SNo
int64 0
25.8k
| text
stringlengths 39
23.5k
⌀ |
|---|---|
25,700 |
ఎవరయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోతారని ఇప్పుడు నలభై ఏళ్ళు నిండినవాడ్ని కట్టుకోమంటున్న అమ్మ లాజిక్ నాకు అర్థం కాలేదు. "కానీ-" "అలా నసగొద్దు. నువ్వు నాకు ఒక్కదానివే. నీ ముందూ వెనకా ఎవరూ లేరు మాకు. నువ్వు ఎవర్నో చేసుకుని ఎక్కడో కాపురం చేసే దానికన్నా ఇక్కడే మనింట్లోనే వుండిపోవాలని మా కోరిక. నీకు పెళ్ళి అయి నీ కడుపునా ఓ కాయ కాస్తే వాడితో ఆడుకుంటూ ఈ శేష జీవితాన్ని హాయిగా గడిపేయవచ్చు. నిన్ను చేసుకొని ఇక్కడే ఇల్లరికం వుండిపోయే వాడు మనకు దొరకద్దూ. చలపతి అయితే ఆల్ రెడీ ఇక్కడే వున్నాడు. నిన్ను చేసుకున్న తరువాత కూడా ఇక్కడే వుండిపోతాడు." "అదిగాదే" "ఇంక నీ సందేహాలూ, అపనమ్మకాలూ నేను వినను. ఇంకో రహస్యం చెప్పనా? ఈ ఆస్థి అంతా ఎవరో తినిపోవడం కన్నా మన ఆస్థి మనమే తింటే పోలా. వాడు ఎవరో పరాయివాడు కాడు. నాకు తమ్ముడు. మీ నాన్నకు పెదబామర్ది. నీకు మావయ్య. మన ఆస్థి మన దగ్గరే వుండాలంటే వాడయితేనే బెస్టు. పెళ్ళి అంటే ఏదో సంవత్సరం, రెండు సంవత్సరాల ముచ్చట కాడు నూరేళ్ళ పంట." అదే నా బాధ అంతా. నూరేళ్ళలో అప్పటికే నలభై ఏళ్ళు అయి పోయినవాడ్ని చేసుకోమనడం దారుణం. అందుకే నిక్కచ్చిగా చెప్పాను. "ఒద్దే అమ్మా! నువ్వు నూరు చెప్పు, లక్ష చెప్పు, నలభై ఏళ్ళవాడిని నేను చచ్చినా చేసుకోను." అమ్మ ఈసారి మరింత అనునయిస్తూ "అలా అనకు. ఇంత చిన్న కారణం వలల్ నీ జీవితాన్ని మరొకరితో ముడిపెట్టుకుని బాధలు పడవద్దు. మేము నీ తల్లిదండ్రులం గానీ శత్రువులం కాము. వాడికి ఏమైనా దురలవాట్లు వున్నాయా అంటే అదీ లేదు. సిగరెట్ తాగడు. మందు పుచ్చుకోడు. ఆడవాళ్ళ వెంట పడడు. అడపా దడపా ఆ లాటరీ టికెట్లు కొనడం తప్ప మరో యావలేదు" అని మావయ్య సుగుణాలను ఏకరుపు పెట్టింది. అమ్మ చెప్పిన సుగుణాలన్నీ ఏమోగానీ నాకు మాత్రం చలపతిలో కనిపించిన సుగుణం ఒక్కటే. ప్రశాంతతను కోరుకునే మనస్తత్వం. చాలా నెమ్మదస్తుడు. ఎప్పుడూ బిగ్గరగా మాట్లాడి కూడా ఎరుగడు. కామ్ గా వుండేవాడు. ఇంట్లో కూడా ప్రశాంతత కొరుకునేవాడు. ఇల్లు ఎప్పుడూ మౌనంగా ఋషిలా వుండాలనేవాడు. మా అమ్మ ఎప్పుడైనా ఎవరిమీదైనా కేకలేస్తుంటే వెంటనే అడ్డుకునేవాడు. మనం నష్టపోయినా సరే ప్రశాంతంగా వుండే పరిస్థితిని ఏర్పాటు చేసుకోవాలనేవాడు. ఈ ఒక్క సుగుణానికి కట్టుబడి అతన్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం అసంభవం. అదే మాట చెప్పి కిందకి వచ్చేశాను. మరుసటిరోజు నాన్న నాకు క్లాసు తీసుకున్నాడు. మావయ్యను చేసుకొమ్మని బ్రతిమిలాడాడు. బుజ్జగించాడు. చివరి అస్త్రం అన్నట్లు ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకోకపోతే ఏ నుయ్యో గొయ్యో చూసుకుంటానని బెదిరించాడు. ఇంట్లో అమ్మా నాన్నే ఇలా శత్రువులుగా మారిపోతే ఆడపిల్లను నేనేం చెయ్యగలను? చివరికి విధిలేని పరిస్థితుల్లో తల వూపాను. పెళ్ళి అంటే కలగాల్సిన థ్రిల్ లేదు. నా ఊహలకు, నా రంగుల కలలకు అంత్యక్రియల్లా అనిపించింది. మావయ్యతో నా పెళ్ళి నిశ్చయమయ్యాక ఊర్లోణి నాతోటి ఆడపిల్లలు నా వైపు జాలిగా చూస్తున్నట్లు అనిపించి, బాధ పొంగి పోర్లేది. పెళ్ళి పనులు మొదలయ్యాయి మా ఇంట్లో. కాంచీపురం వెళ్ళి చీరలు తెచ్చారు. తిరుపతికి వెళ్ళి బంగారు నగలు తెచ్చారు. పెళ్ళికూతురి అలంకరణకోసం అన్ని కాస్మిటిక్స్ మద్రాసు నుంచి తెప్పించారు. ఇవి ఏవీ నాకు ఆనందాన్ని కలిగించలేదు. నా యవ్వన సామ్రాజ్యానికి కాపలకాసే ఇంద్రచాపంలా వుండాల్సిన పట్టుచీర ఉత్తిబట్టలా అనిపించింది. నా శరీరపు రంగును చూసి తలలు వేలాడదీసినట్లు అనిపించాల్సిన బంగారు ఆభరణాలు ఉత్తిలోహపు పిచ్చి డిజైన్లలా కనిపించాయి. నా ఆనందానికి మెరుగులు దిద్దడానికి పుట్టినట్లు అనిపించాల్సిన కాస్మిటిక్స్ ఉత్తి రసాయన జిగురుల్లా తోచాయి. నాకేమీ థ్రిల్స్ అనిపించకనే నా పెళ్ళి అయిపోయింది. నా ఫస్ట్ నైట్ ఎలా రసహీనంగా తెల్లవారిందో మిగిలిన రోజులూ అలానే అనిపించాయి. మధ్య వయసులో ఎలాంటి స్పందన వుంటుందో అంతే ప్రదర్శించేవాడు నా భర్త. నా అభిరుచులకు, ఆయన మనస్తత్వానికీ ఎక్కడా పొంతనలేదు. ఒ రెండేళ్ళు గడిచిపోయాయి అమ్మ టైఫాయిడ్ తోనూ, నాన్న క్షయతోనూ చనిపోయారు. నాకు పిల్లలు కూడా కలగాలేదు. దీంతో మళ్ళీ నేను ఒంటరిదాన్నయి పోయాను. నాకు పెళ్ళి అయిందన్న విషయం కూడా అప్పుడప్పుడూ గుర్తుండేది కాదు. నా ప్రవర్తనలో చాలా మార్పులు చోటు చేసుకున్నాయి. బాగా గయ్యాళితనం వచ్చింది. కానిదానికీ, అయినదానికీ పనివాళ్ళమీద విరుచుకుపడే దాన్ని. బయట మనుష్యులతో కూడా అలానే ప్రవర్తించేదాన్ని. చిన్న విషయానికి కూడా కటువుగా రియాక్టయ్యేదాన్ని. నానా తిట్లూ అబ్బాయి. బూతులు కూడా అలవాటయ్యాయి. జనాన్ని చూస్తేనే శివాలెత్తి పోయేదాన్ని. మనుష్యులంతా అసహ్యంగా కనిపించేవాళ్ళు. ఇరుగు పోరుగంటే నన్ను పీక్కుతినడానికి తిష్టవేసిన వాళ్ళలా అనిపించేవాళ్ళు. కొన్నిరోజులకి ఊరు ఊరంతా నేనంటే హడలిపోయే స్థితికి వచ్చింది. నాలాంటి గయ్యాళి, కచ్చబోతు మనిషి, వ్యవహారాల పుండాకోరు. చాడీల మనిషి మరొకరు ప్రపంచంలో వుండదన్న పేరొచ్చింది. బయటే కాదు. ఇంట్లోనూ అంతే. పనిమనుషులమీద ఎగిరేదాన్ని. ఎంత చిన్న విషయానికయినా నా భర్త మీద విసుక్కునేదాన్ని, కోపగించుకునేదాన్ని, ప్రతిదానికీ పేచీకి దిగేదాన్ని. నా భర్త నరకం ఎలా వుంటుందో నా ప్రవర్తనలో రుచి చూపించాను. ఆయన కొరుకునే ప్రశాంతత పూర్తిగా కరువైంది. రోజులో ఒక నిముషం కూడా ఆయనకు ప్రశాంతత చిక్కుకుండా చేసేదాన్ని. ఈ గుణాలన్నీ ఎలా అబ్బాయో నాకు తెలియదు. నాభర్త ప్రశాంతతను ఇష్టపడుతున్నాడు కాబట్టి, ఆయనమీద పగ సాధించాలన్న కోరికతో నేనలా అయిపోయానో ఏమో తెలియదు. అందర్లాగే నేనెప్పుడూ నన్ను నేను విశ్లేషించుకోలేదు. నాకు ఏం కావాలో, ఏం తక్కువైందో నా అంతరంగాన్ని వెదికి తెలుసుకోలేదు. గయ్యాళిగా వుండడంతో ఇతరులమీద చాడీలు చెప్పడంలో, అసహ్యంగా మాట్లాడడంలో, ఎదుటివాళ్ళు నైతికంగా ఎలా పతనమైపోతున్నారో చెప్పుకోవడంలో వుండే ఆనందాన్ని అనుభవిస్తున్నాను. ఇల్లు ఇలా అయిపోవడాన్ని భరించలేకపోయాడు నా భర్త. అందుకే రాత్రయితే పండరి భజనకు వెళ్ళిపోయేవాడు. త్వరలోనే ఆయన పండరి భజనలు నేర్పించే గురువు స్థాయికి ఎదిగిపోయాడు. రోజు రాత్రికాగానే దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. కుర్రుకారుకి పండరి భజనలు నేర్పించి ఏ అర్థరాత్రో ఇంటికి చేరుకునేవాడు. ఇదిగో ఇలాంటి సమయంలో మా వూరికి వంశీ వచ్చాడు. |
25,701 | ఖంగుమంది శ్రీదేవి కంఠం.
ఇంతవరకూ ఏ స్వరమయితే వినిపించలేదని ఆతురతతో ఎదురుచూస్తూ యివన్నీ మౌనంగా వింటూ వుంటున్నాడో ఆ కోకిల కంఠం వినిపించే సరికి ఆబగా అటు చూశాడు.
ఎంత అందంగా వుంది శ్రీదేవి?
అయినా ఎంత కాఠఠిన్యం ఆ ముఖంలో!!
తలకి నల్లటి కొంగుతో నిండుగా పైట కప్పుకుని పసుపు పచ్చని ముఖంతో కంటి నిండా కాటుకతో ముఖాన పెద్ద కుంకుమ బొట్టుతో చెక్కిలిపై దిష్టిచుక్కతో--నిండుగా పండిన పసుపు తోటలా.....
"ఏంటి అమ్మాయ్! "దీర్ఘకరించి తన అధికారాన్ని నిలుపుకోవాలని ప్రశ్నించింది బామ్మగారు.
"నీవు నా భర్తని దండించవలసిన అవసరం లేదు బామ్మా. అయన యిష్టం ఎప్పుడయినా రావచ్చు ఎప్పుడయినా తిరిగి వెళ్ళొచ్చు, రాలేదని కానీ వచ్చారని కాని దెప్పి పొడిచి దండించే హక్కు అధికారం మీకు లేదు. ఎవరికి లేదు. అయన యీ యింటి పెద్ద అల్లుడు అంటే ఏమిటో తెలుసా! యీ యింటి చక్రవర్తి."
నివ్వెరపోయారు అందరూ మాధవ్ తో సహా--
అతడికి యిదంతా ఏదో చిత్రంగా వుంది.
శ్రీదేవి తనంటే యింకా అంత అభిమానమా? అబ్బ! ఎలా చెప్పింది....చ.....క్ర....వ...ర్తి.
ముందుగా తేరుకుని బామ్మగారే అడిగింది "ఏమిటేమిటి? నిన్న మొన్నటిదాకా ఆతగాడు రాలేదని రోజుకి యిరవై సార్లు సణుగుతూ వుండిన దానవు-నీవు- నాకు- చెప్పొచ్చావా? ఇహ చాలు వెళ్లు అవతలకి- నేను యీ యింటికి పెద్దదాన్ని అల్లుడైనా మరెవరైనా తప్పు చేస్తే దండిస్తాను."
పెదవుల బింకాన మామ్మగారు అన్న మాటని క్షణంలో తృణికరిస్తు కఠి నంగా అంది. "నీవేచాలించుకో-లే వెళ్ళి హాయిగా నీ పీఠంపై పడుకో, ఎందుకు యింకా నీకి అనవసర అధికారాలు అవసరం లేని విషయాల్లో నీకు జోక్యం ఎందుకు? ఏళ్ళు వచ్చాయ్, రిటైరయ్యావు- ఇంకా నీ అధికారం ఏమిటి? మా అమ్మలా అందరూ పిచ్చాళ్ళనుకుంటున్నావా? నీ గంప గయ్యాళితనానికి జడిసి నోరు ముసుకోవటానికి."
కూచున్నవిడల్లా బలవంతాన శక్తిని కూడదీసుకుని లేచి నుంచుని వణుకుతున్న స్వరంతో అంది. "ఎమిటేవ్? శ్రీదేవి! ఏమిటిది? గుడ్డొచ్చి పిల్లని వెక్కిరించినట్లు నామీదే దండయాత్రకి తయారవుతున్నావ్, అసలు నిన్నింత దాన్ని చెసిందేవరనుకున్నావే? నేనే-నేనే- అలాంటి నన్ను, నన్నా ఎదిర్చి మాటాడతావా? పో- అవతలకి పో-పో ముందిక్కడ నుంచి పో- వినపట్టంలా వెళ్ళమంటుంటే."
"అబ్బబ్బ! ఎమిటర్రా మీ వాదులాట! తరువాత తీరిగ్గా పోట్లాడుకోవచ్చు. ముందు ఆయనకేం కావాలో విచారించండి. ఆ తర్వాత మీ యిష్టం."
విసుగ్గా అన్న సరోజ మాటలకి మండిపడుతూ అంది "సరోజా! నికేన్ని పర్యాయాలు చెప్పాను నా విషయంలో జోక్యం కల్పించుకోవద్దని, నా యిష్టం నా భర్తకి నేనేమైనా యిస్తాను, ఇవను, గౌరవిస్తాను, గౌరవించను. ఈ ఇంట్లోనయినా, నా యింట్లో నయినా అయన వసతులు చూసే హక్కు బాధ్యత నావి.......నావి కానీ నీవి కావు."
జవాబివ్వకుండా రుసరుసలాడుతూ విసవిసా తల్లి దగ్గరికి వెళ్ళిపోయింది సరోజ.
తనలో తానే ఏదో గొణుక్కుంటువెళ్ళింది బామ్మగారు. బహుశా ఈ కాలం అమ్మాయిల చిత్తవృత్తిని గురించి ఆశ్చర్యపడి అందులోంచి తేరుకోలేక పోయి వుండొచ్చు.
ఇహ అ హల్లో వాళ్ళిద్దరే మిగిలారు.
సూటిగా ఒకరి ముఖంలోకి ఒకరు చూసుకోలేక పోతున్నారు.
చివరికి శ్రీదేవి "రండి" అని మెల్లిగా పిలిచి తన గదివేపు దారి తీసింది.
మౌనంగా ఆమె వెంటనే వెళ్ళబోతున్న వాడల్లా మామగారు పిలవటంతో ఆగిపోయాడు.
"ఓ మాధవ్.....ఎప్పుడూరావటం? కులాసా?"
ఇంట్లోకి ప్రవేశిస్తూనే పలకరించాడు అల్లుడిని.
"ఇప్పుడేనండి, కులాసానే."
"ఆ ఏమిటి విశేషాలు? ఆఫీసు విషయాలు ఎలా వున్నాయ్? వర్క్ ఏమిటి ఎక్కువైందా తక్కువైందా?"
మనసులోనే నాన్నని విసుక్కుంటూ, చురుగ్గా ఆయనవేపు చూసి తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది ఏదో భర్తకి సైగ చేసి.
"అలాగే వుందండి, పెరగలేదు, తరగలేదు" అన్నాడు మాధవ్.
అయన తరహయే అంత. ఎప్పుడూ వచ్చినా అవే ప్రశ్నలు, అదే పలకరింపు, అంతకుమించిన ఆప్యాయత కనబరచడు. దానికి లోటు లేదు.
తర్వాత ఆ విషయం యీ విషయం మరో పది నిమిషాలు మాటాడక హటాత్తుగా ప్రశ్నించారు "ఏమిటి నీవు యింకా యీ వేషం మార్చుకోనేలేదా? వెళ్ళువెళ్ళు"
తనూ లేచి వెళ్ళటానికి సిద్దమయ్యాడు.
మాధవ్ తన సూట్ కేస్ అందుకుని శ్రీదేవి గదివైపు వెళ్లాడు.
"ఏమేవ్! అబ్బాయొచ్చాడు. ఏదన్నా మాంచి టిఫినుందా? ఏమిటి మెనోలో"
నవ్వుతూ వంటింట్లోకి ప్రవేశిస్తూ ప్రశ్నించాడు.
"పోదురు మీ దొక వేళాకోళం"
"అదికాదే-- అల్లుడొచ్చినపుడే కాదా నాకు ఏదో కాస్త మంచి మంచి వంటలు దొరికేది. అందుకనే ముందుగానే భోజనంలో స్పెషల్ ఏమిటా అని అడుగుతున్నాను"
"ఏముంది మీరే చెప్పండి?"
"ఏం చేస్తావబ్బా! బెండకాయ దొండకాయ వేపుడు చెయ్. చుక్కకూర పప్పు సరేసరి-ఇహ అప్పడాలు వడియాలు మాములే- ఇహ పోతే మిగడతో పెరుగు- ఆవకాయ తీసి మరువకుండా తిరగమోత వెయ్-ఇంకేమిటబ్బా"
"సరే!సరే!" ముసిముసి నవ్వులు నవ్విందామె.
ఆమె నవ్వు చూసి "ఆ ఆ ఇవన్నీ నా కనుకుంటున్నావా? నీ కోసం కూడా- అబ్బాయి పేరు చెప్పి మన మూతినేద్దాం- తర్వాత మళ్ళీ చాన్స్ ఎన్నేళ్ళకో"
అంతలో సరోజ రావటం గమనించి ఆవిడ జవాబు యివలేదిక, అయన బయటికి వెళ్ళిపోయాడు. 16 |
25,702 |
ఆ ఫిల్ము సంజీవే తీయించి ఉన్నా ఆశ్చర్యం ఏమీ లేదు. తనకు తెలుసు. సంజీవ్ కి ఉచ్ఛం, నీచం లేవు.
ఆ కేసెట్ ని గ్రిప్ లో పెట్టుకుని, తననే బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తున్నాడు సంజీవ్! సర్కస్ లో సివంగిని ఆడించినట్లు ఆడిస్తున్నాడు.
తనతోబాటే తన కొడుకు కూడా బాగుపడాలనుకుంది తను సహజంగానే.
కానీ తన బాగు తను చూసుకునే పద్ధతిలో ఉన్నాడు తన కొడుకు.
అదీ సహజమేగా!
ఏం చెయ్యగలదు తను?
దిసీజ్ లైఫ్!
నిట్టూర్చింది విజయకుమారి.
ఆమె చాలా యాంబిషస్.
తమిళనాడు చీఫ్ మినిస్టర్ జయలలితా జయరామ్ విజయకుమారి ఆదర్శం! తను అంత లెవెలుకి ఎదగాలన్నది ఆమె కోరిక.
జయలలిత ఒకప్పుడు సినిమా హీరోయిన్. యం.జి.ఆర్. తో చాలా చిత్రాల్లో నటించింది. యం.జి.ఆర్. ద్వారానే రాజకీయాల్లోకి వచ్చింది. రాజకీయంగా యం.జి.ఆర్. కి అత్యంత సన్నిహితం అయ్యింది. యం.జి.ఆర్. చనిపోగానే జయలలితని రాజకీయంగా తోక్కెయ్యాలని తీవ్రమైన ప్రయత్నాలు జరిగాయి. యం.జి.ఆర్. అంత్యక్రియల సందర్భంలో జరిగిన ఊరేగింపులో, ఆయన శవం ఉన్న గన్ కేరేజ్ మీదకి జయలలితని ఎక్కనివ్వలేదు తక్కిన నాయకులు. కిందికి తోసేశారు. నానా దుర్భాషలాడారు. ఆ తర్వాత తమిళనాడు అసెంబ్లీలో కూడా ఆమెకి ఘోర పరాభవం ఎదురయ్యింది. డి.యం.కె. అధినేత కరుణానిధి అనుచరుడు ఒకడు దుశ్శాసనుడిలాగా జయలలితని నిండు శాసనసభలో వస్త్రాపహరణం చెయ్యాలని చూశాడు.
ఈ ఆటుపోట్లు అన్నీ నిబ్బరంగా తట్టుకుంది జయలలితా జయరాం.
ఇంతలో రాజీవ్ గాంధీ హత్య జరిగింది.
ఆ హత్యకు వెనక ఉన్న దుష్టశక్తి ఎల్.టి.టీ.ఈ. అనీ, వెన్నుతట్టి వాళ్ళకి తమిళనాడులో ఆశ్రయం ఇచ్చింది కరుణానిధి అనీ ప్రజల మనసులో బాగా పడిపోయింది.
దానితో ఎలక్షన్లలో డి.యం.కె.కి నామరూపాల్లేకుండా చేశారు ప్రజలు. మొత్తం డి.యం.కె. పార్టీ తరఫున కరుణానిధి ఒక్కడే మద్రాసు హార్బరు సీటు గెల్చుకున్నాడు. తన పార్టీకి ఏకైక ప్రతినిధిగా శాసనసభలో కూర్చోవడం చిన్నతనం అనుకున్నాడో, లేకపోతే అంతమంది జయలలిత మద్దతుదార్ల మధ్య తన పరువు తీసేస్తారని భయపడ్డాడోగానీ, శాసనసభ సభ్యత్వానికి రాజీనామా ఇచ్చేశాడు.
ఇంక జయలలితకి తమిళనాడులో ఎదురనేది లేకుండా పోయింది. ఆమె కాళ్ళు పట్టుకునే లెవెలుకన్నా దిగజారిపోయి కాళ్ళు నాకే లెవెల్లో సెటిలయిపోయారు పార్టీలో తక్కిన నాయకులు. స్త్రోత్రాలూ, భజన కీర్తనలూ అమరికీ కంఠోపాఠం అయిపోయాయి. జయలలిత విశ్వరూపాన్ని ప్రజలకు తెలియబరుస్తూ తమిళనాడు అంతా 'కట్ అవుట్లు" వెలిశాయి. యూనివర్శిటీలు ఆమెకి డాక్టరేట్లు యివ్వడానికి వంతులు పడ్డాయి. 'పురచ్చితలైవి' (విప్లవ నాయిక) అనే బిరుదు యిచ్చారు.
ఇవన్నీ ఒక ఎత్తు అయితే, జయలలితకి జరిగిన "పట్టాభిషేకం" మరొక ఎత్తు.
ఈ "తమాషా" మొన్న మదురైలో జరిగింది.
మినిస్టర్ విజయకుమారి జయలలిత అభిమానిగా ఆ ఉత్సవానికి హాజరయ్యింది కూడా.
పేరుకి మాత్రం ఆ ఉత్సవం ఎ.ఐ.ఎ.డి.యం.కే. పార్టీ పవరులోకి వచ్చినందుకు జరిగిన విజయోత్సవం.
కానీ నిజానికి అది జయలలితని తమిళనాడుకి మహారాజ్ఞిగా అభిషేకిస్తున్నట్లు ప్రజలలో ఒక భావన కలిగించడానికి జరిగిన ప్రయత్నమే.
అందులో తప్పేముందీ?
రాజకీయాల్లో అలాంటి "షో" తప్పదని అందరికీ తెలుసు.
అందులో జయలలిత తనే స్వయంగా సినిమా హీరోయిన్. ఇంకో సినిమా హీరోకి రాజకీయ వారసురాలు.
పబ్లిసిటీ జిమ్మిక్సు ఆమెకి తెలిసినంతగా ఇంకెవరికి తెలుస్తాయి?
"ఆ "పట్టాభిషేకం" కోసం జయలలిత భక్తుడు ఒకడు 113 కిలోల బరువు వున్న వెండి సింహాసనాన్ని కేవలం పదమూడు లక్షల రూపాయల ఖర్చుతో చేయించుకు వచ్చాడు. ఆ వెండి సింహాసనానికి ఎరుపు రంగు ముఖమల్ దిండ్లు అమర్చి వున్నాయి. వెండి ముఖమల్ తో తయారుచేసిన మాచింగ్ పాదపీఠం కూడా ఉంది.
దానికి తోడు ఒక కిరీటం కూడా చేయించారు. బంగారు తాపడం చేసిన ఆ కిరీటంలో వజ్రవైఢూర్యాలు పొదిగారు. వంటిమీద "జయలలిత పచ్చబొట్లు" పొడిపించుకున్న వీర భక్తులూ, స్త్రోత్ర పాఠాలు జపిస్తున్న మంత్రి పుంగవులూ క్యూలో నిలబడి ఆమెకి పాదాభివందనాలు చేశారు. |
25,703 |
పబ్లిక్ ప్రాసిక్యూటర్ ....ఐ.పి.సీ ని ఔపాసన పట్టిన అనితర సాధ్యులయిన పబ్లిక్ ప్రాసిక్యూటర్.... ఉత్కళ నాలుగయిదు రోజులుగా ఆమె మనసేం బావోలేదు. ఉదాసీనత ఆమెను పూర్తిగా ఆక్రమించుకుంది. కొన్ని ఏళ్ళుగా ఎదురుచూస్తున్న వ్యక్తి కొద్ది నిమిషాల తేడాతో తనకు తిరిగి దూరమైపోయాడు. తను తిరిగి కలుస్తాడా....? కలిసినా ఈ జీవితకాలంలోనేనా....? ఇప్పుడైనా వున్నాడో? అసలు పోలికే తనకు దొరకకపోవచ్చు ....వయసుతోపాటు మనిషీ ఎదిగే వుంటాడు. వీటితోపాటు మనస్సూ ఎదిగి వుండవచ్చు ఎదిగితే ఏ దృక్పధంతో ఎదిగి వుండవచ్చు?
ఈ నాలుగయిదు రోజులుగా అమ్మా _ నాన్నలకు ఎదురుపడలేక పోతుంది. వారి కళ్ళలో కనిపిస్తున్న పుత్రప్రేమకు తను సిగ్గుతో తలవంచుకోవలసి వస్తుంది. తన వాగ్దాటితో, నిజాయితీతో ఎవరికో న్యాయం ప్రసాదించిన తను తన తోడబుట్టిన వాడికి న్యాయం చేకూర్చ లేకపోయింది. ఆమె ఆ రోజు కోర్టుకు వెళ్ళలేకపోయింది.
వేవరింగ్ గా రోడ్లన్నీ పిచ్చిపట్టినట్లుగా తిరుగుతోంది, ఉదయ్....ఇప్పుడు నీ వెక్కడున్నావ్? ఇది నీ అక్క.... నిన్ను ప్రాణాధికంగా ప్రేమించే నీ అక్క ఉత్కళ గుండె ఘోష....
ఉత్కళ మనసంతా ఆందోళనతో నిండిపోయింది. ప్రతిక్షణం ఆ సంఘటనే ఆమెను కలవర పెడుతుంది. తమ్ముడు చేసిన పని ఆమె మెదడును ఆలోచింపచేయనీయడం లేదు. పగ ప్రతీకారం అంటే తెలియని మనస్సు పంతమూ, పట్టింపులూ అంతకంటే అర్ధంకాని వయస్సు ....ఎందుకు చేశావు తమ్ముడూ ఆ హత్య? ఎందుకురా ఇన్నేళ్ళుగా ఒక్కసారన్నా నోరు విప్పి జరిగింది చెప్పలేదు. ఉత్కళకు ఆ రాత్రి ఎప్పటిలాగే నిద్రపట్టలేదు.
o o o
ఆ రోజంతా ఉదయ్ కోసం అతను చెప్పిన హోటల్ దగ్గరే ఎదురుచూస్తూ గడిపాడు సర్కిల్. సాయంత్రం ఆరు కావస్తోంది, అతను మరికొంతసేపటికయినా రావచ్చు. రాగానే తిరిగి అదే ప్రశ్న వేస్తాడు.
ఇవన్నీ అలా వుంచితే తనే ఉదయ్ అని అతను తనతో ఎందుకు చెప్పలేదు? అలా చెప్పకుండా వున్నందున అతను ఆశించిన ప్రయోజనం! ఉదయ్ అంత తేలిగ్గా తన పనిని నెరవేర్చుతాడన్న నమ్మకం కనిపించడంలేదు సర్కిల్ కి.
ఇక మిగిలింది ఒకే మార్గం. అతను అంతకాలం ఉండి వచ్చిన జైలుకి ఫోన్ చేసి అతని వివరాలన్నీ సేకరించటం అంతే....ఆ నిర్ణయానికొచ్చిన మరుక్షణం సర్కిల్ అక్కడలేడు.
* * *
ఆ రాత్రంతా ఉషా ఉదయ్ వింత ప్రవర్తన గురించి ఆలోచిస్తూండిపోయింది. సుందరమ్మ రౌడీల్ని ఎదుర్కొనే సందర్భంలో దెబ్బతిన్న హోటల్ ఫర్నిచరుకి మూడొందలిచ్చాడు. తను వంద వుంచుకున్నాడు.
తన అందంపట్ల తనకు గర్వంలేదుగాని విశ్వాసంవుంది. తనవేపు నలుగురూ చూడటానికీ కారణం తన అందమేనని ఆమెకు ఎప్పుడో తెలుసు. అందుకు తానెప్పుడూ గర్వించలేదు. తన అందంపట్ల కొండంత ఆరాధననూ పెంచుకోలేదు. కాని అతను....అతను కనీసంగానైనా తనవేపు చూడలేదు అతను చూసిన కొద్దిక్షణాలు తనూ చూసింది. కానప్పుడతని చూపుల్లో ఎలాంటి భావమూ వ్యక్తంగాలేదు. తన అంచనా దెబ్బతింది ఆలోచనలు తల్లక్రిందులయ్యాయి. అసలతను ఎవరు? ఎక్కడుంటాడు? ఏంచేస్తుంటాడు? ఏదిఏమైనా వీలయితే మరోసారి అతన్ని కలిసే ప్రయత్నం చేయాలి.
తన అన్నను చిన్నవయసులోనే దారుణంగా చంపిన వ్యక్తి అతనేనని, అతనే పరమశివం కొడుకని ఆమెకు తెలిసివుంటే ఆమె ఆలోచనల్లో అగ్నిసెగలే రేగేవో అతని అంతానికి హద్దులేగీసేవో? అప్పుడు రాత్రి పదకొండు గంటలవుతుంది. ఓ ప్రక్క ఉదయ్ గురించిన ఆలోచనలు మరోప్రక్క సుందరమ్మ చిట్ ఫండ్ కంపెనీ ఫాలో ఆఫ్ న్యూస్ గురించి అర్దరాత్రి దాటేవరకూ ఆలోచిస్తూ అలాగే నిద్రలోకి జారిపోయిందామె.
o o o
సుందరమ్మ ఆ రాత్రంతా కూర్చుని ఎవరెవరు ఎంత సొమ్ము చెల్లించింది, ఎవరెవరికి తనెంత బాకీ వుంది క్షుణ్నంగా లెక్కలు వేయించింది. మరుసటిరోజే చందాదారులంతా తన వద్దకువచ్చి సొమ్మును రెండు రూపాయల వడ్డీతో సహా తీసుకెళ్ళవచ్చని తన అనుచరులద్వారా ప్రచారం చేయించుకునేందుకు రంగం సిద్ధంచేసింది. ఆమెకిప్పుడు మహదానందంగా వుంది.
తనపై అమాయక ప్రజలకున్న విశ్వాసాన్ని రెట్టింపు చేసుకోబోతున్నానన్న ఆనందం ఆమెను నిలువనివ్వడంలేదు. అదే రేపు తనకు మరింత సొమ్మును తెచ్చిపెడుతుంది. |
25,704 | కాని -
స్మితకు తెలియదు.
ఆ కథకూ, జరుగుతున్న డ్రామాకూ పోలిక అంతవరకేనని.
అందుకే ధైర్యంగా ఉంది తను. ఎవరికీ తెలియని సస్పెన్సు నవల తాలూకు ముగింపు తనకు ముందే తెలిసిపోయిన పాఠకురాలిలా ఉత్సాహంగా కూడా ఉంది.
గుసగుసగా సుజాతతో చెప్పింది స్మిత. "డోంట్ వర్రీ అక్కా! ప్లేన్ సేఫ్ గా లాండ్ అవుతుంది నాకు తెలుసు!"
కళ్లు తెరుచుకుని ఇదంతా చూస్తూనే ఉంది సుజాత. స్మిత చెప్పేది వింటూనే ఉంది. కానీ, తన మనసు దేనినీ రిజిష్టర్ చేసే స్థితిలో లేదు. ఇంద్రియాల మధ్య కో ఆర్డినేషన్ తప్పిపోయినట్లు చూస్తున్నదీ, వింటున్నదీ, మనసుకెక్కడం లేదు. తన పమిట జారి ఒళ్ళో పడిపోయి ఉందన్న విషయం కూడా గమనించలేక పోతుంది తను.
అనాసక్తిగా సీట్లోనుంచి లేచాడు రాజేందర్. అతన్ని రివాల్వర్ తో కవర్ చేస్తున్నాడు ఇక్బాల్. మిగతా పాసెంజెర్సు అందరినీ కర్చీఫులో ఉన్న గ్రెనేడ్లతో బెదిరిస్తున్నాడు విక్టర్.
శతృఘ్న వెనకాతలే కాక్ పిట్ లోకి నడిచాడు రాజేందర్. పడిపోయి ఉన్న పైలట్లని చూడగానే అతని కళ్ళు పెద్దవయ్యాయి. "గుడ్ గాడ్! వీళ్ళని చంపేశావా?" అన్నాడు తడబడుతూ.
"నేను చంపలేదు. వాళ్ళే పడిపోయారు. ఫుడ్ పాయిజనింగ్ అయి ఉండవచ్చు." అన్నాడు శతృఘ్న కరుగ్గా.
రాజేందర్ కి నిలువు గుడ్లు పడ్డాయి.
"అంటే...యూ మీన్... మన ప్లేన్ కి పైలట్ లేడా ఇప్పుడు? లేకుండానే వెళ్ళిపోతోందా ఈ విమానం?" అంటూ అప్రయత్నంగా ఇన్ స్ట్రుమెంట్స్ పానెల్ వైపు తిరిగాడు. కొద్దిక్షణాల తర్వాత, ఆల్టిట్యూడ్ చూపించే డయల్ ని గుర్తుపట్టగలిగాడు.
భూమికి నాలుగు మైళ్ల ఎత్తున ఉన్నారు తాము!
ఇంత ఎత్తు నుంచి ఈ విమానం కూలిపోతే, కనీసం కళేబరాల తాలూకు ముక్కలు కూడా మిగలవేమో అంత్యక్రియలు జరపడానికి!
ప్రాణభయంతో అతని వళ్ళు జలదరించింది.
"ఈ సీట్లో కూర్చో!" అన్నాడు శతృఘ్న. సవ్యసాచిని పక్కకిలాగే ప్రయత్నం చేస్తూ. సవ్యసాచి చాలా భారీ మనిషి. కష్టంగా ఉంది అతన్ని కదిలించడం.
"ఇది ఇంపాజిబుల్!" అన్నాడు రాజేందర్ పెదిమలు తడి చేసుకుంటూ. "బొమ్మ విమానం లాంటి పుష్పక్ ని నడిపినంత మాత్రాన ఈ నాలుగు ఇంజన్ల జెయింట్ విమానాన్ని నడపగలనా నేను! నో! గుర్రపు స్వారీ వచ్చినంత మాత్రాన పులిమీద ఎక్కి సవారీ చెయ్యగలమా? ఇది అసంభవం!"
"అసంభవాన్ని సంభవం చేస్తేనే ప్రమాదంలోనుంచి బయటపడేది! చూడు! ఇక్కడున్న ఇంతమందిలో ప్లేన్స్ గురించి కొద్దో గొప్పో తెలిసింది నీకొక్కడికే! ఫర్ హెవెన్స్ సేక్! డూ సమ్ థింగ్! ఏదో ఒకటి చెయ్! లేకపోతే అన్యాయంగా చస్తారు మీరందరూ!"
"నువ్వు చావవా!" అన్నాడు రాజేందర్ తిక్క కోపంతో. టెన్షన్ తో అతనికి మతి పోతున్నట్లు ఉంది.
"చావడానికి ప్రతిక్షణమూ సిద్ధమే నేను!" అన్నాడు శతృఘ్న నిర్లక్ష్యంగా.
కొద్దిక్షణాలు అతని మొహంలోకి తేరిపారచూసి, పైలట్ సీట్లో కూర్చున్నాడు రాజేందర్. ఒణుకుతున్న చేతులతో హెడ్ ఫోన్స్ అందుకుని, తలకి పెట్టుకున్నాడు.
వెంటనే 'టూవే రేడియో'లో కంట్రోల్ టవర్ ఇన్ ఛార్జు మాటలు వినబడ్డాయి.
"సవ్యసాచీ... సవ్యసాచీ... కమ్ ఆన్... కమ్ ఆన్... ఏమయింది? ప్లీజ్ రిపోర్టు... ఓవర్!"
"ఫ్రెండ్!" అన్నాడు రాజేందర్ శ్మశాన వైరాగ్యంతో "నువ్వెవరో నాకు తెలియదు గానీ, నేను సవ్యసాచిని కాను. అతను ఎవరో కూడా నాకు తెలియదు."
"సవ్యసాచి మీ ఫ్లయిట్ కి పైలట్! ఏమయ్యాడు అతను? నువ్వెవరు?" అన్నాడు కంట్రోల్ టవర్ ఇన్ ఛార్జు కంగారుగా.
"పైలట్లు ఇద్దరూ, ఫ్లయిట్ ఇంజనీరూ స్పృహతప్పి పడిపోయి ఉన్నారు. ఆహారంలోనో, డ్రింక్స్ లోనో విషం కలిసి ఉంటుందని అనుమానం. నా పేరు రాజేందర్. నేను ఇందులో పాసెంజెర్ని. ప్రస్తుతం దీనికి పైలట్ ని నేనే!"
"మైగాడ్" అన్నాడు ఇన్ ఛార్జ్. "మైగాడ్! నీకు ఫ్లయింగ్ వచ్చా?"
విషాదంగా నవ్వాడు రాజేందర్. "నేను ఫ్లయింగ్ క్లబ్ లో మెంబర్ని."
"అసలేం జరిగింది? చెప్పు!"
శతృఘ్నని ఓరకంట చూశాడు రాజేందర్.
అది గ్రహించాడు శతృఘ్న. వెంటనే, ఆ హెడ్ ఫోన్స్ లాగేసి తన తలకు పెట్టుకుని, "నా పేరు షాట్ గన్! నేను ఈ విమానాన్ని హైజాక్ చేస్తున్నాను. ముందర ఈ రాజేందర్ ని గైడ్ చేసి ప్లేన్ ని నేలమీద దిగేలా చూడు! లేకపోతే అందరూ మిడతల్లా చస్తారు" అన్నాడు పౌరుషంగా.
"ఒక్క నిమిషం!" అన్నాడు కంట్రోల్ టవర్ ఇన్ చార్జ్. అతని మొహానికి చెమటలు పట్టేశాయి. కర్చీఫ్ తో తుడుచుకుంటూ, ఆ వార్తని అధికారులకి పంపించాడు.
క్షణాల్లో ఎయిర్ పోర్టు అంతా అలర్టు అయిపోయింది.
అదృష్టవశాత్తు, ఎయిర్ బస్ లు నడిపే అనుభవం ఉన్న పైలట్ ఒకతను ఆ సమయంలో ఎయిరు పోర్టులోనే ఉన్నాడు. నిమిషాలమీద అతన్ని కంట్రోల్ టవర్ కి రప్పించాడు. అతనిపేరు మెహతా.
వచ్చీ రావడంతోనే రేడియోలో రాజేందర్ తో మాట్లాడటం మొదలెట్టాడు అతను. "ఆల్ రైట్ రాజేందర్! నేను మెహతాని! అయామ్ ఏ పైలట్! నౌ! ఫస్ట్ థింగ్స్ ఫస్ట్! డోంట్ పానిక్! భయంతో వెర్రెక్కిపోనవసరం లేదు! అది ముఖ్యంగా గుర్తుంచుకో! మిమ్మల్ని కరెక్టుగా గైడ్ చేసి, సురక్షితంగా భూమి మీదకు దింపడానికి ఇక్కడ మేమంతా ఉన్నాం. ఎయిర్ పోర్టులోని ప్రతిమనిషీ అలర్టుగానే ఉన్నాడు. ఓకే?" |
25,705 |
అతను తిరిగి సత్రంవద్దకు వెళ్ళి అరుగుమీద ఓ మూలగా కూర్చున్నాడు. ముష్టివాళ్ళు కొందరు అరుగుమీద పడుకుని కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. ఎవరి తాలూకు కుండలూ బట్టలు వాళ్ళ దగ్గర ఉన్నాయి. మాసిపోయిన చీలికలైన బట్టలూ, సంస్కారంలేని జుట్టూ, సిగ్గూ, సభ్యత లేకుండా కనపడే దుమ్ము కొట్టుకుపోయిన వొళ్ళూ - మురికి కాల్వల్లో గుంపులు గుంపులుగా కూడే ఓ రకం పురుగుల్లా ఉన్నారు. తననీ తన బట్టల్ని చూసుకున్నాడు. వాళ్ళకీ తనకి ఎంతో తేడా కనబడలేదు. అయితే వాళ్ళు బతుకుతున్నారు. ఎలాగో అలాగ బతుకుతున్నారు. ఇంత అసహ్యంగా ఎందుకు బతకడం? బతుకుమీద యింత మమకారం ఎక్కడ నుంచి పుట్టుకొస్తుంది? కాళ్ళూ కళ్ళూ లేకపోయినా రోడ్లవార డేకుతూ "అమ్మా కబోదిని" అంటూ అరుస్తూ ఆక్రోశిస్తూ చస్తూ ఎందుకు బతుకుతారు? ఈ బతకడంలోని ఆకర్షణలో ఉన్న దగా అతనికి చటుక్కున తెలిసినట్టనిపించింది. ఇది పచ్చిమోసం. వెదవల్ని చేసి చేపల్ని చేసి గాలానికి కట్టి ఒక్కొక్కసారి నీటిలో ముంచుతూ ఆశపెడుతూ ఎవడో ఇంతమంది మనుష్యుల్ని కొంచెం కొంచెం చంపేస్తున్నాడు. ఏడిపిస్తున్నాడు. చిత్రవధ చేస్తున్నాడు.
వెంకటేశ్వర్లు దీర్ఘంగా నిట్టూర్చాడు. అతను చచ్చిపోవాలని నిశ్చయించుకున్నాడు. బతకడంకన్న బరువైన బాధైన దింకొకటి లేదనిపించింది. తాను బతకలేడు. తన కుటుంబాన్ని బతికించలేడు. తాను చేతకానివాడు. తనలాంటి నిర్భాగ్యుల్నీ నిరుపాయుల్నీ దేవుడెందుకు పుట్టించాలి. సత్రం గోడనానుకుని కళ్ళుమూసుకుని తన జీవితాన్ని పర్యావలోకనం చేసుకున్నాడు వెంకటేశ్వర్లు.
తనకీ కష్టపరంపరలు తన ఉద్యోగం పోవడంతో ప్రారంభమయ్యాయి. ఎలిమెంటరీ స్కూల్లో మేష్టారై ఉన్నన్నాళ్ళూ ఏదోవిధంగా తిండిగడిచిపోయేది తనకీ తన కుటుంబానికీ , కాని తాను తెలివితక్కువవాడు. వెర్రివెధవ. లేనిదే స్కూళ్ళ ఇన్స్పెక్ట్రస్ కొంగుపట్టుకు ఎందుకు లాగుతాడు? తనకేం దుర్బుద్ధి లేదని అంటే ఎవరు నమ్ముతారు? ఆవిడ రెండురోజులూ ఇన్ స్పెక్షనుకు వచ్చి తనతో హాస్యం చేస్తూ ఎందుకు మాట్లాడింది? తననీ తన క్లాసునూ పరీక్షిస్తూ ఎందుకు అలా నవ్వేది? తన యింటికి రమ్మనమని అన్ని పనులు ఎందుకు పురమాయించేది? తనంటే యిష్టం తనంటే సదభిప్రాయం ఉందనుకున్నాడు. ఆఖరిరోజు తన క్లాసులోకి వచ్చేసరికి తాను నిద్రపోతున్నాడు. నిజానికి అప్పుడే కునుకుపట్టింది.
ఆమె తన్ని చెడామడా తిట్టింది. పిల్లల్ని ప్రశ్నలువేస్తే అందరూ తెల్లబోయి నుంచున్నారు. ఆమె రౌద్రాకారం తాల్చింది. తక్కిన మేష్టర్లందరూ చూస్తుండగా "ఇదేం దూడల్ని కాయడం కాదు వెంకటేశ్వర్లుగారూ, మీకు బ్లాకుమార్కు వేస్తున్నాను" అని చెప్పి వెళ్ళిపోతోంది. తనకి భయం వేసింది. ఆమె వెనకాలే రోడ్డుమీదకు పరుగెత్తాడు. "మేడమ్ మేడమ్" అంటూ ఏమిటో కంగారుపడిపోయాడు తను. వినిపించుకోకుండా వెళ్ళే ఆమె కొంగు పుచ్చుకుని "మేడమ్" అంటూ లాగాడు. ఆమె పైట వూడిపోయింది. అందరూ ఫక్కున నవ్వారు. ఆమె "బ్రూట్ బీస్ట్" అని నిప్పులు కురిపించి వెళ్ళిపోయింది. అంతే ఉద్యోగం ఊడిపోయింది.- ఆమె పైటకన్న బహిరంగంగా; అంతకన్న శాశ్వతంగా.
అలా పైట. పట్టుకోవడం, లాగడం ఎంత తప్పో తనకి తెలియక కాదు. తన కంగారులో తనేం చేసినదీ తెలియదు. ఆమెను నిలబెట్టి ప్రాధేయపడాలనే అతని ఉద్దేశ్యం. కాని తాను దురద్రుష్టవంతుడు. అందుకే పెళ్ళాం దగ్గర్నుంచీ తనని వెధవకింద వాజమ్మ కింద చూస్తారు.
తర్వాత ఏవో ట్యూషన్లు కుదుర్చుకున్నాడు. కాని ఏవీ నిలబడలేదు. తనలో లోపం ఏమిటో ఒక్కొక్కరే తన దగ్గర మానివేశారు. ఎన్నో ఉద్యోగాలకోసం ప్రయత్నించాడు. దొరకలేదు. దొరికినవి నిలుబడలేదు. తాను అభిమానాన్ని చంపుకున్నాడు. సినిమాగేటుదగ్గర టిక్కట్లు అమ్మాడు. ఆ ఉద్యోగమూ ఊడిపోయింది. సంచిలో అప్పడాలూ, సాంబారు పొడుమూ వేసుకుని యింటింటా తిరిగి అమ్మేవాడు. ఎవరూ తన దగ్గిర కొనేవారు కాదు. తనకి అమ్మజూపే చాకచక్యంలేదు. ఆఖరికి తన భార్య యిక్కడా అక్కడ వంటకి కుదిరి పిల్లల్ని పోషిస్తూ బతికిస్తూ వచ్చింది. తనని నలుగురూ తిట్టేవారు గడ్డిపెట్టేవారు.
"ముష్టెత్తు -దొంగతనం చెయ్యి - అంతేకాని ఆడదాన్ని వీధిలోకి తోస్తావా?" అనేవారు. తాను పొరుగూళ్ళు వెళ్ళాడు. యాచించాడు. కానీ అందరూ అతన్నీ, అతని యాచించే వైఖరినీ సందేహంగా చూసి, "పోవయ్యా పో" అనేవారు. ఇంక దొంగతనం చెయ్యాలనుకున్నాడు. రైలుస్టేషను దగ్గర తారట్లాడేవాడు. ఎలా దొంగతనం చెయ్యాలో తెలిసేదికాదు. ఒక రోజున ధైర్యంచేసి రైలు పెట్టెదగ్గర తోసుకుంటూన్న జనంలో ఒకడి లాల్చీ జేబులో చెయ్యి పెట్టాడు. ఆ లాల్టీ మనిషి అతని జుట్టు పట్టుకున్నాడు. నలుగురూ గబగబా నాలుగు దెబ్బలు వేశారు. తన నెరుగున్న మాష్టరొకతను వచ్చి " ఇందులో ఏదో పొరపాటు ఉంది, అతను అలాంటివాడు కాదు" అని నచ్చచెప్పాడు కాబట్టి కాని లేనిదే తనని చంపేదురు.
|
25,706 | తండ్రి ఆజ్ఞ శిరసావహించటానికి రామ్మూర్తి తుపాకిగుండులా బయటకువెళ్ళిపోయాడు.
చంద్రయ్య సత్యమూర్తి వంక ఓ చూపు చూశాడు అంతే! ఏమీ మాట్లాడలేదు. మౌనంగా నిలబడ్డాడు. కాని సత్యమూర్తిని ఆ చూపే గుండెని చీల్చినట్లయింది. గుండెని పిండినట్లయింది. అతనివంక చూడలేక దృష్టి ప్రక్కకి మరల్చుకున్నాడు. ఏమీ అనలేకపోయాడు బయటకు వీలయితే అక్కడ్నుంచి తప్పించుకుని పోదామని ప్రయత్నిస్తున్నాడు.
రామకృష్ణయ్యగారు మాత్రం ప్రగల్భాలు పలుకుతూ, అట్టహాసాలు చేస్తూ అటూయిటూ పచార్లుచేస్తున్నారు.
ఛ. ఛ! ఎలాంటి విషమ ఘడియలు!!
చివరకు రామ్మూర్తి పోలీసుల్ని వెంటబెట్టుకుని వచ్చాడు. వాళ్ళు ప్రశ్నల వర్షం కురిపించారు. వాళ్ళు పెద్ద కధానాయకులైనట్లు భంగిమలు పెట్టారు. ఆఖరికి చంద్రయ్యని పోలీసు స్టేషన్ కి తీసుకువెళ్ళి లాకప్ లో వుంచారు.
"తెగులు కుదిరింది వెధవకి? అలాంటి వాళ్ళని దగ్గరకు చేరిస్తే గొంప గుల్లయిపోదూ?" అని తండ్రి కొడుకులు భుజాలెగరేస్తూ అవతలకి నిష్క్రమించారు.
సత్యమూర్తికి మనసంతా వికలమైంది. ఆ పూట సరిగ్గా భోజనం కూడా సహించలేదు. కాలుగాలిన పిల్లిలా ఇల్లంతా కలియతిరిగాడు.
ఆ సాయంత్రం చంద్రయ్య భార్య సీతమ్మ ఏడుస్తూ పరిగెత్తుకు వచ్చింది.
"బాబూ! మీ పాదాలకి మొక్కుతాను.ఇదేమిటన్నాయం? మా వోడు మీ దగ్గర పదిహేను సంవచ్చరాలకాడినుండి పడున్నాడు. మిమ్మల్ని తన చేతుల్తో పెంచాడు. ఎప్పుడైనా ఇంట్లోని పూచికపుల్ల ముట్టుకుని ఎరుగునా? కాని కాలం వొచ్చి యిలాటి నిందపడ్డాడు. బాబూ! నేను చెబుతున్నా. ఆడు చాలా నిజాయితీ అయినా మనిషి. ప్రాణం పోయినా అలాంటి యెదవపని చెయ్యడు. నలుగురు పిల్లలు ఆలో లక్ష్మణా అని ఏడుస్తున్నారు. దయతల్చి ఆన్ని వొదిలెయ్యండి బాబూ. మా మానాన మేము యెక్కడికయినా పోయి బతుకుదాం. ఈ యింటికీ మాకూ ఋణం తీరిపోయిందనుకుంటాము."
సీతమ్మ అతని పాదాలను పట్టుకుని ఏడ్చింది.
సత్యమూర్తి అప్రతిభుడయ్యాడు ఆమె కేమి జవాబు చెప్పాలో తెలీక అక్కడ్నుంచి పారిపోదా మనుకున్నాడు. "మరి...మరి....అతనే చేసినట్టు నమ్మక తప్పలేదు సీతమ్మ" అన్నాడు ఎలాగో.
"నమ్ముతారు బాబూ! నమ్ముతారు. ఏళ్ళతరబడి చేసినా సేవ చెప్పుడు మాటలు విని మరచిపోతారు. మంచి తనానికి రోజులుకావు బాబూ యివి. పలుకుబడీ, నోరూ వున్నవాడే మారాజు."
"ఇదిగో సీతమ్మా! ఇక్కడిలా గోల చెయ్యకు ఇంట్లోకివచ్చి యీ అల్లరి, ఆగం ఏమిటి? శిక్షపడకుండా చూస్తాలే. వెళ్ళు వెళ్ళు" అని గదమాయించేశాడు సత్యమూర్తి.
"అల్లరి చెయ్యను మారాజా! ఆగమూ చెయ్యను. మావోడ్ని ముట్టుకు విడిచిపెట్టండి. మళ్ళీ మీ గడప తొక్కితే అడగండి" పౌరుషం ధ్వనిస్తూన్న కంఠంతో ప్రార్ధించింది సీతమ్మ.
"అలాగేలే. నేను వెళ్ళి మాట్లాడి విడిపిస్తాను. ఇంకా రగడ చెయ్యకుండా వెళ్ళు" అని యిహ అక్కడ వుండకుండా లోపలికి వెళ్ళిపోయాడు.
పనివాడ్ని పోలీసులకి అప్పజెప్పటంలో తొందర పడ్డానని అతను విపరీతంగా పశ్చాత్తాప పడుతున్నాడు. చంద్రయ్య తన వంక చూచిన చూపులే చీటికీ మాటికీ గుర్తుకువచ్చి అతన్ని కలవరపెడ్తున్నాయి. తనమీద పడ్డ నేరం విని అతను వొణికిపోలేదు. ఏడ్చి మొత్తుకోలేదు. "నాకేమీ తెలీదు" అన్నాడంతే. అని తన గుండెల్ని చీల్చే చూపులు చూశాడు.
పరమలోభి, నిక్కచ్చి మనిషి అయినా తండ్రిదగ్గరే చంద్రయ్య ఎంతో అభిమానంగా వెలిగి, ఎప్పుడూ ఒక్క మాట అనిపించుకోకుండా సంచరించాడు. తన నెంతో మక్కువగా చూసుకున్నాడు. తనే హృదయం లేకుండా ప్రవర్తించాడు.
ఉన్నట్లు అతనికో ఆలోచన కలిగింది. తండ్రి, అన్నగారూ ఎవరూ ఇంట్లో లేరు. తన ఆలోచన కార్య రూపంలో పెట్టటానికి యిదే మంచి సమయమనుకున్నాడు. అటూ ఇటూ చూసి మెల్లగా అన్నగారుండే గదిలోకి జొరబడ్డాడు.
ఈ పని చెయ్యటానికి అతనికి అసహ్యంగానే వుంది. అయినా అనుమానం నివృత్తి చేసుకోటానికి, ఆచరించక తప్పదు. దగ్గర్లో ఎవరూ మనుషులు లేరు. అన్నగారి పెట్టెకు చిన్న తాళం వేసివుంది. జేబులోంచి తాళం చెవులగుత్తి తీసి రెండు మూడునిమిషాలు కష్టపడేసరికి తాళం వచ్చేసింది. వొణుకుతూన్న చేతుల్తో గబగబ అందులో వున్న బట్టలన్నీ అటూ యిటూ త్రోసేసి కలయవెదికాడు. చెత్తా చెదారం చాలా వుంది లోపల అవన్నీ పెల్లగించి, చేతులు అట్టడుగుకు జొనిపి అక్కడ వెదికేసరికి కాయితాల స్పర్శ తగిలింది. కరెన్సీనోట్ల స్పర్శ అతనికి బాగా తెలుసు. అతని గుండె గబగబ కొట్టుకుంది. బయటకు లాగి చూశాడు. అవేనోట్లు, వంద రూపాయల నోటుమీద కలంగీత అతనికి స్పష్టంగా గుర్తువుంది. అతని కళ్ళు చెదిరాయి. మరుక్షణంలో కోపంతో ముఖం ఎర్రబడిపోయింది. పెదవులు కంపించాయి. శరీరంవొణుకుతోంది. ఆ నోట్లు తీసుకున్నాడు. చీదర బాదరాగా చేసిన ట్రంకుపెట్టె నలాగే వొదిలేశాడు. మూతకూడా వెయ్యలేదు. తన గదిలోకి వచ్చి కోపంతో చలించిపోతూ అటూ యిటూ తిరగసాగాడు. |
25,707 | డేవిడ్ అక్కడినుండి వెళ్ళిన నిమిషానికి మోటార్ సైకిల్ స్టార్టుచేసి ముందుకు వెళ్ళిన శబ్దం వచ్చింది.
"ఇక రివాల్వర్ ఇచ్చేసి నీ గదిలోకి వెళ్ళమ్మా...." అన్నాడు గజదొంగ మంగులు. ఒక అడుగు ముందుకువేసి చెయ్యి చాపుతూ.
దీప గాలిలోకి రివాల్వర్ పేల్చింది. మంగులు అక్కడే ఆగి పోయాడు భయంగా.
"నో....నేను చెప్పినవన్నీ ఇస్తేనే నీకు రివాల్వర్ ఇస్తా" అంది దీప.
"నేనసలు పెళ్ళే చేసుకోకూడదు. ఒకవేళ చేసుకుంటే ఇలాంటి పిల్లల్ని అస్సలు కనకూడదు!" అని మనసులో అనుకున్నాడు మంగులు.
23
సెల్ తలుపు క్రిందనుండి మూడు అన్నం గిన్నెల్ని లోపలికి తోశాడు సెంట్రీ.
చిన్నారావ్ ఆ గిన్నెల్ని తీస్కుని రాకా ముందు ఒకటి, రాంబాబు ముందు ఒకటి పెట్టి మూడోది తను తీస్కున్నాడు.
ముగ్గురూ నేలమీద కూర్చున్నారు.
ముందుగా చిన్నారావ్ గిన్నె ముక్కుదగ్గర పెట్టి వాసన చూసి మొహం చిట్లించాడు. తర్వాత రాంబాబు అదే పని చేశాడు.
"ఏంటి?" అన్నాడు రాకా ఇద్దర్నీ చూస్తూ.
"ఈ రోజూ సాంబార్ అన్నమే!" అన్నాడు చిన్నారావ్.
"సాంబార్ అన్నం సాంబార్ అన్నంలాగే వుంటే ఫర్వాలేదు. కానీ అది అలా వుండదు. ఇంకేదోలా వుంటుంది....ఇక కుంకుడుకాయ పులుసు వాసనేస్తుంది...." అన్నాడు రాంబాబు.
"అయితే మీ ఇద్దరికీ ఈ భోజనం నచ్చదు....అవునా?" అడిగాడు రాకా.
రాంబాబు, చిన్నారావ్ లు మొహమొహాలు చూస్కుని ఘొల్లుమని నవ్వారు.
"అదేం ప్రశ్న....? ఈ తిండి ఎవరికైనా నచ్చుతుందా అని?" అన్నాడు రాంబాబు.
"మీకు నచ్చదుకదా?" అని వాళ్ళిద్దరి గిన్నెల్లోంచి సగం సగం సాంబారన్నం తీసి తన గిన్నెలో వేస్కున్నాడు రాకా.
"నాకు నచ్చడంతో సంబంధం లేదు...." అంటూ తినడం స్టార్ట్ చేశాడు.
రాంబాబు, చిన్నారావ్ లు వెర్రి మొహం వేశారు. రెండు క్షణాలాగి వాళ్ళు కూడా తినడం మొదలుపెట్టారు.
రాకా పెద్ద పెద్ద ముద్దలు నోట్లోకి తోస్తూ అయిదు నిమిషాల్లో తినడం పూర్తిచేశాడు.
రాంబాబు, చిన్నారావులు మాత్రం రాకా తీస్కోగా మిగిలిన ఆ కొద్దిపాటి అన్నాన్ని కష్టపడ్తూ పది నిమిషాలపాటు తిన్నారు.
రాకా సిమెంట్ దిమ్మమీద నడుం వాల్చి బ్రేవ్ మని త్రేన్చాడు. రాంబాబు, చిన్నారావ్ లు నేలమీద కూర్చుని గోడకి జారగిలబడి కాళ్ళు బార్లా చాపుకుని కూర్చున్నారు.
ఓ రెండు నిమిషాలపాటు నిశ్శబ్దంగా కూర్చున్నారు. ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళున్నారు.
ఉన్నట్టుండి "ఏంటో....ప్చ్" అన్నాడు రాంబాబు నిశ్శబ్దాన్ని భంగపరుస్తూ.
"ఏంటాలోచిస్తున్నావ్?" అడిగాడు చిన్నారావ్.
"మనం ఇలా జైల్లో వుండకుండా బయటే వుంటే ఈ పాటికి మటన్ బిర్యానీ, చికెన్ సిక్స్ టీ ఫైవ్....అన్నీ తిని వుండేవాళ్ళం...." అన్నాడు రాంబాబు నిట్టూరుస్తూ.
"అవును! పది రూపాయల్లో అన్నీ తిని వుండేవాళ్ళం" అన్నాడు చిన్నారావ్.
"పది రూపాయలకి అవన్నీ రావడం ఏంట్రా? మీకేమైనా మతిపోయిందా?" అన్నాడు రాకా బొజ్జ నిమురుకుంటూ.
"అవును....మేము ఇన్స్ పెక్టర్ అప్పారావ్ కి పదిరూపాయలిచ్చి ఏం తెమ్మంటే అదే తెచ్చేవాడు....ఇందాక చెప్పినవే కాకుండా దానితోబాటు ఫుల్ బాటిల్ మందు తెమ్మన్నా పది రూపాయలకే తెస్తాడు...." అన్నాడు చిన్నారావ్.
"అదేంటి....ఇన్స్ పెక్టర్ మీరు కోరినవన్నీ ఎందుకు యిస్తాడు?" అడిగాడు రాకా.
"మేమంటే వాడికి చచ్చేంత భయం కనుక" అన్నాడు రాంబాబు.
రాకా గబుక్కున లేచి కూర్చున్నాడు.
"అంటే మీరు అంత పవర్ ఫుల్ క్రిమినల్సా?" అడిగాడు రాకా వాళ్ళిద్దరి వంకా కళ్ళు పెద్దవిచేసి చూస్తూ.
"మేము క్రిమినల్స్ కాదయ్యా బాబూ....మేము కానిస్టేబుల్స్" నెత్తికొట్టుకుంటూ అన్నాడు రాంబాబు.
రాకా ఆశ్చర్యంగా వాళ్ళవంక చూశాడు.
"కానిస్టేబుల్స్ అయిన మీకు ఇన్స్ పెక్టర్ భయపడ్డం ఏంటీ? అయినా పోలీస్ డిపార్ట్ మెంట్ కి చెందిన మీరు జైలులో వుండడం ఏంటీ?"
రాంబాబు, చిన్నారావ్ లు జరిగినదంతా రాకాకి చెప్పారు.
"కాబట్టి ప్రస్తుతం ఆ గజదొంగ మంగులు పుణ్యాన జైలులో వున్నాం...." అని స్టోరీని ముగించాడు రాంబాబు. "ఒరేయ్ మంగులూ...." గట్టిగా అరిచి పళ్ళు నూరాడు రాకా.
"ఏంటి....మంగులు నీకు కూడా తెలుసా?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు రాంబాబు.
"తెలుసా ఏంటి? మంగులు నాకు బద్ద శత్రువు....నా గ్యాంగ్ కి వాడి గ్యాంగ్ కి అసలు పడదు. నా శత్రువు మీకు కూడా శత్రువు కాబట్టి ఈ రోజునుండీ మనం ఫ్రెండ్స్" అన్నాడు రాకా రాంబాబు, చిన్నారావ్ లకి షేక్ హ్యాండ్ ఇస్తూ.
* * * *
|
25,708 | 21. విటమిన్ 'డి' లోపిస్తే శరీరం ఎముకుల గూడు అవుతుందా?
కుటుంబరావుకు, అతని ఏడాది కొడుకుకూ ఒకే విధమైన రుగ్మతలున్నాయి. కుటుంబరావు చిన్నతనంలో బాగానే వుండేవాడు. కాని కొంచెం వయసున్నప్పటినుంచీ ఎప్పుడూ కాళ్ళు, చేతులూ, కీళ్ళు, నొప్పిగా వున్నాయని బాధపడుతూనే ఉన్నాడు. వెన్నులోనూ,ఛాతీలోనూ నిత్యం నొప్పిగా వుంటుంది. శరీరంలోని ఎముకలు మెత్తబడ్డయేమొననే అనుమానం. కాస్త వంకర తిరిగాయేమొన్నే భయం అతన్ని వేధిస్తోంది. వాటికీ తోడు రోజు రోజుకూ నీరసం ఎక్కువవుతోంది. ఎ పని చేయాలన్నా క్షణాల్లో అలసట వచ్చేస్తోంది.
ఇక, అతని కొడుకూ అంటే! ఎప్పుడూ కొద్దో గొప్పో జ్వరం ఉంటోంది.
చలిగా ఉన్న చెమటలు పోస్తూనే వుంటాయి. ముఖ్యంగా నుదుటి మీద ఎక్కువుగా చమట పడుతోంది. చూడటానికి బొద్దుగా కనబడతారు. ముద్దుపెట్టుకుందామనిఎత్తుకోబోతే కండరాల నోప్పితో కుయ్యోమంటారు. సంవత్సరం నిండినా ఒక్క పన్నుకూడా రాలేదు. తల చూడటానికి ఎక్కినా పిల్లల్లకంటేపెద్దదిగా కనబడుతుంది. గాని, ఎత్తుగానూ, రెక్కబాగం చంకల కిందగా గుంటగానూ తయారైంది. పొట్టకూడా ఉబ్బినట్లు కణబడుతోంది. ఇంకా నడక కూడా రాలేదు. నిలబడితే కాళ్ళు డోడ్డికళ్ళలా వంకరగా కనబడడుతున్నాయి.
కుటుంబరావులోగాని, అతని కొడుకులోగాని అటువంటి పరిస్థితి ఏర్పడటానికి వారి ఆహారంలో విటమిన్ "డి" లోపించడమే కారణం. నెయ్యి, పలు, మాంసాహారం, ఎ మాత్రం వడకుండా కేవలం ఆకూకూరలు కయగూరలు వాడేవారిలో విటమిన్ "డి" లోపంవల్ల రుగ్మతలు కలుగుటాయి. పోషకహారం లోపంఉన్న చంటిబిడ్డలా ఈ విటమిన్ లోపంవల్ల నడుము నొప్పి, ఒళ్ళంతా నొప్పులు వుండడం సర్వసాధారణ విషయం.
విటమిన్ "డి" ముఖ్యంగా లివర్ లోను, కోడిగుడ్లలోను, వెన్నలోను, చేపనూనేలోను ఎక్కువుగా వుంటుంది. పాలల్లో తక్కువుగా వుంటుంది.
పప్పునూనెల్లో "డి"విటమిన్ చక్కగా లభ్యం అవుతుంది.
మన శరీరం కూడా తనంత తాను విటమిన్ "డి" ని తాయారుచేసుకుని శరీరాన్ని రక్షించు కుంటుంది. ఇందుకు సూర్యరశ్మి దోహదం చేస్తుంది. సూర్యరశ్మిలోని అల్ట్రావైలట్ కిరన్లు కొవ్వుపదార్ధాలు చైతన్య వంతమై విటమిన్ "డి" ని తయారుచేస్తాయి. ఒంటికి నూనె రాసుకుని ఎండలో నిలబడే పద్దతి శరీరానికి ఆరోగ్యకరమని అందుకే అంటారు. చిన్నపిల్లల్ని ఉదయం, సాయంత్రం రెండు పూటలా లేత ఎండలో కొద్ది సేపు తిప్పటం మంచిది.
సూర్యరశ్మి సోకకుండా నెలల తరబడి గదుల్లో పెరిగే బిడ్డలలో విటమిన్ "డి" లోపంవల్ల వ్యాధులు వస్తాయి నీగ్రాల మాదిరిగా చర్మం నల్లగా ఉండేవారిలో విటమిన్ "డి" లోపం ఎక్కువ కనబడుటుంది దానికి కారణం నల్ల చర్మం దాదాపు 95 శాతం సూర్యరశ్మిని శరీరంలోకి ప్రవేశించకుండా నిరాధిస్తుంది. అలాగే ఎల్లప్పుడూ దళసరిదుస్తులు ధరిస్తూ ఎండ తగలడానికి వీలు లేకుండా వస్రధారణ చేసేవారి లోనూ, విటమిన్ "డి" లోపంవల్ల వ్యాధులు రావాడానికి వేలు వుందని వైద్య శాశ్రజ్ఞలు వివరించారు.
కాల్షియం బిళ్ళలు రుచిగా వున్నాయని చప్పరించినా, కాల్షియంవున్న ఆహార పదార్ధాలు ఎక్కువుగా తిన్నా అవి ప్రేగుల్లోనుంచి పీల్చుకోబడి శరీరానికి అందజేయబడాలంటే ఎముకలకి చేరాలంటే విటమిన్ "డి" అవసరం కాల్షియం లాగానే ఫాస్ఫరస్ కూడా శరీరానికి అందచేయదానికి విటమిన్ "డి" అవసరం.
విటమిన్ "డి"లోపంవల్ల చిన్నపిల్లల్లో "రికెట్స్" వ్యాధి వస్తుంది. ఈ వ్యాధి రావడంతో వారిలో ఎముకులు గట్టిపడవు. మెత్తగా ఉండడంతో ఎముకుల ఎదుగుదలలోరకరకాల అప లక్షణాలు ఏర్పడతాయి. పళ్ళుకూడా చాల ఆలస్యంగా వస్తాయి. పెద్దవాళ్ళలో విటమిన్ "డి" లోపంవల్ల "ఆస్టియో మలేసియా" అనే వ్యాధి వస్తుంది. ఈ వ్యాధివల్ల ఎముకులు శక్తిని కోల్పోయి, తెలికిగా విరిగిపోతాయి. అందువలన మన ఆస్తిపంజరం అస్తిత్వానికి వితంమిన్ "డి" చలఅవసరం.
శరీరానికి సూర్యరశ్మి సోకే విధంగా చూసుకోవడం, చేపనూనె, కోడిగుద్దు. లివర్, మాసం, పలు, పప్పునూనెలు వాడటం, ద్వారా "డి" విటమిన్ లోపం రాకుండా చేసుకోవచ్చు. చంటిపిల్లలకు "డి"విటమిన్ ఉండే చుక్కలమండులు, వయస్సు ను బట్టి ఆహారమూ ఇవ్వడం అవసరం.
**** |
25,709 |
ప్రజ్ఞా ప్రభాకరము
__శ్రీ వేటూరి ప్రభాకర శాస్త్రి
విషయాను క్రమణిక
౧.ఉపక్రమము ... 1
౨.జననదికము ... 3
౩.బాల్యస్మృతులు ... 5
౪.పురోహితత-సదనుష్టానము ... 18
౫.అనుభూతికి-తద్వికాసము ... 22
౬.కాకిపగ ... 27
౭.శాస్త్రము-అనుభూతి ... 30
౮.వెంకటశాస్త్రిగారికడవిద్యావ్యాసంగము ... 33
౯.ధూమ కేతు దర్శనము ... 36
౧౦.బ్రహ్మచర్యము-గార్హస్ధ్యము ... 39
౧౧.వివాహము ... 45
౧౨.బండిపాటు ... 47
౧౩.శకునపరిగణనము ... 53
౧౪.సాహిత్యజీవనము-అరకుడువు ... 56
౧౫.టైఫాయిడ్ ... 64
౧౬.వేంకటేశ్వరస్వామి దర్శనము ... 68
౧౭.తొలి కలయిక ... 71
౧౮.ఆవేదన ... 80
౧౯.అనారోగ్యం ... 86
౨౦.ఔషధ సన్యాసము ... 89
౨౧.వెలుఁగునీడలు ... 93
౨౨.వెలుఁగు బాట ... 99
౨౩.దివ్యదర్శనము ... 102
౨౪.అనుభూతి ... 106
౨౫.దివ్యబోధ ... 110
౨౬.చేకూడుట ... 115
౨౭.శ్రీ మాస్టరుగారు ... 117
౨౮.నవజీవనము ... 125
౨౯.ఇల్లాలి యినిపియేషన్ ... 134
౩౦.నాడీ గ్రంధములు ... 139
* * *
ప్రకాశక విజ్ఞప్తి
మహర్షి సత్తములు, మహతవస్సంపన్నులు, ప్రజ్ఞపూర్ణులు నయినా శ్రీ గురుదేవులు ప్రభాకర శాస్త్రి వర్యుల యోగ జీవితము ప్రజ్ఞా సుందరము, ప్రభావసంపన్నము. శ్రీ ప్రభాకర శాస్త్రి గారు కారణజన్ములు! వసుదైవ కుటుంబకముగా వారి జీవితము సాగినది. ప్రేమర సపూర్ణము వారి హృదయము. మహామహిమోపేతము వారి ప్రజ్ఞ!పసినాఁట నుండి యంతర్వర్తినియయి యమృతత్వసిద్ధి సాధన్ మార్గమున వారిని నడిపించిన దివ్య ప్రజ్ఞా చరిత్ర మే నేఁ డు మేము వెల్వఱచుచున్న 'ప్రజ్ఞా ప్రభాకరము'.
నన్ను ౯ వర్ణన సేయఁ గా వలవ దన్నా!కన్నయందాఁ క మిఁ
ద న్నీవర్ణన మెందు కిందులకుఁ గొందాఁ కం బ్రతిక్షింపు మం
చు న్నన్గూర్చిన యుష్మదాజ్ఞాకు నేదుర్చూపై గృహద్వారామం
దున్నాఁ డం గనరాఁ గదే కనుట కర్హు ౯ నన్నుఁ జేయంగ దే!
కుంభకోణమున నపూర్వము,నసాధరణము నయినా మహాత్తర యోగమును నెలకొలిపి యమృతత్వసిద్ధి ప్రసాదమును దమశిష్యులకు నొసఁ గఁ బ్రతినపూనిన మహాయోగి వర్యులగు తమ గురుదేవుల గూర్చి శ్రీ శాస్త్రి గారు రచించిన పద్యమిది! శ్రీ శాస్త్రిగా రాయోగమునఁ జేరిన కొలఁది కాలమున కెపుడో శ్రీ మాస్టరు గారి మహి మాదిక మున వర్ణించుచు నేదో పత్రికలోఁ బ్రశంసా పద్యములను గొన్నిటిని రచించి ప్రకటించి రఁట! అది తెలిసి శ్రీ మాస్టరు గారి తమ్ముఁ బూర్ణముగా నెఱుఁగుదాఁక నట్టి రచనము లేవియుఁ గావింపఁ దగ దని శ్రీ శాస్త్రి గారిని మందలించి రఁట! ఈ విషయము నెఱుకపఱచునదే పయిపద్యము. అటుపిమ్మట నెన్నఁ డును వారు శ్రీ వారిని గూర్చి ఎత్తి రచనము గావింపలేదు.
1948వ సంవత్సరమున తిరుపతిలో శ్రీ శాస్త్రి గారి షష్ట్యబ్దపూర్త్యుత్సవము జరగినది. షష్టిపూర్తి నాఁడు ప్రాతరుపాసన సమయమున వారు.
' వచ్చెను నేఁటి కర్వదగు వర్షము పుట్టువుఁ దొట్టి, గర్భముం
జొచ్చుటదొట్టి నాకరయఁ జూచిన నేఁటి కె షష్టిపూర్తి, యీ
వచ్చిన యేడు నిండిన ధ్రువంబుగఁ గాఁ గల షష్టిపూర్తితో
నిచ్చట నాకుఁ గావలయు నిష్టికిఁ బూర్తియు సృష్టిపూర్తియు౯.'
అని వేఁడి గురుదేవులను బ్రార్థించిరి. అపుడు ' నిన్నుటివఱకు ప్రభాకరుఁ డవుగా నుండిన నీవు నేఁటి నుండి ప్రజ్ఞా ప్రభాకరుఁడవు. నన్ను గూర్చి వ్రాయఁగలయ్యోగ్యత నీకుఁ లిగినది 'అనిశ్రీవారుద్బోధించినట్లుతెలియనయ్యెను.నాఁడేవారు' ప్రజ్ఞాప్రభాకరము' రచనమునకుఁదొడఁగిరి.తమకుఁ గలిగిన యోగానుభూతులను వివరించుచు వేయిపుటల గ్రంధముగాఁ దోలిసంపుటమును, నీయోగము వలనను పకారము పడసిన మిత్రులమొక్కయు, శిష్యులయొక్క యుననుభవములను, వారే వ్రాసిన వానిని,వేయించుట గ్రంధముగా రెండవ సంపుటముగా 'ప్రజ్ఞా ప్రభాకరము'ను వెలయించుట వారి సంకల్పము. అందుకై తొడఁగి రచనము కుపక్రమించి కొంతవఱకు సాగించిరి. మిత్రులకడ నుండియు, నాప్తులకడ నుండియు, శిష్యులకడ నుండియు వారి వారి యనుభవములను దెలుపు వృత్తాంతములను గూడఁ దెప్పించిరి.
తలమునుక లగు కార్యకలాపములలో నెట్లో తీరిక చేసికొని శ్రీ వారీ గ్రంధరచనము ను దినమున కొకకొంతగా సాగించుచునే యుండిరి. కాని యన్నమాచార్యుల కిర్తనముల ప్రచురణము, తదుత్సవాదికముల నిర్వహణము, కుమారసంభవో త్తర హరివంశ వ్యాఖ్యానములు రచనము, తిరుపతిలో మ్యూజియమునకై యమూల్యవస్తువుల సేకరణము-ఇత్యాది కార్యకలా ములలో దలమునుక లగుచుండుటచే నీ గ్రంధరచనము నేఁడు ప్రకటించు చున్నంత వఱకు మాత్రమే కొనసాగినది.ఇంతలో మ్యుజియమున కయిన వస్తు సేకరణ ప్రయత్నమున వారు బౌతికమున వీడుటయు మా దుర దృష్టము! కడకు దుఃఖపుఁ బుక్కిలింతగా మాకు దక్కినది యీ గ్రంధము!
|
25,710 |
చిన్నపిల్లల సర్కస్ లో
చిన్నపిల్లల సర్కస్ లో
ఫిడేళ్ళు ధరించిన వర్తకులు
కష్టాలన్నీ మైమరచిన
కాలం అనేది ఉండేదా?
గ్రంథాలమీద పడి వాళ్ళేడ్చే
కాలం ఒకటి ఉండేది.
కాలం అయితే వాళ్ళమీదికి
కష్టాన్నే ఉసికొల్పింది
ఆకాశపు అర్ధవలయం కింద
ప్రమాదమైన బ్రతుకు వీళ్ళది
అజ్ఞేయం మాత్రమే లోకంలో
అత్యంత సురక్షితమైనది.
ఆకాశపు సంజ్ఞల కింద
హస్తాలు లేనివాళ్ళవే
అతి శుభ్రమైన చేతులు!
గుండెల్లేని శవానికి
గాయాలబాధ లేనట్లు
గుడ్డివాడు మాత్రమే
జాస్తిగా చూస్తాడు. మూలం: డిలాన్ థామస్
-తెలుగు స్వతంత్ర - 25.2.1949 |
25,711 | పోలీస్ లాఠీచార్జ్ లో దెబ్బలు తగిలిన పిల్లాడొకడు చనిపోయాడు. తల్లి ఏడుస్తోంది. తనకు రోజూ వాడు తెచ్చిచ్చే నాలుగు రూపాయల సంపాదన పోయిందని.
పల్లీలమ్మే బండిలో ఆ శవాన్ని తీసుకెళ్ళి మెయిన్ రోడ్డుమీద పెట్టి డబ్బు అడుక్కుందామె.
ఆ తర్వాత శవాన్ని అక్కడే వదలి వచ్చేశారు.
ఏభై రూపాయలు పోగవడంతో ఆ కుర్రాడి తల్లి ఆమెను వుంచుకున్న పల్లీల బండివాడూ కలసి ఫుల్ గా తాగేసి స్లమ్ అంతా తిరుగుతూ కేకలు వేశారు చాలాసేపు.
రాజశేఖరం ఆ రాత్రి గోడమీద మరో అంకె కొట్టేయడానికి వెళ్ళాడు కానీ ఆ గోడ మొత్తం వర్షానికి పడిపోవడంతో నిశ్చేష్టుడయ్యాడు. ఇంకెన్ని రోజులు గడపాలో తెలీదు. షుమారుగా ముప్ఫయ్ రోజుల గుర్తు.
అసలు తను వచ్చిన తేదీయే గుర్తులేకుండా పోయింది.
భయంకరమయిన దరిద్రం జ్ఞాపకశక్తినీ, మెదడు ఆలోచించే సామర్ధ్యాన్నీ కూడా నాశనం చేసేస్తుందని అర్ధమయిందతనికి.
తను అదివరకులా ఆలోచించలేకపోతున్నాడు. జ్ఞాపకమూ వుండటం లేదు.
ఒకోసారి తనిక్కడ వుండాల్సింది వందరోజులే అన్న విషయం కూడా మర్చిపోతున్నాడు.
అప్పుడప్పుడూ అనిపిస్తుంది.
ఇదంతా వదిలేసి ఇంటికెళ్ళిపోదామా అని. ఎన్నో ఛాలెంజ్ లు గెలిశాడు. తను! ఈ ఒక్కదాంట్లో ఓడిపోతేనేం?
మర్నాడు పొద్దున్నే రాణి, డప్పు కిషన్ గాడు వచ్చాడు.
"పది రోజుల్నుంచీ నా ఆటకు ఒక్కడు కూడా రావటం లేదు. డబ్బులీయటం లేదు. అందుకని ఇవాళ నువ్వు కూడా నాతో కలసి ఆడితే నాలుగు డబ్బులొస్తాయేమో చూద్దామని వుంది" అంది రాణి.
"నా డాన్సెవడు చూస్తాడు? నేన్రాను! ఇవాళ్టినుంచీ టెంట్ లో పనిచేయాలి నేను."
రాణి దీనంగా చూసింది.
"మా ఇద్దరికీ నాలుగు రోజుల్నుంచీ తిండి లేదు. మాకు సాయం చెయ్యవా?" కన్నీళ్ళతో అడిగింది.
రాజశేఖరానికి జాలివేసింది. అంత చిన్నపిల్ల తిండికోసం బాధలు పడటం చూళ్లేక పోతున్నాడు.
"సరే- పదండి! ఓ గంటసేపే వుంటాను."
వాళ్ళతోపాటు మెయిన్ గేట్ వేపు నడిచాడతను.
ఫుట్ పాత్ మీద కూర్చుని డప్పు కిషన్ గాడు డప్పు కొట్టటం మొదలుపెట్టాడు.
రాణీతో పాటు తనూ డాన్స్ చేయటం మొదలుపెట్టాడు రాజశేఖరం. డాన్స్ చేస్తున్నాడు గానీ అలవాటు తప్పి పోవడంతో స్టెప్స్ ఎలా వేస్తున్నాడో, బాడీ మూవ్ మెంట్స్ ఎలా యిస్తున్నాడో తనకే అయోమయంగా వుంది.
అయిదు నిమిషాల్లోనే కొంతమంది జనం మూగారు.
రాజశేఖరం డాన్స్ అందరికీ చాలా హుషారుగా వుంది. దాంతో ఈలలు కేకలు మొదలయ్యాయి. మరికాసేపట్లో ఇంకా జనం మూగిపోయారు.
రాజశేఖరానికి అలుపు వచ్చేసింది.
అయినా గానీ పట్టుదలగా చేస్తూనే వున్నాడు.
అందరూ పదిపైసలు, పావలాలు, అర్ధరూపాయలు విసురుతున్నారు.
డప్పు కిషన్ గాడు ఆనందంగా ఏరుకుంటున్నాడు మధ్య మధ్యలో-
అరగంట తర్వాత డాన్స్ చేయలేక ఆపేశాడు.
వళ్ళంతా హూనం అయిపోయినట్లయింది.
జనమంతా వెళ్ళిపోయారు.
డప్పుకిషన్ గాడు, రాణి పోగయినా చిల్లరంతా లెక్కపెట్టారు.
తొమ్మిది రూపాయలు పోగయింది.
డప్పు కిషన్ మూడు రూపాయలు రాజశేఖరానికిచ్చాడు. తను అయిదు తీసుకుని రాణీకి ఒక రూపాయి యివ్వబోయాడు.
"అదేమిటి? రాణీకి ఒక రూపాయి ఏం సరిపోతుంది?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు రాజశేఖరం.
"దాని ఆటెవడూ చూట్టం లేదు. అందుకని యికనుంచీ దానికి ఒక్క రూపాయే!"
"అదేం కుదర్దు! రాణిక్కూడా మూడ్రూపాయలిస్తేనే నేనూ ఆడతాను. లేకపోతే రేపట్నుంచీ నేను కూడా రాను." "నువ్వు కాకపోతే ఇంకొకడొస్తాడు! డప్పు నా చేతిలో వున్నది కనుక నేను చెప్పినట్లు మీరు వినాలే! సమజయిందా?"
"పోరా దొంగబాడుకవ్! ఇయాళ్టికెళ్ళి నీతో ఆడను" అంది రాణి కోపంగా.
"ఆడకపోతే పో! నాకేమాయె" అనుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు వాడు.
రాజశేఖరం తన మూడు రూపాయలూ రాణికిచ్చేశాడు.
"దీంతో అన్నం తిను."
ఆమె ముఖం ఆనందంతో విప్పారింది.
"మరి నీకో?" |
25,712 |
5. ఒకడు దానము చేసిన గొర్రెను మరొకడు గ్రహించిన అట్టివానికి శ్లేష్మ రోగ రూపమగు పాపము కలుగుచున్నది. అట్టివాడు వైశ్వానరం ద్వాదశ కపాలం నిర్వపేత్. సంవత్సరోవా అగ్నిర్వైశ్వానరః ఆ విధముగా చేసిన యజమాని సంవత్సర దేవతచే దోష రహితముగా చేసిన దానిని గ్రహించినట్లగును. అతనికి శ్లేష్మ రోగ రూప పాపము సంక్రమించదు.
6. రెండువైపుల దంతములు గల అశ్వమును గాని పురుషుని గాని ప్రతిగ్రహించిన వాడు ఆత్మ హింసకు లోనగుచున్నాడు. రెండు వైపుల దంతములు కలవానిని ప్రతిగ్రహించినవాడు వైశ్వానరం ద్వాదశ కపాలం నిర్వపేత్ - సంవత్సరోవా అగ్నిర్వైశ్వానరః అందువలన యజమాని సంవత్సర దేవతచే దోష రహితముగా చేయబడిన దానిని ప్రతి గ్రహించి నట్లగును. అతడు ఆత్మహింసకు లోనుకాడు.
7. ధనము కోరువాడు వైశ్వానరం ద్వాదశ కపాలం నిర్వపేత్. సంవత్సరోవా అగ్నిర్వైశ్వానరః ధనహీనుడు సంవత్సర కాలము సంపన్నుల సముదాయములందు సంచరించునో అప్పుడు అతడు ధనవంతుడు అగును.
8. సంవత్సరాధి దేవతను ప్రయోగించి ఉపసంహారము చేయని వాడు ప్రతిష్ఠను కోల్పోవుచున్నాడు. అతడు మరల ఇంటికి వచ్చి వైశ్వానర పురోడాశమును నిర్వాపము చేయవలెను. అతడు మొదట ఏ అగ్నిని ప్రయోగించినాడో ఆ అగ్నినే స్వప్రతిష్ఠ కొరకు విముక్తుని చేసినవాడు అగుచున్నాడు.
9. దాతలు ఇచ్చిన గోవులలో చివరి దానిని ఏ త్రాటితో కట్టునో ఆ త్రాటిని శత్రువు కొట్టమునకు పంపవలెను. అందువలన శత్రువునకు పాప దేవతను పంపినట్లగును.
ఏడవ అనువాకము
1. పశువులను కోరువాడు ఇంద్రం చరుం నిర్వపేత్. ఇంద్రావై పశవః - పశువులు ఇంద్ర సంబంధములు. ఇన్ద్ర మేవ స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. సవాస్మై పశూన్ర్పయచ్చతి అతడు పశుమానేవ భవతి.
2. చరు ఇంద్రునిది అగుచున్నది. అతడు పశువులను యోని నుండియే పశువులను కలిగించును.
3. పశువులను కోరువాడు ఇంద్రియ బలోపేతుడైన ఇన్ద్రాయ పురోడాశ మేకాదశ కపాలం నిర్వపేత్. ఇన్ద్రియం వై పశవః ఇన్ద్రమే వేన్ద్రియావన్తగం స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. సః పివాస్మా ఇన్ద్రియం పశూన్ర్పయచ్చతి. అతడు నిశ్చయముగా పశువులు కలవాడు అగుచున్నాడు.
4. బ్రహ్మ వర్చస్సు కోరువాడు బ్రహ్మవర్చస్సు కల ఇంద్రాయ పురోడాశమేకాదశం నిర్వపేత్. బ్రహ్మ వర్చసమే దీప్తియగుచున్నది. కావున దీప్తిమంతుడగు ఇంద్రుని స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. సఏవాస్మిన్ర్బహ్మ వర్చసం దధాతి. అతడు బ్రహ్మ వర్చసీ భవతి.
5. అన్నము కోరువాడు అన్నవంతుడగు ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశమ్ నిర్వపేత్. అర్కోవై దేవానామన్నమ్. అర్క శబ్దమే దేవతలకు అన్నము అగుచున్నది. కావున ఇన్ద్రామే వార్క వంతగం స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. సఏవాస్మా అన్నం ప్రయచ్చతి. అతడు అన్నాదుడు అగుచున్నాడు.
6. సంపద కోరువాడు దీప్తివంతుడగు ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలమ్ నిర్వపేత్. ఇంద్రుడే సంపద అగుచున్నాడు. బ్రహ్మవర్చస్సు గల ఇంద్రునకు నిర్వాపము చేయుట వలన యజమాని ఉన్నతుడు అగుచున్నాడు. బ్రహ్మవర్చస్సు గల ఇంద్రునకు నిర్వాపము చేయుట వలన యజమానికి దేహపుష్టి కలుగుచున్నది. బ్రహ్మవర్చస్కుడగు ఇంద్రునకు నిర్వాపము చేయుటవలన యజమాని సంపద గలవాడు అగుచున్నాడు. అన్నములందు ప్రతిష్ఠితుడై నిశ్చయముగ ఐశ్వర్యవంతుడు అగుచున్నాడు.
7. ఎవనిని పాపములు పట్టుకొనునో అతడు పాపములు పోగొట్టు ఇంద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలం నిర్వపేత్. నిషిద్ధ కర్మాచరణమే పాపము. పాపములు పోగొట్టు ఇంద్రునే స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. ఆ ఇంద్రుడే అతనిని నిషిద్ధ కర్మాచరణము వలన కలిగిన పాపముల నుండి విముక్తుని చేయుచున్నాడు.
8. ఎవనిని శత్రువులు భయపెట్టుదురో లేక దేశమును నాశనము చేయనుంకింతురో, అట్టివాడు శత్రునాశక ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశకపాలం నిర్వపేత్. శత్రు నాశకుడగు ఇంద్రుని స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. ఆ ఇంద్రుడే అతనినుండి శత్రువులను తొలగించుచున్నాడు.
9. సంకెలలు వేయబడినవాడు కాని, భటులచే నిరోధింపబడినవాడు కాని ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలమ్ నిర్వపేత్. ఇన్ద్రమేవ స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. ఆ ఇంద్రుడే అట్టివానిని రక్షించుచున్నాడు.
10. ఎవనికి అశ్వమేధాది మహాయజ్ఞములు ఫలములను ఇవ్వకున్నవో అట్టివాడు అశ్వమేధ సాధనమగు అగ్ని - అశ్వ మేధ ఫలభూతుడగు ఆదిత్యుని కూడిన ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలమ్ నిర్వపేత్. ఆదిత్య, అగ్నులే మహా యజ్ఞములకు ప్రారంభ సమాప్తములందు ఉండువారలు. కావున అగ్ని, ఆదిత్యులతో కూడిన ఇంద్రమేవ స్వేన భాగధేయోనోపధావతి. ఇంద్రుడే యజమాని వద్దకు మహా యజ్ఞమును చేర్చును. అతడు మహా యజ్ఞ ఫలమును పొందుచున్నాడు.
ఎనిమిదవ అనువాకము
1. గ్రామాధిపత్యము కోరువాడు అనుకూలుడు, రుజుత్వము గల ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలమ్ నిర్వపేత్. అనుకూలుడు, రుజుత్వముగల ఇన్ద్రాయ స్వేన భాగధేయేనోపధావతి, ఇంద్రుడే అతనికి భ్రాతృమిత్రాదులను అనుకూలురను చేయును. అతనికి తప్పక గ్రామాధిపత్యము లభించుచున్నది.
2. ఎవని సేన మందగతి కలది అగునో యుద్దమును ఎదుర్కొన జాలకుండునో అతడు ఇంద్రుని భార్య కొరకు చరును నిర్వాపము చేయవలెను. ఇంద్రాణియే సేనకు దేవత. యజమాని ఇంద్రాణినే స్వభాగధేయమున అర్చించవలెను. ఆమెయే యజమానిసేనకు వాడికలదిగను, యుద్ధమును ఎదుర్కొను దానిగను చేయును.
3. సమిధలందు తృణ విశేషములను కూడ చేర్చవలెను. గోవులు మూత్ర పురీషములు విడిచిన చోటనే తృణాదులు మొలుచుచున్నవి. అట్లగుటచే యజమాని గోవుల మార్గమును అనుసరించినట్లగును. అతనికి గోవులు కలుగును.
4. సంగ్రామము సంభవించినవాడు, రోషము ధైర్యము గల ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలమ్ నిర్వపేత్. ఆ విధముగా చేసినవాడు రోషము, ధైర్యము కలవాడై యుద్ధమున విజయము సాధించును. కోపము, ధీరత్వము గల ఇన్ద్రమేవ స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. ఆ ఇంద్రుడే యజమాని యందు రోషమును, ధైర్యమును ప్రవేశపెట్టును. అందువలన యజమాని యుద్ధమున గెలుచుచున్నాడు.
5. ఎవడు వ్యాధులు ద్రవ్యహానుల వలన మనసు చితికినవాడై ఇది తన స్వయంకృత పాపమని క్రుంగుచుండునో, అతడు పైన చెప్పిన ఇష్టినే ఆచరించవలెను. అతని నుండి ఇంద్రియాదులు తొలుగుట వలన చిత్త భ్రమ కలవాడు అగుచున్నాడు. అతడు రోషము, ధీరత్వము గల ఇన్ద్రమేవ స్వేన భాగధేయేనోపధావతి. ఇంద్రుడే అతని యందు వీర్యమును, రోషమును, ధైర్యమును ప్రవేశపెట్టును. అప్పుడు అతడు నష్టచిత్తుడును, భ్రాంతుడును కాకుండును.
6. ప్రజలు తనకు దానము చేయవలెనని కోరుకొనువాడు దాతయగు ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలం నిర్వపేత్. అతడు దాత అయిన ఇన్ద్రమేవస్వేన భాగధేయేనోపధావతి. ఇంద్రుడే ప్రజలను అతనికి దానము చేయువారినిగ చేయును. ప్రజలు అతనికి దానము చేయవలెననుకొందురు.
7. ఒకనికి దానము అందినట్లుగును. కాని అందదు. అతడు ప్రదాతయగు ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశ కపాలం నిర్వపేత్. ప్రదాతయగు ఇన్ద్రమేవస్వేన భాగధేయేనోపధావతి. అతనికి ఇంద్రుడే దానములు ఇప్పించును.
8. చిరకాలముగ రాజ్యభ్రష్టుడు గాని, రాజ్యభ్రష్టుడు అగుచున్నవాడు గాని చక్కని రక్షణలు గల ఇన్ద్రాయ పురోడాశమేకాదశపాలమ్ నిర్వపేత్. చక్కని రక్షణలనిచ్చు ఇన్ద్రమేవ స్వేనభాగధేయోనోపధావతి. ఇంద్రుడే అతనిని రక్షించును. అతడు రాజ్యభ్రష్టుడు కాదగినవాడు కాకుండును.
9. ఇంద్రుడు దేవతలందరి యందు సమానుడై ఉండెను. అతనికి ఆధిక్యత లేకుండెను. అందుకు ఇంద్రుడు ప్రజాపతిని సేవించినాడు. ప్రజాపతి ఇంద్రుని కొరకు ఇంద్రదేవతాకమగు ఏకాదశ కపాల పురోడాశమును నిర్వాపము చేసినాడు. ఈ నిర్వాపము నందే శక్తిని చేర్చినాడు. శక్వరీ ఛందస్సునకు చెందిన యాజ్యా పురోవాక్యలను నిర్మించినాడు. శక్వరి వజ్రరూపమగును. అది వజ్రమై ఇంద్రుని ప్రకాశింపచేసినది.
ఇంద్రుడు ఐశ్వర్యవంతుడు అయినాడు. అట్లయి అది తనను కాల్చునేమోయని భయపడినాడు. మరల ప్రజాపతిని సేవించినాడు. ప్రజాపతి శక్వరిని మించినదియు, రేవతీ శబ్ద ఘటితమైనదియునగు ఛందస్సును శాంతి కొరకును, దహించకుండుటకును కల్పించినాడు.
10. సంపద సంపాదించుటకు సమర్థుడయయు సంపదయందు సామాన్యులతో సమానుడగునో అతడు 'ఐన్ద్రమ్ ఏకాదశకపాలమ్ నిర్వపేత్'. అతడు 'ఇన్ద్రమేవ స్వేనభాగధేయేనోపధావతి.' ఇంద్రుడే అతనికి ఇంద్రియ బలము కలిగించును.
రేవతీ శబ్ద ఘటిత ఛందస్సు శాంతి కొరకును, దహింపబడుకుండుటకును పురోనువాక్యయగును. శక్వరి యాజ్యయగును. శక్వరి వజ్రమగును. అది యజమానిని ఐశ్వర్యముచే ప్రకాశింపచేయును. అతడు నిశ్చయముగ ధనవంతుడు అగుచున్నాడు.
తొమ్మిదవ అనువాకము
1. శత్రువధ కోరువాడు "అగ్నావైష్ణవ మేకాదశ కపాలం నిర్వపేత్." అందు సరస్వతిది ఆజ్యభాగము. చరుబృహస్పతికి సంబంధించినది. ఏకాదశకపాలము అగ్ని, విష్ణు దేవతాకము. అగ్ని సర్వదేవతాస్వరూపుడు. విష్ణువు సర్వయజ్ఞ స్వరూపుడు. అందువలన యజమాని తన శత్రువును దేవతలచేతను, యజ్ఞముల చేతను హింసించువాడగుచున్నాడు. ఆజ్యభాగము గల సరస్వతి వాక్కు అగును. అందువలన అతడు శత్రువును మాటచే హింసించును. చరుకు సంబంధించిన బృహస్పతి దేవతలకు బ్రహ్మ. కావున శత్రువును బ్రహ్మశక్తిచే హింసించును.
2. తనను హింసించు వానిని హింసించుటకును, తన శత్రువును హింసించుటకును అధిక ప్రయోగార్థము రెండు పురోనువాక్యలను చేయవలెను. హింసింపబడువాడు ఈ ఇష్టినే యజించవలెను. అందువలన అతడు దేవతలచే దేవతలను, యజ్ఞముచే యజ్ఞమును, వాక్కుచే వాక్కును, బ్రహ్మచే బ్రహ్మను, నివారించిన వాడగుచున్నాడు. అతడు దేవతలకు, యజ్ఞములకు నడుమ మసలిన వాడగును. అందువలన అతనికి ఎచటినుండియు హాని కలుగదు. అతనిని హింసించగోరువాడు హింసించజాలడు.
3. యజ్ఞఫలము పొందనట్టివాడు అగ్నావైష్ణవ మేకాదశకపాలం నిర్వపేత్. అగ్నిస్సర్వాదేవతాః. విష్ణుర్యజ్ఞః అగ్నించైవ విష్ణుం స్వేనభాగధేయేనోపధావతి. వారే అతనికి యజ్ఞఫలమును ప్రసాదింతురు. అతడు యజ్ఞఫలము కలవాడు అగుచున్నాడు.
4. చూపు కోరువాడు అగ్ని, విష్ణు దేవతాకమగు చరును నేతియందు నిర్వాపము చేయవలెను. మానవులు అగ్నినేత్రముతోను, దేవతలు యజ్ఞనేత్రముతోను చూచుచున్నారు. అగ్నా విష్ణువులను స్వభాగధేయమున సేవించవలెను. వారే అతనికి చూపు కలిగింతురు. అతడు చూపు కలవాడు అగుసున్నాడు.
5. ఘృతము ధేనువు బీజము. బియ్యము ఎద్దు యొక్క బీజము. ఈ మిథునము వలననే యజమానికి దృష్టి పాటవము కలుగును. ఘృతము తేజస్సు అగును. నేత్రము తేజస్సు అగును. తేజోరూపమగు ఘృతమున, తేజోరూపమగు నేత్రము కలుగుచున్నది.
6. యజించు వాడు శత్రువైనప్పుడు అతడు యజించని వాని బలవీర్యములను లాగుకొనును. దానికి ప్రతీకారము చేయదలచినవాడు అధ్వర ప్రాయమగు ఇష్టిని నిర్వాపము చేయవలెను. అందువలన ఇతని బలవీర్యములు యజించు శత్రువునందు చేరవు. వాక్కునకు ముందు నిర్వాపము చేయవలెను. అప్పుడు అతని వాక్కు ఇతని వాక్కునందు చేరును. ఇతని వాక్కును ఇతర వాక్కులు అనుసరించును. అవి యజమాని యందు వీర్యబలశక్తులను చేర్చును.
7. ప్రాతఃకాల యజ్ఞము సమాప్తమగునంత కాలమున అగ్నావిష్ణువుల అష్టాకపాలమును నిర్వాపము చేయవలెను. ఆజ్యభాగము సరస్వతిది. చరు బృహస్పతిది. అష్టాకపాలము గాయత్రి అష్టాక్షరి యగును. ప్రాతః కాలయజ్ఞము గాయత్రి సంబంధి. ఈ అష్టసంఖ్యచే ప్రాతస్సవనము పరిపూర్ణమగును.
8. మధ్యాహ్న సవనము సమాప్త మగునంత కాలమున అగ్నావిష్ణువుల ఏకాదశకపాలమును నిర్వాపము చేయవలెను. ఆజ్యభాగము సరస్వతిది. చరు బృహస్పతిది. ఏకాదశ కపాలము త్రిష్టుప్ యొక్క ఏకాదశాక్షరమగును. మధ్యాహ్నసవనము త్రిష్టుప్ సంబంధి. ఈ ఏకాదశ సంఖ్యచే మధ్యాహ్న సవనము పరిపూర్ణమగును. |
25,713 | "నీది వడ్డించిన విస్తరి. నాలా కాదు"
"అలా అనొద్దే. నీది స్వయంకృషి" తార అనునయించింది.
ఇలా స్నేహితురాళ్ళిద్దరూ ఎన్నో కబుర్లు చెప్పుకుని గతస్మృతుల్లో తేలారు. ఒకళ్ళ ఇంటికి మరొకరు రాకపోకలు జరిగాయి. సుమకి తార తిరిగి పరిచయం కావటం చాలా బాగుంది. బాల్య స్నేహం అంటే అపురూపమైంది సుమకి... ఎవరికైనా కూడా...
హఠాత్తుగా ఓ రోజు తార ఫోన్. ఒకటే ఏడ్చింది. పెద్ద కూతురు శాంతికి జ్వరమొస్తే మెడికల్ రిపోర్టులు తీయించారట. బ్లడ్ కాన్సర్... తట్టుకోవటం తారావల్లేమౌతుంది!
సుమ ఆ సాయంత్రం తార దగ్గరికి వెళ్ళి ఓదార్చింది. కొంత వేదాంతం, కొంత కర్తవ్యం కలిపి హితబోధ చేసింది. శాంతిని చూస్తే జాలేసింది. మనసు కలత పడింది. సంబంధాలు చూసి పెళ్ళి చేద్దామనుకునేంతలో ఇలా... తార దుఃఖం ఆపటం కష్టంగానే ఉంది. శాంతి అందమైన పిల్ల. పెద్ద జడ. అంతా కుచ్చులు కుచ్చులు ఊడిపోతుంటే గుండు చేయించింది తార.
సుమకి ఆ రాత్రి నిద్రలేదు. శాంతి ఊరికే గుర్తొస్తోంది. మూడు నెలలు గడిచాయి. శాంతి క్షీణిస్తోందిట; తార విశేషాలు తెలుస్తూనే ఉన్నాయి.
ఆరోజు ఆదివారం. మధ్యాహ్నం ఎండలో తార, భర్త రెండో కూతురితో హడావుడిగా వచ్చింది.
"సుమా! ఈ పేపర్ మీద సంతకం చేయవే" కాయితాలు చేతికిచ్చింది.
అవి చిట్ ఫండ్ కంపెనీకి ష్యూరిటీ ఇస్తున్నట్లు బాండ్ పేపర్లు. ప్రశ్నార్ధకంగా చూసింది సుమ.
"మూడు లక్షల చిట్... శాంతి ట్రీట్ మెంటుకి డబ్బుకావాలి. ష్యూరిటీ గవర్నమెంట్ ఆఫీసర్ చేయాలని చిట్ ఫండ్ వాళ్ళు అంటున్నారు."
"కానీ నేను..."
"ఏం మాట్లాడకే. గంపెడాశతో వచ్చా. పిల్ల చావు బతుకుల్లో ఉంది. ఈ డబ్బుతో దానికి ట్రీట్ మెంట్ చేయించాలి" చేతులు పట్టుకొని ఏడ్చేసింది తార.
"బిజినెస్ లో డిపాజిట్స్ ఫిక్స్ డ్ లో ఉన్నై. రెండు నెలల్లో అన్నీ క్లియర్ అవుతాయి. చేయండి ప్లీజ్" తార భర్త ప్రాధేయపడ్డాడు.
సుమ వణుకుతున్న హృదయంతో సంతకం చేసింది. ఆ కుటుంబం థాంక్స్ చెప్పి వెళ్ళిపోయారు. కొన్నాళ్ళకి శాంతి మరణించిందని తెల్సి తారని పరామర్శ చేయటానికి తారని కలిసింది సుమ. కొంతసేపు గడిచాక...
"చిట్ కడ్తున్నావా" అడిగింది సుమ మెల్లగా.
"రెండు నెలల డ్యూ ఉంది. కట్టేస్తాను" అంది ముభావంగా తార.
మరో ఆర్నెల్లకి ఈ నోటీస్. ఇప్పుడేం చేయాలి. తార ఇల్లు తెలీదు. ఫోన్ నెంబరు లేదు. ఈ రెండున్నర లక్షలు తనెక్కడ్నుంచి తేగలదు.
తెల్సిన ఓ పోలీస్ ఆఫీసర్ సహాయంతో వాకబు చేసింది సుమ.
తార ఎందరినో ఇలా ముంచిందనీ, ఆమె భర్త పచ్చి మోసగాడనీ... రెండు నెలలకో ఇల్లు మారుతుంటారనీ... ఒక్కొక్కటీ ఒక్కొక్క పిడుగులా సుమ హృదయాన్ని అశాంతికి గురిచేశాయి. ఎంతో ప్రయాసతో తార అడ్రస్ సంపాదించింది సుమ.
ఇల్లు వెదుక్కుంటూ వెళ్ళింది. బతిమాలి అయినా కట్టిద్దామని.
వాకిట్లోనే పనిపిల్ల లంఖిణిలా నిల్చుంది. "అమ్మగారు లేరు. రెండు నెలలు ఊరెళ్ళారు" చల్లగా చెప్పింది.
లోపల కిటికీ కర్టెన్ చాటునించి తొంగి చూస్తున్న కళ్ళు తారవి కావని సుమ ఎలా అనుకోగలదు. అలాగని తోసుకుని ఇంట్లోకి ఎలా వెళ్ళగలదు.
ఎందుకింత వంచన. తనేం పాపం చేసింది. స్నేహితురాలని కష్టంలో ఆదుకుంటే ఇంత మోసమా!
అసలు మళ్ళీ తన జీవితంలోకి ప్రవేశించింది ఇందుకేనా. సుమ దిండు కన్నీటితో తడిసిపోయింది. రెండున్నర లక్షలు తనలాంటి చిన్న ఉద్యోగికి ఎంత కష్టం. పిల్లలు ఏది అడిగినా డబ్బుల్లేవని, ఆఖరికి తన ఆరోగ్యం బాగా లేకున్నా డాక్టర్ దగ్గరికి వెళ్తే డబ్బులు ఖర్చవుతాయని, ఆటో ఎక్కితే ఖర్చని బస్సుల్లో వేళ్ళాడుతూ, అమ్మా నాన్నలకి కొంచెం కూడా సాయం చేయలేక పోతున్నందుకు బాధపడుతూ... చివరికి ఇంత మొత్తం ఇలా ఇరుక్కుపోవటం హృదయాన్ని కోసేస్తోంది.
మోసం వల్ల డబ్బు నష్టం కలగటం సరే! స్నేహంలో మోసపోయాననే భావం సుమని నిలువెల్లా దహిస్తోంది. జీవితంలో ఇంక ఎవరిని నమ్మాలి. స్నేహం శాశ్వతం అంటారు... మధురమైంది అంటారు. అది నిజమైనదైతే! కానీ ఎలా తెలుస్తుంది. తార ఇందరిని మోసగించి డబ్బు సంపాదిస్తుంది కానీ... మళ్ళీ ఆ నిర్మలమైన స్నేహాన్ని పొందగలదా!
