Datasets:

ravikumar1478

/

masked_language_modeling_for_Telugu_language

like 0

    కళ్ళు గిర్రున  తిరిగినట్లయి  క్రిందపడిందామె.     "అవునే....బ్లూ ఫిలిమే....నువ్వు  స్నానం  చేస్తున్నదే....నేనే నీకు తెలియకుండా తీశాను. నీదే కాదు ఈ అపార్ట్ మెంట్సులో  వున్న అందరి ఇళ్ళలోనూ  జరిగే  దృశ్యాలు  వీడియో కెమెరాతో  తీస్తున్నాను. నీకేమిటే బాధ" నిజం  ఆమెకు  తెలిసిపోవటంతో  తెగించి  నిజం చెప్పేశాడు  చంద్రకాంత్. కళ్ళలో  నీళ్ళు  గిర్రున  తిరిగాయి  ఆమెకు.     "అవునే! ఈ వీడియో కేసెట్లు  నా ప్రతిభకు  నిదర్శనాలు. నా తెలివితేటలకు  ఉదాహరణలు. ఇదిగో  బటన్ లాగ వుంది, ఇది మైక్రో కెమెరా. దీనిని  నేనే నా తెలివితో తయారు చేశాను. ఈ కాలనీలో  అందరి ఇళ్ళకు  కేబుల్ టీవీ కనెక్షన్లు  ఇచ్చినప్పుడు  ఆ టీవీల ప్రక్కన  బటన్ లా కనిపించే  ఈ చిన్న కెమెరాని  కూడా ఫిక్స్ చేశాను. ఆ గదిలో జరిగే సంఘటనలు అన్నీ ఆ కెమెరాలో  రికార్డ్  అవుతాయి. ఇక్కడ  నాకు  కనిపిస్తాయి. వాళ్ళ గదులలో జరిగే సరసాలు, సంబరాలు  అన్నీ  చూస్తాను. ఎంజాయ్ చేస్తాను."     తల తిరిగిపోతోంది  అతను  చెబుతున్న  మాటలకు.     "దరిద్రుడా! ఇటువంటి  నీచపు  పనులు  చేసి వాళ్ళను  బ్లాక్ మెయిల్ చేసి డబ్బు సంపాదిస్తావా!థూ."     వికృతంగా  నవ్వాడు  చంద్రకాంత్.     "బ్లాక్ మెయిల్  చెయ్యను. ఈ కేసెట్స్  వేరే  రాష్ట్రాల్లో  అమ్ముకుంటా. అది నాకు  రిస్క్ లేని పని."     "అంటే  నా కేసెట్  కూడా...." ఆమె కళ్ళలో నీళ్ళు  జలజలా రాలాయి.     "ఏం నువ్వు  అనాకారివేం కాదుగా. కళ్ళు చెదిరే  అందం  నీది. అందుకే  నీ క్యాసెట్ కి డబ్బులు  బాగా వస్తాయి. నీ స్నానం  సీను ఒకటే కాదు. మన బెడ్ రూమ్ సీన్లు  వున్నాయి. మనం మొదటిసారి కారులో వర్షం  పడుతున్నప్పుడు  నువ్వు రెచ్చిపోయి  నన్ను పట్టుకున్నవీ, ఆ కారులోనూ  కెమెరా వుంది. ఆ దృశ్యాలూ వున్నాయి. అది ఇప్పటికి  రెండు వేల కేసెట్లు  అమ్మాను. అయితే  ఆంధ్రాలో  కాదనుకో....నార్త్ లో."     పచ్చిగా, అసభ్యంగా  మాట్లాడుతున్నాడతను.     తన మీద తనకే  అసహ్యం  వేసింది  అర్చనకు. ఇంతటి  దౌర్భాగ్యుడిని  గుడ్డిగా  నమ్మి పెళ్ళి  చేసుకుందా? ఇన్నాళ్ళూ  కాపురం చేసిందా? ఛీ....ఎంత  మోసపోయింది? అనూహ్యమైన  నిజం  హఠాత్తుగా ఎదురయినప్పుడు మనిషి మానసిక స్థితి ఎంత అల్లకల్లోలంగా  అవుతుందో  అదే స్థితిలో  వుందామె.     "నిజం  తెలిసింది  కదూ! నోరు మూసుకుని ఇంటికి వెళ్ళు. కాదు గొంతు చించుకుని  అరిచి  అందరికీ  చెపుతానంటావా! నీ ఇష్టం. చెప్పుకో. నీ బ్లూ ఫిలిం కూడా వుందని  చెప్పుకో. నీ దిక్కున్న చోట  చెప్పుకో. నీకు నిజం తెలియనంత కాలం జాగ్రత్తపడదాం అనుకున్నాను. బట్ ఒకసారి  తెలిశాక  ఇంక అవసరం రాదు. నీకు చేతనయినది  చేసుకో. లక్షల ఆస్థికి వారసురాలివి  కదా. పెళ్ళి చేసుకుంటే  సుఖపడతాను  అనుకున్నాను. కానీ నువ్వు ఆస్తుల్ని, తల్లి దండ్రుల్ని  కాదనుకొని  నాతో  వచ్చావు. నువ్వెందుకు నాకు? తిండి దండగ. నీ నుంచి పైసా ఆస్థి కూడా రాకపోతే ఏం చెయ్యమంటావ్! అందుకే  మరి నీది కూడా  బ్లూ ఫిలిం  తీశాను. ఇది అమ్ముకుంటే డబ్బులు  బాగా  వస్తాయి" తాపీగా కుర్చీలో  కూర్చుని  సిగరెట్ వెలిగించుకున్నాడు  చంద్రకాంత్.     ఆమె మెదడు  మొద్దుబారిపోయింది. అచేతనంగా  అలాగే  చాలాసేపు  కూర్చుండిపోయిందామె.     కొద్ది నిమిషాలు  మౌనం.     సిగరెట్ ఆఖరి  దమ్ములాగి  క్రింద  పడవేశాడు  చంద్రకాంత్.     "ఇంకా  ఎందుకు  ఇక్కడ  ఏడుస్తావ్? పో ఇంటికి" కర్కశంగా అన్నాడు.     లేచి నిలబడిందామె.     ఓడిపోయింది....జీవితంలో  దారుణంగా  ఓడిపోయింది. ఘోరంగా మోసపోయింది.     మనుషుల్లో  ఇంతటి  దుర్మార్గులుంటారని ఆమెకు తెలియదు.     తెలిశాక  ఆమె మనస్సు  తల్లడిల్లిపోతోంది.      అటువంటి నీచుడితో  కాపురం  చేయటం ,అతన్ని  భర్తగా  యింకా భావించడం అసంభవం.     రెండడుగులు  అతని వైపు  వేసిందామె.     నిశ్చలంగా  ఆమె వైపే  చూస్తున్నాడతను.     "థూ!"     కాండ్రించి  అతని ముఖం మీద  ఉమ్మిందామె.     ఆ మనిషి  మీద కలిగిన  ఏహ్యభావాన్ని  అంతకుమించి  ఏ రూపములో  చెప్పాలో  అర్ధంకాలేదామెకు.     వారిద్దరూ  ఒకచోట  వున్న చివరి క్షణం  అదే.                       *    *    *    *     అంతవరకు  చదివిన  డైరీని ప్రక్కన  పడేసింది  అర్చన.     ఆమె కన్నులలో  నుండి వెచ్చని కన్నీరు జారి  పిల్లో  మీద పడి ఇంకిపోయింది.     జీవితంలో  ఏ కొద్దిమందో  చూసే  ఒడుదుడుకులు  అన్నీ ఏడెనిమిది సంవత్సరాల కాలంలో  చూసిందామె.     తన పందొమ్మిదవ  ఏట వరకు అంటే_చంద్రకాంత్  పరిచయం అవనంత వరకు జీవితం  ఆనందంగా  గడిచిపోయింది.     తరువాత  చంద్రకాంత్ తో పెళ్ళి  జరిగింది.     అదొక పీడకల  అన్న విషయం  తెలుసుకొంది.     అది ఆమె జీవితానికి  పెద్ద  దెబ్బ!     కోర్టుకెక్కి  అతనితో  విడాకులు కూడా తీసుకుని  పూర్తిగా  తెగతెంపులు చేసుకుంది.     కొన్నాళ్ళు  ఒంటరి జీవితం....దుర్భరమైన  ఒంటరి జీవితం గడిపింది.     తరువాత బాబు పుట్టాడు.     చంద్రకాంత్ తో విడిపోవటం, బాబు పుట్టటం  అన్నీ తన తల్లి దండ్రులకు  తెలుస్తూనే వున్నాయి.     కొడుకు  పుట్టాక  నా అన్నవాళ్ళు  లేక ఒంటరిగా హాస్పిటల్ లో సతమతమవుతున్న  అర్చన  దగ్గరకు  కన్న మమకారం వదులుకోలేక వచ్చిందామె తల్లి. ఆ తరువాత  తండ్రి కూడా వచ్చాడు.     చెడిపోయిన  కూతురు సంసారానికి  చేదోడు వాదోడుగా  నిలిచారు ఆమె తల్లి దండ్రులు.     తల్లి దండ్రులను మోసగించి ,చంద్రకాంత్ ని పెళ్ళి చేసుకుని ఇల్లు విడిచి వచ్చేసినా తన కష్టాలలో వున్నానన్న  విషయం తెలుసుకుని పెద్ద మనసుతో తిరిగి దగ్గరకు  తీసుకున్న తన తల్లి దండ్రుల మంచితనానికి  తన అశృవులతో వాళ్ళ పాదాలు కడిగింది.     ఒంటరిదయిపోయిన  సమయంలో తల్లిదండ్రులు  తిరిగి ఆమె చెంత చేరటం ఆమె మనస్సుకు కొంత వూరటనిచ్చింది.     కానీ  ఆ ఆనందం ఎంతో కాలం నిలవలేదు.     బాబుకి  సంవత్సరం  నిండింది....     ఒకరోజు  తెలిసిన  వాళ్ళింటికి  ఫంక్షన్ కి వెళ్ళారు ఆమె తల్లి దండ్రులు. బాబుని చూసుకుంటూ  అర్చన ఇంట్లోనే వుంది.     ఫంక్షన్ లో జరిగిన  డిన్నర్ లో ఆహారం  కలుషితమయింది. ఏదో విషపదార్ధం కలవటంతో  అది తిన్నవాళ్ళలో నలభై రెండు మంది  చనిపోయారు .మరో రెండు వందలమందికి  పైగా  అస్వస్థులయ్యారు.     దురదృష్టం ఆమె తల్లి దండ్రులను  చావు రూపంలో  తీసుకుపోయింది.     ఫంక్షన్ కి వెళుతున్నాం  అని చెప్పి  శవాలుగా  తిరిగొచ్చిన  తల్లి దండ్రులను చూసి బావురుమంది అర్చన.     తల్లిదండ్రులు  పోయాక  ఆస్తంతా  ఆమె పేరు మీదకు వచ్చింది.     అది తెలిసి  తిరిగి ఆమెని కలవాలని  ప్రయత్నించాడు చంద్రకాంత్.     చెప్పుతో  కొట్టి ఇంట్లోంచి  తరిమేసిందతన్ని.     తల్లిదండ్రులు  పోయాక  ప్రాణాలు, ఆశలు  కొడుకు మీదే  పెట్టుకుందామె.     కానీ  మళ్ళీ  దురదృష్టం వెన్నాడింది.     స్కూలు పిల్లలందరితో  కలిసి  ఎక్స్ కర్షన్ కి వెళ్ళిన  కొడుకు బస్సులోయలోకి  దొర్లిపోవటంతో  చనిపోయాడు.     ఆ సంఘటన ఆమెను మానసికంగా  చాలా దెబ్బ  తీసింది.     జీవితంలో  ఏదో స్తబ్దత....నిర్లిప్తత!     ఒంటరి జీవితం  విసుగనిపించి  ఎడ్వర్ టైజింగ్  ఏజెన్సీలో జాయిన్ అయింది.     అదే ఆమెకు  టైంపాస్!     ఆఫీసు  నుండి రాగానే  మళ్ళీ ఒంటరి  జీవితం.     ఈ ఒంటరిజీవిత  పోరాటంలో....     ఆమె స్థితి చూసి  జాలిపడి  దగ్గరవ్వాలని  ప్రయత్నం చేశారు కొందరు.     ఆమె వ్యక్తిత్వాన్ని  అభిమానించి  చేరువ కావాలని  ప్రయత్నించారు మరికొందరు.     నీతో జీవితం  పంచుకుంటాం  అని డైరెక్టర్ గా చెప్పారు  కొందరు.     కానీ....     ఇంకెవ్వరికీ  జీవిత భాగస్వామి కావటం  ఆమెకు ఇష్టం లేదు.     ఆ జీవితం  అంటేనే  ఆమెకు విముఖత....     అసహ్యం....     ఎంత మంచి  వ్యక్తినైనా  సరే  ఆమె నమ్మదు, వారికి  భాగస్వామి కాదు.     నిర్లిప్తంగా  సాగిపోతున్న  ఆమె జీవితంలో  తిరిగి  కల్లోలం  మొదలయ్యింది.     ముమ్మారులా  తన కొడుకులాగే  వున్న  ఒక పిల్లవాడు  కనిపించాడు. అతను తన కొడుకో కాదో తెలియదు.     చనిపోయిన  తన కొడుకు  బ్రతికిరావటం  అసంభవం.     కానీ "నేను చావలేదు" అని కొడుకు  పిలుస్తున్నట్లు  అనిపిస్తోంది.     "నేను బ్రతికే వున్నాను! నన్ను చేరుకో" అని సంకేతాలు  పంపుతున్నట్లు  అనిపిస్తూంది.

    బెస్ట్ డైరెక్టర్ కి ప్రధమలక్షణం ఏమిటో తెలుసా...?     సబ్జెక్ట్ సెలక్షన్....     వ్యాసుడి గ్రాండ్ కాన్వాస్ మూలంగానే మహాభారతం, వాల్మీకి కవి హృదయం మూలంగానే రామాయణం  బుల్లితెర  మీద అంతటి విజయం సాధించాయి.     ఆ రెండు సబ్జక్ట్స్ ని ఎవరు చేపట్టినా, వారికి ఆర్ధికస్తోమత తోడయితే మినిమమ్ సక్సెస్ సొంతమవుతుంది.     రామానంద్ సాగర్ బాపూకన్నా గొప్పవాడు కాదు-     చోప్రా కమలాకరకామేశ్వారావు కన్నా గొప్పవాడు కాదు.     సముద్రాలు కన్నా రహిమాసుమ్ రాజా గొప్పవాడు కాదు. అంతెందుకు కృష్ణుడి పాత్రధారి  నితిష్ భరద్వాజ్, ఎన్టీఆర్ ముందు నిలవగలడా?     పౌరాణికాల్ని తెలుగు సినిమా పరిశ్రమ కన్నా ఎవరు గొప్పగా తీయగలరు....? తీసారు.....     కాకపోతే మొదటిసారి నార్తిండియన్స్ కి మహాభారతం, రామాయణం సమగ్రంగా  హిందీలో నేషనల్ నెట్ వర్క్ ద్వారా ప్రసారం అయ్యాయి కనుక అంతటి ప్రశంసలు పొందాయి.     ఆ సీరియల్స్  సక్సెస్ కి మరో కారణం  కూడా ఉంది.     దేశంలో హిందువులకు  భద్రతకరువయింది. ప్రతి ఒక్కరికి హిందూమతం లోకువయిపోయిందన్న భావన హిందువులలో బలపడింది.     ఏది ఏమైనా, పెద్ద కాన్వాస్  ఉన్న సబ్జక్టు డైరెక్టర్ కి సవాల్ లాంటిది- అయినా సక్సెస్ గ్యారంటీ ఉంటుంది.     భార్యని అనుమానించే దౌర్భాగ్యపు కధలు భర్తల అక్రమసంబంధాల గురించి- ఆ రెంటిని కాక్ టైల్ చేసే క్రైమ్ ట్రాక్ కధలను ఎంత సృజనాత్మకత ఉన్న ఏ డైరెక్టర్ అయినా ఏం చేయగలడు?     ఈ అందరూ ఎక్కడో ఒకచోట రాజీపడి వ్యవహరించిన వాళ్ళే- నీకు అందుబాటులో ఉండే సాంకేతిక నిపుణులనే తీసుకొని, నీకు కావల్సింది చెప్పి చేయించుకోవాలి.     నీలో ఆ తపన ఉండాలేకాని - అసంతృప్తి కాదు.....     భార్యల్ని అనుమానించే నికృష్టపు కధలకు ఎంత ఖర్చుపెట్టినా, మరెంత పబ్లిసిటి ఇచ్చినా అవి నిలబడగలవా....? అవి రాసిన వాళ్లు , రాయించిన వాళ్లు, తీసిన వాళ్ళూ అందరూ అల్పులు కాకుండా పోతారా...?     అక్కడే అర్హత అన్నది ప్రాముఖ్యాన్ని సంతరించుకుంటుంది. ఏ కధని భుజాని కెత్తుకోవాలో, ఏ కధని చెత్తక్రింద తొక్కేయాలో నిర్దేశకుడికి తెలియాలి. అది తెలీని నిర్దేశకుడు కంపెల్లర్ అవుతాడే తప్ప క్రియేటర్ కాలేడు. కంపెల్లర్స్  పధగాములు కాలేరు.     కధకుడి మూలంగా తనకు ఒకగూడే లాభాల్ని బేరీజు వేసుకొని కన్నా తల్లి లాంటి వృత్తిని, నిర్మాతను, సంస్థను తాకట్టు పెట్టే అసమర్ధులు కొందరు అయ్యారు కాబట్టే అనారోగ్యకరమైన వాతావరణం నేడు అలుముకొని ఉంది.     వీటన్నిటికి అతీతంగా మంచి సబ్జక్టుని ఎన్నుకున్నావ్ - మంచి స్పేస్ ఉన్న సబ్జక్టు - పెద్దకాన్వాస్- సమాజం ఉలిక్కిపడే విధంగా నీ సీరియల్ ఉండాలి. మరో కాలక్షేపపు కధల్ని ఎప్పటికీ ఎన్నుకోకు-అప్పుడే నీ గురువు గారికి నిజమైన గురుదక్షిణ చెల్లించిన దానివవుతావు...' అంటూ చెప్పటం ముగించాడు సీతారామారావు.     కొందరి విషయంలో గురువు- తండ్రి వేర్వేరు అవుతారు. కాని తన విషయంలో తన తొలిగురవు- మలిగురువు- తండ్రీ ఒక్కరే. తండ్రివేపు కృతజ్ఞతగా చూస్తూ లేచింది హంపి.     "ఈ రోజెక్కడమ్మా షూటింగ్....?"     "ఆంధ్రజ్యోతికి ఎదురుగా ఉన బంజారా హిల్స్ స్మశాన వాటికలో నాన్నగారు...."     "తల్లికి కర్మకాండ నిర్వహిస్తూ చేతుల్ని కాల్చుకునే సీనేనా.....?" సీతారామారావు తన అరచేతుల్ని తేరిపార చూసుకుంటూ అన్నాడు.     "అవును నాన్నగారు..... ఈ రోజు రెండు కెమేరాలను ఉపయోగిస్తున్నాను.... వస్తాను మరి...." అంటూ హంపీ బయటకు నడుస్తుండగా-     "నీ ఊహల మేరకు నీకొత్త హీరో నటిస్తున్నాడామ్మా....?" అంటూ అడిగాడు సీతారామారావు.     సమాధానంగా ఆమె కళ్ళలో మెరుపు కనిపించింది.     ఒక ఇంటిలిజన్స్ పోలీసుఆఫీసర్ తీసుకువచ్చిన వార్తవిని ప్రభుషాక్ తిన్నాడు.     కొద్దిక్షణాల వరకు ఆ వార్తను నమ్మలేకపోయాడు. అలా అని పూర్తిగా ఆ వార్తను నమ్మకుండా కూడా ఉండలేకపోయాడు. ఆ వార్తా తెచ్చిన పోలీసాఫీసర్ తన వృత్తిపట్ల గౌరవం- సిన్సియారిటీ ఉన్న వ్యక్తి కావటంతో అతనికేసి చూస్తూ వివరాల్లోకి వెళ్ళిపోయాడు.     "మీకా వార్తా ఎలా వచ్చింది....?" నేరపరిశోధనలో ఉండే వ్యక్తులు గాలివార్తల్ని ఆధారం చేసుకొని తమ విలువైన కాలాన్ని వృథా చేసుకోవటాన్ని ఇష్టపడరు. ప్రభు ఆ కోవకు చెందినవాడే.     "ఎవరో ఫోన్ చేసి చెప్పారు"     "రెగ్యులర్ ఇన్ ఫార్మరా...?"     "కాదు సార్"     "మరి...? ఆ వార్తనెలా నమ్మటం.....?"     "నేనూ అలాగే భావించి దాదాగంజ్ మీద నిఘా వేసాను - చాలా బిజీగా ఉంటున్నాడు. సాధారణంగా అతను ఇన్ వాల్వు అయ్యే లోకల్ గూండాగిరిపై ఎక్కువ శ్రద్ధ కనబర్చటం లేదు. పైగా  బయలుదేరిన దగ్గర్నుంచి ఎన్నో వెహికల్స్ మారుతున్నాడు. ఎంత ప్రయత్నించినా ఎక్కడకు వెళ్తున్నదీ తెలుసుకోలేకపోయాను. ఒకసారి మాత్రం....."     "ఆ ఆఫీసర్  మాటలు పూర్తి కాకుండానే ప్రభు అడ్డుతగులుతూ..... "వూ..... ఒకసారి మాత్రం....! ఎక్కడికి వెళ్ళాడు" అన్నాడు తనలో రేగిన ఉద్వేగాన్ని అణుచుకోలేక.     ప్రభు ఆ కేసుపట్ల చూపుతున్న శ్రద్ధను, ఆతృతను అర్థంచేసుకుంటూ "హొమ్ మినిస్టర్ బంగ్లాలోకి వెళ్ళటాన్ని చూసాను సార్....." అన్నాడు వినయంగా.     "హొమ్ మినిస్టర్......బంగ్లా.... దాదాగంజ్...... లోకల్ గూండాగిరి పట్ల ఉందనిపిస్తోంది....." స్వగతంలో అనుకుంటూ కొద్దిక్షణాలు మౌనంగా ఉండిపోయాడు ప్రభు.     "మరో చిన్న విషయం సార్"     "చెప్పు"     "దాదాగంజ్ గతరాత్రి హొమ్ మినిస్టర్ ఇంటిముందు సెక్యూరిటీ నిమిత్తం ఉండే మన డిపార్ట్ మెంట్ గన్ మెన్ కి మామూలు ఇచ్చాడు"     "అది సహజమే-లంచాన్ని మనమేం ఆపగలం.....?"     "అక్కడే నాకు చిన్న క్లూ దొరికింది సార్......"     "ఏమిటది....?" ప్రభు షార్ప్ గా  రియాక్టు అవుతూ అడిగాడు.     "దాదా అప్పుడు బాగా తాగి ఉన్నాడు. గేటు దగ్గరకు వస్తూ జేబులో చెయ్యిపెట్టి చేతికొచ్చినంత తీసి  గన్ మెన్ కిచ్చాడట. దాదా ఇచ్చిన కరెన్సీ నోట్లతో పాటు ఒక నలిగిపోయిన కవర్ కూడా ఉంది. ఆ గన్ మెన్ దాన్ని నా  కందించాడు..... దాన్ని చూసాక నా అనుమానం మరింత బలపడింది" ని అంటుండగానే "వేరేజ్ దాట్ కవర్....!" అంటూ సడన్ గా కుర్చీలోంచి లేచాడు ప్రభు.     ఆ ఆఫీసర్ తనషర్ట్ జేబులోంచి బాగా నలిగిపోయి ఉన్న ఒక కవర్ తీసి ప్రభుకి  అందించాడు.     ప్రభు ఆతృతగా దాన్ని ఓపెన్ చేసి, ఒక్కక్షణం ఆగి ఎన్ వలప్ మీదున్న పోస్టల్ ముద్రల్ని పరీక్షించాడు ముందుగా.                                                    *    *    *     "ఓకే.... మేడమ్...." అన్నాడు విల్సన్ భూమ్ షాట్ కి సిద్ధమవుతూ.     "రడీనా మిస్టర్ అనిల్......? టేక్ చేద్దామా......?" అంది హంపి మెఘా ఫోన్ లో మసకబారిన కళ్ళతో అనిల్  తాలుపాడు.     కట్టెల మీద ఓ నడివయస్కురాలు పడుకొని ఉంది.     ఆమెని, అనిల్ ని, అతని వెనుక ఉన్న ఎక్స్ ట్రా ఆర్టిస్టుల్ని ఫ్రేమ్ లోకి తీసుకొని ఫీల్డ్ ని ఎస్టాబ్లిష్ చేసాడు విల్సన్ అప్పటికే.     "సైలన్స్ ప్లీజ్" అంటూ భవానీ పెద్దగా అరిచాడు. మిగతా వాళ్ళందరికీ అదొక షూటింగ్ లా ఉన్నా, అనిల్ కి మాత్రం  జరిగిన కధే తిరిగి పునరావృతమావుతున్నట్లు...... చరిత్ర  పేజీల్లో సమాధి అయిన తన గతమే తిరిగి ఊపిరి పోసుకొని కట్టెదుట నిలిచినట్లుగా భ్రాంతి చెందుతున్నాడు.     తనకు జన్మనిచ్చిన తల్లి, తన రక్తమాంసాలు ధారవోసి కంటికి రెప్పలా పెంచి, విద్యాబుద్ధులు చెప్పించిన తల్లి, మంచి ఉద్యోగం వెతుక్కొని వచ్చి  తను తీసుకువెళ్ళి సుఖపెడతాడని భావించిన తల్లి, ఈ ఆర్ధిక వ్యవస్థ మీద, సమాజం మీద, ఎంతో ఆశపెట్టుకున్న తల్లి..... తన కన్నతల్లి.....పిచ్చితల్లి...... దుర్గంధ భూయిష్టమైన నేటి రాజకీయ, ఆర్ధిక వ్యవస్థల గురించి, వాటిని నియంత్రిస్తున్న స్వార్థపరాశక్తుల గురించేమాత్రం తెలీని అమాయకపు తల్లి..... తనకోసం కళ్లు కాయలు కాచేలా, కడుపు కట్టుకొని ఎదురుచూసింది...... నిరీక్షణ..... సుదీర్ఘమైన నిరీక్షణ సహనానికి మారుపేరయిన ఆమెనే అసహనానికి గురిచేయగా కొడుకును వెతుక్కుంటూ నగరానికి వచ్చింది.     అప్పటికే శుష్కించి పోయిన శరీరం..... ఆ శరీరం సంతరించుకున్న అనారోగ్యం ఆమె నిరీక్షణను పరీక్షకుపెట్టగా ఘోరంగా ఓడిపోయింది.     తన జీవితకాలంలో తన కొడుకు ప్రయోజకుడు కాడేమోనని భావించిన పిచ్చితల్లి శాశ్విత విశ్రాంతిని వెతుక్కుంటూ దూరతీరాలకు వెళ్ళిపోయింది.     అనిల్ కళ్ళ చివరన నిలిచిన వేదనాశృవు అతన్ని ప్రశ్నిస్తూ, నిలదీస్తూ వెక్కిరిస్తూ నిశ్శబ్దంగా జారి కట్టెల మీద పడింది.     "రడీటేక్" అంటూ హంపీ అరిచిన కేక ఆ ప్రాంతంలో ప్రతి ధ్వనించింది కెమేరా ఆన్ అయింది. ఎక్స్ ట్రా ఆర్టిస్టు- కాలుతున్న కట్టెలు తెచ్చి అనిల్ చేతికి అందించాడు. పొర్లుకొస్తున్న దుఃఖాన్ని నిగ్రహించుకుంటూ కాలుతున్న కట్టెని అందుకున్నాడు.     ఏమేం చేయాలో, ఎలా అభినయించాలో రిహార్సల్స్ లోనే హంపి చెప్పి ఉండటంతో అనిల్ కాలుతున్న కట్టెని గాల్లోకి లేపి ఓసారి దానికేసి చూసి, కుడి అరచేతిని చాపి మండుతున్న కట్టెని క్రమంగా కుడి అరచేతికి దగ్గరగా  తీసుకురావాలి. అదీ వేగంగా - అదీ షాట్ -  తరువాత షాట్- క్లోజప్ లో అనిల్ మొఖం - అరచేతిని కాల్చుకున్న బాధ, ఆవేదన  ఎస్టాబ్లిష్ చేయాలి- కెమేరాని అరచేతికేసి ప్లాన్ చేసినప్పుడే అరచేతిని కాల్చుకొని కట్టెని పైకి తీస్తున్నట్లుగా కనిపించే షాట్ ని తీయాలి.     అంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది.     యూనిట్ సభ్యులంతా మౌనంగా షాట్ ని తిలకిస్తున్నారు.     బ్రెయిన్ బాగా వంగిపోయింది.     కెమేరా అనిల్ కి చేరువుగా ఉంది.     కొద్దిక్షణాలు మండుతున్న కట్టెతో స్టే అయిన అనిల్ కట్టెని గాల్లోకి  లేపి  కొద్దిక్షణాలు దానికేసి చూసాడు. 

         ప్రస్తుతం ఈ మర్డర్ కేసులో హతురాలి గోళ్ళు, వాడిగా, బలంగా, హంతకుడి చేతిమీద దిగబడినపుడు కుడిచేతి చూపుడువేలు, బొటనవేలు గోళ్ళు, సరీగ్గా మధ్యలో పగలడం స్పష్టంగా మైక్రోస్కోపులో చూడొచ్చు. ఆ పగిలిన గోళ్ళలో రక్తపు బిందువులు ఇరుక్కోవడంతోపాటు, హంతకుడి శరీరమ్మీద వెంట్రుకలు కూడా చిక్కుకున్నాయి.          హంతకుడి శరీరమ్మీద దిగబడిన హతురాలి గోళ్ళబలం కారణంగా, హతురాలి వయసు స్పష్టంగా నిర్దారించడానికి ఆస్కారముంది.          హతురాలి వయసు నిర్ధారణ ఇక్కడ ప్రధానమైన సమస్యకాదు. కనుక, గోళ్ళకు అంటిన హంతకుడి రక్తం, చేతి వెంట్రుకలను విశ్లేషించడం జరిగింది" అంతవరకూ చదివి, తలెత్తి సుందరనాధ్ ముఖంలోకి ఆశ్చర్యంగా చూశాడు సూర్యవంశీ.          "ప్రొసీడ్ మై బాయ్.... మిగతాది చదవండి..... హంతకుడు ఎలా దొరికిపోతాడో మీకే తెలుస్తుంది...." గోల్డ్ ప్లేక్ కింగ్ సైజ్ సిగరెట్ వెలిగిస్తూ అన్నారాయన.                  మళ్ళీ పేపర్స్ లోని రిపోర్ట్ వేపు దృష్టి మళ్ళించాడు సూర్యవంశీ.          "మొదట బ్లడ్ గురించి విశ్లేషించగా-          గుడ్ బ్లడ్ కెనాట్ వై, మనవ శరీరంలో మంచిరక్తం ఎప్పుడూ అబద్దం చెప్పదు. హతురాలి గోళ్ళలో ఇరుక్కున్న హంతకుడి రక్త బిందువుల్ని లేబరేటరీలో విశ్లేషించడం జరిగింది.          హంతకుడి రక్తబిందువులో కల్మషం విషయమై ఫెనోఫెతాలిన్, పొటాషియం హైడ్రాక్సయిడ్, జింక్ పౌడర్, హైడ్రోజన్ పెరాక్సైడ్ తదితర కెమికల్స్ తో టెస్ట్ చేయగా, హంతకుడు రక్తం పూర్తిగా కలుషితమై పోయిఉంది. హంతకుడి బ్లడ్ గ్రూప్-ఓ. ఆర్.హెచ్ పాజిటివ్ అయినా, ఆ గ్రూప్ లోని "రెడ్ సెల్స్" పర్సంటేజ్ బాగా పడిపోయింది. అందువల్ల హంతకుడికి తీవ్రమైన లైంగిక సమస్యలు, తద్వారా మానసిక వత్తిడి ఉంది. అతి త్వరలో అతను పిచ్చివాడుగా మారే ప్రమాదం ఉంది. తద్వారా అతడు ప్రస్తుతం హంతకుడు, నేరస్తుడు అయినా, అతి త్వరలో భయంకరమైన లైంగిక హంతకుడుగా మారే ప్రమాదం ఉంది!" ఆ తర్వాత హంతకుడు వడ్డు పొడవు, ఆకారానికి సంబంధించి, ఎలా ఉండడానికి అవకాశం ఉందో వివరాలున్నాయి-ఆ తర్వాత హతురాలి గోళ్ళలో చిక్కిన హంతకుడి చేతి వెంట్రుకల విశ్లేషణ! అన్న హెడ్డింగ్ కిందనున్న వివరాలను ఆసక్తిగా చదవడం ప్రారంభించాడు సూర్యవంశీ.          మనిషి శరీరంలోని ఏ భాగానికి చెందిన వెంట్రుక అయినా, మనిషి చేసిన నేరానికి బలమైన సాక్ష్యంగా నిలుస్తుంది. కాలిపోయిన వెంట్రుకలు తప్ప మిగతా వెంట్రుకలన్నీ నిజాలే చెప్తాయి. ఒక ఫోరెన్సిక్ సైంటిస్ట్ ఒకే ఒక వెంట్రుకను సైతం మైక్రోస్కోప్ లో విశ్లేషించి, ఆ వెంట్రుకకు సంబంధించిన అపరిచిత వ్యక్తి వయసును, సెక్స్ ను, ఆ వ్యక్తి కేరక్టర్ ను పక్కాగా చెప్పగలడు. మనిషి వెంట్రుకలు, చేతివేళ్ళ ముద్రలకన్నా, బలమైన సాక్ష్యంగా నిలుస్తాయి.          ప్రపంచంలో ప్రతి ఒకవ్యక్తి వేలిముద్రలు ఒకేరకంగా ఎలా ఉండవో, అలాగే శరీరమ్మీద వెంట్రుకలు కూడా అంతే - ఏ వెంట్రుకైనా మనకు సన్నగా కనబడినా, ప్రతి వెంట్రుకా సాధారణంగా వర్తులా కారంలో ఉంటుంది - ఒక వెంట్రుకనుబట్టి అది శరీరంలో ఏ భాగానికి చెందినదో నిర్ధారించడమే కాకుండా, దానిసైజు, దాని ఆకారాలనుబట్టి ఆ వ్యక్తి వ్యక్తిత్వాన్ని కూడా నిర్ధారించడానికి అవకాశం ఉంది.          పురుషులు, స్త్రీల జననేంద్రియ ప్రాంతాల్లోని వెంట్రుకల్లో, పురుషుల వెంట్రుకలు పొడవుగా ఉంటాయి. గట్టిగా ఉంటాయి. అదే సమయంలో స్త్రీల వెంట్రుకలు ముతకగా ఉంటాయి. వీటికి భిన్నంగా ఉండే పక్షంలో, ఆ వెంట్రుకల్ని నిర్ధారించడం ద్వారా ఆయా వ్యక్తుల మనస్తత్వాల్ని మనం విశ్లేషించడానికి ఆస్కారం ఉంది. వయసుని, నేరాన్ని నిర్ధారించడానికి గట్టిగా ఉండే వెంట్రుకలే ఉపయోగ పడతాయి.          ప్రస్తుతం హతురాలి గోళ్ళలో చిక్కిన హంతకుడి శరీరమ్మీద వెంట్రుకలను "న్యూట్రాన్ ఏక్టివేషన్" ద్వారా విశ్లేషించగా హంతకుడు ప్రధానంగా నోటికి సంబంధించిన "ఇన్ ఫెక్షన్" కి గురై ప్రస్తుతం బాధపడుతున్నాడు.          ఆ ఇన్ ఫెక్షన్ కి కారణం స్టీల్ రాడ్! టక్ మని చదవడం ఆపాడు సూర్యవంశీ.          స్టీల్ రాడ్! గబుక్కున తలెత్తి సుందరనాధ్ ముఖంలోకి చూసాడతను.          "స్టీల్ రాడ్ ఏ ప్రాంతంలో ఉండడానికి అవకాశం ఉంది..." ఆ ప్రశ్నకు నవ్వాడు సుందరనాధ్.          "డిటైల్డ్ గా చదవండి....మీకే తెలుస్తుంది..." ఫోన్ రిసీవర్ని అందుకుంటూ అన్నాడు.          "హంతకుడి శరీరంలో కాళ్ళ జాయింట్లు, చేతుల జాయింట్ల మధ్య, స్టీల్ రాడ్స్ అమర్చడానికి అవకాశం ఉన్నా, ఆ వివరాలు వెంట్రుక ద్వారా తెలియడానికి కొన్ని ప్రత్యేక పరీక్షలు చేయాల్సిన అవసరం ఉంది. వెంట్రుకల్లో దాగిన సెల్స్ ను విశ్లేషించే పరికరాలు ప్రస్తుతం ఇండియాలో దొరకడంలేదు.          కాగా-          హంతకుడి శరీరంలో ఇన్ ఫెక్షన్ కు గురయ్యే ప్రాంతం....బహుశా నోటి ప్రాంతం అయ్యే అవకాశం ఉంది. ఈ కారణంగా హంతకుడి పళ్ళ మధ్య స్టీల్ రాడ్ ఉండే అవకాశం కూడా ఉంది....."          సూర్యవంశీ చాలా దిగ్భ్రమకు లోనయ్యాడు ఆ రిపోర్ట్ చదివి.          అంటే.... ప్రెస్ క్లబ్ యాదగిరి ఇచ్చిన సాక్ష్యం ప్రకారం స్టీల్ రాడ్ వ్యక్తి, జగన్నాయకుల్ని చంపిన వ్యక్తి ఒకడే!          కానీ, స్టీల్ రాడ్ వ్యక్తి సల్మాని చంపాడంటే, రెండో వ్యక్తి చచ్చినవాడు.          ఆ రెండో వ్యక్తి ఎవడు? బబ్లూనా? సయ్యదా?          ఇద్దరిలో ఎవరు బతికున్నారు!          ఇంత దూరం వచ్చి, సల్మాని ఎందుకు చంపాడు?          ఫోరెన్సిక్ ప్రొఫెసర్ దగ్గర్నించి, రిపోర్ట్ తీసుకొని ఇన్స్ పెక్టర్ మహంతితో సహా బార్ లో కెళ్ళాడు సూర్యవంశీ.                                                      *    *    *    *    *          సరిగ్గా అదే సమయంలో, స్టీల్ రాడ్ వ్యక్తి భువనేశ్వర్ నుండి, హైద్రాబాద్ వచ్చే బోయింగ్ విమానంలో ఉన్నాడు.                                                      *    *    *    *    *          అంతవరకూ జరిగిందంతా సూర్యవంశీ చెప్పగా విన్నాడు ఇన్స్ పెక్టర్ మహంతి.          "సీనియర్ రిపోర్టర్ జగన్నాయకుల్ని హత్య చేసిన ఇద్దరిలో ఈ స్టీల్ రాడ్ వ్యక్తి ఒకడు..... ఆ విషయం మీకెలా తెలుసు...." ప్రశ్నించాడు మహంతి.          "ప్రత్యక్ష సాక్షి.... ప్రెస్ క్లబ్ బార్ లోని బేరర్ యాదగిరి...." చప్పున యాదగిరి గుర్తుకు రావడంతో, కొన్ని నిమిషాలు ఆలోచనల్లో పడిపోయాడు.          అకస్మాత్తుగా సూర్యవంశీ ముఖం సీరియస్ గా మారిపోవడం గమనించాడు ఇన్ స్పెక్టర్ మహంతి.          "ఏంటాలోచిస్తున్నారు..."          అదే సమయంలో ఎ.సి.పి. నిరంజనరావు కూడా జ్ఞాపకానికొచ్చాడు సూర్యవంశీకి.          "డోన్ట్ వర్రీ..... ఈ మర్డర్ మిస్టరీని, మీరు సక్సస్ ఫుల్ గా డీల్ చెయ్యగలరు..." పెగ్గును, ఫినిష్ చేస్తూ అన్నాడు మహంతి.          "బట్.... తొందరలో నేనో పొరపాటు చేశాను...." గ్లాసు అందుకుని అన్నాడు.

    "అమ్మగారు! మనసు కుదుటబరచుకోండి!" అని ఆమెను అనునయిస్తూ, సీత భుజం మీద సానుభూతితో చెయ్యివేసింది పార్వతి. మళ్ళీ చెప్పడం మొదలెట్టింది. "ఆ రోజు... పొద్దునపూట... అమ్మగారు వంటింట్లో కాఫీ పెట్టే ప్రయత్నంలో ఉన్నారు. నేను ఇల్లు చిమ్ముతున్నాను. మా వారు వరండాలో స్టూలు వేసుకుని, గోడగడియారాలకి కీ ఇస్తున్నారు. మీ నాన్నగారేమో పడక్కుర్చీలో పడుకుని, నిన్ను గుండెల మీద కూర్చోబెట్టుకుని ఆడిస్తున్నారు. నీ చేతుల్లో గుడ్డతో చేసిన గున్న ఏనుగు బొమ్మ ఉంది. శ్రీ! అప్పట్లో అది నీకు చాలా ఇష్టమైన బొమ్మ!     అంతలో కాలింగ్ బెల్లు మోగింది. అది పేపరు వచ్చే టైము. మీ నాన్నగారికి పేపరు చదివేదాకా ఏ పనీ చెయ్యడానికి తోచేదికాదు. అందుకని చటుక్కున తనే లేచి, తలుపు తెరిచారు. కానీ- తలుపుకి అవతల ఉన్నది న్యూస్ పేపర్ బాయ్ కాదు. కాషాయ బట్టలు వేసుకుని, దొంగ గెడ్డం, మీసాలు తగిలించుకుని, సాధువులాగా కనబడుతున్న ఒక దొంగ సాధువు. తలుపు తెరిచీ తెరవగానే అతను లోపలికి జొరబడి, లోపలివైపు జేబులో ఉన్న రివాల్వర్ తీసి, మీ నాన్నగారి గుండెలకి గురిచూసి కాల్చేశాడు. కుప్పకూలిపోయారు మీ నాన్నగారు. అది చూస్తున్న నేను అరవడం మొదలుపెట్టాను. గడియారానికి కీ ఇస్తున్న మావారు పరిగెత్తుకొచ్చిన అతన్ని పట్టేసుకున్నారు. ఈలోగానే ఆయన్ని కూడా రివాల్వర్ తో రెండుసార్లు కాల్చాడు సాధువు రూపంలో ఉన్న హంతకుడు. ఆయనకి భుజం మీదా, నడుం దగ్గరా గాయాలు అయ్యాయి. విపరీతంగా రక్తం కారిపోతున్నా కూడా, ఆయన ఆ దొంగ సాధువుని వదలలేదు. పెనుగులాట జరిగింది. పెనుగులాడుతూనే, ఆ దొంగ సన్యాసి ఏనుగు బొమ్మని గట్టిగా పట్టుకుని, పెద్దగా ఏడుస్తున్న నీవైపు గురిపెట్టి కాల్చాడు. ఆ బుల్లెట్ నీ బొమ్మకి తగిలింది. దూది గాల్లోకి లేచింది. శ్రీ! ఆ బొమ్మే గనక అడ్డం లేకపోతే, నీ ప్రాణాలు గాల్లో కలిసిపోయి ఉండేవి!"     "శ్రీ! ఆ బొమ్మ పార్వతే నీకు పుట్టినరోజు ప్రజెంటేషన్ గా తెచ్చి ఇచ్చింది" అంది సీత.     అవునన్నట్లు తల పంకించి, మళ్ళీ చెప్పడం మొదలెట్టింది పార్వతి. "నా కేక వినగానే, లోపలి నుంచి పరిగెత్తుకు వచ్చారు అమ్మగారు. దొంగ సాధువుతో కలబడుతూ, అతని దగ్గర ఉన్న రివాల్వర్ ని గుంజుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్న మా వారిని చూశారు. తర్వాత అప్పటికే మరణించి, కింద పడిపోయి ఉన్న మీ నాన్నగారి శవాన్ని చూడగానే వెర్రికేక పెట్టి విరుచుకుపడిపోయారు. నువ్వూ ఏడుపు పెద్దది చేశావు. ఆ సాధువు వేషంలో ఉన్న మనిషి నీ వైపు ఇంకోసారి రివాల్వర్ గురిపెట్టడానికి ప్రయత్నించాడు. అది చూసి మా ఆయన పెద్దగా అరిచారు.     "పార్వతీ! పార్వతీ! పాపని తీసుకుని పారిపో!" అని గాయాలతో ఉన్న మా వారినీ, అపస్మారక స్థితిలో ఉన్న అమ్మగారినీ అలా వదిలేసి వెళ్ళిపోవడం ఎలా కుదురుతుందీ? కానీ మళ్ళీ ఆయన గద్దిస్తున్నట్లుగా చెప్పారు.     "పార్వతీ! వీళ్ళ ఉప్పు తిన్నాం మనం! స్వార్థం కంటే స్వామిభక్తి ముఖ్యం! పెద్దవాళ్ళని దక్కించుకోలేకపోయినా పసిపాప ప్రాణాలయినా రక్షించాలి. నాకేమవుతుందని ఆలోచించకు పార్వతి! పాపని తీసుకు పారిపో! నువ్వు బతుకు! పాపని బతికించు! వెళ్ళు పార్వతీ! వెళ్ళిపో!"     ఆయన అంత ఖచ్చితంగా చెప్పాక, నేను దుఃఖాన్ని దిగమింగుతూ, నిన్ను తీసుకుని అక్కడ నుంచి పారిపోయాను శ్రీ! వెనక నుంచి మళ్ళీ ఇంకోసారి రివాల్వర్ కాల్చాడు దొంగ సాధువు. అది కొద్దిలో తప్పింది. పరుగుపరుగున పోలీస్ స్టేషన్ చేరుకున్నాను. కానీ, అక్కడ నా గోడు పట్టించుకునే వాళ్ళెవరుంటారూ? నిస్సహాయంగా అలా అరగంటసేపు అక్కడే ఉన్న తర్వాత, మూర్తిగారు కూడా అక్కడికి చేరుకున్నారు. పోలీసులతో మాట్లాడారు. పోలీసులతో కలసి ఇంటికి వచ్చాం. కానీ, అప్పటికే దారుణం జరిగిపోయింది! గుమ్మం దగ్గరే పడిఉంది మీ నాన్నగారి శవం! ఆ పక్కనే మావారి శవం! స్పృహ తప్పి కిందపడిపోయిన సీతమ్మగారు మాత్రం అక్కడలేరు! ఆమె చాలా చక్కటి మనిషి కదా! అందుకని సన్యాసి వేషంలో ఉన్న ఆ హంతకుడు సీతగారిని ఎత్తుకుపోయి ఉంటాడని అనుకున్నాం అందరం. అయితే, ఆ హత్యలు చేసిన మనిషి ఎవరో, అతను ఎందుకలా చేశాడో మాత్రం ఎవరికీ అంతుబట్టలేదు. ఆ తర్వాత ఇంక మూర్తిగారే మనకి పెద్ద దిక్కు అయ్యారు. ఆయనకి అమెరికాలో ఏదో ఉద్యోగం దొరికింది. ఆయనతోబాటే మనమూ వెళ్ళాం. అప్పట్నుంచి నేను నీకు అమ్మకాని అమ్మగా..." అక్కడిదాకా చెప్పి, వెక్కిళ్ళు ఆపుకోవడానికి విఫలప్రయత్నం చేసింది పార్వతి.     అపారమైన అభిమానంతో, పార్వతి భుజం మీద చెయ్యివేసింది సీత.     "నువ్వు స్త్రీ జాతికే రత్నం లాంటిదానివి పార్వతి! ఈ రోజుల్లో ఇంతటి విశ్వాసం ఉన్నవాళ్ళు ఎందరుంటారు? చెప్పు!" అంది ఆదరంగా. దుఃఖాన్ని అదుపు చేసుకుని! పమిట కొంగుతో కళ్ళు ఒత్తుకుంటూ అంది పార్వతి.     "అమ్మగారూ! ఆరోజు నుంచి ఎక్కడ ఉన్నారు మీరు? ఇక్కడ ఇదేమిటి? నేల మాళిగలాగా" అంది. భూగృహంలో కనబడుతున్న ఆ కంతవైపు చూపిస్తూ.     "అది నేలమాళిగ కాదు పార్వతీ! నవరత్న ఖచ్చితమైన బంగారు పంజరం! చుట్టూ బంగారపు గోడలు! కప్పుకి దంతపు నగిషీ! ద్వారాలకి మంచి గంధపు చెక్క! పందిరి మంచం! పట్టు పరుపులు! దుప్పట్ల అంచుకి మంచి ముత్యాలు! ఈ బంగారు పంజరంలో బతుకు భారంగా గడిపిన ఖైదీని నేను పార్వతి!"     "అసలు ఏం జరిగిందమ్మా" అంది పార్వతి, ఆదుర్దాగా.     "శ్రీ రాముడి పేరు పెట్టుకున్న రావణాసురుడు లాంటివాడు ఈ శ్రీరామచంద్రమూర్తి! సాధువు వేషంలో వచ్చి నా భర్తనీ, నీ భర్తనీ కూడా పొట్టన పెట్టుకుంది ఈ నీచుడే! నన్ను అపహరించుకుపోయి, అక్కడా ఇక్కడా బందీగా ఉంచుతూ, చివరికి సజీవ సమాధి చేసినట్లు నేలమాళిగ లాంటి బంగారపు గదిలోకి మార్చేశాడు. క్షణక్షణం నరకం అనుభవించాను పార్వతీ!" అంది సీత. రుద్ధమైపోతున్న గొంతుతో.

    మోకాళ్ళవరకు  పేంటంతా  ఎర్రమట్టి  బురదతో  నిండిపోయింది. గొడుగూ, జోళ్ళూ  వరండాలో  వదిలి  రాజు  లోపలికి  వస్తుంటే శివయ్య  చూసేడు.     "ఇంత వర్షంలో  వచ్చేవేమిటి, రాజూ ?" అన్నాడు.     "వర్షంలో నడకమూలంగా  రాజు అలిసిపోయి  ఉన్నాడు. చేతిలోని సూటుకేసు  నీటికి తడిసి దిగలాడుతున్నది.     "ఎందుకో రమ్మని కబురు పెట్టేవు కదా!" అన్నాడు రాజు.     తమ్ముడి మాటలోని  విసుగుదలని  శివయ్య  గుర్తించకపోలేదు. 'వెచ్చగా ఇంట్లో  కూర్చున్నవాడిని ఇటువంటి  వర్షంలో  తడిసి రమ్మంటే ఎవరైనా  విసుక్కొంటారు' అనుకొన్నాడు శివయ్య.     "మీనాక్షీ, రాజు వచ్చేడు. కాళ్ళకి నీళ్ళూ, తువ్వాలూ పట్టుకురా" అంటూ కేకవేసేడు.     "అయ్యో, బట్టలన్నీ ఎంతగా  తడిసిపోయేయి  వరదం!" అంది నీళ్లు, తువ్వాలు అందిస్తూ మీనాక్షి.     "గాలివల్ల  గొడుగున్నా  ఆపలేదు. అందునా  బండి దారిలో  పాదాలు ములిగేలా నీళ్లున్నాయి. ఏ ఊరయినా  బాగుపడుతుంది కాని, మన గ్రామానికి మోక్షంలేదు. దారిపొడుగునా  బాడీ....బురదా" అన్నాడు రాజు విసుగుకొంటూ.         "నువ్వు పెద్ద ఉద్యోగస్థుడి వయేవు కదా, పట్టుపట్టి  పది మందితో చెప్పి తారురోడ్డు వేయించు. యెంత కాదనుకొన్నా  పుట్టి పెరిగిన  ఊరు కదా! ఉన్న  నలుగురూ  నీ పేరు  చెప్పుకొంటారు" అంది  మీనాక్షి నవ్వుతూ.     "కబుర్లు తరవాత  చెప్పవచ్చుకాని  ముందు తాగేందుకు  వేడిగా ఏదైనా పట్టుకురా. లే, రాజూ! లేచి  బట్టలు  మార్చుకో" అన్నాడు శివయ్య.     మీనాక్షి  లోపలికి వెళ్లేక  రాజుకి తను రమ్మని  కబురు  పెట్టడానికి కారణం తెలియజేసేడు  శివయ్య.     "వ్రాతకోతలన్నీ  అయిపోయేయి. రేపు సంతకాలు  కావాలి. నీకు కూడా వాటా వుంది కదా! నీ సంతకం కూడా కావాలి."     "నా కిష్టం లేకుండా  నువ్వు ఆస్తి అమ్మకానికి పెడుతూంటే నేనెందుకు  సంతకం చెయ్యాలి, అన్నయ్యా! ఈ ఊళ్ళో  వున్న  పొలం, ఇల్లు అమ్మడం  నాకిష్టం లేదు" అన్నాడు రాజు.     శివయ్య  పిడుగుపాటు తిన్నవాడిలా  మంచంమీద  కూలబడ్డాడు. రాజుకి ఈ ఆస్తిమీద ఆపేక్ష వుందని కాని, దీనిని  అమ్మేందుకు అడ్డుతగులుతాడని  కాని తెలుసుకోలేని  శివయ్య  పెద్దమనుష్యుల ఎదట  బేరం కుదిర్చి అమ్మకానికి  సిద్ధపడాడు. ఇప్పుడు  తమ్ముడి మాటతో  ముందుగా పుచ్చుకొన్న  ఆరువందలు  తిరిగి  ఇచ్చుకోవడమే  కాకుండా గ్రామంలో మిగిలి ఉన్న ఆపాటి  గౌరవం  కూడా  సన్నగిల్లిపోతుంది. మంచిగా  గ్రామం వదిలిపోవాలనే  తన కోరిక ఇంక తీరేమార్గం  లేదనుకొన్నాడు శివయ్య.     అన్న తన మాటకి జవాబు  చెప్పక పోవడం  చూసి రాజు తిరిగి  తనే మాట  అందుకొన్నాడు.     "ఎంతోకాలంగా  మన  పేరుమీదుగా  ఉన్న ఇల్లు, భూములు అమ్ముకోవలసినంత  గతి పట్టలేదు, అన్నయ్యా! ఆ భూములు  ఈనాడు పండినా, యెండినా  ఒకనాడు  మనకి అన్నం పెట్టినవన్న  గుర్తుకోసం అయినా  ఉంచుకోవాలి. ఈ ఇంటిలో  ఉన్న  అనుబంధం  అంత సులువుగా  వదులుకో గలిగేది  కాదు" అన్నాడు రాజు.         "నీ తండ్రి ఆస్తి పైకిపోకూడదని  నీకు పట్టింపుగా  వుంటే  నువ్వే డబ్బిచ్చి  తీసుకో, రాజూ!     "ఇంక దీనిని  నిల్చుకొనే  శక్తి, ఆసక్తి  నాకు లేదని  నిశ్చయించుకొన్నమీదటనే  నేను ఈ నిర్ణయానికి  ఫచ్చేను. ఇంటితో, భూమితో  ఏదో అనుబంధం  అంటూ  మాట్లాడేవు. అటువంటిదేమైనా  వుంటే  పేరుకి గ్రామంలో పెట్టి పాతికేళ్ళ బ్రతుకు  పట్నంలో  గడిపిన  నీకన్న  నాకు అధికంగానే  వుంటుంది.     "కాని ఏదీ మన చేతిలో లేదు, రాజూ! పెనుగాలికి  తలవంచి  నిలిచిన చెట్టే  బ్రతికి  బయటపడుతుంది. వంతగించి  ఎదురునిలిస్తే  వేళ్ళతోపాటు  పెళ్ళగించి పారేస్తుంది  గాలి. నాకు ఎవరూ  లేకపోయినా  నా నీడలా బ్రతుకుతున్న  మీ వదిన  వుంది. ఆమెను  పోషిస్తానని, సుఖపెడతానని  పెళ్ళినాడు చేసిన వాగ్దానం  నా బొందిలో  ప్రాణం  ఉన్నంత కాలం  నిలుపుకోవాలి. అందుకే  ఈ ప్రయత్నం."     "ఈ రకమైన  జీవితంలో  ఓడిపోయేను, రాజూ! అడుగడుగునా  దెబ్బలే  తిన్నాను. ఈ గడ్డ నుంచి కాలు కదిపి  ఇంకోరకమైన  బ్రతుకుందేమో చూస్తాను. అది దీనికి  భిన్నంగా  ఉండి ఆఖరిదశలో  నైనా  నా మనస్సుకి  శాంతిని ప్రసాదిస్తుందని  ఆశ."     "నాన్న ఆస్తిని  నువ్వు  నిల్పుకొంటానంటే  నాకు  అంతకన్న కోరదగింది  ఏముంటుంది  రాజూ! తన కొడుకుల్లో  ఒకడైనా  ప్రయోజకుడు  అయినందుకు  నాన్న  ఆ లోకంనుంచి  సంతోషిస్తాడు" అన్నాడు శివయ్య శాంతంగా.     అ"అన్నయ్యా?" అన్నాడు రాజు ఉద్రేకంగా.     "ఇది  ఉద్రేకాలతో, ఉట్టిమాటలతో  తేలే పనికాదు, వరదం! తెచ్చిన అప్పులు తీర్చక తప్పవు. అవి తీర్చే శక్తి నిర్ధనుడైన  మీ అన్నకి లేదు. ధనసంపదల  మధ్య  మసలుతున్నా  నీకుకూడా లేదు. అన్నీ అనుకొన్నట్లు  జరిగిపోతాయి  అన్న నమ్మకంతో, ఆపాటి అప్పు తీర్చుకోలేమా అన ధైర్యంతో అందులో  కాలుమోపేము. కాని విధి  అన్నివిధాలా  ప్రతికూలించింది. ఆస్తి అమ్ముకోనిదే  అప్పులు తీరే  మార్గం  కనిపించలేదు.     "నీ వంతు  ఆస్తి  అమ్మదలచుకోకపోతే  అట్టిపెట్టుకో  రాజూ! మీ మామగారి లక్షల  రాబడికి  ఈ వందలు  కూడా కలుపు. మాది అమ్మి తీర్చగలిగినంత  అప్పు తీరుస్తాము. మిగిలిపోయిన దానికి మనుష్యులు  మమ్మల్ని  తిట్టిపోసినా  ఆ భగవంతుడు  క్షమిస్తాడు" అంది అప్పుడే పాలగ్లాసు పట్టుకొని  వచ్చిన మీనాక్షి.  

    తలుపు తీసిన వ్యక్తి లాయరు గారి టైపిస్ట్ అతని పేరు సుబ్రమణ్యం.     సుబ్రమణ్యం కూర్చోమన్నట్టుగా సంజ్ఞ చెయ్యడంతో ఆంజనేయులు, ఆనందం కిక్కురుమనకుండా కూర్చున్నారు.     ఆ లాయరుగారు మళ్ళీ కోర్టుని ఊహించుకుంటూ ఓ గంటసేపు తన వాదన చేశాడు.     చేసి ఆయాసంతో అలిసిపోయి కూర్చుంటూ-     "కోర్టులో ఏం వాదిస్తానో, ఎలా వాదిస్తానో మీకు తెల్సిపోయింది గదా... నా క్కూడా డౌట్ లేదు. కంఠస్థం వచ్చేసింది... సరిగ్గా వంటి గంటకు కోర్టుకి వచ్చేసెయ్యండి" అని చెప్పడంతో, బెంచీ మీదున్న ఆ పల్లెటూరి వ్యక్తులు లేచి-     "తమ దయ" అని బైటకెళ్ళిపోయారు.     "ఎలా వుంది సుబ్రమణీ మన ఫర్ పామెన్స్" అదిరిపోయింది గాడూ. ఇవాళ ఈ దెబ్బతో కోర్టు దద్దరిల్లి పోవాలి.     ఏం చెప్పాలో తెలీక సుబ్రమణ్యం అలా వుండిపోయాడు.     "ఇదెక్కడి లాయరో! తను కోర్టులో ఎలా వాదిస్తాడో, 'పార్టీ' ముందు రిహార్సిల్ వేసి చూపించే లాయర్ ప్రపంచంలో నువ్వొక్కడివేరా బాబూ... మధ్యలో నేను ఛస్తున్నాను" అని మనసులో అనుకుని-     "మొత్తం కంఠస్థం వచ్చేసింది గదండీ... ఇక డోకా లేదు" అని అన్నాడు బయటకు.     ఆ ఇంటి వాతావరణమే ఆంజనేయులుకి, ఆనందానికి విచిత్రంగా అనిపించింది.     అది పాత మండువా లోగిలి.     మధ్య హాల్లో వాళ్ళిప్పుడుంది.     ఆ హాలుకి కుడి వేపు ఒక గది, ఎడంవేపు ఒక గది వున్నాయి. అవి బెడ్ రూమ్స్ అనుకుంటాను... వాటికి కర్టెన్లు వేలాడుతున్నాయి.     అన్నిటికంటే విచిత్రం రెండు గదుల్లోంచి రెండు నైలాన్ రోప్స్ సీలింగ్ ని ఆనుకుంటూ వచ్చి, ఆ హాలు మధ్య వున్న ఒక గంటకు కనెక్ట్ చేసున్నాయి.     అవి చూస్తూ ఆశ్చర్యపోతున్నంతలో గంట మోగింది. వీళ్ళిద్దరూ దానికి విస్తుపోయి చూస్తుండగా జిగురుమూర్తి హడావిడిగా, భయంగా ఎడం వేపున్న గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు.     "ఈ గంటల గోలేమిటి గురువుగారూ?" అడిగాడు ఆంజనేయులు తికమక పడిపోతూ.     సుబ్రమణ్యం ముందో పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచాడు.     "ఏమని చెప్పనులేండి... ప్రాక్టీసు లేకపోయినా ఇద్దరు పెళ్ళాలకు మొగుడయ్యాడు. వాళ్ళిద్దరు అక్కచెల్లెల్లే. అక్కని పెళ్ళి చేసుకొని, చెల్లితో కాలు జారాడు. దాంతో ఇద్దరికీ దొరికిపోయాడు. న్యాయం చెప్పవలసిన లాయరే అలా తప్పుచేయటం మూలంగానేమో ప్రాక్టీస్ కి గ్రహణం పట్టింది. వాళ్ళిద్దరు అక్క చెల్లెలే అయినా సవతులయ్యారు గదా? ఈ ఇంట్లో వున్న రెండు బెడ్ రూమ్స్ ని వాళ్ళు పంచేసుకొని, ఈయనకి ఈ హాలిచ్చేశారు. ఏ గంట మోగితే ఆ గదిలోకి వెళ్ళి వచ్చి నీరసపడిపోయి, ఈ హాల్లోనే పడుకుంటుంటాడు...."       సుబ్రమణ్యం చెప్పటం పూర్తి కాకుండానే అడిగాడు ఆనందం.     "ఆ గంట రోజు కెన్నిసార్లు మోగుతుంది?" అని-     సుబ్రమణ్యం, ఆనందం వేపు కోపంగా చూశాడు.     "ఎటెన్ని సార్లు మోగుతుంది?" సుబ్రమణ్యం కోపాన్ని అర్థం చేసుకోకుండానే తిరిగి అడిగాడు ఆనందం.     "ఈ గంట గురించి లెఖ్ఖలేసుకుంటూ పోతే నా ఇంటి దగ్గర గంట మాటేటి...?" చిరాగ్గా అన్నాడు ఆనందం.     అరగంటకి లాయర్ లోపల నుంచి వచ్చాడు నీరసంగా.     ఇద్దరి వేపు చూశాడు. ఆ చూపును అర్థం చేసుకున్న ఆంజనేయులు నిటారుగా నిలబడి-     "పక్క బిల్డింగ్... డిటైల్స్..." అని నసిగాడు.     ఆ మాటకు లాయర్ గారి ముఖం వికసించింది.     "చూశావా... సుబ్రమణ్యం... ఎన్నాళ్ళనుంచో ఎదురు చూస్తున్న కేసు ఇప్పుడొచ్చింది. పక్క బిల్డింగ్ మీద ఎవడో ఒకడు, ఎప్పుడో ఒకప్పుడు కేసు వేస్తాడని నాకు తెలుసు. దాన్నూహించే ఇక్కడ ఇల్లు తీసుకున్నాననే విషయం నీకు తెలీదు" తనని తనే పొగుడుకున్నాడు లాయర్.     "జిగురుమూర్తిగారూ... ఒఅక్క బిల్డింగ్ మీద కేసు వెయ్యడానికి రాలేదండి. ఆ బిల్డింగ్ ఎవరిదో, ఏమిటో కనుక్కోడానికొచ్చాం... అంతే" నెమ్మదిగా అన్నాడు ఆనందం.     ఇది కేసు కాదని తెలియడంతో 'తనని జిగురుమూర్తి' అన్నందుకు కోపం వచ్చింది లాయర్ కి.     "చూడు మిస్టర్... నా పేరు జి. గురుమూర్తి. మీకు చదవడం రాకపోతే నాది తప్పు కాదు. బైదిబై... ఇదేం ఎంక్వయిరీ ఆఫీస్ కాదు. సుబ్రమణీ వాళ్ళని బయటకు పంపించు" అన్నాడు లాయర్ కోపంగా.     "అస్సలు మీకేంటి కావాలి.." బయటికొచ్చాక అడిగాడు సుబ్రమణ్యం వాళ్ళని.     వాళ్ళకేంటి కావాలో మళ్ళీ చెప్పారు ఇద్దరూ.     "మీకు చెప్తాను... నాకేవిస్తారు..." అడిగాడతను.     "డబ్బులా..." ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు ఆంజనేయులు.     "డబ్బులు కాకపోతే... వజ్రాలు, వైడూర్యాలూ ఏవిటోయ్..." అన్నాడతను.     ఆనందం జేబులోంచి ఓ అయిదు రూపాయలు తీసి, అతని జేబులో పెడుతూ, "ఫలం, పుష్పం, తోయం... అన్నీ ఇవ్వే."     "ఆ బిల్డింగులో భుజంగరావుగారు ఉంటున్నారు. వాళ్ళావిడ కూడా ఉంటోంది. వాళ్ళకు ఎంతమంది పిల్లలో ఏమిటో ఎక్కడుంటున్నారో కూడా తెలీదు. చుట్టాలెవరైనా ఉన్నారో లేదో కూడా తెలీదు. వాళ్ళెప్పుడూ బయటకు రావడం నేనెప్పుడూ చూడలేదు. లంకంత ఇంట్లో వాళ్ళిద్దరూ బిక్కుబిక్కు మంటూ ఎలా వుంటారో? నాకు తెల్సిందిదే" అంటూ సుబ్రమణి లోపలకెళ్ళి పోయాడు.       "మనం తల్చుకుంటే ఆ ఇంట్లో గది సంపాదించలేమా" అడిగాడు ఆంజనేయులు.     "ఏం... ఎందుకు సంపాదించలేం... బ్రహ్మాండంగా సంపాదించగలం" నొక్కి వక్కాణించాడు ఆనందం.     "అయితే ముందు గూర్ఖాగాడ్ని ముగ్గులోకి దించుదాం పద..." జయ్ దుర్యోధనా అని అనబోయి నోట్లోనే గొణుక్కున్నాడు ఆంజనేయులు.     విశాలమైన గేటు వెనక, హిందీ సిన్మా విలన్ క్రిస్టోఫర్ లాంటి గూర్ఖా నిలబడి వున్నాడు. గేటు వేపు వస్తున్న ఆ ఇద్దర్నీ పరిశీలనగా చూశాడు గూర్ఖా.     "ఎవరు కావాలి?" భీకరంగా వుంది ఆ గొంతు. ఆ గొంతు శబ్దం వినగానే సగం నీరుకారిపోయాడు ఆంజనేయులు.

    ఆ దెబ్బతో కమిషనర్ నోటికి తాళం పడినట్లుయింది.      అతనికి  నోటమాట రాక ఎసిపి శ్రీకళకేసి , అయోమయంయంగా చూశాడు.          ఆపరేషన్ థియేటర్  డోర్ తెరుచుకుంది. థియేటర్ నుండి స్త్రేబ్చార్ సింగన్నకు తీసుకువస్తున్నారు . సింగన్న ఉన్న స్ట్రెచర్ ను తోసుకువస్తున్న వార్డు బాయ్స్ నలుగురిలో ఒకడు సడన్ గా బోడ్లోంచి పిస్టల్ తీసి డాక్టర్ రమణరావు నుదుటికి గురి పెట్టాడు.         "అల్ ఆఫ్ యూ స్టే బ్యాక్. ఎవ్వరూ కదలోద్దు. మిస్టర్ కమిషనర్ అండ్ ఎసిపి మీరే ప్రయత్నం చేసినా డాక్టర్ రమణరావును కాల్చి చంపినట్టు చంపుతాను. జాగ్రత్త ...." అప్పటికే నక్సలైట్  అనుచరులు బయట అంబులెన్సు ను  రెడీ చేశారు.         "కామ్రేడ్స్ పేషెంటుని యీ సమయంలో డిస్టర్బ్ చేయెద్దు. ఆపరేషన్ తరువాత తీసుకోవలసిన జాగ్రత్తలు చాలా ఉన్నాయి. అంతేకాదు. పేషెంటు కి ఇంజెక్షన్ యివ్వాలి....." డాక్టర్ అనురాధ కంగారుగా అంది.         స్టేక్చర్ తోసుకువస్తున్న వార్డు బాయ్స్ లో మరొకడు తన దగ్గర వున్న పిస్టల్ అనురాధను గురిపెట్టాడు. "డాక్టర్ మా కామ్రేడ్స్ కి చూపు వచ్చేవరకు మీరు మాతోటే వుండాలి. మిమ్మల్ని ఈ క్షణమే కిడ్నాఫ్ చేస్తున్నాము."         "ఆ.... స్టాఫిట్"         అధికారి జరగబోయే అనర్ధాన్ని ఊహించి బిగ్గరగా అరిచాడు. అప్పటికే కమిషనర్ విక్రమ్ తన దగ్గరవున్న పిస్టల్ తీసి కాక చేశాడు. "మిస్టర్ కమిషనర్ డ్రాఫ్ యువర్ పిస్టల్" సింగన్న అనుచరుడుడొకడు కమాండ్ గా అన్నాడు. కమిషనర్ అప్పటికే పిస్టల్ డ్రాఫ్ చేయకపోడంతో డాక్టరు రమణారావుని పాయింట్ బ్లాంక్ లో  సింగన్న అనుచరులలో ఒక అనుచరుడు ఘాట్ చేశాడు.         పిస్టల్ గుండు రామణారావు నుదుటినుండి దూసుకువెళ్ళింది. అతను కుప్పకూలిపోయాడు.         ఇప్పుడు డాక్టరు అనూరాధ. వాళ్ళచేతుల్లో వుంది. కమిషనర్ డాక్టర్ అనూరాధకూడా వాళ్ళు చంపుతారన్న భయంతో ఎసిపి శ్రీకళ వెంటనే రియాక్ట్ అయింది కమిషనర్ చేతిలోవున్న పిస్తలు తీసుకుని సింగన్న అనుచరులు చూస్తుండగానే పిస్తాలుని అన్ లోడ్ చేసింది.         అంతే సింగన్న అనుచరులు నలుగురు డాక్టరు అనూరాధను తీసుకుని, సింగన్న వున్న స్టేక్చర్  తోసుకుని హాస్పిటల్ వెలుపల రెడీగా వున్న అంబులెన్స్ ఎక్కారు.             "మిస్టర్ కమిషనర్ చేతికి చిక్కిన సింగన్నను, మీరు తెలివిగా తప్పించారు. యూనిఫాం వేసుకుని నక్సలైట్ సహకరించడం నేరం కాదా? అని నేను అడుగుతున్నాను. ఆర్ యూ నాట్ అఫేమ్డ్? ఇప్పుడు క్రిమినలుకి మీకు తేడా వుందా?"         "ఆ...." కమిషనర్ విక్రమ్ నోట మాటలు రావడంలేదు. అధికారి ఇప్పుడు తనదగ్గర పనిచేయడంలేదు. ప్రస్తుతం అతను కానిస్టేబుల్ కాదు, నేరస్థుడు కాదు, ఒక భారత పౌరుడిగా అతను నిలదీసి అడుగుతున్నాడు. అతని ప్రశ్నలకి తనదగ్గర సమాధానాలు లేవు.     కమాన్ టేల్ మీ కమిషనర్, డాక్టర్ అనూరాధగారు తనుకూడా నక్సలైట్ అని ప్రకటించుకుంది. అలాంటప్పుడు ఒక నక్సలైట్ ను రక్షించడం కోసం ఇద్దరు నక్సల్స్ ని విడిచి పేట్టిన ఘనత మీకే చెందుతుంది. అవునా?"         "మిస్టర్ అధికారి యూ ఆర్ క్రాసింగ్ లిమిట్స్ . ఎవరితో మాట్లాడు తున్నావో, అర్ధం అవుతోందా" ఎసిపి శ్రీకళ, అధికారి ఆవేశానికి బ్రేక్ వేసే ప్రయత్నంలో భాగంగా అంది.         "యస్ మేడమ్ ఎసిపి, నేను ఎవరితో మాట్లాడుతున్నవో కూడా గుర్తించకలేనంత నీచానికి దిగిపోలేదు. ఆడదానివైవుండి కమిషనర్ చేస్తున్నా పనులను సమర్ధించడానికి సిగ్గులేదా! కేవలం అధికారికోసం, కమిషనర్ మెప్పుకోసం నువ్వు చెందిందికాక ఎందరి జీవితాలను మీ యిద్దరు కల్సి నాశనం చేశారో చెప్పమంటారా?"      ఎసిపి శ్రీకళ ముఖం మాడిపోయింది.     "మిస్టర్ కమిషనర్ ఎవరు నేరస్థుడో , పోలీసు ఆఫీసర్ ఎలావుండాలో తొందరలోనే తేలుతుంది. ఆ విషయం  ప్రజలే నిర్ణయిస్తారు." అధికారి వెనుదిరిగాడు.     కమిషనర్ విక్రమ్ , ఎసిపి శ్రీకళ పరిస్థితి విషమించిందని గ్రహించారు.         అధికారి ఇప్పుడు సామాన్య పోలీసు కాదు. కరుడుకట్టిన ప్రముఖ నక్సలైట్ నాయుకుడు సూర్యం అతని అనుచరులు ప్రభుత్వం ముందు లొంగిపోవడానికి కారణభూతౌడన్న పేరు పొందినవాడు. అటు రాజకీయ నాయుకుల, ఇటు పోలీసు ఆఫీసర్ల దృష్టిలో, పేదవర్గాలలో మంచి పేరు గడించిన వ్యక్తి, ఇప్పుడు అతను మహాశక్తిగా మారునున్నాడు. అదే జరిగితే తమ పరిస్థితి ఏమిటి?         ఇద్దరు పోలీసు ఆఫీసర్లు ఆలోచనల్లో  పడ్డారు. ఎదురుగా రక్తపు మడుగులో డాక్టర్ రమణ కుప్పకూలి వున్నాడు. వాళ్ళిద్దరి మదిలో, మరో వ్యూహం రూపుదిద్దుకోబోతుంది. అది జైలునుండి విడుదలయిన అధికారి, డాక్టర్ రామణారావుని, చంపి, డాక్టర్ అనురాధను కిడ్నాఫ్ చేసి, కామ్రేడ్ సింగన్నను విడిపించుకోవడమే!                         *    *    *    *            ఆఫీస్ ఆఫ్ ది ఇన్స్ జనరల్ ను ఆఫ్ పోలీస్         ఇంటిలిజెన్స్ , అంధ్రప్రదేశ్, హైదరాబాదు కార్యాలయంలో సీనియర్ ఆఫీసర్లు కాన్ఫ్ రెన్స్ జరుగుతోంది.     "బ్లడీ షేమ్ అన్ అవర్ సార్ట్. ప్రజలుమనల్ని చీకోడుతున్నారంటే మన గౌరవ ప్రతిష్టలు ఎంతకు దిగజారాయో ఆలోచించకండి. పట్టపగలు, సీనియర్ పోలీసు ఆఫీసర్ల సమక్షంలోనే డాక్టర్ ని హత్యచేసి మరో డాక్టర్ ని కిడ్నాఫ్ చేసి , సింగన్నను పోలీసు కస్టడీనుండి తప్పించుకుని తీసుకుపోయారంటే ఇంతకన్నా మన పనితీరును నిదర్శనం కావాలా?"         "సార్ !" కమిషనర్ విక్రమ్ తన యాక్షన్ల ని సర్ది చెప్పడానికి ప్రయత్నించాడు."         ఐడోంట్  వాంట్ టు హియర్ ఎనీ మోర్ సిల్లీ ఎక్స్ ప్లనేషన్స్ కుంటిసాకులను చెప్పకండి."          "బీలీవ్ మీ సార్. ఐయాం ఐవిట్ నేస్ టుది ఇన్ స్పిడెంట్ సార్"         "మిస్టర్ విక్రమ్ ఒకసారి అధికారిని నక్సలైట్ ముద్రవేసి జైలుకి పంపారు. తిరిగి అదే కథను మరల చెప్పాల్సిన అవసరం లేదు. అధికారి ఒక పోలీసు కానిస్టేబుల్ అన్న విషయం, అతను తన వృత్తికి అన్యాయం చేశాడని, నర్వీసునుండి అతన్ని డిస్మిస్ చేయడం, శిక్ష వేయించడం, అతని వలెనే సింగన్న తప్పించుకున్నాడన్న కొత్త కథను మొదలు పెట్టవద్దు, మిస్టర్ విక్రమ్ ఫర్ యువర్ ఇన్ ఫర్మేషన్ సూర్యం నాయకత్వంలో సింగన్నలాంటి కామ్రేడ్స్  ఈ రాష్ట్రంలో చాలామంది ఉన్నారు. అధికారిలోని నిజాయితీకి , ఆత్మస్థాయిర్యానికి, అకుంఠిత దీక్షకు , పట్టుదలకు , వ్రుత్తిపట్ల, అతనికిగల అంకితభావానికి కామ్రేడ్ సూర్యం ప్రభావితుడై తన అనుచరులతో డిఐజి సరిత ముందు సరెండర్ అయిన విషయం మీకు నేను ప్రత్యేకంగా చెప్పనవసరంలేదు. మిస్టర్ విక్రమ్ కామ్రేడ్ సూర్యం ఎందుకు  తను పోలీసులకు లొంగిపోవలనుకున్నది విపులంగా రాసిన లెటర్ ఇదిగో  చదవండి. అప్పుడన్నా మీ కొత్త కథకి ప్రారంభంలోనే తీసి విక్రమ్ కి ఇచ్చాడు.         లెటర్ అందుకున్న విక్రమ్ చేతులు వణికాయి. జీవితంలో మొదటి సారిగా తన కళ్ళు తననే మోసం చేస్తున్నాట్లనిపించింది. ఎంతో పోందికగా ఉన్న దస్తూరి  చక్కగా అర్ధం అవుతున్నా, అతని కళ్ళకి మసక కమ్మినట్లు అక్షరాలు స్పష్టంగా కనిపించడంలేదు. మరోసారి కళ్ళజోడు తుడుచుకుని, కళ్ళు నలుపుకుని మరీ లెటర్ పై దృష్టిని మళ్ళించాడు.         క్షణం క్షణం అతని ముఖంలో మారుతున్న ఫీలింగ్స్ ని గమనిస్తుంది. ఎసిపి శ్రీకళ . ఆతని నుదుటున చిరుచెమటలు పోసాయి. గొంతు తడారి పోతుండగా టేబుల్ మీదవున్న గ్లాసుడు నీళ్ళు గడగడ తాగేశాడు.         "సార్....."     విక్రమ్ ఉలిక్కిపడితలెత్తాడు.         అప్పటికే కాన్ఫరెన్స్  ముగిసి అందరు ఆఫీసర్లు కాన్ఫరెన్స్ హాలుదాటారు.     "సార్ బిజి ఇంటిలిజేన్స్ లెటర్ చదివిన తరువాత మిమ్మల్ని నన్ను తన ఛాంబర్ కి రమన్నారు....." ఎసిపి విషయం కాస్త అతని చెవినవేసింది.           మిగిలిన లెటర్ కాస్త చకచక పూర్తీచేసి ఎసిపి చేతికిచ్చాడు.         శ్రీకళ అత్రుతుగా చదవడం మొదలు పెట్టింది.     "మేడమ్ డిఐజి ."     విప్లవాదివందనలు.......         "నేడు నేను మీ ముందు లొంగిపోవడానికి నేను నమ్ముకున్న సిద్డంతలాతో విభేదించి కాదు. ఈ దేశంలో సగటు మనిషికి కర్షక, హరిజన , గిరిజనులకు దారిద్ర్యరేఖకు దిగువున జీవిస్తున్న అందరికీ సామాజిక న్యాయం కావాలని, భూబకాసురుల కబంధ హస్తాలతో రూపాయికి రూపాయి వడ్డీ , వడ్డీకీ వడ్డీ పేరుతో బీద ప్రజల రక్తమాంసాలను పీల్చుకుతింటున్న  బడా వడ్డీ వ్యాపారుల కోరలలో చిక్కుకుపోతున్న ఆపన్నులను , అన్నార్తులను ఆదుకోవడానికే ఈ ఉద్యమం చేపట్టారు. కానీ ఈ ఉద్యమాన్ని ఉక్కుపాదంతో మీ వ్యవస్థ కంకణం కట్టుకుంది. మాతో ప్రత్యక్ష యుద్దం చేయడానికి అమీతుమీ తేల్చుకోవడానికి కైతే మేము అన్నింటికి సిద్దంగానే వున్నాము. కానీ మీ వ్యవస్థలోని కొందరు ఆఫీసర్లు, రాజకీయ నాయుకలను తోత్తులై వ్యక్తిస్వార్దంతో ఇష్టం వచ్చినట్లు ప్రవర్తించడం, అధికారాన్ని దుర్వినియోగం చేయడం గురించి ప్రత్యేకంగా నేను మీ దృష్టికి తీసుకురానవసరం లేదు.

         ఆశ్చర్యంగా కావ్య ముఖంలోకి చూసింది నందిని.     "మీ అన్నయ్యకు కొన్ని లక్షల పెయింటింగ్ వర్క్ నేనిచ్చాను. ఆర్ట్ స్టూడియో ఏర్పాటు చేశాను. ఆ పెయింటింగ్స్ వేస్తే మనకు ఈజీగా ఇరవై ముప్ఫై లక్షలు వస్తాయి. ఆ డబ్బుతోనే నిన్ను అమెరికా పంపడము - మన ఆర్ధిక సమస్యల్ని తీర్చుకోవడం సాధ్యమవుతుంది.     నాకిచ్చిన హామీ మేరకు మీ అన్నయ్య పెయింటింగ్ వేయడం ప్రారంభించాడు. ఎవర్ని మోడల్ గా తీసుకుని నిశాంత అనే పెయింటింగ్ ని వేశారాయన. అంటే ఎప్పుడూ ఇంట్లో నీ ఎదురుగానే తిరిగే లిపి మీ అన్నయ్యను ఎలా వలలో వేసుకుందో చూడు."     "మా అన్నయ్య లిపిని మోడల్ గా చేసి పెయింటింగ్ చిత్రీకరించాడా? నాకు తెలీదే?" ఆశ్చర్యపోయింది నందిని.     "దీనికే నువ్వు ఆశ్చర్యపొతే ఎలా తల్లీ! ఇంకా చూడు ఏం జరిగిందో? మీ అన్నయ్యతో నేను సన్నిహితంగా తిరుగుతున్నాను కదా. మేమిద్దరం బిజినెస్ పార్టనర్స్ కదా. మా మధ్య వున్న రిలేషన్  అంతేకదా- మీ అన్నయ్య ప్రతిభ, వ్యక్తిత్వం పట్ల నాకు అత్యున్నతమైన గౌరవం వుంది. ఆ అభిమానాన్ని నేనెప్పుడైనా బహిరంగపరిచానా చెప్పు.     కానీ లిపి తెలివితక్కువగా ఏం చేసిందో తెలుసా? నా మీద కోపంతో నేను మీ అన్నయ్యకు చాలా దగ్గరౌతున్నానన్న కోపంతో అతి ప్రేమగా తనలోని అనుభూతికి, కళాప్రతిభకు నిదర్శనంగా మీ అన్నయ్య వేసిన పెయింటింగ్ మీద రంగులు జల్లేసి ఆ పెయింటింగ్ ను రహస్యంగా చిద్రం చేసేసింది తెలుసా?"     అది వింటూనే నందిని షాక్ తిన్నది.     స్వార్థం తిమ్మిని, బమ్మిగా నమ్మింపచేస్తుంది.     "మీ అన్నయ్యకు ఈ విషయం తెలిస్తే ఎలా బాధపడతాడో నీకు తెలుసు. ఆయన బాధపడే విషయం కాదు నాకు ముఖ్యం. ఆ పెయింటింగ్ ను చూపించి పార్టీ దగ్గర  అడ్వాన్స్  తీసుకోవాలనుకున్నాను నేను. ఆ అడ్వాన్స్ తో నిన్ను అమెరికా పంపించాలనుకున్నాను. మీ అన్నయ్య వ్యక్తిత్వం మీద, నా  బిజినెస్ మీద, నీ అనారోగ్యం మీద  లిపి ఎలా దెబ్బకొట్టిందో చూడు. మొదట్నించీ కలిసి మెలిసి వున్నది మనం. మధ్యలో వచ్చిన వాళ్ళు మధ్యలోనే పోతారు. మనం పెద్దగా పట్టించుకోవాల్సిన అవసరం లేదు" ఒక్కొక్క విష బిందువునూ నెమ్మదిగా నాటింది కావ్య.      అన్నయ్య  వేసిన పెయింటింగ్ ను కావ్య మీద కక్షతో లిపి పాడుచేసిందా? అంత స్వార్థపరురాలా లిపి!     ఆ విషయం తెలిస్తే అన్నయ్య ఎంత బాధపడతాడు? ఎంతగా క్రుంగిపోతాడు. తన అమెరికా ప్రయాణం ఆగిపోతే తన భవిష్యత్ ఏమవుతుంది? అన్నయ్యను బిజినెస్ లో ఇన్ వాల్వ్ చేసింది కావ్య. స్వార్థం కోసమని ఇన్నాళ్ళూ తలపోసిన నందిని తనని అమెరికాకి పంపడానికి ఆ డీల్ ను కావ్య వప్పుకుందని తెలియడంతో-     కావ్య ముఖంలోకి ప్రసన్నంగా చూసింది నందిని.     తన మాటల్ని నందిని పూర్తిగా నమ్మేసిందని, తన బుట్టలో ఆమె పడిపోయిందని తెలుసుకున్న కావ్య-     "నీకేం ఫర్వాలేదు నందినీ! నేనున్నాను కదా. నిన్ను ఎలాగైనా అమెరికా పంపించే పూచీ నాడి. లిపి మాత్రం మళ్ళీ ఇంట్లోకి రాకుండా చూడు" హేండ్ బ్యాగ్ లోంచి నోట్లకట్టని తీసి ఆమెకిస్తూ అంది కావ్య.     "అన్నయ్యన్ని నమ్మించటం అంత తేలికయిన విషయం కాదు" అంది నందిని సందేహంగా.     "మీ అన్నయ్యని నమ్మించే  ప్లాన్ ఒకటి చెబుతాను" అంటూ నందిని చెవిలో ఏదో చెప్పింది కావ్య.     నందినికి ఆ పథకం బాగా నచ్చింది.     "ఇది నీ దగ్గరుంచుకో. ఇవాల్టినుంచి నీకేం కావాలన్నానన్నడుగు ఓ.కె. అర్జంటు పనుంది వస్తాను" అంటూ వెళ్ళిపోయింది కావ్య.     మానవ మనస్తత్వం గురించి ఏమీ తెలియని నందిని దృష్టిలో ప్రస్తుతం కావ్య గొప్ప మనిషి. గొప్ప మనసున్న మనిషి.     కారు స్టార్ట్ చేస్తున్న కావ్య వైపు ఆకాశంలోంచి వచ్చిన వ్యక్తిని చూస్తున్నట్టుగా వింతగా, ఆశ్చర్యంగా, భక్తిగా చూసింది నందిని.                                                 *    *    *     ఆఫీసులో తన ఛాంబర్ వైపు నడుస్తున్న కావ్య ఛాంబర్ లోని తన సీటుకెదురుగా కూర్చుని మ్యాగజైన్ చూస్తున్న వ్యక్తిని గ్లాస్ ఫ్యాన్ లోంచి చూసి వేగంగా అడుగులేసింది.     డోర్ తెరిచి లోనికి అడుగు పెడుతూనే-     "గుడ్ మార్నింగ్ సర్! నేనే మీకు ఫోన్ చేయాలనుకుంటున్నాను. మీరే వచ్చారు" విష్ చేసిందాయనను.     ఆ వ్యక్తి నెమ్మదిగా నవ్వాడు. ఆ వ్యక్తి కృష్ణస్వామి!     "పెయింటింగ్స్ వర్క్  జరుగుతోంది. అన్నీ అన్ ఫినిష్ గా వున్నాయి. రెండ్రోజుల్లో మీకు కొన్ని పెయింటింగ్స్, స్కెచెస్ చూపిస్తాను" సీట్లో కూర్చుంటూ చెప్పింది కావ్య.     "ఇట్స్ ఆల్ రైట్ బేబీ! యువర్ ఓన్ టైమ్. ఆర్యూ బిజీనా?" కూల్ గా అడిగాడతను.     "నో. నాటెటాల్. చెప్పండి!"     అటూ ఇటూ చూశాడు కృష్ణస్వామి.     "నా పర్మిషన్ లేనిదే ఎవరూ లోనికి రారు. చెప్పండి!" మళ్ళీ అంది కావ్య నెమ్మదిగా.     "ప్రతిభావంతులు చిన్న చిన్న బిజినెస్ లు చెయ్యడం నాకిష్టం వుండదు. నిన్ను మొట్టమొదటిసారి చూసినప్పుడే అనుకున్నాను. నీకు దగ్గ బిజినెస్ నువ్వు  చెయ్యడం  లేదని. తర్వాత నువ్విక్కడ వర్క్ చేస్తున్నావని తెల్సి బాధపడ్డాను.     నీ ప్రతిభా సామార్ధ్యాలకు సరైన ఇన్ ఫ్రాస్ట్రక్చర్ లేక నువ్వు బాధపడుతున్నావు. ఇన్ ఫ్రాస్ట్రక్చర్ మీన్స్ ఫైనాన్షి యల్ సపోర్ట్" ఆగి ఆమె కళ్ళల్లోకి చూశాడతను.     తన మనోభావాన్ని అంతలా పసిగట్టిన అతని కళ్ళవైపు ఆశ్చర్యంగా చూసింది లిపి.     ఆ కళ్ళలో ముసిలితనం కనిపించలేదు.

                 మానవ హక్కులూ హిందాబాద్     అమెరికా అధ్యక్షుడు క్లింటన్ మానవ హక్కుల పరిరక్షణ విషయంలో భారతదేశం అధ్వాన్న స్థితిలో వుందని అన్న విషయం తెలిసేసరికి మిగతా భారతీయులు అందరిలాగానే మాకూ ఒళ్ళు మండిపోయింది.     పైగా "అలాంటిదేమీ లేదు - మేము మా పౌరులందరినీ ఎంతో ప్రేమగా చూసుకుంటుంన్నాం" అని మనదేశం ఇచ్చిన మాటను కూడా క్లింటన్ నమ్మడట.     అప్పటికప్పుడే అమెరికా ధోరణికి నిరసనగా మా కాలనీలో పెద్ద ఎత్తున నిరసన సభ ఒకటి ఆర్గనైజ్ చేశాడు రంగారెడ్డి. అమెరికాను ఏకెయ్యడం మనకు అనాది కాలం నుంచీ వస్తున్న ఆచారం. కాబట్టి మా కాలనీ మీటింగుకి 'మేమొస్తాం- మేమొస్తాం' అంటూ అనేకమంది అధికారులు, అనధికారులు విరగబడి వచ్చేశారు.     మీటింగ్ ప్రారంభంలోనే మా కాలనీ స్టూడెంట్స్ నినాదాలు చేశారు. "ప్రపంచంలోకెల్లా గొప్ప డెమోక్రసీ - భారత్ జిందాబాద్౧ భారతదేశం మాట - కంచు కోట!     అమెరికా మాట - నీళ్ళ మూట!     అమెరికా - డౌన్ డౌన్!     క్లింటన్ - ముర్ధాబాద్!     ఓ మంత్రిగారు లేచి మైక్ ముందుకొచ్చారు.     "సోదర సోదరీమణులారా౧ మనదేశం అహింసకు మారుపేరు! గౌతమబుద్ధుడూ, గాంధీ మహాత్ముడూ, నేను పుట్టిన దేశమిది! హింసనేది మన కలలో కూడా ఊహించలేని ప్రజాస్వామ్యం మనది౧ ఇలాంటి అహింసాయుత దేశాన్ని పట్టుకుని అమెరికా వాడు మానవహక్కులను ఉల్లంఘిస్తామంటాడా? వాడికేమైనా బుద్ధి ఉందా?"     మా కాలనీ వాళ్ళందరూ తప్పట్లు కొట్టారు.     "హియర్ హియర్" అన్నారు కొంతమంది.     సరిగ్గా అప్పుడే ఓ జీప్ శరవేగంతో వచ్చి ఆగింది. మినిష్టర్ గారి సెక్రటరీ పరుగుతో వేదిక దగ్గరకొచ్చి మంత్రిగారితో రహస్యంగా మాట్లాడాడు.     "సార్! జమ్మూ కాశ్మీర్ లో టెర్రరిస్టులు అనుకుని ఆరు నెలలు నుంచీ జైల్లో వుంచిన వాళ్ళందరూ నిజంగా టెర్రరిస్టులు కాదని తెల్సింది సార్! వాళ్ళను వదిలేయ,మంటారా అని అడుగుతున్నారు?"     "న్యూస్ పేపర్ వాళ్లకు తెలీకుండా వదిలేయమనండి"     "అలాగే సార్" అతను వెళ్ళిపోయాడు.     "కనుక ప్రజలారా! మనం హింస, చిత్రహింసల మధ్య బ్రతుకుతున్నామని అమెరికా అనడం హాస్యాస్పదం- జైహింద్" అనేసి కూర్చున్నాడు.     ఈసారి హోమ్ మినిష్టర్ మైక్ ముందుకొచ్చాడు.     "సోదర సోదరీమణులారా! మనం శాంతికాముకులం! ఆఖరికి స్వాతంత్ర్యం కూడా శాంతియుతంగా సంపాదించుకున్న జాతి మనది! నడిచేప్పుడు కాళ్ళక్రింద చీమలు పడి చచ్చిపోతాయేమోనని బాధపడే సంస్కృతి మనది! అలాంటి దేశాన్ని పట్టుకుని హ్యూమన్ రైట్స్ పాటించని దేశం అంటాడా ఆ క్లింటన్? ఎన్ని గుండెలు వాడికి?"     ఇంకో జీప్ వచ్చి ఆగింది.     అందులోనుంచి హోమ్ సెక్రటరీ హడావుడిగా వచ్చాడు.     "సార్! నాలుగు అర్జెంట్ మెసేజ్ లున్నాయి. ఒక మిషన్ స్కూల్ లో నిన్నరాత్రి గూండాలు వెళ్ళి అందర్నీ కొట్టి రేప్ చేసి పారిపోయారంట! రెండో సంఘటనలో ఇద్దరు స్త్రీలను ఒక ఊళ్ళో కొంతమంది కలసి చావగొట్టి బట్టలూడదీసి నగ్నంగా నడివీధిలో ఊరేగించారట!     మూడో సంఘటనలో స్త్రీలను, చిన్నపిల్లలనూ చిత్రహింసలు పెట్టి ఓ కాంట్రాక్టర్ బానిసల్లాగా పనిచేయిస్తున్నాడంట! ఆ హింసలకు ఒక పిల్లాడు చనిపోయాడంట - నాలుగో సంఘటనలో ఒక మతానికి చెందినవారు మరో మతానికి చెందిన వందమంది మీద దాడిచేసి పసి పిల్లలతో సహా ఊచకోత కోశారంట" రహస్యంగా చెప్పాడు.          "సరే! నేను ఇప్పుడే వస్తున్నాను. ఈలోగా న్యూస్ పేపర్ వాళ్ళకి ఇన్ ఫర్మేషన్ లీక్ చేయవద్దని చెప్పండి! అమెరికాతో అసలే గొడవగా వుంది."     "అలాగే సార్"     అతను ముగించగానే ఉన్నత పోలీస్ అధికారి మైక్ దగ్గరికి వచ్చాడు.     "పెద్దలకు నమస్కారం! స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన దగ్గర్నుంచీ మనదేశంలో పోలీస్ డిపార్ట్ మెంట్ ప్రజలకు ఎంత అద్భుతమయిన సేవ చేస్తుందో అందరికీ తెలుసు! కేవలం మంచి మాటలతో ప్రజలను మంచి మార్గంలో నడిపించడంలో విజయం సాధించామని సవినయంగా మనవి చేస్తున్నాను! ఇది సామాన్యమయిన విషయం కాదు! అద్భుత విజయం. జనం తప్పట్లు కొట్టారు ఆనందంగా.     మరో పోలీస్ అధికారి హడావుడిగా పోలీస్ జీప్ దిగివచ్చి సెల్యూట్ కొట్టాడు. సార్! నాల్గవ పోలీస్ స్టేషన్ లో లాకప్ డెత్ జరిగిందని ఇన్ ఫర్మేషన్ వచ్చింది! ఏం చేయమంటారు?"     "అదికూడా నన్నడగాలా? గుట్టుచప్పుడు కాకుండా ఆ శవాన్ని తీసుకెళ్ళి ఊరిబయట నదిలో పారేసి ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడని పబ్లిసిటీ ఇవ్వండి!"     "కానీ కొంతమంది న్యూస్ పేపరోళ్ళు పోలీస్ స్టేషన్ కొచ్చి గొడవ చేస్తున్నారటండీ!"     "అయితే వాళ్ళను ఇంకేదయినా కేస్ లో ఇరికించి లోపలపడేయండి" ఆ అధికారి మళ్ళీ సెల్యూట్ కొట్టి వెళ్ళిపోయాడు.     "కనుక సోదర సోదరీమణులారా! ఎన్నో సమయాల్లో మన పోలీసులు ఎంతో నిగ్రహంతో ప్రవర్తించి మనదేశ పేరుప్రఖ్యాతులను నిలబెట్టారన్న నిజం మీకూ తెలుసు-" ఇంకో జీప్ దిగి ఇంకో పోలీస్ అధికారి వచ్చాడు.     "సార్! మీ ఆదేశాల మేరకు స్వామీజీగారి రహస్యాలు తెలుసుకున్న కొంతమంది శిష్యులను మన పోలీసులు కాల్చి చంపేశారు! న్యూస్ పేపర్ వాళ్ళకు ఏమని చెప్పమంటారు?"     "వాళ్ళు మారణాయుధాలతో స్వామీజీని చంపడానికి ప్రయత్నించారానీ, గత్యంతరంలేక పోలీసులు కాల్పులు జరిపారనీ చెప్పండి!"     "అలాగే సార్" అతను వెళ్ళిపోయాడు.     "కనుక - ఇంతటి శాంతికాములయిన భారత పోలీసులను హింసా వాదులుగా అమెరికా ముద్రవేయడం అమానుషం అని నేను బై ఆర్డర్ చెప్తున్నాను- జైహింద్" వెంటనే మా కాలనీ ఎమ్మెల్యే శంకర్ దాదా మైక్ దగ్గరకొచ్చాడు.     "ఇగో - ఈ అమెరికా వోడి మాటలన్నీ ఝూటా! మన్దేశంలో హింసేడున్నది భాయ్? మనది పజాసామ్యామాయె! పెజాసామ్యంల హింసేడికెళ్ళొస్తది? అందరం మంచిగ ఒక్కమాటనుకుని దానిమీదనే నడుస్తూండె! ఇంక కొట్టాటలు, కిరికిరులు ఏడకెళ్లవుతయ్?" శంకర్ దాదా అసిస్టెంట్స్ నలుగురూ హడావుడిగా వచ్చారు.     "అన్నా! ట్రాన్స్ ఫర్ అప్లికేషన్ తోటి నీతానకొచ్చిన ఆ లేడీ టీచర్ ని నువ్ మానభంగం జేసిన సంగతి పోలీస్ స్టేషన్ల కంప్లెయింటిస్తానంటున్నది? ఏమ్ జేయాలె?"     "నీకేం తెలివున్నదిరా? ఇదిగూడా నేన్జెప్పాల్నేరా? దాన్ని బ్రోతల్ కేస్ కింద జేయండ్రి! బ్రోతల్ అని మీరే పబ్లిసిటీ ఇయ్యండ్రి - జైహింద్!" మీటింగ్ ముగిసింది.                                                          *    *    *

    "ఎప్పుడో బాల్యంలో ఆరేళ్ళ ప్రాయంలోనే తల్లి ఒడికి దూరమైన ఓ పసికందు ఈరోజు ఈస్థాయికి ఎదగడం పతనమో లేక పురోగమనమో నాకు తెలీదు. కాని మీ కథ తెలిసిన నేను విపరీతంగా స్పందించాను."     శ్రీహర్ష ఫాలభాగంపై స్వేదం పేరుకుంది గతం గుర్తుకొస్తుంటే.     "గోదావరి గట్టున నీటిబుడగల్ని చూస్తూ ఇసుకలో పిచ్చుకగూళ్ళు కట్టుకుంటూ కలలోలా బ్రతికిన ఓ పసికందు చాలామంది పిల్లలతోబాటు అపహరించబడ్డాడు. వెళ్ళింది అరబ్ దేశాలకి... సుఖంగా బ్రతకడానికి కాదు. ఉన్నవాళ్ళ వినోదానికి బలికావటానికి. నిశ్శబ్దంగా ఎంత ఏడ్చినా ప్రయోజనం లేకపోయింది రాణా. కోట్లు సంపాదించినా అరబ్ షేక్స్ ఎడారిలో ఒంటెల పరుగు పందెంలో పిల్లల్ని వాడుకోవడంలో వినోదం నాకు అర్థమయ్యేది కాదు. నేలకి ఆరడుగుల ఎత్తులో ఒంటె కంఠాన్ని పట్టుకుని ప్రాణాలుగ్గబెట్టుకుంటూ కూర్చుంటే అమ్మ ఒడికాదు గుర్తుకొచ్చేది. బ్రతుక్కోసం తపన, బ్రతకాలన్న ఆరాటం. ఆ పందెంలో పిల్లలు నేలకిజారి యిసుకలో సమాధి అయిపోతుంటే ఎంత ఉన్మాదంగా ఆనందించేవారో గమనించాను. అందరూపోగా మిగిలింది నేను" అసహనం, జుగుస్ప శ్రీహర్ష కళ్ళలో "అప్పుడే పేరుకుపోయింది ఆ వ్యవస్థపై ద్వేషం. ఆ బుర్జువా వ్యవస్థని నేలమట్టం చేయాలని ఆ పసితనంలోనే ఆలోచన రేగింది. ఆ వయసులోనే నన్నుకొన్న అరబ్ షేక్ ని నిద్రపోతుండగా హత్యచేసాను. అక్కడనుంచి మరోచోటకి మరోదేశానికి పారిపోయాను. అలా నా యాత్ర ప్రారంభమైంది."     "మీరు చెప్పిన కధలోని ప్రతివిషయమూ నాకు తెలుసు శ్రీహర్ష. ఇదంతా తెలుసుకున్నది మీ భార్య లూసీ ద్వారా. కారణం నాకు స్నేహితుడయిన విదేశీ జర్నలిస్టు ఎవరోకాదు. లూసీకి అన్నయ్యే."     నివ్వెరపోయాడు శ్రీహర్ష.     "అందుకే... మీ శ్రీమతి మరణం తర్వాత మీరు పోలీసుల బారినుంచి తప్పించుకోవడాన్ని ఆ స్నేహితుడు నాకు తెలియజేసిన రాత్రే మీరీదేశంలో అడుగుపెడతారని వూహించి మీకోసం బాంబేలో కాపుకాసా. మిమ్మల్ని అనుసరిస్తూ శమంత్ ని మీరు కాపాడటంతో మీ మానవతావాదాన్ని గమనించి మీతో పరిచయాన్ని పెంచుకున్నాను."     అరనిముషం నిశ్శబ్దం తర్వాత అడిగాడు శ్రీహర్ష "ఇంత తెలిసిన మీకు ఈ నిజం ఈరోజే నాకెందుకు తెలియజేయాలనిపించింది".     "రేపు మొత్తం ప్రపంచం మీరెవరో తెలుసుకోబోతూంది శ్రీహర్షా."     శ్రీహర్ష భృకుటి ముడిపడింది.     "అంటే"     "ఇంటర్ పోల్ నుంచి మీ గురించి పూర్తివివరాలు అందుకున్న కేంద్ర ప్రభుత్వం మీమీద నిఘా ఉధృతం చేసింది. ఈరోజు యస్పి శ్యాంసుందర్ ప్రెస్ కాన్ ఫరెన్స్ ఏర్పాటుచేసి మీ గురించి వివరాలతోబాటు ఫోటోల్ని ప్రెస్ కి రిలీజ్ చేసాడు. అంతేకాదు... గ్రాండ్ మాస్టర్ మీరే అయ్యుంటారన్న అనుమానాన్ని వ్యక్తంచేసాడు."     నిశ్శబ్దంగా నిలబడిపోయాడు శ్రీహర్ష.     "మీ చుట్టూవున్న మనుషుల్ని దేవుడిలా కాపాడగలుగుతున్నా ఇప్పుడు మిమ్మల్ని మీరు కాపాడుకోవాలి శ్రీహర్షా. మీమీద ఎలాంటి నేరాలు మోపబడిందీ ప్రజలకు తెలిసినా మీ గురించి తెలుసుకుంటున్న ప్రజలు మీ అవసరాల్ని గుర్తించారు. ఇక్కడ రావణుల స్వైరవిహారానికి శాశ్వతంగా తెరపడాలీ అంటే ఈ నేలకి మీ ఆసరా కావాలి."     నవ్వుకున్నాడు నిర్లిప్తంగా.     ఏది జరగకూడదనుకున్నానో అదికాస్తా జరిగిపోయింది.     యధేచ్చగా తిరిగే అవకాశం లేదిక.     అలా అని సాగిస్తున్న యజ్ఞాన్ని మధ్యలోనే ఆపలేడు.     బ్రతుకుపై ఆశ, బ్రతికే అవకాశం ఏనాడో కోల్పోయిన తను ఇప్పుడిప్పుడే చావుకి సిద్ధంగాలేడు.     "మీకు రహస్యంగా రక్షణ ఇవ్వటానికి నేను సిద్ధంగా వున్నాను" అన్నాడు రాణా ధృడంగా.     "ఇంతవరకు మీరు అందించిన సహకారానికి కృతజ్ఞుడ్ని రాణా. కాకతాళీయంగా చాలాదూరం చొచ్చుకుపోయిన నేను మిమ్మల్ని తెలిసి రొంపిలోనికి లాగలేను. ఈ క్షణంలో నేను నిర్ణయించుకున్నదొక్కటే. సాధ్యమైనంత త్వరగా నా కార్యక్రమాల్ని ముగించుకోవాలి అంతే."     "అదికాదు శ్రీహర్షా. యస్పి శ్యాంసుందర్ యీ విషయాన్ని అప్పుడే సవ్యసాచి మహేంద్రలతోపాటు మొన్న మీచేత దెబ్బతిన్న రాజీవ్ కి తెలియజేసాడు. ఇప్పటికే కేంద్రంనుంచి ఓ సిబిఐ ఆఫీసరు రంగంలోకి దిగాడని తెలిసింది. వేట అన్నిటి పక్కలనుంచి ఉధృతం కాబోతోందని అర్థమౌతుంది. రేపు దృశ్య పుట్టినరోజునాడు అందరూ సమావేశమై..."     "వెయిట్" అర్థోక్తిగా అన్నాడు శ్రీహర్ష "దృశ్య పుట్టినరోజు రేపేనా."     విస్మయంగా చూసాడు రాణా.     "అవును."     "థాంక్యూ రాణా. నేను మరిచిపోయిన అతి ముఖ్యమైన రోజుని గుర్తుచేసావ్"     "అర్థంకావడం లేదు"     అర్థంకావాల్సింది రాణాకికాదు... ...దృశ్యకి.     డేవిడ్ ని పంపి గాయపరిచిన దృశ్యకి సరిగ్గా ఆమె పుట్టినరోజునాడు అద్భుతమైన గుణపాఠం చెబుతానని ఛాలెంజ్ చేసిన శ్రీహర్ష ఆ సమయం వచ్చినందుకు ప్రసన్నంగా నవ్వాడు.     "శ్రీహర్ష షాగా తెలిసిపోయిన శుభసమయంలో దృశ్యద్వారా ఆ వ్యవస్థకి అందమైన అనుభవాన్ని అందించాలనుకుంటున్నాను రాణా. కలుస్తాను మళ్ళీ."     వెళ్ళిపోయాడతను రాణా నిశ్చేష్టుడై చూస్తుండగానే.     శ్రీహర్షకీ తెలియదు.     అతడిక్కడ తన ఆలోచన్ని ప్రకటించే సమయానికే అతడెవరూ అన్నది దృశ్యకి తెలిసిపోయింది.     సవ్యసాచి, యస్పి శ్యాంసుందర్ మాటల్ని వినడమేకాదు-     అతడి ఫోటోని చూసింది దృశ్య.     అదికాదు ఆమెను ఆందోళనపరిచింది.     హఠాత్తుగా రంగప్రవేశం చేసిన దృశ్య బామ్మ ఫోటోని చూస్తూ "ఆ రోజు చీకటిలో నిన్నేదో చేసినవాడు యితడేనే పిచ్చిపిల్లా" అంది.

    ఒక క్షణం నిశ్శబ్దం తరువాత అవంతి కంఠం వినిపించింది "- అయ్యారు."     జయదేవ్ నవనాడులూ కృంగిపోయినట్టయింది. అంత తేలిగ్గా పోయిందనుకున్నాడు కాని మొదట్లోనే వున్నాడు.     వెంకట్ నిజమైన సైక్రియాటిస్టేననీ అతడికి పిళ్ళైకీ సంబంధం లేదనే అనిపిస్తూంది. అయితే మరి పిళ్ళై దగ్గిర ఇతడి ఫోన్ నంబర్ ఎందుకుంది?     ఈ లోపులో దార్కా కదలటం చూసి జయదేవ్ తలెత్తాడు బయటికి వెళదామన్నట్టు దార్కా సైగచేశాడు. ఇద్దరూ బయట వరండాలో కి వచ్చారు. దార్కా కొద్దిగా తటపటాయించి "చిన్న సలహా - మీకు నచ్చితేనే" అన్నాడు.     "ఏమిటి?"     "ఈ వెంకట్ ఏం చేసేడో తులసినే అడుగుతే"     జయదేవ్ కి మొదట అర్ధంకాలేదు. నెమ్మదిగా అర్ధమయీ అవగానే ఆనందంతో విజిల్ వేయబోయేడు. ఆ ఆలోచన వచ్చినందుకు దార్కాని ప్రశంసాపూర్వకంగా చూసేడు....... నిజమే.     వెంకటే పిళ్ళై తాలూకు మనిషిగానీ అయివుంటే, అది తులసిగానీ, శారదగానీ వెంటనే చెప్పేస్తారు. ఎలాటి ట్రీట్ మెంట్ ఇఛ్చాడో, ఏ విధంగా ప్రవర్తించాడో.     దార్కాతో "పద ఎదురింటికి వెళదాం" అని లోపలికి తొంగిచూసి, "సారీ డాక్టర్! మేము వచ్చేవరకూ మీరు ఇంట్లో బందీలుగా వుండక తప్పదు" తలుపు గొళ్ళెం పెట్టాడు.     దార్కా కదల్లేదు "ఎందుకు బయట గొళ్ళెం" అని అడిగేడు.     జయదేవ్ "మనం వెళ్ళగానే వెంకట్ పారిపోయి పిళ్ళైకి విషయం చెప్పకుండా" అన్నాడు.     దార్కా నవ్వి, "ఆ విషయం ఇంట్లోంచి ఫోన్ లోనే చెప్పొచ్చుగా" అన్నాడు. జయదేవ్ నాలిక్కర్చుకుని లోపలికి తిరిగి వెళ్ళి ఫోన్ కనెక్షన్ కేసి వచ్చాడు. ఇద్దరూ ఎదురింటివైపు నడుస్తూంటే జయదేవ్ అడిగేడు.     "నీకిన్ని విషయాలు ఎలా తెలిసేయ్? అసలు నువ్వెవరు? ఏం చదువుకున్నావు?"     దార్కా జవాబు చెప్పలేదు. అతడికి ఆచార్యులవారు జ్ఞాపకం వచ్చారు. అతడు మౌనంగా వుండటం చూసి జయదేవ్ కూడా ఆ ప్రశ్న రెట్టించలేదు.     ఇద్దరూ ఎదురింటికి వెళ్లేసరికి అక్కడ పరిస్థితి అద్వాన్నంగా వుంది. తులసి చిన్న పిల్లలా బిగ్గరగా ఏడుస్తూంది. శారద కళ్ళనిండా నీళ్ళతో ఆమెని సముదాయిస్తుంది. ఇంట్లో వస్తువులన్నీ ఎవరో విసిరేసి నట్టుగా చెల్లాచెదురుగా పడివున్నాయి.     "ఏం కావాలట?" జయదేవ్ అడిగేడు. మూడో మనిషి కనబడే సరికి అప్పటివరకూ వున్న బింకం సడలిపోయి, స్త్రీ సహజమైన దుఃఖం ముంచుకురాగా "తనకి గౌను కావాల్ట జయదేవ్ బాబూ" అంది రుద్దంగా.     "పేషెంట్ ని ఇరిటేట్ చేయటం మంచిదికాదు. గౌను యిచ్చెయ్యకపోయారా"     "గౌను లేదు"     "నైటు గౌను"     "అది కాదు. చిన్నపిల్లలేసుకొనేది కావాల్ట. పదకొండేళ్ళ పాపట తను. ఆ గౌను వేసుకుని స్కూల్ కి వెళుతుందట." దుఃఖం తో గొంతు పూడుకుపోగా శారద అంది.     ఆ గదిలో సూదిపడితే వినిపించేటంత నిశ్శబ్దం వ్యాపించింది .శారద దార్కా వైపు చూసింది. అతణ్ని జయదేవ్ తో పాటు చూసి ఆమెకి ఆశ్చర్యం వేసింది. అయితే కూతురి తాలూకు ఆవేదన దాన్ని మింగేసింది.     జయదేవ్ ని చూసి తులసి ఏమనుకుందో ఏమో తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది. జయదేవ్ శారదని అడిగేడు.     "శారదగారూ - తులసి ఇలా ప్రవర్తించటానికి కారణం మానవాతీత శక్తి ఏదీకాదని, దీనికంతటికీ వెనక ఏదో బలమైన కారణం వుందనీ నమ్ముతున్నాను. నా వూహ నిజమే అయితే, దానిక్కారణం వెంకట్ అని నా అభిప్రాయం."     "కాదు" వెంటనే అన్నది శారద.     "అంక నిశ్చయంగా ఎలా చెప్పగలరు?"     ఆ ప్రశ్నకి ఆమెకి వెంటనే సమాధానం దొరకలేదు. ఏం చెబ్తుంది?...... పదేళ్ళు చిన్నదానివైతే కూతురినీ, పదేళ్ళు పెద్దదయితే చెల్లెలివీ అయేదానివమ్మా.....అన్న మాటలా - ఊహూ..... కావు - అంతకన్నా బాగా నటించగలరు చాలామంది! అదికాదు, ఏదో వుంది! అవును........మనసు!! తన మనసు చెబ్తూంది....... డాక్టర్ వెంకట్ అటువంటి వాడు కాడని!!!     ఆమె ఓ నిర్ణయానికి వచ్చినట్లు "డాక్టర్ వెంకట్ అటువంటి వారు కాదు. ఆయన ట్రీట్ మెంట్ పట్ల నాకు నమ్మకం వుంది. కానీ ఎలా అంటే నేను సమాధానం చెప్పలేను ప్రొఫెసర్" అంది నిశ్చలంగా.     ఆమె కంఠంలో స్థిరత్వానికి జయదేవ్ ఎదురు చెప్పలేకపోయేడు.      అంతా చూస్తున్న దార్కా ఆలోచనలు ఇంకోలా వున్నాయి. అతడు తులసిని చూసి కదిలిపోయేడు. చాలా కొద్దిరోజుల్లో ఎంత మార్పు? రెండ్రోజులు క్రితం లేచిన కాష్మోరా ప్రభావం ఆ అమ్మాయి శరీరం మీద ఎంతలా వుందో ఆ మంత్రగాడి కళ్ళకు స్పష్టంగా కనిపిస్తూంది. ఎలాటి అమ్మాయి ఎలా మారిపోయింది ? అదే దృశ్యం? సిద్దేశ్వరి ఆలయము బ్రద్దలుకొట్టి తన చెయ్యి పట్టుకొని "పద" అంటూ తూనీగలా పరుగెత్తటం! అలాంటి హుషారయిన తులసి ఇప్పుడు పిచ్చిలో గోళ్ళతో మొహం రక్కుకుంది. జుట్టుకు తైలసంస్కారం లేదు. చూపుల్లోని - నిస్తేజత, నవ్వు నిర్జీవం, అస్థిపంజరంలా మారిపోయింది.

