Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

از شایع ترین علل زخم معده می توان به عفونت معده و مصرف نمک و کافیین زیاد اشاره کرد. اما بهتر است برای شناخت علل شایع زخم معده این مقاله از را بخوانید. بر اساس اعلام مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، بیش از میلیون آمریکایی در طول زندگی خود از زخم معده رنج می برند. فهرست محتوا در این مقاله علت اصلی شایع که منجر به زخم معده می شوند، آورده شده است. شما می توانید با کسب اطلاعات بیشتر در مورد شایع ترین علل زخم معده و پرهیز از آنها از بروز این زخم ها پیشگیری کنید. عفونت ناشی از باکتری هلیکوباکتر پیلوری ( H . pylori ) یکی از شایع ترین علل زخم معده است. هنوز نحوه انتشار مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که ممکن است از طریق تماس نزدیک از فردی به فرد دیگر منتقل شود. باکتری H . pylori همچنین ممکن است از طریق غذا و آب وارد بدن شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هلیکوباکتر پیلوری منجر به زخم معده می شود. این نوع باکتری ها معمولا در لایه مخاطی زندگی می کنند که بافت های پوشاننده معده و روده کوچک را می پوشاند و از آنها محافظت می کند. آنها می توانند در محیط اسیدی که در طول فرآیند هضم رخ می دهد زنده بمانند. رشد بیش از حد این باکتری ها باعث تحریک در لایه داخلی معده و ضعیف شدن پوشش محافظ می شود. این وضعیت می تواند منجر به التهاب و عفونت و در نهایت منجر به زخم شود. علایم عفونت H . pylori ممکن است شامل درد معده و، و باشد. بسیاری از افراد مبتلا به هلیکوباکتر پیلوری هیچ علامت مشخصی ندارند. اما علایم زخم معده ممکن است شامل درد شدید یا سوزش در ناحیه فوقانی شکم باشد. گاهی اوقات درد در شب یا هنگامی که معده خالی است، بدتر می شود و با مصرف یک آنتی اسید به طور موقت تسکین می یابد اما ممکن است علایم دوباره عود کنند و برگردند. با این حال، افرادی که ممکن است به H . pylori مبتلا شوند، همیشه دچار زخم نخواهند شد. تنها چند نفر از مبتلایان به هلیکوباکتر پیلوری در روزهای آینده دچار زخم می شوند. مصرف، که معمولا به عنوان NSAIDs شناخته می شوند، یکی دیگر از علل شایع زخم است. NSAID های بدون نسخه و با نسخه می توانند مخاط معده و روده کوچک را تحریک یا ملتهب کرده و در نهایت منجر به زخم شوند. همانطور که NSAID های تجویز شده اغلب برای هفته ها یا ماهها مصرف می شوند، در مقایسه با NSAID های بدون نسخه که برای مدت زمان کوتاهی مصرف می شوند، آسیب بیشتری به دیواره دستگاه گوارش وارد می کنند. در حقیقت، NSAID های بدون نسخه دارای برچسب هشدار دهنده ای هستند که نشان می دهد NSAID ها می توانند به مخاط معده آسیب برسانند. استفاده طولانی مدت می تواند باعث خونریزی و زخم شود. NSAID های مضر برای سیستم گوارشی شامل و هستند. کارشناسان نوشیدن بیش از حد الکل را یک عامل خطر برای بروز زخم معده می دانند. نوشیدن بیش از حد الکل می تواند مخاط معده را تحریک کند و منجر به التهاب شود. American Gastroenterology منتشر شد گزارش می دهد که مشروبات الکلی تخمیر شده و غیر تقطیر سطح معده و ترشح اسید را در معده افزایش می دهند. یکی از علل نادر زخم معده سندرم زولینگر - الیسون است. مصرف زیاد نمک یکی دیگر از علل اصلی زخم معده است. H . pylori شود که باعث می شود این بیماری بدتر شود. عفونت باکتری H . pylori یکی از دلایل اصلی ایجاد زخم است. Infection and Immunity منتشر شد گزارش می دهد که مصرف زیاد نمک در رژیم غذایی باعث تغییرات ژنتیکی در H . pylori شده و آن را قوی تر می کند. در حالی که هیچ شواهد علمی وجود ندارد که استرس را از نظر احساسی یا روانی با زخم مرتبط می کند، کارشناسان معتقدند که استرس احتمال ابتلا به زخم معده را افزایش می دهد. یکی دیگر از عوامل موثر در ایجاد زخم است. کافیین تولید اسید معده را افزایش می دهد. این وضعیت حتی شما را در برابر زخم معده آسیب پذیرتر می کند. کافیین روند تخلیه معده را سرعت می بخشد. حتی منجر به محتوای اسید زیاد در معده می شود. این اسید سریعتر از حالت عادی وارد روده کوچک می شود. سابقه شخصی یا خانوادگی زخم یکی دیگر از عوامل خطر شایع برای زخم معده است. که به معنی تولید بیش از حد کلسیم است، یکی دیگر از عوامل ایجاد زخم محسوب می شود. هنگامی که فرد از هیپرکلسمی رنج می برد، خون حاوی سطح کلسیم بالاتر از حد نرمال است. اگر سطح کلسیم خون شما بیشتر از تقریبا میلی گرم در دسی لیتر باشد، این یک فوریت پزشکی محسوب می شود و باید به صورت تهاجمی مورد درمان قرار بگیرد. پیش آگهی یک فرد به علت و شدت هیپرکلسمی بستگی دارد. هیپرکلسمی خفیف ممکن است نیاز به درمان نداشته باشد، اگر بیماری جدی تر باشد، پزشک ممکن است داروهایی را تجویز کند که سطح کلسیم را کاهش دهد و علت اصلی را درمان کند. هرکسی که علایم هیپرکلسمی را تجربه می کند، باید با پزشک مشورت کند. یکی دیگر از علل زخم، سطح پایین است. نور کم باعث تولید ملاتونین در غده صنوبری می شود. در صورت بروز هر گونه علایم مربوط به زخم معده و یا حتی بهتر است به دنبال درمان وضعیت خود باشید و از یک با تجربه و خوب مشورت بگیرید. منابع:

شناخت رایج ترین مشکلات زنان بعد از زایمان می تواند برای خانم هایی که از بروز احتمالی این مشکلات نگران هستند، تاحدودی موثر و مفید باشد که بتوانند با این مشکلات برخورد کنند. زمانی که نوزاد شما متولد می شود و شما با موفقیت وارد برنامه روزانه خود شده اید، ممکن است از نظر روحی و جسمی احساس ضعف کنید. بارداری و زایمان باعث تغییرات شدید در بدن زن می شود. بازگرداندن بدن قدیمی خود ممکن است رویایی دور از ذهن به نظر برسد. در واقع، مشکلات بدن بعد از زایمان که ممکن است با آنها سر و کار داشته باشید می تواند شما را کاملا افسرده کند. هر مادری تازه می خواهد بدن قبل از بارداری خود را در اسرع وقت بازگرداند. مدیریت مشکلات بدن بعد از زایمان کار ساده ای نیست، اما با کمی دقت و زمان می توانید از شر این مشکلات خلاص شوید. اما به یاد داشته باشید، شما باید صبور باشید. هیچ مشکلی تا چند روز دیگر برطرف نمی شود، به ویژه هنگامی که نیازهای نوزاد شما در اولویت قرار دارد. در اینجا مشکل رایج بدن بعد از زایمان و نحوه مقابله با آنها آورده شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بلافاصله پس از زایمان، بیشتر وزن نوزاد خود را از دست می دهید، اما برآمدگی معده یک مشکل بزرگ است. از آنجا که حدود تا هفته طول می کشد تا رحم به اندازه قبل از بارداری خود بازگردد، شما باید مدتی با معده برآمده زندگی کنید تا قبل از هر کاری سعی کنید آن را از بین ببرید. همچنین، از آنجایی که ناحیه اطراف شکم شما دارای بیشترین کشیدگی پوست و ماهیچه است، بازگرداندن شکل به زمان نیاز دارد. هر نوع حرکتی که ماهیچه های عرضی را هدف قرار دهد به سفت شدن پوست شل شده در ناحیه شکم کمک می کند. تمرینات منظم قلبی عروقی همچنین به کاهش چربی کلی بدن کمک می کند. همچنین می توانید لباس های زیر بدن را که از پارچه های قابل تنفس و بدون اتصال استفاده می کنند، امتحان کنید. درست مانند شکم شل، افتادگی سینه یکی دیگر از مشکلات بعد از زایمان است که مادران جدید با آن روبرو می شوند. در دوران بارداری و شیردهی، تغییرات هورمونی در بدن باعث گسترش بافت سینه و کشیده شدن پوست اطراف آن می شود و سینه ها بزرگتر و پرتر به نظر می رسند. با گذشت زمان، بافت پوست کوچک می شود، اما پوست خاصیت ارتجاعی خود را از دست می دهد و بنابراین افت می کند. تمریناتی که به تقویت ماهیچه های سینه در اطراف سینه ها کمک می کند، به سینه های افتاده شما ظاهر برجسته ای می بخشد. ماساژ منظم با روغن گرم در جهت بالا نیز می تواند کمک کننده باشد. در عین حال، پوشیدن سوتین حمایتی را فراموش نکنید. حتما تناسب اندام مناسب را بیابید و هنگام ورزش از سوتین ورزشی استفاده کنید. ترشحات واژن بیشتر از خون و آنچه از بافت رحم باقی مانده است مشکل دیگری است که ممکن است بعد از زایمان با آن کنار بیایید. به این نوع ترشحات واژینال لوشیا گفته می شود و می تواند چند هفته طول بکشد. به این ترتیب بدن شما خون و بافت را از رحم شما خارج می کند. هنگامی که خونریزی پس از زایمان را تجربه می کنید، باید اقدامات احتیاطی بیشتری را با استفاده از پد های سنگین و تعویض آنها چند بار در روز انجام دهید. از تامپون استفاده نکنید، زیرا در این مرحله می تواند باعث عفونت شود. همچنین از هر نوع فعالیت سنگین که می تواند باعث خونریزی بیشتر شود خودداری کنید. به بدن خود زمان دهید تا بهبود یابد و ترشحات واژن از بین می روند. بلافاصله پس از زایمان، "درخشش بارداری" زن محو می شود. در واقع ممکن است پوست شما کدر و بی روح به نظر برسد. در واقع، برخی از خانم ها لکه های تیره ای روی پوست پیشانی، گونه ها و لب های بالایی را تجربه می کنند. این به دلیل تغییرات هورمونی در بدن است که باعث خشک شدن بیش از حد پوست می شود. با این حال، این یک مشکل موقتی است و ظرف چند هفته به طور کامل برطرف می شود. برای کمک به روند، مقداری نارگیل یا روغن زیتون گرم روی پوست آسیب دیده بمالید و قبل از خواب به آرامی ماساژ دهید. همچنین می توانید چند بار در روز ژل تازه آلویه ورا را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. مهم نیست که چگونه می خواهید با تغییر رنگ پوست مقابله کنید، برای حفظ نتایج باید از کرم ضد آفتاب با جدیت استفاده کنید. همچنین از بیرون رفتن در معرض نور خورشید در ساعات اوج خودداری کنید. در دوران بارداری، بیشتر زنان موهای پرتر و براق تری دارند. اما بلافاصله پس از زایمان، ریزش مو بیش از حد معمول شروع می شود. مانند دیگر مشکلات پس از زایمان، این تغییرات هورمونی در بدن است که باعث ریزش مو می شود. بعد از زایمان، سطح استروژن در بدن پایین می آید و باعث می شود موهایی که در مرحله آناژن بودند وارد مرحله استراحت شده و ریزش کنند. ریزش مو بعد از زایمان موقت است و رشد مو در مدت تا ماه به حالت عادی برمی گردد. برای حفظ سلامت مو، رژیم غذایی سرشار از پروتیین داشته باشید. ماساژ منظم روغن نیز مفید است، زیرا باعث افزایش گردش خون در پوست سر و همچنین حالت دادن به پوست سر و تقویت ریشه مو می شود. همچنین با مراقبت از موهای خود مراقبت کنید. موهای خود را به آرامی بشویید یا شانه کنید و فقط از آب ولرم برای شستن موهای خود استفاده کنید (موهای خیس را شانه نکنید) از استفاده از سشوار و سایر وسایل حالت دهنده حالت دهنده خودداری کنید. موهای خود را در موهای رنگدانه یا مویی که باعث کشیدن بیش از حد می شود، حالت ندهید. حفظ سطح مناسب استروژن مهم است، زیرا جریان خون را به اندام تناسلی افزایش می دهد و روانکاری واژن را افزایش می دهد. کمبود استروژن پس از زایمان دلیل خشکی واژن و مشکلاتی مانند گرگرفتگی و تعریق شبانه است. در کنار تغییرات هورمونی، شیردهی به دلیل سطح بالای هورمون پرولاکتین می تواند باعث خشکی واژن شود. پس از بازیابی تعادل هورمونی، خشکی واژن کاهش می یابد و از بین می رود. برای به حداقل رساندن ناراحتی در این فاصله، می توانید از مرطوب کننده واژن استفاده کنید، که باید هر چند روز یکبار استفاده شود. اما از دوش و اسپری های بهداشت فردی که می توانند بافتهای حساس واژن را تحریک کنند، خودداری کنید. همچنین، مقدار کافی آب بنوشید تا بدن شما به خوبی هیدراته بماند. در دوران پس از زایمان، گاهی اوقات سیستم ایمنی بدن نسبت به عوامل حساسیت زا یا تغییرات هورمونی واکنش نشان می دهد. این به نوبه خود باعث آزاد شدن هیستامین، یک پروتیین، به جریان خون می شود و منجر به خارش و بثورات قرمز می شود. این به کهیرهای پس از زایمان معروف است. کهیر پس از زایمان معمولا در بازوها، پاها و پشت ایجاد می شود. اساسا نیازی به درمان نیست. وضعیت پوست پس از چند هفته به طور خودکار برطرف می شود. در عین حال، برای تسکین علایم، کمپرس خنک را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. استفاده موضعی از ژل تازه آلویه ورا، لوسیون کالامین یا روغن نارگیل همچنین می تواند لکه های قرمز و سوزش دهنده ناشی از کهیر را تسکین دهد. یکی دیگر از مشکلات رایج مادران پس از زایمان، واریس است. در دوران بارداری، برخی از زنان عروق خونی گشاد شده ای را در نزدیکی سطح پوست، اغلب در ساق پا و ران ایجاد می کنند. وراثت، تغییرات هورمونی در بدن و فشار روی وریدهای ناشی از بارداری همگی نقش دارند. رگهای واریسی بعد از زایمان بهبود می یابند، اما گاهی اوقات چندین ماه طول می کشد. تمرینات سبک مانند حرکات کششی و راه رفتن و تمریناتی مانند لیفت ساق پا و فرهای همسترینگ از ایجاد رگ های واریسی جدید جلوگیری می کند. از نشستن طولانی مدت اجتناب کنید، اما اگر لازم است. به طور منظم موقعیت خود را تغییر دهید. همچنین، تا جایی که ممکن است پاهای خود را بالا بیاورید. بعلاوه، جوراب های فشاری می توانند در مواجهه با وریدهای واریسی کمک زیادی کنند. تغییرات مداوم هورمونی در بدن پس از زایمان می تواند سیستم گوارش را کند کرده و باعث یبوست شود. همچنین برخی داروهای مسکن تجویز شده توسط پزشک می توانند باعث یبوست شوند. به علاوه، این مشکل بیشتر در زنانی مشاهده می شود که زایمان طولانی داشته اند (بدون خوردن چیزی) و یا در طول این عمل دفع مدفوع یا تنقیه داشتند. برای مقابله با یبوست، غذاهای پر فیبر بخورید تا فعالیت روده تحریک شود و مقدار زیادی آب بنوشید. همچنین می توانید از پزشک بخواهید که نرم کننده مدفوع را توصیه کند. در بیشتر موارد، مشکل ظرف چند روز برطرف می شود. علایم زشت روی شکم، باسن، سینه یا باسن چیزی است که هیچ زنی نمی خواهد. اما به دلیل نوسان شدید وزن و تغییرات هورمونی مداوم در بدن، داشتن این علایم در دوران بارداری یا پس از آن بسیار معمول است. برای محو شدن علایم کشش، باید پوست را مرطوب نگه دارید. صبح بعد از حمام و دوباره شب مقداری روغن زیتون یا نارگیل گرم روی ناحیه آسیب دیده بمالید. یک گزینه موثر دیگر این است که مقداری روغن کرچک را روی ناحیه آسیب دیده بمالید، سپس با یک پلاستیک بپوشانید و یک کمپرس گرم روی آن بگذارید تا تا دقیقه روی آن بماند تا به نفوذ روغن به عمق پوست کمک کند. همچنین هیدراته نگه داشتن بدن با نوشیدن مقدار زیادی آب و رعایت رژیم غذایی مناسب برای پوست، به محو شدن علایم کشش کمک زیادی می کند. تا حد امکان استراحت کنید. از دیگران، از جمله شریک، دوستان و اعضای خانواده خود کمک بگیرید. با خوردن وعده های غذایی سالم و متعادل شامل میوه ها، سبزیجات و غلات کامل وزن خود را کاهش دهید. مقدار زیادی آب بنوشید تا بدن خود را هیدراته نگه دارید. برای بازگشت به حالت قبل عجله نکنید. از پیاده روی روزانه لذت ببرید. به محض این که پزشک به شما اجازه داد، ورزش را شروع کنید. منبع:

می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند و منجر به بروز علایم زیادی از خارش و سوزش گرفته تا قرمزی و تورم شود. هرچه بیشتر در مورد عفونت های باکتریایی پوست سر بدانید، زودتر می توانید درمان آنها را شروع کنید. مت سفانه، تعداد زیادی شرایط پوست سر وجود دارد و این باعث سردرگمی می شود. آنها اغلب می توانند برای مدت طولانی نادیده گرفته شوند زیرا ما خودمان آنها را اشتباه تشخیص می دهیم. عفونت های باکتریایی سر برای از بین رفتن نیاز به درمان دارند. در صورت عدم درمان، علایم شما بدتر می شوند و باکتری ها احتمال انتشار خواهند داشت. از آنجا که ما اغلب سر خود را لمس می کنیم، انتشار هرگونه عفونت در پوست سر آسان است. اگر با علایم پوست سر، مانند خارش و سوزش روبرو بوده اید، بسیار مهم است که بدانید چه شرایطی دارید. دانستن تفاوت بین عفونت باکتریایی و قارچی پوست سر می تواند تفاوت زیادی در نحوه درمان آن ایجاد کند. عفونت های باکتریایی پوست سر می توانند در اثر تماس خارجی با چیزها یا مسایل داخلی ایجاد شوند. به عنوان مثال، اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف است، احتمال ابتلا به عفونت بیشتر است. هر چیزی که مانع محافظ طبیعی پوست روی سر شما را مختل کند می تواند منجر به عفونت شود. آسیب به پوست سر در اثر آسیب سابقه پوست سر مانند پسوریازیس انتقال از حیوان خانگی یا جسم بی جان خاراندن پوست سر که منجر به خونریزی شود. استفاده طولانی مدت از آنتی بیوتیک ها یا کرم های استروییدی پوست ما به عنوان یک مانع طراحی شده است. اگر پوست سالم باشد از جلوگیری از عفونت جلوگیری می کند. اما، هر یک از موارد ذکر شده در بالا، یا سیستم ایمنی ضعیف می تواند به راحتی عفونت را ایجاد کند. از آنجا که هیچ دلیل مشخصی برای عفونت باکتریایی پوست سر وجود ندارد، توجه دایمی به علل بروز آن ضروری است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فهرست محتوا هر نوع عفونی که پوست سر را تحت ت ثیر قرار دهد می تواند خطرناک باشد. حتی در صورت درمان، ممکن است آثار ماندگاری برای شما باقی بماند. اکثر بیماری های پوست سر با انبوهی از علایم منفی همراه است. یکی از برجسته ترین آنها خارش است. مت سفانه، خارش می تواند منجر به ریزش مو و آسیب فولیکول شود. اگر موهای خود را به دلیل عفونت باکتریایی از دست بدهید، می تواند شرم آور باشد و منجر به برخی مسایل روانی اجتماعی شود. باکتری ها همچنین می توانند به سرعت پخش شوند. باز هم، یکی از شایع ترین علایم عفونت باکتریایی خارش است. با آن خارش معمولا التهاب و قرمزی همراه می شود. نادیده گرفتن آن تقریبا غیرممکن به نظر می رسد. در مورد فولیکول های مو آلوده، علایمی مانند برجستگی های قرمز پر از چرک ظاهر می شود. خاراندن این برجستگی ها می تواند باعث آسیب آنها شود. این شما را در معرض خطر گسترش عفونت به دیگر نواحی پوست سر یا پوست قرار می دهد. برخی از عفونت های باکتریایی می توانند علایم نامطلوبی را در نقاط دیگر بدن ایجاد کنند: حالت تهوع استفراغ سردرد گرفتگی عضلات گلو درد اگر هر کدام از این علایم را همراه با زخم در سر و یا خارش دارید، به احتمال زیاد با نوعی عفونت باکتریایی مبتلا هستید و بهتر است برای تشخیص علت وضعیت خود به متخصص پوست و مو مراجعه کنید. شایع ترین عفونت های باکتریایی شامل فولیکولیت (فولیکول های موی آلوده) و زردی است. سایر شرایطی که پوست سر را تحت تاثیر قرار می دهند شامل درماتیت سبورییک و کرم حلقوی است. اینها عفونت در نظر گرفته می شوند، اما توسط قارچ ایجاد می شوند. در مورد درماتیت سبورییک، اغلب باکتری ها نیز وجود دارند. اما، اینها بیشتر عفونت های قارچی هستند که باید به گونه ای متفاوت درمان شوند. فولیکولیت زمانی رخ می دهد که فولیکول های مو در پوست سر عفونی می شوند. این می تواند در هر نقطه از بدن که مو در آن رشد می کند رخ دهد. اما، در پوست سر معمول است زیرا تعداد زیادی فولیکول وجود دارد. فولیکولیت زمانی رخ می دهد که فولیکول های مو ملتهب می شوند. باکتری های استافیلوکوک می توانند به فولیکول های مو آسیب دیده نفوذ کرده و خرابی ایجاد کنند. در ابتدا علایم این عفونت شامل التهاب و خارش خواهد بود. اما در صورت عدم درمان می تواند علایم قابل توجهی را به دنبال داشته باشد. واضح ترین آن برجستگی های جوش مانند قرمز روی پوست سر است. این برآمدگی ها در هر مکانی که فولیکول وجود داشته باشد رخ می دهد. چندین عامل می توانند به فولیکولیت منجر شود. مت سفانه، بیشتر علل عادات روزانه یا عوامل خارجی هستند. عرق و خاک روی پوست سر می تواند باعث مسدود شدن فولیکول ها شود. این می تواند به دلیل هر چیزی از ورزش کردن بدون دوش گرفتن یا پوشیدن مکرر کلاه گرم اتفاق بیفتد. همچنین می توانید از تراشیدن سر خود با تیغ استفاده کنید. تقریبا هر کسی می تواند به این بیماری مبتلا شود، اما افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند معمولا بیشتر در معرض خطر هستند. معمولا در موارد خفیف، فولیکولیت برای اکثر افراد دو هفته طول می کشد. در حالی که ممکن است زمان زیادی برای مقابله با چیزی به نظر نرسد، اما مشکل در علایم ناراحت کننده این بیماری است. همچنین می تواند به طور بالقوه خطرناک باشد. هنگامی که تاول های چرکی ناشی از فولیکول های موی آلوده را می خارانید، آنها می توانند ترشح یا حتی خونریزی کنند. از آنجا که این یک عفونت باکتریایی است، آن مایع خروجی می تواند باکتری ها را در جاهای دیگر پخش کند. این امر نه تنها درمان این بیماری را دشوارتر می کند، بلکه علایم ناراحت کننده را نیز گسترش می دهد. درمان فولیکولیت به دلیل علایم تحریک کننده، اکثر افراد مبتلا به فولیکولیت سعی می کنند آن را درمان کرده و تسکین پیدا کنند. در موارد شدید، ممکن است نیاز به تجویز آنتی بیوتیک از پزشک داشته باشید. همچنین می توانید یک شستشو یا شامپوی ضد باکتری بدون نسخه را انتخاب کنید. حتما از شامپوی دارویی بدون عطر و مواد شیمیایی مضر استفاده کنید. اگر پوست سر شما قبلا تحریک شده است، برخی از مواد شیمیایی می توانند باعث عوارض بیشتری شوند. داروهای طبیعی نیز یک راه حل محبوب برای فولیکول های مو آلوده هستند. روغن درخت چای یکی از بهترین گزینه های درمانی است. می توانید به تنهایی از روغن حامل استفاده کنید یا می توانید از شامپو روغن درخت چای پل میچل استفاده کنید. این یک عامل ضد باکتری و ضد عفونی کننده طبیعی است. بنابراین، روغن طبیعی ضمن تمیز نگه داشتن منطقه به مبارزه با عفونت کمک می کند. همچنین باعث تسکین خارش پوست می شود. Impetigo یکی دیگر از عفونت های شایع باکتریایی پوست سر است. این بیماری بسیار مسری است و در کودکان شایع است، اما هر کسی می تواند به آن مبتلا شود. گاهی اوقات می توان آن را با کرم حلقوی که یک عفونت قارچی است اشتباه گرفت. چند تفاوت اساسی وجود دارد. به جای اینکه حلقه شکل داشته باشد، impetigo بیشتر شبیه تاول ها و زخم های برجسته خواهد بود. تاول های مرتبط با این بیماری اغلب قرمز، ملتهب هستند و می توانند مایع زرد رنگی را ترشح کنند. از آنجا که این بیماری باکتریایی است، ترشح این مایع خطرناک است. می تواند باعث گسترش عفونت شود. همچنین می تواند فولیکول های مو را مسدود کرده و احتمال بیشتری برای عفونت قوی تر ایجاد کند. اگر مبتلا به زردی پوست سر هستید، تجربه آن در سایر نواحی بدن نیز غیر معمول نیست. دلیل اینکه شایع ترین نوع بیماری impetigo در کودکان است، این است که سیستم ایمنی بدن آنها ضعیف تر است. بزرگسالان معمولا می توانند کمی بهتر با این بیماری مقابله کنند، اما هنوز در خطر هستند. این خطر در هوای گرمتر و شرایط مرطوب افزایش می یابد. همچنین می تواند در جایی رخ دهد که پوست سر به هر طریقی باز شده باشد. در موارد خفیف ایمپتیگو، از کرم های آنتی بیوتیکی موضعی استفاده می شود. اگر عفونت به مناطق دیگر بدن سرایت کرده باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک خوراکی تجویز کند. این می تواند به خلاص شدن از شر این بیماری از داخل به بیرون کمک کند. می توان از صابون های ضد باکتری، شامپوها یا کرم ها برای زخم های ناشی از زگیل استفاده کرد. شما می توانید از هر محلول آنتی بیوتیک بدون نسخه ای که می خواهید استفاده کنید، تا زمانی که مطمین باشید عوارضی برای تان ندارد. خطرات مربوط به این بیماری کمی شبیه فولیکولیت است. خارش می تواند منجر به آسیب بیشتر، پخش شدن و حتی ریزش مو شود. یک خطر مهمتر در مورد impetigo این است که بسیار مسری است. این یکی از دلایلی است که کودکانی که در مهدکودک یا مدرسه هستند به دفعات به آن مبتلا می شوند. موارد خاصی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر گسترش بیماری یا ابتلا به آن از شخص دیگر انجام دهید. برخی نکات مفید عبارتند از: پوشاندن زخمهای واضح با گاز، مخصوصا اگر چرک ترشح می کند. شستن مکرر دستها و تشویق کسانی که با آنها زندگی می کنید یا زمانی را با آنها سپری می کنید به انجام همان کار از به اشتراک گذاشتن حوله یا وسایل مو مانند شانه و برس بپرهیزید. باکتری ها می توانند غیرقابل پیش بینی باشند. تقریبا غیرممکن است که از عفونت ها جلوگیری یا از آنها جلوگیری شود. اما، مواردی وجود دارد که می توانید برای کاهش ریسک خود انجام دهید. هرچه بیشتر بتوانید از خود در برابر این نوع عفونت ها محافظت کنید، بهتر است. عادات بهداشتی خوبی را رعایت کنید و موهای خود را به اندازه کافی شستشو دهید. از به اشتراک گذاشتن مواردی که مکررا پوست سر شما را لمس می کند، خودداری کنید. به پوست سر خود فرصت دهید تا "نفس بکشد". اگر مرتبا از کلاه استفاده می کنید، چندین ساعت در روز را بدون کلاه به خود اختصاص دهید. استفاده زیاد از کلاه های ضخیم یا سنگین می تواند باعث گیر افتادن عرق و مسدود شدن فولیکول ها و منافذ مو شود. همیشه موهای خود را بشویید و پوست سر خود را پس از تعریق زیاد تمیز کنید. این می تواند شامل هر چیزی از یک ساعت در ورزشگاه تا یک روز در یک کار دستی باشد. از کلاه یا لباس دیگران که ممکن است آلوده به باکتری باشد، استفاده نکنید. اگر می دانید که مستعد ابتلا به این نوع عفونت ها هستید، موارد خود را به اشتراک نگذارید. رژیم غذایی مناسبی داشته باشید. عفونت های باکتریایی برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند بسیار بدتر خواهد بود. با انجام اقدامات لازم برای سالم و فعال نگه داشتن بدن، شانس بیشتری برای مبارزه با عفونت خواهید داشت. از آنجا که بسیاری از شرایط احتمالی پوست سر وجود دارد، آگاهی از انواع مختلف می تواند درمان صحیح مشکل را آسان تر کند. دو نوع مهم دیگر عفونت های سر، قارچی و ویروسی هستند. عفونت های قارچی در پوست سر به دلیل رشد بیش از حد مخمرها یا واکنش ایمنی ایجاد می شود. مخمرها و درماتوفیت ها علت اصلی عفونت های قارچی مزاحم هستند. برخی از شایع ترین مشکلات قارچی پوست سر، کچلی و درماتیت سبورییک است. عفونت های ویروسی کمتر شایع هستند، اما هنوز هم روی پوست سر ایجاد می شوند. آنها معمولا در نتیجه عفونت ویروسی داخلی موجود هستند. سپس عفونت از داخل بر روی پوست سر خود را نشان می دهد. برخی از شایع ترین مشکلات ویروسی که روی پوست سر تاثیر می گذارد شامل آبله مرغان و ویروس هرپس سیمپلکس است. تشخیص نوع عفونت روی پوست سر می تواند درمان آنها را آسان تر کند. همچنین می تواند به شما کمک کند درک بهتری از میزان شدید عفونت در صورت عدم رسیدگی صحیح داشته باشید. درمان عفونت های باکتریایی و عفونت های قارچی باید متفاوت باشد، اما هر دو ممکن است به مراجعه به پزشک نیاز داشته باشند. منبع:

( یک تومور خوش خیم از غده هیپوفیز است که مقدار زیادی هورمون پرولاکتین تولید می کند. پرولاکتین هورمونی است که از غده هیپوفیز ترشح می شود. عملکردهای مختلفی در بدن دارد از جمله کنترل تولید شیر و کمک به تنظیم عملکرد سیستم تولید مثل دارد. غده هیپوفیز "غده اصلی" است که چندین هورمون تولید کرده و عملکرد تعدادی از غدد دیگر را در بدن کنترل می کند. این غده در یک توخالی استخوانی در قاعده جمجمه در زیر وسط مغز قرار دارد. با توجه به اندازه آن، پرولاکتینوما می تواند یک میکروپرولاکتینوما (کوچکتر از سانتی متر در قطر) یا یک ماکروپرولاکتینوم (بزرگتر از سانتی متر در قطر) باشد. غده هیپوفیز دارای چندین نوع سلول است که هر کدام مسیول تولید هورمون متفاوتی هستند. پرولاکتینوما زمانی رخ می دهد که سلولهایی که مسیول تولید هورمون پرولاکتین (معروف به سلولهای لاکتوتروف) هستند بدون دلیل مشخص شروع به تکثیر می کنند. این وضعیت می تواند منجر به رشد اندازه متغیر در غده هیپوفیز شود. اکثر پرولاکتینوما اندازه کمتر از سانتی متر دارند. افزایش تعداد سلولهای تولید کننده پرولاکتین منجر به تولید بیش از حد هورمون پرولاکتین می شود که منجر به افزایش سطح آن در خون می شود. علایم پرولاکتینوما مربوط به سطح بالای پرولاکتین در خون است. به ندرت، پرولاکتینومهای بزرگ می توانند باعث فشرده سازی ساختارهای اطراف، به عنوان مثال اعصاب بینایی شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم افزایش سطح پرولاکتین شامل ترشح شیر از سینه (گالاکتوره) و حساسیت به سینه است. این علایم در زنان بیشتر از مردان شایع است. پرولاکتینوما ممکن است علایم یا علایم قابل توجهی ایجاد نکند. با این حال، پرولاکتین بیش از حد در خون شما (هایپرپرولاکتینمی) یا فشار بر بافت های اطراف از طریق یک تومور بزرگ می تواند علایم ایجاد کند. از آنجا که افزایش پرولاکتین می تواند سیستم تولید مثل (هیپوگنادیسم) را مختل کند، برخی از علایم و نشانه های پرولاکتینوما مختص زنان یا مردان است. در زنان، پرولاکتینوما می تواند باعث موارد زیر شود: قاعدگی های نامنظم یا عدم قاعدگی رابطه جنسی دردناک به دلیل خشکی واژن آکنه و رشد بیش از حد موهای بدن و صورت ترشحات شیری از سینه ها در صورت عدم بارداری یا شیردهی در مردان، پرولاکتینوما می تواند باعث موارد زیر شود: اختلال در نعوظ کاهش موهای بدن و صورت بزرگ شدن سینه ها، به طور غیر معمول در هر دو جنس، پرولاکتینوما می تواند باعث موارد زیر شود: سردرد ناباروری اختلالات بینایی تراکم استخوان پایین از دست دادن علاقه به فعالیت جنسی کاهش تولید هورمون های دیگر توسط غده هیپوفیز در نتیجه فشار تومور زمانی که تومورها از نظر اندازه کوچکتر هستند، احتمالا به دلیل از دست دادن یا نامنظم شدن قاعدگی زنان معمولا زودتر از مردان متوجه علایم و نشانه ها می شوند. مردان بعدا متوجه علایم و نشانه ها می شوند، هنگامی که تومورها بزرگتر شده و بیشتر باعث ایجاد سردرد یا مشکلات بینایی می شوند شاید آنها متوجه بروز علایم شوند. اکثر پرولاکتینومها کوچک هستند (میکروپرولاکتینوما) ، بنابراین خود توده تومور معمولا علایم خاصی ایجاد نمی کند. پرولاکتینومهای بزرگ (ماکروپرولاکتینوما) می توانند باعث فشرده سازی غده هیپوفیز طبیعی شوند. این وضعیت می تواند بر ترشح سایر هورمونهای هیپوفیز ت ثیر بگذارد. همچنین ممکن است به دلیل فشردگی اعصاب به چشم، با اختلال بینایی همراه باشند. پرولاکتینوما شایع ترین شکل تومورهای غده هیپوفیز است که با تولید بیش از حد هورمون مرتبط است. از هر نفر نفر مبتلا به پرولاکتینوم است. این می تواند در هر دو جنس و در هر سنی رخ دهد. اما در زنان تا ساله شایع تر است. میکروپرولاکتینوما بسیار شایع تر از ماکروپرولاکتینوما هستند. شواهدی از وراثت در اکثر موارد پرولاکتینوما وجود ندارد. به ندرت، پرولاکتینوما می تواند به عنوان بخشی از بیماری به نام نیوپلازی غدد درون ریز نوع ایجاد شود که بتواند به ارث برسد. اخیرا ، چندین ژن دیگر AIP (پروتیین متقابل آریل هیدروکربن) و SDH (سوکسینات دهیدروژناز) در بیماران مبتلا به پرولاکتینوما توصیف شده است. خانواده های نادر پرولاکتینوما وجود ژن یا ژن های ناشناخته ای را در این افراد نشان می دهند. چگونه پرولاکتینوما تشخیص داده می شود؟ اگر پزشک مشکوک باشد که علایم بیمار مربوط به سطح بالای پرولاکتین است، اولین آزمایش یک آزمایش خون برای بررسی سطح پرولاکتین است (تومورهای بزرگتر باعث افزایش سطح پرولاکتین می شوند) در صورت بالا بودن سطح، آزمایش مجدد خون برای بررسی مجدد سطح پرولاکتین انجام می شود. آزمایش سطح هورمونهای دیگر تولید شده از غده هیپوفیز نیز باید انجام شود. همه این آزمایشات را می توان به صورت سرپایی انجام داد. اگر آزمایش خون نشان دهد که احتمال پرولاکتینوما وجود دارد، می توان با مشاهده غده هیپوفیز در اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) یا اسکن کامپیوتری ( CT ) تشخیص داد. در صورت مشکوک بودن پرولاکتینوم به اعصاب چشم، ممکن است پزشک برای ارزیابی میدان بینایی از شما درخواست آزمایش چشم کند. عوارض پرولاکتینوما چیست؟ نتیجه برای بیماران مبتلا به پرولاکتینوما معمولا عالی است زیرا اکثر آنها به خوبی به دارو پاسخ می دهند. با این حال، آنها نیاز به نظارت منظم توسط پزشک عمومی و یا متخصص غدد دارند. با بازگشت سطح پرولاکتین به حالت عادی، عملکرد تخمدان ها و بیضه ها از جمله بهبود باروری باز می گردد و همه علایم مربوطه ناپدید می شوند. برای جلوگیری از بارداری باید از روشهای پیشگیری از بارداری به روش معمول استفاده کرد. با این حال، بخش کوچکی از بیماران (عموما کسانی که تومورهای بزرگتری دارند) باید با آگونیست دوپامین ادامه دهند. درمان در دوران بارداری دفعات و پیگیری در دوران بارداری بستگی به اندازه پرولاکتینوم دارد. در دراز مدت، بخشی از پرولاکتینوما وارد مرحله بهبودی می شوند و احتمال دارد درمان آگونیست دوپامین متوقف شود. پزشک ممکن است بعد از مدتی (معمولا پس از دو یا چند سال درمان) درمان را متوقف کند. در صورت بروز مجدد، مراقبت های دقیق را دنبال کنید. پرولاکتین بیش از حد می تواند تولید هورمون های استروژن و تستوسترون را کاهش دهد، در نتیجه تراکم استخوان کاهش یافته و خطر پوکی استخوان افزایش می یابد. در دوران بارداری طبیعی، تولید استروژن افزایش می یابد. اگر باردار هستید و پرولاکتینوم بزرگ دارید، این سطوح بالای استروژن ممکن است باعث رشد تومور و علایم و نشانه های مرتبط با آن، مانند سردرد و تغییر بینایی شود. اگر پرولاکتینوما درمان نشود، ممکن است به اندازه ای بزرگ شود که عصب بینایی شما را فشرده کند. این وضعیت می تواند باعث از بین رفتن بینایی محیطی شود. با افزایش پرولاکتینومها، فشار بر غده هیپوفیز طبیعی می تواند منجر به کاهش سطح هورمونهای دیگر تحت کنترل هیپوفیز، از جمله هورمونهای تیرویید و کورتیزول (هورمون پاسخ به استرس) شود. اگر پرولاکتینوما دارید و می خواهید باردار شوید یا در حال حاضر باردار هستید، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است تعدیلاتی در درمان و نظارت شما لازم باشد. پرولاکتینوما تنها در صورتی نیاز به درمان دارد که علایم مربوط به سطح بالای پرولاکتین در سطح خون را ایجاد کند یا اندازه آن تغییر کند. هدف از هرگونه درمان عادی سازی سطح پرولاکتین خون و کاهش اندازه تومورهای بزرگ است. اکثر پرولاکتینوما به درمان با دارو به شکل قرص به خوبی پاسخ می دهند. این درمان هم در عادی سازی سطح پرولاکتین در خون و هم در کاهش اندازه پرولاکتینوما بسیار موثر است. گاهی اوقات در صورتی که پرولاکتینوما به دارو پاسخ ندهد یا بیمار نتواند دارو را تحمل کند، جراحی یا پرتودرمانی ضروری است. داروهای مورد استفاده برای درمان پرولاکتینوما متعلق به گروهی به نام "آگونیست های دوپامین" است. چندین نوع مختلف از این دارو وجود دارد که می توان تجویز کرد و پزشک داروها را متناسب با نیاز بیمار تنظیم می کند. پرکاربردترین آن کابرگولین است به دلیل اثربخشی آن و این واقعیت که اکثر بیماران می توانند بدون عوارض جانبی زیاد با آن کنار بیایند. یک تا دو بار در هفته مصرف می شود. داروهای مشابه شامل کیناگولید یا بروموکریپتین است. بروموکریپتین دو یا سه بار در روز مصرف می شود. کیناگولاید یک بار در روز مصرف می شود. اکثر بیماران هنگام شروع مصرف دارو به دقت تحت نظارت قرار می گیرند تا از صحت دوز مصرفی آنها اطمینان حاصل شود. عوارض جانبی آگونیست های دوپامین می تواند شامل تهوع، استفراغ، کاهش اشتها، سرگیجه و خواب آلودگی باشد. عوارض جانبی به ویژه با بروموکریپتین قابل توجه است، که باید به تدریج دوز آن افزایش یابد. برخی از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون که دوزهای زیادی از کابرگولین را مصرف می کنند، ضخیم شدن دریچه قلب را ایجاد می کنند و این باعث بحث در مورد این موضوع شده است که آیا بیماران مبتلا به پرولاکتینوما باید به طور منظم " غربالگری " اسکن اولتراسوند قلب (اکوکاردیوگرام) انجام دهند. توجه به این نکته ضروری است که دوزهای کابرگولین مورد استفاده در بیماری پارکینسون بسیار بیشتر از میزانی است که برای درمان پرولاکتینوما استفاده می شود (معمولا گرم در روز به جای . - میلی گرم در هفته) همراه با تعدادی از مطالعات اطمینان بخش که اخیرا در این زمینه منتشر شده است، اکثر متخصصان غدد به طور معمول اکوکاردیوگرام های منظم ترتیب نمی دهند و معتقدند که کابرگولین در دوزهای پایین یک داروی بسیار ایمن است. پرولاکتینوما یک تومور غیر سرطانی غده هیپوفیز است. این تومور باعث می شود که هیپوفیز بیش از حد هورمونی به نام پرولاکتین بسازد. اثر عمده پرولاکتینوما کاهش سطح برخی از هورمونهای جنسی استروژن در زنان و تستوسترون در مردان است. منابع:

برای کودکان مبتلا به یا آن دسته از کودکانی که نمی توانند درست صحبت کنند، موثر است. برخی از کودکان می توانند صحبت کنند، اما در بیان کلمات روان نیستند. آنها با کنار هم قرار دادن کلمات و اصوات نمی توانند افکار خود را به صورت یک جمله کامل بیان کنند. ممکن است گفتار آنها واضح نباشد و یا به لکنت زبان مبتلا باشند. وجود چنین مشکلاتی باعث می شود کودک نتواند با دیگران ارتباط برقرار کند. ابتلا به این مشکلات در برخی موارد باعث کاهش شدید می شود. این مشکلات معمولا از طریق گفتاردرمانی به آسانی برطرف می شوند. همچنین انجام برخی از بازی ها و فعالیت ها در شما کمک می کنند. گفتاردرمانی یک روش مداخله در زبان است. این علم توانبخشی بر بهبود گفتار کودک، توانایی او در تشخیص کلمات و غلبه بر مشکلاتی مانند ضعف بیان، تکرار صدا، کلمه یا عبارت متمرکز است. با استفاده از گفتار درمانی می توان اختلالات صوتی را نیز برطرف کرد. گفتار درمانی به کودک کمک می کند تا بهتر بتواند منظور خود را به صورت کلامی و غیرکلامی بیان کند. به طور کلی فواید گفتار درمانی در کودکان عبارت است از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید. کودکان مبتلا به مشکلات گفتاری در بیان کلمات مشکل داشته و نمی توانند مانند دیگران راحت و روان صحبت کنند. وظیفه گفتار درمانگر این است که با رفع این دشواری به بیان بهتر کلمات توسط کودک کمک کند. اغلب کودکانی که مشکل گفتاری دارند با صدای بلند یا آهسته صحبت می کنند. وظیفه گفتار درمانگر این است که به کودک کمک کند تا کلمات را به صورت واضح بیان کرده و بلندی صدای خود را تنظیم کند. کودکانی که از اختلالات گفتاری رنج می برند نمی توانند پیام خود را با استفاده از کلمات، جملات و نوشتن به خوبی به دیگران منتقل کنند. آنها همچنین برای استفاده صحیح از دستور زبان و قالب بندی کلمات در یک جمله مشکل دارند. توصیف حوادث و یا تعریف یک ماجرا برای این کودکان کار دشواری است. شرکت در جلسات گفتار درمانی در رفع این مشکلات تاثیر بسیار زیادی دارد. به طور کلی، کودکان تمایلی به صحبت کردن زیاد ندارند. برای کودکان درک آنچه می خواهند بگویند دشوار است. بنابراین مشاهده چنین مواردی در کودک الزاما به این بدان معنا نیست که کودک دچار اختلالات گفتاری بوده و به درمان نیاز دارد. در صورت نیاز به گفتاردرمانی، ابتدا باید سطح مشکل کودک را بررسی کنید. سه گروه از کودکان اغلب به جلسات گفتار درمانگری نیاز دارند: به دلیل روشن نبودن گفتار، درک آنچه کودک می گوید برای دیگران دشوار است. کودک شما در گفتن کلمات یا بیان افکار خود با استفاده از کلمات به تلاش زیادی نیاز دارد. گفتار کودک به دلیل لکنت زبان، تکرار دایم کلمات و ایجاد وقفه های متوالی مختل و طولانی می شود. کودک معمولا جمله های دو تا سه کلمه ای را به کار برده و از کلمات تکراری مانند ماما و بابا استفاده می کند. کودک در مهارت های اجتماعی مانند دوست یابی، برقراری ارتباط مستقیم، یادگیری مهارت های بازی و تعامل با دیگران عملکرد ضعیف دارد. کودک ممکن است تلفظ کاملی از کلمات و جملات داشته باشد. اما هنوز هم برای صحبت کردن در جمع های اجتماعی، پیدا کردن یک دوست جدید یا مطرح کردن درخواست های ساده از کسی مهارت های زبانی کافی ندارد. کودک ممکن است به علت ناتوانی های جسمی، شرایط پزشکی مانند اوتیسم یا اختلال شنوایی به گفتار درمانی نیاز داشته باشد. زیرا ابتلا به این بیماری ها بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران ت ثیر منفی می گذارد. در صورت مشاهده موارد فوق با یک متخصص آسیب شناس گفتار و زبان مشورت کنید. این متخصص ها معمولا جلسات درمان را از دوران کودکی شروع کرده و تا سالهای مدرسه ادامه می دهند. حتی با وجود ثبت نام کودک در جلسات گفتاردرمانی، باز هم برای کمک به پیشرفت کودک، می توانید تمرینات گفتاردرمانی را در منزل با کودک خود انجام دهید. حتی اگر کودک شما دیرتر از سایر همسالان خود شروع به صحبت کرد، باید در نظر داشته باشید که شنوایی کودک شما خوب است. شنوایی کودک را می توانید در خانه ارزیابی کنید تا ببینید که آیا کودک به صداهای بلند پاسخ می دهد یا خیر. برای انجام این کار یک صدای بلند مانند موسیقی در خانه پخش کنید. اگر کودک سرش را به سمت منبع صدا چرخاند می توان با یقین گفت که کودک شما مشکل ناشنوایی ندارد. یکی از مهمترین کارهایی که باید انجام دهید پرهیز از هرگونه اظهار نظر منفی در مورد توانایی گفتار فرزندتان است. اگر کودک شما دارد، او را تحت فشار قرار ندهید. در عوض، برای بهبود سریع تر او نکات زیر را دنبال کنید: از کودک خود در مورد موضوعات مختلف سوالاتی بپرسید تا شروع به صحبت کند. به عنوان مثال از او بپرسید "اگر با یک پرنده دوست بودی چه کار می کردی؟ " کودک با پاسخ های مفصل به سوالات شما تشویق می شود که عقاید خود را بیان کند. حتی اگر زمان زیادی می برد که کودک بتواند جملات خود را تکمیل کند، با دقت به صحبت های او گوش دهید. وقتی با دقت به صحبت های فرزندتان گوش می کنید، او اعتماد به نفس لازم برای صحبت کردن را پیدا می کند. در نتیجه کودک شما تمام تلاش خود را می کند که بهتر و واضح تر صحبت کند. مشکل فرزند خود را ارزیابی کرده و ببینید کودک شما در کدام وضعیت بیشتر دچار مشکل می شود. این ارزیابی به شما کمک می کند که بفهمید مشکلات گفتاری کودک مستقل هستند و یا با سایر مشکلات رشد او ارتباط دارند. همچنین عملکرد کودک خود را با سایر همسالانش مقایسه کنید. این مقایسه باعث می شود که مشکل کودک خود را بهتر تشخیص دهید: چند کتاب داستان جالب تهیه کنید. از کودک خود بخواهید که خلاصه داستان ها را برای شما تعریف کند. خبری را که مورد علاقه فرزندتان است، برداشته و از او بخواهید که آن را با صدای بلند برای همه بخواند. به کودک خود بگویید که خواندن این خبر را دو یا سه بار دیگر تکرار کند. چنین فعالیت هایی باعث تقویت گفتار و رشد مهارت های زبانی کودک می شود. کودک را همراه با خواهر و برادر های دیگر و یا دوستانش در یک مکان جمع کنید. به آنها بگویید که به صورت یک حلقه در کنار هم بنشینند. جمله ای را در گوش یک کودک بگویید. کودک باید این جمله را به کودک دیگری که در کنارش نشسته، منتقل کند. در نهایت، جمله ای که کودک آخر اعلام می کند باید همان جمله ای باشد که شما به اولین کودک گفته بودید. برای حل یک مسیله ابتدا آن را به قسمت های ساده تر و کوچکتر تقسیم کنید. به عنوان مثال اگر می خواهید نحوه استفاده صحیح از صدای ف را به فرزند خود آموزش دهید، ابتدا به او توضیح دهید که این حرف را چگونه باید تلفظ کند. سپس هجاهای مختلف مانند اوف را به او یاد بدهید. پس از آن به سراغ کلماتی مانند فرهاد، فوری و فالوده بروید که دارای حرف ف هستند. در آخر از این کلمات در ساخت جمله ها و مکالمات روزانه استفاده کنید. برای بهبود گفتار کودک می توانید فعالیت های مختلف را امتحان کنید. اما به یاد داشته باشید که فرزند شما باید از انجام این فعالیت ها لذت ببرد. اگر کودک احساس خستگی کند ممکن است با شما همکاری نکند. هر یک از تمریناتی که در ادامه آموزش می دهیم ذهن کودک را درگیر کرده و او را به ساختن جمله و صحبت کردن تشویق می کند. فلش کارت هایی که دارای تصاویر مختلف هستند را در مقابل کودک خود قرار دهید. از کودک خود بخواهید در مورد تصویری که روی کارت می بیند صحبت کند. ابتدا با چند کارت شروع کنید. در صورت مشاهده علاقه کودک و پیشرفت او در صحبت کردن می توانید تعداد تصاویر را افزایش دهید. این کار به شما کمک می کند که بفهمید کودک در گفتن کدام کلمات ضعف بیشتر دارد. آینه ها بازخورد دیداری دارند. کودکانی که به مشکل مفصل فک مبتلا هستند، اغلب نمی دانند دهان خود را چگونه حرکت دهند تا صدا به طور دقیق ایجاد شود. صحبت در مقابل آینه به کودک کمک می کند تا ببیند هنگام تولید آن صدای خاص چگونه دهان خود را حرکت دهد. برای انجام این تمرین جلوی آینه بایستید و هر صدا را به طور جداگانه برای کودک خود تولید کنید. سپس، به کودک کمک کنید تا با نگاه کردن به آینه، تفاوت ها را تشخیص دهد. بر روی زمین یک لی لی با اعداد تا بکشید. از کودک بخواهید هر بار که روی یک عدد پرید کلمه را به زبان آورد. می توانید لی لی را با خانه های کمتری شروع کرده و به تدریج اعداد را افزایش دهید. هر بار که کودک بازی را با گفتن صحیح کلمات تمام کرد، به او پاداش بدهید. این کار باعث می شود. اگر با کودک خود به پیاده روی می روید، از او بخواهید برای هر تکرار صحیح کلمه یک قدم جلوتر برود. این بازی را می توانید در پارک یا در خانه امتحان کنید. حرکت دهانی به استفاده از عضلات داخل دهان از جمله لب ها، گونه ها، فک و زبان گفته می شود. تمام این قسمت ها به عضلات متصل بوده و می توانند قوی یا ضعیف، هماهنگ یا ناهماهنگ باشند. برای اینکه بتوانیم صحبت کنیم، بخوریم، ببلعیم یا بنوشیم، به مهارت های حرکتی دهان نیاز داریم. برخی از تمرینات حرکتی دهان برای کودکان عبارتند از: حرکت لب یک تمرین دهانی عالی برای کمک به گفتار کودکان است. از کودک بخواهید در مقابل آینه یک بادکنک را پر از باد کرده و یا سوت بزند. به کودک بگویید حروفی مانند او و ای را در مقابل آینه تمرین کند. کودک یاد می گیرد که هر حرف الگوی حرکتی متفاوتی دارد. سپس از کودک بخواهید این حروف را با هم ترکیب کند. کودک در حالی که لب هایش بسته است می تواند گونه های خود را پر از باد کرده و آنها را بیرون دهد. در روش دیگر کودک می تواند یک گونه را پف کرده و گونه دیگر را استراحت بدهد. از کودک بخواهید با نوک زبان خود حروفی مانند مانند ت، پ و ف را تمرین کند. از کودک بخواهید زبانش را بیرون آورده و آن را به صورت دورانی به اطراف بچرخاند. به کودک بگویید زبان خود را در وسط دهان نگه دارد و آن را روی لبها یا دندانها قرار ندهد. انجام حرکات زیر می تواند عضلات گونه کودک را تقویت کند: از کودک بخواهید لبهای خود را بسته و گونه ها را به داخل صورت بکشد. به کودک بگویید برای نوشیدن آب از نی استفاده کرده و در همان حال به حالت گونه ها دقت کند. به طور کلی به یاد داشته باشید که کودکان، صحبت کردن را به طور طبیعی یاد می گیرند. بنابراین شما نباید آنها را تحت فشار قرار دهید. این فعالیتها فقط در صورتی باید انجام شوند که کودک آنها را دوست داشته باشد. کودک را مجبور به انجام این فعالیت ها نکنید. برای کمک به تقویت گفتار کودک هنگام استحمام، راه رفتن یا غذا دادن به کودک، با او مشغول صحبت شوید. در هنگام صحبت بهتر است از حرکات سر و دست و اشاره استفاده کنید. برای شروع گفتاردرمانی کودک عجله نکنید. به کودک زمان بدهید تا مهارت های گفتاری خود را بهبود ببخشد. در حالی که به کودک در یادگیری صحبت کمک می کنید باید صبور و مثبت اندیش باشید. همدلی شما با کودک باعث پیشرفت سریع تر کودک در یادگیری می شود. منبع:

شامل مواردی است که مادر و کودک در هنگام شیردهی با آن روبرو هستند. شیردهی، از چفت شدن نامناسب دهان کودک با پستان تا زخم شدن نوک پستان و عفونت پستان، نگرانی های خاص خود را دارد. این مشکلات می توانند بلافاصله پس از تولد بروز کنند و ممکن است تا زمانی که کودک شیر می نوشد، ادامه داشته باشند. در بیشتر موارد، این مشکلات قابل کنترل است. با این حال، گاهی اوقات، ترکیبی از این مسایل می تواند باعث توقف زود هنگام شیردهی شود و بر سلامت طولانی مدت مادر و کودک ت ثیر بگذارد. این مشکلات برای مادری که به تازگی نوزاد خود را به دنیا آورده است، می تواند ناامیدکننده و آزار دهنده باشد. اما خوشبختانه شما می توانید با راهنمایی و صبر صحیح با اکثر آن مشکلات به طور موثری کنار بیایید. در این مقاله، لیستی از مشکلات رایج شیردهی به همراه راه حل های ممکن وجود دارد که ممکن است بلافاصله آن مشکلات را برطرف کنید. مشکلات شیردهی مربوط به چفت شدن نامناسب دهان کودک با پستان، یکی از دلایلی است که مادران زودتر از آنچه قصد دارند، شیردهی خود را متوقف می کنند. ترکیبی از عوامل مختلف، مانند محدودیت حرکت زبان، یا شکاف کام، می تواند دلایل احتمالی بروز این مشکلات باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چفت شدن نامناسب باعث می شود شیردهی برای مادران دردناک و برای نوزادانی که شیر کافی دریافت نمی کنند آزار دهنده باشد. درد نوک سینه، صداهای اضافی هنگام نوشیدن شیر توسط نوزاد، گریه غیرعادی کودک و امتناع از نوشیدن شیر، می توانند باعث ایجاد مشکلاتی شوند. موقعیت مناسب کودک و پستان برای اتصال مناسب کودک به پستان، حیاتی است. صبر و تمرین منظم در بیشتر موارد به یافتن حالت مناسب کمک می کند. با این حال، اگر کودک شما قادر به اتصال صحیح نیست، باید با یک پزشک مشورت کنید. یک پزشک می تواند علت دقیق مشکل در هنگام اتصال را تعیین کرده و راه حل هایی برای رفع آنها پیشنهاد کند. چفت شدن نامناسب، گاز گرفتن نوک پستان، برفک دهان و استفاده از سینه بندهای محکم چند دلیل اصلی در زخم شدن یا ترک خوردن نوک سینه است. با این حال، مشکلات پزشکی، از جمله درماتیت نوک پستان نیز می تواند باعث ایجاد این مشکل شود. اغلب، شیردهی با نوک پستان ترک خورده دردناک است و همچنین ممکن است باعث خونریزی شود. استفاده از مرهم نوک پستان بدون نسخه (روغن نارگیل تصفیه نشده یا پماد ترکیبی از داروخانه نسبت به مرهم نوک پستان حاوی لانولین ایمن تر است) در ناحیه آسیب دیده و استفاده از محافظ پستانک در برخی موارد باعث تسکین می شود. پس از مشورت با پزشک از محافظ نوک پستان استفاده کنید. زیرا استفاده نادرست از آن می تواند مشکلاتی را به همراه داشته باشد. زخم یا ترک خوردن نوک سینه اگر درمان نشود، می تواند به عفونت نوک پستان مبتلا منجر شود. حتی می تواند بسیار دردناک باشد و اثرات سویی بر روی زوج مادر و کودک بگذارد. صاف بودن نوک پستان که هنگام اتصال دهان نوزاد به آن، راست نمی شود، باعث ایجاد مشکل در شیردهی می شود. در بیشتر موارد، نوک پستان های صاف یا معکوس مشکلی در شیردهی ایجاد نمی کنند. با این حال ممکن است باعث اختلال در روند شیردهی شود. تغییر حالت های مختلف تغذیه ای ممکن است در بهبود این وضعیت به کودک کمک کند. اگر مادر نوک سینه صاف یا معکوس داشته باشد، باید مناسب ترین روش برای اتصال دهان نوزاد به نوک پستان را پیدا کند. علاوه بر این، وسایلی مانند محافظ نوک پستان ممکن است موثر باشد. تولید شیر مادر فرایندی مبتنی بر تقاضا و عرضه است. با این حال، مادران کمبود شیر را تجربه می کنند، که باعث عدم دریافت شیر کافی توسط کودک می شود. برخی از علایم رایج کمبود شیر، احساس نرمی در سینه ها یا تغذیه طولانی مدت در هر بار شیردهی است. با این حال، این علایم لزوما نشان دهنده کمبود شیر نیستند و در سایر مشکلات شیردهی نیز ممکن است اتفاق بیفتند. اگر گمان می کنید کودک شما شیر کافی دریافت نمی کند، به دنبال علت اصلی آن باشید و با یک متخصص شیردهی دارای مجوز تماس بگیرید. برای تحریک تولید شیر، اغلب و برای مدت طولانی به کودک خود شیر دهید. همچنین می توانید از پمپ سینه استفاده کنید و یا سینه های خود را ماساژ دهید تا تولید شیر را تقویت کند. یک رژیم غذایی متعادل بخورید و برای اطمینان از جریان سالم شیر، اب کافی بنوشید. تولید بیش از حد شیر مادر، می تواند سینه های شما را به صورت دردناکی پر نگه دارد و می تواند مسایلی مانند نشتی پستان ها، لخته شدن پستان و ورم پستان را ایجاد کند. شیر زیاد در بعضی موارد می تواند باعث رفلکس افتادگی بیش از حد شود. رفلکس باعث می شود سینه ها به طور هم زمان مقدار زیادی شیر از بدن خارج کنند و خطر قوز شدن و خفگی هنگام تغذیه را افزایش می دهد. نشانه های گرسنگی کودک خود را بدانید و هنگام گرسنگی به او غذا دهید. در هر بار تغذیه، از یک پستان استفاده کنید و پس از دو بار مصرف، سینه ها را عوض کنید. وضعیت تغذیه را بررسی کنید و اطمینان حاصل کنید که کودک به درستی دهان خود را به پستان متصل کرده است. شیردهی را در حالت خوابیده امتحان کنید زیرا جریان شیر در برابر نیروی جاذبه ممکن است کندتر باشد. پمپ شیر مادر جایگزین دیگری برای حذف شیر اضافی از پستان است تا زمانی که جریان شیر به تعادل برسد. این اختلال پستان زمانی رخ می دهد که سینه ها به صورت دردناکی پر، متورم شده و لمس آنها دشوار است. معمولا کمی سفتی در سینه چند روز پس از تولد طبیعی است تا زمانی که کودک و بدن شما با روند تقاضا و ت مین شیر مادر سازگار شوند. با این حال، اگر درد ادامه یابد یا شدید شود، می تواند خطر گرفتگی مجاری شیر و عفونت پستان (ورم پستان) را افزایش دهد. گرفتگی سینه بیشتر به دلیل از دست دادن شیر مادر، تخلیه نامناسب پستان، شیردهی بیش از حد و قطع ناگهانی شیردهی هنگام شروع شیر گرفتن کودک اتفاق می افتد. می توانید کودک خود را در موقعیت های مختلف تغذیه کنید و شیر مادر را به صورت دستی یا با استفاده از یک پمپ در زمان تغذیه، آماده کنید. برای از بین بردن فشار و درد، سینه بندهای گشاد بپوشید، از کمپرس گرم سینه استفاده کنید یا قبل از تغذیه دوش آب گرم بگیرید. کمپرس سرد، بسته یخ و بسته ژل از دیگر روش هایی است که ممکن است باعث کاهش ناراحتی و کاهش تورم شود. قبل از استفاده از دارو برای تسکین درد پستان، با یک پزشک، مشورت کنید. نشت شیر از پستان یکی دیگر از مشکلات رایج مادران شیرده به ویژه در چند هفته اول پس از زایمان است. با این وجود، معمولا پس از رفع نیاز کودک برطرف می شود. ممکن است هنگامی که صدای گریه کودک را می شنوید، شیر از سینه نشت کند. اما، در بعضی موارد، شیر مادر به دلیل پر شدن بیش از حد سینه ها نشت می کند. هنگام گرسنگی به کودک خود غذا دهید و تا حد امکان از شیردهی هنگام سیری کودک پرهیز کنید. برای جذب شیر نشت شده از پدهای یکبار مصرف یا قابل شستشو در سینه بند استفاده کنید. در بیشتر موارد، نشت پستان مشکلی ایجاد نمی کند اما اگر باعث درد، تورم و التهاب شود، با یک پزشک مشورت کنید. مجرای مسدود شده، در صورت خالی نشدن صحیح سینه اتفاق میفتد، که ممکن است به دلیل از دست دادن دفعات تغذیه، مشکلات اتصال، لباس تنگ یا ضربه به پستان باشد. مجاری مسدود شده منجر به ایجاد توده ای حساس و موضعی می شود که اغلب دردناک است و ملتهب به نظر می رسد. شناسایی و اصلاح علت می تواند راه های مسدود شده را به طور موثر برطرف کند. تغذیه مکرر با پستان آسیب دیده و ماساژ آرام پستان بر روی توده، قبل از تغذیه باعث رفع مسدود شدن مجرا می شود. استفاده از کمپرس گرم و آزمایش موقعیت های مختلف تغذیه نیز ممکن است شرایط را آسان کند. اگر توده بیش از چند روز ادامه داشت، اندازه یا قرمزی آن افزایش یافت یا باعث ناراحتی قابل توجهی شد، سریعا با یک پزشک مشورت کنید. نوعی لکه ریز، شفاف، سفید یا زرد بر روی نوک پستان است که می تواند به دلیل اتصال نامناسب نوزاد به پستان، شیردهی بیش از حد یا ضربه به نوک سینه ایجاد شود. در صورت عدم ایجاد درد یا علایم قابل توجه دیگر، درمان تاول نوک سینه لازم نیست. اما، اگر باعث آسیب و صدمه شد، می توانید برخی از داروهای خانگی را برای درمان آزمایش کنید. قبل از شیردهی کمپرس گرم را به روی تاول قرار دهید. علاوه بر این می توانید از شیر مادر یا پمادهای بدون نسخه استفاده کنید. روغن نارگیل تصفیه نشده که روی نوک سینه یا زیر پد یکبار مصرف پستان استعمال می شود، یک روش عالی برای درمان است. قبل از استفاده از هر دارویی با پزشک مشورت کنید. ورم پستان یا التهاب، باعث ایجاد ناحیه ای قرمز، گرم، حساس و دردناک در پستان می شود. این آسیب می تواند مادر را دچار مشکل کند و در بیشتر موارد باعث تب شود. اگرچه ورم پستان در طی چند هفته اول پس از زایمان در بین زنان شیرده شایع است. اما ممکن است در هر زمانی تا پایان دوره شیردهی اتفاق بیفتد. مسدود شدن مجرای شیر به دلیل تغذیه غیر مکرر، اتصال نامناسب نوزاد به پستان، تغذیه ناقص شیر، لباس تنگ و ضربه از علل شایع این آسیب می باشد. به طور مرتب استراحت کرده و به کودک خود غذا دهید. موقعیت های مختلف تغذیه را امتحان کنید و تا آنجا که ممکن است دفعات شیردهی را از دست ندهید. کمپرس گرم را قبل از تغذیه قرار دهید تا جریان شیر افزایش یابد. استفاده موقت از برای تسکین درد با راهنمایی پزشک انجام می شود. در موارد شدید، مانند شکاف نوک پستان، استفاده از آنتی بیوتیک برای رفع عفونت ضروری می باشد. تا زمانی که انسداد برطرف نشود، ورم پستان نمی تواند درمان شود. آبسه پستان، تجمع چرکی دردناک در پستان به دلیل ورم پستان درمان نشده است. این تجمع منجر به ایجاد رگه ای قرمز در سرتاسر پستان آسیب دیده می شود و کمی درد ایجاد می کند و به عنوان یک موقعیت اضطراری در نظر گرفته می شود. در صورت عدم درمان به موقع، آبسه ها ممکن است مانع تولید شیر کافی در آینده شوند. درمان آبسه شامل درمان عفونت با آنتی بیوتیک و تخلیه چرک است. تغذیه با پستان آلوده بر نوزاد ت ثیر نمی گذارد و مادر در صورت راحتی باید نوزاد خود را از پستان آسیب دیده تغذیه کند. اگر شیردهی مادر بسیار دردناک است، می توانید شیر مادر را جداگانه تهیه کرده و به کودک غذا دهید. در برخی موارد، ممکن است شیر مادر از محل برش نشت کند. اما این جای نگرانی نیست. می توانید شیردهی را ادامه دهید. برفک نوعی عفونت مخمری است که در دوران شیردهی بین مادر و کودک منتقل می شود. نوک سینه های ترک خورده یا آسیب دیده و دهان کودک، مناطق مناسبی برای رشد قارچ هستند. وجود نوک سینه های حساس و صورتی عمیق و ناراحتی هنگام شیردهی و بعد از آن از علایم رایجی است که مادر تجربه می کند. از طرف دیگر، لکه های سفید، شیری یا مناطق قرمزی در دهان کودک از علایم برفک دهانی است. اگر شما یا کودک خود علایم برفک را دارید، به دنبال کمک پزشکی باشید. استفاده از داروهای ضد قارچ خط اول درمان عفونت کاندیدا است. با استفاده از مواد ضدعفونی کننده، ابزار های خطرناک از نظر انتقال عفونت، مانند پستانک، بطری، اسباب بازی و قطعات پمپ سینه که در تماس با سینه و دهان کودک هستند، را ضدعفونی کنید. شما می توانید نوک سینه ها را با در بین دوره های تغذیه پاک کنید. وازواسپاسم نوک پستان زمانی رخ می دهد که رگ های خونی موجود در نوک پستان منقبض یا سفت شده و باعث درد شدیدی می شوند که در هنگام سرماخوردگی تشدید می شود. درد در حین، بین، یا بلافاصله بعد از شیردهی علامت شایع آن است. این درد ممکن است بر اساس میزان انقباض رگ های خونی برای چند ثانیه، چند دقیقه یا حتی بیشتر بماند. وازواسپاسم نوک پستان غیر معمول اما ممکن است. اگر وازواسپاسم نوک پستان را تجربه کردید، با یک پزشک مشورت کنید. از عوامل محرک مانند آسیب نوک سینه، عفونت نوک سینه یا قرار گرفتن در معرض هوای سرد خودداری کنید. از کمپرس گرم برای رفع انقباض رگ های خونی استفاده کنید. همچنین، شما می توانید یک لایه اضافی لباس بپوشید تا نوک سینه ها را گرم نگه دارید. نوزادان ممکن است در میان تغذیه به خواب روند. هیچ دلیل پزشکی برای آن وجود ندارد. با این وجود، بیدار نگه داشتن کودک در هنگام تغذیه برای تغذیه کافی کودک و تخلیه صحیح سینه ها لازم است. به آرامی بازوی او را بالا بیاورید، یا دست او را ببوسید تا هنگام تغذیه بیدار بماند. دمای اتاق را کمی کمتر گرم نگه دارید تا کودک هنگام تغذیه خواب نرود. همچنین می توانید با کودک خود صحبت کرده و گونه های او را نوازش کنید تا بیدار بماند. شیردهی پدیده زیبایی است، اما دشواری های خود را دارد. مهم است که بدانید کنترل اکثر مشکلات شیردهی به راحتی انجام می شود. با رعایت نکات ساده مراقبت در منزل و مشاوره با یک پزشک می توانید آنها را به خوبی مدیریت کنید. به یاد داشته باشید، هر مشکل شیردهی متفاوت است و روش های مختلفی برای مقابله با آن وجود دارد. اما آنچه معمول است، درمان سریع و پیشگیری از آن است. منبع:

از می توان به کولیک یا قولنج و اسهال و استفراغ اشاره کرد. نوزادی که خوب غذا نمی خورد، غذا را از دهان خود به بیرون می ریزد، استفراغ می کند، یا یبوست دارد، ممکن است مشکل سیستم گوارشی داشته باشد. حتی ممکن است باعث احساس ناآرامی و بی قراری کودک شود. اگر کودک بدقلق است یا به دلیل درد گریه می کند، احتمالا مشکلی در بدن او وجود دارد. اما شایع ترین مشکلات گوارشی که می تواند نوزادان را تحت ت ثیر قرار دهند چیست؟ ریفلاکس معده (مری) به عبور غیر ارادی محتوای معده به مری (لوله غذا) اطلاق می شود. نوزادان بیشتر در معرض ریفلاکس هستند و با افزایش سن بهتر می شوند. فاکتورهای مختلفی از جمله رژیم غذایی مبتنی بر شیر، عامل افزایش میزان در نوزادان هستند. رفلاکس معمولا با رشد کودک بهتر می شود، اما در صورت مشاهده علایم زیر در مراجعه به پزشک متخصص اطفال تردید نکنید: مشکل تنفس هنگام تغذیه کاهش وزن یا عدم افزایش وزن کاهش اشتها یا خودداری از خوراک صدای جغجغه مانند در سینه و پشت کودک استفراغ به خصوص اگر به رنگ سبز یا قرمز باشد. تغییرات زیر می تواند به درمان بهتر ریفلاکس کمک کنند: پوشک کودک را خیلی محکم نبندید. بعد از هر بار غذا آروغ کورک را بگیرید. کودک را پس از هر بار شیر خوردن به مدت دقیقه به حالت ایستاده در آغوش بگیرید. اگر راحت باشد، کودک می تواند هنگام تغذیه نیز به صورت ایستاده نگه داشته شود. به عنوان دفع محتویات معده از طریق دهان و یا بینی تعریف می شود. نوزادان هنگام تغذیه، بعد از تغذیه و یا هنگام آروغ زدن مقدار کمی تف می کنند. مقدار شیر خارج شده معمولا کمتر از - میلی لیتر است. تغذیه سریع، تغذیه بیش از حد و بلع هوا از علل استفراغ در نوزادان است. استفراغ مکرر ممکن است نشان دهنده یک اختلال دستگاه گوارش باشد. برای تشخیص علت با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. استفراغ می تواند باعث در نوزادان شود. در شرایط زیر باید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استفراغ صفرای سبز استفراغ بیش از حد معمول تشنج بعد از استفراغ یا قبل از آن استفراغ همراه با بی حالی شدید یا عدم تحرک نوزاد پس از استفراغ علایم پریشانی شدید را نشان می دهد. اقدامات احتیاطی زیر می تواند به کودک در بهبودی استفراغ کمک کند. با این حال، مراجعه به پزشک ضروری است: کودک را پس از تغذیه به حالت ایستاده نگه دارید. برای جلوگیری از کمبود آب بدن به اندازه کافی شیر مادر یا شیر خشک به او بدهید. کودک را خنک و راحت نگه دارید تا مایعات اضافی به دلیل تعریق از بین نرود. مدفوع طبیعی کودک شل و خمیری است. نوزادان تازه متولد شده، اغلب بعد از هر بار غذا مدفوع دارند. اسهال عبارت است از عبور مدفوع شل یا آبکی که در ساعت سه بار یا بیشتر اتفاق می افتد. اسهال می تواند میزان نمک و آب ضروری بدن را تخلیه کند. باعث کم آبی بدن در نوزادان می شود. در صورت مشاهده علایم کمبود آب بدن مانند خشکی دهان، نداشتن اشک، دفع ادرار و تب یا اگر مدفوع دارای لکه های مخاطی یا خونی است، فورا به پزشک مراجعه کنید هنگام ابتلای کودک به اسهال اقدامات زیر را انجام دهید: به کودک خود هیچ داروی مسهلی ندهید. اگر هنوز فرزندتان شیرخوار می باشد، به او شیر دهید. از متخصص اطفال کودک خود بپرسید که آیا می توانید الکترولیت هایی مانند یا به کودک بدهید. بدون مشورت پزشک از آنها استفاده نکنید. اگر کودک توانایی خوردن مواد جامد را دارد، غذاهای نرم و زود هضم مانند موز، کراکر، نان تست و غلات بدهید. به او غذاهایی که هضم آن دشوار است مانند غذاهای سرخ شده، آب سیب، شیر، آب میوه های غلیظ و غذاهای سرشار از قند و چربی ندهید. مدفوع مکرر می تواند باعث بثورات پوشک شود. پوشک کودک را مرتبا عوض کنید، بدن کودک را به جای دستمال مرطوب با آب تمیز کنید و یک کرم خوب راش پوشک بزنید. دستان خود را پس از تمیز کردن کودک به خوبی بشویید. اسهال باعث ایجاد آلودگی های میکروبی می شود و می تواند به سرعت عفونت را گسترش دهد. یبوست زمانی اتفاق میفتد که نوزادان مدفوع سفت و سختی داشته باشند. اگرچه یبوست در نوزادان شایع است، اما ممکن است برای آنها ناراحت کننده باشد. نوزادان در صورت دفع مدفوع نرم، سالم محسوب می شوند. در موقعیت های زیر بلافاصله به پزشک مراجعه کنید: درد هنگام دفع مدفوع یبوست در نوزاد کوچکتر از سن دو ماهگی نوزاد بیش از سه روز متوالی مدفوع دفع نکرده و استفراغ کرده و یا تحریک پذیر است. یبوست می تواند در دوران نوزادی به طور مکرر اتفاق بیفتد، اما رعایت برخی اقدامات احتیاطی می تواند به کودک در دفع مدفوع سالم کمک کند: اگر کودک منحصرا از شیر مادر تغذیه می کند، پس در فواصل منظم به او شیر دهید. اگر شروع به دادن غذاها یا آب میوه های پوره دار کرده اید، پس از آن وعده ها، شیر یا آب اضافی را در بین غذا به کودک بدهید تا آب روده ها افزایش یابد. برای نوزادان بالای شش ماه، دو تا چهار اونس ( تا میلی لیتر) آب میوه های تازه مانند انگور، گلابی، سیب، گیلاس یا آلو خشک تهیه کنید. آب را به صورت وعده های کوچک در طول روز به نوزاد بدهید. اگر کودک از یک رژیم غذایی جامد برخوردار است، غذاهای حاوی فیبر زیادی مانند نخود، زردآلو، گلابی، اسفناج، لوبیا، آلو خشک، هلو و آلو را دو بار در روز بخورد. نوزاد را نیز هیدراته نگه دارید و مایعات کافی به او بدهید. بدون مشورت با پزشک، هیچ اقدام خودسرانه ای انجام ندهید. قولنج کودک، یک مشکل خوش خیم است که در آن کودک بیش از سه ساعت در روز، بیش از سه روز در هفته و برای بیش از سه هفته به طور مداوم گریه می کند. این اتفاق معمولا هر روز تقریبا در یک زمان مشخص شروع می شود. علایم قولنج ممکن است عصرها بدتر شود. علت دقیق ناشناخته است، اما معمولا با مشکلات همراه است. درد معده و روده به دلیل تغذیه بیش از حد، گاز روده و یبوست از دلایل این اختلال است. نوزادان مبتلا به قولنج غالبا پس از دفع مدفوع یا گاز روده، گریه را متوقف می کنند. اگر قادر به کنترل قولنج نیستید یا گریه نوزاد شدید تر می شود باید به پزشک مراجعه کنید. پزشک یک شرح حال پزشکی دقیق از درباره کودکتان می پرسد و یک معاینه بدنی کامل انجام می دهد. اگر کودک شروع به گریه با شدت یا لحن متفاوتی می کند و یا اگر این گریه با علایم دیگری مانند تب، استفراغ، اسهال، و اشتهای ضعیف همراه است، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. اقدامات زیر ممکن است به شما در درمان علایم کولیک کمک کند: از تغذیه زیاد و تغذیه سریع کودک خودداری کنید. مادران باید از مصرف داروها بدون مشورت پزشک خودداری کنند زیرا داروها ممکن است باعث قولنج شوند. اگر کودک به طور تسلی ناپذیری گریه می کند، پس سعی کنید کودک را از طریق قنداق، تکان دادن، موسیقی و حواس پرتی آرام کنید. اگر کودک فقط از شیر مادر تغذیه می کند، در این صورت مادر باید از خوردن غذاهایی که اغلب با قولنج در نوزادان همراه است خودداری کند. به عنوان مثال کافیین، شکلات، لبنیات و مغزها. گاز روده توسط باکتری ها در روده تولید می شود و همچنین می تواند هنگام خوردن یا نوشیدن، به صورت هوا بلعیده شود. نوزادان هنگام گریه هوای بیشتری می بلعند و گاز اضافی در معده گیر می کند و در نتیجه باعث درد می شود. مشکل گاز معمولا خود به خود برطرف می شود. اما اگر کودک ناراحت و پریشان به نظر می رسد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. پزشک ممکن است برخی اقدامات را برای کمک به کودک در بهتر شدن او پیشنهاد کند. اقدامات زیر ممکن است به کودک در عبور راحت گاز کمک کند: ماساژ آرام شکم اگر کودک از شیشه شیر تغذیه می کند، مراقب باشید هوای اضافی وارد معده کودک نشود. در حالی که نوزاد به پشت دراز می کشد پاهای کودک را به شکل دوچرخه حرکت دهید. تا شش ماهگی به او شیر دهید. کودک را بعد از هر بار غذا آروغ بزنید. یک ماساژ آرام شکمی به کودک بدهید. کمپرس ولرم با حوله یا کیسه آب گرم نیز ممکن است به هضم غذا کمک کند. اگر شیرده هستید، از استعمال دخانیات، الکل و داروهای تفریحی و روانگردان خودداری کنید، که ممکن است احتمال ایجاد قولنج در نوزادان را افزایش دهد. وقتی کودک خوردن مواد غذایی جامد را شروع کرد، هر بار فقط با یک نوع غذا شروع کنید. این امر به تعیین هرگونه حساسیت غذایی کمک کرده و به شکم کودک فرصت کافی می دهد تا به غذای جدید عادت کند. وقتی کودک شروع به خوردن مواد جامد می کند، یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید. میوه ها، آبغوره های سبزیجات، پوره ها و سوپ ها گزینه های غذایی خوبی هستند. یک رژیم غذایی متعادل می تواند از بروز بیماری هایی مانند یبوست جلوگیری کند. از دادن غذای بی ارزش و غذای سرخ شده به نوزادان خودداری کنید. سیستم های هضم اکثر نوزادان تا شش ماهگی به اندازه کافی بالغ شده اند که می توانند مواد جامد را مصرف کنند. آنزیم های مختلف موجود در شیر مادر به هضم غذا کمک می کند. آنزیم های مهم عبارتند از: الاستاز پلاسمین تریپسین کاتپسین پپسین کیموتریپسین پرولین اندوپپتیداز آنزیم گلوتامیل مانند اندوپپتیداز شایع ترین مشکلات سلامتی در نوزادان مربوط به هضم غذا است. این مشکلات با بزرگتر شدن کودک کاهش می یابد. در صورت مشکوک بودن به اختلالات دستگاه گوارش در نوزاد، به پزشک مراجعه کنید. تشخیص و درمان به موقع به دستیابی به بهبودی مطلوب در نوزادان دارای مشکلات گوارشی کمک می کند. منبع:

پسر یک مشکل شایع است که در هر تا تولد یک مورد رخ می دهد. این بیماری قابل درمان است، اما اگر بدون مراقبت باقی بماند، می تواند منجر به مشکلات طولانی مدت، از جمله مشکل در ادرار شود. هیپوسپادیاس نوعی نقص مادرزادی است که در آن مجرای ادرار (لوله ای که ادرار را از مثانه به خارج از بدن می رساند) در نوک آلت تناسلی مرد باز نمی شود. در هیپوسپادیاس، دهانه مجرای ادرار (میتوس) ممکن است در مکان های غیر طبیعی، مانند شافت آلت تناسلی مرد یا نزدیک کیسه بیضه باشد. هیپوسپادیاس زمانی رخ می دهد که در طول هفته های تا بارداری مجرای ادرار به صورت غیر طبیعی رشد کند. این وضعیت می تواند در درجات مختلفی از جزیی تا شدید در جنین رخ دهد. هیپوسپادیاس بر اساس محل دهانه مجرای ادرار طبقه بندی می شود: متداول ترین نوع هیپوسپادیاس است که در آن دهانه مجرای ادرار به سر آلت تناسلی نزدیک تر است. دهانه مجرای ادرار در وسط آلت تناسلی مرد یا هر جای دیگر در امتداد شافت آلت تناسلی قرار دارد. دهانه مجرای ادرار در قسمتی از آلت تناسلی و کیسه بیضه قرار دارد. شدیدترین نوع هیپوسپادیاس است که دهانه مجرای ادرار در پشت کیسه بیضه قرار دارد. این ناهنجاری دستگاه ادراری در میان نوزادان زیاد شایع نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت مشخصی برای ابتلا به هیپوسپادیاس در نوزادان وجود ندارد. پزشکان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی می تواند منجر به رشد غیرطبیعی مجرای ادرار در حین بارداری شود. برخی از عوامل خطر ممکن است با ایجاد هیپوسپادیاس در پسران مرتبط باشد. عوامل زیر می تواند خطر هیپوسپادیاس را در نوزادان افزایش دهد. بررسی ها نشان می دهد که حدود % از نوزادان مبتلا به هیپوسپادیاس در خانواده پدری خود سابقه این بیماری را دارند. به این معنی که پدران آنها نیز دارای هیپوسپادیاس بوده اند. تقریبا درصد از نوزادان مبتلا به هیپوسپادیاس در خانواده خود دارای پدر و یا برادر مبتلا به این بیماری هستند. رشد آلت تناسلی مرد در دوران جنینی تحت ت ثیر ژن ها قرار دارد. بنابراین، ژن های غیر طبیعی مرتبط با هیپوسپادیاس ممکن است در افزایش خطر ابتلا به این بیماری در نوزادان پسر نقش داشته باشند. سن بالای مادر یکی از مهمترین عوامل خطر در دوران بارداری است. هر چه سن مادر در دوران بارداری بالاتر باشد، احتمال ابتلا جنین به ناهنجاری های مادرزادی به همان میزان افزایش پیدا می کند. احتمال متولد شدن نوزاد با نقص های مادرزادی از جمله هیپوسپادیاس در زنان بالای سال بیشتر است. علت این امر آن است که هر چه سن بارداری مادر بیشتر باشد کیفیت تخمک کاهش بیشتری پیدا می کند. چاقی و افزایش وزن مادر در دوران بارداری خطر تولد نوزاد مبتلا به هیپوسپادیاس را افزایش می دهد. هنوز مشخص نیست که وزن بدن مادر چگونه بر خطر هیپوسپادیاس در نوزادان پسر ت ثیر می گذارد. بیماری هایی مانند فشار خون بالا و دیابت که معمولا با چاقی مرتبط هستند، می توانند از عوامل اصلی خطر ابتلا به این ناهنجاری مادزادی باشند. به طور کلی سبک نادرست زندگی و کمبودهای غذایی در دوران بارداری می تواند خطر ابتلا به نقص های مادرزادی در نوزادان را افزایش دهد. زنانی که سیگار می کشند، الکل مصرف می کنند و به مواد مخدر روی می آورند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای به دنیا آوردن نوزادی مبتلا به هیپوسپادیاس باشند. رژیم غذایی ناسالم با کمبود مواد مغذی حیاتی، مانند، نیز می تواند خطر ابتلا به هیپوسپادیاس را افزایش دهد. رشد آلت تناسلی مرد در دوران جنینی در طول هفته های و بارداری اتفاق می یفتد. عملکرد غیر طبیعی هورمون های جنین می تواند بر روند تشکیل آلت تناسلی و مجاری ادرار ت ثیر گذاشته و خطر هیپوسپادیاس را افزایش دهد. مشکلات هورمونی مادر نیز ممکن است باعث ایجاد ناهنجاری های مادرزادی در جنین شود. گاهی هورمون های مادر تحت تاثیر ترکیباتی مانند مواد شیمیایی و سموم مضر در بدن قرار می گیرند. مادرانی که به دلیل مشکلات تحت درمان باروری قرار می گیرند ممکن است داروها و دوز بالایی از هورمون ها مانند پروژسترون را دریافت کنند. این مساله به نوبه خود می تواند خطر نقایص مادرزادی، از جمله هیپوسپادیاس را در نوزادان پسر افزایش دهد. پس از تولد پزشک علایم نقص مادرزادی را در نوزاد بررسی می کند. در بیشتر موارد هیپوسپادیاس بلافاصله پس از تولد، در معاینه بدنی تشخیص داده می شود. علایم ابتلا به هایپوسپادیاس در نوزادان پسر عبارت است از: آلت تناسلی دارای انحنای غیر طبیعی است. گلنس (سر) آلت تناسلی مرد شکلی غیر طبیعی دارد. خروج ادرار از آلت حالت غیر طبیعی داشته و جریان مداومی ندارد. دهانه مجرای ادرار در محل معمول خود (سر آلت تناسلی) واقع نشده است. نوزادان مبتلا به هیپوسپادیاس اغلب در پوست ختنه گاه خود نیز دارای ناهنجاری هستند. به طوری که در موارد شدید هیپوسپادیاس، پوست قسمت هایی از ختنه گاه به خصوص بخش زیرین آن در هنگام تولد وجود ندارد. در موارد نادر، اگر در دوران نوزادی هیپوسپادیاس تشخیص داده نشود، نوزادان بزرگتر و کودکان نوپا دچار عدم توانایی در ادرار صحیح در هنگام ایستادن می شوند. پزشک نوع هیپوسپادیاس، وجود مشکلات ادراری و پیش آگهی احتمالی را برای تصمیم گیری در مورد نوع درمان ارزیابی می کند. ابتلا به هیپوسپادیاس خفیف معمولا در عملکرد زندگی روزمره اختلالی ایجاد نمی کند. به همین علت در صورت عدم وجود ناهنجاری در سیستم ادراری این نوع هیپوسپادیاس معمولا به هیچ درمانی نیاز ندارد. هیپوسپادیای دیستال متوسط نسبت به هیپوسپادیای پرینه معمولا نیاز به درمان دارد زیرا عدم درمان این وضعیت باعث ایجاد مشکلاتی در مراحل بعدی زندگی می شود. به عنوان مثال بروز مشکلات در حین فعالیت جنسی و عدم توانایی در ادرار کردن در حالت ایستاده یکی از مهمترین مشکلات بیماران مبتلا به هیپوسپادیای دیستال است. این بیماری با دارو قابل درمان نیست و تنها گزینه جراحی است. عمل جراحی معمولا در سنین تا ماهگی انجام می شود. اگرچه در برخی موارد، بنا به تشخیص پزشک ممکن است این عمل در سنین بیشتر یا کمتر انجام شود. جراحی تحت بیهوشی عمومی انجام شده و ممکن است تا چهار ساعت طول بکشد. پزشک ممکن است یک روز قبل از عمل داروهایی را برای شما تجویز کند. در برخی موارد قبل از عمل جراحی برای آمادگی بیشتر ممکن است داروها به صورت آمپول تزریق شود. هدف از این جراحی تغییر محل دهانه مجرای ادرار در نوک آلت تناسلی است. در صورت نیاز ممکن است مشکلات دیگر از جمله انحنای غیر طبیعی آلت تناسلی نیز اصلاح و درمان شود. اگر هیپوسپادیاس شدید بوده یا مشکلات همزمان دیگری وجود داشته باشد، احتمالا کودک به چندین عمل جراحی نیاز خواهد داشت. بسته به تشخیص پزشک ممکن است این عمل ها به تدریج و در سنین مختلف انجام شود. بیشتر نوزادان می توانند پس از عمل، از بیمارستان ترخیص شده در همان روز به خانه برگردند. برای تخلیه ادرار، یک کاتتر در دهانه مجرای ادرار قرار می گیرد. پوشک کودک را می توانید بدون هیچ مشکلی بر روی کاتتر ببندید. کاتتر معمولا پس از یک الی دو هفته برداشته می شود. برای پیشگیری از عوارض احتمالی بهتر است مراحل زیر را برای مراقبت های بعد از عمل رعایت کنید: پیش از ترخیص از بیمارستان معمولا روشهای مراقبت از کاتتر به والدین آموزش داده می شود. برای پیشگیری از عفونت های احتمالی، آنتی بیوتیک های تجویز شده توسط پزشک را در ساعت های مشخص به نوزاد بدهید. ممکن است پزشک از شما بخواهد که موقتا از ختنه کودک خودداری کنید. ختنه کردن نوزاد در فاصله کوتاهی پس از عمل می تواند خطر ابتلا به را افزایش دهد. قرار گرفتن نوزاد در برخی موقعیت ها می تواند باعث فشار به بدن و ایجاد درد در نوزاد شود. پزشک پس از عمل در مورد موقعیت های خواباندن، استحمام یا بازی نوزاد توضیحات لازم را به شما می دهد. به طور کلی باید از قرار دادن نوزاد در وضعیت هایی مانند خوابیده به شکم که باعث فشار به آلت تناسلی می شود خودداری کنید. صورتی بودن کودک تا چند روز بعد از عمل طبیعی است. اگر کودک تب کرده و یا محل عمل بیش از حد متورم شد حتما با پزشک مشورت کنید. همچنین نشانه های دیگری مانند خونریزی از آلت تناسلی و یا ادرار نکردن نوزاد هم جزء نشانه های مهم عفونت است. در صورت مشاهده هر یک از این علایم هر چه سریع تر با پزشک متخصص مشورت کنید. اثرات جراحی هیپوسپادیاس برای همیشه در بدن کودک باقی می ماند. اما با این حال با بزرگ شدن کودک آلت تناسلی او رشد کاملا طبیعی خواهد داشت. هیچ روش دقیقی برای پیشگیری از هیپوسپادیاس وجود ندارد. تشخیص این بیماری در حین قبل از تولد دشوار است. اما با این حال با رعایت برخی موارد در دوران بارداری می توان عوامل خطر ابتلا به این بیماری را کاهش داد. از جمله: مادران باردار باید از قرار گرفتن در معرض ترکیبات، سموم شیمیایی و داروهایی که باعث افزایش خطر نقص مادرزادی در جنین می شوند، خودداری کنند. مادران ناباروری که قصد دارند از طریق درمان های مختلف باردار شوند باید پیش از درمان با پزشک خود مشورت کنند. زیرا برخی انواع هورمون ها و داروهای تجویزی خطر ابتلا جنین به ناهنجاری های مادرزادی مانند هیپوسپادیاس را افزایش می دهند. نوزاد خود را پس از تولد به معاینات منظم ببرید. هایپوسپادیاس خفیف ممکن است در ابتدا مورد توجه قرار نگیرد و فقط با رشد کودک قابل تشخیص باشد. معاینه نوزاد در ماه های اول پس از تول باعث تشخیص زودرس بیماری و در نتیجه درمان سریع تر آن خواهد شد. اضافه وزن دوران بارداری یکی از عوامل مهم ابتلا به ناهنجاری های مادرزادی است. مادران باردار باید قبل از اقدام به بارداری وزن مناسبی داشته باشند. باعث ابتلا مادران باردار به و شده و در نتیجه سلامت جنین را در معرض خطر قرار می دهد. مادران باید در دوران بارداری سبک زندگی سالم را رعایت کنند. انجام ورزش و فعالیت بدنی، پیشگیری از مصرف سیگار، الکل و سوء مصرف مواد نقش مهمی در پیشگیری از ابتلا نوزاد به ناهنجاری های مادرزادی دارد. مادران باردار به خصوص در این دوران باید یک رژیم غذایی سالم را رعایت کنند. مصرف برخی از مکمل ها مانند آهن و در دوران بارداری ضروری بوده و باعث پیشگیری از کمبودهای تغذیه ای مادر می شود. به طور کلی هیپوسپادیاس یک نقص مادرزادی شایع در پسران است که معمولا به دلیل رشد غیرطبیعی مجرای ادرار ایجاد می شود. ابتلا به این ناهنجاری مادرزادی زیاد شایع نیست. تشخیص و درمان به موقع با جراحی می تواند به اصلاح وضعیت کمک کند. اکثر نوزادان پس از عمل جراحی سلامت کامل خود را به دست می آورند. همچنین انجام این عمل جراحی هیچ گونه تاثیر طولانی مدتی بر عملکرد آلت تناسلی در پسران ندارد. منبع:

منجر به کوتاهی قد، نارسایی رشد و تاخیر در بلوغ اسکلتی می شود. این بیماری با تزریق هورمون رشد مصنوعی قابل درمان است. هورمون رشد انسانی ( GHD ) که توسط غده هیپوفیز تولید می شود، رشد بدن کودک را کنترل می کند. همچنین هورمون GHD علایم و نشانه های کمبود هورمون رشد در کودکان بسته به شدت نقص و سن کودک متفاوت بوده و تشخیص آن دشوار می باشد. نوزادانی که دچار کمبود هورمون رشد هستند در سال های اول زندگی دارای رشد طبیعی بوده و به طور کلی هیچ علایمی از خود نشان نمی دهند. اما با این حال پایین بودن سطح قند خون و پریدگی رنگ پوست یکی از نشانه های کمبود هورمون رشد در کودکان است. کمبود هورمون رشد هم در اوایل و هم در اواخر کودکی، با کندی سرعت رشد کودک نسبت به سایر همسالان تشخیص داده می شود. اغلب کودکان مبتلا به کمبود هورمون رشد نسبت به سن خود چاق تر و کوتاه تر به نظر می رسند. رشد ضعیف استخوان ها در وسط صورت و تیغه بینی نیز نشانه نداشتن هورمون رشد کافی است. اما با این حال این مشکل فقط در قد کودکان تاثیر می گذارد. به طوری که هوش این کودکان کاملا طبیعی است. کمبود هورمون رشد می تواند با کمبود یک یا چند هورمون هیپوفیز دیگر همراه باشد، به عنوان مثال آنهایی که تیرویید یا غدد فوق کلیوی را کنترل می کنند. علایم و نشانه ها نیز ممکن است به دلیل این کمبودهای اضافی هورمون وجود داشته باشد و شرایط بسیاری وجود دارد که می تواند باعث رشد ضعیف و کوتاهی قد شود که هیچ ارتباطی با کمبود هورمون رشد ندارد. این می تواند رسیدن به تشخیص صحیح را به یک چالش تبدیل کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشاهده و پیگیری رشد کودک برای تشخیص زودرس GHD GHD GHD ت خیر در بلوغ پیشانی برجسته عدم رشد پل بینی کاهش رشد کودک بعد از سه سالگی این علایم ممکن است در اثر مشکلات دیگر سلامتی نیز ظاهر شوند. بنابراین، همیشه برای تشخیص صحیح با یک پزشک متخصص کودکان مشورت کنید. دلایل کمبود هورمون GHD این دلایل می تواند ناشی از جهش در ژن ها یا بدشکلی غده هیپوفیز و هیپوتالاموس قبل از تولد باشد. برخی دیگر از دلایل مادرزادی GHD سندرم ترنر یک اختلال ژنتیکی است که بیشتر نوزادان دختر را تحت ت ثیر قرار می دهد. سندرم ترنر پس از یکی از شایع ترین اختلالات کروموزومی در نوزادان است. در این ناهنجاری کروموزومی کودک به جای داشتن دو کروموزوم X X X باشد ولی یکی از این کروموزوم ها معمولا ناقص است. دختران مبتلا به سندرم ترنر اغلب کوتاه قد هستند، زیرا آنها در دوران جنینی دچار تاخیر رشد داخل رحمی می شوند. آنها در اوایل کودکی رشد نمی کنند، و مشکل عدم رشد کافی در دوران بلوغ شدیدتر می شود. در نتیجه قد دختران مبتلا به سندرم ترنر معمولا سانتی متر کوتاه تر از قد میانگین جمعیت است. تاخیر رشد در کودکان مبتلا به سندرم ترنر به دلیل کمبود هورمون رشد در غده هیپوفیز نیست بلکه به دلیل عدم توانایی بدن در استفاده از آن است. سندرم پرادر - ویلی یک بیماری ژنتیکی است که در اثر از بین رفتن قسمتی از بازوی بلند کروموزوم پدری ایجاد می شود. ابتلا به این اختلال ژنتیکی باعث می شود که ژن های بسیار مهمی از کروموزوم پدری در بدن حذف شوند. از بین رفتن این ژن های مهم بدن باعث کاهش تون عضلاتی، مکیدن ضعیف و مشکلات تغذیه ای در اوایل نوزادی می شود. یکی از مهمترین مشکلات کودکان مبتلا به سندرم پرادر - ویلی، ت خیر رشد است. همچنین کودکان مبتلا به این سندرم به راحتی دچار مشکلات چاقی می شوند به همین علت رژیم غذایی این کودکان باید کاملا تحت نظر باشد. کودکانی که وزن تولدشان نسبت به سن حاملگی بسیار کم است، این کاهش رشد را تا بزرگسالی را ادامه می دهند. کاهش وزن در این نوزادان به دلیل تاخیر رشد درون رحمی است. SGA ، مصرف سیگار و ابتلا به عفونت های رحمی یکی از مهمترین عوامل زمینه ساز برای کوچک بودن نوزاد نسبت به سن باروری هستند. اختلال عملکرد هورمون رشد به نام سندرم لارون نیز شناخته می شود. در این وضعیت بدن قادر به استفاده از هورمون رشد نیست. GH یک اختلال ژنتیکی نادر است و به دلیل جهش در ژن گیرنده هورمون رشد رخ می دهد. اختلال عملکرد هورمون رشد با علایمی مانند کم یا زیاد بودن سطح هورمون رشد در خون، تاخیر در رشد استخوان ها، ت خیر در شروع بلوغ، پیشانی برجسته و پایین بودن قند خون مشخص می شود. استفاده از هورمون رشد ممکن است برای درمان این سندرم موثر نباشد، زیرا بدن قادر به استفاده از هورمون رشد نیست. برخی از دلایل شایع کمبود اکتسابی هورمون رشد عبارتند از: وارد شدن آسیب به سر اختلالات دستگاه گوارش وجود تومور در هیپوتالاموس یا هیپوفیز پرتودرمانی برای درمان سرطان های سر بیماری ها یا عفونت های غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس کودکانی که در خانواده هایی با سابقه اختلالات ژنتیکی متولد می شوند، کودکانی که دچار آسیب مغزی یا تومور شده اند و کودکانی که تحت پرتودرمانی هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا به GHD کمبود هورمون رشد می تواند منجر به عوارضی مانند کاهش تراکم مواد معدنی استخوان، افزایش خطر بیماری های قلبی - عروقی و کاهش سطح انرژی شود. افزایش رشد یکی از معیارهای اولیه تشخیص GHD تا سانتی متر سانتی متر سانتی متر یا بیشتر سانتی متر یا بیشتر سانتی متر تا سانتی متر کاهش درصدی در این نرخ های رشد می تواند نشانه کمبود هورمون رشد در بدن کودک باشد. در صورت کاهش مشاهده رشد پزشک ممکن است در مورد سابقه پزشکی فرزند شما سوال کند. همچنین در برخی موارد پزشک برای تشخیص علت اصلی کاهش رشد آزمایشات زیر را تجویز می کند: ام آر آی جمجمه تست تحریک هورمون رشد ارزیابی رادیوگرافی سن استخوان اندازه گیری فاکتور رشد شبه انسولین اندازه گیری پروتیین اتصال دهنده IGF درمان استاندارد GHD GHD پزشک ابتدا دارو را با دوز کم تجویز کرده و به تدریج تا زمان بلوغ کودک آن را به بالاترین سطح افزایش می دهد. تزریق هورمون رشد مصنوعی به صورت زیر جلدی در لایه چربی بافت انجام می شود. این روش درمان نسبتا بی خطر و موثر است. استفاده از هورمون رشد در دختران بعد از سالگی و در پسران بعد از سالگی موثر نخواهد بود. زیرا با رسیدن به این سن صفحات رشد استخوان ها بسته می شوند. در نتیجه هورمون درمانی تاثیری در افزایش قد کودک نخواهد داشت. یکی از مهمترین نشانه هایی که به دنبال مصرف دارو ممکن است مشاهده کنید افزایش رشد کودک است. این رشد ممکن است سه تا شش ماه طول بکشد. کودک شما معمولا در شش ماه اول به اندازه یک تا دو اینچ رشد می کند. همچنین برخی دیگر از تاثیرات مصرف دارو در کودک عبارتند از: افزایش اشتها افزایش توده بدن بدون تجمع چربی، این مساله باعث می شود که کودک شما با درمان هورمون های رشد لاغرتر به نظر برسد. افزایش رشد پاها، به طوری که در طی شش تا هشت هفته پس از مصرف دارو ممکن است کفش های کودک به سرعت برای پاهای او تنگ شوند. درمان کودکان با استفاده از هورمون های رشد کاملا بی خطر و موثر است. با این حال، مصرف داروها ممکن است با برخی از عوارض جانبی همراه باشد. از جمله: سردرد واکنش آلرژیک در نزدیکی محل تزریق افزایش انحنای ستون فقرات در کودکان مبتلا به اسکولیوز در صورت ادامه عوارض، بهتر است با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. درمان با هورمون های رشد ممکن است تا زمانی که کودک شما به رشد کامل خود برسد ادامه بیابد. مراجعه منظم به متخصص اطفال و نظارت بر رشد کودک از طریق آزمایش خون و اشعه ایکس الزامی است. اگرچه مدت زمان درمان ممکن است در هر کودک متفاوت باشد. اما با این حال شما باید درمان را تا زمان افزایش رشد کودک کودک ادامه دهید. مصرف هورمون های رشد باعث می شود میزان افزایش قد با سن کودک متناسب شود. علاوه بر آن یکی از دیگر از تاثیرات مهم هورمون درمانی در کودکان رسیدن استخوان ها به بلوغ کامل است. علاوه بر درمان های تجویزی پزشک، با رعایت برخی از راهکارها می توانید به کودک خود کمک کنید تا با کمبود هورمون رشد مقابله کند. کودک خود را به انجام ورزش و فعالیت های بدنی کافی در طول روز تشویق کنید. بررسی ها نشان می دهد که ورزش های هوازی و مقاومتی باعث افزایش تولید هورمون رشد در بدن می شوند. ورزش همچنین می تواند به کاهش چربی شکم کمک کند. استفاده از برای متناسب شدن رشد، باعث افزایش موقتی قند خون کودک می شود. فرزندان خود را راهنمایی کنید که از مصرف کربوهیدرات ها و آب نبات ها خود داری کنند. به رژیم غذایی کودک خود نظارت کافی داشته باشید. کودک شما به خصوص در این سن باید از غذاهای مقوی تغذیه کند. یک برنامه منظم برای خواب کودک ایجاد کنید. همچنین فرزند خود را تشویق کنید که به برنامه خواب خود پایبند باشد. خواب کافی برای تولید هورمون های رشد ضروری است. به طور کلی تشخیص زودرس کمبود هورمون رشد در کودکان و شروع به موقع درمان می تواند به بالغ شدن، رشد طبیعی استخوان ها و افزایش قد کودک کمک کند. با این حال برای درمان، مراجعه منظم به پزشک و مصرف داروهای تجویزی دارای اهمیت زیادی است. به عنوان والدین باید به فرزند خود کمک کنید که در طی دوره درمان دچار افسردگی و افکار منفی نشود. منابع:

از می توان به و اشاره کرد. زانو درد یک بیماری شایع است که بروز آن، علل مختلفی دارد. گاهی اوقات، درد زانو در نتیجه آسیب یا ضربه ایجاد می شود، اما در موارد دیگر، به نظر می رسد که درد ناگهانی زانو، بدون علت ظاهر می شود. چنین شرایطی می تواند نشان دهنده یک مشکل جدی و بزرگتر، مانند آرتریت باشد. علل مختلفی می توانند باعث ایجاد درد در زانوی شما شوند. اکثر دردهای غیرقابل توضیح زانو، به تدریج ایجاد می شوند. این دردها، معمولا نشانه ای از آغاز التهاب مفصل و آرتروز است. نکته مهم دیگر، محل و شدت درد در زانو است. برای مثال، درد زیر کشکک زانو ممکن است نشانه ای از وجود التهاب تاندون کشکک باشد. این تاندون، کاسه زانو را به استخوان ساق متصل می کند احتمالا بیماران می توانند تفاوت بین یک درد خفیف و ضربان دار را، با یک احساس سوزش شدید تشخیص دهند. ممکن است پزشک متوجه شود که یکی از موارد زیر، می توانند علت درد ناگهانی زانو باشند. از جمله علل بروز درد در زانو، عبارت اند از: درد ناگهانی زانو می تواند نشات دهنده شروع روند آرتروز، یک اختلال دژنراتیو مفصل و شایع ترین نوع آرتریت، باشد. به گفته بنیاد آرتروز، آرتروز با افزایش سن افراد ایجاد می شود. در طی این بیماری، غضروفی که انتهای استخوان فرد را محکم می کند، فرسوده می شود و به استخوان ها اجازه می دهد تا به یکدیگر ساییده شوند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورتی که هیچ علت دیگری برای شروع درد زانو در یک فرد یافت نشود، در اصل ساییده شدن استخوان ها، می تواند باعث ایجاد درد و بروز التهاب شود. التهاب، روش طبیعی بدن انسان ها برای مبارزه با عوامل آسیب زا، در یک منطقه آسیب دیده از بدن فرد است. آرتروز، ناشی از علل زیادی از جمله آسیب، استفاده بیش از حد از مفاصل و عدم فعالیت است به طور کلی، درمان آرتروز بر مدیریت درد و بهبود تحرک، با استفاده از روش هایی از جمله دارودرمانی، ورزش، یا کاردرمانی، درمان سرد و گرم، تزریق استرویید یا اسید هیالورونیک، ورزش و کاهش وزن افراد برای کمتر شدن فشار وارده بر مفصل است به طور کلی، بیماری آرتروز به اشکال مختلف وجود دارد و برخی از انواع آن، مانند آرتریت پسوریاتیک، ناشی از شرایط خود ایمنی هستند. آرتریت پسوریاتیک، پوست و مفاصل، و به ویژه زانو را درگیر می کند این بیماری باعث می شود سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت های سالم حمله کرده و منجر به التهاب، درد و آسیب مفصلی شود. بروز آرتریت پسوریاتیک در زانو، باعث ایجاد درد، حساسیت، تورم، سفتی یا کاهش دامنه حرکتی و ایجاد لکه های نقره ای یا خاکستری پوسته پوسته یا خارش و لکه های قرمز بر روی پوست می شود محققان مطمین نیستند که چه چیزی باعث بروز آرتریت پسوریاتیک می شود، اما عوامل ژنتیکی و محیطی به احتمال زیاد در بروز این اختلال، دخیل هستند. افراد مبتلا به پسوریازیس، مشکلات سیستم ایمنی، عفونت، چاقی و ضربه به مفصل، به طور ویژه ای در معرض خطر ابتلا به این اختلال هستند آرتریت پسوریاتیک قابل درمان نیست، اما می توان آن را با داروهایی مانند داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی، و داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری کنترل کرد. ورزش و درمان با سرما و گرما می تواند کمک کننده باشد. در موارد شدید، فرد بیمار ممکن است به جراحی نیاز داشته باشد به گفته بنیاد آرتروز، آرتریت عفونی، که آرتریت سپتیک نیز نامیده می شود، ناگهان ظاهر می شود. این نوع از آرتروز، می تواند به طور دایم به مفاصل آسیب برساند. این بیماری، معمولا به یک مفصل واحد، و در اغلب اوقات، به زانوی فرد بیمار، حمله می کند باکتری ها، مانند استاف، در بیشتر موارد باعث ایجاد عفونت در مفاصل یا مایع اطراف مفصل می شوند. اما برخی موارد بروز این بیماری، می توانند ویروسی یا قارچی باشند. عفونت ممکن است پس از جراحی یا از طریق یک زخم باز به افراد سالم منتقل شود. تورم، درد، تب و لرز علایم آرتریت عفونی است آرتریت عفونی باکتریایی، با مصرف آنتی بیوتیک ها درمان می شود، در حالی که عفونت های ویروسی، معمولا خود به خود از بین می روند. علاوه براین، مایع آلوده اطراف زانو نیز ممکن است برای تسکین درد، کاهش التهاب و محافظت از مفصل در برابر آسیب بیشتر، تخلیه شود بیماری، نوعی از التهاب مفاصل بوده و باعث بروز درد ناگهانی در مفاصل می شود. این اختلال، معمولا در هر زمان، یک مفصل را درگیر می کند. همچنین، نقرس باعث تورم، حساسیت و احساس گرما در اطراف مفصل می شود. مردان بیشتر به نقرس مبتلا می شوند، اما این بیماری، می تواند بر زنان نیز، به ویژه پس از یایسگی، ت ثیر بگذارد. بیماری نقرس که اغلب از انگشت شست پا شروع می شود، می تواند مفاصل دیگر پا مانند زانو، مچ پا یا پا را نیز تحت ت ثیر قرار دهد. حملات نقرس ممکن است به ندرت رخ دهند، مانند یک بار در سال یا بیشتر نقرس در اثر تجمع مقادیر زیاد اسید اوریک در بدن ایجاد می شود. این شرایط باعث می شود که مقدار زیادی کریستال اسید اوریک در مفاصل و بافت نرم تجمع یافته و توده ای ایجاد شود که به آن توفوس می گویند. سطوح اسید اوریک بدن، می تواند به دلیل عملکرد کلیه، رژیم غذایی، مصرف الکل، داروها، وزن و میزان نوشیدن آب در نوسان باشد داروهایی برای کاهش التهاب و سطح اسید اوریک، برای درمان بیماری نقرس، استفاده می شوند. تغییر رژیم غذایی و شیوه زندگی، مانند نوشیدن آب زیاد و پرهیز از مصرف الکل، نوشیدنی های شیرین و غذاهای پورین بالا، مانند برخی از غذاهای دریایی و صدف، از جمله آنچوی، ساردین، ماهی خال مخالی، ماهی قزل آلا و شاه ماهی، به تسکین حملات نقرس کمک می کنند. یک بیماری التهابی خود ایمنی می باشد که احتمالا ناشی از علل ژنتیکی است. آنچه در مورد آرتریت روماتویید متفاوت است، این است که این بیماری، معمولا مفاصل هر دو طرف بدن، مانند هر دو زانو را تحت تاثیر قرار می دهد. در آرتریت روماتویید، سیستم ایمنی بدن، مواد شیمیایی التهابی را که به سینوویوم حمله می کنند، یا بافتی که مفاصل را احاطه کرده و مایع تولید می کند تا مفصل به خوبی حرکت کند، آزاد می کند. سینوویوم ملتهب، ضخیم تر شده و حرکت را دشوار و دردناک می کند برخی از موارد آرتریت روماتویید به تدریج در طول زمان ایجاد می شوند، اما برخی دیگر می توانند به سرعت رخ دهند. علایم شایع این اختلال، شامل درد مفاصل، تورم و سفتی است. این علایم، به ویژه در صبح یا بعد از نشستن طولانی مدت، ممکن است رخ دهند. در رابطه با این بیماری، مراکز درمانی، بر تسکین درد و جلوگیری از آسیب مفصل تمرکز می کنند. پزشکان اغلب داروها، استراحت، ورزش، فیزیوتراپی، کاردرمانی و در بدترین موارد، جراحی را تجویز می کنند به گفته بنیاد آرتروز، که بیشتر به عنوان زانوی دوندگان شناخته می شود، به آسیب دیدن غضروف در قسمت زیرین زانو اشاره می کند که هنگام برخورد غضروف به استخوان ران ایجاد می شود زانوی دونده بیشتر در بزرگسالان، زنان و ورزشکاران، که در ورزش های با فعالیت شدد فعالیت می کنند، شایع است. علت آن استفاده بیش از حد از مفاصل است و می تواند منجر به بروز آرتروز زانو شود. اما، این بدان معنا نیست که شما باید از دویدن یا تمرینات دیگر اجتناب کنید درد زانوی دوندگان، اغلب پس از نشستن طولانی مدت، بالا و پایین رفتن از پله ها، زانو زدن یا چمباتمه زدن، بدتر می شود. درمان این اختلال، شامل مصرف داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن، ابزار های پشتیبان زانو مانند بریس یا روکش، فیزیوتراپی یا جراحی است برای حفظ سلامت زانو، تسکین درد و پیشگیری از بروز آرتروز، چندین بار در روز روی زانو یخ قرار دهید، تمرینات کششی و تقویتی را انجام دهید، وزن مناسبی داشته باشید، به مفاصل خود استراحت دهید و به زانوی تان چسب بزنید تا سطح زانو در یک راستا قرار گیرد اگر درد زانو بدون علتی را تجربه می کنید، در اسرع وقت به پزشک یا فیزیوتراپیست خود مراجعه کنید. به طور کلی، این کار از بدتر شدن درد جلوگیری کرده و به شما کمک می کند تا از درمان های پرهزینه مانند جراحی، با دوره های بهبود طولانی تر، در امان بمانید. علایم زیر، می توانند نشان دهنده وجود مشکل در زانوی شما باشند: ورم سفتی، سختی قفل شدن یا خم نشدن زانو درد هنگام بلند شدن از جا درد هنگام بالا رفتن از پله ها درد هنگام پایین آمدن از پله ها شنیده شدن صدای کلیک همراه با درد تشخیص محل دقیق درد، می تواند به شناسایی علت و انتخاب بهترین روش درمانی، کمک کند به عنوان مثال، درد بین زانو و ساق پا، می تواند نشانه ای از آسیب ناش از از یک عامل مزمن، مانند دویدن باشد برخی از عوامل موثر بر ایجاد درد در زانو، عبارت اند از: داشتن اضافه وزن یا چاقی پوشیدن کفش های نامناسب یا فرسوده افزایش ناگهانی سطح فعالیت، که می تواند به سرعت، فشار بیش از حدی را بر بدن وارد کند. داشتن ضعف در یک یا هر دو باسن، که می تواند منجر به راه رفتن نامتعادل و مشکلات زانو شود. داشتن عضلات همسترینگ سفت و نوارهای ایلیوتیبیال، که می تواند توانایی بدن برای بازیابی بعد از تمرین را محدود کند. در زمانی که درد زانوی شما آغاز شده است، باید از هرگونه فعالیتی که باعث احساس ناراحتی می شوند، اجتناب کنید. استراحت، استفاده از کیسه های یخ و استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی، مانند ایبوپروفن، می تواند برای شما، تسکین دهنده باشد. سپس، علایم مشکل زانو، ممکن است شروع به بهبود کنند. با این حال، بهبود همیشه اتفاق نمی افتد در شرایط معمولی، پزشک به شکل های مختلف، زانوی فرد بیمار را معاینه خواهد کرد. همچنین، برای تشخیص علت اصلی مشکل، پزشک ممکن است به تصویربرداری، مانند اسکن یا اشعه ایکس، نیاز داشته باشد پس از تشخیص علت اصلی بروز مشکل، پزشک، برنامه درمانی مناسبی را برای بهبود شرایط شما، تعیین خواهد کرد‌. بسته به علت بروز مشکل و نیز شدت علایم، ممکن است که پزشک معالج تان، از روش های درمانی متنوعی برای بازیابی و بهبود وضع سلامتی شما استفاده کند. در صورت بروز هرگونه درد در بدن که بیش از دوهفته ادامه یافت به دنبال درمان آن باشید. و سایر قسمت هایی که می تواند مربوط به باشد نیاز به بررسی توسط دارد. شاید یک بعد از بررسی وضعیت تان شما را حتی به ارجاع دهد. اما در صورت نیاز به مشاوره فوری و تلفنی با جراح و یا متخصص حتی در زمینه می توانید از خدمات مشاوره آنلاین پزشکی در استفاده کنید.

نقش حیاتی در ساخت و ترمیم غضروف ایفا می کند. بسیاری از مردم به امید تقویت سلامت مفاصل خود مکمل گلوکزامین مصرف می کنند. گلوکزامین یک قند طبیعی است که در مایع اطراف مفاصل و همچنین در استخوان حیوانات، مغز استخوان، صدف و قارچ وجود دارد. با این حال، کارشناسان با استناد به فقدان شواهد علمی، در مورد مفید بودن مکمل های گلوکزامین سوال کرده اند. هیچ شواهد قطعی وجود ندارد که مکمل های گلوکزامین بتوانند از هر بیماری جلوگیری یا درمان کنند. مکمل های گلوکزامین معمولا به صورت قرص یا کپسول ارایه می شوند، اما به صورت تزریقی نیز در دسترس هستند. انواع آن عبارتند از: گلوکزامین سولفات گلوکزامین هیدروکلراید N - استیل گلوکزامین برخی مکمل ها گلوکزامین را با سایر ترکیبات مانند کندرویتین سولفات و متیل سولفونیل متان که به MSM معروف است ترکیب می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مهم است که به خاطر داشته باشید که سازمان غذا و دارو ( FDA ) تولید محصولات گلوکزامین یا مکمل های دیگر را تایید نمی کند. در نتیجه، نمی توان به طور دقیق دانست که آنها حاوی چه چیزی هستند. همچنین، در برخی موارد، برچسب ها گلوکزامین هیدروکلراید را در صورتی که مکمل ها حاوی سولفات گلوکزامین بودند، ذکر کرده اند. بدن از گلوکزامین برای ساخت و ترمیم غضروف استفاده می کند. غضروف یک بافت پیوندی انعطاف پذیر، محکم و لاستیکی است که از استخوان های مفاصل محافظت و از مالش استخوان ها به یکدیگر جلوگیری می کند. با افزایش سن، غضروف ها انعطاف پذیری کمتری پیدا کرده و شروع به تجزیه می کنند. این می تواند منجر به درد، التهاب و آسیب بافتی شود که برای مثال در آرتروز رخ می دهد. شواهدی وجود دارد که گلوکزامین ممکن است این روند را کند کرده و برای سلامت غضروف مفید باشد. گلوکزامین اغلب به عنوان مکمل برای درمان علایم بیماریهای التهابی مختلف استفاده می شود. اگرچه مکانیسم های گلوکزامین هنوز به درستی شناخته نشده است، اما به نظر می رسد که به راحتی التهاب را کاهش می دهد. بررسی ها نشان داده است که هنگام استفاده از گلوکزامین روی سلولهای دخیل در تشکیل استخوان، اثر ضدالتهابی قابل توجهی وجود دارد. بسیاری از تحقیقات در مورد گلوکزامین شامل مکمل همزمان کندرویتین است. ترکیبی مشابه گلوکزامین، که همچنین در تولید و نگهداری غضروف سالم بدن شما نقش دارد. یک مطالعه روی بیش از نفر مکمل های گلوکزامین را با و درصد کاهش دو نشانگر بیوشیمیایی خاص التهاب مرتبط کرد. شایان ذکر است که در همان مطالعه کاهش درصدی این نشانگرهای التهابی برای افرادی که از کندرویتین استفاده می کنند، مشاهده شد. این نتیجه در واقع قابل توجه بود. مطالعات دیگر چنین یافته هایی را تقویت می کند. به خاطر داشته باشید که بسیاری از شرکت کنندگان که از کندرویتین استفاده می کنند، مصرف مکمل گلوکزامین را نیز گزارش می دهند. بنابراین، هنوز مشخص نیست که آیا نتایج تنها توسط کندرویتین یا ترکیبی از هر دو مکمل با هم مصرف می شوند. در نهایت، تحقیقات بیشتری در مورد نقش گلوکزامین در کاهش نشانگرهای التهابی در بدن شما مورد نیاز است. گلوکزامین به طور طبیعی در بدن شما وجود دارد. یکی از نقشهای اصلی آن حمایت از رشد سالم بافتهای بین مفاصل است. غضروف مفصلی نوعی بافت سفید صاف است که انتهای استخوان های شما را در جایی که به یکدیگر متصل می شوند را تشکیل می دهد و مفاصل را تشکیل می دهد. گلوکزامین به تشکیل چندین ترکیب شیمیایی کمک می کند که در ایجاد غضروف مفصلی و مایع مفصلی نقش دارند. برخی مطالعات نشان می دهد که گلوکزامین مکمل ممکن است با جلوگیری از تجزیه غضروف از بافت مفصل محافظت کند. یک مطالعه کوچک نشان داد که نسبت تجزیه کلاژن به نشانگرهای سنتز کلاژن در مفاصل مفصلی بازیکنان فوتبال که تحت درمان روزانه با گرم گلوکزامین در یک دوره سه ماهه قرار گرفته اند، به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. این نتایج یک اثر محافظتی مشترک از گلوکزامین را نشان می دهد. با این حال، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. مکمل های گلوکزامین اغلب برای درمان بیماری های مختلف استخوانی و مفصلی مصرف می شوند. مطالعات متعدد نشان می دهد که مکمل روزانه گلوکزامین سولفات ممکن است درمان موثر و طولانی مدت را برای آرتروز با کاهش قابل توجه درد، حفظ فضای مفصلی و کند شدن کلی پیشرفت بیماری ارایه دهد. برخی از مطالعات نشانگرهای را در موشهایی که با اشکال مختلف گلوکزامین تحت درمان قرار گرفته اند به میزان قابل توجهی کاهش داده است. برعکس، یک مطالعه انسانی هیچ تغییر عمده ای در پیشرفت RA با استفاده از گلوکزامین نشان نداد. با این حال، شرکت کنندگان در مطالعه بهبود علایم را به میزان قابل توجهی گزارش داده اند. بعضی از تحقیقات اولیه در موش مبتلا به پوکی استخوان نیز پتانسیل استفاده مکمل گلوکزآمین بهبود استحکام استخوان را نشان می دهد. در حالی که این نتایج دلگرم کننده است، تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم ها و بهترین کاربردهای گلوکزامین در بیماری های مفصلی و استخوانی مورد نیاز است: ایدز آرتروز درد فک کمردرد درد مفاصل کاهش وزن بیماری قلبی بیماری ام اس ( MS ) ، بیماری مثانه با این حال، شواهد کافی برای اثبات موثر بودن آن در درمان یا جلوگیری از هر یک از این شرایط وجود ندارد. بسیاری از افراد مکمل گلوکزامین را برای آرتروز، به ویژه در ناحیه لگن یا زانو مصرف می کنند. بررسی ها نشان داده اند که ممکن است به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک کند. مردم از گلوکزامین برای درمان یا جلوگیری از طیف وسیعی از بیماریها استفاده می کنند، اما تحقیقات علمی در مورد این موارد بی نتیجه بوده یا مکمل را بی اثر می دانند. برخی از تحقیقات روی حیوانات یا شرکت کنندگان در انسان نشان داده است که اشکال خاصی از گلوکزامین ممکن است کمک کننده باشد: سرکوب تغییرات ایجاد کننده تعدیل پاسخ ایمنی که منجر به MS می شود. بهتر کردن تحرک زانو پس از یک مصدومیت ورزشی با این حال، هیچ شواهدی وجود ندارد که گلوکزامین بر درد مزمن کمر ت ثیر داشته باشد. به نظر می رسد عوارض جانبی گلوکزامین خفیف و نادر است، اما می تواند شامل موارد زیر باشد: یبوست اسهال سردرد بثورات سوء هاضمه توجه داشته باشید که مکمل گلوکزآمین خوراکی هنگامی که به درستی و توسط بزرگسالان مصرف می شود تا حدود زیادی امن است، اما برخی از مردم عوارض جانبی خفیف، از جمله خواب آلودگی، واکنش های پوستی و سردرد را تجربه کرده اند. آنها گزارش می دهند که فرم تزریقی "احتمالا بی خطر" است اگر دوبار در هفته به مدت هفته در عضله تزریق شود. محصولات گلوکزامین مشتق از صدف ممکن است واکنش های آلرژیک را تحریک کنند. در این مواقع استفاده از گلوکزامین توصیه نمی شود، زیرا اثر آن نامشخص است. برخی مکمل ها اثربخشی درمان سرطان را کاهش می دهند. اگر تحت این نوع درمان و مایل به استفاده از گلوکزامین هستید، ابتدا با پزشک مشورت کنید. بررسی ها نشان می دهد مکمل های گلوکزامین بر سطح گلوکز در بدن ت ثیر می گذارد. این وضعیت می تواند آنها را برای افراد مبتلا به دیابت یا عدم تحمل گلوکز نامناسب کند. در سال ، نویسندگان یک مطالعه هشدار دادند که گلوکزامین ممکن است عوارض مختلفی از جمله تنگی نفس در افراد مبتلا به آسم را ایجاد کند. گلوکزامین همچنین ممکن است بر فشار خون و لخته شدن خون ت ثیر بگذارد. افرادی که آن را مصرف می کنند باید: از استفاده از گلوکزامین با وارفارین (کومادین) و سایر رقیق کننده های خون خودداری کنند. در صورت استفاده از گلوکزامین فشار خون خود را کنترل کنند. مصرف همزمان گلوکزامین با برخی دارو ها می تواند منجر به تداخل احتمالی شود، از جمله: مصرف همزمان گلوکزامین سولفات و استامینوفن ممکن است اثر مکمل و دارو را کاهش دهد. مصرف گلوکزامین به تنهایی یا همراه با مکمل کندرویتین ممکن است اثرات وارفارین ضد انعقاد خون را افزایش دهد. این می تواند خطر خونریزی شما را افزایش دهد. دوز معمول گلوکزامین میلی گرم در روز است که می توانید یکبار یا چند دوز کوچکتر در طول روز مصرف کنید. مکمل های گلوکزامین از منابع طبیعی مانند صدف یا قارچ صدف تهیه می شوند یا به طور مصنوعی در آزمایشگاه تولید می شوند. مکمل های گلوکزامین به دو شکل موجود است: گلوکزامین سولفات گلوکزامین هیدروکلراید گهگاه، سولفات گلوکزامین نیز در ترکیب با سولفات کندرویتین به فروش می رسد. بیشتر داده های علمی بیشترین اثربخشی را برای سولفات گلوکزامین یا سولفات گلوکزامین همراه با کندرویتین نشان می دهد. به نظر می رسد مکمل های خوراکی گلوکزامین برای بزرگسالان بدون آسم، آلرژی یا دیابت و برای کسانی که باردار یا شیرده نیستند بی خطر هستند. با این حال، شواهد قطعی مبنی بر اینکه می تواند شکایات مشترک و سایر مسایل مربوط به سلامتی را درمان کند، در حال حاضر وجود ندارد. گلوکزامین یک ترکیب طبیعی است که در غضروف یافت می شود بافت سفتی که مفاصل را محکم می کند. به صورت مکمل، گلوکزامین از پوسته صدف برداشت می شود یا در آزمایشگاه ساخته می شود. اشکال مختلفی از گلوکزامین وجود دارد، از جمله گلوکزامین سولفات، گلوکزامین هیدروکلراید و N - استیل گلوکزامین. این مکمل ها قابل تعویض در نظر گرفته نمی شوند. افراد از گلوکزامین سولفات به صورت خوراکی برای درمان بیماری دردناک ناشی از التهاب، تجزیه و از بین رفتن غضروف (آرتروز) استفاده می کنند. اما مصرف هر گونه مکمل بدون مشورت با و یا می تواند منجر به بروز عوارض جدی و خطرناک شود. قبل از مصرف آنها بهتر است یک مشاوره آنلاین تلفنی با داشته باشید.