కాలింగ్ బెల్ మోగింది. శ్రీధర్ వచ్చాడు. 'ఏమయింది' సుమ మొహం చూసి అడిగాడు. కోర్టు నోటీసు చూపింది సుమ గిల్టీగా.
"సర్లే ఏం చేస్తాం. బాధపడకు. నాకెందుకో ఆవిడ పటాటోపం చూసి అప్పుడే అనుమానం వేసింది. నీ స్నేహితురాలు కదా! నీకు తెలీదా అనుకున్నా. ఏదో ఒకటి చేసి కట్టేద్దాం.." అనునయించాడు శ్రీధర్. సుమ మనసు కుదుటపడినట్లు లేదు.
"ఏమిటిది సుమా! చిన్న పిల్లలా" శ్రీధర్ సుమను దగ్గరకు తీసుకున్నాడు.
"కాదండీ! నేను దాన్ని చిన్నప్పటినుంచీ ఎంతో ప్రేమించాను. అది అడిగితే చేతయినంత సాయం చేసేదాన్ని.... ఇలా."
"కొందరంతే సుమా! నీకు ఇంకా లోకం అర్ధం కాలేదు. వాళ్ళకి డబ్బే అన్నీ..." శ్రీధర్ ఓదార్చాడు. అయినా సుమ సమాధాన పడలేక పోయింది.
చిన్ననాటి నేస్తం గురించి మనసులో దాచుకున్న స్మృతి ఫలకం ముక్కలై పోయిందనే భావం ఆమెను నిలవనీయటం లేదు. స్నేహానికి ఖరీదు కట్టిన తార మాత్రం విలాసంగా విదేశీ కారులో ఎవరితోనో నవ్వుతూ ప్రయాణిస్తోంది. ఆ బుగ్గ మీది సొట్ట అందమైన తాచులా ఈసారి ఎవర్ని కాటు వేస్తుందో మరి! * * * |
25,714 |
వాయుదూత్ తమిళనాడు దాటి ఆంధ్రప్రదేశ్ గగనతలంలోకి ప్రవేశించింది.
రేణిగుంట ఎయిర్ పోర్ట్ లో సిగ్నల్స్ ఇచ్చారు.
ఇక, నిమిషాలలో అది లాండ్ కావాలి.
వి.వి.ఐ.పి.ని చూడడానికి వచ్చిన మంత్రులు, ఎం.ఎల్.ఏలు, జిల్లా పరిషత్తు చెయిర్మన్, కలక్టరు, కమిషనర్లు, మిగిలిన డిపార్ట్ మెంట్స్ హెడ్స్, పార్టీ కార్యకర్తలతో విమానాశ్రయం నిండివుంది.
వాయుదూత్ శబ్ద తరంగాలు రానురాను ఎక్కువగా వినిపించవలసిందిపోయి, దూరమయిపోతున్నాయి.
నిమిషాలు గడచిపోయాయి.
అప్పటికే వాయుదూత్ రేణిగుంట ఎయిర్ బేస్ ను వాయువేగంతో దాటిపోయింది.
అంతా ఖిన్నులయ్యారు.
వాయుదూత్ లోపల....
పైలట్ ఇద్దరికి సాయుధు లిద్దరు రైఫిల్స్ ను గురిపెట్టారు.
వారి సూచన ప్రకారం వాయుదూత్ ప్రస్తుతం విశాఖపట్నం వైపుకు పయనిస్తున్నది.
"ప్లేన్ హై జాకింగ్, ప్లేన్ హై జాకింగ్" ప్రయాణీకులలో కలవరం పుట్టింది.
"ఎవరు చేస్తున్నారు?" ప్రశ్న.
"ఎందుకు చేస్తున్నట్టు?" మరో ప్రశ్న.
జవాబు లేని ప్రశ్నలతో ప్రయాణీకులు ప్రాణాలను అరచేతిలో పెట్టుకుని సతమత మౌతున్నారు.
వి.వి.ఐ.పికి సెక్యూరిటీ ఆఫీసరుగా వున్న విక్రమ్ చేయి రివాల్వర్ మీదకు వెళ్ళింది.
అప్పటికే ఆలశ్యం అయిపోయింది.
సాయుధు డొకడు తన చేతిలో వున్న రివాల్వర్ ను అతని నుదిటికి గురిపెట్టి, రెండవ చేతిలో అతని చేతిలోని రివాల్వరును లాగివేశాడు.
విక్రమ్ మరొక ప్రయత్నంగా సీట్లోంచి లేవబోయాడు.
"నో....డోంట్ మూవ్! ఎవ్వరైనా సరే మమ్మల్ని ప్రతిఘటిస్తే కాల్చిపారేస్తాము!" మరొక సాయుధుడు హెచ్చరించాడు.
ఇక తను చేసేది ఏమీ లేనట్టు నిస్సహాయంగా తన సీటులో చతికిలపడిపోయాడు విక్రమ్.
కాలం యధావిధిగా దొర్లి పోతున్నది. కాలం గడుస్తున్న కొలదీ విమానంలోని ప్రయాణీకులు ఎదుర్కోవలసిన రిస్క్ పెరిగిపోతున్నది.
నాన్_స్టాప్ గా వాయుదూత్ ఆకాశంలో ఎగరడం వలన ఫ్యూయల్ అయిపోవచ్చు. ఈలోగా సాంకేతిక లోపాలేమైనా కలిగితే ఇంజన్ ఫెయిల్ కావొచ్చు.
ప్రభుత్వానికి హైజాకర్లకు ఒక అంగీకారం కుదిరే వరకు వాయుదూత్ ఎక్కడా లాండ్ అయ్యే అవకాశం లేదు.
జరగబోయే పరిణామాలు ఊహించడానికే భయంగా వున్నాయి.
ప్రయాణీకులంతా మృత్యుముఖానికి చేరువలో వున్నారు. వాళ్ళ గొంతులు తడారిపోతున్నాయి.
వాళ్ళ అవస్థను గమనించిన ఒక హైజాకర్ మైక్ లో అనౌన్స్ చేశాడు. "ప్రయాణీకుల్లారా! మీరంతా కంపర్ట్ బుల్ గా ఫీలవ్వండి. మీకేమీ ప్రమాదం లేదు. మాకు కావలసింది వి.వి.ఐ.పి.మాత్రమే! మీకు కావలసినవి ఎయిర్ హోస్టెస్ సర్వ్ చేస్తుంది...." అంటూ కళ్ళతో ఆమెకు సైగచేశాడు.
ఎయిర్ హోస్టెస్ చకచకా ప్రయాణీకులందరికి కూల్ డ్రింక్స్ సర్వ్ చేసింది.
ఆమె సెక్యురిటీ ఆఫీసరు విక్రమ్ కు కూల్ డ్రింక్ ఆఫర్ చేస్తున్న సమయంలోనే, అతనొక ప్యాకెట్ తెరిచి కూల్ డ్రింక్స్ లో ఏదో పౌడరు కలిపాడు. ఎయిర్ హోస్టెస్ కు క్రీగంట సైగ చేశాడు.
ఆమె తన కర్తవ్యాన్ని గుర్తించి, ఆ కూల్ డ్రింక్స్ ను హైజాకర్లకు అందించింది.
"థాంక్స్" ఫార్మల్ గా అని వాళ్ళు కూల్ డ్రింక్స్ అందుకున్నారు.
క్షణం గడిచిన తరువాత ఆ డ్రింక్స్ ను పైలెట్స్ ఇద్దరికి అందించారు తాగమన్నట్టు హైజాకర్లు.
ఎయిర్ హోస్టెస్ తో పాటు విక్రమ్ ముఖాన కత్తివేటుకు నెత్తురు చుక్క లేనట్టయింది.
ప్లేన్ యథావిధిగా ఉపరితలంలో ఎగురుతూనే వుంది.
* * *
వి.వి.ఐ.పి ల భద్రత విషయంలో ఎన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకున్నా సెక్యూరిటీ, ఇంటిలిజెన్స్ విభాగాలు అప్పుడప్పుడు తమ విద్యుక్తధర్మాన్ని నిర్వర్తించడంలో విఫలమవుతూనే వుంటాయి.
పాశ్చాత్య దేశాలలో సైన్స్ అండ్ టెక్నాలజీ ఎంతగా అభివృద్ధి చెందినా, పోలీస్ కమ్యూనికేషన్స్ ఆధునీకరణ చేసినా, వాళ్ళు కూడ వి.వి.ఐ.పి. ల సెక్యూరిటీ ఘోరంగా విఫలమైనట్టు చరిత్రలో అనేక అనుభవాలు వుండనే వున్నాయి.
అలా అని ఏ ప్రభుత్వం వి.వి.ఐ.పి. ల భద్రత విషయంలో ఉదాసీనంగా వ్యవహరించదు. అదీ ఎంత కష్టసాధ్యమైనా, ఖర్చుతో కూడినదైనా రాజీపడదు. సెక్యూరిటీ మరింత పటిష్టం చేయడానికి, అత్యంత ఆధునీకరణతో పాటు మార్పులు, చేర్పులు చేయడానికి ఏ ప్రభుత్వం వెనుకాడదు. |
25,715 | "ఓహో! అదా స్టోరీ....పాపం- ఆ బ్రెయన్ ని పెట్టించుకోవడం అంతగా ఇష్టం లేకపోతే ఫ్రిజ్ లోనో, ఎక్కడో పెట్టుకోవచ్చుగదా" వ్యాఖ్యానించాడు సేతురాజు.
"ఒరేయ్ సేతురాజు నువ్వు మనిషివా! ఏనిమల్ వా! అదేమయినా క్యాడ్ బారీ చాక్ లెట్ అనుకున్నావా- ఫ్రిజ్ లో పెట్టుకోడానికి" చికాకుపడ్డాడు వీర్రాజు.
"మన వాలేశ్వరర్రావు ఎందుకో తన బ్రెయిన్ ని తిరస్కరిస్తున్నాడు" ఆశ్చర్యపడుతూ అన్నాడు పోతురాజు.
"తిరస్కరిస్తున్నాడు అని పెద్ద పెద్ద సమాసాల డైలాగులు వాడక్కరలేదుగానీ, ఆ బరువుని ఎన్నాళ్ళు మోస్తాడు- అందుకని-"
"మీ డిస్కషన్ ఆపెయ్యండహె" అని ఎవరో గసిరేసరికి ముగ్గురూ నోటికి తాళం వేసేశారు.
సరిగ్గా అదే సమయంలో కిందనుంచి డాక్టర్ అరిచాడు__
"మిస్టర్ వాలేశ్వరర్రావు- ఇప్పటికే నీ బ్రెయిన్ నా ఫ్రిజ్ లో నాలుగు రోజులనుంచీ ఉంది. దీన్ని ఇంకా ఎన్నాళ్ళో నాదగ్గర ఉంచలేను. నువ్వు దీనిని ఎందుకు తీసుకోవు" గట్టిగా జబర్దస్తీగా అడిగాడతను.
"నేను కొన్ని ప్రశ్నలు వేస్తాను. నువ్వు సరిగ్గా జవాబు చెప్తావా?" డాక్టర్ మతిమరుపుని అడిగాడు వాలేశ్వరర్రావు.
"ఆన్సర్ చెప్పాననుకో- నీ బ్రెయిన్ నువ్వు తీసుకుంటావా."
"ఓ తీసుకుంటాను."
"అయితే అడుగు."
"భారతదేశంలో అంటే మన ఇండియాలో ఎవరు బాగా బతుకుతున్నారు?"
"డబ్బున్నవాళ్ళు" విక్రమార్కుడిలా చెప్పాడు డాక్టర్ మతిమరుపు.
"పప్పులో కాలేసావు" బ్రెయిన్ లేనివాళ్ళు - ఇంకొక్క ప్రశ్న....ఇదే ఆఖరు ప్రశ్న. మనదేశాన్ని ఎవరు పాలిస్తున్నారు?"
"పొలిటీషియన్స్" వెంటనే జవాబు చెప్పాడు డాక్టరు మతిమరుపు.
"కాదు...కుళ్ళీపోయి, ముక్కిపోయిన బ్రెయిన్ గలవాళ్ళు.... అందువల్ల అంచేత బ్రెయిన్ లేకుండా సుఖంగా, చక్కగా, హాయిగా, బతుకుతున్నవాళ్ళే ఎక్కువ కాబట్టి, నేను ఆ విధంగానే బతుకుతా__యిక నుంచీ నాకూ ఆ బ్రెయిన్ కీ ఏం సంబంధంలేదు. నువ్వెళ్ళకపోతే, నేను దూకుతా."
"పోనీ ఆ బ్రెయిన్ ని వేలం వేసెయ్యగూడదూ" చటుక్కున సలహా ఇవ్వడంతో ఆ సలహా అక్కడున్న వాళ్ళందరికీ చక్కగా నచ్చింది.
బ్రెయిన్ ని వేలం వేసేశాడు డాక్టర్ వెంటనే.
సాలార్ జంగ్ మ్యూజియానికి చెందిన ఫ్యూన్ పదిరూపాయలకు ఆ బ్రెయిన్ ని దక్కించుకున్నాడు.
"చూశావా! ఆఫ్ట్రాల్ టెన్ రుపీస్ బ్రెయిన్ కాస్ట్. ఇప్పటికయినా బుద్దొచ్చిందా! నా సందేశ మేంటంటే, ప్రజలందరూ వాళ్ళ బ్రెయిన్లన్నీ టోకున అమ్మేసి, నాలా హాయిగా ఉండండి" అలా సందేశమిచ్చి బ్రెయిన్ పర్వం, లాంగ్ జంపింగ్ ఉదంతానికి స్వస్తి చెప్పేశాక అందరూ వెళ్ళి పోయారు.
ప్రపంచంలో నేనొక్కన్నే బ్రెయిను లేనివాడిననే గర్వంతోకిందకు దిగాబోయిన వాలేశ్వరర్రావు ఆ ముగ్గుర్నీ చూసి__
"అప్పుడెప్పుడో ఇంటద్డేబాకీ తీరుస్తామని వెళ్ళి, ఇప్పుడా రావడం- నా దగ్గర బ్రెయనున్నవాళ్ళలా ప్రవర్తిస్తే ఊరుకోనంతే నేను యమస్ట్రిక్టు అర్ధమయిందా" అన్నాడు.
ఏవో కల్లబొల్లి మాటలు చెప్పబోయి ఇంటిపైకి వెళ్ళబోయారు ముగ్గురూ.
మెట్లకు అడ్డంగా చాప వేసుకుని భీష్మించుకుని పడుకున్నాడు వాలేశ్వరరావు.
"అద్దె కట్టండి- లేదా మీ బ్రెయిన్లనుతీసి, ఇక్కడపెట్టి వెళ్ళండి. వాటిని అమ్ముకుని న బాకీ తీసుకుంటాను."
"నీలా మాది తుప్పుపట్టిన ఇనప బ్రెయిన్సు కావు, స్టీల్ బ్రెయిన్లు- ఆ బ్రెయిన్లతోనే మేం బ్రతుకుతున్నాం,"
"అయితే, ఆ బ్రెయిన్లను నాకు తాకట్టు పెట్టండి- కన్సిటర్ చేస్తాను."
"ఈ ఐడియా బావుంది" అని నోటుబుక్కుమీద తమ ముగ్గురి బ్రెయిన్లనూ వాలేశ్వరరావుకి తాకట్టు పెడుతున్నట్టుగా నోటు రాసిచ్చి, డాబామీద రూమ్ లోకి ప్రవేశించారు ముగ్గురూ.
"అబ్బాయిలూ ఇకనుంచీ మీ బ్రెయిన్లమీద సర్వహక్కులూ నావి. వాటితో మీరు ఆలోచించినా, వాటిని ఉపయోగించి మీరేదయినా డబ్బు సంపాదించినా అందులో టెన్ పర్సెంట్ నాకిచ్చెయ్యాలి- అర్ధమయిందా" కిందనుంచి అరిచాడు వాలేశ్వరరావు.
౦ ౦ ౦
జూబ్లీ హిల్స్...
ఆంధ్రాబ్యాంక్ కు ఎదురుగా కొంచెం దూరంలోవున్న రోడ్డుపక్క గోడమీద కూర్చున్నారు సేతురాజు, పోతురాజు.
"వీర్రాజులామనంకూడా సుల్తాన్ బజార్ వెళితే సరిపోయేది బ్యాంకేదురుగా కళ్ళప్పగించి కూర్చుంటే డబ్బెలా వస్తుందిరా" అసహనంగా ప్రశ్నించాడు పోతురాజు.
"ఈమధ్య పేపర్లు చూడ్డంలేదా నువ్వు?"
"లేదు- నేను పేపర్లు చదవను. వాటితో వేన్నీళ్ళు కాచుకుంటాను. అసలు పేపర్లలో ఏముందిరా" అడిగాడు సేతురాజు.
"ఈమధ్య మహారాస్త్రం నుంచి కొత్త దొంగల ముఠా వచ్చింది. వాళ్ళు బ్యాంకు దొంగతనాల్లో స్పెషలిస్టులన్నమాట. ఫర్ ఎగ్జాంపుల్- ఒకడు బ్యాంకులోంచి డబ్బు తీసుకుని వస్తాడు. వాడి వెనుక ఈ దొంగవెళ్ళి, పదిరూపాయల నోట్లు ముందుగా రోడ్డుమీద జల్లేసి, సార్_ మీడబ్బు పడిపోయిందంటాడు. వాడు సూటుకేసు పక్కనపెట్టి, ఆ డబ్బుని ఏరుకోడానికి వెళతాడు. ఆ సూటుకేసు తీసుకుని వీడు ఉడాయిస్తాడు."
"చోరీ...వెరీ సింపుల్ అన్నమాట" సేతురాజు కళ్ళేగరేస్తూ అన్నాడు.
"అంచేత మనం ఇప్పుడు బ్యాంకులోంచి వచ్చే__ఒక_" ఇంకా పూర్తిగా చెప్పకుండానే కెవ్వుమని అరిచాడు పోతురాజు ఆనందపారవశ్యంతో. |
25,716 | "అవును."
"ఆపరేషన్ థియేటర్ యిన్ చార్జిగా వున్న సిస్టర్ కూడా చదివి సిగ్నేచర్ పెట్టాలి."
"అవును."
"ఆపరేషన్ కు ముందు ఎనస్థటిస్ట్ కూడా కేస్ షీట్ చూడాలి."
"అవును."
ఉపేంద్ర టేబిల్ మీద గట్టిగా చరిచి అన్నాడు. "ఇంతమంది చూడగా యీ పొరపాటెలా జరిగింది?"
డాక్టర్ అశోక్ ముఖం మరికొంచెం నల్లబడగా అన్నాడు. "సారీ! నేను దీనికి సరియైన సమాధానమివ్వలేను."
"డాక్టర్! నేను మిమ్మల్ని హర్ట్ చెయ్యాలని మాట్లాడటంలేదు. ప్రస్తుతం మన హాస్పిటల్ కి యిది ప్రెస్టేజి యిష్యూగా మారింది. మనకిప్పుడు బర్నింగ్ ప్రాబ్లమ్. మనసంతా యిప్పుడు ఓ చాలెంజిని ఫేస్ చేస్తున్నాం. పేపర్సన్నీ మనని దారుణంగా విమర్శిస్తున్నాయి. పాపమీద సానుభూతి వర్షం కురిపిస్తుంది. ఆఫ్ కోర్స్! నాకు సానుభూతి లేదని కాదు, బట్ వాట్ హేపెన్డ్ యీజ్ హేపెన్డ్. కాని మనం యిందులోంచి ప్రెస్టేజియస్ గా బయటపడాలి."
"నేను యిక్కడ రిజైన్ చేసి తిరిగి స్టేట్స్ కి వెళ్ళిపోతాను" అన్నాడు డాక్టర్ అశోక్ సాలోచనగా.
"నో ప్లీజ్! మీరలా చేస్తే మన ప్రతిష్ట యింకా దిగజారిపోతుంది. ఇక్కడే వుండి...."
"ఏం చెయ్యగలం? పొరపాటు మనమీద వుంచుకుని."
"టు ఎర్ యీజ్ హ్యూమన్."
"బట్ నాట్ టు దిస్ ఎక్స్ టెంట్."
"మీరలా అధైర్యపడిపోకూడదు. మననే మనం విమర్శించుకుంటే లోకుల దృష్టిలో యింకా అపహాస్యం పాలవుతాం. దయవుంచి మీరిక్కడ్నుంచి వెళ్లిపోవాలన్న ఆలోచన విరమించండి డాక్టర్! మీరు నిజంగా చాలా గొప్పవారు. ఎంతమందికో నేత్రదానం చేశారు. ఇతరులకెవరికీ సాధ్యంకాని ఆపరేషన్లు చేసి మీ గొప్పతనం నిరూపించుకున్నారు. ప్రస్తుతం దేశమంతటా కన్ జక్టివైటిస్ వుంది. పాపకు రెటీనా బ్లాస్టోమా వున్న కంటితోబాటు, రెండో కంటికి కూడా కన్ జక్టివైటిస్ వచ్చింది. రెండుకళ్ళూ ఎర్రబడి వుండటంవల్ల యీ పొరపాటు సంభవించింది. డాక్టర్! మీరు డీలా పడకండి. మీదగ్గరకు పత్రికల వాళ్ళెవరయినా వస్తే ఇంటర్వ్యూ యివ్వకండి" అంటూ లేచి ధైర్యం చెబుతున్నట్లుగా అతని భుజం తట్టాడు.
* * *
హనుమంతరావుగారింట్లో రాధ మంచంమీద పడుకునివుంది. కుడికన్ను యింకా బ్యాండేజీ చెయ్యబడే వుంది. ఎడమకన్ను ఇంకా ఎర్రగానే వుంది. తెరచివున్న ఆ కన్నులోంచి ఒక్కోచుక్కగా నీరు కారుతుంది. అది కన్నీరో, వ్యాధివల్ల ఉబుకుతున్న నీరో తెలియటంలేదు.
అంతకుముందే వచ్చిన ప్రదీప్ మంచం ప్రక్కనే వున్న కుర్చీలో కూర్చుని వున్నాడు. కొంచెం దూరంలో స్టూల్ మీద హనుమంతరావుగారు కూర్చున్నారు.
"అంకుల్! నాకేం కనబడ్డంలేదు" అంది రాధ.
"వస్తుంది. బ్యాండేజి విప్పగానే కనబడుతుందమ్మా" అన్నాడు ప్రదీప్.
"ఎలా వస్తుంది అంకుల్? నాకు ఎడమకంటికి బదులు కుడికంటికి ఆపరేషన్ చేసేశారుగా?"
ప్రదీప్ ఉలిక్కిపడ్డాడు. "ఈ సంగతి రాధకు చెప్పారా" అన్నట్లు హనుమంతరావుగారి వంకా, గుమ్మందగ్గర అక్కాచెల్లెళ్ళవంకా చూశాడు. హనుమంతరావు మొహంలో ఏ భావమూ కనపడలేదు. సునీత ఏదో చెప్పబోయి సందేహంగా ఆగిపోయింది.
రాధ చాలా తెలివైందన్న సంగతి ప్రదీప్ కు గుర్తువచ్చింది. ఇంత హంగామా జరుగుతున్న విషయం, ఒక కంటికి వుండవలసిన బ్యాండేజి యింకోకంటికి వుంటే కనిపెట్టటం తనకు కష్టమైన సంగతేమీ కాదు.
"కాదమ్మా! కొన్ని కారణాలవల్ల అలా చెయ్యాల్సి వచ్చింది జాగ్రత్తకోసం. బాండేజి విప్పెయ్యగానే చూపు వచ్చేస్తుంది."
"ఏంకాదు. మీరంతా అబద్దం చెబుతున్నారు. నన్ను మోసం చేస్తున్నారు. నాకింక చూపురాదు. నాకు జన్మలో యింక చూపు రాదు" అంటూ రాధ యిహ ఉద్రేకం అణుచుకోలేక వెక్కి వెక్కి ఏడ్చెయ్యసాగింది.
"రాధా! ప్లీజ్" నీకేమీ జరగదు. నన్ను నమ్ము" అంటూ ప్రదీప్ ఆమె భుజంమీద చెయ్యివేసి ఊరడించటానికి ప్రయత్నించాడు. కాని ఆమెను కంట్రోల్ చెయ్యటానికి అతనికి శక్తి చాలలేదు.
కొంచెంసేపు వృధా ప్రయత్నంచేసి నిస్పృహగా లేచి యివతలకు వచ్చాడు.
అతని వెనక హనుమంతరావు కూడా వచ్చాడు.
"రెండు మూడురోజులనుంచీ యిదే పరిస్థితి....ఏంచెయ్యాలో అర్ధం కావటం లేదు."
అరుణ లోపల్నుంచి ఎప్పుడు వచ్చిందో అతనికి దగ్గరగా చేరి, "అంకుల్! యింట్లో ఎవరికీ మనసులు బావుండటంలేదు. ఒక్కోక్షణం ఒక్కో యుగంలా గడుస్తుంది. మీరు తరచు వస్తూ వుండండి" అంది.
అతను జాలిగా ఆమెవంక చూశాడు. అరుణ కళ్ళు తడిగా వున్నాయి. అతనికి చాలా జాలేసింది. యుక్తవయసులో వుండి ఎంతో సంతోషంగా వుండవలసిన ఆడపిల్లలు ఆర్దికభారంవల్లా, విరుచుకుపడుతున్న విషాద పరిస్థితులవల్లా శూన్యంగా మిగిలిపోయినట్లు శుష్కనయనాలతో కనబడుతుంటే అతని గుండె కలుక్కుమంది. ఇలాంటి అభాగినులు కనీసపు జీవన విధానానికి నోచుకోని యీ నిర్భాగ్యులు...
"అంకుల్! మా జీవితాలు ఏమైపోయినా బాధలేదు. కాని రాధ...."
"వస్తూ వుంటాను అరుణా!" అని చెప్పి కారు ఎక్కాడు.
* * *
డ్రైవ్ చేస్తున్నాడన్న మాటేగాని మనసంతా అల్లకల్లోలంగా వుంది. తన జీవిత గమ్యం, కనీసం ఆలోచన ఏమీ తెలియటంలేదు. తాను ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతున్నాడు, చాలా దూరంగా నలిగి నలిగి నశించిపోతున్నాడు. బిందును దారుణంగా పోగొట్టుకున్నాడు. ఎన్ని జన్మలెత్తినా పొందలేని బిందు దుఃఖం పొర్లుకు వస్తుంది. బిందు, రాధ.... బిందు.... రాధ.... ఏం తప్పుచేశారని వాళ్ళకింత శిక్ష! ఏం పాపం చేశారని? సృష్టికి వాళ్ళమీద యింత కసి!
దుఃఖం ఆవేశంగా మారిపోయింది. ఆ ఆవేశంలో కారును వేగంగా శ్రీలక్ష్మీ హాస్పిటల్ వైపు పోనిచ్చాడు.
కారులోంచి విసురుగా దిగి కంటివిభాగంలోకి వెళ్ళాడు. డాక్టర్ అశోక్ కన్సల్టేషన్ రూందగ్గరకు వెళ్ళి లోపలకు పోబోతుంటే "డాక్టరుగారు లేరు" అన్నాడు వెయిటర్.
"ఎక్కడకు వెళ్ళారు?"
"సెలవు పెట్టారు."
"సరే" అంటూ అక్కడ్నుంచి బయటకు వచ్చి, విశాలమైన భవనాలు దాటుకుంటూ చివరకు ఉపేంద్ర వున్న బిల్డింగ్ లోకొచ్చాడు.
బయట హాల్లో ఎవరూ లేరు. వెయిటర్ తప్ప.
"ఉపేంద్రగారున్నారా?" అన్నాడు కటువుగా.
"ఉన్నారండి. ఏవో కాయితాలు చూసుకుంటున్నారు. మీ విజిటింగ్ కార్డ్ ఇవ్వండి. అడిగివస్తాను" అన్నాడతను.
అతనివంక నిరసనగా చూసి, అతను "ఏమండీ, ఏమండీ" అని వారిస్తున్నా వినిపించుకోకుండా స్ప్రింగ్ డోర్ త్రోసుకుని విసురుగా లోపలకు వెళ్ళాడు.
రివాల్వింగ్ చైర్ లో కూర్చుని టేబిల్ మీద ఫైల్స్ లోకి కాయితాలు తిరగేస్తున్న ఉపేంద్ర తలెత్తిచూసి "మీరా?" అన్నాడు గుర్తుపట్టి.
రాధ ఆపరేషన్ తర్వాత జరిగిన రభసలో ప్రదీప్ ను రెండు మూడుసార్లు అతను చూసివున్నాడు.
"అవును నేనే. మీతో మాట్లాడాలని వచ్చాను" అన్నాడు ప్రదీప్ విసురుగా.
"ప్లీజ్ టేక్ యువర్ సీట్!" అన్నాడు ఉపేంద్ర చాలా కూల్ గా. |
25,717 | ఎస్.పి రాగానే చార్జింగ్ ఆపించేశారు. మాస్ ఎటాక్ కూడ ఆగిపోయింది.
ఎవరికి వారు విడిపోయినారు.
"ఇక్కడ ఏం జరుగుతోందని వారు వచ్చి దాడి చేశారు" అని అడిగారు వి.ఐ.పి!
"ఈ యోగిని కోర్టు ముద్దాయిగా గుర్తించింది. పదిహేను రోజులు రిమైండ్ లో ఉంచేందుకు పోలీసు వారికి ఆర్డర్స్ యిచ్చింది" అన్నాడు శివరాజ్.
"మూర్ఖుడా! ఈ మహానుభావుడ్ని ముద్దాయి అంటున్నావా? ఇంతమంది పాద పూజలు అందుకుంటున్న దేవుడు. పాపం పుణ్యం తెలియని మౌని!
కనులు విప్పుడు. మాట్లాడడు! అనుగ్రహిస్తే వరాలిస్తాడు!
వారం రోజులకు ఒకసారి కూడ అన్నం తినడు. పాము ఆరు నెలలకొకసారి భోం చేసినట్టు నియమిత ఆహారి! గాలి కూడా పీల్చుకునేందుకు నియమనిష్టలున్న మహారుషి!
మానవ ప్రపంచంతో సంబంధంలేని వాడు!
ఎప్పుడో దశాబ్దాల కొకసారి మనుషులకు కన్పించే మాహనీయుడు!
అతనికి సద్భావనలు లోక కళ్యాణవాంచలు తప్ప స్వార్ధాలేమున్నాయని అతడు ముద్దాయి అయినాడు! ఎవరిజోలికి వచ్చాడని నేరాలు మోపారు?"
అంటూ ఎదురు ప్రశ్నలు గుప్పించాడు వి.ఐ.పి.
"అవన్నీ మాకు తెలియదు కోర్టు ఆర్డర్స్ ఫాలో చేయటం మా విధి!"
"పిచ్చిగా మాట్లాడకు! ప్రజల ఆరాధనలు అందుకుంటున్న దేవ పురుషున్ని ఆర్డర్స్ పేరుతో అదుపు చేయాలని చూస్తావా? ఆ పని చేయగలవా నువ్వు! అంతదమ్ములున్నాయా మీ డిపార్టుమెంటుకి!"
"మీరు ప్రజల కోసమా? ఎందుకోసం పనిచేస్తున్నారు? ప్రజల ఆరాధనకీ ఆర్డర్స్, సంఘర్షణ జరిగితే ప్రజలే గెలుస్తారు. గుర్తించి మసులుకో!
ప్రజల కోపానికి గురి అయినప్పుడు చక్రవర్తులే, సర్వం సహాధి కారాలున్నాయనుకున్నవారే మట్టికరచి పోయారు.
విచక్షణ పాటించకుండా డ్యూటీ చేయమని ఏ రాజ్యాంగం నీకు చెప్పింది.
జరిగినా దానికి క్షమాపణ చెప్పి ఇక్కడ నించి కదులు!" అన్నాడు కోపంగా!
"ముద్దాయిని కాపాడాలని ప్రయత్నించటం కూడ నేరమే!" ఉరిమాడు ఎస్.పి.
"ఏమన్నావ్!? మిస్టర్ ఎస్.పి. మీ జూనియర్ ని నోరు అదుపు చేసుకోమని చెప్పండి! ఈ దేవుణ్ణి తరలించుకు పోవాలంటే మా శవాల మీదుగానే! అంత దమ్ములు ఎవరికున్నాయో ఉంటే వారు ముందుకు రండి!" అంటూ స్వామి పాదాలమీద ప్రాణాచారం పడిపోయాడు వి.ఐ.పి. ఆయన్ని అనుకరించి వందలాదిమంది యోగిచుట్టూ బోర్లా పడిపోయారు. ఏడ్పులు ప్రారంభించారు.
వారి తెగింపు చూచి ఎస్.పి కరిగిపోయారు. శివరాజ్ పరిస్థితిని అంచనా వేయకుండా దాడిచేయటం పొరపాటే అనిపించింది.
"సర్! జరిగింది తొందరపాటే! నేను క్షమాపణలు చెప్పుకుంటున్నాను. నేరం చేశాడని విరూపణ కాని ముద్దాయిని అదుపు చేసేందుకు ఇన్ని ప్రాణాలు తీయమని ఏ రాజ్యాంగమూ చెప్పదు. అతనికి బదులుగా నేను క్షమాపణలు చెప్పుకుంటున్నాను. ప్రజల పవిత్ర ఆరాధనా భావాన్ని కాదనే శక్తి మీకు ఎలాలేదో కోర్టు ఆజ్ఞల్ని ధిక్కరించే అధికారం కూడ మాకులేదు."
"అందుకేదయినా రాజీ ప్రయత్నం చెప్పండి!" అని అడిగాడు!
వి.ఐ.పి విజయ గర్వంతో లేచి నిలబడ్డాడు!
"మీ లోంచి ఒకరు మావెంట రండి! మీ ఏ.ఎస్.పి తప్ప ఎవరయినా సరే! ప్రతి అయిదు నిమిషాలకు మీరు ముద్దాయి అని మూర్ఖంగా నిర్వచించిన ఆ మహా పురుషుడి గురించి సమాచారం అందించే ఏర్పాటు చేస్తాము! ఇదే మన రాజీ."
ఎస్.పి గారికి తలదించుకు పోయినట్లుగా అయింది.
"డి.ఐ.జి. గారిని స్వయంగా కలిసి పరిస్థితి అంతా వివరిస్తాను. తప్పని సరి అయితే ఆయనని కోర్టులో హాజరుపరిచే బాధ్యత ప్రజలదే! మీరింక వెళ్ళిరండి!" ప్రజలు అందరూ తొలగి దారియిచ్చారు.
తన ఉద్యోగులతో కలిసి హడావుడిగా వెళ్ళిపోయారు ఎస్ పి!!
* * *
"నన్ను కాస్సేపు ఒంటరిగా ఉండనివ్వు. దయచేసి వెళ్ళిపో!" అన్నాడు శివరాజ్!
"కొద్ది గంటలలోనే మీలో చాలా మార్పు వచ్చింది. ఉద్యోగరీత్యా మీరు చేయవలసింది చేసేశారు. వ్యక్తి గతంగా జయాపజయాలు మీవి కావు. మీ రెందుకు ఇంతగా దిగులుపడి క్రుంగిపోవాలి!" అని అడిగింది తులసి!
అతనికి ఏకాంతాన్నివ్వటం మంచిది కాదని తీర్మానించుకుందామె!
తీసివేసిన లైట్స్ ఆన్ చేసి తిరిగి వచ్చి అతని ప్రక్కనే కూర్చుంది. కరాటే ప్రాక్టిసుతో మొరటు తేలిన అతని చేతుల్ని ఒడిలోకి తీసుకుంది.
"ఉద్యోగంలో చేరాక నేను మొదటిసారిగా ఓడిపోయాను" అన్నాడు.
"ఇది వ్యక్తిగత విషయం కాదు. అతని మీద మీకెలాంటి వైరభావము లేదు. మీ రెందుకింత పట్టుదలగా తీసుకున్నారు. మీరు కొంచెం ఎక్కువగా ప్రవర్తించగానే అనిపిస్తోంది!" భర్త కళ్ళలోకి చూచింది.
అతని కన్నులు ఆర్ద్రంగా ఉన్నాయి.
"ప్రతి ఒక్కరూ అన్నమాటలే నువ్వూ అంటున్నావా తులసీ!"
"వాస్తవంగా అనిపిస్తోంది కాబట్టే ఇంతమంది చెప్తున్నారని ఆలోచించ రాదా?"
|
25,718 | అమలచేతిని తన చేతిలోకి తీసుకున్నాడు కృష్ణ.
"నీ మూగబాధ అర్ధమైంది అమలా! నిజం చెప్పాలంటే రోజా అంటే నాకిష్టం. ఓ రోజు రోజా చెప్పేసింది. "బావా! మనం వకచోట పెరిగాము. నిన్ను చూస్తుంటే ఆప్తుడివిగా కొండంత అన్నయ్యగా అనిపిస్తున్నది" అంది. నా యిష్టాన్ని తుంచేసుకున్నాను. మామయ్య పంపిస్తే ఫారెన్ వెళ్లాను తర్వాత రోజా ప్రబాకర్ ని ప్రేమించటం ఈ విషయంలో బాధపడి మామయ్య నాతో సంప్రదించటం జరిగింది. చాటుగా రోజా నేను మాట్లాడుకున్నది మామయ్యకి తెలియదు. నేను సంతోషంగా వాళ్ళపెళ్ళికి ఆమోదం తెలిపాను నిజం తెలియని మామయ్య నన్నో ఆదర్శ పురుషుడిగా తలిచాడు.
రోజాని తప్ప మరే స్త్రీని భార్య స్థానంలో వూహించని నేను రోజా నిర్ణయం విని మనసు మార్చుకున్నాను. అంతేగాని మరే స్త్రీని ప్రేమించలేదు. వూహించలేదు. నా చదువు నేను అంతే, ఇక్కడికి వచ్చాను. మొదట నిన్ను రోజాయే అనుకున్నాను. నన్ను చూడగానే చలించే నీ చూపులు బరువుగా వాలుతున్న నీ కనురెప్పలు నాలో అలజడి రేపాయి. మతిలేని రోజాలోని మతిలేని మార్పు అనుకున్నాను. ఎందుకో నీ కళ్ళని పదేపదే చూడాలనిపించింది.ఈ కళ్ళు వేరనిపించింది! అలాంటప్పుడు నీవు రోజావికావని గ్రహించాను. రోజానేం చేశారో అన్న బాధ. రోజా రూపంలో వున్న మోసగత్తెవన్న కసితో నామతి మతిలో లేకుండా పోయింది. నీ మాటల కవ్వింపు నాలో కోరికను రేపేది. నేనేం చేస్తున్నానో తెలియకుండానే ఓ అడుగు ముందుకు వేశాను. నేను ముద్దుపెట్టుకుంది కసి కోపంతోనే కాని ఎంత బాగుందో తెలుసా నా పెదవులు నీ పెదవులని విడిచి దూరం జరగనన్నాయి..."
"సిగ్గు లేకపోతే సరి అబ్బాయిగారికి నాలుగురోజులు పెదవుల మంట పోలేదు" అంది అమల.
"ఇహ పై సుతిమెత్తని పెట్టుకుంటాలే" అంటూ అమల చేతిమీద మృదువుగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు కృష్ణ.
"ఇలా అయితే రేపు మళ్ళి కధాకళి చేయిస్తాను" బెదిరించింది.
"బాబాయ్!" అన్నాడు కృష్ణ భయం నటిస్తూ.
27
"ఇష్...ఇష్..." అంది అమల.
దూరంగా వున్న కృష్ణకి వినిపించలేదు.
మరోసారి "ఇష్...ఇష్" అంది కృష్ణ వినిపించుకోకపోవటంతో చిన్న స్వరంతో, "ఏయ్, ఏయ్" అంది.
ఇటుతిరిగి చూశాడు కృష్ణ అక్కడ నుంచుని గడ్డం గీసుకుంటున్నాడు.
అమల చేతితో దగ్గరకు రమ్మని సౌంజ్ఞ చేసింది.
అమల తన వెనుక కొద్దిదూరంలో తన చర్యలు కనిపెడుతున్న నాయర్ ని చూడలేదు. కృష్ణ చూశాడు. అసలే నాయర్ దొంగవెధవ ఇప్పుడు తనని అమలని పసిగట్టాడంటే ఎప్పుడో మునిగే కొంప ఇప్పుడే ఈ నిముషానే మునుగుతుంది అయితే కృష్ణకి అమలకి ఓ సీక్రెట్ కోడ్ వుంది. చాటుగా వాళ్ళు కల్సుకున్నప్పుడు ఎప్పుడు ఏ జాగ్రత్త వహించాలో చెప్పుకున్నారు. దాని కై ఓ సీక్రేడ్ కోడ్ కూడా ఏర్పరుచుకున్నారు. "ఏమిటి రాణీగారూ!" అన్నది సీక్రెట్ కోడ్ కృష్ణ ఆ మాట అంటే అమల జాగ్రత్త వహించాలన్నమాట.
"ఏంటి రాణీగారూ!" అక్కడే నుంచుని కృష్ణ అడిగాడు.
అమలకి అర్ధమైపోయింది.
కోడ్ కి డీకోడ్ వెంటనే అమల అనాలి. "గోన గప్పాయ్, గుండు టెంకాయ్. ఇష్ ఇష్ ఏయ్ ఏయ్ ఉష్ ఉష్ హుయ్ హుయ్" అంది.
అమ్మయ్య గండం గడిచింది అనుకున్నాడు కృష్ణ "ఏంటి రాణీగారూ!" మళ్ళీ అన్నాడు.
"ఏయ్, నీ పేరేంటి?" అంది అమల. |
25,719 | టాంకర్ని చూడగానే షాపు ఓనరుకి వీరావేశం వచ్చింది. అందరిని గదమాయిస్తూ 'జరుగుండ్రి! జరుగుండ్రి!" అంటూ కర్రపెత్తనం చెయ్యడం మొదలెట్టాడు. కానీ టాంకరు అతని దుకాణం ముందు ఆగలేదు. సరాసరి భరత్ ఇంటి ముందు ఆగింది. ఇదంతా ఏమిటో అర్ధం కాని కిరోసిన్ షాపు అతను వెర్రి మొహం వేసి నిలబడ్డాడు. నవ్వుతూ భరత్ వైపు చూసింది సుదీర. 'ఇప్పుడు హయిగా ఉందా మీ ప్రాణం? ఇంక ఎప్పుడూ కిరోసిన్ కరువు ఉండదు మీకు. ఎప్పుడూ కావాలంటే అప్పుడు, ఎంత కావాలంటే అంత కిరోసిన్ దొరుకుంతుంది. అది సరే! మీకు గ్యాస్ కనెక్షన్ లేదా? ఇప్పించమంటారా?" మాట్లాడకుండా క్యూలో నిలబడ్డ జనం వైపు, తన ఇంటిముందు నిలబడ్డ టాంకరు వైపు మర్చి మార్చి చూశాడు భరత్.
"సారీ! సుదీరగారూ! సాటి మనుషులు అంతమంది- ముసలి వాళ్ళు పసిపాపలని ఎత్తుకున్న ఆడవాళ్ళు మండుటెండలో క్యూలో నిలబడి ఉంటె నేను ఇప్పుడనగా వచ్చి అందరికంటే ముందే కిరోసిన్ పోయించేసుకోవడం అన్యాయం! కోటా కూడా అందరికి పంచితేనే నేను కూడా తీసుకుంటాను. గాస్ కనెక్షన్ కి బుక్ చేశాం మేము. వరస ప్రకారం సినియారిటి ప్రకారం వచ్చినప్పుడే వస్తుంది అది. ఇలా గోడదూకి ముందుగా పనులు చేయించుకునే పద్దతులు నాకు గిట్టవు. చిత్రంగా చూసింది సుదీర అతడ్ని. భరత్ త్వరత్వరగా ఇంట్లోకి వెళ్ళి డబ్బా తెచ్చి క్యూలో నిలబడ్డాడు. జరుగుతున్న దేమిటో పూర్తిగా కాకపోయినా కొద్ది కొద్దిగా అర్ధమయింది చాలామందికి. మాములుగా అయితే, చిన్న ఎద్దుబండికి అమర్చిన టాంకరు వస్తుంది ఆ షాపుకి. ఆ కాస్త కిరోసిన్ ని, కొంతమందికే దయాధర్మంగా పోస్తున్నట్లు పోస్తాడు ఓనరు. కొంతమందిని ఉత్త చేతులతో తిప్పి పంపించేస్తాడు. అలా మిగిల్చిన కిరోసిన్ బ్లాక్ లో అమ్ముకుంటాడు.
బ్రహ్మాండమైన టూత్ పేస్ట్ ట్యూబులా ఉన్న ఇంత పెద్ద టాంకరుతో కిరోసిన్ రావడం ఒకేసారి అందరికి అందడం ఆ పేట ప్రజలు ఎప్పుడూ ఎరుగరు. అందరూ భరత్ వైపు అభిమానంగా చూశారు. సుదీర కారులోంచి భరత్ దిగడం, వచ్చి క్యూలో నిలుచోవడం, సుదీర ప్రసన్న వదనంతో అతన్నే చూస్తూ ఉండడం గమనించి తబ్బిబ్బయిపోయాడు షాపు ఓనరు. మాములుగా అయితే, గంటసేపు ఏడిపించి గానీ కిరోసిన్ పోయ్యనివాడు చకచక పని చేస్తూ పావుగంటలో అందరిని పంపించేశాడు. "సార్! ఇంక మీ కిరోసిన్ బెంగ తీరిందా? నాతొ వస్తారా?" అంది సుదీర నవ్వుతూ. డబ్బా ఇంట్లో పెట్టి వచ్చి కారెక్కాడు భరత్. "మనం బ్యాంకుకు వెళ్ళి ఈ నెక్లెస్ సేఫ్ డిపాజిట్ లాకరులో పెట్టి అక్కడే ఒక చిన్న పని చూసుకుని ఆ తర్వాత .........." "ఆ తర్వాత?" "అది ఇప్పుడే చెప్పను." బాంకు కెళ్ళారు. అండర్ గ్రౌండ్ ఎయిర్ కండిషన్డ్ వాల్డులో తన లాకరు తెరచి ఒరిజినల్ నెక్లెస్ ఉంచి వచ్చింది సుదీర. ఈలోగా మెయిన్ హాల్లో కూర్చుని ఉన్న భరత్ కి మేనేజర్ కేబిన్ లోంచి దుమదుమలాడుతూ బయటికి వస్తున్న దయాకర్ కనబడ్డాడు. దాదాపు అతని మెడ మీద చెయ్యేసి గెంటుతున్నట్లు గెంటుతున్నాడు చేతిలో గన్ పట్టుకున్న గూర్ఖా.
"దయాకర్!" అన్నాడు భరత్. దయాకర్ తిరిగి చూశాడు. "మీరా సార్!" నమస్కారం సార్!" "నేనే వద్దామనుకుంటున్నాను నీ దగ్గరికి" అన్నాడు భరత్. అతని మొహం ఆనందంతో వెలిగిపోతోంది. కొద్దిగా సిగ్గుపడ్డాడు దయాకర్. ఈపాటికి భారతి ఇంట్లో చెప్పేసే ఉంటుంది. ప్రసన్నంగా ఉన్న భరత్ మొహం చూస్తుంటే అంతా సవ్యంగానే జరిగేటట్లు ఉంది. అతన్ని ఆప్యాయంగా చూశాడు భరత్. ఇతను తన చెల్లెలికి కాబోయే భర్త! యోగ్యుడు! "ఇలా వచ్చేవేమిటి దయాకర్?" "హొటల్ లో మిల్స్ సెక్షన్ కూడా పెడదామని బాంకు లోనుకి అప్లయి చేశాను సార్! అవి లేవు ఇవి లేవు అని పదిసార్లు తిప్పించుకుని ఇప్పుడసలు లోను లేదు, గీను లేదు పొమ్మంటున్నారు సార్! అదేమిటని అడిగితే గూర్ఖా చేత గెంటిస్తున్నారు."
"ఏం కావాలిట వాళ్లకి?" "సెక్యురిటి ఏదన్నా తనఖా పెట్టమంటున్నారు సార్! నా దగ్గర ఉన్న గ్లాసులు, ప్లేట్లు, అన్ని కలిపినా వెయ్యి రూపాయల ఖరీదు చెయ్యవు. సెక్యురిటి పెట్టడానికి నా దగ్గరేముంటుంది సార్?" ఒక్క క్షణం ఆలోచించాడు భరత్. "మా ఇల్లు సెక్యురిటిగా చూపించవచ్చు గానీ, అది ఇప్పటికే కాలేజ్ కి తాకట్టులో ఉంది. ఏం చేద్దాం?" "పోన్లెండి సార్! ఎవరి కెంత ప్రాప్తమో అంతే! వస్తాను సార్!" "ఇంకేదన్నా మార్గముందేమో నేను ఆలోచిస్తాలే దయాకర్ "అన్నాడు భరత్. అతని మనసులో సుదీర మెదిలింది.ఆ అమ్మాయి తలుచుకుంటే జరగనిది లేదు. "వస్తాను సార్!" "దయాకర్!" "సార్!" "ఇక నుంచి నన్ను సార్ అని పిలవకు!" "అలాగే సార్!" అని వెళ్ళిపోయాడు. దయాకర్ అటు వెళ్ళగానే వచ్చింది సుదీర. ఆమె అప్పుడే , అక్కడే గనక దయాకర్ ని చూసి వుంటే కధ మరోలా వుండేది. కానీ, అలా జరగలేదు. "రండి!" అని భరత్ ని వెంట పెట్టుకుని మేనేజర్ కాబిన్ లోకి దారి తీసింది. మేనేజరు చిన్నవాడే. డైరెక్టుగా ప్రోబెషనరి ఆఫీసరుగా చేరడం వల్ల త్వరగా పెద్ద పోస్టులోకి వచ్చేశాడు. అతనికి సుదీర బాగా తెలుసు. "గుడ్ ఆప్టర్ నూన్ మేడమ్! వాట్ కెన్ ఐ డూ ఫర్ యూ?" "కొత్త హొటలు కడుతున్నాము. ఫైనాన్సు కావాలి." "ష్యూర్, ష్యూర్. చెప్పండి ఎంత కావాలి?" ఎంత కావాలో చెప్పింది సుదీర. అతను దీర్ఘంగా శ్వాస తీసుకున్నాడు. "వెల్! ఇది చాలా పెద్ద అమౌంట్ . మా చీఫ్ ఒప్పుకోవాలి"
"ఎవరూ మీ చీఫ్?" చెప్పాడతను. "మా డాడీ చేత మాట్లాడించమంటారా?" "మీ డాడీ మాట్లాడితే ఈజీగా పని అయిపోతుంది. ఉరికే ఫార్మాలిటి ! అంతే! సో! మీరు పెద్ద ఎత్తున బిజినెస్ లోకి దిగితున్నారన్నమాట?" నవ్వింది సుదీర. "మా బ్యాంకు మీ సేవ కోసమే!" అన్నాడతను తమాషాగా. "థాంక్స్ ఏ లాట్!" అని చెప్పి నిలబడింది సుదీర. "ప్లీజ్ హవ్ కాఫీ!" "నో ఫార్మాలిటీస్ ప్లీజ్! థాంక్స్" అని బయటికి వచ్చింది సుదీర. అయిదు నిమిషాలు కూడా పట్టలేదు ఆమె పని! దయాకర్ అయిదు రోజులు తిరిగినా కానీ పని. 'అసలు దయాకర్ లాంటి పేదవాళ్ళకు బాంకులో అప్పు తీసుకునే అవసరం ఉంటుంది. కానీ సుదీర లాంటి కోటిశ్వరులకు ఎందుకు?" అనిపించింది భరత్ కి.
అదే అడిగాడు. చాలా సహనంగా జవాబు చెప్పింది సుదీర. బాంకు లోను తీసుకోవడం వల్ల ఎన్నో లాభాలు వున్నాయి. వ్యాపారంలో అంతా నష్టమే వస్తున్నట్లు! ఇంకే గతి లేక అప్పుల కోసం బ్యాంకుల చుట్టూ తిరుగుతూ వున్నట్లు రికార్డులలో వుండాలి. అది గవర్నమెంటు లెక్కల కోసం. లేకపోతే ఇన్ కమ్ టాక్స్ వాళ్ళు వెంట పడతారు.
అది కాక , తమ సొంత డబ్బుని ఇలాంటి వాటిల్లో పెట్టుబడి పెట్టడం అంత తెలివైన పనికాదు. దాన్ని నూటికి రెండొందలు వచ్చే కొన్ని రకాల వ్యాపారాలలో మాత్రమే తిప్పుతారు. బాంబే సినిమా వాళ్ళకి అప్పులు, రాజకీయాలు అలాంటి వాట్లో. తాము మాత్రం బ్యాంకుల్లో అప్పులు సంపాదించి నూటికి పద్దెనిమిది శాతం వడ్డీ మాత్రమే కడతారు తీరుబడిగా- అసలు కట్టడం అంటూ జరిగితే, గిరిగితే. దాదాపు ఉరికే వచ్చిన డబ్బు లాంటిది ఇది. |
25,720 | "డియర్, ప్లీజ్ రోడ్డుమీద అల్లరి చెయ్యకండి ఇప్పటికే మీరు ఇంటినించి వెళ్ళిపోయారని అందరూ అంటుంటే సగం చచ్చిపోయాను" అంది బాధగా.
"నువ్వెవరో నాకు తెలీదు" విసురుగా వెళ్ళిపోబోయాడు రాబర్ట్. అప్పటికే కొంతమంది జనం పోగయ్యారు. మిష్టరీ అర్ధం కాలేదు. రాబర్టుకి. క్షణంపాటు ఆలోచించాడు ఇంకా అక్కడ గొడవపడితే జనాన్ని చూసి పోలీసులు వస్తారు. అసలు కధ అడ్డం తిరుగుతుంది.
"పాపం ఆడకూతుర్నిలా ఎడిపించకండి ఇంటికి వెళ్ళండి" ఎవరో సలహా ఇచ్చారు.
రాబర్టు మాట్లాడకుండా కారేక్కాడు. కారు కదిలింది.
ఆమె ఏమీ మాట్లాడ్డం లేదు.
కారు వేగంగా పోతోంది.
రాబర్టు ఆమెని పరీక్షగా చూశాడు.
గుండ్రిని మొహం, పసిమి చాయ, ముచ్చటైన ముక్కు, పలుచని పెదాలు నోరు , చేపల్లాంటి కళ్ళు. తిర్చిద్దిన కనుబొమ్మలు, చెవులకి పెద్ద రాళ్ళ దుద్దులు , ముక్కుకి ఒంటిరాయి పుడక, నుదట ఆకు పచ్చరంగు బొట్టు స్లీవ్ లెస్ జాకెట్టు వేసుకోడం చేత ఆమె భుజాలు గుండ్రంగా ,సున్నగా కనుపిస్తున్నాయి. ఆకుపచ్చ రంగు కాశ్మీర్ సిల్క్ చీర కట్టుకొంది జుత్తుని ముడివేసింది ఎక్సిలెటర్ని బలంగా నొక్కుతోన్న ఆమె పాదాలకి ఎత్తు మడమల చెప్పలున్నాయి.
ఆమె ఎవరు?
ఎందుకు తనని తిసుకెళుతోంది? కనిసం ఆమె తనవేపుకి కూడా తిరిగి చూడ్డ౦లేదు.
తన చరిత్ర గానీ ఆమెకి తెలుసా?
తనని తీసుకెళ్ళి ఏం చేస్తుంది?
మిస్టరీ అంతు చిక్క లేదతనికి?
కానీ ఏం జరిగినా ధైర్యంగా ఎదుర్కోడానికి అతను సంసిద్దుడయ్యాడు.
ఆమెను ఎన్నో ఆడగాలనుంది కానీ ప్రశ్నించి ప్రయెజనం వుండదనిపించింది.
ఆర్నెల్ల తర్వాత బయటపడి మేరీని చూడాలనుకున్నాడు.
కానీ ఈ తల్లి ఎవరో?
ఆమె భర్తగానీ తన పోలికలో వుంటాడా? వుంటే అతను ఎక్కడో తప్పిపోయి వుండాలి లేకపోతే పారిపోయి వుండాలి. తనని చూసి ఆమె తన భర్తగా అపోహపడి వుండాలి.
కోపందిసి పిచ్చిది కాదు కదా?
పిచ్చిది కాదు, పిచ్చి మనిషయితే కారు వింత నేర్పుగా నడపగాలదా?
కారు బంజారాహిల్స్ రోడ్డు మీద పట్టింది. కొండలమధ్య నిర్మానుష్యంగా వున్నా రోడ్డులో పోతోంది కారు.
రాబర్టు భయపడ్డంలేదు.
భయం అనే మాటని ఎప్పుడో మర్చిపోయాడు. సెంటిమెంట్స్ అనేవాటి నెప్పుడో వదిలేశాడు.
మంచీ చెడుల మధ్య వ్యత్యాసం తప్పు ఒప్పలకి మధ్య భేదం ఇవేటికి అతని డిక్షనరీలో అర్ధాలు లేవు.
రాబర్టు మస్తిష్కంలో ఎన్ని ఆలోచనలున్నా, కారు ఏ దిక్కుగా ప్రయాణం చేస్తున్నది అతను గమనిస్తూనే వున్నాడు.
కారు వేగం తగ్గింది.
సమయం ఏడుగంటలు దాటి కొన్ని చిల్లర నిమిషాలని సూచిస్తోంది చేతి గడియారం.
కారు ఓ గేటు ముందు ఆగింది. కారుని చూస్తూనే గూర్ఖాగేటు తీసాడు.
కారు లోపలికి రాగానే గేటు వేసేసాడు గూర్ఖా.
కాంపౌండ్ వాల్ మెయిన్ గేటునించి లోపల బంగాళా సుమారు ఫర్లాంగు దూరం వుంది. చూట్టూ చెట్లు వున్నాయి. అ కారుని చూసి కాబోలు తోటలోంచి నాలుగు పెద్ద కుక్కలు కారు వెనకే పరుగెత్తు కోస్తున్నాయి.
కుక్కలకి చోరికితే ఇంతే సంగతులన్న సంగతి రాబర్టు గ్రహించాడు.
రాబర్టు జేబులోంచి సిగరెట్ పెట్టె తిసి సిగరెట్ వెలిగించాడు.
ఆమె కారు దిగి దిగంగానే ఆ కుక్కలు నాలుగు ఆమె దగ్గరికి చేరి తోకలు వూపుతూ కాళ్ళ చుట్టూ తిరుగుతూ విశ్వాసాన్ని ప్రకటించుకుంటున్నాయి.
రాబర్టు కారు దిగలేదు.
ఆమె అతన్ని చూసి నవ్వింది.
"కమాన్, గెట్ డవున్ " అంది. ఆమె అతనితో మాట్లాడం చూసి ఆ కారులోంచి అతను దిగడం చూసి ఆ శునకాలు అతన్ని చూసి గొడవేమి చేయలేదు.
ఆమె నడుస్తుంటే వెనకగా నడిచాడు రాబర్టు.
అది చాలా పురాతనమ్తెన బంగాళా అయినా చక్కగా అలంకరించడం వాళ్ళ బాగుంది
వరండాదాటి పెద్ద హాలులో అడుగు పెట్టాడు ఆమె వెనకే రాబర్టు
గోడలకి ఆయిల్ పెయింటింగ్ చిత్ర పటాలు ఉన్నాయి.
ఎనిమిదడుగుల పొడవులో చేసిన టీపాయ్ వుందక్కడ దానికి మూడువైపు లా సోఫాలున్నాయి .
రాబర్టు గుండె ఝల్లుమంది లోపల్నుంచి ఓ రాక్షసుడు వచ్చాడు. |
25,721 |
సీసాపై లేబుల్ పై వున్న అక్షరాలు చదివివుంటే!ఓ ఘోర ప్రమాదానికి....ఓ చిన్న ప్రాణానికి__మరణ ముహూర్తం చేజేతులా ఓ అమాయకపు కన్నతల్లి పెట్టేది కాదు. వెన్న లాంటి మంచి మనసుతో తియ్యని హల్వాలో కలిపి.ఆ బుల్లి సీసాలో వున్నది.పాయిజన్.సైనెడ్ లాంటి పాయిజన్. 2"ఈ సీసా ఎందుకు తీశావు పార్వతీ!"భర్త ముఖంలోని కంగారు, ముఖంనిండా అలుముకున్న శ్వేత బిందువులు కళ్ళలోని ఎర్రజీరలు చూసి పార్వతి గుండె ఎందుకో దడదడ లాడింది.భయం భయంగా భర్త ముఖంలోకి చూస్తూ "మీరే చెప్పారు కదండీ. ఏలకుల రసం వున్న సీసా అలమరలో వుంది తీసుకోమని...!" అంటూ నెమ్మదిగా చెప్పింది పార్వతి."దీనిలో రసం హల్వాలో వేశావా!" గాభరాగా అడిగాడు శివరావు."రెండు చుక్కలు వేస్తే చాలని మీరు ఆ రోజెప్పుడో చెప్పారు కదా! వాసన చూశాను. ఏ వాసనా రాలేదు. జలుబు వల్ల నా ముక్కు పనిచేయటం లేదో ఏమోనని అనుమానం ఆ తర్వాత వచ్చింది హల్వాలో చెంచాడు రసం వేశాను" పార్వతి చెప్పింది. "ఆ హల్వా నీవు తిన్నావా?" "ఉహూ." "కొద్దిగా కూడా తినలేదా?""మీరెందుకు కంగారు పడుతున్నారు? అసలు యీ ప్రశ్నలు ఏమిటి నాకేమీ అర్థం కావటం లేదు.""ముందు నా ప్రశ్నలకి జవాబు చెప్పు పార్వతీ!" శివరావు స్వరం కరకుగా వినవచ్చింది. "ఉహూ, కొద్దిగా కూడా తినలేదు. మీతో కలిసి తిందామని నాలుగు హల్వా ముక్కలు తీసి అవతల పెట్టాను.""పండరీకాక్షయ్య బాబాయి వచ్చాడా?""ఉహూ, బ్యాగ్ లో అన్నీ సర్ది నేనే వెళ్ళి యిచ్చి వచ్చాను. బాబాయి మనింటికి రావటానికి బైలు దేరుతున్నారు. నేను వెళ్లాను. నీ వెందుకమ్మా శ్రమపడి రావటం నేను రానా!" అన్నారు..." అంటూ పార్వతి చెప్పుకు పోతుంటే. "ఆగు పార్వతీ!" అన్నాడు శివరావు.టక్కున నోరు మూసుకుంది పార్వతి."నేను యిప్పుడే బాబాయి వాళ్ళ యింటికి వెళ్ళి వస్తాను. నీవు కూడా నాతోరా!" అంటూ శివరావు మూలన విడిచిన చెప్పుల్లో కాళ్ళు దూర్చాడు!"నేనెందుకండీ!" అన్న మాట పార్వతి నోట్లోంచి రాబోయే లోపలే భర్త రెండు అడుగులు ముందుకు వేయటంతో మారు మాట్లాడకుండా ఎలా వున్నది అలాగే బైలుదేరింది.జరగరానిదేదో జరిగిందని అంతవరకూ పార్వతి గ్రహించ గలిగింది. ఆ గాభరాలో పెదవి కదిపి అదేమిటని అడగలేక పోయింది. విషయమేమిటో శివరావు చెప్పనూ లేదు.భార్యాభర్తలు వీధి గేటు దాట బోతున్నారు పుల్లారావు ఎదురు వచ్చాడు.పుల్లారావుకి పదిహేను ఏళ్ళుంటాయి. శివరావుకి తెలిసిన వాళ్ళబ్బాయి."అరేయ్ పుల్లారావ్! నీవు పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్ళి పండరీ కాక్షయ్య బాబాయిని ఊరు వెళ్ళవద్దని చెప్పు. నేను వస్తున్నాను అర్జంటుగా ఏదో విషయం చెప్పాలని కూడా చెప్పు." శివరావు చెప్పాడు."ఆయన ఎప్పుడో ఊరెళ్ళి పోయారు. నేను అటునుంచి వస్తుంటే వూరెళ్ళటం చూశాను.""వెళ్లి గంటయిందా?" ఆతృతగా అడిగాడు శివరావు."ఉహు," తల అడ్డంగా తిప్పుతూ అన్నాడు పుల్లారావు."అరగంట అయిందా?""ఉహూ, సరీగ చెప్పాలంటే దాదాపు రెండు గంటలయింది" పుల్లారావు ఆ మాట చెప్పి "భూషణం తాతయ్య నిన్నెందుకో ఓ అరగంటలో వచ్చి వెళ్ళమన్నారు. యీ మాట చెప్పటానికి పరుగున వచ్చాను. వస్తాను బాబాయ్!" అంటూ తూనీగ లాగా ఎగురుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. |
25,722 |
"ముప్పై రాకుండానే తాతనవుతానా? అతెలా?"
"ఆడపిల్ల చెంపపెట్లకి నోట్లో పళ్లన్నీ గవ్వల్లారాలిపోయి" శాలిని తెచ్చిపెట్టుకొన్న సీరియస్ తో అంటూంటే శర్మ మనసారా నవ్వసాగాడు. నవ్వుతూంటే తెల్లని పలువరుసమీద దీపకాంతిపడి అతడి ముఖాన్ని మరింత సుందరంగా మారుస్తూంది.
"అందరాడపిల్లల వెంటంతా ఎందుకు పడతాను? పడాల్సిన పిల్లవెంట మాత్రమే పడతాను. ఆ డొంకతిరుగుడు చాలించి మనం ఇంక సూటిగా వెళ్లిపోదాం శాలినీ! ఒకరంటే ఒకరికి యిష్టమన్న సంగతి మనం మాటల్లో చెప్పుకోలేదుగాని కళ్లతో చెప్పుకొంటూనే వున్నాం అశలు ప్రేమికుల మధ్య పెదవులకంటే కళ్లే యెక్కువగా మాట్లాడటుకొంటాయేమో!చెప్పండి నామీద మీకు ఎలాంటి అభిప్రాయం వుంది?"
మానసవీణ మీటి యెవరో మోహనరాగం పాడుతున్నట్టుగా వుంది శాలినికి. ఇంత తొందరగా తను దాగుడుమూతలాట అంతమౌతుందని, అతడింత తొందరగా, సూటిగా అడుగుతాడనీ అనుకోలేదు శాలిని సంతోషమో, గాబరానో- గుండెలు మాత్రం టకటకా కొట్టుకొంటున్నాయి.
"ఉత్తముడయిన, చురుకయిన ఒక ఉపాధ్యాయుడని!" అతడి ప్రశ్నకు జవాబుగా అంది చిరున్వవుతో.
"నీనుండి ఆ సర్టిఫికెట్ కాదు నేను కోరేది! పెళ్లికావలసిన ఒకమ్మాయికి, పెళ్లికాని ఒక అబ్బాయిమీద కలిగే...."
"నాకేం కలుగలేదు."
"ఏయ్!" శర్మ శాలిని రెక్క బిగించినట్టుగా పట్టుకొన్నాడు "నా కళ్లలోకి సూటిగా చూసి చెప్పు ఏంలేదని!"
"ఉంటే?" దబాయింపుగా అంది "ఉన్నవన్నీ పెళ్లిదాకా వెడతాయా?"
"నీవేపు అభ్యంతరాలేమిటి?" ఏకవచనంలోకి దిగిపోయాడు.
"ప్రేమ కులం అడగదు పెళ్లిమాత్రం అడుగుతుందికదా?"
"ఓ! ఇంత ఆధునికురాలివి! అభ్యుదయవాదివి నువ్వుకూడా...." నమ్మలేనట్టుగా చూస్తున్నాడు శర్మ.
"నేనుకూడా కాదు! నా పెద్దలు, మీ పెద్దలు."
"నేను మధ్య బ్రాహ్మిన్! మీరు?"
"నియోగి, బ్రాహ్మకులం"
"అమ్మయ్య! బ్రాహ్మలమేకదా? కొద్దిగా శాకల్ని దాటలేమా?"
"మనం ఎప్పుడో అన్నీ దాటాం కాబట్టే యిప్పుడీ సంభాషణ మన మధ్య నడుస్తూంది. మన పెద్దలండీ!"
"చిన్న అభ్యంతరమే కాని, పెద్ద అభ్యంతరం రాదుకదా?"
"పెద్ద అభ్యంతరమే వచ్చేట్టుగా నేను ఏ హరిజన్నో, క్రిస్టియన్నో అయితే?"
"ఇంతదూరం వచ్చాక నువ్వు హరిజన్ వైనా, క్రిస్టియన్ వైనా నా భార్యవి మాత్రం తప్పకుండా అయ్యే దానివి తెలుసా? యోధుడనేకాని పిరికిని కాదు. ఎంత యుద్దమైనాసరే చేసేవాడిని నీకోసం! వచ్చే సెకెండ్ సాటర్ డే సిటీ వెడుతున్నాను. మీవాళ్ల అడ్రసిచ్చావంటే వెళ్లి అడుగుతాను."
"ఏమడుగుతారో!"
"పిల్లనిచ్చి మన్నోయింటివాడిని చేయమని!"
"కట్నమెంతో?'
"ఎంతివ్వాలేమిటి?"
"నాకు కాదండీ! తమరికి."
"నన్నో యింటివాడినిచేసి, నా యింట్లో దీపం వెలిగించి, నాకు పిల్లల్ని కని.. .ఇంతచేసే నీకే నేను కట్నం ఇవ్వడం న్యాయంకదా?"
శాలిని చిరుకోపంతో శర్మ చెంపమీద చిన్నగాకొట్టింది. "మిమ్మల్ని పెళ్లిచేసుకొన్నాక మీకు పిల్లల్ని కనక ఇంకెవరికి కంటాను?"
"ఓ!" ఒకనాడు తమ మధ్య నడిచిన సంభాషణ గుర్తొచ్చి హాయిగా నవ్వుకొన్నారు ఇద్దరూ.
"ఇహ చెప్పండి దేవిగారూ! మన పడకల సమస్య ఏమిటి?"
"గడుసుదనం కాకపోతే అతిధిదేవతగా ఆహ్వానించి దేవిని చేసుకుంటారా?"
"ఇంకా కాందే? పోనీ, గాంధర్వ వివాహం చేసుకొందామా?"
"అయ్యగారూ! ఇదిగో బెడ్ షీట్ తలగడ! నన్ను వెళ్లమంటారా?మీరు వెడతారా?"
"నేనే వెడతాను. ఇలా నువ్వు! మీ ఆడవాళ్లకి యెక్కడలేని జాగ్రత్త! ఈ రాత్రి పక్క పంచుకొంటే ఏమౌతుందేం?"
"ఆడవాళ్ల జాగ్రత్త సంగతి బాగా తెలిసినట్టుందే? ఎంతమందిని పిలిచారేమిటి పక్క పంచుకొమ్మని?"
"రామ రామ!" బెట్ షీటు, తలగడ తీసుకొని పక్కగదిలోకి వెళ్లిపోయాడు శర్మ. శాలిని నవ్వుతూ వెళ్లి తలుపుమూసి ఇవతల గడియ వేసుకొంది. |
25,723 | అమ్మలా లాలించకపోయినా బ్రహ్మనై ప్రాణం పోస్తానురా!
రక్తాన్ని పంచి పేగును తెంచకపోయినా-నా చదువును పెంచుకుని సార్ధకాన్ని పంచుతున్నాను!
శీలాన్ని చీల్చి నా క్షీరాన్ని అందించకపోయినా- మేధస్సు తొలిచి జ్ఞానాన్ని చిందిస్తున్నాను!
ఈ పరీక్షనాళికలే....నువ్వు ప్రణమిల్లే నా వొడి.....
ఈ ద్రావకాలే....నా నుంచి పంచుకునే నెత్తురు.....
నీ కోసం సృష్టించుకున్న ఈ శోధనశాల-నా కడుపులో నువ్వు ఎదిగే ప్లాసెంటా.
ఈ మత వ్యవస్థలో పడి ఎన్ని అవస్థలు పడతావో? మతోన్మాదం మీద తిరగబడి ప్రణవనాదాన్ని ప్రవచించి విజ్ఞానీకి విశిష్ట సంకేతమై నిలుస్తావో...? సూటిపోటి శబ్దాల మధ్య నువ్వు నిశ్శబ్ద సంగీతానివై ఇంకిపోతావో__"
స్ప్రింగ్ డోర్ కిర్రుమన్న శబ్దం క్షణంపాటు.....
ఒకసారి తిరిగి చూసింది. మళ్ళీ స్మశాన స్తబ్ధమయిన నిశ్శబ్దం. గుబురుగా అల్లుకుపోయిన నట్టడివిలో సర్వసంగ పరిత్యాగినై తమస్సుకై ప్రణమిల్లినట్లు పరికరాల మధ్య వుందామె.
విట్రో ఫెర్టిలైజేషన్ అండ్ ఎంబ్రియో ట్రాన్స్ ఫర్ మెధడ్ లోని మరో భాగంగా లైఫ్ సపోర్టింగ్ సొల్యూషన్ తీసింది పిప్పెట్టుతో. వేరు పర్చబడిన పురుష వీర్యకణాలు, పక్వమై వున్న ఓవరీని పరీక్షనాళికలో వుంచింది. అత్యంత సూక్ష్మమయిన వాటిని ఎలక్ట్రానిక్స్ మైక్రోస్కోప్ క్రింద సరిచూస్తూ. సరయిన వాతావరణం కల్పించడానికి మీటరాలజీ రీడింగ్ చూసి గదిలో కాంతి తీవ్రతను పెంచింది. రకరకాల కంప్యూటర్ లు ప్లాష్ ల మధ్య ఎరుపు పసుపుల గీతలతో గ్రాఫ్ ను చూపిస్తున్నాయి తెరల మీద.
పరీక్షనాళికలను పదిలంగా స్టాండు నుంచి తీసి అఖిలాంధ్రదేశంలో అడుగుపెట్టనున్న తొలి తెలుగు శిశువుకు జీవం పోసేలా ఫెర్టిలైజ్ చేయడానికి లైఫ్ సపోర్టింగ్ సొల్యూషన్ తీసి కలుపబోయింది.
సరిగ్గా అప్పుడే....
'రిట్' మన్న శబ్దంతో కరెంట్ ఒక్కసారిగా పోయింది చీకటి.....కాటుకకు మసిపూసిన చిమ్మచీకటి__
వూహించని పరిణామానికి ఆమె వెన్నుపూసలో సన్నగా మొదలయిన భయప్రకంపనాలు కుహూరంలాంటి గుండెల్లోకి ప్రాకి ఒళ్ళు జలదరించగా కళ్ళు చిట్లించి చూసింది క్షణంపాటు.
అంతే!!
మంటల కీలాలై ఎగిసిన మహవర్ణపు బడభాగ్ని ఘోషలా_చర్ ర్ ర్ మన్న శబ్దం గాలిని చీల్చింది ఆ లాల్ లో.
నిశిరాత్రి సైతం కుచించుకుపోయేలా "అమ్ మ్ మ్__మా" అన్న ఆర్తనాదం. ఆమె మెడనరం చిట్లి జివ్వున మెలితిరిగింది బాధతో. చేతిలోని టెస్ట్ ట్యూబ్ లో కాసింత లైఫ్ సపోర్టింగ్ సొల్యూషన్ ఒలికి ఓ మూలన పడిపోయింది ట్యూబు. ఇంటెన్సివ్ కేర్ యూనిట్ లో ఉలిక్కిపడి లేచిన తల్లులు శిశువుల్ని పొదివి పట్టుకున్నారు భయంగా. గుండెలు కరెంటు మోటార్ల చప్పులయి కన్నీళ్ళు చిమ్ముతుంటే__
కర్కశంగా తాకిన మరో దెబ్బకు కంఠనాళాలు తెగే మరో అరణ్యనాదం ఆస్పత్రి దద్దరిల్లేలా__
ఆ చీకట్లో సైకిల్ చైన్ ల వీరవిహారానికి లాబ్ లోని అతి ఖరీదైన ప్లాస్క్ లు, కంప్యూటర్ తెరలు, కలెక్షన్ ట్యూబ్ లు, పిప్పెట్స్, సెమన్ నిల్వచేసే స్ట్రాస్, గ్యాబ్లెట్స్, గాజు పరికరాలన్ని ఫెళ్ మని పగిలి పోతున్నాయి.
మరో యమపాశం దూసుకొచ్చి ఆమె గుండెల్ని చీల్చిన దెబ్బకు రక్తసిక్తమవుతోంటే చీకట్లో నుంచి మరో చీకట్లోకి పోతున్నట్టు కళ్ళు తిరిగి స్పృహ తప్పింది.
ప్రళయం ముగిసిన పావుగంటకు ఆ లాబ్ లో మళ్ళీ లైట్లు వెలిగాయి. ఆ నలుగురు ముష్కరులు ఆమెని తాళ్ళతో కట్టి, వేగంగా మోసుకుపోయారు నిశీధిలోకి.
* * * *
(వెళ్తూ వెళ్తూ ఆ లాబ్ లోని లైట్స్ ని ఆఫ్ చేసి వెళ్ళిపోతే ఈ కథ ముగిసిపోయేది వాళ్ళు వుంచిపోయిన కాంతి వెలుతురే ఇటు కథకూ, అటు టెస్ట్ ట్యూబ్ పాపకు ప్రాణం పోసాయి)
* * * *
తలనొప్పిగా వుందని నిఖిల్ ఇంట్లోనే వుండిపోయాడు. నిర్లిప్త సుగాత్రి దగ్గరకు పోయింది. టెస్ట్ ట్యూబ్ బేబీపట్ల నిర్లిప్త కనబరుస్తున్న ఆసక్తి ఆమెను క్షణం నిలువనీయటం లేదు. అదే నిఖిల్ ని ఇబ్బంది పెడుతోంది.
కిటికీ దగ్గర్లో కూర్చుని అనంతమయిన ఆకుపచ్చటి శూన్యంలోకి దృక్కుల్ని ఎక్కుపెట్టి ఆలోచిస్తున్నాడు. రోజు రోజుకీ పెరుగుతున్న సంతానాపేక్షకి ఆంక్షలు విధించలేక ఆలోచిస్తున్నాడు. గమ్యం దొరకని శూన్యమే కన్పిస్తోంది.
మెదడు పొరల్లో ఓ చలనం మనుషులు శారీరకంగా కలియకుండానే శిశువు పుట్టబోతున్నాడు. కూడు కోసం, గూడుకోసం ప్రాకులాడిన ప్రాచీనుడితో పోలిస్తే సంక్షిష్టతల మధ్య మేదస్సును మధనం చేసే అధునాతన మానవుని మెదడు సామర్ధ్యం ఎంత పెరిగింది?
నిల్ బోగ్ పరిశోధనల ప్రకారం రెండు మిలియన్ల సం|| క్రితం మనిషి (?) మెదడు సామర్ధ్యం 800 సి.మ్. ఆ స్థితినీ దాటి తన సామర్ధ్యాన్ని 1500 సి.సి మ్ కు పెంచుకున్నాది. ఇంకా ఇంకా పెరిగితే....?? సైన్స్ ఎదిగి 'మంత్రంలా' కన్పిస్తుందా? క్షణంలో అన్నీ సృష్టించడానికి మరో మిలియన్ సం|| ల తర్వాత మెదడు 2500 సి.సి.మ్ ల సామర్ధ్యంతో ఎదిగాక 'ఆ కొత్త జాతితో ఈ సృష్టి ఏవిధంగా వుంటుంది???
అతనికి మళ్ళీ నిర్లిప్త గుర్తుకొచ్చింది...ఆ వెంటనే సుగాత్రి.... |
25,724 | "అయితే మరో సుందర్ నీ అవుతావా?" అంతకంటే సన్యసివి అయితేనే సుఖపడిపోతావు! త్రిపుర తన జీవితపు విలువలు చూచుకోందే గాని ఒక నిండు జీవితాన్ని సర్వనాశనం చేసింది తెలుసా? డాక్టరుగా ఎంతో అభివ్రుద్ద్దిలోకి రావలసినవాడు! కానీ, జీవితంపట్ల అతడి ఆశలన్నీ నరికి వేసింది త్రిపుర వాడిని తలుచుకొంటే నాకు హృదయశల్యంగా ఉంటుంది"
"మీకా సంగతి తెలుసా, నాన్నగారు? విస్మయంగా అడిగాడు అజిత్.
పాతికేళ్ళ క్రితమే నాకా సంగతి తెలుసు! మొన్న నువ్వు సుందర్ ని త్రిపుర దగ్గరకి తీసుకు వచ్చిన సంగతి కూడా తెలుసు! ఎలా వున్నాడో చూద్దామని మొన్న వెళ్ళాను. నువ్వు వచ్చిన సంగతి చెప్పాడు వాళ్ళమ్మ పాపం మంచంలోంచి లేవలేదు. కానీ, బాగానే మాట్లాడగలదు. త్రిపురకు పెట్టని శాపం లేదామే. "మావాడి నిండునూరేళ్ళ బ్రతుకును నాశనం చేసింది! రాక్షసి మరో పది జన్మలు ప్రేమించిన వాళ్ళకుదూరమ్తె అల్లడిపోవాలి" అని ఎన్నెన్ని తిట్టిందో!
"ఇందులో పిన్ని కావాలని చేసిన నేరమేమిటి?"
"సుందర్ అంటే ఆమెకు ఆరాధన, ఆమె అంటే అతడికి అనురాగం! పెళ్ళి చేసుకొంటే ఏం పోయింది?"
"ఒక నియమానికి కట్టుబడి నడిచినప్పడే మనిషికి ఒక విలువా, ఔన్నత్యం, ఆ నియమం తప్పితే మనిషి స్ధాయి దిగి జారిపోతూంది. ఇవాళ మీరు గౌరవిస్తున్నారంటే, నేను గౌరవిస్తున్నానంటే ఆమె ఆ నియమానికి కట్టుబడి ఉండడమే కారణం! ఇన్నేళ్ళ తరువాత కూడా మీ స్నేహితుడి హృదయంలో ఆమె పొందిన స్ధానం పదిలంగా ఉందంటే, ఆమె నియబద్దురాలు కావడమే కారణం!"
"జీవితాలు తగలబడిపోయాక ఈ నియమాలు, నిష్టలు ఎందుకో నాకు అర్ధం కాదు"
34
వారం పదిరోజుల్లో బాగా కోలుకుంది త్రిపుర.
"ఆ రోజు సాయంకాలం ఆరుబయట కుర్చీలు వేయించి త్రిపురని కూర్చోబెట్టి తను కూర్చొన్నాడు.
"నీలో చాలా మార్పు కనిపిస్తూంది త్రిపురా!"
"ఆరోగ్యంలోనా?"
"ఉహు మనిషిలో! ఆనాడులేని సౌమ్యతా, సహనం కనిపిస్తున్నాయి. పట్టు విడుపులు కనిపిస్తున్నాయి."
"నారాయణ తాతగారు నన్ను చాలా మార్చివేశారు. చాలా బోద చశారు. నేను ఆనాటి త్రిపురను కాదని ఒప్పకుంటున్నాను! ఆ రోజుల్లో ఎక్కడ్తేనా కాస్త కల్మషం కనిపిస్తే సహించి లేకపోయేదాన్ని! జుగుప్సతో పారిపోయేదాన్ని! ఇప్పుడులాకాదు! కల్మషం కనిపిస్తే కడిగివేసేందుకు పూనుకొనే సహనం కలిగేట్టు చేశారు మా తాతగారు! "దూరంగా పారిపో వద్దు, సంస్కరించు" అని తరచూ చెబుతుంటారు ఆయన."
"పాతికేళ్ళ క్రిందట ఈ తెలివి ఉంటే మన జీవితాలు ఇలా వీడిపోయేవి కాదు కదా?"
"ఇప్పుడు త్రవ్వుకొని లాభమేమిటి?"
"అయితే ఆ సంగతి ఇక మాట్లాడకు, నేను రేపు వెళ్ళిపోతున్నాను కదా? ఫీజు అడుగుదామనుకుంటున్నాను త్రిపురా!"
"ఫీజు?" విచిత్రంగా అడిగింది.
"నా చెయ్యి పడ్డాకే నీ ఆరోగ్యం చక్కబడిందని ఒప్పకుంటావా"
"ఉ"
"అయితే ఫీజు ఇవ్వాల్సిందే కదా?"
"ఏమివ్వాలి?"
"డబ్బుకాదు నేనడిగేది!"
"మారేమిటి?"
"నేను ఇండియా వచ్చేయడానికి ఇంకో ఆర్నెల్లు పట్టేటుంది అంతవరకు నువ్వు అమ్మదగ్గరుండాలి. ఆమెకు తోడుగా నేను వచ్చేశాక నువ్వు వెళ్ళిపోదువుగాని!"
"మీరొక్కరే వస్తారా?"
"భవాన ఇప్పట్లో రాదనుకోంటాను. బేబి తన చదువు అక్కడే సాగాలని పట్టుబడుతోంది భావనకి కూడా ఇండియాకి రావడం అట్టే ఇష్టంలేదు బేబి చదువు అయిపోయాక ఏమౌతుందోగాని, ఇప్పుడు మాత్రం రాదు. నేను మాత్రం వచ్చేయల్సిందే!"
"అజిత్ అత్తయ్య బరువు మోస్తున్నంతవరకూ ఆమెకు ఇంకెవరి అవసరమూలేదు!"
"అజిత్ కి నాయనమ్మ మీద ప్రేమకేం తక్కువ లేదు. కానీ, వాడు పనిపాటలమీద బయటికి వెళ్ళిపోతుంటాడు. అమ్మకి సమయంలో ఒక ఆడ తోడుండడం ఎంతో అవసరం. నువ్వేంటే ఆమెకు చాలా నోశ్చింత! ఆమె నిశ్చింతే నాకు నిశ్చింత!"
"బంధాలన్నీ త్రేగిపోయయానుకొన్నాను! మళ్ళి క్రోత్తబంధం మెడకు వేస్తున్నారా?"
"బ్రతికి ఉన్నంత వరకూ బందాలు ఎక్కడ త్రేగుతాయి. త్రిపురా? పాతికేళ్ళ క్రితమే త్రేగిపోయిందనుకొన్నాం మన బందం! కానీ, నీకు సీరియస్ గా ఉందని అజిత్ రాయగానే నీకోసం వచ్చేశానా లేదా? నీపట్ల నా కర్తవ్యం మిగిలిపోయిందని, అది నెరవేర్చే అవకాశం వచ్చిందని వచ్చ్కాను!"
"ఇంతకాలం ఈ సంసారుల మధ్య నేను ఊపిరి బిగాబట్టినట్టుగా ఉన్నాను. తాతగారి జ్ఞానసంపదకు వారసురాలిని కావాలని తహతహతో ఉన్నాను. ఆ సమయం వచ్చేసింది కూడా! తాతగారు వచ్చే ఆషాడ ఏకాదశి కి జీవసమాధి అవుతానని చెప్పారు. ఆయన సమాది చెందాక ఆయన ఆశ్రమాన్ని నా నివాసం చేసుకోవాలనుకొన్నాను."
"సన్యాసినివి కాదలుచు కున్నావన్నమాట?" మల్లిక్ విచలితంగా అన్నాడు. "కొద్దిగా నీ విషయంలో నేను సహనం చూపి ఉంటే, నువ్వు నా దారికే రావాలని పట్టుదలకు పోకుండా ఉంటే నీ జీవికం ఇంత ర్ధకమ్తేపోయేది కాదు కదా? నిన్నిలా చూస్తూంటే నా మనసు పశ్చాత్తాపానీకి లొనవుతోంది నేను చక్కగా పెళ్ళి చేసుకొన్నాను. ఇద్దరు బిడ్డలకు తండ్రిని కూడా అయ్యాను. కానీ నువ్వు?" |
25,725 |
కిటికీ చాటునుంచి మాటలన్నీ వింటున్నాడు ఆదిత్య. మరో అయిదు నిమిషాలసేపు అక్కడే వున్నాడు ఆదిత్య. నరసింహం వెంకటాపురం వెళతాడు. తన అనుమానాన్ని డేవిడ్ తో చెప్తాడు... అప్పుడు డేవిడ్ ఏం చేస్తాడు? ఆలోచిస్తూ గేటు బయటికెళ్ళాడు ఆదిత్య. నర్సింహం వెంకటాపురం వెళ్ళడానికి వీల్లేదు. ఒక దృఢ నిర్ణయానికి వచ్చాడు. వెంటనే వూళ్ళోకి పరుగు తీశాడు. ఊరంతా నిద్రపోతోంది. ఆదయ్య తాతను లేపి... చూచాయగా విషయాన్ని చెప్పాడు. మరో అరగంటకు ఆదయ్య తాత ఆధ్వర్యంలో నమ్మకమైన మరోనలుగురు కుర్రాళ్ళతో పొలాల్లో కాపు కాసారు. క్షణాలు గడుస్తున్నాయి. ఎక్కడా నరసింహం జాడలేదు... "మళ్ళీ ప్రోగ్రాం మార్చేసాడా నరసింహం...?" అనుమానం వచ్చింది.
అరగంట గడిచింది. అప్పుడు కనిపించింది ఓ ఆకారం కొండచాటు నుంచి... నక్కుతూ వెళుతున్నాడు నర్సింహం. ఏం చెయ్యాలో చెప్పాడు ఆదయ్య తాత. నర్సింహం వెనుక అనుమానం రాకుండా కొంతసేపు అనుసరించి, సమయం చూసి అందరూ మీద పడ్డారు ఒక్కసారి. చితకతన్నే కార్యక్రమం పూర్తయ్యాక గొంగళిలో కట్టేశారు. "ఒరే కుర్రాళ్ళూ... ఈడ్ని మన పాత స్కూలు బిల్డింగులో పడేయండిరా... వంతులవారీగా వీడికి కాపలా వుండండి. వీడ్నేం చేయాలో రేపుదయం చెప్తాను..." ఆజ్ఞ జారీ చేశాడు ఆదయ్యతాత. నరసింహాన్ని తీసుకుని అందరూ వెళ్ళిపోయారు ఉత్సాహంగా. "వాల్లిద్దర్ని కూడా కట్టిపడేద్దాం బాబూ! ఏమౌతుందో తర్వాత చూసుకుందాం..." అన్నాడు ఆదయ్య తాత. "రేపటివరకూ ఓపికపట్టు ఆదయ్యా... వాళ్ళనికూడా ఏం చేయాలో రేపు ఆలోచిద్దాం..." చెప్పి ఎస్టేట్ వేపే బయలుదేరాడు ఆదిత్య. ఆ రోజు రాత్రి హాయిగా నిద్ర పట్టింది ఆదిత్యకు.
* * * * *
ఉదయాన్నే జరిగిందంతా చెప్పాడు ఆదిత్య. "ఇవాళ ఒక కంట... ఆ పనిమనిషి, వీరన్నల కదలికల్ని గమనించండి" అన్నాడు ఆదిత్య. "నర్సింహాన్ని ఏం చేశారు" అడిగింది సుమబాల. "ప్రస్తుతానికి సురక్షితంగా వున్నాడు. డేవిడ్ ను ఎదుర్కోవాలంటే వీళ్ళే మన ఆయుధాలు" చెప్పాడు ఆదిత్య. "డేవిడ్ పోలీస్ ఫోర్స్ తో వస్తే...." "డోన్ట్ వర్రీ! వాడు మనల్ని ఏమీ చేయలేడు" ధైర్యంగా చెప్పాడు. అయోమయంగా కిందకు వెళ్ళిపోయింది సుమబాల.
* * * * *
అనుకున్న సమయానికి నరసింహం రాకపోవడంతో రమణి... వీరన్నల ముఖాలు మాడిపోయాయి. రమణి సుమబాలకు కన్పించకుండా తప్పించుకు తిరుగుతోంది. నర్సింహం విషయం రమణని, వీరన్నను కూడా అడిగింది సుమబాల. "ఇంటివాళ్ళని చూసుకుని వస్తానని వెంకటాపురం వెళ్ళాడమ్మా" జవాబు చెప్పింది రమణి. "నాతో చెప్పి వెళ్ళొచ్చుగా?" "నేను లేచేసరికే వాడు లేడమ్మా! ఊళ్ళోకి వెళ్ళాడేమో" నీరసంగా జవాబు చెప్పాడు వీరన్న. ఆ జవాబుల్ని విని నవ్వుకుంది సుమబాల. మధ్యాహ్నం గడిచింది... సాయంత్రం గడిచింది. వీలయినప్పుడల్లా వాళ్ళిద్దర్నీ నర్సింహం గురించి అడుగుతూనే వుంది సుమబాల. ఒక్కోసారి ఒక్కో జవాబు చెపుతున్నారు ఇద్దరూ. వాళ్ళ జవాబుల్ని మేడమీదకొచ్చి ఆదిత్యతో చెబుతోంది సుమబాల. ఆ రోజు రాత్రి రమణి, వీరన్న కలుసుకుంటారని ముందే ఊహించాడు ఆదిత్య. అనుకున్నట్లుగానే రాత్రి పది గంటలు దాటాక రమణి అవుట్ హౌస్ వేపు నడిచింది. అప్పటికే అక్కడ వీరన్న టెన్షన్ గా ఎదురుచూస్తున్నాడు. వాళ్ళిద్దరకూ తెలీని విషయం... ఆ అవుట్ హౌస్ వెనకనున్న చెట్ల చాటున ఆదిత్య, సుమబాల వాళ్ళ మాటల్ని వింటున్నారని...
"ఉదయానికి వచ్చేస్తానన్న నర్సింహం చూడు... ఇప్పటికీ రాలేదు- ఏమై వుంటుంది?" రమణి భయపడుతూ అడిగింది. "ఆ డేవిడ్ గాడు వుంచేసుంటాడు." "వాడు ఉంచేసుంటే వీడికి బుద్ధి ఉండఖ్ఖర్లా? ఇవాళ మనం ఎలా గోలా జవాబు చెప్పి నెట్టుకురాగలిగాం... వాడు రాకపోతే రేపుదయం మన పరిస్థితి దారుణంగా వుంటుంది. అసలే ఆ ఆదిత్య కిల్లర్... నాకేదో భయంగా వుంది." "నన్ను వెళ్ళమంటావా? లేకపోతే ఇద్దరం వెళ్ళిపోదామా?" 'ఇద్దరం వెళితే ఆ డేవిడ్ డ్యూటీ సరిగ్గా చేయలేదని సస్పెండ్ చేసేస్తాడు. పోనీ నువ్వెళతావా?" "నాకూ అదే అన్పిస్తోంది. నేనిప్పుడే బయలుదేరుతాను... ఉదయానికల్లా వచ్చేస్తాను" అన్నాడు వీరన్న. "నువ్వు కూడా నర్సింహంలా రాకపోతే?" గుండెలు మీద చేతులు వేసుకుని అంది రమణి. "ఛ...ఛ... ఇక్కడి పరిస్థితి నాకు తెలీదూ... డేవిడ్ ను, కృష్ణవర్మనూ అందర్నీ తీసుకుని వస్తాను. ఈ బిల్డింగ్ మీద ఎటాక్ చేస్తే... ఆదిత్య దొరికిపోతాడు. ఆ విషయం చెప్పి అయిదుగంటలకల్లా వచ్చేస్తాను." "అయితే వెళ్ళు" నెమ్మదిగా అంది రమణి. వాళ్లలా గదిలో మాట్లాడుకుంటుండగానే సుమబాల, ఆదిత్య చెట్ల చాటునుంచి బయటికొచ్చేసి వూరివేపు నడిచారు. "ఈ వీరన్న కూడా వెంకటాపురం వెళ్ళాడు" దారిలో చెప్పాడు ఆదిత్య. మరో నలభై నిమిషాల తర్వాత... క్రితం రాత్రి జరిగిన సంఘటనే మళ్ళీ పునరావృతం అయ్యింది. ఆదయ్య తాత ఆధ్వర్యంలో కుర్రాళ్ళు గొంగళితో చుట్టేశారు వీరన్నను. "వీడ్ని పాడుబడ్డ రామాలయంలో వుంచండి" ఆజ్ఞాపించాడు ఆదయ్య తాత. |
25,726 | ఒక్క కుదుపుతో బాల్కానీపై నుంచి కిందికి పడిపోయిన రణధీర్ అర్తనాతం ఆ నీరవనిశీధిని దారుణంగా వణికించింది.
* * * *
ఉదయం ఎనిమిది గంటల సమయం.
కడలికి వీడ్కోలు చెప్పిన సూర్యుడు కళల పట్టుకుచ్చుల మధ్య నుంచి నింగి నేస్తం చేతినందుకుని కిరణాలను నెలకి ప్రసరింప చేస్తూ ప్రకృతికి తన ప్రేమను చెబుతున్నాడు.
బెడ్ పైన పడుకున్న సుదర్శనరావు రిటెన్ మెడికల్ చేకఫ్ పూర్తీ కాగానే పైకి లేవబోతుంటే "లాభంలేదు" అంటూ వారించాడు డాక్టరు దినకర్రావు తన అలవాటైన ధోరణీలో.
సుమారు అరవై ఏళ్ళు పైపడ్డ దినకర్రావు సిటీలో మంచి పేరున్న ఫిజిషియన్ మాత్రమె కాదు, సుఅద్ర్శనానికి రెండు దశాబ్దాలుగా ఫామిలీ డాక్టరూ., అంతకు మించి మంచి స్నేహితుడూను. ఆ వయసులో కూడా చాలా ఉత్సాహంగా మాట్లాడే దినకర్రావు టెన్షన్ అన్నది ఆరోగ్యానికి మంచిది కాదంటూ తను చాలా టెన్షన్ కి గురవుతూ అతనికి తెలిసిన మెడికల్ సైన్సు గురించి అద్భుతంగా వుపన్యసిస్తు౦టాడు.
"మీరు మరో రెండు వారాలు రిలాక్స్ అవకుండా మళ్ళీ బిజినెస్ యావలో పడితే అస్సలు లాభంలేదు ....."
"దినకర్ ......" విస్సుగ్గా అన్నారు సుదర్శనరావుగారు. "ఒకపక్కనా ఆరోగ్యానికే ఢోకా లేదంటూనే నన్నిలా రేస్ట్రి చేయడం నాకేం నచ్చటం లేదు."
"అలా అంటే అస్సలు లాభం లేదు. మెడికల్ సైన్స్ ఏం చెబుతూంది? ఒకసారి గుండెకి ఏమాత్రం అనారిగ్యం కలిగినా సదరుపేషెంటు లైఫ్ ఫిలాసఫీలో మార్పు రావాలీ అంటుంది. ఇక్కడ మీలాంటి వాళ్ళు అర్జెంటుగా ఒత్తిడి చూపించాల్సింది బిజినెస్ వ్యవహారాల్లో కాదు. బరువు తగ్గించుకునే శారీరకమైన వ్యాయమంలో ..... హైపవర్ టెన్షన్ నియంత్రించుకోవడంలో."
రికార్డర్ అన్ చేసినట్టు దినకర్రావు మూడ్ లో కెళ్ళిపోతుంటే "మిస్టర్ దినకర్ ......" వారించబోయాడు సుదర్శరావుగారు.
"లాభంలేదు. మీ బిజినెస్ ఎంపైర్ లో ఎగ్జిక్యూటివ్స్ ను అదర గొట్టినట్టు నన్ను నిలదీయాలని ప్రయత్నిస్తే అస్సలు లాభంలేదు." అప్పటికే పూర్తిగా ఊపులో వున్నాడు డాక్టరు దినకర్రావు "అసలు ఈ గుండె జబ్బులకి మూలం ఎక్కడ? శారీరక మానసిక అలజడులు మనిషి ఆరోగ్యంపైన ఎలా పని చేస్తూంటాయి.? ఇది ఇక్కడ ముఖ్యంగా మీరు తెలుసుకోవాల్సిన విషయం."
సుదర్శనరావుగారు శాతించడంలో ఒక ఉత్తమశ్రోత లభ్యమైనంత ఆవేశంలో చెప్పుకుపోయాడు. "ఆవేశం భయం, ఉద్విగ్నత లాంటివి కలగ్గాన్నే సెరిబ్రల్ కార్దేక్స్ గ్రహించి వెంటనే "హైపోతాల మస్ ' కి సందేశాల్ని పంపుతుంది. ఇది కూడా మీ సంస్థలో కమ్యూనికేషన్ సిద్ధం లాంటిదే. వెంటనే అది ఎడ్రినల్ సర్క్యిలర్ అందిస్తుంది. సరిగ్గా అప్పుడు ఎడ్రినల్ గ్రంధినుంచి ఎడ్రినలిన్, నోరాడ్రినలిన్ అనబడే రెండు హార్మోన్స్ విడుదులవుతాయి రక్తంలో. ఇవి లివరులో గ్లూకోజ్ ని ఉత్పత్తి చేస్తాయి. ఇక్కడ రక్తం హఠాత్తుగా కండరాల్లోకి ఇంటర్నల్ అర్గాన్స్లోకి ప్రవహించటంతో శరీరం పాలిపాతోంది. కడుపులో జీర్ణశక్తి మందగిస్తుంది. గుండె కొట్టుకోవడం, బ్లడ్ ప్రెషర్ పెరగడం లాంటిది ఆటోమేటిక్ గా జరిగిపోతుంది. అసలు గుండె స్థంభించింది. హృదయం భరమైంది' అంటూ రచయితలు రాస్తారే అది అబద్దం కానే కాదు. మనిషి కొన్ని ఎమోషనల్ స్టేట్స్ లో జరిగే ...."
"దినకర్!"
"రక్తంలోని కోరేస్టరాల్ కి పుట్టిల్లు లీవర్. అది రెండువందలనుంచిరెండు వందల ఏభై మీల్లీగ్రాముల దాకా రక్తంలో పెరిగిన నాడు ఈ హార్ట్ ఎటాక్......"
"అంకుల్ ....." ఈసారి వారించింది సుదర్శనరావుగారు కాదు. సమీపంలో నిలబడ్డ హనిత. "డాడీకి ఈపాటికి కంఠస్థంగా వచ్చేసివుంటుంది" మృదువుగా నవ్వుతూనే అంది.
"వట్టి కంఠస్థం అయితే లాభంలేదమ్మా! ఆచరణ కావాలి" ఈ అనుకొని అవంతరానికి దినకర్ బి.పి పెరిగిపోయింది. అందుకే మీ డాడీని ఇంతలా ఎడ్యుకేట్ చేస్తున్నది. కొన్ని వారాలపాటు విశ్రాంతి తీసుకోమంటే మీ డాడీ ఏమంటున్నారో తెలుసా?"
"నేన్నున్నానుగా అంకుల్! ఆయన్ని బెడ్ మీదనుంచి కదలకుండా చూస్తాను."
"అదొక్కటే అంటే అసలు లాభంలేదు" ఈసారి కిట్ తెరచిన దినకర్ అర్జెంటుగా ఓ తెబ్లేట్ తీశాడు.
"ఉదయాన్నే డాడీని వాకింగ్ కి పంపుతున్నాను. నేను డాడీతోపాటు టెన్నిస్ ఆడుతున్నాను."
"అప్పుడది కాస్త లభాసాటీగా ఉంటుంది" ఆ టేబ్లేట్ తనే ఠక్కున నోట్లో వేసుకుని మింగేశాడు డాక్టర్ దినకర్రావు. వెంటనే ఓ గ్లాసులో నీళ్ళు అందించింది హనిత. గటగటా తాగేసి పైకి లేచిన దినకరరావుని చూస్తూ నవ్వకుండా ఉండలేకపోయాడు. సుదర్శనరావుగారు.
"లాభంలేదు" సుదర్శనరావుగారు దినకర్రావుని అనుకరిస్తూఅన్నాడు "ఇలా తరచూ టెన్షన్ ఫీలవుతూ నాముందే నువ్వలా బి.పి.కి టేబ్లేట్ తీసుకోవటం అసలు బాగాలేదు"
ఈసారి దినకరరావు నవ్వకుండా ఉండలేకపోయాడు.
"దినకర్! ఇన్ని చెబుతున్న నువ్వు నీ లైఫ్ ఫిలాసఫీని మార్చుకోవడంలేదు" సుదర్శనరావు వేపు ఓ క్షణం పరిశీలనగా చూశాడు డా" దినకర్రావు.
భార్య మరణం దినకరావుని సగం కృంగదీస్తే, ఉన్న ఒక్కగానొక్క కూతురు పెళ్ళయ్యాక భర్తతో విదేశాల్లో సెటిల్ కావడం మిగతాసగం మానసికంగా దెబ్బ తీసింది. అది కనిపించకుండా చాలా ఉత్సాహాన్ని ప్రదర్శిస్తుంటాడు డాక్టర్ ఆ విషయం సుదర్శనారావు గారికి తెలుసు"
"మనిషి తన ఆనందాన్ని మరొకరితో పంచుకుంటే అది రెట్టింపు అవుతుంది పరిష్కారంకాని విశాదమైనా ఆత్మీయతతో చెప్పుకుంటే అది సగంగా తరిగిపోతుంది"
దినకరరావు జవాబు చెప్పలేదు. నిశ్సబ్దంగా వెళ్ళిపోయాడు.
సుదర్శనరావుగారి ముఖకవళికలని బట్టి హనిత సునాయాసంగా అర్ధం చేసుకుంది ఇప్పుడు తండ్రి తనగురించి ఆలోచిస్తున్నాడని.
"రిలాక్స్ డాడీ!"
హనిత అన్యాపదేశంగా అన్నా అది మానసికంగా క్షణకాలమైనా ఆయన్ని వత్తిడికి గురి చేసింది పెళ్ళి కావాల్సిన అమ్మాయి ఎన్నాళ్ళు తనమీద యిలా శ్రద్ద చూపించగలదు? తన కథా ఇంచుమించు దినకరరావు కథలాంటిదే. కాకపొతే హనితకింకా పెళ్ళి కాలేదు.
అంటే తేడా .
"నేను ఆఫీసుకి వెళుతున్నాను."
అప్పటికి తేరుకున్నారాయన.
"నేనూ బయలుదేరతాను"
"నో డాడీ .... అంత అవసరమనిపిస్తే నేను మీ గైడెన్స్ తీసుకుంటనుగా" హనిత మృదువుగా అంది.
"అదికాదు బేబీ"
"డాడీ" అర్ధోక్తిలోనే ఖండించింది. "ఇంతమంది స్థాఫ్ తో బాటు మేమంతా ఉన్నాంగా? కార్పోరేట్ లెవెల్లో కావాల్సిన సహాయానికి తప్ప ప్రస్తుతం మీరేం జైక్యం చేయనక్కర్లేదు. మరో వారం రోజులుదాకా మీరు ఇళ్ళు కదలకండి."
"అది కాదు హనితా .... బ్యాంక్ ఫినాస్ గురించి మాట్లాడాలి. ఎక్స్ ఫోర్ట్ మెటీరియల్స్ ఫినలైజ్ చేయాలి"
"డాడీ ... అవన్నీ మీరు యింటిదగ్గర వుండికూడా తెల్సుకోవచ్చు. డీల్ చేయొచ్చు. ఆ వివరాలన్నీ నేను మీకు చేబుతానుగా. పైగా ఫైనాన్స్ మినిష్టర్ డిలీల్లో లేరు" అయన ఫారెన్ టూర్ గురించి గుర్తు చేస్తున్నట్టుగా అంది. తమ బిజినెస్ గ్రూఫ్ కి సంబందించిన వ్యవహారాల్లో కేంద్ర ప్రభుత్వపరమయిన సమస్య ఏదయినా పరిష్కరించగలిగేది అయనకున్న వ్యక్తిగతమైనా పరమతి తోనే అన్న విషయం ఆమెకు తెలీనది కాదు . కాని ఇప్పుడామె ఆలోచిస్తున్నదొకటే ....
అపారమయిన తన కృషితో పెరిగిన ఆ సంస్థ తిరోగమనానికి కారాణాలు వెదకడం లేదాయన. నిలదొక్కుకొని ఇంకా ఎదగడానికి ఏం చేయాలీ అని మాత్రమే అహర్నిశలూ శ్రమిస్తూ సంఘర్షణకు లోనిపోతూన్నారు.
ఏ విజయనికయినా ముందు కావలసింది సాదించాలానే సంకల్పమే అయినా తర్వాత అవసరమయ్యేది ఆ అసంకల్పాన్నిసిద్ధించుకునే సాధన. ఆ సాధనలో ముందు ఏకాగ్రత చూపించాల్సి౦ది ఏం జరగబోతూ౦ది అని కాదు, ప్రస్తుతం ఏం జరుగుతున్నదీ పరిశీలించడం బిజినెస్ లో అసాధారణ మయిన అనుభవంగల సుదర్శనరావుగారి కన్నా హనిత భిన్నంగా ఆలోచిస్తున్నదిక్కడే.
హనిత గదిలోనుంచి వెళ్ళబోతుంటే అన్నారాయన " జాయింట్ జనరల్ మేనేజర్ రిక్రూట్ మెంటు విషయం చూడాలి బేబీ"
ప్రతిక్షణమూ బిజినెస్ వ్యవహారాల్లో మునిగితేలే పారిశ్రామికవేత్త దినచర్యలో హఠాత్తుగా 'వెక్యూమ్' ఏర్పడితే మానసికంగా ఎంతటి'గ్లాని' గురయ్యేది ఆమె గ్రహిస్తూనే ఉంది.
"డాడీ .... 'బిజిఎం' రిక్రూటుమెంటుకు సంబంధించిన అభ్యర్ధులలిస్టు ఈ రోజు పైనలైజ్ చేసి ఇంటర్వ్యూలకు టెలిగ్రాంలిస్తాం. రెండు మూడు రోజుల్లో జరగబోయే ఇంటర్వ్యూ బోర్డుకి చైర్మెన్ గా వ్యవహరిస్తారు. ఓ.కే?"
ఆమె గదిదాటి బయటికి వచ్చింది సరిగా అప్పుడు ఫోన్ రింగ్ అయింది.
"హలో! హనిత హియర్"
"నేను ఎస్. పి. రామచంద్రుని మాట్లాడుతున్నాను. మే ఏడాడీ__"
"చేప్పండంకుల్ ....."
|
25,727 |
ఒక రోజున హఠాత్తుగా నల్లటి గుట్ట ఒకటి కనబడింది నాకు నిన్నటిదాకా లేని గుట్ట ఇవాళ ఎలా వచ్చిందా అని ఆశ్చర్యపోతూ దగ్గరి కెళుదునుగదా, అది రాతి గుట్ట కాదు, చీమల గుట్ట! పుట్ట కాదు, గుట్ట!
ఆ గుడ్డి చీమలు వెర్రెత్తినట్లు అక్కడ ఎందుకు చేరాయా అనుకుంటూ, అవి వెళ్ళిపోయేదాకా కాచుకుని ఉండి, అక్కడ చూశాను.
అక్కడ కొన్ని జంతువుల అస్థిపంజరాలు ఉన్నాయి ఆ రకం జంతువులు ఎన్నో చోట్ల కనబడుతుంటాయి. మరి వీటి స్పెషాలిటీ ఏమిటి అని చాలా సేపు ఆలోచిస్తే తట్టింది. అక్కడొక పెద్ద చెట్టు ఉంది దాని మీద తేనెతుట్టి ఉంది.