    "అదికాదు అమ్మాయిగోరూ! మీలాంటి గొప్పింటి వోరు... ఆ తర్వాత ఏం మాట్లాడాలో తెలియక చేతులు పిసుక్కుంటూ వుండిపోయాడు ఎలమందయ్య.     అప్పటికే తాను వాళ్ళల్లో ఒక మనిషికాక అధికారంగా మాట్లాడినట్లు గ్రహించి తగ్గిపోయింది పద్మిని తగ్గి వూరుకోలేదు. గంభీరోపన్యాసం మొదలుపెట్టింది.     "ఈ సృష్టిలో అంతా ఒకటే. పేద గొప్ప అనేవి మానవుడి వెర్రి వేషాలలోని ఒక భాగం. యీ రోజు బీదగా వున్నవాడు రేపటిరోజు మహారాజు కావచ్చు. ఈనాటి మిలియనియర్ ఓనాటికి బెగ్గర్ గా వీధుల్లో అడుక్కుంటూ దర్శన మీయవచ్చు. ఇవాళ వుండి రేపు పోయే డబ్బు. ఇవాళ లేక రేపు వచ్చే డబ్బునిబట్టి పెద్ద చిన్న బేధం ఏర్పడ్డాయి. ఏర్పడ్డాయి అనుకునేబదులు మానవుడే ఏర్పడిచాడు అంటే బాగుంటుంది. నేను గొప్పదాన్ని అని నేననుకోటంలేదు. దయచేసి మీరూ అనుకోవద్దు. యీ అచ్చమ్మ మీకెంతో నేనూ అంతే."        ఎలక్షనలప్పుడు అయిదు పది తీసుకుని చప్పట్లు కొట్టటం వాళ్ళల్లో చాలామందికి అలవాటు. అభిమాన నటుడి సినిమా చూస్తున్నా చప్పట్లు కొట్టటం యీల వెయ్యటం మరో అలవాటు. ఆ అలవాటు చాలా నరాల్లో జీర్ణించుకున్న అక్కడున్న మూడొంతుల మంది ఈలలేస్తూ చప్పట్లు చరిచారు. వాళ్ళకి అభిమాన నటుడు ఎలక్షన్ లో నుంచుని వాగినట్లు గోచరించింది.     వాళ్ళంతా కలసి అలా ఆనందం ప్రదర్శిస్తూ వుంటే అది చూసి హృదయం ద్రవించిన పద్మిని ప్రియదర్శిని కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి. "వీళ్ళ హృదయాలు ఎంత విశాలం!" అనుకుంది.     ఆ తర్వాత...     చిన్ని వసారా రెండు చిన్నిచిన్ని గదులున్న ఒక మాదిరి రెల్లుగడ్డి గుడిశలోకి పద్మిని ప్రియదర్శిని కాలు పెట్టింది. లోపలంతా ఒకసారి కలయచూసి "పాపం చాలా పూర్" అనుకుంది.     ఎలమందయ్య గుడిశముందు కొద్దిపక్కగ లావుపాటి మానుతో పెద్దసైజు వేపచెట్టువుంది. చెట్టుకింద కూర్చోటానికి అరుగులాగా కట్టింది అచ్చమ్మ. అక్కడ సౌకర్యం ఆ అరుగు ఒక్కటే.     "బాత్ రూమ్ ఎక్కడ?" పద్మిని నలువైపులా చూస్తూ అడిగింది.     "అంటే ఏంటి?" అచ్చమ్మ అడిగింది.     "ఓ నీకు ఇంగ్లీషు రాదుకదూ! అయామ్ సారి. స్నానాలగది ఎక్కడ అని అడుగుతున్నాను" అంది పద్మిని.     "తానాలగదా?" అని కిసుక్కున నవ్వింది అచ్చమ్మ. ఆ తర్వాత యింకా వస్తున్న నవ్వుని బిగపట్టుకుని" అల్ల ఆ దడిచాటున తానమాడినా... ఉచ్చోసుకున్నా_" అని చెపుతూ చేయిచాచి తడికల గదిలాంటి దానిని చూపించింది.     తడికల గది చాలా చిన్నది. తడికలుకూడా శిధిలావస్తలో వున్నాయి. మనిషి నుంచుంటే మేడ పైనుంచి కనపడుతుంది. లోపల స్తలం ఒక బొక్కెట్టు మాత్రం పెట్టుకుని కూర్చుని స్నానం చేయటానికి సరిపోతుంది.     "బాత్ రూం అంటే అదా!" ఆశ్చర్యంగా నోరంతా తెరిచింది పద్మిని. వాళ్ళింట్లో బాత్ రూమ్ లో అయితే ఏకంగా నాలుగు కుటుంబాలు కాపురం వుండొచ్చు అన్నంత పెద్దదిగా వుంటుంది. ఆ యింట్లో చాలా రూమ్స్ కి ఎటాచ్డ్ బాత్ రూములున్నాయి. ఆరడుగుల నుంచి పది అడుగుల సైజువరకు రకరకాల రూములుంటాయి. మరీ యింత చిన్న సైజు మరీ యింత అధ్వాన్నంగా వుండే బాత్ రూమ్ ని ఏ తెలుగు సినిమాలోనూ ఏ డైరెక్టర్ చూపించిన పాపానపోలేదు.     పద్మిని ప్రియదర్శిని ఆర్టు సినిమాలు ఒకటీ చూడలేదు. కనీసం ఒకటి రెండయినా చూసినట్లయితే జనరల్ నాలెడ్జీ బోలెడు వచ్చేది.     తడికల బాత్ రూమ్ చూడంగానే నీళ్ళు కారిపోయింది ఆ ముద్దుగుమ్మ.     రోట్లో తలదూర్చిన తరువాత రోకటిపోటుకి తల వగ్గాల్సిందే. మంత్రసానివని ఒప్పుకున్న తర్వాత ఏ అసహ్యమైనా భరించాల్సిందే. ఇప్పుడు పద్మిని ప్రియదర్శిని అలాగే అయింది.     అర్జంటుగా స్నానం చేయకపోతే శరీరం భరించేటట్లు లేదు. యమర్జంటుగా కడుపులోకి ఏదో ఒకటి పంపించకపోతే ఆత్మారాముడు శాంతించేట్టులేడు.     స్నానం చేస్తే ధరించటానికి వేరే గుడ్డలు లేవు కనీసం తుడుచుకోను తువ్వాలు కూడా లేదు.     అచ్చమ్మ తెచ్చి యిచ్చిన తువ్వాలు అచ్చమైన అలుగ్గుడ్డలా కనిపించింది పద్మినికి.     అచ్చమ్మ తెచ్చిన తుండు నబ్బెట్టి వుతికిందే పద్మిని కళ్ళకి అలా కనిపించింది. అది అచ్చమ్మ తప్పుకాదు. పద్మిని తప్పు అంతకన్నా కాదు. సహజ పరిస్థితులు అలాగే వుంటాయి మరి.     ఏదన్నా తెప్పించుకుందామంటే చేతిలో డబ్బు లేదు. పోనీ అప్పు రూపేణా వాళ్ళని అడుగుదామంటే అసలే సమ్మె చేస్తూ వున్నారు జీతాలు లేవు. రోజుకూలి లేదు. ఆడాళ్ళు సంపాదిస్తుంటే మగాళ్ళు తింటున్నారు.     చేతికి జత బంగారు గాజులు రెండో చేతికి వాచి వేలికి ఎర్రరాయి ఉంగరం మెడలో బంగారు చైను. చెవికి రింగులు సింపుల్ గా ఇంట్లో ధరించేవి. వాటితో బయటికి వచ్చింది పద్మిని. ఉన్నట్లుండి బ్రహ్మాండమైన ఆలోచన వచ్చింది. ఒక బంగారు గాజు అమ్మేసి ఆ డబ్బుతో షాపింగ్ చేస్తే? తనకొచ్చిన ఆ అద్భుతమైన ఆలోచన అచ్చమ్మతో చెప్పింది పద్మిని.     "అదేదో రేపు చేయాల్సిందే అమ్మాయిగారూ! రాత్రిళ్ళు చేస్తే దొంగ అని పట్టుకెళతారు. మీరెవరన్నది పోలీసులకి చెప్పాలి. ఆ తర్వాత వాళ్ళు ఈ అమ్మాలు మీ అమ్మాయేనా అని అయ్యగారిని అడుగుతారు.     "వద్దు యింక చెప్పొద్దు" అంది పద్మిని. తండ్రి పలుకుబడితో రోజులు గడపటం ఇష్టంలేదు.     ఆ రాత్రికి గతిలేక గత్యంతరం లేక     తడికల బాత్ రూమ్ కి దుప్పటి అడ్డుపెట్టి అచ్చమ్మ పట్టుకోగా పద్మిని బాగా అరిగిపోయిన అంగుళం సబ్బు ముక్కతో బొక్కెట నీళ్ళతో స్నానం కానిచ్చింది. విడిచిన గుడ్డలే మళ్ళీ కట్టుకుంది. రూపం తెలియని కూర పుల్లమజ్జిగ కలిపిన గంజి దానిలోకి నంజుడు ఉల్లి కారంతో సరీగ రెండు గుప్పెళ్ళ భోజనం కళ్ళు మూసుకుని బలవంతానా కడుపులోకి పంపించింది.     కూర అనే పదార్ధాన్ని పక్కింట్లోంచి అమ్మాయిగారి కోసం అడిగి తెచ్చింది అచ్చమ్మ. అది కూడా తెలియదు పద్మినికి.     ఆ చిన్న గదిలో పడుకోలేక చెట్టుకింద మంచం వేయించుకుని పడుకుంది పద్మిని. నులక కుక్కిలో శరీరం కూరేసుకుపోయి అదేదో ఆసనం వేసినట్లయింది పద్మిని పని.     పద్మినికి కాపలాగ అరుగుమీద అచ్చమ్మ. ఇంకో నులక కుక్కిలో ఎలమందయ్య పడుకున్నారు.     మేమున్నామంటూ దోమలు సంగీతం పాడుకుంటూ వచ్చాయి.  

                                                           7          సెలవులు అయిపోయాయి.  మరునాటినుంచీ బడి తెరుస్తారు. అప్పుడే సుందరం బావ వెళ్ళిపోతానంటున్నాడు. శంకరం నాన్న మరో నాలుగురోజులు వుండమన్నారు. "వీల్లేదు, సెలవులు అయిపోయాయి" అన్నాడు సుందరం బావ. అసలు సుందరం బావ ఎప్పుడూ శాంతంగా, నిదానంగా వుంటాడు. కాని ఎంచేతనో రెండురోజుల్నుంచి అతని మొహం ధుమధుమలాడిపోతున్నది.          బావ వెళ్ళిపోతానంటే శంకరానికి విచారం పట్టుకుంది. ఇన్నాళ్ళనుంచీ బావతో ఆడిన సిన్ బోర్డు గేమ్సూ, కేరమ్సూ, చూచినా సినిమాలు గుర్తుకొచ్చాయి. నాన్న చెప్పినట్లు మరో నాలుగురోజులు వుంటే బాగుండుననుకున్నాడు. కాని ఎలా? బావకు ఆఫీసు వుంటుంది. అతను యిక్కడ వుండి పోవటానికి వీలులేదు. వున్నా తను బావతో కులాసాగా గడపటానికి ఎలా వీలవుతుంది? తనకుకూడా రేపటినుంచీ స్కూలు వుందిగా!          ఆనాటి రాత్రి అంతా భోజనాలు చేశాక బావతో మాట్లాడుదామని అతనున్న గది దగ్గరకి పోయాడు. కాని అతను గదిలోకి కాలుపెట్టకముందే బావ నాగమణి అక్కయ్యతో కోపంగా అంటున్న మాటలు వినిపించినవి. శంకరం అక్కడే ఆగిపోయి వినసాగాడు.          "వచ్చినందుకు బాగానే మర్యాద జరిగిందిగా! పండక్కి వచ్చాను కదా అని నాకు మహా తొడిగేశారుకదూ! ఇంటికి పోయిన తర్వాత అమ్మతో చెప్పుకునేందుకు కూడా సిగ్గుగా వుంది" అన్నాడు బావ.          "అంత కోపమయితే ఎలాగండీ? నాన్న ఎందుకు పెట్టలేదో ఏమో నాకు అర్ధం కావటంలేదు' అంది నాగమణి అక్కయ్య.    "అర్ధం కాకపోవటానికి ఏముంది ఇందులో? ఆయన ఆస్తంతా కరిగిపోతుందని కాబోలు పెడితే! ఎందుకూ! డబ్బు వుండగానే సరా? ఒక ముద్దూ ముచ్చటా ఏమీ అక్కర్లా?" అన్నాడు సుందరం బావ.          అక్కయ్య చిన్నబుచ్చుకున్నట్టుంది. "నన్నంటారేమండీ మధ్య? నాకేం తెలుసు?" అంది దీనంగా.          "నిన్నెవరంటున్నారు? అసలు ఎవర్నిమట్టుకు అనేందుకు నాకేం అధికారం ఏడిసింది? అక్కడ తిండిగ్గతిలేక యిక్కడ మెక్కిపోదామని వచ్చాను కదూ" అన్నాడు బావ చిరాగ్గా.          అక్కయ్య మాట్లాడలేదు. బహుశా ఏం మాట్లాడాలో తెలిసివుండదు. "పద పద, జరిగిన మర్యాద చాలుగాని బయలుదేరు. యింకా అడ్డుపుల్లలు వేయకుండా రేప్పొద్దునే బయలుదేరు" అన్నాడు సుందరం బావే మళ్ళీ.          శంకరం యింక అక్కడ వుండలేదు. గబగబ అమ్మదగ్గరికి పోయాడు. నాన్న అక్కడ లేడు. అందుకని వీలుచిక్కింది. అమ్మ వంటింట్లో ఏదో సర్దుతున్నది.          "అమ్మా! అమ్మా!" అన్నాడు శంకరం.          "ఏమిట్రా?" అన్నదావిడ.          "మరీ-" అని గట్టిగా అనేసి దగ్గరికి చేరి రహస్యంగా "నాన్న బావకు పండక్కి ఏవీ యివ్వలేదుటగా?" అన్నాడు.          శాంతమ్మగారు కొడుకువంక ఆశ్చర్యంగా చూసి "నీకెలా తెలిసిందిరా?" అనడిగింది.          "బావ అక్కయ్యతో అంటున్నాడులే గట్టిగా" అన్నాడు శంకరం తానో పెద్దవాడిలాగా.          "ఏడిశావులే ఆ విషయాలన్నీ నీకెందుకు?" అని అమ్మ కసిరేసింది. "అదికాదే అమ్మా" అంటూ శంకరం యింకేదో అనబోయాడు. "అరవబోకురా పెద్దవాళ్ళ విషయాలు నీకెందుకు? పద పద" అన్నది అమ్మ వినిపించుకోకుండా శంకరం విధిలేక అక్కడినుంచి వచ్చేశాడు.          తర్వాత అమ్మ నాన్న దగ్గరికి వెళ్ళింది. నారాయణరావుగారు అప్పుడే పడుకుని ఏదో ఆలోచించుకుంటున్నారు.          "చూశారా?" అంది శాంతమ్మగారు. "అల్లుడుకూడా మనసు కష్టపెట్టుకున్నాడట.          "ఎందుకు?"          "ఎందుకేమిటి? మీరు చేసినపనికి, లేకపోతే పండక్కని అల్లుడిని పిలిచి వట్టి చేతుల్తో పంపటం భావ్యమేనా చెప్పండి" అన్నదావిడ బ్రతిమలాడుతూ.          "ఏడిశావులే" అన్నారు నారాయణరావుగారు. "ఈ విషయాలన్నీ నీకేం తెలుసు? అల్లుడైతే మట్టుకు వచ్చినప్పుడల్లా ఏదో ఒకటి యివ్వాలని వుందా? చాలు చాల్లే, నీ నిర్వాకం బాగానే వుంది. అయినా కొత్తల్లుడా ఏమన్నాడా? కొత్తలో ఏమన్నా పెట్టామూ అంటే అర్ధముంది. ఇప్పుడెందుకే? చాలుగాని ఇక వూరుకో" అని చిన్న ఉపన్యాసం ఇచ్చారు.          శాంతమ్మగారు చిన్నబుచ్చుకుంది. అయినా నచ్చచెప్పి చూద్దామని" అది కాదండి" అంటూ యింకేమో చెప్పబోయింది. అయినా నారాయణరావుగారు వినిపించుకోలేదు.          "నాకు తెలుసులే అంతా చెప్పేవాళ్ళే మీరంతా చెప్పినట్లుగనుక ఆచరించానంటే ఇహ ముష్టిచిప్పే చేతికి" అంటూ తిట్టేశారు. శాంతమ్మగారు చేసేదిలేక బయటికి వచ్చేసింది. ఆ సమయానికే నాగమణికూడా తల్లిదగ్గరకు వచ్చింది.          "అమ్మా" అని పిలిచింది నాగమణి. శాంతమమగారు కూతురువంక చూసింది. కూతురు దీనవదనాన్ని చూసి ఆవిడ హృదయం జాలితో నిండిపోయింది. దగ్గరకు తీసుకొని తల నిమురుతూ "ఏం చెయ్యనే మణీ! మీ నాన్నగారి సంగతి తెలుసుగా నీకు. ఒక కూతురనీ, అల్లుడనీ ముద్దూ ముచ్చటా లేకపోయె మనిషికి" అంటూ కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుంది.          శంకరం ఇదంతా పరికించే స్థితిలో లేడు. అతని ఆలోచనలలో అతననుకున్నాడు.          నాన్న వట్టి పిసినారి. లేకపోతే పండక్కి ఎవరైనా అల్లుడొస్తే ఏమీ యివ్వకుండానే పంపిస్తారా? అలా పంపించకూడదన్న విషయం తనకు బాగా తెలుసు. తమ యింటికి రెండిళ్ళ అవతలే వున్న చంద్రం చెప్పాడు. వాడుకూడా తన క్లాసుమేటే. వాళ్ళ బావ వస్తే వాళ్ళ నాన్న రిస్టువాచి కొని ఇచ్చాడట. అతనొక్కడేనేమిటి? అందరూ అలానే ఇస్తాహరు. నాన్న ఒక్కడే అలా ఎగ్గొట్టేస్తున్నాడు. అది తప్పేగామరి. అసలు బావకు సాధారణంగా కోపంరాదు. వచ్చిందంటే నాన్న క్షమించరాని తప్పే చేసి వుంటాడన్నమాట. చేసివుంటాడేమిటి? చేశాడు. మరి బావకు కోపంరాదూ! ఆయన పండక్కి వస్తే అలా ఏమీ యివ్వకుండా వుండటం ఆయన్ని అవమానం చేసినట్లేగా!

    "సో వాట్?"         "ఆధానుకున్న వస్తువేదీ నేను చేజార్చుకోవడం యిష్టపడను."         "......."         "అలాగే నువ్వూ చేతికున్నదేదీ కావాలని చేజార్చుకోవడం కూడా యిష్టపడను. టేకిట్...."         తెరచుకున్న రాజేందర్ పిడికిలిలోని రిస్ట్ వాచ్ చూసి అప్రతిభురాలయింది.         అదే అప్పుడెప్పుడో తనకు అన్నయ్య ప్రెజెంట్ చేసింది. ఇందాక హోటల్లో శంకూని రక్షించాలని హోటల్ యజమానికి ప్రజెంట్ చేసిందీను.         ముందు అవాక్కయిన సావేరి వెంటనే తేరుకుంది.         తన వ్యక్తిగతమైన విషయాలలో అమ్మానాన్నలు సైతం జోక్యం చేసుకోవడం ఇష్టపడని పెంకిఘటమాయె.... బావెంత....         అందుకే మొండిగా అంది పెదవుల్ని రోషంగా వంచుతూ "చూడు మిస్టర్ రాజేందర్ ....నువ్వు అమ్మకి తమ్ముడివి కాబట్టి నాకు బావనవుతావేమోగాని ఇంకెప్పటికీ ఏమీకావు..... ఐ థింక్ యు ఫాలోమి సో.... నీ చరిత్ర గురించిచెప్పి నన్ను బెదిరించాల్సిన పనిలేదు! ఐ కెరెఫిన్ ఫర్ యువర్ థ్రెట్...." తన ఇంగ్లీషుమీడియం పరిజ్ఞానాన్ని అన్వయిస్తూ తల పొగరుగా ఎగరేసి గదిలోకి నడిచింది విసవిసా....         అప్పటికే తేలుకుట్టిన దొంగలా ఓ మూల నిలబడ్డ మంగ "ఏం జరిగిందమ్మా?" అంది అర్ధమయీకాని ధోరణిలో.         సావేరి చెప్పుకుపోయింది శంకూకి జరిగిన అవమానం గురించి తనుచేసిన నిర్వాకం గురించీను.         ఇక్కడ సావేరిని అభినందించాలో ఇప్పుడు రాజేందర్ ని అలా రెచ్చగొట్టినందుకు బాధపడాలో బోధపడలేదు.         రోజు రోజుకీ శంకూ ప్రమాదంలోకి నెట్టబడుతున్నాడు. అదే ఆలోచిస్తూంది మంగ....ఏమైపోతారీ పసిపిల్లలు....ఈ కథ యింకా ఏ మలుపు తిరగబోతూంది.         "తప్పుకదమ్మా...." మంగ సాలోచనగా అంది. "ఎంతయినా రాజేందర్ బాబు నీకు కాబోయే భర్త...."         "చంపుతానొపేయ్.....భర్తేమిటే....బోడి...."         "కాక...శంకూ నీకేమౌతాడని...."         "నీకనవసరం.... ఆ మాటకొస్తే మీకందరికీ అనవసరం ఆ....అంతే...."         "నువ్వింకా పసిపిల్లవి సావేరీ...."         "అలా అన్న వాళ్ళని చంపేయాలనిపిస్తుంది- కాలేజీ కెళుతున్నాగా ఇంకా పసిపిల్లనేమిటీ...."         "ఫర్ గెటిట్.....ఆ విషయం మరిచిపోవే..." ఊబిలో కూరుకుపోతున్న ఇంకా పైకి రాగలనన్న అందరిలాంటి నమ్మకమే సావేరి గొంతులో "చూడూ...." క్షణం ఆగి ఏదో గుర్తు చేసుకుంటున్నట్టు, "అమ్మ కడుపునా పడ్డాను. అంత సుఖంగా వున్నాను. నీచే దెబ్బలు తిన్నాను నిప్పులగుండం తొక్కాను. గుప్పెడు బూడిదనయ్యాను. చెప్పు దీనికి జవాబేమిటి?"         మంగ జవాబు చెప్పలేదు వెంటనే. ఓ పొడుపు కథకి జవాబు చెప్పమని శంకూ మారాంచేస్తే సావేరి ముందు శంకూ ఓడిపోకూడదని జవాబు చెప్పింది.         అక్కడ గెలిచిన శంకూ మరో పొడుపు కథ చెప్పమంటే ఇదే కథ ఇందాకే చెప్పింది. ఇప్పుడు మళ్ళీ సావేరి గెలవాలని జవాబుకోసం నిలదీస్తూంది.         ప్రేమ అడ్డకత్తెరలో రెండు పదునైన అంచులు మధ్య తను పోకచెక్కగా మారిపోతూంది.         "నిప్పులగుండం తొక్కాను. గుప్పెడు బూడిదనయ్యాను...."         ఆ వాక్యం మననం చేసుకుంటుంటే మంగకి మరేదో కోరని భావం స్పురించింది.         జరగబోయేది అదేపని.         అదురుతున్న గుండెలతో బయట చీకటినిచూస్తూ నిలబడిపోయిన మంగ ఈ కథ కొనసాగకుండా ఏం చేయాలా అని ఆలోచిస్తుండగానే-         అక్కడ ఊరికి ఆవలవున్న అరటితోట దగ్గర రాజేందర్ మరో ముగ్గురు మనుషులకు రోషంగా ఏవో ఆదేశాలు యిస్తున్నాడు.         ఊపుగా సాగిపోయే ప్రేమకావ్యానికి ఊహించని వారధిలా కాపు కోస్తున్న అరటితోటను నేలమట్టంచేసి శంకూపై పరోక్షంగా దెబ్బతీయాలనుకున్నాడు రాజేందర్ తన తొలి ప్రయత్నంగా.         ఆ తోటే శంకూ బ్రతుక్కి జీవనాధారం.         మారణకాండ మొదలైంది.                                                   *    *    *    *         "బామ్మా" శంకూ వంట చేస్తున్న లక్ష్మమ్మని మహ అల్లరిపెట్టేస్తున్నాడు. "నీకస్సలు పొడుపు కథలు ఒక్కటీ రావటే...."         "అబ్బా చేతిలో గిన్నె జారిపోతుంది. పక్కకి జరగరా గడుగ్గాయీ" ఎన్నడూ లేనిది శంకూ ఇలా ఉత్సాహంగా మాట్లాడుతుంటే అరగంట సేపటినుంచీ నివ్వెరపోతూనే ఆలోచిస్తూంది. శంకూని అలా చూడటం ఎంత ఆనందంగా వుందని.... "అయ్యో..... నన్ను పని చేసుకోనివ్వనా...."         "అసలు చేసుకోనివ్వను. మరి నువ్వు జవాబు చెప్పడంలేదుగా" లక్ష్మమ్మ మెడచుట్టూ చేతులు బిగించబోతూంటే దూరంగా జరిగింది.         "ఒరేయ్ శంకూ నాకేం కథలురావు. నీకేమైందిరా...."         ఏమైందో చెప్పలేదు. సావేరి ప్రతిక్షణమూ గుర్తుకొస్తుంటే సావేరి లాంటి అందమైన అమ్మాయి తననిష్ట పడుతోందన్న నిజం స్పురణకి వస్తుంటే ఎంత ఆనందంగా వుందో బామ్మతో అస్సలు చెప్పకూడదనుకున్నాడు.         పైగా ప్రేమ గురించి బామ్మతో ఎలా చెబుతాడు. రహస్యంగా వుంచాలిగా. పెద్దగా తెలీదుకాని తను పాటించాల్సిన నియమాలలో అదీ ఒకటి అని బోధపడిపోతూంది.         "బామ్మా" మాట మార్చేస్తూ అన్నాడు. "తాతయ్య నిన్ను ప్రేమించాడటే?"         ఉలికిపాటుగా చూసిన లక్ష్మమ్మ వేడిగా వున్నా పులుసు గిన్నెని పొయ్యి మీదనుంచి దించుతూ తల తిప్పుకుంది.         "ఎందుకే సిగ్గుపడతావు. నాతో చెప్పొచ్చుగా" యిన్నాళ్ళకి బామ్మని ఆటపట్టించే అవకాశం దక్కినందుకు మహా సంబరపడిపోతూ అన్నాడు. "మాట్లాడవే...."         ఎన్ని దశాబ్దాల క్రిందటి మాటని. నిజంగానే బిడియంగా అంది. "అవన్నీ ఎక్కడ గుర్తుంటాయిరా?"         "అంటే మీరు ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకోలేదా?"         తల అడ్డంగా వూపింది. "మా రోజుల్లో ప్రేమలేమిట్రా? గడుగ్గాయి బుద్దిగా పెద్దలు చెప్పిన మనిషి చేత తాళికట్టించుకునే కాలమది."         "అందుకేనన్నమాట" మొత్తం అర్ధమైపోయినట్టు.         "ఏమిటీ...." విస్తుపోతూ అడిగింది.         "అదేనే....నీకు పొడుపు కథలు తెలీకపోవడానికి కారణం ఇప్పటికి తెలిసింది."         ఈ స్టేట్ మెంటూ అర్ధంకాలేదు లక్ష్మమ్మకి. "ప్రేమకీ, పొడుపు కథలకీ సంబంధమేమిట్రా..."         ఫకాల్న నవ్వేశాడు. ఆ రోజుల్లో ప్రేమలు లేకపోవడానికి కారణం పొడుపుకథలు తెలీకపోవడమే అన్న థియరీని ఆకళింపు చేసుకున్నట్టు "బామ్మా....నువ్వు వట్టి వెర్రిబాగులదానివే. అందుకే తాతయ్యని ప్రేమించలేకపోయావు."         "ఓరి భడవా....ముదరపుచ్చకాయలా ఆ కబుర్లన్నీ దేనికీ మంకు వెధవ్వి అనుకుంటున్నానే .....కాలేజీలో చేరి నేర్చుకొస్తున్నదిదన్న మాట...." మందలింపుగా అంది.

    కాంతమ్మ దృష్టిలో తన కూతురు చదవటం, పరీక్షలు ప్యాసవటం - అంతా వట్టి హైరానా, ఎంత పెద్ద చదువు చదివి మాత్రం తన కూతురు ఉద్యోగాలు చేయబోతున్నదా? ఊళ్ళేలబోతున్నదా? తన బిడ్డ గొప్ప అదృష్టవంతురాలు. బిడ్డ వయసుతోపాటు తమ సంపదకూడా పెరుగుతున్నది. దానికి చదువుమీద యిష్టం లేకపోతే, చదవమని బలవంతం చెయ్యటం ఎందుకు? ఇంకో అయిదారేళ్ళు గడిస్తే, తమ హోదాకు సరితూగే కుటుంబంలోని కుర్రవాణ్ణెవర్నయినా తెచ్చి, దానికి ముడేసి, ఇంటిలోనే ఇల్లరికం వుంచుకుంటే సరిపోతుంది.     కాంతమ్మ కెప్పుడూ యిలాంటి ఆలోచనలే. ఆమె వట్టి ఆలోచనలతో సరిపెట్టుకుని యింట్లో కూర్చోక, తమ అంతస్థుకు తగినవారనుకున్న కుటుంబాలవాళ్ళతో పరిచయాలూ, స్నేహాలూ ప్రారంభించింది. డబ్బుతోపాటు కాంతమ్మ మానసికంగా కూడా కొంత పెరిగింది. ధనం వల్లగాని, ఉద్యోగరీత్యాగాని గొప్పవాళ్ళని ఆమె అనుకున్న వ్యక్తులతో , సమానఫాయాలో మాట్లాడటం నేర్చుకున్నది.     ఉన్నట్టుండి ఒక శుభముహూర్తాన కాంతమ్మ లేడీస్ క్లబ్బులో మెంబరుగా చేరింది. అక్కడి కొచ్చేవారంతా కొద్దో గొప్పో చదువుకున్న వాళ్ళూ పెద్ద పెద్ద ఆఫీసర్ల భార్యలూ వారి సంతానమూనూ. కాంతమ్మ తన భర్త దగ్గిర ఓపిక వున్నప్పుడల్లా నాలుగు ఇంగ్లీషు ముక్కలు నేర్చుకుని, వాటిని సందర్భశుద్ధి వున్నా లేకపోయినా క్లబ్బులో ధారాళంగా వుపయోగించేది. విన్నవాళ్ళు - విరగబడి నవ్వబోయి పెద్దింటావిడ. ఏమనుకొని పోతుందో అని చిరునవ్వు నవ్వే ప్రయత్నంలో వికవిక పకపక మనేవాళ్ళు. అలాంటి సందర్భాలలో కాంతమ్మకు అరికాలిమంట నెత్తికెక్కేది. 'డిగ్రీలూ, ఉద్యోగాలూ, వున్నా, లక్ష్మి లేనివాళ్ళకు, మర్యాదా మన్ననా ఏం తెలుస్తుంది?' అనుకొనే దావిడ యీసడింపుగా. ఆ నవ్విన వాళ్ళనందర్నీ నాగరికత తెలియని పశువులకింద జమకట్టేసేది.       క్లబ్బు కొచ్చేవాళ్ళల్లో రిటైర్డు హైకోర్టు జడ్జి సుందరంగారి భార్య అంటే కాంతమ్మకు మహాచెడ్డకోపం. కాంతమ్మకూ ఆమెకూ ప్రతి చిన్న విషయంలోనూ వాదోపవాదాలు జరుగుతూండేవి. ఇక కలెక్టరు భార్య కళావతి వున్నది. ఆమె ఆ క్లబ్బుకు వచ్చే వారందరిలోకి సౌందర్యవతి, విద్యావతి. ఆమె ఎవరి మనసూ నొప్పించకుండా తాను నవ్వుతూ అందర్నీ నవ్విస్తూండేది. ఆమె అన్నా కాంతమ్మకు పడదు, కాని పైకిమాత్రం ఎంతో ఆప్యాయతా, గౌరవం కనబరుస్తూండేది.       ఒకనాడు క్లబ్బులో అందరూ పేకాడుతున్నారు. మధ్య మధ్య మిసెస్ సుందరం, కాంతమ్మ ఒకరినిమించి ఒకరు గొప్పలు చెప్పుకుంటున్నారు. మిసెస్ సుందరం ఒక్కతే కాంతమ్మతో యిలాంటి కబుర్లు పెట్టుకుంటుంది. కతిమావారు ఆమె సంగతి అంతగా పట్టించుకోరు.     "మీరు కట్టిన చీర బావుంది. కొత్తదా?" అడిగింది మిసెస్ సుందరం కాంతమ్మను.     "అబ్బే లేదు; డ్రైవాష్ నుంచి వచ్చింది. నేను పట్టుచీర ఒక్కసారికంటే ఎక్కువ కట్టను, డ్రైవాష్ కు వేసేస్తాను. అదీ ఫ్యాషన్స్ కంపెనీవాళ్ళకే. వాళ్ళు చీరకు రెండు రూపాయలు చార్జి వేస్తారు. అదెంతలెండి! మా వారికి నేను నలిగిన చీర కట్టుకోవటం బొత్తిగా యిష్టం వుండదు," అన్నది కాంతమ్మ గర్వంగా.     "మీవారే నయం! మావారు వాష్ కు వేసిన చీర కట్టుకుంటే కోప్పడతారు. అందుకని, కొత్తచీర ఒకేసారి కట్టి, దాన్ని మా పనిపిల్ల కిచ్చేస్తాను. అది ఆ చీరల్ని డ్రైవాష్ కు వేసిగాని మరి కట్టుకోదు. అదిప్పుడిప్పుడే కాస్త బడాయి నేరుస్తున్న పిల్లలెండి!" అన్నది మిసెస్ సుందరం వచ్చే నవ్వు ఆపుకుంటూ.     ఈ మాటలు విన్నవాళ్ళందరూ గొల్లుమంటూ నవ్వారు. కాంతమ్మకు ఒంటిమీద తేళ్ళూ జెర్రులూ పాకినట్టయింది. ఒకే మోతాదులో యింత అవమానాన్ని ఆమేనాడూ మింగవలసి రాలేదు. ఆనాటితో ఆమె క్లబ్బు ఛాయలకేసి కూడ పోవటం మానుకున్నది.     కాంతమ్మను గృహసమస్యలు కూడా కొన్ని బాధించసాగినై. ఆదాయం పెరగటంతో, ఆ అంతస్తుకు తగినట్టు బ్రతుకుదామని కాంతమ్మ ఇంటిలో నౌకర్లనూ, చాకర్లనూ కొందరిని చేర్చింది. తిండి, ఇరవై పాతిక రూపాయిల నెలజీతాలకు వచ్చిన వాళ్ళు అవకాశం దొరికితే ఎన్నెన్ని దొంగతనాలు చేయగలరో ఆమె ఆలోచించుకొని బెదిరిపోతుండేది. ఈ నౌకర్లలో ఒకర్నీ నమ్మటానికి లేదు. వంటవాడు కాస్త సందు దొరికితే పాలూ పెరుగులు మెక్కెయ్యటమేగాక, కూరా నారా అలగావాళ్ళందరికీ పంచేస్తాడు. ఇల్లూడ్చే పిల్లా, పక్కలు పరిచే ముసలిదీ.... వీళ్ళను అసలు ఆదమరిచి ఉండేందుకే లేదు. నెలాఖర్న వీళ్ళందరికీ జీతం డబ్బులిచ్చేప్పుడు కాంతమ్మకు ప్రాణం కడబట్టినంత పనయ్యేది. పనీపాటూలేని వాళ్ళందరికీ తాను ఊరికే డబ్బు ధారపోస్తున్నట్టు బాధపడేది కాని, ఇంటికి ఈ హంగులన్నీ తప్పవు. పెళ్ళీడుకు వస్తున్న పిల్ల వున్నది. ఏ క్షణాన ఎలాంటి సంబంధాలు వస్తయ్యో చెప్పలేం.     కృష్ణారావులోకూడా రోజురోజుకూ పెరిగిపోతున్న ఆదాయం చాలా మార్పులు తెచ్చింది. ఏనాడూ రాజకీయాల జోలికి పోని కృష్ణారావు అవంటే ఎంతో ఆసక్తి కనబరుస్తున్నాడు. ఏవైనా ఎన్నికలొస్తే, అతని ఇంటికి వచ్చేపోయే కార్లసంఖ్య చెప్పటం కష్టం. అసెంబ్లీకి నిలబడవలసిందిగా కొందరతణ్ణి గట్టిగా కోరారు. అంత తొందరేం వచ్చిందిలే అన్న ధోరణిలో కృష్ణారావు మాట్లాడాడు. ఇలాంటి సంగతులు తెలిసినప్పుడల్లా కాంతమ్మ భర్త అంత ప్రయోజకుడై పోవటానికి కారణం తనే అనుకుంటుంది. ఆమె పలుకుబడివల్లే కావచ్చు. ఒకప్పుడు నాస్తికుడిలా మాట్లాడే కృష్ణారావు యిప్పుడు గొప్ప ఆస్తికుడూ, వేంకటేశ్వరస్వామి భక్తుడూ అయిపోయాడు. సింహద్వారం దాటి ఇంటిలో ప్రవేశించగానే, నిలువెత్తు ఏడుకొండలవాడి విగ్రహం అందర్నీ ఆకర్షిస్తుంది. భార్యా భర్తలిద్దరూ తప్పకుండా శనివారాల్లో ఉపవాసాలు చేస్తుంటారు.       డబ్బూ, పలుకుబడీ, ఆరోగ్యం, చక్కని కుమార్తె - యిన్ని వున్నా, ఎటో పారిపోయిన తమ్ముడు చంద్రాన్ని మాత్రం కృష్ణారావు మరిచిపోలేకపోతున్నాడు. అతడు గుర్తు వచ్చినప్పుడల్లా, కృష్ణారావు తమ్ముడిపట్ల తాను చేసిన దౌష్ట్యానికి బాధపడుతుండేవాడు. దొంగతనం చేసినా, తమ్ముణ్ణి తానలా గొడ్ల చావిడిలో గుంజకు కట్టివేయవలసిందికాదు. ఈ పాడుపని చేయటం ద్వారా తను మరణించిన తల్లిదండ్రుల ఆత్మలకు శాంతిలేకుండా చేసి ఉండవచ్చు. చంద్రం యింకా బతికేవున్నాడా?        తమ్ముణ్ణి గురించిన యీ అనుమానం కృష్ణారావుకు సరిగ్గా ఆఫీసుకు బయలుదేరే సమయాలలో ఎదురవుతుండేది; ఆ రోజునా ఎందుకనో చంద్రం హఠాత్తుగా గుర్తుకువచ్చాడు. కృష్ణారావు ఆఫీసుకు వెళ్ళే ప్రయత్నం మాని, తన గదిలోకి వెళ్ళి పడుకొన్నాడు. భార్యవచ్చి అడిగితే ఒంట్లో బాగోలేదని చెప్పాడు.          గోడగడియారం పన్నెండు కొట్టింది. బయట ఎండ మండిపోతున్నది, గదిలో ఫాన్ తిరుగుతున్నా, గాలి మరింత వేడెక్కిపోతున్నది. ఫాన్ ఆపితే ఎక్కడలేని ఉక్క.     కృష్ణారావు మంచంమీంచి లేచి వరండాలో కెళదామనుకునేంతలో అప్పుడే భోజనం చేసిందేమో - ఆయాసపడుతూ కాంతమ్మ గదిలో ప్రవేశించి, "చూడండి, యిక్కడ ఎంత ఉక్కగా వుందో! ఒక్క గదన్నా ఎయిర్ కండిషన్ చేయించమంటే చేయించారూ? ఆ జడ్జి సుందరంగారు చూడండి, ఉన్నదాన్లోనే ఎంత గొప్పగా కనబడతారో! మూడు గదులు ఎయిర్ కండిషన్ చేయించారట," అన్నది.     ఈ మాటలు వింటూనే కృష్ణారావుకు వళ్ళు మండిపోయింది. తన భార్య ఒక్కనాడైనా తన తమ్ముణ్ణి గురించి అడిగిన పాపానపోలేదు. వాడింకా బతికుంటే ఎక్కడో బికారిలా జీవితం గడుపుతూండి వుంటాడు. ఆస్తిలో వాడికీ వాటా వున్నది. అయినా వాడికి అనుభవించే రాతలేదు. ఉన్నది చాలక తన భార్య ఎయిర్ కండిషన్లు కావాలంటుంది. చంద్రం తిరిగి రాకపోవటమే ఆమె  కోరుకుంటున్నట్టు కనబడుతుంది. అప్పుడు ఆస్తంతా తన కూతురికే దక్కుతుంది. ఈ మనిషిలో మానవత్వం ఉందా?         "ఉలకరూ పలుకరూ, ఏమిటంత యిదిగా ఆలోచిస్తున్నారు? ఒంట్లో మరీ అంత బాగోపోతే; డాక్టరుకు ఫోన్ చేయండి. అయినా, నా మాట మీరేనాడు లెక్కచేశారు గనక!" అంటూ కాంతమ్మ ముఖం ముడుచుకుని, దూరంగా పోయి కూర్చున్నది.          కృష్ణారావు భార్య అన్నమాటలకు ఏ జవాబూ యివ్వలేదు. అతడికి ఆలోచనలమీద ఆలోచనలు వస్తున్నవి. కాంతమ్మ మాట తనెప్పుడు కాదన్నాడో అతడికి గుర్తుకు రావటంలేదు. నిజంగానే ఆమె మాట పాటించక, ఆమెను తగిన హద్దుల్లో ఆమెనుంచినట్టయితే, తన తమ్ముడు దేశాలుపట్టి పోవలసిన అవసరం కలిగేది కాదేమో! ఈనాడు లక్షల ఆస్తికి వారసుడైన చంద్రం పొట్టకోసం ఎన్నెన్ని బాధలు పడుతున్నాడో? భగవాన్! తనుచేసిన పాపానికి నిష్కృతిలేదు.     కృష్ణారావు చెమ్మగిల్లిన కళ్ళను తుడుచుకుంటూ మంచంమీద ఓ పక్కకు వత్తిగిలి పడుకున్నాడు. చంద్రంజాడలు తెలుసుకునేందుకు తాను చేయవలసినదంతా చేశానన్న తృప్తి అతడికి లేదు. చంద్రం ఎక్కడ వున్నదీ తెలియపరిచినవారికి పెద్ద బహుమానం యిస్తానని, అతడు పత్రికల్లో ప్రకటనలు వేయించాడు. ఫలితం లేకపోయింది. గురుకుల్ వాళ్ళకు రాస్తే, చంద్రమోహన్ అనే తెలుగు కుర్రవాడొకడు కొత్తగా వచ్చి చేరినట్టు జవాబిచ్చారు. తన తమ్ముడు చంద్రశేఖర్ - చంద్రమోహన్ అని పేరు మార్చుకున్నాడేమో అన్న అనుమానం అనుమానంగానే వుండిపోయింది. వ్యాపార గొడవల్లో పడిపోయి తానా విషయం అంతటితో వదిలేశాడు. తాను ఒకసారి ఆ గురుకుల్ కు వెళ్ళివస్తే ఎంత బావుండేది! కాని, తానాపని చెయ్యలేడు. ఆఫీసు.... వ్యాపారం.... లాభాలు.... భగవాన్!

    లక్ష్మీపతికి కసెక్కిపోయింది. మాట్లాడే ఓపిక పూర్తిగా నశించింది. అంచేత గభాలున కృష్ణమూర్తి కాలరు పట్టుకుని ముందుకు గుంజేడు.     కృష్ణమూర్తి తూలిపడ్డాడు!     నేలమీద పడిన కృష్ణమూర్తిని కాలువేసి తొక్కబోయాడు లక్ష్మీపతి. క్షణంలోనో ఆ పని జరిగిపోయేదే!     అంతలో--     "లక్ష్మీపతి! అని గర్జించేడు సత్యం.     సత్యంగారి గర్జనతో లక్ష్మీపతి భయపడ్డాడు. అంచేత అతని కాలు కృష్ణమూర్తి మీదకు గాకుండా నేలమీద కొరిగింది.     సత్యం ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో ... కొండంత ఆవేశంతో ... ఒక్కో అడుగు వేసుకుంటూ ... లక్ష్మీపతి ముందుకొచ్చి నిలబడ్డాడు.     తండ్రి ఏం చెబుతాడోనని కృష్ణమూర్తి ఆందోళన పడుతున్నాడు.     లక్ష్మీపతితో అంటున్నాడు సత్యం రోషంగా.     "అదృష్టవంతుడివి లక్ష్మీపతి బతికి పోయేవ్!"     "సత్యంగారూ!" అన్నాడు లక్ష్మీపతి బేలగా.     "అవును! నీ అడుగు ఈ కుర్రాడి మీద పడివుంటే నీ ప్రాణాల్తీస్తేవాడ్ని యస్! నిజంగానే తీసేవాడ్ని. ఖంగారుపడకు. ఆ ప్రమాదం తప్పింది. పెళ్ళి పెద్దగా వచ్చేను. అది కూడా నువ్వు కోరితేనే వచ్చేను. క్షణం క్రితం వరకు ఈ కుర్రాడ్ని ఆకాశానికెత్తేవ్! నేనూ ఆనందించేను ఇప్పుడూ-నీకు అల్లుడవుతున్నాడనే నిజం తెలీగానే కాల్తో కొట్టడానికి సిద్ధపడ్డావు. పెళ్ళి పెద్దగా ఈ చర్యను నేను సహించను. సహించలేను. నీతి నీకు లేకపోవచ్చును గానీ నాకుంది! అండర్ స్టాండ్!"     సత్యంగారి దాడి సహించలేకపోయేడు లక్ష్మీపతి. అట్లాగని ఎదురు తిరిగే దమ్ము అతనికి లేదు. అందుచేత నసిగేడు-     "నిజమే అనుకోండి కాని చూస్తూచుస్తూ ఒక బికారి వెధవకి-     "షటప్! నోర్ముయ్!" అరిచేడు సత్యం, ఖంగారుపడ్డాడు లక్ష్మీపతి.     సత్యం మెల్లిగా కృష్ణమూర్తిని లేవనెత్తేడు. లక్ష్మీపతి వదిలేసి కృష్ణమూర్తితో అంటున్నాడు-     "చూసేవా! ఇదీ లక్ష్మీపతి కేరెక్టరు!"     అ మాటకి కృష్ణమూర్తి తల దించుకున్నాడు.     మళ్ళీ సత్యమే అన్నాడు--     "బాధపడకు మైడియర్ బోయ్! లక్ష్మీపతిని ఆ దేవుడు కూడా మార్చలేడు అతనిక్కావల్సింది డబ్బు! ఉన్నపళంగా నిన్ను దత్తత చేసుకున్నా-నువ్వే నా బిడ్డవని డిక్లేర్ చేసినా-అల్లుడూ అని నిన్ను కౌగలించుకుంటాడు. ఆ అవకాశం లేనందుకు బాధపడుతున్నాను, నువ్వు చేసిన మేలుకి శభాషంటాడు. అంటాడంతే! అది నోటినుంచి వచ్చేమాట-గుండె లోతునుంచి కాదు దటీజ్ మిస్టర్ లక్ష్మీపతి!"     "సత్యంగారూ-" అని ఏదో మాట్లాడబోయేడు లక్ష్మీపతి.     లక్ష్మీపతివేపు గుర్రుగా చూస్తూ అన్నాడు సత్యం.     "ఎంత మంచివాడినో అంత చెడ్డవాడిని! అన్యాయం జరుగుతుంటే దేవుడయ్యేది డొక్క చింపేగలను. అల్లాంటి నన్ను పెళ్ళి పెద్దగా తీసుకొచ్చి నా కళ్ళముందే ఇంత కిరాతకం తలపెడతావా?"     లక్ష్మీపతి గొణిగేడు.     "నా సంగతి వదిలేయండి! మీరే నా స్థానంలో ఉంటే ఈ పెళ్ళికి అంగీకరించగలరా? దిక్కూదివాణం లేని ఒక ప్రైవేటు మేస్టర్ని అల్లుడిగా చేసుకోగలరా?"     "నేనేం చేస్తానో నీకు తెలీదు! చెప్పినా నీచిన్న మనసు అర్ధం చేసుకోలేదు!"     "అవున్లేండి! పద్మ మీ కూతురు కాదుగనక ఏవయినా మాట్లాడతారు. మీకే ఒక కూతురుండి-ఆ కూతురు ఇల్లాంటి పేదవాడ్ని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకుంటుంటే చూస్తూ ఊరుకోగలరా? చెప్పండి సత్యంగారూ!"     "ఇప్పుడు కావల్సింది నా విషయం కాదు. నా సూత్రాలు కావు ఈ పెళ్ళి నీకిష్టంలేదు! అవునా?"     "అవును! ముమ్మాటికీ అవును?"     "దెన్! దండించవలసిందీ, అదుపులో పెట్టుకోవాల్సిందీ-నీ కూతుర్ని. డబ్బుకి గడ్డితినే నీ కడుపున పుట్టి నీ గుణమేమిటో తెలిసి-అడ్రస్సు తెలీని ఒక అనామకుడికి మనసివ్వడం మీ అమ్మాయి తప్పు! మైండిట్! అయిందేదో అయిపోయింది! మీ అందరికీ అయిదంటే అయిదు నిమిషాలే టైమిస్తున్నాను. ఈలోగా ఈ కుర్రాడ్ని వదిలేసి-మీరు మీ ఇళ్ళకి వెళ్ళకపోతే నాకు పిచ్చెక్కుతుంది! నేను పిచ్చివాడినయితే ఏం చేస్తానో నాకే తెలీదు. అవుట్! వెళ్ళండిక్కడ్నించి!" అంటూ అరిచేడు సత్యం.     లక్ష్మీపతికి తల కొట్టేసినంత పనయింది. ఈ ఫీలింగు అతనికి జీవిత కాలంలో తొలిసారిగా కలిగింది.     అంచేత-     పద్మ చేతిని పట్టుకు లాక్కుపోతున్నాడు. పద్మ "కృష్ణ" అంటూనే వుంది.     కృష్ణమూర్తి వెళ్ళబోయేడు గానీ సత్యం అతని చేతిని పట్టుకుని ఆపేడు.     సరిగ్గా అయిదు నిముషాల్లోనే ఆ కళ్యాణమండపం ఖాళీ అయ్యింది.     సత్యం-కృష్ణమూర్తి ఇద్దరే అక్కడ మిగిలేరు.     కృష్ణమూర్తి తండ్రి కళ్ళల్లోకి చూశాడు. సత్యం కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయి!                                       28     హైదరాబాద్ రోడ్డుమీద కారు నడుస్తోంది!     సత్యం డ్రయివ్ చేస్తున్నాడు. అతని పక్కనే కృష్ణమూర్తి కూర్చుని ఉన్నాడు.     కారు అప్పుడే బందరు పొలిమేరలు దాటుతోంది. ఆ వరస గమనించి కృష్ణమూర్తి తండ్రిని అడిగాడు---     "ఇప్పుడు మనం ఎక్కడికి వెడుతున్నాం?"     "హైదరాబాదు. మనింటికి!" అన్నాడు సత్యం.     "నాన్నా!" అన్నాడు కృష్ణమూర్తి దిగులుగా.     సత్యం రోషంగా అంటున్నాడు-     "అవునురా! సిగ్గులేకుండా ఇక్కడ ఎన్నాళ్ళుంటావ్? ఉండి ఏం సాధిస్తావ్?"     "డిసెంబరు 31కి ఇంకా టైముంది నాన్నా!"     "అంటే? ఇంత జరిగేక కూడా ఆ లక్ష్మీపతిగాడు నిన్ను అల్లుడ్ని చేసుకుంటాడనే నమ్మకం నీకింకా వుందా? పిచ్చిపిచ్చి ఆశలు పెంచుకోకు కిస్టుడూ! బుద్ధిగా నే చెప్పినట్టు విను. వాడి బాబులాటి సంబంధం చూస్తాను. ఎంతో వైభవంగా నీ పెళ్ళి జరిపిస్తాను. ఆ పెళ్ళికి వాడిని ప్రత్యేకంగా వాడిని పిలిపిస్తాను. పెళ్ళిపీటలమీద నిన్ను చూస్తాడు. నువ్వు నా బిడ్డవని అప్పుడే తెల్సుకుంటాడు. చేయి జారిపోయిన అదృష్టానికి గుండె ఆగి చస్తాడు. వాడి చావు నేను చూడాలి కిస్టుడూ! అదే నా ధ్యేయం!"     "నాన్నా!" అన్నాడు ఖంగారుగా కృష్ణమూర్తి.     "నా ఆవేశాన్ని చంపొద్దు. నిన్ను కొట్టేందుకు కాలెత్తాడు వాడు. నా కళ్ళముందే నా బిడ్డను కొట్టేంత ఘనుడావాడు? నిన్నెట్లా పెంచుకున్నానురా? ఎన్నడయినా నీమీద చెయ్యి చేసుకున్నానా? అలాంటిది-ఆ లోఫర్ గాడు నిన్ను అవమానించింది చాలక కొట్టడానికి కూడా సిద్ధపడతాడా? ఒరే-వెధవ పందెంలోపడి నా చేతులు కట్టుక్కూచున్నానురా లేకపోతే-ఆ కళ్యాణ మండపంలోనే వాడి ప్రాణాలు తీసివుందును. వదిలెయ్ అప్పటికి వాడు బతికి పోయాడు ఇంకా బతకడానికి వీల్లేదు. కుక్క చావు చావాలి? చంపుతాను!"

    లుంగీ కట్టుక్కూచున్న  చైతన్య పూర్ణిమ  ముందు  ఆ వివరాల్ని  చెప్పడానికి  మనస్కరించక "ఈసారి పులిని చూపిస్తా, అప్పుడు తుపాకీతో  నువ్వే తడాఖా  చూపిద్దువుగాని" అంటూ మాట మార్చాడు.     "నాకు తొందరగా తుపాకీ పేల్చడం  నేర్పంకుల్ దాన్ని  చంపేస్తాను."     "నువ్వింకా  పెద్దవ్వాలిగా  అప్పుడు  చంపుదువు గాని."     "ఇంకా పెద్ద  కాలేదు  మరేటో. ఎప్పుడవుతానో  ఏమో!" సీరియస్ గా అనేసి "నేను పెద్దవగానే  ఏం చేస్తానో  చెప్పనా, అంకుల్" అని రహస్యంగా  చెబుతున్నట్టుగా  చూశాడు.     "నీలాగ పెద్ద  తుపాకీ  పేల్చే ఉద్యోగం  చేస్తాను. నాన్నని దేవుడి దగ్గరకి  ఎత్తుకెళ్ళిన  పులిని  ఢామ్మని  చంపేసి నాన్న  దగ్గరకి  వెళ్ళిపోతా."     టక్కున  నానీ  నోటిపై  చేతి నుంచి  "సరే, అందాకా  నువ్వు బయటకి  జీప్ దగ్గర  ఆడుకో. ఆ తరువాత  తుపాకీ  పేల్చడం  నేర్పుతా" అంటూ  అబ్బుల్ని  పిలిచి  "ఇద్దరూ  బయట  ఆడుకోండి" అన్నాడు.     అబ్బులు  ఆనందంగా  తలూపగానే  "నువ్వు  నా జట్టేనా" అని నానీ అబ్బుల్ని పలకరిస్తూ బయటికి నడిచాడు.     అప్పటిగ్గాని  చైతన్య  గ్రహించలేదు. పూర్ణిమ  ఏదో  కలవరపాటును  బలవంతంగా నిగ్రహించుకుంటూందని.     "బహుశా నానీ  మాటలకు  మీరు  రియాక్టయిదట్టున్నారు" ఓదార్పుగా  అన్నాడు.     కొన్ని క్షణాల  వరకూ  బదులివ్వలేని  పూర్ణిమ  "నా ఒంటరి జీవితానికి  దేవుడిచ్చిన  వరం  వాడొక్కడే" అంది.     ఆమె కధ  చైతన్యకు పూర్తిగా  తెలీదు. తెలిసింది  మేనీటర్ మూలంగానే  ఆమె పసుపు  కుంకుమలు  చెరిగిపోయాయని.     మౌనంగా  ఉండిపోయాడు  చాలా సేపటివరకూ. ఒక్కో సమయంలో  నిశ్శబ్దం అందించగల ఓదార్పు మాటలు  అందించలేవు.     చైతన్యకు తెలీదు  తనకు  తెలీని  మరో వాస్తవం ఆమె  జీవితంలో  నిక్షిప్తమయి  ఉందని, అదే ఆ క్షణంలో  ఆమెను ముఖ్యంగా ఆత్మీయతను  వర్షింపచేస్తున్న  అతని  సమక్షంలో  దారుణంగా  నులిమేస్తోందని.     హఠాత్తుగా ఆ గదిలో  వాతావరణం  భరింప శక్యం  కానిదిగా  మారి నట్టనిపించిన  చైతన్య "ది గ్రేటెస్ట్ టెన్టాప్ కరేజ్ ఆనెర్త్ ఈజ్ టు బేర్ డిఫీట్  వితౌట్ లూజింగ్ హార్ట్" _ఇంగ్రొజిల్  వాక్యాల్ని గుర్తు చేసుకున్నాడు.     భావానికి, అభావానికి  కారణం  మనస్సు పొందే  వికారమూ, తత్సంబంధమయిన  స్వభావమే. శంకరాచార్య ప్రాపంచిక  బంధాల గురించి  ఒక్క వాక్యంలో  నిర్వచించాడు.     ఆమె గురించి  మరింత  వివరంగా  తెలుసుకోవాలనుకున్నాడు. ఆస్థితిలో  ప్రసక్తిని  తేవడం  గుండె వాగుకు  గండి చేసినట్టవుతుందని  ముందుగా  ఆమెను  మామూలు స్థితికి  రప్పించే  ప్రయత్నంగా "ఇది చూశారా" అన్నాడు.     ఆమె తలెత్తి  అతని మెడలో  తాయెత్తును  చూసింది.     "విషసర్పాల  నీడపడకుండా  ఉండాలంటే  ఇది మెడలో వేసుకోమని  వో వ్యక్తి ఇచ్చాడు. నిజానికి నాకు నమ్మకం లేదు. కాని అతని తృప్తికోసం  తీసుకున్నాను" మనం మరొకరి కోసమూ ఆలోచించగల గాలన్న  భావాన్ని  అంతర్లీనంగా  వ్యక్తం చేస్తూ  చెప్పాడు.     "సెన్సు  అభివృద్ధి చెందిన  ఈ రోజుల్లో ఇంకా  ఇలాంటి నన్ను కాలుండటం  హేతువానికి  విరుద్ధమే  అయినా, ఈ తాయెత్తులో  ఓ నిర్భాగ్యుడి  ప్రేమను  చూశాను  తప్ప ఇదేదో  నన్ను  ఉద్దరిస్తుందన్న  నమ్మకం  నాకు లేదు.     ఆమె సంచలనం  క్రమంగా  తగ్గుముఖం  పడుతున్న  విషయం గమనించాడు.     ఆమె కథను  అడగాలని  ఆతననుకున్నాడు. అతడు  అడక్కపోయినా  తను  చెప్పాలని  ఆమె నిర్ణయించుకుంటూంది.     సరిగ్గా  అదే సమయంలో....     "అమ్మా....పులి!" నానీ ఆర్తనాదం  భయంకరంగా  ఆ నిశ్శబ్ద ప్రకృతి గుండెల్ని  చీల్చినట్టు  వినబడగానే  ఉలికిపడిన  చైతన్య  తన శారీక స్థితిని  మరిచి బయటకు  పరుగు తీశాడు.     అప్పటికే  పొదల  అంచున  ఉన్న  కొడుకును  చేరి  అక్కున  చేర్చుకుంది పూర్ణిమ.     ఆమె నిలువునా  ఎంతలా  ఒణికిపోతోందో, తల్లిగా నానీ ఆర్తనాదంతో  ఎంత కలవరపడిందో చైతన్య సునాయాసంగానే  గ్రహించాడు.     చైతన్య మెక్కుతూనే  వారిని  చేరేసరికి  "అంతా  ఒట్టుట్టికే" అంటూ నానీ నవ్వడం మొదలుపెట్టాడు.     దుఃఖంతో నానీని  చెంపలు వాయించబోయిన  పూర్ణిమ చేతిని పట్టుకున్న  చైతన్య నానీని దగ్గరకు  తీసుకున్నాడు.     "వెధవెప్పుడూ  ఇంతే, ఇలాగే నన్ను  ప్రతిక్షణమూ  బెదిరిస్తూంటాడు" రొప్పుతోందామె.     "తప్పుగా, నానీ" పైకెత్తుకుని  "అమ్మనలా ఏడిపించొచ్చా....ఇంకెప్పుడూ  అబద్ధం చెప్పానని  ప్రామిస్  చెయ్యి" అన్నాడు నచ్చచెబుతున్న  ధోరణిలో.     "అమ్మకూడా  అబద్ధం  చెబుతుందిగా"     నానీ కంప్లయింటేమిటో  అర్ధంకాలేదు.     "ఇప్పుడడిగినా  నాన్న  రేపొస్తాడు.... ఎల్లుండొస్తాడు  అని అబద్ధం  చెపుతుందే"     నానీలో  నాన్నను  చూడాలన్న  ఉత్సుకత. చూడలేని  నాన్న కోసం  ఆ పసికందు వ్యక్తం  చేస్తున్న  ఉక్రోషం  కనిపించిన చైతన్య "నేను తీసుకొస్తాగా. మళ్ళీ  ఎప్పుడూ  ఇలాంటి  అబద్ధాలు మాటాడకూడదు....ఓకె" అని క్రిందికి దించాడు.     "నానీ__నువ్వు నూరేళ్ళ  బ్రతకాలమ్మా....నీ నిర్భాగ్యపు తల్లి కోసం  వెయ్యేళ్ళు వర్ధిల్లాలి...." చైతన్య  మనసులోనే  అనుకున్నాడు.     తనలోని  కలవరపాటును  అణుచుకుం. కళ్ళ నీళ్ళు  చిందిస్తున్న పూర్ణిమను చూడలేక తల వంచుకున్న  చైతన్య  అప్పటికి ఊహించి  ఉండడు_చాలా స్వల్పకాలంలో  ఆమె ఎటువంటి  గుండెకోతను   అనుభవించబోతున్నదీ.     దూరంగా  అడుగుల  చప్పుడు  కావడంతో  వెనక్కి  తిరిగి చూశాడు చైతన్య.     పరుగున  వచ్చిన  కొందరు  పల్లె యువకులు  రొప్పుతూ  చెప్పారు.     సరిగ్గా  ఓ గంట  క్రితం  నిన్న సాయంకాలం  గుట్టకు  దిగువభాగంలో  ఎరగా  కట్టిన ఎద్దును  మేనీటర్ హతమార్చింది.                                          18     బండరాయికి  చుట్టిన  తాడు  తెగిపోయి  ఉంది_ పెద్దపులినైనా  ప్రతిఘటించకుండా  విడిచి పెట్టవు ఎద్దులు. గేదెలవంటి పశువులు నేలపై చెదిరిన ఇసుకను  చూసి  గ్రహించాడు  తనను  తాను  కాపాడుకునే ప్రయత్నంగా ఎద్దు ఎంత  శ్రమపడిందీ. చుట్టూ  ఖాళీ  ప్రదేశం  కావడంతో  తన ఆహారాన్ని  సమీపంలో  దాచే  ప్రయత్నం  చేయలేదని స్పష్టంచేశాయి  మేనీటర్ పాదాల గుర్తులు.     నొప్పి  మూలంగా  నడవడం  కష్టమయినా  పులి అడుగు జాడల్ని అనుసరిస్తూ  అక్కడికి  రెండువందల  గజాల  దూరంలో  ఉన్న  గుట్టపైకి  ఎక్కాడు చైతన్య.     మనుషులు నడవటానికి  వీలుగా  ఉండే  రాళ్ళు పేర్చిన గట్టుపైన  నడుస్తూ మడుగులా  ఉన్న రక్తాన్ని చూసి  ఆగేడు. అక్కడి నుంచి బొట్లుగా  కారిన  రక్తపు  మరకలనుబట్టి  మేనీటర్  తన వేటను  ఎక్కడదాచిందీ  గ్రహించడం  కష్టంకాలేదు.     అతడు  నడుస్తున్న  గుట్ట  ఓ అంచున  మధ్యగా  చీలి   సుమారు ఇరవై అడుగుల లోతులో  పది అడుగుల వెడల్పుతో  కలబంద, బ్రహ్మజెముడులాంటి  ముళ్ళచెట్లతో నిండి  వుంది. వాగునీళ్ళతోనోవర్షపు నీళ్ళతోనో  వాటి మధ్యగా ఓ పదిహేను అడుగుల లోతుగా గొయ్యి ఒకటి కనిపించింది. ఆ నీటి అంచునే  ఎద్దు  కళేబరం  ఉంచబడింది. కళేబరాన్ని  ఇంకా ఏ కొద్దిగానూ  ముట్టుకోక  పోవడంతో  మేనీటర్  మళ్ళీ త్వరలోనే  తిరిగి వస్తుందన్న  నమ్మకం అతనికి  ఏర్పడింది. అంత శ్రమపడి  ఇంతగోప్యంగా  దాచిన  తనవేటను__అందులోనూ పగటిపూట....చాలా జాగ్రత్తగా  కాపాడుకునే  ప్రయత్నం  చేస్తుంది పులి.

    అలాంటి వ్యక్తిత్వం- వాడికి చిన్నప్పటినుంచీ రీడర్స్ డైజెస్ట్ లాంటి పుస్తకాలు చదవటం వలన వచ్చిందనుకుంటాను- ఈ విషయంలో మాత్రం అరుంధతిని అభినందించాల్సిందే! ఈ క్రమశిక్షణని వాడికి తనే నేర్పింది. తను చేసిన మంచిపనుల్లో ఒకటి- టి.వి.కి వాడిని దూరంగా వుంచటం.     చాలామంది తల్లులు - పిల్లల అల్లరి మాన్పించటానికో, లేక తమతో పాటూ కంపెనీగానో- టి.వి.కి వాడిని దూరంగా వుంచటం.     చాలామంది తల్లులు - పిల్లల అల్లరి మన్పించటానికో, లేక తమతో పాటూ కంపెనీగానో - టి.వి.ని "అలవాటు" చేస్తారు. అదృష్టవశాత్తూ అరుంధతికి అటువంటి "వ్యసనం" లేకపోవటంతో కొడుకుతో "గడిపే" సమయాన్ని ఎక్కువ మిగుల్చుకుంది. తెలుగూ లెక్కలూ తను చెప్పేది. ఇంగ్లీషు నేను చెప్పేవాడిని. ఈ విధంగా- మేము ముగ్గురం ఒకరితో ఒకరు గడిపే సమయం పెరిగింది.     అయితే, అభిరుచి అన్నది ఒకరు చెప్తే వచ్చేది కాదు, స్వతహాగా రావాలి. ఆ విషయం నాకు ఒక చిన్న అనుభవం ద్వారా తెలిసింది.     ఒక ప్రైవేట్ ఛానల్ వారు విశాఖపట్టణం వచ్చి, వివిధ స్కూళ్ళ నుంచి విద్యార్థులని ఎంపిక చేసారు. వారి తల్లిదండ్రులని ప్రేక్షకుల గ్యాలరీలో కూర్చోబెట్టారు. విద్యార్థులని బ్యాచ్ లాగా విడగొట్టి వారిమధ్య క్విజ్ పోటీ పెట్టి, చివరికి ఇద్దర్నీ విజేతలుగా ప్రకటిస్తారట. మొత్తం షూటింగ్ అంతా ఒకే రోజున జరుగుతుందట. ఆ తరువాత అది వారం వారం ప్రసారమవుతుందట.     మొదటి బ్యాచి పోటీ ప్రారంభమయింది. ఇద్దరిద్దరు చొప్పున మూడు గ్రూపులున్నాయి. బల్లలమీద గ్రూపుల పేర్లు వ్రాసి వున్నాయి.     'సినీ సర్వస్వ' ,మొదటి గ్రూపు పేరట. అలాగే, "సినీ చైతన్య', 'సినీ జీవిత' అని మిగతా రెండు గ్రూపుల పేర్లట. నా కిదేమీ అర్థం కాలేదు. వ్యాపారంలో పని వత్తిడివల్ల నా కిలాటి ప్రోగ్రామ్ లు వస్తాయని తెలీదు. కానీ- వెలిగిపోతున్న అక్కడి పిల్లల తల్లితండ్రుల మొహాలు చూస్తోంటే, ఒలింపిక్స్ లో వారు సెలక్టయినట్టు వార్తా తెలిసినా- ఇంత సంబరపడరేమో అన్నట్టు వున్నారు. నిజమే కాదా- అని నాకూ అనిపించింది. తమ పిల్లలు టి.వి.లో కనబడటం కన్నా సంబరం ఏముంది?     ఈ లోపులో ప్రోగ్రాం ప్రారంభమైంది.     తాను చాలా హుషారైన వ్యక్తినని ప్రేక్షకుల్ని నమ్మించటానికి క్విజ్ మాస్టర్  కొంచెం సేపు ప్రయత్నం చేసాడు. అందంగా నవ్వటానికి విశ్వప్రయత్నం చేస్తున్నా స్కోరర్ అమ్మాయితో రెండుమూడు జోకులు వేసాక, మేమెవరమూ నవ్వకపోయేసరికి కుర్రాళ్ళని ప్రశ్నలడగటం ప్రారంభించాడు.     "మొదటి ప్రశ్న..... సినీ సర్వస్వ గ్రూప్ కి" అన్నాడు గంభీరంగా!     పాపం చిన్నపిల్లలందరూ బిక్కు బిక్కి మంటూ చూస్తూన్నారు.     "శివ సినిమాలో నాగార్జున- సైకిల్ చైన్ కుడిచేత్తో పట్టుకున్నాడా ఎడమ చేత్తోనా?"     ఒక్కసారిగా నిశ్శబ్దం. అందరూ ఒకరి మొహం ఒకరు చూసుకున్నారు. గడియారం టిక్కుటిక్కుమంటోంది. "పాస్" అన్నారు సర్వస్వగ్రూపు విద్యార్థులు.     "సినీ చైతన్య.....?" వారిని చెప్పమన్నట్టు దగ్గరికి వెళ్ళాడు.     "కుడిచేత్తో!" అన్నాడు ఆ బ్యాచ్ లోని పదేళ్ళ కుర్రాడు.     "......తప్పు" అంటూ తుర్వాత గ్రూప్ వైపు చూసాడు.     "......ఎడమ చేత్తో" అన్నాడు సినీ జీవితం గ్రూపు కుర్రాడు.     "కరెక్ట్....." అంటూ గట్టిగా అరిచాడు క్విజ్ మాస్టర్. స్కోరర్ తో పాటు మేమందరం చప్పట్లు కొట్టాము.     "రెండో ప్రశ్న...... అత్తకు యముడు అమ్మాయికి మొగుడు సినిమాలో మెగాస్టార్ కి అత్తగా చేసిన నటీమణి ఎవరు?"     "వాణిశ్రీ" అంటూ టక్కున చెప్పాడు ఆరో క్లాసు చదువుతున్న కుర్రాడు.     "కరెక్ట్...... చాలాకాలం విరామం తరువాత వాణిశ్రీ తిరిగి నటించిన చిత్రమది" అంటూ విద్యార్థులకి చెప్పాడు. స్కోర్ వేస్తున్న అమ్మాయి మెరుస్తూన్న కళ్ళతో అతడిని అభినందన పూర్వకంగా చూసింది. కేవలం క్విజ్ నిర్వహించటమే కాకుండా, సినీ చరిత్రకు సంబంధించిన ఎన్నో మరుగుపడిన వాస్తవాల్ని చెపుతున్నందుకు కాబోలు అనుకున్నాను.     అంకిత్ నా పక్కనే కూర్చుని అభావంగా ఆ తతంగాన్ని చూస్తున్నాడు.     ".......డాక్టర్ రాజశేఖర్ నటించిన మొట్టమొదటి చిత్రమేది?"     మూడు బ్యాచీల వారూ చెప్పలేకపోయారు. క్విజ్ మాస్టర్ వికటాట్టహాసంలో వికృతంగా నవ్వుతూ" కాష్మోరా" అన్నాడు.     అంకిత్ నా చెవిదగ్గర వంగి చిన్న గొంతుతో "......కాష్మోరా అంటే ఏమిటి డాడీ" అన్నాడు. నేను బిక్కమొహం వేసి..... "తెలీదు" అన్నాను.     ఈ లోపులో 'దృశ్యం రౌండ్ ' మొదలయింది. ఒక విస్కీ గ్లాసులో రక్తం నింపి హీరోయిన్ నాగేశ్వర్రావ్ కి ఇస్తోంది. 'ఇదే సినిమాలోది?' అని అడుగుతున్నాడు. క్విజ్ నిర్వాహకుడు.     అంకిత్ నా చెవిలో రహస్యంగా "హారర్ ఆఫ్ డ్రాక్యులా" అన్నాడు.     "ష్....." అన్నాను గట్టిగా మాట్లాడొద్దున్నట్టు. ఆ తరువాత వరసగా ప్రశ్నలు ప్రారంభమయ్యాయి. అర నిముషంలో ఎన్ని ప్రశ్నలకి సరి అయిన సమాధానం చెప్పితే అన్ని మార్కులట.     "నట శేఖరుండేది జూబ్లీహిల్సా? బంజారాహిల్సా? వెంకటేష్ పిల్లలు ఏ స్కూల్లో చదువుతున్నారు? దర్శకేంద్రుడి గెడ్డం ఏ వేపు తెలుపు? నాగపూజా మహిమ చిత్రంలో వాడింది నిజం పామా? రబ్బరు పామా? సిల్కుస్మిత అసలు పరిమిటి?....." అంటూ ప్రశ్నలు కొనసాగాయి. బ్రేక్ టైమ్ లో అంకిత్ నాతో...... "వెళ్ళిపోదాం డాడీ" అన్నాడు.     "అదేమిటి! నువ్వు పాల్గొనవా?" అన్నాను ఆశ్చర్యంగా.     వాడు దిగులుగా, "నాకు ఒక్క ప్రశ్నకి కూడా సమాధానం తెలియటం లేదు" అన్నాడు ఇద్దరం బయటకొచ్చాం.     "ఇదంతా ఎందుకు డాడీ?" అని ప్రశ్నించాడు. నాలో కూడా అదే భావం కదలాడుతోంది. కానీ, వాడి అంతరంగం తెలుసుకోవటానికి వాదన కొనసాగించాను. "మనం ఎప్పుడూ ప్రొడక్టివ్ పనే చేయలేంగా అంకిత్! అప్పుడప్పుడు వినోదం కూడా వుండాలి కదా!"     "చిన్నపిల్లలకి వినోదం అంటే దేశభక్తి కథలూ, క్విజ్ ప్రోగ్రామ్ లూ కాదా డాడీ?"     "ఇది క్విజ్ కదా".     "చిన్నపిల్లలకి వినోదం అంటే దేశభక్తి కథలూ, క్విజ్ ప్రోగ్రామ్ లూ కాదా డాడీ?"     వాడు సమాధానం చెప్పకుండా చాలాసేపు వూరుకున్నాడు. ఏదో- తనలో తానే ఆలోచించుకున్నట్టు నిశ్శబ్దంగా వుండిపోయి, తరువాత హఠాత్తుగా అడిగాడు....." ఒక దేశాన్ని కాళ్ళ బేరానికి వచ్చేలా చేయాలంటే, యుద్ధంచేసి- దానిమీద ఆటంబాంబు వేయాలి. అది మొదటి ఆయుధం. ఆ దేశానికి పెట్రోల్ అందకుండా చేయాలి. అది రెండో ఆయుధం. మూడోదేమిటి?"     నేను ఆశ్చర్యంగా అయోమయంగా చూసాను. తార్కికంగా చాలా  సమాధానాలు చెప్పొచ్చు. కానీ, రెండోది పెట్రోలట. పెట్రోల్ లేకపోతే చాలా దేశాలు 'వెంటనే' కాళ్ళబేరానికి రావు. అది దృష్టిలో వుంచుకుని నా సమాధానం కూడా తెలివిగానే వుండాలి. 'నీళ్ళు, గాలి-' లాంటి మామూలు సమాధానాలు అయి వుండకూడదు.     అయినా అదికాదు నేను ఆలోచిస్తూన్నది.     అంకిత్ ఎంత ఇన్ డైరెక్టుగా నన్ను దెబ్బకొట్టాడు అన్నా పాయింట్ గురించి ఆలోచిస్తున్నాను. దర్శకేంద్రుడి గెడ్డం ఏ వేపు తెలుపు? అన్న ప్రశ్నకన్నా- చిన్నపిల్లల్లో ఆసక్తి కలిగించే విషయాలు చాలా వున్నాయని చెప్పటం వాడి ఉద్దేశ్యం కావొచ్చు. పెద్దలు ఎలాగయినా చావనీ, కనీసం పిల్లల్లోనైనా ఈ సినిమా మత్తు ఇంజెక్ట్ చేయకూడదన్నది వాడి బాధకావొచ్చు. అభిప్రాయాల్ని సరీగ్గా వెల్లడి చేసేటంత వయసుగానీ, భాషాపరిజ్ఞానంగానీ వాడికి లేదు.     అయితే, నేనూ వ్యాపారం చేస్తున్నాను కాబట్టి- వాడికి మరోవైపు వాదనని వినిపించదల్చుకున్నాను. "ఇదంతా బిజినెస్ రా అంకిత్! ఒక కుర్రాడు టి.వి.లో కనపడతాడంటే వాడి తాలూకు బంధుమిత్రులంతా ఆ ఛానల్ ని వారాల తరబడి చూస్తారు కదా!" అన్నాను.     వాడేమీ మాట్లాడలేదు. నా ఓటమి నాకే తెలుస్తూంది. అందుకే మాట మారుస్తూ "ఒక దేశంలో అభివృద్ధి ఆగిపోవాలంటే ఏది ఆపుచేయాలి? చెప్పలేదేం" అని అడిగాను.     దాంతో అంకిత్ ఉత్సాహం తలెత్తి ".......రబ్బర్ డాడీ" అన్నాడు. "మొదటి ప్రపంచ యుద్ధకాలంలో జర్మనీ అందుకే ఇబ్బందిపడింది. టైర్లు ట్యూబ్ లూ లేకపోతే అభివృద్ధి లేదు".     నేను అప్రతిభుడినై వాడివంక చూసాను. వాడింకా ఏదో చెపుతూనే వున్నాడు. నేను మాత్రం మనసులో అనుకున్నాను.     'ఉహూ. అదికాదు. పెట్రోలూ రబ్బరూ కాదు. దేశపు పిల్లలబాల్యంలో కుతూహలం'.                          *    *    *     "అంత నెమ్మదిగా పరుగెడుతున్నావేంటి డాడీ?" వెనుకనించి వస్తూ హెచ్చరించాడు అంకిత్. నేను నవ్వేసి, వేగంగా హెచ్చించాను. చిన్నపుడు- వాడు బుల్లి బుల్లి పాదాలు తడబడుతూండగా, గోడను పట్టుకుని నడవటం నాకిప్పటికీ గుర్తే! అలాటి చిన్న కుర్రాడు ఈ రోజు...... నిండా పన్నెండేలేవు......నా ముప్పై ఆరేళ్ళ కాయాన్ని సునాయాసంగా దాటేసి పరుగెత్తటం నాకు గర్వాన్ని కలిగిస్తూంటుంది.     ఫిరంగి దగ్గర పడుతుంది.     బీచ్ వడ్డునే వుందది! అదే మా గమ్యం.     అక్కడివరకూ వెళ్ళాక దాన్ని ఎక్కిచెరోవేపూ కాలేసి కూర్చుని- సామ్రాజ్యాలు జతించిన రారాజులా  సగర్వంగా నావేపు చూసి నవ్వటం అంకిత్ కి అలవాటు. ఆ సమయంలో వాడు గుర్రానెక్కిన యువరాజులా నా కళ్ళకి కనబడుతూ వుంటాడు.     నీళ్ళల్లో నిల్చుని చేపలు పడుతూన్న జాలర్లని చూస్తూ "వాళ్ళంతా కట్టేసిన పడవల్లా వున్నారు కదూ డాడీ" అంటాడు.     నేను తెలుసుకున్నది ఏమిటంటే-నిజానికి నేను వీటన్నిటినీ ఇష్టపడుతున్నది నా గురించి కాదు, అంకిత్ కి ఇష్టం అందుకే నాకిష్టం.     ఫిరంగి సమీపిస్తూ అకస్మాత్తుగా ఆగిపోయాను.     అంకిత్ ఫిరంగి ఎక్కటం లేదు.     ఇసుకలో కూలిపోయి వున్నాడు. మేటవేసిన ఇసుక తిన్నెల వెనుక వాడు సరీగ్గా కనబడటం లేదు.     ఆందోళనగా పరుగువేగం హెచ్చింది.     ఫిరంగి చక్రాల దగ్గిర పడిపోయి వున్నాడు వాడు.     వాడి శారీరం మెలికలు తిరుగుతోంది.                                 1     ఎన్ని ప్రశ్నలు ఈ చరిత్రలో ఒక్క సమాధానంతో బ్రతికాయో!                         *    *    *     వెడల్పాటి కిటికీల అద్దాల అవతల, తెల్లటి వెన్నెల తివాచీలా పరుచుకుని వుంది. అక్కడంతా గుబురు గుబురుగా చెట్లు. ఆ మొక్కల మధ్యనున్న ఫౌంటెన్ లో నీరు పైకి చిమ్మి, తుంపర్లుగా క్రిందికి రాలుతోంది!     ఆ తుంపర్ల మధ్య చిక్కుకుపోయిన వెన్నెల- అక్కడ స్నానం చేసి, మరింత తెల్లదనాన్ని సంతరించుకొంటోంది. ప్రశ్నల మధ్య ప్రక్షాళనమైన సమాధానంలా!     "ఏమిటి నీలో నువ్వే ఆలోచించుకుంటున్నావ్?"     "నీ గురించే......."     జాన్ డేవిడ్ బిగ్గరగా నవ్వేడు..... "బీర్ తొణుకుతుంది జాగ్రత్త" అన్నాను. వినిపించుకోలేదు. నవ్వుతూనే వున్నాడు. .......ఇద్దరం బంజారా హొటల్ లాన్ లో కూర్చుని వున్నాం. ఆ వెన్నెల రాత్రి చాలా అందంగా వుంది!     ఆ రోజే అక్కడికి వచ్చేన్నేను. ఎప్పుడు హైద్రాబాద్ వచ్చినా సాయంత్రాలు డేవిడ్ కీ నాకూ ఆహ్వానం పలుకుతాయి. స్నేహానికి నిర్వచనం జాన్  డేవిడ్!     "సో.... ఆలోచించటానికి సరిపడేటంత మాటరు నాలో వుందన్నమాట" అన్నాడు జాన్ నవ్వాపి.     "....ఆలోచించటానికి పెద్ద మాటారు వుండాలా ఏమిటి? ఆ మాటకొస్తే ఏ మాటరూ లేనివాళ్ళే తమలో గొప్ప మాటరుంది అనుకుంటారు. అయినా నీకేం తక్కువ. డాక్టరువి. పైగా రచయితవి....." అని ఆగి, ".....అన్నట్టు రచయిత అంటే గుర్తొచ్చింది. ఈ మధ్య ఏమీ వ్రాయటం లేదే" అని అడిగాను.     "నా కలం పురిటినొప్పులు పడుతోంది" అంటూ మళ్ళీ బిగ్గరగా నవ్వేడు.     జాన్ డేవిడ్ చాలా ఎత్తు. వెడల్పు కూడా. అంత స్థూలకాయంతో అతడలా నవ్వుతూంటే ఎంతో గమ్మత్తుగా, స్వచ్ఛంగా వుంటుంది. నిష్కల్మషంగా వుంటుంది. అంకిత్ చిన్నప్పుడు ఏడుస్తూంటే జాన్ డేవిడ్ ఎత్తుకుని, మొహంలో మొహంపెట్టి నవ్వేవాడు. నాకు బాగా జ్ఞాపకం. అంకిత్ వెంటనే ఏడుపు మానేసి, ఆ గుబురు మీసాలవైపు ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ వుండిపోయేవాడు. అందరం నవ్వుకునేవాళ్ళం.     "నువ్వు వైజాగ్ ఎప్పుడు వెళుతున్నావ్?"     "రెండ్రోజులు యిక్కడ పనివుంది. బహుశ అవతల ఎల్లుండి వెళ్తానేమో" అన్నాడు. అంతలో ఏదో గుర్తొచ్చింది. జేబులోంచి కాగితంతీస్తూ "......మా ఆఫీసులో ఒకమ్మాయి వుంది. కొత్తగా చేరిందనుకో! నువ్వూ నేను స్నేహితులని ఎవరో చెప్పినట్టున్నారు. బాగా థ్రిల్ అయింది. తనూ చిన్న చిన్న కవితలు వ్రాస్తుందట. భయపడుతూ నాకో కాగితం ఇచ్చింది. నీ అభిప్రాయమట చెప్పు" అంటూ ఆ కవిత అందించాను. తీసుకుని బిగ్గరగా చదివాడు.     "చంద్రుడ్ని పర్మిషనడిగి     వెన్నెల నీ పైటమీద పరుచుకుంది.     నక్షత్రాల నైట్ డ్యూటీ ఎగ్గొట్టి     కాంతి నీ కన్నుల చేరుకుంది.     సిక్ లివ్ నెపంమీద సైకతపవనం     నీ కురుల్ని కదిపే పనిలో కుదుర్చుకుంది.     అందుకే-     జీవితానికి రాజీనామా చేసి     నేన్నీ ప్రేమలో పడ్డాననుకుంటాను".   

    అప్పుడు చూసేడు వైధేయ..... కారిడార్ లో ఓ వృద్ధుడు నిలబడి వున్నాడు.         తాళాలగుత్తి అందుకుని "ప్రేతినేలా ఇంటి అద్దే ఒకటో తేదీకల్లా అందజేస్తారు ...... మధ్యలో నువ్వు రావాల్సిన అగత్యం లేదు. రెండు నెలల అడ్వాన్స్ ముందే ఇచ్చేసానుగా"         ఆ వృద్ధుడు వెళ్ళిపోయాడు.         "రెడువేలు అడ్వాన్స్ లా ఇచ్చావు" అడిగాడు.         ఆమె నవ్వేసి ఊరుకుంది.         ఆమె మేడలో ఉండాల్సిన ఇంటిపేట గొలుసు లేదు.         "గొలుసు అమ్మేస్తావా"         "నా ఇంటికోసం నా మనిషి కోసం " చెప్పింది మామూలుగా.         "ఎవరూ లేని అనాధని వైధీ...... నాకు ఆశ్రయమిచ్చావే..... ఈ మాత్రం చేయడానికి నేను అర్హురాలివి కానా"         ఆర్ద్రంగా చూసడామేను.         "అయినా ఇక చేయాల్సిందతా నువ్వేకదా వైధీ...... ఇటుచూడు...... పోర్టికో ఇలా ప్రహరి గోడదాటి మనం కారులో ఇక్కడకువచ్చి ఆగాలి. మనం కూర్చుని అసురసంధ్య వేళ మొదలుకుని ఆకాశంలో ని తారకలు మనల్ని పలకరించేవరకూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ పులకరించి పోవాలి." బావుకంగా చెప్పుకుపోతూంది.         ఆమెనే పరీక్షగా చూస్తూ వుండిపోయాడు. ఆ తర్వాత ఇక తమాయిమ్చుకోలేక అమాంతం ఆమెను పైకెత్తు కుని పడకలోకి తీసుకుపోయాడు.         అలసిన రోషణి ఫాలబాగం స్వేదబిందువులతో విందిపోగా సుతారంగా ఆమె తల నిమిరాడు.     పెనుగాలికి నర్తిస్తున్న కురులు మూసినా కను రెప్పల్ని మృదువుగా తాకుతూ ముద్దిదుతూంటే లిప్తలు నలిగిపోతున్న నిశ్శబ్దంలో ఆమెనే తదేకంగా చూస్తూ వుందిపోయాడు.         ఎవరీమే!         ఎందుకు తన జీవితంలో అడుగు పెట్టింది!         ఎలా ఇంతటి ప్రాబల్యానికి చూపుతుంది?         ఎప్పుడో ఎక్కడో చూసినట్టు ఉంటుందే.         ఈ జన్మలో కలసినట్టు గుర్తులేదే.         ఏ జన్మ లోనమ్మా....  ఎప్పుడు కలిసాం ...ఎలా విడిపోయాం ?         "రోషణీ"         "ఊ" మగతగా మూలిగింది రెప్పలు తెరవకుండానే .         "నువ్వు అనాధివా"         ఎనాళ్ళుగానో ఆమె స్పష్టంచేయని గతంగురించి మరో మారు కదిలించాడు.         ఆమె రేప్పలు అలజడిగా కదిలాయి.         "నీ కెవరూ లేరా..."         "నువ్వున్నావుగా"           వైదేయ రెట్టించలేకపోయాడు.         "వైధీ" భావరహితంగా చూసింది. "దేవుడు తన స్వసహస్తాలతో రాసిన కధలోనుంచి నిర్దాక్షిణ్యంగా లేనజారిన ఒక పాత్రను నేను..... ఎవరీదృష్టి సోకని ఓ కొండ కొనలో అరవిసిరి ఆ ప్రయత్నంగానే కొమ్మను వీడిన కుసుమాన్ని నేను.... ఎవరికీ కావలి వైధీ..... నా గురించి ఎవరికీ కావాలి.... దురదృష్టవంతురాలినో, దుశ్చరితనో నీ నీడను చేరుకున్నాను." మనసులోనే అనుకుంది.         "నన్నిలా మిగిలిపోనీ వైధీ......నా గతాన్ని గుర్తుచేయకు తెలిసిన దానికన్నా ఎక్కువ వివరాలు తెలుసుకోవలని ప్రయత్నించకు" అంది గోణుకుతున్నట్ట్లుగా ......                           *    *    *         రాత్రి పదిగంటలకు         వైధేయ రాస్తున్నప్పుడు నిర్విరామంగా.         కాలి బూడిదైన కధలోని తక్కిన భాగానికి కొత్త పందాలోకి మళ్ళిస్తూ.....         అతడి కాలం చురుగ్గా సాగిపోతుంటే  సమీపంలో         పరుపుపై పడుకుని గమనిస్తూంది రోషణి రెప్పలార్చకుండా.....         కొత్త ఇల్లు కొత్త కాపురం..... కొత్త పరిసరాలు....         వైధేయకు సైతం ఉత్సాహంగా వుంది.         అతడిలో ఒకనాటి స్తబ్దత లేదు..... పవిత్రమైన చేతన్యం ఒళ్ళు విరుచుకుంది.         "ఇంకా అయిపోలేదా"         ఓ వారగా ఒత్తుగిల్లి మత్తుగా పిలిచింది.         అప్పుడు చూసాడామేను......         కేళాకూళియందు కేళికై పరచిన కైరవిణియై, కామప్రకోపిత ఉద్పుద్దోద్రిక ఉద్దార్షనార్డం నిరీక్షించే అనురాక్తాముష్టేయ నృ ణిలా సృజ్యంలా .....         కదిలాడు ఆమె సరసకు......         పరుపు అంచున కూచుని సుతిమెత్తగా ఆమె పాలభాగాన్ని స్పృశించి పైకి ఒరిగిపోతుంటే  'అయిపోయిందా రాయడం' అంది కవ్విస్తున్నాట్టు చూస్తూనే.....         "ఆ ! ఇప్పటికి"         "ఎంతవరకూ వచ్చింది"         చెప్పాలని లేదు. ముందు మరేదో చెయ్యాలని వుంది.....         "తర్వాత చెబుతాను"         "ముందు చెప్పాలి " పైకిలేచి అతడి భుజాలపై తాలాంచి గోముగా అడిగింది.  

    అసలు అతని మాటలనేమీ పట్టించుకోకుండానే....         "గో అండ్ సెర్చ్...." స్టాఫ్ కి ఆర్డర్స్ పాస్ చేశాడు ఇన్ స్పెక్టర్ అన్వేష్.         క్రైం బ్రాంచ్ ఇన్ స్పెక్టర్ గా ఈ మధ్యనే ట్రాన్స్ ఫర్ అయి వచ్చిన వెరీ హానెస్ట్ ఆఫీసర్.... ముక్కుకు సూటిగా పోయే మనిషి.         వయసు ముప్పయ్ లోపు.....లోతైన కళ్ళు....ఆ కళ్ళు ఎదుటి వాళ్ళ మీదకు ఒక్కసారి ప్రసరించాయంటే చాలు ఎన్నో విషయాలను బయటపెట్టే ప్రయత్నం చేస్తాయి.         పోలీసులు హోటల్ లోని ప్రతి గదినీ వెదుకుతున్నారు.         ఇన్ స్పెక్టర్ అన్వేష్ తలుపుతట్టీ తట్టడంతోనే తలుపు తెరిచిన రాంగో పోలీసులను చూడగానే ఖంగారుపడిపోయాడు.         జాజిబాలకు గుండె అదురుతున్నా ధైర్యాన్ని కోల్పోవడం ఏమాత్రం మంచిది కాదని గ్రహించడం వలనే నిబ్బరంగా వుండడానికి ప్రయత్నం చేస్తోంది.         "మీ ఇద్దరు.....భార్యాభర్తలని రిజిష్టర్ లో రాసి వుంది...."         ఆ ఇద్దరికేసి మార్చి మార్చి చూస్తూ అనుమానంగా అన్నాడు ఇన్ స్పెక్టర్ అన్వేష్.         "అవును సార్.... కొత్తగా పెళ్లయింది" రాంగో హడావుడిగా చెప్పాడు.         "ఐసీ.... ఏ వూరు..."         "న.ల్గొం..డ.." ఈసారి జవాబిచ్చింది జాజిబాల.         "అయితే, మీరు భార్యాభర్తలంటారు..." ఇన్ స్పెక్టర్ మరోసారి రెట్టించాడు.         "మీరెందుకలా అడుగుతున్నారో నా కర్ధం కావడం లేదు. మా పెళ్ళి జరిగి సరిగ్గా ఈ రోజుకు పదిహేను రోజులు. బహుశా మా వయసు మీకు చిన్నదిగా కనిపిస్తుండడం కారణం కావచ్చు. కానీ నా భార్య మేనత్త కూతురు కావడంవలన మా పెద్దవాళ్ళు తొందరపడి పెళ్ళి చేసేశారు..." అంటూ సర్ది చెప్పాడు రాంగో.         "అవును ఇన్స్ పెక్టర్..... తిరుపతి వెళ్లాలని బయలుదేరాం.....తీరా రైల్వే స్టేషన్ కు వెళితే రిజర్వేషన్ ప్రాబ్లమ్....మీకు మరీ అంత అనుమానంగా వుంటే మా ఇంటి అడ్రస్ కు మెసేజ్ ఇవ్వండి..." రాంగో మాటలకు వంత పలికింది జాజిబాల.         ఇన్ స్పెక్టర్ అన్వేష్ ముఖం అప్పటికి ప్రసన్నంగా మారింది....         అతను రాంగోను ప్రక్కకు పిలిచి....          "బహుశా మీకు తెలియక ఈ హోటల్లో దిగారనుకుంటాను. ఈ హోటల్ మీద చాలా కంప్లయింట్స్  వున్నాయి. ఒక కంప్లయింట్ ఆధారంగానే నేనిప్పుడు స్టాఫ్ తో రైడింగ్ కు వచ్చాను. వెంటనే ఈ హోటల్ నుంచి వేరే హోటల్ కు మారండి....లేదంటే అనవసరమైన రిస్కుల్లో ఇరుక్కుంటారు...." అని హితబోధ చేసి  వెళ్ళిపోయాడు ఇన్ స్పెక్టర్.         ఎక్కడా ఎవరూ దొరకకపోవడంతో వెళ్ళిపోయారు పోలీసులు.         మేనేజర్ కూడా వెళ్ళిపోయాక....         "థాంక్ గాడ్...." డోర్ లాక్ చేస్తూ అన్నాడు రాంగో.         "ఛ....నీకు ఇలాంటి హోటల్స్ తప్ప మంచివి తెలియవా?" విసుగ్గా అడిగింది జాజిబాల.         తొందర.....తొందరలో మంచి చెడు గురించి ఆలోచించే విచక్షణ ఉండదు. త్వరగా బట్టలు సర్దు. ఈ రూమ్ ఖాళీచేసి మంచి పేరున్న పెద్ద హోటల్ కు వెళదాం. ఈ పోలీసు రైడింగులూ, తాళిబొట్టు గొడవలూ వుండవు..."         రాంగో మాటలకు జాజిబాల పడీపడీ నవ్వడం మొదలుపెట్టింది.         ఆమె అలా పిచ్చిపట్టినట్టు ఎందుకు నవ్వుతుందో అర్ధంకాక రాంగోకు విసుగు ఎత్తింది.         "ప్లీజ్ బాలా....ఇలాంటి పొజిషన్లో కూడా అలా సిల్లీగా నవ్వేయకు...." అన్నాడతను.         జాజిబాల ఒక క్షణం అతనివైపు చురుగ్గా చూసింది.         ఆ చూపులో ఎన్నెన్నో భావాలు...         తల తిప్పుకుని విసురుగా వెళ్ళి బెడ్ మీద వాలిపోయింది.         ఐదు నిమిషాలపాటు ఇద్దరి మధ్య మాటలు లేవు....         రాంగో నెమ్మదిగా నడచివెళ్ళి అనునయంగా జాజిబాల వీపుపై చేయి వేశాడు.         నున్నటి వీపుపై పాలిష్ స్టోన్ లా జారిపోతున్నాయి అతని చేతి వ్రేళ్ళు.         జజైబాల చివుక్కున లేచి కూర్చున్నది.         ఏడవడం వలన ఆమె కళ్ళు ఎర్రతామరల్లా ఉబ్బిపోయి ఉన్నాయి.         "సా...రీ..." అన్నాడు రాంగో.         అతనికి ఆమె పట్ల ప్రేమ, జాలి పెరిగిపోయాయి. ఆడపిల్ల ధైర్యంచేసి వున్నపళంగా తనతోపాటు వచ్చేసింది. తనే అలా విసుక్కుంటే ఆమెను ఓదార్చేవాళ్ళెవరుంటారు?         "సారీ చెబుతున్నాగా....ప్లీజ్...నువ్వలా వుంటే నాకేదోలా ఉంటుంది" అతని గొంతులో ఆర్ద్రత నిండి ఉన్నది.         రాంగో వైపు బేలగా చూసిందామె.         ఏదో మార్పుకూడా ఆమె ముఖంలో స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నది.         బహుశా పరిస్థితుల గురించి అంచనా వేశాక ఆమెలో వచ్చిన మొట్టమొదటి మార్పు అదేమో!         "బాలా....అలా చూడకు....నన్నేం చేయమంటావో చెప్పు....చేయడానికి సిద్దంగా ఉన్నాను..." అమాయకంగా వుంది రాంగో కంఠం.         "కిస్...మి..."         "ఇప్పుడా?"         "ఎస్...గట్టిగా..."         ఇక రాంగో ఆగలేదు...         ఆమె పెదవులతో తన పెదవులు కలిపాడు.         ఒకటి....రెండు...మూడు నిమిషాలపాటు ఆ గదిలో సీలింగ్ ఫాన్ తిరుగుతున్న శబ్దం తప్పనిచ్చి మరేమి వినిపించలేదు.         గాఢ చుంబనం!         అమృతం గ్రోలినంత హాయిగా వున్నది.

    పోస్టుమాన్ కొద్ది దూరంలో వుండి పిలవటంతో వులిక్కిపడింది కోమల. అంతలోనే తెప్పరిల్లి అతనిచ్చిన కవరు అందుకుంది.         కోమలకి కవరిచ్చి అతను లోపలికి పోబోతుంటే "అటెక్కడికి" అనడిగింది.         "పెద్దమ్మగారికో లెటర్ వచ్చిందమ్మా!"         "నేయిస్తాను యిటిచ్చి వెళ్ళు."         "లేదమ్మా? ఈ యింట్లో ఎవరి లెటర్స్ వారికే యిస్తాను."         అతని నిర్లక్ష్యానికి కోమలకి వళ్ళు మండింది. "ఈ యింట్లో నేనేం పరాయి దాన్ని కాదు...ఇలా యివ్వు."         "పెద్దమ్మగారు చెపితే తప్ప ఇవ్వను..." ఇప్పుడు నిజంగానే నిర్లక్ష్యంగా ఓ ఫోజు పారేసి పెద్దమ్మగారి గది వేపు వెళ్ళాడు పోస్ట్ మాన్.         కోమలాదేవికి బుర్ర వక్కసారిగా తిరిగి యధాస్థానంలో నిల్చింది. "ఎవరి పేరన వచ్చిన లెటర్స్ వారికే యివ్వాలన్నది ఈ ఇంటి నిబంధనా, లేక ఇదో పెద్ద సీక్రెట్ విషయమా, అయినా అత్తగారికి ఎక్కడ నుంచి లెటర్ వస్తుంది! ఏమోలే...ఎందరెందుకు తెలుసో ఎక్కడెక్కడ నుంచి వస్తాయో అంత చిదంబర రహస్యం" అనుకుని తన కొచ్చిన ఇన్ లాండ్ కవరు ఓపెన్ చేసింది.         రమాకాంతంగారు రాశారు.         "నాన్నదంతా చాదస్తం....తన గురించి వక్కముక్క వీళ్ళ గురించి వంద ముక్కలు అంత వాళ్ళు ఇంత వాళ్ళు, వాళ్ళ మర్యాద ఊళ్ళో వాళ్ళు ఏమనుకుంటున్నారు. లెటరంతా ఈ మాటలతో నింపటం సరిపోయింది. నాకు లెటర్ రాశారు చాలు కదా అత్తగారి కొకటి....అల్లుడిగారి కొకటి ఈ రోజే రాశానని కూడా రాశారు. మీ అంతటి వాళ్ళు లేరంటూ రాశారేమో! అనవసరంగా అత్తగారికి సీక్రెట్స్ ఏమిటని తానను మానించింది. నాన్న రాసిన లెటర్ ఇవ్వటానికి పోస్టుమాన్ వెళ్ళివుంటాడు." అనుకున్న కోమల లెటర్ మడిచి అత్తగారి గదివేపు వెళ్ళింది.         తన గదిలోలలితాదేవి కాళ్ళకింద స్టూలు దాని మీద ఎత్తుగా దిళ్ళు దానిపై కాళ్ళు పెట్టుకుని పడక్కుర్చీలో పడుకుని వుంది విప్పిన కవరు గుండె మీద వుంది లలితాదేవి కళ్ళు మూసుకుని ఆ కవరు మీద చేయి ఆన్చి పడుకుంది. ఆమె ముఖంలో అంతులేని బాధ సుడులు తిరుగుతున్నాయి. మరో ఇన్ లాండ్ కవరు పక్కనే వున్న స్టూలు మీద వుంది. ఆ కవరు మీద రైటింగ్ తండ్రిదని గుర్తించింది కోమల. ఆ కవరు ఓపెన్ చేసి లేదు.         "వకటి కవరు, మరొకటి ఇన్ లాండ్ కవరు. రెండు లెటర్స్ వచ్చాయన్న మాట....తండ్రి రాసిన ఇన్ లాండ్ కవరు ఓపెన్ చేయకుండానే అలా పడేసివుంచింది మరో లెటర్ ఓపెన్ చేసి చదివి దానిలో రాసిందాన్ని గురించి తీవ్రంగా ఆలోచిస్తూ__         "అమ్మగారూ! ఇవిగోండి హార్లిక్స్..." భద్రి గట్టిగా అరిచినట్లే అనటంతో ఇటు కోమల అటు లలితా దేవి ఉలిక్కిపడి లేచారు.         భద్రి ఆకారానికి చిన్నసైజు రాక్షసిలా వుంటుంది. దాని గొంతూ అంతే...ఉరిమినట్లే వుంటుంది. పెళ్ళిలేదు__తన వాళ్ళంటూ కూడా ఎవరూ లేరు. నలభైఐదు నలభై ఏడు వయసు దరిదాపుగా వుంటుంది. భద్రి ఆ యింట్లో వక్క లలితాదేవికి మాత్రమే దాసి__తప్పుచేసిన దానిలా పట్టుబడిన దానిలా తత్తరపడుతూ "నాన్నగారు లెటర్ రాశారు చెపుదామని..." అంది కోమల.         లలితాదేవి కళ్ళు విప్పి చూసింది. గబుక్కున గుండె మీద లెటర్ చేతిలోకి తీసుకుంది__"ఏమిటి...ఏమిటి?" అంది.         అత్తగారి కళ్ళల్లో తడి పీక్కుపోయిన ముఖం. స్వప్నం లోంచి బయటపడ్డదానిలా చూపులు, చేతలలో కంగారు చూస్తూనే కనిపెట్టేసింది కోమల. నిబ్బరంగా నించుని "నాన్నగారు లెటర్ రాశారు అది చెపుదామని వచ్చాను. మీకు రాశానని చెప్పారు..." అంది ఏ భావం కానరానీకుండా.         "ఇది__ఇది__రైతు రాశాడు. ఈ ఏడు ధాన్యం బాగా పండిందట" అంటూ చేతిలో వున్న కవరుని దిండు కింద పెట్టి బల్లమీద వున్న లెటర్ అందుకుంది లలితా దేవి.         "హార్లిక్స్ తాగండమ్మా చల్లారి పోతుంది" భద్రి గుర్తుచేసింది.         స్తిమిత పడటానికా అన్నట్లు లలితాదేవి హార్లిక్స్ తాగింది.

     "జ్వరముదేముందే! రానూ వచ్చింది తగ్గనూ తగ్గిందట!"          "ఫర్లేదు లే అయితే! అయినా స్టెల్లా అతన్నిక్కడికి ట్రాన్స్ ఫర్ చేయించుకోమని అడక్కూడదూ?"          "వెయ్యిన్నొకటోసారి అడిగాను మొన్న ఫస్టు వచ్చినప్పుడు, ఎప్పుడూ ఒకటే సమాధానం! నన్నే రమ్మంటాడు. రిజయిన్ చేసి వెళితే అక్కడ ఉద్యోగం చూస్తాడట అదోలా అంది నంద.          "పోనీ వెళ్ళరాదూ?" సజెస్టివ్ గా అంది.         "భలేదానివే! నెలకి ఎనిమిది వందలొచ్చే జీతం వది లేసి, అతనిచ్చే పాకేట్ మనీపై ఆధారపడనా? భార్యయినా భర్తయినా ఇండిపెండెంట్ గా వున్నన్ని రోజులే ప్రేమ అభిమానాలూను" స్పష్టంగా చెప్పింది స్టెల్లా.         "అతనెందుకు రాడు ఇక్కడికి?" ప్రశ్నించింది నంద.         "జననీ జన్మభూమి" చప్పున అంది.          "ఇది తెలుగుదేశమేనని చెప్పలేకపోయవూ? అవును ఆ జననికి మీ పెళ్ళి ఇష్టమేనా?" ఆత్రంగా అడిగింది.          "ఆ సుబ్బరంగా ఒప్పేసుకుంది. కాదన్నా ఇతడు వినడుగా కానయితే ఓ కండీషన్ పెట్టింది. ఒక టేమిటిలే చాలా.         "ఏమిటి?" కుతూహలంగా ధ్వనించింది నంద గొంతులో.          "పెళ్ళికాగానే నేను బొట్టుపెట్టు కోవాలి!  క్రాస్ తీసేసి మంగళసూత్రాలు వేసుకోవాలి! ఇప్పుడు తింటున్న ఫిష్ కూడా వదిలేయాలి! రోజూ మడిచీర ఆరవేసుకుని కట్టుకుని వంట చేయాలి. ఆ మాట ఎందుకందంటే మడి చీర ఆరవేసి వంట చేయాలంటే నేను దండేనికి అరవేసి, ఇస్త్రీ చీరతో వంట చేయాలా అని అడిగాను..... మడి, తడి పాటించాలి. వూరగాయలు పెట్టడం, శుక్రవారం తలంటు పోసుకుని లక్ష్మీ అమ్మవారికి సహస్ర నామార్చన చేయటం, చర్చికి వెళ్ళటం మానేసి దేవాలయానికి వెళ్ళటం- నేను సరేనని ఒప్పేసుకోవటం ఆమె పొంగిపోయి నన్ను మడి కట్టించి వంట చేయించింది. తెలుసుగా నా చేతి వంట ఎలా వుంటుందో, భోంచేస్తున్నప్పుడూ, చేశాక ఒకటే పొగడటం, ఆఖరికి తన దిష్టిసోకి ఉంటుందేమోనని తన దిష్టి తీసింది!" తృప్తినిండిన గొంతుకతో అంది.         స్నేహితురాలి ముఖంలో తృప్తి కనిపిస్తోంది.          అది చూసి సంతృప్తిగా నవ్వింది నంద.          "నిన్ను పూర్తిగా బ్రాహ్మణ అమ్మాయిని చేసిందన్న మాట!"       "కానీ ఒక చిక్కు మాత్రం వచ్చిపడిందే!"          "ఏమిటిది?" కుతూహలంగా అడిగింది నంద.          "రాత్రిళ్ళు కూడా చీర కట్టుకుని పడుకోవాలని చెప్పింది ఆవిడ నెగ్లజీలోనో, పెటేకోచ్ లోనో పడుకునే నాకు ఎలాగో ఉండింది!"      పకపక నవ్వింది నంద.          "అఫ్ కోర్స్! పెళ్ళయ్యాక ఆ రహస్యం కాపాడతామన్నారు. శ్రీను-పెటికోటో-నెగ్లజినో నీ ఇష్టం. ఆఖరికి మేరిలిన్ మన్రోజ్ లాగా పడుకున్నా తనకిష్టమే! అన్నాడు సిల్లీఫెలో!'          తెరలు తెరలుగా వస్తోన్న నవ్వుని ఆపుకోలేకపోయింది నంద.          స్టెల్లా పెదాలు బిగించింది గంభీరంగా.          "ఏమిటి జోరుగా నవ్వేస్తున్నారు!" అన్నాడు అప్పుడే అడుగు పెడుతూ శివరాం. అతను అక్కడే కోక్లర్క్ అతని వెంటే ఒక్కొక్కరే వచ్చారు."          అందరూ పావుగంట లేటు!          "మేనేజర్ రాలేదా ఇంకా?"          "ఊహూ ఆయన అరగంట లేట్ పర్మిషన్ పెట్టారు!"          "అందుకే ఇలా వుంది!"         ఆఫీసులో అంతా నిండిపోయారు. ఎవరి సీట్లల్లో వాళ్ళు కూర్చుని నిన్న పెండింగ్ పెట్టిపోయిన రికార్డ్స్, చూడసాగారు.          నందకి ఆ వచ్చిన ఉత్తరం చదవాలనిపించింది. ఎవరు రాశారా అన్న కుతూహలంతో చించింది ఆత్రంగా.          క్రింద సంతకం చూసింది చప్పున. పద్మావతి! ఏం రాసిందో ఏమో కానీ పెద్ద ఉత్తరమే! వ్రాసింది!          అక్షరాలు పట్టి పట్టి రాసినట్టుగా వున్నాయి. ఎలా రాసిందో! ఎన్నాళ్ళు రాసిందో! పద్మావతి!          పద్మావతంటే తనమేనత్త! ఏం రాసిందో! అనుకుని కుతూహలంగా చదవసాగింది.          ఆనందలక్ష్మీ!         నన్ను మీరంతా మరచిపోయే వుంటారు. ఒకవేళ ఎప్పుడయినా గుర్తుకి వచ్చినా ఆ పాపిష్టిదాన్ని మరిచి పోవటమే మేలు అనుకుని చప్పున ఆలోచన మరల్చుకుంటారు. నిజంగా సామాజికపరంగా నేను చేసింది తప్పే! కాదనను! కానీ నా దౌర్భాల్యం నాది. ఏ లేచిపోయిన ఆడదాని చరిత్ర చూచినా అంతే! మగవాడికి లొంగే వరకే ఆడదానికి స్వాతంత్ర్యం- లొంగిందా అంతే సంగతులు!          నేను మన వూళ్ళో వుండగా మన ఇంటి పరిస్థితులు చాలా బావున్నాయి. ఇన్నేళ్ళ తర్వాత ఇప్పుడెలా వుందో నాకు తెలియదు. చాలా కుటుంబాలు దిగజారి పోయాయి. అన్నయ్య ఒక్కడి సంపాదనతో సంసారం ఎలా గడుస్తుందో? రవి ఏం చేస్తున్నాడు? వాడికి పెళ్ళి అయి వుంటుంది. పిల్లలా? ఈ రోజుల్లో పెళ్ళయి ఏడాది తిరక్కముందే పిల్లలు పుట్టుకొస్తున్నారు. మీ అమ్మ బావుందా? దౌర్భాగ్యురాలైన ఈ మరదలి గురించి ఏమని అనుకుంటుంది?          నందా!          నాకు ఒక్కసారిగా రెక్కలు కట్టుకుని అక్కడికి వచ్చెయ్యాలనుంది ఇన్నేళ్ళనుంచీ లేనిది ఈ రోజు ఈ బుద్ది ఎలా పుట్టింది అనొచ్చు!          అన్నేళ్ళు గుట్టుగా వున్నదాన్ని హఠాత్తుగా అతనితో ఎలా వెళ్ళిపోయొచ్చాను. ఇదీ అంతే!          కానీ ఇప్పుడు నా రాకలో వేరే పరమార్ధం వుంది.          నన్ను వెంట తీసుకుని వచ్చిన మోతీ హఠాత్తుగా గుండెపోటుతో చనిపోయాడు. ఈమధ్య ఈ ఆరునెలలు ఒంటరి జీవితం మీవేపు లాగుతుంది! రోజూ నీ గురించే నా చింత నా చింతన!!          సాటి స్త్రీ కాబట్టి మా వదిన నన్ను రమ్మని రాయమని చెప్పినా అన్నయ్యకి నాపై ఆగ్రహం ఇంకా మిగిలేవుండొచ్చు ఏండ్లు వూండ్లుగడిచాయా కోపం తగ్గడానికే? గట్టిగా ఎనిమిది సంవత్సరాలు గడిచాయా అంతే!          ఇప్పుడు నావద్ద దాదాపు అయిదువేల నగదు వుంది ఇంకా కొన్ని నగలూ వున్నాయి. ఇవన్నీ మోతీ గుర్తులు అదృష్టవశాత్తూ మా ప్రేమ, కామం ఫలితంగా ఏ భారమూ లేదు. ఈ దౌర్భాగ్య జీవితంలో అదో అదృష్టం అనుకోవాలి.        నన్ను రమ్మంటే నేనూ వస్తాను.          నా ముఖం చూట్టానికి మీకెవ్వరికీ ఇష్టం లేకపోతే నగలు నీకూ నగదు రవికీ పంపేసి చార్జీల కోసం వో వందో రెండువందలో వుంచుకుని ఋషికేష్ వెళ్ళిపోతాను. అక్కడ భజన చేసుకుంటూ కాలం గడిపినా నా జీవితం వెళ్ళిపోతుంది. అంతేకానీ ఇక్కడ ఈ మనుషుల మధ్య నేను గడపలేను.          అందరినీ అడిగినట్లు చెప్పు. నీ సమాధానం కోసం ఎదురు చూస్తూంటాను. ఏ విషయమూ తెలిసేదాకా ఆందోళనగా వుంటాను...                                                                                                                             పద్మావతి.

                                                ఆకర్షణ     రాధ నించుని అద్దంలో చూసుకొంటూ పెదాలకు లిప్ స్టిక్ పూసుకుంటోంది. నేను వెనుక సోఫాలో కూర్చుని ఆమె వంకే చూస్తున్నాను. ఆ రోజు ఆమె అలంకరణలో చాలా తేడా కనిపించింది నాకు. రెండు జడలు వదులుగా వేసుకొంది. బ్లూ రంగు చీరా, అదే రంగులో - చేతుల్లేని జాకెట్టూ, చెప్పులూ, వాచి స్ట్రాపూ, బొట్టూ- మనిషంతా బ్లూగా ఉంది. ఆమె కళ్ళలో ఓ కొత్త మెరుపు కనిపిస్తూంది. నా వయస్సు పదహారు సంవత్సరాలు. అందుకని ఆ వయసులోని అందరి ఆడపిల్లల్లా మిగతా ఆడవాళ్ల అలంకరణను జాగ్రత్తగా గమనించటం, నచ్చితే కాపీ కొట్టేయటం అంటే ఇష్టం. అంతా ఎక్కువయిం తర్వాత, "ఎలా ఉన్నానే! పౌడర్ కోటింగ్ ఎక్కువలేదు గదా!" అనడిగింది రాధ.     "అన్నీ అద్భుతంగా సరిపోయాయ్!" అన్నాన్నేను.     "మరి పోదాం, పద!" అంది, బాగ్ చేతిలోకి తీసుకొని.     నేను బాగ్ అందుకొని ఆమె వెనకే నడిచాను. ఇద్దరం రోడ్డు మీద కొచ్చాం.     "టాక్సీ!" అంటూ రోడ్డున పోతున్న ఓ టాక్సీని ఆపేసింది రాధ. ఇద్దరం బాక్ సీట్లో కూర్చున్నాం.     "పోనీ!" అందతనితో.     టాక్సీ వేగంగా, రోడ్డు మధ్యగా పరిగెడుతూంది. మేమెక్కడికి పోతున్నామో నాకు తెలీదు. రాధ ఎప్పుడూ ఇంతే! ఎక్కడికి వెళ్తున్నామో, ఆ ప్రదేశం చేరేవరకూ నాకు తెలీనివ్వదు. పోనీ ఆమెని అడిగేంత ధైర్యమయినా నాకు లేదు. చిన్నప్పటి నుంచి ఆమె ఓ డిక్టేటరులా నన్ను శాసిస్తూండటం మూలాన నాకా పిరికితనం ఏర్పడిపోయింది. వయసులో ఆమె నాకంటే అయిదారేళ్లు పెద్దది. అందుచేత మేము స్నేహితురండ్రమయినా,, దాని తాలూకు ఛాయలు చాలా తక్కువగా కన్పిస్తూంటాయి. టాక్సీ గోపీ హోటల్ దగ్గరకు చేరుకోగానే అపమంది రాధ. అతనికి డబ్బిచ్చేసిం తర్వాత ఇద్దరం దిగి హోటల్ మెట్లెక్కి ఓ మూల ఉన్న టేబుల్ మీద కూర్చున్నాం. సాయంత్రపు నీరెండ చిరుగులు చిరుగులుగా చెట్ల ఆకుల మధ్య నుంచి టేబుల్ మీద పడుతోంది. ఉండుండి చెట్లు కదిలినప్పుడల్లా చల్లని గాలి వీస్తోంది.     సర్వర్ టేబుల్ దగ్గరకొచ్చి - "ఏం కావాలి?" అనడిగాడు.     "టైమ్!" అంది రాధ.     అదేమిటో నాకర్థం కాలేదు. సర్వర్ కు కూడా అర్థమయినట్లు లేదు.     "ఏమిటన్నారూ?" అన్నాడు ఆశ్చర్యంగా ముఖంపెట్టి.     "టైమయ్యా! అంటే కాలం! ఎంత అయిందో మీ మేనేజర్ని అడిగి చెప్పు - నా వాచ్ ఆగిపోయింది!" అంది చిరాకుగా.     నాకు నవ్వాగలేదు. రాధ ఎప్పుడూ ఇలాంటి తమాషా ఏదో ఒకటి చేస్తూనే ఉంటుంది. కాలేజీకి వెళ్ళేటప్పుడు త్రోవలో కుర్రా డెవరయినా మా ముందు ఒంటరిగా నడుస్తూ కనిపించాడా, అతని ఖర్మ కాలిందన్న మాటే! అతన్ని మూడు చెరువులు నీళ్ళు తాగించేది. 'అబ్బ, దేవానంద్ లా ఉన్నాడే! మన కాలేజేనా అతనిది?' అనేది. అతను వెనక్కు తిరిగి సీరియస్ గా చూసేసరికి "అబ్బ! మన మాటలు నిజమే ననుకొని ఫోజు పెడుతున్నాడోయ్. మంకీ బ్రాండ్ మొహం వీడునూ!" అనేది. దాంతో కురాడు ఎక్స్ ప్రెస్ బస్సులా అక్కడి నుంచి పరుగెత్తేవాడు. ఇలాంటి సంఘటనలు ఇంకా చాలా జరిగాయి. వట్టి ఆకతాయి రకమని కాలేజీ అంతా ఆమె పేరు మార్మోగిపోయింది. కొంతమంది ఆమెకు 'ఫైరింజన్' అనీ 'వైల్డ్ హార్స్ అనీ బిరుదు లిచ్చారు. కానీ, ఆవేమంత ప్రాచుర్యంలోకి రాలేదు. కారణం 'ఎల్లో రోజ్!' అన్న బిరుదు. పీయూసీలో చేరిన మొదటి రోజునుంచే ఆమె అందాన్ని చూసి 'ఎల్లో రోజ్' అని బిరుదు పెట్టారెవరో! ఆ పేరే సార్థకమయిపోయింది కూడా!        రాధ నిజంగా అందమయినదే! అదీ సామాన్యమయిన అందం కాదు. మగాళ్ళకు వెర్రెక్కించే అందం. దానికి తగ్గట్లుగా ఆమె అలంకరణ కూడా చాలా పెద్ద ఎత్తులోనే ఉండేదీ. మార్కెట్లో ఏమయినా కొత్తరకం చీరలుగానీ, చెప్పులుగానీ వస్తే మొదట రాధ కొనాల్సిందే! మంచి సినిమాలు వస్తే రాధ నన్నూ, తన ఫ్రెండ్స్ నూ ఫస్ట్ డే, ఫస్ట్ షోకి కాలేజీ ఎగ్గొట్టించమయినా సరే తీసుకువెళ్ళేది. హాల్లో నానా గొడవా చేసేవాళ్లు. నేను ఆ తమాషా అంతా చూస్తూ, రాధ అంత పెద్దదాన్నయ్యాక నేనూ ఎలా అల్లరి చెయ్యాలో రిహార్సలో వేసుకుంటూండేదాన్ని. వీలయినంత వరకూ ఆమెను అనుకరిస్తూండేదాన్ని కూడా! కాని ఎటోచ్చీ - రాధ అంత అందం, వాళ్ళకున్న స్థితిగతులూ నాకు లేవు. మాది బీద కుటుంబం. మాతల్లిదండ్రులకు మేము నలుగురాడపిల్లలం. మిగతా ముగ్గురూ నాకంటె చిన్నవాళ్ళు. మా నాన్న కొచ్చే జీతంలో మాఅందరికీ గడవడం కష్టంగానే ఉండేది. అడపా దడపా ఆయన అప్పులు చేస్తూండటం నాకు తెలుసు. అలా అప్పులు చేసినప్పుడల్లా అమ్మ నాన్నమీద విరుచుకుపడుతూండేది. "జీతమంతా పేకాటలో పెడుతున్నారు. అందుకే మనకు చాలటం లేదు!" అంటూండేది. నాన్న పేకాట ఆడతారో, లేదో నాకు తెలీదు. కానీ అమ్మ అలా ఊరికే నాన్నని నిందించటం- ఆమెకు సంతోషకరమయిన విషయమని నే ననుకోను. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు నాన్న పేకాటలో తగలేసే ఉండాలని నా అనుమానం. ఇకపోతే నా విషయంలో- నేనెప్పుడూ డబ్బుకోసం అవస్థపడలేదు. అందుకు కారణం - ఎప్పుడూ రాధ వెంబడి తిరగడమే. రాధ డబ్బు ఖర్చు చేసేప్పుడు నన్ను తన స్వంత చెల్లి అనుకొనే ఖర్చు చేసేది. మా ఇద్దరికీ పరిచయం కూడా చాలా విచిత్రంగానే జరిగింది.     వాళ్ళ మేడకు ఎదురుగా ఉన్న పెంకుటింట్లో అద్దెకు దిగాం మేము. వాళ్ళ కాంపౌండ్ గోడ నానుకొని లోపలివేపు బోలెడు గులాబీ మొక్కలుండేవి. రోజూ అవి విరగబూస్తుండేవి. వాటిని కోసుకోవాలని ఆశగా ఉండేది. కాని భయం వేసేది. ఓ రోజు తెగించి బయటినుంచి కష్టపడి ఓ పువ్వు కోశాను. కోసి వెనక్కు తిరిగేసరికి రాధ నించుని ఉంది.     "దొంగతనంగా పూలు కోస్తున్నావా, బ్లడీపూల్!" అంది.     "నువ్వే బ్లడీ పూల్!" అంటూ ఎదురుతిరిగాన్నేను. మరుక్షణమే నా చెంప చెళ్ళుమనిపించింది రాధ. నేను గట్టిగా ఏడవటం మొదలెట్టాను. ఏడుపు చూసి కంగారుపడిపోయింది రాధ. చాలాసేపు ఏడవవద్దంటూ బ్రతిమాలింది. తనే మరికొన్ని పూలు కోసుకొచ్చి నాకిచ్చింది. వెంటనే మా ఇద్దరికీ రాజీ కుదిరిపోయింది. ఆ రోజునుంచీ ఇద్దరం ప్రాణ స్నేహితులమైపోయాం. ఎప్పుడూ ఆమెతోనే కలిసి  తిరగడం, కలిసి చదువుకోవడం, వాళ్ళింట్లోనే పడుకోవడం అలవాటయిపోయింది. ఆ ఇంటికి రాధ ఒక్కర్తే ఆడపిల్ల కావడం వల్ల ఆమె ఇష్టానికి ఎవ్వరూ అభ్యంతరం పెట్టేవాళ్ళు కాదు.     "అయిదూ పది!" అన్నాడు సర్వర్, తిరిగొచ్చి.     తన వాచీలో టైమ్ సరిచేసుకొంది రాధ.     సరిగ్గా అప్పుడే ఓ యువకుడు నీట్ గా డ్రస్ చేసుకొని మా టేబుల్ దగ్గరకు వచ్చి నిలబడ్డాడు.     "కమాన్, హావ్ యువర్ సీట్!" అంది రాధ అతన్ని చూసి చిన్నగా నవ్వుతూ.     అతను రాధ కెదురుగ్గా ఉన్న కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.     నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది. అతన్నింతకు ముందు ఎక్కడా చూసినట్లు గుర్తు లేదు. రాధ బంధువుల్లో కూడా అలాంటి కుర్రాడున్నాడని నేననుకోను.     "మీరు పది నిమిషాలు లేట్!" అంది రాధ.     "ఎక్ట్ర్సీమ్లీ సారీ, టైమ్ కి బస్సు దొరకలేదు" అన్నాడతను. అని, చిన్నగా నవ్వి నావంక చూసాడు. అంతే! ఉక్కిరి బిక్కిరయ్యాను. అతని చూపుల్లో విపరీతమైన ఆకర్షణ శక్తి ఉంది. ఆ ఆకర్షణ సామాన్యమైంది కాదు. ఒక్కసారి చూస్తే జీవితమంతా అతని పక్కనే గడిపేయాలనిపిస్తుంది. అతనితోపాటు కళ్ళు కూడా నవ్వుతున్నాయి. బిస్కెట్ రంగుపాంటూ, తెల్లని షర్టూ అతనికి చక్కగా అమరినాయి. ఎర్రని అతని శరీరపు రంగు చాలా రొమాంటిక్ గా ఉంది. అప్పుడు నేను హెచ్.ఎస్.సి. చదువుతున్నాను.     వాళ్ళ సంభాషణ నాకు మరీ విడ్డూరమనిపించింది. ఇక్కడ కలుసుకోవాలని వాళ్ళిద్దరూ ముందే అనుకున్నారు. ఎప్పుడు అనుకున్నారు? అసలెందుకు కలుసుకున్నట్లు? ఇంతకూ అతనెవరూ? మొదలయిన ప్రశ్నలయితే చకచకా వచ్చాయ్ గాని, జవాబు ఒక్కటీ దొరకలేదు.