از می توان به پرخوری و عدم تحمل غذا اشاره کرد. اما در هر صورت بهتر است در بروز این وضعیت از یک با تجربه و خوب مشورت بگیرید. وقتی احساس می کنید که نمی توانید دیگر نفس بکشید یا شلوار جین خود را ببندید، ممکن است که دچار نفخ شده باشید. احساس نفخ، شرایط جالبی نیست. تمام انسان ها این شرایط را تجربه کرده اند. بعد از غذا خوردن، گاهی اوقات افراد متوجه می شوند که به دلیل نفخ، نمی‌توانند شلوار خود را مثل سابق ببندند. با این حال، نفخ می تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد. با وجود این که بروز نفخ پس از خوردن غذا، اتفاقی شایع است. اما برخی از علل بروز نفخ، مرتبط با خوردن غذا نیستند. در چنین شرایطی، برای رفع، باید سعی کنید ابتدا علت بروز آن را بیابید. شرایط بروز نفخ، ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. اما معمولا به عنوان احساس سیری یا بزرگتر شدن شکم، تا حد ناراحت کننده، توصیف می شود. نفخ عمومی می تواند در سراسر بدن، در شرایطی که بدن کمی بیشتر از حد معمول آب را در خود نگه می دارد، ایجاد شود. علاوه براین، نفخ موضعی نیز وجود دارد که می تواند در شرایطی که اندام ها متورم شده و باعث ناراحتی می شوند، رخ دهد. فهرست محتوا وقتی به نفخ فکر می کنید، پرخوری و بیش از حد خوردن غذا، احتمالا اولین چیزی خواهد بود که به ذهن خواهد آمد. پرخوری، احتمالا شایع ترین علت بروز نفخ است. نکاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا اندازه وعده های غذایی خود را مدیریت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به عنوان مثال، انتخاب بشقاب کوچک تر، می تواند به شما کمک کند کمتر از شرایط معمول و همیشگی، غذا بخورید. همچنین، کاهش سرعت خوردن غذا، باعث می شود بدن راحت تر بتواند غذا را هضم کرده و به موقع، دستور سیر شدن را صادر کند. در این صورت، کمتر غذا خواهد خورد. به طور معمول، اگر کسی احساس نفخ کند، احتمالا به دلیل مصرف غذا یا آب خواهد بود. اما حتی اگر زیاد غذا نخورده اید، ممکن است غذایی خورده باشید که به آن حساسیت دارید. عدم تحمل یک غذای خاص یا حساسیت به غذاهای تند یا اسیدی، می تواند باعث شود که ( زمان بیشتری را برای هضم یک حجم متعارف از غذا، صرف کند. به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که عدم تحمل غذایی تشخیص داده نشده به غذاها، می تواند باعث بروز نفخ در افراد مختلف شود. در چنین شرایطی، بدن تلاش می کند که غذاهای مورد نیاز بدن را هضم کند. تولید گاز زیاد، می تواند نتیجه تلاش بیش از حد بدن برای هضم غذای خورده شده باشد. اگر دچار نفخ زیادی می شوید، سعی کنید یک دفترچه غذایی، برای پیگیری آنچه می خورید، هنگام مشاهده بروز نفخ و میزان ناراحتی که دارید، به همراه داشته باشید. با این روش، شما خواهید توانست که خود را، به سرعت تشخیص دهید. در مورد اطلاعات بیشتری کسب کنید. مصرف رژیم های غذایی سرشار از سدیم، می تواند باعث احتباس آب شود. علاوه براین، خوردن غذاهای حاوی نشاسته، می تواند میزان نفخ و تولید گاز را افزایش دهد. به این‌ترتیب، مصرف نشاسته و سدیم زیاد، می تواند باعث بروز مشکل در دستگاه گوارشی فرد شود. البته، عادات غذایی افراد مختلف، متفاوت است. این گونه نیست که آنچه باعث ایجاد نفخ در یک فرد می شود، همیشه بر شخص دیگر ت ثیر بگذارد. در واقع، شما باید بدانید که چه غذاهایی باعث ناراحتی شما می شوند. آن ها را در رژیم غذایی خود محدود کنید. غذاهای غنی از نشاسته، مانند لوبیا، حبوبات و نان، می تواند به شما کمک کند تا مدت زمان بیشتری سیر شوید. اما همچنین می تواند باعث ایجاد نفخ در یک فرد شود. به این‌ترتیب، اگر به نفخ شدید مبتلا می شوید، باید مصرف این دسته از غذاها را محدود کنید. مصرف برخی از، مانند آنتی اسیدها، می تواند برای درمان نفخ ناشی از مصرف غذاهای خاص، استفاده شود. به طور کلی، این داروها، میزان نفخ را کاهش می دهند. همه داروهای بدون نسخه یکسان عمل نمی کنند، بنابراین، برای انتخاب داروی مناسب، با یا خود در مورد علایم تان صحبت کنید. غذاهای آماده یا بسته بندی شده، یک میان وعده مناسب هستند. به راحتی می توانید عادت کنید که برنامه غذایی خود را با این غذاها پر کنید. با این حال، وعده های غذایی بسته بندی شده، که میزان زیادی سدیم دارند، دارای ماده شیمیایی موسوم به مونوسدیم گلوتامات ( نیز هستند. این ماده، می تواند باعث شود شما احساس کنید که میزان غذای مورد نیاز روانه تان را، با مصرف یک وعده غذایی، دریافت کرده اید. یک باور قدیمی می گوید که خوردن بیش از حد غذا، در زمانی نزدیک به خواب، می تواند باعث افزایش وزن شود، اما این موضوع، لزوما درست نیست. خوردن کالری بیشتر از میزان مصرفی بدن، باعث افزایش وزن می شود. با این حال، خوردن یک وعده غذایی سنگین قبل از خواب باعث می شود احساس کنید که یک شبه وزن زیادی اضافه کرده اید. وقتی می خوابید، سیستم گوارشی شما مانند زمان بیداری، به میزان کافی فعالیت انجام نمی دهد. علاوه براین موضوع، قرار گرفتن در حالت خوابیده، می تواند باعث ناراحتی در طول شب و صبح شود. بنابراین، بهتر است که دیر وقت غذا مصرف نکنید. نوشیدنی های گازدار، مانند نوشابه یا آب گازدار، یکی از علل بروز نفخ است. گاز موجود در نوشابه های مورد علاقه شما (حتی نوشابه های رژیمی) می تواند باعث گیر افتادن گاز در معده شما شود. این شرایط، می تواند منجر به بروز نفخ و شود. سعی کنید مقدار نوشابه مصرفی تان را محدود کرده و به جایگزین سالم تری انتخاب کنید. آب حاوی لیمو، می تواند یک نوشیدنی خوش طعم در وعده غذایی شما باشد. علاوه براین، چای سیاه می تواند کافیین مورد نیاز شما را در اوایل بعد از ظهر ت مین کند. همچنین، در صورتی که دچار نفخ شده اید، چای نعناع یک داروی رایج است که می تواند برای کاهش ناراحتی استفاده شود. گاهی اوقات، بلعیدن بیش از حد هوا، می تواند باعث شود که فرد احساس نفخ داشته باشد. عادات معمول روزانه، مانند نوشیدن مایعات به کمک نی، جویدن آدامس و سریع خوردن غذا، راه هایی برای وارد شدن هوا به دستگاه گوارش، به جای دستگاه تنفسی، است. به طور کلی، در صورتی که بیش از حد معمول، هوا وارد دستگاه گوارش شود، باعث می شود که فرد احساس نفخ داشته باشد. به همین دلیل، در صورتی که نفخ برای شما مشکل ساز شده است، ممکن است نیاز باشد تا عاداتی مانند جویدن آدامس و نوشیدن مایعات به کمک نی را، محدود کنید. اختلالاتی وجود دارند که می توانند باعث بروز نفخ در افراد شوند. بیماری های قلبی و کبدی و نارسایی وریدی، می توانند باعث تجمع مایع اضافی در شکم یا اندام ها شود. چنین شرایطی، با علایم آشکار و گویاتری همراه است و پزشک معالج شما، می تواند در شناسایی اختلالات احتمالی و سایر بیماری هایی که می توانند باعث بروز نفخ شوند، کمک کند. به طور کلی، ابتلا به برخی از شرایط مزمن، می تواند باعث بروز تورم و نفخ در مناطق خاصی از بدن افراد شود. در صورتی که به علت ناشناخته ای، به نفخ مبتلا شده اید، بهتر است برای تشخیص زودهنگام مشکل احتمالی تان، با یک‌پزشک تماس بگیرید. سایر بیماری های گوارشی نیز می توانند باعث بروز نفخ و ناراحتی های معده شوند. شرایطی مانند کولیت اولسروز، بیماری کرون و سندرم روده تحریک پذیر همگی می توانند باعث بروز نفخ شوند. رفلاکس اسید و داروهای درمان این اختلال، می توانند باعث ایجاد نفخ و احساس افزایش گاز در شکم شوند. به طور معمول، چنین شرایطی منجر به بروز آروغ زدن می شود. علاوه بر داروهای رفلاکس اسید، داروهای دیگری نیز می توانند باعث ایجاد نفخ شوند. داروهایی مانند مسهل ها، می توانند باعث ایجاد نفخ و افزایش گاز معده شوند. علاوه براین، هورمون های پیشگیری از بارداری، چه به صورت قرص، چه به صورت برچسب یا ایمپلنت، می توانند احساس تورم و سنگینی را در زنان ایجاد کنند. داروهای دیگری مانند آسپرین، داروهای ضد اسید، داروهای اسهال، داروهای ضد درد تولید شده از مخدر و مکمل های فیبر یا آهن نیز می توانند باعث ایجاد نفخ و سایر علایم گوارشی شوند. اگر فکر می کنید داروی مصرفی شما باعث ایجاد نفخ می شود، با پزشک خود تماس بگیرید و در این باره، با او مشورت کنید. گاهی اوقات، بروز نفخ می تواند طبیعی باشد. اما همچنین می تواند نشانه وجود بیماری های جدی نیز باشد. این موضوع مهم است که بدانید چه غذاهایی باعث ایجاد احساس نفخ می شوند. در صورت مشاهده علایم دیگری که همراه با نفخ هستند، باید برای مشورت درباره وضعیت سلامتی تان، با یک‌پزشک تماس بگیرید. در زمانی که کسی احساس نفخ می کند، ممکن است تعیین شرایط فرد مبتلا، مشکل باشد. زیرا نفخ یک اصطلاح کلی است که می تواند برای توصیف احساس کلی سفت شدن در کل بدن، استفاده شود. نفخ و تورم می تواند باعث بروز طیف گسترده ای از مشکلات شود. نفخ می تواند به صورت تورم، افزایش فشار گاز روده و معده یا آب موجود در بدن باشد. علاوه براین، علل بروز نفخ می تواند جدی، یا شامل موارد خفیف و غیر جدی باشد. اگر متوجه ایجاد تغییر شدید در وزن یا تغییر در اجابت مزاج خود شدید. (مانند تغییر رنگ یا قوام مدفوع) ، باید این موضوع را به پزشک خود اطلاع دهید. زیرا این علایم، می توانند نشانه های ابتلا فرد به یک بیماری زمینه ای باشند. اگر بیش از حد غذا خورده و در هضم غذا مشکل دارید، پس می دانید که علت احتمالی نفخ و گرفتگی عضلات شما چه بوده است. اما اگر نفخ، به طور ناگهانی، با وجود مصرف رژیم غذایی مناسب اتفاق افتاده است، باید احتیاط کرده و به خود مراجعه کنید. منبع:

روش صحیح مسواک زدن دندان ها در رعایت مناسب بهداشت دهان و دندان به شما کمک کرده و از بروز عوارض احتمالی پیشگیری می کند. وقتی مردم به بهداشت و سلامت دهان و دندان اهمیت چندانی نمی دهند، منجر به ضعف بهداشت دهان و دندان می شود که باعث ایجاد پلاک، حفره، سوزش لثه و خرابی مینای دندان می شود. در واقع، بهداشت دهان و دندان ضعیف یک مشکل رایج در سراسر جهان است بهداشت ضعیف دهان فقط به مشکلات داخل دهان مربوط نمی شود. در حقیقت، این بیماری با مشکلات جدی سلامتی مانند دیابت، بیماری های قلبی، سکته مغزی، زایمان زودرس و سایر بیماری های اصلی مرتبط است علاوه بر این، می تواند بر لبخند شما ت ثیر بگذارد، که برای ظاهر، اعتماد به نفس، روابط و موفقیت شما در زندگی بسیار مهم است وقتی صحبت از سلامت دهان و دندان به میان می آید، مسواک زدن صحیح دندان ها مهمترین جزء است. اما مت سفانه بسیاری از افراد دندانهای خود را به روش صحیح یا در مدت زمان مناسب مسواک نمی زنند موارد زیر عوامل موثر در روش صحیح مسواک زدن هستند که باید به آنها توجه داشته باشید مسواک زدن هر روز فقط راهی برای تمیز نگه داشتن دهان نیست. این راهی است برای حفظ سلامت کل بدن شما محسوب می شود. انجمن دندانپزشکی آمریکا مسواک زدن دو بار در روز، برای دقیقه در هر زمان را توصیه می کند. هنگامی که به درستی مسواک می زنید، تجمع پلاک و باکتری هایی که در غیر این صورت می توانند بین دندان ها و زبان شما جمع شوند را از بین می برید. این می تواند از بیماری لثه و پوسیدگی دندان جلوگیری کرده و همچنین سیستم ایمنی قوی تر و شیوه زندگی سالم تری را ارتقا دهد شما باید دندانهای خود را حدود دو دقیقه در روز دو بار مسواک بزنید، اول صبح و دوباره قبل از خواب شب مطالعه ای که در سال در دندانپزشکی مبتنی بر شواهد منتشر شد به این نتیجه رسید که مسواک زدن کمتر از دو بار در روز خطر ابتلا به پوسیدگی دندان را افزایش می دهد. این اثر مستقل از وجود فلوراید در خمیردندان است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع و اندازه های مختلف مسواک در بازار موجود است. شما باید مسواکی را انتخاب کنید که خیلی بزرگ یا خیلی کوچک نباشد. مسواک باید به راحتی در دست شما قرار گیرد و سر آن به قدری کوچک باشد که به راحتی به همه دندان های شما، به ویژه دندان های پشت برسد. کته مهم دیگر این است که موها باید نرم باشند می توانید مسواک دستی یا برقی انتخاب کنید. مسواک برقی برای برخی می تواند گزینه بهتری باشد زیرا بسیاری از آنها دارای تایمر هستند، به طوری که برس به طور خودکار برای زمان تعیین شده کار می کند مطالعه ای که در سال در مجله مجارستانی منتشر شد، گزارش می دهد که یک مسواک الکترونیکی نسبت به مسواک های دستی معمولی قدرت شکستن پلاک را بهتر ارایه می دهد موهای مسواک دستی با گذشت زمان از بین می روند و انعطاف پذیری و کارایی خود را از دست می دهند. بنابراین، مسواک خود را هر سه تا چهار ماه یکبار عوض کنید، یا به محض اینکه موها شروع به بیرون ریختن و شکل خود را از دست می دهند پس از تهیه مسواک مناسب، تمرکز شما بر روی نوع خمیردندان باید متمرکز شود از یک خمیردندان با غلظت مناسب فلوراید استفاده کنید. این به حذف پلاک و همچنین تقویت مینای دندان کمک می کند. هنگام خرید خمیردندان، به دنبال خمیری باشید که حداقل قسمت در میلیون فلوراید داشته باشد. با این حال، نباید برای کودکان زیر سال استفاده شود به غیر از فلوراید، خمیر دندان با کیفیت خوب ممکن است حاوی مواد فعال برای کمک به بهبود حساسیت دندان، سفید شدن دندان ها یا کاهش التهاب لثه یا ایجاد تارتار باشد به هر حال، خمیردندان نباید بلعیده شود، زیرا خوردن زیاد آن می تواند عوارض جدی برای سلامتی به همراه داشته باشد داشتن تنها مسواک و خمیر دندان کافی نیست، زیرا نخ دندان کشیدن به اندازه مسواک زدن اهمیت دارد. استفاده از نخ دندان پلاک های تجمع یافته، باکتری ها و ذرات غذایی را که بین دندان ها گیر کرده اند از بین می برد. مسواک شما نمی تواند به برخی از قسمت های دندان شما برسد، اما نخ دندان می تواند همیشه باید روزی یکبار از نخ دندان استفاده کنید. مطالعه ای که در سال در بهداشت دهان و دندان و دندانپزشکی پیشگیرانه منتشر شد گزارش می دهد که استفاده از نخ دندان و مسواک زدن از نظر آماری پیشرفت های قابل توجهی را نسبت به مسواک زدن و به دنبال آن استفاده از نخ دندان در ارتباط با کنترل پلاک را نشان می دهد دهانشویه با از بین بردن باکتری های مضر در دهان می تواند به کاهش یا کنترل پلاک، التهاب لثه، بوی بد دهان و پوسیدگی دندان کمک کند مطالعه ای که در سال در آکادمی دندانپزشکی عمومی منتشر شد نشان می دهد که استفاده از دهانشویه های کشنده میکروب علاوه بر مسواک زدن معمولی دندان می تواند پلاک و التهاب لثه را به میزان قابل توجهی کاهش دهد تا مسواک زدن به تنهایی طبق، کودکان زیر سال نباید از دهانشویه استفاده کنند، مگر اینکه توسط دندانپزشک تجویز شود وقتی مسواک، خمیر دندان، نخ دندان و دهانشویه مناسب را انتخاب کردید، وقت آن رسیده است که تکنیک مسواک زدن خود را کامل کنید. در اینجا مراحل مسواک زدن مناسب آورده شده است مرحله . مسواک خود را خیس کرده و فقط مقدار خمیر دندان به اندازه نخود را روی آن فشار دهید مرحله . سر مسواک را روی دندان های خود قرار دهید. سپس نوک مو را با زاویه درجه در برابر خط لثه کج کنید مرحله . سطوح بیرونی تک تک دندانهای لثه بالا و پایین را به آرامی مسواک زده و موها را در برابر خط لثه نگه داشته و مسواک را با حرکات دایره ای کوچک حرکت دهید. در هر نقطه حدود تا ثانیه وقت بگذارید مرحله . برای مسواک زدن سطوح داخلی تمام دندان های خود از همین تکنیک استفاده کنید مرحله . سطوح گزنده دندان ها را مسواک بزنید مرحله . سطح داخلی دندانهای جلویی را تمیز کنید، برس را به صورت عمودی کج کنید و چندین حرکت بالا و پایین انجام دهید مرحله . در نهایت، زبان خود را مسواک بزنید. با از بین بردن باکتری های تجمع یافته در سطح زبان، به مبارزه با بوی بد دهان کمک می کند مرحله . پس از مسواک زدن، هرگونه خمیردندان اضافی را تف کرده و دهان و دندان های خود را با آب معمولی بشویید مرحله . با کشیدن نخ دندان بین دندان های مجاور، دندان های خود را نخ بکشید، تا جایی که به ناحیه بین دندان ها و لثه ها می رود تا غذا و پلاک از بین برود. دوباره با آب معمولی بشویید. (قبل از مسواک زدن نیز می توان از نخ دندان استفاده کرد. مرحله . در نهایت، زمان استفاده از دهانشویه است. چند قاشق غذاخوری دهانشویه را قبل از تف کردن به اطراف دهان خود بچرخانید هرگز دندان های خود را خیلی محکم مسواک نزنید. زیرا ممکن است به لثه های شما آسیب برساند به هر حال مسواک خود را با دیگران به اشتراک نگذارید مسواک زدن را کنار نگذارید، زیرا به دلیل رشد باکتری ها می تواند باعث بوی بد دهان شود خمیر دندان یا دهانشویه را قورت ندهید هرگز از خلال دندان برای حذف غذای گیر افتاده از بین دندان های خود استفاده نکنید. زیرا ممکن است به لثه های شما آسیب برساند که می تواند منجر به عفونت شود پس از نوشیدن نوشابه یا آب میوه های اسیدی، حداقل دقیقه قبل از مسواک زدن صبر کنید بعد از هر وعده غذایی، آب را در دهان خود بچکانید تا ذرات غذا گیر کرده شل شود حداقل هر شش ماه برای معاینه دهان و دندان مناسب به دندانپزشک مراجعه کنید پس از اتمام مسواک زدن، مسواک را برای چند ثانیه زیر آب جاری بشویید تا هرگونه باکتری از مسواک خارج شود. هنگامی که کاملا شستشو داده نشوید، در واقع دفعه بعد که از آن استفاده می کنید باکتری های بیشتری را وارد دهان خود می کنید. همراه با شستشو، مسواک خود را در جایی نگه دارید که به راحتی خشک شود تا از رشد باکتری جلوگیری شود اکنون که روش صحیح مسواک زدن را می دانید، هر روز کمی تمرین به شما کمک می کند تا بتوانید از دهان و دندان خود به خوبی مراقبت کنید. در واقع، این یکی از ساده ترین کارهایی است که می توانید برای حفظ سلامت کلی دهان و دندان انجام دهید منابع

اغلب بی ضرر است و به موقع از بین می رود. تنها چند مورد که باعث زردی زبان می شوند، مانند زردی، جدی تر هستند و نیاز به درمان دارند. یکی از علل شایع زرد شدن زبان تجمع سلول های پوستی و باکتری روی زبان است. این تجمع اغلب به دلیل بهداشت ضعیف دندان است. زردی یا یرقان یکی از معدود علل جدی زرد زبان است. اگر زبان زرد تنها علامت شماست، نیازی به درمان پزشکی ندارید. اما در موارد زیر باید با پزشک خود تماس بگیرید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب استفراغ درد شکم درد زبان وجود خون در مدفوع کبودی و خونریزی رنگ زرد پوست بعد از دو هفته از بین نمی رود. پوست شما یا سفیدی چشم شما نیز زرد است. زبان زرد معمولا هیچ عارضه ای ایجاد نمی کند. با این حال، شرایطی که باعث زردی می شود می تواند منجر به مشکلاتی از جمله موارد زیر شود: زخم کبد نارسایی کبد سرطان کبد بزرگ شدن طحال التهاب در پاها و شکم خونریزی در دستگاه گوارش سیگار نکشید. چند بار در روز دهان خود را با آب بشویید. حداقل دوبار در روز از جمله بعد از هر وعده غذایی مسواک بزنید. حد قل یکبار در روز از نخ دندان استفاده کنید. هر شش ماه یکبار برای معاینه به دندانپزشک خود مراجعه کنید. مصرف شیرینی جات، به ویژه غذاهای چسبناک مانند تافی و آب میوه ها را محدود کنید. دوبار در روز دندان های خود را با خمیردندان حاوی فلوراید و برس نرم مسواک بزنید. برای تحریک تولید بزاق، آدامس بدون قند بجوید. در طول روز آب یا سایر نوشیدنی های بدون قند بنوشید. از مصرف کافیین، تنباکو خودداری کنید، زیرا می تواند دهان شما را حتی بیشتر خشک کند. پزشک می تواند دارو تجویز یا توصیه کند که از دهانشویه مخصوص برای افزایش میزان بزاق دهان استفاده کنید. اگر شب ها از طریق دهان نفس می کشید، یک مرطوب کننده هوا را روشن کنید تا رطوبت را به هوای اتاق خواب شما اضافه شود. اگر دارویی باعث خشکی دهان شما شد، از پزشک خود بپرسید که آیا می توانید دوز دارو را تغییر دهید یا به داروی دیگری تغییر دهید. دهان را با بی حسی یا مسکن های بدون نسخه برای تسکین درد شستشو دهید. پزشک شما ممکن است پمادهای کورتیکواستروییدی یا شستشوها را برای درمان ناراحتی ناشی از این بیماری تجویز کند. از طرفی هم اگر عفونت مانند هپاتیت باعث زردی زبان شما شده باشد، پزشک ممکن است دارویی برای درمان به شما بدهد. برای زردی ناشی از یک اختلال خونی مانند کم خونی داسی شکل، تزریق خون یا داروهای شلاته کننده که آهن را متصل می کند ممکن است بخشی از درمان شما باشد. در مورد نحوه ترک سیگار از پزشک خود راهنمایی بخواهید. پزشک شما می تواند داروهایی مانند وارنیکلین ( Chantix ) یا بوپروپیون ( Zyban ) را برای تسکین علایم ترک نیکوتین تجویز کند. کمک های تلفنی، گروه های حمایتی و مشاوره های فردی می توانند به شما کمک کنند تا با مشکلات ناشی از ترک سیگار کنار بیایید. می توانید محصول جایگزین نیکوتین. برای کاهش تعداد باکتری ها و میزان تجمع سلولی در دهان که می توانند باعث زرد شدن زبان شوند، این نکات را امتحان کنید: سیگار را ترک کنید. دوبار در روز مسواک بزنید و حداقل یکبار در روز نخ دندان بکشید. با استفاده از سوهان زبان، سلول های مرده، غذا و سایر بقایای را به آرامی از زبان خود خارج کنید. میزان فیبر را در رژیم غذایی خود افزایش دهید، که این امر باعث کاهش تعداد باکتری ها در دهان شما می شود. منبع:

شدت درد فیبروم رحمی، به محل، اندازه و تعداد فیبروم های موجود در بافت رحم فرد، بستگی دارد. اگر فیبروییدهای کوچکی دارید، ممکن است متوجه وجود آن ها نشده و احساس درد یا ناراحتی نکنید. اگر فیبروم بزرگتر بوده یا تعداد زیادی از این ضایعات، در رحم دارید، ممکن است احساس ناراحتی و درد کنید. درد فیبروم ممکن است مزمن بوده و همیشه احساس شود. همچنین، درد ناشی از فیبروم رحم، ممکن است به صورت متناوب تجربه شود. فیبروییدها می توانند انواع مختلفی از درد را ایجاد کنند، از جمله: یبوست کمردرد گرفتگی شدید قاعدگی درد هنگام رابطه جنسی احساس درد و فشار در لگن احساس دردهای شدید در شکم فیبروم رحمی، نوعی رشد غیر سرطانی است که از بافت همبند و عضله رحم ساخته شده می شود. اندازه فیبروم ها متفاوت است. برخی از آن ها به اندازه دانه های سیب، کوچک هستند و برخی دیگر، آنقدر بزرگ هستند که می توانند رحم را دچار افزایش اندازه کنند. افراد می توانند یک فیبروم یا تعداد زیادی ضایعه را، در یک زمان داشته باشند. بیش از درصد از افرادی که دارای رحم هستند، در دوران باروری خود دچار فیبروم می شوند. اگرچه بسیاری از مردم با وجود ابتلا به فیبروییدها، هیچ علایمی را تجربه نمی کنند، اما حدود درصد از مبتلایان، علایمی مانند درد لگن و فشار، درد پشت، درد در هنگام رابطه جنسی و . را مشاهده می کنند. فیبروم، علاوه بر ایجاد درد و ناراحتی، می تواند علایم ناراحت کننده دیگری نیز ایجاد کند. برخی از این علایم، عبارت اند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناباروری تکرر ادرار بزرگ شدن قسمت تحتانی شکم خونریزی شدید در دوران قاعدگی احساس پر بودن ناحیه معده و لگن عوارض بارداری و زایمان (افزایش احتمال سزارین) خونریزی غیرعادی (خونریزی بین دوره های پریود شدن) کم خونی (به دلیل از دست دادن خون در قاعدگی های شدید) چند عامل وجود دارند که احتمال ابتلا به فیبروم را افزایش می دهند. برخی از این عوامل، عبارت اند از: چاقی شروع دیررس یایسگی شروع اولین قاعدگی در سنین پایین سابقه خانوادگی ابتلا به انواع فیبروم ها نژاد (این اختلال، بیشتر در سیاه پوستان شایع است) سایر عوامل مستعد کننده ابتلا به فیبروم، که ممکن است خطر ابتلا به درد ناشی از فیبرویید را افزایش دهند، عبارت اند از: کمبود ویتامین مصرف شیر سویا سوء مصرف الکل مصرف افزودنی های غذایی رژیم غذایی سرشار از گوشت قرمز و سبزیجات و میوه های کمتر‌سبز روش های درمانی متنوعی برای مدیریت درد فیبروم وجود دارد. مصرف داروهای خانگی و داروهای بدون نسخه که خاصیت تسکین دهندگی موقت دارند، از جمله این روش ها هستند. اگر درد فیبروم شما به حدی شدید باشد که بر زندگی روزمره شما ت ثیر بگذارد، پزشک ممکن است داروهای دیگری را تجویز کرده و یا انجام روش های جراحی را برای تسکین طولانی مدت یا دایمی توصیه کند. ممکن است بتوانید درد فیبروم خود را با مصرف داروهای خانگی، که به طور موقت، درد را تسکین می دهند، کنترل کنید، به ویژه اگر علایم جزیی دارید. علاوه براین، استفاده از پد گرم کننده یا کمپرس گرم بر روی شکم می تواند کمک کننده باشد. همچنین اگر استرس خود را از طریق مراقبت های روانی مانند یوگا یا مدیتیشن، کاهش دهید، مقابله با درد آسان تر می شود. به طور کلی، تغییر در شیوه زندگی ممکن است به کاهش خطر ابتلا به فیبروم کمک کند. توصیه های زیر می توانند به پیشگیری از بروز فیبروم، کمک کنند: از رژیم غذایی مناسب غنی از سبزیجات برگ دار، میوه ها، غلات کامل و ماهی استفاده کنید. از مصرف غذاهای فرآوری شده و شیرین، و از مصرف الکل خودداری کنید. به طور منظم ورزش کنید. همچنین، وزن خود را در محدوده متعادل و مناسب، نگه دارید. داروهای بدون نسخه می توانند به طور موقت درد فیبروم را کاهش دهند. برخی از این‌داروها، عبارت اند از: داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، می توانند به کاهش التهاب، تورم و درد کمک کنند. همچنین، این داروها ممکن است به کاهش خونریزی کمک کنند. باید به این نکته توجه داشته باشید که این داروها، اندازه فیبروم را کاهش نمی دهند. مکمل های آهن، ممکن است برای فرد مبتلا به فیبروم، مفید باشند. اگر فیبروم شما باعث خونریزی شدید گردد، ممکن است منجر به کم خونی (کاهش گلبول های قرمز خون) شود. علاوه براین، کم خونی می تواند باعث خستگی و ضعف شود. اگر کم خونی دارید، پزشک شما ممکن است مصرف مکمل های آهن را توصیه کند. این مکمل ها، به بدن شما کمک می کنند تا بتواند هموگلوبین و گلبول های قرمز بیشتری تولید کند. مصرف مکمل های ویتامین نیز، ممکن است برای افراد مبتلا با فیبروم، مفید باشد. تحقیقات نشان می دهند که خطر ابتلا به فیبروم، در افرادی که سطح ویتامین پایینی دارند، افزایش می یابد. اگر مقدار مورد نیاز این ویتامین ها را از طریق رژیم غذایی خود به دست نیاورده، و یا به اندازه کافی در معرض تابش نور خورشید (تامین ویتامین) قرار نمی گیرید، می توانید افزودن ویتامین ها و مکمل های غذایی به رژیم غذایی تان را امتحان کنید. ممکن است داروهایی برای درمان فیبروم تجویز شوند، از جمله: خونریزی های شدید و گرفتگی های قاعدگی، ممکن است با مصرف داروهای هورمونی کنترل بارداری، کاهش یابد. این روش درمانی، ممکن است با مصرف قرص، محصولات داخل واژنی، تزریق یا قرار دادن دستگاه های داخل رحمی ( ، انجام شوند. این داروها می توانند فیبروم ها را کوچک کرده و ممکن است قبل از عمل جراحی فیبروم مورد استفاده قرار گیرند. این داروها، معمولا کمتر از شش ماه استفاده می شوند. زیرا عوارض جانبی دارند. این داروها، هورمون های کنترل کننده چرخه قاعدگی را مسدود کرده و پریود فرد را متوقف می کنند. لوپرون (لوپرولاید) یک مثال از این داروها است. اگر روش های خانگی و داروهای نسخه ای، به کاهش درد فیبروم کمک نکنند، پزشک ممکن است روش جراحی را برای از بین بردن ضایعات فیبروم، پیشنهاد کند. روش های جراحی و تخصصی برای درمان فیبروم، شامل میومکتومی، آمبولیزاسیون فیبروم رحم و هیسترکتومی می باشند. میومکتومی، یک عمل جراحی است که فیبروم را، بدون برداشتن بافت سالم رحم، از بدن جدا می کند. این گزینه درمانی، برای افرادی که مایل به بچه دار شدن در آینده بوده و یا مایل به حفظ رحم خود هستند، بهترین گزینه است. این روش درمانی، ممکن است با استفاده از هیستروسکوپ انجام شود. در این روش، یک وسیله مخصوص، از طریق واژن و دهانه رحم، وارد رحم می شود. بنابراین هیچ برشی ایجاد نمی شود. سپس از ابزاری برای مشاهده و برش فیبروم ها استفاده می شود. با این حال، درمان فیبروم، ممکن است با لاپاراسکوپ، که در آن برش های کوچکی در شکم ایجاد می شود، یا با جراحی باز شکم، که نیاز به برش بزرگتری دارد، انجام شود. آمبولیزاسیون فیبروم رحمی یا آمبولیزاسیون شریان رحمی، روشی است که در آن یک لوله نازک به داخل رگ های خونی که نیازهای فیبروم (ها) را تامین می کنند، وارد می شود. ذرات پلاستیک یا ژل تزریق می شوند تا جریان خون را مسدود کرده و باعث کوچک شدن فیبروم شوند. این روش درمانی، برای افرادی مناسب است که فیبروم دردناک داشته و یا ضایعات فیبروم، به مثانه یا راست روده فشار می آورند. همچنین، افرادی که نمی خواهند بچه دار شوند، می توانند از این روش استفاده کنند. ممکن است بعد از برداشتن فیبروم ها، برداشتن آندومتر انجام شود. این روش ممکن است برای برداشتن پوشش داخلی رحم و کنترل خونریزی شدید استفاده شود. برخی از افراد در دوران قاعدگی خود، بعد از برداشتن آندومتر، فقط خونریزی خفیفی را تجربه خواهند کرد و برخی دیگر هرگز پریود نخواهند شد. این روش درمانی، فقط برای کسانی مناسب است که نمی خواهند در آینده بچه دار شوند. هیسترکتومی یا برداشتن رحم با جراحی، تنها راهی است که می تواند تضمین کند که فیبروم ها هرگز باز نخواهند گشت. هیسترکتومی فقط برای افرادی توصیه می شود که فیبروییدها، ت ثیر زیادی بر زندگی روزمره آن ها داشته (مثلا درد مزمن و یا خونریزی شدید) و یا مایل به بچه دار شدن نیستند. وجود هرگونه درد و ناراحتی، دلیلی کافی برای مراجعه به پزشک یا متخصص زنان است. در صورت تجربه موارد زیر، تعیین وقت ویزیت پزشک ضروری است. احساس درد یا فشار مداوم لگن دوره های سنگین و طولانی مدت پریود درد شدیدی که بر زندگی روزمره شما ت ثیر می گذارد. مشکل در ادرار کردن یا احساس اینکه همیشه نیاز به ادرار کردن دارید. پزشک در مورد علایمی که تجربه می کنید و سابقه پزشکی و خانوادگی تان، با شما صحبت خواهد کرد. در برخی موارد، درد ناشی از فیبروم ممکن است به دلیل شرایط دیگری ایجاد شود. پزشک شما ممکن است آزمایشات تشخیصی را برای تعیین علت بیماری شما انجام داده و روش های درمانی موثر را توصیه کند. علل مختلفی برای توجیه صدمات ناشی از ابتلا به فیبروم وجود دارد. هنگامی که فیبروم، داخل رحم است، فیبروییدها می توانند به دیواره رحم فشار وارد کرده و باعث احساس درد و فشار در شکم شوند. فیبروم های خارج از رحم ممکن است به مثانه، راست روده یا اعصاب نخاعی فشار وارد کرده و باعث احساس کمردرد و فشار در شکم شوند. در برخی از افراد، هنگامی که فیبروم ها شروع به تجزیه می کنند، درد فیبروم را تجربه می کنند. این شرایط، باعث ایجاد درد در شکم می شود. هنگامی که فیبروم منبع خون خود را از دست می دهد، کوچک می شود. این شرایط، به انحطاط فیبروم رحم معروف است. هنگامی که رگ های خونی متصل به ضایعات، دیگر اکسیژن کافی برای فیبروم تامین نمی کنند، سلول ها شروع به مرگ می کنند. این شرایط، باعث کوچک شدن فیبروم می شود. انحطاط فیبروم ممکن است باعث درد و تورم شکم برای چند روز و یا چند هفته شود. باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که فیبروم های رحمی، ضایعاتی غیر سرطانی هستند و گاهی خود به خود از بین می روند. با این حال، اگر علایم فیبروم شما، بر زندگی روزمره تان ت ثیر می گذارد، با پزشک خود مشورت کنید تا برنامه تشخیص و درمان مناسب را دریافت کنید. ضروری است که اقدامات لازم را، فقط با راهنمایی یک پزشک انجام دهید. در مورد درمان درد ناشی از فیبروم رحم، هیچ "استاندارد طلایی" وجود ندارد و شما و پزشک تان، با هم، همکاری می کنید تا بهترین روش درمانی، برای شما تعیین شود. در صورتی که سوالات بیشتری دارید، می توانید با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. منبع:

، فرآیند وارد کردن لوله ای به نام لوله تراشه ( ، از طریق دهان، به راه هوایی بیمار، است. به طور معمول، روش انتوباسیون، در شرایطی انجام می شود که یک بیمار، به دلیل وجود مشکلات مختلف، در تنفس طبیعی خود، مشکل داشته باشد. پس از اتمام مراحل اولیه انتوباسیون، یعنی قرار دادن تراشه در مسیر هوایی فرد، انتهای بیرون از بدن لوله، به یک دستگاه تنفسی متصل می شود. در واقع، این دستگاه، هوا را به داخل ریه های فرد دچار مشکل، هدایت می کند تا هوای مورد نیاز را به بیمار برساند. لوله گذاری معده به این دلیل انجام می شود که بیمار نمی تواند از طریق راه هوایی خود نفس بکشد. در چنین شرایطی، بیمار نمی تواند به تنهایی، و بدون کمک خارجی، تنفس کند. به عنوان مثال، در جریان عمل جراحی که ممکن است بیمار تحت بیهوشی قرار گرفته و قادر به تنفس نباشد. ممکن است از روش انتوباسیون استفاده شود. یا احتمال دارد فرد به حدی بیمار یا مجروح شده باشد که نتواند اکسیژن کافی را، بدون کمک خارجی، تامین کند. به طور کلی، هنگام انجام جراحی تحت بیهوشی عمومی، لوله گذاری معده معده لازم است. داروهای بیهوشی، عضلات بدن، از جمله دیافراگم را، فلج می کنند. این شرایط باعث می شود که نفس کشیدن، بدون ونتیلاتور، غیرممکن شود. اکثر بیماران، به طور موقتی از این دستگاه استفاده می کنند. یعنی لوله تنفسی بلافاصله پس از جراحی برداشته می شود. اگر بیمار بسیار مریض بوده و یا به تنهایی دچار مشکل تنفسی شود، ممکن است مدت طولانی تری تحت درمان با دستگاه تنفس مصنوعی بماند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پس از اکثر عمل های جراحی، داروهایی تزریق می شوند که اثرات داروی بیهوشی را از بین ببرند. یعنی تلاش می شود که بیمار سریع تر هوشیار شده و تنفس طبیعی را از سر بگیرد. بدین ترتیب، پس از عمل جراحی، نیازی به استفاده طولانی مدت از دستگاه تنفس مصنوعی نخواهد بود‌. در مورد برخی از روش های جراحی، مانند روش های جراحی قلب باز، دارویی برای بیهوشی معکوس به بیمار داده نمی شود. به این‌ترتیب، بیمار به تدریج هوشیار می شود. این بیماران باید تا زمانی که بیدار نشده اند تا بتوانند از راه تنفسی خود به طور طبعی استفاده کرده و به تنهایی نفس بکشند، تحت درمان با دستگاه تنفس مصنوعی بمانند. همچنین، روش لوله گذاری معده معده، برای کمک به بیماران مبتلا به نارسایی تنفسی نیز انجام می شود. علل زیادی وجود دارد که ممکن است باعث ایجاد مشکل و نارسایی، در تنفس بیماران شوند. این علل، ممکن است به ریه ها آسیب برسانند. یا حتی احتمال دارد بیمار پنومونی شدید یا مشکل تنفسی مانند د. اگر بیمار به تنهایی نتواند اکسیژن کافی دریافت کند، ممکن است تا زمانی که سلامتی خود را به دست آورده و بتواند دوباره به طور طبیعی نفس بکشد، نیاز باشد که از دستگاه استفاده کند. با وجود این که اکثر جراحی ها بسیار کم خطر هستند. لوله گذاری معده نیز به همان اندازه کم خطر است. برخی از شرایط احتمالی وجود دارند که می توانند خطرناک باشند. وقوع این شرایط، به ویژه هنگامی که بیمار باید برای مدت طولانی از دستگاه تنفس مصنوعی استفاده کند، محتمل تر است. خطرات شایع لوله گذاری معده معده یا انتوباسیون، عبارت اند از: گلو درد خون ریزی گرفتگی صدا آسیب به نای پنومونی، در صورت ایجاد آسپیراسیون ضربه به دندان ها، دهان، زبان و یا حنجره فرسایش بافت نرم (با لوله گذاری معده معده طولانی مدت) ناتوانی در جدا شدن از دستگاه تنفسی و نیاز به تراکیوستومی استنشاق استفراغ، بزاق یا سایر مایعات در هنگام لوله گذاری معده معده وارد شدن تصادفی لوله به مری (لوله غذا) به جای نای (لوله هوا) تیم پزشکی، این خطرات احتمالی را ارزیابی کرده و از آنها آگاه است. همچنین، پزشکان معالج، برای مقابله با وقوع این شرایط، هر چه در توان دارند، انجام می دهند. قبل از لوله گذاری معده معده، بیمار، به طور معمول به دلیل بیماری یا جراحت، دچار بیهوشی شده یا بیهوش است. این شرایط، باعث می شود که دهان و مجاری تنفسی بی حرکت شوند. بیمار به طور معمول به پشت می خوابد. فردی که لوله را وارد می کند در بالای تخت ایستاده و از آن قسمت لوله را وارد نای می کند. دهان بیمار به آرامی باز می شود. با استفاده از وسیله ای مخصوص، که دارای لامپ است، برای دور نگه داشتن زبان و روشن کردن گلو، لوله به آرامی به داخل گلو هدایت شده و به سمت راه هوایی پیش می رود. یک بادکنک کوچک در اطراف لوله وجود دارد که باد می شود تا لوله در جای خود ثابت مانده و از خروج هوا جلوگیری شود. هنگامی که این بادکنک باد می شود، لوله به طور ایمن در راه هوایی قرار گرفته و در دهان ثابت شده یا به آن چسبانده می شود. قرارگیری صحیح لوله، ابتدا از طریق گوش دادن به ریه ها، با گوشی پزشکی، بررسی می شود. همچنین، نظر اولیه، اغلب با کمک تصویربرداری اشعه ایکس قفسه سینه، ت یید می شود. در برخی موارد، اگر دهان یا گلو تحت عمل جراحی قرار گرفته یا آسیب دیده باشد، لوله تنفسی، به جای دهان، از بینی عبور می کند. به این روش، انتوباسیون یا لوله گذاری معده معده بینی گفته می شود. لوله نای ( ، به بینی، پایین حلق و راه هوایی فوقانی می رود. این کار برای خالی نگه داشتن دهان و مهیا شدن شرایط انجام عمل جراحی انجام می شود. این نوع لوله گذاری معده معده کمتر از روش لوله گذاری معده معده دهانی، مورد استفاده قرار می گیرد. زیرا معمولا لوله گذاری معده معده با استفاده از دهانه بزرگتر، آسان تر است. همچنین، این روش برای اکثر افراد لازم نیست. فرایند لوله گذاری معده معده در بزرگسالان و کودکان، فارغ از اندازه تجهیزات مورد استفاده در این فرایند، یکسان است. یک کودک، به یک لوله بسیار کوچکتر از یک بزرگسال نیاز دارد. قرار دادن لوله ممکن است به درجه بالاتری از دقت نیاز داشته باشد. زیرا راه هوایی یک‌کودک، بسیار کوچک تر است. در برخی موارد، یک ابزار فیبر نوری (ابزاری که به پزشک اجازه می دهد تا روند انتوباسیون را روی مانیتور مشاهده کند) ، برای سهولت لوله گذاری معده معده استفاده می شود. فرآیند واقعی قرار دادن لوله برای بزرگسالان، مشابه کودکان با سن بیشتر است. اما برای نوزادان و خردسالان، لوله گذاری معده معده بینی ترجیح داده می شود. آماده سازی کودک برای جراحی، بسیار متفاوت از بزرگسالان است. با وجود این که یک بزرگسال ممکن است در مورد پوشش بیمه، خطرات، مزایا و زمان بازیابی سلامتی، سوالاتی داشته باشد، یک کودک، به توضیح متفاوتی از فرآیند عمل جراحی پیش رو نیاز دارد. اطمینان خاطر دادن به کودک، ضروری است و آمادگی احساسی برای جراحی بسته به سن بیمار متفاوت است. بیمارانی که بلافاصله بعد از انجام عمل جراحی، از دستگاه تنفس مصنوعی جدا می شوند، نیازی به تغذیه با روش های غیر معمول ندارند. اما بهتر است مایعات را از طریق نند. اگر انتظار می رود بیمار به مدت دو یا چند روز به دستگاه تنفسی وصل باشد، تغذیه معمولا یک یا دو روز پس از لوله گذاری معده معده آغاز می شود. خوردن غذا یا مایعات از طریق دهان، در هنگام لوله گذاری معده معده، امکان پذیر نیست. در چنین شرایطی، غذا خوردن، حداقل به روشی که معمولا با گاز گرفتن، جویدن و سپس بلعیدن انجام می شود، امکان پذیر نخواهد بود. بنابراین باید از روش های جایگزین استفاده شود. برای این که بتوانید با خیال راحت غذا، دارو و مایعات را از طریق دهان مصرف کنید. یک لوله به داخل گلو و قسمت پایین، یعنی به داخل معده، وارد می شود. این لوله هنگامی که وارد دهان می شود، به اوروگاستریک ( معروف است. همچنین، هنگامی که به بینی و قسمت پایین، یعنی به داخل گلو وارد می شود، لوله بینی معده ( نامیده می شود. سپس داروها، مایعات و تغذیه بیمار، با استفاده از یک سرنگ بزرگ یا یک پمپ، از طریق لوله به داخل معده تزریق می شود. برای سایر بیماران، غذا، مایعات و داروها باید به صورت داخل وریدی داده شوند. تغذیه، که غذا و کالری را مستقیما به صورت مایع به جریان خون وارد می کند. این نوع تغذیه به طور معمول انجام نمی شود، مگر آنکه ضروری باشد. زیرا غذا، به بهترین شکل، فقط از طریق روده جذب می شود. به طور کلی، برداشتن لوله، بسیار راحت تر از قرار دادن آن است. وقتی زمان برداشتن لوله فرا می رسد، نیازی به نگرانی در این باره نیست. ابتدا نواری که لوله را در جای خود نگه داشته است، باید برداشته شود. سپس بادکنکی که لوله را در راه هوایی نگه می دارد، خالی می شود تا لوله به آرامی بیرون کشیده شود. هنگامی که لوله خارج می شود، بیمار باید تنفس را به تنهایی و بدون کمک دستگاه تنفسی انجام دهد. برخی از بیماران، خواسته های خود را با استفاده از یک دستورالعمل پیشرفته اعلام می کنند، سندی که به وضوح خواسته های آنها را برای مراقبت های بهداشتی نشان می دهد. به طور کلی، تیم پزشکان معالج بیمار، تمام شرایط فرد را، پیش از برداشتن لوله تنفسی، ارزیابی خواهند کرد‌. تنها در صورتی که بیمار قادر باشد، بدون استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی، نفس بکشد، تیم پزشکی، لوله قرار داده شده را از بیمار، جدا خواهند کرد. به طور کلی، در مواردی که عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود، انتوباسیون یا لوله گذاری معده معده، ضروری خواهد بود. به این معنی که اکثر جراحی ها، به این نوع مراقبت نیاز دارند. با وجود این که نیاز دایمی به یک‌دستگاه ونتیلاتور، ترسناک است، اکثر بیماران جراحی در عرض چند دقیقه پس از پایان جراحی، می توانند بدون کمک این دستگاه، و به تنهایی، تنفس کنند. اگر نگران این هستید که به خاطر جراحی، تحت تنفس به کمک دستگاه ونتیلاتور قرار بگیرید، حتما نگرانی های خود را با جراح خود یا فردی که بیهوشی شما را انجام می دهد، در میان بگذارید. منبع:

شامل برخی نکات مربوط به رژیم غذایی است. شقاق مقعدی پارگی در بافت پوشاننده کانال مقعد است که می تواند باعث خونریزی، خارش و درد شود. شقاق مقعد می تواند کاملا دردناک و مشکل ساز باشد. بیماری شقاق مقعدی معمولا در نتیجه دفع مدفوع سفت یا بزرگ و در اثر یبوست یا اسهال ایجاد می شوند. در صورت عدم درمان ممکن است به بافت های عضله اسفنکتر آسیب برساند و از ترمیم جلوگیری کند. حلقه ماهیچه ای در انتهای مقعد، که اسفنکتر مقعدی نیز نامیده می شود، ممکن است به دلیل چنین شکاف هایی دچار اسپاسم شود. بنابراین، مهم است که ماهیچه های اسفنکتر مقعد را شل کرده و مدفوع خود را منظم نگه دارید. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شقاق مقعد، گزینه های درمانی و برخی نکات رژیم غذایی که به شما در مدیریت این بیماری کمک می کند، این مقاله را مطالعه کنید. خواص نرم کننده روغن نارگیل می تواند به روان نگه داشتن منطقه آسیب دیده کمک کند. این امر دفع مدفوع را آسان کرده و همچنین باعث بهبود شقاق می شود. کمی روغن نارگیل بکر را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. شما می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. مخلوطی از روغن زیتون، عسل و موم زنبور عسل برای کنترل علایم خارش و درد ناشی از شقاق مقعد مفید است. یک قاشق چایخوری روغن زیتون، عسل و موم زنبور عسل را مخلوط کنید. مخلوط را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید بماند. شما می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خواص تسکین دهنده و بهبود زخم آلویه ورا می تواند به کاهش درد و خونریزی ناشی از شقاق مقعد کمک کند. همچنین می تواند باعث بهبود شقاق شود. کمی ژل از برگ آلویه استخراج کرده و آن را هم بزنید تا به شکل خمیر درآید. ژل آلویه را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید تا خشک شود. شما می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. حمام گرم می تواند به کاهش التهاب و احساس سوزش که اغلب با شقاق مقعدی همراه است کمک کند. وان حمام را با - اینچ آب گرم (نه داغ) پر کنید. به مدت - دقیقه در وان خیس کنید و ناحیه پرینه خود را به طور کامل در آب غوطه ور کنید. پوست خود را خشک کنید ناحیه آسیب دیده را لمس نکنید. می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. بذر کتان می تواند علایم یبوست را درمان کند. بذر کتان باعث می شود حرکت روده و علایم شقاق مقعدی آسان شود. دانه کتان پودر شده را با یک لیوان آب مخلوط کرده و مخلوط را بنوشید. شما می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. در کنار این درمان ها، رعایت رژیم غذایی مناسب نیز به درمان شقاق مقعد کمک می کند و از عود شقاق مقعد جلوگیری می کند. رژیم غنی از فیبر و ملین می تواند به برطرف شدن شقاق حاد مقعدی ناشی از یبوست کمک کند. میوه های خام، سبزیجات و نان سبوس دار با کاهش شقاق مقعد ارتباط دارند. مصرف نان سفید، سوسیس و سس های غلیظ باعث تحریک شقاق مقعد می شود. میوه های سرشار از فیبر مانند گلابی، انگور، آلو و سیب با پوست نیز می توانند به دلیل دارا بودن فیبر زیاد برای کنترل علایم یبوست مورد استفاده قرار گیرند. این نکات رژیم غذایی و درمان های خانگی می تواند به شما کمک کند علایم شقاق مقعد را به راحتی کنترل کنید. شقاق مقعدی ممکن است به دلایل زیر ایجاد شود: ایدز زایمان سیفلیس بیماری سل سرطان مقعد مقاربت مقعدی موارد مزمن اسهال بیماریهای التهابی روده مانند بیماری کرون دفع مدفوع سفت یا بزرگ در حین اجابت مزاج یبوست که باعث می شود فرد در حین اجابت مزاج دچار فشار شود. برخی عوامل ممکن است فرد را در معرض خطر بیشتری برای شقاق مقعد قرار دهند. عوامل خطر ایجاد شقاق مقعدی عبارتند از: یبوست زایمان. شقاق مقعدی در زنان پس از زایمان کاملا شایع است. سن. در حالی که شقاق مقعدی در هر سنی ممکن است رخ دهد، در میانسال و نوزادان شایع تر است. علایم و نشانه های مربوط به شقاق مقعدی عبارتند از: ترک قابل توجهی در پوست اطراف مقعد دردی که تا چند ساعت پس از دفع مدفوع ادامه می یابد. لکه های خونی در مدفوع (یا دستمال توالت) پس از دفع مدفوع درد هنگام حرکات روده، که ممکن است از نظر شدت متفاوت باشد. وجود یک غشای پوستی کوچک روی پوست در نزدیکی شکاف مقعد برای تشخیص شکاف مقعد، پزشک ممکن است سابقه پزشکی شما را بپرسد. پس از آن ممکن است یک معاینه فیزیکی شامل معاینه ملایم ناحیه مقعد انجام شود. شقاق یا پارگی معمولا قابل مشاهده است و با معاینه فیزیکی به راحتی قابل تشخیص است. در صورت مشکوک بودن به یک بیماری زمینه ای، پزشک ممکن است آزمایش های تشخیصی دیگری مانند آنوسکوپی، سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر یا کولونوسکوپی را پیشنهاد کند. شقاق حاد مانند یک برش کاغذ تازه به نظر می رسد، در حالی که شقاق مقعد مزمن یک پارگی عمیق تر است که ممکن است با رشد داخلی و خارجی گوشتی همراه باشد. اگر شقاق مقعد بیش از هشت هفته طول بکشد، مزمن تلقی می شود. پس از تشخیص، می توانید در مورد گزینه های درمانی موجود با پزشک صحبت کنید. اگر با استفاده از درمان های خانگی و بدون نسخه عمل دفع مدفوع بدون مشکل انجام شد، شکاف مقعد می تواند ظرف چند هفته برطرف شود. درمان های بدون نسخه ( OTC ) نیز برای درمان علایم شقاق مقعد در دسترس است. درمان های بدون نسخه ( OTC ) : استفاده موضعی از کرم های بیهوشی مانند لیدوکایین هیدروکلراید (زایلوکایین) تزریق بوتاکس (سم بوتولینوم نوع A ) برای تسکین اسپاسم با فلج شدن ماهیچه اسفنکتر مقعدی. داروهای فشار خون مانند دیلتیازم خوراکی (کاردیزم) یا نیفدیپین (پروکاردیا) برای شل کردن اسفنکتر مقعدی. استفاده موضعی از نیتروگلیسیرین ( Rectiv ) به صورت خارجی برای افزایش جریان خون در شکاف و ترویج بهبودی. افرادی که دارای شقاق مقعدی مزمن هستند و بیماری آن ها به درمان های OTC پاسخ نمی دهد ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. روشی به نام اسفنکتروتومی داخلی جانبی ( LIS ) که شامل ایجاد یک برش کوچک برای برداشتن قسمتی از ماهیچه اسفنکتر مقعد می شود، یکی از متداول ترین جراحی ها برای شقاق مزمن است. در حالی که جراحی بهترین گزینه برای درمان شقاق مزمن است، شقاق حاد را می توان به راحتی با کمک برخی از داروهای طبیعی مدیریت و درمان کرد. جراحی بهترین گزینه درمانی موجود برای شقاق مقعدی مزمن است که هشت هفته یا بیشتر طول می کشد. با این حال، با پیروی از رژیم غذایی غنی از فیبر و داروهای فوق می توان شقاق حاد مقعد را به راحتی مدیریت کرد. داروهای تجویزی که برای درمان شقاق مقعد مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از: نیتروگلیسیرین ( Rectiv ) ، هیدروکلراید لیدوکایین (زایلوکایین) ، تزریق بوتاکس (سم بوتولینوم نوع A ) و داروهای فشار خون مانند دیلتیازم خوراکی (کاردیزم) یا نیفدیپین (پروکاردیا) موارد حاد شقاق مقعد باید بین تا هفته بهبود یابد. با این حال، شقاق مزمن مقعد ممکن است هفته یا بیشتر طول بکشد تا بهبود یابد. یکی از رایج ترین کرم های موضعی برای شکاف مقعد، نیتروگلیسیرین ( Rectiv ) است. این فرمول می تواند روند بهبود شقاق مقعد را تسریع کند. هنگامی که درد و خونریزی در حین اجابت مزاج کاهش یافت، شکاف شما در حال بهبود است. این می تواند به دلیل آسیب به بافت پوشاننده مقعد باشد، که معمولا به آن شقاق مقعد گفته می شود. هنگامی که آسیب در معرض هوا قرار می گیرد، باعث ایجاد اسپاسم در عضله اسفنکتر می شود و در نتیجه باعث درد می شود. همانطور که قبلا نیز گفته شد، شقاق مقعد یک پارگی کوچک یا زخم باز است که در پوست مخاط مقعد ایجاد می شود. از طرف دیگر بواسیر، وریدهای ملتهب هستند که بافت دهانه مقعد را احاطه کرده اند. همورویید اغلب به صورت برجستگی روی پوست ایجاد می شود.

اگر به دنبال درمان خانگی بیماری کرون هستید باید این واقعیت را بدانیدکه هیچ درمان شناخته شده ای برای بیماری کرون و هیچ درمان واحدی که برای همه افراد موثر باشد وجود ندارد. اساسا ، درمان ها برای کاهش التهاب، تسکین علایم و جلوگیری از نیاز به جراحی انجام می شود. قبل از شروع هرگونه درمان، تشخیص صحیح و مشورت با پزشک ضروری است. چای سبز به دلیل دارا بودن خواص ضد التهابی، ضد سرطان و آنتی اکسیدان، مزایای بسیاری برای سلامتی بخصوص بیماری کرون دارد. به علاوه، چای سبز ت ثیر مثبتی بر سیستم ایمنی بدن داشته و حتی خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را کاهش می دهد. دم کرده همراه عسل را حداقل سه بار در روز بنوشید. با توجه به محتوای موسیلاژ موجود در گل ختمی، اثر آرام بخشی بر دستگاه گوارش دارد و در درمان بیماری کرون بسیار موثر است. ضایعات ملتهب دستگاه گوارش را التیام می بخشد، محرک ها را از بین می برد و التهاب را کاهش می دهد. سه بار در روز چای ختمی بنوشید. صورت ابتلا به دیابت از مصرف گل ختمی خودداری کنید. مصرف پروبیوتیک ها برای افرادی که از بیماری کرون رنج می برند ضروری هستند. پروبیوتیک ها باکتری های زنده شبیه باکتری های مفید هستند که به طور معمول در روده ها زندگی می کنند. آنها به بازیابی وضعیت باکتری های خوب در دستگاه گوارش کمک می کنند، که به نوبه خود هضم، جذب و پردازش غذاها را از طریق دستگاه گوارش بهبود می بخشند. توصیه می شود از مکمل های پروبیوتیکی استفاده کنید که حاوی هر دو موجودات L . acidophilus و L . bifidus هستند که هر دو باعث بهبود سلامت دستگاه گوارش می شوند. برای دوز مناسب مکمل های پروبیوتیک با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نارون قرمز به عنوان یک عامل شفابخش و طبیعی ضد التهاب، به التیام و محافظت از بافت های گوارشی تحریک شده و آسیب دیده کمک می کند. همچنین حرکت طبیعی روده را تسهیل می کند و بهبود سریعتر را تسهیل می کند. علاوه بر این، این گیاه از کمبودهای تغذیه ای و عدم تعادل الکترولیت در افرادی که بیماری کرون دارند جلوگیری می کند. دم کرده نارون قرمز رامی توانید دو یا سه بار در روز و حداقل یک ساعت پس از مصرف داروهای دیگر بنوشید. یکی دیگر از داروهای خانگی بسیار موثر برای بیماری کرون، زردچوبه است. این ادویه دارای ترکیبی به نام کورکومین است، یک عامل ضد التهابی که به کاهش التهاب در دستگاه گوارش کمک می کند. همچنین، زردچوبه به کاهش هرگونه آبسه در غشای روده بزرگ و کوچک کمک می کند. مکمل های زردچوبه یا کورکومین تا میلی گرم را می توان سه بار در روز مصرف کرد. از آنجا که مکمل کورکومین ممکن است با داروهای رقیق کننده خون و داروهای دیابت تداخل داشته باشد، قبل از مصرف با پزشک خود مشورت کنید. زنجبیل همچنین به دلیل خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی در مدیریت برخی از علایم بیماری کرون بسیار مفید است. می تواند التهاب روده را کاهش دهد. علاوه بر این، به روند هضم کمک می کند. روغن کبد ماهی کاد برای افرادی که از بیماری کرون رنج می برند نیز توصیه می شود. این روغن سرشار از دو اسید چرب امگا - DHA و EPA است. هر دو این اسیدهای چرب عوامل ضد التهابی هستند که به کاهش التهاب در مخاط روده کمک می کنند. علاوه بر این، روغن کبد ماهی دارای ویتامین D و A است که برای افرادی که بیماری کرون دارند بسیار مهم است. روزانه یک تا دو قاشق چای خوری روغن کبد ماهی کاد مصرف کنید. گزینه دیگر مصرف کپسول روغن کبد ماهی کاد است. قبل از مصرف روغن کبد ماهی، توصیه می شود با پزشک مشورت کنید. هویج منبع خوبی از مواد مغذی سالم برای کسانی است که از بیماری کرون رنج می برند. هویج حاوی آنتی اکسیدان هایی هستند که به مقابله با علایم کرون کمک می کند. علاوه بر این، هویج به راحتی هضم می شود و به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند. نصف فنجان پوره هویج را چندین بار در روز بخورید. همچنین می توانید چند بار در روز آب هویج تازه را با چند قطره آب لیمو و کمی عسل بنوشید تا متوجه بهبود شوید. افرادی که از بیماری کرون رنج می برند اغلب دارای سطح پایینی از ویتامین D هستند. در حقیقت، مطالعه ای که در سال در دانشگاه مک گیل و دانشگاه مونترال انجام شد نشان می دهد که کمبود ویتامین D یکی از عوامل اصلی بیماری کرون است. کارشناسان معتقدند ویتامین D در تنظیم پاسخ ایمنی بدن نقش دارد و حتی می تواند التهاب را تسکین داده و علایم بیماری کرون را کاهش دهد. بهترین منبع ویتامین D خورشید است که تولید ویتامین D را در بدن فعال می کند. سعی کنید بدن خود را در معرض اشعه های خورشید صبحگاهی قرار دهید. همچنین غذاهای غنی از ویتامین D مانند جگر گاو، زرده تخم مرغ، ساردین، ماهی قزل آلا، میگو، ماهی کاد و شیر غنی شده بخورید. همچنین می توانید روزانه واحد مکمل ویتامین D مصرف کنید. قبل از مصرف هرگونه مکمل با پزشک مشورت کنید. بیماری کرون یک بیماری التهابی روده ( IBD ) است. این بیماری مزمن که به سندرم کرون و انتریت منطقه ای نیز معروف است، می تواند هر قسمت از دستگاه گوارش را از دهان تا مقعد تحت ت ثیر قرار دهد. طبق گزارش بنیاد کرون و کولیت آمریکا، بیماری کرون حدود ، آمریکایی را شامل مردان و زنان مبتلا می کند. این بیماری می تواند در هر سنی رخ دهد، اگرچه در افراد تا سال شایع تر است. علت دقیق بیماری کرون ناشناخته است. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که وراثت، ضعف یا نقص سیستم ایمنی بدن، سیگار کشیدن زیاد، بیماریهای عفونی قبلی، مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی و عوامل محیطی در ایجاد این بیماری نقش دارد. همچنین رژیم غذایی نامناسب، کمبودهای تغذیه ای و استرس می تواند به آن کمک کند. علایم بیماری کرون در افراد مختلف متفاوت است. گاهی اوقات، افراد بدون علایم یا علایم بسیار خفیف برای دوره های طولانی مدت هستند. علایم بیماری کرون ممکن است شامل موارد زیر باشد: استفراغ تب پایین درد شکم کاهش وزن حالت تهوع بی اشتهایی اسهال مداوم ضعف و بی حالی تاخیر در رشد کودکان خون و مخاط در مدفوع زخم های دهان و بیماری های اطراف دهان التهاب پوست، چشم ها، مفاصل و مجاری صفراوی استرس را کاهش دهید. از مصرف نوشیدنی های حاوی کافیین خودداری کنید. آب فراوان و همچنین آب میوه و سبزیجات سالم بنوشید. سیگار را ترک کنید، که می تواند وضعیت شما را بدتر کند. روزانه تمرینات ملایم انجام دهید تا عملکرد روده عادی شود. طب سوزنی را امتحان کنید زیرا به درمان بیماری های التهابی روده کمک می کند. محصولات لبنی و غذاهای پر فیبر و همچنین غذاهای تند و سرخ شده را محدود کنید. به جای خوردن دو یا سه وعده غذایی بزرگ، پنج یا شش وعده غذایی کوچک در طول روز بخورید. مکمل های آهن، ویتامین B و روی مصرف کنید. قبل از مصرف مکمل، همیشه با پزشک مشورت کنید. یک دفتر رژیم غذایی داشته باشید تا بتوانید علت بروز علایم را در خود مشاهده کنید. این کار حذف مواد غذایی را برای شما آسان تر می کند. به طور کلی، در طول بیماری، وقتی بیماری فعال است، بهتر است از غذاهای حاوی فیبر بالا مانند نان سبوس دار، غلات سبوس دار، آجیل، نارگیل، برنج قهوه ای، میوه های خشک و نوشیدنی های شیرین خودداری کنید. علاوه بر این، لوبیا، کلم، گل کلم، کلم بروکلی، فلفل و کدو بهتر است به حداقل برسد. بهتر است غذاهای کم فیبر را در حاد بودن بیماری مصرف کنید، مانند نان سفید، برنج سفید، غلات تصفیه شده و پروتیین بدون سس، آب، نوشیدنی های کم قند و قهوه و چای بدون کافیین در این شرایط بهترین هستند. میوه ها باید قبل از خوردن پوست کنده شوند. پس از فروکش کردن بیماری، توصیه می شود به رژیم غذایی با فیبر بالا مصرف کنید که به نظر می رسد به افراد مبتلا به بیماری کرون کمک می کند. برخی از بیماران مبتلا به بیماری روده کوچک ممکن است به ویتامین B و/یا اسید فولیک نیاز داشته باشند. بیمار باید اصول تغذیه سالم را رعایت کند. رژیم غذایی و حساسیت غذایی باعث بیماری کرون نمی شود. سایر شرایطی که منجر به اسهال می شود نیز بیماری کرون را تشدید می کند. سیگار کشیدن قطعا عامل تشدید کننده است و باید از آن اجتناب کرد. بیماری کرون یک بیماری التهابی مزمن دستگاه گوارش، عمدتا روده کوچک و روده بزرگ است. شدت آن ممکن است متفاوت باشد (التهاب خفیف، متوسط یا شدید) و علایم بالینی نیز بر اساس محل (های) درگیر متفاوت خواهد بود. اغلب زخم، خونریزی، آبسه و حتی فیستول (تونل بین قسمت های مختلف روده و/یا پوست) وجود دارد. افراد مبتلا اغلب با درد شکم، اسهال و گاهی کاهش وزن خود را نشان می دهند. بیماری کرون گاهی اوقات می تواند منجر به التهاب مفاصل و ستون فقرات (آرتریت) ، چشم (یووییت، اسکلریت) ، مشکلات پوستی (پیودرما گانگرنوزوم ایجاد زخم های بزرگ پوستی) ، اریتم ندوزوم (تورم حساس به قرمز در پاها) شود. بیماری سلیاک یک اختلال سیستم ایمنی بدن است که در آن خوردن هرگونه گلوتن منجر به آسیب روده کوچک می شود. در افراد مبتلا، بدن یک پاسخ ایمنی به گلوتن نشان می دهد که منجر به آسیب پرزها می شود (چین های کوچک انگشت مانند در روده کوچک که به جذب مواد مغذی کمک می کند) این بیماران ممکن است دچار کمبود آهن و سایر کمبودهای تغذیه ای، اسهال یا یبوست، نفخ و کم خونی شوند. ارتباط قوی بین سلیاک با سایر بیماری های خود ایمنی و همچنین اختلالات تغذیه ای مانند پوکی استخوان وجود دارد. بهتر است بیماران از رژیم غذایی بدون گلوتن استفاده کنند. در صورت عدم درمان، خطر ابتلا به بدخیمی، به ویژه لنفوم روده کوچک و سرطان روده کوچک افزایش می یابد. سندرم روده تحریک پذیر یا ( IBS ) یک بیماری است که شامل درد مکرر شکم (عمدتا گرفتگی عضلات) ، نفخ و اسهال یا یبوست (یا هر دو) است. ارتباط قوی با استرس و اضطراب وجود دارد و گاهی اوقات پس از عفونت قبلی از نوع گاستروانتریت رخ می دهد. IBS معمولا یک بیماری مزمن است و منجر به آسیب روده یا افزایش خطر سرطان روده بزرگ نمی شود. بیماری کرون می تواند منجر به عارضه چشم شود که بیشتر به صورت قرمزی چشم ظاهر می شود و به طور بالقوه می تواند جدی باشد. درگیری چشمی شامل شرایطی به نام خشکی چشم، اسکلریت و یووییت است. این شرایط ممکن است با بیماری روده رخ دهد اما می تواند قبل از شروع بیماری کرون باشد. درگیری چشم اغلب یک وضعیت خفیف است اما نیاز به ارزیابی پزشکی دارد زیرا گاهی اوقات می تواند بسیار جدی باشد. بیماری کرون، مانند سایر بیماری های التهابی روده بزرگ، می تواند فرد را در معرض خطر بیشتر سرطان روده بزرگ و سرطان روده کوچک قرار دهد. خودتان را سرزنش نکنید. از یک متخصص گوارش متخصص باتجربه مشورت بگیرید. داروهای خود را به درستی مصرف کنید. پزشک خود را در مورد مکمل هایی که مصرف می کنید اطلاع دهید. برای قرارهای خود آماده شوید و لیستی از علایم و نگرانی های خود را در اختیار داشته باشید. برخی از افراد نیز می توانند از پیوستن به گروه پشتیبانی سود ببرند. برخی دیگر مراجعه به روانشناس را مفید می دانند. منبع:

و یا هیپوپیتوییتاریسم یک اختلال نادر است که در آن غده هیپوفیز شما یک یا چند هورمون یا هورمون کافی تولید نمی کند. کم کاری هیپوفیر و یا هیپوپیتوییتاریسم زمانی رخ می دهد که شما در یک یا چند هورمون هیپوفیز دچار کمبود می شوید. این کمبود هورمون ها می تواند بر روی تعدادی از عملکردهای معمول بدن شما مانند رشد، فشار خون یا تولید مثل ت ثیر بگذارد. علایم به طور معمول بر اساس هورمون یا هورمون هایی که از دست داده اید، متفاوت هستند. اگر مبتلا به هیپوپیتوییتاریسم هستید، احتمالا باید تا پایان عمر از دارو استفاده کنید. داروها به جایگزینی هورمون های از دست رفته و کنترل علایم شما کمک می کند. علایم و نشانه های هیپوپیتوییتاریسم معمولا به تدریج ایجاد و با گذشت زمان بدتر می شود. آنها گاهی ظریف هستند و ممکن است ماه ها یا حتی سالها نادیده گرفته شوند. اما در برخی افراد علایم و نشانه ها به طور ناگهانی بروز می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های هیپوپیتوییتاریسم در افراد مختلف متفاوت است و بستگی به این دارد که چند هورمون های هیپوفیز تحت ت ثیر قرار گرفته و این تاثیر ها تا چه حدی هستند. در افرادی که بیش از یک کمبود هورمون هیپوفیز دارند، در اثر کمبود هورمون دوم ممکن است علایم افزایش یابد یا در برخی موارد علایم کمبود اول را پنهان کند. در کودکان، کمبود GH ممکن است باعث مشکلات رشد و کوتاهی قد یا شود. اکثر بزرگسالانی که کمبود GH دارند هیچ علامتی بروز نمی کند، اما برای برخی بزرگسالان می تواند باعث موارد زیر شود: خستگی ضعف عضلانی انزوای اجتماعی تغییر در ترکیب چربی بدن کمبود این هورمون ها که گنادوتروپین نامیده می شوند، بر ت ثیر می گذارد. در زنان، این کمبود باعث کاهش تولید تخمک و استروژن از تخمدان ها می شود. در مردان، این کمبود باعث کاهش تولید اسپرم و تستوسترون از بیضه ها می شود. زنان و مردان ممکن است میل جنسی کمتری، ناباروری یا خستگی را تجربه کنند. در کودکان و نوجوانان، بلوغ دیررس معمولا تنها علامت آن است. زنان همچنین ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: گرگرفتگی ریزش موهای ناحیه تناسلی پریودهای نامنظم یا حذف قاعدگی ناتوانی در تولید شیر برای شیردهی مردان نیز ممکن است علایم زیر را داشته باشند: اختلال در نعوظ تغییرات خلق و خوی کاهش موهای صورت یا بدن این هورمون غده تیرویید را کنترل می کند. کمبود TSH منجر به سطح پایین هورمون تیرویید (هیپوتیروییدیسم) و بروز علایم زیر می شود: یبوست خستگی افزایش وزن خشکی پوست حساسیت به سرما یا مشکل در گرم ماندن این هورمون به غدد فوق کلیوی شما کمک می کند تا درست کار کنند و به بدن شما در برابر استرس واکنش نشان می دهد. علایم کمبود ACTH عبارتند از: گیجی خستگی شدید تهوع، استفراغ یا درد شکم عفونت های مکرر و طولانی مدت فشار خون پایین، که ممکن است منجر به غش شود. این هورمون، که وازوپرسین نیز نامیده می شود، به بدن شما کمک می کند تا سطح مایعات خود را متعادل کند. کمبود ADH می توانند منجر به بروز یک اختلال به نام و بروز علایم زیر شود: ادرار زیاد تشنگی شدید عدم تعادل الکترولیتی پرولاکتین هورمونی است که به بدن می گوید چه موقع شروع به تولید شیر مادر کند. سطوح پایین پرولاکتین می تواند زنان را در تولید شیر برای شیردهی دچار مشکل کند. در صورت بروز هر یک از علایم و نشانه های مرتبط با هیپوپیتویوتاریسم به پزشک مراجعه کنید. هیپوپیتوییتاریسم علل مختلفی دارد. در بسیاری از موارد، کم کاری هیپوفیز ناشی از تومور غده هیپوفیز است. افزایش اندازه تومور هیپوفیز، می تواند بافت هیپوفیز را فشرده کرده و به آن آسیب برساند و در تولید هورمون تداخل ایجاد کند. تومور همچنین می تواند اعصاب بینایی را فشرده کرده و باعث اختلالات بینایی شود. جراحت سر جراحی مغز پرتودرمانی سر یا گردن عدم جریان خون در مغز یا غده هیپوفیز (سکته مغزی) یا خونریزی (خونریزی) در مغز یا غده هیپوفیز برخی از داروها، مانند مواد مخدر، کورتیکواستروییدها با دوز بالا یا برخی داروهای سرطانی به نام مهارکننده های بازرسی التهاب غده هیپوفیز ناشی از واکنش سیستم ایمنی غیر طبیعی (هیپوفیزیت) عفونت های مغزی مانند مننژیت یا عفونت هایی که می توانند به مغز منتقل شوند مانند سل یا بیماریهای نفوذی که قسمتهای مختلف بدن را تحت ت ثیر قرار می دهند، از جمله سارکوییدوز، یک بیماری التهابی که در اندامهای مختلف رخ می دهد. هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس، که در آن سلولهای غیرطبیعی باعث ایجاد زخم در نقاط متعدد بدن می شوند. که باعث رسوب آهن اضافی در کبد و سایر بافتها می شود از دست دادن شدید خون در هنگام زایمان، که ممکن است باعث آسیب به قسمت جلویی غده هیپوفیز شود (سندرم شیهان یا نکروز هیپوفیز پس از زایمان) در برخی موارد، هیپوپیتوییتاریسم ناشی از جهش ژنتیکی (ارثی) است. این جهش ها بر توانایی غده هیپوفیز برای تولید یک یا چند هورمون از خود ت ثیر می گذارد، اغلب از بدو تولد یا در اوایل کودکی شروع می شود. تومورها یا بیماری های هیپوتالاموس، قسمتی از مغز که درست در بالای هیپوفیز قرار دارد، همچنین می توانند باعث هیپوپیتوییتاریسم شوند. هیپوتالاموس هورمون های خود را تولید می کند که مستقیما بر فعالیت غده هیپوفیز ت ثیر می گذارد. در برخی موارد، علت هیپوپیتوییتاریسم ناشناخته است. اگر پزشک مشکوک به مشکل در هورمون های هیپوفیز شما باشد، احتمالا چندین آزمایش برای بررسی سطح هورمون در بدن شما و جستجوی علت انجام می دهد. پزشک شما ممکن است آزمایشاتی تجویز کند از جمله: این آزمایشات سطح هورمون شما را اندازه گیری می کند. به عنوان مثال، آزمایش خون می تواند سطح پایین هورمون های تیرویید، آدرنال یا جنسی را مشخص کند. آزمایشات می توانند تعیین کنند که آیا این سطوح پایین با تولید هورمون هیپوفیز ارتباط دارد یا خیر. این آزمایشات همچنین سطح هورمون شما را اندازه گیری می کند. پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که برای انجام این آزمایشات به متخصص غدد درون ریز مراجعه کنید. این آزمایش ها سطح هورمون بدن شما را پس از مصرف داروهای خاص برای تحریک تولید هورمون بررسی می کنند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) یا توموگرافی کامپیوتری با وضوح بالا ( CT ) مغز شما می تواند تومور هیپوفیز یا سایر مشکلات غده هیپوفیز را تشخیص دهد. این آزمایشات می توانند تعیین کنند که آیا رشد تومور هیپوفیز بینایی یا میدان دید شما را مختل کرده است یا خیر. اولین قدم در درمان کم کاری هیپوپیتیواریسم اغلب داروهایی هستند که به شما کمک می کند سطح هورمون خود را به حالت عادی بازگردانید. این معمولا هورمون درمانی نامیده می شود، زیرا دوز دارو ها مطابق با مقادیری است که بدن شما در صورت عدم وجود مشکل هیپوفیز تولید می کند. ممکن است لازم باشد تا آخر عمر دارو مصرف کنید. داروهای جایگزین هورمون ممکن است شامل موارد زیر باشد: این داروها، مانند هیدروکورتیزون ( Cortef ) یا پردنیزون ( Rayos ) ، جایگزین هورمون های آدرنال می شوند که به دلیل کمبود هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک ( ACTH ) تولید نمی شوند. آنها را از طریق دهان می گیرید. این دارو سطح پایین هورمون تیرویید (کم کاری تیرویید) را که کمبود هورمون تحریک کننده تیرویید ( TSH ) می تواند ایجاد کند، درمان می کند. اینها شامل تستوسترون در مردان و استروژن یا ترکیبی از استروژن و پروژسترون در زنان است. تستوسترون به صورت تزریقی یا از طریق پوست با پچ یا ژل تجویز می شود. جایگزینی هورمون های زنانه را می توان با قرص، ژل یا وصله تجویز کرد. همچنین به نام سوماتروپین، هورمون رشد از طریق تزریق در زیر پوست شما تجویز می شود. این شرایط باعث رشد می شود که به تولید قد طبیعی تر در کودکان کمک می کند. بزرگسالان با علایم کمبود هورمون رشد نیز ممکن است از جایگزینی هورمون رشد سود ببرند، اما قدشان بلند نمی شود. در صورت ناباروری بیمار، گنادوتروپین ها را می توان با تزریق برای تحریک تخمک گذاری در زنان و تولید اسپرم در مردان تجویز کرد. پزشک متخصص در اختلالات غدد درون ریز (متخصص غدد) ممکن است علایم شما و سطح این هورمون ها را در خون شما تحت نظر داشته باشد تا از دریافت مقادیر مناسب اطمینان حاصل کند. اگر از کورتیکواستروییدها استفاده می کنید، باید با پزشک خود برای تنظیم دوز دارو در زمان استرس شدید جسمی یا احساسی همکاری کنید. در این مواقع، بدن شما معمولا هورمون کورتیزول اضافی تولید می کند تا به شما در مدیریت استرس کمک شود. در صورت ابتلا به آنفولانزا، اسهال یا استفراغ یا انجام جراحی یا روش های دندانپزشکی، ممکن است تنظیم دقیق دوز لازم باشد. تنظیم دوز نیز ممکن است در دوران بارداری یا با تغییرات قابل توجه در وزن ضروری باشد. ممکن است برای نظارت بر تومور هیپوفیز یا سایر بیماریهایی که باعث هیپوپیتویوتاریسم می شوند، به اسکن های دوره ای CT یا MRI نیاز داشته باشید. درمان تومورهای هیپوفیز ممکن است شامل جراحی برای برداشتن رشد باشد. در برخی موارد، درمان با اشعه یا داروها برای کنترل علت زمینه ای توصیه می شود. منبع:

افراد با دیدن و نواحی رنگی اطراف آنها ناراحت می شوند. خوشبختانه این لکه های روی نوک سینه ها در بیشتر مواقع نگران کننده نیستند. لکه های سفید روی نوک سینه در دوران بارداری قابل مشاهده هستند. غدد مونتگومری اصلی ترین نقاط سفید هستند که به دلیل بارداری و تغییرات هورمونی بیشتر نمایان می شوند. تغییر در اندازه و تعداد غدد مونتگومری در نوک سینه و آیرولا، یکی از اولین علایم بارداری است. این می تواند حتی قبل از تهوع صبحگاهی یا سایر رخ دهد. غدد مونتگومری احتمال دارد پر از یک ماده مومی و سپس غده شبیه یک جوش با سر سفید یا زرد رنگ می شود. این نقاط تحت عنوان توبرکل مونتگومری شناخته می شوند. سایر تغییرات هورمونی زنانه می تواند همین واکنش را ایجاد کند. چرخه قاعدگی قرص ضد بارداری غده های های مونتگومری بی ضرر هستند و در صورت تغییر یا افزایش تعداد آنها نیازی به درمان نیست. این لکه ها نباید فشرده شوند زیرا می تواند عفونت ایجاد کند. اگر نگران ظاهر شدن لکه های سفید روی نوک سینه خود هستید یا از علت ظاهر شدن آنها مطمین نیستند، باید با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید منافذ مجاری نوک سینه که به محفظه های شیر در سینه منتهی می شوند در آن شیر مادر را ذخیره می شود. وقتی کودک در حال تغذیه با شیر مادر است، گاهی اوقات منافذ و مجاری نوک سینه با شیر مسدود می شوند. علایم و درمان بسته به مدت زمان مسدود شدن آنها متفاوت است. هنگامی که منافذ نوک سینه برای اولین بار مسدود می شود، احتمال دارد یک لکه سفید روی نوک سینه ظاهر شود. این نیز به عنوان bleb شناخته می شود. وقتی منافذ نوک سینه مسدود می شود، مجرای شیر نیز می تواند مسدود و ملتهب شود. مسدود شدن مجرا در صورت عدم درمان سریع می تواند منجر به عوارضی مانند التهاب و آبسه پستان شود. منفذ مسدود شده نوک سینه اغلب در طول تغذیه بعدی به طور طبیعی برطرف می شود: هدایت نوزاد برای شروع تغذیه از پستان مبتلا قرار دادن کمپرس گرم روی و نوک سینه قبل از تغذیه استفاده از کمپرس سرد بعد از تغذیه برای کاهش ناراحتی ماساژ سینه و نوک آن، مراقبت، زیرا آنها به راحتی کبود می شوند. قرار دادن فک پایین نوزاد در نزدیکی توده ناشی از مسدود شدن مجرا استفاده از تسکین درد، مانند استامینوفن یا ایبوپروفن، برای کاهش ناراحتی دوش آب گرم بگیرید و به آرامی نوک سینه مسدود شده را با یک حوله بمالید. احتمال دارد درمان های بالا همیشه موثر نباشد. در این صورت افراد باید از پزشک یا ماما مشاوره بگیرند. شاید نیاز باشد که منافذ با استفاده از یک سوزن استریل مجددا از روی پوست باز شوند. فردی که این کار را انجام می دهد باید بسیار مراقب باشد، زیرا می تواند عفونت را به نوک سینه منتقل کند. برخی اقدامات ساده را می توان برای پیشگیری از مسدود شدن منافذ و مجاری نوک سینه انجام داد. این شامل: اجتناب از پوشیدن لباس های تنگ پوشیدن سوتین مناسب برای تناسب اندام اجتناب از سوتین های زیر سیم و بندهای محکم تغییر موقعیت نوزاد روی سینه در هر وعده غذایی قبل از تعویض با سینه دیگر، مطمین شوید که هر سینه در حین تغذیه به طور کامل تخلیه شده است. اطمینان حاصل کنید که نوزاد در هنگام شیر خوردن به درستی به سینه شما چسبیده است. اگر منافذ و مجاری مسدود شده همچنان ادامه داشته باشد، افراد باید از شخصی با آموزش مناسب مشاوره بگیرند که بتواند بررسی کند نوزاد به درستی قرار گرفته و به او چسبیده است. در صورت بروز هر یک از موارد زیر، فرد باید به دنبال مشاوره پزشکی باشد: احساس ناخوشی می کنند. نگران علایمی هستند که دارند. سینه آنها قرمز یا ملتهب می شود. در این موارد، احتمال دارد التهاب پستان یا عفونت وجود داشته باشد. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند احتمال دارد در معرض عفونت قرار بگیرند که می تواند باعث ایجاد لکه های سفید بر روی نوک سینه ها شود. یک عفونت با قارچ کاندیدا آلبیکنس است. اگر شما یا نوزادتان اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده اید، یا برفک واژن دارید، ممکن است بر روی نوک سینه تان علایم برفک بروز کند. نوک سینه ها علاوه بر لکه های سفید و قرمز، بسیار دردناک خواهند بود. برفک بسیار مسری است، بنابراین ممکن است آن را به نوزاد خود منتقل کنید و بالعکس. آنها به صورت لکه های سفید و پنیری در داخل دهان نوزاد ظاهر می شود. نوزادان مبتلا به برفک هنگام تلاش برای چسباندن به سینه جیغ می کشند. اگر مشکوک به برفک دهان هستید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند کرم ضد قارچ و داروهای خوراکی را برای درمان برفک دهان تجویز کنند. نوزاد همچنین نیاز به درمان با ژل یا قطره ضد قارچ دارد. سوتین های خود را اغلب بشویید و در حین درمان، سینه های خود را خشک نگه دارید. قارچ ایجاد کننده برفک، در محیط های مرطوب رشد می کند. برفک یک عفونت قارچی است که بیشتر در واژن شایع دیده می شود. علایم برفک، یک بثورات سفید رنگ است و پس از آن پوست قرمز، زخمی و ملتهب روی نوک سینه ها ظاهر می شود. ویروس هرپس سیمپلکس باعث می شود. تبخال یک بیماری مقاربتی است که مادر می تواند از مجرای تولد به دهان و چشم نوزاد منتقل کند. نوزاد تازه متولد شده احتمال دارد ویروس را به سینه های مادر منتقل کند. آبسه های زیر ناحیه ای تجمع چرک در بافت پستان است که در اثر عفونت های باکتریایی ایجاد می شود. آنها شایع نبوده و اغلب در نتیجه التهاب پستان درمان نشده هستند. اگر کسی تصور می کند که شاید در نوک سینه خود عفونت داشته باشد، باید با پزشک مشورت کند. هر عفونت نیاز به درمان های متفاوتی دارد. دلایل دیگر ایجاد لکه های سفید روی نوک سینه که کمتر رایج است عبارتند از: یک بیماری خود ایمنی است که سلول های رنگدانه بدن را از بین می برد. نوع بسیار نادری از سرطان سینه، با علایم مشابه اگزما، که از ناحیه سینه و نوک آن شروع می شود. نوک سینه ها در دوران بارداری دچار تغییرات متعددی می شوند. احتمال دارد برآمدگی های کوچکی در اطراف آریول خود مشاهده کنید، که قسمت رنگی نوک سینه است. این برآمدگی ها توبرکل مونتگومری هستند غده هایی که موادی را برای روان شدن نوک سینه ها آزاد می کنند و هنگام خوردن غذا به کودک هشدار می دهند. تغییرات هورمونی در دوران بارداری می تواند باعث بزرگ شدن این غدد شود. آنها جای نگرانی ندارند و هنگامی که سطح هورمون به حالت عادی برسد، از بین می رود. به ندرت، عفونت باعث ایجاد لکه های سفید روی نوک سینه می شود. عفونت ها احتمال دارد به دلیل قارچ، ویروس یا باکتری باشد. عفونت های نوک سینه که می توانند باعث ایجاد لکه های سفید شوند عبارتند از: برفک تبخال آبسه های زیر ناحیه ای بارداری و شیردهی اغلب باعث ایجاد لکه های سفید بر روی نوک سینه ها و آریولای سینه می شود. با این حال، برخی از لکه ها می تواند در اثر عفونت یا سایر شرایط جدی ایجاد شوند. دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در میان زنان در ایالات متحده است. روش توصیه شده برای بهبود سلامت پستان و کاهش خطر ابتلا به سرطان سینه تشخیص به موقع تغییرات در سینه ها است. لکه های سفید روی نوک سینه ها معمولا جای نگرانی ندارد. اما به ندرت، آنها می توانند نشانه سرطان باشند. مسدود شدن منافذ می تواند ناشی از فشار تومور روی مجرای شیر باشد. برآمدگی ها و سایر تغییرات نوک سینه می توانند نشانه بیماری پاژه باشند که تا درصد از زنان مبتلا به سرطان سینه را تحت تاثیر قرار می دهد. در، سلول های سرطانی در مجاری شیر و آریول شکل می گیرند. علایم عبارتند از: نوک پستان صاف شده ترشحات زرد یا خونریزی از نوک سینه قرمزی، پوسته پوسته شدن و خارش در نوک پستان و آریول اگر علایم پس از یک یا دو هفته برطرف نشد، برای معاینه به پزشک خود مراجعه کنید. پزشکان بیماری پاژه را با بیوپسی تشخیص می دهند. نمونه کوچکی از سلول ها از نوک سینه خارج شده و به آزمایشگاه فرستاده می شود تا زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار گیرد. درمان اصلی بیماری پاژه جراحی برداشتن بافت آسیب دیده است. لکه های سفید روی نوک سینه معمولا با شیردهی گره خورده و با تغذیه نوزاد برطرف می شود. اگر این وضعیت بهبود نیافت، می توانید آن را با داروهای خانگی مانند تغذیه بیشتر کودک یا ماساژ مداوم نوک سینه ها زیر دوش با دستمال مرطوب درمان کنید. اگر لکه ها ظرف یک هفته یا بیشتر برطرف نشد یا اگر درد زیادی دارید به پزشک خود مراجعه کنید. همچنین در موارد زیر باید با پزشک مشورت کنید: تب یک توده در سینه خود احساس می کنید. نوک پستان پوسته پوسته به نظر می رسد. ترشحاتی از نوک پستان دارید که شیر مادر نیست. نوک سینه به سمت داخل (معکوس) یا صاف است. بدون شک مشاهده هر گونه علایم و تغییرات بر روی ها ممکن است باعث نگرانی به خصوص در خانم ها شود. این در حالی است که و حتی مشاوره فوری و تلفنی با و یا می توانید از این میزان نگرانی ها کاسته و براساس علایم فرد آنها را به و حتی مربوطه ارجاع دهد.

با سیستم ایمنی ضعیف و با خطر و عوارض بیشتری همراه است. اشرشیاکلی ( E . coli ) جزء باکتریهای بی ضرری است که به طور معمول در دستگاه گوارش انسان وجود دارد. با این حال، برخی از این باکتری ها می توانند باعث بروز بیماری هایی مانند شوند. عفونت E . coli باکتری E . coli E . coli ای کولی شناخته شده است که می توانند باعث اسهال شوند. این باکتری ها سمومی را تولید می کنند که می تواند به پوشش روده کوچک آسیب رسانده و در نتیجه باعث اسهال خونی شود. بسیاری از باکتری های E . coli E . coli عفونت E . coli E . coli عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید منابع آب آلوده می توانند عفونت coli تماس نزدیک با فرد آلوده می تواند باعث انتشار عفونت شود. بردن دست های کثیف به دهان یکی از روش های است که در بیشتر موارد باعث آلودگی به عفونت coli E . coli مصرف غذای آلوده یکی از شایع ترین منابع عفونت coli کودکان خردسال و بزرگسالان در معرض خطر بالای عفونت E . coli خطر ابتلا به این عفونت در کودکانی با سیستم ایمنی ضعیف یا کسانی که تحت یا درمان سرطان قرار دارند، بیشتر است. همچنین بزرگسالانی که به بیماری ایدز مبتلا هستند به دلیل ضعیف شدن در معرض خطر ابتلا به این عفونت قرار دارند. مصرف گوشت خام، همبرگر نیم پز، خوردن شیر غیر پاستوریزه و پنیر نرم تهیه شده از شیر خام یکی از مهمترین دلایل ابتلا به عفونت ای کولی است. استفاده از داروهای امپرازول، پنتوپرازول و امپرازول و همچنین مصرف سایر داروهای کاهش دهنده اسید معده ممکن است خطر ابتلا به عفونت های E . coli آلودگی به باکتری E . coli در کودکان بزرگتر عفونت ادراری شایع است. علایم این بیماری به صورت تب، درد شکم، استفراغ یا اسهال مشخص می شود. با این حال، علایم بیماری در برخی از کودکان ممکن است در طی یک روز و در برخی دیگر در طول یک هفته ظاهر شود. اسهال استفراغ حالت تهوع حساسیت شکمی درد یا گرفتگی شکم عفونت E . coli E . coli اسهال آبکی همراه با خون اسهال آبکی بدون خون و مخاط خفیف تا شدید که اغلب با استفراغ همراه است. اسهال آبکی همراه با تب، استفراغ و درد در هنگام اجابت مزاج این علایم معمولا نشانه ای از اسهال است. اما همه باکتری های ای کولی باعث بروز این علایم نمی شوند. هنگام بردن نوزاد به متخصص اطفال برای تشخیص بهتر باید کلیه علایم اسهال را به طور دقیق به پزشک اطلاع دهید. از جمله: بو رنگ شدت تکرر مقدار مدفوع زمان دقیق اسهال قوام مدفوع (آبکی یا نیمه جامد) وجود یا عدم وجود خون و مخاط همچنین در صورت وجود سایر علایم مانند استفراغ، تب و غیره، موضوع را به پزشک متخصص اطفال اطلاع دهید. اگر کودک شما اسهال خونی دارد سریعا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اسهال آبکی مداوم و استفراغ نیز نیاز به مدیریت سریع دارد. درمان سریع تر بیماری از ابتلا کودک به عوارض ناشی از کمبود آب و از دست رفتن مایعات و الکترولیت های بدن پیشگیری می کند. بنابراین در صورت ابتلا کودک به موارد زیر بلافاصله به پزشک مراجعه کنید: تب اسهال خونی درد شدید شکم بی حال بودن کودک یا تحریک پذیری ادرار کمتر از حد معمول یا تغییر شکل ادرار کم آبی بدن مانند چروک شدن پوست، خشکی زبان و گود رفتن چشم ها اسهال آبکی مداوم همراه با استفراغ (برای پیشگیری از کمبود آب و سایر الکترولیت ها و مایعات بدن) نوزادان در مقایسه با کودکان نوپا در معرض خطر عفونت های جدی تر هستند. بنابراین در صورت امتناع از تغذیه، دشواری در تنفس، گریه بیش از حد، کاهش ادرار و زردی بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. تشخیص عفونت روده ای E . coli E . coli آزمایش خون معمولا برای تشخیص از دست دادن مایعات و الکترولیت در صورت کم آبی بدن انجام می شود. آزمایش خون همچنین تعداد سلول های خونی و سطح کراتینین سرم را نشان می دهد که به تشخیص سندرم همولیتیک اورمیک ( HUS ) کمک می کند. اسهال مداوم در اثر ابتلا به عفونت E . coli HUS ) نیز شناخته می شود. نارسایی کلیه در عفونت E . coli درمان بر اساس علایم موجود در گاستروانتریت باکتریایی انجام می شود. کمبود آب بدن از طریق جایگزینی مایعات (ترجیحا به صورت خوراکی) برای پیشگیری یا بهبود کم آبی بدن ناشی از اسهال انجام می شود. گاستروانتریت ناشی از باکتری E . coli کم آبی شدید بدن ممکن است به بستری شدن در بیمارستان و جایگزینی مایعات داخل وریدی ( IV ) نیاز داشته باشد. اما با این حال موارد خفیف عفونت را می توان با مصرف مایعات و استراحت کافی درمان کرد. مایعات داخل وریدی و انتقال گلبول های قرمز خون و پلاکت ها به ندرت برای کنترل سندرم اورمیک همولیتیک انجام می شود. از سویی دیگر برخی کودکان ممکن است به دلیل اختلال کلیه به دیالیز و تبادل پلاسما نیاز داشته باشند. برای کاهش علایم کمبود آب در کودکان مبتلا به عفونت E . coli برای پیشگیری از کم آبی بدن، مایعات شفاف زیادی به کودک خود بدهید. آب، آب میوه های رقیق شده و انواع سوپ ها گزینه های خوبی برای حفظ آب بدن هستند. در رژیم غذایی کودک از غذاهای کم فیبر و قابل هضم استفاده کنید. برنج، نان تست و کشک گزینه های مناسبی برای استفاده در رژیم غذایی کودکان مبتلا به اسهال است. از مصرف آب گلابی، آب سیب، مایعات شیرین و نوشیدنی های الکلی یا کافیین دار خودداری کنید. نوشیدنی های بسیار شیرین مانند آب میوه های غلیظ و همچنین مصرف چای به دلیل داشتن کافیین باعث تشدید علایم کم آبی بدن می شود. از دادن غذاهای حاوی فیبر بالا و محصولات لبنی به غیر از کشک خانگی و دوغ به کودک خود پرهیز کنید. همچنین مصرف غذاهای پرچرب، غذاهای پرادویه و غذاهای حاوی مواد نگهدارنده باعث بدتر شدن عفونت در کودک می شوند. اگر کودک شما دچار اسهال و کم آبی شدید است، برای جایگزینی مایعات از دست رفته بدن به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. اگر مصرف مایعات خوراکی برای حفظ هیدراتاسیون بدن کافی نباشد، ممکن است پزشک روش های دیگری مانند سرم یا تزریق درون وریدی را تجویز کند. در حال حاضر هیچ واکسن یا دارویی برای پیشگیری از عفونت E . coli استفاده از روش های زیر به شما کمک می کند که خطر ابتلا به عفونت E . coli از غذا خوردن در اماکن و رستوران های غیر بهداشتی خودداری کنید. هنگام سفر برای اینکه خطر ابتلا به عفونت coli همیشه از آب آشامیدنی سالم استفاده کنید. اگر در مورد کیفیت آب شیر مطمین نیستید، به فکر تهیه یک فیلتر آب خانگی باشید. از نوشیدن شیر یا آب غیر پاستوریزه خودداری کنید. مصرف پنیرهای تهیه شده از شیر خام هم می توانند خطر ابتلا به عفونت ای کولی را افزایش دهند. مراقب باشید که کودک در آب دریاچه ها یا استخرهای کثیف بازی نکند. حتی در هنگام استفاده از استخرهای تمیز و کلر دار مراقب باشید که کودک آب استخر را نبلعد. انواع میوه ها و سبزیجات را قبل از مصرف زیر آب روان به خوبی بشویید. همچنین برای تمیز کردن سطح سبزیجاتی مانند کدو تنبل که دارای پوست سختی هستند، می توانید از یک برس نرم استفاده کنید. برای شستن میوه ها و سبزیجات به صابون یا سایر محصولات شوینده نیازی نیست. غذاهای گوشتی را در دمای حداقل . درجه سانتی گراد بپزید. مواد غذایی مانند گوشت گاو، گوشت گوسفند و همبرگر باید حداقل در دمای درجه سانتیگراد پخته شوند. رنگ خاکستری یا قهوه ای تیره می تواند نشان دهنده پخته شدن گوشت باشد. با این حال، استفاده از دماسنج غذایی گزینه دقیق تری برای اطمینان از حرارت دیدن کامل گوشت است. دست های خود را قبل و بعد از دست زدن به مواد غذایی خام، استفاده از توالت، تعویض پوشک نوزاد و لمس حیوانات با آب و صابون به خوبی بشویید. مواد غذایی خام را در ظرف های جداگانه نگه دارید. نگه داشتن گوشت پخته شده در همان ظرفی که گوشت خام نگهداری می کنید باعث گسترش آلودگی می شود. ظروف ها را قبل و بعد از استفاده در آب و صابون بشویید. چاقوها، تخته های برش، میزهای پیشخوان و غیره را پس از تماس با گوشت خام، با آب فراوان شستشو دهید. به طور کلی پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. بنابراین به کودک خود بیاموزید که چگونه و چه زمانی باید دست خود را بشوید. برای کاهش خطر بیماری های ناشی از غذا یا مسمومیت های غذایی در کودکان از خوردن غذا در مکان های غیر بهداشتی خودداری کنید. گاهی اوقات، ممکن است غذا تمیز باشد، اما بشقاب ها در آب آلوده شسته شوند. بنابراین بهتر است همیشه رستوران ها و مکانهای بهداشتی را برای صرف شام انتخاب کنید. منبع:

به اشکال و قدرت درمانی مختلف وجود دارد، با نسخه پزشک و بدون نسخه پزشک ( OTC ) در دسترس هستند و انواع دردهای جسمی از جمله دردهای مزمن، ضربه ناگهانی و سرطان را درمان می کنند. داروهای تسکین دهنده درد (همچنین به عنوان "مسکن" نیز شناخته می شوند) توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) تایید می شوند. برخی از مسکن ها، از جمله مسکن های افیونی، بر روی سیستم عصبی محیطی و مرکزی بدن ت ثیر می گذارند تا حساسیت به درد را مسدود یا کاهش دهند. برخی دیگر با جلوگیری از تشکیل برخی مواد شیمیایی در بدن عمل می کنند. از جمله عواملی که متخصصان مراقبت های بهداشتی در توصیه یا تجویز آنها در نظر می گیرند، علت و شدت درد است. همه ما در یک زمان درد را تجربه کرده این و به راحتی می توان گفت که احساس خوشایندی نیست. هر دردی در ابتدایی ترین سطح، ناشی از آسیب محلی بافت است. درد می تواند حاد باشد که یک بار تجربه می شود یا مزمن، عودکننده و کاملا ناتوان کننده باشد. یک بررسی کلی در مورد درد مزمن نشان داد که حداقل % از جمعیت جهان تحت یک بیماری درد مزمن قرار دارند و هر ساله از هر نفر نفر بیشتر به درد مزمن مبتلا می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طبق آکادمی پزشکی درد آمریکا، در ایالات متحده آمریکا، درد بیشتر در مبتلایان به دیابت، و سرطان دیده می شود. مسکن ها گروهی از عوامل تسکین دهنده درد ناشی از التهاب هستند. دو نوع مسکن خوراکی اصلی وجود دارد: مخدر ( NSAIDs )غیرمخدر NSAID ها برای دردهای سطحی ناشی از پوست، عضلات و مفاصل موثر هستند، در حالی که مسکن های مخدر به طور موثرتری برای بی حس شدن درد ناشی از اندام های عمیق تر کار می کنند. آسیب محلی بافت، باعث آزاد شدن پروستاگلاندین ها می شود. پروستاگلاندین ها دو کارکرد اصلی دارند: گیرنده های درد را حساس کرده و آستانه تحریکات دردناک را پایین میاورد. فعال سازی انتهای عصب توسط سایر واسطه های التهابی مانند برادی کینین، سروتونین و هیستامین را تشدید می کند. NSAID ها با مهار تولید پروستاگلاندین ها با مهار دو نوع آنزیم سیکلواکسیژناز کار می کنند: COX - COX - COX - در تمام سلول ها وجود دارد، در حالی که COX - در حضور التهاب ایجاد می شود. NSAID های سنتی هر دو آنزیم COX را مهار می کنند و بنابراین درد را تسکین می دهند، تب و التهاب را کاهش می دهند. مهارکننده های انتخابی COX - ( coxibs ) در درجه اول آنزیم COX - را مهار می کنند و بنابراین اثرات ضد التهابی دارند. استامینوفن یا پاراستامول با مهار آنزیم COX - در مغز با مکانیسم دیگری عمل می کند. با تغییر درک درد در مغز باعث ایجاد بی دردی می شود اما اثر ضد التهابی کمی دارد. مسکن های افیونی علاوه بر جلوگیری از انتقال سیگنال های درد، بر روی گیرنده های موی مخدر اعصاب حاشیه، نخاع و مغز نیز عمل می کنند و تحریک پذیری آنها را کاهش می دهند. مسکن ها را می توان در سه نوع دسته بندی کرد. طبق سازمان غذا و دارو WHO ، استامینوفن و NSAID اولین توصیه ها برای مدیریت اولیه درد هستند. در صورت بی اثر بودن استامینوفن و NSAID ، می توان مسکن های دیگر را تجویز کرد. به دلیل ایمنی و تحمل اولین داروی انتخابی برای درمان درد خفیف تا متوسط است. برخی از ویژگی های خاص استامینوفن عبارتند از: بدون تحریک معده عدم افزایش فشار خون استفاده ایمن در نقص عملکرد کلیه استفاده ایمن در بارداری (داروی گروه B ) برای استفاده در عفونت های ویروسی در گروه اطفال توصیه می شود. مانند استامینوفن، نیز در دردهای حاد خفیف تا متوسط موثر است. با این حال، باعث تحریک معده می شود که می تواند منجر به خونریزی زخم شود. همچنین، افراد مبتلا به کهیر یا آسم ممکن است در صورت مصرف آن به دلیل واکنش حساسیت به آسپرین، دچار برونکوسپاسم شدید شوند. آسپرین مزایای دیگری برای استفاده از آن، عبارتند از: پیش درمانی با آسپرین واکنش آلرژیک ناشی از نیاسین را کاهش می دهد. دوزهای پایین آسپرین باعث مهار توسعه پولیپ در پولیپوز کولون خانوادگی می شود. آسپرین خطر آلزایمر را کاهش می دهد و پیشرفت بیماری آلزایمر را تاخیر می اندازد. با سرکوب ترومبوکسان A در در بارداری (پره اکلامپسی) فوایدی نشان داده است. دوزهای پایین آسپرین می تواند به کاهش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ در بیماران، به ویژه بیماران مبتلا به سندرم لینچ کمک کند. NSAID افزایش دوز آن اثرات ضد التهابی بیشتری ایجاد می کند اما عوارض آن را نیز افزایش می دهد. NSAID ها برای دیسمنوره اولیه و آرتروز از استامینوفن موثرتر هستند. با این حال، آنها با شیوع بالاتر عوارض جانبی مانند سردرد، خواب آلودگی، و سوءهاضمه همراه هستند. مزیت مهارکننده های انتخابی COX - این است که آنها اثرات ضد درد و ضد التهابی بدون اثرات سوء دستگاه گوارش با NSAID های سنتی را دارند. NSAID های انتخابی COX - به عنوان داروهای خط دوم برای دردهای خفیف تا متوسط در نظر گرفته می شوند زیرا اثر آنها مشابه NSAID های غیر انتخابی است اما هزینه بالاتری دارند. سلکوکسیب در حال حاضر تنها NSAID انتخابی COX - است که در ایالات متحده برای درد استخوان یا دندان، دیسمنوره، سردرد و آرتروز ت یید شده است. عوارض جانبی آن افزایش خطر حوادث قلبی عروقی (سکته، حمله قلبی، حوادث ترومبوتیک) است. مورفین یک داروی ضد درد قوی مخدر است که در صورت عدم موفقیت در بهبود مواد دردی متوسط تا شدید، مخدرها با استامینوفن یا NSAID ها به تنهایی قابل استفاده هستند. اگرچه استفاده از مرفین خوراکی در درمان درد مزمن نقش دارد، اما درمان دارویی خوراکی درد حاد غالبا شامل هیدروکدون و اکسی کدون است. عوارض جانبی مخدرها شامل حالت تهوع، استفراغ، یبوست، آرام بخشی، خارش، احتباس ادرار و افسردگی تنفسی است. به دلیل خطر اعتیاد، باید از افیون در کوتاه مدت استفاده شود. ترامادول یک عمل دوگانه دارد. روی گیرنده های مواد افیونی کار می کند و جذب نوراپی نفرین و سروتونین را مهار می کند. بیشتر اوقات برای درمان درد بعد از عمل یا نوروپاتیک استفاده می شود. ترامادول به دلیل کارآیی پایین تر و فایده واضح در رابطه با ایمنی در مقایسه با سایر گزینه ها، نباید مسکن خوراکی خط اول باشد. از مزایای ترامادول نسبت به مرفین می توان به موارد زیر اشاره کرد: مشکلات تنفسی کمتر تحمل یا وابستگی کم هنگام استفاده از داروهای ضد درد نکات زیر را در نظر بگیرید: آسپرین می تواند باعث واکنش آلرژیک در مبتلایان به آسم شود. کاهش حرکت روده و اجابت مزاج ناشی از مواد افیونی را می توان با متوکلوپرامید درمان کرد. از مصرف سایر داروهای ضد انعقاد با آسپرین خودداری کنید زیرا باعث افزایش خطر خونریزی می شود. الکل، باربیتورات ها و داروهای ضد روان پریشی اثر آرام بخشی عوامل افیونی را افزایش می دهد و بنابراین باید از آنها اجتناب شود. همیشه حداکثر مقدار توصیه شده را روی درج بسته بخوانید. مسکن ها را با کمترین دوز ممکن و با کمترین مدت شروع کنید. از NSAID با ترکیب آنتی هیستامین ها، میزوپروستول میلی گرم یا مهار کننده های پمپ پروتون، می توان از تحریک معده جلوگیری کرد. با تشخیص قبل از عمل و درمان آن با آنتاگونیست های آنتی هیستامین یا سروتونین می توان از استفراغ ناشی از مواد افیونی جلوگیری کرد. داروهای ضد درد هنگام استفاده مطابق دستورالعمل بی خطر و موثر هستند. با این حال، مصرف بیش از حد این محصولات می تواند بسیار مضر و حتی کشنده باشد. مصرف کنندگانی که داروهای تسکین دهنده درد استفاده می کنند باید دستورالعمل های متخصص مراقبت های بهداشتی خود را به دقت دنبال کنند. دوز داروی تسکین دهنده درد خود را بدون صحبت قبلی با پزشک تغییر ندهید. در جدول زیر دوز استاندارد مسکن های متداول ذکر شده است. با این حال، بهتر است برای دوز مناسب با نیاز خود با پزشک خود مشورت کنید. مصرف طولانی مدت مسکن های غیر افیونی با اختلال عملکرد کلیه در بیماران مستعد مبتلا به بیماری کلیوی همراه است. به طور معمول، این عارضه در گروه سنی متوسط یا سالمندان با سابقه مثبت درد مزمن و استفاده منظم از مسکن طی ماه ها تا سالها اتفاق میفتد. اما استامینوفن عمدتا در کبد متابولیزه می شود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد دوزهای تجمعی استامینوفن در طول عمر منجر به پیشرفت بیماری مزمن کلیه نمی شود. داروهای ضد درد به داروهای تسکین دهنده درد اشاره می کنند. داروهای ضد درد معمولا برای تسکین درد خفیف در دسترس هستند. با این حال، برای دردهای شدید یا مزمن، ممکن است به داروهای تجویز شده قوی تری نیاز داشته باشید. استفاده دقیق از مسکن بسیار حیاتی است زیرا در صورت عدم استفاده مناسب می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود. منابع:

یا دی اکسید کربن درمانی یک روش درمانی غیر جراحی است که برای درمان و بهبود، علایم کشش و تیرگی های زیر چشم استفاده می شود. این روش درمانی نسبت به سایر روش های درمانی که برای کاهش سلولیت استفاده می شود، کمتر تهاجمی است. کربوکسی تراپی از تزریق دی اکسید کربن که به زیر پوست تزریق می شود استفاده می کند. گفته می شود کربوکسی تراپی قابلیت ارتجاعی پوست، گردش خون و کاهش خطوط و چین و چروک را بهبود می بخشد. این درمان را می توان روی پلک ها، گردن، صورت، بازوها، باسن، معده و پاها انجام داد. کربوکسی تراپی، از تزریق دی اکسید کربن، گازی که به طور طبیعی در بدن وجود دارد، استفاده می کند. ( FDA ) ت یید می شود. این یک روش سرپایی سریع انجام می شود و تا دقیقه طول می کشد. کربوکسی تراپی یک درمان آرایشی است و برای کاهش سلولیت، علایم کشش، تیرگی چشم، چین و چروک و حتی جای زخم استفاده می شود. اثربخشی کربوکسی تراپی براساس توانایی آن در تحریک گردش خون و تولید کلاژن است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از کربوکسی تراپی برای درمان سلولیت، و علایم کشش استفاده می شود. افرادی که تحت این عمل قرار می گیرند، ممکن است در موارد زیر بهبودی پیدا کنند: خطوط و چین و چروک خاصیت ارتجاعی پوست همچنین این روش به ترمیم کلاژن و تخریب رسوبات چربی کمک می کند. از کربوکسی تراپی می توان روی صورت، پلک ها، گردن، معده، بازوها، پاها و باسن استفاده کرد. افراد معمولا به تا روش درمان با کربوکسی تراپی با فاصله هفته از یکدیگر نیاز دارند. هزینه هر درمان بسته به نوع ارایه دهنده آن ممکن است بین تا دلار باشد. نتایج کربوکسی تراپی باید رسوبات کمتری از چربی و پوست جوانتر باشد. نتایج باید حتی پس از یک دور درمان قابل مشاهده باشد، اما برای نتایج بهتر، حداکثر شش جلسه توصیه می شود. با افزایش سن، به ویژه اگر فرد رژیم غذایی مناسبی نداشته باشد، با کاهش سلول های اکسیژن، مویرگ های زیر جلدی به حالت خواب می روند. این تغییر همراه با تنش های محیطی و سایر متغیرها، توانایی سلول ها را برای بازسازی و عملکرد صحیح مهار می کند و پوست به آرامی خاصیت ارتجاعی و کلاژن خود را از دست می دهد. در سن سالگی، سطح اکسیژن در پوست شما و در سالگی کاهش می یابد. بدن به طور طبیعی اکسیژن خود را از طریق تنفس دریافت می کند، اما عواملی مانند آلودگی سطح آن را کاهش می دهد. بدن ابتدا از اکسیژن در اندام های اصلی استفاده کرده و در آخر به پوست منتقل می شود. هنگامی که پوست اکسیژن کافی دریافت نمی کند، بیشتر در معرض پیری، قرمزی، تحریک و لکه های پیری قرار می گیرد. کربوکسی تراپی، CO را دقیقا در زیر سطح پوست تزریق می کند. بدن این را به عنوان کمبود اکسیژن تفسیر می کند و با افزایش جریان خون و فاکتورهای رشد مانند VEGF (فاکتور رشد اندوتلیال عروقی) پاسخ می دهد، به عنوان مثال تولید رگ های خونی جدید را تشویق می کند. این امر باعث افزایش اکسیژن و مواد مغذی در ناحیه تحت درمان شده و گردش خون را بهبود می بخشد و در نتیجه باعث ترمیم سلول می شود. افزایش غلظت اکسیژن همچنین باعث بهبود احتباس آب یا ورم در منطقه می شود. برای اثر پوستی که باعث کاهش خطوط ریز، و علایم کشش می شود، این افزایش جریان خون باعث تحریک کلاژن و نرم شدن چین و چروک ها و کاهش می شود. در اکثر موارد، اصل روند کربوکسی تراپی یکسان است اما جزییات آن به بخشی که بدن تحت درمان قرار می گیرد، متفاوت است. در این روش، مخزن گاز دی اکسیدکربن، با لوله پلاستیکی به تنظیم کننده جریان متصل می شود. پزشک میزان خروج گاز از مخزن را با دقت تنظیم می کند. این گاز از طریق تنظیم کننده جریان و به لوله استریل که در انتها فیلتر دارد منتقل می شود. فیلتر قبل از رسیدن به بدن، هرگونه نا خالصی را جمع می کند. سپس گاز از طریق یک سوزن بسیار کوچک در طرف مقابل فیلتر عبور می کند. پزشک گاز را از طریق سوزن به زیر پوست تزریق می کند. این روش تقریبا بدون درد است. برخی از پزشکان قبل از قرار دادن سوزن روی محل تزریق، از کرم بی حس کننده استفاده می کنند. برخی از افراد گزارش می کنند که مدت کوتاهی پس از آن احساس عجیبی دارند. کربوکسی تراپی به آمادگی خاصی نیاز ندارد، اگرچه پزشک بسته به شرایط شما ممکن است دستورالعمل های خاصی را ارایه دهد. برای کاهش چربی مانند چانه یا، گاز گرم شده با حجم زیاد به عمق چربی وارد می شود و سپس سلول چربی را می شکند و عروق جدید و جوان سازی را تحریک می کند. تا حدودی می توان گفت علت اصلی سلولیت، علایم کشش و تیرگی زیر چشم، گردش خون ضعیف است. سلول های موجود در بدن، دی اکسید کربن را به عنوان سموم آزاد می کنند. گلبول های قرمز خون اکسیژن استنشاق شده را گرفته و به بافت ها منتقل و سپس دی اکسید کربن را دریافت می کنند. در نهایت، دی اکسید کربن توسط ریه ها بازدم می شود. یک پزشک می تواند با تزریق دی اکسید کربن در یک منطقه خاص گردش خون را افزایش داده و باعث هجوم گلبول های قرمز خون به منطقه شود. وقتی سلول های خونی به محل خود می رسند، باعث افزایش گردش خون می شوند. این کار برای ترمیم قابلیت ارتجاعی پوست و بهبود حلقه های زیر چشم است. همچنین می توان گاز دی اکسید کربن را به سلول های چربی تزریق کرد که باعث ترکیدن سلول ها و از بین رفتن آنها در بدن می شود. سلولیت وقتی ایجاد می شود که چربی زیر جلدی از طریق پوست بیرون زده باشد. چندین مطالعه نشان داده است که کربوکسی تراپی وقتی برای درمان سلولیت استفاده می شود، بی خطر است. علایم کششی که بر روی بدن خود مشاهده می کنید پارگی کلاژن پوستی است. کربوکسی تراپی کلاژن جدید ایجاد می کند که باعث ضخیم شدن پوست و بهبود ظاهر آن می شود. حلقه های تیره زیر چشم معمولا توسط گردش خون ضعیف و تجمع عروقی ایجاد می شود. تزریق گاز زیر پلک این جمع شدن مایل به آبی را کاهش داده و حالت رژگونه را جایگزین می کند. آلوپسی ( که به دلیل گردش خون ضعیف ایجاد می شود نیز با کربوکسی تراپی قابل درمان است. کربوکسی تراپی یک روش نسبتا بی خطر است و تقریبا هیچ عارضه ای ندارد. افراد ممکن است در محل تزریق، به ویژه در بازوها و پاها، کبودی داشته باشند. این کبودی باید ظرف یک هفته برطرف شود. افرادی که روش کاهش چربی یا سلولیت را دریافت می کنند نیز نباید ساعت خود را در آب غوطه ور کنند و از شنا یا وان استفاده نکنند. وقتی از کربوکسی تراپی برای درمان علایم کشیدگی و زخم استفاده می شود، نسبتا بدون درد است، زیرا بافت اسکار اعصاب ندارد. شما ممکن است احساس خارش داشته باشید زیرا در این روش علایم کششی باز می شود. خارش باید در عرض پنج دقیقه برطرف شود. افرادی که از کربوکسی تراپی برای درمان سلولیت و رسوبات چربی استفاده می کنند، ممکن است در حین تزریق احساس فشار رخ دهد. این امر در اثر انبساط گاز ایجاد می شود. نواحی تحت درمان پس از درمان تا ساعت احساس گرما می کنند، زیرا در این شرایط گاز دی اکسید کربن اثر کرده و گردش خون بهبود می یابد. با این حال، شما باید بتوانید برنامه عادی و روزمره خود را پس از اتمام روش انجام دهید. در سراسر جهان، کربوکسی تراپی به سرعت به عنوان اصلی ترین درمان جوان سازی پوست شناخته می شود. این یک روش ایمن و کم تهاجمی است که از نظر بالینی برای جوان سازی، بازیابی و ترمیم پوست و درمان چین و چروک و شلی پوست، سلولیت و علایم کشش اثبات شده است. درمان شامل تزریق مقادیر کمی دی اکسید کربن ( CO ) در زیر پوست برای تجزیه رسوبات چربی و تحریک تولید کلاژن است. به طور خلاصه، Carboxytherapy یک روش ساده و ایمن برای پوستی زیبا و جوان است. منابع:

از، برای پیشگیری و درمان مالاریا، عفونت کبدی ناشی از پروتوزوآ استفاده می شود. این دارو همچنین برای درمان ویروس کرونا ( COVID - ) در بیماران خاص بستری شده در بیمارستان کاربرد دارد. استفاده از این دارو به تنهایی یا همراه با سایر داروها (به عنوان مثال، آزیترومایسین) احتمال دارد خطر ابتلا به مشکلات ریتم قلب) به عنوان مثال، طولانی شدن QT ، فیبریلاسیون بطن، تاکی کاردی بطنی) را افزایش دهد. داروی کلروکین برای COVID - فقط باید در بیمارستان یا در طی آزمایشات بالینی استفاده شود. هیچ دارویی را که حاوی داروی کلروکین است مصرف نکنید، مگر اینکه توسط پزشک تجویز شده باشد. داروی کلروکین به گروهی از داروها تعلق دارد که به عنوان ضد مالاریا شناخته می شوند. برای پیشگیری یا درمان مالاریا، با عفونت گلبول های قرمز خون که توسط گزش پشه منتقل می شود، مقابله می کند. با این حال، این دارو برای درمان مالاریای شدید یا پیچیده و پیشگیری از مالاریا در مناطقی که داروی کلروکین شناخته نشده است، کاربرد ندارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو فقط با تجویز پزشک در دسترس است. در تصمیم گیری برای استفاده از دارو، خطرات مصرف آن باید در مقابل منافع آن سنجیده شود. این تصمیمی است که شما و پزشک اتخاذ خواهید کرد. برای این دارو موارد زیر باید در نظر گرفته شود: اگر تاکنون واکنش غیرطبیعی یا آلرژیک نسبت به این دارو یا داروهای دیگر داشته اید، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین اگر انواع دیگری از مانند غذاها، رنگها، مواد نگهدارنده یا حیوانات را دارید، به متخصص بهداشت خود اطلاع دهید. برای محصولات بدون نسخه، برچسب مواد بسته بندی را با دقت بخوانید. بررسی های مناسب انجام شده تا به امروز مشکلات خاص کودکان را که می تواند سودمندی کلروکین در پیشگیری و درمان مالاریا را محدود کند، نشان نداده است. با این حال، کودکان نسبت به بزرگسالان به اثرات این دارو حساسیت بیشتری دارند. ایمنی و اثربخشی داروی کلروکین در درمان آمبیازیس خارج روده ای در کودکان ثابت نشده است. کودکان به این دارو بسیار حساس هستند و مصرف بیش از حد تصادفی با مقادیر کمی داروی کلروکین رخ داده است. این دارو را دور از دسترس کودکان قرار دهید. در صورت ادامه صدای زنگ یا وزوز یا سر و صدای غیر قابل توضیح در گوش ها یا کاهش شنوایی هنگام استفاده از این دارو، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. در حالی که تحت درمان با داروی کلروکین هستید، بدون ت یید پزشک خود هیچگونه واکسیناسیون (مثلا واکسن هاری) انجام ندهید. سایر داروها را مصرف نکنید، مگر اینکه با پزشک در مورد آنها مشورت شده باشد. این شامل داروهای تجویز شده یا ( OTC ) و مکمل های گیاهی یا ویتامین است. اگرچه بررسی های مناسبی در مورد رابطه سن و اثرات داروی کلروکین در جمعیت سالمندان انجام نشده است، اما انتظار نمی رود مشکلات خاص سالمندی مفید بودن داروی کلروکین را در افراد مسن محدود کند. با این حال، بیماران سالمند به احتمال زیاد به مشکلات کلیوی مرتبط با سن مبتلا می شوند، که شاید نیاز به احتیاط و تنظیم دوز برای بیمارانی باشد که داروی کلروکین دریافت می کنند. بررسی های کافی در مورد تعیین خطر در نوزاد در هنگام استفاده از این دارو در دوران شیردهی در زنان وجود ندارد. قبل از مصرف این دارو هنگام شیردهی، مزایای بالقوه را در مقابل خطرات احتمالی بسنجید. اگرچه بعضی از داروها به هیچ وجه نباید با هم استفاده شوند، اما در موارد دیگر حتی در صورت ایجاد تعامل احتمال دارد از دو داروی مختلف استفاده شود. در این موارد، پزشک می تواند دوز دارو را تغییر دهد. استفاده از این دارو با هر یک از داروهای زیر توصیه نمی شود. احتمال دارد پزشک تصمیم بگیرد که شما را با این دارو معالجه نکند یا برخی از داروهای دیگر را تغییر دهد. پیموزید بپریدیل پیموزید ترفنادین پیراکاوین لوومتادیل سیساپراید ساکویناویر تیوریدازین زیپرازیدون اوروتیو گلوکز استفاده از این دارو با هر یک از داروهای زیر می تواند خطر عوارض جانبی خاصی را افزایش دهد، اما استفاده از هر دو دارو احتمال دارد بهترین درمان باشد. اگر هر دو دارو با هم تجویز شده باشند، پزشک می تواند دوز دارو یا تعداد دفعات استفاده از یک یا هر دو را تغییر دهد. کایولن ماگالدرت دیگوکسین آمپی سیلین اکسید منیزیم پرازیکوانتل کربنات کلسیم سیکلوسپورین سدیم بیکربنات کربنات منیزیم فسفات آلومینیوم سیپروفلوکساسین هیدروکسید منیزیم تری سیلیکات منیزیم هیدروکسید آلومینیوم کربنات آلومینیوم، پایه دی هیدروکسی آلومینیوم آمینو استات کربنات سدیم دی هیدروکسی آلومینیوم برخی از داروها نباید در زمان مصرف غذا یا خوردن انواع خاصی از غذا استفاده شوند زیرا می تواند تداخل ایجاد کند. استفاده از الکل یا تنباکو به همراه داروهای خاص نیز احتمال دارد باعث ایجاد تداخل شود. با پزشک متخصص خود در مورد استفاده از دارو با غذا، الکل یا تنباکو مشورت کنید. وجود سایر بیماری ها می تواند در استفاده از این دارو ت ثیر بگذارد. در صورت بروز هرگونه بیماری دیگر، به خصوص موارد زیر با پزشک خود مشورت کنید: بیماری کلیه بیماری قلبی ضعف عضله مشکلات شنوایی پورفیریا (اختلال خون) پسوریازیس (بیماری پوستی) مشکلات خون یا مغز استخوان مشکلات ریتم قلب، یا سابقه قلبی برادی کاردی (ضربان قلب آهسته) هیپوکالمی (پتاسیم کم در خون) ، درمان نشده سابقه احتمال دارد خطر تشنج را افزایش دهد. مشکلات چشم یا بینایی (به عنوان مثال، تخریب ماکولا، رتینوپاتی) آلرژی به ترکیبات آمینوکینولین (به عنوان مثال، هیدروکسی داروی کلروکین) در صورت مشکلات معده یا روده، این دارو را با احتیاط استفاده کنید. احتمال دارد این شرایط را بدتر کند. در صورت ابتلا به هیپومنیزمیا (منیزیم کم در خون) ، با احتیاط مصرف شود. می تواند فاصله QT را طولانی کند. کمبود گلوکز - - فسفات دهیدروژناز ( GPD ) می تواند باعث کم خونی همولیتیک در بیماران مبتلا به این بیماری شود. در صورت ابتلا به بیماری کبد، از این دارو با احتیاط استفاده کنید. اثرات احتمال دارد به دلیل کندتر شدن داروی کلروکین از بدن افزایش یابد. این دارو را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. مقادیر بیشتری از آن را، برای مدت طولانی تری از دستور پزشک مصرف نکنید. انجام این کار احتمال دارد بروز عوارض جانبی جدی را افزایش دهد. پزشک می خواهد که این دارو را تا هفته قبل از سفر به منطقه ای که احتمال ابتلا به مالاریا وجود دارد، شروع کنید. این کمک می کند تا ببینید که چگونه نسبت به دارو واکنش نشان می دهید. همچنین اگر واکنشی نسبت به این دارو داشته باشید، به پزشک اجازه می دهد تا با داروی دیگری جایگزین کند. همچنین، باید در حالی که در منطقه هستید و به مدت هفته پس از ترک منطقه، این دارو را مصرف کنید. هیچ دارویی فرد را به طور کامل در برابر مالاریا محافظت نمی کند. با این حال، برای محافظت کامل، مهم است که این دارو را برای تمام مدت زمانی که پزشک تجویز کرده است، ادامه دهید. همچنین، اگر در طول سفر یا در عرض ماه پس از ترک منطقه، تب ایجاد شد، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. اگر برای پیشگیری از مالاریا این دارو را مصرف می کنید، آن را برای تمام مدت درمان ادامه دهید. اگر قبلا مالاریا داشتید، و بعد از چند روز احساس بهبودی می کنید باید همچنان این دارو را برای تمام مدت درمان ادامه دهید. این کمک می کند تا عفونت به طور کامل پاک شود. اگر مصرف این دارو را خیلی زود متوقف کنید، علایم احتمال دارد برگردد. وقتی داروی کلروکین را طبق برنامه منظم مصرف کنید، بهترین نتیجه را می دهد. به عنوان مثال، اگر هفته ای یک بار برای پیشگیری از مالاریا آن را مصرف می کنید، بهتر است آن را در همان روز هر هفته مصرف کنید. اطمینان حاصل کنید که هیچ دوزی را از دست ندهید. اگر در این مورد سوالی دارید، با پزشک خود مشورت کنید. اگر همچنین از کایولن یا آنتی اسید استفاده می کنید، حداقل ساعت قبل یا بعد از استفاده از داروی کلروکین آنها را مصرف کنید. اگر آمپی سیلین مصرف می کنید، آن را حداقل ساعت قبل یا بعد از استفاده از این دارو مصرف کنید. دوز این دارو برای بیماران مختلف متفاوت خواهد بود. دستورات پزشک یا دستورالعمل های روی برچسب را دنبال کنید. اطلاعات زیر فقط دوزهای متوسط این دارو را شامل می شود. اگر دوز مصرفی متفاوت است، آن را تغییر ندهید، مگر اینکه پزشک گفته باشد. مقدار دارویی که مصرف می کنید به قدرت دارو بستگی دارد. همچنین، تعداد دوزهایی که هر روز می گیرید، مدت زمان مجاز بین دوزها و مصرف دارو به بیماری بستگی دارد که برای آن دارو استفاده می کنید. اگر دوز این دارو را فراموش کردید، آن را در اسرع وقت مصرف کنید. با این حال، اگر تقریبا زمان نوبت دوز بعدی است، از دوز فراموش شده صرف نظر کرده و به برنامه منظم دوز خود برگردید. دوز را دو برابر نکنید. اگر به مدت طولانی از این دارو استفاده می کنید، بسیار مهم است که پزشک پیشرفت شما را در ویزیت های منظم بررسی کند. این کار برای اطمینان از برطرف شدن کامل عفونت و اجازه دادن به پزشک برای بررسی هرگونه اثر ناخواسته است. پزشک احتمال دارد خون، ادرار، چشم ها، گوش ها و رفلکس های زانو یا مچ پا را در حین یا بعد از استفاده از این دارو بررسی کند. اگر علایم در عرض چند روز بهبود نیافت یا اینکه بدتر شدند، با پزشک خود مشورت کنید. این دارو می تواند باعث مشکلات قلبی و تغییر در ریتم قلب شود. در صورت داشتن درد یا گرفتگی قفسه سینه، کاهش خروج ادرار، گشاد شدن رگ های گردن، خستگی مفرط، التهاب صورت، انگشتان، پاها یا پایین پاها، مشکل تنفس یا افزایش وزن، سریعا با پزشک خود مشورت کنید. همچنین احتمال دارد احساس سرگیجه یا ضعف کنید، یا شاید ضربان قلب سریع، تپنده یا ناهموار داشته باشید. این دارو احتمال دارد باعث (قند خون پایین) شود که می تواند خطرناک باشد. داروی کلروکین احتمال دارد باعث مشکلات بینایی و همچنین سرگیجه یا سبکی سر شود. تا زمانی که بدانید این دارو چگونه ت ثیر می گذارد، رانندگی یا کار دیگری که می تواند خطرناک باشد انجام ندهید. اگر این علایم آزار دهنده هستند، با پزشک خود مشورت کنید. اگر در طول یا بعد از درمان تاری دید، مشکل در خواندن یا هر تغییر بینایی ایجاد شد، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. این دارو احتمال دارد باعث اختلالات خارج پیرامیدال (به عنوان مثال، دیستونی، دیسکینزی، بیرون زدگی زبان، تورتیکولیس) شود. در صورت بروز علایم زیر پس از استفاده از دارو، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید: مشکل در تکلم، ریزش آب، از دست دادن کنترل تعادل، لرزش عضله، لرزش یا سفتی، بی قراری، راه رفتن مختلط، سفتی اندام ها، حرکات پیچشی بدن، حرکات کنترل نشده، به ویژه صورت، گردن و پشت. استفاده طولانی مدت از این دارو می تواند باعث ضعف عضلانی شود. اگر هنگام استفاده از این دارو ضعف عضلانی دارید، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. همراه با اثرات مورد نیاز، یک دارو احتمال دارد برخی اثرات ناخواسته ایجاد کند. اگرچه همه این عوارض جانبی شاید رخ ندهد، اما در صورت بروز می تواند نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشند. برخی از عوارض جانبی معمولا نیازی به مراقبت پزشکی ندارند. با سازگاری بدن با دارو، این عوارض جانبی از بین می رود. همچنین، متخصص مراقبت های بهداشتی احتمال دارد بتواند در مورد راه های پیشگیری یا کاهش برخی از این عوارض جانبی توضیح دهد. در صورت ادامه یا آزار دهنده بودن عوارض جانبی زیر، یا در صورت داشتن هرگونه سوال در مورد آنها، با متخصص بهداشت خود مشورت کنید: شایع ترین عارضه جانبی داروی کلروکین آسیب به چشم است. آسیب به شبکیه چشم احتمال دارد غیرقابل برگشت باشد. آسیب دیدگی چشم بیشتر در افرادی رخ می دهد که دارو را با دوز بالا یا طولانی مدت مصرف می کنند. علایم آسیب چشم ناشی از داروی کلروکین می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل خواندن تغییرات در زمینه بینایی سایر عوارض جانبی نسبتا شایع عبارتند از: تشنج سردرد آسیب کبدی حساسیت به نور علایم دستگاه گوارش ناشنوایی یا کاهش شنوایی آسیب به عضلات یا اعصاب (صدای زنگ گوش) تغییرات اعصاب و روان، مانند روان پریشی، اضطراب و تغییرات شخصیتی عوارض جانبی کمتر شایع عبارتند از: کاردیومیوپاتی مشکلات پوستی اختلالات خونی فشار خون پایین تغییر در ریتم قلب داروی کلروکین به سرعت در بدن جذب می شود. دوزهای زیاد آن می توانند کشنده باشند. علایم مسمومیت می تواند در عرض چند دقیقه رخ دهد و شامل موارد زیر است: تشنج سردرد خواب آلودگی تغییرات بینایی ایست تنفسی و یا قلبی فقط گرم داروی کلروکین می تواند در کودکان کشنده باشد. در صورت مشکوک بودن به مصرف بیش از حد، در صورت امکان باید بلافاصله فرد استفراغ کند و فرد برای ادامه درمان به بیمارستان منتقل شود. منابع:

اکثرا توسط باکتری ها و سایر عفونت ها توسط ویروس ها ایجاد می شود. علایم عفونت باکتریایی و ویروس اغلب مشابه هم هستند اما آنها به درمان های مختلفی نیاز دارند. باکتری های خوب و بد وجود دارند. باکتری های خوب مانند لاکتوباسیلوس به حفظ روده سالم و بهبود هضم غذا کمک می کنند. باکتری های بد که باکتری های بیماری زا نیز نامیده می شوند، از طریق عفونت به بدن آسیب می رسانند. عفونت های باکتریایی می تواند در نوزادان نیز رخ دهد. ما در این مقاله عفونت های باکتریایی رایج، علایم، علل و درمان آنها در نوزادان بررسی می کنیم. نوزادان آلوده به عفونت های باکتریایی ممکن است علایم زیر را داشته باشند: اسهال بی حالی گریه بلند تنفس سخت خواب آلودگی بثورات پوستی اشتها و تغذیه ضعیف تب، سرفه، رینیت یا آبریزش بینی فونتانل متورم یا برآمده (لک نرم سر) ، تب، رفلکس های غیرطبیعی و تغذیه نامناسب از علایم منحصر به فرد مننژیت است. اگر کودک شما حال خوبی ندارد و به عفونت مشکوک است به پزشک مراجعه کنید. چندین عفونت باکتریایی وجود دارد که می تواند نوزادان را تحت ت ثیر قرار دهد. برخی از آنها، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سپسیس ذات الریه لیستریوز التهاب ملتحمه عفونت های دستگاه ادراری عفونت های دستگاه گوارش بیماری های استرپتوکوکی گروه B این عفونت های باکتریایی در نوزادان می تواند دلایل خاصی داشته باشند. باکتری های استرپتوکوک گروه B تقریبا از هر چهار زن باردار یک GBS GBS التهاب غشایی است که مغز و نخاع را احاطه کرده و از آن محافظت می کند. علایم و نشانه های اولیه آن می توانند شبیه علایم آنفلوانزا یا معده باشند. نوزادان تازه متولد شده می توانند یکی از این عوامل بیماری زا را از مادر هنگام تولد یا از محیط اطراف خود بگیرند. نوزادان مبتلا به مننژیت معمولا برای نظارت و مراقبت های ویژه در بیمارستان بستری می شوند. عفونتی است که احتمال دارد از طریق جریان خون به اندام های مختلف بدن سرایت کند. این عفونت یک وضعیت اضطراری است و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. نوزادی در اوایل شروع، بین زمان تولد و شش روز زندگی ظاهر می شود. این بیماری معمولا طی ساعت پس از تولد دیده می شود. نوزادان در دوران بارداری یا هنگام زایمان ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. نوزادانی که نارس به دنیا می آیند بیشتر در معرض خطر ابتلا به این عفونت قرار دارند. عفونت ریه ها است. کیسه های هوا در ریه ها ممکن است پر از مایع، مخاط یا چرک شده، که باعث تنفس سخت در نوزادان می شود. ذات الریه معمولا در کودکان کمتر از پنج سال شایع است. لیستریوز یک عفونت نادر اما جدی است که به دلیل مصرف مواد غذایی آلوده ایجاد می شود. این عفونت توسط باکتری لیستریا مونوسیتوژنز ایجاد می شود. اگرچه نادر است، اما می تواند نوزادان را تحت ت ثیر قرار دهد. ورم ملتحمه نوعی التهاب ملتحمه است که به عنوان یک پوشش داخلی قسمت سفید چشم و داخل پلک ها را پوشانده است. این عفونت معمولا به عنوان " چشم صورتی " شناخته می شود زیرا باعث تغییر رنگ قسمت سفید چشم به قرمز یا صورتی تیره می شود. استافیلوکوکوس اوریوس، هموفیلوس آنفلوانزا و استرپتوکوک پنومونی از جمله باکتری های رایج هستند که می توانند باعث ایجاد التهاب ملتحمه شوند. UTI نوزادان تب می کنند. از آنجا که آنها نمی توانند شکایات رایج UTI عفونت های دستگاه گوارش از جمله عفونت های باکتریایی شایع در دوران نوزادی است. اسهال به طور کشنده حدود کودک زیر پنج سال را تحت ت ثیر قرار می دهد. (بیشتر مرگ و میرها به دلیل کم آبی بدن رخ می دهند، نه خود عفونت) اشریشیا کلی، کمپیلوباکتر و سالمونلا از شایع ترین علل باکتریایی ورم معده و روده هستند. نوزادان زیر شش ماه ممکن است به دلیل عفونت های دستگاه گوارش به سرعت دچار کم آبی بدن شوند. در این وضعیت مصرف محلول ORS این یک عفونت مسری پوستی است که معمولا توسط باکتری هایی مانند استافیلوکوکوس اوریوس یا استرپتوکوکوس پیوژنز ایجاد می شود. مشخصه آن وزیکول های کوچک (تاول یا زخم) است که در سطح پوست دیده می شود. این عفونت به طور کلی به دو نوع طبقه بندی می شود: در این وضعیت قطر وزیکول ها کمتر از . سانتی متر است و در طی دو تا سه هفته بدون درمان خود به خود برطرف می شوند. عفونت معمولا به سایر قسمت های بدن انتشار می یابد، در حالی که التهاب موضعی غدد لنفاوی نیز مشاهده می شود. در این وضعیت وزیکول ها تا دو سانتی متر رشد کرده و پر از چرک می شوند. آنها چندین روز ادامه می یابند. بزرگ شدن غدد لنفاوی معمولا دیده نمی شود. اگر مشکوک به هرگونه عفونت باکتریایی در نوزادان هستید، در اولین فرصت همیشه با پزشک مشورت کنید زیرا ممکن است عفونت های باکتریایی به سرعت انتشار یابد و وضعیت را بدتر کند. عفونت های باکتریایی اغلب از طریق بررسی علایم تشخیص داده می شوند. موارد زیر برخی از آزمایش های تشخیصی رایج هستند که برای تعیین نوع عفونت باکتریایی استفاده می شود. در برخی از بیماری ها، پزشک معمولا بیماری را بر اساس ظاهر بثورات شناسایی می کند. شمارش گلبول های سفید خون و شمارش پلاکت می تواند در تشخیص موثر باشند. در این آزمایش نمونه های خون برای رشد باکتری کشت داده می شوند. این روش می تواند به شناسایی باکتری دقیق کمک کند. نمونه های ادرار زیر میکروسکوپ بررسی و یا برای ت یید وجود باکتری کشت داده می شوند. در صورت مشکوک بودن کودک به ذات الریه ممکن است اشعه ایکس قفسه سینه توصیه شود. این اسکن ها به نشان دادن التهاب غشای پوشاننده مغز و نخاع کمک می کند. مقدار کمی مایع مغزی نخاعی از طریق سوزنی وارد ستون نخاع می شود. روش تهاجمی معمولا به عنوان آخرین چاره انجام می شود. این یک روش دقیق برای تشخیص مننژیت و سپسیس است. در همین حال، ممکن است درمان نوزادان با آنتی بیوتیک (ترجیحا پس از گرفتن نمونه خون برای کشت و سن) شروع شوند، که به معنای آنتی بیوتیک در برابر مشکوک ترین باکتری عامل است. برخی معیارهای درمانی خاص برای عفونت های باکتریایی وجود دارد. شناسایی باکتری های عامل عفونت و برنامه ریزی درمان بر اساس آن ضروری است. موارد زیر روش های درمانی متداولی است که در درمان عفونت های باکتریایی در نوزادان استفاده می شود. این دارو شامل آنتی بیوتیک های خوراکی و وریدی است. نوع دقیق آنتی بیوتیک و نحوه تجویز آن به نوع باکتری تشخیص داده شده، سن کودک و شدت بیماری بستگی دارد. داروهایی مانند استامینوفن/پاراستومول ممکن است برای کاهش تب ناشی از عفونت های باکتریایی به نوزادان داده شود. برای نوزادانی که به اندازه کافی تغذیه نمی کنند، ممکن است لوله ای از طریق دهان یا بینی وارد شود به طوری که شیر به شکم آنها منتقل و یا داده شود. این لوله ها از سوتغذیه پیشگیری کرده و به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند. این داروها به کاهش تورم کمک می کنند و فشاری را که ممکن است به دلیل مننژیت در مغز ایجاد شود کاهش می دهند. تزریق خون ممکن است در نوزادانی که دچار سپسیس شدید شده اند مورد نیاز و موثر باشد. متخصص اطفال، بهترین روش درمانی را با توجه به پیشرفت و شدت عفونت انجام می دهد. مهم است که کل دوره آنتی بیوتیک را همانطور که پزشک کودک شما پیشنهاد داده است، انجام دهید. بیشتر عفونت های باکتریایی مسری هستند. اگرچه نمی توان از همه عفونت های باکتریایی پیشگیری کرد، اما ممکن است رعایت برخی اقدامات احتیاطی خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهد. این اقدامات عبارتند از: دستان آنها را پس از بازگشت به خانه بشویید. اگر شما یا بعضی از اعضای خانواده تان سرماخوردگی یا عفونت دیگری دارید، قبل از در آغوش گرفتن کودک و یا دست زدن به وسایل او، دستان خود را بشویید. استفاده از ماسک هنگام دست زدن به کودک برای پیشگیری از انتقال باکتری از طریق سرفه یا عطسه توصیه می شود. همیشه پوشک های آلوده را درون سطل زباله یا سطل پوشک بیندازید تا از انتقال باکتری به اطراف پیشگیری شود. هرگونه زخم باز را به سرعت با ضد عفونی کننده بی خطر برای نوزاد تمیز کرده و برای پانسمان بیشتر زخم و دارو به پزشک مراجعه کنید. کودک خود را در برابر بیماری های شایع کودکی واکسینه کنید. با واکسن می توان از برخی انواع ذات الریه جلوگیری کرد. از قرار گرفتن کودک در معرض دود تنباکو خودداری شود. قرار گرفتن در معرض دود دست دوم خطر ابتلا به ذات الریه در کودک را افزایش می دهد. فقط غذای پخته یا غذای آماده و شیرین مخصوص شیر مادر (غذای خانگی) را برای کودک در نظر بگیرید. هرگز به کودک غذا خام ندهید زیرا کودک ممکن است در معرض باکتری قرار گیرد. برای پیشگیری از التهاب ملتحمه نوزادی، بیشتر بیمارستان ها قطره های چشمی آنتی بیوتیکی حاوی اریترومایسین را پس از تولد به کودک تزریق می کنند. تغذیه مناسب برای بهبود سیستم ایمنی نوزاد ضروری است. متخصصان توصیه می کنند شیردهی پستانی را برای شش ماه اول زندگی کودک در نظر بگیرید. هیچ مدرکی مبتنی بر تحقیق در مورد درمان های خانگی موثر برای عفونت های باکتریایی در نوزادان وجود ندارد. عفونت های باکتریایی به سرعت انتشار می یابند و در صورت عدم مراقبت ممکن است منجر به عوارضی شوند. اگر مشکوک به عفونت در کودک خود هستید، باید به پزشک مراجعه کنید. طول عمر بیماری به عوامل مختلفی از جمله سن، وزن، شدت بیماری و سلامت عمومی و ایمنی کودک بستگی دارد. عفونت های ویروسی و باکتریایی چندین علایم مشابه از خود نشان می دهند. بنابراین، تشخیص علت فقط از طریق علایم، ممکن است دشوار باشد. اما به طور کلی، در عفونت ویروسی به نظر نمی رسد کودک بیمار باشد و درجه حرارت نیز درجه پایینی است در حالی که در عفونت باکتریایی کودک بیمار و سمی با تب درجه بالا به نظر می رسد. برای تشخیص صحیح باید کودک خود را نزد متخصص اطفال ببرید. آزمایش خون و ادرار می تواند به تعیین دقیق پاتوژن عامل ایجاد عفونت کمک کند. منبع:

در برخی موارد ناشی از ابتلا به بیماری هایی مانند یا سنگ کلیه است. این وضعیت می تواند بر عملکرد کلیه ها ت ثیر بگذارد. کلیه یکی از مهمترین اعضای حیاتی بدن است. کلیه سموم و مایعات اضافه بدن را حذف می کند. درد در ناحیه کمر در اغلب موارد نشان دهنده ابتلا به است. افراد مبتلا به مشکلات کلیوی ممکن است درد را به دو شکل مختلف ثابت و حاد و یا ناگهانی و شدید تجربه کنند. کلیه ها یک جفت اندام لوبیایی شکل هستند که در دو طرف ستون فقرات و درست در زیر قفسه سینه قرار دارند. کلیه ها در حدود سانتی متر و تقریبا به اندازه مشت دست یک بزرگسال طول دارند. کلیه چپ در قسمت بالاتری از پهلو قرار داشته و کمی بزرگتر از کلیه راست است. کلیه راست در پشت کبد قرار دارد. اندازه و موقعیت کبد باعث شده که کلیه راست در مقایسه با کلیه چپ در قسمت پایین تری از پهلو قرار بگیرد. وظیفه اصلی کلیه ها فیلتر کردن مواد زاید از خون است. کلیه ها با تولید ادرار، سموم و آب اضافه بدن را از بدن دفع می کنند. کلیه ها همچنین در کنترل فشار خون نقش مهمی دارند و در ساخت گلبول های قرمز بیشتر به بدن کمک می کنند. فهرست محتوا درد کلیه را ممکن است در قسمت تحتانی قفسه سینه احساس کنید. گاهی نیز این درد در پهلوی سمت راست یا چپ بدن احساس می شود. درد کلیه در صورت شدید بودن می تواند به طور همزمان هر دو طرف بدن را درگیر کند. همچنین درد کلیه در برخی افراد در قسمت میانی یا فوقانی کمر فرد احساس می شود. درد ناشی از کلیه ها می تواند هر نقطه از مانند مثانه را درگیر کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد کلیه ممکن است مانند یک درد حاد و نسبتا ثابت احساس شده و یا شدید و ناگهانی باشد. به دردهای شدید و تیرکشنده کولیک کلیوی گفته می شود. کولیک کلیوی یکی از ناتوان کننده ترین دردهایی است که ممکن است هر شخصی در طول زندگی خود تجربه کند. در صورت ابتلا به اگر پزشک به آرامی به پهلوی شما فشار آورده یا به آن ضربه بزند، ممکن است درد شما شدیدتر شود. شدت درد به عامل ایجاد آن بستگی دارد. همچنین، درد کلیه در هر فردی به صورت متفاوت احساس می شود. بنابراین هر کس به نوع متفاوتی به این درد واکنش نشان می دهد. به طور کلی درد کلیه ممکن است با شدت های مختلف در ناحیه کمر، کشاله ران و یا در هنگام دفع ادرار احساس شود. درد در ناحیه میانی تا بالای کمر می تواند نشان دهنده درد کلیه ها باشد. همچنین ممکن است درد کلیه را در قسمت پشت کمر به صوت یک درد مداوم، شدید و ناگهانی تجربه کنید. برخی افراد این درد را به صورت تیرکشنده و یا مانند بریدن یک عضو بدن با چاقو توصیف می کنند. عفونت ادراری و سنگ کلیه یکی از شایع ترین علل درد کلیه است که به پشت کمر سرایت می کند. عفونت کلیه در بسیاری از مواد به دلیل ابتلا به عفونت مجاری ادراری ( UTI ) و عدم درمان به موقع این بیماری شروع می شود. باعث دردهای طاقت فرسا شبیه اسپاسم می شود. این درد گاهی به قدری شدید است که به کشاله ران نیز سرایت می کند. با این حال، اگر درد کلیه در هنگام خم شدن یا بلند کردن وسایل از زمین شدیدتر شود، ممکن است هیچ ارتباطی با کلیه ها نداشته باشد. در واقع گاهی ابتلا به مشکلات ماهیچه ای یا وجود مشکلاتی در ستون مهره ها نیز می تواند باعث احساس درد در کمر شوند. گاهی منشاء درد در کشاله ران به دلیل وجود مشکلاتی در وضعیت سلامت کلیه ها است. درد کشاله ران به این دلیل رخ می دهد که درد کلیه ها شدید بوده و به نواحی دیگری از بدن مانند کشاله ران منتقل می شود. حتی برخی از مردان ممکن است در اثر ابتلا به مشکلات کلیه در بیضه های خود احساس درد کنند. به خصوص سنگ کلیه در مردان می تواند باعث ورم کلیه و ابتلا به دردهای شدید شود. میزنای و بیضه در مردان عصب های مشترکی دارند. بنابراین در صورتی که سنگ کلیه وارد میزنای شده و در آنجا گیر کند باعث ایجاد دردهای شدید بیضه خواهد شد. با این حال، اگر درد بیضه با علایم دیگری مانند بزرگ شدن، قرمزی یا تغییراتی در پوست بیضه همراه باشد، ممکن است مشکل مربوط به بیضه باشد. در این صورت، مردان حتما باید به دنبال مشاوره پزشکی باشند. درد و سوزش در هنگام ادرار کردن یکی از شایع ترین نشانه های ابتلا به عفونت ادراری یا مثانه است. در این بیماری عفونت باکتریایی باعث التهاب مجاری ادرار از جمله میزنای می شود. وظیفه میزنای تخلیه ادرار از کلیه به مثانه است. بنابراین التهاب هر یک از بخش های مجاری ادرار مانند میزنای یا مثانه می تواند باعث درد و یا احساس سوزش در هنگام دفع ادرار شود. مجاری ادرار در زنان کوتاه تر از مردان است. به همین علت ابتلا به عفونت های ادراری در زنان بیشتر از مردان رخ می دهد. برخی دیگر از علایم عفونت مثانه عبارتند از: بدبو شدن ادرار درد در پایین شکم کدر شدن رنگ ادرار تمایل مکرر به دفع ادرار باکتری های موجود در مثانه می توانند باعث عفونت کلیه شوند. بنابراین فردی که دارای هر یک از این علایم است باید در اسرع وقت برای انجام آزمایشات لازم به پزشک مراجعه کند. درد کلیه ممکن است نشان دهنده وجود مشکل در یک یا هر دو کلیه باشد. علل متعددی می توانند باعث درد کلیه شوند. از جمله: رشد غیرطبیعی سلول ها، باعث ابتلا به می شود. همچنین سرطان های مختلف نیز می توانند فارغ از سن افراد، سلامت و عملکرد کلیه ها را تحت ت ثیر قرار دهند. اگر باکتری قسمتی از دستگاه مجاری ادراری، از جمله مثانه یا مجرای ادراری را آلوده کند، ممکن است فرد دچار عفونت ادراری شود. در صورت عدم درمان UTI ، عفونت ممکن است به کلیه ها سرایت کند. ابتلا به عفونت ادراری در زنان شایع تر از مردان است. ادرار حاوی مواد معدنی است که در سطوح بالا می توانند باعث تشکیل سنگ در کلیه ها شوند. اگر سنگ ها در کلیه باقی بمانند، ممکن است فرد دچار درد کلیه نشود. با این حال، وارد شدن سنگ کلیه به لوله ای که کلیه ها را به مثانه متصل می کند، می تواند باعث درد شدید شده یا جریان ادرار را مسدود کند. به ورم کلیه ها که در اثر عدم تخلیه ادرار رخ می دهد، در اصطلاح پزشکی گفته می شود. گاهی سنگ کلیه، لخته خون یا زخم مسیر جریان ادرار را مسدود می کنند. در این وضعیت ادرار به عقب برگشته و باعث متورم شدن کلیه ها می شود. هیدرونفروز می تواند یک یا هر دو کلیه را تحت ت ثیر قرار دهد. عفونت باکتریایی کلیه می تواند یک یا هر دو کلیه را تحت ت ثیر قرار دهد. این بیماری در اصطلاح پزشکی پیلونفریت نامیده شده و به شدت دردناک است. پیلونفریت در صورت عدم درمان به موقع باعث آسیب دایمی به کلیه ها خواهد شد. در صورت شدید بودن پیلونفریت ممکن است عفونت وارد خون شده و منجر به مرگ بیمار شود. این بیماری به ندرت رخ می دهد. علل ابتلا به سندرم ترومبوز وریدی هنوز به طور دقیق مشخص نیست. اما معمولا جراحی، تروما و شرایط ژنتیکی می توانند زمینه را برای ابتلا به این بیماری فراهم کنند. در این بیماری لخته خون در یکی از وریدهای کلیه تشکیل می شود. این لخته خون مانع خروج کامل خون از ورید کلیه می شود. حالت تهوع، ورم در اندام های تحتانی و کاهش قابل توجه میزان ادرار یکی از علایم مهم ابتلا به سندرم ترومبوز وریدی است. علایم ممکن است به تدریج یا ناگهانی ظاهر شوند. درد کلیه ها معمولا در پهلو احساس می شود. این درد در صورت شدید بودن می تواند به کشاله ران و یا حتی شکم گسترش پیدا کند. یک فرد مبتلا به درد کلیه ممکن است طیف وسیعی از علایم دیگر را نیز تجربه کند، از جمله: تب لرز ادرار بد بو ادرار خونی تهوع و استفراغ درد در کشاله ران کدر بودن رنگ ادرار درد در ناحیه زیر شکم تمایل به دفع مکرر ادرار احساس درد یا خارش هنگام ادرار آشنایی با علایم درد کلیه می تواند در تشخیص به موقع و مراجعه سریع تر به پزشک به شما کمک کند. عفونت کلیه در صورت عدم درمان به موقع می تواند منجر به بیماری به نام سپسیس شود. سپسیس یک فوریت پزشکی است که در موارد شدید باعث غش و یا مرگ بیمار می شود. این بیماری در اثر گسترش عفونت در بدن و به دنبال آن واکنش بیش از حد سیستم ایمنی به التهاب رخ می دهد. به این ترتیب که بدن برای مقابله با عفونت مقدار زیادی از مواد شیمیایی را وارد خون می کند. این امر باعث شدیدتر شدن التهاب و در نتجیه کاهش خونرسانی به اندام های مختلف می شود. عدم خونرسانی کافی، در نهایت باعث نارسایی و از کار افتادن اندام های مختلف بدن خواهد شد. تب لرز درد ضعف کاهش فشار خون افزایش ضربان قلب کلیه یکی از مهمترین اعضای بدن است. ابتلا به بیماری های کلیه در هر سنی ممکن است رخ دهد. عفونت کلیه در صورت عدم درمان صحیح، مزمن شده و باعث آسیب دایمی به کلیه ها خواهد شد. به طور کلی درد کلیه می تواند در هر دو طرف ستون فقرات و در زیر دنده ها احساس شود. برخی از افراد نیز ممکن است این درد را در قسمت تحتانی کشاله ران خود تجربه کنند. ابتلا به بیماری های مختلف از جمله عفونت، سنگ کلیه و سرطان می تواند باعث درد کلیه ها شود. در برخی موارد ابتلا به بیماری های مزمن نیز می تواند کلیه ها را تحت تاثیر قرار دهد. افرادی که درد کلیه دارند باید با پزشک مشورت کنند. زیرا حتی عفونت های جزیی مجاری ادرارمی توانند به کلیه ها سرایت کرده و منجر به یا وارد شدن آسیب شدید به کلیه ها شوند. فردی که درد کلیه را تجربه می کند باید در اسرع وقت با پزشک تماس بگیرد تا علت آن را دریابد. پزشک پس از انجام آزمایشات لازم در تشخیص و درمان درد کلیه ها به شما کمک می کند. درمان صحیح و به موقع باعث می شود کلیه ها آسیب نبینند. آسیب به کلیه ها در بسیاری از مواد می تواند منجر به نارسایی کلیه شود. همچنین پزشک ممکن است برای تشخیص قطعی بیماری آزمایش های مختلفی را تجویز کند، از جمله: برای تشخیص هرگونه عفونت و التهاب آزمایشات تصویربرداری مانند CT یا اسکن اولتراسوند سیتولوژی، برای شناسایی سلول های سرطانی در ادرار در صورت بروز هر گونه علایم مربوط به، و علایم بهتر است از یک خوب مشورت بگیرید. علاوه بر آن، و مشورت با می تواند نگرانی های شما را در بروز عوارض احتمالی کاهش دهد. منبع:

قرص های ضد بارداری، یکی از مطمین ترین روش ها برای پیشگیری از حاملگی ناخواسته محسوب می شوند. هنگامی که به درستی (در همان زمان روزانه) مصرف شوند، یک داروی ضد بارداری بسیار موثر هستند. بر اساس گزارشات آمار ملی سلامت ، درصد از زنان در سن باروری بین تا از روش های پیشگیری از بارداری استفاده می کردند. دو نوع قرص ضد بارداری وجود دارد که هر دو شامل اشکال مصنوعی هورمون هایی هستند که به طور طبیعی در بدن تولید می شوند. قرص ها یا حاوی پروژستین به تنهایی یا استروژن و پروژسترون با هم هستند. این هورمون ها چرخه قاعدگی زنان را تنظیم می کنند و سطوح نوسان آنها نقش اساسی در باروری دارد. جدا از پیشگیری از بارداری، استفاده از قرص های ضد بارداری مزایای زیادی دارد، از جمله کاهش درد حین قاعدگی، منظم بودن چرخه قاعدگی، پوست بدون آکنه و کاهش خطر کیست تخمدان و همچنین سرطان تخمدان و آندومتر. با این حال، قرص های ضد بارداری می توانند عوارض جانبی زیادی داشته باشند که پزشکان به شما نمی گویند. قبل از شروع مصرف قرص، بسیار مهم است که مزایا و معایب آن را بررسی کنید. در اینجا عوارض جانبی قرص های ضد بارداری وجود دارد که پزشک ممکن است به شما نگوید. عوارض شامل موارد زیر می باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوسانات هورمونی ناشی از قرص های جلوگیری از بارداری می تواند باعث سردرد یا میگرن شود. برخی از قرص های ضد بارداری می توانند منجر به کاهش سطح استروژن در بدن شوند. سطح پایین استروژن ممکن است منجر به سردرد یا تشدید میگرن شود. اکثر زنان در عرض یک ماه پس از شروع داروهای ضد بارداری خوراکی استروژن - پروژستین دچار سردرد می شوند. با این حال، سردردها با استفاده مداوم از قرص، بهبود یافته و یا از بین می روند. افزایش خطر میگرن با کاهش قابل توجه سطح استروژن همراه است. اگر از سردرد رنج می برید، استفاده از قرص های مختلف که حاوی دوز کم هورمون هستند می تواند به شما کمک کند. برای تعیین قرص مناسب برای شما با پزشک خود مشورت کنید. برخی از افراد هنگام شروع مصرف قرص های ضد بارداری دچار حالت تهوع می شوند. این عارضه جانبی خفیف اغلب در عرض چند روز برطرف می شود. حالت تهوع نتیجه استروژن اضافی است که می تواند معده را تحریک کند. قرص هایی که حاوی دوز بالای استروژن هستند بیشتر از آن هایی که دوز کمتری دارند باعث تهوع می شوند. مصرف قرص، همراه غذا یا مصرف قبل از خواب ممکن است به شما کمک کند. حتی مصرف آنتی اسید حدود دقیقه قبل از مصرف قرص ممکن است به آرامش معده شما کمک کند. نکته مهم دیگر این است که آن را به طور منظم و تقریبا در هر روز در هر ساعت مشخص مصرف کنید. اگر حالت تهوع همچنان ادامه دارد و بر اشتها و وزن شما ت ثیر می گذارد، به پزشک مراجعه کنید. قرص های ضد بارداری نیز ممکن است باعث حساسیت یا بزرگ شدن سینه شوند. این یک عارضه جانبی خفیف است که چند هفته پس از شروع قرص بهبود می یابد. حساسیت و بزرگ شدن سینه به دلیل تغییرات ناگهانی هورمونی از قرص اتفاق می افتد. این مشکل در زنانی که از قرص های پروژسترون استفاده می کنند بیشتر شایع است تا آنهایی که از داروهای ضد بارداری خوراکی ترکیبی که حاوی پروژسترون و استروژن هستند را مصرف می کنند. سعی کنید مصرف قهوه و نمک را کاهش دهید تا متوجه بهبود شوید. در صورت مشاهده توده در سینه یا احساس درد یا حساسیت مداوم در پستان، حتما با پزشک خود مشورت کنید. زنانی که از قرص استفاده می کنند ممکن است خونریزی واژینال یا لکه بینی بین پریودها را تجربه کنند. این خونریزی بزرگ نامیده می شود و اغلب در سه ماه اول شروع مصرف قرص رخ می دهد. این عارضه جانبی رایج بیشتر با قرص های ضد بارداری با دوز پایین همراه است. تغییر در سطح هورمون ها باعث می شود که لایه داخلی آندومتر نازک تر و شکننده تر شده و مستعد سایش، پارگی و افتادن شود. این چهار عامل در خونریزی نقش دارند: آسیب شناسی خوش خیم یا بدخیم اثرات فیزیولوژیکی داروهای ضد بارداری خوراکی بر اندومتر رفتار بیمار (رعایت، استفاده از داروهای همزمان و سیگار کشیدن) پارامترهای مربوط به پیشگیری از بارداری خوراکی (دوز، فرمول و رژیم) اگر در حین مصرف قرص پنج روز یا بیشتر دچار خونریزی شدید، برای مشاوره با پزشک خود تماس بگیرید. افزایش چند کیلو در هفته ها و ماه ها پس از شروع مصرف قرص یک شکایت رایج است. افزایش وزن معمولا موقتی است و اغلب به دلیل احتباس آب است و نه افزایش وزن واقعی. بیشتر اوقات، قرص های ضد بارداری خوراکی که دارای دوز بالای استروژن هستند باعث این عارضه جانبی می شوند. سطح بالای استروژن می تواند بر اشتها ت ثیر بگذارد و باعث احتباس آب شود. حتی می تواند منجر به رسوب چربی در ران، لگن و سینه شود. اگر نگران افزایش وزن هستید، قرصی را انتخاب کنید که استروژن کمتری دارد. همچنین، رژیم غذایی خود را زیر نظر داشته باشید و فراموش نکنید که ورزش را بخشی از برنامه روزانه خود قرار دهید. عفونت قارچی واژن که باعث خارش، سوزش، درد یا سوزش در نواحی حساس مانند واژن می شود یکی دیگر از عوارض جانبی ناراحت کننده قرص های ضد بارداری است. این قرص تعادل هورمون ها در بدن، به ویژه استروژن و پروژسترون را تغییر می دهد. سطح بالاتر استروژن می تواند باعث عفونت قارچی شود. خطر عفونت قارچی با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی دو برابر و اسپرم کش ها سه برابر می شود. در حقیقت، این خطر در بین زنانی که دیابت را به خوبی کنترل نمی کنند، رژیم غذایی حاوی قند یا الکل یا سیستم ایمنی ضعیف دارند، بیشتر است. حتی ممکن است برخی زنان هنگام مصرف قرص دچار تغییراتی در ترشحات واژن شوند. تغییرات هورمونی در بدن می تواند منجر به افزایش یا کاهش روانکاری واژن شود. نوسانات خلقی و همچنین علایم افسردگی یکی دیگر از عوارض جانبی است که برخی از زنان ممکن است هنگام مصرف قرص تجربه کنند. نوسانات خلقی به این دلیل رخ می دهد که هورمون های مصنوعی می توانند تعادل برخی از انتقال دهنده های عصبی را تحت ت ثیر قرار دهند و منجر به تغییر خلق و خو و تغییر حالت احساسی شوند. استفاده از قرص های ضد بارداری خوراکی به احتمال زیاد باعث بدتر شدن خلق و خوی پیش از قاعدگی در زنان با سابقه افسردگی و بهبود در زنان مبتلا به اختلال خلقی یا دیسمنوره زودرس می شود. اگر سابقه افسردگی دارید، قبل از شروع قرص در مورد آن با پزشک خود صحبت کنید. روش پیشگیری از بارداری غیر هورمونی ممکن است گزینه بهتری باشد. اگرچه مشکلات چشمی یک عارضه جانبی شایع قرص های ضد بارداری نیستند، اما زنانی که از لنز استفاده می کنند و قرص مصرف می کنند ممکن است تغییرات بینایی را تجربه کنند. احتباس مایعات ناشی از تغییرات هورمونی در بدن ممکن است باعث تورم قرنیه شود. تورم قرنیه ممکن است بر شکل قرنیه ت ثیر بگذارد و منجر به یک لنز نامناسب شود. در صورت بروز این مشکل پس از شروع قرص های ضد بارداری خوراکی، با چشم پزشک خود تماس بگیرید. علاوه بر این، استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی می تواند با گلوکوم ارتباط داشته باشد، گلوکوم وضعیتی است که باعث آسیب به عصب بینایی چشم شما می شود و با گذشت زمان بدتر می شود. استفاده از قرص های ضد بارداری خوراکی به مدت سه سال یا بیشتر ممکن است با افزایش خطر گلوکوم یا فشار خون بالا مرتبط باشد. لخته شدن خون یک عارضه جانبی کمتر شایع اما جدی قرص های ضد بارداری خوراکی است. خطر لخته شدن خون در زنانی که باردار نیستند و از قرص های ضد بارداری ترکیبی استفاده نمی کنند، سالانه تا در هر زن است، در حالی که این خطر تقریبا تا نفر در هر زنانی که از داروهای ضد بارداری خوراکی استفاده می کنند. زنانی که سیگار می کشند، اضافه وزن دارند، بالای سال سن دارند یا به تازگی زایمان کرده اند، در معرض خطر بیشتری هستند. استفاده از داروهای ضد بارداری ترکیبی می تواند خطر لخته شدن خون را حتی بیشتر افزایش دهد. قرار گرفتن در معرض هرگونه داروهای ضد بارداری خوراکی ترکیبی با افزایش خطر ترومبوآمبولی وریدی، به استثنای نورژستیمت همراه است. قبل از استفاده از نسخه های جدیدتر قرص های ضد بارداری، با متخصص زنان خود در مورد عوارض جانبی احتمالی مشورت کنید. همچنین در صورت بروز مشکلات تنفسی، درد قفسه سینه یا تورم در پاها، که می تواند نشانه لخته شدن در قلب یا ریه ها باشد، با پزشک خود مشورت کنید. در برخی افراد، قرص های ضد بارداری حتی می تواند بر زندگی جنسی آنها ت ثیر منفی بگذارد. هورمون های موجود در قرص های ضد بارداری می توانند عاملی برای کاهش میل جنسی باشند. داروهای ضد بارداری خوراکی تولید تستوسترون را متوقف می کنند، که به نوبه خود می تواند بر میل جنسی شما ت ثیر بگذارد. این می تواند منجر به کاهش علاقه به رابطه جنسی، کاهش توانایی ارگاسم و افزایش درد در حین رابطه جنسی باشد. داروهای ضد بارداری خوراکی با افزایش درد در حین رابطه جنسی، کاهش میل جنسی و تحریک پذیری خود به خود و کاهش دفعات مقاربت و ارگاسم همراه است. اگر تغییرات بیش از سه یا چهار ماه ادامه داشت، با پزشک خود مشورت کنید. انواع مختلفی از قرص های ضد بارداری خوراکی در بازار موجود است. برای انتخاب مناسب با پزشک خود مشورت کنید. مهم است که قرص ها را هر روز به طور همزمان مصرف کنید. این قرص ها در برابر بیماری های مقاربتی ( STDs ) محافظت نمی کنند. داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است با سایر داروهایی که مصرف می کنید تداخل ایجاد کند. این قرص ها برای کسانی که سیگار می کشند یا اختلال لخته شدن خون دارند مناسب نیست. در صورت مشکوک بودن به بارداری، بهتر است بلافاصله مصرف قرص های ضد بارداری را متوقف کنید. منبع:

تغییرات فصلی از راه های مختلف بر بدن انسان ت ثیر می گذارد. افرادی هستند که از رنج می برند، اختلال عاطفی فصلی نوعی افسردگی است که در زمستان رخ می دهد. برخی دیگر فقط در بهار یا پاییز آلرژی دارند. همچنین افرادی هستند که فقط در فصول خاص یا الگوهای آب و هوایی دچار حملات میگرن فصلی می شوند میگرن فصلی" یک اصطلاح رسمی نیست که توسط انجمن بین المللی سردرد مورد استفاده قرار گیرد، اما روشی رایج است که برخی افراد برای توصیف حملات خود از آن استفاده می کنند. محرک های میگرن مربوط به آب و هوا عبارتند از: باد رعد و برق تغییرات ناگهانی دما دمای بسیار گرم یا سرد آفتاب روشن یا خیره کننده رطوبت بسیار زیاد یا بسیار کم حملات میگرنی همچنین احتمال دارد در اثر استرس یا کم خوابی ناشی از فعالیت های فصلی ایجاد شود. برخی از افراد نسبت به تغییرات فشار بارومتری یا جوی حساس هستند. فشار بارومتری نیرویی است که هوا بر سطوح اطراف خود وارد می کند. این فشار با حرکت آب و هوا در یک منطقه تغییر می کند، مانند زمانی که از خورشید به باران منتقل می شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تغییر فشار هوا باعث تغییر فشار در سینوس ها که حفره های هوا در سر انسان است، می شوند. تغییرات آب و هوایی همچنین منجر به تغییر در مواد شیمیایی مغز مانند سروتونین که می تواند باعث ایجاد میگرن شود سایر افراد در هنگام تغییر دما دچار میگرن می شوند، به ویژه اگر این تغییر چشمگیر باشد، مانند زمانی که یک رعد و برق در دمای بیرون درجه کاهش می یابد بهار می تواند برای افراد مبتلا به میگرن مشکلاتی ایجاد کند، به خصوص اگر آنها نیز آلرژی داشته باشند. تابستان، با آفتاب و گرمای درخشان، شانس بیشتری برای کم آبی بدن ایجاد می کند، که برای برخی از افراد مبتلا به میگرن محرک است تغییر در میزان نور روز، چه روزهای طولانی تابستان و چه روزهای کوتاه زمستان، می تواند الگوهای خواب را مختل کند. کم خوابی یا خواب زیاد محرک های شایع میگرن هستند درک عوامل محرک میگرن فصلی به شما و پزشک در مدیریت بهتر میگرن کمک می کند. یک دفتر یادداشت میگرنی می تواند در ردیابی عوامل ایجاد کننده حملات، همراه با رژیم غذایی، ورزش و عادات خواب موثر باشد. همه این اطلاعات می تواند به پزشک کمک کند تا راه هایی را برای پیشگیری از بسیاری محرک های میگرن توصیه کند. از برخی تغییرات فصلی می توان اجتناب کرد. به عنوان مثال، می توانید در روزهای بسیار سرد و خشک زمستانی در خانه بمانید یا در تابستان از نور شدید خودداری کنید. با این حال، احتمالا نمی توانید از طوفانی که در منطقه حرکت می کند اجتناب کنید اگر میگرن فصلی دارید، باید در اسرع وقت از داروی میگرن حاد و طبق تجویز داروهای پیشگیرانه خود استفاده کنید. بسیاری از بررسی ها نشان داده اند که میگرن در افرادی که تب یونجه و آسم دارند بیشتر شایع است. در حقیقت، از هر فرد مبتلا به میگرن نفر نیز تب یونجه دارند. افرادی که هم میگرن دارند و هم تب یونجه یا آسم بیشتر در معرض ابتلا به میگرن مزمن هستند. اگر حساسیت فصلی دارید، باید طبق دستور پزشک از داروهای آلرژی استفاده کنید و آب زیادی بنوشید تا از تحریک میگرن پیشگیری شود تعیین عوامل محرک میگرن فصلی دشوار است، به ویژه اگر فکر می کنید چیزی مانند تغییر آب و هوا بر حملات میگرن ت ثیر می گذارد سینتیا آرماند پزشک نیویورک، نحوه ت ثیر فصل های مختلف بر افراد مبتلا به میگرن را مطالعه می کند. تغییرات آب و هوا و فصل ها می تواند محرک میگرن باشد توجه به این نکته ضروری است که "میگرن فصلی" یک اصطلاح یا تشخیص رسمی نیست. اما برخی عوامل محرک محیطی می توانند تحت ت ثیر فصل ها قرار بگیرند. به عنوان مثال، ماه های تابستان به طور کلی گرم تر هستند و احتمال دارد بیشتر عرق کنید. این می تواند منجر به دهیدراتاسیون شما شود، که یک محرک رایج میگرن است "مواد یا شرایط" خاصی وجود دارد که می تواند باعث حمله میگرن شود، از جمله برخی تغییرات ظریف که با تغییر بین فصل ها همراه است. این محرک ها روی همه ت ثیر نمی گذارد، اما پیش بینی ورود آنها می تواند یک ابزار مفید برای افرادی باشد که سعی می کنند میگرن خود را مدیریت کنند تغییر فشار بارومتری که فشار جوی نیز نامیده می شود، محرک بالقوه ای برای افراد مبتلا به میگرن است. فشار بارومتری با تغییر فصل تغییر می کند و این تغییرات می تواند باعث حمله شود سرما از توده های هوایی تشکیل شده است که ما آنها را سینوس می نامیم. معمولا آن محفظه های هوا با فشار اتمسفر در تعادل هستند. هنگامی که تغییری در فشار اتمسفر ایجاد می شود، تغییری در سر ایجاد می کند. مانند یک تغییر، بین آنچه در سر خود تجربه می کنید و آنچه در هوا می گذرد. این تغییر ناگهانی می تواند باعث ایجاد میگرن شود یک بررسی کوچک ژاپنی نشان داد که آیا کاهش فشار، که قبل از طوفان رخ می دهد، باعث ایجاد سردرد می شود یا خیر. مشخص شد که درصد از افراد مبتلا به میگرن حملات میگرنی را با کاهش فشار تجربه کرده اند، در حالی که تنها درصد از افرادی که دچار سردرد تنشی می شوند، دچار این حمله شده اند به طور مشابه، تغییر درجه حرارت، از تابستان گرم تا پاییز سرد یا افزایش دمای زمستان سرد به بهار معتدل، نیز می تواند محرکی برای افراد مبتلا به میگرن باشد سرما یا گرمای شدید هوای بادگیر یا طوفانی رطوبت یا هوای خشک نور شدید خورشید یا تابش نور خورشید بهار می تواند زمان سختی برای افراد مبتلا به آلرژی فصلی باشد. حملات میگرنی ناشی از آلرژی نیستند، اما معمولا میگرن به عنوان سردرد سینوسی اشتباه تشخیص داده می شود. حملات میگرنی اغلب شامل علایم سینوس مانند آبریزش بینی و چشم است، اما تب و ترشحات، علایمی هستند که به جای میگرن به مشکلات سینوسی اشاره می کنند اگر تغییرات فشارسنجی در بهار محرک است، باید آب و هوا را زیر نظر داشته باشید تا بتوانید برای درمان حمله آماده باشید این فصل گرم و مرطوب است و مردم تمایل بیشتری به عرق کردن دارند که می تواند منجر به کم آبی بدن شود. افراد مبتلا به میگرن برای پیشگیری از حمله باید آب بدن خود را حفظ کنند. تابستان بیشتر نور خورشید و روزهای طولانی تری وجود دارد که می تواند الگوی خواب افراد را تغییر دهد. یک چرخه خواب ناسازگار می تواند باعث ایجاد میگرن شود، بنابراین سعی کنید خواب خود را ردیابی کرده و مطمین شوید که به اندازه کافی استراحت می کنید. تابش نور خورشید نیز می تواند باعث حمله شود، بنابراین پوشیدن کلاه یا عینک آفتابی می تواند باعث از بین رفتن آن شود به محض فرا رسیدن تابستان، برای هیدراته ماندن بیشتر از حد معمول آب بنوشید. اگر با گرده درختان، علف ها و علف های هرز مشکل دارید، باید به مصرف داروهای آلرژی ادامه دهید این زمان از سال است که درجه حرارت سردتر می شود. به این معنی که نوسانات دما در ابتدای فصل وجود خواهد داشت. رطوبت هوا کاهش می یابد و فشار بارومتریک روزها تغییر می کند. اما جنبه دیگری از سقوط وجود دارد که احتمال دارد انتظار آن را نداشته باشید. روزها کوتاهتر، که می تواند برنامه خواب شما را تغییر داده و باعث حملات میگرنی شود در طول پاییز، تمام تلاش خود را کنید تا از ابتلا به سرماخوردگی هایی که اغلب با کاهش دما در گردش هستند، پیشگیری کنید. برای گرم نگه داشتن بدن از لباس های مناسب آب و هوا، به ویژه کلاه استفاده کنید و از قرار گرفتن در معرض هر کسی که در حال حاضر با سرماخوردگی روبرو است اجتناب کنید. اگر علایم هشدار دهنده بیماری را احساس می کنید، فورا مراقبت کنید تا از تشدید علایم خود پیشگیری کنید زمستان معمولا با دمای سرد، هوای خشک و طوفان برفی همراه است. هوای سرد و خشک می تواند منجر به کم آبی بدن شود. به ویژه اگر گرمایش را در خانه خود افزایش دهید. طوفان های برفی که در زمستان رخ می دهد نیز با تغییر فشار بارومتریک، یکی دیگر از عوامل محرک میگرن است در زمستان، افراد مبتلا به میگرن باید میزان آب آشامیدنی خود را افزایش دهند. زیرا گرمایش داخلی باعث خشک شدن هوای اطراف می شود. یک مرطوب کننده می تواند برای حفظ رطوبت اضافی در محیط مفید باشد در حالی که می توانید از بعضی محرک ها اجتناب کنید یا در مکان های شلوغ از هدفون های حذف کننده سر و صدا استفاده کنید. اما دقیقا نمی توانید از آب و هوا دوری کنید. اما بسیاری از اقدامات پیشگیرانه مشابه که در طول سال برای کاهش حملات میگرنی توصیه می شود، در برابر عوامل محرک فصلی نیز موثر است مهمترین آن می تواند رعایت یک برنامه ثابت باشد. دکتر آرماند می گوید: افراد مبتلا به میگرن باید رژیم غذایی، ورزش و چرخه خواب خود را پیگیری کنند. مراقبت از این جنبه های زندگی می تواند به شما در محافظت بهتر در برابر عوامل محرک فصلی و مرتبط با آب و هوا در هنگام وقوع کمک کند

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پومپانو ماهی خال مخالی ماهی تن کنسرو شده یا تازه ماهی قزل آلا تازه یا کنسرو شده ماکارونی غلات غنی شده آب پرتقال غنی شده برنج سفید غنی شده غذاهایی که از آرد ذرت غنی شده تهیه می شوند. غذاهای تهیه شده از آرد تصفیه غنی شده مانند نان سفید نخود سویا لوبیا قرمز لوبیا چیتی لوبیا سیاه نخود فرنگی نخود چشم سیاه پسته بادام هندی دانه کدو تنبل دانه های آفتابگردان اسفناج کلم پیچ عدس گوشت قرمز سبزیجات برگ سبز تیره میوه های خشک شده موز لوبیا پاپایا طالبی گوشت اسفناج مرکبات و آب میوه ها توت خربزه کلم پیچ کلم بروکلی فلفل دلمه ای مرکبات و آب میوه ها در طول روز انواع غذاهای آهن هم و غیر هم بخورید تا میزان آهن خود را افزایش دهید. تا جایی که ممکن است غذاهای هم و غیر هیم را با هم بخورید تا جذب آهن افزایش یابد. غذاهای غنی از فولات و ویتامین B - رابرای حمایت از تولید گلبول های قرمز اضافه کنید. غذاهای غنی از آهن را با غذاهای حاوی بتاکاروتن مانند زردآلو، فلفل قرمز و چغندر بخورید تا جذب بهتر شود. برای بهبود جذب، غذاهای غنی از آهن با غذاهای غنی از ویتامین C مانند پرتقال، گوجه فرنگی یا توت فرنگی بخورید. غذاهای غنی از آهن را با غذاها یا نوشیدنی هایی که مانع جذب آهن می شوند، مصرف نکنید. اینها شامل قهوه یا چای، تخم مرغ، غذاهای سرشار از اگزالات و غذاهای سرشار از کلسیم هستند.

از می توان به درد ماهیچه ای و عفونت ادراری اشاره کرد. درد پهلو می تواند ناشی از علت های مختلفی باشد. گاهی درد پهلو شدید بوده و ممکن است به کمر نیز کشیده شود. اندام ها و عضلات زیادی در پهلوی چپ و راست وجود دارند که می توانند باعث بروز درد در این ناحیه از بدن شوند. درد پهلو در برخی از موارد ممکن است ناشی از ابتلا به بیماری های خطرناک مانند عفونت کلیه باشد. در اینصورت باید هر چه سریع تر نسبت به درمان بیماری اقدام کنید. اما گاهی نیز درد پهلوها به دلایلی از جمله کشش بیش از حد یا سفتی عضلات رخ می دهد. این مشکلات اگرچه دردناک ولی معمولا نگران کننده نیستند. اما به طور کلی در صورتی که درد پهلو تا مدتی ادامه پیدا کرده و روش های مختلف تاثیری در تسکین درد نداشت، در اسرع وقت به یک پزشک مراجعه کنید. شش علت احتمالی درد پهلو عبارتند از: ضعف یا آسیب ماهیچه ها معمولا یکی از مهمترین دلایل احساس درد در پهلوها است. ماهیچه های معده، کمر و حتی قفسه سینه در صورت اسپاسم می توانند باعث درد پهلو شوند. برخی از شایع ترین علل درد عضلانی عبارتند از: استرس مزمن انقباض طولانی مدت عضله کار کشیدن بیش از حد از عضلات عدم ورزش و تحرک کافی در زندگی آسیب های عضلانی، مانند کشیدگی یا پیچ خوردگی درد پهلو معمولا در طرف عضله آسیب دیده است. با این حال، افرادی که به دلیل سبک زندگی بی تحرک دچار درد عضلانی می شوند، ممکن است این درد را در هر دو طرف پهلو احساس کنند. با این حال دردهای ماهیچه ای یکی از مشکلات شایع بوده و در اغلب موارد نگران کننده نیستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی آسیب های عضلانی از شایع ترین علل درد پهلو هستند. درد عضلانی می تواند بسیار شدید باشد، اما شدت درد لزوما معیار اندازه گیری شدت آسیب نمی باشد. عفونت های دستگاه ادراری زمانی رخ می دهند که باکتری های مضر وارد مجاری ادراری شده و مثانه، مجرای ادراری یا کلیه ها را آلوده کنند. خوشبختانه اکثر عفونت های ادراری در دستگاه ادراری تحتانی باقی مانده و به کلیه ها منتقل نمی شوند. عفونت های مجاری ادراری در زنان شایع تر از مردان است. همچنین ابتلا به عفونت های ادراری اغلب باعث درد لگن در خانم ها می شود. ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن خطر ابتلا به عفونت های مجاری ادرار را افزایش می دهد. عفونت ادراری در صورت عدم درمان به موقع، می تواند به کلیه ها سرایت کرده و باعث عفونت شدیدتر کلیه ها شود. علایم عفونت ادراری علاوه بر درد پهلو، شامل موارد زیر است: بدبو شدن ادرار وجود خون در ادرار درد و سوزش در هنگام دفع ادرار نیاز مکرر یا مداوم به ادرار کردن درد ناشی از عفونت ادراری می تواند هر دو طرف یا فقط یک طرف پهلوها را تحت ت ثیر قرار دهد. کلیه ها به عنوان فیلتر بدن عمل می کنند. نقش مهم کلیه ها دفع مایعات اضافه و سموم بدن است. کلیه ها، درست در زیر دنده و در طرفین ستون مهره ها قرار دارند. هرگونه مشکل یا نارسایی در عملکرد کلیه ها می تواند باعث احساس درد در پهلوها شود. اغلب مشکلات کلیوی از عفونت مجرای ادرار یا مثانه شروع می شوند. این عفونت ها به دلیل عدم درمان به موقع گسترش پیدا کرده و یک یا هر دو کلیه را درگیر می کنند. علت ابتلا به بیماری های کلیوی در برخی موارد ژنتیکی است. همچنین برخی بیماری های مزمن مانند فشار خون بالا، دیابت و بیماری های قلب و عروق نیز می توانند زمینه را برای ابتلا به بیماری های کلیوی فراهم کنند. بیماری های مختلف کلیوی که می توانند منجر به درد پهلو شوند، عبارتند از: سنگ کلیه کلیه پلی کیستیک پیلونفریت یا عفونت کلیه لخته شدن خون یا خونریزی در کلیه ها در صورت احساس درد در پهلو و مشاهده هر گونه علایم بیماری های کلیوی باید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. درد کلیه معمولا فقط در یک طرف بدن با کلیه آسیب دیده ظاهر می شود. در صورتی که عفونت یا بیماری روی هر دو کلیه ت ثیر بگذارد، ممکن است فرد در هر دو طرف پهلو احساس درد کند. زونا اغلب فقط یک طرف بدن را درگیر می کند. زونا یک عفونت ویروسی است که باعث ابتلا به تاول و بثورات دردناک پوستی می شود. ضایعات پوستی ممکن است هر قسمت از بدن را درگیر کنند. اما با این حال تاول ها اغلب در امتداد یک خط در سمت راست یا چپ بدن ایجاد می شوند. ویروس واریسلا زوستر علت اصلی ابتلا به زونا است. افرادی که در دوره ای از زندگی خود به آبله مرغان مبتلا شده اند، ویروس واریسلا به صورت در نزدیکی مغز و نخاع باقی می ماند. این ویروس سالها بعد در اثر فعال شدن می تواند باعث ابتلا به بیمماری زونا شود. این عفونت در سالمندان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند شایع تر است. احساس سوزش یا حساسیت شدید در یک قسمت از پوست معمولا یکی از علایم اصلی زونا است. طی چند روز، بثوراتی از تاول های پر از مایع بر روی پوست ظاهر می شوند. زونا در برخی از افراد، می تواند بسیار شدید بوده و باعث عفونت های شدید و مرگبار شود. افراد مبتلا به HIV ، بیمارانی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند و سالمندان مبتلا به زونا باید فورا به پزشک مراجعه کنند. از آنجا که زونا معمولا فقط یک طرف بدن را درگیر می کند، علایم آن فقط در پهلوی چپ یا راست مشاهده می شود. لوزالمعده و کبد از مهمترین اعضای بدن و بخش مهمی از دستگاه گوارش انسان هستند. بیماری های مربوط به این اندام ها در برخی موارد می تواند باعث درد پهلو شود. گاهی درد بسیار شدید بوده و ممکن است به کمر نیز سرایت کند. از آنجایی که کبد و لوزالمعده هر دو در فرایند هضم غذا نقش دارند، بروز هر گونه مشکل در یکی از این اندام ها می تواند بر اندام دیگر ت ثیر بگذارد. ابتلا به بیماری های کبدی معمولا باعث بروز درد در پهلوها می شود. این درد در بسیاری از موارد ممکن است با درد کلیه اشتباه گرفته شود. ابتلا به برخی بیماری ها مانند هپاتیت و یا سنگ کیسه صفرا می تواند به کبد آسیب رسانده و باعث التهاب کبد شوند. برخی از بیماریهای کبد در صورتی که به موقع درمان نشوند ممکن است باعث مرگ بیمار شوند. در صورت از کار افتادن کبد، تنها راه درمان پیوند کبد خواهد بود. به همین علت درمان به موقع در بیماری های کبدی اهمیت زیادی دارد. بیماری های کبد و لوزالمعده علاوه بر درد پهلو، علایم دیگری نیز دارند. درد ناشی از مشکلات لوزالمعده یا کبد در سمت راست بدن ایجاد می شود. علایم دیگر عبارتند از: تب یبوست خستگی مدفوع کم رنگ تهوع یا استفراغ حملات ناگهانی درد تیره شدن رنگ ادرار زرد شدن رنگ پوست یا سفیدی چشم ها مسایل مربوط به سلامت ستون فقرات، از جمله آرتریت نخاعی یا فتق دیسک، ممکن است باعث ایجاد درد در پهلو شود. آرتریت نخاعی نوعی التهاب مزمن مهره ها است. انواع آرتریت معمولا باعث درد، التهاب و محدودیت های حرکتی در اندام می شوند. دیسک کمر در اصطلاح پزشکی فتق دیسک نامیده می شود. دیسک کمر به دلیل ضعف عضلات کمر و یا در اثر وارد شدن فشار زیاد به عضلات کمر رخ می دهد. دیسک کمر باعث فشار به نخاع شده و درد شدیدی را ایجاد می کند. این درد گاهی در قسمت کمر و پهلوها احساس می شود. برخی بیماری های دیگر مانند شکستگی ستون فقرات نیز ممکن است باعث درد پهلو شوند. درد ناشی از مشکلات ستون فقرات معمولا در طرف راست یا چپ پهلوها رخ می دهد، اما گاهی ممکن است هر دو طرف پهلوها دردناک باشند. افراد مبتلا به بیماری های سلامت ستون فقرات ممکن است علایم زیر را در خود احساس کنند: کمردرد مزمن مشکل در حرکت یا عدم حفظ تعادل بی حسی یا سوزن سوزن شدن بدون دلیل، به ویژه در ساق پاها درد شدید و تیرکشنده که از یک طرف بدن به ساق پا کشیده می شود. پزشک معمولا می تواند علل احتمالی درد پهلو را با پرسیدن علایم دیگر و گرفتن سابقه کامل پزشکی مشخص کند. همچنین پزشک ممکن است آزمایش هایی را برای کمک به تشخیص بهتر تجویز کند. برخی از آزمایشات رایج عبارتند از: آزمایش خون آزمایش ادرار برای بررسی علایم عفونت ادراری معاینه فیزیکی برای شناسایی مشکلات عضلانی یا بثورات پوستی تصویربرداری برای بررسی کلیه ها، کبد، لوزالمعده و ستون فقرات درمان درد پهلو بستگی به علت آن دارد. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد: دارو برای آرتروز دارو برای بیماری کبد داروهای ضد ویروسی برای زونا پیوند کلیه برای بیماری های شدید کلیوی عمل جراحی برای از بین بردن سنگ کلیه عمل پیوند کبد برای بیماری های شدید کبدی دیالیز به ویژه برای بیماران در انتظار پیوند کلیه جراحی یا فیزیوتراپی برای بیماری های مربوط به دیسک کمر برداشتن کیسه صفرا یا تجویز دارو برای حل شدن سنگ کیسه صفرا آنتی بیوتیک ها برای عفونت ها، از جمله عفونت های کلیه، UTI ها یا پانکراتیت ناشی از عفونت حرکات کششی، فیزیوتراپی، کیسه آب یخ، فشرده سازی و استراحت برای آسیب های جزیی عضلانی بستری شدن برای پیشگیری از کمبود مایعات بدن، به ویژه در بیماران مبتلا به پانکراتیت، سنگ کیسه صفرا، بیماری کلیوی و بیماری کبد. در برخی موارد، ممکن است فرد نیازی به درمان نداشته باشد. به عنوان مثال سنگهای کوچک کلیه اغلب بدون درمان از بین می روند. همچنین دردهای عضلانی ناشی از گرفتگی و نشستن های طولانی مدت اغلب پس از مدت کوتاهی با انجام برخی تمرینات ورزشی و گاهی نیز خود به خود برطرف می شوند. همچنین ممکن است پزشک برای درمان تغییر شیوه زندگی را توصیه کند. به عنوان مثال در مورد بیماری های کبدی باید حتما رژیم غذایی مناسب رعایت شود. تغذیه مناسب می تواند علایم بیماری کبدی را تا حد زیادی کاهش دهد. همچنین برای درمان دردهای ماهیچه ای ناشی از کم تحرکی معمولا انجام تمرینات ورزشی توصیه می شود. در درد پهلو چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ در صورتی که درد پهلو همراه با موارد زیر باشد، نیاز به درمان فوری داشته و باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید: بارداری استفراغ شدید وجود خون در ادرار درد در هنگام دفع ادرار تاول و بثورات دردناک پوستی بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست ها و پاها تب، کم رنگ شدن مدفوع، یا زردی چشم و پوست درد پهلو به دنبال آسیب، به ویژه ضربه به پهلو یا کمر اگر درد پهلو خفیف یا متوسط بوده و علایم دیگری وجود نداشته باشد، احتمالا ناشی از کشیدگی عضلات است. این درد معمولا نگران کننده نیست و با کمی استراحت برطرف می شود. درد پهلو یک علامت شایع بوده و وجود درد به تنهایی نمی تواند علت اصلی را نشان دهد. اکثر بیماری هایی که منجر به درد پهلو می شوند، قابل درمان هستند، اما درمان مناسب نیاز به تشخیص دقیق پزشکی دارد. افرادی که دارای درد در پهلوها هستند، در صورتی که درد پهلو به مرور زمان شدیدتر شده و پاسخی به درمان ندهد باید در اولین فرصت به پزشک مراجعه کنند. منبع: این وبسایت : www . medicalnewstoday . com / articles /

در مورد اینکه چگونه اسید اوریک بدن را کاهش دهیم و برای یادگیری راه های کاهش اسید اوریک باید به رژیم غذایی خود دقت کنید. از طرفی هم برخی تغییر در سبک زندگی می توانند موثر باشند. سطح بالای اسید اوریک به عنوان هایپر اوریسم شناخته می شود. هایپر اوریسم می تواند منجر به بیماری به نام نقرس شود که باعث ایجاد مفاصل دردناک در کریستال های اورات می شود. همچنین می تواند خون و ادرار شما را بیش از حد اسیدی کند. اسید اوریک به دلایل زیادی می تواند در بدن شما جمع شود. برخی از این موارد عبارتند از: استس ژنتیک رژیم غذایی چاقی یا اضافه وزن برخی بیماری ها همچنین می توانند منجر به افزایش سطح اسید اوریک شوند: دیابت قندی پسوریازیس بیماری کلیوی کم کاری تیرویید برخی از انواع سرطان یا شیمی درمانی رژیم غذایی، ورزش و سایر شیوه های زندگی سالم می تواند نقرس و سایر بیماری های ناشی از سطح بالای اسید اوریک را بهبود بخشد. با این حال، آنها همیشه نمی توانند جایگزین درمان های پزشکی لازم شوند. تمام داروهای تجویز شده را طبق دستور پزشک مصرف کنید. ترکیب مناسب رژیم غذایی، ورزش و داروها می تواند به پیشگیری از علایم کمک کند. ممکن است به نظر برسد که برای کاهش سطح اسید اوریک باید از غذاهای زیادی اجتناب کنید. بهترین راه برای محدود کردن این غذاها تهیه برنامه غذایی هفتگی است. برای تهیه بهترین رژیم غذایی برای شما با متخصص تغذیه خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فهرستی از غذاهایی را که باید بخورید در لیست خرید خود نگه دارید. هنگام خرید مواد غذایی به لیست پایبند باشید. در این مقاله با روش های طبیعی برای کاهش سطح اسید اوریک آشنا می شوید. می توانید منبع اسید اوریک را در رژیم غذایی خود محدود کنید. غذاهای غنی از پورین شامل برخی از انواع گوشت، غذاهای دریایی و سبزیجات است. همه این غذاها وقتی هضم می شوند، اسید اوریک تولید می کنند. خودداری از مصرف الکل خطر نقرس را کاهش می دهد. پورین ها ترکیباتی هستند که به طور طبیعی در برخی از غذاها وجود دارند. فرآیند متابولیسم غذاهای غنی از پورین ممکن است با ایجاد تولید بیش از حد اسید اوریک در بدن منجر به نقرس شود. غذاهایی با محتوای پورین بالا عبارتند از: الکل، از جمله آبجو و مشروب غذاها و نوشیدنی های شیرین گوشت های عضو، به عنوان مثال، جگر و نان شیرین ماهی قزل آلا، ماهی تن، خارپشت، ساردین، آنچوی، صدف و شاه ماهی غذاهای پرچرب مانند بیکن، محصولات لبنی و گوشت قرمز (از جمله گوشت گوساله) غذاهایی با محتوای پورین متوسط عبارتند از: طیور صدف، میگو بیشتر گوشت ها، از جمله ژامبون و گوشت گاو با تغییر مواد غذایی با محتوای پورین بالا به غذاهایی با محتوای پورین کمتر، برخی از افراد ممکن است بتوانند سطح اسید اوریک خود را به طور پیوسته کاهش دهند یا حداقل از افزایش بیشتر آن دوری کنند. برخی از غذاها با محتوای پورین کم عبارتند از: قهوه بیشتر میوه ها و سبزیجات کره بادام زمینی و بیشتر آجیل برنج، نان و سیب زمینی سبوس دار محصولات لبنی کم چرب و بدون چربی تغییرات رژیم غذایی به تنهایی نمی تواند نقرس را از بین ببرد، اما ممکن است به پیشگیری از بروز این بیماری کمک کند. همچنین لازم به ذکر است که همه کسانی که مبتلا به نقرس می شوند از رژیم غذایی پورین بالا استفاده نمی کنند. عوامل دیگری مانند حساسیت ژنتیکی نیز نقش دارند. آمریکایی های آفریقایی تبار نسبت به سفیدپوستان بیشتر در معرض نقرس هستند. زنان یایسه و افراد چاق نیز در معرض خطر بیشتری هستند. برخی از داروها ممکن است سطح اسید اوریک را افزایش دهند. این داروها عبارتند از: دیورتیک ها دوز پایین آسپرین ویتامین B - (نیاسین) داروهای شیمی درمانی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی داروهای ادرارآور مانند فوروزمید ( Lasix ) و هیدروکلروتیازید داروهایی که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند، به ویژه قبل یا بعد از پیوند عضو اگر شما نیاز به مصرف هر یک از این داروها دارید و مبتلا به هایپراوریسمی هستید، پزشک می تواند با شما همکاری کند تا جایگزین مناسبی پیدا کند. علاوه بر رژیم غذایی، وزن اضافی می تواند سطح اسید اوریک را افزایش دهد. سلول های چربی بیشتر از سلول های ماهیچه ای اسید اوریک تولید می کنند. علاوه بر این، وزن اضافی باعث می شود که کلیه ها نتوانند اسید اوریک را تصفیه کنند. کاهش سریع وزن نیز می تواند بر سطوح آن ت ثیر بگذارد. اگر اضافه وزن دارید، بهتر است از رژیم های عجیب و غریب و رژیم های تصادفی خودداری کنید. با یک متخصص تغذیه در مورد رژیم غذایی سالم و برنامه کاهش وزن صحبت کنید که می توانید از آن پیروی کنید. حفظ وزن متعادل، خطر ابتلا به نقرس و بیماری های قلبی را کاهش می دهد. رسیدن به وزن متعادل به کاهش خطر ابتلا به نقرس کمک می کند. چاقی، خطر ابتلا به نقرس را به ویژه در افراد در سنین پایین افزایش می دهد. اضافه وزن همچنین خطر ابتلا به سندرم متابولیک را در فرد افزایش می دهد. اضافه وزن می تواند فشار خون و کلسترول و خطر بیماری های قلبی را افزایش دهد. اگرچه این اثرات به خودی خود مضر هستند، اما اضافه وزن همچنین با افزایش سطح اسید اوریک خون ارتباط دارد و خطر نقرس را افزایش می دهد. کاهش سریع وزن، به ویژه هنگامی که به دلیل ناشتایی رخ می دهد، ممکن است سطح اسید اوریک را افزایش دهد. بنابراین، باید بر ایجاد تغییرات پایدار درازمدت برای مدیریت وزن خود، مانند فعالیت داشتن، رژیم غذایی متعادل و انتخاب غذاهای غنی از مواد مغذی تمرکز کنید. نوشیدن الکل می تواند کم آبی شما را بیشتر کند. همچنین می تواند باعث افزایش سطح اسید اوریک شود. این امر به این دلیل اتفاق می افتد که کلیه های شما ابتدا باید به جای اسید اوریک و سایر مواد زاید، محصولاتی را که در اثر الکل در خون ایجاد می شوند، فیلتر کنند. برخی از انواع نوشیدنی های الکلی مانند آبجو نیز سرشار از پورین هستند. مصرف زیاد الکل و نوشیدنی های شیرین مانند نوشابه و آب میوه های شیرین با افزایش خطر ابتلا به نقرس ارتباط دارد. الکل و نوشیدنی های شیرین نیز کالری غیر ضروری را به رژیم غذایی اضافه می کنند و به طور بالقوه باعث افزایش وزن و مشکلات متابولیکی می شوند. نوشیدنی های شیرین و حتی آب میوه های تازه با فروکتوز و قند حاوی گلوکز غلیظ شده است. همچنین باید به خاطر داشته باشید که شربت ذرت با فروکتوز بالا حاوی ترکیبی از فروکتوز و گلوکز است که معمولا درصد فروکتوز و درصد گلوکز دارد. این مشابه نسبت درصد فروکتوز و درصد گلوکز در قند رومیزی است. فروکتوز حاصل از شکر تصفیه شده در آب میوه یا سایر غذاها، سریع تر از شکر از غذاهایی که دارای ترکیب طبیعی هستند و باید در بدن تجزیه شوند جذب می شود. جذب سریع قندهای تصفیه شده سطح قند خون شما را افزایش می دهد و همچنین منجر به مقادیر بیشتر اسید اوریک می شود. نوشیدنی های شیرین را به آب تصفیه شده و اسموتی های سرشار از فیبر جایگزین کنید. در حالی که اسید اوریک معمولا با غذاهای غنی از پروتیین ارتباط دارد، مطالعات اخیر نشان می دهد که قند نیز ممکن است یک علت بالقوه باشد. قندهای اضافه شده به غذا شامل شکر، شربت ذرت با فروکتوز بالا، و سایر موارد است. فروکتوز قند نوعی اصلی از قند ساده در غذاهای فرآوری شده و تصفیه شده است. محققان دریافتند که این نوع قند به ویژه می تواند منجر به سطح بالای اسید اوریک شود. برچسب مواد غذایی را برای قندهای اضافی بررسی کنید. خوردن بیشتر غذاهای کامل و کمتر غذاهای بسته بندی شده و تصفیه شده می تواند به شما در حذف قندها کمک کند همچنین به شما امکان می دهد رژیم غذایی سالم تری داشته باشید. افرادی که قهوه می نوشند کمتر دچار نقرس می شوند. به عنوان مثال، خطر ابتلا به نقرس در زنانی که تا فنجان قهوه در روز مصرف می کنند در مقایسه با کسانی که قهوه نمی نوشند % کاهش می یابد. زنانی که بیش از فنجان قهوه در روز مصرف می کنند، درصد در خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. تعدادی از مطالعات همچنین مصرف قهوه را با کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی مرتبط کرده اند. افرادی که روزانه تا فنجان قهوه مصرف می کنند، کمترین خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را دارند. از آنجا که افراد مبتلا به نقرس بیشتر در معرض بیماری های قلبی عروقی هستند، نوشیدن قهوه ممکن است به بهبود سلامت کلی آنها کمک کند. نوشیدن مقدار زیادی مایعات به کلیه ها کمک می کند تا اسید اوریک را سریع تر دفع کند. بطری آب را همیشه همراه خود داشته باشید. هر ساعت یک زنگ هشدار تنظیم کنید تا به شما یادآوری کند که چند جرعه آب بنوشید. مصرف مکمل ویتامین C C کاهش سطح اسید اوریک می تواند خطر حملات نقرس را کاهش دهد. تحقیقات به طور قطعی ثابت نکرده است که ویتامین C خوردن فیبر بیشتر به بدن شما در دفع اسید اوریک کمک می کند. فیبر همچنین می تواند به تعادل سطح قند خون و انسولین شما کمک کند. همچنین باعث افزایش سیری می شود و به کاهش خطر پرخوری کمک می کند. حداقل تا گرم فیبر محلول در روز با غذاهای کامل مانند: جو آجیل جو دوسر سبزیجات تازه یخ زده میوه های تازه، یخ زده یا خشک شده خوردن گیلاس ممکن است خطر نقرس را کاهش دهد، به ویژه در افرادی که سابقه بیماری قبلی را دارند. از فرد مبتلا به نقرس دریافتند که خوردن گیلاس به مدت روز در مقایسه با عدم مصرف گیلاس خطر حمله نقرس را تا درصد کاهش می دهد. این ت ثیر حتی زمانی که محققان عوامل خطر مانند سن، جنس، مصرف الکل و استفاده از داروهای ادرارآور یا داروهای ضد نقرس را کنترل کردند، ادامه داشت. در بین افرادی که از آلوپورینول، داروی ضد نقرس استفاده می کردند، ترکیب این دارو و گیلاس خطر حمله دیگر را تا کاهش داد. هنگام مراجعه به پزشک، سطح قند خون خود را بررسی کنید. این امر حتی در صورت عدم ابتلا به دیابت مهم است. بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ممکن است انسولین زیادی در جریان خون خود داشته باشند. این هورمون برای انتقال قند از خون به سلول های شما ضروری است و می تواند هر عملکرد بدن را تقویت کند. با این حال، انسولین زیاد منجر به اسید اوریک اضافی در بدن و همچنین افزایش وزن می شود. در صورت مشکوک بودن به مقاومت به انسولین، احتمال دارد پزشک بخواهد سطح انسولین سرم شما را علاوه بر سطح گلوکز خون شما بررسی کند. استرس، عادات بد خواب و ورزش بسیار کم می تواند التهاب را افزایش دهد. التهاب ممکن است باعث افزایش سطح اسید اوریک شود. تکنیک های آگاهانه مانند تمرینات تنفسی و یوگا را تمرین کنید تا به شما کمک کند با سطوح استرس خود کنار بیایید. بهداشت خود را رعایت کنید مانند: اجتناب از کافیین بعد از ناهار خوابیدن و بیدار شدن روزانه در ساعات ثابت اجتناب از نمایشگرهای دیجیتال به مدت دو تا سه ساعت قبل از خواب در صورت داشتن بی خوابی یا مشکل در خواب ماندن با پزشک خود مشورت کنید. نقرس یک بیماری دردناک است که اغلب در کنار سایر شرایط جدی ایجاد می شود. در حالی که یک شیوه زندگی سالم خطر ابتلا به بیماری های بعدی را کاهش می دهد، ممکن است برای درمان این بیماری کافی نباشد. برخی از افراد با رژیم های متعادل هنوز نقرس دارند و همه افرادی که رژیم های پورین بالا مصرف می کنند علایم نقرس را نشان نمی دهند. داروها می توانند به کاهش درد کمک کرده و از خطر جرقه های نقرس در آینده پیشگیری کنند. افراد می توانند در مورد علایم خود با پزشک صحبت کنند. راه های طبیعی کاهش اسید اوریک در بدن عبارتند از: فیبر مصرف کنید. استرس را کاهش دهید. انسولین را متعادل کنید. وزن متعادل داشته باشید. از مصرف شکر بپرهیزید. از مصرف الکل خودداری کنید. داروها و مکمل ها را بررسی کنید. غذاهای غنی از پورین را محدود کنید. اسید اوریک یک ماده زاید طبیعی از هضم غذاهایی است که حاوی پورین هستند. پورین ها در برخی از مواد غذایی مانند سطوح بالا یافت می شوند: آبجو ساردین لوبیا خشک شده گوشت های خاص پورین ها نیز در بدن شما شکل گرفته و تجزیه می شوند. به طور معمول، بدن شما اسید اوریک را از طریق کلیه ها و ادرار فیلتر می کند. اگر در رژیم غذایی خود بیش از حد پورین مصرف می کنید یا بدن شما نمی تواند به سرعت از شر پورین اضافی خلاص شود، اسید اوریک در خون شما تجمع می یابد. منابع:

برای راهکارهایی وجود دارد که با این توصیه ها مادران می توانند شانس دختر بودن جنین خودشان را افزایش دهند. بهترین نتیجه بارداری، یک نوزاد سالم است، خواه دختر باشد یا پسر. با این حال، زوج ها بنا به دلایل شخصی خود مایل به دختردار شدن هستند. توجه داشته باشید این سلول های اسپرم مرد هستند که جنسیت نوزاد را تعیین می کنند. ما می دانیم که ساختار جنسیت در حال تغییر می باشد. هنگامی که ما به باردار شدن دختر اشاره می کنیم، دقیقا در مورد کروموزوم ها صحبت می کنیم. کروموزومها جنسیت بیولوژیکی فرد را تعیین می کنند. زنان دارای دو کروموزوم X و مردان دارای یک کروموزوم X و یک Y هستند. در حین لقاح، اسپرم به کروموزوم X یا Y کمک می کند. وقتی اسپرم از کروموزوم X (اسپرم دختر) عبور می کند، زن و شوهر دختردار می شوند و وقتی اسپرم از کروموزوم Y (اسپرم پسر) عبور می کند، زن و شوهر پسردار می شوند. روش Shettles توسط دکتر Landrum Shettles در s توسعه داده شد. طبق این روش، برای افزایش شانس دختر دار شدن، باید حدود تا روز قبل از تخمک گذاری رابطه داشته باشید. این روش بر این تصور استوار است که اسپرم دختر در شرایط اسیدی قوی تر است و بیشتر از اسپرم پسر زنده می ماند. در زمان وقوع تخمک گذاری، در حالت ایده آل فقط اسپرم زن باقی می ماند. شتلز همچنین نفوذ سطحی را برای مزیت اسپرم دختر توصیه می کند. به این ترتیب، اسپرم می تواند وارد بدن زن در نزدیکی دهانه واژن شود، که محیط اسیدی تری است. این امر همچنین به اسپرم دختر کمک می کند تا بیشتر زنده بماند. به گفته شتلز، میزان موفقیت بچه دار شدن با این روش درصد است. با این حال، در حال حاضر هیچ تحقیق علمی وجود ندارد که اثبات کند آیا روش شتلز موثر است یا خیر. پایه های ادعاهای این روش موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جنسیت نوزاد توسط اسپرم حامل کروموزوم تعیین می شود. اسپرم دختر قوی تر و مقاوم تر است، اما کندتر از اسپرم پسر حرکت می کند. در زمان وقوع تخمک گذاری، فقط اسپرم دختر باید باقی بماند تا تخمک بارور شود. اسپرم های پسر سریعتر از همتایان زن تولید کننده خود حرکت می کنند اما برای مدت کوتاهی زنده می مانند. نکات مهمی که باید در مورد این روش رعایت شود: اجتناب از رابطه جنسی در این مدت می تواند احتمال باردار شدن شما را به طور کلی کاهش دهد. اگر به امید باردار شدن هستید باید دو تا چهار روز قبل از تخمک گذاری رابطه جنسی داشته باشید. هنگامی که مخاط واژن شفاف و سفید دارید، باید از رابطه جنسی اجتناب کنید، زیرا این یک نشانه مطمین از تخمک گذاری است. روش دیگر روش Whelan است که توسط Elizabeth Whelan توسعه یافته است. این روش مشابه روش های شتلز است، زیرا هر دو معتقدند زمان بندی عامل مهمی در تعیین جنسیت است. با روش ویلان، شما یا روز قبل از تخمک گذاری یا در روز تخمک گذاری باید برای بچه دار شدن اقدام کنید. ایده پشت زمان بندی این است که اسپرم زن و مرد در نقاط مختلف چرخه قاعدگی زنان متفاوت عمل می کند. اسپرم با کروموزوم X (اسپرم دختر) در این مرحله از چرخه احتمال بیشتری دارد که تخمک را بارور کند. بنابراین وقتی نزدیک به تخمک گذاری یا در روز تخمک گذاری رابطه جنسی دارید، اسپرم دختر شانس بیشتری برای زنده ماندن دارد. به گفته ویلان، میزان موفقیت دختر داشتن با این روش درصد است. دلایلی وجود دارد که باعث می شود برخی خانواده ها به بچه ای از جنسیت خاص امیدوار شوند. برای کسانی که می توانند به طور طبیعی بچه دار شوند، جستجوی روش های پیشرفته انتخاب جنسیت اغلب بسیار شدید تلقی می شود. با این حال، اگر برای باردار شدن به کمک نیاز دارید، ممکن است این گزینه ها را در نظر بگیرید. دو گزینه با تکنولوژی بالا برای بچه دار شدن عبارتند از: IVF با PGT (آزمایش ژنتیک قبل از لانه گزینی) جنین های ایجاد شده از طریق IVF را می توان از نظر ژنتیکی آزمایش کرد. این کار معمولا برای بررسی ناهنجاری های کروموزومی انجام می شود، اما می تواند اطلاعاتی در مورد جنسیت جنین نیز ارایه دهد. اما این گزینه گران است و حتی در برخی کشورها غیرقانونی است. مرتب سازی اسپرم این روش نسبت به IVF با PGT کمتر تهاجمی است و می تواند قبل از تلقیح داخل رحمی ( IUI ) انجام شود. در مقایسه با روش طبیعی، احتمال تعیین جنسیت مورد نظر بیشتر است، اما احتمال آن کمتر از PGT است. هر دو روش فوق تا حدودی تهاجمی هستند، اغلب گران هستند و در همه جا در دسترس نیستند. این روش ها معمولا فقط برای زوج هایی استفاده می شوند که به کمک باروری با تکنولوژی بالا نیاز دارند. با توجه به روش های مختلف، از جمله روش شتلز، موقعیت یابی در طول ت ثیرات جنسی که اسپرم ممکن است به تخمک برسد. موقعیت یابی بر میزان انزال سلول های اسپرم به دهانه رحم ت ثیر می گذارد. برای بچه دار شدن، نفوذ عمیق در طول رابطه جنسی مهم تلقی می شود. برای دختردار شدن، نفوذ سطحی مناسب است. موقعیت پدر و مادر می تواند با محدود کردن عمق نفوذ به این امر برسد. سلولهای اسپرم پسر قبل از خسته شدن برای مدت کوتاهی بسیار سریع حرکت می کنند. با جلوگیری از نفوذ عمیق، ممکن است از رسیدن اسپرم پسر به تخمک جلوگیری کنید. به گفته برخی از کارشناسان انتخاب جنسیت، اجتناب از ارگاسم می تواند کلیدی برای بچه دار شدن باشد. ارگاسم زن ترشحات قلیایی را آزاد می کند که ممکن است با ایجاد محیطی مناسب به اسپرم پسر کمک کند تا بیشتر زنده بماند. بدون ترشحات قلیایی، سلولهای اسپرم پسر برای زنده ماندن وضعیت سخت تری دارند و شانس کمتری برای رسیدن به تخمک دارند. به جای اینکه رابطه جنسی خود را به زمانهای خاصی محدود کنید، باید در تلاش برای داشتن یک دختر، رابطه جنسی بیشتری داشته باشید. در روزهای منتهی به زمان اصلی باروری، شما باید تا حد ممکن رابطه جنسی داشته باشید. رابطه جنسی بیشتر باعث کاهش تعداد اسپرم همسرتان می شود و به این معنی است که اسپرمهای پسر برای پیوستن به لقاح در دسترس نیستند. اکثر مردم اهمیت خوردن یک رژیم غذایی سالم و متعادل را درک می کنند، به ویژه هنگامی که شما در حال تلاش برای باردار شدن هستید. تغذیه سالم می تواند به شما در حفظ وزن سالم، بهبود سطح انرژی و کاهش خطر برخی بیماری ها و عوارض کمک کند. خوب غذا خوردن مطمینا یک بارداری سالم را تعیین می کند. اما علاوه بر این، ممکن است مصرف برخی غذاها قبل از بارداری بر جنسیت نوزاد شما ت ثیر بگذارد. در حالی که هیچ شواهد قطعی وجود ندارد که برخی غذاها شانس داشتن دختر را افزایش می دهد، بیایید آنچه را که تحقیقات می گوید بررسی کنیم. غذاهایی که تصور می شود شانس باردار شدن شما را افزایش می دهد عبارتند از: غذاهای دریایی، به ویژه ساردین و کنسرو ماهی آزاد لوبیا بادام ها سبزه های تیره و برگ دار کلم بروکلی محصولات لبنی مانند شیر، پنیر و ماست ریواس انجیر انواع توت ها بامیه میوه های خانواده مرکبات جو دوسر و سبوس جو دوسر تخم مرغ سیب دانه ها مانند کدو تنبل، کتان بادام هندی اسفناج کره بادام زمینی طبق یک مطالعه، خوردن میوه و سبزیجات بیشتر می تواند شانس باردار شدن شما را افزایش دهد. برخی معتقدند رژیم گیاهخواری می تواند به شما در بچه دار شدن کمک کند مخصوصا اگر غذاهایی مانند اسفناج، آجیل و کلم بروکلی بخورید. غذاهایی را که به طور طبیعی سرشار از کلسیم و منیزیم هستند انتخاب کنید، مانند سبزیجات، میوه ها، برنج. دانشمندان سعی کرده اند تعیین کنند که آیا بین رژیم غذایی مادر و انتخاب جنسیت طبیعی رابطه وجود دارد یا خیر. در حالی که تعداد انگشت شماری از مطالعات وجود دارد که به نظر می رسد به نتایج مشابهی رسیده اند، بسیاری از این مطالعات بر روی پستانداران دیگر مانند گاو یا موش انجام شده است. بنابراین، قبل از اینکه بتوانیم به طور قطعی بگوییم که آیا بین رژیم غذایی مادر و تصور یک جنسیت خاص ارتباط وجود دارد، تحقیقات بیشتری در مورد موضوعات انسانی مورد نیاز است. طبق مطالعه ای در سال ، زنانی که رژیم غذایی سختی حاوی منیزیم و کلسیم (همراه با زمان مقاربت) مصرف می کردند، شانس بیشتری برای دختردار شدن داشتند. در مطالعه ای که در سال انجام شد، رژیم غذایی زن مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که مادرانی که کالری بیشتری مصرف می کنند، دارای پسر هستند. محققان معتقد بودند که بین سطوح بالاتر گلوکز در خون، که برای اسپرم مردان مطلوب است، ارتباط وجود دارد. اگرچه این یافته ها هنوز قطعی نیستند و تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، اما اگر می خواهید دختردار شوید، افزایش مصرف غذاهای غنی از کلسیم و منیزیم برای شما ضرری ندارد. حفظ سطح قند خون برای سلامتی همه مهم است، نه فقط والدینی که خواهان فرزند دختر هستند. برای اطمینان از سطح قند خون سالم، از غذاهای حاوی قند زیاد خودداری کنید و مطمین شوید که مقدار زیادی فیبر، پروتیین و چربی های سالم مصرف می کنید. اگر بین رژیم غذایی و جنسیت نوزاد آینده شما همبستگی وجود داشته باشد، به احتمال زیاد رژیم غذایی مادر است که بیشترین ت ثیر را دارد. اما، ما می دانیم که اسپرم سالم احتمال بارداری را افزایش می دهد و رژیم غذایی می تواند تعداد اسپرم سالم را افزایش دهد. یکی دیگر از نکات، مربوط به خوردن غذاهای اسیدی در روزهای منتهی به تخمک گذاری است. سلول های اسپرم مرد کمتر قادر به زنده ماندن در محیط های اسیدی هستند. شواهد نشان می دهد خوردن غذاهای اسیدی می تواند pH واژن شما را تغییر دهد. به خاطر داشته باشید که بدن شما در حالت اسیدی نیست، اما اگر می خواهید امتحان کنید، غذاهایی مانند جوش شیرین، سرکه، شکلات. برخی معتقدند شما همچنین باید از خوردن غذاهای قلیایی مانند سیب، بادام ها، خیار و آووکادو خودداری کنید. اگر می خواهید یک دختردار شوید، مصرف نمک را کاهش دهید. گفته می شود رژیم کم نمک شانس باردار شدن شما را افزایش می دهد. رژیم غذایی سرشار از سدیم و پتاسیم به نفع اسپرم مردان است. شما برای دختردار شدن باید از مصرف غذاهایی مانند گوشت های شور، زیتون و غذاهای فراوری شده خودداری کنید. برخی معتقدند اسپرم پسر با گرما ازبین می رود، بنابراین حمام کردن قبل از رابطه جنسی ممکن است به تضعیف اسپرم مردان کمک کند. موارد دیگری که برای تضعیف اسپرم مردان گفته می شود عبارتند از: شلوار تنگ سطح استرس بالا دیر خوابیدن با این حال، این موارد می توانند بر باروری کلی ت ثیر بگذارند، بنابراین در صورت امتحان این روش مراقب باشید. روش Babydust . نویسنده روش Babydust ، کاترین تیلور، دارای لیسانس علوم در میکروبیولوژی، ایمونولوژی و ژنتیک مولکولی است. تیلور در کتاب خود درباره قطبیت تخمک، pH و رژیم های اسیدی/قلیایی/یون بحث می کند. روش Babydust توسط نویسنده Kathryn Taylor ایجاد شد. او در مورد زمان و دفعات رابطه جنسی می نویسد تا احتمال دختر داشتن را نیز افزایش دهد. با استفاده از این روش، شما هورمون لوتیینیزه ( LH ) خود را دو بار در روز یک بار در صبح و یک بار در عصر به مدت ماه قبل از اقدام به بارداری ردیابی می کنید. از آنجا که افزایش این هورمون نشان می دهد که تخمک گذاری در تا ساعت آینده رخ می دهد، می توانید الگوهای چرخه قاعدگی خود را درک کنید. به این ترتیب، می توانید تخمک گذاری را بهتر پیش بینی کنید. با توجه به کتاب تیلور، "آزمایش حداقل دو بار در روز بسیار مهم است، زیرا اگر فقط یک بار در روز آزمایش کنید، ممکن است افزایش LH خود را بسیار دیرتر از آنچه واقعا رخ داده تشخیص داده و ثبت کنید". هنگامی که هورمون را به مدت ماه ردیابی کردید، روش Babydust دو یا سه روز قبل از تخمک گذاری، داشتن رابطه جنسی را تشویق می کند. باز هم، ایده این است که به اسپرم زن مزیت داده شود. تا زمان رسیدن تخمک، اسپرم پسر دیگر زنده نخواهد بود. هر چقدر هم که شما یک دختر بچه بخواهید، واقعیت این است که هیچ روشی نمی تواند نتایج مطلوب را نوید دهد. البته، امتحان کردن این روش ها ضرری ندارد اما برای تعیین اثربخشی این پیشنهادات به تحقیقات بیشتری نیاز است. صرف نظر از این که دختر دارید یا پسر، مهم این است که بارداری سالم داشته باشید و بچه سالم به دنیا بیاورید.

از شایع ترین علل خونریزی زبان می توان به عفونت های مخمری و زخم زبان اشاره کرد. خونریزی زبان به مقدار کم جای نگرانی ندارد. اما دلایل دیگری نیز وجود دارد که باعث می شود زبان شما به شدت خونریزی کند. در حالی که اکثر آنها جدی نیستند، برخی علایم باید تحت مراقبت قرار گیرند و ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشند. بیماری هایی که می تواند باعث خونریزی زبان شما شود، طیف وسیعی از مسایل جزیی را که خود به خود بهبود می یابند تا شرایطی که نیاز به درمان پزشکی دارند را شامل می شود. زبان شما می تواند در اثر بسیاری از موارد آسیب ببیند، مانند: بریس ها پرتو درمانی غذاهای تیز دندان مصنوعی گاز گرفتن زبان دندان های شکسته عفونت های قارچی مانند کاندیدیازیس یا برفک شایع هستند. برفک بیشتر در نوزادان، افراد مبتلا به بیماریهایی که بر سیستم ایمنی بدن آنها ت ثیر می گذارد و افرادی که از آنتی بیوتیک استفاده می کنند دیده می شود. برفک و سایر عفونت های مخمری دهانی باعث ایجاد لکه های سفید یا زرد سفید دردناک یا زخم های باز در دهان و پشت گلو می شوند. برفک می توانند در غذا خوردن و بلعیدن اختلال ایجاد کنند. در بیشتر شرایط، برفک جدی نیست. اما وقتی نوزادان و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند علایم این بیماری را نشان دهند، باید به پزشک اطلاع داده شود. اگر عفونت گسترده تر باشد، پزشک ممکن است داروهای ضد قارچ خوراکی تجویز کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تبخال دهانی یک عفونت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس است. اکثر موارد تبخال دهانی از HSV - است که معمولا به آن تبخال دهانی گفته می شود. در حالی که HSV - یا تبخال تناسلی، از طریق تماس پوست به پوست منتقل می شود، HSV - گاهی اوقات از طریق حوله های مشترک، لیوان های نوشیدنی، چنگال و غیره منتقل می شود. تبخال دهانی از طریق تماس دهانی، معمولا از طریق بوسیدن یا رابطه دهانی منتقل می شود. همچنین ممکن است طریق تماس با اشیاء مشترک با فردی که مبتلا به تبخال فعال است، به فرد دیگر سرایت کند ریزش ویروسی می تواند بر روی اجسام بی جان مثل حوله، لیوان و چنگال رخ دهد و در صورت به اشتراک گذاشتن این وسایل، به افراد دیگر تبخال منتقل خواهد شد. تبخال دهانی دوره های نهفتگی و فعال شدن را پشت سر می گذارد. ویروس تبخال دهانی در مرحله فعال هنگامی که تاول وجود دارد، بیشتر مسری است. قرمزی و درد دانه یا تاولهای پر از مایع که باز شده و تبدیل به زخم می شوند. خارش، سوزن سوزن شدن یا احساس سوزش روی یا داخل دهان خوشه هایی از تاول ها که با هم رشد می کنند، یک ضایعه بزرگ را تشکیل می دهند. تشخیص تبخال دهان ممکن است دشوار باشد زیرا اغلب شبیه بیماری های دیگر است. اگرچه ممکن است برخی از پزشکان با معاینه بصری تبخال را تشخیص دهند، اما با در نظر گرفتن کشت ویروس به طور قابل اطمینان تری تبخال تشخیص داده می شود. تبخال دهان درمان نمی شود، اما داروها می توانند علایم را کنترل کنند. داروها همچنین می توانند مدت زمان نهفتگی بیماری را طولانی کنند. داروهای ضد ویروسی خوراکی و کرم های موضعی، مانند دوکوزانول ( Abreva ) ، درمان اولیه برای تبخال دهانی است. خونریزی از زبان می تواند ناشی از ناهنجاری های عروق خونی باشد که همانژیوم نامیده می شود. همچنین ممکن است به دلیل اختلالات سیستم لنفاوی مانند لنفانژیوما و هیستروم کیستیک رخ دهد. این شرایط اغلب در سر و گردن و در دهان وجود دارد. در بیشتر موارد، نوزادان با این ناهنجاری ها متولد می شوند. این ناهنجاریها قبل از رسیدن کودکان به سن سالگی ایجاد می شود. اگر ناهنجاری رگ خونی زشت و دردآور نباشند، نیازی به درمان ندارند. پزشکان ممکن است برای حذف تومورها استروییدها را تجویز کرده یا آنها را با جراحی حذف کنند. زخم های دهانی را استوماتیت یا زخم های پوستی نیز می نامند. آنها زخم های سفید و کوچکی هستند که در دهان شما از جمله روی زبان ظاهر می شوند. اگرچه ممکن است دردناک باشند، اما به ندرت باعث هشدار می شوند. گاهی اوقات، زخم های بزرگتر با لبه های قرمز و دایره ای شکل ظاهر می شود. از بین بردن آنها می تواند دردناک تر و سخت تر باشد. زخم های دهان به طور معمول بدون درمان طی چند هفته برطرف می شوند. برای تسکین علایم، داروساز شما می تواند دهانشویه ها و قرص های بدون نسخه را توصیه کند. سرطان های دهان و حلق و بینی اغلب به صورت یک زخم دهانی شروع می شود که بهبود نمی یابد. با گذشت زمان، زخم گسترش می یابد و ممکن است سخت شود. این زخم ها می توانند دردناک باشند و ممکن است خونریزی کنند. سرطان بالای زبان سرطان دهان است. اگر سرطان در قسمت زیرین زبان باشد، به عنوان سرطان دهان حلق در نظر گرفته می شود، که سرطان گلو میانی است. این سرطان ها باید زود تشخیص داده شوند تا قابل درمان باشند. برخی شرایط و انتخاب شیوه زندگی، شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان دهان یا حلق قرار می دهد: ابتلا به ایدز یا HIV سیگار کشیدن یا جویدن تنباکو داشتن انواع خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) سرطان های دهان و حلق و بینی معمولا از طریق بیوپسی بافت آسیب دیده تشخیص داده می شود. اگر بیوپسی سرطان را نشان دهد، پزشک آزمایش های بیشتری را برای تعیین گسترش سرطان انجام می دهد. آزمایشات تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد: آندوسکوپی و یا nasoendoscopy ، که به پزشک اجازه می دهد گلو و مجاری تنفسی شما را با دقت بیشتری بررسی کند. آزمایشات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری ( CAT یا CT اسکن) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) گزینه های درمانی سرطان دهان و حلق ممکن است شامل موارد زیر باشد: پرتودرمانی، که سلول های سرطانی را از بین می برد. شیمی درمانی، که از داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. جراحی برای برداشتن تومور و سایر نواحی که سرطان در آن گسترش یافته است. داروهای خانگی ممکن است هر شرایطی را که باعث خونریزی زبان شما می شود، درمان نکنند، اما می توانند تسکین دهنده باشند. در اینجا نکاتی برای تسکین خونریزی زبان آمده است: از خوردن آب و غذا بسیار داغ خودداری کنید. برای رفع علایم، بستنی بخورید و آب خنک را از طریق نی میل کنید. چندین بار در روز با دهانشویه ضد عفونی کننده یا ترکیبی از قسمتهای مساوی پراکسید هیدروژن و آب غرغره کنید. از غذاهای اسیدی و بسیار تند خودداری کنید، که می تواند ضایعات روی زبان شما را تحریک کند و باعث ایجاد زخم شود. قاشق چایخوری نمک یا جوش شیرین را به یک فنجان آب گرم اضافه کنید و از آن برای شستن دهان خود چندین بار در روز استفاده کنید. یخ پیچیده شده با گاز یا یک دستمال تمیز روی زخم قرار دهید و فشار ملایم را تا زمانی که خونریزی متوقف شود اعمال کنید. حتما ابتدا دستان خود را کاملا بشویید. ماست بخورید (برچسب را بررسی کنید! ماست می تواند سطح سالم باکتری ها را در سیستم شما بازیابی کند. ماست همچنین ممکن است به تقویت سیستم ایمنی بدن و هضم غذا کمک کند. اگرچه زخم های دهان به ندرت جدی هستند، اما در صورت تداوم به پزشک مراجعه کنید. اگر زخم دهانی دارید که بیش از هفته طول می کشد، باید توسط پزشک معاینه شوید. در صورت وجود درد مداوم یا ایجاد چرک یا بو در محل زخم، به پزشک خود اطلاع دهید. اگرچه دلایل خونریزی از زبان شما متفاوت است، اما دستورالعمل های کلی وجود دارد که به جلوگیری از بسیاری از بیماری ها کمک می کند. این نکات را رعایت کنید: از سیگار کشیدن خودداری کنید. اگر از دندان مصنوعی استفاده می کنید، آنها را هر روز طبق دستور دندانپزشک خود تمیز کنید. با مراجعه منظم به دندانپزشک و مسواک زدن دندان ها مطابق دستورالعمل، سلامت دهان و دندان خود را حفظ کنید. بیشتر شرایطی که باعث خونریزی زبان شما می شود تهدیدی پایدار برای سلامتی شما محسوب نمی شود. با این حال، اگر علایمی دارید که بهبود نمی یابد یا علایم سرطان دهان دارید، به پزشک مراجعه کنید. منبع:

علل شایع درد چشم هنگام پلک زدن شامل خشکی چشم یا چشم صورتی (ملتحمه) است. گلوکوم یا نوریت بینایی از جمله بیماری های جدی تری است که می تواند باعث پلک زدن چشم شما شود. هنگام پلک زدن، بسیاری از چیزها می توانند باعث آسیب چشم شما شوند. اکثر آنها به خودی خود یا با برخی درمانها به سرعت برطرف می شوند. با این حال، برخی از آنها ممکن است جدی باشند و نیاز به مراقبت فوری پزشکی داشته باشند. آلرژی به موادی مانند گرده یا اسپور کپک می تواند باعث التهاب ملتحمه شود، غشایی نازک که کره چشم و داخل پلک شما را می پوشاند. این التهاب یا ورم ملتحمه آلرژیک می تواند چشم های شما را قرمز، خارش دار و آبکی و دردناک کند. آستیگماتیسم نقصی در شکل کره چشم شما است. باعث تاری دید و تغییرات بینایی می شود. همچنین می تواند منجر به درد و سردرد شود. بلفاریت التهاب پلک است که توسط انسداد غدد چربی در فولیکول های مو که مژه های شما را تشکیل می دهند، ایجاد می شود. بلفاریت می تواند باعث التهاب، خارش پلک ها، قرمزی، آبریزش چشم و احساس سوزش شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر با مواد شیمیایی یا اطراف آن کار می کنید، خطر آسیب چشم را افزایش می دهید. درد ناشی از سردردهای خوشه ای معمولا در یک طرف سر، پشت چشم احساس می شود. این سردردها می توانند باعث افتادگی، التهاب پلک ها و قرمزی چشم ها شوند. قرنیه لایه جلویی شفاف چشم شما است که مردمک چشم و عنبیه را می پوشاند. خراش روی قرنیه شما ممکن است هنگام پلک زدن باعث سوزش و درد شدید شود. زخم چشم نتیجه التهاب قرنیه شما است. عفونت در چشم یا ساییدگی می تواند باعث التهاب شود. چشمان شما اشک می ریزد تا پلک زدن، حرکت و دیدن راحت باشد. اگر چشمان شما به اندازه کافی از این مایع استفاده نمی کنند، ممکن است علایم خشکی چشم را تجربه کنید. این علایم می تواند شامل درد هنگام پلک زدن باشد. اگر جسم خارجی وارد چشم شما شود، می تواند قرنیه و پلک داخلی شما را تحریک کند. این ممکن است هنگام پلک زدن باعث درد شود. جسم خارجی می تواند به اندازه مژه باشد و همچنان باعث تحریک قابل توجهی شود. اگر چشم خود را خراش دهید، ممکن است به آن صدمه بزنید. که پلک زدن را دردناک می کند. افرادی که با جوشکار کار می کنند ممکن است در صورت مشاهده قوس جوشکار دچار سوختگی فلش قرنیه شوند. خیره شدن به خورشید نیز می تواند باعث سوختگی فلاش قرنیه شود. گلوکوم به معنی تجمع مایع در چشم شما است. گلوکوم به ندرت علایم ایجاد می کند، اما اگر به چش، این می تواندم فشار آورد نشانه یک مشکل اورژانسی باشد. به سرعت به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. عنبیه مرکز رنگی کره چشم شما است. التهاب عنبیه می تواند باعث درد و حساسیت به نور شود. چشم صورتی یک عفونت یا تورم در غشای خارجی چشم و پوشش داخلی پلک شما است. چشم صورتی غشای خارجی چشم را ملتهب می کند و به چشم شما رنگ قرمز یا صورتی قابل توجهی بدهد. چشم صورتی مسری است. عصب بینایی با چشم و مغز ارتباط برقرار می کند. آنچه را که برای مغز خود می بینید تفسیر می کند. التهاب در این عصب ممکن است باعث درد هنگام حرکت چشم ها و پلک زدن شود. التهاب اغلب در نتیجه عفونت ویروسی یا باکتریایی است که می تواند مسری باشد. هنگامی که عفونت استاف در فولیکول های مژه یا غدد چربی روی پلک شما ایجاد می شود، یک قارچ ایجاد می کند. عفونت باعث التهاب می شود که می تواند هنگام پلک زدن دردناک شود. استای ها مسری هستند. آسیب به صورت شما، مانند شکستگی حفره چشم، ممکن است پلک زدن را مشکل ساز و دردناک کند. تغییرات بینایی ممکن است باعث درد موقتی شود. اگر در هنگام پلک زدن دچار تاری دید یا مشکل دید شدید علاوه بر درد چشم، ممکن است بینایی شما تغییر کند. اگر علایم در عرض ساعت برطرف نشد یا داروهای خانگی موثر واقع نشد و درد بدتر شد، باید به پزشک مراجعه کنید. اگر این بیماری جدی تر از یک عفونت ساده یا سوزش چشم شما باشد، به سرعت به مراقبت های پزشکی احتیاج خواهید داشت. درد هنگام پلک زدن اغلب تنها یکی از علایم بیماری است. ممکن است علایم دیگر هم ظاهر شوند. اگر درد چشم شما ناشی از آسیب یا بیماری واضحی نیست، علایم دیگر می تواند به شما و پزشک کمک کند که علت درد را متوجه شوید. این علایم عبارتند از: فشار در چشمان التهاب پلک یا فولیکول مژه درد هنگام حرکت چشم ها حساسیت در اطراف چشم (سینوس ها) درد یا حساسیت هنگام قرار گرفتن در معرض نور اگر هنگام پلک زدن علایم زیر را تجربه کردید، باید به دنبال درمان فوری پزشکی باشید: اختلال در بینایی استفراغ یا درد شکم درد غیر قابل تحمل درد شدید هنگام لمس چشم ظاهر هاله ها در اطراف چراغ ها مشکل در بستن کامل پلک ها به دلیل برجستگی چشم به بیرون اگر هر کدام از این علایم را تجربه می کنید، یا اگر درد و علایم بعد از شستشوی ملایم چشم ها با آب یا سالین باقی می مانند، با اورژانس تماس بگیرید یا فورا به اورژانس مراجعه کنید. درد چشم هنگام پلک زدن همیشه نشانه یک مشکل بزرگتر نیست. ممکن است تحریک کننده باشد اما همیشه خطرناک نیست. با این حال، این بدان معنا نیست که شما نباید درمان را جدی بگیرید. در صورت عدم درمان عفونت ها، جراحات یا التهاب زمینه ای، علایم شما ممکن است بیش از حد طول بکشد. علایم نیز ممکن است شدیدتر شوند. درد چشم می تواند منجر به عوارض دیگری شود. عوارض عدم درمان صحیح یک مشکل چشمی عبارتند از: عفونت گسترده آسیب دایمی به قرنیه یا پلک شما تغییرات دایمی بینایی، از جمله از دست دادن جزیی یا کلی بینایی اگر علت درد چشم شما مشخص نیست، پزشک ممکن است نیاز به انجام آزمایشات یا انجام معاینه داشته باشد. یک پزشک عمومی خانواده می تواند برای شایع ترین علل درد چشم دارو تجویز کند. این موارد شامل چشم صورتی، گل مژه و خشکی چشم است. در صورتی که پزشک معتقد باشد مشکل جدی تر است و ممکن است نیاز به آزمایشات و درمان های خاص داشته باشد، پزشک عمومی شما ممکن است توصیه کند به چشم پزشک مراجعه کنید. چشم پزشکان تجهیزات تخصصی دارند که می تواند به آنها در تشخیص فشار داخل کره چشم شما کمک کند. اگر فشار به طرز خطرناکی افزایش یابد، یک چشم پزشک برای تشخیص سریع و شروع سریع درمان مفید خواهد بود. قبل از تصمیم گیری در مورد درمانی که برای شرایط شما مناسب است، پزشک علت درد چشم و سایر علایم شما را مشخص می کند. سپس پزشکان توصیه هایی را برای درمان علت زمینه ای برای توقف کامل علایم ارایه می دهند. درمان درد چشم به سه دسته اصلی تقسیم می شود: داروهای تجویز شده، داروهای بدون نسخه و داروهای خانگی. همه داروها از جمله موارد زیر ممکن است برای درمان علایم یا علت زمینه ای شما تجویز شود: داروی آلرژی قطره چشم دارویی آنتی بیوتیک ها، برای درمان عفونت زمینه ای استروییدها مانند قطره چشم پردنیزولون برای تحریک شدید یا شرایط التهابی مسکن ها، از جمله داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن ( Advil ) و قطره های چشمی دارویی مانند دیکلوفناک ( Voltaren ) و ketorolac ( Acular ) همچنین می توانید از محصولات بدون نسخه و داروهای خانگی برای تسکین علایم استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که برای درمان علل زمینه ای دردی که تجربه می کنید به آنها تکیه نکنید برای این کار باید با پزشک خود مشورت کنید. قطره های چشمی بدون دارو می توانند به خشکی چشم کمک کنند. قطره چشم مانند اشک مصنوعی در اکثر داروخانه ها یافت می شود. اگر درد ناشی از جسم خارجی است، به آرامی چشم را با آب استریل یا نمک شستشو دهید. در اکثر داروخانه ها می توانید محلول نمک چشم را خریداری کنید. کمپرس گرم ممکن است به کاهش درد و التهاب ناشی از عفونت چشم یا پلک کمک کند. برای ایجاد کمپرس گرم، یک دستمال تمیز را در آب گرم فرو کنید و سپس آن را به آرامی در مقابل چشم خود نگه دارید. هر زمان که کمپرس سرد شد، آن را مجددا داغ کنید. اطمینان حاصل کنید که پارچه لباسشویی را کاملا تمیز کرده و آن را با آب گرم بشویید. به این ترتیب، هرگونه عفونت مسری گل مژه یا ملتحمه به احتمال زیاد گسترش نمی یابد. درد چشم اغلب موقتی است. اما اگر درمان های معمول، از جمله مسکن، قطره چشم یا کمپرس گرم، علایم شما را کاهش نمی دهد، باید با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم به طور قابل توجهی بدتر شد یا تعداد علایم در یک بازه زمانی کوتاه افزایش یافت، باید به دنبال درمان فوری پزشکی باشید. هنگامی که پزشک علت اصلی را تشخیص داد، درمان می تواند بلافاصله شروع شود.

بی حسی در سمت راست صورت می تواند ناشی از بیماری های زمینه ای از جمله فلج بل، ام اس یا سکته مغزی باشد. از دست دادن حس در صورت، همیشه نشان دهنده یک مشکل جدی نیست، اما همچنان باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. سکته مغزی یک وضعیت جدی و خطرناک است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. آگاهی از علایم سکته مغزی می تواند به نجات جان شما یا عزیزان شما کمک کند. علایم رایج سکته مغزی عبارتند از: سردرد شدید گیجی ناگهانی ضعف در بازو یا پا سبکی سر یا خستگی شدید حالت تهوع و گاهی استفراغ تاری دید یا از دست دادن بینایی ضعف، مشکل در تعادل یا سرگیجه بی حسی یا افتادگی یک طرف صورت مشکل در درک گفتار، یا گفتار نامرتب یا آشفته علایم سکته مغزی به طور ناگهانی ظاهر می شود. اگر شما یا کسی که می شناسید علایم سکته مغزی دارد، باید فورا به اورژانس مراجعه کنید. اقدام سریع می تواند به کاهش آسیب مغزی ناشی از سکته کمک کند. عصب صورت به شما امکان می دهد احساساتی در صورت خود حس کنید و ماهیچه های صورت و زبان خود را حرکت دهید. آسیب عصب صورت می تواند منجر به علایمی از جمله بی حسی صورت، از دست دادن حس و فلج شود. این علایم معمولا یک طرف صورت را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از شرایط می تواند منجر به آسیب عصب صورت و بی حسی صورت در سمت راست شود. چند مورد از دلایل در اینجا شرح داده شده است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این وضعیت باعث فلج موقت یا ضعف در یک طرف صورت می شود. همچنین ممکن است در قسمت آسیب دیده صورت احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن داشته باشید. علایم فلج بل زمانی بروز می کند که عصب صورت متراکم یا متورم شود. شاخص های رایج این وضعیت عبارتند از: سردرد درد فک آب ریزش افتادگی پلک اشک زیاد یا بزاق فشار در فک یا گوش حساسیت بیش از حد به بو، مزه یا صدا فلج یک طرفه، افتادگی یا ضعف صورت علایم فلج بل فقط روی صورت تاثیر می گذارد و می تواند در سمت راست یا چپ صورت ظاهر شود. همچنین می تواند به طور همزمان هر دو طرف را تحت ت ثیر قرار دهد، اگرچه غیر معمول است. فلج بل تهدید کننده زندگی نیست. با این حال، این علایم با فوریت های پزشکی مانند سکته مغزی مشترک است. فلج بل در پاسخ به التهاب یا فشردگی اعصاب کنترل کننده حرکت صورت ایجاد می شود. علت اصلی این آسیب عصبی مشخص نیست. با این حال، این بیماری اغلب پس از سرماخوردگی یا آنفولانزا رخ می دهد. بر اساس گزارش موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، سالانه حدود ، نفر در ایالات متحده دچار فلج بل می شوند. اگرچه افراد در هر سنی می توانند به آن مبتلا شوند، اما بیشتر در افراد بین تا سال شایع است. اکثر افراد بدون درمان فلج بل بهبود می یابند. با این حال، درمان ممکن است به تسکین سریع تر علایم کمک کند. استروییدها ممکن است به کاهش التهاب اعصاب صورت و تسریع بهبودی کمک کنند. مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه می تواند هرگونه درد و ناراحتی را به حداقل برساند. با این حال، مردم نباید این داروها را در کنار استروییدها مصرف کنند. میگرن نوعی از سردرد است که باعث درد شدید می شود. میگرن می تواند علایم عصبی مانند بی حسی صورت در سمت راست ایجاد کند. سایر علایم رایج میگرن عبارتند از: سرگیجه احساس تهوع مشکلات بینایی حساسیت به نور مشکل در صحبت کردن ضربه سر یا ضربان قلب سوزن سوزن شدن دست ها یا پاها احساس غیرمعمول نسبت به نور، صداها یا سایر احساسات دیدن محرک های بصری مانند برق چشمک زن، لکه های تیره یا اشکال سردرد میگرنی می تواند باعث بی حسی سمت راست یا چپ صورت شود. گاهی تمام صورت تحت تاثیر قرار می گیرد. در موارد دیگر، فقط برخی از نواحی صورت ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرند. اگر برای اولین بار علایم میگرن را تجربه کردید، باید به پزشک مراجعه کنید. علایم اولیه یک دوره میگرن می تواند در افراد مختلف متفاوت باشد. برخی از افراد اندکی قبل هاله ای را تجربه می کنند. هاله میگرنی یک اختلال حسی است، مانند تغییر در بینایی یا احساس بدنی غیر معمول. میگرن همی پلژی بسیار کمتر از انواع دیگر شایع است و نیاز به درمان تخصصی دارد. بیماری MS ، یک بیماری خود ایمنی است. اسکلروز، مغز، نخاع و اعصاب را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم معمولا به تدریج ظاهر می شوند. گاهی اوقات علایم از بین می روند و سپس عود می کنند. هرچه MS زودتر درمان شود بهتر است. MS یک بیماری پیشرونده است و با گذشت زمان بدتر می شود. در برخی موارد، بی حسی یا از دست دادن حس در سمت راست صورت، نشانه اولیه MS سایر علایم اولیه MS سرگیجه مشکلات جنسی مشکلات بینایی ضعف یا خستگی اختلال عملکرد مثانه درد یا اسپاسم عضلانی ضعف هماهنگی یا مشکل در تعادل احساس بی حسی و سوزن سوزن شدن گیجی، مشکلات حافظه یا مشکل در صحبت کردن در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری ام اس وجود ندارد. با این حال، مصرف داروهای تعدیل کننده بیماری مانند استروییدها می تواند به کاهش علایم بیماری کمک کند. این داروها، التهاب مسیول آسیب سلول های عصبی را سرکوب می کنند. سکته مغزی زمانی اتفاق می افتد که خون رسانی به مغز کاهش یافته یا به طور کلی قطع شود. در صورت عدم درمان، سکته مغزی می تواند کشنده باشد. علایمی که بر صورت تاثیر می گذارد با سکته مغزی شایع است و شامل بی حسی صورت، افتادگی و ضعف است. کسی که سکته می کند ممکن است در لبخند زدن مشکل داشته باشد. علایم اولیه سکته مغزی شامل بی حسی صورت، ضعف بازو و اختلال در گفتار است. سکته مغزی می تواند باعث بی حسی سمت راست یا چپ صورت شود. گاهی اوقات سکته سمت راست و چپ صورت را به طور همزمان تحت ت ثیر قرار می دهد. شایع ترین علت سکته مغزی انسداد رگ خونی در مغز است. انسدادها معمولا به دلیل لخته شدن خون است. درمان سکته مغزی بستگی به نوع آن دارد. فردی که سکته مغزی را در نتیجه لخته شدن خون تجربه می کند، معمولا دارو دریافت می کند. اینها داروهایی هستند که به تجمع لخته های خون کمک می کنند. فردی که در اثر پارگی رگ دچار سکته مغزی می شود ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. هدف از جراحی ترمیم آسیب و پیشگیری از خونریزی بیشتر است. بسیاری از بیماری های دیگر می توانند باعث بی حسی صورت در سمت راست شوند. برخی از این شرایط عبارتند از: جراحی دندان آسیب های مغزی تومورهای مغزی موارد شدید کم خونی حملات ایسکمیک گذرا نوروپاتی ناشی از دیابت عکس العمل های آلرژیتیک اختلالات خود ایمنی، مانند لوپوس قرار گرفتن در معرض سرمای شدید حرارت، آتش و سوختگی های شیمیایی هر زمان که فردی به دلایلی نامعلوم دچار بی حسی صورت می شود، باید برای تعیین علت به پزشک مراجعه کند. در صورت بی حسی سمت راست صورت و شرایط زیر در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید: به تدریج بدتر می شود. بعد از آسیب سر ایجاد می شود. از صورت به سایر نواحی بدن گسترش می یابد. اگر صورت شما در سمت راست احساس بی حسی می کند، سایر علایم را ثبت کنید تا با پزشک در میان بگذارید. در حین ملاقات، باید در مورد نسخه هایی که در حال حاضر مصرف می کنید، و همچنین تشخیص های موجود با پزشک خود صحبت کنید. پزشک سعی می کند اقدامات زیر را برای علت بی حسی تشخیص دهد: انجام آزمایش خون انجام یک معاینه فیزیکی آزمایش الکترومیوگرافی نگاه به سابقه خانوادگی یا پزشکی اسکن تصویربرداری مانند MRI CT انجام حرکات خاص برای تشخیص عملکرد عصبی هنگامی که پزشک علت بی حسی در سمت راست صورت شما را تشخیص داد، می تواند گزینه هایی را برای درمان ارایه دهد. درمان، شرایطی که باعث بی حسی صورت شما می شود را می تواند تسکین دهد. گاهی بی حسی صورت بدون مداخله پزشکی از بین می رود. هیچ درمان پزشکی خاصی برای بی حسی یک طرفه صورت وجود ندارد. گاهی اوقات داروهای ضد درد می توانند به علایم مرتبط کمک کنند. با یک پزشک صحبت کنید تا بفهمید چگونه می توانید بی حسی در سمت راست صورت خود را کاهش دهید. عفونت ها می توانند به عصب کنترل کننده احساس در صورت آسیب برسانند. تعدادی از عفونت های شایع می تواند منجر به بی حسی در یک طرف صورت شود. برخی از آنها ناشی از عفونت های باکتریایی هستند، مانند: سفلیس بیماری لایم عفونت غدد بزاقی عفونت های دندان عفونت های تنفسی موارد دیگر در اثر عفونت های ویروسی ایجاد می شوند، از جمله موارد زیر: زونا سرخک اوریون آنفولانزا HIV مونونوکلیوز بی حسی ناشی از عفونت می تواند یک طرف یا هر دو طرف را درگیر کند. عفونت ها معمولا علایم دیگری را در کنار از دست دادن حس ایجاد می کنند. در اغلب موارد، بی حسی یک طرف سمت راست ناشی از عفونت را می توان با درمان عفونت کاهش داد. بی حسی در یک یا هر دو طرف صورت شما می تواند نشان دهنده یک فوریت پزشکی باشد. یادگیری تشخیص علایم سکته مغزی ایده خوبی است. سایر علل بی حسی صورت موارد اورژانسی نیستند، اما همچنان به مراقبت های پزشکی نیاز دارند. اولین کاری که باید برای رفع بی حسی در سمت راست صورت انجام دهید این است که با پزشک مشورت کنید. بی حسی سمت راست صورت علامت یک بیماری زمینه ای است. برخی از افراد ممکن است در قسمت آسیب دیده صورت احساس از دست دادن کامل صورت کنند. همچنین ممکن است احساس سوزن سوزن شدن داشته باشند. دلایل مختلفی برای بی حسی سمت راست صورت وجود دارد. تعیین علت بی حسی صورت برای دریافت درمان موثر برای بیماری زمینه ای ضروری است. منابع:

شامل انواع مختلف خدمات پزشکی اضطراری است که در بیمارستان یا محیطی مانند بیمارستان (اردوگاه های بهداشت پزشکی، خانه های سالمندان و غیره) مورد نیاز می باشد. پیراپزشکان کسانی هستند که می توانند دست خود را برای کمک به پزشکان در زمان بحران دراز کنند. آنها متخصصان آموزش دیده ای هستند که می دانند چگونه با بدن انسان برخورد و به پزشکان کمک کنند. متخصصان پیراپزشکی با انجام چندین معاینه، آزمایش، بازرسی، مشاهدات و درمان، درمان بهتر بیمار را تضمین می کنند. کسی که هدفش کمک به دیگران، درمان دیگران و نجات جان افراد است، می تواند دوره های پیراپزشکی را انتخاب کند. صنعت پیراپزشکی، سیستم پشتیبانی صنعت پزشکی یا مراقبت های بهداشتی است. دوره های پیراپزشکی، دوره های آموزشی پزشکی شغل محور هستند. دوره های پیراپزشکی کاملا آموزشی خاصی هستند و دانش آموزان را برای موقعیت های پزشکی واقعی آموزش می دهند. اهمیت دوره های پیراپزشکی باتوجه به افزایش نیاز به پیراپزشکان ماهر در زمینه پزشکی بسیار زیاد است. ذکر این نکته حایز اهمیت است که بدون پیراپزشکان، حوزه پزشکی فلج خواهد شد. دوره های پیراپزشکی شغلی محور هستند و فرصت های شغلی زیادی را ارایه می دهند. یکی دیگر از مزایای دوره پیراپزشکی این است که گزینه هایی برای دوره های کارشناسی ارشد، فوق لیسانس، دیپلم، گواهینامه وجود دارد که مدت زمان آنها از سال تا ماه متفاوت است. شخص می تواند یک دوره پیراپزشکی را در هر مرحله از حرفه خود انجام دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دوره های پیراپزشکی به متخصصان حوزه پزشکی آموزش دیده در زمینه درمان اضطراری قبل از پزشکی، کمک پزشکی، آموزش فناوری تشخیص و غیره می پردازد. پیراپزشکان طیف گسترده ای از دوره ها را برای انتخاب در بخش های مختلف حوزه پزشکی ارایه می دهند. بخش های اصلی دوره های پیراپزشکی، عبارتند از: دوره های فناوری اشعه ایکس، محبوب ترین دوره ها در بین دانشجویان پیراپزشک است. همچنین از اهمیت بالایی در درمان پزشکی برخوردار است. به دانشجویان در مورد انواع اشعه ایکس، فناوری تصویربرداری مورد استفاده، روش های بررسی و تفسیر نتایج اشعه ایکس، استفاده از اشعه ایکس در موارد خاص و غیره آموزش داده می شود. دوره های آموزشی فناوری اشعه ایکس در بین پیراپزشکان، عبارتند از: لیسانس فناوری تابش دیپلم فناوری اشعه ایکس گواهی تکنسین اشعه ایکس کارشناس ارشد فناوری اشعه ایکس کارشناسی فناوری تصویربرداری پزشکی این دوره به منظور آموزش دانشجویان در مورد نحوه استفاده از دوزهای بیهوشی با نیاز های مختلف مورد استفاده در موارد مختلف پزشکی است. روش بیهوشی یک گام اولیه در اکثر درمان های پزشکی محسوب می شود. بنابراین یک مرحله مهم است. زیرا آنها به طور مداوم سلامت بیمار و واکنش آنها را نسبت به داروی بی حسی بررسی می کنند. دستمزد متخصصان بیهوشی بسیار بالا است و اگر شما بتوانید متخصصی مانند بیهوشی قلبی شوید، این مبلغ افزایش می یابد. این شاخه از حوزه پیراپزشکی به حرکت فیزیکی اندام های انسان می پردازد. تکنیک های مختلف درمانی مانند الکتروتراپی، ورزش، تمرینات حرکتی و غیره برای درمان بیماران استفاده می شود. فیزیوتراپی همچنین پس از جراحی و عمل ایمپلنت برای بازگرداندن حرکت طبیعی اعضای بدن آسیب دیده استفاده می شود. فرصت های شغلی فوق العاده ای برای فیزیوتراپیست ها در زمینه ورزش وجود دارد. دوره های دیالیز دانش آموختگان را در زمینه ماشین آلات، تکنیک ها، روش دیالیز آموزش می دهد. دیالیز روشی است که مایع اضافی و خون ناخالص را از بدن خارج می کند در حالی که بدن خود قادر به انجام این کار نیست. بعد از پزشکان، کادر پرستاری مهمترین نقش را دارند. آنها پس از جراحی از بیماران مراقبت می کنند و بیماران بستری در بیمارستان بستری می شوند. آنها همچنین به پزشکان در جراحی ها و سالن های عمل کمک می کنند. پرستاران در سطوح مختلف پرونده بیماران، ت مین دارو، مراقبت های قبل و بعد از عمل، پانسمان، مراقبت های اولیه، درمان فوری و غیره را حفظ می کنند. دوره های آموزشی پرستاری، عبارتند از: کارشناسی پرستاری دیپلم دستیار مراقبت پرستاری کارشناسی ارشد پرستاری بهداشت جامعه کارشناسی ارشد پرستاری زنان و زایمان کارشناسی ارشد پرستاری روانپزشکی کارشناسی ارشد پرستاری سلامت کارشناسی ارشد پرستاری کودکان حقوق پرسنل پرستاری در بخش، بخش خصوصی، بخش دولتی، تجربه، مدارک و غیره متفاوت است. اگرچه مشاغل پرستاری یکی از پردرآمدترین مشاغل پیراپزشکی است. متخصص شنوایی شناسی به درمان بیماران مبتلا به اختلال گفتاری و شنوایی کمک می کند. بیمارانی که با مشکلات گفتاری، لکنت زبان متولد می شوند، با ورزش درمانی و فناوری و تجهیزات ویژه درمان خواهند شد. این دوره ها دانش آموختگان را آموزش می دهد تا تکنیک های مختلف تشخیصی، سطوح نقص، دانش تجهیزات و غیره را درک کنند. آزمایشگاه ها بخش مهمی از درمان پزشکی هستند. تشخیص بیماری ها عموما با آزمایش نمونه ها در آزمایشگاه ها انجام می شود و نیاز به یک تکنسین ماهر دارد که در آزمایش و تجزیه و تحلیل نمونه ها و خواندن نتایج مهارت داشته باشد. همچنین می توانید آزمایشگاه خود را راه اندازی یا به عنوان یک تکنسین شروع به کار کنید. به عنوان تکنسین آزمایشگاه در زمینه های مختلف پزشکی خاص و شغل پایدار بسیار امیدوار کننده، فضای زیادی برای رشد شغلی وجود دارد. صنعت پیراپزشکی ستون فقرات صنعت پزشکی و مراقبت های بهداشتی است. همواره تقاضا برای پیراپزشکی واجد شرایط ماهر وجود دارد. این یک گزینه شغلی بسیار هوشمندانه و سودآور است. اگرچه حقوق این حرفه چالش برانگیز می باشد، زیرا پیراپزشکان برای شیفت های طولانی مدت باید فعالیت کنند. بنابراین شما به عنوان یک پیراپزشک باید از نظر جسمانی قوی باشید. حتی بتوانید خودتان را برای شیفت های طولانی مدت آماده کنید. شما با موقعیت های بحرانی و سخت روبرو می شوید بنابراین شما همچنین باید از نظر ذهنی آماده باشید. به دلیل تعداد زیاد فرصت های شغلی در صنعت پزشکی که به سرعت در حال رشد است، بخش وسیعی در بخش پیراپزشکی وجود دارد. مراقبت های بهداشتی صنعتی است که همیشه نیاز به پیراپزشکی ماهر فراهم می کند. هر دو بخش خصوصی و دولتی می توانند بسیاری از فرصت های شغلی را برای پیراپزشکان مهیا کنند.

هماتولوژیست کیست؟ پزشکی است که در تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری های خون تخصص دارد. بیماری های خون شامل اختلالات سرطانی و غیر سرطانی است که بر روی اجزای خون (مانند گلبول های سفید، گلبول های قرمز یا پلاکت ها) یا اندام های تولید کننده آنها (از جمله مغز استخوان و طحال) ت ثیر می گذارد. هماتولوژی یک فوق تخصص پزشکی داخلی است که اغلب با انکولوژی همپوشانی دارد (مطالعه سرطان) هماتولوژی - انکولوژی یک برنامه فلوشیپ ترکیبی است که متخصص داخلی را برای تشخیص، درمان و مدیریت طیف وسیعی از اختلالات مرتبط با خون آماده می کند. متخصصین خون، مستقیما با بیمارانی که اختلالات مربوط به خون دارند، همکاری می کنند. اگر مراجعه به متخصص خون به طور ذاتی به این معنا نیست که شما سرطان دارید. از جمله بیماریهایی که یک متخصص خون ممکن است آن را درمان کند یا در درمان مشارکت داشته باشد، عبارتند از: اختلالات خونریزی مانند هموفیلی اختلالات ژنتیکی خون مانند بیماری سلول داسی شکل اختلالات گلبول قرمز مانند کم خونی یا پلی سیتمی ورا عفونت سیستمیک خون مانند سپسیس یا شوک سپتیک هر شرایطی که نیاز به پیوند مغز استخوان یا سلول های بنیادی دارند. اختلالات انسدادی مانند ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) سرطان های خون مانند لوسمی، لنفوم، میلوم متعدد یا سندرم های میلودیسپلاستیک ( MDS ) اختلالات خود ایمنی مانند واسکولیت روماتویید، کم خونی همولیتیک خود ایمنی، تالاسمی یا پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تقریبا همه بیماری ها تا حدی شامل خون شناسی می شود، زیرا آزمایش خون معمولا برای تشخیص یا نظارت بر اکثر بیماری ها استفاده می شود. گاهی اوقات یک متخصص خون ممکن است به عنوان پزشک اصلی (به ویژه کسانی که در سرطان خون کودکان تخصص دارند) عمل کند یا با یک تیم درمان همکاری داشته باشد که می تواند شامل رادیولوژیست، جراح، انکولوژیست پرتویی، ژنتیک و روماتولوژیست باشد. علاوه بر تشخیص بیماری، یک متخصص خون در تشخیص و تعیین برنامه درمانی فردی و در صورت نیاز جراحی، تزریق، شیمی درمانی، پرتودرمانی یا ایمونوتراپی به بیماران کمک می کند. علاوه بر آزمایش خون، یک متخصص خون ممکن است اقدامات دیگری را انجام دهد: استخراج قسمت مایع مغز استخوان برای تشخیص لوسمی یا لنفوم است. استخراج هسته جامد مغز استخوان برای کمک به تشخیص سرطان خون و سایر سرطان ها است. یک آزمایش خون است که برای ت یید بیماری سلول داسی شکل یا سایر اختلالات ارثی موثر بر گلبول های قرمز استفاده می شود. شامل استخراج مایع مغزی نخاعی برای تعیین وجود سلول های سرطانی خون در نمونه است. این روش ممکن است برای درمان برخی از لوسمی ها، لنفوم ها و اختلالات خوش خیم خون استفاده شود. هماتولوژیست - انکولوژیست ها همچنین در زمینه استفاده از داروهای شیمی درمانی و سایر درمان های سرطان خون از جمله داروهای هدفمند و عوامل ایمنی درمانی آموزش های لازم را دیده اند. دریافت مجوز هماتولوژی مستلزم داشتن مدرک پزشکی چهار ساله - به عنوان پزشک پزشکی ( MD ) ( DO ) - . پس از اتمام رزیدنتی، داوطلبان هماتولوژیست باید دو تا چهار سال تحت آموزش فشرده برای آموزش در یک فوق تخصص خاص، مانند هماتولوژی بزرگسالان، هماتولوژی/انکولوژی کودکان یا خون شناسی قرار بگیرند. " MD SH ( ASCP ) ". بر اساس داده های درآمد حاصل از گزارش جبران خسارت Medscape . در صورت بروز هر گونه علایم مربوط به ناهنجاری های خونی باید به یک هماتولوژیست مراجعه کنید. قبل از اولین ملاقات با یک متخصص خون، لیستی از علایمی را که تجربه کرده اید، شامل زمان، مدت و شدت آنها تهیه کنید. شما همچنین باید لیستی از داروهایی که مصرف می کنید، چه دارویی، چه بدون نسخه، گیاهی یا سنتی را تهیه کنید. برخی از این موارد می تواند به طور بالقوه بر شیمی خون شما ت ثیر بگذارد یا درمان را پیچیده تر کند. همچنین، زمانی را برای تهیه لیستی از سوالات اختصاص دهید تا ماهیت وضعیت خود را بهتر بشناسید. نمونه آنها عبارتند از: پیش آگهی بیماری من چگونه است؟ وضعیت من چقدر قابل کنترل است؟ نتایج آزمایش خون من به چه معناست؟ شما چه آزمایشاتی را توصیه می کنید؟ اگر درمان را دنبال نکنم چه اتفاقی می افتد؟ آزمایشات تشخیصی من شامل چه مواردی می شود؟ چه عوارض جانبی ممکن است برای وضعیت من وجود داشته باشد؟ مزایا و خطرات ناشی از درمان و حتی عدم درمان وضعیت من چیست؟ همچنین بهتر است که بررسی کنید آیا متخصص خون و آزمایشگاه ها با شرکت بیمه شما قرارداد دارند یا نه؟ هماتولوژیست متخصص بسیار ماهری است که قصد دارد با پزشک مراقبت اولیه شما همکاری کند تا وضعیت شما از نظر اختلالات خونریزی بهبود پیدا کند. این امر به ویژه در صورت داشتن چندین بیماری مزمن مانند دیابت یا بیماری کبدی که ممکن است بر تصمیمات درمانی ت ثیر بگذارد بسیار مهم است. همه افراد مبتلا به اختلال خونی به متخصص خون نیاز ندارند. اگر خون در مدفوع دارید، ممکن است متخصص گوارش مناسب تر باشد. همین امر در مورد عفونت های هموراژیک که متخصص بیماری های عفونی برای آنها مناسب تر است نیز صدق می کند.