గాయమేదో తగిలి నెత్తురు కారుతున్న జంతువు అక్కడికి వచ్చి ఉండాలి. తేనెబోట్లు కొన్ని దానిమీద పడి ఉండాలి.
ఆ రక్తమూ, తేనె కలిస్తే గుడ్డి చీమలకు కాక్ టెయిల్ తాగినట్లు శివమెత్తిపోతుందని అర్థమైపోయింది నాకు.
"అది ఇవాళ ఇబూకా గాడి మీద ప్రయోగించి చూశాను."
"ఇబూకా గాడేం చేశాడు పాపం!"
"నేను వంటినిండా ముళ్ళు గుచ్చుకుని పడి ఉంటే, వాడు పళ్ళు బయటపెట్టి నవ్వుతూ ఇష్టమొచ్చినట్లు పేలాడు. వంట్లో దిగబడిన ముళ్ళు ఊడిపోయాయి గానీ వాడు అన్నమాటలు మాత్రం మనసులోనే ఉండి పోయాయి. ఈ చాంగ్ ని తిట్టినవాడు గిట్టిన వాడి కిందే లెఖ్ఖ అమ్మడూ, అందుకని తేనే, రక్తమూ కలిపి వాడి వంటికి పట్టించి, కట్టి అడవిలో పడేశాను. ఈ పాటికి బొమికలు మాత్రమే మిగిల్చి ఉంటాయి గుడ్డి చీమలు. అదిగో! అక్కడ! చూడు! చూడు!"
చూసింది స్వరూప.
సాయంత్రందాకా పనిపాటలు చేసుకుంటూ ఉండిన ఇబూకా తెల్లటి ఎముకల కుప్పలా మారి ఉన్నాడు.
సంతోషంగా నవ్వాడు చాంగ్.
"ఈ పాటికి సాగర్ గాడిని కూడా అందుకుని ఉంటాయి రాక్షసి చీమలు."
"ఎలా?"
"తేనెనీ, రక్తాన్నీ కలిపి వాడి బూట్లాకు బాగా పట్టించి ఉంచాను. వాడు ఎటెళితే అటు వెళతాయి చీమలు."
"నిజంగా నీ శక్తియుక్తులు వర్ణనాతీతం" అంది స్వరూప.
ఉన్నట్లుండి తోడేళ్ళ అరుపులు వినపడ్డాయి.
గుండె ఆగిపోయినట్లయింది స్వరూపకి.
వెనక్కి తిరిగి చూసింది.
శరవేగంగా పరిగెత్తుకుంటూ వస్తున్నాయి రెండు తోడేళ్ళూ, వాటి పిల్లలూ , వాటితోబాటుగా తోడేళ్ళలా పెరిగిన అమ్మాయీ, అబ్బాయీ!
ఆమె పై తాము అంత అభిమానం చూపించి, కడుపులో దాచుకున్న ఆహరం పెట్టబోతే, ఆమె నిరాకరించడమే కాకుండా, తమని రాతితో బెదిరించడం, ఆమెని రక్షించడానికి వచ్చిన సాగర్ బాకువల్ల తమకి గాయాలు తగలడం అవి మర్చిపోలేదు.
ఆమెని అంతం చెయ్యాలనే కృతనిశ్చయంతో మహొద్రేకంతో పరిగెత్తి వస్తున్నాయి అవి.
వాటిని బెదిరించబోయాడు చాంగ్.
కానీ, అవి బెదిరేమూడ్ లో లేవు. చంపడానికీ, చావడానికీ తయారుగా ఉన్నాయి. ఒక తోడేలు అతని పిక్కను పట్టుకుని, కండని చీల్చింది.
"పరిగెత్తు" అన్నాడు చాంగ్ స్వరూపతో.
ఇద్దరూ కొండమీదికి పరిగెత్తడం మొదలెట్టారు.
వేగంగా ఎత్తు ఎక్కడం చాలా శ్రమగా ఉంది. విపరీతంగా ఆయాసం వస్తోంది తోడేళ్ళ మంద ప్రతి అయిదారు అడుగులకీ వాళ్ళని అందుకుని కాళ్ళనో, చేతులనో పీకి గాయపరుస్తోంది.
అతి కష్టంమీద కొండ ఎక్కగాలిగారు.
అక్కడ ఎదురుగా కనబడుతోంది సీతాపతి నివాసమైన గుహ.
త్వరత్వరగా అందులోకి వెళ్ళిపోయారు ఇద్దరూ.
ఆ గుహలోనే బంగారం ఉందని చాంగ్ కి తెలియదు. అతని ఆలోచన అంతా తోడేళ్ళని ఎలా తప్పించుకోవాలనే దానిమీదే ఉంది.
తోడేళ్ళు వాళ్ళని అందుకున్నాయి.
కెవ్వున కేక పెట్టింది స్వరూప. పెద్ద తోడేలు వెనక కాళ్ళమీద లేచి నుంచుని ఆమె గొంతుని పళ్ళతో అందుకుంది.
తనమీదకు లంఘించిన పెద్ద తోడేలు నోటికి చెయ్యి అందించాడు చాంగ్ దాన్ని కరచి పట్టుకుంది తోడేలు. బాధని సహిస్తూ, రెండో చేత్తో దాని నోరు బలంగా విడదీశాడు చాంగ్. పట్టు తప్పింది దానికి.
వెంటనే రెండు చేతులతో దాని దవడలు రెండూ శక్తికొద్దీ చీల్చాడు. దాని దవడ ఎముక విరిగింది. అతను మరింత గట్టిగా లాగాడు.
నోటి దగ్గర నుంచీ తోకదాకా రెండుగా చీలిపోయింది తోడేలు, రెండు ముక్కలూ కాసేపు విల విల కొట్టుకుని, తర్వాత నిశ్చలంగా అయిపోయింది.
ఉత్తచేతులతో తోడేళ్ళను కూడా చంపగల భీమబలుడు అతను. రక్తంతో తడిసి ఎర్రగా అయిపోయాయి. అతని చేతులు!
ఒకటి చావగా మిగిలిన తోడేళ్ళూ పారిపోయాయి. వాటిని అనుసరించారు అబ్బాయి అమ్మాయీ కూడా.
స్వరూపవైపు తిరిగాడు చాంగ్.
ఆమె వంటినిండా గాయాలు, మెడ చీల్చివేయబడి ఉంది. నెమ్మదిగా మూలుగుతోంది ఆమె.
అంతలో ఏదో అలికిడి అయింది.
చెవులు రిక్కించి విన్నాడు చాంగ్.
అస్పష్టంగా శబ్దాలు వినబడుతున్నాయి ఎక్కడినుంచో.
అవి ఎటునుంచి వస్తున్నాయో అతనికి అర్థంకాలేదు దిక్కులు చూస్తున్నాడు.
ఆ శబ్దాలు మరింత దగ్గరయ్యాయి.
చటుక్కున ఒక మూలకి చేరి, నక్కి చూస్తున్నాడు చాంగ్.
హఠాత్తుగా నేలలోనుంచీ మనుషుల తలలు బయటికొచ్చాయి. తర్వాత సాగర్, అనూహ్య సీతాపతీ, సింగూ బయటికి వచ్చారు సొరంగంలో నుంచి.
దిగ్ర్భామ చెంది వాళ్ళందరినీ చూస్తూ ఉండిపోయాడు చాంగ్.
అయితే ఈ సాగర్ గాడింకా చావలేదా? వీడు మృత్యుంజయుడా ఏమిటి?
పైకి వచ్చీ రావడంతోనే నేలమీద పడి ఉన్న స్వరూప మీద పడింది సాగర్ దృష్టి అతని మొహంలో ఆందోళన గోచరించింది.
తనకు సహజమైన దయా గుణంతో, ఆమెకి ఏమి ప్రమాదం జరిగిందో తెలుసుకోవడానికి గానూ ముందుకి వంగాడు.
అప్పటికే స్వరూప ప్రాణం పోయింది.
నిట్టూర్చి ఆమెనే చూస్తూ ఉండిపోయాడు సాగర్.
ఆ అదను చూసి, అతని మీదకు దూకాడు చాంగ్.
అలికిడి వినగానే పక్కకి దొర్లిపోయి, చటుక్కున లేచి నిలబడ్డాడు. సాగర్.
తన వేగాన్ని కంట్రోలు చేసుకోలేక, ముందుకు పడిపోయాడు చాంగ్.
రక్తమాంసాలతో కూడిన కొండలా ఉన్న చాంగ్ గనక మళ్ళీ లేస్తే, అతన్ని ఆపడం కష్టం అని తెలుసు సాగర్ కి.
బలవంతమైన సర్పాన్ని తెలివిగా చంపిన ముంగిన గుర్తొచ్చింది.
ఇక్కడా? అంతే బలం కాదు ముఖ్యం సమస్ఫూర్తి కావాలి.
కంప్యూటర్ లాంటి అతని మెదడు అతి వేగంగా ఆలోచించి, అరక్షణంలో ఓఅక నిర్ణయానికి వచ్చేసింది.
ఈలోగా చాంగ్ లేచి నిలుచున్నాడు. అతని చూపుల్లో పట్టరాని కసి కనబడుతోంది!
ఇది చివరి పోరాటం అని తెలుసు ఇద్దరికీ! ఈసారి ఇటో ఆటో తేలిపోతు దనీ, ఇద్దరిలో ఎవరో ఒకరు మాత్రమే మిగుల్తారనీ తెలుసు ఇద్దరికీ కూడా!
కానీ ఆ మిగిలేది ఎవరు!
20
ఒక్కసారి భీకరంగా మూలిగి, లేచి, నిలబడ్డాడు చాంగ్. వికృతంగా పెద్దకేక పెట్టి, సాగర్ మీదకి దూకాడు.
ఆటకలాగా ఉన్న పై కప్పు వైపు చూశాడు సాగర్. దానికి ఆసరాగా ఉన్న ఒక చిన్న బండ కొంచెం వదులుగా ఉన్నట్లు కనబడుతోంది చాంగ్ దాడిని ఎదుర్కోవడానికి ఏదో ఒక ఆయుధం అవసరం గనక ముంగాళ్ళ మీద నిలబడి, ఆ బండను బలంగా లాగాడు. అది ఊడి అతని చేతుల్లోకి వచ్చేసింది.
అప్పుడు జరిగింది అది.
'ఖణేల్' మని శబ్దం వినబడింది. ఆ వెంటనే మరోసారి శబ్దమయింది.
నాణాలు......బంగారు నాణాలు......రెండు కింద పడ్డాయి.
తర్వాత గబగబ మరి నాలుగు!
పెద్ద పెద్ద చినుకులు పడ్డ తర్వాత వడగళ్ళ వాన అమ్డుకున్నట్లు, టపటప కనక వర్షం కురియడం మొదలెట్టింది.
సాగర్ ఒక బండని పెకిలించగానే, నిధి ఉన్న అరలాంటి పై కప్పుకి రంధ్రంలా ఏర్పడింది. దానిలో నుంచి బంగారపు నాణాలు, కణికెలు, అచ్చులు, నగలు, ముద్దలు, జరజర జారి పడసాగాయి. అతి త్వరలోనే అది ఏనుగు తొండమంత ధారగా మారింది.
బండను లాగెయ్యగానే రెండడుగులు వెనక్కి వేశాడు సాగర్. ఆ లోగానే ఒక నాణెం అతని బూటులో దూరింది.
అదే క్షణానికిఅక్కడికి చేరుకున్నాడు చాంగ్.
బంగారునాణెం ఒకటి తన తల మీద పడగానే తల ఎత్తి చూశాడు.
వెంటనే అతని కళ్ళు ఆశ్చర్యంతో పెద్దవయ్యాయి. ఆశ కనబడుతోంది ఆ కళ్ళల్లో క్షణాల్లో ఉధృతమైపోయింది నాణాల వర్షం.
అక్కడే నిలబడి, ఆనందంతో నృత్యం మొదలెట్టాడు చాంగ్. ధారగా పడుతున్న నాణాల వల్ల అతనికి కొంచెం బాధ కలుగుతోంది. కానీ, అతనికి కలుగుతున్న ఆనందం ముందు ఆ బాధ లెక్కలోకి రావడం లేదు.
అక్కడినుంచి కదలక పోవడమే అతను చేసిన తప్పు.
నాణాల ధారలతోబాటు జారిపడింది అడుగు పొడుగున వున్న లక్ష్మి దేవి విగ్రహం. పోత పోసిన బంగారంతో చేసిన విగ్రహం అది మూడు కిలోల బరువు వుంది .సరిగ్గా చాంగ్ నెత్తిన పడింది.
ఆ దెబ్బకు బాధతో నోరు తెరిచాడు అతను. కళ్ళు తిరిగినట్లయింది. మోకాళ్ళు బలహీనమైపోయాయి. తల మీద చేతులు పెట్టుకుని, నెమ్మదిగా కిందికి జారిపోయాడు.
అతను ఏ బంగారం కోసమయితే అన్ని హత్యలూ, ఘోరాలూ చేశాడో ఆ బంగారం అతన్ని ముంచెయ్యాలన్నంత కాసిలో నయాగరా జలపాతంలా అతని మీదకు ఉరుకుతోంది. కింద పడిపోయిన చాంగ్ చుట్టూతా బంగారం చేరింది. అతని కాళ్ళ దగ్గర, తల దగ్గర, కడుపు మీద, చాతీమీద, మొహం మీద___
ఎక్కడ చూసినా బంగారమే!
కొద్ది క్షణాల తర్వాత చాంగ్ శరీరం అసలు కనబడకుండా పోయింది. సజీవ సమాధి చేసినట్లు ఆ బంగారపు కుప్ప కింద కప్పడి పోయాడు అతను.
అద్భుత దృశ్యాన్ని చూస్తున్నట్లు చూస్తూ ఉండిపోయారు అందరూ.
ఇంతలో__
'ధన్' మని రివాల్వర్ పేలిన శబ్దం. ఆ శబ్దానికి గుహ ప్రతిధ్వనించింది.
మళ్ళీ పేలింది రివాల్వర్.
అందరూ తిరిగి చూశారు.
సత్యనారాయణసింగ్ స్వరూప శవంమీద వాలిపోయి వున్నాడు. అతని చేతిలోని రివాల్వర్ నుంచీ ఇంకా పొగ వస్తూనే ఉంది. తూటాలతో తూట్లు పడిన అతని గుండెలోనుంచి వెచ్చటి రక్తం స్వరూప శిరస్సుణి అభిషేకిస్తోంది. |
25,728 |
చిగిర్చిన వసంతం
ఈరోజు తన పుట్టినరోజు. ఆ విషయం భోజనం వడ్డిస్తూ అతనితో అంది రాధారాణి. 'ఓహో అలాగా' అన్నాడతను.
తన ఉత్సాహం ఒక్కసారిగా నీరు కారిపోయింది. అతనెంతో వింతగా కనిపిస్తాడు తనకు. అతన్నర్థం చేసుకోలేదు తను.
తన పుట్టినరోజు పండగలా చేసుకోవటం అలవాటు తనకు. ఈ రోజు సినిమాకు వెడదామనీ, కొత్తచీర కొనుక్కోమని ఎన్నో అంటాడని ఆశించింది తను. కానీ, భోజనంచేసి వెళ్ళిపోయాడు అతను. తన మనసు ఒక్కసారి చిన్నబోయింది.
అతనికి ఇష్టం లేదులా వుంది - అతనికి ఇష్టంలేని సరదాలు తనకెందుకు? సరదాకి ఒక్కమాట అంటే తనకెంత గర్వంగా, సంతోషంగా ఉండేది! మాటలురాని వాడు కాదుకదా? ఇంతకీ అతనికి తనమీద ప్రేమలేదు అంతే.
పోస్టుమాన్ పడేసిన కవరులో గ్రీటింగ్ కార్డు పల్కరించింది. అన్నయ్య మరచిపోలేదు ఈ రోజు. అన్నయ్య పెట్టన నీలిరంగు జరీచీర పెట్టెలోనే వుంది. తనీరోజు ఎందుకు ఆ కొత్తచీర కట్టడం మానేయాలి? కానీ ఆ చీర అతనికిష్టమనేగా కొన్నది - ఈ రోజు ఆ చీర కడితే ఆనందించి, అభినందించే వ్యక్తి ఏడీ - తన భర్తకు తనమీద ప్రేమ లేదు! ప్రేమెరుగని జీవితంలో కూడా ఈ పెరుగుదల దేనికి?! జానకి చాలా నిరాశగా, నిస్పృహగా ఆ గ్రీటింగ్ కార్డు బల్లమీద ఉంచి లేచింది.
అద్దం ముందు కూచుంది ఆమె. తన అన్నను, ఒదినను చూచింది. వాళ్ళ అనురాగాన్ని, అన్యోన్యతను చూచి మురిసిపోయింది__
ఇలా చాలాసేపు ఆలోచించాక, మెఱపులాటి ఆలోచన కలిగిందామెకు.
__నిజానికి అతని స్వభావమే ఇదేమో!!
ఇంట్లో కావలసిన వన్నీ చూస్తున్నాడు. తను చేసినవన్నీ తింటున్నాడు - తనను ఏనాడూ కొట్టలేదు, తిట్టలేదు .... తనే పొరబాటు పడుతున్నదేమో .... తనమీద ప్రేమలేదని ఎందు కనుకోవాలి?!
__సముద్రపు ఆటూ పోటూలా వుంది ఆమె మనసు. భార్యను ప్రేమించలేకపోవటం స్వభావమెట్లాగ? నిజంగానే అతనికి ప్రేమలేదు. ఆ రోజు అన్నయ్య ఇంటికి వెళ్ళినపుడు, నువ్వు లేకపోతే ఇల్లు చిన్నబోయింది. రమ్మ'ని వ్రాస్తాడనుకుంది. నువ్వు లేకపోతే బ్రతకలేను అనే వ్యక్తి కావాలని ఆమె కోరిక, ఆ కోరిక తీరనేలేదు__
చివరకు తనే వచ్చేసింది, అలాంటి ఉత్తరం అతని దగ్గరనుంచి రాదని తెలిసి. ఈ విధంగా ఆమె ఆలోచనలు విపరీతంగా పెడత్రోవలు త్రొక్కి వెఱ్ఱితలలు వేసాయి. ఆమె ఆవేశం కట్టలు తెంచుకుంది.
తన బాధ ఒకరితో పంచుకుంటే కాని తనకు శాంతి ఉండదు. నా ఆవేదన ఎందుకు దాచుకోవాలి? శారద నా ప్రాణ స్నేహితురాలు.
ఉత్తరం పూర్తయింది. హృదయంలో ప్రతి ఒక్కభావం, ఆవేశం, ఉత్తరంలో రూపం దాల్చి పరవళ్ళు త్రొక్కింది. అతనికి నేనంటే ప్రేమ లేదు.... అతను నా కర్థంకాడు....నా ఆశలు, ఆశయాలు అన్ని చంపుకుని ఇలా అసంతృప్తితో ఎంతకాలం బ్రతకటం? ఈ జీవితం ఇలాగే మరుగున పడి మ్రగ్గిపోతుంది. ఓరోజు నువ్వే వింటావు- నీ స్నేహితురాలు ఆత్మహత్య చేసుకుందని - ఈ ధోరణిలో జరిగింది ఉత్తరం ముందుకి.
గడియారం అతను వచ్చేవేళను చెప్పింది. ప్రాణంలేని ప్రతిమలా కూర్చునిపోయింది జానకి. తన ఉనికి గుర్తించి, తను లేకపోతే బ్రతక లేననే వ్యక్తి కావాలని కోరింది తను - కానీ....
అతను వచ్చేస్తాడు. ఆమె గబగబా లేచి ఉత్తరాన్ని గదిలో పరుపుకింద పడేసింది.
అతను ఆఫీసునించి వచ్చాడు. ఆమె కాఫీ తెచ్చి ఇచ్చింది. ఆమె ముఖంలోకి చూచాడు.
'అట్లావున్నావేమీ' అన్నాడతను. ఆమె మాట్లాడలేదు.
"తలనొప్పిగా వుందా" అన్నాడు.
అవును అంది ఆమె ఎటో చూస్తూ, అంతే!
పరుపుకింద దాచిఉంచిన ఉత్తరం ఒకసారి గుర్తొచ్చింది. ఎందుకో భయమేసింది. ఒక్కసారి మళ్ళా చదవాలనుకుంది. కానీ ఆ పరుపుకింద రోజూ ఉండే డైరీ ఆమెను ఎక్కువగా ఆకర్షించింది. అది రోజూ అక్కడే వుంటుంది. కానీ ఏనాడూ ఆమె దాన్ని చదవలేదు.
ఏముంటుంది దానిలో, అతనికి తనంటే వున్న అయిష్టతను పేజీల్లో నింపుకుని వుంటాడు. ఇతరులతో చెప్పుకోడంకన్నా డైరీ రాసుకుంటే బాగుంటుందేమో మరి! తనకన్నా తెలివైనవాడు - కవరు పక్కనపడేసి, డైరీ తిరగేయటం మొదలెట్టిందామె.
ఆవేశంలో పేజీలు బాగానే ముందుకు జరిగాయి. ఒక్క పేజీ మాత్రం ఆమె కళ్ళనుండి తప్పించుకుపోలేదు.
'రోజుకన్నా ఈరోజు బావుంది. రోజూకన్నా ఈరోజు బావున్నావు. నా కిష్టమని తెలిసేనా వుంది నీలం జరీచీర కట్టుకున్నావు. నాకు కవిత్వమొస్తే, నీ అందాన్ని, నా అదృష్టాన్ని ఎన్ని పద్యాలలో రాసేవాణ్ణో!
నన్ను అమ్మ నీకు ఇచ్చేసింది ....' జానకి కళ్ళను నమ్మలేక పోయింది. ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్ళు నిలచాయి. ఒక్కక్షణం ఆమె స్తంభించి పోయింది. ఆవేశంతో చాడువుతున్న పేజీ సగంలో ఆపేసి మళ్ళా వెనక్కు తిప్పింది పేజీలు . 'ఒక్కరోజు నువ్వు లేకపోతే నాకు గడవదు. ఇన్ని రోజులు మీ అన్న దగ్గర ఉండిపోతే నేనేమవాలి? నేనూ మీ అన్నయ్య ఇంటికి రావాలని అనుకున్నాను, ఒక్కడినీ ఉండలేక. కానీ మీరంతా నవ్వుతారని మానేశాను. నాకు తెలుసు నువ్వూ అక్కడ నేను లేకుండా ఉండలేవని' - బల్లమీద ఉంచి లేచింది.
అద్దం ముందు కూచుంది ఆమె. ఆమె రూపం ఆమెకే గర్వం కలిగించింది. పచ్చని ఒంటిమీద నీలం జరీచీర మహానప్పింది. తన పెద్ద కళ్ళు నొక్కుల జుట్టు.... ఇంత అందమయిన భార్య వున్నందుకు ఎంత గర్వపడాలి.... కానీ జానకి ముఖంలో విషాద ఛాయలు క్రమ్ముకున్నాయి అంతలోనే.
ఆమె అద్దం ముందునించి లేచింది.
ఈ రోజయినా ఒక్క పది నిముషాలు ముందు ఇంటికి రాకూడదూ!
అతనికి తనమీద ప్రేమ లేదు అసలు! అది నిజం!
ఆఫీసు నించి వచ్చి బూట్లు విప్పాడతను. కాఫీ తెచ్చి బల్లమీదుంచింది ఆమె. ఉత్తరాలు వచ్చాయా అన్నాడు అతను. గ్రీటింగ్ కార్డు చూపింది ఆమె. అతను చూసాడు అంతే. ఆమె మాట్లాడకుండా కాఫీ గ్లాసు తీసుకు వెళ్ళిపోయింది. వెనక్కు తిరిగిపోతున్న ఆమెను ఒక్కసారి చూసి పేపరు చదువుతూ కూర్చున్నాడతను.
ప్రేమించలేని వ్యక్తితో బ్రతకటమెలా? ఇష్టంలేకుండా చేశారేమో పెళ్ళి; అతని మనసు ఎవరికోసమో దాచుకున్నాడు, అందుకే తన ఉనికి గమనించినట్లుండడు, ఇక తన ఆశలు, ఆశయాలు చంపుకు బ్రతకవలసిందే తను-
తన బాధ ఒకరితో పంచుకుంటే కాని తనకు శాంతి ఉండదు. తన బాధ గుండెల్లో దాచుకుని కృంగిపోవటం రాదు తనకి. ఇరుగుపొరుగులతో భర్తను గురించి చెప్పుకుని వాళ్ళ సానుభూతి పొందడం అవివేకమవుతుంది. జానకి అంతరాత్మలో వుండి, తనను పెంచి పెద్ద చేసిన అన్నయ్య ఒక్కసారి కళ్ళముందు నిలచాడు. అన్నాయి మూర్తీభవించిన అనురాగం! తనను, తన ఆవేదనను గుర్తించి కడుపులో పెట్టుకోగల వాడు అన్నయ్య!
జానకి నాలుగు వాక్యాలు అన్నయ్యకు వ్రాసింది. కానీ, తనూ, తన భర్త అన్యోన్యంగా వున్నామని తలుచుకొని మురిసిపోతున్న అన్నయ్యకు, ఈ ఉత్తరం అగ్ని వర్షించిన మేఘమవుతుంది రాసిన కాగితం చించివేసింది జానకి.
శారదకు తనకు మధ్య రహస్యాలు లేవు. తనకు చిన్ననాటి స్నేహితురాలు. ఎన్నో విశేషాలతో ఉత్తరాలు వ్రాస్తుంది ఈ రోజుకీ శారద. ఈ మధ్య వ్రాసిన ఉత్తరంలో, మీ అయన విశేషాలేమిటి అని వ్రాసింది_ఏం వ్రాయాలి, జానకి కళ్ళలో నీళ్ళు నిలచాయి. ఒక్కక్షణంలో ఆమె మనసులో ఆవేదన గోరంత. కొండంత అయింది.
తలనొప్పిగా వుందా అన్నాడు.
అవును, అంది ఆమె ఎటో చూస్తూ, అంతే!
అతను కాసేపు పేపరు చదివాడు మళ్ళా.
కాసేపు పక్కవాటా ఆయనతో రాజకీయాలు మాట్లాడాడు.
కాసేపు భోజనం చేసాడు.
కాసేపు వెన్నెట్లో చల్లగాలిలో పడుకున్నాడు.
అంతే.... కాసేపట్లో రాత్రి, తెల్లవారింది హాయిగా.
ఆమెకు!!?__
మనసు విరిగితే మళ్ళా అతకదంటారు. గాజు ముక్కలాటిది మనసు. మల్లెపూవు లాటిది మనసు. సున్నితంగా చూచుకోవాలి_
ఇంతకీ అతనికి తనమీద ప్రేమలేదు - కలత నిద్రలో తెల్లవారిందామెకు.
ఆ రోజు ఆదివారం. అతను భోజనం చేసి పుస్తకం చదువుకుంటూ నిద్రపోయాడు.
మూడు గంటలకీ కాఫీ తాగి స్నేహితుడింటికి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ రోజు ఆదివారం మరి! సెలవు దినం!
జానకి విసుగ్గా లేచి మంచం మీద పడుకుంది. ఆమెకు ప్రపంచం గాఢాంధకారంలా అనిపించింది. బ్రతుకు శూన్యంగా అనిపించింది. అంతలోనే మళ్ళా ఆ డైరీ తీసి పేజీలు తిప్పింది. "నాకు తెలుసు నువ్వూ అక్కడ నేను లేకుండా వుండలేవని" - జానకి ముఖం పాలిపోయింది. ఎవరో వీపుమీద చరచినట్లయింది.
ఆ సగం చదివిన పేజీ చదవటం మొదలెట్టింది. 'నాకు పదిమందిలా మాటలు చెప్పటం రాదు, అది నా స్వభావం.... నువ్వు లేకపోతే ఒక్క రోజు ఉండలేను....నీ పుట్టినరోజు రాని సంవత్సరం ఒక్కటీ నా కళ్ళ పడనీయకు జానకీ!__'
అది విచారమో, సంతోషమో చెప్పలేని స్థితికి వచ్చేసింది ఆమె. కళ్ళు నీళ్ళతో నిండిపోయాయి. ఏదో విజయగర్వం ఆమె కళ్ళలో మెరిసింది.
అతనికి తనంటే అంత ప్రేమ ఉందా! తను లేకపోతే బ్రతకలేని వ్యక్తి ఒకడున్నాడీ ప్రపంచంలో తనకు! చాలు. అదిచాలు!! మేఘాలు పోయిన వినిర్మలాకాశంలా అయింది ఆమె మనసు. డైరీ పరుపు కింద దాస్తుంటే, ఆనాటి ఉత్తరం వెక్కిరించింది. జానకి ఒళ్ళు భయంతో ఒక్కసారి కంపించి పోయింది.
అతను ఆ ఉత్తరం చూసాడేమో! ఏమో!!
ముక్కముక్కలై నలిగి కింద పడింది ఉత్తరం.
గడియారం వంక చూచింది ఆమె. అతను వస్తాడిక........
ఏదో తెలియని ఆనందంతో ఆమె ఒళ్ళు పరవశించింది.
ఏదో తృప్తి ఆమె కళ్ళల్లో దాగి కూచుంది.
'అతనెంతో మంచివాడు నిజంగా' అనుకుంది అద్దంలోకి చూస్తూ, ఎవరు కాదన్నారు?__ ఎదురు ప్రశ్న వెక్కిరించింది జానకి.
ఆమె బుగ్గల్లో సిగ్గు మొగ్గలు తొడిగింది. ఆమె అద్దంముందు నుంచి లేచింది. అలంకరణ పూర్తయింది.
రోజులాగా అతడు ఆఫీసునించి వచ్చాడు.
ఆమె తలుపు తీసింది.
ఈ రోజు కొత్తగా కనిపించిందతనికి.
'ఎక్కడికైనా వెడుతున్నావా?' అన్నాడు ఆమెను చూస్తూ.
'లేదు' అంది నవ్వుతూ ఆమె.
ఆ నవ్వులో దాగివున్న అనంతార్థాలు అతనికేమి ఎరుక!
ఆ నవ్వులో చందమామ చోటు చేసుకున్నాడని అతనికేమి తెలుసు!
ఆ నవ్వు అమృతాన్ని గుమ్మరించిదని అతనెట్లా గ్రహించగలడు? కానీ-
ఆమె నవ్వింది. అతనూ నవ్వాడు ఎందుకో!
అతడు పెదవి విప్పాడు 'ఈ రోజు పోయిన బంగారం దొరికినట్లుందే నీకు' అన్నాడు. ఆమె ముఖంలో హద్దులు దాటిన ఆనందాన్ని ఆస్వాదిస్తూ.
'అవును దొరికింది' - అతని కళ్ళల్లోకి చూస్తూ ఆమె నవ్వింది- చిగిర్చిన వసంతంలో కోటిమల్లెలు విరసినట్లు.* |
25,729 |
7. "రామ లక్ష్మణ సు | గ్రీవాదులతో
సీత క్షేమమని - తెలుపుము దయతో |
వారి రాక కై - వేయి కన్నులతో
ఎదురు చూతునని - తెల్పుము ప్రీతితో |
రెండు నెలలే ఇ | క మిగిలిన గడువని
మరి మరి తెల్పుము - శ్రీరామునితో |"
అని పల్కె సీత - హనుమంతునితో
సంపూర్ణమైన - విశ్వాసముతో .... ||శ్రీ||
8. "రామచంద్రునకు - కడు ప్రియమైనది
శ్రేష్టమైనది - శుభకరమైనది |
చెంగుముడి నున్న - చూడామణీని
మెల్లగ దీసి - మారుతి కొసగి |
పదిలముగా గొని - పోయిరమ్మని
శ్రీరామునకు - గురుతుగ నిమ్మని |
ప్రీతిబల్కె సీత - హనుమంతునితో
సంపూర్ణమైన - విశ్వాసముతో ..... ||శ్రీ||
మారుతి కొనగెను చూడామణిని
పదిలముగా గొనిపోయి రమ్మని
శ్రీరామునకు గురుతుగ నిమ్మని |
9. చేతులారగ - చూడామణిగొని
ఆనందముగ - కనుల కద్దుకొని |
వైదేహికి ప్ర | దక్షిణలు జేసి
పదముల వ్రాలి - వందనము లిడి |
మనమున రాముని - ధ్యానించుకొని
మరలి పోవగ - అనుమతినిమ్మని |
అంజనీ సుతుడు - సీతతో పలికె
అంజలి ఘటించి - చెంతన నిలిచె ..... ||శ్రీ||
__: 38వ. స. సంపూర్ణము :__
39 వ. సర్గ
సీత హనుమంతునితో :-
1. "పోనీ హనుమా - నేటికి నిలుమా
బడలిక తీర | రేపు పొమ్మా |
నీ విందుండిన - స్వల్పకాలము
నాలో తరిగెను - శోక భారము |
నిన్నంపుట నా | కు మరో దుఃఖము
ఎటుభరింతునో - ఈ పరితాపము |"
అనిపల్కె సీత - హనుమంతునితో
తనలో కలిగిన - వాత్సల్యముతో ... ||శ్రీ||
2. "హనుమా నాకొక - అనుమానము సుమా
అరమరిక లేక - నాకు తెల్పుమా |
వానర సేనతో - సుగ్రీవాదులు
వారిధి దాటి - ఇటు రాగలరే |
రామకార్యమును - సాధించుటలో
అతి సమర్ధుడవు - నీ వందరిలో |"
అనిపల్కె సీత - హనుమంతునితో
తనలో కలిగిన - వాత్సల్యముతో ... ||శ్రీ||
మారుతి సీతతో :-
3. "తల్లీ నీకు - తెల్పెద వినుము
మాలోనున్న - వీరుల విషయము |
సుగ్రీవుడాది - వానర వీరులు
నను మించిన వీ | రాధి వీరులు
వాయువేగ మ | నో వేగవంతులు
పలుమార్లు భువిని - చుట్టిన ధీరులు |"
అని హనుమంతుడు - సీతతో పలికె
అంజలి ఘటించి - చెంతన నిలిచె .... ||శ్రీ||
4. "నా భుజములపై - రామలక్ష్మణుల
తిన్నగ లంకకు - తోడ్కొని రాగల |
ఆ సోదరులు - మహావీరులు
సూర్యచంద్ర స | మాన తేజులు |
తృటిలో రావణు | ని పరిమార్చ గలరు
అయోధ్యకు నిన్ను - గొనిపోగలరు |"
అని హనుమంతుడు - సీతతో పలికె
అంజలి ఘటించి - చెంతన నిలిచె .... ||శ్రీ||
__: 39 వ. స. సంపూర్ణము :__
|
25,730 | "యాత్రలనుంచి తేవటమంటూ ఏమీలేదు. నీ చెల్లెమ్మ నన్నేమన్నా కొననిస్తే కదా? ఈ పెట్టె ఏ షాపులో కొన్నదో?"
"నాకు తెలియదు. నేను అడగనూలేదు. (పెట్టెమీద నీ పాపిష్టి కళ్ళు పడ్డాయా?)"
"కొత్తరకం పెట్టె చూడంగానే ఆకర్షిస్తూ చాలా బాగుంది. (కోయ్యరా బాబూ కోతలు ముందున్నది ముసళ్ళ పండుగలే)"
"ఏమో నాకంతగా నచ్చలేదు. (నీ పాడు ఎక్సరే కళ్ళకి పెట్టెలో వున్న లక్ష్మి కనపడలేదు కదా?)"
నీ టేస్టేవేరు పెట్టె మూత తీసి చూపించరా ఓసారి! (ఈ దెబ్బతో నీ పని గోయిందోహరి)"
"ఆవిడగారు పెట్టెలో ఏవో సర్ది తాళం వేసుకుని తాళంచెవి తీసుకెళ్ళింది. (ఇంకానయం పెట్టె నాకిమ్మని అడగలేదు. ఈపాచి ముఖం అడిగేరకం కూడా.)"
"చెల్లెమ్మ ఊరినుంచి వచ్చిం తరువాత ఈ పెట్టె ఎక్కడ కొన్నదీ అడిగి కనుక్కో. ఖరీదుకూడా కనుక్కో (ఒక్కోప్రశ్న వేస్తుంటే చచ్చిపోతున్నాడు. అప్పుడే ఏమయింది లేరా నాయనా)"
ఇలా వాళ్ళిద్దరూ పెట్టెగురించి పైకొకరకం మాట, లోపల తిట్టుకుంటూ పది నిమిషాలు గడిపారు.
ఈ ప్రపంచంలో మూడురకాల మనుషులు.
బాధలని దాచుకొని పైకి నవ్వేస్తూ వుండేవాడు. బాధని తమలో దాచుకొని వంటరిగా కుమిలిపోతారుగాని పరులని బాధకి గురిచేస్తూ తమ గోడు వెళ్ళబోసుకోరు.
కొందరు తమతోపాటు పక్కవాళ్ళు బాధపడాలన్నట్లు సమస్యలని సృష్టించుకొని బాధపడుతూ, యితరుల తలకి సమస్యల తోరణం తొడిగి వాళ్ళని బాధలకి గురిచేస్తుంటారు.
మూడోరకం__వాళ్ళ బాధని తొలగించుకొని పక్కవాళ్ళ నెత్తిపై ఆ బాధని పెట్టి వాళ్ళు బాధపడుతుంటే తన అనుభవాన్ని, గతాన్ని మరచి బాధపడుతున్న వ్యక్తిని చూసి మనసారా ఆనందించడం. యిదోరకం శాడిస్ట్ మనస్తత్వం.
కోదండరామయ్య మూడోరకం వ్యక్తి.
పెట్టె గురించి కొద్దిసేపు మాటలు అయిం తరువాత మామూలు మాటల్లోకి దిగారు యిరువురు.
"ఏమిటి పొద్దున్నే వచ్చావు?" రంగశాయి అడిగాడు.
"ఏం రాకూడదా?" కోదండరామయ్య నవ్వుతూ అడిగాడు.
"రాకూడదు అనే ధైర్యం నాకుందా?" అయినా ఈ ఇంట్లో సరాసరి బెడ్ రూమ్ లోకి వచ్చే చనువు నీకెలాగూ వుంది."
"మరే. కాబట్టే సరాసరి గదిలో దూరాను."
"పొద్దుటే దూరావు ఏమిటా అని....?"
"రాత్రి దూరితే చంపుతావు కాబట్టి....!"
ఇరువురు నవ్వుకున్నారు.
వెంకుమాంబ ఆలస్యంగా వంటచేయటం మొదలు పెట్టి నందువల్ల వంటయ్యేలోపల కాలక్షేపంగా వుంటుందని ఇలా వచ్చానని కోదండరామయ్య చెప్పాడు.
అరగంట తర్వాత.
రంగశాయి వద్ద శలవు తీసుకుని కోదండరామయ్య ఇంటికి బయలుదేరాడు.
ప్రస్తుతానికి కోదండరామయ్య చాప్టర్ క్లోజ్.
16
"ఓరి దేముడోయ్! నా కొంప ముంచావు కదయ్యా!"
ఈ మాట సరీగ ఏ వందసార్లో అనుకుని వుంటాడు రంగశాయి.
ఎవడో గోడ పక్కన పెట్టె పెట్టి గోడదూకి పారిపోతే ఆ విషయం వెంటనే పోలీసులకి చెప్పక పెట్టెని ఇంట్లో పెట్టుకోడం మొదటి పొరపాటు.
వాకిట్లో ఏదో గలాటా అవుతుంటే వెళ్ళి చూసి, అది దొంగకి సంబంధించిన విషయం అయితే, మా యింట్లో కూడా ఎవడో దొంగదూరి, నేను తలుపుతీయడంతో పెట్టెని యిక్కడే వదిలేసి కాలికి బుద్ది చెప్పాడు. ఇదేమిటో చూడండి అని అనక పోవడం రెండో పొరపాటు. |
25,731 |
16
"లేడీస్ అండ్ జంటిల్మెన్" అన్నాడు వైట్ షాడో.
ఒక లక్షాధికారింట్లో ఏదో ఫంక్షన్ వుంటే తోటి జర్నలిస్టుతో పాటూ అతడూ వెళ్లాడు. మాటల సందర్భంలో అతడొ మెజీషియన్ అని తేలింది. దాంతో అందరూ అతని చుట్టూ మూగి ఏదైనా మ్యాజిక్ చెయ్యమని అడిగారు.
కళ్ళజోడు తెల్లమ్మాయి బొద్దుగా, అందంగా వుంది. బాగా డబ్బుందేమో పొగరుగా కూడా వుంది. షాడో దృష్టి నాచురల్ గా ఆమె మీదే పడింది.
"ఏం చెయ్యమంటారు మాడమ్" అని అడిగాడు నమ్రతగా.
"మీకొచ్చింది చెయ్యగలరుగానీ, నేను చెప్పింది చేయగలరా?" అంది వ్యంగ్యంగా. అక్కడ అందరూ నవ్వేరు. మెజీషియన్లకి ఇలాంటి విసుర్లు మామూలే. షాడో నవ్వుతూ "పోనీ చెప్పకూడదా మాడమ్" అన్నాడు.
"ఇదిగో ఈ సోఫాని ఇక్కణ్ణుంచి మాయం చెయ్యండి చూద్దాం".
షాడో ఆ సోఫావైపు పరిశీలనగా చూసి, "దాన్ని చెయ్యలేనేమో గానీ, కావాలంటే ఇదిగో ఈ పదిపైసల బిళ్ళని మాయం చెయ్యగలను" అంటూ దాన్ని పక్కనున్న అసిస్టెంట్ నుదుటిమీద టాప్ మని అరచేత్తో కొడ్తూ-
"చెక్ షాడో" అన్నాడు.
అంతే పదిపైసల నాణెం మాయమైపోయింది. జనం క్షణంపాటు తెల్లబోయారు. ఇంతలో అసిస్టెంటు జేబులోంచి ఆ బిళ్ళ తీసి ఇవ్వటంతో జనం చప్పట్లు కొట్టారు.
కళ్ళజోడు తెల్లమ్మాయి రోషంగా, "అసిస్టెంటు నా వాడైతే అతడి మీద నేనూ చెయ్యగలను ఈ ట్రిక్కు" అంది.
"పోనీ మీ మీద చెయ్యమంటారా మాడమ్?" అంతే మర్యాదగా అడిగాడు.
"చెయ్యండి చూద్దాం".
పావలాకాసు తీసుకొని ఆమె తలమీద పెట్టి "చెక్ షాడో" అన్నాడు. కాసు మాయమైపోయింది. జనం మళ్ళీ చప్పట్లు కొట్టారు.
ఆ అమ్మాయి ఆశ్చర్యం నుంచి తేరుకోకముందే "ఏదీ నా పావలా?" అన్నాడు.
"నాకేం తెలుసు?" అంది. "అదేమిటి? నా అసిస్టెంటు నాకు ఇచ్చెయ్యలే... అలాగే మీరూ ఇవ్వాలి. తొందరగా ఇవ్వండి" కంగారు పెట్టాడు.
ఆమెచుట్టూ చూసింది. ఇద్దరూ తననే చూస్తున్నారు. కోపంగా "నా దగ్గిరలేదు. నాకు జేబుల్లేవు" అంది.
"వెతకండి మేడమ్ పోనీ మీకు ఇక్కడ అభ్యంతరమైతే టాయిలెట్ లోకి వెళ్ళి..."
అతడి మాట పూర్తికాలేదు. ఆమె ముక్కుపుటాలు అదురుతుండగా "యూ- ఇడియట్" అని అరిచింది. జనం పలు పలు విధాలుగా ఆలోచించి, నవ్వుకోసాగారు. ఇంతలో హోస్టు రావడంతో అందరి దృష్టి అటు మళ్ళింది. పార్టీ మొదలైంది.
పది నిముషాలు గడిచాక, అందరూ పార్టీలో నిమగ్నమయ్యాక ఆ అమ్మాయి నెమ్మదిగా షాడో పక్కకి చేరింది.
"పావలా కాసు ఎలా మాయమైంది చెప్పరా?" అంది లాలనగా పాత పగ మర్చిపోయినట్టు.
"చాలా కష్టం మాడమ్. అదృశ్యకరణి అన్న దేవతని పదిహేను రోజులు ఆరాధించాలి".
"మైగాడ్!"
"పోనీ అంతకన్నా సులభమైనది మరోటి చెపుతాను నేర్చుకుందురు గాని, ఒక న్యూస్ పేపర్ ఇవ్వండి".
ఆమె టేబిల్ మీద నుంచి పేపర్ తీసి అందించింది. "ఇందులో ఒక వార్త ఏదైనా చదవండి, ఉదాహరణకి" అంటూ చూపించబోయి, చప్పున ఆగిపోయాడు.
అతడి మొహంలో మారే భావాలు చూసి, ఆమె "ఏమైంది" అని అడిగింది.
"ఈయన....ఈయన..." అన్నాడు ఫోటో చూపిస్తూ.
ఆమె అతడి చేతిలో పేపర్ తీసుకుని, చూస్తూ, "ఈయన- తెలియక పోవటమేమిటి? ఓహో, మీది ఢిల్లీ కదూ. ఆ ఊళ్ళోపెద్ద బిజినెస్ మాగ్నెట్ ఈయన. మొన్ననే మరణించారు. ఈయన కూతురు నా క్లాస్ మేట్".
"గౌరి"
"అవును. కేదారగౌరి, మొన్న వేసవిలో పెళ్ళయింది. ప్రస్తుతం కృష్ణాపురంలో వుంటుంది".
"గౌరికి పెళ్లికూడా అయిపోయిందా?"
"అయింది. అన్నట్టు మీరేమిటి అలా వున్నారు, భవానీశంకరం గారు మీకు తెలుసా?"
"తెలుసు".
"ఎలా?"
"ఆయన నా తండ్రి".
17
అవతార్ బాబా!
మరొక సైకిక్.
బాబా చిన్నప్పటి పేరు కృష్ణుడు. తల్లిదండ్రులు చాలా పేదవాళ్ళు.
ఒకసారి అతడి పిన్నమ్మ, తమ ఊరికి బయలుదేరబోతూ వుంటే "ఇప్పుడు వెళ్ళొద్దే" అంటూ ఏడుపు మొదలు పెట్టాడు. సాధారణంగా చిన్న పిల్లలకు బంధువుల హడావుడి అంటే వుండే ఉత్సాహంతో వాడన్న మాటలకి వాడి తల్లి కూడా వంత పాడింది. వాడి పిన్నమ్మ ఆ రోజు ప్రయాణం ఆగిపోయింది.
అదేరోజు ఆ బస్సుకి ఆక్సిడెంట్ జరిగి, అందులోని వారందరూ చనిపోయారు.
దాంతో వాళ్ళ పిన్నమ్మ నలుగురికీ కృష్ణుడే తన ప్రాణాల్ని రక్షించినట్టు ప్రచారం చేసింది. సరే- ఈ ప్రచారం అలా కొనసాగుతూ వుండింది.
ఒకరోజు వాడు తల్లిని 'అమ్మా, నాన్న చచ్చిపోతే మనకందరికీ ఇలాగే' అని అడిగాడు. మాడు పగిలిపోయేటట్టు మొట్టికాయ వేసింది వాడి తల్లి. ఇది జరిగిన నాలుగు సంవత్సరాలకి వాడితండ్రి చనిపోయాడు. శవం ముందు గుండెలు బాదుకుంటూ, "చిన్నోడి నోటివెంట బ్రహ్మ పలికించినా నేను వినిపించుకోలేదురో దేవుడో" అంటూ రోదించింది. దాంతో వాడి బంధువర్గాల్లో కాస్త కుతూహలం ఏర్పడింది".
అతడి నోటి నాలుక మీద బ్రహ్మో, సరస్వతో ఆడుతూందని ఏకగ్రీవంగా నిర్ణయించారు! తనలో నిజంగానే ఏవో వున్నదన్న భ్రమ కలిగింది వాడికి.
ఆ వయసులోనే అతడి మనసులో కొన్ని విషయాలు నాటుకు పోయినాయ్!
మొదటిది- అడిగేవాళ్ళకి సాధ్యమైనంత వరకూ మంచే జరుగుతుందని చెప్పాలి. పోతే టైమ్ ని కాస్త అటూ ఇటూ జరుపుతూ వుండాలి. ఎవరికీ చెడు గురించి చెప్పకూడదు. చెప్పినా అది తొందరలోనే పోతుందని చెప్పాలి. దేముని బిడ్డగా అది తన కర్తవ్యం.
రెండోది- రోగంతోనే రొష్టుతోనో బాధ పడేవాడు ముందు డాక్టర్ల దగ్గరికి వెళ్ళి, అక్కడ తగ్గక ఆ తరువాత తమ దగ్గరికి వస్తాడు. అలాటి వారికి ఎన్ని చెప్పినా తలకెక్కదు. బాధ తగ్గటం ముఖ్యం. తన మీద వుంచిన నమ్మకమే ఆ బాధని తగ్గిస్తుంది. తనే వాళ్లని ఓదార్చి ఆదరించాలి. దేముడి బిడ్డగా అది తన కర్తవ్యం.
ఈ విధమైన సెల్ఫ్-హేమ్యూసినేషన్ (భ్రాంతి) అతడికి బాగా లాభించింది. అయితే అప్పటికే అతడు తను దేవుడి అంశ అన్న భ్రాంతిలోకి పూర్తిగా వెళ్లిపోయాడు. హారతి వెలిగించి తన చుట్టూ తనే తిప్పుకునేవాడు. అగరొత్తులు వెలిగించి తన గుండెల దగ్గిర తనే పొగని స్వీకరించేవాడు.
సంవత్సరాల తరబడి కడుపు నొప్పితో బాధపడే ఒకడు అతడి దగ్గరికి వచ్చి, అతడు ముట్టుకోగానే, ఎవరో తీసేసినట్టు నొప్పి పోయి బాగుపడటంతో అతడికి ఫెయిత్ హీలర్ అన్న పేరొచ్చింది. (ఎన్నాళ్ళ నుంచో ఆ నొప్పి వున్నవాడు అతడిమీద నమ్మకం పెట్టుకుని రావటంవల్ల అతడు ముట్టుకోగానే నొప్పి పోయిందన్న భ్రాంతి కలిగింది. ఆ భ్రాంతి ఒకటి రెండు రోజులు అతడిమీద పనిచేసి, తిరిగి మామూలుగా నొప్పి రావటం మొదలుపెట్టింది. కానీ నొప్పి తిరిగి వచ్చిందన్న వార్త కన్నా, వెంటనే తగ్గిందన్న వార్త ఎక్కువ ప్రాచుర్యం పొందింది.)
ఆ తరువాత కృష్ణుడు 'అవతార్ బాబా' గా వ్యవహరించబడ్డాడు. అతడికీ కొంతమంది శిష్యులు, మందీ మార్బలం ఏర్పడ్డారు.
పత్రికలో పడ్డ వింత శిశువుల జననం గురించిన వార్త చదివిన రోజు బాబా కలలో ఇంద్రుడు కనబడ్డాడు. ఐరావతం ఎక్కి వజ్రాయుధం చేతబట్టి - బాబాని వెంటనే కృష్ణాపురం వెళ్ళమని శాసించాడు.
దేముడిచ్చిన ఆజ్ఞ ననుసరించి దేముడి పుత్రుడు ఆ మరుసటిరోజే శిష్యులతో సహా కృష్ణాపురం బయల్దేరి అక్కడ మకాం పెట్టాడు. కృష్ణాపురపు ప్రజల్ని దుష్టదేవతల బారినుంచి రక్షించుకోవటానికి అవతార్ బాబా తనతోపాటు శుద్ధి చేసిన మంత్రజలాన్ని తీసుకువెళ్ళాడు.
* * * *
ప్రొఫెసర్ పుట్టన్న జెనెటిక్స్ డిపార్ట్ మెంట్ హెడ్ గా దాదాపు పది సంవత్సరాల్నుంచీ ఆ యూనివర్శిటీలో పని చేస్తున్నా చాలా మంది ప్రొఫెసర్ల లాగే అతడంటేనూ విద్యార్ధులకి గౌరవం లేదు. కేవలం తమ పనులు చేసుకోగలిగే లౌక్యం తెలిసిన విద్యార్ధులు మాత్రం అతడిని కాకా పడుతూ వుంటారు. జెనెటిక్స్ అన్న పదం'జి'తో మొదలవుతుందా- లేక 'జె' తో మొదలవుతుందా అని గట్టిగా నిలదీసి అడిగితే తడబడే ఆ ముసలి ప్రొఫెసరు చిరకాల వాంఛ 'అమెరికా' వెళ్ళటం. దానికి అతడు పలు విధాల ప్రయత్నం చేశాడు. కాని కుదర్లేదు.
అదే సమయంలో అతడు "కృష్ణాపురంలో వింత జననాలు" అన్న వ్యాసం చదివాడు. వెంటనే అతడి తలలో ఏదో మెరిసింది.
కొన్నేళ్ళక్రితం అతడేదో చౌకబారు ఇంగ్లీషు నవలలో, నీళ్ళలో కలిసిన మెర్క్యురీ (పాదరసం) లాటి పదార్ధాలు మ్యూటేషన్స్ కి దారితీసి, పిల్లలు అస్తవ్యస్తంగా పుడతారని చదివాడు. అంత పెద్ద జెనెటిక్స్ ప్రొఫెసరూ ఫ్యాక్టరీలనుంచి విసర్జితమయ్యే పదార్ధాలు కేవలం కేన్సర్, క్షయలాటి వ్యాధుల్ని కలిగిస్తాయే తప్ప, జీన్స్ మీద అంత పెద్ద ప్రభావాన్ని చూపించలేవని ఆలోచించలేకపోయాడు. అతడు చదివిన శాస్త్రం కన్నా- అతడు చదివిన నవల ఎక్కువ జ్ఞాపకం వుండటం అతని యూనివర్సిటీలో చదువుతున్న విద్యార్ధుల దురదృష్టం! దౌర్భాగ్యం!! మొత్తంమీద ఇన్నాళ్ళకి తనకో అవకాశం ఇలా లభించినందుకు అతడు పొంగిపోయాడు. కృష్ణాపురం వెళ్ళి శోధించదల్చుకున్నాడు.
అమెరికాలో వున్న తన మిత్రుడికీ, భారతదేశంలో తనకి 'సహాయం' చేసే పరిచయస్తులకీ ఫోన్ చేసి, అన్ని ఏర్పాట్లూ చేసుకున్నాడు. "భారతదేశపు ఒక పల్లెటూళ్ళో ఇటీవలి విధి వైపరీత్యాలు"- అన్న విషయంమీద సైటో జెనెటిక్స్ ఆధారంగా తను తయారుచేయబోయే రిపోర్టు చదవటానికి అతడికి ఆహ్వానం లభించింది.
మెరికల్లాటి తన స్టూడెంట్స్ ఇద్దరిని తీసుకుని (రిపోర్టు తను వ్రాయలేడు కాబట్టి) అతడు కృష్ణాపురం బయల్దేరాడు.
మొత్తంమీద అన్ని వైపుల్నుంచి అతిరథ మహారధులు అందరూ- కృష్ణాపురం చేరుకున్నారు. కానీ వీళ్ళకి తెలియని విషయం ఒక్కటే.
ఉస్సోక్ వీళ్ళందరినీ గమనిస్తూంది!
అవతార్ బాబా అక్కడికి చేరేసరికి ఆ ఊరు అట్టుడికినట్టు ఉడికిపోతూంది. ఒక చిన్న రూమరు వెయి రూమర్లయి, వేలు లక్షై పాకిపోతున్నాయి.
మాస్ హిస్టీరియా మొదలయ్యే సూచనలు కనబడుతున్నాయి. పూనకాలు ఎక్కువయ్యాయి. ప్రజలు భీతిల్లసాగారు. దేవాలయాల్లో పూజలు ప్రారంభమయ్యాయి. కొండదేవతలకి బలులు మొదలయ్యాయి. ముఖ్యంగా గర్భిణీ స్త్రీలున్న కుటుంబాలు కలత చెందసాగాయి. ఇంకో రెండు మూడు జననాలు యిటువంటివి కొనసాగితే కుటుంబాలు వలస వెళ్ళిపోవటం మొదలైనా ఆశ్చర్యపోనక్కరలేదు. మొత్తంమీద అప్పటివరకూ సుభిక్షంగా, ప్రశాంతంగా వున్న కృష్ణాపురం యిప్పుడు అనుక్షణం భయంతో భీతిల్లుతూంది. ఏ క్షణం ఏ వికృత శిశువు జన్మిస్తుందో అని కలవర పడుతూంది. |
25,732 | రంగి ముద్దుగ చెపుతుంటే సీతకి వళ్ళు మండింది. "వాడు లబ లబ లాడాడు నీవు గబ గబ తయారయావు అంతేనా?" అంది.
"అయితే ఏం చేయమంటారు?" కోపం దిగమింగి అడిగింది.
"మగాడి సంగతి నీకు తెలియదు. అందితే జుట్టు అందకపోతే కాళ్ళు అంటారు. మనం ప్రతిది నమ్మి అన్నింటికీ కరిగిపోతుంటే మగవాళ్ళని పట్టశక్యం కాదు కొట్టినా తిట్టినా భార్య తన కాళ్ళదగ్గరే పడి వుంటుందన్న అహంతో చాలామంది మగవాళ్ళు....." సీత పడి నిమిషాలపాటు కామా పులిష్టాపులు లేకుండా మగవాళ్ళ అహంకారం ఆడవాళ్ళ తెలివి తక్కువ తనం గురించి లెక్చారిచ్చింది.
సీత చెప్పిందంతా విని "అదేమో నాకు తెలియదు అమ్మగారూ! కొట్టినా తిట్టినా వాడు పరాయివాడు కాదు నా మొగుడు. నిజం చెప్పాలంటే అమ్మగారూ! కొట్టింది మొగుడు కాబట్టి పడ్డాను. అదే పరాయి మగాడు తన్నటానికి నామీదకొస్తే ఊరుకుంటానా ఆది కాళ్ళు చేతులు ఫెళ ఫెళ విరిచి పొయ్యిలో పెడతాను" అంది రంగి.
"ఇప్పుడు నీ మొగుడంటే నీకు పిసరంత కోపం కూడా లేదా?"
"మొగుడిమీద పెళ్ళానికి కోపమేంటమ్మా!"
"నిన్ను చావచితక కొట్టాడు కదా?"
"జరిగిందానికి చాలా బాధపడుతున్నాడు కదా!"
"మరోసారి తాగి వచ్చాడే అనుకో.....?"
"అనుకోటం ఏమిటమ్మగారూ! నెలకొకసారైనా వాడికి తాగంది తోచదు. తాగి రావటం తన్నటం మామూలే."
"నీవు బాధపడుతూ ఏడ్వటం మామూలే. అంతేనా!" సీత గుర్తు చేస్తున్నట్లు అంది.
"దెబ్బలు తగిలి వళ్ళు నెప్పులు చేస్తే కాస్త కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుంటాను. అంతే వాడు నా మొగుడు కాకపోయాడా నేను వాడి పెళ్ళాన్ని కాకపోయానా! ఈ మధ్యాన్నం రిక్షా యజమాని దగ్గర ముఫైరూపాయలు అప్పు తెచ్చాడు. ఎవరికోసం, నాకోసం సినిమా చూపిస్తున్నాడు. హోటల్లో చాపలకూరతో అన్నం పెట్టిస్తున్నాడు. రూపాయి పూలు, జర్దా కిళ్ళి, మిఠాయి. గాక గాజులు నకిలీ గొలుసు కొని పెడతానన్నాడు. యిదంతా ఎవరికోసం నా కోసమే కదా! రేపు ఆ ముఫై రూపాయలు తీర్చుకోటానికి రాత్రింబవళ్ళు రెక్కలు ముక్కలయేలా రిక్షా తొక్కుతాడు. అయినా మీకు తెలియంది ఏముంది అమ్మగారూ! పెద్దవాళ్ళు అంటారు మొగుడు పెళ్ళాల పోట్లాట అద్దంమీద ఆవగింజట..... మీతో కబుర్లు చెపుతుంటే ఇట్ట ఒక్క క్షణాన పనైంది. వస్తానమ్మగారు. వాడు కళ్ళల్లో వత్తు లేసుకుని నాకోసం ఎదురు చూస్తుంటాడు." సీత పెదవి కదిపే లోపలే రంగి మాట్లాడటం శలవు తీసుకుని వెళ్లటం జరిగింది.
సీతామనోహరి కొద్దిసేపుదాకా తేరుకోలేదు.
"మొగుడు పెళ్ళాల పోట్లాట అద్దంమీద ఆవగింజ."
"మొగుడు పెళ్ళాల మధ్య పోట్లాట అద్దంమీద ఆవగింజ."
"నా మొగుడు నన్నుగాక ఎవరిని కొడతాడు?"
"పరాయి మగాడు తన్నటానికి వస్తే వూరుకుంటానా?"
రంగి అన్న మాటలు పదే పదే గుర్తొచ్చాయి. సీతకి ఏ పని చేయబుద్ధి కాలేదు. రామకృష్ణ ఆఫీసు నుంచి వచ్చేసరికి ఆర్. కె. వాళ్ళ గులాబ్ జామూస్ చేసి అటుకుల పులిహోర చేద్దామనుకుంది. అవీ చేయ్యబుద్ధి కాలేదు. రంగి గురించి ఆలోచిస్తూ పడక్కుర్చీలో అతుక్కుపోయి పడుకుంది.
7
రామకృష్ణ ఆఫీసు నుంచి యింకో పడి నిమిషాల్లో రానున్నాడు.
సీత పడక్కుర్చీలోంచి లేచింది.
"ఉదయమనగ భోంచేసి ఆఫీసుకి వెళ్లారు. ఆకలితో నక నక లాడుతుంటారు. స్వీటు హాటు రెండు రకాలు చేద్దామనుకున్నాను. ఈ రంగి గోల కాదు కాని, మైండ్ పాడయింది." అనుకున్న సీత చాకు అందుకుంది టక టక ఉల్లిపాయలు టమేటాలు కేరెట్ అల్లం పచ్చిమిర్చి తరిగింది. |
25,733 |
మీరు ఇండియా వచ్చేసరికే మీ తల్లిదండ్రుల మరణవార్త కుంగదీయడం వలన అప్పటికే స్త్రీ మనసుని అర్ధంచేసుకోలేని స్థితిలో వున్న మీరు స్త్రీలపట్ల మరింత ద్వేషాన్ని పెంచుకున్నట్టు మీ ప్రవర్తనే రుజువు చేస్తుంది.
మీరు స్త్రీని అపార్ధం చేసుకుని ఎంత క్రూరంగా మారారో ఒక్కసారి ఆలోచించుకోండి. ఇప్పటికయినా ఆమె ఆంతర్యాన్ని తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నించండి...మీరు అనుమానించినట్టు భారతస్త్రీ ఏనాడూ మనసంస్కృతిని, సంస్కారాన్ని కించపరిచేపని చేయదు...
అయినా, ఇంకా స్త్రీని అపార్ధం చేసుకుంటూనే మత్తులో మునిగితేలుతూ, ప్రాపంచిక విషయాలకు దూరంగా వుంటూ మీమీద మీరే కక్ష సాధించుకుంటారా? ఆలోచించండి__?
ఇకనయినా శ్రీనాథ్ అన్నయ్య ఆశించినట్టు మీలో మార్పురావాలని...మీరు డాక్టర్ అశోక్ గామారి మీ తల్లిదండ్రులు కోరుకుంటున్నట్టు దేశం గర్వించతగిన డాక్టర్ గా దేశప్రజలకు సేవ చేస్తారని ఆశిస్తాను...
మీలోని మార్పుకు సంతోషించేవాళ్ళు స్టేట్స్ లో ఇంకా ఉన్నారని మరచిపోవద్దు. ఇప్పటికయినా శ్రీనాథ్ అన్నయ్యకు లెటర్స్ వ్రాయండి. ఎప్పటినుండో స్టేట్స్ కు వెళ్ళాలనుకొంటున్న నా కోరిక వీసారావడంతో ఇప్పటికి తీరింది. నా కోరిక నెరవేరుతున్నందుకు ఒకవైపున సంతోషంగా వున్నా...మీ అందరినీ వదిలి వెళుతున్నందుకు బాధగానే వుంది. అయినా, ప్రతి ఒక్కరూ ఏదో ఒక గమ్యాన్ని చేరుకోవాలిగా...! అలానే నా ఆఖరి మజిలీ ఇదేకావచ్చు.
ఇక ఉంటాను...
మీ శ్రేయస్సుకోరే
డాక్టర్ కృష్ణప్రియ.
పూర్తిగా చదివిన డాక్టర్ అశోక్ హృదయం ద్రవించిపోయింది. "నేను మారానుప్రియా! నాకూ మనసువుంది! నా మనసుకు ఇప్పుడే కళ్లువచ్చాయి. నువ్వు వెళుతున్నది ఆఖరి మజిలీ కాదు..."
అశోక్ మనసు మూగగా రోదించింది.
కృష్ణప్రియను దూరతీరాలకు తీసుకువెళుతున్న ప్లేన్ పోనుపోను అశోక్ కంటికి చిన్నదైపోతూ కనిపించింది.
అయినా అక్కడ నుంచి అశోక్ కి కదలబుద్ధి కావడంలేదు...ఇన్నాళ్ళూ తను ఏం పోగొట్టుకొన్నాడో...ఎంత మూర్ఖంగా ప్రవర్తించాడో తలుచుకొంటున్న కొద్దీ అతనిలో బాధ సుడులు తిరుగుతున్నది.
అశోక్ భుజం తట్టాడు ఇన్ స్పెక్టర్ నవీన్...
నీళ్లునిండిన కళ్ళతో నవీన్ వైపు చూశాడు అశోక్.
అతనిస్థితి చూస్తున్న నవీన్ కి జాలివేసింది...దగ్గర్లో ఉన్నంతకాలం పట్టనట్టు ప్రవర్తించి, తను ఎన్నుకొన్న నిషా ప్రపంచంలోనే మనశ్శాంతి లభిస్తుందనే భ్రమలో కొట్టుమిట్టాడాడు.
కానీ, తనను అభిమానించేవాళ్లు ఇంకా ఉన్నారని...లాలించేవాళ్లు దూరమైపోలేదనీ...అనురాగాన్ని పంచేవాళ్ళు సమీపంలోనే ఉన్నారని తెలుసుకొన్న క్షణంలోనే అవి అందించే దేవత తనకు అందనంతదూరం వెళ్ళిపోతుంటే అతని హృదయంలో అంతటి ఆవేదన ఉండడం సహజమే...! అందుకే...నేనున్నానన్నట్టు...ఆత్మీయతతో పలకరించాడు నవీన్.
మిష్టర్ అశోక్...ఇకనయినా నీలోని ఒంటరితనాన్ని వదిలివేయండి. కృష్ణప్రియ ఎక్కడికీ వెళ్ళలేదు...మీ వెంటే వున్నది__మీ హృదయంలోనే ఉన్నది...ఆమె ఆశయాలకు అనుగుణంగా, ఆమె వదిలి వెళ్ళిపోయినా డాక్టర్ వృత్తిని చేపట్టి ఆమె లేని లోటును మీరు భర్తీ చేయండి. ఎప్పటికయినా కృష్ణప్రియ తిరిగి వస్తుందనే నమ్మకం నాకు ఉంది!"
"ఎస్!...మీరు చెప్పింది నిజమే...నా ప్రియ అడుగుజాడలలోనే నేను అంకితమయిపోతాను...పవిత్రమయినా నా ఆశయసాధనతోనే తిరిగి నా ప్రియను దక్కించుకొంటాను..." అన్నాడు అశోక్ భారమయిన హృదయంతో. ఎయిర్ పోర్ట్ లోనుంచి బయటకు నడిచాడు నవీన్.
అశోక్ మౌనంగా అనుసరించాడు.
జీప్ లో కూర్చున్నాడన్నమాటే కానీ అశోక్ కళ్ళముందు స్టేట్స్ లో కాలుపెడుతున్న కృష్ణప్రియ రూపమే మెదులుతున్నది.
ఇన్ స్పెక్టర్ నవీన్ కు కూడా తన చెల్లెలు అలాంటి నిర్ణయం తీసుకుంటుందని ఊహించలేకపోవడం వలన మనసు కష్టం కలిగినప్పటికీ మౌనంగా భరిస్తున్నాడు.
తన చెల్లెలికోసం ఇకపై తను చేయవలసిన కర్తవ్యం గురించి ఆలోచిస్తున్నాడు ఇన్ స్పెక్టర్ నవీన్.
______* సమాప్తం * _____ |
25,734 | "ఎమ్.డి.గా మాయాదేవి వచ్చినప్పటినుంచి."
"అంటే...దాదాపు పద్నాలుగు నెలల నుంచి!"
"అంతకు పూర్వం ఎమ్.డి. దగ్గర మీరు పని చేయలేదా?"
"లేదు..."
"గత ఏప్రియల్ 20వ తేదీన ఏం జరిగిందో చెప్పండి?"
"ఉదయం పది గంటలకు ఎం.డి. పిలుపు మేరకు, ఛాంబర్లోకి వెళ్ళాను...ఒక టైప్డ్ పేపర్ నాకిచ్చారు ....కవర్లో పెట్టి, మనోహర్ కిమ్మని చెప్పారు.
నేను ఆమె చెప్పినట్లే చేశాను!" చెప్పింది రూప.
"అంటే, ఆ టైప్ డ్ పేపర్లో ఏముందో మీకు తెలీదా?"
"ప్రతి రోజూ వివిధ సెక్షన్లలోని ఉద్యోగులకు ఐ.ఓ.ఎమ్స్. వెళుతుంటాయి. వాటిల్లో ఏ మ్యాటర్ వుందో, నేను పట్టించుకోను!" చెప్పింది రూప.
"తర్వాత...."
"తర్వాతేం జరిగిందో నాకు తెలీదు."
"అంటే మీరు మీ ఎమ్.డి.తో పాటు గెస్ట్ హౌస్ లోని మీటింగ్ కు వెళ్ళలేదు...."
"గెస్ట్ హౌస్ లో మీటింగ్ వుందనే విషయం నాకు తెలీనప్పుడు ఎం.డి.ఆ విషయం నాకు చెప్పనప్పుడు, నేను ఎలా వెళ్ళగలను....వెళ్ళలేదు." నిర్భయంగా చెప్పింది రూప.
"అంటే, గెస్ట్ హౌస్ లో మాయాదేవి, మనోహర్ ల మధ్య జరిగిన సంఘటన మీకు తెలీదు...."
"తెలీదు..."
"ఓకె. యూకెన్ గో..." అంటూ మాయాదేవి వేపు ఒకసారి చూసి, న్యాయమూర్తుల వేపు ఒకసారి చూసింది లాయర్ మాలవ్య.
మరో మూడు నిముషాల తర్వాత గెస్ట్ హౌస్ వాచ్ మెన్ నాయుడుని ప్రశ్నించడం మొదలుపెట్టింది లాయర్ మాలవ్య.
"ఆ రోజు గెస్ట్ హౌస్ కి ఎమ్.డి. మాయాదేవి ఎన్ని గంటలకు వచ్చారు?" అడిగింది మాలవ్య.
"మధ్యాహ్నం ఒంటి గంటన్నరకు నేను భోజనం చేసి, నా రూమ్ లోంచి బయటికొచ్చాను. గెస్ట్ హౌస్ చుట్టూ ఒక్కసారి తిరిగి సెక్యూరిటీ రూమ్ దగ్గరకొచ్చాను.....అప్పుడు రెండుంపావు అయి వుంటుంది. అప్పుడు గెస్ట్ హౌస్ ముందు ఎమ్.డి. గారి కారు ఆగింది. గాభరాగా గేట్ తెరిచాను. అమ్మగారికి నమస్కరించాను!" వినయంగా చెప్పాడు వాచ్ మెన్ నాయుడు.
"ఆ టైంలో ఎమ్.డి. మాయాదేవి ఎప్పుడైనా అక్కడకు వచ్చారా?"
"రాలేదండీ..."
"ఆ సమయంలో ఆవిడ నీతో ఏమయినా మాట్లాడారా?"
"ఆఫీసు నుంచి ఒకాయన వస్తాడనీ, లోపలికి పంపించమనీ చెప్పారు."
"ఫలానా వ్యక్తి అని పేరు చెప్పలేదా?"
"లేదు..."
"ఆ మనోహర్ అనే వ్యక్తి గెస్ట్ హౌస్ కి ఎన్ని గంటలకు వచ్చారు?"
"నాలుగు గంటల సమయంలో, అక్కడ కూర్చున్న బాబు గెస్ట్ హౌస్ కి వచ్చారు!"
"ఆ కుర్చీలో వున వ్యక్తేగదా....బాగా పోల్చుకున్నావా?"
"ఆ రోజు ఆయనొక్కరే వచ్చారమ్మా!"
"అంతకు పూర్వం ఆయనక్కడకు వచ్చారా?"
లేదమ్మా...!"
అంతకు పూర్వం ఆయనను ఎక్కడయినా చూశావా?"
"లేదమ్మా!"
"ఆయన గెస్ట్ హౌస్ లోపలికి వెళ్ళాక నువ్వేం చేశావ్?"
"సెక్యూరిటీ రూమ్ లో కూర్చున్నాను. అలా కూర్చోవడం నాకలవాటు గదా..."
"తర్వాత?"
"ఒక నలభై నిముషాలు తరువాత ఎమ్.డి. గారు సెక్యూరిటీకి ఫోన్ చేశారు!"
"చేసి....?"
"ఎక్కడనుంచైనా ఫోన్లు వచ్చినా, తను లేనని చెప్పమన్నారు...ఎవరైనా వస్తే, లోపలి పంపించవద్దని చెప్పారు."
"తర్వాత గెస్ట్ హౌస్ లో ఏం జరిగిందో నీకు తెలిసింది చెప్పు...."
"గదుల్లోపల ఏం జరుగుతుందో...నాకేం తెలుస్తుందమ్మా?"
"అంటే...నువ్వటువేపు వెళ్ళలేదా?"
"లేదు...పిలిస్తేనే తప్ప, వెళ్ళకూడదు కదమ్మా!"
"మీ ఎమ్.డి.గానీ, ఆ మనోహర్ గానీ గెస్ట్ హౌస్ లోంచి బైటికి ఎన్ని గంటలకు వెళ్ళారో చెప్పగలవా?"
"చెప్పగలనమ్మా....దాదాపు ఎనిమిది గంటల ప్రాంతంలో మనోహర్ బాబు విసురుగా బైటికొచ్చారు. ఆయన బండిని తీసుకున్నారు. ఆ బండిని తీస్తున్నప్పుడు...ఆయన కొంచెం తూలి పడబోయారు...అక్కడే ఉన్న నేను ఆ బండిని పట్టుకున్నాను...ఆయన ఎక్కి కూర్చుని, అతికష్టంమీద స్టార్ట్ చేసి వెళ్ళిపోయారు."
"ఆయన సాయంత్రం లోపలి కెళ్ళినట్లుగానే, వచ్చినప్పుడు కూడా ఉన్నారా?" అడిగింది మాలవ్య.
"లేరమ్మా...ముఖమంతా ఎర్రగా వుంది. కళ్ళు ఎర్రగా వున్నాయి ఆయన నోటినించి వాసన రావటం గమనించాను."
"ఏమిటా వాసన...సెంట్ వాసనా?"
"కాదమ్మా! డ్రింక్ వాసన. ఏదో పార్టీ జరిగిందనుకున్నాను...."
"అలా ఎమ్.డి. గారు అక్కడ పార్టీలివ్వడం మామూలేనా?"
"లేదమ్మా! ఎమ్.డి.గారు ఆ గెస్ట్ హౌస్ కి రావడం అదే ప్రథమం!" చెప్పాడు నాయుడు.
"తర్వాత...?"
"మరో అరగంట తర్వాత ఎమ్.డి. అమ్మగారు ఆ గెస్ట్ హౌస్ లోంచి బైటికొచ్చి, కారెక్కారు. ఆవిడ బైటకు రాగానే, గబగబా పరుగెత్తుకెళ్ళి గేట్ తెరిచాను. కారు సర్రున బైటకు వెళ్ళిపోయింది." |
25,735 |
ఆ విధంగా తను ఫూలయిపోయాడు. తను రెయిడ్ చేయబోతున్నాడన్న సమాచారం మెకానిక్ కి తన డిపార్ట్ మెంట్ నుంచే అంది ఉంటుంది.
అందులో సందేహమేమీ లేదు! ఏమాత్రం లేదు!
సో! తను గనుక ఈ ఫైట్ ని ఇంకా కొనసాగించాలనుకుంటే, మెకానిక్ గ్యాంగులతోనే కాదు -
సొంత డిపార్ట్ మెంట్ తో కూడా పోరాటం సాగించాలన్న మాట తను!
వెల్! వెల్! వెల్!
తనుఉన్న పరిస్థితిని తలచుకుని తన మీద తనే జాలిపడలేదు జలీల్.
అది అతని తత్వం కాదు.
కానీ-
దేశం ఉన్న పరిస్థితిని తలచుకుని దేశం కోసం దిగులుపడ్డాడు ఇన్ స్పెక్టర్ జలీల్. * * *
తను చెబుతున్నది ఆశ్చర్యంగా వింటున్న దినకర్ తో అంది వైశాలి.
"దినకర్! ఇప్పుడు నేను కొన్ని విషయాలు నీతో చెప్పాను. కొన్ని చెప్పలేదు. కొన్ని విషయాలు చెబుదామన్నా కూడా వివరాలు నాకు తెలియవు. ఇంకొన్ని విషయాలు తెలిసినా కూడా ఇప్పుడే నీతో చెప్పడం ఇష్టంలేదు నాకు! సరైన సమయం వచ్చినప్పుడు అన్ని విషయాలు నీకు చెబుతాను. అంతవరకూ నువ్వు ఓపిక పట్టక తప్పదు. కానీ దినకర్! ఇప్పుడు మాత్రం నీకు తక్షణం అవసరమైన సమాచారం ఒకటి చెప్పగలను!"
"ఏమిటది?" అన్నాడు దినకర్ ఉత్సుకతతో.
"నిన్ను హత్యానేరంలో నుంచి బయటపడెయ్యగల ఒక సమాచారం!" అంది వైశాలి ఊరిస్తున్నట్లు.
"వివరాలు చెప్పు!" ఒకసారి దీర్ఘంగా శ్వాస తీసుకొని చెప్పడం మొదలెట్టింది వైశాలి.
ఆరోజు కోర్టులో విక్కీ అనే ఒక పిల్లవాడు చెప్పిన దాని ప్రకారం నువ్వు అతని తల్లిని హత్య చేశావు. అందుకే పోలీసులు నీ కోసం వెదుకుతున్నారు. అవునా?"
అవునన్నట్లు తల పంకించాడు దినకర్.
డ్రమెటిక్ గా అంది వైశాలి "కానీ చనిపోయిన స్త్రీ విక్కీ తల్లి కాదు." విక్కీ తల్లి పేరు ఇందిర. మర్డర్ కాబడిన స్త్రీ పేరు వైదేహి."
"ఇది నీకెలా తెలుసు?" అన్నాడు దినకర్ సంభ్రమంగా.
ఎలా తెలుసంటే అని కొద్దిగా ఆగి, రుద్దమవుతున్న గొంతుని స్వాధీనంలోకి తెచ్చుకుని మళ్ళీ అంది వైశాలి...."ఎలా తెలుసంటే.....విక్కీ నా సొంత తమ్ముడు గనక...మా ఇద్దరికీ అమ్మ అయిన ఇందిరా చాలా సంవత్సరాల క్రితమే మనో వ్యధతో మంచంపట్టి చనిపోయింది గనుక!" అంది కర్చీఫ్ తో కళ్ళు తుడుచుకుంటూ.
"దిసీజ్ ఇన్ క్రెడిబుల్!" అన్నాడు దినకర్ ఆశ్చర్యం విచారం కలిసిన గొంతుతో. తర్వాత ఆమె చెప్పిన విషయాలు బేరీజు వేస్తున్నట్లు కొద్ది క్షణాలపాటు ఆలోచించి తర్వాత అన్నాడు.
"కానీ వైశాలీ! ఈ కథలో కొన్ని లూజ్ ఎండ్స్ మిగిలి పోయాయి.
"లైక్ వాట్?" అంది ఆమె.
"నువ్వు చెప్పినట్లు చనిపోయిన స్త్రీ విక్కీ తల్లి కాకపోతే మరి ఆ స్త్రీ ఎవరు? ఆమే తన తల్లి అని విక్కీ ఎందుకు అబద్దం చెప్పాడు? నన్ను హత్య కేసులో ఇరికించవలసిన అవసరం విక్కీకి ఏముంది?"
భారంగా నిట్టూర్చి అంది ఆమె. ఈ ప్రశ్నలన్నిటికీ సమాధానం నేను కోర్టులో చెబుతాను." "కోర్టులోనా? అంటే ఏమిటి నీ ఉద్దేశ్యం?"
"దినకర్!" అంది ఆమె నచ్చ చెబుతున్నట్లు.
"నా మాటమీద నమ్మకముంచి నువ్వు వెళ్ళి పోలీసులకి లొంగిపో! అప్పుడు అక్కడ అందరిముందూ అన్ని విషయాలూ చెప్పేస్తాను నేను."
"ఆ చెప్పేది ఏమిటో ఇప్పుడే, ఇక్కడే ఎందుకు చెప్పెయ్యకూడదు?" అన్నాడు దినకర్.
అతని కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ అంది ఆమె.
"నువ్వన్నట్లే నేను నాకు తెలిసిన విషయాలనీ పూసగుచ్చినట్లు ఇప్పుడే నీకు చెప్పేశాననుకో! ఆ తర్వాత నువ్వు-నిన్ను తరుముతున్నారీ నీ శత్రువులు వాళ్ళకి దొరికిపోయావనుకో! నిన్ను చంపేముందు వాళ్ళు నిన్ను చిత్రహింసలు పెట్టి, నీకు తెలిసిన రహస్యాలన్నీ బయటకు కక్కించడానికి ప్రయత్నిస్తారు. అందులో సందేహం లేదు. అలా గనక జరిగిందంటే, నీతోబాటు నేను కూడా పెద్ద రిస్కులో పడిపోతాను. అవునా? కాదా?"
"వైశాలీ! వైశాలీ!" అన్నాడు దినకర్ సహనం కోల్పోతూ. "అసలు నేనెవరు, నా శత్రువులు ఎవరు. నువ్వు ఎవరు ఇవేమీ తెలియకుండా నీ మాటలు నమ్మి పోలీసులకి లొంగిపోయి కోర్టులో ఎలా హాజరుకాను?"
చిన్నగా నవ్వి అన్నది ఆమె. "అలా అయితే ఇంకొక్క విషయం కూడా చెప్పగలను."
"ఏమిటది?"
"నిన్ను చంపాలని చూస్తూ తరుముకొస్తున్నది మెకానిక్ మనుషులు!" అని రియాక్షన్ కోసం వెదుకుతున్నట్లు దినకర్ మొహంలోకి చూసింది ఆమె.
అతని మొహంలో ఏ భావమూ కనబడలేదు.
"మెకానిక్కా? అతడెవరు ? అతనికి నాకు ఎందుకు విరోధం?" అన్నాడు.
అలా అంటూ ఉండగానే అతనికి చటుక్కున ఒక ఆలోచన తోచింది.
తను ఇందాక అరడజను మంది గూండా గాళ్ళని మట్టి కరిపించాడు. వాళ్ళలో గొరిల్లాలా ఉన్నవాడు, తన చేతికి వేసిన సంకెళ్ళని విడిపించుకోవాలని తెగ తాపత్రయపడుతూ కొంచెం దూరంలో నిలబడే వున్నాడు ఇంకా.
వాడిని గనక పటపట నాలుగు వాయిస్తే ఆ మెకానిక్ గురించి తనకు తెలిసిందంతా కక్కడం మొదలెడతాడు.
దినకర్ మనసులోని భావాలని చదివేస్తున్నట్లు అంది ఆమె.
"దినకర్ నువ్వు ఆ గూండా గాన్ని పట్టుకుని బాదితే, వాడు తనకు తెలిసిందంతా కక్కేస్తాడు నిజమే! కానీ అసలు వాడికి తెలిసింది ఎంత? అన్నది ఇక్కడ ప్రశ్న. వాడు మెకానిక్ ఆర్గనైజేషన్ లో అట్టడుగు పొరలో వున్న ఒక నాటు గూండా! వాడికి తెలిసింది ఆవగింజలో అరవయ్యోవంతు కూడా వుండదు!"
అది కరక్టే అనిపించింది అతనికి.
కొద్దిగా ఆగి, సంకోచంగా అన్నాడు అతను.
"వైశాలీ! కనీసం ఈ ఒక్క విషయం చెప్పు! నేనెవరిని?"
సానుభూతిగా అంది ఆమె.
"దినకర్! అది కూడా కోర్టులోనే తెలుస్తుంది నీకు!
అన్ని విషయాలూ కోర్టులోనే చెబుతాను నేను. దానిలో అందరి సమస్యలూ పరిష్కారం అయిపోతాయి. దిసీజ్ ఏ ప్రామిస్!"
"మరి ఈ కేసులో నీకు ఇప్పటి దాకా సంబంధం లేదు కదా! నువ్వెలా వస్తావు కోర్టుకి?" అన్నాడు అతను.
"సింపుల్! నువ్వు నన్ను నీ సాక్షిని పిలిపించుకోవచ్చు. స్టార్ విట్ నెస్ ని అవుతాను నేను డిఫెన్స్ తరఫున! నీకోసం ఏ వన్ లాయర్ని కూడా తీసుకొస్తాను నేను."
తల పంకించి ఆ తర్వాత పరిస్థితిని అంచనా వేస్తున్నట్లు అన్నాడు దినకర్.
"నువ్వు చెప్పినదాని ప్రకారం మెకానిక్ అనబడే ఒకడి తాలూకు మనుషులు నాకోసం తీవ్రంగా వెతుకుతున్నారు. దొరికితే నా దగ్గరనుంచి ఏదో ఇన్ ఫర్మేషన్ లాగాలనీ, లేదా నాతో ఏదొపని చేయించుకోవాలని వాళ్ళ ఉద్దేశ్యం అయివుండాలి. అలా గనక కుదరకపోతే నన్ను చంపెయ్యడానికి కూడా వాళ్ళకి అభ్యంతరం లేదు. యామ్ ఐ రైట్?"
"రైట్!" అంది ఆమె.
"తన తల్లిని చంపిన హంతకుడిని నేనే అని కోర్టులో చెప్పిన విక్కీ నీ సొంత తమ్ముడు! మీ తల్లేమో చాలా సంవత్సరాల క్రితమే చనిపోయింది."
"వెరీ ట్రూ!"
"చనిపోయిన ఎవరో ఒక స్త్రీని పట్టుకుని విక్కీ తన తల్లి అని ఎందుకు అంటున్నాడో, ఆ హత్యా చేసింది నేనే అని ఎందుకనుకుంటున్నాడో, కూడా నాకు తెలియదు. ఒకవేళ తెలిసినా, ఇప్పుడు నాతో చెప్పనని కూడా నువ్వే అంటున్నావు. |
25,736 |
అగాధాల అంచులలో
-కురుమద్దాలి విజయలక్ష్మి
ఆరున్నర అయింది.
అది పెళ్లివారిల్లు కాబట్టి సందడికేం తక్కువలేదు. అందరూ ఏదో పని వున్నట్లు హడావుడిగా తిరుగుతున్నారు. ఇంటినిండా నౌకర్లు చాకర్లు వున్నారు. ప్రతి పనికీ ఒక హెడ్డు. అతనికి అరడజనుమంది అసిస్టెంట్లు వున్నారు. అయినా చేతినిండా పని వున్నట్లు కంగారుగా అందరూ మేడపైకీ, కిందకీ తిరుగుతున్నారు.
పెద్ద పెద్ద పుష్పాలుగా ముగ్గులులా డిజైన్ లు, ఆర్చీలు పలురకాలుగా రంగుబల్బులు వెలుగుతూ, ఆరుతూ తమాషాగా వున్నాయి. పెద్దలైట్లు రంగుల ట్యూబ్ లైట్లు దేదీప్యమానంగా వెలుగు విరజిమ్ముతున్నాయి. పూలు పన్నీరు, సుగంధ ద్రవ్యాల వాసన మత్తుగా గాలిలో తేలివస్తున్నది. మృదు మధురంగా వీణారావం వినవస్తున్నది.
"పెళ్ళివారు తినటం వదిలేయటం ముఖ్యం కాదు. ప్రతి పనిలో మన ప్రత్యేకత వుండాలి, జాంగ్రీ అంటే గులాబీ పువ్వంత కాదు. అరచేతికన్నా వెడల్పుగా చుట్టండి. బాసుందీ తింటే వదిలి పెట్టకూడదు. రెండు కుండల మీగడ వుంది" వంట చేసే చోట నేతి తీపి పిండివంటలు గాక మాటలు ఘుమఘుమ లాడుతూ తియ్యగా వినవస్తున్నాయి.
"నాలుగు బుట్టల పూలు చాలా! ఇంకా కావాలా?" పందిట్లో మగాయన కేక.
"పెళ్ళి కారుకి అలంకరణ సలీం జావేదులు చేస్తామని ఏనాడో మాట తీసుకున్నారు. ఫోన్ చేశాను. వాళ్ళు వచ్చారా?" మరొకాయన కంగారుగా అడుగుతున్నాడు. ఆయన కంగారు చూస్తుంటే వాళ్ళు రాకపోతే తనే అలంకరించేట్లుగా వున్నాడు.
ఒకరి మాటకీ, వేరొకరి మాటకీ సంబంధంలేదు. తలో మాట మాట్లాడుతున్నారు. తలో పనిమీదున్నట్లు తిరుగుతున్నారు. అడుగడుగునా ఆర్భాటం, హడావిడి కానవస్తున్నాయి.
ప్రశాంతంగా వున్నదల్లా మేడమీద పెళ్ళికూతురు గదిలో. ఆమె మనసులో మాత్రం అంతులేని అశాంతి. అది పైకి ఎవరికీ కనిపించేది కాదు.
పెళ్ళికూతురు నందితాదేవిని వంటరిగా గదిలో వదిలిపెట్టి అందరూ బయటికి వెళ్లారు. గది బయట ఇరువురు దాసీలు నెమ్మదిగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కూర్చున్నారు. కాని వాళ్ళు పరధ్యానంగా లేరు. వెయ్యికళ్ళతో నందితాదేవిని కనిపెట్టి చూస్తున్నారు.
అర్ధరాత్రి ముహూర్తం. పన్నెండున్నరకి పెళ్ళి. ఈ లోపలే సమయం సద్వినియోగం చేసుకోవాలని చూస్తూన్నది నందితాదేవి. "రాత్రంతా నిద్ర వుండదు. విశ్రాంతి తీసుకోవాల"నే నెపంమీద మంచానికి జారగిలబడింది.
ఇదీ పెళ్ళి ముహూర్తం కాదు-- చావు ముహూర్తం ఎనిమిది దాటితే తనీలోకంలో వుండదు. ఒకటి కాదు. రెండు కాదు. వంద నిద్రమాత్రలు పొడుం నూరి పొట్లంగా కట్టి ఆ పొట్లాన్ని జాకెట్ లో భద్రంగా దాచింది. చావుకి పదిమాత్రలు చాలు. చావకపోతే అటు చావూ, బ్రతుకూ గాని స్థితి ఏర్పడుతుంది. అందుకే పది పక్కన సున్నా చేర్చింది.
పది పక్కన సున్నా చేరిస్తే వంద.
ఎస్ వంద మాత్రలు!
వంద నిద్ర మాత్రల పౌడర్ నందితాదేవి ప్రాణం తీయటానికి భద్రంగా వుంది.
తనిలాంటి పని చేస్తుందేమో అని అహర్నిశలూ అందరూ తనని కనిపెట్టుకుని చూస్తూనే వున్నారు. ఎ పెదనాన్నగారయితే యిన్ని జాగ్రతలు తీసుకున్నారో, యే పెదనాన్నగారి గదిలో తను బంధించబడిందో అదే గదిలో అతి తేలిగ్గా మరణించటానికి కావలసిన మందుందని అందరూ మరిచారు. |
25,737 |
"మీ అభిప్రాయం పూర్తిగా పొరబాటు సర్! ఒక పత్రికనైనా, ఒక వస్తువునైనా కొనిపించాలంటే ఎదుటివ్యక్తిని ఆకట్టుకోవడమనేది ముఖ్యమైన టెక్నిక్. ఆ ఆకట్టుకోవడంలో అందం ముఖ్యమైన పాత్ర వహిస్తుంది. చూడ్డం లేదా సార్! వ్యాపార ప్రకటనల్లో అందమైన లలనామణుల్ని ఎలా ఉపయోగించుకుంటున్నది!"
"మనలో దిగజారిన సంస్కృతికి నిదర్శనమది! అందమైన అమ్మాయిలను ఎరగా చూపి మా పత్రిక సర్క్యులేషన్ పెంచుకోవాలనుకోవడం లేదు నేను. మా పత్రిక విలువలు ప్రజలకు తెలియజెప్పడానికి మాకు అందమైన యువతులు అక్కరలేదు" ఆయన సీరియస్ గా అన్నాడు.
"నా అభిప్రాయం అదికాదుసార్! మీరు పూర్తిగా పొరబాటుగా అర్ధం చేసుకున్నారు. ఒక ఇంటి తలుపులు తెరిపించి, ఆ ఇంటి గృహిణికి మనం చెప్పే రెండు మాటలు వినిపించడానికి, రెండు నిమిషాలు కూర్చోబెట్టడానికయినా కొంచెం ఆకర్షణీయమయిన ముఖం వుండాలంటే అందులో మీకు కనిపించిన దిగజారుడుతనం ఏమిటో నాకు అర్ధంకావడంలేదు"
"అవన్నీ చీప్ ట్రిక్స్ అని నా అభిప్రాయం"
"మీ పత్రికకు అష్టావక్రులు, కుబ్జలుకావాలని ప్రకటించి ఉంటే బాగుండేది! నాకు ఇంతదూరం వచ్చే శ్రమ తప్పేది!" చిన్నబుచ్చుకొన్న ముఖంతో లేచింది.
"మాకు ముఖ్యంగా కావాల్సింది వాక్చాతుర్యం! అది నీ దగ్గరుంది! కూర్చో!" అతడు ముఖంలోకి కొద్దిగా నవ్వు తెచ్చుకుంటూ అన్నాడు. "చూడమ్మాయ్! పత్రిక పెట్టడమన్నది వ్యాపారమే,. అయినా నాకు కొన్ని ప్రిన్సిపల్స్ ఉన్నాయ్! ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ వాటికి భిన్నంగా నడుచుకోను! నా ఎడిటోరియల్స్ చదివితో నేనేమిటో నీకు అర్ధమవుతాను!"
"ఇప్పుడు మీరు నాకు అర్ధం కావడం కాదు, సార్! నేను మీకు అర్ధంకావాలి! ఎందుకంటే ఉద్యోగం కోసం వచ్చింది నేను కాబట్టి! పొట్ట చేతబట్టుకొని పట్నం వచ్చినవాళ్ళం! కష్టపడి చదువుకొన్నాను! ఇంట్లో బెడ్ మీదున్న కుంటి తండ్రి, ఇంకా చదువు పూర్తికావలసిన చెల్లి......నా తండ్రి మందులు లేకుండా మృత్యువుకు అప్పగించ కూడ దనుకొన్నా, నా చెల్లికి చదువు ఆగిపోకుండా చూడాలన్నా నాకు తక్షణం ఉద్యోగం కావాలి?"
ఆయన కొంచెం హర్ట్ అయినట్టుగా చూశాడు.
"ఇంతవరకు నువ్వుచేసిన ఉద్యోగాలేమిటి?"
"ఎన్నని చెప్పను? పన్నెండేళ్ళ పిల్లగా బ్రతుకుదెరువుకోసం పోరాటం మొదలుపెట్టాను. ఇంటింటికి వెళ్ళి సోపులమ్మాను. పాలపాకెట్లిచ్చాను! బట్టలుకుట్టాను! ఇరుగు పొరుగులకు బజారు పనులు చేసి పెట్టాను! ఇంటర్ పాసయ్యాక కాన్వెంట్లలో టీచరుగా చేశాను!"
"మరి ఆ ఉద్యోగం ఎందుకుపోయింది?"
"ఆ కాన్వెంటు నడిపే ప్రిన్సిపాల్ ఒక మగవాడు! ఆడపిచ్చున్న మగవాడు. అతడి చేష్టలకు సై అనలేదు నేను. ఏవో కుంటిసాకులు చెప్పి నన్ను ఉద్యోగంనుండి తీసేశాడు."
"ఆడపిచ్చున్న మగవాడు అతడొక్కడేకాదు! ఈ ప్రపంచంలో ఇంకా చాలా మందున్నారు! ఆడవారి అభివృద్ది నిరోధకుడివని నువ్వన్నా సరే! ఎంతో అవసరమైతే తప్ప ఆడవారు ఉద్యోగాలకు ఎగబడకపోవడమే మంచిదంటాను. ఏం? ఆడది ఇల్లు, వంటవార్పు చూచుకోవడం గౌరవం కాదా? జీతం భత్యంలేని బానిస చాకిరి అని మీ ఆడవాళ్ళ ఆర్గ్యుమెంట్ కావచ్చుగాని, ఇల్లు తనదే అయినప్పుడు ఎవరికి బానిస? ఆఫీసుల్లో స్కూళ్ళలో ఎవరి చేతిక్రిందో పనిచేయడం చాకిరీకాదుగాని తన ఇంట్లో చేసేది చాకిరీ ఎలా అవుతుంది? ఇక ఆర్ధిక స్వాతంత్ర్యమని మీరు ముద్దు ముద్దుగా పేరు పెట్టారే! చీరలకి, నగలకి షికార్లకి - విచ్చలవిడిగా ఖర్చు పెట్టడానికే కదా మీ ఆర్ధిక స్వాతంత్ర్యం?"
"సర్! నేనిదంతా ఆలోచించే స్థితిలోలేను! నా వాళ్ళకింత తిండి పెట్టి నేను బ్రతకడానికే నాకు ఉద్యోగం కావాలి! కాని, మీరు కోప్పడనంటే ఒక మాటంటాను. ఈ దేశంలో చాలామంది స్త్రీలు ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు ప్రభుత్వంలోనో, ప్రైవేటుగానో! ఈ మండేధరలకీ, పెరిగిన అవసరాలకీ సంసార నావలు పల్టీకొట్టకుండా తనూ తెడ్డందుకొంటూంది గాని విచ్చలవిడిగా తనసరదాలు తీర్చుకోవడానికి ఉద్యోగం చేసే ఆడవారి సంఖ్య బహు స్వల్పమని నా ఉద్దేశ్యం!"
"స్వజాతి అభిమానం దండీగానే ఉందన్నమాట! గుడ్! జాతీయాభిమానాన్ని నేను గౌరవిస్తాను!" అని చిన్నగా నవ్వాడు.
"అయితే ఇప్పుడు నీకు ఉద్యోగం అత్యవసరమన్న మాట. ఆడపిల్లలు ఇలాంటి ఉద్యోగాలు చేయడం నాకిష్టం లేకపోయినా నీ అవసరాన్ని బట్టి ఇస్తాను. ఎదురయ్యే సమస్యలేమైనా పూర్తి బాధ్యత వహించాలిసింది నువ్వే!"
"అలాగే, సర్! నేను చేసే ఉద్యోగంలో సమస్యలు ఎదురైతే ఎదురుకావచ్చు! వాటిని అధిగమించగలనన్న ధైర్యం నాకుంది!" |
25,738 |
ఇంటర్వ్యూ ముగిసింది. ఆశపెట్టుకోలేదు. కాబట్టి నిరాశ ప్రసక్తి లేదు. ఇల్లు చేరుకోవడానికి బస్టాపు దగ్గర నుంచున్నాను. ఇంకా బస్సు రాలేదు. ఒక బంట్రోతు రామస్వామి - రొప్పుకుంటూ నా దగ్గరకు వచ్చాడు.
"అయ్య రమ్మంటుండు" - నన్ను పిలిచాడు.
"నన్నేనా?"
"అవ్! నిన్నే! అయ్య నీ కొరకే కూకున్నాడు."
నేను వెళ్ళాను. గాడేపల్లి జగన్నాథంగారు ఒక్కరే ఉన్నారు. నన్ను కూర్చోమ్మన్నారు. కూర్చున్నాను.
"You are selected for post" అన్నారు.
అది కలయో! వైష్ణవ మాయయో అనిపించి నేను నిశ్చేష్టున్ని అయినాను. కనీసం కృతజ్ఞత చెప్పలేదు.
"When are you going to join?" - అడిగారు.
నా మీద మరొక పిడుగు పడింది. తడబడ్డాను, తబ్బిబ్బయినాను, జవాబు చెప్పలేకపోయాను.
"సోమవారం వచ్చి, ఆర్డరు తీసుకోండి."
నాకేమీ అర్ధం కావడం లేదు. అయోమయంలో పడిపోయాను. అది వాస్తవమో, కల్పనయో తెలియడం లేదు.
"Now you can go."
అప్పటికి ఈ లోకంలోకి వస్తున్నాను.
నాకు ముఖస్తుతి తెలియదు. 'మీకు చాల చాల కృతజ్ఞతలు' అని బయటపడ్డాను.
"ఉద్యోగం దొరకడం ఇంత సులభమో?" అనుకున్నాను. ఆనందంలో - అప్పటికి పదవసారి వదిలిన సిగరెట్టు - మళ్ళీ కొని కాల్చాను, పీల్చాను డబుల్ డెకర్ లో పైఅంతస్తులో ముందరి సీటులో కూర్చొని ఏవో లోకాల్లోకి వెళ్ళిపోయాను.
అన్నయ్యతో చెపితే, "నీకు కాక ఎవరికి వస్తుందిరా?" అన్నారు.
అప్పటికి నేను చేస్తున్న ఉద్యోగంలో గ్రేడు 55-99 నాకు రానున్న ఉద్యోగపు స్కేలు 140-5-190 వెంటనే నా టీచరు ఉద్యోగానికి రాజీనామా పోస్టులో పంపించాను. సోమవారంనాడు మున్సిపల్ ఆఫీసుకు వెళ్ళాను. సెక్రటరీ వెంకటపతిరాజుగారు ఆర్డరు చేతికి ఇస్తూ "నీవు చురుకయిన వాడివని - నీలాంటివాడు దొరకడనీ వెంటనే ఆర్డరు ఇమ్మన్నారు చైర్మన్ గారు" అన్నారు తరువాత స్టాండింగ్ కమిటీ ప్రొసీడింగ్స్ లో ఆ విషయం వ్యక్తం అయింది.
నేను ఉద్యోగంలో చేరాను. శలవు పెట్టాను. డోర్నకల్లు వెళ్ళాను. కమల ముమ్మురిసిపోయింది. గ్రామస్తులు - ఉపాధ్యాయులు - విద్యార్ధులు ఆత్మీయం అయిన వీడ్కోలు ఇచ్చారు. స్టేషనుకు గుంపులు గుంపులుగా వచ్చి మమ్ము రైలు ఎక్కించి వీడ్కోలు చెప్పారు. కనులు చెమర్చగా మేము - భౌతికంగా డోర్నకల్లును విడిచాం. డోర్నకల్లుకు సంబంధించిన మరొక విషయం చెప్పి, డోర్నకల్లుకు దూరం అవుతాను.
గండి మల్లన్న - మల్లికార్జునరావు - సిరిపురం కాంగ్రెస్ క్యాంపులో నాతో పని చేశారు. నేను మెట్రిక్ చదువుకోవడానికి డోర్నకల్లులో తావరం ఏర్పరచారు. అభిమానంతో నన్ను టీచరుగా డోర్నకల్లుకు రప్పించారు.
గండి మల్లన్న ఆ తరువాత MLA అయినారు. MP అయినారు. అయినా నన్ను - మా కుటుంబాన్ని మరువలేదు. నేను భారత రచన పూర్తి చేసిన సందర్భంగా 20 జూన్ 1993 ఆదివారం నాడు - గండి మల్లన్న స్వాతంత్ర్య సమరయోధుల సంఘం పక్షాన - మా దంపతులకు ఆదరంగా - ఆత్మీయంగా అట్టహాసంగా సన్మానం చేశారు. నన్ను గుర్తుంచుకున్న జనం తండోపతండాలుగా సభకు వచ్చారు. పండుగ చేసినట్లు మల్లన్న తన ఇంట్లో వందలమందికి భోజనాలు పెట్టారు.
"రంగన్నా! నేను చేస్తున్న చివరి ఫంక్షన్ - నా మనుమరాలి నామకరణానికి రావాలి" అని బ్రతిమిలాడాడు. 19 ఆగస్టు 1994న నేనూ కమలా వెళ్ళాం.
12-9-1994న మా అమ్మాయి ఉదయ ఇంట్లో ఇల్లందులో ఉండనా డోర్నకల్లునుంచి దుర్వార్త - మల్లన్న వెళ్ళిపోయాడు!
మేమంతా డోర్నకల్లు వెళ్ళాం.
భద్రక్క నేనే తోడబుట్టినవాణ్ణి అయినట్లు "అన్నయ్యా! నువ్వు పెట్టిన కట్నాలు థేఉస్కొని పోయిందన్నయ్యా!" అని నన్ను పట్టుకొని వలవల ఏడ్చింది.
"మృత్యోర్మో అమృతం గమయ"
నైనం చిన్దన్తి శస్త్రాణి నైనం దహతి పావకః
నచైనం క్లేశ యంత్యాపొ నశోషయతి మారుతః
(ఆత్మకు నాశనము లేదు దానిని ఆయుధములు ఛేదింపలేవు. అగ్ని దహించలేదు. నీరు తడువలేదు. గాలి ఎండగొట్టలేదు.)
మార్పులు:
మేము 1957 జూన్ లో డోర్నకల్లు వదిలాం. స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన్నాటినుంచి అప్పటికి భారతదేశంలో అనేక మార్పులు వచ్చాయి. భారతదేశ ముఖచిత్రం మారిపోయింది.
1. భారతదేశంలో ఉండిన 500 పైగా సంస్థానాలు విలీనం అయిపోయాయి. వాటి రూపురేఖలు కనిపించలేదు. రాష్ట్రాల పునర్విభజన జరిగింది. A,B, C రాష్ట్రాలు మాయం అయినాయి. రాజప్రముఖులు అంతరించారు. రాష్ట్రాలన్నింటికి సమాన ప్రతిపత్తి కలిగింది.
తరువాత కాలంలో ఫ్రెంచి, బుడతకీచుల అధీనంలో ఉండిన ప్రాంతం కూడా విముక్తం అయింది.
భారతదేశం ఒకే దేశం - దేశానికి ఒకే ప్రభుత్వం - ఒకే పతాకం - ఒకే కరెన్సీ ఏర్పడింది.
ఇందుకు సర్దార్ పటేల్ గారి అలసట ఎరుగని నిరంతర కృషి - వారి దేశభక్తి వారి ప్రజ్ఞాపాటవాలు కారణాలు.
2. భారతదేశంలో ఉండిన అనేక రైల్వేలు - N.S.R, M.S.M, G.I.P వంటివి విలీనం అయి, జాతీయం చేయబడిన ఒకే భారత రైల్వే ఏర్పడింది.
3. దేశానికి ఆహారపదార్ధాల కొరత విపరీతంగా ఉండేది ఆ కొరత తీర్చడానికి హరిత విప్లవం ప్రారంభం అయింది. బక్రానంగల్ - నాగార్జునసాగర్ వంటి అనేక ప్రాజెక్టుల పని ప్రారంభం అయింది.
4. పారిశ్రామికంగా స్వయం సమృద్ధం కావడానికి రష్యావంటి దేశాల సహకారంతో పరిశ్రమలు - సాంకేతిక విజ్ఞానాభివృద్ది కొనసాగింది.
5. అంతకు ముందు ఉండిన అణాలు, పైసలు రద్దయినాయి. దశాంశ పద్దతిలో నయా పైసలు వచ్చాయి. తూనికల్లో - కొలతల్లో దశాంశ పద్దతి ప్రారంభం అయింది.
భారతదేశాన్ని ఆధునిక సైన్సు యుగంలో ప్రవేశపెట్టడానికి మిశ్రమ ఆర్ధిక విధానం ప్రవేశపెట్టి, నిరంతరాయంగా శ్రమించిన ఆదర్శవాది - తొలి ప్రధాని జవహర్ లాల్ నెహ్రూ కృషిని భారతజాతి విస్మరించడం అసాధ్యం - అసంభవం.
6. 1957 నాటికి భారతదేశపు జీవనాడులయిన పల్లెల ఆర్ధిక - సామాజిక - సాంకేతిక జీవితంలో ఎలాంటి మార్పు వచ్చిన జాడలు లేవు. విద్యుత్తు, రవాణా సౌకర్యాలు వారి దరిదాపులకు చేరలేదు. యంత్ర నాగరకత చాయలు కనిపించలేదు. సాంఘిక జీవనంలో ఏ మాత్రం మార్పు జరగలేదు. విద్యారంగంలో ఇసుమంత మార్పు వచ్చింది. అతిశయోక్తి కాదనుకుంటే జండా మారడం తప్ప పల్లెప్రజలకు ఏ మార్పూ తెలియదనడం వాస్తవ సత్యం.
ఇరవయి ఎనిమిది
విపులాచ పృథ్వీ:
సికిందరాబాదు ప్రణాళికాబద్దంగా అభివృద్ధి చెందిన నగరం. ఆంగ్రేజువారు ఈ నగరాన్ని - బెంగుళూరు వంటి నగరాలవలె - కంటోన్మెంటు ప్రాంతంగా అభివృద్ధి చేశారు. దీని అభివృద్దికి తమిళ ముదలియారులు - క్రైస్తవ మిషినరీలు ఎంతో కృషి చేశారు.
సికిందరాబాదుకు పురాతన చరిత్ర ఉంది. హష్మత్ పేట వద్ద త్రవ్వకాలలో క్రీస్తుపూర్వం మూడువేల సంవత్సరాల క్రితపు 'కెర్మస్' సమాధులు బయటపడినాయి. అప్పుడే ఇక్కడ జనావాసం ఉందనడానికి ఇది నిదర్శనం.
కుతుబ్ షాహీల కాలంలో "హుసేన్ సాపురా" అనే గ్రామం ఉండేది. ఇబ్రాహింకులీ కుతుబ్ షాకు చేసిన జబ్బు "హుసేన్ షావలీ" అనే ఫకీరు వల్ల నయం అయింది. అతనికి కృతజ్ఞత తెలియపరచడానికి 1562లో 2,5,4,636 రూపాయిల కర్చుతో నిర్మించిందే హుసేన్ సాగర్ "హుసేన్ సాపురా" ఆ వలీపేర వెలసిన గ్రామం. |
25,739 | "బ్లాక్ మెయిలా? అబ్ సర్డ్ మిస్టర్ రామదాసు! మానసిక డాక్టర్లమే కాని ఇలాంటి నీచమైన పనులు చేయం! ఆ టేప్ రికార్డర్ ఆన్ చేసిలేదు.