    ఆసుపత్రిలో  చాలాకాలం నుంచీ  మందు తింటూన లక్ష్మికి  వ్యాధి  పూర్తిగా  నయమైపోయింది. శరీరానికి ఓ కాంతి వచ్చినట్లయి, ముఖం  ఆరోగ్యంతో  కళకళలాడుతూంది.     ఒకరోజు  మధ్యాహ్నం  భారతి  పని  ముగించుకుని  భోజనానికి  యింటికి పోతూంటే  లక్ష్మి ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి  "నమస్కారమమ్మగారూ! అయ్యగారు  నన్నీరోజు  వెళ్ళిపోవచ్చని  చెప్పారు. సెలవిప్పించండి" అన్నది.     భారతి ఆగి ఆమె వంక  చిరునవ్వు ముఖంతో  చూస్తూ  "కంగ్రాచ్యులేషన్స్ లక్ష్మీ! మా అందర్నీ  విడిచి  తిరిగి ఆ విశాల  ప్రపంచంలోకి  వెళ్ళిపోతున్నావన్నమాట" అంది.     లక్ష్మికి ఏడుపు వచ్చింది. భారతి దగ్గరకు వచ్చి ఆమె చేతిని గట్టిగా పట్టుకుని  బావురుమంది.     భారతి గుండె  కలచివేసినట్లయి  ఆమెను దగ్గరికి  తీసుకుని "ఊరుకో లక్ష్మీ! తప్పు, అలా ఏడవకూడదు" అంది ఊరడిస్తూ.     వాళ్ళు  నిలుచున్న గదిలో  వారిద్దరు తప్ప  ఎవరూ లేరు. లక్ష్మి కళ్ళు  తుడుచుకుని  "ఎంతో దీర్ఘకాలం  ఈ మరో ప్రపంచంలో  మీ అందరి వాత్సల్యంతో  బతికాను. మీ చల్లని చూపు  జీవితాంతం మరిచిపోలేనమ్మగారూ. మీరూ, అయ్యగారూ వచ్చాక ఆసుపత్రికి  కొత్త జీవం, వెలుగు వచ్చాయి. మీరు....మీరు.... దేవతలు!" అంది. ఆమె కంఠం  కృతజ్ఞతతో  వణికిపోతూంది.     భారతి మాట మార్చాలని "ఇక్కడి నుంచి వెళ్ళాక  ఏం చేస్తావు?" అనడిగింది.     "చస్తే మా వాళ్ళెవర్నీ  కలుసుకోను. అవసరంలో నన్నాదుకునే స్నేహితులు ఉన్నారు. నా దగ్గర కొద్దిగా డబ్బుంది....కొంచెం చదువుకున్నాను కాబట్టి  ఎక్కడయినా  ఉద్యోగానికి  ప్రయత్నిస్తాను. లేకపోతే  మిషన్  కుట్టుకునయినా  పొట్టపోసుకుంటాను.     భారతి ఆమెవంక  ఆర్ద్రనయనాలతో  చూసింది. "లక్ష్మీ! నేనూ నీవంటి నిర్భాగ్యురాలివి సుమా!" అని ఆమెలోని  గుప్త స్వరం  పలికినట్లయింది.     "వెళ్ళిరా లక్ష్మీ! నువ్వెక్కడున్నా వ్యక్తిత్వాన్ని  కాపాడుకుంటూ  సుఖపడాలని  మనసారా  కాంక్షిస్తాను."     లక్ష్మి  ఆమెకు నమస్కారం  చేసి "గుర్తుంచుకోండమ్మగారూ" అని మరీ మరీ చెప్పి అక్కడి నుంచి  వెళ్ళిపోయింది. భారతి అక్కడి నుంచి  బరువుగా కదిలింది.     కంచంముందు  కూర్చుని  లేచిందిగానీ  ఆమెకు అన్నం సహించలేదు. ఆమె ఏడవటం మరిచిపోయింది. ఆలోచించటం  మరిచిపోయింది. మొండిగా  బ్రతకటం  అలవాటు చేసుకుంది. అయినా ఆరోజు  ఏకాంతం భరించటం కష్టంగా  ఉంది. మనసు  కకావికలమై  పోతూంది.     సాయంత్రం  సమీపిస్తూండేసరికి  పిచ్చెత్తినట్లయి  పోయింది. ఇహ ఇంట్లో  ఉండలేకపోయింది. ఎక్కడికైనా  పారిపోవాలనిపిస్తూంది.     ఎక్కడకు  పోను? మల్లిక దగ్గరకు వెళ్ళిపోనా? ఆమెతో నాలుగు రోజులుండి, కాలం గడిపిరానా?"     ఆలోచన  తెగటంలేదు. మల్లిక ఉత్తరాలమీద  ఉత్తరాలు రాస్తూంది. ఒకసారి వచ్చి  కనిపించి వెళ్ళమని. వాయిదాలు వేస్తూంది తనే.     సంఘర్షణతో  అలిసిపోయి  భారతి  ఇల్లుదాటి  ఇవతలకు  వచ్చింది. ఆసుపత్రి ఆవరణకూడా  దాటి బయటకు వచ్చేసింది.     ఆ వూరికి వచ్చి అన్ని నెలలయినా  ఆమె నాలుగయిదుసార్ల కంటే  ఎక్కువ వూళ్లోకి  రాలేదు. అనిపించనూ లేదు. అవసరమూ కలగలేదు. ఇప్పుడామె  ఆ చిన్న చిన్న  రోడ్లవెంట  నడిచిపోతూంటే  గ్రామస్థులు చోద్యంగా, ఆసక్తిగా చూడసాగారు. ఆమె ఎవరో  వారిలో  చాలా మందికి  తెలుసు  ఆమెపట్ల  అజ్ఞాతమైన  గౌరవం కూడా  ఉంది.     ఆ వూరికి  ఆనుకునే చిన్న కొండ కూడా  ఉంది. ఎక్కటానికి  మెట్లు కూడా  ఉన్నాయి. కొండమీద  పాడుపడిన  దేవాలయం  ఉంది. ఏ ఏకాదశినో, లేకపోతే  పర్వదినానో  భక్తులెవరన్నా  వచ్చి దీపం  వెలిగించి పోవటం  తప్పితే  రోజూ  పూజా  పునస్కారాలేమీ  అక్కడ జరగవు.     భారతి  ఆసుపత్రిలో  తన క్వార్టర్స్ నుంచి చూస్తే  ఆ కొండా, దానిమీద గుడీ  కనిపిస్తాయి. ఎన్నోసార్లు ఆమె  "మల్లిక ఇక్కడకు  రానియ్యి, మేమిద్దరం  చట్టాపట్టాలు  వేసుకుని  ఆ కొండమీద  ఎక్కి ,అక్కడ  కూర్చుని  బోలెడు  కబుర్లు  చెప్పుకుంటాం" అనుకునేది.     భారతి ఇప్పుడా  కొండదగ్గరకు  వచ్చింది. చిన్న మెట్లు వంకర్లు తిరిగి  పైదాకా  పాకి ఉన్నాయి. ఆమె ఒక్కొక్క మెట్టూ  ఎక్కసాగింది.     చలికాలం  నిష్క్రమించలేదు. మండు వేసవిలో కూడా  ఆరుబయట  పడుకోలేని  అర్భకులకు  చలి ఇంకా తీవ్రంగా  వున్నదనే  అనిపిస్తూంది. అసలు  ఆంధ్రదేశంలో  చలికాలం  ఎప్పుడు వస్తుందో, ఎప్పుడు  విడుస్తుందో  చెప్పటం  కష్టం. ఏడాదికి  పదినెలలు  పైగా  ఎండలు  తాండవం  చేసినట్లే  ఉంటాయి.     మెట్లన్నీ  ఎక్కేసరికి ఆమె సుకుమార  దేహం  అలిసిపోయి, శరీరాన  స్వేదబిందువులు  అలుముకున్నాయి. పగర్పువచ్చింది. గుండె వడివడిగా  కొట్టుకుంటూంది.     చివరి  మెట్టుమీద నిలబడి  ఆయాసం  తీర్చుకున్నాక  ఆమె ముందుకు  కదిలి చిన్న చిన్న రాళ్ళని  తప్పించుకుంటూ  పోసాగింది.     దేవాలయం  వచ్చింది. లోపల చీకటి  బాగా  ఉండటంవల్ల  ఏ దేవుడి విగ్రహమో  చెప్పటం  కష్టంగా  ఉంది. బయట  శిలలమీద అనేక  దేవుళ్ళ చిత్రాలు  చెక్కి  ఉన్నాయి.     భారతి  తల త్రిప్పి  చూసేసరికి  అటుప్రక్కనే  కోనేరు  కనిపించింది. ఆమెకెందుకో  ఒళ్ళు  పులకరించినట్లయింది. ఎవరు ఎంత అలక్ష్యం  చేసినా, కాలం  ఎంత చిన్న చూపు చూసినా  ఇలాంటి  శిధిల  దేవాలయాలూ, వాటి ప్రక్కనే  కోనేరు. ఈ ప్రశాంతతా  మనుషుల్ని  విచిత్ర వాతావరణంలోకి  తీసుకువెళ్ళి, తెలియని సత్యాలు  స్పురింపచేస్తున్నట్లుంటాయి.     కోనేటి  గట్టుగ పెద్ద  బండరాయి  ఉంది. భారతికి  దాని  చాటుకు వెళ్ళి  ఏకాంతంగా  కూర్చుందామనిపించింది. అటువైపు  అడుగులు వేసింది.      రాయి దగ్గరకు  వచ్చి దాని చుట్టూ  తిరిగి  ఉలికిపడినట్లు  నిలుచుండిపోయింది. దాని చాటున  ఎవరో  అప్పటికే  అటు తిరిగి కూర్చుని  ఉన్నారు.     అలికిడి  విని  ఆ వ్యక్తి తల త్రిప్పిచూసి, చకితుడై  "మీరా?" అన్నాడు.     భారతి కూడా  ఆశ్చర్యంలో  మునిగిపోయింది. డాక్టరు  సాగర్ సాయంత్రాలప్పుడప్పుడు  వూళ్లోకి  వస్తూ  ఉంటాడని  తెలుసుగానీ, కొండమీదికి  వెడుతూ  ఉంటాడని  అనుకోలేదు.     "రండి" అన్నాడు తనే మళ్ళీ.     భారతి  పాదాలకు  వణుకులాంటిది  పుట్టింది. అడుగు ముందుకు పడలేదు.     సాగర్  ఆమె సంకోచం  గమనించి  నవ్వుతూ, "డ్యూటీలో లేను, రండి" అన్నాడు.     ఆమె మంత్రబద్ధలా  ముందుకు  కదిలి, అతనికి చేరువలో  ఓ రాతిమీద  కూర్చుంది.     కోనేరులో  నిశ్చలంగా  ఉన్న నీళ్ళు చక్కని నీలికాంతితో  మెరుస్తున్నాయి. దూరంగా  కొండమీద గడ్డిమేస్తూ  రెండు మూడు మేకలు  తిరుగాడుతున్నాయి. దగ్గర్లో  మనుష్య సంచారం  ఏదీ లేదు.     "అప్పుడప్పుడూ  నాకిక్కడికి  వచ్చి కూర్చోవటం  అలవాటే. ఏమీ తోచనప్పుడూ, జీవితమంటే  భయం  వేసినప్పుడూ  వచ్చి కూర్చుంటూ  ఉంటాను. ఇక్కడి  ప్రకృతి  సౌందర్యం, ప్రశాంతత చాలా బాగున్నాయి కదూ?"     భారతి తల ఊపింది.     "మీరు  ఇదే మొదటిసారనుకుంటా  రావటం?"     అవునన్నట్లు  మళ్ళీ తల ఆడించింది.     "కాని, మీరు  మంచి  పని చేయలేదు. మీ లేత, సుకుమరమైన  ముఖం  ఎంత కందిపోయిందో  తెలుసా? తెలియకపోతే  ఈ నీటిలో  చూసుకోండి....మీ ప్రతిబింబం."                       

          "దయచేసి మా అమ్మనేమీ అనకండి. ఆమె చేసింది తప్పే నాకూ విపరీతంగా కోపం వస్తూ వుంటుంది. అలా అని తెగ తెంపులు చేసుకోలేను."         "తెగతెంపులు చేసుకొమ్మని నేనూ అనటంలేదు. ఆ మాట కొస్తే మీ అమ్మగారి ప్రరవ్తనలో నాకేమీ అస్వభావికత కనపడటం లేదు. మీ అమ్మలాంటి వాళ్ళు కోకొల్లలు. రవ్వంత ఆప్యాయత కోసం జీవితాన్ని ఫణంగా పెడతారు. తమ ప్రవర్తనకి అనుగుణంగా తమ సిద్దాంతాన్ని నిర్మించుకుంటారు. ఆ మత్తు తమకి ఆనందం ఇస్తున్నంతకాలం అందులోంచి బయటపడరు. ఆ మత్తు చీరెలు, కావచ్చు, డబ్బు కావచ్చు. దురద్రుష్టవశాత్తు మీ అమ్మగారి విషయంలో అది "మగవాడు" అయ్యాడు. ఆమె జీవితంలో కోల్పోయినదంతా అతన్నుంచి రాబట్టుకోవాలనుకుంది. ఆమె ఆ మత్తులో ఎంత మునిగి వున్నదంటే, తన జీవన విధానాన్నీ, సిద్దాంతాల్నీ నీ చేత వప్పించడం కూడా తప్పుకాదు అని మనసావాచా నమ్మింది. ఈ వ్యవహార మంతా రహస్యంగా జరగాలని ఆమె కూడా అనుకుంటూ వుండొచ్చుగా!" సాహితి అతడివైపు అప్రతిభురాలై చూసింది. తనెప్పుడూ ఈ కోణంలోంచి ఆలోచించలేదు.         అంతలో అతనన్నాడు - "అసలు నీ సమస్యకీ, నీ ఇంటికీ ఏం సంబంధమో నాకు అర్ధంకాలేదు. నీ చదువు నువ్వు చదువుకుంటావు. నీ పెళ్ళి నువ్వు చేసుకోవటమో, లేక ఉద్యోగం చేయటమో నువ్వు నిర్ణయించుకుంటావు. జీవితమంటే కేవలం నీ తల్లీ, ఆమె భర్త కాదుకదా! తిండి, గుడ్డా, ఇల్లు, చదువు, అన్నీ వున్న నువ్వే ఇలా బేలవైపోతే ఎలా సాహితీ? ఆలోచించుకో."         "కారు వెనక్కి తిప్పండి" క్లుప్తంగా అంది.         అతడు తన ఆశ్చర్యాన్ని తనలోనే దాచుకుని వాహనాన్ని వెనక్కి తిప్పాడు. దాదాపు ఇల్లు చేరబోతూ వుండగా సాహితి అంది- "ఒకరికి ఎంతో పెద్ద సమస్య మరొకరికి చాలా చిన్నదిగా తోడవచ్చు. అంతమాత్రంచేత హేళన చేయడం అనవసరం మీరేదో నా సమస్యకు పరిష్కారం చెపుతారని అనుకుని, ఎవరికీ చెప్పని మా కుటుంబగాధ అంతా మీకు చెప్పాను. చెప్పి చులకన అయ్యాను. ఒకరికి ఆకలిబాధ వుండవచ్చు. మరొకరికి అపురూపంగా పెంచుకున్న కుక్క చనిపోవటంవల్ల బాధ కలగవచ్చు. 'మొదటిదానితో పోల్చుకుంటే రెండోది ఎంత' అనటం అవతలివారిని హేళన చేయటమే. ప్రేమా ఆప్యాయతలనేవి వుంటాయండీ! వాటిని తెగతెంపులు చేసుకోవటం అంత సులభం కాదు. నేనిలా మాట్లాడుతున్నందుకు మీరేమీ తప్పుగా అనుకోవటం లేదుకదా!"         "లేదుకానీ ఒక విషయానికి సమాధానం చెప్పు. నేను చెప్పిన పరిష్కారం చాలా మెటీరియలిస్టిక్ గానే వుంది నిజమే! కానీ సెంట్ మెంటుని ఆశ్రయించి నువ్వు సాధించింది బాధ తప్ప మరేదయినా వుందా? కట్నంలేక పెళ్ళికాక బాధపడతారు కొందరు. కాలేజీలో రాగింగ్ భరించలేక ఆత్మహత్య చేసుకుంటారు కొందరు. అన్నిటికీ ఒకటే పరిష్కారం! వ్యక్తిత్వాన్ని పెంచుకోవటం! మనిషి తనకి ఏది కావాలో ఏదో అక్కరలేదో తెలుసుకోవాలి. నీ తల్లి నీకు అవసరం లేదనుకుంటే అసలు సమస్యేలేదు. కావాలి అనుకుంటే తల్లితోపాటూ నువ్వు అతన్ని వప్పుకోవటం మరో పరిష్కారం."         "ఎంత దారుణంగా మాట్లాడుతున్నారు మీరు?"         "మనం సుఖంగా వుండాలి. మన సుఖం ఎవరికీ ఈ ప్రపంచంలో దుఃఖం కలిగించకూడదు. మన ప్రస్తుత సుఖం మనకి భవిష్యత్తులో గిల్ట్ ఫీలింగ్ ఇవ్వకూడదు. ఈ మూడు సిద్దాంతాల్నీ నమ్మిన మనిషి జీవితమంతా ఆనందప్రధమే అయితే ఈ 'సుఖం' కోసం తను ఎవరిమీదా ఆధారపడక, స్వశక్తితో దాన్ని సాధించుకోవాలి. అలా ప్రయత్నించి చూడు, కొన్నాళ్ళకి నీ తల్లే నిన్ను మెచ్చుకుంటుంది. నీ పెంపుడు తండ్రి నిన్ను 'మామూలుగా' ముట్టుకోవటానికి కూడా సందేహిస్తాడు. ఒక్కచూపుతో మనుషుల్ని శాసించే అధికారం నీకు వస్తుంది. 'బాధో.....బాధో' అని బాధపడటం తగ్గిపోతుంది."         "అదే మా ఇల్లు మీరు కారు ఆపుచేస్తారా?"         "ఇంతసేపూ నేను చెప్పింది....."         "మంచి నవలగా వ్రాయండి. మామూలు మనుష్యులు ఎవరూ ఆచరించలేని గొప్ప గొప్ప నీతి సూత్రాలున్నాయి అందులో." అతను హర్ట్ అయ్యాడు. అయినా ఆమె ప్రస్తుత మానసిక పరిస్థితి అర్ధం చేసుకున్నవాడు కానుక నవ్వి "అలాగే వ్రాస్తాను. కానీ నువ్వు మాత్రం ఏ దారుణమూ తలపెట్టనని మాటివ్వు" అన్నాడు.         ఆమె కూడా తను నోరు జారి అన్న మాటలకు బాధపడుతూ, "సారీ! తప్పకుండా" అని కారు దిగి వెళ్ళిపోయింది.         కారు బారువైపు పోనిస్తూ భరద్వాజ అనుకున్నాడు. "లాభం లేదు. ఈ రోజు ఇంకో రెండు పెగ్గులు ఎక్కువ తాగాలి. అక్కడ సభలో శ్రోతలూ అర్ధం చేసుకోలేదు. ఇక్కడ సమస్య వున్న పాఠకులూ అర్ధం చేసుకోవటం లేదు. విమర్శకులు దెప్పిపొడిచినట్టు నిజంగానే నాకు సామాజిక స్పృహతో పరిష్కారాలు చెప్పటం సాధ్యం కావటంలేదేమో! నా యీ సమస్యకి పరిష్కారం ఏమిటబ్బా?"         .....సరిగ్గా నాలుగ్గంటల తరువాత అతడి సమస్యకి పరిష్కారం దొరికింది.                                        5         ఆ రాత్రి పావనికి ఎందుకో చాలా టెన్షన్ గా వుంది. అది ఏదో కారణంవల్ల వచ్చిందికాదు. ఈ మధ్య ఎప్పుడూ అలాగే వుంటూంది గత రెండు నెలలుగా భాస్కరరామ్మూర్తి మరింత శాడిస్ట్ గా తయారయ్యాడు. ఇంట్లోనే బారు పెట్టేశాడు.         ఒకప్పుడు తండ్రి అండ వుందికదా అనుకునేది పావని. అతడేం చేసినా చాలా ఆలోచించి, విశ్లేషించి చేస్తాడని ఆమె గట్టి నమ్మకం. ఎప్పుడైతే విశ్వపతి కూడా తన భర్తనే సమర్ధించాడో ఆమె ధైర్యం అంతా పిరికితనంగా మారిపోయింది. దుఃఖం కలిగింది. గొంతులో దుఃఖం కాదు. గుండెల్లో దుఃఖం.         భాస్కరరామ్మూర్తి పనిమాత్రం చాలా బావుంది. చేతినిండా మామగారిచ్చిన డబ్బుంది. ఇష్టం వచ్చినట్టు ఖర్చు పెడుతున్నాడు. అతడు తాగి అరవడం చుట్టుప్రక్కల అందరికీ అలవాటై పోయింది.         ఆ అందరిలో రామనాథం ఒకడు. ముందు మరదలి వరస కలిపాడు. తరువాత పాలప్యాకెట్లు తెచ్చి ఇచ్చేవాడు. నెమ్మదిగా గంటా రెండు గంటలు కూర్చునేవాడు. జ్యోతిష్యం చూసేవాడు. ప్రేమంటే ఏమిటో చెప్పేవాడు. తన భార్య గురించి చెప్పేవాడు. మనిషి ఆనందించటంలో తప్పులేదని సోదాహరణగా వివరించాడు. వాసంతిని తిట్టేవాడు.         ఈ ప్రపంచంలో చిత్రమేమిటంటే పరాయి మగవాడితో ఎంతోకాలం మాటలు గడిచాకగానీ, ఆ మగవాడు తనతో "ఆ దృష్టి" తో మాట్లాడుతున్నాడని స్త్రీ తెలుసుకోలేదు. పావనికి మొదట అర్ధంకాలేదు.         ఒకరోజు మధ్యాహ్నం రామనాథం వచ్చి తలుపుతట్టి, ఆమె తలుపు తీయగానే ఓ ప్యాకెట్టు చేతిలో పెట్టి హడావుడిగా వెళ్ళిపోయాడు. ఆమెకి అర్ధంగాక దాన్ని విప్పింది. అందులో మరొక ప్యాకెట్టు, అలా విప్పుకుంటూ పోతే చివరగా ఓ చాక్లెట్టు.....సగం కొరికింది వుంది......పావని కంపరంగా దాన్ని తీసుకెళ్ళి చెత్తబుట్టలో వేసింది.         దిండులో తల పెట్టుకుని చాలాసేపు ఏడ్చింది.         ఆ మరుసటిరోజు మధ్యాహ్నం అతనొస్తే తలుపు తీయలేదు. ఆ తరువాత రోజూ అలాగే జరిగింది. అప్పుడు అతను ఏం చెప్పాడో తెలీదు కానీ భాస్కరరామ్మూర్తి ఎగిరిపడ్డాడు. "ఆ మాత్రం ఇంగితజ్ఞానం వుండక్కర్లా? పాపం తాళం చెవి లేక అతడు కాసేపు ఇంట్లో కూర్చుంటానంటే వెళ్ళగొడతావా?" అని అరిచాడు.         "అతడి వాలకం నాకు నచ్చలేదు" అంది పావని.         "పచ్చకామెర్ల వాడికి లోకం అంతా పచ్చగానే కన్పిస్తుంది. నీ బుద్ది అలాంటిది కాబట్టి అతడూ అంతే అనుకుంటున్నావు" అని వెళ్ళిపోయాడు.         ఆ నాల్గుగోడల మధ్య జరిగింది రామనాథం ఊహించి వుంటాడు. మరింత విజ్రుంభించాడు.         పావని వాళ్ళది రెండిళ్ళ పోర్షను. బాత్ రూమ్ వెనుకవైపు వుంటుంది. అక్కడ కాపువేసి చీకట్లోకి ఆమె రాగానే గట్టిగా పట్టుకుని నోట్లో నోరు పెట్టి ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. ఊహించని ఆ పరిణామానికి ఆమె బిత్తరపోయింది. దీన్ని సమాధానంగా తీసుకుని అతడు మరింత ముందుకి సాగాడు. పావని అతన్ని విదిలించుకుని లోపలికి పరుగెత్తింది.         చాలాసేపటికిగానీ ఆమెకు గుండెదడ తగ్గలేదు. ఆమెకేం చేయాలో కూడా తోచలేదు. అసలు ఎవరికయినా ఇలాంటి సమస్య వస్తుందా అనుకుంది. తను భర్తకి చెప్పలేదు. తనే అతడికి బుద్దిచెప్పటానికి ధైర్యంలేదు. రేపొద్దున తన జీవితం ఏమవుతుందోనన్న భయం కాస్త కాలేజీలో చదివినా లాగిపెట్టి కొట్టే ధైర్యం వుండేది కదా అనుకుంది. (కాలేజీలో చదివిన చాలామంది అమ్మాయిలకి కూడా రోడ్ సైడ్ రోమియోల్ని, వంటిని తాకే రౌడీల్ని కనీసం ఎదిరించి మాట్లాడేశక్తి వుండదనీ, తమలోతామే కుమిలిపోతారనీ పావనికి తెలీదు.) ఆ తరువాత రామనాథం కొన్నాళ్ళు కనిపించలేదు. కనిపించినా పట్టనట్టు తిరిగేవాడు. ఆమె సంతోషించింది. అయితే అదో టెక్నిక్ అని ఆమెకు తెలియదు. ముందు కొంత ఇంట్రస్టు చూపించి తరువాత అకస్మాత్తుగా మానేస్తే ఆడదానిలో ఉత్సుకత పెరుగుతుంది.         అయితే పావనిలో అసలు అలాంటి ఉత్సాహమే లేకపోవటంతో అతడి టెక్నిక్కు ఫలించలేదు. పదిరోజులు గడిచాయి. ఒకరోజు తలుపు చప్పుడుకి వంటింట్లో పని చేసుకుంటున్న పావని వచ్చి తలుపు తీసింది. రామనాథం!         "రామ్మూర్తి లేడా?"         "లేరు. బయటకు వెళ్ళారు" అని ఆమె తలుపు వెయ్యబోతుంటే వెనక్కి తోసి.....

    మరికొంత సేపటికి శ్రీధర్ తన ఆలోచనల్నుంచి తేరుకున్నాడు.     "ఇన్ని చెప్పిన దానివి నీ పేరు చెప్పలేవా?" అడిగాడు శ్రీధర్ చిన్నగా నవ్వుతూ.     "అమ్మయ్య... ఎన్నాళ్ళకి నీ నోటివెంట ముత్యాలు రాలాయి? పని నేర్చుకో ముందర... పెళ్ళికెందుకు తొందర అనే గవర్నమెంటు స్లోగన్ వినలేదా? పేరు తెలుసుకోటానికెందుకు తొందర, ప్రేమించటం నేర్చుకో ముందర..." చిలిపిగా నవ్వుతూ అందామె.     "I WANT TO KNOW WHO THE HELL I AM TALKING TO" తిరిగి శ్రీధర్ లో అసహనం....     "అదిగో అదే వద్దన్నాను, నేను హేల్ నికాదు.... హెవెన్ ని. సరిసర్లే మగాడిలో కోపాన్ని ఎలా పోగొట్టాలో ఆడవాళ్ళకు తెలిసినట్టుగా మరొకరికి తెలీదు."     "పోనీ నువ్వెలా వుంటావో చెప్పు."     "నల్లగా...అని చెప్పాగా!"     "రంగుకాదు స్ట్రక్చర్ అండ్ వైటల్ స్టాటిస్టిక్స్."     "తనివితీరా స్నానంచేసి తడివంటి తనువుకు, బోంబేడయింగ్ టవల్ చుట్టుకుని, వయ్యారంగా వార్డ్ రోబ్ వైపు నడిచే, కెనడియన్ లిసారే ఎలా వుంటుంది...? అలా వుంటాన్నేను. ప్రస్తుతం నేను అదే స్థితిలో వున్నాను. నా తనువును సేద తీర్చేతడి, నీతో టెలిఫోన్ సంభాషణ మూలంగా ఆవిరైపోయి నాలోనూ వింత వింత ఆలోచనలు చోటు చేసుకుంటున్నాయి..." అని ఆమె ఇంకా ఏదో మాట్లాడే ప్రయత్నం చేస్తూండగా, టెలిఫోన్లో సడన్ గా కర్ణకఠోరమైన పాత హార్మోనియం పెట్టె పదనిసలు విన్పించసాగాయి.     "బుల్ షిట్...వీడొకడు హార్మోనియం పెట్టొకటి వేసుకుని, అందరికీ మనశ్శాంతి లేకుండా చేస్తుంటాడు."     "ఫోన్లో ఆ శబ్దం ఏమిటి? మీ ఇంట్లో సంగీత విద్వాంసులున్నారా" ప్రశ్నించాడు శ్రీధర్.     "మా ఇంట్లో కాదు. పక్కింట్లోవారు-విద్వాంసుడుకాదు. విధ్వంసకుడు" అని ఆమె అంటుండగానే ఆ శబ్దం మరింత ఎక్కువైంది.     "సారీ మిస్టర్ శ్రీధర్... ఈ విధ్వంసం ఆగాక తిరిగి ఫోన్ చేస్తాను" అని అంటూ ఫోన్ క్రెడిల్ చేసింది.     మూసుకునే కనురెప్పల వెనుక కదలాగే ముగ్ధ మనోహరమైన మరో ప్రపంచం ఒక్కసారి అదృశ్యమైపోయినట్లయింది. డీలా పడిపోతూ కార్డ్ లెస్ ని టీపాయ్ మీదుంచి, కిచెన్ రూమ్ వైపు కదులుతుండగా అప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది తనకి-అపరిచితురాలి పక్కింట్లో అపశృతులు పలికించే హార్మోనియం పెట్టె గురించి.     మరో క్లూ దొరికినందుకు ఆనందిస్తూ ఆలోచనల్లోకెళ్ళిపోయాడు- ఆమ్లెట్ మాడి మసైపోతుందన్న విషయంకూడా మర్చిపోయి.                               *    *    *    *     ఉదయం ఏడుగంటలు...కాఫీ తాగుతూ బాల్కనీలోంచి బయటికి చూడసాగాడు శ్రీధర్... అనుకోకుండా కింద ప్లేగ్రౌండ్ లో ఆడుకుంటున్న పిల్లలమీద పడిందతని దృష్టి... వాళ్ళల్లో రాత్రి తన దగ్గరికి క్యాసెట్ తోవచ్చిన పిల్లవాడుండ వచ్చన్న ఐడియా తట్టిందతనికి...ఎలాగోలా వాళ్ళను మభ్యపెట్టి, మచ్చికచేసుకుని అపరిచితురాలి ఇన్ ఫర్మేషన్ తెలుసుకోవాలని ఆలోచన వచ్చింది శ్రీధర్ కి... ఆ ఆలోచన రాగానే ఆలస్యం చేయకుండా బాత్రూంలోకెళ్ళి గబాగబా స్నానం చేసేశాడు.         ఫ్లాట్ కి తాళంవేసి లిఫ్ట్ లో కిందికొచ్చాడు. వాచీవంక చూసుకున్నాడు.     టైం ఏడుగంటల ముప్పై నిమిషాలు....     క్రింద గ్రౌండు విశాలంగా వుంది. కొంచెం దూరంగా పచ్చిక బయలు, మరోవేపు స్విమ్మింగ్ పూల్, వాటికి మధ్యలోనున్న ప్లే గ్రౌండ్ లో కొందరు పిల్లలాడుకుంటున్నారు. కిందున్న ఫాన్సీ సెంటర్స్, సూపర్ మార్కెట్, ఫాస్ట్ ఫుడ్ సెంటర్స్, ఐస్ క్రీమ్ పార్లర్స్, బ్యూటీపార్లర్స్, మెన్స్ పార్లర్స్, టెలిఫోన్ బూత్ ఇంకా చిన్నా చితకా షాపులు అప్పటికే తెరచి వున్నాయ్...ఫ్లాట్ లలో వుంటున్న కాలేజ్ స్టూడెంట్స్, అమ్మాయిలూ, అబ్బాయిలూ ప్రైవేట్ ఫర్మ్స్ లో పనిచేస్తున్న మరికొంతమంది బ్యాచిలర్ ఎంప్లాయిస్ ఎదురుగావున్న బస్టాపుకేసి వెళుతున్నారు. ఓసారి ఫ్లాట్స్ కేసి చుట్టూ చూశాడు. ఎక్కడా ఏ ఫ్లాట్ విండోస్ తెరిచిలేవు. ఆలోచిస్తూ ఒక్కక్షణం తల పైకెత్తాడు. నీలిరంగు ఆకాశం నిర్మలంగా వుంది. అక్కడక్కడ దూది పింజల్లా తెల్లటి మేఘాలు మెల్లగా కదులుతున్నాయి.     అతను ఆకాశాన్ని చూస్తున్నట్టు నటిస్తూనే చుట్టూవున్న ఫ్లాట్స్ ని పరికించసాగాడు. ఎందుకైనా మంచిది అప్పుడప్పుడు ఫ్లాట్స్ మీద ఓ కన్నేసి వుంచు అన్న మాథ్యూస్ మాటలు గుర్తొచ్చి.     తిన్నగా పిల్లల దగ్గరికెళ్ళాడు శ్రీధర్...పిల్లలందరూ ఎవరి ఆటల్లో వాళ్ళున్నారు. వాళ్ళని చూస్తూ కాసేపు అలాగే నించుండిపోయాడు. తమనే చూస్తూ నిలబడిపోయిన శ్రీధర్ దగ్గరకి ఓ పిల్లాడొచ్చి అడిగాడు.     "హలో...వై ఆర్యూ లుకింగ్ లైట్ దట్ వే...డు యు వాంట్ టు ప్లే విత్ అజ్...!!"     "నో నో ఐయామ్ సెర్చింగ్ సమ్ బడి..."     "టెల్ మి హూమ్ డు యు వాంట్? రేవంత్...కైలాస్, శంకర్, అభిలేష్...?" మరికొందరు పిల్లలపేర్లు చెప్పాడా కుర్రాడు...అంతలో మరో ఇద్దరు పిల్లలు అక్కడికొచ్చారు...వాళ్ళలో ఒక కుర్రాడ్ని అడిగాడు శ్రీధర్ నవ్వుతూ... "రాత్రి నువ్వేకదా నాకు క్యాసెట్ తీసుకొచ్చి ఇచ్చావ్?"     కాసేపు మాట్లాడలేదు ఆ కుర్రాళ్ళిద్దరూ.     "చెప్పు బాబూ... మీలో రాత్రి నా దగ్గరి కొచ్చిందెవరు?"     అతను తొందరపెడుతూ అడుగుతుంటే చిన్నగా నవ్వుకున్నారు వాళ్ళు.     "మాకేంటి లాభం...?" అన్నారిద్దరూ ఒకేసారి ముక్తసరిగా.     ఆ వయసుకే ఆ పిల్లల్లో మాకేంటి...? అని అడిగే ఆలోచన చోటు చేసుకోవడం ఆశ్చర్యమనిపించింది శ్రీధర్ కి.     "చెబితే మీ కిష్టమయినవి కొనిపెడతా..." ఆశ పెట్టాడు శ్రీధర్.     "చాక్లెట్స్ కొనిపెడితేనే చెప్తాం."     వీళ్ళల్లో ఎవరో ఒకరు తప్పకుండా రాత్రి తన దగ్గరి కొచ్చిన వాడుంటాడన్న నమ్మకం కలిగింది శ్రీధర్ కి.

    తొమ్మిదిం పావవుతూండగా ఇంటికొచ్చాడు శరత్ చంద్ర. గుడ్ న్యూస్ భార్యతో చెప్పాలని చాలా వుత్సాహంగా వచ్చాడు.     డ్రాయింగ్ రూమ్ లో కూర్చుని సినిమా చూస్తూ భోంచేస్తున్నాడు జీవన్. పనిమనిషి వడ్డిస్తోంది.     "మమ్మీకేమైంది?" అన్నాడు ఆ దృశ్యం చూస్తూనే ఆందోళనగా.     "ఏం కాలేదు. పెళ్ళి కెళ్ళింది" అన్నాడు జీవన్. టీవీ మీదనుండి చూపు తిప్పకుండానే.     అప్పుడు గుర్తొచ్చిందతనికి. నీలిమ పెళ్ళికి వెళ్ళాలని రమ్మని చెప్పిన విషయం! నాలుక్కరుచుకున్నాడు. కనీసం రాలేనని ఫోను చేసి చెప్పి వుండాల్సింది అనుకున్నాడు.     అతనికి హాస్పిటలొక మాయా ప్రపంచం. ఇంటినుండీ బయటపడి ఒకసారి దాంట్లోకి జొరబడితే దాంట్లోపడి కొట్టుకుపోవడమే తప్ప యింటి విషయాలేవీ గుర్తుండవు. అంతగా ఇన్ వాల్వ్ అయిపోతాడు.     "నీలిమతో ఇవాళ కూడా చివాట్లు తప్పవ్!" అనుకున్నాడు.     టేబిల్ మీద అరటిపళ్ళూ యాపిల్ పళ్ళూ కమలాలూ కుప్పపోసి కనిపించాయి.     "ఇవన్నీ ఎక్కడివి?" అడిగాడు డిశ్చార్జయి వెళ్ళిపోయి పేషెంట్స్ కొందరు పళ్ళు స్వీట్స్ ఇంటికి తెచ్చివ్వడం మామూలే. కొందరయితే మరీ అభిమానం ఎక్కువై ఓ జత బట్టలు పెట్టి వెళుతుంటారు. ఈ పళ్ళు ఎవరిచ్చారో తెలుసుకుందామని అడిగాడు.     "ఎవరో రంజిత్ ఆట. వాళ్ళ డాడీకి నువ్వు ఆపరేషన్ చేశావట. ఇంతకుముందే ఇచ్చి వెళ్ళాడు" చెప్పాడు జీవన్.     బెడ్ రూమ్ లో కెళుతూ యధాలాపంగా అడిగినవాడు కొడుకు చెప్పింది విని ఆగిపోయాడు.     "రంజిత్ నీతో ఏదన్నా మాట్లాడాడా?" నిలబడిపోయి అడిగాడు.     "కాసేపు కూర్చున్నాడు. నొప్పి తగ్గిందా? నీకెలా వుంది?" అని కాలు పట్టుకు చూశాడు.     "ఏం?" అన్నాడు అనుమానంగా జీవన్.     "ఏం లేదు" అని యాక్సిడెంట్ విషయం జీవన్ కి చెప్పలేదన్నమాట అనుకున్నాడు మనసులో. జీవన్ భోజనం ముగిసింది.     "లక్ష్మీ నువ్వు భోంచేశావా?" అడిగాడు పనిమనిషిని.     "లేదండి. ఇంటికెళ్ళిపోయి సేత్తానండి!" అంది.     "వద్దు. ఇప్పటిదాకా వున్నావు భోంచేసి వెళ్ళు" అంటూ బాత్ రూం లోకి వెళ్ళిపోయాడు.     మరో అరగంటలో నీలిమ వచ్చేసింది. నిద్రపోతున్న మువ్వని భుజమ్మీద వేసికొని తీసికొచ్చి లోపల పడుకోబెట్టాడు డ్రయివర్.     "కారెవరిది?" అన్నాడు శరత్ చంద్ర.     "చెప్తానుండండి" అని డ్రయివర్ని వెళ్ళిపోనిచ్చి బలవంతంగా ఉగ్గబట్టుకుని ఉన్నదానిలా పెళ్ళి దగ్గర నలుగురు మగవాళ్ళతో జరిగిన సంభాషణంతా చెప్పేసింది.     "నెలకి అయిదువేల నా ఆదాయాన్ని అరవయ్ లక్షలు చేసేశారా? మై గుడ్ నెస్!" పగలబడి నవ్వేశాడు శరత్ చంద్ర.     పిచ్చివాణ్ణి చూస్తున్నట్లు అతన్నలాగే చూసి ఆమె కూడా నవ్వింది.     చాలా సీరియస్ గా తను చెప్పిన విషయానికి అతనలా తేలిగ్గా నవ్వడం ఆశ్చర్యం కలిగించింది.     "ఎందుకలా నవ్వుతావ్? కేసుకు పదివేలు కాదు, ఒక్క వెయ్యి ఒక్క వెయ్యయినా నీకు రాదే! వాళ్ళంతా అనుకొంటుంటే ఎంత బాధనిపించిందా తెలుసా?" అంది.     "నవ్వకేం చెయ్యమంటావ్? మన గురించి ఇలా రకరకాలుగా ఊహించేసుకొనేవాళ్ళు కోకొల్లలు. మనకి స్వంత ఇల్లు లేదు. కారు రిపేర్ కొచ్చి అయిదువేలు అప్పుచేశాం. అయినా ఇలా ఊహిస్తున్నారు. అందరికీ సమాధానం చెప్పుకుపోవాలంటే మన టైమ్ చాలదు. అనవసరం కూడా! అది సరేగానీ - ఓ శుభవార్త! నేను అమెరికా వెళుతున్నాను" అన్నాడు భార్య మొహంలో రియాక్షన్ కోసం చూస్తూ.     "అమెరికానా! ఎందుకూ?" ఆశ్చర్యం, ఆనందంతో పాటు, కాస్త దిగులు కనిపించింది.     "బైపాస్ టెక్నిక్ ఇంకా ఇంప్రూవ్ చేసుకోడానికి."     "ఎన్నాళ్ళు?"     "ఎనిమిది వారాలు!"     "అంటే రెండు నెలలా?" చాలా దీర్ఘకాలం  అన్నట్లు చూసింది.     "మరో రెండు నెలలు కూడా ఉంటానని హాస్పిటల్ అధారిటీని అడగాలనుకుంటున్నాను."     "యింకా ఎందుకు??" అన్ని రోజులు యిక్కడ వుండవా అన్న దిగులు.     ఎందుకో చెప్పాడతను.     ఆ రాత్రి ఆ ఇద్దరికీ చాలా హాయిగా గడిచింది. అలసటలేని ఆనందాన్ని చవిచూశారు.     వస్తానని చెప్పి, భర్త పెళ్ళికి రాలేదన్న విషయం కూడా ఆమెకి గుర్తు రాలేదు.     భార్యతో చివాట్లు పడతాయనుకున్న శరత్ చంద్ర పరిస్థితి తారుమారు అవడాన్ని ఆనందించాడు.     పెళ్ళి దగ్గర శరత్ చంద్రని అందరూ పొగడటం అతని భార్యగా తనకెంతో విలువనివ్వడం ఆమెకు ఎంతో ఆనందాన్నీ, గర్వాన్నీ కలిగించింది.     అందుకే ఆమె మూడ్ చాలా బావుంది!     అమెరికా వెళ్ళడానికింకా రెండు నెలలు టైమ్ వున్నా, నాలుగు నెలలు అతను కనబడడన్న బెంగతో కూడిన ఆలోచన ఆమెని ఆ రాత్రి అతనికి మరింత దగ్గర చేసింది.     ఉదయం ఏడు గంటలు కావస్తోంది!     అప్పటికింకా అతను నిద్ర లేవలేదు.     టెన్షన్ లేని మనసూ, అలసిపోయిన శరీరమూ, అతన్ని గాఢ సుషప్తిలోకి తీసుకెళ్ళాయి.     చాలా రోజుల తర్వాత ఒళ్ళు తెలీని నిద్రలో ఏకధాటిగా ఏడు గంటలు గడిపాడు.     తమాషాగా ఆ రాత్రి టెలిఫోన్ కూడా అతన్ని డిస్టర్బ్ చేయలేదు! ఆశ్చర్యంగా నీలిమకు కూడా ఇంకా మెలకువ రాలేదు!     పనిమనిషి చేతిలోంచి స్టీలు గిన్నెలు జారి కిందపడ్డాయి. ఆ శబ్దానికి మెలకువ వచ్చిందతనికి. బద్ధకంగా కదిలాడు.     వెల్లకిలా పడుకున్న అతని కాళ్ళమీద. ఛాతిమీద బరువుగా అనిపించింది. మెల్లగా కళ్ళు తెరిచాడు.     ఒక కాలూ, చెయ్యి అతనిమీద వేసుకొని ఆనుకొని నిద్ర పోతోంది నీలిమ. ఇద్దరినీ ఒకే దుప్పటి కప్పి వుంది.

      అవంతి మీద గోపీనాథనికి అవ్యాజనీయమైనా ప్రేమానురాగాలు వున్నాయి. తన జీవితాన్ని తను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళిన అవంతి తల్లి జీవితం రాజకీయాల ముళ్ళకంప సయోధ్యని భరించలేదు. అభిలాషణీయమయిన వ్యక్తిత్వాన్ని, పరిపూర్ణతని సంతరించుకున్న అవంతి తల్లి సుఖసంతోషాలతో బ్రతకాలి __ తనకి తాను బ్రతుకుతూ జీవితాన్ని పండించుకోవాలి __అర్దరాత్రి వరకు తన పదవిని దక్కించుకొనే ప్రయత్నంలో తలమునకలయిన తన మిత్రుడు  __ ఆ ప్రమాదం దాటిపోగానే తన స్టేటస్ గురించి పరువు ప్రతిష్టల గురించి ఆలోచిస్తూ  కన్నకూతురు జీవితాన్నే తన స్టేటస్ కి నిచ్చేనగా వాడుకోవాలనుకుంటున్నాడు __     రాజకీయ నాయుకుల మనస్తత్వాలు అవ్యవస్థితం ..... స్థిరంగా వుండక చలిస్తూనే వుంటాయి. పరిపూర్ణమైన వ్యక్తిత్వం __ శాశ్వత శత్రుత్వం _ స్నేహలుండవు _ అర్దరాత్రి వరకు తన పదవిని కాపాడుకోవటానికి అడ్డం పెట్టుకున్న శంభుప్రసాద్ ని ఇప్పుడు వియ్యంకుడ్ని చేసుకోవాలనుకున్నా ఆశ్చర్యపోనక్కర్లేదు .     తన ముందు ఇప్పుడున్న నైతిక బాధ్యత అవంతిని కాపాడటం .... తప్పదు .... ఈ ప్రయత్నంలో తనేమైపోయినా ఫర్వాలేదు ..... ఒక స్థిరమైన నిర్ణయానికొచ్చిన గోపీనాథం ఒకింత స్థిమితపడ్డాడు అప్పటివరకు తను అనుభవించిన వ్యాకులతనుంచి .                                *    *    *    *            ఉదయం ఆరుగంటల సమయం .... చూడప్ప ఇంటిలో అవంతి తప్ప ఎవరూ ఇంకా నిద్ర లేవలేదు.     ఎప్పటిలాగే అవంతి ఐదున్నరకే లేచి ఇంటి ముందున్న గార్డెన్ లో తిరుగుతూ గులాబీల మీద మెరుస్తున్న మంచు ముత్యాల్నీ తన్మయంగా చూస్తుండగా ఒక వ్యక్తి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. అతని కళ్ళలో కనిపిస్తున్న అందోళనని చూసి ఒకింత ముందుకు వచ్చి కల్లతోనే ప్రశ్నించింది ఏమిటన్నట్లు ......     " మా చెల్లెలికి నెప్పులు వస్తున్నాయి తల్లీ .... ఆ పిచ్చిది భరించలేక మెలికలు తిరిగిపోతోంది ..... మీరు ఉన్న ఫళాన రావాలి ....." అన్నాడు దాదాపు రోదిస్తూ .     అవంతి తనను చుట్టుముట్టుబోతున్న ప్రమాదాన్ని పసిగట్టే స్థితిలో లేదు. వడివడిగా లోపలి వెళ్ళి ఫస్ట్ ఎయిడ్ కిట్ తో వచ్చి అతనితో బయలుదేరింది _ అతను తనతో తెచ్చిన ఆటోలో..     ఆటో గుట్టల బేగంపేట నుంచి మాదాపూర్ కేసి బయలుదేరింది.     కొద్ది నిముషాలకు ఆ ఆటో రోడ్డు వారగా ఆపి ఉన్న ఒక అంబాసిడర్ కారు దగ్గర ఆగటం __ అవంతి తెరుకునేలోపే ఆమె కారులోకి చేర్చబడటం జరిగిపోయింది.                            **    **    **    **        ఉదయం ఆరుగంటల సమయం .....     దాదాపు అన్ని దినపత్రికలు హాట్ కేక్స్ లా అమ్ముడుపోయాయి.     శంభుప్రసాద్ వర్గం మీద సవివరంగా విరుచుకుపడిన ఇండియన్ టైమ్స్ _ మైఖేల్ రాజు,. నందకిషోర్ , శంభుప్రసాద్ ల ఇంటర్వ్యూలు ప్రచిరించబడిన శుభోదయం ఏకంగా బ్లాక్ లోనే అమ్ముడు పోయాయి.     తిరిగి రాష్ట్రమంతటా చర్చలు __ సమాలోచనలు ..... సవాళ్లు .... ఘర్షణలు చోటు చేసుకున్నాయి.     ఎదుటివాడి చావును చూసినకొద్ది మన ప్రాణం మీది తీపి రెట్టింపువుతుంది..... అనే హెడ్డింగ్ ప్రక్కన మైఖేల్ రాజు మాట్లాడుతున్నట్లున్న ఫోటో .....     నా పభ్లిక్ ఇష్యూని దెబ్బకొట్టటానికి ప్రత్యర్ధులు పన్నిన పన్నాగం అనే హెడ్డింగ్ ప్రక్కన శంభుప్రసాద్ , అతనిద్దరి కొడుకుల ఫోటో .....     పోలీసుల మంచి కేస్ దొరికింది అనే హెడ్డింగ్ ప్రక్కన నందకిషోర్ ఫోటో ప్రచిరించబడింది.     రెండవ పేజీలో రామరాజు స్పెషల్ రిపోర్ట్ ప్రచురించబడింది.     అదేరోజు హిందూ, ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్ పేపర్స్ లో "సీన్స్ డి కేస్ హేజ్ ఇంటర్ స్టేట్ ఇమ్ప్లీ కేషన్స్ _ ఇట్ షుడ్ బీ ఇన్ వెస్టి గేటెడ్ బైది సిబిఐ " అని యూనియన్ మినిస్టరీ ( ఆఫ్ స్టేట్ ఫర్ పర్సనల్ ) ఇచ్చిన స్టేట్ మెంట్ వచ్చింది.     ముఖ్యమంత్రికి , కేంద్రానికి మధ్య బేరం కుదిరిందని హిందూ , ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్ చదివిన రీడర్స్ కి అర్దమయిపోయింది.     మొత్తంమీద నందకిషోర్ పదవి ఊగిసలాటపై ఇప్పుడేవారికీ దృష్టిలేదు.     ప్రజల నైజమే అంత .....     గల్ఫ్ వార్ యుద్ధం నడుస్తుండగా దేశ ప్రజలకు మరేం పట్టలేదు. ఎలక్షన్స్ రాగానే గల్ఫ్ వార్ జరిగినట్లు గుర్తేలేదు. ఈలోపు రాజీవ్ గాంధీ అసాసినేషన్ _ తిరిగి ఎలక్షన్స్ గురించి మర్చిపోయారు __ ఆపైన ఎన్టీ ఆర్ దీక్ష _ దాంతో మిగతా విషయాల మరపు __     పడిన దేబ్బకన్నా పడబోయే దెబ్బ గట్టిదయినప్పుడు పడిన దెబ్బనామమాత్రమయి పోతుందనే నగ్న సత్యం నందకిషోర్ పాలిట అక్షరాల రుజవయింది.                             **    **    **    **        "ఇంత ప్రొద్దున్నే అవంతి ఎక్కడికెళ్ళినట్లు ....?" చూడప్ప భార్య ఒకింత అందోళనను వ్యక్తపరుస్తూ అంది .     అప్పటికామే అ ప్రశ్నని పదిసార్లు పైగా వేసి వుండటంతో చూడప్ప కూడా అనుమానించాడు ఈసారి .     "నాకేదో భయంగా వుంది డాడీ ..... రెండు రోజులుగా ఒక అగంత కుడు మన ఇంటి పరిసరాల్లో తిరుగుతున్నట్లుగా నేను పసిగాట్టాను. ఎందుకయినా మంచిది _ మీరీ విషయాన్నీ సీరియస్ గా తీసుకోవటం బెటరేమో" చూడప్ప కూతురు కంఠంలో ఆదుర్దా తొంగిచూసింది.     చూడప్పలో పోడచూపిన అనుమానం ఒకింత బలపడింది.     "రిషి ఎక్కడ .....?" చూడప్ప ప్రశ్నించాడు.     "ఐదున్నరకే లేచి బాడీలైన్ జిమ్ కి వెళతాడు గదా ...." చూడప్ప భార్య అంది.     "ఎవరయినా వచ్చి ట్రీట్ మెంట్ కి తీసుకేళుతుంటారు గదా! అలాగే వెళ్ళివుండవచ్చు. మరో గంట చూసి అప్పుడు ఎం చేయాలో ఆలోచిద్దాం " అంటూ చూడప్ప బాత్ రూమ్ కేసి వెళ్ళాడు అయినా అయన అనుమానించటం మానలేదు"     మిగతా ఇద్దరూ బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేయటంలో నిమగ్నమయ్యారు. సరీగ్గా ఏడుగంటలకల్లా చూడప్ప స్నానం పూర్తిచేసి ద్రాస్ చేసుకుని డైనింగ్ టేబుల్ తెచ్చి టేబుల్ మీద పెట్టింది.     చూడప్ప కూతురు రెండు కప్పుల టీ తీసుకొచ్చి తండ్రికో కప్పు ఇచ్చి, తనో కప్పు తీసుకుని టేబుల్ ముందు కుర్చుని , కేజువాల్ గానే ఇల్లస్ట్రేటేడ్ వీక్లీని తీసుకుని తిరగవేస్తూ టీ తీసుకోసాగింది.     హాలంతా నిశ్సబ్దంగా వుంది.     చూడప్ప భార్య వంటగదిలో వుంది.     కొద్దిక్షణాల తర్వాత చూడప్ప కూతురు భరించలేని ఉద్వేగంతో "డాడీ" అంది ఒక్కసారి.     చూడప్ప ఉలికిపాతుగా కూతురికేసి ఏమిటన్నట్లు .     "ఇది ..... ఇది చూసారా ?!" అంటూ తెరచిన ఇల్లస్ట్రేటేడ్ వీక్లీని అలాగే తండ్రి ముందుంచింది.     అయన ఆ పేజీలోని ఫోటోని చూస్తూనే షాక్ తిన్నాడు. కిద్దిసేపటివరకు అయన మెదడు మొద్దుబారినట్లయింది ఆ నిజాన్ని అయన నమ్మలేకపోతున్నాడు ఈ లోపు కూతురు కేకవిన్న చూడప్ప భార్య అందోళనగా వంటగదిలోంచి పరుగెత్తుకు వచ్చింది ఏమయిందటూ.     ఆమెకి వెంటనే సమాధానం ఇవ్వలేకపోయారా ఇద్దరూ.     భర్త, కూతురు తెరచి వున్న ఇంగ్లీషు మెగ జైన్ లోకి ఎందుకు తొంగి చూస్తున్నారో అర్ధంకాక తెల్లబోయింది.     కొద్దిక్షణాల తరువాత వారికి మరికాస్త దగ్గరిగా వచ్చి _ " ఏమయింది ? ఏం చూస్తున్నారందులో....? అమ్మాయి అలా అరిచేసరికి నాకు దడ వచ్చే సింది....' అందామె ఒకింత స్థిమితపడుతూ.    అవంతి మీద గోపీనాథనికి అవ్యాజనీయమైనా ప్రేమానురాగాలు వున్నాయి. తన జీవితాన్ని తను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళిన అవంతి తల్లి జీవితం రాజకీయాల ముళ్ళకంప సయోధ్యని భరించలేదు. అభిలాషణీయమయిన వ్యక్తిత్వాన్ని, పరిపూర్ణతని సంతరించుకున్న అవంతి తల్లి సుఖసంతోషాలతో బ్రతకాలి __ తనకి తాను బ్రతుకుతూ జీవితాన్ని పండించుకోవాలి __అర్దరాత్రి వరకు తన పదవిని దక్కించుకొనే ప్రయత్నంలో తలమునకలయిన తన మిత్రుడు  __ ఆ ప్రమాదం దాటిపోగానే తన స్టేటస్ గురించి పరువు ప్రతిష్టల గురించి ఆలోచిస్తూ  కన్నకూతురు జీవితాన్నే తన స్టేటస్ కి నిచ్చేనగా వాడుకోవాలనుకుంటున్నాడు __     రాజకీయ నాయుకుల మనస్తత్వాలు అవ్యవస్థితం ..... స్థిరంగా వుండక చలిస్తూనే వుంటాయి. పరిపూర్ణమైన వ్యక్తిత్వం __ శాశ్వత శత్రుత్వం _ స్నేహలుండవు _ అర్దరాత్రి వరకు తన పదవిని కాపాడుకోవటానికి అడ్డం పెట్టుకున్న శంభుప్రసాద్ ని ఇప్పుడు వియ్యంకుడ్ని చేసుకోవాలనుకున్నా ఆశ్చర్యపోనక్కర్లేదు .     తన ముందు ఇప్పుడున్న నైతిక బాధ్యత అవంతిని కాపాడటం .... తప్పదు .... ఈ ప్రయత్నంలో తనేమైపోయినా ఫర్వాలేదు ..... ఒక స్థిరమైన నిర్ణయానికొచ్చిన గోపీనాథం ఒకింత స్థిమితపడ్డాడు అప్పటివరకు తను అనుభవించిన వ్యాకులతనుంచి .                              *    *    *    *            ఉదయం ఆరుగంటల సమయం .... చూడప్ప ఇంటిలో అవంతి తప్ప ఎవరూ ఇంకా నిద్ర లేవలేదు.     ఎప్పటిలాగే అవంతి ఐదున్నరకే లేచి ఇంటి ముందున్న గార్డెన్ లో తిరుగుతూ గులాబీల మీద మెరుస్తున్న మంచు ముత్యాల్నీ తన్మయంగా చూస్తుండగా ఒక వ్యక్తి పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. అతని కళ్ళలో కనిపిస్తున్న అందోళనని చూసి ఒకింత ముందుకు వచ్చి కల్లతోనే ప్రశ్నించింది ఏమిటన్నట్లు ......     " మా చెల్లెలికి నెప్పులు వస్తున్నాయి తల్లీ .... ఆ పిచ్చిది భరించలేక మెలికలు తిరిగిపోతోంది ..... మీరు ఉన్న ఫళాన రావాలి ....." అన్నాడు దాదాపు రోదిస్తూ .     అవంతి తనను చుట్టుముట్టుబోతున్న ప్రమాదాన్ని పసిగట్టే స్థితిలో లేదు. వడివడిగా లోపలి వెళ్ళి ఫస్ట్ ఎయిడ్ కిట్ తో వచ్చి అతనితో బయలుదేరింది _ అతను తనతో తెచ్చిన ఆటోలో..     ఆటో గుట్టల బేగంపేట నుంచి మాదాపూర్ కేసి బయలుదేరింది.     కొద్ది నిముషాలకు ఆ ఆటో రోడ్డు వారగా ఆపి ఉన్న ఒక అంబాసిడర్ కారు దగ్గర ఆగటం __ అవంతి తెరుకునేలోపే ఆమె కారులోకి చేర్చబడటం జరిగిపోయింది.                             **    **    **    **        ఉదయం ఆరుగంటల సమయం .....     దాదాపు అన్ని దినపత్రికలు హాట్ కేక్స్ లా అమ్ముడుపోయాయి.     శంభుప్రసాద్ వర్గం మీద సవివరంగా విరుచుకుపడిన ఇండియన్ టైమ్స్ _ మైఖేల్ రాజు,. నందకిషోర్ , శంభుప్రసాద్ ల ఇంటర్వ్యూలు ప్రచిరించబడిన శుభోదయం ఏకంగా బ్లాక్ లోనే అమ్ముడు పోయాయి.     తిరిగి రాష్ట్రమంతటా చర్చలు __ సమాలోచనలు ..... సవాళ్లు .... ఘర్షణలు చోటు చేసుకున్నాయి.     ఎదుటివాడి చావును చూసినకొద్ది మన ప్రాణం మీది తీపి రెట్టింపువుతుంది..... అనే హెడ్డింగ్ ప్రక్కన మైఖేల్ రాజు మాట్లాడుతున్నట్లున్న ఫోటో .....     నా పభ్లిక్ ఇష్యూని దెబ్బకొట్టటానికి ప్రత్యర్ధులు పన్నిన పన్నాగం అనే హెడ్డింగ్ ప్రక్కన శంభుప్రసాద్ , అతనిద్దరి కొడుకుల ఫోటో .....     పోలీసుల మంచి కేస్ దొరికింది అనే హెడ్డింగ్ ప్రక్కన నందకిషోర్ ఫోటో ప్రచిరించబడింది.     రెండవ పేజీలో రామరాజు స్పెషల్ రిపోర్ట్ ప్రచురించబడింది.     అదేరోజు హిందూ, ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్ పేపర్స్ లో "సీన్స్ డి కేస్ హేజ్ ఇంటర్ స్టేట్ ఇమ్ప్లీ కేషన్స్ _ ఇట్ షుడ్ బీ ఇన్ వెస్టి గేటెడ్ బైది సిబిఐ " అని యూనియన్ మినిస్టరీ ( ఆఫ్ స్టేట్ ఫర్ పర్సనల్ ) ఇచ్చిన స్టేట్ మెంట్ వచ్చింది.     ముఖ్యమంత్రికి , కేంద్రానికి మధ్య బేరం కుదిరిందని హిందూ , ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్ చదివిన రీడర్స్ కి అర్దమయిపోయింది.     మొత్తంమీద నందకిషోర్ పదవి ఊగిసలాటపై ఇప్పుడేవారికీ దృష్టిలేదు.     ప్రజల నైజమే అంత .....     గల్ఫ్ వార్ యుద్ధం నడుస్తుండగా దేశ ప్రజలకు మరేం పట్టలేదు. ఎలక్షన్స్ రాగానే గల్ఫ్ వార్ జరిగినట్లు గుర్తేలేదు. ఈలోపు రాజీవ్ గాంధీ అసాసినేషన్ _ తిరిగి ఎలక్షన్స్ గురించి మర్చిపోయారు __ ఆపైన ఎన్టీ ఆర్ దీక్ష _ దాంతో మిగతా విషయాల మరపు __     పడిన దేబ్బకన్నా పడబోయే దెబ్బ గట్టిదయినప్పుడు పడిన దెబ్బనామమాత్రమయి పోతుందనే నగ్న సత్యం నందకిషోర్ పాలిట అక్షరాల రుజవయింది.                              **    **    **    **        "ఇంత ప్రొద్దున్నే అవంతి ఎక్కడికెళ్ళినట్లు ....?" చూడప్ప భార్య ఒకింత అందోళనను వ్యక్తపరుస్తూ అంది .     అప్పటికామే అ ప్రశ్నని పదిసార్లు పైగా వేసి వుండటంతో చూడప్ప కూడా అనుమానించాడు ఈసారి .     "నాకేదో భయంగా వుంది డాడీ ..... రెండు రోజులుగా ఒక అగంత కుడు మన ఇంటి పరిసరాల్లో తిరుగుతున్నట్లుగా నేను పసిగాట్టాను. ఎందుకయినా మంచిది _ మీరీ విషయాన్నీ సీరియస్ గా తీసుకోవటం బెటరేమో" చూడప్ప కూతురు కంఠంలో ఆదుర్దా తొంగిచూసింది.     చూడప్పలో పోడచూపిన అనుమానం ఒకింత బలపడింది.     "రిషి ఎక్కడ .....?" చూడప్ప ప్రశ్నించాడు.     "ఐదున్నరకే లేచి బాడీలైన్ జిమ్ కి వెళతాడు గదా ...." చూడప్ప భార్య అంది.     "ఎవరయినా వచ్చి ట్రీట్ మెంట్ కి తీసుకేళుతుంటారు గదా! అలాగే వెళ్ళివుండవచ్చు. మరో గంట చూసి అప్పుడు ఎం చేయాలో ఆలోచిద్దాం " అంటూ చూడప్ప బాత్ రూమ్ కేసి వెళ్ళాడు అయినా అయన అనుమానించటం మానలేదు"     మిగతా ఇద్దరూ బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేయటంలో నిమగ్నమయ్యారు. సరీగ్గా ఏడుగంటలకల్లా చూడప్ప స్నానం పూర్తిచేసి ద్రాస్ చేసుకుని డైనింగ్ టేబుల్ తెచ్చి టేబుల్ మీద పెట్టింది.     చూడప్ప కూతురు రెండు కప్పుల టీ తీసుకొచ్చి తండ్రికో కప్పు ఇచ్చి, తనో కప్పు తీసుకుని టేబుల్ ముందు కుర్చుని , కేజువాల్ గానే ఇల్లస్ట్రేటేడ్ వీక్లీని తీసుకుని తిరగవేస్తూ టీ తీసుకోసాగింది.     హాలంతా నిశ్సబ్దంగా వుంది.     చూడప్ప భార్య వంటగదిలో వుంది.     కొద్దిక్షణాల తర్వాత చూడప్ప కూతురు భరించలేని ఉద్వేగంతో "డాడీ" అంది ఒక్కసారి.     చూడప్ప ఉలికిపాతుగా కూతురికేసి ఏమిటన్నట్లు .     "ఇది ..... ఇది చూసారా ?!" అంటూ తెరచిన ఇల్లస్ట్రేటేడ్ వీక్లీని అలాగే తండ్రి ముందుంచింది.     అయన ఆ పేజీలోని ఫోటోని చూస్తూనే షాక్ తిన్నాడు. కిద్దిసేపటివరకు అయన మెదడు మొద్దుబారినట్లయింది ఆ నిజాన్ని అయన నమ్మలేకపోతున్నాడు ఈ లోపు కూతురు కేకవిన్న చూడప్ప భార్య అందోళనగా వంటగదిలోంచి పరుగెత్తుకు వచ్చింది ఏమయిందటూ.     ఆమెకి వెంటనే సమాధానం ఇవ్వలేకపోయారా ఇద్దరూ.     భర్త, కూతురు తెరచి వున్న ఇంగ్లీషు మెగ జైన్ లోకి ఎందుకు తొంగి చూస్తున్నారో అర్ధంకాక తెల్లబోయింది.     కొద్దిక్షణాల తరువాత వారికి మరికాస్త దగ్గరిగా వచ్చి _ " ఏమయింది ? ఏం చూస్తున్నారందులో....? అమ్మాయి అలా అరిచేసరికి నాకు దడ వచ్చే సింది....' అందామె ఒకింత స్థిమితపడుతూ.

    "అందుకే ప్రేమకు కళ్ళు లేవంటారు" అన్నది వాణి.     "కళ్ళేకాదు బుర్రకూడా లేదు" అన్నది సుధ.     "ఇక ఆపండేతల్లీ! మీకో నమస్కారం?" విసుగ్గా అన్నది రేణుక.     సుధ మాటలు రేణుకకు ములుకుల్లా గుచ్చుకుంటున్నాయ్.     "రేణూ నేను చెప్పినట్టు చెయ్యవే" అన్నది వాణి.     "ఓహో అయితే నీకు ప్రేమ పాఠాలు చెప్పడం వచ్చన్నమాట!" అన్నది మీనాక్షి.     "ఆ సుగంధికంటే కూడా బాగా చెప్పగలను"     "అయితే చెప్పు!" అన్నది సుగంధి.     "అందరూ వినండి జాగ్రత్తగా వినండి. ఇది అందరికీ ఒకనాడు ఉపయోగపడుతుంది. వింటున్నారా!"     "చంపక చెప్పవే త్వరగా!"     "ఊ ఊ! మరేమో..." ఓ క్షణం తలగోక్కుని మళ్ళీ ప్రారంభించింది. "మరేమో గౌతమ్ ముందువెళ్తూ ఉంటాడు. ఆ వెనకే రేణుక నడుస్తూ ఉంటుంది. చిన్నగా దగ్గుతుంది. అతను వెనక్కి తిరిగి..."     "చూస్తాడు"     "చూడడు"     "అందువల్ల వరిగేది...."     "వినండే బాబూ! కొంతదూరం నడిచాక రేణుక గబగబా అతన్ని దాటుకుంటూ వెళ్తుంది. అలా అలా వయ్యారంగా నడుస్తూ చేతిలోని చిన్న పర్సును జార విడుస్తుంది. అతను ఆ పర్సును చూస్తాడు పొరపాటుగా పడిపోయింది అనుకుంటాడు. వంగి తీస్తాడు. గబగబా ముందుకు వెళ్ళి "మీ పర్సు పడిపోయిందండీ" అంటూ పర్సు అందిస్తాడు. వయ్యారంగా అందుకొని ఓరగా చూస్తూ, తియ్యగా థాంక్సు చెబుతుంది. కృతజ్ఞతా పూర్వకంగా అతని కళ్ళలోకి చూస్తుంది..."     ఆ తర్వాత అతను "అంఖియ మిలాకే జియ భరమాకేచెలె నహీం జానా!" అంటూ హైపిచ్ లో పాట ఎత్తుకుంటాడు" అన్నది సుధ మధ్యలో అందుకుని వ్యంగ్యంగా.     "అవును! అచ్చం అలాగే జరుగుతుంది" అన్నది వాణి నవ్వుతూ.     "రేణూ వాళ్ళంతా నీకు తాటాకులు కడ్తున్నారే?" అన్నది సుధ.     రేణుక మాట్లాడలేదు.     "అయినా నువ్వు గౌతమ్ ను ప్రేమించడం ఏమిటి?" మళ్ళీ అన్నది సుధ.     "ఏం? అతనికి ఏం తక్కువైంది?"         "అతనిలో నీకు కన్పించిన ప్రత్యేకత ఏమిటో?"     "అతనిలో చాలామందిలో లేని సంస్కారం ఉన్నది. ముఖ్యంగా ఆడపిల్లల్ని ఆవురుమంటూ చూడడు" రేణుక కంఠం బరువుగా గంభీరంగా ఉన్నది.     "అలా చూడాలంటే ఎంత ధైర్యం కావాలి? అంత బీదవాడికి ఆడపిల్లలకేసి చూసే ధైర్యం ఎలా ఉంటుంది. ఆత్మహీనతా భావంతో అలాంటి వాళ్ళు కుంగిపోతూ ఉంటారు. ఎవరి ముందూ ధైర్యంగా తలెత్తి నిల్చోలేదు" అన్నది సుధ.     "నువ్వు శ్రీమంతుల బిడ్డవు. అంతమాత్రం చేత బీదవాళ్ళను చులకనగా మాట్లాడకు" వాణి అందుకుంది.     "మధ్యలో నీ సలహా ఏమిటి? ఇదుగో రేణూ! మంచికేసి చెబుతున్నాను. హనుమంతరావు లక్షాధికారి కొడుకు. అతనికి నువ్వంటే తగని ఇష్టం అతన్ని...."     "సుధా!" రేణుక దాదాపు అరిచినట్టే అన్నది.     "ఇంకెప్పుడూ అలా మాట్లాడకు. హనుమంతరావుకూ నీకూ సరిపోతుంది. నేనూ బీదదాన్నే..." అంటూ చివ్వున లేచి కసిగా బయటికి నడిచింది.     "ఏం? హనుమంతరావుకు ఏం తక్కువైంది?" సుధ మాటలకు రేణుక గడపలో ఆగి వెనక్కు చూసింది.     "అందుకేగా నీకైతే మంచి జోడీ అన్నాను" అని బయటికి వెళ్ళిపోయింది.     సుధ ప్రవర్తన సుగంధకీ, మీనాక్షికీ కూడా కోపాన్ని తెప్పించింది.     రేణుక వెనకే వాళ్ళిద్దరూ వెళ్ళిపోయారు.     వాణి సుధ ముఖంలోకి అదోలా చూసింది. చిరునవ్వు నవ్వింది.     "ఎందుకే అలా నవ్వుతావ్?"     "ఒకటి అడగనా?"     "అడుగు!"     "నువ్వు గౌతమ్ ను ప్రేమిస్తున్నావు గదూ?"     సుధ తృళ్ళిపడింది.     "అవును ప్రేమిస్తున్నావ్? నాకు తెలుసు"     "ఎవరు చెప్పారు?"     "నేను ఆమాట అనగానే నువ్వు తృళ్ళిపడ్డావ్! దాచాలనుకున్న విషయం ఎదుటి మనిషికి తెలిసిపోయిందని అకస్మాత్తుగా వింటే తృళ్ళిపడటం సహజం!"     "గొప్ప సైకాలజీ!"     "అవును! అదే మానవ సైకాలజీ! నీ ధోరణిలో, ప్రతిమాటలో రేణుక అంటే ఈర్ష్యపడుతున్నట్టు కనిపెట్టాను."     "ఛ! నాకు రేణుక అంటే ఈర్ష్య ఏమిటి? గౌతమ్ ను- ఆ అష్టదరిద్రుణ్ణి నేను ప్రేమించడం ఏమిటి?"     "బుకాయించకు నువ్వు రేణుకనుచూసి ఈర్ష్య పడుతున్నావ్. రేణుక నీకంటే అందమైంది. గౌతమ్ కు రేణుక అంటే ఇష్టం అని నువ్వే నాతో ఒకసారి అన్నావ్. ఆడపిల్లల్ని కన్నెత్తికూడా చూడనివాడు రేణుకను చూసీ చూడనట్టే కన్పిస్తూ, ఆమె ప్రతికదలికనూ గమనిస్తాడని చెప్పావ్. ఆ విషయం రేణుకకంటే నీకే ఎక్కువ తెలుసు. అంటే నువ్వు గౌతమ్ ను గమనిస్తున్నావన్న మాటేగా?"     "పిచ్చిమాటలు మాట్లాడకు. నేను కావాలనుకోవాలేగాని ఆ గౌతమ్ లాంటి వాళ్ళను వందమందిని చుట్టూ తిప్పుకోగలను"     "గౌతమ్ లాంటి వాళ్ళను తిప్పుకోగలవేమో కాని గౌతమ్ నుమాత్రం తిప్పుకోలేవు"     సుధ ముఖం రోషంతో ఎర్రబడింది.     "అలాగా? అయితే చూడు! గౌతమ్ ను నా చుట్టూ తిప్పుకుంటాను. పిచ్చివాడిలా నా చుట్టూ ప్రదక్షిణలు చేస్తాడు."     "అసంభవం!"     "సంభవం అయితే?"     "అలా ఎన్నటికీ జరగదు"

    రాధిక స్పృహలో లేకపోవడంవల్ల ఆమె వివరాలు సరిగ్గా తెలుసుకోలేకపోయారు. పోలీసు అధికారులు. టాక్సీ అతని ద్వారా మిసెస్ రాఘవన్ అడ్రసు తెలుసుకుని జరిగిన సంగతి ఆమెతో చెప్పారు. వెంటనే ఆమె ఆసుపత్రికి వెళ్ళింది. రాధికకి బ్లెడ్ ఎక్కిస్తున్నారు. అక్కడి డాక్టర్లని కలిసి ఆమె ఫలానా అని చెప్పి ఎంత ఖర్చయినా సరే ట్రీట్ మెంటు సరిగా చెయ్యమని చెప్పింది. ఆమె దగ్గర వుండడానికి రాత్రింబవళ్ళు ఒక ఆయాని ఏర్పాటు చేసింది. మధన్ ని కలుసుకుందామని ఎన్నోసార్లు ప్రయత్నం చేసినా నెల్లూరు హాస్పిటల్ ఆ వూరు తెలియలేదు. ఏం చెయ్యాలో దిక్కుతోచలేదు ఆమెకి. ఒకసారి ఈ కాగితం కోసం వెతకడం మొదలెట్టింది. ఎక్కడా కనబడలేదు. ఇంట్లో దొరుకుతుందేమోనని ఇంటివైపు వెళ్ళింది. అక్కడ ఒక పోస్టు కార్డు పడి వుంది. అది తీసి చదవడం సభ్యత కాదని తెలిసినా, ఏమైనా ముఖ్య విషయాలున్నాయేమోనని చదివింది. అది రాధిక తమ్ముడు రాసిన ఉత్తరం. పంపిన డబ్బు అందింది. తండ్రిగారు ఆ క్రితం రోజే కాలం చేశారని. గోరుచుట్టుకిది రోకటిపోటు లాంటి ఈ వార్త రాధికకి స్పృహ వచ్చాక కూడా చెప్పకూడదనుకుంది. ఆ ఉత్తరాన్ని తీసి జాగ్రత్తగా పర్సులో పెట్టుకుంది. పరిస్థితులు వివరిస్తూ రాధిక తమ్ముడికి ఆ అడ్రసు ప్రకారం తానే జవాబు రాసేసింది. మిసెస్ రాఘవన్.     రాధిక ఆక్సిడెంటు సంగతి ఊరంతా పాకిపోయింది. కొందరు అభిమానులు ఆసుపత్రికి కూడా వచ్చి చూసి వెళ్ళారు. వారంరోజులు గడిచినా రాధికకి స్పృహ రాలేదు. రోజుకొకసారి మిసెస్ రాఘవన్ రాధిక ఇంటికి వెళ్ళివొక గంటసేపు కూర్చుని వస్తోంది. మధన్ దగ్గరనుంచి ఉత్తరమయినా వస్తుందేమోనని. ఈ మధ్యలో రాధిక కారు ప్రమాదం గురించి పేపర్లలో వచ్చింది. అది చూసి అయినా మధన్ వస్తాడేమోనని ప్రతిరోజూ మిసెస్ రాఘవన్ ఇంటికి వెళ్ళి కాస్సేపు కూర్చొని వస్తోంది.       ఆ రోజు 'టెలిగ్రాం" అన్నకేక విని లేచి వెళ్ళి సంతకం చేసి టెలిగ్రాం పుచ్చుకుంది మిసెస్ రాఘవన్. విప్పి చదివింది. "అరైవ్ డ్..... ఫ్రమ్... అమెరికా,. టు....,డే.. రీచింగ్ మెడ్రాస్ టుమారో మీట్ ఏర పోర్టు సత్యం." అని వుంది. ఈ సత్యం ఎవరో ఏమిటో ఏమీ అర్థం కాలేదు. టెలిగ్రాం ఎక్కడినుంచి వచ్చిందో తిప్పి చూసింది. ఢిల్లీ నుంచి వచ్చింది. అంటే సత్యం అమెరికా నుంచి ఢిల్లీ వచ్చేశారన్నమాట. రేపు మెడ్రాస్ వస్తున్నారు. ఈ సత్యం ఎవరో ఎలా గుర్తుపట్టాలి. బహుశా సత్యంగారు మధన్ గారికి బంధువులో ముఖ్యులైన స్నేహితులో అయి వుండాలి. లేకపోతే అమెరికా నుంచి ఇండియాలో అడుగుపెట్టిన మరుక్షణమే మధన్ కి టెలిగ్రాం ఎందుకిస్తారు? ఎలాగైనా ఇతన్ని కలుసుకుంటే తన బాధ్యత కొంతవరకు తగ్గుతుందనుకుంది. కాని ఎలా? ఎవరు సత్యమో ఏర్ పోర్టులో గుర్తుపట్టడం ఎలా? ఎంత ఆలోచించినా అంతుపట్టలేదు. చివరికి, ఏర్ పోర్టుకి వెళ్ళి, సత్యం కోసం కౌంటర్ దగ్గిర అనౌన్స్ చేయించాలనుకుంది, అప్పుడు తనను తాను పరిచయము చేసుకుని విషయాలన్నీ చెప్పాలనుకుంది.          "ఏ..... పాసింజర్.... ఫ్రమ్ ఢిల్లీ..... మిస్టర్ సత్యం వాంటెడ్.... ప్లీజ్.... కమ్.... టు.... ది.... కౌంటర్....." అని అనౌన్స్ మెంటు మోగిపోతోంది.     "ఏస్.. ఐ.... యామ్.... సత్యం" అన్నాడు సత్యం కౌంటర్ దగ్గిరకొచ్చి.     "మీకోసం ఎవరో వచ్చారు" అని మిసెస్ రాఘవన్ ని చూపించాడు కౌంటర్ క్లర్క్.     "ఐ.... యామ్... మిసెస్ రాఘవన్" నమస్కారం చేసింది. పరిచయం చేసుకుంటూ.     "నమస్కారం ఎవరు మీరు? ఏం కావాలి." అన్నాడు మృదువుగా వినయం వుట్టిపడుతూ సత్యం.       "నేను మధన్ దగ్గర నుంచి వచ్చాను మీరు వారికి పంపిన టెలిగ్రాం చూసి. రండి వెళదాం" అంది.     "మధన్ రాలేదా? అయితే మీరెవరు? కనీసం రాధికయినా రాలేదా?" అన్నాడు సత్యం వారు రానందుకు విచారాన్ని తెలియబరుస్తూ. "రండి చెబుతాను" అంది. ఆమె వెనకే నడిచాడు సత్యం. లగేజ్ తీసుకుని టాక్సీలో పెట్టించింది. ఇద్దరూ టాక్సీ ఎక్కారు. అన్ని విషయాలు వివరంగా చెప్పింది మిసెస్ రాఘవన్. తనులేని ఈ ఒక్క సంవత్సరం లోపల, మధన్ ఉద్యోగం మానెయ్యడం రాధిక, మధన్ మధ్య మనస్పర్థలు, మధన్ తండ్రి జబ్బు. రాధిక తండ్రి మరణం, ఆమె కారు ప్రమాదం, ఇవన్నీ విని దేనికి సానుభూతి తెలపాలో, అసలు ఏం చెయ్యాలో అంతా అయోమయంగా అనిపించింది సత్యానికి.     "ముందు తిన్నగా ఆసుపత్రికి వెళదాం. రాధికని చూడాలి" అన్నాడు.     టాక్సీ ఆసుపత్రి ఆవరణలో ఆగింది.     తలకి గాయాలతో, మంచంమీద పడున్న రాధికని చూస్తే దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది సత్యానికి. పసిపిల్లాడిలా ఏడుస్తున్న సత్యాన్ని ఓదార్చింది మిసెస్ రాఘవన్. డాక్టర్ల నడిగాడు రాధిక కండిషన్ ఎలా వుందని సత్యం. బి.పి. నార్మల్ గానే వుందని, హార్ట్ జనరల్ కండిషను కూడా నార్మల్ గానే వుందనీ, స్పృహ వస్తే తప్ప మిగతా విషయాలు చెప్పలేమని అన్నారు. తలకి గాయం తగిలింది. అందులోనూ పదిరోజుల నుంచి స్పృహ లేకుండా పడుండడం వల్ల మెదడు దెబ్బతింటుందేమోనన్న సందేహం! సత్యాన్ని పీడించేస్తోంది. ఆ భయంతోనే ఈ విషయం ఏ డాక్టర్ని అడిగినా "ఇప్పుడేమీ చెప్పలేము" అనే అన్నారు.         తప్పనిసరిగా మర్నాడు ఆఫీసుకి వెళ్ళాడు సత్యం. మధన్ లేని ఆఫీసు. వల్లకాడులా అనిపించింది సత్యానికి. మధన్ ని గురించి నలుగురూ నాలుగు రకాలుగా చెప్పుకోవడం, బాధ కలిగించింది. "భార్యని అదుపులో పెట్టుకోలేని అసమర్థుడనీ, ఆడదాని, కోసం పిచ్చెక్కి ఉద్యోగాన్ని కూడా వదులుకున్న పిచ్చివాడనీ అసలు అటువంటి అమ్మాయిని ఆలిగా ఎన్నుకున్న అమాయకుడనీ, మరికొందరు ఏది ఏమైనా, అందాల చిలుకకి భర్త అయిన అదృష్టవంతుడని," ఈ రకమైన విమర్శలను వినీ వినీ, ఆఫీసంటే అసహ్యం వేసింది సత్యానికి. అదే మనదేశంలో, వాళ్ళింట్లో ఏమిటి వండుకుంటారో ఏం తింటారో, అతని ఉద్యోగమూ, జీవితము, అప్పూ, ఆస్తి పూర్తీ బయోడేటా అంతా మనకి ఇష్టం వున్నా లేకపోయినా వారు చూసుకోవడం. ఇతరులు విషయాలలో జోక్యం చేసుకోకపోవడం, మన సంప్రదాయానికే విరుద్ధం. పైగా తోటిమనిషి కష్టాలలో వుంటే సానుభూతి చూపించకపోగా, హేళన చెయ్యడమో, అమెరికా అంత ఎత్తు మనం ఎదగాలంటే కొన్ని వందల సంవత్సరాలు కావాలి గాబోలు, అంటూ విసుక్కున్నాడు సత్యం. ఆఫీసు మీద విరక్తి పుట్టింది. ఆఫీసు వారందరూ వచ్చి, శుభాకాంక్షలు చెబుతున్నారు. మధన్ లేనిలోటు, లోటుగానే అనిపించింది. అందుకే నెలరోజులు సెలవుపెట్టి ఇంటికొచ్చేశాడు సత్యం.         సత్యం ఇంటి తాళం చెవులు మధన్ ఎక్కడ పెట్టాడో, యెంత వెతికినా కనిపించలేదు సత్యానికి. అందుకని మధన్ ఇంట్లోనే వుంటున్నాడు. హోటల్ నుంచి క్యారియర్ తెప్పించుకుని తింటూ వీలైనంతమట్టుకు హాస్పిటల్ లో రాధిక దగ్గరే వుంటున్నాడు సత్యం. మిసెస్ రాఘవన్ కూడా రోజుకొక్కసారైనా వచ్చి వెళుతోంది.

    కడిగిన ముత్యం లాంటి అనూహ్యలో కామ కోర్కెను రగిలించి ఓ అబ్బాయితో పెళ్ళికి ముందురోజు రాత్రి ఆ అనుభవాన్ని పంచుకునేటట్లు చేయగలరా? ఇందులో ఎవరు విజయం సాధిస్తారు?     ఇలాంటి ప్రశ్నలకు సరియైన సమాధానం చెప్పగలిగింది కాలం ఒక్కటే.     పౌర్ణమికి మరో నాలుగైదురోజులుందేమో ఆకాశంలో ముప్పాతిక చందమామ పగిలిపోయిన తెల్లటి బంతిలా తేలుతోంది. వెన్నెల లోకాన్నంతా వెలిగిస్తోంది. సర్కస్ కి బయలుదేరిన పసిపిల్లలా గాలి హుషారుగా వీస్తోంది. అప్పుడు టైమ్ పదిగంటలయింది.     ప్రకాష్, మాయాదేవి భోజనాలు ముగించి అలా కారిడార్ లో కుర్చీలు వేసుకుని కూర్చున్నారు. వాళ్ళ చేతుల్లో ఐస్ క్రీమ్ లున్నాయి. భోజనాలయ్యాక రిలాక్స్ గా కుర్చుని ఐస్ క్రీమ్ లు తినడం వాళ్ళకి అలవాటు.     ఇదంతా ఆ ఇంటి గూర్ఖా నారాయణదాసు గమనిస్తున్నాడు. తెల్లటి నైటీలో మాయాదేవి కదులుతున్న మల్లెపూదండలా వుంది.     ప్రకాష్ పైజామా లాల్చీలో ప్రబంధం పుస్తకంమీది పురుషుని బొమ్మలా వున్నాడు.     వాళ్ళలా మాట్లాడుకుంటూ ఐస్ క్రీమ్ తింటుంటే నారాయణ కళ్ళార్పకుండా చూస్తున్నాడు.     అతనికి యధాప్రకారం వెంటనే తన పల్లెటూరు, అక్కడున్న తన భార్యా గుర్తొచ్చారు.     అతని భార్య సుమతికి కూడా మాయాదేవి వయసే వుంటుంది. కానీ ఇద్దరికీ ఎంత భేదం?     మాయాదేవి ప్రతి అవయవం ఆరోగ్యంతో మెరుస్తుంటుంది. రక్తప్రసరణ పైకి కనిపిస్తుందేమోనన్నంత నునుపుగా, ఎర్రగా వుంటుంది.     సాయంకాలంపూట ఆమె అలా కారిడార్ లో కదులుతుంటే వెలిగించిన ప్రమిదలా వుంటుంది. ఉదయం పూట మందారపు పూలమొక్క గాలికి అటూ ఇటూ వూగుతున్నట్టుంటుంది.     ఇదే స్థానంలో సుమతిని ఊహించుకున్నాడు.     ఎందుకీ పాడుబతుకు' అని మనసులో ఎప్పుడూ అనుకుంటూ వుంటుందేమో అన్నట్లు ఆమె ముఖం ఏదో చిరాకుతో వంకర్లు పోతూ వుంటుంది. జీవం లేక ఎండిపోయిన మొక్కలాగా ఆమె అవయవాలన్నీ గట్టిగా కనిపిస్తుంటాయి.     ఆమె ఎద అయితే కూలిపోయిన ఇసుక గూడులాగా ఏదో ఎత్తుగా కనిపిస్తుందే తప్ప అందులో గుండ్రతనం ఏమీ వుండదు. ఆరోగ్యపు మిడిసిపాటు అసలు కనిపించదుగాక కనిపించదు.     ఇక శరీరాన్ని మొత్తం చూస్తే వెదురుకర్రకు చీరా జాకెట్టు తొడిగినట్టు కనిపిస్తుంది.     అందమంటే ఒక డబ్బు తప్ప మరేంకాదు అని నారాయణదాసు మాయాదేవిని అనూహ్యని చూసినప్పుడల్లా అనుకుంటూ వుంటాడు.     ఐస్ క్రీమ్ లు తిని వాళ్ళు అక్కడి నుండి వెళ్ళిపోయేవరకు అతను గేటు దగ్గరే వున్న చిన్న స్టూల్ మీద కూర్చుని వుంటాడు.     వాళ్ళిద్దరూ అంత అందంగా వుంటారని ఆ ఇంటికి సెక్యూరిటీ గార్డ్ గా వచ్చినరోజే అతనికి తెలిసింది. అది నిజమే. అతను తనకు ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చేవరకు టౌన్ ముఖమే చూళ్ళేదు.     అతనిది కర్నూలు జిల్లాలో ఓ పల్లెటూరు. బస్సు దిగి తూర్పువైపుకి ఎనిమిది కిలోమీటర్లు నడిస్తే ఆ ఊరొస్తుంది. ఆ ఊర్లో మనుషులకు తిండి తప్ప మరో అవసరం వున్నట్టు కనిపించదు.     నిద్ర లేచింది మొదలు పొలాల్లో కష్టపడటం, వేళకు అంత తినడం మాత్రమే తెలుసు.     నారాయణదాసుకి పదిహేడేళ్ళు వచ్చేవరకు ఆ ఊర్లో ఉన్నాడుగానీ ఆ తరువాతే వుండలేకపోయాడు. ఆరవ తరగతివరకు వున్న ఊర్లో చదువుకున్నాడు. పదవ తరగతివరకు టౌన్ కొచ్చి చదువుకోవాల్సి వచ్చింది. అలా టౌన్ తో పరిచయం.     టౌన్ లో పుస్తకాలు, సినిమాలు, అమ్మాయిలు, టీ.వీలు- ఇలాంటివన్నీ అతన్ని ఆకర్షించాయి. మనిషికి తిండితోపాటు చాలా అవసరం అని తెలిసొచ్చింది. దీంతో ఊర్లో వుండలేకపోయాడు.     కానీ టెన్త్ ఫెయిలైన అతను టౌన్ కొచ్చి ఎలా బతకగలడు? టెన్త్ రెండోసారి కట్టాడుగానీ మళ్ళీ ఫెయిలయ్యాడు. అప్పట్నుంచీ ఇష్టంలేకపోయినా నాలుగైదు ఏళ్ళు ఊర్లోనే గడిపాడు.     ఆ సమయంలోనే ఒకానొకరోజు సెక్యూరిటీ గార్డులుగా వుండడానికి ఇష్టపడే యువకులు కావాలని సిటీలోని ఓ సెక్యూరిటీ ఏజెన్సీ వేసిన అడ్వర్ టైజ్ మెంట్ ని పేపర్ లో చూశాడు.     ఇలాంటి ఉద్యోగాల్లో జీతం తక్కువ, పని ఎక్కువ అని తెలిసినా వూరు వదిలేసేందుకు అంతకంటే మార్గంలేదని తెలిసి ఆ ఉద్యోగంలో చేరిపోయాడు. మొదట్లో అతన్ని ఇండస్ట్రియల్ ఎస్టేట్ లో ఫ్యాక్టరీల దగ్గర వేసేవారు. కుర్రవాడయినా బుద్ధిమంతుడు గనుక ఆ తరువాత రెసిడెన్షియల్ ఏరియాకి మార్చారు.     ఉద్యోగంలో చేరిన రెండు సంవత్సరాలకి తల్లిదండ్రులు పోరు పెట్టి పెళ్ళి చేశారు. పెళ్ళి కాగానే పెళ్ళాంతోసహా సిటీలో కాపురం పెట్టాడు. కానీ జీతం సరిపోలేదు. బతుకు పల్లెటూరులోకంటే దరిద్రంగా తయారయింది. ఇంతలో ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టుకొచ్చారు.     ఇక ఈ సిటిలో వుంటే పస్తులతో చచ్చిపోతామని భయమేసింది. తల్లిదండ్రీ వృద్ధులైపోయారు. మరో మనిషి సాయం కావాల్సి వచ్చింది.     దాంతో కుటుంబాన్ని పల్లెటూరికి మార్చేశాడు. పెళ్ళాం, పిల్లలూ అక్కడ వుంటారు. అతను సిటిలో వుంటూ పండక్కో పబ్బానికో వెళ్ళొస్తుంటాడు.     నారాయణదాసు అలా ఆలోచనల్లో వుంటూనే పైకి ఓ మారు చూశాడు. ప్రకాష్ ఏదో చెబితే మాయాదేవి నవ్వుతోంది. చందమామ మెడలోని ముత్యాల హారం ఊగుతున్నట్టుంది ఆ నవ్వు.     తన ఊర్లో మనుషులు అంత అద్భుతంగా నవ్వడాన్ని అతనెప్పుడూ చూళ్ళేదు.     ఎందుకనో మాయాదేవి పైకి లేచింది.     కొప్పులో అడ్డంగా తురుముకున్న మల్లెపూలు పరిమళం బరువుకి ముడి వూడిపోయి నిలువుగా జారినట్టుంది ఆమెను చూస్తుంటే.     లవ్లీహిల్స్ లోని మనుషులు అసలు మనుషుల్లా కనిపించారు నారాయణదాసుకి. వాళ్ళంతా అదేదో వింతలోకాన్నుంచి, డబ్బు ఖర్చు పెట్టడానికే ఈ లోకంలోకి వచ్చినట్టుంటారు.     'డబ్బుండే ఇళ్ళలోని వారిని చూడండి- అందరూ చాలా ఎత్తుగా, బలంగా వుంటారు. చిన్నప్పట్నుంచీ వాళ్ళు తినే ఆహారం అలాంటిది' అని అప్పుడప్పుడూ తన ఊర్లో పొట్టిగా, బలహీనంగా వున్న పిల్లల్ని చూసి పక్కనున్న వాళ్ళతో అంటూ వుంటాడు.     అతనికి ఠక్కున తన ఇద్దరు పిల్లలు గుర్తు వచ్చారు. అతను ఎప్పుడు ఊరెళ్ళినా కర్నూలు బస్టాండ్ లో దిగి అరటిపండ్లు కొంటుంటాడు.     ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టగానే పిల్లలు వచ్చింది ఎవరా అని కూడా చూడరు. చేతిలో వుండే ప్లాస్టిక్ కవర్ ని పోటీలుపడి లాక్కుంటారు. ఇంటి వెనక్కి పరిగెట్టి అక్కడే ఓ దగ్గర సెటిలయిపోతారు.     కోతి ఏ అంగట్లోనో దూరి ఎత్తుకున్న పళ్ళను పైకి వెళ్ళి నింపాదిగా కూర్చుని ఆవురావురుమని అన్ని పళ్ళనూ ఒక్కసారే తిన్నట్టు తీసుకెళ్ళిన డజనో, అరడజనో పళ్ళని ఆ పిల్లలిద్దరూ తినేస్తారు. వాళ్ళు అన్నంకాక పళ్ళను తినేది తను ఊరు వెళ్ళినరోజే. అందువల్లే వాళ్ళలా ప్రవర్తిస్తారని తెలియడంతో నారాయణదాసు వాళ్ళను ఏమీ అనడు.

    దాన్ని జాగ్రత్తగా జిల్లేడు ఆకులో పట్టి తెచ్చాడు. అదృష్టవశాత్తూ ఆయన్ని ఎవరూ చూళ్ళేదు, గమనించలేదు.     కానే ఆ ఆస్తిక అయన చేతిలో వున్నంతసేపూ ఏదో దివ్యాత్మ తనని వెన్నాడి వస్తున్న భావన ఆయన్ని వెన్నాడింది.     తర్వాత  బజారులోకి వెళ్లి వస, చిత్రనాభి  మొదలైన ద్రవ్యాలు తెచ్చాడు. ఏదో తతంగం చేశాడు. దానికి సంబంధించిన కర్మకాండ ముగించాడు.     జపం ప్రారంభించాడు.     ఆయనకి మహామత్రోపదేశం అయింది. అలాగే అయన మరి కొన్ని మంత్రల్ల్ని సాధించాడు. వాటివల్ల దృష్టి దోషాలు. పిశాచపీడలు, గృహదోషాలు,గ్రహదోషాలు నివారించేవాడు.     పీడ జ్వరాలు, మనోరోగాలు కూడా మంత్రంతో తగ్గించాడు. అలా సాధించిన కొన్ని మంత్రాలకి  యిలాంటి చిన్న చిన్న ప్రక్రియలు అవసరం.     అదేం చిత్రమో !     పేరుకి మంత్రాలు ఆ మంత్రాలకి అధిదేవతలు, అవి కుక్కలు, పిల్లులు, నక్కలు, పాములు, వాటిని ప్రసన్నం చేసుకునే మార్గం యిది! ఆయనకి మొదట, మొదట నవ్వొచ్చేది. యీ పక్రియలు చేయటానికి కానీ ఫలితాలు చూసి క్రమక్రమంగా మిగతా విద్యలు సాధించారు.     ఇవి విద్యలా?     వీటిని యిలా సాధింఛాలా!       వీటిని ప్రయోగించటంలో యింత క్షుద్రమా!     మరి ఫలితాలున్నాయే! జ్వరాలు తగ్గుతున్నాయి పిశాచ పీడా తోలుగుతున్నది గ్రహా పీడా నివారణ అవుతున్నది....     చప్పున ఏదో మేరినట్లయింది. ఏదో సర్పం జరజర ప్రకినట్ట్లుగా అనిపించింది.     శాశ్రీగారికి తెలిసింది.జపం ఫలించింది.     మహమంత్రాల్లో లాగా యీ మంత్రజపాల్లో చిత్తశాంతి వుండదు మనస్సుకి నిలకడ వుండదు. ద్యాస చ్వుమ్డ్డు. డతన నిశ్చలత వుండదు భావ సమాధిసిద్దించదు.     మంత్ర జపం దారి మంత్ర జపందే!మనో మార్గం దారి మనస్సుదే! ఎని దారి వుంటుంది.     అయినా మంత్ర దేవత కనిపిస్తుంది. నివారణతో విదేశం చేస్తుంది. ఆ ప్రకారం చస్తే సిద్దిస్తుంది...     అది 'కలనాగు'     మహసర్ప మంత్రాది దేవత.     సర్పోరసర్ప భద్రంతే  గచ్చ గచ్చ్చ మహావిష      జనమే జయస్య యజ్ఞన్తే  ఆస్తీక వచనంస్మర...     ఈ మంత్రాది దేవత!     ఇది జపం!ఇది ఆహ్వానం! ఇదికట్టు మంత్రం! ఇదే తిరోగమన మంత్రం! ఇదే ఆహ్వాన లాంచన మంత్రం.      ఆ సర్పం దివాక్రుతి దాల్చింది.     ఎవతా రూపాలో కంపించసాగింది....     ఇక ప్రశ్న జవాబు... ప్రశ్న శాస్రిగారి మనస్సులో మొదలుతుంది జవాబు దేవత ముఖాన వెలువడుతున్నట్టుగా వుంటుంది. కానే ఆ జవాబు కూడా శాస్రిగారి మనసులోకి భాసిస్తుంది.     అంతా భావన! భావన!     శాస్రిగారి మనస్సు చలిస్తుంది, స్తిరంగా వుండటం లేదు. అన్నీ ఊహలపై ఊహలు...     చిత్ర చిత్రమైన సర్పాక్రుతలు 'కలనగు' చూట్టూ పరిభ్రమిస్తూన్నాయి. నృత్యం చేస్తున్నట్టు, చత్రంగా ఆచ్చాదన చ్స్తున్నట్టు, కొలువు తీరుతున్నట్టు రకరకాల సర్పాలు_ రంగులు సర్పాలు...     'అది కలనగు కాదు అలా భయ పెట్టింది నిన్ను. అతన్నీ_ అదో దుష్టనాగు' కలకలమనే గొంతుకతో చెప్పింది.      నిండు యవ్వనంతో, ప్రయమంతా పరమన్నంలా పరిమళించే వయస్సుతో, దివ్యత్వాన్ని ప్రతిబింబించే నేత్ర ద్వయంతో వున్నది ఆమె.     'ఆమె ఎవరు?'              'ఉలూచీ ఒక అధమజాటి నాగు, వంశం మంచిదే. క్రమేనా అధమజాతి వాళ్ళతో కలసి ఆ బుద్దులు వచ్చాయి.డానికి అదిత్యపై మనస్సుకాదు ఏమీకాదు ఒక కామపిశాచి   ఆవహించింది దాన్ని. అ ప్రభావంతో ఇతన్ని వెన్నడుతున్నది!     'వేయి సంవంత్సరాల వలపు మాటేమిటి?'      'అంతా కల్పితం. అలా అతన్ని ప్రలోభ పెట్టాలని చూసింది అయితే ఒకటి మాత్రం నిజం ఆదిత్య గురించి చెప్పింది నిజం!'     'ఎలా దారి నుంచి తొలగించాలి?'     'అన్నింటికి నే నున్నాను_'     'ఆ కుటుంభానికి ఆ చిక్కులేమిటి?'     'అన్నీ క్రమంగా తొలగిపోతాయి. నువ్వు చేయించావుకదా నాగపూజ... అది చాలు'     'అతని వివాహం విషయం_'     జవాబు లేదు. ఇష్టంలేని విషయంలో దేవత మౌనం వహిస్తున్నది     'అతని పెళ్ళి... సంధ్యతో...'     సంద్యకి పెళ్ళవుతుంది...'     'ఆమె గణాచారి కావాలి మాతంగి సంప్రాదాయం...'     అవన్నీ కాలానికి పట్టిన చెదలు... కాలక్రమేనా అన్నీ తొలగి పోతున్నాయి.ఆచరణలో అసాద్యమైనవి అవి...'     'అయితే పెళ్లవుతుందన్నమాటే!'     'అఁ'     'అదిత్యతోనేనా?'     జవాబు లేదు. చప్పున దేవత తిరోహిత అయింది. కళ్ళు తెరవలేదు. శ్రీధరశాస్రీ. ఆయనకి మళ్ళీ దేవతని ఆహ్వానించాలని వుంది. జపం ప్రారంభించాడు మళ్ళీ తంతు జరగాలి.     అయనకెందుకో భావసమాధి కలిగింది.     మంత్రం జపం ఎక్కువైంది     హఠాత్తుగా భావ శిధిలం! చప్పున కళ్ళు తెరిచాడు.       ఎదురుగా భయంకరమైన సర్పం, శివంగిలా ముఖం.

      "నో.... నో-మీలాంటి కస్టమర్లు వస్తేనే.....అప్పుడప్పుడు మాలో ఆ మాత్రం కదిలికైనా ఉంటుంది" నవ్వేశాడు వికాస్.     విజిటర్స్ రూం వరకూ వచ్చింది లిఖిత.         "మళ్ళెప్పుడొస్తారు....?" చుట్టాన్ని అడిగినట్టుగా అడిగాడు.         "ఫోన్ చేస్తాన్లేండి-" షోరూం లోంచి బయటికొచ్చింది లిఖిత.         ఆమెవేపే అలా చూస్తూ నిలబడ్డాడు వికాస్.                                      *    *    *    *    *         డాల్ఫిన్ సెంటర్లో, బస్సెక్కి ప్రహ్లాదపురం వచ్చేసరికి రాత్రి పదయింది. ప్రహ్లాదపురంలో ఎడం పక్కన వరసగా కొత్తగా కట్టిన భవనాలు. అందులో ఓ ఇంట్లో మెడమీద వంటరి గది.... ఒక గది.... చిన్న వంట గది..... విశాలమైన డాబా.         తలుపు తీసుకుని లోనకెళ్ళాడు.         చిందర, వందరగా పుస్తకాలు.... పేపర్లు... అన్నీ ఆటోమోబైల్ ఇండస్ట్రీ గురించిన పుస్తకాలే.         అతనికెందుకో ఆకలెయ్యలేదు. ఉదయం వేడి పెట్టి ఉంచిన పాలు గ్లాసులో వున్నాయి.         తాగేసి-         గది మధ్య నున్న చాపమీద నడుం వాల్చాడు వికాస్. పక్కనున్న ఓ పుస్తకాన్ని అందుకున్నాడు.         అది అమెరికాలో ఆటోమోబైల్ ఇండస్ట్రీలో సంచలనం సృష్టించిన 'లీఅయకోకా' జీవిత చరిత్ర 'టాకింగ్ స్ట్రెయిట్....'         పేజీలు తిప్పగానే ఓ చాప్టర్ వచ్చింది. ఆసక్తిగా చదువుతున్నాడు.....అతనిలో కలిగే ప్రస్టేషన్ కీ, డిప్రెషన్ కీ, నిరాశక్తతకీ, నిర్లిప్తతకీ, అసంతృప్తికీ, దుఃఖ  భాజనమైన ఆలోచనలకీ ఏకైక మందు ఆటోమోబైల్స్ గురించి ఆలోచించటం, చదవటం, చూడటం, కొత్త డిజైన్స్ కోసం కుస్తీ పట్టటం. అందుకే మనస్సు బావోలేనప్పుడు అలా చేస్తాడు.         Life is full of all sorts of cycles-night follows day. Fall follows summer, tides follow the moon. Those are the ones God takes care of. Then there are the ones people take care of, business cycles, energy cycles automotive cycles. Those we manage to screw up but good.         ఆ పేరా చదివి పుస్తకం పక్కన పెట్టేశాడు వికాస్.         అవును బ్రతుకో చక్రం.... విధి నిర్మించిన గతుకుల మాయా రోడ్లమీద బ్రేకుల్లేని వింత చక్రం జీవితం.....         ఒక్క సాహసి మాత్రమే ఆ చక్రానికి బ్రేకులు వేయగలడు...         వికాస్ పెద్ద పెద్ద కళ్ళమీదకు మగత నిద్ర.         సుడులు తిరుగుతున్న వలయాలు.... ఆ వలయాల్లో ఓ వలయం దగ్గర అతనాగిపోయాడు....         అప్పటికి అతని వయసు ఆరేళ్ళు....         చిన్న కర్రముక్క చేతిలో పట్టుకుని సైకిల్ చక్రాన్ని తిప్పుకుంటూ మట్టిరోడ్డు మీద పరుగెడుతున్నాడు.                                    *    *    *    *    *         If the hunter knows what's good for him, he'll leave the little ones alone.         వికాస్ వయస్సు ఆరేళ్ళు.         చిన్న కర్రముక్క చేతిలో పట్టుకుని, సైకిల్ చక్రాన్ని తిప్పుకుంటూ మట్టిరోడ్డు మీద పరిగెడుతున్నాడు.         ఆంద్రదేశంలోని, ఓ వెనుకబడిన జిల్లాలోని ఓ మారుమూల గ్రామం. అంతా మూడువేలమంది జనాభా.         గ్రామం జబ్బుపడి కోలుకుంటున్నట్టుగా వుంటుంది. అయిదారు మలుపులు తిరిగే, ఓ పొడవాటి రోడ్డుకి అటూ ఇటూ ఇల్లు- అదే వూరు- ఊరుకి మొదట విశాలమైన నేల నుయ్యి... ఊరుకి చివర చల్లగా పారేఏరు...         కరువు వాతపడ్డ వూరు, ప్రతీ ఏటా మనుషుల్ని కాటు వేస్తూనే వుంది. అనాదిగా ఆ వూరినే నమ్ముకుని, అష్టకష్టాలు పడుతున్న కుటుంబం ఒకటుంది.         అది విశ్వనాధం కుటుంబం. ఉన్న కొద్దిపాటి పొలం మీద వచ్చే ఆదాయం సన్నగిల్లింది. దాంతో వున్న భూములూ హారతి కర్పూరంలా హరించుకు పోయాయి. పాడుబడ్డ శివాలయంలో, భక్తులు లేని శివుడికి పూజారి బ్రతుకైంది విశ్వనాధానిది. ఏ పనయినా చేసి కుటుంబాన్ని బ్రతికించుకోవటానికి అర్ధం లేని పరువు ప్రతిష్టలు... మా తాతలు నేతులు తాగారు... మా నాన్న పూలమ్మినచోటు.... నేనెలా ఏ పని బడితే ఆ పని చేస్తాను....? బద్ధకం....సోమరితనం....ఆత్మవంచన.... చరిత్ర పుటల్లో ఉన్న పురాతన వైభవాన్ని స్మరణ చేసుకుంటూ వర్తమానానికి సమాధి కట్టుకుంటున్న విశ్వనాధం మనదేశంలో చాలామంది రూపంలో చాలాసార్లు కనిపిస్తూనే ఉంటారు.         విశ్వనాధానికి అయిదుగురు ఆడపిల్లలు. చివరివాడు వికాస్. ఎవరికీ పెళ్ళిళ్ళు చేయలేకపోయాడు ఆయన. ఇంట్లో దీపపు సెమ్మెల్లా తిరిగే ఆడపిల్లల్ని చూస్తూ, వాళ్ళని వాళ్ళ వయసు ఎలా తీసుకెళ్తుందోనని ఆలోచిస్తూ, నుక్షణం రంపపు కోతతో బతుకుతున్నారు దంపతులు.         "ఒరేయ్.... బాబీ...." ఆ కేకకు ఆగిపోయాడు వికాస్. అతని చేతిలో చక్రం కూడా ఆగిపోయింది. ఆ కేక తండ్రిది. గజగజ వణికిపోయాడు వికాస్. చెమట్లు కక్కుకుంటూ నిలుచుండిపోయాడు.         "బడి కెళ్ళమని చెప్తే- పోరంబోకు ఆటలు ఆడుతున్నావా..." పక్క వూరి నుంచి చిన్న పని చేసుకుని వస్తున్నాడాయన-పై పంచకు కట్టిన బియ్యం.....         పరుగు పరుగున వచ్చి, వికాస్ జుట్టుని పట్టుకుని, దబదబా బాది, నేలమీద ఈడ్చి కొట్టి-         "తగలడురా... తగలడు..... ఆడముండలలా తగలడ్డారు... నువ్వూ తగలడు.... ఇలాగే తిరిగితే.... నాకు ఇదైనా దొరుకుతోంది..... నీకదీ దొరకదు...." జుట్టు పట్టుకుని ఇంటి దాకా ఈడ్చుకొచ్చాడు కొడుకుని, విశ్వనాథం.         వళ్ళంతా, దెబ్బల్తో తండ్రి నుంచి విడిపించుకొని తల్లి చాటుకెళ్ళి, అక్కడి నుంచి ఓ మూలకెళ్ళి పోయాడు వికాస్.         "ఇదిగో.... ఈ గిద్దెడు గింజల్..... దొరికాయి..... వండి తగలెట్టు....." భుజమ్మీద పైపంచ మూటని పెళ్ళాం వేపు కోపంగా విసిరేశాడు. మూట విడిపోయి, ఆ కాసిన్ని గింజలూ అరుగుమీద చెల్లా చెదురైపోయాయి.         ఆ గింజల్ని ఆత్రంగా ఏరుతోంది విశ్వనాధం భార్య.                             *    *    *    *    *         గోదావరి ఎక్స్ ప్రెస్ లో, ఫస్ట్ క్లాస్ కంపార్ట్ మెంట్లో, కిటికీ పక్కన కూర్చున్నాడు వికాస్.             వచ్చే ముందు ఏరియా మేనేజర్ చెప్పిన మాటలు గుర్తుకొచ్చాయతనికి. అతనికి నలభై ఎనిమిదేళ్ళు, భయస్తుడు.         "ఒక ట్రైనీని, చైర్మెన్ పిల్చాడంటే... నా యిన్నాళ్ళ సర్వీసులో ఇలాంటి విచిత్రం ఎప్పుడూ జరగలేదు...అంతా నీ మంచికేలే....చూద్దాం కానీ వికాస్....ఒక మాట... ఈ యూనిట్ గురించి ఏమైనా అడిగాడనుకో.... ఏం చెప్తావ్....భూతద్దాల్లోంచి చూస్తూ అమాయకంగా అడిగాడాయన.         "నాకు తెల్సు కదా సార్...." నవ్వుతూ అన్నాడు వికాస్.         "ఏవో.... చిన్న చిన్న గొడవలుంటాయి. నేను సీనియర్ మేన్ని గనక సర్దేస్తున్నాను. నీకా విషయం తెల్సు.... నిన్ను రిక్రూట్ చేసేటప్పుడు నువ్వెవరో నాకు తెలీనే తెలీదు గదా.... వున్నన్నాళ్ళూ మనిషి మంచిగా బతికేస్తే చాలదూ....ఏమంటావ్?" ఆయన ఏం చెప్పదల్చుకున్నాడో అర్ధమైంది వికాస్ కి.         "మీరు చెప్పినట్లే నడుచుకుంటాను-ఓ.కె.నా సార్" అన్నాడు.         "నాకు తెల్సనుకో.... బైదిబై.... ఇంకో ఇంపార్టెంట్ న్యూస్.... నువ్వు హైదరాబాద్ వెళ్ళడం యిదే మొదటిసారి కదూ.... నువ్వు ఏ ట్రైన్లో వస్తున్నావో, ఏ కంపార్టుమెంట్లో ఉంటావో హెడ్ ఆఫీస్ వాళ్ళకి మెసేజ్ యిచ్చాను. మన కంపెనీకి చెందిన ఓ మనిషి నిన్ను రిసీవ్ చేసుకుంటాడు. కంగారుపడకు....ఇంకో విషయం.... నీట్ గా వుండడం, తక్కువగా మాట్లాడటం, డిసిప్లెన్ మన చైర్మెన్ కి ఇష్టమయిన విషయాలు.... గుర్తుంచుకో."         ఆయన ఛాదస్తానికి నవ్వొచ్చింది వికాస్ కి.         చైర్మెన్ తననడిగే ప్రశ్నలెలా ఉంటాయి? వాటికి సమాధానం ఎలా చెప్తాడు? మనసులోనే రిహార్సల్ చెసుకుంటున్నాడు.         ఆ సమయంలో-         చటుక్కున-         లిఖిత జ్ఞాపకానికొచ్చింది.         చైర్మెన్ తనకు ప్రమోషన్ ఇస్తే, లిఖితతో తన స్నేహం ప్రేమగా మారితే అద్భుతమైన ఓ కారుకి తను రూపకల్పన చేయగలిగితే... అది సెన్సేషన్ క్రియేట్ చేయగలిగితే....?         వండ్రఫుల్... అందమైన ఆలోచనలను నెమరువేస్తున్నాడు వికాస్.         రైలు వేగం అందుకుంది.                               *    *    *    *    *         జోడెడ్ల బండి నెమ్మదిగా యింటిముందుకొచ్చి ఆగింది. అందులో నుంచి దిగాడు చయనులు.

    యువరానర్... నానీకి హత్యగురించి మాత్రమేకాదు. ఆ హత్యకు మూలమైన మోటివ్స్ తెలుసు. కాబట్టే తాన వాళ్ళకు సైతం నానీ బద్ధశత్రువై పోయాడు. ఒక ఆడదానితో అక్రమ సంబంధం పెట్టుకుని పరమసాధ్వి అయిన భార్యని కడతేర్చి అంతకుమించి కన్నకొడుకునే చంపాలని ప్రయత్నించిన ప్రతివాది చంద్రం యీ సంఘాన్ని మైలపరిచే ఒక కిరాతకుడు. అతడికందులో సహకరించిన చంద్రం తల్లి కాంతమ్మ, చెల్లి సరళ నానీని చంపాలని వెంటాడిన రోజు రాత్రి చంద్రం అక్రమ సంబంధమేర్పరచుకున్న కామేశ్వరి అంతా ప్రత్యక్షంగా పరోక్షంగా ఈ నేరంలో పాలుపంచుకుంటున్న వారే. వీళ్లు మన నాగరిక సమాజాన్ని ఆటవిక వ్యవస్థగా మార్చాలని గాఢంగా ప్రయత్నించిన కానీబాల్స్. వీరందరి మధ్య ఈ క్షణందాకా ప్రాణాలను అరచేతిలో పెట్టుకు బ్రతికిన నానీ నిజానికి ఒక ప్రతిరూపం" సాలోచనగా న్యాయమూర్తి వేపు చూస్తూ అన్నాడు.     "కట్టుకున్నవాడికేమన్నా కష్టం కలిగితే కన్నబిడ్డ ఏమవుతాడో అన్న భయంతో అబద్ధమాడి వీళ్లందర్నీ రక్షించిన పావనిలేదు. కాని నిజం వుంది. అదీ నానీ రూపంలో. ఎవిడెన్స్ ఏక్ట్ 302 ప్రకారం హత్య చేయబడిన పావని ఈ కోర్టు ప్రాంగణంలో మరోసారి వాంగ్మూలమిచ్చే అవకాశం లేదుకాబట్టి నానీని పరీక్షించి అత్తా, ఆడబడుచుల ఆరళ్ళలో భర్త పశుత్వానికి మరో ఆడపిల్ల బలి కాకూడనంత కఠినంగా దోషుల్ని శిక్షించాలని కోరుతూ సెలవు తీసుకుంటున్నాను."     కోర్టుహాలులో చీమ చిటుక్కుమంటే వినిపించేటంత నిశ్శబ్దం. తనకేసి ఒకమారు చూసిన న్యాయమూర్తినుంచి తలతిప్పి అతడి కభిముఖంగా నిలబడ్డ తండ్రిని, నాన్నమ్మనీ, అత్తయ్యని ఒకమారు చూశాడు నానీ.     నానీకి తెలీదు అందరి గుండెలూ ఎంతగా అదిరిపడుతున్నదీ.     "నీ పేరు?" యధాలాపంగా నానీని చూస్తూ అడిగాడు న్యాయమూర్తి.     "నానీ."     "మీ నాన్నపేరు?"     "చంద్రం"     చంద్రం నుదురు స్వేదంతో తడిసిపోయిందప్పటికే.     "మీ అమ్మగారి పేరు."     "పావని" ఈ జవాబు చెబుతుంటే నానీ గొంతు వణికింది. కళ్ళనుంచి జలజలా నీళ్ళు రాలాయి.     "నీకు నిజం అంటే యిష్టమా" ఒక పసికందుని సాక్షిగా అంగీకరించే ముందు న్యాయమూర్తి నిజానికి- అబద్ధానికి వున్న తేడా గ్రహించగలిగే జ్ఞానం అతడికున్నదీ లేందీ ఇలా తెలుసుకోవడం చట్టపరమైన ఆనవాయితీ.     తలూపాడు నానీ.     "నిజం అంటే" వెంటనే మరో ప్రశ్న.     కళ్ళు తుడుచుకుంటూ అన్నాడు "సూర్యుడులాంటిదన్నమాట."     "ఎవరు చెప్పారు?"     "తాతయ్య" అక్కడ ప్రేక్షకులమధ్య కూర్చున్న విశ్వేశ్వరశాస్త్రి కళ్ళు నీటికుండలయ్యాయి.     "మీ తాతగారి పేరు?"     "అడుగో..." వేలుపెట్టి చూపించాడు. "విశ్వేశ్వరశాస్త్రి అన్నమాట."     "నిజం సూర్యుడులాంటిదెలా అవుతుంది?"     "చాలా పెద్దగా వెలుగుతుందిగా."     "కాని ఎప్పుడూ వెలగదుగా... మరి వెలిగేదయితే చీకటెందుకొస్తుంది?"     ప్రేక్షకులు ఉత్కంఠగా ముందుకు వంగారు.     "చీకటంటే అది ఉట్టుట్టుకి అన్నమాట... మరేమో" ఏడుపొచ్చేస్తుందేమో గుటకలేసి మరీ చెప్పాడు "అప్పుడుకూడా సూర్యుడు వెలుగుతూనే వున్నాడన్న మాట."      "వెలిగితే ఎప్పుడూ వెలుగే వుండాలిగా... చీకటెందుకు పడుతుంది" రెట్టించాడు న్యాయమూర్తి.     "ఎందుకంటే భూమి తిరుగుతూందిగా... అంటే అబద్ధం లాగన్నమాట... అప్పుడుకూడా ఇంకెక్కడో వెలుగుతుందన్నమాట" అసత్యం వెనుక మకిలిపట్టిన అద్దంలా దాక్కునే సత్యానికో అందమైన నిర్వచనమది.     యశస్వి పెదవులపైన సన్నని చిరునవ్వు... పదిరోజుల అలసటా తీరిపోయింది. తన ప్రయత్నం మరికొన్ని క్షణాలలో ఫలించబోతూంది.     తల పంకించిన జడ్జిగారికి అర్థమైపోయింది నానీ మామూలు పసికందు కాదని. తనకు తోచిన భాషలో అయినా సత్యా సత్యాలను విశ్లేషించి చూడగలడని.     "నానీ... నువ్వు నేనిప్పుడడిగే ప్రశ్నలకి కరెక్ట్ గా జవాబు చెప్పాలి."     "ఓ" తలూపాడు.     "అమ్మతోడుగా"     "ఒట్టంటే ఒట్టు. అమ్మ మీదొట్టు అన్నమాట."     నిందితుల స్థానంలో నిలబడ్డ వ్యక్తులు కట్రాటలయిపోయారు. నానీ చెప్పబోయే జవాబుకోసం ఆసక్తిగా ఎదురుచూసే విశ్వేశ్వరశాస్త్రి, యశస్వి, హరితలు నిశ్చలంగా చూస్తున్నారు.     "మీ అమ్మంటే బాగా ఇష్టమా?"     "బోలెడంత..."     "అమ్మ నీకు నిజమే నేర్పింది కదూ."     "తాతయ్యకూడా"     "ఇప్పుడు నువ్వు చెప్పేది నిజమైతే మీ అమ్మ చాలా సంతోషిస్తుంది. మీ తాతయ్య బోలెడంత గర్వపడతాడు" నానీని ఇంకా సైకలాజికల్ గా ప్రిపేర్ చేస్తున్నాడు. " ఆ రాత్రి... అదే మీ అమ్మగారు కాలిపోయాక అంతా నీకు గుర్తుందా?"     తలూపాడు.     చంద్రం రక్తప్రసరణ స్థంభించిపోతున్నట్టుగా వుంది.     "బాగా గుర్తుచేసుకో"     "అంతా గుర్తుందంకుల్ "     "అసలేం జరిగింది..."