، که به عنوان جراح نورولوژیست شناخته می شود، یک متخصص پزشکی بسیار ماهر است که در جراحی مغز، نخاع، اعصاب محیطی و سیستم عروق مغزی تخصص دارد. جراحان مغز و اعصاب برای درمان طیف وسیعی از، آسیب ها، تومورها، عفونت ها، و بیماری های دژنراتیو نخاعی آموزش های لازم را دیده اند. برای تبدیل شدن به این متخصص، بین تا سال تحصیل طول می کشد. برخی از افراد بورسیه های اضافی را برای تخصص در زمینه خاصی از جراحی مغز و اعصاب آغاز می کنند. این متخصصین ارتباط تنگاتنگی با دارند زیرا هر دو به دانش تخصصی در مورد نیاز خواهند داشت. در حالی که متخصصان داخلی مغز و اعصاب و هم جراحان، را تشخیص داده و درمان می کنند، فقط این متخصصان عمل جراحی انجام می دهند. جراحی ارتوپدی نیز اغلب در جراحی ستون فقرات با جراحی مغز و اعصاب همپوشانی دارد. شرایطی که ممکن است این متخصص برای درمان فراخواند را می توان به طور وسیع با علت زمینه ای آنها توضیح داد. اینها شامل موارد زیر هستند: تومورهای خوش خیم یا سرطانی مغز یا ستون فقرات درد غیرقابل درمان همراه با سرطان، ضربه یا دلایل دیگر صرع و اختلالات حرکتی مانند و ناهنجاری های مادرزادی مانند آنانسفالی، آنوریسم، هیدروسفالی یا اسپینا بیفیدا اختلالات عروقی، شامل ناهنجاری های شریانی وریدی ( AVM ) و تلانژکتازی مویرگی عفونت های CNS مانند مننژیت، انسفالیت، استیومیلیت مهره ای و آبسه اپیدورال اختلالات دژنراتیو نخاعی، شامل تنگی نخاع، آتروفی عضلات نخاعی ( SMA ) و فتق دیسک نخاعی آسیب های مغزی نخاعی، اعصاب محیطی یا مغز (شامل شکستگی جمجمه و خونریزی مغزی) اختلالات روانپزشکی مقاوم در برابر درمان، از جمله اختلال وسواس فکری شدید ( OCD ) ، سندرم تورت و ( MDD ) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این متخصص نیاز به درجه بالایی از تخصص فنی و همچنین مهارتهای استثنایی مانند مهارت دست دارد. ابزارهای مورد استفاده در تجارت گسترده هستند، بسیاری از آنها از فناوری های پیشرفته ای از جمله میکرو جراحی و کاشت مغز استفاده می کنند. کلید موفقیت جراحی مغز و اعصاب مجموعه ای از ابزارهای رادیولوژی است که برای تشخیص و درمان اختلالات عصبی مورد استفاده قرار می گیرد. این شامل: یک تکنیک اشعه ایکس به کمک رایانه است که "برش" های سه بعدی از مغز یا نخاع را ایجاد می کند. استفاده از امواج مغناطیسی و رادیویی برای تولید تصاویر با جزییات بالا، به ویژه از بافتهای نرم که از ردیاب رادیواکتیو برای ارزیابی عملکرد متابولیک در سیستم عصبی استفاده می کند. تکنیکی برای نقشه برداری از مغز با ثبت سیگنال های عصبی با گیرنده های مغناطیسی جراح مغز و اعصاب می تواند با دستگاه های مجهز به این ابزارهای تصویربرداری هم جراحی باز معمولی و هم روش های جراحی کم تهاجمی را انجام دهد. جراحی باز معمولی مستلزم آن است که جراح مغز و اعصاب جمجمه را باز کند. معمولا در موارد اورژانسی برای درمان آسیب های ناشی از ضربه استفاده می شود. در این تکنیک که به عنوان کرانیوتومی شناخته می شود، از ابزارهای تخصصی برای برداشتن قسمتی از استخوان (به نام فلپ استخوان) استفاده می شود که پس از اتمام جراحی مغز، جایگزین می شود. جراحی آندوسکوپی شامل بررسی جمجمه برای معرفی دستگاهی شبیه لوله، به نام آندوسکوپ، برای انتقال تصاویر ویدیویی از اعماق داخل مغز است. با هدایت تصاویر زنده، جراح مغز و اعصاب می تواند ابزارهای جراحی را از طریق سوراخ های اضافی برای درمان خونریزی های داخل جمجمه، تومورها، ("آب روی مغز") و نشت مایع مغزی نخاعی و موارد دیگر استفاده کند. میکروسرجری اغلب برای رفع پلاک از شریان کاروتید تغذیه کننده مغز (اندارترکتومی کاروتید) و همچنین برای درمان آنوریسم، جایگزینی فتق دیسک های نخاعی (میکرودیسکتومی) ، یا از بین بردن مهره های ستون فقرات (لامینکتومی) استفاده می شود. جراحان مغز و اعصاب یا از میکروسکوپ اتاق عمل با تصاویری که روی مانیتور نمایش داده می شود و یا از عینک های قدرتمند با قدرت بالا برای کمک به عمل جراحی استفاده می کنند. جراحی رادیو استریوتاکتیک با استفاده از پرتوهای دقیق هدف قرار دادن موقعیت تومورهای مغزی و سایر ناهنجاری ها را مشخص می کند. دوربین ها و میدان های الکترومغناطیسی عمل جراحی را هدایت می کنند، دقیقا به همان روشی که یک سیستم موقعیت یابی جهانی ( GPS ) می تواند به شما در حرکت در ترافیک کمک کند. AVM استفاده می شود. جراحی رادیو استریوتاکتیک به طور فزاینده ای برای قرار دادن دقیق الکترودهای مغزی یا تزریق ژن درمانی در افراد مبتلا به صرع، بیماری پارکینسون یا بیماری آلزایمر استفاده می شود. جراحی اندواسکولار شامل معرفی ابزارهای جراحی از طریق باز شدن در شریان ران پا است. این دارو برای درمان اختلالات مغزی از داخل رگ خونی از جمله سکته مغزی، AVM ، آنوریسم و تومورهای مغزی استفاده می شود. CT ، MRI یا آنژیوگرافی با وضوح بالا بررسی شود. این جراحی به وسیله تصاویر اشعه ایکس در زمان واقعی هدایت می شود. جراحی عصبی ستون فقرات گردن رحم (گردن) ، قفسه سینه (وسط) و کمر (کم) را در بر می گیرد. ممکن است برای درمان فشرده سازی نخاع ناشی از ضربه، آرتریت دیسک های نخاعی یا اسپوندیلوز (که با خار استخوان و انحطاط دیسک مشخص می شود) استفاده شود. جراحی مغز و اعصاب ممکن است برای درمان مواردی از اختلالات روانی مورد استفاده قرار گیرد که در پاسخ به داروهای استاندارد، یا درمان تشنج الکتریکی ( ECT ) موفق عمل نمی کنند. همچنین به عنوان جراحی روانی شناخته می شود. جراحی عصبی روانپزشکی مدرن از بسیاری از تکنیک های قدیمی که معمولا در گذشته استفاده می شد، مانند لوبوتومی استفاده نمی کند. امروزه بیشتر تمرکز جراحی مغز و اعصاب روانی بر تحریک عمیق مغز ( DBS ) برای درمان OCD و افسردگی اساسی است. این شامل کاشت یک دستگاه الکتریکی برای تحریک بخشهایی از مغز است که با اختلالات خلقی یا اضطرابی مرتبط است. جراحی درد مزمن زیر شاخه ای از این رشته است. برخی از تکنیک های مورد استفاده عبارتند از DBS ، تحریک نخاع، تحریک عصب محیطی و پمپ های درد (دستگاه های کاشته شده که داروهای درد را در طول زمان تحویل می دهند) جراحی سیستم عصبی محیطی نیز امکان پذیر است. ممکن است برای از بین بردن اعصاب مرتبط با سندرم تونل کارپ ( CTS ) یا تغییر موقعیت عصب های چپ شده که باعث درد ارجاعی می شوند، استفاده شود. از آنجا که عملکرد مغز و سیستم عصبی بسیار گسترده و متنوع است. موارد فوق تخصص جراحی مغز و اعصاب عبارتند از: جراحی اعصاب محیطی جراحی آندوسکوپی جمجمه جراحی مغز و اعصاب کودکان جراحی اعصاب استریواستاتیک جراحی مغز و اعصاب ستون فقرات نوروآنکولوژی (شامل تومورهای مغزی و سرطان) جراحی مغز و اعصاب عملکردی (برای درمان اختلالات حرکتی استفاده می شود) جراحی مغز و اعصاب پایه جمجمه (برای درمان رشد خوش خیم یا سرطانی در قسمت زیر جمجمه و مهره فوقانی استفاده می شود) تحصیلات مورد نیاز برای تبدیل شدن به این متخصص دقیق و گسترده است. به حداقل چهار سال تحصیل در مقطع کارشناسی، چهار سال در دانشکده پزشکی و پنج تا هفت سال آموزش فلوشیپ نیاز دارد. عموما افراد در مواقع اضطراری یا در مواقعی که درمان های غیر جراحی نتوانند علایم آنها را تسکین دهند به این متخصص ارجاع داده می شوند. در شرایط غیر اضطراری، می توانید با یادداشت برداری از علایم خود قبل از جلسه حداکثر استفاده را از جلسه خود ببرید. این شامل ذکر زمان، شدت، مدت و محل علایم است. هرچه بتوانید علایم خود را با دقت بیشتری توصیف کنید، جراح مغز و اعصاب زودتر می تواند آزمایش ها و ارزیابی های صحیح را سفارش دهد. در روز ملاقات، نتایج آزمایشگاه یا آزمایش تصویربرداری خود را همراه داشته باشید. آماده باشید تا همه سوالات مورد نیاز خود را برای درک کامل وضعیت خود و آنچه در آینده انتظار دارید را بپرسید. آنها را بنویسید تا فراموش نکنید. سوالات ممکن است شامل موارد زیر باشد: جراحی چقدر طول می کشد؟ بهبودی چقدر طول می کشد؟ شانس موفقیت برای جراحی من چقدر است؟ خطرات احتمالی ناشی از درمان من چیست؟ اگر تصمیم بگیرم جراحی نکنم چه اتفاقی می افتد؟ چرا به این جراحی نیاز دارم؟ دقیقا چگونه کمک خواهد کرد؟ هزینه جراحی این متخصص اغلب بسیار زیاد است. قبل از قرار ملاقات، مهم است که بررسی کنید آیا جراحی بیمه شما را قبول می کند یا خیر. در غیر اینصورت، قبل از عمل جراحی با بخش حسابداری بیمارستان صحبت کنید.

انواع مختلفی از وجود دارد که برخی از آنها نسبت به سایر رشته های جراحی کاربرد و وسعت بیشتری دارد. تخصص های جراحی علاوه بر اینکه از نظر آموزشی تا حدودی با هم دیگر تفاوت دارند، و بر اساس همین آموزش ها تخصص های مختلفی را به دست می آورند، پزشکان با تخصص جراحی تمایل دارند بسیاری از روشهای مشابه جراحی را بارها و بارها انجام دهند. کلید موفقیت در جراحی ها و نتیجه گیری از هرگونه جراحی این است که یک پزشک و جراح باتجربه و مناسبی را برای عمل جراحی خود پیدا کنید. همانطور که برای عمل خود برنامه ریزی می کنید، آشنایی با تخصص های مختلف جراحی، از عمومی تا قلبی و فراتر از آن، و کسب اطلاعات بیشتر در مورد مواردی که هنگام تصمیم گیری در مورد متخصص جراحی مناسب برای شما ضروری است، می تواند برای شما مناسب و مفید باشد. یک جراح حداقل پنج سال آموزش رزیدنتی جراحی دارد. علاوه بر این، برخی از جراحان تخصصی و فوق تخصصی باید سال های بیشتری آموزش ببینند. در بیشتر موارد، نوع خاصی از جراح باید عمل شما را انجام دهد. به عنوان مثال، اگر پای شما شکسته شده، به یک جراح ارتوپدی متخصص در مسایل استخوانی نیاز دارید. در حالی که معمولا مشخص است کدام جراح ها، چه نوع جراحی را انجام می دهند. اما برخی از فوق تخصص های جراحی با هم تداخل دارند. یک مثال خوب در این مورد جراحی ستون فقرات است که می تواند توسط جراحان مغز و اعصاب و جراحان ارتوپدی انجام شود. جراح مغز و اعصاب ممکن است برای جراحی روی خود ستون فقرات مناسب تر باشد، در حالی که جراح ارتوپدی می تواند برای مشکلات مربوط به استخوان های ستون فقرات مناسب تر باشد. موارد زیادی وجود دارد که ممکن است در انتخاب جراح نقش داشته باشد. برخی از آنها ممکن است به مسایل کاربردی تری مانند موقعیت و پوشش بیمه شما مربوط شود. علاوه بر این ملاحظات، شما می خواهید جراح را پیدا کنید که بهترین نتایج را برای انجام عمل مورد نیاز شما داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک جراح مناسب و باتجربه برای شما باید: در تخصصی که جراحی شما نیاز دارد، دارای مجوز باشد. روشی را که نیاز دارید به طور منظم یا مکرر انجام داده باشد. دارای سابقه نتایج عالی با انجام روش مورد نیاز شما باشد. جراحی را در بیمارستان یا مرکز جراحی انجام دهید که بعد از جراحی از شما به درستی مراقبت شود. جراحان یک مسیر شغلی قابل پیش بینی را دنبال می کنند. اکثر آنها زندگی حرفه ای خود را با رفتن به دانشکده پزشکی آغاز می کنند، و سپس تحصیل خود را به مدت پنج سال ادامه می دهند. برخی از تخصص ها، مانند زنان و زایمان، کمی متفاوت است. دوره رزیدنتی، جراحان را برای عمل جراحی عمومی آموزش می دهد. پس از آن، یک جراح می تواند به طور مستقل به عنوان یک جراح عمومی فعالیت کند، اما باید در هفت سال تحصیلی دارای مجوز جراحی در جراحی عمومی باشد. جراحان (پزشکانی که جراحی انجام می دهند) می توانند در زمینه تخصصی آموزش ببینند و ممکن است پس از آموزش اولیه به دنبال فوق تخصص بروند. به عنوان مثال، یک جراح ممکن است یک رزیدنت جراحی عمومی را تکمیل کند و سپس تصمیم بگیرد که تحصیلات تکمیلی در زمینه جراحی قلب و ریه را بگذراند. آنها حتی می توانند به دنبال فوق تخصص دیگری مانند جراحی پیوند قلب کودکان بروند. جراحان همچنین می توانند در تخصص مورد نظر خود تخصص داشته باشند. ممکن است بر انجام جراحی بای پس قلب، تعمیر دریچه قلب یا جراحی قلب دیگر تمرکز کنند، یا ممکن است بسیاری از انواع جراحی قلب را انجام دهند. یک جراح که به عنوان یک جراح عمومی فعالیت می کند، ممکن است ترجیح دهد در صورت امکان آپاندکتومی انجام دهد. با انجام بسیاری از آپاندکتومی، جراح متخصص جراحی آپاندیس را انتخاب کرده است اما هنوز توانایی و آموزش انجام بسیاری از جراحی های دیگر را دارد. بیش از دوازده تخصص اصلی جراحی وجود دارد، اما بسیاری از فوق تخصص های زیر مجموعه آنها وجود دارد. بسته به مورد شما، ممکن است به پزشک با بیش از یکی از این تخصص ها یا تیم جراحی متشکل از افرادی با تخصص های خاص که با هم کار می کنند، نیاز داشته باشید. برهمین اساس، تخصص رایج جراحی، عبارتند از: جراحی عمومی، در درمان مشکلات تقریبا در هر قسمتی از بدن، از جمله مشکلات شایع شکمی، مانند فتق و آپاندیسیت تخصص دارد. اکثر جراحان از طریق برنامه دستیاری جراحی عمومی می گذرند و ممکن است جراحی عمومی را انتخاب کنند یا در زمینه تخصصی آموزش بیشتری ببینند. این تخصص مسایل مربوط به سلامت کودکان و جراحی های مربوط به آن را درمان می کند. جالب است که برخی از بزرگسالان در صورت وجود شرایط در هنگام تولد یا در دوران کودکی توسط جراحان اطفال تحت درمان قرار می گیرند. جراحان زیر بهترین آموزش را برای رسیدگی به مسایل خاص کودکان دارند. تمرکز بر جراحی نوزادان و نوزادان یک منطقه جراحی جدید و اغلب تجربی است که در آن برای اصلاح مشکلات قبل از تولد جنین انجام می شود این تخصص استفاده از جراحی برای درمان بیماری های گوش، بینی و گلو (اغلب گوش و حلق و بینی) و همچنین سر و گردن است. جراح چشم پزشکی بیماری های چشمی را با جراحی درمان می کند. این شرایط ممکن است از بدو تولد، مربوط به حادثه یا ضربه وجود داشته باشد یا با افزایش سن ایجاد شود. جراحی در این تخصص برای درمان مشکلات استخوان ها، مفاصل، رباط ها و تاندون ها در کودکان و بزرگسالان استفاده می شود. موارد فوق تخصصی دیگر عبارتند از: ارتوپدی پا و مچ پا جراحی دست تعویض مفصل انکولوژی ارتوپدی ارتوپدی کودکان جراحی ستون فقرات پزشکی ورزشی جراحی تروما جراحی پا ممکن است توسط جراحان ارتوپدی ( MD ) یا متخصصان پا انجام شود. OB / GYN مراقبت های سلامتی، کنترل بارداری و مراقبت در دوران بارداری و زایمان را ارایه می دهد. همه این ارایه دهندگان جراح هستند. اما ممکن است مشکلات مربوط به دستگاه تناسلی زنان را با و بدون جراحی درمان کنند. اصطلاح عمومی تخصص هایی است که از جراحی برای درمان سرطان در سراسر بدن استفاده می کنند. با این حال، بسیاری از تخصص ها سرطان را به عنوان بخشی از عمل خود درمان می کنند. به عنوان مثال، گوش و حلق و بینی ممکن است سرطان گلو را درمان کند. اما جراحان ارتوپدی ممکن است در درمان سرطان استخوان نقش داشته باشند. این تخصص جراحی درمان سرطان باروری در زنان است. بین OB / GYN و انکولوژی زنان همپوشانی وجود دارد. به عنوان مثال، هر دو تخصص برای انجام آموزش دیده اند. با این حال، یک انکولوژیست متخصص زنان در انجام این جراحی به عنوان یک درمان به ویژه برای سرطان و نه برای یک بیماری دیگر تخصص دارد. جراحی قلب، تخصص درمان با روش های جراحی است. جراحان قلب کودکان ممکن است برای اصلاح مشکلات موجود در هنگام تولد و نوزادان را جراحی کنند. مسایل مربوط به بزرگسالان به احتمال زیاد شامل ترمیم و تعویض دریچه های قلب (که با افزایش سن بیمار شده اند) و درمان بیماری عروق کرونر می شود. این تخصص درمان مشکلات حفره قفسه سینه، به استثنای قلب، با جراحی است. این تخصص درمان سیستم عصبی مرکزی مغز و نخاع با جراحی است. این نوع جراحی ممکن است شامل جراحی مغز، جراحی برای اصلاح، درمان سرطان در سیستم عصبی یا سایر شرایط عصبی باشد. جراحی عروق تخصص درمان مشکلات عروق خونی با جراحی است. این روش برای درمان زیبایی شرایطی مانند وریدهای واریسی، برای درمان عروقی که خون کافی را به اندام ها منتقل نمی کنند، و برای ترمیم ضربه انجام می شود. یک تخصص پزشکی و جراحی برای درمان مشکلات دستگاه ادراری است. این می تواند از درمان علایم مثانه بیش فعال تا انجام روشهای کم تهاجم برای سنگ کلیه متغیر باشد. این تخصص جراحی درمان مشکلات روده کوچک و بزرگ، راست روده و مقعد با جراحی است. جراحان چاقی کسانی هستند که در درمان چاقی با جراحی تخصص دارند. به طور معمول، جراحان چاقی تحصیلات تکمیلی را پس از رزیدنتی جراحی عمومی برای تخصص در این زمینه دنبال کرده اند. جالب است که انواع مختلفی از روش های کاهش وزن وجود دارد. این تخصص مسایل دندانپزشکی را با جراحی مانند برداشتن دندان عقل و کانال ریشه درمان می کند. تخصصی برای درمان مشکلات دهان، فک، گردن و استخوان های صورت با جراحی است. این مسایل ممکن است در بدو تولد وجود داشته باشد. یا می تواند ناشی از ضربه یا بیماری باشد. این امر شامل بهبود ظاهر به دلایل زیبایی یا اصلاح نقص یا آسیب برای ظاهر مطلوب تر یا عملکرد بهتر است. این تخصص را می توان در مورد کودکان اطفال، اصلاح مواردی مانند شکاف کام یا بزرگسالان، مانند ارایه جراحی بینی (عمل بینی) یا بزرگ کردن سینه، انجام داد. این تخصص بر جایگزینی اندامهای از کار افتاده یا بیمار با اندامهای اهدایی در جراحی متمرکز است. انواع زیادی از جراحان و تخصص ها وجود دارند که در انواع پیوندها شرکت می کنند. به عنوان مثال، جراحان پیوند معمولا با اندام های شکمی، از جمله روده، لوزالمعده، کلیه ها و کبد کار می کنند. در حالی که جراحان قلب و عروق، کودکان و بزرگسالان، معمولا با پیوند قلب و ریه کار می کنند. این تخصص درمان صدمات ناشی از تصادفات اتومبیل، زخم های گلوله، چاقو و سایر انواع ضربه های ضربه ای با جراحی است. تخصصهای متعددی از جمله جراحان آموزش دیده آسیب، جراحان عروقی، جراحان عمومی و جراحان مغز و اعصاب ممکن است در مراقبت از تروما شرکت کنند. غالبا با پرستاران آموزش دیده در زمینه ( CRNAs ) برای ارایه آرام بخش در حین عمل جراحی یا نظارت بر سایر افرادی که این کار را انجام می دهند، همکاری می کنند. در حالی که متخصصان بیهوشی، جراح نیستند. آنها معمولا دست به دست هم با جراحان همکاری می کنند تا امکان انجام عمل جراحی را بدون احساس بیمار توسط بیمار فراهم کنند. متخصصان بیهوشی همچنین از درد مانند اپیدورال قبل از زایمان پیشگیری می کنند. برخی حتی در خارج از اتاق عمل فعالیت می کنند و برای بیمارانی که نیاز به تسکین درد مزمن و علایم مربوطه دارند، مدیریت درد را انجام می دهند. هنگامی که شما انتخابی برای انجام عمل جراحی خود دارید، بهتر است به دنبال جراح باشید که در نوع جراحی مورد نیاز شما مجرب و باتجربه باشد. این عمل را به طور مکرر انجام داده و سابقه خوبی داشته باشد. در صورت امکان، قبل از انتخاب خود با دو یا چند جراح مشورت کنید.

، متخصص مراقبت های بهداشتی است که در نحوه صحیح استفاده، ذخیره، نگهداری و ارایه دارو تخصص دارد. داروسازان می توانند نحوه استفاده از داروها را به شما راهنمایی و در مورد هرگونه عوارض جانبی احتمالی که مصرف می کنید، به شما اطلاعات لازم را ارایه می دهند. آنها نسخه هایی را که توسط پزشکان و سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی صادر شده است را برای شما آماده می کنند. داروسازان همچنین به تحقیق و آزمایش داروهای جدید کمک می کنند. آنها در داروخانه ها، کلینیک های پزشکی، بیمارستان ها، دانشگاه ها و موسسات دولتی کار می کنند. هزاران سال است که مردم از گیاهان و سایر مواد طبیعی به عنوان دارو استفاده می کنند. با این حال، فعالیت داروسازی حرفه ای در اواسط قرن نوزدهم به حوزه تخصصی جداگانه خود تبدیل شد. داروسازان، داروهای تجویزی را با نظر پزشک بین افراد توزیع می کنند. آنها همچنین در مورد نحوه استفاده یا مصرف دارو، دوز صحیح دارو و عوارض جانبی احتمالی به بیماران و سایر متخصصین پزشکی توصیه می کنند. آنها همچنین می توانند اطلاعاتی در مورد موضوعات عمومی سلامت مانند رژیم غذایی و ورزش و همچنین مشاوره در مورد محصولاتی مانند لوازم بهداشتی خانگی و تجهیزات پزشکی ارایه دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترکیب (مخلوط کردن مواد تشکیل دهنده داروها) بخش بسیار کوچکی از عملکرد داروسازان مدرن است. امروزه، شرکت های دارویی دارو تولید می کنند و در اختیار داروخانه ها قرار می دهند. جایی که داروسازان مقدار مناسب دوز را برای بیماران اندازه گیری می کنند. اگر فردی جزیی گرا هستید، علم و پزشکی را دوست دارید و مشاغل چالش برانگیزی را می خواهید که بتوانید به دیگران کمک کنید، داروساز شدن ممکن است برای شما مناسب ترین حرفه باشد. آنها مشتریان را در مورد نحوه استفاده صحیح از این داروها راهنمایی می کنند. حتی در مورد هرگونه عوارض جانبی احتمالی به آنها اطلاع می دهند. ویژگیهای شخصی که برای داروساز بودن مفید است برای کسانی که در هر زمینه بهداشتی و تغذیه ای کار می کنند معمولی است. اینها شامل شخصیت دلسوز و تمایل واقعی برای کمک به افراد نیازمند است. از دیگر ویژگیهای مفید برای حرفه داروسازی می توان به عهده گرفتن مسیولیت زیاد، کار تحت فشار، داشتن مهارتهای سازمانی عالی و مهارتهای افراد اشاره کرد. داروسازان دارای شخصیت متمایزی هستند. آنها تمایل به تحقیق دارند، به این معنی که آنها روشنفکر، درون نگر و کنجکاو هستند. آنها کنجکاو، روشمند، منطقی، تحلیلی و منطقی هستند. برخی از آنها نیز معمولی هستند. به این معنی که آنها وظیفه شناس و محافظه کار هستند. برای تبدیل شدن به یک داروساز، شخص نیاز به مدرک دکترای داروسازی از موسسه ای دارد که توسط شورای اعتباربخشی آموزش داروسازی معتبر است. حتی اگر شرایط پذیرش بسته به دانشگاه متفاوت باشد. همه برنامه های دانش آموزان را ملزم می کند که دروس شیمی، زیست شناسی و فیزیک را بعد از تحصیل بگذرانند. علاوه بر این، برنامه های داروسازی نیاز به حداقل سال تحصیل در مقطع کارشناسی دارد که اکثر آنها به مدرک کارشناسی نیاز دارند. دانش آموزان همچنین باید در آزمون پذیرش کالج داروسازی شرکت کنند. پایان برنامه های حدود سال طول می کشد. دوره های اضافی برای مدرک در این زمینه شامل دوره های داروسازی و اخلاق پزشکی است. دانش آموزان همچنین کارآموزی را در بیمارستان ها، کلینیک ها یا داروخانه های خرده فروشی انجام می دهند تا تجربه واقعی را کسب کنند. داروسازان همچنین باید دوره های آموزش مداوم را بگذرانند تا از آخرین پیشرفت های علم داروسازی مطلع شوند. شغل داروساز یک کار مهم است و نیاز به توجه دقیق به جزییات دارد. یک روز معمولی می تواند شامل بررسی و توزیع دارو، ترکیب دارو، ارتباط با پزشکان، ارایه اطلاعات دارویی به بیماران، ارایه توصیه های بهداشتی به بیماران، توضیح نحوه استفاده صحیح از داروها، نظارت بر کارکنان یا تکنسین های داروسازی و غیره باشد. روزها می توانند طولانی باشند (گاهی اوقات دوازده ساعت طول می کشد) ، و بیشتر آن ساعات صرف ایستادن می شوند. اگر برای یک داروخانه خرده فروشی یا عمومی کار می کنید، به احتمال زیاد مجبور خواهید بود آخر هفته ها، عصرها و برخی از تعطیلات کار کنید. داروخانه های بیمارستانی برنامه کاری پایدارتری در طول روز دارند. اگر داروسازی خود را دارید، می توانید ساعت کاری خود را تنظیم کنید. داروسازان یکی از در دسترس ترین متخصصان مراقبت های بهداشتی هستند. هر داروخانه داروساز دارای مجوز دارد و می توانید بدون قرار قبلی با یکی از آنها صحبت کنید. برخی از دلایل مراجعه به داروساز عبارتند از داروسازان واجد شرایط می توانند به اکثر سوالات پزشکی یا دارویی که ممکن است داشته باشید پاسخ دهند. آنها می توانند توضیح دهند که هر دارویی که مصرف می کنید برای چه چیزی استفاده می شود، چگونه باید آن را مصرف کنید و چه انتظاراتی در طول مصرف دارو دارید. پس از دریافت نسخه از پزشک خود، می توانید آن را به داروخانه ببرید و داروخانه در آنجا سفارش را تکمیل کند. اگر تمام نسخه های خود را در یک داروخانه دریافت کنید، آنها می توانند سابقه دارویی شما را پیگیری کرده و در صورت نیاز سابقه کتبی را در اختیار شما قرار دهند. اگر داروهای بلااستفاده یا ناخواسته دارید، بهتر است آنها را از بین ببرید تا به دست افراد دیگر نیفتند. بردن آنها به داروخانه بهترین و مطمین ترین راه برای دفع آنهاست. داروسازان واجد شرایط هستند که اقدامات ساده بهداشتی مانند اندازه گیری فشار خون و درجه حرارت، آزمایش سطح قند خون و بررسی کلسترول را انجام دهند. آنها همچنین می توانند بیماریهای روزمره مانند، آنفولانزا، درد، بریدگی و بثورات را تشخیص دهند. سپس آنها می توانند درمان مناسب را توصیه کنند یا در صورت مراجعه به پزشک به شما اطلاع دهند. شما می توانید تزریق سالانه آنفولانزا واکسن های دیگر را نیز در داروخانه دریافت کنید. در بیشتر مواقع نیازی به قرار ملاقات ندارید و کل این فرایند تنها چند دقیقه طول می کشد. هنگام مراجعه به داروساز، می توانید انتظار داشته باشید که اطلاعات شخصی و پزشکی شما محفوظ و محرمانه نگه داشته شود. اگر نمی خواهید مشتریان دیگر مکالمه یا سوالات شما را بشنوند، می توانید از داروساز بخواهید که در یک منطقه آرام و خصوصی با شما صحبت کند. شما باید از پرسیدن هر گونه سوال از آنها راحت باشید و آنها باید بتوانند تمام اطلاعات مورد نیاز خود را در مورد دارویی که مصرف می کنید در اختیار شما قرار دهند. منابع:

برای ایجاد و و بهبود احساس لذت و پاداش بسیار موثر است. راهکار افزایش دوپامین بدن را یاد بگیرید. دوپامین یک پیام رسان شیمیایی مهم در مغز است که عملکردهای زیادی در بدن دارد. دوپامین وقتی در مقادیر زیاد ترشح می شود، در شما احساس لذت و پاداش ایجاد می کند. در واقع این هورمون به شما انگیزه می دهد که یک رفتار خاص را تکرار کنید. در مقابل، سطوح پایین دوپامین با کاهش انگیزه، اشتیاق و هیجان در انجام کارهای مورد علاقه مرتبط است. دوپامین حتی در تنظیم حرکات و هماهنگی حرکات بدن نیز نقش دارد. به همین علت کاهش دوپامین بدن، اغلب با ابتلا به بیماری ها و اختلالات حرکتی مختلف مانند همراه است. تنظیم سطح دوپامین به طور معمول توسط سیستم عصبی انجام می شود. اما با این حال راهکارهای مختلفی وجود دارد که با کمک آنها می توانید سطح دوپامین مغز را به طور کاملا طبیعی افزایش دهید. پروتیین ها از اجزای سازنده کوچکتری به نام آمینو اسیدها تشکیل شده اند. به طور کلی نوع اسید آمینه مختلف وجود دارد. بدن شما می تواند برخی از آمینو اسیدها را سنتز کند ولی برخی دیگر را فقط از طریق تغذیه می توانید، دریافت کنید. تیروزین و فنیل آلانین جزء اسیدآمینه های مهمی هستند که در تولید دوپامین نقش اساسی دارند. تیروزین و فنیل آلانین را می توان از غذاهای غنی از پروتیین مانند بوقلمون، گوشت گاو، تخم مرغ، لبنیات، سویا و حبوبات به دست آورد. مصرف زیاد این اسیدهای آمینه می تواند سطح دوپامین بدن را افزایش دهد. برعکس، هنگامی که فنیل آلانین و تیروزین از رژیم غذایی حذف می شوند، سطح دوپامین بدن کاهش می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی مصرف بسیار زیاد یا کم اسیدهای آمینه می تواند بر سطح دوپامین مغز ت ثیر بگذارد. دوپامین قدرت تفکر را تقویت کرده و حافظه را بهبود می بخشد. بررسی ها نشان می دهد که مصرف زیاد چربی های اشباع، مانند چربی های حیوانی، کره، لبنیات پر چرب، روغن پالم و روغن نارگیل، می تواند در سیگنال های دوپامین در مغز اختلال ایجاد کند. بر اساس این مطالعه افرادی که درصد کالری مورد نیاز خود را از مصرف چربی های اشباع دریافت می کنند، دچار کاهش غیر طبیعی سیگنال های دوپامین در مغز می شوند. رژیم های غذایی سرشار از چربی اشباع باعث افزایش التهاب در بدن می شوند. التهاب نیز به نوبه خود منجر به بروز اختلالاتی در عملکرد دوپامین خواهد شد. مصرف زیاد چربی اشباع قدرت تمرکز و حافظه را کاهش می دهد. همچنین بین مصرف زیاد چربی های اشباع و و کاهش عملکرد شناختی در انسان ارتباط نزدیکی وجود دارد. بررسی ها نشان می دهد که بین مغز و دستگاه گوارش ارتباط تنگاتنگی وجود دارد. سیستم گوارش حاوی تعداد زیادی سلول عصبی است که انتقال دهنده های عصبی زیادی از جمله دوپامین را تولید می کنند. از این رو حتی گاهی دستگاه گوارش بدن، مغز دوم انسان نامیده می شود. مصرف منظم محصولات و یا مکمل های پروبیوتیکی می تواند بر خلق و خو و رفتار شما ت ثیر بگذارد. در واقع باکتری های مفید می توانند علایم اضطراب و افسردگی در انسان و حیوانات را تا حد زیادی کاهش دهند. لوبیا مخملی، با نام مکونا پرورینز نیز شناخته می شود. به طور طبیعی حاوی سطوح بالایی از L - dopa ، مولکول پیش ساز دوپامین است. خوردن این حبوبات می تواند سطح دوپامین را به طور طبیعی افزایش دهد. مصرف این حبوبات به خصوص در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بسیار موثر است. پاکینسون، یک اختلال حرکتی است که در اثر کاهش سطوح دوپامین بدن رخ می دهد. بررسی ها نشان می دهد که مصرف گرم لوبیا مخملی پخته در مبتلایان به بیماری پارکینسون به طور قابل توجهی سطح دوپامین را افزایش داده و علایم پارکینسون را یک تا دو ساعت پس از غذا کاهش می دهد. مصرف مکمل های لوبیا مخملی نیز در درمان بیماری پارکینسون بسیار موثر است. این مکمل ها نسبت به داروهایی شیمیایی مورد استفاده در درمان پارکینسون دارای عوارض جانبی کمتری هستند. با این حال به خاطر داشته باشید که مصرف لوبیا مخملی در مقادیر زیاد سمی است. بنابراین هنگام مصرف به توصیه های مندرج بر روی بسته بندی محصول دقت کنید. با توجه به اینکه لوبیا مخملی دارای مقادیر بسیار زیادی از L - dopa ورزش برای افزایش سطح و بهبود خلق و خو بسیار ضروری است. ورزش منظم می تواند سطح دوپامین مغز را به طور چشمگیری افزایش دهد. به همین علت گفته می شود که ورزش تاثیرات مثبتی بر خلق و خو دارد. انجام حداقل دقیقه فعالیت هوازی باعث بهبود سریع خلق و خو می شود. اما این تاثیر پس از حداکثر دقیقه به بیشترین میزان خود می رسد. بررسی ها نشان می دهد که دویدن بر روی تردمیل باعث آزاد شدن دوپامین شده و تعداد گیرنده های دوپامین را در نواحی پاداش مغز تنظیم می کند. همچنین انجام یک ساعت یوگا به مدت شش روز در هفته سطح دوپامین را به طور قابل توجهی افزایش می دهد. علاوه بر آن انجام تمرینات مکرر هوازی در بیماران مبتلا به پارکینسون مفید است. انجام ورزش منظم به مدت سه بار در هفته می تواند کنترل حرکتی را در بیماران مبتلا به پارکینسون بهبود ببخشد. با این حال هنوز به تحقیقات بیشتری نیاز است تا مشخص شود برای افزایش سطح دوپامین چه ورزشی و با چه شدتی باید انجام شود. آزاد شدن دوپامین در مغز، در شما احساس هوشیاری و بیداری ایجاد می کند. دوپامین صبح ها به هنگام بیدار شدن از خواب آزاد شده و در زمان خواب سطح آن به طور طبیعی کاهش می یابد. با این حال، به نظر می رسد که کمبود خواب باعث مختل شدن این ریتم های طبیعی در بدن می شود. در افرادی که به دلایل شغلی یا کاری باید تا پاسی از شب بیدار بمانند، ترشح دوپامین مغز در صبح روز بعد به طور چشمگیری کاهش می یابد. کاهش ترشح دوپامین و در نتیجه کاهش حساسیت گیرنده های عصبی معمولا با عوارض ناخوشایندی مانند کاهش تمرکز و احساس خواب آلودگی همراه است. داشتن خواب منظم و با کیفیت به حفظ تعادل دوپامین کمک کرده و باعث می شود در طول روز هوشیارتر بوده و عملکرد بهتری داشته باشید. میزان خواب مفید برای بزرگسالان بین الی ساعت است. رعایت الگوی خواب منظم، کاهش سر و صدا در هنگام خواب، پرهیز از مصرف کافیین پیش از خواب و استفاده از تخت مناسب، می تواند کیفیت خواب شما را بهبود ببخشد. به طور کلی کمبود خواب، حساسیت دوپامین در مغز کاهش داده و منجر به احساس خواب آلودگی می شود. خواب مفید شبانه می تواند به تنظیم ریتم طبیعی تولید دوپامین در مغز کمک کند. گوش دادن به موسیقی به خصوص آهنگ های بی کلام راهی لذت بخش برای تحریک ترشح دوپامین در مغز است. تصویربرداری های مختلف از مغز نشان داده است که گوش دادن به موسیقی فعالیت در مناطق پاداش مغز که سرشار از گیرنده های دوپامین هستند را افزایش می دهد. بیماران مبتلا به اختلالات حرکتی مانند پارکینسون به موسیقی درمانی به خوبی پاسخ می دهند. از آنجایی که موسیقی باعث سطح دوپامین مغز می شود، گوش دادن به موسیقی می تواند کنترل حرکتی را در بیماران مبتلا به پارکینسون بهبود ببخشد. البته بررسی های انجام شده فقط در مورد موسیقی های بی کلام بوده است. هنوز تاثیر موسیقی های همراه با کلام در میزان ترشح دوپامین به طور دقیق مشخص نیست. روشی برای پاکسازی ذهن، تمرکز بر درون و رهایی افکار از قضاوت و وابستگی است. تمرینات مدیتیشن را می توان در حالت ایستاده، نشسته یا حتی راه رفتن انجام داد. انجام منظم این تمرینات به دلیل افزایش سطح دوپامین در مغز با بهبود سلامت روحی و جسمی همراه است. بررسی ها نشان داده تولید دوپامین در مغز پس از یک ساعت مراقبه به میزان درصد افزایش می یابد. این تاثیرات مثبت به مربیان مراقبه کمک می کند تا انگیزه خود را برای انجام تمرینات بیشتر و طولانی تر حفظ کنند. با این حال، مشخص نیست که افزایش دوپامین فقط در مربیان با تجربه مدیتیشن مشاهده می شود یا در افرادی که تازه شروع به مدیتیشن کرده اند نیز رخ می دهد. ( SAD ) وضعیتی است که در آن افراد در فصل زمستان به دلیل نبودن نور کافی خورشید احساس غم یا افسردگی می کنند. به طور کلی کاهش نور خورشید در طول فصول سرد سال می تواند منجر به کاهش سطح انتقال دهنده های مختلف عصبی از جمله دوپامین شود. معمولا در فصل های بهار و تابستان به دلیل تابش ببیشتر نور خورشید سطح دوپامین در مغز افزایش پیدا می کند. بررسی ها نشان داده کسانی که بیشترین نور خورشید را در طول یکماه دریافت کردند. دارای بیشترین تراکم گیرنده های دوپامین در مناطق پاداش مغز بودند. با این حال قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب می تواند باعث بروز مشکلات چشمی و افزایش خطر ابتلا به سرطان پوست شود. بنابراین با وجودی که قرار گرفتن در معرض نور خورشید می تواند سطح دوپامین را افزایش دهد. حتی خلق و خو را بهبود ببخشد. باید حتما نکات ایمنی را رعایت کنید. به طور کلی توصیه می شود برای پیشگیری از آسیب های پوستی از قرار گرفتن در معرض نور خورشید بین صبح تا بعد از ظهر خودداری کنید. زیرا در طول این ساعت ها تابش اشعه ماوراء بنفش خورشید به اوج خود می رسد. پیش از خروج از منزل حتما از کرم ضد آفتاب مناسب و عینک های آفتابی استفاده کنید. بدن شما برای ایجاد دوپامین به ویتامین ها و مواد معدنی مختلف از جمله آهن، نیاسین، فولات و ویتامین B پزشک معمولا با تجویز یک آزمایش خون ساده می تواند کمبود مواد مغذی را در شما تشخیص دهد. در صورت لزوم می توانید با مصرف مکمل سطح دوپامین بدن را افزایش دهید. این مکمل ها شامل منیزیم، کورکومین، عصاره پونه کوهی و چای سبز هستند. با این حال، پیش از مصرف هر گونه مکمل حتما با پزشک خود مشورت کنید. به طور کلی وجود مقادیر کافی آهن، نیاسین، فولات و ویتامین B برای تولید دوپامین در بدن ضروری است. سطح دوپامین مغز معمولا به خوبی تنظیم توسط بدن می شود. اما با این حال با استفاده از روش هایی مانند رژیم غذایی و تغییر سبک زندگی می توان سطح دوپامین بدن را به طور طبیعی افزایش داد. رژیم غذایی حاوی پروتیین، ویتامین ها، مواد معدنی کافی، پروبیوتیک ها و کاهش مصرف چربی اشباع می تواند به بدن در تولید دوپامین مورد نیاز کمک کند. سبک زندگی افراد نیز در میزان تولید هورمون دوپامین تاثیرگذار است. به عنوان مثال خواب کافی، ورزش، گوش دادن به موسیقی، مدیتیشن و آفتاب گرفتن همه می توانند سطح دوپامین مغز را افزایش دهند. توصیه آخر یکی از راهکارهای موثر در بهبود رژیم تغذیه است که بتوانید خود را بهبود ببخشید. اما اگر باز هم احساس می کنید در برخی شرایط دچار مشکلات و علایم کمبود انگیزه هستید باز هم می توانید از یک باتجربه و خوب در تهران مشورت بگیرید. از طرفی هم متخصص می تواند وضعیت شما را از نظر ساختار مغز و تاثیر آن بر میزان دوپامین بررسی کند. پس برای علایم شما در هر شرایطی راه حلی وجود دارد. مشاوره آنلاین و فوری با بهترین راه برای ارتباط با جامعه پزشکی در ساعت شبانه روز است. این خدمات را از ارمغان بگیرید. منبع:

و درمان های جایگزین زیادی وجود دارند که می توانند علایم بیماری را تسکین دهند. اگرچه هیچ درمان مشخصی برای وجود ندارد، اما درمان می تواند برخی از علایم را تسکین دهد. از آنجا که علایم این بیماری متنوع و در بین بیماران متفاوت است، برنامه های درمانی باید برای هر بیمار شخصی باشد. برنامه های درمانی زمانی موثرتر هستند که آگاهی دادن به بیمار، کاهش، و داروها با هم ترکیب شوند. همچنین داروهای جایگزین و عادات شیوه زندگی وجود دارد که ممکن است به کاهش علایم فیبرومیالژیا کمک کند. در نهایت، پزشک، فیزیوتراپیست و بیمار ممکن است همگی در مدیریت فیبرومیالژیا نقش فعالی ایفا کنند. اما برخی روند های درمانی جایگزین برای فیبرومیالژیا عبارتند از: ممکن است به درمان فیبرومیالژیا کمک کند زیرا می تواند شیمی مغز را تغییر داده و به افزایش تحمل درد کمک کند. در طول درمان، یک پزشک یک یا چند سوزن خشک را در نقاط خاصی به پوست و بافتهای زیرین وارد می کند. پیچاندن ملایم سوزن ها باعث ترشح قابل اندازه گیری اندورفین ها در جریان خون می شود. به گفته متخصصان طب سوزنی، طی این فرایند، بلوک های انرژی برداشته می شوند، که جریان انرژی را در امتداد نصف النهار، که کانالهای انرژی خاصی هستند، بازیابی می کند. سپس شیمی مغز بیمار با تغییر ترشح انتقال دهنده های عصبی تغییر می کند. این انتقال دهنده های عصبی باعث تحریک یا مهار تکانه های عصبی در مغز می شود که اطلاعات مربوط به محرک های خارجی و احساساتی مانند درد را منتقل می کند و باعث می شود تحمل درد بیمار افزایش یابد. یک درمان طب سوزنی ممکن است درد مزمن را برای مدت طولانی کاهش دهد. در طب سوزنی الکتریکی از یک سوزن متصل به سیمهای کوچک متصل به جریانهای الکتریکی بسیار جزیی استفاده می کند. حرارت ( moxibustion ) و ماساژ (طب فشاری) نیز می توانند در طی ا فرایند الکترو طب سوزنی استفاده شوند. طب سوزنی لیزری یکی دیگر از درمان های جایگزین برای بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا است. در طول این درمان، لیزرهای با شدت کم در مناطق خاصی از بدن برای تحریک اندورفین مورد هدف قرار می گیرند. اندورفین های تحریک شده مانع از انتقال سیگنال های درد به مغز می شود که به بیمار تسکین می دهد. مراقبت های کایروپراکتیک درمان جایگزین دیگری برای درد فیبرومیالژیا است. مراقبت از کایروپراکتیک می تواند درد نقاط فشار، کمر درد، گردن درد، شانه درد، سردرد و درد ناشی از آسیب های اسکلتی عضلانی را درمان کند. کایروپراکتیک ممکن است برای فیبرومیالژیا موثر باشد زیرا به بهبود سطوح درد کمک می کند و دامنه حرکتی گردن و کمر را افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کایروپراکتیک بر این اصل استوار است که بدن یک ارگانیسم خود درمان است. برای کاهش درد و افزایش بهبودی، متخصص کایروپراکتیک از ستون فقرات استفاده می کند. هدف کایروپراکتیک افزایش تحرک بین مهره های ستون فقرات است که محدود شده، قفل شده یا کمی از موقعیت مناسب خارج شده است. گفته می شود که با فشار ملایم یا کشش، حرکات ملایم متعدد در یک ناحیه یا فشارهای خاص با سرعت بالا، به بازگرداندن استخوان ها به وضعیت یا حرکت طبیعی تر کمک می شود. گفته می شود که این درمان باعث تسکین درد و بهبود سلامت فرد می شود. می تواند تنش عضلانی را کاهش داده و درد عضلات و بافت نرم را کاهش دهد. بیماران فیبرومیالژیا می توانند از ماساژ درمانی سود ببرند زیرا می تواند گردش خون و دامنه حرکتی را بهبود بخشد. ماساژ عصبی عضلانی اصول اولیه درمانهای شرقی باستان (طب فشاری و شیاتسو) را با بافت درمانی عمیق مخصوص دست ترکیب می کند. ترکیب این موارد به کاهش درد مزمن ماهیچه ای یا عضلات میوفاشیال (بافت نرم) کمک می کند. ماساژ درمانی همچنین می تواند به مبارزه با افسردگی کمک کرده و جریان مواد شیمیایی مرتبط با درد و استرس را کاهش داده و در عین حال تولید سروتونین را افزایش دهد. افزایش سروتونین منجر به خواب بهتر شبانه می شود که می تواند به مبارزه با مه فیبرو کمک کند. یک تکنیک آرام سازی ذهن/بدن است که از وسایل الکترونیکی برای اندازه گیری و کاهش پاسخ های مربوط به استرس در بدن در درمان فیبرومیالژیا استفاده می کند. در طول یک جلسه بیوفیدبک، بیماران می توانند سطح استرس خود را کنترل کرده و تکنیک های آرامش را تمرین کنند. برخی از تکنیک ها ممکن است بهتر از بقیه عمل کنند و در طول جلسه بیمار قادر خواهد بود نحوه واکنش بدن خود را نسبت به تکنیک ها کنترل کند. بیوفیدبک ممکن است به بیماران کمک کند ماهیچه های سفت را شل کنند، که می تواند درد ناشی از فیبرومیالژیا را تسکین دهد. اگر بیوفیدبک الکترونیکی به درستی آموخته شود، می تواند به شما در کنترل ضربان قلب، فشار خون، الگوهای تنفس و تنش عضلانی کمک کند و به طور بالقوه درد را کاهش دهد. یافته های اولیه نشان می دهد که برنامه کاهش استرس مبتنی بر مدیتیشن برای بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا موثر است. با، به افکار خود اجازه می دهید استراحت کنند. مدیتیشن امواج مغزی سازگار با آرامش و شادی ایجاد می کند که به رفع اضطراب کمک می کند. مدیتیشن به شما کمک می کند توانایی خود را در توجه به همه زمینه های زندگی بدون حواس پرتی تقویت کنید. بیماران فیبرومیالژیا همچنین می توانند عود بیماری خود را کنترل کرده و درد را کاهش دهند. حواس بیمار را از درد دور می کند. علایم مربوط به استرس را کاهش می دهد. آرامش عمیق عضلات بدن را ایجاد می کند. توانایی سیستم عصبی مرکزی در تشخیص درد را متوقف می کند. توجه به این نکته ضروری است که فیبرومیالژیا یک بیماری جدی و خطرناک نیست. آن دسته از بیماران با رویکرد درمانی که شامل درک درست از بیماری، همچنین بهبود خواب، کاهش استرس و ورزش است، تمایل دارند بهترین کار را انجام دهند. نکات زیر به شما کمک می کند تا با فیبرومیالژیا مقابله کنید: برای کاهش درد به طور منظم ورزش کنید برای کاهش استرس، یوگا، مدیتیشن انجام دهید برای تسکین ماهیچه ها و کاهش درد حمام کنید برای ثبت رژیم و علایم روزانه، یک دفتر تهیه کنید اگر از فیبرومیالژیا رنج می برید، استرس مزمن ممکن است باعث درد شود. برخی از مطالعات ارتباط بین تشدید فیبرومیالژیا و تغییرات در هورمون های مختلف و انتقال دهنده های عصبی ناشی از استرس مزمن را نشان می دهند. خوشبختانه روشهای ساده و اثبات شده ای برای مدیریت استرس وجود دارد. برخی از این موارد عبارتند از: یوگا ورزش خواب کافی تهیه لیست کارها یک تکنیک خوب است که برای مدیریت مسایل مربوط به حافظه (فیبرو مه) مرتبط با فیبرومیالژیا استفاده می شود. یکی از عوارض فیبرومیالژیا "مه فیبرو" نامیده می شود. بیماران از این اصطلاح برای توصیف مشکلات تفکر و حافظه که گاهی با این اختلال همراه است استفاده می کنند. علایم مه فیبرو عبارتند از: تمرکز عدم هوشیاری مشکل در گفتگو علاوه بر این، کسی که از فیبرو مه رنج می برد ممکن است انجام کارهای روزمره برایش دشوار باشد. مواردی مانند یافتن کلیدها، نگه داشتن اطلاعات جدید یا حفظ برنامه ها می تواند به چالش های سنگینی تبدیل شود. اگر حافظه شما از فیبرو مه رنج می برد، یکی از تکنیک های مدیریت وضعیت شما یادداشت برداری است. لیست وظایف خود را بسازید، شاید حتی لیست "نحوه بیان" برای کمک به شما در برقراری ارتباط واضح تر با دوستان و خانواده کمک کند. لیست اسامی دوستان، لیست خرید و اطلاعات تماس خود را حفظ کنید تا در اسرع وقت آنها را در اختیار داشته باشید. داروهای خود را نیز پیگیری کنید. اگر نمی توانید به یاد بیاورید که آخرین بار چه زمانی داروی خود را مصرف کرده اید، یک دوز دارو را کنار بگذارید. اگر فیبرومیالژیا دارید، سلامت شما می تواند به ورزش بستگی داشته باشد. نشان داده شده است که ورزش می تواند علایم خاصی از بیماری را بهبود بخشد و در موارد زیر موثر باشد: کاهش درد تناسب عملکرد قلب بهبود عملکرد فیزیکی ورزش باید به طور منظم با شدت کم انجام شود. پیاده روی و برنامه های آب گرم یکی از بهترین روش های درمانی است. یکی دیگر از مزایای مهم ورزش این است که به خواب بهتر کمک می کند. غوطه ور شدن در حمام گرم یا وان آب گرم می تواند ماهیچه های کشیده را شل کرده، درد را کاهش دهد و به شما کمک کند راحت تر حرکت کنید. اگر ورود و خروج از وان برای شما دشوار است، سونا را امتحان کنید یا یک چهارپایه در حمام بگذارید تا بتوانید بنشینید. گرما ممکن است اندورفین را افزایش دهد، که سیگنال های درد را مسدود می کند و به خواب راحت تر کمک می کند. اجتناب از کافیین می تواند به کاهش استرس، اضطراب، عصبی بودن و بی خوابی کمک کرده و علایم فیبرومیالژیا را بهبود بخشد. استرس هم جنبه جسمی دارد و هم جنبه روانی و کافیین هر دو را تشدید می کند. قلب شما با کافیین تندتر می زند. سیستم عصبی مرکزی شما تحریک می شود و هنگام مصرف کافیین بیشتر مضطرب، عصبی و بی خواب می شوید. برای داشتن خواب بهتر، بعد از ظهر به بعد از مصرف قهوه، چای، شکلات و نوشابه دوری کنید. اختصاص وقت برای خود در روز بخشی ضروری از درمان درد، خستگی و سایر علایم فیبرو است. زندگی می تواند برای بیماران فیبرومیالژیا بسیار استرس زا و پیچیده شود. به همین دلیل است که هر روز وقت گذاشتن برای خود بخشی ضروری برای درمان درد، خستگی و سایر علایم شما است. سعی کنید با یک سرگرمی استراحت کنید یا موسیقی مورد علاقه خود را گوش کنید. هر چه که باعث ایجاد روحیه بهتر می شود را هر روز انجام دهید. اختصاص وقت برای استراحت و سرگرمی، استرس شما را کاهش داده و انرژی بیشتری برای حل مشکلات روزمره خود خواهید داشت. یک برنامه کاری منعطف را امتحان کنید یا محیط کار خود را طوری تنظیم کنید که علایم را در حین کار کاهش دهد. با طراحی یک برنامه کاری انعطاف پذیر که شما و رییس شما بر سر آن توافق دارید، شروع کنید. این می تواند به این معنی باشد که بعضی وقت ها در خانه کار می کنید یا ساعات کار اداری خود را متفاوت تنظیم می کنید چه صبح زود و چه بعد از ظهر. اگر در یک دفتر کار می کنید، سعی کنید کارهایی را ترتیب دهید تا استرس کمتری به بدن شما وارد شود. می توانید با چیدن وسایل روی میز و اطراف آن برای استفاده آسان شروع کنید. برخی از محصولات ممکن است مفید باشند، مانند هدفون برای تلفن یا محصولات دیگر که می تواند به شما در کاهش استرس کمک کند. بسیاری از بیمارانی که از "بیماری نامریی" مانند فیبرومیالژیا رنج می برند، صحبت کردن در مورد وضعیت خود با دیگران به ویژه همسر دشوار است. آنها ممکن است بترسند که عزیزانشان نیازهای سلامتی آنها را نادیده بگیرند یا آنها را باور نداشته باشند. با این وجود، اگر می خواهید با فردی صحبت کنید، باید راهی برای مطرح کردن موضوع پیدا کنید و آنها در نهایت می توانند شما را حمایت کنند. سعی کنید با توصیف یکی از اثرات بیماری خود شروع کنید. اگر عصرها خسته می شوید، ممکن است بگویید: "ای کاش می توانستم شنبه بیرون بروم. اما من یک بیماری دارم که گاهی اوقات من را خسته می کند. اگر احساس خستگی بیش از حد کنم، ممکن است لازم باشد برنامه ها را لغو کنم. " چنین گزاره ای می تواند منجر به سوالات بیشتری شود و به شما این فرصت را می دهد تا آنچه را که شریک زندگی شما باید بداند توضیح دهید. خود را انقدر درگیر کار نکنید که وقت استراحت، آرامش و ورزش را نداشته باشید. از آنجا که مشکلات سلامتی مربوط به فیبرومیالژیا قابل رویت نیستند، ممکن است بیماران فشار بیشتری را برای ادامه کار احساس کنند. اما اگر شما درد دارید، باید خود را در اولویت قرار داده و استراحت کنید. شغل و وظایف خود را بررسی کنید. آیا آنها شما را از استراحت، آرامش و ورزش که به تسکین علایم شما کمک می کند، دور نگه می دارند؟ وقتی احساس ناراحتی می کنید از نه گفتن نترسید. نداشتن خواب کافی می تواند علایم فیبرومیالژیا را تشدید کند. یکی از ناراحت کننده ترین شکایاتی که بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا دارند، خواب کم است. علایم این بیماری می تواند خواب را دشوارتر کند. کمبود خواب باعث تشدید علایم می شود و منجر به یک چرخه معیوب بی خوابی و درد می شود. ممکن است مشکلات زیر بر خواب شما ت ثیر بگذارد: عدم رعایت برنامه خواب مصرف کافیین قبل از خواب صداهای مزاحم (شامل خروپف شدید دیگران) به رختخواب بروید و نگرانی هایی در ذهن شما ایجاد شود. خوابیدن در فضایی که بیش از حد روشن، خیلی گرم یا خیلی سرد است. برای هر یک از این مشکلات راه حل هایی وجود دارد. به عنوان مثال، اگر قبل از خواب دچار استرس و نگرانی شدید، در مورد مشکلاتی که ممکن است هنگام خواب به ذهن شما خطور کند فکر کنید، آنها را بنویسید و همچنین راه حل هایی برای این مشکلات بنویسید. سپس، وقتی این افکار هنگام تلاش برای به خواب رفتن به سراغ شما می آیند، به خود بگویید: "این قبلا مورد بررسی قرار گرفته است. لازم نیست نگران باشم. من برای آن برنامه ای دارم. " یک دفترچه روزانه از علایم، تغییرات خلقی، داروهای مصرفی و همچنین دوزهای فراموش شده را برای کمک به شناسایی محرک های درد خود تهیه کنید. برای کنترل بیماری فیبرومیالژیا، هر بیمار مبتلا به فیبرومیالژیا باید سعی کند یک دفترچه روزانه از علایم و تغییرات خلقی را همراه با رویدادها و فعالیت ها تهیه کند. لیستی از داروهای خود را نگه دارید. هنگامی که دوز دارو را فراموش کردید، آن را نیز پیگیری کنید. با گذشت زمان، تصویر واضح تری از آنچه احتمالا باعث علایم فیبرومیالژیا می شود، دریافت می کنید. این می تواند به پزشک برای درمان شما کمک کند. سعی کنید به یک گروه پشتیبانی بپیوندید تا درباره مسایل خود صحبت کنید و همچنین بدانید که دیگران چگونه با درد و خستگی خود رفتار کرده اند. آیا می خواهید بدانید چه درمان هایی برای دیگران که با درد و خستگی فیبرومیالژیا مبارزه می کنند موثر بوده است؟ سعی کنید به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. یک گروه حمایتی ممکن است بصورت حضوری یا آنلاین باشد. اما در هر صورت شما فضایی امن برای بحث درباره ناراحتی ها، نگرانی ها و سلامت کلی خود با افرادی که با مشکلات پزشکی یکسانی روبرو هستند خواهید یافت. دریابید چه داروهایی برای افرادی مانند شما موثر بوده است. نحوه برخورد سایر بیماران با علایم خود را بیاموزید و دریابید که چه چیزی موثر است. در اکثر موارد افراد مبتلا به این بیماری به مراجعه می کنند. اما برخی از بیماران هم می توانند برای تسکین علایم خود از دیگر مانند و یا ها کمک بگیرند. به هر حال در صورت نیاز به مشاوره فوری و آنلاین با هر یک از این متخصصین می توانید از خدمات مشاوره آنلاین استفاده کنید. منبع:

در بدن می تواند با بروز برخی علایم و عوارض همراه باشد. پس بهتر است معنی سطح بالا و پایین اسید اوریک در بدن را بدانید. اسید اوریک یک ماده زاید در بدن است. گاهی اوقات، اسید اوریک در مفاصل و بافت ها تجمع می یابد و باعث ایجاد مشکلات زیاد سلامتی می شود. مشکلات شامل، نوعی آرتریت است. در این مقاله، سطوح معمولی کم، طبیعی و زیاد اسید اوریک برای مردان و زنان را لیست می کنیم. ما همچنین توضیح می دهیم که چه شرایط سلامتی با داشتن سطوح بالا یا پایین مرتبط است. پورین ها مواد شیمیایی هستند که به طور طبیعی در بدن و در برخی غذاها وجود دارند. هنگامی که بدن پورین ها را تجزیه می کند، اسید اوریک به عنوان یک محصول زاید ایجاد می شود. کلیه ها پورین را از خون فیلتر کرده و در ادرار از بدن خارج می کنند. با این حال، اسید اوریک گاهی اوقات می تواند در خون تجمع یابد. برای این هایپر اوریسم است. اگر بدن بیش از حد اسید اوریک تولید کند یا به اندازه کافی از آن خلاص نشود، ممکن است هایپر اوریسم رخ دهد. اسید اوریک زیاد در خون می تواند منجر به تشکیل کریستال در مفاصل و بافت ها شود که ممکن است باعث التهاب و علایم نقرس شود. وجود مقداری اسید اوریک در خون طبیعی است. با این حال، اگر سطح اسید اوریک بالاتر یا پایین تر از یک محدوده طبیعی باشد، می تواند منجر به مشکلات سلامتی شود. سطوح بالای اسید اوریک می تواند خطر نقرس را افزایش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جدول زیر سطوح پایین، طبیعی و زیاد اسید اوریک در خون را نشان می دهد. همه مقادیر بر حسب میلی گرم بر دسی لیتر ( mg / dl ) است. علل سطوح اسید اوریک بالا همیشه روشن نیست. با این حال، عوامل ژنتیکی و محیطی، مانند رژیم غذایی و سلامتی، هر دو در بالا بودن اسید اوریک نقش دارند. عوامل خطر برای هایپراوریسمی عبارتند از: دیابت نوشیدن الکل فشار خون بالا رژیم غذایی پورین بالا استفاده از دیورتیک ها برخی شرایط پزشکی و درمانی به ویژه نقرس، درمان سرطان و بیماری کلیوی، با سطح بالای اسید اوریک همراه است. نقرس معمولا فقط بر روی یک مفصل ت ثیر می گذارد. در افراد مبتلا به این بیماری، اسید اوریک در مفاصل و بافت ها تجمع می یابد و باعث درد، تورم و تغییر رنگ می شود. نقرس بیشتر مفاصل انگشتان پا، مچ پا و زانو را تحت تاثیر قرار می دهد. وقتی سلول ها می میرند، پورین آزاد می کنند. هنگامی که بدن آنها را تجزیه می کند، اسید اوریک را آزاد می کند. برخی از درمان های سرطان مانند شیمی درمانی، می توانند باعث مرگ سلول های بدن شوند. آزمایش اسید اوریک ممکن است بخشی از مراقبت های پزشکی برای افرادی باشد که سرطان دارند. کلیه ها مواد زاید خون، از جمله اسید اوریک را تصفیه می کنند. بیماری کلیوی به کلیه ها آسیب می رساند و از عملکرد طبیعی آنها پیشگیری می کند. هنگامی که این اتفاق می افتد، مواد زاید شامل اسید اوریک می توانند در خون تجمع کنند. داشتن سطح پایین اسید اوریک نادر است. شایع ترین بیماری که باعث کاهش سطح اسید اوریک می شود است. سندروم فانکونی یک بیماری نادر کلیه است. در افراد مبتلا به این بیماری، کلیه ها نمی توانند مواد مغذی خاصی را به بدن جذب کنند. سندرم فانکونی می تواند باعث کمبود انرژی، کم آبی بدن و مشکلات استخوان ها شود. فرد مبتلا به این بیماری سطح اسید اوریک پایینی خواهد داشت زیرا مقدار زیادی از این ماده در ادرار از بدن خارج می شود. ممکن است فردی با سطح اسید اوریک بالا یا پایین همیشه علایم نداشته باشد. علایم اسید اوریک بالا یا پایین شاید تا زمانی که فرد سطوح خارج از محدوده طبیعی را برای مدت طولانی نداشته باشد، ظاهر نشود. ظاهر نشدن علایم می تواند مشکلات سلامتی ایجاد کند. علایم نقرس، که با سطح بالای اسید اوریک مرتبط است، عبارتند از: مفاصل دردناک یا متورم مفاصلی که هنگام لمس احساس گرما می کنند. پوست براق و تغییر رنگ یافته در اطراف مفاصل علایم سنگ کلیه، که سطح بالای اسید اوریک می تواند ایجاد کند، عبارتند از: کمردرد درد پهلو نیاز به دفع بیشتر حالت تهوع یا استفراغ ادرار کدر، بوی غیر معمول یا حاوی خون است. سطوح پایین اسید اوریک، کمتر از سطوح بالا شایع است. افرادی که سطح اسید اوریک پایینی دارند ممکن است بیش از حد معمول ادرار کنند که در صورت عدم نوشیدن آب کافی باعث می شود. در صورت داشتن علایم نقرس یا سنگ کلیه یا تحت درمان سرطان، ممکن است فرد به آزمایش نیاز داشته باشد. این آزمایش هیچ خطری ندارد. یک پزشک احتمال دارد نمونه کوچکی از خون را با سوزن بگیرد یا از فرد بخواهد تا ادرار خود را در یک دوره ساعته جمع آوری کند. سپس تکنسین های آزمایشگاهی نمونه را از نظر سطح اسید اوریک آزمایش می کنند. پزشکان گاهی اوقات یک آسپیراسیون مفصلی نیز انجام می دهند. آسپیراسیون مفصلی، برداشتن مقدار کمی مایع از مفصل است که با استفاده از یک سوزن و سرنگ انجام می گیرد. وجود بلورهای اسید اوریک در مایع نشان دهنده نقرس است. اگر پزشک برای تشخیص مشکلات مربوط به سطح اسید اوریک به اطلاعات بیشتری نیاز داشته باشد، ممکن است معاینه فیزیکی انجام دهد و در مورد سابقه پزشکی و علایم فعلی فرد سوالاتی بپرسد. گاهی اوقات، سطح اسید اوریک در فرد بالا می رود اما هیچ علامتی ندارد. بعید به نظر می رسد که آنها نیاز به درمان داشته باشند مگر اینکه علایم را نشان دهند. میزان اسید اوریک بر اساس جنسیت متفاوت است. مقادیر عادی . تا . میلی گرم/دسی لیتر (میلی گرم/دسی لیتر) برای زنان و . تا . میلی گرم در دسی لیتر برای مردان است. با این حال، مقادیر ممکن است بر اساس آزمایشگاه انجام آزمایش متفاوت باشد. سطوح پایین اسید اوریک کمتر از سطوح بالا شایع است و نگرانی کمتری برای سلامتی دارد. Hyperuricemia به عنوان سطح اسید اوریک خون بیشتر از . میلی گرم در دسی لیترمنبع معتبردر زنان و بیشتر از . میلی گرم در دسی لیتر در مردان تعریف می شود با توجه به کالج روماتولوژی آمریکا ( ACR ) ، در صورت ابتلا به نقرس، سطح هدف اسید اوریک شما باید کمتر از . میلی گرم در دسی لیتر باشد. سطوح بالای اسید اوریک در خون شما معمولا نشان می دهد که بدن شما بیش از حد اسید اوریک تولید می کند یا کلیه های شما اسید اوریک کافی را از بدن دفع نمی کنند. ابتلا به سرطان یا تحت درمان سرطان نیز می تواند سطح اسید اوریک شما را افزایش دهد. برخی از غذاها حاوی پورین هستند که وقتی بدن آنها را تجزیه می کند، اسید اوریک ایجاد می کند. داشتن رژیم غذایی غنی از پورین می تواند باعث تجمع اسید اوریک در خون شود. نمی توان به طور کامل از پورین ها اجتناب کرد زیرا مقادیر کمی در بسیاری از غذاها وجود دارد. با این حال، یک فرد می تواند رژیم پورین پایینی را دنبال کند و اقدامات دیگری را برای کاهش سطح پورین انجام دهد. غذاهایی که حاوی سطوح متوسط یا زیاد پورین هستند عبارتند از: الکل بیکن صدف ساردین بوقلمون شاه ماهی ماهی قزل آلا گوشت گوساله فردی که نقرس دارد باید این غذاها را در رژیم غذایی خود محدود کند. داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) و استروییدها می توانند درد و التهاب را کاهش دهند. افراد همچنین می توانند برای پیشگیری از بروز بیماری نقرس اقداماتی را انجام دهند. این اقدامات شامل موارد زیر می باشد: اجتناب از الکل حفظ وزن متوسط محافظت از مفاصل با ورزش های سبک و کم ضربه مانند پیاده روی، دوچرخه سواری و شنا فردی که نقرس دارد معمولا هر ماه یکبار نیاز به آزمایش اسید اوریک دارد. حفظ سطح اسید اوریک در محدوده خاصی می تواند درد، آسیب مفصلی و عوارض نقرس را کاهش دهد. اسید اوریک یک ماده زاید است که در صورت تجمع زیاد در بدن می تواند به مفاصل و بافت آسیب برساند. هنگامی که فرد دارای سطح بالای اسید اوریک است برای مدت طولانی، دچار مشکلات سلامتی می شود. اگر فردی مبتلا به نقرس است، مهم است که سطح اسید اوریک را در محدوده طبیعی نگه دارد. انجام این کار می تواند علایم را بهبود بخشد و خطر ابتلا به نقرس را کاهش دهد. نقرس نوعی آرتریت است که زمانی ایجاد می شود که سطح اسید اوریک خون به طور غیرطبیعی بالا باشد. اسید اوریک در مفاصل، اغلب در پا و انگشتان بزرگ، کریستال ایجاد می کند که باعث تورم شدید و دردناک می شود. برخی از افراد برای درمان نقرس به دارو نیاز دارند، اما تغییر رژیم غذایی و شیوه زندگی نیز ممکن است کمک کننده باشد. کاهش اسید اوریک می تواند خطر ابتلا به نقرس را کاهش دهد و حتی ممکن است در افراد مبتلا به این عارضه از بروز مجدد آن پیشگیری کند. با این حال، خطر نقرس به عوامل متعددی بستگی دارد، بنابراین مهم است که با پزشک در مورد بهترین راهکارهای پیشگیری از نقرس صحبت کنید. ابتلا به هرگونه و حتی مانند لوپوس و تغییر در سطح اسیداوریک می تواند با عوارض جانبی همراه باشد. پس بهتر است در شرایطی که جواب آزمایش شما هر گونه نتایج غیرطبیعی را نشان می دهد به دنبال درمان وضعیت خود باشید. مشاوره گرفتن از مربوطه مانند و حتی و یا متخصصین پزشکی دیگر می تواند نگرانی های شما را در این زمینه کاهش دهد. منابع:

شاخه ای از است که بر ساختارهای اطراف و نگهدارنده از دندان ها تمرکز می کند. پریودنتیست دندانپزشکی است که پریودنتیک را انجام می دهد و در پیشگیری، درمان و تشخیص بیماری های پریودنتال متخصص است. دندانپزشکانی که پریودنتیک را انجام می دهند، در مورد درمان التهاب دهان و قرار دادن ایمپلنت های دندانی نیز تخصص لازم را داند. برای تبدیل شدن به یک پریودنتیست مجاز، دندانپزشک باید در زمینه های مربوطه آموزش های لازم را ببیند و در عین حال سال تحصیلات بیشتر از دندانپزشکی سنتی داشته باشد. آنها همچنین در هنگام انجام عمل های زیبایی پریودنتال و درمان های ترمیمی که عملکرد و فرم دندان ها را پس از انجام همه کارها و انجام کارها تضمین می کنند، نیاز به آموزش دارند. پریودنتیست ها مسیول تعداد زیادی از درمان های پریودنتال هستند که اصلی ترین آنها برنامه ریزی و پوسته پوسته شدن ریشه دندان می باشد. آنها کسانی هستند که بسته به شدت بیماری راهی برای درمان پریودنتیت پیدا می کنند. شما به عنوان یک بیمار به احتمال زیاد با آنها تماس می گیرید تا سطح عفونی ریشه دندان پلاک تجمع یافته در آن را درمان کند. آنها اساسا چیزی را که به عنوان دبریدمان سطح ریشه یا حذف بافت بیمار یا آسیب دیده دهان و دندان شناخته می شود، انجام می دهند تا بدن بتواند با جایگزینی بافت سالم، آن نواحی را بهبود بخشد. تا زمانی که تمام پلاک و بافت های آسیب دیده برداشته نشوند، دندان نمی تواند سلامت قبلی خود را بازیابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پریودنتیست ها در انجام عمل جراحی دهان نیز بسیار ماهر هستند. در مورد قرار دادن، نگهداری و ترمیم ایمپلنت های دندانی به جای جراح دندانپزشکی می توانید به آنها نیاز داشته باشید. آنها همچنین می توانند تنظیم نیش، آتل بندی، پیوند بافت نرم یا استخوان و جراحی فلپ را برای اندازه گیری مناسب انجام دهند. التهاب لثه یک شکل ملایم از التهاب لثه است که با مسواک زدن منظم، نخ دندان و دهانشویه قابل برگشت است. با این حال، موارد پیشرفته یا پیچیده بیماری پریودنتال نیاز به کمک و مراجعه به پریودنتیست دارد. آنها به طور خاص برای تشخیص علل زمینه ای این بیماری، آموزش دیده اند و هر بار روش ها و درمان های ترمیمی مناسب را ارایه می دهند. به طور معمول، یک دندانپزشک عمومی در صورت مواجهه با بیماری شدید پریودنتال که نیاز به تمیز کردن عمیق دارد، با پریودنتیست تماس می گیرد. برخی از مشکلات پریودنتال توسط یک دندانپزشک معمولی قابل حل است. با این حال، موارد جدی تر نیاز به توجه متخصص پریودنتیست دارند. درمان توسط این متخصص بسیار مهم است زیرا عدم درمان بیماری پریودنتال می تواند منجر به بروز برخی از بیماری ها شود، از جمله: دیابت بیماری تنفسی انواع خاصی از سرطان انجمن دندانپزشکی آمریکا ( ADA ) ادعا می کند که تقریبا تا درصد آمریکاییان بالای سال به نوعی بیماری لثه دارند. هنوز معلوم نیست که چرا اینطور است، اما این بدان معناست که تشخیص و درمان پریودنتال نیاز به سطح بالاتری از تخصص دارد که تنها از یک متخصص آموزش دیده مانند یک پریودنتیست قابل بررسی و درمان است. هنگام قرار ملاقات با پریودنتیست، متخصص دندانپزشک سابقه پزشکی و سابقه دندانپزشکی شما را بررسی می کند. او فورا شما را جراحی نمی کند یا وضعیت شما را تشخیص نمی دهد. او باید ابتدا سابقه پزشکی شما را ارزیابی کند، از جمله: وی از شما می پرسد که آیا از داروهای خاصی استفاده می کنید یا در حال درمان سایر مشکلات بهداشتی مانند بیماری قلبی یا دیابت هستید یا نه؟ وضعیت فعلی شما می تواند تحت ت ثیر این شرایط قبلی و وجود داشته باشد. در صورت بارداری اطلاع پریودنتیست را نیز فراموش نکنید. طبق مطالعات انجام شده، زنان مبتلا به بیماری های پریودنتال ممکن است در معرض خطر بالاتری از عوارض بد در دوران بارداری باشند که شامل زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد و سایر مسایل است. پس از اینکه پریودنتیست سابقه پزشکی شما را بررسی کرد، او یک ارزیابی کامل می دهد تا به درستی تشخیص دهد که مشکل پریودنتال شما چقدر شدید یا خفیف است. سپس مشاوره و توصیه هایی در مورد چگونگی درمان به موقع این بیماری در هنگام فشار آوردن ارایه می دهد. سیگار کشیدن یا جویدن تنباکو را ترک کنید. از مسواک برقی برای مبارزه با تجمع پلاک استفاده کنید. به آرامی مسواک بزنید. از مسواک با برس نرم استفاده کنید. با دهانشویه توصیه شده توسط دندانپزشک دهان خود را بشویید. دندانها را دوبار در روز یا بعد از هر وعده غذایی مسواک بزنید و نخ دندان بکشید. حدود درصد از بزرگسالان آمریکایی مبتلا به بیماری پریودنتال هستند و اگر شما مبتلا به بیماری خفیف لثه مانند التهاب لثه باشید، این تعداد می تواند تا درصد برسد. التهاب لثه، اولین مرحله عفونت بافت نرم دهان است که اگر در اسرع وقت درمان نشود ممکن است بدتر شده و به پریودنتیت منجر شود. زمانی اتفاق می افتد که بیوفیلم معروف به "پلاک" در امتداد خط لثه نشسته و بافت نرم اطراف را آلوده کرده و منجر به علایمی مانند لثه های حساس و متورم شود. پلاک از مجموعه ای از باکتری ها، غذای باقی مانده و محصولات زاید در یک معجون کثیف ترکیب شده است. وجود پلاک می تواند باعث قرمزی، حساسیت و تورم در امتداد خط لثه و حاشیه دندان های شما شود. هنگامی که پلاک سفت می شود یا رسوب کلسیم می گیرد، به تارتار تبدیل خواهد شد. اگر التهاب لثه شما فورا درمان نشود، ممکن است بیماری به ساختارهای اطراف دندان شما سرایت کند. در این مرحله، لثه ها شروع به جداکردن تکیه گاه خود از دندان می کنند که در نتیجه استخوان نمایان شده و منجر به از دست رفتن استخوان می شود. هنگامی که این آبسه ها عمیق هستند، ممکن است ببینید که خط لثه شروع به عقب نشینی می کند و در نتیجه فاصله زیادی بین دندان های شما ایجاد می شود. وقتی نخ دندان می کشید یا مسواک می زنید، ممکن است با خونریزی مشکل داشته باشید. هنگامی که آبسه های عمیق شروع به ایجاد می کنند و التهاب لثه شما بدتر می شود، در حال حاضر تحت مرحله بیماری پریودنتال فعال عفونت یا وضعیت دندان خود هستید. در صورت درمان زودهنگام، می توانید از بروز عوارض پیشگیری کنید. با این حال، تا زمانی که دندان های شما در صورت عدم درمان به خودی خود از دهان خارج نشوند، بدتر می شود. بیماری پریودنتال نه تنها باعث تسریع در از دست دادن دندان و یا ایجاد بوی بد دهان (هالیتوز) می شود. همچنین با شرایط و بیماریهای مختلف مانند موارد زیر مرتبط است. سکته دیابت ناباروری حمله قلبی زایمان زودرس اختلال در نعوظ فشار خون بالا بیماریهای تنفسی مشکلات تولید مثل یکی از دلایل اصلی از دست دادن دندان بزرگسالان، بیماری لثه است. به همین دلیل است که باید بتوانید علایم را زودتر تشخیص دهید و برطرف کنید. هنگامی که تحرک دندان (اصطلاح دندانپزشکی برای دندان های شل) ایجاد می شود، دندان های شما به خودی خود در معرض افتادن قرار می گیرند. آموزش پریودنتیست با تحصیل در زمینه دندانپزشکی آغاز می شود. آنها در آنجا یک مدرک و مجوز جراحی دندان یا یک دکترای پزشکی در رشته دندانپزشکی دریافت می کنند. پس از فارغ التحصیلی، پزشک آموزش های تخصصی را ادامه می دهد. این فرایند شامل تکمیل موارد زیر است: چهار سال دانشکده دندانپزشکی دوره تحصیلی سه ساله در زمینه پریودنتیک یک امتحان کتبی و شفاهی برای اخذ گواهینامه مربوطه بیماری لثه، التهاب لثه، پریودنتیت و بیماری پریودنتال چه ویژگی مشترکی دارند؟ آنها اصطلاحات متفاوتی برای توصیف عفونت لثه و پریودنتال دارند که بر استخوان و بافتهای نرم نگهدارنده دندان شما ت ثیر می گذارد. به نوبه خود، پریودنتیک تخصصی است که بر درمان این نوع التهاب تمرکز می کند. این نوع دندانپزشک همچنین در درمان، پیشگیری و تشخیص بیماری های پریودنتال تخصص دارد. او همچنین می تواند ایمپلنت های دندانی را مانند جراح دندان قرار دهد. پریودنتیست ها آموزش های گسترده ای را در زمینه های جراحی دندان، درمان بیماری های پریودنتال و روش های زیبایی پریودنتال دریافت می کنند. آنها همچنین سال دیگر فراتر از دانشکده دندانپزشکی می گذرانند تا چنین موضوعاتی را پوشش دهند. آنها متخصص بیماری های پریودنتال هستند که در انتخاب تکنیک های پیشرفته در تشخیص و درمان نیز مهارت دارند. منابع:

یکی از اصول سلامتی در زنان است. واژن شما بدون شک بخشی بسیار مهم و تعیین کننده از وجود آنها است. بنابراین، رعایت نکات بهداشتی مناسب و حفظ آن برای جلوگیری از عفونت ضروری است. اگر متوجه بوی غیرمعمول از واژن می شوید، آن را نادیده نگیرید. واژن با بوی عجیب تقریبا همیشه نشان دهنده عفونت واژن است. عفونت های واژن در صورت عدم درمان ممکن است منجر به ناباروری شوند. واژه واژینیت برای توصیف شرایطی که ممکن است باعث التهاب یا عفونت شما شود استفاده می شود. اصطلاح "ولوواژینیت" برای توصیف التهاب واژن و فرج (قسمت خارجی دستگاه تناسلی) استفاده می شود. علل شایع عفونت واژن عبارتند از: ممکن است باعث عفونت واژن به نام تریکومونیازیس شود. عفونت های ایجاد شده توسط قارچی به نام کاندیدا آلبیکنس. می تواند باعث شود که ممکن است منجر به نازک شدن و خشکی واژن شود. رشد بیش از حد باکتری های خاصی که در واژن شما وجود دارد می تواند باعث شود. صابون ها، عطرها و داروهای ضد بارداری واژینال می توانند باعث تحریک واژن شوند. لباس تنگ همچنین می تواند باعث بثورات و التهاب واژن شود. pH . pH اندازه گیری میزان اسیدی یک ماده است. مقیاس pH از تا متغیر است. pH کمتر از اسیدی است. pH . با این حال، این مقدار ممکن است قبل از قاعدگی و بعد از تغییراتی را نشان دهد. سطح بالای واژن، حدود . ، بستر مناسبی را برای عفونت های واژن فراهم می کند. دلایل رایج عدم تعادل PH زنانه عبارتند از: سیکل قاعدگی آنتی بیوتیک ها رابطه جنسی محافظت نشده تمیز کردن داخل واژن با دوش از آنجا که pH نامتعادل واژن می تواند باعث عفونت و تحریک واژن شود، حفظ سلامت واژن بسیار مهم است. در زیر برخی از بهترین راه هایی که می تواند به شما کمک کند ذکر شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همه زنان باید نگران سلامت واژن خود باشند، اما واژن سالم به چه معناست؟ در حالی که تا حدودی به سن زن بستگی دارد، واژن به طور کلی دارای pH اسیدی است، حاوی مقادیر زیادی باکتری مفید است که به دفع عفونت ها کمک می کند و به طور طبیعی واژن را تمیز می کند. یک واژن سالم نیز حاوی مقدار کمی ترشح خواهد بود (ترشح یک واکنش فیزیولوژیکی طبیعی است) در واقع ریزش سلول های دهانه رحم و واژن است. اگر زنان تغییراتی در بوی بد واژن تجربه می کنند، تغییر رنگ ترشحات آنها ممکن است با درد اعم از درد در لگن یا ناراحتی در فرج، خارش یا سوزش همراه باشد. به طور معمول، pH واژن حدود . تا . است، اما دوش گرفتن pH واژن را مختل کرده، اسیدیته را کاهش داده و یک بیوم - ترکیب باکتریایی واژن شما سالم واژن را مختل کند و زمینه را برای عفونت های باکتریایی آماده کند. اگر واژن شما دارای بوی شدید یا ناخوشایند است، به پزشک مراجعه کنید. دوش گرفتن فقط بو را بدون درمان مشکلی که باعث ایجاد آن شده است، از بین می برد. از استفاده از صابون ها یا شوینده های تند روی فرج یا داخل واژن خودداری کنید، زیرا آنها نیز می توانند بر تعادل pH سالم ت ثیر بگذارند. اما پیروی از رژیم غذایی متعادل و مغذی و نوشیدن مایعات فراوان هر دو کلید سلامت واژن و تولید مثل هستند. در حقیقت، برخی از غذاها ممکن است در درمان مشکلات سلامت واژن موثر باشند. ماست به طور بالقوه می تواند از عفونت های قارچی جلوگیری کرده و به درمان آنها کمک کند. ماست سرشار از است، بنابراین اگر زنی مستعد ابتلا به عفونت قارچی باشد، مصرف پروبیوتیک غنی از [باکتری ها] لاکتوباسیلوس یا خوردن ماست ساده هر روز می تواند مفید باشد. اگر مستعد ابتلا به عفونت های مجاری ادراری هستید، مصرف مکمل کرن بری روزانه مفید خواهد بود. آب کرن بری به جلوگیری از عفونت های دستگاه ادراری کمک کرد. عفونت واژن را بدون درمان رها نکنید و منتظر نمانید تا خودش برطرف شود. اگر مستعد ابتلا به عفونت های قارچی هستید، می توانید از داروهای بدون نسخه برای درمان آن استفاده کنید. اما اگر علایم بهبود نیافت، از مشورت با پزشک دریغ نکنید. واژن شما مانند یک اجاق خود تمیز کننده است. دوش زدن می تواند pH آن را مختل کند و این ممکن است منجر به عفونت های واژن، حاملگی خارج رحمی، زایمان زودرس و سایر عوارض شود. بنابراین از دوش گرفتن اجتناب کنید. در عوض، قسمت بیرونی واژن را با آب و صابون ملایم بشویید. همچنین می توانید از هر پاک کننده ای با pH متعادل که مخصوص افراد خصوصی شما تهیه شده است استفاده کنید. اما مطمین شوید که مواد نگهدارنده تحریک کننده ندارد. سه نوع عفونت شایع واژن عفونت قارچی، واژینوز باکتریایی و تریکومونیازیس است. اگر شما مستعد ابتلا به عفونت قارچی هستید و علایم آن را تشخیص می دهید، استفاده از داروهای بدون نسخه مشکلی ندارد، اما اگر علایم برطرف نشد، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. در حالی که مخمر یک عفونت قارچی است، واژینوز باکتریایی در اثر رشد بیش از حد باکتری در واژن ایجاد می شود. تریکومونیازیس یک عفونت ناشی از انگل است و از طریق جنسی منتقل می شود. درمان این عفونت ها بسیار مهم است. عدم درمان آنها می تواند منجر به مشکلات ناخوشایند، دردناک و جدی برای سلامت باروری شود. اگر قبلا عفونت واژن دارید و سپس در معرض HIV قرار گرفته اید، بیشتر مستعد ابتلا به عفونت هستید. شایان ذکر است که زنانی که دیابت را به خوبی کنترل نمی کنند یا به HIV مبتلا هستند، اغلب می توانند عفونت های مکرر قارچی را تجربه کنند. اگر در طول یک سال بسیاری از عفونت های قارچی را تجربه می کنید، باید توسط پزشک معاینه شوید تا مطمین شوید هیچ چیز نگران کننده تری در کار نیست. مصرف پروبیوتیک ها به بازیابی باکتری های خوب از دست رفته در واژن کمک می کند. یا می توانید غذاهای غنی از پروبیوتیک مانند ماست یا مکمل مصرف کنید. همانطور که قبلا بحث کردیم، آنتی بیوتیک ها یکی از علل اصلی عدم تعادل در pH واژن هستند. آنها می توانند باکتری های خوب را در کنار باکتری های بد بدن از بین ببرند. مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک ها را متوقف کنید. در صورت نیاز به استفاده از آنتی بیوتیک ها با پزشک خود مشورت کنید. قبل از مصرف آنتی بیوتیک ها مطمین شوید عفونت واژن شما واقعا ناشی از باکتری است و سعی کنید از دوش ضد باکتریایی یا قبل از مصرف داروی خوراکی استفاده کنید. به طور مرتب به متخصص زنان یا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید تا وضعیت سلامت واژن خود را به دقت بررسی کنید. برای تشخیص هرگونه ناهنجاری یا عفونت در اولین فرصت، معاینات منظم زنان یا آزمایش پاپ را انجام دهید. استفاده از کاندوم در هنگام رابطه جنسی به محافظت در برابر ( STIs ) مانند HIV تبخال تناسلی سفلیس سوزاک زگیل تناسلی و کلامیدیا کمک می کند HIV و تبخال تناسلی درمانی ندارند. برخی دیگر، مانند ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) که باعث زگیل تناسلی می شود، شناخته شده است که باعث سرطان می شود. برای جلوگیری از ورود باکتری های مضر به مهبل، هنگام تغییر از رابطه دهانی یا مقعدی به رابطه جنسی واژینال باید را عوض کنید. شما همچنین باید از به اشتراک گذاشتن وسایل جنسی با شریک خود اجتناب کنید، زیرا می توانید از طریق آن بیماری های مقاربتی را منتقل کنید. انجام معاینات منظم زنان. کنگره زنان و زنان و زایمان آمریکا به زنان توصیه می کند اولین آزمایش غربالگری زنان را در سن سالگی انجام دهند. همچنین توصیه می شود که زنان از سالگی تحت آزمایش پاپ اسمیر قرار گیرند تا تغییرات سلول های واژن را که ممکن است نشان دهنده وجود سرطان باشد، بررسی کنند. متخصصین زنان و بسیاری از پزشکان عمومی برای تشخیص بیماری ها و اختلالات که می توانند به واژن یا سیستم تولید مثل شما آسیب برساند، آموزش دیده اند. واژن شما باید تمیز و خشک بماند و آنچه می پوشید می تواند بر آن ت ثیر بگذارد. انواع خاصی از پارچه ها و لباس های تنگ شرایط گرم و مرطوب ایجاد می کنند که مخمر در آن رشد می کند. لباس زیر نخی بپوشید و از کتانی خودداری کنید. اگر مستعد ابتلا به عفونت های قارچی هستید، مایوهای مرطوب و لباسهای ورزشی عرق کرده را در اسرع وقت عوض کنید. اگر در طول روز دچار ترشح و رطوبت زیادی می شوید، هر روز هنگام رفتن به محل کار یا مدرسه دو جفت لباس زیر همراه داشته باشید و در طول روز لباس زیر خود را عوض کنید. این به شما کمک می کند احساس راحتی بیشتری داشته باشید و به جلوگیری از عفونت کمک می کند. روانکاری روانکاری. اگر می خواهید باردار شوید، روان کننده های خاصی می توانند با اسپرم تداخل داشته باشند و بارداری را مشکل کنند. در این مورد، توصیه می شود از یک محصول متعادل با pH استفاده کنید. اگر قصد بارداری ندارید، بسته به نیاز شما، روان کننده های حاوی آب، سیلیکون و روغن مناسب هستند. اگر به کمی روان کننده احتیاج دارید، آب بهترین گزینه است. اگر خشکی بیشتری دارید، از سیلیکون یا روغن استفاده کنید. اگر از کاندوم برای محافظت استفاده می کنید، از روان کننده بر پایه روغن استفاده - آنها می توانند باعث تجزیه لاتکس در کاندوم شوند. این باعث التهاب می شود و می تواند شما را مستعد عفونت کند. پس از اجابت مزاج، از جلو به عقب بمالید تا از آلودگی باکتریایی واژن جلوگیری کنید و خطر عفونت مثانه را کاهش دهید. نوارهای بهداشتی و تامپون ها را در طول دوره قاعدگی به طور مرتب عوض کنید. پوشیدن جوراب شلواری برای جذب ترشحات طبیعی واژن. اکثر واژن های سالم دارای بوی ملایم و طبیعی هستند. اگر بوی واژن شما بسیار آزار دهنده است، ممکن است نشان دهنده عفونت واژن باشد. عواملی مانند تعریق، قاعدگی و ترشحات واژن رعایت بهداشت زنان را برای جلوگیری از بوی بد و حفظ سلامت واژن ضروری می سازد. اگر می خواهید بوی بد واژن را از بین ببرید، با رعایت نکات بهداشتی خوب شروع کنید. از استفاده از صابون/فوم بدن برای افراد دیگر خودداری کنید. در عوض، یک پاک کننده با pH متعادل انتخاب کنید تا واژن شما سالم و تمیز باشد. در صورت تداوم این بو به پزشک مراجعه کنید زیرا ممکن است نشان دهنده عفونت باشد. مشاوره آنلاین تلفنی و فوری با یک با تجربه و حتی در زمینه های مختلف بیماری های مراقبتی و زنان می تواند از بروز اکثر عوارض مربوطه پیشگیری کند. پس در پیشگیری از آنها دریغ نکنید و اگر علایمی از دارید همین الان اقدام کنید. خدمات مشاوره آنلاین این امکان را برا شما فراهم کرده تا بتوانید در هر ساعت از شبانه روز با در تمام زمینه ها در ارتباط باشید.

توسط محققین توصیه می شود. داشتن استخوان های سالم و قوی در سلامت انسان بسیار مهم است. مواد معدنی در دوران کودکی، نوجوانی و اوایل بزرگسالی در استخوان ها جمع شده و بافت استخوانی را تشکیل می دهند. تراکم مواد معدنی در استخوان ها در سن سالگی به حداکثر خود می رسد. اگر در این مدت توده استخوانی کافی تشکل نشده یا تراکم مواد معدنی به هر دلیل از جمله سوء تغذیه از بین برود، فرد دچار می شود. در نتیجه استخوان ها در معرض آسیب پذیری و شکنندگی قرار می گیرند. پوکی استخوان یک نوع بیماری پنهان است که در ابتدا هیچ گونه علایمی ندارد. حتی می تواند در هر استخوانی از بدن رخ دهد. اما با این حال بیشترین شکستگی ها در استخوان های لگن و ران مشاهده می شود. همچنین ابتلا به مشکل پوکی استخوان در زنان شایع تر از مردان است. خوشبختانه رعایت سبک زندگی و تغذیه سالم می توانند در استحکام استخوان های بدن به شما کمک کنند. ازجمله: مصرف انواع مختلف تازه برای سلامت استخوان های بدن فواید بسیار زیادی دارد. سبزیجات یکی از بهترین منابع ویتامین C هستند. حتی تولید سلول های استخوان ساز در بدن را تحریک می کنند. علاوه بر این، بررسی ها نشان می دهد که اثرات آنتی اکسیدانی می تواند از سلول های استخوانی در برابر آسیب رادیکال های آزاد محافظت کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف منظم سبزیجات در رژیم غذایی روزانه باعث افزایش تراکم مواد معدنی در استخوان های بدن می شود که در اصطلاح پزشکی تراکم استخوان نام دارد. در آزمایش تراکم استخوان میزان کلسیم و سایر مواد معدنی موجود در استخوان ها اندازه گیری می شود. آزمایش تراکم استخوان دقت زیادی دارد. در این آزمایش مقدار کلسیم و مواد معدنی موجود در استخوان با استفاده از اشعه ایکس اندازه گیری می شود. مصرف زیاد سبزیجات سبز و زرد مواد معدنی استخوان ها را افزایش دهد. حتی به حفظ توده استخوانی بدن در دوران بزرگسالی کمک می کند. از این رو مصرف زیاد سبزیجات به خصوص برای زنان سالمند بسیار مفید است. بررسی های انجام شده بر روی زنان بالای سال نشان می دهد زنانی که همراه با وعده های غذایی خود پیاز مصرف می کنند. در مقایسه با زنانی که به ندرت پیاز می خورند درصد کمتر دچار پوکی استخوان می شوند. همچنین مصرف زیاد سبزیجاتی مانند کلم بروکلی، گل کلم، جعفری و یا سایر گیاهان سرشار از آنتی اکسیدان، تاثیر زیادی در افزایش تراکم استخوان ها دارد. دریافت پروتیین کافی برای حفظ سلامت استخوان ها بسیار ضروری است. در حقیقت، حدود درصد استخوان ها از پروتیین تشکیل می شوند. مصرف کم پروتیین توده استخوانی بدن را کاهش می دهد. در حالی که مصرف زیاد پروتیین از سلامت استخوان ها در دوران پیری محافظت می کند. مصرف کم در رژیم غذایی روزانه باعث کاهش جذب کلسیم از روده ها می شود. با این حال باید در مصرف پروتیین نیز مانند هر ماده غذایی دیگری تعادل را رعایت کنید. زیرا افراط در مصرف پروتیین می تواند باعث افزایش اسیدیته خون و در نتیجه آسیب به سلامت استخوان ها شود. مقدار مناسب مصرف پروتیین حداکثر گرم در روز است. این مقدار پروتیین را می توانید به راحتی با مصرف گوشت، مرغ و انواع غذاهای گیاهی تامین کنید. بررسی های انجام شده بر روی بیش از ، زن یایسه، نشان داد که دریافت پروتیین بیشتر در دوران جوانی با افزایش قابل توجه تراکم استخوان در مفصل ران و ستون فقرات همراه است. علاوه بر این، رژیم های غذایی که حاوی مقادیر بیشتری از پروتیین هستند می توانند به حفظ توده استخوانی بدن در طول رژیم لاغری کمک کنند. به عنوان مثال زنانی که در طول رژیم لاغری روزانه گرم پروتیین مصرف می کنند نسبت به زنانی که مصرف پروتیین روزانه آنها گرم است، در ناحیه بازو، ستون فقرات، لگن و ساق پا تراکم استخوانی کمتری دارند. مهمترین ماده معدنی برای سلامت استخوان ها بوده و اصلی ترین ماده معدنی موجود در استخوان ها را تشکیل می دهد. از آنجا که سلولهای قدیمی استخوان به طور مداوم تجزیه شده و با سلولهای جدید جایگزین می شوند، مصرف روزانه کلسیم برای محافظت از استخوان های بدن بسیار ضروری است. میزان مناسب مصرف کلسیم در بزرگسالان میلی گرم در روز است. اما نوجوانان به میلی گرم و زنان سالمند به میلی گرم کلسیم در روز نیاز دارند. زنان یایسه به دلیل کاهش استروژن بدن بیش از سایر افراد در معرض شکنندگی استخوان ها قرار دارند. به همین علت توصیه می شود زنان بالای سال برای پیشگیری از شکنندگی استخوان ها حداقل میلی گرم در روز کلسیم مصرف کنند. با این حال ساختار بدنی افراد با یکدیگر متفاوت است. بنابراین ممکن است نیاز هر فرد به کلسیم با دیگری متفاوت باشد. بیشترین جذب کلسیم در بدن زمانی رخ می دهد که کلسیم مصرفی شما کمتر از میلی گرم باشد. به همین علت اغلب مکمل های کلسیم موجود در بازار میلی گرمی هستند. همچنین بهتر است به جای مصرف مکمل تا حد امکان کلسیم مورد نیاز بدن خود را از طریق رژیم غذایی روزانه دریافت کنید. بررسی ها نشان می دهد اگرچه مصرف زیاد کلسیم از غذاها خطر ابتلا به بیماری های قلبی را کاهش می دهد، اما افرادی که دایم از مکمل های کلسیم استفاده می کنند درصد بیشتر در خطر ابتلا به بیماری های قلبی قرار دارند. ویتامین D و برای تقویت استخوان های بدن بسیار مهم هستند. ویتامین D یک ویتامین محلول در چربی است. مصرف کافی این ویتامین در سلامت استخوان های بدن نقش بسیار مهمی داشته و به جذب کلسیم بدن کمک می کند. کودکان و بزرگسالانی که دارای ویتامین D کمتری هستند، بیش از دیگران در معرض خطر پوکی استخوان قرار دارند. مت سفانه کمبود ویتامین D در میان کودکان و بزرگسالان بسیار شایع است. ویتامین D کافی را می توانید از طریق قرار گرفتن در معرض نور خورشید و منابع غذایی مانند ماهی های چرب، جگر و پنیر دریافت کنید. با این حال، اغلب مردم نیاز به مصرف روزانه واحد ویتامین D دارند. ویتامین K یک ویتامین محلول در چربی است. استیوکلسین، یکی از پروتیین های وابسته به ویتامین K است که در تشکیل استخوان ها نقش مهمی دارد. استیوکلسین همراه با ویتامین D استیوکلسین در حدود درصد از پروتیین های استخوان را تشکیل می دهد. غذاهای تخمیر شده مانند پنیر نیز تا حدودی دارای ویتامین K هستند. به طور کلی مصرف ویتامین K وزن بدن یکی از عوامل موثر بر سلامت استخوان ها است. بررسی ها نشان می دهد افرادی که شاخص توده بدنی بسیار کمی دارند بیش از افرادی که دارای وزن متناسب هستند در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان قرار دارند. همچنین کاهش بیش از حد کالری اثرات بسیار مضری بر سلامت استخوان ها دارد. رژیم کم کالری علاوه بر کاهش متابولیسم بدن، ایجاد گرسنگی و کاهش توده عضلانی، کاهش تراکم استخوان ها را نیز به همراه دارد. رژیم های غذایی با کمتر از کالری در روز جزء رژیم های کم کالری در نظر گرفته می شوند. غذای شما باید حاوی مقدار زیادی پروتیین و غذاهای غنی از ویتامین ها و مواد معدنی باشد تا بتواند از سلامت استخوان حمایت کند. مصرف مواد غذایی مانند آجیل، مرغ، ماهی و محصولات لبنی کم چرب باعث بهبود و افزایش توده استخوانی می شود. بررسی ها نشان می دهد زنان چاقی که به مدت چهار ماه کالری در روز مصرف می کردند، با وجود انجام تمرینات قدرتی از ناحیه لگن و قسمت فوقانی ران دچار کاهش تراکم استخوان شدید شدند. رژیم هایی که کالری بسیار کمی دارند حتی اگر با تمرینات مقاومتی ترکیب شوند باز هم باعث کاهش تراکم استخوان بدن می شوند. بنابراین برای حفظ استحکام استخوان ها باید رژیم غذایی متعادل شامل حداقل کالری در روز را رعایت کنید. انجام انواع خاصی از ورزش ها می تواند در حفظ و استحکام استخوان ها به شما کمک کند. یکی از بهترین ورزش ها برای سلامت استخوان ها، تمرینات تحمل وزن است. تمریناتی مانند بالا رفتن از پله ها، طناب زدن و یا کوهنوردی در عین حال باعث تقویت عضلات و استحکام استخوان های بدن می شوند. بررسی های انجام شده بر روی کودکان مبتلا به دیابت نوع ، نشان می دهد که انجام ورزش های تحمل وزن باعث افزایش روند استخوان سازی در اوج سال های رشد کودک می شود. همچنین انجام ورزش های قدرتی نه تنها برای پیشگیری از پوکی استخوان بلکه برای افزایش توده عضلانی بدن در سالمندان نیز بسیار مفید است. انجام ورزش های قدرتی مانند طناب زدن و یا وزنه برداری مانع از پوکی استخوان در زنان به خصوص در سنین یایسگی می شود. ورزش های منظم روزانه احتمال شکستگی استخوان ران و لگن را در سالمندان تا حد زیادی کاهش می دهد. کلاژن پروتیین اصلی موجود در استخوان است. مصرف مکمل های کلاژن باعث تقویت غضروف ها، تقویت توده عضلانی و پیشگیری از پوکی استخوان ها می شود. کلاژن حاوی اسیدهای آمینه گلیسین، پرولین و لیزین است که به ساخت استخوان ها، عضلات، رباط ها و سایر بافت های بدن کمک می کند. ژلاتین نیز نوعی پروتیین است که از استخوان و غضروف حیوانات به خصوص گاو به دست می آید. این ماده پروتیینی سال ها است که برای تسکین درد مفاصل استفاده می شود. مصرف کلاژن در بیماری های مفصلی مانند آرتریت نیز اثرات درمانی بسیار زیادی دارد. ژلاتین دارای آمینواسیدهای زیادی است که برخی از آنها باعث کاهش التهاب مفاصل بدن می شوند. بنابراین مصرف ژلاتین در درمان بیماری آرتروز بسیار مفید است. همچنین ژلاتین باعث تقویت غضروف و تاندون ها شده و از تحلیل عضلات پیشگیری می کند. تجویز کلاژن و هورمون کلسی تونین به زنان یایسه مبتلا به پوکی استخوان، منجر به افزایش قابل توجهی توده استخوانی بدن می شود. توصیه آخر افراد چاقی که برای کاهش وزن از رژیم های غذایی استفاده می کنند باید مصرف کلسیم، منیزیوم و ویتامین D کافی را در وعده های غذایی خود در نظر بگیرند. این مساله به خصوص در مورد خانم های سالمند اهمیت بیشتری دارد. خانم های سالمند به دلیل یایسگی و کاهش استروژن بدن در معرض خطر کاهش توده استخوانی و در نتیجه ها قرار دارند. به همین علت هرگونه رژیم غذایی برای کاهش وزن باید حتما تحت نظر پزشک باشد. همچنین برای پیشگیری از پوکی استخوان تمام رژیم های غذایی کاهش وزن باید همراه با مصرف مکمل ها و انجام تمرینات ورزشی باشند. در صورتی که هر گونه مشکل و سوالی در مورد رژیم غذایی خود دارید بهتر است با یک متخصص در ارتباط باشید. یکی از خدمات است که با استفاده از آن می توانید به صورت فوری و تلفنی با متخصصین تغذیه و حتی سایر متخصصین پزشکی مانند، و حتی و در ارتباط باشید و مشکل خود را در میان بگذارید. منبع:

شامل کاهش کامل حس در این ناحیه از بدن است. این وضعیت می تواند نتیجه چندین بیماری مختلف از جمله یا میگرن باشد. بی حسی در سمت چپ صورت می تواند به عنوان از دست دادن احساس ظاهر یا باعث احساس سوزن سوزن شدن شود. حتی احتمال دارد ماهیچه های صورت فلج شده و قادر به حرکت نباشند، که می تواند باعث افتادگی یک طرف صورت شود. برخی از علل بی حسی صورت سمت چپ به راحتی قابل درمان هستند، اما بعضی دیگر جدی تر تلقی می شود. تعدادی از شرایط می تواند باعث بی حسی در سمت چپ صورت شود. برخی از آنها جای نگرانی ندارند. تعدادی دیگر جدی هستند و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. بی حسی، از جمله بی حسی صورت، اغلب با آسیب عصبی مرتبط است. تعدادی از شرایط مختلف می توانند بر عصب صورت ت ثیر بگذارند و علایمی مانند بی حسی سمت چپ را تحریک کنند. برخی از شایع ترین علل بی حسی صورت سمت چپ در زیر ذکر شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضعف ناگهانی یا فلج عضلات صورت است که می تواند بیش از تا روز طول بکشد. این وضعیت ناشی از التهاب عصب هفتم جمجمه ای است که اغلب عصب صورت نامیده می شود. این عصب مسیول کنترل حرکت ماهیچه های صورت است. آسیب به عصب صورت در فلج بل می تواند باعث ضعف یا فلج در یک طرف صورت شود. گاهی اوقات، بی حسی نیز می تواند رخ دهد. برای درمان فلج بل، پزشکان اغلب قطره چشم را برای حفظ رطوبت در چشم توصیه می کنند. بسته به شدت علایم، داروهای دیگر می توانند شامل داروهای استروییدی یا داروهای ضد ویروسی باشند. فیزیوتراپی همچنین یک گزینه برای کمک به بهبود ماهیچه های صورت پس از فلج بل است. علایم و نشانه های فلج بل عبارتند از: سردرد آب ریزش افتادگی صورت ضعف و فلج صورت کاهش حساسیت به مزه افزایش حساسیت به صدا اشک غیر طبیعی یا تولید بزاق درد گوش یا فک یا فشار در طرف آسیب دیده فلج بل معمولا تمام سمت چپ صورت یا تمام سمت راست را درگیر می کند. در موارد نادر، هر دو طرف صورت را به طور همزمان تحت تاثیر قرار می دهد. علایم فلج بل مشابه علایم سایر بیماری های جدی و خطرناک مانند سکته مغزی است. برای این علایم باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. برخی از عفونت ها می توانند منجر به علایمی شوند که بر عضلات صورت ت ثیر می گذارد. به عنوان مثال، نیش کنه می تواند باعث عفونت باکتریایی و در نهایت شود. بیماری لایم یک عفونت التهابی است که باعث تب و بثورات پوستی در سراسر بدن می شود. بدون درمان، بیماری لایم می تواند پیشرفت کند و به طور بالقوه باعث بی حسی در یک یا هر دو طرف صورت می شود. بیماری لایم معمولا با یک دوره آنتی بیوتیک به راحتی قابل درمان است. در موارد شدیدتر، داروهای استروییدی می تواند به درمان علایم کمک کند. مثال دیگری از عفونت که می تواند باعث بی حسی صورت شود، زونا است. زونا یک فعال سازی مجدد عفونت ویروسی است که بر اعصاب ت ثیر می گذارد. ویروس ایجاد کننده آن ویروس واریسلا زوستر است که مسیول آبله مرغان نیز می باشد. علایم زونا معمولا در یک طرف بدن یا صورت، گاهی اوقات فقط در یک ناحیه کوچک ظاهر می شود. آنها شامل سوزن سوزن شدن یا بی حسی هستند که احتمال دارد یک طرف صورت را درگیر کند. افراد مبتلا به زونا اغلب از مسکن ها استفاده می کنند و پزشکان گاهی داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر ( Zovirax ) و والاسیکلوویر ( Valtrex ) تجویز یا توصیه می کند. عفونت هایی که می توانند باعث بی حسی یک طرفه صورت شوند، عبارتند از: تبخال سفلیس سرخک اوریون HIV یا ایدز بیماری لایم مونونوکلیوز عفونت های تنفسی عفونت های دندانی عفونت ها می توانند باعث بی حسی در کل سمت چپ یا راست صورت یا فقط قسمتی از آن شوند. در برخی موارد، هر دو طرف صورت آسیب می بینند. در صورت ابتلا به عفونت، درمان می تواند به کاهش بی حسی صورت کمک کند. درد ناگهانی و شدید است که از یک طرف سر شروع می شود. بدون درمان، سردردهای میگرنی معمولا تا ساعت طول می کشد. میگرن علاوه بر درد شدید در سر، می تواند چندین علامت دیگر، از جمله تهوع و حساسیت به نور نیز داشته باشد. برخی از افراد علایم هاله را تجربه می کنند، که علایم موقتی هستند و قبل از میگرن کامل رخ می دهند. یکی از این علایم بی حسی یا احساس سوزن سوزن شدن است که اغلب دست ها یا صورت را درگیر می کند. در برخی افراد، هاله می تواند قبل، حین یا بعد از میگرن ایجاد شود. این احساس شامل علایم عصبی مانند بی حسی است. هیچ درمانی برای میگرن وجود ندارد، اما برخی داروها مانند erenumab ( Almovig ) برای پیشگیری از حملات در دسترس هستند. برخی از تغییرات شیوه زندگی، از جمله ورزش منظم و تکنیک های کاهش استرس، احتمال دارد برای برخی از افراد به عنوان جایگزینی برای دارو مفید باشد. برخی از علایم رایج میگرن عبارتند از: تهوع و استفراغ ضربان قلب سریع مشکل در صحبت کردن سرگیجه و گاهی غش کردن سوزن سوزن شدن در اندام ها تاری دید یا از دست دادن بینایی حساسیت به صدا، نور، بو یا لمس مشاهده چشمک زدن، شکل یا نقاط روشن سردردهای میگرنی می توانند سمت چپ یا راست صورت را درگیر کنند. بی حسی احتمال دارد در قسمت هایی از صورت یا کل صورت ظاهر شود. در صورت مشاهده علایم جدید یا تغییر در الگوی میگرن باید با پزشک تماس بگیرید. برخی علایم میگرن شبیه علایم سکته مغزی است. در صورت مشاهده علایم سکته مغزی، به دنبال درمان باشید. ( MS ) یک بیماری التهابی است که باعث تجزیه میلین می شود. میلین یک ماده چربی است که غشا را تشکیل می دهد و در اطراف فیبرهای عصبی پیچیده تا به آنها در انتقال پیام کمک کند. بیماری ام اس بر ارتباط بین اعصاب ت ثیر می گذارد، که این امر تعامل بین قسمت های مختلف بدن و مغز را محدود می کند. از آنجا که MS بر اعصاب سراسر بدن ت ثیر می گذارد، می تواند طیف وسیعی از علایم را ایجاد کند. یکی از علایم احتمالی احساس سوزن سوزن شدن یا بی حسی در قسمت های مختلف بدن از جمله صورت است. مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) سیستم عصبی مرکزی، از جمله مغز و نخاع را تحت ت ثیر قرار می دهد. بی حسی صورت سمت چپ یکی از علایم رایج بیماری ام اس است. این شاید یکی از اولین نشانه هایی باشد که قبل از تشخیص ظاهر می شود. علایم و نشانه های دیگر عبارتند از: دوبینی لکنت زبان مشکلات مثانه و روده لرزش و عدم هماهنگی ضعف، سرگیجه و خستگی از دست دادن بینایی، اغلب در یک چشم احساسات شدید و دردناک در حرکات گردن درد، بی حسی یا سوزن سوزن شدن در بدن یا اندام ها، گاهی در یک طرف بیماری ام اس نیاز به درمان دارویی دارد. در صورت مشاهده هر یک از علایم فوق بدون علت مشخص، باید با پزشک خود مشورت کنید. هیچ درمانی برای بیماری ام اس وجود ندارد، اما برخی از درمان ها از جمله داروهای استروییدی و درمان های اصلاح کننده بیماری در دسترس هستند. زمانی رخ می دهد که اختلالی در جریان خون به مغز وجود دارد. این می تواند ناشی از ترکیدن رگ خونی در مغز یا انسداد رگ باشد که خون را به مغز می رساند. بی حسی ناگهانی صورت یکی از علایم هشدار دهنده سکته مغزی است. این می تواند در سمت چپ یا راست رخ دهد و بندرت کل صورت را درگیر می کند. کمک فوری پزشکی برای سکته مغزی ضروری باشید. اگر شما یا کسی که می شناسید علایم زیر را تجربه کردید، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: گیجی سردرد شدید عدم هماهنگی سرگیجه یا خستگی حالت تهوع یا استفراغ سرگیجه یا مشکلات تعادلی مشکل در صحبت کردن یا درک گفتار از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم بی حسی، ضعف یا سوزن سوزن شدن، اغلب در یک طرف بدن علایم سکته مغزی به طور ناگهانی ظاهر می شود. برای به حداقل رساندن آسیب به مغز نیاز به درمان سریع است. سکته مغزی یک وضعیت جدی و خطرناک است که می تواند در کنار سایر علایم باعث بی حسی در سمت چپ صورت شود. بی حسی صورت ناشی از سکته مغزی به طور معمول می تواند کل سمت چپ صورت را درگیر کند. همچنین احتمال دارد سمت راست صورت یا هر دو طرف را به طور همزمان تحت ت ثیر قرار دهد. سکته مغزی یک فوریت پزشکی است که برای به حداقل رساندن آسیب مغزی نیاز به اقدامات سریع دارد. بلافاصله با خدمات فوریتهای پزشکی تماس بگیرید. نوع درمان سکته مغزی به علت آن بستگی دارد، اما فوری است. پزشک احتمال دارد از روشهای پزشکی مانند قرار دادن کاتتر برای برداشتن لخته خون یا تجویز داروهایی مانند رقیق کننده خون یا داروهای ضد پلاکت استفاده کند. پس از سکته مغزی، مدیریت علایم اغلب شامل ایجاد تغییرات مختلف در شیوه زندگی، مانند پیروی از رژیم غذایی سالم و ترک سیگار است. جراحی دندان کم خونی شدید آسیب های مغزی نوروپاتی شدید دیابتی سوختگی های شیمیایی تومورهای سر یا گردن حملات ایسکمیک گذرا واکنشهای آلرژیک شدید قرار گرفتن در معرض سرما بیماری های خود ایمنی مانند سندرم گیلن باره بی حسی صورت سمت چپ باعث نگرانی می شود. این همیشه ناشی از یک مشکل جدی پزشکی نیست، اما برای اطمینان باید با پزشک تماس بگیرید. در صورت بی حسی ناگهانی سمت چپ صورت همراه با سایر علایم سکته مغزی، باید فورا با اورژانس تماس بگیرید. شما باید هرگونه علایمی را که تجربه می کنید با پزشک خود در میان بگذارید، حتی اگر فکر نمی کنید این علایم با بی حسی صورت ارتباط دارد. در صورت مصرف دارو یا بیماری های دیگر، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک احتمال دارد یک معاینه فیزیکی انجام دهد ودر مورد سابقه پزشکی سوال کند. همچنین شاید خواسته شود که یک سری حرکات را انجام دهید. آزمایش های دیگری که می تواند به پزشک در درک علت بی حسی صورت سمت چپ کمک کند شامل آزمایش خون، اسکن تصویربرداری و الکترومیوگرافی است. درمان بی حسی سمت چپ صورت بستگی به علت آن دارد. درمان علت زمینه ای می تواند به کاهش یا رفع بی حسی کمک کند. گاهی بی حسی صورت به خودی خود برطرف می شود. در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان بی حسی صورت وجود ندارد. گاهی اوقات برای درمان علایم مربوط به بی حسی صورت، مانند درد، از داروهای بدون نسخه، مسکن ها و کورتیکواستروییدها استفاده می شود. با پزشک خود مشورت کنید تا دریابید که برای کنترل بی حسی صورت چه کارهایی می توانید انجام دهید. اولین قدم برای رفع بی حسی صورت سمت چپ مشورت با پزشک است. قرار ملاقات بگذارید و قبل از آن علایم خود از جمله طول و شدت بی حسی صورت را ثبت کنید تا با پزشک خود به اشتراک بگذارید. بی حسی در سمت چپ صورت می تواند نشانه چندین بیماری احتمالی باشد. در برخی موارد، این شرایط شدید است. اگر فردی برای اولین بار این علامت را تجربه کرد، مراجعه به پزشک ضروری است. بی حسی در سمت چپ صورت می تواند دلایل مختلفی داشته باشد که برخی از آنها جدی هستند و نیاز به مراقبت پزشکی دارند. در صورت سکته مغزی، مراقبت فوری پزشکی برای پیشگیری از آسیب های جدی ضروری است. برخی از علل مانند عفونت ها به راحتی با داروهای مناسب قابل درمان هستند. هنگامی که برای اولین بار دچار بی حسی در سمت چپ می شوید، مهم است که با پزشک مشورت کنید. در صورت نیاز با مشاوره تلفنی و فوری با و یا می توانید از خدمات در استفاده کنید. علاوه بر آن، در صورت بروز علایم می توانید با یک در تماس باشید.

دست بخش بسیار پیچیده ای از آناتومی انسان است. هر ساله میلیون ها نفر دچار می شوند. از آنجا که ما بسیار وابسته به دستان خود هستیم، حتی از دست دادن جزیی عملکرد می تواند منجر به ناتوانی مادام العمر شود. دست اغلب نیاز به مراجعه به پزشک دارد و ممکن است ماه ها مراقبت توانبخشی نیاز داشته باشد. دست از استخوان، از جمله استخوان های مچ دست تشکیل شده است. شکستگی استخوان ها بیشتر در اثر ضربه مستقیم به دست یا افتادن روی دست ایجاد می شوند. آسیب های شایع آن شامل، شکستگی مچ پا یا شکستگی انگشت شست است. شکستگی دست، شکستگی یا ترک خوردگی در یک یا چند استخوان دست می باشد. شکستگی دست می تواند در اثر ضربه یا زمین خوردن مستقیم ایجاد شود. تصادفات با وسایل نقلیه موتوری می تواند باعث شکستگی استخوان های دست شود، گاهی اوقات استخوان های دست خرد شده و نیاز به جراحی دارد. درمان شکستگی دست در اسرع وقت بسیار مهم است. در غیر این صورت، استخوان ها بهبود نمی یابند. حتی ممکن است بر توانایی شما در انجام کارهای روزمره مانند نوشتن یا بستن پیراهن ت ثیر بگذارد. درمان زودهنگام همچنین به کاهش درد کمک می کند. شکستن دست ممکن است این علایم و نشانه ها را ایجاد کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کبودی ضعف التهاب سابقه آسیب دیدگی ناهماهنگی انگشت کاهش دامنه حرکت انگشتان تغییر شکل آشکار، مانند انگشت کج بی حسی در دست یا انگشتان دست سفتی یا ناتوانی در حرکت انگشتان یا شست خود درد شدید که ممکن است هنگام گرفتن یا فشار دادن یا حرکت دادن دست شما تشدید شود. اگر در ورزش هایی مانند فوتبال یا هاکی شرکت کنید، احتمال شکستگی دست شما افزایش می یابد. پوکی استخوان، وضعیتی که باعث ضعیف شدن استخوان ها می شود، همچنین ممکن است خطر شکستگی دست را افزایش دهد. عوارض شکستگی دست نادر بوده، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: سفتی یا درد در ناحیه آسیب دیده به طور کلی پس از برداشتن گچ یا بعد از عمل برطرف می شود. با این حال، برخی از افراد سفتی یا درد دایمی دارند. برای بهبودی خود صبور باشید و در مورد تمریناتی که ممکن است به شما کمک کند به فیزیوتراپ مراجعه کنید یا با پزشک خود مشورت کنید. شکستگی هایی که به داخل مفصل کشیده می شوند، می توانند سال ها بعد باعث آرتریت شوند. اگر مدت طولانی بعد از استراحت دست شما شروع به درد یا التهاب کرد، با پزشک خود مشورت کنید. ضربه به دست می تواند به اعصاب مجاور و عروق خونی صدمه بزند. در صورت بی حسی یا مشکلات گردش خون فورا به دنبال درمان باشید. جلوگیری از حوادث غیر مترقبه ای که اغلب باعث شکستگی دست می شوند غیرممکن است. اما این نکات ممکن است مانع از شکستگی استخوان شود: سیگار را ترک کنید. ورزشهای سنگین مانند پیاده روی سریع انجام دهید. رژیم غذایی مقوی با و ویتامین D کافی داشته باشید. شکستگی دست می تواند زمانی رخ دهد که افراد روی دست به جلو بیفتند. برای جلوگیری از این آسیب شایع: کفش های مناسب بپوشید. فضای خانه خود را روشن کنید. نرده ها را روی راه پله خود نصب کنید. بینایی خود را بررسی کرده و در صورت نیاز درمان کنید. در صورت امکان از سطوح لغزنده مانند پیاده رو های پوشیده از برف یا یخ خودداری کنید. قبل از وقوع حادثه به دنبال رفع خطرات دست باشید. محافظ دست و مچ هنگام انجام ورزشهای خاص مثل هاکی مناسب هستند. مطمین شوید که دستکش های شما برای کارهایی که انجام می دهید مناسب هستند. هنگام کار در نزدیکی دستگاه با قطعات متحرک، جواهرات و لباسهای گشاد نپوشید. برای جلوگیری از ناتوانی طولانی مدت آسیب دست، به موقع به پزشک مراجعه کنید. برای کارهایی که انجام می دهید از تجهیزات حفاظتی مناسب مانند دستکش و محافظ استفاده کنید. هنگام ورزش برای جلوگیری یا محدود کردن میزان شکستگی ها از تجهیزات ایمنی مناسب استفاده کنید. از دستان خود برای پاک کردن زباله های دستگاه استفاده نکنید. از برس استفاده کنید که برای این منظور طراحی شده است. ورزش هایی که شامل یک توپ (فوتبال، بسکتبال، بیس بال، والیبال) می شوند، بیشتر باعث آسیب دیدگی دست خواهند شد. هنگام انجام این بازی ها مراقب باشید. اقدامات ایمنی خانگی را، مخصوصا با کودکان کوچک، انجام دهید تا احتمال آسیب دیدگی، از جمله صدمات ناشی از دست ها را کاهش دهید. تجهیزات و ماشین آلات خود را قبل از شروع و پس از اتمام بررسی کنید. از استفاده از دستان خود برای ضربه زدن به هر چیزی با عصبانیت خودداری کنید. بسیاری از صدمات به دست ها به این طریق ایجاد می شود. اکثر آسیب های دست نیاز به اشعه ایکس دارند. بررسی نحوه آسیب دیدگی دست به پزشک کمک می کند تا محتمل ترین شکستگی را تعیین کند. به عنوان مثال، اگر دست با مشت زدن آسیب ببیند، به احتمال زیاد شکستگی پنجم متاکارپال است. پزشک انگشتان، دست و مچ دست شما را بررسی می کند تا مناطقی را که بیشتر دردناک هستند تعیین و ارزیابی کند که آیا آسیبی به عروق خونی یا اعصاب یا تاندون های دست وارد شده است یا خیر. اگر انتهای شکسته استخوان در یک راستا نباشند، ممکن است شکاف هایی بین تکه های استخوان وجود داشته باشد یا قطعات ممکن است با هم همپوشانی داشته باشند. پزشک شما باید استخوان ها را در موقعیت خود تغییر دهد. بسته به میزان درد و التهاب، ممکن است قبل از این روش به بی حسی موضعی یا عمومی نیاز داشته باشید. درمان شما هر چه که باشد، مهم است که انگشتان خود را به طور منظم در حالی که شکستگی در حال بهبودی است حرکت دهید تا از سفت شدن آنها جلوگیری شود. سیگار کشیدن می تواند بهبود استخوان را به تاخیر انداخته یا از آن جلوگیری کند. محدود کردن حرکت استخوان شکسته در دست برای بهبود مناسب بسیار مهم است. برای انجام این کار، به احتمال زیاد به آتل یا گچ نیاز دارید. به شما توصیه می شود تا حد امکان دست خود را بالاتر از سطح قلب قرار دهید تا التهاب و درد کاهش یابد. برای کاهش درد، پزشک ممکن است یک مسکن بدون نسخه را توصیه کند. اگر درد شما شدید است، ممکن است به داروی شبه افیونی مانند کدیین نیاز داشته باشید. NSAID ها می توانند به تسکین درد کمک کنند، اما ممکن است مانع ترمیم استخوان شوند، به خصوص اگر در طولانی مدت استفاده شوند. اگر می خواهید NSAID ها برای تسکین درد مصرف کنید، از پزشک مشورت بگیرید. اگر شکستگی باز دارید، که در آن زخم یا شکستگی در پوست در نزدیکی محل زخم وجود دارد، احتمالا برای جلوگیری از عفونت که می تواند به استخوان برسد، آنتی بیوتیک به شما داده می شود. ممکن است برای کاشت میله ها یا پیچ ها نیاز به عمل جراحی داشته باشید تا استخوان های شما در زمان بهبودی ثابت بمانند. پیوند استخوان ممکن است برای کمک به بهبود استفاده شود. در صورت داشتن موارد زیر ممکن است جراحی ضروری باشد: شکستگی باز قطعات شل استخوان که می توانند وارد مفصل شوند. آسیب به رباط ها، اعصاب یا رگ های خونی اطراف شکستگی هایی که به داخل مفصل گسترش می یابند. شکستگی که در آن تکه های استخوان قبل از بهبودی حرکت می کنند. حتی پس از کاهش و بی حرکتی با گچ یا آتل، استخوان های شما می توانند جابجا شوند. بنابراین پزشک به احتمال زیاد پیشرفت شما را با اشعه ایکس کنترل می کند. اگر استخوان های شما حرکت کنند، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. به طور کلی، هرگونه آسیب دست باید توسط پزشک معاینه شود. با این حال، کمک های اولیه ساده می تواند از آسیب بیشتر جلوگیری کند. با قرار دادن یک پارچه تمیز یا پد گاز روی زخم، هرگونه خونریزی را کنترل کرده و مستقیم فشار دهید. به محض بروز آسیب، یخ پیچیده شده در یک حوله را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید تا درد کاهش یابد و التهاب کاهش یابد. هرگونه جواهر را فورا بردارید. ممکن است دست بطور چشمگیری ملتهب شود و درآوردن جواهرات پس از شروع التهاب تقریبا غیرممکن خواهد بود. در صورت وجود مانع از گردش انگشتان، ممکن است مجبور شوید جواهرات روی دست را بیرون بیاورید. با پزشک تماس بگیرید، که اغلب فرد آسیب دیده را برای تشخیص و درمان به اورژانس، ارتوپد یا متخصص دست ارجاع می دهد. اگر بدیهی است که دست دچار تغییر شکل شده است، سعی کنید دست آسیب دیده را با قرار دادن آن روی بالش و حمل بالش به بیمارستان یا مطب پزشک نگه دارید. از استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل، موترین) طبق برچسب درد و التهاب استفاده کنید. بعد از برداشتن گچ یا آتل، به احتمال زیاد به تمرینات توانبخشی یا فیزیوتراپی برای کاهش سفتی و بازگرداندن حرکت در دست خود نیاز خواهید داشت. توانبخشی می تواند کمک کننده باشد، اما برای بهبود کامل چند ماه یا بیشتر طول می کشد. به دلیل پیچیدگی دست، درمان آسیب های دست می تواند پیچیده باشد. روش کار معمولا به شرح زیر است: پزشک معمولا از اشعه ایکس استفاده می کند. دست آسیب دیده ممکن است با تزریق اعصاب مچ دست یا در قسمت پایین انگشت تا حدی بی حس شود. هر گونه بریدگی معمولا ترمیم می شود. ممکن است به بیمار آنتی بیوتیک تجویز شود تا زخم عفونی نشود. قسمت آسیب دیده ممکن است با آتل بی حرکت شود تا در موقعیت خاصی نگه داشته شود. ممکن است بیمار به متخصص دست (ارتوپدی یا جراح پلاستیک) ارجاع داده شود. بیمار چندین روز پس از آسیب داروی مسکن دریافت می کند تا از آن استفاده کند. پس از خروج بیمار از بیمارستان یا مطب پزشک، می توان با رعایت این نکات، شکستگی را بهبود ببخشند. دستورالعمل های ارایه شده توسط بیمارستان را بخوانید و در مورد مواردی که متوجه نمی شوید سوال بپرسید. اگر دست یا انگشت (های) خود را در آتل قرار داده اید، آتل را تا زمانی که پزشک به شما دستور داده باز نکنید. تا جایی که ممکن است دست آسیب دیده را بالا نگه دارید. این کار باعث کاهش درد و کاهش التهاب می شود. تمام مراجعات بعدی به پزشک را انجام دهید و تمام داروها را طبق دستور مصرف کنید. از آنجا که آسیب های دست و انگشتان می توانند فلج کننده باشند، بسیار مهم است که آنها به سرعت و به طور کامل درمان شوند. آیا بافت از بین رفته است؟ آیا عفونت رخ داده است؟ چگونه دستورالعمل ها را رعایت می کنید؟ آیا آسیب در مفصل رخ داده است یا نه؟ بسیاری از شکستگی های ظاهرا نیاز به جراحی جزیی دارند و پس از آن برای بازیابی حداکثر عملکرد مورد نیاز است. از آنجا که دستها بسیار مهم هستند، در صورت هرگونه صدمه به دست، به پزشک مراجعه کنید، مگر اینکه بسیار جزیی باشد. دستها در عملکرد بدن نقش اساسی دارند و شخص باید مطمین باشد که هیچ آسیب جدی وارد نشده است. به خصوص اگر بی حسی، التهاب یا مشکل در حرکت انگشتان دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید. پزشک اغلب مصدوم را برای تشخیص و درمان به بخش اورژانس، ارتوپد یا متخصص دست ارجاع می دهد. ت خیر در تشخیص و درمان می تواند منجر به کاهش دامنه حرکتی و کاهش قدرت شود. در صورت بروز هر گونه بهتر است به دنبال درمان آن باشید. حتی مشاوره آنلاین با و یا می تواند خیال شما را بابت وضعیت استخوان شکسته شده راحت کند. در صورت نیاز به مشاوره فوری با یک یا ارتوپد خوب در تهران می توانید از خدمات مشاوره انلاین کمک بگیرید.