మన సంభాషణ టేప్ చెయ్యాలనే ఉద్దేశ్యం నాకు లేనేలేదు. మీరింతకు ముందు మాట్లాడిన ధోరణికి ఆశ్చర్యపోయాను. మీరు మాట్లాడినదంతా రికార్డయిందంటే మీరెలా రియాక్టవుతారో చూడాలనే సర్దాకొద్దీ అలా అన్నాను. అలా అన్నప్పుడు మానసిక స్థితి ఎలా ఉంటుందో చూడాలనిపించింది. అంతేకాని మీ మాటలిని టేప్ చెయ్యాలనే ఉద్దేశ్యంలేదు. కావాలంటే మీరే చూడండి రికార్డర్ స్విచ్ ఆన్ చేసి ఉంది."
డాక్టర్! సరదాగా మీరు నాపై ఓ ప్రయోగం చేశారు బాగానే వుంది. నేనూ సరదాగా మీపై తిరుగు ప్రయోగం చేశానని ఎందుకనుకోరు మీరు? ఇదిగో చూడండి. ఈ టేప్ నాదే. బాలమురళీకృష్ణ అష్టపదులు రికార్డు చేయించుకొని తీసికెళుతున్నాను. మీరు నాపైన ప్రయోగించిన బాణానికి, సరిగ్గా సమయానికి ఇది అడ్డుపడింది. అంతే! కావాలంటే మీ రికార్డర్ ఓపెన్ చేసి మీ కేసెట్ ఉందో లేదో చూసుకోండి" బల్లపైనున్న చేతికర్ర తీసుకొని నిలబడ్డాడు రామదాసు.
డాక్టర్ లేచి పక్క బల్లదగ్గిరకు వెళ్ళాడు.
రికార్డులో ఉన్న కేస్ ట్ చూసి విస్తుబోయాడు.
కేసెట్ ప్లేచేసి చూసుకున్నాడు.
"దెయ్యం పట్టిన మనిషి" మంగమ్మ కేకలు, అరుపులూ, వింత కూతలు! ఓహోం! బీహీం! పల్లకి మోతలు వినిపించాయి.
రికార్డర్ ఆఫ్ చేసి దాసు దగ్గరకొచ్చి కరచాలనంచేశాడు డాక్టర్.
"ఎ గుడ్ రిపార్టి! చాలా పెద్ద టెక్నిక్ డెవలప్ చేశారు కంగ్రాట్సు" అన్నాడు.
దాసు రమణమూర్తికేసి చూశాడు.
రమణమూర్తి గర్వంగా మీసం తిప్పుకొన్నాడు.
"చూశారా మావాళ్ళ సత్తా?" అన్నట్టు డాక్టర్ కేసి చూశాడు.
"మీ పోలీసువాళ్ళ దెబ్బలకు తట్టుకోలేనట్టే. మీ ఎత్తులకుకూడా తట్టుకోలేం! ఒప్పుకున్నాను. పోతే అసలు విషయానికి వద్దాం. ఈ పోలీసు కంప్లయింటుకూడా ఉత్తుత్తిదేనా?"
"నో! నో! డాక్టర్! అది నిజమే. రమణమూర్తి అల్లుడూ, మీ పేషెంటూ అయిన జగన్మోహన్ రావే ఉత్తరం రాశాడు."
"జగన్మోహనరావా?" డాక్టర్ అదిరిపడ్డాడు.
రమణమూర్తీ, చౌదరీ దిమ్మెరపోయారు.
"ఔను! జగన్మోహనరావే?" వాళ్ళందరూ ఎందుకంత ఆశ్చర్యపోతున్నారో అర్ధంకాక వెర్రిచూపులు చూశాడు దాసు.
"డ్యూయల్ పర్సనాలిటీ! రెండు వ్యక్తిత్వాలు. సో కృష్ణ వెనక్కు పోయాడు. జగన్మోహనరావు ముందుకొచ్చాడు" తనకుతనే చెప్పుకుంటున్నట్టు అన్నాడు డాక్టర్.
"ఆయన వెనక్కు పోయి ఈయన ముందుకు రావడమేమిటి?" అయోమయంగా బుర్రగోక్కుంటూ అడిగాడు దాసు.
"అవును డ్యూయల్ పర్సనాలిటీ! మీకు ఉత్తరం రాసింది జగన్మోహన్ పర్సనాలిటీ!"
"ఒక్కనిముషం! ఇప్పుడా పదమూడో నంబరు రూమ్ లో ఉందెవరూ?" దాసుకు నోరెండిపోయినట్టయింది.
"ఇద్దరూ?"
"ఇద్దరా? అక్కడ నేను చూసింది ఒక్కరినే?" అయోమయంగా అన్నాడు దాసు.
"నిజమే శారీరకంగ మీరు చూసింది ఒక్కరినే! కాని మానసికంగా ఇద్దరున్నారు. వాళ్ళ యిష్టా అయిష్టాలనుబట్టి మీకు కన్పిస్తారు."
"నాకేమి అర్ధంకావడంలేదు డాక్టర్! ఇప్పుడా పదమూడవ నంబరు గదిలో ఉంది మా రమణమూర్తిగారి అల్లుడా కాదా?"
"అవును! ఆయన అల్లుడే."
"ఐతే ఆయన జగన్మోహనరావే గదా?"
"ఆ సంగతి మీ యస్.పి. గారినే అడగండి" అంటూ డాక్టర్ రమణమూర్తినే చూశాడు.
"దాసూ! మా అల్లుడిపేరు మురళీకృష్ణ! పదమూడవ నంబరు గదిలో ఉంది మా అల్లుడే" చెప్పాడు రమణమూర్తి.
మరి కమీషనర్ గార్కి రాసిన ఉత్తరంలో, తనపేరు జగన్మోహన్ రావనీ, మీ అల్లుడిననీ, తనను నిర్బంధించి ఈ ఆసుపత్రిలో పదమూడవ నంబరు గదిలో ఉంచారనీ, రాశాడే?" సాలెగూటిలో చిక్కిన ఈగలా ఐపోయాడు దాసు.
"అదేగదా మేము చెపుతోంది? విభిన్న వ్యక్తిత్వం అని! జగన్మోహనూ-మురళీ కృష్ణా-ఇద్దరూ__"
డాక్టర్ మాట పూర్తికాకుండానే దాసు అడ్డుతగిలాడు.
"మురళీకృష్ణా-జగన్ మోహన్ ఒకరేనన్నమాట? ఇన్ఫర్మేషన్!"
"కాదు! వాళ్ళిద్దరూ ఒక్కరుకాదు. ఒకరిలో ఇద్దరున్నారు." డాక్టర్ అన్నాడు.
"ఏమిటో! మీరేమంటున్నారో నాకు బొత్తిగా గొడవగా...."
దాసుకు బుర్రలో పిండి రుబ్బుతున్నట్టుగా వుంది.
"రామదాసుగారు మీకిలా చెప్తే అర్ధంకాదు. ఆమాటకొస్తే మానసిక శాస్త్రం బాగా తెలియని వాళ్ళెవరికీ అర్ధంకాదు. ఈ చౌదరిగారినీ, మీ రమణమూర్తిగారినీ అడిగి చూడండి. వాళ్ళు స్వయముగా ఇద్దరినీచూశారు. మీరు సాయంకాలం ఏడుగంటలకొస్తే ఆ ఇద్దరితో మాట్లాడవచ్చును."
"యింతకుముందు పదమూడవ నెంబరు గదిలో నేను మాట్లాడింది ఎవరితో."
"బహుశా జగన్మోహనరావుతోనే ఐవుండాలి. అతని పర్సనాలిటీయే ఇప్పుడు డామినేట్ చేస్తూంది. మురళీకృష్ణ పర్సనాలిటీ వెనక్కు నెట్టివేయబడింది."
"మీరు హాస్పటల్లో అడ్మిట్ చేసుకొంది ఎవరినీ?"
"మురళీకృష్ణను."
"అంటే మురళీకృష్ణను జగన్మోహన్ గ మార్చివేశారన్నమాట! హిప్నాటిజంలాటిదేదో ప్రయోగించి అతడిని మార్చివేశారు అంతేగదా?"
"నో! నో! మీకర్ధమయేలా ఎలా చెప్పాలో నాకర్ధంకావడంలేదు." నిట్టూర్పు విడిచాడు డాక్టర్.
"నా బుర్ర తిరిగిపోతోంది. ఇప్పుడు నేను వెళ్ళి మా కమీషనర్ గారికి ఏంచెప్పాలో అర్ధంకావడంలేదు. మీరు చెప్పినట్టే అక్కడ నేను చెబితే నన్ను మెంటల్ హాస్పటల్లో చేర్పించినా చేర్పించవచ్చు. ఆశ్చర్యంలేదు. సాయంకాలం మా కమీషనర్గారిని తీసుకొస్తాను. అదేదో ఆయనకే చెప్పండి. మీ ప్రయోగమేదో ఆయనకే చూపించండి."
"ఓకె! అలాగే!"
రామదాసు అందరి దగ్గిరా శెలవుతీసుకొని, తలవేళ్ళాడేసుకొని, కాళ్ళీడ్చుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు.
26
పోలీస్ కమీషనరూ, రామదాసూ, చౌదరీ, రమణమూర్తి, డాక్టర్ ప్రయోగశాలనుంచి బయటికొచ్చారు.
"డాక్టర్! మా రామదాసు చెప్తే ముందేదో అనుకున్నాం. ఒకే మనిషిలో రెండు విభిన్న వ్యక్తిత్వాలు ఎలా ఇమిడిఉంటాయో కళ్ళారా చూశాను-విన్నాను. సైకియాట్రీ ఇంత గొప్ప శాస్త్రమని నాకిప్పుడే తెలిసింది."
డాక్టర్ కు ఎదురుగా కూర్చుంటూ అన్నాడు పోలీసు కమీషనర్.
బాస్ డాక్టర్ ని పొగడడం విన్నాక రామదాసు రిలీఫ్ గ గాలిపీల్చుకువదిలాడు.
"బతికానురా బాబూ!" అనుకున్నాడు.
బాస్ కన్విస్ కాకపోతే తను యిబ్బందిలో పడాల్సొచ్చేది.
"అసలు వ్యక్తిత్వం ఏది. జగన్మోహనరావా లేక మురళీకృష్ణా?" రమణమూర్తి అడిగాడు.
"అసలనీ, ఫాల్సనీ ఉండదు" డాక్టరన్నాడు.
"పోనీ__ఫ్రైవరీ, సెకండరీ అని వుంటుందా" ప్రశ్నించాడు చౌదరి.
"ఒకరకంగా అలా ఉండవచ్చును. ఇంకా ఖచ్చితంగా చెప్పాలంటే, ఏది డామినేట్ చేస్తుంది. ఏది అణిగిమణిగి పడివుంటుందని చెప్పడం సశాస్త్రీయం అవుతుంది. మురళీకృష్ణ మొదట చెప్పిన పర్సనాలిటీ. రెండవది జగన్మోహన్. జగన్మోహన్ మధ్య మధ్య వస్తూ పోతూ ఉంటాడు" ఓ క్షణమాగి కమీషనర్ ముఖంలోకి చూస్తూ మళ్ళీ అందుకొన్నాడు డాక్టర్.
"జీవితంలో ఎక్కువ భాగాన్ని మురళీకృష్ణ ఆక్రమించుకొన్నాడు. బయటి ప్రపంచానికీ, బంధుమిత్రులకూ తెలిసినవాడు మురళీకృష్ణే. ఆ యిద్దరిమధ్యా నిరంతరం ఘర్షణ జరుగుతూంటుంది."
"ఐతే ఆజన్మాంతం ఈ రెండు పర్సనాలిటీస్ ఇలాగే వుండిపోతాయా?" దిగులుగా అడిగాడు మూర్తి.
"ఉంటే అతని జీవితమేకాదు-సుధ జీవితంకూడా దుర్భరం అవుతుంది."
"ఇప్పుడు జరిగింది అదేకదా?"
"ఆ స్థితినుంచి తప్పించడానికే నేను చేస్తున్న ప్రయత్నమంటాను."
"సాధ్యమంటారా?" |
25,740 | 16
వర్షాకాలం - తుఫాను గాలులు వీస్తున్నాయి. నాలుగయిదు రోజులుగా వర్షం ఎడతెరిపి లేకుండా కురుస్తోంది.
ఆ వానలో, యీదరగాలిలో రాజయ్యను పనిలోకి రావద్దని చెప్పాడు వెంకడు.
దానికితోడు అంతకుముందు నాలుగయిదు రోజులనుంచీ అతనికి కొద్దిగా జ్వరంకూడా వస్తోంది. అంచేత బద్ధకించి ఇంట్లోనే పడుకున్నాడు.
నాగమ్మ అదిచూసి విసుక్కొంటూ "నువ్విట్టా పడుకుంటే తోట యేమయిపోవాల? ఎవడేనా ఆ కాసిని కూరానారా కోసుకుపోతే, మనకెట్టా గడుస్తది?" అని సతాయించటం మొదలుపెట్టింది.
తోటలో వెంకడున్నాడని చెప్పడానికి భయపడ్డాడు రాజయ్య.
"ఫరవాలేదు లేవే!" అన్నాడు జ్వర భారంతో.
"ఏం ఫరవాలేదూ! నీకు బాగోకుంటే నువ్వు పడుకో! నేనే పోతా! అని రుసరుసలాడుతూ బయలుదేరింది.
అక్కడితో హడలిపోయాడు రాజయ్య.
"వద్దులేవే! నేనే పోతా!" అని లేచి కంబళి కప్పుకొని పెద్దతాటాకులగొడుగు తీసుకొని బయలుదేరాడు.
నాగమ్మకి రాజయ్యపైన అభిమానం ఉంది. కానీ అంతమాత్రం జ్వరానికి ఆ కుటుంబాల్లో ఎవరూ పడుకోరు. నాగమ్మా పడుకోదు.
రాజయ్యకు జ్వరంగా ఉండి లేవలేకపోతే నాగమ్మ తనే బయలుదేరతానంటుంది. కానీ తోటని అలా దక్షతలేకుండా వదిలెయ్యనియ్యదు.
ఏదో పరాగ్గా ఆలోచిస్తూ నడుస్తున్నాడు రాజయ్య.
అదంతా మిట్టపల్లాలతో ఉన్న కంటోన్ మెంట్ ఏరియా...... వానలు పడటంతో అంతా బురదగా, రొచ్చుగా తయారయింది.
అలవాటయిన దారికదా అని చూసుకోకుండా నడుస్తున్నాడు రాజయ్య.
అతనికాలు జారింది.
ధన్ మని ఆ బురదలో పడిపోయాడు.
అతని చేతిలో తాటాకు గొడుగు ఎగిరి అల్లంత దూరాన పడింది.
అలా బురదలో పడిపోయిన రాజయ్య తనంత తను లేవలేకపోయాడు, కేకలు పెట్టినా ఆవర్షపు హోరులో ఎవరికీ వినిపించలేదు. పాపం, నడివయసు దాటిన రాజయ్య జ్వరంతో ఆ వర్షంలో ఆ బురదలో పడి ఉండవలసివచ్చింది. చలికి గడగడలాడిపోతూ ఓపికున్నప్పుడు అరుస్తూ అలా వుండిపోయాడు సాయంత్రం వరకు....
రాజయ్య ఎంతకూ రాకపోయేసరికి, కంగారుపడి నాగమ్మ బయలుదేరింది. దారిలో వంటిమీద తెలివిలేకుండా బురదలో పడిపోయి ఉన్న రాజయ్యను చూసి గుండెలు బాదుకుంటూ ఏడుస్తూ లేవదియ్యబోయింది. దానివల్ల కాలేదు. కొయ్యబారినట్లు అయిపోయాడు రాజయ్య. నాగమ్మ గుండె బెదిరింది, గోలు గోలున ఏడుస్తూ గుడిసెల్లో వాళ్ళని నలుగురినీ పోగుచేసుకొచ్చింది. అందరూ కలిసి సాయంపట్టి రాజయ్యని ఇంట్లో చేర్చారు ఎలాగో.....
పాపం. వెంకడికి ఈ సంగతులేమీ తెలియవు. వర్షంగా ఉండటంవల్ల.... తను రావద్దనటంవల్ల తన తండ్రి రాలేదని అనుకున్నాడు. తండ్రికి తన మీద ఉన్న విశ్వాసానికి ఆనందించాడు.
మూలుగుతూ పడుకున్న తండ్రి దగ్గిరే కూచుంది చంద్రి-తండ్రిని ఆ దశలో చూసేసరికి చంద్రికి ఆగలేదు. తండ్రి తననెంతో అల్లారు ముద్దుగా చూసుకుంటాడు. పాపం, ఇలా పడిపోయాడు. తండ్రి కోసం ఏడుస్తూ కూచున్న చంద్రికి. ఈవిషయం వెంకడికి తెలియపరచాలనే ఆలోచనే రాలేదు.
ఆ మరునాటికల్లా పెళ్ళుమంటూ జ్వరం ముంచుకొచ్చింది రాజయ్యకి. వంటిమీద స్పృహలేకుండా మూలుగుతున్నాడు. ఆ దశలో రాజయ్యని ఆస్పత్రిలో చేర్పించారు.
అప్పుడు తెలిసింది వెంకడికి అసలు సంగతి. గోడు గోడున ఏడుస్తూ ఆస్పత్రికొచ్చాడు.
"తోటలో నేనున్నాగా పిన్నీ! మళ్ళీ అయ్యనెందుకు పంపావ్! సూడు! ఎంత పని జరిగిందో?" అన్నాడు.
తను ఇంట్లోంచి వెళ్ళగొట్టిన వెంకణ్ని రాజయ్య తోటలో పెట్టుకున్నాడనేసరికి అంత దుఃఖంలోనూ మండిపోయింది నాగమ్మకి. పై పెచ్చు తన కారణంగానే రాజయ్య ఇలా అయిపోయాడని వెంకడంటూంటే భరించలేకపోయింది.
"శని మొఖమోడా! దీనికంతకీ నువ్వే కారణం. ఆ తోట మొత్తం కాజెయ్యాలని, నువ్వే ఏదో మంతరం పెట్టావు. కాకుంటే ఇన్నాళ్ళు మట్టీ, వానలో, వరదలో, ఎండనక, కొండనక తిరుగుతున్నాడు గందా, ఎప్పుడైనా కాలుజారిపడ్డాడా? ఫో! ఫో!" అని కసిరింది.
చంద్రి అంతా వింటూనే ఉంది, బాధపడింది. కానీ తండ్రి అలా ఉన్న స్థితిలో తల్లితో పోట్లాడటానికి తండ్రిని వదిలి వెంకడి దగ్గిరకొచ్చి వెంకణ్ని ఓదార్చటానికి ఓపిక లేకపోయింది.
బిక్క ముఖం వేసుకుని మనసులో కుమిలిపోతూ వెళ్ళిపోయాడు వెంకడు.
వెంకడు మంత్రం వేశాడనీ, అందుకే ఎన్నడూ లేనిది, రాజయ్య జారిపడి ఆస్పత్రిలో చేరవలసి వచ్చిందనీ, క్షణాలలో గుడిసెలన్నింటిలోనూ వార్త పాకింది. అందరూ ఆ వార్తని నమ్మారు.
కుతూహలంతో తనను ప్రశ్నలు వేసే తోటివారికి ఆ విషయాన్నే చిలువలు పలువలు చేర్చి చెప్పింది నాగమ్మ. అందరికీ చెప్పి చెప్పి, నాగమ్మ మనసులోనే ఆ విషయం ధ్రువపడిపోయింది. వెంకడి మంత్రం వల్లనే రాజయ్య ఆ స్తితికి వచ్చాడని మనసారా నమ్మేదశకు చేరుకుంది నాగమ్మ.
తండ్రి ఆరోగ్యం కోసం బెంగపడుతూ తండ్రి సంరక్షణలో ఉన్న చంద్రి ఈ విషయాలేవీ పట్టించుకోలేదు.
రాజయ్య జబ్బు సంగతి విని జైహింద్ బాబు కూడా చూడ్డానికి వచ్చాడు. నాగమ్మ అతడి రాకను సహించలేకపోయింది.
"తగుదునమ్మా, అని బిడ్డ పెళ్ళి సెడగొట్టి ఏ మొకమెట్టుకోని, ఈడకి సూట్టానికొచ్చావు? ఎల్లెల్లు? నా బిడ్డ గొంతు నులిమి నూతిలో పారేస్తా కాని, కట్టుదప్పి వరసలేని మనువు సేసుకోనియ్యను. సేసేయన్నీ సేసి. ఏ మెరగనోడిలాగ స్నేహితాలు సూపుదామనుకుంటున్నావా? మల్లా మా జోలికొచ్చినావంటే మరియాద దక్కదు, మా ఇంటికేసి రాబోకు! నీతో మంచీ, సెడ్డా మాకేం అక్కర్లేదు ఫో!" అని కసిరికొట్టింది. |
25,741 | స్వామి దగ్గర జవాబు సిద్ధంగానే ఉంది- "అవన్నీ ఇప్పుడు అప్రమత్తం. ఇప్పుడేం జరిగినా తప్పు నామీదకే వస్తుంది. నా అంతస్తు వేరు, మీ అంతస్తు వేరు. మిమ్మల్ని వలలో వేసుకున్నానంటారు, నమ్మకద్రోహం చేశానంటారు, అత్యాశకు పోయానంటారు. అన్నింటికీ ఒక్కటే కారణం- నేను పేదవాణ్ణి, మీరు కలిగినవారు. నేను మిమ్మల్ని వివాహం చేసుకోవడంలో నమ్మకద్రోహం, అత్యాశ, అనే పదాలు వెతికినా కనిపించని స్థాయికి నేను ఎదిగేవరకూ మీరు ఆగగలిగితే అప్పుడు చూద్దాం. అంతవరకూ ఈ విషయం మీ నాన్నగారికి చెప్పి - ఆయన దృష్టిలోనూ, సమాజం దృష్టిలోనూ నన్ను చెడ్డవాణ్ణి చేయకండి."
ఈ మాటలు మీనాక్షి మౌనంగా వింది. తర్వాత స్వామి పాఠం మొదలుపెట్టాడు. ఆమె బుద్దిగా వింది. పాఠమంతా అయిపోయాక- "మనమింకా చాలా చిన్నవాళ్ళం- పెద్దమాటలు మనకు వద్దు" అన్నాడు స్వామి.
"ఎంత చిన్నవాళ్ళం? ఒకరిఒళ్ళో ఒకరు కూర్చోవచ్చా?" అంది మీనాక్షి.
స్వామి ఉలిక్కిపడ్డాడు. రవంత ఆవేశం కలిగిందతనికి. మీనాక్షి అతనికి దగ్గరగా జరిగింది. స్వామి కదల్లేదు. ఆమె ఇంకా దగ్గరగా జరిగింది. ఆమె శరీరం అతనికి తగుల్తోంది. మీనాక్షి నెమ్మదిగా, "నాన్నగారికి చెప్పన్లెండి" అంది. అలా అనడంలో ఏదో ప్రోత్సాహం కనబడింది స్వామికి. ఒక్కసారి ఆమెను దగ్గరగా లాక్కుని....ముద్దుపెట్టుకుంటే??
అప్రయత్నంగా స్వామి కుక్కవంక చూశాడు. అది మొరగడానికి సిద్ధంగా ఉన్నట్లు అతనికి తోచింది. అయితే ఆ క్షణపుటావేశంలో అది మొరిగితే మొరగనీ అనిపించిందతనికి. అయినా ప్రిన్సిపాలుగారు తనకు మూడు ఛాన్సులిచ్చారు. ఈ అవకాశాన్నుపయోగించుకుని తర్వాత జాగ్రత్తగా ఉంటే సరిపోతుంది.
శరీరం తిరగబడుతోంది. మనసు హితబోధ చేస్తోంది. ఎన్ని ఆలోచిస్తున్నా అతని చూపు కుక్కవైపే ప్రసరించి ఉంది. అది మొరగడానికి సిద్ధంగా ఉంది.
స్వామి అక్కడింకో పదినిమిషాలు ఉన్నాడు. కానీ కుక్క మాత్రం మొరగలేదు.
5
గదిలో ఇద్దరే ఉన్నారు- స్వామి, మీనాక్షి!
మీనాక్షి స్వామికి దగ్గరగా జరుగతోంది. స్వామి ఆమెను వారించలేకపోతున్నాడు. ఆమె అతన్ని బాగా సమీపించింది. స్వామి ఆగలేకపోయాడు. చటుక్కున ఆమెను గట్టిగా కౌగలించుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
కుక్క పెద్ద కంఠంతో భౌ భౌ మని మొరగసాగింది.
స్వామి చటుక్కున లేచి కూర్చున్నాడు.
కల! తీయనిదో - భయంకరమైనదో తెలియని ఒక కల!
స్వామి తేలికగా శ్వాస విడిచాడు. తను చేసిన తప్పు కలలోనిది. నిజం కాదు. తను కలలో తప్ప తప్పులు చేయడు. తప్పులు చేయాలనుకుంటే కలలో చేస్తాడు.
ఈ ఆలోచన స్వామికి వెగటుగా తోచింది. తను కలలో మాత్రం ఎందుకు తప్పుచేయాలి? అంటే తన ఊహల్లో తప్పు ఉన్నదన్నమాట! అంతరాంతరాల్లో తప్పు దాగుని ఉన్నదన్న మాట! ఆ తప్పు కలలో బయటకు వచ్చింది.
'కలలో కూడా తప్పు చేయకూడదు' అనుకున్నాడు స్వామి. అది యధాలాపంగా అతననుకున్నది కాదు. వివేకానందుడు, మహాత్ముడు, అరవిందుడు మొదలైన మహాపురుషుల నతడు స్మరించుకున్నాడు. తనకు మనోబలాన్నిమ్మనమని ప్రార్ధించాడు. తనకు వచ్చిన పరీక్షలో తట్టుకు నిలబడ గలిగిన శక్తిని ప్రసాదించమని వేడుకున్నాడు. ఆ నిర్ణయం, ఆ ప్రార్ధన, ఆ వేడ్కోలు- ఏ క్షణంలో జరిగాయో కాని అది చాలా బలమైన క్షణం.
మర్నాటి నుంచీ స్వామి మీనాక్షి వద్ద చాలా నిగ్రహంగా ప్రవర్తించాడు. అతని గంభీర నిగ్రహాన్ని చూసి మీనాక్షి కూడా చనువు చూపించడానికి భయపడేది. అయితే అప్పుడప్పుడు దూరంగానే ఉండి వారు చనువుగా ప్రేమ కబుర్లు చెప్పుకునేవారు. పరస్పరం అభిమానం వ్యక్తపర్చుకునేవారు.
స్వామికి చెడ్డపేరు రాకుండా ఉండడంకోసం మీనాక్షి తన ప్రేమను తనలోనే దాచుకుంది. అతనివద్ద చనువుగా ఉండటం తగ్గించింది. శ్రద్ధగా చదువుతుంది. ఇంటర్ ఫస్టు క్లాసులో ప్యాసయింది. ఆమె బియ్యే ఫస్టియర్ చదువుతుండగా ఒకరోజున రుద్రరాజు స్వామిని పిలిచాడు.
"మిష్టర్ స్వామీ! నువ్వు వేరే ఎక్కడైనా రూమ్ చూసుకోవాలి."
ఎందుకో అర్ధంకాక, ఏమని అడగాలో తెలియక అయోమయంగా ఆయనవంక చూశాడు స్వామి.
"నేను చెప్పింది అర్ధమైంది కదా?" అన్నాడు రుద్రరాజు.
"నేనేం తప్పు చేశాను?"
"తప్పు చేసింది నువ్వు కాదు- నేను. నాకు ట్రాన్స్ ఫరయింది" అన్నాడు రుద్రరాజు. ఆయన కళ్ళలో విషాదం చదవగలిగాడు స్వామి. రుద్రరాజుగారిని ట్రాన్సుఫర్ చేయించడానికి తీవ్ర ప్రయత్నాలు జరుగుతున్నట్లు అతనూ విన్నాడు. కాని అంత త్వరలో నిజంగానే జరుగుతుందని అతననుకోలేదు.
"నీ చదువు గురించి బెంగపడకు. నేను అన్నమాట తప్పను. ఇక్కడున్నా లేకపోయినా, నీకు ప్రతి నెలా డబ్బు పంపిస్తాను. నీ చదువు పూర్తిచేయించే బాధ్యత నాది" అన్నాడు రుద్రరాజు.
స్వామి కళ్ళముందు మీనాక్షి మెదిలింది. ఇందిరలాగే ఆమె కూడా తనకు దూరమైపోతుందని అతనికి అర్ధమయింది. బహుశా తను జీవితంలో ఆమెను మళ్ళీ చూడలేకపోవచ్చు.
"ఒకసారి అమ్మాయిని కూడా పలకరించు. మళ్ళీ నీకులాంటి ప్రయివేట్ మేష్టారు దానికి దొరక్కపోవచ్చు" అన్నాడు రుద్రరాజు.
స్వామి మీనాక్షి దగ్గరకు వెళ్ళాడు.
"నాకు ఏడుపొస్తోంది" అంది మీనాక్షి.
"ఎందుకు?" అన్నాడు స్వామి తగ్గుస్వరంతో.
"చెబితే ఏమిటి ప్రయోజనం?" అంది మీనాక్షి.
"నాకూ ఏడుపొస్తోంది. కాని ఎందుకో తెలియడంలేదు. మీరు చెబితే కారణం తెలుసుకుందామని" అని కళ్ళు తుడుచుకున్నాడు స్వామి.
మీనాక్షి ఆశ్చర్యంగా "మీరు....మీరు....ఏడుస్తున్నారా?" అంది.
"ఏం__నేను మనిషినికానా?" అన్నాడు స్వామి.
"మీరు మనిషి కాదు__భగవంతుడు" అంది మీనాక్షి.
"అవును__నా పేరు సీతారామస్వామి. ఆ రాముడిలాంటిదే నా కథ" అన్నాడు స్వామి.
రాముడికి లక్ష్యముంది- ఆ లక్ష్యసిద్ది కోసం భార్యను కోల్పోయాడతను. స్వామికీ లక్ష్యముంది- ఆ లక్ష్యసిద్ది జరిగేవరకూ భార్య గురించి ఆలోచించే అవకాశం లేదు.
"మనం మళ్ళీ కలుసుకుంటామా?" అంది మీనాక్షి.
"సినిమాలు చూడకపోయినా ఇది సినిమా డైలాగులాగే ఉంది నాకు" అన్నాడు స్వామి నవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తూ.
"ఇది సినిమా అయిపోయినా బాగుండును. డైరెక్టరు మనని కలిపి ఉండేవాడు."
స్వామి నవ్వి- "నిజ జీవితాన్ని క్లుప్తంగా మూడు గంటల్లో చూపించేదే సినిమా__మనం మళ్ళీ కలుసుకుంటామని నాకు అనిపిస్తోంది" అన్నాడు.
"ఇదీ సినిమా డైలాగే!" అంది మీనాక్షి నవ్వడానికి ప్రయత్నిస్తూ.
స్వామి ఒకడుగు ముందుకు వేశాడు. అప్పుడే అతనికి అక్కడున్న కుక్క కనిపించింది. భయంగా దానివంక చూశాడతను. అయితే కుక్క మాత్రం అతని వంక కౄరంగా చూడడం లేదు. ఆ క్షణంలో అతను మీనాక్షి నేమిచేసినా తను కలుగజేసుకోననడానికి సూచనగానో, లేక అతనిపై తనకేర్పడిన నమ్మకానికి సూచనగానో అది రెండు కళ్ళూ మూసుకుంది.
అయినా స్వామి ఇంకో అడుగు ముందుకు వేయలేదు. పైగా వెనకడుగు వేసి ప్రిన్సిపాలుగారిని కలుసుకున్నాడు.
"మిస్టర్ స్వామీ! నిన్ను నేను మరిచిపోలేను. రానున్న తరంలో కూడా మంచివాళ్ళుంటారన్న నమ్మకాన్ని నాక్కలిగించావు. అవకాశాలు వచ్చినా ఒక్కసారి కూడా నువ్వు పొరపాటు చేయలేదు. నేను నీకు కాపలాగా ఉంచిన కుక్క ఒక్కసారి కూడా మొరగలేదు. అయితే ఒకవిషయం గుర్తుంచుకో. నా కుక్క నాతో వచ్చేస్తుంది. కాని అది నీకు కాపలాగా ఉందన్న విషయాన్ని ఎన్నడూ మరువకు. అదే భ్రమలో ఉంటూ నీ జీవితాన్ని నడిపించుకో. నిజాయితీగా ఉండడానికీ, తప్పులు చేయకపోవడానికీ కుక్క కాపలా అవసరం లేకుండా జీవించు. తప్పక వృద్ధిలోకి వస్తావు" అన్నాడు రుద్రరాజు.
6
స్వామి పరీక్షలో యూనివర్సిటీకి ఫస్టుగా వచ్చాడు. అదేసమయంలో అతను అయ్యేయస్ లో కూడా సెలక్టయ్యాడు. రుద్రరాజుగారికా విషయాన్ని రాస్తే ఆయన అతన్ని అభినందిస్తూ ఉత్తరం రాశాడు__"జియోఫిజిక్స్ లో డిగ్రీ తీసుకుని అయ్యేయస్ ఆఫీసరు నవ్వాలనుకుంటే నేను హర్షించలేను. దేశం నీకిచ్చిన శిక్షణ, ఆ శిక్షణ గురించి చేసిన ఖర్చూ ఆ విధంగా వృధా అయినట్లే గదా! ఏ సబ్జక్టు చదివానో దానికి పూర్తి న్యాయం చేకూర్చు. దానికే అంటి పెట్టుకుని ఉండు. నేను నిన్నాపలేను, శాసించలేను. కాని ఆవేదనతో కూడిన నా సలహా ఇది...."
స్వామి ఆ ఉత్తరం చదువుకున్నాక అయ్యేయస్ గురించి మరిచిపోయాడు. అతను తన ప్రొఫెసరు దగ్గర రీసెర్చిలో చేరాడు. రీసెర్చి సమయంలో అతనికి స్కాలర్ షిప్ వచ్చేది. ఆ మొత్తాన్ని పొదుపుగా వాడుకుంటూ అందులో కొంత తల్లిదండ్రులకు కూడా పంపిస్తూండేవాడతను.
స్వామి రీసెర్చిలో చేరిన పది నెలలకు అతనికి అమెరికాలో పై చదువులు చదివే అవకాశం వచ్చింది. స్వామి ప్రొఫెసరు కూడా ఇండియాలో రీసెర్చి కట్టిపెట్టి ఫారిన్ వెళ్ళిపొమ్మని అతనికి సలహా ఇచ్చాడు. స్వామి ఈ విషయమై ప్రిన్సిపాలు కుత్తరం రాసి తన ఇంటికి కూడా వెళ్ళాడు. తండ్రి స్వామి ప్రగతి చూసి చాలా ఆనందించి__"ఇంత గొప్పవాడివివై పోతున్న నీకు నేను తండ్రినేనా అని అనుమాన మొస్తోందిరా?" అన్నాడు.
"నువ్వు నా కడుపున బిడ్డవని నమ్మలేకపోతున్నాన్రా!" అంది తల్లి.
"ఎలా అనుకోగలమే__కనిపారేశాం కాని, వీడి గురించి ఏం చేశాం మనం? వీడు మనింట్లోనే ఉండి ఉంటే మిగతావాళ్ళకు లాగానే వీడూ ఉండును" అన్నాడు స్వామి తండ్రి.
స్వామికి ఇద్దరు అన్నలు, ముగ్గురు చెల్లెళ్ళు, ఇద్దరు తమ్ముళ్ళు ఉన్నారు. స్వామి అన్నలిద్దరూ చిన్న చిన్న చదువులతో ఆగిపోయి, బాగా చిన్న ఉద్యోగాలు చేసుకుంటున్నారు. వాళ్ళిద్దరికీ పెళ్ళిళ్ళయ్యాయి. వాళ్ళు సంపాదించేది వాళ్ళ సంసారానికే చాలదు. ఇద్దరు చెల్లెళ్ళిప్పుడు పెళ్ళికి సిద్ధంగా ఉన్నారు. తమ్ముళ్ళిద్దరికీ చదువులు బాగా వస్తున్నాయి కాని, చదివించగలనన్న ధైర్యం స్వామి తండ్రికి లేదు. ఇంటి పరిస్థితులు చూస్తే స్వామికి ఆవేశంలాంటిది కలిగింది. ఫారిన్ వెళ్ళడానికి ప్రస్తుతం అయిదారు వేలకు పైగా రొక్కం కావాలి. ఆ విషయమై తండ్రితో మాట్లాడదామని అతను వచ్చాడు. కానీ ఇంటికి వచ్చి చూస్తే అతనికి కొత్తరకం ఆవేశం కలిగి__తక్షణం ఏదైనా ఉద్యోగంలో చేరి తనవాళ్ళందర్నీ పోషించాలన్న కోరిక కలిగింది. తనవాళ్ళంతా ఇలాంటి దశలో ఉండగా కేవలం తన భవిష్యత్తు గురించే ఆలోచించడం స్వార్ధమనిపించుకుంటుందని అతనికి తోచింది. |
25,742 |
నాగమ్మ ఓ క్షణం ఉలిక్కిపడింది. తిరిగి అంతలోనే సర్దుకుంది. ఒకింతసేపు ఆలోచిస్తూండిపోయింది. "పోనీ ఇన్నాళ్లు అని మీరు నిర్దుష్టంగా చెప్పగలిగితే, అన్నాళ్ళు తప్పించుకునేందుకు ఏదో ఉపాయం ఆలోచిస్తాను..." ఆమె మీద మరింత ఒత్తిడి తెచ్చే ప్రయత్నం చేసాడు అర్జునరావు. ఆమెలో ఆందోళన అధికమయిపోయింది. ఆలోచనలు మందగించిపోసాగాయి. "మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టాలని కాదు నా ఉద్దేశం- మన ప్రయత్నాలు నాయకిలో అనుమానాల్ని రేకెత్తిస్తే...? మన ఇన్ టెక్షన్ తప్పక ఆ పనిచేస్తుందేమోనని భయంగా వుంది. నాకు ఏం చేయాలో పాలు పోవడం లేదు..." నాగమ్మ మెదడు పనిచేయడం ఆగిపోయింది. "మన ప్రవర్తన అసంగతమయితే... ఆమె అనుమానాలకి బలంగా చేకూర్చితే... మన ప్రయత్నమంతా వృధా కాదా? నేనన్నానని కాదు. మీరు ఆలోచించండి. ఆపైన మీరేం చేయమంటే అదే చేస్తాను..." మిగిలిన ఆమె కొద్దిపాటి ఆలోచనలకి చెద పట్టించాడు అర్జునరావు. అప్పుడు ప్రారంభమయ్యాయి ఆమెలో తొందరపాటు, ఆందోళన, అశాంతి. "ఏ విషయంలోనైనా నిర్ణయాలు త్వరగా తీసుకోవడం చాలా మంచిది. మీకు చెప్పేంతవాడ్ని కాదు. అలా అని చూస్తూ వూరుకోలేను..." ఆమెలోని జడ్జిమెంట్ నశించడం ప్రారంభమైంది. "మరి నే వస్తాను. ఇక్కడి నుండి త్వరగా బయటపడి మీ మాటను దక్కించాలి..." అంటూనే వేగంగా బయటకు నడిచాడు అర్జునరావు. అతనికిప్పుడు ఆనందంగా వుంది. తన పథకం సానుకూలపడుతుందనే పూర్తి నమ్మకం కుదిరింది. తన కోసమే ఎదురుచూస్తున్న పీటర్, సెక్రటరీలను చేరుకుని ధైర్యంగా వారికేసి చూశాడు. ఆ వెంటనే సెక్రటరీ సామంత్ ఫైల్ తీసుకొని నాగమ్మ గదికేసి నడిచాడు.
* * * *
సాయంత్రం ఆరుగంటలకు నరసింహం పోలీస్ స్టేషన్ బయటికొచ్చి మోటార్ బైక్ ఎక్కాడు. ఆ వెంటనే అది నేరుగా స్టీఫెన్స్ స్ట్రీట్ కేసి దూసుకుపోసాగింది.
* * * *
"అయ్యా... తమరి రంగ ప్రవేశం దగ్గరపడింది. రెండు మూడు రోజుల్లోనే తమర్ని నాగమ్మగారి ముందుంచబోతున్నాం. అప్రమత్తంగా ఉండాలి. ఏ మాత్రం నిర్లక్ష్యంగా వ్యవహరించినా నా పని పీటర్ సాబ్ పడతాడు. పీటర్ సాబ్ పని అర్జునరావు సాబ్ పడతాడు. అర్జునరావు సాబ్ పని నాగమ్మగారు పడతారు. అలా అని లింక్ అయిపోలేదు. నీ పని కూడా..." కనకారావు షేవింగ్ చేసుకుంటున్న సామంత్ కేసి చూస్తూ అన్నాడు. సామంత్ చేస్తున్న పనిని ఓ క్షణం ఆపి కనకారావు కేసి చూస్తూ "నీలా నేను వెర్రివాడ్ని కాదు- వెంగళప్పను అంతకంటే కాదు. నా వ్యవహారం వదిలేసి ముందుగా నీ వ్యవహారం చూసుకో..." అన్నాడు తిరిగి పనిలోకి వెళ్తూ.
* * * *
నరసింహం బులెట్ మోటార్ బైక్ స్టీఫెన్స్ స్ట్రీట్ మలుపు తిరిగింది. అతను హుషారుగా వున్నాడు. తనకు లభించబోయే స్వర్గాన్ని తలుచుకొని మురిసిపోతున్నాడు. అతని కళ్ళకిప్పుడు మధుమతి తప్ప మరెవరూ కనిపించడం లేదు. మధుమతి ఉంటున్న బిల్డింగ్ తప్ప మరేది కనిపించడం లేదు. పోలీస్ స్టేషన్ లో కానిస్టేబుల్ సత్యం మాత్రం ఏదో ప్రమాదాన్ని శంకిస్తున్నాడు. నరసింహం మోటార్ బైక్ ఆరవ నెంబర్ ఇంటి ముందు ఆగింది. అతను బైక్ దిగి దానికి స్టాండ్ వేసి గేటు వేపు నడిచాడు. సరిగ్గా అప్పుడే పక్కింటి తలుపులు ఎందుకో తెరుచుకున్నాయి. తెరుచుకున్న ఆ తలుపుల వెనుక నుంచి ఓ నడి వయస్కుడు బయటకు వచ్చి ద్వారబంధానికి ప్రక్కనే వున్న పోస్ట్ బాక్స్ ని తెరిచి, తనకు వచ్చిన ఉత్తరాల్ని తీసుకొని లోపలకు వెళ్ళబోతూ అలవోకగా ప్రక్కింటివైపు చూసాడు. అప్పుడే మోటార్ బైక్ ని లోపలకు తీసుకువెళుతున్న నరసింహం ఆయన దృష్టిలో పడ్డాడు. అతను ఒకింత ఆశ్చర్యపోయాడు. ఆ తరువాత తలను ఆడిస్తూ లోపలకు వెళ్ళిపోయి తలుపులు వేసుకున్నాడు. నరసింహం ఇంజన్ ఆఫ్ చేసి, స్టాండ్ వేసి ఓసారి రెండువేపులకు చూసాడు ఓరగా, ఎవరూ కనిపించలేదు. తిన్నగా ప్రధాన ద్వారం కేసి నడిచాడు. అప్పుడే ఆరోనెంబరు ఇంటికి ఎదురుగా వున్న ఇంట్లో ఫోన్ మ్రోగింది. ఆ ఇంట్లో వుంటున్న యువతి ఫోన్ ఎత్తి ఏదో విని ఆశ్చర్యపోయి వెంటనే ఫోన్ పెట్టేసి హడావిడిగా బయటకు వచ్చి నలువేపులకు చూసింది. అప్పుడే నరసింహం ఆమె దృష్టిలో పడ్డాడు. నిజానికి ఆమె మరేదో పనిమీద ఇంట్లోంచి బయటకు వచ్చింది. సరిగ్గా అప్పుడే నరసింహం ఆమె దృష్టిలో పడ్డాడు. నరసింహం తనకు క్రితం రోజు మధుమతి ఇచ్చిన కీస్ తో డోర్ లాక్ ని తెరిచేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాడు. ఆమె మరోసారి అటూ ఇటూ చూసి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. లోపల వున్న మధుమతి ఫోన్ పెట్టేసి, చిన్నగా నవ్వుకొని డ్రెస్సింగ్ రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోయింది. ఆమెకు బద్ధకంగా వుంది. అందుకే క్రింద తలుపులు తీసే ప్రయత్నం చేయలేదు. ఆమెకు తెలుసు. నరసింహం తన దగ్గరున్న కీతో తలుపులు బయట నుంచి తెరుచుకుని లోపలకు వస్తాడని.
* * * *
"కుర్రాడు చాలా మంచివాడు. ఏ దురలవాట్లు లేవు. ఆటోమొబైల్ ఇంజనీరింగ్ లో గోల్డ్ మెడలిస్ట్. ఏ వెహికల్ నైనా క్షణాల్లో బాగు చేయగల ప్రాక్టికాలిటీ కూడా వుంది. తాను సొంతంగా ఎక్కువ మైలేజీ యిచ్చే పెట్రోల్ ఇంజన్ కనిపెట్టే ప్రయత్నంలో వున్నాడు. వీటన్నింటిని మించి బహు అందగాడు. కాని..." సెక్రటరీ చెప్పటం ఆపి సందేహంగా నాగమ్మకేసి చూసాడు. "చెప్పు..." అందామె అన్యమనస్కురాలై. "అతని వెనుక చిల్లిగవ్వ ఆస్థి లేదు. నా అన్నవాళ్ళు ఎవరూ లేరు. అమ్మ లేదు- నాన్న లేడు- తోడబుట్టినవాళ్ళు అసలే లేరు. ఒంటరివాడు. అందుకే అతను జనంతో అంతగా కలవడు. ఎప్పుడూ యంత్రాల మధ్యే వుంటాడు. అతని జీవితంలో ఎక్కువ భాగం ప్రాణంలేని యంత్రాలకు ప్రాణం పోసేందుకు, వాటిని ఆధునీకరించేందుకే ప్రయత్నిస్తుంటాడు..." |
25,743 |
"ఎక్కింది నీకు" అంతే బింకంగా అన్నాడు సూరి. "ఇప్పుడు నాకు నీ కారు కీస్ ఎలాగూ అవసరంలేదు కాబట్టి, మిగిలిన ఆ కిస్ సంగతి ఆలోచిద్దాం...
"సూరీ...." శౌరి చేయి గాలిలోకి లేచింది.
ఆదిత్య అడ్డం పడ్డాడు. "శౌరీ....ప్లీజ్..." శౌరి చేతిని పట్టుకుని అభ్యర్ధనగా చూశాడు ఆదిత్య.
సూరి ఆగలేదు. వేగంగా ప్రబంధని సమీపించాడు. "నువ్వేమంటావ్ మిస్ ప్రబంధా? ముఖ్యమంత్రి కూతురుగా నువ్వు రాజసాన్ని ప్రదర్శిస్తావా? లేక మాట నిలబెట్టుకునే యువతిగా ఆదిత్యకి ముద్దు పెడతావా?"
ఏ యువతికీ ఎదురుకాకూడని పరీక్ష అది! అది అహమో లేక ఇందాకటి ఓటమి మూలంగా కలిగిన కలవరపాటో, అదీ కానినాడు ఇంతమంది విద్యార్ధుల ముందు ఇప్పుడెదుర్కుంటున్న స్థితికి బిడియమో- ఆమె కళ్ళలో నీళ్ళు గిర్రున తిరుగుతున్నాయి.
"మన స్టూడెంట్సంతా చాలా ఆసక్తిగా చూస్తున్నారు. డిసైడ్ యువర్ సెల్ఫ్."
"ఓకే..." ప్రబంధ స్థిరంగా అంది తల వంచుకునే "నేను మాట తప్పను. ఐయామ్ ప్రిపేర్డ్ ఫరిట్."
తలపైకెత్తి చూసింది నెమ్మదిగా.
ఆదిత్య లేడు.
అటూ ఇటూ దిక్కులు చూశారంతా.
ఆదిత్య అదృశ్యమైపోయాడు.
శృతిమించిన చైతన్యంతో వందలకొద్దీ విద్యార్ధులు ఉత్తేజంగా ఎదురుచూస్తున్న సన్నివేశంలో తను పాత్రకాలేక, పురివిప్పి ఆడే ఓ అహంకారానికి ఉరిశిక్ష వేసినట్టు వున్నట్టుండి అంతర్దానమైపోయాడు.
"నిన్ను గెలిచిన ఆదిత్య తన సంస్కారంతో కూడా నీ అహంకారంపైన విజయం సాధించాడు ప్రబంధా! గుడ్ లక్!"
ఇది గాయపరిచింది శౌరిని మాత్రమే కాదు- ప్రబంధని కూడా.
అన్ని వందలమంది విద్యార్దులలో ప్రబంధని చూసి జాలిగా కలవర పడింది ఒకే ఒక్క వ్యక్తి.
ఆమె ప్రణయ అదే యూనివర్శిటీలో ఎకనమిక్స్ పీజీ చేస్తున్న ఓ విద్యార్ధిని.
"ఏమిటలా పారిపోయావ్?"
ఇంట్లో అడుగుపెడుతూనే ఆదిత్య నడిగాడు సూరి.
గెలిచిన ఉత్సాహంలో సూరి బాగా తాగాడు. తాగి సరాసరి ఆదిత్య దగ్గరికి వచ్చాడు.
లోపల అనిత వంట చేస్తూంది.
లక్ష్మమ్మ అప్పుడప్పుడూ దగ్గుతున్న చప్పుడు అస్పష్టంగా బయటి గదిలోకి వినిపిస్తూంది.
"ఇట్సే మార్వలస్ శౌరి యూనివర్శిటీలో ఇక తలెత్తుకోలేడు." సూరిలో పట్టలేని ఆనందం.
"యూ హావ్ బికమ్ హీరో ఆఫ్ అవర్ యూనివర్శిటీ!"
ఆదిత్యలో చలనంలేదు.
తల వంచుకుని నేలకేసి చూస్తుంటే ఒళ్ళు మండిపోయిందేమో "గర్వంగా తలెత్తుకోలేక ఆ నేల చూపులేమిటి?"
"సూరీ!" నిర్లిప్తంగా అన్నాడు ఆదిత్య. "నీ గెలుపుని నీవు కోరుకోవడం తప్పుకాదు. ఆ గెలుపు మరొకరి అభిమానాన్ని దెబ్బకొట్టేదిగా మార్చుకోవాలనుకోవడం దారుణం!"
ఏ విషయం గురించి ఆదిత్య అంతగా కలతచెందుతున్నదీ అర్ధమై పోయింది.
అంతర్ముఖుడిలా బ్రతకడమే అలవాటైన ఆదిత్య తన విజయానికి పొంగిపోలేదు కాని సూరి తనకి ముందే చెప్పని షరతు గురించి చాలా సీరియస్ గా ఆలోచిస్తున్నాడు.
"నీ ఆలోచనల్ని నేను అర్ధం చేసుకుంటున్నాను ఆదిత్యా! వయసులోవున్న ఒక గొప్పింటి అమ్మాయిని అలా కించపరచడం నా అభిమతం కాదు. అసలు నా ఆలోచన అది కానే కాదు. బహుశా అంతదాకా వస్తే నేనే అద్దం పడేవాడినేమో కూడా."
"అసలు ఆ స్థితిదాకా డ్రైవ్ చేయాలనుకోవడం కూడా నేరమే."
"కాదనను కాని, అక్కడ నేను కోరింది ఆమె అహాన్ని చల్లార్చడం."
"దానివలన చల్లారదు. ఏ ఆడపిల్లయినా అక్కడే అతిగా గాయపడుతుంది."
"నీ అనాలిసిస్ కి నా జోహార్లు కాని ఒక్క విషయం గుర్తుంచుకో. పందేనికి ముందుగా సిద్దపడింది తను. నేను కాదు. నీకు ముద్దిమ్మని ముందు అడిగింది నేను కాదు. నేను కారు డ్రైవర్ ని కావాలని ఆమె కండిషన్ పెట్టాకనే ఇలాంటి షరతుకి నేను సిద్దపడింది." ఆదిత్యని ఆప్యాయంగా భుజంమీద తడుతూ అన్నాడు. "మనం గెలిచాం కాబట్టి, గెలిచాక ఆమెను నలుగురిముందూ నిలదీశాను కాబట్టి నువ్వలా రియాక్ట్ అవుతున్నావు. ఒకవేళ మనం ఓడితే శౌరి ఎంత రాద్దాంతం చేసేదీ నువ్వూహించలేవు. వెల్! ఇదంతా జరిగాక నేను సంతృప్తి పడుతున్నది ఒక్కదానికే. ఒక సమస్య నన్ను కంగారుపెట్టినా కాకతాళీయంగా నువ్వు ప్రొజెక్టయ్యావు."
"ఐ డోంట్ థింక్ సో..." తన పనేదో తను చేసుకుపోయే ఆదిత్యకిదంతా ఆనందంగా లేదు. "దీనివలన మనం కొందరికి శత్రువులమయ్యాం."
"నాన్సెన్స్!" ఖండించాడు సూరి. "ఒకటి రెండు రోజుల్లో శౌరి కూడా సర్దుకుపోతాడు చూస్తుండు."
"సర్దుకుపోవాలి అంటే ప్రబంధని పర్సనల్ గా మీటవ్వాలి సూరీ. అహంకారి అయితేనేం? చాలా తెలివిగల అమ్మాయి మాగ్నానిమస్."
"ఐ కంగ్రాచ్యులేట్యూ!"
"దేనికి?"
"జీవితంలో తొలిసారి ఓ అమ్మాయి గురించి ఆలోచిస్తున్నందుకు."
* * *
ఇక్కడ చర్చ చాలా యధాలాపంగా జరిగినా, ఆ మరుసటిరోజు ఈ వార్త ఓ దినపత్రికలో ప్రచురితం కావడంతో అది ముఖ్యమంత్రి వాసుదేవరావు దృష్టిని ఆకర్షించింది. |
25,744 | "మీరు అనూరాధ బంధువులా?" అడిగిందో స్త్రీని.
"అత్తగార్ని" అందావిడ.
"పిల్లల్ని తీసుకెళ్ళి పక్కగదిలో కూర్చోండి. తరువాత పిలుస్తాను" అంటూ ఆవిణ్ణి పంపేసింది. సర్కిల్ దగ్గరకొచ్చాడు.
"హత్యాయుధం దొరికిందా?" అని అడిగింది.
"లేదు మాడమ్! అంతా వెతికాం. బహుశా తీసుకెళ్ళి ఎక్కడైనా పారేసి వుండాలి. త్వరలో తెలుసుకుంటాను".
"ఇంట్లో ఎవరూ లేరా?"
"ఆమే, పిల్లలూ మాత్రం ఉంటారట. భర్తనించి విడిగా వచ్చేసిందట. అతడు ఈ ఊళ్ళోనే ఉంటాడు. అప్పుడప్పుడు వచ్చి వేధించి డబ్బు పట్టుకు పోతాడట. ఈ రోజు ఉదయం కూడా రావడం పక్కవాళ్ళు చూశారు. ఉదయం పిల్లల్ని మామూలుగానే స్కూల్ కి పంపింది. ప్రతి రోజు ఆఫీసుకి వెళ్ళేటప్పుడు తాళాలు పక్కవాళ్ళింట్లో ఇచ్చి వెళుతుందట. ఈ రోజు ఎంతకీ రాకపోతే ఆఫీసుకి వెళ్ళలేదేమో కనుక్కుంధామని వచ్చిందావిడ. అప్పటికే ఆ ఘోరం జరిగిపోయింది. వెంటనే పోలీసులకి ఫోన్ చేశారు"
"ఉత్తరం ఏదీ?" అడిగింది వైజయంతి. అతడు జేబులోంచి బరువైన కవరు తీసి అందించాడు. అక్కడ చదవడం ఇష్టంలేనట్టు తీసి జేబులో పెట్టుకుంది. "ఈమె భర్త ఎక్కడ వున్నాడు?"
"మేము వెళ్ళేసరికి వాళ్ళింట్లో వున్నాడు. అప్పటికే డోసుమీదుండి నాకేం తెలియదని బుకాయిస్తున్నాడు. ప్రస్తుతం స్టేషనులో వున్నాడు".
"శవాన్ని పోస్టుమార్టానికి పంపాక అక్కడికే రండి నేను అతడితో మాట్లాడాలి".
"యస్ మాడమ్!" అతడు హడావుడిగా బయటకు వెళ్ళాడు.
పిల్లలిద్దరూ పోలీసాఫీసర్ని చూసి కొద్దిగా జంకారు.
మరో సమయంలో అయితే సివిల్ డ్రస్ లో వాళ్ళను ఆప్యాయంగా దగ్గరకు తీసుకునేది. వాళ్ళనిలాంటి స్థితిలో చూడాల్సి వస్తుందని ఆమె కలలో కూడా ఊహించలేదు. అనూరాధని కలవడానికి తనెప్పుడూ ప్రయత్నం చెయ్యకపోవడం పెద్ద పొరపాటేమో!
"నేను మీ ఆంటీని ఇక్కడున్నారని నాకు తెలియదు. తెలిస్తే ముందుగానే వచ్చేదాన్ని" అంటూ చిన్నదాన్ని దగ్గరకు తీసుకుంది.
"మీరేనా వైజయంతి ఆంటీ! అమ్మ ఎప్పుడూ చెపుతుండేది" అంది మల్లిక.
* * *
వైజయంతి స్టేషన్ లో కూర్చుని ముందుగా ఉత్తరం విప్పింది. చాలా పెద్ద ఉత్తరమే అది. అనూరాధ భార్గావికి వ్రాసిన ఉత్తరం. 'అయితే వాళ్ళిద్దరి మధ్యా ఉత్తర ప్రత్యుత్తరాలు జరిగేవన్నమాట' అనుకుంది వైజయంతి.
ఉత్తరం చదవటం ప్రారంభించింది.
"భార్గవీ-"
కెలీడోస్కోప్ చదువుతున్నంత సేపూ ఆకృతులు మారుతుంటాయి. తరచి చూసినకొద్దీ స్త్రీల జీవిత గతులూ అంతేనేమో! మనిషిని దేవుడు మరబొమ్మలా ఆడిస్తాడు-స్త్రీని పురుషుడు మట్టిబొమ్మలా ఆడిస్తాడు' అన్నమాట ఎంత వాస్తవం!
చిన్నప్పుడు థామస్ హార్టీ 'టెస్' గురించి ఎంత జాలిపడేవాళ్ళమో మిచెల్ 'స్మార్లెట్ ఓహోరా' గురించి జాలితో పాటు ఆరాధనా భావం కూడా వుండేది. ప్రవాహంతో పాటు కొట్టుకుపోవడం సుఖం, ఆనందదాయకం కూడా (?) కాని చదువు నేర్పిన సంస్కారం, ధైర్యం ఏటికి ఎదురీదేలా చేస్తాయొకసారి. అందులో కష్టముందని తెలిసినా ఈధక తప్పదు.
భార్గవీ!
నీకంతకుముందో ఉత్తరం వ్రాశాను. ఆ తరువాత నా జీవితం చాలా మలుపులు తిరిగింది. భర్తను వదలి విడిగా వచ్చేశాను.
మనందరం కలుసుకునే రోజు దగ్గర కొస్తోందంటే మీరంతా చాలా ఉత్సాహంగా వుంటారు. కాని నాలోనే సందిగ్ధం! మనసు విప్పి అక్కడ మాట్లాడలేనేమోనని భయం. కనీసం నీకయినా నా గురించి తెలిస్తే ఆ సమయంలో నన్నాదుకుంటావని ఆశ.
నిజంగా ఈనాటి పరిస్థితి తెలిస్తే బాధపడడం మానేసి బహుశా అందరిలా అసహ్యించుకుంటావేమో! ఇంత ఉపోద్ఘాతం ఎందుకో వివరిస్తాను. నిజం నీకు విప్పి చెప్పానన్న తృప్తి నాకుంటుంది.
ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్న భర్త ఆదరణా, ఆప్యాయతా రుచి చూడకుండానే అణగిపోయినప్పుడు ఎంతగా కుమిలిపోయానో నీకు ముందుగానే వ్రాశాను. ఒక ప్రక్క ఏదో సాధించాలన్న తపనా, మరోపక్క ఏదీచేయలేని అసహాయతా. నా జీవితం రసదాయకం అయ్యే మార్గం వేరే లేదని తెలిశాక నన్ను నేను అభివృద్ధి పరచుకోవడానికి కంకణం కట్టుకున్నాను. వ్రాసిన ప్రతి పరీక్షా పాసయ్యాను. ఆశ నిరాశలమధ్య కొట్టుమిట్టాడుతున్నప్పుడే నాకు సుభాష్ పరిచయమయ్యాడు. సుభాష్ అంటే ఓ చైతన్య స్రవంతి. గలగలపారే సెలయేరు. అతడి జీవితం సుఖమయం చేయడానికి అతడు సిద్దపడ్డాడు. నా పిల్లలకు తండ్రిగా నిలబడతానని ప్రామిస్ చేశాడు. అన్నమాట నిలబెట్టుకుంటాడనే ధైర్యంవున్నా, ఉజ్జ్వల భవిష్యత్తున్న అతడి చైతన్యాన్ని మంచుగడ్డలా మార్చేస్తానేమోనన్న భయంతో దూరం చూసుకున్నాను.
ఇంట్లో బరువులూ, బాధ్యతలూ ఒక్కదాన్నే మొయ్యలేక ధైర్యంగా బయటకు వచ్చేశాను. ప్రతిరోజూ, ప్రతిక్షణం అనుభవించే సాధింపు తగ్గింది. (అప్పుడప్పుడూ ఉధృతంగా వచ్చి పడుతుందనుకో) ఈ ఇంటికి వచ్చాకే నాకు పరిచయమయ్యాడు విశ్వం. మర్చిపోయిన మధురవాణినీ, ఊర్వశినీ మరోసారి గుర్తుచేశాడు. భావావేశ సంభాషణలతో, చర్చలతో రోజులు సార్ధకం చెసుకుంటున్నానన్న భావం కలిగించాడు.
అయితే ఇప్పుడు మరోరకం సమస్య వచ్చిపడింది. విశ్వం నేనంటే తలమునకలయ్యే ప్రేమలో పడిపోయాడు. అతడికి పెళ్ళయింది. పిల్లలున్నారు. కాని రసహీనమయిన తన జీవితంలో ప్రేమ వాహినిలా నేను ప్రవేశించానంటాడు.
కొద్దిరోజులకే అతడిలోనే మార్పు వస్తుందనుకున్నాను. కాని రోజురోజుకీ ఆ పిచ్చి పెరుగుతోందే తప్ప తరగడంలేదు. అతడితో శారీరక సంబంధం కూడా పెట్టుకున్నాను. ఆ కోరిక కూడా తీరిపోతే నా మీద ప్రేమ కొంతయినా తగ్గుతుందని ఆశపడ్డాను. కాని ఏళ్ళు గడిచినా అతనిలో ఆరాధనా, అవ్యాజ్యమైన ప్రేమ తరగడంలేదు. ఈ ఉన్మాదవస్థనించి బయటపడలేకపోతున్నాడు. అదే నా బాధ. నా కతడంటే ఇష్టమే. ఓ ప్రాణ స్నేహితుడిగా అభిమనమేగాని సుభాష్ లా అతడు నా మనసుని ఆక్రమించలేకపోతున్నాడు. నా స్వార్ధమే అనుకో - విశ్వం ఆసరా లేకపోతే నేనేమయిపోతానో అని భయంగా వుంది. ఆ అవసరమే అతడిని దూరం చేసుకోనివ్వడంలేదు.
నా స్నేహితురాలివి కాబట్టి 'నువ్వే తప్పుచేయడం లేదు. నీ పరిస్థితులలాంటివి' అని సమర్ధిస్తావు. కాని భార్గవీ, విశ్వం ఎవరో తెలిస్తే అలా అనగలవా? అన్నీ చెప్పి ఈ నిజాన్ని దాచడం నా వల్లకాదు. విశ్వం విశాల భర్త. మన విశాల భర్త. ఏం ఇప్పుడు నన్ను అసహ్యించుకుంటున్నావు కదూ! అన్నింటికీ ఒక్కటే జవాబని ముందుగానే చెప్పాను గదా. 'అనుభవం ఆత్మ సదృశ్యం మాత్రమే'.
రేపు నలుగురం కలుసుకున్న వేళలో ఈ జీవిత సత్యాలన్నీ బయటపెట్టడం నావల్ల అవుతుందా? విశాల దగ్గర నేను సిగ్గుపడతాననీ, భయపడతాననీ నువ్వనుకుంటే అది పొరపాటు. ఆమెతో వాదించి ఆ తప్పు నాది కాదని నిరూపించుకోగలననే ధైర్యం నాకుంది. కానీ "ఇవన్నీ నలుగురిలో చెప్పుకోవాలా? నన్ను అవమానపర్చాలా?" అని విశాల నిలదీస్తే మాత్రం జవాబు చెప్పలేను.
నా భర్త ప్రవర్తన రోజురోజుకీ దిగజారిపోతోంది. నీకు 'పిక్చర్ ఆఫ్ డోరియన్ గ్రే' గుర్తుందా? చూడ్డానికి బాగానే వుంటాడు మోహన్ కూడా. అతడి ఆత్మే రోజురోజుకీ రాక్షసిలా మారుతోంది.
మన సమావేశానికి నేను రాలేకపోతే ఈ ఉత్తరం చూపించు. నా జీవితం నుంచి మీరంతా ఏం నేర్చుకుంటారో నాకు తెలియదు. మీ మీ అనుభవాల్లోంచి చూస్తే నా జీవితం ఒక్కో కోణంలో కనిపించవచ్చు.
నీ అనూరాధ".
ఉత్తరం చదవడం పూర్తి చేసి దానిమీద తేదీ చూసింది వైజయంతి. నెలరోజుల క్రితం నాటిదది. పోస్టుచేసే ఉద్దేశ్యం మార్చుకుందేమో అనూరాధ. కవరు తీసి చూసింది. అంటించి మళ్ళీ విప్పినట్లుంది. ఈ ఉత్తరం చదివి ఆవేశంలో హత్య చేశాడా మోహన్? అదే జరిగుండాలి. అందుకే ఉత్తరం టేబుల్ మీద కనిపించింది. పోస్టవలేదు.
వైజయంతి లాకప్ లోపల కెళ్ళింది. మోహన్ నిర్లిప్తంగా కూర్చున్నాడు. మనిషి అందంగానే వున్నాడు. తాగుడు అలవాటు బాగా వుందని చూడగానే తెలుస్తోంది. యవ్వనంలో చాలా ఆకర్షణీయంగా వుండేవాడేమో అందుకే రాధ అంత గుడ్డిగా ప్రేమించింది.
"నీ భార్య విడిగా ఎందుకు వెళ్ళిపోయింది?" అడిగింది వైజయంతి.
"మా వాళ్ళతో సరిపడక".
"మీ వాళ్ళతోనేనా! నీతో కూడానా!"
అతడు మాట్లాడలేదు. "సమాధానం చెప్పు" అరిచాడు సర్కిల్.
"ఆమెకు చాలా గర్వం - డబ్బు సంపాదిస్తున్నానని".
"నీకు ఉద్యోగం లేదా?" |
25,745 | "అలాగే"
ఈ కధను ఉహించని మలుపు తిప్పిన పందెం అది.
కిన్నెర అనే ఓ అందమైన ఆడపిల్ల కోసం లిప్తల్ని యుగాలుగా గడుపుతున్న రాఘవ అనే ఓ యువకుడిని ఇబ్బందుల్లోకి నెట్టే నిర్ణయం తీసుకున్నారు.
అది నిజానికి ఎవర్ని సమస్యల్లోకి నెట్టినాగాని, ఆ మరుసటి రోజే భారీ ఎత్తున పెళ్ళి జరిగిపోయింది కిన్నెర రాఘవలకు.
ఎంతయినా మగాడికి పిచ్చెక్కించే సౌందర్యం కిన్నేరధి! * * * *
రాత్రి తొమ్మిదిన్నర కావస్తున్నది.
పెళ్ళయిన మరుసటి రోజు కూడా చుట్టుపక్కల గ్రామాల నుంచి వచ్చిన జనానికి భారీగా భోజనాలు ఏర్పాటు చేస్తున్న వీర్రాజు- రాయుడిని పక్కనుంచుకుని అందర్నీ పరామర్శిస్తున్నాడు.
వీర్రాజులో యింత మార్పేమితో అర్ధం కానీ జనం ఉబ్బి తబ్బిబ్బయి పోతూ ఆయన్ని వేనోళ్ళ ప్రస్తుతిస్తుండగా--
మరో పక్క కిన్నేరకు శోభనం ఏర్పాట్లు జరిగాయి.
ముహూర్తానికి అరగంట ముందే పడక గదిలో సేటిలయిన రాఘవ ఖరీదయిన సినిమా సెట్టులాంటి గదిని, గత మెంత ఘనంగా జరిగిపోయిందో చాటిచెప్పే పందిరి మంచాన్ని, మంచం మీది మల్లెల సౌరభాన్ని పరిశీలిస్తూ పిచ్చెక్కినట్లు పోర్లుతున్నాడు.
ఇప్పటికి ఇంకా కలలా అనిపిస్తుంటే, అది కల కాదు నిజమే అనిపించుకోటానికి తొందరగా కిన్నెర గదిలోకి వస్తే బాగుణ్ను అని హైరానా పడిపోతున్నాడు.
సరిగ్గా అదే సమయంలో......
గదిలోకి పంపే ముందు కిన్నెరతో అప్పగింతల్లా కబుర్లు చెబుతుంది రాఘవ బామ్మ మాణిక్యమ్మ.
"వాడొట్టి గడుగ్గాయమ్మా! అందరి ముందూ ఏదో కొద్దిపాటి గంభిర్యాన్ని ప్రదర్శిస్తుంటాడు గాని ఆకతాయితనం జాస్తి అంతా వాళ్ళ తాతయ్య పోలికే. వేళకు అన్నం తినలనిపించినా అడగడు. ఆకలి జాస్తి అయాక అమాంతం మీదికి విరుచుకు పడతాడు. అంతెందుకు? నీతో పెళ్లి అనగానే భోజనం సైతం వంటపట్టనట్లు అన్నం మాని ఆకాశంలో చందమామని చూస్తూ రెండు రోజులు పిచ్చి పిచ్చిగా మాట్లాడేవాడు, సహజమే కదా! వయసు అలాంటిది మరి నేనేం చేసేదాన్ని? ఆ చందమామనే చూపిస్తూ వాడి చిన్నతనంలోలా గోరుముద్దలు తినిపించేదాన్ని. చెప్పకపోవడ మేమిటి?" ఓ రహస్యంలా అంది- "నా పెళ్ళయిన కొత్తలో వీళ్ళ తాతగారూ అంతే. వేళకు పడక గదిలోకి వెళ్ళకపొతే అంతెత్తు చిందులు తొక్కి తెల్లవార్లూ నేన్ను నిద్రపోనివ్వకపోవడమే నీకు విధించే శిక్షంటు వేగుచుక్క పొడిచేదాకా వెర్రి మొర్రి చేష్టలతో ఉపిరీ సలపనిచ్చేవారు కాదు. వీడు అలానే చేస్తాడని నేను ఎందుకంటున్నాను అంటే ఆ ఒడ్డు పొడవు, ఆ అల్లరి అంతా వాళ్ళ తాతగారిలాగే కాబట్టి." బామ్మ గొంతు అస్పష్టంగా వినిపిస్తుంటే వెర్రి ఆవేశంతో ఉగిపోతున్నాడు రాఘవ నిజంగానే.
"ఇంకాపేయవే!" అని అరిచేవాడే కాని, అది తొలిరాత్రి కావడంతో నలుగురూ నవ్విపోతారని ఆగిపోయాను.
"మహానుభావుడు!" మాణిక్యమ్మ వదిలిపెట్టలేదు. అణువంత సిగ్గుతో తలవంచుకు నిలబడ్డ కిన్నెరతో యింకా గతం చెప్పి కంగారు పుట్టిస్తుంది. "అంత ఆల్లరి చేసినా నేనంటే ఎంత ఇష్టమని! తెల్లావారేక నేను నిద్ర మొహంతో బయటికి వెళ్ళలేక నీరసంగా పడుకుంటే, 'మొద్దు నిద్రేమిటే' అని మా అత్త సాధించబోతుంటే , తల్లిమీద తిరగబడి 'ఈ నెల అంతా వంటా వార్పూ నువ్వే చూసుకో అంటూ దబాయించి మరీ నన్ను కాపాడేవారు. నీకు అత్త పోరు లేదు కాబట్టి అలాంటి పడదనుకో!"
"బామ్మగారు!" చేతి గడియారం చూసుకుంది మంగ. "ముహూర్తం దాటిపోతుంది."
పనిమనుషులు సైతం గడియారాలు చూసుకుంటూ పనుల గురించి అలోచిస్తుంటే చాలా మచ్చటపడిన మాణిక్యమ్మ "మిగతాది రేపు చెప్తాను కాని, యింక నువ్వు లోపలికి వెళ్ళమ్మా! ఏమిటో నాది ముసలి ప్రాణం. మహా అయితే నేను బ్రతికేది నెలలే కాబట్టి నువ్వు తొందరగా నాకు మని మనవడ్నిస్తే మావారి పేరు పెట్టుకుంటాను."
మొత్తానికి వదిలిపెట్టింది మాణిక్యమ్మ.
ముత్తయిదువులంతా కిన్నేరని లోపలికి పంపారు.
బిదియపు చూపులు సరళ రేఖల్లా కాక నేల వాలాయి. శ్వాస కోల్పోతున్న మనసు భాషను మరిచినట్టు నేత్రాల్ని అర్ధ నిమిలికాలుగా మార్చి గుండెలో సన్నని అలజడిని నింపింది.
ఏడి.......కనిపించడెం?
గడియపెట్టిన చప్పుడు ఉలికిపాటుగా వెనక్కి తిరిగింది.
తెల్లని బట్టల్లో వెన్నెల్ని ఒంటికి చుట్టుకున్నంత అందంగా నవ్వటం లేదు.
ఆమె ఏం జరుగుతున్నది ఆలోచించేలోగానే అం,అమాంతం పైకెత్తుకుని పక్క పైకి ఎత్తుకుపోయాడు.
అతని శ్వాస విప్లవ శంఖంలా వినిపిస్తుంటే అందోళనగా చూసింది కిన్నెర.
"ఐ లవ్యూ, కిన్నూ!"
పెదవులతో ఆమె ఆధారాన్ని నొక్కిపట్టి గొణుగుతున్నాడు.
అది ఉద్రేకం కాదు. ఉపిరి సలపనివ్వని ఉప్పెన.
కిన్నెర ఉక్కిరిబిక్కిరైపోతుంది. అది కూడా కాదు. ప్రపంచాన్నంత గెలిచినంత ఉన్మాదం లాంటి స్టితి ఆమెను చుట్టుముడుతుంది.
సరిగ్గా ఆ సమయంలో గుర్తుకొచ్చిందామెకు శత దినోత్సవం.
నూరు రోజుల తర్వాత తప్ప అతడికి తను వశం కాలేదు. రాఘవను గెలిపించి , తను ఓడిపోలేదు!
పట్టు సడలించుకోవాలని ప్రయత్నించింది కాని సాధ్యపడలేదు.
తన శక్తి చాలటం లేదో, లేక తన శరీరమే తనకు సహకరించడం లేదో ముందు అర్ధం కాలేదు.
ఇదేమిటి? స్వరాలు పలికే విపంచిలా తానింతగా స్పందించిపొతుందేం? ఇలా జరుగుతుందని తెలిసే భవ్య తనతో ఛాలెంజ్ చేసిందా?" ఈ ఆలోచన రాగానే శక్తిని కూడగట్టుకుంది.
సుతిమెత్తగా కాదు, చాలా బలంగా అతన్ని నెట్టి ముందు దూరం జరిగింది. వెనువెంటనే మంచం దిగిపోయింది.
"ఏమైంది?" ప్రత్యర్ధిని గెలిచే వేళ రిఫరి విజిల్ వేసి ఆపిన చూశాడు.
"ఏమైంది, కిన్నెరా?"
"సిగ్గు లేకపోతే సరి!"
"అర్ధం కానట్టు చూశాడు. "అంత సిగ్గుమాలిన పని నేనేం చేశాను?"
"జవాబు చెప్పలేకపోయింది. "మీరు మరీ అంత మోటుగా ప్రవర్తిస్తారేం?" |
25,746 | త్యాగతి: ఏమిటమ్మా బానిస, బానిసంటావు. ఏమిటా బానిసత్వం?
హేమ : బానిస కాక మా జీవితం ఏమిటి? తల్లిదండ్రుల ఒద్దికలో పెరుగుతుంటాము.
త్యాగతి : కాక స్వేచ్చగా పెరగాలనా?
హేమ : మాట కడ్డమురాకు. ఇంతట్లో పెళ్ళంటారు. వారు ఏర్పాటు చేసిన ఓ కుఱ్ఱవెధవనో, ముసలి వెధవనో పెళ్ళిచేసుకోవాలి. చెప్పిస్తున్న ఏదో చచ్చుచదువూ అంతటితో సమాప్తి. ఇక మొగుడు కుంక అధికారం ఆనాటినుంఛీ! వాడు గుమాస్తా అయితే ఈవిడ గుమాస్తా! వాడు ఉపాధ్యాయుడైతే, ఈవిడ ఉపాధ్యాయుని! వాడు ఎక్కడికన్నా తీసుకువెళ్తేవెళ్ళడం లేకపోతే పేడలా పడివుండడం. వాడు చస్తే ఈవిడ వెధవముండ! బోడిగుండూ! ఎవరికీ ఎదురు పోకూడదూ! పొద్దున్నే ఎవరి మొగమూ చూడకూదడూ! తెల్లబట్టలు! నగలులేని మోడు! వంటముండ, దాసీముండ! బోడిముండ.
త్యాగతి : అంత కోపమేమిటి?
హేమ : ఆడది వీధిముఖం చూడకూడదు. వీధిలోకి వస్తే ఆడది విచ్చలవిడిగా తిరిగేది! సినిమాకు వెళ్ళే ఆడది అయితే బరిమీద పడిందంటారు. ఒక్కర్తీ రైళ్ళలో ప్రయాణం చేయకూడదు! ఒకవేళ వెళ్ళినా , ఆడవాళ్ళ పెట్టెలో ప్రయాణం చేయాలి. అన్ని సౌకర్యాలూ మగవాళ్ళకా? మొదటి తరగతులూ, సభలకు వెళ్ళడం, వాహ్యాళులకు వెళ్ళడం, ఆటలపోటీ పందేలలో పాల్గోనడమూ! మొగుడనే రాక్షసుడే ఉంటే ఆటకట్టా?
త్యాగతి : ఏమి చెయ్యమంటావు?
హేమ : ఏమేమి చెయ్యాలో మీరు చెప్పరు. మీకు ఆడవాళ్ళ గొడవే అక్కర్లేదు. పెళ్లాలయితే కావాలేం!
త్యాగతి : మేము ఎంత జాగ్రత్తగా ఆలోచించి చెప్పినా పురుషులుగానే ఆలోచించి చెప్తాము కాదా!
హేమ : ఓహో ! ఏం గర్వమూ? ఏమి అహంభావమూ? అయితే,మీరు హరిజనులుకారు, హరిజనోద్యమంమీద మీ అభిప్రాయం యెందుకిస్తారు? ఎందుకయ్యా ఈ డాబులు మాట్లాడతావు?
త్యాగతి : హేమా ! నీకు కోపం వస్తే చెప్పలేను. కుర్రవాళ్ళు చదువుకొనే రోజుల్లో , వాళ్లకు వాళ్ళ ఇష్టం వచ్చిన స్వేఛ్చ వుందనా? వివాహ విషయంలో వాడిమాట సాగుతుందనా? వాడి ఉద్యోగం విషయమై కూడా వాడికి స్వేఛ్చ వుందనా?
హేమ : లేదయ్యా! అట్లాగే ఒప్పుకుందాము. కాని వాడికి మొదటి నుండీ వుండే స్వేఛ్చ ఆడవాళ్ళకి ఇవ్వద్దంటావా?
హేమ : నీ వాదనలన్నీ చక్కగానే వున్నాయి. ప్రాపంచికంగా ఆలోచిస్తే , నా స్వాతంత్ర్యం నువ్వు తీసుకోవాలంటే నేను నీకన్న బలహీనుణ్ణి కావాలికదా! ప్రకృతి విషయం ఆలోచిద్దాం. ప్రస్తుతం ఆడవాళ్ళు బలహీనులు. అన్ని దేశాల్లో ఉండే పురుషులుధర్మమో, న్యాయమో , మంచో, చెడ్దో ఆలోచించి స్త్రీలకు వారు కోరినవన్నీ ఇవ్వాలి. స్త్రీలు పురుషులు ఇష్టపడకపోతే ఒక్క స్వేఛ్చ తీసుకోలేరు. స్త్రీలకు దేహబలం తక్కువ, ఆవేశబలం ఎక్కువ. ఏ విషయంలోనైనా స్త్రీలు పురుషులకు లొజ్జు. వంట చేయడంలోనూ గొప్ప వంటవారు పురుషులే! సంగీతంలో ఆడవాళ్ళ గొంతు బాగుండవచ్చు గాని, పాండిత్యం గంభీరతా మగవాళ్ళదే. శాస్త్రజ్ఞానంలో ఎవ్వరో ఒక్క మదాంక్యూరీ తప్ప పుట్టింది. కవిత్వంలో మొల్లలూ, సాఫోలూ, పెరల్ బుక్కులు, తిక్కన్న , తియాక్రటీస్, ఆప్టన్ సిం క్లెయర్లు ముందు దివ్విటీముందు దీపాలు. రాజ్యాలు పాలించిన చక్రవర్తినులలో ఒక్కరుద్రాంబ తప్పితే, తక్కీనవాళ్ళ చరిత్ర జుగుప్సా కరము. అలాంటప్పుడు స్త్రీలుకోరేస్వేఛ్చ ఎందులో? ఇష్టం వచ్చిన పురుషునితో అవినీతిగా సంచరించడంలోనా? డబ్బుతగులబెట్టి మూడుకాయలూ, ఆరుపళ్ళుగా జీవితం పాడుచేసుకోవాలనా? ఏమిటీ ఆడవాళ్ళకు కావలసింది?
హేమ : అల్లామాట్లాడాలి. గోముఖవ్యాఘ్రం బయలుపడింది. రంగు పూసుకుంటేమాత్రం చిరుతపులి చుక్కలు పోతాయా? వ్రతం చేసే పెద్దపులి మాంసభక్షణ మానుతుందా? ఏమి చూచావు నువ్వు రష్యాలో ? దేశాలన్నీ తిరిగి ఏమిటి నువ్వు కనిపెట్టింది?
త్యాగతి : రష్యాలో నేను చూచిందా? స్త్రీలకు సమాన ఓటు ఉంది. స్త్రీలకు ఉద్యోగాలన్నింటిలోనూ సమనాదికారం ఉంది. బిడ్డలను పెంచే దాడి భవనాలు ఉన్నాయి. ప్రభుత్వోద్యోగాల్లో అడవాళ్ళెంతమందో ఉన్నారు. అన్ని వృత్తులలోను ఉన్నారు. వివాహం స్త్రీ రద్దు చేసుకోవచ్చు. పురుషుడు రద్దు చేసుకోవచ్చు. విచాహం రద్దు విషయంలో ఎవరి తప్పైతే , వారి మీద పిల్లల పెంపకం బాధ్యత ఎక్కువ పడుతుంది.
హేమ : ఆ రకంగా ప్రతి దేశంలోనూ వుంటే ఏం తప్పు వచ్చింది?
త్యాగతి: ఈ విషయంలో రెండు దృశ్యాలను గూర్చి నీకు వర్ణించి చెబుతాను. తర్వాత నీ అభిప్రాయం చెప్పు.
22
హేమ బావగారి దగ్గరగా జరిగి, అతను విన్యసిస్తున్న బొమ్మను పరిశీలనగా చూస్తూ, '' ఎప్పుడూ ఆడవాళ్ళ బొమ్మలే నువ్వు వేసేది'' అన్నది. ''తమ కామవాంఛ తెలుపుకోవడానికి , తమ స్త్రీ వాంఛ తీర్చుకోవడానికి; వ్యంగ్యంగా స్త్రీల మీద కవిత్వం; స్త్రీలను ద్రోహులుగా రచించడం, స్త్రీలను చిత్రించడం; స్త్రీలను గూర్చి కధలు వ్రాయడం; సినిమాతారల బొమ్మలు గది నిండా వుంచుకోవడం; స్త్రీలకు___చిలకలకొలికి, లలిత, సుందరి, నతనాభి, ఆకాశమధ్య, చకోరస్తని, చపలాక్షి, కురంగాక్షి, రంభోరు, ఘనజఘనకుందరదన, హంసయాన, బింబాధరి, పల్లవపాణి__ఈ రకం పేర్లు పెట్టి దేహం అంతా కబళింపు చూపులతో చూస్తూ, గ్రంథాలన్నిటినీ నింపడం; ఈ రకం జావకడివనులు చేస్తున్నారు కవులూ, శిల్పులూ, వగైరా వారంతానూ'' అని హేళనగా నవ్వింది.
త్యాగతి : హేమా, నీ భావాలేమిటో స్పష్టంగా చెప్పు!
హేమ : నా భావాలా? నావి రష్యాభావాలు. నాకు ఈ పూంజీదారుల సంస్కృతీ , విజ్ఞానమూ ఇంతటితో అంతరించి, ఇక్కడనుంచైనా నిజమైన సర్వప్రజారాజ్యం రావాలి. సర్వప్రజాసంస్కృతీ కావాలి అని గాఢవాంఛ బయలుదేరింది.
|
25,747 |
"ఛీ....ఛీ నాలో భయం నా నోటివెంట పిచ్చిగా పలికిస్తున్నది. కవి అన్నవాడి హృదయం సున్నితమైనది. నాకు తెలుసు కవికుమారా! మాట తప్పటం కాని ఆడదాన్ని మోసం చేయటం గాని మీకు తెలియదు గాక తెలియదు. మరి నేను వెళ్ళిరానా!"
అవంతి వేసిన మంత్రం అద్భుతంగా పనిచేసింది. "మీరు వచ్చిందాకా ఎదురు చూస్తుంటాను. నేను అందరి మగవాళ్ళలాంటి వాడిని కాను. వెళ్ళిరండి." చంద్ర తెచ్చిపెట్టుకున్న గాంభీర్యంతో అన్నాడు.
చంద్ర కొత్త కవిత పురుగులా మనసులో దూరంగా అదే ఆలోచిస్తూ వుండిపోయాడు.
* * *
అబలా ఓ అబలా
అయినవాళ్ళు ఆదుకోరు
అసలువాడు ఏలుకోడు
అయివదానికి కానిదానికి
అన్నిటికీ మూలం నీవే నీవే
అబలా ఓ అబలా
"మిష్టర్ ! చంద్రశేఖర్ ఆజాద్ !"
తన పూర్తి పేరు గట్టిగా వినపడటంతో వులిక్కిపడి కళ్ళు తెరిచాడు చంద్ర. పైకి లేచి సరిగా కూర్చున్నాడు చంద్ర.
"మీరు పిలిచింది నన్నేనా!" వినయంగా అడిగాడు.
"మిష్టర్! నీ పేరు చంద్రశేఖర్ ఆజాద్ అవునా!"
"అవును మీ కెలా తెలుసు?"
"నీవు ఎదురు ప్రశ్నలు వేయవద్దు. కంగారు పడవద్దు. అబద్దాలు కూడా ఆడకూడదు. మైండిట్."
చంద్రకంతా అయోమయంగా వుంది. బుర్ర వూపాడు.
"నీలో నీవు ఏంటి గొణుక్కుంటున్నావ్?"
"కవిత్వం. కొత్తది తడితేను...."
"అహో అదేదో చదివి వినిపించు...."
"అబలా ఓ అబలా అయిన వాళ్ళు ఆదుకోరు అసలు వాడు ఏలుకోడు అయిన దానికి కాని దానికి అన్నింటికీ మూలర నీవే నీవే...."
"ఛీ....ఛీ...."
చంద్ర గబుక్కున నోరు మూసుకున్నాడు.
"ఛీఛీ....ఛీ....ఛీ....ఛీ....ఛీ....ఛీ....మళ్ళీమళ్ళీ అంటున్నాను. ఆడది అబల కాదు తబల కాదు. ఆదిశక్తి. మీ మగవాళ్ళది ఎద్దు మొద్దు అవతారం. బుర్రలో గుజ్జు కూడా నామమాత్రమే వుంటుంది. ఇప్పుడు నీ నా విషయమే చూద్దాము. నీవు మగవాడివి. నేను ఆడదానిని. నా శక్తి ఏమిటో ప్రదర్శిస్తాను కాచుకో."
చంద్రకేమి చేయాలో తెలియలేదు. అయోమయం లోంచి ఇంకా తేరుకోలేదు.
"ఇంకో రెండు నిమిషాలలో నేను జాకెట్టు చించేయబోతున్నాను."
"ఎందుకు?" నీకేమన్నా పిచ్చా. అన్నట్టు చూశాడు చంద్ర.
"జాకెట్టు మొత్తం చించను గూడు మీద మాత్రమే. అదైనా రెండు అంగుళాల బారున చించుతాను. ఆ తర్వాత వెర్రిగా కేకలు పెడ్తాను...."
"ఎందుకు?"
"ఇక్కడున్నది మనం యిద్దరం. ఒక పురుషుడు. ఒక స్త్రీ. జాకెట్టు చినిగి తలరేగి బొట్టు చెరిగి వున్న ఓ అబల వెర్రికేకలు పెడితే కిం అర్ధం! ఈ పురుషుడు అనగా నీవు ఈ స్త్రీని అనగా నన్ను అనగా ఓ అబలని అన్యాయంగా రేప్...."
ఆ అమ్మాయి తమాషాగా చెపుతుంటే కెవ్వుమన్నాడు చంద్ర.
"ఇంకెప్పుడూ ఆడదాన్ని అబల అనకు."
"అనను" చంద్ర బుద్దిమంతుడిలా అన్నాడు.
ఆ అమ్మాయి నవ్వింది.
ఈ పిల్లకి పిచ్చి గిచ్చిలాంటిది లేదుకదా, అనుకున్నాడు హంద్ర. ఆ మాట పైకి అనే ధైర్యం లేక పెదవులు కుట్టేసుకున్నట్లు వుండిపోయాడు.
"ఇంకా నన్ను గుర్తుపట్టలేదా మహాశయా! అవంతిని వేషం మార్చుకుని వచ్చాను."
"అవంతి?"
"య్యా, అంత ఆశ్చర్యం దేనికి!"
"నిన్ను గుర్తు పట్టలేదు సుమా!"
"తెలుస్తూనే వుంది."
"ఇప్పటికిప్పుడు యింత మార్పా!"
"నే ముందే చెప్పా కదా! అయిదు నిమిషాలలో పూర్తిగా మారిపోగలనని, నాటకాలు ఆడి ఆడి అదే నాటకంలో పలురకాల వేషాలు వేసి వేసి నాకు అలవాటైపోయింది. ఇలా వేషం అలా కంఠస్వరం వెంట వెంటనే మార్చగలను."
"బాగానే వుంది. మరి నన్ను బెదిరించడం ?"
"జోక్ అంతే, అబలా ఓ అబలా అని మీరు కవిత్వం చదివేసరికి మిమ్మల్ని ఏడిపిద్దామని చిన్న తమాషా చేశాను. మీ మంచితనాన్ని వాడుకున్నందుకు క్షమించండి."
"క్షమించండి అన్నారు కదా కనుక క్షమించాను. ఇంక మనం వెళదామా!" చంద్ర లేస్తూ అడిగాడు.
"నేను రెడీగానే వున్నాను.
చంద్ర కాగితాలు సర్దుకున్నాడు. "ఈ కాస్తలోనే నేను మిమ్మల్ని గుర్తు పట్టలేక పోయాను. ఆ రౌడీలు మాత్రం మిమ్మల్ని ఏం గుర్తు పట్టగలరు. పదండి వెళదాం."
"ఇలాగేనా!"
"ఇలా గాక ఎలా? కొంపదీసి నేను కూడా వేషం మార్చాలా?"
"ఉహూ, మనం ఈ పార్క్ నుంచి బైటపడి నేను రిస్ఖా ఎక్కిందాకా మనం ప్రేమికుల్లా నటించాలి." |
25,748 |
మాటకి శిక్ష విధించే మౌనం అంటే ఏమిటో ధన్వికి తెలిసిన తొలి క్షణం అది. భూత భవిష్యత్తుల్ని విడదీస్తున్న అంధకారం పల్లెని కప్పిన 'అపరాత్రి' సమయంలో క్షణాల అంపశయ్యపై కాలం భారంగా ఒత్తిగిలి నెత్తుటి ఆవిరిలో బ్రతుకు వ్యాఖ్యానాల్ని నింపుతున్న నిరవనిశిదిలో...... ఒదిగిపోతున్న ఏ విషాది జంత్ర సంగీతమో కలవరపరుస్తున్నట్టు దినవదనంతో సుమిత్ర మాట్లాడుతుంది ధన్విని చూస్తూ.
"మా సంబంధానికి కారణం కాలమో లేక దేవుడు రాయని నాటకంలో నేనూహించని సన్నివేశమో నాకు తెలీదు ధన్వి! మీ నాన్నగారూ నేనూ భార్యా భర్తలమైంది చాలా చిత్రమైన పరిస్థితుల్లో. అసలు నేను మీ నాన్న గారికి భార్యనవ్వాలనిగానీ మరో ఆడదానికి అన్యాయం చెయ్యాలనిగానీ ఏనాడూ కోరుకోలేదు." దూరంగా నేలమీద బొంతపై పడుకున్న క్షితిజ పక్కకి ఒత్తిగిలుతుంటే చెప్పడం ఆపింది సుమిత్ర. "నాటక రంగానికి సంబంధించినంతవరకూ నేను పేరున్న నటినే అయినా తరచూ మీ నాన్నగారితో కలిసి నటిస్తూ పరిషత్తుల్లో పాల్గొనేదాన్నే తప్ప ఏరోజు మరో దృషితో మీ నాన్నగారిని చూడలేదు. అయితే మీ నాన్నగార్ని అందరూ అభినందిస్తుంటే ఆనందించేదాన్ని, నటరాజు అంటూ ఆయన్ని మేధావులు సైతం పొగుడుతుంటే పోగిపోయేదాన్ని, నేను కోరింది ఆయనతో కలిసి నటించటం అంతే....." ఆమె కంటనుంచి రాలుతున్న కన్నీళ్ళు కాల్లోచ్చిన అక్షరాల్లా చీకటి మాటున దాగి వున్న చిన్ని నక్షత్రాల్లా కనిపిస్తున్నాయి. "కానీ మా జంటని చూసి యితర సమాజాల వాళ్ళు అసూయపడేవారు. ఏ నాటక పోటిల్లో అయినా ఉత్తమ నటుడు, ఉత్తమ నటి బహుమతుల్ని మేము సాధిస్తుంటే ఓర్వలేకపోయేవారు. ఒకనాడు రాజమండ్రి లలితా కళానికేతన్ నాటకపోటిల్లో ఉత్తమ నటి బహుమతి నేను గెలుచుకోగానే మా ప్రత్యర్ధులు నా మిద ఓ అపవాదు వేశారు. దానికి కారణం మాకు పోటిగా నాటకం ప్రదర్శించిన ఓ సమాజంలోని అమ్మాయికి ఉత్తమ నటిగా బహుమతి రాకపోవడం. ఆ అపవాదు నా శీలానికి సంబంధించింది ధన్వి. నేను పరిషత్తు నిర్వహుకులతో కలిసిపోయానట. న్యాయనిర్ణేతల దగ్గర దిగాజారి బహుమతి గెలుచుకున్నానట. నేను డబ్బు కోసం మొహానికి రంగుపూసుకునే ఆడదాన్ని మాత్రమే తప్ప వేశ్యని కాదుగా.....నాలో నేనే కుమిలిపోయాను తప్ప ఎవరికి చెప్పుకోలేదు. కానీ ఆ రాత్రి ఆలస్యంగా హోటలకి వచ్చిన మీ నాన్నగారికి ఈ విషయం తెలిసింది." కళ్ళు ఒత్తుకుంటు ఆగింది సుమిత్ర. "అంతకాలము మా మేనమామల దగ్గర అనాధగా బ్రతుకుతున్న నామీద మీ నాన్నగారు సానుభూతి చూపించడం తెలుసు. ఒక అత్మియుడిగా గురువుగా నన్ను గైడ్ చేయడం తెలుసు. అలాంటి వ్యక్తీ బాగా తాగి వుండడంతో సరాసరి ప్రత్యర్ధుల హోటల్ గదికి వెళ్ళారు. మిగతా సమాజం సభ్యులు చూస్తుండగానే నన్ను కామెంట్ చేసిన వ్యక్తిని అందరి ముందు చితకబాదారు. సమస్య అక్కడితో ఆగలేదు ధన్వి. సుమిత్రనే ఓ స్టేజి నటి విషయంలో అంతగా రియాక్ట్ అవటానికి కారణం దానికీ తనకూ వున్న సంబంధమని ఎవరో అంటే" గొంతు సన్నగా కంపిస్తుంటే తల దించుకుంది సుమిత్ర. "అవమానంగా భావించిన మీ నాన్నగారు ఆ తాగిన మైకంలో ఏం చేస్తున్నది మరచిపోయారు. అందరిముందు ఆవేశంగా ఆ క్షణంలోనే నా మెడలో పసుపుతాడు కట్టేశారు." నిర్లిప్తంగా వింటున్నాడు ధన్వి. "స్వాభిమానం కల నేను ఒకవేళ మీ నాన్నగారు నా మర్యాదని అలా కాపాడి వుండకపోతే బహుశా ఆత్మహత్య చేసుకునేదాన్నేమో ధన్వి, కానీ బ్రతికించారు. అలా తొందరపాటుతో ఒక పొరపాటు చేసి తనూ సమస్యల్లో యిరుక్కుపోయారు. నిషా తగ్గాక జరిగింది తలుచుకుని ఆయన ఎంత కలవరపడింది నాకు యిప్పటికి గుర్తేధన్వి! కానీ జరగాల్సిన అనర్ధం అప్పటికే జరిగిపోయింది. ఇంత వరకూ చెప్పాక నా బిడ్డలాంటి నీకు మరో విషయాన్ని సిగ్గువిడిచి చెప్పటానికి నేను సంకోచించను ధన్వి. మీ నాన్నగారు అలా నాకు తాళి కట్టింది నా మీద కోరికతో కాదు, నా బిడ్డ మీద , నా తాళిబొట్టు మీద ప్రమాణం చేసి చెబుతున్నాను. అవమానం నుంచి నన్ను గట్టెక్కించలనుకున్నారే తప్ప అవకాశం తీసుకోలేదు. ఆ తర్వాత ఇక నేను నాటకాలు మానేశాను. అందరికి దూరంగా ఈ మారుమూల పల్లెలో యిలా బ్రతుకుతున్నాను. అయినా నేనీ జీవనాన్ని శాపంగా అనుకోలేదు. మీ అమ్మగారి నుంచి దొంగతనంగా నేను దాచుకున్న అదృష్టంగా భావించాను" ఆమె ఆగింది నరాల వాయులినంతో ఎదిగిన కొడుక్కి తన తప్పిదం లేదని శృతిబద్దంగా చెప్పిన తల్లిలా..... ఈ ప్రపంచంలో ప్రతి సంఘటనకి ఓ కారణం వుంటుంది. మంచి చెడుల నిర్ణయం వ్యక్తుల దృష్టికి సంబంధించింది. కసాయివాడి ప్రయత్నాన్ని మేక హర్షించదు. మేక ఆక్రందన కసాయివాడికి నచ్చదు. అసలు నాన్న చివరిగా తనకు చెప్పాలనుకున్నదేమిటి? ఆ కుటుంబాన్ని ఆదుకోవాలని ప్రాధేయపడలనుకున్నడా? ఆదుకోవడానికయినాగానీ ఆర్ధికంగా తను అంత పటిష్టంగా లేడే. ఆలోచనల వేకువలో వున్నాడా లేక దూరాకాశపు తీరాలోచనల్లో అడుగుపెట్టి నిశ్శబ్దంలో దాగి వున్న శబ్దంగా మారాలనుకుంటున్నాడా? "నాన్నగారు ఏమైనా చెప్పారా?" అడిగింది సుమిత్ర. తొట్రుపడ్డాడు ధన్వి. ఇప్పటిదాకా తెలియచేయని నిజం అది. "ఎప్పుడోచ్చేది అదైనా చెప్పారా?" సుమిత్ర గొంతులో ఎందుకు రాడన్నా ప్రశ్నలేదు. ఎప్పటికయినా రావడమంటు జరిగితే చాలు అన్న ఆర్తి వుంది. "ఆఫీసులో శలవు దొరకడం లేదు. అందుకే నన్ను పంపారు." "అంటే డబ్బు ఏర్పాటు గురించి....." నీళ్ళునములుతున్నట్టుగా అడిగింది సుమిత్ర. వాళ్ళిద్దరూ పూర్వం చర్చించుకున్నదేమిటో అతనికి తెలీదు. ధన్వి చూపులో ఏ భావానికి ఆమె అందోళన పడిందో మరి, గిల్టిగా జవాబు చెప్పింది. "అప్పటికి మనకి తలకిమించిన భారం వద్దని చెబుతూనే వున్నాను నాన్నా. వింటేగా ఎలాగయినా అనుకున్న సంబంధం ఖాయం చేయాలన్నారు, వారికీ మాటిచ్చేశారుకూడా." "అబ్బాయి హైదరాబాదులో వుంటున్నాడా" ఆమె మాట్లాడేది క్షితిజ పెళ్ళి విషయమని గ్రహించడంతో తెలివిగా ఆమెనుంచే అన్ని వివరాల్ని రాబట్టాలనుకున్నాడు. "బాంబే లో వుంటున్నాడు.....కంప్యుటర్ ఇంజనీర్ కాబట్టి విదేశాలకి వెళ్ళాలనుకుంటున్నాడట....దానికి రెండు లక్షలు కట్నంగా అడుగుతున్నారు." పక్కలో బాంబు పడ్డట్టు అదిరిపడ్డాడు ధన్వి. పాతిక సంవత్సరాల ఉద్యోగ పర్వంలో పాతిక వేలైనా వెనకేయలేని నాన్న రెండు లక్షల కట్నం ఇవ్వటానికి నిర్ణయించడంతో బాటు అవతలి వాళ్ళకి చెప్పేశాడట కూడా. అంటే.... ఇది కూడా తాగిన మైకంలో చేసిన నిర్వకమా? లేకపోతే ఒక సమర్ధుడైన తండ్రిగా నటించే ప్రయత్నమా? అసలు రెండు లక్షలంటే ఏమనుకున్నాడు? వచ్చింది ఎందుకో అయితే ఇప్పుడు కోరని సమస్యలో ఇరుక్కుంటున్నట్టుగా నచ్చ చెప్పాడు "మీకున్నది ఒక్క బిడ్డ.....ఆ బిడ్డని అంత దూరం పంపితే మీరు వంటరిగా వుండగలరా?" "నాన్నగారితో నేను ఈ మాటా అన్నాను బాబూ....ఈ ప్రపంచంలో ప్రతి మనిషి ఓంతరివాడే సుమిత్రా అంటూ నా నోరు మూయించటానికి ప్రయత్నించారు." అయితే ఆ క్షణంలో అయన ఖచ్చితంగా తాగే వుంటారు. "మీ నాన్నగారి బాధ అది కూడా కాదు ధన్వి......రెండో భార్యనని తక్కువ చేసి చూస్తున్నానన్న బాధ నుంచి తను ముందు తెరుకోవాలి అంటే క్షితజకి ఘనంగా పెళ్ళి చేయాలనుకున్నారు. అయినా రెండు లక్షలంటే మాటలా.....ఎక్కడి నుంచి తేగలరు.....కనీసం నువ్వయినా చెప్పి చూడాల్సింది ధన్వి." |
25,749 | కాబట్టి తను డబ్బు ఖర్చు చేసిన విషయం అతడికి తెలిసే అవకాశం లేదు.
ఇంటికి వచ్చాక బెడ్ రూంలో అడుగుపెడుతూనే రేక్ లోని ఓ డైరీలాంటి పుస్తకాన్ని తీసింది. బోర్లా పడుకుని అరమోడ్పులుగా చూస్తూ వుండిపోయింది. నిజానికి అది డైరీ కాదు.
చాలా అపురూపమైన ఆలోచనల్ని మాత్రం రాసుకునే ఓ పుస్తకం...
తిలక్ నీ, కృష్ణశాస్త్రినీ ఎంత చదివిందో కేవలం ఆమెకి మాత్రమే తెలుసు. ఏ దేశంలో చదివినా, ఎ స్థాయిలో పెరిగినా ఆమె ఎంతటి భావుకత్వం కలదో చెప్పగలిగే ఉదాహరణ ఆమె రాసిన వాక్యాలు. రాసింది ఏకాగ్రత...
"నేనొక గాయపడ్డ తరంగాన్ని. స్వప్నంలా కరిగిన గతాన్ని చారికలా మార్చుకుని ఎప్పుడో విరిగి మహార్ణవంలో కలిసిన ఆడపిల్లని అయినా ఓ అంతరంగ విహంగంలా ప్రత్యక్షమయ్యాడు - పిలవని పిలుపుకీ, తలవని తలపుకీ తొలి సాక్ష్యంలా, మనో గ్రహాంతరంలో చొరబడి ఆలోచనల పొగ మంచుతో కప్పి ఉక్కిరి బిక్కిరి చేశాడు ఎవరితను....వెలుగే వద్దనుకున్న చీకటి కోనలో కాంతుల తూణీరాల్ని సంధించే ఈ మనిషి నాకు మిత్రుడా లేక ఆర్ద్ర సంగీత ఝరిలా అనిపిస్తూ సైతం హాని చేయగల శత్రువా."
రాస్తున్న కృషి ఆగింది అరక్షణం పాటు.
ఏమిటిది....అతడి గురించి ఎందుకింతలా ఆలోచిస్తూంది...
"ఎందుకమ్మా కాలమా - అతనెక్కడ నేనెక్కడ అనుకుంటూనే ఇక్కడున్న నేను మరెక్కడో వున్న అతడి గురించి యింతగా స్పందించే లిప్తల్ని నాకెందుకిస్తున్నావు. అతడి పరిచయాన్ని చీకటిలో కనుసైగగా భావించగల శక్తిని హరించేస్తూ వున్న చోట వుండనివ్వక వెన్నెల్ని నా కన్నుల నింపాలని ఎందుకు ప్రయత్నిస్తున్నావ్."
రాస్తూ ఆలోచిస్తూ ఆలోచనలకి అక్షర రూపం ఇస్తూ అలాగే నిద్రలోకి జారిపోయింది.
* * * *
"రంగధాం ఇది సామాన్యురాలు కాదు".
తన పర్సనల్ ఛాంబర్ లో చాలా అసహనంగా పచార్లు చేస్తున్నాడు రామనాథ్ చౌదరి.
ఓ మూల నిలబడ్డ రంగధాం ఉదయాన్నే చౌదరి దగ్గరికి వచ్చింది ఎమ్మెల్యే రాజారావుతో కాదు....ఓ దినపత్రికతో.
అసలు చౌదరి ఫోన్ చేసి రమ్మంది ఒంటరిగా కాదు. ఆ రోజు దిన పత్రికతో - అప్పటికే పేపరులో పడిన ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్ వివరాల్ని చదివిన రంగధాంకి బోధపడి పోయింది అతడెందుకు రమ్మన్నదీ.
కృషి చాలా సులభంగా తమ ఎత్తుని చిత్తు చేసింది.
"పేపరులో న్యూస్ చదివావు కదూ"
"చదివేను"
"ఏ న్యూస్"
"రాజేంద్ర క్విజ్ కాంపిటీషన్ లో ఓడిపోయిన న్యూస్"
"కాని అది ఓటమి ఎలా అవుతుంది"
జవాబు చెప్పలేదు రంగధాం.
"అసలు పోటీయే పూర్తికానప్పుడు ఓడేస సమస్యెక్కడ"
ఉక్రోషాన్ని తర్కంగా మార్చి అడిగాడు చౌదరి.
"లాభం లేదు - నా కొడుకు ఓడాడూ అని పత్రికలో పడడం నేను ఓడేనని చెప్పటం లాంటిది. మనం వెంటనే ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్ ఏర్పాటు చేయాలి."
ఇబ్బందిగా కదిలిన రంగధాం అన్నాడు "లాభం లేదనుకుంటాను"
"ఎందుకని"
"క్విజ్ మాస్టరు సత్యేంద్రబసు విజేత విశ్వనాథ్ అని తేల్చి చెప్పేశాడు కాబట్టి"
"వాడు చెబితే సరిపోతుందా"
"మామూలుగా అయితే నేనూ వదిలిపెట్టే వాడ్ని కాదు. కాని లాజికల్ గా నిరూపించాడు. ... అవును సర్....మొదటి సెషన్ లో విస్సుకి వచ్చిన మార్కులు నూట తొంభై. రాజేంద్ర స్కోర్ చేసింది నూరు మాత్రమే. మిగతా సెషన్ లో రాజేంద్రకి మిగిలింది పది ప్రశ్నలు అంటే ఏభై మార్కులు. అంటే రాజేంద్ర అన్నీ కరెక్టుగా చెప్పినా మొత్తం స్కోర్ చేయగలిగేది నూట ఏభై మార్కులేగా. ఆ మొత్తం అప్పటికే విస్సు స్కోర్ చేసిన నూట తొంభైకన్నా తక్కువేగా...అంచేత మనం ప్రోగ్రాంని మధ్యలో ఆపించినా రూలు ప్రకారం విజేత విస్సు..."
"నో...అలా జరగటానికి వీల్లేదు." గొంతు చించుకున్నాడు చౌదరి. "జరగనివ్వను. వెంటనే నేను ఏదో చేయాలి....ఓటమిని అంగీకరించలేను."
ఏం చేసినా ఇక లాభం లేదని చెప్పలేక రంగధాం సందిగ్ధంలో వుండగానే ఫోన్ రింగయింది.
ఉద్విగ్నంగా అందుకున్నాడు చౌదరి. "యస్"
"నేను" వినిపించింది కృషి కంఠం.