         "నెలా... ముఫ్ఫైరోజులు.... ముఫ్ఫై ఒకటి కాకూడదు. ఈ విషయం ఏమాత్రం బయటకు పొక్కినా ముందు నిన్ను చంపేస్తాను. మాట నిలబెట్టుకొనే వాళ్ళంటే నాకు చాలా ఇష్టం. లేనివాళ్ళను నిర్దాక్షిణ్యంగా మట్టుబెట్టడం నాకు అన్నిటికంటే ఇష్టమైనపని..."          త్యాగరాజన్ వెన్ను భయంతో కొద్దిక్షణాలు జలదరించింది.          "బరువు తక్కువ పెద్ద కాలిబర్ అక్కర్లేదు. బ్యారెల్ ఎయిట్- ఇంచెస్ పొడవు దాటకూడదు గుర్తుంటాయి కదా...?'          "గుర్తుంటాయి. వర్క్ ఈరోజే మొదలుపెడతాను. ఈరోజు డిజైన్ తయారుచేసుకుంటాను. కానీ..."          "సందేహించక్కర్లేదు అడుగు ఇంకెంతకావాలి?"          "మరో యాభైవేలు...." త్యాగరాజన్ మాటలు పూర్తవుతుండగానే జోహ్రా తనవెంట తెచ్చుకున్న బ్రీఫ్ ని ఓపెన్ చేసి మరో యాభైవేలు తీసి లేత్ మెషిన్ మీద పెట్టాడు.          నిజానికి జోహ్రా కోరినంత చిన్నగా రైఫిల్ ని తయారుచేయటం కష్టమే అయినా లక్షరూపాయల హార్డ్ కేష్ చేతికందటంతో తాత్కాలికంగా ఆ కష్టాన్ని మర్చిపోయాడు త్యాగరాజన్.          "ఏ స్పాట్ లో కాల్చవచ్చు?"          "నుదుటిమీద లేదా గుండెమీద"          "చాన్సెస్ పర్సెంట్?"          "నైంటీ నైన్-"          "సో... దేరీజ్ ఒన్ మిస్సింగ్ ఛాన్స్"          "కావచ్చు."          "అయితే సెకండ్ రౌండ్ కూడా ఎంతో వుపయోగమైంది అవుతుంది. సింగిల్ బ్యారెల్ అయితే ఒక బుల్లెట్ ని ఫెయిర్ చేయగానే రెండో బుల్లెట్ ని లోడ్ చేయాలంటే కొంత సమయం పడుతుంది. మొదటి బుల్లెట్ ఖాళీ తూటాని తీసివేసి రెండో బుల్లెట్ ని ఇన్సర్టు చేయాలి. బ్రీచ్ ని క్లోజ్ చేయాలి. తిరిగి ఎయిమ్ చేయాలి. ఇవన్నీ కాలయాపనకు గురిచేస్తాయి. పైగా మీరుకోరుకుంటున్న తరహా హేండ్ ఎటాచ్ డ్ రైఫిల్ విషయంలో ఇవి అసలు సాధ్యం కావు. కనుక మీరు కోరుకునే రైఫిల్ కి డబుల్ బ్యారెల్స్ వుండాలి. ఒక్క బ్యారెల్ నుంచి బుల్లెట్ ఫైర్ అవాలి ఏమంటారు...?"          "యూ ఆర్ రైట్.... పనిలో పనిగా సైలెన్సర్ ఒకటి, టెలీస్కోపిక్ సెట్ ఒకటి, రిహార్సల్స్ కి ఉపయోగపడటానికి ఒక యాభై వరకు బుల్లెట్స్ కావాలి. బుల్లెట్ మీద కాని, గన్ మీద కాని మిగతా ఉపకరణాల మీదగాని స్పెసిఫిక్ సింబల్స్ ఏమి ఉండకూడదు."          "ఓకే మిస్టర్ జె....నేను ఈ క్షణం నుంచే మీ పనిలోకి దిగిపోతాను. మీరు నా దగ్గరకు వచ్చే ప్రతిసారి కొంచెం వెనుకా ముందు చూసుకొని రండి. ఈ వ్యాపారాన్ని గుట్టుగా సాగిస్తున్నవాడ్ని ఇంతవరకైతే నేను పోలీసుల దృష్టికి రాలేదు. కాని అవసరం వస్తే నన్ను అనుమానించే ప్రమాదం వుంది. అందుకు కారణం నేనింతకు ముందు మిలటరీ ఫెయిర్ ఆర్మ్స్ ఫ్యాక్టరీలో పనిచేసి రిటైరయ్యాను. మీరెవరో ఎక్కడి నుంచి వచ్చారో? ఏ దేశమో ఎక్కడుంటారో తెలీదు. పరిస్థితులు విషమించే పరిస్థితి వస్తే నేను ఇక్కడి నుండి రాత్రికి రాత్రి అదృశ్యమై పోవలసి వస్తుంది. దానిమూలంగా మరి కొన్నాళ్ళు నాకు వ్యాపారముండదు. ఇదంతా ఎందుకు చెబుతున్నానంటే మీ అవసరాల్ని చూస్తుంటే చాలా పెద్ద వ్యక్తిని, భారీ భద్రతా ఏర్పాట్ల మధ్య వుండే వి.ఐ.పి.ని అసాసినేట్ చేయబోతున్నట్లుగా ఊహిస్తున్నాను. నా లెక్క ప్రకారం పోలీసులు కూడా ఇలాంటి సందర్భాల్లో అప్రమత్తంగా వుంటారు. మీకు తెలుసో లేదో బొంబాయి పోలీసులు ఒకింత సిన్సియారిటీ నిజాయితీ వున్నవాళ్ళు. బొంబాయి నగర పోలీస్ కమీషనర్ సిద్దేశ్వర్ ఓబరాయ్ ఆవలించకుండానే పేగులు లెక్కించే ప్రమాదకరమైన ఆఫీసర్. చాపక్రింద నీరులా అవసరమైన చోటుకు నిశ్శబ్దంగా పాకిపోగల దిట్ట. ఎవరి జాగ్రత్తలో వారుండటం చాలా క్షేమం మీనుంచి నేనాసిస్తున్న రెండు లక్షలు పెద్ద మొత్తమే అయినా శాశ్వతంగా వ్యాపారానికి తిలోదకాలు ఇచ్చే స్థితిలో నేనింకా చేరుకోలేదు. నేను ఒక్కసారి పోలీసుల దృష్టికి వచ్చినా ఏటా నాకొచ్చే పదిలక్షల ఆదాయం చేజారిపోతుంది... నా పరిస్థితి పూర్తిగా అర్ధమైందనుకుంటాను?" త్యాగరాజన్ నెమ్మదిగా తన మనస్సులో ఉన్నదంతా చెప్పేసాడు.          జోహ్రా భుజాల్ని తమాషాగా కదిలిస్తూ "నా నుంచి రెండు లక్షలు ఆశిస్తున్నావన్న మాట? ఓకే.... మరి నేవస్తాను. బైదిబై చిన్న విషయం వుంది. పరిస్థితులు నాకు అనుకూలించక నీ దగ్గరకు రాలేకపోతే నా మనిషిని పంపిస్తాను...."          "అతనే నీ మనిషి అని ఎలా గుర్తించగలను?"          "నేను నీకు ఇప్పటికి ఎంతిచ్చాను?"          "లక్ష"          జోహ్రా తన ప్యాంట్ బ్యాక్ పాకెట్ లోంచి చేతికొచ్చినంత చిల్లర తీసి త్యాగరాజన్ కి అందించాడు.          జోహ్రా ఆ చిల్లరెందుకిచ్చాడో అర్ధంకాక త్యాగరాజన్ ఆశ్చర్యపోతుండగా "ఆ చిల్లర ఎంతో లెక్కవేయ్" అన్నాడు జోహ్రా.          త్యాగరాజన్ ఆ పనిని పూర్తిచేసి "రెండురూపాయల అరవై ఏడుపైసలు" అన్నాడు రెండు పైసల నాణాన్ని వింతగా చూస్తూ.          "నీకింకా నేనెంత ఇవ్వవలసి ఉంటుంది?"          "లక్ష"          "లెక్కలు రావా? అహంభావమా....?" జోహ్రా గద్దించాడు.          త్యాగరాజన్ భయంగా చూసాడు జోహ్రావైపు.          "ఈ చిల్లర నీకు ఉచితంగా ఇవ్వలేదు."          త్యాగరాజన్ కి విషయం అర్ధమయింది.          "ఇంకా మీరు నాకివ్వవలసింది రూ. 99,997-33 పైసలు."          "శెభాష్ మన వృత్తిలో ఉండేవాళ్ళు చాలా షార్ప్ గా ఉండాలి. నేను పంపే వ్యక్తి నీ దగ్గరకు రాగానే నీకింకా రావల్సినదెంతో అతన్ని అడుగు. అతను తడుముకోకుండా చెప్పగలిగితే నా ఐటమ్ ని ఇచ్చి పంపు లేదంటే అతన్ని క్షణాల్లో చంపివేసి, శవాన్ని రాత్రికి రాత్రి మాయం చేసి నిన్ను నువ్వు కాపాడుకో...బై" అంటూ మెట్లకేసి సాగాడు జోహ్రా.                                                                   *    *    *    *    *

    ఆ గదిలో రెండు నిముషాలు నిశ్శబ్దంగా గడిచిపోయాయి. ఇప్పుడిప్పుడే రూపుదిద్దుకుంటున్న పథకాన్ని చాలా వేగంగా గెస్ చేయగలిగింది... అందుకే కాస్త నివ్వెరపోయాడు.     "ఆశ్చర్యపోకు శశీ... ఇద్దరికీ ఒకే శత్రువున్నపుడు ఆ ఇద్దరూ ఒకరికొకరు శత్రువులైనా శత్రువు కోసం స్నేహితులౌతారని చెప్పిందీ అర్ధశాస్త్రమే.. కాబట్టి నీ ఏర్పాట్లని బట్టి ముందే వూహించాను. అయితే ఒక్క విషయం... ధనుష్కోటి బలవంతుడే కాదనను... కాని ఇప్పుడు లేడు... అతడే కాదు, నీ దెబ్బతో ఇన్వెస్టిమెంటు కంపెనీని రక్షించే చేవగల మొగాడు లేక అతడి ఆస్తి మొత్తం వేలం వేయబడింది. జయచంద్ర అలా బలహీనుడు కాడు. ఈ వ్యవహారాల్లో చాలా అనుభవం గల వ్యక్తి. కాబట్టి శతృవు దెబ్బతీసే వరకు ఆగడు... ఆగినట్టు కనిపిస్తాడు... అంతే... అజాగ్రత్తగా వున్నట్టుండే చావుదెబ్బ తీస్తాడు. ఇదంతా ఎందుకు చెబుతున్నానూ అంటే... అవినాశ్ ని కాపాడాలనుకున్న నువ్వు ఫోటోలు తీయిస్తే తప్పించుకున్న ప్రసాద్ అనబడే ఆ గూండా పోలీసులకి శాశ్వతంగా చిక్కకుండా చేసాడు."         ఇన్ని వివరాలు ఆమెకు ఎలా తెలిసాయో అంతుచిక్కని శశాంక విభ్రమంగా ఆమెను చూశాడు. "అంటే"     "సాగర్ ని ప్రసాద్ చేత చంపించాడు...పోలీసులు వెదుకుతున్న ప్రసాద్ ని సర్కార్ చేత చంపించాడు అంతే తన గురించి వివరాలు చెప్పగల రెండు ఆధారాల్నీ రూపుమాపాడన్నమాట"     సాలోచనగా తల పంకించిన శశాంక "ఇవన్నీ నీకెలా తెలుసు" అడిగాడు ఆశ్చర్యం నుంచి తేరుకోలేకపోతూ.     "నాకున్నది చాల హైలెవల్ ఇన్ ఫార్మర్స్ శశాంకా... పదవి సంపాదించుకోవడానికి జయచంద్ర అండ తీసుకున్న సదాశివయ్య అందమైన ఆడపిల్లల కోసం నా దగ్గరకొస్తుంటాడు. అతనే చెప్పాడు ఆశ్చర్యంగా వుందా?"     ఆశ్చర్యపోలేదు శశాంక. "ఇప్పుడు ప్రసాద్ అవినాశ్ కి దక్కకపోయినా ప్రమాదం లేదు సోఫియా... కాని ప్రసాద్ కోసం పోలీసులు గాలిస్తున్నారే, అతడి హత్యని జయచంద్ర ఎలా దాయగలడు?"     "సింపుల్... ప్రసాద్ పరారీలో వున్నట్టు పోలీస్ రికార్డ్సులో ఉంటుంది శాశ్వతంగా... జయచంద్ర అవినాశ్ కి తెలియకుండా ఆ ఏర్పాట్లూ పూర్తి చేసాడు."     ఆమె మాటల్ని మననం చేసుకుంటూ "చాలా తెలివైన మేధావి. తను చేసిన తప్పులో తానే ఇరుక్కునే అరుదైన క్షణాలు కొన్ని వుంటాయి సోఫియా... జయచంద్ర ఇప్పుడలాంటి పొరపాటే చేసాడు" అన్నాడు శశాంక.     ఇది ఆమెకు అర్థం కాలేదు...     కాని అప్పటికే వెళ్ళిపోయాడు శశాంక.                                                        *    *    *    *     కాలనీ వార్షికోత్సవం రోజున మధ్యాహ్నం రెండు గంటల సమయం...     ఓ పబ్లిక్ టెలిఫోన్ బూత్ నుంచి జాకీ చేత సెక్రటేరియట్ లో హోంమినిస్టర్ సదాశివయ్య ఛాంబర్ కి ఫోన్ చేయించాడు శశాంక.     "ఎవరు కావాలి?" మంత్రి పియ్యే ఫోన్ అందుకున్నాడు.     "నా పేరు ప్రసాద్" జాకీ జవాబు చెప్పాడు. "మరేం లేదు. నేనే మొన్న చిక్కడపల్లి పోలీస్ స్టేషన్ లో సాగర్ ని చంపి తప్పించుకున్నది. నాకు షెల్టర్ ఇవ్వాల్సిన జయచంద్ర నన్ను చంపి శాశ్వతంగా సాక్ష్యం సమాధి చేయాలనుకుంటున్నాడు... కాబట్టి ఈ రోజు గౌరవనీయులైన మంత్రిగారితో బాటు వేదికపై వుండగానే జయచంద్రని షూట్ చేయబోతున్నాను. మెస్సేజ్ అందించండి."     కంగారుపడిన పియ్యే రెండు నిముషాలలో ఛాంబర్ లోకి పరుగెత్తుకెళ్ళాడు.     ఆ సమయానికి డిజిపి పోలీస్ కమీషనరుతో శాంతి భద్రతల పరిరక్షణ విషయం చర్చిస్తున్న సదాశివయ్య మెస్సేజ్ ని చదివి నుదుట చెమట పడుతుంటే అసంకల్పితంగా డిజిపి కందించాడు కాగితాన్ని.     "ఏంటీ... చంపేసానన్నాడు... వాడు ఫోన్ చేయడమేంటీ. జయచంద్ర పొరపడి మరోడ్ని లేపేసాడా' ఇదీ సదాశివయ్య ఆ క్షణంలో ఆలోచిస్తున్నది.     సరిగ్గా అదే సమయంలో...     శశాంక జయచంద్రకి ఫోన్ చేశాడు పబ్లిక్ బూత్ నించే.     జయచంద్ర లైనులోకి రావడానికి అరనిముషం పట్టింది.     "నేను జయచంద్రా! ఒకనాడు నువ్వు కాళ్లు కడిగి కన్యాదానం చేయాలనుకున్న శశాంకని. ఇప్పుడు నీ పని పూర్తిచేసి నా భార్య ఆత్మకి సంతృప్తినివ్వబోతున్న సమర్థుడైన భర్తని...ఆగు... ఫోన్ పెట్టేయకు... ఈరోజు సాయంకాలం అంటే మరో రెండు గంటల్లో నేనూ ఫంక్షన్ కొస్తున్నాను. నిన్నక్కడే - అంటే అందరి ముందే చంపబోతున్నాను..."     గొప్పగా ఈ వివరాల్ని సేకరించానని ముందే అన్ని రక్షణ ఏర్పాట్లను పూర్తిచేసుకున్న జయచంద్ర ఇది వూహించలేదు.     ప్రత్యక్ష పోరాటానికి సిద్ధపడమని తానే కాలు దువ్వుతున్నాడు శశాంక.     "బ్రతికున్న నువ్వు నీ పుట్టినరోజు చెప్పగలవు గాని పోయేరోజుని ముందే వూహించలేవు... మరణ వాంజ్మూలానికి ముందే ఏర్పాట్లు చేసుకో" శశాంక ఫోన్ క్రెడిల్ చేశాడు...     శశాంక పేరు వినబడగానే సింహస్వప్నంలా ఉలికిపడుతున్న జయచంద్ర నుదుట చెమట పట్టేసింది.     మరోమారు తన రక్షణ ఏర్పాట్ల గురించి సర్కార్ తో చర్చించాడు ఆస్థిమితంగా.     సరిగ్గా సాయంకాలం ఆరున్నరకి ఫంక్షన్ మొదలైంది.

గ్రీష్మ అతనికి ఆ విషయంలో గురువు పాత్ర పోషించింది. ఆమెకు ఒక విషయం అర్దమైంది. ఇంద్రమిత్ర ఏకసంధాగహి_ కొద్దిరోజుల్లో అతడే తనకు పాతలు చెప్పగలడు. ఇరవై నిమిషాల మధ్య పోరాటం తర్వత__ ఇంద్రమిత్ర తలలోంచి వుద్బవించిన చెమటబిందువు జారిపడి, ఆమె నుదటి మీద పోటమరించిన చెమట బిందువుల్లో కలసి, కణతల మీదగా ఆమె చెవుల పక్కగా జారి, జుట్టులో కలసి అంతర్దనమైంది. తన ప్రియమయిన శిష్యుడివైపు అభిమానంతో చూసే గురువులా ఇంద్రమిత్ర వైపు ప్రేమగా, వాత్సల్యంగా చూసింది. ఇంద్రమిత్ర చెప్పాడు__ "థాంక్స్! నాకిదే ఫస్ట్ టైమ్ ." గ్రీష్మ అడిగింది. "నీకు మొదట పాఠం చెప్పిన గురువుగారికి నువ్వేం దక్షణ యిచ్చావు?" "నేను పెద్దవాడ్నయినతర్వాత ఆయనకు ట్వంటీ పోర్ క్యారెట్, డైమెండ్ స్తడేడ్ ఇంపోర్డ్  డ్ పార్కర్ పెం కొనిచ్చాను." గ్రీష్మ అడిగింది__ "మరి నాకేం యిస్తావ్?" ఇంద్రమిత్రకు ఏం సమధనం చెప్పాలో అర్ధంకాలేదు. అంతలో గ్రీష్మ తన ప్రశ్నకు తానే సమాధానం అంది. "నన్ను సొంతం చ్సుకో... నేను అతడితో కలసి జీవించలేను." "అతడంటే ఎవరు?" అంటూ ఇంద్రమిత్ర అడగబోయాడు. సరిగ్గా అప్పుడు పేలింది.... తన వెనక పొంచివున్నఇక్బాల్ చేతిలోని రివాల్వర్. బుల్లెట్ ఇంద్రమిత్ర భూజాన్ని రాసుకుంటూపోయింది. రివాల్వర్ మళ్ళీ పేలిన శబ్దం వినిపించింది. ఈ సారి ఇక్బాల్ కీచుగా ఆర్తనాదం చేశాడు. ఓ పక్కన పొంచి చూస్తున్న ఇస్మయిల్ పేల్చినా బుల్లెట్ నేరుగా ఇక్బాల్ గుండెలో దిగబడింది. రెండుసార్లు గిలగిలా తన్నుకున్న ఇక్బాల్ తల వాల్చ్జేశాడు. అప్పటికీ తేరుకున్న గ్రీష్మ చకచకా దుస్తులు ధరించింది. ఇంద్రమిత్రకూడా డ్రస్స్ స్ అయ్యాడు. కళ్ళు తెరుచుకుని వెల్లికిలా పడున్నా ఇక్బాల్ ముక్కు దగ్గర వేలు పెట్టి చూశాడు ఇస్మాయిల్. ఇక్బాల్ మరణించినట్లు నిర్దారణ చేసుకున్నారు. ఎదురుగా నిలబడి తనవైపు భయంగా చూస్తున్నా ఇంద్రమిత్రతో అన్నాడు_ "వీడిపేరు ఇక్బాల్! ప్రోఫేషనల్ కిల్లర్.నిన్ను చంపటానికి వీడ్ని అప్పాయింట్ చేశారు." ఇంద్రమిత్ర ఆ ప్రయత్నంగా అన్నాడు_ "ఎవరు?" సమాధానంగా అన్నాడు ఇస్మాయిల్_ "తెలియదు..." గ్రీష్మ ఏదో అనబోతుండగా... ఇస్మాయిల్ చెవులకు వినిపించింది. క్లిక్ మన్నా మెటాలిక్ సౌండ్. రివాల్వర్ స్తేప్తీ క్యాచ్ రిలీజ్ చేస్తున్నప్పుడు వచ్చే శబ్దం అది. క్షణంలో రియాక్టయ్యాడు ఇస్మాయిల్. మెటాలిక్ సౌండ్ వినిపించిన వైపు ఎయిమ్ చేసి, రెండు సార్లు రివాల్వర్ ఫైర్ చేశాడు. ఒక బుల్లెట్ పాషా నుదుటిని రంద్రం చేస్తూ తలలో దిగబడింది... రెండో బుల్లెట్ పొట్టలోకి చొచ్చుకుపోయి వీపులోంచి బయటకి వచ్చింది. అరిచేందుకు కూడా అవకాశం లేకుండా పాషా బొక్క బోర్లా పడిపోయాడు. పాషాను ఉద్దేశించి చెప్పాడు ఇస్మాయిల్. "వేడి పేరు పాషా! వేడి చావుతో కిల్లర్ చరిత్ర అంతం అయిపోయింది. ఇస్మాయిల్ కామెంట్ కు సమాధానంగా వినిపించింది సర్కిల్ ఇన్స్ స్పెక్టర్ ఫెర్నాంఫెర్నాండెజ్ కంఠస్వరం. "నిన్ను అరెస్ట్ చేసి జైలుకు పంపడంతో నీ హిస్టరీ కూడా క్లోజ్ అవుతుంది."

    "కుర్రాడిని ఆఫీసు విషయాల్లో కనిపెట్టుకుండండి. ఎదిగిన పిల్ల మనింట్లో వుంది."     "సత్యవతి గురించా? దానికేవిటీ? రాజాలాంటి సంబంధం వస్తుంది."     "సంబంధాలొస్తాయి కట్నాలివ్వద్దూ" గొణిగింది. ఆయనకు విషయం అర్థమయింది. శక్తి తెలివయిన కుర్రాడు. అన్ని విషయాలూ తెలిసిన కుర్రాడు. అలాంటి 'అసిస్టెంట్' ఇదివరలో తనకంటే ఆఫీస్ లో తన 'పవర్' ఇంకా పెగిగుండేది. ఇప్పుడయినా సమయం మించిపోలేదు. సరయిన సమయానికి శక్తి తనకి దొరికాడు. బెడ్ మీద పడుకునే ముందు 'రేపటి కార్యక్రమం' గురించి ఆలోచిస్తూ నిద్రలోకి జారిపోయాడు.     మార్కేతిగ్ మేనేజర్ 'ట్రిక్స్' మార్కెటింగ్ మేనేజర్ కి వుంటాయి. సరయిన కార్డుల్ని, సరయిన సమయంలో వాడడంలోనే వివేకవంతుడి లక్షం వుంటుందని కూర్మనాధం అభిప్రాయం. వృత్తిరీత్యా ఆయన తెల్సుకున్న సత్యం కూడా అదే!                          *    *    *    *     ఎప్పుడో, ఎక్కడో చదివిన విషయాలన్నీ అకస్మాత్ గా గుర్తుకొచ్చెయ్యి. బాసుతో గడ-గడా మాట్లాడడం, చాలా హేపీగా 'ఫీలయి' పోయాడు శక్తి.     "TRAVEL BROADENS THE MIND" అన్న విషయము కూడా చాలా స్పష్టంగా అర్థమైంది.     బెంగుళూరు వచ్చాడు కాబట్టి, ఇంత విచిత్రమైన వ్యక్తుల్ని కల్సుకోవడం, వాళ్ళతో ఎలా మాట్లాడాలో తెలుసుకోవడం తెల్సినందుకు చాలా గర్వంగా వుంది శక్తికి.     రూమ్ లో భగవాన్ కనిపించలేదు. 'వాంటెడ్'గా భగవాన్ శక్తిని కల్సుకోవడం వల్ల నిరాసక్తను ప్రదర్శిస్తున్నాడన్న విషయం 'శక్తి'కి అర్థమయింది.     'ఈ ఒక్క రాత్రే కదా-'     చాపమీద పడుకుంటూ- 'ఓబ్రాయ్ లైఫ్ హిస్టరీని" తీసుకున్నాడు.                           *    *    *    *     తటాలున మెలకువ వచ్చింది శక్తికి. కళ్ళిప్పి చూసాడు చుట్టూ చీకటి.     చేతి వాచీ వేపు చూసుకున్నాడు.     నాలుగుగంటలయింది.     భగవాన్ కోసం వెతికాడు.     ఎక్కడా కనబడలేదు.     'పూర్ ఫెలో' అనుకుని మళ్ళీ నిద్రపోవటానికి ప్రయత్నిస్తూ అందమైన కలని జ్ఞాపకం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించాడు.                            *    *    *    *     సరిగ్గా ఉదయం ఆరుగంటలయింది.     కాలింగ్ బెల్ మోగడంతో కామాక్షిదేవి తలుపు తీసి "రా బాబూ! వచ్చేసావా?" మనసారా ఆహ్వానించింది.     అంత ఉదయాన్నే వచ్చేసినందుకు ఆవిడ ఏమైనా అనుకుంటుందేమోనని "ఏడుగంటలు దాటితే వర్జ్యం వస్తుంది ఆంటీ! ఇది కూడా ఒకరకంగా ఇల్లు మారడమే కదా! అందుకని" తిధులూ, వర్జ్యాలూ, వారాలు మొదలగు విషయాలన్నీ ఆవిడకు బాగా తెలుసు.     ఉద్దేశ్యం అర్థమై నవ్వుకుంది కామాక్షిదేవి.     డాబా మీదున్న ఏకైక సింగిల్ రూమ్ ని చూపించి "బాత్రూమ్ కింద వుంది" బాబూ అంది.     "ఊరవతలనున్నా ఫరవాలేదు ఆంటీ" అన్నాడు శక్తి.     సరిగ్గా తొమ్మిది గంటలకు ఇంట్లో నుంచి బయటకు వచ్చాడు శక్తి.     అంతకు ముందే సిటీ బస్టాప్ వేపు నడుస్తున్న శక్తి-     "హలో...." పలకరింపు విని ఆ ఏరియాలో తనను పలకరించేదెవరని చటుక్కున తలతిప్పి చూసాడు.     రోడ్డు క్రాస్ చేస్తూ 'మహిత'     తనెక్కడికి వస్తే, ఈ పిల్ల అక్కడికే వస్తోంది. వ్యవహారమేదో అనుమానస్పదంగా వుంది అని ఆలోచిస్తుండగా....     "ఏవిటీ? ఇక్కడ ప్రత్యక్షమయ్యారు?" అడిగాడు శక్తి.     "బాగానే వుంది- మా ఏరియాకి వచ్చింది మీరు... తిరిగి దబాయిస్తున్నారే..."     "మీ ఏరియానా?"     "అంత మతిమరుపైతే ఎలాగండి బాబూ... మొన్న మీరొచ్చింది ఇక్కడికే. అదే నా రూమ్."     ఇంతలో బస్సు రావడంతో ఇద్దరూ బసెక్కి కూర్చున్నాడు. అప్పుడు తటాలున 'శక్తి'కో విషయం జ్ఞాపకానికొచ్చింది.     "మహితగారూ... ఆ చాకులాంటి పిల్ల పేరు కుముద్ బెన్ జోషి... కనుక్కున్నాను..." కిక్కిరిసిన బస్సులో చెవిలో గొణిగాడు శక్తి.     కుముద్ బెన్ జోషి పేరే వినబడింది. మిగతా ఏం వినబడలేదు మహితకు.     "ఆవిడ ఎక్స్ గవర్నర్ కదండీ."     "ఎక్స్ గవర్నరో, వై గవర్నరో, ఆ చాకులాంటి పిల్ల పేరు కుముద్ బెన్ జోషీ అండీ."     "ఎలా తెలిసింది?"     "అలాంటి సీక్రెట్ మేటర్ అడక్కూడదు- అంతే"     "అయితే... మీ 'బేబీ' పేరు కుముద్ బెన్ అన్నమాట"     "కుముద్ బెన్నే 'బేబీ' అనే విషయం ఇంకా తేలాలండి... ఇవాళో రేపో తేలిపోతుంది."     ఇద్దరూ బస్ దిగి నడుస్తున్నారు శక్తి.     "ఏటండీ బాబూ! సడన్ గా నడక స్పీడ్ పెంచారు" తనూ అతని వెనక పరుగు పెడుతూ అంది మహిత.     "మీరు సాధ్యమైనంత మెల్లగా రండి- ఫర్వాలేదు" వెనక్కి తల తిప్పి అన్నాడు శక్తి.     "ఏం"     "మనిద్దరం కల్సిపోవడం, కల్సిరావడం అందరూ చూస్తే ఏమనుకుంటారు? అదే కాకుండా మా 'బేబీ' చూస్తే అసలు నా 'ప్లాన్స్' అన్నీ గంగలో కల్పిపోతాయి- తెల్సిందా?"     "ఆ థీరీ ఏంటో అర్థం కాలేదు మహితకు.     పిచ్చివాడ్ని చూసినట్టుగా చూసింది శక్తిని.     "మీకు వేపకాయంత వెర్రున్నట్టుంది" చిరుకోపంగా అంది.

    కారు ముస్సోరీ మెయిన్ రోడ్ మీద కొచ్చింది.     సిద్ధార్ధ వచ్చి తాగుబోతు కావాలి. వ్యభిచారి కావాలి. అతడ్ని చూసి మహంత కుళ్ళి కుళ్ళి ఏడవాలి. దేశ్ ముఖ్ మాటలు గుర్తుకొస్తున్నాయి.     తనకు ప్రేమ ముఖ్యం కాదు... తన వూరు క్షేమం ముఖ్యం. ఆయనకి తనిచ్చిన మాట ముఖ్యం.     రెస్టారెంటు ముందు కారాగింది. దిగి డోర్ ని పట్టుకుని నిల్చుంది.     "నాకు జవాబు చెప్పలేదు" సిద్ధార్ధ అడిగాడు.     "సిద్ధార్ధా! అయామ్ సారీ! నువ్వు నాకు బోయ్ ఫ్రెండ్ వి మాత్రమే. లవర్ వి కావు. ఎందుకో తెలుసా? నేను నిన్ను ప్రేమించడం లేదు" చెప్పేసి గబుక్కున వెనక్కి తిరిగి రెస్టారెంటులోకి వెళ్ళిపోయిందామె.     నిశాంత చెప్పిన మాటల్ని అర్ధం చేసుకోడానికి అయిదు నిమిషాలు పట్టింది అతనికి.     నిజంగా నిశాంత తనని ప్రేమించడం లేదా? ఒక్కసారి అగాధంలోకి కూరుకుపోతున్నట్టుగా వుందతనికి.     ప్యాలెస్ కు వెళ్ళాల్సిన అతని కారు నేరుగా ఓ బార్ ముందు ఆగింది.     రెస్టారెంటుకొచ్చిన నిశాంత తన అసిస్టెంటుని పిల్చింది. సిద్ధార్ధని ఫాలో కమ్మని చెప్పింది. వాడు ఆఘమేఘాల మీద అతడి కారుని వెంబడించాడు.     ఆ తర్వాత టేప్ రికార్డర్ లోని కేసెట్ తీసి కవర్లో పెట్టి దేశ్ ముఖ్ ఎడ్రస్ రాసి తనే స్వయంగా కొరియర్ సర్వీస్ కి అందజేసింది.     నిన్ను నేను ప్రేమించడం లేదు... అన్న మాటను తన నోటిద్వారా విన్న అతని మనసు గాయపడుతుందని, ఆ తర్వాత అతను ప్యాలెస్ కు కాకుండా బార్ కు వెళతాడని తెలుసు నిశాంతకు.     సిద్ధార్ధ బార్ లో తాగి పడిపోవాలి. ఆ విషయం దేశ్ ముఖ్ కు తెలవాలి. నిశాంత ప్లాన్ ఇది.     అంతా నిశాంత అనుకున్నట్టుగానే జరిగింది.                                                 *    *    *    *     "వెరీగుడ్ మైడియర్ బేబీ! సిద్ధార్ధ బార్లో తాగి పడిపోయిన ఫోటోలు ఇప్పుడే నాకందాయి. నువ్వు పంపిన కేసెట్ కూడా అందిందనుకో" దేశ్ ముఖ్ గొంతులో కసి తీరుతోందన్న ఆనందాన్ని స్పష్టంగా గమనించింది నిశాంత.     "ఫోటోలా? ఫోటోలు నేను పంపలేదు సర్!"     "తెల్సు. ఎప్పుడు ఎక్కడ ఏం చెయ్యాలో నీకు తెలుసు కదూ... అలాగే ఇంకొంతమందికి కూడా తెలుసు."     "అంటే... మీరు నా మీద కూడా నిఘా వేశారా?" కోపంగా అడిగిందామె.     "తప్పదు బేబీ! వాళ్ళు నాకు ఎడిషనల్ ఇన్ఫర్మేషన్ పంపడానికే కాదు, అవసరమైతే నిన్ను రక్షించడానికి కూడా. బైదిబై... అతనిప్పుడు పూర్తిగా గ్రిప్ లోకి వచ్చాడు కదూ?"     "అవును"     "నెక్ట్స్ ఫేజ్ ఏంటో తెలుసా? అతను ఉమనైజర్ కావాలి. ఇప్పటివరకూ నీ ముద్దు స్పర్శతోనే పులకించిపోతున్న తను అమ్మాయి సుఖంలోని అనుభూతి తెలియాలి. మళ్ళీ మళ్ళీ ఆ అనుభూతి కోసం అతను పిచ్చికుక్కలా తిరగాలి. ఆ విషయం మహంతకు తెలిసి కుళ్ళి కుళ్ళి ఏడవాలి" నవ్వాడు. నవ్వి నవ్వి అలిసిపోయాడు దేశ్ ముఖ్.     ఉమనైజర్... ఆ మాట వినగానే ఉల్లిపొర కాగితంలా వణికిపోయింది నిశాంత మనసు.     "ప్రోగ్రాం చెపుతాను విను" దేశ్ ముఖ్ చెప్పడం ప్రారంభించాడు.     "రేపు రాత్రి సరిగ్గా పదిగంటలకు హృషీకేశ్ లోని హోటల్ మేనకకు అతడ్ని తీసుకురా... బార్ లో కూర్చోపెట్టు... పదినిమిషాలు గడిచాక ఏదో వంకతో నువ్వు బయటకొచ్చేస్తావ్. బయటికొచ్చిన నువ్వు ముస్సోరీలోని నీ గెస్ట్ హౌస్ కొచ్చేస్తావ్."     "మరి... అమ్మాయి..." ఏదో అడగబోయింది నిశాంత.     "ఆ ఏర్పాట్లన్నీ ఎప్పుడో జరిగిపోయాయి. అతడ్ని పాడు చేయడానికి హైక్లాస్ కాల్ గర్ల్ పదిగంటల క్రితమే బొంబాయి నుంచి బయలుదేరింది. నీ పని నువ్వు సక్రమంగా చెయ్యి... విష్ యు గుడ్ లక్" ఫోన్ పెట్టేశాడు దేశ్ ముఖ్.     హృషీకేశ్, హోటల్ మేనక, కాల్ గర్ల్...     తనతో జీవితాన్ని పంచుకోవాలని కలలు కంటున్న సిద్ధార్ధను తనే పతనం దిశగా చేర్చడం...     తన చేతుల్తో తను అతన్ని ఒక కాల్ గర్ల్ కి అప్పగించగలదా?     నిశాంత మెదడంతా మొద్దుబారిపోయినట్లయి పోయింది.     సరిగ్గా...     పదినిమిషాలు గడిచాయి. టెలీఫోన్ మోగింది... రిసీవర్ అందుకుంది.     "నేనే... దేశ్ ముఖ్ ను."              "చెప్పండి సర్."     "నీ చేతుల్తో నువ్వు అతడ్ని కాల్ గర్ల్ కి అప్పగించడానికి సందేహిస్తున్నావా?"     "నో... నో సర్..." తత్తరపాటుతో అందామె.     "నాకు తెలుసు. నీ మనసులో ఎక్కడో అతని మీద ప్రేముందని, రాజీవ్ గాంధీని పర్సనల్ గా అభిమానించే థాను తాను బాంబుగా మారడానికే నిర్ణయించుకుంది. ఎందుకో తెలుసా? పగ, కక్ష, కసి... ప్రేమను తుడిచెయ్. ఇంకో విషయం... నీ తండ్రి నువ్వు హైద్రాబాద్ రైలెక్కిన టైమ్ లోనే యాక్సిడెంటుకు గురయ్యాడు తెలుసా? డాక్టర్లు కుడికాలు తీసేశారు తెలుసా?"     దిగ్భ్రాంతితో వింటోంది నిశాంత ఆ మాటల్ని.     "నిజంగానా! మీకెలా తెలుసు? ఇప్పుడెలా వున్నాడు మా నాన్న?" ఆత్రుతతో అడిగిందామె.     "మీ నాన్న ఆర్ట్ ఫిషియల్ కాలుతోనయినా నడిస్తే బాగుంటుంది కదూ?"     "అవున్సార్."     "మరో ఆలోచన లేకుండా అతడ్ని ఉమనైజర్ ని చెయ్యి... సరీగా మూడోరోజుకి మీ నాన్న కృత్రిమ కాలుతో నడిచే ఫోటోని నువ్వు చూస్తావు... ఆలోచించుకో" ఫోన్ పెట్టేశాడాయన.     గిజగిజ లాడిపోయింది నిశాంత మనసు.     తండ్రి రూపం ఒక్కసారి కళ్ళముందు కదలాడింది. అప్రయత్నంగా ఆమె కళ్ళంట కన్నీళ్ళొచ్చాయి.     తను ఇరుక్కున్నది అగాధంలో కాదు... ఊబిలో తను బంధింపబడింది పంజరంలో కాదు... కత్తుల బోనులో... నడుస్తున్నది నిప్పుల వంతెన మీద.     తప్పదు... తన తండ్రి కోసం, తన గ్రామం కోసం, తన బాల్యంని వెక్కిరించిన పేదరికాన్ని నాశనం చెయ్యాలంటే తప్పదు... తన మనసుని పూర్తిగా, శాశ్వతంగా చంపుకోక తప్పదు.     అతన్ని తను ప్రేమించడం లేదు. అతను తనకేమీ కాడు. అప్రయత్నంగా కళ్ళల్లోంచి ఉబుకుతున్న కన్నీళ్ళను చేత్తో తుడుచుకుని లేచి నిలబడింది నిశాంత.                                                  *    *    *    *

    మరో క్షణంలో ప్రసవం అయ్యే గౌతమి...     నిండు మనసుతో, తన శరీరాన్ని అర్పించిన గౌతమి... తన ప్రేమికుడ్ని చంపడానికి గౌతమి...     పరుగెడుతున్న కంపార్ట్ మెంట్ లోంచి దూకింది... బోర్లా పడిపోయింది...     ఆమె నెలల గర్భం గుడ్డులా చితికిపోయినట్టయింది.     "అమ్మా..." బాధగా అరిచింది. అయినా... వెంటనే... లేచి చేతిలోని పిస్టల్ తో ముందుకు పరుగెత్తింది...     విశాలమైన-     రాజమండ్రి ఫ్లాట్ ఫారమ్మీద ముందు అవినాష్ ఆ వెనక వెంటాడుతూ గౌతమి... జనం...     సినిమాలా ఆ దృశ్యాన్ని చూస్తున్న జనం...     మూడు అడుగుల దూరంలో అవినాష్...     "మిస్టర్ స్టాప్ దేర్... కదిలావా... కాల్చిపారేస్తాను..." అరిచింది గౌతమి. ఆమె కీచు గొంతు ఆ సమయంలో రాజమండ్రి ఫ్లాట్ ఫారమ్మీద ప్రతిధ్వనించింది.     అవినాష్ ఆగలేదు... పరుగెట్టబోయాడు... కానీ కుదరలేదు... తన చేతుల్లోని సూట్ కేసులు తన కాళ్ళకు తగిలి, అవినాష్ బోర్లాపడిపోయాడు...     అదే సమయంలో సూట్ కేసులు విడిపోయాయి... అందులోంచి నోట్ల కట్టలు...     పచ్చని నోట్ల కట్టలు... గాలికి ఎగురుతూ... ప్లాట్ ఫారం నిండా...     లేవడానికి ప్రయత్నిస్తున్న అవినాష్ గుండెల్లోకి గౌతమి చేతుల్లోని పిస్టల్ గురి చూసింది.     ఒకటి... రెండు... మూడు... నాలుగు... అయిదు... ఆరు గుళ్ళయి పోయాయి...     అవినాష్ గుండెల్లోంచి లావాలా పొంగుతూ రక్తం... ఏరులై, వరదై, కరెన్సీ నోట్ల మీద ప్రాకుతూ...     అతని కెదురుగా గౌతమి...     ఆ సమయంలో గౌతమి పిచ్చెత్తిన దానిలా ఉంది..     "చచ్చాడు... చచ్చాడు... కిరాతకుడు చచ్చాడు... ద్రోహి చచ్చాడు..." గట్టిగా అరవాలనిపించింది ఆమెకు. కానీ అరవలేకపోయింది.     గట్టిగా ఏడవాలనిపించింది...     ఏడవలేకపోయింది. గట్టిగా హాయిగా నవ్వాలనిపించింది. కానీ నవ్వలేకపోయింది...     కారణం...     ఆ క్షణంలో-     అవినాష్ నెత్తురు మడుగులో గిలగిల కొట్టుకుంటున్న సమయంలో ఆమెకి నొప్పులు... భయంకరమైన నొప్పులు...     బాధగా అరుస్తూ ఆ ప్లాట్ ఫారమ్మీద పడిపోయింది. అరుస్తోంది...     ఏ ఒక్కరూ దగ్గరకు రావడం లేదు...     అయిదు నిమిషాల సేపు అరిచి, అరిచి సొమ్మసిల్లి పోయింది.     ఆమె ప్రసవ యాతన చూసిన అక్కడే ఉన్న కొంతమంది ఆడవాళ్ళు చుట్టూ నిలబడి, పాత దుప్పట్లు పట్టుకున్నారు...     గౌతమి ప్రసవించింది...     ఆ ప్లాట్ ఫారమ్మీదే ప్రసవించింది...     అదే సమయంలో అవినాష్ ప్రాణం గాల్లో కలిసిపోయింది.     ఒక భయానక, భీభత్స దృశ్యం అక్కడ మాయమై పోయింది.     అక్కడ ఒక కలల రాజ్యం గౌతమి కాలిపోయింది..     స్పృహ తప్పిన గౌతమి స్పృహలోకొచ్చింది... చుట్టూ చూసింది.     అప్పటికామె సెకెండ్ క్లాస్ రిటైరింగ్ రూంలో ఉంది. పక్కన రైల్వే లేడీ డాక్టర్.     దూరంగా పోలీసులు...     "ఎవరమ్మా ఆయన... ఆయన్నెందుకలా కాల్చి చంపావ్..." లేడీ డాక్టర్ అడిగింది.     "ఈ బిడ్డకు వాడే తండ్రి" బాధగా చెప్పింది గౌతమి.     కలల దారిమీద నడిచొచ్చిన గౌతమి.     త్రిశంకు స్వర్గమ్మీద దేవేంద్ర భవనాలు నిర్మించిన అవినాష్...     ఇద్దరూ అరుదైన Made for each other ?!!                                                      * సమాప్తం * 

          "మీ బెడ్ రూమ్ లో, పరుపులా, తలగడకింద పురుగులు కానీ నల్లులుగానీ చేరకుండా  వుండాలీ అంటే నాలుగైదు మిరియా గింజల్ని అక్కడ వుంచాలి."     కేవలం టాపిక్ డైవర్ట్ చేయడానికి మాత్రమే అలాంటి ప్రసక్తి తెచ్చిన రుత్వి వూహించలేదు అక్కడున్న ప్రతి యువతీ అంతగా రియాక్టవుతుందని.     "మా ఉప్పు జాడీలో బాగా నీరు చేరుతోంది రుత్విగారూ" వర్షాకాలంలో మరీనూ.       "కొన్ని పచ్చి మిరపకాయలు వేయండి మీరు పట్టదు"     "కారం డబ్బాలో పురుగు పట్టకుండా వుండాలంటే."     "కొన్ని వేపాకులేయండి."     "మా ఫ్రిజ్ అంతా దుర్వాసన వస్తోంది రుత్వీ."     "అయ్యోపాపం" బోలెడంత బాధని అభినయించాడు.     "కొన్ని బొగ్గుల్ని పళ్లెంలో పెట్టి ఫ్రిజ్ లోవుంచితే ఆ దుర్గందాన్ని బొగ్గులు లాగేసుకుంటాయి."     మరో యువతి లేచింది  "నా లిప్ స్టిక్ మరకలు మా ఆయన షర్టుపై పడుతుంటాయి తరచుగా. ఎంత ఉతికినా పోవడంలేదు. "     "ఆ మరకమీద గ్లిజరిన్ పోసి ఓ గంట నానబెట్టి వేడినీళ్లతో తడిసి సబ్బురాస్తే మొత్తం మరకలు  మాయమౌతాయి."     "స్టాపిట్" కమలాదాసు అరిచింది అసహనంగా.     హఠాత్తుగా అక్కడ నిశ్సబ్దం ఆవరించింది.     "రుత్విని మనం పిలిచింది ఇలాంటి చిట్కాల గురించి తెలుసుకోవడానకికాదు. ఆయుర్వేదం గురించి అనుమానాలని నివృత్తి చేసుకోవాలి."     ఇంతకన్నా అదను రాదన్న ఓ మధ్య వయస్కురాలు రుత్విని వెంటనే అడిగింది.     "మా వారి కిడ్నీస్ లో రాళ్లున్నాయి అంటున్నారు డాక్టర్లు. కాకపోతే ఆయన కాస్త భోజనప్రియుడు మందులు వాడుతున్నారనుకోండి."     "మీ వారికి ఉలవచారు అలవాటు చేయండి" ఠక్కున జవాబు చెప్పాడు.     "డయాబెటిస్ వున్న వాళ్లు కూడా ఉలవచారు వాడొచ్చు. ముల్లంగి ఆకునుగాని, దుంపనిగాని దంచి  ఆ రసంతో వులవచారు తీసుకుంటే కిడ్నీలో  రాళ్లు త్వరగా  కరిగిపోతాయి. వాతానికి, పక్షవాతానికి, క్షయ వ్యాధికి వులవచారు మంచిదే."     "క్షయవ్యాధికి మజ్జిగ కూడా మంచిదంటారుగా" అందామె. తనకు తెలిసింది నలుగురికీ తెలియచెప్పడమనే  ఆలోచనతోకాక రుత్విని ఇంప్రెస్ చేయాలనుకుంది.      ఇప్పటికే సశ్య వచ్చి చాలాసేపు అవడంతో సంశయంగా సశ్య వేపు తల తిప్పాడు.     తన అంచనా తప్పుకాలేదు. సశ్య చాలా సీరియస్ గా తననే చూస్తోంది రెప్పవాల్చకుండా.       "వెళ్లాలని తొందరగా వున్నట్టుంది పాపం" అంది శాంత సశ్యని, రుత్విని మార్చి మార్చి చూస్తూ.     "ఒన్ మినిట్ సశ్యా" సూటిగా సశ్యతోనే అనేశాడు రుత్వి "వెళదాం"     ఆఖరి ప్రశ్నకి జవాబు చెప్పి వెళ్లిపోవాలనుకుంటూ ఇందాక మజ్జిగ గురించి మాటాడిన స్త్రీని చూస్తూ అన్నాడు.       "మజ్జిగ తాగితే మనుషులు దేవతలౌతారన్నది ఆయుర్వేదం  తెలియజెబుతుంది. మజ్జిగ తాగితే చంద్రుడికి క్షయ వచ్చేదికాదు. మజ్జిగ అలవాటు వుంటే వినాయకుడికి పొట్ట పెరిగేదికాదు. మజ్జిగ తాగకనే కుబేరుడికి కష్టు రోగం వచ్చింది. ఇలా యోగరత్నాకారంలో మజ్జిగ ప్రశస్తి గురించి చాలా రాయబడింది."     " మేమంతా మజ్జిగ తాగుతున్నాంగానీ మాకెందుకు పని చేయడంలేదట" దీర్ఘందీసింది ప్రౌఢ.     కోపం తెచ్చుకోలేదు రుత్వి" కారణం ఒక్కటే మేడమ్! మనం సాంకేతికంగా చాలా ఎదిగి చేజేతులా ఆరోగ్యాన్ని పాడు చేసుకుంటున్నాము. ఉదాహరణకి మీ ఇంట్లో వుండే ప్రిజ్ ని తీసుకుందాం. అందులో పెరుగుని వుంచుతారు చల్లగా, రుచిగా వుండాలని. అవునా?'     "అయితే" విస్మయంగా చూసిందామె అదో తప్పా అన్నట్లుగా.     "అసలు పెరుగుని ఫ్రిజ్ లో పెట్టడం పెద్ద తప్పు."      అక్కడున్న ప్రతి యువతి ఆశ్చర్యపోయింది రుత్వి స్టేట్ మెంట్ కి.     "పాలని తోడు పెట్టడానికి మనం మజ్జిగ చుక్కలు వేస్తాం. అలా 'లాక్టోబెసిల్లె' అనే  సూక్ష్మజీవిని పాలలో ప్రవేశపెడతాం. ఆ సూక్ష్మజీవే పాలని పెరుగుగా మార్చేది.  పెరుగునిగాని, మజ్జిగనిగానీ మనం తీసుకోవడం ద్వారా ఈ లాక్టోబేసిల్లె మన శరీరంలోకి ప్రవేశించి ప్రేవుల్లోని మ్యూకాస్  పొరని సంరక్షిస్తుంది. అందువలన ప్రేవులు బలబడతాయి. అమీబియాసిస్, టైఫాయిడ్, కానిస్టివ్రేన్ లాంటి చాలా జబ్బుల్ని నయం చేసేది ఈ సూక్ష్మ క్రిమే అని చాలామందికి తెలియదు.     ఆగాడు క్షణం.     "అలాంటి లాక్టోబేసిల్లె పెరుగుని మనం ఫ్రిజ్ లో వుంచడం మూలంగా చనిపోతుంది. మజ్జిగ తాగినా ఫలితం దక్కకుండాపోతోంది."     అంతా తెల్లమొహాలు వేసుకుని చూస్తుండగానే అందరి దగ్గరా ముఖ్యంగా కమలాదాసు దగ్గర సెలవు తీసుకున్నాడు. సశ్యతోపాటు కాన్ ఫెరెన్స్  హాల్లోనుంచి బయటికి నడిచాడు రుత్వి వేగంగా..     ద్వారం బయటికి వస్తూ "నువ్వు కంప్యూటర్ ఇంజనీరన్న బోర్డు పీకేసి  డాక్టరులా బోర్డు  పెట్టికుంటే బెటరు" అంది చిరాగ్గా.     "కోపం తెచ్చుకోకు" నచ్చచెప్పబోయాడు.     "ఒళ్ళు మండిపోయింది అక్కడున్న ఆడవాళ్ళని చూడగానే" సశ్య మొహం  మరింత ఎరుపెక్కింది.       "మండాల్సింది వాళ్లకి."     "అదేం."     "హాల్లోకి వస్తూనే పెద్ద హడావుడికి కారణమయ్యావుగా" సశ్య అర్దంకానట్లు చూస్తుంటే చెప్పాడు.       "నిజం సశ్యా! అక్కడున్న వాళ్ళంతా కాలక్షేపం కోసమోలేదూ!వాళ్ల భేషజాలు ప్రదర్శించుకోటానికి కలిసేవాళ్లే తప్ప వాళ్లదసలు స్నేహంకాదు. అందుకే నువ్వు కమలాదాసుకి  చురకంటించేసరికి మరో లేడీ ఆనందపడింది. కాబట్టే  ఇప్పుడు ఇంకా కంటిన్యూ అయ్యే రభసకి నువ్వు మూలం అంటున్నాను"     "రభస" అంటే?" రెస్టారెంటులోకి దారితీస్తూ అడిగింది సశ్య.       "అలజడి అనే పదానికి సంస్కృతంలో రభస అంటారు. అసలు కుక్కలు కరిస్తే వచ్చే జబ్బు రాహీస్ అంటారకే దానికి మూలం కూడా ఆ రభసనే పదమే"

    అతని బాధామయ గాధ విన్న ప్రతి మగవాళ్ళు కంటతడి పెట్టారు. అతనికి సాయం చేస్తామని మాట ఇచ్చారు.         అంతే.         అక్కడే ఆ రోడ్డు మీదనే అతని చుట్టూ ప్రహరీ గోడలా యుక్త వయసొచ్చిన కుర్రాళ్ళు నిలిచారు. పెద్ద పెద్ద బ్యానర్లు తయారయ్యాయ్. ఉద్యమం ఊపిరి అందేలా దినపత్రికలు కూడా ప్రముఖంగా ఈ వార్తఃని ప్రచురించాయ్.         కఫూర్ ఆనాటి నించి పూర్తిగా నిరవధిక నిరాహారదీక్ష ఘోర మౌనవ్రతం పూని అక్కడే అలానే కూర్చుండి పోయాడు.         రోజు రోజుకి కఫూర్ క్షీణించిపోతున్నాడు. పైగా అతనిప్పుడు వట్టి మనిషి కూడా కాదు. ఆడపిల్లలకు  అదో తమాషాగా ఉంటే మగ పిల్లలకు ఏదో సాధించాలనే పట్టుదల ఏర్పడింది.         కఫూర్ ఎక్కడ మరణిస్తాడోనని ప్రభుత్వం దిగివచ్చింది. ముఖ్యమంత్రిగారు తన మందీ మార్భలంతో వచ్చి "కఫూర్ ని మౌనవ్రతం మానమని అతని కోరికేమిటో చెబితే తీర్చే దారి చూస్తాను" అని చెప్పాడు.         కఫూర్ మౌనవ్రతంలో ఉండటంవల్ల అతని తరపున నిలిచినా మగ పిల్లకాయలు తలో మాట మాట్లాడారు.         "కఫూర్ ని రేప్ చేసింది అంబుజవదనతోపాటు మరో ముగ్గురు ఆడపిల్లలు. ఇప్పుడు కఫూర్ కడుపులో పెరుగుతున్నది ముగ్గురు మగపిల్లలు. ఈ ముగ్గురు మగబిడ్డల తల్లులు ఆ నల్గురు ఆడవాళ్ళలో ఒకరు కావచ్చు. లేక ఇద్దరు కావచ్చు- ముగ్గురు కావచ్చు.         ఇది పరీక్షలవల్ల అంత తొందరగా తేలే విషయం కాదు. కఫూర్ కోరిక ఏమిటంటే "తన కడుపులో పెరుగుతున్న ముగ్గురు మగబిడ్డలకి ఈ నలుగురిలో తల్లులెవరయినా కావచ్చు.         కాని తాను మాత్రం ఆ నలుగురు ఆడపిల్లల్ని పెళ్ళిచేసుకుని తనకు పుట్టబోయే పిల్లలకి తల్లులు వీళ్ళేనని లోకానికి చూపించి తను శీలవంతుడినని నిరూపించుకోవాలని" ఈ మౌనవ్రతాన్ని చేపట్టాడు. కనుక మీరు ఆ నలుగురు ఆడపిల్లల్ని వప్పించి కఫూర్ తో పెళ్ళి జరిపించండి.         కాదంటే అతనికి మరణమే శరణ్యం. కఫూర్ తరపున ఈ మాటలు మేము మీకు చెబుతున్నాము" అంటూ మగపిల్లల కాయలంతా ముఖ్యమంత్రిగారి చుట్టూ చేరి గోలగోలగా అరిచి మరీ చెప్పారు.         "అదెలా కుదురుతుందయ్యా! ఆ ఒక్కమ్మాయిని అంటే నయానో భయానో ఒప్పించి ఆ పిల్లకి జీవితంలో పెళ్ళికాకుండా చేసి ఎప్పటికో అప్పటికి నీ బిడ్డలకి తల్లి అయ్యేలా చేయగలను. ఒకేసారి నలుగురిని పెళ్ళాడుతానంటున్నావ్. అదెలా కుదురుతుంది? వాళ్ళు ఒప్పుకోవాలి కదా!         ఇప్పటికే వాళ్ళల్లో ఎవరికయినా పెళ్ళయి వుంటే అదో కష్టం. నలుగురిలో ఎవర్నో ఒకర్ని అంటే ఎలాగో అలా..." లబ్బున గోల పెడుతూ నెత్తి-నోరు బాదుకొంటూ ముఖ్యమంత్రిగారు వాపోతూ మరీ చెప్పారు.         "ఎందుకు కుదురుదండీ? అలనాడు ద్రౌపది అయిదుగురు మగవాళ్ళను పెళ్ళాడలేదా? చాలాకాలం క్రితం చాలాకాలాల్లో చాలాయుగాల్లో చాలామంది మగవాళ్ళు చాలామంది భార్యలతో చాలా చక్కగా సంసారాలు చెయ్యలేదా?         ఈనాడంటే సృష్టి తారుమారయి మగవాళ్ళక్కూడా కడుపులు రావటంవలన శీలమనేది ఆడదానికే కాదు మగవాడికి వుండాలి. బహుభార్యాత్వం ఉండరాదు. "ఒకే పురుషుడు ఒకే స్త్రీ" అంటూ కొత్త పద్దతులు ప్రపంచంలో ప్రవేశింపచేయబడ్డాయ్"         అని ఒకతను పురాణగాధలెత్తుతూ ఉదాహరణలు చూపిస్తూ ఒక మగవాడు నలుగురు స్త్రీలని పెళ్ళాడవచ్చని నొక్కి వక్కాణించి మరీ చెప్పాడు.         "ఒక పురుషుడు నలుగురు స్త్రీలని పెళ్లాడితే అదో పెద్ద విప్లవం అవుతుంది. ఉన్నా సమస్యలు చాలక కొత్తవి సృష్టిస్తారంటావేమిటయ్యా! మరో మార్గం ఏదయినా చూడండి" అంటూ ముఖ్యమంత్రిగారు నచ్చచెప్పబోయారు.         "సమస్యలెక్కడయితే ఉంటాయో పరిష్కారాలక్కడే ఉంటాయ్ కొత్త రూల్స్ ప్రవేశపెట్టండి ఒక స్త్రీ నలుగురు మగవాళ్ళను పెళ్ళాడొచ్చు. ఒక పురుషుడు నలుగురు ఆడవారిని పెళ్ళాడొచ్చు నంటూ." ఒక యువకుడు సరదాపడిపోతూ ఉచిత సలహా ఇచ్చాడు.         "మీకేమయ్యా! మీది ఉడుకురక్తం ఆవేశంగా ఎన్ని కబురులైనా చెపుతారు. ప్రజలకి నచ్చజెప్పాలంటే నా తలప్రాణం తోకకి వస్తుంది" అన్నాడు.         ముఖ్యమంత్రిగారు ఆ  మాట పూర్తిచేశారో లేదో జనంమధ్యలోంచి ఓ ఆకతాయి కుర్రాడు "ముఖ్యమంత్రిగారికి తోకుందోచ్" అంటూ గట్టిగా అరిచి గబుక్కున ఊరుకున్నాడు.         అతని మాటలకి అందరూ గొల్లున నవ్వారు.         ముఖ్యమంత్రిగారి ముఖం చింతపిక్కయింది. అధిక జనాభా పెరిగి ఓ పక్క మేము కొత్త ప్రణాళిక లేర్పరచి చస్తుంటే ఈ ప్రజలకి బుద్దిలేకుండా ఒక్కొక్కరి కడుపులో ఒకరికి నలుగురి చొప్పున మోస్తూ భారతదేశ జనాభాని ఆకాశంలో చుక్కల్లా లెక్కపెట్టలేనంతగా పెంచేస్తున్నారు.         చెబితే వినిపించుకొని చావరు. మూఢప్రజలు. ఏమన్నా అంటే మౌనవ్రతాలు-నిరవధిక దీక్షలు....వీళ్ళ పిండాకూడు...నా శ్రాద్ధము" అనుకొని పైకి గంభీరంగా మొహంపెట్టి-         "నేను ఆ నలుగురమ్మాయిల దగ్గరికి కూడా వెళ్ళి మాట్లాడి వస్తాను. సమస్యనెప్పుడూ ఒకే కోణంనుంచి చూడరాదు. ఈ విషయంలో కఫూర్ కి న్యాయం కలుగచేస్తానని" చెప్పి ముఖ్యమంత్రిగారు కారెక్కి ఆ నలుగురమ్మాయిల దగ్గరికి బయల్దేరాడు.         మగవాళ్ళందరూ కలిసి "ముఖ్యమంత్రిగారికి జై" అన్నారు. ఆ తర్వాత "కఫూర్ కి జై" అన్నారు.         కొద్దిసేపు అక్కడ జైజై ధ్వనులు సాగిం తరువాత సద్దుమణిగింది.         కఫూర్ మౌనవ్రతం సాగించి దీక్షబూని అప్పటికి వారమైంది. అప్పటికే గుండెల్లో ప్రాణాలు కళ్ళల్లోకొచ్చి నిలిచాయి. ఆ కళ్ళల్లోంచి ప్రాణాలెక్కడ శాస్వతంగా బయటికి పోతాయోనని కళ్ళుమూసుకొని నీరసంగా పడుకున్నాడు కఫూర్.         అతని తరఫున చేరి ఈ దీక్షద్వారా పోరాడుతున్న మిత్రులు ఉత్సాహవంతులయిన యువకులు, స్త్రీలను నిందిస్తూ పాటలు అందుకొన్నారు.         ఆ పాటలు వినీవిని కఫూర్ కర్ణేంద్రియాలు పూర్తిగా దిబ్బెళ్ళు పడిపోయాయి.         అతని గోడేం పట్టని శీలవంతులయిన యువకులు ఉత్సాహంగా పెద్ద పెట్టున తమ నిరసన వ్యక్తం చేస్తూ రకరకాల పాటలు పాడుతూనే వున్నారు.         ఆ ప్రదేశమంతా పాటలతో దద్దరిల్లిపోతూ వుంది.                                                  *    *    *    *

    "మీరు కాదు అసలు కష్టం నాకు. మిమ్మల్ని పొమ్మనమని గట్టిగా చెప్పలేకపోతున్నాను. అలాగని లోపలికి రమ్మనమనీ అనలేకపోతున్నాను."     "పోనీలెండి - దీనిగురించి మీరు మరీ ఫీలై పోనక్కర్లేదు. బయటపడితే నా శత్రువులు నన్ను చంపేస్తారు. అంతేకదా. ఎప్పుడైనా చచ్చిపోవలసిందేగదా. యాభై ఏళ్లు పైబడి కూడా బతకాలనుకోవడం బ్యాడ్ టేస్ట్ అన్నాడు శ్రీశ్రీ. నాకు కేవలం ఇరవై ఎనిమిది ఏళ్ళే కాబట్టి తటపటాయిస్తున్నాను గానీ ఏభై ఏళ్ళయితేనా శత్రువుల ముందు గుండెలు చూపిస్తూ నిలబడేవాడ్ని."     అతను ఈ ఆవరణ దాటి బయటికి వెళ్లడం - అక్కడ పొంచి వున్నవారు అతని మీదపడి కత్తులతో పొడవడం ఆమె కళ్ళ ముందు మెదిలింది.     "వద్దు... వద్దు" కంగారుగా అంది.     "ఏమంటున్నారు?"     "బయటికి వెళ్ళకండి."     "మరిక ఏం చేయమంటారు? మీరేమో లోపలికి రానివ్వడంలేదు."     "ఒక్క షరతు మీద మీరు లోపల పడుకోవచ్చు" ఆమె ఆగింది. షరతు ఏదైనా ఫర్వాలేదు. తల దాచుకోవడానికి ఒప్పుకుంది. అంతేచాలు. అతను ఖుషీ అయిపోయాడు.     "తెల్లవారుజామున లేచి వెళ్ళిపోవాలి"     "అలానే. థాంక్యూ వెరీమచ్"     ఆమె పక్కకు తప్పుకుంది లోనికి రమ్మన్నట్లు.     అతను ముందుకి నడిచాడు.     ముందు పెద్దగది. దాని వెనక చిన్నగది ఓ పక్క, మరోపక్క టాయ్ లెట్ వున్నాయి.     తల తుడుచుకోవడానికి ఏమైనా వుందేమోనని చూస్తూ నిలబడ్డాడు. ఇది గ్రహించి ఆమె లోపల గదిలోంచి ఓ టవల్ తెచ్చింది.     "థాంక్యూ! ఇలా ప్రతిసారీ థాంక్స్ చెప్పడం ఎబ్బెట్టుగా వుంటుంది. వెళ్ళే ముందు ఓ పెద్ద థాంక్స్ చెప్పేస్తాన్లెండి.     మాటలు ఇంక అనవసరం అన్నట్లు ఆమె మంచంవైపు చూస్తూ - "మీరిక్కడ పడుకోండి. నేను లోపలున్న గదిలో పడుకుంటాను" అని వెళ్ళిపోయింది.     ఒళ్లంతా బాగా తుడుచుకున్నాక మంచం మీద పడుకున్నాడు.     "ఉదయాన్నే వెళ్ళిపోవాలి. ఆమె చివరిసారి హెచ్చరిస్తున్నట్లు చెప్పింది."     "ఉదయం మాటకదా! ఈ రాత్రికే ఎన్ని జరగకూడదు? ఏం జరిగినా జీవితంలో ఆశ్చర్యపోనక్కర్లేదు. ప్రళయం వచ్చి మొత్తం ఈ ప్రపంచమంతా జలమయం అయిపోవచ్చు. లేదూ విజయదశమిలోగా 'నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను' అని మీరు నాతో చెప్పచ్చు..." అతను ఏదో ట్రాన్స్ లో వున్నట్లు చెప్పుకుపోతున్నాడు. అందులోనూ ధర్మప్రచారిణి అంటే ఏమిటో అతనికి తెలియదు. సరదాగా మాట్లాడుతున్నాడు - అంతే.     ఆమె మాత్రం అక్కడే ఆగిపోయింది. పూర్వాశ్రమంలో వితంతువుగా వుండి, ఇప్పుడు ధర్మప్రచారిణిగా అంకితం కాబోతున్న ఆమె ఈ మాటలకు నిలువెల్లా వణికిపోయింది. పిడుగు తనమీదే పడి శరీరమంతా ఛిద్రమైపోయినట్లు విలవిల్లాడిపోయింది.     తరుణ్ ని చంపడానికి సరితాదేవి పెట్టిన గడువూ, ధర్మచారిణిగా మౌనిక దీక్ష తీసుకునే రోజూ, ఆమెచేత ఐ లవ్ యూ అనిపించుకోవడానికి అతను తనకు తానే పెట్టుకున్న గడువూ - విజయదశమే కావడం యాదృచ్ఛికమే.     ఏది ఏమైనా అసలు సిసలు కథ ఇప్పుడే ప్రారంభమైందన్న మాట.     తరుణ్ పడుకున్నాడే గానీ నిద్ర రావడంలేదు.     గుండెల్లో పూలమొక్కలు మొలిచిన ఫీలింగ్. నీలాకాశం నునుపుకి జారుతున్న తెల్లటి మబ్బుతునకలా వున్న మౌనిక పక్కగదిలోనే పడుకుని వుందన్న భావాన రక్తంలో హోలీ పండుగను జరుపుకున్నట్టుంది.     అతను అటూ ఇటూ దొర్లుతున్నాడు గానీ నిద్రాదేవి రావడంలేదు. ఒక్కోరాత్రి ఇంతే. నిద్ర శరీరానికి అంటుకోదు. మౌనికతో మాట్లాడాలన్న ఒత్తిడి ఎక్కువ కావడంతో ఇక భరించలేక "మౌనికగారూ" అంటూ పిలిచాడు.     అప్పుడే దిగ్గున లేచినట్లు ఆమె "ఆఁ" అంది.     "ఈ అనాథ మహిళా సదన్ లో నేనొక్కడ్ని పురుషుడ్ని కదా, పొరపాటున మీవాళ్ళు ఎవరైనా నన్ను చూస్తే ఏదైనా ప్రమాదం వస్తుందేమోనని బెంగగా వుంది. అలాంటిదేదైనా జరిగితే నా పని నెరభైలు శీనులా అయిపోతుందేమో?" అన్నాడు.     "నెరబైలు శీనా! ఎవరతను?" మామూలు ఉత్సాహంలో తను అలాంటివి అడిగి వినకూడదన్న విషయం మరిచిపోయింది ఆమె.     "మీరు అడిగారు కాబట్టి చెబుతున్నాను. మా నాన్న టీచర్. రకరకాల పల్లెటూర్లలో పెరిగాను. టౌన్ కి వచ్చేసేముందు నెరబైలులో వుండేవాళ్ళం. శీనూది ఆ ఊరే. ఊరంటే పెద్ద ఊరేం కాదు. రెండే వీధులు వుండేవి. శీనూ వాళ్ళ నాన్న దగ్గర్లోని ఫ్యాక్టరీలో పనిచేసేవాడు. ఆయనకి ఇద్దరు కొడుకులు. పెద్దవాడు శ్రీను. రెండోవాడు నాగరాజు.     ఫ్యాక్టరీలో బాగానే సంపాదించేవాడనుకుంటాను, శీనూ తండ్రి పొలాలు కొనడం ప్రారంభించాడు. అదిగో ఆ సమయంలోనే ఏటిగట్టునున్న రెండకరాల పొలం కూడా కొన్నాడు. ఈ పొలం కొన్న దగ్గర్నుంచి శీనూ ఊర్లో వుండడం మానేశాడు. ఎప్పుడు చూసినా ఏటిగట్టునున్న పొలం దగ్గరే.     వాడికి అప్పటికి పెళ్ళి కాలేదు. ఆ వయసులో ఎప్పుడు పని తప్పించుకుంటామా, ఊర్లో తిరుగుదామా అనే వుంటుంది. అలాంటిది వాడు పొలానికి అతుక్కుపోవడం విచిత్రంగా అనిపించింది.     అసలు విషయం తర్వాత తెలిసింది.     పక్కవీధిలో పైభాగమంతా - అంటే ఓ పదిహేను ఇళ్ళుదాకా వుండేవి. ఆ ఇళ్ళల్లో చాలామంది అమ్మాయిలుండేవాళ్ళు. బాగా డబ్బున్న కుటుంబాలు కాబట్టి అందంగా వుండడంతోపాటు ఆకర్షణీయంగా కూడా వుండేవాళ్ళు. వాళ్ళంతా శీనూ పొలం పక్కనుండే ఏటికి బట్టలు ఉతుక్కోవడానికి వచ్చేవాళ్ళు.     వాళ్ళు వచ్చే సమయానికి శీను తన పొలం పక్కనున్న చెట్ల వెనక నక్కేవాడు. మొదట్లో ఆ విషయం అమ్మాయిలకి తెలిసేది కాదు. ఎవరూ లేరని కాస్తంత ఫ్రీగా వుండేవాళ్ళు. బట్టలు వుతికేప్పుడు చీరకుచ్చిళ్ళు, లంగా కొసను బాగా పైకెత్తి బొడ్లో దోపుకునేవాళ్ళు. ఏటిగట్టున వేసున్న బండరాయిలపై కూర్చుని బట్టలు వుతుక్కునేవాళ్ళు. ఇక శీను చెట్ల వెనక జేరి వాళ్ళ పాదాల సౌందర్యాన్ని తనివితీరా చూసేవాడు.     ఇలాంటివి ఎక్కువ రోజులు ఆగవు. వాళ్ళలో సుభాషిణి అనే అమ్మాయి వుండేది. కాస్త తెలివైన పిల్ల. తాము బట్టలు ఉతకడానికి వెళ్ళేప్పుడు పొలంగట్టు మీద తెల్లటి కాళ్ళ కొంగలా కనిపించే శ్రీను తాము ఏట్లోకి దిగగానే ఎటు ఎగురుకుంటూ పోతున్నాడని గమనించడం ప్రారంభించింది.     చెట్ల ఆకుల సందుల్లో ఓరోజు రెండు తెల్లటి కనుగుడ్లు కనపడగానే విషయం అర్థమైపోయింది.     'శీనూని గమనిస్తున్నారా? రోజూ వాడు మనం ఏట్లోకి దిగి కుచ్చెళ్ళు పైకెత్తగానే చెట్ల సందుల్లోంచి దొంగతనంగా చూస్తున్నాడు గమనించండి' అంది ఆమె మిగిలిన అమ్మాయిలతో.     వాళ్ళూ గమనించారు. అయితే శీనూకి ఇలా తన గుట్టు అమ్మాయిలకి తెలిసిపోయిందని తెలియదు.

    తొందరపడకూడదు .నిదానంగా అన్నీ అడిగి తేల్చుకుందాం అనుకున్న పార్వతికి నిగ్రహించుకోలేని కోపం వచ్చింది. భుజంమీద వున్న భర్తచేతిని విదిలించుకొని లేచింది.     "అవును నేవున్నాను. ఇంకా చావు రాలేదంతే, మీరు వచ్చివుండేది రెండురోజులు. ఆ రెండురోజులూ ఊళ్లో తిరిగి రావటం. ఇంట్లోవున్న కాసేపు మాయమాటలు చెప్పి నా కళ్ళు కప్పటం. పిల్లలెలా వున్నారు? ఏంచదువుతున్నారు? వారి భవిష్యత్తు ఏమిటి? ఒక్కసారి అడిగారా? నీవున్నావుగా! ఎంత తేలిగ్గా అన్నారండీ, 'అమ్మా! అందరి నాన్నగార్లలా మా నాన్నగారు మనదగ్గర వుండరేమమ్మా!, అంటూ పిల్లలు వేధిస్తుంటే, మీరిచ్చే డబ్బు చాలక యీ ఇంట్లో వున్నందుకు పిన్ని హీనంగా మాటలంటుంటే, ఇరుగుపొరుగు హేళనగా చూస్తుంటే, నాకు చావు రాలేదు. మామూలుగానే వున్నాను" ఆవేశంలో ఆపై నోరు పెగల్లేదు పార్వతికి. చీర చెంగు నోట్లో కుక్కుకుంది. ఎక్కిళ్ళు పైకిరాకుండా వ్యర్ధప్రయత్నం చేస్తూ.     "పారూ నేను నాటక సమాజానికి అంకితం అయిపోయాను. నాలాంటి ప్రసిద్ధకళాకారుడు సంసారం, భార్య, పిల్లలూ అనుకుంటూ చేతులు ముడుచుకు కూర్చుంటే, ఎప్పటికీ కీర్తి శిఖరాలను అందుకోలేడు."     "కళాకారులు సన్యాసులు కారండీ! వారూ భార్యా, పిల్లలతో సుఖంగా వుంటారు. మీకు ఏ జంజాటన లేకుండా తిరగటం అలవాటయింది. కీర్తికాంక్ష తోడయింది. మీకు నేను ఏ విషయంలోనూ అడ్డుతగలను. ఈ క్షణం నుంచీ నేనూ పిల్లలం మీ వెంట వుంటాము."     మధుసూదనంకి చిర్రెత్తుకొచ్చింది.     "నాతో వుండటం అన్నది ఎప్పటికీ కుదరదు. ఎక్కడో పడుకుంటాం, ఏదో తింటాం ఇవాళ యిక్కడ, రేపు అక్కడ ఎలా కుదురుతుంది? నీకు అలవాటయిన ఇల్లు, మనుషులు." కచ్చితంగా చెప్పేశాడు మధుసూదనం.     "పిల్లలను పెంచి పెద్దచేయవలసింది, యిరువురి బాధ్యత. నే ఒక్కదాన్ని యీ భారం మోయలేను."     "ఆ సంగతి ముందే ఆలోచించాల్సింది. పిల్లలు పుట్టింతరువాత చింతించటం, చేతులు కాలింతర్వాత ఆకులు పట్టుకున్న చందనం లాంటిది."     "అంటే.....! పిల్లల్నికనటంలో నా ఒక్కదాని చెయ్యేవుందా?" తమ యిరువురిమధ్య యిలాంటి సంభాషణ దొర్లుతున్నందుకు సిగ్గుతో చితికిపోతూ అంది పార్వతి.     "ఆ__పుట్టినబిడ్డకు తల్లి ఎవరో తెలుస్తుందట. తండ్రి తెలియదు. "బాబూ! ఇతను నీ తండ్రి" అని చెపితే తప్ప. ఓ మహాకవి కధనం ఇది".     "ఛీ......ఛీ......ఏమంటున్నారో తెలిసే అంటున్నారా? ఇంతవరకూ లోకులు అంటున్నది కారుకూతలని వూరుకున్నాను. రమామణిని వివాహం చేసుకున్నారటగా? భార్య వుండగా మరో పెళ్ళి చేసుకున్న మీరు ఇంతకన్నా ఏం మాట్లాడగలరు?" పార్వతి తను కళ్ళారా చూస్తే తప్ప రమామణి విషయం ఎత్తకూడదనుకుంది. అనుకోకుండా ఆ ప్రసక్తి రానే వచ్చింది. ఎలాగూ బైటపడింది కాబట్టి నిజం గట్టిగా తెలుసుకోటానికే నిశ్చయించుకుంది.     పార్వతి మాటలువిని నిర్ఘాంతపోయాడు మధుసూదనం.     "ఎవరు చెప్పారు నీకిది?"     "చెప్పింది ఎవరయినా నిజమేచెప్పారు. నిజం కాదంటారూ, నన్నూ పిల్లలనూ మీ వెంట తీసుకెళ్ళండి. కలో గంజో తాగి మీదగ్గరే పడివుంటాము."     "ఎవరో గన్నాయిగాడు చెప్పింది నిజం అక్కడికి నా మాట అబద్ధం. నువ్వు నమ్మినా నమ్మకపోయినా, నిన్ను నావెంట తీసుకెళ్ళేది లేదు. ఇలా ఇంటికి రాగానే పోట్లాట పెట్టుకుంటే నా ముఖం కూడా చూడవు గుర్తుంచుకో" మధుసూధనం బెదిరింపుగా అన్నాడు.      "మీరు కాదంటే నమ్మేటంత మూర్ఖురాలిని కాదు. రమామణిని పెళ్ళి చేసుకున్నారు. అందుకే నన్ను తీసుకెళ్ళనంటున్నారు. నాటకాలమనిషి నాటకం ఆడక యింకేం చేస్తాడు. మీరు తీసుకెళ్ళకపోయినా మీ వెంట ఎంతదూరం వెళితే అంతదూరం వస్తాను."     పార్వతి మొండితనం తెలిసిన మధుసూధనం తగ్గిపోయాడు. నే చెప్పేది విని నన్నర్ధంచేసుకో పారూ!" అంటూ పార్వతి చెయ్యిపట్టుకు తీసుకువెళ్ళి మంచంమీద కూర్చోపెట్టాడు.     "అనుకోని సంఘటనలు కొన్ని జరిగి రమామణిని దగ్గరకు తీసాను. ఎలా వదిలించుకోవాలో తెలియటంలేదు. నావల్ల పొరపాటు జరిగింది. నిన్నూ, పిల్లలనూ అన్యాయం చేయను. వచ్చిపోతుంటాను. డబ్బు పంపిస్తాను. నువ్వు రావటంవల్ల పరిస్థితులు విషమిస్తాయి. నాటక సమాజంనుంచి బైటికి రావలసివస్తుంది. నాకు ఏ పనీ చేతకాదు. జోలి తగిలించుకొని వీధులు తిరగాల్సిందే."     తను విన్నది నిజమయ్యేటప్పటికి, ఎన్నో అనుమానాలు బయలుదేరాయి పార్వతికి. గోడమీద పిల్లి వాటంగా అంది. "అయితే నేవిన్నవన్నీ నిజాలే చాలామంది ఆడవాళ్ళతో మీకు సంబంధం ఉందటగా?"      "ఎవరు చేరవేస్తున్నారు నీకీ వార్తలన్నీ?"     "కళ్లారా చూచినవాళ్ళు." మరో అబద్ధం ఆడింది పార్వతి.     మధుసూధనం మంచంమీద నుంచి విసురుగా లేచాడు.     "నా గురించి ప్రతివిషయం ఎంక్వయిరీ చేయటంలో నీవుద్దేశ్యం ఏమిటి? నా ఇష్టమొచ్చినట్లు వూరేగుతాను. కావాలంటే నువ్వూ వూరేగు. ఎప్పటిలాగా వచ్చిపోతూ వుండనా? పూర్తిగా వెళ్ళి పొమ్మంటావా? నా అవసరం, డబ్బవసరం లేకుండా బ్రతకగలవా?"     "భర్త క్షేమం గురించి తెలుసుకోటం భార్యధర్మం. ప్రతినిమిషం మీ సన్నిధిలోనే వుంటే అడ్డమైన తిరుగుళ్ళూ తిరగరు. అందుకే మీతో వస్తానని మరోసారి చెపుతున్నాను. మీ అవసరం అంటే ఏమిటి? మీ వీలయినప్పుడు ఓసారి రావటం. ఫలితం మరో బిడ్డకు తల్లిని కావటం, అదేగా నే పొందుతున్న స్వర్గం? ఇస్తున్న డబ్బంటారా? రెండు నెలలకు మూడునెలలకు పాతిక, యాభయి. అర్జంట్ అని లెటర్ రాస్తే పంపేది మరో పాతిక. నాలుగు పొట్టలకు నిండా గంజి కూడా రాదు. పిన్ని దయాధర్మబిచ్చంమీద బ్రతుకుతున్నాను. ఇహపై మిమ్మల్ని భరించలేనని స్పష్టంగా చెప్పింది. చివరిసారిగా నేను కావాలో, పరాయి ఆడవాళ్ళూ ,తిరుగుళ్ళూ కావాలో చెప్పి వేయిండి."     "ఎందుకు ఇన్నిసార్లు అడుగుతావు. నిన్ను నావెంట తీసుకెళ్ళటం కలలో మాట? నా అవసరం వుందో లేదో నువ్వే చెప్పు."     "శీలం అనేది స్త్రీకే కాదు పురుషుడికి కూడా ముఖ్యం. అడ్డమైనవాళ్ళతో పోయివచ్చే మీతో కాపురం చేయటం నా వల్లకాదు." పార్వతి కోపంతో వళ్ళు మరిచిపోయి అన్నది.  

    కమిటీ అధ్యక్షుడు జుట్టు పీకేసుకుంటూ "నో! గెటెవే" అంటూ మళ్ళీ గావుకేక పెట్టాడు.     "మళ్ళా ఏమిటి?" చిరాకుగా అడిగాడు జనార్ధన్.     "సోదర సోదరీమణులారా! ప్రస్తుతం లోయర్ కే.జీ. పిల్లల మీద మల్టీమీడియా ద్వారా బలవంతంగా రుద్దబడుతున్న సెక్స్ ఎడ్యుకేషన్ ని ప్రభుత్వం నిషేధించాలి" ఆవేశంగా అరచాడతను మైక్ లో.     మాకెవరికీ నోట మాట రాలేదు.     "అదేమిటి సెక్స్ ఎడ్యుకేషన్ ని ప్రవేశపెట్టాలని ఇందాక మీరేగా అన్నారు?" అడిగాడు రంగారెడ్డి.     "అవును! అన్నాను-"     "ప్రభుత్వం దానికోసమే మీ కమిటీని కూడా వేసిందని చెప్పారు!"     "అవును! వేసింది-"     "మరిప్పుడు సెక్స్ ఎడ్యుకేషన్ నిషేధించాలంటారేమిటి?"     "అవును! ముమ్మాటికీ నిషేధించాలి! నిషేధించాలి" అంటూ స్టేజి దూకి పరిగెత్తాడతను- జుట్టు పీక్కుంటూ- వెనుకే మిగతా మెంబర్లు కూడా పరుగెత్తారు. సంగతేమిటో అర్థంకాక మేము వారిని వెంబడించి వాళ్ళెక్కిన కారు చుట్టూ మూగాము.        "సంగతేమి - గిట్ల ఉరుకుతున్రు?" అడిగాడు యాదగిరి అధ్యక్షుడి దగ్గరకెళ్ళి.     "ఇక్కడ - ఈ పిల్లల మధ్య ఇంకాసేపుంటే మా అందరికీ పిచ్చెక్కిపోతుంది" భయంగా అన్నాడతను.     "పిచ్చెక్కుతుందా?"     "పూర్తిగా! అన్ క్యూరబుల్ మాడ్ నెస్-"     "కాని మరి మేమంతా ఏ పిచ్చీ ఎక్కకుండా- వాళ్ళతోపాటే ఉంటున్నాము కదా-" అడిగాడు రంగారెడ్డి.     "అవును! ఇంతవరకూ ఒక్కరికి కూడా పిచ్చి ఎక్కలేదు! మా కాలనీలో నుంచి ఎవ్వరినీ పిచ్చాసుపత్రిలో చేర్చనేలేదు-" అన్నాడు శాయిరామ్.     సరిగ్గా అప్పుడే యాదగిరి వాళ్ళబ్బాయి ట్రాన్సిష్టర్ ఆన్ చేశాడు. గడ్డియన్నారం నుంచి బేబీ జానకి, మాస్టర్ చింటూ, వాళ్ళ తమ్ముడూ, చెల్లాయ్ ఇంకా వారి మిత్రులూ వీరందరి కోరిక పైనా.     రాత్రి రహస్యం చిత్రంలోని పాట-     "శోభనం- ఇది శోభనం-     ఏయ్- నిన్నే-     ఏమిటండీ?     తెల్లకోక కట్టావా?     ఊ!     మల్లెపూలు పెట్టావా?     ఊ!     ఇకరావే సయ్యాటకూ- వళ్ళంతా కైపెక్కిపోతున్నాదే-     నిద్ర వస్తోందండీ-     తొలి రాత్రి కాళరాత్రి కావాలే పిల్లా-     నిద్దరనేది అసలే రాలాదే మళ్ళా- ఊ! ఉ హు హ- ఊ - ఉహుహ-     (మూలుగుడు వినిపించసాగింది)     కమిటీ అధ్యక్షుడు ఈసారి చెమటలు తుడుచుకోలేదు.     "చూడండి! మీ కాలనీ నుంచి ఇంతవరకూ ఎవరూ పిచ్చాసుపత్రికి పోలేదన్నారు కదూ?"     "అవును!" సగర్వంగా చెప్పాడు రంగారెడ్డి.     "అందుక్కారణం ఏమిటో తెలుసా?"     "ఏమిటి?"     "అసలు మీరున్నదే పిచ్చాసుపత్రిలో!"     అందరం ఉలిక్కిపడ్డాం.     "మేము పిచ్చాసుపత్రిలో ఉన్నామా?"     "అవును! ఆ పిచ్చాసుపత్రి పేరేమిటో తెలుసా?"     ఎవ్వరం మాట్లాడలేదు.     "ఏమిటి?" కొద్ది క్షణాల తర్వాత అడిగాడు శాయిరామ్.     "ఆంధ్రప్రదేశ్" లేదా "భారతదేశం"     కాదు స్టార్టయి వెళ్ళిపోయింది.     అందరం వాళ్ళ మాటలు అర్థంకాక మొఖాలు చూసుకున్నాము మళ్ళీ. ఈలోగా స్టేజీమీద పిల్లలు కొంతమంది రికార్డ్ డాన్స్ చేస్తూండడంతో ఆ విషయం ఆలోచించటం మానేసి స్టేజ్ దగ్గరకు పెరుగేత్తాం- వాళ్ళ డాన్స్ ఎంజాయ్ చేయటానికి!                                                     *  *  *  *  *

    ప్రత్యక్షంగా, టేలిఫోన్స్ మీద, టెలిగ్రామ్స్ ద్వారా మాదాల వెంకట్రామయ్యకి అభినందనల పరంపరను అందజేస్తున్నారు.     అందరి అభినందనల్ని సగర్వంగా స్వీకరిస్తూ__ సముచితరీతిన ఎక్నాలేడ్జీ చేస్తూ అంత పెద్ద కాంట్రాక్ట్ తనకే వచ్చిన సందర్బాన్ని పురస్కరించుకుని తన సంస్థలలో పనిచేస్తున్న సిబ్బంది అందరకీ స్వీటు పాకెట్లు పంచాడు. ఒక నేల జీతం బోనస్ గా ప్రకటించాడు. అఫేసులో మాదాల వెంకట్రామయ్య ఇంత ఆనందంగా వుంటే, అతడికి లోనుయిస్తున్న బ్యాంక్ అధికార్లు  అతడి రాకకోసం ఎదురుచూస్తూ అక్కడ పడిగాపులు కాస్తున్నారు. తన ఆఫీసు వర్క్ పూర్తీ చేసుకుని బ్యాంకు కి వెళ్ళడం__ ఫార్మల్ గా కంగ్రాచ్యులేషన్స్ అందుకోవడం__ అప్పటికే తన కంపెనీ ఆడిటర్స్ పూర్తీచేసిన ఇన్ ఫర్మాల్ డాక్యుమెంట్లుమీద సంతకాలు చేయడం జరిగిపోయింది. ఈ తతంగమంతా కేవలం అరగంట వ్యవధిలో జరిగిపోయింది.     బ్యాంకు చైర్మెన్ చాంబరునుంచి బయటకు వస్తున్న మాదాల వెంకట్రామయ్యని సాగనంపడానికి బ్యాంకు చైర్మెన్ తోపాటు ఇతర డైరెక్టర్లు, మాదాల వెంకట్రామయ్య ఆడిటర్స్ వున్నారు. ఫస్ట్ ఇన్ స్టాల్ మెంటుగా బ్యాంకు పాతిక కోట్ల రూపాయలు శాంక్షన్ చేసింది_రీపే మెంట్ కి స్టేట్ గవర్నమెంట్ హామీ ఇచ్చింది.     చైర్మెన్ చాంబరు నుంచి ఏం.వి.అయ్య బయటకు రాగానే దాదాపుగా ఏడెనిమిది కెమెరాలు క్లిక్కుమన్నాయి. రిపోర్టర్లు అతడ్ని చుట్టూముట్టారు.     "సార్_ అండర్ సిటీ నిర్మాననికిఒ సంబందించి మీ ఆర్కిటెక్ట్స్ గీసిన  లైన్ డ్రాయింగ్స్ కావలి" ఒక రిపోర్టరు అడిగాడు.     "అండర్ వాటర్ కన్ స్త్రస్ఖాన్ కి మీరు జపాన్ నుంచి తెప్పించే ఎక్వూఫ్ మెంట్ డిటేయిల్స్ కావాలి" వేరొక రిపోర్టరు ప్రశ్న.     "సార్! టోటల్ ప్రాజెక్ట్ కాస్త, బ్యాంకులోను స్టేట్ గవర్న మెంట్ రిజర్వు బ్యాంకు సహాయం ఎంత?" యింకొక రిపోర్టరు అడిగాడు.     "ఇంతకీ కన్ స్ట్రక్షన్  ఎప్పుడు ప్రారంభిస్తున్నారు? ఎప్పటికి పూర్తవుతుంది?" ఇలా ప్రశ్నలు వెలువడ్డాయి.     వీటన్నిటీకి మాదల వెంకట్రామయ్య ఒకే ఒక సమాధానం యిచ్చాడు.     "రేపు లేదు, ఎల్లుండి ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్ పెడుతున్నాను. ఆ కాన్ఫరెన్స్ ఐ.ఏం.గారు, బ్యాంక్స్ అఫీషియల్ కూడా హాజరవుతున్నారు.టోటల్ ప్రాజెక్ట్ రిపోర్టు బ్రావుచార్స్ ఇస్తాం."     సరిగ్గా అదే సమయంలో_ మాదల వెంకట్రామయ్య తన ఇమ్పావుర్తేడ్ కారులో కూర్చున్న సమయంలో_జైన్ అండ్ జైన్ ఆడిటర్స్ కార్యాలయం ముందు ఓ కారు ఆగింది. ఆ కారులోనుంచి ముందుగా కావ్య, ఆ తర్వాత తంభి దిగారు.                              0    0    0    0     దక్షణాదిన కాంగ్రెసేతర రాజకీయ పార్టీల ప్రాబల్యం ఎక్కువగా వుండటం_ హర్యానాలో దేవీలాల్, అస్సౌంలో మహంత, పశ్చిమ బెంగాల్ లో జ్యోతిబసు అధికారంలో వుండటం వి.పి.సింగ్ బోఫోర్స్ వ్యవహారాన్ని పట్టుకుని వ్రేలాడటం_తమిళనాడులో ఏం.జి. ఆర్. మరణానంతరం రాజకీయ పరిస్థితి తలక్రిందులు కావడం ప్రధానిని రాజకేయంగా క్లిష్ట పరిస్థితుల్లో నెట్టింది. ఈ రాజకీయ సవాళ్ళను ఎదుర్కోవడానికి వయోజన ఓటు పరిమితిని 18ఏళ్ళకు తగ్గించాడు. ఇళ్ళస్థలాలు లేని పేదలకు_ 50 హజల చొప్పున అదీ మహిళల పేరున పట్టాలు ఇవ్వడానికి ఆదేశాలు కార్యక్రమాన్ని ఇచ్చాడు. ఫలితంగా మాదాల వెంకట్రామయ్య తన కాంట్రాక్టు విషయమై ఏర్పాటు చేయవలసిన ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్ వాయిదా పడింది.     అంతకుమించి పార్టీ ఫమ్డుకి చందా యివ్వవలసి వచ్చింది. అంతకుమించి_ రాష్ట్రంలోని ప్రముఖ పారిశ్రామిక వేత్తల్ని, సాంఘిక సేవకులను, పార్టీ నాయుకులను ప్రధాని కలియనున్నారు. స్థానికంగా ప్రధాని రక్షణ ఏర్పాట్లు విషయమై రెండు సమస్యలు వున్నాయి ప్రధాని హత్యకు ప్రతిన బూనిన సిక్కు టెర్రరిస్టులు సరేసరి. రెండోవవారు నక్సలైట్లు, కొండపల్లి సీతారామయ్య గ్రూపువారు చాలా యాక్టివ్ గా వున్నారు, అందువల్ల ప్రధాని రక్షణ విషయమై తీసుకోవలసిన జాగ్రత్తలలో ముఖ్యమంత్రి తల మునకలాయి వున్నాడు.     ప్రధాని వచ్చినప్పుడు, ఆ కార్యక్రమానికి టాను హాజరయ్యే కన్నా తన కుమారుడు హాజరయితే_ అతడి భవిష్యత్తు ఉపయోగపడుతుందనుకున్నాడు. అదే విషయం కొడుక్కికూడా చెప్పాడు.     పర్సనల్ ఇన్ కాంట్రాక్ట్స్ కడుతున్నవారిలో అధిక సంఖ్యాకులు తమ వెంట ఆయుధం వుంచుకోవడం స్టేటస్ సింబల్ గా మారింది. ఈ విషయంలో మాదల వెంకట్రామయ్య కి, అతడి కుమారుడు మనోహర్ కి మినహాయింపులేదు.  మనైహర్ కి ఇప్పటివరకు కావ్య వ్యవహారం పరిష్కార మొక్కటే సమస్య, ఇప్పుడు ప్రధాని పర్యటనలో తన ప్రత్యేకతను నిలుపు కఒవదానికిఎమ్ చేయలన్నదీ రెండోవ సమస్య.                                    0    0    0    0         జపాన్ బృందం రాష్ట్రరాజధాని వచ్చింది. సముద్రగార్బంలో డ్రీల్లింగ్ చేసి సొరంగ మార్గ నిర్మాణానికి కావలసిన ఎక్విఫ్ మెంట్ కాస్త ఫాక్టరీ_ టెక్నికల్ గైడేన్సుకి పీజు ఇత్యాది విషయాలపై చర్యలు జరిపారు. ఫేగర్ విషయమే ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారు. బ్యాంకు ఎ విధంగా ఎన్ని దఫాలుగా ఆ మొత్తం చెల్లించవలసి వున్నదీ అన్న విషయమై ఒకటి రెండు రోజులలో ఒక నిర్ణయానికి వస్తారనగా ఇది జరిగింది.     బ్యాంకు అధికారులకీ 'రాఘవయ్య అండ్ సన్స్' అకౌంట్స్ క్లోజ్ చేయమనీ_ ఆ  ఆకౌంటుమీద ఎవరికీ ఏ విధంగా లోనులు ఇవ్వరాదని, ఇస్తే తమ పూచీ వుండబోదని ఒక అప్లికేషను వెళ్ళింది. ఆ లెటర్ మీద చేతివ్రేలిముద్ర వుంది. కనీసం సంతకం కూడాలేదు. ఆ అబ్జక్షను లేటరు పంపింది తంబి_ దానితో బ్యాంకు అధికారులలో తీవ్రమైన గందరగోళం ఏర్పడింది.

    "ఏం సాయంత్రం మీ ఇద్దరికీ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ తో ప్రోగ్రామ్ ఏదైనా వుందా?!" నవ్వుతూ అడిగాడు కమీషనర్.     "సార్!...."     "మాకు ఏదో విధంగా విషయాలన్నీ తెలుస్తాయోయ్! పోనీ మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ని కూడా పార్టీకి తీసుకురండి.మీరు పార్టీకి మాత్రం తప్పకుండా రావాలి! అంతే!" అని ఫోన్ పెట్టేశాడు కమీషనర్.     "కమీషనర్ గారు వాళ్ళ పాప బర్త్ డే పార్టీకి మా ఇద్దర్నీ రమ్మంటున్నారు!" ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్ వంక గర్వంగా చూస్తూ చెప్పాడు రాంబాబు.                                           17     "ఆ....ఇక్కడాపు" అన్నాడు రాంబాబు ఓ పబ్లిక్ ఫోన్ ని చూపించి.     జీపు పబ్లిక్ ఫోన్ ముందు ఆపాడు ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్.     రాంబాబు, చిన్నారావ్ లు జీపు దిగారు.     "ఇంక నువ్వెళ్ళొచ్చు!" అన్నాడు రాంబాబు.     "నాకు కుక్క కిడ్నీని అమర్చిన సంగతీ...." అంటూ ఆగాడు అప్పారావ్.     "ఎవర్తోనూ చెప్పనులే....నువ్వెళ్ళు."     అభయం ఇచ్చాడు రాంబాబు.     థ్యాంక్స్ చెప్పి జీపు తోసుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్.     "ఇప్పుడు పబ్లిక్ ఫోన్ దగ్గర జీపునెందుకు ఆపించావు?" అడిగాడు చిన్నారావ్.     "కమీషనర్ గారు మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ని కూడా పార్టీకి తీసుకురండి కావాలంటే అన్నారు! నర్సింగ్ హోమ్ కి ఫోన్ చేసి వాళ్ళకి చెప్దామని" అన్నాడు రాంబాబు.              "మరి ఇందాకే అప్పారావ్ ఇంట్లోంచి ఫోన్  చేసుండాల్సింది!"     "అప్పుడు నాకు తట్టలేదు!" అని టెలిఫోన్ బూత్ లోకి వెళ్ళాడు రాంబాబు. అతనితో బాటే చిన్నారావ్ కూడా బూత్ లోకి వెళ్ళాడు.     రాంబాబు నర్సింగ్ హోమ్ నెంబరు డయల్ చేసి అవతల ఫోన్ ఎత్తిన వాళ్ళని సరోజ, సునీతలని పిలవమని చెప్పాడు.     ఓ పది సెకన్ల తర్వాత సరోజ లైన్లో కొచ్చి "హలో!...."అంది.     రాంబాబు కమీషనర్ ఇంట్లో పార్టీ గురించి చెప్పి మీరు కూడా మాతో రండి అని ఇన్ వైట్ చేశాడు. ఆయనేదో మాట వరసకి పిలిచాడు. అలా ముక్కూ మొహం తెలీని వాళ్ళింటికి పార్టీ కొస్తే బాగుండదు....కావాలంటే పార్కుకి ఎల్లుండి సాయంత్రం వెళదాం అని చెప్పింది సరోజ. రాంబాబు, సరోజ ఓ అయిదు నిముషాలపాటు కబుర్లు చెప్పుకున్నాక చిన్నారావ్, సునీతలు కబుర్లు చెప్పుకున్నారు.     ఇద్దరూ ఫోన్ బూత్ లోంచి బయటికి వచ్చారు. మెల్లగా తమ రూమ్ వైపు అడుగులు వేశారు. అక్కడికి దగ్గరే వాళ్ళ రూమ్. ఓ అయిదు నిమిషాల నడక.     కబుర్లు చెప్పుకుంటూ రూమ్ ని సమీపించిన రాంబాబు, చిన్నారావ్ లు అక్కడి దృశ్యం చూసి ఆశ్చర్యంతో కళ్ళు పెద్దనిచేసి, నోరు పూర్తిగా తెరిచి పెట్టి అలానే చూస్తూ నిల్చుండిపోయారు.     వీళ్ళ గది మెట్లమీద ఓ వ్యక్తి బోర్లాపడి వున్నాడు. అతని శరీరంలో ఏ రకమైన కదలికా లేదు....కళ్ళు మూస్కుని వున్నాయ్.     ఇద్దరూ మొహామోహాలు చూసుకున్నారు.     "శవమా....?" భయం భయంగా చూస్తూ అడిగాడు చిన్నారావ్.     "హత్య....?" అన్నాడు రాంబాబు చిన్నారావ్ వంక చూస్తూ.     "ఒక వేళ హత్య అయితే ఆ మనిషిని చంపి మనింటి గుమ్మం ముందు ఎందుకు పడేస్తారు?" సందేహంగా అడిగాడు చిన్నారావ్.     "ఆత్మహత్యేమో!" అన్నాడు రాంబాబు.     "పోనీ ఆత్మహత్య అయితే మనింటి గుమ్మం దగ్గర ఎందుకు చేస్కోవాలి?" అన్నాడు చిన్నారావ్.     "మనింటి గుమ్మం దగ్గర కాకపోవచ్చు....వాళ్ళింట్లోనే ఏ పురుగుల మందో తాగి వుండొచ్చు....ఇక్కడికి వచ్చి చచ్చిపోయి వుండవచ్చు....!"     "నిజమే....మనింటి గుమ్మంమీదే ఎందుకు చావాలి? వాళ్ళింట్లోనే పురుగుల మందు తాగినవాడు బుద్దిగా వాళ్ళింట్లోనే చావొచ్చుకదా....! మన గుమ్మంలో చచ్చి మనకెందుకు ట్రబులివ్వాలని?"     చిన్నారావ్ కి వచ్చే సందేహాలకి రాంబాబుకి చచ్చేంత చికాకేసింది.     "అన్నీ సందేహాలు నన్నడిగితే నేనెక్కడ చెప్పను....?! నీకెంత తెలుసో నాకూ అంతే తెలుసు....అసలే టెన్షన్ తో చస్తుంటే నీ వెధవ ప్రశ్నలొకటి!"     "ఉండు....దగ్గరకెళ్ళి చూద్దాం...." అన్నాడు చిన్నారావ్.     "పద...."అన్నాడు రాంబాబు.     ఇద్దరూ చేయీ, చేయీ పట్టుకుని భయంగా అడుగులో అడుగు వేస్తూ ముందుకు కదిలారు.     రాంబాబు, చిన్నారావ్ చేయిపట్టి నిక్కుతూ ఆపాడు.     చిన్నారావ్ ఏంటన్నట్లు రాంబాబు మొహంలోకి చూశాడు.     "అతను బ్రతికే వున్నాడు....పొట్ట చూడు పైకీ క్రిందికీ మెల్లగా కదుల్తూ వుంది" అన్నాడు రాంబాబు.     చిన్నారావ్ ఆ వ్యక్తి పొట్టవంక చూశాడు. నిజమే....! అది పైకీ క్రిందికీ కదులుతోంది.     ఇద్దరూ గబగబా అడుగులు వేస్తూ ఆ వ్యక్తిని సమీపించారు.     రాంబాబు ముందుకు వంగి ఆ వ్యక్తి  భుజంమీద చెయ్యేసి ఏయ్ మిస్టర్ అంటూ వూపాడు.     ఆ వ్యక్తి కదలలేదు, మెదలలేదు.     "మూర్చపోయినట్టున్నాడు....! నీళ్ళు తీసుకురా...." అన్నాడు రాంబాబు.     చిన్నారావ్ తాళం తీసి లోపలికెళ్ళి గ్లాసుతో నీళ్ళు తెచ్చి ఆ వ్యక్తి ముఖంమీద చిలకరించాడు.

    శరత్ మైకు దగ్గరకు రావడంతో ఆగకుండా మోగుతున్న కరతాళ ధ్వనులతో హోరెత్తుతున్న హాలు ఒక్కసారిగా నిశ్శబ్దం అయింది.     శరత్ చంద్ర మృదువయిన కంఠాన్ని మైకు రిసీవ్ చేసుకొని మల్లెపూల పరిమళంలా అందరికీ వెదజల్లింది.     "డియర్ ఫ్రెండ్స్!"     ఒక్క క్షణం ఆగాడు.     ఏం చేయబోతున్నాడోనన్న ఉత్కంఠతో అందరూ ఎదురు చూస్తున్నారు.     "ఈ అవార్డు పొందడానికి ముందు నేను చేసిన కృషిలో ప్రధాన భాగస్వామి మరొకరు వున్నారు. ఆ వ్యక్తి పేరు నేనిక్కడ చెప్పకపోతే నాకు మనశ్శాంతి వుండదు.     తెరవెనుక ఎంతో కృషిచేసి కూడా చరిత్రలో పేరు రానివాళ్ళలాగే నాతోపాటు పనిచేసిన అనస్థటిస్టులూ, నా అసిస్టెంట్సూ పెర్ ప్యూజనిస్టులూ కూడా వున్నారు. వృత్తిపరంగా కాకపోయినా వీరందరికీ భిన్నంగా నా వెనుక మరొక వ్యక్తి ఉంది."     మళ్ళీ ఆగాడతను. అందరికీ ఉత్కంఠ పెరిగింది.     ముందు వరుసలో కూర్చున్న నీలిమకి టెన్షన్ తో వూపిరాడటం లేదు. 'వుంది' అంటున్నాడు. ఆమె రవళి కాదుగదా! అని గుండెలో దడ పుట్టింది.     రెప్పవేయటం కూడా మర్చిపోయి కళ్ళు విప్పార్చి అతన్నే చూస్తోంది.     "కొన్నేళ్ళుగా రాత్రింబగళ్ళూ ఒంటరి జీవితాన్ని గడుపుతూ, నా కుటుంబ బాధ్యతల్ని, ఒడిదుడుకులన్నీ ఒక భుజంమీద మోస్తూ పేరుకు మాత్రమే దాంపత్య జీవితమైనా, పంచుకునే మనిషి ప్రక్కన లేకుండా గడిపిన నా భార్య మిసెస్ నీలిమ ఆ వ్యక్తి! నా కుటుంబ బాధ్యతలకు ఆమె అండ లేకపోతే నేను నా పనిలో ఇంతటి ఏకాగ్రతని చూపించగలిగేవాణ్ణి కాదు. ఆ విధంగా నా పనిలో భాగస్వామి అయిన నా భార్యకి ఈ అవార్డు అందించడం నాకు సంతోషాన్ని కలిగిస్తుందని నేను విన్నవించుకుంటున్నాను."     అతను చెప్పడం ముగించాడు.     స్టేజీమీదా, హాలులోనూ మళ్ళీ కరతాళ ధ్వనులు చెలరేగాయి. ఆ ధ్వనుల మధ్య నీలిమని స్టేజి మీదకి రావల్సిందిగా ఎనౌన్స్ మెంట్ వెలువడింది.     జరిగిందంతా నీలిమ నమ్మలేకుండా వుంది.     ప్రపంచ మహాసభలో తన గురించి శరత్ చంద్ర చెప్పిన మాటలు మెల్లమెల్లగా గుండెను స్పర్శించి 'చంద్రా' అని మూలిగింది. మనస్సు కదిలిన జలపాతంగా కళ్ళు వర్ణించడం మొదలయింది. కాస్సేపు ఏమీ తోచలేదు.     కళ్లు తుడుచుకుంటూ కూర్చుంది.     జనం ఆమెని చూడటానికి కుతూహలంగా ఎదురు చూస్తున్నారు. కదలకుండా కూర్చుని పిచ్చిదానిలా తననే చూస్తున్న నీలిమని 'స్టేజీ' మీదికి రమ్మని సైగచేశాడు శరత్ చంద్ర.     మెల్లగా లేచి మరుమల్లెదండ కదులుతున్నట్లు బరువయిన అడుగులతో స్టేజీ మీదకి వెళ్ళింది.     మిసెస్ నీలిమ శరత్ చంద్ర అవార్డు అందుకుంటున్న దృశ్యాన్ని కెమేరాలు అందంగా బంధించాయి.                                                     *    *    *    *             అది హోటల్ గది. తెల్లవారు జామున మూడవుతోంది. నీలిమ శరత్ గుండెమీద తలపెట్టుకొని పడుకొని వుంది. ఆమె కళ్లలో తడి ఇంకా ఆరడం లేదు.     ఉండుండి దుఃఖం పొంగుకొస్తుంది. సంవత్సరాల తరబడి పేరుకుపోయిన దుఃఖం అది. ఆ రాత్రంతా ఆమె భర్తతో మాట్లాడ్తూనే వుంది. ఎంత మాట్లాడినా చెప్పవల్సింది ఇంకా మిగిలే వుంటోంది.     చెప్పవలసినవన్నీ నిక్షిప్తం చేసుకొని ఇన్నాళ్లూ మూగబోయిన మనసది. ఘనీభవించిన మంచు పర్వతం కరిగిపోతున్నట్లు ఆమె మనసు ఇప్పుడు తేలికపడుతోంది. ఆమెని గుండెల్లో పొదువుకొని అన్నీ వింటున్నాడు శరత్ చంద్ర.     ఆమెను బాధపెట్టిన చిన్న చిన్న విషయాలకు కూడా తనవేపు నుండి వివరణ ఇస్తున్నాడు. జీవన్ విషయం కూడా చెప్పడం మంచిది అనిపించింది.     చాలా మామూలుగా ఆమెని కంగారుగా పడనీకుండా చెప్పాడు మెల్లగా.     ముందు నమ్మలేకపోయింది నీలిమ. విషయం మనసుకెక్కిన తర్వాత తట్టుకోలేకపోయింది.     "ఇప్పుడే వెళ్ళిపోదాం. ఒక్క క్షణం కూడా ఇక్కడ ఉండలేను. వాడిని చూడాలి" అంటూ ఏడ్చింది.     "భయపడకు నీలూ! అక్కడ రంజిత్ జీవన్ ని చూసుకుంటున్నాడు. కొద్దిగా మార్పు కూడా వుందని వచ్చేముందు చెప్పాడు. రంజిత్ ని మన ఇంటిలో వుంచిన కారణం కూడా ఇదే! వెళ్ళిన తర్వాత జీవన్ ని నువ్వే చూసుకోవచ్చు! భయంలేదు" అంటూ ఓదార్చాడు.     "ఊహూ.... నేనుండలేను" అంటూ మారం చేసింది.     "ఇప్పుడంటే ఇప్పుడే వెళ్ళిపోవడానికి ఇదేం హైదరాబాద్ టు అనకాపల్లి ప్రయాణం కాదుగా. ప్యారిస్ నగరం చూడటానికి మళ్ళీ మళ్ళీ రాగలమా? ఉదయమే పోన్ చేసి జీవన్ తో మాట్లాడుదాం" అని బ్రతిమాలాడు.     అర్ధాంగీకారంగా మరి మాట్లాడలేదు నీలిమ. ఆ ఉదయం జీవన్ తో మాట్లాడాక, నాలుగు రోజులు తర్వాత ఇండియా తిరిగి వచ్చేవరకూ హనీమూన్ లా గడిచింది ఆ ఇద్దరికీ.                                                    *    *    *    *             శరత్ చంద్ర ప్యారిస్ నుండి తిరిగొచ్చి వారం రోజులయింది. అతను మళ్ళీ హాస్పిటల్ పనిలో నిమగ్నమైపోయాడు.     ఆ రోజు.... ఉదయం ఎనిమిది గంటలవుతుండగా శరత్ చంద్ర కారు హాస్పిటల్ ఆవరణలో ప్రవేశించింది. అతని కారు వెనుకే ఒక అంబులెన్స్ "కుయ్యి..... కుయ్యి...." మని శబ్దం చేస్తూ వేగంగా వచ్చి ఎమర్జన్సీ గేటు దగ్గర ఆగింది.     ఏదో ఎమర్జన్సీ కేసు అనుకుంటూ కారు పార్కింగ్ స్థలం వేపు వెళ్ళి కారు పార్కు చేసి తన గదిలోకి వెళ్ళాడు.     "సార్ ఎమర్జన్సీ కేసు. అర్జంటు కాల్ వుంది!" సెక్రటరీ చెప్పింది.     "కేసు ఎక్కడ?"     ఆమె చెప్పింది.     పరుగువంటి నడకతో ఐ.సి.సి.యు. కి చేరాడు.     అంబులెన్స్ నుండి దించిన రోగి ఇంకా స్ట్రెచర్ మీదనే ఉన్నాడు. డాక్టర్ రఘు, అతని అసిస్టెంట్స్ స్ట్రెచర్ మీదే ఎమర్జన్సీ ట్రీట్ మెంట్ చేస్తున్నారు.     దగ్గరగా వెళ్ళి వాళ్ళ మధ్య నుండి రోగిని తొంగిచూస్తూనే ఖిన్నుడయ్యాడు శరత్.     స్ట్రెచర్ మీద వున్నది భగవంతం!     శరత్ చంద్రని చూస్తూనే చేతులెత్తి నమస్కరించాడు.     "ఛ! ఏమిటిది? వాట్ హ్యాపెండ్?" అంటూ అతని రెండు చేతులనీ అలాగే ఆప్యాయంగా పట్టుకున్నాడు శరత్ చంద్ర.     "నాకు హార్ట్ ఎటాక్! నన్ను మీరే బ్రతికించాలి! ఆపరేషన్ మీరే చేయాలి" కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగుతుండగా అన్నాడు భగవంతం.     "మీరు ధైర్యంగా వుండండి. భయం లేదు. నేను అన్నీ చూసుకుంటాను. ప్రశాంతంగా వుండండి!" అన్నాడు శరత్ చంద్ర అతని తల నిమురుతూ.     "శరత్ చంద్రా! ఈయనకు యాంజియోగ్రాం చేయాలి" అన్నాడు రఘు.     "పదండి! త్వరగా పని జరపాలి!"     స్ట్రెచర్ అక్కడి నుండి కదిలింది.     "సర్!" రాజ్యం పిలుపుకు వెనుదిరిగి చూశాడు శరత్ చంద్ర.     "సర్! ఆయన మీ శత్రువు" అంది.     "శత్రువా? నాకెవరూ శత్రువు కాదు. అతనే నన్ను శత్రువుగా చూశాడు. ఇప్పుడు అతనికి నా సహాయం కావాల్సి వుంది. నిస్సహాయ స్థితిలో వున్న పరమ శత్రువుని కూడా పసిపిల్లవాడితో సమానంగా చూడవలసిన వృత్తి మనది" అంటూ మరో యుద్ధానికి సన్నద్ధమవుతున్నట్లు అక్కడి నుండి ఠీవిగా కదిలాడు.     అతని చూపు ఆపరేషన్ థియేటర్ మీద నిలిచి వుంది. అక్కడ మరో యుద్ధం మొదలవబోతోంది. అక్కడ అతని పోరాటం ఆగదు.     అతని యుద్ధం మృత్యువుతో.... అజ్ఞానంతో....! అతడు యోధుడు!     వేల గుండెల్ని గుప్పిట్లో పొదువుకుని మృత్యువుని నిత్యం సవాలు చేస్తున్న అతను 'వీర యోధుడు!'     సైన్స్ అతని కరవాలం! మానవుడు అతని సంగీతం!                                                      * శుభం *

ఈ మాటలన్నీ అతను భానురేఖతో చెప్పలేకపోయినా, అలా చెయ్యాలని మాత్రం ఒక గట్టి నిశ్చయానికి వచ్చేశాడు. అది మొదలు! ఆ క్షణం నుంచి ఆ అమ్మాయి క్షణక్షణం తనకి గుర్తొస్తూనే ఉంటుందని అతనికి తెలియదు - అప్పట్లో! ప్రేమ్ నగర్ అపార్ట్ మెంట్సుకి దూరంగా ఉన్న తన రూంకి వెళ్ళిపోవాలంటే అతనికి మనసొప్పలేదు. అయినా తప్పనిసరి కాబట్టి వెళ్ళిపోయాడు, మనసుని అక్కడే వదిలిపెట్టి. ఆ రాత్రి ఒక్క సెకెండు కూడా నిద్రపోలేదు అతను. ఆలోచనలు! ఆలోచనలు! ఆలోచనలు! తెల్లవారుఝాము అయ్యేసరికి తూర్పుతోబాటు అతని కళ్ళు కూడా ఎర్రబదిపోయాయి నిద్రలేమితో. ఆలోచనల హేంగోవర్ ఇంకా వదలలేదు. లోకం అంటే తెలియని ఒకమ్మాయే తన లోకం అయిపోతుందని ఇంతకుముందు ఎప్పుడూ ఊహించలేదు తను! అసలు ఈ ఆమ్మాయంటే ఎందుకింత ఇంట్రెస్టు కలిగింది తనకి? చీరెల రెపరెపలు వినబడగానే రెప్పలార్పడం మర్చిపోయి వెంతబడే మనిషి కాడు తను. మీద మీద పడిపోతున్న సులక్షణని దూరంగా ఉంచగలగడమే అందుకు మంచి ఉదాహరణ. కానీ ఈ అమ్మాయి భానురేఖ! షీ ఈజ్ సో డిఫరెంట్ అండ్ సో స్పెషల్! ఆ అమ్మాయిని గురించి ఆలోచించకుండా అర క్షణం కూడా ఉండలేకపోతున్నాడు తను. అయితే - భానురేఖ మీద తనకి ఉన్న ఈ ఇంట్రెస్టుకి సరైన పేరేమిటి? అద్భుతమైన ఆమె అందాన్ని చూసి ఆకర్షణా? కారు ప్రమాదంలో తల్లిని పోగొట్టుకున్నదని జాలా? ఎనిమిదేళ్ళపాటు కోమాలో ఉన్నందుకు ఆశ్చర్యమా? పదేళ్ళ పసి మనసుతో, పద్దెనిమిదేళ్ళ పసిడి వయసుతో హాస్పిటల్ నుంచి తిరిగివచ్చి, సెటప్ మారిపోయినట్లు కనబడుతున్న ఈ కొత్త వాతావరణంలో ఇమడలేకపోతున్నందుకు సానుభూతా? ఏమాటకి ఆ మాటే చెప్పుకుంటే, ఆమెని మొదటిసారిగా డిపార్ట్ మెంటల్ స్టోర్స్ లో చూసినప్పుడు విపరీతమైన ఆకర్షణకు గురయ్యాడు. తను పార్కులో ఆ అమ్మాయి ఒంటరిగా బొమ్మను పెట్టుకు ఆడుకుంటున్నప్పుడు చూసి జాలిపడ్డాడు. లిఫ్టులో ఆ కుర్రాడి బలత్కారానికి గురయినప్పుడు సానుభూతి చూపించాడు. ఆ అమ్మాయి ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం గురించి తెలిసిన తర్వాత తను ఆమెకి ఆజన్మాంతం అండగా నిలబడాలని ఆరాటపడ్డాడు. ఈ భావాలన్నింటి టోటల్ ఎఫెక్టునీ కలిపి ఏమనాలి? అతనికి ఇంకో విషయం గుర్తొచ్చింది. తనకి బోంబేలో పోస్టింగ్స్ వచ్చాయి! వెళ్ళిపోవాలి! వచ్చే వారమే! కానీ తను భానురేఖని వదిలేసి వెళ్ళిపోగలడా? మనసొక చోటా మనిషొకచోటా ఉండడం సాధ్యమేనా? తను భానురేఖకి దూరంగా బాంబేలో ఉండడం అసంభవం! అసలు ఈ ఊళ్ళోనే, ఇంత దూరంలో ఉండడం కూడా వెలితిగా అనిపిస్తోంది. ఇక్కడే పోస్టింగ్స్ కోసం ట్రై చెయ్యాలి. పోస్టింగ్స్ గనక ఇక్కడే వస్తే, ఈ రూము ఖాళీ చేసి తను కూడా ప్రేమ్ నగర్ అపార్ట్ మెంట్సుకి మారిపోవాలి. అద్దె ఎక్కువే ఉండొచ్చు. కానీ జీతం కూడా బాగా ఎక్కువ వస్తుంది కాబట్టి ప్రాబ్లెం ఉండదు. పోస్టింగ్స్ ఇక్కడే వచ్చేలా చూసుకోవాలి. అది ముఖ్యం! చాలా! భోజనం కూడా చెయ్యకుండా సాయంత్రం నాలుగింటిదాకా అలాగే పడుకుని, అప్పుడు ఉన్నట్లుండి లేచి, డ్రెస్ చేసుకోవడం మొదలెట్టాడు రవిచంద్ర. ఆఫీసులో పోస్టింగ్స్ సంగతి ఇవాళే తేల్చేసుకోవాలి! నోటీసు లేకుండా చటుక్కున లోపలికి వచ్చేసింది సులక్షణ. అతన్ని మింగేస్తున్నట్లు ఆపాదమస్తకం ఒక్కసారి చూసి నవ్వేసింది. "ఏ అండర్ వియర్ తాలూకు అడ్వర్ టెయిజ్ మెంట్ షూటింగ్ లోకో వచ్చేశాననుకున్నాను ఒక్కక్షణం పాటు! నిజంగా నీది సూపర్బ్ ఫిజిక్! 'హెర్క్యూలెస్ అన్ చెయిన్డ్' సిన్మాలో స్టీవ్ రీల్స్ లా ఉంటారు మీరు" అంది గొంతు మత్తుగా పెట్టి. వళ్ళుమండిపోతున్నా బలవంతంగా కోపాన్ని తొక్కిపట్టాడు రవిచంద్ర. షర్టు బటన్స్ పెట్టుకుంటూ బయటికొచ్చి నిలబడి, "ఎక్స్యూజ్ మి! నేను అర్జెంటు పనిమీద బయటికెళ్తున్నాను. మీరు కూడా దయచేసి బయటికొస్తే రూమ్ లాక్ చేస్తాను" అన్నాడు. "మీరు లేకపోతే నేను కాసేపు రూంలో కూర్చోకూడదా ఏమిటి? నాకు తెలుసులెండి మీ జెంట్స్ సీక్రెట్లు - ఫోర్న్ నావెల్సూ, అడల్డ్ ఫిలిమ్ కాసెట్లూ. లిక్కర్ సీసాలు ఉంటాయ్! అవన్నీ ఎవరికంటనన్నా పడిపోతాయేమోనని భయం! అవునా? "అనుభవంతో తల పండిపోయినట్లు చెబుతున్నారే!" అన్నాడు రవిచంద్ర నవ్వు తెప్పించుకుంటూ, "అవేం లేవుగాని, నేను రామకోటి రాస్తున్న పుస్తకం ఉంది. అది చూసి షాకయి పోతారేమోనని భయం! అంతే!" అని గబగబా మెట్లు దిగాడు. అతను ఆఫీసుకి వెళ్ళేసరికి కంపెనీ స్టాఫ్ చాలామంది ఇళ్ళకెళ్ళిపోయారు. సీనియర్ ఎక్సిక్యూటివ్ లూ, వాళ్ళ సెక్రటరీలూ మాత్రమే ఉన్నారు.