بسیار مهم است چرا که عفونت سینوسی معمولا به دلیل ویروس رخ می دهد، اما می تواند توسط باکتری ها یا قارچ ها نیز ایجاد شود. عفونت سینوسی اغلب در اثر سرماخوردگی ایجاد می شود که باعث التهاب سینوس ها و تجمع مخاط و در نتیجه انسداد سینوس ها خواهد شد. سینوس ها کیسه های توخالی و پر از هوا در پشت گونه ها و پیشانی هستند که در صورت پر شدن از مایع، میکروب هایی را ایجاد می کنند که باعث عفونت می شوند. قرقره کردن بینی برای عفونت های سینوسی بسیار مفید است زیرا به پاکسازی مخاط و سایر بقایای سینوس ها کمک می کند. علاوه بر این، سینوس ها را مرطوب نگه می دارد. یک قاشق چای خوری پراکسید هیدروژن را در یک لیوان آب گرم مقطر مخلوط کنید. از این محلول برای قرقره کردن بینی با استفاده از سرنگ استفاده کنید. این کار را یک بار در روز به مدت چند روز انجام دهید تا علایم شما تسکین پیدا کند. بیش تر از یکبار در روز از آن استفاده نکنید زیرا ممکن است غشاهای مخاطی را تحریک کند. فلفل قرمز یک داروی خانگی موثر برای باز شدن و تخلیه سینوس ها است. همچنین، ایمنی بدن را افزایش می دهد، التهاب را کاهش می دهد و گردش خون را بهبود می بخشد. یک قاشق چای خوری فلفل قرمز را در یک فنجان آب داغ مخلوط کنید. آن را دو یا سه بار در روز بنوشید. از طرف دیگر، می توانید چند بار در روز مخلوطی از یک قاشق چای خوری فلفل قرمز و عسل بخورید. پیاز به عنوان یک ضد احتقان عالی برای باز کردن سینوس های شما عمل می کند. علاوه بر این، حاوی ترکیبات گوگردی است که با باکتری ها و قارچ ها مبارزه می کند. یک پیاز را به قطعات کوچک خرد کنید و قطعات را در یک قابلمه آب بریزید. اجازه دهید حدود پنج دقیقه بجوشد و سپس بخارها را چند دقیقه استنشاق کنید. چند بار در روز به مدت حدود یک هفته یا تا زمانی که احتقان برطرف شود این کار را تکرار کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیر به عنوان یک آنتی بیوتیک طبیعی برای مبارزه با عفونت های سینوسی ناشی از باکتری ها و ویروس ها عمل می کند. سیر به دلیل دارا بودن خواص ضد قارچی، هنگامی که عفونت سینوس توسط باکتری ایجاد می شود، بسیار مفید است. دو یا سه حبه سیر را خرد کنید، آنها را به یک قابلمه آب جوش اضافه کرده و بخار این آب آغشته به سیر را برای چند دقیقه استنشاق کنید. چند بار در روز این کار را تکرار کرده تا علایم شما تسکین پیدا کنند. همچنین می توانید روزانه دو تا سه حبه سیر تازه (ترجیحا خرد شده) بخورید. پیاز، سیر، فلفل قرمز و ترب کوهی را در سوپ ها و وعده های غذایی خود قرار دهید تا از شر مخاط اضافی خلاص شوید. ترب کوهی یکی دیگر از داروهای محبوب برای عفونت های سینوسی است زیرا به حذف مخاط از مجاری بینی کمک می کند. همچنین حاوی مقادیر زیادی گوگرد است و به عنوان یک آنتی بیوتیک طبیعی عمل می کند. مقداری ترب تازه رنده شده را در دهان خود قرار دهید. آن را در دهان خود نگه دارید تا طعم آن از بین برود و سپس آن را قورت دهید. چند بار در روز به مدت حدود یک هفته یا تا زمانی که عفونت برطرف شود این کار را تکرار کنید. زنجبیل دارای خواص ضد ویروسی، آنتی بیوتیکی و ضد التهابی است که به درمان عفونت های سینوسی کمک می کند. پلی هنولهای موجود در زنجبیل به حفظ ترشح مخاط کمک می کند، در حالی که تحرک مژگانی بینی طبیعی را حفظ می کند. مژک های سالم برای سلامت سینوس مهم هستند زیرا آلرژن ها را فیلتر کرده و از عفونت های سینوسی جلوگیری می کنند. زنجبیل تازه را در یک فنجان آب روی حرارت ملایم به مدت حدود دقیقه بجوشانید. محلول را صاف کرده و مقداری آب لیمو و عسل را در آن مخلوط کنید. این چای را چند بار در روز به مدت حدود یک هفته یا تا زمانی که به نتایج دلخواه برسید بنوشید. روغن پونه کوهی دارای خواص ضد ویروسی، ضد باکتریایی و ضد قارچی است. علاوه بر این، به عنوان یک ضد التهاب، به کاهش التهاب کمک می کند. همچنین به عنوان یک آنتی اکسیدان عالی و تقویت کننده سیستم ایمنی عمل می کند. چند قطره روغن پونه کوهی را در نصف فنجان آب جوش بریزید و بخار را استنشاق کنید تا احتقان برطرف شود و سینوس ها باز شوند. این کار را روزانه انجام دهید تا عفونت از بین برود. از طرف دیگر، دو یا سه قطره روغن پونه کوهی را در یک لیوان آب مخلوط کنید. این محلول را دوبار در روز بنوشید تا عفونت برطرف شود. یک گزینه دیگر این است که روزانه یک یا دو قطره روغن را به مدت یک هفته یا تا زمانی که به نتایج مثبت برسید، زیر زبان خود قرار دهید. زردچوبه دارای خواص آنتی بیوتیکی، ضد ویروسی و ضد التهابی است که به درمان عفونت سینوس و احتقان کمک می کند. این ماده دارای ترکیبی فعال به نام کورکومین است که به بهبود تورم در حفره سینوس و پاکسازی مجاری تنفسی کمک می کند. مقداری پودر زردچوبه را در یک لیوان آب گرم مخلوط کنید. چند بار در روز برای چند روز غرغره کنید. همچنین می توانید یک لیوان شیر داغ مخلوط شده با یک قاشق چایخوری پودر زردچوبه و کمی عسل بنوشید. روزانه حدود یک هفته یا تا زمانی که عفونت برطرف شود، آن را بنوشید. یک گزینه دیگر این است که با مخلوط کردن دو قطعه ریشه زردچوبه، آب یک لیمو، یک قاشق غذاخوری عسل، یک قاشق غذاخوری فلفل قرمز، یک موز و یک و نیم فنجان آب، یک اسموتی زردچوبه ایجاد کنید. این اسموتی را به مدت چند روز روزانه بنوشید. تنفس با بخار به رفع احتقان بینی و پاکسازی سینوس ها کمک می کند. به علاوه، کمپرس گرم به کاهش فشار سینوس و سردرد کمک می کند. دوش آب گرم بگیرید. همچنین می توانید یک حوله مرطوب و گرم را برای چند دقیقه، چند بار در روز به مدت چند روز روی صورت خود قرار دهید تا به کاهش فشار سینوس کمک کند. علاوه بر این راهکارها، برخی اقدامات ساده مانند نوشیدن آب زیاد برای نازک شدن مخاط و استفاده از مرطوب کننده برای مرطوب نگه داشتن مجاری بینی را دنبال کنید. به علاوه، استراحت کافی بهبود سریع را تسهیل می کند. سرکه سیب دارای خواص ضد ویروسی، ضد باکتریایی، ضد قارچی و ضد التهابی است که به درمان عفونت های سینوسی کمک می کند. مصرف سرکه سیب در شروع سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی می تواند از بروز عفونت سینوسی جلوگیری کند. دو قاشق چای خوری سرکه سیب را با یک فنجان آب گرم و یک قاشق چایخوری عسل مخلوط کنید. این محلول را سه بار در روز به مدت پنج روز بنوشید. برای مبارزه با ویروس، غذاهای ضد باکتریایی مانند سیر، زنجبیل و پیاز را به وعده های غذایی خود اضافه کنید. همچنین می توانید نوشیدن چای زنجبیل را امتحان کنید. عسل خام را برای تقویت بیشتر اضافه کنید. عسل سرشار از آنتی اکسیدان است و دارای خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است. هیدراته نگه داشتن سینوس ها می تواند به کاهش فشار کمک کند. در اینجا نکاتی برای سینوس های هیدراته آمده است: شب ها با یک دستگاه بخور در اتاق خواب خود بخوابید تا به رفع انسداد بینی در شب کمک کند. در طول روز و قبل از خواب، از اسپری های طبیعی نمکی بینی استفاده کنید. این داروها را می توانید از داروخانه محلی خود خریداری کرده و چندین بار در روز برای از بین بردن احتقان استفاده کنید. از اسپری های حاوی اکسی متازولین خودداری کنید زیرا ممکن است به این اسپری حساسیت داشته باشید. سینوس های خود را در معرض بخار قرار دهید. دوش دایمی داغ بگیرید و هوای مرطوب را تنفس کنید. همچنین می توانید یک کاسه را با آب جوش پر کرده و به مدت دقیقه روی آن خم شوید. سر و کاسه خود را با یک حوله ضخیم بپوشانید. روغن اکالیپتوس می تواند به باز شدن سینوس ها و از بین بردن مخاط کمک کند. ماده اصلی روغن اکالیپتوس، سینیول، به افراد مبتلا به سینوزیت حاد کمک می کند تا سریعتر بهبود یابند. برای تسکین عفونت های سینوسی یا تنفسی فوقانی، از روغن اکالیپتوس به طور خارجی روی شقیقه ها یا قفسه سینه استفاده کنید، یا وقتی روغن را به آب جوش اضافه می کنید از طریق دستگاه پخش کننده استنشاق کنید. اطمینان حاصل کنید که فقط از اسانس های درجه غذایی استفاده می کنید. یک قطره از هر روغن را به سقف دهان خود بمالید، سپس یک لیوان آب بنوشید. ضد احتقان های OTC مانند سودوافدرین (سودافد) ممکن است با تنگ شدن رگ های خونی علایم سینوزیت را تسکین دهد. سودوافدرین به کاهش التهاب و بهبود جریان تخلیه سینوس ها کمک می کند. اگر فشار خون بالا دارید، قبل از مصرف شبه افدرین با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. یک سری داروهای سرماخوردگی و سینوس مخصوص افراد مبتلا به فشار خون بالا به نام Coricidin HBP وجود دارد. درد ناشی از افزایش فشار در مجاری بینی ممکن است با استفاده از یکی از موارد زیر کاهش یابد: آسپرین استامینوفن (تیلنول) ایبوپروفن ( Motrin ، Advil ) اگر گرفتگی بینی ناشی از واکنش آلرژیک باشد، آنتی هیستامین ها ممکن است به جلوگیری از التهاب کمک کنند. هنگام مصرف داروهای OTC همیشه توصیه های داروساز خود و دستورالعمل های روی بسته را دنبال کنید. استراحت کنید. بعید است پزشک شما آنتی بیوتیک تجویز کند مگر اینکه شما سینوزیت مزمن داشته باشید یا عفونت سینوس شما باکتریایی باشد. متخصص آلرژی پ تعیین می کند که آیا عفونت سینوس شما توسط باکتری ایجاد شده است یا ویروس. آموکسی سیلین (آموکسیل) یک داروی رایج برای عفونت های حاد سینوسی است. آموکسی سیلین کلاوولانات ( Augmentin ) اغلب برای عفونت سینوسی باکتریایی تجویز می شود. بسته به نوع آنتی بیوتیک، ممکن است از تا روز مصرف شود. مصرف آنتی بیوتیک تا زمانی که پزشک تجویز کرده است بسیار مهم است. حتی اگر علایم شما بهبود یافت، مصرف آنها را زود قطع نکنید. برطرف شدن زمان می برد. استراحت کافی داشته باشید تا به بدن خود در مبارزه با عفونت کمک کنید. عفونت سینوسی علایم مشابه سرماخوردگی معمولی دارد. تفاوت بزرگ این دو در مدت زمان ماندگاری علایم است. علایم سینوزیت معمولا بیش از روز طول نمی کشد. سینوزیت مزمن می تواند هفته یا بیشتر طول بکشد. عفونت های سینوسی تقریبا همیشه به خودی خود بهتر می شوند. آلرژی سیگار پولیپ بینی انحراف تیغه بینی قرار گرفتن در معرض آلاینده ها و محرک های بافتی مانند اسپری بینی بدون نسخه برخی از افراد هنگام خم شدن به جلو ممکن است حساسیت یا سردرد بیشتری را تجربه کنند. اگر به مدت هشت هفته یا بیشتر عفونت سینوسی دارید یا بیش از چهار عفونت سینوسی در سال دارید، ممکن است دچار سینوزیت مزمن باشید. علایم شایع سینوزیت مزمن عبارتند از: تب سرفه سردرد گلودرد گرفتگی بینی ترشحات رنگی بینی چندین عفونت سینوسی در سال گذشته علایمی که بیش از روز طول کشیده است. علایمی که با داروهای OTC برطرف نمی شوند. در صورت بروز هر گونه علایم مربوط به عفونت سینوسی ممکن است فعالیت های روزمره فرد تا حدودی مختل شود. این در حالی است که با مشاوره آنلاین و تلفنی و در حین فوری با مربوطه می تواند از بدتر شدن علایم پیشگیری کرد. مشاوره با متخصص و حتی می تواند برای افرادی که از این وضعیت رنج می برند مفید و موثر باشد. برهمین اساس ما خدمات مشاوره آنلاین را به شما معرفی می کنیم.

شایع است و می تواند ناشی از بیماری های زمینه ای از فشار چشم گرفته تا باشد. درد پشت چشم می تواند یک یا هر دو طرف سر را درگیر کند و ممکن است با و سایر انواع ناراحتی رخ دهد. پزشک می تواند علت سردرد پشت چشم را شناسایی کرده و بهترین روش درمانی را توصیه کند. برای اطلاعات بیشتر در مورد علل سردرد پشت چشم و نحوه درمان آنها به خواندن این مقاله از ادامه دهید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: میگرن میگرن یک بیماری شایع است که تقریبا درصد از بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. سردرد میگرنی می تواند باعث درد شدید در یک طرف سر و گاهی در پشت یک چشم شود. این درد می تواند تا ساعت ادامه یابد. علاوه بر سردرد میگرنی، فرد ممکن است موارد زیر را تجربه کند: سرگیجه ضعف تهوع و استفراغ تغییرات خلق و خوی حساسیت به نور و صدا اختلالات بینایی، معروف به هاله پزشکان مطمین نیستند که دقیقا چه چیزی باعث میگرن می شود. با این حال، تغییرات در سیگنال های عصبی و رگ های خونی در چشم ممکن است نقش مهمی در توسعه آن ایفا کند. محرک های خارجی اغلب کاتالیزور حملات میگرنی هستند. محرک های رایج میگرن، عبارتند از: کم آبی بدن کمبود خواب تغییرات هورمونی مصرف بیش از حد کافیین و یا الکل احساسات قوی، مانند استرس یا اضطراب عوامل محیطی، مانند بوهای تند، دود، یا نورهای سوسوزن سینوزیت سینوزیت التهاب یا احتقان سینوس ها است. این می تواند فشار ایجاد کند و باعث درد پشت چشم شود. بسته به محل التهاب، سینوزیت ممکن است باعث درد پشت هر دو یا هر دو چشم شود. سینوزیت همچنین می تواند باعث درد و فشار در سایر قسمت های صورت مانند پیشانی و گونه ها شود. سایر علایم رایج سینوزیت عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خستگی گرفتگی بینی درد در دندان های بالایی دردی که وقتی فرد دراز کشیده بدتر می شود. یک بیماری شایع است و درد معمولا زمانی که احتقان کلی برطرف می شود، برطرف می شود. این معمولا تا هفته طول می کشد. سینوزیت اغلب نتیجه آلرژی یا ویروسی است که به دلیل احتقان در سینوس ها به دام افتاده است. این می تواند منجر به فشار صورت و سردرد شود. سینوزیت همچنین ممکن است علل باکتریایی یا قارچی داشته باشد، اگرچه این موارد اغلب با کمبودهای ایمنی مانند HIV همراه است. پولیپ بینی و جراحی دندان نیز می تواند باعث درد و فشار سینوس شود. خستگی چشم فشار چشم کامپیوتری، همچنین به عنوان فشار چشم دیجیتال یا سندرم بینایی کامپیوتری شناخته می‌شود، یک اصطلاح کلی است که شامل چندین بیماری مرتبط با بینایی است. مردم اغلب به دلیل نگاه طولانی مدت به صفحه نمایش های الکترونیکی، در چشمان خود احساس ناراحتی می کنند. در کنار ناراحتی در یک یا هر دو چشم، فردی که دوره‌های طولانی و بدون وقفه را به صفحه‌نمایش یا دستگاه‌های دیجیتال نگاه می‌کند، ممکن است یکی از علایم زیر را تجربه کند: سردرد تاری دید درد گردن و شانه ممکن است فرد تنها پس از تماشای طولانی مدت به صفحه نمایش های دیجیتال، در پشت چشم خود احساس ناراحتی کند و پس از توقف این کار علایم ممکن است بهبود یابد. با این حال، شیوع این علایم مرتبط با کامپیوتر به سرعت در حال رشد است و اگر فردی علایم را ادامه دهد، ممکن است به درمان پزشکی نیاز داشته باشد. فوکوس مجدد روی صفحه نمایش برای مدت طولانی می تواند باعث خستگی چشم شود که همچنین می تواند ناشی از مشکلات بینایی باشد. فرد معمولا پس از تمرکز طولانی مدت بر روی یک شی یا کار واحد، دچار خستگی چشم می شود. محیط های کم نور و خستگی نیز می توانند باعث خستگی چشم شوند. سردردهای خوشه ای زمانی که فردی یک تا هشت سردرد کوتاه و دردناک را در طول روز تجربه می‌کند، احتمال دارد سردرد خوشه‌ای داشته است. این سردردها دردناک هستند و در یک طرف سر ایجاد می شوند. این ممکن است منجر به درد ضربانی تیز یا مبهم در پشت تنها یک چشم شود. اغلب، علایم دیگر در همان سمت سردرد ایجاد می شود. این علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تعریق گرگرفتگی گرفتگی یا آبریزش سوراخ بینی زمانی که فرد سردردهای خوشه ای را تجربه می کند متفاوت است. پزشکان در مورد علت سردردهای خوشه ای مطمین نیستند و تحقیقات گسترده ای انجام نشده است، اگرچه این سردردها غیر طبیعی نیستند. محققان به طور کلی بر این باورند که مردان بیشتر از زنان سردردهای خوشه ای را تجربه می کنند. همچنین ممکن است یک جزء ژنتیکی وجود داشته باشد و برخی افراد ممکن است در معرض خطر بالاتری نسبت به دیگران قرار داشته باشند. سردردهای خوشه ای سردردهای بسیار دردناکی هستند که باعث درد پشت چشم می شوند. آنها می توانند به طور ناگهانی ظاهر شوند و در فواصل منظم در یک دوره ساعته دوباره تکرار شوند. آنها همچنین ممکن است با تغییرات فصلی مرتبط باشند. دانشمندان معتقدند هیپوتالاموس در مغز ممکن است درگیر باشد. هیپوتالاموس نحوه تعامل سیستم عصبی و سیستم غدد درون ریز (هورمونی) را کنترل می کند. هورمون های شما در طول روز و در طول فصول در نوسان هستند. اما سردردهای خوشه ای از الگوی مشابهی پیروی می کنند. سردردهای خوشه ای مردان را بیشتر از زنان مبتلا می کند. سردردهای تنشی به طور کلی شایع‌ترین نوع سردرد هستند و در زنان شایع‌تر از مردان هستند. برخی از افراد یک تا دو بار در ماه سردرد تنشی را تجربه می کنند، در حالی که برخی دیگر اغلب آن را تجربه می کنند. اگر این حالت برای ماه یا بیشتر ادامه یابد، پزشکان این سردردها را به عنوان مزمن طبقه بندی می کنند. معمولا سردردهای تنشی باعث درد پشت هر دو چشم و احساس فشار در اطراف پیشانی می شود. آنها می توانند در هر زمانی رخ دهند و می توانند از دقیقه تا چند ساعت طول بکشند. در موارد شدید، فرد ممکن است علایم سردرد تنشی را برای چند روز تجربه کند. همچنین، سردرد تنشی ممکن است باعث حساسیت در پوست سر شود. درد سردرد تنشی ممکن است کسل کننده باشد، در پیشانی رخ دهد و تا گردن کشیده شود. سردردهای تنشی به دلایل مختلفی ایجاد می شوند، از جمله: استرس کمبود خواب رانندگی در مسافت های طولانی انقباضات عضلانی در گردن یا سر برای مدت طولانی به صفحه نمایش خیره شدن سردرد پشت چشم چگونه درمان می شود؟ داروهای مسکن بدون نسخه ( OTC ) اغلب می توانند سردردهای خفیف یا متوسط را تسکین دهند، اما زمانی که درد شدید است، ممکن است تجویز دارو ضروری باشد. پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد تشنج یا قرص های ضد بارداری خوراکی را به عنوان اقدامات پیشگیرانه برای افرادی که به طور مکرر سردردهای میگرنی را تجربه می کنند، تجویز کند. فرد ممکن است با استراحت در یک اتاق تاریک از یک دوره میگرن خلاص شود. قرار دادن یک حوله خنک و مرطوب روی چشم ها نیز می تواند کمک کننده باشد. شل کننده های عضلانی یک گزینه کوتاه مدت برای مدیریت سردردهای تنشی هستند. اگر فردی سردرد ناشی از سینوزیت باکتریایی داشته باشد، پزشک احتمالا آنتی بیوتیک تجویز می کند. با این حال، اگر سینوزیت به دلیل آلرژی یا عفونت ویروسی باشد، اسپری های ضد احتقان بینی گزینه خوبی هستند. مردم اغلب می توانند با پیروی از قانون - - خستگی چشم را به دلیل استفاده طولانی مدت از رایانه یا صفحه نمایش دیگر تسکین دهند. پرداختن به علل زمینه‌ای سردرد پشت چشم می‌تواند به فرد در مدیریت آن در خانه کمک کند. اجتناب از محرک های زیر ممکن است به شما در جلوگیری از شروع میگرن کمک کند: الکل گرسنگی استرس خستگی بوهای قوی کمبود خواب چراغ های روشن سروصدا های بلند اگر در نتیجه سردرد تنشی در پشت چشم احساس ناراحتی می کنید، نکات زیر ممکن است مفید باشد: هر شب مقدار مناسبی بخوابید. سطوح استرس خود را مدیریت کنید. از کشیدگی عضلات سر و گردن جلوگیری کنید. از نگاه کردن بیش از حد به صفحه نمایش خودداری کنید. در مواردی که سینوزیت علت سردرد پشت چشم است، انجام موارد زیر ممکن است کمک کننده باشد: ورزش منظم اجتناب از الکل قطع مصرف محصولات تنباکو اجتناب از غذاهای فرآوری شده محدود کردن یا اجتناب از کافیین چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر فردی به طور مکرر سردرد پشت چشم را تجربه می کند، باید به پزشک مراجعه کند. پزشک ممکن است معاینه چشم را توصیه کند و درمان هایی را تجویز کند که OTC در دسترس نیستند. ایجاد تغییرات در سبک زندگی ممکن است از عود درد نیز جلوگیری کند. سخن آخر درد پشت چشم می تواند ترسناک باشد. از این ترس داشته باشید که مشکلی در چشم یا مغز شما وجود دارد. بیشتر اوقات، این درد به بیماری جدی مرتبط نیست. با این حال، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد آن صحبت کنید. علایم دیگری که با درد رخ می دهد را ذکر کنید. تشخیص صحیح به این معنی است که می‌توانید به دنبال درمان‌هایی باشید که به کاهش درد پشت چشم و هر چیز دیگری که همراه با آن باشد کمک کند. سردرد پشت چشم می تواند دردناک باشد و با علایم دیگری بروز کند. آنها می توانند از مسایل مختلف سلامتی ناشی شوند و شناسایی علت اولین گام به سمت درمان است. همچنین ممکن است به جلوگیری از محرک‌های خاص مانند الکل، کافیین و محصولات تنباکو کمک کند و سایر تنظیمات سبک زندگی را انجام دهد. پزشک می‌تواند علت زمینه‌ای را شناسایی کرده و حمایت بیشتری از جمله دارو ارایه کند.

دارای هشدار بسیار جدی است. این دارو ممکن است خطر مشکلات قلبی از جمله لخته شدن خون، سکته مغزی یا نارسایی قلبی را افزایش دهد. این شرایط می تواند کشنده باشد. اگر از قبل بیماری قلبی داشته اید یا مفنامیک اسید را برای مدت طولانی یا در دوزهای بالا مصرف کرده اید، ممکن است افزایش یابد. شما نباید مفنامیک اسید را برای درمان درد قبل از عمل مصرف کنید. مفنامیک اسید در حین عمل، خطر حمله قلبی و سکته را افزایش می دهد. مفنامیک اسید ممکن است خطر مشکلات معده مانند خونریزی یا زخم معده (حفره های کوچک در مخاط معده یا روده) را افزایش دهد. این شرایط می تواند کشنده باشد. آنها می توانند در هر زمان و بدون هیچ گونه علایم و نشانه های هشدار دهنده رخ دهند. اگر سن شما سال یا بیشتر است، ممکن است شانس بیشتری برای مشکلات شدید معده داشته باشید. مفنامیک اسید یک داروی تجویزی است. فقط به صورت کپسول خوراکی عرضه می شود. کپسول خوراکی مفنامیک اسید به عنوان داروی تجاری Ponstel مفنامیک اسید برای درمان دردهای خفیف تا متوسط و دیسمنوره (گرفتگی های قاعدگی) استفاده می شود. این دارو برای درمان درد افرادی که حداقل سال سن دارند بیش از هفت روز ت یید نشده است. برای درمان دردهای قاعدگی بیش از دو تا سه روز ت یید شده است. مفنامیک اسید متعلق به گروهی از داروها به نام داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) است. NSAIDs مشخص نیست این دارو چگونه درد را کاهش می دهد. با کاهش سطح پروستاگلاندین، ماده ای شبیه هورمون که معمولا باعث التهاب می شود، به کاهش تورم کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کپسول خوراکی مفنامیک اسید باعث خواب آلودگی نمی شود. با این حال، می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. شایع ترین عوارض جانبی که ممکن است با مفنامیک اسید ایجاد شود عبارتند از: دل درد اسهال راش سرگیجه سوزش سردل عوارض جانبی خفیف ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته برطرف شود. در صورت شدیدتر یا برطرف نشدن با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی فوری با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش خستگی تنگی نفس لکنت زبان حالت تهوع نارسایی قلبی درد قفسه سینه استفراغ کردن خون مدفوع سیاه و چسبناک افزایش وزن غیر معمول حمله قلبی یا سکته مغزی درد در قسمت بالای شکم درد معده یا ناراحتی معده ضعف در یک طرف بدن شما زرد شدن پوست یا سفیدی چشم قرمزی، تاول یا لایه برداری پوست مشکلات معده مانند زخم یا خونریزی تورم در بازوها، پاها، دستها یا پاهای شما علایم شبه آنفولانزا مانند تب، لرز و بدن درد ما نمی توانیم تضمین کنیم که این اطلاعات شامل تمام عوارض جانبی احتمالی باشد. این اطلاعات نمی تواند جایگزین توصیه های پزشکی شود. همیشه در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود مشورت کنید. کپسول خوراکی مفنامیک اسید ممکن است با سایر داروها، گیاهان یا ویتامین هایی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر می دهد. تداخل می تواند مضر باشد یا از عملکرد دارو پیشگیری کند. برای پیشگیری از تداخلات، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث تداخل با مفنامیک اسید شوند در زیر ذکر شده است. مصرف این داروها با مفنامیک اسید ممکن است اثرات کاهنده فشار خون آنها را کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: والسارتان لوزارتان کاپتوپریل لیزینوپریل متوپرولول تیمولول مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین مصرف دیورتیک ها با مفنامیک اسید می تواند عملکرد آنها را کاهش دهد. این بدان معناست که آنها به خوبی برای دفع مایعات اضافی در بدن شما کار نمی کنند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: بومتانید تورسماید کلرتالیدون مصرف NSAID مصرف وارفارین با مفنامیک اسید خطر خونریزی شدید معده را افزایش می دهد. مصرف بازدارنده های بازجذب سروتونین ( SSRIs ) با مفنامیک اسید خطر خونریزی شدید معده را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: سیتالوپرام فلوکستین مصرف لیتیوم با مفنامیک اسید ممکن است میزان لیتیوم را در بدن شما افزایش دهد که می تواند خطرناک باشد. پزشک علایم مسمومیت با لیتیوم مانند تهوع، استفراغ، اسهال، لرزش یا گیجی را تحت نظر دارد. مصرف متوترکسات با مفنامیک اسید ممکن است میزان متوترکسات را در بدن شما افزایش دهد. مصرف هیدروکسید منیزیم با مفنامیک اسید سطح مفنامیک اسید را در بدن شما افزایش دهد. این عمل می تواند عوارض جانبی آن را افزایش دهد. اگر مفنامیک اسید را با دیگوکسین مصرف کنید، ممکن است دیگوکسین را در بدن شما به میزان مضر افزایش دهد. همه دوزها و اشکال ممکن در اینجا گنجانده نشده است. دوز، شکل و دفعات مصرف آن به موارد زیر بستگی دارد: سن شما شدت وضعیت شما شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی نحوه واکنش شما به اولین دوز اگر شما بیماری کبدی دارید، بدن شما ممکن است نتواند این دارو را به خوبی جذب کند. این ممکن است باعث افزایش مقادیر مفنامیک اسید در خون شما شود و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. پزشک احتمال دارد دوز کمتری را تجویز کند. اگر بیماری کلیوی دارید، بدن شما نمی تواند این دارو را آنطور که باید حذف کند. این باعث افزایش مقادیر مفنامیک اسید در خون شما می شود و خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. در صورت مشاهده موارد زیر، فورا به پزشک مراجعه کنید: واکنش شدید پوستی بثورات قرمز، متورم، لایه بردار یا تاول زده واکنش پوستی ممکن است یک اختلال شدید پوستی مانند درماتیت لایه بردار، سندرم استیونز جانسون یا نکرولیز سمی اپیدرم باشد که همه آنها می تواند کشنده باشد. در سه ماهه سوم بارداری نباید از مفنامیک اسید استفاده کنید. مصرف این دارو باعث می شود رگ خونی که مواد مغذی و اکسیژن را به جنین می رساند خیلی زود مسدود کند. مقادیر کمی مفنامیک اسید به شیر مادر منتقل می شود و عوارض جانبی در کودک شما ایجاد می کند. مفنامیک اسید می تواند واکنش آلرژیک شدیدی ایجاد کند. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس تورم صورت یا گلو اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک نشان داده اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. اگر به آسپرین یا سایر NSAID مصرف نوشیدنی های حاوی الکل همراه مفنامیک اسید خطر خونریزی معده یا را افزایش می دهد. مفنامیک اسید ممکن است باعث افزایش خطر مشکلات قلبی از جمله حمله قلبی، سکته مغزی یا لخته شدن خون شود. در صورت ابتلا به بیماری قلبی و مصرف طولانی مدت این دارو، بیشتر می شود. مفنامیک اسید می تواند باعث احتباس آب شود و فشار خون را شدید تر یا خطر نارسایی قلبی را افزایش دهد. مفنامیک اسید خطر خونریزی یا زخم معده یا روده را افزایش می دهد. این موارد می توانند در هر زمان و بدون هیچ گونه علایم و نشانه های هشدار دهنده رخ دهند. اگر بیش از سال سن دارید، الکل مصرف می کنید یا سیگار می کشید، بیشتر در معرض خطر خونریزی شدید معده و روده هستید. اگر در حال حاضر زخم معده یا خونریزی دارید یا در گذشته دچار آن بودید، به پزشک خود اطلاع دهید. مفنامیک اسید ممکن است باعث باریک شدن یا کوچک تر شدن مجاری تنفسی شما شود که می تواند کشنده باشد. اگر آسم شما بدتر شد، به پزشک مراجعه کنید. اگر مبتلا به آسم حساس به آسپرین یا NSAID مفنامیک اسید در صورت مصرف طولانی مدت می تواند به کلیه های شما آسیب برساند. اگر سابقه بیماری کلیوی دارید به پزشک خود اطلاع دهید. اگر شما بیش از سال سن دارید، بدن شما این دارو را کند تر دفع می کند. این می تواند منجر به تجمع دارو در بدن شما شود و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. در صورت مصرف مفنامیک اسید، پزشک ممکن است کلیه های شما را تحت نظر داشته باشد تا مطمین شود که هنوز برای شما بی خطر است یا خیر. کپسول خوراکی مفنامیک اسید برای درمان کوتاه مدت استفاده می شود. اگر از آن برای دردهای خفیف تا متوسط استفاده می کنید، درمان معمولا بیش از هفت روز طول نمی کشد. اگر از آن برای دردهای قاعدگی استفاده می کنید، درمان معمولا بیش از دو تا سه روز طول نمی کشد. اگر مصرف دارو را متوقف کرده یا اصلا آن را مصرف نکنید، ممکن است درد شما تسکین نیابد. اگر دوز دارو را فراموش کرده اید یا دارو را طبق برنامه مصرف نکرده اید، احتمال دارد داروی شما به خوبی عمل نکند. برای اینکه این دارو به خوبی عمل کند، مقدار مشخص را باید مصرف کنید. این دارو هر شش ساعت در صورت نیاز مصرف می شود. اگر قصد مصرف آن را داشتید و دوز آن را فراموش کردید، در اسرع وقت آن را مصرف کنید. پس از مصرف آن، شش ساعت دیگر برای دوز بعدی صبر کنید. برای جبران دوز فراموش شده بیش از یک کپسول مصرف نکنید. مصرف بیش از یک کپسول می تواند عوارض جانبی خطرناکی را در پی داشته باشد. کپسول مفنامیک اسید خوراکی به عنوان یک داروی عمومی و دارویی با نام تجاری موجود است. مفنامیک اسید فقط به صورت کپسول از راه دهان تجویز می شود. کپسول خوراکی مفنامیک اسید برای درمان دردهای خفیف تا متوسط و دیسمنوره ( استفاده می شود. اگر پزشک کپسول خوراکی مفنامیک اسید را برای شما تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید: این دارو را در مناطق مرطوب یا مرطوب، مانند حمام ذخیره نکنید. کپسول خوراکی را خرد نکنید و نجوید. آن را به طور کامل قورت دهید. برای پیشگیری از ناراحتی معده می توانید مفنامیک اسید را با غذا مصرف کنید. مفنامیک اسید را در دمای اتاق بین تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتی گراد) نگهداری کنید. کاربردهای "مفنامیک اسید" و موارد منع مصرف آن را بررسی کردیم. اما اگر می خواهید مفنامیک اسید برای، دردهای قاعدگی و حتی برای استفاده کنید، دست نگه دارید. مراقب عوارض جانبی مفتامیک اسید باشید. قبل از مصرف بهتر است با یکی از با تجربه در پزشکت مشورت کنید. منبع:

را در این مقاله از مورد بررسی قرار داده ایم که با شناخت علل مختلف صدای سوت در ریه ها آشنا شوید. صدای سوت مانندی است که در هنگام نفس کشیدن در برخی افراد شنیده می شود. این صدا نشان می دهد که شما در خارج کردن هوا از ریه های خود مشکل دارید. خس خس سینه اغلب زمانی رخ می دهد که راه های هوایی کوچک در ریه ها که لوله های برونش یا برونشیول نام دارند مسدود، منقبض یا ملتهب می شوند. خس خس سینه اغلب به دلیل ابتلا به بیماری های تنفسی مانند آسم یا ذات الریه رخ می دهند. اما با این حال مشکلات قلبی، مشکلات گوارشی و حتی استرس هم می توانند باعث خس خس سینه شوند. خس خس سینه یکی از مشکلات شایع در بسیاری از بیماران است و ابتلا به آن دلایل زیادی دارد. بررسی ها نشان می دهد که سالانه در حدود درصد از بزرگسالان تا ساله، به مشکل خس‌خس سینه مبتلا می شوند. همچنین نوزادان به دلیل داشتن مجاری هوایی کوچکتر، بیشتر از بزرگسالان مستعد ابتلا به خس خس سینه هستند. بررسی ها نشان می دهد که نزدیک به درصد از نوزادان تا یک سالگی به خس خس سینه مبتلا می شوند. خس خس سینه در برخی موارد نیازی به درمان ندارد و پس از گذشت مدتی خود به خود برطرف می شود. اما موارد مزمن یا جدی نیاز به درمان پزشکی دارند. خس خس خس سینه یک صدای سوت مانند است که در هنگام دم یا بازدم ایجاد می شود. با این حال، شنیدن این صدا در هنگام بازدم بسیار شایع تر است. به این صدا خس خس بازدم گفته می شود. خس خس سینه قفسه معمولا با موارد زیر همراه است: تنگی نفس ناتوانی در بازدم کامل تنفس کوتاه و سطحی خس خس سینه دلایل متعددی دارد و معمولا زمانی رخ می دهد که لوله های هوا در ریه ها ملتهب می شوند. همچنین انقباض ماهیچه‌های اطراف راه‌های هوایی و در نتیجه باریک شدن برونشیول ها نیز یکی دیگر از دلایل مهم خس خس سینه در افراد است. این صدا به طور کلی فقط با گوشی پزشکی شنیده می شود. صدای خس خس در برخی موارد ممکن است از مجاری هوایی فوقانی مانند بینی یا گلو منتشر شود. این صدا در اصطلاح پزشکی استریدور نام دارد. استریدور یک صدای نسبتا بلند است که در هنگام دم شنیده می شود. این صدا می تواند ناشی از عفونت های ویروسی مانند کروپ، خروسک و یا حتی وجود جسم خارجی در مجاری تنفسی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به ندرت ممکن است که مشکلات راه هوایی فوقانی، مانند آپنه خواب یا حتی آلرژی منجر به خس خس سینه شود. همچنین اختلال عملکرد تارهای صوتی نیز تاثیر چندانی در ابتلا به خس خس سینه ندارند. اختلال عملکرد تارهای صوتی زمانی رخ می دهد که تارهای صوتی زمانی که باید باز باشند، بسته می شوند. اختلال عملکرد تارهای صوتی می تواند به دلیل ابتلا به عفونت های ویروسی، اضطراب یا دود سیگار رخ دهد. این وضعیت ورود هوا به ریه ها را دشوار می کند. اگر صدای تنفس پر سر و صدا یا خس خس به وضوح شنیده می شود، این صدا به احتمال زیاد ناشی از وجود مشکلی در گلو یا راه های هوایی فوقانی است. اما اگر خس خس سینه فقط با گوشی پزشکی شنیده می شود، باید گفت که این صدا از ریه ها خارج می شود. برخی از شایع ترین علل خس خس سینه عبارتند از: آسم استرس پنومونی برونشیت کووید - سرطان ریه برونشیت حاد سیگار کشیدن فیبروز سیستیک انسداد مزمن ریه رفلاکس معده - مری نارسایی احتقانی قلب بیماری واکنشی راه هوایی وجود جسم خارجی در گلو در ادامه به توضیح علل ابتلا به خس خس سینه و همچنین روش های درمان آن می پردازیم: یک بیماری مزمن ریوی است که در آن ریه ها به محرک های خاصی مانند ورزش، دود، آلرژی یا عفونت های تنفسی مانند سرماخوردگی پاسخ می دهند. علایم دیگر آسم شامل سرفه و گرفتگی قفسه سینه است. نزدیک به درصد از افراد مبتلا به آسم، خس خس سینه را به عنوان یکی از علایم مهم این بیماری تجربه می کنند. ابتلا به خس‌خس سینه در هنگام شب نشان می دهد که بیماری آسم شما به خوبی کنترل نشده است. بیشتر خس خس سینه مربوط به آسم برونشیال است و معمولا در منطقه ای رخ می دهد که "منطقه زرد" بیماری نامیده می شود (محدوده میانی، زمانی که بدتر می شود اما قبل از تبدیل شدن به یک مشکل جدی پزشکی) در آن نقطه، خس خس سینه اغلب با سایر علایم معمول آسم همراه است، از جمله: انواع مختلفی از آسم وجود دارد و راه های مختلفی برای بروز این بیماری مزمن ریوی وجود دارد. اما مطالعات نشان می دهد که بیش از درصد از کسانی که علایمی مطابق با هر نوع آسم دارند، سابقه خس خس سینه دارند. آسم را می توان با مراقبت مناسب به خوبی کنترل کرد. در مورد آسم دوران کودکی، کودکان تمایل دارند "از آن رشد کنند. " علایم بدون هیچ اثر طولانی متوقف می شود. یک عفونت ویروسی است که لوله های برونش را ملتهب می کند. لوله های برونش راههای تنفسی هستند که هوا را به داخل و خارج از ریه های شما منتقل می کنند. برونشیت علاوه بر خس خس سینه می تواند باعث افزایش خلط، سفتی قفسه سینه، سرفه و همچنین تب و لرز شود. بر خلاف برونشیت مزمن که طولانی‌مدت است، برونشیت حاد معمولا ناگهانی ظاهر می‌شود و طی چند روز تا چند هفته ادامه می‌یابد. COPD گروهی از بیماری های ریوی هستند که به تدریج رو به وخامت می روند. به عنوان مثال برونشیت مزمن و آمفیزم جزء مهمترین بیماری های انسداد مزمن ریه هستند. COPD زمانی رخ می دهد که کیسه‌های هوایی کوچک در انتهای لوله‌های برونش که آلویول نام دارند، به تدریج از بین می‌روند و دیگر قادر به تبادل اکسیژن نیستند. کشیدن سیگار و استفاده از سایر محصولات تنباکو در درصد موارد باعث ابتلا به COPD می شود. یک بیماری التهابی پیشرونده است که در آن ریه ها به طور فزاینده ای ملتهب می شوند. این امر منجر به علایمی مانند سرفه مداوم، خلط بیش از حد، سفتی در قفسه سینه، تنگی نفس و خس خس سینه می شود. این علایم ممکن است در مراحل اولیه COPD قابل توجه نباشند، اما با پیشرفت بیماری شدیدتر می شوند. هیچ درمانی برای آسیب غیرقابل برگشت به ریه ها وجود ندارد. در حالی که علایم COPD را می توان مدیریت کرد، این بیماری به پیشرفت خود ادامه می دهد و با گذشت زمان ناتوان کننده تر می شود. این بیماری مشابه آسم است. گاهی اوقات، بدن به یک محرک مانند عفونت ها، آلرژن ها، هوای سرد و یا مواد شیمیایی بیش از حد واکنش نشان می دهد. این مساله باعث ایجاد تورم در راه های هوایی و در نتیجه افزایش تولید مخاط می شود. همچنین ابتلا به بیماری واکنش راههای هوایی در اغلب موارد با انقباض عضلات اطراف راه های هوایی همراه است. COVID - یک عفونت ویروسی است که اغلب ریه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. ابتلا به این بیماری باعث التهاب راه های هوایی و تنگی نفس می شود. ذات الریه یک عفونت ویروسی یا باکتریایی است که بر کیسه های هوایی یا آلویول ها ت ثیر می گذارد. این کیسه های هوا ملتهب و پر از چرک یا مایع می شوند. این عفونت ریه که بسیار شایع است در اغلب موارد منجر به مشکلات تنفسی مانند خس خس سینه می شود. برونشیولیت عفونت لوله های کوچک برونشیول در ریه ها است. این عفونت باعث ایجاد تورم، تجمع مخاط و در نتیجه تنگ شدن مجاری تنفسی و خس خس سینه می شود. شایع ترین علت عفونت تنفسی، ویروس سنسیشیال تنفسی ( RSV ) است که اغلب نوزادان و کودکان خردسال را تحت تاثیر قرار می دهد. بررسی ها نشان می دهد که ابتلا به خس خس سینه یکی از شایع ترین علایم اولیه ابتلا به است. خس خس سینه یکی از علایم شایع در افراد مبتلا به فیبروز کیستیک است. این بیماری ژنتیکی باعث ایجاد مخاط غلیظ در اعماق مجاری هوایی و در نتیجه خس خس سینه در هنگام تنفس می شود. که به اختصار CHF نامیده می شود، زمانی رخ می دهد که قلب در اثر ضعیف شدن و یا آسیب دیدن، دیگر نمی تواند به طور موثر خون را به بدن پمپاژ کند. در نتیجه خون به ریه ها برگشته و منجر به بروز مشکلات تنفسی می شود. این بیماری به دلیل اینکه با خس خس سینه همراه است، CHF یا آسم قلبی نامیده می شود. CHF عموما سالمندان را تحت ت ثیر قرار می دهد. یک سوم از سالمندان CHF به بیماری آسم قلبی مبتلا هستند. GERD که به آن رفلاکس اسید نیز می گویند، زمانی رخ می دهد که اسید و محتویات معده به سمت مری برمی گردد. علت ابتلا به این بیماری این است که اسفنکتر بین مری و معده پس از عبور غذا به معده محکم بسته نمی شود. اسید معده می‌تواند گلو را تحریک کند و حتی در برخی وارد ریه‌ها شود. این وضعیت می تواند باعث علایم تنفسی مانند تنگ شدن راه هوایی و در نتیجه خس خس سینه شود. مواد شیمیایی موجود در محصولات تنباکو، تحریک کننده ریه هستند. مصرف سیگار و تنباکو راه های هوایی را ملتهب می کند و باعث تجمع مخاط می شود. التهاب راههای هوایی اغلب با خس خس سینه همراه است. کودکان خردسالی که با افراد سیگاری زندگی می کنند، به ویژه در معرض مشکلات تنفسی قرار دارند. بررسی ها نشان می دهد درصد از کودکانی که به دلیل آسم در اورژانس بستری می شوند، با افراد سیگاری زندگی می کنند. استرس و آسم مانند علت و معلول عمل می کنند. بررسی ها نشان می دهد خطر ابتلا به آسم در کودکانی که در معرض سطوح بالایی از استرس قرار دارند سه برابر بیشتر از سایر کودکان است. استرس پاسخ التهابی بدن را به محرک ها و آلرژن هایی که اغلب باعث آسم می شوند، به راحتی تغییر می دهد. وجود جسم خارجی در گلو خس خس سینه ممکن است زمانی رخ بدهد که یک جسم خارجی مانند یک تکه غذا یا یک اسباب بازی کوچک به طور ناخواسته وارد گلو و یا ریه ها شود. اختلال عملکرد تارهای صوتی اختلال عملکرد تارهای صوتی ( VCD ) که حرکت تارهای صوتی متناقض نیز نامیده می شود، با خس خس سینه ناشی از بسته شدن غیرطبیعی تارهای صوتی مشخص می شود. علایم دیگر ممکن است شامل تنگی نفس و گرفتگی قفسه سینه یا گردن باشد. علایم VCD آنقدر شبیه به آسم است که گاهی به آن آسم تارهای صوتی نیز گفته می شود. در حالی که علل VCD هنوز کاملا مشخص نیست، به نظر می‌رسد که با چکه‌های پس از بینی، عوارض آسم و رفلاکس حنجره (که در آن اسید معده از مری بالا رفته و حنجره را تحریک می‌کند) مرتبط باشد. همچنین تصور می شود که عوامل روانشناختی در VCD در برخی بیماران نقش دارند VCD را می توان با گفتار درمانی یا تمرینات تنفسی یا با درمان علل زمینه ای مانند ریفلاکس، اجازه دادن به خس خس سینه و سایر علایم درمان کرد. خس خس سینه با انواع اختلالات پیچیده مرتبط است. برخی از اینها دارای اجزای ژنتیکی هستند و در صورت داشتن جهش کروموزومی ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار بگیرید. کمبود AAT یک اختلال ژنتیکی به نام کمبود آلفا - - آنتی تریپسین ( AAT ) باعث آسیب ریه می شود که منجر به COPD و آمفیزم می شود. در این وضعیت ارثی، بدن به اندازه کافی پروتیین AAT نمی سازد، که به طور معمول آنزیم قدرتمندی را که سلول های مرده در ریه ها را از بین می برد، متوقف می کند. بدون AAT کافی، آنزیم شروع به تخریب سلول های سالم می کند و کیسه های هوایی کوچک در ریه ها (آلویول ها) آسیب می بینند. اولین علایم کمبود AAT که معمولا بین تا سالگی ظاهر می شود، شامل تنگی نفس، کاهش توانایی ورزش و خس خس سینه است. جهش CFTR فیبروز کیستیک یکی از شایع ترین بیماری های ژنتیکی است. فراوانی بر اساس پیشینه قومی متفاوت است و از هر تا نوزاد سفید پوست یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد، اما از هر آمریکایی آفریقایی تبار یک نفر و از هر آسیایی آمریکایی یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. CF یک اختلال اتوزومال مغلوب است، به این معنی که برای ابتلا به این بیماری باید جهش CFTR را از مادر و پدر خود به ارث ببرید. اگر فقط یک ژن معیوب را به ارث ببرید، CF نخواهید داشت، اما در عوض حامل ژن جهش یافته خواهید بود، به این معنی که می توانید آن را به فرزندان منتقل کنید. فیستول تراکیوازوفاژیال یک نقص مادرزادی بسیار نادر و غیر ارثی، فیستول تراکیوازوفاژیال یک مشکل ساختاری است که باعث این حالت می شود. نوزادان مبتلا به این بیماری با اتصالات غیر طبیعی بین مری (لوله ای که از گلو به معده منتهی می شود) و نای (لوله ای که از گلو به نای و ریه ها منتهی می شود) متولد می شوند. این حالت نشانه این است که به مشکلات تنفسی مبتلا هستید. ابتلا به مشکلات تنفسی یکی از اورژانس های پزشکی است. بنابراین در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر باید به دنبال کمک های فوری پزشکی باشید: مشکل شدید تنفسی خس خس سینه ای که پس از بلعیدن یک جسم کوچک رخ می دهد. آبی و کبود شدن رنگ پوست که نشان می دهد بدن اکسیژن کافی دریافت نمی کند. این حالتی که به طور ناگهانی و پس از خوردن یک غذا یا مصرف یک داروی خاص رخ می دهد. این وضعیت نشان دهنده واکنش آلرژیک بسیار خطرناکی به نام است. اگر به این حالت مبتلا هستید، اما با این حال نفس کشیدن برای شما سخت نیست و هیچ یک از علایم بالا را ندارید، باز هم بهتر است، با پزشک خود صحبت کنید. بیمارانی که دارای تنگی نفس شدید هستند باید در اسرع وقت، به اورژانس مراجعه کنند. در صورتی که با وجود درمان های لازم این حالت واقعا بهبود نیافت یا دوباره عود کرد، با پزشک خود مشورت کنید. از آنجایی که این حالت هرگز بخشی از تنفس طبیعی نیست، اگر خس خس سینه شروع به ایجاد خس خس کردید و درک روشنی از علت آن ندارید، یا اگر خس خس موجود در حال مشخص تر و مکرر شدن است، همیشه باید به دنبال مشاوره پزشکی باشید. پزشک با استفاده از گوشی پزشکی به صدای قفسه سینه گوش می دهد و می تواند صدای این حالت را به راحتی تشخیص دهد. یکی دیگر از تست های رایج که برای تشخیص آسم و سایر بیماری های تنفسی استفاده می شود اسپیرومتر نام دارد. در این آزمایش شما با فشار در داخل لوله‌ای به نام اسپیرومتر تنفس می‌کنید. این آزمایش بسیار ساده و کم هزینه است. پزشک با توجه به نتایج این تست ظرفیت تنفس ریه های شما را اندازه گیری می کند. در صورت ابتلا به خس خس شدید سینه ممکن است، آزمایشات دیگری مانند آزمایش عملکرد ریوی یا اشعه ایکس قفسه سینه تجویز شود. برونکودیلاتورها عضلات راه هوایی را شل می کنند و اولین داروی کاربردی در درمان خس خس سینه هستند. آلبوترول یک داروی گشادکننده برونش کوتاه اثر است که معمولا از طریق استنشاق استفاده می شود. نبولایزر دستگاهی است که داروی مایع آلبوترول را به یک بخار برای استنشاق تبدیل می‌کند. سرعت عمل این دارو بسیار زیاد است اما نتایج طولانی مدتی ارایه نمی دهد. همچنین پزشک ممکن است داروهای گشادکننده برونش یا سایر استروییدها را برای کاهش التهاب راههای تنفسی تجویز کند. به طور کلی درمان علت زمینه‌ای خس‌خس سینه یک جزء مهم برای کنترل علایم تنفسی است. به عنوان مثال، خس خس سینه در برخی موارد به دلیل ابتلا به رفلاکس معده - مری ( GERD ) رخ می دهد. در اینگونه موارد درمان ریفلاکس معده بسیار ضروری است. گاهی نیز خس خس سینه همزمان به دلایل متعدد رخ می دهد. به عنوان مثال ممکن است بیمار همزمان به آسم، رفلاکس معده و استرس مبتلا باشد که در این صورت برای کنترل بیماری، باید تمام عوامل موثر در بیماری را درمان کرد. هیچ درمان خانگی برای خس‌خس سینه وجود ندارد، اما با این حال با استفاده از روش هایی می‌توانید از محرک های آسم اجتناب کنید. دریافت واکسن یکی از راههایی است که باعث محافظت شما در برابر بیماری هایی مانند آنفولانزا و COVID - می شود. اگر به مشکل ریفلاکس مبتلا هستید، باید مصرف غذاهایی مانند شکلات و گوجه‌فرنگی را در رژیم غذایی خود کاهش دهید. تا سه ساعت قبل از خواب غذا نخورید و سر خود را در هنگام خواب بالاتر از بدن قرار دهید. در هنگام سرماخوردگی مصرف مایعات را افزایش دهید و برای کمک به رقیق شدن ترشحات مخاط بینی و گلو از یک مرطوب کننده استفاده کنید. اگرچه این اقدامات باعث کاهش التهاب در ریه ها نمی شود، اما می توانند احتقان و التهاب را کاهش دهند. در صورت ابتلا به خس خس مداوم، بهتر است برای درمان های لازم به یک پزشک متخصص مراجعه کنید.

سوزن سوزن شدن پوست سر با ابتلا به برخی بیماری های احتمالی مرتبط است. تشخیص اینکه چه چیزی می تواند باعث کرخت شدن و بی حسی پوست سر شود، برای پیگیری درمان های لازم ضروری است. بی حسی پوست سر می تواند به دلیل ابتلا به بیماری های مختلف رخ دهد. بنابراین، لازم است به علایمی که دارید کاملا دقت کنید. بی حسی و گزگز پوست سر در برخی افراد شدیدتر است. در حالیکه برخی دیگر علایم خفیف تری را تجربه می کنند. بررسی دقیق علایم می تواند به رد برخی بیماری ها کمک کند. به عنوان مثال، پزشک در هنگام معاینه این سوالات را از شما می پرسد. آیا در سمت چپ سر خود احساس سوزن سوزن شدن می کنید؟ یا گزگز در سمت راست سرتان رخ می دهد؟ آیا این سوزن سوزن شدن باعث شما می شود؟ پرسیدن این سوالات در تشخیص بهتر بیماری به پزشک کمک می کند. خوشبختانه، بیشتر اختلالاتی که با سوزن سوزن شدن پوست سر همراه هستند را می توان به سرعت تشخیص داد و علایم را مدیریت کرد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: سوزن سوزن شدن یا بی حسی پوست سر علل مختلفی دارد. پزشک برای درمان های لازم پیش از هر چیز علت دقیق ابتلا به این بیماری را مشخص می کند. تشخیص دقیق باعث می شود سریعتر بتوانید این بیماری را درمان کنید و از شر احساس آزاردهنده و ناراحت کننده خلاص شوید. برخی از مهمترین علل بی حسی پوست سر عبارتند از: پارستزی که با نام به خواب رفتن اندام ها نیز شناخته می شود، یکی از علل مهم احساس سوزش و بی حسی در پوست سر شما است. اما پارستزی در پوست سر، در بسیاری از موارد به دلایل عصبی یا حتی اضطراب مزمن رخ می دهد. پارستزی در پوست سر در صورتی که ناشی از قرار گرفتن در شرایط استرس باشد، با علایم زیر همراه است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساس گزگز می تواند باعث بی حس شدن پوست سر شود. شما می توانید این سوزن سوزن شدن را در قسمت های دیگر بدن نیز احساس کنید. اختلالاتی مانند حملات پانیک اغلب با این مشکل مرتبط هستند. اگر متوجه شدید که سوزن سوزن شدن پوست سر بعد از یک دوره عصبی تشدید می شود، احتمالا این وضعیت با اضطراب مرتبط است. همچنین سوزن سوزن شدن پوست سر در لحظات استرس بیشتر رخ می دهد. تشخیص اینکه آیا پارستزی پوست سر با یک مشکل اضطراب ارتباط دارد یا خیر، به این معنی است که باید علایم آن را بدانید. اختلالات اضطرابی علایم مختلفی دارند. گر احساس اضطراب، تحریک پذیری یا حتی می کنید، باید به دنبال درمان های لازم برای رفع اختلال اضطراب باشید. یکی دیگر از دلایل رایج سوزن سوزن شدن پوست سر، وجود تنش های عضلانی در گردن است. این تنش به دلایل مختلف رخ می دهد. به عنوان مثال تغییر وضعیت ناگهانی گردن و یا خوابیدن در وضعیت نامناسب برای مدت طولانی می تواند باعث تنش ماهیچه ای شدید در گردن شود. آسیب به عضلات گردن در بسیاری از موارد با بی حسی و پوست سر همراه است. تنش عضلانی را در اغلب موارد، می توان با داروهای بدون نسخه یا استفاده از کیسه های آب گرم درمان کرد. همچنین ماساژ نیز می تواند کمک کننده باشد. اگرچه، این کارکمی زمان می برد تا گرفتگی عضلات به تدریج برطرف شود. خوشبختانه ابتلا به تنش عضلانی گردن در اغلب موارد خود به خود از بین می رود. اگر همزمان تنش عضلانی و احساس بی حسی پوست سر را تجربه می کنید، نگران نباشید زیرا این وضعیت معمولا مدت زیادی دوام نخواهد آورد. با تعداد زیادی از علایم قابل توجه همراه است. برخی از زنان بی حسی پوست سر را با علایم دیگری مانند گرگرفتگی تجربه می کنند. اگر در حدود تا سال دارید و ناگهان احساس سوزن سوزن شدن همراه با گرگرفتگی دارید، این وضعیت به احتمال زیاد ناشی از یایسگی است. نکته ای که باید به آن توجه کنید این است که در صورت یایسه بودن، احتمالا این احساس بی حسی را در نواحی دیگر بدن نیز احساس خواهید کرد. بنابراین احساس سوزن سوزن شدن فقط محدود به پوست سر نخواهد بود. هیچ درمان واقعی برای رفع علایم در یایسگی وجود ندارد. در واقع یایسگی یک نوع تغییر هورمونی است که با رسیدن به سنی خاص در زنان رخ می دهد. پزشک معمولا برای کاهش برخی از علایم هورمون ها و مکمل های غذایی را تجویز می کند. تمرینات ریلکسیشن نیز تا حد بسیاری در کاهش علایم یایسگی موثر است. اگر احساس گرگرفتگی در بدن و بی حسی پوست سر برای شما مشکل ساز شد، می توانید از گزینه های بالا برای مدیریت علایم استفاده کنید. آسیب به اعصاب در هر نقطه از بدن می تواند باعث پارستزی یا بی حسی در اندام ها شود. احتمال بی حسی پوست سر در نتیجه ترومای عصبی چندان شایع نیست. اما، با این حال هر حادثه یا موقعیتی که باعث فشار به اعصاب پوست سر شود می تواند احساس بی حسی پوست سر را در شما ایجاد کند. ترومای عصبی در اغلب موارد، با انجام درمان های لازم بهبود می یابد. در صورتی که عصب به طور کامل از بین نرفته باشد، احساس بی حسی پوست سر برای همیشه باقی نخواهد ماند. اگر تا به حال احساس خواب رفتن پای خود را تجربه کرده اید، احساس بی حسی پوست سر نیز دقیقا مشابه همین وضعیت است. یک تجربه ناتوان کننده برای افراد مبتلا به این بیماری است. اما میگرن علاوه بر درد، حساسیت به نور و حتی حالت تهوع در برخی موارد با سوزن سوزن شدن پوست سر همراه است. هنگامی که میگرن برطرف می شود، بی حسی پوست سر خود به خود از میان می رود. معمولا برای سرعت بخشیدن به این روند نمی توانید کار زیادی انجام دهید. همچنین هیچ دارو یا درمانی مورد نیاز نیست. کمی استراحت در مکان تاریک و دوری از محرک های میگرن می تواند تا حد زیادی در رفع علایم از جمله بی حسی پوست سر به شما کمک کند. پارستزی در پوست سر به دلیل میگرن گاهی بسیار شدید به نظر می رسد. علایم رایج میگرن عبارتند از: سرگیجه سردرد ضربان دار درد در ناحیه صورت یا گردن مبتلایان به میگرن معمولا از علایم خود آگاه هستند. گاهی اوقات، داروهای بدون نسخه می توانند در کاهش علایم موثر باشند. با این حال، اگر میگرن مزمن دارید، ممکن است به درمان با نسخه نیاز باشد. در نگاه اول به نظر نمی رسد که مشکلات سینوس بتواند روی پوست سر شما ت ثیر بگذارد، اما در واقع این وضعیت ارتباط نزدیکی با هم دارند. خارش و سوزن سوزن شدن پوست سر اغلب با عفونت سینوسی همراه است. خود عفونت می تواند باعث ایجاد فشار در سر شود. در نتیجه این فشار احساس می کنید که سرتان در حال گزگز یا خارش است. عفونت های سینوسی در بسیاری از موارد، با میگرن همراه هستند. ابتلا به عفونت سینوسی می تواند مشکل سوزن سوزن شدن روی پوست سر شما را دو چندان کند. عفونت سینوسی معمولا با علایم دیگری مانند درد در صورت، درد گوش و حتی خستگی، تب و حساسیت همراه هستند. برخی از افراد حتی تورم اندام های بدن را هم تجربه می کنند. این تورم ممکن است باعث تشدید احساس سوزن سوزن شدن در پوست سر شما شود. عفونت حاد سینوسی معمولا با داروهای مسکن بدون نسخه قابل درمان است. شستشوی بینی مانند سالین نیز می تواند به خلاص شدن از شر درد و ناراحتی کمک کند. اگر اغلب به عفونت های سینوسی مبتلا می شوید، احتمالا به مصرف داروهای آنتی بیوتیک نیاز دارید. گاهی اوقات، سوزن سوزن شدن پوست سر می تواند نتیجه ابتلا به یک بیماری پوستی باشد. مشکلات پوستی مانند اگزما، شپش سر یا پسوریازیس معمولا با ریزش مو همراه است. ابتلا به این بیماری ها باعث تحریک پوست سر می شود. در نتیجه ممکن است دایم در پوست سر خود احساس خارش داشته باشید. برخی افراد به اشتباه تصور می کنند که کوتاه کردن موها یا تراشیدن آنها از ته باعث درمان ریزش مو می شود. در حالیکه تراشیدن موی سر هرگز ایده خوبی نیست. اینکار می تواند منجر به تشدید احساس سوزن سوزن شدن در پوست سر شود. همچنین این کار تا حدودی خطرناک است و شما را در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار می دهد. خاراندن پوست سر می تواند باعث خونریزی در این ناحیه شود. در نتیجه باکتری‌ها به راحتی به داخل زخم نفوذ می کنند. بنابراین در صورت ابتلا به عفونت، باید در اسرع وقت درمان های لازم را انجام دهید. یکی از شایع‌ترین دلایل بی حسی پوست سر، حساسیت به محصولات شوینده سر است. وجود یک یا چند ترکیب در شامپویی که استفاده می‌کنید، می تواند به راحتی باعث بروز آلرژی در پوست سر شود. آلرژی های پوستی در اغلب موارد همراه با احساس درد هستند و همچنین می توانند باعث التهاب شوند. سایر واکنش ها شامل خشکی پوست سر، خارش و قرمزی است. اگر فکر می کنید که احتمالا به یک ماده خاص در محصولات موی سر حساسیت دارید، استفاده از آنها را فورا متوقف کنید. یک راه حل سریع برای رفع مشکل این است که استفاده از شامپوهای آلرژی زا را کنار بگذارید. به جای مصرف شامپوهای شیمیایی می توانید از ترکیبات طبیعی برای شستشوی موهای سر خود استفاده کنید. البته احتمال بروز واکنش های آلرژیک در صورت استفاده از محصولات طبیعی نیز وجود دارد. اما با این حال احتمال آن بسیار کمتر است. هنگام خرید شامپو یا سایر محصولات شوینده بدن حتما به ترکیبات موجود در آن دقت کنید. این کار تا حد زیادی باعث پیشگیری از خارش و تحریک پوست سر می شود. مراقبت نادرست از مو می تواند منجر به بسیاری از بیماری های مختلف پوستی شود. به عنوان مثال خشکی و خارش پوست در نتیجه تجمع کثیفی، چربی و روغن در موها رخ می دهد. مراقبت نادرست از مو در اغلب موارد فقط با خارش و پوسته ریزی پوست سر همراه است، اما گاهی نیز می تواند منجر به سوزن سوزن شدن پوست سر شود. اگر دچار خارش و سوزن سوزن شدن پوست سر هستید و مراقبت کافی از موها تاثیری در رفع مشکل نداشت، حتما به یک پزشک متخصص مراجعه کنید. یا MS یکی از بیماری های مهمی است که می‌تواند باعث احساس سوزن سوزن شدن در پوست سر شما شود. اما مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری خود ایمنی است که به سیستم عصبی شما حمله می کند. مت سفانه، بی حسی پوست سر تنها یکی از علایم جزیی این بیماری است. ابتلا به ام اس می تواند منجر به از دست دادن تعادل و ضعف عضلانی شود. برخی افراد مبتلا به ام اس قادر به راه رفتن نیستند. علایم بیماری مولتیپل اسکلروزیس با استفاده از روش هایی مانند فیزیوتراپی و مصرف داروها تا حدودی کاهش پیدا می کند. اما، با این حال ام اس یک بیماری پیشرونده است و تا امروز هیچ درمان قطعی برای این بیماری یافت نشده است. بدیهی است که هرگونه احساس بی حسی در پوست سر نشانه ابتلا به ام اس نیست. در واقع بسیاری از بیماری های دیگر نیز وجود دارند که می توانند باعث سوزن شدن پوست سر شوند. ام اس یک اختلال نادر است. اما، اگر احساس می کنید که علایم دیگری از ام اس را نیز دارید، مراجعه به پزشک برای تشخیص زودهنگام آن ضروری است. درمان بی حسی پوست سر پیش از هر چیز به عامل ایجاد این بیماری بستگی دارد. سوزن سوزن شدن پوست سر در اغلب موارد قابل درمان است. در واقع بسیاری از این مشکلات خود به خود برطرف می شوند. در برخی موارد استفاده از داروهای بدون نسخه به کاهش علایم کمک می کند. اما اگر بی حسی پوست سر در نتیجه ابتلا به یک بیماری زمینه ای باشد به درمان و مراقبت های پزشکی لازم نیاز خواهید داشت. با درمان بیماری زمینه ای علایم بی حسی پوست سر نیز به تدریج برطرف می شوند. سوزن سوزن شدن پوست سر، در اغلب موارد نگران کننده نیست. اما با این حال، با مراجعه به پزشک متخصص باید بفهمیم که چه چیزی باعث ابتلا به این مشکل شده است. تشخیص به موقع باعث بهبود و سرعت روند درمان می شود. تشخیص بیماری های پوستی در اغلب موارد دشوار است. این مساله به خصوص در مورد پوست سر که به سختی در زیر موها دیده می شود، صدق می کند. با این حال روش هایی مانند رعایت بهداشت کامل موها و استفاده از محصولات شوینده مناسب تا حد زیادی در پیشگیری از مشکلات پوست سر موثر است.

یا سفت شدن مجاری تنفسی، به سفت شدن ماهیچه های برونش و برونشیول ها گفته می شود. همچنین انقباض برونشیول ها باعث باریک شدن راه های هوایی می شود که در نتیجه آن اکسیژن به سختی می تواند به داخل و خارج از ریه ها حرکت کند. انقباض برونش مشخصه آسم و همچنین سایر مانند آمفیزم و عفونت های ویروسی است. انقباض برونش جزء وضعیت های اورژانس های پزشکی است زیرا می تواند منجر به حمله آسم شود. استفاده از داروهای استنشاقی معمولا به تسکین موقت علایم کمک می کند. با مصرف دارو و اجتناب از قرار گرفتن در معرض محرک ها می‌توان تا حد زیادی از ابتلا به مشکلات تنفسی پیشگیری کرد. انقباض راه هوایی یکی از مهمترین و اصلی ترین علایم بیماری های تنفسی است. انقباض راههای تنفسی در اغلب موارد شرایطی مشابه آسم را در بیماران ایجاد می کند. انواع انقباض برونش عبارتند از: آلرژی، سیستم ایمنی را فعال می کند و باعث آزاد شدن مواد شیمیایی در بدن می شود. این وضعیت معمولا علایمی مانند التهاب و انقباض راه های هوایی را در افراد ایجاد می کند. علایم انقباض برونش معمولا در پاسخ به اولین مواجهه با یک آلرژن ایجاد نمی شود. بلکه این مشکلات معمولا پس از چندین بار مواجهه با آلرژن ها اتفاق می افتد. ) انقباض برونش ناشی از ورزش به اختصار EIB نام دارد. تغییرات تنفسی در حین فعالیت بدنی مستقیما منجر به باریک شدن راه‌های هوایی می‌شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید EIB در طول تمرینات ورزشی یا بلافاصله بعد از ورزش در برخی از افراد مبتلا به آسم یا سایر بیماری های ریوی رخ می دهد. اما با این حال این وضعیت گاهی افراد سالم را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. سایر بیماری های ریوی مرتبط با انقباض برونش عبارتند از: آمفیزم برونشیت مزمن در افراد مبتلا به این بیماری های ریوی، انقباض برونش اغلب توسط محرک هایی مانند دود سیگار، گرد و غبار یا سایر آلاینده های هوا ایجاد می شود. این یک واکنش آلرژیک نیست، بلکه در واقع تحریک مستقیم بافت‌های راه هوایی است. وقتی راه‌های هوایی که اکسیژن را به ریه می‌برند و از آن خارج می‌کنند، منقبض می‌شوند، چندین مشکل مرتبط با تنفس رخ می دهد. در برخی موارد انقباض برونش ممکن است جزیی باشد و در نتیجه به راحتی برطرف می شود. با این حال، اگر علایم به خودی خود یا با دارو برطرف نشوند، می توانند عوارض شدیدی را در بدن ایجاد کنند. علایم انقباض برونش به هر علتی که رخ بدهد مشابه علایم آسم معمولی بوده و شامل موارد زیر است: تنگی نفس خس خس سینه احساس فشار در قفسه سینه انقباض برونش در موارد نادر می‌تواند باعث عوارض خطرناک و کشنده شود. با این حال، در بیشتر موارد، این وضعیت را می توان با درمان مناسب مدیریت کرد. برخی از مهمترین علایم انقباض برونش عبارت است از: هنگامی که راه های هوایی منقبض می شوند، اکسیژن کافی به ریه ها نمی رسد و پشتیبانی از عملکردهای بدن دشوار می شود. در پاسخ به این مشکل، مغز سیگنالی را ارسال می کند که برای دریافت اکسیژن باید بیشتر سریعتر نفس بکشید. این تنفس های کوتاه و سریع اصلی ترین مشخصه تنگی نفس است. بدن تلاش می کند تا هوای بیشتری را به داخل ریه ها بکشد. تا زمانی که راه هوایی باریک است، تنگی نفس و همچنین تنفس های سریع و سطحی ادامه پیدا می کنند. این وضعیت، منجر به کمبود اکسیژن و در نتیجه سرگیجه و از دست دادن هوشیاری می شود. احساس فشار در قفسه سینه مانند این است که یک جسم سنگین روی قفسه شما قرار دارد و مانع نفس کشیدن شما می شود. اما احساس سنگینی در قفسه سینه گاهی همزمان با سایر علایم شروع می شود و در برخی موارد دیرتر از بقیه مراحل رخ می دهد. این احساس که نمی توانید تنفس خود را کنترل کنید، باعث اضطراب شدید و در نتیجه شدیدتر شدن علایم شما می شود. سرفه مزمن سرفه ای است که نمی توان آن را تسکین داد. انقباض برونش و باریک شدن راه هوایی باعث تحریک گیرنده‌های سرفه می شود. اگرچه دلیل این وضعیت هنوز از نظر علمی به طور دقیق مشخص نیست. انقباض برونش باعث ایجاد سرفه های خشک می شود، به این معنی که هیچ خلطی در مخاط گلو یا ریه وجود ندارد. سرفه های خشک معمولا با خس خس سینه همراه هستند. صدای بلندی است که هنگام دم یا بازدم ایجاد می شود. ابتلا به خس خس سینه پس از فعالیت بدنی ممکن است اولین علامت آسم یا EIB بخصوص در کودکان باشد. اگرچه خس خس سینه خطرناک نیست، اما می تواند به شما هشدار دهد که در معرض خطر حملات آسم هستید. در صورت نگرانی در مورد احتمال ابتلا به EIB ، آسم یا سایر مشکلات ریوی باید با پزشک خود صحبت کنید. انقباض برونش زمانی رخ می دهد که چیزی باعث سفت شدن عضلات در امتداد راه های هوایی می شود. این اسپاسم عضلانی راه هوایی شما را باریک می کند. در افراد مستعد به بیماری های ریوی، ورود انواع محرک ها به راههای هوایی می توانند باعث سفتی و انقباض برونش شوند. علت اسپاسم برونش هنوز از نظر علمی مشخص نیست. اما بررسی ها نشان می دهد که برخی محرک‌ها واکنش‌های پیچیده متعددی را در بدن شما ایجاد می‌کنند که مربوط به سلول‌های تخصصی سیستم ایمنی، گردش خون و اعصاب است. محرک های مختلف می توانند به روش های مختلف باعث انقباض برونش شوند. آلرژن ها، محرک ها و هوای سرد شایع ترین محرک ها هستند. همچنین ژنتیک نیز ممکن است در ابتلا به این بیماری نقش داشته باشد. سیستم ایمنی برخی از افراد، عناصر طبیعی به ظاهر بی ضرر را خطرناک تلقی می کند و به آنها واکنش نشان می دهد. بدن افراد مبتلا به آلرژی، هنگامی که در معرض این محرک ها قرار می گیرد آنتی بادی هایی به نام ایمونوگلوبولین IgE ترشح می کند. این آنتی بادی ها باعث آزاد شدن ترکیبات شیمیایی مانند هیستامین در خون می شوند. هیستامین یکی از مهمترین علل التهاب و انقباض برونش است که جریان هوای طبیعی به داخل ریه ها را مسدود می کند. محرک های رایج آسم، عبارتند از: گرد و غبار گرده گل و گیاهان موی حیوانات خانگی حشراتی مانند سوسک ها محرک ها از طریق یک فرآیند بیولوژیکی باعث انقباض برونش می شوند. سایر محرک ها عبارتند از: گازها بوی سیگار دوده های صنعتی مواد شیمیایی زیست محیطی حتی اگر به این محرک ها حساسیت ندارید، گرد و غبار موجود در هوا می تواند مجاری تنفسی شما را تحریک کند. انقباض برونش در افرادی رخ می دهد که به هوای خنکی که از راه های هوایی آنها عبور می کند حساس هستند. این نگرانی به خصوص در افراد مبتلا به EIB بیشتر است. هنگامی که ورزش می کنید، از طریق دهان نفس می کشید و سعی می کنید اکسیژن بیشتری را برای ادامه فعالیت بدنی به داخل ریه ها بکشید. هوایی که از طریق دهان تنفس می کنید خنک تر از هوایی است که از طریق بینی وارد می شود. اگر در یک محیط سرد مثلا در فضای باز و در فصل زمستان ورزش می کنید، هوای سرد باعث انقباض عضلات اطراف راه های هوایی شما می شود. علایم انقباض برونش ممکن است مدت کوتاهی پس از شروع تمرین ظاهر شود. این علایم در اغلب موارد تا دقیقه پس از توقف ورزش شدیدتر می شوند و در عرض تا دقیقه پس از توقف فعالیت از بین می روند. بررسی ها نشان می‌دهد افراد مبتلا به بیماری ریوی در هوای سرد بیشتر از دیگران مستعد انقباض برونش هستند. البته گاهی این وضعیت حتی در ورزشکاران سطح بالا و بدون بیماری ریوی نیز مشاهده می شود. محرک های متعدد دیگر نیز وجود دارند که زیاد شایع نیستند اما با این حال می توانند باعث انقباض برونش در افراد مستعد شوند، از جمله: به نظر می رسد برخی از عفونت های ویروسی فعالیت حسی - عصبی را افزایش می دهند. این وضعیت منجر به بروز تغییراتی در سیستم عصبی راه‌های هوایی و در نتیجه انقباض برونش می‌شود. تغییرات شدید دما باعث تحریک اعصاب حسی برای ارسال سیگنال‌هایی به سیستم عصبی خودمختار می‌شود. این وضعیت در اغلب موارد با انقباض برونش همراه است. در برخی موارد بازگشت محتویات اسیدی معده به مری باعث تحریک اعصاب می شود. گاهی نیز ممکن است محتویات معده وارد ریه ها شوند. هر دو وضعیت با تنگ شدن راه های هوایی همراه هستند. استرس ممکن است منجر به تغییراتی در عصب واگ و سیستم عصبی مرکزی شود. این وضعیت معمولا با انقباض برونش در ارتباط است. همچنین احساسات مختلفی مانند خشم، ترس، فریاد زدن، گریه، خنده و هیجان همگی می توانند از طریق تغییر در تنفس و تنش عضلانی منجر به انقباض برونش شوند. انقباض برونش بر اساس علایم تشخیص داده می شود. ارزیابی وضعیت بیمار، شامل شرح حال کامل، معاینه فیزیکی و آزمایش عملکرد ریوی خواهد بود. تشخیص EIB معمولا به تست ورزش نیاز دارد. پزشک برای بررسی عملکرد ریه قبل و بعد از ورزش از وسیله ای به نام اسپیرومتری استفاده می کند. برای تعیین اینکه آیا انقباض برونش توسط یک آلرژن ایجاد می شود یا خیر، به آزمایش آلرژی نیاز دارید. در این آزمایش ها آلرژن‌های رایج روی لایه بالایی پوست شما قرار داده می شوند و سپس پاسخ بدن به این آلرژن ها بررسی می شود. اگر علت ابتلا به انقباض برونش ها با انجام این آزمایش ها مشخص نشد پزشک برای تشخیص قطعی از آزمایش‌های تکمیلی و ارزیابی‌های بیشتر استفاده می کند. برخی از بیماری ها مانند اختلال عملکرد تارهای صوتی و آسم قلبی علایمی بسیار شبیه به آسم و انقباض برونش دارند. اما در واقع این بیماری ها به هم مربوط نیستند. در، تنگی تنفس فقط به دلیل بسته شدن تارهای صوتی رخ می دهد. آسم قلبی در واقع نوعی آسم نیست، بلکه نارسایی سمت چپ قلب است. این بیماری باعث تجمع مایع در ریه ها و در نتیجه ابتلا به مشکلات تنفسی می شود. بنابراین این بیماری ها با یکدیگر تفاوت های بسیار زیادی دارند و تشخیص آنها از یکدیگر بسیار مهم است. زیرا اختلال عملکرد تارهای صوتی و آسم قلبی به درمان های مشابه انقباض برونش و آسم پاسخ نمی دهند. اولین قدم در درمان انقباض برونش، تعیین محرک ها و اجتناب از آنها است. اگرچه این کار در نگاه اول آسان به نظر می رسد، اما می تواند چالش برانگیز باشد. اگر محرک تنگی نفس شما ابتلا به بیماری هایی مانند GERD یا عفونت ویروسی باشد، درمان این بیماری ها انقباض برونش را تا حد زیادی بهبود می بخشد. اگر دوره های تنگی نفس مکرر ناشی از استرس یا احساسات شدید دارید، پزشک در مورد نحوه مدیریت استرس شما را راهنمایی می کند. برای درمان انقباض برونش و کاهش علایم معمولا از داروهای مختلفی استفاده می شود، از جمله: این داروها مانند آلبوترول کاربردی ترین دارو در درمان حملات آسم هستند. مصرف این دارو می تواند علایم انقباض برونش را کاهش دهد و در حملات بعدی برای حدود چهار تا شش ساعت از شما محافظت می کند. در صورت ابتلا به EIB ، پزشک به شما توصیه می کند که دقیقه قبل از ورزش از این داروی استنشاقی استفاده کنید. این دارو ها مانند سالمترول داروهای کنترل روزانه هستند. این داروها در صورت استفاده منظم، می توانند تا ساعت از انقباض برونش پیشگیری کنند. علاوه بر این سایر درمان های رایج عبارتند از: ایپراتروپیوم تثبیت کننده های ماست سل آنتاگونیست های گیرنده لوکوترین اگر در معرض خطر انقباض برونش هستید، همیشه باید داروهای خود را در دسترس داشته باشید. این کار به خصوص در افراد مبتلا به EIB بسیار مهم است. زیرا با استفاده از دستگاه تنفسی قبل از ورزش می توان از انقباض برونش پیشگیری کرد. اگر ورزشکار هستید و نمی‌خواهید از فعالیت های ورزشی خود فاصله بگیرید، توصیه می شود که ورزش‌های استقامتی را با تمریناتی که نیاز به دوره‌های کوتاه‌تری دارند، جایگزین کنید. این کار می تواند تا حد زیادی در پیشگیری از انقباض برونش به شما کمک کند. برخی از اقدامات ساده، مانند پوشاندن دهان با ماسک در هنگام سرماخوردگی یا در فصل آلرژی، می تواند تا حد زیادی باعث کاهش علایم شما شود.

، التهاب پوست نرم در قسمت بیرونی اندام تناسلی زنانه است. این ناحیه فرج نامیده می شود. شرایط مرطوب و گرم که بخش ضروری فرج است، آن را در معرض خطر ولویت قرار می دهد. هر خانمی ممکن است به ولویت مبتلا شود، به خصوص اگر دارای آلرژی، حساسیت، عفونت یا بیماری باشد که آنها را آسیب پذیرتر می کند. دختران نابالغ و زنان یایسه در معرض خطر بیشتری هستند زیرا سطح استروژن کمتری دارند. در صورت بروز علایمی مانند ترشحات واژن یا ضایعات پوستی در ناحیه فرج، مراجعه به پزشک ضروری است. این مقاله از علایم و علل ولویت را مورد بحث قرار می دهد. همچنین نحوه تشخیص و درمان و همچنین نحوه پیشگیری از آن را پوشش می دهد. حقایق کوتاه در مورد ولویت: ولویت اغلب نشانه چیز دیگری مانند عفونت، واکنش آلرژیک یا آسیب است. زنان مبتلا به دیابت به دلیل قند بیشتر از حد معمول در سلول هایشان ممکن است دچار التهاب فرج شوند. اولین گام در هر برنامه درمانی این است که استفاده از محصولاتی را که ممکن است تحریک کننده باشند، متوقف کنید. بهترین راه برای محافظت در برابر ولویت پرهیز از تماس با مواد محرک مانند صابون معطر و محصولات بهداشتی و لباس زیر غیر قابل تنفس است. چه چیزی باعث التهاب فرج می شود؟ فرج ناحیه ای از پوست است که اندام تناسلی زن را احاطه کرده است. ولویت التهاب این پوست است. آلرژی یا حساسیت به محصولات، اقلام یا عادات خاص معمولا باعث تحریک ولویت می شود. هر یک از موارد زیر ممکن است علت اصلی بروز آن باشد: برخی محصولات بهداشتی از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسپری یا شامپو و نرم کننده مو مواد شوینده لباسشویی کرم های موضعی و داروها دستمال توالت رنگی یا معطر واکنش آلرژیک یا حساسیت به: اسپرم کش ها نوار بهداشتی حمام حباب یا صابون مورد استفاده در اندام تناسلی تحریکات ناشی از: دوش گرفتن یک عفونت قارچی بهداشت شخصی ضعیف دوچرخه سواری یا اسب سواری آب کلردار در استخرهای شنا یا جکوزی لباس زیر مصنوعی یا جوراب شلواری نایلونی پوشیدن لباس مایو خیس برای مدت طولانی عوامل دیگری مانند: دیابت تبخال اگزما یا درماتیت گال یا زنان یایسه ممکن است به ویژه مستعد ابتلا به ولویت باشند. با کاهش سطح استروژن، بافت‌های فرج نازک‌تر، خشک‌تر و انعطاف‌پذیرتر می‌شوند. این باعث می شود که زنان در برابر تحریک و عفونت آسیب پذیرتر شوند. التهاب فرج چه علایمی دارد؟ علایم ولویت می تواند به روش های مختلف ظاهر شود. علایم ولویت بسته به علت و مدت زمانی که شما را تحت تاثیر قرار داده متفاوت است. برخی از رایج ترین آنها عبارتند از: خارش، قرمزی، سوزش و تورم درد و لکه های ضخیم یا سفید علایم زیر می تواند بر روی پوست فرج ت ثیر بگذارد: ظاهری پوسته پوسته ترک های کوچک یک احساس سوزش خارش شدید و طولانی مدت تاول های پر از مایع شفاف برخی از عفونت ها یا آلرژی هایی که باعث ولویت می شوند علایم دیگری نیز ایجاد می کنند، از جمله: ظاهر فلس دار برآمدگی یا زگیل ترشحات واژن لکه های ضخیم یا سفید رنگ تاول های پر از مایع و شفاف که باز می شوند و پوسته ای تشکیل می دهند. تمیز کردن بیش از حد ناحیه آسیب دیده می تواند علایم را بدتر کند. بهتر است یک بار در روز و فقط با آب گرم بشویید. علایم ولویت می تواند نشان دهنده سایر اختلالات یا بیماری ها از جمله آلرژی، عفونت و آسیب باشد. چه عواملی خطر التهاب فرج را افزایش می دهند؟ ولویت می تواند ناشی از هر چیزی باشد که فرج را تحریک کند. شایع ترین علل ولویت عبارتند از: عفونت های واژن، مانند واژینیت، تبخال تناسلی و عفونت های مخمری، اغلب باعث ولویت می شوند. محصولات ساخته شده با مواد تحریک کننده یا رنگ ها یا عطرهای اضافه شده می توانند بدون عفونت باعث ولویت شوند. به عنوان مثال، صابون ها، پودرها، نوار بهداشتی، لباس زیر، جوراب شلواری و روغن های ماساژ همگی می توانند پوست را تحریک کنند یا باعث واکنش آلرژیک شوند. برخی داروها مانند مکمل های هورمونی و داروهای ضد اضطراب می توانند باعث خشکی واژن شوند و احتمال ولویت را افزایش دهند. آنتی بیوتیک های خوراکی یا داخل وریدی ( IV ) خطر عفونت واژن یا فرج را افزایش می دهند که می تواند باعث ولویت شود: دوش ها باعث تغییر مایع داخل و اطراف فرج می شوند و می توانند باعث خشکی و تحریک شوند. آنها همچنین باکتری های طبیعی ناحیه واژن را تغییر می دهند و به طور بالقوه باعث عفونت فرج می شوند: تعویض نکردن پد یا لباس زیر، رطوبت طولانی مدت اطراف فرج، و پاک نکردن یا خشک نکردن مناسب همگی می توانند منجر به ولویت شوند. خانم ها ممکن است به ولویت مبتلا شود. با این حال، کسانی که مستعد آلرژی هستند یا پوست حساسی دارند ممکن است به ویژه در معرض خطر باشند. افرادی که دیابت دارند نیز در معرض خطر ابتلا به ولویت هستند زیرا قند خون بالا مستعد ابتلا به عفونت ها را افزایش می دهد. اگر قبل از یایسگی (مرحله منتهی به یایسگی) هستید یا یایسگی را پشت سر گذاشته اید، مستعد ابتلا به ولویت هستید. این به این دلیل است که کاهش مقدار استروژن با این انتقال، فرج را نازک‌تر، روان‌تر و ظریف‌تر می‌کند. کودکان دختری که به سن بلوغ نرسیده اند نیز در معرض خطر هستند زیرا هنوز سطح استروژن در بزرگسالان را تولید نکرده اند. چگونه ولویت تشخیص داده می شود؟ ولویت می تواند به دلایل زیادی ایجاد شود و یافتن علت دقیق آن می تواند مشکل باشد. ارزیابی بالینی معمولا با موارد زیر شروع می شود: معاینه لگنی یک سابقه پزشکی هدف این است که مراقب قرمزی، تاول، یا هر چیز دیگری باشد. هر گونه ترشحات واژن ممکن است برای عفونت مورد آزمایش قرار گیرد. سایر بیماری ها مانند درماتیت یا لیکن اسکلروزوس نادر هستند اما باید رد شوند. یک معاینه تشخیصی احتمال دارد شامل بررسی ( STIs ) و ممکن است شامل تجزیه و تحلیل نمونه ادرار باشد. این دو بررسی معمولا برای رد سایر مسایلی که علایم مشابه دارند انجام می شود. ابزارهای تشخیصی ممکن است شامل آزمایش خون و آزمایش پاپ نیز باشد. تست پاپ شامل آزمایش آزمایشگاهی سلول های دهانه رحم است. اینها می‌توانند تغییراتی را در سلول‌ها که می تواند با عفونت، التهاب یا سرطان مرتبط باشند، آشکار کنند. التهاب فرج را چگونه درمان کنیم؟ پماد های موضعی مانند هیدروکورتیزون ممکن است برای کمک به تسکین علایم ولویت توصیه شود. همانطور که در اینجا ذکر شد، ولویت می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، و این گاهی اوقات تشخیص را دشوار می کند. با این حال، به شرط اینکه هر علت زمینه ای به طور دقیق تشخیص داده شود، ولویت به راحتی قابل درمان است. خارش و سایر علایم معمولی معمولا ظرف چند هفته پس از تشخیص و درمان برطرف می شوند. اگر تصور شود که التهاب ناشی از کاهش استروژن ناشی از یایسگی است، پزشک ممکن است یک کرم موضعی استروژن تجویز کند. کرم های هیدروکورتیزون، ضد قارچ و استروژن می توانند برای تسکین علایم مفید باشند. درمان های خودیاری شامل حمام های گرم و آرام بخش، کمپرس و لوسیون کالامین است. درمان جداگانه سایر بیماری ها، مانند عفونت واژن یا تبخال، در صورتی که علایم ولویت را ایجاد کند ضروری است. اگر این اقدامات تحریک را کاهش نداد، یا اگر علایم بدتر شد، آزمایشات بیشتری مورد نیاز است. اینها ممکن است شامل بیوپسی پوست برای رد رشد غیرطبیعی پوست در فرج، معروف به دیستروفی فرج، و دیسپلازی فرج، که می تواند یک وضعیت پیش سرطانی باشد، باشد. به طور مشابه، اگر ضایعات پوستی روی فرج وجود داشته باشد، ممکن است بیوپسی پوست مورد نیاز باشد. چگونه از ملتهب شدن فرج پیشگیری کنیم؟ محرک ها یکی از علل شایع ولویت هستند، اما این بیماری می تواند با بیماری های مقاربتی نیز مرتبط باشد. پیشگیری از بیماری های مقاربتی از طریق پرهیز یا استفاده از کاندوم است. در اینجا شایان ذکر است که برای برخی از زنان کاندوم و روان کننده های مرتبط می توانند به خودی خود تحریک کننده باشند و بنابراین به عنوان اقدامات پیشگیرانه برای ولویت ناشی از بیماری های مقاربتی عمل نمی کنند. برای بسیاری از زنان، شانس تشدید ولویت را می توان با برخی مراقبت های اولیه از خود کاهش داد. کاهش استرس، خواب کافی و یک رژیم غذایی مغذی و مناسب می تواند مفید باشد. اگر ولویت مجددا عود می کند، خانم ها باید به فکر پوشیدن شورت نخی و توجه بیشتر به بهداشت پرینه باشند. درمان سریع قارچ یا سایر عفونت ها به همان اندازه مهم است، همانطور که صحبت با پزشک در مورد راه های دیگر برای پیشگیری از ولویت اهمیت دارد. به عنوان یک قاعده کلی، ناحیه واژن و فرج خود را تمیز، خشک و خنک نگه دارید، به خصوص در دوره های قاعدگی و بعد از اجابت مزاج، حتما ناحیه واژن را به آرامی تمیز کنید. از مالش شدید با دستمال یا حوله خودداری کنید. راه های دیگر برای پیشگیری از ولویت، عبارتند از: پوشیدن زیر شلواری نخی استفاده از مواد شوینده بدون عطر و رنگ هنگام شستن لباس زیر از نرم کننده پرهیز کنید. از اسپری ها و پودرهای واژینال خودداری کنید. تعویض سریع لباس خیس مانند بعد از شنا یا ورزش شدید انتخاب دستمال توالت سفید بدون عطر و محصولات زنانه بدون عطر اجتناب از شلوارهای بیش از حد تنگ، جوراب شلواری، یا هر لباسی که ساینده ناحیه فرج است یا اجازه گردش هوای کافی را نمی دهد. استفاده از کاندوم های خارجی یا داخلی در طول فعالیت های جنسی برای کاهش خطر ابتلا به ولویت، بیماری های مقاربتی و سایر عفونت های واژن پیش آگهی التهاب فرج چیست؟ ولویت نسبتا شایع است و معمولا در بیشتر موارد جدی نیست. معمولا علایمی مانند را می توان به سرعت از بین برد. از سوی دیگر، ولویت گاهی اوقات می تواند نشان دهنده سایر بیماری های زمینه ای باشد که برخی از آنها در صورت عدم درمان می توانند جدی باشند. از این رو، به محض شروع علایم، تشخیص کامل و قطعی توسط پزشک بسیار مهم است. ولویت نسبتا شایع است و معمولا بدون عارضه برطرف می شود. تنظیم سبک زندگی معمولا موثر است مگر اینکه ناشی از عفونت، شرایط پزشکی یا دارو باشد. حتما به بدن خود گوش دهید و خارش، حساسیت یا ناراحتی ناحیه فرج را نادیده نگیرید. ولویت معمولا به خودی خود از بین نمی رود. سخن آخر ولویت تحریک یا التهاب فرج، پوست درست خارج از واژن است. این حالت می تواند ناشی از خشکی، سایش پوست، حساسیت، عفونت یا آسیب باشد. معمولا ولویت جدی نیست، اگرچه ممکن است باعث ناراحتی یا درد مداوم شود. گاهی اوقات، ولویت علامت یک بیماری مانند عفونت مقاربتی ( STI ) یا عفونت قارچی است که نیاز به درمان دارد. اگر برای چند روز سوزش مداوم دارید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. درمان بستگی به علت ولویت شما دارد.

یک متخصص در زمینه درمان و پیشگیری از بیماری ها و، آموزش تخصصی قابل توجهی دارد. آنها به طور ایده آل برای ارایه مراقبت های پزشکی جامع برای ورزشکاران، تیم های ورزشی یا افراد فعال که به دنبال حفظ یک شیوه زندگی سالم هستند، مناسب می باشند. پزشکان پزشکی ورزشی تنها در پزشکی ورزشی غیر جراحی تخصص دارند. آموزش های لازم برای دریافت مجوز این رشته، عبارتند از: مجوز پزشکی اورژانس، پزشکی خانوادگی، داخلی، اطفال یا طب فیزیکی و توانبخشی یک تا دو سال آموزش فلوشیپ اضافی در زمینه پزشکی ورزشی گذراندن امتحان ملی صدور گواهینامه پزشکی ورزشی که به آنها اجازه می دهد گواهینامه صلاحیت اضافه شده در این رشته را داشته باشند. متخصصان این رشته باید هر سال در فعالیتهای مداوم آموزش پزشکی و صدور گواهینامه از طریق معاینه مجدد شرکت کند. این فرآیند دقیق برای تشخیص پزشکان دارای مجوز این رشته از سایر پزشکان بدون آموزش تخصصی انجام می شود. این رشته یک فوق تخصص شناخته شده توسط انجمن تخصصی پزشکی آمریکا و Medicare است. هر دو در زمینه های درمان آموزش های لازم را دیده اند. پزشکان این رشته در درمان غیر جراحی بیماریهای اسکلتی عضلانی تخصص دارند. نیز در زمینه درمان جراحی این شرایط آموزش دیده اند. با این حال، تقریبا درصد از آسیب های ورزشی به درمان های غیر جراحی نیاز دارند. متخصص این رشته می تواند درمان های غیر جراحی را به حداکثر برساند، مراجع را به درمان های فیزیکی و شغلی راهنمایی کند و در صورت لزوم روند کار یک جراح ارتوپدی یا ورزشی را سرعت دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نمونه های رایج مشکلات اسکلتی عضلانی عبارتند از: آسیب های حاد (مانند، آسیب های زانو و شانه و شکستگی) آسیب های بیش از حد (مانند روتاتور کاف و سایر انواع التهاب تاندون، شکستگی های ناشی از فشار) درمان های دارویی و تزریقی برای متخصصان این رشته در زمینه جنبه های غیر اسکلتی عضلانی پزشکی ورزشی آموزش های بیشتری دیده اند. نمونه های رایج این موارد عبارتند از: پیشگیری از آسیب ارتقاء سبک زندگی سالم تصمیمات "بازگشت به بازی" در ورزشکار بیمار یا مصدوم ضربه مغزی (آسیب مغزی خفیف مغزی) و سایر آسیب های سر تغذیه، مکمل ها، کمک های ارگونژیک و مسایل مربوط به عملکرد توصیه هایی در مورد تمرینات قدرتی ایمن و تمرینات شرطی سازی ورزشکاران مبتلا به بیماری مزمن یا حاد (مانند مونونوکلیوز عفونی، آسم یا دیابت) تجویز ورزش برای بیمارانی که می خواهند آمادگی جسمانی خود را افزایش دهند. خیر، متخصصان این رشته برای ارایه مراقبت های پزشکی جامع برای افراد غیر ورزشکار نیز بسیار مناسب هستند و منابع بسیار خوبی برای افرادی هستند که مایل به شروع فعالیت هستند یا می خواهند برنامه ورزشی خودشان را شروع می کنند. در اصل باید گفت که پزشکی ورزشی شاخه ای از پزشکی است که به آمادگی جسمانی و درمان و پیشگیری از آسیب های مربوط به ورزش می پردازد. این رشته فقط مختص ورزشکاران حرفه ای نیست. وقتی در حین ورزش یا هنگام انجام یک ورزش به خود آسیب می زنید، می خواهید در اسرع وقت به فعالیتهای معمول و ورزشی خود بازگردید. متخصصان این رشته آموزش های تخصصی برای کمک به شما در انجام این کار دارند. آنها همچنین از پیشگیری از بیماری و آسیب در کودکان و بزرگسالان فعال و افرادی که مشاغل سخت فیزیکی دارند، تجربه لازم را کرده اند. یک تیم پزشکی ورزشی اغلب توسط یک پزشک هدایت می شود. اکثر متخصصان پزشکی ورزشی در تخصصی مانند پزشکی خانواده، ارتوپدی یا اطفال دارای مجوز هستند و سپس آموزش های بیشتری را در زمینه پزشکی ورزشی دنبال می کنند. متخصصان پزشکی دیگری نیز وجود دارند که برای ارایه مراقبت های پزشکی ورزشی بسیار مهم هستند. آنها شامل فیزیوتراپ ها، مربیان معتبر ورزشی و متخصصان تغذیه می شوند. هر کدام نقش مهمی در مراقبت شما ایفا می کنند: درمانگران به شما در توانبخشی و بهبود آسیب ها کمک می کنند. مربیان معتبر ورزشی تمرینات توانبخشی را برای کمک به شما در بازیابی قدرت و توسعه برنامه هایی برای جلوگیری از آسیب های آینده ارایه می دهند. متخصصان تغذیه به شما در کاهش یا افزایش وزن مورد نیاز کمک می کنند و توصیه های غذایی را برای بهبود عملکرد بدن ارایه می دهند. پزشکان این رشته، فیزیوتراپیست ها، مربیان معتبر ورزشی و متخصصان همه با هم کار می کنند تا شما بتوانید در اسرع وقت به فعالیت های بدنی خود بازگردید. فعال بودن و انجام ورزش برای شما از نظر جسمی و روانی بسیار مفید است. اما یک خطر ذاتی در آسیب های ورزشی وجود دارد. در زیر برخی از آسیب های رایج که در پزشکی ورزشی مشاهده می کنیم، آورده شده است: تاندونیت ضربه مغزی بیماری گرمایی شکستگی ها اختلالات اشتها پیچ خوردگی مچ پا آسیب های غضروفی آسیب های زانو و شانه اگر ناگهان دچار آسیب دیدگی ناشی از ورزش شدید، مراجعه به ممکن است بهترین گزینه نباشد. این رشته بر پیشگیری و درمان آسیب های ناشی از ورزش و ورزش متمرکز شده است، بنابراین بهترین پزشک ورزشی است که به شما کمک کند. علاوه بر اینکه می توان این نوع آسیب ها را به سرعت تشخیص و درمان کرد، مزیت عمده یک پزشک پزشکی ورزشی این است که آنها می دانند چگونه از روش های جایگزین برای جلوگیری از نیاز به جراحی استفاده کنند. در حالی که بسیاری از پزشکان ممکن است سریع عمل جراحی را توصیه کنند، یک پزشک ورزشی ابتدا روش های دیگر را امتحان می کند. وقتی به پزشک پزشکی ورزشی فکر می کنید، احتمالا تصویری از یک پزشک را مشاهده می کنید که در حاشیه منتظر است و هر زمان که ورزشکاری در حین مسابقه آسیب می بیند، وارد عمل می شود. آنها به طور خاص برای تشخیص و درمان سریع صدمات ناشی از ورزش و هر نوع آسیب دیگر در ارتوپدی (عضلانی - اسکلتی) آموزش دیده اند و هدف آنها این است که بازیکن را به سرعت و با خیال راحت به ورزش خود بازگردانند. همچنین هدف آنها کمک به افراد برای انجام ایمن و موثر ورزش برای دستیابی به عملکرد مطلوب است. این شامل تجویز تمرینات قدرتی برای عضلات است که پزشک متوجه می شود در تعادل با سایر ماهیچه ها وجود ندارد. متخصصان این رشته نه تنها یک آسیب را درمان می کنند، بلکه نحوه مراقبت صحیح از آسیب را در حالی که در فرم هستند، توضیح می دهند. معمولا این پزشکان درمان غیر جراحی صدمات عضلات، استخوان ها و مفاصل را انجام می دهند. یک پزشک ورزشی همچنین می تواند بیماریهای مزمن یا حاد و همچنین مسایل مربوط به تغذیه و عملکرد را درمان کند. علاوه بر این، آنها می توانند به بیماران در تعیین زمان بازگشت به فعالیت های معمول خود پس از درمان کمک کنند. کار آنها عمدتا شامل مدیریت آسیب ها برای اطمینان از بهبود سریع و بازگشت ایمن به ورزش است، از جمله موارد زیر: به حداقل رساندن زمان دور از ورزش تسهیل و نظارت بر پیشگیری از آسیب تشخیص دقیق آسیب بسته به محل و آسیب شناسایی علت اصلی آسیب برای جلوگیری از عود تجویز توانبخشی و تجویز داروها در صورت لزوم برای بهبود و بازیابی عملکرد منبع:

می تواند به بیماری های زمینه ای و وضعیت های مختلفی بستگی داشته باشد. علت شایع درد شکم که به کمر کشیده می شود را بخوانید. اما به این موضوع هم توجه داشته باشید که در برخی شرایط می تواند منجر به باد کردن شکم و احساس سفتی آن شود. در این شرایط درد شکم می تواند به کمر کشیده شود و شما در کمر خود احساس درد کنید. کمر به عنوان یک سیستم پشتیبانی و تثبیت کننده بدن عمل می کند. اما با این حال در برابر آسیب و فشار آسیب پذیر است، بنابراین احساس کمردرد همراه با نفخ شکم تا حدودی طبیعی نیست. شدت درد و نوع درد کمر می تواند از تیز و چاقو تا کسل کننده و دردناک متفاوت است زمانی رخ می دهد که رحم یک بار در ماه لایه داخلی خودش را از بین می برد. درد، گرفتگی و ناراحتی در دوران قاعدگی طبیعی است. به طور عادی سیکل قاعدگی باعث ایجاد یک سری علایم آزار دهنده و ناراحت کننده در خانم ها می شود. به عنوان مثال سندرم پیش از قاعدگی ( PMS ) یکی از مواردی است که پیش از شروع عادت ماهانه تقریبا در همه خانم ها اتفاق افتاده و فرد شاهد بدن درد خفیف و گرفتگی عضلات خواهد بود. اما با شروع قاعدگی علایم خود به خود کاهش یافته و از بین می رود. البته این فقط یکی از اختلالاتی است که فرد ممکن است در دوره قاعدگی به آن دچار شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایطی است که بر احساسات، سلامت جسمی و رفتار زنان در روزهای خاصی از چرخه قاعدگی، عموما درست قبل از قاعدگی ت ثیر می گذارد. اگر درد جسمی، تغییرات خلقی و سایر علایم روی زندگی روزمره شما ت ثیر می گذارد یا علایم از بین نمی روند، به پزشک مراجعه کنید. هنگامی که بیش از یک علامت در چارچوب زمانی خاص بروز کند و علایم به اندازه کافی شدید باشد و باعث اختلال شود و در دوران قاعدگی و تخمک گذاری رخ ندهید پزشک می تواند سندروم را تشخیص دهد. علایم متفاوت است. برخی از زنان علایم خفیفی را تجربه می کنند، اما برخی دیگر می توانند علایم متوسط تا شدید داشته باشند. یکی از علایم آن احساس نفخ و دردشکم که می تواند به کمر کشیده شود. برخی از برجسته ترین شامل خستگی، حالت تهوع (که به آن حالت صبحگاهی نیز گفته می شود) ، تورم یا حساسیت سینه ها و یبوست است. برخی از زنان نیز ممکن است دچار گرفتگی و خونریزی خفیف شوند. این علایم می توانند با بروز درد در کمر احساس شوند. مجموعه ای از علایم است که اغلب با هم رخ می دهند. سندرم روده تحریک پذیر یک سندرم شایع است که باعث می شود بسیاری از افراد به دنبال کمک پزشکی باشند. سندروم روده تحریک پذیر ( IBS ) یک اختلال شایع است که بر روده بزرگ ت ثیر می گذارد. IBS یک بیماری مزمن است که نیاز به مدیریت طولانی مدت دارد. فقط تعداد کمی از مبتلایان به IBS علایم و نشانه های شدید دارند. برخی از افراد با مدیریت رژیم غذایی، سبک زندگی و استرس می توانند علایم خود را کنترل کنند. علایم شدیدتر را می توان با دارو و مشاوره درمان کرد. IBS باعث ایجاد تغییر در بافت روده نمی شود و خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش نمی دهد. بسیاری از مردم سنگ کیسه صفرا دارند و هرگز خودشان نمی دانند. سنگ های صفراوی رسوبات سختی در کیسه صفرا هستند، اندام کوچکی که صفرا را ذخیره می کند، که مایع گوارشی ساخته شده در کبد است. سنگ کلیه سنگ کلیه معمولا در خود سرچشمه کلیه، اما می تواند در هر نقطه در امتداد مجاری ادراری ادامه پیدا کند و حتی منجر به درد از ناحیه شکم شود که ممکن است در کمر هم احساس شود. می تواند در هر قسمت از مجاری ادراری رخ دهد. باکتری ها باعث اکثریت قریب به اتفاق عفونت های ادراری می شوند. عفونت ادراری ( UTI ) ، عفونت در قسمت های مختلف دستگاه ادراری کلیه ها، حالب ها، مثانه و مجرای ادرار می باشد بیشتر عفونت ها، دستگاه ادراری تحتانی مثل مثانه و مجرای ادرار را درگیر می کند. زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به UTI گاهی اوقات، کیسه ای پر از مایع به نام کیست روی یکی از تخمدان ها ایجاد می شود. بسیاری از زنان در طول زندگی خود حداقل یک ایجاد می کنند. کیست تخمدان معمولا فقط علایم خفیفی مانند ورم را ایجاد می‌کنند و بدون درمان از بین می‌روند. اگر شما تخمک گذاری نمی‌کنید، تشکیل کیست بیشتر نگران کننده است. زنان بعد از یایسگی تخمک گذاری را متوقف می‌کنند. اگر کیست تخمدان بعد از یایسگی شکل بگیرد، پزشک ممکن است بخواهد آزمایش‌های بیشتری را انجام دهید تا علت ابتلا به کیست را بفهمد، به خصوص اگر بزرگ باشد یا ظرف چند ماه از بین نرود. در صورت حاملگی خارج رحمی، تخمک بارور شده به رحم متصل نمی شود. در عوض، ممکن است به لوله فالوپ، حفره شکمی یا دهانه رحم متصل شود. این می تواند یک فوریت پزشکی باشد. سندرم یک اختلال طولانی مدت یا مزمن است. این با درد گسترده در ماهیچه ها و استخوان ها، نواحی حساس و خستگی عمومی همراه است. می تواند در چندین قسمت مختلف تخمدان ایجاد شود. کیست تخمدان مجموعه ای از مایعات یا هوا است که در تخمدان یا اطراف آن ایجاد می‌شود. بیشتر کیست‌های تخمدان به عنوان یک قسمت طبیعی تخمک گذاری شکل می‌گیرند، یعنی زمانی که تخمدان تخمک را آزاد می‌کند. یک اختلال گوارشی است که در اثر واکنش ایمنی غیر طبیعی به گلوتن ایجاد می شود. علایم بیماری سلیاک معمولا روده ها و دستگاه گوارش را درگیر می کند، اما می تواند سایر قسمت های بدن را نیز درگیر کند. یک بیماری بسیار مسری است که توسط ویروسی ایجاد می شود و به سیستم عصبی حمله می کند. فلج اطفال (پولیومیلیت) یک بیماری مسری و حاد با منشا ویروسی است. این ویروس در دستگاه گوارش زندگی می‌کند، به دستگاه عصبی حمله می‌کند و موجب فلج اندام های بیمار می‌شود. بیشتر کودکانی که به فلج اطفال مبتلا می شوند علایمی ندارند. تعداد کمی علایم خفیف را نشان می دهند. اما تعداد بسیار کمی از کودکان مبتلا به این بیماری، دچار فلج می شوند. درمان نفخ شکم و کمردرد بستگی به علت علایم شما دارد. پزشک ممکن است قبل از توصیه درمان، آزمایشات اولیه خون یا تصویربرداری را برای یافتن علت علایم شما توصیه کند بیشتر اوقات نفخ شکم و کمردرد به خودی خود برطرف می شود، اما برای کنترل هرگونه ناراحتی می توانید اقداماتی را در خانه انجام دهید برای کاهش نفخ می توانید راهکارهای زیر را رعایت کنید: مقدار زیادی آب یا سایر مایعات شفاف بنوشید کمتر نوشیدنی های گازدار بنوشید و استفاده از نی را کاهش دهید از خوردن غذاهای زیاد که باعث ایجاد گاز می شوند، پرهیز کنید، مانند غذاهای حاوی کربوهیدرات مانند لوبیای خشک، محصولات لبنی با لاکتوز، اقلام حاوی فروکتوز بالا و اکثر غذاهای نشاسته دار میزان مصرف غذاهای حاوی فیبر محلول (به عنوان مثال لوبیا، سبوس جو دوسر) و فیبر نامحلول (مانند سبوس گندم، سبزیجات برگ سبز) را متعادل کنید، زیرا هضم فیبر محلول در روده بزرگ باعث ایجاد گاز می شود در صورت عدم تحمل غذایی، از خوردن یا نوشیدن این غذاها خودداری کنید بدن هر فرد منحصر به فرد است، بنابراین غذاهای خاصی که ممکن است باعث ایجاد گاز زیاد و نفخ در یک فرد شود ممکن است در شخص دیگر همین کار را انجام ندهد درمان کمردرد هم اعمال کردن کیسه های یخ و بسته های حرارتی به طور متناوب به مدت دقیقه در یک زمان ممکن است به تسکین کمردرد و ناراحتی کمک کند. استراحت به پشت و خودداری از بلند کردن وزنه نیز می تواند علایم دردناک را به حداقل برساند ماساژ به عنوان یک درمان مکمل برای کمردرد عمل می کند. آنها همچنین ممکن است تسکین بیشتری برای نفخ ایجاد کنند ورزش و وضعیت بدنی مناسب می تواند به کاهش درد کمر کمک کند و برای نفخ نیز مفید است مسکن های بدون نسخه مانند ایبوپروفن و استامینوفن ممکن است درد کمر را تسکین دهند. با این حال، استفاده بیش از حد از این داروهای مسکن خطرات دارد. در صورت نیاز به مصرف طولانی مدت، از پزشک در مورد سایر روش های کنترل درد بپرسید علاوه بر اجتناب از غذاهایی که باعث نفخ شکم می شوند، تغییرات دیگری در شیوه زندگی وجود دارد که می تواند از علایم جلوگیری کند. این شامل نوشیدن مقدار زیادی آب، که به کاهش یبوست کمک می کند. خوردن یک رژیم غذایی سالم و متعادل که باعث منظم شدن دستگاه گوارش شما می شود. خوردن چندین وعده غذایی کوچک در روز به جای غذاهای کمتر و بزرگتر می تواند موثر باشد. در حالی که همیشه نمی توانید از کمردرد جلوگیری کنید، استفاده از تکنیک های مناسب بلند کردن و اجتناب از نشستن طولانی مدت می تواند به شما در یافتن تسکین کمک کند

در خانه که به تغییر برخی سبک های زندگی و رژیم های غذایی اشاره دارد. اما به هر حال درمان در خانه امکان پذیر است. بیشتر مواقع. درمان با توجه به علت خاص گواتر متفاوت است. شایع ترین علل بدون جراحی درمان می شوند، که عموما برای گواتر بسیار بزرگ با فشرده سازی ساختارهای مجاور یا بیماری های بدخیم در نظر گرفته می شود. به زبان ساده، گواتر به بزرگ شدن غیرطبیعی غده تیرویید اشاره دارد، که یک غده پروانه ای شکل است که در قسمت پایین گردن، قرار دارد. غده تیرویید هورمون هایی ترشح می کند که مسیول برخی از عملکردهای ضروری بدن از جمله متابولیسم، دما و ضربان قلب هستند. با این حال، این شرایط لزوما نشان دهنده نقص یا اختلال تیرویید نیست. گواتر با اندازه نسبتا کوچک، به گونه ای که از نظر جسمی مضر یا از نظر زیبایی ناخوشایند نباشد، عمدتا بی ضرر است و خود را در زمان مناسب درمان می کند. با این حال، متورم شدن بیش از حد غده تیرویید می تواند نای را منقبض کرده و در تنفس و بلع مشکل ایجاد کند. فهرست محتوا برخی درمان ها برای گواتر وجود دارد که مبتلایان به آن می توانند در خانه از این راهکارها استفاده کنند. برخی از آنها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف ید کافی به عنوان عامل اصلی گواتر تیرویید مطرح شده است. بر اساس گزارش سال ، مشکلات تیرویید مانند گواتر و اغلب ریشه در کمبود شدید ید دارند، زیرا ید برای تولید هورمون های تیرویید ضروری است. برای جبران ید در بدن خود، غذاهای غنی از ید را در رژیم غذایی خود قرار دهید، مانند نمک یددار، کلم پیچ، غذاهای دریایی، ماهی ماهی، ماهی تن، تخم مرغ، میگو، بوقلمون، لوبیا دریایی و سیب زمینی پخته با پوست. گاهی اوقات گواتر نیز می تواند ناشی از مصرف زیاد ید باشد. بنابراین، بهتر است با مشورت پزشک خود برنامه رژیم غذایی را تنظیم کنید تا اطمینان حاصل شود که مقدار مناسب ید را در رژیم غذایی خود قرار دهید. شاهی منبع عالی ید است و می تواند از بیماری تیرویید پیشگیری کند. علاوه بر این، شاهی سرشار از مواد معدنی و مواد مغذی دیگر از جمله گوگرد و ژرمانیوم و آنتی اکسیدان هایی است که می تواند برای عملکرد مطلوب غده تیرویید مفید باشد. یک مشت شاهی آبکشی کنید تا خمیر شود. این خمیر را روی قسمت متورم گردن خود بمالید. قبل از شستشو آن را به مدت تا دقیقه بگذارید. این کار را حداقل به مدت روز روزانه انجام دهید. ویتامین B برای سلامت مطلوب تیرویید ضروری است زیرا نقش مهمی در فرآیندهای متابولیک و سلولی دارد. B در بیماران مبتلا به کم کاری تیرویید وجود دارد. B می تواند در بهبود مشکلات تیرویید از جمله علایم گواتر موثر باشد. B شامل گوشت، غذاهای دریایی، تخم مرغ و محصولات لبنی است. حتی می توانید مکمل ویتامین B را در نظر بگیرید. برای دوز و مدت زمان مناسب با پزشک خود مشورت کنید. زردچوبه یکی دیگر از داروهای خوب برای گواتر است. دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است که می تواند به کاهش التهاب در غده تیرویید کمک کند. بررسی ها نشان می دهد که زردچوبه به عنوان یک عامل ضدژوتروژنی عمل می کند و از این رو به درمان گواتر کمک می کند. در فنجان آب، نصف فنجان پودر زردچوبه اضافه کنید. قاشق چایخوری پودر فلفل سیاه و - قاشق غذاخوری روغن نارگیل به آن اضافه کنید. محلول را در محفظه ای که هوا را بسته نگه دارید. غده تیرویید برای عملکرد بهینه به سلنیوم نیاز دارد. می تواند عملکرد تیرویید شما را مختل کرده و در نتیجه وضعیت گواتر شما را بدتر کند. حفظ غلظت فیزیولوژیکی سلنیوم می تواند از بیماری تیرویید جلوگیری کرده و سلامت کلی را حفظ کند. برخی از غذاهای غنی از سلنیوم کلیه، جگر، آجیل برزیلی، تخمه آفتابگردان، صدف، خرچنگ، پیاز، ماهی آزاد، ماهی تن، قارچ، جوانه گندم، جو، برنج قهوه ای، جو دوسر، گوشت، مرغ، تخم مرغ و ماهی های چرب هستند. برای متابولیسم و عملکرد صحیح غده تیرویید مهم است. به این ترتیب، بسیاری از اختلالات تیرویید را می توان در کمبود ویتامین D جستجو کرد. D را در مدیریت بیماری های تیرویید نشان داده است. D در درمان گواتر مورد نیاز است. برای فعال کردن ویتامین D در بدن، روزانه از صبح زود از نور خورشید لذت ببرید. غذاهای غنی از ویتامین D مانند غلات غنی شده، آب میوه و روغن کبد ماهی را در رژیم غذایی خود بگنجانید. همچنین می توانید مکمل مصرف کنید. با این حال، ابتدا باید با پزشک خود مشورت کنید. به گفته انجمن تیرویید آمریکا، گواتر نشان دهنده این است که مشکلی وجود دارد که باعث رشد غیرطبیعی غده تیرویید می شود. کمبود ید شایع ترین علت گواتر در سطح جهان است. ید برای عملکرد مناسب غده تیرویید ضروری است زیرا به تولید هورمون تیرویید کمک می کند. در نتیجه، هنگامی که کمبود ید در رژیم غذایی شما وجود دارد، غده تیرویید شما باید بیشتر تلاش کند که همین وضعیت باعث بزرگ شدن آن شود. سایر علل احتمالی گواتر عبارتند از: سرطان تیرویید آسیب تیرویید نقایص ژنتیکی داروهای خاص بیماری هاشیموتو ندولهای غیر سرطانی روی تیرویید التهاب تیرویید، معروف به تیروییدیت سیگار کشیدن، زیرا توتون حاوی تیوسیانات است که جذب ید را مختل می کند. برخی از غذاها مانند سویا، بادام زمینی و سبزیجات از خانواده کلم یا کلم بروکلی اگرچه هر کسی ممکن است به این بیماری مبتلا شود، اما گواتر در زنان بیشتر از مردان دیده می شود. عوامل دیگری که باعث افزایش حساسیت شما می شوند عبارتند از: افراد بالای سال بارداری یا یایسگی کمبود ید در رژیم غذایی بیماری هایی که ید را در بدن کاهش می دهد. قرار گرفتن در معرض اشعه در گردن و قفسه سینه سابقه خانوادگی مشکلات تیرویید یا بیماریهای خود ایمنی اکثر گواترها بدون علامت هستند. با این حال، هنگام بروز علایم، اغلب شامل موارد زیر است: تپش قلب افزایش وزن مشکل در بلع سرفه کردن خشونت صدا احساس تنگی در گلو تورم قابل توجه در گردن تنگی نفس هنگام تمرین افزایش حساسیت به گرما و تعریق برای پیشگیری از بروز بیماری گواتر می توانید راهکارهای زیر را درنظر بگیرید: به جای نمک معمولی، از نمک یددار استفاده کنید. از غذاهای فرآوری شده، محصولات سویا و نوشیدنی هایی مانند قهوه، الکل و نوشابه خودداری کنید. مصرف غذاهای گواتروژنیک مانند تربچه، سیب زمینی شیرین، توت فرنگی، اسفناج، کلم بروکلی، بادام زمینی، شلغم، کلم، گل کلم و سویا را محدود کنید. به جای یک وعده غذایی سنگین، چندین وعده غذایی کوچک بخورید. این به بدن اجازه می دهد تا تمام مواد مغذی را بهتر جذب کند. همچنین می توانید از برای گواتر استفاده کنید. تکنیک هایی مانند رفلکسولوژی و طب سوزنی ممکن است از علایم گواتر به شما کمک کند. از آنجا که گواتر اغلب با برخی بیماریهای زمینه ای تیرویید همراه است، مهم است که هر گونه تورم در گردن شما فورا توسط پزشک بررسی شود. پزشک به تعیین علت گواتر کمک می کند و در صورت نیاز شما را به سمت درمان پزشکی مناسب راهنمایی می کند. آیا گنجاندن زردچوبه در رژیم غذایی به مقابله با گواتر کمک می کند؟ شاید. بر اساس شواهد علمی فعلی، نمی توان این را به طور قطعی گفت. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد زردچوبه در رژیم غذایی باعث کاهش گواتر می شود. برای نتیجه گیری به مطالعات بیشتری در مورد این موضوع نیاز است. به طور خلاصه، ممکن است زردچوبه در رژیم غذایی به مقابله با گواتر کمک کند، اما ما هنوز نمی توانیم این را به طور قطعی بیان کنیم. آیا تخم مرغ در درمان گواتر مفید است؟ علت اصلی گواتر در جهان کمبود ید است. از آنجا که تخم مرغ دارای ید است، مصرف آن ممکن است به درمان گواتر به این دلیل کمک کند. مصرف تخم مرغ با نمک افزوده، مصرف ید را در رژیم غذایی افزایش می دهد، زیرا نمک در بیشتر کشورها دارای ید است. هنگام ابتلا به گواتر از کدام غذاها باید اجتناب کرد؟ برخی از غذاها دارای موادی هستند که متابولیسم ید تیرویید را مختل کرده و در ایجاد گواتر نقش دارند. به عنوان مثال می توان به کاساوا، لوبیای لیمو، ذرت، شاخه های بامبو و سیب زمینی شیرین اشاره کرد. افرادی که گواتر دارند باید از این غذاها اجتناب کنند.