"ఎందుకు" మొన్నలానే ఈ రోజు కూడ పని గట్టుకుని ఎగతాళి చేయటానికి ఫోన్ చేసిందనిపించడంతో నిభాయించుకోలేకపోయాడు. "ఎందుకే నీకేమైంది"
"నీకేమైందో తెలుసుకోవాలనిపించింది" వ్యంగ్యంగా జవాబు చెప్పింది కృషి. "నాకు తెలుసు చౌదరీ...పబ్లిక్ ఫిగర్సు అనుకుంటున్న వాళ్ళ దిన చర్య మొదలయ్యేది పేపరు పఠనంతోనే అని నాకు తెలుసు కాబట్టి పనిగట్టుకుని నీ మూడేమిటో తెలుసుకుందామని ఫోన్ చేశాను."
"నీకు మూడింది"
ఫకాల్న నవ్వు వినిపించింది "అర్ధమైంది"
"ఏమని"
"ఓ చిన్న ఓటమికే తట్టుకోలేక నువ్వు ఇలాంటి మరో ఓటమి ఎదురయితే గుండె ఆగి చస్తానని..."
"ఒసేవ్...నేను చావను....చంపుతాను"
"తెలుసు చౌదరీ. కాబట్టే ఓటమికి భయపడి విశ్వనాథ్ పై అఘాయిత్యం చేయించావనీ తెలుసు...కాని చూసేవా....టైం నీకు అనుకూలంగా లేదు. అందుకే కాంపిటీషన్ కి పోలీసుల్ని ఆలస్యంగా పంపావు. ఫలితం అప్పటికే నిర్ణయమైపోయింది కాబట్టి నీ ఆలోచనలకి కౌంటర్ లా నేను అక్కడ ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్ ఏర్పాటు చేసి నీ కొడుకుని పరాజితుడిగా నిలబెట్టాను..."
క్షణం నిశ్శబ్దం.
"ఏమిటి చౌదరీ. నిశ్శబ్దంగా వుండిపోయావేం."
తోడేలులా నవ్వాడు. "నా ఓటమి గురించి కాదు కృషీ...
ఆడపిల్లగా నువ్వెంత ఓడే అవకాశమున్నదీ ఆలోచిస్తున్నాను."
"నన్ను ఓడించడానికి నీ శక్తి చాలదు చౌదరీ...గూండాలతో దళారీలతో పెంచుకునే శక్తి మేధస్సు కన్నా చాలా తక్కువ."
"నాకు మేధస్సు కూడా వుంది"
"కాని నా మేధస్సు ని జయించగలిగేటంతగా కాదు"
"చూస్తావా"
"చూడటానికి సిద్దపడే నీకు తొలిసారి ఓటమిని రుచి చూపించాను చౌదరీ... ఇంతకాలం నువ్వెలా బ్రతికినా నాకు అనవసరం. ఇక ముందు మా ఎంపైర్ కేసి కన్నెత్తి చూడకు. చూస్తే...."
"చెప్పు"
"ఇప్పుడు నీకు ప్రత్యర్ధిగా వున్నది వృద్దుడైన ఉపాధ్యాయ కాదు. ఈ సామ్రాజ్యానికి వారసురాలైన కృషి అని గుర్తుంచుకో"
"కృషీ..." ఓ ఆక్రోశంలా అరిచాడు చౌదరి. "నేనంటే ఏమనుకుంటున్నావ్."
"ఎదుటి మనిషి ఎదుగుదలని భోంచేయాలనుకునే పేర సైట్ వనుకుంటున్నాను.... ఆ పదానికి అర్ధం తెలీకపోతే నీ పక్కనున్న నీ భ్రుత్యుడు అదే నీకు ఉచిత సలహాలనిచ్చే ఆ రంగధాని అడుగు....ఓ.కే." క్షణం ఆగి అంది "చివరిగా ఒక్క మాట....నేను పోటీ ఏర్పాటు చేసింది రెండు లక్షలు నీ దగ్గర నుంచి గెలవాలని కాదు కాబట్టి ఇప్పుడు నువ్వా డబ్బు ఇచ్చినా తీసుకోను- నేను కోరింది నీ మీద గెలుపు. తొలి గెలుపు...కాబట్టి గెలిచిన నా శక్తికి జోహార్లు అంటూ నన్ను అభినందించి తలవంచు లేదూ అంటే నీ సామ్రాజ్యం పునాదులు కదిలిపోతాయ్. బై మిస్టర్ చౌదరీ... మరోసారి నేనిలా ఫోన్ చేసే అవకాశం కలిగించుకోకు. ఉంటా."
ఫోన్ క్రెడిల్ చేసిన చప్పుడు. |
25,750 |
"ఆడపిల్లకి ఎడమకన్ను అదిరితేనే మంచిది! అయినా ... నీకు వేడిచేసి ఉంటుందిలే!" అంది తాయారమ్మ.
గదిలోకి వచ్చిందన్న మాటేగానీ రాధకి ఎందుకో మంస్మతా దిగులుగా ఉంది. ఇంట్లోవాళ్ళంతా తండ్రి ఊరెళ్ళాడనుకున్న బెంగ అనుకున్నారు. ఆమెకి మాత్రం అదురుతున్న కుడికన్ను అశుభంగా అనిపిస్తోంది. పిన్నితో చెప్పినా పట్టించుకోకుండా "వెళ్లి తరవాణీ అన్నంలో నూనె వేసుకు తిను..... వేడి తగ్గుతుంది" అంది.
వాకిలి చిమ్ముతున్న నరసమ్మ ఫక్కున నవ్వి, "ఈ వేడి తరవాణితో కాదమ్మా, కాలి పారాణితో తీరేది!" అంది.
దాని మాటలు అర్ధంకాకపోయినా మాధవ్ గుర్తొచ్చాడు. విదేశాల్లో పెద్ద చదువులు చదివొచ్చాడు. దొరసాని పిల్లలతో కలిసి తిరిగొచ్చాడు. ఎన్నో విషయాలు తెలుసు! అందగాడే కాదు, అతి తెలివైనవాడు! అతను తనను ఏంచూసి ఇష్టపడ్డాడూ? అద్దంముందు కూర్చుని చూసుకుంది.
ఆమె లేస్తుంటే కుడి తొడమీద పరుచుకున్న జడ బరువుగా మూలుగుతూ ఆమె జఘనాన్ని ముద్దాడింది. గుండెల్లోని తలపులన్నీ పైట కొంగుతో వడపోసి ఎక్కడికీ జారిపోకుండా మొలలో దోపింది. మంచం మీద పడుకోగానే మగత కమ్మింది.
ఆ మగతలో తన చెంపమీద చెంపని ఆన్చి "ఎంత అందంగా ఉన్నావో తెలుసా?" అన్నాడు మాధవ్.
"అమెరికాలో అమ్మాయిల కంటేనా?" మనసులో మాటపైకి అనేసింది.
"ఛ! వాళ్ళకి కృష్ణవేణిలాంటి ఈ జడేదీ..... నాగావళి లాంటి నడుము ఒంపేదీ....కావేరిలాంటి కళ్ళ మిలమిలలేవీ? గోదారి తీరంలాంటి ఈ...." అంటూ పొత్తికడుపుమీద పరికిణీ కుచ్చిళ్ళు తప్పించబోయాడు.
"వదులు...." అతని చేతిని తొలగిస్తూ అంది.
అతని పెదవులు ముఖమంతా వెచ్చని ముద్రలేశాయి. గుండెలు కొండలయినట్లూ, రక్తం పోటెత్తిన సంద్రంగా పరుగులు పెడుతున్నట్లూ నరాలన్నీ అడవి తీగెల్లా ఒకదానితో ఒకటి మెలిపడుతున్నట్లూ అనిపించాయి.
"ఐ లవ్ యూ!" అన్నాడు.
రాధ దిగ్గున లేచికూర్చుంది. ఆమెకి వళ్ళంతా చెమటలు పట్టాయి. మాధవ్ ఇంకా తనని చుట్టుకున్నట్లే ఉంది. ఒంటివంక చూసుకుంది. నలిగినట్లు అనిపించింది.
ఏమన్నాడూ? ఆమెకి మనసంతా దిగులుగా మారింది. ఇంగ్లీషులో అన్నాడు తనకి ఇంగ్లీషు రాదు ఎలా?
'గోపాల కృష్ణుడు నల్లనా...
గోకులంలో పాలు తెల్లనా...
కాళిందిలో నీళ్ళు చల్లనా....
కాళిందిలో నీళ్ళు చల్లనా.....
పాత పాడేటి హృదయాలు ఝల్లనా...!' వాళ్ళ బృందావనంలో శాంత పాడుతూ ఉంటే ప్రకాశం హార్మోనియం వాయిస్తున్నాడు.
రేపల్లెలో రాధ మాత్రం దిగులుగా మారింది!
* * *
"ఏమిటి తల్లీ? ఎందుకలా దిగులుగా ఉన్నావు? అన్నం తినలేదట, పిన్ని చెప్పింది ఏమైందో నాతో చెప్పవూ?" లాలనగా అడిగాడు రాదని ప్రకాశం.
"మరి నే అడిగింది ఇస్తావా?" అంది రాధ.
"ఏం కావాలన్నా ఇస్తాను. జాతరకి తీసుకెళ్ళి జీళ్ళుకొనిపెట్టాలా? పండక్కి పాపిటి బిళ్ళా? చేతులకి ముత్యాల గాజులా? లేక నడుముకి రవ్వల వడ్డాణమా?" నవ్వుతూ అడిగాడు.
రాధ తల అడ్డంగా ఊపి, "అవేమీ కాదు." అంది.
"మరి ఏమిటో చెప్పు తల్లీ?"
"చెప్పాక కాదనకూడదు!"
"సరే - ఏవిటీ వెనకాల దాచి పెట్టుకున్నావూ? చూపించూ!"
రాధ వీపు వెనకాల దాచిపెట్టుకున్న చేతుల్ని ముందుకి జాపింది ఆకుపచ్చని గాజులు తొడిగిన చేతులకి ఎర్రని గోరింటాకు పెట్టి, మరువం, కనకాంబరాల పూలమాలల్లా ఉన్న చేతుల్లో.... పుస్తకం ముప్పై రోజుల్లో ఇంగ్లీషు నేర్చుకునే పుస్తకం!
"పుస్తకమా!" అన్నాడు ప్రకాశంగానే ప్రకాశం.
"ఔను చిన్నానా!" పుస్తకాన్ని అపురూపంగా గుండెలకి హత్తుకుంటూ, "నాకు ఇంగ్లీషు నేర్పించే టీచర్ని చూడవూ?" అంది.
తాయారమ్మ ఈ మాట విని మంచంమీద లేచి కూర్చుంటూ, "మన గణపతి ఉన్నాడు కదరా?"
"ఛీ! వాడి ఇంగ్లీషూ, నీ ఆరోగ్యం ఒకలాంటివే కానీ పడుకో!" తల్లిని విసుక్కున్నాడు. తొందరపది మాటిచ్చేశానే అని అతనిలో మధన ప్రారంభమైంది. అన్నగారికి తెలిస్తే ఏమంటాడో?
"నాన్న అడిగితే నేను మంకుపట్టు పట్టానని చెప్పు!" అంది.
"అలాగే చూద్దాం...." అని "ఎందుకమ్మా హఠాత్తుగా ఈ కోరిక?" అన్నాడు.
"ఎప్పుడైనా ఆయన ఇంగ్లీషులో ఉత్తరం రాస్తే...." అని ఆగిపోయింది రాధ.
"ఎవరమ్మా?" అన్నాడు ప్రకాశం.
"బిల్ క్లింటన్.... అనీ అమెరికా ప్రెసిడెంట్!" ఉక్రోషంగా అంది.
"నీకెందుకు రాస్తాడూ?"
"తరవాణి తినాలనిపించినప్పుడు!" కోపంగా అంది.
"ఎందుకు అనిపిస్తుందీ?"
"వేడి చేసినప్పుడు!" దుఃఖం వచ్చేసింది.
"వేడెందుకు...."
'ఛీ, ఫో.... నాతో మాట్లాడకు!" రాధకి ఉక్రోషంతో ఏడుపొచ్చి రెండు చేతుల్లో మొహం దాచుకుంది.
ప్రకాశం పకపకా నవ్వి "పిచ్చి తల్లీ... నీకు ఇంగ్లీషు ఎందుకో..... తరవాణీ ఎందుకో నాకు తెలీదా?" అన్నాడు.
రాధ చేతులు తప్పించి తల వాల్చుకుంది.
నీవు నడిచే బాట యెల్లెడల వ్యాపించు గంధపు దావులెట్టుల కప్పిపుచ్చెదవు?
ఓ ముద్దరాలి నీ విహారము బయలుపరచెదవు!"
అని కవి అన్నట్లు ప్రేమ చిలికిన వెన్నలా పైకే తేలుతుంటుంది, అణిగి మణిగి హృదయం అడుగున దాగుండదు!
"అన్నయ్యని ఎలాగైనా ఒప్పించి వెంటనే నీకోసం ఓ ఇంగ్లీషు చెప్పే టీచర్ని చూస్తాను. సరేనా? నవ్వాలి మరి..... ఇల్లంతా చీకటిగా ఉంది. వెన్నెల పరచినట్లు నవ్వాలి..... అదీ .... అలా నవ్వాలి!" అని ప్రకాశం రాధ తల నిమురుతూ ఆమె నవ్వుని అపురూపంగా చూసుకున్నాడు. |
25,751 |
చందమామ నన్ను చూడలేక కాబోలు మబ్బులలో ముఖం దాచుకుంది.
అతను తమకంతో నన్ను అల్లుకుపోతున్నాడు.
అవి సుఖం కోసం పెనుగులాటో, ఆనందానికై అన్వేషణో, అనుభవం కోసం పడే తపనో, అనుభూతి కోసం చేసే తపస్సో నాకు తెలియదు.
నా శరీరం అతని చేష్టలకు తప్ప మరో చర్యకు రెస్పాండ్ అయ్యే స్థితిలో లేదు.
నేను గట్టిగా కౌగలించుకున్నాను.
అతను నాలో కలిసిపోతున్నాడు.
ఆ మాధుర్యాన్నంతటినీ నా ప్రతి అణువులో అనుభవించాలని కాబోలు కళ్ళు మూసుకున్నాను.
"చుట్టూ చీకటిగా వున్నా సెక్స్ లో ఆడపిల్ల కళ్ళెందుకు మూసుకుంటుందో తెలుసా?" అని అడిగాడు.
ఏమీ మాట్లాడాలనిపించని స్థితిలో వున్న నేను తెలియదన్నట్లు తల అడ్డంగా వూపాను. ఆ తరువాత టైమ్ తో పనిలేకపోయింది. అయిదు నిమిషాలే అయ్యిందో, పావుగంటే గడిచిందో, గంటే కరిగిపోయిందో నాకు స్పృహలో లేదు.
అంతవరకు తెలియని ఒక గొప్ప అనుభవంతో నా శరీరం నాకే కొత్తగా అనిపించింది. ఈ శరీరానికి యింత అద్భుతంగా సుఖపడడం కూడా తెలుసా అని బోలెడంత ఆశ్చర్యపోయాను.
పక్కనే పడుకున్న అతని ముఖం మీద స్వేదం ముత్యాల్లా మెరుస్తోంది. ఒక్కొక్కటిగా బట్టలన్నీ వేసుకున్నాడు. పైటతో అద్దాను.
లేచి ఫ్లాస్కులోని పాలను గ్లాసులో పోసి అందించాను. అతను లేచి కూర్చున్నాడు.
అతన్ని ఆరాధనతో చూస్తూ వుండిపోయాను.
పాలు తాగి గ్లాసు కింద పెట్టాడు.
అతనిలో ఆందోళన లాంటి ఫీలింగ్.
"మీ క్లాసులో ఎంతమంది అబ్బాయిలుండేవాళ్ళు?"
అతను వేసిన ప్రశ్న నాకు బొత్తిగా నచ్చలేదు. అలాంటప్పుడు అడగాల్సిన ప్రశ్న కాదు.
కానీ సమాధానం చెప్పక తప్పదు.
"ముఫ్ఫై రెండుమంది"
"చాలా కరెక్టుగా చెప్పావే!" అది అభినందనలా లేదు.
"వాళ్ళలో ఎవరంటే నీకు ఇష్టం?"
ఓ క్షణంపాటు ఉలిక్కిపడ్డాను.
"ఒకరని ప్రత్యేకంగా ఇష్టమేమీ లేదు"
"అలా కాదు మూడేళ్ళపాటు కలిసి వున్నారు కదా. ఒకరిమీద ప్రత్యేకమైన అభిమానం అంటూ వుండకుండా వుంటుందా?"
ఆలోచించాను. మిమిక్రీ చేసే రేవంత్ అంటే ఆడపిల్లలకి ఇష్టంగా వుండేది. సరదాగా, ఎప్పుడూ నవ్విస్తూ వుండే అతనంటే నాకూ అభిమాన ముండేది. అందుకే అతని పేరు చెప్పాను.
"లవ్వా?"
అదిరిపడ్డాను. ఫస్ట్ నైట్ న భర్త అలా అడగడం వూహించలేని పరిణామం.
కాదన్నట్లు తల అడ్డంగా తిప్పాను.
"లేదులే - నువ్వు అబద్దాలు చెబుతున్నావ్ అతనంటే నీకు చాలా ప్రేమ"
ఏదో చెబుతోందని నాకనిపిస్తోంది. అందుకే "నో...నో..." అంటూ మొహం వాల్చుకున్నాను.
"ఈకాలంలో డిగ్రీ చదివిన పిల్లకి లవ్ ఎఫైర్ లేదంటే నేను చచ్చినా నమ్మను. మీ క్లాస్ మేట కాకపోతే ఈ వూర్లో ఎవరయినా..." అంటూ ఆగాడు.
నన్ను ఆటపట్టించడానికి అడుగుతున్నాడేమో అనుకుంటూ మొహాన్ని పరిశీలించాను.
చాలా సీరియస్ గా వున్నాడు.
అంతకుముందు కలిగిన అనుభూతి అంతా అసహ్యంగా అనిపిస్తోంది.
ఏదో వేదన, భయం నాగుండెల్లో దూరాయి.
"ఎవరో చెప్పు?"
అతన్ని ఏం చేయాలో నాకు అర్ధం కావడం లేదు.
"పెళ్ళికి ముందు ఏమీ లేకుండా వుండడం ఇంపాజిబుల్ అందునా నీలాంటి అందగత్తెను ఎవరూ ఏమీ చేయకుండా వుండడం అసంభవం అందులోనూ నాకు ప్రూఫ్ దొరికింది.
నేను నిశ్చేష్టురాలై చూస్తున్నాను.
"ఋజువులు లేకుండా నేను మాట్లాడను. నాదగ్గర రెండు రుజువులున్నాయి. ఫస్ట్ నైట్ న భార్య కన్యో కాదో తేల్చుకోవడానికి రెండు ఆధారాలున్నాయి. ఆ రెండూ నాకు కనబడలేదు. అందుకే ఖచ్చితంగా నువ్వు కన్య కాదని చెప్పగలుగుతున్నాను. పెళ్ళికి ముందే నీకు యీ అనుభవం వుందన్నది తేలిపోయిన విషయం. ఇక తెలియాల్సింది అతను ఎవరా అని!"
ఇంతవరకు చేతిలో వున్న మల్లెపూల దండ తాచుపాములా మారిపోయి, కాటేయడానికి పడగవిప్పినట్లు వాడి మొహం నల్లగా మారిపోయి వుంది.
అలా చేష్టలుడిగి చూస్తుండిపోయాను.
"పూర్వం కొన్ని తెగల్లో ఫస్ట్ నైట్ అయిపోయిన రెండోరోజు ఉదయం కొత్త దంపతులు శోభనం రోజు తాము ఉపయోగించైనా దుప్పటిని ఇంటిముందు అరవేసేవారట దాన్ని చూసి పెళ్ళికూతురు కన్యో, కాదో జనం గ్రహించేవారట.
మనం ఉపయోగించిన బెడ్ షీట్ వేసినప్పుడు ఎలా వుందో యిప్పుడూ అలానే వుంది దీన్ని చూసే చెప్పెయ్యచ్చు నువ్వు కన్నెపిల్ల కావని"
అప్పుడొచ్చింది నాకు ఏడుపు. మొత్తం నరాలన్నీ పగిలిపోతాయోనన్నంతగా ఏడ్చాను.
"వాడెవడో చెప్పేశావంటే సరిపోతుంది. మీ క్లాస్ మేటా? లేకపోతే మీ కుర్రలెక్చరరా? ఎదురింటివాడా? పక్కింటి అబ్బాయా? ఎవడు?"
కళ్ళలోకి చూస్తూ గుచ్చి గుచ్చి అడుగుతున్నాడు. అప్పటికే తెల్లారిపోయినట్లు కోడి కూసింది. ఏడుపును కడుపులోకి తోసేసి లేచి నిలుచున్నాను. ఇక అక్కడ వుండడం భరించలేకపోయాను.
మెట్లు దిగుతూ పైకి చూసాను. మబ్బుల మధ్యన పాకుతున్న చందమామ రెక్కలు తెగిన విషప్పురుగులా వుంది. ఆ పురుగు కాటుకి ఆకాశం నల్లగా మారిపోయినట్లు తోస్తోంది. రెండోరోజు ఉదయం వాడికి - అదే నా భర్తకు కనపడకుండా తప్పించుకుని తిరిగాను. కానీ వాడి చూపుల్నుంచి తప్పించుకోలేక పోయాను. అనుమానంతోనూ, సంశయంతోనూ, సందేహంతోనూ ఆ కళ్ళు ఈకలు పీకి కాల్చిన డేగల్లా వున్నాయి.
ఎవరైనా పసికడతారేమోనని మామూలుగా వుండడానికి చాలా ప్రయత్నించాను.
మధ్యాహ్నం భోజనాలయ్యాక పడుకున్నాను.
నిద్ర లేచేటప్పటికి సాయంకాలం అయిధైంది.
'ఈరోజు మేం చెప్పక్కర్లేదులే. నీ అంతట నువ్వే తయరవుతావు. ఆరాటం అలాంటిది. పగలే లేకుండా రాత్రే వుంటే బావుండునని అనుకునే పెళ్ళికూతురివి నువ్వు' అని వసంతత్త పరాచకాలాడింది. |
25,752 | "ఎలా అనొద్దు? నేను వద్దన్నా వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళడమే కాకుండా పైగా డబ్బులు కూడా ఇస్తావా - మనకే ఇల్లు జరగక ఛస్తుంటే -సారీ! మరిచిపోయాను! నీ సంపాదన! నీ డబ్బు! నీ ఇష్టం ! అంతేనా?"
పెదిమలు బిగపట్టి, తల అడ్డంగా వూపింది ప్రతిమ. పెదవి విప్పితే దుఃఖం బయట పడిపోయేటట్లు ఉంది.
"సినిమాల్లోలా పెద్ద సీన్ క్రియేట్ చెయ్యకు. ఇంకోసారి మాత్రం ఇలా జరిగితే... ఆ తరవాత మనిద్దరం కలిసి ఉండడం కుదరదు!" అన్నాడు శ్రీరాం.
ఆ రోజున ప్రతిమ అనుభవించిన మానసిక వ్యధ ఆమె తల దాచుకున్న తలగడకీ, తన మడిని వదిలేసి కోడల్ని పొదుపుకున్న ఆమె అత్తగారి ఒడికీ మాత్రమే తెలుసు.
* * * * *
"పొద్దున్నే వెళ్ళి అడిగేసి వచ్చాను" అన్నాడు శ్రీరాం, షర్టు విప్పి హాంగర్ కి తగిలిస్తూ.
"ఎవర్ని?" అంది ప్రతిమ తనకి సగం అర్ధమయినట్లే ఉంది.
"ఇంకెవరిని? మీ నాన్నగార్ని!"
"మీరు అక్కడికెళ్ళారా?" అంది ప్రతిమ ఆశ్చర్యంగా.
"వాళ్ళింట్లో అడుగు పెట్టలేదు. రోడ్డుమీదికే పిలిపించి అడిగేశాను. అప్పటికింకా మొహం కూడా కడుక్కున్నట్లు లేడాయన. స్టన్ అయిపోయాడు."
ప్రతిమ మొహం చిన్నబోయింది. అది గమనించాడు శ్రీరాం.
"ఏం? మీ వాళ్ళని అంటే నీకు రోషమొస్తోందేమిటీ?"
'లేదు' అన్నట్లు నిస్పృహగా తల వూపింది.
"నీ మొహంలో తెలిసిపోతోంది అప్పుడే. నేను వాళ్ళని అన్నానని నువ్వు తెగ బాధపడిపోతున్నావ్. అసలు నేనంటే నీకు లక్ష్యం లేదు. వాళ్ళు నన్నెంత ఇన్సల్టు చేసినా మళ్ళీ వాళ్ళతోనే సంబంధాలు పెట్టుకుందామని చూస్తున్నావ్! అవునా?"
"అది కాదు" అంది ప్రతిమ మెల్లిగా. "ఎంతయినా కని, పెంచిన వాళ్ళు కదా?"
"అందుకని వాళ్ళు కనిపించగానే నన్ను నిర్లక్ష్యం చెయ్యడం మొదలెట్టావ్!"
"పాపం! వాళ్ళు ఇబ్బందుల్లో ఉన్నారు కదా? మనం నెలకో వందో, రెండు వందలో సహాయం చేస్తే...."
"నీకు ఇవ్వాలని ఉంటే నీ మొత్తం సేలరీ వాళ్ళకిచ్చెయ్. నన్ను అడగాల్సిన అవసరం లేదు. అది నీ సంపాదన! నా బతుకు నేను బతకగలను. నా ఇష్టప్రకారం నడుచుకోవాలంటే మాత్రం వాళ్ళని దగ్గరికి రానియ్యకు. ఆయన ఎంత సంపాదించాడో, ఎలా సంపాదించాడో నాకు తెలుసు. ఇప్పుడు దొంగ ఏడుపులు ఏడిస్తే ఎవరూ నమ్మరు. చెప్పు! ఎలా చెయ్యదలుచుకున్నావ్?"
"మీరు చెప్పినట్లే!" అంది ప్రతిమ, వినీ వినబడకుండా.
మళ్ళీ నెల సేలరీ డే వచ్చేసరికి, ప్రతిమకి సన్నగా వణుకు ప్రారంభమయింది. నాన్నగారు వస్తారేమో, వస్తారేమో అని భయం! అంతలోనే తనమీద తనకే అసహ్యం కలిగింది కూడా! తనకి జన్మ ఇచ్చి పెంచి పెద్దచేసి, చదువు చెప్పించి, మనిషిగా నిలబెట్టిన తండ్రి వచ్చి ఏమన్నా డబ్బులు అడుగుతారేమోనని జంకుతోంది తను! ఏం బతుకు!
కానీ, తనని మోహించి వచ్చి తన కోసం ఎన్నో అవమానాలు సహించి, తనని పెళ్ళి చేసుకున్న శ్రీరాం మనసు కూడా నొప్పించలేదు తను! అతను వద్దన్నా పని చెయ్యలేదు. అతను ఎంత మంచి మనిషి! ఇంకో మగాడయితే మాటలతో మత్తుమందు జల్లేసి, నాలుగుసార్లు పార్కుకీ, రెండుసార్లు సినిమాకీ, మరోసారి మరోచోటికీ తీసుకుపోయి, సరదా తీరిపోయాక 'సారీ! మా నాన్నగారు అనుమతించడం లేదు! ఆయన అసలే హార్టు పేషెంటు! ఆయన కోసం మన పవిత్ర ప్రేమను త్యాగం చెయ్యాల్సి వస్తోంది' అని పక్కా సినిమా డైలాగు చెప్పి తప్పించుకుపోయే వాడేమో! శ్రీరాం అలా కాదు. అతని తరఫు వాళ్ళ దగ్గరనుంచీ అభ్యంతరం లేకపోగా, తనవాళ్ళే అభ్యంతరం పెట్టి, అతన్ని చిన్నబుచ్చినా, చలించకుండా నిలబడి, తనని పెళ్ళి చేసుకుని, జీవితాన్ని పంచి ఇచ్చాడు. అతని మాట కాదని ఎలా అనగలదు తను?
అంతా అయోమయం!
"డాక్టర్! మీ ఫాదర్ వచ్చారు" అంది నర్సు.
ఉలిక్కిపడింది ప్రతిమ. కొద్దిక్షణాల తర్వాత సర్దుకుని, "లోపలికి రమ్మను, సిస్టర్!" అంది.
"బయట బెంచీ మీదే పడుకుండిపోయారు, డాక్టర్!" అంది జయశీల.
చటుక్కున లేచి, స్టెత్ అందుకుని, బయటకు వెళ్ళింది ప్రతిమ.
కేశవరావు బల్ల మీద పడుకుని ఉన్నాడు. చూపు మొద్దుగా ఉంది. కనుపాపలు కొంచెం పెద్దవై ఉన్నాయి.
ఆయన 'సౌ నెంబరీ' అనే డ్రగ్ తాలూకు మైకంలో ఉన్నాడన్న ఆలోచన రాలేదు ప్రతిమకి. తండ్రిని గురించి అంత తక్కువగా అంచనా వెయ్యలేకపోయింది. అందుకని, ఆ లక్షణాలను తనకు తెలిసిన వ్యాధులకి అన్వయించడానికి ప్రయత్నం చేస్తూ ఉండిపోయింది ప్రతిమ.
"ఏమయింది, నాన్నా?"
"ఏమీలేదు" అన్నట్లు సైగచేసి, ప్రయత్నపూర్వకంగా లేచి కూర్చున్నాడు కేశవరావు.
"ఒంట్లో బాగులేదా?"
"ఒంట్లో బాగానే ఉందమ్మా! ఇంట్లోనే బాగులేదు!"
"ఏమయింది?"
"ఏమవుతుంది? నేషనల్ ప్రాబ్లెమ్! డబ్బు! డబ్బు! డబ్బు! నీ దారి నువ్వు చూసుకుంటివి! ఇంక మా దారి గోదారే! ఉన్నదంతా పెట్టి నిన్ను చదివించాం! ఇప్పుడు నువ్వు బాగా పాఠాలు నేర్పిస్తున్నావ్ మాకు!"
"మీ ఫాదరా? జ్వరం వచ్చినట్లు ఫ్లష్ అయిందే మొహం?" అని, ఆరాగా వాళ్ళవైపు చూస్తూ వెళ్ళిపోయింది నళిని.
ఏమీ చెయ్యలేని, ఎటూ చెప్పలేని తన పరిస్థితి చూసి తనమీద తనకే విరక్తి కలిగింది ప్రతిమకు. భూమి హఠాత్తుగా బద్దలైపోయి, తను అందులో కూరుకుపోతే బాగుండనే కోరిక కలిగింది.
"అమ్మా! నీకు దయ కలిగితే ఈ నెల కూడా ఒక్క ఆరొందలు సర్దు. లేకపోతే మేం మూటాముల్లే సర్దుకుని ఏ గుడిద్వారం దగ్గరో కాపరం పెట్టాలి!" అన్నాడు కేశవరావు.
బిక్క చచ్చిపోయినట్లయింది ప్రతిమకు. ఆరొందలు నాన్నగారికి ఇచ్చేసి ఇంక శ్రీరాం మొహం చూడగలదా తను!
ఉన్నట్లుండీ దగ్గడం మొదలెట్టాడు కేశవరావు. వూపిరాగిపోయేటట్లు, పేగులు వూడి వెలువడేటట్లు దగ్గుతున్నాడు, ఆ దగ్గుకి చలించిపోయింది ప్రతిమ. ఇంక ఆలోచించకుండా టేబుల్ దగ్గరికెళ్ళి, తన పర్సు తెరిచి ఆరొందలు తీసుకుని, కొన్ని మందులూ, టానిక్ బాటిల్సూ తెచ్చి కేశవరావుకి అందించింది.
"నేను వీలు చూసుకొని రేపో, ఎల్లుండో వస్తాను, నాన్నా! మీరు ఈ మందులు వేసుకోండి ఈలోగా!" అంది.
కేశవరావు అవి తీసుకుని మహదానందంగా వెళ్ళిపోయాడు ధూల్ పేట గుడుంబా దుకాణం వైపు. |
25,753 |
"చెప్పేదాన్నే. కనీ అది నిజంకాదని అతడికి ముందే తెలిసిపోయింది. అవును ధీరా! నీ డైరీలో దయాకర్ ఎడ్రస్ చూపిన శ్యాం వాళ్లింటికి వెళ్లి అక్కడ నువ్వు చెప్పినట్టు దయాకర్ ఇంట్లో పెళ్ళిలాంటిది జరగలేదని అర్ధం చేసుకున్నాడు."
"ఐక్ రేపిన్" మొండిగా నవ్వింది ధీర.
"దయాకర్ కూడా ఊళ్ళో లేడూ అంటే మీరిద్దరూ ఎక్కడికో వెళ్ళివుండాలి."
"అవును" ధీర మొహంలో తప్పు చేసిన భావం లేదు. "దయాకర్, నేనూ యాదగిరిగుట్టకి వెళ్ళాం."
"పెళ్ళి చేసుకోటానికా?"
"అహ..... విడిగా కొన్నాళ్ళు గడపటానికి."
ధీర మాటలు జుగుస్సగా వినిపించాయి.
"అర్థమైంది" అంది ఆర్తి.
"ఏమిటి?"
"మీరు సెక్స్ కోసమే ఒకరికొకరు దగ్గరయ్యారని."
"దగ్గరయ్యింది సెక్స్ కోసం కాదు. కానీ దగ్గరయ్యాక సెక్స్ లో కూడా ఆనందాన్ని వెదుక్కోవడం ప్రారంభించాం."
"నీకనుకూలంగా నువ్వు మాట్లాడగలవు."
"ఇది నీదాకా వస్తే తప్ప నీకు అర్థంకాని విషయం ఆర్తీ! ఒక మగవాడిమీద ప్రేమంటూ ఏర్పడ్డాక పెద్ద శ్రమ లేకుండానే సెక్స్ ని ఓ భాగంగా మార్చుకుంటాం."
"కానీ......." చికాగ్గా చూసిందామె. "మీరిద్దరూ మీ బెటర్ హాఫ్ ల్ని మోసం చేస్తూ దాన్ని
ఓ ప్రేమ కథలా నమ్ముతున్నారు. అంతకన్నా శ్యాంకి సూటిగా విషయం చెప్పి అతడ్నుంచి దూరం కావచ్చుగా? నేను లేకపోతే అతడు బ్రతకలేడూ అనకు. ఈ ప్రపంచంలో భార్యల్ని చాలా ప్రేమించిన మగాళ్ళు కూడా ఆమె చనిపోయాక ఏడాది తిరక్కుండానే మరో పెళ్లి చేసుకుంటున్నారు."
"కానీ శ్యాం విషయం నీకు తెలీదు."
"తెలుసు ధీరా! శ్యాం ఓ అరుదైన భర్త తన భార్యకి అక్రమ సంబంధం వుందని తెలిసీ ఇంకా ప్రేమించగలనన్న అర్థంలేని మేనియాలో పడి కొట్టుకుంటున్నవాడు. అయితే నా అంచనా ప్రకారం అది ప్రేమకాదు..... భార్య వదిలేసిన భర్తగా సంఘంలో తిరగలేని పిరికితనం."
"కానీ ఈ ప్రపంచంలో చాలామంది మగాళ్ళు భార్యలకి విడాకులిచ్చి బ్రతకగలుగుతున్నారు."
"చాలామంది ఇవ్వకుండా రాజీపడుతూనే వున్నారు ధీరా! ఎందుకంటే తనను వదిలి మరొకడితో కాపురం పెట్టిందీ అంటే తనకు మగతనం లేదని నలుగురూ అనుకుంటారనే భయం" నిక్కచ్చిగా అందామె. "అయితే శ్యాం నేను చెప్పిన రెండు కోవలకీ చెందిన మగవాడు కాకపోవచ్చు. కాబట్టే మీ యిద్దరి సంగతి తెలిసీ భరించగలుగుతున్నాడు. కానీ అటు దయాకర్ కూడా భార్యని వంచిస్తున్నాడే."
"లేదు ఆర్తీ!" ధీర ఇబ్బందిగా కదిలింది. "నీకు తెలీదు-దయాకర్ భార్యని చాలా ప్రేమిస్తాడు."
ఎగతాళిగా నవ్విందామె. "దయాకర్ పెద్ద హిపోక్రిట్ ధీరా! అందుకే నిన్నలా బుజ్జగిస్తున్నాడు...... నువ్వు గుడ్డిగా అతడ్ని నమ్ముతున్నావు."
"లేదు" ఆవేశంగా అంది ధీర. "దయాకర్ సహజంగా సహృదయుడు...... మెత్తని మనసున్నవాడు. అందుకే అటు తన భార్యని కూడా ప్రేమించగల మనిషిగా ఆమె విషయమూ ఆలోచిస్తుంటాడు. నీకు అర్దంకాదు ఆర్తీ! ఏ మనిషి పేరు వింటే నా మనసు పులకించిపోతుందో, ఏ మనిషి కోసం ప్రతిక్షణమూ నేను తపించిపోతుంటానో, ఏ మనిషి ఆలోచనలు నాకు ప్రశాంతతని అందిస్తుంటాయో అలాంటి మనిషి దయాకర్ అయినప్పుడు, అంతగా అతడు నన్ను ఇంప్రెస్ చేయగలిగినప్పుడు నేను మరెవరి గురించైనా ఎందుకు ఆలోచించాలి? హి ఈజ్ మై హీమెన్.... నా దేవుడు..... నా సర్వస్వం."
ధీర మాట్లలో పొంతన లేదు. ఆమె ఆలోచనల్లో క్రమం లేదు. అయినా వింది అసలు తనయినా అతడ్ని పూర్తిగా నమ్ముతుందో లేదో బోధపడటంలేదు. కానీ నమ్మకాన్ని ప్రకటిస్తుంది. అలా ప్రకటించటాన్ని ఇష్టపడుతున్నట్టుగా మాట్లాడుతూంది.
గాడి తప్పకూడని మార్గంలో అడుగుపెట్టిన ఏ ఆడదయినా ఇలాగే మాట్లాడుతుందో లేక పీకలదాకా కూరుకుపోయిన ధీర తనకే అర్థంకాని టెన్షన్ లో ఇలాంటి ఓ ఆర్గ్యుమెట్ ని సృష్టించుకుందో ఆర్తికి అర్థంకాలేదు. కానీ తను మనసు పొరల్ని తాకేట్టు మాట్లాడితే ఘనీభవించిన భయాలు ఆమెను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్నాయని బోధపడగానే ఆర్తి అంది నెమ్మదిగా "ఒకవేళ దయాకర్ భార్యకి మీ గురించి తెలిస్తే?"
ధీర మొహం వాడిపోయింది.
జవాబు చెప్పలేకపోయింది వెంటనే.
"చెప్పు ధీరా! మీ బంధానికి కావాల్సిన నిర్వచనాలు, రీజనింగూ మీకుంది-కాదనను. కానీ ఒకవేళ ఆమెకిదంతా తెలిస్తే?"
"తెలీదు" కంపించింది ధీర.
"ఇలాంటి ఏ సంబంధమూ తెలీకుండా దాగదు ధీరా."
"అదికాదే....." ధీర ఏమనుకుందో "నేను అతనికి వెంటనే ఫోన్ చేయాలి" అంది అశాంతిగా.
ఉన్నట్టుండి ధీర ఎందుకిలా ప్రవర్తిస్తుందో అర్థంకాక "చెయ్" అంది రిసీవరు అందించి.
"నేను కాదు..... నువ్వు చెయ్యి"
"నేనా?" విస్మయంగా చూసింది.
"అవునే..... నేను చేయడం బావోదు..... దయాకర్ కొలీగ్ వన్నట్టుగా ఫోన్ చేసి అతడ్ని లైన్ లోకి పిలువ్."
"ఏమైంది?" నిశ్చేష్టతగా అడిగింది ఆర్తి.
"దయాకర్ భార్యకి నువ్వూ పరిచయమేగా?"
"పరిచయమే. కానీ ఎందుకో......" గొంతు తడారిపోతుంటే "ఒకవేళ శ్యాం వెళ్ళి ఆమెతో మాట్లాడివుంటే..... అహ..... మాట్లాడడనుకో...... కానీ అమాయకంగా దయాకర్ చెల్లి పెళ్ళని నేను రావడం గురించి అడిగేస్తే ఆమె అనుమానించే అవకాశముందిగా" అంది.
|
25,754 |
తోప్ కా సాంచా - గన్ ఫాండ్రీ వద్ద గోలకొండ పత్రిక కార్యాలయం. అందులో విజ్ఞానఖని సురవరం ప్రతాపరెడ్డిగారు. వారు పురాణాదులు విశ్వసించేవారు కారు. దాడి చేసేవారు. వారికీ నాయనకు దగ్గరి పరిచయం. ఉభయులు భిన్న దృక్పథాలవారు. అయినా ఎంతో సామరస్యంగా చర్చించుకునేవారు. ఒకసారి సురవరంవారు శ్రీవేంకటేశ్వరస్వామి వైష్ణవుడు కాడు, శివుడు అని గోలకొండలో ఒక వ్యాసం వ్రాశారు. ఆ విషయంలో నాయనకూ వారికి ఉద్రోకాలు లేని చర్చ జరిగింది. తరువాత శ్రీనివాసుడు వైష్ణవుడే అని నాయన నిరూపించారు. ఆ వ్యాసాన్ని కూడా సురవరం వారు ప్రకటించారు. ఈ వివరాలు నేను రచించిన "వెంకటేశ్వర మహాత్మ్యము"లో వివరించాను. ట్రూపు బజారులోని ఆంధ్రకుటీరంలో ఆంధ్రపితామహులు మాడపాటి హనుమంతరావు గారు ఉండేవారు. నాయనతో నేను తరచుగా వారి దగ్గరికి వెళ్లేవాణ్ణి. వారు సాధు స్వభావులు. ఒకరిని నొప్పించరు. అన్ని వాదాలనూ సాకల్యంగా వింటారు. నాయనకూ వారికీ రామాయణం విషయంలో తరచు చర్చ జరిగేది. వాల్మీకి రామాయణం విషయంలో శ్రీవైష్ణవులు ఎంతో కృషి చేశారు. నాయన రామాయణంలో నిష్ణాతులు. ఆరవ దశకంలో హనుమంతరావుగారితో నాకు సన్నిహిత సంబంధం ఏర్పడింది. వారు హైదరాబాదు నగర ప్రథమ మేయర్. అప్పుడు కాళేశ్వరరావుగారు స్పీకరు. ఒకసారి అంతటివారు కలుసుకున్నప్పుడు నేను అక్కడ ఉండే అదృష్టం కలిగింది. వారు చమత్కారులు. కాళేశ్వరరావుగారు "స్పీకరు" అన్నారు హనుమంతరావుగారు. అంటే మాట్లాడరు అని అర్థం. ఇంగ్లీషులో "స్పీకర్" అంటే మాట్లాడేవాడు. కానీ స్పీకర్ పదవి వినడానికే - మాట్లాడ్డానికి కాదు. అందుకే దానికి తెలుగు ప్రత్యయం చేర్చి "స్పీకరు" చేశారు. కాళేశ్వరరావుగారు వెంటనే హనుమంతరావుగారు "మేయరు" అన్నారు. మేయర్ గా కార్పోరేషను డబ్బు కాజేయలేనివారు అనే అర్థంలో "మేయరు" అనే పదం ఉపయోగించారు. ఆ తరువాత హనుమంతరావుగారు శాసన మండలి అధ్యక్షులయినారు. ఉభయ సభలకు కాళేశ్వరరావుగారు, హనుమంతరావుగారు ఎంతో గౌరవ ప్రతిపత్తులను సమకూర్చారు. వట్టికోట ఆళ్వార్ స్వామి - వావిలాల గోపాలకృష్ణయ్య, నేను ఒక కమిటీగా ఏర్పడి మాలపల్లి రచయిత ఉన్నవ లక్ష్మినారాయణ గారికి సన్మానం తలపెట్టాం. ఈలోగా లక్ష్మీనారాయణగారు పరమపదించారు. కాళేశ్వరరావుగారి అధ్యక్షతన మహబూబ్ కాలేజీలో ఉన్నవ వారి సంతాప సభ జరిపాం. ఉన్నవ మాలపల్లిలో మల్లెపొదలు మొలిపించారు. అనే గేయం చదివాను. నీలం సంజీవరెడ్డిగారు నా "రణరంగం" గాంధీభవనంలో ఆవిష్కరించినపుడు ఆంధ్రపితామహులు విచ్చేశారు. ఆనాటి వారి ఫోటో, వారు వ్రాసిన ఉత్తరం నాదగ్గర ఉన్నాయి. నా "చిల్లరదేవుళ్లు" ఆంధ్రపితామహులకు అంకితం ఇచ్చాను. వారు పరమపదించినపుడు "ఆంద్ర పితామహ" అనే వ్యాసం వ్రాశాను 15.11.1970 విశాలాంధ్రలో వచ్చింది. ఆ వ్యాసం చివరన ఒద్దిరాజు రాఘవ రంగారావుగారి పద్యం ఉటంకించాను. ఆంధ్రసారస్వతము నిజామాంధ్ర సంఘ
మిటుల నెన్నిటినో గూర్చి ఘటికులందు
నొక్కరుడవయి మించితి వుక్కుమిగుల
రమ్యగుణసాంద్ర హనుమంతరామ చంద్ర! కొత్వాల్ వెంకట్రామరెడ్డిగారిని నాయన కలుసుకున్న ఉదంతం విచిత్రం. వారి ఇల్లు నారాయణగూడెం వై.యం.సి.ఏ. పక్కన ఉండేది. అప్పటికి అక్కడ జనావాసాలు తక్కువ. రెడ్డిగారి ఇంటి ముందున్న జవాను నాయనను లోనికి వెళ్లనీయలేదు. టెలిఫోను మంత్రం పని చేయలేదు. టెలిఫోను వేరేవాళ్లు తీశారు. ఒకనాడు జవాను లేనిది చూచి లోనికి దూరాం. హాలులో తురక వేషాల్లో రెడ్డిగారి సహితంగా నలుగురు - గద్దిమీద కూర్చుని, ఉర్దూలో మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఆకస్మికంగా నాయన దూరడం వారిని చకితులను చేసింది. ఇంకా వారు తేరుకోకముందే నాయన ఉపన్యాసం ప్రారంభించారు. ఆ నలుగురూ గంటసేపు నిర్విరామంగా నాయన ఉపన్యాసం విన్నారు. ఎంతో ప్రభావితులు అయినారు. వెంకట్రామారెడ్డిగారు నాయనకు వందరూపాయలు సమర్పించి, పాదాభివందనం చేశారు! ఇంకా ఆరావముదమ్ అయ్యంగార్ - నర్సింగ్ రావు మున్నగు అనేకమందిని నాయన కలుసుకున్నారు. అప్పుడు టాంగాలు ఎక్కువ. మనుషులు లాగే రిక్షాలు అప్పుడప్పుడే వస్తున్నాయి. మేము కాలినడకనే వెళ్లేవాళ్లం. మరీ దూరం అవుతే అణా - బేడ ఇచ్చి రిక్షాలో వెళ్లేవాళ్లం. వీధులు విశాలంగా శుభ్రంగా ఉండేవి. రోడ్లమీద కొంత కొంత దూరానికి రేకులు - తట్టలు పట్టుకొని మనుష్యులుండేవారు. గుర్రం లద్ది పెట్టినా, చెత్త పడినా వెంటనే తీసేవారు. ట్రాఫికు ప్రధాన మార్గాల్లో కూడా పల్చగా ఉండేది. నేను తీరిక సమయాల్లో గ్రంథాలయంలో కూర్చునేవాణ్ణి. గోలకొండ పత్రిక కాక "రహబర్ దక్కన్", "రయ్యత్", "ఇమ్రోజ్" లాంటి ఉర్దూ పత్రికలు వచ్చేవి. యుద్ధ వార్తలు ఎక్కువ. బ్రిటిషిండియాలో స్వాతంత్ర్య ఉద్యమ వార్తలు ఉత్సాహాన్నీ; గాంధీజీ, నెహ్రూ, సుభాస్ ఉపన్యాసాలు ఆవేశాన్నీ కలిగించేవి. ప్రజాపోరాటాల్లో నాయన ఉపన్యాసాల పాత్రను గురించి ఆలోచించేవాణ్ణి. కాని, వ్యతిరేకించేవాణ్ణి కాదు. విరోధించేవాణ్ణి కాను. 'భారతి' ఆరోజుల్లో కనిపించిన ఏకైక సాహిత్య పత్రిక. ఎందరో మహానుభావులు ఎన్నో విషయాలను గురించి అందులో వ్రాసేవారు. మా అన్నయ్య దాశరథి కృష్ణమాచార్యుల పద్యాలు ఒకటి రెండు సార్లు వచ్చాయి. ఎంతో బాగా వ్రాశాడు. నాయన తప్ప అనేకమంది మెచ్చుకున్నారు. సీతారాంబాగ్ లో ఇలా కొంతకాలం గడిచింది. నా కడుపునొప్పి తగ్గలేదు. మందూ మాకూ లేదు. పని తప్పదు. అజీర్ణం. అప్పుడప్పుడూ కుండెడు కుండెడు వాంతి. ఇలా ఉండగా ఒకనాడు అమ్మా చెల్లెళ్లూ దిగారు. నాకు ఎంతో సంబరం అయింది. అన్నయ్య కూడా ఆనందించాడు. అమ్మ దగ్గరా, చెల్లెళ్లతో కాలక్షేపం చేశాను. నాయన ముభావం వహించారు. అభావం లేదు. విసర్జన లేదు. సర్దుకు పోవడం అమ్మకు పుట్టుకతోనే వచ్చింది. నాకు పని తప్పింది కాని, జబ్బు హెచ్చింది. రోజూ వాంతులు అవుతున్నాయి. అమ్మ వచ్చిందని తెలిసి కావచ్చు, మామగారు కమలను తీసుకొచ్చారు. రెండు మూడు రోజులున్నది. ఎప్పుడూ అమ్మతోనే ఉండేది. నాతో మాట్లాడినట్లు గుర్తులేదు. ఈ తడవ పెద్దగా గొడవలున్నట్లు అనిపించలేదు. నాయనకూ అమ్మకూ ఆప్యాయత లేక కలకాలం అయింది. సర్దుకుపోతున్నట్లు అనిపించింది. అన్నయ్య లెక్కల్లో మళ్లీ తప్పాడు. ఒకనాడు తెల్లారేవరకు అన్నయ్యా - అమ్మా - చెల్లెళ్లు లేరు. రాత్రే వెళ్లిపోయినట్లున్నారు. నన్ను వదిలిపోవడం ఎందుకు? నేను పెద్దగా ఏడ్చాను. నాయన తొలిసారి నన్ను ఓదార్చారు! నాకు జబ్బు - వాంతులు. నాయన నన్ను బన్సీలాల్ ఆస్పత్రిలో చేర్పించారు. వారు గౌలీగూడెంలోని నరసింహాచార్యులవారి హోటల్లో చేరారు. హోటలంటే ఇవ్వాళ్టి హోటలు కాదు. అది పూటకూళ్ల ఇల్లే. వైష్ణవులు - వైష్ణవమతాభిమానులు అక్కడికి వచ్చేవారు. ఒక హాలుండేది. ఉంట పంట అక్కడే. రెండు గదులుండేవి. సంపన్నులు కానీ, అందులో ఉండేవారు కాదు. మాకు ఒక గది ఇచ్చారు. మాకు గది - భోజనం ఉచితం. నాయన తీరిగ్గా ఉన్నప్పుడు శ్రీసూక్తి సాయిస్తారు. నాయన "దాశరథి" అనే ఒక మాసపత్రిక వెలువరించడం ప్రారంభించారు. వానిలో ద్రావిడ ప్రబంధాల ఆంధ్రానువాదం ఉండేది. అనువాదం కొంత నేను - కొంత నాయన చేసేవారం. అచ్చుపని బాధ్యత సాంతం నాది . పత్రికలు పంపడం నాయనా నేనూ కలిసి చేసేవాళ్లం. హైదరాబాదులో తెలుగులేదు. ఉర్దూయే. తెలుగు మాట - తెలుగు అచ్చు - తెలుగు సినిమా - తెలుగు నాటకం - తెలుగు సభ అంటే సికిందరాబాదు వెళ్లాల్సిందే. రెండే రూట్లలో బస్సులుండేవి. నాంపల్లి మీదినుంచి 8, బషీర్ బాగ్ మీదనుంచి 7నెంబరు బస్సులు సికిందరాబాదు వెళ్లేవి. నాకు సగం టిక్కెట్టు. అణాకు సికిందరాబాదు చేరేవాణ్ణి. హుసేన్ సాగర్ లో తామరపూలు - అల్లిపూలు - కలువ పూలు ఉండేవి. కట్ట కింద "కెవుడాబన్" - మొగిలి వనం పొలాలు ఉండేవి. కొన్నాళ్లు భారతీ ప్రెస్సులోనూ, కొన్నాళ్లు ప్రీమియర్ ప్రెస్సులోనూ "దాశరథి" అచ్చయింది. యుద్ధం మూలంగా మిల్లు కాగితం లభించేది కాదు. చేతికాగితం డెమ్మీ సైజు రీము ఎనిమిది హాలీ రూపాయలు. అచ్చుకు ఫారం ఆరు రూపాయలని గుర్తు. నేను నిత్యమూ సికిందరాబాదు వెళ్లేవాణ్ణి. రోజంతా ప్రెస్సులోనే. కూర్పించే పనో. ప్రూప్సు చూచే పనో! పనివాళ్లంతా దోస్తులయినారు. అప్పుడప్పుడూ అణాకు ఒక గులాబ్ జాం, షోలాపూర్ మిఠాయి దుకాణంనుంచి తెప్పించుకొని తినేవాళ్ళం. |
25,755 |
"మీ అన్నయ్య పెళ్ళీ?" ప్రమీల ఇంకా చిరునవ్వుతోనే అన్నది. రాధ ఒక్క క్షణం నిర్ఘాంతపోయి చూసి, గట్టిగా నవ్వింది.
"బలే, నీకెట్లా తెలిసింది.
"రేడియో వార్తలు."
"నిజమే, అన్నయ్య వొప్పుకున్నాడు."
"అయితే కొద్దిరోజుల్లో జరిగిపోతుందన్నమాట."
"చాలా కొద్దిరోజుల్లో జరిగిపోవచ్చు."
ఇంకా కొంతసేపు ప్రసంగం ఈ విషయాలమీదనే సాగిపోయాక బయటకు వెళ్ళిన శ్రీపతి ఇంటికి తిరిగివచ్చాడు. వస్తూనే వీళ్ళిద్దరినీ చూసి "స్నేహితురాళ్ళిద్దరూ కలిసినట్లున్నారు. నేను మళ్ళీ బయటకు వెళ్ళిపోవటం ఉత్తమమనుకుంటాను" అన్నాడు. రాధ అతన్తో మాట్లాడకపోయినా ఆమెతో కల్పించుకొని వ్యంగ్యంగా మాట్లాడటం అతనికి అలవాటైపోయింది.
ప్రమీలతో కూడా రాధ నిలబడి తలవొంచుకొంది, శ్రీపతి ఒక్కసారి నవ్వి లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు. ఇంకా అక్కడ ఒక అరగంట గడిపాక వస్తానని చెప్పి రాధ ఇంటిదారి పట్టింది.
ఇంటికి వస్తుంటే ఆమె మనసు అన్నగారి పెళ్ళిమీదకు మళ్ళింది. ఎలాగయితేనేం ఒప్పుకొన్నాడు. ఇదంతా తన ప్రభావమేనని అనుకుంటోంది అమ్మ. నిజంగా ఆ రోజు నాయనమ్మ అన్నయ్యని లోపలికి పిలవకపోతే ఎంతమాత్రమూ అంగీకరించేవాడు కాదు. చివరి దశలోవున్న నాయనమ్మ హృదయ విదారకమైన వాక్కులకు అతను చలించిపోయాడు! ఆరోజు తను చూడలేదూ - ముఖం ఎట్లా మారిపోయిందో? అప్పుడు అన్నయ్యను చూస్తే తనకే జాలివేస్తుంది.
అన్నయ్య పెళ్ళి ఏ విధంగా జరుగుతుందో ఆమె ఊహించుకోసాగింది. తనకో వదిన వస్తుందంటే గర్వంతో కూడిన ఒక విధమైన సిగ్గు కలిగిందామెకు.
ఇంటికిపోయేసరికి వాసు మంచంమీద పడుకొని పైకప్పుకేసి చూస్తూ కనిపించాడు. గుమ్మంలోనే నిల్చుని తొంగి వాడివైపు చూసింది. వాడికి కాలుపోయిన దగ్గర్నుంచీ వాడి ప్రవర్తనా అది చూస్తుంటే రాధకు భయంగానూ, బెంగగానూ వుంది. రాను రాను వొట్టి వేదాంతిలా మారిపోతాడేమోనని ఆమె అనుమానం. వాడి వదనంలో సంతోష చిహ్నాలు చూసి చాలా రోజులయింది. వాడిలో వాడు యేదో గొణుక్కుంటూ వుండటం వాడి దీర్ఘాలోచనా చాటునుంచి పరికిస్తున్నప్పుడు ఆమె మనసంతా ఏదో కెలికినట్లు అయ్యేది.
చిన్నగా నడిచి, వాడి ప్రక్కగా వచ్చి నిల్చుని "ఏమిటిరా బాబూ అంత ఆలోచన?" అంది.
కొంచెం ఉలిక్కిపడి ఆమెవంక చూసి "కూచో అక్కాయ్ చెబుతాను" అన్నాడు.
రాధ వాడి ప్రక్కగా మంచంమీద కూర్చుని "చెప్పరా" అంది.
"మరి....." అని వాడు చేతులు త్రిప్పుతూ కొంచెం సిగ్గుపడుతూనే "నాకో సందేహం వచ్చింది" అన్నాడు.
"చెప్పు."
"మరీ, మీరంతా నాకు కాలు లేకపోయినా నావల్ల మీకు ఇబ్బందిగా వున్నా ప్రేమగానే చూస్తున్నారు కదా?"
ఈ సంభాషణ వల్ల రాధకు కష్టంతోచి "అయితే?" అంది.
"అదికాదు మరి! రేపు వదిన వస్తుందనుకో. ఆమెకు కూడా నేనంటే ప్రేమ వుంటుందా?"
"బాగుంది. ఎందుకు వుండదు? వదినంటే దెయ్యం అనుకొంటున్నావేమిటిరా?" అని రాధ కొంచెం విసుగ్గా జవాబు చెప్పింది.
"వదిన నాతో మాట్లాడుతుందా?"
"ఆఁ."
"నీలాగ కబుర్లు చెబుతుందా?"
"ఆఁ." అని రాధ కొంచెం కోపంగా "వొరేయి! ఎప్పుడూ ఏదో ఆలోచిస్తుంటే బుర్ర చెడిపోతుంది. పెద్ద పెద్ద విషయాలను గురించి ఎక్కువగా ఆలోచించవద్దని చెప్పానా?"
వాడు దీనంగా "నాకు ఏమీ తోచదాయె. ఏదో ఆలోచన్లతో కాలం గడిపేస్తున్నాను." అన్నాడు.
"ఏవయినా పుస్తకాలు చదవకూడదా?"
"పిల్లలు చదవదగ్గవి మనయింట్లో ఏం వున్నాయక్కాయ్!"
తమ్ముడు చెప్పింది సబబుగానే తోచి అక్కగారు "ఉండు, ఇవాళ అన్నయ్యతో నీకేదయినా పుస్తకాలు పుట్టుకురమ్మని చెబుతాను. సరేనా?" అంది.
వాసు అంగీకారంగా తల ఊపాడు.
అలాగే కొన్ని నిముషాలు మౌనంగా గడిపి రాధ ఇంట్లోకి పోయింది.
సాయంత్రం నారాయణ వచ్చినప్పుడు వంటరిగా వున్న రాధతో అన్నాడు. "పెళ్ళి విషయం ఇంట్లో యేమంటున్నారు?"
ఇటువంటి పెద్ద విషయాలు మాట్లాడటానికి అతనికి రాధ తప్ప ఇంక ఎవరూలేరు. ఆమె నడిగేందుకయినా అతనికి సిగ్గుగానే వున్నా కొన్ని కొన్ని సందేహాలు తీర్చుకునేందుకు అడగక తప్పలేదు.
రాధ అతనివంక వింతగా చూసి అంది, "ఏమనుకుంటారు? ఎప్పుడూ లేనిది నాన్నకూడా ఈ విషయంలో చాలా ఉత్సాహం చూపిస్తూన్నాడు. ఎరిగున్నవారితో సంప్రదించి సంబంధాల కోసం గాలిస్తున్నాడు." అన్నది.
నారాయణకు నవ్వు వచ్చింది. సంబంధాల కోసం తామే చూచుకోవలసి వచ్చినందుకు.
నిజంగా చిదంబరం అయిదురోజులనుంచీ కష్టపడి తిరుగుతున్నాడు. ఈ సందర్భంలో ఆయన చేసిన త్యాగం ఏమిటంటే, పెళ్ళి జరిగిపోయేదాకా పేకాటను ఆడరాదని నిశ్చయించుకొన్నాడు. ఆయన మనసులో ఒక విషయం వుంది. గంగాధరంగారంటే ఆయనకు వ్యక్తిగత ద్వేషం యేమీ లేదు. గంగాధరంగారే తనతో వైరం తెచ్చుకున్నాడు. ఆయన ఎప్పుడయినా వీధులో కనిపించినప్పుడు చూసి నవ్వాలని చిదంబరం ప్రయత్నించాడు కూడా. కాని ఆయనే చూడకుండా, కనీసం రెండుమూడుసార్లు భంగపడ్డాడు. కాని ఆయన మనసులో ఎక్కువగా పెట్టుకోలేదు. గంగాధరంగారితో వైరం పెట్టుకోవటం ఏ మాత్రం సుఖంగా లేదు. అందుచేత కొడుకు ఇష్టపడితే ఆయనతో సంబంధ బాంధవ్యాలు పెంపిందించుకొనటం ఇష్టమే.
నారాయణ తండ్రి మనసులో ఇటువంటి అభిప్రాయం వుండవచ్చునని గ్రహించాడు అందుకనే రాధతో అన్నాడు.
"చూడు చెల్లాయ్! ఏమయినా సంబంధాలు నిశ్చయించుకుంటున్నారా?"
రాధ అతని వంక ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది.
అతను మళ్ళీ అన్నాడు. "నా అభిప్రాయం ఏమిటంటే - - నీకూ తెలిసే వుంటుంది. నాన్న పొరబడి గంగాధరంగారి అమ్మాయి విషయం ఏమయినా ప్రయత్నిస్తాడేమో? అటువంటిదేమీ చెయ్యొద్దని చెప్పు."
"జానకి అంటే నీ కెందుకని ఇష్టంలేదు?"
"ఇష్టంలేదు, అంతే."
"నాన్నతో నే చెబుతాలే." అని హామీ ఇచ్చింది రాధ.
ఆమెను చూస్తూంటే నారాయణ జాలిగానే వుంది. తన పెళ్లి అంటే ఆమె చాలా ఉత్సాహపడుతుందని తెలుసు. ఏమయినా మధనపడుతుందేమో తెలీదు. కాని అలా చేస్తుందని నమ్మకం లేదు. ఏమీ తెలియని పసిపాపలా. నిర్మలజీవిగా ఆమెను నమ్మాడు నారాయణ. రాధకు పెళ్ళియీడు వచ్చిందని అతనికి తెలుసు. కాని పెళ్ళి చేయటం ఎలాగో అర్థం కావటంలేదు. అతనికేమో జీవితంలో ఎక్కువ అనుభవంలేదు. కట్నం తీసుకోకుండా చేసుకునే ఉదార స్వభావులు పరిచాయుల్లోగాని, స్నేహితులలోగాని ఎక్కువగా గోచరించలేదు. తండ్రి ఏమీ పట్టించుకోడు. తన కోసం ఈనాడు శ్రమపడుతున్నాడంటే అది కేవలం తల్లిమీద భక్తి చేతనే అని నారాయణకు తెలియకపోలేదు. తన తండ్రికి నాయనమ్మ అంటే ఎంత శ్రద్ధాభక్తులు వున్నాయో అతను చిన్నప్పటినుంచీ ఎరిగేవున్నాడు. ముసలావిడ తన దుర్దినం అనుభవిస్తున్న ఆరోజు మాట ఇచ్చినప్పటినుంచి తనకేమీ సుఖంగాలేదు. ఎవరితోనూ స్వేచ్ఛగా, సంతోషంగా మెలగకుండా వున్నాడు. రోజూ సాయంత్రంపూట పార్కుకుపోయి గంటలతరబడి ఆలోచన్లతో గడుపుతున్నాడు.
రాధ అక్కడనుంచి వెళ్ళబోతూంటే పిలిచి అన్నాడు : "నా గురించి నీకు పూర్తిగా తెలుసుగా అమ్మాయి."
"అనుకుంటాను."
"అయితే కట్నం తీసుకొనే విషయంలో నా అభిప్రాయం ఏమిటో నాన్నకు చెప్పు."
ఆమె కొంచెం చలించి "నేనూ ఈ విషయాన్ని గురించే ఆలోచిస్తున్నాను. పెద్దదాన్నీ అనుభవమున్నదాన్నీ కాదనుకో. దీన్ని గురించి నీ అభిప్రాయం మార్చుకునేందుకు వీలులేదూ?" అన్నది.
"వీలులేదు" నారాయణ కటువుగా జవాబిచ్చాడు. బయటకు పోదామని గదిదాటి రెండు మూడు అడుగులు వేసేసరికి యెదురుగా డాక్టరుగారు వస్తున్నారు. వెళ్ళిపోబోతున్న వాడల్లా నారాయణ ఆయన్ని చూసి ఆగవలసి వచ్చింది. ఆయనతోపాటు ముసలమ్మగారు వున్న గదిలోకి వెళ్ళాడు.
తిరిగి బయటకు వస్తున్నప్పుడు డాక్టరుగారిని అడిగాడు. "ఎలా వుందండీ?"
"సీరియస్ గానే వుంది."
నారాయణ కొంచెం గాయపడిన హృదయంతో "మరి?" అని అర్థోక్తిలో ఆయన ముఖంవంక చూసి ఆగాడు.
"నాకు చాతనయినంతవరకూ ట్రై చేస్తాను. రిజల్టు ఏమవుతుందో చెప్పలేను. టై చేయమంటే నే చెప్పినవన్నీ మీరు తీసుకురావాలి."
నారాయణ కొద్దిసేపు ఆలోచించి అంగీకార సూచకంగా తల ఊపాడు.
ఆయన ప్రిస్ర్కిప్షన్, కొన్ని ఇంజక్షన్ ల పేర్లు రాసి ఇచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. నారాయణ అడుగులు భారంగా పడసాగాయి. మళ్ళీ డబ్బు ఎంత అవసరమవుతుంది? అక్కడ్నుంచి వస్తుంది? మౌనంగా విశ్రాంతి తీసుకొందామని బయటకువచ్చి జనసమ్మర్థంలో రోడ్డుగుండా పార్కువైపు నడిచాడు.
* * *
ఆ రాత్రి ఎప్పటికంటే కొంచెం ఆలస్యంగా ఇంటికివస్తూ చిదంబరం, సరాసరి భార్యవున్న చోటుకుపోతూ "చూడు మరి, నాకేమీ తెలియదని మీరందరూ అనుకుంటారు. ఒక సంబంధాన్ని ఇంచుమించు స్థిరపడే స్థితికి తీసుకొచ్చాను." అని గర్వంగా తల పంకించాడు.
"ఎక్కడ. "సంతోషంతోనే మరీ బట్టబయలు కాకుండా అడిగింది శారదాంబ.
"గుడివాడలోనే."
భార్యను మాట్లాడనీయకుండా మళ్ళీ తనే "అన్ని వివరాలూ అడిగే వచ్చాను. అమ్మకు తిరిగే ఓపికవుంటే ఈ వివరాలు మాట్లాడటం అవన్నీ ఆమే చూసుకొనేది. కాని పరిస్థితి ఇలా వచ్చింది. ఏం చేయను?" అని విచారంగా, నువ్వడగబోయే విషయాలు నాకు నాకు తెలుసు. పిల్లను చూపించకుండా పెళ్ళి చేయటానికి సిద్ధపడే మూర్ఖుడ్ని కాదు నేను అవన్నీ యధావిధిగా జరిపేద్దాం. నువ్వూ, నేనూ వాడూ కలిసి గుడివాడ రేపు వెడదాము" అన్నాడు.
అంతలో ఆయన కేదో గుర్తుకు వచ్చింది. శరీరమంతా కితకితలు పెట్టినట్లయి మనసంతా సంపుల్ల మానమైంది. ఎవరన్నా చూస్తారేమోనన్న బిడియం కూడా లేకుండా, అమాంతంగా శారదాంబ రెండు చేతులు దొరక పుచ్చుకొని బలవంతంగా దగ్గరకు లాక్కుంటూ "ఈ రాత్రి ఇలా నిల్చుని మన కొడుకు సంగతి మాట్లాడుకొంటూంటే జరిగిపోయిన మధుర స్మృతులేవో గుర్తుకు రావటంలేదూ! ఏమో బాబూ, నాకు మట్టుకు మనసంతా అదోలా అయిపోయింది" అన్నాడు.
"వదలండి" అని శారదాంబ తల వొంచుకొంది.
చిదంబరం తన చర్యకు తనే సిగ్గుపడి ఆమెను చప్పున వదిలేశాడు. ఈ విషయం తల్లికి చెప్పాలని ఆయనకు జ్ఞప్తి అయింది. ఇలా కులాసాగా వున్నప్పుడు ఈల వేసుకుంటూ పోవటం ఆయనకు అలవాటు. అమ్మతో చెప్పివస్తాను, అన్నం వడ్డించు" అని ఈలవేసుకొంటూ తల్లి గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు. |
25,756 | సుమారు పది అడుగుల పొడవుతో రమారమి మూడున్నర అడుగుల ఎత్తుగల అంతటి బలిష్టమయిన పులిని చూడటం అదే తొలిసారి.
తొలిరోజునే అనుకోని స్వాగతం, ఊహించని పరిచయం.
అప్పటి సంఘటనలో మేనీటర్ అనుసరించిన పద్ధతిని బట్టి అది సాహసం గలదే కాదు. ప్రమాదాన్ని బట్టి అప్రమత్తంగా మెలిగే తెలివయిన జంతువు కూడా అని గ్రహించాడు చైతన్య.
పోరాటం మొదలయింది....
ఓడితే ఒక తల్లికి కడుపుకోత మాత్రమే.
గెలిస్తే ఎందరో తల్లుల గుండె కోతకు వారధి పడుతుంది.
ఈ సంఘర్షణ చివరి ఘట్టం వేటాడ్డమో, వేటాడబడటమో కాలమే నిర్ణయించాలి.
వెనక్కి తిరిగాడు చైతన్య.
మరికొన్ని నిమిషాలలో అప్పటికే మైదానంలోకి చేరుకున్న వ్యక్తిని కలుసుకున్నాడు.
చైతన్య అనుకున్నట్టు అతడు అంధుడే కాని, వృద్ధుడుకాదు. నలభయ్యేళ్ళకే వృద్ధాప్యంలో అడుగుపెట్టిన వ్యక్తిలా అనిపించాడు.
ప్రమాదకరమయిన పరిస్థితుల్లో సైతం అరణ్యాలలో ప్రవేశించడం బతుకు తెరువుకి ఆధారమయిన అటవీ సంపద కోసం వారు ఆరాటపడటం అసాధారణ విషయంకాదు.
కాని, అతడు అంధుడు. అటవీ సంపదకోసం వచ్చివుండడు. పైగా ప్రమాద భూయిష్టమయిన పరిసరాల్లో, అదీ ఆ సమయాన అంత యధాలాపంగా నడవటం చైతన్యకు అమితంగా ఆశ్చర్యపరచిన విషయం.
భుజంపై చేయి పడగానే ఆగిన ఆ వ్యక్తి, "కొత్తగా వచ్చారా, బాబూ" అన్నాడు. తాకింది ఎవరో గ్రహించినట్టు.
తన గురించి తాను పరిచయం చేసుకున్న చైతన్య, "ఈవేళలో ఇలా ఎందుకు రావాల్సి వచ్చింది" అన్నాడు మామూలుగానే.
వెలుగూ చీకటి రెండూ తనకు ఒకటే అన్నట్టు నల్లటి చారికల మధ్య పాలిపోయిన కళ్ళను కదిలిస్తూ నిర్లిప్తంగా నిలబడ్డాడతను.
జవాబు చెప్పలేని అతని పెదవులు సన్నగా ఒణకడం చైతన్య గమనించలేదు.
"ఎలాంటి ప్రమాదంలో ఇరుక్కునేవాడివో తెలుసా?" సాధ్యమయినంత సౌమ్యంగా అడిగాడు.
అంతే....
ఏ గుండె వాగుకు గండి పడిందో, ఏ మనసు పొరచిట్లి మెదడు నరాలను మెలిపెట్టి నిక్షిప్తమయి వున్న నిప్పుసెగల్ని పైకి చిమ్మిందో_లావాలా ఉబికిన కన్నీళ్ళు క్షణంపాటు అతన్ని కలవర పెట్టాయి. కుదిపేశాయి.
"ఎప్పుడో చచ్చిపోయిన దానయ్యకి ఇప్పుడు పెమదమేటి, బాబూ?"
ఎందుకు రక్షించావన్న ప్రశ్న వినిపించింది దానయ్య గొంతులో.
"ఇంకా ఏం మిగిలిపోనాదని నాను బతకాల, బాబూ?"
నిస్సహాయంగా వణికింది దానయ్య కంఠం.
"బాబూ!" తడుముతూ చైతన్య చేతుల్ని పట్టుకున్నాడు.
"నాను పోగొట్టేసుకున్నది కళ్ళొక్కటేకాదు, బాబూ! కట్టుకున్న దాన్ని, కన్నోల్లనికూడా."
దానయ్య గొంతులోని జీర చైతన్యని కొద్దిగ కదిలించింది.
"నువ్వొంటరివాడవా దానయ్యా?"
ఆమాత్రపు సానుభూతికే కదిలిన దానయ్య కొన్ని క్షణాలవరకూ దుఃఖం నుంచి తేరుకోలేనట్టు మోచేతిని అడ్డంగా పెట్టుకుని కుమిలిపోయాడు.
"దేవుడు మాసెడ్దోడుబాబూ! ఉన్నదాంతో కడుపునీ, కట్టుకున్న దాంతోపిల్లల్నీ కళ్ళారా సూసుకుంటూ బతికున్నన్నాళ్ళూ బతికేద్దామనుకుంటే....మాయదారి పులికి ఆల్లని అప్ప చెప్పేసి మాయరోగంతో నా కళ్ళూ తీసుకుపోయి నాకు మా సెడ్డ అన్నెయం చేసినాడు...."
పూడుకుపోయిన గొంతుతో ఇక మాటాడే శక్తిలేనట్టు దానయ్య నలిగిపోతుంటే అనునయంగా భుజంపై చేయివేశాడు.
ఇటు కళ్ళు లేక, అటు ఆడుకొనే దిక్కులేక మానసికంగా అతడెంత చిత్రవధ అనుభవిస్తున్నదీ గ్రహించిన చైతన్య ముందుకు నడిపిస్తూ, "ఇక్కడ ఉన్నవాళ్ళంతా పోయేవాళ్ళే. పోయినవాళ్ళను తలుచుకుంటూ ప్రమాదాల్ని కొని తెచ్చుకోవడం మంచిదంటావా!" ఆధ్యాత్మికంగా ఓదార్చబోయాడు.
"పెమాదమని తెలిసినా, పోయిన నా వోళ్ళని రోజూ యిలగబోయి పలకరించి రావడం నాకు అలవాటై పోనాది బాబూ!"
అతడేం చెబుతున్నది ముందుగా అర్ధంగాలేదు చైతన్యకు.
కళ్ళను కోసుకు వస్తున్న అశ్రువులు దానయ్య కళ్ళల్లో తళుక్కుమన్నాయి.
"ఆ గుట్ట ఉన్నాది సూసేవా బాబూ!"
గుడ్డివాడయినా, అలవాటైన పరిసరాలు కావడంతో ఇంచుమించు గుట్ట ఉన్న దిక్కుకేసి వణుకుతున్న చేత్తో చూపుతూ, "నా వోళ్ళని నాను సేతుల్తో మట్టి కలిపిందక్కడే బాబూ! అందుకే....నన్నొగ్గి నాకెందుకు అన్నేయం సేసారరరర్రా అనడానికి రోజూ ఆళ్ళకాడి కెళతాను. ఆలుబదులు సెప్పకపోయినా, గుండె మంట సల్లారీవరకూ అక్కడ ఏడుస్తా కూకొని, పొద్దు గూకీయేలకి ఇంటికి బయలెల్తాను" తుండుగుడ్డతో కన్నీళ్ళు వత్తుకున్నాడు.
"ఉండేదెక్కడ?"
అప్పటికే పూర్తిగా చీకటి ఆవరించి ఉండటంతో, అవసరమయితే ఇంటివరకూ తోడు వెళ్ళాలనుకున్నాడు.
"గుడ్దోడయిన నాకు సీకటేటి బాబూ?" చైతన్య మనసులోని ఆలోచనల్ని గుర్తించినట్టుగా అని, "రెండు మైళ్ళ దూరంలోని వంజెర మాపల్లి" బదులు చెప్పాడు.
"తోడు రమ్మంటావా!"
"ఒంటరోడ్ని. నాకు తోడెందుకు బాబూ!" విచిత్రమయిన వేదాంతాన్ని ధ్వనింపచేసి కర్ర తాటించుకుంటూ వడివడిగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతున్నాడు దానయ్య.
చీకటిలో అతడు కనుమరుగయ్యేవరకూ స్థబ్దంగా నిలబడిపోయాడు చైతన్య.
ఒక నిర్భాగ్యుడి వేదనకు నేపథ్యంలా ఓ గాలి చైతన్యను జాలిగా స్పృశించి వెళ్ళిపోయింది.
ఎందరి ఆక్రందనలో గుండెలో దాచుకున్న అడవి దిక్కుమాలిన శవంలా సద్దుమణిగింది.
తొలిరోజు అనుభవాన్ని మననం చేసుకుంటూ జీప్ వున్న ప్రదేశానికి చేరుకోవాలనుకున్న చైతన్య సందిగ్ధంలో పడ్డాడు. ఆ నిశీధిలో సరిగ్గా జీప్ ఎక్కడ విడిచిందీ గుర్తించలేకపోయాడు. పైగా టార్చికూడా తేలేదు.
అట్టే పరిచయంలేని అడవిలో పైగా చీకటివేళ జీప్ కోసం దేవుళ్ళాడడంలో అర్ధం లేదనిపించింది.
అదృష్టవశాత్తు ఆకాసంలో ఉదయించిన చంద్రుడు కొద్దిపాటి వెలుగురేఖల్ని చిమ్ముతుంటే వీలయినంత త్వరగా రెస్టు హౌస్ కి చేరుకోవాలని వేగంగా నడవటం మొదలుపెట్టాడు.
చుట్టూ కీచురాళ్ళు రొద.
చీకటి అడవిలో దూరంగా కూస్తున్న సిబియా పక్షి సంగీతం అతని కిష్టమయినదైనా, ఆ భయానక వాతావరణంలో మృత్యువు ఆకలితో చేస్తున్న పెనుకేకలా వినిపిస్తోంది.
సుమారు నలభై అడుగుల ఎత్తు సైతం పెరిగే అడవి సంపంగి పూలవాసన అలసిన అతని మనస్సును ఆహ్లాద పర్చలేకపోయింది.
ఒక్కోచోట ఆగి తడుముకుని నడవాల్సి రావడంతో, తొలిరోజే అంతసేపటివరకూ అడవిలో తిరగాల్సింది కాదనుకున్నాడు. |
25,757 |
"జై.... " అని ప్రజల నినాదాలు ఒక్కసారిగా వినిపించాయి దూరంనుంచి.
"చూసావా సెక్రటరీ! జనం మన మాటలకి ఎట్లా 'జై' కొడుతున్నారో!!" అన్నాడు మంత్రి.
"స్వామీజీకీ జై! మంగళ బృహస్పతికీ జై !!" అని దూరం నుంచి మళ్ళీ అరుపులు వినిపించాయి.
మంత్రి మొహం వాడిపోయింది. "మనకోసం కాదంటావా?" అనడిగాడు.
"ఈ పక్కనే 'బుద్ధిలేనిపాలెం' అని ఒక ఊరుంది సార్! అక్కడెవరో స్వామీజీ వెలిసాడట. జనం తండోప తండాలుగా వెడుతున్నారని లోకల్ పత్రికలో చదివాను. మీరు వింటున్న జై...జై.... ధ్వానాలు అక్కడివే"
"అయితే పదండి, అక్కడికే పోదాం"
"మన టూర్ ప్రోగ్రాం అక్కడికి కాదండీ! మనం వెళ్ళవలసింది దున్నపోతులపాలెం."
"పిచ్చివాడా! ఏ పాలెం అయితే ఏమున్నది? అక్కడా నా ప్రజలే.... ఇక్కడా నా ప్రజలే" అంటూ నాదస్వరం విన్నపాములా ప్రజలవేపు నడిచాడు.
ఆయన అక్కడికి చేరుకునేసరికి బృహస్పతిని కుర్చీలో కూర్చోబెట్టి జనం హారతులు పడుతున్నారు. 'గాడ్స్ మస్ట్ బీ క్రేజీ' అన్న ఇంగ్లీషు సినిమాలో దృశ్యంలా ఉందది.
స్వయంగా మంత్రిగారే దీన్ని చూడడానికి వచ్చారనే సరికి మరింత కలకలం రేగింది. జరిగిన సంగతంతా ఆయనకెవరో వివరించారు. అప్పుడే ఈ వార్త పక్క ఊళ్ళకి కూడా ఎలా పాకిపోయిందో తెలీదు కానీ, బళ్ళు కట్టించుకుని మరీ రాసాగారు.
మంత్రి ఒక్క ఉదుటున వేదిక ఎక్కి బృహస్పతి ఎడమచేతిని, తన కుడిచేత్తో పట్టుకుని, ప్రజల వేపు తిరిగి, అతడి చేతిని పైకి లేపాడు. ఈ మధ్య ఇదో ఫ్యాషనై పోయింది. నలుగురైదుగురు వేరు వేరు పార్టీ లీడర్లు ఒకే వేదికమీద కలిస్తే ఆ విధంగా చేతులన్నీ కలిపి గొలుసులా పైకెత్తడమన్నమాట... 'మిమ్మల్ని ఒక్కొక్కరం వేరు వేరుగా తినం... మొత్తం అందరం కలిసి కట్టుగా మిమ్మల్ని భక్షిస్తాం...' అని సింబాలిక్ గా సూచించే గొలుసుకట్టులా ఉంటుంది ఆ మానవ లీడర్ల హారం.
"ప్రజలారా!" అన్నాడు మంత్రి. "....భగవంతుడి దగ్గరికి వెళ్ళి వచ్చిన ఈ మనిషి నిజంగా భగవత్స్వరూపమే!"
వెనకనున్న సెక్రటరీ రహస్యంగా "సార్! అది నిజమో, అబద్ధమో తెలుసుకోకుండా మనం అలా చెప్పెయ్యకూడదు. మంత్రులయినందుకు ఆలోచించి, బాధ్యతాయుతమైన స్టేట్ మెంట్ యివ్వాలి" అన్నాడు.
మంత్రి గొంతు తగ్గించి- "మంత్రికి బాధ్యత ఏమిటయయా- జోకు! మంత్రి అనేవాడు స్వంతంగా ఏమీ ఆలోచించకూడదు. ప్రజలు ఏది ఆలోచిస్తే తనూ అదే ఆలోచించాలి. నేల ఈనినట్టున్న ఇంతమంది ప్రజలు - ఈయన్ని మహాపురుషుడు అన్నారంటే నిజంగా అయ్యే వుంటాడు. ఒకవేళ కాలేదనుకో. మనకి నష్టమేమిటి? ఆయనతోపాటు ఈ ప్రజలందరూ మనవేపు వచ్చేస్తారు కదా!" అన్నాడు.
"వస్తారంటారా?"
"మనలో దమ్ము లేనప్పుడు ఇంకొకర్ని ముద్దెట్టుకోటంలో తప్పులేదని- మొన్న మొన్నటివరకూ గాంధీ- నెహ్రూల ఫోటోల్ని చూపెట్టి కాంగ్రెసోళ్ళు నిరూపించారు కదయ్యా! అత్త-గాజులు బద్దలు కొట్టేసుకునీ, అల్లుడు- దశదినకర్మలు చేసి ఆ తర్వాత ఆ సమాధి సంగతే మర్చిపోయారంటే- దాన్ని బట్టి మనకి అర్ధమైనదేమిటీ? ఫోటోలూ, సమాధులు కూడా ఓట్లేయిస్తాయని! అవునా? మరి అటువంటప్పుడు ప్రజలందరూ మహా పురుషుడంటున్న ఈ బతికున్న మనిషిని మన పార్టీలో కలిపేసుకోవడంలో తప్పేమిటటా?"
"అధిష్టానం వర్గం అనుమతి లేకుండా అలా ఫిల్లింగ్ ఇచ్చేయడం మన ప్రిన్సిపుల్ కాదేమో సార్!"
"వీలయినంత వరకూ అందర్నీ లోపలికి పుల్లింగే తప్ప ఫిల్లింగ్ ఏమిటయయా? మొన్న మొన్నటివరకూ ఆవిడ పార్టీలో వుండి మన కార్యకర్తల్ని చావబాదినవాళ్ళు యిప్పుడు మన పార్టీలోకి వస్తూంటే వాళ్ళకోసం గేట్లు బార్లాతీసేసి ఉంచలా? వాళ్ళనే కలిపేసుకున్నప్పుడు ఈ మహనీయుణ్ణి కలుపుకోవడానికి అధిష్టానవర్గం ఎందుకు ఒప్పుకోదూ?" ఎదురు ప్రశ్న వేశాడు.
మంత్రిగారు తమతో ఒకమాట మాట్లాడి, ఆ తర్వాత వెనక్కి తిరిగి సెక్రటరీతో గుసగుస లాడడం అర్ధంకాక ప్రజల గోలచేయడం ప్రారంభించారు. మంత్రి 'శాంతించండి' అన్నట్టు చెయ్యెత్తి, అప్పుడే ఎవరో తీసుకొచ్చి అమర్చిన మైకులో ప్రజల్ని ఉద్దేశించి అన్నాడు.
"మనిషికి భగవద్దర్శనం చేయించిన ఈ స్వామీజీకి, యిక్కడే ఒక ఆశ్రమం కట్టించి యివ్వాలని సెక్రటరీని ఆదేశిస్తున్నాను. అంతేకాదు. ప్రజాసేవకోసం పైలోకంనుంచి అరుదెంచిన ఈ మంగళ బృహస్పతిని ఇప్పుడే మా పార్టీలో చేర్చుకుంటున్నట్టు ప్రకటిస్తున్నాను."
ప్రజల హర్షధ్వానాలు మిన్నుముట్టాయి. బృహస్పతి సవినయంగా మైక్ అందుకున్నాడు. "మంత్రిగారు నన్ను క్షమించాలి. లోకాధినేత ఆదేశానుసారం నేను ప్రజలకి సేవచేయడానికి వచ్చాను తప్ప, పార్టీ అధినేత ఆదేశాలు పాటించడానికి కాదు. ఒకవేళ మీరు ఏ రవాణా శాఖో, ఆర్ధికమంత్రి పదవో ఇస్తారు కదా అన్న ఉద్దేశంతో యిప్పుడే నేను మీ పార్టీలో చేరితే- ఆ తర్వాత పార్టీ అధినేత అంతరంగిక చర్యలు నచ్చక, ఆయన్నే వెన్నుపోటు పొడవాలన్న క్షుద్రమైన కోరిక నాకు కలగవచ్చు. అప్పుడాయన భార్య సినిమా ఛాన్స్ లులేని హీరోల్నీ,కమెడియన్లనీ తీసుకుని వానరసైన్యంలా నా మీద దండెత్తవచ్చు. అంత గొడవెందుకు? నా పార్టీనేదో నన్నే స్థాపించుకోనివ్వండి" అంటూ చేతులెత్తి నమస్కరించాడు.
మంత్రి అవాక్కయి చూసాడు. ఒక కాబోయే మహానాయకుడి లక్షణం ఆ క్షణం కళ్ళముందుకు కనబడ్డట్టుంది. ఇప్పుడే ఇతడిని మంచి చేసుకుంటే భవిష్యత్తులో ఎందుకైనా మంచిది అనిపించింది. జనంవేపు తిరిగి "ప్రజలారా! ఇంతటి నిజాయితీ వున్న నాయకుడు దొరకడం మన అదృష్టం. ఇతని పార్టీ అధికారంలోకి వస్తే దానితో భాగస్వామి అయ్యో.... లేక బయటినుంచో సపోర్ట్ ఇస్తామని హామీ యిస్తున్నాను" అన్నాడు.
ఈసారి అవాక్కవడం బృహస్పతి వంతయింది. మైక్ కి చెయ్యి అడ్డుపెట్టి మంత్రితో రహస్యంగా, "అయ్యో! నా పార్టీ సిద్ధాంతాలు ఏమిటో నాకే సరిగ్గా తెలీదు. కమ్యూనిజమో, కాపిటలిజమో, మతతత్వమో నేనే నిర్ణయించుకోలేదు. మీరు ఏ సైద్ధాంతిక ప్రాతిపదిగ్గా నాతో కలుస్తారు?" అన్నాడు.
"అధికార సిద్ధాంత ప్రాతిపదిక" అన్నాడు మంత్రి. ".... అదొక్కటి చాలదా, మనందరం కొంతకాలమయినా కలిసి కట్టుగా ఉండడానికి!"
మంత్రిగారితోపాటు వెనక కార్లలో వచ్చిన వ్యక్తుల్లో కొంతమంది జర్నలిస్టులు కూడా ఉన్నారు. అనుకోకుండా ఒక 'మసాలా' వార్త దొరికేసరికి వాళ్ళపంట పండినట్టయింది.
'ఓంఫట్ బాబా' గురించి అప్పటికే రెండు రోజులనుంచి చిన్న చిన్న వార్తలు పడుతున్నాయి. కానీ ఇది అంతకన్నా గొప్ప సంచలనం కలిగించే వార్త! ఒక వ్యక్తి దేవుడి ఆశీర్వచనం పొంది ప్రజాసేవ కోసం వచ్చానని చెప్పడం....
అందులో నిజమెంతయినా కానీ, అది వేరే సంగతి. ముందొక వార్త జనంలోకి వెళ్ళిపోయింది కదా! ఉత్సాహభరితంగా చదువుతారు. అమ్మకాలు పెరుగుతాయి. ఆ తర్వాత అతడో మోసగాడని తెలిసిందనుకో.... ఆ విషయం మళ్ళీ పెద్దక్షరాలతో వ్రాసి అమ్మకాలు మరింత పెంచుకోవచ్చు. ఇంతేకదా పత్రికల ఫిలాసఫీ. హెడ్ లైన్ లో వేయడానికి సంచలన వార్తలేని రోజు ఎడిటర్ కి నిద్ర పట్టదనడంలో అతిశయోక్తి ఏమున్నది?
అందుకే వారు బృహస్పతి చుట్టూ బిలబిలా మూగారు. మంత్రిగారు అక్కడినుంచి మర్యాదగా తప్పుకున్నారు.
కాబోయే ముఖ్యమంత్రి, తన ప్రధమ సమావేశంలో నవ్వినట్టు, పత్రికా విలేఖర్లను చూసి సాదరంగా నవ్వాడు బృహస్పతి. అయితే వూహించని ప్రమాదం పొంచివున్నదని అతడికి ఆ క్షణం తెలీదు. విలేఖర్లలో ఒక అరవయ్యేళ్ళ వృద్దుడున్నాడు. పాతికేళ్ళ క్రితం అతడు మధ్యప్రదేశ్ లో ఉండేవాడు.
ప్రస్తుతం శ్రీహర్ష చేస్తున్న పనిలాంటిదే పాతికేళ్ళ క్రితం అతడు చేపట్టాడు. చంబల్ లోయ దొంగల గురించి ఆ రోజుల్లోనే ఎన్నో వ్యాసాలు వ్రాసి పత్రికలకి పంపేవాడు. డాకూ మంగళ్ సింగ్ నీ, అతడి అనుచరులనీ అతడు రెండు మూడుసార్లు ప్రత్యక్షంగా కలుసుకున్నాడు కూడా!
అన్నిటికన్నా ముఖ్యంగా ఆ వృద్ధ విలేఖరి హేతువాది. గత జన్మల్నీ, 1999 ప్రపంచ ప్రళయాల్నీ నమ్మడు. ముందేమీ తెలీనట్టు, మామూలుగా, చిన్న చిన్న ప్రశ్నలతో ఇంటర్వ్యూ ప్రారంభించాడు.
"డాకూ మంగళ్ సింగ్ గా మరణించి, పునర్జన్మ ఎత్తానన్నారు కదా!"
"అవును".
"అప్పుడు మీకు వివాహం అయిందా?"
బృహస్పతి కాస్త తటపటాయించాడు. "డాకూలకి వివాహాలుండవు."
"కానీ మీ భార్యపేరు రత్నాబాయి."
"అది వివాహం కాదు. కలిసి ఉండడం" గంభీరంగా అన్నాడు.
"అప్పుడు మీకెంతమంది పిల్లలు?"
అతడు ఏం చెప్తాడాని అందరూ ఉత్సుకంగా వింటున్నారు. హనుమంతరావు కూడా భయం భయంగా బృహస్పతి వేపు చూశాడు. డాకూ మంగళ్ సింగ్ చరిత్ర అంతా వృద్ధ విలేఖరికి పూర్తిగా తెలుసని ఆ పాటికే అతడికి అర్ధమైంది. 'నేరకవచ్చి ఇందులో ఇరుక్కున్నామే' అనుకుని దైవప్రార్ధన మొదలుపెట్టాడు. అక్కడ సూదిపడితే వినబడేంత నిశ్శబ్దం ఆవరించింది.
"మీరు నా ప్రశ్నకి సమాధానం చెప్పలేదు. రత్నాబాయితో మీరు కలిసి వున్నప్పుడు మీకెంతమంది పిల్లలు?"
బృహస్పతి అతడివేపు కన్నార్పకుండా ఒక్కక్షణం చూసి "ఒక కొడుకు! నేను మరణించే సమయానికి వాడికి ఒకటిన్నర సంవత్సరం."
"కరెక్ట్!" అప్రయత్నంగా అన్నాడు విలేఖరి.
అంతే! ఒక సముద్ర కెరటం ఉవ్వెత్తున లేచి పెద్ద శబ్దంతో కింద పడ్డట్టు జనంలో హర్షధ్వానాలు వ్యక్తమయ్యాయి. (అతడి విజయం తమ విజయమైనట్టు) జనం కేరింతలు కొట్టారు.
"థాంక్యూ శ్రీహర్షా...!" అని మనసులో అనుకున్నాడు బృహస్పతి.
"ఇంకొక ప్రశ్న."
"అడగండి."
"ఇందిరాగాంధీ రాజభరణాల్ని రద్దు చేసిన రోజుల్లో ముగ్గురు మాజీ సంస్థానాదిపతులు తమ యావదాస్తినీ బంగారం రూపంలో మార్చుకుని రవాణా చేస్తున్నప్పుడు- డాకూ మంగళ్ సింగ్ దాన్ని కొల్లగొట్టాడు. నిధి రూపంలో దాన్ని ఎక్కడో దాచాడు. దాని వివరాలు చెప్తారా?"
బృహస్పతి గొంతులో పచ్చి వెలక్కాయ పడినట్టు అయింది. అప్రయత్నంగా గుటక మింగాడు. మొహం వెలవెల బోయింది.
పత్రికా విలేఖరులందరూ ఆసక్తిగా చూస్తున్నారు. బాబా రూపంలో వున్నా హనుమంతరావు దిగులుతో కూడిన భయంతో బృహస్పతివైపు ఆందోళనగా చూసాడు. తామేదో చెప్పగానే జనం నమ్మేసారు అనుకున్నారే తప్ప లోతైన ప్రశ్నలతో వేధిస్తారనుకోలేదు. అకస్మాత్తుగా మంత్రి రాక, ఆయనతోపాటు ఊహించని విధంగా పత్రికా విలేఖరుల ఆగమనం ఇబ్బందిలో పడేసేటట్టుంది. మామూలు ఇబ్బంది కాదు, ఏమాత్రం అనుమానం వచ్చినా అప్పటివరకూ ప్రణామాలు చేసిన జనమే వ్రణాలు కోసినట్టు పీకలు తెగ్గోస్తారు.
బృహస్పతి నవ్వుతూ "మంగళ్ సింగ్ గురించి ఇప్పటికిప్పుడు చాలా తెలుసుకుని వచ్చినట్లున్నారే?" అన్నాడు. |
25,758 | రామనాథం అక్కడ ఒక చెయ్యి విరిగిపోయి వున్న చెక్క కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
'ఇంతకాలం ఏమయ్యావయ్యా?' కామేశ్వరరావు స్నేహితుణ్ణి ఆప్యాయంగా చూస్తూ అడిగాడు.
'ఎంతకాలం అయింది? మూడు నెలలేగా?'
'ఎంతో కాలం అయినట్టుగా వుంది సుమా?' అన్నది సుందరమ్మ.
'ఇంతకూ ఎక్కడి కెళ్ళావయ్యా? తీర్ధయాత్రలా?'
'కాదు. మామేన కోడలి పెళ్ళికి వెళ్ళాం. అలాగే బంధువులందర్నీ ఊళ్ళు తిరిగి మరీ చూసొచ్చాం. నేనా రిటైర్ అయ్యాను. పిల్లా పీచు లేనివాళ్ళం. ఎక్కడ తిరిగినా బెంగేమీ ఉండదు.'
'నువ్వు అదృష్టవంతుడివయ్యా రామనాధం'
'నేను అదృష్టవంతుడివయ్యా రామనాధం'
'నేను అదృష్టవంతుడినా? పెద్దవాళ్ళం అవుతున్నాం. రేపు ఏకాలో చెయ్యో పడిపోతే మమ్మల్ని చూసే వాళ్ళెవరు?'
'ఏదో మన పిచ్చిగాని ఈ రోజుల్లో పిల్లలు మాత్రం పట్టించుకుంటున్నారా? రెక్కలు వచ్చేంత వరకే. లేకపోతే ఒకటే బాధ. ప్రయోజకులైన బిడ్డలు వుండీ - దిక్కులేని వాళ్ళలా బతకడం ఎంత నరకమో ఒక్కసారి ఊహించుకో' అన్నాడు కామేశ్వరరావు ఆలోచిస్తూ, తనకు తనే చెప్పుకుంటున్నట్టుగా.
సుందరమ్మ తృళ్ళిపడి, చివ్వున తలతిప్పి భర్త ముఖంలోకి చూసింది.
'ఊరుకుందురూ! మీరు మరీనూ. పిల్లలెందుకు చూడరు? ఎక్కడో ఒకడు దుర్మార్గుడుండాడేమో? అన్నయ్యా ఎందుకలా ఇదై పోతారు? మిమ్మల్ని మేం చూసుకుంటాంగా?'
'చాలమ్మా చెల్లమ్మా! అంతమాట అన్నావు అంతే చాలు. అది సరే! రఘుకు హౌస్ సర్జెన్సీ అయిపోయిందా?'
'ఆ! అయిపోయిందన్నాయ్యా! వచ్చే నెల్లో విజయవాడలో నర్సింగ్ హోమ్ ప్రారంభించబోతున్నాడు.' 'ఆహా! అయితే వచ్చేనెల మీ ఇద్దరికీ ప్రయాణం అన్నమాట!'
'అయ్యో మేం వెళ్ళకుండా ఎలా వుంటాం? అన్నయ్యా, మీరూ వదినా కూడా రాకూడదా? మీరు చిన్నప్పుడు వాడ్ని ఎంత ప్రేమగా చూసేవారు? వాడు కూడా సంతోషిస్తాడు.'
'అలాగేనమ్మా! మాకు మాత్రం ఇక్కడ జరగందేముంది? ఈ రెండు రోజులు కాలక్షేపం మీ అందరితో, అంటూ కామేశ్వరరావు ముఖంలోకి చూసాడు. కామేశ్వరరావు మౌనంగా, వినిపించుకోనట్టే ఉండిపోయాడు.
వీడేమిటలా మౌనంగా ఉండి పోయాడు? నేను నిజంగానే తమ వెంటబడి కొడుకింటికి వచ్చి తిష్ట వేస్తాననుకున్నాడేమో! ఛ! కామేశం అంత తక్కువ స్థాయిలో ఆలోచించే మనిషి కాదు. మొయ్యలేని బరువుతో సతమతమై పోతున్నాడు పాపం! అంతే!
'ఆ రామం లా పూర్తి చేశాడుగా. ఇక ట్యూషన్స్ మానెయ్ కామేశం. ఇద్దరు కొడుకులు ప్రయోజకులయ్యారు. సంపాదిస్తున్నారు. తమ్ముళ్ళ బరువు బాధ్యతలు వాళ్ళే చూసుకుంటారు.
'నేనూ అదే ఆలోచిస్తున్నాను' సుందరమ్మ రామనాధం మాటతో మాట కలిపింది.
'చిన్నవాళ్ళు. ఇప్పుడే వాళ్ళ మీద బరువు బాధ్యతలు ఎందుకు పడెయ్యాలి? నాకింకా ఓపికుందిగా? అదీగాక రామం ఎవరి దగ్గరో జూనియర్ గా చేరాడు. ఒక లాయర్ కు ఈ రోజుల్లో నిలదొక్కుకుని, పేరు తెచ్చుకోవాలంటే అంత తొందరగా అయ్యే పనా? వాడి ఖర్చులకు వాడు సంపాదించుకుంటే చాలు. నన్ను డబ్బు పంపించమని అడగకుండా' అన్నాడు కామేశ్వరరావు.
'చంద్రం బి.ఏ. తరువాత ఏం చేస్తానంటున్నాడు. ఇంజనీరింగుకి పంపిస్తే బాగుండేది.'
'కాని వాడే చదవనన్నాడు!'
'అవునన్నాయ్యా! వాడి బుద్దే వేరు. ఇంజనీరింగు చదవను అన్నాడు. టీచర్ ట్రైనింగై వాళ్ళనాన్న బరువు బాధ్యతల్ని కూడా పంచుకోవాలంటున్నాడు'
'మీకేం! రత్నాల్లాంటి బిడ్డలు!'
'అందరూ ముందు అలాగే అనుకుంటారులే' అనాలనుకున్నాడు కామేశ్వరరావు. కాని పైకి అనలేకపోయాడు.
'నాకు మా నాలుగో వాడిదే దిగులు' అంది సుందరమ్మ.
'అవును! అడగడం మర్చే పోయాను. వాడు ఇంకా తిరిగి రాలేదా?'
'లేదన్నయ్యా! నాకు వాడు తిరిగి వస్తాడనే నమ్మకం కూడా లేదు. వాడి మాటలూ, వాడి చేష్టలూ తల్చుకుంటే నాకు భయం వేస్తూ ఉంటుంది. ఏమైపోయాడో? సరిగా తింటున్నాడో లేదో? చిన్న సన్నాసి' సుందరమ్మ కంఠం దుఃఖంతో పూడుకుపోయింది.
'రాక ఎక్కడికి పోతాడమ్మా. వాడే తిరిగొస్తాడు తొందర్లోనే. చూస్తుండు'
'ఏమో అన్నయ్యా! వాడికి మహా అభిమానం. పరీక్ష తప్పాడని ఆయన చితక బాది, 'పో! నాయింట్లోనుంచి' అని బయటికి నెట్టారు. వాడు... రాడు... రాడు...' వచ్చే దుఃఖాన్ని ఆపుకునే ప్రయత్నం చేస్తూ కొంగుతో నీళ్ళు తుడుచుకుంది.
'నాకు మాత్రం ప్రేమలేదా?పది తప్పాడని కోపంతో కొట్టాను. భయపెట్టాలని బయటికి నెట్టి వెళ్ళి పొమ్మన్నాను. నిండా పదహారేళ్ళు లేవు. వెళ్ళిపొమ్మనగానే వెళ్ళిపోతాడని నేను మాత్రం అనుకున్నానా?' ఎంత దాచుకోవాలని ప్రయత్నించినా కామేశ్వరరావు గొంతులో బాధ ధ్వనించింది.
'బాధ పడకండి. సత్యం మంచి కుర్రాడు. వయసుకు మించిన ఆలోచన వాడిది. ఎవరు బాధపడ్డా చూడలేని మనస్తత్వం. తప్పక వస్తాడు. ఆ మాటల్లో కూర్చుండి పోయాను. పొద్దు పోయింది. మీ వదిన నాకోసం చూస్తూ ఉంటుంది. వస్తానమ్మా! వస్తారా కామేశం!' అంటూ లేచి వెళ్ళిపోతున్న అతని వెంట భార్యాభర్తలు వీధి తలుపు దాకా వెళ్ళి సాగనంపారు.
* * *
పోస్టుమాన్ ఉత్తరాలు ఇచ్చి వెళ్ళాడు. అందులో ఆహ్వాన పత్రికలా వున్న కవరు తీసి చూసింది సుందరమ్మ. ముందు పెళ్ళి కార్డు అనుకుంది. తీరా చదివి నిశ్చేష్టురాలే అయింది. కొద్ది నిమిషాలు అయోమయంగా ఆ అక్షరాల కేసి చూస్తూ వుండిపోయింది.
ఎల్లుండి నర్సింగ్ హోమ్ ఓపెనింగా? ఆరోగ్యశాఖ మంత్రి హైదరాబాదు నుంచి వస్తున్నాడా? మామగారు పేరు మీద ఆహ్వానాలు వేశారా? రోజూ తన కొడుకు ఉత్తరం కోసం ఎదురు చూస్తూనే వుంది. ఎంతో మందితో చెప్పింది తను విజయవాడ వెళ్తున్నట్టు.
ఆ రోజంతా మనసు మనసులో లేదు. ఒక యంత్రంలా ఇంటిపని చేసింది. పిల్లలకు అన్నాలు పెట్టింది. రమేశ్, సునందా అన్నాలు తిని హోంవర్కు చేసుకుంటున్నారు.
కామేశ్వరరావు ట్యూషన్స్ ముగించుకుని ఇంటికి వచ్చాడు. అలసిపోయి వున్నాడు. రోజూ ఎదురుగా వచ్చే భార్య రాలేదు. వరండాలో ఈజీ చైర్లో కూర్చున్నాడు. పక్కగదిలో నుంచి పిల్లలు కీచులాడు కోవడం విన్పిస్తూ వుంది. సుందరమ్మ గొంతు విన్పించలేదు. ఏమైంది? వంట్లో బాగా లేదా? ఆతృతగా లేచి లోపలకు వెళ్ళాడు. గోడకి చేరబడి, ఏదో ఆలోచిస్తూ కూర్చున్న సుందరమ్మను చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు.
'ఏమిటి సుందరీ? ఏమైందీ?'
సుందరమ్మ గబుక్కున లేచి నిల్చుంది. 'అయ్యో మీరు వచ్చారా? నేను చూడలేదు. ఇంతసేపూ బయటే నిల్చుని ఇప్పుడే లోపలికి వచ్చాను. ఇవ్వాళ మరీ ఇంత ఆలస్యం అయిందేం?'
'ఇవ్వాళ ఆలస్యం అవ్వడం ఏమిటి? గంట ముందే వచ్చాను. భద్రయ్య గారి కొడుకు ట్యూషన్ కు రాలేదు. అది సరే! ఏం జరిగిందో చెప్పు. ఎందుకలా వున్నావ్.
'ఎలా వున్నాను? బాగానే వున్నాను. కాస్త తలనొప్పిగా వుంటే... మీరు పదండి. నీళ్ళు తోడ్తాను స్నానానికి'
'ఇవ్వాళ ఉత్తరాలు ఏమీ రాలేదా?' |
25,759 | "అందరివిషయం నీకెందుకు? నీ విషయం చెప్పు?"
రామయ్య కాపు అందరివంకా ఓసారి గుండ్రంగా చూసి, పెద్దపెట్టున నవ్వి 'నేనివ్వనయ్యా, ఏం చేస్తారు?' అన్నాడు.
ఈ వ్యక్తితో మాట్లాడటం అంత సులభంకాదని గ్రహించాడు శివనాథరావు. లేచినిలబడి నెత్తిన చెట్టుమీదనుంచి వ్రేలాడుతోన్న ఓ చింతకాయ కోసి తింటూ కూర్చున్నాడు.
"అదెందుకు బాబూ? కొబ్బరిబోండాం కొట్టిపెడతానుండండి" అంటూ సుబ్బిగా అని కేకేశాడు. లోపలినుంచి కుర్రాడొకడు వచ్చాడు. "కొబ్బరిబోండాలు పట్టుకురా అందరికీ' అన్నాడు.
"సరే! మా విషయం చెప్పవయ్యా?"
"నేనసలు ఎందుకివ్వాలో ముందు మీరు చెప్పండయ్యా?"
మల్లిఖార్జునం కోరచూపు చూశాడు. 'సహకారం మాట పూర్తిగా మరిచిపో యావన్నమాట. మా మాటకు ఈ పాటి విలువలేకుండా వుంటే అసలీ పంచాయితీ ఎందుకయ్యా, పంచాయితీ?' అన్నాడు.
"రూల్సెహే!" అన్నాడు రామయ్యకాపు. 'దరమం నాలుగు పాదాలా జరిగి పోతుండాది. సహకారం సహకారం అంటుండారేం. తస్సదియ్యా చెప్పండయ్యా? అని కర్ర నేలమీదికి ఒదిలేసి ఒక్కోపాయింటుకూ ఒక్కో వేలు ముడుస్తూ 'మీరేం చేస్తిరీ, ఎంతమందికి నీళ్ళిచ్చిరీ, ఎంతమంది కొంపల్దీసిరీ' అని భూమి కంపించేటట్లు పగలబడి నవ్వాడు.
మల్లిఖార్జునం కోపంతో మూర్జిల్లాడు. "ఓహో, పంటకాలవ?"
రామయ్యతాత ఒంగి కర్ర తీసుకున్నాడు. దాన్ని నేలమీద నిలువుగా నిలిపి, దానిమీద గడ్డం ఆనించి, ఏమిటీ పంటకాలవా? ఎక్కడుంది?"
మల్లిఖార్జునం జవాబుకోసం తడుముకుంటున్నాడు. కుర్రాడు లోపలినుంచి గంగాఫలాలు తెచ్చి కత్తితో కొట్టసాగాడు.
"పంటకాలవ వదలకపోతేనే యివన్నీ పండాయా?" చివరకు ధైర్యంచేసి అల్లంతదూరంలో వున్న ఓ నల్లటి యువకుడు అడిగాడు.