"నోరెత్తావంటే చంపేస్తాను. వెళ్ళిపో" అంది లావణ్య రౌద్రంగా. "మాటలు జాగ్రత్తగా రానియ్. నువ్వనేది నాకర్ధం కావటం లేదు" అంది రోసి నిబ్బరంగా. "ముందా ముక్కలు బయటికి తియ్యి" అంది లావణ్య. రోసి నిర్లక్ష్యంగా టేబుల్ మీద నున్న డబ్బులు తీసి హండ్ బాగ్ లో వేసుకుని "ఆడితే ఆడు- లేకపోతే లేదు. డబ్బులు పోతున్నంత మాత్రాన ఎదుటివాళ్ళని అవమానించకు" అంది గౌన్ సరిచేసుకుంటూ. అదేం మాయో! గౌన్లో దాచిన ముక్కలు ఇప్పుడు కనబడటం లేదు. "ఐ విల్ ఫినిష్ యూ! నిన్ను చంపేస్తాను" అంది లావణ్య ఉక్రోషంగా. "ఏం చేస్తావ్?" "చంపేస్తాను" నవ్వి వెళ్ళిపోయింది రోసి. ఆ రూంలో పెద్ద గుంపు పోగాయింది. అందరూ వింతగా చూస్తున్నారు. క్లబ్బు మేనేజరోచ్చి "టేకిట్ ఈజీ, టేకిట్ ఈజీ" అంటూ లావణ్యకి నచ్చచెబుతున్నాడు. ఇంక అట సాగలేదు. ఒక అరగంట సేపు మేగజేన్స్ తిరగేసి, ఇంక యింటికెళ్ళబోతూ, టాయిలెట్ వైపు నడిచింది లావణ్య. అది రోజు తన కలవాటు. క్లబ్బు నుండి బయల్దేరే ముందు ఓసారి మొహం కడుక్కుని ఫ్రెష్ గా పౌడర్ రాసుకోవడం. "చీ! ఎందుకిలా అయింది ఇవాళ?" ఏదో పోరబాటున స్నేహ బావుంటుందని శ్రీహర్ష మీద కోపం తెచ్చుకుంది. తనకి కోపం ఎందుకొచ్చిందో అతని కర్ధం కాకుండా ఎలా బతిమిలాడతాడు తనని? ఇంతలో రోసి గోడవొకటి. తనకి తొందరపాటు ఎక్కువ. నిజంగా, నిజంగా తను రోసిని కొట్టిందా? అది తిరగబడి తన చెంప పగిలేలా మళ్ళీ కొట్టి ఉంటే? ఎకసెక్కంగా నవ్వేసి వెళ్ళిపోయింది కదూ? టాయిలెట్ దగ్గర లైట్ ఫ్యూజ్ పోయినట్లుంది. చిరుచికటిగా ఉంది. హఠాత్తుగా ఏవో శబ్దాలు-- మనుషులు గబగబ నడుస్తున్నట్లు- తలుపు తోసి లోపలికి ప్రవేశించింది. ఆ మసక చీకటిలో అస్పష్టంగా ఒక స్త్రీ ఆకృతి. "ఎక్స్యుజ్ మీ" అంటూ చటుక్కున బయటికి వచ్చేసింది. పది నిమిషాలయినా ఆ లోపల ఉన్న స్త్రీ బయటికి రాలేదు. అప్పుడనుమానమొచ్చింది లావణ్యకి. ఆవిడ గోడ మీద ఒరిగిపోయినట్లు వుంది. సహజంగా లేదు. ఉన్నట్లుండి లైట్లు వచ్చాయి. తలుపు తోసి చూసింది. రోసి! పాలరాతి నేల మీద రక్తం! గుండెల్లో కత్తి! ఆ కత్తిని రెండు చేతుల్తో పట్టుకుని ఉంది రోసీ! మొహం బాధతో వంకర్లు తిరిగిపోయి ఉంది. పరుగున వెళ్ళి ఒళ్ళు ముట్టుకుని చూసింది లావణ్య. ఇంకా వళ్ళు వెచ్చగానే ఉంది. నాది ఆడుతోందో లేదో తెలియటం లేదు. కళ్ళు మిరుమిట్లు గోలిపెట్లు ప్లాష్ వెలిగింది. కెమెరా క్లిక్ మంది. మళ్ళీ లైట్లు పోయాయి. చీకటి! "ఏమిటిది?" అని అరిచింది లావణ్య. భయంతో గొంతు సరిగా రాలేదు. తన మాట తనకే సరిగే వినబడలేదు. "వెల్ దన్ మిస్ లావణ్యా! రోసి దొంగాట ఆడుతుందని నాకూ తెలుసు. దైర్యంగా పొడిచి పారేశావ్. వెల్ వెల్! ఈ రహస్యం నీకూ నాకూ తప్ప ఇంకెవరికి తెలియదులే. రేపు గుర్తుగా నీకు ఫోటోలు పంపిస్తాను" అంది ఓ గొంతు. గుసగుస మాట్లాడుతున్నట్లు ఉంది- స్పష్టంగా వినబడటం లేదు. "ఎవరిది? రాసిని నేను చంపలేదు" అంది లావణ్య వణికిపోతూ. "అబద్దాలు బతికి ఉన్న నాతో కాదు. చచ్చిపోయిన ఆ శవంతో చెప్పు. నమ్ముతుంది. రోసి! పాపం నిన్ను చంపింది లావణ్య కాదు. సాయంత్రం నీ చెంప పగిలేలా కొట్టింది లావణ్య కాదు. నిన్ను చంపుతానని బెదిరించింది లావణ్య కాదూ? అంతా ఆటలో అరటిపండు" అంటూ నవ్వుతూ దూరమయిందా గొంతు. లావణ్యకి ముచ్చెమటలు పోశాయి. ఇదేమిటి? ఇలాంటి పరిస్థితిలో ఇరుక్కుంది తను? నేను హంతకురాలినినా? ఆ ఫోటోలు చూస్తే అందరూ నమ్మేయ్యరూ? అందులో అంతకు ముందే గదా తను రోసితో పోట్లాడింది. భగవంతుడా! త్వరత్వరగా ఇంటికెళ్ళిపోయింది లావణ్య. ఎవరితో మాట్లాడే ధైర్యం చాలలేదు.                                               * * *

    ఎక్కడ?     ఎలా?     ఎవరిముందు స్పందిస్తుందో అని ఆశగా__     ఎంతో మంది  ఎదురుచూట్టం ఎప్పటినుంచో ఎందరిలోనో కొనసాగుతున్న నిరీక్షణ.     మాట్లాడే  తన పెదవులవేపు-పరామర్శించే తన కళ్ళవేపు  చూడకుండా చూసినా....ఆ తదుపరి  తమ చూపుల్ని  బరువయిన ఎదవేపు మరలించి ఆ తదుపరి  తన సన్నని 24 వేపు మరలించేవారంటే  ఆమెకు చిరాకు.... కోపం....     అందుకే ఆమె అప్పుడప్పుడు తనివితీరా స్నానం చేసేప్పుడు తనువువేపు చూసుకుని, ఆ అద్భుతమైన వంపులు తనపరం కావటం తనకో శాపమేమో  అనుకుంటుంది.     అదిగో అలాంటిదే  ఉషా....ఆ ఉషా....తమతో  ఎక్కువసేపు  మాట్లాడితే  ఎంత బావుండనుకునే  స్వప్నలోక విహారులు ఇప్పటికే ఎంతోమంది....     ఆమె నవ్వితే     ఆమె కళ్ళు నవ్వుతాయి.     ఆమె చెక్కిళ్ళు నవ్వుతాయి.     ఆమె పెదవులూ నవ్వుతాయి.     ఎదుటి మనిషిలోని  చిరాకును  చిరుకోపాన్ని తుదముట్టించే అద్భుతమైన శక్తి ఆమె ప్రత్యేకమైన నవ్వుకుంది.     అయితే ఏ కొద్దిమంది అదృష్టవంతులో ఆమె నవ్వును చూడగలిగితే- ఎక్కువమంది గంభీరతని చూశారు.     అతి తక్కువమందే  ఆమెలో చిరాకును, చిరుకోపాన్ని  చూశారు.     అయితే ఆమెలోని  అందమైన సిగ్గును  ఇంతవరకు ఎవరూ చూడకపోవటం  వలనే ఎవరూ అంత ఇదిగా  ఆమె దగ్గరకాలేదు.     ఆమె ఎవరికీ అర్ధం కాదు.     కాని అర్ధమైనట్లే  అనిపిస్తుంది.     ఆమె ఇప్పుడు చొరవగా  పక్కింటి సమూహంలోకి చొరబడి పోయింది.     "ఏమైంది? ఎందుకిలా  ఏడుస్తున్నారు....?" చురుకయిన ఆమె సన్నని కంఠం అక్కడ అలుముకున్న గందరగోళాన్ని  బెదిరించింది.     ఎవరూ ఏం చెప్పలేక పోయారు.     తిరిగి అదే ప్రశ్నను రెట్టించింది.     సమాధానం చెప్పాలనుకున్న ఇద్దరు యువకులు ఆమెవేపు చూస్తూ తమ చూపుల్ని  ఆమె నైటీచాటున పారేసుకున్నారు.     మూడోసారి స్వరం పెంచి అడిగింది.     అప్పటికి  అక్కడున్న కొందరికి స్పృహ వచ్చింది.     "సుందరి తన ఛిట్ ఫండ్ కంపెనీ బోర్డ్ త్రిప్పేసిందట, ఛిట్స్ కట్టినవాళ్ళ చిరు మొత్తాలు చెట్టెక్కి పోయాయి...." ఓ మధ్య వయస్కురాలంది ముక్కు ఎగబీలుస్తూ.     ఉదయాన్నే ఊర్రూతలూగించే సెన్సేషనల్ న్యూస్....? ఆమెలోని వృత్తి పరమైన ఉద్వేగం ఉరకలు వేసింది.     పూర్తి వివరాల్లోకి వెళ్ళిపోయింది.     వాళ్ళు చెబుతున్న  ప్రతిమాట ఆమె ఫోటోగ్రాఫిక్ మెదడులో  నిక్షిప్తం అయిపోతున్నాయ్.     సుందరిని సుందరే అనుకుంది.     కేవలం సుందరే అనుకుంది ఉషా.     కాని అనన్యసామాన్యమైన  అండదండలామెకున్నాయని  ఉషాలోని  ఉరుకులు బట్టే చైతన్యానికి తెలియదు.     ఒక్కొక్కరు తెలిసో తెలియకో  వేసే చిన్న అడుగు మూలంగానే చిరుతపులుల్లాంటి ప్రమాదకరమైన  వ్యక్తులు  బయటకొస్తుంటారు.     ఆమె వెనక-సుందరి వెనుక కొన్ని చిరుతపులులున్నాయన్న సంగతి  ఆమెకు తెలిసినా ఆమెలోని నీతి నిజాయితీ వేరసేది కాదేమో.                                                                o    o    o     నూనూగు మీసాల యువకుడు....నిండు యౌవ్వనంలోకి అడుగిడిన ఆ యువకుడు....ఎత్తయిన జైలు గోడలవేపు  చూస్తూ మెయిన్ వేపు కదిలాడు.     కనీసం ఒక్కసారన్నా  చిరునవ్వుకు అర్ధం చెప్పకుండా__     తెలుసుకోకుండా  బ్రతికిన ఉక్కు ముక్కులాంటి  ఉదయ్ గేట్ కేసి వడివడిగా నడుస్తున్నాడు.     జేబులు కత్తిరించేవాడి దగ్గర్నుంచి, మనిషి ప్రాణాన్ని చిటికెలో  హరించే నరరూప రాక్షసులవరకూ  ఆ జైల్లో వుంటారు.     గుంటనక్కలు-     గుడ్లగూబలు-         తోడేళ్ళు-     కట్లపాములు.     ఇలాంటి ప్రమాదకరమయిన  వ్యక్తులమధ్య  చేయని  తప్పును రుజువుచేసుకోలేకా-     బ్రతికేందుకు మరొక  దారిలేక  డబ్బుండి తప్పుచేసిన వాడి తప్పుల్ని  నెత్తిన వేసుకునో, కొందరు మేకల్లా, ఆవుల్లా వారి మధ్యకు చేరిపోతుంటారు.

అతని పిలుపు విని సంభ్రమంగా చూసింది వరలక్ష్మి. కొద్ది క్షణాలసేపు అపనమ్మకంగా అతనివైపు చూసి, "హరీన్!" అని పెద్దగా కేకపెట్టి అతన్ని కావలించుకుంది. "అమ్మా!"  అన్నాడు హరీన్. "నన్నొదిలేసి ఎందుకు వెళ్ళిపోయావు నాయనా! ఎందుకుబాబూ , నీకు అంత నిర్దయ!" అంటోంది వరలక్ష్మి. తల్లీకొడుకులు అలా ఉండగానే బాత్ రూంలోంచి బయటకు వచ్చింది కరుణ. రుద్దమైన కంఠంతో కరుణని తన తల్లికి పరిచయం చేశాడు హరీన్. ఆప్యాయంగా ఆమెని పలకరించింది వరలక్ష్మి. ఆర్ద్రంగా వున్న ఆ దృశ్యం చూస్తే, చనిపోయిన తన తల్లి గుర్తుకు వచ్చింది కరుణకి. తన తండ్రి గుర్తు వచ్చాడు. తను కోల్పోయిన ఆప్యాయత, అనురాగం, అభిమానం, ఆస్తిపాస్తులు - అన్నీ గుర్తువచ్చాయి. వాటన్నిటికీ కారణభూతమైన ఆ అజ్ఞాతశత్రువు గుర్తువచ్చాడు. పట్టుదలతో కరుణ పెదిమలు బిగుసుకుపోయాయి. ఆ అజ్ఞాత శత్రువు ఆచూకీ కనిపెట్టి తీరుతుంది తను! కనిపెట్టాలి. అతని జాడ తెలిశాక అతన్నీ అతని కుటుంబాన్ని కూడా సర్వనాశనం చేస్తుంది తను. భూలోకంలోనే నరకం చవిచూపిస్తుంది వాళ్ళకి. ఆ ప్రయత్నంలో తన జీవితం బుగ్గిఅయిపోయినా సరే - సాధించి తీరుతుంది తను. అది తప్పదు.                                                               30తన తండ్రికి ఏ హాని జరగకూడదని హరీన్ డాక్టర్ ని అలా హెచ్చరిస్తూ ఉండగానే , అక్కడికి వచ్చింది మధుమతి. ఆమె చేతిలో ఒక మేగజైన్ ఉంది. సన్సేషనల్ రాసే ధనుంజయ్ ఆర్టికల్ ఉంది దానిలో. జర్నలిస్టుల్లో ఎక్కువ శాతం మంది తమ వృత్తి మీద ఎంతో భక్తీ శ్రద్దలు ఉంటాయి. సత్యాన్ని దాచరు వాళ్ళు. అసత్యానికి ప్రాచుర్యం ఇవ్వరు. కానీ ధనుంజయ్ అలాంటివాడు కాడు. తులసివనంలో గంజాయి మొక్కలాంటి వాడు అతను. అతనికి సెన్సేషన్ ముఖ్యం. ఆ తర్వాతే మిగతావన్నీ, ఒకవేళ సేన్శేషనల్ వార్తలేమీ లేకపోతే , తనే ఏవేవో సృష్టించి రాయగల మహిమ ఉంది అతనికి. ధనుంజయ్ ఆ సంచికతో రాసిన ఆర్టికల్ కి టైటిల్. "హరీ అన్నాడనుకున్న హరీన్ తిరిగి రాక" "ముక్కూ మొహం తెలియని అమ్మాయితో లోయలో లుకలుక!" అది చదవగానే హరీన్ పెదిమలు కోపంతో బిగుసుకుపోయాయి. ఆ కోపం, ధనుంజయ్ తన మీద రాసినందుకు కాదు - అన్నెం పున్నెం ఎరుగని కరుణ మీద బురదజల్లినందుకు. విసురుగా మేగజైను ని పక్కన పడెయ్యబోతుంటే అతనికి మరో వార్త కనబడింది. ప్రముఖ సినీ నిర్మాత జీవరాజ్ వచ్చేనెలలో మొదలెట్టబోతున్న కొత్త చిత్రం గురించిన వార్త అది. అది చదివిన హరీన్ నిశ్చలంగా కూర్చుని కొద్దిసేపు ఆలోచించాడు. తర్వాత ఒక నిశ్చయానికి వచ్చి, "కరుణా.........పద, పోదాం" అన్నాడు. "మీకు ఆరోగ్యం ఇంకా కుదుటపడలే....." అని అభ్యంతర పెట్టబోయింది కరుణ. ఆమె మాటలు చెవిన పెట్టకుండా, తల్లివైపు తిరిగాడు హరీన్. "అమ్మా! ఇంకోక్కసారి , చివరిసారి అడుగుతున్నాను - నాతొ వచ్చేయ్యమ్మా!" అన్నాడు ఆర్తిగా. జవాబు చెప్పకుండా గుడ్లెంబడి నీళ్ళు కుక్కుకుంటూ ఉండిపోయింది వరలక్ష్మి. నిట్టూర్చాడు హరీన్. మగతలో ఉన్న తండ్రి వైపు ఒక్కసారి చూసి, బయటికి నడిచాడు. కరుణనీ, హరీన్ నీ ఇంటిదగ్గర తన కారులో డ్రాప్ చేసి, స్టూడియో కి వెళ్ళిపోయింది మధుమతి. గెరేజ్ లో నుంచి తన సొంతకారు బయటికి తీశాడు హరీన్. "ఇప్పుడే వస్తాను" అని కరుణతో చెప్పి, తను కూడా స్టూడియోకి వెళ్ళాడు హరీన్. ప్రొడ్యూసర్ జీవరాజ్ ఎక్కడ ఉన్నాడో తెలుసుకుని, ఆ సెట్ లోకి నడిచాడు. కాని, అతను వెళ్ళేసరికే జీవరాజ్ ఇంటికి వెళ్ళిపోయాడని తేలింది. మళ్ళీ మధుమతి చిత్రం షూటింగు జరుగుతున్న చోటికి వచ్చాడు హరీన్. దాన్లో హీరో కిశోర్. అతనికి గుర్తొచ్చింది. నిజానికి ఇది తను నటించవలసిన చిత్రం. కానీ ఇందులో కిశోర్ నటిస్తున్నాడు - తన స్థానంలో. అయినా బాధపడలేదు హరీన్. తను కాకపోతే కిశోర్! ఎవరైతేనేం , పిక్చరు బాగా రావాలి! నిర్మాత బాగుపడాలి! అందరూ బాగుండాలి! అదీ తన పాలసీ! షాట్ మధ్య గ్యాప్ లో , మేకప్ అసిస్టెంటు అద్దం చూపిస్తుంటే విగ్గు సరిచేసుకుంటున్న కిశోర్ కి అద్దంలో హరీన్ కనబడ్డాడు. వెంటనే కిశోర్ మోహంలో రంగులు మారాయి. హరీన్ ని గమనించనట్టే మొహం పక్కకి తిప్పుకుని తన కోసం ప్రత్యేకించబడిన ఫోల్దింగ్ చెయిర్ లో కూర్చున్నాడు. దానిపైన వేసిన తెల్లటి గుడ్డ కవర్ మీద "కిశోర్" అని ఎంబ్రాయిడరీ చేసి ఉంది. పక్కన మరో రెండు చెయిర్స్ ఉన్నాయి. వాటిలో పెద్ద ప్రోడ్యుసర్స్ ఇద్దరూ కూర్చుని ఉన్నారు. కిశోర్ కుర్చీలో కూర్చుని త్రిబుల్ ఫైవ్ సిగరెట్ అంటించగానే, గొంతులో ఎంతో నమ్రత పలికిస్తూ, తన నెక్స్ ట్ పిక్చర్స్ కి డేట్స్ కోసం అడగడం మొదలెట్టారు వాళ్ళు. వాళ్ళు కూడా హరీన్ ని గమనించాడు. కానీ కిశోర్ హరీన్ గమనించనట్లు ప్రవర్తించడం కూడా గమనించారు వాళ్ళు. హీరో గారి మనోభావాలను అర్ధం చేసుకుని, దానిప్రకారం నడుచుకాకపోతే పనులు జరగవు ఈ ఇండస్ట్రిలో. అక్కడే ఉన్న మధుమతి మాత్రం అది చూసి బాధపడి, హరీన్ దగ్గరికి వచ్చింది. "కూర్చో హరీన్!" అని తన కుర్చీ చూపించి, ప్రొడక్షన్ కుర్రాడితో "జ్యూస్ తీసుకురా!" అంది. ఆమె గొంతు విన్నాక, ఇంక ఇటు చూడక తప్పలేదు కిశోర్ కి. హరీన్ ని అప్పుడే చూసినట్లు నటిస్తూ స్టయిల్ గా కళ్ళెగరేసి, "ఎప్పుడూ వచ్చారు..........ఈ సీన్ అయ్యాక మాట్లాడదాం!" అన్నాడు. జ్యూస్ కోసం వెళ్ళిన కుర్రాడు దూరం నుంచే ఇదంతా చూసి, తిరిగి రాకుండా వేరే ఇంకేదో పన్లో జొరబడిపోయాడు. హరీన్ కీ, మధుమతికీ కూడా పరిస్థితి అర్ధం అయింది. కోపంగా ఏదో అనబోయింది మధుమతి. ఆమె గనక మాటతూలితే ఆమెకు ఇండస్ట్రిలో స్థానం లేకుండా చెయ్యగలరని తెలుసు హరీన్ కి. అందుకని ఒకే ఒక్క ముక్క అన్నాడు అతను - "మధుమతీ.......నా మీద నీకు ఏ మాత్రం అభిమానం ఉన్నా, నా మాట మీద నీకు ఏ మాత్రం గురి ఉన్నా నోరు జారకు నీ పరిస్థితిని పాడుచేసుకోకు!" కిశోర్ ని ఏదో అనబోతున్న మధుమతి హరీన్ మొహంలోకి చూసి, ఆగి వణుకుతున్న పెదిమలని కంట్రోలులోకి తెచ్చుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తూ నిలబడిపోయింది. "వస్తాను మధుమతీ!" అన్నాడు హరీన్. "ఎక్కడికి వెళుతున్నావు హరీన్?" "జీవరాజ్ దగ్గరికి" కొద్దిక్షణాలు ఆగి, "బెస్టాఫ్ లక్ హరీన్!" అంది మధుమతి. కారులో జీవరాజ్ ఇంటికి వెళ్ళాడు హరీన్. చాలా పెద్ద భవంతి జీవరాజ్ ది. హరీన్ కారు గేట్లో ప్రవేశించే సమయానికి అతను తన ఇంటి రెండో అంతస్తు దగ్గర నిలబడి కాఫీ తాగుతున్నాడు. హరీన్ రాకని గమనించగానే గాభరాపడ్డాడు జీవరాజ్. తన తదుపరి చిత్రంలో హరీన్ ని బుక్ చేస్తానని ఇదివరకు చెప్పాడు తను. అందుకని ఇప్పుడు పీకమీద కుర్చుంటాడా హరీన్? కంగారుగా తన నౌకరుని పిలిచి చెప్పాడు జీవరాజ్. "నేను ఇంట్లో లేనని చెప్పు హరీన్ తో!" నౌఖరు తల ఉపి, బయటికి వచ్చి, నిర్లక్ష్యంగా హరీన్ వైపు చూస్తూ "అయ్యగారు లేరు" అన్నాడు పెడసరంగా. "జీవరాజ్ గారు మేడమీద ఉన్నారు. నేను చూశాను. ఆయన్ని తక్షణం కలుసుకోవాలి నేను" అని, నౌఖరు అభ్యంతరం పెట్టేలోగా, లోపలికి నడిచాడు హరీన్. అది చూసి, వెనకదారి నుంచి గబగబ వెనక్కి వెళ్ళిపోయాడు జీవరాజ్. కారెక్కి స్టార్ట్ చేశాడు. కారు వేగంగా గేట్లోనుంచి బయటికి దూసుకుపోయింది. అతనికి ఒకటే భయం! ఇప్పుడు హరీన్ ని కలుసుకుంటే చిక్కొచ్చిపడుతుంది. అతని మొహమాటానికి గనక తను లొంగి ప్లాప్ హీరోతో, ప్లాప్ పిక్చరు తీసి, ప్లాప్ ప్రొడ్యూసర్ గా మారవలసి వస్తుంది తను. జీవరాజ్ కారు గేట్లో నుంచి బయటికి వెళ్ళడం చూసి, తను కూడా కారెక్కి ముందుకు నడిచాడు హరీన్. ఎలాగైనా జీవరాజ్ ని కలుసుకోవాలి తను - తక్షణం! రెండు కార్లూ రేసులోలా పరిగెత్తాయి. చివరికి జీవరాజ్ కారుని మెరీనా బీచ్ దగ్గర ఓవర్ టేక్ చేయ్యగాలిగాడు హరీన్. తప్పనిసరై తన కారుని అప్పాడు జీవరాజ్. కిందకు దిగి, వెర్రినవ్వు నవ్వాడు జీవరాజ్ "నా పిక్చర్లో ఇప్పటికే కిశోర్ ని హీరోగా ........." అని అనబోతుంటే, అడ్డుపడ్డాడు హరీన్. "మిస్టర్ జీవరాజ్! మీ పిక్చర్లో ఛాన్సు ఇప్పించమని బతిమాలి భంగపడటానికి రాలేదు నేను. అలాంటి పనులు ఇండస్ట్రికి వచ్చిన కొత్తలో కూడా నేను చెయ్యలేదు. నేను వచ్చిన కారణం వేరే ఉంది." ఏమిటది?" "ఇది!" అని జేబులోనుంచి ఒక నోట్ల కట్ట బయటకు తీశాడు హరీన్. "ఏమిటది?" అన్నాడు జీవరాజ్ మళ్ళీ ఆశ్చర్యంగా. "మిస్టర్ జీవరాజ్ - నేను మంచి స్వింగులో ఉన్నప్పుడు మీరు నా వెంటపడి , బతిమాలి ఇచ్చిన అడ్వాన్సు ఇది! ఇప్పుడు మీరు మరో హీరోని బుక్ చేసుకున్నారు కాబట్టి, మీ అడ్వాన్సు మీకు తిరిగి ఇచ్చేస్తున్నాను. కాదనకుండా తీసుకోండి!" నోరెళ్ళబెట్టి హరీన్ వైపే చూస్తూ ఉండిపోయాడు జీవరాజ్. చాలా సేపటి తర్వాత తేరుకుని, వంటనే హరీన్ చేతులు పట్టేసుకున్నాడు. "తప్పుగా అనుకోకండి హరీన్! పరిస్థితుల ప్రాబల్యం వల్ల......." నిర్వేదంగా నవ్వి, "నేను అంతా అర్ధం చేసుకోగలను" అన్నాడు హరీన్. "హరీన్........" అని ఇంక ఏదో చెప్పబోయాడు జీవరాజ్. అతన్ని ఇంకేం మాట్లాడనివ్వకుండా , అతని చేతిలో నోట్ల కట్ట పెట్టేసి కారెక్కాడు హరీన్. ఇంటికి తిరిగి రాగానే, అతని కోసం ఆరాటంగా ఎదురుచూస్తున్న కరుణతో అన్నాడు. "నన్ను క్షమించు కరుణా!"

                                                     చంచల్రావు భయం భయంగా నా వెనుక నిలబడ్డాడు ముక్కు తడుముకుంటూ.     తలుపు తెరుచుకుంది.     లావుగా తెల్లగా పొట్టిగా ఉందావిడ. కళ్ళు చింతగింజల్లా చిన్నవిగా, నల్లగా మెరుస్తూ ఉన్నాయి. వయసు నలభై  - నలభై అయిదు మధ్యన ఉండొచ్చు.     ఏమిటన్నట్లు కళ్ళు ఎగరేసింది నావంక చూస్తూ.     "టు లెట్ బోర్డు చూసి వచ్చాం" అన్నాను.     "బ్రహ్మచార్లా?" అడిగింది.     "పెళ్ళయింది - కాలేదు. మాంసం తింటే తింటాం. లేకపోతే లేదు... ఒక్కోనెల జులపాల జుట్టుంటే మరోనెల డిప్ప కటింగు ఉంటుంది. వయసులో వున్న అమ్మాయిలంటే పడదు.     వెనుక నుండి చంచల్రావు గబగబా అన్నాడు. ఆవిడ బిత్తరపోయి చూసింది.     "అబ్బే మరేం లేదండీ... మూడు గంటల నుండీ ఎండలో తిరగడం వల్ల కాస్త బుర్రతిరిగి అలా మాట్లాడుతున్నాడంతే!" ఆవిడకి నచ్చ జెప్పాను.                                               "లోపలికి రండి" అంది ఆవిడ ప్రక్కకి తొలిగుతూ.     "పాపం మర్యాదస్తులే" చంచల్రావు నా చెవిలో గొణిగాడు.     "ఇలా రండి"     ఆవిడ వెనకాలే బయలుదేరాం.     "ఇదే నాయనా గది"     గది బాగానే ఉంది. గదిలోకి గాలీ వెలుతురూ బాగానే వస్తున్నాయ్. కిటికీ దగ్గరున్న మల్లెపందిరి మీదనుండి విరిసిన మల్లెల వాసన గదంతా వ్యాపిస్తుంది.     "మాకు నచ్చింది" ఇద్దరం కోరస్ గా అన్నం ఆవిడతో.     "మీకు నచ్చగానే సరిపోయిందా? మీరు మాకు నచ్చొద్దూ"     దీర్ఘాలు తీస్తూ ముందు హాలువైపు కదిలింది ఆవిడ.     "అయ్యిందీ, - అందరూ గుమ్మం లోంచి పంపిస్తే ఈవిడ లోపలికి పిలిచి పంపేస్తుంది" చంచల్రావు గొణిగాడు నా చెవిలో.     ముగ్గురం హల్లోకి వచ్చాం.     "కూర్చోండి"     సోఫాలో కూర్చున్నాం.     పాపం. చాలాసేపట్నుండి తిరుగు తున్నట్టున్నారు ఎండలో, కాస్త మజ్జిగ తాగుతారా?"                                                  "తాం... తాం..." అన్నాడు చంచల్రావు.     ఆవిడ తెల్లబోయి చూసింది.     "ఎండలో తిరగడం వల్ల నీరసం వచ్చి వాడికి మాటలు పూర్తిగా రావడంలేదు. తాగుతాం అంటున్నాడు."     ఆ మాటలు వినగానే అక్కడే ఓ మూల నిలబడి ఉన్న ఒకతను లోపలికి వెళ్ళి రెండు గ్లాసులతో మజ్జిగ తెచ్చి యిచ్చాడు.     "నమ్రతగా, నమ్మకంగా వుండే పనివాళ్ళు దొరకడం ఈరోజుల్లో కష్టమే!" అన్నాను అతనింక మెచ్చుకోలుగా చూస్తూ.     "అబ్బే... ఆయన మావారే అంది ఆవిడ.     "ఇంతసేపూ తోటపని చేశారు. అందుకే ఒళ్ళంతా మట్టిపట్టి అలా ఉన్నారు"     మజ్జిగ పొలమారి నాకు దగ్గు వచ్చేసింది.

         "అవును ప్రతాప్. నాయుడితో మా అగ్రిమెంట్- మిమ్మల్ని ట్రాన్స్ ఫర్ చేయడం వరకే అని మీతో చెప్పాము. నెలరోజుల తరువాత మిమ్మల్ని చంపెయ్యడం ఆ అగ్రిమెంట్ లో ఒక భాగం అని చెప్పలేదు. అది చెప్పడానికే వచ్చాను."          రాణా ఇంకా షాక్ నుంచి తేరుకోలేదు. ఆమె అంది- "ఎలాగో ఒకలా మా పని పూర్తి చేసుకోవాలన్న ఆశతో మీ ఇద్దరిమధ్యా ఈ సంధి కుదిర్చామే తప్ప- కేవలం మీ ట్రాన్స్ ఫర్ తో నాయుడి కసి చల్లారుతుందా? మీ మీద అతడు బాగా పగబట్టి వున్నాడు. ఇక్కడ కాకుండా తన వూళ్ళో అయితే మిమ్మల్ని చంపడం సులభం అని సలహా ఇచ్చింది నేనే."          అతడు విచలితుడై - ఆమెవైపు నమ్మశక్యం కానట్టు చూస్తూ "అంత గొప్ప సలహా ఇచ్చిన వాళ్ళు ఇప్పుడు మరి ఇక్కడకు వచ్చి నాకీ విషయం ఎందుకు చెపుతున్నారు?" అని అడిగాడు.          "నేనా సలహా ఇచ్చే సమయానికి మిమ్మల్ని చూడలేదు కాబట్టి."          చాలా చిన్న వాక్యం అది. బాణంలా తగిలింది. అతడు చివుక్కున తలెత్తాడు.          ఆమె గుమ్మం దగ్గర వెనుదిరుగుతూ అంది- "నేనో అద్భుతమైన నటిని అని మీ తమ్ముడి లాటివాళ్ళు అంటూ వుంటారు. నటనలో జీవిస్తాను. జీవితంలో నటిస్తాను అని మీ అందరికీ తెలుసు. మనసు పెట్టి నటిస్తానే తప్ప మనసుతో నటించనని మాత్రం ఎవరికీ తెలీదు."          ఆమె నీడ చీకట్లో కలిసిపోయింది. అతడు అలాగే కూర్చుండిపోయాడు. మధ్యాహ్నం తను మాట్లాడిన మాటలు గుర్తొచ్చాయి. ఆ సంభాషణకి 'కామాయే' గానీ, ఫుల్ స్టాప్ అయినట్టు లేదు.          వడివడిగా బయటకొచ్చాడు. మాట్లాడవలసింది మిగిలిపోయింది.          డ్రైవర్ లేడు. ఆమే స్టీరింగ్ దగ్గర కూర్చుని వుంది.          అతడు రావడం చూసి ఆమె కారు స్టార్ట్ చేయకుండా ఆపి "థాంక్స్ చెప్పడానికొచ్చారా?" అంది.          "కాదు రైల్వేస్టేషన్ వరకూ లిఫ్ట్ ఇస్తారేమోనని అడగటానికొచ్చాను. మీరేమీ భయపడరు కదా?" అన్నాడు ఆమె తటపటాయించడం చూసి కవ్విస్తున్నట్టు.          "అటువంటిదేమీ లేదు. పదండి-"          అతడు లోపలికి వెళ్ళి పెట్టె, బెడ్డింగ్ కార్లో పెట్టాడు. ఆమె కారు స్టార్ట్ చేస్తూ "మిమ్మల్ని తీసుకు వెళ్ళడానికి మీ జీపు రాదా?" అంది. "పన్నెండున్నరకి రమ్మన్నారు. అయినా ఇంత మంచి కంపెనీ వుండగా ఇక ఆ జీపెందుకు?"          ఆమె చివుక్కున తలతిప్పి అతనివైపు చూసింది. అతడు నవ్వేడు. కారు కదిలింది.          అతనన్నాడు- "నాయుడి చేతులకి నేను బేడీలు వేసింది పదిమందీ చూస్తూ వుండగా! అంతటి అవమానాన్ని అతడు దిగమ్రింగి వూరుకోడని నాకు తెలుసు. దానికి శిక్షగా మీరు 'ట్రాన్స్ ఫర్' అనగానే నాకు అనుమానం వచ్చింది, మీరప్పుడు చెప్పలేదు. కాబట్టి నేనూ చెప్పలేదు. ఇప్పుడు చెప్పారు కాబట్టి నేనూ చెపుతున్నాను."          ఆమె నుమానంగా "ఏమిటది?" అని అడిగింది.          "ఫ్రెంచిలో ఒక సామెత వుంది. "నీ శత్రువుని ఎంతసేపు నొక్కిపట్టి వుంచాలంటే అంతసేపు నువ్వూ వంగొని వుండాలి" అని! అంటే అంత టైమ్ మనకీ వృధా అన్నమాట. మా వాళ్ళతో నేనామాటే చెప్పాను. ట్రాన్స్ ఫర్ కి నేను వప్పుకున్నది కూడా అందుకే నన్నెలా చంపాలా అని నాయుడు ఇంతకాలం ఆలోచిస్తూ సమయం వేస్టు చేస్తున్నాడు. అతడి చేతులకి బేడీలు వేసిన మరుక్షణం నుంచీ నేను రంగంలోకి దిగాను. అతడి గురించి మొత్తం ఎంక్వయిరీ చేశాను. ఒకప్పుడు అనామకుడుగావున్న నాయుడు ఇప్పుడు లక్షాధికారి ఎలా అయ్యాడు? అతనెందుకు పదిరోజులకి ఒకసారి ఎస్.పురం వెళ్తున్నాడు? వెళ్ళినప్పుడల్లా ఎందుకు అరవింద్ చౌరసియాని కలుసుకుంటున్నాడు?"          ఆమె చేతులు స్టీరింగ్ మీద బిగుసుకున్నాయి. మొహంనిండా చెమటలు పట్టాయి. ఒకప్పుడు ఆమె భర్త ఆమెని నాగుపాము అనుకున్నాడు. ఆ విధంగానే ఆమె తన పేరు సార్ధకం చేసుకుంటూ ఎంతో మందిని ఆడించింది. కానీ ఇప్పుడు తన ప్రక్కనున్న ఇన్ స్పెక్టర్ ని చూసి మొదటిసారి భయపడుతోంది. నాయుడు తాలూకు సంఘటన జరిగి వారంరోజులు కూడా కాలేదు. అప్పుడే ఈ ఇన్ స్పెక్టర్ ఇన్ని విషయాలు కనుక్కున్నాడు. ముఖ్యంగా-          అరవింద్ చౌరసియా గురించి ప్రస్తావిస్తున్నాడు.          అ....ర....విం....ద్..చౌ.... ర.....సి....యా          ఆమె తన మొహంలో భావాలు దాచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తోంది. రాణా చెప్పుకు పోతున్నాడు.          "నా అదృష్టం బావుంది. నన్ను మీరు సరిగ్గా ఆ అరవింద్ చౌరసియా వున్న వూరుకే ట్రాన్స్ ఫర్ చేశారు. థాంక్స్ నాయుడు నన్ను చంపడానికి నెల రోజులు పథకం వేస్తున్నాడు. కానీ నేనింకో ఇరవై తొమ్మిది రోజుల్లోనే అతడి డొంక కదుపుతాను. థాంక్స్  స్టేషన్ వచ్చింది. ఇక కారు ఆపుతారా?"          ఆమె అప్రయత్నంగా కారు ఆపింది. అతడు సామాను దింపుకుంటూ అన్నాడు.          "ప్రతీ యుద్ధంలోనూ ఒక రాజనీతి వుంటుంది. ఇరుపక్షాలూ దాన్ని పాటించాలి. నా చావు విషయం మీరు నాకు చెప్పారు. దాన్ని నేను రహస్యంగా వుంచుతాను. అలాగే నేను చేస్తున్న ఎంక్వయిరీ విషయం కూడా మనిద్దరి మధ్యే వుండాలి. ఆ రాజనీతిని మీరు పాటిస్తారనే ఆశిస్తున్నాను. మీకు మరో మారు కృతజ్ఞతలు."          అతడు వెళ్ళిపోయాడు.          దూరంగా కూత వినిపిస్తోంది.          రైలు వచ్చి స్టేషన్ లో ఆగింది.          అతడిని ఎక్కించుకుని కదిలింది.          ఆమె ఇంకా అలాగే కార్లో కూర్చుని వుండిపోయింది. ఆమె శరీరంలో రక్తం అంతా ఎవరో పిండేసినట్లు తెల్లగా పాలిపోయింది.          రేపు మధ్యాహ్నానికి ఈ రైలు "తన" ఊరు చేరుతుంది.          థానే అతడిని తన వూరు ట్రాన్స్ ఫర్ చేయించుకుంది. జీవితంలో మొట్టమొదటిసారిగా ఒక మొగవాడిని చూసి చలించింది. అదే తను చేసిన తప్పా?          అందుకు తాను పెద్ద "ఖరీదు" చెల్లించబోతుందా?          అతడు దిగగానే అరవింద్ చౌరసియా గురించి నిశ్చయంగా వాకబు మొదలుపెడతాడు.          ఇతడి ఎంక్వయిరీ నాయుడితో ఆగిపోతే బావుండును.          ఆగక.... పో....తే?          తన సామ్రాజ్యంలోకి అనధికారంగా ఒక ఈగ ప్రవేశించినా అరవింద్ చౌరసియా క్షమించడు. రాణా (నాయుడు అనే) తీగె పట్టుకుని వెళ్తున్నాడు. డొంకవైపు కాదు ఆక్టోపస్ వైపు.                                                                     2          "మజ్జిగ తీసుకుంటారా సార్?" అన్న మాటలకి ఆలోచన్ల నుంచి తెప్పరిల్లాడు రాణా వద్దన్నట్టు తలూపాడు.          ట్రైన్ వేగంగా వెళ్తూంది. దిగవలసిన వూరు రావడానికి ఇంకా గంట టైముంది.          తను ఇన్ స్పెక్టర్ నని చెప్పాక పాప తల్లి దగ్గర కూర్చుంది. ఆవిడ తనవైపు ప్రార్ధనా పూర్వకంగా చూస్తూ వుండడంతో, "ఆయన్ని ఎందుకు లాకప్ లో పెట్టారు?" అని అడిగాడు.          "తెలీదండీ-"          "ఆయన ఏం చేస్తుంటారు"          "జర్నలిస్టు"          "ఏ వూళ్ళో?"          ఆమె చెప్పింది. అతడు ఆశ్చర్యంగా, "మరి ఆ వూళ్ళో అరెస్ట్ చేయడం ఏమిటి?" అన్నాడు.          "ఆయన ఏదో పనిమీద ఈ వూరొచ్చారు. ఇక్కడ అరెస్ట్ చేశారట."          "ఏ పనిమీద?" పోలీసుల కుండే స్వభావ సిద్దమైన మనస్తత్వంతో ప్రశ్నలు వేస్తున్నాడు అతడు.          "తెలీదు. ఏదో వ్యాసం వ్రాస్తున్నారు ఆయన. ఆ పనిమీద ఈ వూరు వెళ్తున్నాననీ, నాలుగు రోజుల్లో తిరిగి వస్తాననీ చెప్పారు. మధ్యలో ఇది జరిగింది. వాళ్ళ నాన్నగారిది ఆ వూరే. ఆయన టెలిగ్రాం ఇవ్వడంతో మేం వెళ్తున్నాం."          "ఆయన దేనిమీద వ్యాసం వ్రాస్తున్నారు?"          "పేరు గుర్తులేదు. ఫుట్ పాత్ మీద బ్రతికే వాళ్ళపై అనుకుంటా"          "దాని గురించి ఆ వూరు వెళ్ళటం ఎందుకు?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.          "తెలీదు కానీ వెళ్ళే ముందురోజు మాత్రం చాలా పరధ్యానంగా వున్నట్టు కనిపించారు."          రాణాకి రాజాచంద్ర అనే కుర్రవాడు గుర్తొచ్చాడు. తను ముందు పనిచేసే వూళ్ళో ప్రతిరోజూ ప్రొద్దున్నే పోలీస్ స్టేషన్ కి టీ, టిఫిన్ తీసుకు వచ్చేవాడు. రాత్రి ఒంటిగంట వరకూ హోటల్లో పనిచేసి, హోటల్ బయటే ఫుట్ పాత్ మీద పడుకునేవాడు. అకస్మాత్తుగా వాడు కనిపించడం మానేసేడు. యజమానిని అడిగితే, "వీళ్ళింతె సార్ గాలి లాటివాళ్ళు ఇంకొకచోట కాస్త మంచి పని దొరికితే చెప్పా పెట్టకుండా వెళ్ళిపోతారు." అన్నాడు. నిజమేనేమో అర్ధరాత్రి వరకూ పని. మళ్ళీ తెల్లవారు ఝామునే లేచి గిన్నెలు కడుక్కోవడంతో దినచర్య ప్రారంభం చలిలో, వర్షంలో, తుఫానులో కూడా హోటల్ బయట అరుగుమీద పడుకోవాలి. ఇలాటి బ్రతుకుల మీద వ్యాసం.          'సారే జహాసే అచ్చా' అన్న టైటిల్ పెడితే బావుంటుందా?    'ప్రియభారత జనయిత్రీ' అంటే బావుంటుందా?          అతడు వాళ్ళని ఓదార్చడం కోసం "నేను ఇన్ స్పెక్టర్ గా వెళ్ళేది ఆ పోలీస్ స్టేషన్ కే. విషయం ఏమిటో చూసి విడిపిస్తాన్లెండి" అన్నాడు. ఆ మాత్రం హామీకే వాళ్ళ కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి.          "ఆయన పేరేమిటి?" అని అడిగాడు.          "భరత్."          అతడు కాస్త ఆశ్చర్యపోయాడు. సారే జహాసే అచ్చా- రచయిత భరత్- సబ్జెక్టు - ఫుట్ పాత్ మీద బ్రతుకులు.                                                    *    *    *          రైలు దిగి రిక్షా ఎక్కి మంచి లాడ్జీకి తీసుకెళ్ళమన్నాడు. రిక్షా వెళ్తూ వుండగా సంభాషణ కలిపాడు. ఆ అయిదు నిముషాల్లోనూ రిక్షావాడు లాడ్జింగుల్లో బ్రోతల్స్ నుంచీ వేదాంతం వరకూ మాట్లాడాడు. ఆ వూళ్ళో రెండు పార్టీలున్నాయి. పులిరాజు, నరసింహం చెరొక పార్టీకి ప్రతినిధులు నరసింహనాయుడు ఎమ్మెల్యే అతడి పార్టీయే ప్రస్తుతం రాష్ట్రంలో అధికారంలో వుంది. పులిరాజు తక్కువాడేమీ కాదు. అతడు పార్లమెంటు మెంబరు. ఆ పార్టీ సెంట్రల్ లో అధికారంలో వుంది.          చాలా ఆకస్మాత్తుగా జరిగిందా సంఘటన! కిళ్ళీ కొట్టు దగ్గర నలభై ఏళ్ల వ్యక్తి సిగరెట్లు కొనుక్కుని వస్తున్నాడు. ఒక ఇంటి పక్కనుంచి ఇద్దరూ, మరో సందులోంచి ఇద్దరూ కర్రలతో అతడివైపు దూసుకొచ్చి దిగ్బంధం చేశారు. ఆ వయసులో కూడా అతడు అలా పరుగెడతాడనుకోరు ఎవ్వరూ.          జువ్వలా పరుగెత్తాడు.          వాళ్ళూ అతడి వెనకాల వెంటబడ్డారు.          రాణా రిక్షా దిగి అటు వెళ్ళేసరికే ఆ వ్యక్తిమీద కర్రలు పడ్డాయి. రక్తపు మడుగులో కూలిపోయాడు.          క్షణాల్లో వీధి నిర్మానుష్యమైపోయింది.          కిళ్ళీ కొట్టువాడు తలుపులు దింపేసేడు. రోడ్డు కిరువైపులా ఇళ్ళవాళ్ళు తలుపులు వేసుకున్నారు. రిక్షావాడు ఎప్పుడో వెళ్ళి పోయాడు. దూరంగా మలుపులో బండి ఒకటి కనిపిస్తుంది. అటు పరుగెత్తి "తొందరగా ఆ వీధిలోకి పోనీ" అన్నాడు.          "ఎందుకు బాబూ"

    మహాయోగులకు మాత్రమే మనసు, దేహాల సంగమం సిద్ధిస్తుంది.     మామూలు మనుషులకు మనసు మనసే     దేహం దేహమే.     ఆ దేహానికి యింకో దేహం కావాలి.     ఆడది అందగత్తె అయితే, ఆ అందాన్ని పొందాలని కోరుకుంటాడు మగాడు. ఒక్కొక్కప్పుడు కొంతమంది మగవాళ్ళకు అందంతో పనిలేదు. సెక్స్ కోరిక తీర్చే యంత్రమే వారికి ఆడది.     ఆ సెక్స్  కోరికకు ముసుగువేసి, 'ప్రేమ' అని పిలుస్తారు బలహీనులు.     అలాంటి బహీనుడు డాక్టర్ పరశురామ్.     అందాన్ని ఆరాధించే ప్రేమికుడు మధు.     మరి తేజ కూడా మగాడే. అనురాగ్ కూడా మగాడే.     వేర్వేరు భిన్న మనస్తత్వాల కేంద్రిక అన్విత.     తనకు పరిచయమయిన వ్యక్తులందరి గురించి ఆలోచిస్తుంది అన్విత.                                                  *    *    *     పెద్దపాడు.....     భీమవరం సోమరాజు ఏలూరు వెళ్లేందుకు సిద్ధమవుతున్నాడు.     అది  చూసిన ఆయన భార్య సూర్యంబ లోలోపలే కంగారుపడి పోతోంది.     తను బంగారం అమ్మీ, కొడుక్కి డబ్బులిచ్చిన విషయం ఏలూరు వెళితే తన భర్తకు ఏదో ఒకరకంగా  తెలిసిపోతోంది.     కనుక తన భర్తను ఏలూరు వెళ్ళకుండా ఆపేయాలి.     అందుకే చేయాలో, తీవ్రంగా ఆలోచిస్తోందామె.     అంతలో ఎన్నికల ప్రచారానికి సంబంధించిన స్లోగన్స్ వినిపిస్తున్నాయి మైకులో.     అంతే...     ఆ మరుక్షణం ఆమె ఇంటి వెనుకవేపు నుంచి రోడ్డుమీదకు వెళ్ళి తమ పార్టీ గురించి ప్రచారం చేస్తున్న ఒక ఛోటా నాయకుడి దగ్గరికి వెళ్ళి.....     "అదిగో, ఆ ఇంట్లో భీమవరం సోమరాజు అనే చాలా పలుకుబడి వున్న వ్యక్తి వున్నాడు. ఆయన్ని పట్టుకుంటే ఈ ఊళ్ళో సగం ఓట్లు మీ పార్టీకే పడేలా చేస్తాడు. ఆయన ఇప్పుడు ఏలూరు వెళ్ళబోతున్నాడు. ఆయన ఏలూరు వెళ్ళాడంటే, మరలా మీకు వారం రోజుల వరకూ దొరకడు. త్వరగా వెళ్ళి కలవండి" అని చోటా నాయకుడిని తొందరపెట్టి, వచ్చినంత త్వరగా ఇంటికెళ్ళిపోయింది.     ఆ చోటా నాయకుడు వెంటనే తన పక్కనున్న కార్యకర్తల్ని తీసుకుని భీమవరం సోమరాజు ఇంటికెళ్ళిపోయాడు.                                                *    *    *     సరిగ్గా....     భీమవరం సోమరాజు బయటికి వెళ్లబోతుండగా చోటా నాయకుడు తన కార్యకర్తలతో లోపలికి వచ్చాడు.     "సార్..... నమస్తే సార్! మీరు తలుచుకుంటే ఈ వూళ్ళో సగం ఓట్లు మా పార్టీకే వేయించగలరని విన్నాను. దయచేసి ఆ పనిచేసి పెట్టండి" అభ్యర్థిస్తున్నట్లుగా అన్నాడు ఆ చోటా నాయకుడు.     "దాని మూలంగా ఏమిటి ప్రయోజనం?" చిరాగ్గా అడిగాడు భీమవరం సోమరాజు.     "రైతులకు ఉచితంగా కరంటు..... ఉచితంగా మంచినీరు...... ఉచితంగా సాగునీరు..... ఉచితంగా ఫోను కనెక్షన్లు.... ఉచితంగా కేబుల్ టీవీ యిస్తాం" అన్నాడు ఆ చోటా నాయకుడు ఎంతో వుత్సాహంగా.     దాంతో భీమవరం సోమరాజుకు చిర్రెత్తుకొచ్చింది.     "ఉచితంగా హెయిర్ కటింగ్, ఉచితంగా దుస్తులు ఉతికిపెట్టడం, ఉచితంగా బీరు, బ్రాందీ, సప్లయ్ చేయడం, ఉచితంగా సినిమాలు చూపించడం, ఉచితంగా దుస్తులు ఇస్త్రీ చేసిపెట్టడం, ఉచితంగా చెప్పులు, బూట్లు యివ్వడం..... ఏ పనీ చేయకపొయినా కుటుంబానికి నెలకు పదివేలివ్వడం..... కణాలకు నిద్ర పట్టకపోతే ఉచితంగా నిద్రపుచ్చడం లాంటివి మీ పార్టీ ప్రాణాలికాలో లేవా?     బుద్ధి లేకుండా బుద్ధిలేని హామీలు యిస్తావా? అయినా ప్రజల గురించి మీరేమనుకుంటున్నారు? బిచ్చగాళ్ళనుకుంటున్నారా? అసలు ప్రపంచంలో ఏ  ప్రభుత్వమయినా యిన్ని ఉచితంగా యివ్వగలదా? యివన్నీ మీ ఆస్తులమ్మి ఉచితంగా మాకిస్తారా? దోపిడీ, దొంగతనాలు చేసి యిస్తారా?"     "తన భర్త ఏలూరు వెళ్ళకుండా ఆగిపోయినందుకు వూపిరి తీసుకుంది సూర్యాంబ.                                                 *    *    *     అపార్ట్ మెంట్ చాలా పోష్ గా వుంది.     అందమయిన ఫర్నీచర్.     "గుడ్ టేస్ట్" అంది గోడకున్న పెయింటింగ్స్ వైపు చూస్తూ అన్విత.     "ఖాళీగా వున్నప్పుడు పెయింటింగ్స్ వేయడం నా హాబీ" అన్నాడు పరశురాయ్.     "మీ బర్త్ డే పార్టీకి నేనే ఎర్లీగా వచ్చానా?"     "అవును -  కూర్చోండి."     ఇద్దరిమధ్యా టీపాయ్ మీద పెద్ద సైజు కేక్ వుంది. ఆ కేక్ మీద  'హేపీ బర్త్ డే' అని రాసుంది.     "ఈ కేక్ ను మీరు కట్ చేస్తారు" అన్నాడు పరశురామ్.     "నేనా.....! బర్త్ డే మీది."     "అవును. యాక్చువల్ గా  కేక్స్ కట్ చేయడం, పార్టీలను ఆడంబరంగా జరుపుకోవడం నాకిష్టం వుండదు. ఎందుకంటే పుట్టిన దగ్గర్నుంచీ ఒంటరితనంతో బతుకుతున్నవాణ్ణి" అన్నాడతను.     కొంతమంది తనకు నచ్చిన స్త్రీలను లొంగదీసుకోడానికి, విషాదాన్ని నటిస్తాఋ. వారి జాలిని పొందడానికి కల్పిత కథల్ని చెప్తారు.     శారీరకమైన హీరోయిజాన్ని చూపించి కొందరు, డబ్బు, హోదా చూపించి ఇంకొందరు, చదువు, సాధించుకున్న గోల్డ్ మెడల్స్ చూపించుకుని మరికొందరు, అధికారపు హోదాను ప్రదర్శించి ఇంకొందరు, మాటల నేర్పు ద్వారా, శరీరాకృతి ద్వారా, వ్నేఉక వుండే తల్లిదండ్రుల అంతస్తును చూపించి, ఆడపిల్లలను ఆకర్షించి, ప్రేమించేందుకు ప్రయత్నిస్తుంటారు.     మరో వర్గం వారున్నారు. తమకుండే అంగవైకల్యాన్నీ, అనర్హతలన్నీ హైలెట్ చేసుకుని, అవతల వారి నుంచి సానుభూతి పొందుతూ-     ఆ సానుభూతినే కొన్నాళ్ళకు ప్రేమగా మార్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తారు.     అన్నింటికంటే హేయమైనది సానుభూతి ద్వారా ప్రేమను పొందటమే.....     "మీకవరూ లేరా....." అడిగింది అన్విత జాలిగా.     "నిన్నటివరకూ లేరు....." అన్నాడు పరశురామ్.     "ఇవాళ?"     "ఉన్నారు.... మీరున్నారుగా..... మిమ్మల్ని నేను నామనిషి..... అయ్ మీన్.... మై ఫ్రెండ్..... అని అనుకోవడం తప్పు లేదు కదా!"     "ఇంకా ఏమిటి?" అన్నాడు పరశురామ్.     "చాలామంది మగాళ్ళు, స్నేహానికి 'ప్రేమ' అనే ముద్దుపేరు పెట్టుకుంటారు."     "నేను అలాంటి వాళ్ళను అసహ్యించుకుంటాను..... అన్నాడు పరశురామ్.     "మీరెందుకు ఇంతవరకూ పెళ్ళి చేసుకోలేదు?" అడిగింది అన్విత.     "నచ్చిన అమ్మాయి కనిపించలేదు" అన్నాడు పరశురామ్.     "పెళ్ళి జీవితానికి ఒక ఆకృతినిస్తుంది" అందామె.     "మంచి అమ్మాయిని చూసిపెట్టండి. మీరు ఎలాంటి అమ్మాయిని చూసినా నాకభ్యంతరం లేదు. కళ్ళు మూసుకుని తాళి కట్టేస్తాను" అన్నాడు పరశురామ్.     అతని కోరికమీద కేక్ కట్ చేసింది అన్విత.     పార్టీకెవరూ రాకపోవడం ఆశ్చర్యంగా వుందామెకు.     "మీకోసం షాంపైన్ తెప్పించాను" అన్నాడు పరశురామ్.     రెండు గ్లాసులు, షాంపైన్ బాటిల్ తెస్తూ.     "జస్ట్- కిల్లింగ్ ద టైమ్!" అంటూ డ్రింక్ పోసిన ఒక గ్లాసుని ఆమెకు అందించాడు.     సెలబ్రేషన్ కావడంతో, అతను బాధపదతాడని మొహమాటానికి కొద్దిగా సిప్ చేసింది అన్విత.     అది చూసి ఆనందించాడు పరశురామ్.     చాలాసేపటి నుంచీ, ఆ అపార్ట్ మెంట్ పక్కనున్న అపార్ట్ మెంట్ టెర్రస్ మీద బైనాక్యులర్ తో పరశురామ్ ఫ్లాట్ వై పు చూస్తున్న తేజకు-     బర్త్ డే పార్టీకి అన్విత తప్ప మరెవ్వరూ రాకపోవడం ఆశ్చర్యంగా వుంది అదే విషయాన్ని సెల్ ఫోన్ లో మధుకి చెప్పాడు.     "ఈ డాక్టరు పరశురామ్ కూడా అన్విత ప్రేమిస్తున్నాడేమో!" అనుకున్నాడతను.                                               *    *    *     రాత్రి పదిగంటల ప్రాంతంలో ఫ్లాట్ లోంచి బయటికొచ్చారు అన్విత, పరశురామ్ లు.     "వచ్చినందుకు థాంక్స్" అన్నాడు స్టీరింగ్ ముందు కూర్చుంటూ.     కారు ముందుకు దూసుకుపోతోంది.     తన పక్కనే కూర్చున్న అన్విత రాసుకున్న స్ప్రే వాసన పరశురామ్ లో మత్తును నింపుతోంది.     "నిజానికి నేను అబద్ధం చెప్పాను" అన్నాడు పరశురామ్.     "నాకు తెలుసు. బర్త్ డే పార్టీకి నన్ను మాత్రమే పిలిచారు...." అంది అన్విత.     "యు ఆర్ జీనియస్. ఎందుకో తెలుసా?" అన్నాడుతను.     "చెప్పండి" అంది.     "ఊహించుకోండి. కొన్నింటిని ఊహలకు వదిలేస్తేనే బావుంటుంది. నాకు కీవితం ఎప్పుడూ ఊహాచిత్రమే- ఊహల్లోనే బతుకుతాను."     "పెద్ద డాక్టర్  అయ్యుండి- మనో పరిణతిలేని మామూలు వ్యక్తిలా మాట్లాడటం చాలా వింతగా వుంది."     "లేదు..... అన్వితా...... నా లోపాలు నాకు తెలుసు. అందుకే, అందుకే నేను కుంటివాడినయ్యాను" తాగుడు నిషాలో అన్నాడతను.     పరశురామ్ మనసులోని ఆవేదన, స్పష్టంగా అర్థంకాకపోయినా, ఏదో విషయంలో అతను బాధపడుతున్నాడని మాత్రం అన్వితకు అర్థమైంది.

"ఎలా వచ్చేది?""ఏం?""మంజుకి ఎగ్జామ్- ప్రియతమ్ ఈ ఆదివారం వస్తానని రాశాడు. వాడొచ్చేసరికి యిద్దరూ లేకపోతేయెలా?""వచ్చాక ఎలాగూ వుంటారు కదా! మంజు ఎగ్జామ్స్ రాస్తుంది. ఏం భయం లేదు. మనం వెళ్ళి రావొచ్చు. ఒకటి రెండు రోజులు ఆలస్యమయినా నే వచ్చేస్తా. మీరిద్దరూ కలిసి రావొచ్చు. "శశి సమాధానం ఇవలేదు.రామచంద్ర స్నానానికి వెళ్ళాడు. శశికళ కిచెన్ లోకి వెళ్ళి మరో అయిదు నిమిషాల్లో కాఫీ కలుపుకొని వచ్చింది. బాత్ రూం నుంచి తిరిగి వచ్చిన రామచంద్ర కాఫీ తాగేడు."బావుంది.""ఏమిటి?""కాఫీ- వెరి నైస్""రోజు తాగేదే కదా""రోజు తిన్నన్నమే తింటున్నాం- తాగుతున్న నీరే తాగుతున్నాం. చేసున్న సంసారమే చేస్తున్నాం. రోజు అదే చారు పొడి, అదే నీళ్ళు అయినా రోజు రోజుకో రుచి. జీవితం నవనవోన్మేషమైంది. అందుకే రుచి కనపడుతుంది. జీవితంపై ప్రేమ పుడుతుంది." శశికళ జవాబుగా నవ్వేసింది.అంతలో మణి మంజూష వచ్చింది. "గుడ్ మాణింగ్ డాడీ" అంటూ తండ్రి భుజాలపై వాలిపోయింది."గుడ్ మాణింగ్ అప్పుడె లేచావేమామ్మా?""ఎగ్జామ్ కదా! అందులో నువు వూరేళుతున్నావాయే . మళ్ళీ వారానికి కానీ రావు ఎలా డాడీ?" నవేశాడు రామచంద్ర."నాకు భలే కోపంగా వుంది డాడీ! మీరు ప్రయాణం యింకో నెల ఆగి పెట్టుకోరాదూ! నేను వచ్చేదాన్ని! నానమ్మని చూసి ఎన్నేళ్ళయింది. పూర్ నానమ్మ ఒక్కతి పల్లెలో ఎలా వుందో ఏమో, ఎలా పాసవుతుంది టైం! ప్చ్""పోనీ తోడుగా నువేళ్ళీ వుండరాదుటే" అంది శశికళ."ఓ మైగాడ్! ఆ పల్లెటుల్లోనా! ఒక సినిమా లేదు. ఒక పార్క్ లేదు. ఒక లైబ్రరి లేదు బయటకు వెళ్ళేందుకు ఒక స్పాట్ లేదు. పొద్దెలా పోతుంది?"పొలాలన్నీ తిరిగొస్తే సరి""ఒక్కరోజు- రెండు రోజులు- తర్వాత.""తిరిగిన పొలాలే తిరిగేది. చూసిన తోటనే చూస్తేసరి.""పో డాడీ, బోర్ కొట్టదా?""ఇక్కడ నువు చూసిన పార్కె చూట్టం లేదా!""డాడీ పార్కుకి నిమిషా నిమిషానికి అందం మారుతూ వుంటుంది గంట గంటకి మనుషులు మారుతూ వుంటారు. ఇక్కడ లైఫ్ అక్కడి లైఫ్ వేరు డాడీ! అసలు మీరు వుండగలరా అక్కడ" సూటిగా ప్రశ్నించింది మంజూష.;మై గుడ్ నెస్! అక్కడా' అనుకుని నవేశాడు.మరో అరగంటకి టాక్సిలో స్టేషన్ కు వెళ్ళిపోయాడు రామచంద్ర.రాత్రంతా రైలు ప్రయాణం. స్టేషన్ లో స్నానం చేసి కాంటిన్ లో టిఫిన్ ముగించుకుని బస్ స్టాండు వచ్చి బస్సెక్కాడు. ఆరుగంటల ప్రయాణం తర్వాత మిట్ట మధ్యాహ్నం వేళకు నంద్యాలలో దిగాడు. అక్కడ బస్ స్టాండులో లంచ్ ముగించుకున్నాడు. హోటల్ మెతుకులయినా ఆ బియ్యం, ఆకుకూరలు ఎంతో రుచికరంగా అనిపించాయి.బస్టాండులో చింత చెట్టు క్రింద నుంచున్నాడు రామచంద్ర. తన ఊరికి బస్సు లేదు యిన్నేళ్ళయినా! ఊరురికి , బస్సు పధకంలో కూడా తన ఊరికి బస్సు రాలేదు. పబ్లిక్ టాక్సీలే తిరుగుతున్నాయి.చెప్పాడానికి ఆచరణతో చూసేదానికి ఎంత తేడా! ప్రభుత్వం తప్పు కాదు, పాలకులది తప్పు కాదు. ఎలక్షన్ సమయంలో మాటల తీపిదనానికి మనుష్యుల గారడికి లొంగిపోయి ఓట్లు వేసే ప్రజానీకంది తప్పు.

తన కనుల ముందే ఆ ఘోర దృశ్యాన్ని చూసిన వీరేష్ లో ఆవేశం పెల్లుబికింది. చట్టుక్కున రివాల్వర్ తీసి స్టెన్ గన్  తో పారిపోతూ వున్న వ్యక్తి వైపు గురిచూసి కాల్చాడు. గురి తప్పిందో... లేక అతను తప్పించుకున్నాడో కానీ అప్పటికే అతను ఎక్కి వచ్చిన టాక్సీ మెరుపువేగంతో అతనని సమీపించడంతో చట్టుక్కున ఎక్కేశాడు. వెంటనే తను కూడా కారుని రివర్స్ చేసి రోడ్ మీదకు దూకించాడు వీరేష్. ఆ టాక్సీ కనిపించనట్టే కనిపించి ఆ ట్రాఫిక్ లో ఎటువైపు వెళ్ళిందో, ఏమయిందో కనిపించకుండా మాయమైపోయింది. వెంత వెదికినా, ఎన్ని వీధులను చుట్టబెట్టినా ఆ టాక్సీ ఆచూకీ లభించలేదు. వీరేష్ ను ఎక్కడ లేని నీరసం ఆవరించింది. తనను ఎవరో చంపబోయారు.... వాళ్ళలో ఒక వ్యక్తిని నోరు తెరిపించి తనను ఎందుకు చంపబోయారో తెలుసుకునే ప్రయత్నాన్ని వమ్ముచేసి అతనని కూడా ప్రత్యర్దులు తెలివిగా మట్టు పెట్టారు. అసలు ఎవరు వాళ్ళు? తనపై వాళ్ళు ఎందుకు అంత కక్ష కట్టారు? అసలు తను అంటే ఎవరకీ విరోధం లేదు. బహుశా ఇన్ స్పెక్టర్ చతుర్వేదిని చంపిన వాళ్ళే తనను కూడా అడ్డు తొలగించుకునే ప్రయత్నం చేస్తూ వుండి వుండవచ్చు, అంటే తన దర్యాప్తు వల్ల వాళ్ళ పీకలకు ఉరి బిగుసుకుంటుందని భీతి మొదలైందన్న మాట. తనకు కావలసింది కూడా అదే__ అప్పుడే ప్రత్యర్దులు ఎవరో తెలిసేది! ఆవేశంలో అనాలోచితంగా వాళ్ళు తీసుకునే నిర్ణయాలే తనకు ఎప్పుడో ఒక చోట వాళ్ళ బండారాన్ని బట్టబయలు చేస్తాయి. తనపై హత్యా ప్రేయట్నం జరిగింది కాబట్టి ఇక నుంచి చాలా జాగ్రత్తగా వుండాలి. జరిగిన సంఘటనే కనులముందు మొదలుతుండడంతో వీరేష్ కు చాలా అనీజీగా అనిపించింది. ఎలాగయినా తనపై హత్యాప్రయత్నం చేసిన దుండగుల ఆచూకీని సంపాదించాలనే పట్టుదల అతనిలో అధికం అయింది. స్టీరింగ్ వీల్ చుట్టూ వున్న అతని చేతులపట్టు బిగుసుకుంది. అంబాసిడర్ వేగంగా పరుగులు దీస్తూనే వుంది. అంతకన్నా వేగంగా అతని ఆలోచనలు పరిపరివిధాలుగా సాగిపోతున్నాయి.                                             *    *    *    * హోటల్ అశోకా ఇంటర్ నేషనల్.... సూట్ నంబర్ వన్ నాట్ వన్ లో... ముగ్గురు వ్యక్తులు ఎదురు చూస్తున్నారు. వాళ్ళ ముఖాలలో అసహనం తొంగి చూస్తుంది. మాటిమాటికీ చేతివాచీలవేపు చూస్తున్నారు. అప్పుడు సమయం సరిగ్గా ఏడుగంటలు అవుతుంది. వాళ్ళు వున్న సూట్ థర్డ్ ప్లోర్ లో కావటంవలన చీకటి వెలుగులలో హైదారాబాదు నగరం ఎలా వుందో స్పష్టంగా కనిపిస్తూ వుంది. అప్పుడే కాలింగ్ బెల్ మోగింది. ఆ ముగ్గురూలోనూ టెన్షన్... లాయర్ సత్యమోహన్ తలుపు తెరుచుకుని లోనికి వచ్చాడు. అతనని చూడగానే ఆ ముగ్గురి ముఖాలలోనూ చిరునవ్వు చోటు చేసుకుంది. "సారీ ఫ్రండ్స్... కొంచెం లేట్ అయింది. ఎక్స్ ట్రీమ్ లీ సారీ" సత్యమోహన్ సోఫాలో కూర్చుంటూ అన్నాడు. "ఫర్వాలేదు సాబ్.... మేము ఈ హోటల్ లో దిగి ఇరవైనాలుగు గంటలు గడిచిపోయాయి. ఇంతవరకూ మీనుంచి ఎలాంటి రిప్లయ్ లేదు సరికదా కనీసం సరుకుకూడా సప్లయ్ కాలేదు. ఇంకొక అరగంట చూసి వెళ్ళిపోవాలని అనుకుంటుండగా మీరు వచ్చారు" ముగ్గిరిలో ఒకడు అన్నాడు. "మీరు పెద్ద మొత్తంలో అడిగినందువలన మీరు చెప్పిన సమయానికి రాలేకపోయాను" సత్యమోహన్ సంజాయిషీ ధోరణిలో చెప్పాడు. "ఇట్స్ అల్ రైట్. ఇప్పుడు జరగవలసింది చూడండి" అన్నాడు రెండవ వ్యక్తి. సత్యమోహన్ తను తెచ్చిన బ్రీఫ్ కేస్ ని  తెరచి చూపించాడు. ఫెళఫెళలాడే ఐదువందల రూపాయలనోట్ల బండిల్స్ వరుసగా పేర్చి వున్నాయి. ఒక నోట్లకట్ట తీసి పరిశేలనగా చూసి మెచ్చుకోలుగా తల వూపారు ముగ్గురూ. "మొత్తం ఇరవైలక్షల కరెన్సీ ఇది... ఐదు లక్షల కాష్ ఇస్తే సరిపోతుంది" అన్నాడు లాయర్ సత్యమోహన్. ముగ్గురిలో ఒకడు ఐయిదులక్షలు వున్న సూట్ కేసును అందించాడు. సత్యమోహన్ చెకప్ చేసుకున్నాడు. 'డియర్ ప్రెండ్స్.... ఎప్పుడు మాతో అవసరం కలిగినా ముందు మా కోడ్ నెంబర్ చెప్పి ఓకే అయినా తరువాతనే విషయం చెప్పాలి. లేదంటే మీకు రిప్లయ్ రాదు. అర్దమైందిగా?" ముగ్గురూ తెలుసు అన్నట్టు తలలు ఊపారు. సత్యమోహన్ వాళ్ళదగ్గర శలవు తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు.... వాళ్ళ లగేజీ సర్దుకుని సూట్ ఖాళీ చేసే ప్రతత్నంలో వుండగా కాలింగ్ బెల్ మోగింది. అంతకుముందే వెళ్ళిన సత్యమోహన్ మళ్ళీ వెంటనే ఎందుకు వచ్చాడో అర్ధంకాక తలుపు తెరిచాడు ఒకడు. మరుక్షణం ఇద్దరు నూతన వ్యక్తులు మెషిన్ గన్స్ తో కారిడార్ లో కనిపించారు. ద్వారంలో నిలబడి వున్న వ్యక్తి నేలకు ఒరిగిపోయాడు. అప్పటికే జరిగిన దారుణాన్ని గమనించి గదిలో వున్న ఇద్దరూ హడావిడిగా తమ దగ్గర సిద్దంగా వున్న రివాల్వర్స్ తో కాల్పులు జరిపారు. మెషిన్ గన్స్ హీరోలలో ఒకడి కంఠంనుంచి రివాల్వర్ బుల్లెట్లు దూసుకుపోవడంతో వెర్రికేక పెట్టి విరుచుకుపడిపోయాడు. కానీ, అప్పటికే రెండవ మెషిన్ గన్ వ్యక్తి చేతిలో గదిలోని ఇద్దరిలో ఒకడు బలయిపోయాడు. ప్రాణాలతో మిగిలిపోయిన మూడవ వ్యక్తి అక్కడేవుండి మెషిన్ గన్ కు బలయిపోయేకన్నా కలికి బుద్ది చెప్పడం మంచిది అనుకున్నాడో ఏమో నోట్లకట్టలు వున్న బ్రీఫ్ కేసుని అందుకుని బయటకు పరుగుతీశాడు. లిప్ట్ దగ్గరకు వెళ్ళేసరికి లిప్ట్ ఆపరేషన్ లో వుంది. ఇక తప్పదు అన్నట్టు  మెట్లవేపు పరుగుతీశాడు అతను. బరువయిన సూట్ కేసును అలాగే మోసుకుంటూ పడుతూ లేస్తూ పారిపోతూ వున్నఅతనని గమనించి పళ్ళు కొరుక్కుంటూ లిఫ్టుముందు ఆగిపోయాడు మెషిన్ గన్ వ్యక్తి. అప్పుడే లిప్ట్ తలుపు తెరుచుకుంది. లోపలవున్న లిప్ట్ బోయ్ విసురుగా  బయటకులాగి అతను లోపల దూరాడు గ్రౌండ్ ప్లోర్ బటన్ ప్రెస్ చేయడం తో లిప్ట్ మీదకు దిగసాగింది. లిప్ట్ ఆగీ ఆగడంతో మెషిన్ గన్ వ్యక్తి ఒక్క ఉదుటున బయటకు పరుగుతీశాడు. అప్పుడే మెట్ల పైనుంచి వస్తున్న వ్యక్తిని గమనించి చేతిలోని మెషిన్ గన్ అటు తిప్పాడు. వెర్రిగా అరుచుకుంటూ మెట్లమీదనే కూలిపోయాడు అతను. నాలుగే నాలుగు అంగలతో అతనని సమీపించిన మెషిన్ గన్ వ్యక్తి ఆశ్చర్యపోయాడు. చనిపోయిన వ్యక్తి చేతిలో ఉండవలసిన సూట్ కేస్ లేదు. ఏమైందోనని చుట్టూ చూసినా ఎక్కడా కనిపించలేదు. ఖంగారుగా మెట్ల పైకి పరుగుదీసాడు. ఎక్కడా సూట్ కేసు కనిపించలేదు. అంతలోనే ఆ సూట్ కేస్ ఎలా మాయమైందో అతనికి అర్ధం కాలేదు. ఈ హోటల్ లో చనిపోయిన వాళ్ళ మనుషులు ఎవరూ లేరు. వున్న ముగ్గురిలో యిద్దరు ఎప్పుడో చచ్చిపోయారు. తన కంటి ఎదురుగా మెట్లు దిగుతున్న వ్యక్తి... కిందకు వచ్చేటప్పటికే ఒట్టి చేతులతో కనిపించాడు. అంటే ఈ మధ్యలోనే ఏదో జరిగి వుండాలి." ఎక్కువసేపు తను మెషిన్ గన్  తో హోటల్ లో తచ్చాట్లడడం మంచిది కాదు అనుకుంటూ రాకెట్ లా మెట్లు దిగి బయటకు దూసుకుపోయాడు. ఎవరో పోలీసులకు ఫోన్ చేసినట్టున్నారు... అతని కారు హోటల్ ఆవరణదాటి మెయిన్ రోడ్ పైకి వెళ్ళిన నిమిషంలోనే శరవేగంతో పోలీసు జీప్ హోటల్ లోకి దూసుకు వచ్చింది. బిలబిల మంటూ లోనికి పోలేసులు వెంటనే అంబులెన్స్ ను తెప్పించి ముగ్గురునీ హాస్పిటల్ కు తరలించారు. అప్పటికే ఎవరూ ప్రాణాలతో లేరని అర్ధం అయింది. ఏం జరిగిందో హోటల్ సిబ్బందిని, అక్కడి కస్టమర్ల ను అడిగి తెలుసుకుంటున్న ఇన్ స్పెక్టర్ దృష్టి ఆ గదిలోని టీపాయ్ కిందపడివున్న నోట్ల కట్టపై పడింది.  ఆశ్చర్యంగా ఆ నోట్ల బండిల్ ను చేతిలోకి తీసుకుని పరిశీలనగా చూశాడు అతను. కొత్త నోట్లకట్ట అది. అంత నిర్లక్ష్యంగా ఎలా పారవేసుకున్నారో అనుకుంటూ నోట్లను ఫెళఫెళ లాడించడంతో ఏదో అనుమానం వచ్చింది. ఆ నోట్లను పరిశీలనగా చూడడంతో వాటి అసలు రంగు తేలిపోయింది. అసలు నోటుకూ, నకిలీనోటుకూ తేడా తెలియనంతగా ముద్రించిన దొంగనోట్ల బండిల్ అది. చనిపోయిన వ్యక్తులు దొంగ నోట్ల వ్యాపారస్తులు అయి వుండాలి. వాళ్ళలో వాళ్ళకు ఏవో గొడవలు వచ్చి కాల్చుకుని చనిపోయి వుండవచ్చు. మిగిలిన ఒకే ఒకడు పారిపోయే తొందరలో కిందపడిపోయిన బండిల్ ని చూసి వుండడు . అది దొంగనోట్ల వ్యవహారం అని తెలియడంతో జంటనగరాలలో కౌంటర్ ఫీట్ కరెన్సీ కేసులను ఇన్ వెస్ట్ గేట్ చేస్తున్న ఏసిపి వీరేష్ కు ఈ కేసుని కూడా అప్పగించారు. తన పరిశోధనకు ఈ హత్యోదంతం ఎంతో ఉపయోగిస్తుంది. అనే నమ్మకంతో అసలు హత్యలు జరగడానికి పూర్వం ఆ గదిలో వున్న వ్యక్తులు ఎక్కడనుండి వచ్చిందీ, ఎందుకు వచ్చిందీ ఎంక్వయిరీ మొదలు పెట్టాడు ఏ.సి.పి. వీరేష్.                                                          *    *    *    *

    "నిజంగానా కృష్ణా?" అమల దిగులుగా అడిగింది.     "ఇంత మంచి అమ్మాయిని భగవంతుడు ఓ కంట చూస్తూనే వుంటాడు."     "భగవాన్ ఓ చూపు చూశాడుగా?"     "భగవాన్ వేరు, భగవంతుడు వేరు."     "నిజమే కృష్ణా!"     "నువ్వు ధైర్యంగా వుండాలి. పెద్దవాడు మామయ్యని నీవే చూస్తుండాలి. ఈ వయసులో మామయ్య దుఃఖం ఎలాంటిదో నీకు తెలిసిందే కదా అమలా?"     "నిజమే కృష్ణా! నన్ను ఓదార్చటానికి నీవు వున్నావ్, బాబుగారికి మనిద్దరం వున్నాం" అంది అమల.     "మంచి అమ్మాయి, ఎంత ముద్దు వస్తున్నదో!" అన్నాడు కృష్ణ.     "నీకు మరో పని లేదు" అంటూ చిరుకోపంతో కృష్ణని అవతలికి తోసింది అమల.                                             33     ఏరోజు ఎట్లా వుంటుందో ఏ నిమిషాన ఏం జరుగుతుందో ఎవరికీ తెలియదు.     ఆ రోజు మామూలుగానే తెల్లవారింది.     భుజంగరావుగారి యింట్లో ఎప్పటిలాగానే మామూలుగా వుంది.     అలవాటు ప్రకారం పదకొండు గంటలకల్లా భుజంగరావు భోం చేసి హాలులో కూర్చున్నాడు.     డైనింగ్ హాలులో కృష్ణ, అమల భోం చేస్తున్నారు. రోజూ ముగ్గురూ కలిసే తింటారు. ఆరోజు బైటికెళ్ళిన కృష్ణ రావటం ఆలస్యం అయ్యేసరికి అమల బలవంతం చేయటం వల్ల భుజంగరావు భోం చేశాడు.     నాయర్ జైలుకెళ్ళిం తరువాత అక్కమ్మ అనే ఆవిడని వంటకు పెట్టుకున్నారు. అక్కమ్మ జీవితంలో చాలా బాధల చవిచూసిన మనిషి. నా అనేవాళ్ళు లేరు. శాంతంగా తన పని తాను చేసుకుపోతుంటుంది.     భుజంగరావు హాలులో కూర్చుని కళ్ళు మూసుకుని ఆలోచిస్తున్నాడు. "డాడీ!" అన్న పిలుపు విన రావటంతో ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరిచాడు.     "ఎదురుగుండా సరోజ.     "తను పొరపడటం లేదు కదా!" కళ్ళు నులుముకున్నాడు.     "డాడీ, నేనే రోజాని" అంది సరోజ దగ్గరగా వస్తూ.     "అమ్మా! రోజా! నిజంగా నీవేనా!"     "నేనే డాడీ!" అంటూ భుజంగరావు మీదవాలి ఎక్కి ఎక్కి ఏడ్చింది సరోజ.     "తల్లీ రోజా! మళ్ళీ నిన్ను చూస్తాననుకోలేదమ్మా!" భుజంగరావు ఆనందాశ్రువులు తుడుచుకుంటూ అన్నాడు.     కొద్దిసేపట్లో ఇరువురూ స్థిమితపడ్డారు.

    చౌదరి మాటాళ్లేదు.     "ఈ రాత్రికే !" క్లుప్తంగా అని వెళ్లాడు జనార్ధన్.     ముఠా రాజకీయాల్లో, పల్లెటూరి తగాదాల్లో అప్పుడే తనంతవాడయి, తనను మించిపోయిన తమ్ముడిని చూసి సంబరపడ్డాడు చౌదరి.                                              27     వెంకటేశ్వర స్వామి ఆలయం.     రాత్రి సుమారు పది గంటల వేళ.     కరణం శేషయ్య, వేంకటేశ్వరుని పూజారి శఠగోపాలాచారి ఇద్దరూ కలిసి కోవెల తలుపులు తీశారు. ముఖద్వారం దాటి మహా ద్వారాన్ని బంధించారు. కోవెలలో ఒంటరివాడైన స్వామి తోడు దొంగలయిన కరణం, పూజారి మిగిలారు. ఇద్దరూ ఒక్కో తలుపు తీసుకుంటూ, లైటార్పుతూ గర్భగుడి చేరారు.     బంగారు నగలతో, పూలతో స్వామి దేదీప్యమానంగా వెలుగొందుతున్నాడు. ఒక్కక్షణం స్వామిని చూసి సాష్టాంగ పడ్డాడు శేషయ్య. "స్వామీ! ఇది నీ సొమ్ము! నేను నీ భక్తుడిని. భక్తుడు స్వామిని ఆశ్రయిస్తాడు. నేనూ నిన్ను ఆశ్రయించాను. కుచేలుడికి అష్ట ఐశ్వర్యాలు యిచ్చిన శ్రీ కృష్ణుడివి నువ్వే. వామనుడివై బలికి ముల్లోకాలు దానం యిచ్చే పుణ్యం కల్పించింది నువ్వే. నువ్వు లేంది ఈ కలియుగం లేదు. నేను నీ వాడినే అని నమ్ము. నీ సొమ్ము తీసుకుంటున్నాను."     ఒక్కో నగే వలిచారు. గిల్టు నగలు అలంకరించారు. పూజా సామాగ్రి, వెండి బిందెలు, గిన్నెలు, పళ్ళేలు, కంబురాలు అన్నీ దొంగిలించారు. పూజారి చూస్తూ వుండిపోయాడు. శేషయ్య ఒక్క వస్తువూ అతనికి యివ్వలేదు. దేవుడికి వదల్లేదు. అన్నీ గోతాంలో వేసి కట్టాడు.     ఇద్దరూ తిరిగి అన్ని లైట్లు వెలిగిస్తూ ఆర్పుతూ వచ్చి ముఖద్వారం వద్ద ఆగి మహాద్వారాన్ని బంధించారు.     రాత్రి అర్దరాత్రి అవుతోంది. ఊరు వూరంతా గాఢ నిద్రలో వుంది. ఆ సమయంలో ఎక్కడి నుంచి వచ్చిందో ఓ కోతి సివంగిలా వుందది. ధ్వజస్తంభం మీది నుంచి ఒక్క దూకు దూకింది.     కెవ్వుమన్నాడు శేషయ్య.     దూకిన కోతి వూరకే వదల్లేదు. ఎక్కడెక్కడో రక్కింది. ముఖాన అంగుళం స్థలం లేకుండా రక్కింది. కట్టుకున్న గుడ్డలు పీలికలయ్యాయి. చప్పున పూజారి వైపు దూకింది. గుడ్లు పీకింది. లభో దిభోమన్నాడు శఠగోపం. కోతి ఓ తోపు తోసింది. ఆ తోపుకి ధ్వజస్థంభాన్ని ఢీకొన్నాడు. స్పృతి పోయింది. అటు కరణానికి తెలివి తప్పిపోయింది. గోతం నిండా వున్న నగలు, పాత్ర సామాగ్రి అంతా ధ్వజస్థంభం వద్ద పడిపోయింది. ధ్వజస్థంభంపై కిచకిచ మంటూ మహా వానరమూర్తి.                                             28     రాత్రి బాగా ప్రొద్దుపోయింది. జార, చొర శిఖామణులకు తప్ప యితర్లకు అనుకూలంగా లేదు వాతావరణం. జనార్ధన్, చవుదరి మరో నమ్మిన బంటు బయల్దేరారు. వాడు లోగడ తోటలో ఇంజన్ దొంగతనం చేసి చౌదరి యింటికి చేర్చిన వాడు.     ఆ యింటిగేటు ముందుకి రాగానే కుక్క మొరిగింది. జనార్ధన్ బ్రెడ్, బిస్కట్ ముక్కలు విసిరేశాడు. అది కిక్కురుమనలేదు.     ముగ్గురూ లోపలికి దూరారు.     ఇంటి వెనుక భాగానికి వెళ్ళి పెరటి తలుపులు విరగ బొడిచాడు.     ముగ్గురూ లోపలికి వెళ్ళేరు. వీళ్ళు వెళ్ళిన రెండు నిమిషాలకి మరో మనిషి కూడా లోపలికి వచ్చాడు. అతడు శేఖర్. అతడికి వీళ్ళు లోపలికి ప్రవేశించింది తెలియదు.     మధ్య హాలు దాటేరు. ఆ ప్రక్క గదిలోనే ఒక్కతి పడుకుంటుంది భార్గవి. ఆ గది ప్రక్కగదే బీరువా వుండే గది. భాగావి గదిలోకి చౌదరి, ప్రక్క గదిలోకి జనార్ధన్, తిమ్మన్న వెళ్ళేరు. హాయిగా ప్రశాంతంగా నిదురపోతోంది భార్గవి. ఆమె నిద్రాముద్రిత సౌందర్యం చౌదరికి నిషా ఎక్కించింది. అందంగా నిద్రపోతున్న జెర్రిపోతులా వుంది భార్గవి. అతని కళ్ళకి అప్సరసలా కనిపించసాగింది.

       మదన్ వినటంలేదు. ప్రియ గురించి యోగి ఎందుకు ప్రస్తావించాడా అని ఆలోచిస్తున్నాడు. అతడి ఆలోచన గమనించిన వదిలా యోగి ఆ విషయాన్ని కొచ్చాడు- "అప్పుడప్పుడే ఊహలు విస్తరిస్తున్న చిన్నపిల్లల్లో లైంగికాసక్తి ప్రవేశపెట్టి, వారి ఉత్సుకతని క్యాష్ చేసుకోవడం అన్న నా ఆలోచనని నువ్వు మరో  విధంగా క్యాష్ చేసుకున్నావ్ మదన్ నేను నిన్ను తప్పుపట్టను. నాలోవున్న రాక్షసుడే నీలోనూ వున్నాడు. అయితే-నేను చాలా లౌక్యమ్గా, మంచి మాటల్తో నా కార్యం నెరవేర్చుకుంటూ వచ్చాను. నువ్వు మొరటుగా ప్రవర్తించావు. అధీ తేడా...."         యోగి ఏం చెప్తున్నాడో మదన్ కి కొద్ది కొద్దిగా అర్ధం అవసాగింది.         "ప్రియ పదమూడేళ్ళ పిల్ల. అయినా వయసుకిమించి ఎదిగినట్టు కనపడుతుంది. అయితే మానసికంగా మాత్రం చిన్నపిల్లే. ఈ విషయం తెలియకుండా నువ్వు తొందరపడ్డావు. మిగతా వారి విషయంలో అలాకాదు. మనం వాళ్ళ గుండెల్లో పాతిన విషబీజం మొలకెత్తగానే, వాళ్ళు మనకి లొంగిపోయేవారు. వాళ్ళ చర్యల్ని మనం గమనించామన్న భయంతో కొందరూ, ఇంకా 'ముందుకెళ్ళి' తెలుసుకుందామన్న ఆసక్తితో కొందరూ మనకి దగ్గిరయ్యారు. ఎవరికీ దొరకని సర్వసౌఖ్యాలు మనం అనుభవిస్తూ వచ్చాం. అప్పుడప్పుడే యవ్వనంలో అడుగుపెడుతున్న ఇంతమంది ఆడపిల్లల కంపెనీ దొరకటం అంత సాధారణ విషయంకాదు. బంగారు గుడ్డునిచ్చే బాతుని చంపేప్రయత్నం చేసావు. జీవితంలో ఏమీ కష్టపడకుండా ఇలాటి సౌఖ్యాలు అనుభవించే స్థితిరావటం వలన ప్రతీదాన్నీ తేలిగ్గా పొందవచ్చుననే అభిప్రాయం నీకు కలిగినట్టుంది. దాన్ని పోగొట్టటం నా బాధ్యత. అందుకు నీకు రెండు పనులు అప్పజెపుతున్నాను. అందులో మొదటిది - మన వాచ్ మన్ ని చంపటం...."         మదన్ ఉలిక్కిపడ్డాడు.         "అవును వాడూ నీలాగే, తనున్న పొజిషన్ కన్నా ఎక్కువ ఊహించుకుంటున్నాడు. వాడిని చంపటం ద్వారా నీవూ ఒక క్రిమినల్ వి అయి, ఇందులో వుండే రిస్క్ తెలుసుకుంటావు. రెండోది-ఇంకాస్త కష్టమైన పని. ధరణీ, ఆమె భర్త మన టర్మ్స్ కి వచ్చేవరకూ వాళ్ళ పిల్లల్ని కిడ్నాప్ చేయటం...."         మదన్ స్థబ్దుడై వింటున్నాడు.         "వాళ్ళని ఎక్కడ రహస్యంగా వుంచుతావో నీ ఇష్టం. ఈ రెండు పనులూ ఇంకో అరగంటలో జరగాలి. మొదటిది నీకు ధైర్యాన్ని ఇస్తుంది. రెండోది తెలివితేటల్ని నేర్పుతుంది. నేర్చుకోవాలని వుంటే చెయ్యి లేదా ఇక్కణ్నుంచి వెళ్ళిపో ప్రియ అనే అమ్మాయి విషయంలో చేసిన అనాలోచితమైన పనికి నిన్ను శిక్షించను. ఇన్నాళ్ళూ నువ్వు మాకు చేసిన సర్వీస్ కు అదే నీకు మేము ఇచ్చే రాయితీ..."         మదన్ మాట్లాడకుండా అక్కణ్నుంచి బయటకు నడిచాడు. యోగి గదిలోంచి బయటకు నడిచి - కెమెరా రూమ్ వైపు వెళ్ళాడు. ఎవరికీ ఏ ఆధారమూ దొరక్కుండా చేయటానికి.         .......     సరిగ్గా అయిదు నిమిషాల తరువాత వాచ్ మెన్ రూమ్ దగ్గిర పిస్టల్ శబ్దం వినపడింది.                                                7         ధరణీ, శ్రీధర్ కూతురికోసం ఎదురు చూస్తుండగా, ఇన్ స్పెక్టర్ దగ్గిర్నుండి ఫోన్ వచ్చింది.         "ఏమంటోంది మీ అమ్మాయి? శ్మశానం దగ్గరికి ఎందుకు వెళ్ళిందిట?"         "పూజా.. ఇంకా ఇంటికి రాలేదు. కానిస్టేబుల్ కోసం ఎదురు చూస్తున్నాం...." శ్రీధర్ చెప్పాడు.         "రాలేదా?" ఇన్ స్పెక్టర్ కంఠంలో విస్మయం తొంగిచూసింది. "ఒక్కక్షణం లైన్లో వుండండి."         ధరణి భర్త మొహంవైపే చూస్తోంది. ఆమెకేమీ అర్ధం కాలేదు. కొంచెం సేపటి తరువాత విక్రమ్ గొంతు క్లుప్తంగా చెప్పింది. "...అయిదు నిముషాల్లో అక్కడికి వస్తున్నాను."     .....         ఇన్ స్పెక్టరూ, కానిస్టేబులూ ఎదురుగా వున్నారు.         ధరణీ, శ్రీధర్ లు డీప్ షాక్ లో వున్నారు.         ఇన్ స్పెక్టర్ అతికష్టంమీద తన ఆవేశాన్ని కంట్రోల్ చేసుకుంటున్నాడు.         డిపార్ట్ మెంట్ కి తలవంపులు తెచ్చే పనిని బాధ్యతారహితంగా చేసిన కానిస్టేబుల్ పై అధికారిగా, ఈ చర్యకి తనే జవాబుదారి అని తెలుసు.         కానీ ఇక్కడ చర్య కాదు ముఖ్యం. పరిణామం!         పూజని తీసుకొస్తున్న కానిస్టేబుల్ కి దార్లో ఒక వ్యక్తి కనపడి, తను ఆ పాప కోసమే వచ్చానని చెప్పి తీసుకుపోయాడు.         అంతే!         సో సింపుల్.     ఇదే ఎవరైనా ఒక వార్తగా వ్రాస్తే ఆ దంపతులు నమ్మకపోదురేమో, కానీ యదార్ధంగా జరిగిందది!         పోలీసులు కూడా ఇంత సులభంగా మోసపోతారని ఋజువుపర్చే సంఘటన.         ముఖాముఖి ఒంటరిగా మాట్లాడడానికి మొహం చెల్లక, విక్రం తనతోపాటు కానిస్టేబుల్ ని కూడా తీసుకొచ్చాడు.         పూజని తీసుకెళ్ళిన వ్యక్తి వివరాలు చెప్పలేకపోయాడు ఆ పోలీసు.         అతడిని బయటికి పంపించిన తరువాత ఆ దంపతుల్తో అన్నాడు విక్రమ్. "....నేను మా కానిస్టేబుల్ ని సస్పెండ్ చేయించలేను. ఇదంతా అనధికారికంగా జరిగింది కాబట్టి...." క్షమాపణ పూర్వకంగా చెప్పాడు. "....మీరేమీ దిగులుపడకండి. రేప్రొద్దున్నకల్లా మీ పాపని తెచ్చియిచ్చే పూచీ నాది."         కేవలం తమకి ధైర్యం చెప్పటానికే అతనలా మాట్లాడుతున్నాడని శ్రీధర్ కి తెలుసు. అయినా అతడెంత డీప్ షాక్ లో వున్నాడంటే- కనీసం నోరువిప్పి మాట్లాడలేకపోయాడు. తమ చిన్నారి కూతుర్ని ఎవరో కిడ్నాప్ చేసారన్న విషయమే అతడికీ జీర్ణం కావటం లేదు. ఇలాటి సంఘటనలు ఎక్కడో కథల్లో చదివేడంతే! గొంతులో దుఃఖం స్థబ్ధమై- అతడిని శిల్పం చేసింది.         ఈ లోపులో ఫోన్ మ్రోగింది. శ్రీధర్ ఆతృతగా లేచాడు.         ముందు ధరణి వెళ్ళి రిసీవ్ చేసుకుంది. అట్నుంచి డాక్టర్ పరిమళ.         అంత రాత్రి ఆమె తనకి ఎందుకు ఫోన్ చేసిందో ధరణికి అర్ధంకాలేదు. "చెప్పండి డాక్టర్" అంది. మాట్లాడేది పరిచయస్తురాలని తెలిసి, శ్రీధర్ ముందు గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు.         అట్నుంచి కొంచెం తటపటాయింపు ఫోన్ లో.     "ఏవైంది డాక్టర్" సందిగ్ధం తరువాత అడిగింది ధరణి.         "నీలూ కూతురు ప్రియ గురించి నీతో మాట్లాడాలని ఫోన్ చేశాను."        మరణించిన ఆ చిన్నపాప గురించి ఏం చెప్తుందా అని ఉద్విగ్నతతో వినసాగింది ధరణి.         "ప్రియ మీద రేప్ అటెంప్ట్ జరిగింది."         ధరణి చేతిలో రిసీవర్ బిగుసుకుంది.         "డా....క్ట్....ర్"         "అవును ఆ అమ్మాయి తొడలమీదా, ఛాతీమీదా కమిలిన గుర్తులు ఆ విషయాన్ని స్పష్టంగా నిర్దారించాయి. అయితే పెనిట్రేషన్ గానీ, హైమర్ రప్చర్ గానీ కాలేదు. అంటే పూర్తి రతి జరగలేదు. కేవలం బాహ్య పరమైన వత్తిడి జరిగిందంతే. అయితే ఆ పాప బాగా బెదిరిపోయింది. ఆ కారణంగానే ఆ అమ్మాయికి జ్వరం వచ్చింది. బ్లీడింగ్ లేదు. టెన్షన్, భయం, బెదురు అన్నీ కలిసి ఆమెని కోమాలోకి దింపాయి. టెంపరేచర్ నార్మల్ కి రాకపోవటంతో ఆ అమ్మా యి తల్లి ఆ కోణంలోనే ఆలోచించింది. సాధారణ నర్సుగా కూతురికి ట్రీట్ మెంట్ ఇచ్చింది. నా దగ్గరికి తీసుకొచ్చేసరికే పరిస్థితి చేయి దాటి పోయింది."         ధరణి ఆవేశంగా "మరిదంతా ఆ తల్లిదండ్రులకి ఎందుకు చెప్పలేదు. డాక్టర్! ఇంత తెలిసీ ఆ ఘాతుకం చేసిన వారిమీద చర్య తీసుకోకపోవటం అన్యాయం కాదా?"         "పోయిన పాప ఎలాగూ పోయింది. మిగిలిన వాళ్ళ బ్రతుకులు కూడా ఎందుకు నాశనం చేయాలా అని ఆలోచించాను! వాళ్ళు సామాన్యులు కాదు."         "ఎవరు?"         "ప్రియకి నేను ట్రీట్ మెంట్ ప్రారంభించగానే నా భర్తకి ఆక్సిడెంట్ చేసి, నేను ఈ వివరాలు బయట పెడితే ఫలితం ఇంతకన్నా ఘోరంగా వుంటుందని, బెదిరించిన వాళ్ళు."         "మరి నా దగ్గిర ఎందుకు బయటపెట్టారు?" కామ్ గా అడిగింది ధరణి. ఆమె మెదడులో అస్పష్టమైన రూపానికి క్రమ క్రమంగా ఒక షేపు వచ్చి జరుగుతున్నదంతా అర్ధం కాసాగింది.         "నేనిది నీకు చెప్పటానికి కారణం వుంది ధరణీ. 'మీ పిల్లలు కూడా అదే స్కూల్లో చదువుతున్నారు జాగ్రత్త....' అని చెప్తున్నాను-"         "నా ఒక్కదాని పిల్లల సంగతి సరే. మిగతా వారి సంగతి?"         "నేనేం చెయ్యగలను?"         "చేసిన తప్పు సరిదిద్దుకుని, జరిగినదంతా వెల్లడించండి."

         "ఇన్నాళ్ళూ, పాపం, అడిగేవాళ్ళు లేకుండా హాయిగా తిరిగాడు" అన్న దొకావిడ.     "చదువు సరిగా చదువుకోలేకపోతివా పంతులు చిరతవేస్తాడు జాగ్రత్త" అని మరెవరో అన్నారు.     వాళ్ళీ ధోరణిలో మాట్లాడటం సీతమ్మకెంత బాధకలిగించిందో సుందరానికి అంత అసహ్యం కలిగించింది. వాళ్ళంతా తనను అపార్ధం చేసుకుంటున్నారనీ, తాను ఎటువంటి వాడయిందీ ముందు ముందు తెలుసుకుంటారనీ సుందరం అనుకున్నాడు.     సీతమ్మ ఇటువంటి సంభాషణ అయినా సహించగలిగింది, గాని మరో రకం సంభాషణ బొత్తిగా సహించలేక పోయింది.     "అయ్యో, అదేమిటర్రా? ఇంత పసివెధవను ఇప్పుడే బళ్ళోవేస్తారుటర్రా? ఇంకా రెండేళ్ళు పోనీరాదూ ?"     వాళ్ళంతా అతిధులు కాబట్టే సరిపోయింది. గాని, సీతమ్మ కు వాళ్ళను నాలుగూ పెట్ట బుద్దయింది. అప్పటికీ ఆవిడ సమయోచితంగా, "వాడికి చదువుకోటమంటే ఇష్టమే," అని "ఇప్పుడు బడికిపోతే ఇంకో రెండేళ్ళకు  అసలు వెళ్ళడేమో," అనీ సమాధానాలు చెబుతూవచ్చింది. నిజానికి, సుందరం చదువు కుంటాడా, లేదా, వాడికి చదువు వస్తుందా, రాదా అన్న విషయాలను గురించి వచ్చిన చుట్టాలలో ఎవరికీ విచారంలేదు. ఎవళ్ళ సంస్కారాన్ని బట్టి వారు అనవలసినమాట  అని అంతటితో ఊరుకున్నారు.                                             *    *    *         సుందరానికి శాస్త్రోక్తంగా పుట్టు వెంట్రుకలు తీసి అక్షరాభ్యాసం చేయించారు. రాఘవయ్య పంతులు వచ్చి సుందరం వేలు పట్టుకుని బియ్యంలో 'ఓ న మః శి వ యః' అని రాయించాడు. ఓ న మహా, శీ వా యహా' అని నోటితో అనిపించాడు.     వచ్చిన బంధువుల్లో ఒక విమర్శ కాగ్రేసరు డున్నాడు___ ప్రతి బంధువర్గంలోనూ అటువంటి వాడంటూ ఉంటాడు. నలుగురూచేరిన చోటనల్లా తానెంత తెలివిగలవాడో, ఎవరికీ తెలీని విషయాలు తనకెంత బాగా తెలుసునో, ప్రదర్శించటమే అయన పని.     "మన చదువులిందుకే ఇట్లా తగలబడుతున్నాయ్," అన్నా డాయన ఒక వంక అక్షరాభ్యాసం జరుగుతుండగా.     పక్కనున్నవాళ్ళు ప్రశ్నార్ధకంగా చూశారు___     "అడుగులోనే హంసపాదూ. ఓ నా మహా ఏమిటి? శీ వా యహా ఏమిటి? అసలు మాట ఓం నమశ్శివాయః."     తాను కనిపెట్టిన ఈ పరమసత్యానికి అందరూ ఆశ్చర్య చకితులైనారో లేదో తెలుసుకోవటానికని ఆయనచుట్టా కలయజూశాడు.     "అట్లా అవటానికి వీల్లేదులే." అన్నాడింకొక పెద్దమనిషి. "ఓం నమశ్శివాయ అయితే ఎవడిక్కావాలి? ఓం నమోనారాయణాయ అయితే ఎవడిక్కావాలి? ఓ నా మహా శివాయహా అనకపోతే అది అక్షరాభ్యాసమే కాదు."     దీనికి చాలామంది ఒప్పుకున్నారు.       శ్రీ మన్నారాయణ రాఘవయ్య పంతులుకు ధోవతులచాపూ, తాంబూలంలో దక్షిణా ఇచ్చాడు. రాఘవయ్య పంతుల బడిపిల్లలందరికీ పప్పు బెల్లాలు ముట్టినై.     చంకన పలకా చేతిలో బలపమూ పట్టుకుని సుందరం ఆడుకోవటానికి వెళ్ళేవాడల్లె మిగిలిన పిల్లల వెంట బడికి బయలుదేరాడు.     వాడెందుకు వెక్కి వెక్కి ఏడవటంలేదో చాలామందికి అర్ధంకాలేదు.  కొంతమంది వాణ్ణి మెచ్చుకున్నారు. మరికొందరన్నారు, "పిల్ల కాక్కేం తెలుసు ఉండేలుదెబ్బా?" అన్నారు. ఈ రోజు కోసం సుందరం ఎంత కాలంనుంచి ఎదురుచూస్తూన్నదీ ఎవరికీ తెలియదు.                                               *    *    *    *        పిల్లలంతా పప్పుబెల్లాలు తిని ఆట విడుపు ధోరణిలో ఉన్నారు. రాఘవయ్య పంతులు ఒక్క సారిగా ఉరిమినట్టు, "ఎవరి పాఠాలు వాళ్ళు చదువుకోండి," అనేసరికి పిల్లలు సద్దు మణిగారు.     పంతులు సుందరం కొత్త పలకమీద "అ ఆ" అనే రెండు అక్షరాలు దిద్దబెట్టి అట్లాగే దిద్దుతూ  ఉండమన్నాడు.     మిగిలిన పిల్లలను గదమాయించినట్టు పంతులు తనను గదమాయించక పోవటం చూసి పంతులుకు తనమీద ఇష్టమనుకున్నాడు సుందరం, పంతులు రాసిన అక్షరాలు వాడి కళ్ళకు చాలా అందంగా తోచినై. చదువు మీది అభిమానం కొద్దీ వాడు తనకు ఎంత స్వల్ప విషయాలు బాగా కనిపించినా  వాటితో సంతృప్తి చెందటానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు.     బలపం పట్టుకోవటం సుందరానికి సరిగా చాతకాలేదు. అది పలకమీద దాని ఇష్టం వచ్చినట్టు నడుస్తుంది గాని అక్షరం మీదుగా నడవదు. బలపం పట్టుకోవటంతోనూ, దాన్ని అక్షరం మీదిగా నడిపించటంతోనూ, సుందరం  వేళ్ళు చెప్ప శక్యం కాకుండా నొప్పి పెట్టసాగినై. కాని సుందరం ఈ బాధను పాటించకుండా పళ్ళ బిగువున దిద్దసాగాడు.     "ఒ రే గుండూ!"     పంతులుతననే పిలిచాడని సుందరం చప్పున గ్రహించలేదు. గ్రహించిన తరువాత వాడికెంతో అభిమానం కలిగింది. తలఎత్తి పంతులుకేసి పిచ్చిచూపు చూశాడు__ పంతులు  తనను నలుగురిలోనూ ఎందుకవమానపరిచిందీ అర్దం కాక.     "నీకు నోరు లేదుట్రా అక్షరం దిద్దేటప్పుడు పైకి అనలేవూ."     పంతులేమడుగుతున్నదీ ఇంకా సుందరానికి అర్ధంకాలేదు. పంతులు చెయ్యి సుందరం ఎడమ చెవిమీదికిపోయింది.  లేత చెవి చుర్రుమన్నది.     "ఇదేమిటి?" అన్నాడు పంతులు.     "అ " అన్నాడు  సుందరం దుఃఖం పొంగివస్తూ.     "ఇది."     "ఆ."     "ఇంకేం, పైకి అనూ."     చెవికి విమోచనం కలిగిందిగాని బాధపోలేదు. దిద్దే అక్షరాన్ని పైకి ఉచ్చరిస్తూ సుందరం దిద్దసాగాడు. కాని ఇది చాలా నిరర్ధకమైన పనిగా కనిపించింది. ఇది చదువులో ఒక భాగంగా వాడికి తోచలేదు.

    ఆ ఇద్దర్నీ చూస్తుంటే ఆమెకెందుకో కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి.     వారిపట్ల గుండెలనిండా కృతజ్ఞతే నిండిపోగా ఒక మాటలో ఎలా చెప్పగలదు తను? అందుకే కృతజ్ఞతగా చూస్తుండిపోయింది.                            *    *    *    *     మరో అరగంటకి టెలిఫోను ఎక్స్చేంజ్ ముందుంది మనోజ్ఞ. అతని పేరు చెప్పి ఎవరిద్వారానో లోపలకు కబురుపంపింది .అది జరిగిన ఐదు నిమిషాలకు అతనొచ్చాడు పరిసరాల్ని శ్రద్ధగా గమనిస్తూ.     "రేపు రాత్రి ఎనిమిదికి-తొమ్మిదికి మధ్య ముకుందరావు యింటికి ఒక ఫోను రావొచ్చు. అదీ ఒక యువతి నుంచి. అదెక్కడినుంచి వచ్చిందో వెంటనే ట్రేస్ చేయాలి. సరీగ్గా తొమ్మిదికి నేనే మీకు ఫోను చేస్తాను. ఎందుకంటే ఆ టైమ్ కి నేను మా ఇంట్లో వుండను. ఫోను రాకనూపోవచ్చు. అయినా మీరు మాత్రం అలర్ట్ గా వుండాలి. అర్ధమైందా?"     "ఏదైనా కేసా మేడమ్? ఐ మీన్ కిడ్నాప్....గట్రా...."     అతనివెపోసారి తీక్షణంగా చూసింది మనోజ్ఞ.     అతను చప్పున తాలవ్వంచుకున్నాడు.                            *    *    *    *     అక్కడినుంచి వెంటనే గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్ కి బయల్దేరింది మనోజ్ఞ.     ఏ టెలిఫోన్ బూతో తెలియదు గనుక - ఆ ప్రాంతంలో వున్న అన్ని బూత్స్ మీదా రేపు రాత్రికే నిఘా వేయాలి. లక్కీగా రేపు రాత్రికే ఆమె దేరికితే, ఎల్లుండి నిఘా వేయాల్సిన అవసరం లేదు.     రేపు రాత్రి ఆమె ఫోను చేయడానికి వచ్చినా, తాము గుర్తుపట్టలేకపోతే....? అప్పుడు ఎల్లుండి కూడా నిఘా వేయాలి. ఆమె తరచూ ఏ టెలిఫోన్ బూత్ నుంచి ఫోను చేసేది రేపే తెలిసినా, ఎల్లుండి ఆ బూత్ మీద నిఘా వేసినా, ఆమె రెండోసారి ఫోను చేయడానికి రాకపోతే....? హరికుమార్ ఆలోచన ఎందుకు కరెక్ట్ కాకూడదు? ఎస్.... ఆ అవకాశం లేకపోలేదు. కనుక ఆ ఛాన్స్ తీసుకోకూడదు!     పరిపరివిధాల ఆలోచిస్తోంది మనోజ్ఞ. ఆలోచనలతో ఆమె మస్తిష్కం వేడెక్కిపోయింది. క్షణకాలం కళ్ళముందు అంతా అయోమయంగా వున్నట్లు తోచింది.     కొద్దిసేపు ఏ ఆలోచనా లేకుండా గడపటమే మంచిదని గట్టిగా కళ్ళుమూసుకొని వేరే విషయాల మీదకు దృష్టిని పోనిచ్చింది.                          *    *    *    *     ఆటో గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్ ముందాగింది.     చెంగున ఆటోలోంచి దూకి, ఆటో ఫేర్ ఇచ్చేసి లోపలకు పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళింది.     అటుగా వస్తున్న ఎవర్నో ఆపి-     "ఫోరెన్ సిక్ మెడిసిన్ డిపార్ట్ మెంటెక్కడ....?" అని అడిగింది మనోజ్ఞ.     "మీకెవరు కావాలి? నాది ఆ డిపార్ట్ మెంటే" అన్నాడతను ఒకింత విస్మయంగా.     "డాక్టర్ మంజునాథ్"     "ఓ....ఆయనా! లేరు మేడమ్" అన్నాడతను.     "ఎక్కడికెళ్ళారు?"     "పైకెళ్ళిపోయారు. ఈ మధ్యే హార్ట్ ఎటాక్ తో పోయారు...." అన్నాడు విచారాన్ని వ్యక్తపరచకుండా.     " ఐ యామ్ సారీ...." అంది మనోజ్ఞ.     "సారీ ఎందుకు మేడమ్! వాడో పెద్ద లంచగొండి. డబ్బిస్తే పోస్ట్ మార్టం రిపోర్టుని క్షణాల్లో అడ్డంగా మార్చేయగలడు. ఎవరి ఉసురో తగిలింది. ఉన్నట్లుండి పోయాడు...." అన్నాడతను తన దారిన తను వెళ్ళిపోతూ.     మ్రాన్పడిపోయింది ఆమె.     ఆ రిపోర్టుతో తనకంతగా పనిలేకపోయినా, వివేక్ ని ఉరికంబం ఎక్కించే ప్రయత్నంలో అదీ ఒక భాగమేగనుక చూద్దామనుకుంది.     వివేక్ ని కాపాడటానికి సుచిత్ర దొరికితే చాలు. కానీ నళిని హంతకుల్ని ఉరికంబం ఎక్కించాలంటే ఆ రిపోర్టు అవసరం.     అయినా అదిప్పుడు తనకవసరమేమో! టెన్షన్ లో నలిగిపోతూ ప్రస్తుతానికి అనవసరమైన విషయాల్ని కూడా తను పట్టించుకుంటోందా?     ముందు వివేక్ కి న్యాయం జరగాలి.     ఆ తర్వాతే నళిని కుటుంబానికి న్యాయం....! ఆ ఆలోచన వస్తూనే గిరుక్కున వెనుదిరిగి, వేగంగా బయటకెళ్ళి, మరో ఆటో ఎక్కి.... 'తార్నాక' అంది.     ఆటో మరుక్షణం తార్నాకకేసి దూసుకుపోయింది.                            *    *    *    *     డిసెంబర్ నెల పన్నెండవ తారీఖునాడు సాయంత్రం నాలుగున్నర గంటలకు వివేక్ సుచిత్రని రేప్ చేశాడని, ఆ తర్వాత గొంతుపిసికి చంపేశాడని, ఆపైన ఆమె ముఖాన్ని చాకుతో చెక్కేసి, నీళ్ళలోకి దూకి పారిపోయాడని కేశవమూర్తి చెప్పాడు.     నాలుగున్నరకి ముందే చంద్రనాథ్ నళినిని రేప్ చేసి, పీకపిసికి చంపేసి, ముఖాన్ని చెక్కేసి, ఆ శవంతో వివేక్, సుచిత్ర వున్న బోటు దగ్గరకు వచ్చుండాలి తన బోట్ లో.     చంద్రనాథ్ ని చూసి వివేక్ పారిపోయుండాలి. వెంటనే చంద్రనాథ్ తనొచ్చిన బోటుని వదిలేసి, సుచిత్ర వున్న బోటు ఎక్కి, ఒడ్డుకి చేరి, కేశవమూర్తిని మేనేజ్ చేసుండాలి.     ఏ బోటు ఎవరెక్కిందీ తెలిసే అవకాశం లేకపోవచ్చు....బోట్స్ కి నెంబర్స్ వుండవు గనుక.     పోస్ట్ మార్టమ్ సరీగ్గా చేసుంటే రేప్ ఎన్నింటికి జరిగిందీ తెలిసుండేది.     కేశవమూర్తి చెప్పిన టైమ్, వాస్తవంలో నళినిని చంద్రనాథ్ రేప్ చేసి చంపిన టైమ్ ఒకటే కాకపోవచ్చు. కాకపోవచ్చేమిటి? కాదు....     అయితే కేశవమూర్తి చెప్పిన టైంకే నళిని శవం రేప్ కి గురై చంపబడిందని, రిపోర్టులో రాయమని చంద్రనాథ్ డాక్టర్ మంజునాథ్ ని మేనేజ్ చేసుండాలి.     లేదంటే ఆ టైంలో ఉన్న తేడాని న్యాయమూర్తి పసిగట్టి వుండేవారేమో?     ప్చ్....లాభంలేదు....అంతా అయోమయంగా వుందని తల విదిల్చి, ఏ ఆలోచనలూ రాకుండా మెడిటేషన్ చేస్తున్నట్లుగా వుండిపోయింది నిశ్చలంగా .ఎంత ప్రయత్నిస్తూ తిరిగి అవే ఆలోచనలు ఆమెని ముసురుకుంటున్నాయి.     అరగంటకి ఆటో తార్నాక చేరుకుంది.                           *    *    *    *     "ఏమైంది? ఏమైనా తెలిసిందా?" పైపంచెని సర్దుకుంటూ అడిగాడు జస్వంతరావు.     "లేదు సార్! మనవాళ్ళు రామదాసు మీద ఎటాక్ చేశారని తెలిసివాళ్ళని పనిష్ మెంట్ క్రింద సాలిటరీలో వుంచారట! కొన్నాళ్ళపాటు వాళ్లు ఆ సెల్ లో మగ్గవలసిందే! మామూలు ఖైదీల్లా సెల్స్ లోంచి బయటకొచ్చి జైలు ఆవరణలో తిరగడానికి వీల్లేదని వర్తమానమొచ్చింది" ఒకింత విచారంగా అన్నాడు భవానీ.     "ఛీ....ఛీ....తెలివితక్కువ వెధవలు....! అన్నీ బయటపడేలా చేస్తారు. వాళ్ళ ముగ్గుర్నీ సాలిటరీ సెల్ లో వేయించింది రామదాసే ఎందుక్కాకూడదు? అయుండచ్చు. పోతే కిట్టూ వివరాలేమన్నా తెలిశాయా?" చిరాకుపడిపోతూ అడిగాడు జస్వంతరావు.     "జైల్లో పనిచేసే ఇద్దరు సెంట్రీలు తరచూ కిట్టూని కలుస్తున్నారట కిట్టూ కూడా తరచూ జైలుకెళ్ళి రామదాసుని కలిసి వస్తున్నాడట. ఆ కలయికల్లో పెద్ద విశేషమేమీ లేదు" అన్నాడు భవానీ.     జస్వంతరావు కొద్దిక్షణాలు మౌనంగా వుండిపోయాడు ఏం మాట్లాడకుండా.     తనను హతమార్చేందుకు ఓ శతఘ్ని రామదాసు చేతిలో సుశిశితుడయిపోతున్నట్లు జస్వంతరావుకి తెలీకపోయినా, ఏదో చిన్న అనుమానం మాత్రం అతడ్ని పట్టిపీడిస్తోంది.     ఆ అనుమానానికే ఒక నిర్దిష్టమైన రూపివ్వలేక జస్వంతరావు సతమతమైపోతూ ఆలోచిస్తున్నాడు.                           *    *    *    *     సాయంత్రం నాలుగున్నర గంటల సమయం....     జైలు ఆవరణలో ఖైదీలు వంచిన తల ఎత్తకుండా పనిచేసుకుపోతున్నారు.     ఎన్నో వందలమంది ఖైదీలు అక్కడ పనిచేస్తున్నా, సెంట్రీల అరుపులు మినహా అంతా నిశ్శబ్దంగా వుంది.     కొత్త బ్యారక్ కట్టబోయే స్థలంలో చదునుచేసే కార్యక్రమంలో వున్నారు రామదాసు, వివేక్ లు.     వాళ్ళిద్దరూ కావాలనే మిగతా ఖైదీలకు ఒకింత దూరంగా వుండి పని చేస్తున్నారు.     "బేరం కుదిరిపోయింది. అతి త్వరలోనే నువ్వు బయటకు వెళ్ళబోయే కార్యక్రమాన్ని ఖాయం చేస్తాను. ఈ రాత్రికి మనకు కిట్టూ నుంచి వివరాలు వస్తాయి. చంద్రనాథ్, ఆదిరెడ్డి, సి.ఐ. పద్మనాభన్, కేశవమూర్తి ఈ నలుగురి ఇంటి అడ్రస్ లు, దినచర్య, బయటి కార్యక్రమాలు, సెక్యూరిటీ వివరాలూ మనకొస్తాయి. వాటినిబట్టి ఎవర్ని ముందు చంపాలి? ఎవర్ని తర్వాత చంపాలనే పథకాన్ని నేను తయారుచేస్తాను. దాన్ని చాలా పకడ్బందీగా తయారుచేస్తాను. దాని ప్రకారమే ఆపరేషన్ ని అమలుచేయాలి. అటూ, ఇటూ అయితే నువ్వు దొరికిపోయే ప్రమాదం వుంది" చెప్పటం ఆపాడు రామదాసు.     కొన్ని రోజుల క్రితంవరకు నిర్లిప్తంగా, నిస్తేజంగా వున్న వివేక్ లో ప్రస్తుతం ఉత్తేజం, ఉత్సాహం ఉరకలు వేస్తోంది.     జైలు గోడల్ని ఛేదించుకుని వెళ్ళయినా పగ, ప్రతీకారాలు తీర్చుకోవాలని వువ్విళ్ళూరుతున్నాడు.     ఆ సమయం కోసం కసిగా ఎదురుచూస్తున్నాడు.     మిల్టన్ పేరడైజ్ లాస్ట్ లోని ఒక వాక్యం గుర్తుకొచ్చింది వివేక్ కి.