در صورت نیاز به می توانید از راهکارهای آسانی که در این مقاله گفته شده اند استفاده کنید. را تا حدودی می توان در خانه درمان کرد. بسیاری از ما در طول زمان دچار مسمومیت غذایی شده ایم. به طور کلی مسومیت غذایی به یک بیماری ناشی از غذا یا بیماری عفونی اشاره دارد که ناشی از مصرف غذا یا مایعات آشامیدنی است. توسط باکتری ها، ویروس ها، انگل ها یا مواد شیمیایی (سموم) ایجاد شده است. آلودگی می تواند در هر مرحله از تولید یا فرآوری رخ دهد. علاوه بر این، اگر غذا به طور نامناسب ذخیره، نگهداری یا آماده شود، به طور فزاینده ای مستعد آلودگی توسط عوامل بیماری زا و سموم مختلف می شود. در حالی که نمی توان این آلودگی ها را به طور کلی از زنجیره غذایی ریشه کن کرد. می توان آنها را با رعایت بهداشت، بهداشت و پخت و نگهداری مواد غذایی کنترل کرد. گوشت خام صدف خام یا نپخته شیر غیر پاستوریزه طیور، از جمله تخم مرغ خام یا نپخته میوه ها و سبزیجات خام شسته نشده جوانه های خام مانند جوانه تربچه، لوبیا، شبدر و یونجه گوشت گاو چرخ شده، که ممکن است حاوی گوشت حیوانات مختلف باشد. اقلام آماده مانند پنیرهای نرم، گوشت های ناهار نپخته، پودر گوشت در یخچال یا پته، و میان وعده های بسته بندی شده مانند ساندویچ فهرست محتوا داروهای خانگی ذکر شده در زیر با استفاده از مواد ساده و در دسترس آشپزخانه در مدیریت و تسکین علایم یا ناراحتی های ناشی از مسمومیت غذایی موثر بوده است. با این حال، باید به خاطر داشته باشید که مسمومیت غذایی یک بیماری جدی است و در صورت عدم درمان مناسب و به موقع می تواند به مرحله خطرناک و جدی برسد. بنابراین، استفاده از این داروها به صورت جداگانه و بدون هیچ گونه کمک پزشکی می تواند مضر و حتی کشنده باشد. توصیه می شود از این روش های درمانی جایگزین فقط همراه با درمان پزشکی لازم طبق دستور پزشک عمومی خود استفاده کنید. زنجبیل یک درمان خانگی عالی برای درمان تقریبا همه انواع مشکلات گوارشی، از جمله مشکلات ناشی از مسمومیت غذایی است. با توجه به ویژگی های ضد میکروبی آن، زنجبیل به دفع عوامل بیماری زا کمک می کند و به جذب مواد مغذی ضروری از غذا کمک می کند، بنابراین هضم سالم را ارتقا می بخشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گزینه دیگر این است که چند قطره آب زنجبیل را به قاشق چایخوری عسل اضافه کنید. این مخلوط را چندین بار در روز قورت دهید تا التهاب و درد کاهش یابد. توجه داشته باشید که زنجبیل بر سطح انسولین ت ثیر مثبت می گذارد. افراد مبتلا به دیابت ممکن است نیاز به تنظیم دوز انسولین خود داشته باشند. از این درمان خانگی فقط در صورت خفیف بودن علایم استفاده کنید. با این حال، در صورت شدید بودن علایم، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. دو ترکیب فعال موجود در اسانس پونه کوهی، یعنی کارواکرول و تیمول، دارای خواص ضد میکروبی قوی هستند که به ریشه کن کردن برخی از عوامل اصلی مسمومیت غذایی منتقل می شود. علاوه بر این، روغن پونه کوهی نیز به عنوان یک نگهدارنده غذایی موثر استفاده می شود که از خراب شدن غذا جلوگیری می کند. همچنین می توانید از اسانس های دیگر مانند روغن آویشن یا اسانس لیمو استفاده کنید. فقط از روغن پونه کوهی درصد خالص استفاده کنید. اگرچه ماهیت اسیدی دارد، اما به دلیل متابولیزه شدن آن در بدن، اثر قلیایی دارد. دقیقا همین مکانیزم است که به تسکین التهاب غشای گوارشی کمک می کند، که اغلب با مسمومیت غذایی همراه است. علاوه بر این، به دلیل خواص ضد باکتریایی، در برابر E . coli و سایر باکتری های عامل بیماری موثر است. از طرف دیگر، می توانید تا قاشق چای خوری سرکه سیب رقیق نشده بنوشید. ماست دارای خواص ضد باکتریایی و ضد میکروبی است که به مبارزه با باکتری های ریشه مسمومیت غذایی کمک می کند. به علاوه، دانه شنبلیله در تسکین ناراحتی های شکمی بسیار موثر است. مقدار توصیه شده برای مصرف قاشق چایخوری دانه شنبلیله به همراه قاشق غذاخوری ماست است. توجه: این درمان خانگی را می توان همراه با درمان دارویی تجویز شده برای رفع ناراحتی ناشی از مسمومیت غذایی استفاده کرد. علاوه بر این، شنبلیله دارای اثر هیپوگلیسمیک است. بنابراین، بیماران مبتلا به دیابت باید از آن با احتیاط استفاده کنند، و ممکن است لازم باشد دوز انسولین خود را بر این اساس تنظیم کنند. از شنبلیله در دوران بارداری باید اعتدال استفاده شود، زیرا مصرف زیاد آن ممکن است باعث انقباضات اولیه یا ناهنجاری های جنین شود. خواص ضد التهابی، ضد ویروسی و ضد باکتریایی لیمو می تواند به تسریع بهبودی شما پس از مسمومیت غذایی کمک کند. اسید موجود در لیموترش به از بین بردن باکتری هایی که باعث مسمومیت غذایی می شوند، کمک می کند و همچنین یک مشهور است. کنسانتره آب لیمو و لیموترش فعالیت های مهاری و ضد باکتریایی خوبی در برابر استافیلوکوکوس اوریوس نشان می دهد، که یکی از شایع ترین باکتری های دخیل در مسمومیت غذایی است. توجه: همیشه آب لیمو تازه تهیه و بلافاصله آن را مصرف کنید. زیرا ذخیره آب به مدت طولانی خطر آلودگی بیشتر توسط عوامل بیماری زا را افزایش می دهد و در نتیجه مشکل را تشدید می کند. ریحان یک گیاه عالی برای تسکین ناراحتی های شکمی ناشی از مسمومیت غذایی است. همچنین دارای خواص ضد میکروبی است که به مبارزه با میکروارگانیسم های مسیول این مشکل کمک می کند. از طرق مختلف می توانید از ریحان بهره مند شوید. چند بار در روز آب ریحان استخراج شده از چند برگ ریحان را با قاشق غذاخوری عسل بنوشید. همچنین می توانید مقداری آب گشنیز تازه به آن اضافه کنید. به قاشق غذاخوری ماست معمولی برگ ریحان، مقداری نمک دریا و کمی فلفل سیاه اضافه کنید. این مخلوط را سه تا چهار بار در روز بخورید تا علایم شما برطرف شود. توجه: از این درمان خانگی به عنوان یک درمان کمکی یا اگر علایم شما خفیف هستند برای تسکین ناراحتی شکمی استفاده کنید. سیر همچنین به دلیل خواص قوی ضد ویروسی، ضد باکتریایی و ضد قارچی در مبارزه با مسمومیت غذایی بسیار موثر است. همچنین علایم مانند اسهال و درد شکم را تسکین می دهد. یک حبه سیر تازه را بجوید و سپس آن را با مقداری آب گرم بشویید. اگر می توانید بوی سیر را تحمل کنید، می توانید آب سیر را نیز امتحان کنید. توجه: مصرف بیش از حد سیر ممکن است باعث یا خطر مشکلات خونریزی شود. در صورت داشتن مشکلات مربوط به معده مانند سندرم روده تحریک پذیر یا هرگونه جراحی برنامه ریزی شده، به خود اطلاع دهید. موز برای معده شما آسان است زیرا هضم آن آسان است. علاوه بر این، غنی از پتاسیم، آنها می توانند ذخایر پتاسیم شما را که به دلیل استفراغ و ناشی از مسمومیت غذایی کاهش یافته است، دوباره تامین کنند. محتوای فیبر بالا فقط به عنوان یک مزیت عمل می کند تا به دستگاه گوارش کمک بسیار مورد نیاز را ارایه دهد. خوردن فقط یک عدد موز همچنین به بازگرداندن سطح انرژی شما کمک می کند. می توانید به سادگی یک موز رسیده بخورید یا یک شیرموز خوش طعم و سالم درست کنید و آن را دو تا سه بار در روز بنوشید. توجه: موز به عنوان یک گزینه غذایی مناسب توصیه می شود که در طول دوره مسمومیت غذایی همراه با درمان معمولی مصرف شود و نه خود درمان. دانه های زیره سبز که ژیرا نیز نامیده می شود، یک داروی درمانی آزمایش شده برای تسکین ناراحتی های شکمی و التهاب معده به دلیل مسمومیت غذایی است. قاشق چایخوری دانه زیره را در فنجان آب بجوشانید. قاشق چایخوری آب گشنیز که از برگ تازه گشنیز استخراج شده است و کمی نمک به آن اضافه کنید. این محلول را دو بار در روز به مدت چند روز بنوشید. نوشیدن انواع مختلف چای گیاهی می تواند به سیستم گوارشی شما کمک کند تا تعادل خود را بازیابد. همچنین برای هیدراته نگه داشتن بدن مفید است. چای نعناع فلفلی تاثیر آرام بخشی بر معده شما دارد و می تواند گرفتگی معده را تسکین دهد. اگر حالت تهوع دارید، چای بابونه را امتحان کنید تا التهاب را کاهش داده و معده خود را آرام کنید. عسل دارای خواص ضد قارچی و ضد باکتریایی است که می تواند برای درمان سوء هاضمه و سایر علایم مسمومیت غذایی موثر باشد. عسل به عنوان یک درمان طبیعی می تواند به شکل خالص آن مصرف یا به چای اضافه شود. سه قاشق چای خوری عسل سه بار در روز می تواند معجزه ای برای درمان ناراحتی معده انجام دهد. همچنین تشکیل اسید اضافی در معده را کنترل می کند. توجه: اگرچه عسل برای کودکان و بزرگسالان بی خطر است. اما نباید به نوزادان زیر سال داده شود زیرا خطر مسمومیت با وجود دارد. برخی از علایم مسمومیت غذایی عبارتند از: تب اسهال سرگیجه استفراغ خستگی حالت تهوع درد عضلانی گرفتگی شکم استفراغ و اسهال در مسمومیت غذایی راه های بدن برای دفع هرچه بیشتر سموم و عوامل بیماری زا است. با این حال، همچنین می تواند منجر به کم آبی شدید شود. بنابراین حفظ آب بدن با افزایش مصرف مایعات برای جبران محتوای آب از دست رفته بسیار مهم است. این به نوبه خود به کمک می کند. وقتی از مسمومیت غذایی رنج می برید، بدن شما به احتمال زیاد از کمبود مواد معدنی مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم رنج می برد. با مصرف غذاهایی که منابع غنی از مواد معدنی ذکر شده هستند، جبران کمبود می شود. نوشیدنی هایی مانند محلول آب رسانی خوراکی ( ORS ) ، نوشیدنی های ورزشی، آب میوه های تازه یا آب نارگیل گزینه های موثری برای بازگرداندن تعادل مایعات و مواد معدنی هستند. از نیکوتین یا نوشیدنی هایی با خاصیت دیورتیک مانند چای یا قهوه خودداری کنید. اگر استفراغ به حدی شدید است که نمی توانید چیزی بخورید، قبل از نوشیدن هر چیزی ساعت صبر کنید. بعد از ساعت، نوشیدن مایعات را به آرامی، مانند یک جرعه آب در هر دقیقه شروع کنید. این به بدن شما زمان کافی برای جذب آب بدون تحریک بخش دیگری از استفراغ را می دهد. برای درمان اسهال یا استفراغ می توانید از داروهای بدون نسخه استفاده کنید. قبل از شروع هرگونه داروی مسمومیت غذایی باید با پزشک خود مشورت کنید تا از عوارض بعدی جلوگیری شود. از خوردن غذاهای جامد، سنگین، تند و چرب خودداری کنید، زیرا می تواند فشار بیشتری بر معده شما که از قبل ناراحت شده است، وارد کند. برخی از جایگزین های ایمن تر و سالم تر عبارتند از موز، سیب زمینی آب پز یا پوره شده، سبزیجات آب پز، بلغور جو دوسر، برنج، ماست و غیره. در حقیقت، هنگام بروز اسهال و استفراغ، بهتر است میزان مایعات خود را با آب و مایعات شفاف افزایش دهید و از خوردن غذای جامد خودداری کنید. از خوردن غذاهای سنگین یا چرب در چند ساعت اول خودداری کنید و از مصرف لبنیات، کافیین، الکل و نیکوتین خودداری کنید. منبع:

وضعیتی است که در آن واژن از موقعیت خود خارج می شود. این امر در زنانی که چندین بار کرده اند، یایسه شده اند، سیگاری هستند یا اضافه وزن دارند، بیشتر مشاهده می شود. احتمال افزایش پرولاپس نیز با افزایش سن بیشتر می شود. افتادگی واژن، افتادن واژن از محل طبیعی خود در بدن است. واژن، که کانال زایمان نیز نامیده می شود، تونلی است که رحم را به خارج از بدن یک زن متصل می کند. واژن شما یکی از چندین اندام است که در ناحیه لگن بدن قرار دارد. این اندام ها توسط ماهیچه ها و سایر بافت ها در جای خود نگه داشته می شوند. این ماهیچه ها باهمدیگر کار می کنند تا یک ساختار حمایتی ایجاد کنند. در طول زندگی شما، این ساختار حمایتی می تواند ضعیف شود. افتادگی ها می توانند جزیی یا کامل باشند. افتادگی جزیی را افتادگی ناقص می نامند. پرولاپس بزرگتر (پرولاپس کامل نامیده می شود) زمانی رخ می دهد که اندام به طور قابل توجهی از محل طبیعی خود خارج شده است. افتادگی کامل می تواند منجر به خارج شدن بخشی از اندام از بدن شود. افتادگی کامل یک افتادگی بسیار شدید است. انواع مختلفی از افتادگی وجود دارد. چندین اندام در ناحیه لگن شما می توانند از جای خود خارج شده و به پرولاپس تبدیل شوند. انواع مختلف افتادگی اندام لگن می تواند شامل موارد زیر باشد: در این وضعیت مثانه به داخل واژن می افتد. در این وضعیت رکتوم به داخل واژن یا خارج می شود. در این وضعیت بالای واژن (طاق واژن) به سمت کانال واژن فرود می آید. این نوع افتادگی معمولا در زنانی که هیسترکتومی (برداشتن رحم) انجام داده اند، رخ می دهد. در این شرایط رحم برجسته می شود یا به داخل واژن می لغزد، گاهی اوقات تا حدی که از دهانه واژن خارج می شود. مجرای ادراری (لوله ای که ادرار را از مثانه خارج می کند) به داخل واژن برآمده است. سیستوسل و اورتروسل اغلب با هم یافت می شوند. روده کوچک به دیواره پشت واژن برجسته می شود. انتروسل و افتادگی طاق واژن اغلب با هم اتفاق می افتد. افتادگی واژن نسبتا شایع است. بیش از یک سوم زنان در ایالات متحده در طول زندگی خود دچار نوعی افتادگی ناحیه لگن می شوند. زنان به احتمال زیاد در اواخر عمر دچار پرولاپس واژن می شوند، به خصوص اگر چند بارداری با زایمان طبیعی داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ دلیل مستقیمی برای افتادگی واژن وجود ندارد. مهبل توسط گروهی از ماهیچه ها و بافت های دیگر در داخل لگن نگه داشته می شود و نوعی ساختار حمایتی ایجاد می کند. این ساختار اندام های لگن را در جای خود نگه می دارد. با گذشت زمان، این ساختار ممکن است ضعیف شود. در این شرایط واژن ممکن است از جای خود خارج شده و باعث افتادگی شود. روشی مانند هیسترکتومی یا پرتودرمانی در ناحیه لگن می تواند باعث افتادگی شود. زایمان واژینال بیش از خطر افتادگی را افزایش می دهد. همچنین تصور می شود که هرچه تعداد دفعات زایمان بیشتر شود خطر افتادگی نیز افزایش می یابد. فشار ناشی از فعالیت همچنین می تواند ماهیچه های لگن را ضعیف کرده و باعث شود اندام ها از موقعیت خود خارج شوند. در دوران یایسگی، تخمدان ها تولید هورمون های تنظیم کننده چرخه قاعدگی (پریود) ماهانه را متوقف می کنند. هورمون استروژن از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا به قوی نگه داشتن ماهیچه های لگن کمک می کند. وقتی بدن به اندازه قبل استروژن تولید نمی کند، آن ماهیچه های لگن می توانند ضعیف شده و افتادگی ایجاد شود. سیستم حمایتی لگن شما به طور طبیعی ضعیف تر از حالت معمولی است. این وضعیت می تواند تا حدودی جنبه ژنتیکی داشته باشد. فعالیت ها یا شرایطی که فشار بیشتری بر ناحیه شکم وارد می کند نیز می تواند باعث افتادگی شود. این شرایط شامل موارد زیر می باشد: اضافه وزن فشار زیاد برای مدفوع (مانند افراد سیگاری یا افرادی که مبتلا به آسم هستند) علایم افتادگی واژن عبارتند از احساس فشار یا پر بودن واژن مانند نشستن روی یک توپ کوچک و احساس اینکه چیزی از واژن شما خارج شده است. سیستوسل و یا رکتوسل معمولا با پرولاپس واژن رخ می دهد. موارد خفیف افتادگی واژن نیازی به درمان ندارند. علایم متوسط تا شدید نیاز به درمان های غیر جراحی یا جراحی های کم تهاجمی مانند ترمیم پرولاپس واژن دارد. در بسیاری از موارد، ممکن است هیچ علامتی از پرولاپس احساس نکنید. موارد زیر از علایم افتادگی واژن است: درد پایین کمر عفونت های مثانه برآمدگی در واژن مشکل در دفع مدفوع مشکلات مقاربت جنسی مشکل در قرار دادن تامپون اندام هایی که از واژن خارج می شوند. احساس پری، سنگینی یا درد در ناحیه لگن پزشک معمولا، سابقه پزشکی و جراحی شما را بررسی کرده و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. آزمایش های جانبی مانند سونوگرافی یا پزشک در مورد علایم پری در ناحیه لگن یا بی اختیاری ادرار با شما صحبت می کند. در برخی موارد، ممکن است هیچ علایمی نداشته باشید و پرولاپس در طی یک معاینه معمولی تشخیص داده شود. درمان افتادگی واژن بسته به شدت افتادگی شما می تواند متفاوت باشد. گزینه های درمانی غیر جراحی و جراحی برای افتادگی واژن وجود دارد. این روش های درمانی بسیار شبیه گزینه های درمانی برای افتادگی رحم است. چند نکته وجود دارد که پزشک شما هنگام تشکیل یک برنامه درمانی به آنها توجه خواهد کرد. برخی از گزینه های درمانی ممکن است به این معنی باشد که دیگر نمی توانید باردار شوید یا رابطه جنسی داشته باشید. در مورد هرگونه سوال یا نگرانی در مورد این درمان ها با پزشک مشورت کنید. درمان های غیر جراحی معمولا به عنوان اولین گزینه مورد استفاده قرار می گیرند و با حداقل افتادگی بسیار خوب عمل می کنند. ماهیچه های لگن شما می توانند با تمریناتی به نام تقویت شوند. برای انجام این تمرینات، ماهیچه های لگن خود را محکم کنید طوری که انگار سعی می کنید ادرار را عقب نگه دارید. ماهیچه ها را برای چند ثانیه محکم نگه دارید و سپس رها کنید. این کار را بار تکرار کنید. شما می توانید این کار را حداکثر چهار بار در روز انجام دهید و این تمرینات را می توانید در هر مکانی انجام دهید. معمولا مانند یک پیراشکی کوچک پلاستیکی یا لاستیکی، دستگاهی است که در واژن شما قرار می گیرد. به عنوان یک ساختار پشتیبانی عمل کرده و به ثابت نگه داشتن چیزها کمک می کند. پساری توسط پزشک وارد می شود. باید مرتبا آن را تمیز کرده و قبل از رابطه جنسی آن را بردارید. در موارد شدیدتر، جراحی می تواند یک گزینه درمانی باشد. این گزینه ها عبارتند از: این روش شامل اتصال واژن به رباط های داخل لگن است. جراحی از طریق برش در واژن انجام می شود. این روش شامل اتصال یک تکه مش به واژن و محکم کردن مش به استخوان دنبالچه برای بالا بردن واژن است. این جراحی از طریق شکم، با استفاده از برش های کوچک و جراحی با حداقل تهاجم به نام لاپاراسکوپی انجام می شود. این روش شامل دوختن واژن است. با این حال، پس از انجام این روش، دیگر نمی توانید رابطه جنسی نفوذی داشته باشید. کلپولیسز بیشتر در زنان مسن مبتلا به پرولاپس انجام می شود. شما نمی توانید از افتادگی واژن پیشگیری کنید. عادات و شیوه زندگی خوبی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر ابتلا به پرولاپس واژن انجام دهید. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: سیگار نکشیدن ورزش منظم (تمرینات کگل) حفظ وزن و رژیم غذایی متعادل استفاده از تکنیک های مناسب بلند کردن وقتی چیزی سنگین بلند می کنید، ممکن است فشار بیاورید. این فشار می تواند منجر به افتادگی شود. با رعایت چند نکته، می توانید خطر افتادگی را کاهش دهید. وقتی چیزی را می خواهید بلند کنید که بزرگ و سنگین است، برای بلند کردن آن از دیگران کمک بگیرید. همچنین از بلند کردن چیزی بالاتر از سطح کمر خودداری کنید. هنگامی که چیزی را پایین تر از سطح کمرتان برمی دارید، پشت خود را صاف نگه دارید و در زانوها و باسن خود خم شوید. از ناحیه کمر با زانوها صاف به جلو خم نشوید. هنگام بلند کردن چیزی، پاهای خود را از هم باز کرده و روی زمین محکم کنید. هنگام بلند کردن چیزی، آن را تکان و حرکت ندهید. مطمین شوید که زانوها را در یک حرکت ثابت صاف کرده اید و شی را به سمت بدن خود نچرخانید. اگر شی را از روی میز بلند می کنید، آن را به لبه بکشید تا بتوانید آن را نزدیک بدن خود نگه دارید. بازوها را خم کرده، ماهیچه های شکم را محکم نگه دارید و جسم را به مرکز بدن خود نزدیک کنید. هنگام حرکت عجله نکنید. وقت بگذارید و از قدم های کوچک استفاده کنید. پاها را از هم جدا کنید، ماهیچه های شکمتان را محکم کنید و در قسمت باسن و زانو خم شوید تا یک جسم را پایین بیاورید. افتادگی واژن می تواند بعد از درمان دوباره اتفاق بیفتد. با این حال، اکثر برنامه های درمانی بسیار موفق هستند. اگر دچار افتادگی های متعدد یا افتادگی شدید هستید، ممکن است پزشک شما در مورد گزینه های درمانی جراحی با شما صحبت کند. در بیشتر موارد، پیش آگهی پرولاپس واژن مثبت است. درمان و تغییر شیوه زندگی معمولا خوب عمل می کند. با پزشک خود در مورد همه گزینه های درمانی و اینکه هر گزینه برای شما چه مزایا و معایبی دارد مشورت کنید.

سوالی که بسیاری از مادران باردار از خود می پرسند، این است که؟ چگونه در بارداری وزن خود را کاهش دهم؟ راه های کاهش وزن در بارداری چیست؟ اکثر بانوان، بارداری را به گونه ای تصور می کنند که در آن، باید " برای دو نفر غذا بخوریم ". به همین دلیل، تشویق می شوند که وزن خود را افزایش دهند. شاید زمانی که متوجه شدید باردار هستید، در میانه یک برنامه ورزشی و غذایی کاهش وزن بوده اید. شاید یک پزشک به شما، قبل از بارداری، هشدار داده است که دارای اضافه وزن هستید. سوالی که در چنین شرایطی از خود می پرسید، این است که آیا در دوران بارداری، می توانم وزن کم کنم، یا نه؟ یا شاید شما مجبور هستید که به دلیل تهوع صبحگاهی یا افزایش چربی بدن، وزن خود را کاهش دهید و مطمین نیستید که این کاهش وزن، برای سلامتی جنین خطرناک است یا بی خطر؟ اگرچه نوسانات وزن در دوران بارداری می تواند طبیعی باشد، مانند و بیزاری از مصرف غذا، اما کاهش وزن عمدی در دوران بارداری تقریبا هرگز توصیه نمی شود. استثناء این است که اضافه وزن زیادی داشته باشید و تیم پزشکی شما تشخیص دهد که وزن شما ممکن است بارداری شما را به خطر بیندازد. به طور کلی، پزشکان و متخصصان تغذیه، را توصیه نمی کنند. به ندرت، چاقی شدید ممکن است بارداری و یا زایمان را خطرناک کند. در چنین شرایطی، کاهش وزن توصیه می شود. با این حال، اکثر پزشکان ترجیح می دهند که در مورد کاهش وزن، احتیاط کنند. زیرا کاهش وزن ممکن است بر جنین در حال رشد ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توجه به این نکته نیز ضروری است که اضافه وزن همیشه به این معنا نیست که شما بارداری خطرناکی خواهید داشت. همانطور که دلیل اصلی کاهش وزن در دوران بارداری معمولا این است که، اضافه وزن، به طور بالقوه، می تواند سلامتی جنین را به خطر بیندازد. به همین دلیل است که سازمان های بهداشتی، مانند همانطور که به ندرت پیش می آید که کاهش وزن در دوران بارداری مفید باشد. معمولا خطراتی که کاهش وزن برای جنین شما ایجاد می کند بیشتر از مزایای کاهش وزن است. با این حال، درک ت ثیرات اضافه وزن بر بارداری نیز مهم است. همانطور که در نهایت، اضافه وزن می تواند خطر تولد جنین مرده را افزایش دهد. اگر اضافه وزن داشته و قصد باردار شدن دارید، حفظ رژیم غذایی متعادل و مناسب و غنی از مواد مغذی و گنجاندن ورزش در برنامه روزانه شما، بسیار مفید است. بزرگترین خطر کاهش وزن در دوران بارداری یا عدم افزایش وزن به میزان کافی، به خاطر انداختن سلامتی جنین است. برخی از این اختلالات خطرناک، عبارت اند از: تولد زودرس کندی رشد جنین مرگ و میر پریناتال یکی از فواید تغذیه با شیر مادر، که بسیاری از مادران به آن‌اهمیت زیادی می دهند، هیچ ارتباطی با نوزادان ندارد. تغذیه با شیر مادر می تواند به مادر، در کاهش وزن و بازگشت سریعتر بدن به شرایط قبل از بارداری، کمک کند، اما مهم است بدانید که این مزیت چیز قطعی و مطمینی، نیست. برای برخی از مادران، فرآیند کاهش وزن نوزاد، یک روند سریع نیست و مدتی طول می کشد. میزان کاهش وزن در دوران شیردهی به عوامل زیادی بستگی دارد. برخی از این‌عوامل، عبارت اند از: سطح فعالیت عادات غذایی سلامت کلی مادر وزن قبل از بارداری میزان افزایش وزن در دوران بارداری تغذیه نوزاد با شیر مادر، در ابتدا، به شما در کاهش وزن اضافی، بیشتر از حد طبیعی وزن کاهش یافته در اثر از دست دادن جفت، مایع آمنیوتیک و آب اضافی، کمک نمی کند (که در هفته های اول حدود تا پوند به حساب می آید) ، اما به انقباض رحم کمک می کند. شیردهی، رحم شما را کوچک کرده و آن را سریعتر به اندازه قبل از بارداری باز می‌گرداند. در دوران شیردهی، شکم شما باید در هفته پس از زایمان، بسیار باریک تر از قبل به نظر برسد. پس از آن، مطالعات نشان می دهد که زنانی که به طور انحصاری از شیر مادر برای تغذیه نوزاد، استفاده می کنند، در مقایسه با زنانی که از شیر مادر برای تغذیه نوزاد استفاده نمی کنند، حدود شش ماه پس از تولد نوزاد، وزن خود را به خوبی کاهش می دهند. تغذیه نوزاد با شیر مادر، تا کالری در روز می سوزاند. این بدان معناست که حتی اگر شما برای حفظ تغذیه نوزاد با شیر مادر، بیشتر غذا می خورید، باز هم می توانید وزن خود را کاهش دهید. به طور متوسط ، اگر مقدار کالری توصیه شده را هر روز مصرف کرده و به طور انحصاری از شیر مادر برای تغذیه نوزاد خود، استفاده می کنید، باید حدود پوند در هفته یا در هر دو هفته، وزن کم کنید. این میزان، ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما کاهش مداوم و تدریجی وزن، ایمن تر و سالم تر است. به علاوه، اگر وزن را به تدریج کاهش دهید، "واقعا" وزن خود را کاهش می دهید. ممکن است که تلاش های خود را برای کاهش وزن، با انجام دادن کارهایی بیشتر از تغذیه با شیر مادر، افزایش دهید، مخصوصا اگر این امر به شما در دستیابی به میزان کاهش وزنی که شما به آن امیدوار بودید، کمک نکند. اما در دوران شیردهی، این که سعی کنید با رعایت رژیم غذایی سخت و کم کالری خیلی سریع وزن خود را کاهش دهید، ایده خوبی نیست. محدود کردن مقدار غذایی که می خورید، می تواند بدن و شیر مادر را فاقد مواد مغذی مهم کند. کاهش شدید کالری مصرفی روزانه، همچنین می تواند باعث کاهش میزان شیر مادر شود. همچنین باید از مصرف هر نوع قرص کاهش وزن خودداری کنید. این محصولات حاوی گیاهان، داروها یا سایر موادی هستند که ممکن است به شیر مادر وارد شده و به نوزاد شما آسیب برسانند. در حقیقت، در دوران شیردهی، بهترین کار این است که هیچ دارو یا مکملی را مصرف نکنید. همچنین، رژیم های خاصی را رعایت نکنید مگر، اینکه یک رژیم غذایی، توسط پزشک تان، تایید شده باشد. چگونه در بارداری وزن کم کنم؟ با وجود این که برخی از زنان در دوران شیردهی وزن خود را کاهش می دهند. هیچ تضمینی وجود ندارد که شیردهی، به سادگی، وزن اضافی ایجاد شده در دوران بارداری را، از بین ببرد. با این حال، مواردی وجود دارد که می توانید به کمک آن ها، شانس خود را برای کاهش وزن در دوران پس از زایمان افزایش دهید: پس از زایمان، با پزشک خود در مورد افزودن ورزش به برنامه روزانه تان، صحبت کنید. در صورت زایمان طبیعی، حدود هفته پس از زایمان، می توانید ورزش های سبک را انجام دهید. در صورت انجام زایمان به شکل، مدتی طول خواهد کشید تا بتوانید برای ورزش کردن آماده شوید. غذاهای آماده، مملو از کالری های غیر مغذی و بدون ارزش غذایی، است. این غذاها، به کالری دریافتی روزانه شما اضافه می کنند. اما هیچ یک از مواد مغذی مورد نیاز را در اختیار شما قرار نمی دهند. خوردن غذاهای پر کالری، ممکن است از کاهش وزن تان در دوران پس از زایمان، جلوگیری کند. حتی ممکن است وزن اضافه کنید. ممکن است که خواب کافی، برای مادر شیرده سخت باشد. اما سعی کنید تا جایی، که می توانید استراحت کنید. کمبود خواب می تواند منجر به ایجاد مشکل در کاهش وزن و نهایتا باعث افزایش وزن شود. پس از انجام معاینات پس از زایمان ( هفته پس از زایمان) می توانید وزن خود را به تدریج و با سرعت حدود تا پوند در ماه شروع کنید. اگر به طور قابل توجهی اضافه وزن دارید، ممکن است سریع تر وزن خود را کاهش دهید. با پزشک، مشاور شیردهی و یا متخصص تغذیه مشورت کنید. تا به شما در برنامه ریزی نقشه راه کاهش وزن ایمن (شامل مهیا بودن غذای کافی برای شما و نوزاد) کمک کند. اگر تا ماه پس از تولد نوزاد همچنان در فرآیند کاهش وزن خود، مشکل داشتید، رژیم غذایی خود را دقیق تر بررسی کنید. برنامه تمرین ورزشی خود را به خوبی تنظیم کنید (ورزش سبک تا متوسط، در شیردهی تداخلی ایجاد نمی کند) ضروری است که کاهش کالری دریافتی خود را در نظر بگیرید. هنگامی که کودک شما بیش از ماه دارد و شروع به خوردن غذاهای جامد می کند. شما به کالری زیادی در روز احتیاج نخواهید داشت. در این زمان، ممکن است لازم باشد رژیم غذایی خود را مجددا ارزیابی کرده و مقدار غذایی را که می خورید کاهش دهید. اگر بعد از انجام موارد بالا هنوز با کاهش وزن بعد از زایمان دست و پنجه نرم می کنید، ممکن است زمان مراجعه به پزشک فرا رسیده باشد. ممکن است یک دلیل پزشکی در پشت مشکل شما برای کاهش وزن، وجود داشته باشد (مانند استرس، افسردگی، کم کاری تیرویید یا عدم تعادل هورمونی) هنگامی که مشکلات زمینه ای را درمان کنید، ممکن است بتوانید سریعتر وزن خود را کاهش دهید. برای اینکه بدانید آیا می توانم در بارداری وزن کم کنم بهتر است توجه داشته باشید که در هفته اول پس از تولد نوزاد، نگران وزن خود نباشید. در این مدت رژیم غذایی متعادل داشته باشید و سعی کنید استراحت کافی انجام دهید. بدن شما به انرژی و تغذیه اضافی نیاز دارد تا پس از زایمان بهبود یابد و شیر سالم را برای نوزاد شما ت مین کند. پس از بهبود شرایط ناشی از زایمان و ت مین شیر مادر، می توانید به فکر بازگرداندن بدن خود به حالت طبیعی، باشید. آهسته پیش بروید، کارهایی را که می توانید، انجام دهید. اگر تا شش ماه دیگر به هدف تان نرسیدید، زیاد به خود سخت نگیرید. به خاطر داشته باشید، ماه طول کشید تا وزن اضافی خود را افزایش دهید. بنابراین به خودتان کمی زمان بدهید. شما همیشه می توانید، برای مدت ها پس از پایان شیردهی، به کاهش وزن خود ادامه دهید. یکی از چالش های اصلی زنان در بارداری، اضافه وزن پس از دوران بارداری و حتی شیردهی است. همه دوست دارند بعد از بارداری به وزن ایده ال خود برسند. اما واقعیت این است که رژیم سخت برای کاهش وزن در بارداری می تواند با عوارض جبران ناپذیری همراه باشد. برهمین اساس پیشنهاد می کنیم برای رسیدن به وزن متعادل خود از با تجربه در تهران و سراسر کشور در پزشکت در این زمینه مشورت بگیرید. علاوه بر آن، در صورت هر گونه مشکل در دوران بارداری خود می توانید با بهترین در ارتباط باشید. منابع:

از می توان به آسیب و اشاره کرد. سندرم مفصل گیجگاهی فکی، دردی در مفصل فک است که می تواند ناشی از انواع مشکلات پزشکی باشد. TMJ TMJ هستند. می تواند منجر به موارد زیر شود: درد صورت درد سر و گردن مشکل در گاز گرفتن صدا در هنگام گاز گرفتن فکی که در جای خود قفل شده یا باز شدن آن دشوار است. TMJ TMJ کنترل می شود، دارای دو حرکت است: چرخش یا عمل لولا، که باز و بسته شدن دهان است و عمل لغزش، حرکتی که به دهان اجازه می دهد بیشتر باز شود. هماهنگی این عمل همچنین به شما امکان می دهد صحبت کنید، بجوید و خمیازه بکشید. تروما به ماکروتروما و میکروتروما تقسیم می شود. میکروتروما مانند دندان قروچه و فشار دادن (سفت شدن فک) داخلی است. ضربه زدن مداوم بر روی مفصل گیجگاهی فکی می تواند هم ترازی دندان ها را تغییر دهد. درگیری عضلات باعث التهاب غشاهای اطراف مفصل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دندان قروچه و فشردن دندانها عاداتی هستند که ممکن است در افرادی که از درد در مفصل گیجگاهی فکی شکایت دارند یا دارای درد صورت هستند که شامل ماهیچه های درگیر در جویدن است (درد میوفاشیال) تشخیص داده شوند. ماکروتروما، مانند ضربه به فک یا ضربه در تصادف، می تواند استخوان فک را بشکند، باعث دررفتگی TMJ شود یا به دیسک غضروف مفصل آسیب برساند. دندان قروچه عادتی است که می تواند منجر به اسپاسم عضلانی و واکنش التهابی و باعث درد اولیه شود. تغییر در محرک یا ارتفاع طبیعی دندان ها، نامرتبی دندان ها و استفاده مکرر از ماهیچه ها برای جویدن ممکن است باعث ایجاد تغییرات مفصل گیجگاهی فکی شود. به طور کلی، کسی که عادت به دندان قروچه دارد بیشتر در هنگام خواب این کار را انجام می دهد. ضربات مداوم مفصل باعث ایجاد درد می شود. فشار اغلب به عنوان تنش در فک شناخته می شود که منجر به فشردن فک می شود. مفصل فک مانند دیگر مفاصل بدن، مستعد تغییرات است. این تغییرات گاهی در اثر خرابی مفصل (دژنراسیون) یا ساییدگی معمول پیری طبیعی ایجاد می شود. بیماری دژنراتیو مفصل باعث از بین رفتن تدریجی غضروف و تشکیل استخوان جدید در سطح مفصل می شود. تخریب غضروف در نتیجه چندین عامل مکانیکی و بیولوژیکی ایجاد می شود. شیوع آن با میکروتروما یا میکروترومای مکرر و همچنین با افزایش سن، بیشتر می شود. بیماری های خود ایمنی و التهابی ممکن است منجر به پیشرفت بیماری شوند. باعث التهاب مفاصل می شود و می تواند TMJ را تحت تاثیر قرار دهد. با پیشرفت بیماری، آرتریت روماتویید می تواند باعث تخریب غضروف، فرسایش استخوان و در نهایت باعث تغییر شکل مفصل شود. آرتریت روماتویید یک است. این بیماری باعث ایجاد بیماری در اندام های مختلف با ویژگی های التهاب مداوم مفصل می شود. گاهی اوقات TMJ را به ویژه در کودکان خردسال تحت ت ثیر قرار می دهد. سایر علل این سندرم شامل عفونت مفصل، سرطان و تغییر شکل استخوان است که در هنگام تولد رخ می دهد. TMJ می تواند در اثر ضربه، بیماری، فرسودگی ناشی از افزایش سن ایجاد شود. درد در عضلات صورت و مفاصل فک ممکن است به گردن یا شانه ها برسد. مفاصل ممکن است بیش از حد کشیده شوند و اسپاسم عضلانی ایجاد شود. درد ممکن است با صحبت کردن، جویدن یا خمیازه کشیدن ایجاد شود. این درد معمولا در خود مفصل، جلوی گوش ظاهر می شود، یا ممکن است در نقاط دیگر صورت، پوست سر یا فک حرکت کند و منجر به سردرد، سرگیجه و حتی علایم شود. سندرم TMJ ممکن است باعث درد گوش، زنگ در گوش ( و کاهش شنوایی شود. گاهی اوقات مردم درد TMJ را با مشکل گوش، مانند عفونت گوش اشتباه می گیرند. هنگامی که مفاصل حرکت می کنند، ممکن است صداهایی مانند کلیک ایجاد کنند. دیگران ممکن است بتوانند صداهای کلیک را بشنوند. این بدان معناست که دیسک ممکن است در موقعیت غیر طبیعی قرار گیرد. گاهی اوقات اگر صداها درد ایجاد نکنند نیازی به درمان نیست. ممکن است فک در هنگام باز بودن زیاد قفل شود (نشان دهنده دررفتگی آن است) ، یا ممکن است به طور کامل باز نشود. همچنین، هنگام باز شدن، فک پایین ممکن است به یک طرف منحرف شود. ممکن است دندان ها به درستی با هم قرار نگیرند. اسپاسم عضلانی مرتبط با سندرم TMJ ممکن است باعث مشکل در بلع شود. سندرم TMJ همچنین می تواند باعث سردرد و سرگیجه شود که به طور بالقوه منجر به تهوع و یا استفراغ می شود. برخی از افراد مبتلا به سندرم TMJ ممکن است سابقه دندان های ضعیف یا افسردگی داشته باشند. زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به سندرم TMJ هستند. علاوه بر این، ممکن است تفاوت هایی در نحوه واکنش زنان و مردان به درد و داروهای ضد درد وجود داشته باشد. مطالعات نشان می دهد که خطر ابتلا به بیماری TMJ برای زنان بین تا سال افزایش می یابد. این امر به ویژه برای زنان در دوران باروری مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات نشان می دهد افرادی که حساسیت بیشتری به محرک های ملایم دارند، بیشتر در معرض ابتلا به سندرم TMJ هستند. برخی نشانه ها وجود دارد که ژن های مرتبط با پاسخ به استرس، سلامت روانی و التهاب ممکن است خطر سندرم TMJ را افزایش دهد. کسانی که از درد مزمن مانند کمردرد و سردرد رنج می برند، ممکن است در معرض خطر سندرم TMJ باشند. علایم و نشانه های حاد TMJ ممکن است از چند روز تا چند هفته طول بکشد و پس از برطرف شدن آسیب یا علت ناراحتی ناپدید شوند. TMJ ، علایم می تواند با قسمت هایی از درد شدید و یا کسل کننده که در یک دوره زمانی طولانی (ماه ها تا سال ها) رخ می دهد، ادامه داشته باشد. درد گاه به گاه در مفصل فک یا ماهیچه های جویدن شایع است و ممکن است نگران کننده نباشد. اگر درد شما شدید است یا برطرف نشد به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر باز و بسته شدن فک به درد شما خورد یا در بلع غذا مشکل دارید، باید به پزشک متخصص مراجعه کنید. درمان سندرم TMJ در حالت ایده آل باید در مراحل اولیه انجام شود. اگر بیماری زود تشخیص داده شود، پزشک می تواند عملکرد مفاصل و نحوه اجتناب از هرگونه عمل یا عادت (مانند جویدن آدامس) که ممکن است درد مفاصل یا صورت را تشدید کند، بررسی کند. در طول معاینه فیزیکی، پزشک سر، گردن، صورت و مفاصل گیجگاهی فکی را بررسی می کو به هر یک از موارد زیر توجه می کند: صداها دامنه حرکتی فک پایین حساسیت (درد) و محل آن ارزیابی درد در مقیاس از (بدون درد) تا ساییدگی و پارگی روی دندان های فک پایین، به ویژه دندانهای نیش بسته به علت مشکوک بودن پزشک، ممکن است شامل شمارش گلبول های سفید و آزمایش های دیگر را برای رد، آرتریت روماتویید یا نقرس به عنوان علت سندرم TMJ تجویز کند. ممکن است اشعه ایکس از دهان و فک گرفته شود. همچنین ممکن است برای ارزیابی عملکرد TMJ دستور داده شود. این یک ابزار مفید برای ارزیابی داخل TMJ است. اگر تشخیص سندرم TMJ واضح نباشد یا مشکوک به اختلال دیگری باشد، ممکن است اسکن CT یا MRI نیز انجام شود. اسکن MRI می تواند به ارزیابی بافت نرم و داخل مفصل کمک کند. سی تی اسکن در ارزیابی ساختارهای استخوانی و عضلات مفید است. در موارد نادر، اگر تمام آزمایشات فوق نتواند سندرم TMJ را تشخیص دهد و درد همچنان ادامه یابد، جراح ممکن است از یک سوزن برای تمیز کردن و آبیاری مفصل استفاده کند (آرتروسنتز) در اکثر موارد، علایم در دو هفته پس از استراحت فک ناپدید می شوند. گزینه های مختلفی برای درمان سندرم TMJ در خانه وجود دارد. رژیم غذایی حاوی غذاهای نرم بخورید. تکنیک های کاهش استرس ممکن است به شما کمک کند استرس را مدیریت کرده و فک خود را در کنار بقیه اندام های بدن آرام کنید. داروهای ضدالتهابی و ضد درد مانند آسپرین یا استامینوفن یا ایبوپروفن ممکن است علایم شما را تسکین دهند. از جویدن آدامس و خوردن آب نبات سفت یا غذاهای جویدنی خودداری کنید. دهان خود را کاملا باز نکنید. پزشک شما ممکن است نحوه انجام تمرینات کششی ملایم و آرامش عضلات را به شما نشان دهد. کمپرس گرم را روی ناحیه درد قرار دهید. درمان خانگی شامل حرکات فک پایین مانند باز و بسته شدن فک از یک طرف به طرف دیگر است. بعد از استفاده از کمپرس گرم به مدت دقیقه، این کار را امتحان کنید. حرکات فک پایین باید سه تا پنج بار در روز، هر دقیقه پنج دقیقه به طور مداوم، حدود دو تا چهار هفته تکرار شود. ماساژ ملایم ناحیه نیز می تواند مفید باشد. داروهایی که ممکن است برای تسکین درد استفاده شوند شامل، شل کننده های عضلانی و داروهای ضد درد قوی باشند. سم بوتولینوم (بوتاکس) را می توان به تنهایی یا همراه با سایر درمان ها برای تسکین اسپاسم و درد عضلات استفاده کرد. انواع مختلفی از وسایل برای درمان دندان قروچه وجود دارد. این آتل ها به صورت سفارشی ساخته شده و به توزیع مجدد نیروی دندان ها در هنگام گاز گرفتن کمک می کند. پزشک ممکن است دندان شما را با آتل یا روکش از دندان قروچه محافظت کند. این یک محافظ پلاستیکی است که روی دندانهای بالا یا پایین شما قرار می گیرد، درست مانند محافظ دهان در ورزش. آتل می تواند باعث کاهش فشار و دندان قروچه شود، به خصوص اگر در شب استفاده شود. این امر باعث کاهش تنش عضلانی می شود. آتل نباید باعث ایجاد یا افزایش درد شما شود. اگر چنین است، از آن استفاده نکنید. جراحی هرگز اولین انتخاب درمان سندرم TMJ نیست. در طول عمل، جراح ممکن است بی حسی موضعی یا استرویید را به مفصل تزریق کند. جراحی آرتروسکوپی زمانی انجام می شود که مشکوک به مشکل داخلی TMJ باشید. به بیهوشی نیاز دارد و درصد موفقیت بالایی در رفع درد دارد. هر کسی که مبتلا به سندرم TMJ مکرر یا مزمن باشد به فیزیوتراپی ارجاع داده می شود. درمانگر می تواند به بازگرداندن تحرک مفصل، افزایش قدرت عضلات و تسکین درد کمک کند. انواع مختلفی از درمان ها نیز برای سندرم TMJ مزمن در دسترس هستند و شامل ماساژ اصطکاکی، تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست ( TENS ) و رفتار درمانی شناختی می شوند. برای مصرف هرگونه داروی تجویز شده و مراقبت های خانگی با کمپرس یا ورزش ملایم فک، دستورالعمل های خاص پزشک خود را دنبال کنید. ممکن است به شما دستور داده شود که به متخصصی مانند، دندانپزشک عمومی یا پزشک متخصص درد مراجعه کنید. دندانپزشکان اغلب اولین کسانی هستند که سندرم TMJ را تشخیص دادند. آنها با درمان های محافظه کارانه آشنا هستند. متخصصان آموزش دیده برای درد صورت می توانند در تشخیص و درمان سندرم TMJ مفید باشند. اگر گاهی اوقات دچار درد فک می شوید، از جویدن آدامس یا گاز گرفتن اشیا مانند قلم یا ناخن خودداری کنید. از خوردن غذاهای سخت یا جویدنی خودداری شود. هنگام خمیازه کشیدن، فک پایین خود را با دست نگه دارید. از قرار دادن تلفن بین شانه و گردن خودداری کنید. هنگام غذا خوردن از لقمه های بزرگ خودداری کنید. در صورت احساس اسپاسم، از حرارت مرطوب استفاده کنید. با استفاده از پشت گردن، وضعیت خواب خوبی داشته باشید. به طور مرتب فک، گونه ها و ماهیچه های شقیقه خود را ماساژ دهید. برای سندرم مزمن TMJ ، معمولا یک کار تیمی لازم است. این ممکن است شامل، متخصص درد، فیزیوتراپیست و پزشک مراقبت های اولیه باشد. روشهای مورد استفاده برای تسکین درد و بازگرداندن عملکرد TMJ ممکن است شامل استفاده از آتل، مشاوره روانشناسی، هیپنوتراپی و آرتروسنتز باشد. از طرفی هم می توانید در صورت هر یک از علایم بالا از خدمات مشاوره آنلاین و فوری با و جراحان در ارتباط باشید. شما برای بررسی وضعیت خود می توانید با های با تجربه در تهران مشورت کنید.

به درد، تورم و التهاب ناحیه آسیب دیده اشاره دارد. به طور کلی شکستگی استخوان ها، باعث درد، تورم و التهاب می شوند. توانایی حرکت دادن مفصل به بالا یا پایین، نشانه ی آسیب و نیست. در عوض، این بدان معناست که ماهیچه ها و تاندون هایی که مفصل را حرکت می دهند هنوز کار می کنند. مگر اینکه بیماری زمینه ای قبلی وجود داشته باشد که مانع از احساس درد بیمار (مانند یا نوروپاتی دیابتی) شود، تمام استخوان های شکسته آسیب می بینند. درد ممکن است در محل آسیب احساس شود، اما می تواند به جای دیگری نیز منتقل شود. به عنوان مثال، آسیب های مفصل ران، به ویژه در کودکان، می تواند زانو درد را نیز به وجود آورد. هنگام شکستن استخوان، سایر ساختارهای مجاور استخوان ممکن است آسیب ببینند. در صورت وجود التهاب یا آسیب عصبی، بی حسی و سوزن سوزن شدن می تواند ایجاد شود. چندین نوع شکستگی استخوان وجود دارد، از جمله: انگشت پا شکستگی پا شکستگی باز شکستگی بازو شکستگی آرنج شکستگی جمجمه شکستگی مچ دست شکستگی های فشاری شکستگی لگن شایع ترین شکستگی افراد بالای سال است. دلایل شکستگی لگن از افتادن یا پوکی استخوان متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همه شکستگی های لگن یکسان نیستند و درمان خاص، در حالی که تقریبا همیشه جراحی است، بستگی به محل شکستگی استخوان ران دارد. مکان های متداول شامل استخوان ران، اینترتروکانتریک و ساب تروکانتریک می شوند. هر یک از این اصطلاحات محلی را در استخوان ران توصیف می شود که معمولا می تواند باعث شکستگی شود. شکستگی اندام تحتانی ممکن است استخوان ران، زانو، ساق پا، مچ پا و استخوان های پا را درگیر کند. هر کدام علایم، علایم و برنامه درمانی نسبتا متداول خود را دارند. شدت علایم، بستگی به محل شکستگی دارد که آیا استخوان ها در یک راستا هستند یا جابجا شده اند و نوع شکستگی ناپایدار است یا نه؟ برخی از شکستگی های پا ناپایدار هستند و نیاز به جراحی دارند. شکستگی های شانه اغلب بدون جراحی درمان می شوند. شکستگی استخوان بازو، آرنج، ساعد و مچ نسبت به استخوان های مشابه ساق پا دارای برنامه های درمانی متفاوتی است، زیرا استخوان های تحمل کننده وزن نیستند. شکستگی استرس نوعی جراحت است. به دلیل میکروترومای مکرر، استخوان ضعیف می شود و قادر به جذب ضربه اضافی وارد شده به آن نیست. اغلب در قسمت پایینی ساق پا، استخوان ساق پا یا پا دیده می شود. ورزشکاران در معرض خطر، شامل تنیس بازان، بسکتبالیست ها، پرش کنندگان و ژیمناست ها هستند زیرا در سطوح سخت ضربات مکرر داشته اند. تشخیص معمولا با شرح حال و معاینه فیزیکی انجام می شود. ممکن است برای ت یید تشخیص، اسکن استخوان، سی تی اسکن یا MRI درمان، محافظه کارانه است. استراحت، کاهش وزن، استفاده از یخ و داروهای ضدالتهابی مورد نیاز است. بهبود این شکستگی ها می تواند شش تا هشت هفته طول بکشد. تلاش برای بازگشت سریع ممکن است باعث آسیب مجدد شده و اجازه دهد شکستگی تنشی در کل استخوان گسترش یافته و جابجا شود. جراحی معمولا برای شکستگی های روتین ناشی از استرس انجام نمی شود. اسپلینت ساق پا ممکن است علایم بسیار مشابهی با شکستگی تنشی استخوان درشت نی داشته باشد، اما به دلیل التهاب پوشش استخوان، که به آن اطراف استخوان گفته می شود، ایجاد می شود. آتل ساق پا در اثر استفاده بیش از حد، به ویژه در دوندگان، واکرها، رقاصان، از جمله کسانی که ایروبیک انجام می دهند، ایجاد می شود. ماهیچه هایی که از ناحیه اطراف استخوان و خود استخوان عبور می کنند نیز ممکن است ملتهب شوند. دست ها و انگشتان اغلب در آسیب های له شده دخیل هستند. علاوه بر آسیب استخوانی، تمرکز معاینه دست بر روی تاندون ها، شریان ها و اعصاب است و مجددا علاوه بر آناتومی به عملکرد نیز توجه می شود. استخوان های دست و انگشت باید به طور صاف تراز شوند تا قدرت، دامنه حرکت و حس بهینه حفظ شود. شکستگی های باز، آسیب هایی هستند که در آن پوست بالای استخوان شکسته دچار آسیب، برش یا خراش می شود. این نوع شکستگی اجازه می دهد تا عفونت به استخوان حمله کرده و باعث استیومیلیت ( شود. با کاهش خطر عفونت، تغییر شکل استخوان ممکن است به تعویق بیفتد. با افزایش سن، احتمال ابتلا به وجود دارد، شرایطی که در آن استخوان ها محتوای کلسیم خود را از دست می دهند. پوکی استخوان باعث می شود که استخوان مستعد شکستن باشد. یکی از این نوع آسیب ها، شکستگی فشاری در ستون فقرات است که اغلب در ناحیه قفسه سینه یا کمر است. آسیب های فشاری کمر ممکن است با آسیب عصبی یا نخاعی همراه باشد. اشعه ایکس از پشت می تواند آسیب استخوان را آشکار کند، با این حال، گاهی اوقات از سی تی اسکن یا MRI caudaequina ، نیاز به MRI درمان شامل داروهای ضد درد و اغلب بریس پشت است. برخی از شکستگی های فشاری را می توان با ورتبروپلاستی نیز درمان کرد. ورتبروپلاستی شامل قرار دادن ماده ای چسب مانند در مرکز مهره ی فروپاشیده به منظور تثبیت و تقویت استخوان خرد شده است. چسب با سوزن و سرنگ از طریق پوست و تحت هدایت تجهیزات تخصصی اشعه ایکس به قسمت میانی مهره وارد می شود. پس از وارد شدن، چسب به زودی سفت می شود و ساختاری شبیه گچ در داخل مهره ایجاد می کند. دنده ها بسیار آسیب پذیر بوده و به دلیل ضربه مستقیم مستعد شکستن هستند. اشعه ایکس دنده به ندرت گرفته می شود زیرا مهم نیست که دنده شکسته یا فقط کبود شده است. وقتی نفس می کشیم، دنده ها و ریه های ما بزرگ می شوند. دیافراگم، ماهیچه ای که دیواره قفسه سینه و شکم را جدا می کند به سمت پایین فشار می آورد و هوا به داخل ریه ها مکیده می شود. وقتی فردی دچار آسیب دنده می شود، درد ناشی از آن آسیب، شکستگی یا کوفتگی، تنفس را مشکل می کند و فرد نمی تواند نفس عمیق بکشد. اگر ریه زیرین آسیب ببیند، در معرض خطر عفونت قرار می گیرد. سپس فرد، مستعد ابتلا به ذات الریه (عفونت ریه) است که با تب، سرفه و تنگی نفس مشخص می شود. برخلاف سایر قسمت های بدن که می توانند هنگام آسیب دیدگی استراحت کنند، تنفس عمیق برای پیشگیری از ذات الریه در زمان شکستگی دنده بسیار مهم است. درمان کبودی و شکستگی دنده ها یکسان است. حتی اگر همه چیز خوب پیش برود، درد قابل توجهی برای چهار تا شش هفته وجود خواهد داشت. دنده ها دیگر پیچیده نمی شوند زیرا این امر از تنفس عمیق پیشگیری می کند، که ممکن است منجر به عارضه ذات الریه شود. با شکستگی دنده تحتانی، ممکن است نگرانی در مورد اندام هایی در شکم وجود داشته باشد که دنده ها از آن محافظت می کنند. کبد زیر دنده ها در سمت راست قفسه سینه و طحال زیر دنده ها در سمت چپ قفسه سینه قرار دارد. بسیاری اوقات ممکن است پزشک شما بیشتر از نگران شکستگی شکم خود نگران آسیب شکمی باشد. سونوگرافی یا سی تی اسکن ممکن است به تشخیص آسیب های داخل شکمی کمک کند. شکستگی مچ شایع ترین شکستگی افراد زیر سال است. شکستگی باعث خم شدن یک یا چند استخوان مچ دست می شود. در این وضعیت، شکستگی کالز، به وجود می آید. در شکستگی کالز، استخوان شعاع دیستال شکسته جابجا می شود. شکستگی های جابجا شده باید تراز شوند و در حین بهبودی در جای خود قرار می گیرند تا نتیجه نهایی نه تنها از نظر زیبایی طبیعی باشد بلکه از نظر عملکرد نیز به میزان حداکثری خودش برسد. سطح مفصل باید کاملا تراز شود، در غیر این صورت، با گذشت زمان، آرتروز ممکن است عملکرد محدود کننده ایجاد کند و باعث درد شود. در صورت وجود آسیب سر، پزشک پوست سر و جمجمه را احساس یا لمس می کند تا تشخیص دهد که آیا شکستگی جمجمه وجود دارد یا خیر. شکستگی قاعده جمجمه ممکن است باعث هموتیمپانوم (خون در پشت پرده گوش) ، علامت بتل (کبودی در پشت گوش) یا کبودی در اطراف حفره چشم شود. جمجمه یک استخوان تخت و فشرده است و برای شکستن آن نیروی قابل توجهی لازم است. اگر شکستگی جمجمه وجود داشته باشد، احتمال خونریزی در مغز، به ویژه در کودکان، افزایش می یابد. دستورالعمل هایی وجود دارد که می توانید تصمیم بگیرید که آیا سی تی اسکن لازم است یا خیر. ضربه مغزی، یک ضربه مستقیم است که در آن یک تغییر موقتی در عملکرد ذهنی به وجود می آید. با آسیب جزیی سر، هنگام ارزیابی نیاز به سی تی اسکن مغز، گروه های زیر در نظر گرفته می شوند: خطر بالای عمل جراحی بالقوه عصبی شامل موارد زیر می باشد: استفراغ سال یا بیشتر مشکوک به شکستگی جمجمه باز معاینه عصبی غیرطبیعی ظرف دو ساعت پس از آسیب هرگونه علامت شکستگی جمجمه پایه (خون در پشت پرده گوش، سیاه شدن چشم ها، مایع شفافی که از گوش ها جاری می شود یا کبودی در پشت گوش) خطر متوسط (برای آسیب مغزی در CT ) شامل موارد زیر می باشد: فراموشی قبل از ضربه بیش از دقیقه مکانیسم خطرناک (برخورد عابر پیاده با وسیله نقلیه موتوری، بیرون راندن سرنشین از خودرو، سقوط از ارتفاع بیش از سه پا یا پنج پله) برخی از استخوان ها به دلیل بیماری زمینه ای مانند سرطان بیشتر شکسته می شوند. شکستگی های پاتولوژیک شکستگی در استخوانی است که توسط تومور مورد حمله قرار گرفته و ضعیف شده و قادر به تحمل فعالیت طبیعی نیست. ممکن است صدمه خاصی وجود نداشته باشد که باعث شکستگی شود. برخی از بیماران دارای کیست های استخوانی هستند که در طول عمر وجود داشته و تنها زمانی تشخیص داده می شود که از اشعه ایکس به دلایل دیگری مانند آسیب استفاده شود. شکستگی ها به صورت خطوط واضح از طریق استخوان روی اشعه ایکس ظاهر می شوند. اگر هنوز کلسیم در استخوان ترمیم کننده تجمع نکرده باشد، ممکن است شکستگی آشکار نباشد. این عدم کلسیفیکاسیون به دو صورت اتفاق می افتد. استخوان ها در مراحل مختلف رشد کودک رشد می کنند و در حالی که ساختار استخوانی آن وجود دارد، ممکن است غضروف بیشتری نسبت به کلسیم داشته باشد. وضعیت دوم با صفحات رشد همراه است. هر استخوان دارای ناحیه ای است که فعالیت سلول در آن حداکثر است و در آن استخوان رشد می کند. این نواحی بصورت خطوط روشن و واضح در اشعه ایکس ظاهر می شوند. این یکی از نقاط ضعیف در استخوان نیز است. شکستگی از طریق صفحه رشد ممکن است در اشعه ایکس دیده نشود. پزشک باید سابقه و معاینه فیزیکی را با آنچه در اشعه ایکس مشاهده می شود تطبیق دهد تا بهتر وضعیت بیمار را تشخیص دهد. با بهبودی شکستگی ها، بدن کلسیم اضافی دفع می کند و سپس آن را به شکل طبیعی بازسازی می کند. پس از - روز، ممکن است شواهدی در اشعه ایکس از کلسیم شفا دهنده برای ت یید شکستگی وجود داشته باشد. تا زمانی که کلسیم به طور کامل استخوان کودکان را محکم کند، آنها انعطاف پذیری بیشتری نسبت به بزرگسالان دارند. گاهی اوقات استخوان ها می توانند خم شوند اما نمی شکنند زیرا انعطاف پذیر هستند. به این حالت تغییر شکل پلاستیک یا شکستگی کمان گفته می شود و برای تنظیم مناسب نیاز به تنظیم یا تراز شدن دارد. در صورت بروز هرگونه آسیب های استخوانی و یا و یا علایم شایع ترین بیماری های استخوانی بهتر است تا دیرنشده اقدام کنید تا از عفونت استخوان پیشگیری شود. مراجعه و حتی مشاوره تلفنی با، برای انجام و مشورت با و برای بازگشت سریعتر به کار بعد از جراحی در امکان پذیر است. لیست بهترین جراحان و را در پزشکت جستجو کنید.

غیر معمول نیست. یعنی بسیاری از افراد، پس از انجام فعالیت های ورزشی، ممکن است که دچار شوند. همچنین، بعد از ورزش، ممکن است که درد را در یک طرف سر احساس کرده و یا درد تپنده ای را در کل سر خود تجربه کنید. علل مختلفی می توانند باعث بروز این اتفاق شوند. در اغلب موارد، سردرد پس از ورزش، مشکل ساده ای به حساب می آید. یعنی با انجام برخی از اقدامات، می توان این نوع از سردرد ها را برطرف کرد. فقط کافی است که درباره این نوع از سردرد ها، اطلاعاتی به دست آورده و نسبت به درمان آن، اقدام کنید. برای آشنایی بیشتر با علل شایع و نحوه درمان سردرد پس از ورزش، ادامه مطلب را بخوانید. همچنین در این مقاله، نحوه پیشگیری از بروز سردرد های بعد از تمرین را توضیح خواهیم داد. سردرد فعالیتی یا ورزشی، نوعی از سردرد است که توسط برخی از انواع فعالیت های بدنی بروز پیدا می کند. این فعالیت، می تواند یک سرفه و یا یک تمرین شدید باشد. در این نوع سردرد، ممکن است احساس کنید که در حین تمرین یا بعد از آن، دچار سردرد می شوید. مردم اغلب سردردهای فعالیتی یا ورزشی را، به عنوان یک درد تپنده در هر دو طرف سر خود، توصیف می کنند. این درد می تواند از چند دقیقه تا چند روز طول بکشد. این نوع سردرد، تنها با انجام فعالیت های ورزشی بروز پیدا می کند. همچنین، افرادی که در هوای گرم یا در ارتفاعات، به فعالیت و ورزش می پردازند، بیشتر دچار سردردهای ورزشی یا فعالیتی اولیه می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردردهای ورزشی می توانند اولیه یا ثانویه باشند: ناشی از فشار بوده و به علل نامعلومی رخ می دهد. اما کارشناسان تصور می کنند که این نوع سردرد، ممکن است مربوط به تنگ شدن رگ های خونی شما باشد. تنگ شدن رگ های خونی، هنگام ورزش رخ می دهد. ورزشی یا فعالیتی نیز، به طور مشابه، در اثر فعالیت بدنی ایجاد می شوند، اما این نوع از سردرد ها، به دلیل یک بیماری زمینه ای رخ می دهند. بیماری زمینه ای تولید کننده این نوع از سردرد ها، می تواند از عفونت سینوسی ساده تا تومور، متغیر باشد. به خاطر داشته باشید که سردردهای ثانویه، معمولا با علایم دیگری همراه خواهند بود. برخی از علایم این نوع سردرد، عبارت اند از: استفراغ سفتی گردن اختلالات بینایی علاوه براین، سردردهای ورزشی یا فعالیتی، می توانند با میگرن های ناشی از ورزش، اشتباه گرفته شوند. اگر در اغلب اوقات، بعد از ورزش کردن، دچار سردرد شده و علایم غیر معمول دیگری را نیز بروز می دهید، بهتر است با یک پزشک مشورت کنید. با مراجعه به پزشک، باید هرگونه بیماری زمینه ای را که ممکن است نیاز به درمان داشته باشد، رد کنید. در غیر این صورت، سردردهای اولیه ورزشی اغلب پس از چند ماه به خودی خود متوقف می شوند. در عین حال، مصرف یک داروی ضد التهابی بدون نسخه، مانند ایبوپروفن ( ، می تواند برای رفع مشکل تان، مفید باشد. همچنین می توانید یک پد گرم کننده روی سر خود قرار دهید تا رگ های خونی موجود در سرتان، باز شوند. همچنین، شما می توانید در خانه، پد گرمایی موردنیاز خود را تهیه کنید. به عنوان یک‌روش مفید پیشگیرانه، قبل و حین ورزش مایعات بنوشید. در مورد برخی از افراد، گرم کردن آهسته قبل از ورزش، می تواند به جلوگیری از بروز سردردهای ورزشی یا فعالیتی شدید، کمک کند. در موارد دیگر، کاهش شدت تمرین نیز به پیشگیری از بروز این سردرد ها، کمک می کند. اما اگر این روش ها برای رفع سردرد های تان کمکی نکردند، یا شدت آن ها را کاهش ندادند، می توان از ایندومتاسین یا ناپروکسن، با نسخه پزشک، استفاده کنید. برای تهیه این داروها، به نسخه پزشک نیاز دارید. هر دو این داروها می توانند باعث تحریک معده در برخی افراد شوند. اگر قادر به مصرف آن ها نیستید، پزشک ممکن است پیشنهاد کند که از مسدود کننده های بتا استفاده کنید. کم آبی بدن زمانی اتفاق می افتد که مایعات بدن شما بیشتر از حد لازم از دست بروند. به احتمال زیاد، هنگام ورزش عرق خواهید کرد. این عرق کردن، به عنوان روشی برای از دست دادن مایعات بدن محسوب می شود. اگر قبل از ورزش به اندازه کافی آب ننوشید، کم آبی بدن به سادگی رخ خواهد داد. سردرد، در اغلب اوقات، اولین نشانه از دست دادن آب بدن است. سایر علایم کم آبی خفیف، عبارت اند از: یبوست خستگی کاهش دفع ادرار تولید کمتر اشک خشکی پوست و دهان افزایش احساس تشنگی احساس سبکی یا سرگیجه دهیدراتاسیون شدیدتر، می تواند منجر به بروز موارد زیر شود: تب کاهش تعریق پوست چروکیده کاهش فشار خون تشنگی بیش از حد چشم های گود رفته افزایش ضربان قلب دفع ادرار تیره رنگ تنفس سریع و پی در پی نهایتا مرگ کم آبی شدید، یک فوریت پزشکی است. اگر این علایم را تجربه کردید، فورا به دنبال درمان آن ها باشید. بیشتر موارد دهیدراتاسیون خفیف، به خوبی و با جبران مایعات و الکترولیت های از دست رفته، رفع خواهد شد. شما می توانید این کار را با نوشیدن مقدار زیادی آب انجام دهید. یک نوشیدنی ورزشی، می تواند به بازگرداندن الکترولیت های از دست رفته بدن شما، کمک کند، اما اغلب این نوشیدنی ها، حاوی مقدار زیادی قند است که می تواند سردرد را بدتر کند. همچنین می توانید دستور تهیه نوشیدنی حاوی الکترولیت ها را که می توانید در خانه تهیه کنید، امتحان کنید. سعی کنید تا فنجان آب در طول یک یا دو ساعت قبل از ورزش، مایعات خوب و مطلوب بنوشید. همچنین می توانید در حین تمرین یک بطری آب همراه داشته باشید تا بتوانید مایعات بدن خود را هنگام عرق کردن، دوباره تامین کنید. حتما بعد از تمرین یک یا دو لیوان مایعات بنوشید. قرار گرفتن در معرض نور خورشید، می تواند محرک سردرد در بسیاری از افراد باشد، حتی زمانی که آن ها ورزش و فعالیت بدنی انجام نمی دهند. این امر به ویژه در صورت گرم بودن هوا صادق خواهد بود. اگر بیرون از خانه، و در زیر نور خورشید ورزش می کنید و دچار سردرد شده اید، در صورت امکان به داخل خانه بروید. سعی کنید مدتی را در یک اتاق تاریک یا کم نور سپری کنید. اگر هوا گرم است، یک لیوان آب و یک دستمال مرطوب و خنک به همراه داشته باشید. آن را چند دقیقه روی چشم و پیشانی خود قرار دهید. علاوه براین، دوش گرفتن با آب ولرم نیز می تواند برای رفع این نوع سردرد، مفید باشد. اگر زمان کافی برای خنک شدن ندارید، می توانید از یک ضد التهاب غیر استروییدی مانند ایبوپروفن ( نیز استفاده کنید. قبل از رفتن به بیرون از خانه برای ورزش، یک عینک آفتابی یا یک کلاه لبه پهن بردارید تا از صورت و چشم های شما محافظت کند. اگر هوا گرم است، می توانید یک پارچه یا دستمال مرطوب را به گردن خود بپیچید. حمل یک بطری اسپری کوچک حاوی آب سرد نیز می تواند کمک کننده باشد. از آن برای اسپری دوره ای آب به صورت خود استفاده کنید. هنگام احساس گرمای شدید یا تنگی نفس به دنبال خنک شدن بیشتر باشید. قند خون پایین، که هیپوگلیسمی نیز نامیده می شود، می تواند بعد از ورزش کردن، باعث بروز سردرد شود. قند خون، به میزان گلوکز موجود در خون اشاره دارد. گلوگز یکی از منابع اصلی تامین انرژی بدن شما است. اگر قبل از ورزش به اندازه کافی غذا نخورید، بدن شما گلوکز زیادی می سوزاند که می تواند منجر به افت قند خون شود. سردرد یکی از علایم اصلی هیپوگلیسمی است. علایم دیگر سردرد ناشی از کاهش قند خون، عبارت اند از: تعریق سرگیجه تاری دید بی نظمی بروز مشکل در تمرکز احساس گرسنگی شدید بروز تغییرات در شخصیت اگر علایم قند خون پایین را دارید، سعی کنید خوراکی را که حاوی گرم کربوهیدرات است، مانند یک لیوان آب میوه یا یک تکه کوچک میوه، فورا خورده و یا بنوشید. این یک راه حل سریع است که باید شما را برای چند دقیقه، در وضعیت عادی نگه دارد. علاوه براین، مطمین شوید که برخی از کربوهیدراتهای پیچیده، مانند یک تکه نان تست سبوس دار را بخورید تا از افت قند خون جلوگیری کنید. سعی کنید ظرف دو ساعت پس از ورزش یک وعده غذایی یا میان وعده مغذی متعادل و مطلوب، بخورید. با مصرف پروتیین، کربوهیدراتهای پیچیده و فیبر، به دنبال تعادل قند خون خود باشید. از مصرف شکر یا کربوهیدراتهای تصفیه شده و فرآوری شده خودداری کنید. انجام حرکات بدنسازی به صورت اشتباه، می تواند منجر به بروز تنش عضلانی شود. تنش عضلانی، به سرعت می تواند به سردرد تبدیل شود، به خصوص اگر از عضلات گردن و شانه خود استفاده کنید. اگر وزنه زدن، حرکت کرانچ و دویدن، به درستی انجام نشود، می تواند منجر به تنش در گردن شما شود. اگر تمرین شما شامل حرکاتی است که می توانند گردن شما را تحت فشار قرار دهند، سعی کنید بعد از انجام آن ها، حرکات کششی ملایمی انجام دهید. در صورتی که حتی پس از انجام این حرکات، سردرد شما برطرف نشد، می توانید مقداری داروی ایبوپروفن نیز برای تسکین درد موجود، مصرف کنید. برای انجام صحیح حرکات ورزشی، سعی کنید از آینه کمک بگیرید. همچنین می توانید دوربین موبایل خود را برای ضبط تمرین های خود تنظیم کنید. یک ویدیو ضبط شده را تماشا کنید تا ببینید آیا مشکلی در فرم حرکتی شما وجود دارد یا خیر. اگر از نحوه صحیح انجام تمرینات مطمین نیستید، یک یا دو جلسه را با یک مربی شخصی تمرین کنید. آن ها می توانند نحوه انجام صحیح برخی از تمرینات بدنسازی را به شما آموزش دهند. باشگاه های ورزشی محلی می توانند شما را به مربی معتبری ارجاع دهند. با وجود این که سردرد بعد از ورزش معمولا جای نگرانی ندارد، در صورتی که به نظر می رسد این سردرد، به طور ناگهانی شروع شده است، با یک پزشک مشورت کنید. به عنوان مثال، اگر ماه ها بدون هیچ مشکلی همان روال ورزشی را انجام داده اید، اما ناگهان دچار سردرد شده اید، به پزشک مراجعه کنید. ممکن است اتفاق دیگری رخ داده باشد. همچنین اگر سردرد شما به هیچ درمانی از جمله داروهای بدون نسخه پاسخ نمی دهد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اکثر سردردهای مرتبط با ورزش را می توان به راحتی در خانه درمان کرد، اما گاهی اوقات، این سردرد ها می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. روش های پیشگیری ساده و درمان خانگی باید به تسکین سردرد شما کمک کنند. اما اگر سردر تان با این روش ها تسکین پیدا نکند، باید با یک‌پزشک مشورت کنید. کدامند؟ چه علایمی دارند، درمان آنها چیست؟ را با چه داروهایی می توان درمان کرد؟ نیاز به درمان و مراجه به پزشک دارد؟ چیست؟ واقعا راهکاری برای پیشگیری از آنها وجود ندارد؟ با نگاه به لیست بالا از انواع سردرد ها و مشکلات آنها می توان نتیجه گرفت سردرد یکی از شایع ترین علایم بیماری است که افراد زیادی را درگیر کرده است. اما در زمینه سردرد ناشی از ورزش خوشبختانه پیشرفت در زمینه تا حدودی به شما کمک می کند که راحت تر با مشکل خود کناربیایید. از طرفی هم در پزشکت و و حتی همکاران می توانند راهنمایی های لازم را به شما ارایه دهند. فقط کافی است برای یکبار هم شده مشکل خود را جدی بگیرید و به دنبال درمان وضعیت خود باشید.

یا شکستگی فک پایین، یک آسیب شایع در صورت است. فقط در این شرایط ممکن است بینی بیشتر شکسته شود. شکستگی فک دهمین شکستگی استخوان شایع در بدن انسان است. (شکستگی در استخوان) عموما ناشی از نیروی مستقیم یا ضربه به استخوان فک (فک پایین) است دررفتگی استخوان فک به این معنی است که مفصل گیجگاهی فکی (جایی که فک با جمجمه متصل می شود) از جای خود منتقل می شود. استخوان فک ممکن است شکسته شود یا نشود، اما حتی اگر شکستگی وجود نداشته باشد، ممکن است علایمی شبیه شکستگی استخوان فک رخ دهند. مردان تقریبا سه برابر بیشتر از زنان دچار شکستگی فک می شوند. افراد بین تا سال بیشتر به این نوع از شکستگی مبتلا شوند. حدود درصد از شکستگی های استخوان فک تنها در یک طرف فک رخ می دهد درصد زیادی از بیماران مبتلا به شکستگی استخوان فک دچار یک یا چند مورد از موارد زیر شده اند: سر، گردن، صورت، چشم ها و بینی قبل از قرن نوزدهم، بیشتر شکستگی های فک با پیچ های خارجی درمان می شد و بهبودی آنها ضعیف و احتمال عفونت مکرر وجود داشت و تنظیم مجدد استخوان فک برای تسهیل موقعیت طبیعی دندان ها به ندرت انجام می شد. فشارهای طبیعی بر استخوان فک ناشی از جویدن غذا به بهبود شکستگی کمک نکرده و بسیاری از مردم بر اثر ضعف یا عدم درمان کافی جان خود را از دست دادند. در اواخر دهه ، تثبیت استخوان فک با میله ها، صفحات و پیچ ها آغاز شد. تثبیت استخوان فک طی سالهای بعد بیشتر اصلاح شده است و شامل تثبیت سفت و صاف با تراز مناسب دندان با کاهش باز با ثابت شدن صفحه و پیچ می شود، اگرچه گاهی اوقات ممکن است تغییراتی در روش آن انجام شود اگرچه ممکن است شکستگی استخوان فک به دلایل متعدد پاتولوژیک (به عنوان مثال سرطان، از دست دادن استخوان از طریق عفونت ها) رخ دهد، اما بیشتر شکستگی ها از موارد زیر رخ می دهد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حملات (ضربه به صورت) سقوط (اولین بار زمین خوردن) تصادفات وسایل نقلیه موتوری آسیب های ناشی از ورزش (بوکس، فوتبال) اکثر شکستگی های فک پایین (استخوان فک) در مردان جوان بالغ ( تا سال) رخ می دهد و بیشتر آنها در بدن، کندیل و نواحی زاویه ای استخوان فک رخ می دهد در اکثر بیماران، علایم و نشانه های شکستگی استخوان فک بلافاصله پس از آسیب به فک شروع می شود شایع ترین علامت آن درد فک است ممکن است مردم احساس کنند دندان های شما به درستی با هم قرار نگرفته اند (به این می گویند نادرست انسداد) یا حتی ممکن است نتوانید فک خود را در طول باز کنید، در صحبت کردن یا جویدن غذا دچار مشکل یا تورم یا جابجایی فک شوید چانه یا لب پایین ممکن است به دلیل آسیب به عصبی که از فک پایین عبور می کند بی حس شود در داخل دهان، خونریزی یا تغییر در ساختار طبیعی دندان ها یا هر دو می تواند نشانه شکستگی فک باشد. همچنین ممکن است کبودی در زیر زبان یا حتی بریدگی در مجرای گوش به دلیل حرکت به عقب استخوان فک شکسته ایجاد شود آبریزش و ناتوانی در بستن دهان ممکن است دیده شود. اگر بعد از آسیب دیدگی به فک یا صورت، دندان های فرد به طور صحیح با هم قرار نگیرند، در صورت خونریزی در داخل دهان، درد شدید، مشکلات در صحبت کردن یا تورم، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشند فک شکسته بهتر است در بیمارستان ارزیابی شود. بنابراین، اکثر پزشکان به فرد توصیه می کنند که به اورژانس مراجعه کند. عوارض جدی شکستگی فک مشکل تنفس به دلیل از دست دادن حمایت از زبان است. بنابراین، هر گونه علامت باید فورا به مراکز درمانی مراجعه شود. پزشک معاینه فیزیکی انجام می دهد و در صورت نیاز اشعه ایکس را تجویز می کند. هیچ برای تشخیص این وضعیت لازم نیست مگر اینکه بیماری زمینه ای مشکوکی وجود داشته باشد که می تواند در تروما نقش داشته باشد (به عنوان مثال، زمین خوردن به دلیل مشکلات پزشکی) یا مجبور شوید برای رفع شکستگی به اتاق عمل مراجعه کنید. معاینه فیزیکی شامل بررسی کلی صورت برای تغییر شکل، کبودی یا تورم است. مرحله بعدی با احساس استخوان فک از طریق پوست شروع می شود پزشک حرکت فک پایین را بررسی می کند. پس از اتمام معاینه خارجی، پزشک داخل دهان را بررسی می کند. از بیماران خواسته می شود که گاز بگیرند تا دندان های آنها از نظر هم ترازی مورد ارزیابی قرار بگیرد پزشک از نظر ثبات استخوان فک را بررسی می کند. با آزمایش تیغه مستقیم، پزشک ممکن است یک تیغه زبان (یک چوب چوبی صاف) بین دندان های بالا و پایین قرار داده و ارزیابی کند که آیا بیمار می تواند تیغه را در جای خود نگه دارد یا خیر بهترین روش تشخیص، اشعه ایکس پانوراما فک پایین است که به طور کامل اطراف استخوان فک را بررسی می کند. در صورت منفی بودن اشعه ایکس اولیه و مشکوک بودن پزشک به شکستگی فک در بیمار ممکن است سی تی اسکن انجام شود بسیاری از افرادی که درد فک دارند شکستگی فک نخواهند داشت و با داروهای ضد درد و دستورالعمل هایی برای رژیم غذایی نرم و پیگیری پزشک معالجه می شوند افرادی که دچار شکستگی هستند نیاز به ارزیابی بیشتری دارند. بسیاری از شکستگی های استخوان فک با مشکلات لثه یا آسیب بافتی همراه است و باید به عنوان شکستگی باز در نظر گرفته شود. آنها با آنتی بیوتیک درمان می شوند. احتمالا نیاز به مداخله جراحی یا سیم کشی دندان ها با هم دارند افراد ممکن است واکسن دریافت کنند. درد باید به طور موثر توسط پزشک کنترل و مدیریت شود بسیاری از شکستگی های فک پایین پایدار هستند و تنها درمان مورد نیاز سیم کشی دندان های بالا و پایین به هم است. این کار بیشتر توسط جراح فک و صورت انجام می شود شکستگی های ناپایدار تر اغلب نیاز به جراحی دارند. روش های جراحی با استفاده از صفحات در سراسر محل شکستگی و پیچ هایی برای اتصال صفحات (یا میله های نازک سوراخ شده) به استخوان ممکن است به برخی از بیماران این امکان را بدهد که حرکت طبیعی فک پایین را داشته باشند و کمی بعد از عمل غذا بخورند بسیاری از شکستگی های فک نیاز به جراحی دارند. به همین دلیل، بیماران ممکن است نیاز به پیگیری با یک جراح دهان داشته باشند. زمان بهبود با نوع شکستگی متفاوت است. به طور کلی، زمان متوسط برای ترمیم شکستگی استخوان فک حدود شش هفته طول می کشد همه آنتی بیوتیک ها باید طبق دستور مصرف شوند تمام توصیه های مربوط به رژیم را دنبال کنید. اغلب بیماران هنگام بهبودی از شکستگی فک وزن خود را از دست می دهند. زیرا بسیاری از بیماران تنها در صورتی می توانند غذاهای پوره شده یا مخلوط شده را از طریق نی ببلعند که فک پایین برای تسهیل بهبودی بسته شود. پزشک ممکن است به بیمار پیشنهاد کند که با یک مشورت کند. تا بتواند رژیم غذایی مناسبی تا بهبود فک ایجاد کند از آنجا که شایع ترین علل شکستگی فک ناشی از تصادفات و برخورد با وسایل نقلیه موتوری است، بهترین پیشگیری این است که با دقت رانندگی کنید. گام واقع بینانه تری که می توان برداشت، پوشیدن وسایل حفاظتی در بسیاری از انواع فعالیت های ورزشی است. علاوه بر این، آن دسته از بیمارانی که بیماری زمینه ای دارند که ممکن است منجر به زمین خوردن شود، باید آن شرایط را درمان کرده و توصیه های فردی را برای جلوگیری از زمین خوردن رعایت کنند بسته به ماهیت و محل شکستگی، شکستگی ممکن است با جراحی برطرف شود. برخی از شکستگی ها نیازی به جراحی ندارند. با تغییر رژیم غذایی و کنترل درد بهتر مدیریت می شوند. برخی از افراد ممکن است بر اساس آسیب خود نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند اگرچه بسیاری از بیماران با شکستگی استخوان فک اغلب دچار مشکلات موقتی در غذا خوردن (جویدن) و صحبت کردن هستند. اما این عوارض معمولا با گذشت زمان (روزها تا هفته ها) بدون عوارض بعدی با درمان مناسب برطرف می شوند. با این حال، برخی از بیماران ممکن است از عوارض فوری انسداد مجاری تنفسی، خونریزی و جذب غذا، خون یا مایع به ریه ها رنج ببرند که می تواند جدی و خطرناک باشند. برخی از افراد ممکن است دچار عفونت فک یا صورت، نادرست انسداد (نامرتب) دندان ها یا هر دو شوند. به خصوص اگر شکستگی ناپایدار باشد و درمان به تاخیر بیفتد یا مناسب نباشد. بهبود ضعیف برخی از شکستگی ها ممکن است منجر به دررفتگی شود هرگونه شکستگی می تواند با بروز عوارض جانبی همراه باشد که در نهایت فرد را مجبور به مراجعه به و حتی می کند. این در حالی است که با یک تعیین وقت برای مشاوره آنلاین و فوری با متخصص و می توان از بروز این عوارض پیشگیری کرد.

زمانی رخ می دهد که بافت عضلانی به دلیل آسیبی که در آن عضله در بدن آسیب دیده است، آسیب ببیند. سه نوع ماهیچه در بدن وجود دارد که عبارتند از: عضله قلب واقع در قلب عضلات اسکلتی که بدن را حرکت می دهند. ماهیچه صاف که رگ های خونی، دستگاه گوارش، برونش ها در ریه و مثانه و رحم را می پوشاند. این نوع عضله تحت کنترل آگاهانه نیست. رابدومیولیز، که گاهی در اصطلاح بالینی "رابدو" نامیده می شود، به معنای " تجزیه ماهیچه ها " است. این یک سندرم بالینی است که در آن ماهیچه ها شروع به تجزیه می کنند و منجر به تغییر در سطح مایعات و الکترولیت ها در بدن می شود و در نتیجه منجر به عواقب مضر می شود. علایم رابدومیولیز اگرچه موارد خفیف ممکن است علایمی ایجاد نکنند، اکثر افراد مبتلا به رابدومیولیز مجموعه ای از شکایات مشترک را تجربه می کنند. بیشتر علایم ابتدا در عرض چند ساعت تا چند روز پس از ایجاد بیماری یا ظاهر می شوند. شایع ترین علایم رابدومیولیز عبارتند از: ضعف عضلانی ادرار تیره و کدر آسیب عضلانی باعث التهاب می شود که منجر به حساسیت، تورم و ضعف عضلات آسیب دیده می شود. رنگ تیره ادرار به دلیل دفع میوگلوبین از طریق ادرار است. برخی از افراد مبتلا این را به عنوان خون در ادرار توصیف می کنند، اما وقتی زیر میکروسکوپ بررسی می شود، هیچ گلبول قرمزی دیده نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم مربوط به عوارض مورد انتظار رابدومیولیز، عبارتند از: بی حالی ضعف کاهش حجم ادرار تنگی نفس به دلیل تجمع مایع اضافی در ریه ها علایم نارسایی کلیه، که ممکن است شامل تورم دست ها و پاها باشد. علایم هیپرکالمی (ضعف، حالت تهوع، سبکی سر، و تپش قلب به دلیل اختلالات ریتم قلب) انعقاد داخل عروقی منتشر ممکن است به صورت خونریزی غیرقابل توضیح ظاهر شود. در کودکان، و انعقاد داخل عروقی منتشر کمتر شایع است. علایم در درجه اول درد و ضعف عضلانی است. رابدومیولیز چگونه رخ می دهد؟ برخی از علل شایع آسیب عضلانی ناشی از رابدومیولیز، عبارتند از: تروما شدید برق گرفتگی سوختگی های عمده هایپرترمی و هیپوترمی (به ترتیب دمای بدن بالا و پایین) عوارض ناشی از سم ناشی از نیش مار و نیش عنکبوت بیوه سیاه عوارض ناشی از انواع عفونت های ناشی از باکتری ها، ویروس ها و قارچ ها ارتباط با سایر بیماری ها مانند بیماری سلول آسیکل، پلی میوزیت و درماتومیوزیت ورزش بیش از حد، به عنوان مثال، دویدن در ماراتن یا وزنه برداری بیش از حد انواع مواد مخدر، به عنوان مثال، کوکایین، هرویین، فن سیکلیدین ( PCP ) و آمفتامین ها برخی از داروهای بیهوشی می توانند باعث سندرم هیپرترمی بدخیم همراه با تب بالا و سفتی عضلانی شوند. بیماران مبتلا به حالت صرع که در آن تشنج برای مدت طولانی ادامه دارد و عضلات به طور غیرارادی منقبض می شوند. واکنش های دیستونیک باعث اسپاسم ماهیچه ها می شود و در صورت عدم درمان می تواند به عضلات آسیب برساند. داروهای کاهش دهنده کلسترول، به عنوان مثال، استاتین هایی که برای درمان کلسترول بالا تجویز می شوند (به ویژه زمانی که با سایر داروهای کاهش دهنده کلسترول مانند فیبرات ها ترکیب می شوند) داروهای ضد افسردگی، به عنوان مثال مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) ممکن است باعث سندرم سروتونین شود که با بیقراری، تب و اسپاسم عضلانی مشخص می شود. بی حرکتی طولانی مدت (به عنوان مثال، بیمارانی که به دلیل سکته ناتوان کننده، مصرف بیش از حد الکل، یا کسانی که به دلایل دیگر برای مدت طولانی بیهوش مانده اند، برای مدت طولانی در یک وضعیت دراز کشیده اند) رابدومیولیز درمان نشده با چه عوارضی همراه است؟ رابدومیولیز زمانی اتفاق می افتد که به ماهیچه اسکلتی آسیب وارد شود. سلول عضلانی آسیب دیده، میوگلوبین (پروتیینی) را به جریان خون نشت می کند. میوگلوبین می تواند مستقیما برای سلول های کلیه سمی باشد و سیستم فیلتراسیون کلیه را مختل کرده و مسدود کند. هر دو مکانیسم می توانند منجر به نارسایی کلیه (عوارض اصلی رابدومیولیز) شوند. آسیب قابل توجه عضلانی می تواند باعث جابجایی مایعات و الکترولیت ها از جریان خون به سلول های عضلانی آسیب دیده و در جهت دیگر (از سلول های عضلانی آسیب دیده به جریان خون) شود. در نتیجه، کم آبی ممکن است رخ دهد. افزایش سطح پتاسیم در جریان خون (هیپرکالمی) ممکن است با اختلالات ریتم قلب و مرگ ناگهانی قلبی ناشی از تاکی کاردی بطنی و فیبریلاسیون بطنی همراه باشد. انعقاد داخل عروقی عوارض رابدومیولیز همچنین شامل انعقاد داخل عروقی است. این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که لخته‌های خونی کوچک در رگ‌های خونی بدن تشکیل شوند. این لخته ها تمام عوامل انعقاد و پلاکت های بدن را مصرف می کنند و خونریزی خود به خود شروع می شود. هنگامی که عضلات آسیب می بینند، به خصوص به دلیل آسیب له شدن، تورم در داخل عضله می تواند رخ دهد و باعث سندرم کمپارتمان شود. اگر این اتفاق در ناحیه ای رخ دهد که عضله توسط فاسیا (یک غشای بافت فیبری سخت) محدود شده باشد، فشار داخل محفظه عضلانی می تواند تا جایی افزایش یابد که در آن خون رسانی به عضله به خطر بیفتد و سلول های عضلانی شروع به مردن کنند. رابدومیولیز برای اولین بار به عنوان یک عارضه مهم ناشی از صدمات ناشی از له شدن و انفجار ناشی از فوران آتشفشان در ایتالیا در سال مورد توجه قرار گرفت. قربانیان جراحات ناشی از انفجار در طول جنگ های جهانی اول و دوم به درک بیشتر رابطه بین آسیب شدید عضلانی و نارسایی کلیه کمک کردند. چگونه رابدومیولیز بر کلیه ت ثیر می گذارد؟ رابدومیولیز به طرق مختلف بر عملکرد کلیه ت ثیر می گذارد. تجزیه ماهیچه ها منجر به حرکت مایع بدن به خارج از رگ های خونی به داخل عضله آسیب دیده می شود و اساسا حالت کم آبی ایجاد و بدتر می شود. این به خودی خود گاهی اوقات برای کاهش شدید عملکرد کلیه کافی است که اغلب به آن آسیب حاد کلیه می گویند. سطح الکترولیت نیز می تواند در خون تغییر کند و می تواند به صورت زیر ظاهر شود: افزایش سطح فسفر کاهش سطح کلسیم افزایش سطح پتاسیم افزایش سطح اسید اوریک راه دیگری که رابدومیولیز به کلیه آسیب می رساند پدیده ای به نام میوگلوبینوری است. میوگلوبین پروتیینی است که در ماهیچه ها یافت می شود. هنگامی که ماهیچه ها تجزیه می شوند، این میوگلوبین در خون آزاد می شود و از آنجا به کلیه راه می یابد. کلیه ها در دفع میوگلوبین خوب نیستند و این پروتیین علاوه بر سمی بودن برای سلول های کلیه، اغلب "سیستم تخلیه و سم زدایی" کلیه به نام لوله ها را مسدود می کند. این می تواند منجر به نارسایی کلیه شود. در بدترین شرایط، نارسایی کلیه ناشی از رابدومیولیز به دلیل میوگلوبینوری می تواند منجر به نارسایی غیرقابل برگشت کلیه شود که نیاز به طولانی مدت دارد. چه زمانی باید در مورد رابدومیولوز با پزشک تماس بگیرم؟ رابدومیولیز اغلب به عنوان عارضه یک رویداد پزشکی بزرگ مانند تروما یا سایر بیماری ها دیده می شود. معمولا توسط پزشک در طول ارزیابی و درمان بیمار تشخیص داده می شود. برای مثال، انتظار می‌رود بیماری که دچار می‌شود به رابدومیولیز مبتلا شود و مراقبت‌های لازم برای نظارت و به حداقل رساندن عوارض شکستگی عضلانی انجام شود. به طور مشابه، بیماری که ساعت‌ها پس از تحمل سکته روی زمین بی‌حرکت بوده است، در معرض خطر رابدومیولیز است و آزمایش‌های تشخیصی برای این عارضه بالقوه اغلب انجام می‌شود. در برخی شرایط، در صورت بروز علایم ضعف عضلانی و ادرار تیره، برای فرد مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. این علایم ممکن است به دلیل ورزش های طولانی مدت مانند دویدن در ماراتن یا وزنه برداری بیش از حد رخ دهد. بیمارانی که داروهایی مانند استاتین ها و فیبرات ها را برای کنترل کلسترول مصرف می کنند، باید توجه داشته باشند که درد عضلانی غیر قابل توضیح یا ادرار تیره، که هر دو از علایم رابدومیولیز هستند، باید سیگنالی باشد که باید به مراقبت های پزشکی دسترسی داشت. چگونه رابدومیولیز تشخیص داده می شود؟ تشخیص رابدومیولیز بستگی به تظاهرات بالینی دارد که شامل علایم و علایم تظاهر مانند دردهای عضلانی است. برخی از علایم خاص تر شامل ادرار کولا رنگ است. تست‌های آزمایشگاهی برای حمایت از تشخیص انجام می‌شوند و اغلب سطح بالایی از یک ماده شیمیایی به نام کراتینین فسفوکیناز ( CPK ) را در خون نشان می‌دهند. نارسایی کلیه ممکن است در آزمایش خون نیز با سطح کراتینین بالا آشکار شود. ممکن است وجود میوگلوبین را نشان دهد، پروتیین غیرطبیعی که از تجزیه عضلات در ادرار آزاد می شود. تشخیص رابدومیولیز با شرح حال و معاینه فیزیکی بیمار شروع می شود. متخصص مراقبت های بهداشتی علل بالقوه زمینه ای برای شکست عضلانی را ارزیابی می کند. گاهی آشکار است بیمار قربانی تروما است. گاهی اوقات نیاز به جمع آوری اطلاعات دقیق در مورد بیمار مانند هر گونه بیماری زمینه ای و سابقه دارویی دارد. معاینه فیزیکی نه تنها بر آسیب عضلانی بلکه بر عوارض بالقوه نارسایی کلیه و هیپرکالمی همراه با اختلالات ریتم قلب نیز تمرکز دارد. آزمایشات تشخیصی آزمایش‌های خون ممکن است شامل شمارش کامل خون و مشخصات لخته شدن، الکترولیت‌ها، عملکرد کلیه ( BUN و) و کراتین فسفوکیناز ( CPK ) باشد، یک ماده شیمیایی موجود در عضله که با آسیب عضلانی نیز در جریان خون آزاد می‌شود. افزایش قابل توجه سطح CPK در شرایط بالینی مناسب تشخیص را تایید می کند. آزمایش ادرار ممکن است مفید باشد. اگر آزمایش شیمیایی خون در ادرار مثبت باشد اما در معاینه میکروسکوپی گلبول قرمز مشاهده نشود، می توان فرض کرد که میوگلوبین در ادرار وجود دارد. آزمایش‌هایی برای تعیین سلامت ماهیچه‌ها و کلیه‌ها ممکن است شامل سطوح زیر باشد: این آنزیمی است که در ماهیچه های اسکلتی، مغز و قلب یافت می شود. این یک پروتیین است که محصول جانبی تجزیه عضلات است. این ماده معدنی مهم دیگری است که ممکن است از استخوان و عضلات آسیب دیده نشت کند. این یک محصول تجزیه است که توسط عضله آسیب دیده ایجاد می شود. به طور معمول، کلیه ها این را از بدن خارج می کنند. افزایش سطح این مواد نشانه آسیب عضلانی است. چگونه رابدومیولیز را در خانه درمان کنیم؟ اگر مشکوک به رابدومیولیز باشد، ارزیابی اولیه پزشکی لازم است. برای بیمار، خانواده یا مراقبان او مهم است که پتانسیل وجود بیماری را تشخیص دهند و به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشند. در مواردی که وضعیت خفیف باشد، درمان خانگی ممکن است شامل استراحت و هیدراتاسیون کافی، همراه با آبرسانی مجدد با نوشیدن مایعات فراوان باشد. علاوه بر درمان علت اصلی که منجر به آن شده است، محور درمان رابدومیولیز اصلاح سطوح غیر طبیعی الکترولیت و هیدراتاسیون تهاجمی بیمار مبتلا با مایعات داخل وریدی است. بحث هایی در مورد اینکه چه نوع مایع داخل وریدی برای بیمار در این شرایط بهتر است وجود دارد. برای سالیان متمادی، قلیایی کردن ادرار با بی کربنات سدیم و مانیتول استاندارد مراقبت بوده است. با این حال، برتری آن نسبت به سایر مایعات داخل وریدی مانند نرمال سالین هرگز به طور قاطع اثبات نشده است. پزشک معالج عملکرد کلیه شما را در زمانی که مایعات داخل وریدی مصرف می کنید، تغییر می دهد. به طور معمول، علایم شما و عملکرد کلیه باید طی چند روز شروع به بهبودی کنند و ادرار باید شروع به پاک شدن کند. با این حال، در برخی از بیماران، کلیه ها می توانند آسیب ببینند تا جایی که ممکن است دیالیز ضروری شود. به یاد داشته باشید، دیالیز یک درمان حمایتی است. به خودی خود نارسایی کلیه را درمان نمی کند. فقط عملکرد کلیه را جایگزین می کند. اگر قرار باشد کلیه ها بهبود یابند، خود به خود این کار را انجام می دهند و تنها کاری که بیمار و پزشک می توانند انجام دهند این است که یک محیط حمایتی برای آنها فراهم کنند. به ندرت، بیمار ممکن است مادام العمر به دیالیز وابسته شود. درمان پزشکی رابدومیولیز چیست؟ درمان بستگی به شدت مورد، علایم و وجود عوارض بهداشتی اضافی دارد که ممکن است خطر آسیب کلیه را افزایش دهد. در موارد شدید، آسیب کلیه بدون درمان زودرس غیرقابل برگشت است. یکی از روش های درمانی مایع درمانی داخل وریدی است. حجم زیادی از آب اغلب به مدت طولانی به رگ ها داده می شود تا بدن را آبرسانی کند و هر گونه میوگلوبین را خارج کند. رابدومیولیز ممکن است منجر به عوارض خطرناک و جدی شود و تمام عوارض احتمالی باید در طول مراقبت های پزشکی در نظر گرفته شود. برای بسیاری از بیماران، درمان شکست عضلانی در شرایط پیش از بیمارستان آغاز می شود که در آن یک تکنسین پزشکی اورژانس یا پیراپزشک احتمال آسیب عضلانی را تشخیص می دهد. انفوزیون داخل وریدی مقادیر زیادی مایع نمکی به افزایش نرخ فیلتراسیون گلومرولی یا مقدار مایعی که از طریق فیلترهای واقع در کلیه رانده می شود، کمک می کند. هدف از افزایش جریان مایع، رقیق کردن سمومی مانند میوگلوبین است که ممکن است سیستم فیلتر کلیه را مسدود کرده و به آن آسیب برساند. علاوه بر این، پرسنل پیش بیمارستانی برای بررسی شواهد هیپرکالمی، که می تواند منجر به اختلالات ریتم قلب و مرگ ناگهانی قلبی شود، پایش قلب را در نظر خواهند گرفت. درمان در بخش اورژانس مراقبت های پیش بیمارستانی را ادامه خواهد داد. همچنین باید در مورد ارزیابی و مراقبت از مشکلات اساسی که باعث ایجاد رابدومیولیز شده است، نگران بود. پیشگیری از نارسایی کلیه یکی از محورهای اصلی مراقبت های حاد است. مایعات، دارو، و به طور بالقوه دیالیز ممکن است برای کمک به عملکرد کلیه در حالی که پروتیین های میوگلوبین در گردش از بدن رفع می شوند، مورد نیاز باشد. درمان هیپرکالمی درمان هیپرکالمی شامل نظارت بر نوار قلب بیمار ( EKG ) ، بررسی هر گونه ناهنجاری است که ممکن است ریتم‌های بالقوه کشنده قلب مانند تاکی کاردی بطنی و فیبریلاسیون بطنی را پیش‌بینی کند. ممکن است از داروها برای انتقال پتاسیم از جریان خون و در نهایت خارج شدن از بدن از طریق ادرار استفاده شود. انعقاد داخل عروقی منتشر یکی دیگر از عوارض رابدومیولیز است و ممکن است نیاز به تزریق محصولات لخته کننده خون داشته باشد. اینها ممکن است شامل پلاسمای تازه منجمد، کرایو رسوبات و پلاکت ها باشد. بیمارانی که دچار عوارض رابدومیولیز می شوند اغلب نیاز به بستری و نظارت دارند. مشاوره تخصصی بر اساس وضعیت بیمار در نظر گرفته می شود. ممکن است به یک (متخصص کلیه) برای مشاوره در مورد نیاز به دیالیز نیاز باشد. اگر امکان تشخیص سندرم کمپارتمان وجود دارد، ممکن است از جراح ارتوپد خواسته شود که کمک کند. داروهای رابدومیولیز چیست؟ هدف از درمان برای جلوگیری از آسیب کلیه، به حداکثر رساندن مقدار مایعی است که از طریق نفرون‌ها و گلومرول‌ها در کلیه جریان می‌یابد، در واقع تلاش برای شستن الیاف میوگلوبین که می‌توانند فیلترهای کلیه را مسدود کنند. اثر آن افزایش برون ده ادرار است که می تواند اندازه گیری و نظارت شود. داروهای دیورتیک، مانند فوروزماید ( Lasix ) ممکن است به صورت داخل وریدی برای افزایش برون ده ادرار تجویز شوند. این ممکن است حتی اگر بیمار تا حدودی کم آب باشد، استفاده شود، اما مشاهده دقیق علایم حیاتی بیمار، از جمله فشار خون و ضربان نبض، ضروری است. اگر علایم حیاتی ثابت باشد، مانیتول نیز ممکن است به صورت داخل وریدی برای افزایش جریان خون به کلیه و افزایش خروجی ادرار تزریق شود. بی کربنات سدیم ممکن است به محلول سالین داخل وریدی اضافه شود تا تعادل اسید و باز ادرار را تغییر دهد. آسیب عضلانی ممکن است بسیار دردناک باشد و برای کنترل علایم ممکن است به داروهای ضد درد مخدر نیاز باشد. روند پیگیری رابدومیولیز چیست؟ سطح کراتینین کیناز در جریان خون در عرض ساعت پس از آسیب به اوج خود می رسد و بیماران معمولا تا زمانی که این سطوح به محدوده طبیعی نزدیکتر شوند تحت نظر قرار می گیرند. سطح پتاسیم در عرض چند ساعت پس از آسیب عضلانی به اوج خود می رسد، اما اگر اختلال کلیوی مرتبط باشد، توانایی بدن برای دفع پتاسیم اضافی در ادرار نیز مختل می شود. اگر نیازی به دیالیز نباشد، بیمار باید تا زمانی که سطح پتاسیم به محدوده طبیعی بازگردد تحت نظر باشد. علت رابدومیولیز باید بررسی و اصلاح شود. پیگیری به شرایط زمینه ای بستگی دارد. پیشگیری خطر رابدومیولیز برای بیمارانی که از داروهای استاتین و فیبرات برای کنترل کلسترول بالا استفاده می کنند وجود دارد. اغلب اطلاعاتی برای آگاهی از علایم رابدومیولیز به این بیماران ارایه می شود. برای جلوگیری از رابدومیولیز باید برنامه‌ها و برنامه‌های ورزشی را با دقت برنامه‌ریزی کرد. این شامل اجتناب از ورزش در شرایط گرمای شدید و نوشیدن مایعات کافی است. هر دوی این موقعیت ها می توانند منجر به کم آبی بدن شوند که خطر آسیب عضلانی را افزایش می دهد. چندین راه برای کاهش خطر ابتلا به رابدو وجود دارد: قبل از ورزش آبرسانی کنید. می توانید با نوشیدن مایعات زیاد قبل و بعد از ورزش شدید از رابدو جلوگیری کنید. این کار ادرار شما را رقیق می کند و به کلیه های شما کمک می کند تا هر گونه میوگلوبین را که ممکن است عضلات شما در حین ورزش آزاد کرده اند را از بین ببرند. اگر دچار بیماری دژنراتیو عضلانی یا آسیب اخیر عضلانی هستید، هیدراته بمانید. شما می توانید با هیدراته ماندن در هر زمان از رابدو جلوگیری کنید. همیشه یک بطری آب قابل شارژ کامل همراه خود داشته باشید. داشتن یک بطری آب قابل شارژ به این معنی است که شما همیشه به چیزی برای نوشیدن دسترسی خواهید داشت. هر زمان که شروع به احساس تشنگی کردید بنوشید. منتظر نمانید تا تشنگی شما افزایش یابد. زمانی که فکر می کنید ممکن است بیمار باشید یا عفونت داشته باشید به پزشک مراجعه کنید. رسیدگی به بیماری در اسرع وقت می تواند به جلوگیری از آسیب عضلانی که ممکن است منجر به رابدومیولیز شود کمک کند. پیش آگهی رابدومیولیز علت درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به نارسایی کلیه است. در حالی که میزان مرگ و میر برای این بیماری تقریبا درصد است، خطر مرگ به سلامت زمینه ای بیمار، میزان آسیب عضلانی و سایر آسیب های مرتبط بستگی دارد. اگر نارسایی کلیه رخ دهد، میزان مرگ و میر می تواند به طور قابل توجهی افزایش یابد. عوارض تجزیه عضلانی را می توان با تشخیص زودهنگام رابدومیولیز و مداخلات پزشکی که ممکن است شامل هیدراتاسیون مایع داخل وریدی تهاجمی باشد، به حداقل رساند. پیش آگهی بلند مدت شما به میزان آسیب کلیه بستگی دارد. اگر رابدو را زود تشخیص دهید و فورا شروع به درمان کنید، ممکن است بتوانید از عوارض عمده جلوگیری کنید و در عرض چند هفته به سلامتی عادی خود بازگردید. با این حال، حتی در آن زمان، ممکن است همچنان ضعف و درد طولانی مدت در عضلات خود داشته باشید. چندین علامت و عوارض رابدو جدی هستند و در صورت عدم درمان ممکن است منجر به مرگ یا ناتوانی دایمی شوند.

پزشکی است که در تخصص دارند. جراحی روشی است که بافت های بدن را برای تشخیص یا درمان یک بیماری تغییر می دهد. این متخصص بخشی از یک تیم جراحی است که همچنین شامل یک، پرستاران و تکنسین های جراحی است. در مورد روش جراحی قبل از عمل با جراح صحبت کنید. جراح عمومی چه کار می کند؟ برخی از جراحی ها به جراحانی نیاز دارند که در برخی موارد مانند یا تخصص دارند. به همین دلیل است که این متخصصین وجود دارند. یک جراح عمومی از کل مراحل جراحی، از ارزیابی اولیه از طریق آماده سازی، روش و مدیریت پس از عمل جراحی، از تخصص کامل برخوردار است. این متخصص هر زمینه اصلی جراحی را می شناسد که عبارتند از: سر و گردن دستگاه گوارش شکم و محتویات آن عروق خونی و قلب درمان جراحی سرطان مدیریت جراحات ناشی از ضربه پوست و بافت نرم، از جمله سینه ها سیستم غدد درون ریز (هورمون ها و غدد) مراقبت از بیماران بدحال با نیازهای جراحی امروزه اکثر این متخصصین، با تکنیک های کم تهاجمی مانند آشنا هستند. جراحی های لاپاراسکوپی شامل ابزارهای بسیار کوچکتر از جمله دوربین های کوچک است که به جراح اجازه می دهد ببیند در بدن شما چه می گذرد. این ابزارهای تخصصی به این معنی است که جراح می تواند برش های بسیار کوچکتری نسبت به روشهای سنتی ایجاد کند. این متخصصین، از بیماریها و شرایط مختلف آگاهی وسیعی دارند. آنها به شما توصیه می کنند که آیا به جراحی نیاز دارید و چه نوع جراحی مناسب است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چگونه زخم ها التیام می یابد. چگونه خون جریان می یابد و لخته می شود. نحوه عملکرد سیستم ایمنی بدن را می شناسد. ساختار و عملکرد سالم بدن را به طور کامل می شناسند. عفونت ها و آنتی بیوتیک ها را تشخیص می دهد و نحوه تجویز دارو ها را می داند. از آنجا که یک جراح عمومی طیف گسترده ای از افراد و شرایط را درمان می کند، آنها باید نیازهای منحصر به فرد را برآورده کنند. این متخصصین، پزشکانی هستند که به طور خاص در زمینه درمان بیماری ها و جراحات آموزش می بینند. اکثر آنها آموزش خود را با شرکت در دانشکده پزشکی شروع می کنند، با مدرک MD خود فارغ التحصیل می شوند و قبل از درخواست گواهینامه پزشکی، مجوز جراحی را تکمیل می کنند. برای شروع فعالیت به عنوان یک جراح عمومی، یک پزشک باید موارد زیر را تکمیل کند: حداقل پنج سال تحصیل مترقی در یک برنامه معتبر مدرک واجد شرایط جراحی عمومی مدرک معتبر جراحی عمومی پس از اتمام تحصیل، جراحان عمومی هفت سال فرصت دارند تا در امتحانات خود موفق شوند. پزشکانی که مجوزهای جراحی عمومی را تکمیل می کنند، ممکن است در یکی از موارد زیر به آموزش و کسب مدارک فوق تخصصی بپردازند: جراحی عروق جراحی اطفال جراحی دست مراقبت های ویژه جراحی بیمارستان و طب تسکینی انکولوژی عمومی و جراحی پیچیده بیماران در شرایط مختلف به جراح عمومی مراجعه می کنند. در اینجا چند مورد از رایج ترین آنها آورده شده است. اگر پزشک شما معتقد است که درمان های غیر جراحی کافی نخواهد بود، ممکن است به یک جراح عمومی مراجعه کنید. ممکن است در مواقعی که سایر درمان ها موثر واقع نشده اند، به جراح مراجعه کنید. از آنجا که جراحان عمومی دارای چنین اطلاعات وسیعی هستند، انواع مختلفی از مراحل اورژانس را انجام می دهند. در صورت ابتلا به، فتق، یا حتی زخم گلوله ممکن است به جراح عمومی مراجعه کنید. شما ممکن است برای انتخاب نوع و روند جراحی متناسب با وضعیت خود به جراح عمومی مراجعه کنید. به عنوان مثال می توان به لوزه، که لوزه ها را در پشت گلو بر می دارد، و هموروییدکتومی، که وریدهای متورم راست روده یا مقعد را برطرف می کند، اشاره کرد. هنگامی که با یک جراح عمومی ملاقات می کنید، آنها شما را ارزیابی می کنند تا مطمین شوند جراحی برای شما مناسب است یا نه؟ آنها روش کار را توضیح می و به سوالات شما در مورد روش پاسخ می دهند. جراح شما نحوه آمادگی برای عمل را به شما می گوید، از جمله: آیا نیاز به انجام هرگونه آزمایش دارید یا خیر در صورت نیاز به مصرف یا قطع مصرف هرگونه دارو آیا قبل از عمل مجبور به خوردن یا آشامیدن هستید یا نیاز به ناشتا بودن دارید یا نه؟ جراح شما همچنین روند بهبودی را تشریح می کند. اگر جراحی شما مستلزم بستری شدن در بیمارستان است، آنها باید به شما بگویند چه مدت می توانید انتظار داشته باشید که در بیمارستان باشید و پس از بازگشت به خانه به چه چیزی نیاز خواهید داشت. در صورت بروز هر گونه آسیب یا علایمی که فکر می کنید نیاز به مشاوره آنلاین فوری و تلفنی با و جراح دارید می توانید از خدمات کمک بگیرید. در پزشکت شما می توانید در زمینه های مختلف پزشکی مانند، و حتی و ژنتیک با متخصصین باتجربه و مجرب در ارتباط باشید. منبع:

متناسب با نوع جراحی صورت گرفته و بیماری زمینه ای می تواند تاثیر زیادی در روند بهبودی شما داشته باشد. به طور کلی، اگر عمل جراحی انجام داده اید، غذایی که می خورید، می تواند ت ثیر بسزایی در بازیابی سلامتی و سرعت بهبودی زخم شما داشته باشد. خوردن غذاهای مناسب می تواند از بروز عوارضی مانند یبوست و افزایش قند خون جلوگیری کند. همچنین، غذای مناسب، عناصر سازنده لازم تولید پروتیین های را، برای بهبود سریع شما، فراهم می کند. یکی از بهترین کارهایی که می توانید برای بهبود وضعیت تغذیه ای خود، برای بهبودی سریع زخم جراحی تان، انجام دهید، تمرکز بر مصرف غذاهای کامل است. این بدان معناست که غذاهایی را انتخاب کنید که "کامل" یا فرآوری نشده باشند. این انتخاب، به سلامتی شما کمک شایانی خواهد کرد. به عنوان مثال، یک پرتقال می تواند یک غذای کامل باشد. اگرچه آب پرتقال، نسخه تجزیه شده تری از آن غذا به حساب می آید، اما خود پرتقال غذای کاملی به حساب می آید. سیب زمینی پخته یک غذای کامل است، در حالی که سیب زمینی سرخ کردنی، فرآوری شده و از سلامت کمتری برخوردار است. بنابراین، بیشتر بخش های رژیم غذایی خود را، از غذاهای کامل، که در واقع محصولات سالمی برای خوردن روزانه هستند، تهیه کنید. یعنی نیاز نیست که فقط در هفته های بعد از عمل از غذاهای کامل استفاده کنید. بلکه سعی کنید همواره یک رژیم غذایی کامل داشته باشید. غذاهای فرآوری شده، دارای مقادیر بیشتری چربی، قند، نمک و مواد افزودنی شیمیایی هستند، اما فیبر و ویتامین های بسیار کمتری نسبت به غذاهای کامل دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مهم است که برای بهبودی زخم ناشی از جراحی، غذاهای حاوی فیبر را در رژیم غذایی خود بگنجانید. نه تنها غذاهای پر فیبر، سالم تر از غذاهای کم فیبر هستند، بلکه فیبر نقش مهمی در پیشگیری از بروز، ایفا می کند. یبوست بیش از آنکه فقط بعد از عمل آزاردهنده باشد، در واقع می تواند بروز درد و احتمال بازگشت به بیمارستان را، در طول دوره بهبودی، افزایش دهد. به جای افزودن یک مکمل فیبردار، مانند پوسته پسیلیوم، به رژیم غذایی تان، این را در نظر داشته باشید که غذاهای حاوی فیبر بالا را به رژیم غذایی خود اضافه کنید. سعی کنید که فیبر مورد نیازتان را به روش طبیعی تری بدست آورید. مصرف مکمل ایده بدی نیست، اما فیبر موجود در غذا، بهتر بوده و در صورت مصرف با آب فراوان، از بروز یبوست پیشگیری می کند. برای تامین فیبر مورد نیازتان، می توانید از این غذاهای سرشار از فیبر استفاده کنید: میوه های تازه منبع عالی برای تامین ویتامین ها و فیبر هستند. این دسته از مواد غذایی شامل ذرت، بلغور جو دوسر و سایر غلات است. سبزیجات منبع عالی فیبر هستند و می توان آنها را به صورت تازه یا منجمد خریداری کرد. به طور کلی، به دنبال مصرف نان هایی باشید که در تولید آن ها، از غلات کامل استفاده شده و رنگ آن ها تیره تر است. نان سفید معمولا بسیار تصفیه شده بوده و منبع خوبی از فیبر نیست. همه غلات دارای فیبر بالا نیستند. برچسب محصول را بررسی کنید تا از خرید غلات قندی یا کم فیبر جلوگیری کنید. به دنبال غلات حاوی فیبر باشید. همچنین می توانید از غذاهای صبحانه سنتی، مانند بلغور جو دوسر یا خامه گندم استفاده کنید. به طور معمول، بروز یبوست بعد از انجام عمل جراحی، شایع است. زیرا داروهای ضد درد، به ویژه اوپیوییدها، اغلب در روزهای بعد از عمل جراحی استفاده می شوند. به طور کلی، این دسته از داروها، عوارض جانبی شناخته شده ای در کاهش تعداد دفعات اجابت مزاج دارند. با وجود این که برخی از غذاها می توانند به پیشگیری یا درمان یبوست کمک کنند، غذاهای دیگری نیز وجود دارند که احتمال ابتلا به یبوست را افزایش می دهند. یبوست می تواند سطح درد شما را افزایش داده و فشار اضافی را بر روی برش ایجاد کند. بنابراین مهم است که در صورت امکان از بروز یبوست، پیشگیری کنید. گوشت گاو و انواع دیگر گوشت های قرمز غالبا دارای چربی اشباع بالا هستند. این دسته از غذاها شامل شیرینی، آب نبات، کیک و سایر غذاهای شیرین هستند. غذاهای فرآوری شده. با وجود این که این غذاها فیبر کمی دارند، اما ممکن است قند و چربی بالایی داشته باشند. پنیر سرشار از چربی است. به طور ویژه، از مصرف لبنیات پرچرب از جمله بستنی و خامه خودداری کنید. این غذاها شامل میوه های خشک شده (آلو خشک استثنا است، می تواند به رفع یبوست کمک کند) ، گوشت گاو و برخی از انواع چیپس های سیب زمینی است. پروتیین بدون چربی را می توان در گوشت های بدون چربی مانند مرغ و بوقلمون یافت. غذاهای دریایی، از جمله ماهی، منبع عالی برای تامین پروتیین بدون چربی هستند. مصرف گوشت قرمز به دلیل داشتن سطح بالای چربی اشباع شده و به دلیل ایجاد یبوست، توصیه نمی شود. اگر گوشت نمی خورید یا به طور کلی، از مصرف گوشت لذت نمی برید، به یاد داشته باشید که پروتیین موردنیاز بدن، ممکن است از منابع زیادی، غیر از گوشت، تامین شود. مصرف آجیل، توفو، لوبیا و غذاهای گیاهی مانند تمپه و پروتیین گیاهی بافت دار ( را برای ت مین نیاز پروتیین خود در نظر بگیرید. محصولات لبنی نیز منبع پروتیین هستند، اما می توانند باعث بروز یبوست شوند، بنابراین باید از آنها در حد اعتدال استفاده کرد. اگر در خوردن غذا مشکل دارید، رژیم غذایی خود را با پودر پروتیین که می تواند به نوشیدنی هایی مانند اسموتی ها اضافه شود، تکمیل کنید. غلات کامل، منبع عالی و مواد معدنی و همچنین فیبر هستند. تا حد امکان، از نان و غلات سبوس دار، به جای محصولات فرآوری شده "سفید" استفاده کنید. مصرف برنج، یک راه عالی برای افزودن غلات کامل به رژیم غذایی به شمار می آید، اما بسیاری از انواع برنج ها، به قدری فرآوری می شوند که ارزش غذایی آن ها حداقل می شود. از نظر محتوای مواد مغذی و فیبر، برنج قهوه ای یا انواع دیگری که فرآوری نشده اند را انتخاب کنید و از مصرف برنج سفید خودداری کنید. صبحانه، زمانی ایده آل برای افزودن غلات کامل و فیبر به رژیم غذایی است. مصرف بیکن و تخم مرغ را کنار بگذارید و مصرف بلغور جو دوسر یا غلات کامل دیگر، نان گندم کامل و میوه های تازه را برای وعده صبح خود انتخاب کنید. اگر روده خود را جراحی کرده اید، قبل از افزودن این مواد غذایی به رژیم غذایی تان، از خوردن غلات کامل در دوران نقاهت، بدون مشورت با پزشک، خودداری کنید. میوه ها و سبزیجات تازه حاوی، مواد مغذی و فیبر هستند. این مواد، برای بهبودی، در دوران نقاهت پس از جراحی، ضروری هستند. با وجود این که مصرف محصولات تازه، بهتر است، اما خوردن اقلام منجمد یا کنسرو شده نیز خوب هستند. سعی کنید محصولاتی مانند بروکلی تازه، که فرآوری نشده اند، استفاده کنید. به طور کلی، از مصرف غذاهای فرآوری شده، مانند سوپ بروکلی کنسروی، خودداری کنید. یکی از عوارض جانبی مصرف میوه و سبزیجات، بیشتر از حد معمول، تولید گاز است. اگرچه این شرایط، می تواند یک مشکل آزاردهنده یا شرم آور باشد، اما باید در عرض یک یا دو روز برطرف شود. اگر گاز به حدی شدید است که وجود فشار در معده یا گرفتگی شکم را احساس می کنید، می توانید مصرف محصولات تازه خود را کاهش داده یا از یک مسکن گاز استفاده کنید. لبنیات، منبع عالی پروتیین هستند. به طور کلی، مصرف پروتیین ها برای بهبود بعد از جراحی ضروری است. اما بسیاری از مردم دریافته اند که مصرف لبنیات می تواند منجر به بروز یبوست بعد از عمل شود. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهند، محصولات لبنی می توانند ترشحات را در ریه ها افزایش دهند، بنابراین اگر دچار سرفه مزمن هستید، ممکن است بهتر‌باشد، در کوتاه مدت از مصرف محصولات لبنی خودداری کنید. اگر می توانید محصولات لبنی را بدون تجربه کردن یبوست بخورید، بر روی مصرف محصولات کم چرب، مانند شیر بدون چربی، پنیر و ماست تمرکز کنید. پنیر، کم چرب یا پر چرب، باید در حد اعتدال مصرف شود. تا زمانی که بتوانید تشخیص دهید که آیا خوردن پنیر باعث بروز یبوست در شما می شود یا خیر، می توانید مصرف را ادامه دهید. گاهی اوقات، به دلیل عدم اشتها، غذا خوردن بعد از عمل جراحی مشکل می شود. این شرایط، به طور معمول چند روز پس از عمل خود به خود برطرف می شود. اما مهم است که در طول این دوره بهبودی، به خوردن غذاهای مغذی ادامه دهید. ابتلا به یبوست، می تواند باعث بروز بی اشتهایی شود. در چنین شرایطی، قبل از مصرف داروهای بدون نسخه، با جراح خود در مورد راه های رفع یبوست صحبت کنید. با وجود این که اکثر مردم، می توانند به راحتی چند کیلو وزن کم کنند، اما حذف وعده های غذایی بعد از عمل جراحی، راهی مناسب برای این کار نیست. عدم خوردن غذای کافی پس از جراحی می تواند روند بهبود را کند کرده و ترمیم زخم جراحی شما را به تاخیر بیاندازد. بدن شما به پروتیین و سایر مواد مغذی برای ساختن بافت جدید سالم و ترمیم بافت های آسیب دیده در جراحی نیاز دارد. اگر یبوست ندارید و با این‌حال، همچنان در اشتهای خود مشکل دارید، مصرف غذاهای پر کالری مانند اسموتی را در نظر بگیرید. اسموتی، می تواند حاوی لبنیات، میوه و حتی پودر پروتیین باشد. اگر بعد از جراحی قادر به دریافت کالری کافی نیستید. سعی کنید در صورت امکان از غذاهای حاوی کالری بالا استفاده کنید. یعنی خوردن غذاهایی که در هر لقمه کالری بیشتری نسبت به بقیه موارد دارند، می تواند برای شما مفید باشد. به عنوان مثال، یک فنجان سالاد سبز، کالری کمی دارد. در حالی که هر فنجان، کالری بسیار بالایی دارد. اگر مصرف کالری کافی یک مسیله مهم باشد، ممکن است بخواهید موارد کم کالری و بدون کالری را از رژیم غذایی خود حذف کنید. تا زمانی که بتوانید به اندازه کافی غذا بخورید، باید به این کار خود ادامه دهید. به عنوان مثال، از سس سالاد معمولی استفاده کنید. همچنین، می توانید جوش شیرین را با آب میوه یا نوشابه پر کالری جایگزین کنید. اگر پس از جراحی در دریافت کالری کافی در رژیم غذایی خود با مشکل روبرو هستید. بهبودی شما می تواند تحت ت ثیر قرار بگیرد. برای انتخاب بهترین روش درمانی، با یک‌پزشک تماس گرفته و سوالات خود را از او بپرسید. در صورتی که هر گونه مشکل و سوالی در مورد رژیم غذایی خود دارید بهتر است با یک متخصص در ارتباط باشید. یکی از خدمات است که با استفاده از آن می توانید به صورت فوری و تلفنی با متخصصین تغذیه و حتی سایر متخصصین پزشکی مانند، و حتی و در ارتباط باشید و مشکل خود را در میان بگذارید.