"పంటకాలవలు తగలేసిరి. మల్లిఖార్జునంగారు మరచిపోయినట్లున్నారే? ఆరోజుల్లో మేము కనిపిస్తామా? కాలవలోని నీళ్లన్నీ ఆరి నలభై ఎకరాల మాగాణీ తడపటానికే సరిపోయే. ఆరి పొలమంతా సమృద్దిగా తడిసి, నీరు యివతలకొచ్చేసరికి ఏడాది తిరుగుద్ది. ఇవతలాళ్ళ పొలాలన్నీ ఎండి ఎండి ఏమయిపోయినా ఫరవాలేదు. ఇక్కడంతా పెద్దలుండారు చెప్పమనండయ్యా ఆర్ని. పెమాణికం చెయ్యమనండి-ఒక్క చుక్కయినా వాడుకుంటానేమో?"
ఇంత గంభీరంగా మాట్లాడుతున్నా, అతని ముఖంలోని సహజమైన చిరునవ్వు మాయంకాలేదు. కొబ్బరినీళ్ళు తాగుతూ ఎవరూ బదులు చెప్పలా.
మళ్ళీ రామయ్య అందుకున్నాడు. 'నేనడుగుతుండాను. కోపం వద్దు ఏ మొహాలు పెట్టుకుని వచ్చారయ్యా అడగటానికి? నీళ్ళకోసం నా రెక్కలు ముక్కలు చేసుకున్నాను. ఆఁ వానెప్పుడు పడుద్దా అని వెయ్యికళ్ళతో ఎదురుచూశాను. దొరువుల్లోంచి నీళ్ళు మోసి నేనూ, నా బిడ్డ చెమట్లు ధారపోశాం. మా మానాన మేము బతుకుతుంటే దొరలు వొచ్చారూ తఫ్రీదు అడగటానికి?"
మల్లిఖార్జునం గొంతు సవరించుకుని 'తర్వాత నీళ్ళు వాడుకోమంటే నువ్వే వద్దన్నావు' అన్నాడు బలహీనంగా.
"నేలంతా యింకిపోయాక" అన్నాడు ఎగతాళిగా రామయ్య.
మోహన్ యిప్పటికి "రామయ్యా" అన్నాడు.
"అయ్యా!"
"అన్నీ తెలిసినవాడివి నువ్వే యిలాగంటే మిగతా రైతులకి పట్టపగ్గాలుంటాయా? జరిగిందేదో జరిగిపోయింది. వచ్చే యేటినుంచి యిలాంటి పొరపాట్లు జరగవని హామీ యిస్తాను. మనం పంచాయితీ ఎందుకు ఏర్పాటు చేసుకున్నాం? ఒకరికి అన్యాయం జరక్కుండా వుండాలనేగా! ఇలా తిరుగుబాటు చేస్తే మల్లిఖార్జునంగారికి మాత్రం పట్టిందా ఇదంతా చేయటానికి? ఈసారి మీరంతా కట్టకపోతిరి....గవర్నమెంటుకి కట్టడానికి ఆయనచేతిసొమ్ము నూటయాభయి దాకా వదిలింది. ఆయనకూడా విసిగిపోయి రాజీనామా ఇస్తానంటున్నాడు" అని మల్లిఖార్జునం వంక ఓరగా చూసి "ప్రయాణాలకు మనకు రోడ్డుసౌకర్యం లేదు. చుట్టుప్రక్కల ఎలక్ట్రిసిటీ వచ్చింది, మనకు రాలేదు. బుడమేరుపొంగి ఊరిని ముంచేయకుండా ఆ నీళ్ళని సద్వినియోగం చేయడానికి ప్రయత్నాలు జరుగుతున్నాయి. ప్రతి చిన్నవిషయానికీ మనలో మనకు రాజీ కుదరకపోతే ఎవడూ ఇదంతా చేసేదీ?"
"ఓరి మోహన్" అని లోలోపల అభినందించకుండా వుండలేకపోయాడు శివనాథరావు.
రామయ్యతాత మౌనం వహించాడు. కొంచెం ఆగి మెల్లగా "నేను మాత్రం ఏమన్నానయ్యా? అన్నేయం జరిగింది కాబట్టి కోపం పట్టలేక అడిగేశాను....అల్లాగేలే అయ్యా ఎల్లుండి తవరి యింటికి తెచ్చి యిచ్చుకుంటా."
"నాకెందుకూ? మల్లిఖార్జునంగారికే యియ్యి."
"అదంతా నాకుతెలవదు. మీకే యిచ్చుకుంటాను. ఆ యవ్వారం తమరూ తమరూ చూసుకోండి."
"సరే" అన్నట్లు మోహన్ తలఊపాడు. అంతా లేచినిలబడ్డారు. మల్లిఖార్జునం ముఖంలో కత్తివాటుకు నెత్తురుచుక్క లేదు. శివనాథరావు సానుభూతితో నవ్వుకుని వాళ్ళతోబాటు కదుల్తున్నాడు. వెనకనుంచి రామయ్య అంటున్నాడు "ఎక్కడికి దొరా అటూ? చలమయ్యా, నారయ్యల దగ్గరకేనా?"
మోహన్ "అవు"నన్నాడు.
"అటు వెళ్తున్నారా? సరే కానివ్వండి.. కానీ....కర్రలు జాగ్రత్తగా పట్టుకోండి. ఆళ్ళసలే మొండోళ్ళంటారు."
"అంత రౌడీలా?" అన్నాడు మోహన్.
"నాకు తెలవదయ్యా నేనైతే మిమ్మల్నాకాడికి వెళ్ళమని సలహా యివ్వను."
మోహన్ తల పంకించి "కానియ్యి అదీ చూద్దాం" అన్నాడు.
"పదండి, ఆ తెంపరితనం అంతు తేల్చుకుంటా."
మనుషులు నీరసంగా కదిలారు. గట్టినెల అక్కడక్కడా మెత్తగా తెగుతోంది. ప్రక్కపొలంలో గుంజకు కట్టి వేయబడుతోన్న నల్లమేక మేమే అని అరుస్తోంది. తాకుముడి గట్టిగా బిగించి కర్ర భుజాల సందులో యిరికించిన తెల్లగడ్డం సాయిబు "అరే బేగి వచ్చేస్తా, ఏడవక వుండుబే" అంటూ దాని శరీరం ఓసారి ప్రేమగా నిమిరి సరదాగా వీళ్ళవెంట పడ్డాడు. ముత్తయిదువకు కుంకుమ చెరిగినట్లు-నిప్పు చింది మబ్బుల్లో తలదాచుకొనగా, కళావిహీనమైంది ఆకాశం. పడమటి దిక్కునుంచి వీస్తోన్న ఈదురుగాలి భూమిని వలయంలా చుట్టి పల్టీ కొట్టిన అర్భకుడి అస్థిపంజరంలా యీసురోమంటోంది. చేలు సమీపించారు.
"మీసాలున్న వ్యక్తీ, ముసిలాడూ, తలపాగా ప్రాచీనకాలంలో రాజ దురంధరునిలా చుట్టిన ఆజానుబాహువూ, నూనూగుమీసాల నునుపైన యువకుడూ, కండలు తెగబలిసి, కత్తికిసైతం ఎదురుతిరిగే కండలుగల అంబుదళ్యాముడూ, పమిట నడుముకు బిగించి సివంగిలా చిటచిటలాడుతోన్న కన్నెపడుచూ, కిరాయికి ఆశపడి గునపాల్తో వచ్చిన కూలీలూ...." ఇదీ దృశ్యమక్కడ.
ముసలాడు ముందుకొచ్చాడు. నూనుగుమీసాల నునుపైన యువకుడు వారించి విఫలుడయ్యాడు.
"లాభం లేదు."
మల్లిఖార్జునం గొంతు సవరించుకున్నాడు. పదిమంది పనిచేసిన మట్టిమీద నిలబడి మాట్లాడాలి నిజాలు.
"తఫ్రీదు కావాలి."
"లాభం లేదన్నాను."
"ఎందుకు?"
"ఈ యేడు మాకంతా నష్టమే, కష్టమే ఇయ్యమని కబురుచేశాం."
"అలాగా? అవేమిటి ఆ బస్తాలూ?" ధాన్యంతో బలిసిన బస్తాలు బరువుగా అటు పడివున్నాయి.
"అవా, అదే."
"ఎవరిచ్చారు?"
"దేముడు."
వారెవా! తాను ఏదో సినిమా చూడటంలేదు గదా అనుకున్నాడు శివనాథరావు. ఏదో ఓ పక్షానికి సానుభూతి అంధచేయటం కోసం ఆరాటపడుతోంది మనసు. రెండూ న్యాయాలే, రెండూ అన్యాయాలే. దయా, దయా యుద్ధం చేసుకుంటున్నాయి. కోపం, కోపం స్నేహం చేసుకుంటున్నాయి. మల్లిఖార్జునం ఏదో అరిచాడు.
"అబ్బా!" మరుక్షణం నెత్తుటితో తడిసిన తలతో నేలవ్రాలుతున్నాడు. |
25,760 |
క్షణక్షణానికి పిల్లాడి స్థితి సీరియసైపోతుంది. సెలైన్ లోపలికి పోవటం లేదు. "లాభం లేదు. ఓపెన్ డ్రిప్ పెడదాం. వెంటనే ఏర్పాట్లు చెయ్యండి, కమాన్. క్విక్" అన్నది సంకేతిని ఆందోళనగా. రెండు నిమిషాల్లో చకచక ఏర్పాట్లు చెయ్యబడ్డాయి. సంకేతిని హాండ్ వాష్ చేసుకువచ్చింది. ఎక్కువటైమ్ లేదు. సాధ్యమైనంత తొందరగా ఫ్లూయిడ్స్ లోపలికి పోయేలా చెయ్యాలి. కొన్నివందల, వేల కేసులను అవలీలగా ఓపెన్ డ్రిప్ పెట్టిన చేతులవి. వేరే కాంప్లికేషన్సేమైనా వచ్చి అప్పుడప్పుడూ కొన్ని కేసులు ఫెయిలవుతుంటే వుండవచ్చుగానీ, ఆమె పొరపాటువల్ల ఏ కేసూ ఫెయిల్ కాలేదు. అంత ఆత్మవిశ్వాసంతో చెక్కు చెదరని నిగ్రహంతో, వెయిన్ ఎంత చిన్నగావున్నా, కనిపించకుండా వున్నా, అతి నేర్పుగా కట్ చేసి అందులోని పాలిథిన్ ట్యూబ్ జొనిపేది. అంత చిన్నగా కనిపించీ కనిపించనట్లుగా వెయిన్ లోకి పాలిథిన్ ట్యూబ్ వెళ్ళగానే గొప్ప రిలీఫ్. మిగతా కార్యక్రమమంతా చాలా తేలిక. సెఫనెస్ వెయిన్ కేచ్ చెయ్యటానికి కాలిమడమ దగ్గర చిన్న ఇన్ సిషన్ ఇచ్చింది. ఇప్పుడు స్కిన్ కట్ చేసిన చోట వెడల్పుచేసి పెయిన్ ఎక్కడుందో లొకేట్ చెయ్యగలిగిందిగాని, వెలాతెలాపోతున్నట్లు ఉండీ ఉండనట్లు కనిపించింది. పిల్లాడు కొలాప్స్ అవుతున్న కండిషన్ లో ఉండబట్టి అలా కనబడుతోందా? లేక తన కళ్ళలోని దోషాన్నిబట్టి అలా గోచరిస్తున్నదా? "పెయిన్ బాగానే వుందా?" అనడిగింది తనకు అసిస్ట్ చేస్తోన్న సిస్టర్ని. "చక్కగా కనబడుతోంది. అదిగో నీలంగా నిగనిగలాడుతూ." నీలం రంగు వెలసిపోయినట్లు, ఉనికి వుండీ వుండనట్లు... సిస్టర్ నిజమే చెబుతోందా? తనని వెక్కిరిస్తూందా? ఆమెకు పట్టుదల పెరిగింది. వెయిన్ ని టిష్యూనుంచి విడదీసి థ్రెండ్ ని రెండు భాగాలుగా అడుగునుంచి పోనిచ్చి వెయిన్ దిగువభాగం ముడివేసింది. చిన్న సిజర్స్ చేతిలోకి తీసుకుంది. డీ హైడ్రేషన్ వల్ల విపరీతంగా రెస్ట్ లెస్ గా వున్న పిల్లాడు, అంత ఓపికలేని స్థితిలోకూడా గింజుకుంటున్నాడు. వెయిన్ కట్ చెయ్యాలి. సిస్టర్ కదపకుండా గట్టిగా పట్టుకుంది. ఇదే కష్టమైన ఘట్టం. కనిపించీ కనిపించనట్లు ఉండే వెయిన్ ను పాలిథిన్ ట్యూబ్ పట్టే పరిమాణంలో చిన్న రంధ్రం పడేటట్లు కట్ చెయ్యాలి. ఏమాత్రం దూకుడుగా కట్ చేసినా వెయిన్ మొత్తం తెగిపోయి పైముక్కు లోపలికి ముడుచుకుపోతుంది. క్రిందిభాగం ముడివేసి ఉండటంవల్ల బ్లీడింగ్ ఉండదుగాని అనుకున్నపని నెరవేరదు. సిజర్స్ ని జాగ్రత్తగా ముందుకు పోనిచ్చి వెయిన్ కట్ చేసింది. "కట్ అవలేదు" అంది సిస్టర్. సంకేతినికి కోపమొచ్చింది. "అయింది. అవలేదంటావేమిటి?" అంటూ పాలిథిన్ ట్యూబ్ చేతిలోకి తీసుకుని దూర్చటానికి ప్రయత్నిస్తూంది. పైనుంచో ప్రక్కనుంచో జారిపోతోందిగాని లోపలకు వెళ్ళటం లేదు. సిస్టర్ మొహంలోకి చూసింది. ఆమె నవ్వుకుంటూన్నట్లు కనిపించింది. "కట్ అవలేదు" అంది డాక్టర్ తనవంక చూడటం గమనించి. "అవలేదా? అవలేదా?" అంది సంకేతిని. ఒక క్షణం వెయిన్ వంక తదేకంగా చూసి మళ్ళీ సిజర్స్ చేతిలోకి తీసుకుంది. డెస్పరేటుగా కట్ చేసింది. "అయింది అయింది" అంది సిస్టర్. సంకేతిని పాలిథిన్ ట్యూబ్ మళ్ళీ లోపలకు దూర్చటానికి ప్రయత్నించింది. దూరటంలేదు. ఏం జరిగింది? రంధ్రం సరిపోవటంలేదా? తాను సరిగ్గా రంధ్రాన్ని కేచ్ చేయలేకపోతున్నదా? పిల్లాడు క్షణక్షణం సింక్ అయిపోతున్నాడు. క్రమక్రమంగా కదలటం కూడా మానేశాడు. సంకేతిని గట్టిగా ప్రయత్నించింది. వెయిన్ పాలిథిన్ ట్యూబుకంటే సరిగ్గావుంది. రెండు మూడుసార్లు గట్టిగా ప్రయత్నించేసరికి పగిలిపోయి, చివరకు తెగిపోయి వూరుకుంది. సంకేతిని నుదుట చెమటలు పట్టాయి. పిల్లాడు కొలాప్స్ అయిపోతున్నాడు. "కమాన్ క్విక్" అంటూ రెండో కాలికీ ప్రయత్నించింది. అక్కడకూడా ఫెయిలైపోయింది. ఏం చెయ్యాలి? గది బయట పిల్లాడి తల్లిదండ్రులు పడుతున్న ఆందోళన శబ్దాలవల్ల అర్థమవుతోంది. ఎలాగైనా వెయిన్ కేచ్ చెయ్యాలి. మణికట్టు దగ్గర చూసింది. ఇదంతా స్కేల్స్ వెయిన్ ఏడిల్ తో ప్రయత్నించటంవల్ల డబుల్ పంక్చర్ అయిపోయి ఎందుకూ పనికిరాకుండా వున్నాయి. పట్టుదల పెరుగుతోంది. కాన్ ఫిడెన్స్ తరిగిపోతుంది. మోచేతి మడత దగ్గర మీడియన్ క్యూబిటల్ వెయిన్ కేచ్ చెయ్యటానికి ఇన్ సిషనిచ్చింది. మెయిన్ వెయిన్ తో బాటు ప్రక్కన ఇంకో చిన్న వెయిన్ చాలా మసగ్గా కనిపిస్తున్నాయి. ఎలాగైనా... సిజర్స్ చేతిలోకి తీసుకుంది. చెయ్యి వణుకుతోంది. కళ్ళు... ఏదో పొర క్రమ్మినట్లు, మంచుతెర అడ్డు వచ్చినట్లు... మసక ఎక్కువై పోతోంది. తన కళ్ళు తననేమిటింత దగా చేస్తున్నాయ్? ఎందుకలా... తలని క్రిందికి బాగా వంచి సిస్టర్ ని లైటు బాగా ఎడ్జస్టు చెయ్యమని చెప్పి ఒంట్లోని శక్తినంతా వ్రేళ్ళలోకి తెచ్చుకొని, ఊపిరిబిగించి, కళ్ళలోకి విశ్వంలోని వెలుగునంతా నింపుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తూ వెయిన్ కట్ చేసింది, వెనకనుంచి సిస్టర్ మూలిగినట్లు ఏదో అంటోంది. ఎంత జాగ్రత్తగా వుందో అంత ఉపద్రవం జరిగిపోయింది. వెయిన్ పూర్తిగా తెగిపోయి రెండు ముక్కలుగా వుండిపోయింది. సంకేతిని ఈ షాక్ తట్టుకోలేక, చేతిలోని సిజర్స్ క్రిందకు విసిరేసి, ప్రక్క గదిలోకి పరిగెత్తి కుర్చీలో కూలబడిపోయింది. సిస్టర్ బయటకు వెళ్ళి ఏదో చెప్పటం, పిల్లాడి తల్లిదండ్రులు గొల్లుమనటం హృదయవిదారకంగా వినిపిస్తూంది. |
25,761 | సూర్యముఖి వచ్చిన పని సగం అయింది. ఆ సాయంత్రం రచయితే స్వయంగా వనజను కలుసుకుని - "సుబ్బారావునూ, సుహాసినినీ ఒకటి చేయాలన్న మా సంకల్పానికి అనుకోకుండా మీ అండ కూడా లభించినట్లు తెలిసింది. దయతో అదేదో శీఘ్రంగా జరిగేలా చేయండి. మీకు వెయ్యి నూట పదార్లు బహుమతిగా ఇప్పించుకుంటాను" అన్నాడు.
"ఏమిటి మీ అందరికి ఈ పెళ్ళిమీద ఇంత ఆసక్తి!" అంది వనజ.
"వాళ్ళు అవతార మూర్తులు" అన్నాడు రచయిత.
వీళ్ళిద్దరూ తనను కలుసుకున్నాక వనజ వెళ్ళి అరుణను కలుసుకుంది. "మీ అన్నయ్య మీద ఏదో పెద్ద గూడు పుఠాణి జరుగుతోందని నా నమ్మకం" అంటూ తనకు తెలిసినదంతా పూసగ్రుచ్చినట్లు తెలిపిందామె.
అరుణ భయంగా - "శాఖాంతర వివాహమే - మా యింట్లో రక్తాలు కారిపోతాయి" అంది.
వనజ చిరాకుపడి - "నేను చెప్పినదాంట్లో నువ్వు గ్రహించినదిదా" అంది. శాఖాంతర, వర్ణాంతర, మతాంతర, దేశాంతర వివాహాలను సమర్ధిస్తూ ఆమె అరుణకో పెద్ద ఉపన్యాసం ఇచ్చి - "అసలు మన యువతరమే ఇలాంటి వాటిని సమర్ధిస్తూ ముందుకు రావాలి. నేను చెప్పేదేమిటంటే-ఎవరో మీ అన్నయ్యతో నాటకమాడుతున్నారు" అంది.
వనజ వెళ్ళిపోయాక అరుణ ఆలోచనలోపడింది. సుహాసిని, సుబ్బారావు ఒకరి నొకరు ప్రేమించుకోవడం కోసం వనజ శంకర్ ని ప్రేమించాలా? ఇదంతా ఎవరి మేలుకోసం?
14
మర్నాడు సుబ్బారావు సుహాసినిని కలుసుకున్నాడు. సుహాసిని వనజ సంగతి చెప్పకుండా "ఈరోజు కథ చెబుతారా?" అనడిగింది.
సుబ్బారావు మాత్రం ఆమెను సూటిగా "మీకు నేను ఎన్ని కథలయినా చెబుతాను. ముందు మీరు నాకో విషయం చెప్పాలి. మీ బామ్మ సంగతీ, మా అమ్మ సంగతీ తెలిసి కూడా మీరు నన్నెందుకు ప్రేమిస్తున్నారు?" అనడిగేడు.
ఈ ప్రశ్నకు సుహాసిని బుగ్గలు ఎర్రబడ్డాయి. ప్రేమిస్తున్నది. తను కాదనీ వనజ అనీ చెప్పాలనిపించింది. అయితే అలా చెప్పేస్తే అతను తనకు శాశ్వతంగా దూరమైపోతాడు. అది తనకిష్టంలేదు. "ఏమో-నాకు తెలియదు" అన్నదామె.
సుబ్బారావు తీవ్రంగా ఆమె వంక చూసి "ప్రేమిస్తే పెళ్ళి చేసుకోవాలని మీకు తెలుసా, తెలియదా?" అన్నాడు.
సుహాసినికి ఏమనాలో తెలియక. "నాకేమీ తెలియదు" అంది.
"పోనీ, నేనూ మిమ్మల్ని ప్రేమిస్తున్నానని తెలుసా?" అన్నాడు సుబ్బారావు.
సుహాసిని ఉలిక్కిపడి తలెత్తి సుబ్బారావు వంక చూసింది. ఇద్దరి కళ్ళూ కల్సుకున్నాయి. ఇద్దరికీ ఆ క్షణంలో అంతవరకూ ఎరుగని ఓ వింత అనుభూతి కలిగింది. అలా కొంతసేపు ఉండిపోయారు.
సుబ్బారావు నెమ్మదిగా అన్నాడు. "ఆలోచిస్తూంటే నాకు గ్రహింపు అయింది. మీరంటే నాకెంతో యిష్టం. మీరు లేకుండా నేను బ్రతకలేను. మీరు తోడుగా వుంటే న అజీవితం హాయిగా ఉంటుంది. మీ కోసం నేను నా వాళ్ళందర్నీ వదిలిపెట్టేయగలను. మీరు కూడా నా కోసం మీ వాళ్ళందర్నీ వదులుకుని రాగలరా?"
సుహాసిని మళ్ళీ ఉలిక్కిపడింది. వనజ మాటలు ఆమె చెవిలో ప్రతిధ్వనించాయి. అతడి కోసం నేను ఈ ప్రపంచమంతా ఏకమై ఎదురు నిలిచినాధైర్యంగా ఎదుర్కొంటాను."
"ఊఁ" అంది సుహాసిని.
"అయితే మనం రేపే రిజిస్ట్రాఫీసుకి వెడదాం" అన్నాడు సుబ్బారావు.
"ఆఁ" అని నోరు తెరిచింది సుహాసిని.
పొదలమాటున్న రాయుడు, రచయిత కొయ్యబారి పోయారు. రామగోపాల్, మోనికా మాత్రం అన్ని భావాలకూ అతీతులై తమ పని చేసుకుపోతున్నారు.
"జాప్యం నాకు నచ్చదు. రేపే మన పెళ్ళి. ముందు తెలిస్తే పెద్దలు దీనికి ఒప్పుకోరు. పెళ్ళయ్యాకే పెద్దలకు చెబుదాం" అన్నాడు సుబ్బారావు.
సుహాసిని ఇంకా అలా నోరు తెరిచే ఉండిపోయింది.
"ఇది కలా, నిజమా?" అన్నాడు రాయుడు.
వాళ్ళు చూస్తూండగా సుబ్బారావు, సుహాసిని అక్కణ్ణించి వెళ్ళిపోయారు. ఫలానా టైముకి రిజిస్ట్రాఫీసుకి రమ్మనమని సుహాసినికి చెప్పాడు సుబ్బారావు.
"కలో, నిజమో కానీ - ఇలాంటి కధను ఏ ప్రేక్షకుడూ ఒప్పుకోడు" అన్నాడు రచయిత.
"అవునయ్యా! చాలా పేలవంగా ఉంది. హఠాత్తుగా ఏమయింది సుబ్బారావుకి."
"ఏమో నాకూ తెలియడం లేదు" అన్నాడు రచయిత.
రాత్రి కబురు పెట్టకుండానే సుబ్బారావు రాయున్ని కల్సుకుని "సార్! మీరు నా శ్రేయోభిలాషులు. రేపు రిజిష్ట్రాఫీసర్ లో నా పెళ్ళి, మీరు సాక్షి సంతకాలు పెట్టాలి" అన్నాడు.
రాయుడాశ్చర్యంగా "పెళ్ళి రిజిస్ట్రాఫీసులో ఎందుకు? మీ అమ్మ చేయదా?" అన్నాడు.
"చెయ్యదు. శాఖాంతార వివాహం" అన్నాడు సుబ్బారావు.
"మరి ముందుగా మీ అమ్మ నడగొద్దూ" అన్నాడు రాయుడు.
సుబ్బారావు గంభీరంగా ఇలా అన్నాడు, "చిన్నప్పట్నించి నన్నో చవటలా పెంచింది. మా అమ్మ నేనలా పెరుగుతున్నట్లు నాకు తెల్సు. కానీ ఆవిన్నెదిరించే శక్తి నాకు లేదు. ఆవిడ వద్దన్న పని ఇంతవరకూ చేయలేదు. స్కూల్లో చదువుకునే నన్ను చూసి కుర్రాళ్ళు వెటకారం చేసేవారు. బాధగా ఉన్నా సహించేవాణ్ని. ఉద్యోగం వస్తే ఇప్పుడు సాటి ఉద్యోగులు గెలి చేస్తున్నారు. లోపం నాలో ఉన్నదని తెల్సు. అమ్మ శిక్షణ నన్ను అపహాస్యం పాలు చేస్తున్నదని తెల్సు. కానీ నేను అసహాయున్ని. చిన్నతనం నుంచి నాలో పేరుకు పోయిన అలవాట్లు ఒక్కసారిగా మారిపోవు. జీవితమంతా ఇలాగే గడిచిపోతుందని నేననుకున్నాను. నాకు నలుగురిలోనూ కలిసి తిరగాలన్నా, మాట్లాడాలన్నా భయం. అలాంటి నన్ను సుహాసినివంటి అందమైన అమ్మాయి పిలిచి ప్రేమించానని చెప్పింది. జీవితంలో ఊహించని సంఘతన అది. ఇప్పటికీ నమ్మడం కష్టంగా ఉంది నాకు. ఏమైతే నేం అది జరిగింది. ఈ ప్రేమ బహుశా నా జీవితంలో ఒక మలుపు అనుకుంటాను. ఇలాంటి అవకాశాలు ఎవరికో ఎప్పుడోగానీ రావు. ఇవి నేను వదులుకోదల్చుకోలేదు. నన్ను రౌడీల బారినుండి రక్షించిన సుహాసిని ఈ మనస్తత్వం బారినుంచికూడా రక్షించి నన్ను నలుగురి మగాళ్ళలాగే తయారుచేయగలదని నా ఆశ అదీగాక ఆమె నన్ను ప్రేమించాననడం నాకో పెద్ద గౌరవం. ఆ గౌరవాన్ని నేను నిలబెట్టుకోదలిచాను. అయితే ఈ పెళ్ళికి అమ్మ ఒప్పుకోదు. ఆవిడ వద్దన్న పని చేయలేను. ఈ పెళ్ళి ఆవిడ వద్దన్న పని కాకూడదనే విషయం నేనావిడకు చెప్పలేదు. ఆవిడ చేత వద్దనిపించుకోకుండానే నేనీ పెళ్ళి చేసుకోబోతున్నాను. చేసుకుని ఆవిడవద్దకు దీవెనల కోసం వెడతాను." |
25,762 |
"ఈ వూళ్ళో వుండటం నాకు ఇష్టంలేదు" అంది అరుంధతి దూరంగా జరుగుతూ. సీతాపతి భార్య ముఖంలోకి విస్మయంగా చూశాడు. "ఇది మన వూరు. మరి మనం ఇక్కడ వుండక ఎక్కడ వుంటాము? అన్నాడు సీతాపతి. భర్త అమాయకత్వానికి అరుంధతికి నవ్వొచ్చింది. ఇన్ని ఊళ్ళూ, పట్నాలు వుండగా ఎక్కడికీ వెళ్ళటానికే చోటు లేనట్లు మాట్లాడతాడేం? అసలు ఈ వూరు వదలటం అనేది వూహకందనంత చిత్రమైన విషయంలా మాట్లాడతాడేం? "మనం ఏలూరు వెళదాం. అక్కడే వుండిపోదాం. మీకు నెలకు పదిరోజులు అక్కడే పనిగా?" అంది భర్త ముఖంలోకి పరిశీలనగా చూస్తూ. సీతాపతి మాట్లాడలేదు. ఏదో ఆలోచిస్తున్నాడు. "నాకు ఇక్కడ ఏమీ తోచడం లేదు." తోచకపోవడం ఏమిటి? ఈ వూళ్లో ఎంతమంది ఆడవాళ్ళు లేరు? వాళ్ళందరికీ లేని తోచకపోవటం దేనికేమిటి? "ఏం మాట్లాడరేం?" రెట్టించింది. "ఊరు వదిలి ఏలూరు వెళ్ళటమా! అదెలా సాధ్యం?" "ఏం! ఎందుకు కాదు? ఎంతమంది పల్లెలనుంచి వెళ్ళి పట్నాల్లో వుండిపోవటం లేదు?" "ఇక్కడ ఇల్లూ వాకిలీ? పొలం పుట్రా?" "అవన్నీ వెంకన్నతాత చూసుకుంటాడు" అంది అరుంధతి. "మరి అక్కడకొచ్చి నేను చేసే పని? నీకు ఎదురుగా కూచుని వామనగుంటలు ఆడమంటావా?" నిశితంగా చూస్తూ ప్రశ్నించాడు. "చాల్లెండి! ఇది తమాషాగా మాట్లాడే సమయం కాదు. మీరు ఏదైనా వ్యాపారం పెట్టుకోవచ్చును" అంది అరుంధతి. "వ్యాపారమా? వ్యాపారం చెయ్యటం నాకు చేతకాదు. చిన్నతనం నుంచీ వ్యవసాయం చేసినవాణ్ణి, ఆ భూమి, ఆ పశువులు, ఈ ఇల్లూ ఇవన్నీ నా జీవితంలో పెనవేసుకుని వున్నాయి. వాటిని వదిలించుకొని బయట పడలేను, పైగా నేను పెద్దగా చదువుకోలేదు. వ్యాపారం చెయ్యాలంటే చదువు వుండాలి" అన్నాడు సీతాపతి నిదానంగా. "వ్యాపారానికి కావల్సింది చదువుకాదు- డబ్బు!" అరుంధతి స్వరంలో తీవ్రతకు తలెత్తి చూశాడు సీతాపతి. "అమ్మ ఒప్పుకోదు." అన్నాడు తనకు తానే చెప్పుకుంటున్నట్లు. అరుంధతికి వళ్ళు మండిపోయింది. "అలా చెప్పండి! అసలు విషయం దాచి ఆ డొంక తిరుగుడు జవాబు లెందుకు?" అంది కోపంగా. "కాదు అరూ! నన్ను అర్ధం చేసుకో. అమ్మ ఈ ఊరు వదిలిరాదు. అలాంటి విషయం ఆమె దగ్గర చెప్పే సాహసం నాకు లేదు" అన్నాడు సీతాపతి. "అంత అమ్మ చాటు అబ్బాయిగా వుండేవాళ్ళకు ఒక పెళ్ళాం కూడా ఎందుకో?" "అరూ!" కోపంగా అరిచాడు సీతాపతి. సీతాపతిని అంతకు ముందెప్పుడు కోపంలో చూడని అరుంధతికి భయం వేసింది. "అమ్మను నువ్వేమన్నా నేను సహించను. నేను పుట్టకముందే నాన్న పోయారు. నాన్న పోయేనాటికి అమ్మకు అయిదోనెల. అమ్మ తన జీవితాన్నే కవచంగా చేసి నా చుట్టూ రక్షణ నిచ్చి నన్నింతవాణ్ణి చేసింది. ఈ వయస్సులో నేను అమ్మకు ఇష్టం లేని పని ఏదీ చెయ్యను. నేను అమ్మను ఎంత ప్రేమిస్తున్నానో నా భూమిని కూడా అంత ప్రేమిస్తున్నాను. నేను ఈ వూరు వదలటం అసంభవం. ఇక ఆ విషయం మర్చిపోవటం మంచిది." గంభీరంగా అన్నాడు సీతాపతి. సీతాపతి గోడ పక్కకు తిరిగి పడుకున్నాడు. కిటికీలోనుండి ఈదురుగాలి రయ్యిన వీచింది. కిటికీ చెక్కలు టపటప కొట్టుకున్నాయి. గోడకు తగిలించివున్న క్యాలెండరు విసురుగా వచ్చి క్రిందపడింది. అరుంధతి లేచివెళ్ళి క్యాలెండర్ను యథాస్థానంలో వుంచబోయింది. తళుక్కున ఓ మెరుపు మెరిసింది. ఆ క్షణికమైన వెలుగులో క్యాలెండరుపైగా వున్న ఫోటోలోని రాజారావు అరుంధతిణి సూటిగా చూసినట్లనిపించింది. బయట బడ బడా ఉరిమింది. క్యాలెండరు తగిలించి కిటికీ దగ్గరకు వచ్చింది. వానజల్లు ముఖాన్ని తడిపింది. చల్లగా హాయిగా వున్నట్లనిపించింది. కొంచెంసేపు అలాగే నిల్చొని తడిసింది. కిటికీ రెక్కలువేసి వచ్చి మంచంపట్టెమీద కూచుని గోడకేసి చూసింది. ఆ చీకట్లో రాజారావు ఫోటోగానీ క్యాలెండరుగానీ కనిపించలేదు.
5
సూర్యుడు ఇంటికి వెళ్ళే ప్రయత్నంలో వున్నాడు. చెట్లకొమ్మల్లోనూ, ఇళ్ళ చూరుల్లోనూ ఇరుక్కుపోయిన కిరణాలను పోగుచేసుకుంటున్నాడు. పొలాల నుంచి పశువులు ఇళ్ళకు తిరిగి వస్తున్నాయి. ఇళ్ళ సావిళ్ళలో కట్టివున్న లేగదూడలు "అంబా" అంటూ అరుస్తున్నాయి. పొలం వెళ్ళిన మగవాళ్ళు ముల్లుగర్రలు వూపుకుంటూ వస్తున్నారు. పనులన్నీ ముగించుకొని ఆడవాళ్ళు మగవారి కోసం ఎదురుచూస్తూ వాకిళ్ళల్లో నిల్చున్నారు. చిన్నవాళ్ళు స్నానాలు చేసి తల నిండుగా పువ్వులు పెట్టుకుని తియ్యటి తలపులను నెమరు వేసుకుంటూ కూచుని వున్నారు. మగపిల్లలు వీధుల్లో గోళీకాయలూ, బచ్చాలూ, బిళ్ళంగోడూ మొదలైన ఆటలు ఆడుకుంటున్నారు. ఆడపిల్లలు దగ్గిర దగ్గిర ఇళ్ళవాళ్ళు బాగా ఖాళీస్థలం వున్న ఇళ్ళల్లోచేరి చెమ్మచెక్కలూ, కీలుకిచ్చులూ, తొక్కుడుబిళ్ళలూ ఆడుకుంటున్నారు. వయసు మళ్ళినవాళ్ళు చిన్నగా వెళ్ళి రచ్చబండమీద చేరి కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. అరుంధతి పంచపాళీలో కూచుని ముగ్గుతో లాంతర్లు తుడుస్తూంది. ఆమె ముఖంమీద సంధ్యాకాంతులు పడీపడకుండా పడుతున్నాయి. తలంటి పోసుకున్న జుట్టు చివాళ్ళు నడుంమీదుగా ముడివేసుకుంది. ఆరి పొడిగా వున్న ఆ నల్లటికురులు, వంగి లాంతర్లు తుడుస్తున్న అరుంధతి తెల్లని మెడకు ఇరువైపులనుంచీ జారి, మృదువైన ఆమె చెక్కిళ్ళను పరామర్శిస్తున్నాయి. గాలికి తెల్లకమలాన్ని చుట్టివేసిన తుమ్మెద బారుల్లా ఆమె ముఖం మీద కదులుతున్నాయి ముంగురులు. తలపైకెత్తి చేతికివున్న ముగ్గు అంటకుండా ముంజేతితో రెండుసార్లు ముంగురులను పైకి తోసుకుంది. మళ్ళీ మొండిగా ముఖంమీదికే పడుతున్న ముంగురులను నెట్టుకోబోయి స్తంభించిపోయింది అరుంధతి ఎదురుగా నిల్చొనివున్న వ్యక్తిని చూసి! ఏదో అపూర్వ కళాఖండాన్ని చూస్తున్నట్టు తన్మయత్వంతో నిల్చుండిపోయిన ఆ వ్యక్తి మళ్ళీ వాస్తవ ప్రపంచంలోకి వచ్చాడు. ఆమె తనను చూసి భయపడుతూందని అర్ధం చేసుకున్నాడు. "భయపడకు! నేను దొంగను కాదు. సీతాపతి ఇంట్లోలేడా?" ఆగంతుకుడు మృదువుగా ప్రశ్నించాడు. భీతహరిణంలా బెదురుగా చూస్తున్న ఆమెను ఓ క్షణం చూశాడు. ఆ వెడల్పయిన కళ్ళు భయంతో చలిస్తున్నాయి. ఆమెకు అరవాలనివుంది. నోరు పెగలటంలేదు. "సీతాపతి ఇంకా పొలంనుంచి రాలేదా? అమ్మ ఎక్కడ? అమ్మా!" అని పిలుస్తూ గబగబా లోపలకు వెళ్ళిపోతున్న అతన్ని దిగ్ర్భాంతంగా చూస్తూ కూచుంది. ఏదో స్పురించిదానిలా దిగ్గునలేచి నిల్చుంది. సందేహంలేదు. దొంగే! ఆ గడ్డం! ఆ మాసిన బట్టలూ! ఆ చూపులూ కాదు. ఆ చూపులు దొంగ చూపుల్లా లేవు. ఆ చూపుల్లో ఏదో కంగారు వుంది. సందేహంలేదు దొంగే. తన అత్తగారూ, భర్తా ఇంట్లో లేరని తెలిసేవచ్చాడు. ఎవడో తెలిసినవాడే అయివుండాలి. ఇరుగుపొరుగును కేకలు పెడితే? దొంగకాకపోతే అసలు దొంగలు ఈవేళప్పుడు వస్తారా? ముఖ్యంగా పల్లెటూళ్ళలో అందరూ ఇళ్ళదగ్గర వుండే సమయాల్లో దొంగలు వస్తారా! అతనెవరో తెలిసినవాడే అయివుండాలి. లేకపోతే అంత చనువుగా "అమ్మా!" అని పిలుస్తూ లోపలకు వెళతాడా? ఇంకా బయటకురాడేం? ఇంట్లో ఎవరూ లేరని తెలుసుకున్నాకయినా బయటకు రావాలిగా? లోపలకు వెళ్ళిచూస్తే! అతను తనను ఒంటరిగా.... కాదు అతను అలా కనిపించటంలేదు. ధైర్యం కూడదీసుకోడానికి ప్రయత్నిస్తూ గుమ్మంముందు నిలబడి చూస్తున్న అరుంధతికి ఆ ఆగంతకుడు తమ పడకగదిలోకి వెళ్ళటం కనిపించింది. గుండెలు కొట్టుకున్నాయి. నగలూ, బట్టలూ, ఖరీదైన వస్తువులన్నీ ఆ గదిలోనే వుంటాయి. అతను దొంగకాదు. అయితే తను బయట నిల్చుని వుండగా ధైర్యంగా ఇంట్లో తిరుగుతాడా! తను ఎవర్నయినా కేకలుపెట్టి పిలవటానికి అవకాశం ఉందని తెలిసే, లోపల అంత నిశ్చింతగా వుంటాడా? గొడ్లసావిట్లో జీతగాడిస్వరం వినిపిస్తోంది. అరుంధతికి ధైర్యం వచ్చింది. అతను ఏం చేస్తున్నాడో చూడాలనే కుతూహలం కలిగింది. చిన్నగా శబ్దం కాకుండా అడుగులో అడుగువేసుకుంటూ లోపలకు వెళ్ళింది. అతడు గోడకు తగిలించివున్న రాజారావు ఫోటోను రెప్పవాల్చకుండా చూస్తున్నాడు. దాన్ని గోడనుంచి తీసి, ఫ్రేమ్ లాగివేయటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. అరుంధతి క్షణం అయోమయంగా చూసింది. అతనికి ఆ ఫోటోతో పనేమిటి? "ఎవరు నువ్వు? ఎందుకాఫోటో తీస్తావు?" తీవ్రంగా అంది అరుంధతి. ఆ ఆగంతకుడు వెనక్కి తిరిగి చూశాడు. అరుంధతి ముఖంలోకి సూటిగా చూశాడు. లోతుగా చొచ్చుకునిపోయే ఆ చూపుల్ని తట్టుకోలేక తడబడింది. ఆగంతకుడు తన పనిని విరమించకపోవటం చూసిన అరుంధతి ఆవేశంగా ముందుకెళ్ళి అతని చేతినుంచి ఆ ఫోటోను లాగేసింది. అతను ఆమె ముఖంలోకి చిత్రంగా చూస్తూ నిల్చుండిపోయాడు. "ఈ ఫోటోతో నీకేంపని? ఇది నాకు....కాదు మాకు ప్రాణప్రదమయింది." అరుంధతి కంఠం కొంచెం కంపించింది. ఆగంతుకుడు క్షణంలో సగంసేపు విస్మయంగా ఆమె ముఖంలోకి చూశాడు. "ఆ ఫోటో నీకు ప్రాణప్రదమయిందా?" మాటలు చాలా తక్కువ స్థాయిలో గంభీరంగా వచ్చాయి. అరుంధతి తడబడింది. "మాకు అన్నాను. మావారి స్నేహితుడు, మా అత్తగారికి పుత్రుడిలాంటివాడు." "మరి మీకు....?" తమాషాగా ఉంది అతని స్వరం. అరుంధతికి ఏదోగా అనిపించింది. తడబాటును దాచుకుంటూ "నీకనవసరం! అసలు ఎవరు నువ్వు? బయటకు వెళతావా లేక అరవమంటావా?" అంది కోపంగా. "వెళతాను, ఆ ఫోటో ఇచ్చేస్తే వెళతాను" అన్నాడు నిశితంగా ఆమె ముఖంలోకి చూస్తూ. అరుంధతికి అతను ఆ ఫోటోను లాక్కుంటాడేమోనని భయం వేసింది. ఆమె రెండు చేతులను అడ్డం పెట్టి ఫోటోను గుండెలకు ఆనించుకొని నిల్చుంది. ఆ దృశ్యాన్ని కన్నార్పకుండా చూస్తూ నిల్చున్నాడు అగంతకుడు. అతనికళ్ళపై రెప్పలు మూతపడలేదు. పెదవులు కదలలేదు అరుంధతి గబుక్కున ఫోటోను గుండెలమీదనించి తీసింది. తను అనుకోకుండా చేసినపనికి సిగ్గుపడిపోయింది. అతను అదోలా చూస్తేగాని ఆమెకు తను ఆ ఫోటోను గుండెలకు అదుముకున్నట్లు తెలియలేదు. "ఫోటోను గుండెల్లో దాచుకుంటున్నావు. మనిషిని ఇంట్లోనుంచి బయటకు వెళ్ళిపొమ్మంటున్నావు. చిత్రంగానే వుంది!" అన్నాడు ఆగంతుకుడు. అరుంధతి అర్ధంకానట్టు అతని ముఖంలోకి చూసింది. అవే కళ్ళు... అర్ధం అయింది. శ్రుతిచేసి పెట్టివున్న వీణమీద చెయ్యిపడట్టు ఒక్కసారిగా ఆమె హృదయం నిండా మధుర కంపనలు. అక్కడ ఓ క్షణం నిల్చోలేకపోయింది. అక్కడనుంచి వంటింట్లోకి పరుగెత్తుకెళ్ళింది. అలా వెళుతున్న ఆమెనేచూస్తూ నిలబడిపోయాడు రాజారావు ఓ క్షణం. చిన్నగా, కలలో నడిచినట్లు, బయటకు నడిచాడు. వసారాలోవున్న బల్లమీద కూచున్నాడు. తను ఇంతవరకూ చూసింది స్వప్నంకాదని నమ్మటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. ఎదురుగా సగం తుడిచి వదిలివేయబడిన లాంతర్లూ, ముగ్గుబుట్టా, నువ్వు చూసింది వాస్తవమే" నని చెబుతున్నాయి. ఎవరామె? అద్వితీయమైన సౌందర్యరాశి! ప్రపంచాన్ని తనముందు మోకరిల్ల చేసుకొనే సౌందర్యం ఆమెది. ఆమెను చూస్తే అలసట అంతా తీరిపోయినట్లయింది. ఒక అందమైన చిత్రాన్ని చూసినట్లూ, పాలరాతి శిల్పాన్ని తాకినట్టూ, మహాకవి రచించిన అతని మొదటి భావగీతాన్ని చదివినట్టూ, తాజ్ మహల్ ముందు నిల్చున్నట్టూ వుంది ఆమెను చూస్తుంటే, ఆమె ముందు నిల్చుంటే! ఎవరామె? సీతాపతి భార్యా? అదృష్టవంతుడు! "అమ్మా! దీపాలు వెలిగించలేదేం" అంటూ సీతాపతి వసారాలో అడుగుపెట్టాడు. రాజారావు ఎదురుగా కనిపించాడు. గుర్తించటానికి సమయం పట్టింది. రాజారావు ఒక్కసారి వెళ్ళి సీతాపతిని కౌగిలించుకున్నాడు. సీతాపతికి ఆ స్పర్శ ఎవరిదో తెలిసింది. గాఢంగా చేతులు బిగించాడు. ఇద్దరి కళ్ళూ చెమ్మగిల్లాయి. "ఏరా బ్రదర్! ఎలా వున్నావు?" అంటూ రాజారావు పట్టును సడలించాడు. "రాజా! ఏమిటిరా ఈ వేషం? పరాయివాడిలా బయట కూచున్నావేంరా? అమ్మా అమ్మా! చూడు ఎవరొచ్చారో!" హడావిడిగా ఉత్సాహంతో కేకలు పెట్టాడు సీతాపతి. "అమ్మ యింటిలో లేదురా. మీ ఆవిడ నన్ను దొంగ అనుకుంది. ఇంకా నయమే కేకలు పెట్టి నలుగురినీ పోగుచేయలేదు." సీతాపతి గొంతు విని మెల్లా గడపలోకి వచ్చిన అరుంధతి చెవులకు రాజా మాటలు గులాబిపువ్వులా చల్లగా ఆహ్లాదకరంగా తగిలాయి. "ఈ గడ్డమూ, ఈ వేషమూ మరి దొంగలాగే కనిపిస్తున్నావు." "ఏమిటిరోయ్! అప్పుడే భార్యను సమర్దిస్తున్నావు? అందుకే అంటారు ముందొచ్చిన చెవులకంటే వెనకవచ్చిన కొమ్ములు వాడి అని," అన్నాడు రాజారావు సీతాపతి వీపుమీద చరుస్తూ. "అబ్బ. ఊరుకోరా బాబూ? అప్పుడే మొదలు పెట్టావు!" అంటూ నవ్వుకుంటూ వీపు సవరించుకున్నాడు సీతాపతి. "అరూ! అరూ!" అంటూ కేకలు పెట్టాడు. అక్కడే తలుపుచాటుగా నిల్చుని వున్న అరుంధతి ముందుకొచ్చి తలవంచుకుని నిల్చుంది. "చూడు ఇతనే రాజారావు. నా స్నేహితుడు. ఆ ఫోటో ఇతనిదే. చూసి భయపడ్డావుటగా?" అన్నాడు సీతాపతి నవ్వుతూ. అరుంధతి సిగ్గుపడుతూ తలవంచుకొనే నిల్చుంది. "రాజాముందు సిగ్గేమిటి? మన ఇంట్లో మనిషిగా అనుకో" అన్నాడు సీతాపతి. అరుంధతి మౌనంగా సగం తుడిచి వదిలేసినా లాంతర్లను లోపలకు తీసుకెళ్ళి లాంతర్లు తుడిచి వెలిగించి అన్ని గదుల్లోనూ వుంచింది. మరో లాంతరు తీసుకొని వసారా చూరుకు కట్టబోయింది. రాజారావు లేచి వెళ్ళి ఆమె చేతిలో లాంతరు తీసుకొని చూరుకు కట్టాడు. "అరూ! నీళ్ళు కాగితే తోడు. ముందు రాజా స్నానం చేస్తాడు" అన్నాడు సీతాపతి. అరుంధతి తలవూపి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. "మొత్తంమీద అమ్మ తన కోర్కెను తీర్చుకుంది. కోడలు అందమైందీ, గుణవతీ కావాలని కోరుకునేది" అన్నాడు రాజారావు. సీతాపతి చిరునవ్వు నవ్వాడు జవాబుగా. ఇద్దరూ వచ్చి మెల్లా ఇంట్లో కుర్చీలమీద కూర్చున్నారు. |
25,763 |
"ఆమెకు స్పృహ వస్తుందా?" "రక్తం చాలా పోయింది. AB-RH-Negative. అది దొరకటం కష్టం. టైమ్ కూడా ఎక్కువ లేదు. పల్స్ రేట్ వేగంగా పడిపోతుంది. ఆమెకు కొద్దిసేపయినా స్పృహ రావాలంటే ముందు ఆ గ్రూప్ రక్తం కావాలి." "మా అందర్నీ పరీక్షించండి డాక్టర్. ఎంత రక్తం ధారపోసి అయినా సరే ఆమెని మాట్లాడించాలి. ఆమె నుంచి కొన్ని వివరాలు తెలుసుకోవాలి" అంటూ చీఫ్ చేయిసాచాడు. అక్కడున్న అధికారులందరూ చేతులు సాచి, తమ సంసిద్ధత వ్యక్తం చేశారు. ఆ దృశ్యం చూసి డాక్టరు కదిలిపోయాడు. 'మై సెల్యూట్ టు ఇండియన్ సీక్రెట్ సర్వీస్' అనుకున్నాడు మనసులో కంప్యూటర్ లాగా ఒకరి తరువాత ఒకరి రక్తం పరీక్షింపబడింది. మరో వైపు స్వర్ణరేఖ పరిస్థితి క్రిటికల్ స్టేజికి చేరుకుంది. డాక్టర్లు ఆందోళన చెందసాగారు. ఆమె బ్రతకడం దుర్లభం అని తెలుసు. పోలీసు అధికారులు అడిగినట్టు ఆమెతో కొద్దిసేపు మాట్లాడించే అవకాశం కూడా తగ్గిపోతూంది. అయిదు నిమిషాల్లో దాదాపు పదిమంది అధికారుల రక్తం పరిక్షింపబడింది. ఎ.బి.ఆర్ . హెచ్ . నెగెటివ్ లభ్యం కావటం చాలా కష్టం. చీఫ్ కూడా గంభీరంగా వున్నాడు. అతడి దగ్గరగా వచ్చి నేత్ర అన్నాడు "ఐయామ్ సారీ సర్! సీక్రెట్ ఏజెంట్ కి మమతానురాగాలు వుండకూడదు అంటారు. కళ్యాణి అపాయంలో వుండటం చూసి అరక్షణంపాటు రక్తవ్యాన్ని మార్చిపోయాను. అదే ఇప్పుడు స్వర్ణరేఖని అపాయంలో పడేసింది." "ఇట్సాల్ రైట్! ఇందులో నువ్వు మాత్రం ఏం చెయ్యగలవు?" నేత్ర భుజం తడుతూ అన్నాడు. నేత్ర అక్కడేవున్న కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. కళ్ళు మూసుకుంటే ఆ దృశ్యమే కళ్ళముందు కదలాడుతుంది. ఆ చివరి క్షణంలో తమ చెల్లెలివైపు వెళ్ళకుండా వుంటే ఏం జరిగి వుండేది? స్వర్ణరేఖ ఈ పాటికి అంతా చెప్పేసి వుండేది. డిపార్ట్ మెంట్ శత్రువుల వేటలో మునిగి వుండేది. కానీ...... కళ్యాణి రక్తం మడుగులో కొట్టుకుని నిర్జీవమై వుండేది. ఆమె శవం శ్మశానం వైపు వెళ్తూ వుండేది. తను తప్పు చేశాడా? చేశాడు..... ఈ తప్పుని డిపార్టుమెంట్ క్షమించినా, సెంటిమెంటల్ మనుష్యులు క్షమించినా, తనలోని ప్రొఫెషనల్ మనిషి క్షమించడు. అతని ఆలోచన్లని భంగపరుస్తూ లాబ్ లోంచి డాక్టర్ హడావుడిగా వచ్చాడు. అతడి వుత్సాహాన్ని చూసి" ఆ గ్రూప్ రక్తం దొరికిందా డాక్టర్?" అని అడిగాడు చీఫ్. "యస్. దొరికింది." నేత్ర చప్పున ఆ మాటలకి తలెత్తి చూసాడు. 'లాబ్' లోపల్నుంచి కళ్యాణి వస్తోంది. స్వర్ణరేఖ పక్క బెడ్ మీద వుంది కళ్యాణి. ఇంట్రావీస్ లోంచి రక్తం బాటిల్ లోకి చేరి, అక్కణ్ణుంచి స్వర్ణరేఖలోకి చేరుతుంది. రక్తాన్ని ఆ విధంగా ఎక్కించరు. ఎక్కించకూడదు కూడా. వైద్య చరిత్రలోనే అపురూపమైన ఆ ప్రయోగాన్ని డాక్టర్ చేయబూనుకోవటానికి కారణం- క్షణక్షణానికి దిగజారిపోతున్న స్వర్ణరేఖ పరిస్థితే! కళ్యాణికి అంతా తెలుస్తూనే వుంది. ఆమె వింటూండగానే తోటి డాక్టర్లకి ఈ సిస్టమ్ వివరించాడు. స్వర్ణరేఖ బ్రతకటం యొక్క ప్రాముఖ్యత తెలియని నర్సు కూని రాగాలు తీస్తూ దూరంగా మందుల పెట్టె సర్దుతోంది. ఇద్దర్నీ పరీక్షించి డాక్టరు బయటకు వెళ్ళాడు. "ఎలా వుంది డాక్టర్?" నేత్ర అడిగాడు. "లాభంలేదు. చాలా రక్తం పోయింది. ఇంకా కావాలి. కళ్యాణి కూడా 'వీక్' గానే వుంది. ఈ పరిస్థితిలో ఆమె నుంచి మరింత బ్లడ్ తీయటం ప్రమాదకరం." కిటికీ పక్కనే నిలబడి వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటున్న మాటలు కళ్యాణి చెవులపడ్డాయి. ఎందుకో తెలియదుకానీ ఆమెకి తన స్వంత భాస్కరన్నయ్య గుర్తొచ్చాడు. నేత్ర మాటలు గుర్తొచ్చాయి. "సీక్రెట్ ఏజెంట్ కి మమతానురాగాలు వుండకూడదంటారు. అలాంటిది చెల్లెలికోసం అరక్షణంపాటు కర్తవ్యం మర్చిపోయాను. ఐయామ్ సారీ......" ఆమె కళ్ళు తడి అయ్యాయి. ఆమె చెయ్యి మిషన్స్ ని తడిమింది ఫ్లోనాబ్ చేతికి తగిలింది. దాన్ని తిప్పింది. ఏదో ఆగిపోయినట్టయింది. ఆమె ఈసారి నాబ్ ని కుడివైపుకి తిప్పింది. చిన్న కుదుపులాటి భావం. హైడ్రాలిక్ పవర్ తో సమానంగా తనలోంచి శక్తిని తోడేస్తున్న అనుభూతి. అయితే ఆమె బాధ పడటం లేదు. సంతృప్తిగా కళ్ళు మూసుకుంది. గడియారం తప్ప అంతా నిశ్శబ్దంగా వుంది. మరో పేషెంట్ ని పరీక్షించి అప్పుడే లోపలికి వచ్చిన డాక్టర్ అక్కడి దృశ్యాన్ని చూచి అప్రయత్నంగా "మైగాడ్" అని అరిచాడు. కళ్యాణి బాధతో విలవిలలాడుతూంది. అతడు పరుగెత్తుకు వెళ్ళి మిషన్ డిస్ కనెక్ట్ చేసి ఇన్- ప్లో- నాబ్ ని తిప్పేశాడు. అప్పటికే ఆమె మరణం అంచులకి చేరుకుంది. ఈ హడావుడికి నేత్ర, చీఫ్ లోపలికి వచ్చారు. "కళ్యాణీ...... ఎంతపని చేశావు కళ్యాణీ". ఆమె నుంచి జవాబులేదు. బ్రతికినంతకాలం చీకటిని మాత్రమే చూసిన కళ్ళు ఇప్పుడు శూన్యంలోకి చూస్తున్నాయి. చూడలేని కళ్ళకి మాట్లాడే శక్తి వుంది. "రక్తం పంచుకు పుట్టకపోయినా అన్నయ్యకోసం ఆ మాత్రం రక్తం ఇవ్వలేదా ణీ చెల్లెలు? డ్యూటీ సరిగ్గా చేయలేదని జీవితాంతం బాధపడే దుస్థితినించి నిన్ను తప్పించటానికి నా ఈ చిన్ని జీవితం ఉపయోగపడితే అంతకన్నా కావల్సింది ఏముంటుంది?" అన్నట్టున్నాయి ఆ కళ్ళు. ఆమె శ్వాస ఆగిపోయి ఎంత సేపయిందో తెలీదు. స్వర్ణరేఖ కదలిక మొదలైంది.
* * * ఇంటర్నేషనల్ ఎయిర్ పోర్ట్ లో విమానం సాంకేతిక కారణాలవల్ల ఆగిపోయాక, ప్రయాణీకుల్నందర్నీ హోటల్ కి చేర్చారు అధికారులు. ఆరుగంటల తరువాత అది తిరిగి బయల్దేరింది. అయితే హంసలేఖని మాత్రం పత్రాలు సరిగ్గా లేవని ఆపుచేశారు. ఆమె బెదిరిపోయింది. |
25,764 |
ఎంతకీ తెగని ఆలోచనల్ని పక్కకి తోసేసి డ్రాయర్ సొరుగు తెరిచి, విశ్వాత్మ ఫోటోని తీసి చూశాడు. పరీక్షగా చూశాడు... ఎంతో పరిశీలనగా చూశాడు. అవును... తన కలలోకి వచ్చిన వ్యక్తికి, విశ్వాత్మకు చాలా దగ్గర పోలికలున్నాయి. బోత్ వర్ ఐడెంటికల్... ఆ ఆలోచన వచ్చిన ఆ క్షణంలో- అన్వేషి జీవితంలో మొట్టమొదటిసారి వింత అనుభూతికి లోనయ్యాడు. మనిషికొచ్చే కల నిన్నటి చరిత్రకు నిదర్శనం, రేపటి వాస్తవికతకు దర్పణం. ఎక్కడో చదివిన వాక్యం జ్ఞాపకానికొచ్చిందతనికి. సరిగ్గా అదే సమయంలో- ఉస్మానియా యూనివర్శిటీ పారా సైకాలజీ రీడర్ ధృతకుమార్ జ్ఞాపకానికొచ్చాడు అన్వేషికి. తను సి.బి.ఐ.లో వుంటున్నప్పుడు కొన్ని కేసుల విషయంలో ఆయన సలహా తీసుకున్నాడు. వెంటనే ఆయనకు ఫోన్ చేశాడు అన్వేషి. వెంటనే ధృతకుమార్ లైన్ లోకి వచ్చాడు. "హలో... అన్వేషి... చాలాకాలం తర్వాత.... ఎక్కడున్నారు....? ఏం చేస్తున్నారు.... ఇంత పొద్దున్నే ఏమిటి?" అంటూ పలకరించాడతను. "మీతో అర్జంటుగా మాట్లాడాలి." "ఏ కేసు... ఈసారి ఏ నేరస్తుడి చేత నిజం కక్కించడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు?" సరదాగా అడిగాడతను. "మీరడిగిన ప్రశ్నకు మీ భాషలోనే జవాబు చెప్పాలంటే నేరస్తుడ్ని నేనే" అన్నాడు అన్వేషి చిన్నగా నన్వుతూ. ఫోన్ కి ఆవలి వైపునున్న ధృతకుమార్ నుదురు ఆశ్చర్యంతో ముడతలు పడింది. "ఒక గంటలో మీ దగ్గరకొస్తున్నాను" చెప్పి ఫోన్ పెట్టేశాడు అన్వేషి. * * * * సిటీలోని ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ రూమ్. తలుపు తెరవగానే ఏ.సిలోంచి పరిమళాన్ని నింపుకున్న మత్తెక్కించే గాలి కామినిని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది. బెడ్ చుట్టూ అమర్చిన గులాబీ పూలను చూస్తూ ఆశ్చర్యంగా- "ఓహ్.... డాళింగ్... నీ టేస్ట్ అద్భుతం...." అంది కామిని అమర్ జైన్ బుగ్గను స్పృశిస్తూ. "ఇంత మాత్రానికేనా... నువ్వడిగితే స్వర్గాన్నే సృష్టిస్తాను..." చెప్పాడు ఆమె చెవిలో గుసగుసగా. సిగ్గు నటిస్తూ, అతడి చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుని సోఫాలో కూర్చోబెట్టింది కామిని. "ముందు లైట్ గా స్కాచ్... ఆ తర్వాతే మిగతా ప్రోగ్రామ్స్" అని బాటిల్స్ ట్రేలో తీసుకురావడానికి రాక్ వైపు వెళ్ళింది కామిని. భారతదేశంలో అతి తక్కువమంది ప్రసిద్ధ పురాతన లిపి శాస్త్రవేత్తలలో అమర్ జైన ఒకడు. స్టేట్ ఆర్కియాలజీ డిపార్ట్ మెంట్లో ఉద్యోగి అయినా, రాజకీయ నాయకులతోనేగాక, పేరుమోసిన ఇండస్ట్రియలిస్టులతో కూడా అమర్ జైన్ కు సంబంధాలున్నాయి. అమర్ జైన్ బలంగా, పొట్టిగా, తెల్లగా వుంటాడు. డబ్బు వ్యామోహం, సుఖలాలసత్వం ఎక్కువ. ఓరోజు కామిని క్యాజువల్ గా ఓ పార్టీలో కల్సిందతన్ని. అక్కడ ఏర్పడ్డ ముఖపరిచయంతో వరసగా ప్రతి పార్టీలోనూ అతడిని కలవడంతో స్నేహం ఇద్దరి మధ్యా వ్యామోహంగా మారింది. కామిని అంతే అమర్ జైన్ కు పిచ్చి ఆరాధన.దాన్ని ఆధారంగా చేసుకొని కామిని అతడ్ని క్రమంగా తనకు బానిసను చేసుకుంది. స్వతహాగా అమ్మాయిలంటే పడివచ్చే అమర్ జైన్ కామినిని అంత క్యాజువల్ గా భావించలేదు. మాట్లాడేటప్పుడు ఆమె చూపే చొరవ, వశం చేసుకునేలా నవ్వే నవ్వు, శృంగార క్రీడలో ఆమె రెచ్చిపోయి- రెచ్చగొట్టే విధానం అతడ్ని సమ్మోహితుడ్ని చేశాయి. ఆ స్థితికి అతడ్ని ఆమె వెంటనే తీసుకెళ్ళలేదు. ఓ రోజు ఓ పార్టీలో కలిసిన అమర్ జైన్, కామినితో తన మనసులోని కోర్కెను బయటపెట్టాడు. మొదట ఆమె ఆశ్చర్యపోయినట్లు నటించింది. తరువాత కొంత కాలం ముభావంగా వుంటూ వచ్చింది. ఆ తర్వాత వాయిదాలు వేస్తూ వూరించింది. తన పర్సనల్ టైమ్ లో 'పురాతన గుప్తాలిపి'ని గురించి ఆలోచిస్తూ శోధించే అమర్ జైన్ అప్పటినుంచి కామిని ఆలోచనలతో గడపడం మొదలుపెట్టాడు. ఆమెను ఎలాగయినా సొంతం చేసుకోవాలనే అతని తపనకు కామిని గ్రీన్ సిగ్నల్ యిచ్చింది. విస్కీ గ్లాసులోకి ఒంపుతూ "రా తీసుకుంటారు కదూ?" అంది కామిని. "వై నాట్..." అన్నాడు అమర్ జైన్. అతడి మెదడులో కామిని నగ్న స్వరూపం గాలిపటంలా వూగుతోంది. అతడు పిచ్చెక్కి పోతున్నాడు. కామోద్వేగంతో వూగిపోతున్నాడు. అప్రయత్నంగా వచ్చే ఆడపిల్ల అనుభవం, మడికట్టుకుని కూర్చున్న ఎనభయ్యేళ్ళ ముసలాడిలోనయినా ఆలోచనలు రేపుతుందేమో. అరగంట గడిచింది. నాలుగోరౌండ్ లో వున్నారు అమర్ జైన్. కామిని అతడి టై ముడి విప్పుతూ "ఫణివర్మ తెలుసా మీకు?" అడిగింది మత్తుగా. కనుబొమలెగరేస్తూ చూశాడు ఆమె కళ్ళల్లోకి. "తెలుసు. కానీ నాకు అతనితో అంతగా పరిచయం లేదు" అన్నాడు ముద్ద ముద్దగా. అతడి షర్టును పూర్తిగా విప్పేసిందామె. బెడ్ వైపు తూలుతున్న అతడ్ని నడిపించి పడుకోబెట్టింది. వెల్లకిలా పడుకున్న అతడి ఛాతీని మునివేళ్ళతో స్పృశిస్తూ "ఫణివర్మ చెప్పింది చేస్తే నేను ఎప్పటికీ నీదాన్నే" మత్తుగా నవ్వుతూ అంది కామిని. షాక్ తిన్నట్టు తల విదిలించాడు అమర్ జైన్. "ఫణివర్మకూ నీకూ సంబంధం ఏమిటి?" అన్నాడు లేచి కూర్చోడానికి ప్రయత్నిస్తూ. సుతారంగా అతడిని వెనక్కి తోసి- "నేను ఫణివర్మ మనిషిని" అని చెప్పింది కామిని. ఆ మాటలు విని షాక్ తిని క్షణాల్లో తేరుకున్నాడు అమర్ జైన్. వెంటనే అంది కామిని- "నాకోసం, అతనికి నువ్వు చిన్న సహాయం చేయాలి. తప్పకుండా చేస్తావుకదూ?" గోముగా కన్నుగీటుతూ అంది కామిని. "నువ్వేం కావాలన్నా ఓ.కే" అన్నాడు ట్రాన్స్ లోకి వెళుతున్నట్లుగా. కామిని అతడి నుదుటిపై "థాంక్యూ డాళింగ్" అంటూ ముద్దు పెట్టింది. కొద్ది క్షణాల తరువాత మత్తులోకి వెళ్ళిపోయాడతను. ఫణివర్మ పకడ్బందీగా కామిని రూపంలో విసిరినా వలలో అమర్ జైన్ అలవోకగా చిక్కుకున్నాడు. సన్నగా ఈలవేస్తూ ఫోన్ అందుకుంది కామిని ఫణివర్మకు రింగ్ చేయడానికి. * * * * |
25,765 | అతికష్టంమీద కోలుకున్నాడతను.
"నేను మీకెందుకు నచ్చలేదో తెలుసుకోవచ్చా?"
"చాలా కారణాలున్నాయ్! అవన్నీ చెప్పటం నాకిష్టంలేదు. దయచేసి ఇంకేమీ అడగకండి."
"అయితే మేమింకా వెయిట్ చేయటం అనవసరం అనుకుంటాను."
"నా అభిప్రాయం కోసమే వెయిట్ చేస్తున్నట్లయితే-అనవసరమే!"
"ఓకే! థాంక్యూ"! అనేసి బయటకు నడిచాడతను.
మరికాసేపట్లోనే వాళ్ళు కార్లో వెళ్ళిపోయిన శబ్దాలు వినిపించినయ్. చాలాసేపు నిద్రపట్టేసింది. ప్యూన్ లేపుతూంటే మెలకువ వచ్చింది.
"అమ్మా! భోజనం రడీ అయింది."
త్వరగా లేచి స్నానం చేసింది. టైము ఒంటిగంటవుతోంది. అద్దం ముందు కూర్చున్నప్పుడు మొదటిసారిగా అలజడి కలిగింది గుండెల్లో-
కనురెప్పల కింద గోధుమరంగు చార- అలసటకి, నిద్రలేమికీ, వయసుకీ వార్నింగ్ అది.
ఎందుకో తెలీకుండా శ్రద్ధగా అలంకరించుకుందామె. తను సీనియర్ డి.ఓ.యస్. పోస్ట్ లోకి రాకముందు కొనుక్కున్న ఖరీదయిన కాస్మటిక్స్-అలంకరణ సామాగ్రి. గడియారం రెండు గంటలు కొట్టింది. గంటసేపు అలంకరించుకుందా తను? ఆశ్చర్యం.
"అమ్మా!" మళ్ళీ వంటవాడి పిలుపు.
లేచి డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరకు నడుస్తూంటే నిలువెత్తు అద్దంలో తన రూపం తనకే వింతగా వుంది. ఇంగ్లీష్ బ్లూ శారీ, మాచింగ్ జాకెట్, అదేరంగు వాచీ, కనుబొమ్మలు, గాజులూ-
ఎంతకాలమయింది ఇంత ఆసక్తితో అలంకరించుకుని? అసలివాళ తనకేమయింది? ఎందుకీ అలంకరణ!
భోజనం చేయబోతూండగా వచ్చాడతను. అజయ్!
"హలో మేడమ్! థాంక్యూ వెరీమచ్! మీరు చేసిన సహాయం ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. నన్ను సెలక్టు చేసుకున్నారు."
ఆనందం, కృతజ్ఞతాభావం!
మృదుల మాట్లాడలేకపోతోంది.
"అఫ్ కోర్స్ నేను కూడా వాళ్ళడిగినవన్నీ ఆన్సర్ చేశాననుకోండి. అయినాగానీ ఈ రోజుల్లో వర్త్ ఎవరికి కావాలండీ! నాకు ఖచ్చితంగా నమ్మకం కుదిరింది. మీరు రికమండ్ చేయకపోతే నేను సెలక్టవటం ఇంపాజిబుల్! ఇంటర్వ్యూలోనే చెప్పేశారు సెలక్టు చేసుకుంటున్నట్లు-బయటికొచ్చాక కాసేపు కూర్చోబెట్టి అపాయింట్ మెంట్ ఆర్డర్స్ కూడా ఇచ్చేశారు."
మృదులకు గిల్టీగా వుంది. అతను కేవలం అతని మెరిట్ వల్లే సెలక్టయ్యాడనీ, తను రికమెండ్ చేయనేలేదనీ ఎలా చెప్పటం? అతని కృతజ్ఞతలు అందుకోవాలనీ వుంది. అలా తనకు చెందని వాటిని పొందకూడదనీ వుంది.
"కూర్చోండి! భోజనం చేద్దురుగాని" అన్నాడు వంటవాడు.
అప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది ఆ మాట తనాల్సిందని.
"ఓ! ఇప్పుడే వస్తాను" అంటూ తన గదికివెళ్ళి డ్రెస్ మార్చుకుని వచ్చేశాడు.
భోజనం చేస్తున్నంతసేపూ చాలా హుషారుగా, సంతోషంగా మాట్లాడుతూనే వున్నాడతను.
అప్పుడు గమనించిందతనిని. చక్కని స్పోర్ట్స్ మెన్ పర్సనాలిటీ! చక్కని మేనర్స్, చక్కని రూపం. అంతకు ముందురోజు ఎందుకు గమనించలేకపోయిందివన్నీ?
"మేడమ్! ఓ విషయం చెప్తాను- మీరు మరోలా భావించకపోతే-"
"ఏమిటది?"
"మీరు ఎంతో అందంగా వున్నారు. నేను ఇంతవరకూ స్త్రీలలో ఇంత అందం ఎక్కడా చూడలేదు."
మృదుల స్టన్ అయింది.
అతను అలా మాట్లాడగలడని ఊహించలేకపోయింది తను. కోపం, సంతోషం రెండూ ఒకేసారి అలుముకున్నాయి. అతను అంత చనువుతీసుకున్నందుకు కోపం. తనతో అంత ధైర్యంగా తను అందగత్తెనన్న విషయం- అదీ- అతను చూసిన అద్భుతమైన అందంగా చెప్పటం-సంతోషం-
తను మౌనంగా ఉండిపోయింది.
అతను సంశయంగా ఆమెవేపు చూశాడు. "నాకు మొదటినుంచి అలవాటండీ! మనసులోనిమాట దాచుకోలేను. నేనిలా చెప్పినందుకు మీకు కోపం వచ్చినట్లయితే-అయామ్ సారీ!" నొచ్చుకుంటూ అన్నాడు.
"నో! దట్సాల్ రైట్! నేనే మీకు సారీ చెప్పాలనుకుంటున్నాను."
"ఎందుకు?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.
"అదే, ఉదయం ఆ ఇడియట్ మీతో 'టీ' తెప్పించానని చెప్పాడు. మీరు ఈ ఇంటి మెంబర్ కాదని తెలిసికూడా గెస్ట్ తో అలాంటి పని చేయించాడంటే అతనెంత సంస్కార హీనుడో నాకర్ధమయింది."
అతను కలవరపాటుతో చూశాడు.
"అదేమిటి? అందులో పెద్ద తప్పేముందని? అదీగాక నేను మీ ఇంటిమెంబర్ కాదని ఎందుకనుకుంటున్నారు? మీరు నాకు ఇంత సహాయం చేశారంటే ఇంక మీకు ఋణపడకుండా ఎలా వుండగలను? దయచేసి నన్నిక బయటివ్యక్తిగా భావించకండి!"
అతని సంస్కారం ఆమెను మరింత ముగ్దురాల్ని చేస్తోంది.
"పైగా వాళ్ళు పెళ్ళివాళ్ళు! ఆ మాత్రం సహాయం నేను చేస్తే తప్పేముంది? మీకు అతిథులు నాకు అతిథులే!"
మృదుల ఆశ్చర్యపోయింది.
"వాళ్ళు పెళ్ళివాళ్ళని మీకెవరు చెప్పారు?"
"అతనే చెప్పాడు. బహుశా వచ్చే నెలలో మీ వివాహం వుంటుందని కూడా అన్నాడు."
"అంతా అబద్ధం!" రోషంగా అందామె.
ఈసారి ఆశ్చర్యపోవటం అతని వంతయింది.
"అదేమిటి? అతను చెప్పిందంతా-"
"అబద్ధం! నేను అతనిని చేసుకోబోవటం లేదు. ఆ విషయం అతనికి చెప్పేశాను కూడా."
అతను కొద్ది క్షణాలు మాట్లాడలేదు.
"ఆ విషయం నాకు తెలీదు! అయామ్ సారీ!"
"ఇంకో విషయం కూడా మీకు చెప్పాలి నేను!"
"ఏమిటి?"
"నేను మీకు రికమండేషన్ చేయలేకపోయాను. మీరు సెలక్టవటం కేవలం మీ ప్రతిభవల్లే జరిగింది."
అతను నవ్వాడు.
"నేను నమ్మలేనండీ! రికమండేషన్ లేకుండా నేను సెలక్టవటం అనేది భ్రమ! అలా సెలక్టు చేసుకునేవాళ్ళు ఈ రోజుల్లో ఎవరూ వుండరనే అనుకుంటాను."
"యూ ఆర్ రాంగ్! ఎక్కువమంది అలాంటి వాళ్ళుంటే వుండవచ్చుగానీ, అందరూ అలాంటివారే అంటే నేనొప్పుకోను. మీకు తెలుసో లేదో నేను ఈ వుద్యోగానికి ఎలాంటి రికమండేషన్ లేకుండానే సెలక్టయ్యాను. కేవలం పోస్టింగ్ టైమ్ లోనే మా ఫాదర్ ఇన్ ఫ్లుయెన్స్ వుపయోగించుకున్నాను."
అతను నిరుత్తరుడయ్యాడు.
"అనుకోకుండా ఒక ట్రెయిన్ ప్రమాదంలో ఇరుక్కోవడంతో-ఆ గొడవలో మీ ఇంటర్వ్యూ విషయమే మర్చిపోయాను. తీరా గుర్తుకొచ్చాక ఫోన్ చేసేసరికి అప్పటికే ఆలస్యమయింది. ఈ విషయం మీకెలా చెప్పాలా అని గిల్టీగా ఫీలవుతున్నాను. అదృష్టవశాత్తూ మీరు సెలక్టయిపోయారు."
ఇద్దరూ మాట్లాడుకుంటూ భోజనాలు ముగించారు.
"నేను సాయంత్రం వెళ్ళిపోతానండీ! మీరు ఎంతో అభిమానంతో నన్ను మీ ఇంట్లో ఉండనిచ్చారు. థాంక్యూ వెరీమచ్!"
మృదుల కళ్ళల్లో దీనత్వం కనిపించింది.
అతను అంత సడెన్ గా వెళ్ళిపోతున్నాడంటే మనసులో ఏదో వెలితిగా అనిపిస్తోంది.
"అప్పుడేనా? రేపు వెళ్ళవచ్చు కదా?" అప్రయత్నంగా అనేసింది.
అనేశాక అనుమానం కలిగింది. ఎందుకలా అంది తను? అతనికీ తనకీ ఏమిటి సంబంధం? ఇంత గౌరవం ఇవ్వటమే అనవసరం అసలు. నిజంగా అతనిలాంటి పర్సనాలిటీ రూపురేఖలూ వున్న వ్యక్తి ఏ ఆఫీసరో అయితే ఎంత బావుండేది. తను మరో ఆలోచన లేకుండా వప్పుకునేది.
"ఎందుకులెండి! ఇప్పటికే మీకు చాలా శ్రమ ఇచ్చాను."
తనేమీ మాట్లాడలేదీసారి. అతని గురించి ఎందుకిలా ఆలోచిస్తోంది తను? వంటరితనం ప్రభావమా? నిజమే! వంటరితనం దారుణమయినది. ఎలాంటి మనిషిని ఎలా మార్చేస్తుందో ఎవరికీ తెలీదు. లేకపోతే తనకిలాంటి ఆలోచన రావటమేమిటి? అతను ఎకౌంటెంట్ గా ఆ కంపెనీలో చేరతాడు. అతని జీవితమంతా ఎకౌంటెంట్ గానే గడిచిపోతుంది. తను గెజిటెడ్ ఆఫీసర్.
ఇద్దరూ చెరో అంతస్థులో బ్రతుకుతూ- కలిసి జీవితం గడపగలరా?
ఇంపాజిబుల్-
కానీ ఇలా ఎంతకాలం సంబంధాలు వెతుకుతూంటాడు తన తండ్రి. తనననుకోవటమేగానీ ప్రతి వ్యక్తికీ ఏదో ఒక లోటు తప్పదేమో! తను చూసిన వరుళ్ళందరికీ తలో రకం లోపం వుంది. ఒకడు తాగుబోతైతే, ఒకతను గాంబ్లర్. ఇంకొకతను ఇన్ హెల్త్౧ మరొకతను తనను ఉద్యోగం మానేయమంటాడు. ఇతను- అజయ్ కి అలాంటివేమీ లేవుగానీ- మరీ అంతస్తుల తేడా-
అసలెప్పటికయినా తనకు వివాహం అవుతుందా? |
25,766 |
"పుస్తె ఒకటే మన ఇద్దరిమధ్యా బంధం కాకూడదు. అంతకుమించింది, అమూల్యమైనది నాకు కావాలి. నాకు జరగాలి. అందుకనే అనుమానం...." "అనుమానాలుండటం అవసరమే. లేకపోతే నమ్మకాలకు విలువ పెరుగదు" అన్నది జ్ఞానసుందరి. "ఒక విషయం నేనంటే తెల్లబోతావేమో?" "ఏమంటే?" "నన్ను పెళ్ళాడటంలో నువ్వు ముందూ వెనకా ఆలోచించలేదంటే..." "ఆలోచించానంటే?" "ఇరవైనాలుగు గంటల్లో ఆలోచించడానికి నీకు ఆవకాశం ఎక్కడుంది?" "అలా అంటావేం మురళీబాబూ!" అన్నదామె అతని ముఖంలోకి చూస్తూ. అతను చకితుడై ఆమె వైపు ముఖం త్రిప్పాడు. "మిమ్మల్ని అలా సంబోధించినందుకు అభ్యంతరం లేదు కదా?" "అభ్యంతరమా? ఒక దివ్యమైన అనుభూతి కుదిపేసింది." "కృతజ్ఞురాల్ని....ఇరవై సంవత్సరాలలో ఆలోచించలేనిది, ఇరవైనాలుగు గంటల్లో ఆలోచించవచ్చంటాను నేను. కనీసం నాకు సంబంధించినంతవరకూ ఆ ఇరవైనాలుగు గంటలకు అంతవిలువ ఇచ్చాను. ఆ విలువకు, నా నిర్ణయానికి ఇహ తిరుగే లేదు" అంది దృఢ స్వరంతో. "అంత అహంభావం చేటు సుమా జ్ఞానా!" "ఇది ఆహంకారమంటారా మీరు? ఆత్మవిశ్వాసం అనుకోరూ?" "పోనీ ఆత్మవిశ్వాసం. నీ ఆత్మ అంత గొప్పదా ఏం? అది నీకు కీడు చెయ్యదా?" "క్రమశిక్షణకు అలవాటుపడి కలుషితమవటమంటే ఏమిటో తెలియని ఆత్మ ఎందుకు కీడు చేస్తుంది మురళి బాబూ?" "ఒకవేళ త్రాగుబోతుననుకో....?" "అది కేవలం దురలవాటు. అంతమాత్రాన మనసుల్లో నమ్మకం నశించిపోలేదు." "వ్యభిచారిని అయితే?" ఆమె గుండెలనిండా గాలి పీల్చుకుంది. "అలాంటి మనిషే అనుకుని నా ఆలోచన ప్రారంభించాననుకోండి!" "అలాంటప్పుడు అంత త్యాగం ఎందుకు చేయాలి నీవు?" "మీరు ప్రతిదానికీ త్యాగం, ధర్మం, నీతి అని పెద్దపెద్ద పేర్లు తగిలించకండి మరి ఏదో ఒక లోపాన్ని ఆధారం చేసుకుని వ్యక్తిని చదవకూడదు. సంపూర్ణంగా అన్ని కోణాలనుంచీ అవలోకొంచగలగాలి. అప్పుడా మనిషి హిమాలయంగా దర్శనమిస్తే ఈలోపం తుషారబిందువులా కరిగి కారిపోతుంది." "నేను హిమాలయాన్ని కాదుగా?" ఆమె మందహాసం చేసింది. "దయవుంచి ఆ విషయంమాత్రం గ్రుచ్చిగ్రుచ్చి అడక్కండి. నేనుకూడా కొన్ని విషయాల్లో లజ్జితురాలను అవుతుంటాను. అంత ముఖాముఖి ఏం మాట్లాడను చెప్పండి?" ఆమె చెప్పింది నిజమే. ఆ చాలీచాలని వెలుతురులో ఆమె ముఖంమీద అరుణారుణ కాంతి వ్యాపించటం అతను చాశాడు. అతడి మేను పులకరించినట్లయింది. కారు శాంతినగర్ లో ప్రవేశించి, చివరకు ఒక పెద్ద భవనంముందు ఆగింది. గేటు ప్యూన్ కంగారుపడుతూ తలుపులు తెరిచాడు. కారు లోపలకు సాగి, పోర్టికోలో ఆగింది. ఒక పావుగంట గడిచాక జ్ఞానసుందరి బట్టలు మార్చుకుని గదిలోకి వచ్చేసరికి అతను కిటికీ తెరలను ప్రక్కకు తొలగించి నిశీధంలోకి చూస్తూ కనిపించాడు. అతని ఉన్నతమైన మూర్తి ఆమెకు అపురూపంగా, కనుల పండుగగా గోచరించింది. ఎంత పొడవుగా, విశాలంగా, దృఢంగా, ఆరోగ్యంగా వున్నాడు! ఏమి దేహధారుడ్యం! నైట్ డ్రస్ అతడి శారీరాన్ని చాలాభాగం కప్పేస్తున్నా మణి కట్టునుంచి అతని పొడుగాటి వ్రేళ్ళవరకూ బహిర్గతమవుతూ....తెల్లగా, ఏమి కాంతితో మెరుస్తున్నాయి! అసలు పైనుంచి క్రిందకు ఓసారి చూస్తే....ఏమి ఉజ్వల, రమణీయమైన విగ్రహం........! అడుగుల సవ్వడి విని అతను వెనక్కి తిరిగాడు. దీపాల్లాంటి అతడి కళ్ళు, వాటివుంచి వెలువడే కాంతి కిరణాలు....కళ్ళచూట్టూ సుర్మా పులిమినట్లు, కాటుక దిద్దినట్లు సహజంగా అమరిన నల్లని చుట్టుగీత. ఇతను వ్యభిచారా? ఇతను త్రాగుతాడా? ఇతనికి బాధలున్నావా? చంద్రుని సృష్టించగల మూలపురుషుడు ఎందుకు మలినమవుతాడు? మలినరేఖలు అందర్నీ స్పృశించలేవుగా. ఇవి జ్ఞానసుందరి దివ్యమైన అనుభూతులు, ఆమె ఇలానూ ఆలోచించగలదని అతనికి తెలియదు. "ఏమిటి చూస్తున్నావు జ్ఞానా?" అని ప్రశ్నించాడు చకితుడై. "మీ రూపురేఖల్ని, విలాసాల్ని" అని చెబుదామనుకుంది ఆమె. ఆమె కపోలాలు సిగ్గుతో ఎర్రబారాయి. ఈ సహజసంపదే లేకపోతే ఆమె ఎంత సంస్కారముగల మానవి అయినా అవుగాక, ఏ స్త్రీతోనూ ఏ పురుషుడూ కాపురం చేయలేడు. "మీ హృదయాన్ని." "అంతేకానీ, ఈ శరీరం నీకు వద్దన్నమాట?" "ఎంత మాట? కానీ అసలు హృదయాన్నిబట్టే శరీరం ఏర్పడుతుందని నా ఉద్దేశ్యం!" ఈ సత్యం విని అతను చాలించాడు. ఈ సత్యం నిజమే అయితే మనకు కావలసిన వస్తువును ఎంత తేలిగ్గా ఏరుకోవచ్చు! నిర్మల హృదయాలే ఇలాంటి వ్యాఖ్యానం కూడా చేయగలరు. "ఇలాంటి అమృతసత్యాలు ఈ భూమికి ఇమడవు జ్ఞానా!" అన్నాడు విచారంగా. కొద్ది క్షణాలు మౌనంగా గడిచాయి. విశాలమైన ఆ గది పాదరసంవంటి విద్యుత్ కాంతితో వెలిగిపోతుంది. మురళి వచ్చి సోఫాలో కూర్చున్నాడు. "ఇలా రా జ్ఞానా!" అని పిలిచాడు. ఆమె వచ్చి అతనికెదురుగా ఆసీనురాలైంది. అతడామె వదన మండలంమీదనే దృష్టి నిలిపి "నన్ను గురించి నీ ఉద్దేశం ఏమిటి?" అని అడిగాడు. "మీకు శాంతిని పొందటం తెలీదని!" ఆమె సూటిగా సమాధానం చెప్పింది. అతనో నిట్టూర్పు విడిచి "ఇంకా చెప్పు" అన్నాడు. "జీవితం పట్ల మీకు గౌరవం వుందిగానీ నమ్మకం లేదని. జీవితం పట్ల ఆసక్తి వుందిగానీ మీరు నిండుధైర్యంతో దగ్గరకు తీసుకోలేనీ, జీవితాన్ని మీరు ఆశించగలరు గానీ ప్రేమించలేరని......" "అవన్నీ నాకు తెలీదు. కానీ తరచి చూస్తే నిజం కావచ్చు." ఆమె ఏమీ వ్యాఖ్యానించలేదు. రెండుమూడు క్షణాలు ఏదో తీవ్రంగా ఆలోచించి చివరికతను ఆవేశ, ఉద్వేగాలతో చెప్పసాగాడు. "జ్ఞానా....నేను....నేను జీవితంలో పోటాడి ఎదిగిన మనిషిని. నేను తిన్న దెబ్బలకు, ఎదుర్కొన్న సంఘటనలకు రాటుదేలి దేన్నీ లెక్కచేయని ఓ నిర్లక్షకునిగా, నీతి, జ్ఞానం అక్కర్లేని అవకాశవాదిగా తయారు కావలసింది కానీ ఆశ్చర్యం! అలా అవలేదు నేను. జీవిత శిఖరాగ్రాలను చేరుకోవటంలో ఎంత తపస్సు చేశానో, ఎన్ని మార్గాలు అన్వేషించానో లెక్కలేదు. కానీ పైకి రావటమనే ఒక లక్ష్యానికే గురిచేశాను గానీ, రుచి తెలియని మృగంలా మారలేకపోయాను. |
25,767 |
"సుదారాణీయా?" కళ్ళు పెద్దవి చేసి కుతూహలంగా అడిగాడు శంకర్.
"మరేమనుకున్నావ్? మనవాడు పెద్ద చాన్స్ కొట్టాడు. మనలాంటి వాగుడు గాళ్ళు ఎందుకూ పనికిరార్రా! ఇలాంటి ముచ్చులు ఉన్నారు చూశావ్! చాలా తెలివైనవాళ్ళు చూసి చూసి గాలం వెయ్యవలసి చోటే వేస్తారు"
"అవునుర్రా! సుధారాణి బంగారు గుడ్లు పెట్టే బాతు"
"నోళ్ళు ముయ్యమన్నానా?" చివ్వున లేచి కూర్చున్నాడు గౌతమ్.
"అంతకోపం ఎందుకురా బ్రదర్. సుధారాణిని నమ్మకు. సిన్సియర్ గా ప్రేమలో పడ్డావంటే హరోం హరి...ఏదో అలా అలా..."
గౌతమ్ ముఖం చీదరించుకున్నట్లు పెట్టుకున్నాడు.
"లేదురా! ఆ రాణి నిజంగానే గౌతమ్ అంటే పడిచచ్చిపోతుంది"
"నిజమైన ప్రేమ అంటావ్!"
"అంతకు మించిందేరా! ఆరాధన. ఆరాధిస్తుంది"
"వాళ్ళ ప్రేమ అమర ప్రేమ అని చెప్పు!"
"అవును!"
"వారి మధ్య తుఫాన్ రేగితే?"
"అయినా వాళ్ళు వెలిగించిన ప్రేమజ్యోతి ఆరిపోదు"
"ఉప్పెన వస్తే?"
"మనవాళ్ళు పెనుగాలులై ఆ ఉప్పెనను వెనక్కు నెట్టేస్తారు"
"మీ బొందలా ఉంది మీ సంభాషణా మీరునూ" గౌతమ్ విసుక్కున్నాడు.
"మనవాడికీ నిజంగానే కోపం వచ్చిందిరోయ్! గప్ చుప్!" నోటిమీద వేలు వేసుకున్నాడు వేణు.
గౌతమ్ పడుకున్నాడు.
రేణుకను తల్చుకుంటూ పడుకున్నారు.
రేణుకతోతాను గడపబోయే భవిష్యత్తు గురించి కలలుకంటూ పడుకున్నాడు.
* * *
"ఒరేయ్ గౌతమ్!"
"ఏమిటి?" హనుమంతరావు దగ్గిరకు వచ్చాడు గౌతమ్.
"కూర్చోరా టీ తాగుదాం"
గౌతమ్ కూర్చున్నాడు. వేణు అప్పటికే హనుమంతరావు దగ్గిర కూర్చున్నాడు.
వేణు హనుమంతరావుని అంటిపెట్టుకొనే ఉంటాడు. హనుమంతరావు వేణుకు బట్టలుకూడా కుట్టిస్తాడు. ఇద్దరూ సాధారణంగా ఒకే రకం బట్టలు వేసుకుంటారు. తెలియనివాళ్ళు చాలా మంది ఇద్దర్నీ అన్నదమ్ములనుకుంటారు. హనుమంతరావుకు తాళం వేస్తూ అతని అడుగులకు మడుగులొత్తుతూ తిరిగేవేణు అంటే గౌతమ్ కు అసహ్యం. ఇలాంటివాళ్ళు ఉండడంవల్లనే ధనవంతులకు బీదవాళ్ళను చూస్తే చులకనభావం అనుకుంటాడు.
హనుమంతరావుకు గౌతమ్ అంటే ఇష్టం. వేణులా గౌతమ్ ను తనతో తిప్పుకోవాలని ఉంటుంది. కాని అది సాధ్యపడటంలేదు.
"రేపు రాత్రి మా ఇంటికి డిన్నర్ కు రావాలిరా" అన్నాడు హనుమంతరావు.
"ఏమిటి విశేషం?" అన్నాడు గౌతమ్.
"మా నాన్నగారి స్నేహితుడికొడుకు ఫారెన్ నుంచి వస్తున్నాడు. మా డాడి ఆ సందర్భంగా పెద్దపార్టీ ఇస్తున్నాడు. సిటీలో ఉన్న పెద్ద పెద్ద ధనవంతులంతా వస్తారు.
"ఎవరికోసమో మీ నాన్న అంత ఖర్చు చేస్తున్నాడు?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు గౌతమ్.
"అతను ఆర్కిటెక్చెర్ స్పెషలైజ్ చేసి వస్తున్నాడు"
"అయితే!" గౌతమ్ కు అతని డిగ్రీకి పార్టీకీ ఉన్న సంబంధం ఏమిటో బోధపడలేదు.
"ధనవంతుల ఇళ్ళలో పార్టి చాలా లావిష్ గా ఉంటాయని విన్నాను- నేను తప్పకవస్తాను" అన్నాడు వేణు.
"నువ్వు వస్తావులేరా? గౌతమ్ ను రమ్మంటున్నాను"
"ఏరా వస్తావా?" అన్నాడు వేణు.
"రాను" ఖచ్చితంగా అన్నాడు గౌతమ్.
"ఏం?"
"నేను ధనవంతుణ్ణి కాదు"
"నా స్నేహితుడిగా రావోయ్. మరీ అంత బెట్టు చెయ్యకు" అన్నాడు హనుమంతరావు.
గౌతమ్ మౌనంగా టీ సిప్ చేస్తూ ఉండిపోయాడు.
"నన్ను డిస్సపాయింట్ చెయ్యకు. తప్పక రావాలి"
తన ఇంట్లో పార్టీలు ఎంత ఘనంగా జరుగుతాయో గౌతమ్ కు చూపించాలని హనుమంతరావుకు ఉన్నది.
"ఏరా మాట్లాడవ్!"
"అలాగే వస్తాను"
"థ్యాంక్యూ!"
"మెనూ ఏమిటి?" వేణు అడిగాడు.
"స్కాచ్ విస్కీ....."
"ఒకో బాటిల్ ఎంత ఉంటుంది?" వేణు కుతూహలంగా అడిగాడు.
"రెండు వందల ఇరవై బ్లాకులో కొనాలి"
"మొత్తం విస్కీ మీద ఎంత ఖర్చు చేస్తారు?" గౌతమ్ అడిగాడు.
"దాదాపు నాలుగువేలు కావచ్చును"
"బాప్ రే!" అన్నాడు వేణు.
"మొత్తం పార్టీకి ఎంత ఖర్చు అవుతుంది!"
"ఒక్కొక్క వ్యక్తికి డ్రింక్ కాక ఏభై రూపాయలు మెనూకు వేసుకున్నాం. మొత్తం పదివేలన్నా అవుతుంది."
"ఒక స్నేహితుడి కొడుకు విదేశం నుంచి వచ్చినందుకు పదివేలు పెట్టి మీ నాన్న పార్టీ ఇస్తున్నాడా?" గౌతమ్ ఆశ్చర్యంగా ప్రశ్నించాడు.
"ఆడవాళ్ళు కూడా తాగుతారా?" వేణు కుతూహలంగా అడిగాడు. |
25,768 |
"మనసు బాగోలేనప్పుడు- అప్పుడప్పుడూ కాలుస్తాను డాడీ."
"మనసెందుకు బావుండదు"? ఏమిటి నీకొచ్చిన కష్టాలూ? "సి.ఎ. చాలా కష్టం డాడీ. ఎంత కష్టపడి చదివినా టూ పర్సెంట్, త్రీ పర్సెంట్ కంటే పాస్ చెయ్యరు. అందుకని దాన్ని గురించి ఆలోచించనప్పుడు భయమేసి, ఆ భయంతో మనసు బావుండదు డాడీ!"
"అంతేనా?"
"అంతే డాడీ."
రాజాచంద్రకు జాలివేసింది. "నీకెందుకూరా మనసు బావుండకపోవడం ఎగ్జామ్స్ ఈవేళ కాకపోతే రేపు పాసవుతావు నీ వెనక మేమంతా లేమా?" అని ఓదార్చాలనిపించింది. కాని విశారదకు కోపమొస్తుందని ఊరుకున్నాడు.
"ఏమయినా నువ్వు సరిగ్గా ఉంటే మంచిది" అన్నాడు.
"అలాగే డాడీ."
తరువాత మనోజ్ వైపు తిరిగాడు. "నీ గురించి చాలా వింటున్నాను."
మనోజ్ ఏ తప్పు చేయనట్లు నిశ్చలంగా ఉన్నాడు. "ఏమిటి డాడీ?" అన్నాడు చాలా క్యాజువల్ గా.
"నువ్వు ఎక్కువగా అమ్మాయిలతో తిరుగుతున్నావని విన్నాను."
"తిరగటం అనేమాట మోటుగా ఉంది డాడీ. నాకు చాలామంది గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ఉన్నమాట నిజమే అన్నాడు. మనోజ్ ఒప్పుకుంటున్నట్టుగా.
"అదే ఎందుకు అని?"
"దానికేముంది డాడీ? ఈరోజుల్లో గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ఉండటం కామన్ లేకపోతే వాణ్ణి ఓ చవటను చూసినట్లు చూస్తారు. అందులో నేను హ్యాండ్ సమ్ గా ఉంటానేమో మిగతావారి కంటే కొంచెం ఎక్కువగా ఉంటారు."
"ఏడిశావ్! నీ హ్యాండ్ సమ్ నెస్ నువ్వూనూ అనబోయి మొహంలోకి పరీక్షగా చూసి ఆగిపోయాడు. "రాస్కెల్! నిజంగా హ్యాండ్ సమ్ గానే ఉన్నాడు. అమ్మాయిలు ఎగబడ్డారంటే ఎగబడరు మరి?" అనుకున్నాడు. తన అభిప్రాయాన్ని బయటకు చెబుదామనుకున్నాడుగాని భార్యకి కోపమొస్తుందని ఊరుకున్నాడు.
"ఏడిశావ్ లేరా! నీ హ్యాండ్ సమ్ నెస్ నువ్వూనూ! డాడీ చిన్నప్పుడు ఇంతకన్న అందంగా ఉమ్డేవారు తెలుసా?" అన్నాడు రాఖేష్.
రాజాచంద్ర గర్వపడబోయి విశారద ముఖంలోకి చూసి ఆగిపోయాడు.
"అది సరే ఐ డోన్ట్ వాన్ట్ ఆల్ దోజ్ పాయింట్స్ గర్ల్ ఫ్రెండ్సు అదీ అని టూమచ్ గా తిరగటం....దటీజ్ వెరీ బాడ్" అన్నాడు ఖచ్చితంగా మాట్లాడుతున్నట్లు.
"అయ్యో! అది తిరగటం కాదు డాడీ. సోషల్ గా మూవ్ అవటం. ఇప్పటి రోజుల్లో బాయ్స్, గర్ల్స్ ఇలాగే ఉంటారు డాడీ. మనస్సులో ఏమీ ఉండదు. ఎవరి లైఫ్ వారిదే!"
"అంతేనంటావా?"
"అంతే డాడీ."
"సరే మీరిద్దరూ లోపలికెళ్ళండి" అని కొడుకులిద్దరూ వాళ్ళ గదిలోకి వెళ్ళిపోయాక "వినూత్నా ఇలారా! నా ఎదురుగా నిల్చో" అన్నాడు రాజాచంద్ర.
వినూత్న సోఫా చుట్టూ తిరిగి వచ్చి తండ్రికెదురుగా నిలబడింది.
రాజాచంద్ర కాఠిన్యం తెచ్చుకుంటున్నాడు. వినూత్న మౌనంగా నిలబడింది.
"నువ్వు... ఎవరో అబ్బాయితో స్కూటర్ మీద తిరుగుతున్నావని తెలిసింది."
"అతను ధర్మేన్ డాడీ. నా స్నేహితుడు. చాలా మంచివాడు."
"మంచివాడయితే మాత్రం, అలా ఆడపిల్ల పరాయి మొగాడితో స్కూటర్ మీద తిరగటం మంచిది కాదని తెలీదా?"
"ఈరోజుల్లో ఆడపిల్ల బయటికివెడితే ఒకరితో మాట్లాడకుండా, ఒకరికి తన శరీరం తగలటం తప్పయినట్లుగా మడిగట్టుకు కూచుంటే జరగదు డాడీ! క్లాస్ మేట్స్, అనేక పరిస్థితుల్లో పరిచయమైన బయటివాళ్ళు- వీళ్ళందరితో సభ్యతకోసం ఎంతో కొంత చనువుగా ప్రవర్తించాల్సి వస్తుంది- ఒకరితో హోటలుకు వెళ్ళినంత మాత్రాన, స్కూటర్ వెనక కూర్చుని వచ్చినంత మాత్రాన ఏదో ప్రళయం జరిగిపోతున్నట్లు అనుకోబోకండి- మా హద్దులు ఏమిటో, ఎవర్ని ఇంతలో ఉంచాలో మాకూ తెలుసు."
ఈ మాటలనేసి వినూత్న కొంచెం విసురుగానే లోపలికెళ్ళిపోయింది.
రాజాచంద్ర స్తబ్దుడైపోయినట్లు కూర్చుండిపోయాడు.
ఇంత జరుగుతున్నా విశారద ఒక్కమాట కూడా మాట్లాడకుండా, మెదలకుండా కూర్చుంది.
* * *
ఓ గంటపోయాక రాజచంద్ర, విశారద ఇద్దరూ బెడ్ మీద పక్క పక్కన పడుకుని వున్నారు.
"మనం పిల్లల్ని ఇంకా కొంచెం విశాలదృక్పథంతో అర్ధం చేసుకోవాలనుకుంటాను" అన్నాడు రాజాచంద్ర మెల్లగా.
విశారద మాట్లాడలేదు.
"వాడు సిగరెట్లు తాగాడంటే.... మరి ఈ రోజుల్లో అలాంటి చిన్న చిన్న అలవాట్లు లేకుండా ఉండదు. దాన్ని పెద్ద తప్పుగా తీసుకోకూడదు."
విశారద మౌనంగా ఉండిపోయింది.
"మనోజ్ చుట్టూ ఆడపిల్లలు మూగుతున్నారంటే.... సోషల్ గా మూవ్ అవటం, ఈరోజుల్లో ఫ్యాషనైపోయింది. అందులో వాడు...." హ్యాండ్ సమ్ గా ఉంటాడు' అనబోయి నోరు మూసుకున్నాడు.
విశారద జవాబు చెప్పకుండా అలానే ఉంది.
"వినూత్న అలా స్కూటర్ మీద రావటం కొంతవరకూ తప్పే అనుకో. కాని అది చెప్పినట్లు... అంత తెలివైన ఆడపిల్ల దాని లిమిట్స్ లో అది తప్పకుండా ఉంటుంది."
విశారద ఊఁ అనలేదు ఆ అనలేదు.
"నే నిందాకటి నుంచీ ఎన్నో పాయింట్లు చెబుతుంటే నువ్వు మాట్లాడవేం? అసలేమిటి నీ ఉద్దేశం... నేను" |
25,769 | "ఏం?"
"వాడి ఖర్మ"
రైలు కూత వేసింది. శవందగ్గర సెలవు అడిగినట్టు వడగాలి కొంచెం తగ్గింది. రైలు కదిలింది.
"సచ్చినాడు సల్లగా ఉన్నాడు. ఉంగ్రాల జుట్టుంటే మావోడేమో అని హడలి పోయాను. మావోడు ఈడెక్కడో కూలిపనికనొచ్చాడు" అంది ఒక పడుచు రొప్పుతూ.
"నీవోడు కాదా?" ఒక పేరయ్య.
"అబ్బే, ఆడెవడో..... యెర్రిముండాకొడుకు"
"పాపం" అన్నాడు పేరయ్య ఆశాభంగంతో.
బెంగాలీతో విద్యార్ధులు ఉద్రేకంగా చర్చిస్తున్నారు.
"ఆత్మహత్యేనంటారా?" అన్నాడొక విద్యార్ధి.
"ఇన్ టెన్షన్ తో చచ్చిపోతే ఆత్మహత్యే. లేనిదే యాక్సిడెంట్" బెంగాలీ.
"రైలు గుండెలమీదనుండి పోయింది" మరొకడు.
"జఠరికలు పూర్తిగా నలిగిపోయాయి"
"ప్లీహం పిప్పి అయిపోయింది" వీళ్ళిద్దరూ ఫిజియాలజీ యింకా మరచిపోని విద్యార్ధులు.
"కలకత్తాలో ఆత్మహత్యలు ఎక్కువ" -సగర్వంగా అన్నాడు బెంగాలీ కలకత్తా ప్రాముఖ్యత కదే కారణమన్నట్లు.
"ఎందుకు చచ్చిపోయాడంటారు?" జిజ్ఞాసుడైన ఒకాయన బెంగాలీని ప్రశ్నించాడు.
"ఆఁ ఆయుర్దాయం మూడింది. చచ్చాడు. ఏం వుందీ" అన్నాడు చుట్ట ఆసామీ.
"నిరాశావాదం ఎక్కువయింది దేశంలో. విదేశ నాగరికత దీనికి కారణం" అన్నాడు బెంగాలీ.
"జపాన్ దేశంలో హరకిరి చేసికొని రోజుకి కొన్నివందల మంది సుఖంగా, ధైర్యంగా చచ్చిపోతారుట" ఒక మిడిల్ స్కూలు మేష్టారు.
"ప్రతీ సంఘటనకీ స్త్రీ పురుష సంబంధం ఉంటుందని అన్నాడు ఫ్రాయిడ్, ఎవతో మోసగించివుంటుంది. తట్టుకోలేక చచ్చిపోయాడు" అన్నాడు బెంగాలీ.
"విఫల ప్రేమ అయివుంటుంది" అన్నాడు రొమాంటిక్ వూహలున్న పిక్కల విద్యార్ధి.
విధవ మళ్ళీ సగం కళ్లు తెరచి అంది. "ఈ ప్రాణం ఎంతసేపమ్మా- బుద్బుదప్రాయం. అయినా రైలుకిందపడి ఎవణ్ని ఉద్దరించనూ."
గ్లాస్కో చొక్కావాడు యువతికేసి చూసి ఆశ్చర్యపోతున్నాడు. యువతి పెదాలు వణుకుతున్నాయి. బలవంతంగా ఏడుపు నాపుతున్నట్లుంది.
"అట్లాగున్నావేం -ఒంట్లో బాగోలేదా?" అన్నాడు గ్లాస్కో చొక్కా. యువతి తలూపింది. నే నామెను పరీక్షగా చూడడం చూసి తలదింపేసింది.
ఆంగ్లో ఇండియన్ యువతి బొమ్మల పత్రిక చదువుతోంది తలపైకెత్తి "హూ యీజ్ది డెడ్ మాన్?" అంది మొత్తం పెట్టెలోని అందర్నీ ప్రశ్నిస్తూ.
రైలు స్టేషన్ లో ఆగింది. ఆంగ్లో ఇండియన్ యువతి "కూలీ కూలీ" అని పిలుస్తోంది. ఎవ్వరూ రాలేదు. పిక్కల విద్యార్ధి లేచి. "మే ఐ హెల్ప్ యు మేడమ్" అంటూ ఆమె సూట్ కేస్ సవినయంగా ఆమెకు అందించాడు. ఇంతలో, ఆమెని ఆహ్వానించే ఇంకొక స్వజాతి యువకునితో కరచాలనం చేస్తూ చేత్తో సూటుకేసూ, సంచీ పుచ్చుకుని కృతజ్ఞత అయినా చెప్పకుండా ఆమె వెళ్ళిపోయింది. వెళ్ళిపోయే పిక్కలవైపు వెర్రిగా విరహంగా చూసి విద్యార్ధి వెనక్కి తిరిగాడు.
బొత్తాలులేని లాల్చీ, ముక్కునుంచి జారిపడిపోతుందేమో అన్న కళ్ళజోడుతో ఒక సన్నని, ఎర్రని మనిషి పెట్టెలోకి వచ్చాడు. జుట్టు చెంపలదగ్గర నెరసింది. గాడుపులో తిరిగినట్టు మొహం వడలిపోయింది.
"నమస్కారం. మీలో ఎవరైనా శవాన్ని దగ్గిరనుండి చూశారా?" అన్నాడు పెద్దగా.
"మేం మేం" అన్నారు విద్యార్ధులు హుషారుగా.
లాల్చీ ఆయన చిరునవ్వు నవ్వాడు. చెవిలో పెన్సిలు తీసి అరచేతితో కొట్టుతూ "దయచేసి వివరాలు - శవాన్ని గురించి రూపం, రంగూ, చూసినవీ, విన్నవీ తెలియచేస్తారా?" అన్నాడు.
"మీ రెవరు?"
"నేను పత్రికా విలేఖరిని."
"అక్కడికిపోయి చూసుకోవయ్యా" అన్నారు విద్యార్ధులు. "చూడండి బాబూ మా గ్రామానికి పది సంవత్సరాలనుండీ నేనే విలేఖర్ని. నెలకి పదిహేను రూపాయలు పంపిస్తారు. ఇప్పటికి రెండేళ్ళనుండీ, యీ ప్రాంతాలనుండి ఒక వార్త పంపలేకపోయాను. యీ పోస్టు రద్దుచేస్తామంటున్నారు"
"మరి యీ గ్రామానికి విలేఖరి ఏమిటయ్యా!"