    వివేక్ సమాధానం చెప్పలేదు. అతని తల గిరగిర తిరుగుతోంది. యశోదకి?.... అతడి మనసులో అసహనం బుసలు కొట్టసాగింది. మనసంతా చేదుగా అయిపోతోంది.     "అమ్మ! అంటున్నది..... అది నిజమేనా?"     కళ్ళు పూర్తిగా తెరిచింది యశోద.     "ఏది నిజం?"     "అదే నీకు తండ్రి! ఎవరూ?"       ఫక్కున నవ్వింది యశోద "ఇంతేనా మీరు నన్ను అర్థం చేసుకున్నది? అలాంటిది ఏమైనా ఉంటే, ధైర్యంగా మీకు చెప్పి నేను మీ జీవితంలోంచి వెళ్ళిపోతాను. కానీ మీ వీపు వెనుక దొంగ నాటకాలాడతానా? మీ అమ్మగారి సంతోషం చూస్తూ, ఆవిడ మాటలు వింటూ, అలాంటిదేదీ. చెప్పలేకపోయాను అంతే! అదీగాక పిల్లలంటే నాకూ ఇష్టమే! నేనూ తేలిపోయాను. తొందర్లోనే ఆవిడ కల నిజమవుతుంది లెండి! నాకా నమ్మకం ఉంది"     అతడికి ఏ నిరుత్సాహమూ కలగకుండా ఎంకరేజింగ్ గా అతడి చేతి మీద చేయి వేసింది.      పైకి చిరునవ్వు నవ్వాడు వివేక్, కానీ అతడి మనసు అల్లకల్లోలంగా అయిపోయింది. "చాలా సంసారాలు నిలబడేది పిల్లలవల్లే..." తల్లి మాటలు..." పిల్లలంటే నాకూ ఇష్టమే! నాకు తెలియకుండానే మీ అమ్మగారి బంగారు కలల్లో నేనూ తేలిపోయాను" యశోద మాటలు యశోద తనను వదిలి వెళ్ళిపోతోందేమోననే భయం వివేక్ లో ఎక్కువ కావటానికి కారణమయింది.       యశోద తనను వదిలి వెళ్ళిపోతోందేమోననే భయం వివేక్ లో ఎక్కువ కావటానికి కారణమయింది.     యశోద సైకాలజీలో పోస్ట్ గ్రాడ్యుయేట్ గా డిగ్రీ తీసుకుంది. తొందర్లోనే క్లినికల్ సైకాలజిస్ట్ గా ఉద్యోగమూ వచ్చింది.        "నీకు ఉద్యోగం అంత అవసరమా?" అడిగాడు వివేక్ ఆమె ఉద్యోగం చెయ్యటం ఇష్టంలేదు. స్పష్టంగా ఆమె కోరికని కాదనే ధైర్యం లేదు.         "అవసరమే! డబ్బు కోసం కాదు. ఒకటి: నేను డల్ గా బ్రతకలేను. రెండు: నాకు సైకాలజీలో ఇంటరెస్ట్! ఆ ఫీల్డ్ లో నేను ఇంకా కృషి చెయ్యాలని ఉంటుంది."     "ఇంటి వ్యవహారాలు చూసుకుంటే నీకు చాలదా?"     "వాటిల్లో నాకస్సలు ఇంట్రెస్ట్ లేదు!"     "మీతో పరిచయానికీ ఈ పెళ్ళికీ కూడా సైకాలజీలో ఇంటరెస్టే కారణమనే" చెప్దామనుకుంది. కానీ అతడు హర్ట్ అవుతాడేమోనని భయపడింది.       దేవిశంకర్ కి యశోద ఉద్యోగం చెయ్యటం ఇష్టం ఉండదని వివేక్ కి తెలుసు. అప్పుడు తండ్రిని అడ్డు పెట్టుకుని, యశోద చేత రాజీనామా ఇప్పించాలని అనుకున్నాడు...     కానీ యశోద మామగారితో తను ఉద్యోగం చేస్తున్నట్లు చెప్పలేదు. చిత్రంగా అతడు ఆ విషయంలో కలగజేసుకోలేదు. తన మనసులో ఉన్న ఆలోచనలు బయటపెట్టే అలవాటు ప్రసూన కెప్పుడూ లేదు.       అంచేత యశోద తన జాబ్ కి వెళ్ళి వస్తూనే ఉంటుంది. అంతేకాదు, తరుచుగా తల్లిదండ్రుల దగ్గరికి కూడా వెళ్ళొస్తూ ఉంటుంది. ఆ వివరాలన్నీ వివేక్ కి చెపుతుంది కూడా. తన మనసులో ఉన్న భయాలు మాటల్లో పెట్టలేదు వివేక్.       తండ్రి వ్యాపార వ్యవహారాలే చూసుకుంటున్నాడు వివేక్. రోజూ తండ్రితోనే వెళ్తాడు. రావటం మాత్రం తండ్రితో రాడు తిన్నగా ఏదో ఒక బార్ కో, క్లబ్ కో వెళ్తాడు. బాగా తాగి వస్తాడు.     త్రాగటం వల్ల వివేక్ మనసుకి నరకలోకపు దృశ్యాలు కనపడటం మాయమయినా అతడు చాలాసార్లు వంటి మీద తెలివి లేకుండా ప్రవర్తిస్తున్నాడు.     ఒక్కొక్కసారి అకారణంగా ఏడుస్తాడు. మరోసారి ఎవరినో కసిగా తిడుతూ ఉంటాడు. అప్పుడప్పుడూ తండ్రి వ్యాపార విషయాలను మాటలాడేస్తుంటాడు.           అంచేత తాగుడు మాన్పించాలని చాలాసార్లు ప్రయత్నించింది యశోద. వరసగా వారం రోజులు తను కూడా అతనితోబాటు తాగింది. అయినా వివేక్ తాగుడు మానలేదు. యశోద తను బార్స్ కీ, క్లబ్స్ కీ, వెళ్ళటం మానేసింది. కానీ వివేక్ చేత మానిపించలేకపోయింది.     అతడికీ, అలవాటు కావటానికీ తనే కారణమన్న గిల్టీ కాన్షస్ తో బాటు. అపారమైన సానుభూతితో అతడి అలవాటు మాన్పించటానికి ప్రయత్నిస్తోంది.       ఈ అలవాటు మంచిది కాదని వివేక్ కి తెలుసు. కానీ మనసు ముందుకు తోసుకోచ్చే ఆ భయంకర దృశ్యాల నుంచి విముక్తి కలుగుతుంది. అతనికది హాయిగా ఉంది. సంసార జీవితం గడపలేకపోయినా, నిశ్చింతగా యశోదని దగ్గరిగా అదుముకోగలుగుతున్నాడు వివేక్. ఆ సాహచర్యమే అతడికి స్వర్గతుల్యంగా ఉంది.      పాపం! యశోద, మానసిక, శారీరక హింసలు, రెండూ అనుభవిస్తోంది. వివేక్ ఇంత తాగుబోతుకావటానికి తనే కారణమా అనే మానసిక వ్యధ! అతడూ రెచ్చగొడుతున్న శరీరాన్ని శాంతింపజేసుకోలేక శారీరక బాధ.          సైక్రియాటిస్ట్ అనంత పద్మనాభ స్వామిగారిని కలిసి ఈ సమస్య డిస్కస్ చేసింది యశోద.     "సైకలాజికల్ అబ్సెషన్ గురించి బయటపడటం ప్రధానం. ఈ తాగుడు అలవాటు నుంచి నెమ్మదిగా మరలించుకోవచ్చు..." అన్నాడు. తన సజెషన్ పొరపాటని ఏ డాక్టరూ ఒప్పుకోడు.     "వివేక్ సైకలాజికల్ అబ్సెషన్ నుంచి బయటపడలేడేమో? త్రాగుడు నుంచి బయటపడలేడేమో?"     మాట్లాడలేకపోయాడు అనంత పద్మనాభ స్వామి, తనతో మాట్లాడుతున్నది సైకాలజీ స్టూడెంట్?.     "అతడి చిన్నతనంలో జరిగినవి... ప్రత్యేక కారణాల వల్ల.... స్మృతి పధంలో ,మరుగున పడినవి, నరక దృశ్యాలు కనపడటానికీ ఏదైనా కారణమైనవి అయిన సంఘటనలూ, తెలిస్తే తప్ప మనం ఏం చెయ్యలేం!." అది నిజం కానీ ఆ చీకటి తలుపుల తాళం చెవి తన చేతికి ఎలా చిక్కుతుందో ఏమో?                                           * * *     పాలగ్లాసు తీసుకుని వివేక్ బెడ్ రూంలోకి వచ్చింది ప్రసూన. తలుపులు దగ్గరిగా వేసి ఉండటం వల్ల తొయ్యగానే వచ్చేశాయి.     "సారీ!" అని ఒకడుగు వెనక్కి వేసింది.... బాగా తాగి వచ్చిన వివేక్, నిద్రపోతున్న వాడిలా కళ్ళు మూసుకున్నాడు.       యశోద లేచి కూచుని, "ఫర్వాలేదు.... రండి!" అని అంది.     "తలుపులు వేసుకోలేదేం?" అని అడిగింది ప్రసూన.     "ఇప్పటివరకూ, ఏదో చదువుకుంటున్నాను..."

    "ఈ రోజున తన పెళ్ళికోసం, ఇన్నేళ్ళ నుంచీ దాచుంచిన  డబ్బంతా ఒక్కసారి ఊడ్చిపెట్టినట్టు 'హరీ' అంటూంటే  ఏమీ చెయ్యలేని  నిస్సహాయస్థితిలో  తనున్నందుకు, తనమీద తనకే  జాలేసింది. ఆడదిగా పుట్టినందుకు మొట్ట మొదటిసారిగా  తనని తాను నిందించుకుంది.     తనూ ఆ అబ్బాయిలాగే  డిగ్రీ  పుచ్చుకుంది. పెళ్ళి జీవితంలో తనకెంత  అవసరమో అతనికీ అంతే అవసరం. అయినా తన పెళ్ళికి  తనను కన్న వాళ్ళకి బాధలూ, కర్చులూ! అతనిని  కన్నవాళ్ళకి అదనంగా డబ్బు! ఆనందం! ఈ వ్యవస్థ ఎందుకిలా  తయారయింది ? ఎందరు ఆడపిల్లల తల్లిదండ్రులు ఈ సమస్యకు  బలైపోతున్నారు ? బాబోయ్ ఆడపిల్ల ? అని, ఆడపిల్లని కన్న  తల్లిదండ్రులు గుండెలు  బాదుకునే స్థితి ఎందుకొచ్చింది ?     ఇప్పుడు వరకట్నం, అప్పుడు కన్యాశుల్కం! ఆ రోజుల్లో కూడా ముసలీ ముతకా, కాసులు కుమ్మరించేసి  కన్నెపిల్లల్నెత్తుకు  పోయేవారు. పెళ్ళి పేరుతో  అదొక  పవిత్రమైన  వ్యభిచారంగా ఉండేది ! వరకట్నమైనా, కన్యాశుల్కమైనా, విధవా  సంప్రదాయాలు, బాల్యవివాహాలూ, సతీ సహగమనాలూ, అన్నీ కూడా, ఆడబ్రతుకుకి  ప్రాణ  సంకటాలుగానే  మిగిలిపోయాయి ! ఆమె కన్నీటికి దోహదం  చేశాయి ! ఎందుకిలా  ఎవరు దీనికి బాధ్యులు ?     ఒక పక్క ఆడవాళ్ళని అపరకాళి అంటూ, ఇల్లాలిని ఇంటికిదీపం అంటూ, ఆడపిల్ల లక్ష్మి అంటూ, మరో పక్క  ఈ ఆంక్షలు పెట్టి, కట్టుబాట్లు విధించి, సంప్రదాయాల చట్రంలో బిగించి, ఆమె బ్రతుకును బుగ్గిచేస్తున్న వ్యవస్థ నేమనాలి? ఇది పోయేదెలా ? ఎలా ? ఏ హక్కులూ, చట్టాలూ ఈ బూజు పట్టిన  వ్యవస్థని మార్చలేవు. ప్రతి స్త్రీ మానసికంగా  ఎదగాలి ! ఆర్ధిక సమానత్వాన్ని సాధించాలి ! తన కాళ్ళపైన తను నిలబడగలిగే  ఆత్మస్థైర్యాన్ని  సంపాదించుకున్ననాడు, తాను  పురుషుడికి ఏ మాత్రమూ  తీసిపోదని  నిరూపించుకున్ననాడు, సిసలైన సమానత్వాన్ని పొందగలుగుతుంది. తన జీవితాన్ని  తానే చక్కబెట్టుకో గలుగుతుంది. అదొక్కటే మార్గం! ఆలోచిస్తూ  తనని తాను మర్చిపోయిన కావ్య తల్లి తన రెండు భుజాలూ పట్టుకుని  తట్టి, మాట్లాడించే దాకా, ఈ లోకంలోకి రాలేదు.     "ఏమాలోచిస్తున్నావమ్మా ! ఎన్నిసార్లు  పిలిచినా  పలకలేదు. అబ్బాయి నీ కిష్టమే అన్నావు కదూ ! అందుకే  ఎంత కట్నమైనా  సరే, వాళ్ళడిగినంతా  ఇచ్చేసి, ఈ పెళ్లి చేయించాలనుకుంటున్నాం! చెప్పు తల్లీ! నా దగ్గర దాచకుండా, నిజం చెప్పు." తల నిమురుతూ  లాలిస్తూ  అడిగింది తల్లి.     తల్లి మొహంలోకి  చూసింది కావ్య! ఆ మొహంలోని సంతోషం, తృప్తీ, తనిదివరలో  ఎప్పుడూ చూడలేదనిపించింది. ఆమె ఆప్యాయతకి, తను పెదవి విప్పలేకపోతోంది ! ఎన్నో చెప్పాలని  మనసు ఆరాటపడుతున్నా, ఏమీ చెప్పొద్దని, అంతరాత్మ  ఘోషిస్తోంది.     మనసుకీ  మమతకీ  మధ్య పోరాటం !     ఆశయాలకీ  జీవితాలకీ  మధ్య  ఈ చెలగాటం !     కావ్య నవ్వి ఊరుకుంది.     "చెప్పమ్మా ! నీ కిష్టం లేని పని, నేనుగానీ, అన్నయ్యగానీ, ఎన్నడూ తలబెట్టం. చెప్పు." అంది లాలనగా.     "నా కిష్టమే ! కానీ, నా కోసం ఉన్న డబ్బంతా  ఈ పెళ్ళికి ఖర్చు పెట్టేసి మీరు బాధపడడం, నాకిష్టం లేదు. కట్నం  పేరుతో  ఇంత పెద్దమొత్తాన్ని  చెల్లించడం  నాకిష్టం లేదు." అంది మెల్లగా, తలొంచుకుని, కళ్ళల్లోని  నీళ్ళు తల్లికి కనబడకుండా  జాగ్రత్తపడుతూ.     సీతాదేవి పెద్దగా  నవ్వింది.     ఆ నవ్వులో  హేళన లేదు! పిచ్చి ప్రేముంది !     ఆ నవ్వులో  బాధలేదు! వెల కట్టలేని  తరగని  సిరుల  ఆప్యాయతుంది ! ఆనందం వుంది !     "పిచ్చిపిల్లా ! బ్యాంకులో ఉద్యోగం! రాను రాను హోదా  పెరుగుతుందే కానీ తరగదు .నలుగురున్న  కుటుంబం. పెద్దగా  బాధ్యత లేమీ లేవు. మరికాళ్ళకీ ఇంకో పిల్ల పెళ్ళికుందికదా ! ఆ మాత్రం కట్నం ఈ రోజుల్లో మూతి మీద మీసమున్న  ప్రతివాడూ  తీసుకుంటున్నాడు. అయినా ఆ గొడవ నీకెందులే ! నేనూ  అన్నయ్యా   చూసుకుంటాం. మాకు మాత్రం నీ పెళ్ళయి పోయాక బాధ్యత లేమున్నాయి ?లే! లేచి స్నానం చేసిరా ! కావాలంటే అలా తిరిగిరావొచ్చు." అంటూన్న తల్లికి ఇంక సమాధానం చెప్పలేకపోయింది  కావ్య! తన కన్నతల్లి తృప్తి కోసం. తన అభిప్రాయాలని తుడి చెయ్యడానికే నిశ్చయించుకుంది. తన వ్యక్తిత్వాన్ని  మరిచి పోయింది. తన ఆలోచనలకి  తాళంపెట్టి సమాధి చేసింది. నవ్వుతూ  తల్లిని పసిపిల్లలా  కౌగిలించుకుంది.     "పిచ్చిపిల్లా !" అని తల్లి  తనని  చిన్నపిల్లను చేసి మాట్లాడుతుంటే  తృప్తిగా నిట్టూర్చి, బట్టలు తీసుకుని స్నానానికి వెళ్ళింది కావ్య !                                    *    *    *     మర్నాడే తాంబూలాలు  పుచ్చుకున్నారు. పెళ్ళికొడుకుకి, బట్టలూ, వుంగరం ,రెడిమేడ్ షాపులోనే కొనేశారు.     వాళ్ళూ  కావ్యకి పట్టుచీరా, ప్రధానపుటుంగరం  పెట్టారు. ప్రధానం జరిగిపోయాక, తేలికగా  ఊపిరి పీల్చుకుంది  సీతాదేవి! పెళ్ళిముహూర్తం కూడా తొందరలోనే  పెట్టించాలని  కోరింది. "మీరు సిద్ధమైతే మాకేమభ్యంతరం?" అన్నారు మొగపెళ్ళివారు.     "అమ్మా ! పెళ్ళయిపోయేదాకా మనం ఈ ఊళ్ళోనే  మకాం మార్చేస్తే  బాగుంటుందేమో! పెళ్ళి ఈ వూళ్ళోనే, చేస్తే కూడా  మంచిది" అన్నాడు క్రాంతి.     "అవునురా! అసలు  మనకి  అక్కడమాత్రం  ఎవరున్నారు ? ఆ అబ్బాయికి కూడా ట్రాన్స్ ఫర్ ఆర్డర్స్ ఒచ్చేసేయట ! అమ్మాయి  పాదం చాలా మంచిదీ! పెళ్ళి చూపులవగానే, ట్రాన్స్ ఫర్ కూడా అయిపోయిందీ, అని వాళ్ళు  పొంగిపోతున్నారు. ఈ వూళ్ళో  వుంటే, దానికి దగ్గర్లో  వుంటాం. నీకింకొక్క  ఆర్నెల్ల  చదువుంది. ఎలాగో లాగించేశావా అంటే, ఉద్యోగం ఇటువైపే  చూసుకోవచ్చు! నాకూ అక్కడి జ్ఞాపకాలకి  స్వస్తిచెప్పి, ఇక్కడ కొత్త జీవితం ప్రారంభించాలనుంది. శేషజీవితమంతా  కనకదుర్గమ్మ  కాళ్ళదగ్గరే  గడపాలనుంది. విశ్వనాథంగారితో  చెప్పి, ఇక్కడే ఏదైనా  ఇల్లు చూడమని  చెప్పు బాబూ!" అంది సీతాదేవి.     ఆమె ఆలోచనకూడా  సరైనదే  అనిపించింది క్రాంతికి. విశ్వనాథంగారు, హైదరాబాదు  వెళ్ళిపోతూ, తన ఆఫీసు వారితో  చెప్పి వెళ్ళారు, ఏదైనా  ఇల్లు చూసి పెట్టమని.     రెండు రోజుల్లో గాంధీనగర్ లో దొరికింది. చిన్నగా చూడముచ్చటగా  వున్న ఇల్లు, ఇరుగు పొరుగూ బాగానే వున్నారు. భయమేమీలేదు. అద్దె కట్టేసి  పాలు పొంగించేసింది సీతాదేవి !     క్రాంతి ఒక్కడే వెళ్ళి, అక్కడ ఇల్లు ఖాళీ చేసేసి వస్తానన్నాడు. ముందు అందరూ వెళ్ళాలనే అనుకున్నా, డబ్బుదండగ తప్ప! వెళ్ళి మళ్ళీ రావలసిన  అవసరం కనిపించలేదామెకి. అందుకే క్రాంతి ఒక్కడే బయలుదేరివెళ్ళి, నాలుగు రోజుల్లో  సామాన్లతో సహా తిరిగొచ్చాడు. తన పుస్తకాలూ, బట్టలూ, ఒక ఫ్రెండింట్లో పెట్టుకున్నాడు. వాళ్ళింట్లో పెయింగ్ గెస్టుగా  వుండటానికి ఏర్పాట్లు చేసుకున్నాడు.     పెళ్ళి పనులు చకచకా  జరిగిపోతున్నాయి. ఒకరోజు  బట్టల షాపింగు! ఒకరోజు నగల షాపింగూ! ఇలా రోజూ ఏదో ఒకటి. తిరుగుతూనే వున్నారు బజారుకి.     సీతాదేవి అన్నయ్యలు వెయ్యో  రెండువేలో  సాయం చేస్తామని రాశారు. అంతకన్నా  మించి వాళ్ళకి శక్తిలేదని రాశారు.     అసలు ఏమీ  అవసరం లేదనీ, పెళ్ళికొచ్చి  నాలుగక్షింతలు  వేసి, ఆశీర్వదించి   వెళితే చాలనీ  రాసింది సీతాదేవి.     కావ్య  కోరుకున్న  చీరా, కోరుకున్న  నగా  చిటికెలో  తయారు చేయిస్తున్నారు.     తనకోసం  డబ్బంతా  వాళ్ళలా   ఖర్చు పెట్టడం ఇష్టంలేక ఒద్దంటే  బాధపడేది  తల్లి!     చిన్నబుచ్చుకునేవాడు అన్నయ్య!     అందుకనే  కిక్కురు మనకుండా, కీలుబొమ్మలా  ఏం చేస్తే అది చేసేది వారి తృప్తికోసం, వారి ఆనందం కోసం!     "అద్దె ఇల్లయినా  మనమే వుంటున్నాంగా! సున్నాలూ, రంగులూ  వేయించాలి" అంటూ ఇల్లంతా  సున్నం కొట్టించి రంగులు వేయించింది. ఇంట్లో అంతా  తెల్లని పెయింటుతో ముగ్గులు వేయించింది !     వారం రోజుల నుంచీ, కావ్యకి కొన్న చీరలకీ లంగాలూ, బ్లౌజులూ కుట్టి పెట్టింది.     "అమ్మా! ఏంటమ్మా! ఇప్పుడే ఇలా అలసిపోతే  ఎలా ? అయినా ఆ బట్టలన్నీ  ఇప్పుడే కట్టుకుంటానా ఏంటి? మామూలుగా కావలసినవాటికన్నా   ఎక్కువే కొన్నాం. వాటన్నిటికీ  ఫాలుకుట్టి, లంగాలు కుట్టి, జాకెట్లు కుట్టి, క్షణం తీరికలేకుండా  వుంటున్నావ్" కోపాన్నభినయించింది కావ్య !     "నా చిట్టితల్లికి ఏలోటూ రాకూడదు. చేతి రుమాలుకోసం కూడా  ఎవ్వరినీ  చెయ్యిజాపి అడక్కూడదు. అదేనమ్మా నాకు తృప్తి. నీకు ఏ లోటూ రాకూడదు" అంటూ కావ్యని  కౌగిలించుకుని, బుగ్గలమీద ముద్దులు కురిపించింది. "నన్ను మరీ పసిపిల్లని చేసేస్తున్నావ్ మమ్మీ" అంది కావ్య, తల్లి ఒళ్ళో తలపెట్టుకుని పడుకుని.                 "నువ్వెంతదానివయినా, నీకు పిల్లలు  పుట్టాకకూడా, నాకు పసిపాపగానే  కనబడతావమ్మా. అసలు నాకు నువ్వెప్పుడూ  చిన్నపిల్లవే కదా !" నవ్వేసేది. ఆ నవ్వులు మల్లెలు విరిసినట్లుండేవి  కావ్యకి!     ఆ నవ్వులు  తన మనసుకి  తగిలి గిలిగింతలు  పెట్టినట్టుండేవి ! తల్లి ఒడిలో  పడుకుని, ఆమె అలా గలగలా  నవ్వుతూ  మాట్లాడుతూ  ఉంటే  ఆ మాటల్లో  ముత్యాలు  మూటగట్టుకుంటూ  అవ్యక్తమైన  ఆనందసాగరంలో  మునిగిపోయేది  కావ్య !     క్రాంతి బ్యాంకు నుంచి డబ్బు  తీసుకొచ్చాడు యాబై వేలు. కొత్త రూపాయల కట్టలని  చూస్తే కళ్ళు జిగేలుమన్నాయి కావ్యకి!     అది తన తండ్రి  సంపాదన! అది తన తండ్రి కష్టార్జితం! దాన్ని ఇన్నేళ్ళూ భద్రంగా  దాచిపెట్టి, పెట్టారు. ఈ రోజు ఆ మొత్తాన్నంతా, తన కోసం  బయటికి  తీశారు. దానిమీద  ముగ్గురికీ  హక్కుంది. కానీ, అన్నయ్యా అమ్మా వాళ్ళ హక్కుల్ని  తనకోసం  వొదులుకుంటున్నారు.     అది  తనదీ కాదు! తెల్లారేటప్పటికి, తమ గడపదాటి, మరొక గుమ్మంలోకి  పోతుంది !

    ఏదో చెప్పాలనే వుంది దీపకి కాపోతే అదెలా చెప్పాలో తెలియక లోలోన తర్జన భర్జన పడుతున్నది.     "దీపా!"     "ఊ..."     "నాకు నీ మనసు తెలుసుకోవాలని ఎంతో యిదిగ వుంది దీపా! నీవంటే యిష్టపడి కూడా కొన్నాళ్ళు ఆగి నీ మనసు నొచ్చుకోకుండా అమ్మచేత అడిగించి నీవు ఊ అన్న తర్వాత పెళ్ళి ముహూర్తాలదాకా వచ్చాము. నా మనసులో మాట చెప్పకముందే నేనంటే నీకు ఎలాంటి అభిప్రాయం వున్నది కావాలి. నాకెందుకో ఈ కోరిక బలంగ వుంది. అడిగితే గయ్యిమంటావేమోనన్న భయం. ఈరోజు ఎలాగూ నీ అంతట నీవు కానుక యిస్తానన్నావు కదా, నేకోరిన ఈ కానుక యివ్వు" అనిల్ నెమ్మదిగ అడిగాడు.     "నేను గంపగయ్యాళినా గయ్యిమంటానికి?" వస్తున్న నవ్వుని బిగబట్టుకుని అడిగింది దీప.     "గంపగయ్యాళి కాదు, గడుగ్గాయివని."     "గంపగయ్యాళి లేకపోతే గడుగ్గాయి అంతేగాని నామీద సదభిప్రాయం లేదన్న మాట?" చిరుకోపంతో అడిగింది.     దీప ఆమాట అనంగానే చటుక్కున దీప చెయ్యి పుచ్చుకున్నాడు అనిల్. "దీపా! అలా అనకు. నా అణువణువున నీ ప్రేమతప్ప మరేమీ లేదు. నేను మామూలు మనిషి. లేకపోతేనా, నా గుండెచీల్చి ఇదిగో చూడు ఇక్కడ వున్నది ఎవరో తెలుసా? నా ప్రేమమూర్తి దీప అని చెప్పేవాడిని...     దీప కిలకిల నవ్వింది.     "దీపా!" అన్నాడు అనిల్, ఆమె నవ్వురి పరవసించి పోతూ.     సరీగ అప్పుడే "అనిల్!" అన్న పార్వతమ్మ పిలుపు వాకిట్లోంచి వినవచ్చింది.     అనిల్ టక్కున దీప చెయ్యి వదిలేసి దూరం జరిగి గంభీర్యంగ ఇంగ్లీషు లెసన్ చెప్పటం మొదలుపెట్టాడు.     దీప చటుక్కున పుస్తకం తెరిచి పెన్నుతో గిలుకుతు వుండిపోయింది.     జీవితానుభవాలు రంగరించుకున్న మాతృమూర్తి పార్వతమ్మ.     దీపగాని అనిల్ గాని తొందరపడి పిచ్చిపని చేసే రకాలు కాదని ఆమెకి బాగా తెలుసు. అయితే వాళ్లకి సరదాగా మాట్లాడుకోవాలని వుండవచ్చు. అలాంటప్పుడు కాసేపు తను దూరంగ వెళితే మంచిదికదా! అందుకే వాళ్ళిద్దరినీ వదిలి కొద్దిసేపు పక్కింటికి వెళ్ళింది.     ఇదివరకు పెళ్ళిదాకా రాకమునుపు అనిల్ ని దీపని వదిలి పార్వతమ్మ గంటసేపు బైటికెళ్ళేది ఏదైనా పనిబడినప్పుడు. ఆమెకి వాళ్ళమీద అమిత నమ్మకం, పిచ్చిపని చేయరని.     అనిల్ గాని దీపగాని లిమిట్ దాటేవారుకాదు. ముహూర్తాలు పెట్టుకున్న తర్వాతే మాటలతో చేరువ అవుతున్నారు. మాటలతోనో చిన్నచిన్న చేతలతోనో చేరువ కావాలని యువతీయువకులు అనుకోవడం సహజం.     వాళ్ళిద్దరూ సరదాగా మాట్లాడుకుంటారనే పార్వతమ్మ అలా బైటికెళ్ళింది. హద్దుమీరుతారేమో అని అంతలోనే మళ్ళీ తిరిగి వచ్చింది. తన రాకని గుర్తుచేస్తూ "అనిల్" అని పిలుస్తూ లోపలికి వచ్చింది.     పార్వతమ్మ లోపలికి వచ్చిం తరువాత అనిల్ చెప్పాడు.     "ఈ పూట పాఠం చెప్పటం అయిపోయిందమ్మా!"     "అవునేను అయిపోయింది కదా!" అంటూ దీప పుస్తకాల్ని మూసేసింది.     పుస్తకం తిరగతిప్పి వుండటాన్ని పార్వతమ్మ గమనించి నవ్వుకుంది.     పార్వతమ్మ కూడా అక్కడే కూర్చుంది. కొద్దిసేపు ముగ్గురు కలసి మాట్లాడుకున్నారు.     మాటల మధ్యలో దీప మీదనుంచి అనిల్ తన చూపులు బలవంతాన తిప్పుకుంటున్నాడు. దీప అంతే మాటిమాటికీ అనిల్ వేపు దొంగ చూపులు చూస్తూ అంతలోనే టక్కున చూపు మరల్చుకుంటున్నది.     "ఇప్పటికే చాలాసేపు వున్నాను. ఇంక వెళతాను అత్తయ్యా!" అంటూ దీప లేచింది.     "వక్క నిమిషం వుండు స్వీటు హాటు బాక్స్ల్ లో పెట్టి యిస్తాను. తీసుకెళుదువుగాని" అంది పార్వతమ్మ తనూ లేస్తూ.     "ఇప్పుడివన్నీ వద్దులే అత్తయ్యా!" నసిగింది దీప.     "ఇలాంటి వాటికి అడ్డుచెప్పకు." కోప్పడినట్లు అని పార్వతమ్మ వంటగదికేసి వెళ్ళింది.     "ప్చ్... దురదృష్టవంతుడిని. నా కోరిక నా కానుక ఈ పుట్టినరోజునాడు తీరనేలేదు." అనిల్ అన్నాడు.    "నా మనసులో మాటేకదా కావాల్సిన కానుక!" దీప అడిగింది.     "ఎస్, నీ మాట నాకో పెద్ద కానుక."     "అయితే రెండు చేతులూ కట్టుకుని కళ్ళు గట్టిగా మూసుకోండి. నేను చెప్పిందాకా కళ్ళు తెరవకూడదు. అలా అని ప్రామిస్ చేయండి."     "ప్రామిస్." వెంటనే అన్నాడు అనిల్ కళ్ళు మూసుకుని చేతులు కట్టుకుని బుద్ధిమంతుడిలాగా.     దీప అటూయిటూ ఓసారి చూసి పిల్లిలా అడుగులు వేస్తూ అనిల్ దగ్గరకు వచ్చింది.     "అనిల్! నిన్ను నేను ఎంతగ యిష్టపడుతున్నది మన పెళ్ళి అయింతరువాతనే చెపుతాను. ఈ రోజు నీ బర్త్ డే సందర్భంలో జీవితాంతం గుర్తుండే కానుక మాత్రం యిస్తాను, నా దగ్గర వున్నది యిదే."     దీప మామూలుగ చెప్పింది.     దీప ఏం కానుక యిస్తుంది? అనిల్ ఆలోచిస్తున్నాడు.     దీప అనిల్ మీదకి వంగింది. అతని విశాలమైన నుదుటి మీద వకేవక ముద్దు పెట్టుకుని గిర్రున తిరిగి వక్కంగలో గుమ్మం దగ్గరకు వచ్చేసి "ఈ కానుక ఆషామాషీది కాదు గుర్తుంచుకో అనిల్." అనేసి వంటగది వేపు పరుగుతీసింది.     అనిల్ కళ్ళు తెరిచేసరికి దీప అక్కడ లేదు.     "నా జన్మ ధన్యమైపోయింది దీపా!" అనుకున్నాడు.     అనిల్.                                         28     ఇంటికొచ్చే లోపల     దోవ పొడుగూత.     దీప ఆలోచిస్తూనే వుంది.     "నేను తొందరపడ్డానా!"     "నేను కాని పనిచేశానా!"     నేను... నేను...     మగవాడు తాకితే భరించలేని దీప. మగ...ఆ మాటకే పది అడుగుల దూరాన వుండాలి అనుకునేది దీప, నిన్నటి రోజు అనిల్ ముద్దు పెట్టుకున్నందున బిత్తరపోయి అంతలోనే సిగ్గుతో కంగారుగ ఇంటికి పరుగుతీసిన దీప.

      తొట్రుపడలేదు ఆశ్రిత. ఆ క్షణంలో ఆమెకు అసంబద్ద చీకటి శిఖరాల మీద కూచుని సంఘాన్ని శాసిస్తున్న సూర్నారాయణలూ, సవ్యసాచిలు మాత్రమే కాక సందేహాల క్రిములు మస్తిష్కాల్లో చొరబడి భయంతో చేతులు ముడుచుక్కూచునే చాలామంది నిర్భాగ్యుల నిస్సహాయత స్ఫురణకు వచ్చింది.          "బ్రతకడమూ అంటే బాధల స్మృతుల్ని ఏరుకుంటూ అవినీతి ముళ్ళు గుచ్చుకున్నాయని ఒలుకుతున్న కన్నీళ్ళని దోసిళ్ళతో తాగడం కాదన్నిది నా నిర్వచనం అంకుల్... అందుకే నేనేమైనా కానీ నా జీవితం మరికొందరికి ఆదర్శప్రాయం కావాలన్నది నేను కోరుకుంటున్నాను. అసలు అన్యాయం జరిగినప్పుడు ఏ మనిషైనా ఎందుకు నిశ్శబ్దంగా వుండిపోవాలి? జీవించడమనే అదృష్టాన్ని ఏ మనిషైనా చేజేతులా నిషేధించుకుని ఎవరికైనా ఎందుకు తలవంచాలి? ఈ ప్రపంచంలో ఎవరికైనా, ఏ స్థాయి మనిషికైనా అనివార్యం చావొక్కటే అయినప్పుడు....బ్రతుకులో సుఖాన్ని, శాంతినీ మరొకడికి తాకట్టు పెట్టుకుని చావులాంటి బ్రతుకుతో ఎందుకు రాజీపడాలి...? జీవితాన్ని సజీవం చేసుకోనినాడు మన ఉనిక్కి అర్ధం ఏమిటి?          నిజం తెలుసుకోవడానికి భయపడుతూ, నిజం చెప్పడానికి సంకోచిస్తూ, వ్యక్తిత్వాన్ని అమ్ముకుంటూ వుండటానికి ఈ జన్మే ఎందుకు... స్పందన లేని చెట్టుగానో, పుట్టగానో పుడితే సరిపోతుందిగా? ఇనుప ఊచలకి బయట ఉండడమే స్వేచ్చయితే... అలాంటి స్వతంత్రం నాకు అవసరంలేదు అంకుల్! కొనవూపిరితో బ్రతికే నిస్సహాయతంటే నాకు అసహ్యం....అందుకే నా నష్టాన్ని ఆయుధంగా మార్చుకుని అరాచక శక్తులనబడే సూర్నారాయణ, సవ్యసాచిలపై యుద్దాన్ని ప్రకటించాను. అది నా లాంటి మరొక వ్యక్తి నష్టానికి గురికాకుండా వుండే లక్ష్యానికి గురిగా మార్చి ముందు నా ఇద్దరు ప్రత్యర్ధుల్ని నేలమట్టం చేయటానికి నిర్ణయించుకున్నాను..."          "ఎలా?" ఉద్విగ్నంగా చెప్పుకుపోతున్న ఆశ్రితను చూస్తూ అడిగాడు దామోదరం.          జవాబు చెప్పటానికి ఆమె సంకోచించలేదు.          "ప్రత్యర్ధుల బలాన్ని అంచనా వేయగలిగిన నేను, ఇప్పుడు వాళ్ళ బలహీనతలతో ప్లే చేయాలనుకుంటున్నాను" మరింత వివరంగా చెప్పింది.          "త్వరలో జరిగే ఎలక్షన్స్ లో ఇప్పటికే సగం అన్ పాప్యులర్ అయిన సూర్నారాయణకి టిక్కెట్టు దొరక్కూడదూ అంటే అతడ్ని మరింతగా అప్రతిష్టకి గురిచేయాలి..."          క్షణం ఆగింది.          "ఓ స్కాండల్ ఆధారంగా"          అర్ధంకానట్లు చూశాడు దామోదరం.          "ప్రపంచంలో ప్రముఖులనుకున్న చాలామందికి మాత్రమీ అక్రమ సంబంధాలు మామూలే. అయినా అవి ప్రజల దృష్టికి వెళ్ళినప్పుడు నైతికంగా వారి ప్రతిష్ట దిగజారిపోతుందన్నది చరిత్ర చెప్పిన సత్యం. సో...'ఇప్పటి రాజకీయ ప్రముఖులూ, వారి అక్రమసంబంధాలు' అనే శీర్షిక నా పేరుతో ప్రారంభిస్తున్నట్లు మనం వెంటనే అనౌన్స్ చేస్తాం."          "కానీ అలాంటి వార్త ప్రచురించాలీ అంటే మనకి ఖచ్చితమైన ఆధారాలు కావాలి."          "అవసరం అనుకుంటే సంపాదించడం అసాధ్యం కాదు అంకుల్! పెళ్ళీడుకొచ్చిన కూతురున్న సూర్నారాయణ ఇప్పుడు ఏకాంతనే వయసులో వున్న అమ్మాయిని మైంటైన్ చేస్తున్నాడు."          విభ్రమంగా చూశాడు దామోదరం.          "అయితే ఏకాంతనే ఓ నిర్భాగ్యురాలి గురించి ఆధారాలు సేకరించి ఆమెను బజారుకీడ్చడం నా అభిమతం కాదు. ఇలా అంటున్నందుకు నన్ను అపార్ధం చేసుకోకండి అంకుల్! పతనమైన ప్రతి ఆడపిల్ల వెనుక ఓ బలమైన కారణం వుండి వుంటుదన్నదీ తిరుగులేని సత్యం"          "అది కాదమ్మా!" ఆశ్రిత ప్రణాళికేమిటో తోచనట్టు అడిగాడు.          "ఆమెను బజారుకీడ్చనంటున్నావ్ సరే! మరి అలాంటి పనికి సిద్దపడకపోతే సూర్నారాయన్ని నైతికంగా దెబ్బతీయడమెలా?"          "నేను శీర్షిక అనౌన్స్ చేయమంటున్నానే తప్ప ఖచ్చితంగా అక్రమ సంబంధాల గురించి రాస్తానని చెప్పడంలేదు. అనౌన్స్ మెంట్ తో సూర్నారాయణన్ని మానసిక ఒత్తిడికి గురిచేయాలనుకుంటున్నాను."          ప్రయోజమేమిటని అతడు అడక్కముందే చెప్పిందామె సీరియస్ గా. "పటిష్టమైన రాజకీయం ఎంత బలమైనదో, అవినీతి పేరుకున్న మరుక్షణం అది ఎంత దుర్గంధభూయిష్టమో అవుతుంది అంకుల్! బ్లడ్ స్పోర్ట్ గా మారిన రాజకీయాన్ని దానికి రక్షణగా నిలిచిన ఇండియన్ పోలీసింగ్ సిస్టమ్ మొత్తాన్ని ఎదుర్కోగలనని నేను చెప్పడంలేదు. కాని సున్నితమైన ముళ్ళపాన్పుపై కూచున్న ఒక సూర్నారాయణ్ణి ఓ ముల్లుతో గుచ్చి అతడు ఏం జరిగిందో తెలుసుకునే ప్రయత్నంలో నిమగ్నమై వుండగానే మరొక ముల్లుతో తేరుకోలేని విధంగా గాయపరచాలనుకుంటున్నాను. అలా కోరి నేను సవ్యసాచినీ రెచ్చగొట్టాలని ప్రయత్నిస్తున్నాను."          "చాలాసేపటివరకూ ఆలోచిస్తూ వుండిపోయాడు దామోదరం. జాతీయ స్థాయిలో జరిగే ఐ.ఎ.యస్ పరీక్షల్లో ఉత్తీర్ణత చెంది కూడా ప్రత్యర్ధుల పథకంలో అవకాశాన్ని కోల్పోయిన ఓ ఆడపిల్ల... ఇప్పుడు తన మేధస్సుని మరోలా ఉపయోగించి శత్రువుల్ని మట్టికరిపించటానికి ప్రణాళిక సిద్దం చేస్తూంది. అందుకు తన పత్రికని వేదికగా వుపయోగించుకోవాలనుకుంటూంది.          ఎందుకు అభ్యంతరం చెప్పాలి? ఒక వ్యక్తి వ్యవస్థగా విస్తరించగలిగితే అది అభినందించదగ్గ అంశమేగా!          అంతే...          ఆ మరుసటి రోజే 'నేడు' పత్రికలో ఓ వార్త ప్రముఖంగా ప్రచురించబడింది.          "రాజకీయ ప్రముఖులు- అక్రమసంబంధాలు... నాయకుల చీకటి కోణాలను వెలుగులోకి రప్పించే సంచలన ప్రయోగంలో మా విలేఖరి శ్రీమతి ఆశ్రిత ధారావాహికంగా రాయబోతున్న పరిశోధనాత్మక వాస్తవం! త్వరలోనే ప్రారంభం..."          ఆశ్రిత అంచనా తప్పు కాలేదు.          'నేడు' దినపత్రికలో అనౌన్స్ మెంటు చూసిన సూర్నారాయణ...ముందు తేలుకుట్టినట్లు వులిక్కిపడ్డాడు. ఉక్కిరిబిక్కిరై ఆవేశంగా ఫోన్ అందుకున్నాడు.                                                   *    *    *          "ఆశ్రితా..."          సవ్యసాచి కేకతో ఆ భవంతి ప్రతిధ్వనించిపోయింది.          పూజ గదిలోని లక్ష్మి ఆ కేక పెట్టింది ఇంట్లో మనిషి కాక వీధిలోని వ్యక్తెవరో అనిపించడంతో యింకా పూజలోనే నిమగ్నమైపోయింది.          వశిష్ట ఇంట్లో లేడని తెలిసిన సవ్యసాచి ఆశ్రితకి అల్టిమేటమ్ ఇవ్వటానికి ఇంతకన్నా మంచి అదను దొరకదన్నట్లు ఆవేశంగా ఆమె బెడ్ రూమ్ లోకి దూసుకొచ్చాడు.          "నిన్నే..."          అప్పుడు తల పైకెత్తి చూసింది ఆశ్రిత...! ఈ సన్నివేశం ఆమె ఊహించిందే కావడంతో చదువుతున్న మేగజైన్ని పక్కనపెట్టి - "మీరా మామాజీ?" అంది నిర్లక్ష్యంగా "చెప్పండి".          "ఏమిటి నువ్వు పత్రికలో రాయాలనుకుంటున్నది?"

    "మరి ఆ సర్టిఫికెట్స్?" తిరిగి అడిగాడు అంకుష్.     "ఆ సర్టిఫికేట్స్ ని డూప్లీకేట్స్ గా గుర్తించడం బ్రహ్మతరం కూడా కాదు..." కాన్ఫిడెంట్ గా అంది అర్చన.     "ఆ కాశీచరణ్... నీకు రాసినట్లుగా కొన్ని ఉత్తరాల్ని తాయారు చేయమన్నాను. చేశావా?" అడిగాడు రణదీఫ్.     "మీరు డిల్లీ నుంచి తెప్పించిన జిరాక్స్ పేపర్స్ ని చూసి_ బాగాప్రాక్టిస్ చేసి పకడ్బందీగా ఎప్పుడో తయారుచేశాను. చూడండి..." అంటూ ఓ బ్రౌన్ కవర్ని తీసి రణదీఫ్ చేతికిచ్చింది అర్చన.     "ఆ ఉత్తరాల వైపు చూసి_ అతను ఆశ్చర్యపోయాడు.     "అర్చనా! యూ ఆర్ ఏ వండర్ పూల్ గ్రాఫాలజిస్ట్... అచ్చం జిరాక్స్ పేపర్స్ మీద రైటింగ్ లాగే వుండి నీ రైటింగ్_ అది సరే_ కవర్స్ మీద డిల్లీ పోస్టాఫీసు, లింగ్ షుగర్ ఫోస్టఫీసుల స్టాంపులు... ఇదెలా సాధ్యమయింది? ఇవన్నీ ఎలా సంపాదించావ్?" ఆనందోద్వ్హేగంలో మునిగి తేలుతూ అడిగాడు రణదీఫ్.     "అదే ప్రోపోషనల్ సీక్రెట్..." నవ్వింది అర్చన.     "అసలు ఈ గ్రాఫాలజీ ఎంటో... ఈ గొడవ ఎంటో.... నాకంతా అయోమయంగా వుంది. ఎప్పుడైనా మనం దొరికిపోతే, ఈ లెటర్స్ వల్లే దొరికిపోతామని భయంగా వుంది" భయంగా అన్నాడు అంకుష్.     "ఎప్పుడైనా దొరికిపోతే, మీరు చేసే తెలివితక్కువ పనులవల్లె దొరికిపోతాం తప్ప, ఈ గ్రాఫాలజీ వల్ల కాదు" కోపంగా అంది అర్చన.     నీ ప్రతిభమ నేను తక్కువచేసి మాట్లాడటంలేదు అర్చనా! దిసీజ్ అల్ఫోవన్ ఆఫ్ ది క్రైమ్స్... అవునా కాదా... అందుచేత ప్రతి అడుగు ఆచి తూచి వేయాలని అంటున్నాను..." అన్నాడు అంకుష్.     ఆ లెటర్స్ లోని మేటర్ని సీరియస్ గా చదవడంలో మునిగిపోయాడు రణదీఫ్.     "గ్రాఫాలజీ గురించి నీకు తెలిస్తే నువ్విలా మాట్ల్దాడవు" అందామె కోపంగా.     కొద్ది క్షణాలకి తేరుకున్న అర్చన గ్రాఫాలజీ గురించి చెప్పటం ప్రారంభించింది.     "చేతి వ్రాతల ద్వారా ఆ వ్యక్తుల మన స్తత్వాన్ని తెలుసుకునే శాస్రం పేరే గ్రాఫాలజీ_ చేతివ్రాత అంటే అక్షరాలూ మాత్రమె కాదు_     పిచ్చిగీతలు, పిచ్చి బొమ్మలు_ ఏవైనాసరే...     ఒక మనిషి బ్రెయిన్ లో వుందే ఆలోచనలను తెలుసుకోవడానికి ఇప్పటివరకూ అనేక పరిశోధనలు జరిగినా, వ్యక్తి బిహేవియర్, సైకాలజీ, మేనరిజమ్స్ , మాట్లాడే భాష, వేషాధారణ వీటి ప్రాతిపదికన కొంతమేరకు మనమో నిర్ణయానికి రావడానికి ఆస్కారం వుంటుంది తప్ప సదరు వ్యక్తి అభిప్రాయం ఇదేనని స్పష్టంగా చెప్పడానికి ఆధారాల్లేవు.     అందుకే గ్రాఫాలజీ పుట్టింది. దీనినే హేండ్ రైటింగ్ ఎనాలాసిస్ అని కూడా అంటారు.     ఇది కూడా సైన్స్ లో ఒక భాగమని ప్రపంచదేశాల్లోని శాస్రవేత్త లందరూ గుర్తించారు. పరిశోధనలు చేశారు.     ఇప్పుడు కొన్ని వర్ధమాన దేశాల్లో ఉద్యోగాల కోసం వచ్చే అభ్యర్దుల చేతివ్రాతల ద్వారా వారి మనస్తత్వతాన్ని విశ్లేషించి  వారిని ఎంపిక చేస్తున్నారు.     ఆయా వయస్సుల రీత్యాఎన్ని రకాల మనుషులుంటారో, వారి వారి చేతివ్రాతలు కూడా ఆ వ్యక్తుల వ్యక్తులకు, మానసిక పరిణతకు,  ఆలోచనలకూ అద్దంపడతాయి. అయిదేళ్ళ పిల్లవాడి వ్రాతల ద్వారా అతని మనస్సును ఎలా అంచనా వేయగలమో, తొంభై ఏళ్ళ వృద్దుడి వ్రాతల ద్వారా అతని మనస్సును  కూడా మనం అంచనా వేయడానికి గ్రాఫాలజీలో ఎక్కువగా అవకాశం వుంటుంది.     భూగోళం మీద కొన్ని కోట్లమంది ప్రజలు బ్రతుకుతున్నారు. అయినా ఏ ఇద్దరి వ్యక్తుల ఫింగర్ ప్రింట్స్ ఒకేరకంగా వుండనట్టే, ఏ ఇద్దరి చేతివ్రతాలూ కూడా ఒకేరకంగా వుండవు. కొంతమందిలో చాలా దగ్గరగా వ్రాతలో పావులికలున్నట్టు కన్పించినా, స్వల్పమైన తేడా వుంటుందని నిపుణులు చెబుతున్నారు.     ఒక మనిషి మెదడులో ఒక నిముషంలో ఒక లక్ష నుంచి ఒక కోటి వరకు కెమికల్ రియాక్షన్స్ జరుగుతాయని, ఆ రియాక్షన్స్ అతి సున్నితమైన శాస్రపరికరాలకు కూడా అందవని,కానీ అలాంటి రియాక్షన్స్ ఆన్నీ మనం చేతివ్రాతల్ని విశ్లేషించడం ద్వారా తెలుసుకోవచ్చని శాస్రజ్ఞలు అంటున్నారు.     చేతులు చచ్చుబడిపోయిన ఒక వ్యక్తి అతి కష్టంమీదొక గ్లాసుతో మంచినీళ్ళు తీసుకున్నాడనుకోండి, ఆ సమయంలో అతని మెదడు నిచ్చిన ఆదేశాల కనుగుణంగానే అతని చేతులు పనిచేస్తాయి.     అలాగే ఆ చచ్చుబడిన చేతులతోనే ఆ వ్యక్తి పేపరు మీద కొన్ని అక్షరాలు వ్రాశాడు అనుకోండి. ఆ వ్రాతలవల్ల కూడా అతని బ్రెయిన్ ఇచ్చిన ఆదేశాలను, శరీరంలో కలిగిన మార్పులకు మనం గుర్తించడానికి అవకాశం అధికంగా వుంది.     చేతివ్రాతల ద్వారా ఆయా అడ, మగ వ్యక్తుల మానసిక పరిస్థితులను మాత్రమే కాకుండా, వారు ఆ వ్రాతల్ని రాసిన సందర్భంలో పరిసరాల ప్రభావాల్ని, వారు వ్యక్తీకరించే భావాల వెనుక, వారిని ఇన్ ప్లూయన్స్ చేసే వ్యక్తులు, పరిస్థితులు, అరైగ్యం, ఆందోళనలు, సంతోషం. దుఃఖం ఇలా రకరకాల మనోవైద్యాన్ని కూడా మనం గ్రాఫాలజీ ద్వారా తెల్సికోవచ్చు."     "అన్ని రాతలు దాదాపు ఒక్కలాగే పంపిస్తాయి గదా. మరి వాటిని ఎలా గుర్తిస్తారు?" ఆసక్తిగా ప్రశ్నించాడు అంకుష్.     "ప్రపంచంలో రకరకాల మనుషులున్నా, ఒక్కొక్క మనిషీ ఒక్కోరకంగా వుంటాడు. అలాగే వ్రాయబడిన అక్షరాలు కూడా. ఒక వ్యక్తి పెన్ను తోనో, పెన్సిల్ తోనో, కుంచెతోనో రాసినప్పుడు అందుకు ఉపయోగించిన ఎనర్జీని కూడా మనం చాలా తేలికగా కనుక్కోవచ్చు.

    "ఎందుకూ వాడలా పరిగెత్తడం?" అడిగాడు పాణి.     "దొరోరి బండి కాదుండి, మనిషి ఉరకకుంటే ఎట్లా? ఈ ఎడ్లేమన్న చెప్పిన మాటింటయనుకున్రా! బండీకిందెవరన్న పడి చస్తేట్ల?"     "వాడు పరిగెత్తకుంటే ఏమౌతుంది?"     "అమ్మొ! బతుకుతాడుండి? తోల్లొల్వడుదొర! ఓసారేమైందనుకున్నరు. దొరను, దొర్సాన్నీ తీస్కపోతాన్న. ఇయ్యేం ఎద్దులుండీ. చచ్చింది కాని, దాని అమ్మ.....జింకోలే ఉరికెడిదనుకోరి. ఇట్ల ముల్లుగర్ర చూపిచ్చిన్నా చేతికి దొరక్కుండ ఉరికెడియండి మోటార్ గాడోలే (మోటారుబండి) చాకలైలగాడు ముంగలురుకుతాండు. జరదూరం పోయేటార్కల్ల ఉర్కలేక చిన్నగ నడ్వసాగించాడనుకోరి. బండికి పరదలు (తెరలు) కట్టున్నయా, దొర చూడలేదుండి. లోపట్నుంచే అడిగిండుండి. "ఏమ్రా కచ్చడమేమో చీమనడ్కనడుస్తదీ" అని. "ఆయిలుగాడు నసుగుత నడుస్తాండు దొరా" అని చెప్పిన్నుండి. "ఉరకమను గాడ్దికొడుకును, ఏం చస్తాండా" అన్నడుండి దొర. "ఒరే అయిలుగా దొరురుకుమంటుండ్రా ఉరుకు" అని కూకేసిన్నుండి. జరదూరం ఉరికిండో లేదో మళ్ళ నిలబడ్డడుండి. ఇగ బండికూడ నిలబడ్డదనుకోరి. నీ బాంచను, బండి నిలపడంగనే పులై దిగిండనుకోరి దొర. నీకాల్మొక్త, కోపమొస్తే దొరమనిషి కాడుండి. శివమెక్కుతది. నాచేతినుంచి ములుగర్ర గుంజుకొని వానిమీదికి ఉరికిండమకోరి. కడుపు కట్టుకుని కూకున్నోడల్ల నీబాంచనూ. దిగ్గునలేచి నిలబడ్డడుండి. "దొర కడుపుల్నొప్పి, నీగులాపోన్నీ ఉరకలే"నని ఏడ్వసాగించనుకోరి. దొరేమన్న ఇన్నడనుకున్రా! అబ్బ, ములుగర్ర తీసుకొని ఏం జబిరిండు, ఏం జబిరిండు (ఎంత బాదారు,). ఇట్ల తోల్లూడొచ్చినయున్రి, ఆ డాడనే పడిపోయిండా, దొరొచ్చి బండి మల్పమన్నడుండి. బండి మల్పిన. మల్ల ఊళ్లకే పోయినం ముంగల మనిషిలేక."     "అయిలుగాడే మైనాడు?"     "ఏమైతడుండి? నాలుగొద్దులు నవిసిండు (జబ్బునపడ్డాడు) మల్ల బట్టలుత్కపోయిండు."     పాణికి చాల బాధ అయింది. బండి ముందు పరుగెత్తేవాణ్ని పరిగెత్తొద్దందా మనుకున్నాడు. కాని, ఇవ్వాళ ఆపుతే ఆగిపోయేదా? అదొక శాసనం. అదొక అధికారం, అదొక ప్రభుత్వం. అది మార్చడం తనకు చేతనౌనా అనుకున్నాడు. వెనక్కు చూస్తే బెడ్డింగు, పెట్టె నెత్తిన పెట్టుకొని మరొక మనిషి పరుగెత్తుకుని వస్తున్నాడు. అది బండ్లో పెట్టకూడదూ?     మనిషి పరుగెత్తకుంటే ఏం అనుకున్నాడు.     అతనిమాట చెల్లుతుందా అక్కడ!                                                            7     రెడ్డిగారు వంకరకర్ర పట్టుకొని పొలానికి వెళ్ళడానికి వరండాలోకి వస్తే గేటుదగ్గర నేలమీద కూర్చొని ఉన్న అహమ్మద్ మియా లేచి నేలకు చేతులానించి ముఖానికి అంటించుకొని "దండంపెడ్త గులాపోన్నీ" అన్నాడు.     "ఏమ్ర పుల్లిగ" అనబోయి "అహమద్ మియా సాబ్ సలామ్" అన్నారు రెడ్డిగారు వెటకారంగా.     "ఏట్ల అహమద్ మియా, కాట్ల అహమద్ మియా యాడి అహమద్ మియా నుండి. పుల్లిగాడనురి. నీ కాల్మొక్త. బుద్ధిలేక తురకల్లి కలిసినం. పుల్లిగా డనురి నీ బాంచిను వాలిచ్చిన గుడ్డలన్ని కాలబెట్టినం, పేర్లు మార్చుకున్నం బాంచిను. నీ గులాపోల్లం ఎట్లనన్న మల్ల కులంల కలుపురి" అని నేలమీద పడి దండం పెట్టాడు. చివరి పదం అనేప్పుడు గొంతు జీరవోయింది.     "ఏమైందిర గట్లేడుస్తాన్రు? తుర్కమురిపెం తీర్నాది? లంజకొడుకులు, అప్సర్ల (ఆఫీసర్లు) మైతమనుకున్నర్లే చావండట్లనే. ఆ తుర్కోల్లకాడికే పోయి ఫిర్యాద్ చేస్కోపో."     "అట్లంటే ఎట్ల బతుకటం నీ బాంచను. నీ పాదాలకాడ పడుంటే టోండ్లం. ఎట్లనన్న చేసి మల్ల కులంల కలుపురి గులాపోన్ని. నా తోలొలిచి చెప్పులు కుడ్త."     "ఇంతల్నే ఏమైందిరా?"     "ఎట్ల చెప్పం దొర! తుర్కల్ల చేర్నం కాదుండి. ముత్తాలమ్మక్కోపమొచ్చి గూడెంల పది గొడ్లను, నలుగురు మనుష్షుల్ను మింగిందుండి..."     ఇంకేదో చెప్పబోతూండగానే "లగ్గమైనాదిర బిడ్డది" అడిగారు రెడ్డిగారు.     "హయ్యొ నీ కాల్మొక్త లగ్గమాడిదుండి? లగ్గం చేసుకోమన్నరు కదుండి పిలగాణోలు, మేం తురకల్ల కలిసినమని"     "తుర్కపోరడు దొర్కలే యాన్నన్న?"     "అందర మొకటేనని నీతుల్చెప్పిండు కాదుండాయిన. తీర వచ్చ టార్కల తురకలు రానిస్తాన్రనుకున్రా మమ్ముల! మదార్ సాబు సుత అన్నడుండి. "హసే మీ రెక్కడి తురకల్రా? ఈ కల్పెట్టుకుంటే నెమిలైతాద్రా కాకి? ఇటు కులపోల్లు రానీయ్యకుండైన్రు. అటు తుర్కోలు రానియ్యకుండైనుండ్రి."     "బావుల్తవ్విస్తమన్నరు. బంతులు పెట్తమన్నరు కాదుర."     "నీ కాల్మొక్త. మాకాబాయిలొద్దు. ఆ బంతులొద్దు. మీ కాళ్ళకాన్నె పడుంటం, కులంల కలుపురి. కోమటాయన అప్పు పుట్టకనియ్యపోయే, కుమ్మరోడు కుండ లియ్యకపోయే! మంగలాయన గొరగడాయె, వడ్లాయన పనులు చెయ్యననె, కులపోరు పిల్లల్నియ్యమన్రి చేస్కొమన్రి, ఇగ ఊళ్లెట్లుంటం గులాపోళ్ళం. ముత్తాలమ్మకు సుత కోపమొచ్చి మింగుతాందే, బోనాలు (ఘటాలు) పడ్తనంటే బైండ్లోడు (హరిజనుల పురోహితుడు) పట్టనియడాయే. బాద్రాయికి ఏటను (మేకను) నరుకుతమంటే ఊళ్లోల్లు నరక నియ్యరైరి. ఇగెట్ల బతుకుతముండి? ఎట్లనన్న చేసి కులంల కలుపురి, మీ బాంచోల్లమై పుడ్తం."     "అరె పుల్లిగా, తురుకోడు అందర్ని కలుపుతుంటడు. వాని కులమే అట్లరా. మరి మన బాపనాయ్న నిన్ను కులంల కల్పుకోటాన్ని ఒప్పుకుంటాడ్ర. అట్లనే చావురి. కోమటాయింతోన్చెప్పి బాకీ లిప్పిస్త పని పాటలోండ్లతోని పన్జెయ్యమని సెప్పత ఎనకటెట్లున్నదో అట్లనే పడుండాలె. ఇన్నావా? తోకలేపిన్రో! ఏరికెనా?" అని మీసం మెలేశాడు.     "చచ్చినట్లు పడుంటం నీ బాంచను. ముత్తాలమ్మకు పూర (పూర్తిగా) అగ్గురమెస్తే గూడానిగ్గూడమె తింటధి. కులంల కలుపురి నీ బాంచనుగులాపోల్లమై పుడ్త" అని నేలమీదపడి మొక్కాడు.     "ఎట్ల చేస్తన్రా?"     "బస్తీలొకడు కండ్లబడిండుండి. తురకోల్లను తెలుగోల్లను చేసేటోల్లున్నరట. నీ బాంచను అని కాల్పట్టుకొని ఈడికి తోలమని చెప్పిన గులాపోన్ని. తోల్తనన్నడు గాని దొరోరు చెప్పుకుంటే తోల్తాడుండి? చీటిరాసి పంపురి కాల్మొక్త."     "ఆర్యసమాజ పోరున్నరు కాని, వీళ్ళు తురకల్ను చేస్తమంటే వాళ్ళు బాపన్లను చేస్తమంటరు. చూస్తాలే."     "ఎట్లనన్న చెయ్యిరి నీ బాంచను. కొట్టెటోరు మీరే. పెట్టెటోరు మీరే" అని తల నేలకానించి దండంపెట్టి వెళ్ళిపోయాడు.     రెడ్డిగారు పొలానికి వెళ్ళారు.                                                      8     సారంగపాణి హైద్రాబాదు  స్టేషనులో దిగాడు. ఏదో తురకదేశానికి వచ్చినట్టనిపించిందతనికి. ఎటు చూచినా తెలుగు అక్షరం కనిపించలేదు. పోర్టర్ సైతం ఉర్దూలో మాట్లాడుతున్నాడు. అంతా షేర్వానీలు, రూమీ టోపీలే ధరించి ఉన్నందున తురకలెవరు? కానివారెవరు? గుర్తించడం కష్టంగా ఉంది. కూలివానిచేత పెట్టె, బెడ్డింగు మోయించుకొని బైటికివచ్చేవరకల్లా టాంగావాళ్ళు ఎగబడ్డారు. ఒకడు సామాను లాక్కుపోయి టాంగాలో పెట్టుకున్నాడు. లైసెన్సుకూలీ చేతిలో బేడపెడ్తే అది పారేసినంతపని చేసి "ఆఢాయానేదో" అన్నాడు. పాణికి అదేమీ అర్ధం కాలేదు. అతడు ఏక్, దో, తీన్ విన్నాడు కాని ఈ కొత్తపధం వినలేదు. మరొక అణా ఇచ్చి చూతాం అని కూలివాని చేతిలో మరొక అణా వేశాడు. అనుకున్నదానికంటే అర్ధణా ఎక్కువ ముట్టడంతో వాడు సలాం చేసి వెళ్ళిపోయాడు. టాంగాను వెతుక్కొని ఎక్కాడు పాణి. బండి సాగింది. విశాలమైన రోడ్డు, ఉన్నతమైన సౌధాలు, అందంగా ఉంది నగరం. అరబ్బులు, పఠాన్లు విరివిగా తిరుగుతున్నారు కత్తులు, కఠార్లు ధరించి. అరబ్బులు పొట్టిగా ఉంటారు. చారల లుంగీలు ధరించిన పఠాన్ లు చాలా పొడవైనవారు. పైజమా, మోకాళ్ళవరకొచ్చే కమీజూ, పెద్ద తలపాగా ధరించి ఉంటారు. నల్లనిముసుగు వేసుకొని దయ్యాలవలె ఉన్నవారు-ఆడవారు-రోడ్లవెంట తిరుగుతున్నారు. అయితే ఎక్కడ చూచినా తెలుగు అక్షరం కనిపించలేదు పాణికి. తెలుగుదేశానికి తలమానికంలాంటి మహానగరంలో తెలుగువాడుగానీ, తెలుగుదనంగానీ, తెలుగు అక్షరంగానీ కనిపించలేదంటే బాధపడ్డాడు పాణి. తెలుగు తల్లిని సగానికి చీల్చి, బొట్టూ, తాళీ తీసివేసి, ముసుగువేసి, ఉర్దూ మాట్లాడమని హింసిస్తున్నట్లనిపించింది పాణికి. ఈ దవుర్జన్యాన్నీ, ఈ క్రౌర్యాన్నీ తెలంగాణలోని కోటి తెలుగువాళ్ళు ఎలా సహిస్తున్నారా అనిపించిందతనికి. కొండా వెంకటప్పయ్య పంతులు, ఆంధ్ర మహాసభ గుర్తుకు వచ్చాయి. వెంటనే అతడు విన్న తెలంగాణా ఆంధ్రోద్యమ పితామహుడు మాడపాటి హనుమంతరావుగారి పేరు గుర్తుకు వచ్చింది.     టాంగావానికి తెలుగు వచ్చేమో తెల్సుకుందామని "నీ పేరేమి?" అని అడిగాడు పాణి.     "పెంటయ్య."     "తెలుగొచ్చా"     "తోడెం తోడెం (కొద్దికొద్దిగా) వస్తది"     "ఇక్కడెవరూ తెలుగు మాట్లాడరేం?"     "సర్కార్ ముసల్మాన్లది కాదుండి. తెల్గంల బాత్ చీత్ (మాట్లాడితే) చేస్తే గైర్ (పరాయి) మనిషనుకుంటరు."     "తురంకేస లుంటేనే తోడెం ఇజ్జతుంటది (గౌరవం) కాకుంటే కొట్టి చంపుతరు తురకోండ్లు. తురకోండ్లల్ల ఇత్తెహాద్ (అయికమత్యం) శానుంటది. పొట్టేగాండ్లుబీ వచ్చి ఝాగ్డా (తగాదా) పెట్టుకుంటరు. ఒకదఫా (ఒకసారి) ఒక వాఖ్ఖయా (సంగతి) గుజరాయించింది (జరిగింది రాయించింది) అయ్యోరోడ్ల పొట్టెగాడు (పిల్లవాడు) బొట్టుగిన పెట్టుకొని పైదల్ (కాలినడక) పోతునాడు సీతరామ్ బాగ్ కెల్లి. నేను సవారి దింపి వస్తున్న. మదర్సనుంచి వస్తున్న తుర్కపోరలు ఇట్కె పెడ్డల్తో కొట్టిన్రు అయ్యోరోండ్ల పోరన్ని. పోరన్కి జఖమ్ (గాయం) అయింది. ఖాన్ (నెత్తురు) బహాయించింది (కారింది). గిలగిల తన్నుకొని జమీన్ (నేల) మీద పడిపోయిండు.  టాంగా అట్లనే నిలబెట్టినా, తుర్కపోరండ్ల పిఛా (వెంబడించా)చేసిన. పోరలుర్కబట్టిన్రు గని సడక్ న (రోడ్డున) పోతున్న తుర్కోడు చూసిండు. "క్యోం మార్తాహై పొట్టాంకో" అన్నాడు. "ఖామాఖా (ఉట్టిగనే) మారేసాబు (కొట్టారండీ) పొట్టెకో నాలుగు లగాయించిన (తగిలించాను) అస్పాస్లున్న (చుట్టుప్రక్కలున్న) తురకోండ్లంత కూడిన్రు, జబిరిన్రు నన్ను. జఖమైంది నెత్తిన. దవఖాన్ల పడ్డా ఒక్క తెనుగోడు రాలేదు. ఇన్నవా?" అని తలగుడ్డ తీసి కుట్లుపడిన గుర్తులు చూపించాడు.

    రెండో గేటులోంచి బయటికి వచ్చి సందు చివర నించుని చూశాడు. అనూష రిక్షా ఎక్కింది. రిక్షా కదిలింది.     "అనూ. నీ భవిష్యత్తుకోసం నా ప్రేమని త్యాగం చేస్తున్నా నే తప్ప నిన్ను మోసగించాలని కాదు."     ఇది వంచన కాదు.     నేను రాలేదని, నిన్ను మరిచిపోయానని అనుకుంటున్నావు కదూ!     ఈ గంటసేపు కనురెప్పకూడా ఆర్పకుండా నిన్ను, నీ రూపాన్ని చూస్తూ నా గుండెలో నిన్ను ప్రతిష్టించుకున్నాను.     అనూ!     నేను ప్రేమించడానికి అర్హుడ్ని కాదు.     నా ప్రేమ నిన్ను కాటేయకూడదనే.... నీకు దూరమైపోతున్నాను.      వస్తున్న ఏడుపుని ఆపుకోడానికి ప్రయత్నిస్తూ గబగబ అడుగువేశాడు.     ముందు రిక్షా పోతోంది.     పక్కనేవున్న వైన్ షాప్ లో విస్కీ సీసా కొన్నాడు.     తలెత్తి చూశాడు.     వందగజాల దూరంలో అనూష వెళ్లిపోతున్న రిక్షా!      ఇదే నా ఆఖరి చూపు!     జీవితంలో అనూష తనకి కనిపించదని విస్కీసీసా మూత తీసి గడగడ నీట్ గా రోడ్డుమీదనే తాగేశాడు.     గొంతులో మంట.     గుండెలో ఆవేదన.     కంటివెంట కన్నీటిబొట్టు రాలింది.     "వెళ్లిపో ప్రియతమా! నిన్ను వంచించిన ఈ దగాకోరు గుండెని పెకలించి నీతో తీసుకెళ్లి వెయ్యితూట్లు పడేలా కాల్చేయ్!"     అనూష రిక్షా కనుమరుగైంది.     "అనూ!"     పిచ్చివాడిలా వెర్రిగా కేకపెట్టాడు. ఆ మరుక్షణం స్పృహ తప్పి రోడ్డు ప్రక్కన పడిపోయాడు పరుశురాం.                                                                                  28     పరుశురాం ఊళ్ళోలేని సమయంలో మీనన్ ముఠా బస్తీమీద దాడి చేశారు.      కొన్ని గుడిసెలని కూల్చివేశారు. ఇళ్లలోంచి మనుషుల్ని బయటికి లాగి కొట్టారు.     చిన్నా పెద్దా తేడాలేకుండా, ముసలి వాళ్లు అన్న కనికరం లేకుండా విశృంఖల విహారం చేసి బస్తీ జనం గుండెల్లో రైళ్లని పరిగెత్తించారు.     పరుశురాం ఇచ్చిన శిక్షణవల్ల కాస్త ధైర్యసాహసాలని ప్రదర్శించిన యువకులు నాయకత్వం లేకపోవడంతో మీనన్ ధాటికి తట్టుకోలేక పలాయనం చిత్తగించారు. కొందరు కత్తిపోట్లకి గురై ఆస్పత్రిలో కోలుకొంటున్నారు.     ఆఖరికి గుడ్డిదన్న దయాదాక్షిణ్యాలని చూపకుండా యాదమ్మను రోడ్డుపైన ఈడ్చి కర్రలతో కొట్టారు.     బస్తీ ఖాళీ చేయకపోతే ఈసారి  ప్రాణాలు తీస్తామని హెచ్చరించారు వాళ్లు.     దాంతో బెంబేలెత్తిపోయింది బస్తీ. పరుశురాం రాడేమో? ఇక తనని కాపాడే వాడెవడూ లేడని నిర్దారించుకొని కొందరు బస్తీ విడిచి పోవడానికి నిశ్చయించుకున్నారు.      ఇళ్లని, ఆస్తులని విడిచిపెట్టలేని వాళ్లు గడపదాటి బయటకు రాకుండా ప్రాణాలను అరచేతుల్లో పెట్టుకుని బిక్కుబిక్కుమంటున్నారు.      పోలీసులొస్తున్నారు.  రౌడీలని అరెస్టు చేయకపోగా అక్కడ జనాన్ని బెదరగొడుతున్నారు. వెళ్తున్నారు.      అందరికీ తెలిసిన సత్యమే! డబ్బు, పలుకుబడి, రాజకీయ నాయకుల వత్తాసు వున్న వాళ్లదే రాజ్యం. అవసరం అయితే  ప్రభుత్వాలనే మార్చగల గూండాల ముందు అల్పప్రజానీకానికుండే విలువ ఒక్క ఓటు వేసే వరకే.     ఎవరికి చెప్పుకోవాలీ గోడు!     మరు భూమిలో నెలకొని వుండే భయానకమైన నిశ్శబ్ద వాతావరణం భిన్న వదనాలతో ఒకరికొకరు  ఓదార్చుకొంటున్నారు. ఏడుస్తున్నారు. ఎంతోమంది తన ఆస్తుల్ని అమ్మేసుకోవాలనుంది ఇంకొందరికి.     ప్రాణం పోయినా అక్కడ్నించి కదలకూడదు అని మరికొందరు భీష్మించుకొన్నారు.     అలాంటి సమయంలో పరుశురాం కాళ్లీడ్చుకుంటూ భుజానికి బ్యాగ్ తగిలించుకొని బస్తీలో అడుగుపెట్టాడు.     అతన్ని చూడగానే అక్కడివాళ్లతో  ఓ రకమైన చైతన్యం వచ్చింది.     ఆడవాళ్లు ఒక్కసారిగా భోరుమన్నారు. పిల్లలు అతన్ని చుట్టు ముట్టేశారు.     పరుశురాంకి పరిస్థితి ఎవరూ చెప్పకుండానే అర్దం అయిపోయింది.     మళ్లీ గొడవ జరిగిందన్నమాట! అనుకున్నాడు.     "అన్నా! వచ్చావా?" కన్నయ్య ప్రేమతో అతన్ని కరుచుకు పోయాడు.      అప్పటివరకూ మూర్తీభవించిన శోకంలో వున్నరాణి ముఖంలోకి వెలుగు వచ్చింది.      జరిగిన విషయాన్ని అక్కడ చేరిన వాళ్లద్వారా విని ఆవేశంతో ఊగిపోయాడు తను. మీనన్ కోటికి పడగలెత్తినవాడు. అతని ముందు తనో చిట్టెలుకలాంటివాడు. అతన్ని ప్రతిఘటించడం అంటే పిల్లితో ఎలుక చెలగాట మాడినట్టేనని పరుశురాం కి తెలుసు.      కానీ అతని  పట్టుదల, ధైర్యం, సాహసం కొండనైనా ఢీకొని తునా తునకలు చేయగల నమ్మకం అతనికున్నాయి.     అదే ఆత్మవిశ్వాసంతో అతను తన శత్రువును కూడా వెదుకుతున్నాడు.

        స్వప్న ముఖం రక్తం చుక్కలేకుండా పాలిపోయింది. ఏ పరువు మర్యాదల కోసం తన ప్రియుణ్ణి పోగొట్టుకొందో ఆ పరువు మర్యాదలు నిలువనేలేదు.  ఇలా పెళ్లికావడం అలా విడాకులు తీసుకోవడమా?     ఉహుఁ. అలా జరగకూడదు.     మాధవ్ ని కలుసుకొని అతడి నిర్ణయం మార్చుకొమ్మని ప్రార్దించాలి.  ఒక అవకాశం తనకిచ్చి చూడమని అర్దించాలి స్వరూప్ తో తను స్నేహం చేయడం  నిజమే అయినా ఇప్పుడు తన సంసారంలో అతడి ఛాయలు పడనివ్వనని హామీ ఇవ్వాలి!     శీనయ్య కోడలి ట్రాన్స్ ఫర్ కోసం గట్టి ప్రయత్నం చేయడంతో, స్వప్నకి ఆర్డర్స్ తొందరగానే అందాయి.     ఆ రోజు అత్తగారింటి మెట్లు ఎక్కుతూ, "ఈ ఇంటికి రావడం ఇదే ఆఖరిసారి  అవుతుందేమో"అనుకొంది స్వప్న దిగులుగా.     "రా, స్వప్నా!" ఆప్యాయంగా ఆహ్వానించింది అత్తగారు. వంటింట్లో పీటవేసి,  హడావుడిగా టీకి నీళ్ళు పెట్టింది. "ఆరోగ్యం బాగుందా? ముఖం వాడిపోయింది, ఈ మధ్య చాలా చిక్కావమ్మా!"     "బాగానే వున్నాను, అత్తయ్యా!"     శీనయ్య వంటింటి దగ్గరికి వచ్చి, "ఎప్పుడు రిలీవ్ అవుతున్నావమ్మా?" అని అడిగాడు.     "రేపే రిలీవ్ అవుతున్నాను మామయ్యా! ఎల్లుండి  ఫస్టు బస్ కి సిటీకి వెళ్లాలనుకుంటున్నాను బస్ట్ స్టాండ్ కి రమ్మని మీ అబ్బాయికి టెలిగ్రాం ఇవ్వండి!"     "ఇంకా వాడు ఇల్లు తీసుకొన్నాడో లేదో?"     "ప్రస్తుతం వుండడానికి ఒక రూమంటూ వుందికదా? ఇద్దరం కలిసి ఇంటికోసం వెదుక్కుంటాం"     "రేపటితో మూఢమి కూడా వెళ్లిపోతుంది. మా చేతులు మీదుగా ఆ ముచ్చట జరిపిస్తే బాగుండేది! ఈ కాలం పిల్లలకి మా సరదా నచ్చదు!" అర్దవంతంగా నవ్వింది అత్తగారు.                                                                          7     బస్సు దిగి ఆత్రుతగా అటు ఇటు కలయజూసింది స్వప్న.     మాధవ్ వచ్చాడా, లేదా? రాకపోతే రాకపోతే.... తన ప్రయత్నం మొదట్లోనే విఫలమైందనుకోవాలి! తన మొండి ధైర్యం తనని వెక్కిరించిందనుకోవాలి!      కాని, మాధవ్ వచ్చాడు.     పాసింజర్లకి కొంచెం అవతల పాంట్ జేబుల్లో చేతులు దూర్చుకొని సీరియస్ గా నిలబడి వున్నాడు.     స్వప్న కళ్ళలో ఆనందం ఒక్క క్షణం తారట్లాడి పోయింది.  గబగబా మాధవ్ ని సమీపించింది. "వచ్చారా?" అంది మందహాసంతో.     "ఉఁ" సీరియస్ గానే మూలిగాడు. "నాన్నచేత నాకు టెలిగ్రాం ఎందుకు ఇప్పించావ్?"     "నేను వస్తున్నాను కాబట్టి!" స్వప్న నవ్వడానికి ప్రయత్నించింది.     "నా ఉత్తరం అందలేదా!"     "ఏ ఉత్తరం?"     "అబద్దాలాడకు. త్వరలో నీకు విడాకులందేలా చేస్తానని....."     "నా చేతికి విడాకులందడానికి కనీసం ఏడాది పడుతుంది. ఈలోగా మనం కలిసి వుండవచ్చు కదా?"     "ఏమిటి నీ ప్లాను? నేను అంత చవటనని నీ ఉద్దేశ్యమా?"కోపంగా అడిగాడు మాధవ్.     "ఇక్కడేనా మీరు రభస చేయాల్సింది? ముందు ఇంటికి వెడదాం పదండి!"     స్వప్నే ముందుగా కదిలి బస్ స్టాండ్ గేటు దాటింది. ఆటో పిలిచి ఎక్కి కూర్చుంది. స్తంభంలా నిలబడి ఇటే చూస్తున్న మాధవ్ కి చేసైగ చేసింది.

                             భద్రోనో అగ్ని రాహుతో భద్రారాతిః సుభగ భద్రో అధ్వరః |                    భద్రా ఉత ప్రశస్తయః ||                                         పదిహేడవ అధ్యాయము                                            మొదటి ఖండము                               మొదటి తృచ : ఋషి - శునశ్శేపుడు.         విశ్వేభిరగ్నే అగ్నిభిరిమం యజ్ఞమిదం వచః |     చనో ధా సహసో యాహో ||         1.    బలపుత్ర అగ్నీ! సమస్తమగు అగ్నుల సహితుడవై మా యజ్ఞమునకు రమ్ము. మా మాటలు వినుము. మాకు అన్నము ప్రసాదించుము.     2.    మేము నిత్యము, విస్తారమగు హవిచే అనేక దేవతలను యజించుచున్నాము. అయినను వానిని అన్నింటిని అగ్నివగు నీ యందే హోమము చేయుచున్నాము.     3.    అగ్నీ! నీవు విశ్వపతివి. హోతవు. ప్రసన్నుడవు. వరేణ్యుడవు. "నః ప్రియః అస్తు" మాకు ప్రియతముడవు అగుము. "స్వగ్నయః వయం ప్రియాః" అగ్నులందరకు మేము ప్రియతమములము అగుదుము.                                            రెండవ తృచ : ఋషి - మధుచ్చందుడు.     1.    ఇంద్రుడు సకలలోకముల పైన ఉన్నవాడు. మేము ఇంద్రుని ఆహ్వానించుచున్నాము. "అస్మాకం కేవలః అస్తు" ఇంద్రుడు కేవలము మావాడు కావలెను.     2.    ఇంద్రా! నీవు సమస్త కోరికలు తీర్చువాడవు. వరదుడవు. ప్రసిద్దుడవగు నీవు మా యజ్ఞమును ఆవిష్కరించుము. మాకు విముఖుడవు కాకుండుము.     3.    ఇంద్రుడు ఈశానుడు. అప్రతిష్క్రుతుడు. వరదుడు. అతడు స్వబలమున మానవులను అనుగ్రహించుటకు వచ్చుచున్నాడు.                                          మూడవ తృచ : ఋషి - తృణపాణి.     1.    అగ్నిదేవా! నీవు ధనికుడవు. విచిత్రుడవు. దర్శనీయుడవు. మాకు రక్షణల సహిత ధనములను ప్రసాదించుము. నీవు ధనములు అందించువాడవు కదా! మా పుత్రులకు శీఘ్రముగ కీర్తి కలిగించుము.     2.    అగ్నిదేవా ! నీవు అపరాజితుడవు. పిత్రుస్థానమున నిలిచి మా పుత్ర, పౌత్రాదులను రక్షించుము. దేవతల కోపమును మా దరికి చేరనీయకుము. మానవుల హింసను దూరమున నిలుపుము.                                         నాలుగవ తృచ : ఋషి - వసిష్ఠుడు.     1.    విష్ణూ ! ఆ నీ పేరు ఎంతో విఖ్యాతము. నీ పేరు కిరణ యుక్తమని చెప్పుచున్నావు కదా! అట్టి రూపమును మా నుండి దాచకుము. యుద్దమున నీవు మరొక రూపము దాల్చుచున్నావు. మాకు దర్శనము ఇచ్చుచున్నావు.     2.    కిరణ్మయమూర్తీ! నీవు హవిస్సులకు స్వామివి. జ్ఞాతవ్యుడవు. విద్వాంసుడవు. ఆహ్వానయోగ్యుడవు. అట్టి నిన్ను స్తుతించుచున్నాను. నీవు మహితాత్ముడవు. ఈ లోకమునకు దూరముగా ఉన్నవాడవు. నిన్ను కీర్తించుచున్నాను.     3.    విష్ణుదేవా! నీకు సుఖము కలుగుటకు అభిముఖుడనై వషట్కారము ద్వారా హవిని హోమము చేయుచుచున్నాను. కిరణ్మయమూర్తీ! దానిని స్వీకరించుము. మా స్తుతులు నిన్ను వర్ధిల్లచేయును గాత. మీరు మాకు శుభములు కలిగించుచు నిత్యము మమ్ము రక్షించండి.                                             రెండవ ఖండము                           మొదటి తృచ : ఋషి - వామదేవుడు.     1.    వాయుదేవా! నీవు సంబంధించిన వ్రతములు చేసి దీప్తుడను అయినవాడను. స్వర్గసుఖములను కోరుచున్న వాడను. నీకు అందరికన్నముందు సోమము సమర్పించుచున్నాను. నీవు నీ నియుతనామక అశ్వములపై సోమపానము చేయుటకు విచ్చేయుము.     2.    వాయుదేవా! ఇంద్రుడు, నీవు సోమపానార్హులు. నీరు గుంతలోనికి చేరినట్లు సోమము మిమ్మే చేరుచున్నది.     3.    ఇంద్ర, వాయువులారా! మీరు బలములకు స్వాములు. శక్తిమంతులు. నియుతాశ్వవంతులు. మమ్ము రక్షించుటకును, సోమపానమునకును ఒకే రథము మీద విచ్చేయండి.                                           రెండవ తృచ : ఋషి - సూనుడు లేక రేభుడు.     1.    రాత్రి గడచినంత జలములందు శోభిల్లు సోమమా! నీవు అన్నములవైపు సాగుచున్నావు. యాజ్ఞికులు హరితవర్ణవాగు నిన్ను సవనములకు చేర్చుచున్నారు.     2.    ఏది మదకము, రసరూపమగునో, ఏది ఇంద్రునకు పానయోగ్యమగునో, దేనిని స్తోతలు పూర్వము, ఇప్పుడు సేవించుచున్నారో, దేనిని గోవులు గడ్డిరూపమున మేయుచున్నవో అట్టి సోమరసము శుద్దిచేయబడుచున్నది.     3.    పవమాన సోమమును సనాతనస్తుతులచే స్తోతలు కీర్తించుచున్నారు. కర్మచేయుటకు వినమ్రములైన అంగుళులు దేవతలకు హవి సమర్పించుచున్నవి.                                         మూడవ తృచ : ఋషి - శునశ్శేపుడు.     1.    ఆధ్వర సామ్రాట్టువగు అగ్నీ! నిన్ను స్తుతించియు, హవిస్సులు అర్పించియు ప్రణమిల్లుచున్నాము. గుర్రము తన తోకతో దోమలను తోలినట్లు నీవు నీ జ్వాలలచే మా విరోధులను తొలగించుము.     2.    అగ్ని మాకు మంగళమయము, సుఖప్రదము అగునుగాత. బలపుత్రుడు, వేగవంతుడగు అగ్ని మా కోరికలు తీర్చువాడు అగునుగాక.     3.    అగ్నీ! నీవు విశ్వవ్యాప్తివి. మాకు నష్టము కలిగించువారు దూరమందున్నను, దగ్గర ఉన్నను వారి నుండి మమ్ము రక్షించుము.                                         మూడవ తృచ : ఋషి - నృమేధ.     1.    ఇంద్రదేవా! యుద్దములందు ఎంతటి శత్రువునైనను లక్ష్యపెట్టవు. నీవు శత్రుబాధకుడవు. దేవతల ఆపదలను పరిహరించుచు అసురులకు ఆపదలు కలిగించుచున్నావు. వృత్రహంతా! బాధించు వారికీ సకల బాధలు కలిగించుచున్నావు.     2.    ఇంద్రాదేవా! నీ బలము శత్రునాశకము. తల్లిదండ్రులు పిల్లల వెంట వెళ్ళినట్లు ద్యావాపృథ్వులు నీ బలమును అనుసరించుచున్నవి. నీవు వృత్రుని వధించినావు కదా! నీ క్రోధమునకు సకల సంగ్రామములందలి సేనలు గడగడలాడుచున్నవి.                                                   మూడవ ఖండము                    మొదటి తృచ : ఋషి - గోషూక్త్యుడు లేక అశ్వసూతి.     1.    ఇంద్రుడు ఆకాశమున మేఘములను ఏర్పరచుచున్నాడు. భూమి మీద వర్షము కలిగించుచున్నాడు. యజ్ఞము అట్టి ఇంద్రుని వర్ధిల్ల చేయుచున్నది.     2.    ఇంద్రుడు సోమము త్రాగినాడు. ఉత్సాహము కలిగినాడు. మేఘములను భిన్నము చేసినాడు. దీపించు అంతరిక్షమును మరింత సంపన్నము చేసినాడు.     3.    ఆ ఇంద్రుడు గుహలందు దాచిన గోవులను విడిపించినాడు. వానిని ఋషులకు ఇచ్చినాడు. బలాసురుని తలవంచి పారగొట్టినాడు.                                   రెండవ తృచ : ఋషి శ్రుతకక్షి లేక సుకక్షి.     1.    స్తోతలారా! ఇంద్రుడు సకల శత్రు తిరస్కర్త అతడు మీ సమస్త స్తుతులందు పరివ్యాప్తుడై ఉన్నాడు. అట్టి ఇంద్రుని మమ్ము రక్షించుమని యజ్ఞమునకు ఆహ్వానించండి. మాకు ప్రత్యక్షము గావించండి.     2.    శత్రువు మీద దండెత్త గలిగిన అపరిహార్య సేనల యుద్దములందు తలవంచనివాడును, సోమపాయియు, ఏమ్తతి శూరులును పరాక్రమమును గ్రహించజాలనట్టి ఇంద్రుని మా యజ్ఞమునాకు ఆహ్వానించండి.     3.    ఇంద్రా! నీవు దర్శనీయుడవు. విద్వాంసుడవు. దానములను శత్రువులనుండి హరించుము. మాకు మరల మరల ప్రసాదించుము. శత్రువునుండి గుంజిన ధనముతో మమ్ము రక్షించుము.                             మూడవ తృచ : ఋషి - గోషూక్త్యుడు లేక అశ్వసూక్తి.        1.    ఇంద్రా! ఈ స్తుతి నీ మహాబలమును, శౌర్యమును, పరాక్రమమును, వరణీయ వజ్రమును తీక్షతరము చేయుచున్నది.     2.    ఇంద్రా! ద్యులోకము నీ బమును భూలోకము నీ యశస్సును పెంచుచున్నవి. మేఘములు, జలములు నిన్ను తమ స్వామిగా భావించి నిను చేరుచున్నవి.     3.    ఇంద్రా! పరమ ధామమును ఇవ్వగల విష్ణువు, మిత్రుడు, వరుణుడు నిన్ను స్తుతించుచున్నారు. మరుత్తులు తమ బలముచే నీకు హర్షము కలిగించుచున్నారు.                                                    నాలుగవ ఖండము                                   మొదటి తృచ : ఋషి - విరూపుడు.     1.    అగ్నిదేవా! యజమానులు తమకు బలము కలుగుటకు నిన్ను స్తుతించి ప్రణమిల్లు చున్నారు. నీవు నీ పరాక్రమమున శత్రువులను నాశము చేయుము.     2.    అగ్నిదేవా! మేము మా గోవుల కోరికలు తీర్చ వలసి ఉన్నది. అందుకు మాకు మరింత ధనము అందించుము "ఉరు కృదురు ణస్క్రుధి" నీవు గొప్పలు చేయువాడవు నన్ను గొప్ప వానిని చేయుము.     3.    బరువులు మోయువాడు మధ్యంతరమున బరువును విడువనట్లు ఇంద్రా! నీవు మమ్ము సంగ్రామ మధ్యమున విడువకుము. "సంవర్గం సం రయిం జయ" శత్రువులు కూడబెట్టిన ధనమును మా నిమిత్తము జయించుము.                                                 రెండవ తృచ : ఋషి - వత్సుడు.     1.    సముద్రమునకు నదులు తలలు వంచి చేరుచున్నవి. అట్లే ఇంద్రుని క్రోధము ముందు విశ్వప్రజ వినమ్రమగు చున్నది.     2.    లోకములను గడగడలాడించిన వాడు వృత్రుడు. అట్టి వృత్రుని శిరమును ఇంద్రుడు తన శౌర్యమున సహస్రధారల వజ్రముచే తెగవేసినాడు.     3.    అదిగో ఇంద్రుని బలము ప్రదీప్తమైనది. ఇంద్రుడు ఆ బలముతోనే ఉభయలోకములను చర్మమును వలె - తన అదుపునందుంచినాడు.                                       మూడవ తృచ : ఋషి - శునశ్శేపుడు.     1.    ఇంద్రా! నీ అశ్వములు జ్ఞానవంతములు, ధనవంతములు, రమణీయములు వాని నేత్రములు సుందరములు.     2.    ఇంద్రా! నీవు సమరూపివి. అభీష్ట ప్రదుడవు. నీ అశ్వములు భద్రములు. వాహనయోగ్యములు. వానిని రథమున పూన్చి వెంటనే మా యజ్ఞమునకు రమ్ము. మేము నిన్ను, నీ అశ్వములను సేవించగలవారము.     3.    తన దశాంగుళులతో కోరిన వానిని ఇచ్చువాడు ఇంద్రుడు. అతడు యజ్ఞమున సోమమధ్యమున నిలిచి ఉన్నాడు. అతనిని దర్శించండి. అతడు కలిగించు శుభములను తల దాల్చండి.                              దాశరథి రంగాచార్య విరచిత           శ్రీమదాంధ్ర వచన సామవేద సంహిత ఉత్తరార్చిక యందలి                      పదిహేడవ అధ్యాయము సమాప్తము.

    శారద స్వతహాగా ధైర్యవంతురాలు అంత పెద్ద ఇంట్లో ఒక్కతే పడుకోటం అంత సులభం కాదు. ఔట్ హౌస్ కూడా ఇంటికి చాలా దూరంలో వుంది.     ఇంకోసారి చప్పుడవటంతో ఆమె మరి ఆగలేక తలుపు తీసుకొని బయటకు వచ్చింది. వరండాలో నీడ పొడుగ్గా పడుతూంది. కిందికి మెట్లు మెలికలు తిరిగి వున్నాయి. ఆమె చేతిలో బ్యాటరీలైటును చుట్టూ తిప్పింది. ఫర్నిచర్ మీద వెలుతురు పాక్కుంటూ వెళ్లింది.     అంతా నిశ్చలంగా, నిశ్శబ్దంగా వుంది. ఎక్కడి వస్తువులు అక్కడే వున్నాయి. ఆమె నెమ్మదిగా మెట్లు దిగి కిందికి రాసాగింది. గోడ గడియారం చప్పుడు తప్ప ఇంకేమీ లేదు.     ఆమె మెట్లు దిగుతూ వుంటే అకస్మాత్తుగా గాలి వీచింది. ఆమె నిశ్చేష్టురాలయింది. అంతవరకూ మామూలుగా వున్న వాతావరణం లోంచి చిన్న సూచన కూడా ఇవ్వకుండా ఒక్కసారి అంతలా గాలి రావటం ఆమెలో భయోత్పాదన కలిగించింది. ధడేలుమన్న శబ్దంతో    తలుపులు మూసుకుపోయాయి. తులసి. తనూ పడుకునే గది తలుపులు. ఆ గదిలోంచే బయటకు వచ్చిన గాలి వరండాలోకి పాకుతూంది. ఆమె వెనక్కి వెళ్ళి బలవంతంగా తలుపులు తీసుకుని గదిలోకి ప్రవేశించింది. కిటికీలోంచి వస్తూంది గాలి. ఆమెనే లేపేసేటట్టు వుంది. అతి కష్టంమీద ఆమె కిటికీ తలుపులు వెయ్యగలిగింది. అద్దాల అవతల చెట్లు, అప్పటి వరకూ అమాయకంగా వున్నవి, దెయ్యం పట్టినట్టూ ఊగసాగాయి.     పెద్ద లైటు వేసుకుని పడుకుంటే బావుంటుందని ఆమె భావించింది.         లైటు వేయటానికి వంగుతూంటే అకస్మాత్తుగా కడుపులో తిప్పింది.     ఆమె చప్పున వాష్ బేసిన్ దగ్గరకు వెళ్ళింది.                                                                    *    *    *     "ఎన్ని రాత్రుల్నుంచి ఇలా అవుతూంది?" పార్ధసారధి అడిగేడు.     "మూడు రోజుల్నుంచీ " అంది శారద. "పగలంతా బాగానే వుంటుంది. చీకటి పడగానే అదోలా వుంటుంది. బ్లెడ్ ప్రజర్ ఎక్కువైనట్లు......ఏదో ఉద్వేగం ఆవరించినట్టూ! దానితో కడుపులో త్రిప్పటం మొదలు పెడుతూంది. రాత్రి ఏ రెండింటికో మెలకువ వస్తుంది వామిటింగ్ అవుతుంది."     "ఫుడ్ కంట్రోల్ చెయ్యలేకపోయారా....."     "రెండోరోజే చేసేను. అయినా మార్పేమీ లేదు. ఒక రోజంటే అనుకోవచ్చు. వరుసగా మూడురోజులూ అదే సమయానికి అలా అవటం ఏమిటి?"     కొంచెం సేపు పార్ధసారధి మాట్లాడలేదు. తర్వాత మాటమారుస్తూ "శ్రీధర్ ఎప్పుడు వస్తున్నాడు?" అనడిగేడు.     "ఇంకో నాలుగయిదు రోజుల్లే"     "తులసి......."     "తెలీదు"     "మరి అంత పెద్దింట్లో ఒక్కరే ఎందుకు -మా ఇంట్లో వుండొచ్చుగా! అక్కయ్యవాళ్ళు వచ్చేరు."     "నౌకర్లున్నారు -ఫర్లేదు" నవ్వింది "థాంక్స్"     "పోనీ ఈరోజు డిన్నర్ కి పుండిపోండి"     ఆమె కాదనలేదు. తులసి లేకపోవటం ఆమెకి ఒంటరితనాన్ని కలుగచేస్తోంది. ఆమె మౌనాన్ని అర్ధం చేసుకొని అతడు ఆమెను లోపలికి తీసుకెళ్ళి విధవ అక్కయ్యకు పరిచయం చేశాడు.         అతడు తిరిగి వచ్చేసరికి పండిత్ ఎదుటి కుర్చీలో కూర్చుని వున్నాడు. "హలో" అన్నాడు పార్ధసారధి.     "ఎప్పుడొచ్చేరు?"     "శారదగారు మీతో మాట్లాడుతూ వుంటే......" అన్నాడు పండిత్. "మీ కన్ సల్టింగ్ రూమ్ సౌండ్ ప్రూఫ్ చేయించుకోవాలి డాక్టర్ గారూ! మాటలన్నీ బయటకు వినిపిస్తున్నాయి."     సారధి నవ్వి వూరుకున్నాడు.     "మా ఇంటితాళం ఎక్కడో మర్చిపోయాను" అన్నాడు పండిత్ ".....ఎలా వెళ్ళను?"     "నా దగ్గర ట్రీట్ మెంట్ తీసుకోకూడదూ -ఆర్నెల్లలో మీ మతి మరుపు బాగుచేస్తాను" అన్నాడు డాక్టర్.

    ఇంతకుముందులా పిల్లలతో ఆడుకోవడం తగ్గిపోయింది. ఊళ్ళో ఉన్న తెలిసినవాళ్ళ ఇళ్లకువెళ్ళడం కూడా ఇంచుమించు ఆగిపోయింది. ఎంతసేపు తన లోకంలో తను ఉంటుంది. పూజగదిలో శ్రీ వేంకటేశ్వరస్వామి పటం ముందు కూర్చుని స్వామిని తదేకంగా చూస్తూ ఉంటుంది. అంతలోనే ఆనందం, అంతలోనే విషాదం ఆ పిల్ల ముఖాన్ని ఆవరిస్తూ ఉంటాయి. ఆ లేత పెదవులపై చిరునవ్వు మొలకలు మెరిసినంతలోనే కనుతామరల నుంచి అశ్రుకణాలు జారిపడుతుంటాయి. ఒక్కోసారి, తల్లిదండ్రుల దగ్గర నేర్చుకున్న స్తోత్రాలు, కీర్తనలూ, ఒక్కోసారి తను అప్పటికప్పుడు కూర్చిన కీర్తనలూ పాడుకుంటూ ఉంటుంది. తనకోసం నేస్తాలు ఎవరైనా వస్తే వారికి తనకు తెలిసిన దేవుడి కథలే ఎంతో తమకంగా చెబుతూ ఉంటుంది.     బిడ్డ ప్రవర్తన మంగమాంబకు, కృష్ణయ్యకు ఆందోళన కలిగిస్తూనే ఉంది.     గురువుగారు యథావిధిగా రోజూ వస్తూనే ఉన్నారు. వెంగమాంబను చదువువైపు మరలించడం ఆయనకు రాను రాను మరీ కష్టంగా మారుతోంది. యాంత్రికంగా తన ముందు కూఎచున్న వెంగమాంబ ధ్యాస మాత్రం మరెవరి మీదో!     ఓ రోజు గురువుగారి రాకను కూడా గమనించకుంది. కనులు మూసుకుని వెంగమాంబ ఏదో కీర్తనలు పాడుకుంటోంది. గురువుగారు ఆమె  తన్మయత్వానికి భంగం కలిగించకుండా వింటూ ఉండిపోయారు. ఎంత తియ్యని గాత్రం! ఎంత భక్తి తన్మయత్వం! అనుకున్నారు. కాసేపటికి తన కర్తవ్యాన్ని గుర్తుచేసుకుని "వెంగమాంబా" అని పిలిచారు. అప్పటికీ ఆ పిల్లలో కదలిక లేకపోయేసరికి, "వెంగమాంబా..... కళ్ళు తెరు....." అన్నారు ఒకింత బిగ్గరగా.     వెంగమాంబ కళ్ళు తెరచి గురువుగారిని చూసింది. సిగ్గుముంచుకొచ్చి మొగ్గలా ముడుచుకుపోయింది. అంతలోనే మామూలుస్థితికి వస్తూ, "స్వామి కనిపించారు..... ఎంత బాగున్నారో!...... నన్ను రమ్మంటున్నారు....." అంటూ ఒక్క ఉదుటన లేచి నిలబడింది.     "స్వామి ఎవరు? ..... కనిపించడమేమిటి?...." అని అడిగారు.     "స్వామి.... వేంకటేశ్వరస్వామి....." అంటూ వీథిగుమ్మం వైపు పరుగెత్తింది. విస్తుపోయిన గురువుగారు వారించడం కూడా మరచిపోయి ఆ పిల్ల వెళ్ళిన వైపే చూస్తూ ఉండిపోయారు.     వెంగమాంబ నేరుగా స్వామి ఆలయానికి వెళ్ళింది. అక్కడే పూజాదికాలు పూర్తి చేసుకుని పూజారి గర్భగుడి గడప ఇవతల కూర్చుని ఉన్నారు. వెంగమాంబ ముకుళిత హస్తాలతో నిలబడి స్వామి దివ్యమంగళరూపాన్ని నేత్రతృప్తిని దర్శిస్తూ నిలబడిపోయింది.     "వేళకానివేళ వచ్చావేం తల్లీ" అంటూ పూజారి లేచి నిలబడి లోపలికి వెళ్ళి ప్రసాదం తీసుకుని వచ్చి వెంగమాంబ దోసిట్లో ఉంచాడు.     వెంగమాంబ ఇంటికి తిరిగివచ్చింది. గురువుగారు అలాగే కూర్చుని ఉన్నారు. వెంగమాంబ కొంత ప్రసాదం ఆయన చేతిలో ఉంచింది. "ఇప్పుడు చెప్పు తల్లీ! స్వామి కనిపించారన్నావు..... ఎలా కనిపించారు? ఏం మాట్లాడారు?" అని అడిగారు.     "చాలా మాట్లాడారు. అచ్చం మనం పటంలో చూస్తున్నట్లే ఉన్నారు. నాతో మాట్లాడిన విషయాలు రహస్యంగా ఉంచమన్నారు" అంది వెంగమాంబ మెరిసే కళ్ళను గుండ్రంగా తిప్పుతూ.     "అదృష్టవంతురాలివి తల్లీ. నీకు ఆ సర్వేశ్వరుడి దర్శనం లభించింది. ఇఅక్ పాఠం చదువుకుందామా?" అని అడిగారు.     పాఠం అనేసరికి వెంగమాంబ ముఖం ముడుచుకుపోయింది. స్వామిని దర్శించాక, ఆయనతో సంభాషించాక ఈ మామూలు పాఠాలు ఇంక దేనికి? అమృతం తాగిన తర్వాత పంచదార పానకమైనా రుచిస్తుందా? అసలు తనకు వేరే చదువెందుకు? గురువెందుకు?...... ఇలా సాగిపోయాయి వెంగమాంబ ఆలోచనలు.     కానీ ఈ మాటలు పైకి ఆనలేకపోయింది. అంటే గురువుగారు నొచ్చుకుంటారని ఆ పసివయసులోనే ఆ పిల్ల సంస్కారం హెచ్చరించింది. వెంగమాంబ ముఖకవళికలను బట్టి ఇక ఈరోజు పాఠం సాగదని గురువుగారు నిశ్చయించుకున్నారు. నిట్టూర్చి లేచి నిలబడి కృష్ణయ్యకు చెప్పి వెళ్ళిపోయారు.     వెంగమాంబ పద్ధతి రోజు రోజుకూ వింతగా, విచిత్రంగా మారుతోంది. ఊళ్ళోవాళ్ళు కూడా చెవులు కొరుక్కుంటున్నారు. మంగమాంబ, కృష్ణయ్యలకు బాధతో పాటు తల కొట్టేసినట్లుగా కూడా ఉంటోంది. లేక లేక కలిగిన సంతానం కావడం వల్ల తిట్టి, కొట్టి అదుపులో పెట్టడానికి కూడా మనసు రావడం లేదు. ఎప్పుడు ఇంట్లోంచి జారుకుంటుందో తెలియదు. గుళ్ళోకి వెళ్ళి ఎన్ని గంటలైనా సరే స్వామి విగ్రహం ముందు స్థాణువులా నిలబడి ఉంటుంది. పూజారి గుడి తలుపులు మూసేస్తే గుడిమెట్ల మీదే కూర్చుండిపోతుంది. వీథిలో నడుస్తున్నా, తన లోకంలో తానుంటూ పాటలు పాడుకుంటూ ఉంటుంది. ఈ పిల్లను ఎలా దారిలో పెట్టాలో, అందరు ఆడపిల్లళ్ళా నడుచుకునేలా ఎలా చేయాలో ఆ దంపతులకు పాలుపోవడం లేదు.     ఓ రోజున ఓ పిల్ల పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చింది.     "ఏయ్, సీతా! ఎందుకే ఆ పరుగులు?" అంది మంగమంబా.     "అత్తా.....అత్తా.... నాతో రండి. మీకో విచిత్రం చూపిస్తాను......" అందాపిల్ల.     "ఏమిటే ఆ విచిత్రం?" మంగమాంబ, కూతురు ఇంట్లో లేదన్న విషయం గుర్తొచ్చి సంశయిస్తూనే అడిగింది.     "మన వెంగమాంబే..... వీథిలో గుడిముందు నిలబడి నృత్యం చేస్తూ పాటలు పాడుతోంది..... అందరూ పోగై వింతగా చూస్తున్నారు" అంది సీత.     "నృత్యం చేస్తోందా?....." మంగమాంబ దిగాలుపడిపోయి సీత వెంట బయలుదేరింది. గుడి దగ్గరకు చేరాక అక్కడ కనిపించిన దృశ్యం చూసి  మంగమాంబ  ముఖం పాలిపోయింది. జనం చుట్టూ మూగి ఉన్నారు. వెంగమాంబ "గోవిందా, గోవిందా..... వెంకట రమణా గోవిందా..... నా స్వామీ రావేమీ, నన్నేలుకోవేమీ....." అంటూ శూన్యంలోకి చేతులు చాచి పిలుస్తూ చిందులు వేస్తోంది. తన చుట్టూ మూగిన జనాన్ని కూడా గమనించలేనంతగా తన్మయత్వంలో మునిగి  జనాన్ని కూడా గమనించలేనంతగా  తన్మయత్వంలో మునిగి ఉంది. జనంలో కొందరు నవ్వుతున్నారు. కొందరు వెంగమాంబకు భక్తితో చేతులు జోడిస్తున్నారు. కొందరు వెంగమాంబ వైపు గుచ్చి గుచ్చి  చూస్తున్నారు. "ఇంత చిన్నతనంలోనే చలించినట్టుంది" అని కొందరంటున్నారు.     సిగ్గుతో చితికిపోతూ మంగమాంబ కూతురుచేయి పట్టుకొని వీపుమీద ఒక చరుపు చరిచి "పదవే.... ఇంటికి పద......" అంటూ జనంలోంచి దారిచేసుకుంటూ పిల్లను దాదాపు ఈడ్చుకుంటూ ఇంటికి తీసుకెళ్ళింది. దారిపొడవునా అమ్మలక్కలు ఆ తల్లీకూతుళ్లను చోద్యంగా, కొందరు సానుభూతిగా గుమ్మాలలో నిలబడి చూస్తూ ఉండిపోయారు.     ఇంట్లోకి వెళ్ళి వీథితలుపులు దడాలున మూసేసి మంగమాంబ ఒక్కసారిగా కిందకూలబడి, అంతవరకు బిగపట్టుకున్న దుఃఖం ఒక్కసారి పొంగుకు రాగా "ఏమైందే నీకు? ఏమిటే ఈ వీథిలో గంతులు? మాకు తల కొట్టేసినట్టుందే తల్లీ" అంటూ భోరుమంది.      వెంగమాంబ తల్లివే యాంత్రికంగా చూస్తూ ఉండిపోయింది. తల్లి ఎందుకు ఏడుస్తోందో, తనేం తప్పుచేసిందో ఆ పిల్లకు అర్థం కాలేదు. అలసట వల్ల కాబోలు, నేలమీదే అలా కిందికి ఒరిగి నిద్రలోకి జారుకుంది.     కాస్సేపటికి కృష్ణయ్య ఇంటికొచ్చాడు. మంగమాంబ తులసికోట గుమ్మంలో విచారంగా కూర్చుని ఉంది.     "మంగా ఏమిటలా ఉన్నావు?" అనడిగాడు.     "చాలా బెంగగా ఉంది" భర్తను చూడగానే మంగమాంబ కళ్ళు అశ్రుసిక్తమై పోయాయి.     "బెంగా.... దేనికి?" అన్నాడు కృష్ణయ్య, అతని ఆలోచన వెంగమాంబవైపు మళ్ళింది.     ఆ ప్రశ్నతో మంగమాంబ దుఃఖం కట్టలు తెంచుకుంది. జరిగినదంతా  చెప్పింది. కృష్ణయ్య మ్రాన్పడిపోయాడు. అతనిలో బాధా, కోపమూ ఒక్కసారిగా విజృంభించాయి. పిల్ల గురించి గురువుగారు ముందే హెచ్చరించారు. అప్పుడే కట్టడి  చేసి ఉండాల్సింది. కానక కన్న సంతానం కావడంవల్ల కడుపుతీపితో తాము ఆ పని చేయలేకపోయారు. కూతురు భక్తి చూసి మురిసిపోయాం కానీ, అదిలా  వెర్రితలలు వేస్తుందని అనుకున్నామా? వీథికెక్కి గంతులు వేస్తూంటే, ఇంటి పరువు ఏమైనా దక్కుతుందా? దీనికి పెళ్ళవుతోందా? ఆలోచించిన కొద్దీ కృష్ణయ్యలో ఆవేదనతోపాటు ఆవేశమూ పెరిగిపోతోంది.     అప్పుడే నిద్రలేచి పూజగదిలో స్వామిముందు కళ్ళు మూసుకుని కూర్చున్న వెంగమాంబను చూడగానే కృష్ణయ్యలో ఆవేశం తగ్గి, ఆవేదన, ఆలోచన చోటు చేసుకున్నాయి. తనూ, మంగా కూడా భక్తితత్పరులమే. కానీ కూతురు చేష్టల్ని ఎందుకు సహించలేకపోతున్నాం? ఆడపిల్ల, పెళ్ళయి ఇంకో ఇంటికి వెళ్ళవలసిన పిల్ల కనుకనే తమ బాధ్యతను తలచుకుని తామిలా దిగులుపడుతున్నాం. కనుక కుటుంబ ధర్మాన్ని నిర్వహించడానికి, తాము కొంత కఠినంగా ఉండవలసిందే - అనుకున్నాడు. అప్పటికి మంగమాంబ కూడా పూజగదిలోకి వచ్చి నిలబడింది.     కళ్ళు తెరచిన వెంగమాంబ తల్లిదండ్రులు తనవైపే చూస్తూ నిలబడడం గమనించి అమాయకంగా మందహాసం చేసింది. "అమ్మా, ఆకలిగా ఉంది, అన్నం పెట్టవే" అంది.     మంగమాంబ మాట్లాడకుండా భర్త మొహంవైపు చూసింది.