در سال گذشته شاهد پیشرفت های چشمگیری در درمان و درک مردم از این بیماری بوده ایم. اغلب افراد نمی دانند، افرادی که به‌روزترین درمان‌ها را دریافت می‌کنند، معمولا می‌توانند از زندگی اجتماعی و حرفه‌ای کامل لذت ببرند، به شرطی که برنامه‌های درمانی خود را دنبال کنند. همچنین، افرادی که تشخیص زودهنگام و درمان موثر دریافت می کنند، می توانند انتظار داشته باشند که تقریبا به اندازه افرادی که ویروس را ندارند، زندگی کنند. علاوه بر مصرف دارو، فرد مبتلا به اچ آی وی نیاز به معاینات پزشکی منظم دارد. حفظ یک سبک زندگی سالم و جستجوی فوری برای درمان سایر مشکلات پزشکی می تواند به فرد مبتلا کمک کند تا سالم بماند. در این مقاله از، ما برخی از چالش‌هایی را که افراد مبتلا به HIV با آن روبرو هستند، و همچنین برخی نکات و منابعی که پشتیبانی می‌کنند، شرح می‌دهیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: مصرف داروها، یکی از مسایل مهم زندگی با HIV درمان ضد رتروویروسی می تواند به فرد مبتلا به HIV کمک کند تا سالم بماند. پیروی از یک برنامه درمانی و شرکت در قرار ملاقات های پزشکی جنبه های کلیدی زندگی با HIV است. توسعه داروهای ضد رتروویروسی به بسیاری از افراد این امکان را داده است که با HIV زندگی کنند و حداقل اثرات نامطلوب سلامتی را تجربه کنند. درمان موثر می تواند سطح ویروس را در بدن کاهش دهد. وقتی بار ویروسی آنقدر کم شود که آزمایش‌ها نمی‌توانند آن را تشخیص دهند، تا زمانی که به مصرف داروهای خود ادامه دهند، دیگر نمی‌توانند HIV را منتقل کنند. وزارت بهداشت و خدمات انسانی توصیه می کند که همه افراد مبتلا به HIV از درمان ضد رتروویروسی استفاده کنند. این روند ترکیبی از داروهایی که می تواند به حمایت از سلامت و جلوگیری از انتقال ویروس کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای مدیریت HIV ، فرد باید داروهای خود را هر روز دقیقا مطابق دستور پزشک مصرف کند. آنها همچنین باید در قرار ملاقات های منظم شرکت کنند و علایم خود را پیگیری کنند. جلوگیری از عفونت، یکی از مسایل زندگی با HIV اگر فرد مبتلا به HIV درمان دریافت نکند، ممکن است سیستم ایمنی بدنش ضعیف شود و این وضعیت خطر ابتلا به عفونت های فرصت طلب را افزایش می دهد. به عبارت دیگر، داشتن اچ‌آی‌وی کنترل‌نشده می‌تواند روند ابتلا به سایر عفونت‌ها را آسان‌تر و مبارزه بدن برای آن‌ها را سخت‌تر کند. داروهای ضد رتروویروسی و واکسیناسیون می توانند به جلوگیری از این عفونت ها کمک کنند. با این حال، هنوز هم برای افراد مبتلا به HIV بسیار مهم است که سلامت خود را از نزدیک زیر نظر داشته باشند و بتوانند علایم اولیه عفونت را تشخیص دهند. اگر فرد مبتلا به HIV مشکوک به عفونت است، باید فورا به دنبال درمان باشد. چون ممکن است شامل آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد قارچ باشد. یک سبک زندگی سالم، یکی از مسایل زندگی با HIV یک رژیم غذایی مناسب و ورزش منظم برای همه مهم است. آنها به تقویت سیستم ایمنی بدن و به رفاه کلی کمک می کنند. انسان باید برای رعایت رژیم غذایی مناسب مواد غذایی زیر را بخورد: مقدار زیادی میوه، سبزیجات و غلات کامل منابع بدون چربی پروتیین مانند ماهی، مرغ یا حبوبات چربی های مفید مانند آجیل، روغن زیتون یا آووکادو افراد مبتلا به HIV ممکن است مشکلاتی را تجربه کنند که بر توانایی مصرف یا هضم برخی غذاها ت ثیر می گذارد. این مسایل ممکن است عوارض داروها یا علایم عفونت یا سایر عوارض باشد. افراد ممکن است نیاز داشته باشند که داروهای HIV خود را با غذا مصرف کنند. یک ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند در مورد نحوه مصرف هر دارو توصیه‌های دقیقی ارایه کند. در همین حال، یک یا یک متخصص مراقبت های بهداشتی دیگر می تواند به ایجاد برنامه ای برای جلوگیری از کمبود مواد مغذی و کاهش یا افزایش وزن ناخواسته کمک کند. ورزش منظم برای افراد مبتلا به HIV مهم است. ورزش می تواند عملکرد سیستم ایمنی را تقویت کند، اشتها را تحریک کند، سلامت روان را بهبود بخشد و از یبوست جلوگیری کند. افراد مبتلا به اچ آی وی معمولا می توانند از همان نوع ورزش مانند افراد بدون ویروس لذت ببرند. با این حال، قبل از انجام یک فعالیت جدید، ایده خوبی است که با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. یکی از علایم رایج HIV است و می تواند خوردن یا بلعیدن را سخت کند. ایمنی مواد غذایی علایم از بیماری های ناشی از غذا که گاهی به طور کلی " " نامیده می شود، می تواند در افراد مبتلا به HIV کنترل نشده شدیدتر باشد و بهبودی ممکن است طولانی تر شود. یک فرد ممکن است نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشد و در برخی موارد، یک بیماری ناشی از غذا برای این بیماران جدی و خطرناک می شود. نکات زیر می تواند به جلوگیری از عوارض کمک کند: هنگام تهیه، نگهداری و خوردن وعده های غذایی، بهداشت مواد غذایی را رعایت کنید. از مصرف گوشت خام یا نیم پز، غذاهای دریایی و تخم مرغ خودداری کنید. از محصولات لبنی غیر پاستوریزه خودداری کنید. هرگز آب تصفیه نشده، به عنوان مثال، از دریاچه ها یا رودخانه ها را ننوشید. هنگام سفر به خارج از آب بطری بنوشید، و از مصرف میوه‌های بدون پوست و سبزیجات خام خودداری کنید. تنباکو، الکل و مواد مخدر تفریحی حفظ سلامت کلی برای افراد مبتلا به HIV مهم است، زیرا می تواند به جلوگیری از طیف وسیعی از عوارض کمک کند. انتخاب های سبک زندگی زیر می تواند به تقویت سیستم ایمنی کمک کند: ترک سیگار و اجتناب از دود دست دوم محدود کردن یا اجتناب از مصرف الکل اجتناب از مصرف تفریحی مواد مخدر سیگار خطر ابتلا به سرطان ریه، برخی سرطان های دیگر و سایر مشکلات ریوی را افزایش می دهد. تحقیقات نشان می دهد این ریسک در میان افراد مبتلا به HIV بالاتر است. شواهد و مدارک نیز وجود دارد که نشان می دهد الکل می تواند اثربخشی برخی از داروهای HIV را کاهش دهد و باعث پیشرفت سریعتر ویروس شود. مصرف تفریحی مواد مخدر ممکن است اثرات مشابهی داشته باشد، زیرا این داروها می توانند با عملکرد داروهای تجویزی تداخل داشته باشند. محققینمنبع مورد اعتماد. استفاده از داروهای تفریحی نیز می تواند باعث شود فرد کمتر برنامه درمانی خود را دنبال کند. برای کمک به ترک سیگار، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی همچنین می تواند توصیه ها و اطلاعاتی در مورد اجتناب از الکل و سایر مواد مخدر ارایه دهد. صحبت کردن با دیگران در مورد HIV داشتن یک شبکه حمایتی می تواند مدیریت چالش های زندگی با HIV را آسان تر کند. افراد زیر ممکن است به عنوان شبکه حمایتی به مبتلایان کمک کنند: یک مشاور گروه حمایتی برای افراد مبتلا به HIV دوست، شریک یا یکی از اعضای خانواده قابل اعتماد گفتن ابتلا به این بیماری به دیگران می تواند دلهره آور باشد. یک متخصص مراقبت های بهداشتی یا گروه پشتیبانی می تواند به فرد کمک کند تا دوست یا یکی از اعضای خانواده خود را انتخاب کند و همچنین به فرد کمک کند تا برای گفتگو آماده شود. لازم نیست به دوستان، کارفرمایان یا همکاران در مورد تشخیص HIV بگویید. با این حال، به اشتراک گذاری این اطلاعات ممکن است مزایای عملی داشته باشد. مدیریت استرس و حمایت از سلامت روان زندگی با HIV می تواند خطر استرس، اضطراب و افسردگی را افزایش دهد. همچنین برخی عفونت‌های فرصت‌طلب می‌توانند بر سیستم عصبی ت ثیر بگذارند و در نتیجه رفتار و تفکر را تغییر دهند. هر کسی که در مورد سلامت روانی یا عاطفی خود نگرانی هایی دارد باید به یک متخصص مراقبت های بهداشتی اطلاع دهد. برخی از درمان های موجود می توانند کیفیت زندگی افراد را بهبود بخشند و به او کمک کنند تا با فشارهای دیگر مقابله کند. برخی از راه‌های غیرپزشکی برای مدیریت استرس و اختلالات خلقی عبارتند از: خواب کافی ورزش، از جمله یوگا هنر یا موسیقی درمانی تکنیک های تنفس عمیق فعالیت های آرامش بخش، تمرکز حواس و مدیتیشن درمان های جایگزین، مانند، ماساژ و رایحه درمانی بررسی ها نشان می دهد که تا درصد از افراد مبتلا به HIV مشکلات خواب را تجربه می کنند. دلایل نامشخص است، اما اضطراب احتمالا نقش دارد. هر فرد مبتلا به HIV که مشکلات خواب دارد باید به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهد، که ممکن است مشاوره یا دارو را توصیه کند. یادگیری بیشتر در مورد HIV همچنین می تواند به فرد کمک کند تا کنترل بیشتری بر وضعیت خود داشته باشد. روابط جنسی فرد مبتلا به HIV می تواند یک زندگی جنسی فعال داشته باشد. با این حال، هنوز هم انجام برخی اقدامات احتیاطی مهم است. HIV . gov توصیه می کند که تشخیص را با شرکای جنسی به اشتراک بگذارید. گفتن یک شریک زندگی در مورد تشخیص HIV می تواند به حفظ سلامت هر دو نفر کمک کند. فرد مبتلا به HIV اگر بار ویروسی او غیرقابل تشخیص باشد و به مصرف داروهای خود ادامه دهد نمی تواند ویروس را منتقل کند. غیر قابل کشف به معنای غیر قابل انتقال است. به عبارت دیگر: زمانی که یک بار ویروسی غیرقابل شناسایی باشد، فرد همچنان HIV دارد، اما سطح آن در بدن او به حدی پایین است که نمی تواند ویروس را به فرد دیگری منتقل کند. وقتی فردی برنامه درمانی خود را دنبال می کند، شانس بسیار خوبی برای کاهش بار ویروسی خود تا این مرحله وجود دارد. برای افرادی که HIV ندارند اما شریک جنسی مبتلا به این بیماری دارند، ممکن است ایده خوبی باشد که از یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی در مورد پروفیلاکسی قبل از مواجهه اطلاعاتی کسب کنند. این نوع دارو می تواند به طور چشمگیری خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد. توجه داشته باشید که اگر فردی یک عفونت مقاربتی دیگر ( STI ) داشته باشد، خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد. یکی از دلایل این است که اگر STI باعث پارگی پوست یا زخم شود، ورود HIV به بدن آسان تر می شود. بارداری یک زن مبتلا به اچ آی وی می تواند باردار شود و یک نوزاد سالم به دنیا بیاورد. با این حال، بهتر است که اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از انتقال ویروس به نوزاد انجام دهید. این اقدامات عبارتند از: از شیردهی خودداری کنند. با پزشک یا ماما در ارتباط باشند. دارو های HIV دقیقا طبق دستور مصرف شوند. طبق گفته کالج آمریکایی زنان و زایمان، در درصد موارد، زمانی که پزشک و مادر از دستورالعمل های بالا پیروی می کنند، نوزاد سالم دارد. افزایش سن در مبتلایان به HIV قبل از این پیش آگهی HIV ضعیف بود. با این حال، به دلیل پیشرفت در درمان، نزدیک به درصد از افراد مبتلا به HIV در ایالات متحده سال یا بیشتر سن دارند. با افزایش سن، بسیاری از افراد مبتلا به اچ‌آی‌وی بیماری مزمن مانند بیماری ریه، برخی سرطان‌ها یا بیماری‌های قلبی عروقی را تجربه می‌کنند. این شرایط ممکن است به ویروس مرتبط نباشد، اگرچه ابتلا به HIV ممکن است حساسیت فرد را افزایش داده باشد. اغلب افراد نمی دانند، زندگی با hiv چگونه است؟ همچنین، برخی از افراد مبتلا به HIV دچار اختلالات عصبی شناختی مرتبط می شوند که می تواند بر توانایی تمرکز، حرکت، به خاطر سپردن چیزها و استفاده از زبان ت ثیر بگذارد. تحقیقات در مورد ت ثیر طولانی مدت HIV و درمان آن ادامه دارد. همانطور که دانشمندان بیشتر در مورد ویروس کشف می کنند، این امید وجود دارد که پیش آگهی همچنان بهبود یابد. سخن آخر در مورد زندگی با hiv چگونه است؟ هنگامی که یک فرد تشخیص HIV را دریافت می کند، ممکن است احساس خستگی کند. ابتلا به یک بیماری مزمن زندگی فرد را تا حدودی تغییر می دهد، اما درمان های HIV می تواند تاثیر این ویروس بر کیفیت زندگی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. بسیاری از افراد مبتلا به HIV اکنون زندگی متفاوتی با زندگی افراد بدون ویروس دارند. در حالی که تجربه هر فرد متفاوت است، موارد زیر اغلب می تواند به بهبود زندگی با HIV کمک کند: ایجاد یک شبکه پشتیبانی حضوری، آنلاین یا هر دو یادگیری در مورد منابع اجتماعی، حقوقی و پزشکی موجود مراقبت از سلامت روانی و جسمی با انتخاب سبک زندگی سالم به دنبال درمان زود هنگام برای مسایلی مانند عفونت و استرس کار با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی برای ایجاد بهترین برنامه درمانی ممکن

، یک عمل جراحی بزرگ برای برداشتن کلیه یا قسمتی از کلیه است. کلیه ها دو اندام کوچک به شکل لوبیا در شکم هستند. کلیه ها آب و مواد زاید را از خون شما فیلتر می کنند. همچنین کلیه ها هورمون های خاصی تولید می کنند. نفرکتومی در موارد زیر انجام می شود: اهدای کلیه آسیب به کلیه عملکرد نادرست کلیه پزشک ممکن است کلیه شما را از طریق جراحی باز یا به روش خارج کند. جراحی لاپاراسکوپی شامل برش های کوچکتر است و زمان بهبودی سریع تری دارد. بهبودی از نفرکتومی می تواند چند هفته طول بکشد و بسیار دردناک باشد. مانند هر عمل جراحی، عوارضی مانند عفونت نیز ممکن است. برداشتن بخشی یا تمام کلیه یک عمل بسیار جدی است و پزشکان آن را آخرین راه حل برای حفظ سلامتی شما می دانند. در صورت عدم عملکرد صحیح ممکن است نیاز باشد کلیه یا قسمتی از کلیه شما برداشته شود. دلایل حذف شامل بیماری، آسیب یا عفونت می باشد. سرطان، دلیل دیگری برای برداشتن کلیه است. اگر تومور کلیه کوچک است و تازه به آن مبتلا شده اید، ممکن است فقط قسمتی از کلیه شما نیاز به برداشتن داشته باشد. برخی از افراد در صورتی که کلیه آنها منشا عفونت های مکرر باشد یا دیگر کار نکند، نیاز به نفرکتومی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات، فرد کلیه سالم خود را به کسی که به کلیه جدید نیاز دارد اهدا می کند. پیوند کلیه با اهداکنندگان کلیه از اهداکنندگان فوت شده موفق تر است. نوع نفرکتومی بسته به انتخاب پزشک و یا جراح و وضعیت بیمار عبارتند از: نفرکتومی ساده شامل برداشتن کلیه است. جراح شما برشی را به طول اینچ در پهلو ایجاد می کند. جراح رگ های خونی کلیه و اتصالات آن را با مثانه قطع می کند. سپس جراح شما کل اندام را برمی دارد. ممکن است برای دسترسی به کلیه شما نیاز به برداشتن دنده باشد. روش نفرکتومی جزیی شامل برداشتن قسمتی از کلیه است. این روش بسیار شبیه به نفرکتومی ساده است. با این حال، ممکن است جراح شما بتواند از یک برش کوچکتر استفاده کند. تکنیک جراحی لاپاروسکوپی که به آن جراحی سوراخ کلید نیز گفته می شود، می تواند برای نفرکتومی ساده یا جزیی استفاده شود. به جای یک برش طولانی، جراح شما یک سری برش های کوچکتر در شکم شما ایجاد می کند. پزشکان یک دوربین و سایر ابزارهای کوچک را از طریق برش ها وارد می کنند. این به جراح اجازه می دهد داخل بدن شما را ببیند و کلیه شما را خارج کند. این نوع جراحی معمولا کمتر از جراحی باز دردناک است و زمان بهبودی نیز کاهش می یابد. در طول نفرکتومی لاپاراسکوپی، جراح شما: یک یا چند برش کوچک در شکم یا پهلو ایجاد می کند. یک پایه بلند را با دوربین (لاپاراسکوپ) از طریق برش وارد می کند. تصویر دوربین را از لاپاراسکوپ روی یک صفحه بزرگ مشاهده می کند. از تصویر دوربین و ابزار جراحی کوچک برای برداشتن قسمتی از کلیه یا تمام کلیه استفاده می کند. تمام برش ها را با بخیه های کوچک می بندد که خود به خود از بین می روند. در نفرکتومی باز از یک برش بزرگ استفاده می شود. جراحان مستقیما داخل بدن را مشاهده می کنند و از دوربین استفاده نمی کنند. نفرکتومی لاپاراسکوپی ممکن است منجر به کوتاه شدن مدت بستری در بیمارستان و بهبود سریعتر شود. جراحی لاپاراسکوپی اغلب نیاز به دوره های طولانی تری تحت بیهوشی دارد. برخی از افراد ممکن است به مدت طولانی تحت بیهوشی پاسخ مناسبی ندهند. همچنین، افراد ممکن است تومور کلیوی بزرگی داشته باشند که جراحی باز می تواند ایمن تر باشد. در موارد سرطان کلیه، نفرکتومی می تواند یک روش نجات دهنده زندگی باشد. اگر شما برای برداشتن کلیه به منظور اهدای نفرکتومی عمل می کنید، کلیه اهدا کننده شما می تواند جان شخص دیگری را نجات دهد. اکثر افراد تنها با یک کلیه عملکرد خوبی دارند. خطرات مربوط به هرگونه جراحی بزرگ شامل موارد زیر است: سکته خونریزی مشکلات تنفسی عفونت در محل برش جراحی واکنش آلرژیک به بیهوشی یا داروهای دیگر تشکیل لخته خون در پاها که به ریه ها منتقل می شود، که به آن آمبولی ریه می گویند. اما خطرات مربوط به نفرکتومی عبارتند از: آسیب به سایر اندام ها یا بافت های اطراف کلیه شما فتق که در آن اندام ها ممکن است از برش جراحی شما بیرون زده شوند. ممکن است بعد از عمل با کلیه باقی مانده مشکل داشته باشید. این تا حدی به این دلیل است که افرادی که به جراحی کلیه احتیاج دارند ممکن است در معرض خطر بیماری های دیگر کلیوی قرار بگیرند. این مشکلات در اهداکنندگان کلیه کمتر دیده می شود. در صورت مشاهده علایم نارسایی کلیه باید با اورژانس تماس بگیرید. در صورت مشاهده موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید: تهوع یا استفراغ تکرر ادرار یا تغییر رنگ ادرار (تورم) در پاها، کمر یا صورت به طور فزاینده ای افزایش یابد. در صورت بارداری حتما به پزشک و جراح خود اطلاع دهید. همچنین، پزشک را در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید، از جمله داروهای بدون نسخه، مطلع کنید. ممکن است لازم باشد قبل از عمل، مصرف برخی داروهای خاص، به ویژه داروهای رقیق کننده خون را قطع کنید. چند روز قبل از عمل، آزمایش خون از شما گرفته می شود تا در صورت نیاز به تزریق خون در طول عمل، گروه خونی شما مشخص باشد و عملکرد کلی کلیه و شمارش خون را بررسی می کند. همچنین باید یک روز قبل از عمل ناشتا باشید و نوشیدن مایعات را متوقف کنید. بهبودی بعد از جراحی باید بین سه تا شش هفته طول بکشد. ممکن است لازم باشد تا هفت روز در بیمارستان بمانید. مدت بستری در بیمارستان به نوع نفرکتومی شما بستگی دارد. پزشک یا جراح شما در مورد موفقیت جراحی و هرگونه درمان بعدی که ممکن است نیاز داشته باشید صحبت خواهد کرد. پزشک شما فشار خون، الکترولیت ها و سطح مایعات را تحت نظر خواهند داشت. به طور معمول، شما باید چند روز اول پس از عمل از کاتتر ادراری (لوله توخالی برای تخلیه ادرار) استفاده کنید. در ابتدا، برش زخم می شود و ممکن است محل برش بی حس باشد. در صورت نیاز، تیم مراقبت های بهداشتی شما می تواند در کنترل درد به شما کمک کند. از آنجا که برش شما در نزدیکی دیافراگم شما (ماهیچه زیر ریه ها) است، ممکن است نفس کشیدن عمیق اذیت کننده باشد. با این حال، انجام تمرینات تنفسی دیافراگمی برای جلوگیری از (عفونت ریه) مهم است. پس از بازگشت به خانه، ممکن است بتوانید ظرف یک یا دو هفته به فعالیت های سبک بازگردید. شما باید حداقل شش هفته از انجام کارهای سنگین یا فعالیت های سنگین اجتناب کنید. پس از شش هفته، شما نیاز به آزمایش خون دارید تا عملکرد کلیه باقی مانده خود را کنترل کنید. پزشک به شما دستور می دهد که چند وقت یکبار آزمایش خون را انجام دهید. اکثر مردم با دو کلیه متولد می شوند، اما شما معمولا تنها با یک کلیه می توانید کار کنید. اگر هر دو کلیه را برداشته اید، برای زنده ماندن به پیوند کلیه یا دیالیز (درمانی برای کنترل عملکرد کلیه) نیاز دارید. افرادی که تنها یک کلیه پس از نفرکتومی دارند به مراقبت مداوم برای نظارت بر عملکرد کلیه نیاز دارند. شما حداقل یک بار در سال به آزمایش ادرار (آزمایش غربالگری ادرار) و آزمایش خون نیاز دارید. همچنین باید از فعالیت هایی که خطر آسیب به کلیه را افزایش می دهند، دوری کنید. به عنوان مثال، شما باید از ورزشهای با تماس زیاد مانند هاکی، فوتبال یا کشتی اجتناب کنید. آزمایشات به طور منظم صورت می گیرند تا بررسی شود که کلیه باقی مانده چگونه کار می کند. آزمایش ادرار و بررسی فشار خون باید هر سال انجام شود و آزمایش های عملکرد کلیه کراتینین، میزان فیلتراسیون گلومرولی باید هر چند سال یکبار (یا بیشتر در صورت مشاهده نتایج غیر طبیعی) بررسی شود. آزمایشات منظم ادرار برای پروتیین نیز باید انجام شود. وجود پروتیین در ادرار ممکن است به این معنی باشد که کلیه تا حدودی آسیب دیده است افرادی که یک کلیه دارند باید از ورزش هایی که خطر تماس شدید یا تصادف بالاتری دارند، اجتناب کنند. این ورزش شامل بوکس، هاکی روی زمین، فوتبال، هاکی روی یخ، لاکروس، هنرهای رزمی، رودو، فوتبال و کشتی است، اما محدود به آن نیست. این ممکن است شامل فعالیت های شدید مانند چتربازی نیز باشد. هرکسی که یک کلیه دارد و تصمیم به شرکت در این ورزشها می گیرد باید بیشتر مراقب باشد و از محافظ استفاده کند. او باید درک کند که از دست دادن کلیه باقی مانده یک وضعیت بسیار جدی است به طور کلی، افرادی که دارای یک کلیه سالم هستند، نیازی به رژیم غذایی خاص ندارند. در صورت داشتن سوال در مورد ترکیب اساسی رژیم غذایی مناسب، با پزشک خود یا یک مشورت کنید

و انواع آنها بخشی از دندانپزشکی و شاخه ای از علم پزشکی است که با دندان ها، لثه ها و دهان سروکار دارد. به طور کلی تخصص جراحان دندانپزشک تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری های حفره دهان است. حفره دهان شامل مخاط دهان، لثه ها، دندان ها و همچنین تمام بافتها و ساختارهای مرتبط مانند فک ها می شود. عموم مردم، جراحی دندان را عمدتا با اردتودنسی و پلاک های ثابت دندان می شناسند. در حالیکه کار یک جراح دندانپزشک فقط ترمیم دندان ها و یا ثابت کردن وضعیت دندان های شما نیست. بلکه جراحی دندان مشکلات ساختار گیجگاهی، فک و دیگر مشکلات دهان را نیز پوشش می دهد. همچنین انجام کارهایی مانند جراحی کانال های ریشه و برداشتن دندان عقل نیز از وظایف جراحان دندانپزشک است. جراحی دندان به جراحی استخوان فک و دندان گفته می شود. هدف از این جراحی اصلاح وضعیت دندان ها است. جراحی دندان انواع مختلفی دارد که برخی از آنها عبارتند از: این جراحی شامل درمان ریشه یا پالپ دندان بوده و انواع مختلفی دارد. از جمله. درمان ریشه دندان که آن را با نام عصب کشی نیز می شناسیم، در اصطلاح دندانپزشکی روت کانال تراپی نامیده می شود. عصب کشی شامل حذف پالپ یا عصب دندان ملتهب و عفونی است. پوسیدگی دندان و رسیدن آن به عصب باعث ایجاد درد غیر قابل تحمل و ضربان دار در بیمار می شود. در این روش جراح دندانپزشک ریشه دندان را از زیر مینا و عاج خارج می کند. این کار باعث تسکین دندان درد شدید می شود. عصب کشی راهی برای نجات دندان های پوسیده است و در نتیجه بیمار برای تسکین درد مجبور به کشیدن دندان نخواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این روش جراح دندانپزشک دندان آلوده را سوراخ کرده و پالپ یا ریشه آن را خارج می کند. سپس داخل دندان با استفاده از یک ماده بی اثر جایگزین می شود. در محله بعد، یک تاج روی دندان قرار گرفته و ظاهر دندان بازسازی می شود. در گذشته، عصب کشی به دلیل درد شدید به عنوان یک درمان سخت و دردناک شناخته می شد. در حالیکه امروزه عصب کشی هیچ شباهتی به روزهای گذشته ندارد. این درمان امروزه بسیار کارآمدتر بوده و درد آن قابل تحمل تر از گذشته است. به عصب کشی دندان های شیری در اصطلاح دندانپزشکی پالپوتومی گفته می شود. این روش درمان بیشتر برای کودکان به کار می رود. در پالپوتومی ریشه آلوده و عفونی فقط در قسمت تاج دندان برداشته می شود. به طور دقیق تر، دندانپزشک فقط قسمت عفونی پالپ را برداشته و بقیه پالپ را به حال خود رها می کند تا بیمار به عمل کامل عصب کشی نیاز نداشته باشد. پالپوتومی دارای مزایای بسیار زیادی است. به عنوان مثال در این روش شادابی بافت باقیمانده دندان حفظ شده و دندان قادر به تشخیص گرما و سرما و همچنین دریافت مواد مغذی از خون خواهد بود. همچنین در این روش احتمال شکستن دندان کمتر شده و دندان تقریبا احیا می شود. ولی پالپوتومی فقط در صورتی قابل انجام است که ریشه عفونی در قسمت تاج دندان باشد. بنابراین در صورت پوسیدگی بیش از حد نمی توان از این روش استفاده کرد. این روش شامل برداشتن بخش های عفونی و ملتهب پالپ برای تسکین درد دندان است. پالپکتومی شباهت زیادی به عصب کشی دندان دارد، با این تفاوت که در پالپکتومی فقط بخش های آلوده پالپ از دندان حذف می شود. جراح دندانپزشک پس از خارج کردن قسمت های ملتهب پالپ، داخل دندان را ضدعفونی کرده و سپس آن را با مواد خاص پر می کند. درمان پالپکتومی بیشتر در کودکان و برای حفظ دندان های شیری انجام می شود. دندان های شیری در کودکان دارای ریشه های کوتاهی هستند. با بزرگ شدن کودک این ریشه ها به تدریج جذب بدن شده و باعث افتادن دندان های شیری می شوند. به همین علت در روش پالپکتومی جراح دندانپزشک، پالپ دندان را با مواد قابل جذب جایگزین می کند. به عمل جراحی نوک ریشه دندان در اصطلاح دندان پزشکی آپیکوکتومی یا آپیکال گفته می شود. این روش زمانی استفاده می شود که قرار دادن مواد بی اثر و تاج مصنوعی برای تسکین درد بیمار کافی نیست. در برخی از بیماران مقدار پوسیدگی دندان زیاد بوده و عفونت و التهاب در نوک ریشه دندان وجود دارد. در این روش انتهای ریشه دندان و بافت های اطراف آن در داخل لثه برداشته می شوند. دندانپزشک پس از برداشتن نوک ریشه، حفره داخل دندان را با مواد سازگار با محیط زیست پر می کند. اگر مقدار پوسیدگی دندان زیاد بوده و عمل آپیکوکتومی قابل انجام نباشد، هیچ راهی به جز کشیدن دندان باقی نمی ماند. این روش شامل جراحی دندان برای استفاده از پروتزهای دندانی یا انواع دندان های مصنوعی است. درمان پروستودنتیک انواع مختلفی دارد، از جمله: تاج یکی از مهمترین بخش های دندان است، زیرا وظایف مختلفی مانند جویدن و خرد کردن غذا را برعهده دارد. آسیب تاج دندان باعث ورود راحت میکروب ها و سایر عوامل عفونی به داخل دندان می شود. جراح دندانپزشک از روکش های مصنوعی و مواد سازگار با بدن برای ترمیم تاج دندان استفاده می کند. جنس تاج های مصنوعی دندان بسیار متنوع بوده و می تواند از فولاد، طلا، پرسلین، سرامیک و یا رزین باشد. جنس تاج دندان معمولا به انتخاب بیمار و صلاحدید دندانپزشک بستگی دارد. تاج دندان به خصوص پس از برخورد با مواد سفت و محکم به راحتی می شکند. بازسازی تاج در اغلب موارد به طولانی تر شدن عمر دندان کمک می کند. بازسازی تاج را می توان بر روی دندان هایی که از قبل عصب کشی شده و یا در حال شکستن و خرد شدن هستند، انجام داد. روکش دندان در اصطلاح دندان پزشکی ونیر نامیده می شود. روکش ها فقط سطح جلوی دندان را می پوشانند. در حقیقت، روکش های دندانی بیشتر به دلایل زیبایی شناختی استفاده می شوند. به همین علت ونیر دندان بهترین گزینه برای ترمیم ظاهر دندان های شکسته یا آسیب دیده است. ونیر دندان معمولا نسبت به لمینت هزینه کمتری دارد. ونیر دندان به دو دسته سرامیکی و کامپوزیت تقسیم می شود. برای قرار گرفتن روکش ها بر روی دندان معمولا مقداری از مینای دندان برداشته می شود. استفاده از روکش ها علاوه بر جنبه زیبایی در حفظ سلامت دندان ها از آسیب دیدگی و پوسیدگی نیز بسیار موثر است. اگر چندین دندان توسط دندانپزشک کشیده شده و بین یک دندان تا دندان بعد فاصله زیادی باشد می توان با استفاده از بریج این فاصله را پر کرد. بریج یکی از رایج ترین روش های درمان برای پر کردن شکاف بین دندان ها است. به بریج پل دندان نیز گفته می شود. برای استفاده از بریج و پر کردن جای خالی در لثه، باید دندان های هر دو طرف دندان افتاده کاملا سالم باشند. دندان کاذب یا مصنوعی در شکاف لثه قرار گرفته و به تاج دندان های هر دو طرف خود متصل می شود. دندانپزشک معمولا دندان های مجاور را کمی تغییر شکل می دهد. این کار باعث می شود تا دندانپزشک بتواند تاج ها را در هر دو انتهای پل قرار دهد. این روش پروتز دندان معمولا پس از کشیدن دندان به دلیل مقرون به صرفه بودن و حفظ زیبایی دندان ها مورد استفاده قرار می گیرد. این حالت در صورت عدم درمان حتی می تواند طول فک شما را تغییر دهد. در صورت از دست دادن یکی از دندان ها می توانید به جای بریج و تغییر شکل دندانهای مجاور از ایمپلنت ایمپلنت ها پایه های تیتانیومی هستند که با کمک جراحی در حفره و استخوان دندان فک بالا یا فک پایین قرار می گیرند. ایمپلنت که به آن کاشت دندان نیز گفته می شود، روشی دایمی برای پر کردن جای دندان های از دست رفته است. در روش ایمپلنت یک پیچ فلزی به جای ریشه دندان در داخل لثه قرار می گیرد. جای ایمپلنت معمولا پس از تا ماه بهبود می یابد. پس از آن، یک دندان مصنوعی یا تاج بر روی پیچ قرار می گیرد. در مرحله بعدی دندانپزشک یک روکش بر روی ایمپلنت قرار می دهد. روکش معمولا با پیچ یا سیمان به ایمپلنت متصل می شود. دندان مصنوعی به مجموعه ای جزیی یا کامل از دندان های کاذب گفته می شود. دندان های مصنوعی به دو شکل ثابت و متحرک وجود دارند. شما می توانید آنها را مانند بریج به دندانهای مجاور متصل کنید. با این حال، در صورت استفاده از دندان های مصنوعی برخلاف بریج ها، نیازی به تغییر شکل هیچ کدام از دندان ها نیست. دندان های مصنوعی از جنس فلز یا پلاستیک بوده و با تکیه بر لثه و بافت ها در داخل دهان محکم می شوند. دندان های مصنوعی در دو نوع ثابت و متحرک وجود دارند. دندان های مصنوعی متحرک را می توانید برای شستشو و یا در هنگام خواب از دهان خارج کنید. این روش درمان شامل قرار دادن وسایلی بر روی دندان ها برای تغییر مکان آنها است. این روش های درمانی را با توجه به مزایای آن می توان به عنوان درمان ارتودنسی در نظر گرفت. زیرا در این روش استخوان درگیر است. از این روش معمولا زمانی استفاده می شود که فاصله بین دندان های باقی مانده پس از کشیدن بسیار زیاد باشد. دندان مصنوعی ثابت همیشه در دهان باقی مانده و برخلاف دندان های مصنوعی متحرک نمی توان آنها را از دهان خارج کرد. در واقع دندان های مصنوعی ثابت دندان های کاذبی هستند که با استفاده از ایمپلنت بر روی لثه محکم می شوند. همانطور که قبلا گفته شد آپیکوکتومی به برداشتن آپیکو یا انتهای ریشه دندان گفته می شود. جراحی کانال ریشه ماهیت ارتودنسی ندارد زیرا بیشتر بر برداشتن پالپ و ریشه دندان تمرکز دارد. زمانی که جراحی کانال ریشه در تسکین درد دندان کافی نبوده و درد همچنان ادامه داشته باشد، تمام ریشه برداشته می شود. زیرا ادامه درد نشان می دهد که حتی قسمت های به ظاهر سالم دندان نیز خراب شده است. بنابراین آپیکوکتومی در این موارد یک عمل ارتودنسی محسوب می شود زیرا بخشی از ساختار استخوانی زیرین با این نوع جراحی باید برداشته شود. برداشتن یا حذف کامل دندان معمولا بر روی دندان های مشکل دار، بسیار پوسیده یا اضافی انجام می شود. گاهی دندان عقل فضایی برای رشد در فک ندارد. در اینگونه موارد دندان عقل باید کشیده شود. زیرا دندان های نهفته در صورت باقی ماندن در لثه می توانند در مدت کوتاهی باعث درد، عفونت، التهاب و بسیاری دیگر از مشکلات دندانی شوند. به همین علت بهتر است دندان های عقل یا نهفته به محض رویش کشیده شوند تا بعدها باعث بروز مشکلات مختلف دندانی نشوند. جراحی برای کشیدن دندان، یکی از رایج ترین خدمات دندانپزشک است. این کار را می توان با بی حسی موضعی یا عمومی انجام داد. جراحی معمولا در مورد دندان عقل نهفته ای استفاده می شود که به دلیل نداشتن فضای کافی برای رشد باعث ایجاد درد شدید و مشکلات دندانی متعددی شود. به طور کلی بسیاری از مردم در انجام جراحی دندان ترس، نگرانی و تردید دارند. علت این امر آن است که جراحی های دندان هم گران و هم دردناک است. با این حال، در صورت توصیه دندانپزشک باید حتما درمان جراحی دندان را انجام داد. زیرا عدم درمان به موقع باعث بروز مشکلات فک و صورت شده و درد از آستانه تحمل شما عبور خواهد کرد. منبع:

کمردرد به عنوان یکی از علایم احتمالی کووید - در حال ظهور است. بررسی ها نشان می دهد افراد زیادی پس از ابتلا به کووید - کمردرد شدید و مداوم گزارش کرده اند. البته احساس درد در کمر به تنهایی نمی تواند علایم و نشانه ابتلا به کرونا باشد. بنابراین برای اینکه بفهمید آیا کرونا باعث کمردرد می شود یا نه ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. به نظر می رسد کمردرد ناشی از کووید بعدا در این بیماری رخ می دهد. بعید است که علامت اولیه باشد. حتی می تواند در حالی که علایم اصلی سرفه، تنگی نفس، از دست دادن بویایی و خستگی در حال بهبود است، بروز پیدا کند. البته، اگر قبل از ابتلا به کووید کمر درد داشتید، ممکن است دوباره آن را تجربه کنید و سپس ویروس می تواند این وضعیت را بدتر کند. کمردرد یکی از شایع ترین مشکلی است که توسط متخصصان توانبخشی درمان می شود. اما از زمان شروع همه گیری COVID - ، متخصصان توانبخشی می گویند که در بیماران مبتلا به کمردرد افزایش یافته است. اگرچه پزشکان هنوز در حال یادگیری درباره اثرات COVID - هستند، کمردرد معمولا علامت COVID - نیست. با این حال، اگر درد عضلانی عمومی، سردرد، تب، لرز، سرفه یا تنگی نفس همراه با کمر درد دارید، ممکن است با عفونت COVID - سر و کار داشته باشید. افرادی که مبتلا به COVID - هستند ممکن است به دلیل واکنش التهابی بدن، در عضلات و دردهای بدن دچار شوند. برخی از افراد حتی ممکن است بعد از واکسن کووید، درد عضلانی را تجربه کنند، که طبیعی است و به این معنی است که سیستم ایمنی بدن آنها کار خود را انجام می دهد. اگر قبلا کمردرد داشته اید، می دانید چه حسی دارد. هرگونه کمردرد که در یک قسمت غیرطبیعی از کمر احساس شود می تواند ناشی از عفونت ویروس کرونا باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمردرد مربوط به خود COVID - اغلب متفاوت از فشار بیش از حد است. درد ناشی از فعالیت بیش از حد معمولا چند روز طول می کشد. اما درد ناشی از COVID - ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشد. افرادی که به کووید - مبتلا می شوند نیز ممکن است زمان زیادی را برای بهبودی در رختخواب صرف کنند، که ممکن است به علت کم شدن عضلات و تغییر بیومکانیک ستون فقرات منجر به کمردرد شود. کمردرد ناشی از کرونا با کمردرد معمولی فرق دارد. کمردرد با کووید به احتمال زیاد به عنوان یک درد عمیق و شدید احساس می شود نه یک درد شدید و چاقو که اغلب با اسپاسم مفصلی یا عضلانی کمردرد معمولی ایجاد می شود. نکته مهم این است که کمردرد کووید با تغییر وضعیت بدن کمتر نمی شود. به عنوان مثال، کمردرد معمولی هنگام خوابیدن، ایستادن یا به طور معمول نشستن ممکن است کمی احساس بهتری داشته باشید. اما کمردرد ناشی از کووید به احتمال زیاد در همه موقعیت ها ادامه دارد اما در برخی موقعیت ها بدتر است. ابتلا به کرونا با افزایش التهاب در بدن همراه است. بروز این التهاب در مفصل کمر یا لگن می تواند منجر به کمر درد شود. علت دیگر به طور مستقیم به ویروس مربوط نمی شود بلکه ناشی از عدم تحرک آن است. اگر احساس ناراحتی، خستگی و درد می کنید. احتمالا فعالیت کمتری دارید. این عدم فعالیت می تواند باعث کمردرد معمولی و سفتی دیگر مفاصل و ماهیچه ها شود. این دردها سپس توسط کووید تشدید می شود. برخی از افراد بعد از کووید نیز مشکلات شانه و بازو را تجربه می کنند، به ویژه اگر در بیمارستان بستری شده باشند. اما این همه ماجرا نیست. اگر سرفه می کنید، می تواند کمرتان را تحت فشار قرار دهد. برای احساس ت ثیر بر روی کمر، بایستید، دستان خود را روی کمر قرار دهید و به آرامی سرفه کنید. دردهای عمومی بدن، درد عضلانی یا درد مفاصل از علایم شایع COVID - و سایر عفونت های ویروسی است. تصور می شود که درد در درجه اول ناشی از پاسخ ایمنی بدن شما است. عفونت COVID - می تواند مولکول های پیش التهابی به نام سایتوکین را توسط سیستم ایمنی بدن شما تحریک کند. یک بررسی تحقیق در سال نشان داد که این مولکول ها ممکن است تشکیل مولکولی به نام پروستاگلاندین E را تحریک کنند که روی اعصاب شما ت ثیر می گذارد و پیام های درد را به مغز شما می فرستد. یک بررسی تحقیقی دیگر در سال نشان داد که دردهای عضلانی ناشی از عفونت های ویروسی با تنظیم بیش از حد یک سایتوکاین خاص به نام اینترلوکین مرتبط است. همچنین گفته شده است که ویروس عامل COVID - ممکن است باعث آسیب بافتی شود که در ایجاد درد نقش دارد. ویروسی که باعث COVID - می شود می تواند از آنزیمی به نام آنژیوتانسین تبدیل کننده ( ACE ) برای ورود به سلول های شما تقلید کند. پژوهشنامه در آغاز این بخش نشان داد که گیرنده برای این آنزیم در بسیاری از بدن شما قطعات، از جمله عضلات اسکلتی یافت می شود. مطالعات کالبد شکافی بر روی افرادی که دچار سندرم تنفسی حاد شدید ( SARS ) شدند، یک بیماری تنفسی ناشی از ویروس مشابه SARS - CoV - ، شواهدی از وجود این ویروس در بافت ماهیچه ای پیدا نکرد. بنابراین، تحقیقات بیشتری لازم است تا بفهمیم آیا آسیب عضلانی عامل درد در افراد مبتلا به COVID - است. شرایطی که باعث کمردرد می شود از جمله فتق دیسک، آرتریت نخاعی و کشیدگی عضلات کمر به دلیل همه گیری تغییر نکرده است. با این حال، آنچه تغییر کرده است شیوه زندگی و عادات روزانه مردم است. کارشناسان در این مورد می گویند: "یکی از تفاوت هایی که ما متوجه آن شده ایم، افزایش تعداد فتق دیسک است. " با توجه به اینکه تعداد زیادی از مردم در خانه کار می کنند، متوجه می شویم که بسیاری از بیماران ما با استفاده از لپ تاپ و نشستن طولانی مدت روی نیمکت، تخت یا صندلی ناهار خوری دچار گرفتگی عضلات یا فتق دیسک می شوند. کار در خانه نیز منجر به تغییر روال عادی شده است که ممکن است به سطوح پایین فعالیت کمک کند. افرادی که قبلا در تعطیلات با همکاران خود قدم می زدند یا برای تمرین در راه بازگشت به خانه به باشگاه می رفتند. در شیوع کرونا دیگر ممکن است در این فعالیت ها شرکت نکنند و عدم تحرک ممکن است منجر به ضعف و سفت شدن ماهیچه ها و در نهایت کمردرد شود. کمردرد ناشی از کووید به خودی خود بهتر می شود. اما می توانید با برخی از تمرینات ملایم علایم خود را تسکین دهید. در طول روز به یاد داشته باشید که وضعیت خود را به طور منظم تغییر دهید. تا بدن شما در یک موقعیت قرار نگیرد. به تدریج می توانید تمرینات بیشتری مانند پیاده روی یا استفاده از نوارهای مقاومتی را انجام دهید. اگر علایم کمر شما بعد از هفته بدتر می شود یا بهتر نمی شود، بهتر است با پزشک مشورت کنید. بیمارانی که به دلیل COVID - دچار کمردرد می شوند، ممکن است با استفاده از داروهای مسکن بدون نسخه یا کمپرس گرم در حین پیشرفت عفونت، تسکین پیدا کنند. با این حال، چند کار وجود دارد که مردم می توانند برای پیشگیری و درمان سایر انواع کمردردهای مرتبط با همه گیری انجام دهند. کارشناسان از کلمه اختصاری " BACK " برای کمک به بیماران خود استفاده می کند تا به خاطر بسپارند که برای پیشگیری و درمان کمردرد باید چه کار کنند: B - Bust - a - Move . دوچرخه سواری، پیاده روی، کشش یا رقص. بهتر است ایم حرکت ها را بخشی از برنامه روزانه خود قرار دهید. زنگ هشدار. زنگ هشدار را تنظیم کرده و حرکت را به یک عادت تبدیل کنید. هر نیم ساعت یکبار فعالیتی مانند حرکات کششی یا راه رفتن حتی در حین کار انجام دهید. استراحت. تحقیقات نشان می دهد که اضطراب و کم خوابی که برخی از افراد در طول COVID - با آن روبرو هستند می تواند به منقبض شدن ماهیچه ها و درد در بدن کمک کند. برای کاهش استرس از طریق مدیتیشن یا سایر فعالیتهای آرامش بخش اقدام کنید. با استفاده از صندلی حمایتی با بالش کمری، اجتناب از قوز کردن، بالا آوردن صفحه کامپیوتر خود و انجام تنظیمات دیگر برای کاهش استرس بر بدن، وضعیت بدن خود را سالم و مناسب نگه دارید. اما بیشتر از همه، کارشناسان ت کید کردند که یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی باید همیشه کمردردهای مداوم یا شدید را ارزیابی کند. بیشتر کمردردهای خفیف تا متوسط ناشی از کشیدگی ماهیچه ها به خودی خود در عرض - هفته بهبود می یابد. اگر درد همچنان ادامه داشت، یا اگر دچار آسیب دیدگی شدید، درد ناگهانی شدید یا درد یا بی حسی در پاهای خود شدید، باید فورا معاینه شوید. شایر علایم و"پرچم قرمز" که نشان می دهد شما ممکن است به فوریتهای مراقبت های بهداشتی نیاز داشته باشد شامل ضعف، بی حسی، سوزن سوزن شدن، از دست دادن کنترل روده یا مثانه و کاهش ناخواسته وزن است. بسیاری از بیماران به دلیل COVID - از مراجعه به یک مرکز مراقبت های بهداشتی تردید دارند و ممکن است مراقبت از کمر درد را به تاخیر بیاندازند. اما شما می توانید با استفاده از خدمات درمانی مشاوره آنلاین با پزشکان و متخصصان زیادی در ارتباط باشید. از آنها کمک بگیرید. همچنین، بهترین و آسان ترین روش درمان کمردرد در سه ماه اول شروع است تا از مزمن شدن آن جلوگیری شود. COVID - یک عفونت تنفسی است که توسط یک ویروس در خانواده ویروس کرونا به نام SARS - CoV - ایجاد می شود. به طور معمول باعث علایم شبیه آنفولانزا مانند تب، سرفه و خستگی می شود. بدن درد و درد نیز از جمله شایع ترین علایم گزارش شده است. کمر یکی از شایع ترین مکان هایی است که افراد مبتلا به COVID - احساس درد می کنند. کمردرد اغلب در مراحل اولیه بیماری ظاهر می شود. اما می تواند یک علامت طولانی مدت باشد که هفته ها یا ماه ها پس از عفونت ادامه می یابد. منبع:

فیبرومیالژی یا فیبرومیالژیا ( Fibromyalgia ) ، بیماری مزمنی است که باعث درد، حساسیت عضلات، تاندون ها و مفاصل می شود. این علایم اغلب با، خستگی مزمن، اضطراب، افسردگی و اختلال در عملکرد روده همراه است. علت و درمان فیبرومیالژیا ناشناخته است، اما داروها و درمان های جایگزین می توانند به کاهش علایم کمک کنند. گاهی اوقات از فیبرومیالژیا به عنوان سندرم فیبرومیالژیا یاد می شود. هیچ آزمایش تشخیصی خاصی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد. همین موضوع ممکن است پزشکان را در حین تلاش برای تشخیص در طول درمان دچار مشکل کند. همچنین، علایم فیبرومیالژیا می تواند شبیه علایم سایر شرایط باشد، که ممکن است منجر به تشخیص اشتباه شود. فیبرومیالژیا و آرتروز فیبرومیالژیا یک نوع آرتریت (بیماری مفاصل) نیست، بلکه یک اختلال عضلانی است. فیبرومیالژیا و آرتریت می توانند باعث درد و خستگی قابل توجهی شوند و همچنین توانایی فرد را برای انجام فعالیت های روزانه مختل کنند. با این حال، علایم فیبرومیالژیا به طور معمول بر خلاف علایم در طول زمان بدتر نمی شوند. شایع است که فیبرومیالژیا با بیماری مفصلی دیگری مانند لوپوس سیستمیک یا آرتریت روماتویید همراه باشد. فیبرومیالژیا در زنان بیشتر از مردان شایع است. درصد از کل مبتلایان به فیبرومیالژیا را زنان تشکیل می دهند. ممکن است وجود هورمون ها علت این تفاوت بزرگ جنسیتی باشند، اما دلیل دقیق آن ناشناخته است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ دلیل مشخصی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد، اما نظریه های زیادی برای توضیح علل احتمالی وجود دارد. اعتقاد بر این است که فیبرومیالژیا از ترکیب بسیاری از عوامل استرس زای فیزیکی و عاطفی در مقابل یک اتفاق ناشی می شود. در برخی از بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا، سطوح سیگنال شیمیایی عصبی به نام ماده P وجود دارد که سیگنال های درد را تقویت می کند. سطوح در مغز نیز در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا نسبتا پایین گزارش شده است. سروتونین یک پیام رسان شیمیایی مغز (انتقال دهنده عصبی) است که با آرامش بخش و کاهش دهنده اضطراب همراه است. بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا دچار اختلال در حرکت سریع چشم یا خواب هستند که از خواب عمیق جلوگیری می کند و اغلب باعث خستگی آنها می شود. شروع فیبرومیالژیا با ناراحتی روانی، ضربه و عفونت همراه خواهد بود. علامت کلی فیبرومیالژیا درد است. بیماران نسبت به محرک های حسی مختلف حساسیت بیشتری دارند و آستانه درد آنها به طور غیرمعمول پایین است. درد فیبرومیالژیا عموما گسترده است و هر دو طرف بدن را درگیر می کند. درد معمولا گردن، باسن، شانه ها، بازوها، قسمت بالای کمر و قفسه سینه را درگیر می کند. درد می تواند سراسر بدن را فرا گیرد، از جمله نقاط حساس دردناک، درد عمیق عضلات، سردردهای مزمن، کمر درد بی وقفه یا گردن درد. درد فیبرومیالژیا می تواند با سر و صدا، تغییر آب و هوا و استرس احساسی تشدید شود. درد فیبرومیالژیا ممکن است ناشی از کاهش جریان خون در قسمت هایی از مغز باشد که به طور معمول به بدن کمک می کند تا با درد کنار بیاید. نقاط حساس فیبرومیالژیا مناطق موضعی بدن هستند که نسبت به لمس ملایم حساس هستند. حتی لمس خفیف این نواحی می تواند باعث درد شود. نقاط حساس فیبرومیالژیا معمولا در اطراف آرنج، شانه ها، زانو، باسن، پشت سر و کناره های سینه قرار دارند. خستگی در درصد از بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا رخ می دهد و می توان آن را فلج کننده، خسته کننده و شبیه آنفولانزا توصیف کرد. بیماران حتی ممکن است بعد از ساعت ها استراحت در رختخواب احساس خستگی کنند. بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا فاقد سطح عمیق و ترمیمی خواب هستند که به آن خواب غیر سریع چشم ( NREM ) می گویند. در نتیجه، بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا اغلب صبح ها بیدار می شوند بدون اینکه استراحت کامل داشته باشند، حتی اگر به نظر برسد که آنها به اندازه کافی ساعت خواب داشته اند. همانطور که می دانیم، زنان بیشتر از مردان به فیبرومیالژیا مبتلا می شوند. زنان درد فیبرومیالژیا را به عنوان یک درد کسل کننده که از ماهیچه ها شروع می شود، توصیف کرده اند. زنان همچنین ممکن است در به خاطر سپردن و تمرکز مشکل داشته باشند یا هنگام صحبت کردن کلمات را با هم مخلوط کنند. این علایم "فیبرو مه" نامیده می شود زیرا ذهن آنها اغلب دچار گیجی است. زنان همچنین ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: میگرن روده و مثانه تحریک پذیر حساسیت به صداهای بلند و نورهای روشن مه فیبرو، مه فیبرومیالژیا و مه مغزی، از علایم فیبرومیالژیا است. مه فیبرو اصطلاحی است که برای توصیف مشکلات شناختی ناشی از فیبرومیالژیا به کار می رود. بیمارانی که دچار مه فیبرو هستند احساس سرماخوردگی دارند و دایما داروی سرماخوردگی مصرف می کنند. مه فیبرو می تواند به کیفیت خواب بیمار مربوط باشد، اما علت قطعی مه فیبرو هنوز نامشخص است. علایم مه فیبرو ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکل در مکالمه فراموش کردن برنامه ها از دست دادن حافظه کوتاه مدت ناتوانی در به خاطر سپردن اطلاعات جدید فیبرومیالژی یا فیبرومیالژیا ( Fibromyalgia ) تشخیص بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا برای پزشکان می تواند دشوار باشد زیرا علایم آنها در بسیاری از بیماری های دیگر شایع است. بسیاری از بیماران دچار افسردگی، آرتریت التهابی، درد مزمن میوفاشیال یا بیماری عدم تحمل سیستماتیک شده اند. در نهایت، تشخیص فیبرومیالژیا صرفا بر اساس موارد بالینی بر اساس سابقه پزشک و معاینه فیزیکی انجام می شود. در بیماران مبتلا به درد مزمن گسترده بدن، تشخیص فیبرومیالژیا را می توان با شناسایی نواحی حساس به حساسیت انجام داد. بیماران فیبرومیالژیا به طور معمول حداقل مورد از نقطه حساس کلاسیک فیبرومیالژیا را دارند. پزشکان همچنین ممکن است میزان، اختلالات خواب و میزان استرس بیمار را پرس و جو کنند. قبل از اینکه تشخیص فیبرومیالژیا در نهایت ت یید شود، درد عضلانی باید بیش از سه ماه وجود داشته باشد. هیچ آزمایش خون یا اشعه ایکس وجود ندارد که پزشک را به طور مشخص برای تشخیص فیبرومیالژیا کمک کند. آزمایشات اغلب برای حذف سایر تشخیص های احتمالی انجام می شود. هنگامی که پزشک آزمایش های تشخیصی را بررسی کرد، معیارهای زیر برای تشخیص صددرصد فیبرومیالژیا استفاده می شود: درد حداقل سه ماه وجود داشته است. درد در هر چهار ربع بدن گسترده شده است. هیچ بیماری دیگری وجود ندارد که این علایم را ایجاد کند. فیبرومیالژی یا فیبرومیالژیا ( Fibromyalgia ) از آنجا که هیچ آزمایش خون ساده یا اشعه ایکس نمی تواند به شما بگوید که مبتلا به فیبرومیالژیا هستید، علایم ممکن است مشابه علایم سایر بیماری ها باشد. بسیاری از بیماری ها می توانند باعث درد در نواحی مختلف بدن شوند و پزشک شما ممکن است بخواهد آزمایش خون یا اشعه ایکس را انجام دهد تا بیماری هایی را که شبیه فیبرومیالژیا می باشند را رد کند. شرایط زیر می تواند فیبرومیالژیا را تقلید کند: آرتروز سرطان افسردگی بیماری استخوان کمبود ویتامین D بیماری پاراتیرویید بیماریهای عضلانی بیماری های عفونی سندرم خستگی مزمن افزایش کلسیم خون (هایپرکلسمی) سطح پایین هورمون تیرویید (کم کاری تیرویید) اگرچه هیچ درمانی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد، اما درمان می تواند برخی از علایم را تسکین دهد. از آنجا که علایم متنوع است و در بین بیماران متفاوت است، برنامه های درمانی باید برای هر بیمار شخصی باشد. برنامه های درمانی زمانی موثرتر هستند که آگاهی دادن به بیمار، کاهش استرس، ورزش منظم و داروها با هم ترکیب شوند. همچنین داروهای جایگزین و عادات شیوه زندگی وجود دارد که ممکن است به کاهش علایم فیبرومیالژیا کمک کند. در نهایت، پزشک، فیزیوتراپیست و بیمار ممکن است همگی در مدیریت فیبرومیالژیا نقش فعالی ایفا کنند. آموزش به بیمار اولین گام مهم در کمک به بیماران برای درک و کنار آمدن با علایم متنوع آنها است. مت سفانه، همه پزشکان از نزدیک با تغییرات این بیماری آشنا نیستند. گروههای حمایتی، بیمارستانهای محلی و بخشهای محلی بنیاد آرتروز به منابع آموزشی مهمی برای بیماران و پزشکان تبدیل شده است. سطوح استرس در بین بیماران متفاوت است، بنابراین روشهای کاهش استرس باید در درمان فیبرومیالژیا فردی باشد. بسیاری از بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا اعتراف می کنند که هنگام اضطراب فیبرومیالژیا احساس اضطراب، عصبی و حتی وحشت می کنند. بنابراین، استرس ممکن است نقش بسیار مهمی در ایجاد علایم فیبرومیالژیا داشته باشد. اندازه گیری میزان استرس در بیماران مختلف بسیار دشوار است زیرا افراد واکنش های متفاوتی به برخی رویدادها نشان می دهند. کاهش استرس در درمان فیبرومیالژیا باید فردی باشد. این ممکن است شامل تغییر ساده استرس در خانه یا محل کار، نوارهای آرامش بخش، مشاوره روانشناسی و یا حمایت از طرف اعضای خانواده، دوستان و پزشکان باشد. گاهی اوقات، تغییرات عوامل محیطی (مانند سر و صدا، دما و قرار گرفتن در معرض آب و هوا) می تواند علایم فیبرومیالژیا را تشدید کند و این عوامل باید اصلاح شوند. در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا ممکن است منجر به کاهش اضطراب، افسردگی و خستگی شود. همچنین ممکن است بیماران خواب بهتر و افزایش کیفیت زندگی را تجربه کنند. مهمترین درمان برای درد عضلات، ورزش منظم کم فشار است. حفظ وضعیت و سلامت ماهیچه ها با ورزش منظم میزان ناراحتی را کاهش می دهد. تمرینات هوازی مانند شنا، دوچرخه سواری، پیاده روی و ماشینهای اسکی روی زمین ثابت می تواند درمانهای موثر فیبرومیالژیا باشد. رژیم های ورزشی زمانی مفید هستند که هر روز، صبح ها انجام شوند. ورزش مانند مسکن طبیعی است که می تواند خلق و خوی فرد را نیز تقویت کند. ورزش ممکن است با افزایش سطح عمیق خواب موثر واقع شود. یک راه خوب برای شروع شناسایی غذاهایی که ممکن است علایم فیبرومیالژیا را تشدید کنند، رعایت یک رژیم غذایی روزانه است. برخی از بیماران متوجه شده اند که هنگام خوردن غذاهای خاص احساس بهتری دارند. ممکن است برای بیماران مفید باشد که علایم خود را پس از صرف غذا ثبت کنند. ثبت علایم به بیمار این امکان را می دهد که غذاهایی را که ممکن است علایم فیبرومیالژیا را کاهش یا بدتر کند یا مربوط به بیماری دیگری باشد تشخیص دهند. رژیم غذایی مناسب همیشه ایده خوبی برای افراد است. با این حال، رژیم ها یا غذاهای خاصی وجود دارد که علایم بیماران را کاهش می دهد. رژیم های گیاهی یا وگان دو رژیم غذایی هستند که ممکن است به شما کمک کنند. برای مبارزه با خستگی، از خوردن غذاهای شیرین خودداری کنید و از غذاهایی که به شما انرژی می دهند، مانند بادام، کلم بروکلی، لوبیا، بلغور جو دوسر و نان سبوس دار استفاده کنید. اجتناب از الکل و کافیین قبل از خواب می تواند به ایجاد یک خواب آرام تر کمک کند. اگر بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر هستند، رژیم غذایی باید تنظیم شود تا از تشدید روده جلوگیری شود. به همین ترتیب، هنگامی که بیماران مبتلا به سیستیت بینابینی هستند، باید از غذاهایی که مثانه را تحریک می کنند اجتناب کنند. به طور سنتی، موثرترین داروها برای درمان فیبرومیالژیا داروهای ضدافسردگی بوده اند. به نظر می رسد خستگی را کاهش می دهد، درد و اسپاسم عضلات را تسکین می دهد و باعث ایجاد خواب عمیق در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا می شود. نمونه هایی از داروهای ضدافسردگی که معمولا در درمان فیبرومیالژیا استفاده می شوند عبارتند از آمی تریپتیلین ( Elavil ) و دوکسپین ( Sinequan ) دولوکستین ( Cymbalta ) ، milnacipran ( Savella ( Effexor ) نیز از داروهای ضد افسردگی هستند که فیبرومیالژیا را درمان می کنند. مطالعات نشان داده است که افزودن فلوکستین (پروزاک) یا داروهای مرتبط با آن به دوز کم آمی تریپتیلین باعث کاهش بیشتر درد عضلانی، اضطراب و افسردگی در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا می شود. این ترکیب همچنین در ارتقاء خواب آرام و بهبود حس رفاه موثرتر است. درد فیبرومیالژیا ممکن است با تزریق بی حسی موضعی (مانند لیدوکایین یا مارکایین) کاهش یابد. این دارو را می توان به بافت های محیطی مانند عضلات شانه یا باسن یا نقاط حساس تزریق کرد. هنگام تزریق پزشک یک سوزن کوچک را مستقیما در نقطه حساس وارد کرده و بی حسی را تزریق می کند که به آن، تزریق نقطه ماشه ای گفته می شود. درمان های جایگزین برای برخی از بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا خوب عمل می کند. داروهای جایگزین ممکن است به بیماران اجازه دهد تا داروهای خود را کاهش داده و فعالیت های عادی را افزایش دهند. پزشکان می توانند به بیماران در یافتن راهی قابل قبول برای ترکیب طب سنتی با درمان های جایگزین یا داروهای طبیعی کمک کنند. درمان های جایگزین همچنین ممکن است بتوانند خواب آرام را افزایش داده و درد فیبرومیالژیا را کاهش دهند. درمان های جایگزین برای فیبرومیالژیا ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای گیاهی - اکیناسه، کوهوش سیاه، اسطوخودوس، خار شیر و ویتامین های گروه B مکمل های غذایی طبیعی - - HTP ، ملاتونین، L - carnitine ، SAM - e و پروبیوتیک ها

از می توان به خفگی، التهاب نای و فیستول تراکیوازوفاژیال اشاره کرد. اما ابتلا به برخی بیماری ها باعث عفونی یا ملتهب شدن نای می شود. سرطان نای یک نوع سرطان بسیار نادر است. در این سرطان نای بسیار باریک شده و تنفس به سختی انجام می شود. نای به همراه ریه ها، برونش ها، برونشیول ها و آلویول ها بخشی از را تشکیل می دهد. نای لوله بزرگی است که هوا را از مجرای تنفسی فوقانی یعنی راه های بینی، گلو و حنجره به برونش ها می رساند. برونش ها که نایژه نیز نامیده می شوند بخشی از دستگاه تنفسی هستند. نایژه ها هوا را به ریه می رسانند. نایژه ها هوا را گرم و مرطوب می کنند و زباله ها و میکروب ها را قبل از ورود به ریه ها می گیرند. در یک فرد بزرگسال، نای تقریبا سانتی متر طول و سانتی متر قطر دارد. نای درست از زیر حنجره شروع می شود و از مرکز قفسه سینه و جلوی مری می گذرد. اما نای از طریق گروهی از غضروف ها که غضروف های کریکویید نام دارند، به حنجره متصل می شود. نای در امتداد قفسه سینه، توسط تا غضروف U شکل احاطه شده است. این غضروف ها مانند یک داربست نای را به حالت ایستاده نگه می دارند و عبور جریان هوا را امکان پذیر می کنند. دیواره خلفی نای غضروف ندارد و از بافت همبند و ماهیچه صاف تشکیل شده است. عضله در صورت نیاز خم و یا منبسط می شود تا قطر نای در صورت نیاز بتواند تغییر کند. نای در انتها به نایژه ها ختم می شود. پوشش نای از سلول های اپیتلیال، سلول های ترشح کننده مخاط و برآمدگی های مو مانند به نام مژک تشکیل شده است. مژک ها ذرات خارجی را به سمت بالا و خارج از راه های هوایی حرکت می دهند. درون غشای نای غدد مخاطی قرار دارند که با ترشح مولکول‌های آب و موسین مخاط ژل‌مانندی را بر روی پوشش نای ایجاد می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در داخل نای شبکه ای از رگ های خونی و رگ های لنفاوی عبور می کنند. رگ های خونی اکسیژن و مواد مغذی را به بافت ها می رسانند و وظیفه تنظیم و تبادل گرما در داخل نای به عهده دارند. عروق لنفاوی به حذف میکروب های عفونی روی سطح دیواره نای کمک می کنند تا بدن بتواند این عوامل بیماری زا را توسط سیستم ایمنی خنثی کند. نای مانند یک گذرگاه اصلی عمل می کند که هوا از طریق آن از دستگاه تنفسی فوقانی وارد ریه ها می شود. همانطور که هوا در حین استنشاق به داخل نای جریان می یابد، قبل از ورود به ریه ها گرم و مرطوب می شود. بیشتر ذراتی که وارد راه هوایی می شوند در لایه نازک مخاطی روی دیواره های نای به دام میفتند. سپس توسط مژک ها به سمت بالا و دهان حرکت می کنند تا به وسیله سرفه از بدن خارج شوند. بخش‌های U شکل غضروف که سطح داخلی نای را می‌پوشانند، انعطاف‌پذیر هستند و می‌توانند با انقباض و شل شدن عضله نای در پشت حلقه‌ها، کمی بسته و باز شوند. انقباضات ظریف نای به طور غیرارادی و به عنوان بخشی از تنفس طبیعی رخ می دهد. اگر هر جسم خارجی، مایع یا محرک مثل دود وارد نای شود، ماهیچه‌ها به شدت منقبض می شوند و به کمک سرفه محرک خارجی را دفع می کنند. همچنین انقباضات نای می توانند اختیاری باشند. به عنوان مثال سرفه کنترل شده، که برای پاکسازی راه های هوایی در افراد مبتلا به یا فیبروز کیستیک استفاده می شود. نای، مانند تمام قسمت های دیگر دستگاه تنفسی، در برابر محرک ها و مواد استنشاقی آسیب پذیر است. این مواد می توانند به بافت نای آسیب برسانند و باعث مختل شدن تنفس شوند. برخی عفونت ها و بیماری ها نیز می توانند سلامت نای را تحت تاثیر قرار دهند. برخی از مهمترین این بیماری ها عبارتند از: سرفه یکی از راه های مهم بدن برای خارج کردن مواد خارجی از گلو، نای یا ریه است. اگر یک جسم خارجی وارد نای شود، ممکن است خفگی رخ دهد. خفگی شدید از ورود اکسیژن به ریه ها پیشگیری می کند. نرسیدن اکسیژن به ریه و بافت های بدن می تواند منجر به غش کردن، خفگی یا مرگ شود. در اینگونه شرایط باید از مداخلات اورژانسی مانند تراکیوستومی برای پاکسازی نای از جسم خارجی استفاده کرد. انسدادهای دیگر نای که در آنها خطر مرگ وجود ندارد را می توان با درمان کرد. در این روش یک اسکوپ انعطاف پذیر در گلو قرار داده می شود تا جسم خارجی را شناسایی و خارج کند. تراکییت نوعی التهاب نای است. می توان گفت که این بیماری باکتریایی فقط در کودکان رخ می دهد. تراکییت اغلب با یک عفونت باکتریایی که از دستگاه تنفسی فوقانی پخش می شود، رخ می دهد. باکتری استافیلوکوکوس اوریوس عامل ایجاد این بیماری است. ابتلا به تراکییت به ویژه در نوزادان و کودکان خردسال نگران کننده است. زیرا هرگونه التهاب نای تواند منجر به انسداد و در برخی موارد خفگی در کودکان شود. استریدور نیز یکی از مشکلات شایع نای است. استریدور به صدای بلند گفته می شود که ناشی از انسداد یا محدودیت راه هوایی فوقانی است. تراکییت باکتریایی معمولا با مصرف منظم آنتی بیوتیک ها درمان می شود. در موارد شدید ممکن است به آنتی بیوتیک داخل وریدی و همچنین لوله گذاری و تهویه مکانیکی برای کمک به تنفس نیاز باشد. فیستول تراکیوازوفاژیال یک بیماری مادرزادی نادر است. در این بیماری بین نای و مری یک گذرگاه غیر طبیعی وجود دارد. غذای بلعیده شده از طریق این گذرگاه وارد نای شده و خود را به ریه ها می رساند. ابتلا به این بیماری می تواند منجر به خفگی، تنگی نفس، مشکل در تنفس و سیانوز (کبود شدن پوست به دلیل کمبود اکسیژن) شود. در برخی موارد پنومونی آسپیراسیون نیز مشاهده می شود. این بیماری به دلیل تروما، سرطان یا نقایص مادرزادی رخ می دهد. نقایص مادرزادی باعث تشکیل ناقص مری می شود. این وضعیت در اصطلاح پزشکی آترزی مری نام دارد. بررسی ها نشان می دهد که تقریبا از هر کودک نفر با فیستول نای مری متولد می شود. این بیماری در بیشتر موارد با جراحی قابل درمان است. هر زمان که نای آسیب ببیند، جای زخم ایجاد می شود. اسکار یا جای زخم در اغلب موارد با تنگ شدن نای همراه است. تنگی نای می تواند باعث خس خس شدید سینه و تنگی نفس شود. مهمترین علل تنگی نای عبارتند از: گواتر آمیلوییدوز سارکوییدوز سرطان تیرویید لنفوم قفسه سینه گرانولوماتوز وگنر دیفتری و سایر عفونت های شدید تنفسی بین تا درصد افرادی که تحت درمان با تهویه مکانیکی قرار می گیرند، دچار تنگی نای می شوند. افرادی که نیاز به تهویه طولانی مدت دارند، در معرض خطر بیشتری هستند. تنگی معمولا با اتساع نای درمان می شود. در موارد شدید ممکن است نیاز به جراحی باشد. تراکیومالاسی یک بیماری نادر است که در آن نای در هنگام تنفس و سرفه فرو می ریزد. این بیماری اغلب در نتیجه لوله گذاری طولانی مدت است. همچنین می تواند یکی از عوارض COPD باشد که به دلیل زوال تدریجی غضروف نای، ناشی از التهاب مزمن و سرفه رخ می دهد. تراکیومالاسی همچنین می تواند نوزادان را تحت تاثیر قرار دهد. استریدور، صداهای کوبنده نفس و سیانوز از مهمترین علایم این بیماری هستند. تراکیومالاسی اکتسابی معمولا برای تقویت راه هوایی نیاز به عمل جراحی دارد. تراکیومالاسی مادرزادی به ندرت نیاز به جراحی پیدا می کند و معمولا تا رسیدن کودک به سن سالگی خود به خود برطرف می شود. سرطان نای یک بیماری بسیار نادر است و تقریبا در هر نفر نفر را مبتلا می کند. اغلب سرطان‌های سلول سنگفرشی نای ناشی از سیگار کشیدن هستند. سرطان‌هایی که از ساختارهای مجاور مانند ریه‌ها، مری یا غده تیرویید منشا می‌گیرند، گاهی اوقات می‌توانند گسترش پیدا کرده و به نای متاستاز بدهند. تومورهای خوش خیم نیز می توانند در نای ایجاد شوند. این تومورها اگرچه خوش‌خیم هستند، اما می‌توانند راه‌های هوایی را مسدود کنند، بر تنفس ت ثیر بگذارند و تنگی نفس را تحریک کنند. برداشتن تومور نای با جراحی بهترین روش درمان است. پرتو درمانی در برخی بیماران به راحتی پاسخ می دهد. شیمی درمانی با پرتودرمانی اغلب در مواردی استفاده می شود که تومور قابل خارج شدن از بدن نباشد. صدمات، عفونت‌ها و بیماری‌های نای باعث آسیب به مجرای تنفسی می شوند که در اغلب موارد جبران پذیر نیست. تنگی نای یکی از مواردی است که در آن فیبروز یا اسکار به صورت دایم باقی می ماند. هنگامی که علت اصلی آسیب نای درمان شد، جراحی های مختلفی برای ترمیم نای یا پشتیبانی از عملکرد آن انجام می شود. فیزیوتراپی قفسه سینه ( CPT ) به پاکسازی راه های هوایی کمک می کند. این تکنیک های فیزیوتراپی شامل ضربه به قفسه سینه، لرزش، تنفس عمیق و سرفه کنترل شده است. همچنین گاهی استفاده از یک دستگاه مرطوب کننده و فشار مثبت مداوم راه هوایی ( CPAP ) توصیه می شود. CPT برای بزرگسالان مبتلا به تراکیومالاسی یا سایر بیماران مبتلا به انسداد یا محدودیت مزمن راه هوایی توصیه می شود. ورزش منظم، تا دقیقه به مدت پنج بار در هفته نیز می تواند کمک کننده باشد. در موارد خاصی از تنگی نای، ابزاری انعطاف پذیر و لوله مانند به نام بوژیناژ با استفاده از برونکوسکوپی وارد نای می شود. سپس پزشک این دستگاه را منبسط می کند تا راه هوایی گشاد شود. سپس یک غلاف سیلیکونی یا فلزی سفت و سخت، به نام استنت، برای باز نگه داشتن نای در داخل راه هوایی جایگذاری می شود. اتساع نای و قرار دادن استنت معمولا زمانی استفاده می شود که جراحی امکان پذیر نباشد. اکثر روش ها را می توان به صورت سرپایی انجام داد. این عمل جراحی فقط به یک بیهوشی کوتاه مدت نیاز دارد. تنگی نای اغلب با از بین بردن بافت اسکار جمع شده که راه هوایی را باریک می کند، به سادگی درمان می شود. این روش بافت جمع شده را آزاد می کند و از این طریق تنفس را بهبود می بخشد. تکنیک‌های دیگر مانند لیزر درمانی، سرما درمانی نیز برای درمان این مشکل موثر هستند. این درمان ها معمولا به صورت سرپایی با تزریق یک آرام‌بخش خفیف و کوتاه‌اثر انجام می شوند و معمولا موفقیت‌آمیز هستند. فیستول های نای مری تقریبا همیشه نیاز به ترمیم جراحی دارند تا سوراخ بین نای و مری بسته شود. اگرچه گاهی اوقات پزشک از استنت نای برای بستن شکاف استفاده می کند. در برخی موارد استنت ممکن است بلغزد و نیاز به جابجایی یا جایگزینی داشته باشد. بنابراین جراحی راه حل دایمی تری است. هنگامی که سوراخ با بخیه ترمیم شد، از پیوند پوستی با ضخامت کامل یا پیوند عضلانی برای پیشگیری از باز شدن مجدد فیستول استفاده می شود. میزان عوارض پس از جراحی ترمیم فیستول بالا و بین تا درصد است. پنومونی، انسداد راه هوایی، عفونت زخم و باز شدن مجدد فیستول شایع ترین عوارض این عمل جراحی هستند. برداشتن و بازسازی نای ( TRR ) یک روش جراحی باز است که معمولا برای برداشتن تومورهای نای و درمان تنگی یا فیستول شدید پس از لوله گذاری استفاده می شود. این روش شامل برداشتن قسمتی از راه هوایی است که انتهای آن با بخیه به هم دوخته می شود. بازسازی شامل قرار دادن یک قطعه کوچک غضروف برای بازسازی نای و نگه داشتن آن است. این غضروف از قسمت های دیگر بدن گرفته می شود. جراحی برداشتن نای عمل بسیار سخت و بزرگی است و معمولا به دو تا سه هفته استراحت برای بهبودی نیاز دارد. عوارض این عمل شامل تنگی یا فیستول بعد از عمل و همچنین اختلال عملکرد تارهای صوتی است. در بازسازی نای از روش های مختلفی استفاده می شود. این روش ها شامل برداشتن آسیب دیده بافت نای همراه با پیوند پوست از ران است. هر جراحی از روش منحصر به فرد خود برای بازسازی نای استفاده می کند. این عمل های جراحی را معمولا پزشکان متخصص گوش و حلق و بینی انجام می دهند. به طور کلی و تراکیوتومی روش های جراحی جدیدی هستند که در آن یک لوله تنفسی از طریق یک برش در گلو وارد نای می شود. ایجاد یک سوراخ دایمی در نای است. این روش اغلب برای بیماران لارنژکتومی، تنگی حنجره و آسیب های شدید حنجره استفاده می شود. همچنین این روش درمان در افرادی که دچار آسیب نخاعی عمده هستند و نمی توانند به راحتی نفس بکشند یا کسانی که در مرحله نهایی هستند، استفاده می شود. ایجاد یک سوراخ موقت در داخل نای است. آسیب دیواره قفسه سینه یا اپی گلوتیت نیاز به تراکیوتومی اورژانسی دارد. همچنین این روش درمان برای بیماران مبتلا به سرطان سر و گردن نیز به کار می رود. این عمل های جراحی معمولا زمانی استفاده می شوند که لوله‌گذاری از طریق بینی یا دهان امکان‌پذیر نباشد.

نارنجی بودن ادرار می تواند نشان دهنده کم آبی و یا عوارض مصرف برخی از دارو ها باشد. ادرار به طور عادی معمولا دارای رنگ زرد کم رنگ و گاهی حتی نزدیک به شفاف است. با این حال، امکان دارد چندین رنگ مختلف از جمله نارنجی پیدا کند ادرار به طور کلی محصول جانبی خون است که توسط کلیه ها فیلتر می شود و روزانه بین تا لیتر خون را تصفیه می کند. تا چهارم ادرار را آب تشکیل می دهد که عمدتا از مایع اضافی و مواد زاید بدن تشکیل شده است ادرار تا زمان نیاز به تخلیه، در مثانه ذخیره می شود. رنگ ادرار از رنگدانه ای به نام اوروکروم گرفته که در نتیجه تجزیه سلول های مرده خون ایجاد می شود رنگ ادرار زرد است. هنگامی که ادرار رنگ متفاوتی به خود می گیرد در این مورد، نارنجی می تواند چندین معنی داشته باشد. شایع ترین دلایلی است که احتمال دارد ادرار نارنجی شود، عبارتند از: آب موجود در نوشیدنی هایی که می نوشید و حتی غذاهایی که می خورید (مثلا میوه ها و سبزیجات آبدار) ، ادرار را رقیق می کند. اگر رنگ ادرار نارنجی باشد، احتمالا به این معنی است که شما به اندازه کافی آب نمی نوشید یا مایعات را از منابع سالم دیگر دریافت نمی کنید گاهی احتمال دارد متوجه شوید که ادرار بعد از تمرین ورزشی یا عرق کردن به دلیل از دست دادن مایعات تیره تر است بررسی ها نشان می دهد که رنگ ادرار به خوبی نشان می دهد که آیا مایعات کافی برای برآوردن نیازهای بدن دریافت می کنید یا خیر. اگر ادرار شما رنگ زرد تیره دارد یا به رنگ نارنجی در می آید، این نشانه ان است که باید مصرف مایعات را افزایش دهید هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غذاها و نوشیدنی های قرمز، نارنجی یا زرد بسیار تیره می توانند ادرار را تا حد زیادی به دلیل بتاکاروتن موجود در آن تیره کنند. اینها شامل هویج، آب هویج و برای بخش بسیار کمی از مردم چغندر است. همچنین اگر دوزهای بالای ویتامین، بتاکاروتن یا ویتامین مصرف کنید، متوجه می شوید که ادرار به سمت نارنجی تغییر رنگ می دهد. اگر ادرار شما نارنجی است، شاید نتیجه دارویی باشد که مصرف می کنید. برخی از داروهای رایج که ممکن است منجر به تغییر رنگ ادرار شما به نارنجی شوند، عبارتند از: ملین ها: برخی از داروهای حاوی سنا، گیاهی که برای از بین بردن یبوست استفاده می شود، اغلب باعث می شود که ادرار نارنجی یا قرمز شود. یک مثال سنوکوت است پیریدیوم، اوریستات و داروهای دیگر با ماده فعال فنازوپیریدین: این داروها برای تسکین درد ناشی از عفونت های مجاری ادراری تجویز می شوند. علاوه بر ادرار، فنازوپیریدین می تواند چیزهایی را که لمس می کند تغییر رنگ دهد. و ترکیبی از داروهای حاوی این آنتی بیوتیک و ایزونیازید، مانند و، شاید ت ثیر یکسانی داشته باشند آزولفیدین (سولفاسالازین) : این یک داروی ضد التهابی است که برای درمان التهاب روده، اسهال، خونریزی مقعدی و درد شکم ناشی از کولیت اولسروز استفاده می شود. آزولفیدین علاوه بر نارنجی شدن ادرار، می تواند باعث ایجاد رنگ زرد در پوست شود. هیچ یک از این عوارض جانبی مضر نیستند دوکسوروبیسین: این یک داروی شیمی درمانی قوی است که به صورت داخل وریدی (از طریق سوزن به داخل ورید) تجویز می شود. دوکسوروبیسین می تواند ادرار فرد را برای یک یا دو روز پس از درمان نارنجی یا حتی قرمز رنگ کند یکی از شرایطی که مخصوصا با ادرار نارنجی یا تیره رنگ همراه است، کلستاز است، که در آن جریان صفرا (مایع گوارشی تولید شده در کبد) در نقطه ای بین سلولهای کبدی تولید کننده آن و اثنی عشر متوقف می شود، اولین مورد بخش روده کوچک است که اجازه می دهد تا بیلی روبین به جریان خون برسد، جایی که می تواند تجمع کرده و در نهایت ادرار را رنگ کند. دلایل مختلفی برای کلستاز وجود دارد، از هپاتیت حاد گرفته تا بیماری کبدی و استفاده از برخی داروها، مانند آنتی بیوتیک آموکسی سیلین و بعضی از داروهای ضد بارداری خوراکی می توانند منجر به بروز این وضعیت شوند. علاوه بر ادرار نارنجی، علایم کلستاز ناشی از مجاری صفراوی یا مشکلات کبدی می تواند شامل برخی یا همه موارد زیر باشد تب استفراغ درد شکم از دست دادن اشتها مدفوع بسیار کم رنگ خارش در سراسر بدن زردی (رنگ زرد روی پوست و چشم) در صورت مشاهده هر یک از این موارد، با پزشک مشورت کنید تا آزمایش خون و در صورت لزوم سونوگرافی یا بیوپسی کبد را انجام دهد تشخیص و درمان سریع کلستاز برای پیشگیری از آسیب بیشتر به کبد یا مجاری صفراوی و بازگشت ادرار به رنگ سالم، مهم است رنگ غیر طبیعی ادرار فقط به رنگ نارنجی و زرد تیره محدود نمی شود به عنوان مثال، ادرار قرمز می تواند در اثر خوردن مقدار زیادی چغندر یا انواع توت ها و همچنین رنگ های غذایی ایجاد شود. اما همچنین می تواند چیز جدی تری باشد. به عنوان مثال، خون در ادرار می تواند ناشی از پارگی کیست ها، عفونت های مجاری ادراری، تومورهای سرطانی و حتی دویدن طولانی مدت باشد. داروهایی مانند ریفامپین، فنازوپیریدین (پیریدیوم) و سولفاسالازین (آزولفیدین) نیز می توانند رنگ ادرار را به قرمز یا صورتی تغییر دهند رنگ های غذایی نیز می توانند در ادرار آبی یا سبز موثر باشند. رنگ های مورد استفاده در آزمایشات پزشکی برای عملکرد مثانه و کلیه نیز می تواند این ت ثیر را داشته باشد. برخی از داروها برای مثال مواردی مانند پروپوفول و ایندومتاسین می توانند منجر به این وضعیت شوند. ادرار زرد روشن یا سبز نیز احتمال دارد نشانه وجود ویتامین اضافی باشد. همچنین شناخته شده که مارچوبه به ادرار رنگ سبز می دهد ادرار قهوه ای احتمال دارد ناشی از خوردن مقدار زیادی لوبیا یا مصرف آلویه ورا باشد. هرچند می تواند باعث نگرانی جدی شود و نشان دهنده اختلالات کبدی و کلیوی باشد طبیعی است که هر از گاهی رنگ ادرار بسته به غذاهایی که می خورید، داروهایی که مصرف می کنید و مقدار آبی که می نوشید تغییر کند. اما وقتی این تغییرات فروکش نکنند، می توانند نشان دهنده یک مشکل باشند. در صورت داشتن هرگونه نگرانی، به جای مشکل در تشخیص خود با پزشک خود تماس بگیرید مدفوع سالم جریانی است که در آن مدفوع به خوبی شکل گرفته، اما نرم است و به راحتی دفع می شود. هر رنگ قهوه ای معمولا نشان می دهد که مدفوع سالم است و هیچگونه رژیم غذایی یا مشکلات گوارشی وجود ندارد. اما اگر مدفوع رنگ قابل توجهی داشته باشد، مانند نارنجی، باید کمی نگران باشید در حالی که برخی از رنگ های غیرمعمول مدفوع نشان دهنده یک بیماری جدی است، رنگ نارنجی معمولا یک تغییر رنگ بی ضرر و موقتی است. به طور معمول، مدفوع نارنجی در اثر برخی غذاها یا افزودنی های غذایی ایجاد می شود. پس از هضم، مدفوع باید به حالت عادی برگردد علت مدفوع نارنجی معمولا بتاکاروتن است که به غذا رنگ نارنجی می دهد و همین کار را با مدفوع انجام می دهد. بتا کاروتن نوعی ترکیب است که کاروتنویید نامیده می شود. کاروتنوییدها می توانند قرمز، نارنجی یا زرد باشند و در بسیاری از انواع سبزیجات، میوه ها، غلات و روغن ها یافت می شوند. غذاهای غنی از بتا کاروتن شامل هویج، سیب زمینی شیرین و کدو زمستانی است بتا کاروتن به عنوان "پروویتامین" نیز شناخته می شود. به این دلیل که می توان آن را به شکل فعال ویتامین تبدیل کرد. اشکال مصنوعی بتاکاروتن نیز به عنوان مکمل فروخته می شود. مصرف مکمل های حاوی بتا کاروتن می تواند منجر به مدفوع نارنجی شود. همچنین، رنگهای غذایی - مانند رنگهایی که برای تهیه نوشابه یا غذاهای نارنجی رنگ استفاده می شوند - می توانند همین ترفند را روی مدفوع انجام دهند مشکلات گوارشی، چه جزیی و چه جدی، می تواند منجر به تغییر رنگ مدفوع شود. رنگ قهوه ای مدفوع معمولی در اثر تعامل صفرا با آنزیم های مدفوع ایجاد می شود. صفرا یک مایع اسیدی است که توسط کبد تولید می شود و به هضم غذا کمک می کند. اگر مدفوع صفرا را به اندازه کافی جذب نمی کند، احتمال دارد خاکستری روشن یا برنزه باشد. این می تواند زمانی رخ دهد که اسهال کوتاه مدت داشته باشید یا اگر بیماری کبدی جدی تری دارید. گاهی اوقات نوزادان مجاری صفراوی را مسدود کرده اند که منجر به شل شدن مدفوع نارنجی یا خاکستری می شود برخی از داروها، مانند آنتی بیوتیک ریفامپین، احتمال دارد باعث ایجاد مدفوع نارنجی یا رنگ روشن شود. داروهای حاوی هیدروکسید آلومینیوم برای مثال آنتی اسیدها می تواند در برخی افراد مدفوع نارنجی یا خاکستری ایجاد کنند اگر مدفوع نارنجی ناشی از رژیم غذایی است، برخی از آن ها مانند هویج یا سیب زمینی شیرین را با سایر گزینه های سالم جایگزین کنید. معمولا ، بتاکاروتن اضافی در رژیم غذایی فقط روی حرکات روده ت ثیر موقت دارد. در بیشتر موارد، هیچ درمانی لازم نیست اگر دارویی رنگ مدفوع را تغییر می دهد یا عوارض جانبی ناخوشایندی را ایجاد می کند، در مورد این عوارض با پزشک خود مشورت کنید. یک داروی جایگزین می تواند گزینه مناسب باشد. اگر هنگام مصرف آنتی بیوتیک هیچ عارضه جانبی دیگری ندارید، منتظر بمانید تا کار با دارو تمام شود و ببینید مدفوع به حالت طبیعی و سالم برمی گردد یا خیر در اغلب موارد، مدفوع نارنجی آنقدر جدی نیست که نیاز به درمان داشته باشد. برخی از رنگهای غیرمعمول مدفوع، جدی هستند. به عنوان مثال، مدفوع سیاه می تواند نشان دهنده خونریزی در دستگاه گوارش فوقانی و مدفوع قرمز به معنی خونریزی از دستگاه گوارش تحتانی باشد. مدفوع سفید گاهی نشانه بیماری کبد است گرفتن مدفوع نارنجی پس از مصرف دارویی مانند ریفامپین غیر معمول است. اگر این تنها عارضه جانبی دارو است، با پزشک مشورت کنید. اگر درد معده، خون در ادرار یا مدفوع، سرگیجه یا سایر شکایات جدی را نیز تجربه کردید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین، اگر مدفوع نارنجی (یا هر رنگ غیرمعمول) است و بیش از چند روز با اسهال روبرو هستید، به پزشک خود اطلاع دهید. اسهال طولانی مدت می تواند شما را در معرض کم آبی قرار می دهد و نشانه ای از یک مشکل جدی برای سلامتی باشد ادرار نارنجی می تواند ناشی از کم آبی بدن، دارو یا مکمل غذایی باشد. با این حال، در برخی موارد، نشانه بیماری جدی تر است. اگر متوجه شدید که ادرار بیش از یک یا دو روز نارنجی است، برای مشاوره با پزشک خود تماس بگیرید.

به راحتی می توان با استفاده از از خشک شدن گلوی جلوگیری نمود. خشکی گلو واقعا می تواند آزاردهنده باشد. حتی می تواند خواب شما را در شب مختل کند. خشکی و خارش گلو یک مشکل شایع است که معمولا در اثر التهاب حلق ایجاد می شود، لوله ای که از پشت بینی و دهان تا مری امتداد دارد و به معده منتهی می شود. عوامل متعددی می توانند منجر به این ناراحتی و درد در گلو شوند. خشکی گلو در بیشتر موارد، در ماه های سرد زمستان اتفاق می افتد که هوا خشک است و عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی مانند آتش سوزی گسترش می یابد. همچنین می تواند نشانه بیماری های دیگر مانند مونونوکلیوز، لوزه، گلو درد، رفلاکس اسید یا GERD ، آنفولانزا، سرماخوردگی و تب یونجه یا حساسیت باشد. گاهی اوقات، خشکی گلو نشانه چیزی جزیی مانند خوابیدن با دهان باز، صحبت بیش از حد، سیگار کشیدن، کم آبی بدن یا قرار گرفتن در معرض آلاینده های هوا است. برخی از علایم خشکی گلو شامل خشکی یا خشکی گلو که مخصوصا صبح ها بد است، مشکل در بلع، خارش گلو و تورم غدد در کناره های گردن هستند. گاهی اوقات، این علایم ممکن است با عفونت استرپتوکوک همراه باشد، که همچنین می تواند باعث سردرد، بدن درد، تب و خستگی عمومی شود. ضروری است قبل از جستجوی راه حل، دلیل خشکی گلو را مشخص کنید. در عین حال، بسیاری از داروهای خانگی موثر وجود دارد که می توانید از آنها برای تسکین علایم و خلاص شدن از شر این مشکل تحریک کننده استفاده کنید. اما اگر علایم بیش از چند روز ادامه یافت، باید به پزشک مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ساده ترین راه برای مقابله موثر با خشکی گلو غرغره کردن با آب نمک است. نمک دارای خواص ضد عفونی کننده و ضد میکروبی است که با محدود کردن رشد آن به پاکسازی هرگونه عفونت میکروبی کمک می کند. همچنین به بیرون کشیدن مخاط و خلط از گلو و هیدراته نگه داشتن دهان کمک می کند. همچنین، آب نمک گرم بر گلو شما تسکین دهنده است. یک مطالعه منتشر شده در BMC Health Services Research در سال نشان داد که غرغره کردن سه بار در روز با آب نمک با درصد کاهش عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی ارتباط دارد. برای این منظور قاشق چایخوری نمک را به فنجان آب ولرم اضافه کنید. آن را خوب هم بزنید تا نمک حل شود. با این محلول چند ثانیه غرغره کرده و سپس آن را تف کنید. این کار را در فواصل منظم تکرار کنید تا زمانی که از خشکی گلو خلاص شوید. عسل می تواند علایم خشکی گلو را به دلیل خاصیت مرطوب کنندگی و مرطوب کنندگی آن تسکین دهد. همچنین حاوی خواص ضد باکتری، ضد میکروبی و ضد عفونی کننده است که با میکروب هایی که می توانند باعث عفونت شوند و منجر به خشکی گلو شود مبارزه می کند. همچنین مانند اسمزی هیپرتونیک عمل می کند، به این معنی که به بیرون کشیدن آب از بافت ملتهب کمک می کند و در نتیجه تورم را کاهش می دهد. عسل همچنین برای تقویت سیستم ایمنی بدن مفید است. قاشق غذاخوری عسل خام و ارگانیک را در یک فنجان آب گرم مخلوط کنید. خوب هم بزنید و یا بار در روز بنوشید. از طرف دیگر، قاشق غذاخوری عسل و آب لیمو را در یک فنجان آب ولرم مخلوط کنید. مخلوط را به آرامی میل کنید. این نوشیدنی را چند بار در روز بنوشید. قبل از خواب، قاشق چایخوری عسل را به یک لیوان شیر گرم اضافه کنید. آن را بنوشید تا گلو خشک شما تسکین یابد و به خواب بهتر کمک کند. از آنجا که عسل خام می تواند حامل باکتری های مضر باشد که می تواند باعث بوتولیسم نوزاد شود، هرگز نباید آن را برای نوزادان زیر سال تغذیه کنید. سرکه سیب را می توان برای غرغره رقیق کرد یا به چای داغ یا یک لیوان آب اضافه کرد تا با عفونت مبارزه کرده و بدن را قلیایی کند. این راه حل ساده برای درمان خشکی و گلو درد ناشی از آلرژی یا عفونت مفید است. سرکه سیب به دلیل خواص ضد باکتریایی، به مبارزه با میکروب ها و قلیایی شدن بدن کمک می کند. همچنین به حفظ تعادل pH در دهان کمک می کند، بنابراین دهان را مرطوب نگه می دارد تا از خشکی گلو جلوگیری یا درمان شود. علاوه بر این، سرکه سیب سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند. قاشق غذاخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده را در فنجان آب گرم مخلوط کنید. برای از بین بردن خشکی گلو، آن را خوب هم بزنید و دو بار در روز بنوشید. همچنین می توانید با سرکه سیب محلول غرغره تهیه کنید. قاشق چایخوری نمک و قاشق غذاخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده را در فنجان آب گرم مخلوط کنید. چندین بار در روز با آن غرغره کنید. جویدن یک تکه آدامس بدون قند یک راه ساده و در عین حال موثر برای مقابله با خشکی گلو است. عمل جویدن باعث تحریک جریان بزاق در دهان و گلو می شود. هنگامی که تولید بزاق افزایش می یابد، گلو مرطوب می شود، که به نوبه خود باعث رفع خشکی خواهد شد. بررسی ها نشان داده جویدن آدامس می تواند بر میزان جریان بزاق که برای خشکی گلو مهم است ت ثیر بگذارد. جویدن آدامس بدون قند نیز با اسیدیته مبارزه می کند که یکی دیگر از دلایل شایع پشت خشکی گلو است. مطالعه ای که در سال در مجله تحقیقات دندانپزشکی منتشر شد گزارش می دهد که جویدن آدامس بدون قند به مدت دقیقه بعد از غذا می تواند رفلاکس اسیدی مری را بعد از غذا کاهش دهد. در صورت امکان، انواع آدامس های شیرین نشده را برای تسکین گلو انتخاب کنید. اما حتما از صمغ های دارای قند و طعم نعناع خودداری کنید. به طور مشابه، می توانید چیپس یخ، بستنی بدون قند یا قرص های گلو را بمکید تا گلو شما به میزان کافی مرطوب بماند. نارون لغزنده حاوی موسیلاژ، ماده ای ژل مانند است که گلو را می پوشاند، درد را تسکین می دهد و تحریک را کاهش می دهد. این به نوبه خود خشکی گلو را کاهش می دهد. همچنین تولید بزاق را تحریک می کند، که برای مبارزه با علایم خشکی گلو مهم است. لغزندگی پوست نارون در افرادی که از حنجره یا التهاب گلو و مشکلات صوتی رنج می برند موثر است. قاشق چای خوری پوست داخلی نارون لغزنده را به فنجان آب جوش اضافه کنید. بگذارید چند دقیقه بجوشد، سپس محلول را صاف کنید. کمی عسل به آن اضافه کنید و تا زمانی که هنوز گرم است به آرامی بنوشید. یا بار در روز میل کنید. همچنین می توانید قرص های لغزنده نارون را که به راحتی در بازار پیدا می کنید، مصرف کنید. شیرین بیان یکی دیگر از درمان هایی است که به خلاص شدن از شر خشکی گلو کمک می کند. دارای خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است که هر گونه عفونت را که ممکن است باعث خشکی گلو شود، تسکین می دهد. خواص ضد التهابی آن همچنین به کاهش سوزش در گلو کمک می کند. قاشق غذاخوری پودر شیرین بیان را به فنجان آب جوش اضافه کنید. روی آن را بپوشانید و بگذارید چند دقیقه دم بکشد. چای را صاف کرده و روزانه یا بار بنوشید. همچنین، قاشق چایخوری پودر شیرین بیان را با کمی عسل مخلوط کرده و دو بار در روز به مدت چند روز میل کنید. همچنین می توانید برای تسکین گلو مقداری آب نبات شیرین بیان بخورید. برای تسکین خشکی گلو، فلفل قرمز نیز بسیار موثر است. فلفل قرمز حاوی مقدار زیادی کپسایسین است، ترکیبی غنی از خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی. این به کاهش تورم در بافت های گلو شما کمک می کند و عفونت زمینه ای را درمان می کند. علاوه بر این، هر دردی که ممکن است داشته باشید را تسکین می دهد. کپسایسین همچنین به دفع سموم و سایر عوامل ایجاد کننده عفونت از بدن کمک می کند. قاشق چایخوری پودر کاین، قاشق غذاخوری عسل و حبه سیر رنده شده را با هم مخلوط کنید. قاشق چایخوری از این مخلوط را چندین بار در روز مصرف کنید، اما بین دوزها حداقل ساعت زمان بگذارید. بلافاصله پس از مصرف این مخلوط از نوشیدن آب خودداری کنید. روش دیگر، نصف قاشق چای خوری فلفل قرمز و قاشق غذاخوری آب لیمو را به یک لیوان آب داغ اضافه کنید. چندین بار در روز با این محلول غرغره کنید. از این دارو برای یا روز استفاده کنید. در بیشتر مواقع، خشکی در گلو ممکن است نشانه کم آبی بدن باشد، به این معنی که شما به اندازه کافی آب نمی نوشید. وقتی آب بدن شما کم می شود، مقدار زیادی بزاق تولید نمی کند. از طرف دیگر، هیدراتاسیون مناسب به بدن شما منابع مورد نیاز برای تولید مقدار بزاق مورد نیاز برای مرطوب نگه داشتن گلو را می دهد. علاوه بر این، مخاط را نازک و شل می کند، در نتیجه از چسبیدن آن به دیواره های داخلی گلو و ایجاد سوزش جلوگیری می کند. برای مبارزه با کم آبی بدن، مایعات اضافی در طول روز بنوشید. به طور کلی، نوشیدن تا لیوان آب در روز خوب است. اما بسته به سن، سطح فعالیت، شرایط آب و هوایی و وضعیت سلامتی شما، ممکن است به کمتر یا بیشتر نیاز داشته باشید. شما همچنین باید میوه ها و سبزیجات و سایر غذاهای غنی از آب را در رژیم غذایی خود قرار دهید. از نوشابه های کافیین دار و قهوه خودداری کنید، زیرا باعث از دست دادن آب بیشتر بدن می شود. استراحت و خواب مناسب برای بهبود سریع از خشکی گلو مهم است. اما از آنجا که خشکی گلو می تواند در شب بدتر شود و خواب شما را مختل کند، توصیه می شود از یک مرطوب کننده داخلی استفاده کنید. یک مرطوب کننده مخصوصا در هوای سرد بسیار مهم است. این به رطوبت گرم به هوا کمک می کند و تنفس در آن هوای مرطوب به تسکین و آبرسانی به خشکی گلو شما کمک می کند تا بتوانید بخوابید. یک دستگاه مرطوب کننده را در اتاق خواب یا هر اتاق دیگری که مدت زمان قابل توجهی را در آن می گذرانید، قرار دهید. به جای مرطوب کننده، می توانید یک تابه عمیق را با آب گرم پر کنید و آن را در نزدیکی منبع گرما قرار دهید. با گرم شدن آب، باید به تدریج هوای اتاق را مرطوب کند. صرف نظر از اینکه از مرطوب کننده یا آب گرم استفاده می کنید، آن را تمیز نگه دارید تا از تجمع کپک و سایر عوامل حساسیت زا جلوگیری شود. ریشه گل ختمی حاوی موسیلاژ است که باعث تسکین و تسکین گلو درد یا خشکی آن می شود. همچنین به التهاب در گلو مربوط به التهاب لوزه یا گلودرد استرپتوکوکی کمک می کند. علاوه بر این، به دلیل خواص ضدالتهابی، به درمان رفلاکس اسید کمک می کند. رفلاکس اسید یکی از دلایل خشکی گلو است. قاشق غذاخوری ریشه ختمی خشک شده را به فنجان آب جوش اضافه کنید. روی آن را بپوشانید و بگذارید دقیقه بجوشد. محلول را صاف کرده، مقداری عسل به آن اضافه کرده و بنوشید. می توانید فنجان از این چای گیاهی در روز میل کنید. احتیاط: مصرف ریشه گل ختمی برای زنان باردار یا شیرده یا افرادی که دیابتی هستند توصیه نمی شود. سیگار نکشید و از دود دست دوم اجتناب کنید، زیرا فقط علایم را بدتر می کند. برای پیشگیری از علایم حساسیت، در اوج فصل آلرژی در پنجره های بسته و تهویه مطبوع در خانه بمانید. دوش گرفتن با آب گرم و گذراندن چند دقیقه تنفس در بخار می تواند موقت خشکی گلو را تسکین دهد. اگر هر روز صبح با خشکی دهان بیدار می شوید، ممکن است مشکل این باشد که با دهان باز می خوابید. اگر از گلودرد استرپتوکوک رنج می برید، مطمین شوید که دوز کامل آنتی بیوتیک هایی را که پزشک تجویز کرده است مصرف می کنید. مایعات گرم بیشتری مانند آب میوه های گرم، چای های گیاهی یا آب ولرم بنوشید تا گلو خشک و تحریک شده شما تسکین یابد. از مصرف محصولات دخانی خودداری کنید، زیرا بافت های گلو را تحریک می کنند. حتی می توانند منجر به خشکی طولانی مدت گلو شوند. برای رهایی از خشکی گلو به دلیل رفلکس اسید، سر تخت خود را بالا ببرید تا در هنگام خواب اسید به سمت بالا به مری و گلو نریزد. با کاهش فعالیتهای روزانه خود به اندازه کافی استراحت کنید و تا زمانی که ممکن است از خشکی گلو رنج می برید تا حد ممکن صحبت نکنید. از غذاها و نوشیدنی هایی که می توانند سوزش سر دل ایجاد کنند، مانند غذاهای تند یا چرب، الکل، کافیین، شکلات، نعناع و سیر خودداری کنید. اگر به دلیل باکتری های ایجاد کننده لوزه دچار خشکی گلو شده اید، برای درمان آنتی بیوتیک تجویز شده مصرف کنید. لوزه های ویروسی طی تا روز به خودی خود بهبود می یابند. اگر خشکی گلو به دلیل مونونوکلیوز باشد، آنتی بیوتیک آن را درمان نمی کند. استراحت کافی داشته باشید تا به سیستم ایمنی بدن خود فرصت دهید تا با ویروس مبارزه کند. منبع:

پاسخ به اینکه و یا راهکارهای کاهش سایز سینه می تواند برای خانم هایی که به تازگی زایمان کرده اند و یا دوران شیردهی را به پایان رسانده اند، می تواند مهم باشد. سینه ها در طیف گسترده ای از اشکال و اندازه ها وجود دارند. برخی از شواهد نشان می دهد افزایش سایز سینه با درد شانه و گردن مرتبط است. افراد ممکن است بخواهند سایز سینه خود را به دلایل زیبایی یا روانی کاهش دهند. ژنتیک، وزن بدن و سن می توانند بر اندازه سینه ت ثیر بگذارند. تغییرات هورمونی ناشی از بارداری، داروها یا مشکلات تیرویید نیز می تواند ت ثیر داشته باشد. در این مقاله، ما طیف وسیعی از روشهای طبیعی را که افراد می توانند امتحان کنند، بررسی خواهیم کرد که ممکن است اندازه سینه یا ظاهر اندازه سینه را کاهش دهد. با انجام ورزش و تغییر رژیم غذایی می توان اندازه سینه را کاهش داد. برخی از گزینه های طبیعی وجود دارد که ممکن است بدون جراحی اندازه سینه را کاهش دهد. سینه بیشتر حاوی چربی است، بنابراین استراتژی هایی که چربی کلی بدن را کاهش می دهند ممکن است به خوبی جواب دهند. روش مناسب برای کاهش سایز سینه بستگی به سلامت کلی فرد و دلیل بزرگ شدن سینه دارد که می تواند شامل شرایط هورمونی یا چاقی باشد. افرادی که نگران سلامت پستان هستند ممکن است مایل باشند قبل از ایجاد تغییرات اساسی در شیوه زندگی به پزشک خود مراجعه کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهای طبیعی زیر ممکن است به کاهش اندازه سینه کمک کند: سه قاشق غذاخوری دانه شنبلیله را یک شب خیس و روز بعد آنها را آسیاب کنید تا خمیر غلیظی به دست آید. این خمیر را به طور مساوی روی هر دو سینه خود بمالید. بگذارید تا خشک شود و بشویید. تا بار در هفته این کار را انجام دهید. شواهد نشان می دهد که دانه شنبلیله می تواند از افتادگی سینه ها پیشگیری کرده، سفتی سینه ها را بهبود و اندازه آنها را کاهش دهد. یک قاشق غذاخوری دانه کتان آسیاب شده را با یک لیوان آب گرم را مخلوط کرده و بنوشید. همچنین می توانید بذر کتان پودر شده را به ظرف یا آب میوه مورد علاقه خود اضافه کنید. روزی یکبار این کار را انجام دهید. دانه های کتان دارای خواص کاهنده استروژن هستند. این هورمون، رشد مجاری سینه ها را کنترل می کند. بنابراین، مصرف دانه کتان می تواند در کاهش اندازه سینه موثر باشد. زنجبیل رنده شده را به مدت دقیقه بجوشانید و مایع را صاف کنید. بگذارید سرد شود. عسل را به آن اضافه کرده و بنوشید. بار در روز این کار انجام دهید. مصرف منظم زنجبیل به مدیریت چاقی و کاهش وزن و خطرات مرتبط کمک می کند. این می تواند ت ثیر کلی بر وزن بدن داشته و به بهبود ظاهر افتادگی سینه کمک کند. با این حال، هیچ بررسی برای اثبات اثر زنجبیل در کاهش اندازه سینه وجود ندارد. برگ های چریش را به مدت - دقیقه بجوشانید و مایع را صاف کنید. زردچوبه و عسل را به آن اضافه کرده و بنوشید. روزی یکبار این کار را انجام دهید. این درمان به ویژه در صورتی که سعی می کنید بعد از بارداری یا شیردهی چربی سینه خود را از دست بدهید، مفید است. التهاب داخلی با چاقی و رسوب چربی همراه است. چریش و زردچوبه به غلبه بر التهاب کمک و این می تواند در کاهش اندازه سینه موثر باشد. مکمل روغن ماهی را طبق توصیه مصرف کنید. بار در هفته یا طبق توصیه پزشک این کار را انجام دهید. اسیدهای چرب امگا می تواند در کنترل وزن و کاهش اندازه سینه ناشی از بارداری یا افزایش وزن کمک کند. با این حال، مکمل ها به تنهایی احتمال دارد در کاهش وزن موثر نباشند. برای حفظ وزن سالم باید ورزش کنید. همچنین، بدون مشورت با پزشک هیچ مکمل غذایی مصرف نکنید. برگ های چای را به مدت دقیقه بجوشانید و مایع را صاف کنید. بگذارید سرد شود، عسل را به آن اضافه کنید و بنوشید. بار در روز این کار را انجام دهید. چای سبز می تواند به کاهش وزن بدن و شاخص توده بدن کمک کند. افزایش وزن یکی از دلایل افزایش سایز سینه است. اسموتی اسفناج را با شیر بادام و میوه های دلخواه تهیه کنید. چند تکه یخ به آن اضافه کنید و بنوشید. هفته ای بار این کار را انجام دهید. اسفناج به دلیل مزایای کاهش وزن شناخته شده است. از این اسموتی و تمرین برای تقویت عضلات، کاهش وزن و بهبود ظاهر سینه خود استفاده کنید. یک لیمو را در آب فشار دهید و عسل را به آن اضافه کنید. هم بزنید و بنوشید. روزی یکبار این کار را انجام دهید. لیمو می تواند چربی بدن را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. مصرف منظم مرکبات احتمال دارد به کاهش چربی کمک و اندازه سینه را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. برگ خردل و نعناع را به مخلوط اسموتی خود اضافه کنید و بنوشید. دو بار در هفته این کار را انجام دهید. برگ خردل می تواند رسوب چربی را کم کرده و به کاهش وزن کلی و اندازه سینه کمک کند. رژیم غذایی، درمان ها و مکمل ها به تنهایی نمی توانند به کاهش اندازه سینه کمک کنند. باید اطمینان حاصل کنید که از شیوه زندگی فعال پیروی می کنید. علاوه بر این، می توانید این نکات را برای نتایج سریعتر دنبال کنید. افزایش ناگهانی سایز سینه بعد از بارداری یا تغییر وزنی که روی سینه ها قرار می گیرد، می تواند ناراحت کننده باشد. عوامل متعددی اندازه سینه ها را تعیین می کنند: ژن ها نقش عمده ای در تعیین عواملی مانند کشش پوست و تراکم بافت دارند که می تواند بر شکل و اندازه سینه ها ت ثیر بگذارد. همچنین احتمال دارد بر قدرت رباط های کوپر که از سینه ها حمایت می کند ت ثیر داشته باشد. وزن بدن و BMI نیز مسیول اندازه سینه هستند. افرادی که BMI بالایی دارند عموما سینه های بزرگتری دارند. با افزایش سن، رباط هایی که سینه را نگه می دارند می توانند قدرت خود را از دست داده و باعث افتادگی شوند. سابقه شیردهی با اندازه سینه ارتباط دارد. وقتی سینه ها شیر تولید می کنند، سنگین می شوند و تمایل به افتادگی دارند. علاوه بر این، افزایش وزن در دوران بارداری می تواند بر اندازه و شکل سینه ت ثیر بگذارد. سینه های خود را ماساژ دهید تا رسوب چربی در بافت های سینه کاهش یابد. سوتین هایی را انتخاب کنید که کاملا متناسب با اندازه سینه باشد. سوتین های نامناسب می تواند بیشتر از فایده باعث آسیب شوند. همچنین، آنها را برای ساعات طولانی نپوشید و هر شش ماه آنها را تعویض کنید. مصرف آب خود را افزایش دهید و هیدراته بمانید تا رسوب چربی در بدن کاهش یابد. این کار همچنین می تواند پوست را ارتجاعی نگه دارد و از افتادگی سینه پیشگیری کند. با یک متخصص تغذیه مشورت کنید و رژیم غذایی مناسب را با توجه به نیاز بدن برای حفظ سلامت کلی دنبال کنید. شاخص توده بدنی بالا و افزایش وزن بر اندازه سینه ت ثیر مستقیم دارد. بنابراین، برای حفظ BMI مطلوب و کاهش اندازه سینه، از رژیم غذایی مناسب پیروی کنید. برای دریافت نمودار رژیم غذایی مناسب با توجه به نوع بدن و نیازهای خود، با یک متخصص تغذیه مشورت کنید. برای شروع می توانید این غذاها را در رژیم غذایی خود قرار دهید: سیر آجیل عسل زنجبیل غلات کامل گوجه فرنگی ها سبزیجات برگ سبز میوه های خانواده مرکبات گوشت لخم یا گوشت کم چربی علاوه بر این، از غذاهای سرخ شده و فرآوری شده اجتناب کنید یا آنها را در حد اعتدال مصرف کنید. رژیم غذایی سالم زمانی که با ورزش همراه باشد موثر است. انواع تمرینات قلبی می تواند به کاهش چربی بدن از جمله چربی در ناحیه سینه کمک کند. بنابراین دویدن یا دوچرخه سواری را انجام دهید تا اندازه سینه های شما کاهش یابد. از طرفی هم فشردن ماهیچه ها می تواند به سینه ها و ماهیچه های قفسه سینه کمک کرده و آنها را محکم تر کند، در نتیجه به کاهش اندازه و بهبود ظاهر آنها کمک می کند. شنا. حرکاتی که هنگام شنا انجام می دهید روی ماهیچه های قفسه سینه و شانه ت ثیر می گذارد و کمک می کند تا ظاهر سینه های خود را بهبود ببخشید. یوگا. تمرین حالت های یوگا مانند حالت نماز، نیم ماه و قورباغه می تواند به کاهش اندازه سینه ها و سفت شدن آنها کمک کند. بسیاری از افراد متوجه می شوند که با کاهش وزن حاملگی، سینه هایشان به آرامی کوچک می شود و برخی دیگر متوجه می شوند که سینه های آنها پس از بچه دار شدن کمی بزرگتر می ماند. افراد می توانند از روش های فوق برای کاهش سایز سینه در دوران بارداری و شیردهی استفاده کنند. در مورد هر گونه نگرانی که ایجاد می شود با پزشک مشورت کنید. یک شیوه زندگی سالم و فعال برای حفظ فرم سینه ها بسیار مهم است، مگر اینکه افتادگی با ژنتیک ارتباط داشته باشد. می توانید با پزشک مشورت یا یک رژیم غذایی مناسب تهیه کنید و به طور منظم ورزش کنید تا سینه ها و ظاهر کلی بهبود یابد. همچنین می توانید از سفت بند و سوتین های پشتیبانی کننده برای بهبود ظاهر کلی آنها استفاده کنید:

یعنی پس از آسیب به پا یا انگشتان پا، یک یا چند استخوان انگشت پا شکسته شود. برای انگشتان آسیب دیده که احساس سوزن سوزن شدن، بی حس، سرد شدن دارند و یا کبود هستند، خونریزی زخم باز است یا درد زیادی را تجربه می کنند و به داروهای مسکن پاسخ نمی دهد، فورا به پزشک مراجعه کنید. انگشتان شکسته معمولا در اثر ضربه یا صدمه به پا یا انگشت پا ایجاد می شود (به استخوان های پا فالانژ گفته می شود) آسیب هایی مانند ضربه زدن به انگشتان پا یا افتادن یک جسم سنگین روی انگشتان پا ممکن است باعث شکستگی شود. این اختلال ممکن است در اثر استرس یا حرکات طولانی مدت، مانند برخی فعالیت های ورزشی ایجاد شود. به این شکستگی استرس می گویند. ممکن است تا زمانی که پزشک دستور رادیوگرافی ندهد این اختلال تشخیص داده نشود. علایم این اختلال شبیه علایم پیچ خوردگی انگشتان پا است. انگشتان رگ به رگ شده ممکن است بیشتر متحرک باشند و تغییر شکل ندهند و به اندازه این اختلالآسیب نبینند: ورم قرمزی آسیب ناخن پا مشکل در راه رفتن خونریزی، در صورت وجود زخم باز آسیب به بستر ناخن (هماتوم زیر جلدی) سوزن سوزن شدن در ناحیه آسیب دیده پوشیدن کفش ممکن است دردناک باشد. خون در زیر ناخن پا یا شکسته شدن ناخن پا کبودی یا تغییر رنگ پوست اطراف انگشت پا مشکل و درد هنگام راه رفتن، به ویژه اگر انگشت شست پا شکسته باشد. انگشت شست پا ممکن است غیرطبیعی به نظر برسد و حتی اگر استخوان شکسته در جای خود قرار نگیرد، خم یا تغییر شکل پیدا کند. بسته به نحوه بروز آسیب، شکستگی متاتارس، پیچ خوردگی مچ پا، شکستگی مچ پا یا دررفتگی انگشت پا ممکن است با شکستگی انگشت همراه باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ممکن است مقداری خون در زیر ناخن پا جمع شود که هماتوم زیر زبانی نامیده می شود. اگر حجم خون است، ممکن است نیاز به تخلیه داشته باشد. برای تخلیه هماتوم زیر زبانی، پزشک یک سوراخ کوچک در ناخن پا ایجاد می کند تا خون از آن خارج شود. اگر هماتوم بسیار بزرگ یا دردناک باشد، ممکن است نیاز باشد کل ناخن پا برداشته شود. به ندرت، استخوان شکسته در شکستگی انگشتان پا ممکن است از طریق پوست بیرون زده باشد. به این حالت شکستگی باز یا ترکیبی می گویند. برای جلوگیری از عفونت استخوان، تمیز کردن دقیق زخم و احتمالا داروهای آنتی بیوتیک لازم است. گاهی ممکن است جراحی لازم باشد. بعد از التیام شکستگی انگشت پا، ممکن است فرد همچنان دچار آرتروز، درد یا بدفرم شدن پا شود. گاهی اوقات، استخوان شکسته به طور کامل بهبود نمی یابد (که به آن nonunion گفته می شود) ، یا به طور نامناسب (که malunion نامیده می شود) بهبود می یابد. به ندرت ممکن است جراحی برای رفع این مشکل ضروری باشد. علایم شکستگی انگشت کوچک پا (انگشت شست صورتی) مانند بقیه انگشتان پا است. در حالی که یک پنجه شکسته صورتی ممکن است دردناک باشد، معمولا توانایی راه رفتن فرد را محدود نمی کند. درمان شکستگی انگشت کوچک پا (انگشت شست پا) معمولا شامل متصل کردن به دیگر انگشتان است. این بدان معناست که انگشت شست آسیب دیده برای حمایت به انگشت پای کنار آن چسبانده می شود. انگشت شست بدون آسیب مانند آتل عمل می کند. برای جلوگیری از زخم یا تاول، یک تکه کوچک پنبه یا گاز را بین انگشت کوچک و انگشتان پا در کنار آن قرار دهید و سپس انگشتان پا را به هم بچسبانید. گاهی اوقات ممکن است برای بی حسی انگشت شست قبل از اینکه دوباره در جای خود قرار گیرد، تزریق دارو لازم باشد. پزشک سوالاتی را برای تعیین نحوه مجروح شدن انگشت پا می پرسد و انگشت شست آسیب دیده را بررسی می کند. برای اطمینان از درمان و بهبود مناسب، بهتر است بلافاصله پس از آسیب به دنبال ارزیابی پزشکی باشید. پزشک ممکن است از اشعه ایکس برای تعیین شکستگی انگشت شست استفاده کند. درمان شکستگی انگشت پا بستگی به محل و شدت شکستگی انگشت دارد. ممکن است لازم باشد انگشت شست آسیب دیده را گچ یا آتل بندی کنید و در صورت وجود زخم باز واکسن کزاز تزریق کنید یا آنتی بیوتیک مصرف کنید. اگر شکستگی انگشت شست پا یک شکستگی جزیی یا کوچک در استخوان یکی از انگشتان کوچک است، پزشک ممکن است یک انگشت شست شکسته را برای حفاظت به انگشت پای کنار آن بچسباند. پس از تشخیص شکستگی انگشت پا توسط پزشک، داروهای خانگی برای مراقبت از شکستگی انگشتان پا وجود دارد که می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند، از جمله بالا بردن پای آسیب دیده، یخ گذاشتن انگشت پای آسیب دیده و استراحت. از راه رفتن روی پا خودداری کرده و در صورت لزوم از عصا استفاده کنید. زمان بهبودی انگشتان شکسته معمولا حدود شش هفته است. اگر مشکلات بیش از شش هفته طول بکشد، ممکن است به اشعه ایکس دیگری نیاز باشد، یا اینکه آسیب باید توسط پزشک بررسی شود تا نحوه بهبود استخوان را بررسی کند. شکستگی های ساده معمولا بدون هیچ مشکلی به خوبی بهبود می یابند. شکستگی های بد در خطر ابتلا به آرتریت، درد و بدشکل شدن هستند. تورمی که بعد از آسیب ایجاد می شود درد را بدتر می کند. یخ را در یک کیسه پلاستیکی قرار دهید و آن را به مدت تا دقیقه هر یک تا دو ساعت در یک تا دو روز اول به محل آسیب بمالید. از نخود فرنگی یا ذرت منجمد می توان به جای یخ استفاده کرد زیرا راحت تر از تکه های یخ با انگشت شست آسیب دیده مطابقت دارد. استراحت از راه رفتن روی پای آسیب دیده خودداری کنید. از ورزش های سنگین، ایستادن طولانی مدت یا راه رفتن خودداری کنید. عصا یا کفش مخصوص سفت و محکم هنگام راه رفتن بپوشید (برای جلوگیری از افزایش وزن روی شکستگی) در حین بهبودی ممکن است لازم باشد. معمولا فقط نیاز به استامینوفن بدون نسخه ( OTC ) یا داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی مانند داروهای ضد درد ایبوپروفن (موترین) دارید. انگشت شست آسیب دیده باید هر روز معاینه شود. در صورت بروز هر یک از موارد زیر به اورژانس مراجعه کنید یا با پزشک تماس بگیرید: پوست آبی یا خاکستری رنگ گچ یا آتل آسیب دیده یا شکسته شده است. انگشتان پا سرد، بی حس یا سوزن سوزن می شوند. زخم، قرمزی یا زخم باز در ناحیه انگشتان آسیب دیده درد شدیدتر یا جدید که با داروهای ضد درد تسکین نمی یابد. زخم های باز، خونریزی یا تخلیه در نزدیکی شکستگی انگشت پا در ابتدا ممکن است در اولین ضربه به انگشت پای خود به یک ارایه دهنده مراقبت های اولیه (مانند پزشک خانواده یا متخصص اطفال کودک) مراجعه کنید. به احتمال زیاد برای پیگیری به ارتوپد یا جراح ارتوپدی، متخصص در اختلالات سیستم اسکلتی عضلانی، یا متخصص اطفال، برای درمان شکستگی انگشت مراجعه خواهید کرد. در صورت تشخیص شکستگی انگشت پا در بخش اورژانس بیمارستان، توسط متخصص طب اورژانس تحت درمان قرار خواهید گرفت. رادیولوژیست ها اشعه ایکس یا MRI را بررسی می کنند، اگرچه معمولا به پزشک مراقبت های اولیه یا متخصص طب اورژانس گزارش می دهند و شما مستقیما با آنها مشورت نمی کنید.

در صورتی که فضای کافی برای بیرون آمدن از خط لثه و رشد طبیعی آنها وجود نداشته باشد، ممکن است بروز پیدا کند. خرد شدن زمانی رخ می دهد که دندان عقل به دلیل عدم رویش آن به زیر خط لثه ختم می شود. در این شرایط لثه احتمال دارد تا حدی تحت ت ثیر قرار گیرد، در نتیجه یک فلپ لثه ایجاد می شود که می تواند به عنوان یک جیب برای تجمع انواع باکتری ها عمل کرده و لثه ها و دهان شما را با بیماری آلوده کند. از آنجایی که امروزه اکثر افراد، فضای کافی در فک خود ندارند تا دندان عقل به درستی رشد کند شاید شواهدی باشد که زایده از نظر تیوریک هیچ عملکرد شناخته شده ای ندارد. نیاز است که این دندان ها با جراحی برداشته یا خارج شوند. معمولا خرد شدن دندان عقل، نهفته و فاقد علایم واضح است. فقط زمانی واکنش نشان می دهند که بسیار دردناک شود. این درد معمولا زمانی اتفاق می افتد که دندان آسیب دیده به دلیل تمیز نکردن، دچار عفونت می شود. جیب یا فلپ لثه ای که به دلیل ضربه خوردن ایجاد می شود، معمولا به عنوان یک محل تجمع از باکتری های پاک نشده و تکه های غذا باقی مانده عمل می کند که باعث مشکلات مختلف دندان می شود. به طور بالقوه به دندان های مجاور آسیب می رساند. درد فک بوی بد دهان تورم در اطراف فک لثه های قرمز یا متورم مشکل در باز کردن دهان حساسیت یا خونریزی لثه ها طعم ناخوشایند در دهان شما در صورت بروز عوارض جانبی، علایم یا عوارض در ناحیه پشت آخرین مولر خود که ممکن است با آسیب دندان عقل مرتبط باشد، باید به دندانپزشک مراجعه کنید. وضعیت شما را بررسی کرده و متوجه می شود که چه مشکلی در دندان آسیب دیده شما وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خرد شدن دندان عقل به این دلیل اتفاق می افتد که فضای کافی در پشت دهان یا دو فک شما وجود ندارد. در این شرایط آنها محکم فشار داده می شوند، در نتیجه اکثر آنها در زیر لثه باقی می مانند یا کمی بالاتر از آن قرار می گیرند. در نتیجه با توجه به دشواری تمیز کردن آن ناحیه، لبه های لثه ای ایجاد می شود که به عنوان یک باکتری و جمع کننده مواد غذایی باقی مانده عمل می کند. مولرهای سوم معمولا در حدود تا سالگی یا در آستانه بزرگسالی ظاهر می شوند. فک بعضی افراد به اندازه کافی بزرگ است یا مولرهای سوم آنقدر کوچک هستند که بدون هیچ مشکلی بیرون می آیند و دندان ها را به راحتی در پشت دندان های مولر دوم قرار می دهند. در بیشتر موارد، دهان آنقدر کوچک و شلوغ است که اجازه رشد طبیعی مولر سوم را نمی دهد. خرد شدن زمانی اتفاق می افتد که دندان های مولر سوم توسط دندان های دایمی دیگر جمع شده و منجر به گیر افتادن یا بیرون آمدن جزیی آن می شود. حتی می تواند به هیچ ظاهر نشود و در زیر لثه به دام افتاده تا زمانی که شروع به سمی شدن و ایجاد مشکل کند. گیرکردن دندان در زیر لثه باعث ایجاد عفونت و جمع آوری باکتری در فلپ لثه ای شود. چندین نوع آسیب دندان عقل وجود دارد. اولین مورد زمانی است که تا حدی تحت تاثیر قرار می گیرد یا دندان از خط لثه خارج شده و در نتیجه قسمتی از تاج دندان قابل مشاهده می شود. دندان کاملا آسیب دیده در زیر خط لثه قرار دارد و به هیچ وجه نمی تواند ظاهر شود. ظاهر نشدن دندان باعث ایجاد خرابی در دندان مولر دوم مجاور و لثه اطراف با قرارگیری نادرست آن می شود. معمولا یک دندان آسیب دیده چه علایمی دارد؟ دندان عقل نهفته به طور کامل یا تا حدی ممکن است به صورت موارد زیر رشد کند: دندان آسیب دیده ممکن است در پشت دهان به صورت زاویه ای رشد کند. دندان ضربه ای ممکن است نسبت به مولر دوم در زاویه ای رشد کند. دندان ضربه ای ممکن است مانند دندان های عادی به بالا یا پایین رشد کند اما بیشتر آن در استخوان فک به دام می افتد. دندان ضربه ای ممکن است نسبت به مولر دوم در زاویه ای مناسب رشد کند، گویی در استخوان فک دراز کشیده است. چندین عارضه ممکن است به دلیل وجود دندان عقل خرد شده ظاهر شود. وقتی دندان عقل به دندان مولر دوم فشار می آورد، ممکن است به آن آسیب برساند. این حرکت در فضای شلوغ نیز ممکن است خطر عفونت را در آن منطقه افزایش دهد. فشار ناشی از دندان می تواند مشکلاتی مانند جابجایی نیش یا جمع شدن دندان های دیگر را در یک ناحیه ایجاد کند. ممکن است برای مدت طولانی پس از کشیدن دندان عقل یا بریس یا سایر درمان های ارتودنسی دچار عوارض های زیر شوید: ممکن است از جایی که دندان عقل تحت ت ثیر قرار گرفته است آبسه ایجاد شود. این کیسه می تواند با مایعی پر شود که به صورت کیستی در می آید. حتی به استخوان فک و عصب ها و دندان های اطراف آسیب می رساند. حتی احتمال دارد یک تومور خوش خیم یا غیر سرطانی در این ناحیه نیز ایجاد شود. این عارضه نه تنها نیاز به کشیدن دندان عقل دارد بلکه نیاز به برداشتن استخوان و بافت هم خواهد داشت. دندان عقل که تا حدی آسیب دیده است، خطر پوسیدگی دندان را بیشتر می کند. آن زمان است که مینای دندان شما تا حدی ضعیف و دچار سوراخ شدن و ترک خوردگی می شود. غذا به راحتی در آنجا گیر می کند و نخ دندان کشیدن یا مسواک زدن آن ناحیه ممکن است بسیار دردناک یا غیرممکن باشد. وقتی باکتری بین فلپ لثه و دندان آسیب دیده گیر می کند، به یک محل عفونی و اسید باکتریایی تبدیل می شود. مشکل در تمیز کردن دندان های عقل خطر ابتلا به التهاب لثه را افزایش می دهد که می تواند به وضعیت بدتری که به نام پریودنتیت و پریکورونیت منجر شود. بیماری پریودنتال زمانی اتفاق می افتد که رباط های پریودنتال از بین رفته و حفره های عمیقی بین لثه و ریشه دندان ایجاد می شود. پریکورونیتیک التهاب دردناک لثه است. اگر دندان عقل شما آسیب دیده و با تسکین دهنده ها نیز درمان نشود، دندانپزشک شما احتمالا شما را به متخصص جراح دهان و دندان ارجاع می دهد تا بهترین روش عمل را انجام دهد. معمولا در موارد زیر نیاز به کشیدن دندان عقل جراحی است: پوسیدگی دندان عقل تومورها یا کیست های ناشی از ضربه بیماری لثه و عفونت شامل دندان های آسیب دیده کشیدن دندان تقریبا در یک نوبت سرپایی انجام می شود، بنابراین به شما امکان می دهد همان روز پس از اتمام عمل به خانه بروید. کشیدن دندان عقل یا دندان های آسیب دیده با جراحی مستلزم موارد زیر است: بی حسی موضعی برای بی حسی دهان خود هنگام آماده شدن برای جراحی انجام می شود. همچنین می توانید بیهوشی عمومی یا تزریق آرام بخش انجام بگیرد. در واقع، آرام بخش باعث کاهش هوشیاری شما می شود در حالی که بیهوشی شما را کامل بیهوش می کند. در طول عمل کشیدن، جراح یا دندانپزشک، بر روی لثه شما برشی ایجاد می کند. هر استخوانی که دسترسی به ریشه دندان آسیب دیده را مسدود کند، برداشته می شود. سپس دندان یا به صورت سوراخ برداشته می شود. پس از آن، جراح محل زخم را با بخیه می بندد. سپس حفره یا فضای خالی را با گاز پر می کند تا از بروز خونریزی جلوگیری شود. برخی از درد ها و خونریزی ها ممکن است ناشی از کشیدن دندان عقل شما باشد، به ویژه از آنجایی که برای کشیدن دندان نیاز به کندن عمیق در استخوان فک شما است. لثه های محل جراحی نیز ممکن است همراه با ماهیچه های فک شما متورم شوند. بعد از جراحی دستورالعمل های گام به گام در مورد نحوه مراقبت از زخم ها و تجویز دارو برای کنترل تورم و درد دریافت خواهید کرد. علاوه بر مصرف مسکن، می توانید از کمپرس سرد به منظور کاهش التهاب استفاده کنید. به ندرت، برخی از بیماران ممکن است موارد زیر را تجربه کنند: قسمت های نزدیک بدن مانند دندان ها، اعصاب، استخوان فک و سینوس ها ممکن است در اثر ضربه جراحی آسیب ببینند. اگر لخته خون بعد از جراحی از حفره دندان از بین برود، ممکن است در نهایت دچار عارضه دردناک حفره خشک دهانی شوید. حفره ها در لثه ممکن است به باکتری آلوده شده یا توسط ذرات غذایی به دام افتاده تحریک شود که همان باکتری ها نیز می توانند از آنها تغذیه کنند. این مسایل را در اسرع وقت درمان کنید. در صورت تداوم علایم، با دندانپزشک خود مشورت کنید. آسیب دیدن دندان قابل پیشگیری نیست. با این حال، مراجعه منظم شش ماهه دندانپزشکی که در آن شما دوبار در سال برای تمیز کردن، پیشگیری و برخی موارد دیگر چکاپ می کنید، بسیار کمک می کند. به طور طبیعی، شما باید بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. دندان عقل نهفته یا خرد شده کاملا دردناک است. از یک طرف، آنها اغلب مشکل ساز هستند و انواع مشکلات را برای دندان های دیگر و لثه های اطراف ایجاد می کنند. از سوی دیگر، مواردی وجود دارد که دندان عقل نهفته باعث ایجاد مشکلات فوری یا ظاهری نمی شود. با این حال، ضربه های خاصی منجر به ایجاد فلپ های لثه می شود. حتی تمیز کردن آنها معمولا با مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و دهانشویه دشوار است. این دندان ها می توانند دهان شما را در برابر بیماری های لثه و پوسیدگی دندان آسیب پذیرتر کنند. در چنین مواردی، بهتر است این دندان ها را بکشید تا از بیماری های احتمالی پریودنتال و عفونت ریشه دندان پیشگیری کنید. معمولا یک جراح دهان می تواند دندان عقل را بکشد زیرا این یک فرآیند پیچیده است که شامل برش خود لثه و قطعه قطعه کردن دندان است:

تعیین و انواع مختلف آن برای بیمار به عوامل مختلفی بستگی دارد. زنانی که قصد انجام جراحی دارند بهتر است انواع مختلف آن را بشناسند. فیبروییدهای رحمی که به آنها لیومیوم یا میوم نیز گفته می شود، در رحم یا دیواره رحم رشد می کنند. فیبروییدها ممکن است کوچکتر از یک سر سنجاق تا اندازه یک هندوانه یا بزرگتر متفاوت است. اکثریت قریب به اتفاق فیبروم رحمی خوش خیم هستند (سرطانی نیستند) فیبروییدها نسبتا شایع هستند و تا سالگی درصد زنان را درگیر می کنند. در حالی که فیبروم ها اغلب بدون علامت هستند و نیازی به درمان ندارند، علایم در تا درصد بیماران ظاهر می شود و ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. هنگام تعیین گزینه های درمانی و ضرورت عمل جراحی، برخی عوامل مهم باید در نظر گرفته شوند، از جمله: سن یک فرد شدت علایم تعدادفیبروم محل قرارگیری فیبروم هیسترکتومی جراحی برای برداشتن رحم زن است. هیسترکتومی تنها گزینه درمانی است که برداشت کامل فیبروم و علایم ناشی از آن را تضمین می کند. هیسترکتومی تضمین می کند که فیبروم باز نخواهند گشت. میزان موفقیت فیبروم بالا است. موسسه ملی سلامت و تعالی مراقبت ( NICE ) توصیه می کند که هیسترکتومی فقط در موارد زیر مورد استفاده قرار گیرد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فرد مبتلا به فیبروم دیگر نمی خواهد عادت ماهانه شود. درمان های دیگر موثر نبوده یا امکان استفاده از آنها وجود ندارد. فرد مبتلا به فیبرویید به طور کامل از روش و خطرات احتمالی مطلع شده و درخواست جراحی می کند. در طی هیسترکتومی، رحم برداشته می شود، قاعدگی برای همیشه پایان می یابد، توانایی باردار شدن و احتمال بازگشت فیبروم ها وجود دارد. سه نوع هیسترکتومی وجود دارد: برداشتن رحم و دهانه رحم: هیسترکتومی فوق سرویکسی نیز نامیده می شود برداشتن رحم بدون برداشتن دهانه رحم: برداشتن رحم، دهانه رحم، هر دو تخمدان، هر دو لوله فالوپ و بافت مجاور. سایر روش هایی که ممکن است همزمان با هیسترکتومی انجام شود عبارتند از: : برداشتن تخمدان: برداشتن هر دو تخمدان: برداشتن لوله ها و تخمدان ها هیسترکتومی کامل شکمی، روش هیسترکتومی سنتی است. این یک جراحی تهاجمی است که نیاز به برش پنج تا هفت اینچ در پایین شکم دارد. برش ممکن است عمودی یا افقی باشد. یک برش افقی درست بالای استخوان شرمگاه ایجاد می شود، جایی که به عنوان برش بیکینی شناخته می شود. برش افقی سریعتر بهبود می یابد و کمتر از برش عمودی نمایان است. برش عمودی برای موارد پیچیده تر یا برای برداشتن فیبرومهای بزرگ استفاده می شود. هیسترکتومی کامل شکمی نیز تحت بیهوشی کامل انجام می شود و بیمار نیاز به بستری در بیمارستان از یک تا سه روز دارد. بهبودی کامل بعد از حدود چهار تا شش هفته حاصل می شود. هیسترکتومی واژینال به عنوان اولین انتخاب، در صورت امکان، توسط کالج متخصصان زنان و زایمان آمریکا ( ACOG ) توصیه می شود و فقط به یک برش واژن نیاز دارد که از طریق آن رحم (و اغلب دهانه رحم) برداشته می شود. این روش نیاز به بستری در بیمارستان از یک تا سه روز و استراحت به مدت دو هفته دارد. هیسترکتومی واژینال با کمک لاپاراسکوپی ( LAVH ) از چندین برش کوچک شکمی استفاده می کند و جراح اتصالات رحم و در صورت نیاز تخمدان ها را تقسیم می کند. بخشی از عمل به صورت واژینال انجام می شود. هیسترکتومی واژینال با کمک بستری کوتاهتر در بیمارستان و زمان بهبود سریعتر از هیسترکتومی شکمی است. در این روش از لاپاراسکوپ استفاده می شود (یک لوله نازک و انعطاف پذیر که از طریق آن یک دوربین فیلمبرداری کوچک و ابزار جراحی وارد می شود) مزایای هیسترکتومی کامل لاپاراسکوپی بستری کوتاه تر در بیمارستان و زمان بهبود سریعتر از هیسترکتومی شکمی وجود دارد. این یک نوع هیسترکتومی لاپاراسکوپی است که در آن ابزارهای جراحی به یک ربات متصل می شوند و جراح از یک کنسول رایانه در اتاق عمل برای کنترل حرکات ربات استفاده می کند. ACOG نشان می دهد که هیسترکتومی روباتیک برای هیسترکتومی های پیچیده مناسب ترین است. بنابراین یافتن یک جراح که آموزش و تجربه گسترده ای در این تکنیک دارد بسیار مهم است. برخی موارد را باید در نظر گرفت: انجمن آمریکایی لاپاراسکوپیست های زنان ( AAGL ) می گوید که در حال حاضر جراحی روباتیک هیچ مزیت قابل توجهی در جراحی های خوش خیم زنان ندارد. هزینه هیسترکتومی لاپاراسکوپی با کمک روباتیک بیشتر از جراحی لاپاراسکوپی معمولی است. قدرت لاپاراسکوپی روشی است که با استفاده از دستگاه پزشکی، با یک برش کوچک در شکم فیبروم رحم را به قطعات کوچک تقسیم می کند. سازمان غذا و دارو ( FDA ) در مورد این روش هشدار داده است. اگر فرد مبتلا به سرطان رحم است، این روش ممکن است باعث گسترش سرطان در شکم و لگن شود و درمان سرطان را دشوارتر می کند. میومکتومی و جراحی فیبروم رحمی به جای کوچک کردن فیبروم ها، آنها را از بین می برد. این روش می تواند به عنوان جایگزین هیسترکتومی برای افرادی باشد که می خواهند رحم خود را حفظ کنند. اگر فیبرویید بزرگ باشد، ممکن است میومکتومی بسیار پیچیده و خطرناک باشد و خطر بازگشت فیبروم را در پی دارد. بعد از میومکتومی، رحم معمولا به عملکرد طبیعی خود از جمله در مورد قاعدگی باز می گردد. خونریزی قاعدگی ممکن است نسبت به قبل از جراحی سبک تر باشد. بارداری پس از میومکتومی امکان پذیر است، اما ممکن است نیاز باشد که بارداری برای خطرات احتمالی کنترل شود. نتایج حاملگی بستگی به این دارد که فیبروییدها چقدر عمیق بوده اند و آیا دیواره رحم را درگیر کرده اند؟ میومکتومی باز، که به آن میومکتومی شکمی نیز گفته می شود، روشی برای برداشتن فیبروییدهای زیر سروزال (آنهایی که به دیواره بیرونی رحم متصل شده اند) یا فیبرومهای داخل شکمی (آنهایی که در دیواره رحم قرار گرفته اند) است. میومکتومی باز زمانی مناسب خواهد بود که اندازه فیبروییدهای بسیار بزرگ به قطر اینچ یا بزرگتر باشد و یا تعداد زیادی فیبروم در ناحیه ای از رحم قرار بگیرند که دسترسی به آن دشوار است، یا بیمار مشکوک به سرطان باشد. این جراحی شامل موارد زیر است: استفاده از برش افقی یا عمودی برداشتن فیبروم ها از طریق برش در شکم بستری شدن چند روز در بیمارستان و به دنبال آن شش تا هشت هفته بهبودی کامل میومکتومی لاپاراسکوپی استاندارد جراحی است که نیاز به قرار دادن لاپاراسکوپ (یک تلسکوپ کوچک و روشن) از طریق شکم، نزدیک ناف دارد. چندین برش کوچک دیگر نیز لازم است تا بتوان ابزارهای مخصوصی را برای برداشتن فیبروم ها وارد کرد. برخی از جراحان نیز از یک دستگاه رباتیک برای کنترل دقیق حرکت ابزارها استفاده می کنند. در این روش، ممکن است فیبروم ها از طریق واژن برداشته شوند. سایر نکاتی که باید در مورد این روش بدانید عبارتند از: تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. دوره نقاهت کوتاه (حداکثر یک هفته) دارد. روی بدن راحت تر از میومکتومی باز است. زمانی استفاده می شود که رحم بزرگتر از حاملگی تا هفته نباشد. زمانی استفاده می شود که تعداد کمی فیبرویید زیر سروز وجود داشته باشد. در میومکتومی تک پورت فقط از یک دهانه نزدیک ناف برای همه ابزارها استفاده می شود اما نیاز به یک برش نسبتا بزرگ است. میومکتومی تک پورت تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. میومکتومی تک پورت معمولا زمان بهبودی سریع تری (تا یک هفته) دارد و راحت تر از میومکتومی باز است. میومکتومی هیستروسکوپی برای فیبروییدهای زیر مخاطی (که در حفره رحم یافت می شود) استفاده می شود و نیازی به برش ندارد. یک دوربین تخصصی از طریق واژن داخل رحم قرار می گیرد تا فیبروم را از بین ببرد. عمل میومکتومی تحت بیهوشی عمومی یا منطقه ای انجام می شود. جراحی میومکتومی نسبت به سایر جراحی فیبروم رحمی مزایایی دارد، از جمله بعد از آن: بارداری امکان پذیر است. احتمال برگشت دوره های قاعدگی وچود دارد. رحم معمولا به عملکرد طبیعی خود باز می گردد. علایم خونریزی در درصد موارد پس از پیگیری ناپدید می شوند. اما جراحی هیسترکتومی هم مزایایی دارد، از جمله: فیبروم و علایم را به طور دایم از بین می برد و فیبروم ها دیگر بر نمی گردند. می تواند به تسکین علایم شدید که بر کیفیت زندگی ت ثیر منفی می گذارد، کمک کند. اما از طرفی هم میومکتومی با معایبی همراه است، مانند: زمان عمل طولانی تر از هیسترکتومی است. فیبروم ها درصد احتمال بازگشت دارند. ممکن است عوارض ناشی از جراحی داشته باشد. خطر خون ریزی نسبت به هیسترکتومیب یشتر است. حدود درصد از افرادی که میومکتومی دارند طی پنج تا سال نیاز به هیسترکتومی خواهند داشت. اگر هریک از فیبروم ها قسمت وسیعی از دیواره رحم را فراگرفته باشد، ممکن است برای حاملگی های بعدی سزارین لازم باشد. معایب احتمالی هیسترکتومی عبارتند از: جراحی پیچیده است. نیاز به بیهوشی دارد. قاعدگی را متوقف می کند. افزایش خطر بی اختیاری ادرار اگر تخمدان ها برداشته شوند، یایسگی شروع می شود. بسته به نوع هیسترکتومی یک دوره بهبود از دو تا شش هفته لازم است. هیسترکتومی می تواند ت ثیر روانی منفی مانند افسردگی داشته باشد. ممکن است احساس بی حسی در اطراف برش و ساق پا داشته باشید که معمولا حدود دو ماه طول می کشد. افرادی که هیسترکتومی کرده اند به طور متوسط دو سال زودتر از کسانی که هیسترکتومی انجام نداده اند به یایسگی می رسند. عوارض این جراحی ها مشابه جراحی های بزرگ است. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند: تب عفونت لخته شدن خون مشکلات بیهوشی آسیب مجاری ادراری آسیب به اندام های مجاور خونریزی (ممکن است نیاز به تزریق خون داشته باشد) گزینه های درمانی غیر جراحی برای فیبروم نیز در دسترس است. فیبروم هایی که مشکلی ایجاد نمی کنند یا علایم آزاردهنده ای ندارند، لزوما نیاز به درمان ندارند. در این موارد یک روش انتظار و دیدن مناسب است. با انتظار هوشیار، فیبروییدها از طریق معاینات منظم لگن و یا سونوگرافی از نظر تغییرات و رشد تحت نظر هستند. برخی از داروهایی که برای درمان فیبروم استفاده می شوند عبارتند از: ترانکسامیک اسید ( TXA ) قرص پروژستین (پروژسترون مصنوعی) قرص های ضد بارداری خوراکی ترکیبی آزاد کننده پروژستین (دستگاه داخل رحمی) آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) آمبولیزاسیون شریان رحم که آمبولیزاسیون فیبروم رحمی ( UFE ) نیز نامیده می شود، فیبرومها را با قطع خون آنها کوچک می کند. نکاتی که باید در مورد این روش رعایت شود: فرد هوشیار است اما آرام است. حدود - دقیقه طول می کشد. یک کاتتر از طریق یک برش کوچک در کشاله ران قرار داده می شود و داخل شریان رحم می شود. ذرات پلاستیکی کوچکی به شریان تزریق می شود تا خون رسانی به رگ های کوچک تغذیه کننده سلول های فیبروم را مسدود کند. فرسایش فرکانسی رادیویی یک روش لاپاراسکوپی با حداقل تهاجم است که از گرمای تولید شده توسط امواج با انرژی بالا برای از بین بردن فیبروم ها، استفاده می کند. از سونوگرافی برای ت یید قرار دادن صحیح دستگاه رادیوفرکانسی در داخل هر فیبروم قبل از انجام فرسایش استفاده می کند. این را در مورد این روش توجه کنید: معمولا به عنوان یک عمل سرپایی انجام می شود. جایگزینی ایمن و نسبتا کم خطر برای هیسترکتومی محسوب می شود. سونوگرافی متمرکز با هدایت تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRgFUS ) یک روش غیرتهاجمی است که از امواج فراصوت با شدت بالا برای تولید گرما و از بین بردن فیبروم ها استفاده می کند. این روش با دستگاهی به نام ExAblate انجام می شود که تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) و سونوگرافی را ترکیب می کند. این یک روش سه ساعته است که در آن فرد در حالتی که هوشیار است در دستگاه MRI دراز می کشد اما آرامبخش ملایمی دریافت می کند. یک رادیولوژیست از MRI برای هدف قرار دادن بافت فیبروم و هدایت پرتو اولتراسوند استفاده می کند. مواردی که باید در مورد این روش توجه شود عبارتند از: تحت پوشش بسیاری از بیمه نامه ها نیست. فقط برای افرادی مناسب است که قصد بارداری ندارند. نیاز به مدت زمان طولانی در داخل تجهیزات MRI دارد. شواهد موجود نشان می دهد که این روش نسبتا موثر است. نتایج طولانی مدت در دسترس نیست زیرا روش نسبتا جدیدی است. نمی توان همه فیبروم ها یا آنهایی را که نزدیک روده و مثانه هستند، یا خارج از ناحیه تصویربرداری درمان کرد. برداشتن آندومتر لایه داخل رحم را از بین می برد. این روش معمولا برای توقف خونریزی شدید قاعدگی و برداشتن فیبرومهای کوچک استفاده می شود. برای فیبرومهای بزرگ یا فیبروییدهایی که خارج از پوشش داخلی رحم رشد کرده اند مفید نیست. تخلیه آندومتر معمولا قاعدگی ماهانه را متوقف یا به طور قابل توجهی کاهش می دهد و می تواند احتمال بارداری را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. مواردی که باید در مورد این روش توجه شود عبارتند از: بهبود معمولا چند روز طول می کشد. ممکن است تشخیص سرطان رحم را به تاخیر بیندازد یا مشکل ساز باشد. افرادی در روش برداشتن آندومتر باید تست پاپ و معاینه لگن را انجام دهند. افرادی که این روش را انتخاب می کنند باید اقدامات لازم را برای جلوگیری از بارداری انجام دهند. در صورت وقوع حاملگی، خطرات عوارض (مانند سقط جنین یا حاملگی خارج رحمی) را افزایش می دهد.