"ఇదివరలో ఇక్కడ రెండుమూడు కాంగ్రెసువాళ్ళు ఆశ్రమాలు, ఖాదీ ఉత్పత్తి కేంద్రం అన్నీ ఉండేవి. ఎవరో నాయకులు వస్తూండేవారు. అందుకోసం నన్ను నియమించారు. ఇప్పుడా సంపదలు లేవు. పైగా వూళ్ళో రెండు పార్టీలు . ప్రతిగొడవా ఏదో ఒక పార్టీకి చెంది ఉంటుంది. వీళ్ళ వార్త పంపితే అవతలవాళ్ళకి కోపంవచ్చి తంతామంటున్నారు. ఇన్నాళ్ళకి ఈ నాన్ పార్టీ వార్త తగిలింది. బాబ్బాబు, అంతదూరం పోలేను. గార్డు నడిగితే చెప్పడం లేదు. దయయుంచి....." కళ్ళజోడు పైకి తీశాడు విలేఖరి. విద్యార్ధులూ, ఇంకా చూసినవాళ్ళూ ఏవేవో చెప్పారు. కదలబోతూన్న రైలులోంచి దుమికి కంగారుగా వెళ్ళిపోయాడు. |
25,770 |
"వివరాలూ, వాదనలూ తరువాత గోపీ... ముందు అమ్మ ఎక్కడుందో చెప్పు నువ్వేమీ చెయ్యనవసరం లేదు. తనకి నేనొచ్చినట్టు చెప్పు చాలు...."
"దానికి సమాధానం నేను ఫోన్ లోనే చెప్పినట్టు గుర్తు. ఒక్కసారి అమ నీకు కనబడిందంటే నీ మాటల మాయాజలంతో మోసం చేస్తావు. పాతిక సంవత్సరాల క్రితం ఇదే మాటల్తో ఆమెని వంచించావు. ఇప్పుడు క్షమాపణ కోరతావు. సారీ".
"కానీ ప్రబంధ్ పెళ్ళి ఆమె చూడకుండా అడ్డుపడింది నువ్వేనని తెలుస్తే ఆమె ఇక జీవితంలో నిన్ను క్షమించదు".
"ఎందుకో-"
"ప్రబంధ్ ఆమె కొడుకు కాబట్టి". కుర్చీ వెనక్కి విసురుగా తోసి లేస్తూ "ఏమిటి నువ్వు మాట్లాడుతున్నది?" అని అరిచాను. అతడు లేవలేదు. ఈసారి అతడు డామినేట్ చేస్తున్నట్టు అనిపించింది. తాపీగా అన్నాడు-
"నేను చెపుతున్న వాటిలో ఏదీ అబద్దం కాదు గోపీచంద్".
"నువ్వు చెపుతున్న వాటికి సాక్ష్యముందా?"
"చెప్పానుగా ప్రమద్వరే సాక్షి! నువ్వు చెల్లెలుగా పంపిన అమ్మాయి తన తల్లి చచ్చిపోయిందని చెప్పిన రోజు నాకు నిద్రలేదు. ప్రమద్వర మరణించిందే అన్న బాధ ఒకవైపు, నా కొడుకు ఏమైపోయాడో అన్న దిగులు మరొకవైపు- అంత బాధ పరాయి వాడికి కూడా వద్దు. నామీద పగతో ఇదంతా నువ్వు తెరవెనుక వుండి చేస్తున్నావన్న సంగతి నాకు తెలీదు. తెలిసివుంటే ఆ రోజే అసలు జరిగిందేమిటో నీ తల్లి ద్వారా నిన్ను కనుక్కోమని వుండే వాణ్ణి". నేనొక నిర్ణయానికి వచ్చినట్టు "సరే- అసలు జరిగిందేమిటో నేను అమ్మ ద్వారానే కనుక్కుంటాను, నువ్వు వెళ్ళు" అన్నాను.
"కానీ అక్కడ పెళ్ళి-"
"జరగనీ.... మా కోసం అది ఆగనవసరంలేదు".
"కానీ ఆమె ఈ పెళ్ళి చూడనందుకు జీవితాంతం బాధపడుతుంది".
"దానికి నేనేం చెయ్యలేను. పైగా నువ్వు చెపుతున్నదంతా నిజమని నాకు నమ్మకం కలగటంలేదు కూడా అన్నిటికన్నా ముఖ్యంగా నా తల్లి ఈ వూళ్ళోలేదు. నేనే వెళ్ళి అడగాలి. నీవు చెప్పినదంతా నిజమైతే అప్పుడు తీసుకువస్తాలే..." తేలిగ్గా అన్నాను.
అతడు కుర్చీలోంచి లేచి, "పద వెళ్దాం" అన్నాడు.
"ఎక్కడికి-"
"మా ఇంటికి-"
"దేనికి-"
"నా దగ్గర ఒకే ఒక సాక్ష్యాధారం ఉంది. అది చూపిస్తాను. దాన్ని నువ్వు నమ్మితే ఆగమేఘాలమీద నీ తల్లిని ఈ పెళ్ళికి పిలిపిస్తావు లేదా, ఒక తల్లిని తన కొడుకు పెళ్ళి చూడనివ్వకుండా చేసిన పాపం నీకే దక్కుతుంది".
ఇందులో ఏదైనా మోసం ఉందేమోనని ఆలోచించాను. ఇతడు చెప్పినవన్నీ గానీ ఒకవేళ నిజమైతే-నేనూహించని మలుపులు ఎన్నో నా వెనుక జరిగాయన్నమాట. ఏమిటవి?
లేచి "పద" అన్నాను.
ఇద్దరం అతడి ఇంటికి వచ్చేం. ఇంటిముందు తోటలో పెద్ద పెద్ద గొడుగులు అమర్చి వున్నాయి. రిసెప్షను అక్కడే ఏర్పాటు చేశారనుకుంటా. జనంతో హడావుడిగా వుంది.
అతడు వెనుకవైపునుంచి నన్ను తీసుకువెళ్ళాడు. అతడి ఉద్దేశ్యం తన భార్య నన్ను చూడకూడదని కాబోలు.
ఇద్దరం మేడ ఎక్కి అతడి గదిలోకి వెళ్ళాం. క్రింద వున్న దానికి వ్యతిరేకంగా పైన దాదాపు నిర్మానుష్యంగా వుంది.
అతడు తలుపు గడియ వేశాడు.
బయటనుంచి మంగళవాద్యాలు వినిపిస్తున్నాయి.
అతడు బీరువా వద్దకు వెళ్ళి డాక్యుమెంట్లు దాచే అరలోంచి ఒక కాగితాన్ని తీశాడు. ఎన్నో సంవత్సరాల్నుంచీ అది ఆ చీకటి అరలో ఉన్నట్టు దాన్ని చూడగానే తోస్తూంది. అక్కడక్కడ చిరిగిపోయి, శిథిలావస్థలో వుంది. అతడు దాన్ని బహుశా లక్షసార్లు చదివి వుంటాడు.
దగ్గిరగా వచ్చి ఆ కాగితాన్ని నా కందించాడు.
ఏముందా కాగితంలో?
....చదవటం ప్రారంభించాను.
"...ప్రియమైన ఆనంద్..."
"ఏదో అనుమానం వచ్చి చప్పున చివరి సంతకం చూశాను. నా అనుమానం నిజమే! ఆ చేతివ్రాత నా తల్లిది.
ఉత్తరం కంటిన్యూ చేశాను.
ఆనందరావు దూరంగా నిలబడి, చేతులు వెనుకబల్లమీద ఆన్చి నావైపే కనార్పకుండా చూస్తున్నాడు. బహుశా నా మోహంలో మారే భావాల్ని గమనించటానికి కాబోలు.... ఆ గదిలో చీమచిటుక్కుమంటే వినపడేటంత నిశ్శబ్దం అలుముకుని వుంది. ఈ నిశ్శబ్దంలోంచి నా జీవితం తాలూకు ఒక ముఖ్యమైన రహస్యం నాకు బోధపడింది.
అంతర్లీనమైన ఉద్వేగం మనసు చెలియలికట్ట దాటగా తుఫానులో నవలా ఊగిపోయను. మనిషిని ప్రాకారాలతో ఆలింగనం చేసుకొనే సత్యం మనిషి హృదయంలో దేదీప్యమానంగా నిరంతరం ప్రజ్వలించే మంచితనం అనే వెలుగు నా కళ్ళని మిరుమిట్లు గొలిపేలా చేసింది. "అమ్మా-అమ్మా" అనుకున్నాను ఆవేశమూ-ఆవేదనా కలగాపులగామైన ఆవేశంతో అరుణాచలం కన్నా ఉన్నతంగా ఎదిగిపోయిన నా తల్లి వ్యక్తిత్వం నన్ను అభిషిక్తున్ని చేసింది తన ప్రేమా, ఆప్యాయతలతో.
గడ్డిపువ్వుకి కూడా తన వడిలో చోటిచ్చి తన దయాపూరిత కరుణని పంచిచ్చే పుడమితల్లి గుర్తొచ్చింది.
అతడు చెప్పటం ప్రారంభించాడు.
పాతిక సంవత్సరాల క్రితం తరళ అనే ఒక అమ్మాయి పట్టుదల వల్ల మరో అమ్మాయి తన ప్రేమని ఎలా వదిలేసుకోవలసి వచ్చిందో, తరళ తండ్రి చౌకబారు ఎత్తువల్ల ఆమె ఎలా ఒక దుర్మార్గుడికి భార్య అవ్వవలసి వచ్చిందో, ఆనందరావు అనే వ్యక్తి బలహీనత వల్ల అందర్నీ వదిలేసి ఎలా వెళ్ళిపోవలసి వచ్చిందో వివరంగా చెప్పాడు. నేను శిలాప్రతిమనై విన్నాను. అతడు ఒక్కొక్క వాస్తవం చెపుతూవుంటే నా మనసు మీద ఒక్కొక్క కొరడా దెబ్బ చెళ్ళుమన్నట్టు అనిపించింది. ఒక స్త్రీని ఇందరు అన్ని వైపుల చేరి బాధపెట్టారన్న వాస్తవం నన్ను బాధాతప్తున్ని చేసింది. భైరవమూర్తి చనిపోయాడు అన్నది ఈ కథకి క్లైమాక్స్ అతడి మరణం నా తల్లిని విధవరాలిని చేయదు, చేయలేదు. బ్రతికి ఉండగా ఏవిధంగా సుఖపెట్టని మొగవాడు, చనిపోతూ తన భార్య నుదుటి కుంకుమ తీసుకెళ్ళటానికి అనర్హుడు. అతడు చెప్పటం పూర్తవుతూండగా బయట్నుంచి తలుపు చప్పుడయింది.
ఇద్దరం ఉలిక్కిపడ్డాం.
"ఏం చేస్తున్నారండి లోపల?" అన్న పిలుపు వినిపించింది. అది తరళ కంఠం... "అక్కడ అందరూ మీ కోసం చూస్తున్నారు". |
25,771 |
నేనివాళ అవతలివాన్ని మోసం చెయ్యబోతున్నాను. ఇది నాకు కలిసివస్తుంది.
నేనివాళ దొంగతనం చెయ్యబోతున్నాను. ఇది ఫలిస్తుంది.
నేనివాళ లంచం తీసుకోబోతున్నాను. అది ఫలిస్తుంది.
ఇది పాజిటివ్ థింకింగ్ లో చెడుబుద్ది కలిసి వుండటమన్నమాట.
పాజిటివ్ థింకింగ్ ఆశావాదంతో కూడిన మంచి ఆలోచన అయివుండాలి.
అంటే...
ఈవేళ నేను ఇంటర్వ్యూకి హాజరవుతున్నాను. నాకు ఉద్యోగం దొరుకుతుంది.
ఈవేళ మా రిజల్ట్సు వస్తున్నాయి. నేను తప్పకుండా పరీక్ష పాసవుతాను.
నేను ఇల్లు కట్టుకునేందుకు బ్యాంక్ లోన్ కి అప్లై చేశాను. నాకు తప్పకుండా వస్తుంది.
'ఈ పని అవదేమో అవదేమో' అన్న సంశయం వొదిలేసి 'అవుతుంది - అవుతుంది' అన్న పాజిటివ్ దృక్పథం అలవరచుకుంటే చాలామంచిది.
'అవుతుంది-అవుతుంది' అన్న సంకల్పంలోని బలం మీకు ఎన్నో విధాల మేలు చేస్తుంది.
నెగెటివ్ దృక్పథం దేనికి?
నేనీ రచన చేస్తున్నాను అది తప్పకుండా బాగా రూపుదిద్దుకుంటుంది. పాఠకులు బాగా రిసీవ్ చేసుకుంటారు.
నిజం గొంతెత్తి చెబుతున్నాను. ఈ పాజిటివ్ దృక్పథం మీ జీవితాలను ఎంతో ముందుకు తీసుకెడుతుంది.
నెగెటివ్ ఆలోచనలు పోవటమెలా?
నెగెటివ్ థింకింగ్ పోగొట్టుకోవాలని నిర్ణయం తీసుకుంటాం. కాని పోవటమెలా? అది మనచేతుల్లో వుందా?
వుంది.
'ఉందంటే.... ఊరికినే పోవాలి పోవాలి' అని తాపత్రయపడుతుంటే పోతుందా? ఆ తాపత్రయమంతా బలీయమైన తపన వుంటే తప్పకుండా కొంతవరకూ పనిచేస్తుంది.
'పని చెయ్యదేమో... అవదేమో' అన్న అపనమ్మకం ఎప్పుడైతే తొలగించుకోగలుగుతామో అది శుభపరిణామానికి మొదటిమెట్టు అని గ్రహించు. అంటే అది శుభానికి ఆరంభమన్నమాట.
'నెగెటివ్ నెస్' అన్నది ఒక్కమనసుకే కాదు, శరీరాన్నీ, శరీరావయవాలనూ, శరీరాన్ని అలంకరించి వున్న ఆభరణాలనూ ఆవరించి వుంటుంది.
దీన్నిగురించి ఇంకా లోతుగా పోదాం.
మనం ఇంట్లోని దేవతా విగ్రహాల్ని అవకాశమున్నప్పుడల్లా ఎలా శుభ్రం చేసుకుంటూ వుంటామో, మన వొంటిమీది ఆభరణాలను కూడా స్పిరిట్ తోనో, సెలైన్ తోనో నెలకోసారి శుభ్రం చేసుకుంటూ వుండాలి.
ఇహ మనసు?
జోస్ సిల్వా ఇలా అంటాడు. 'నీకు జీవితంలో ఎందరిమీదో నీ కుటుంబసభ్యులు, స్నేహితులు, దూరపు బంధువులు, పరిచితుల మీదా వ్యతిరేకభావం వుండివుంటుంది. ఉండి వుంటుంది కాదు, వుంది తప్పు వాళ్ళది కావచ్చు, నీది కావచ్చు.
"అసలు ఈ తప్పు అనేది ఎవరిదో ఎవరిలో వుంటుందో సృష్టిలో ఎవరికీ తెలియదు. ఎదుటివారికన్నా మనలోనే ఎక్కువ వుంటుందని అనుకుంటూ వుంటే మంచిది."
సిల్వా అంటాడు. "కనులు మూసుకుని చేతనైతే ధ్యానమో లేకపోతే ధ్యానంలాంటి దశలోనో వున్నప్పుడు నీ అంతరదృష్టిలోనికి మొదట నీ కుటుంబసభ్యులను తెచ్చుకో. వాళ్ళను బాగా వీక్షించు. అలాగే వాళ్ళనుకూడా బాగా నిన్ను వీక్షించనియ్యి మొదట వాళ్ళను క్షమించెయ్యి. నీ తల్లిదండ్రులతో ప్రారంభించు. వారు జీవించివుంటే సరే, విగతజీవులై వుంటే వారి రూపాలనూ, ఆత్మలనూ దర్శించు.... నీవు చేసిన తప్పులకూ చూసిన అవిధేయతకూ క్షమాపణలు అడుగు. అలాగే అనేక సందర్భాల్లో వారివల్ల నీకు కష్టం కలిగివుండవచ్చు. వారు నీకు కష్టం కలిగించి వుంటారన్న భావన నీలో వుండవచ్చు. అందుచేత అవే, ఆ సంఘటనలే తలుచుకుంటూ సందర్భమొచ్చినప్పుడల్లా నీవు వైర్ని గర్హిస్తూ వుండవచ్చు. ఈ అలజడికి ఎక్కడో అక్కడ ముగింపు పలకాలి. నీవు వారిని క్షమించివెయ్యి అలా చేస్తే నీ మనసెంత ప్రశాంతంగా వున్నదో చూసుకో. ఊరికినే జరిగినవి తలుచుకుని అలజడిని పెంచుకుంటూ వుండటంకన్నా, వాళ్ళని మనసులో క్షమాపణ అడిగి, తిరిగివారిని క్షమించివేయటంలో ఎంత ప్రశాంతత వున్నదో అనుభవంమీద నీకే తెలుస్తుంది. జీవితంలో ఇదివరకెన్నడూ రుచిచూడని నిర్మలమైన అనుభవం. అలాగే నీ ఇతర బంధువులనూ, స్నేహితులనూ కూడా క్షమాపణలు కోరి వాళ్ళని క్షమించేస్తూ వుండు.
"నీ శరీరంలోని అవయవాలు వ్యతిరేక భావాలతో నిండిపోయి నీకు అనేక మానసిక శారీరక రోగాలను కలుగజేస్తున్నాయి కనులు మూసుకుని పాదాలదగ్గర్నుంచి ఒక్కొక్క అవయవాన్నీ ఊహించుకుంటూ వాటిలో జీర్ణించిపోయి వున్న వ్యతిరేకభావాలు తొలగిపోవాలని అర్ధించుతూ ప్రార్ధించు శాసించు ఒక్కసారి కాదు, వీలైనన్ని సార్లు అలా చేస్తూ వుండు. క్రమంగా నీ అవయవాలు వాటిలో వ్యతిరేక మలినాన్ని పోగొట్టుకుని రిలాక్స్ అయిపోతాయి. అప్పట్నుంఛీ అవి నీకు మంచి చేయటం మొదలుపెడతాయి.
"ప్రతివారికీ కొత్తజీవితం కావాలి. కాని అదెలా పొందాలో తెలీదు. నీవు కొత్త జీవితం పొందే విధానం నీలో వుంది. అది పొందలేకపోతే ఆ లోపం నీలో వుంది."
కొంతమందిని చూస్తే ఆశ్చర్యంగా వుంటుంది. వాళ్ళ డిప్రెషన్స్ ఇతరులమీద రుద్దడానికి ప్రయత్నిస్తూ వుంటారు.
నాకు తెలిసిన ఒకాయన వున్నారు. ఆయన్ని చూస్తే కావాలని ఎప్పుడూ ఏదో ఒక సమస్యలో తల దూరుస్తున్నట్టనిపిస్తుంది. ఆయన ఒప్పుకోడనుకోండి ఆయన భాషలో సమస్యలు నిర్దాక్షిణ్యంగా ఆయనమీద విరుచుకుపడుతూ వుంటాయి. ఇంకోమాటలో చెప్పాలంటే ప్రపంచంలో ఆయనొక్కడే కష్టాలు పడుతూవుంటాడు., ఒకసారి ఉద్యోగంలో ఏవో చిక్కులు ఇంకొకసారి ప్రతికూలతతో భయంకర వాతావరణం, మరోసారి ప్రేమించిన ప్రియురాలితో ఘర్షణవల్ల అలజడి, ఇంకా.....ఇంట్లో కూతుళ్ళ సతాయింపు, కొడుకు చెప్పినమాట వినకుండా ఎదురుతిరగటం, ఇల్లు కట్టటం మొదలుపెట్టి అప్పుల పాలైపోతూ వుండడం.
ఫరవాలేదు. ఎవరి బాధలు వారు విపరీతంగా చిత్రించుకునే హక్కు వారికున్నది. కాని వచ్చిన చిక్కల్లా ఏమిటంటే ఆ డిప్రెషన్ కు పక్కవాడు బెంబేలెత్తి పోయేటట్లు ప్రవర్తించకూడదు.
అయినదానికీ, కానిదానికీ డిప్రెషన్ తో ముడుచుకుపోయే అసహ్యమైన అలవాటు నీకుంటే... దాన్నుంచి ఎలా బయటపడాలో తర్వాత ఆలోచిద్దాం. కాని నీ డిప్రెషన్ తో ఎదుటివారిని హింసించకు. వాళ్ళ విలువైన సమయాన్నీ, మూడ్ నూ హరించెయ్యకు.
నీ బాధల్ని ఆలకించటానికి నీకో శ్రోత కావాలి. వాళ్ళు విని నీమీద సానుభూతి చూపిస్తూ ఉండాలి. మొహమాటపడి, కొంతకాలంపాటు ఆ పని చేస్తారు. ఇలా ఎంతకాలం? తర్వాత తర్వాత నువ్వు వస్తూంటేనే భయపడిపోతూ వుంటారు. నిన్ను తప్పించుకునే ప్రయత్నాలు మొదలుపెడతారు.
అప్పుడేం జరుగుతుంది? ఆ వ్యక్తి నీకేదో అన్యాయం చేస్తున్నట్టూ, నిన్ను అవమానం చేస్తున్నట్టూ... ఇలాటి భావనలు మొదలవుతాయి. క్రమంగా అతనిమీద కోపం, ద్వేషం పెంచుకుంటూ వుంటావు.
అంటే ఓ స్నేహితుడికి దూరమైపోయాయన్నమాట.
ఇలా ఎంతమంది బంధువులకూ, స్నేహితులకూ దూరమైపోతూ, వారిని పోగొట్టుకుంటూ, వారితోపాటు మనశ్శాంతిని కూడా పోగొట్టుకుంటూ వుంటావు?
ఆత్మవిమర్శ అన్న పెద్ద పదం వద్దులే, కంగారుపడి దాని జోలికి వెళ్ళటం మానేస్తావు. |
25,772 | రాధమ్మగారు తడుముకుంటూ 'పురంధరుడి కథ'
సరోజిని తలుపుకు ఆనుకుని 'అమ్మా! ఎందుకే అబద్దాలు? అరగంట నుంచీ చూస్తున్నాను. ఒక్క కాయితమైనా తిప్పలా నువ్వు' అనేసింది.
రాధమ్మగారు కోపంగా 'అయితే నేను అబద్దం చెబుతున్నానంటావా? చాల్లే సరూ. పెద్దదానివవుతోన్న కొద్దీ మంచి బుద్దులే నేర్చుకుంటున్నావు' అన్నది.
సరోజిని భయపడుతూ 'అది కాదమ్మా నువ్వేదో దాస్తున్నావు నా దగ్గర అంచేత' అంటూ దగ్గరకు వచ్చి చాపమీద కూర్చుని చేత్తో నేలని రాయసాగింది.
రెండుమూడు క్షణాలు మౌనంగా గడిచాయి. అప్పుడు రాధమ్మగారు మృదు కంఠంతో 'సరూ! నీకోసం మీ నాన్నగారు సంబంధాలు చూస్తున్నారు' అంది.
సరోజిని నిర్లిప్తంగా ఊరుకుంది.
"ఏం మాట్లాడవు?"
"నేను పెళ్లి చేసుకోనమ్మా" అంది సరోజిని విరక్తిగా.
"చేసుకోకుండా?"
"ఇలానే బ్రహ్మచారిణిగా వుంటాను"
"లోకం ఆడిపోసుకుంటుంది"
"ఏడిసింది"
"సరూ!" అంది రాధమ్మ కొంచెం పెద్దగా. "నీకు మీ నాన్నగారి శాఖ పోలేదు. పోనీ ఈ విషయం నాకు కొంచెం చెప్పు. బ్రహ్మచారిణిగా వుండి నువ్వు సాధించేదేమిటి?"
సరోజిని ముఖం ప్రక్కకి త్రిప్పుకుని "పెళ్లి చేసుకొని నేను సాధించేదేమైనా వుందా?" అని ప్రశ్నించింది.
ఈ ప్రశ్నకు తల్లి వెనువెంటనే తెల్లబోయినా, చప్పున తెప్పరిల్లి "పెళ్ళి చేసుకున్నందువలన ఏమయినా సాధించినా, సాధించకపోయినా-చేసుకో కపోవటంవలన చాలా నష్టాలున్నాయి" అన్నది.
"నిజమే అని నాకు తెలుసు" అన్నది సాలోచనగా సరోజిని.
"అవన్నీ అనుభవించడానికే నిశ్చయించుకున్నాను."
"నాన్నగారు ఒప్పుకోరు. పట్టుబడతారు."
"పోయి బావిలో దూకుతాను."
రాధమ్మగారి గుండె గుభేలుమంది. కొంపతీసి ఈ పెంకిపిల్ల అన్నంతపనీ చెయ్యదుగదా?
"అమ్మా! ఈ పాడు పెళ్ళివిషయం పోనియ్యిగాని-చెప్పవూ?" అంది సరోజిని గారాబంగా.
"దేన్ని గురించి?"
"నీ ఆరాటానికి కారణం."
రాధమ్మగారు ఆలోచించింది. చెప్పకపోతే ఈ పిల్ల ఊరుకునేటట్లు లేదు. అంతేగాక చెబితే కొంతవరకూ మనస్సు మార్చుకోవచ్చు.
మధ్యాహ్నం మూడు దాటుతోంది. ఇంట్లో ఈ తల్లీకూతుళ్ళు తప్ప ఎవరూ లేరు. గోడమీద కాకి ఒకటే అరిచేస్తోంది. "మా అన్నయ్యా నేనూ ఒక తల్లి పిల్లలం కాదు" అంది రాధమ్మగారు.
"ఏమిటి?" అంది సరోజిని విస్మయపూర్వకంగా.
"మా అమ్మపేరు రమణమ్మ. మా అమ్మ, అన్నయ్య తల్లీ యిద్దరూ అక్కచెల్లెళ్ళు. మా అమ్మ చిన్నది. అన్నయ్య తల్లి సుందరమ్మగారు పెద్దావిడ. మా అమ్మ పెళ్ళికి పూర్వమే అన్నయ్య పుట్టాడు. పెళ్ళినాటికి మా అమ్మకు పదిహేనేళ్ళు. డబ్బూ, సంప్రదాయం అంతా చూసే సంబంధం నిశ్చయించారు. కానీ వరుడి ఆరోగ్యంగురించి ఎవ్వరూ వాకబుచేయలా. పీటలమీద కూర్చున్నప్పుడు పెళ్లికొడుకు నూట ఆరు డిగ్రీల జ్వరంతో వున్నాడు. మూలుగుతూ, ఎలాగో లేచి మూడు ముళ్ళూ వేశాడు. పెళ్ళిబాజాలు జోరుగా మోగుతున్నాయి. మా అమ్మ తన పెనిమిటివంక కన్నెత్తి చూడనేలేదు. అగ్ని హోత్రంచుట్టూ తిరగటానికి దంపతులిద్దర్నీ లేవమన్నారు. ఇద్దరూ లేచి నిలబడ్డారు. అంతే అదే చివరి నిముషం. పెళ్ళికొడుకు ధభీమని క్రింద పడిపోయాడు. ఏమిటేటంటే ఎవరో నాడి చూసి ప్రాణం పోయిందన్నారు. ఇంకేముందీ? అమ్మజీవితం నాశనమైపోయింది. బావిలో దూకి చావబోతుంటే ఎవరో పట్టుకుని ఆపారు.
"సరే! అమ్మవచ్చి తన అక్కదగ్గరా, బావదగ్గరా వుండసాగింది. అప్పటికే అన్నయ్యకు రెండు మూడేళ్ళున్నాయనుకుంటా. ఒకటి రెండేళ్ళు గడిచిపోయాయి. ఇంటిలో వయస్సులో వున్న పిల్ల తిరుగుతుంటే ఆమె బావకు అంటే అన్నయ్య తండ్రి కన్నమాట కళ్ళుకుట్టాయి. ఆ రోజుల్లో యింటిలో ఆడదాని స్థితిని గురించి నీకు తెలీదు సరూ. అందులో పల్లెటూళ్ళు ఒక్కొక్క యింటిలో యిలాంటి దౌష్ట్యాలు ఎన్నో జరిగిపోతూ ఉండేవి. మొగవాడి దుష్క్రుత్యాలకు హద్దూ పద్దూ వుండేదికాదు. ఒకరోజు - ఇంటిలో ఎవరూ లేనివేళ జూసి మా అమ్మను బలవంతాన పాడుచేశాడు. ఏం చేస్తుంది ఆడది? అతనికి లొంగిపోయినది. ఆయన పెద్దభార్య ఎప్పుడూ జబ్బుగా వుంటూ వుండేది. ఆవిడబదులు మా అమ్మ ఆహుతవుతూ వచ్చింది. చివరకు గర్భం ధరించింది."
"ఇంకేముంది? ఆయన-అంటే మా నాన్న అన్నమాట. యిల్లెగిరిపోయేటట్లు లేచాడు. ఇంటిలోని వంటవాడికీ, అమ్మకూ సంబంధం అంటగట్టాడు. భార్య ఎంత వారిస్తున్నా వినకుండా యిలాంటి కులటను తన యింటిలో ఉంచుకోనని వంటవాడ్ని, ఆమెనూ కలిపి యింటిలోంచి బయటకు వెళ్ళగొట్టాడు. ఎవరున్నారు అమ్మకు పాపం? బంధువులెవరూ స్వీకరించలేదు. వంటవాడు తెగించి తను కాపాడతానని చెప్పి తీసుకుపోయి ఇంటిలో పెట్టుకున్నాడు. నన్ను కనేవరకూ బ్రతికివుండి తరువాత అమ్మ ఉరేసుకుని చచ్చిపోయింది. నన్ను ఆ వంటవాడే పెంచుతూ ఉండేవాడు. తరువాత కొన్నాళ్ళకి గుండెజబ్బుతో నాన్న చచ్చిపోయాడు. మా పెద్దమ్మకు మా అమ్మన్నా, నేనన్నా చాలా అభిమానమట. అందులో భర్తచేసిన దుర్మార్గంగురించి ఆమెకు తెలుసు. వంటవాడికి కబురు పంపించి నన్ను తెచ్చుకొని పెంచసాగింది."
"అన్నయ్య నాకంటే మూడునాలుగేళ్ళు పెద్ద. పల్లెటూళ్ళో వుంటే తెలిసిన వాళ్ళంతా కాకుల్లా పొడుస్తున్నారని మాతోపాటూ బెజవాడకొచ్చి కాపురం పెట్టింది పెద్దమ్మ. ఇద్దర్ని సమానమైన వాత్సల్యంతో పెంచేది. మేము కొంచెం కొంచెం పెరిగి పెద్దవాళ్ళమౌతున్నాము. నాకు అప్పుడప్పుడే ఊహ తెలుస్తుంది. ఒకరోజున దూరపుబంధువు ఒకావిడవచ్చి అన్నయ్యా నేను అప్పుడే బయట నుండి వస్తుంటే నన్ను చూపించి "ఇది ఆ వంటవాడి కూతురేనా?" అనడిగింది. మేమిద్దరం నిర్ఘాంతపోయాం. అప్పటివరకూ నాకు ఈ రహస్యం గురించి ఏమీ తెలీదు. ఆమెనే తల్లి అనుకుంటున్నాను. పెద్దమ్మకు చాలా కోపం వచ్చి వచ్చిన చుట్టాన్ని తిట్టి బయటకు గెంటేసింది. నేను చాలా చాటుగా పెద్దమ్మదగ్గరకు పోయి అసలు విషయం చెప్పమని ఏడిచాను, మొత్తుకున్నాను. చివరికి విధిలేక ఆమె మా ఇద్దరికి తండ్రి ఒకరేనని, తల్లులు మాత్రం వేరనీ కథంతా చెప్పుకొచ్చింది. ఈ విషయం మరచిపొమ్మని నన్ను బ్రతిమాలింది."
"అయితే ఒక విచిత్రం జరిగింది. అన్నయ్య తల్లితో దీన్నిగురించి ఏమీ ప్రస్తావించలదు. ఆ చుట్టం అన్నమాటే వాడి మనసులో గాఢంగా నాటుకుపోయింది. అప్పట్నుంచీ నన్ను దూరం దూరంగా ఉంచసాగాడు. చాలాసార్లు వాడు పొరబడుతున్నాడనీ, అసలు విషయం చెబుదామనీ కొట్టుకుపోయేదాన్ని, కానీ ఎట్లా చెబుతాను ఈ విషయం నా అంతట నేనే ప్రస్తావన లేకుండా. నోటిదాకా వచ్చిన మాటను కష్టపడి ఆపేసేదాన్ని. పెద్దమ్మకు అన్నయ్య అనుమానం గురించి చెప్పాలని వుండేది గాని-ఏమయినా అనుకుంటుందేమో నని నాలో నేను మ్రింగి సహించేశాను."
"అలాగే పెరిగి పెద్దవాళ్ళయిపోయాము. నేను క్రమంగా నా జన్మ రహస్యాన్ని గురించి ఆలోచించటం మరిచిపోయాను. అన్నయ్యకు పెద్దమ్మ అంటే చాలా భయం, భక్తి. ఆమె నన్ను ఎంతో ప్రేమిస్తూండటం బట్టి, నాకు మరీ అంతదూరం కాలేకపోయాడు. నాముందు బహిరంగంగా ఆ విషయమూ వ్యక్తం చేయలేదు. నాకు పెళ్ళీడు వచ్చిందని పెద్దమ్మ నాకు సంబంధాలు వెదకసాగింది. కాని ఆ కట్టుకథ సంఘంలో వ్యాప్తి చెంది వుండటంచేత, నాకు ఆమె హోదాకు తగిన వరుడ్ని తీసుకురాలేకపోయింది. చివరకు ఈ పల్లెటూరి సంబంధం చూసి పెళ్ళి చేసేసింది. కొన్నాళ్ళకు పెద్దమ్మ చచ్చిపోయింది."
"చాలాకాలం కలిసిమెలిసి ఉడటంహేత అన్నయ్యకు నేనంటే కొంత అభిమానం లేకపోలేదు. నేను యిక్కడ్నుంచి అక్కడకు పోయినప్పుడు బాగానే చూసేవాడు. కాని వాడిలో ఈ అహం, మూఢనమ్మకం పేరుకుని పోయి వున్నాయని మొన్నవాడు నా ఉత్తరానికి జవాబు వ్రాసేవరకూ తెలియదు!" |
25,773 |
"నేను...నేను ఇదివరకే ఒకర్ని లవ్ చేశాను...కాలేజీలో" అని ఆగి అతనివేపు చూశాను. అతని కళ్ళల్లో రియాక్షన్ పట్టుకోవడం కష్టం! "నీ అంత అందమైన పిల్లని ప్రేమించకుండా ఎవరుండగలరు? అతను ఇంకా ప్రేమిస్తున్నాడా?" "ఉహూ! అతను అసలు ఎప్పుడూ ప్రేమించలేదు...జస్ట్ టైం పాస్ కి..." కన్నీళ్ళు ఆపుకోలేకపోయాను. "పద..." సిద్దార్థ నా చెయ్యి పట్టుకుని లేవదీశాడు. ఇద్దరం బయటికి వచ్చాకా "ఆ విషయాలన్నీ మర్చిపో...నేను మాత్రం నిన్ను మనస్ఫూర్తిగా ప్రేమిస్తున్నాను. అసలు ఇన్నాళ్ళూ నువ్వు లేకుండా నేను ఎలా ఉన్నానో అర్థంకావడంలేదు" అన్నాడు. లోకంలో ఇటువంటి మగాళ్ళుకూడా ఉంటారా! అన్నట్లు అతనివేపు చూశాను. "మేం చాలా బీదవాళ్ళం...నన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటారా?" అని అడిగాను. సిద్దార్థ నవ్వుతూ నా నడుముచుట్టూ చెయ్యివేసి నన్ను దగ్గరికి తీసుకుని "నాకు చాలా డబ్బుంది. నువ్వు బీదదానివి యెలా అవుతావు?" అన్నాడు. నామీద పన్నీరు వర్షం కురుస్తున్నట్లుగా అనిపించింది. సన్నటి జల్లు గిలిగింతలు పెట్టి నవ్వించింది. "పద...కార్లో కూర్చుందాం" అన్నాడు. సిద్దార్థ నా మొహాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకోగానే నాకు అప్రయత్నంగా సందీప్ గుర్తొచ్చాడు. "ఇప్పుడు కాదు" అన్నాను. "ఇంకా మన మధ్య దూరం ఏమిటీ?" అన్నాడు. "నేను మిమ్మల్ని కలిసింది నిన్నేగా!" అన్నాను. "కానీ మనది జన్మ జన్మల అనుబంధం అనిపించడంలేదూ!" అన్నాడు సిద్దార్థ. ఏమో... ఏం చెప్పగలనూ? ఒకసారి దెబ్బతిని ఉన్నాను. సిద్దార్థ తన వేలికున్న ఉంగరం నా వేలికి తొడిగి "గాంధర్వ వివాహం... ఇప్పుడు ముద్దుపెట్టుకోవచ్చా" "అయినా ఆగాలి" దూరం జరిగాను. నా శరీరం మనసుకి ఎదురు తిరగడం తెలుస్తూనే వుంది. సందీప్ అయితే ఎంత ఇరిటేట్ అయి ఉండేవాడో! సిద్దార్థ మాత్రం నవ్వి "ఓ.కే...ఈ రాత్రి నిద్రపడితే సరే...లేకపోతే రేపు నువ్వే వచ్చి ఇస్తావు" అన్నాడు. ఆ మాటలు ఎంతవిన్నా వినాలపిస్తున్నాయి. చాలాసేపు తిరిగాకా, నన్ను ఇంటిదగ్గర దింపాడు. నా వేళ్ళని ముద్దుపెట్టుకుంటూ "రేపు ప్రమోషన్ ఇస్తావనుకుంటున్నాను" అన్నాడు ఆశగా. నేను నవ్వి "గుడ్ బై" అని లోపలికి నడిచాను. "ఇంతసేపు ఎక్కడ తిరిగొస్తున్నావు? పుస్తకాలు తీసి చదివినట్లే నాకు కనబడదే?" కోప్పడింది చిన్నక్క. నేను మనసులో చిన్నగా నవ్వుకుంటూ "త్వరలో నీకంటే ముందే నా పెళ్ళయిపోతుంది...ఇంకా చదువేంటీ?" అనుకున్నాను. ఆ రాత్రి సిద్దార్థ చెప్పిన మాటలు నిజమయ్యాయి! నిద్ర రాలేదు. తెల్లవారుఝామున కళ్ళుమూశాను.
* * *
ఎదురుగా ఉన్న అద్దంలో పచ్చని నాదేహం మెరుస్తూ కనిపిస్తోంది. "నాకు భయం వేస్తోంది!" ఆ మాట నేను అప్పటికి పదోసారి అనడం. "ఎందుకూ? అసలు నువ్వు డిగ్రీ చదువుతున్న అమ్మాయివేనా? నిజం చెప్పు... సిటీలో అమ్మాయిలు ఎంత ఫాస్టుగా ఉంటారో తెలుసా?" నా జుట్టులో తన ముఖం దాచుకుంటూ, తన చేతులతో నా మెడ క్రింద రాస్తూ అన్నాడు సిద్దార్థ. అప్పటికే ఓణీ నా నుండి దూరం అయింది. ఆ రూంలో ఏ.సి. శబ్దం తప్ప ఏమీ వినిపించడంలేదు. అతని బెడ్ రూం చాలా బావుంది! "ట్రీట్ ఇస్తానని ఇక్కడికి తీసుకొచ్చి ఇదంతా ఏవిటి?" కోపంగా అన్నాను అతని చేతుల్ని తప్పిస్తూ. "ఇది మాత్రం ట్రీట్ కాదా?" నన్ను రెండు చేతులతో పైకెత్తుతూ అడిగాడు. "ఒద్దు... ఒదిలెయ్...వెళ్ళిపోదాం" గింజుకున్నాను. అతను "అలాగే!" అంటూ నన్ను మంచం మీద వదిలేశాడు. ఆ తర్వాత జరగబోయేది ఊహించాను. కళ్ళు రెండూ గట్టిగా మూసుకున్నాను. సిద్ధార్థ ఉచ్చ్వాష నిస్వాశాలూ, నా మీదకి వంగడం నాకు స్పష్టంగా తెలుస్తున్నాయి! ఒకటి...రెండు...మూడు సెకన్లు గడుస్తున్నాయి. అతను ఇంకా రాడేమిటా అని కళ్ళుతెరిచి చూశాను. అతడు సీసా ఎత్తి డ్రింక్ చేస్తూ కనపడ్డాను. "నువ్వు డ్రింక్ చేస్తావా?" అంటూ మొహం అదో విధంగా వెగటుగా పెడ్తూ అడిగాను. ఇంతలో ఫోన్ మ్రోగింది. సిద్ధార్థ వచ్చేలోపే నేను లిఫ్ట్ చేశాను. "హలో..." అన్నాను. "హలో... రేవతీ సిద్ధార్థా దిస్ సైడ్...మే ఐ నో హూ ఈజ్ స్పీకింగ్!" స్వచ్చమైన ఇంగ్లీషు ఉచ్ఛారణలో వినిపించింది. "మీరు...మీరు, సిద్ధార్థగారికి..." ఆగిపోయాను. "ఐ యామ్ మిసెస్ సిద్ధార్థ! మీరెవరు?" విసుగ్గా వినపడింది. సిద్ధార్థ ఒక్క అంగలో మంచం చుట్టివచ్చి ఫోన్ అందుకున్నాడు. "రేవతీ...హాయ్! హౌ ఆర్ యూ! ఆ అమ్మాయా? కొత్త పనిపిల్ల...ఆ...అవును... సరదాకి తీసిందిలే... చెప్పు...బాబీ ఎలా వున్నాడూ? నువ్వు ఎప్పుడు బయల్దేరుతున్నావు?...అబ్బా... ఇంకా వారమా? నో... త్వరగా రాకూడదూ!" అంటున్నాడు. |
25,774 |
"ఎవరు లోపల? తలుపులు తెరవండి ! ఓపెన్ అప్!
అది విని మనోహర్ ఆగిపోయాడు. చెమటలు కారిపోతున్నాయి. అతని నుదుటి మీద నుంచి.
రొప్పుతూ నిలబడిపోయింది సీత. ఊపిరి అందాక పమిట సవరించుకుని జుట్టు సరిచేసుకుని, బయటికి వచ్చి మెయిన్ డోర్ తెరిచింది.
వెంటనే షాక్ తగిలినట్లయింది ఆమెకి!
బయట సంజయ్ నిలబడి ఉన్నాడు.
అసిస్టెంట్ కమీషనర్ ఆఫ్ పోలీస్ సంజయ్!
తన తమ్ముడు! సంజయ్!
వళ్ళంతా చచ్చిపోయినట్లయింది సీతకి. సిగ్గుతో, లజ్జతో, ఆ క్షణంలోనే, అక్కడే చచ్చిపోవాలనిపించింది.
తన పక్కన ఉన్న సబ్ ఇన్స్ పెక్టర్ కొండారెడ్డి వైపు తిరిగి తల పంకించాడు సంజయ్. కొండారెడ్డి షర్ట్ పాకెట్ లో నుంచి పేపర్సు తీసి సీతకి అందించాడు.
చదివింది సీత. మసకమసగ్గా కనబడుతున్నాయి అక్షరాలు.
ప్రివెన్షన్ ఆఫ్ ఇమ్మోరాల్ ట్రాఫిక్ యాక్ట్ కింద ఆ ఇంటి తనిఖి చెయ్యడానికి ఆర్డర్స్!
చదువుతుంటే మోకాళ్ళు బలహీనంగా అయిపోయాయి సీతకి. దిసీజ్ టూ మచ్! అన్నీ క్లియర్ చేసుకుని, ఇంక ఈ రొంపిలో నుంచి బయటపడుదామనుకుంటున్న సమయానికి ఈ అవాంతరం......
దేవుడా? ఎందుకిలా?
తర్వాత, మనసు చిక్కబెట్టుకుని, మోహంలో, ఏ భావం కనబడకుండా అంది సీత. చాలా కూల్ గా.
"ఐ థింక్ యూ ఆర్ గ్రేవ్ లీ మిస్టేకన్ ఆఫీసర్! ఇది మర్యాదస్తులు ఉండే ప్లేస్! మీకు ఇలాంటి అనుమానం ఎందుకు కలిగిందో తెలియదు."
అపనమ్మకంగా భుజాలు చరిచాడు సంజయ్.
ఈ ప్లేస్ ని సర్చ్ చెయ్యాలి మేడం."
సంజయ్ వైపు తదేకంగా చూసింది సీత. ఎంత పొడుగయ్యాడో . ఆరడుగుల పైనే ఉంటాడు ----అమితాబ్ బచ్చన్ లాగా .........
ఇతను ------తన తమ్ముడు!
"మీరు పక్కకి తప్పుకుంటే మేం మా డ్యూటీ నిర్వహిస్తాం" అన్నాడు కొండారెడ్డి కఠినంగా.
నిటారుగా నిలబడింది సీత.
"వాట్ డూ యూ మీన్ నా ఇల్లు సర్చ్ చేస్తారా? ఆఫీసర్! దానివల్ల రాబోయే పరిణామాలేమిటో మీకు తెలుసునా?"
"తెలియదు తెలిసుకోవలసిన అవసరం కూడా లేదు. మాకు తెలిసిందల్లా మా డ్యూటీ మేము నిర్విర్తించాలని మాత్రమె!" అన్నాడు సంజయ్ తొణక్కుండా.
నిశితంగా సంజయ్ వైపు చూసింది సీత. తర్వాత పక్కకి జరిగింది. "అల్ రైట్! కమ్ !" అంది నిర్లిప్తంగా.
సంజయ్, రెడ్డి లోపలకు వచ్చారు . వచ్చీ రాగానే, పార్వతి మీద పడింది సంజయ్ దృష్టి. కొండారెడ్డి వైపు సాభిప్రాయంగా చూశాడు.
అవునన్నట్లు తలపంకించాడు కొండారెడ్డి.
"ఆమె ఎవరు?' అన్నాడు సంజయ్ పార్వతిని చూపిస్తూ.
పోలీసులని చూడగానే గబరాపడిపోయింది పార్వతి. సీత వైపు భయభ్రాంతురాలయి చూస్తూ ఉండిపోయింది.
పార్వతి వైపు ఒకసారి చూసి, " ఈమె నా కజిన్ సిస్టర్!" అంది సీత. సాధ్యమైనంత మాములుగా.
"అవునా?" అన్నాడు సంజయ్ పార్వతితో.
ఒక్క గుటక మింగి, తల ఊపింది పార్వతి.
"మీ కజిన్ సిస్టర్ మిమ్మల్ని బ్లూఫిల్మ్ యాక్ట్ చెయ్యమని బెదిరిస్తూ ఉంటారా పార్వతి?"
వెంటనే అంది సీత. "మీరేం మాట్లాడుతున్నారో నాకు అర్ధం కావడం లేదు."
కొండారెడ్డి మాట్లాడకుండా బ్రీఫ్ కేసులో నుంచి ఒక వీడియో కాసేట్ తీసి సంజయ్ కి అందించాడు. అది అందుకుని అన్నాడు సంజయ్.
"పార్వతిగారూ! మిమ్మల్ని నలుగురు కుర్రాళ్ళు ఒకళ్ళ తర్వాత ఒకళ్ళు చెరుస్తుండగా తీసిన వీడియో కేసెట్ ఇది! ఎవరు ఈ పని చేయించింది ఈ సీతేనా?"
"కాదు కాదు" అంది పార్వతి.
"మేడమ్ !" అన్నాడు సంజయ్ స్థిరంగా "మీరు ఇప్పుడు పోలీస్ ప్రొటెక్షన్ లో ఉన్నారు దేనికీ భయపడనవసరం లేదు. ముఖ్యంగా ఈమెకి. నిర్భయంగా చెప్పండి. ఏం జరిగింది? ఎవరు కిడ్నాప్ చేశారు మిమ్మల్ని? ఎవరు మిమ్మల్ని చెరిచారు? బ్లూ ఫిలిమ్స్ కేసెట్ \తీసింది ఎవరు? అన్నీ వివరంగా చెప్పండి. మిమ్మల్ని రక్షించడానికే మేం వచ్చింది!"
పార్వతి నోరు తెరిచే లోపలే ఒక గదిలో నుంచి దుర్భరమైన మూలుగు వినబడింది. చావు బతుకులతో ఉన్న జాన్ కాస్త ఊపిరితో కొట్టుకుంటూ మూలుగుతున్నాడు ఆ గదిలో.
వెంటనే అలర్ట్ గా అయిపోయాడు సంజయ్ " మిస్టర్ కొండారెడ్డి! వీళ్ళని ఒక కంట కనిపెట్టి ఉండండి!" అని చెప్పి విసురుగా తలుపు తోసుకుని ఆ గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు.
అక్కడ హృదయ విదారకమైన స్థితిలో నేల మీద పడి ఉన్నాడు జాన్. అతని ఒంటినిండా సుఖ వ్యాధులు, అతని మనసు నిండా భయంతో కూడిన షాక్, శారీరకంగా మానసికంగా కూడా కుళ్ళి కృశించి పోయి ఉన్నాడు జాన్.
పోలీసులని చూడగానే ఏడవడం మొదలెట్టాడు జాన్.
జాలితో అతన్ని ఆపాదమస్తకం పరికించి చూశాడు సంజయ్.
పూర్ డెవిల్! చనిపోయే స్థితిలో ఉన్నాడు ఇతను!
కానీ , ఇతన్ని ఈ స్థితికి తెచ్చింది ఎవరు? ఈ సీతేనా?
సంజయ్ పెదిమలు బోగుసుకున్నాయి. ఈమె అతకట్టించాలి తను! తప్పదు!
"నీ పేరేమిటి?" అన్నాడు సంజయ్ జాన్ తో.
"నీకేం భయం లేదు జరిగినదంతా చెప్పు."
కొండారెడ్డి చెప్పాడు. "వీడి పేరు జాన్ సర్!
వీడు నాకు తెలుసు! స్మాల్ టైం క్రూక్ వీడు! చెప్పరా జాన్! ఏం జరిగిందో చెప్పు!"
మళ్ళీ ఒకసారి భోరున ఏడ్చి తనని ఈ స్థితికి తెచ్చిన సీత మీద కసి అంతా మాటల్లో కనబడిపోతూ ఉండగా, చెప్పడం మొదలెట్టాడు జాన్. వాటిలో నిజం ఒక్క శాతం మిగతా దంతా అసత్యం! అభూతకల్పన!
ఆక్రోశంతో కూడిన ఆరోపణ!
ఎలాగైనా సీతని ఇరికించేయ్యాలి ! వీలైనన్నీ కేసుల్లో! మళ్ళీ తిరిగి తలెత్తకుండా! పాతాళంలోకి తొక్కేయ్యాలి! అంత కసిగా ఉంది అతనికి. |
25,775 | తలుపుల్ని తట్టడానికి చేయివేయడంతో లోపల గడియ వేయలేదు కాబోలు, వాటంతట అవే తెరుచుకున్నాయి.
లోపలకు అడుగు పెట్టీపెట్టగానే బెడ్ రూంలోని దృశ్యాన్ని చూస్తూనే దిగ్భ్రాంతితో కొయ్యబారిపోయింది ఇన్స్ పెక్టర్ ధీరజ!
* * * *
'' బాబుగారూ!''
అప్పటికి నాలగవసారి పిలిచిన వాచ్ మెన్ అబ్బులు కేకకు మరోసారి ఉలిక్కిపడ్డాడు రమేష్.
అప్పటికే మిగిలిన ఇద్దరు కూడా తేరుకున్నారు.
కళ్ళు చికిలించి మరీ చూశారు ఎదురుగా.
అంతకుముందు తమకు కనిపించిన నీలిమ టీచర్ కానీ....జుట్టు విరబోసుకున్న ఆకారం కాని కనిపించలేదు.
'' ఏంటి బాబూ! అందరూ బయటకు వచ్చి అలా చీకట్లో గుచ్చి గుచ్చి చూస్తున్నారు ఎవరయినా తోటలోకి వచ్చారా?'' ఆసక్తిగా అడిగాడు అబ్బులు.
''అబ్బెబ్బే .... ఇక్కడకు ఎవరు వస్తార్రా....అన్ని గుండెలు ఎవరికున్నాయి?''
అంటున్నాడన్నమాటేకాని అనిల్ గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటూనే వున్నది.
మేకపోతు గాంభీర్యం ప్రదర్శిస్తున్నాడన్న మాటే కానీ వెంకట్ పరిస్టితి కూడా ఇంచుమించు ఆ ఇద్దరికీ ఏమీ తీసిపోవడంలేదు.
''ఏరా....ఒట్టి చేతులతో వచ్చావు?'' కోపంగా ఉరిమాడు రమేష్.
''ఎంత మాట బాబూ! ఊరికినే రావడమే....వస్తే ఏటవుద్దో నాకు తెలవదా ఏంటి? మంచి సరుకునే పట్టుకొచ్చాను. బెడ్ రూమ్ లో మీ కోసం ఎదురుచూస్తుంది'' వెర్రి నవ్వు ముఖాన పులుముకుంటూ చెప్పాడతను.
ఆ మాట వినడంతో అంతవరకూ పడిన టెన్షన్ ను మరచిపోయి వడివడిగా లోపలకు నడిచారు. గదిలో వున్న పదహారేళ్ళ పడుచుపిల్లను చూసీ చూడగానే....
'' వారెవ్వా....బ్యూటిపుల్....'' అని ముగ్గురూ కోరస్ గా అంటూ కళ్ళు పెద్దవి చేసుకొని మరీ ఆమెను ఆపాదమస్తకం చూస్తున్నారు.
''ఏరా .... చిలక కొట్టిన జాంపండేనా....లేక ఆకుచాటు పిందేనా?''
రమేష్ మాటలకు మరొకసారి వెకిలినవ్వుతో సమాధానమిచ్చాడు అబ్బులు.
'' రుచి చూడబోతూ నన్ను అడుగుతారేంటి బాబూ! ఈ వూరి అమ్మాయికాదు....ఇక్కడ వున్నా బంధువులను చూడటానికి వచ్చింది. సినిమాల్లో ఒంటరిగా వుండడం చూసి లైన్లో పెట్టి మీ దగ్గరకు తీసుకు వచ్చాను....ప్రేష్ సరుకు అంటే మీరు ముచ్చట పడతారని నాకు తెలుసు గదా....ఎంతయినా పడుచు పిల్ల కదా కాస్త రేటు ఎక్కువే అడుగుతుంది.''
'' ష్....అదేదో మేం చూసుకుంటాం....ఇక నువ్వెళ్ళు....తెల్లవారేదాకా ఇటువైపు రావొద్దు. అర్ధమయిందా?'' మత్తు కళ్ళతో ఆమె అందాలను ఆస్వాదిస్తూ చెప్పాడు రమేష్.
వాచ్ మెన్ అబ్బులు ఔట్ హౌస్ వైపు వెళ్ళిపోయాడు.
మరుక్షణమే ఆ గది తలుపులు మూసుకున్నాయి.
బెరుగ్గా చూస్తున్న ఆ అమ్మాయిని బెడ్ పైకి లాగి ముగ్గురూ చుట్టూ ముట్టారు. ఒకడు ఆమె పైట తొలగించాడు. మరొకడు బ్లౌజ్....మూడవవాడు ఎలాంటి ఆచ్చాదన లేని ఆమె పొట్టనే టీపాయ్ గా భావించి దానిపై గ్లాసులు, పుల్ బాటిల్ అమర్చి మూడు గ్లాసులలోకి వైన్ నింపాడు.
ముగ్గురూ గ్లాసు మీద గ్లాసు ఖాళీ చేస్తున్నారు.
మధ్య మధ్యలో ఆమె నగ్న శరీరాన్ని ఇష్టం వచ్చినచోట ముద్దు పెట్టుకుంటున్నారు....గిచ్చుతున్నారు....కొరుకుతున్నారు.
ఆమెకు వాళ్ళ చేష్టలు వింతగా తోచాయి, రానురాను వాళ్లకు మత్తు ఎక్కుతున్న కొద్దీ ఎంతెంత ఘోరంగా ప్రవర్తిస్తున్నారో పూర్తిగా అర్ధమయింది.
గాజుల చప్పుళ్ళు....గ్లాసుల చప్పుళ్ళలో కలసిపోయినట్టుగానే ఆమె బాధాపూరితమైన కేకలు వాళ్ళ ఆనంద హేలలో మిళితమై పోయాయి.
ఎదుట వున్నది సుకుమారమయిన ఆడపిల్ల అనే ఇంగితాన్ని సయితం మరచిపోయి అత్యంత పాశవికంగా ఆమెను హింసిస్తూ తమ కోర్కెను తీర్చుకొంటున్నారు.
తమ రాక్షసక్రీడకు తట్టుకోలేక ఆ అమ్మాయి స్పృహ తప్పిపోయిందన్న విషయం కూడా గమనించకుండా ఒకరి తరువాత ఒకరు ఆమె నగ్న దేహంతో తెల్లవార్లూ ఆడుకుంటూనే వున్నారు.
చివరకు అలసి, సొలసిపోయిన ఆ ముగ్గురి శరీరాలలో ఏకాస్తో మైకం మత్తుని కలిగించడంతో ఆ మత్తులోనే నిద్రలోకి జారుకున్నారు.
తెల్లవారుజామున మూడు గంటలకు ఆ అమ్మాయికి మెలకువ వచ్చింది. కదలడానికి కూడా సహకరించనంటున్న అవయవాలను బలవంతాన స్వాధీనపరచుకుంటూ లేచి నిలుచున్నది. పంటిగాట్లు, గోళ్ళ రక్కుల్లు లేని స్థలమంటూ ఆమె ఒంటిపై ఎక్కడా లేదు. లేచే ఓపిక లేకపోయినా, ఒంటిమీద నూలుపోగు కూడా లేకపోవడంతో బిక్కచచ్చిపోతూ బట్టలు వేసుకుంది.
మనుషులై వుండి కూడా క్రూరమృగాల్లా ప్రవర్తించిన ఆ ముగ్గుర్నీ చూస్తుంటే ఆమెకు కంపరంతోపాటు అసహ్యం వేసింది. ఖాండ్రించి వాళ్ళ మీద ఉమ్మి, బయటకు వెళ్లబోయేదల్లా వెనుదిరిగి వచ్చి వాళ్ళ చొక్కాలను వెతికిందామె.
తన రేటుకన్నా ఎక్కువే వుంది. తనని ఇంత అమానుషంగా హింసించినందుకు వాళ్లకు తగిన గుణపాటం చెప్పాలనుకుని జేబులన్నీ ఖాళీ చేసి మరీ వెళ్ళిపోయింది.
ఆమె అటు వెళ్లిందో లేదో మరుక్షణంలోనే హోరుమనే ఈదురు గాలి మొదలయింది, కాని విచిత్రం ఏమిటంటే ఆ ఈదురుగాలి నగరంలో కాని , చుట్టుపక్కల కానీ ఎక్కాడా లేదు. కేవలం ఆ తోటలో మాత్రమే వుంది. |
25,776 |
శీతల్ చాలాసేపు లాభ నష్టాలు బేరీజు వేసుకుని చివరికి ఈ విషయం లోకేశ్వరరావుకి చెప్పాలనే అనుకుంది.
శీతల్ కి తృప్తిగా అనిపించింది. అప్పుడు నిశ్చిలంగా నిద్రపోయింది.
22 శీతల్ ది తండ్రి పోలిక
శీతల్ ఏదైనా ఒకపని చేసేముందు మంచిచెడ్డలు గురించి కొద్దిసేపు ఆలోచిస్తుంది.
మంచిగాని చెడుగాని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చింతరువాత ఇంక వెనక్కి తిరిగేది లేదు.
శీతల్ ఒక నిర్ణయానికి వచ్చిం తరువాత తన్ని తానే పరీక్ష చేసుకుంది. ఆ రోజు వేలిలో గాజుపెంకు గుచ్చుకుంటే లాగి పారేసింది. ఆ చిన్న గాయం అలాగే వుంది. పైగా వేలు నొప్పిచేసింది. తను ధరించిన లంగాకి, బ్రాసరీకి ఏ ఆకారంతో చిన్న కొర్రులు (చింపటం) బాత్ రూమ్ లోకి వెళ్ళి పెట్టింది.
ఇప్పుడు చూసుకుంటే ఆ కొర్రులు అలాగే వున్నాయి.
కనుక ఇది కలకాదు.
జరిగిందేదో నిజంగానే జరిగింది.
డాక్టర్ తనకి ఇంజక్షన్ జబ్బకి ఇచ్చాడు. మరి చేయి మడతలో (మోచేయి మడత) వెయిన్ లోకి ఇంజక్షన్ ఇచ్చిన గుర్తుగా బెజ్జం వుంది.
వెయిన్ లోకి సూది గుచ్చి ఏదైనా ఇంజక్షన్ ఇచ్చారా?
అది ఏ రకం ఇంజక్షను? తెలివి తప్పిపోవటానికి తెలివి రావటానికా!
ఈ రెండూ కాని ఇంజక్షను...
తను చాలా వీక్ గా వున్నట్లు శీతల్ కి గుర్తుకొచ్చింది బెడ్ మీద నుంచి లేవబోయే సరికి కళ్ళు తిరిగాయి.
కళ్ళు ఎందుకు తిరుగుతాయి?
తన శరీరం లోంచి బ్లెడ్ తీశారా?
తన కొచ్చిన ఆలోచనకి తానే ఉలిక్కిపడింది శీతల్.
సరీగా అప్పుడే "ఏమ్మా లేచావా! ఎలా వుంది" అంటూ లోకేశ్వరరావు గదిలోకి వచ్చాడు.
అప్పటికి శీతల్ బెడ్ మీద నుంచి లేచివీల్ చైర్ లో కూర్చుని వుంది.
"రండి అంకుల్!" అంటూ శీతల్ లేచి సరిగ్గా కూర్చుని సాదరంగా ఆహ్వానించింది.
"నీరసం తగ్గిందా?" తానూ కూర్చుంటూ అడిగాడు.
"పూర్తిగా తగ్గింది. ఇంక డాక్టర్ అవసరం లేదు.
"ఆ మాట చెప్పాల్సింది ఆయన కదా?"
లోకేశ్వరరావు నవ్వుతూ అనే సరికి శీతల్ కూడా నవ్వింది.
"చాలా పెద్ద ప్రమాదం తప్పింది నీకు తొందరగా తెలివి రావాలని దేముడికి మొక్కుకున్నాను." "తల నీలాలా అంకుల్!"
"కాదు పది కొబ్బరి కాయలు"
"నా విలువ పది కొబ్బరి కాయలేనా!" కావాలని అల్లరిగా నవ్వుతూ అడిగింది శీతల్.
"నేను మొక్కే దేముడు ఎవరో తెలుసా? బోళా కంకరుడు. ఆయన అల్ప సంతోషి. ఒక్క కొబ్బరికాయే చాలు పోనీలే సంతోషిస్తాడని ఒకటి పక్కసున్నా చేర్చాను" లోకేశ్వరరావు నవ్వుతూ అన్నాడు.
వాళ్ళలా నవ్వుకుంటూ వుండగా డాక్టర్ పరంజ్యోతి గదిలో అడుగు పెట్టాడు.
"ఎలా వుండమ్మా!" డాక్టర్ పరంజ్యోతి అడిగాడు.
"నీరసం తగ్గింది" శీతల్ చెప్పింది.
"తల నొప్పి వళ్ళు నొప్పులు..."
"అలాంటివి చెప్పుకో తగ్గ బాధతో లేవు. అనుమానం బాధ మాత్రం చాలా ఎక్కువగా వుంది." "అనుమానం బాధా? అదేమిటి?" పరంజ్యోతి తెల్లబోయాడు. "మా శీతల్ మిమ్మల్ని జోక్ చేస్తున్నది" లోకేశ్వరరావు నవ్వుతూ అన్నాడు.
"జోక్ కాదు అంకుల్!"
"మరి?"
"నేను కొన్ని చూశాను అంకుల్! అది నిజమో అబద్దమో మిమ్మల్ని అడిగి తెలుసుకుందామనుకున్నాడు మాటల్లో పడి మరిచిపోయాను. డాక్టర్ గారు చూడగానే గుర్తుకొచ్చింది. అడగనా అంకుల్?" "అడుగు ఎప్పుడు ఏదో దాచుకోకూడదు. అనుమానం పెద్ద బాధ అయితే దాన్ని దాచుకోవటం మరీ బాధ. డాక్టర్ దగ్గర ఏదీ దాయకూడదు" లోకేశ్వరరావు అన్నాడు. "ఎస్....ఎస్" అంటూ తల ఆడించాడు డాక్టర్ పరంజ్యోతి. శీతల్ కళ్ళుమూసుకుని కొద్దిసేపు వుంది. ఆ తరువాత నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరచి "కోమాలోకి వెళ్ళి నప్పుడు పేషెంట్ కి కలలు వస్తాయా డాక్టర్? అనడిగింది.
"కోమాలో కలలేమిటి?" తెల్లబోయి తిరిగి ప్రశ్నించాడు డాక్టర్ పరంజ్యోతి.
"నిద్రలో కలలొచ్చినట్లు కోమాలో వునంప్పుడు కలలు వస్తాయా అని అడుగుతున్నది. అదే కదా శీతల్ నీవడిగే ప్రశ్న నీ అనుమానమూను?" లోకేశ్వరరావు అడిగాడు.
"అంకుల్ కరెక్టుగా చెప్పారు" అంది శీతల్.
"ఇంతకీ విషయం మాత్రం నా కర్ధం కాలేదు" డాక్టర్ పరంజ్యోతి అనేశాడు.
"నాకు కారు యాక్సిడెంట్ అయింది కదా?" "అయింది అందులో మాత్రం అణు మాత్రం సందేహం లేదు." |
25,777 | ఇలాంటి సమయాలలో ఏ ఆడపిల్లకయినా తల్లి వుండాలి. తల్లిలేని పిల్లయితే ఏ పెద్దదిక్కో ఓ ముసలమ్మ వుంటే చాలు. వీళ్ళఎవరు లేకపోయినా వదిన గాని, అక్కగాని వుంటే చాలు సీత పెళ్లికి బాబాని పిలవటం జరిగింది. అయితే ఆ సమయంలో బాబా లేడు. పెళ్ళాంతో వారంరోజుల క్రితమే కాశ్మీర్ లాంటి సుందర ప్రదేశాలు చూడటానికి వెళ్లాడు. మరో మూడు వారాల తర్వాతగాని తిరిగి రాడని తెల్సింది. సీతకి వదిన ఉండి సమయానికి దగ్గర లేకపోయింది అక్కంటూ ఎవరూ లేరు పెళ్ళయిన చెల్లెలుంది.
ప్రతి ఇంటిలో అక్కలకి ముందే పెళ్ళిళ్ళయి ఉంటాయి. చెల్లెళ్లు అవసరానికి సలహాలిస్తారు. చెల్లెలికి ముందు పెళ్ళయి అక్కకి తర్వాత అయినా వయస్సులో పెద్ద కావటంతో వీళ్ళు వాళ్ళకి సలహా ఇవ్వలేరు సీత, రూప పరిస్థితి అలాగే ఉంది సీతకి ముందు పెళ్ళయి ఉంటే సీత విషయంలో అన్ని దగ్గరుండి చెప్పి చేసేది. రూపకి ముందే పెళ్ళికావటం కొన్ని నెలలుగా కాపురం చేయటంతో రూపకి తెలిసినవి సీతకి అనుభవపూర్వకంగా తెలియవు. అక్కా అంటూ అరిందలా రూప ఏం చెప్పగలుగుతుంది. ఇది ఇద్దరికీ సిగ్గుగా, బిడియంగా ఉంది. ఆ చిన్న యింట్లో సీతా, రూపా ఒకరి నొకరు తప్పించుకు తిరుగుతున్నారు. రూప ఉండటమైతే వుంది గాని బిదియంతో సీతని చూడటం లేదు. సిగ్గుతో సీత రూపని చూడటంలేదు. దూరమయి పోతున్నాము కలిసి మాట్లాడుకోవాలని వాళ్ళ అనురాగం అపేక్ష రక్తస్పర్శ అనిపిస్తుంటే మౌనం నోరు కుట్టేసింది. సీతకి పూల జడేస్తూ శాంత కబుర్లు మొదలుపెట్టింది. రూప పేరుకి చదువుతున్నట్టు వారపత్రిక తిరగేస్తూ వీళ్ళ మాటలు వింటూ పక్క చాపమీద కూచుంది. 'మా సుందరానికి నోట్లో నాలుకలేదు ' మురిపంగా చెప్పింది సీత. సీతకి నవ్వొచ్చింది. రూపకి శాంతతో చనువులేదు వుంటే 'అయితే మీ తమ్ముడికి టంగ్ క్లీనర్ ఖర్చు తప్పిందన్నమాట,' అంటూ కిలకిల నవ్వేదే. 'నిజం చెప్పాలంటే ఈ కాలంలో పుట్టవలసిన వాడుకాదు. ఆ శాంతం.....ఆ వినయం పెద్దల పట్ల గౌరవం. నువ్వే చుస్తావుగా సీతా, మంచిపద్దతులు కూడాను. దైవభక్తి మాటలా వుంచు పొరపాటున కూడా సిగరెట్టు కాల్చాడు. చెడు అలవాట్లకి దూరంగా వుండాలంటాడు. ఆరోగ్యమే మహాభాగ్యం అని ఆరోగ్యం విషయంలో ఎంత జగ్రత్తో తెలుసా నువ్వే చుస్తావుగా!' శాంత ఓ పది నిముషాలు చెప్పింది చెప్పకుండా తమ్ముడు గురించి ప్రేమగా చెప్పింది. "తమ్ముడంటే, ఎంత ప్రేమో" అనుకుంది సీత. "పసితనంలోనే తల్లి పోవటం- ఆ బాధ పగవాడికైనా వద్దు సీతా. నీ విషయమే చూస్తే మీ నాన్నగారు మళ్ళి పెళ్ళి చేసుకోలేదు. గుడ్డి కాదు మెల్లని కొంతలో కొంత నయం, మా విషయమే తీసుకో....' అంటూ కాస్త ఆగింది శాంత. సీతకి పెళ్ళికి ముందే తెలుసు తన భర్తకి చిన్న తనంలోనే తల్లి పోవటం ఆ తండ్రి మళ్ళి పెళ్ళి చేసుకున్నాడని మారుట తల్లికి ముగ్గురు సంతానమని పదేళ్ళ క్రితం తండ్రి పోయాడని వాళ్లకి వీళ్ళకి రాకపోకలు లేవని, అంతకన్నా వాళ్ల కధ వివరంగా తెలీదు. పెళ్ళికి సవతి తల్లిగాని ఆమె పిల్లలు గాని రాలేదు. పెళ్ళికి పిలవలేదో, పిలిస్తే రాలేదో, ఇప్పుడు శాంత తన వాళ్ళ గురించి చెప్పబోతున్నదని గ్రహించింది. సీతకి జడ సగం కుట్టడం పూర్తయింది. ఓ గంట అల్లినా జడ సగామవటానికి సీత కురులు నిడుపాటివి కావటమే కురుపికయినా కురులు అందమంటారు. సీతది కళ గల ముఖం ఈ భాగం యింతే వుండాలని కొలిచినట్లు సీతది చక్కని అవయవ నిర్మాణం వత్తైనా నిడుపాటి కురులు అమావాస్య చీకటిని పోలిన రంగులో పట్టుకుచ్చులా మెత్తగా వుండి ముంగురులు మాత్రం కొద్ది వంకులు తిరిగి తలకట్టు అంటే ఇలా వుండాలి అనేలా వుంటుంది. పూలజడ వేయటంలో పరిపూర్ణురాలు శాంత. అందుకే సీత జడ వేయటానికి శాంత మోజు పడింది. "విసుగేయ్యటం లేదు కదా?" అంది శాంత టాకవేస్తూ. 'ఉహూ, మీరు మాట్లాడకపోతే నిజంగా విసుగు పుట్టేదే,' అంతవరకు ఊ...ఆ...లతో ముక్తసరిగా వున్న సీత పెదవి విప్పి నిజం చెప్పింది. "మా కధ మా చిన్నతనం చెప్పనా?" "చెప్పండి" "అప్పుడు నాకు ఎనిమిదేళ్ళు. సుందరానికి నాలుగు నిండాయి. మరోసారి అమ్మ గర్భావతయింది. చనిపోయిన శిశువుని కని వెంటనే వాతం కమ్మి కన్నుముయటం క్షణంలో జరిగిపోయింది. సుందరం పిలగా అనారోగ్యంగా ఉండేవాడు. ఎప్పుడూ దేనికో దానికి పేచి ఏడుపు. అమ్మ చనిపోయాక అస్తమానం ఏడుస్తూనే ఉండేవాడు. నన్నాకి మళ్ళి పెళ్ళి చేసుకోవాలని బాగా కోరిక ఉండేది. వీడి అనారోగ్యం వీడి ఏడ్పు వంకతో పిల్లలని కనిపెట్టి చూడటానికే పెళ్ళని హాయిగా పెళ్లి చేసుకున్నాడు. ఆ వచ్చినావిడ నాన్నని పూర్తిగా తన వేపు తిప్పుకుంది. చిటికి మాటికి సుందరాన్ని తిట్టను కొట్టను నేను తిట్లు మాత్రమే తినేదాన్ని, ఆవిడకి వెంటనే ముగ్గురు పెళ్ళాలు పుట్టారు. నే ఎదుగుతున్న కొద్ది ఇంట్లో నా స్థానం పనిపిల్ల. సుందరానికి ఎంతకసి ఉండేదో చెప్పలేను. నా దగ్గిర తప్ప పైకి వ్యక్తం చేసేవాడు కాదు. వాడు మౌనంగా ఉండటం వాళ్ళందరికీ లోకువయింది. సూటి పోటీ మాటలు తెగ అనేవాళ్ళు. అలాగే పెద్దవాళ్ళ మయాము నా పెళ్ళయింది, నా అదృష్టం బాగుండి నాకు దేముడులాంటివారు దొరికారు, వారు నా మాట మన్నించి సుందరాన్ని మా దగ్గరుంచుకొని చదివించటం అలా అలా జరిగిపోయింది. |
25,778 |
ఆమె వచ్చి ప్రక్కమీద అతని ప్రక్కగా కూర్చుంది. అతని ఫాలంమీద చెయ్యివేసి 'అబ్బ! జ్వరం మండిపోతుంది. నీకింత మొండితనం ఎందుకయ్యా? డాక్టరుకి ఎందుకు కబురు పంపలేదు?' అన్నది బాధగా. రాజారావు ఏమీ సమాధానం చెప్పలేదు. ఆమె కళ్లలోకి చూస్తూ మెదలకుండా ఊరుకున్నాడు. 'మాట్లాడవేం?' అంది వదిన. అతను కష్టమ్మీద గొంతు స్వాధీనం చేసుకుని 'కారణం అంటూ ఏమీ ఉండదమ్మా! అయినా ఎవరికోసం నా జ్వరం నయం కావడం?' అంటుంటే కళ్లనుండి నీళ్లు జలజలమని రాలాయి. ఆమె హృదయం ద్రవించింది. 'ఛ! ఇదేమిటి?' అని చేత్తో అతని కన్నీరు తుడిచింది. 'వదినా! ఆనాడు మన చిన్నతనాన్ని అనాలోచితంగా గుర్తుచేశాను. బాధ కలిగించానా?' 'లేదయ్యా! ఇవే బాధలయితే ప్రపంచంలో అసలు బాధలకు అర్థం వుండదు. అవునూ... నీవిలా పెంకితనంచేసి ఎవర్ని సాధిద్దామని?' రాజారావు పెదవులమీద చిరునవ్వు ఉదయించింది. అది చూసి ఆమె 'ఎందుకు నీకు నవ్వు వచ్చింది?' అని ప్రశ్నించింది. అతనామె ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పకుండా 'నా కన్నీరైతే తుడవగలిగావు. నా నవ్వును చెరపగలవా?' అన్నాడు. ఆమె నిర్ఘాంతపోయింది. అప్పుడంది తగ్గుస్వరంతో 'చూడు! చాలా రోజులకు నీతో మనసు విప్పి మాట్లాడుతున్నాను.... కానీ నీవు నాకు దుఃఖం కలిగించేలా మాట్లాడుతున్నావు. తగునా?' 'అబ్బే! నేను ఊరికినే అన్నానమ్మా! అమ్మ రాలేదా?' 'ఉహుఁ వాళ్ళు ఉండమని బలవంతం చేస్తే ఆమెగారక్కడే ఉండిపోయారు. అవునుగానీ, నా ప్రశ్న ఒకటుంది సమాధానం చెబుతావా?' 'ఉహూఁ చెప్పను. నువ్వడిగే ప్రశ్న నాకు తెలుసు.' "కానీ జవాబు పొందనిదే ఇక్కడనుండి కదలదలచలేదు." "ఇతరుల దోషాలు వినాలని నీకింత కుతూహలం ఎందుకు? నువ్వు నా వదినవు! ఇలాంటి సంగతులు మనమధ్య రావడం నాకు ఇష్టముండదు. ఏమన్నావు? నేను చెప్పందే ఇక్కడినుండి కదలననా? మరీ మంచిది. ఆ కారణంగానైనా చాలాసేపు కూర్చుంటావు ఇక్కడ." ఆమె ఏదో చెప్పడానికి పెదాలు కదిలించబోతుంది... గదిబయట అడుగుల చప్పుడయేసరికి, ఉలికిపడి లేచి నిల్చుంది. అప్పటికే తలుపులు తోసి లోపలకు వచ్చాడు పెద్ద అన్నగారు. ఒక్కక్షణం మాత్రం మౌనంగా ఊరుకుని - హఠాత్తుగా ఆప్యాయతలొలికిస్తూ 'ఏమిటి రాజా ఈ అఘాయిత్యం? ఇన్నాళ్లనుండి జ్వరంతో బాధపడుతూ మాకు కబురైనా చేయలేదు. మేము చచ్చిపోయామనుకున్నావా? మేము నీకు చేసిన అన్యాయమేమిటి?' అంటూ దగ్గరకు వచ్చాడు. రాజారావు పలకలేదు. కళ్లప్పగించి చూస్తూ ఊరుకున్నాడు. "ఉండు... తెల్లవారగానే డాక్టరుకోసం కబురుపెడతాను ప్రక్కఊరికి. అమ్మకు కబురు చెయ్యమన్నావా బెజవాడకు?" "వద్దు" అన్నాడు రాజారావు. "వద్దంటే ఎలా? అయినా నీ ఇష్టం! మేము చెబితే వినవుగా?" ఆ తరువాత ఇలాంటివే నాలుగు అనునయ వచనాలు చెప్పి ఆయన హడావుడిగా అక్కడినుండి నిష్క్రమించాడు. ఆయన భార్య అక్కడినుండి అంతకుముందే వెళ్లిపోయింది. ఓ అరగంట గడిచాక చిన్న అన్నగారు కూడా వచ్చి మొక్కు చెల్లించుకుని వెళ్లిపోయాడు. కొంచెంసేపు గడిచాక రాజారావు పనివాణ్ణి పిలిచాడు. "ఒరేయ్! అమ్మగార్నేమైనా అన్నారా అన్నయ్య ఇక్కడ్నుంచి వెళ్లాక?" వాడు చెప్పనా వద్దా అని సంకోచిస్తూ తల గోక్కోసాగాడు. "ఫర్వాలేదు చెప్పరా మొద్దు?" వాడు ఎలాగో "ఆఁ ఏమిటతనితో గుసగుసలని గద్దించి అడిగారండీ! అమ్మగారేమో జ్వరమొస్తే పలకరించేందుకు వెళ్లాను తప్పా? అన్నారండీ. అయ్యగారేమో "నేను వద్దని చెబితే?' అంటూ..." అని చెప్పి నీళ్ళు నమిలాడు. "కొట్టరా?" అని అడిగాడు రాజారావు. పనివాడు తల ఊపాడు. "సరేలే! నువ్వు పో!" ఆ రాత్రి పదకొండు దాటింది. ఇల్లంతా నిశ్శబ్దంగా వుంది. రాజారావు కళ్లు మూసుకుని నిద్రపోయేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాడు. అతనికి మంజువాణి గుర్తుకువచ్చింది. ఇప్పుడు ఏం చేస్తుంటుంది మంజువాణి? విస్మరించి వుంటుందా తనను? ఇంతలో అతనికి ప్రక్కగా అన్నగారి గదిలోనుండి మాటలు వినిపిస్తున్నాయి. "నేను బయటకు పోతాను" అంటుంది ఆమె. "వీల్లేదని చెప్పాను..." "చెయ్యి వదలండి చెబుతున్నా... ఛ! ఏమిటిది? ప్రక్కగదిలో అతను జ్వరంతో అట్టా అవస్థ పడుతుంటే?" నిముషాలు విరామంతో కుయ్యోమని మూలిగాయి. "అబ్బా! మీరు మనుషులేనా? ఏమిటీ మోటుతనం? నేను చచ్చిపోతాను ఉరేసుకుని..." ఒక వికటాట్టహాసం వినిపించింది. ఆడదాని ఆర్తనాదం అందులో మిళితమై పోయినట్లయింది. ప్రకృతి ఊపిరి బిగబట్టింది సిగ్గుపడి. రాజారావు అసహ్యంగా మంచానికి అంటుకుపోయాడు. కసి తీర్చుకోవడానికి ఇలాంటి నిర్వచనంకూడా వుందేమిటి? పురుషుడికి పెళ్లి ఒక ఆయుధమా? అతనక్కడి నుండి పారిపోదామనుకున్నాడు. కానీ... జ్వరం, బలహీనత. మానవుడు రాజారావు. 12 చక్రపాణికి జ్యోతిశ్శాస్త్రం అంటే అభిమానం జనించింది. పుస్తకాలు కొని చదవసాగాడు. చాలాభాగం ఇంగ్లీష్ పుస్తకాలే! అందులో ఆసక్తివున్న ఎవర్ని కలుసుకున్నా చర్చలు చేసేవాడు. వీధుల్లో అప్పుడప్పుడూ కోయవాళ్లు కనిపిస్తుంటారే... వాళ్ళతోకూడా మైత్రి చేశాడు. వాళ్ళు చెప్పే విషయాల్లో కొంత సత్యం వున్నట్లుగా తోచసాగింది అతనికి. |
25,779 | "నిజంగానా!" చామంతి సంతోషంగా అడిగింది.
"నిజంగా. నీవే చూస్తావుకదా?"
"మరి అమ్మకి ఈ విషయం....?"
"ఎలాగో అలా తెలుస్తుంది లే. ఆమె నీకు సాయం చేస్తుంది. ఈ విషయం మనసులో ఉంచుకో నీ వేళ్ళమీద ముడతలవలన ఇదంతా గ్రహించాడు. మరీ చీకటిపడితే అడవి దగ్గర ఉండటం మంచిదికాదు. ఇంకలేచి వెళ్ళు" అంది సోదెమ్మ.
"నీవు చెప్పిందంతా నిజమేకదూ?" వెళ్ళేముందు మరోసారి అనుమానంగా అడిగింది చామంతి.
"నీవు చెప్పకముందే నీ జాతకం మొత్తం కణుపులెక్కలు చూసి చెప్పానా లేదా?"
"చెప్పావు."
"కనుక నీ కథ మొత్తం నాకు తెలుసు. నే చెప్పింది ఎప్పుడూ అబద్దం కాదు. త్వరలో గోపన్న జైలునుంచి వస్తాడు. నీ మెడలో తాళికడతాడు. సరేనా?"
"అమ్మ చాలా మంచి మనిషట. అమ్మకి కూడా తెలిస్తే నాకు కొండంత బలం వస్తుంది."
"నీకు కొండంత అండ ఎప్పుడూ ఉంటుంది చూస్తావుగా."
ఆ తర్వాత సోదెమ్మ వక దోవన చామంతి మరోదోవన వెళ్ళారు.
ఇంటికొచ్చే లోపల దోవ పోడుగూత చామంతి ఆలోచిస్తూనే వుంది...."సోదెమ్మ బాగానే చెప్పింది... అమ్మకి ఈ విషయం అందితే బాగుండును ఎలా అందుతుందబ్బా?"
అప్పటికే...
శక్తిమాయికి వార్త అందింది.
చామంతికి ఈ విషయం తెలీదు. అదంతే.
20
"ఏది మళ్ళీ చెప్పు" అంది గుణవంతి.
"కణుపుల మీదవున్నా చారలనుబట్టి సోదెమ్మ అంతా చెప్పింది నీవు నమ్మినా నమ్మకపోయినా ఇది నిజం అక్కా" చామంతి చెప్పింది.
"అంతకుక్రితం నీవు నీ గురించి అసలు ఏమీ చెప్పలేదా?"
"పిసరంతకూడా చెప్పలేదు."
"చాలా వింతగా వుందే"
"నాకు అంతే చాలా విచిత్రంగా వుంది..." అంది చామంతి.
బయట వసారాలో నులక మంచంమీద మేనువాల్చి చుట్ట తాగుతున్న ఆనందయ్య పక్కనే కింద కూర్చుని బియ్యం ఎరుతున్న బాలమ్మ వీళ్ళ గుసగుసలు విని లేచి లోపలికొచ్చారు.
"మధ్యలో రెండు రెండు ముక్కలు నా చెవిలో దూరకపోలేదు....విషయమే పూర్తిగా అర్ధంకాలేదు. అడవికి వెళ్ళావు ఏం జరిగింది చామంతి?" ఆనందయ్య అడిగాడు.
"నువ్వు చెప్పు" చామంతి గుణవంతితో అంది.
"ఇంత సిగ్గయితే ఎలా?" గుణవంతి అంది.
"సిగ్గా పాడా, నువ్వయితే బాగా చెపుతావని చెప్పమన్నాను" అంది చామంతి.
మొదటినుంచీ ఏం జరిగిందో చామంతి చెప్పిందంతా వివరంగా చెప్పింది గుణవంతి.
అది విని ఆనందయ్య ఆలోచనలో పడ్డాడు.
ఇంటికి పెద్దాయన ఆనందయ్య కళ్ళు మూసుకొని దీర్ఘాలోచన చేయటం చూసి ఎవరికీ వారే మౌనం వహించారు...
ఆనాడు మనవడు హఠాత్తుగా మాయం అయితే దిక్కూ దివాణం తోచక ఆనోటా ఆనోటా విన్న మాటలను పట్టుకుని తన గోడు వెళ్ళబోసుకోటానికి అడవికి వెళ్ళాడు ఆనందయ్య పిలిచి పిలిచి నోరు నెప్పి పుట్టిందిగాని శక్తి మాయి దర్శనం కాలేదు...అయినా క్షేమంగా మనవడు కున్నా యింటికి వచ్చాడు....ఆ తల్లి కనబడినా కనబడక పోయినా చల్లని చూపు ఆ తల్లిదే అని యింట్లో అంతా నమ్మారు....కనపడని ఆ దేవతపేరు తలచుకుని దండం పెట్టడం తప్ప ఏమీ చేయలేక మిన్నకుండిపోయారు....ఆ తర్వాత బాకీ గురించి బన్సీలాల్ కూడా పల్లెత్తుమాట అన లేదు. చూడగా ఇదంతా శక్తిమాయి యొక్కమాయ అనిపిస్తున్నది.
సూరప్ప ఆనందయ్యళ ఇళ్ళు పక్క పక్కలనే వున్నాయి....సూరప్ప కూతురు చామంతి ఆనందయ్య కోడలు గుణవంతి మంచి స్నేహితురాళ్ళు....గుణవంతి వయస్సులో అయిదేళ్ళు పెద్దకావడంతో అక్కా! అని పిలుస్తుంది చామంతి.
చామంతి ప్రేమకథ మొత్తం గుణవంతికి తెలుసు. గోపన్నని జెయిల్లో పెట్టారు...ఇంకా తిరిగి రాడు నేను చచ్చిపోతాను....నా కెవరూ సాయం చేయరు?" అని చామంతి ఏడుస్తుంటే ఆ బాధ చూడలేక గుణవంతి సలహా యిచ్చింది... |
25,780 |
వెళ్ళబోతున్న మామయ్య నన్ను చూసి ఆగి "ఏరా ! వస్తావా మాట్లాడేందుకు కూడా తోడు ఎవరూ లేరు" అని అడిగాడు. ఆ మాటలు విన్న నాకు పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి. ఇంత రాత్రిపూట శవం కాపలా అంటే మాటలా ? అయితే రానని మామయ్యతో అనలేకపోయాను. "ఇంత రాత్రిపూటవాడెందుకు లెండి. చిన్న బిడ్డ. జడుసుకోగలడు" అంది అత్తమ్మ. మహాతల్లి. చల్లగా వర్ధిలమ్మా అని మనసులోనే ఆమెకు నమస్కరించాను. "నేనుండగా వాడికి భయమేమిటే. ఒంటరిగా వుండడానికి ఏవీ తోచదనే వాడ్ని పిలుస్తున్నాను. అందునా నేను లేకపోతే వాడిక్కూడా నిద్రరాదు. అక్కడైతే నాతోపాటు నిద్రపోవచ్చు" మామయ్య అన్నదీ నిజమే. నాకిక్కడ నిద్ర రాదు. అయితే శవం దగ్గర పడుకోవడమంటేనే ఒళ్ళు జలదరిస్తోంది. "ఏరా బుజ్జీ!" చివరిసారి అడుగుతున్నట్టు అడిగాడు మామయ్య. "వస్తాను మామయ్యా." లేచి కూర్చున్నాను. "అయితే చొక్కా వేసుకో." చొక్కా వేసుకుని ఇంటి బయటకొచ్చేసరికి మామయ్య వసారాలోంచి సైకిల్ తీసి స్టాండ్ వేశాడు. అత్తమ్మ రెండు దుప్పట్లు, టార్చిలైట్ తీసుకొచ్చి ఇచ్చింది. టార్చీని చేతిలోకి తీసుకుని పరీక్షించాడు మామయ్య. అది గుడ్డిగా వెలుగుతోంది. తిరిగి దానిని కూడా నా చేతికిచ్చాడు. దుప్పట్లూ, టార్చీని తీసుకుని సైకిల్ వెనుక సీట్లో కూర్చున్నాను. సైకిల్ బయల్దేరింది. కళ్ళు పొడుచుకున్నా ఏమీ కనిపించనంత చీకటి. ఆఖరుకు నక్షత్రాలు కూడా లేవు. గాలి ఎక్కడో ఆత్మహత్య చేసుకున్నట్టు ప్రకృతంతా స్థంభించిపోయింది. మామయ్య లేకుండా ఇంట్లో వుండడం భయమేసి బయల్దేరితే అంతకన్నా ఎక్కువ భయం గొలిపే విధంగా వుంది పరిస్థితి. ఆ రోజు ఏదో అనర్థం జరుగుతుందని బలంగా అన్పించింది. ఆ సైకిల్ దిగి పారిపోవాలనిపించింది. తమాయించుకున్నాను. ఆంజనేయ దండకాన్ని గుర్తుకు తెచ్చుకోవడానికి ప్రయత్నించాను. నక్కలు చీకటిని చూసి కాబోలు ఏడుస్తున్నాయి. ఏవో పిట్టలు అప్పుడప్పుడూ శబ్దం చేస్తున్నాయి. సైకిల్ వూరుదాటి రోడ్డెక్కింది. "ఏరా బుజ్జీ! నిన్నెందుకు రమ్మంది. ఏదైనా మాట్లాడు" అన్నాడు మామయ్య. ఆయన మాటలంటే చెవి కోసుకుంటాడు. ఎప్పుడూ ఎవరితోనో మాట్లాడుతూనే వుండాలి. ఆ గుణంతోనే నన్ను లేపుకొచ్చాడు. శవం కాపలాకు వెళుతూ ఎగ్జిబిషన్ కు వెళుతున్నంత ఖుషీగా మాట్లాడమంటే అది వీలయ్యేపనా? నాకు నోరు అప్పటికే పిడచకట్టుకుపోయింది. అది దాహంకాదు. భయంతో ఒంట్లోని నీళ్ళన్నీ ఆవిరైపోయాయి. "ఇంతకీ బాగా చదువుతున్నావా ?" ప్రశ్నించాడు మామయ్య. "ఎక్కడ ప్రభూ చదువు. రాత్రిపూట నీ పిట్టల్ని వండడానికే లాంతర్ సరిపోతూ వుందే. ఇక పగలంటావా నీ పిల్లలు ఇంటిని కిష్కంధ కింద మార్చేస్తున్నారే. ఈ పరిస్థితుల్లో చదువుకోవడం కూడానా" అని మామయ్యను దులిపేద్దామనుకున్నాను. మామయ్య మీసాలు గుర్తొచ్చి మానేశాను. "టీచర్లు బాగానే చెబుతున్నారా!" "ఆ!" ఏదో పురుగు నా చెంపల మీద వాలి పైకెగిరింది. "మీ నాన్న వారం రోజులుగా రాలేదు కారణమేమిటి?" "ఏమో మామయ్యా ! పొలం పనులేమో!" సైకిల్ ఎగుడు దిగుడుగా పోతూ వుంది. కంకరంతా లేచిపోయి గులకరాళ్ళు పైకి లేచివటం వల్ల సైకిల్ కుదుపులిస్తూ సాగుతూ వుంది. రోడ్డు పక్కనున్న ముళ్ళ పొదలు ముసుగేసుకుని కూర్చున్న మనుషుల్లా వున్నాయి. మైలురాళ్ళు తెల్లగా లేచి కూర్చున్న శవాల్లా వున్నాయి. జోరీగల శబ్దాలు రాత్రి గాఢత్వాన్ని సూచిస్తున్నాయి. ఆకాశం తారుతో స్నానం చేసినట్లు అతి నల్లగా వుంది. ముఖం మీద ఠప్ మని పడడంతో వులిక్కిపడ్డాను. సైకిల్ సీటు కమ్మీలను పట్టుకున్న నా చేతులు ఇంకా బిగుసుకున్నాయి. ముఖంమీద పడ్డది వానచుక్క. "ఏరా బుజ్జీ ! వాన వచ్చేట్టుంది. నిన్ను పిలుచుకురాకుండా వుంటే బావుండేదేమో!" అన్నాడు మామయ్య. ఆ మాటలతో ఇంకా భయమేసింది నాకు. అప్పుడప్పుడు చినుకులు గుండు సూదుల్ని గుచ్చుతున్నట్టు పడుతున్నాయి. దేనికో గుద్దేసినట్టు సైకిల్ ఒక్కసారి కుదుపిచ్చి ఆగింది. మామయ్య కింద కాలు పెట్టి సైకిల్ ను బ్యాలెన్స్ చేశాడు. సైకిల్ ఎందుకు ఆగిందో కూడా ఆలోచించలేకపోయాను. ఆ క్షణంలో గుడ్డివాడైపోతే ఎంతో హాయిగా వుంటుందనిపించింది. "సైకిల్ గుద్దుకుంది దేనికో కాదురా బుజ్జీ! శవానికి" అని నవ్వుతున్నాడు మామయ్య. శవానికి సైకిల్ గుద్ది, అది జోక్ గా నవ్వగలిగిన శక్తి ప్రపంచంలో మామయ్య ఒక్కడికే వుంది. అప్పటి నా పరిస్థితి మాటల్లో చెప్పలేను. కాళ్ళల్లో వణుకు ప్రారంభమైంది. నాకు తెలియకుండానే కళ్ళు అదురుతున్నాయి. సీట్ కమ్మీలను ఇంకా గట్టిగా పట్టుకున్నాను. మామయ్య వీపులో నా ముఖాన్ని దూర్చేయ్యాలనిపించింది. "ఎవరక్కడ" అని అరిచాడు మామయ్య. ఒక్కసారి నా ఒళ్ళు జర్క్ ఇచ్చింది. ఆయనకు నా ముఖం కొట్టుకుంది. అంత కటువుగా ఆయన ప్రశ్నించడం అదే మొదటిసారి. మామయ్య సైకిల్ దిగాడు. నేను మాత్రం సీటు నుంచి దిగలేదు. "రేయ్ బుజ్జీ ! దిగు" అని గదిమాడు మామయ్య. నేను కిందకు దిగి, నిక్కర్ పైకి లాక్కున్నాను. మామయ్య టార్చి వేశాడు. కిరోసిన్ దీపం వెలుగు ప్రవహిస్తున్నట్లు అది వెలిగింది. అంతలో ఓ ఆకారం మా ముందుకు రావడం కనిపించింది. నేను గట్టిగా కళ్ళు మూసుకున్నాను. "ఎవరయ్యా నువ్వూ !" మామయ్య గద్దించాడు. నోరు విప్పలేదు ఆ ఆకారం. నిక్కర్ తడిసిపోయిందేమోనని నా అనుమానం. కళ్ళు మరీ పెద్దవిచేసి చూస్తున్నాను. ఆ ఆకారం మరింత దగ్గరకొచ్చింది. ఎవరో ముసలాయన తలంతా పండిపోయింది. దాదాపు అరవై ఏళ్ళుంటాయి ఆయనకు. మామయ్య ఆయనవైపు పరిశీలించి చూసి "ఎవరయ్యా" అని శాంతంగా ప్రశ్నించాడు. |
25,781 | "అరె! ఇటెటు వెళుతున్నారూ?" అంది వేరే తోవలో వెడుతూన్న గోవిందుని చూసి?
"కాస్సేపు ఆఫీసర్సు క్లబ్బు కెళదాం."
"ఇప్పుడా? ఇప్పుడెవ రుంటారు? సాయంత్రం అయితే నలుగురూ వుంటారు ప్రెండ్సంతా."
"ఎవరూ వుండకపోతేనేం? మనం వుందాం."
"సరే " అంది నవ్వుతూ సుమతి.
కారు పోర్టికోలో ఆగింది. డోర్ తెరచి సుమతి చెయ్యి అందుకుని దింపాడు గోవిందు. కారుకి తాళంవేసి లోపలికి నడిచారు.
సాధారణంగా సాయంత్రాలు క్రిక్కిరిసి వుండే ఆక్లబ్బు అక్కడా, అక్కడా, ఇద్దరు ముగ్గురు మనుష్యులతో నిర్మానుషంగా వున్నట్టనిపించింది. ఒక మూలగావున్న టేబుల్ దగ్గిర గోవిందూ, సుమతీ కూర్చున్నారు.
"ఏం కావాలి సార్?" అడిగాడు బేరర్.
"ఏం తీసుకుంటావ్ సుమ్మీ! కాఫీ.....కూల్ డ్రింక్."
"కూల్ డ్రింక్, ఫాంటా."
"ఒక ఫాంటా.....ఒక లార్జి ఆరిస్ట్రోకాట్ విస్కీ."
గోవింద్ వైపు ఆశ్చర్యంగా చూసింది సుమతి.
"విస్కీయా!...."
"అవును"
"ఇదెప్పుడు మొదలెట్టారు?"
"ఎప్పుడో అప్పుడు మొదలెట్టాలిగా."
"ఏం అవసరమా?"
"అవును."
"ఎందుకని?"
"ఒంటరితనాన్ని పోగొట్టి తోడుగా వుండడానికి."
"ఒంటరితనం అంత కష్టంగా వుందా?" కటువుగా వుంది సుమతి గొంతు.
"అవును భరించ శక్యంకాకుండా వుంది."
"కోరుకుని, కోరుకుని వెళ్ళారే" ఈసారి ఆమె కంఠంలో హేళన ధ్వనించింది.
"దిగితేకానీ లోతు తెలీదు."
"దిగి లోతు తెలుసుకోవాలంటే మునిగిపోయే అవకాశం కూడా వుంది."
"నిజమే."
"అలాంటప్పుడు దిగాలనుకోవడం తెలివితక్కువ తనం."
"అదీ నిజమే.....కానీ....."
"కానీ ఏమిటండీ! ప్రతీది కోరి తెచ్చుకోవడం, ఆ తరవాత ఖర్మ అని బాధ పడడం. ఇదేగా మీరుచేసే ప్రతీది." సుమతి గొంతు కోపంతో జీరబోయింది. ఈ లోపల బేరర్ రెండు గ్లాసులూ పట్టు కొచ్చాడు. సోడాసీసాలు ప్రక్కన పెట్టాడు సోడాగ్లాసులూ పోస్తూ "ఊఁ తీసుకో" అన్నాడు సుమతి చేతికి ఫాంటా గ్లాసు నందిస్తూ సుమతి గ్లాసు నందుకోకుండా కూచుంది.
ఊఁ..... తీసుకో."
అంతలో ఎవరో అటుకేసీ వెడుతూ తమనే చూడండం గ్రహించిన సుమతి గోవింద్ చేతిలోని గ్లాసు నందుకుంది.
"చియర్స్" అంటూ విస్కీ సిప్ చేశాడు గోవింద్ సుమతిని చూసి, చిన్నగా నవ్వుతూ.
సుమతికి ఒళ్ళు మండుతోంది మౌనంగా కూల్ డ్రింక్ తాగుతూ కూర్చుంది.
ఒకటి, రెండు, మూడు, నాలుగు గ్లాసులయింది. గడియారం రెండుకొట్టింది. గోవింద్ కదలడంలేదు.
"పోదాం," అన్నప్పుడల్లా "ఒక్కఅరగంట" అంటూ ఆపుతున్నాడు. "చింటూ ఏడుస్తున్నాడేమో అంటే," "అమ్మవుంది ఆయమ్మవుంది. ఏం ఫరావాలేదులే, అంటున్నాడు. అతను అంత ఆనందంగా తాగే వైనం చూస్తూవుంటే సుమతికి అతనిలోని మార్పుకి ఆశ్చర్యం, కోపం కూడా కలుగుతున్నాయి. లేచి వెళ్ళిపోదామా అంటే డ్రైవరులేడు. పైగా అందరూ వున్నారు. సభ్యత కాదని ఊరుకుంది.
మరో గ్లాసు పుచ్చుకున్నాక "పద మైడియర్" అంటూ లేచాడు గోవింద్. అతని కళ్ళు ఎఱ్ఱగా వున్నాయి. జేబులోంచి సిగరెట్టు పాకెట్టుతీసి అంటించి, కారువైపు నడిచాడు సుమతి భుజాలపై చేతులు వేసి పట్టుకుని. ఆ క్షణంలో సుమతికి తన భుజంమీంచి అతని చేతులు తీసేసి దూరంగా పోవాలనిపించింది. కానీ అతను తూలిపోకుండా ఆసరాకోసం అలా పట్టుకున్నాడేమోనన్న ఆలోచన కలిగేసరికి కిక్కురుమనకుండా వెంటనడిచింది. మెల్లగా కారుడోరు తెరిచి 'స్టార్ట్' చేశాడు గోవింద్.
"ఈ వేషంలో ఇంటికెళితే అత్తయ్యా. మామయ్యా. ఏమనుకుంటారు?" కోపంతో అడిగింది సుమతి.
"ఏమనుకుంటారు? ఏమిటా చచ్చుప్రశ్న? అంతమాత్రం తెలీదూ? తాగాననుకుంటారు." పెద్దగా నవ్వుతూ సమాధానం చెప్పాడు గోవింద్. ఇప్పుడతనితో ఏం మాట్లాడినా లాభం లేదని ఊరుకుంది సుమతి.
ఇంట్లో అందరూ భోజనాలకెదురు చూస్తూ కూర్చున్నారు. విశాఖ క్లబ్బులో పేకాట పూర్తిచేసుకుని, నరసింహారావుగారు కూడా వచ్చేశారు. గబగబా బట్టలు మార్చుకువచ్చి భోజనానికి కూర్చున్నాడు గోవింద్.
సుమతి కసలు భోంచెయ్యాలని లేదు. ఏదో అల్లరిపడడం ఇష్టంలేక వచ్చి కూర్చుంది.
'ఇద్దరి మధ్యా ఏమైనా ఘర్షణ జరిగిందేమో' ననుకుని ఆమాటే మెల్లగా సుమతి నడిగింది కామాక్షమ్మగారు.
"అబ్బే ఏంలేదు" అంది మనసులోని బాధని పైకి కనబడనీయకుండా సుమతి.
నరసింహారావుగారు మాత్రం గోవింద్ కేసి తదేకంగా చూడటం సుమతి చూసింది.
అప్పుడే మజ్జిగలో కొచ్చిన కొడుకుని చూసి "అదేం భోజనంరా, ఏమీ ముట్టనే లేదు. వేసినవన్నీ వేసినట్టే వున్నాయ్" అంది కామాక్షమ్మ.
"ఆకలిగా లేదమ్మా క్లబ్బులో ఏవోతిన్నాను."
"తిన్నావా? తాగావా?" వ్యగ్యంగా, కోపంగా వుంది నరసింహరావుగారి గొంతు.
"ఐ....హాడ్....ప్యూ.....డింక్స్ .....డాడీ!"
"ఓహొ.... ఇదన్నమాట ఇప్పుడు నువ్వు కొత్తగా నేర్చుకున్నది?"
".... .... ...."
"త్రాగడం అలవాటు చేసుకోవడం సులభమే బాబూ! ఆ అలవాటుని మానుకోవడమే కష్టం మొదట్లో స్నేహితులతో సరదాకి మొదలవుతుంది. ఆ తరువాత అలవాటై ప్రాణం తీస్తుంది."
"అంత అలవాటు కాలేదులెండి. ఏదో సరదాగా...."
"అదేబాబూ! ఆ సరదాయే ముదిరిముదిరి అలవాటవుతుంది. ఆ తరువాత ఆ అలవాటుకి మనిషి బానిపై పోతాడు.బజారున పడతాడు నీకు పుణ్యముంటుంది ఈ అలవాటు చేసుకోకురా."
"అలాగేనండి" గబగబా తినేసి లేచి చెయ్యి కడుక్కుని తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు.
అందరూ అయిందనిపించుకుని భోజనాల మీంచి లేచారు.
తను బట్టలు మార్చుకుని, చింటూకి పాలుపట్టి వచ్చి చూసే సరికి, గోవింద్ గుర్రుపెట్టి నిద్దరపోతున్నాడు.
బుఱ్ఱనిండా ఆలోచనలు గిర్రున తిరుగుతూంటే అచేతనంగా అన్యమనస్కురాలై పడుకుంది సుమతి.
సాయంత్రం అయిదు దాటింది. తెల్లవారు ఝాము నెప్పుడో ఇల్లు విడచిన సూర్యభగవానుడు మెల్ల మెల్లగా గూడు చేరుకుంటున్నాడు. సుబ్బలక్ష్మి కాలేజీనుంచి తిరిగోచ్చింది. గోవింద్ నిద్రలేచాడు.
"ఏంటి బావా? ఇప్పటివరకూ పడుకున్నావా?" గేలి చేసింది సుబ్బలక్ష్మి.
"మరేం చెయ్యమంటావ్ ? పనిలేకపోతే నిద్దరోస్తుంది."
"బావా....సినిమాకి తీసికెళ్ళవూ?"
"ఓకే....మీ అక్కయ్య నడుగు" అన్నాడు కాఫీ సిప్ చేస్తూ.
"ఇవ్వాళంతా తిరగడమే అయింది. ఇంకోరోజు వెళదాం లెండి" అంది సుమతి.
"అక్క ఎప్పుడూ ఇంతే బావా! చింటూ లేకపోతే లైబ్రరీ .....ఈ రెండూ తప్ప ఇంకేం అక్కర్లేదు. అందుకే నేను సినిమాలకి నా ఫ్రెండ్స్ తో పోతాను అప్పుడప్పుడు మామయ్యని లాక్కెళతాను."
"మీ అక్కయ్య పద్నాలుగో శతాబ్దంలో పుట్టవలసింది పొరపాటున అప్పుడు మిస్సయి ఇప్పుడు పుట్టేసింది."
ఇద్దరూ పకపకా నవ్వేశారు.
లోపల సుమతి కొంచెం చివుక్కుమన్నా పైకి తనూ నవ్వేసింది.
"ఏ సినిమా కెళ్ళాలో అదంతా అనుకోవడం అయిపోయింది. అందుకే సుమ్మీ! రెడీ అవు" అని గోవింద్ అన్నప్పుడు"సరే" నని తయారయింది.
అసలే గోవిందు అతి ఉత్సాహవంతుడు, దుడుకు స్వభావం కలవాడూనూ. సుబ్బలక్ష్మి ప్రేరేపణలో మారిపోతాడేమో నన్న భయంలేకపోలేదు సుమతికి. నిన్న మొన్నటి వరకూ పల్లెటూళ్ళో, చదువూ సంధ్యా లేకుండా, వంటినిండా సరైన బట్టలు లేకుండా, ఏదో తిని తల్లిచాటున, అన్న వదినల అదుపాజ్ఞలలో పడుండే సుబ్బలక్ష్మి ఈ రోజున అధునాతనంగా మాట్లాడుతూ ప్రవర్తిస్తూ తననే పనికి దానికింద జమకట్టి మాట్లాడ్డం ఆశ్చర్యాన్నీ, అసహ్యాన్నీ కూడా కలిగించింది సుమతికి. కానీ ఏం జేస్తుంది? ఈ మాటంటే గోవిందుకూడా మామగారిలాగే తను అసూయ పడుతున్నాననుకుంటే. అందుకని నోరుమూసుకు నూరుకుంది. నరసింహారావుగారు పేకాట కెళ్ళిపోయారు. కామాక్షమ్మ రానంది. సుమతి, సుబ్బలక్ష్మి, గోవిందూ ముగ్గురూ బయలుదేరారు. సినిమా జరుగుతూన్నంత సేపూ ఒకటే కామెంట్రీ సుబ్బలక్ష్మి. సరదా అయిన సీనోస్తే పక పకా నవ్వడం, ఏడుపు సీనోస్తే తెగ జాలి వొలకబోయ్యడం, మధ్యమధ్య నటీనటులని విమర్శించడం, అసలు సినిమాకన్నా సుబ్బలక్ష్మిగోల ఎక్కువయిపోయింది సుమతికి. ప్రతివారూ సుబ్బలక్ష్మి కేసి తిరిగి చూస్తున్నారు. అది గమనించిన సుబ్బలక్ష్మి అంత మందినీ తను ఆకర్షిస్తున్నా ననుకుంటోందే తప్ప, వారు ఎలా ఎగ తాళి చేస్తున్నారో గమనించడం లేదు. బహుశః రకరకాల మనుష్యులతో తిరగడం అలవాటవాడం వల్లనేమో గోవింద్ ఇవేవీ పట్టించుకుంటూన్నట్టు లేదు. సుమతికి మాత్రం ఒంటినిండా గొంగళి పురుగులు పాకుతూన్నట్టుంది ఎలాగో సినిమా చూసి ఇంటికొచ్చారు.