      అంతవరకూ ఆఫీసురూంలో తన పనిచేసుకుంటున్నట్టుగా నటించిన వార్డెన్ అరవింద్, నీలిమల సంభాషణంతా విన్న వెంటనే రిసీవర్ని చేతిలోకి తీసుకుని ఓ నెంబర్ కి డయల్ చేసింది.          "రామ్ హియర్."          "నేనే ఆంటీని."          "వాట్ ఆంటీ ఏవైనా కొత్త న్యూస్ తెల్సిందా" ఆసక్తిగా అడిగాడు రామ్.          "ఇప్పుడే హైదరాబాద్ నుండి అరవింద్ ఫోన్ చేసాడు. బహుశా ఈ నెల పదహారుకి నీలిమ హైదరాబాద్ వెళ్ళొచ్చు అదీ న్యూస్."          "ఓ.కే. ఆంటీ థాంక్యూ ఫర్ యువర్ కొపరేషన్ ఎప్పుడే కొత్త న్యూస్ వచ్చినా ఫోన్ చేయండి ఆంటీ. మర్చిపోరు కదూ."          "అలాగేలే డిటెక్టివ్ పని చెయ్యడం నాక్కూడా సరదాగా వుంది. ఉంటాను." ఫోన్ పెట్టేసింది వార్డెన్.          రామ్ రిపోర్టర్, పర్నేష్ ఫ్రెండ్ నలుగుర్లో ఒకరయిన నీలిమ డిటైల్స్ కోసం నియమించబడిన వ్యక్తి తనకు రిలేషన్ అయిన వార్డెన్ ద్వారా ముగ్ధ, నీలిమ విషయాల్ని ఎప్పటికప్పుడు తెల్సుకోడానికి ఆ ఏర్పాటు చేసాడు రామ్.                                            *    *    *    *    *          లేబరేటర్ లోకి అడుగుపెట్టింది సురభి.          "ఎవరు కావాలన్నట్టుగా చూసాడు" బోయ్.          "శ్రీధర్ గారెక్కడున్నారు" అడిగింది సురభి.          "పర్సనల్ రూమ్ లో వున్నారు. ఈ సమయంలో ఆయన్నెవరాయినా డిస్ట్రబ్ చేస్తే, నానా ధ్వంసం చేస్తారమ్మా రేపుదయం ఎనిమిది, తొమ్మిది గంటలమధ్య రండి. అది అయన కాఫీ టైమ్ మీరు మాట్లాడొచ్చు" చెప్పాడు బోయ్.          "నేనాయన స్టూడెంట్ ని ఏ టైములోనయినా తన దగ్గరకు రమ్మన్నారాయన" చెప్పింది సురభి.          అప్పుడు రాత్రి 7 గంటలైంది.          "మీ ఇష్టం" ఎగాదిగా చూస్తూ అన్నాడతను. అతనికో నలభై ఏళ్ళుంటాయి.          పదేళ్ళ నుంచి అతను శ్రీధర్ దగ్గరే పని చేస్తున్నాడు.          చిన్న చిన్న క్యూబిక్స్ గా నిర్మించిన గ్లాస్ రూమ్స్ ని దాటుకుంటూ ముందుకు నడిచింది.          "ప్రపంచంలో అతి విలువైనది నిశ్శబ్దం. ఆ నిశ్శబ్దంలోంచే ఎన్నో కొత్త, అద్భుత విషయాలు పుడతాయి. అందువల్ల ఆ నిశ్శబ్దాన్ని గౌరవించండి." అని అర్ధం వచ్చే ఇంగ్లీషు సూక్తి రాసుంది.          ఆ పక్కన పర్సనల్ రూం అని రాసుంది.          ఒక్కక్షణం తటపటాయించి, తలుపుమీద చెయ్యేసి ముందుకు తోసింది. లోన విశాలమైన గది. పుస్తకాలు, ఫైల్స్ చిందర వందరగా ఉన్నాయి. ఆ గదిలో, ఓ మూల చిన్న రైటింగ్ టేబుల్ ఆ టేబుల్ మీద టేబిల్ లైట్. ఆ లైటుకాంతిలో ఏదో ఫైలు రిఫర్ చేస్తూ శ్రీధర్ తలొంచుకుని దీక్షగా చదువుకుంటున్న శ్రీధర్ ప్రపంచపు ఉనికిని మరిచిపోయినట్లున్నాడు.          మాట్లాడకుండా వెళ్ళి, అతని కెదురుగా వున్న కుర్చీలో కూర్చుంది సురభి.          పావుగంట గడిచింది.          అరగంట గడిచింది.          మధ్య మధ్యలో ప్రక్కన చిన్న నోట్ బుక్ లో నోట్స్ రాసుకుంటున్నాడు.          నలభయ్ ఐదు నిమిషాల తర్వాత తలెత్తి చూసాడు.          టేబుల్ లైటు కాంతిలో అస్పష్టంగా ఒక ఆకారం మాత్రం ఆయనకు కన్పించింది.          "చూడు విశాలాక్షీ నీకు ఖాళీ ఉన్నప్పుడల్లా కూరగాయల మార్కెట్ కు వెళ్ళినట్టు లేబరేటరీకి రావద్దని చెప్పానా, లేదా? ప్లీజ్! లీవ్ మీ ఎలోన్ ప్లీజ్ అండర్ స్టాండ్ మీ ప్లీజ్" తలొంచుకుని అనేసి తన పనిలో పడిపోయాడు శ్రీధర్.          సురభి పెదవులమీద ఓ నవ్వొచ్చింది ఆయన దీక్షను అర్ధం చేసుకుంది.          నెమ్మదిగా లేచి, బయటికొచ్చేద్దామనుకున్నా, అందుకామె మనస్సు ఒప్పుకోలేదు.              తనను గుర్తించేవరకూ అక్కడే కూర్చోవాలని నిర్ణయించుకుంది.          "ఆల్ ఇండియా రేడియో" అన్న పుస్తకం కనబడితే, ఆసక్తిగా చదవడం మొదలుపెట్టింది.          మనదేశంలో రేడియో, అదే ఆల్ ఇండియా రేడియో ఎప్పుడు ప్రారంభమైందో తెల్సా దాదాపు అరవై రెండేళ్ళ క్రితం ఆల్ ఇండియా బ్రాడ్ కాస్టులు 1927 జూలై 23న ఒక ప్రైవేటు సంస్థగా ప్రారంభమయ్యాయి. ది ఇండియన్ బ్రాడ్ కాస్టింగ్ కంపెనీ అనే ఓ కంపెనీ బొంబాయిలో 1.5 కిలోవాట్ల మీడియం వేవ్ ట్రాన్స్ మీటర్ ను మొట్టమొదటిసారిగా నిర్మించారు. ఒక నెల తర్వాత ఆగస్టు 26న ఇటువంటిదే మరో ట్రాన్స్ మీటర్ కలకత్తాలో ఏర్పాటు చేశారు. ఈ రెండు ట్రాన్స్ మీటర్లూ 50 కిలో మీటర్ల వైశాల్యంవరకు ప్రసారం చేసేవి.          బ్రాడ్ కాస్టింగ్ ప్రణాళికా బద్దంగా అభివృద్ధి చెంది 1936లో ఆల్ ఇండియా రేడియోగా ప్రారంభమైంది. దేశం అంతా కొత్త పరిణామాలతో బ్రాడ్ కాస్టింగ్ సర్వీసు ప్రారంభమయింది. ముఖ్యంగా ఉష్ణమండలంలో వున్నా విశాలమైన భారత దేశంలో బ్రాడ్ కాస్టింగ్ సౌకర్యం కలిగించడానికి నాలుగు షార్టువేవ్ ప్రాంతీయ కేంద్రాలు 750 కిలోమీటర్ల ప్రసార సామర్ధ్యంతో ఢిల్లీ, బొంబాయి, మద్రాసు, కలకత్తాల్లో 1937-38లో స్థాపించారు. 1939లో రెండో ప్రపంచ యుద్ధం ప్రారంభమైనపుడు సౌత్ ఈస్ట్ ఏషియా, వెస్ట్ ఏజియా, దక్షిణాఫ్రికాలకు ఎక్స్ టర్నల్ సర్వీసులకు ఢిల్లీని ప్రధాన కేంద్రంగా ఎన్నుకున్నారు.          1947లో భారత స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన తర్వాత ఆల్ ఇండియా రేడియో అత్యద్భుతంగా విస్తరించుకుపోయింది. మూడు వివిధ భారత వ్యాపార కేంద్రాలు, రెండు రిలే కేంద్రాలతో ఇప్పుడు మొత్తం 96 రేడియో కేంద్రాలు ఏర్పడ్డాయి. ప్రస్తుతం మనదేశంలో 83 శాతం వైశాల్యంలో విస్తరించుకున్న 95 శాతం ప్రజలకు రేడియో ప్రసారాలు అందుతున్నాయి. దేశంలో ఆయా భాషల్లో వివిధ కేంద్రాలచే ముఖ్యమైన సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలు నిర్వహింపబడు తున్నాయి.          ఆల్ ఇండియా రేడియో మొత్తం బ్రాడ్ కాస్టుల్లో 38 శాతం సంగీతానికి చెందిన కార్యక్రమాలు వీటిలో శాస్త్రీయ, లలిత, భక్తి సంగీతం, జానపద సంగీతం, సినిమా పాటలు మరియు పాశ్చాత్య శాస్త్రీయ, లలిత సంగీత పాటల కార్యక్రమాలుంటాయి. మొత్తం సంగీత కార్యక్రమాల్లో 12 శాతం జానపద గీతాలుంటాయి. ముఖ్యంగా త్యాగరాజు, తాన్ సేన్ సంగీత ఉత్సవాలను ఆల్ ఇండియా వారు నేషనల్ మరియు జోనల్ హుక్ అప్ లలో సంగ్రహంగా ప్రసారం చేస్తారు. ఎయిర్ లో ఎక్కువగా గ్రామఫోన్ రికార్డుల ద్వారా, క్యాసెట్ల ద్వారా దేశ సంగీత సంపదను భద్రపరచి ఉంచారు.              డబ్బాలా మన కళ్ళెదుట కల్పించే రేడియో, ప్రోగ్రాముల వెనుక ఇంత కథ వుందన్న మాట. మనసులో అనుకుంది సురభి.          "నువ్వా ఎంతసేపైందీ వచ్చి" గబుక్కున విన్పించిన ఆ మాటలకు తలెత్తి శ్రీధర్ వైపు చూసి నవ్వింది.          "ఇప్పుడే..."

    చాలాఏళ్ల తరువాత కంటబడిన చిన్ననాటి ప్రియనిచ్చెలిని చూస్తున్నట్లుగా చూస్తున్నాడు శ్రీచక్ర.     పదహారేళ్ల కన్నెపడుచు హిమబిందు. ఆకుచాటు మొగ్గలా కనిపించేది.      ఆ రోజు ఆఖరిసారి రేపుమెట్లమీద నిలబడి తనంటే ఇష్టమని చెప్పి కన్నీళ్లతో పరిగెత్తిపోయింది.     ధీరనమీరే యమునా తీరే అన్న పాటకు ఆమె చేసిన నృత్యాభినయం నిన్నమొన్న చూసినట్లుగా అనిపిస్తోంది.      ఇప్పుడు నలభయ్యో పడిలో పడినా నిండుగా పూసిన పువ్వులా వుందామె.      నిత్యం నృత్యసాధనలో  ఆమె శరీరం ఆకర్షీయంగా  రూపుదిద్దుకుంది.      ఆమె విశ్వవిఖ్యాత నర్తకి హిమబిందు.      ఆమె ఫోటోలు వేసి పత్రికలు ఆమెను ఎంతగానో కీర్తించాయి.     అందరూ ఆమెనే చూస్తున్నారు.     భూపాల్ గారి వల్ల ఉపకారం పొందినవాళ్లు, ఆయన ఆర్దికసాయం వలన చదువుకుని ఈనాడు ఉన్నత ఉద్యోగాలలో వున్నవాళ్లు ఎక్కడెక్కడి నుండో వచ్చి ఆయనకి అశ్రుతర్పణచేసి తన భక్తిని చాటుకుంటున్నారు.      హాలు, బంగళా ఆవరణల జనాలతో  కిటకిటలాడిపోతోంది.      ఒక ప్రక్కగా చేతులు కట్టుకుని గంబీరంగా నిలబడి వున్నాడు రవికుమార్.      భూపాల్ గారి  చిత్రపటానికి  నమస్కరించి వెళుతున్న ఒక వ్యక్తిని చూసాడు స్వామి.      "చూసారా అతడిని? అతడే మునిరాజు" నెమ్మదిగా చెప్పాడు స్వామి.      "అలాగా?" అన్నట్లుగా తల పంకించాడు రవికుమార్.      అతడి చూపులు మునిరాజు చుట్టూ వేటకుక్కల్లా  పరిభ్రమించాయి.     చివరిగా భూపాల్ గారి లాయరుగారు వచ్చారు.      ఆయన భూపాల్ గారి చిత్రపటానికి నమస్కరించి వచ్చి బ్రీఫ్ కేస్ తెరిచి అందులోంచి కొన్నికాగితాలు తీసారు.      "ఇది మన వెంకటకృష్ణ భూపాల్ గారు పూర్తి స్పృహలో వున్నప్పుడు వ్రాయించి సంతకం పెట్టిన వీలునామా. ఇక్కడ సమావేశమయిన పెద్దలూ, పిన్నలూ అందరూ వినవలసిందిగా ప్రార్దన" అంటూ చదవడం మొదలుపెట్టారు.      "రామాపురం మాజీ జమీందారు వెంకటకృష్ణ భూపాల్ పేరుగల నేను పూర్తి ఆరోగ్యంతో వుండి ఇష్టపూర్తిగా వ్రాయించి సంతకం పెడుతున్న వీలునామా పత్రం ఇది.      నాకున్న ఒకే ఒక పుత్రసంతానం జయసూర్య  భూపాల్ ఇల్లు విడిచి  ఇరవయ్ సంవత్సరాలు దాటింది. ఇక తిరిగి వస్తాడన్న ఆశ అడుగంటింది. నేను చనిపోయేలోగా వస్తే అతడి ఇష్టప్రకారం ఈ వీలునామా  మార్చబడుతుంది.          అతడు తిరిగిరాని పక్షంలో ఈ వీలునామాలో మార్పు వుండబోదు. సుమారు యాభయ్ లక్షల విలువచేసే నా స్థిరచరాస్థులు నాకు తల తలకొరివి మీద వచ్చే ఆదాయం నాకు పరిచర్యలుచేసి నా మంచిచెడ్డలు చూస్తున్న కీర్తిశేషుడైన ప్రసాద్ భార్య, రామ్ లాల్ కోడలు అయిన శ్రీమతి  అలివేలు మంగకు చెందుతున్నట్లుగా నిర్ణయించాను.        నా ఈ నివాసమైన బంగళాను ఎవరైనా విద్యాపేక్షతో ఏదయినా కళాశాల పెట్టదలిస్తే వారికి ఇవ్వవలసిందిగా కోరుతున్నాను. నా ఆస్తిపాస్తులను అనుభవించడంతోపాటు ఊరిలో కోదండ రామాలయం ధర్మకర్తగా నిధులు నిర్వహిస్తూ శుభలేఖ ఇచ్చిన ఏ పేద వధువుకైనా సరే పుస్తె, మెట్టె పసుపుబట్టలు ఇచ్చే సంప్రదాయాన్ని కొనసాగించవలసిందిగా కోరుతున్నాను.                                                                                                                             ఇట్లు,                                                                                                                  వెంకటకృష్ణ భూపాల్"         అప్పుడు అక్కడున్న అందరి చూపూ దశదినకర్మ రోజు క్షురకర్మ చేయబడి మిలమిల్లాడుతున్న గుండుతో కనిపిస్తున్నశ్రీచక్రమీద వాలాయి.      రాజ్యానికి వారసుడిని ఎన్నుకొమ్మని పట్టెపుటేనుగుకి పూలదండ ఇచ్చి పంపిస్తే  నగర వీధుల్లో నడుస్తున్న ఎవరో బికారి మెడలో వేసి అతడిని రాజును చేసినట్లుగా భూపాల్ గారి వీలునామా ఊరేదో, పేరేదో తెలీని ఒక అపరిచితుడిని లక్షాధికారిని చేసింది.     అసలు వీలునామాలో వున్న విషయం తెలుసుకునే అతడు ఒక ప్లాన్ తో వచ్చాడేమో?     లేకపోతే ఎవరో ఏమిటో భూపాల్ గారికి శ్రాద్దకర్మ నిర్వహించడం ఏమిటి.      జనాలు గుసగుసలు పోసాగారు.      వీలునామాలో  వున్న విషయం తెలిసాక తిరిగి  ఆలోచనలో పడ్డాడు రవికుమార్.      "ఇదంతా భూపాల్ గారి వీలునామాలో వున్న విషయం తెలిసి స్వామితో కలిసి ఆడుతున్న నాటకం కాదుకదా. లేకపోతే జయసూర్య శ్రీచక్రగా పుట్టడం ఏమిటి?  పూర్వజన్మ స్మృతులుండడం ఏమిటి? ఇద్దరూ కూడబలుక్కుని తన చెవిలో పూలు పెట్టలేదుకదా?"     అదే నిజమైతే పబ్లిక్ లో నిలబెట్టి ఉరి తీయిస్తాను. ఊరికే వదలను" అనుకున్నాడు.        మధ్యాహ్నం భోజనాలు చేసి ఎక్కడివాళ్లు అక్కడికి వెళ్లిపోగా శ్రీచక్ర,కౌస్తుభ, మంగ, పనివాళ్లు వుండిపోయారు.        పనివాళ్లతో అంతా సర్దిస్తోంది మంగ.      ఖాళీ ఆవరణలో  భోజనాలకోసం, వంటలకోసం తడకలతో వేసిన పాకలు విప్పుతున్నారు కొందరు.        నాలుగైదు రోజులుగా వూపిరి సలపనట్లుగా వున్న పనులలో పాలుపంచుకుని అలసిపోయి నడుంవాల్చిన కౌస్తుభ దగ్గరికి వచ్చాడు శ్రీచక్ర.      "రేపు వెళ్లిపోతాం కదా? అలా వూళ్లోకి వెళ్లి వూరెంత మారిందో చూసివద్దాం రా!"     "అబ్బా! కాళ్లు లాగేస్తున్నాయి.  నేను రాలేను. మీరెళ్లిరండి"అంది కౌస్తుభ.       శ్రీచక్ర అడ్డ పంచెమీదే వున్నాడు.      షర్టు వేసుకుని భుజంమీద తువ్వాలు వేసుకున్నాడు.      జయసూర్య వూళ్లో వెడితే ఇలాగే నిరాడంబరంగా వెళ్లేవాడు.      ఊళ్లో అక్కడక్కడ కొత్త ఇళ్లులేచాయి.           ఊళ్ళోకి కరెంట్ వచ్చింది.      కుళాయిలు వచ్చాయి.      ఊళ్లో చాలామంది  యువకులు చదువులు చదివి ఎక్కడెక్కడో ఉద్యోగాల్లో వున్నారు.      ఊరిజనాల్లో మంచి రాజకీయ చైతన్యం వచ్చింది.      ప్రైమరీ స్కూలు హైస్కూలుగా మారింది. ఇంత మార్పు వచ్చినా దరిద్రపు చాయలుమాత్రం పోలేదు.      శ్రీచక్రకి తెలిసినవాళ్లెవరూ కనిపించలేదు. అన్నీ అపరిచితమైన ముఖాలు.      సాయంత్రం అయ్యేసరికి వూరి పెద్దలతో కళకళలాడిపోయే రచ్చకట్ట ఎవరూలేక వెలవెలబోయినట్లుగా వుంది.      ఊళ్లోకి టీవీలు, డిష్ లూ వచ్చాయి.      చిన్నా - పెద్దా టీవీల ముందు బందీలుగా కూర్చుంటే రచ్చకట్టబోసి పోక ఏమవుతుంది?     ఒక ముసలావిడ  మాత్రం గోనెపట్టా మీద కాల్చిన పల్లీలు పోసి అమ్ముకుంటోంది.           "ఈ ఊళ్లో పెద్దరెడ్డి అని ఒకాయన వుండాలికదా? ఆయన పోయాడా?"     "ఆయన ఎప్పుడో పోయాడు. ఆయన కొడుకూ పోయాడు. కొడుకుపిల్లలు మాత్రం ఎక్కడెక్కడో ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు. ఎప్పుడో పండగకీ, పబ్బాలకీ ముసలామె దగ్గిరికి వస్తుంటారు. ఇంతకీ తమరెవరండీ బాబూ?"     "చిన్నప్పుడు ఈ వూళ్లో వున్నానులే!"     ఊరవతల శివాలయం, బిల్వవృక్షం అలాగే వున్నాయి.      ఏమీ మార్పులేదు.      తిరిగివస్తూ రంగసాని ఇంటి ముందునుంచి వచ్చాడు. గేటుకున్న రేకు విరిగిపోయింది.       లోపల ఇంటివాకిలి మూసి తాళం పెట్టివుంది.      ఆలనా - పాలనా కరువైనట్లుగా గోడలు పెచ్చులూడిపోయాయి.  మనుష్య సంచారం లేనట్లుగా చెత్తాచెదారంతో నిండిపోయింది.      ఒకనాడు సంగీత నృత్యాలతో పరవశించిన ఆ ప్రదేశం ప్రస్తుతం పాడుబడింది.      హిమబిందు తల్లి తప్ప అందరూ పోయారు.     ఆమె కూతురు దగ్గరే వుంటోంది.      హిమబిందు నగరంలో పెద్ద బంగళా కట్టుకుని అష్ట ఐశ్వర్యాలను అనుభవిస్తోంది.      ఈ సంగతులన్నీ మంగ నుండి విన్నాడు శ్రీచక్ర.      తిరిగి వచ్చాక అడిగింది కౌస్తుభ "ఎవరైనా మీకు తెలిసినవాళ్లు కనిపించారా?"     "ఉహూ.. .అంతా కొత్త ముఖాలు!"     "మీసెకండ్ హీరోయిన్ వస్తే పలకరించలేదేమి?     "సెకండ్ హీరోయిన్ ఎవరు?"             "హిమబిందు"     "ఆమె నాకు తెలుసు. నేనామెకు తెలియదు కదా? నా గత జన్మ జ్ఞాపకాలతో ఆమెను గందరగోళపరచడం ఎందుకని వూరుకున్నాను."     "మంగ చెప్పింది. ఆమె జయసూర్యను ఆరాధిస్తూ, ఇంకెవరినీ పెళ్లి చేసుకోలేనని అలాగే వుండిపోయిందట పాపం."     "జయసూర్య మట్టిలో కలిసిపోయాడని తెలియదు కదా! అతడుతిరిగి వస్తాడని ఆమె నిరీక్షిస్తుందేమో?"                                                          *    *    *    *         "నాకు తెలిసిన ఒక డాక్టరుకు కారు ఏక్సిడెంట్ లో తలకి దెబ్బ తలిగిలింది. పూర్వంలా ఆపరేషన్  కేసులు చేయగలనా లేదా అని అధైర్య పడుతున్నాడు. మీ పర్యవేక్షణలో అతడిచేత ఒక ఆపరేషన్ కేసుచేయించి చూడండి."

     "మిమ్మల్ని ఎలా అభినందించాలో తెలియడంలేదు. మీరే లేకపోతే ఈరోజు ఆయన నా చేతిలో బ్రతికిబయటపడేవారుకాదనుకుంటాను, మెనీమెనీ థాంక్స్" అరుణకి నోటమాట రానంత సంతోషంగా ఉంది. ఎన్నోసార్లు ఎంతోమంది డాక్టర్లు ఆపరేషన్ చేయడం అరుణ చూసింది కాని, ఈ రోజులాంటి అనుభూతి ఆమెకెప్పుడూ కలగలేదు. ఇంత సమయస్ఫూర్తిగా, ఇంత ధైర్యంగా, ఇంత స్కిల్ ఫుల్ గా ఆపరేషన్ చేయడం అరుణ చూడలేదు. దృఢమయిన అతనిచేతులు చకచక ఏ;ఆ ఆపరేషన్ చేసింది, ఆపరేషన్ చేస్తున్నప్పుడు అతని ఏకాగ్రత, అతని నైపుణ్యం...... అన్నీ పరవశంగా చూసింది. అతనే లేకపోతే ఈరోజు తనింత ధైర్యంగా ఎంతమాత్రం చేసేది కాదు. ఇంజక్షన్లతో మసాజ్ తో తృప్తిపడి దేవుడి మీద భారం వేసేది.          "థాంక్స్ ఎందుకు చెప్పడం? రోగి చావు బ్రతుకుల్లో ఉంటే చేతనయినంతగా మానవ యత్నం చేయడం డాక్టరు ధర్మం. నే చేసింది...... కొంచెం రిస్క్ తీసుకున్నాను అంతే నేలేకపోయిఉంటే మీరే ఆ ధైర్యం చేసేవారేమో? ఇంతకీ మరిచిపోయాను.......మీ పర్మిషన్ కూడా తీసుకోకుండా మీ పేషంటును అటెండ్ అయినందుకు మీరేం అనుకోవడంలేదుగదా? ఆయన్నలాచూసేసరికి గబగబా డాక్టరుగా నా చేతనయింది చేసి ఆయన్ని బ్రతికించాలని ఆరాటపడి ఆ మాటేమరిచిపోయాను."          "ఛా అదేం లేదు. నిజంచెప్పాలంటే అది మీ కర్తవ్య పరాయణతని నిరూపిస్తుంది. 'నాకెందుకు? నాకేం వస్తుంది?' అని ఆలోచించకుండా ఓ రోగిని బ్రతికించడానికి శాయశక్తులా తంటాలుపడ్డారు. నిజమైన డాక్టరు అంటే అలాగే ఉండాలి."          అతను కాస్త నవ్వి మళ్ళీ కరణంగారి దగ్గరికివెళ్ళి పల్స్ చూసి సంతృప్తిగా పలకరించాడు. ఆరోజుల్లా జాగ్రత్తగా చూడాలని, ఇంకో సారి గుండెనొప్పివస్తే ఆయన బ్రతకడం అనుమానమని అన్నాడు. నర్సుని రోగి దగ్గర కూర్చోపెట్టి ఇద్దరు లోపలికి వెళ్ళారు. కాఫీ త్రాగడానికి, కాలకృత్యాలు తీర్చుకోడానికి.          "చూశారా? ఇంకో డాక్టరు వుంటే ఈ రోజేం సాధించారో చూశారుగా? ఇప్పుడు చెప్పండి. నా కోరిక అసమంజసం అంటారా? అంది కాఫీ కప్పుమీదినించి తలఎత్తి నవ్వుతూ అరుణ.              "అసమంజసమని ఎవరన్నారు? తప్పకుండా ఉండవల్సిందే."          "ఆ తప్పకుండా ఏదో మీరు చేసి చూపించకూడదూ?" చనువుగా అంది అరుణ.          "నిజంగా మనఃస్ఫూర్తిగానే ఆ మాట అడుగుతున్నారా?          "అదేమిటి, మనఃస్ఫూర్తిగా కాక ఇంకెలా అడుగుతున్నా ననుకుంటున్నారు?"          "బాగానే ఉంది కాని....." కొంటెగా ఆగిపోయాడతను. అతని కళ్ళలో మెరుపు కాస్త ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ" కానీ ఏమిటి?" అంది.          "కానీ, కేవలం డాక్టరుగా ఇక్కడ వచ్చి ఉండిపొమ్మని అడగడం అన్యాయం కాదంటారా?" చిలిపిగా నవ్వాడు. అరుణ బుగ్గల్లోకివెచ్చటి ఆవిరి వచ్చింది.          అతనంటున్నది సరిగా అర్ధం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తూ ఆశ్చర్యంగా అయోమయంగా చూస్తూమీరు..... మీరేం అంటున్నారో నాకర్ధం కాలేదు" అంది గాభరాగా.          అరుణ గాభరా చూసి అతను నవ్వేసి లేచాడు. "పోనీలెండి అర్ధంకాకపోతే అనవసరంగా ఆ మాట గురించి ఆలోచించి బుర్ర వేడెక్కించుకోకండి" అంటూ బాత్ రూమువైపు తువ్వాలు పట్టుకునివెళ్ళాడు.          ఆ రోజు మధ్యాహ్నం భోజనంచేసి రెండు గంటలకి రవి వెళ్ళిపోయాడు.          వెళ్ళిపోవాలంటే అతనికి బాధగా ఉంది. వెళ్ళిపోతాడంటే అరుణకి దిగులుగా ఉంది. కానీ, వెళ్ళకుండా ఓ అపరిచితవ్యక్తి దగ్గిర అందులో ఒంటరిస్త్రీ దగ్గిర ఎలా ఉండడం? అతనిబాధ అది. ఓ పూట పరిచయస్తుని రోజులతరబడి ఉండమని అడగడం ఏం సమంజసం? అరుణ అనుమానం అది ఇంకా ఉండమంటే ఉండాలని ఉంది అతనికి. ఎలా ఉండమనాలా అన్న ప్రశ్న అరుణది. వాళ్ళిద్దరి మనసులతో, ఆలోచనలతో సంబంధం లేనట్లు టైము మాత్రం తన పని తను చేస్తుంది. ఒంటిగంట అయింది. భోజనంచేసి డ్రాయింగు రూములో కూర్చున్న ఇద్దరు మాటలుకరువయినట్టు మౌనంగా కూర్చున్నారు. ఇద్దరి భోజనంచేసి డ్రాయింగు రూములో కూర్చున్న ఇద్దరు మాటలుకరువయినట్టు మౌనంగా కూర్చున్నారు. ఇద్దరి మనసులూ బరువెక్కాయి.          ఒంటిగంటన్నర అవుతుండగా నిట్టూర్చి అణుచుకుంటూ రవి లేచి నిల్చున్నాడు. డాక్టరు మీ ఆతిథ్యానికి మెనీ మెనీ థాంక్స్: ఈ ఊరు వచ్చి మిమ్మల్ని చూసి, మీ ఇంట గడిపి వెళ్ళడం నాకు ఆనందాన్నిచ్చింది వెడతాను. బస్సు టైమవుతూంది."వాచీ చూసుకునే నెపంతో అరుణ వైపు చూడకుండా అన్నాడు. అరుణ లేచి నిలబడింది "మీకు నేను థాంక్స్ చెప్పుకోవాలి. ఒకటిన్నర రోజులు నాకు మంచి కంపెనీ ఇచ్చారు. మీతో గడిపిన ఈ కొద్దిగంటలు మరిచిపోలేను. మిమ్మల్ని కలుసుకోగలిగినందుకు సంతోషిస్తున్నాను." పొడిపొడి మాటలు మాట్లాడింది అరుణ. ఆమె కేమిటో చెప్పాలని చాలా అనిపించింది. కాని గొంతు పెగలలేదు.          కనీసం మరోసారి కలుసుకుందాం అన్నా ఆశాభావం అన్నా వ్యక్తపరచాలనుకుంది. కానీ, చిత్రంగా ఆమె మనసుతోపాటు నోరుకూడా మూగబోయింది. అతనూ ఏదో చెపుదాం అన్నట్టు తదేకంగా అరుణ మొహంచూస్తుండిపోయాడు కొన్ని క్షణాలు. కాని, ఏం చెప్పకుండానే....."నమస్కారం గుడ్ బై" అంటూ నమస్కారంచేసి, అరుణ ముందుకు వచ్చి మరో క్షణం అలా నిలబడి గబగబ అడుగులువేశాడు, అరుణ నమస్కారం అందుకోకుండానే వెనక్కితిరిగి చూడకుండా గబగబనడిచి వెళ్ళిపోతున్న పొడుగుపాటి ఆ విగ్రహాన్ని కనపడేంతవరకు అలా చూస్తూ నిలబడి, తరవాత మెల్లగా లోపలికి నడిచింది అరుణ ఆమెకి ఇల్లంతా ఏదో శూన్యం ఆవరించుకున్నట్టు దిగులుగా అనిపించింది.                                                                        * * *          నెలరోజులు గడిచాయి. అరుణకి బొత్తిగా కాలం గడవడం మానింది. ఇల్లులాగే ఆమె మనస్సు శూన్యంగా ఉంటూంది. రవీంద్రవెళ్ళిపోయిన దగ్గరనించి ఏదో పోగొట్టుకున్నదానిలా, దిగులుగా ఉంటూంది ఆమెకి.          ఆమె ప్రమేయం లేకుండానే అతని రూపు కళ్ళముందు నిలిచేది. అతనిచూపులు సూటిగా ఆమె హృదయానికి తగిలేవి. గుర్తు తెచ్చుకుంటే, అతని మాటలు తలుచుకుంటూంటే గిలిగింతలు పెట్టినట్లుండేది. అతను రెండు జేబుల్లో చేతులు పెట్టుకుని పచార్లు చేయడంలో సొగసు కనిపించినట్లుండేది ఊహిస్తుంటే అలా మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ తదేకంగా అతను తన కళ్ళలోకి చూసిన చూపులు గుర్తుతెచ్చుకుంటే ఒళ్ళు పులకరించేది అతని ప్రక్కన రోడ్డుమీద నడుస్తున్నప్పుడు అతని విహ్రహంలోనిఠీవి, అతని హుందా అంతా గుర్తువచ్చేది. అదుపు లేకుండా పరుగెడుతున్న తన మనసుని ఎందుకిలా పరాయి పురుషుని గురించి ఆలోచిస్తున్నాను అని మందలించబోయేది అరుణ. కాని, ఆమె మాట ఆ మనసు ఎన్నడో వినడంమానింది.          అతనెవరని అతని గూర్చి ఈ ఆలోచనలవల్ల ప్రయోజనం ఏమిటి? అతని రూపురేఖలు, అతని ఠీవి, హుందా గురించి తను ఎందుకాలోచిస్తున్నట్టు? వద్దనుకున్నా అతనుమాట్లాడిన ప్రతిమాటాకంఠతా పట్టినట్టు, టేప్ రికార్డరు పెట్టినట్టు అనుక్షణం తన చెవుల్లో ఎందుకు వినిపిస్తుంది? అనుక్షణం అతని జ్ఞాపకాలు అరుణని పిచ్చిదాన్ని చేయసాగాయి. క్రమంగా ఆ బాధ మరింత ఎక్కువయింది. మరొక్కసారి అతన్ని చూస్తే బాగుండునన్న కోరిక మరి మరి కలసాగింది.          అసలెందుకు ఇలా అతని గూర్చి ఆలోచిస్తూంది తను? ఆ ప్రశ్న చాలాసార్లు వేసుకున్నాక ఓ జవాబుతట్టి అరుణ సిగ్గుపడిపోయింది నిజమా? ఇదేనా పడుతున్న ఆరాటానికి అర్ధం?          ముక్కుమొహంతెలియని మనిషి, కొన్ని గంటలు మాత్రమే పరిచయమున్న అతనిని తను ప్రేమిస్తూందా? ఇదెలా సంభవమయింది?: 'లవ్ ఎట్ ఫస్టు సైట్ అంటే ఇదేనా? ప్రేమంటే ఇప్పుడు తనుపడుతున్న ఆరాటమా? ఈ స్థితా?          కాని....... కానీ మళ్ళీ అసలు అతనిని చూడగల్దోలేదో కూడా తెలియనిస్థితిలో ఈ ప్రేమకి అర్ధం ఏమిటి? అతనికి ఈ భావమే లేదేమో? అతని ఉద్దేశం ఏమిటో? అసలు తను ఇలాంటి స్థితిలో ఎందుకిరుక్కుంది? ఎలా దీన్నించి బయటపడాలి?          ఓ రోజు గెస్టుగా గడిపి వెళ్ళిపోయిన అతనిని గూర్చి ఇలా పిచ్చెత్తడం ఏమిటి తనకి? తనువెళ్ళిపోయిన మర్నాడేతనని మరిచిఉంటాడు. అతని పనులలో అతనుంటాడు. మళ్ళీమళ్ళీ ఈ ఊరు రావలసిన అవసరమే లేదతనికి. ఏ సిటీలోనో ప్రాక్టీసు పెడతారు. పెళ్ళీ చేసుకుంటాడు హాయిగా ఉంటాడు అలాంటతన్ని గూర్చి ఈ ఊరిలోకొన్ని వందలమైళ్ళ దూరానతను ఉండి మళ్ళీ మొహమైనా చూడడానికి అవకాశం లేని అతన్ని గూర్చి తనిలా బాధపడడం ఏమిటి? అతన్ని మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలన్న తన ఆరాటం తీరేదికాదని తెలిసి, తను ఎందుకిలా రాత్రింబవళ్ళు ఆలోచిస్తూంది?          అరుణకి ఆవేదనా పట్టుకుంది. మరిచిపోదామన్నా మరిచిపోలేని స్థితిలో అతను మళ్ళీ కనపడడు అన్న భావం గుండెని పిండుతుంటే, తనబాధ తీరేదికాదన్న నిజం గుర్తుకివస్తుంటే, అసహాయస్థితిలో నిజంగా వెర్రెత్తినట్టనిపించసాగింది అరుణకి.          తన ఆలోచనలకి అర్ధంపర్ధంలేదు. తనేమిటి, అతన్ని ప్రేమించడమేమిటి? ఛా? అదేం అయివుండదు. కేవలం ఈ ఊళ్ళో మాట్లాడడానికి మరో మనిషి లేక, అతనిలాంటి మనిషి ఉంటే బాగుండుననిపిస్తుంది. తోచక, కాలక్షేపం అవకబాధపడుతుంది తను అంతే. అంతకంటే ఏంలేదు అని నమ్మించుకోవడానికి ప్రయత్నించేదికానీ, ఆ నమ్మకంతో ఆమె మనసుని లొంగదీసుకోలేకపోయింది.          అతనున్న ఒకటిన్నర రోజులు ఇల్లెంత నిండుగా అనిపించింది అలా రోజుఉంటే? అలా ఇద్దరు కలిసి పని చేస్తూ, ఇద్దరు కలిసి షికార్లు తిరుగుతూ, మాట్లాడుతూ, చర్చిస్తూ సావకాశంగా కూర్చుని భోజనం చేస్తూ ఓహ్ ఎంత బాగుంటుంది అతనితో ఉన్న ఒకటిన్నర రోజులూ ఒకటిన్నర నిమిషాల లాగ గడిచాయి అతనింట్లో ఉన్నంతసేపు ఎంత తృప్తిగా సంతోషంగా ఉంది అతను మళ్ళీ వస్తే ఏం లాభం? మళ్ళీ ఏ రెండు రోజులో ఉండి వెళ్ళిపోతాడు.

    కసి, పగ నిండిన ఆమె హృదయాన్ని అర్ధం చేసుకోడానికి ఎక్కువ సమయం పట్టలేదు ఆదిత్యకు.     హృదయం గోడల్నించి కారుతున్న రక్తపు చుక్కలు....     ఈ రక్త యజ్ఞాన్ని పరిసమాప్తి చేయక తప్పదు.     ఈ డైనమేట్ పేలక తప్పదు....     రెండే రెండు నిమిషాలు తనేం చేయాలో నిర్ణయించుకున్నాడు ఆదిత్య.     డేవిడ్ పిస్టల్ని ఎడం జేబులో పెట్టుకున్నాడు.     గబగబా సుమబాల బెడ్ రూమ్ వేపు నడిచాడు.     ఆ తలుపు లోన గడియ వేసుంది. దబ, దబా బాదాడు.     రెండు రెండు ఘడియలు...     తలుపులు తెరుచుకున్నాయి. పాలిపోయిన కేన్వాస్ మీది బొమ్మలా నిలబడింది సుమబాల.     "మరో అయిదు నిమిషాల్లో మీరు నాతో వస్తున్నారు..." ఆదిత్య గొంతు దృఢంగా వుంది.     "ఎక్కడికి?"     "హైద్రాబాద్."     "ఎందుకు?"     "ఒక విధ్వంసానికి ఎక్కడ ప్రారంభం జరిగిందో, అమాయకమైన జీవితాలకు ఎక్కడ కుట్ర జరిగిందో అక్కడే... అక్కడే చరిత్రలో ఎక్కడా యివ్వని ఒక ముగింపును నేనిస్తాను రండి."     "అక్కడకు నేనెందుకు" ఆ మాటకు నివ్వెరపోయాడు ఆదిత్య.     "నేను పరికివాడ్ని కాదని చెప్పడానికి."     "ఆవేశం సమస్యకు పరిష్కారం కాదు... మిస్టర్ ఆదిత్యా."     "ఇది ఆవేశం కాదు. ఆక్రోశం... వస్తారా లేదా నాకు జవాబు కావాలి?"     తాడో, పేడో తేల్చుకోడానికి సిద్ధంగా వున్నట్టు నిలబడ్డాడు ఆదిత్య.     అతన్నెలా ఊరడించాలో తెలీక, మాటలు రాక నిశ్చేష్టురాలైపోయింది సుమబాల.          ఇద్దరి మధ్యా నిశ్శబ్దం....     అదే సమయంలో-     విన్పించిందో కలకలం. హల్లోని జనం పరుగు, పరుగున మెట్లెక్కుతున్నారు.     "ఆదిత్య బాబూ! పోలీసులు... పోలీసులు..." ఆదయ్యతాత అరుపులు వినిపించాయి.     ఆకలితో వున్న పులిలా తలతిప్పి మెట్లెక్కుతున్న ఆదయ్య తాత వేపు చూశాడు ఆదిత్య.     "బాబూ ఆదిత్యా... అమ్మా సుమా... ఎప్పుడొచ్చారో తెలీదు... పోలీసులు బాబూ... బిల్డింగ్ చుట్టూ పోలీసులు."     డేవిడ్ ఎంత జాకాలో ఆమెకు అర్ధమైంది. దాడి వెంట దాడి-     "మరో పది నిమిషాల్లో డేవిడ్ శవాన్ని మీకు చూపించి, మిమ్మల్ని తీసుకుని నేను హైద్రాబాద్ వెళ్తాను..." వెనుదిరిగాడు. మెట్లవరకూ వచ్చాడు ఆదిత్య.     పరుగు, పరుగున ముందుకొచ్చి ఆదిత్య చేతిని పట్టుకుంది సుమబాల.     "దిసీజ్ నాట్ కరెక్ట్ టైమ్. ఈ బిల్డింగ్ లోంచి మీరు బయటికెళ్లడానికి తీసికెళ్ళిపోయింది.     భర్త తప్ప మరోవ్యక్తి ఎప్పుడూ అడుగుపెట్టని, అతి సున్నితమైన సుమబాల హృదయం లాంటిగది-రెండు గదుల బెడ్ రూమ్.     మొదటి గది కంటే, రెండో గది విశాలంగా వుంది.     భర్త వున్నప్పుడు ఇద్దరూ ఆ గదిలోనే పడుకునే వారు. భర్త చనిపోయిన దగ్గర్నించి, ఆ గది తలుపులు తెరవలేదు సుమబాల.     మొదటి గదినే వాడుతోందామె.     "ఈ గదిలోంచి మీరు బయటకు రాకండి... ఎంతటి ఘోరం జరిగినా, ఎంతటి ప్రమాదం జరిగినా" శాసిస్తున్నట్లుగా అంది సుమబాల.     విస్తుపోయి చూశాడు ఆదిత్య.     ఆ తలుపు రెక్కల్ని దగ్గరగా వేసేసి, మొదటి గదిలో కొచ్చి, ప్రెటీని బెడ్ మీద పడుకో బెట్టి-     "ఇవాల్టికి మాట్లాడకుండా పడుకో" చెప్పి బయటికెళ్ళింది సుమబాల.     వరండా మీద నిలబడి కిటికీలోంచి చూసింది.     బిల్డింగ్ చుట్టూ రైఫిల్స్ చేతబట్టిన పోలీసులు.     మెయిన్ గేటు ముందు-     మెగాఫోన్ పట్టుకుని ఇన్స్ పెక్టర్ కృష్ణవర్మ నిలబడి వున్నాడు. డేవిడ్ ఎక్కడా కన్పించలేదు.     ఆ వ్యూహం ఏమిటో అర్ధం కాలేదు సుమబాలకు.     అప్పటికే-     అప్పటికే ఏం జరుగుతుందో తెలీని జనం బిల్డింగులోంచి పరుగులు తీశారు. మిగతా వూరి ప్రజలు అక్కడక్కడ నక్కి చూస్తున్నారు.     ఏం చేయాలో తోచక ఆదయ్య తాత హాల్లో పచార్లు చేస్తున్నాడు.     కృష్ణవర్మ గొంతు సవరించుకున్నాడు.     చేతిలోని మెగా ఫోన్ ని ఎత్తి పట్టుకున్నాడు....     "మిస్టర్ ఆదిత్యా నువ్వీ బిల్డింగ్ లో దాక్కున్నావని మాకు తెలుసు. నువ్వెంతటి క్రిమినల్ వో, ఈ వూరి ప్రజలకు తెలీకపోయినా ప్రభుత్వానికి తెలుసు. నీ దాగుడుమూతలు యిక చెల్లవ్. కమాన్ - నీకో ఇరవై నిమిషాలు టైమిస్తున్నాను. మర్యాదగా వచ్చి లొంగిపో. ప్లీజ్! సరండర్... మిస్టర్ ఆదిత్యా..."     మెగాఫోన్లో విన్పిస్తున్న మాటలు గ్రామ ప్రజల్ని భయకంపితుల్ని చేసేశాయి.     సుమబాల భయంగా అటూ, ఇటూ పరుగెడుతోంది.     మారుమూల బెడ్ రూమ్ లో చీకట్లో కూర్చున్న ఆదిత్య తనేం చెయ్యాలో ఆలోచిస్తున్నాడు.     నిమిషాలు గడుస్తున్నాయి.     ఎండుటాకు రాలి కిందపడినా విన్పించేటంతటి నిశ్శబ్దం.     కృష్ణవర్మ చూపులు నిశితంగా బిల్డింగ్ వేపే చూస్తున్నాయి.     అయిదు నిమిషాలు... పది నిమిషాలు...     మళ్ళీ హెచ్చరించాడు కృష్ణవర్మ.     "మిస్టర్ ఆదిత్యా! ఇచ్చిన సమయం లోపల లొంగిపోకపోతే ఎటాక్ చేస్తాం. గుర్తుంచుకో... నువ్వే మాత్రం మొండిగా ప్రవర్తించినా ఈ వూరి ప్రజలు అనవసరంగా ప్రాణాలు కోల్పోతారు. గుర్తుంచుకో... పిట్టల్ని కాల్చినట్టుగా కాల్చేస్తాను కమాన్... ఆదిత్యా బయటికి వచ్చెయ్."     గబగబా మెట్లుదిగి ఆదయ్య తాత దగ్గిరికి వచ్చింది సుమబాల.

                                    20     "చంద్రమ్మా!" చంద్రి తిరిగి చూసింది. కాని ఆగలేదు ముందుకు సాగింది.     "ఏమేయ్! నిన్నే చంద్రీ!" అనూరాధ కేక పెట్టింది.     చంద్రి వెనక్కు వచ్చింది.     "ఓయ్" అంది.     "ఇలారా, చంద్రీ!" పిల్చింది రేవతి.     చంద్రి వరండాలోకి వచ్చింది.     "ఏమిటేవ్, చంద్రమ్మా అంటే పలకలేదు. చంద్రీ అంటే పలికేవ్?" అనసూయ అడిగింది.     "చంద్రి అంటేనే బాగుంది."     "ఏం ఎందుకని?"     "సినిమాలో పెరులాగుంది."     అందరూ గొల్లున నవ్వారు.     "ఓసి నీదుంపతెగా? నీకూ సినిమా పిచ్చి పట్టిందీ!" నవ్వింది గౌరి.     కోటయ్యగారి చావిట్లో కూర్చుని పెళ్ళీడు కొచ్చిన ఆడపిల్లలు కొందరు చింతపిక్కలు ఆడుకుంటున్నారు వాళ్ళంతా దాదాపు చంద్రి ఈడువాళ్ళే.     చంద్రిని పిల్చారు. కబుర్లలోకి దించారు.     "చంద్రీ!"     "ఏంటీ?" చింతపిక్కల ఆట చూస్తూ అడిగింది చంద్రి.     "మీ బావ ఎప్పుడొస్తాడే?"     చంద్రి చివ్వున తలెత్తి గౌరి ముఖంలోకి చూసింది.     "వస్తాడు" అంది.     "ఎప్పుడు?"     చంద్రి ఆలోచనలో పడింది.     అంతలో పోస్టుమాన్ వచ్చి ఇంటిగల వారమ్మాయికి ఒక కవరు ఇచ్చాడు.     సావిత్రి ముఖం కవరుమీది దస్తూరి చూడగానే వికసించింది.     నవ్వుకుంటూ కవరు తెరిచి చదువుకోసాగింది.     "ఏమిటోయ్ అంత ఇదైపోతున్నావ్? ఎవరి దగ్గర్నుంచేమిటి?"     "దాని ముఖం చూస్తే తెలియడంలా ఎవరి దగ్గిర్నుంచో!"     "ఇంకెవరు? వాళ్ళ బావే రాసివుంటాడు."     "ఏం నవ్వుకుంటున్నావే తల్లీ! మాకూ కాస్త చెప్పకూడదూ?"     "ఏమన్నాడేమిటి?"     "ఏం రాశాడో చెప్పవా?" అంటూ అనసూయ సావిత్రి దగ్గిరకు వంగి చెవులో ఏదో అంది.     "ఛీ! పోవే! నువ్వు మరీనూ!" సిగ్గుతో మెలికలు తిరిగిపోతూ అంది సావిత్రి.     "ఏమిటే  అదీ! మాకూ చెప్పవ్?" అందరూ కుతూహలంగా సావిత్రి చుట్టూ చేరారు.        సావిత్రి ఉత్తరం చదివి ముగించి జాకెట్ లోకి దూర్చింది.     "అబ్బో! బావను గుండెల్లో దాచుకుందేవ్?" అంది గౌరి.     అందరూ గొల్లున నవ్వారు.     చంద్రి కళ్ళు పెద్దవిచేసి అందర్నీ చూస్తూ వాళ్ళ మాటలు వింటూ కూర్చుంది.     "ఏమిటే, చంద్రీ అలా చూస్తున్నావ్? సావిత్రి అడిగింది.     "నీకూ మీ బావ ఉత్తరం రాస్తాడులేవే! దిగులుపడకు" అంది అనసూయ.     చంద్రి కళ్ళు ఒక్కసారిగా వెలిగిపోయాయి.     "నిజంగానా!" కళ్ళు పెద్దవి చేస్తూ అడిగింది.     "ముందు నువ్వు రాస్తే నీ బావ కూడా రాస్తాడు" అంది గౌరి.     "నేనా?" ఆలోచనలో పడింది చంద్రి.     "అవును. రాస్తావా?"     "నాకు రాదుగా!"     "నేను రాసి పెడతాగా"     "నిజంగా?"     "దీని దుంపతెగ. మాటకు ముందు 'నిజంగానా?' అని ఎంత ముద్దుగా అంటుందే" చంద్రి ముఖంలోకి చూస్తూ అంది సావిత్రి.     చంద్రి గౌరి పక్కగా వెళ్ళి కూర్చుంది.     "కాగితం తెచ్చుకో. రాస్తాను" అంది గౌరి.     "లేదుగా!" దిగులుగా అంది చంద్రి.     "పాపం ఆశపడుతుందే. దాని సంతృప్తి కోసం. తెల్లకాగితం పెన్సిలూ ఇవ్వు" అన్నది అనసూయ.     సావిత్రి చెల్లెల్ని కేకపెట్టి కాగితం. పెన్సిలూ తెమ్మన్నది.     కమల ఎక్సర్ సైజు బుక్ లో నుంచి వంకరగా చించిన కాగితం పెన్సిలూ తెచ్చి ఇచ్చింది.     "ఏం రాయమంటావో చెప్పవే?" గౌరి కాగితం, పెన్సిలూ అందుకొని అడిగింది.     చంద్రి గౌరి పక్కగా మోకాలు మీద బుగ్గ ఆనించి, కళ్ళను కొంచెం పైకెత్తి ఆలోచిస్తున్నట్టు కూర్చుంది.        చంద్రి చెలికత్తెల మధ్యలో కూర్చున్న మహారాణిలా వుంది.     సరదాకు చెలికత్తెలందరికీ మంచి దుస్తులు ఇచ్చి తను పనిపిల్ల దుస్తులు వేసుకున్న రాజకుమారిలా వుంది.

    "అబ్బా...!" బాధగా అన్నాడు రాంపండు ఆమె చేతిని దూరంగా తోసేస్తూ."     "ఏంటీ... దెబ్బ తగిలినట్టుందే! రక్తమా?" కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూసింది ఆమె.     అతను చూపుడు వేలుతో ముక్కు క్రింద గడ్డ కట్టిన రక్తాన్ని మెల్లగా గోకాడు.     అంత దెబ్బ ఎలా తగిలింది?" అడిగింది ఆమె.     "రాత్రి బాత్రూంకి వెళ్ళి అక్కడ కాలుజారి బోర్లాపడ్డా! ముక్కు చిదిగింది!" అబద్దం అడాడతను.     "అయ్యో...!మరి నన్ను లేపలేదేం?" బాధపడింది. ఆమె.     "ఎందుకూ చిన్న దేబ్బేగా?" అనేసి రాంపండు బాత్రూం వైపు అడుగులు వేశాడు.     ముఖం కడుక్కుంటుండగా అతనికి అనిపించింది.     ఎవడో ఊర్కే ఎందుకు ముఖం మీద కొట్టిపోతాడు.     దొంగతనానికి  వచ్చినవాడు అంత చక్కగా కాలింగ్ బెల్ నొక్కి తలుపు తీసేదాకా ఆగి ముఖం మీద గుద్దిపోడు. ఒకవేళ దొంగే అయితే కాలింగ్ బెల్ నిక్కిన తలుపు తీసిన తర్వాత ఏ కత్తో చూపించి ఇంట్లోకి ప్రవేశించి యిల్లు దోచుకుపోతాడు.     కాబట్టి ఆ వచ్చినవాడు దొంగ కాదు.     ఆఫీసులో తనకి ఎవరూ శత్రువులు లేరు! కాబట్టి ఆఫీస్ లో పని చేసే వాళ్ళెవరో పంపింతే వచ్చినవాడు కానేకాదు.     తనకి తెలిసి బయట కూడా ఎవరూ శత్రువులు లేరు....     ప్రస్తుతం తనకున్న ఏకైక శత్రువు రాజీ!     అత్తా, మావయ్యలను సినిమా హాల్లో కలవడం, వాళ్ళు చూస్తుండగా వైష్ణవితో కార్లో వెళ్ళిపోవడం ... మర్నాడే వాళ్ళిద్దరూ ఆఫీసు కు రావడం... ఏ రోజు ఓ  ఆగంతుకుడు యింటి కొచ్చి మోహం మీద గుద్దడం....     అన్ని సంఘటనలకీ ఒకదానికొకటి లింక్ వున్నట్టు అనిపించింది రాంపండుకి.     అయితే అత్తా, మావయ్యలు డూప్లికేట్ రాంపండు వున్నాడని అంతే నమ్మలేదా? కూతురు కాపురం నాశనం అవుతుంటే సహించలేక వాడినేవడినో పెట్టి కొట్టించారా?     అయినా కొట్టించేవాళ్ళు  మరీ అంత సింపుల్ గా ఒకే ఒక్క దెబ్బ కొట్టిస్తారా ఒళ్ళంతా  కుళ్లబోడిపిస్తారు గానీ.     తల్లితండ్రులు మొగుడ్ని కొట్టిస్తుంటే రాజీ వూరుకుంటుందా?     ఇప్పుడు తానూ మొగుడేందుకవుతాడు?     అయినా తను డూప్లికేట్ రాంపండు కాదని అనుమానం వస్తేవాళ్ళే ఇక్కడికి వచ్చి పట్టుకుని డైరేక్టగా  అడుగుతారుగానీ ఎవడినోపెట్టికొట్టిస్తారా?     వాళ్ళా కూతురు కాపురం చక్కదిద్దుకోవడం ముఖ్యంగానీ తనని కొట్టించడం ముఖ్యం కాదు కదా?     అసలు వాళ్ళు అలంటి క్యారెక్టర్లుగా కూడా కాదు.     మరి రాత్రి ఆ వచ్చినవాడు ఎవడు...? ఎవడు...?? ఎవడు???     "ఏంటీ? బాత్రూంలో పళ్ళన్నీ అరిగిపోయేలా తోముకుంటూనే కూర్చుంటారా? కాఫీ చల్లారిపోతూంది త్వరగా రండి!"     వంట గదిలోంచి వైష్ణవి పెట్టిన కేకతో రాంపండు ఈ లోకంలోకి వచ్చాడు.                                                 *    *    *    *     రాంపండు క్యాబిన్ లోకి అడుగు పెట్టాడు.     అలికిడికి ఫైళ్ళలోంచి తలెత్తి ఎదురుగా ఉన్న రాంపండు వంక చూశాడు సర్వోత్తమరావు.     అతని మోహం పాలిపోయింది.     "ఎవరు మీరు?" భయం భయంగా అడిగాడు.     అతనలా అడిగేసరికి రాంపండుకి మతిపోయింది.     కొంపదీసి రాత్రి వాడు గుద్దిన గుద్దుకి ముక్కు ఇంత లావు వచ్చి పోయి ముఖం రూపే మారిపోలేదు కదా?     లేదే? ఇందాక తల దువ్వుకునేటప్పుడు చూస్కుంటేముఖం మాములుగానే వుంది... మరి ఈయన ఎందుకు గుర్తుపట్టడం లేదు?     అలోచిస్తున్నాడు కన్ ప్యూజ్ అయిన రాంపండు.     రాంపండు నుండి ఏ విధమైన సమాధానం రాకపోవడంతో సర్వోత్తమరావు మెల్లగా సీట్లోచి నిలబడ్డాడు.     "నువ్వు... మీరు?!"..." అన్నాడు అయోమయంగా మోహంపెట్టి.     ఏంటి సార్ మీకొంట్లో బాగోలేదా?!" అడిగాడతను.     "హారి...! నువ్వేనా?!" మెంటల్ గా రిలాగ్స్ అయిపోయి కుర్చీలో కూర్చున్నాడు సర్వోత్తమరావు.     "నేనింక నిన్ను చూసి ఏ డూప్లికే  ఈ ఆఫీసుకి, అదీ క్యాబిన్ లోకి ఎందుకొస్తాడు సార్?!" అడిగాడతను.     "అదీ నిజమేననుకో!... కానీ నగరంలో ఈ డూప్లికేట్ గాళ్ళ వ్యవహారం మరీ ఎక్కువై పోయిందయ్యావ్... ఎవరు ఒరిజనలో, ఎవరు డూప్లీకేటో తెలీక చస్తున్నా... నీకు తెల్సా?... మన బ్రహ్మాజీ కూడా డూప్లీకేట్ వున్నాడు" కిలకిలా నవ్వాడు సర్వోత్తమరావు.     "తెలుసు సార్!"     "నీకూ తెల్సా? వెరీగుడ్!     మరో గమ్మత్తయిన వ్యవహారం వుందోయ్... నేనీ మధ్య అద్దంలో చూసుకున్న వులిక్కిపడుతున్నా... నా ఎదురుగా నా డూప్లీకేట్ వున్నడేమోనని!  హహహ..."     "మీరున్న పరిష్టితుల్లో ఎవరికైనా అలానే అనిపిస్తుంది సార్!"

                                                                       14     యాంటి సెప్టిక్ వాసన........     దిగులుగా ఉండే ధర్మాసుపత్రి వాతావరణం - మెటర్నిటి వార్డ్ లో హాస్పిటల్ బెడ్ మీద పడుకుని ఉంది పావని. తన ప్రాణ స్నేహితురాలు. ఆమె ప్రక్కన వుయ్యాలో చిన్న పాపడు.     సౌమ్య వెనకాల యమదూతలు ఎవరో నిలబడి ఉన్నట్లు కళ్ళు పెద్దవి చేసి ఆమె భుజం పైనుంచి చూస్తుంది పావని. ఆమె కళ్ళలో మృత్యువు తాలూకు నీలి నీడలు ఇప్పుడు స్పష్టంగా కనబడుతున్నాయి.     అయిపోయిందే సౌమ్యా! అంతా అయిపొయింది! వెళ్ళిపోతున్నాను నేను! కొడుకుని కానీ కనకముందే వాణ్ణి అనాదని చేసి వెళ్ళి పోతున్నాను. ఆ సాంబశివరావు చేతిలో తేలిగ్గా మోసపోయాను సౌమ్యా!" జీవితం చేతిలో ఘోరంగా ఓడిపోయాను. పెళ్ళి కాకుండానే తల్లినయ్యాను. పావని అని నాకు పేరు పెట్టిన తల్లిదండ్రులు ఇప్పుడు లేరు కాని, ఉంటేనా పేరు మార్చేసి పాతకి అని పెట్టి ఉండేవాళ్ళు. నేను తప్పు చేశానే సౌమ్య! వీడిని కనకముందే వీడు నా పొట్టలో వెచ్చగా బబ్బుని ఉండగానే వీడితో సహా నేను చనిపోతే వీడిని నాతో కూడా తీసుకెళ్ళిపోయి ఉండేదానిని. అపుడు ఇంక విడి గురించి నాకు బెంగ వుండేది కాదు. తల్లి లేకుండా , తండ్రేవరో తెలియకుండా ఎలా పెరుగుతాడే వీడు? ఎలా బతుకుతాడు? అంది కళ్ళెంబడి నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ.     "పావనీ అలా మాట్లాడకు! ఇప్పుడెం కాలేదు. మరేం భయం లేదు-" అంది సౌమ్య నచ్చచెబుతూ.     కానీ ఆమెకి తెలుసు. డాక్టరు చెప్పింది పావని చివరి క్షణాలలో ఉందని.     ఉన్నట్లుండి సౌమ్య చేతులు పట్టుకుంది పావని "సౌమ్యా! ఓ చిన్న సహాయం చేస్తావా?"     "తప్పకుండా పావనీ! నువ్వు పడుకో."     కాసేపు నిస్సత్తువుగా ఉండిపోయి తరువాత హటాత్తుగా అంది పావని.     "సౌమ్యా! నీకు ఏ దేవుడంటే నమ్మకం?"     "ఎందుకు? వెంకటేశ్వరస్వామి!"     "సౌమ్యా! నేను పైకెళ్ళి పోయాక, అయన ఎక్కడున్నా కనబడితే అయన కాళ్ళు పట్టుకుని నీకు పుణ్యం ఇప్పించమని వేడుకుంటా గానీ, నా కొడుకుని కనిపెట్టి ఉంటానని మాట ఇవ్వవా?"     తన స్నేహితురాలిది సంధి ప్రేలాపన అని తెలుసు సౌమ్యకి. ఆమెకి అంత్యఘడియలు అతి త్వరగా సమిపిస్తున్నాయని కూడా తెలుసు. అందుకని ఆర్ద్రంగా చేతిలో చెయ్యి వేసింది.     "నిశ్చింతగా ఉండు పావనీ!"     కళ్ళు విప్పార్చి కృతజ్ఞత పూర్వకంగా చూసింది పావని.     అంతే! ఆ కనురెప్పలు మళ్ళీ ముసుకోలేదు.     మాట ఇచ్చింది గానీ, ఆ తరువాత మళ్ళీ తను చిన్నిని చూడలేదు. చూడడం కుదరలేదు.     చిన్నిని హాస్పిటల్ వాళ్ళు అనాధశరణాలయంలో చేర్చారుట!     ఒక కన్నె పిల్ల అనాధశరణాలయానికి వెళ్ళి ఒక అనాధ శిశువుని చూసి వస్తూ ఉంటె ఏమనుకుంటుంది లోకం?     అందుకే భయపడి వెళ్ళలేదు తను.     తను తల్లిదండ్రులతో ఈ సంగతి చెప్పి ఉండవచ్చు.     కానీ,     ఇలాంటి వాటిల్లో నీ కెందుకు జోక్యం అని వాళ్ళు కేకలేస్తారేమో అని జంకింది తను.     పైగా, పావని లాంటి అమ్మాయి తన ప్రాణస్నేహితురాలని తెలిస్తే, తనని కూడా అనుమానంగా, చూడొచ్చు. అమ్మా నాన్న అన్న అనుమానం ఒకవైపు, రకరకాల నిస్సహాయత అన్ని వైపులా . అందుకే చెప్పలేకపోయింది తను.     కానీ ఆ గిల్టి కాన్షస్ నెస్ మాత్రం తనని వదలలేదు . కంటికి కునుకు రానివ్వకుండా చంపుకు తినేస్తుంది తనని.     చిన్నిని కనిపెట్టి ఉంటానని మాట ఇచ్చి మళ్ళీ వాడి వైపు చూడని నిర్ధయురాలు తను!     తనలాంటి రాక్షసి మరొకటి ఉంటుందా ఈ లోకంలో! ఉండదు! ఉండదు ఉండదు!     నిద్రలోనే సౌమ్య కళ్ళు వర్షించడం మొదలెట్టాయి. పెదిమలు వణుకుతున్నాయి. వెక్కిళ్ళతో భుజం ఎగిరి పడడం మొదలెట్టింది.     ఆ రోజు సాయంత్రం వాళ్ళ ఇంట్లో పనులన్నీ తను దగ్గర వుండి పూర్తి చేయించిన తరువాత, చివరి పంక్తిలో భోజనానికి కూర్చున్నాడు తేజస్వి.     విస్తట్లో వడ్డించి ఉన్న రెండు రకాల కూరలు, రెండు పచ్చళ్ళు ఒక పిండివంట, ఉరగాయ ఇవన్ని చూసేసరికి అప్రయత్నంగా అతనికి జ్ఞాపకం వచ్చాడు చిన్నీ - ఏ పూటా పొట్టకు పట్టెడు మెతుకులు తృప్తిగా తినలేని చిన్నీ!     చిన్నీ గుర్తుకు రాగానే ఇక భోజనం సహించలేదు తేజస్వికి. అన్యమనస్కంగా నాలుగు ముద్దలు తిని, అందరి భోజనం పూర్తి అయ్యేదాకా మర్యాద కోసం ప్-పంక్తిలోనే కూర్చుని, ఆ తరువాత లేచాడు. మరో పదినిమిషాల తర్వాత అనాధశరణాలయం వైపు సాగిపోయింది అతని స్కూటరు. దారిలో ఒక స్వీట్ షాపు దగ్గర ఆగి బాంబే బర్ఫీ , పకోడీ కొన్నాడు.

    ఆ ఆఆహచ్చ్_ అని తుమ్మితే _అమ్మో _అన్ని కళ్ళూ తనవైపు తిరగావూ... తింటూన్న వాళ్ళంతా తమ చర్యని ఆపి, తనను చూడరూ! ఎక్కడో చదివేడు _ తుమ్మితే నీటి తుంపర్లు గంటకు నూరు కిలోమీటర్లు వేగంతో ప్రయాణింస్తాడట. నోటికి చేతులు అడ్డుపేట్టిముందే వాటిని నిరోధించవచ్చుగానీ, శబ్దాన్ని ఆపుచెయ్యలేముకదా. జనాన్ని ఆకర్షించేది  ఒక్కసారిగా వెలువడే అ శబ్దమే కదా! అయినా తన ప్రయత్నం, పనిలో నిమజ్ఞామైవున్న జనాన్ని తనవైపు ఆకర్శించకుండా వుండాలనేకదా.         అప్పుడు తట్టింది అతడికి ఆలోచన.         గుండెల్నిండా శ్వాస పీల్చి వదిలితే తుమ్ము రాదనీ _ వచ్చేది ఆగిపోతుందనీ పెద్దలు చెప్పారు. తనకి తనే ఆ ఆలోచన వచ్చినందుకు అభినందించుకుని, కళ్ళు మూసుకుని ఊపిరినితీసి వదలటం ప్రారంభించాడు. భారంగా వూపిరి వదులుతూ రెండు నిముషాలు గడిపిన తరువాత అంటే సర్దుకొన్నట్టు అనిపించి, కళ్ళు తెరచి, చుట్టూ వున్న దృశ్యాన్ని చూసి దారాసింగ్ కన్నార్పకుండాపరికిస్తున్నాడు.         చిరంజీవి బిక్కచిక్కిపోయి "బిల్లు" అన్నాడు.         "ఎమైంది సార్ ."         "ఏమీకాలేదు _ బిల్లు......."         వెయిటర్ బిల్లిచ్చి వెళ్ళిపోయేడు. వాతావరణం అంత మమూలుగా సర్దుకొన్నదని నమ్మకం కలిగేక బిల్లు పట్టుకుని లేచాడు. లేస్తూ బిల్లుచూసి ఉలిక్కిపడ్డాడు. బిల్లు అయిదుపైసా లెక్కువైంది. అతడి దగ్గరున్న డబ్బుకంటె అసలతడి దగ్గర ఎక్కువ డబ్బులేదు. అందుకే నిన్న సాయంత్రం తాలూకు భోజనమూ, పొద్దున చేయవలసిన బ్రేక్ ఫాస్టూకలిపి ఒకేసారి, రెండిడ్లీ, ఒక స్ట్రాంగ్ కాఫీగా తన దగ్గరున్న డబ్బులకి సరిచూసుకుని లాగించేసెడు. అంతలా చూసుకుని చూసుకుని తిన్నా అయిదుపైసా లెక్కువటం అతడిని చాలా ఇబ్బందిలో పడేసింది. సర్వరేమనుకుంటాడో అని భయపడుతూనే బిల్లుచూపించి, సర్వరు కూడికళ పట్ల తన కేవిధమైన అనుమానం లేడనీ, కానీ ఎన్నో లెక్కలు_ ఏమ్తమంది తిన్నవోమనసులో పెట్టుకోవాల్సిన గురుతరమైనా బాధ్యతలో చిన్న పొరపాటు చేసి వుండవచ్చనీ సూచించాడు.         "నూట పదిహేను పైసలు కరెక్టే సార్"         "కానీ నిన్న ఇదే రెండిడ్లీ _ఒక్క కాఫీకి నూట పదిపైసలె అయింది కదా."         "నిన్న సాయంత్రం మినిస్ట్రీ మారింది కద్సార్." అనేసి వాడేళ్ళిపోయాడు. చిరంజీవి బి. య్యే లో ఎకనామిక్సూ పాలిటిక్స్. కానీ రాజకీయా లకీ, ఆర్ధిక శాస్రానికి అంత దగ్గర సంబంధం వుంటుందని అతడికి అప్పుడే తెలిసింది.         కౌంటర్ వైపు చూసేడు. అక్కడ కూర్చోన్నాయన సౌమ్యుడిలా కనిపించి ధైర్యం తెచ్చుకుని దగ్గరకి వెళ్ళి, వున్న డబ్బులిచ్చి "రుబ్బురోలెక్కడ సార్  " అడిగేడు మర్యాదగా.         "మా వోటలంతా ఎలక్టీకరంటే " అన్నాడాయన .         "ఎల్లెల్సీ పాసయ్యేను.మరీ ఏంట ఉస్మానియా యూనివర్సీటి అయినా, కప్పులు కడగటం అంత బావోదేమో! దీనిమీద మీ అభిప్రాయం ఏమిటి? " అని అడిగేడు.         "అసలు విషయం ఏమిటి?"         చిరంజీవి అయిదుపైసలు తక్కువైన విషయం చెప్పాడు. అయన భోళాగానవ్వేసి, "జీవిత ఖాళీ అయిపోయిన కప్పులాటిది. డబ్బులు ప్లేట్లో ఇడ్లీల్లాటివి. ఒకదాని కోసం ఇంకొకటి ఖర్చుపెట్టకు నాయనా ఫర్లేదూలె" అన్నాడు.     మనస్పూర్తిగా ఆయనకు క్రుతజ్ఞలు చెప్పుకుని బైట పడ్డాడు చిరంజీవి.                                    2         "ఇలాటి వాడివి ఈ జీవితంలో ఎలా బ్రతుకుతావో నాకు అర్ధం కావటంలేదు...." అన్నాడు యస్సేయ్ స్పూర్తి .         "ఎలాటి వాడిని జీవితంలో ఎలా బ్రతుకుతానోనీకు అర్ధంకావటంలేదు ?" అని అడిగేడు అర్ధంకాక.         గట్టిగా తుమ్మితే ఎవరేమనుకుంటారాయని భయపడేవాడివి.... బల్ల మీద ఓ రేటూ, బిల్లుమీద ఓరేటూ వేస్తె గట్టిగా దెబ్బలాదలేని హొటల్ రెట్ల ని అదుపులో పెట్టటం కాదు..."             "మరి ?"         "ఇండియన్ పీనల్ కోడ్ సెక్షన్ 302 ని మార్చటం! భారత దేశపు న్యాయశాస్ర పరిధి నుంచి ఉరిశిక్షని రద్దు చేయటం !!! నా తండ్రీని పొట్టనబెట్టుకున్న ఈ సమాజంమీద కసిదీర్చుకోవటం !" పిడికిలి బిగించి ప్రతిజ్ఞ చేసేడు.         "చూడమ్మా ఛీరంజీవి..... ప్రాక్టీసు పేట్టి మూడేళ్ళయింది. బైట నిలబడితే చెట్లుకింద ప్లీడరంటారని లోపల కూర్చుంటున్నావు తప్పితే, ఇంతవరకూ ఒక్కకేసు వాదించలేదు నువ్వు. భారతదేశపు మ్యాపులో డిల్లీ ఎక్కడుటుందో నీకు తెలియదు. డీల్లీ లో పార్లమెంటేక్కడా అని గట్టిగా అడిగితె బీచి ఒడ్డున అంటావు. అటువంటిది .... నువ్వు _ఐ.పి.సి.ని. మారుస్తావా....?"         "నవ్విన నాపచేనే పండుతుంది శేషావతారం ! ఆరువందల మండి పార్లమెంటు సభ్యులు ..." అతడు మాట్లాడటం ఆపుచేసి కళ్ళల్లోకి వెళ్ళి పోయాడు.         ట్లింగ్ ..... ట్లింగ్ .....         పార్లమెంటులోంచి చిరంజీవి బైటకు వస్తున్నాడు. విశాలమైన మెట్లు... ఇరువైపులా పార్లమెంటు సభ్యులు ....రాజ్యసభ మెంబర్లు ..... నవ్వుతూ విష్ చేసి, కళ్ళతోనే కంగ్రాట్స్ చెప్పి వెళ్ళిపోయిన ప్రధానమంత్రి.         చిరంజీవి రెండు మెట్లు దిగి ఎదురుగావున్న అశేష ప్రజానీకాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయేడు. కొంతమంది చేతిలో దండలు, కొంతమంది చేతిలోజేమ్దాలు, అందరి మొహాల్లో సంతోషం. హర్షధ్వానాలు చేస్తున్నారు కొందరు 'లాంగ్ లివ్ చరంజీవి' అంటున్నారు కొంతమంది.   

ఒక 'పేద్ద' పెద్దపులి గాండ్రిస్తూ పరిగెత్తుకు వస్తోంది. దాన్ని చూసి జనం అంతా కకావికలై పారిపోతున్నారు. స్కైలాబ్ పక్కన కూర్చుని వున్న సోల్జరు తన గన్ ని పెద్ద పులివైపు గురిపెట్టాడు. అంతలోనే పక్కన ఉన్నవాడెవడో ఎగ్జయిటెడ్ గా అన్నాడు. "ఓరి దీన్తల్లి ముండమొయ్యా! ఇది సర్వాధికారి గారి పెంపుడు పులిరా! దీని కుడి చెవి కత్తిరించినట్లు వుంటుంది. దీన్ని నేను ఇదివరకు చూశా!" ఆ మాటలు చెవిన పడగానే సోల్జరు భయంతో నీలుక్కుపోయాడు. పెద్దపులి అంటే భయం - సర్వాధికారి అంటే అంతకు మించిన భయం! తక్షణం అతను పులిని చంపే ప్రయత్నం విరమించి, ఉడుములాగా ఒడుపుగా బస్ షెల్టర్ మీదకి ఎగబాకి, అక్కడ కోతిలా కూర్చుని, తన వాకీ టాకీలో హెడ్ క్వార్టర్సుకి మెసేజ్ పంపాడు. "సర్! ఇక్కడికి ఫీల్డ్ మార్షల్ సారి గారి పెద్దపులి పారిపోయి వచ్చింది. షూట్ చెయ్యమంటారా?" "దాన్ని నువ్వు షూట్ చేస్తే నేను నిన్ను షూట్ చేస్తా! ఈలోగా బిగ్ బాస్ నన్నే షూట్ చేసెయ్యకుండా వుంటే! అర్రే బేవకూఫ్ - అది ఫీల్డు మార్షల్ గారి ప్రాణంరా! జాగ్రత్త!" "మరి నేను ఏం చెయ్యాలి సార్...పులి ఇటే వస్తోంది" అన్నాడు సోల్జరు కంగారుగా. "నేను బిగ్ బాస్ ని కాంటాక్ట్ చెయ్యడానికి ట్రై చేస్తున్నాను. ఆర్డర్స్ కోసం వెయిట్ చెయ్!" "సర్...ఈ లోపల పెద్దపులి..." అవతల డిస్ కనెక్ట్ అయిపోయింది. పెద్దపులి ఫుట్ బాల్ ఫీల్డులో ఆటగాడు బాల్ వెంబడి పరిగెత్తినట్లు మనుషుల వెంబడి పరిగెడుతోంది. అయితే ఎవర్నీ ఏమీ చెయ్యడం లేదు. మనుషులని చంపే కర్కోటకుడి దగ్గర పెరిగినా కూడా, దానికింకా మనుషులని చంపడం అలవాటు కాలేదు. ఐదు నిముషాల తర్వాత మళ్ళీ హెడ్ క్వార్టర్స్ ని కాంటాక్ట్ చేశాడు సోల్జరు. "సర్! ఇక్కడ పులి ప్రాణాలతో కబడ్డీ ఆడేస్తోంది" "సోల్జర్! వెయిట్ ఫర్ యువర్ ఆర్డర్స్" "ఆర్డర్స్ ప్రాణాలు పోకముందు వస్తే బాగుంటుంది సర్!" అన్నాడు సోల్జరు కీచుగొంతుతో. "బిగ్ బాస్ ఎక్కడ వున్నారో తెలీటం లేదు...ఆయన చెప్పకుండా ఏమీ చెయ్యడానికి వీల్లేదు. సోల్జర్...వెయిట్ ఫర్ యువర్ ఆర్డర్స్!" అప్పుడు పులి హఠాత్తుగా వెనక్కి తిరిగి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి, పెద్ద జంప్ చేసి సరిగా ఆ బస్ షెల్టర్ మీదికే దూకింది!                                            *    *    *    *అంతకు కొద్ది నిమిషాల ముందు - టార్చర్ ఛాంబర్ లో "నువ్వు తప్పించుకుపోవడానికి ఏమిటా ఐడియా?" అంది ప్రగతి. "జస్ట్ సీ!" అని ఒడుపుగా పులిబోను తలుపు తెరిచాడు సాహస్. లోపల మగతగా కదుల్తోంది పులి. అప్పుడే దానికి మెలకువ వస్తోంది. లోపలే వున్న అంకుష్ ని బయటకు రమ్మని సైగ చేశాడు సాహస్. మెల్లిగా బయటికి వచ్చేశాడు అంకుష్. అంకుష్, సాహస్, ప్రగతీ బోనుకి వెనకగా నిల్చున్నారు. రివాల్వర్ తీసి, కప్పువైపు కాల్చాడు సాహస్. ఆ శబ్దానికి మగతలో నుంచి ఒక్కసారిగా బయటపడింది పులి. అదిరిపడి లేచి, బొంలో నుంచి బయటకు పరిగెత్తింది. మరుక్షణంలో తెరిచి వున్న గుమ్మంలో నుంచి అదృశ్యం అయింది. వెంటనే - మనుషుల హాహాకారాలు వినబడ్డాయి! మెరుస్తున్న కళ్ళతో సాహస్ వైపు చూసింది ప్రగతి. "వెరీ స్మార్ట్! పారిపోండి! కానీ కాంటాక్ట్ లో వుండండి. ఆల్ ద బెస్ట్!" అంది త్వరత్వరగా. అంకుష్ చెయ్యి పట్టుకుని, బయటికి పరిగెత్తాడు సాహస్. బయటంతా ఎవరి ప్రాణాలు రక్షించుకునే ప్రయత్నంలో వాళ్ళున్నారు. ఆ సందట్లో సాహస్, అంకుష్ తప్పించుకోవడం ఎవరూ గమనించలేదు. మళ్ళీ రెండు నిముషాల తర్వాత ప్రగతి టార్చర్ ఛాంబర్ లో నుంచి బయటకి వచ్చి కేకలు వేసేదాకా! "బుద్ధుందా లేదా? వాళ్ళిద్దరూ పారిపోతుంటే చూస్తూ వుంటారేం! పట్టుకోండి!" అంది, తను కూడా పరిగెడుతూ. అప్పటికే వాళ్ళిద్దరూ జనంలో కలిసిపోయి వుంటారని ప్రగతికి తెలుసు. బయటే నిలబడి వున్న ఒక మిలిటరీ జీపులో ఎక్కింది ప్రగతి. జీప్ కి ఉన్న సైరన్ దెయ్యప్పిల్లలా ఏడవడం మొదలెట్టింది. జీపు స్పీడందుకుంది. రివాల్వర్ చేతిలో రెడీగా పట్టుకుని అటూ ఇటూ చూస్తోంది ప్రగతి.

కోతులు హోమో ఎరెక్టస్ గా (నిలబడి నడిచేవి) తర్వాత హోమో హాబిలస్ గా (పనులూ ఆయుధాలు చేసుకోగలిగేవి), మరికొన్ని దశల తరువాత హోమోసపైన్ గా (మానవుడు) పరిణామం చెందాయి. కోతులకీ, మనిషికీ మధ్యదశలో ఉండిన జీవిని "మిస్సింగ్ లింక్" అని వ్యవహరిస్తారు. ఆంత్రో పాలజిస్టులు, కొద్ది సంవత్సరాల క్రితం ఆఫ్రికాలో అలాంటి "మిస్సింగ్ లింక్" తాలూకు అవశేషాలు దొరికాయి. దానికి 'లూసీ' అని పేరు పెట్టారు. (ఈ మధ్యనే, లీకే అనే శాస్త్రజ్ఞుడు 'హోమో ఎరెక్టస్' తాలూకు అస్థిపంజరాన్ని తను కనుగొన్నానని ప్రకటించాడు.) అలాంటి జీవులు ఇంకా ఈ భూగోళం మీద ఎక్కడయినా మిగిలివున్నాయా లేదా అన్న ప్రశ్నకు రూఢీగా జవాబు దొరకలేదు. కానీ, 'మిస్సింగ్ లింక్' జాతి ఇంకా కొన్నిచోట్ల జీవించే వుందని నమ్మే శాస్త్రజ్ఞులు చాలామంది వున్నారు. హిమాలయాల్లో కనబడుతుందని చెప్పబడే 'యెతి' అనే మంచుమనిషి (YETI ABOMINABLE SNOW MAN) అమెరికాలో కనబడే SASQUATCH (BIG FOOT - పెద్ద పాదం అని అర్థం), చైనాలో కనబడే 'యే రెన్' (YEREN అడవి మనిషి). ఆ జాతికే చెందినా నరవానరాలయి వుంటాయని ఒక ఊహ. ఆ మిస్సింగ్ లింక్ ని, నరుడికీ, వానరానికీ మధ్య దశకు చెందినా జీవిని తను ప్రత్యక్షంగా చూస్తున్నాడా ఇప్పుడు ? ఉద్వేగంతో అతని రక్తం వడివడిగా ప్రవహించడం మొదలెట్టింది. దీనిని తను బంధించగలిగితే, ఆంత్రోపాలజీలో అతి పెద్ద మిస్టరీని ఛేదించగలిగినవాడవుతాడు. ఎనిమిది అడుగుల ఎత్తున, తనకు పదిరెట్లు బలంతో ఉన్నట్లు కనబడుతున్న ఈ నరవానరాన్ని గాయపడకుండా అదుపులోకి తెచ్చుకోవడం అసంభవం పైగా, తను చూస్తూ ఊరుకుంటే అది స్వప్నకి ఏదన్నా అపకారం చెయ్యవచ్చు. అకారణంగా ఏ జంతువునైనా గాయపరచడం అతని నియమాలకు విరుద్ధం. కాని ఇప్పుడు తప్పేటట్లు లేదు. హడావిడిలో 'ట్రాన్ క్విలైజర్ గన్' తనతో తెచ్చుకోవడం మర్చిపోయాడు. దానితో షూట్ చేస్తే, మత్తుమందు శరీరంలోకి ఇంజెక్ట్ అయి ఊరికే స్పృహ తప్పి పడిపోతుంది జంతువు. నరవానరం కాలి పిక్కకి తుపాకి గురిచూసి, ట్రిగ్గర్ నోక్కబోయాడు సందీప్. అంతలో అది అతనికి అభిముఖంగా తిరిగి నిలబడింది. అప్పుడు మొదటిసారిగా అతనికి కనబడింది, దాని మొహం. నుదురు బాగా ఏటవాలుగా వెనక్కి వుంది. ముక్కు పుటాలు చాలా పెద్దవిగా వున్నాయి. ఈ రెండు తేడాలు తప్పిస్తే, అది అచ్చం మనిషి మొహమే! ముఖ్యంగా ఆ చూపు, అది మనిషి చూపే! కల్లాకపటం లేకుండా, అతని మొహంలోకే ప్రశ్నార్థకంగా చూస్తోంది. అది ఉన్నట్లుండి చిత్రమైన శబ్దాలు చెయ్యడం మొదలెట్టింది. అంతా మనిషి గొంతే! మనిషి మరో మనిషితో మాట్లాడుతున్నట్లు ఉన్నాయి ఆ శబ్దాలు. కానీ వాటిలో అక్షరాలూ లేవు. పదాలు లేవు. అర్థం ఏదో ఉండే వుంటుంది. కానీ అతను అర్థం చేసుకోలేకపోయాడు. భాష పుట్టకముందు అలా "మాట్లాడుకునే" వారేమో ఆదిమానవులు! తన ఎదురుగా నిలబడి వున్నది సాటిమనిషే అన్న భావన కలిగింది సందీప్ కి. దానిని కాల్చి గాయపరచడానికి అతనికి చేతులు రాలేదు. ఏదో నిశ్చయించుకున్నట్లు వెనుదిరిగి, నెమ్మదిగా నడుస్తూ చెట్ల వెనకగా అదృశ్యమైపోయింది ఆ నరవానరం. అప్పటిదాకా ఊపిరి బిగపట్టి వున్న సందీప్ దీర్ఘంగా నిశ్వసించి, తుపాకి కిందకు దించబోయాడు. పసుపుపచ్చటి మెరుపుతో దూకింది ఒక పెద్దపులి అతని మీదకు. దించబోతున్న తుపాకి క్షణంలో గురిచూసి కాల్చాడు సందీప్. అతనికి ఒక గజం దూరంలోకి దూకిన పులి, అదే వేగంతో అవతల వైపుకి ఉరికి, గుబురుల్లో మాయమయింది. మనిషి మీదకు దూకింది కాబట్టి, ఇది ఆ 'మాన్ ఈటర్' పెద్దపులే అయివుండాలి. తను ఒక్కక్షణం అజాగ్రత్తగా వుండడంవల్ల దాన్ని మిస్ అయ్యాడు. తుపాకి గురితప్పిందా? లేదా బుల్లెట్ దాని ప్రాణాలు తీయకుండా కేవలం గాయపరిచిందా? దెబ్బతిన్న బెబ్బులి మరింత ప్రమాదకరం. అది ఏ క్షణంలో అయినా మళ్ళీ దాడి చెయ్యవచ్చు. 

          నరేంద్ర అన్నాడు. " బాస్ కి సుస్తీ చేసిందని తెలిస్తే పలకరించటానికో, చూడటానికో  వస్తారు. బాస్ కి విశ్రాంతి లేకుండా పోతుంది. అందుకని ఈ విషయాన్ని ఎవరికీ చెప్పకూడదు" అన్నాడు.     "చెప్పకపోతే ఎలా? అయ్యగారు రాకపోతే అందరికీ తెలిపోదా?"  అన్నాడు మల్లన్న.      "కాంప్ కెళ్లారని చెబుదాం"      " అసలేమీ చెప్పకపోతే ఎవరడగుతారు?" ఏకంపెనీకి వెళ్లారో! ఏ మీటింగులో వున్నారో అనుకుంటారు,"     మల్లన్న మాటలకి ఆదోలా చూశాడు నరేంద్ర . ఈపాటి ఆలోచన తనకెందుకు రాలేదూ!      " అమ్మగార్కి తెలుసా?"      "తెలీదు"      "  పద వెళ్ళి చెబుదాం!"      "నేను   చెపుతాలే బాబు!" అన్నాడు. మల్లన్న కి తెలుసు సెక్రటరీతో అమ్మగారు మాట్లాడిందని తెలి్స్తే జి.కె. అగ్గిబరాటా  అవుతాడు. మళ్ళీ పిచ్చికొట్టుడు కొడతాడు.       " నేను మాట్లాడతాను."     మల్లన్న ఇంకేం మాట్లాడలేదు.      నాగమణి గది దగ్గరికి నడిచి గుమ్మం దగ్గర ఆగి  "మే ఐ కమి న్ మేడమ్" అన్నాడు.      నాగమణి  మంచం దిగి సోఫాలో కూర్చుంటూ  "రండి"  అంది.     లోపలికొస్తూ ఆమె కేసి చూశాడు. నరేంద్ర.      అపర  రతీదేవిలా వుంది నాగమణి.      "  నమస్తే మేడం!" ఆమె ముందు నించున్నాడు.     "కూర్చోండి"     కూర్చుంటూ  చెప్పాడు "జి.కె.  గారికి ఒంట్లో బాగొలేదు."     "  ఏమైంది?" భృకుటి ముడి వేస్తూ అడిగింది.       "జ్వరం"      " హర్టెటాక్ కాదుగా"      " మేడం!" అన్నాడు కంగారుగా.       " ఏ.... మేడం  అలా అడిగిందే అని ఆశ్చరంగా వుందా?"       "అది కాదు, ఆయాన్న కొంచెం జాగ్రత్తగా చూడాలని డాక్టర్ గారు చెప్పారు."      "ఐ.సీ!"      "మీరు దగ్గరుండి..... అతని చూపు అదోలా వుంది.     నాగమణి నవ్వింది.       "నేను ఆయ దగ్గర లేకపోతే మంచిది.... డాక్టర్లు అలాగే చెపుతారు."     " అలా అంటే ఎలా మేడం,ఆయన....."     నాగమణి  నవ్వింది.      "జి.కె. లాంటి వాళ్ళకి నౌకర్లు, స్నేహితులు, సెక్రటీలు చాలు. ఓ పదిమంది డాక్టర్లకి చూపించండి. ఓ  పాతికమంది నర్స్లను పెట్టండి. నేను వస్తే మీ బాస్ పిచ్చికుక్క అయిపోతారు" అంది.     నరేంద్రకి కథ చాలావరకు అర్థం  అయింది.     ఆయన తన భార్య గురించి  వివరాలు తెలుసుకొమ్మాన్నాడు.     ఈమె మొగుడికి జబ్బు చేస్తే వందమంది డాక్టర్లని, వెయ్యిమంది నర్స్ల్ లను పెట్టమంటోంది.      మొత్తానికి కథ రసకందాయంగానే వుంది.      " ఓ. కె. మేడం. మీరు ఆయన ఆరోగ్యం గురించేమీ కంగారు పడకండి. అదే సర్దుకుంటుంది."      "ఆందేళనా! ఎవరిక్?" అంది.      నరేంద్ర చిరునవ్వుతో చూసాడు.      " మీరు  వేరే మూడ్  లో వున్నారు. మళ్ళీ వస్తాను.ఆపీసులోకొన్ని ముఖ్యమైన పనులున్నాయి. అవి చూసుకుని వస్తాను."

    "అమ్మాయ్ నువ్వేదయినా అడుగు. అన్నిటికీ ఓపిగ్గా సమాధానం చెబుతాను. ఆ ఇంటి గురించిగానీ, అందులో వుండే ముదనష్టపు మనుషుల గురించిగానీ అడక్కు. చెప్పడానికి నా నోరు తిన్నగా రాదు."     "అదేం?"     "ఏం చెప్పమంటావు తల్లీ! అతను ఆ మేడ కొని ఆరు నెలలయింది. అప్పట్నుంచీ ఈ వీధిలో ఏ సంసారం కూడా సుఖంగా లేదంటే నమ్ము!"     "ఏం చేస్తాడేమిటి?"     "ఏం చేస్తాడు నా పిండాకూడు! బాగా డబ్బున్న వాడేమో- తిని కూచుంటాడు. తిని కూచుంటే ఫర్లేదు. వీధిలో మగాళ్ళందర్నీ చేరదీసి మీటింగులు పెడతాడు. బ్రహ్మచారులైతే పెళ్ళి చేసుకోవద్దని సలహాలిస్తాడు. పెళ్ళయినా మగముండా కొడుకులకి సంసారాలు చేయొద్దని లేహ్యాలిస్తాడు. ఆడదంటే గిట్టదు. చివచివలాడి పోతాడు. ఆ గాలి తగిలితేనే మహాపాపమంటాడు. ఈ పాపిష్టి మీటింగులతో మగవాళ్ళందర్నీ పాడుచేస్తున్నాడు. పోయేకాలం కాకపోతే ఏమిటీ అల్లరి చెప్పు? అమ్మాయ్ ఇంక నన్ను వాగించకు. ఇక నా నోటికి మంచి మాటలు రావు" అంటూ ధనలక్ష్మి వడివడిగా వెళ్ళిపోయింది.     పంకజం నిట్టూర్చింది.     'శివుడూ' అని గొణుక్కుంది కూడా!                                                                     9     నిప్పు అప్పల్సామి డ్యూటీదిగి సైకిలుమీద ఇంటికొస్తున్నాడు.     తనకంటే పెద్దవాళ్ళకు తాను విష్ చేస్తుంటే తనకంటే చిన్నవాళ్ళు తనకి నమస్కారాలు పెట్టి తప్పుకుంటున్నారు.     ఒక పెద్దవాడూ, ఒక చిన్నవాడూ విడివిడిగా ఎదురైనప్పుడు అప్పల్సామి పరామర్శలు బాగానే సాగుతున్నాయి.        ఒక పెద్దవాడూ, ఒక చిన్నవాడూ జాయింటుగా కనిపించినప్పుడు ఎవడికి విష్ చేయాలో, ఎవడికి ఫోజు కొట్టాలో నిర్ణయించుకుని కూడా-రెండు పనులూ ఒకేసారి చేయడం చేతకాక సైకిల్ బేలెన్సుని చెడగొట్టుకుంటున్నాడు.     సరిగ్గా ఆ అవస్థలో చిలకమ్మా సోడా కొట్టు దగ్గిర దభేలున పడ్డాడు అప్పల్సామి.     చెట్టంత మనిషి కుప్పలా పడిపోయేడని చుట్టు పక్కల వాళ్ళు చుట్టూ మూగేరు.     తాను పడిపోయినందుకు కాదుగానీ-జనం ఈగల్లా ముసిరినందుకు అప్పల్సామి చాలా సిగ్గుపడిపోయేడు. ఆ తర్వాత కోపం కూడా వచ్చింది. తన చుట్టూ మూగిన వాళ్ళని మిర్రున చూసేడు. ఆ గుంపులో ఎవడో అన్నాడు.     "అప్పల్సామిగారు ఎప్పుడు పడినా సరిగ్గా చిలకమ్మ సోడా కొట్టుదగ్గిరే పడిపోతారు-అదేం సిత్రమో!"     ఆ మాటకి అప్పల్సామి శివాలు తొక్కేసేడు.          "సిత్రమేరా! నీ కంటికి సిత్రంగానే కనిపిస్తది! ఒరే-నే పడితే గిడితే ఇక్కడే పడతాను. ఇక్కడికొచ్చేతలికి కన్ ఫ్యూజన్లో పడిపోతాను. ఏంటి, అర్థమవుతుందా-ఎల్లండెల్లండి. ఎల్లకపోతే అవుటే! సిలకమ్మా! సోడాకొట్టే!"     చిలకమ్మా డబుల్ గ్యాస్ సోడాని రాగాలు తీయిస్తూ కొట్టింది. సోడా సీసాని అప్పల్సామికి అందిస్తూ వేళ్ళతో టైపుకొట్టింది.     ఆ స్పర్శకి మెలికలు తిరిగిపోయేడు అప్పల్సామి. 'పడిపోతున్నావ్!' అని ఎవరో హెచ్చరించినట్లయ్యింది. సోడా తాగడం మానేసి లేహ్యం డబ్బీతీసి కొంచెం లేహ్యాన్ని నాలుకమీద రాసుకున్నాడు. ఇప్పుడు స్టడీ అయిపోయేడు.     "ఏమిటి మావా నాకుతున్నావ్?" అని కులుకుతూ అడిగింది చిలకమ్మ.     అప్పల్సామి నిప్పులు కక్కేడు.     "నేనేం నాకుతే నీకెందుకే? నీ డ్యూటీ ఏంటో నువ్వు చూస్కో- అనవసరంగా ఇంటల్ ఫెయిరయ్యావంటే అవుటే! మామూలు ఎడ్డు కాడీడు! నిప్పు-నిప్పు అప్పల్సామి. అంటుకున్నావో కాలిపోతావ్ జాగర్త!" అని సోడా ఇచ్చేసి సైకిలెక్కి వెళ్ళిపోయేడు.     చిలకమ్మా ఆ మనిషి వెళ్ళినవేపు చిత్రంగా చూస్తూ-     "ఏంటి ఇడ్డూరం? ఇదొరకు నా సెయ్యి తగుల్తేనే సాలనుకుని గంటలు గంటలిక్కడే బీటేసేవోడు! అట్టాంటి దియ్యాల ఫైరింజనై పోయేడేంటి!" అని గొణుక్కుంటోంది.                                             10     "పేరు పంకజమండి. వృత్తి నాట్య ప్రదర్శనలండి!" అన్నాడు కైలాసం.     "ఆ వివరాలేవో బోర్డుమీద రాసేవున్నాయి. ఆమెకు పెళ్ళయిందా?" చాలా గంభీరంగా అడిగేడు శివుడు.     "అయ్యే వుంటుందండీ!"     "భర్త ఏం చేస్తున్నాడు?"     "ఉన్నాడో లేడోనండి!"     "కైలాసం-"     "పెళ్ళయ్యే వుంటుందన్నానేగాని అయ్యిందని చెప్పలేదుగదా సార్! అంచేత భర్త-"     "సరి సరి! ఇంక ఆపు! అయినా ఆవిడ వివరాలు ఎవడిక్కావాలి. పంకజమట పం...క...జం! ఏవయ్యా-ఈ భూలోకంలో ఏ పేరూ దొరకనట్టు ఆ పేరే పెట్టుకోవాలా?"     "ఎందుకు పెట్టుకున్నారో కనుక్కోమంటారా?"     "కైలాసం శృతిమించుతున్నావ్?"     "సారీ సార్!"     "నువ్వు వెళ్ళచ్చు!"     "యస్సార్!"     -అంటూ కైలాసం ఆ గది విడిచేడు. ఎవరు శృతిమించుతున్నారో కైలాసానికి అర్థం కావటంలేదు. ఇంటిముందు కొత్తగా దిగిన డేన్సరు గురించి అడిగింది-ఆయన! ఎప్పుడూ లేనిది ఒక ఆడమనిషి గురించి అంత శ్రద్ధ ప్రదర్శించింది చాలక- అడిగిందానికి సమాధానం చెబితే శృతి మించడమా?     కైలాసం వెనక్కి తిరిగి చూసేడు. గది తలుపు మూసి వుంది. కైలాసం నిరసనగా ఒక చూపు విసిరేసి అక్కడ్నించి విసురుగా వెళ్ళిపోయేడు.     -గదిలో శివుడు పచార్లు చేస్తున్నాడు. 'పంకజం' అని కసిగా గొణుక్కున్నాడు.     మరుక్షణంలో.     పంకజం హైజంపులూ, లాంగుజంపులూ, చిన్న చెడ్డీ, వంపు సొంపుల శరీరం, ఎత్తైన ఛాతీ అన్నీ తన కళ్ళముందు ఎడా పెడా దృశ్యాలుగా కనిపించేయి.     ఆ దెబ్బకి శివుడి మొహమ్మీద చిరుచెమట్లు పట్టేయి. లేహ్యం డబ్బీ నందుకున్నాడు. లేహ్యం నాలుకమీద రాసుకున్నాడు.     ఇప్పుడు వరూధినీ ప్రవరాఖ్య నృత్య ప్రదర్శనలో కౌగిలింత ఘట్టం తన కళ్ళముందు వెలిసింది. చివర్లో ఛెళ్ళున చెంప పెట్టుకూడా ఫ్లాష్ లాగా వెలిగింది.     'ఆంజనేయా!' అని గొణుక్కున్నాడతను. గబగబా శీర్షాసనం వేసేశాడు. తను ఆ దుస్థితిలో వుండగా-     గది తలుపు తట్టిన శబ్ధమైంది.     "ఎవరది?" అన్నాడతను శీర్షాసనంలో వుండి.     "నేనే!" ఆడగొంతు ఎంతో మృదువుగా వినిపించింది.     ఆ గొంతు వినిపించగానే అప్రయత్నంగా శివుడు శీర్షాసనంనుంచి ఢామ్మని నేలమీద పడిపోయేడు.     ఆ గొంతుకి అంత పవరుంది!     ఆ గొంతు పంకజానిదే! అదే గొంతు. మాయగొంతు. మనిషిని నిలువునా దగాచేసే గొంతు.     అతి ప్రయాసపడి లేచి కూచున్నాడు. ఆ తర్వాత కూచునే పద్మాసనం వేసేడు. మహర్షి అయిపోయేందుకు ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు.

    "ఇహ మనం ఎప్పటికీ విడిపోవద్దు," అన్నారు రాజాగారు.     "మీ అబ్బాయిని ఎప్పుడో కట్టేసుకుంది పద్మిని" శృతి వెంటనే అంది.     "నీతో చెప్పానా?" అంది పద్మిని.     "చెప్పాలేమిటీ, నీవు"రాజూ, రాజూ" అని పిలుస్తుంటే అప్పుడే పసిగట్టాను" అంది శృతి.     "బాగుందర్రా, మీకు మీరే జోడీ వెతుక్కున్నారు" అన్నారు రాజాగారు.     పట్టలేని సంతోషం అందరి హృదయాలలో చిందులేస్తున్నది. ఒక చిన్న అపశృతితో స్వాతి మనసే గాయపడింది కాని అందరి జీవితాలలో ఇది అందమైన అపశృతి.     నళినీదేవి పోలీసులతో వెళ్ళబోయే ముందు స్వాతిని తీసుకు రావటం జరిగింది. అంతకు క్రితం పెద్దగా అరుపులు, తుపాకీ పేల్చిన ధ్వని విని స్వాతి తన గదిలోంచి పిలిచింది ఎవరూ వినిపించుకోలేదు ఎలుగెత్తిఅరిచింది. ఎవరి గోలలో వారు వుండడంతో స్వాతిఅరుపులు అరణ్యరోదనే అయాయి. మంచంమీద లేవలేక లాగే మంచాని కంటుకని వుండి పోయింది.     ఎలాంటిదయినా స్వాతి కన్నతల్లి నళినీదేవి. ఈ సత్యం చెరిపేస్తే చెరిగేది కాదు.     స్వాతి సంగతి ముందుగా గుర్తుకు వచ్చింది శృతికి. పరుగున స్వాతి గదిలోకి వెళ్ళింది. ఆశక్తురాలిలా ఆందోళనతో కూర్చుండ బెట్టుకుని తీసుకు వచ్చింది.      పోలీసుల మధ్య బేడీలు వేయబడ్డ చేతులతో వున్న తల్లిని చూసి స్వాతి నిర్ఘాంతపోయింది.     నళినీదేవి స్వాతిని చూస్తూనే రెండు చేతులతో ముఖం కప్పేసుకుని ఏడ్చింది.     నళినీదేవి రఘునందన్ ల నేరాలు ఇన్ స్పెక్టరు మాట్లాడుతుంటే స్వాతికి చాలానే అర్థమైంది.     స్వాతిని సందింట్లోకి తీసుకోవాలనుకున్న నళినీదేవి ఆ పని చేయలేక పోయింది.     "ఎవరికోసం చేశావమ్మా యీ పని!" స్వాతి అడిగిన ఆ ఒక్క మాట నళినీదేవి మీద పిడుగులా పడింది.     నళినీదేవి, రఘునందన్ ని పోలీసులుతీసు కెళ్ళిపోయారు.     స్వాతి మనసు బాధతో విలవిలలాడింది.     కన్నతల్లి ఇంతటిదని, ఇంత కథకు కారకురాలయిందని తెలిసి ఏ కూతురు బాధకి లోనుకాకుండా వుంటుంది?     "నీకు నేనున్నాను తల్లీ!" రాజాగారు స్వాతి తల ఆప్యాయంగా నిమురుతూ అన్నారు.     "నీకు మేమున్నామమ్మా! మేమంతా నీ వాళ్ళం కాదా? అందరూ అంటుంటే స్వాతి మామూలు మనిషి కాగలిగింది కొద్దిసేపటికి.     "ఆ నగలే దీని కంతా కారణం. మనిషి ఆశతో జీవిస్తాడు. స్వార్థపరుడి నెత్తిన ఈ ఆశ కూర్చుని దౌర్భాగ్యపు పనులు చేయిస్తుంది. అదే జరిగింది" శారదాదేవి అంది.     "నిజమేనమ్మా! నళినీదేవి అందానికి కళ్ళు మూసుకు పోయి మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకున్నాను. కానీ ఇన్ని ఏళ్ళ జీవితంలో నగలు ఎక్కడదాచిందీ నేనుచెప్పలేదు. ఆనగల్లో ఓహారంలో అమూల్యమైన రాయి పొదగబడివుంది. ఆ రాయి ఈ యింటి స్త్రీలకి కష్టాలు కలుగజేస్తుందని మీ పెద్ద వదిన పోయినప్పుడు ఓ రత్న నిపుణుడు చెప్పాడు. వాటిని ఎవరూ ధరించకుండాదాచేశాను ఇప్పుడు ఓనిర్ణయానికొచ్చాను....." అంటూ రాజాగారు ఆగారు.     "అదేమిటి?" అన్నట్లు అందరూ ఆతృతగా చూశారు.     "వాటిలో మరీ ఆమూల్యమైనవి మ్యూజియంలో వుంచటానికి ప్రభుత్వం వారికి యిస్తాను. మిగిలినవి అమ్మి పేద ప్రజలకి వుపయోగ పడేటట్లు చేస్తాను. ఆ నగలు సప్త సముద్రాల అవతల మర్రిచెట్టు తోరలో లేవమ్మా! ఈ గదిలోనే నా మంచం కింద నెలమీద రాయి తొలిగిస్తే చాలు నగలు కనపడతాయి ఇక్కడే వున్న నగలకోసం ఎక్కడెక్కడో వెతికితే ఏం కనపడతాయి!" రాజాగారు అసలు ఏఃస్యం అందరితో చెప్పేశారు.     వారి మాటలకి అందరూ పెద్దపెట్టున హర్షించారు.     సిద్దార్థ మంచి వార్త తీసుకు వచ్చాడు.     "డాక్టర్ ఫోన్ చేశారు ఇప్పుడే. చంద్రగౌడ్ కి ప్రాణాసాయం లేదుట. గుండు గుండెలో కాక పొట్టలో దూరటం వల్ల తెలివి తప్పటం జరిగింది. ఇప్పుడే తెలివి వచ్చిందట. ఆపరేషను చేసి గుండు తీసేస్తారు. చంద్రగౌడ్ మళ్ళీ మన మధ్యకి వస్తాడు."     "చల్లని వార్త తెచ్చావయ్యా!" తాజాగారు హాయిగా వూపిరి పీలుస్తూ అన్నారు.     "ఎవరికి ఎవరు ఎలాంటి వరస అవుతారో వివరంగా చెప్పండి నాన్నగారూ!" స్వాతి అడిగింది.     "నేను నీ అన్నయ్యని వరస చెప్పాలా తల్లీ!" రామరాజు స్వాతి చేతిని ఆప్యాయంగా నిమురుతూ అన్నాడు.     "చెప్పాలిమరి. ఇందాకటినుంచీ చూస్తున్నాను ఆ పిల్ల నిన్ను కొరుక్కుతినేటట్లు చూస్తున్నది. ఆ......పిల్ల ఆ.....పిల్ల దాని కధా.....స్వాతి పద్మిని వేపు చూస్తూ అంది.     "ఓ.....పద్మిని సంగతా......విజయ్ కాంత్ చెల్లెలు." రామరాజు చెప్పాడు.     అంతేనా చినరాజావారి హృదయ......"శృతి అందుకుని మాట పూర్తి చేసేలోపల విజయ్ కాంత్ అందుకున్నాడు.     "ఈ శృతి ఎవరో? యీచినదానికధ కమామీషూ ఏమిటో?     "నన్ను చెప్పమంటారా?" శ్రీదేవి చిలిపిగా అంది.     "అసలు నువ్వెవరో, నీ కధానాయకుడెవరో చెప్పు." సిద్దార్థ కవ్వింపుగా అన్నాడు "ఎవరూ చెప్పనక్కరలేదు. నాన్నగారు చెపుతారు. ఒక్కొక్కరి ముఖాలు చూడండి కెంపువర్ణం తిరిగి వాళ్ళ మనసు ముఖంలో ప్రతిబింబిస్తూ  తెలియకనే కొట్ట కథలు తెలియజేస్తున్నాయి." స్వాతిఅంది అందరితో పాటు నవ్వుతూ.     "స్వాతీ! ఫారెస్ లో ఓ పెద్ద డాక్టరు నీలాంటివారి ఎందరికాళ్లో బాగుచేశాడు. అతను చేపట్టిన దాదాపు అన్ని కేసులూ సక్ సెస్ అయాయి. యీ వార్త నా నోటంట చెప్పాలనుకున్నాను. యీ లోపలే నేను బందీ కావటం.....     రామరాజు చెప్పగానే శృతి అంది. "స్వాతికున్న మంచి మనసు ఎవరికీ ఉండదు. పసిపిల్ల మనస్తత్వం. స్వాతి మన అందరిదీ. ఈ స్వాతి ముత్యానికి మనందరం వున్నాము. ఇహపై స్వాతి సుఖమే మనసుఖం."     స్వాతికి ఆ నిముషానికే కాళ్ళు వచ్చినట్లు అంతా సంతోషించారు.     రాజాగారు తృప్తిగా నిట్టూర్పువిడిచారు. పేరు, బంధుత్వము, వరుసలు వివరంగా స్వాతికి తెలియజేశారు అక్కడున్నవారివి.     "జరిగిందంతా మననం చేసుకుంటే విచిత్రంగా వింతగా వుంది. ఎక్కడెక్కడివాళ్ళో ఇక్కడ ఏకం అయి బంధుత్వం కలిపారు. ఈ జంటల్ని చూస్తుంటే ఓ కవి ఎంతో గొప్ప భావంతో ఎంతో అందంగా రాసిన పాట గుర్తుకు వస్తున్నది. ఆ పాట ఏమిటో తెలుసా? కొంత మనందరిదీను," అంది స్వాతి.     "ఏమిటమ్మ ఆ పాట!" రాజాగారు ఆప్యాయంగా అడిగాను.     స్వాతి చిరునవ్వుతో అందరినీ పరికించి చూసింది. ఏక గర్భ జనితులని  తెలియజేస్తూ తన తండ్రిలా కొద్ది పోలికలున్న అత్తయ్య శారదాదేవి సహజ గంభీర రూపంలో నిండుగా వుంది. కాకపోతే గతం తాలూకు విషాదం కళ్ళకింద నీలినీడల ద్వారా తెలిసిపోతున్నది. స్నేహంతో తనకి కొత్త వూపిరి పోసిన శృతి తల్లిగారు సీతమ్మ అణకువ, అమాయకత్వం మూర్తీభావించి  చేయెత్తి నమస్కారం పెట్టదగిన మంచి మనిషిలా గోచరించింది. పద్మిని, రామరాజు, శృతి, విజయ్ కాంత్, శ్రీదేవి, సిద్దార్థ ఆ అందమైన జంటలకి ఓ పక్కగా శ్రీదేవి నాన్నగారు అందరూ వున్నారు. ఈ యింటి అధికారిణి నళినీదేవి తన తల్లి తప్ప. ఉహూ, తనది మనసున్న మనిషిగా  మరిచిపోవాలి. వీళ్ళు మనుషులు. అందుకే కష్టాల నావలోంచి బైటపడి సుఖాలనీడలో చేరారు. అత్యాశతో అధర్మమార్గాన నడిచి అంధకారంలోకి వెళ్ళిపోయింది అమ్మ. అన్నింటికీ సింహంలాంటి నాన్నగారు తనకి వున్నారు. ఈ మంచివాళ్ళంతా తనవాళ్ళు కాదా!     స్వాతి ఆలోచన చాలించి నిమ్మదిగా పాడింది.     "ఎవరికి ఎవరు! చివరికి ఎవరు!     ముగిసే ఈ యాత్రలోనా     ముగియని ఈ జన్మలోనా---"     స్వాతి నోటివెంట ఆ పాటవిని ఎవరికి వారు "ఎంత గొప్ప సత్యం!" అనుకున్నారు.                                                              -:శుభం:- 

    బాధో తెలీదు కాని ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి. అసలు ఏమైంది! కబురులేదు.     ఏం జరిగింది అసలే తెలీదు.     ఇంద్రసేన లైటుకూడా వేసుకోకుండా మంచంమీద అలా పడుకుంది.     క్రింద అంబిక వచ్చినట్టు మాట వినిపిస్తుంది.     ఆమె ఒక్కసారిగా లేచి కూర్చుని వదిన వచ్చిందా లేదా అని మాటలుకోసం విన్నది.     అంబిక గొంతు వినిపించటంతో లేచి గబగబ వెళ్ళింది.     అంబిక రావటంతోనే విసుగ్గా వచ్చింది.     ఆమె ముఖం నల్లగా మాడిపోయి వుంది.     మనిషి ఎలాగో మాడిపోయి ఉంది.     ఆమె ఎంత అలిసిపోయి యింటికి వచ్చినా పెదవులమీద చిరునవ్వు ఎప్పుడూ మాయమవదు.     ఎప్పుడూ యెంత అలసిపోయినా ఎంత విసిగిపోయినా ఆలయంలో వెలిగే జ్యోతిలా ఆమె పెదవులమీద చిరునవ్వు అలాగే వుంటుంది.     కాని ఆరోజు అలాలేదు.     మనసుకి ఏదో దెబ్బ తగిలినట్టు అదోలా వుంది.     అంబిక ఎందుకలా వుంది!     ఏం జరిగింది!     వస్తానన్నవాళ్ళు రాలేదు సరికదా అంబికకు ఒంట్లో బాగోలేనట్టు అదోలా వుంది.     గణేశ్ రావు గారు కూడా కోడలిని ప్రశ్నించలేకపోయారు.     అంబిక చేతిలో స్టెతస్కోప్ టీపాయి మీద పడేస్తూ "ఛ ఛ" అంటూ అక్కడ సోఫాలో కూలబడిపోయింది.     "నేను అనుకున్నది ఏమిటి జరిగిందేమిటి?" అంది తనలో తాను అనుకున్నట్టుగా కాస్త పైకే వినిపించాయి ఆ మాటలు.     అందరూ ఒకరి ముఖాలు ఒకరు చూసుకున్నారు.     జయరామ్ భార్యను అడిగాడు-     "ఏం జరిగింది అంబికా! నువ్వు చెప్పిన ఆ కృష్ణ రాలేదు ఎందుకు!" అతని కంఠస్వరంలో ఆతృత ధ్వనించింది.     "ఏం జరిగిందా చెపుతాను" అంది కోపంగా ఆలోచిస్తూ.     అతనికి ఏం అర్ధంకాలేదు.     "ఆ కృష్ణ మన ఇందూని చూడ్డానికి ఈ ఊరు వచ్చాడు" అంది శాంత గంభీరంగా ఒక్కో అక్షరం నొక్కి పలుకుతూ.     "వచ్చాడా! అయితే మనింటికి ఎందుకు రాలేదు?" అడిగాడు జయరామ్ ఆశ్చర్యంగా.     అదే ప్రశ్న అందరి మనసుల్లో ఉద్భవించింది. కాని ఎవరూ ప్రశ్నించలేదు.     "ఎలా వస్తాడు? ఆ కృష్ణమౌళి మనకి ఒక అడ్డుగోడలా నిలబడితే" అంది.     "కృష్ణమౌళీయా! నీవు ఏం మాట్లాడుతున్నావో నాకు అర్ధంకావటం లేదు" అన్నాడు జయరామ్.     వచ్చిన అతనికి కృష్ణమౌళికి ఏమిటి సంబంధం అనతని ఉద్దేశం.     "ఏమిటా చెపుతాను. మన ఇందూని చూడడానికి కృష్ణ బయలుదేరి వచ్చాడు. అతను డాల్ఫిన్ లో దిగాడు. మన యింటికి వద్దామని అనుకుంటుండగా కృష్ణమౌళి ఆ హోటల్ కి వెళ్ళాడు. కృష్ణ యిద్దరికీ బాగా తెలుసునట. అతన్ని మనింటికి రాకుండా కృష్ణమౌళి ఆపుచేశాడని తెలిసింది" అంది.     "యేమిటి?" జయరాం కోపంతో మండిపడ్డాడు.     అతనికి వెంటనే వెళ్ళి కృష్ణమౌళిని చంపేయాలనిపిస్తుంది.     "వెళ్ళి వాడిపని చెబుతాను ఉండు" పళ్ళు పటపట లాడించాడు.     "ఏమిటి?" కంగారుగా చూసింది అంబిక భర్తవేపు.     "నా చెల్లెలికి సంబంధం వస్తే వాడు చెడగొట్టేస్తాడా! ఈ జయరామ్ అంటే ఏమిటో తెలియజేస్తాను" అన్నాడు ఫుల్ హాండ్స్ షర్ట్, హ్యాండ్స్ ని పైకి తీసుకుంటూ.     అంబిక భర్తవేపు "ప్చ్" అంటూ చూసింది. మీకు అన్ని విషయాలలోనూ తొందరే. ఆలోచన అసలు లేదు అన్నట్టున్నాయి. ఆమె చూపుల్లో అర్ధం.     అతను భార్యవేపు చూశాడు.     అయితే నన్ను ఏం చెయ్యమంటావు అన్నట్టునాయి అతని చూపులు.     మీకు తొందరపాటు తప్ప కీలెరిగి వాతపెట్టడం అసలు తెలీదు.     అలా అయితేనే ఎదుటివాళ్ళు టక్కున లొంగిపోయి పడివుంటారు.     అలాంటి మెళకువలు తెలుసుకుంటేనే మనం జయంతో ముందుకి దూసుకుపోతుంటాం అన్నట్టు కళ్ళతోనే అతనికి అర్ధమయ్యేటట్టు చెప్పింది.     ప్రతీ విషయానికి శాంతం, శాంతం అంటూ నన్ను యిలాగే ఆపేస్తుంటావు. ఇప్పుడు చూడు ఆ కృష్ణమౌళిగాడు ఏం చేశాడో అన్నట్టు కోపంగా చూశాడు.     "నాకు తెలుసు అతనిని ఏ విధంగా దెబ్బతియ్యాలో! అదే ఆలోచిస్తున్నాను. ఆ వచ్చిన కృష్ణ అతనికి ఫ్రెండ్ అయినంత మాత్రాన ఈ సంబంధం తప్పిపోతుందనే యెందుకు అనుకుంటున్నారు. కృష్ణమౌళి మాటలు నమ్మేటట్టు చేస్తానా! నేను ఆ కృష్ణతో ప్రత్యేకంగా మాట్లాడుతాను. కృష్ణమౌళికి తెలియకుండా సంబంధం నిశ్చయంచేసి కృష్ణతో మన ఇందూ పెళ్ళి జరిపించనూ!" అంది అంబిక.     ఆమె కళ్ళు గర్వంతో మెరిశాయి.     ఆడది తలుచుకోవాలే గాని ఏ పనయినా చిటికెలో సాధించేస్తుంది అన్నట్లున్నాయి ఆమె చూపులు.     అందరూ తేలికయిన మనసుతో ఆమెవేపు చూశారు.     ఇంద్రసేన తేలిగ్గా నిట్టూర్చింది.     తను భయపడినట్లు ఏమి జరగలేదు.     తనకి వదిన వుంది. ఎలాగయినా ఆ కృష్ణని తీసుకురాగలదు. ఆ నమ్మకం తనకుందనుకొని ధైర్యపడింది.     అంబిక తన గదిలోకి వెళుతూ మామగారికి, అత్తగారికి మరీ మరీ చెప్పింది.     "మీరేమీ బాధపడకండి" అని ధైర్యం చెపుతూ.     "ఇందూ పెళ్ళి ఆ కృష్ణతో జరిగిపోతుంది" అని చెప్పి తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది.     ఆమె వెనకాల జయరాం వెళ్ళిపోయాడు.                             *    *    *           

                                     14. కండక్టర్ సుందరం     ఇంతవరకూ నేను  ఆర్.టి.సి. బస్సులో ప్రయాణం చేసింది కాలేజీలో చదివిన మూడు సంవత్సరాలు మాత్రమే. సికింద్రాబాదు బోట్ క్లబ్ దగ్గరి నుంచి  సెక్రటేరియట్ వరకే. అక్కడ దిగి హోంసైన్స్ కాలేజీకి  నడిచి  వెళ్ళేదాన్ని. దూరపుప్రయాణాలు  బస్సులో  చేస్తే నాకు పడదు. గనుక  ఆ ప్రసక్తేలేదు. ఒక్కసారిగా మోసు గౌలిగూడా  బస్సుస్టాండు నుంచి మచిలీపట్నం  వరకు ప్రయాణం చేశాను. తోవపొడుగునా  ఎన్నిసార్లు  వాంతులు చేసుకున్నానో నాకే తెలీదు. అది మొదలు నేను బస్సులో  ప్రయాణం చేస్తానంటే  భయపడిపోయి  ఇంట్లోవాళ్ళే వొద్దని  కాన్సిల్  చేస్తారు ప్రపోజల్స్ ని. అలాగే  మరోసారి  రేడియోస్టేషన్ లో పని చేసేటప్పుడు  ఉద్యోగరీత్యా  సిమ్లాకి  ట్రైనింగ్ కి పంపించారు. వెళ్ళేటప్పుడూ, వచ్చేటప్పుడూ కూడా ఢిల్లీ నుంచి చండీఘర్ కీం అక్కడి నుంచి సిమ్లాకి బస్సు ప్రయాణాలే! నేను ఎన్ని వాంతులు  చేసుకున్నానో నాకే తెలీదు. బస్సులో వున్న వాళ్ళందరికి కంగారే. అప్పటినుంచి మళ్ళీ నేను బస్సులో  ఏ ప్రాంతానికీ ప్రయాణం చెయ్యలేదు. పెళ్ళయ్యాక  శ్రీవారికి వాహనం వుండడంవల్ల  బస్సు అవసరమూ కలగలేదు. నేను బస్సెక్కి దాదాపు పాతికేళ్ళుదాటుతుంది అనుకుంటే నాకే ఆశ్చర్యం వేస్తుంది. కాలేజీలో  చదివేటప్పటి మూడేళ్ళూ తలుచుకుంటే బస్సంటే ఒకరకమైన ప్రేమ! మళ్ళీ బస్సెక్కాలనిపిస్తుంది. ఆ రోజుల్లో డబుల్ డెక్కర్ ఎక్కి పై బస్సులో కూర్చుని అక్కడి నుంచి కిందకి చూడాలంటే ఏదో సరదా! ఫ్రెండ్సందరం  కలిసి  బస్సుకోసం కబుర్లు  చెప్పుకుంటూ  ఎదురుచూడడం, బస్సు రాగానే హడావుడిగా బిలబిలమంటూ  ఎక్కడం, గమ్యం చేరేంతవరకూ ఏవేవో కబుర్లు. బాల్యంలోని  తీపిగుర్తులలో బస్సు ప్రయాణం కూడా ఒక భాగమే. మా గ్రూపులో అందరికన్నా  జానవి చాలా లావుగా ముందు సబితా, సుశీలా నుంచుని  అది మధ్యలో  వుండేట్టు చూసేవాళ్ళం. డబుల్ డక్కర్ మెట్లక్కడం  ఒక మేడమెట్లెక్కినట్టే  వుండేది.     మా చిన్నతనంలోనూ  సిటీబస్సుల్లో జనం, బాగానే వుండేవారు. కాకపోతే మరీ ఇప్పుడున్నంత రాపుళ్లూ తోపుళ్లూ వుండేవి కావు. ఆకతాయిమూక  కాస్త అల్లరి పట్టించినా అదీ ఒక స్టైల్లో అందంగానే, ఆనందంగానే వుండేది. ఇప్పటిలా భయంగా ఉండేదికాదు. ఉదాహరణకి ఒకతను వుండేవాడు. తెల్లగా, నాజూగ్గా - ఆ రోజుల్లో హీరో నాగేశ్వర్రావు లాగా  చూడగానే  బుద్దిమంతుడిలా వుండేవాడు. మేము ఏ బస్సెక్కితే  ఆ బస్సే ఎక్కేవాడు. మేము ఎక్కడ దిగుతామో అక్కడే దిగేవాడు. అది గమనించిన మేము ఒక్కోసారి  బస్సు ఒచ్చినా ఎక్కడం మానేసేవాళ్ళం. పాపం, మేము తప్పకుండా బస్సు ఎక్కుతామని అనుకున్న అతడు, తోసుకుంటూ బస్సెక్కేసి, మేము ఎక్కకపోవడం చూసి, ఉస్సురంటూ  మావంకచూసి, నెక్ట్స్ స్టేజిలో దిగిపోయి  మళ్ళీ మా దగ్గర కొచ్చి  నుంచునేవాడు. చాలాసార్లు  అతడి ప్రవర్తన గురించి ఇంట్లో వాళ్ళకి చెప్పడమో లేదా బస్సులోవాళ్ళకి చెప్పి, నాలుగు తగిలించాలనో అనుకునేవాళ్ళం. కానీ అతడిని చూశాక 'పోనీలే పిచ్చాడు, మననేమీ అనడంలేదుగా' అనుకుని ఊరుకునే వాళ్ళం.      రాను రాను రోజూ  అతణ్ణి బస్ స్టాండులో చూసి అలవాటయిపోయి, ఒక్కరోజు అతడు కనబడకపోతే  చుట్టూ  కలయజూసేవాళ్ళం. ఒకరోజు మాలో అందరికన్నా  చిలిపిదైన  కుసుమ  నన్నుచూసి 'అడుగో హీరో నాగేశ్వర్రావు! పాపం, మనని పలకరించాలని  ఎలా నుంచున్నాడో' అంది. ఒక్కక్షణం అతడు బిత్తరపోయినా, వెంటనే తేరుకుని "అవునండీ సూర్యకాంతంగారూ! మీ పక్కనున్న  భానుమతిగారిని కాస్త పరిచయం చేస్తారా? లేకపోతే ఆ పక్కనున్న అంజలిదేవిని" అన్నాడు. మాకా నిక్ నేమ్స్ కాలేజీలో వుండేవి. ఇతడికెలా తెలుసబ్బా? అని ఆశ్చర్యబోయినా, అతడు మన సంగతులన్నీ కనుక్కుంటున్నాడేమో అని భయపడి చచ్చిపోయి, పిచ్చిగా వాగినందుకు చెంపలేసుకుని, మనసులోనే  ఆంజనేయ దండకం చదువుకున్నాం! ఎంతటి నిష్కల్మషమైన వయస్సు!     ఇదిలా వుండగా ఒక రోజు  ఏడో నెంబరు డబుల్ డెక్కర్ లో ఒక కొత్త కండక్టరుని చూశాం. పెద్ద బొద్దు మీసాలూ, నల్లటి రంగు, తెల్లటి పలువరుస. విశాలమైన నుదురు. బొద్దుగా ఎదిగిన జుట్టుని చక్కగా దువ్వుకున్న క్రాఫ్. మంచి బలిష్ఠమైన శరీరం, చూడగానే అందరి దృష్టినీ ఆకర్షించే పర్సనాలిటీ. దానికితోడు ఏవో సినిమా పాటలు  ఈలవేస్తూ ఈలతో పాడుతూ 'టిక్కెట్ టిక్కెట్' అని అరుస్తూ  అందరితోటి జోక్ చేస్తూ టిక్కెట్లిచ్చేవాడు. అతణ్ణి చూస్తే భయంగా ఆర్. నాగేశ్వర్రావుని చూసినట్టుండేది. అతని ప్రవర్తన కూడా అదోలా అనిపించేది. మా దగ్గరికొచ్చి ఒక్కొక్కళ్ళనే 'టిక్కెట్టు పాపా!' అని అడిగేవాడు. ఆ పిలుపు మాకు ఒళ్లుమండేది. "పాపా.....ఏమిటిట పాపా....ఇంకానయం.... చీ.... చీ.... అని పలకరించడంలేదు" అంది బిర్రుబుర్రులాడుతూ  పద్మ "ఊరుకోవే, గొడవచెయ్యకు." వారించింది కుసుమ. అతడు నాకేసి తదేకంగా చూసి, ఆ తరువాత ఏదో లోకం నుండి దిగొచ్చి అప్పుడే మేల్కొన్న వాడిలా చిరునవ్వు నవ్వేడు. నాకు ఒళ్లుమండింది. "ఏయ్.... అపర భానుమతీ! నీకు లైట్ కొడ్తున్నాడు జాగ్రత్త" అంది సబిత. "అవునే.... కళ్ళు కళ్ళు కలిపి....రేపు చెయ్యి చెయ్యి కలిపి." రాగంతో  పాడుతూ అంది జానవి. "ఛీ! నోర్మూసుకోండి!...." అంటూ ఒక్క కసురు కసిరేను వాళ్ళని. దాంతో వాళ్ళు నోరుమూసుకున్నారు. మర్నాడు మళ్ళీ అదే వరస. ఈసారి నేను డబ్బులిస్తుంటే "ఒద్దులే పాపా!" అంటూ టిక్కెట్టు చింపి చేతిలో పెట్టేడు. "టిక్కెట్టు తీసుకోకపోతే రిపోర్టు చేస్తాం." అరిచింది విజ్జి. "ఇదుగో, టిక్కెట్టు ఇచ్చేనుగా" అన్నాడు అతను నవ్వుతూ. "డబ్బులు?" అరిచింది జానవి. "ఆ పాప టిక్కెట్టు డబ్బులు నేనిచ్చేస్తానులే పాపా!" అన్నాడు. "నీకు అందరూ పాపలే! అదేమో స్పెషల్ పాప! వొట్టి బ్రూట్!" అంది విజ్జి గట్టిగా అతడికి వినబడేలాగే! అతడు వినిపించుకోకుండానే "సంసారం సంసారం ప్రేమసుధా...." పాటని విజిల్ లో పాడుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. 'టిక్కెట్, టిక్కెట్' అనుకుంటూ.       ఆరోజు నుంచి అందరూ "రావే స్పెషల్ పాపా! నీకు టిక్కెట్టక్కరలేదు" అంటూ ఆట పట్టించేవారు స్నేహబృందం.     ఆరోజు  నాజీవితంలో  మరిచిపోలేని రోజు. కాలేజీ పరీక్ష ఫీజు కట్టడానికీ, ప్రాక్టికల్స్ కీ, ఇంకా ఏవో కొన్ని పుస్తకాలు కొనుక్కోవడానికీ అయిదు వందలు నాన్న దగ్గర తీసుకొని హడావుడిగా ఒచ్చేస్తూ బ్యాగ్ లో పెట్టకుండా  చేతిలో వున్న కెమిస్ట్రీ టెక్ట్స్ బుక్ లో అయిదునోట్లు  మడిచి పెట్టేసి ఒచ్చేశాను. ఆ రోజు కెమిస్ట్రీ టెస్టు వుంది. బస్సులో కూర్చుని పేజీలు   తిరగేస్తున్నాం. సబిత దగ్గర టిక్కెట్టుకి చిల్లర లేదు. పది రూపాయల నోటుంది. నన్ను చిల్లరడిగింది. పుస్తకం పక్కనపెట్టి  జామెట్రీ బాక్స్ లోంచి  చిల్లర తీసి దానికిచ్చాను. ఇంతలో మేము దిగవల్సిన స్టేజీ రావడంలో కంగారుగా బస్సు దిగిపోయాం. ఆ తొందరలో కెమెస్ట్రీ బుక్కు బస్సులోనే వుండిపోయింది. గుండె ఆగినంత పనయింది. దాన్లో అయిదొందలున్నాయి! ఆపుకోలేక దుఃఖాన్ని కదిలిపోతూన్న బస్సువైపు బాధగా చూసి ఏడ్చేశాను. మా స్నేహబృందం అంతా కలిసి నన్ను ఊరుకో బెట్టడానికి శతవిధాల ప్రయత్నించారు. చివరకి విజ్జి వాళ్ళింటికి ఫోన్ చేసి, వాళ్ళ మమ్మీతో చెప్పి, ఇంటినుంచి అయిదొందలూ  తెప్పించి ఫీజు కట్టేసింది. ఆ రోజు పని జరిగిపోయింది. కానీ, ఆ డబ్బు వాళ్ళకి తిరిగిచ్చేదెలా? అసలే నాన్న ముక్కోపి నా అజాగ్రత్తకి నానాతిట్లూ  తిడతారు. అమ్మ సరేసరి దండకం చదివేసి నాలుగు బాదుతుంది కూడా! అన్నింటినీ మించిన నాలో బాధ. అసలే మా పరిస్థితులు ఆర్ధికంగా బాగులేని రోజులు. అతికష్టం మీద నాన్నగారు ఆ డబ్బులు నా ఫీజుకని ఇచ్చారు. అమ్మ ఇంకేదో ఖర్చు చెబుతున్నా  వినక. ఆ రోజంతా  పిచ్చిదానిలా  అయిపోయాను. ఏడ్చి ఏడ్చి కళ్ళు ఉల్లిపాయల్లా అయిపోయాయి. ఎలాగో ఇల్లు చేరుకున్నాను.     సాయంత్రం ఆరున్నర దాటింది, అప్పుడే ఇంటికొచ్చిన నాన్నకి  అసలు విషయం ఎలా చెప్పాలా అని ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నాను. అప్పటికే అమ్మ చాలాసార్లు అడిగింది. 'మొహం ఎందుకు అలా ఏడ్చినట్టుంది? కళ్లు ఎర్రబడ్డాయి' అని. తమ్ముళ్ళు అమ్మకి వంతపాడారు. ఏం చెయ్యాలో, ఎలా చెప్పాలో  ఎటూ పాలుపోక ,గేటు దగ్గర వరండాలో కూర్చున్న నాన్న దగ్గరకి చేరుకున్నాను. నా కళ్లు నాలుగిళ్ల అవతలవున్న వ్యక్తిమీద పడ్డాయి. గుండె ఆగినంత పనయింది. కాళ్ళు వొణుకుతున్నాయి. ఇంట్లోకి పారిపోవాలంటే పాదాలు భూమి కంటుకుపోయినట్టున్నాయి. అడుగు పడడం లేదు. అంతలో ఆ వ్యక్తి నన్ను చూసేశాడు. మా ఇంటి వైపే ఒస్తున్నాడు. మరింత గబగబా నడుచుకుంటూ! "ఇడియట్ ఇల్లు కూడా ఎంక్వయిరి చేసి తెలుసుకున్నాడన్న  మాట!" అనుకుంటూండగానే "నీహారికగారిల్లిదేనాండీ?" అడిగేడాయన నాన్నగారిని, నాకేసి చూస్తూ? నాన్నగారు అతనికేసీ,  నాకేసీ అదోలా చూసి "అవును మీరెవరూ?" అనడిగేరు. "అంతలోనే అతడు నాకేసి చూచి చిన్నగా నవ్వుతూ "నా పేరు సుందరం నేను బస్ కండక్టర్ని. ఈ పాప వెళ్ళే రూట్ లోనే నెల రోజులుగా డ్యూటీ పడింది నాకు. ఏడో నెంబరు బస్సులో ఈ రోజు ఈ పాప మా బస్సులో ఈ పుస్తకాన్ని మరిచిపోయింది మామూలుగా అయితే రేపొచ్చినప్పుడు  ఈ పుస్తకాన్ని ఇచ్చేసేవాడిని. కానీ ఇది తిరగేసే సరికి ఇందులోనుంచి  అయిదువందల రూపాయల నోట్లు కనబడ్డాయి. డబ్బూ పుస్తకం రెండూ పోయాయని పాప దిగులు పడుతుందని, పైగా పారేసినందుకు మీరు ఏం కోప్పడతారో అనీ వెంటనే పుస్తకంమీదున్న పేరూ అడ్రసు చూసి, నా డ్యూటీ అయిపోగానే,  మీ ఇల్లు వెదుక్కుంటూ వొచ్చాను" అని డబ్బునీ, పుస్తకాన్నీ నాన్న చేతికందించాడు సుందరం కండక్టర్.     నాన్నగారు  అతని చేతిలోంచి  పుస్తకాన్నందుకుని  చూశారు. అది నా పుస్తకమే. అతని చేతిలోని డబ్బునీ తీసుకున్నారు. ఈ కాలపు పిల్లల అజాగ్రత్త గురించీ, చదువు సంధ్యలు గురించీ నాన్నగారొక క్లాసు తీసుకున్నారతనికి.     పాపం! అతడు మంచి బాలుడిలాగా  నాన్నగారు చెప్పేదంతా వింటూ వొచ్చాడు. "ఇంకా ఈ పిల్లలు నయం సార్! కొందరొస్తారు. చదువుకోవడానికెళుతున్నారో, కాలక్షేపానికెళుతున్నారో అర్ధం కాదు. బస్సులో వాళ్ళు చేసే అల్లరి కూడా అంతా ఇంతా కాదు. ఇక మొగపిల్లల సంగతి సరేసరి. ఎంతో కష్టపడి తల్లిదండ్రులు వారిని చదివిస్తూ వుంటే ఏ బాధ్యతా లేకుండా చేతిలో పుస్తకాలూ, జేబులో బీరుసీసాలు పెట్టుకుని వెళ్ళే పిల్లల్ని చూస్తే బాధనిపిస్తుంది" అన్నాడు సుందరం డబ్బును మరోసారి చూసి జేబులో పెట్టుకుంటూ, నాన్నగారు అతనికి థాంక్స్ చెబుతూ, కృతజ్ఞతాపూర్వకంగా లోపలికి ఆహ్వానించారు. అతను లోపలికొచ్చి  కూర్చుని "కాసిని మంచినీళ్ళియ్యి పాపా!" అన్నాడు. భయం భయంగానే వెళ్ళి మంచినీళ్ళు తెచ్చి గ్లాసందించాను. "రావుగారూ! మీ పాపని చూస్తే అచ్చు నాకు మా చెల్లాయి జ్ఞాపకమొస్తుందండీ! విచిత్రం! ఎంత పోలికో! అందుకే, పాప బస్సెక్కుతే దిగేదాకా ఆమెనే చూస్తూండేవాడిని. అందుకు పాప నన్ను చూసి కోపగించుకోవడం, విసుక్కోవడం కూడా నాకు తెలుసు. కానీ, బస్సులో పాపకి నా అభిప్రాయాన్ని ఎలా చెప్పగలను? నేను నవ్వినప్పుడల్లా పాప పళ్ళుకొరికేది. టిక్కెట్టు నా డబ్బులతో కొని ఎక్కౌంట్ చూపించేవాణ్ణి. పాప దగ్గర డబ్బులు తీసుకోనందుకు కూడా పాపా, వాళ్ళ ఫ్రెండ్సందరూ ఏవేవో అనేవారు. కాని నా చెల్లెలి దగ్గర నేను డబ్బులు తీసుకుని టిక్కెట్టెలా ఇవ్వగలను?" అతని గొంతు ఆర్ద్రతతో నిండిపోయింది. కళ్ళల్లోని తడి తళుక్కున మెరుస్తోంది.     అతనిలోని సోదరి ప్రేమకు నాన్నగారు కూడా చలించిపోయినట్టున్నారు. "మీ చెల్లెలు ఎంత అదృష్టవంతురాలు, ఈ రోజుల్లో కూడా ఇంత అభిమానమున్న  అన్నయ్య వున్నందుకు ఆమె గర్వపడాలి. ఎక్కడున్నారు ఆమె? ఏం చేస్తున్నారు?" అడిగేరు. "ఆమె ఈ ప్రపంచంలో లేదు. రెండు సంవత్సరాల క్రితం కేన్సర్ వ్యాధితో మరణించింది."  మరి మాట్లాడలేకపోయాడు సుందరం. గుండె బాధతో గొంతులో అడ్డుపడిపోతోంది. కన్నీళ్లు సెలయేరులా అతని చెంపల మీదుగా కారిపోయాయి. నా గుండె పగిలిపోయినట్టనిపించింది. అతని గురించి అంత అసహ్యంగా  అనుకున్నందుకు, తనమీద తనకే ఒళ్ళు మండిపోయింది. "అన్నయ్యా!" అని నోరారా పిలవాలనిపించింది. కాఫీ పట్రా అమ్మా!" అన్నారు నాన్నగారు. గబగబా వంటింట్లోకెళ్ళి, నేనే కాఫీ కలిపేసి అతని కందించాను. నవ్వుతూ కాఫీ కప్పందుకుని, "థాంక్స్ పాపా!" అన్నాడు.     "ఒస్తూవుండండి మీ చెల్లెల్ని చూడ్డానికి అప్పుడప్పుడు సుందరంగారూ!" అన్నారు నాన్నగారు, అతనికి ప్రతిఫలంగా ఒక వంద నోటుని అందిస్తూ.     "సార్!....మీ డబ్బు మీకు అందించినందుకు నాకు ప్రతిఫలమా? ఒద్దు సార్! మానవతకి డబ్బుతో వెల కట్టకండి. పైగా, నేనిలా వెతుక్కుంటూవొచ్చి నా చెల్లెలి రూపంలో వున్న పాపని, నీహారికని ఒక్కసారి చివరిగా చూసిపోవాలన్న  స్వార్ధంతో కూడా వొచ్చాను" అన్నాడు.     చివరి మాటలు నన్నూ నాన్నగారినీ కూడా ఆశ్చర్యపరచాయి.     "చివరిసారి అంటావేంటి బాబూ?" అడిగేరు నాన్నగారు.     "నాకు ఈ వూరి నుంచి  బదిలీ అయింది. నిజామాబాద్ వేశారు" అన్నాడు.     ఎందుకో నా గుండెల్లో ముల్లు గుచ్చుకున్నట్టయింది!     "పోనీ, హైదరాబాదొచ్చినప్పుడల్లా  మా ఇంటికి రండి - మీ చెల్లెల్ని చూసిపోదురు గాని. ఇంకా మీలాంటి నిజాయితీపరులూ, మానవతా విలువలూ వున్నవారు  వుండబట్టే, ఈ ప్రపంచం ఈ మాత్రంగానైనా నిలుస్తోంది. స్వార్ధం పెరిగి, అభిమానాలూ, ఆప్యాయతలూ అంతరించి స్వంత అన్నదమ్ములూ అక్కచెల్లెళ్ళే కత్తులు నూరుకుంటూన్న  ఈ రోజుల్లో మీలాంటివారు నూటికీ కోటికీ ఒక్కరుంటారు." నాన్నగారు ఆవేశంగా అంటున్నా ప్రతీ అక్షరం నిజమనిపించింది. సెలవు తీసుకుని సుందరం వెళ్ళిపోయాడు.          అతడు లేని బస్సు ఎక్కబుద్ది కాలేదు! ఎలాగో ఆ సంవత్సరం చదువు పూర్తి చేశాను. అంతలో నాకు పెళ్ళయిపోవడం, ఇండియానే ఒదిలిపెట్టి పోవడం జరిగింది. ఎన్నేళ్ళు గడిచినా బస్సు ప్రయాణం అంటే సుందరం కండక్టరే కళ్ళకు కట్టినట్టు కనిపిస్తాడు. ఇలాంటి నిజాయితీపరులకి ఒక ఇంక్రిమెంటు ఇవ్వడమో, ప్రమోషనివ్వడమో, ఆర్. టీ.సీ వాళ్ళు చేస్తే బాగుంటుంది.     నాన్నగారు వివరాలన్నీ రాస్తూ అతనికి ఇంక్రిమెంటు రికమెండ్ చేస్తూ ఉత్తరం రాశారుట. కానీ, ఏం జరిగిందో ఫలితం తెలుసుకునే అదృష్టం మాకు లేకపోయింది. నేను భర్తతోసహా అమెరికాకి వెళ్ళిపోవడం, నాన్నగారికి హైదరాబాదు నుంచి బొంబాయి ట్రాన్స్ ఫర్ అవ్వడం వెంటవెంటనే జరిగిపోయాయి. కాలచక్రంలో ఎన్నో సంవత్సరాలు దొర్లిపోయినా, సుందరం కండక్టరుని మాత్రం మా ఇంటిల్లిపాదీ ఇప్పటికీ జ్ఞాపకం చేసుకుంటుంటాం.                                                                                                                   (ఆర్టీసీ ప్రస్థానం మాసపత్రిక 1994) 

    8. వాక్యాల గమనం:     రూళ్లులేని కాగితాల మీద వ్రాసేవాళ్లు సాధారణంగా కాగితానికి తిన్నగా నేరుగా వ్రాయాలను కుంటారు  కానీ, వారి పని ఒత్తిడి,మూడ్ బట్టి ఒక్కొసారి వాక్యాలు పైకి వెళ్లిపోతూ వుంటాయి. మరోసారి క్రిందకు జారిపోతూ వుంటాయి. దీనిబట్టి  కూడా ఆయా వ్యక్తుల మనస్తత్వాన్ని మనం పట్టుకోవచ్చు.     A.వాక్యాల్ని తిన్నగా వ్రాసేవారు:     వాక్యాన్ని కాగితానికి తిన్నగా తీసుకెళ్లేవాళ్లు చాలా నెమ్మదస్తులు. పెద్ద పెద్ద పదవులు మీద ఆశలేనివారు, నీతికి నిజాయితికీ కట్టుబడేవాళ్లు అయివుంటారు.      1. సముద్రం మధ్యలో శాంతంగా గంభీరంగా నిలిచివుండే రాక్ ఆఫ్ జిబ్రాల్ట్ ర్  లాంటి వ్యక్తి మీరు. త్వరగా ఆవేశపడటం మీ అభిమతం కాదు. అవతల వాళ్లుమిమ్మల్ని ఎంతగా రెచ్చగొట్టి తమ చూపులతో చేష్టలతో మిమ్మల్ని లొంగదోసుకోవాలనుకుంటారో, మీరంతగా బిగుసుకుపోతారు.     2. ప్రశాంతంగా, ఒంటరిగా గడపడం అంటేమీకు ఇష్టం మిమ్మల్ని మీ మానసిక ప్రశాంతతను భంగం చెయ్యనన్నాళ్లు మీరు నెమ్మదస్తులుగా గంభీర స్వభావులుగా కాలం గడుపుతారు. ఏళ్ల తరబడి కొందరు మిమ్మల్నివిసిగిస్తున్నా మీరు భరించగలుగుతారు. మీ ప్రశాంతతకు ఆపు కోలేనంత గాయంచేస్తే అప్పుడు మీలోని కోపం లావాలా ఎగజిమ్మి చుట్టుపక్కల వాళ్లను సర్వనాశనం చేస్తుంది. అనడం కంటే  సమూలంగా  తుడిచిపెట్టేస్తుంది అనడం సరియైనది.     3. కొంత మందికి  ఎంత ఓపిక వుంటుందంటే  జీవిత కాలం మొత్తంలో ఒకటిరెండు సార్లు మాత్రమే ఇలా రెచ్చిపోతారు.     4. మీమీ కోపాలకి కారణాలు చాలా వింతగా అనిపించవచ్చు. ఉదాహరణకి ఇంటికి తెచ్చిన ఆఫీసు ఫైల్ లో ఏదోవ్రాసుకుంటూవుంటే వెనకాలనుంచీ మీపై బిందెడు నీళ్లు కుమ్మరించిన మీ భార్యను మీరు ఏమీ అనకపోవచ్చు. అదే, ఏదో విషయమై వంటింట్లో  మీ పిల్లవాడిని మీ భార్య తిడితే మీరు ఆమెపై విరుచుకుపడొచ్చు.     5. మీరు అవసరమైతే తప్ప సాధారణంగా అవతలవాళ్లకి సలహా ఇవ్వరు. మీరు ఏసందర్బంలోనైనా కంగారు పడటంగానీ,నెర్వస్ నెస్ ఫీలవటం గానీ చెయ్యరు.     6. మీరు ఒకొసారి మీ మాటలతో అవతల వాళ్లని కఠినంగా దండించి నప్పటికీ మంచి చేస్తుందే తప్ప చెడుచేయదు.     7. మీ నెమ్మదితనం మీ చుట్టుపక్కల వాళ్లకి చేతకాని తనంగా అనిపించవచ్చు. మీ పట్టుదల మొండితనంగా అనిపించవచ్చు. కానీ, ఒక్క విషయం మాత్రం గుర్తుంచుకోండి. మీరేమిటో మీకు కరెక్ట్ గా తెలుసు.     8.మీమీద ఇతరులు వేసే జోకులు లెక్కచేయని మీరు, ఎవరేనా అరటిపండు తొక్కమీద జారిపడితే నవ్వటం ముక్కుమీద పెద్ద మచ్చవుంటే చూసి వెక్కిరించడం లాంటివి చేసి వారికి కోపాన్ని తెప్పిస్తారు. అయితే అవతలవాళ్ల బలహీనతలను చూసి ఏడిపించాలనే సరదామీకు వున్నప్పటికీ అదిమరీ వాళ్లని నష్ట పరచే విధంగా వుండదు.     9.మీరు నిర్దిష్టమైన గమ్యాన్ని ముందే నిర్దేశించుకొని అటువైపు సాగిపోటానికి ఇష్టపడతారు.  అమ్మాయిలంటే/ అబ్బాయిలంటే మీకు అమితాశక్తి వున్నా మీరు వెంటబడటం కన్నా వాళ్లే మీ వెంట పడటాన్ని ఇష్టపడతారు.     10. ఒక మంచి గృహస్థు(లేదా గృహిణి)అనిపించుకోవటానికి ఇష్టపడతారు మీరు.     11. మహా అయితే తొందరగా నడిచివెళ్లి గమ్యాన్ని చేరుకోవాలనుకుంటారే తప్ప పరుగెత్తాలనుకోరు.     12. మనిషి అన్నవాడికి ధనబలమే కాదు. గుండెబలం కండబలం కూడా వుండాలన్నది మీ ఆశయం అటువంటి వ్యక్తులనే మీరు ప్రేమిస్తారు. దురదృష్టవశాత్తూ మీరు బలహీనులైతే, మీ కొడుకు/ కూతురుని హెవీ వెయిట్ ఛాంపియన్గా చూడడానికి మీరు ఇష్టపడతారు.     13. ఒకసారి మీరు అనుకున్నవి మీ చేతికి అందాక ఇంకా ఏవో కావాల నుకోకుండా అక్కడితో తృప్తి పడతారు.     14. ఒక అమ్మాయినో! అబ్బాయినో చూసి ఇష్టపడ్డాక ఇక వేరే ఆలోచనలనీ మీ మనసులోకి రానివ్వరు.     15. వాక్యాన్ని మొదలు పెట్టిన దగ్గరనుంచీ స్ట్రయిట్ గా తిన్నగా చివరివరకూ తీసికెళ్ళి చేతివ్రాతను అందంగా కాగితంమీద గీతలు  గీసినట్లు వ్రాయగలిగే స్త్రీలు చాలా సహనపరులై వుంటారు. ఎంత సహన పరులంటే - మీకొలీగ్ తో  చెట్టాపట్టా లేసుకుంటూ తిరిగే మీ భర్త మీ కళ్ళబడ్డా - ఆమెను మీ కళ్లముందు ముద్దుపెట్టుకుంటే  తప్ప మీకు కోపంరాదు. ఒకసారి వచ్చిందంటే మాత్రం ఆమె, మీ భర్త సమూలంగానాశనం అయ్యారన్నమాటే.     16. మీరు చాలా ఎత్తరి. ఇది మీ మనసుకి సంబంధించినది. శరీరానికి సంబంధించిన మాట కాదు. జీవితంలో ఎన్ని ఆటుపోట్లు ఎదురైనా వాటి ఎత్తుకి వెళ్లి మళ్లీ దిగి వాటితో సమానంగా జీవితాన్ని లాగే శక్తి సామర్ద్యాలు గల వ్యక్తులు మీరు.

                                                                         19         రోషణీ బుసకొట్టే కళింగనాగులా నవ్వుతూంది. రాఘరావును చూస్తూనే.....         సుమారు రెండువందల డైబ్భైమంది ప్రయాణీకులతో నిండిన ఆ విమానంలో ఆ క్షణాన ఎలామతి సంచలనం రేగిందంటే హఠాత్తుగా హాహాకారాలు ఆర్తనాదాలు మిన్నుముట్టాయి.         నేలకి అప్పటికే ఇరవై రెండువేల అడుగుల ఎత్తులో గంటకు అయిదువందల ఏభై నాటికల్ మెయిల్స్ వేగంతో ప్రయణం చేస్తూంది విమానం__         ఇంతలో ఓ ఎయిర్ హొస్టేస్ ఉద్వేగంతో కాక్ పిట్ వేపు పరుగెత్తింది కెప్టెన్ కు తెలియపర్చాలని__         ప్రద్యుమ్నరావు వణుకుతూ రాఘరావువేపు.... చూసేడు__         భయంకరమైన నిస్సహాయత .... నేలకాదది దూకి పారిపోవటానికి గాని ఆత్మరక్షణ చేసుకోవటానికిగాని.         "రాఘవరావు అంకుల్! ఇప్పుడే మంటూంది నీ మనస్సు __ నిన్ను నమ్మిన నా తల్లి నీ పై వుంచిన బాధ్యతని నమ్మకద్రోహంతోనీకనుకూలంగా మార్చుకుని ఎదిగిపోయినందుకు సంబరమంటూండా లేక నిస్సహాయంగా కలి బూడిదైన ఆరూపం గుర్తుకొచ్చి పశ్చాత్తాప పడతానంటుందా.... ఒరేయ్ .... మీ రాక్షసమూకలో చివరి వ్యక్తులైన మిమ్మల్ని మాత్రం ఎలా తప్పించుకొనిస్తావ్రా ..... అందుకే ఆత్మరాక్షర్ధం మీరు డీల్లీ పారిపోతున్న                                ____________________                                 డబ్ల్యు ఫర్ విల్                           ______________________         నిజాన్ని గ్రహించిన నేను యుక్తిగా మిమ్మల్ని కడతేర్చే చివరి పథకం వేసాను"         అబద్దం కాదది.            "ఆర్కే కాంటినేంటల్" స్టార్ట్ హొటల్లో డ్రైవరుగా ప్రస్తుతం పనిచేస్తున్న మధుసూదనం అండంతోనో తన  ప్రణాళికను అమలు పరిచిందామే.         ఇండియన్  ఎయిర్ లైన్స్ హైదరాబాద్ విభాగంలో  ఆహార పదార్ధాలను సరఫరా చేసేది ఆర్కే కాంటినెంటల్  హొటల్ మాత్రమె.         అందుకే రోషణీకి కష్టంకాలేదు . మూడువందల పెకేట్లుగల సమోసాల్లో ఒకటిగా ఓ 'రేపరు' లో టైంబాంబును అమర్చింది.....         విమానాశ్రమంలో "సేక్యూరీతి చెక్ గాని" ఎక్స్ ప్లోజన్  కేనింగ్" గాని జరగనిది ఒక్క కేటరింగ్ సప్లయి విషయంలో మాత్రమె.          అప్పటికే ఓ ఎయిర్ హొస్టస్ ద్వారా నిజాన్ని తెలుసుకున్న కెప్టెన్ గురుచరణ్ సింగ్ ఫాలభాగాన్ని అలుముకున్న ముచ్చెమటల్ని తుడుచుకుంటూ గ్రౌండ్ కంట్రోల్ కి వైర్ లేస ద్వారా విషయాన్ని తెలియపరిచాడు......         డీల్లీ చేరాలంటే ఇంకా ఒక గంటా పదినిముషాలు పడుతుంది.....         గ్రౌండ్ కంట్రోల్ విభాగంలో రాడార్ ను గమనిస్తున్న అధికారి వార్తా వినగానే సెకండ్ల వ్యవధిలో విమానాశ్రయ భద్రతాధికారులకి అటు డీల్లీ విమానాశ్రాయానికీ సందేశాన్ని పంపేడు__         ఆ వార్త అరక్షణంలో దావానలంలా దాటి హైదరాబాద్ ను చుటుముట్టింది....         'ఒక ముఖ్య ప్రకటన' అంటూ రేడియాలన్నీ తమ కార్యాక్రమలన్నింటిని మధ్యలో ఆపి శ్రోతలకు ప్రమాదాన్ని ఎరుకపరిచాయి.          ప్రజల్లో సంచలనం __-         హైజాక్ వార్తను అదేరోజు విడుదలైన  ఆదివారం వారపత్రికలో చదివిన పాఠకులు ఇదికూడా యధతతంగా జరగబొంతూందని తెలుడుకోవడంతోపాటు అందులో ప్రయణంచేస్తున్న ముఖ్యమంత్రి తదితర ప్రయాణీకులు భవిష్యత్తు ఏం కాబోతున్నది తెలుసుకునే ప్రయత్నంగా చర్చించుకుంటూ ఎయిర్ పోర్టు వేపు పరుగులు పెట్టారు......            డిజిపి పోలీసు కమీషనర్లు తక్కిన ఉన్నధికారులు విమానాశ్రమం అధికారులతో ఫోన్లద్వారా చర్చిస్తూ టెన్షన్ లో మునిగిపోయారు......         అప్పటికి  రోషణీ చెప్పిన టైంప్రకారం విమానంలో బాంబు ప్రేలడానికి మరో పద్నాలుగు నిముషాల వ్యవధి మాత్రమె వుంది__         అప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది డిజిపికి వైదెయ అరెస్టు కాబడిన విషయం......                                                          *    *    *    *            "అమ్మా రోషణీ" రాఘవరావు చేతులు పట్టుకున్నాడు. "వెంటనే అదెక్కడ వున్నదీ చెప్పకపొతే  మాతోపాట్టు  ణీ ప్రాణాలూ పోతాయి."         "ఇంకా నేను బ్రతికే వున్నాననుకుమ్తున్నావా బాబాయ్......" కర్కశంగా  జావాబుచ్చింది కళ్ళనుంచి రోషాగ్నుల్ని చిమ్ముతూ "ఏనాడైతే అమ్మాయీ  నయవంచనకి బలై బూడిదయిందో అప్పుడే యీ రోషణీ చచ్చిపోయింది. ఇప్పుడున్నది మీ చావారిక్షణాల్ని చూస్తూ పగలబడి నవ్వాలను కునే రోషణీ ప్రీరాత్మమాత్రమే"         "రోషణీ" వణికిపోతున్నాడు... చాలా చాలా స్వల్ప వ్యవధిలో అసాధరమైన మేధాశక్తి తో ఒక ఉన్నత స్థానాన్ని కైవలం చేసుకున్న రాజకీయ దూరంధరుడు రాఘవరావ్ ఈక్షణాన నిస్సహాయంగా అర్ధిస్తన్నాడు "చెప్పమ్మా.... నీకేం కావాల్సినా  ఇస్తాను..... నా సర్వస్వం ఒడ్డినీకు శిక్ష పడకుండా చూస్తాను. నాయా వధాస్థితినీ నీ పీర    ్ణరాసి__"  

     "తడలో ఆ గోడవున్ మీద దాడి చేయగలిగితే" శతృఘ్న వేపు సూటిగా చూస్తున్నాడు ఆదిభిక్షు.          శతృఘ్న ఆలోచనలో పడ్డాడు.                                               *    *    *    *    *          అమీర్ పేటలోని ఓ ఇరానీ రెస్టారెంట్.          సమయం సాయంత్రం ఐదు గంటలు.          ఇరానీ రెస్టారెంటు పక్కనున్న పాన్ షాపు దగ్గర నిలబడ్డాడు ఆదిభిక్షు.          సరిగ్గా నాలుగున్నరకి ఆ రెస్టారెంట్ దగ్గరికి ఆదిభిక్షును రమ్మన్నాడు శతృఘ్న.          ఎందుకు రమ్మన్నాడో అర్ధం కావడంలేదు.          ఇక్కడికి, ఈ సమయానికి ఎందుకు రమ్మన్నాడు? ఏదైనా క్లూ దొరికిందా?          గతవారం రోజుల్నుంచి శతృఘ్న ఎత్తుగడలేవీ అర్ధం కావడం లేదు ఆబిభిక్షుకి ఏదయినా మాస్టర్ ప్లాన్ వేస్తున్నాడా!          ఆదిభిక్షు దృష్టి రెస్టారెంట్ ముందు అప్పుడే వచ్చి ఆగిన ఆటోమీద పడింది.          ఆటోలోంచి దిగుతూ-          శతృఘ్న.          "ఏంటి సార్....ఏంటిది....జీపేవైంది..." ఎదురుగా వెళ్ళాడు ఆదిభిక్షు.          "ముందు లోనకి పదండి.... మాట్లాడుకుందాం..." రెస్టారెంట్ లోని ఏసీ రూమ్ లోకి నడుస్తూ అన్నాడు శతృఘ్న.          గత నాలుగు రోజుల్నుంచి సిటీలోని కళ్ళు కాంపౌండ్స్ మీద కన్నేసి ఉంచాడు ఆదిభిక్షు.          ఆ డ్యూటీ వేసింది శతృఘ్నే.          ఏ కల్లు కాంపౌండ్ కి ఎవరెవరు వస్తున్నారు.... అనుమానం ఉన్న వ్యక్తుల్ని ఫాలో కావడం.... అవసరమైన ఇన్ ఫర్ మేషన్ ని ఎప్పటికప్పుడు ఫోన్ ద్వారా తెలియజేయడం.... ప్రస్తుతం ఆదిభిక్షు డ్యూటీ అది.          "ఇవాళ ఏ స్పాట్స్ విజిట్ చేసావ్..." అడిగాడు శతృఘ్న. డిపార్ట్ మెంట్లో సీనియార్టీ వల్ల మొదట రెండు రోజులూ బహువచనంతోనే గౌరవించాడు ఆదిభిక్షుని శతృఘ్న.          ఆదిభిక్షు అందుకు ఒప్పుకోలేదు.          "నా వయసు... నా మీద గౌరవం... మనసులో ఉంటే చాలు సార్...మన డిపార్ట్ మెంట్ ఎలాంటిదో మీకు తెలుసు....సబార్డినేట్ గానే నన్ను చూడండి సుపీరియర్ ఆఫీసర్ గా నన్ను మీరనొద్దు. నువ్వంటే చాలు. అలా పిలిస్తేనే నాకు హేపీ..."          అప్పటినుంచీ ఆదిభిక్షును మామూలుగానే పిలుస్తున్నాడు శతృఘ్న.          "ధూల్ పేట సార్.... నేనక్కడకు వెళితే... మామూళ్ళకు వచ్చారనుకున్నారు.... ధూల్ పేటకు ఎవడొచ్చినా, పోయినా తెల్లవారుజామున మూడు, ఐదు గంటల మధ్య జరుగుతుంది సార్.... అలాగే కల్తీ సరుకు కూడా అదే టైంలో వస్తుంది సార్.... ఎన్ ఫోర్స్ మెంట్ సెల్ పెట్టాక... ఇంతకు పూర్వంలా సరుకు రావడం లేదని వాళ్ళే చెప్తున్నారు సర్.... కానీ..."          "కానీ...?"          "ఇంకో ఇంపార్టెంట్ న్యూస్ తెల్సింది సర్... జామేరాత్ బజార్ దగ్గర ఓ అడ్డా ఉందట.... అబ్బయ్యనాయుడు మిగతా లిక్కర్ సిండికేట్ సప్లయ్ చేసే సరుకు.... మొదట అక్కడ కొస్తుందట....అక్కడ నుంచే సిటీలోకి వెళుతుందట... మనం జామేరాత్ బజార్ మీద ఓ కన్నేస్తే..."          ఆలోచనలో పడ్డాడు శతృఘ్న.          "అసలు మనం ఇక్కడెందుకు కల్సుకున్నాం సర్" ఆసక్తిగా అడిగాడు ఆదిభిక్షు.          "చెప్పుకో చూద్దాం..." నవ్వుతూ అన్నాడు శతృఘ్న.          "నేను చెప్తా..." సరిగ్గా అదే సమయానికి డోరు తెరుచుకుని వచ్చాడు కూర్మారావు.          అలవాటుగా సెల్యూట్ చేశాడు కూర్మారావు.          "ఇది ఆఫీసు కాదు... రెస్టారెంట్. ఎవడయినా చూస్తే పిచ్చోడనుకుంటారు. కూర్చో" కామెంట్ చేసాడు శతృఘ్న.          "మనం పోలీసులమని తెలీకపోతే సర్వర్లు కూడా భయపడడండీ బాబూ... అందుకే పోలీస్ స్టయిల్లో ఈ సెల్యూట్..." కూర్చున్నాడు కూర్మారావు.          "నువ్విక్కడకు ఎలా వచ్చావ్" అడిగాడు ఆదిభిక్షు.          "హైకమాండ్ ఇన్ స్ట్రక్షన్స్ అండీ బాబూ..." శతృఘ్నవేపు చూసి నవ్వి-          "చెప్పెయ్యనా బాసూ" అన్నాడు.          "చెప్పు... చెప్పకుండా నువ్వు ఆగవు కదా."          "ఆదిభిక్షూ.... రెడ్ హిల్స్ లోని మన ఆఫీసులోని కొంతమంది వ్యక్తుల్ని మన డి.సి.పి. గారు నమ్మడం లేదు ఆఫీసులో ప్రతిక్షణం ఏం జరుగుతోందో లీక్ అవుతోందని అనుమానం. అందుకే ఇక మీదట కీలకమైన చర్చలన్నీ పార్కుల్లోనూ, హోటల్లోనూ, రోడ్డుమీద జరుగుతాయన్న మాట" జోగ్గా అన్నాడు కూర్మారావు.          "ఎస్.... మిస్టర్ ఆదిభిక్షూ...ఎక్సయిజ్ డిపార్ట్ మెంట్ నుంచి డిప్యుటేషన్ మీద ఎన్ ఫోర్స్ మెంట్ సెల్ కొచ్చిన కొంతమందిని అనుమానించక తప్పడం లేదు.... ఇప్పటికే వాళ్ళ చర్యల మీద నిఘా పెట్టాను...అందుకే మన జాగ్రత్తలో మనం వుండక తప్పదు."          "యూ ఆర్ కరెక్ట్ సర్....ఈ విషయాన్ని నేనే మీతో చెప్దామనుకున్నాను సర్... మీ పి.ఏ. రమాకాంత్....డి.ఎస్.పి. ప్రసాద్ బాబు వాళ్ళు మన మనుషులు కారు" చెప్పాడు ఆదిభిక్షు.          అదే సమయంలో లోనికొచ్చాడు ముకుంద్.          "కమాన్ ముకుంద్..."          ముకుంద్ వచ్చి కూర్చున్నాడు.          "మిస్టర్ ఆదిభిక్షు..... డిపార్ట్ మెంట్ లో ఒక సీనియర్ మెంబర్ గా చెప్పండి....మనం ఎట్లా ప్రొసీడ్ అవుదాం..." అడిగాడు శతృఘ్న.          "లిక్కర్ సిండికేట్ ఒక మహావృక్షం సార్. మనకు తల కన్పిస్తుంది తప్ప వేళ్ళు కన్పించవు. అబ్బయ్యనాయుడు దానికి తల- అది రావణాసురుడి తల....ఎన్నిసార్లు ఆ తలని ఖండించినా అది మొలుస్తూనే వుంటుంది- అందుచేత- పక్క వేర్లని ఒక్కొక్కటిగా నరుక్కుంటూ వెళ్ళాలి.          అబ్బయ్యనాయుడు మొత్తం వ్యాపారాల మీద కన్రెప్ప పాటులో దాడులు జరగాలి- అప్పుడే మనం అనుకున్న లక్ష్యాన్ని చేరుకోగలం-"          "ఓ.కే దాడులు చేస్తాం- ఇంతకు పూర్వం- దాడులు జరిగాయి- ఏవయింది? ఏవయినా దొరికాయా?" ప్రశ్నించాడు ముకుంద్.    "ఆ దాడులు ఫెయిలవడానికి డిపార్ట్ మెంట్ లో వున్నా లోపాలే కారణం మిస్టర్ ముకుంద్- మన డిపార్ట్ మెంట్ లో వున్న వ్యక్తులు సహకరించడంవల్లే అబ్బయ్యనాయుడు అన్ని రకాలుగా తప్పించుకుంటున్నాడు" ఆవేశంగా అన్నాడు ఆదిభిక్షు.          "అబ్బయ్యనాయుడికి చాలా వ్యాపారాలున్నాయి. ఆ వ్యాపారాలన్నీ ధర్మంగానే నడుస్తున్నాయా... తను చేసే ప్రధానమైన వ్యాపారానికి ఈ వ్యపరాల్ని ముసుగ్గా పెట్టుకున్నాడు. అంతే.... ఫర్ ఎగ్జాంపుల్....డిస్టిల్డ్ బాటిల్స్ బిజినెస్....అది సిటీలోనే వుంది- బిస్కెట్స్ ఫాక్టరీ.....స్పిన్నింగ్ మిల్స్....చెప్పుకుంటే చాలా వున్నాయి. వీటి ముసుగులో ఏం జరుగుతోందన్నది కావాలి.....ఇన్ కంటాక్స్ సేల్స్ టాక్స్ సక్రమంగా కడుతున్నాడా అన్నది కావాలి....మనం చట్టపరంగా ప్రొసీడ్ అయితేనే తప్ప అబ్బయ్యనాయుడ్ని పట్టుకోలేం" తన సందేహాన్ని వ్యక్తం చేసాడు శతృఘ్న.

 1.    ఓషధులందు సోముడు ప్రభువుగా గలవి ఉన్నవి. బహు విధములవి, వందల రకములవి ఉన్నవి. వీటిని అన్నింటిని బృహస్పతి ఓషధులుగా ఏర్పరచినాడు. అవన్నియు మమ్ము రోగారూప పాపముల నుండి విముక్తి కలిగించును గాక.     2.    జలములు నన్ను శతపథ పాపముల నుండి విముక్తులను చేయును గాక. వరుణుని పాపముల నుండి విడిపించును గాక. యముని పాపబంధముల నుండి విడిపించును గాక. సమస్త దేవతల పాపముల నుండి మేము విముక్తులము అగుదుము గాక.     3.    జాగ్రత్త సుప్తావస్థలందు నేత్రములు, మనసు, వాక్కుచే చేసిన పాపముల నుండి పిత్రుదేవతలకు అర్పించిన స్వధచే - సోమ దేవత నన్ను రక్షించును గాక.                                                    రెండవ సూక్తము -47     వినియోగము :-       1) ఈ రెండు తృచలచే సంగ్రామ విజయ కర్మమున ఘ్రుత హోమము, సక్తుహోమము ధనువు రూపము గల అగ్నిలో ధనువు వంటి సమిధల ఆధానము, సంపాతిత అభిమంత్రిత ధనుస్సును అందించుట  చేయునది.         వీని పాఠము అపరాజిత గణములందున్నది. అట్టి అవసరములందు వాని వినియోగము.               ఇంద్రమహాఖ్యనామ కర్మమున వీనిచే పూర్ణహోమము చేయునది. ఈ కర్మమందే వీనిచే పశువధ చేయునది. ఇంద్రుని ఉపస్థానము చేయునది.           2) రెండవ త్రుచచే మహా వ్రతమున ఉన్న వానిని బ్రహ్మ దీనిచే అనుమంత్రించునది.         పరసేన విద్వేషణ కర్మమున ఈ త్రుచచే రాజు సేన వైపు మూడు మారులు వెళ్ళునది.     1.    ఈ యజ్ఞము శత్రు పరాజయ కారకము అగును గాక. ఇంద్రుడు, అగ్ని, సోముడు శత్రుపరాజయ కారకులు అగుదురు గాక. శత్రువుల సమస్త సేనలను పరాజితులను చేయు శక్తి కొరకుగాను అగ్నికి ఈ హవిస్సును అర్పించుచున్నాను.     2.    మిత్రావరుణులారా! మీకు హవి అర్పించుచున్నాము. స్వీకరించండి. సంత్రుప్తులు కండి. ఈ రాజునకు మధుర భావమున ప్రజాబలము కలిగించండి. పాపకారిణి నిర్రుతిని మాకు పెడముఖముగా ఉంచి బాధించండి. శత్రువుల వలన కలిగిన పాపములనుండి మమ్ము విముక్తులను చేయండి.         3.    మిత్రులగు సైనికులారా! ఈ రాజును శూరులుగ అనుసరించండి. ఉగ్రుడగు ఇంద్రుని వలె హర్షించండి. సంరంభము చేయండి. ఓజస్సుచే గ్రామములను, గోవులను జయంచుచు వజ్రబాహువగు రాజును అనుసరించండి.                                                    --౦౦౦--     1.    ఈ సంగ్రామమున సహాయకుడుగా వచ్చిన ఇంద్రునకే జయము కలుగునుగాక. పరాజయము కలుగ కుండునుగాక. ఇంద్రుడు ఈ రాజును రాజులందు తేజోవంతుని చేయునుగాక.         ఇంద్రా! నీ యందు అట్టి గుణగణములున్నవి. అందుకే యుద్దములందు మాచే పూజించు బడుచున్నావు.     2.    ఇంద్రునకు భిన్నుడవు కానట్టి రాజా! నీవు అన్యరాజుల కన్న అన్నవంతుడవు అగుము.         ఇంద్రా! నీవు మహిమాన్వితుడవు. సకల ప్రాణులను ధిక్కరించ గలవాడవు. దేవప్రజకు ప్రభువవు అగుము. "రాజా యుష్మత్ క్షత్రమజరం తే అస్తు" రాజా! నీవు ఆయుష్మంతుడవగుదువుగాక. నీక్షాత్రము అక్షయము అగునుగాక.     3.    ఇంద్రా! నీవు తూర్పునకు అధిపతివి. పశ్చిమమునకు ప్రభువవు. ఉత్తర దక్షిణములు నీ అధీనములు. నీవు నీటి ప్రవాహములన్నింటిని జయించినావు. కోరికలు తీర్చునట్టి నీవు యుద్దమున మాకు సహాయము చేయుమని నీకు ఈ హవిస్సు అర్పించుచున్నాము.                                                     మూడవ సూక్తము - 48     వినియోగము:-           1) పూర్వపు సూక్తము వలెనే స్మగ్రామ విజయాదులందు తొలి తృచ వినియోగము అగ్నిష్టోమపు  ప్రాతస్సవనమున బ్రహ్మ దీనిచే అనుమంత్రణము చేయునది.           2) రెండవ త్రుచచే స్థావర జంగమ విషనివారణార్ధము సంపాతిత, అభిమంత్రిత పుట్టమట్టిని కట్టునది. నీటితో త్రాగించునది. ఆచమనము చేయించునది. లేపనము చేయునది. ఆహితాగ్ని యొక్క అంతిమ సంస్కారమున పురోడాశమును రొమ్ము మీద పెట్టి అభిమంత్రించునది. 1.    ఇంద్రా! నీవు మహాశరీరుడవు. ఓడించగలవాడవు. అది తెలిసి ముందే నిన్ను ఆహ్వానించుచున్నాను. నీవు ఉగ్రబలశాలివి. అజేయుడవు. విజయ పథము తెలిసినవాడవు. అనేక నామముల వాడవు. అందువలన నిన్ను ఆహ్వానించుచున్నాము.     2.    శత్రు సేన ఆయుధము మా మీదకు లేచుచున్నపుడు మమ్ము రక్షించు ఇంద్ర భుజములను కోటగోడలుగా చేసికొనుచున్నాము.     3.    ఇంద్రుని బాహువులు మమ్ము అన్ని దిశలందు రక్షించునుగాక. సవితాదేవా! సోమరాజా! మాకు యుద్దమున విజయము కలిగించి మమ్ము సంతోష మనస్కులను చేయండి.                                                                                --౦౦౦--     1.    దేవతలు, ద్యులోక భూలోకములు, ఇడ భారతి సరస్వతి మాకు విషనివారక ఔషధము ప్రసాదింతురుగాక.     2.    దేవతలారా! మీ ప్రసాదమున జేవేఉలు నీరులేని చోట పుట్టలు పెట్టినవి. దేవతల అట్టి అనుగ్రహమున ఏర్పడిన వల్మీకము విషనివారకము అగును గాక.     3.    పుట్ట మట్టీ! నీవు అసురుల పుత్రివి, సురల భగినివి. భూమ్యాకాశముల నుండి పుట్టిన దానవు. నీవు స్థావర జంగమాత్మక విషమును నివారించుము.                                               నాలుగవ సూక్తము - 49     వినియోగము:-           1) తొలి తృచచే వాజీకరణము కోరువాడు ఏక శాఖార్క మణిని సంపాతిత, అభిమంత్రణలు చేసి అర్క సూత్రమున బంధించునది.             కృష్ణమృగ చర్మమణిని సంపాతిత, అభిమంత్రణలు చేసి ఆ మృగపు వెంట్రుకచే కట్టునది.           2) రెండవ తృచచే స్త్రీవశీకరణమందు చెట్టు బెరడు, శరఖండము, తగర అంజనము, వాతసంభ్రణతృణాది ద్రవ్యములను నూరి, నేతిలో కలిపి స్త్రీయోని మీద లేపనము చేయునది.     1.    పురుషా! ఆబోతువలె ఆచరించుము. నీ అంగము పెరుగును గాక. దేహము బలపడును గాక. వర్ధిల్లిన అంగముతో రతిని అభిలషించు స్త్రీ వద్దకు చేరుము.     2.    బ్రహ్మణస్పతీ! ఏరసము బలహీనుని బలకరుని చేయుచున్నదో, ఏ రసము పురుషుని కామాతురుని చేయచున్నదో దానిచే ఇతని అంగమును ఎక్కుపెట్టిన ధనుస్సు వంటి దానిని చేయుము.     3.    వీర్యాభిలాషీ! నీ పురుషాంగమును ధనుస్సుకు బిగించిన నారివంటి దానిని చేయుచున్నాను. నీవు ఆబోతు వలె గంతులు వేయుచు స్తంభిత అంగముతో నిత్యము భార్యను చేరుము.                                                        --౦౦౦--     1.    అశ్వము రౌతు మనసును గుర్తించును. ఆ ప్రకారము సాగును. ప్రియే! అట్లే నీవు నా మనసును గుర్తించుము. అందుననుసరించి ప్రవర్తించుము.     2.    ప్రేయసీ! అశ్వరాజము త్రాటితో తనను కట్టిన గూటమును పెల్లగించినట్లు నీ మనసును పెల్లగించుచున్నాను. గాలికి ఎగిరిన గడ్డిపరకల వలె నీ మనసు నా చుట్టు భ్రమించుచుండును గాక.     3.    ఇది ఆంజనము, మదుధము, కుష్టము, నలదములచే చేసినది. భగునిచేతిచే దీనిని నీ అంగము మీద లేపనము చేయుచున్నాము.                                             పదకొండవ అనువాకము                                            మొదటి సూక్తము - 50     వినియోగము:-         ఈ రెండు త్రుచలచే సంగ్రామజయ కర్మమున భాంగ పాశమునుగాని, ఇంగిడాలంకృత అన్య పాశములనుగాని సంపాతిత అభిమంత్రణలు చేసి శత్రుసేన తిరుగు చోట వేయునది.     1.    శత్రుసేనలారా! బృహస్పతి మిమ్ము బంధించునుగాక. సవిత, మిత్రుడు, ఆర్యమ. భగుడు, అశ్వినులు మిమ్ము కట్టి పడవేయుదురు గాక.     2.    దూరమున ఉన్న, దగ్గర ఉన్న, మధ్యన ఉన్న శత్రువులను నేను కట్టి పడవేయుచున్నాను. ఇంద్రుడు శత్రు సేనాపతులను వేరు చేయును గాక. అగ్నిదేవా! మిగిలిన శత్రువులను కట్టి పడవేయుము.     3.    అల్లదిగో దూరమున శత్రుసేన ధ్వజారోహణ చేసి మా మీదకు ఎత్తివచ్చుచున్నది. ఇంద్రదేవా! వారిని చెల్లాచెదరు చేయుము. అగ్నిదేవా! వారిని పాశములతో బంధించుము.                                                     --౦౦౦--     1.    'ఆదాన' సందానము' లతో శత్రువులను బంధించుచున్నాను. శత్రువుల ప్రాణాపానములను నిలిపి వారిని వధించుచున్నాను.     2.    ఇంద్రుడు పదునుపెట్టిన 'ఆధానము'ను ప్రయోగించినాను. అగ్నిదేవా! మా శత్రువులు ఎచట ఉన్నను వారిని కట్టివేయుము.     3.    ఇంద్రాగ్నులు, రాజాసోముడు, భూమ్యాకాశములు, మరుత్తులు, మిత్రావరుణులు మా శత్రువులను బంధింతురు గాక.

        ఇప్పుడు ఈ సంబంధం చెడితే కలిసివచ్చే ఆస్థి చేజారిపోవడం అలా ఉంచి, అరుణ్ చేస్తున్న బిజినెస్ కు ఒక్క కుదుపు తప్పదు. ఆ కుదుపుకి బిజినెస్ తలక్రిందులైనా ఆశ్చర్యంలేదు.      శ్రీపతి అన్నట్టుగా ఈ సమస్యను త్వరగానే పరిష్కరించాలి అనుకొంది జానకమ్మ.                        *        *        *     సంధ్య ఇక్కడికి వచ్చి నెలరోజులు గడిచిపోయాయి. పరాశ్రయంలో ఉన్నభావం రోజు రోజుకు అధికం అవుతూందేగాని తగ్గడంలేదు. నర్సమ్మత్త దగ్గర ఉన్నప్పుడు ఇలా అనిపించేదికాదు ఏమిటో ఇక్కడ ముళ్ళమీద ఉన్నట్టుగా చెప్పకుండా ఇక్కడినుండి పారిపోతే బాగుండేదన్నట్టుగా అనిపిస్తూంది.     ముఖ్యంగా జానకమ్మ ఉదాశీన ప్రవర్తన సంధ్యని ఇబ్బంది పెడుతూంది. 'ఇదెక్కడి తద్దినం మా నెత్తికెక్కింది?' అన్న భావం ఆమె ముఖంలో కనిపిస్తున్నట్టుగా అనిపించేది. 'నా కోడలు నాకోడలు' అంటూ తనని ప్రాణంలా చూచే ఆ జానకి అత్తేనా యీవిడ అని ఆశ్చర్యంవేస్తూ ఉంటుంది సంధ్యకు. అరుణ్ కి మాత్రం తనని ఏదో ఉద్దరించి స్నేహధర్మం నెరవేర్చాలన్న తాపత్రయం కనిపిస్తుంది అతడిలో.     సంధ్యకి ఆరోజు ఏమీ తోచకపోతే, తనతో తెప్పుకొన్న ట్రంకు పెట్టె తెరిచింది. తల్లివి రెండు పాత చీరలు, తండ్రి కప్పుకొనే పట్టు ఉత్తరీయం ఉన్నాయి. పెద్ద పట్టుచీర మడతల్లో ఉన్న అమ్మా నాన్న ఫోటో తీసుకొంటుంటే కొన్ని పాత ఉత్తరాలు క్రిందపడ్డాయి. అందులో, తల్లి చనిపోవడానికి ముందు జానకమ్మత్తకి వ్రాసిన ఉత్తరం కూడా ఉంది.     సంధ్య ఉత్తరం విప్పి చదువుకొంది. ఈ ఉత్తరం నిజంగా జానకమ్మత్తకి చేరితే ఏం చేసేది? మూతి మూడొంకలు త్రిప్పి ఉత్తరాన్ని ముక్కలుచేసి బాయ్ లర్ లో వేసేది. అంతకుమించి విలువ ఇచ్చేది కాదా ఉత్తరానికి. ఆ ఉత్తరం పోస్టు చేయకుండా తను మంచి పని చేసింది, అమ్మని ఒక అపహాస్యం నుండి తప్పించింది.     "ఏం చేస్తున్నావు, సంధ్యా?" అరుణ్ గదిలోకి వచ్చాడు.     సంధ్య చప్పున ఉత్తరం తీసి చీర మడతల్లో పెట్టేసింది.     "ఏమిటి దాస్తున్నావు నేను చూడకుండా?"     "ఏం లేదు."     "లేకపోవడం ఏమిటి? ఆ చీరలో ఏదో దాచావు" అరుణ్ వంగి పెట్టెలో ఉన్న పట్టుచీర పైకి తీశాడు. తీస్తుంటే క్రిందపడ్డాయి - ఉత్తరం. సంధ్య తలిదండ్రులున్న ఫోటో.     ఉత్తరం, ఫోటో తీసుకొన్నాడు.     "ముందు ఆ ఉత్తరం ఇలా ఇవ్వు."     "చదివి ఇస్తాను."     "అలా ఒకళ్ళ ఉత్తరాలు చదువొచ్చా?"     సంధ ముఖంలో గాబరా చూస్తుంటే ఆ ఉత్తరంలో ఏముందో చూడాలన్న కుతూహలం రేగింది అరుణ్ లో. "ప్రేమలేఖా? నేను చూడకూడదా?"     "చూడకూడదు."     "అయితే నేనుచదివి తీరాల్సిందే!" పట్టుదలతో ఉత్తరం మడిచి జేబులో పెట్టుకొన్నాడు.     "మర్యాదగా ఉత్తరం ఇచ్చేసెయ్, అరుణ్."     "ఇస్తాను చదివాక."     "ఇతర్ల ఉత్తరాలు చదవకూడదని తెలియదా?"     "చూడమ్మాయ్! ఇప్పుడు నీకు నేను గార్డియన్ని! నీ మంచిచెడ్డలు చూసే బాధ్యత నాది. నేను చదవొచ్చు."     ఉత్తరం అరుణ్ చదవకముందే తీసేసుకోవాలన్న తాపత్రయంతో అరుణ్ జేబులో చెయిపెట్టబోయింది సంధ్య. అరుణ్ ఆ చేతిని అలాగే పట్టుకొన్నాడు. "ఇదేదో ప్రేమలేఖే కావాలి. లేకపోతే నువ్వింత గాబరా పడవు." కుడిచేత్తో ఉత్తరం పైకితీసి పట్టుకొని చదివాడు. "ప్రియమైన జానకికి... అరె! ఇది మా అమ్మకి వ్రాసినట్టుగా ఉందే? ఎరు వ్రాశారబ్బా?" క్రింద సంతకం చూశాడు. 'రుక్మిణి' అని వుంది. "మీ అమ్మ మా అమ్మకి వ్రాసిన ఉత్తరం! నేనెందుకు చదవకూడదు?"     ఉత్తరం పైకి ఎత్తి పట్టుకొని అతడు చదువుతూంటే సంధ్య ఎగిరి అందుకోవాలని చూసింది.

    అతడు కీర్తిశేషులైన రాజామోహన్ వంశీ కొడుకు.     అందమైన ఆడది కంటబడితే వదిలిపెట్టని ఘనకీర్తి ఆ వంశానికుంది.     భ్రమర కళ్ళలో జుగుప్సతో కూడిన జలదరింపు చోటుచేసుకొంది.     తను ఎలాంటి మనిషిని తాకి పరిచర్యలు చేయడానికి పూనుకొంది.     అతడు ఎంతో సాదాసీదాగా వున్నాడు. చెబితేగాని ఒక రాజుగారి కొడుకని తెలియదు! వెంట నౌకర్లు చాకర్లు లేకుండా, కారు లేకుండా ఓ బట్టసంచీ భుజాన వ్రేళాడేసుకొని ఒక సాధారణ పౌరుడిలా ఊళ్ళో ఊరేగితే ఎవరుమాత్రం గుర్తుపట్టగలరు? అతడు ఇంకా అలాగే చూస్తున్నాడు. "నువ్వు ఈ లోకపు మనిషివి కావు. అవునా? అదిగో! అక్కడ కనిపించే బంగారు లోకం నుండి దిగి వచ్చావుకదూ? చెక్కిళ్ళా? చెక్కుటద్దాలా? మంచు శకలాలా? లేక శిరీష కుసుమాలా?" ఆ చెంపల నునుపుకు ముగ్ధుడై తన పొడవైన చేతులు చాచి సుతిమెత్తగా తాకాడు.     ఆ క్షణంలో బుసకొడుతున్న నాగకన్యే అయిపోయింది భ్రమర. ఆమె చెయ్యి పాము పడగలా కస్సుమని పైకి లేచి అతడి చెంపల్ని ఛెళ్ళుఛెళ్ళుమనిపించింది.     వికీ తెల్లటి చెంపలమీద ఆమె వ్రేళ్లగుర్తులు ఎర్రగా ముద్రింపబడి భగ్గుమన్నాయి!     ఇంతవరకు ఎంతో సహృదయంతో, సస్నేహంగా తన గాయాల్ని తుడిచిన చెయ్యే అంత నిర్దాక్షిణ్యంగా తన చెంపల్లో అగ్నిని ఎందుకు రగిల్చిందో తెలియలేదు.     తత్తరపాటుతో అయోమయంగా చూశాడు వికీ.     "సరిగా కూతైనా పట్టలేదు! అప్పుడే ఆడపిల్లల షికారీ మొదలు పెట్టావా? రక్తంలో వున్న బుద్దులు అప్పుడే బయటపడుతున్నాయన్నమాట!"     అతడి ముకం తెల్లకాగితం కన్నా తెల్లగా పాలిపోయింది.     "నేనేం చేశానిప్పుడు మిమ్మల్ని? అంతమాట ఎందుకన్నారు?" గాయపడ్డట్టుగా అడిగాడు.     "ఇంకా ఏం చేశానని అడుగుతున్నావా? నిరంతరం జపతపపూజల్లో నిమగ్నమై, సంగీత నృత్యాలతో దేవుడిని అర్చించే వేదప్రకాశంగారి అమ్మాయిని మోహావేశంతో తాకడానికి నీకెన్ని గుండెలుండాలి? నిప్పు......నిప్పుకణికలాంటి ఈ భ్రమరాంబిక దగ్గరా నీ రసిక ప్రదర్శన?" భ్రమర కళ్ళిప్పుడు కలువరేకులు కాదు, నిప్పులు చెరిగే అగ్నిగుండాలయ్యాయి.     "మీరు చాలా తప్పుగా అర్ధం చేసుకొన్నారు నన్ను"     "ఇంకేం మాట్లాడకు!" కొట్టినట్టుగా అంది.     "నువ్వు రాజావారి అబ్బాయివే కావచ్చు, నీకు ధనబలం ఉండొచ్చు. ఇంకే బలమైనా ఉండొచ్చు అయినా నాకేం భయంలేదు. వెనుదిరిగి పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళిపోయింది.     వాళ్ళకు కొంచెం దూరంగా ఆగిపోయి చూస్తున్నాడు శిఖామణి. భ్రమర వెళ్ళగానే దగ్గరికి వచ్చాడు.  "చాలా పొరపాటు చేశారు చినబాబు. ఆమె ఎవరనుకొన్నావు? హోమగుండంలాంటి వేదప్రకాశంగారి పెద్ద కూతురు భ్రమరాంబిక. శివుని గుడిలో పార్వతి అంత పవిత్రమైనది. మీరు తాకవలసిన మనిషికాదామె." మందలింపుగా అన్నాడు.     "ఈ చేతులంత అపవిత్రమైనవా? నాకు తెలిసినంతవరకు ఈ చేతులేమి పాపం చేయలేదు. నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండీ ఈ చేతులతో బొమ్మలు వేయడం తప్ప ఇంకే అపవిత్రమైన పనీ చేయలేదే!" విచలితమైన స్వరంతో అన్నాడతను.     "ఆమెను చూసి మీలో ఏ చెడుభావం కలగందే ఆమె చెంపల్ని ఎందుకు స్పర్శించారు?" సూటిగా అడిగాడు శిఖామణి.     "అంతటి సౌందర్యం నేనెక్కడా చూడలేదు పూజారిగారూ! ఆమె మానవకాంత కాదనిపించింది. ఒకసారి ఆమెను తాకి చూడాలనిపించింది. కేవలం ఒక సౌందర్యభావం, మరే చెడు ఉద్దేశ్యంతోనూ తాకలేదు. అపరాధం ఏమీ లేకుండానే దండనా?"     "ఆమెను తాకాలన్న భావం కలగడమే మీరు చేసిన అపరాధం"     "సౌందర్యారాధన అపరాధం ఎలా అవుతుంది?"     "సౌందర్యారాధనకీ, శరీరాకర్షణకీ పెద్ద తేడా ఏముంటుంది చినబాబూ? రెంటిలోనూ రసికభావం చోటు చేసుకొనే ఉంటుంది కదా? సౌందర్యారాధన అంటే మనసుతో అనుభవించడమే కదా! శరీరంతో అనుభవిస్తే అపవిత్రం, మనసుతో అనుభవిస్తే పవిత్రమూ ఎలా అవుతుంది?"     "కాదు, కాదు. ఆరాధనవేరు. అనుభవించడం వేరు. మీరు గుడిలో దేవిని ఆరాధిస్తారు. అది అనుభవించడం అంటారా?" "ఆరాధన అంటే అర్చన. మీరిప్పుడు భ్రమర చెంపల్ని తాకి అదే అర్చన చేశారా?"     శిఖామణి చేసిన వ్యంగ్యానికి సమాధానం చెప్పలేనట్టుగా చూశాడు వికీ. కాని, అంతటి అభాండం నెత్తినవేసుకోడానికి బాధగా ఉంది. భ్రమరపట్ల తనకు ఎలాంటి చెడు తలపు కలుగలేదని ఎలా చెబితే వీళ్ళకి అర్ధమౌతుంది. ఏం చేస్తే వీళ్ళ అపార్ధం తొలగుతుంది.     చక్కటి ప్రకృతి సౌందర్యం వీక్షిస్తూ, హాయిగొలిపే పరిసరాల మధ్య కూర్చొని బొమ్మలు గీయాలని తెచ్చుకొన్న డ్రాయింగ్ షీట్ రంగు, బ్రష్ లు భుజాన వున్న సంచీలోనే వుండిపోయాయి. ఇక అక్కడ ఒక్క క్షణం వుండాలనిపించలేదతడికి.     వికీ చిన్నబుచ్చుకొన్న ముఖంతో గుట్టదిగి వెళ్ళిపోతుంటే శిఖామణి ముఖంలో అదే వ్యంగ్యహాసం మెదిలింది. వీళ్ళు చేసే సౌందర్యోపాసన ఎవరికి తెలియదని? అందమైన స్త్రీ ఎక్కడ వున్నా వీళ్ళ గెస్ట్ హౌస్ 'కృష్ణమహల్' చేరవలసిందే! వీళ్ళ రసిక ప్రదర్శనకు ఎందరు స్త్రీల జీవితాలు నిర్దాక్షిణ్యంగా నేలరాయబడలేదు. ఎందరి జీవితాలు విషాదగాధలు కాలేదు. పాపం, భ్రమర మేనత్త లలితా పరమేశ్వరి............     ఇరవయ్యేళ్ళ క్రితం........     ఈ కథ తుంగభద్ర చెబితేనే బాగుంటుంది.                                                  *    *    *

    సూర్యసాగర్ అంకుల్ ఏమయ్యారు" నట్వర్ బహదూర్ ని అడిగింది.     ముక్తనంద అకస్మాత్తుగా ఆలోచనల్నుంచి తేరుకుంటూ     అందుకు సమాధానం బహదూర్  దగ్గరలేదు.     అదే సమయంలో టెలిఫోన్ మోగింది.     చేతుల్లోకి రిసివర్ని తీసుకుంది ముక్తనంద.     "హలో....ముక్తనంద...."     "మేడమ్ ఆయమ్ డాక్టర్ జయకర్"     "చెప్పండి....డాక్టర్"     "మేడమ్- మరో న్యూస్ ఇప్పడే  డిల్లి నుంచి ఫోనోచ్చింది మీరు ఊహించింది కరెక్టే  ఈ విషయంలో మనం ఒకసారి కలుసుకుంటే బాగుంటుంది" డాక్టరు జయకర్ చెప్పడు.     "ఓ.కే డాక్టర్ ఈవెనింగ్  నేనే మీ ఇన్ స్టిట్యూట్ కి వస్తాను"     "మీ కోసం వెయిట్ చేస్తుంటాను" ఫోన్ పెట్టేసాడు డాక్టర్ జయకర్.     సంతృప్తి నిండిన కళ్ళతో, బహదూర్ వేపు చూసింది ముక్తనంద     "మేడమ్....మీ పర్సనల్ రూమ్ లో లంచ్ ఏర్పాట్లు చేశాను" చెప్పాడు బహదూర్.     "ఓ.కే..."     అంటూ పర్సనల్ రూమ్ వేపు వెళ్తూ         బహదూర్ ....ఒక్కసారి గెస్ట్ హౌస్ కు ఫోన్ చెయ్యి. అంకుల్ ఉంటే పోనివ్వు" చెప్పి  ముందుకడుసింది.     పావుగంట తర్వాత___     బహదూర్ ముక్తనంద దగ్గరకెళ్ళాడు.     "మేడమ్ హేస్ట్ హౌస్ ఫోన్ ఎవరూ  లిప్టు చెయ్యడం లేదు...."     "సర్వెంట్ మెయిడ్ ఎవ్తెంది...."     "అవుట్ హౌస్ లో ఉందేమో,"     సూర్యాగర్ అంకుల్ ఏమ్తే ఉంటారు?     ఆలోచిస్తూ___     పర్సనల్ రూములో గంటసేపు పడుకుంది, లేచి, సింక్ లో మొహం కడుక్కుని -     డ్రెస్సింగ్ టేబుల్ మిర్రర్ లో , తనను తాను చూసుకొంటూన్నదశలో డోర్ తెరుచున్న చప్పుడు కావడంతో.     తలతిప్పి చూసింది.     "వ్వాట్-బహదూర్ ....ఎని ఫోన్ కాల్స్...."     "నో, మేడమ్ కానీ ఎవరో  మీకు కాస్ట్ లి  ప్రెజెంటేషన్ పంపించారు.....రిప్రిజిరిటర్.     ఎవరో ట్రక్ లో తీసుకొచ్చి, సేక్యూరితిలో అప్పగించారు."     "ప్రిజ్.....ప్రెజెంటేషనా?"     ఆశ్చర్యపోయింది ముక్తనంద.     "ఇలాంటివీ మామూలే మేడమ్. ఎం.పిగా సెలెక్ట్ అయిన రోజున గాడ్రెజ్ కంపెని వాళ్ళు ఇలాగే ఓ ప్రిజ్ పంపించారు.....ఒకరు దయనారాకలరు టి.వీ పంపించడం నాకు తెలుసు" చెప్పాడు బహదూర్.     "ఎక్కడుందా ప్రిజ్?"     "ఇప్పడే మీ చాంబర్లో పెట్టించాను మేడమ్."     పర్సనల్ రూంలోంచి ,చాంబరులోకి వచ్చింది ముక్తనంద.     లేటెస్ట్ మోడల్ రిప్రిజిరిటర్ ....దూరంనుంచి-     ముచ్చటగా కన్పిస్తోంది.     నెమ్మదిగా  అడుగులేస్తూ  ముందుకెళ్ళింది ముక్తనంద.     హేండిల్ పట్టుకుని, డోర్ ని ముందుకు లాగింది-రాలేదు.     "కిస్....లేవా"     "సెక్యూరిటి వాళ్ళ ,డోర్ దగ్గర  ఉండుంటాయి. ఇప్పడే తెస్తాను మేడమ్ " అంటూ గబగబా వెళ్ళాడు బహదూర్.     ఇంతలో ఏదో ఫోన్ మోగింది-     టేబిల్ వేపు నడిచి ఫోనందుకుని, మాట్లాడుతూ అలవోకగా__     ప్రిజ్ కింద మెరుస్తున్న గ్రీన్  కలర్ కార్పెట్  వేపు చూసింది.     సరిగ్గా__     ప్రిజ్ కింద_     ఏదో ఎర్రటి మరక....     ప్రిజ్ లోంచి  కారుతున్న ఎర్రటి చుక్క.     చుక్క, చుక్కలుగా  కారుతున్న ఎర్రటి రక్తం.     రిసివర్ని పడేసి_____     ప్రిజ్ వేపు  పరిగెత్తింది గాభరాగా.     -అంతలోనే ప్రిజ్ తాళాల్తో లోనికి అడుగుపెట్టాడు బహదూర్ .     "బహదూర్ తాళం తిసి, హేండిల్ ని  పట్టుకుని ముందుకులాగాడు. ప్రిజ్ డోర్ నెమ్మదిగా తెరుచుకుంది.     అందులో___     తల్లి గర్భంలో పిండం ఉన్నట్టుగా__     రక్తసి క్తపు మరకలో___     తల పక్కకు  వాలిపోయి___     లాయర్ సూర్యసాగర్ శవం___     ఆశవాన్ని  చూడగానే కెవ్వుమని ఆరిచింది ముక్తానంద.     బహదూర్ డిఫ్ షాక్  లోనయ్యాడు.         *                  *                  *     ఫస్ట్  బోర్డ్ మీటింగ్ వివరాలు బయటకు పోక్కటంతో  పేపర్స్ అన్ని నాయుడు గ్రూఫ్ కి చెందిన వార్తలతో  నిండిపోయాయి.     "MAKING ROOM AT THE TOP" అనే బ్యానర్ తో  ఒక పేపర్___     "MUKTHANANDA INFUSES NES LIFE INTO YOUNGER MANAGERS" అని మరో పేపర్-

అపారమైన సానుభూతి కలిగింది లతకి. తలుపు తీద్దామా అనికూడా అనిపించింది. తలుపు తీస్తే ఏం చేస్తాడాయన? మీదపడి రక్కుతాడా? 'పిచ్చి తిరగబెడితే ఆయన చాలా క్రూరంగా ప్రవర్తించగలరు' మృదుల హెచ్చరిక గుర్తుకు వచ్చింది. "మృదులా! తలుపు తియ్! ప్లీజ్, లోపలికి రా!"     గుండెలు పిండేసినట్లయి, వెనక్కి తిరిగి త్వరత్వరగా నడుస్తూ కిందికి వచ్చేసింది లత. రాముల్ని పిలిచి, తడిగుడ్డతో ఆ రక్తపు మరకలు తుడిచేసి డెట్టాల్ చల్లమన్నది. పోర్టికోలో కారు ఆగింది. ఎర్రటి అమెరికన్ జార్జెట్ చీర, అదే రంగు జాకెట్టు వేసుకున్న మృదుల హాల్లో ప్రవేశించింది. ఆ ఎర్రటి ఎరుపు షాకింగ్ గా కనబడింది లతకి. రక్తంలో ముంచి తీసినట్లుగా భయంకరమైన అందంతో కనబడుతోంది మృదుల డ్రస్సు. ఇప్పుడామె మొహంలో చిలిపితనం లేదు. సీరియస్ నెస్ ఉంది. హాల్లోకి రాగానే నడుముపై చెయ్యి పెట్టుకుని ఆశ్చర్యంగా నాలుగు వైపులా చూసింది. "ఇల్లంతా సర్దేస్తున్నావేమిటి?" "అవును ఏమీ తోచడం లేదు" అంది లత. అప్పుడు గమనించింది మృదుల చేతికుండిన గాయం. బాండేజి కూడా రక్తంతో ఎర్రగా తడిసి ఉంది. "ఆ గాయమేమిటి? ఏమైంది?" అంది లత ఆదుర్దాగా. మృదుల తడబడింది. తర్వాత నవ్వేసి "ఒకతన్ని బెదిరించడానికి బ్లేడుతో చేతి మీద గాటు పెట్టుకున్నాను." అంది. "ఎవరిని బెదిరించడానికి?" అంది లత ఆశ్చర్యంగా. యెవరినో బెదిరించడానికి తన చెయ్యి కోసుకోవడమేమిటి? నమ్మేటట్లు ఉందా ఇది? "నువ్వెవరినైనా ప్రేమించావా?" అంది మృదుల. లత మొహం పక్కకు తిప్పుకుంది. "శ్రీమంత్! శ్రీమంత్ ని ప్రేమించాను" అనుకుంది మనసులో. "పోనీ ఎవరన్నా నిన్ను ప్రేమించారా?" అంది మృదుల వదలకుండా. "శ్రీమంత్! శ్రీమంత్ ప్రేమించానంటాడు. నిజమో కాదో తెలియదు" అనుకుంది మనసులో. పైకిమాత్రం ఏమీ మాట్లాడలేదు. "లేదా? అయితే నీకు చెప్పి లాభం లేదు" అంటూ లోపలికి నడిచింది.                                                                      * * * అర్దరాత్రి హఠాత్తుగా ఎందుకో మెలకువ వచ్చింది లతకు. ఎందుకు మెలకువ వచ్చిందో కాసేపు అర్ధం కాలేదు. అలాగే కళ్ళు తెరుచుకుని పడుకుంది కాసేపు. మళ్ళీ వినబడింది ఆ శబ్దం! లారీనో, బస్సో ఒక్క పదడుగులు కదిలి మళ్ళీ ఆగినట్లు. వింటోంది లత. మళ్ళీ కొద్దిగా కదిలి ఆగింది. తర్వాత రివర్సు గేర్ లో కొద్దిగా వెనక్కు తిరిగింది. పక్కమీద లేచి కూర్చుని మృదుల మంచంవైపు చూసింది లత.     మంచం మీద ఆమె లేదు. బాత్ రూము కెళ్ళిందా? లేచి నిలబడి, స్విచ్ వేసింది లత. లైటు వెలగటం లేదు... కరెంటు లేదేమో! తడుముకుంటూ బయటకు నడిచింది లత.     గది పక్కనుంచే సన్నటి కారిడార్ ఉంది. అది తోటలోకి దారి తీస్తుంది. తోటలో నుంచే వస్తోంది 'గుర్ గుర్ గుర్' అని ఇంజను శబ్దం. నోరు నొక్కేసిన పులిలా శబ్దం చేస్తోంది. అక్కడికి వెళ్ళి ఉంటుందేమో మృదుల. కారిడార్ చివర ఆగిపోయి చూసింది.     పెద్ద గారేజ్ ఉందక్కడ. కానీ కార్లు ఇంటి ముందున్న రెండు గారేజీలలోనే పెడతారు. దీనికెప్పుడూ తాళమేసే ఉంటుంది. పొడుగ్గా ఉన్న బస్సుని ముందుకీ వెనక్కీ పోనిస్తూ సరిగ్గా గ్యారేజ్ ముందర ఆపారు. ఇంజన్ శబ్దం ఆగిపోయింది. అస్పష్టంగా కనబడుతున్న ఇద్దరు వ్యక్తులు దిగారు అందులోనించి. బస్సు వెనక్కి వెళ్ళి లగేజ్ కంపార్టుమెంటు తెరిచారు. పెద్ద గోతంలాంటిది దింపి, భారంగా మోస్తూ గ్యారేజ్ లో పెట్టారు. "ఇంత అర్ధరాత్రి ఏం చేస్తున్నారు? మృదుల అక్కడే ఉందా?" అని ఆలోచిస్తోంది లత. ఇంతలో నిశ్శబ్దంగా ఎవరో వచ్చి పక్కనే నిలబడ్డారు. "మృదులా?" అంది లత. కానీ వెంటనే తెలిసింది మృదుల కాదని. "నేనమ్మా! రాములిని" అన్నాడు చిన్నగా. "నువ్వా రాములూ? మృదులేదీ?" రాములు మాట్లాడలేదు. "ఇంత అర్దరాత్రి వేళ వచ్చిందేమిటి బస్సు? ఏం చేస్తున్నారు వాళ్ళు?" దేశాన్ని దోచుకు తింటున్నారు. మస్తుగా ఉన్న బంగళాలూ, బంగారం నగలు, బ్యాంక్ లో పైసలూ చాలవని" అన్నాడు రాములు అక్కసుగా. "ఎవరు?" "ఈ ఇంటిలో ఉండే అందరూ! ఈ ఇంటికొచ్చేవాళ్ళలో డాక్టరు సుదర్శనం సాబ్ ఒక్కడే పెద్దమనిషి. మిగతా వాళ్ళంతా గూండాలు, స్మగ్లర్ లూ, పిక్ పాకెట్ గాళ్ళేనమ్మా!" తల తిరుగుతున్నట్లయింది లతకు. చాలా సేపటి తర్వాత తేరుకుని, "మరి పోలీసులకు చెప్పలేదా?" అంది. "ఏ పోలీసులకు చెప్పను? చెప్పినందుకు నన్నే బొక్కలో తోసేస్తా? అయినా ఈ రోజుల్లో ఎవరు పోలీసో, ఎవరు దొంగో చెప్పేటట్లు ఉందా అమ్మా?" "మరి ఇంకా ఇక్కడెందుకున్నావ్ రాములూ? ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళలేకపోయావా?" ఆమె గొంతు తడారిపోయింది. "సాలెగూటిలోకి రావడం సులభమే కానీ తప్పించుకుపోవడం అంత ఆసాన్ కాదమ్మా! నువ్వు కూడా వాళ్ళలో దానివే అనుకున్నా? కాదని తెలిసి పోయింది, జాగ్రత్తగా ఉండు? సందు దొరికితే ఇక్కడ నుంచి వెళ్ళిపో! అంతే నేను చెప్పేది."

    "ఏమిటి మేడమ్! మీముందా? హనుమంతుడిముందు కుప్పిగంతులా అన్నట్టుంది?" మూతి గుండ్రంగా తిప్పుకుంటూ సాగదీసి సాగదీసి అన్నది కల్పన.     దేరీజ్ స్ట్రీకాఫ్ జీనియస్ ఇన్ హర్. ఇంతకుముందు యీజీ గోయింగ్ టైప్ అనే అనుకొన్నాను.     "మేడమ్! వచ్చేశాం అమలాపురం. ఉయ్ ఆర్ జస్ట్ ఇన్ టైం!"     కల్పన కోఆర్డినేటర్ కల్పనయిపోయింది.       "నేరుగా గెస్టుహౌసుకు వెళుతున్నాం మేడమ్! స్నానం చేసి టిఫిన్ తీసుకొని మీటింగ్ హాలుకు వెళదాం."     "ఓ.కే. నీ యిష్టం."     మరో ఐదు నిమిషాల్లో జీప్ అమలాపురం అతిథిగృహాని కొచ్చింది. మహిళాసంఘం ఆర్గనైజర్సు ఇద్దరు ఎదురొచ్చి ఆహ్వానించారు. జీప్ దిగి అతిథి గృహంలో కాలుపెట్టేముందు పక్కన నడుస్తున్న కల్పనని చూసి -     "ఒక్క సందేహం కల్పనా!" అన్నాను.     "ఏమిటి మేడమ్?" ఆశ్చర్యంగా అన్నది కల్పన.     "కథను కంచికి పంపేశావా? సందేహాలుంటే అడగమన్నావుగా?" అన్నాను.     "వాట్ మేడమ్? మీరింకా అదే ఆలోచిస్తున్నారా?"     "సీత లేచి నిలబడింది ఎందుకో చెప్పలేదు."    "రూం నంబరు 2 సి మనది" అంటూ డోర్ తెరిచి గది చూపించింది. గది తలుపు వేసింది. కలయచూస్తున్న నన్ను చూసి -       "మేడమ్! బాత్ రూం యిటు" అన్నది కల్పన.     "చెప్పలేదు. సీత ఎందుకు లేచి నిలబడింది రాముడి దర్బారులో?"     చిలిపిగా నవ్వింది కల్పన. బాత్ రూం డోర్ తెరుస్తున్న నాకు నవ్వాగింది కాదు.                                           3     మూడురోజులు ఊపిరి సలపకుండా గడిచిపోయింది. యూత్ క్లబ్స్. విజిట్సూ, మహిళాసంఘాల సభలు, సమావేశాలు, ముఖ్యమైన సెంటర్స్, గ్రామాల పర్యటనతో నేనొచ్చిన పని పూర్తయింది. కల్పన అన్నీ సమర్థవంతంగా నిర్వహించింది.       ఆ రోజు మూడు గంటలకు అతిథి గృహం చేరాము. రెండు గంటలు విశ్రాంతి తీసుకుని లేచేసరికి కల్పన ఫ్రష్ గా తయారయి వచ్చింది. ఆమె వెనకే అటెండరు కాఫీ టిఫిన్ పట్టుకొచ్చి నా ముందుంచాడు.     "త్వరగా కానీయండి మేడమ్! మనకు తిరిగొచ్చే సరికి లేటయిపోతుందేమో?"     కల్పనకేసి ఆశ్చర్యంగా చూశాను.     "మళ్ళీ ఎక్కడకి పోగ్రాం పెట్టావ్?"     "అరగంట పోనూ, అరగంట రానూ - ఏడింటికల్లా తిరిగి వచ్చేద్దాం!"     "రాజమండ్రి వెళ్ళే సంగతేం చేశావ్, ఇప్పుడు బయలుదేరితే గోదావరి అందొచ్చు. బై ఛాన్స్ బర్తు దొరికితే వెళతాను, లేకపోతే కోణార్క్ లో -"     "అదేమిటి మేడమ్! రేపు సాయంకాలం వరకూ మీరిక్కడే ఉంటున్నారు. మీకోసం కోనసీమ స్పెషల్ పూతరేకులు తయారుచేయిస్తున్నాను. రేపు రాత్రి గోదావరి ఎక్స్ ప్రెస్ కు మీ టికెట్ రిజర్వు చేయించాను. త్వరగా కాఫీ తాగి డ్రస్ చేసుకోండి."       కల్పనతో వాదించి లాభం లేదని తెలుసు. అంత ఆప్యాయత, అభిమానం అయినవాళ్లుకూడా చూపించరు.     "ఓ. కె. డియర్! ఇంతకీ ఎక్కడికి తీసుకుపోతున్నావో చెప్పలేదు?"     "సస్పెన్స్ మేడమ్, సస్పెన్స్! ఈ మధ్య సస్పెన్స్ కధలుకూడా రాస్తున్నారుగా మీరు. జీవితంలో సస్పెన్స్ చూడొద్దా?"       "కథల్లో సస్పెన్స్ బాగానే వుంటుంది. జీవితంలో సస్పెన్స్ భరించలేము కల్పనా!"     "అది నిజమే మేడం!" ఆమె కళ్ళలో ఏవో చీకటి నీడలు. కలవరపడ్డాను. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ తృళ్ళుతూ చెలాకీగా వుండే కల్పనకు కూడా.....         పది నిమిషాల్లో తయారయి కల్పన పక్కన జీప్ లో కూర్చున్నాను. కొబ్బరితోటలు, జామచెట్లు, అరటితోటలు - వాటిమధ్యగా కాలువపక్కన రోడ్డుమీద జీప్ వెళుతుంటే ఎంతో హాయిగా వుంది. ప్రకృతి పంచియిచ్చే ఆనందం ముందు మానవుడు కల్పించుకున్న సుఖాలు ఏమాత్రం?     చిన్న వంతెన దగ్గర జీప్ ఆగింది.     "మేడం! దిగండి. అదుగో, ఆ కన్పించేది టెంకాయపాలెం. ఈ కొబ్బరితోటలోనుండి నడిచి వెళ్ళాలి."     జీప్ దిగాను. కల్పన వెనక నడుస్తున్నాను. రెండు అరటితోటలూ, ఓ పసుపుతోటా దాటి ఒత్తుగా, గుబురుగా పెరిగివున్న జామతోట ముందుకొచ్చి ఆగాం.     "మేడం! తోటమధ్యలోవున్న గుడి కనిపిస్తుందా?" అడిగింది కల్పన.     "గుడా? అదెక్కడా కనిపించడంలేదే?"     "అదేమిటి మేడం! అక్కడ జామచెట్టునీడలో -"     "ఓ అదా? అదేం గుడి? ఏదో గుడిసెలాగుంటేను." గుడంటే గాలి గోపురాలు, ఆకాశాన్ని అంటుకునే పెద్ద పెద్ద కట్టడాలను ఊహించిన నా కళ్ళకు అది గుడిగా కనిపించలేదు. కల్పన వెనకే కాలిబాటన నడిచి గుడిముందుకొచ్చి ఆగాను.       "ఇది ఆంజనేయస్వామి గుడి. మొదటిసారి వచ్చిన వాళ్ళకు ఒకే ఒక్క కోరిక నెరవేరుతుంది. అందుకే యీ గుడికి భక్తులు ఒకే ఒకసారి వస్తారు. కోనసీమలో పెళ్ళికాని ఆడపిల్లలంతా ఓసారివచ్చి స్వామివారి దర్శనం చేసుకుంటారు."     "మంచి మొగుడు దొరకాలనా?"     "కరెక్ట్ మేడం! కోనసీమ కాపరానికి వచ్చిన కోడళ్ళంతా ఓసారొచ్చి దర్శనం చేసుకుంటారు."     "మంచి కొడుకు పుట్టాలనా?"       "అవును మేడం! స్త్రీ కోరుకునేదేమిటో మీకు బాగా తెలుసు. ఇప్పుడు మీరు మొదటిసారిగా వచ్చారు. ఏమి కోరుకుంటారో కోరుకోండి!" ఉషారుగా అన్నది కల్పన.       "నువ్వు మొదటిసారి వచ్చినప్పుడేం కోరుకున్నావో చెప్పు ముందు."     "మంచి ఉద్యోగం రావాలని."     కల్పన కళ్ళలోకి ప్రశ్నార్థకంగా చూశాను.     "మంచి ఉద్యోగం వస్తే మంచి భర్తకూడా దొరుకుతాడు మేడం!"     "బాగా వంటచేసి పెట్టేవాడటా?"     కల్పన విరగబడి నవ్వింది. నాకూ నవ్వాగలేదు.     "నీ కోరిక నెరవేరిందా?"     "మొదటిది జరిగింది."     "ఏయ్! నిన్ను సెలక్ట్ చేసి ఉద్యోగమిచ్చింది నేను. ఆంజనేయస్వామి ఏం చేశాడు?"     "హనుమంతుడొచ్చి ఇంటర్వ్యూ బోర్డులో కూర్చుంటాడా ఏమిటి? మీచేత చేయించాడు."     "ఓహో! అంటే నీది ఆంజనేయస్వామి రికమన్ డేషన్ అన్నమాట! సరే, ఆ రెండోది ఏమైంది?"     "ఆ మధ్య ఒకడు పెళ్ళిచూపుల కొచ్చాడు. జీతమెంతని అడిగాడు. ఆ తర్వాత పైసంపాదనెంతని అడిగాడు గాడిద కొడుకు."     "అమ్మాయ్! చెంపలేసుకో. దేముడుముందు తిడుతున్నావ్?" నవ్వాపుకుంటూ అన్నాను.     "గెటవుట్ రాస్కెల్. మళ్ళీ ఈ సీమలో కన్పించావో కాళ్ళు విరగ్గొడతానన్నాను. వాడే చెంపలు వాయించుకుని అదేపోక పోయాడు."         "అవును. అన్నట్టు, మీ స్వామి తీర్చే కోరిక ఒక్కటే కదా! అందుకే అలా జరిగింది పో" అన్నాను.     "అది పోనీయండి మేడమ్! మీరు కోరుకున్నారా? గుళ్ళోకి వెళదామా?"     ఓ క్షణం ఆగి అన్నాను.     "నేను కోరుకునేదేమీ లేదు, పద!"     "నేను నమ్మను." ఖచ్చితంగా అనేసింది.     దిమ్మెరపోయి చూశాను.     "నన్ను చెప్పమంటారా, మీరేమి కోరుకున్నదీను!"     "ఊఁ - చెప్పు చూద్దాం!"     "ఓ మంచి కథకు ప్లాటివ్వమని!"     కల్పన వీపుమీద గట్టిగా చరిచాను, ఆవులిస్తే పేగులు లెక్కపెడతారంటారు. కల్పన నోరు తెరవకపోయినా లెక్క పెట్టేట్టున్నది.     గుళ్ళో ప్రవేశించాం.

    "హర్షా!"     అతను అక్కడే నిలబడి చెయ్యి వూపుతూ వుండిపోయాడు.     అమృత దిగులుగా వెనక్కి వాలి కూర్చుంది.     బామ్మగారు ఇంకా ఆపుకోలేకపోయింది. "ఆ అబ్బాయి ఇప్పుడే పరిచయమయినట్టున్నాడు నీకు" అంది ఆ అమ్మాయిని గుచ్చి గుచ్చి చూస్తూ, వ్యంగ్యంగా.     "అవునండీ! కావీ, ఇది జన్మ జన్మల అనుబంధం అనిపిస్తోంది" చెప్పింది అమృత కళ్ళు మూసుకుని.     "పెళ్ళయిన అమ్మాయిని, తప్పుకదా? అంది. ఆవిడ మళ్ళీ.     "తప్పా!" అమృత కళ్ళు తెరచి చిన్నగా నవ్వి "మీరు ప్రేమలో పడితే తెలుస్తుంది ఆ ఆనందం!" అంది లేచి టాయిలెట్ వైపు వెళ్తూ.     "ఆ!" ఆవిడ నోరు తెరచి వుండిపోయింది. ఆడపిల్లలు లేనందుకా క్షణం దేవుడికి మనసులోనే ధన్యవాదాలు అర్పించింది కూడా.     "మనకీ ఎందుకే? ఈ కాలం పిల్లలు ఇలాగే వున్నారు. చెడే కాలానికి కుక్కమూతి పిందెలనీ....మరీ సినిమాలు చూసీ, నవలలు చదివీ చెడిపోతున్నారు" అన్నాడు ముసలాయన చిరాగ్గా.     ఈ లోపులో అమృత తిరిగొచ్చి-చలం "దైవమిచ్చిన భార్య'లోకి తలదూర్చి, అందులో నిమగ్నమయిపోయింది.     ట్రైన్ దూకుడుగా తన గమ్యంవైపు సాగిపోతోంది.                                                           *    *    *      ట్రైన్ ప్లాట్ ఫాం మీదకి రాగానే అమృత తల వంచి కిటికీలోంచి అటూ ఇటూ వెతికి చూసి "నాన్నా!" అంటూ అరచింది ఆనందం పట్టలేనట్లు.     "అదుగోనండి అమ్మాయి!" అంటూ జగదీస్వరీ, ఆ వెనకాలే చక్రధరరావుగారూ ట్రైన్ తోబాటు పరిగెడ్తూ వచ్చి ఆగగానే లోనికి ఎక్కేశారు.     "అమ్మా ప్రయాణం బాగా జరిగిందా? అల్లుడు రాలేదా?" అడిగింది జగదీశ్వరి కూతుర్ని ఆప్యాయంగా చూసుకుంటూ.     పక్కన కూర్చున్న ముసలాయన పాత స్నేహితుడిని గుర్తుపట్టినట్టు లేచి "చక్రీ" అన్నాడు చక్రధరరావుగారి భుజం మీద చెయ్యి వేసి.     "ఆ మీరా? ఏమిటీ హైదరాబాద్ నుండి వస్తున్నారా? మా అమ్మాయి అమృత కూడా హైదరాబాద్ నుంచి వస్తోంది" అని అమృత వైపు తిరిగి "ఈయన అప్పట్లో మా ఆఫీసులోనే పనిచేసేవారు చలపతిరావుగారు" అంటూ పరిచయం చేశారు.     "మీ అమ్మాయా?" ముసలాయన ముఖం చిరమర్లాడింది.     అమృత నవ్వి "మా పరిచయాలు ఇంతకుముందే అయిపోయాయిలే నాన్నా!" అంది.     బామ్మగారు అక్కసుగా "మీ అల్లుడు బాగుంటాడా? ఏం ఉద్యోగం చేస్తాడు?" అంది జగదీశ్వరితో.     "మా అల్లుడికేం? చందమామలా వుంటాడు. పెద్ద ఎడ్వర్ టైజ్ మెంటు కంపెనీలో ఆఫీసర్. ఈ ఏడే పెళ్ళిచేశాం" అంది జగదీశ్వరి.     "అమ్మా ఆకలి వేస్తోంది, త్వరగా దిగండి" అంది అమృత. వాళ్ళిద్దరూ ఎక్కువ మాట్లాడుకోవటం ఇష్టం లేనట్టూ.     "చక్రీ! నీతో మాట్లాడాలి. ఆసింటారా!" అంటూ ముసలాయన చక్రధరరావుగారి చెయ్యి పట్టుకుని దూరంగా తీసుకెళ్ళాడు. "చక్రధరం ...నీతో ఈ విషయం చెప్పాల్సిరావడం నాకు చాలా బాధగా వుందోయ్" అన్నాడు చలపతిరావు.     "ఏ విషయం?" చక్రధరరావు కంగారుపడ్డాడు.     "మీ అమ్మాయి...అదే అమృత ప్రవర్తన గురించి..." అంటూ ఆయన నీళ్ళు నమిలాడు.     "మా అమ్మాయి ప్రవర్తన గురించా! మిమ్మల్ని ఏమైనా అందా?" ఆతృతగా అడిగాడాయన.     "అది కాదు! నిక్షేపంగా పెళ్ళి అయిన అమ్మాయి పరాయి పురుషుడితో అదీ అప్పుడే ఎవర్నో ట్రైన్ ఎక్కించడానికొచ్చిన అబ్బాయితో నీకెలా చెప్పాలో తెలియడం లేదనుకో!     "ఏం చేసిందీ?" చక్రధరరావుగారు తొందరగా చెప్పమన్నట్టు చూశారు.     "ముక్కూ మొహం తెలియని అబ్బాయితో క్షణాల్లో పరిచయం చేసుకుని ప్రేమ కబుర్లు మొదలెట్టింది. పెళ్ళికానంత వరకూ పర్వాలేదు గానీ, పెళ్లయ్యాకయినా పెద్ద మనిషి తరహాగా ఇలాటి కబుర్లు మానెయ్యాలి. ప్రవర్తన మార్చుకొమ్మని నీ కూతురికి చెప్పు. నీకు నేను ఇలా చెప్తుంటే బాధగానే వుంటుందనుకో! కానీ నీకంటే పెద్ద వాడిగానూ, నీ మేలు కోరేవాడిగానూ నీకీ విషయం చెప్పడం అత్యవసరం అనుకుంటున్నాను..." అని ఆగి చక్రధరరావుగారి ముఖంలో భావాలు గమనించసాగాడు.     చక్రధరరావుగారు గంభీరంగా మొహం పెట్టి చెప్పమన్నట్టు చూశారు.     "ఇవాళ రాత్రి ఆ అబ్బాయి బయల్దేరి ఇక్కడికి వస్తానన్నాడు.....వీళ్ళిద్దరూ అస్సాం పారిపోయి హేపీగా వుంటారంట!     "నీ కూతురు లేచిపోతుందిట" అని ముసలాయన చెప్తున్నా చక్రధరరావుగారిలో పెద్దగా మార్పు ఏమీ కనబడలేదు. అయితే అతి కష్టంమ్మీద మామూలుగా వుండటానికి చేసే ప్రయత్నం కనపడింది.     "ఇది ఇంతగా తెగించిందన్నమాట!" అన్నారు శాంతంగానే.     "శాంతంగా అమ్మాయికి బుద్ది చెప్పుకో! అంతేగానీ, కత్తా, బద్డా అనకు. అసలే ఈ కాలం పిల్లలూ" అని ముసలాయన సాగదీస్తుంటే, చక్రధరరావుగారు వారించారు.     ఇంకేం చెప్పకండి. వెళ్ళగానే నేను డాని సంగతి చూస్తాను. మీరోసారి మధ్యాహ్నం ఇంటికొచ్చి కనపడండి. ఇదిగో నా అడ్రస్" అంటూ జేబులోంచి విజిటింగ్ కార్డు తీసి అందించాడు.

    ఛైర్మన్ ని, క్షణకాలంలో సవాలక్ష అనుమానాలు, ఆలోచనలు చుట్టుముట్టాయి.     అలా అని రాఘవేంద్రనాయుడ్ని అడిగే ధైర్యం చేయలేకపోయాడు.     ఇంటర్ కమ్ నొక్కి సర్వేయర్ ని, ఆర్.డి.ఓని జరూర్ గా పిలిపించమని ఆజ్ఞలు జారీ చేసాడు అర్బన్ డెవలప్ మెంట్ అథారిటీ ఛైర్మన్.                            *    *    *    *    *     "అవును! నేనే కావాలని నిన్ను రెచ్చగొట్టించి మా బార్ ని ముప్ఫై లక్షలకు నీతో కొనిపించాను. అందులో నీ అహం, వెర్రిబాగులతనం ఎంతున్నాయో గమనించావా?" మహతి కావాలనే పెంకిగా సమాధానమిచ్చింది మధుకర్ కి.     అతనికేం చేయాలో క్షణకాలంపాటు పాలుపోలేదు. చుట్టుప్రక్కలున్న స్టూడెంట్స్ ఊపిరి బిగబట్టి, కనురెప్ప వేయటం మర్చిపోయి, శిలాప్రతిమల్లా బిగుసుకుపోయి చూస్తున్నారు.     క్షణాలు భారంగా, బరువుగా కదిలి, కరిగిపోతున్నాయి.     జీవితంలో ఎప్పుడూ ఎదురవ్వని ఘోరమైన అవమానం. అదీ తనని ఎంతగానో ప్రేమించిన మహతి ద్వారా. మధుకర్ లో ఆ షాక్ కి గడ్డకట్టిన రక్తం ఒక్కసారి ఉవ్వెత్తున పెనుతుఫానులా రేగి అతన్ని కుదిపివేసింది. ఆగ్రహావేశాలతో ఊగిపోయాడు. కళ్ళు రక్తం చిమ్ముతున్నట్లుగా ఎర్రబారాయి.     ఎంతో ఆరోగ్యంగా, దృఢంగా ఉండే మధుకర్ శరీరం ఉద్రేకంతో, ఉద్వేగంతో వణికిపోతోంది.     అక్కడ ఆ క్షణాన భూకంపమే పుడుతుందో, అగ్నిపర్వతమే బ్రద్ధలయిలావాని వెదజిమ్ముతుందో అని ప్రతి ఒక్కరూ తీవ్రమైన ఉద్రిక్తతకి గురయ్యారు.     అన్ని వందలమంది అక్కడున్నా నిశ్శబ్ద గంభీరత ఆ ప్రాంతాన్ని దుప్పటిలా కప్పేసింది.     ఒక్కసారి నిర్జీవ పదార్థానికి చలనం వచ్చినట్లయింది.     మధుకర్ పెనువేగంతో కదిలి రెండంగల్లో మహతిని సమీపించి, పట్టరాని ఆగ్రహావేశాల్ని ప్రదర్శిస్తూ, ఆమె కళ్ళలోకి చూసాడు.     మహతి భయపడలేదు.     అంతకు ముందు ఎలా వుందో అలాగే నిశ్చలంగా, అదే స్థాయి నిబ్బరంతో మధుకర్ కళ్ళలోకి చూసింది.     ఏదో చేయాలి. తనకి జరిగిన అవమానానికి ప్రతీకారం తీర్చుకోవాలి. అదేమిటి? ఎలా? అనే సందిగ్థత నడుమ కొద్ది క్షణాలూగిపోయాడు మధుకర్.     మహతిని ఎప్పటికయినా తన భార్యగా చేసుకు తీరాలి. అదే నిశ్చయమనుకున్నప్పుడు తనప్పుడు ఏ అవమానం చేసినా, తిరిగి అది తనమీదే రిఫ్లెక్ట్ అవుతుంది.     మహతి భవిష్యత్ తనకక్కర్లేదని అనుకుంటే తనిప్పుడు ఏమిచేసినా తనలో రేగిన పగ, ప్రతీకారం చల్లారిపోతాయి. అవమానభారం ఉపశమింప బడుతుంది. కానీ తను ఆమెను కోరుకుంటున్నాడే?     ఎలా? ఏం చేయాలి? అని అతడు మీమాంస అంచుల్లో కొట్టుమిట్టాడుతుంటే- కోట్లకు కోట్లు సంపదకు వారసుడయిన మధుకర్ తలచుకుంటే ఆమెని అక్కడికక్కడ ముద్దు పెట్టుకోగలడు, రేప్ చేయగలడు. కానీ అలాంటివి చేసే ప్రయత్నంలో లేనట్లుగా వున్నాడే అని చాలామంది బాధపడిపోతున్నారు.        మధుకర్ భౌతికపరమైన ప్రతిస్పందన ఎలా వుంటుందనేది ఎవరికీ అర్థం కావటం లేదు. అనూహ్యంగా కూడా వుంది.     మరికొద్ది క్షణాలు...     మధుకర్ ఆమె భుజాన్ని పట్టుకున్నాడు.     ఒక్కక్షణం ఆమెను కుదిపివేసాడు నిలదీస్తున్నట్లుగా. అందుకామె ముఖంలో ఎలాంటి ప్రతిస్పందన కనిపించలేదు. నో రియాక్షన్! నిర్వికారంగా, నిర్లక్ష్యంగా కనిపించింది.     అప్పుడు... ఆ క్షణాన మధుకర్ తలుచుకుంటే ఏదయినా చేయగలడే! అతనికి అడ్డువచ్చే వారెవరూ లేరే! మరేమిటామే తెగువ? ధైర్యం?     సంగీతా బిజ్ లానీ షేప్ లో తీర్చిదిద్దినట్లుండే అందమైన మహతి, ఆమె అందమైన బరువైన హిమోన్నతాలు, ఆమె వేసుకున్న చోళీ మాటున వూగిపోయాయి. మధుకర్ ఆమె భుజాల్ని పట్టుకుని కుదిపిన చర్యకు లేత పసుపు పచ్చ రంగులో ఒకింత పారదర్శకంగా వున్న ఆమె చోళీ లోపల వున్న బ్రాసియర్ అస్పష్టంగా కనిపిస్తోందందరికీ. క్లీవేజ్ లో సన్నని బంగారపు గొలుసు శంఖంలాంటి మెడ. పేల్ ఎల్లో కలర్ బంగారంతో కలిసినట్లుండే ఆమె మెడ నిర్మలంగా, ఆరోగ్యంగా, ఆకర్షణీయంగా మెరుస్తోంది.     ఆ మాత్రమైనా ఆమెను ముట్టుకున్న మొట్టమొదటి మగవాడు మధుకర్ కావటం, అక్కడున్న చాలామందిలో అసూయని రగిలించింది.     ఆ ప్రాంతం నుంచి సాగిపోతున్న చిరుగాలి మెత్తటి ఒత్తిడికి నల్లటి మేఘంలా ఆమె వీపంతటినీ పర్చుకున్న పట్టుకుచ్చులాంటి మృదువయిన ఆమె జుత్తు పచ్చటి పైరు చివర లేత చిగురుల్లా అలల్లా కదిలిపోతున్నాయి. బాపూ కుంచె చివర నుంచి జారిన నండూరి ఎంకిలా వున్న మహతికేసి చూస్తున్నారు అక్కడ గుమికూడిన విద్యార్ధులు కన్నార్పటం మర్చిపోయి.     అంతలో అన్నాడు మధుకర్ బిట్టర్ గా-     "ఇదే నీకిస్తున్న ఆఖరి అవకాశం! మరోసారి నన్ను అవమానించే ప్రయత్నం చేస్తే, ఫలితం దారుణంగా వుంటుంది. ఇకపై నీ జోలి నా కనవసరం. నా జోలి నీకనవసరం అని గుర్తుంచుకో" అని అంటూనే ఆమె భుజాన్ని విసురుగా వదిలేసి వడివడిగా ఆ ప్రాంతం నుంచి అదృశ్యమయిపోయాడు.     ఏదో అవుతుందని కొంతసేపు, ఏమీ అవ్వకుండానే దృశ్యం చప్పబడి పోయిందే అని ఆ తరువాత అనుకొని వాపోతూ ఎవరిదారిన వాళ్ళు వెళ్ళి పోయారు చుట్టూ గుమికూడినవాళ్ళు.                               *    *    *    *    *     క్రా ఫోర్డ్ సెంటర్ లో సడెన్ గా నాలుగు కార్లు, రెండు జీపులు వచ్చి ఆగాయి.     ఒక కారులోంచి రాఘవేంద్రనాయుడు దిగి, నలువైపులా క్రితం కన్నా, మరింత పరిశీలనగా చూసాడు. ఆ వెనకే అర్బన్ డెవలప్ అథారిటీ ఛెయిర్ మెన్ దిగాడు ఆదరాబాదరాగా.     స్థలం ఇప్పించమని ఏదయినా గవర్నమెంట్ ఆర్గనైజేషన్ మీకు అప్లికేషన్ పెట్టుకుందా?" రాఘవేంద్రనాయుడు ప్రశ్నించాడు.     "పెట్టుకున్నాయి."     "ఏ ఏ సంస్థలు?"     "ఫిషరీస్ డిపార్ట్ మెంట్ వాళ్ళు అడ్మినిస్ట్రేటివ్ బిల్డింగ్ కట్టుకోవటం కోసం రెవెన్యూ డిపార్ట్ మెంట్ వాళ్ళు- ఒ.ఎన్.జి.సి. వాళ్ళు అడిగారు.     "మీరేమన్నారు?"     "ఇంకా ఏమనలేదు. అయినా మా చేతిలో స్థలం వుండాలిగదా?"     "కుడివైపు స్థలం ఇస్తేపోలా?"     "కుడివైపు స్థలమా? అది మా సంస్థది  కాదే!"     "అయితే డ్రామా ఏముంది? మీది కాని స్థలాన్ని ముందు మీ స్థలంగా చేద్దాం. ఆపై ఒ.ఎన్.జి.సి.కి ఇచ్చేయండి. గొప్ప భవిష్యత్ వున్నది ఒ.ఎన్.జి.సి.కే- దాంతో ఈ ఏరియాకి డిమాండ్ పెరుగుతుంది."     రాఘవేంద్రనాయుడు అన్నదేమిటో ముందు అర్బన్ డెవలప్ ఛైర్మన్ కి అర్థంకాలేదు. కొద్దిక్షణాలకు అర్థం చేసుకుని ఒక ప్రశ్న వేశాడు-                          

    ఆ క్షణం వరకు నర్సింహాన్ని చూస్తే పులిని చూసినట్టు భయపడే కానిస్టేబుల్స్ మొదటిసారి అతనితో ధైర్యంగా మాట్లాడిన వ్యక్తిని చూసి ఉలిక్కిపడ్డారో క్షణం.     ఒక పోలీస్ అధికారిపై, అతని జులుంపై తొలిసారి ఎదురు తిరిగి సవాల్ విసిరిన వ్యక్తి కూడా అతడే కావడం విచిత్రం.     "ఏం చేయగలవ్? మహా అయితే రక్తం వచ్చేటట్టు కొట్టగలవ్- బలగం, అధికారం చేతిలో వున్నాయి కాబట్టి? కాని ఓ విషయం గుర్తుంచుకో- నేను బయటకు వెళ్ళిన తరువాత జరిగే పరిణామం గురించి ఆలోచించు" హెచ్చరించాడు సామంత్.     అతడి హెచ్చరికను లెక్క చేయలేదు నర్సింహం.     నర్సింహానికి ఎవరైనా ఎదురు చెబితే ఇరిటేట్ అవుతాడు. క్షమాగుణం అతడిలో ఏ కోశానా లేదు. మరో నాలుగు దెబ్బలు వేసి, ఆ తరువాత రిలాక్స్ డ్ గా కుర్చీలోకి వాలాడు నర్సింహం. అతనికి చాలా చిరాకనిపించింది. ఎందుకో ఆ క్షణంలో అతని వృత్తి పట్ల అంత సంతృప్తుడు కాలేకపోయాడు. అతనికెందుకో తన పవర్ పై పట్టు తగ్గుతున్నట్టనిపించింది.     "సార్! వాడ్ని బయటపడేస్తే మంచిదేమో" చెప్పాడు ఒక కానిస్టేబుల్. అతనికి మనసులో భయంగా వుంది- మరో లాకప్ డెత్ అవుతుందేమోనని.     "సరే బయటపడేయండి" ఎటో ఆలోచిస్తూ చెప్పాడు నర్సింహం.     కాస్సేపటికి సామంత్ ని ఈడ్చుకుంటూ తీసుకెళ్ళి జీప్ ఎక్కించారు. ఆ మరుక్షణం జీప్ ఓ మారుమూల ప్రాంతానికి చేరుకుంది.     ఆ వెంటనే సామంత్ శరీరాన్ని తుప్పల మధ్యకు విసిరేశారు.     అప్పుడు సామంత్ కు స్పృహ లేదు.     ఆ తరువాత అటుగా వెళ్ళిన ఒకరిద్దరు అతడ్ని గుర్తించలేదు. గుర్తించినా పట్టించుకోలేదు.     అలా ఎంతసేపు పడివున్నాడో అతనికే తెలియదు.                                 *    *    *    *     అప్పటికి సామంత్ ని కొట్టి తుప్పల్లో పడేసి రెండురోజులు కావొస్తోంది.     ఆ విషయం పోలీస్ స్టేషన్ లోని అందరూ మర్చిపోయారు.     నర్సింహం అలాంటివి అప్పటికి చాలా చూశాడు. అందువల్ల అతనికా విషయం అసలే గుర్తులేదు.     అతను అప్పుడే డ్యూటీలోకి వచ్చాడు. రావడంతోనే నేరస్తుల ఫైల్స్ ని తెచ్చి ముందు వేసుకున్నాడు.     ఇంతలో ఫోన్ మోగింది.     ఫోన్ ని అందుకున్నాడు నర్సింహం.     "చట్టాన్ని నీ చేతుల్లోకి తీసుకున్నందుకు ఫలితం అనుభవించ బోతున్నావ్..." కర్కశంగా వున్న ఆ మాటలు విని ఓ క్షణం ఉలిక్కిపడ్డాడు నర్సింహం.     క్షణాల్లో తేరుకుంటూ-     "చట్టాన్ని కొత్తగా నాచేతుల్లోకి తీసుకోలేదు. నేను యూనిఫామ్ వేసుకున్న రోజే అది నా చేతుల్లోకి వచ్చింది..." పొగరుగా అన్నాడు నర్సింహం.     "అదే... ఆ పొగరే తలకెక్కి చేయరాని పనులు చేస్తున్నారు..." తిరిగి ఫోన్ లో వినిపించింది.     నరసింహం పళ్ళు పటపటా కొరికాడు.     "ఆఁ పొగరే... అయితే ఏమంటావ్... అసలు మా డిపార్టుమెంట్ లో చేరిన వాళ్ళకు విచక్షణా జ్ఞానం కన్నా పొగరే ఎక్కువ వుంటుంది. అయితే ఏమిటట?"     "దాన్నే దించబోతున్నాను. అప్పుడప్పుడు మీరు నిజాలు ఒప్పుకుంటుంటారు"     నరసింహం ఓ పక్క మాట్లాడుతూనే, మరోపక్క ఫోన్ లో వినిపిస్తున్న గొంతును గుర్తు పట్టేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాడు.     "సరీగ్గా పదిహేనురోజుల్లో నిన్ను మీ ఎస్.పి. సస్పెండ్ చేస్తాడు సిద్ధంగా వుండు"     ఫోన్ కట్ అయిన శబ్దం వినిపించింది. నరసింహం కొద్దిక్షణాలు ఫోన్ కాల్ ని సీరియస్ గా తీసుకోవాలా, లేదా అని మధనపడి, ఆ తరువాత తేలిగ్గా కొట్టిపడేశాడు.                                 *    *    *    *     రోడ్డు వారగా రెండకరాల విస్తీర్ణం మధ్యలో నిర్మించిన పెద్ద షెడ్. చుట్టూచెడిపోయి, శిధిలమయి పోయిన రకరకాల వాహనాలు... జెఫైర్, ఫాల్కన్, ప్లిమత్, గజెల్, స్టాండర్డు, అంబాసిడర్, ఫియెట్ లాంటి ఓల్డు మోడల్ కార్లు చొట్టలు పోయి, రంగు వెలసి వున్నాయి. కొన్ని చక్రాలు సగం భూమిలోకి కూరుకుపోయి వుంటే, మరికొన్ని ఓ పక్కకు ఒరిగి ఉన్నాయి.     కొన్ని దశాబ్దాలుగా ఎండకి, వానకి తడసిపోయి పురాతన ప్రాభవాన్ని కోల్పోయిన కార్లు, వాటి పక్కనే స్క్రాప్ కిందపడేసిన ఇనుప సామానులు... వాటి మధ్య నుంచి ముప్ఫయ్ అడుగుల రోడ్దొక్కటి మెయిన్ రోడ్ నుండి వెళ్ళి ఆ స్థలం మధ్యలో వున్న షెడ్ ని కలిసి అక్కడితో అంతమయి పోయినట్టుగా వుంది.     చుట్టూ ఆటోమొబైల్ స్మశానంలా వున్నా, మధ్యలో వున్న షెడ్ మాత్రం ముప్ఫయ్ మంది మెకానిక్స్ తో ఎప్పుడూ కలకలలాడుతూ వుంటుంది.     దాని యజమాని హిబ్రూదాదా. ఒకప్పుడు ఎప్పుడో బాగా బ్రతికిన వాడే. ఇప్పుడా ఆవరణలో వున్న విదేశీకార్లలో తిరిగినవాడే.     ఇప్పుడూ అప్పుడూ తిరుగుతూనే వుంటాడు.     అయితే ఒకటే తేడా వుంది. అప్పుడు యజమానిగా వెనుక సీట్లో కూర్చునవాడు. ఇప్పుడు ఆ ఆటోమొబైల్ షెడ్ ఓనర్ గా తన  షెడ్ లో పనిచేసే మెకానిక్స్ పనితనాన్ని పరీక్షించేందుకు ట్రైల్ కోసం డ్రైవింగ్ సీట్లో కూర్చుంటాడు.     మనిషి చూడడానికి తీహార్ జైల్ తలారిలా వుంటాడు. పబ్లిగ్గా పట్టపగలు పదిమందిని మర్డర్ చేసినవాడిలా కనిపిస్తాడు. ఎవరయినా అతన్ని అదాటుగా చూస్తే కొద్ది క్షణాలు దడుసుకు ఛస్తారు.     ఆరడుగుల ఎత్తులో బలిష్టంగా మెలికలు తిరిగిన కండలతో మాజీ మిస్టర్ ఇండియాలా కనిపిస్తాడు.     అతని షెడ్ కి వచ్చిన ఏ వెహికల్ నయినా ముందు అతనే చూస్తాడు.     ఓ నిముషం ఇంజన్ ఆడించి చూస్తాడు. ఆ మరుక్షణం ఆ వెహికల్ ఓనర్ చెప్పిన సమస్యను వింటాడు.     వెంటనే ఒక మెకానిక్ ను కేకేసి "ఇందులో ట్రబులేం లేదు. కార్పొరేటర్ ఓసారి క్లీన్ చేసి పంపించు" అంటాడు. ఎన్నో కొత్త స్పేర్ పార్ట్స్ వేయవలసి వస్తుందేమో అని భయపడుతూ వచ్చే కార్ల ఓనర్స్, డ్రైవర్స్ హిబ్రూదాదా నోటివెంట వచ్చే చిన్న చిన్న రిపేర్స్ గురించి విని గుండెల నిండా ఊపిరి తీసుకుంటారు.     హిబ్రూదాదాకి యాభై ఏళ్ళుంటాయి. చూడడానికి మాత్రం నలభై ఏళ్ళవాడిలా కనిపిస్తాడు.     షెడ్ లో హిబ్రూ చైర్ పక్కనే ఓ ఇనుప పెట్టె వుంటుంది. కలెక్షనంతా ఎప్పటికప్పుడు అందులో వేసేస్తుంటారు.     మెకానిక్స్ కి ఎప్పుడు అవసరమయితే అప్పుడు ఆ పక్కనే ఎప్పుడూ వుండే రిజిష్టర్ లో రాసి డబ్బు తీసుకోవచ్చు. అలా అని ఎక్కువ తీసుకోవడం గాని, లెక్క తప్పు రాయడం యింతవరకు జరగలేదు.