* * * |
25,782 |
కానీ అమెరికన్లు మాత్రం ఇండియాలో రష్యాకి ఉన్నంతమంది గూఢచారులు ఇంకేదేశానికి లేరంటారు. రష్యా తన గూఢచారులనీ, ఉద్యోగులనీ, చివరికి పైలట్ లనీ కూడా తన రాయబార కార్యాలయపు సిబ్బందిగా చూపిస్తుంది రికార్డులలో. రాయబార కార్యాలయంలో పనిచేసే కార్లకి డిప్లమాటిక్ నెంబర్ ప్లేట్లు ఇస్తారు.75-CD-302 అనే నెంబరు ప్లేటుగల కారుకూడా ఉంది సోవియెట్ రాయబార కార్యాలయానికి. అంటే మూడు వందలు ఇద్దరు సిబ్బంది (బాధ్యతగల పదవుల్లో) అక్కడ వున్నారన్న మాట. అదీగాక రష్యన్లు డూప్లికేట్ నెంబర్ ప్లేట్లు కూడా వాడతారన్న వదంతి వుంది. తమ దగ్గర నిజంగా ఎంతమంది పనిచేస్తున్నారో బయటి వాళ్ళకి తెలియకుండా నన్నమాట. "వీళ్ళలో చాలామంది గూఢచారులంటుంది అమెరికా." అని ఆగాడు ప్రతాప్. "లెక్చరు ఇస్తున్నట్లు చెప్పేస్తుంటే వినడానికి నీకు బోరుగా లేదు కదా?" అన్నాడు వినీలతో. "నిజానికి ఇది లెక్చరే: బోరుగా వున్నా వినక తప్పదు. లేకపోతే గూఢచారుల గురించిన నిజమైన సంగతులు నీకు చాలా తెలియకుండా పోతాయి" "అదేమీలేదు చెప్పండి" అంది వినీల శ్రద్ధగా. "రష్యన్లు మన భాషలను నేర్చుకోవడం కోసం చాలా కృషి చేస్తారు. అందువల్ల ప్రజలేమనుకుంటున్నారన్నది బాగా గ్రహించవచ్చు. చాలామంది రష్యన్ గూఢచారులు హిందీ, బెంగాలీ ఉర్దూలాంటి భాషలు ధారాళంగా మాట్లాడతారు అమెరికన్స్ కి ఈ ప్రావీణ్యం లేదు. ఇకపోతే బ్రిటిష్ గూఢచారులు. జేమ్స్ బాండ్ బ్రిటిష్ గూఢచారే. పుస్తకాల్లోనూ, సినిమాల్లోనూ అతను ఎదురులేని మనిషి; కానీ నిజజీవితంలో బ్రిటిష్ ఏజెంట్ కి డబ్బులు అంత ధారాళంగా అందుబాటులో వుండవు. అమెరికన్ ఏజెంట్ డబ్బులు ఇచ్చినా ఇవ్వకపోయినా, కనీసం తమ దేశంలో వుండడానికి గ్రీన్ కార్డు ఇప్పిస్తానంటే ఎగిరిగంతేసి రహస్యాలు చెప్పేస్తున్నా వాళ్ళు చాలా మంది వున్నారు. బ్రిటన్ ఎక్కువగా ఆమెచ్యూర్ పాట్రియాట్స్ మీద ఆధారపడి ఇండియాకి సంబంధించిన రహస్యాలు సేకరిస్తుంది. ఇంకా చైనా గూఢచారుల గురించి చెప్పాలంటే - వీళ్ళకి వున్న కష్టాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు. వాళ్ళకి ఇండియాలో భాషలు అంతగారావు. వాళ్ళను ఇట్టే గుర్తు పట్టెయ్యవచ్చు. కాబట్టి వాళ్ళు ఇండియాలో యధేచ్చగా తిరగలేరు. వాళ్ళది కూడా మనలాగే బీదదేశం. వాళ్ళ దేశానికి వెళ్ళడానికి వీలు కల్పిస్తానంటే ఎవడూ వెళ్ళడు. వాళ్ళకి స్నేహితులు తక్కువ. వాళ్లు ఇండియాకి వస్తున్నప్పుడు తక్కిన దేశస్తులలాగా భార్యాబిడ్డలని వెంట తీసుకురావడానికి వాళ్ళ ప్రభుత్వం ఒప్పుకోదు. వాళ్ళకి ఇండియా అంటే ద్వేషం. అందుకని ఇక్కడ ఏడుస్తూ, సంతోషం లేకుండా రోజులు గడుపుతూ వుంటారు. కానీ ఒక విధంగా ఇదే వాళ్ళకు ఒక వరం అయ్యింది వాళ్ళు తక్కిన వాళ్ళలాగా పార్టీలు చేసుకుంటూ, కులాసాగా కాలం గడపడానికి వీల్లేకపోవడం వల్ల పొద్దస్తమానం తెగ చదువుతూ వుంటారు చైనాగూఢచారులు. అందుకని వాళ్ళు ఇండియన్ వ్యవహారాలమీద అధారిటీ గూఢచారిగా పనిచేస్తున్న ఒక చైనా అమ్మాయికి హర్యానా అసెంబ్లీలో ఏ సంవత్సరం ఏ పార్టీకి ఎన్ని సీట్టొచ్చాయో, ఆంధ్రప్రదేశ్ లో అవనిగడ్డలో మునిసిపల్ కౌన్సిలర్ లు ఎవరో కూడా కంఠతా వచ్చు. చైనా వాళ్ళలో వున్న చాలా లోపాలను, ఇలా కష్టపడి చదివే గుణం కప్పేస్తుంది. ఫ్రెంచి, ఇటాలియన్ గూఢచారులకి మన మిలటరీ శక్తి సామర్థ్యాల గురించిన కమర్షియల్ ఇంటలిజెన్స్ ఎక్కువగా కావాలి. ఢిల్లీలో పట్టుకున్న గూఢచారి కేసులన్నీ తిరగేసి చూస్తే కమర్షియల్ ఇంటలిజెన్స్ కోసం జరుగుతున్న ఎస్పియనేజ్ ఎక్కువని తేలుతుంది. కానీ మన సెక్యూరిటీ సర్వీసుల వాళ్ళు, ఇలాంటి గూఢచారుల మీద కూడా మిలటరీ వ్యవహారాలకు సంబంధించిన కేసులు రుద్ది సెన్సేషనల్ గా చేసి మాగ్జిమమ్ పబ్లిసిటీ సంపాదిద్దామని చూస్తారు. ఆస్ట్రేలియన్స్ ఫ్రెండ్లీ పీపుల్ తక్కిన దేశస్తులతో మాట్లాడటానికి భయపడే జనం కూడా, ఆస్ట్రేలియన్స్ చిరునవ్వులకి లొంగిపోయి, సమాచారం అందించిన సంఘటనలు కోకొల్లలు. నెదర్ లాండ్స్ మొదలయిన స్కాండనేవియన్ దేశాలకు కావలసిన సమాచారమల్లా, వాళ్ళ మన దేశంలోని పిల్లలకు ఇచ్చిన పాల పొడిలాంటివి చేరవలసిన వాళ్ళకు చేరుతున్నాయా? లేక రాజకీయ పందికొక్కులు మధ్యలో మింగేస్తున్నాయా అని మాత్రమే. ఈ దేశాలకు మన మిలటరీ కమర్షియల్ సమచారంమీద ఆసక్తి లేదు వాళ్ళెప్పుడూ గూఢచారి చర్యలు చెయ్యరు. చివరగా చెబుతున్నా కూడా, మనకి సంబంధించినంత వరకూ అందరికన్నా ముఖ్యమైన వాళ్ళు పాకిస్తానీలు. మనదేశాన్ని గురించిన సమాచారం సేకరించడం వాళ్ళకు కేవలం ఒక అవసరం మాత్రమే కాదు. అది వాళ్ళకి జీవస్మరణ సమస్య: మన దేశపు నావికాదళానికి చెందిన నౌక ఐ ఎస్ యస్ గోదావరి. ఎలాంటి కండీషన్ లో వున్నదీ అన్న విషయం వేరే దేశాలకు కేవలం కుతూహలం కలిగించవచ్చు. కానీ అది పాకిస్తాన్ కి ప్రాణాలతో సమానమైన సమాచారం: మనలాగే పాకిస్తాన్ కూడా పేదదేశం. మనమీద గూఢచారిచర్యలు జరపడానికి వాళ్ళు కడుపుమాడ్చుకుని కూడబెట్టాలి డబ్బు. పాకిస్తానీలకి మనదేశంలో ఇంకెవ్వరికీ లేని ప్రమాదం వుంది. అదేమిటంటే వయొలెన్స్. వాళ్ళు అచ్చం మనలాగే వుంటారు కాబట్టి, అనుమానమొస్తే ముందు చితక బొడిచేసి తర్వాత పొరబాటయిపోయిందనీ, ఇండియన్ అనుకుని భ్రమ పడ్డామనీ బుకాయించవచ్చు. |
25,783 |
వాణి ఇక చదవలేక ఉత్తరాన్ని పడేసి మళ్ళీనవ్వసాగింది. అతడు దగ్గిరకివెళ్ళి కోపంగా "ఎందుకు నవ్వుతున్నావు?" అని అరిచాడు. ఆమె నవ్వాపి, "బొంబాయిలో యిరవైమంది స్మగ్లర్లని అరెస్టు చేయగానే బంగారం ధర ఎంత పెరిగింది?" అనడిగింది. అతడికి ఆమె అ ప్రశ్న ఎందుకు అడిగిందో అర్థం కాలేదు. "పన్నెండు శాతం" అన్నాడు. "అండర్ వరల్డు ద్వారా అరేబియా దేశాల్నుంచి గత సంవత్సరం మనకి స్మగుల్ అయిన ఎలక్ట్రానిక్ పరికరాల విలువ ఎంత?" "దాదాపు పన్నెండు కోట్లు". వాణి నవ్వి "ఇన్ని విషయాలు తెలిసినవాడివి, ప్రేమగురించి ఉత్తరం వ్రాయటమే తెలీదేమిటి నీకు!" అంది. అతడు బిక్కమొహం వేసి, "బావోలేదా" అన్నాడు. అంతలో ఏదో స్ఫురించినట్టు అతడే, "అన్నట్టు సింహం మొదటిసారి తన ప్రేమ గురించి ఎలా చెప్పాడు నీకు?" అనడిగాడు. అది సిగ్గో మరేదైనా భావమో తెలీదు కానీ, ఆమె తల వంచుకుని, "ఇప్పుడవన్నీ ఎందుకులే" అంటూ అతడి వుత్తరాన్ని తిరిగి చదవసాగింది. "అన్నట్టు మీకు వంటొచ్చా?... మీరు నా గురించి ఏమైనా తెలుసుకోదల్చుకుంటే వాణిని అడగండి. అన్నీ చెపుతుంది. అన్నట్టు మరో విషయం చెప్పటం మర్చిపోయాను. యింకో వారం రోజుల్లో మా అమ్మెవరో నాకు తెలుస్తుంది. తనెక్కడున్నా సరే తెచ్చేస్తాను. మీరూ నేనూ కలిసి మనం అయితే, దానికి మరో యిద్దరు మనవాళ్ళు కలిస్తే, అమ్మతో కలిసి అయిదుగురం! చూశారా. ఇంత మంచి భవిష్యత్తు కోసమైనా మీరు నన్ను ప్రేమించాలి. అమ్మ కూడా చాలా మంచిది.... 'నీకు తెలియని అమ్మ గురించి చాలా మంచిదని నీకెలా తెలుసు' అని అడక్కండి. అమ్మలంతా మంచివాళ్ళే అయివుంటారు. అవునా! నా కాంట్రాక్టు కూడా అయిపోవచ్చింది! మనం అప్పుడు ఈ ప్రపంచం నుంచి దూరంగా వెళ్ళిపోవచ్చు. అన్నట్టు ఈ ప్రపంచం గురించి మీకు తెలీదు కదూ! మా యీ మాఫియా గురించి.... ప్రపంచంలో మనిషి ఖరీదు ఒక చిన్న బుల్లెట్టు. నా కాంట్రాక్టు అయిపోయాక మనం కట్టుకునే చిన్న యిల్లు ఆ బుల్లెట్లకి దూరంగా వుంటుందని హామీ ఇస్తున్నాను. వుంటాను. నమస్తే. పి.యస్. మీకు ఒక వేళ ఈ ప్రేమ యిష్టం లేకపోతే వెంటనే చెప్పకండి. ఒక వారం రోజులు ఆగండి. అప్పుడు నేను బాధపడితే ఓదార్చటానికి అమ్మ వుంటుంది". ఆమె చదవటం పూర్తిచేయగానే అతడు ఆత్రంగా "ఎలా వుంది? బావోలేదా?" అని ప్రశ్నల వర్షం కురిపించాడు. ఆమె నెమ్మదిగా కళ్ళెత్తింది. అవి తడిగా ఉన్నాయి. కదిలిపోయిన కంఠంతో ఆమె అంది. "ఈ లేఖ తాలూకు అందం గురించి కాదు. నిజాయితీ గురించి మాట్లాడతాను. నువ్వు అడిగావు జ్ఞాపకం వుందా? సింహం, తన ప్రేమ గురించి మొదటిసారి ఎలా చెప్పాడు అని. ఎవరు ప్రేమ గురించి చెప్పవలసి వచ్చినా, అవతలి వాళ్ళని పొగడటం, అవతలి వారి నుంచి దూరంగా వుండటం వల్ల తను పడే బాధ- వీటిని వర్ణిస్తారు తప్ప ఇంత సిన్సియర్ గా, ప్రాక్టికల్ గా, భవిష్యత్తు గురించి ఆలోచించరు. ప్రేమలో ఇంత ప్రాక్టికాలిటీ వుందని ఇప్పుడే మొదటిసారి నాకు తెలిసింది. మన బలహీనతలూ, మన కోపతాపాలూ, సెక్స్ పట్ల మన అల్టిమేట్ కోరికలూ అన్నీ నొక్కి పట్టి కేవలం మన మంచితనాన్నీ, నెమ్మదిగుణాన్నీ ప్రకటించడమే ప్రేమ అనుకునేదాన్ని. వెళ్ళు! గో ఎహెడ్! తీసుకెళ్ళి ఈ ఉత్తరాన్ని ఆమె కివ్వు. సుమతి తప్పక వప్పుకుంటుందని నా ఉద్దేశ్యం. ఒకవేళ ఆమె ఈ ఉత్తరంలోని నిజాయితీని అర్థం చేసుకోకపోతే, నేను ముందు నవ్వినట్టు నవ్వేస్తే అలాటి అమ్మాయిని వదిలేయటం మంచిది. సుమతి అంత తెలివి తక్కువగా నీ ప్రేమని నిరాకరిస్తుందని నేననుకోను. వెళ్ళు". * * * ఆ సాయంత్రం అతడా ఉత్తరాన్ని పట్టుకుని సుమతి వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళాడు. అతడి గుండె వేగంగా కొట్టుకోసాగింది. మొదటిసారి పిస్టల్ పట్టుకున్నప్పుడు కూడా అతడు అంత టెన్షన్ అనుభవించలేదు. సుమతికిదేం తెలీదు. మామూలుగా లోపలికి ఆహ్వానించింది. కేదారేశ్వరి కూడా వుంది. "ఏం బాబూ! ఎంతవరకూ వచ్చినాయ్ నీ ఎలక్షన్ పనులు" అని అడిగింది. "బాగానే సాగుతున్నాయండీ" అన్నాడు. సుమతి నవ్వుతూ, "చిన్న అసెంబ్లీ ఎలక్షన్ లోనే అభ్యర్థులు నియోజక వర్గం అంతా తిరుగుతారుకదా? మీ వాడు దేశానికే నిలబడి, అసలీ పల్లె కదలటం లేదేమిటి? ఎలక్షన్లు ఇంకెన్నో రోజులు కూడా లేవు. ఇలా అయితే అసలు డిపాజిట్టన్నా దక్కుతుందా?" అని అడిగింది. అతడు కూడా నవ్వుతూ, "మా అభ్యర్థి వెళ్ళనవసరం లేదు. జనమే ఇతడి దగ్గిరకు వస్తారు. మీరే చూస్తారుకదా" అన్నాడు. ఈ లోపులో ఏదో పనిమీద కేదారేశ్వరి లోపలికి వెళ్లింది. వేళ్ళు వణకటం స్పష్టంగా తెలుస్తూంది. "నేను..." అన్నాడు. మళ్ళీ ఆగి "నేనూ" అన్నాడు. ఆమె అతడివైపు చూసింది. అతడి పెదవులు సహకరించలేదు. ఉత్తరం ఇచ్చేసి మౌనంగా వూరుకోవటమే మార్గమనుకున్నాడు. వేళ్ళు కదులుతున్నాయి తప్ప జేబు దగ్గిరకి వెళ్ళటంలేదు. అసలు తను తనేనా అన్న అనుమానం కలిగింది. రౌండ్ టేబిల్ కాన్ఫరెన్సులూ, కారురేసులూ గుర్తుకొచ్చాయి. 'ఇలా అయితే లాభం లేదు అవమానం' అనుకున్నాడు. చివరికి ఎలా అయితేనేం జేబులోంచి కాగితాన్ని బయటకు తీయగలిగాడు. అంతలో బయట ఎవరో పిలిచిన చప్పుడయింది. ఆమె బయటకు తొంగిచూసి విప్పారిన మొహంతో "రా శేఖరం రా" అని, అతడివైపు తిరిగి "నాకు వరసకి తమ్ముడవుతాడు. పక్కన పట్నంలో వుంటాడు. అప్పుడప్పుడూ ఇలా వచ్చి చూసి పోతూ వుంటాడు" అంది. ఈ లోపులో ఆ కుర్రవాడు లోపలికి వచ్చాడు. ఆ కుర్రవాడిని చూడగానే ఎక్కడో చూసినట్టు అనిపించింది. ఆమె అతడిని పరిచయం చేస్తూ, "శేఖరమని, యూనివర్శిటీలో రిసెర్చి చేస్తున్నాడు" అంది. అప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది అతడికి. ఈ కుర్రవాడు వ్రాసిన పి.హెచ్.డి. రిసెర్చి పేపర్లనే తను తీసుకుని డాక్టరేట్ పొందింది. అతడు చెయ్యిసాచి ముందుకు వచ్చాడు. అప్పటివరకూ గోడదగ్గరున్నవాడు చీకట్లోంచి బయటకు రావటంతో, గుమ్మం తాలూకు వెలుతురు అతడి మొహం మీద పడింది. |
25,784 |
శవాలు కాలగా వస్తున్న కమురు కంపు.... ఆకాశానికి లేస్తున్న పొగ సుడులు తిరుగుతూ భేతాళుడే ఆ ప్రదేశాన్ని ఆవహించాడా అనిపిస్తోంది.
అదే సమయంలో ఆరడుగుల పైనున్న ఆకారం అక్కడికి చేరుకుంది. చితులు కాలగా వెలుగు నిండిన ఆ ప్రదేశం అతన్ని చూసి జడిసినట్లు ఒక్కక్షణం కంపించింది.
దెయ్యాలు ఏడుస్తున్నట్లు గాలిలోంచి స్... స్స్... స్స్... స్స్ మనే గోల. సమాధుల వెనగ్గా నక్కి నక్కి చూస్తోంది నక్క.
అతడు చితుల వెలుగులో అక్కడి నేలని వెదుకుతూ అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ నెమ్మదిగా నడుస్తున్నాడు.
గాలిలో ప్రారంభమయిన కలకలం.
"కృత్యేర్ధీ విహ్వాదే కృత్యేర్ధీ విహ్వాదే' అంటూ గట్టిగా అరిచాడు. మరుక్షణం కలకాలం ఆగిపోయింది. అతడు వెదుకుతూనే వున్నాడు.
'టప్'మని చినుకుపడింది. అతడు తలెత్తి ఆకాశం కేసి చూశాడు. నల్లని మేఘాలు! గుంపులు గుంపులుగా, మళ్ళీ వెదుకులాట మొదలుపెట్టాడు.
'టప్' మరింత పెద్దగా పడింది చినుకు. ఎవరో గురిచూసి కొట్టిన రాయిలా.
గాలి మళ్ళీ ఉధృతం కాసాగింది. దక్షిణంవైపు నుంచి క్షణక్షణానికీ పెరుగుతున్న రోదన... గుండెలవిసిపోయి ప్రాణాన్ని కడగట్టిం చేసేంత భీతావహంగా!
అతడి కళ్ళు శోధిస్తూనే వున్నాయ్...
మరికొంచెం ముందుకు నడిచిన తర్వాత కావలసింది దొరికినట్టు ముందుకు వంగేడతను. మళ్ళీ పెద్దగా చినుకుపడింది. అదే సమయంలో అతను నేలని పెళ్ళగించసాగాడు!
అప్పుడు సమయం అర్ధరాత్రి పన్నెండయింది.
* * * * *
మహదేవ్ పరిస్థితి పూర్తిగా క్షీణించిపోయింది. ఎముకల గూడులా అయిపోయింది అతని శరీరం. రబ్బర్ మాస్క్ ద్వారా ఆక్సిజన్ కృత్రిమంగా అందుకుంటూ మృత్యువుతో పోరాడుతున్నాడు.
డాక్టర్ బ్లడ్ రిపోర్ట్ పరీక్షగా చోసోతున్నాడు. రోగం ఇదమిద్దంగా తేలటం లేదు. బ్లడ్ లో హిమోగ్లోబిన్ మాత్రం డెసిలీటర్ కు నాలుగు గ్రాములకి తగ్గిపోయింది. అతను గబగబా 'ఎరిత్రో పాయటిన్' ఇంజక్షన్ అతనికిచ్చాడు. ఎరిత్రోపాయటిన్ కి రక్తంలోని ఎర్రరక్తకణాలని పెంచే గుణముంటుంది.
కానీ చాలా నెమ్మదిగా జరుగుతుంది కార్యక్రమం. దానికి వారం పట్టచ్చు. రెండు వారాలు పట్టొచ్చు. అన్తఃవరకూ పేషెంట్ బ్రతికి వుంటాడా లేదా అన్నదే ఇప్పుడు సమస్య.
డాక్టర్ కి బుర్ర చించుకున్నా మహదేవ్ జబ్బేమిటో అర్ధం కావటం లేదు. మెల్లగా నడిచి ఒక్కక్షణం అతని వంక చూశాడు. రక్తం బాగా తగ్గిపోయినట్టు తెల్లని పిండిబొమ్మలా కనిపిస్తున్నాడతను.
మౌనంగా డాక్టర్ బయటికి నడిచాడు.
అక్కడ వరండాలో అభిరాం, తిరుపతి, మనస్విని కనిపించాడు అతనికి. ఎవరూ ఏమీ అడగలేదు అతన్ని గిల్టీగా ఫీలయి అతనే అన్నాడు.
"ఏం ఫర్వాలేదు క్రమంగా తగ్గిపోతుంది" తన మాటలు తనకే కొత్తగా, వింతగా విన్పించాయి. కంఠం వణికినట్టు కూడా అన్పించింది. వేగంగా నడుస్తూ ముందుకు సాగిపోయాడు.
* * * * *
తిరుపతి దీర్ఘంగా ఆలోచిస్తున్నాడు. వరప్రసాదం ఏమయిపోయాడు. అప్పటిదాకా అందరితో కలసివున్న మనిషి ఆఖరి క్షణంలో ఎందుకు చెప్పాచెయ్యకుండా నిష్క్రమించాడు?
మహదేవ్ శరీరం శిధిలమైపోయింది. మహా అయితే ఇంకో ఇరవై నాలుగుగంటలే అతనికీ భూమ్మీద మిగిలి వుంది ఆయుష్షు. తర్వాత అతని ప్రాణం అనంత విశ్వం వైపు దూసుకుపోతుంది.
తను అనవసరంగా ఆగిపోయాడేమో! వీళ్ళ బాధలని చూస్తూ నవ్వే మరిచిపోయాడు. లోకంలో ఎవరికైనా యిన్ని బాధలుంటాయా?
ఉంటాయి. ఉన్నాయి.... తన ఎదురుగా కనిపిస్తున్న దృష్టాంతాలే అందుకు నిదర్శనం. క్షణక్షణం బొమ్మలా శిధిలమవుతూ తన వాళ్ళని దుఃఖంలోకి నెట్టేస్తున్న మహదేవ్ పడుతున్నది శారీరకమైన బాధయితే.... అభిరాం, మనస్వినిలు పడుతుంది మానసికమైనది...
అతి చిన్న వయస్సుల్లో వాళ్ళకి రావలసిన బాధలు కావివి. ఎంతో జీవితాన్ని చూసేసిన వారికి....వారు కూడా చూడలేరు. వారు కూడా తట్టుకోలేరు.....ఇంతటి భయానకమైన సత్యాల్ని. అసలు మానవ మాత్రులెవరూ సహించలేని బాధలివి.
నిరాటంకంగా సాగే అతని ఆలోచనలని చెదరగొడుతూ హాస్పటల్ గడియారం ఠంగు ఠంగుమంటూ పన్నెండుసార్లు మోగింది.
డాక్టర్ హడావుడిగా నడిచాడు చీఫ్ గదిలోకి.
"రండి డాక్టర్!" అతన్ని చూడగానే సాదరంగా ఆహ్వానించాడు చీఫ్.
"ఇంత సడన్ గా పిలిచారు" అర్ధంకాక పోవటంతో సందిగ్ధంగా అడిగాడు డాక్టర్.
"మహదేవ్ జబ్బేమిటో డయాగ్నైజ్ చేశారా?"
ఆ మాటలు విని ఏం చెప్పలేక మౌనంగా తల దించుకున్నాడు డాక్టర్.
"బాధపడకండి డాక్టర్" అన్నాడు చీఫ్.
మౌనంగా తలూపాడతను.
"మీకు చిన్న... చిన్నేమిటి పెద్దదే....మీకో పెద్ద గుడ్ న్యూస్" అన్నాడు చీఫ్.
"ఏమిటి?" అడిగాడు డాక్టర్.
"మహదేవ్ శరీరంలో వున్న జబ్బేమిటో ఇట్టే చెప్పేసే పరికరం బ్రిటన్ నుంచి రేపే రాబోతుంది మనకి" అన్నాడు చీఫ్. |
25,785 |
చెంప పట్టుకుని రోషంగా చూసింది చాయ.
జనం చుట్టూమూగే పరిస్థితి రావడంతో ఆమెని అలాగే పట్టుకుని లాక్కుంటూ కారుదాకా తీసుకువచ్చాడు జయచంద్ర.
"లీవ్....మీ" చాయ గింజుకుంది.
అతను ఆమెని కార్లోకి తోసి డోర్ వేసి తిరిగివచ్చి స్టీరింగ్ ముందు కూర్చున్నాడు.
"నన్ను పోనీయ్యండి. నేను ఏమైపోతే మీకెందుకు?" చాయ అరిచింది.
"షటప్" అంటూ జయచంద్ర కారు స్టార్టు చేశాడు.
"నేను ఎవరికీ ఏమీ కాను. నాకు ఈ ప్రపంచంలో ఎవరూలేరు" చాయ ముఖాన్ని చేతులమధ్య కప్పుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ అంది.
జయచంద్ర డ్రైవ్ చేస్తూనే సిగరెట్ నోట్లో పెట్టుకుని వెలిగించుకున్నాడు.
"నేనెందుకు బ్రతకాలి? ఎవరికీ కావాలి ఈ పాడు బ్రతుకు....?" హిస్టీరిక్ గా నుదురు కొట్టుకుంటూ అంటోంది.
జయచంద్ర ఆమెవైపు చూశాడు.
ఆమె చెక్కిళ్ళమీదుగా కారుతున్న కన్నీటిబొట్లు చుబుకం క్రిందనుండి జారి ఆచ్చాదన లేని మెడకింద భాగంలో ముత్యాల వాగుగా ప్రవహిస్తున్నాయి. సన్నని లోయలాంటి ఆ వంపు అద్భుతమైన చిత్రకారుడి కుంచె వేసిన రేఖలా వుంది.
స్త్రీ రోదిస్తే కరగనిది ఏదీ లేదు రాతికట్టడాలు, రాజ్యాలే ఒక లెక్క కాలేదు. ఇంక మానవుడి గుండె ఏపాటి?
జయచంద్ర దుఃఖిస్తున్న ఆమెని ఓదార్చే ప్రయత్నం ఏమీ చేయలేదు. ఆపితే ఓ అపురూపమైన దృశ్యం చేజారిపోతుందేమో అన్నట్లుగా అలా చూస్తూనే వుండిపోయాడు.
"నన్ను చావనివ్వకుండా ఎందుకు ఆపారు?" ఆవేశంగా అడిగింది చాయ.
ఆమె ముక్కు కొస ఎర్రబడి పగడంలా మెరుస్తోంది.
జయచంద్ర కలర్ దగ్గర పట్టుకుని ఆవేశంగా "చెప్పండి....నన్ను ఏ హక్కుతో కొట్టారు? నేను నీకు ఏమౌతానని?" అంది.
జయచంద్ర కారు ఆపేశాడు. ఆమెవైపు సీరియస్ గా చూశాడు.
చాయ పట్టు నెమ్మదిగా సడలింది. కళ్ళు వాటంతటవే క్రిందకి వాలిపోయాయి.
"చచ్చి ఏం సాధిస్తావు?" శాంతంగా అడిగాడు.
"బ్రతికి మాత్రం ఏం సాధించగలుగుతున్నాను?" ఏడుస్తూనే అంది.
జయచంద్రకి కొద్దిగా నవ్వొచ్చింది.
"ఏం సాధించాలనుకుంటున్నావు?" అన్నాడు.
"మిమ్మల్ని" ఠక్కున చెప్పేసింది.
జయచంద్ర అప్రతిభుడై చూశాడు.
"ఐ వాంట్ యూ, నాకు మీరు స్వంతం కావాలి అంతే" తీవ్రంగా చెప్పింది.
జయచంద్ర తల కొద్దిగా వెనక్కి వాల్చి చిరునవ్వుతో "నువ్వింకా లోకం తెలియని పసిదానివి బజార్లో బొమ్మని చూసి మారాం చేస్తున్న అమాయకపు పిల్లలా...." అంటూ ఆమె తలమీద చెయ్యి వేశాడు.
చాయ ఒక్క విసురుతో అతని చేతిని తన తలమీద నుంచి తొలగించింది.
"ఐ హేట్ దిస్.....ఈ నీతులంటే నాకు పరమ అసహ్యం. ఐయామ్ ఎ వుమెన్. యూ ఆర్ ఎ మేన్ మనిద్దరికీ ఒకరి అవసరం ఒకరికి ఉంది. కాదంటారా?" అని అడిగింది.
'అవసరం' అన్నమాట ఆమె ప్రయోగించినందుకు అతను విస్మయంగా చూసాడు. అంతా సవ్యంగా వుండి వుంటే రెండు మూడు ఏళ్ల క్రితం వరకూ బొమ్మల పెళ్ళిళ్ళు చేస్తూ బువ్వలాటలు ఆడుకునే వయసు. అప్పుడే స్త్రీ పురుషుల అవసరాల గురించి మాట్లాడేస్తోంది. అలా మాట్లాడేయటం తప్పు కూడా కాదేమో అలా ఇది నాకు కావాలి అని అడగడం తప్పెందుకు అవుతుంది? జయచంద్ర ఆలోచనలో పడ్డాడు.
"ఇది నాకు కావాలి" అని ఆడపిల్ల నోరు తెరిచి అడగకుండానే కన్నవాళ్ళు ఏ వయసుకు తగ్గ ముచ్చట ఆ వయసుకి అమరుస్తారు. మరి చాయలాంటి వాళ్ళకి ఎవరు తీరుస్తారు? అతని మనసంతా జాలితో నిండిపోయింది. ఆ అమాయకురాల్ని గుండెల్లో పొదుముకుని ఓదార్చాలన్న కోరిక కదిలింది. ఆ కోరికలో స్వార్ధం లేదు.
"జవాబు చెప్పండి. నేను మీకు అవసరంలేదా....?" చాయ రెట్టించింది.
"ఉంది" వెంటనే అన్నాడు.
చాయ కళ్ళల్లో విజయగర్వం రెపరెపలాడింది.
"ఉండబట్టేకదా ఇలా పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి ఆపాను."
ఆమె కళ్ళల్లో మెరుపుని ఉత్సుకతగా గమనిస్తూ అన్నాడు.
ఆకర్షణ మెరుపు తీగలాంటిది. ఆ మెరుపువల్ల సుఖం తక్కువ.
చాయ కొద్దిగా అతని దగ్గరకు జరిగి అతని చేతిమీద తనచేతిని వేసి నేనంటే మీకు ఇష్టంలేదా? నిజం చెప్పండి" అంది.
"ఎందుకు లేదూ? లేకపోతే నీ కోసం ఇంత టైం ఎందుకు వేస్ట్ చేసుకుంటాను" అన్నాడు.
చాయ అతనికి ఇంకా దగ్గరగా జరిగి చెవిలో గుసగుసగా ఎందుకిలా మిమ్మల్ని మీరు కష్టపెట్టుకుంటారు. శరీరాన్ని కష్టపెట్టి ఆత్మని క్షోభ పెట్టుకోవచ్చా?" అంది.
జయచంద్ర ఆమెని అంత దగరగా భరించలేకపోయాడు. దూరంగా జరపలేకపోయాడు.
కామించడానికీ, కాదనడానికీ కూడా శక్తిలేనివాడిలా అతను వుండిపోయాడు.
వెనకనుండి కారు హారన్ బయ్యిమని మోగింది.
అతను ఉలిక్కిపడి ఆమెని దూరంగా జరిపి కారుని ముందుకు పోనిచ్చాడు.
చాయ విసుగ్గా చూసింది.
జయచంద్రకి తనని తాను కంట్రోల్ చేసుకోవడానికి ఐదు నిముషాలు పట్టింది.
చాయ ఏమీ జరగనట్టే ఏదోకూనిరాగం తీస్తోంది.
"ఊ....ఇప్పుడు చెప్పు ఈ అల్లరామతా ఏమిటి? అసలు ఆఫీసుకు ఎందుకొచ్చావు" అన్నాడు.
"ఈరోజు నా బర్త్ డే" అంది చాయ.
"ఆ" ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు.
"అదే.....నేను దొరికిన రోజట!" అదోరకంగా అంది.
జయచంద్ర మాట మార్చడానికి ఆమె భుజంమీద చెయ్యివేస్తూ "యూ సిల్లీగర్ల్....ఇప్పుడా చెప్పడం?" అన్నాడు. |
25,786 |
"మృదువుగా నవ్వింది సుధ. "మన అందంగానీ ఆరోగ్యంగానీ కాపాడుకోగలిగేది మనమే. డాక్టర్లు కాదు." రమాదేవి ముడతలు పడ్డ నడుంవైపు పెద్ద పొట్టవైపు చూస్తూ చెప్పింది సుధ" రాత్రి నిద్రపోయేముందు ఆవనూనె పొట్టకి సున్నితంగా మర్దన చేయండి. ఆహారంలో కొవ్వు పదార్దాలు తగ్గించండి. ఆవునెయ్యి, అవుపాల తేనే, మజ్జిగ, ఉలవచారు, నిమ్మరసం, పండ్లరసాలు, పచ్చికూర గాయల రసాలు, లేక ముక్కలు ఎక్కువగా తీసుకోండి. దానితో పొట్ట తగ్గడం ఒక్కటే కాదు. బాడీ మొత్తం నాజూకుగా తయారవుతుంది." "ఆ తర్వాత మిస్ సుధ అరవైలో కూడా ఇరవై లా వుండి సుఖ సంసారం, రతి సౌఖ్యం, పొందడానికి ఏమేం తినాలో చెబుతుంది" అంది కమలాదాసు సుధవైపు ఎగతాళిగా చూస్తూ. సుధ పట్టించుకున్నట్లు లేదు. "ఆయుర్వేదంలో శాశ్వత యౌవ్వనానిక్కూడా మార్గాన్ని చూపించింది కమలాదాసుగారూ..... మనల్ని నిర్దేశించేది మన తిండి" నిశ్చలంగా చెప్పుకుపోతోంది. "ఆపిల్, అరటిపళ్లు, ద్రాక్ష, ఖర్జూర, కిస్ మిస్, కరక్కాయ, ఉసిరికాయ, తాటికాయలాంటి ఫలాలు, దానిమ్మ, రావి, మునగకాయలు సైంధవ లవణం, వెల్లుల్లి, నీరుల్లి. శొంఠి. మెంతికూర, మునగపువ్వు,మునగ ఆకు, బొబ్బట్లు, బూడిదగుమ్మడి కాయ, బెల్లం, నువ్వులు, దోసకాయ, జాజికాయ, జాపత్రి, అశ్వగంధ చూర్ణం, అతి మధురం చూర్ణం, పాలతో తేనెతో తీసుకోవాలి." "హమ్మయ్య" ఊపిరి పీల్చుకుంది కమలాదాసు. "చాలా పెద్ద లిస్టు చెప్పారు మిస్ సుధా. అసలు ఆయుర్వేదంలో మీకింత పరిజ్ఞానం ఎలా అబ్బిందో చెపుతారా, ఇదంతా పత్రికల పరిజ్ఞానమేనా?" "లేదు మేడమ్!" సుధ క్షణం ఆగి "నేను ఆయుర్వేదానికి చెందిన మెడికల్ కాలేజీలో లెక్చరర్ ని" అంది అందరికీ షాకిచ్చినట్టుగా. మంచినీళ్ళు తాగుతూ పొలమారింది రమావేదికి. కమలాదాసు మొహం తెల్లబోయింది. "అంటే రుత్వితో పోటీపడగల వ్యక్తి అన్నమాట" "పెళ్ళయి పిల్లలున్న నాకు రుత్విలాంటి యువకుడితో పోటీ పడాల్సిన అవసరం లేదు కానీ ఒకటి మాత్రం నిజం" కేజువల్ గా అంది సుధ. "రుత్వి ఎడ్యుకేషన్ దృష్ట్యా కంప్యూటర్ ఇంజనీర్ అయినా ఆయుర్వేదంలో అతడికున్న తెలివి అపారం, అమోఘం." విజూష ఉద్విగ్నంగా చూసింది. ఒక సభ్యత, సంస్కారంగల స్త్రీ రుత్విని అభినందిస్తుంటే విజూష శబ్దం మలిచిన నిశ్శబ్దమైంది. మనసు చీకటి కాగితాన్ని మోపే కాలమై గాలికి గాలమై అనంత గళమై, అవ్యక్త యుగళమై విశ్వాసపు రాపిడిలో నలిగే కర్తవ్యమై శూన్యాన్ని సైతం చూసే నేత్రమై బ్రతుకు సంగీతం వినిపించే గాత్రమై, జంత్రమై, తంత్రమై.... "మేడమ్!" ఎవరో పిలిచినట్టుంది. "మీరు మిస్ విజూష కదూ?" కారు డ్రైవర్ లా వున్నాడు. "ఎస్!" "మేడమ్ మీకి లెటరిమ్మన్నారు." అర్దం కానట్టు చూసింది "మేడమ్ అంటే?" "మిస్ సశ్య!" ఎక్కడో ఓ విస్పోటనం. లెటర్ విప్పింది విజూష ఆందోళనగా. "డియర్ విజూషా! పాపం ఫజిల్ చెప్పేసిన ఉత్సాహంతో రుత్వితో డిన్నర్ కి ప్లాన్ చేసి వచ్చావేమో కదూ! పిచ్చిపిల్ల. రుత్విని ఏదోలా నీకన్నా మొందు నా వాడ్ని చేసుకుంటాను. నీకు కాకుండా చూస్తానని చెప్పానుగా.
ఇదిగో ఇప్పుడు అదే ప్రయత్నంలో వున్నాను. మేం ఇద్దరం ఏ మూడ్ లో వున్నదీ తెలుసుకోవాలీ అంటే రా....
సశ్య. మనసుని ప్రశ్నిస్తున్న లాఠీలు మెదడుని అగ్నిజిహ్వలతో నింపుతుంటే మరో అపరిచిత గాయాన్ని భరించే శక్తి లేనట్టు వుద్విగ్నంగా పైకి లేచింది. చెయ్యెత్తి చందమామని అందుకునే చివరి క్షణంలో నేలకూలిన నిలువుగీతలా ఒంటిని అగ్ని మూసతో ముట్టిస్తున్న లక్షాగృహంలా కదిలింది. పదిహేను నిముషాలు భయంకర విరామం. కారు ప్రయాణం ముగిసిన వెంటనే గెస్ట్ హౌస్ ఆవరణలో దిగిన విజూష తడి ఇసుకలో దూరిన పాదాల్లా అడుగుల్ని బలంగా లాక్కుంటూ బడలికగా ద్వారం దాటి హాలుదాటి పడకగదిదాకా వచ్చింది. కిటికీలోంచి చూసింది. అంతే.. అదిరిపడింది. అక్కడ బెడ్ రూమ్ లో దిగువ రుత్వి, పైన సశ్య. కవోష్ణ రుధిర ధారలు ఉవ్వెత్తున ఎగిసి విజూష కళ్లని గర్బస్రావమైన పడమటి సంధ్యగా మార్చాయి.
సశ్య, రుత్వి కలిసి నిద్రపోతున్నట్టుగా లేదు..... ఎన్ని జన్మలయినా యిలాగే కలిసి బ్రతుకుదాం అని చాటిచెబుతున్నట్టుగా వుంది. ఖగోళమంత ఎత్తుగా పేర్చుకున్న ఎవరి ఆశల్నో నేలమట్టం చేసిన సమాధిలో విశ్రమించినట్టు.... "నువ్వు మా బంగారపు యాగంలో పడియాడే సమిధవ్" అని విజూషకి ఓ కొత్త సత్యం ఎరుకపరుస్తున్నట్టు... నదీ సముద్రం సమాగమించిన వేళని చూసి పరవశించడం తప్ప యింకా ఎడారిలో ముత్యాలు పండించాలని ప్రయత్నించకని హెచ్చరిస్తున్నట్టు.. రుత్వి గుండెలపై వాలి అలసటగా కళ్లు మూసుకున్న సశ్యని ఇంకా అలాగే చూస్తూ వుండటానికి మనస్కరించని విజూష ఆవేశంగా వెనక్కి మరలబోయేంతలో...... "అమ్మగారూ" అంటూ పిలిచారెవరో. |
25,787 |
2. మేము ధనువులు పట్టి గోవులను జయింతుము. ధనువులు పట్టి యుద్దమును జయింతుము. ధనువులు చేతపట్టి శూరులగు శత్రుసేనను జయింతుము. ఈ ధనుస్సు శత్రువును కోరికలు లేనివానిగా చేయును గాక.
3. ధనువునకు కట్టిన వింటినారి భర్తను కౌగలించిన భార్య అతని చెవిలో చెప్పు రహస్యము వలె చెవి యొద్ద అవ్యక్త ధ్వని చేయుచున్నది.
4. యుద్ధమునందు వింటి కొనలు ముచ్చట పెట్టు యువతి వలెను, కొడుకునకు హితము చెప్పు తల్లి వలెను ప్రవర్తించుచున్నవి. ఇవి కలిసి మెలసి శత్రువును బాధించును గాక.
5. అమ్ములను పాలించు పొది యుద్ధమునకు చేరినది. ఎక్కుపెట్టి విడిచినపుడు బాణము "చిశ్చా" అని ధ్వని చేయుచున్నది.
అమ్ముల పొది బిడ్డలు బహువిధములు. అవి ధనువున చేరి విడువ బడినప్పుడు సమస్త శత్రుసేనలను
జయించుచున్నవి.
6. సుశిక్షితుడైన సారథి రథముపై ఆసీనుడు అయినాడు. రథమును అనుకున్న చోటునకు చేర్చుటకు ఎదుట ఉన్న గుర్రములను తోలుచున్నాడు.
ఋత్విగ్యజమానులారా! గుర్రములను అదుపునందుంచు పగ్గములను కీర్తించండి. అవి సారథి మనసును అనుసరించి సాగుచున్నవి.
7. వడిగలవియు, రథమున చేర్చినవియు, శీఘ్రగమనలు అయిన అశ్వములు శత్రువులను అతిక్రమించుచున్నవి. గుర్రములు గొప్పగా సకిలించుచు శత్రువులను పీడించుచున్నవి.
8. యజమాని ఆయుధములు, కవచము ఉంచబడు శకటమునకు రథవాహనమని పేరు. దీనికి హవ్యము కలుగుచున్నది. నిత్యము సౌమనస్యము కలవారమై, సుఖప్రయాణమునకు గాను రథమును స్థాపించెదము.
9. పితరులు ఆపదలందు సాయము చేయగలవారు. శక్తి సంపన్నులు. గంభీరులు. విచిత్రసేనలవారు. బాణబాలురు. అన్యులకు అశక్యులు. వీరాధివీరులు. విస్తీర్ణులు. పరసేనలను పరిభవించువారు.
పితరులు మేము సమర్పించిన అన్నములకు సంతృప్తులు అగుదురు గాక. మాకు ఆయుష్యము కలిగింతురు గాక.
10. మా పితరులు వేదపరులు. అనుగ్రహపరులు. ద్యావాపృథ్వులు సహితము మా పితరుల వలె మా కొరకు శాంతమూర్తులు అగుదురు గాక. యజ్ఞమును వర్థిల్లచేయు పూషదేవత మమ్ము పాపముల నుండి రక్షించును గాక.
11. మా పితరుల బాణము రెక్కవలె పడిన చోటును కప్పివేయుచున్నది. దాని మొన మృగదంతము వలె పదునైనది. గోవు చర్మముచే కట్టబడినది. పితరుల ప్రేరణకలది. శత్రుసేన మీద పడుచున్నది. దానిని చూచిన వారు మొదలు గంతులు వేసి, పిదప పిరికి వారై పారిపోవుచున్నారు. అట్టి పితరుల బాణము మాకు సుఖములు ప్రసాదించును గాత.
12. బాణమా! మమ్ము ఎచ్చటను తాకకుము. మా దేహములు పాషాణము వలె దృఢమగును గాక. సోమదేవుడు మమ్ము మాన్యులను చేయును గాక. అదితి సుఖముల నొసంగును గాక.
13. అశ్వముల పార్శ్వములు పర్వతసాను సదృశములు. సారథులు వానిని బాదుచున్నారు. వీపులను కొట్టుచున్నారు. అశ్వమును ప్రేరేపించు కొరడా! నీవు దెబ్బకొట్టి అశ్వములను యుద్ధములకు ప్రేరణ కలిగించుము.
14. బాణము వేయువాడు చేతికి తొడిగిన చర్మపు తొడుగు పామును కుబుసము వలె రక్షించును. వింటినారి నుండి విడువబడిన బాణము నుండి రక్షించును. బాహువునకు కట్టబడిన తోలు తొడుగు - విద్వాంసుడు ఇతరుని రక్షించిన రీతి - సమస్త ఉపద్రవమున నుండి మమ్ము సర్వత్ర రక్షించును గాక.
15. రథమా! నీవు చెట్టునుండి పుట్టిన దానవు. మా విషయమున స్నేహము కలదానవు. వేగవతివి. భటులతో కూడిన దానవు. నీవు దృఢమగు అవయవములు కలదానవగుము. నీవు గోవులు మున్నగు వాని చర్మ రజ్జువులచే కట్టబడినావు. నీవు దృఢపడి నిన్ను అధిష్ఠించు వానికి యుద్ధమున జయము కలిగించుము.
16. యజమానీ! ఈ రథము ద్యులోక, భూలోకముల నుండి బలములను తెచ్చి అందించినది. వనస్పతుల నుండి బలములను తెచ్చి అందించినది. జలముల నుండి బలములను తెచ్చి అందించినది. ఇది చర్మములచే కట్టబడినది. ఇంద్రుని వజ్రాయుధము వలె కఠినము. ఈ రథమును పూజింపుము.
17. రథమా! నీవు ఇంద్రుని వజ్రము వంటి గట్టి దానవు. మరుత్తుల సైన్యము వంటి భటులు కలదానవు. మిత్రుని ఉదరము వలె సురక్షితమవు. వరుణుని నాభి వలె తిరస్కరింప నశక్యవు. ఈ హవిర్దానమును సేవించుచు, మా హవిస్సులను విశేషముగ స్వీకరించుము.
18. దుందుభీ! భూమిని నీ ధ్యానమున నింపుము. ద్యులోకమును నీ ద్వానమున నింపుము. భూ, ద్యులోకములన్నియును నిన్ను తెలిసి కొనునుగాక. నీవు ఇంద్రుడు, ఇతర దేవతలను భజించుచు మా శత్రువును దూరము నందే నిలిపి ఉంచుము.
19. దుందుభీ! పరసేనలను భయపెట్టుము. మాకు బలము కలిగించుము. పాపములు నశించునట్లు గర్జించుము. మమ్ము ప్రోత్సహించుము. దుష్టులను తొలగించుము. నీవు ఇంద్రుని పిడికిలి వంటి గట్టి దానవు అగుము.
20. ఇంద్రా! మా శత్రుసేనలను తరిమి కొట్టుము. మా సేనలు క్షతిలేనివై తిరిగి వచ్చునట్లు చేయుము. ఈ దుందుభి మా విజయమును చాటును గాక. మా ఆశ్వికులు స్వేచ్చగా సంచరింతురు గాక. మా రథికులు జయింతురు గాక - "అస్మాకం రథినః జయన్తు".
ఏడవ అనువాకము
1. అశ్వమా! నీవు సముద్రము నుండి పుట్టినావో, మగటిమి గల అశ్వము నుండి పుట్టినావో, నీవు పుట్టినపుడు పెట్టిన కేక గొప్పది. నీవు డేగ రెక్క వంటి, జింక కాళ్ల వంటి వేగము కలదానవు. స్తుతింపదగిన దానవు.
2. అగ్ని అశ్వమును ఇచ్చినాడు. వాయువు దీనిని రథమునకు కట్టినాడు. ఇంద్రుడు తొలుత ఈ రథమును ఎక్కినాడు. గంధర్వులు గుర్రపు పగ్గములు పట్టినారు. వసువులు సూర్యుని వలన రథమును ప్రకాశింపచేసినారు.
3. అశ్వమా! నీవు అగ్నివి. వాయువువు. ఆదిత్యుడవు. నీకు యజ్ఞమునందును, సోమము నందును ప్రాధాన్యత ఉన్నది. నీకు ద్యులోకము నందు బంధత్రయము కలదని పెద్దలు చెప్పుదురు.
4. అశ్వమా! నీకు ద్యులోకమునందు మూడు బంధములు ఉన్నట్లే జలనిధి మధ్యమున బంధత్రయము ఉన్నదని చెప్పుచున్నారు. నీది ఉత్తమ జన్మయని చెప్పుచున్నారు. అట్టి నీవు వరుణ రూపము దాల్చి బంధములను గూర్చి నాకు చెప్పుచున్నట్లు ఉన్నావు.
5. అశ్వమా! నీ వంటిని తోము ఇనుప సాధనములు ఉన్నవి. నీ గిట్టలకు కొట్టు ఇనుప నాడాలున్నవి. అవి రాతిపై నడుచుటకు ఉపకరించును. నీ ఇనుప కళ్లెము రౌతును కాపాడుచున్నది. అవి అన్నియు సిద్ధమైనవి. చూడుము.
6. అశ్వమా! నీవు రక్షించు దానవు. ఆకాశమున పరిగెత్తు దానవు. పక్షి వంటిదానవు. అట్టి నీ స్వరూపమును ఇచటనే మనసునందు తెలసికొన్నాను. ఆ విధముగ ధూళి రహిత మార్గములందు వేగముగ సాగు నీ తలను చూచినాను.
7. అశ్వమా! నీవు అన్నమును సాధించుటను నరుడు చూచినాడు. నీకు ఓషధులను, శనగలు మున్నగు వానిని ఆహారముగ ఏర్పరచినాడు. ఇప్పుడు విజయేచ్చ గల నీ ఉత్తమ రూపమును దర్శించుచున్నాను.
8. అశ్వమా! నిన్ను అనుసరించి రథము, రథమును అనుసరించి నరులు సాగుచున్నారు. నిన్ను అనుసరించియే గోవులు జీవించుచున్నవి. దాసదాసీ జనులు జీవించుచున్నారు. సేనలు నీ సాయముననే విజయము సాధించుచున్నవి. దేవతలు నీ సామర్థ్యమును గుర్తించినారు. నిన్ను హవిస్సుగా స్వీకరించినారు.
9. ఈ అశ్వపు శిరస్సు బంగారము వంటిది. దీని కాళ్లు ఇనుము వలె గట్టివి. మనో వేగము కలవి. ఇది లేని ఇంద్రుడు లేనివాడగును. సర్వదేవతలును అశ్వమును హవిస్సుగా అంగీకరించినారు. తొలిసారి ఈ అశ్వమును అధిష్ఠించిన ప్రజాపతి సహితము దీనిని భక్షణీయముగా గ్రహించినాడు.
10. అశ్వములు ఆటల నిమిత్తము వ్యాప్తములు అయినవి. వాని గళ జఘన భాగములు ఉన్నతములు. పృష్ఠము నిమ్నము. అవి శౌర్యవంతములు. వేగవంతములు. గమనశీలలు. హంసల వలె గుంపులుగా సంచరించునవి.
11. అశ్వమా! నీ తనువు వేగమునకు అనువైనది. నీ మనసు వాయు వేగము గలది. శృఞ్గాణి - శృంగార అలంకారములు విశిష్టములు. నీవు రణరంగమున పరసైన్యములను ఎదిరించి సాగుచున్నావు.
12. ఈ అశ్వము అన్నహేతువు. మనసున దేవతలను ధ్యానించు వారు దానిని వధ్య స్థానమునకు చేర్చినారు. తొలుత ఋత్విక్కులు ప్రజాపతిని ప్రార్థించినారు. తదుపరి దీని నాభిని ప్రజాపతికి సమర్పించినారు. విద్వాంసులు పృష్ఠభాగమును స్తుతించి పొందుచున్నారు.
13. ఈ అశ్వము స్వర్గమందున్న తన తల్లిదండ్రులను చూచుటకు గాను వధ్యస్థానమునకు చేరినది. అశ్వమా! నేడు నీవు దేవతలకు ప్రీతిపాత్రమవగుము. దేవతలను చేరికొనుము. హవిస్సులందించిన యజమాని కొరకు ఋత్విజులు వరణీయ ఫలములను ప్రసాదించుమని ప్రార్థించుచున్నారు. |
25,788 | 'ఎవరి ప్రాణాలు ఎవరు తీస్తారో చూస్తాను. ఎవర్ని ఎక్కడ ఎలా ఇరికించాలో యీ కరణానికి వెన్నతో పెట్టిన విద్య" అన్నాడు ఆవేశంగా. "ఛి పోరా! ఇంకా మాట్లాడతావే...." అంటూ ఛేయిర్ ఎత్తి కొట్టబోయాడు. కరణం వెంటనే అక్కడినుండి పారిపోయాడు. "చీ వెధవ ......మైండంతా ఖరాబు చేశాడు" అంటూ సీసాలో మిగిలిన బ్రాందిని గ్లాసులో పోసుకుని, నీళ్ళు కూడా కలుపుకోకుండా గబగబా త్రాగేశాడు. "సుందరం బాబూ! నా మాట విని మీరు రేపట్నుంచి నా దగ్గరకు రాకండి. మీరు ఇప్పటికే నాకెంతో యిచ్చారు. మీలాంటి కల్మషం లేని వ్యక్తుల్ని నేను ఇంకా మోసం చేయలేను. ఆ కరణంగాడు గుంటనక్క, మీ పరువు తియటానికే కంకణం కట్టుకున్నాడు. దయచేసి రేపటినుంచి మీరు రాకండి" అంటూ ప్రాధేయపడింది వరాలు. "ఏంటే ఆడికి భయపడేది....! నేను నీ దగ్గరకు రాకుండా మనుకోవాలా? నీ దగ్గరకు రాకుండా నిగ్రహించుకోగలను కానీ, ఇప్పుడు నేను ఇక్కడికి రాకపోతే, వాడిని భయపడే రాలేదనుకుంటాడు...." అన్నాడు సుందరం. "అయ్యో....అదేం కాదండి! పోనీ, నేనే అసలు ఈ ఊరు వదిలి పోతాను. సుందరం బాబూ! మీరు మాత్రం నన్ను మర్చిపోండి. నేను మంచిదాన్ని కాను బాబూ! నాకు నీలాంటివారు చాలామందితో పరిచయం వుంది" అంది వరాలు. "ఆ సంగతి నాకు తెలిదనుకుంటున్నావా? ఎందుకో నిన్ను చుసిన తర్వాత, నీ నవ్వు చూశాక నేను నీకు బానిసనయిపోయాను. ఈ విషయంలో కరణంగాడిదే విజయం! నన్ను తాగుబోతును చేశాడు. తిరుగుబోతును చేశాడు. రాస్కెల్...." అన్నాడు సుందరం.
"అందుకే ఇప్పటికి మించిపోయిందిలేదు, మీరు నన్ను మర్చిపోండి, జరిగిందేదో జరిగిపోయింది" అంది వరాలు బ్రతిమాలుతూ. "సెత్ నోర్ముయ్యవే. నాకు మందయిపోయింది. ఇప్పుడు మందు కావాలి" అన్నాడు సుందరం. "అయ్యో--ఇప్పటికే చాలా ఆలస్యమయిపోయింది బాబూ! మీరు వెళ్ళండి. తాగింది చాలు, జరిగిన గొడవ చాలు. ఇంకా అల్లరికావొద్దు ఇప్పటికే ఆలస్యమయింది. టైం ఇప్పుడు పదిగంటలు అవుతోంది" అంది వరాలు. "నేను వెళ్ళనే. ఈరాత్రికి ఇక్కడే వుంటాను. నాకు మందు కావాలి తీసుకురా. ఇదిగో నీకోసం ఏం తెచ్చానో చూడు" అంటూ జేబులో నుంచి బంగారు గొలుసు తీశాడు. "వద్దు బాబు...నాకేం వద్దు. మీ పరువు ముఖ్యం. మీరు దయచేసి వెళ్ళిపొండి నా మాట విని" అంది వరాలు. సుందరం వరాలు చెంప మీద చెళ్ళున కొట్టాడు. "రమ్మనటం నీ వంతే, పోమ్మనటం నీ వంతేనా? చంపేస్తానే.....నాకు మందు కావాలి తీసుకురా. నీ దగ్గిర వుంటుందని నాకు తెలుసు...." అన్నాడు. వరాలు నిశ్శబ్దంగా ఏడుస్తూ లోపలికి వెళ్ళి భ్రాంది సీసా తెచ్చింది. సుందరం దానిని ఆనందంగా అందుకుని, ఓపెన్ చేసి గ్లాసులో పోసుకున్నాడు.
వరాలు ఏడుస్తోంది. "ఎందుకే ఏడుస్తావు? నీలో వున్న నీతి వాడిలో లేదు. నువ్వు నిజాయితీగా ఒప్పుకున్నావు నీ తప్పుల్ని, ఈరాత్రికి ఇక్కడే వుండి వెళ్ళిపోతాలే. ఇక రేపు నీ దగ్గరకు రాను. రేపే కాదు ఇక ఎప్పటికి రాను....నువ్వు కూడా నేనిచ్చిన డబ్బుతో కొత్త జీవితాన్ని ప్రారంభించు. కావాలంటే ఇంకా యిస్తాను" అన్నాడు సుందరం. "వద్దు బాబూ వద్దు. నాకిక మీ ఆస్తులు వద్దూ....బంగారం వద్దు. మీరు నాలో మార్పు తెచ్చారు. అది వెలకట్టలేని బహుమానం! మీరిచ్చిన ఆ బహుమానం చాలు బాబు నాకు. నాకు పునర్జన్మను ప్రసాదించారు. రేపే నేను యీ ఊరు వదిలి వెళ్ళిపోతాను. నాకు ఉహా తెలిసినప్పటినుంచి తప్పుడు జీవితాన్నే గడిపాను. మా అమ్మే నన్ను యీ రొంపిలోకి దింపింది" అంది వరాలు.
"వద్దు.....నాకిక నీ గతం గూర్చి ఏమి చెప్పొద్దు. నీ భవిష్యత్ ఉన్నతంగా వుండాలి. దానికోసం ఇంకా నానుంచి ఏ సాయం కావాలన్నా చేస్తాను...." అన్నాడు సుందరం బ్రాందిని గ్లాసులో వొంపుకుంటూ. బాబుగారూ! మీరిప్పటికే చాలా తాగారు. ఇక చాలు, భోజనం పెడతాను. తిని పడుకుని, పొద్దున్నే లేచి వెళ్ళిపొండి......" అంది వరాలు. "భోజనమా! నాకు మందు, ఎదురుగా నువ్వుంటే ఇక భోజనం ఎందుకే? ఇదే చివరి రాత్రి.....హాయిగా తాగని.....ఏది---దీన్లో నీళ్ళు కలుపు" అన్నాడు. వరాలు కూజాలో నీళ్ళు గ్లాసులో వొంపి వాటిని అతని భ్రాందిలో కలిపింది.
సోమసుందరం దానిని అపురూపంగా అందుకుని గటగటా తాగేశాడు. "ఇప్పుడు షానా తృప్తిగా వుందే....వ...రా...లు......" అన్నాడు మత్తుగా. "ఇకచాలు, లేవండి భోజనం చేద్దాం" అంది ఆమె అతన్ని ప్రాధేయపడుతూ. "వద్దు నాకు....భోషణం....వద్దు.....నువ్వు....కావాలి" అంటూ ఆమె మీదకు వాలిపోయాడు.
వరాలు అతన్ని జాగ్రత్తగా పొదివి పట్టుకుని మంచం పైన పడుకోబెట్టింది. అతనికి జాగ్రత్తగా దుప్పటి కప్పి, తను అతని పక్కనే చాప వేసుకుని, దిండు దుప్పటి పర్చుకుంది. టేబుల్ పైన వున్న కూజా , మందు సీసా గ్లాసులు అన్ని తీసి శుభ్రంగా ఉడ్చింది. ప్లేటులో అన్నం మీద మూత బోర్లించి వంటగదిలో పెట్టింది. అన్ని సర్ది చాపమీద నడుం వాల్చి పడుకుంది. |
25,789 |
16. శత్రు పరిహారములు, ధనలాభము కలుగు సరళ, పవిత్ర మార్గమున మేము ప్రవేశించినాము.
ఏబది రెండవ సూక్తము
ఋషి - ఋజశ్వనుడు, దేవత - విశ్వదేవులు ఛందస్సు
1-6, 13, 15-17 త్రిష్టుప్, 7-12 గాయత్రి, 14 జగతి.
1. నేను ఈ యజ్ఞము దేవతలకు ఉపయుక్తమని భావింతును. ఇది నేను చేసిన యజ్ఞము లేక ఇతరులు చేసిన యజ్ఞముతో సరితూగ గలదోలేదో చెప్పవలెను. కావున మహాపర్వతములన్నియు వానిని అతియాజ ఋషిని బాధించవలెను. అతియాజుని ఋత్విక్కులు సహితము దీనులు కావలెను.
(అతియాజుడను ఒక ఋషి తాను మహిమలు కలవాడనని చెప్పి ఋజుశ్వడను రాజుతో యజ్ఞము చేయించినాడు. ఋషులు ఆ యజ్ఞమును నిరాకరించినారు.
ఋజుశ్వుడు ఒక గొఱ్ఱెకు బదులు వంద గొఱ్ఱెలను తోడేలుకు అర్పించినాడు. ఋజశ్వుని తండ్రి అతనిని గుడ్డివానిని చేసినాడు. అప్పుడు అశ్వినులు ఋజశ్వునకు దృష్టి ప్రసాదించినారు.)
2. మరుత్తులారా ! తనను మీకన్న శ్రేష్ఠుడనుకున్నవ్యక్తికి నా స్తుతులను నిందించువానికి సమస్త శక్తులు అనిష్టకారులు కావలెను. స్వర్గము ఆ బ్రహ్మద్వేషిని దగ్ధము చేయవలెను.
3. సోమా ! జనులు నిన్ను మంత్ర రక్షకుడని ఎందుకు అందురు? నిన్ను నిందించి మమ్ము ఉద్ధరించినా మనువారు ఎవరు? శత్రువులు మమ్ము నిందించుచున్నను ఎందుకు ఉపేక్షించుచున్నావు? బ్రహ్మద్వేషిమీద సంతాపక ఆయుధము విసరుము.
4. ఆవిర్భూతములగు ఉషలు నన్ను రక్షించవలెను. నదులన్నియు నన్ను రక్షించవలెను. నిశ్చల పర్వతములు నన్న రక్షించవలెను. దేవ యజనమునకు విచ్చేసిన పితరులు దేవతలు నన్ను రక్షించవలెను.
5. మేము సదా స్వతంత్ర చిత్తులము కావలెను. మేము సదా ఉదయ సూర్యుని దర్శించవలెను. హవ్యవాహకుడు, యజ్ఞ అధిష్ఠాత, మహైశ్వర్యశాలి అగ్ని మమ్ము అతని ఇష్టప్రకారము తీర్చవలెను.
6. ఇంద్రుడు మరియు జలరాశితో పొంగు సరస్వతీనది రక్షణలతో మా వద్దకు రావలెను. ఓషధులు సహితముగా పర్జన్యుడు మాకు సుఖదాత కావలెను. తండ్రివంటి అగ్ని అనాయాసముగా స్తుత్యుడై ఆహ్వానయోగ్యుడు కావలెను.
7. విశ్వదేవగణములారా ! మా ఆహ్వానములు వినండి. రండి. పరచిన కుశలపై కూర్చొండి.
8. దేవతలారా ! ఘృతయుక్త హవ్యము. మిమ్ము సేవించు వ్యక్తివద్దకు మీరందరు రండి.
9. అమరపుత్రులగు విశ్వదేవగణము మాత్రమే మా స్తుతులను వినవలెను. మాకు సుఖములు అందించవలెను.
10. యజ్ఞ సమృద్ధికారకులు, సమయమునకు స్తోత్రములు వినువారగు విశ్వదేవగణములు చక్కగా తమకు ఉపయుక్తమగు దుగ్ధము స్వీకరించవలెను.
11. మరుత్తులతో ఇంద్రుడు, త్వష్టతో మిత్రుడు, ఆర్యమ మా సమస్త స్తోత్రములను, సమస్త హవ్యములను స్వీకరించవలెను.
12. దేవతలను పిలుచు అగ్ని దేవతలలో మహాయోగ్యుని తెలిసి మర్యాదపూర్వకముగా ఈ యజ్ఞక్రియను నెరవేర్చవలెను.
13. విశ్వదేవగణములారా ! మీరు అంతరిక్షమున, భూలోకమున లేక స్వర్గమున ఉందురు. మా ఆహ్వానములు వినండి. అగ్ని రూప జిహ్వతోగాని మరెట్లయినగాని మా ఈ యజ్ఞమును స్వీకరించండి. మీరందరు మేము పరచిన కుశలమీద ఆసీనులు కండి. సోమరసము త్రాగండి. ఉల్లాసవంతులు కండి.
14. యజ్ఞార్హ దేవగణము, స్వర్గము, పృథ్వి, జలరాశిపుత్రుడు అగ్ని మా స్తోత్రములను వినవలెను. దేవతలారా! మీరు ఇష్టపడని స్తుతిని మేము ఉచ్ఛరించరాదు. మేము మీకు దగ్గరివారము కావలెను. సుఖములు పొందవలెను. సంతోషించవలెను.
15. పృథ్వి, స్వర్గము లేక అంతరిక్షమున అవిర్భవించిన మహామహులు, సంహారక శక్తియుక్తులగు దేవగణములు రాత్రింబవళ్లు మాకు, మా సంతతికి అన్నము ప్రసాదించవలెను.
16. అగ్ని, పర్జన్యులారా ! మా యజ్ఞకార్యమును రక్షించండి, మీరు సులభ ఆహ్వానయోగ్యులు. కావున ఈ యజ్ఞమున స్తుతులు వినండి. మీలో ఒకడు అన్నము ఇచ్చును. మరొకడు గర్భోత్పత్తి చేయును. కావున మీరు మాకు అన్నమును సంతానమును ఇవ్వండి.
17. పూజ్యులగు విశ్వదేవగణములారా ! నేడు మా ఈ యజ్ఞమున కుశలు పరచినంత, అగ్ని ప్రజ్వలితమైనంత, నా స్తోత్రోచ్చారణము జరిగినంత. నమస్కారయుతముగా నీ సేవ చేసినంత హవ్యములు స్వీకరించి తృప్తులగుడు.
ఏబది మూడవ సూక్తము
ఋషి - భరద్వాజుడు, దేవత - పూష, ఛందస్సు - 7 అనుష్టుప్, మిగిలినవి గాయత్రి.
1. మార్గపతి పూషా ! కర్మానుష్ఠానము. అన్నలాభము కొఱకు యుద్ధరంగమున రథమువలె నిన్ను అభిముఖుని చేసెదము.
2. పూషా ! మా వద్దకు మానవహితైషి, ధనదానమున ఉదారుడు, విశుద్ధ దానవంతుడగు ఒక గృహస్థుని పంపుము.
3. దీప్తిసంపన్నుడవగు పూషా ! పిసినారిని దానము చేయుటకు ప్రోత్సహించుము. అతని హృదయమును కోమలము చేయుము.
4. ప్రచండ బలశాలి పూషా ! ధనలాభమునకు సకల మార్గములను వెల్లడించుము. విఘ్నకారులగు దొంగలు మున్నగు వారిని సంహరింపుము. మా పూజలను సఫలము చేయుము.
5. జ్ఞానివగు పూషా ! రంపమువంటి దానితో పణులు లేక లుబ్థులు హృదయములను విచ్చును. వారిని మాకు అప్పగించుము.
6. పూషా ! సూక్ష్మమగు రంపము వంటి దానితో ఫణిలేక దొంగ గుండె చీరుము అతని హృదయమున సద్భావన నింపుము. నాకు అప్పగించుము.
7. జ్ఞానివగు పూషా ! దొంగల గుండెలమీద వ్రాయుము. వారిలోని కఠోరతను తగ్గించుము. వారిని మాకు అప్పగించుము.
8. దీప్తిసంపన్న పూషా ! అన్న ప్రేరకమగు ఉలిని పట్టుము. దానితో లోభుల హృదయముల మీద వ్రాయుము. వారి కఠోరతను మెత్తపరచుము.
(అనంత కాలమున బుద్ధుడు, క్రీస్తు, మహాత్ముడు ఈ భావనలనే ప్రవచించినారు. శిక్షించుటకుకాక సంస్కరించుటకు ప్రాధాన్యత ఇచ్చినారు)
9. దీప్తిశాలి పుషా ! నీవు గోవులను, పశువులను నడిపించు అస్త్రమునే మాకు ఉపకారము చేయుమని ప్రార్థింతుము.
10. పూషా ! మా అనుభవమునకుగాను మాయాగకర్మకు గోవులను, అశ్వములను, అన్నమును పరిచారకులను పుట్టించుము.
ఏబది నాలుగవ సూక్తము
ఋషి - భరద్వాజుడు, దేవత - పూష, ఛందస్సు - గాయత్రి.
1. పూషా ! మాకు వస్తుతః మార్గదర్శకము చేయువాడు దొంగిలించిన సొమ్ము దొరికించునట్టి విలక్షణ వ్యక్తిని పరిచయము చేయుము.
2. పూష అనుగ్రహమున మాకు సమస్త గృహములను చూపి, 'ఇవిగో ఇవి నీ తప్పిపోయిన పశువులు' అని చూపించగల వ్యక్తి లభించవలెను.
3. పూష ఆయుధమగు చక్రమునకు హాని జరుగదు. ఈ చక్రపు తొడుగు సడలదు. దీని వాడి మొక్కవోదు.
4. పూషకు హవ్యము ఇచ్చి సేవించు వ్యక్తికి పూష కొంచమైనను ఉపకారముచేయడు. అయినను ప్రధానముగా ఆ వ్యక్తియే ధనము పొందును.
5. మా గోవులను రక్షించుటకుగాను పూష వాటిని అనుసరించవలెను. అతడు మా అశ్వములను రక్షించవలెను. మాకు అన్నము ఇవ్వవలెను.
6. పూషా ! రక్షణకుగాను సోమాభిషవము చేయు యజమాని గోవులను అనుసరించుము. అట్లే స్తోత్రములు ఉచ్చరించు మా గోవులను కూడ అనుసరించుము.
7. పూషా ! మా గోవులకు నష్టము కలుగరాదు. అవి పులులు మున్నగువాని వాత పడరాదు. బావిలో పడరాదు. కావున నీవు అహింసిత గోవులవెంట సాయంత్రము రమ్ము.
8. మా స్తోత్రములను వినువాడు దారిద్ర్యనాశకుడు. తరగని ధనమునకు, సకల జగములకు అధిపతి పూషవద్ద మేము ధనము ప్రార్థింతుము.
9. పూషా ! మేము మే ఉపాసన చేసినంతకాలము మేము ఎన్నడును హతులముకారాదు. ఇప్పుడు మేము స్తుతించుచున్నాము. హతులముకారాదు.
10. పూష తన కుడిచేతితో మా గోధనము తప్పిపోకుండ చూడవలెను. తప్పిపోయిన వాటిని తిరిగి రప్పించవలెను.
ఏబది అయిదవ సూక్తము
ఋషి - భరద్వాజుడు, దేవత - పూష, ఛందస్సు - గాయత్రి.
1. పూషా ! నీవు దీప్తి సంపన్నుడవు. ప్రజాపతి పుత్రుడవు. నీ స్తోతలు నావద్దకు రావలెను. మేము ఇద్దరము కలసెదము. నీవు మా యజ్ఞమునకు నేతవగుము.
2. పూష మాకు మంచి రధి, కపర్ది. అతుల ఐశ్వర్యములకు అధిపతి. మాకు మిత్రుడు. అతనిని ధనము కొరకు ప్రార్థింతుము.
3. పూషా ! నీవు దీప్తిశాలివి. ధనప్రవాహమవు. ధనరాశివి. మేకలే నీకు అశ్వములు. నీవు విశేష స్తోతకు మిత్రుడవు.
4. నేడు మేము మేక వాహనుడు, అన్నయుక్తుడగు పూష లేక సూర్యుని స్తుతింతుము. జనులు అతనిని ఉషకు ప్రియుడు అందురు.
5. రాత్రిరూపమాతకు పూషభర్త. అతనిని మేము స్తుతింతుము. మా సోదరి ఉషకు ప్రియుడు మా స్తోత్రములు వినవలెను.
6. రథమునకు కట్టిన అజములు శ్రోతల ఆశ్రయదాత పూష రథమును గుంజూచు ఇచటికి రావలెను.
ఏబది ఆరవ సూక్తము
ఋషి - భరద్వాజుడు, దేవత - పూష, ఛందస్సు - గాయత్రి, చివరిది అనుష్టుప్.
1. పూషకు నేయి కలిపిన సత్తుపిండి భోగముచేసి స్తుతించువాడు అన్యదేవతలను స్తుతించనవసరములేదు.
2. రథిశ్రేష్ఠుడు, సాధురక్షకుడు, సుప్రసిద్ధ దేవత ఇంద్రుడు తన మిత్రుడు పూష సాయమున శత్రు సంహారము చేయును.
3. చాలకుడు, రథిశ్రేష్ఠుడగు పూష సూర్యుని హిరణ్మయ రథ చక్రమమును కదిలించును.
4. పూష బహులోక వందనీయుడు. మనోహరుడు. జ్ఞాని. మేము నిత్యము ఏ ధనము లక్ష్యముగా నిన్ను స్తుతింతుమో, అట్టి వాంఛిత ధనమును మాకు ప్రసాదించుము.
5. గోకామియగు పూషా ! నీవు సమస్త మానవులకు గోలాభము కలిగించుము. పూషా ! దూరదేశములందు కూడ కీర్తివంతుడవయినావు.
6. పూషా ! ఈనాటి రేపటి యజ్ఞములు నెరవేరుటకు నీ రక్షణలు అభ్యర్థించుచున్నాము. ఆ రక్షణలు పాపములకు దూరపువి. ధనములకు దగ్గరివి.
ఏబది ఏడవ సూక్తము
ఋషి - భరద్వాజుడు, దేవత - పూష, ఇంద్రుడు, ఛందస్సు - గాయత్రి.
1. ఇంద్రపూషలారా ! మా శుభముల కొఱకు నేడు మేము నీ స్నేహము కోఱుచున్నాము. అన్నప్రాప్తి కొఱకు మిమ్ము ఆహ్వానించుచున్నాము.
2. మీలో ఒకరు ఇంద్రుడు పాత్రలోనున్న అభిషుత సోమపానమునకు వెళ్లును. మరొకరు పూష యవల సత్తు తినగోరును.
3. ఒకరి వాహనము మేక మరొకరిది స్థూలకాయులగు రెండు అశ్వములు. ఇంద్రుడు ఆ అశ్వములతోనే వృత్రుని సంహరించినాడు.
4. ఇంద్రుడు అతిశయమగు మహా వృష్టి కురిపించినపుడు పూష అతనికి సహాయకుడగును.
5. వృక్షపు గట్టి కొమ్మను పట్టుకున్నట్లు మేము ఇంద్రుడు, పూషల కృపావృద్ధిమీద ఆధారపడుదుము.
6. సారథి కళ్లెమును లాగినట్లు మేము మా ప్రవృష్ట కళ్యాణమునకుగాను ఇంద్రుని, పూషను ఆకర్షింతుము. |
25,790 | "హమ్మో.... హమ్మో.... నా పరువు తీసేస్తున్నావ్ కదే చిత్రాంగీ. హోల్ ఇండియాకి అందగాడిని, నాకు జంతువుల వెంటపడే ఖర్మేం పట్టిందే? ఆ అవును... ఎందుకు పట్టుకుని కట్టేయమన్నానంటే అది పొద్దస్తమానం మనపొలంలో పడిపోయి మేసేస్తుంది. అందుకని దాన్ని పట్టుకోమని అన్నాను"
"నిజమే చెబుతున్నారా?" అనుమానంగా చూస్తూ అడిగింది చిత్రాంగి.
"నిజం.... సత్తె ప్రమాణికం.... నీమీదొట్టు... పదరా సంతానం... మనం త్వరగా వెళ్ళాలి.." హడావుడిగా అన్నాడు రాయుడు.
"పదండి...." అన్నాడు సంతానంకూడా కంగారుగా.
"ఏంటో.... మీ కంగారూ, హడావుడీ చూస్తుంటే మీరు నిజం చెబుతున్నట్టు లేదు, ఏదో దాస్తున్నట్టు వుంది" అంది చిత్రాంగి.
"హబ్బా... నువ్వు మనసులో అనవసరంగా డౌట్లు పెట్టుకోకు. నేను నిజమే చెప్తున్నాను కదా! నేను వస్తా."
వీథిలోకి పరిగెత్తాడు రాయుడు. సంతానం అతన్ని అనుసరించాడు.
ఇద్దరూ గబగబా పొలం చేరుకున్నారు.
పొలం గట్టుమీద నడుస్తూ రాయుడు సంతానాన్ని అడిగాడు- "సరేగానీ ఇప్పుడు సీతాలు ఇక్కడికి వస్తుందంటావా?"
"య్యోరాతా.... వస్తుందండీ బాబూ... తప్పకుండా వస్తుంది. రోజూ ఇదే టైంకి చేలగట్లమ్మట ఛెంగున గెంతుతూ, పాట పాడుకుంటూ వెళ్తుంది. ఈమారు తమరుభయపడకుండా అడుగు ముందుకువెయ్యండి. మీ నడ్డిమీద కొమ్ముల్తో గంగ పాడుస్తుందన్న భయం లేదు. అందుకే గదా దాన్ని కట్టిపారేశాం..." ధైర్యం చెప్పాడు సంతానం.
ఇంతలో దూరంగా "ఓహోయ్..." అని దూరంగా కేక వినిపించింది.
"అడిగోనండీ.... అది సీతాలుకేకే... రోజూ అలా అరుస్తూ.... గెంతులేస్తూ, పిచ్చికల్ని తోల్తూ, మేకపిల్లల్ని తరుముతూ వీలైతే ఓ పాటకూడా పాడుతూ వస్తుంది సీతాలు. రండి.... రండి.... మనం ఈ చెట్టుచాటున దాక్కుందాం" అన్నాడు సంతానం.
రాయుడు, సంతానం చెట్టుచాటున నక్కారు. సీతాలు "హేయ్... హోయ్...." అని అరుస్తూ పిచ్చికల్ని తరుముతూ ఆ దారివెంట వచ్చింది.
సీతాలు చెట్టు సమీపించి దాటుతుండగా రాయుడు చెట్టుచాటునుండి బయటకు వచ్చి చటుక్కున ఆమె చెయ్యి పట్టుకున్నాడు.
"ఏయ్... ఏంటిది? నన్ను వదులు" ఆమె గింజుకుంది.
"సెయ్యట్టుకుంది వదలడానికి కాదే..." అన్నాడు రాయుడు ఆమె నడుం చుట్టూ రెండో చేతిని బిగిస్తూ.
"గంగా.... గంగా..." గోలగోలగా అరిచింది సీతాలు.
అంతకంటే గోలగోలగా నవ్వాడు రాయుడు.
"నువ్వెంత అరిచి గీ పెట్టినా లాభంలేదు - నీ గంగని మావాళ్ళు తాళ్ళతో కట్టిపారేసారు. హహహ"
"ఆ. హయ్యో" బాధగా అంది సీతాలు.
రాయుడు మరోసారి పకపకా నవ్వి సీతాలు పైటపట్టుకుని లాగేశాడు. సంతానం చెట్టుచాటునుండి ఈ తతంగం అంతాచూస్తూ ఆనందంతో గంతులేస్తున్నాడు.
రాయుడు బలంఅంతా ఉపయోగించి చీర కొంగుపట్టి ఒక్క గుంజు గుంజాడు.
అంతే... సీతాలు గిరగిరా బొంగరంలా తిరిగింది. చీరమొత్తం రాయుడి చేతిలోకి వచ్చింది. రాయుడు దాన్ని ఉండచుట్టి ప్రక్కకి విసిరేశాడు. ఆ చీరెలళ్ళి సంతానం మొహంమీద పడింది. సంతానం సీతాలు చీరని అప్యాయంగా తడుముతూ ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయాడు.
సీతాలు గుండెలమీద చేతుల్ని కప్పుకుంటూ రాయుడికి అనుకూలంగా వెనక్కితిరిగి వీపును చూపించింది. అంతకంటే రాయుడికి కావల్సిందేమిటి?
రాయుడు వెనకనుండి సీతాలు జాకెట్టు మెడఅంచుల్ని పట్టుకుని ఒక్క లాగులాగాడు.
"పర్ ర్ ర్ -"
జాకెట్టు మొత్తం చిరిగి రాయుడి చేతిలోకి వచ్చింది.
"బాబుగారూ! దాన్నికూడా నా మొహంమీదికి విసరండి-" అన్నాడు సంతానం సంబరంగా. రాయుడు చిరిగిన జాకెట్టును కూడా సంతానం మొహంమీదికి విసిరేశాడు.
సీతాలు మంచిరోడ్డునొదిలేసి తుప్పల్లోకి పరుగుతీసింది. రాయుడు ఆమె వెంబడించాడు.
"గంగా - గంగా - రక్షించండి" అరుస్తూ పరుగులు పెడుతూంది ఆమె.
రాయుడు పకపకా నవ్వుతూ సీతాలును వెంబడిస్తున్నాడు.
ఆమె అరిచిన అరుపులు ఎక్కడో రెండు కిలోమీటర్ల అవతల తాళ్ళతో కట్టిపడేసిన గంగ చెవిలో పడనేపడ్డాయి.
గంగ ఆమెకు వచ్చిన ఆపదను గ్రహించింది.
అంతే... అది నేలకేసి కాలి గిట్టల్ని రాస్తూ బుసలు కొడుతూ తాళ్ళు తెంచుకోవాలని ప్రయత్నించడం మొదలుపెట్టింది.
ఇక్కడ రాయుడు సీతాలుని అందుకుని క్రిందకు తోసాడు.
ఆమె తుప్పల్లో పడింది. రాయుడు ఆమెమీదకి దూకాడు. చేతికి అందిన లంగాని పట్టుకుని లాగాడు. "పర్ పపర్ ర్" మని ఆరు అంగుళాల మేర చిరిగింది ఆమె లంగా.
ఆమె ఓసారి కెవ్వున అరచి లంగా చిరగని వైపుకి తిరిగింది రాయుడికి అనుకూలంగా. రాయుడు ఆ ప్రక్కకూడా లంగాని చింపేసాడు.
ఆమె కెవ్వు - కెవ్వుమని అరుస్తూనే వెల్లకితలా పడుకుంది.
రాయుడు ఆమెమీద బోర్లాపడ్డాడు.
కానీ అంతలోనే ఓ బలమైన పిడికిలి రాయుడి దవడమీద బలంగా ఓ దెబ్బ కొట్టింది.
రాయుడు ఎగిరి ప్రక్కకు పడ్డాడు.
ఆమె లేచి కూర్చుంది. ఎదురుగా గోపి!
"ఆ - గోపీ! నువ్వొచ్చావా గోపీ-?" ఆనందంగా అంది ఆమె.
"అవును సీతాలూ - నిన్ను రక్షించడానికి వచ్చాను" చిరుగులోంచి కనిపిస్తున్న ఆమె అందాల్ని గుటకలు మింగుతూ చూస్తున్నాడు గోపి.
"ముందు వాడి యిసయం సూడండి బాబూ" అంది ఆమె సిగ్గుపడుతూ.
అప్పుడు పారిపోతున్న రాయుడ్ని పట్టుకుని మెత్తగా ఉలికి వదిలిపెట్టాడు గోపి.
"హూ - ఇంక వెళ్ళు - ఇంకోసారి ఈ గూడెంలోని ఆడాళ్ళవంక కన్నెత్తి చూసావో నిన్ను ప్రాణాలతో వదలను...." అన్నాడు గోపి.
రాయుడు అవమానంతో తల వంచుకుని రెండడుగులు ముందుకు వేశాడు. ఈలోగా తాళ్ళు తెంచుకుని అక్కడికి "గంగ" వచ్చింది. అది రాయుడ్ని కొమ్ముల్తో నడ్డిమీద ఒక్క కుమ్ము కుమ్మింది.
రాయుడు వూడిపోతున్న పంచెను ఎగదోస్కుంటూ ఒక్కసారి పరుగు పెట్టాడు. 19
సీతాలు ఇంట్లో....
"సమయానికి నువ్వొచ్చి రక్షించకపోతే ఆ రాయుడు నన్నేంచేసి వుండేవాడో గోపీ" అంది సీతాలు చిరిగిన లంగా పీలకల్ని అటూఇటూ చేస్తూ ఆటలాడుతూ.
"ఇంకేం చేసేవాడు? అదే చేసి వుండేవాడు!" అన్నాడు గోపి.
"ఛీ పాడు - నువ్వు భలే చిలిపి!" అంది సీతాలు సిగ్గుపడుతూ.
"నువ్వు మాత్రం కాదా ఏమిటి?" ఎదురు ప్రశ్న వేశాడు గోపి.
"నువ్వు నా మానప్రాణాలు కాపాడావ్ - నిజంగా నువ్వు దేవుడివి గోపీ" భారంగా పలికింది ఆమె.
"అవును సీతాలూ..." పరధ్యానంగా అని మళ్లీ తన పొరపాటుకు నాలుక కొరుక్కున్నాడు గోపి.
"కాదు... కాదుకాదు... కానేకాదు సీతాలూ.... నేనూ మామూలు మనిషినే - నీలాంటి మనిషినే. అది నా కర్తవ్యం సీతాలూ" అన్నాడు గోపి నిలువుగుడ్లేస్కుని ఆమె లంగా చిరుగులవంక చూస్తూ.
గోపీ అలా చూస్తుంటేతప్ప ఆమెకు తెలీలేదు తను ఇంకా లంగా, బాడీతోనే ఉన్నదన్న విషయం.
అతని చూపుల్ని గమనించిన ఆమె చచ్చేట్టు సిగ్గుపడుతూ "ఫో గోపీ-" అంటూ అతని టెంకమీద ఒకటిచ్చి లోపలికి పరుగుతీసింది.
రెండునిముషాల్లో చీర కట్టుకుని బయటకు వచ్చింది సీతాలు.
"చెప్పు గోపీ.... ఏం తాగుతావ్? గంజా, అంబలా?" గోపీని అడిగింది.
"ఇప్పుడేం వద్దు సీతాలూ... నేను ఇంటికి వెళ్ళాలి!" అన్నాడు గోపి నులకమంచం మీంచి లేచి నిలబడుతూ. |
25,791 | భర్త శత్రువుగా భావించే వ్యక్తిని, భర్తను అవమానించే వ్యక్తిని భార్య నిరసిస్తే ఆ భర్తకు కొండంత ఆనందాన్నిస్తుంది. తన భార్య తననే సమర్ధిస్తుందని, తనుపడే కష్టాన్ని గుర్తిస్తుందని ఆ భర్త గమనిస్తే ఆమె కోరికలు చాలావరకు తీరిపోతాయి. వాటిని తీర్చేందుకు భర్త రాత్రింబవళ్ళు ఆనందంగా శ్రమిస్తాడు.
కాని ఇరిటేట్ చేయడం, శాసించడం తమ హక్కనే భావిస్తారు. పెళ్ళికి ముందు, పెళ్ళి తర్వాత మధ్యతరగతి ఆడది సాధిస్తున్నది శూన్యం..."
మౌనికకు అవన్నీ కొత్త కొత్తగా అనిపిస్తున్నాయి.
"అలాగే మధ్యతరగతి యువతిలో చాలా మంచి కూడా ఉందమ్మా! ఆ మంచి చెప్పాలంటే కొన్ని రోజులు పడుతుంది. కాని నీకు అలవాట్లు, బలహీనతలు తెలిస్తేనే మంచిదని చెప్పాను"
"కట్టుబొట్టు ప్రత్యక్షంగా చూడాలంకుల్..... బయటకు వెళదామా?" అంది లిఫ్ట్ కేసి నడుస్తూ.
మరికొద్ది నిమిషాల్లో రమణయ్య, మౌనిక ఒక గూడురిక్షాలో వున్నారు.
"కోరి కష్టాల్ని కొనితెచ్చుకుంటున్నావేమోనమ్మా..."
"లేదంకుల్.... ఐ షుడ్ బీ ద ప్రెసిడెంట్ ఆఫ్ జె.జె. ఎంఫైర్- అది వారసత్వంగా రావడంతో నాకానందం లభించదు, సాధించుకుంటేనే సంతృప్తి...."
రిక్షా మెల్లగా కదిలింది. రోడ్డు గతుకులుగా వుండడంతో రిక్షా కుదుపులకు లోనవుతుంది.
రమణయ్య అంత పొడగరి కాకపోవడం, రిక్షా అలవాటుండడంతో రిక్షా ప్రయాణం అతనికి మామూలుగానే వుంది. కానీ మౌనిక పొడగరి కావడంతో రిక్షా టాప్ తగులుతోంది. పైగా కుదుపులు.... తలవంచుకుని ముడుచుకుని ఒద్దికగా కూచుంది.
రిక్షా స్లోగా వెళుతోంది.
"మీ దగ్గిర పనిచేసే వాళ్ళు కూడా రిక్షాలో వెళ్ళే స్థాయి దాటిపోయారు. మెర్సిడస్, బెంజ్ లలో దర్జాగా వెనుక సీటులో జారగిల పడవలసిన మీరు కొన్నివేల కోట్ల రూపాయల ఆస్థులకు వారసులయిన మీరు ఇలా ఒక అతి సాధారణ రిక్షాబండిలో, మెయిన్ రోడ్ లో వెళుతున్నారని ఎవరికయినా తెలిస్తే..." రమణయ్య ఆశ్చర్యం నుంచి కొద్ది కొద్దిగా తేరుకుంటూ అన్నాడు.
గాలికి ముఖమంతా పర్చుకుంటున్న నల్లని పట్టుకుచ్చులాంటి జుత్తును అలవోకగా పైకి నెట్టుకుంటూ చిరునవ్వు నవ్వింది.
రిక్షా చటుక్కున ఆగిపోయింది.
"ఎందుకు రిక్షా ఆపావు...?" రమణయ్య రిక్షావాలాను ప్రశ్నించాడు.
"మీ మీద రిక్షా ఎక్కేప్పుడే అనుమానం వచ్చింది. ఎక్కడికి పోవాలంటే అన్ని రోడ్లు తిప్పు అన్నారు. ఇప్పుడింకో అనుమానం వచ్చింది. ఇప్పుడేమో కోట్లు కోట్లు ఆస్థీ అంటున్నారు. అసలు నా రిక్షా డబ్బులిస్తారా అని పూర్తిగా అనుమానం వచ్చే ఆపాను" అన్నాడతను తలగుడ్డను విదిలించి తిరిగి తలకు పాగా చుట్టుకుంటూ.
రమణయ్య ఆశ్చర్యపోయాడు.
మౌనిక వసంతం వర్షించినట్లు ఫక్కున నవ్వేసింది. ఇంకా నవ్వుతూనే వుంది.
ఒకింత సేపటికి రమణయ్య కూడా తేరుకుని నిండుగా నవ్వాడు.
మౌనిక పర్స్ లోంచి ఓ వందనోటు తీసి రిక్షావాలాకు అందించింది.
ఈసారి ఆశ్చర్యపోవడం అతని వంతయింది.
రిక్షా కదిలింది.
"అదేంటమ్మా అంతిచ్చావ్?"
"తక్కువా...?" అందమైన కనురెప్పల్ని అలల్లాడిస్తూ అడిగిందామె.
"చాలా ఎక్కువ..."
"పోనిద్దురూ..."
బారులు తీరిన షాప్స్ వేపు ఆసక్తిగా చూస్తూ అంది.
"అమ్మగారు..... ఇంతకీ నాకిచ్చింది నిజమైన నోటేనా?" తల వెనక్కి తిప్పి అమాయకంగా ప్రశ్నిస్తున్న రిక్షావాలను చూసి పెద్దగా నవ్వేశారు ఆ ఇద్దరు మరలా.
మౌనిక వీధులవెంట నడచి వెళుతున్న యువతుల్ని పరిశీలనగా చూస్తోంది.
సరిగ్గా రాత్రి 8-30కి రిక్షాను ఆపించాడు రమణయ్య.
"కొద్దిగా ఆయాసం తీసుకొస్తానయ్యా" అంటూ రిక్షావాలా ప్రక్కనే వున్న టీ బంక్ లోకి వెళ్ళిపోయాడు.
"నేను రెండు చుక్కలు టీ తాగేసి వస్తానమ్మా" అంటూ రమణయ్య రిక్షా దిగి ప్రక్కనే వున్న ఓ బంక్ కేసి నడిచాడు.
మౌనిక మెడనొప్పిగా వుండడంతో ఒకింత రిలాక్స్ అవడానికన్నట్లు తనూ రిక్షాదిగి చుట్టుప్రక్కలకు చూపులు సారించింది.
ఆ ప్రక్కనే మూడడుగుల దూరంలో ఫుట్ పాత్ మీద కనిపించిన దృశ్యం మౌనికను ఆకర్షించింది.
అక్కడ ఓ నడివయస్సు స్త్రీ మిరపకాయ బజ్జీలు వేడివేడిగా వేస్తుంటే ఆ ప్రక్కనే వున్న ఓ కుర్రాడు ఎగబడుతున్న కస్టమర్స్ దగ్గర డబ్బు తీసుకుంటూ బజ్జీలు అందిస్తున్నాడు.
వాళ్ళు అవి చేతుల్లో పడుతూనే ఆత్రంగా తినేస్తున్నారు.
మౌనికలో ఆసక్తి పెరిగి తనూ అక్కడకు వెళ్ళి వందనోటు తీసి ఆ కుర్రాడికి అందించింది.
"ఎన్ని రూపాయలకు కావాలి?" ఆ కుర్రాడు ప్రశ్నించాడు.
"అన్నీ కావాలి" అందామె నోరూరుతుండగా.
కుర్రాడు ఆశ్చర్యపోతూ పెద్ద ప్లాస్టిక్ సంచిలో బజ్జీలు నింపి ఆమె కందించాడు.
ఆమె వెంటనే ఒక బజ్జీని తీసి కొంత కొరికింది సుతారంగా.
కారం కారంగా, ఉప్ప ఉప్పగా గమ్మత్తయిన రుచిని ఆస్వాదించింది. వెంటనే ఒకటి పూర్తిగా తినేసింది. కొంచెం కారమనిపించింది. మరొకటి కూడా పూర్తిగా తినేసరికి, నాలిక, పెదాలు మంటెత్తుతూ ఆమె కళ్ళవెంట నీళ్ళు రాసాగాయి.
అంతలో రమణయ్య అక్కడకు వస్తూనే "ఏంటమ్మా..." అని ప్రశ్నించాడు.
మౌనిక మంటగా వున్న నోటితో చెప్పలేక కళ్ళతో సైగచేస్తూ చూపించింది.
"బజ్జీలా? ఆ సంచినిండా అవేనా? నువ్వు తినగలవామ్మా.... ఇంతకీ ఎన్ని కొన్నావు?"
"ఒన్ హండ్రెడ్... ఓన్లీ ఒన్ హండ్రెడ్ కి ఇన్నిచ్చాడేం అంకుల్? బాగున్నాయి కాని ఇలా మంటపుడుతున్నాయి ఏంటీ?" నీళ్ళు నిండిన కళ్ళతో అమాయకంగా ప్రశ్నిస్తున్న మౌనికను చూసి ఆయనకో క్షణం బాధపడ్డాడు. అంతలోనే పెద్దగా నవ్వేస్తూ "ప్రతి దానికి వంద, వంద ఇవ్వక్కర్లేదమ్మా! డబ్బు నీ చేతితో ఖర్చు పెట్టే అవసరం నీకింతవరకు రాకపోవడంతో ఈ ఇబ్బందులొస్తున్నాయ్... ఆ మిగతావి తినకమ్మా... అలవాటు లేక అరగక యిబ్బంది పడాల్సి వస్తుంది" అంటూ ఆమె చేతిలో ప్యాకెట్స్ ని రమణయ్య తీసేసుకున్నాడు.
రిక్షా తిరిగి బయలుదేరింది. మంటను తగ్గించుకునేందుకు రెండు పెదవుల్ని సున్నాలా చేసి గాలి పీలుస్తూ "మాధుర్ ని ఎప్పుడు చూపిస్తారంకుల్?"
"ఇలాంటి కష్టాలు చాలా ఎదురవుతాయమ్మా..." అతనికింకా ఆమెనా ప్రయత్నం నుంచి విరమింప చేయాలనే వుంది.
ఆమె విని కూడా "మాధుర్ ఎలా వుంటాడంకుల్?" అని ప్రశ్నించడంతో ఆమె పట్టుదల ఆయన కర్ధమయిపోయింది.
"ప్రశాంతమైన వాతావరణంలో, వందల ఎకరాల మధ్య నిర్మించిన అద్భుతమైన బంగ్లాలో, పచ్చటి లాన్స్, ఫ్లవర్ బోర్డర్స్ ఎత్తుగా పెరిగిన అందమయిన చెట్లు, ఎగిరే పక్షులు, పట్టు పరుపులు, పర్షియన్ కార్పెట్స్, ఇజ్షియన్ ఫర్నిచర్, జపాన్ సౌండ్ సిస్టమ్స్, జర్మన్ ఫోటోగ్రాఫిక్ థింగ్స్, చైనా పింగాణి, రోమ్ సాండిలర్స్, ఫ్రాన్స్ స్ప్రేలు, అమెరికన్ గోల్డ్ మైన్స్ మధ్య, రోల్స్ రాయిస్, మెర్సిడస్, హోండా, క్రిస్ లర్ కార్లపై తిరగవలసిన నువ్వు ఎందుకో నా మనస్సును సరిపుచ్చుకోలేక పోతున్నానమ్మా...?"
రమణయ్య బాధను ఆమె అర్ధం చేసుకోగలిగింది.
"మీ బాధ నాకర్ధమయిందంకుల్. వారసత్వంలో తృప్తి లేదంకుల్. తాత, తండ్రులు శ్రమించి నిర్మించిన కొట్లలో కేవలం వారసత్వపు హక్కుగా మహారాణిలా బ్రతికినా తృప్తి వుంటుందా? వ్యక్తిత్వం వుంటుందా? ఈ వ్యవస్థ గౌరవిస్తుందా? సెల్ఫ్ మేడ్ లో ఎంత ఆనందముంటుందంకుల్? ఆ తృప్తి మా తాతగారికే సొంతం కావడం నాకెంత ఈర్ష్యగా వుంటుంది?
కష్టపడి పైకెదిగిన కోటీశ్వరుడు తన పిల్లలు సుఖంగా, ఏ కష్టమూ ఎరక్కుండా పెరగాలనుకుంటాడు. ఎంత స్టుపిడ్ లవ్ అది... అతను మరలా నేను కష్టపడి పైకొచ్చాను..... సెల్ఫ్ మేడ్ మేన్ ని అని చెప్పుకొని గర్వపడతాడు. ఇతరులు చెప్పుకుంటూండగా విని ఆనందిస్తాడు. తన పిల్లలు మాత్రం ఏ కష్టమెరక్కుండా సోమరిపోతులై సుఖించాలనుకుంటాడు. కెన్ ఉయ్ ఎక్స్ క్యూజ్ దెమ్...? నో... వాళ్ళను క్షమించకూడదు. తామంటే ఇదీ అని చెప్పుకునే బ్యాగ్రవుండ్స్ తో బ్రతికేవార్ని వారి ముందు గౌరవించినా వెనుక నవ్వేస్తారు. అలాంటి అసహ్యమయిన ఎదుగుదల, బ్రతుకు, సుఖాలు నాకు అక్కర్లేదు..." ఆమె గొంతులో ధ్వనించిన పట్టుదలకు, మొండితనానికి, అతఃమ విశ్వాసానికి రమణయ్య థ్రిల్లింగ్ గా ఫీలయ్యాడు. |
25,792 |
"అంటే ఏముంది? నా మీద విసుగుపుట్టి చెప్పాపెట్టకుండా ఓ రోజు ఉడాయించాడు. మళ్ళీ ఫికరు లేదు. ఎక్కడో వాడిదార్న వాడూ, నా దార్న నేనూ బతుకుతున్నాం." "మరి కోపం లేదూ అతనంటే" ఆసక్తి ఆసక్తి లేకపోయినా ఇలాంటి ప్రశ్నలు వేయటం అలవాటు చేసుకుంది వేదిత. "కోపం ఎందుకమ్మగారూ? కొన్నాళ్ళాగితే ఆ పని నేనే చేసేదాన్నేమో ముందు విసుగు పుట్టడం వాడి వంతయింది. ముందంజ వేశాడు. పరధ్యానంగా వేదిత కొన్ని క్షణాలు గడిపింది. "అమ్మగారూ! మిమ్మల్ని చూస్తే చిత్రంగా ఉంటుంది! ఇక్కడి కసలు ఎలా వచ్చారు? ఎందుకు వచ్చారు?" అనడిగింది త్రిమూర్తులు ఆకస్మికంగా. వేదిత ఇంకా పరధ్యాసలో ఉన్నది. ఈ ప్రశ్న ఆమెకు ఎక్కడి నుంచో వినిపించినట్లయింది. ఆమె ప్రమేయం లేకుండానే పెదవులు ఇట్లా పలికాయి. "కల్యాణమూర్తి కోసమని ఊరు విడిచి వచ్చాను. తీరా నేను వచ్చేసరికి అతను విమానమెక్కి పరదేశాలకు వెళ్ళిపోయాడు. నేనిలా గాలివాటానికి ఎగిరే పతంగంలా తయారయ్యాను." మరుక్షణంలో ఆమెను వెన్నుమీద కొరడాతో ఎవరో ఛళ్లున కొట్టినట్లయి "ఏమన్నాను? ఇప్పుడు నే నేమన్నాను!" అంది తెలివి తెచ్చుకుని. "ఎవరికోసమో ప్రయాసపడి వస్తే ఆయన కాస్తా విమానమెక్కి విదేశాలకు వెళ్ళిపోయారని చెప్పారు." "చిన్నమ్మీ" అంది వేదిత" ఎందుకడిగావునన్నా ప్రశ్న? ఇహ ముందెప్పుడూ అలాంటి ప్రశ్నలు వెయ్యకు." ఏదో తప్పుచేసినట్లు త్రిమూర్తులు "అలాగేనమ్మగారూ" అంది పశ్చాత్తాప పడుతున్నట్లుగా. * * * సక్సేనా వేదితను ఉంచిన ఇల్లు శేషశాయిది. అతను ఆనందపురం నుండి బొంబాయికి వచ్చేశాక ఆ నాలుగంతస్థుల భవనంలో ఓ ప్లాట్ అద్దెకు తీసుకున్నాడు. ఇద్దరూ కలిసి భారీ ఎత్తున ఓ యింజనీరింగ్ కన్ సరన్స్ ప్రారంభించారు. శాయి ఆఫీసులో పనిచేసినంతసేపు చెయ్యటం, తర్వాత యింటికి వచ్చి మధుపానమత్తుడై పడుకోవటం. రెండవ ధ్యాసే లేదు. ఇంతలో సీత ప్రమాదస్థితిలో ఉన్నదని వెంటనే బయల్దేరి రమ్మని వైర్ వచ్చింది. అతను చలించలేదు. లెక్కచెయ్యలేదు. "ఈ లోకంలో నాకెవ్వరూ లేరు. నాకు ఏ మమతలూ, బంధాలూ లేవు" అంటూ వెర్రిగా త్రాగసాగాడు. అతడ్ని భార్య దగ్గరకు బయల్దేరి వెళ్ళమని సక్సేనా ఎంత మొత్తుకున్నా, గోలచేసినా ప్రయోజనం లేకపోయింది. కొన్నాళ్ళకు సీత చనిపోయినట్లు తంతి వచ్చింది. "చెప్పానుగా నాకెవరూ లేరని. అనేకం జరుగుతూ ఉంటాయి ఈ ప్రపంచంలో. అన్నీ లెక్క చేస్తామా ఏమిటి?" అంటూ అతను చిందులు త్రొక్కసాగాడు. "నీకు మతిపోయింది. రాక్షసుడిలా తయారవుతున్నావు మరీ. అసహ్యమేస్తోంది శాయి నిన్ను చూస్తుంటే" అన్నాడు సక్సేనా. అతను కాస్త దారికి వచ్చి "ఇంత దూరంనుంచి నేను ప్రయాణం చేసి వెళ్ళేసరికి అక్కడేముంటుంది చెప్పూ? ఆమెకు దహన సంస్కారాలన్నీ అయిపోయి ఉంటాయి. బూడిద మాత్రం మిగిలి ఉంటుంది." అన్నాడు శాయి. సక్సేనా కోపంతో "మొదట నువ్వు హిందువుడివి. బూడిద మిగల్నీ ఏమయినా మిగలనీ అక్కడకు పోయి జరపవలసిన కర్మకాండ చాలా వుంటుంది, అది నీ ధర్మం. తర్వాత నువ్వు మానవుడివి. ఆమె బ్రతికి ఉండగా సుఖం, శాంతి అనేవాటికి నోచుకోకుండా చేశావు. ఒక్కసారి ఆ పరిసరాల్లో ఆమెను స్మరిస్తూ తచ్చాడి కనీసం ఆమె ఆత్మకైనా శాంతి కలిగేటట్లు చెయ్యి" అన్నాడు. ఇహ తప్పించుకోవటం సాధ్యంగాక శాయి విధిగా బయల్దేరాడు మనసులో స్నేహితుడ్ని శాపనార్థాలు పెట్టుకుంటూ. స్టేషన్ దాకా వెళ్ళి దింపి వచ్చాడు సక్సేనా. ఆ తర్వాత ఒకరోజు చీకటివేళ కారులో వస్తుండగా వేదిత తారసపడ్డది అతనికి బొంబాయి వీథుల్లో. అప్రతిభుడైపోయాడు. కళా, నిజమా అనుకున్నాడు. అనుకోని విధంగా ఎదురుపడిన ఆ ఆణిముత్యాన్ని సమీపించి పలకరించే లోపల ఆమె స్మృతి విహీనురాలై అతని చేతుల్లో వాలిపోయింది. ఎదురు చూడని విధంగా వాటిల్లిన యీ సంఘటనకు, విపత్తుకు అతను కంగారు పడిపోయాడు. కొన్ని క్షణాలసేపు అతని మనస్సు స్తంభించిపోయింది. స్మారకం తప్పివున్న ఈమెను తీసుకుని ఎక్కడికి వెళ్ళేటట్లు? అది కేవలం నీరసం వల్ల వచ్చిన నిస్త్రాణగానే తోస్తోంది మనిషి చూస్తోంటే. హాస్పిటల్ కు తీసుకువెళ్ళే అవసరం ఉండదు. అంతలో అతనికి మెరుపులా ఓ ఆలోచన తట్టింది. శేషశాయి ఇంటి తాళం చెవి డూప్లికేటు తన దగ్గర ఉంది. తన అవసరాల నిమిత్తం అట్టే పెట్టుకున్నాడు. మొదట అక్కడకు తీసుకువెళ్ళి ఉంచితే సరి. తర్వాత విషయం మెల్లగా ఆలోచించవచ్చు. ప్రక్కన వున్న జనం వీరిద్దరినీ గమనించినట్లే లేదు. ఒకరిద్దరు గమనించినా పరిచయస్థులయి ఉంటారనుకొని ఆ సంగతి పట్టించుకోలేదు. ఆమెను మెల్లగా కారులోకి దీసుకువచ్చి వెనక సీట్లో పడుకోబెట్టి శాయి నివాసంకేసి కారు పోనిచ్చాడు. లిప్ట్ లో ఎలాగో ఆమెను పైకి తీసుకువెళ్ళి, లిప్ట్ బాయ్ సహాయంతో లోపలకు తీసుకువెళ్ళి మొదట హాల్లోని సోఫాలో పడుకోబెట్టారు. లిప్ట్ బాయ్ ని బయటకు పంపించేశాక యిల్లంతా ఒకసారి కలియజూశాడు. మంచంపై దుప్పటి నలిగి ఆశుభ్రంగా ఉంది. నేలమీద త్రాగి పడేసిన సీసాలు, గ్లాసులూ చెల్లాచెదురుగా పడి దొర్లుతున్నాయి. ద్రవంతో నిండుగా ఉన్న సీసాలు తెరచివున్న అల్మారానుండి తొంగి చూస్తున్నాయి. అతను మొదట గబగబ ప్రక్కలమీదనుంచి పాత దుప్పటి తీసేసి బీరువా తెరిచి కొత్త దుప్పటి తీసి ప్రక్క శుభ్రంగా దులిపి పరిచాడు. ఆమెను ఎత్తుకువెళ్ళి జాగ్రత్తగా మంచంమీద పడుకోబెట్టాడు. తర్వాత క్రిందపడి ఉన్న సీసాలు, గ్లాసులూ తీసుకువెళ్ళి బయట పారేశాడు. మూత తెరవని సీసాలు అల్మారాలోంచి తీసి క్రిందికి తీసుకెళ్ళి కారులో దాచి వచ్చాడు. లోపల బత్తాయిపండ్లు ఉన్నాయి. అవి కోసి రసంతీసి ఆమెకోసం గ్లాసులో సిద్ధంచేసి పెట్టాడు. ఆమెలో సన్నిహితత్వం అలా జరిగింది. అది మొదలు రోజూ మూడుసార్లు అక్కడకు వచ్చి త్రిమూర్తులు ద్వారా క్షేమ సమాచారాలు తెలుసుకుని కావలసిన సౌకర్యాలు అమర్చి వెడుతున్నాడు. వచ్చినప్పుడు అయిదు పదినిమిషాలకంటే ఎక్కువ ఉండడు. ఆదరా బాదరాగా ఎవరో తరుముతూన్నట్లుగా వెళ్లిపోతాడు. |