سوختگی بخشی اجتناب ناپذیر از زندگی همه ما است. رفتن به آشپزخانه برای یک وعده غذایی سریع می تواند منجر به سوختگی شدید شود. این وضعیت چیزی است که اکثر ما حداقل یکبار در طول زندگی خود با آن روبرو می شویم. کودکان به دلیل کنجکاوی اجتناب ناپذیرشان نسبت به آتش، بیشتر در معرض خطر سوختگی قرار دارند. اگرچه برخی از سوختگی ها کاملا بی خطر هستند و تهدید چندانی ندارند، برخی سوختگی ها در صورت عدم درمان، باعث ایجاد زخم دایمی می شوند. در این مقاله، لیستی از راهکار برای درمان سوختگی در خانه، ارایه کردیم. چند قطره روغن اسطوخودوس رقیق نشده را روی یک تکه پنبه بریزید و آن را به طور مساوی روی ناحیه سوخته بمالید. چند قطره روغن کندر را روی یک تکه پنبه بریزید و آن را مستقیما روی ناحیه سوخته بمالید. خردل زرد را با آب مخلوط کنید تا یک خمیر خوب ایجاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حدود سه قطره روغن نعناع را روی یک تکه پنبه بریزید و آن را روی سوختگی خود بمالید. چند قطره روغن درخت چای را روی پنبه بریزید و آن را بطور یکنواخت روی سوختگی خود بکشید. قاشق چایخوری ژل آلویه ورا را به طور مساوی روی ناحیه سوخته بمالید. می توانید از ژل آلویه ورا خریداری شده استفاده کنید یا آن را از برگ های آلویه ورا استخراج کنید. مقداری خمیردندان را روی محل سوختگی خود بمالید. تا کیسه چای استفاده شده بعد از تهیه چای، کیسه های چای استفاده شده را کنار بگذارید. قاشق چایخوری جوش شیرین و / تا قاشق چایخوری آب را مخلوط کنید تا یک خمیر خوب به دست آید. pH طبیعی پوست شما کمک کند و این به نوبه خود باعث کاهش درد و احساس سوزش می شود. قاشق چایخوری عسل ارگانیک برداشته و روی محل سوختگی بمالید. PH طبیعی است که از عفونت سوختگی جلوگیری می کند. عسل همچنین دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است و بنابراین به بهبود سریع سوختگی کمک می کند. تا قاشق چایخوری روغن نارگیل بکر را با نوک انگشتان خود مستقیما روی ناحیه آسیب دیده بمالید. Cocos nucifera نامیده می شود، می تواند به بازسازی سلول های پوست کمک کند و همچنین می تواند به داخل پوست نفوذ کند. همچنین ضد التهاب و آنتی اکسیدان است و می تواند به سرد شدن سوختگی و جلوگیری از تاول و زخم پوست سوخته کمک کند. قاشق چایخوری روغن ویتامین E را از کپسول ها خارج کرده و به طور مساوی روی ناحیه سوخته بمالید. E به دلیل خواص مختلف پوستی شناخته شده است و به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. خواص آنتی اکسیدانی روغن ویتامین E در مبارزه با التهاب و توانایی بازسازی پوست آن می تواند به التیام سریع سوختگی کمک کند. یک پنبه را در شیر سرد شده خیس کرده و روی ناحیه آسیب دیده بمالید. مقداری سرکه که در یخچال نگهداری شده را با آب رقیق کنید. آن را بگذارید تا سرکه به خودی خود تبخیر شود. این کار را تا بار در روز انجام دهید. قاشق غذاخوری جو دوسر را در یک کاسه آب بریزید و اجازه دهید دم بکشد. E ، اسیدهای فیتیک و آوانانترامیدها است. در میان این موارد، آوانانترامیدها التهاب را کاهش می دهند. بنابراین، به دلیل اثر ترکیبی این آنتی اکسیدان ها، جو دوسر می تواند به کاهش درد کمک کرده و به بهبود سریع سوختگی کمک کند. چند قطره آب به نمک اضافه کنید تا خمیر نازکی به دست آید. ( NaCl ) نامیده می شود، دارای خواص درمانی طبیعی و ضد میکروبی است که از تاول جلوگیری کرده و به بهبود سریع سوختگی کمک می کند. همیشه باید به خاطر داشته باشید که قبل از انجام هر یک از این روش ها، آب سرد را بر روی سوختگی خود جاری کنید زیرا این کار تاثیر سوختگی شما را کاهش داده و از گسترش بیشتر آن جلوگیری می کند. اگرچه می توانید این درمان ها را برای درمان سوختگی های جزیی در خانه انجام دهید، اما در صورت سوختگی شدید، باید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. این داروها مطمینا به بهبود سریع سوختگی شما کمک می کند. با این حال، صرف نظر از آن، همیشه بهتر است هنگام برخورد با هر چیزی که می تواند باعث سوختگی شما شود، محتاط باشید. در موارد خاص، حواس پرتی می تواند جان شما را بگیرد. پس ایمن بمانید و سالم بمانید. آیا روش دیگری برای درمان سوختگی به طور طبیعی در خانه می شناسید؟ لطفا در قسمت نظرات برای ما آن را بنویسید. منبع:

پرتودرمانی بسیاری از انواع سرطان را به طور موثر درمان می کند. اما مانند سایر درمان های سرطان، اغلب عوارض جانبی ایجاد می کند. شایع ترین عوارض پرتو درمانی کدامند؟ هر فرد عوارض جانبی متفاوتی را تجربه می کند. عوارض جانبی بستگی به نوع سرطان، محل آن، دوز پرتودرمانی، سلامت عمومی شما و سایر عوامل دارد. مهم است که با تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد هرگونه عارضه جانبی که تجربه می کنید صحبت کنید تا آنها بتوانند راهی برای کمک به شما پیدا کنند. دوزهای بالای پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. عوارض جانبی ناشی از آسیب به سلولها و بافتهای سالم در نزدیکی منطقه درمان است. برخی از افراد عوارض جانبی کمی از پرتودرمانی را تجربه می کنند. سایر افراد عوارض جانبی شدیدتری را تجربه می کنند. واکنشهای پرتودرمانی اغلب در هفته دوم یا سوم درمان شروع می شود. یا ممکن است چند هفته پس از درمان نهایی دوام بیاورند. برخی از عوارض جانبی ممکن است طولانی مدت باشد. با تیم درمان خود در مورد آنچه انتظار دارید صحبت کنید. پیشگیری و درمان عوارض جانبی بخش مهمی از درمان کلی سرطان است. به این روش مراقبت تسکینی یا مراقبت حمایتی می گویند. قبل از شروع درمان، از عوارض جانبی احتمالی ناشی از نوع خاصی از درمان که دریافت می کنید و زمان بروز آن، بپرسید. و در طول و بعد از درمان، به تیم مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید که چگونه به طور منظم احساس می کنید. پرتودرمانی درمانی موضعی نامیده می شود. این بدان معناست که فقط ناحیه ای از بدن را که هدف قرار گرفته است، تحت ت ثیر قرار می دهد. به عنوان مثال، پرتودرمانی پوست سر ممکن است باعث ریزش مو شود. اما افرادی که پرتودرمانی به سایر نقاط بدن خود انجام می دهند، معمولا موهای سر خود را از دست نمی دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض جانبی رایج پرتودرمانی عبارتند از: برخی از افرادی که تحت پرتودرمانی قرار می گیرند، دچار خشکی، خارش، تاول یا لایه برداری می شوند. این عوارض بستگی به این دارد که کدام قسمت از بدن پرتودرمانی و سایر عوامل را دریافت کرده است. تغییرات پوستی ناشی از پرتودرمانی معمولا چند هفته پس از پایان درمان از بین می رود. اگر آسیب پوستی به یک مشکل جدی تبدیل شود، پزشک ممکن است برنامه درمانی شما را تغییر دهد. لوسیون ممکن است به تغییرات پوستی کمک کند، اما حتما با پرستار یا سایر تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد نوع کرم و زمان استفاده از آن مشورت کنید. همچنین بهتر است از پوست آسیب دیده در برابر آفتاب محافظت شود. خستگی اصطلاحی است که برای توصیف احساس خستگی یا خستگی تقریبا همیشه استفاده می شود. بسیاری از بیماران خستگی را تجربه می کنند. میزان خستگی شما اغلب به برنامه درمانی شما بستگی دارد. به عنوان مثال، پرتودرمانی همراه با شیمی درمانی ممکن است منجر به خستگی بیشتر شود. عوارض جانبی طولانی مدت. بیشتر عوارض جانبی پس از درمان از بین می روند. اما برخی ادامه می دهند، باز می گردند یا بعدا توسعه می یابند. به اینها اثرات طولانی مدت یا دیررس گفته می شود. یکی از اثرات احتمالی دیررس، ایجاد سرطان دوم است. این نوع جدیدی از سرطان است که به دلیل درمان اولیه سرطان ایجاد می شود. خطر این اثر دیررس کم است. خطر اغلب کوچکتر از فایده درمان اولین سرطان است. برخی از عوارض جانبی بستگی به نوع و محل پرتودرمانی بر روی بدن دارد. پرتودرمانی با هدف سر یا گردن فرد ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند: ریزش مو حالت تهوع مشکل در بلع سفتی در فک خشکی دهان پوسیدگی دندان زخم های دهان و لثه نوعی تورم به نام لنف ادم در مورد سلامت دندان در طول درمان سرطان و مدیریت چالش های تغذیه از درمان سر و گردن بیشتر بدانید. پرتودرمانی با هدف قفسه سینه ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند: تنگی نفس سفتی شانه مشکل در بلع درد سینه یا نوک سینه سرفه، تب و پری قفسه سینه که به پنومونیت ناشی از تابش معروف است. این بین هفته تا ماه پس از پرتودرمانی اتفاق می افتد. فیبروز تابشی، که باعث ایجاد اسکار دایمی ریه در اثر پنومونیت تشعشعی درمان نشده می شود. انکولوژیست پرتویی می داند چگونه خطر فیبروز را کاهش دهد. پرتودرمانی با هدف معده یا شکم ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند: گرفتگی روده تهوع و استفراغ از دست دادن اشتها شل شدن مدفوع یا اسهال این علایم به احتمال زیاد پس از درمان از بین می روند. در طول درمان، پزشک می تواند داروهایی را برای کنترل این عوارض جانبی تجویز کند. ایجاد تغییر در رژیم غذایی شما نیز ممکن است علایم را کاهش دهد. ممکن است صحبت با یک متخصص تغذیه انکولوژی مفید باشد. پرتودرمانی با هدف لگن ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند: سوزش مثانه خونریزی از رکتوم شل شدن مدفوع یا اسهال تغییرات در قاعدگی، مانند قطع قاعدگی بی اختیاری، زمانی که فرد قادر به کنترل مثانه خود نیست. اگر هر دو تخمدان تحت پرتودرمانی قرار گیرند، ممکن است ناباروری را تجربه کنید. مشکلات جنسی برای مردان، مانند اختلال نعوظ، که ناتوانی در ایجاد یا حفظ نعوظ است. علایم یایسگی، مانند خارش واژن، سوزش، خشکی و سایر تغییرات در سلامت جنسی برای زنان کاهش تعداد اسپرم و کاهش فعالیت اسپرم. این می تواند از پرتودرمانی به بیضه ها (بیضه ها) یا غده پروستات رخ دهد. این می تواند بر توانایی شما برای بچه دار شدن ت ثیر بگذارد. بثورات اشعه بثوراتی است که شبیه آفتاب سوختگی شدید است. این به ندرت اتفاق می افتد و زمانی اتفاق می افتد که انواع خاصی از شیمی درمانی در طول یا بلافاصله پس از پرتودرمانی با پرتو خارجی انجام شود. بثورات در قسمتی از بدن که تابش دریافت کرده ظاهر می شود. علایم ممکن است شامل قرمزی، حساسیت، تورم، زخم های مرطوب و لایه برداری پوست باشد. به طور معمول، این عوارض جانبی ظرف چند روز یا چند هفته پس از پرتودرمانی شروع می شود. اما آنها همچنین می توانند ماه ها یا سال ها بعد ظاهر شوند. پزشکان فراخوان پرتو را با داروهایی به نام کورتیکواستروییدها درمان می کنند. به ندرت ممکن است قبل از ادامه شیمی درمانی صبر کنید تا پوست بهبود یابد. تجربه هرکس با پرتودرمانی متفاوت است. عوارض جانبی در افراد مختلف متفاوت است، حتی اگر از همان نوع درمان استفاده شود. قبل از درمان، از تیم مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که کدام عوارض جانبی ممکن است و برای چه مواردی باید مراقب باشید. عوارض جانبی عاطفی نیز وجود دارد و جستجوی حمایت سلامت روان برای کمک به اضطراب یا استرس مهم است. در مورد روشهای مراقبت از خود در طول دوره درمان، از جمله استراحت کافی، تغذیه مناسب و هیدراته ماندن، از تیم مراقبت های بهداشتی خود سوال کنید. بپرسید آیا محدودیتی در برنامه منظم ورزش یا سایر فعالیت های بدنی شما وجود دارد؟ در طول درمان خود با تیم صحبت کنید. همیشه در صورت بروز، تشدید یا ادامه عوارض جانبی با وجود درمان، به تیم مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید. این به تیم مراقبت های بهداشتی شما اجازه می دهد تا راه هایی را برای کمک به شما در احساس بهتر در طول و بعد از درمان ارایه دهند. سوالاتی که باید از تیم مراقبت های بهداشتی بپرسید، عبارتند از: اثرات بالقوه بلند مدت این نوع پرتودرمانی چیست؟ چگونه می توان از این عوارض جانبی جلوگیری یا مدیریت کرد؟ آیا عوارض جانبی خاصی وجود دارد که باید فورا به پزشک اطلاع دهم؟ چرا مراقبت های پیگیری برای مدیریت عوارض جانبی درمان مهم است؟ چگونه می توانم در طول دوره درمان از پوست آسیب دیده مراقبت کنم؟ وقتی عارضه جانبی ظاهر می شود یا بدتر می شود به چه کسی باید بگویم؟ راههای دیگری که می توانم در طول دوره درمان از خودم مراقبت کنم چیست؟ آیا محدودیتی برای ورزش یا سایر فعالیت های بدنی در طول این درمان وجود دارد؟ اگر نگران مدیریت هزینه های مراقبت از سرطان هستم، چه کسی می تواند به من کمک کند؟ اگر در مورد این درمان احساس اضطراب یا ناراحتی می کنم با چه کسی می توان صحبت کرد؟ آیا این درمان می تواند بر زندگی جنسی من ت ثیر بگذارد؟ اگر چنین است، چگونه و تا چه مدت؟ اگر عوارض جانبی دارم که بر تغذیه من ت ثیر می گذارد، آیا می توانید متخصص تغذیه انکولوژی را توصیه کنید؟ بر اساس برنامه درمانی خاص پرتودرمانی من چه عوارض جانبی فیزیکی وجود دارد؟ چه زمانی احتمالا آنها شروع می شوند؟ آیا این درمان می تواند بر توانایی من برای باردار شدن یا بچه دار شدن ت ثیر بگذارد؟ اگر چنین است، آیا باید قبل از شروع درمان سرطان با متخصص باروری صحبت کنم؟ آیا اقدامات احتیاطی خاصی برای محافظت از خانواده من و دیگران در برابر تابش اشعه در طول دوره درمان من مورد نیاز است؟ پس از اتمام پرتودرمانی، برنامه مراقبت های بعدی من چگونه خواهد بود؟ پرتودرمانی استفاده از اشعه ایکس با انرژی بالا یا ذرات دیگر برای از بین بردن سلول های سرطانی است. به پزشک متخصص در زمینه پرتودرمانی برای درمان سرطان، انکولوژیست پرتویی می گویند. رژیم درمانی یا برنامه پرتودرمانی معمولا شامل تعدادی از درمانهای خاص است که در یک دوره معین انجام می شود. انکولوژیست های تشعشعی از پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی و کند شدن رشد تومور استفاده می کنند در حالی که آسیب بافت سالم اطراف را محدود می کنند. گاهی پزشکان پرتودرمانی را به عنوان اولین درمان سرطان توصیه می کنند. در موارد دیگر، افراد پس از جراحی یا درمان هایی با استفاده از داروها، مانند شیمی درمانی، پرتودرمانی دریافت می کنند. به این روش درمان کمکی گفته می شود. سلول های سرطانی باقی مانده پس از درمان اولیه را مورد هدف قرار می دهد. هنگامی که امکان از بین بردن تمام سرطان وجود ندارد، پزشکان ممکن است از پرتودرمانی برای کوچک کردن تومورها و تسکین علایم استفاده کنند. به این روش پرتودرمانی تسکینی گفته می شود. پرتودرمانی تسکینی ممکن است فشار، درد و سایر علایم را کاهش دهد. هدف بهبود کیفیت زندگی افراد است. بیش از نیمی از افراد مبتلا به سرطان نوعی پرتودرمانی دریافت می کنند. برای برخی از سرطان ها، پرتودرمانی به تنهایی یک درمان موثر است. سایر انواع سرطان به درمانهای ترکیبی که از بیش از درمان برای برنامه درمانی بیمار استفاده می کند، بهترین پاسخ را می دهد. به عنوان مثال، این ممکن است شامل پرتودرمانی به علاوه جراحی، شیمی درمانی یا ایمونوتراپی باشد. پزشکان بیش از سال است که به طور ایمن و موثر از پرتودرمانی برای درمان سرطان استفاده می کنند. انجام پرتودرمانی کمی خطر ابتلا به سرطان دوم را افزایش می دهد. اما برای بسیاری از افراد، پرتودرمانی سرطان موجود را از بین می برد. این مزیت بیشتر از خطر کمی است که درمان می تواند در آینده باعث سرطان جدیدی شود. در طی پرتودرمانی با پرتو خارجی، بیمار رادیواکتیو نمی شود. با این حال، پرتودرمانی داخلی باعث می شود که بیمار اشعه را خارج کند. در نتیجه، بازدیدکنندگان باید اقدامات ایمنی زیر را دنبال کنند: حداقل فوت از تخت بیمار فاصله بگیرید. ماندن خود را به دقیقه یا کمتر در روز محدود کنید. در صورتی که باردار هستید یا کمتر از سال دارید از ویزیت بیمار خودداری کنید. ایمپلنت های دایمی پس از خروج بیمار از بیمارستان رادیواکتیو باقی می مانند. به همین دلیل، به مدت ماه، بیمار نباید با کودکان یا زنان باردار تماس نزدیک یا بیش از دقیقه داشته باشد. به طور مشابه، افرادی که تحت پرتودرمانی سیستمیک قرار گرفته اند باید از اقدامات ایمنی استفاده کنند. در چند روز اول پس از درمان، اقدامات ایمنی زیر را انجام دهید: از برقراری تماس جنسی خودداری کنید. از ظروف و حوله های جداگانه استفاده کنید. بعد از استفاده از توالت دستهای خود را کاملا بشویید. مایعات فراوان بنوشید تا مواد رادیواکتیو باقی مانده را از بدن دفع کنید. سعی کنید از تماس با نوزادان، کودکان و زنان باردار خودداری کنید. منبع:

. کودکانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند، مانند بزرگسالان دچار درد می شوند و معمولا می توانند درد خود را بیان کنند. بیشتر کودکان بالای ماه می توانند از کلمه درد استفاده کنند و کودکان زیر ماه اغلب می گویند "آسیب دیده اند". بی حالی بی خوابی تغذیه نامناسب خوردن ضعیف نوشیدن ضعیف حالت های ناراحت کننده صورت والدین باید توجه داشته باشند که کودک در مقایسه با رفتارهای معمول کودک چگونه رفتار می کند و آن را به پزشک اعلام کند. پزشک ممکن است از تصاویری استفاده کند که کودک می تواند انتخاب کند تا نشان دهد که کودک در کجا و تا چه حدی احساس درد می کند. یک کودک شاد و بازیگوش که خوب می خوابد و غذا می خورد به ندرت درد می کند. دوز و در دسترس بودن داروهای مسکن در کودکان متفاوت است. در کودکان، دوزها اغلب بر اساس وزن محاسبه می شود. بنابراین، دانستن وزن کودک مهم است. داشتن برنامه ای برای مدیریت درد کودک پس از جراحی مهم است. دوز و زمان مصرف داروها را با پزشک کودک در میان بگذارید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برش پوست، فیبرهای عصبی را تحریک می کند تا درد را نشان دهد. با شروع بهبودی بدن، درد باید کاهش یابد و در نهایت متوقف شود. مدت زمان درد بعد از عمل جراحی می تواند به عوامل مختلفی مانند موارد زیر بستگی داشته باشد: سیگار کشیدن سلامت عمومی فرد وجود مشکلات پزشکی همزمان در موارد نادر، ممکن است درد باقی بماند، اگرچه علت درد را نمی توان تشخیص داد. این وضعیت می تواند به درد طولانی مدت تبدیل شود. درد با تب (درجه حرارت بالاتر از درجه فارنهایت) یا درد با قرمزی، چرک یا تورم در محل جراحی اغلب نشانه عفونت است. اگر بخیه ها یا منگنه های زخم جراحی پوست را به هم نچسباند، ممکن است دیسکیشن وجود داشته باشد. این مجموعه خون یا مایع ممکن است باعث درد و گاهی تورم در محل زخم شود. این مجموعه ممکن است مجبور باشد توسط پزشک تخلیه شود. انسداد در عملکرد طبیعی روده می تواند پس از جراحی شکم رخ دهد و اغلب باعث درد و استفراغ می شود. به طور مشابه، از دست دادن حرکت روده (به نام ایلیوس) ممکن است باعث درد، اتساع شکم و استفراغ شود. هر دوی این شرایط باید توسط پزشک بررسی شود. به عنوان مثال، ممکن است فیستول بین روده و پوست ایجاد شود. درد ممکن است همراه با فیستول وجود داشته باشد، اما اغلب فقط تخلیه از محل جراحی، تغییر در عادات روده یا کاهش وزن ممکن است وجود داشته باشد. نشت زمانی اتفاق می افتد که قطعه روده به صورت جراحی به هم متصل شده و اتصال قطع شود. محتویات روده به شکم نشت می کند و ممکن است باعث درد، استفراغ یا تب شود. به ویژه پس از جراحی های طولانی یا جراحی هایی که به دوره های بهبودی طولانی نیاز دارند، ممکن است عارضه ریه ایجاد شود. این عوارض ممکن است شامل ذات الریه یا لخته شدن خون در ریه باشد که آمبولی ریه نامیده می شود و ممکن است باعث سرفه، درد قفسه سینه با تنفس، تب یا تنگی نفس شود. از پزشک بخواهید هر گونه درد قفسه سینه بعد از عمل را بررسی کند. افرادی که مشکلات قلبی قبلی دارند به ویژه در خطر حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد) یا انسداد نسبی رگ های خونی کرونر (آنژین ناپایدار) هستند. درد پس از جراحی ممکن است به روش های مختلف توصیف شود. ممکن است از شما خواسته شود ویژگی های زیر درد را مشخص کنید: درد در کجاست؟ چاقو، تیز، کسل کننده حرکت از یک مکان به مکان دیگر درد شما چقدر طول می کشد؟ چیزها یا حرکاتی که درد را بهتر یا بدتر می کند. در مقیاس تا ، با به عنوان بدترین دردی که تا به حال تجربه کرده اید. علاوه بر درد بعد از جراحی، سایر علایم مرتبط با آن را نیز به پزشک اطلاع دهید: یبوست اسهال تنگی نفس قرمزی یا تورم چرک یا ترشح از زخم تهوع، استفراغ یا هر دو تب (دمای بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) ) در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر با پزشک تماس بگیرید: استفراغ خون ریزی تنگی نفس یبوست یا اسهال درد در قفسه سینه قرمزی، چرک یا ترشح از زخم تب (دمای بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) ) درد همراه با هر یک از موارد زیر (همچنین اگر بدون درد تجربه شود) : افزایش درد یا درد با داروهای تجویز شده کنترل نمی شود: اطلاع از پزشک در صورتی که درد مانع تنفس عادی، غذا خوردن، راه رفتن یا خوابیدن می شود، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در صورت عدم اطمینان از دستورالعمل های بعد از جراحی، با پزشک تماس بگیرید: گیجی بی حالی درد شدید استفراغ خون ریزی تنگی نفس علایم مداوم درد قفسه سینه تب (دمای بالاتر از درجه فارنهایت یا درجه سانتیگراد اگر بعد از جراحی درد دارید، همیشه باید ابتدا با جراح خود تماس بگیرید. اگر نمی توانید با او تماس بگیرید، با پزشک مراقبت های اولیه تماس بگیرید یا به اورژانس بروید. هنگامی که بعد از جراحی برای درد مشاهده می شوید، ممکن است معاینه شامل موارد زیر باشد: معاینه فیزیکی، به ویژه محل جراحی سابقه پزشکی، داروها و سابقه جراحی سابقه درد، شامل افزایش یا کاهش درد و این که آیا درد شما را از تنفس عمیق، انجام فعالیت های روزانه، غذا خوردن یا خواب باز می دارد. در صورت عدم تشخیص با شرح حال و معاینه فیزیکی، آزمایشات تکمیلی انجام می شود. آزمایش خون ممکن است شامل شمارش گلبول های سفید خون برای علایم عفونت، شمارش گلبول های قرمز برای یافتن علایم خونریزی، الکترولیت ها برای بررسی وضعیت مایع و احتمالا آزمایش های دیگر باشد. . انجام شود. پزشک ممکن است داروهای مسکن را بر اساس شدت درد شما تجویز کند، از جمله: استامینوفن (تیلنول) یک داروی مسکن رایج بدون نسخه است که برای درمان دردهای خفیف تا متوسط استفاده می شود. از دستورات پزشک پیروی کنید. داروهای ضدالتهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، مانند ایبوپروفن ( Advil ، Motrin ) و ناپروکسن ( Anaprox ، Aleve ) داروهای ضد درد بدون نسخه و بدون نسخه هستند که برای درمان دردهای خفیف تا متوسط استفاده می شوند. مواد افیونی مانند مورفین (روکسانول، فنتانیل (سابلیماز) ، اکسی کدون (پرکولون) و لوورفانول (لوو - دروموران) ، درد متوسط و شدید و درد ناگهانی را درمان می کنند. تریاک ها به شکل قرص، پچ و تزریقی در دسترس هستند. مواد مخدر ممکن است در قرص ترکیبی با استامینوفن، NSAID ها یا آسپرین برای درمان دردهای متوسط تا شدید استفاده شود. برخی از نمونه های تریاک شامل اکسی کدون و استامینوفن ( Percocet ) ، هیدروکدون و استامینوفن (ویکودین) و استامینوفن و کدیین (تیلنول با کدیین) است. بسیاری از مردم از ترس اعتیاد نمی خواهند داروهای مسکن تجویز شده خود را مصرف کنند. بسیار نادر است که به داروهای مسکن معتاد شوید. در واقع، عدم استفاده از داروهای مسکن می تواند خطرناک تر باشد. برخی از دردها ممکن است از تنفس عمیق شما جلوگیری کرده و خطر ابتلا به ذات الریه را افزایش دهد. در مواقع دیگر، درد ممکن است مانع از سرگیری فعالیت های روزانه شما مانند راه رفتن، غذا خوردن و خواب شود. این فعالیتها برای بهبودی سالم بعد از جراحی مهم است. علاوه بر داروهای ضد درد، پیروی از دستورات پزشک و/یا جراح برای مراقبت از زخم و تغییر پانسمان مهم است. زخم را تمیز و خشک نگه دارید. سایر روش های تسکین درد ممکن است توسط پزشک تجویز شود، از جمله استفاده از یخ پیچیده شده در یک حوله (در - روز اول) یا کمپرس گرم (پس از روز) ، حرکت یا آتل بندی، آرامش درمانی یا سایر روش های درمانی. اگر رژیم خاصی تجویز شده است، رعایت آن مهم است، به ویژه اگر جراحی شکم داشته اید. اگر یافته های معاینه در غیر این صورت طبیعی باشد، پزشک ممکن است داروهای ضد درد یا دستورالعمل هایی را که پس از جراحی تجویز شده اند تغییر دهد. اگر در معاینه عارضه بالقوه جراحی مشخص شود، درمان ممکن است از تنظیم داروها تا بستری شدن در بیمارستان برای درمان جراحی متغیر باشد. همچنان درد بعد از عمل را زیر نظر بگیرید و علایم دیگر را مشاهده کنید. اطمینان حاصل کنید که طبق دستور پزشک جراح را پیگیری می کنید. درد بعد از جراحی قابل انتظار است. داروهای ضد درد و دستورالعمل های مناسب مراقبت از زخم که توسط جراح برای شما توضیح داده شده است می تواند درد را کاهش دهد. از آنجا که درد یک بخش عادی از روند بهبودی است، اکثر افرادی که درد بعد از جراحی را تجربه می کنند پیش آگهی خوبی دارند. با این حال، درد بعد از عمل می تواند نشانه ای از عوارض جدی جراحی باشد. پیش آگهی بستگی به نوع جراحی و نوع عارضه دارد.

به برداشتن پوست اضافی شکم از قسمت تحتانی شکم (یعنی پانیکولوس) ، پانیولکتومی یا می گویند. این روش، یک عمل انتخابی است که برای رفع احتمالی پوست باقی مانده و اضافی در پایین شکم، انجام می شود. به طور معمول، پوست اضافی در پایین شکم، معمولا در نتیجه زیاد ایجاد می شود. روش جراحی پانیکولکتومی، برداشتن پوست کشیده شده و چربی باقی مانده، از قسمت تحتانی شکم است. در این روش، جراح یک برش افقی در بالای ناحیه تناسلی بین باسن و احتمالا برش دیگری از استخوان سینه تا استخوان لگن ایجاد می کند. تا چربی و پوست اضافی برداشته شود. این جراحی ممکن است به صورت یک برنامه جراحی نیازمند به بستری شدن و یا به صورت سرپایی انجام شود. اگر تصمیم گرفته اید که این روش جراحی را انجام دهید. پس از مراجعه به پزشک، او با شما درباره روش مناسب برای وضعیت کلی تان، مشورت خواهد کرد. فهرست محتوا اگر مشکل و یا بیماری دیگری دارید که به خوبی کنترل نشده است، از جمله دیابت، بیماری قلبی و بیماری ریوی، ممکن است کاندید مناسبی برای جراحی برداشتن پوست زیر شکم، نباشید. همچنین، چاقی ممکن است خطر عوارض این روش جراحی را افزایش دهد. علاوه براین، در صورتی که سیگار می کشید. ممکن است برای انجام این عمل جراحی، کاندیدای مناسبی نباشید. پانیکولکتومی، اغلب در بزرگسالان و در برخی موارد در نوجوانان، پس از کاهش وزن و رفع چاقی، انجام می شود. قبل از انجام پانیکولکتومی، به طور کلی باید شش ماه وزن ثابت داشته باشید. اگر قصد دارید مقدار قابل توجهی از وزن خود را کاهش دهید، پزشک معالج شما احتمالا پیشنهاد خواهد داد که جراحی را به تعویق بیندازید. به طور کلی، خطرات احتمالی روش جراحی پانیکولکتومی، شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت ایجاد زخم مرگ بافتی تجمع مایعات آسیب عصبی شل شدن پوست ترمیم ناقص زخم ایجاد پوست اضافی، می تواند ناشی از کاهش وزن قابل توجه، انجام یا تغییر شیوه زندگی افراد، باشد. همچنین، ایجاد پوست اضافه در قسمت انتهایی شکم، ممکن است ناشی از افزایش سن، جراحی قبلی، بارداری یا وراثت باشد. در صورت داشتن پوست و چربی اضافی در ناحیه زیر شکم، که حتی ممکن است روی ران ها آویزان شود، پزشک معالج تان، ممکن است جراحی برداشتن پوست را توصیه کند، به ویژه اگر این آویزان شدن، باعث ایجاد زخم و بثورات شده و در فعالیت های روزانه فرد، مانند پیاده روی یا بهداشت شخصی، اختلال ایجاد کند. این روش جراحی، می تواند با از بین بردن پوست اضافه، از بروز بیماری های مختلف، مانند قارچ های پوستی، پیشگیری کند. روش جراحی پانیولکتومی، ممکن است به عنوان شکلی از کانتور بدن شناخته شود. زیرا باعث باریک شدن ناحیه شکم می شود. اما جراحی برداشتن پوست، فقط برای از بین بردن پوست و چربی اضافی بوده و نوعی محسوب نمی شود. اگر هدف نهایی شما، فقط مربوط به ظاهر و مسایل زیبایی است. می توانید به جای این جراحی، روش ابدومینوپلاستی را انتخاب کنید. این روش جراحی زیبایی، که بیشتر با نام جراحی زیبایی شکم شناخته می شود، علاوه بر از بین بردن چربی، ماهیچه های شکم را نیز سفت می کند. پزشک معالج تان، به شما کمک می کند تا تشخیص دهید که آیا پانیکولکتومی، از نظر پزشکی، برای شما ضروری و یا بی خطر است یا خیر. همچنین، پزشک معالج تان ممکن است قبل از تصمیم گیری در مورد برنامه ریزی و انجام جراحی، انجام تست های آزمایشگاهی را تجویز کند. قبل از انجام جراحی برداشتن پوست، نیاز است که با جراح خود مشورت کنید. این مشورت، می تواند به شما فرصتی بدهد تا هر گونه سوال خود در مورد جراحی، از جمله خطرات و نتایج آن را، از پزشک تان بپرسید. علاوه بر این، می توانید در مورد سابقه پزشکی جراح تان، از جمله تخصص و آموزش جراحی پانیکولکتومی، از‌آن ها سوال بپرسید. همچنین، شما باید از وجود فردی که شما را از بیمارستان به خانه انتقال دهید، مطمین شوید. علاوه براین، ضروری است که پس از انجام عمل جراحی، یک‌نفر، به مدت یک شب، نزد شما بماند. جراحی پانیکولکتومی، به احتمال زیاد در بیمارستان یا مکان های دارای مجوز جراحی سرپایی، انجام خواهد شد. لباس های گشاد پوشیده و یا همراه داشته باشید تا بتوانید به راحتی، لباس های تان را عوض کنید. برای انجام این عمل، باید لباس بیمارستانی بپوشید. دستورالعمل های جراح خود را در مورد زمان توقف خوردن غذا و آشامیدن مایعات قبل از جراحی، دنبال کنید. اگر وضعیت سلامتی و جسمانی شما، باعث بروز مشکلات پزشکی، مانند بثورات یا زخم هایی که به درمان پاسخ نداده اند، شده و یا اگر در فعالیت های روزانه تان تداخل داشته و با جراحی قابل اصلاح باشد، ممکن است پانیکلکتومی شما تحت پوشش بیمه قرار گیرد. اگر انجام جراحی پانیکلکتومی برای شما، از نظر پزشکی ضروری نباشد، احتمالا هزینه آن را باید خودتان پرداخت کنید. به طور کلی، قبل از مراجعه به پزشک و انجام برنامه ریزی برای جراحی تان، با شرکت بیمه خود صحبت کنید. تا بدانید که آیا هزینه جراحی شما را پرداخت خواهند کرد یا خیر. چند روز قبل از عمل جراحی برداشتن پوست، پزشک ممکن است از شما بخواهد که مصرف، ادویل (ایبوپروفن) ، کومادین (وارفارین) و هر داروی دیگری را که می تواند با ایجاد خونریزی، باعث بروز مشکل شود، قطع کنید. درباره باید ها و نباید های مصرف‌دارو، با یک‌پزشک تماس بگیرید. برای پیشگیری از بروز عوارض احتمالی، قبل از جراحی، در صورت مصرف هرگونه دارو، از جمله محصولات تجویزی و یا داروهای بدون نسخه، گیاهان و ویتامین ها، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر می خواهید لباسی جداگانه ای را برای پوشیدن در خانه داشته و یا شب را در بیمارستان سپری کنید، هرگونه اسناد، کارت بیمه درمانی و سایر مدارک را به همراه داشته باشید. به یاد داشته باشید که مقدماتی را ترتیب دهید تا شخصی شما را بعد از عمل، از بیمارستان به خانه برساند. جراحان، اغلب ترک سیگار را، حداقل سه تا شش هفته قبل از جراحی برداشتن پوست، توصیه می کنند. سیگار کشیدن، جریان خون و اکسیژن را محدود می کند. حتی می تواند باعث بروز مرگ بافت، تاخیر بهبود زخم، کاهش لخته شدن خون، و عوارض جدی و خطرناک مانند سکته مغزی، شود. برای پیشگیری از بروز عوارض احتمالی، قبل از برنامه ریزی جراحی، از جراح خود در مورد خطرات احتمالی ممکن، سوال بپرسید. همچنین، به این نکته مهم توجه داشته باشید که، می تواند نتایج جراحی را به میزان قابل توجهی، بهبود ببخشد. قبل از انجام جراحی پانیکولکتومی، یک پرستار پارامترهای حیاتی شما را بررسی کرده و سابقه پزشکی تان را از شما می پرسد. در طی جراحی، شما داروی بیهوشی عمومی دریافت خواهید کرد. به طوری که در خواب بوده و نخواهید توانست هیچ دردی را احساس کنید. با آغاز جراحی، برشی ایجاد می شود که به صورت افقی، در ناحیه بین ناف و ناحیه تناسلی قرار می گیرد. پوست و چربی اضافی، با چاقوی مخصوص و یا سایر ابزارهای جراحی، از طریق برش افقی، جدا می شود. سپس، باقیمانده پوست بالای شکم، به سمت پایین کشیده شده و محل برش با بخیه بسته می شود. ابزار های تخلیه، که لوله های نازکی هستند، ممکن است به طور موقت در زیر پوست قرار گیرند تا از تجمع مایعات جلوگیری شود. بسته به میزان برداشتن پوست و چربی، معمولا خود این روش جراحی، بین سه تا پنج ساعت طول می کشد. قبل از عمل جراحی برداشتن پوست، با پزشک خود مشورت کنید تا از تکنیک های مورد استفاده، مطلع شوید. بعد از انجام جراحی پانیکولکتومی، تحت نظر خواهید بود. هنگام بیدار شدن از بیهوشی، ممکن است از شما خواسته شود برخاسته و چند قدم راه بروید. بسته به میزان گستردگی عمل جراحی، ممکن است بتوانید در همان روز، در وضعیت پایدار پزشکی، به خانه بروید. و یا ممکن است مجبور شوید تا دو روز در بیمارستان بمانید. برش شما با پانسمان گاز یا بانداژ، پوشانده می شود. بعد از یک یا دو روز، ممکن است پزشک معالج تان از شما بخواهد یک لباس کششی یا فشرده بپوشید تا از شکم در زمان بهبودی، حمایت کند. بیماران تا چند روز پس از عمل، درد و تورم را تجربه خواهند کرد. پزشک معالج تان به شما کمک می کند تا درد خود را کنترل کنید. به طور کلی، باید از چهار تا شش هفته پس از عمل جراحی، از انجام فعالیت های سنگین خودداری کنید. احتمالا ظرف مدت چهار هفته، بتوانید به محل کار خود بازگردید. جراح تان به شما اطلاع می دهد که چه موقع برای قرار ملاقات بعدی، به مطب مراجعه کنید. برداشتن لوله های تخلیه، ممکن است در این ویزیت انجام شود. به احتمال زیاد، شما در روزهای بعد از عمل، درد، تورم و کبودی را تجربه خواهید کرد. ممکن است در این مدت، احساس بی حسی و یا خستگی کنید. برای کمک به کاهش فشار و درد شکم، سعی کنید پاها و باسن خود را در حالت استراحت، به صورت خم نگه دارید. ممکن است که پزشک شما، تا ساعت پس از جراحی، شما را تحت نظر قرار دهد. ممکن است سه ماه طول بکشد تا تورم کاهش یافته و زخم ها به طور کامل بهبود یابند. اگر با عوارضی مانند تنگی نفس، درد قفسه سینه، تغییر ضربان قلب یا افزایش درد یا تورم مواجه شدید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. روش جراحی برداشتن پوست، می تواند به شما در بهبود وضع ظاهری تان، کمک بسیار زیادی کند. اما ممکن است مدتی طول بکشد که شرایط مطلوب ایجاد شود. بیماران، بیش از یک سال پس از عمل، دچار اسکار قابل توجه می شوند. ممکن است تا دو سال طول بکشد تا زخم ها محو شده و نتایج مورد نظر را مشاهده کنید. مطالعات نشان می دهند، کسانی که جراحی های برداشتن پوست را انجام می دهند. معمولا روند بهبودی آرامی دارند، اما از نتایج نهایی عمل جراحی، راضی هستند. به طور کلی، ممکن است که بیماران در سال اول پس از جراحی، متوجه شوند که نتیجه جراحی، آن چیزی نبوده است که انتظارش را داشتند. اگر می خواهید از این روش جراحی استفاده کنید، باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که کسب نتایج مطلوب، نیاز به صبر و گذشت زمان دارد. منبع:

شناخت می تواند برای افرادی که تصمیم به این جراحی برای کاهش وزن خودشان دارند مهم و مفید باشد. جراحی اسلیو معده، که به آن گاسترکتومی اسلیو نیز می گویند، جراحی است. در طول این جراحی، جراح حدود درصد معده را خارج می کند. این جراحی معمولا به روش انجام می شود یعنی جراح ابزار را از طریق برش های کوچک در شکم شما وارد می کند. مانند همه جراحی ها، جراحی اسلیو معده می تواند خطرناک باشد. بیماران ممکن است طیف وسیعی از عوارض یا مشکلاتی را که پس از جراحی رخ می دهد، تجربه کنند. عوارض طولانی مدت بعد از جراحی اسلیو معده هم می تواند جسمی یا روانی باشد. بعد از جراحی اسلیو معده، معده فقط می تواند حدود اونس یا میلی لیتر غذا را در خود نگه دارد. این بسیار کمتر از آن است که یک معده در حالت عادی نگه دارد. برخی از عوارض ممکن است به دلیل اندازه کوچکتر معده رخ دهد. در این مقاله برخی از عوارضی که ممکن است بعد از جراحی اسلیو معده رخ دهد مورد بحث قرار می گیرد. عوارض شامل عوارض کوتاه مدت و بلند مدت و مشکلاتی است که ممکن است جسمی یا روحی باشد. فهرست محتوا بعد از عمل جراحی اسلیو معده، شما فقط قادر خواهید بود در هر زمان حدود میلی لیتر غذا بخورید. وقتی کمتر از قبل غذا می خورید، کالری کمتری دریافت می کنید. اینگونه است که وزن کم می کنید. اسلیو معده، جراحی دایمی است و می تواند سلامت افراد چاق را که در کاهش وزن و جلوگیری از آن مشکل داشته اند، بهبود بخشد. ایمنی اسلیو معده و سایر جراحی های کاهش وزن، مشابه سایر انواع جراحی است. مرگ ناشی از این جراحی نادر است. در صورت انجام توسط جراح ماهر عوارض کمی دارد. هنگامی که عوارض رخ می دهد، ممکن است طیف وسیعی از ت ثیرات را داشته باشد. عوارض حاد آنهایی هستند که بلافاصله پس از جراحی ایجاد می شوند. عوارض حاد ممکن است شامل موارد زیر باشند: درد خون ریزی لخته شدن خون آناستوموتیک نشتی (نشتی در اتصالات حین عمل جراحی) عوارض حاد عوارض طولانی مدت هستند. عوارض طولانی مدت ممکن است تا شش ماه پس از جراحی دوام داشته باشند. همچنین ممکن است شش ماه پس از عمل ظاهر شوند. بعد از جراحی اسلیو معده هنوز هم می توان بیش از حد غذا خورد. اگر این کار را انجام دهید، ممکن است وزن زیادی کاهش ندهید. جراح شما یک برنامه بعد از جراحی به شما می دهد. پیروی از برنامه به شما کمک می کند تا از عوارض جلوگیری کنید. اسلیو معده تنها یکی از انواع جراحی چاقی یا کاهش وزن است. قبل از تصمیم گیری در مورد جراحی، همه گزینه ها را با پزشک خود در میان بگذارید. این به شما کمک می کند بهترین انتخاب را داشته باشید. این دو مورد را در نظر داشته باشید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسلیو معده دایمی است. این روش با روش نوار معده متفاوت است. نوار معده، معده را تنگ می کند تا آن را به دو کیسه تقسیم کند. در صورت وجود مشکل می توان نوار معده را برداشت اما در روش اسلیو معده در صورت وجود مشکل، قسمتی از معده برداشته شده قابل تعویض نیست. ممکن است با اسلیو معده وزن خود را به میزان زیادی کاهش ندهید. در مقایسه با بیماران اسلیو معده، بیماران معمولا وزن بیشتری را کاهش می دهند. هدف از عمل جراحی اسلیو معده کاهش وزن است، اما این احتمال وجود دارد که شما آنقدرها که امیدوار بودید وزن خود را کاهش ندهید. همچنین ممکن است وزن خود را کاهش دهید اما دوباره وزن افزایش یابد. از آنجا که کالری کمتری مصرف می کنید، مواد مغذی کمتری نیز دریافت می کنید که می تواند منجر به کمبود مواد مغذی مورد نیاز بدن شود. برخی از بیماران اسلیو معده دچار مشکلات معده می شوند. این موارد ممکن است بلافاصله پس از جراحی اتفاق بیفتد و می تواند برای مدت طولانی ادامه یابد. جراحی اسلیو معده می تواند باعث مشکلات پزشکی خفیف تا شدید شود. اگر نگران ایجاد مشکل پزشکی بعد از عمل هستید با پزشک خود صحبت کنید. گاهی اوقات جراحی به کاهش وزن بیمار کمک نمی کند. عدم کاهش وزن زمانی اتفاق می افتد که کیسه معده خیلی بزرگ باشد یا بیمار دستورالعمل های بعد از عمل را رعایت نکند. در روزهای اول پس از عمل، کیسه معده فقط می تواند حدود میلی لیتر غذا را در خود نگه دارد. با گذشت زمان، کیسه معده کشیده می شود. اگر وعده های غذایی بزرگتری می خورید، کاهش وزن ممکن است متوقف شود. حتی ممکن است وزن اضافه کنید. به طور کلی معمولا در سال سوم پس از جراحی، افزایش وزن شروع می شود. جراحی کاهش وزن یک ابزار عالی برای کاهش وزن است، اما بیماران همچنین باید عادات خود را تغییر دهند. بیمارانی که عادات خود را به طور دایمی تغییر نمی دهند، ممکن است فقط مقداری از وزن خود را کاهش بدهند یا وزن آنان تغییر نکند. بسیاری از جراحی های بای پس معده توانایی بدن شما را در جذب مواد مغذی تغییر می دهد. در جراحی اسلیو معده این اتفاق نمی افتد. با این وجود، بیماران ممکن است در تغذیه مناسب مشکل داشته باشند زیرا وقتی کالری کمتری می خورید، مواد مغذی کمتری مصرف می کنید. اگر اسهال و حالت تهوع دارید، از دست دادن مواد مغذی تشدید می شود. سوء تغذیه، به عنوان یک عامل برای از دست دادن مواد مغذی، بسیار جدی است. پزشک شما ممکن است ویتامین ها و مواد معدنی، دارو یا موارد دیگری را برای کمک به شما در حفظ سلامتی پیشنهاد کند. برخی از بیماران اسلیو معده ممکن است متوجه افزایش سوء هاضمه یا ناراحتی معده شوند. این ممکن است به دلیل کوچکتر شدن اندازه معده ک باشد. همچنین می تواند به دلیل تغییراتی در نحوه حرکت غذا در بدن باشد. بعد از جراحی اسلیو معده نیازی به اجتناب از برخی غذاها نیست. این با سایر جراحی های کاهش وزن متفاوت است. اما این بدان معنا نیست که شما می توانید هر چیزی را که می خواهید بخورید. یک مطالعه در سال نشان داد که بیماران بعد از اسلیو معده در هضم برخی غذاها مشکل دارند، مانند: نان برنج ماکارونی گوشت قرمز از نظر محققان، دلیل اعدم هضم غذا این است که بیماران نمی توانند به اندازه قبل عمل، غذا بخورند. سوزش سر دل و سایر علایم بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) پس از این جراحی شایع است. این علایم عبارتند از: نفخ اجساس سیری ناراحتی معده داروهای کاهنده اسید می تواند به بهبود علایم GERD کمک کند. تهوع یکی از عوارض شایع این جراحی است. اکثر مردم متوجه می شوند که حالت تهوع به مرور بهبود می یابد، اما برخی از افراد حالت تهوع را برای ماه ها یا بیشتر تجربه می کنند. مشخص نیست چرا برخی از بیماران اسلیو معده حالت تهوع دارند. ممکن است تا حدی به این دلیل باشد که غذا مدت بیشتری در معده شما می ماند. داروهای ضد تهوع ممکن است مفید باشند. برخی از بیماران ممکن است بعد از جراحی دچار اسهال شوند. میکروبیوتا یا موجودات میکروسکوپی در روده شما ممکن است پس از عمل تغییر کند. مواد مغذی هضم نشده در روده کوچک شما نیز ممکن است باعث اسهال شود. اسهال می تواند باعث کم آبی بدن یا سوء تغذیه شود. اگر اسهال به خودی خود برطرف نشود، جراح یا متخصص گوارش ممکن است بتواند به شما کمک کند. وقتی چاق هستید، پوست شما کش می آید. به همین دلیل است که افتادگی پوست پس از هر گونه عمل جراحی کاهش وزن بسیار رایج است. Panniculectomy یک عمل جراحی برای برداشتن پوست اضافی است. ممکن است جراح شما صبر کند تا وزن شما به مدت یک تا دو سال ثابت بماند تا عمل Panniculectomy را انجام دهد. سنگ کیسه صفرا بعد از هر گونه عمل جراحی کاهش وزن شایع تر است. به همین دلیل، گاهی اوقات بیماران نیاز به کوله سیستکتومی دارند. کوله سیستکتومی یک عمل جراحی برای برداشتن کیسه صفرا است. نشت خط بخیه، که به آن اختلال خط بخیه نیز گفته می شود، زمانی رخ می دهد که محتویات معده از نقطه ای که به هم دوخته شده نشت می کند. هنگامی که این اتفاق می افتد، معمولا درست بعد از جراحی است. اما گاهی اوقات، ناحیه بخیه ماه ها یا حتی سال ها بعد شروع به نشت می کند. نشت تاخیری نادر است، اما هنوز خطرناک است. اختلال خط بخیه ممکن است به دارو، بستری یا جراحی اضافی نیاز داشته باشند. زخم معده، پس از این جراحی شایع تر است. معمولا در طی آندوسکوپی فوقانی مشاهده می شود. زخم معده می تواند باعث موارد زیر شود: مدفوع تیره خون در استفراغ درد در ناحیه معده تنگی کانال باریک شدن خروجی معده است که هضم غذا را سخت می کند. گاهی اوقات می تواند معده شما را مسدود کند. جراح می تواند این مشکل را با "کشش" نقطه باریک برطرف کند. بافت های شکم لغزنده هستند. لغزندگی به بافت های شکم کمک می کند تا حرکت کنند. بعد از عمل جراحی، ممکن است زخم هایی داشته باشید که باعث می شود بافت ها "چسبناک" شوند و احساس کشش ایجاد کنند. ممکن است آزاردهنده یا حتی دردناک باشد. گاهی اوقات، این زخم می تواند روده کوچک شما را مسدود کند. آبسه مجموعه ای از چرک های کوچکی است که در بدن شما ایجاد می شود. اگر آبسه بلافاصله بعد از عمل اتفاق افتد، معمولا به این دلیل است که برخی از محتویات روده شما ریخته یا نشت کرده است. آبسه در طحال، اندامی که خون شما را فیلتر می کند، از عوارض بسیار نادر این جراحی است. زمانی ایجاد می شود که اندامی از نقطه ضعیف بافت یا ماهیچه عبور کند. فتق می تواند بعد از هرگونه عمل جراحی ایجاد شود. در جراحی های لاپاراسکوپی، شیوع کمتری دارد. با این وجود، فتق ممکن است ماه ها یا سال ها بعد ایجاد شود. فتق در محل برش شما شبیه برجستگی است. بسیاری از بیماران امیدوارند این جراحی مشکلات مزمن سلامتی مانند دیابت، و سایر موارد را برطرف کند. گاهی اوقات این مشکلات پس از جراحی برطرف نمی شوند. گاهی اوقات دیابت، فشار خون بالا و سایر موارد مدتی از بین می روند، اما بعدا برمی گردند. این جراحی می تواند سلامت روانی شما را تحت ت ثیر قرار دهد. همچنین ممکن است بر روابط شما ت ثیر بگذارد. برای برخی از افراد، غذا یک اعتیاد است. آنها ممکن است با خوردن زیاد غذا خود درمانی کنند. از آنجا که این جراحی پرخوری را غیرممکن می کند، بیماران ممکن است اعتیاد جدیدی مانند اعتیاد به مواد مخدر و اعتیاد به رابطه جنسی پیدا کنند. یک مطالعه در سال نشان داد افرادی که جراحی لاغری انجام داده اند، میزان طلاق بیشتری دارند. کاهش وزن می تواند برای زوجین سخت باشد. شریک ممکن است احساس حسادت کند یا دیگر نیازی به فرد مقابل ندارد. این می تواند احتمال طلاق را بیشتر کند. پزشکان توصیه می کنند در مورد این مسایل با شریک خود صحبت کنید. افراد مختلف نتایج متفاوتی پس از جراحی دارند. ممکن است وزن شما کمتر از آنچه فکرش را می کردید کاهش دهید. همچنین ممکن است وزن از دست رفته را دوباره به دست آورید. برخی از افراد بعد از جراحی تغذیه کافی ندارند. دیگران ممکن است در هضم غذا دچار مشکل شوند. مشکلات مختلف پزشکی ممکن است بعد از عمل رخ دهد. برخی مشکلات بلافاصله رخ می دهند. موارد دیگر ممکن است سالها پس از عمل اتفاق بیفتد. مشکلات می توانند خفیف یا جدی باشند. شما باید نسبت به انتخاب خود برای انجام عمل جراحی احساس خوبی داشته باشید. پزشک شما می تواند خطرات و عوارض را توضیح دهد و همچنین ممکن است درمان های دیگری را پیشنهاد دهد. این به شما کمک می کند بهترین انتخاب را برای خود انجام دهید.

تا حدودی به همدیگر ارتباط دارند به نحوی که برخی نگران هستند که شاید ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) باعث سرطان بشود؟ ویروس پاپیلومای برخی از انواع ، اختلال برخی از آن ها "کم خطر" بوده و باعث ایجاد زگیل تناسلی می شوند. در حالی که انواع "پر خطر" می توانند باعث ایجاد سرطان دهانه رحم یا انواع دیگر سرطان های دستگاه تناسلی شوند. انواع طی دهه گذشته، تعداد سرطان دهان و حلق در ایالات متحده، چهار تا پنج برابر افزایش یافته است. دهان و حلق شامل لوزه ها و قاعده زبان است. افزایش این سرطان ها در نتیجه شیوع عفونت ، که یکی از زیرگروه های ویروس هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحقیقات نشان می دهند که احتمالا درصد موارد سرطان حلق و بینی، ناشی از یک‌مقاله تحقیقی، نشان داده است که سه تا پنج درصد نوجوانان و پنج تا درصد بزرگسالان دارای عفونت اپیدمیولوژی عفونت به همین علت است که امروزه، میزان بیشتری از موارد ابتلا به سرطان حلق و بینی ایجاد می شود. شانس ابتلا به بیماری سرطان گلو مهم است بدانید که سرطان گلو + حلق و بینی مبتلا می شوند. علایم شایع این اختلال، شامل گرفتگی صدا، درد یا مشکل در بلع، درد هنگام جویدن، احساس توده در گردن، احساس توده مقاوم در گلو، تغییر صدا یا زخم های غیرقابل درمان در گردن است. در صورت داشتن هر یک از این علایم، با پزشک خود صحبت کنید. علاوه براین، برای تعیین وقت ملاقات با پزشک، به بیمارستان خدمات گوش، بینی و گلو یا سر و گردن، مراجعه کنید. محققان، در حال حاضر روش های مختلف انتقال ویروس مهمترین عوامل افزایش دهنده خطر ابتلا به سرطان دهان و گلو، شامل نوشیدن الکل، سیگار کشیدن یا مصرف تنباکو است. اما شواهد فزاینده ای وجود دارند که نشان می دهند، تعداد فزاینده ای از موارد ابتلا به سرطان ها، توسط عفونت حدود مورد از مورد سرطان دهان و مورد از هر مورد سرطان های گلو، مربوط به آلودگی با ویروس تشخیص ویروس انواع موارد ، جزو موارد پرخطر شناخته می شوند. همچنین، این ویروس ها از طریق رابطه جنسی مقعدی منتقل می شوند. علاوه براین، با سرطان دهانه رحم، مقعد و آلت تناسلی ارتباط دارند. برخی از آن ها، از طریق تماس پوست به پوست منتقل می شوند. این موارد، باعث ایجاد زگیل، از جمله زگیل تناسلی می شوند. انواع تعداد کمی از افراد مبتلا به این واقعیت، به این دلیل است که سیگار کشیدن، به سلول های محافظ مخصوص پوست آسیب رسانده و باعث می شود ویروس باقی بماند. اگر نگران ابتلا به سرطان دهان یا گلو هستید، به پزشک عمومی خود مراجعه کنید. هنگامی که سرطان دهان ایجاد می شود. علایم کاملا واضحی دارد و پزشک عمومی شما باید بتواند با نگاه کردن به دهان شما، علایم آن را مشاهده کند. اگر سرطان زود تشخیص داده شود، درمان آن آسان تر است. اما حدود نیمی از این سرطان ها زمانی تشخیص داده می شوند که این بیماری در ناحیه گردن گسترش یافته است. علایم شایع ابتلا به سرطان گلو و دهان، عبارت اند از: احساس درد در هنگام بلع احساس گیر کردن اجسام در گلو لکه های قرمز و سفید روی زبان یا مخاط دهان زخم های دهانی که پس از هفته بهبود نمی یابند. بروز‌تورم در دهان که بیش از هفته طول می کشد. به طور کلی، سرطان دهان و حلق مربوط به (قسمتی از گلو در پشت دهان) در مردان، دو برابر بیشتر از زنان شایع است. این اختلال، بیشتر در مردان دگرجنسگرا، در سنین و سالگی مشاهده می شود. این مسیله، ممکن است نشان دهد که رابطه جنسی دهانی با یک زن، خطرناک تر از رابطه جنسی دهانی با یک مرد است. غلظت اما تفاوت های دیگری در رفتار جنسی بین مردان و زنان وجود دارد که ممکن است تفاوت میزان سرطان، از جمله تعداد شرکای جنسی را توضیح دهد. همه موارد سرطان دهانه رحم از ، برای محافظت در برابر عفونت، توسط شرکت های دارویی تولید شده اند. این واکسن ها، در سه دوز، در یک دوره شش ماهه، تجویز می شوند. در حال حاضر، تزریق این واکسن برای مردان و زنان تا ساله ت یید شده است. هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد واکسیناسیون بزرگسالان، در افرادی که از قبل دارای این عفونت بوده اند، در برابر این بیماری، محافظت شوند. این واکسن از بروز عفونت پیشگیری می کند. اما به طور کلی، بزرگسالانی که قبلا آلوده شده اند، درمان نمی شوند. ثابت شده است که سرطان گلو، به تمام انواع روش های درمانی، از جمله عمل جراحی، پرتودرمانی خارجی و شیمی درمانی پاسخ می دهند. فناوری های پیشرفته ای توسعه یافته است، که درمان، بقا بیمار و عوارض جانبی را تا حد زیادی بهبود می بخشند. در مورد سرطان هایی که در مراحل اولیه هستند. استفاده از روش جراحی روباتیک و پس از آن، دوره پرتو درمانی، نتایج مثبتی به همراه داشته است.

عبارت است از هر گونه ترک یا شکستگی در قسمت استخوانی بینی. این معمولا در نتیجه ضربه خارجی است. شکستگی بینی می تواند باعث درد، التهاب و کبودی در اطراف بینی و زیر چشم ها شود. ممکن است بینی شما کج به نظر برسد و در تنفس مشکل داشته باشید. شکستگی بینی اغلب به عنوان شایع ترین نوع شکستگی صورت ذکر می شود و تقریبا نیمی از شکستگی های صورت را در چندین مطالعه تشکیل می دهد. شایع ترین علت شکستگی بینی دعوا، تصادف و ورزش است. مطالعه ای که در سال روی بیمار مبتلا به شکستگی صورت هنگام ورزش انجام شد، نشان داد که شکستگی استخوان بینی شایع ترین است: سقوط از ارتفاع دوچرخه سواری درگیری های فیزیکی تصادفات وسایل نقلیه موتوری صدمات ناشی از ورزشهایی مانند فوتبال یا هاکی در کودکان، شکستگی بینی بیشتر به دلیل افتادن است. بلند کردن وزنه ها، به ویژه اگر از اسپیتر استفاده نکنید. برخی از شایع ترین علایم شکسته شدن بینی، عبارتند از: خون دماغ کج شدن بینی ترشح مخاط از بینی مشکل در تنفس از طریق بینی التهاب بینی و نواحی اطراف آن کبودی در اطراف بینی یا چشم ها درد یا حساسیت، به ویژه هنگام لمس بینی احساس مسدود شدن یک یا هر دو مجرای بینی شما صدای تکان خوردن یا ترک خوردن (کرپیتوس) یا احساس جرقه زدن مانند مالیدن مو بین انگشت هنگام لمس بینی اگر جراحت بینی جزیی باشد، ممکن است نیازی به مراقبت بیشتر نباشد. تقریبا - روز پس از برطرف شدن التهاب، بسیاری به ویزیت پیگیری نیاز خواهند داشت. در صورت وقوع شکستگی شدید، ممکن است بیمار نیاز به جراحی اصلاحی داشته باشد. در صورت مشاهده آسیب بینی همراه با علایم زیر بایستی به پزشک مراجعه کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب گردن درد استفراغ مکرر کاهش یا تغییر در بینایی سردردهای شدید یا بی وقفه سایر صدمات به صورت یا بدن گسترش پارگی به بینی و یا چهره خونریزی از بینی متوقف نمی شود مایع شفافی که از بینی خارج می شود. درد یا التهاب در روز برطرف نمی شود. از دست دادن هوشیاری (غش کردن) بی حسی، سوزن سوزن شدن یا ضعف در بازوها خونریزی بیش از چند دقیقه از یک یا هر دو سوراخ بینی تنفس از طریق بینی پس از کاهش التهاب امکان پذیر نیست. آسیب جدی که ممکن است نیاز به مراقبت فوری پزشکی داشته باشد. تغییر محسوسی در شکل بینی شما که مربوط به التهاب نیست، مانند ظاهر کج یا پیچ خورده شکستگی بینی ممکن است با بروز برخی عوارض احتمالی همراه باشد، از جمله: شکستگی بینی ممکن است باعث انحراف تیغه بینی شود، این وضعیت زمانی اتفاق می افتد که دیواره نازک تقسیم کننده دو طرف بینی شما (تیغه بینی) جابجا شده و راه بینی شما را مسدود می کند. داروهایی مانند ضد احتقان ها و آنتی هیستامین ها می توانند به شما در درمان انحراف تیغه بینی کمک کنند، اما برای اصلاح این وضعیت نیاز به جراحی است. گاهی اوقات، لخته خو در شکستگی بینی ایجاد می شود و حالتی به نام هماتوم تیغه ای ایجاد می کند. هماتوم تیغه ای می تواند یک یا هر دو سوراخ بینی را مسدود کند. هماتوم سپتوم نیاز به تخلیه سریع جراحی دارد تا از آسیب غضروف جلوگیری شود. اگر شکستگی شما به دلیل ضربه شدید، مانند تصادف اتومبیل باشد، ممکن است شکستگی غضروف را نیز تجربه کنید. اگر آسیب شما به حدی شدید باشد که نیاز به درمان جراحی داشته باشد، جراح باید هر دو آسیب استخوان و غضروف شما را برطرف کند. در بخش اورژانس، پزشک سر، گردن صورت و بینی را معاینه می کند. پزشک خارج و داخل بینی را با استفاده از ابزارهای مخصوص معاینه می کند. بسته به وضعیت بالینی ممکن است اشعه ایکس تجویز شود. فیلم های اشعه ایکس و آزمایش خون معمولا مورد استفاده قرار نمی گیرند زیرا این آزمایشات معمولا دوره درمان را تغییر نمی دهند. سی تی اسکن سر و صورت ممکن است با شکستگی شدید صورت ضروری باشد. اگر فکر می کنید ممکن است بینی شما شکسته باشد، قبل از مراجعه به پزشک، این مراحل را برای کاهش درد و التهاب انجام دهید: هنگامی که اولین ضربه رخ می دهد، از طریق دهان خود نفس بکشید و به جلو خم شوید تا مقدار خون تخلیه شده در گلو کاهش یابد. برای کاهش درد از استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل، موترین) استفاده کنید. فقط طبق دستور از این داروها استفاده کنید. از یک ضد احتقان بینی بدون نسخه ( OTC ) برای کمک به تنفس از طریق سوراخ های بینی استفاده کنید. OTC استفاده نکنید. به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. این داروها نباید بیش از روز استفاده شوند. به طور منظم از یخ برای کاهش التهاب استفاده کنید. از قرار دادن هر چیزی روی بینی، از جمله عینک خودداری کنید. استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل، موترین) ممکن است برای درد توصیه شود. از دوز مندرج در دستورالعمل های بسته تجاوز نکنید. برای آسیب های جدی تر، ممکن است داروهای ضد درد قوی تر تجویز شود. برای شکستگی های ساده ای که بینی در آن جابجا نشده است (استخوان کج نیست) ، پزشک ممکن است فقط داروهای ضد درد، یخ و ضد احتقان بینی را تجویز کند. بیشتر ترمیم های شکستگی بینی بعد از فروکش شدن التهاب انجام می شود. اگر خونریزی بینی ادامه یابد، پزشک ممکن است پدهایی را داخل سوراخ های بینی قرار دهد. پزشک گاهی اوقات آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد درد را هنگام گذاشتن پد تجویز می کند. ممکن است جراحی برای شکستگی های متعدد در بینی، تغییر شکل مداوم (مانند انحراف تیغه بینی) یا آسیب به قسمت های داخلی بینی مورد نیاز باشد. در این شرایط مواد بیهوشی ممکن است به بینی یا در سوراخ های بینی تزریق شود. سایر جراحی ها در اتاق عمل انجام می شود. این جراحی ها پیچیده تر هستند و شامل تنظیم مجدد استخوان های بینی و بافت های اطراف آن می شود. در این شرایط اغلب از بیهوشی داخل وریدی ( IV ) استفاده می شود. حدود - روز پس از برطرف شدن ورم بینی، ممکن است فرد به پزشک گوش، حلق و بینی، جراح فک و صورت ( OMFS ) یا جراح پلاستیک ارجاع داده شود. مراقبت های بعدی نباید به ت خیر بیفتد. ت خیر، به ویژه بیشتر از - روز، ممکن است باعث شود که یک استخوان شکسته در حالت تغییر شکل قرار گیرد. برای جلوگیری از شکسته شدن بینی بهتر است نکات زیر را رعایت کنید: هنگام شرکت در ورزش و تفریحات بدنی، نکات ایمنی را رعایت کنید. هنگام سوار شدن بر وسیله نقلیه، همواره از کمربند و کلاه ایمنی استفاده کنید. هنگام سوار شدن به خودرو مطمین شوید که جای کودکان روی صندلی اتومبیل محکم است. از مصرف مواد مخدر خودداری کنید. بسیاری از شکستگی های بینی در طول یا بعد از سوء مصرف این داروها رخ می دهد.

ارتباط، برای افرادی که فشار خون بالایی دارند و داروهای فشار خون مصرف می کنند به ویژه در دروان شیوع کرونا بسیار مهم است. به طور کلی حفظ سطح مناسب فشار خون همیشه مهم بوده اما اهمیت آن در دوران کرونا بیشتر هم شده است. زیرا فشار خون بالا ممکن است خطر ابتلا به عوارض شدید ناشی از کروناویروس را افزایش دهد. تقریبا نیمی از بزرگسالان ایالات متحده دارای فشار خون بالا هستند که به عنوان فشار های ثابت از / یا بالاتر تعریف می شود. در حال حاضر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها می گوید شواهد مربوط به فشار خون بالا در افراد مبتلا به کرونا ویروس متفاوت است. برخی تحقیقات نشان داده اند که میزان مرگ و میر در بیماران مبتلا به COVID - با فشار خون بالا افزایش می یابد. همچنین بررسی های صورت گرفته خطر بالاتری از عواقب از جمله بستری شدن در مراقبت های ویژه یا قرار دادن در دستگاه تنفس مصنوعی، ایجاد ذات الریه یا آسیب به اندام و بافت را پیدا کرده است. محققان در تلاشند تا درباره بیماری های زمینه ای که ممکن است شما را در معرض بیماری های جدی قرار دهد، اطلاعات بیشتری را کسب کنند. یکی از شرایطی که مورد بررسی قرار می گیرد فشار خون بالا است که به عنوان فشار خون برابر یا بالاتر از / میلی متر جیوه تعریف می شود. در این مقاله، ما به آنچه که در حال حاضر در مورد COVID - و فشار خون بالا می دانیم، عمیق تر می پردازیم. ما نگاهی خواهیم انداخت به اینکه آیا شما باید به مصرف داروهای فشار خون خود ادامه دهید و در صورت بیماری چه باید بکنید. ما هنوز در حال بررسی درباره بیماریهای زمینه ای و ت ثیر آنها بر COVID - هستیم. بنابراین، در حال حاضر مشخص نیست که آیا فشار خون بالا خطر ابتلا به ویروس را افزایش می دهد یا خیر. اما آیا در صورت ابتلا به ویروس و مریض شدن، آیا فشار خون بالا شما را در معرض خطر بیشتر عوارض قرار می دهد؟ محققان در تلاش هستند تا به این سوال پاسخ دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک مطالعه اخیر بیش از فرد بستری مبتلا به COVID - در چین را مورد بررسی قرار داد. محققان مشاهدات زیر را در مورد فشار خون بالا انجام دادند: از بین همه شرکت کنندگان در مطالعه، . درصد فشار خون بالا داشتند. از میان افرادی که فشار خون بالا داشتند، . درصد برای کنترل وضعیت خود از داروها استفاده می کردند. در افراد مبتلا به فشار خون بالا، خطر مرگ ناشی از COVID - در مقایسه با افراد بدون فشار خون بالا دو برابر افزایش یافت. افرادی که فشار خون بالا داشتند و برای کنترل وضعیت خود از داروها استفاده نمی کردند، در مقایسه با افرادی که از داروهای فشار خون استفاده می کردند، بیشتر در معرض خطر مرگ بودند. پس از متاآنالیز، داروهای فشار خون مانند مهارکننده های ACE و ARBs با کاهش خطر مرگ همراه بودند. فشار خون ریوی و کرونا مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها ( CDC ) اخیرا لیست عواملی را که باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری های جدی ناشی از COVID - می شود، به روز کرده است. در حالی که یک نوع خاص از فشار خون بالا (فشار خون ریوی) به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های جدی ذکر شده است، فشار خون عمومی در حال حاضر چنین نیست. در عوض، بر اساس تحقیقات فعلی، فشار خون بالا ممکن است شما را در معرض بیماری جدی قرار دهد. با توجه به CDC ، عوامل خطر تایید شده برای بیماری شدید COVID - عبارتند از: سرطان کاردیومیوپاتی بیماری مزمن کلیوی بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) بیماری عروق کرونر نارسایی قلبی چاقی فشار خون ریوی کم خونی داسی شکل دیابت نوع ضعف سیستم ایمنی بدن به دلیل پیوند عضو داروهای مختلفی وجود دارد که افراد برای فشار خون بالا مصرف می کنند. برخی از نمونه ها شامل موارد زیر می شوند اما موارد دیگری هم وجود دارند: مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II ( ARBs ) مسدود کننده های بتا مسدود کننده های کانال کلسیم دیورتیک ها ممکن است درباره نگرانی های دو مورد از این داروها، مهارکننده های ACE و ARB و خطر COVID - مطالعه کرده باشید. این نگرانی ها ناشی از این واقعیت است که این داروها ممکن است مقدار ACE را در بدن شما افزایش دهند. ACE گیرنده ای است که کروناویروس جدید به آن متصل می شود. به همین دلیل، مطالعات متعددی بر این نوع داروها و خطر COVID - متمرکز شده است. تا کنون به نظر می رسد شواهد کمی برای تایید و نگرانی های مربوط به مهار کننده های ACE ، ARB ها و COVID - وجود دارد. بررسی های صورت گرفته در بیش از نفر مبتلا به COVID - نشان می دهد که هیچ ارتباطی بین مصرف مهار کننده های ACE یا ARB ها و آزمایش مثبت COVID - وجود ندارد. دو مطالعه منتشر شده در مجله پزشکی New England نشان داد که مهار کننده های ACE و ARBs با خطر ابتلا به COVID - یا ابتلا به بیماری شدید COVID - ارتباط ندارند. مطالعه از افراد در بیمارستان بستری با COVID - که به تازگی در مجله بیماریهای عفونی منتشر شد نشان داد که مهار کننده های ACE و ARB می تواند در واقع بهبود نتایج که در طول زمان بستری را ادامه داد. انجمن قلب آمریکا، انجمن نارسایی قلبی آمریکا و کالج قلب آمریکا بیانیه مشترکی در مورد مصرف مهار کننده های ACE و ARBs در طول همه گیری COVID - منتشر کردند. در حال حاضر، توصیه می شود که به مصرف مهار کننده های ACE و ARB ادامه دهید. در صورت مثبت بودن آزمایش COVID - ، پزشک باید قبل از افزودن یا حذف داروهای فشار خون، وضعیت شما را ارزیابی کند. CDC نیز توصیه می کند حداقل روز از داروهای مصرفی خود از جمله داروهای مربوط به فشار خون بالا و کلسترول بالا استفاده کنید. اگر فشار خون بالا دارید و در مورد داروهای خود و COVID - سوالی دارید، از مشورت با پزشک خود دریغ نکنید. آنها می توانند نگرانی های شما را برطرف کرده و راهنمایی کنند. اگر فشار خون بالا دارید و تست COVID - مثبت است، پنج مرحله زیر را انجام دهید: خود را قرنطینه کنید. در خانه بمانید. فقط برای مراقبت های پزشکی از خانه خارج شودی. اگر افراد دیگری در خانه شما هستند، سعی کنید از یک اتاق خواب و حمام جداگانه استفاده کنید. با مشاوره تلفنی با پزشک خود در ارتباط باشید. برای مشاوره با پزشک خود تماس بگیرید. بسیاری از پزشکان به جای ملاقات های حضوری در طول بیماری همه گیر، ملاقات های از راه دور و مشاوره آنلاین را ارایه می دهند. راهنمایی بگیرید. به پزشک خود در مورد نتیجه آزمایش مثبت و هرگونه علایمی که تجربه می کنید اطلاع دهید. آنها به شما در مورد داروهای فشار خون و نحوه مراقبت از خود هنگام بهبودی توصیه می کنند. از خودتان مراقبت کنید. هنگام بهبودی، تمام دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید. علاوه بر مصرف داروهای خود، مهم است که دستورالعمل های آنها را برای مواردی مانند رژیم غذایی و ورزش نیز دنبال کنید. علایم خود را پیگیری کنید. در صورت وخیم و بدتر شدن علایم خود، به دنبال درمان وضعیت خودتان باشید. همه گیری COVID - برای بسیاری از مردم استرس زا است. با این حال، افرادی که فشار خون بالا دارند ممکن است بر سلامت جسمی و روانی خود به دلیل خطر بالقوه بیماری جدی تر، استرس بیشتری را احساس کنند. شاید برای شما این سوال پیش آمده باشد که در این مدت می توانید برای کنترل فشار خون و همچنین سلامت روانی و جسمی خود چه کار کنید. برای کنترل فشار خون نکات زیر را امتحان کنید: غذاهای سالم برای قلب انتخاب کنید. نمونه هایی از غذاهای مفید برای قلب شامل سبزیجات، میوه ها، غلات کامل، لبنیات کم چرب و گوشت هایی مانند ماهی یا مرغ است. از خوردن و نوشیدنی هایی که فشار خون را بالا می برند خودداری کرده یا مصرف آنها را محدود کنید. ممکن است خوردن غذاهای آماده وسوسه کننده باشد. اما بسیاری از این مواد دارای نمک و چربی زیادی هستند و می توانند منجر به فشار خون بالا شوند. غذاها یا نوشیدنی های حاوی کافیین یا الکل نیز می توانند فشار خون را افزایش دهند. فعال بمانید. ورزش همیشه برای سلامتی مفید است. حتی اغلب می تواند روحیه شما را بالا ببرد. همچنین می تواند به کاهش فشار خون شما کمک کند. بدانید که برخی از داروهای OTC و نسخه ممکن است فشار خون شما را افزایش دهند. به عنوان مثال می توان به NSAID ها، قرص های ضد بارداری و کورتیکواستروییدها اشاره کرد. سیگار را ترک کنید. سیگار کشیدن می تواند منجر به افزایش فشار خون شود و خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش دهد. ترک سیگار سخت است. بررسی مکرر اخبار جذاب است. با این حال، سعی کنید تعداد دفعاتی که به دنبال اخبار منفی هستید را محدود کنید، زیرا ممکن است باعث ایجاد استرس شود. خودتان را سرگرم کنید. سرگرم شدن و داشتن یک برنامه معمول می تواند به شما کمک کند ذهن خود را از حوادث جاری دور کنید. راه های زیادی برای سرگرم شدن وجود دارد، مانند کار، مدرسه یا سرگرمی که از آن لذت می برید. برخی از تکنیک های مدیریت استرس را امتحان کنید. چندین تکنیک وجود دارد که ممکن است به کاهش سطح استرس شما کمک کند. به عنوان مثال می توان یوگا، مدیتیشن و تمرینات تنفسی را نام برد. بعید است که فشار خون بالا خطر ابتلا به COVID - را افزایش دهد. با این حال، در صورت ابتلا به ویروس و بیماری، ممکن است خطر ابتلا به بیماری های جدی را افزایش دهد. این امر به ویژه در صورتی که وضعیت خود را از طریق داروهای فشار خون مدیریت نمی کنید، بیشتر مورد توجه است. توصیه می شود افراد مبتلا به فشار خون بالا در طول بیماری همه گیر به مصرف داروهای معمول فشار خون مانند مهار کننده های ACE و ARB ادامه دهند. این امر با تحقیقات نشان می دهد که این داروها خطر ابتلا به کووید - را افزایش نمی دهند. اگر به بیماری کووید - مبتلا شدید، خود را قرنطینه کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. از راهنمایی های آنها در مورد نحوه مراقبت از خود پیروی کنید. در صورت بروز علایمی مانند مشکل در تنفس یا درد قفسه سینه، از مراجعه به اورژانس دریغ نکنید. منبع: این وبسایت : www . heart . org / en / coronavirus / coronavirus - covid - - resources / keeping - a - lid - on - blood - pressure - during - the - coronavirus - crisis

جفت سرراهی زمانی رخ می دهد که جفت نوزاد بخشی یا کل دهانه رحم مادر را می پوشاند. جفت سرراهی می تواند باعث خونریزی شدید در دوران بارداری و زایمان شود. جفت، ساختاری است که در دوران بارداری در داخل رحم ایجاد می شود و اکسیژن و تغذیه را برای کودک فراهم کرده و مواد زاید را از بدن شما حذف می کند. جفت از طریق بند ناف به نوزاد متصل می شود. در بیشتر حاملگی ها، جفت در بالای یا کنار رحم اتصال پیدا می کند. اگر این بیماری دارید، ممکن است در طول دوران بارداری و هنگام زایمان خونریزی کنید. پزشک توصیه می کند از انجام فعالیت هایی که ممکن است باعث انقباض شوند، اجتناب کنید، از جمله داشتن رابطه جنسی، دوش گرفتن، استفاده از تامپون یا انجام فعالیت هایی مانند دویدن و پریدن که می تواند خطر خونریزی شما را افزایش دهد. عدم درمان این بیماری می تواند زنان را مجبور به سزارین کند. خونریزی واژن به رنگ قرمز روشن بدون درد در نیمه دوم بارداری، علامت اصلی این بیماری است. برخی از زنان نیز دچار انقباضات می شوند. در بسیاری از زنانی که در اوایل بارداری با این بیماری تشخیص داده شده اند، مشکل برطرف می شود. با بزرگ شدن رحم، ممکن است فاصله بین دهانه رحم و جفت افزایش پیدا کند. هرچه جفت، بیشتر سطح دهانه رحم را تحت تاثیر قرار دهد و آن را بپوشاند و دیرتر در حاملگی روی دهانه رحم باقی بماند، احتمال برطرف شدن آن کمتر است. اگر در سه ماهه دوم یا سوم خونریزی واژینال دارید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. اگر خونریزی شدید باشد، به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت دقیق ایجاد این بیماری ناشناخته است. رابطه جنسی همچنین می تواند این بیماری در اواخر بارداری شود. در حین زایمان، دهانه رحم نازک و متسع می شود. در این بیماری، اتساع دهانه رحم جفت را بیشتر پاره کرده و باعث خونریزی می شود این بیماری بیشتر در زنانی مشاهده می شود که موارد زیر را تجربه کرده اند: مصرف کوکایین سن یا بیشتر سابقه جفت سرراهی با بارداری قبلی ناهنجاری های داخلی رحم، مانند فیبروم زخم هایی روی رحم مانند جراحی های قبلی شامل زایمان سزارین، برداشتن فیبروم رحم و اتساع و کورتاژ داشته باشند. در صورت داشتن این بیماری، نوزاد شما تحت نظر قرار می گیرد تا خطر بروز عوارض احتمالی و جدی ناشی از آن کاهش یابد. برخی از عوارض جفت در این شرایط عبارتند از: خونریزی شدید ممکن است باعث سزارین اورژانسی قبل از ترم شدن نوزاد شما شود. خونریزی شدید واژن می تواند در حین زایمان یا در چند ساعت اول پس از زایمان رخ دهد. این بیماری از طریق سونوگرافی، یا در طی یک معاینه قبل از تولد یا پس از یک دوره خونریزی واژینال تشخیص داده می شود. اما اکثر موارد این بیماری در طول سونوگرافی سه ماهه دوم تشخیص داده می شود. تشخیص ممکن است به ترکیبی از سونوگرافی شکم و سونوگرافی واژینال نیاز داشته باشد. اگر پزشک شما به این بیماری مشکوک باشد، برای پیشگیری و حتی کاهش خطر خونریزی شدید ممکن است از معاینه واژینال خودداری کند. اما احتمال دارد برای بررسی محل جفت خود در دوران بارداری به سونوگرافی های دیگری نیاز داشته باشید تا ببینید آیا جفت سرراهی برطرف می شود یا خیر. جفت کامل. جفت کامل به موقعیتی اطلاق می شود که در آن جفت به طور کامل دهانه رحم به دهانه رحم را می پوشاند. جفت جزیی. جفت جزیی به جفتی اطلاق می شود که تا حدی دهانه دهانه رحم را می پوشاند (از آنجا که دهانه رحم تا زمان زایمان متسع نمی شود، ممکن است پس از اتساع دهانه رحم خونریزی رخ دهد) جفت سرراهی حاشیه ای. این وضعیت به جفتی اطلاق می شود که در مجاورت دهانه گردن قرار دارد، اما آن را نمی پوشاند. از جفت پایین برای اشاره به جفت سر راهی و جفت سرراهی حاشیه ای استفاده شده است. گاهی اوقات جفت قدامی و خلفی پس از انجام معاینه اولتراسوند برای ترسیم موقعیت دقیق جفت در حفره رحم استفاده می شود. هیچ درمان پزشکی یا جراحی برای این بیماری وجود ندارد، اما چندین گزینه برای مدیریت خونریزی ناشی از این بیماری وجود دارد. مدیریت خونریزی به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: سلامتی شما میزان خونریزی سلامتی نوزاد شما موقعیت جفت و نوزاد تقریبا همه زنانی که وضعیت این بیماری آنها درمان نشده است نیاز به سزارین دارند. ممکن است پزشک استراحت را توصیه کند. در این شرایط زنان باید از فعالیت هایی که می توانند باعث خونریزی شوند، مانند رابطه جنسی و ورزش خودداری کنند. در صورت شروع خونریزی به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. اگر خونریزی دوباره شروع یا شدیدتر شد، باید سریع به بیمارستان بروید. خونریزی شدید مستلزم توجه فوری پزشک در نزدیکترین مرکز درمانی است. خونریزی شدید ممکن است نیاز به تزریق خون داشته باشد. به طور ایده آل پس از هفته بارداری، پزشک برای سزارین برنامه ریزی می کند. با این حال، در صورت ادامه خونریزی شدید یا دوره های متعدد خونریزی، ممکن است نیاز به زایمان زودتر داشته باشید. اگر زایمان شما قبل از هفته برنامه ریزی شده باشد، پزشک می تواند به منظور کمک به رشد ریه های نوزاد برای شما کورتیکواسترویید تجویز کند. اگر خونریزی شما قابل کنترل نباشد، به احتمال زیاد حتی اگر نوزاد نارس باشد، به سزارین اورژانسی نیاز خواهید داشت. جفت سرراهی یکی از عوارض بارداری است که در آن جفت (اندامی که به مادر و جنین می پیوندد و اکسیژن و مواد مغذی را به جنین منتقل می کند) در نزدیکی یا روی خروجی رحم قرار می گیرد. جفت سرراهی تقریبا در چهار مورد از هر حاملگی بعد از هفته بیستم بارداری یافت می شود. خونریزی واژینال پس از هفته بیستم بارداری، نشانه اولیه جفت سرراهی است. خونریزی معمولا بدون درد است. برخی از زنان ممکن است هنگام انقباضات رحمی دچار درد شکمی شوند. خونریزی در بیشتر زنان مبتلا به جفت سرراهی اتفاق می افتد و این اولین نشانه بعد از هفته بیستم بارداری است. درد ناشی از جفت سرراهی می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. خونریزی معمولا بدون درد است. با این حال، در برخی از زنان باردار می تواند با انقباضات رحمی و درد شکم همراه باشد. علایم جفت سرراهی می تواند با سایر عوارض بارداری همراه باشد. خونریزی جفت سرراهی معمولا بعد از هفته بیستم بارداری شروع می شود. اگر یک زن در مراحل بعدی بارداری دچار خونریزی شد، باید به پزشک مراجعه کند. وقتی یک زن در هفته بیستم بارداری یا بعد از آن خونریزی می کند، به جفت سرراهی مشکوک می شود. برای تعیین تشخیص، از سونوگرافی استفاده می شود. سونوگرافی قبل از معاینه فیزیکی لگن انجام می شود زیرا معاینه فیزیکی ممکن است باعث افزایش خونریزی شود. معمولا به زنان مبتلا به جفت سر راهی در سه ماهه سوم بارداری توصیه می شود که از رابطه جنسی و ورزش اجتناب کنند و همچنین سطح فعالیت خود را کاهش دهند. به طور کلی استراحت در رختخواب توصیه می شود. اگر خونریزی کم یا متوقف شده باشد، استراحت در تخت در خانه تجویز می شود. درمان جفت سرراهی به حجم خونریزی، سن حاملگی و وضعیت جنین، موقعیت جفت و جنین و اینکه آیا خونریزی کاهش یافته یا ادامه دارد بستگی دارد. زایمان سزارین ممکن است برای همه نوع از جفت سرراهی مورد نیاز و ضروری باشد. زنانی که در خانه استراحت می کنند باید از دستورات پزشک خود در رابطه با سطح فعالیت و معاینات بعدی پیروی کنند. مراقبت های بعدی نیز پس از زایمان ضروری است. زنان مبتلا به جفت سرراهی که خونریزی شدید را تجربه می کنند ممکن است به منظور جبران خون از دست رفته نیاز به تزریق خون داشته باشند. قبل از زایمان سزارین ممکن است به زن مبتلا به جفت سرراهی داروهای کورتیکواستروییدی داده شود تا بلوغ ریه جنین را افزایش دهد. جفت سرراهی تقریبا همیشه با نیاز به زایمان سزارین همراه است. اکثر زنانی که دارای انواع دیگر جفت سرراهی هستند نیز نیاز به زایمان سزارین دارند. معمولا نمی توان از جفت سر راهی پیشگیری کرد. در برخی موارد، عوامل خطر را می توان حذف کرد. خونریزی از جفت سرراهی در بسیاری موارد با استراحت در تخت، محدودیت فعالیت و یا اجتناب از مقاربت جنسی کاهش می یابد.

می تواند ناراحت کننده باشد و باعث تحریک شود. تکانه های الکتریکی در مغز گاهی اوقات می توانند باعث اسپاسم های تصادفی شوند، که ممکن است منجر به لرزش موقت پلک شود. این اسپاسم ها از هیچ محرک داخلی یا خارجی ناشی نمی شوند و مدت زیادی دوام ندارند. اگر لرزش پلک چند دقیقه تا چند روز طول بکشد، ممکن است در اثر تحریک بیش از حد عضلات یا خستگی ناشی از موارد زیر ایجاد شود: استرس خشکی چشم مصرف زیاد کافیین اختلال در الگوهای خواب کافی لرزش پلک ممکن است بدون هیچ دلیل مشخصی رخ دهد. از آنجا که آنها به ندرت نشانه یک مشکل جدی هستند، علت آن معمولا بررسی نمی شود با این وجود، لرزش پلک ممکن است به دلیل سوزش چشم فشار پلک خستگی کمبود خواب فشار فیزیکی عوارض جانبی دارو استرس استفاده از الکل، تنباکو یا کافیین اگر اسپاسم مزمن شود، ممکن است به آنچه که به عنوان "بلفارواسپاسم خوش خیم ضروری" شناخته می شود، مبتلا باشید که چشمک زدن یا پلک زدن مزمن و غیرقابل کنترل است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این حالت معمولا هر دو چشم را درگیر می کند. علت دقیق این بیماری ناشناخته است، اما موارد زیر ممکن است لرزش را بدتر کند بلفاریت یا التهاب پلک التهاب ملتحمه یا انگشت چشم خشکی چشم محرک های محیطی مانند باد، نورهای روشن، خورشید یا آلودگی هوا خستگی حساسیت به نور الکل یا کافیین زیاد سیگار کشیدن بلفارواسپاسم ضروری خوش خیم در زنان بیشتر از مردان شایع است براساس، تقریبا ، آمریکایی را تحت ت ثیر قرار می دهد و معمولا در اواسط تا اواخر بزرگسالی ایجاد می شود بهبود الگوی خواب، نوشیدن کمتر قهوه یا استفاده از قطره های چرب کننده چشمی معمولا می تواند بدون مراقبت پزشکی، لرزش پلک ساده را برطرف کند. شایع ترین اشکال انقباض پلک مزمن، بلفارواسپاسم ضروری خوش خیم و اسپاسم نیم رخ است. محققان هنوز در مورد علل ایجاد کننده بلفارواسپاسم اساسی مطمین نیستند. اکثر معتقدند که ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی است. یک نظریه رایج این است که این عوامل باعث می شوند که گانگلیون های پایه مغز دچار اختلال شوند. گانگلیون های پایه در تنظیم عملکرد حرکتی نقش دارند و نقش مهمی در مهار حرکات نامنظم دارند. به گفته سازمان ملی اختلالات نادر، بلفارواسپاسم ضروری دارای چندین علایم اولیه است که می تواند به تشخیص آن از یک اختلال اساسی کمک کند: فرد مرتبا پلک می زند هر دو چشم درگیر مناسب هستند. اسپاسم معمولا یک ساعت طول می کشد. سایر ماهیچه های صورت دچار اسپاسم می شوند. چشمها در نور شدید و شرایط استرس زا تحریک می شوند. ممکن است در ابتدا اسپاسم ناحیه صورت با یک انقباض ساده چشم اشتباه شود زیرا این حالت معمولا با ت ثیر بر ماهیچه های اطراف چشم آغاز می شود. اسپاسم همی فاسیال نیز یک بیماری نادر است، اما به دلیل نقص در ساختارهای عمقی مغز ایجاد نمی شود. در عوض، محققان بر این باورند که اسپاسم ناحیه صورت ناشی از تحریک عصب صورت است. اگر رگ خونی مجاور فشار زیادی روی عصب وارد کند، این تحریک ممکن است رخ دهد. برخی از تفاوت های دیگر که ممکن است در تشخیص اسپاسم نیمکره ای جدا از بلفارواسپاسم و انقباض اساسی چشم مفید باشد، عبارتند از: این بیماری معمولا روی یک چشم ت ثیر می گذارد. فرد ممکن است بین انقباضات پلک دچار ضعف عضلات صورت شود. برخی از مردم یک صدای کلیک در گوش را در قسمت آسیب دیده سر می شنوند. اسپاسم های نیم صورت می توانند از چند روز تا چند ماه طول بکشد. به ندرت، اسپاسم پلک علایم یک اختلال جدی تر مغز یا عصب است هنگامی که لرزش پلک ناشی از شرایط جدی تر است، تقریبا همیشه با علایم دیگری همراه است این اختلال باعث فلج موقت در یک طرف صورت می شود که به دلیل التهاب یا ضربه به اعصاب صورت است. اکثر دانشمندان معتقدند که این وضعیت ناشی از یک عفونت ویروسی است. این یک اختلال عصبی نادر است که شامل اسپاسم همزمان در گونه ها، دهان، زبان و گردن می شود. دیسکینزی تاخیری یک اختلال حرکتی است که با پیچ خوردن غیرارادی زبان، دهان یا لب ها و همچنین افزایش میزان پلک زدن مشخص می شود. بیشتر موارد به عنوان یک عارضه جانبی استفاده طولانی مدت از داروهای ضد روان پریشی ایجاد می شود. افراد مبتلا به بیماری های عصبی، مانند مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری پارکینسون نیز ممکن است دچار اسپاسم پلک شوند. با این حال، فرد مبتلا به یکی از این اختلالات نیز علایم گوناگون دیگری مانند مشکلات شناختی، لرزش یا مشکل در حرکت را تجربه خواهد کرد. سندرم تورت همچنین ممکن است باعث پیچ خوردگی پلک شود که احتمالا حداقل با یک تیک حرکتی یا صوتی دیگر همراه خواهد بود. در برخی موارد، لرزش پلک به دلیل تحریک عصبی یا اختلال عملکرد عصبی به دلیل آسیب فیزیکی یا تحریک خود چشم ایجاد می شود. برخی از نمونه های معمولی عبارتند از: خراش قرنیه پلک ملتهب یا بلفاریت پلک داخلی یا آنتروپیون پیچ خوردگی مژه داخلی یا تریکیازیس هر دو بلفارواسپاسم و اسپاسم همی فاسیال نیاز به تشخیص و درمان توسط متخصص دارند. این بهترین روش درمانی محسوب می شود. تزریق ماهیچه های کنترل کننده پلک را تضعیف می کند و به تسکین هرگونه اسپاسم کمک می کند. اثرات بوتاکس معمولا حدود ماه طول می کشد، بنابراین باید تکرار شود. اگر تزریق بوتاکس علایم را تسکین ندهد، پزشکان ممکن است داروهایی تجویز کنند که به جلوگیری از سیگنالهای حرکتی بیش از حد مغز کمک می کند. اگر هیچ درمان دیگری موفقیت آمیز نباشد، ممکن است بیمار به جراحی نیاز داشته باشد. موثرترین عمل جراحی برای بلفارواسپاسم میکتومی است. این روش شامل برداشتن برخی یا تمام ماهیچه هایی است که در بسته شدن پلک نقش دارند. این گزینه آخرین راه حل است و پزشکان تنها در صورتی عمل جراحی را انجام می دهند که بلفارواسپاسم باعث از دست دادن بینایی عملکردی بیمار شود. درمان دیگری که تحت بررسی است ت حریک عمیق مغز نامیده می شود. در این روش، یک الکترود در مغز کاشته می شود تا به تنظیم ناهنجاری های حرکتی در مغز کمک کند. مطالعات نشان داده است که این می تواند بلفارواسپاسم را درمان کند. تزریق بوتاکس ممکن است به درمان لرزش پلک کمک کند، به ویژه هنگامی که ناشی از شرایطی مانند بلفارواسپاسم یا اسپاسم نیم سطحی باشد. درمان اسپاسم ناحیه صورت شبیه بلفارواسپاسم است. دو گزینه رایج عبارتند از: تزریق بوتاکس رایج ترین روش درمانی برای اسپاسم نیم صورت است. موثرترین عمل جراحی برای اسپاسم فشرده سازی میکرو عروقی نامیده می شود. در این روش، یک اسفنج کوچک در کنار عصب صورت کاشته می شود تا از تحریک رگ خونی جلوگیری کند. آسیب های فیزیکی یا تحریک پلک یا چشم معمولا جدی نیستند. درمان می تواند شامل پماد آنتی بیوتیک و استروییدها برای کاهش التهاب یا جراحی جزیی برای لرزش پلک باشد. لرزش پلک به ندرت آنقدر جدی است که نیاز به درمان فوری پزشکی داشته باشد. با این حال، اسپاسم مزمن پلک ممکن است نشانه یک اختلال جدی تر مغز یا سیستم عصبی باشد در صورت داشتن اسپاسم مزمن پلک همراه با هر یک از علایم زیر، ممکن است لازم باشد به پزشک مراجعه کنید پلک فوقانی شما افتاده است انقباض برای چند هفته ادامه دارد شم شما قرمز، متورم یا ترشح غیر معمول دارد این لرزش بر سایر قسمت های صورت شما ت ثیر می گذارد هر بار که پلک شما تکان می خورد پلک شما کاملا بسته می شود لرزش پلک در صورتی که بیش از یک هفته طول بکشد، بهتر است جدی گرفته شود. کان خوردن پلک به تنهایی به ندرت نشانه هرگونه اختلال عصبی جدی است و معمولا خود به خود برطرف می شود. در تظاهرات نادر بلفارواسپاسم ضروری یا اسپاسم ناحیه صورت، توجه به این نکته ضروری است که هیچ یک از این اختلالات خطرناک نیستند و هر دو را می توان به راحتی مدیریت کرد. خراش های تشخیص داده نشده قرنیه نیز می تواند باعث لرزش پلک شود اگر فکر می کنید دچار آسیب چشم شده اید، فورا به چشم پزشک یا چشم پزشک خود مراجعه کنید. خراش قرنیه می تواند باعث آسیب دایمی چشم شود

دکتر شدن که به عنوان پزشک هم شناخته می شود، حرفه ای است که برای انجام فعالیت های مختلف پزشکی آموزش های لازم را دیده و دارای مجوز لازم برای این فعالیت ها است. پزشکی انواع رشته های مختلفی دارند که برخی از آنها را در زمینه های مختلف مانند اطفال، زنان یا جراحی انتخاب می کنند. تخصص هر چه باشد، جواب این سوال که چگونه دکتر شویم مشابه است. این به طور معمول شامل یک مدرک دکتری از یک دانشکده معتبر است. یک دکتر برای تشخیص، درمان، مدیریت و پیشگیری از بیماری ها و آسیب های جسمی یا روانی آموزش دیده است. پزشکان باید نه تنها در دانشگاهیان دکتری (از جمله آناتومی، زیست شناسی، فیزیولوژی و فارماکولوژی) به بالاترین سطح شایستگی دست یابند، بلکه ایده آل های پزشکی را که قسمتی از سوگند نامه از پزشکی است را تقبل کند. پزشکان آسیب ها یا بیماری ها را تشخیص داده و آنها را درمان می کنند. آنها معاینات فیزیکی را انجام می دهند، سابقه پزشکی بیمار را بررسی کرده و داروها را تجویز و آزمایشات تشخیصی را سفارش، انجام و تفسیر می کنند. دکتر شما می تواند در طی مراحل مختلف یک بیماری را تشخیص داده و بهترین گزینه های درمانی را ارایه دهند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید معاینه فیزیکی یا جسمی با بررسی سابقه دکتری بیمار، اولین قدم در فرایند تشخیص بیماری است. معاینه ممکن است معمول مانند معاینه جسمی باشد و برای غربالگری مورد استفاده قرار گیرد یا برای تشخیص و نظارت بر بیماری استفاده شود. یک معاینه فیزیکی معمولا شامل چهار تکنیک است: استفاده از چشم غیر مسلح استفاده از گوشی دکتری اعمال فشار دست یا انگشت برای تعیین وضعیت اندام زیرین ضربه زدن به قسمتی از بدن برای تعیین اندازه، وضعیت و مرزهای یک اندام آزمایش های دیگر مانند بررسی فشار خون، آزمایش رفلکس، معاینه اتوسکوپی (برای مشاهده داخل گوش) و معاینه چشم (برای مشاهده داخل چشم) نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. پزشکان به طور معمول آزمایش هایی را برای ارزیابی مایعات بدن، نمونه های بافت یا حتی تست تنفس را سفارش می دهند. انواع آزمونها را می توان به طور گسترده بر اساس هدف آنها طبقه بندی کرد: آزمایشات تشخیصی که شامل ( CBC ) برای بررسی عفونت، گلوکز پلاسما ناشتا ( FPG ) برای تشخیص دیابت و تجزیه و تحلیل ادرار برای تشخیص بیماری کلیوی است. آزمایش های غربالگری که شامل آزمایش، STD و غربالگری چهار مرحله قبل از تولد است. آزمایشات پایش به مدیریت بهبودی یا بیماری مزمن مانند دیابت، HIV ، هپاتیت یا بیماری کلیوی کمک می کند. نمونه ها ممکن است از طریق خونگیری، سواب بزاق، سوراخ کمر، بیوپسی و آمنیوسنتز بدست آید. سپس نمونه ها به آزمایشگاه آسیب شناسی ارسال می شوند و در آنجا از نظر بصری، شیمیایی، میکروسکوپی و گاهی مولکولی مورد ارزیابی قرار می گیرند. تصویربرداری پزشکی شامل فناوری های مختلفی است که به پزشک یک نگاه غیر مستقیم در داخل بدن می دهد. متداول ترین آنها را می توان به طور کلی به شرح زیر توصیف کرد: رادیوگرافی: شامل اشعه ایکس، فلوروسکوپی و اسکن DEXA : شامل سونوگرافی داپلر و اکوکاردیوگرام تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( : شامل MRI قلب توموگرافی: شامل توموگرافی کامپیوتری ( CT ) و ( PET ) پزشکی هسته ای: شامل آزمایش استرس هسته ای، اسکن SPECT و آندوسکوپی یک تکنیک شامل استفاده از یک محدوده برای مشاهده مستقیم ساختارهای داخلی است. انواع آندوسکوپی عبارتند از: آرتروسکوپی: برای بررسی داخل یک مفصل: برای مشاهده دستگاه تنفسی تحتانی: برای بررسی داخل روده بزرگ: برای مشاهده دهانه رحم: برای بررسی داخل مجاری ادراری گاستروسکوپی: برای مشاهده دستگاه گوارش فوقانی: برای مشاهده اندام های شکمی یا لگن آندوسکوپی علاوه بر تشخیص، ممکن است در از بین بردن ضایعات، پولیپ ها یا تومورها یا برداشتن (برش) یا برداشتن (برداشتن) بافت بیمار موثر باشند. پزشکان معمولا در طول فعالیت خود داروهایی را تجویز می کنند. اینها نه تنها داروهای دارویی را که نیاز به تجویز دکتر دارند بلکه داروهای بدون نسخه ( OTC ) را نیز شامل می شوند که می توانید از داروخانه خریداری کنید. داروهایی که دکتر شما ممکن است تجویز یا توصیه کند، عبارتند از: داروهای دارویی بر اساس کلاسها گروه بندی می شوند و معمولا قبل از ت یید نیاز به سالها تحقیقات ایمنی و اثربخشی دارند. داروهای OTC مانند آسپرین و آنتی هیستامین ها به شدت تحت کنترل نیستند و داروخانه ها مجاز به فروش آنها هستند. مکمل های غذایی، از جمله ویتامین ها، داروهای گیاهی و مکمل های بدنسازی، موادی هستند که بی خطر و بالقوه مفید هستند، اما یک بیماری را "درمان" نمی کنند. انتخاب یک درمان مناسب بر اساس تجربه بالینی پزشک، دستورالعمل های تجویز شده، و نیازها، محدودیت ها یا خواسته های هر بیمار است. اگر درمان خاصی خارج از محدوده عمل دکتر باشد، بیمار معمولا به متخصص دیگری ارجاع داده می شود. پس از اتمام دوره دکتری، پزشکان معمولا با انتخاب تخصص دکتری، تحصیلات خود را ادامه می دهند. بسته به تخصص، ممکن است لازم باشد چندین سال در برنامه اقامت دکتری با یک یا چند سال اضافی در آموزش بورسیه شرکت کنید. از ابتدا تا انتها، برخی از تخصصها ممکن است تا سال تحصیل و آموزش را به خود اختصاص دهند. برخی از تخصص ها تحت حوزه های وسیع تری از داروها مانند طب داخلی یا جراحی قرار می گیرند. در حال حاضر، تخصصی مختلف پزشکی وجود دارد و برخی از آنها دارای چندین فوق تخصص هستند: پزشک پیشگیرانه جراحی پلاستیک عمل جراحی ارتوپدی جراحی قفسه سینه و ژنومیک جراحی کولون و راست روده و ایمونولوژی/جراحی سر و گردن آموزش مورد نیاز برای دکتر شدن در مقایسه با اکثر مشاغل بسیار گسترده است. مسیر آموزشی برای پزشک شدن می تواند به میزان قابل توجهی متفاوت باشد. اما به طور کلی فرایند پزشک شدن در زمینه تخصص های مختلف ساختار مشترکی در فرایند آموزشی و تربیتی دارد. همه پزشکان باید روند تحصیل خودشان را با اخذ مدرک کارشناسی از یک کالج یا دانشگاه چهار ساله شروع کنند. در حالی که برخی از کالج ها برنامه های اختصاصی پیش دکتری ("از قبل") ارایه می دهند، شما همچنین می توانید به سادگی با تکمیل دوره های پیش نیاز ریاضی پیشرفته، شیمی، زیست شناسی، فیزیک و علوم اجتماعی، شرایط ورود به دانشکده پزشکی را کسب کنید. هنگام ورود، دو سال اول را عمدتا در کلاس درس و آزمایشگاه می گذرانید. این دوره شامل آناتومی، زیست شناسی، داروسازی، آسیب شناسی و سایر علوم دکتری می شود. دانش آموزان همچنین روش های پزشکی و مسایل حقوقی و اخلاقی مربوط به مراقبت های بهداشتی را مطالعه می کنند. پزشک شدن نیاز به فداکاری بیش از حد دارد. علاوه بر آموزش های گسترده، پزشکان سالها به طور مداوم ساعات طولانی را صرف می کنند و اغلب در طول مسیر دچار فرسودگی شغلی می شوند. بسیاری از پزشکان حداقل تا ساعت در هفته و به طور متوسط برخی از آنها بین تا ساعت در هفته کار می کنند. در بسیاری از تخصص ها از شما می خواهند که در حین تماس یا کار در شیفت های شب و آخر هفته حاضر باشید. به همین دلیل است که باید به دقت بررسی کنید که کدام رشته دکتری برای شما مناسب است. در حالت ایده آل باید بتوانید یک تعادل بین کار و زندگی شخصی خود ایجاد کنید. طبق آمار اداره کار، دکتران در ایالات متحده درآمد متوسط سالانه ، دلار در سال داشته اند. برخی از متخصصان، از جمله جراحان و انکولوژیست ها، می توانند بیش از دلار در سال درآمد داشته باشند.

از می توان به گرگرفتگی، تب و تعریق اشاره کرد. با این حال لووتیروکسین عوارض جانبی زیادی دارد. برای بررسی عوارض دیگر آن ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. لووتیروکسین یک داروی تجویزی است. این دارو به صورت قرص یا کپسول مصرف می شود. همچنین به عنوان یک محلول تزریقی که فقط توسط پزشک تجویز می شود، می تواند در دسترس بیمار قرار بگیرد. لووتیروکسین معمولا تنها در صورتی تزریق می شود که نتوانید دارو را از طریق دهان مصرف کنید. قرص خوراکی لووتیروکسین به عنوان داروهای با نام تجاری Levoxyl ، Synthroid و Unithroid در دسترس است. همچنین لووتیروکسین به عنوان یک داروی عمومی موجود است. داروهای عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه مارک تجاری دارند. در برخی موارد، آنها احتمال دارد به هر شکل یا به عنوان داروی با نام تجاری موجود نباشند. قرص خوراکی لووتیروکسین می تواند به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. بدان معنا که شاید لازم باشد آن را با داروهای دیگر مصرف کنید. قرص خوراکی لووتیروکسین برای درمان کم کاری تیرویید استفاده می شود. این وضعیتی است که غده تیرویید هورمون تیرویید بسیار کمی تولید می کند. لووتیروکسین همچنین می تواند برای درمان گواتر، که بزرگ شدن غده تیرویید است، استفاده شود. این دارو انواع خاصی از سرطان تیرویید را نیز درمان می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لووتیروکسین متعلق به گروهی از داروها به نام هورمون است که به شیوه مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماریهای مشابه استفاده می شوند. لووتیروکسین با ت مین هورمون تیرویید باعث می شود که غده تیرویید به صورت عادی، عمل کند. بعد از مصرف دارو و در صورت داشتن علایم واکنش آلرژیک، یا بروز موارد زیر فورا با پزشک خود تماس بگیرید: تنگی نفس قاعدگی های نامنظم تب، گرگرفتگی، تعریق ضربان قلب سریع یا نامنظم خشکی پوست یا مو، ریزش مو احساس عصبی بودن یا تحریک پذیری درد قفسه سینه، انتشار درد به فک یا شانه استفراغ، اسهال، تغییر اشتها، تغییر وزن ضعف، خستگی، مشکلات خواب (بی خوابی) سردرد، گرفتگی عضلات پا، دردهای عضلانی مشکلات حافظه، احساس افسردگی یا تحریک پذیری لرزش، یا اگر به طور غیرمعمول سردی احساس می کنید. عوارض جانبی خاص می تواند در افراد مسن بیشتر باشد. عوارض جانبی شایع احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: اسهال تنگی نفس کاهش وزن احساس گرما افزایش اشتها سردرد، گرفتگی عضلات پا تغییرات در دوره های قاعدگی لرزش، درد یا ضعف عضلانی درد قفسه سینه، ضربان قلب نامنظم احساس عصبی یا تحریک پذیر، مشکل در خوابیدن این یک لیست کامل از عوارض جانبی نیست و سایر موارد ممکن است رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. قرص خوراکی لووتیروکسین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی رخ می دهد که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر می دهد. تداخل دارویی می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو پیشگیری کند. برای پیشگیری از تداخلات، پزشک باید تمام داروهای را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با داروی دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. مصرف لووتیروکسین با داروهای خاص احتمال دارد منجر به افزایش عوارض جانبی شود. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مصرف این دارو با لووتیروکسین احتمال دارد خطر ابتلا به فشار خون بالا و ضربان سریع قلب را افزایش دهد. بامصرف همزمان این داروها، عوارض جانبی هر دو داروهای ضدافسردگی و لووتیروکسین می تواند افزایش یابد. این عوارض می تواند فرد را در معرض ریتم نامنظم قلب یا آریتمی قرار دهد. هنگامی که این داروها را با هم مصرف می کنید، اثرات داروهای سمپاتومیمتیک و لووتیروکسین می تواند افزایش یابد. این عوارض می تواند فرد را در معرض مشکلات جدی قلبی قرار دهد. مصرف این داروها با لووتیروکسین احتمال دارد خطر خونریزی را افزایش دهد. در صورت مصرف لووتیروکسین، شاید نیاز به کاهش دوز رقیق کننده خون داشته باشد. هنگامی که لووتیروکسین را با داروهای خاصی مصرف می کنید، شاید برای درمان بیماری چندان مفید نباشد. به این دلیل که میزان لووتیروکسین در بدن کاهش می یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: سیمتیکون و آنتی اسیدها مانند آلومینیوم یا منیزیم ریفامپین و داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین و فنوباربیتال. داروهای سرطانی که به دسته مهار کننده های تیروزین - کیناز تعلق دارند، مانند ایماتینیب اگر سرترالین را با لووتیروکسین مصرف می کنید، احتمال دارد نیاز به افزایش دوز لووتیروکسین داشته باشید تا بتواند موثر باشد. لووتیروکسین را حداقل ساعت قبل یا بعد از مصرف این داروها مصرف کنید تا از عملکرد صحیح لووتیروکسین اطمینان حاصل کنید. لووتیروکسین را حداقل ساعت قبل از مصرف این داروها مصرف کنید تا از عملکرد صحیح لووتیروکسین اطمینان حاصل کنید. وقتی از داروهای خاصی با لووتیروکسین استفاده می شود، احتمال دارد به همان اندازه موثر نباشد. به این دلیل که میزان این داروها در بدن کاهش می یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: در صورت مصرف لووتیروکسین، پزشک می تواند سطح تیوفیلین را در بدن کنترل کند. در صورت مصرف این دارو با لووتیروکسین، پزشک احتمال دارد نیاز به افزایش دوز دیگوکسین را داشته باشد. مانند انسولین، متفورمین، ناتگلینید، گلیپیزید و پیوگلیتازون. اگر هر یک از این داروهای دیابت را با لووتیروکسین مصرف می کنید، شاید نیاز به افزایش دوز این داروها داشته باشید. مصرف این دارو مانند اکثر دارو ها با برخی هشدارها همراه است، از جمله: مصرف مکمل های آهن و کلسیم یا آنتی اسیدها می تواند میزان جذب لووتیروکسین بدن را کاهش دهد. ظرف ساعت پس از مصرف این مکمل ها یا آنتی اسیدها، لووتیروکسین مصرف نکنید. لووتیروکسین می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: تب اسهال دل درد استفراغ سرخ شدن حالت تهوع مشکل در تنفس خس خس کردن بثورات پوستی یا کهیر التهاب صورت، لب ها، گلو یا زبان در صورت بروز این علایم، به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر تا به حال به این دارو واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر آن را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد حتی باعث مرگ شود. برخی از غذاها، مانند آرد سویا، گردو و سایر فیبرهای غذایی، احتمال دارد بر میزان جذب لووتیروکسین توسط بدن ت ثیر بگذارد. لووتیروکسین می تواند خطر مشکلات قلبی جدی مانند حمله قلبی، ریتم غیرطبیعی قلب و نارسایی قلبی را افزایش دهد. اگر قبلا این مشکلات را داشته اید، این خطر افزایش می یابد. در صورت داشتن مشکلات قلبی یا سابقه آن به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک شاید تصمیم بگیرد که با دوز کمتر لووتیروکسین شروع کند. در صورت ابتلا به دیابت به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف لووتیروکسین می تواند دیابت را بدتر کند. شاید پزشک هنگام مصرف این دارو سطح قند خون را با دقت بیشتری کنترل و در صورت نیاز داروهای دیابت را تنظیم کند. استفاده از لووتیروکسین به مدت طولانی می تواند باعث کاهش تراکم استخوان شده و شما را در معرض خطر بیشتر شکستگی استخوان قرار دهد. در صورت داشتن هرگونه مشکل غده آدرنال یا هیپوفیز به پزشک خود اطلاع دهید. استفاده از لووتیروکسین می تواند باعث تغییر در سطح هورمون تیرویید شود و این مشکلات را بدتر کند. در صورت داشتن هرگونه اختلال در انعقاد خون، پزشک خود را مطلع کنید. مصرف لووتیروکسین می تواند باعث لخته شدن خون شده و احتمال خونریزی را افزایش دهد. لووتیروکسین در زنان باردار خطری برای جنین نشان نداده است. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید با پزشک خود مشورت کنید. بعید به نظر می رسد که این دارو به بارداری آسیب برساند. عدم درمان کم کاری تیرویید می تواند مشکلاتی را ایجاد کند. نباید در دوران بارداری مصرف این دارو را قطع کنید. مقادیر کمی لووتیروکسین احتمال دارد به شیر مادر منتقل شود، اما مصرف این دارو معمولا در دوران شیردهی بی خطر است. با پزشک خود در مورد بهترین روش تغذیه فرزند خود هنگام مصرف لووتیروکسین صحبت کنید. اگر سن شما بیش از سال است، شاید هنگام مصرف این دارو در معرض خطر ابتلا به عوارض منفی قلبی (مانند ریتم نامنظم قلب) باشید. احتمال دارد پزشک دارو را با دوز کمتری شروع کند. لووتیروکسین فقط برای استفاده در کودکان برای درمان کم کاری تیرویید ت یید شده است. این قرص را می توان با خیال راحت در کودکان در هر سنی استفاده کرد. میزان مصرف، شکل دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن فرد شرایط تحت درمان نحوه واکنش به اولین دوز سایر بیماری هایی که دارید. شرایط فرد چقدر وخیم است. قرص خوراکی لووتیروکسین برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی به همراه دارد. اگر مصرف دارو را متوقف کنید هورمون های تیرویید پایین می مانند، که می تواند باعث کاهش سطح انرژی، خستگی، ضعف، کندی گفتار، یبوست یا ضخیم شدن پوست شود. حتی احتمال دارد منجر به کما شود. اگر دارو را به خوبی مصرف نکنید احتمال دارد موثر نباشد. برای اینکه این دارو به خوبی اثر کند، مقدار مشخصی باید همیشه در بدن باشد. اگر دارو را بیش از حد استفاده کنید احتمال دارد سطح خطرناکی از دارو در بدن وجود داشته باشد. علایم مصرف بیش از حد می تواند شامل موارد زیر باشد: کما سکته گیجی بی نظمی شوکه شدن اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو استفاده کرده اید، با پزشک خود یا مرکز کنترل تماس بگیرید. اگر علایم شدید است، فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از دوز برنامه ریزی شده بعدی خود به خاطر آوردید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید دو نوبت را به طور همزمان جبران کنید. این می تواند عوارض جانبی خطرناکی را در پی داشته باشد. نحوه اثر بخشی زمانی تشخیص داده می شود که علایم کاهش هورمون تیرویید مشخص شود. به عنوان مثال، باید انرژی بیشتر، خستگی کمتر و ضعف کمتری داشته باشید. اگر پزشک لووتیروکسین را برای شما تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید: می توانید قرص را برش داده یا خرد کنید. لووتیروکسین را بدون غذا، با معده خالی مصرف کنید. لووتیروکسین را صبح بخورید. آن را دقیقه تا ساعت قبل از اولین وعده غذایی خود در روز مصرف کنید.

یک چرخه قاعدگی دارای سه مرحله فولیکولی، تخمک گذاری و لوتیال است. هر مرحله نقش خود را در آماده سازی برای لقاح تخمک و در نتیجه باردار شدن شما انجام می دهد. در این مقاله، ما نقش فاز لوتیال در بارداری را برای شما توضیح می دهیم. دوره بین تخمک گذاری و شروع چرخه قاعدگی بعدی مرحله لوتیال نامیده می شود. در این مرحله، فولیکول به جسم زرد تبدیل می شود. طول طبیعی یک چرخه قاعدگی تا روز است، از آن مرحله لوتیال حدود روز طول می کشد. فاز لوتیال در اکثر زنان ثابت است. با این حال، اگر چرخه قاعدگی شما کمتر از روز باشد، ممکن است مرحله لوتیال کوتاه تر شود. روز از مرحله لوتیال، زمانی است که رحم در صورت بارداری آماده دریافت تخمک بارور می شود. بعد از تخمک گذاری، جسم زرد باعث تولید پروژسترون می شود که ضخیم شدن پوشش رحم را برای کاشت تخمک بارور آسان می کند. پس از لقاح، تخمک بارور شده از لوله فالوپ به داخل رحم حرکت کرده و خود را به آندومتر رحم متصل می کند. این فرآیند در مرحله لوتیال اتفاق می افتد. در این مرحله اگر لقاح انجام نگیرد، جسم زرد کوچک شده و باعث افت ترشح پروژسترون و ریزش لایه داخلی رحم می شود. این منجر به چرخه قاعدگی بعدی خواهد شد. کسب اطلاعات لازم در مورد مرحله لوتیال می تواند به شما در ردیابی دوره تخمک گذاری پس از یک چرخه قاعدگی کمک کند. تخمک گذاری می تواند زمان مناسبی برای بارداری باشد. بنابراین، محاسبه تاریخ تخمک گذاری و سه روز قبل و بعد از آن می تواند به شما در برنامه ریزی یا اجتناب از بارداری کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آزمایش خون اختصاصی هورمونی می تواند به تشخیص تخمک گذاری و لایه مرحله لوتیال شما کمک کند. از طرف دیگر، شما می توانید چرخه خود را برای حدود شش ماه دنبال کنید و الگوی محاسبه فاز لوتیال خود را محاسبه کنید. راه دیگر استفاده از نمودار BBT BBT ) در زمان تخمک گذاری افزایش می یابد و تا شروع دوره بعدی شما بالا می ماند. شما می توانید درجه حرارت خود را از ابتدای چرخه قاعدگی ردیابی کرده و متوجه افزایش BBT فرمول محاسبه زمان تخمک گذاری از طریق مرحله لوتیال به صورت زیر است: روز تخمک گذاری = طول چرخه قاعدگی طول مرحله لوتیال به عنوان مثال، فرض کنیم برای یک چرخه روزه، مرحله لوتیال روز طول می کشد. قرار دادن مقادیر مربوطه در فرمول، روز تخمک گذاری را به شما می دهد: (طول چرخه) - (طول مرحله لوتیال) = . این بدان معناست که روز چهاردهم چرخه قاعدگی شما روز تخمک گذاری شما است. همچنین بدن شما در طول مرحله لوتیال تغییراتی را تجربه می کند. افزایش سطح پروژسترون در این مرحله می تواند منجر به تغییرات زیر در بدن شما شود: نفخ خستگی اضطراب نوسانات خلقی نگهداری مایعات حساسیت به سینه و نوک سینه این تغییرات در مرحله لوتیال شایع است و به هیچ وجه بر شانس بارداری شما ت ثیر نمی گذارد. ترشح ناکافی پروژسترون در مرحله لوتیال به عنوان نقص فاز لوتیال ( LPD ) یا نارسایی لوتیال نامیده می شود. این نقص از ضخیم شدن پوشش رحم و در نتیجه کاشت نامناسب جنین پیشگیری می کند. نقص فاز لوتیال شانس ادامه حاملگی را کاهش می دهد. با این حال، مشخص نیست که آیا LPD مرحله لوتیال در چرخه تولید مثل مهم است. برخی از زنان ممکن است فاز لوتیال کوتاهی داشته باشند که به آن نقص فاز لوتیال نیز گفته می شود. در نتیجه باردار شدن سخت تر می شود مرحله کوتاه لوتیال مرحله ای است که روز یا کمتر طول می کشد. هورمون پروژسترون برای لانه گزینی و بارداری موفق ضروری است. به همین دلیل، یک مرحله کوتاه لوتیال ممکن است باعث ناباروری شود هنگامی که یک مرحله کوتاه لوتیال رخ می دهد، بدن به اندازه کافی پروژسترون ترشح نمی کند، بنابراین پوشش رحم به درستی توسعه نمی یابد. این امر باعث می شود که تخمک بارور در رحم کاشته نشود اگر بعد از تخمک گذاری باردار شوید، یک مرحله کوتاه لوتیال ممکن است منجر به سقط جنین زودرس شود. برای حفظ یک بارداری سالم، لایه داخلی رحم باید آنقدر ضخیم باشد که جنین بتواند خود را بچسباند و به نوزاد تبدیل شود یک مرحله لوتیال کوتاه نیز می تواند به دلیل خرابی جسم زرد باشد اگر جسم زرد پروژسترون کافی ترشح نکند، ممکن است قبل از کاشت تخمک بارور، لایه داخلی رحم شما ریزش کند. این می تواند باعث ایجاد چرخه قاعدگی زودرس شود چاقی سترس بی اشتهایی فزایش سن ورزش بیش از حد اختلالات تیرویید، مانند تیرویید بیش فعال یا کم کار، تیروییدیت هاشیموتو و کمبود ید سندرم تخمدان پلی کیستیک، اختلالی که باعث بزرگ شدن تخمدان ها با کیست های کوچک می شود. اندومتریوز، وضعیتی که در آن بافتی که به طور معمول در داخل رحم یافت می شود در خارج از رحم شروع به رشد می کند. دوره پریودهای زنانی که LPD LPD بی نظمی در چرخه قاعدگی شما ممکن است نشان دهنده یک مرحله غیرطبیعی لوتیال باشد. علایم نقص فاز لوتیال، عبارتند از: سقط جنین لکه بینی در بین دوره ها شروع دوره های قاعدگی زودتر از حد معمول LPD LPD هورمون تحریک کننده فولیکول ( FSH ) ، که عملکرد تخمدان را تنظیم می کند (این هورمون توسط غده هیپوفیز آزاد می شود) هورمون لوتیینیزه کننده که باعث تخمک گذاری می شود. پروژسترون که باعث ضخیم شدن مخاط رحم می شود سونوگرافی ضخامت پوشش داخلی رحم را بررسی می کند. اسکن اولتراسوند می تواند به تشخیص عملکرد هر اندام تناسلی، یعنی تخمدان، رحم، لوله فالوپ و دهانه رحم کمک کند. اگرچه این روش هیچگونه ارتباطی بین نقص فاز لوتیال و باروری ثابت نکرده است، اما هنوز هم یکی از بهترین روش ها برای تشخیص LPD پزشک ممکن است از ترکیبی از آزمایشات برای ت یید LPD درمان LPD هنگامی که پزشک علت اصلی شما را تشخیص داد، ممکن است بارداری امکان پذیر باشد. در بسیاری از موارد، درمان علت اصلی بهبود باروری است به عنوان مثال، اگر یک مرحله کوتاه لوتیال ناشی از ورزش شدید یا استرس باشد، کاهش سطح فعالیت شما و یادگیری مدیریت استرس می تواند باعث بازگشت یک مرحله طبیعی لوتیال شود کلومیفن سیترات ( Clomid ) یا گنادوتروپین هاییایسگی انسانی ( hMG ) تخمدان ها را برای تولید فولیکول های بیشتر تحریک می کند که به نوبه خود تخمک بیشتری آزاد می کند. این دارو معمولا در روزهای سوم تا هفتم یا پنجم تا نهم از چرخه قاعدگی بسته به مدت یا کوتاه بودن آن تجویز می شود. گنادوتروپین کوریونی انسان ( hCG ) باعث تخمک گذاری می شود. این درمان گنادوتروپین نامیده می شود که در آن hCG برای تحریک تخمک گذاری و گسترش فاز لوتیال تجویز می شود. مکمل های پروژسترون به تحریک رشد پوشش رحم کمک می کند. این مکمل ها بعد از تخمک گذاری به مدت ده روز یا تا هشت تا ده هفته بارداری داده می شوند. مکمل ها می توانند به شکل تزریق، قرص یا شیاف باشند. درمان بر افزایش هورمون پروژسترون در بدن متمرکز است تا مرحله لوتیال گسترش یابد. ممکن است درمان را با رژیم غذایی مناسب و روتین کامل تکمیل کنید. یک شیوه زندگی سالم به شما کمک می کند تا از چندین مشکل زنان از جمله LPD رژیم متعادلی داشته باشید که شامل موارد زیر است: کمپلکس ویتامین B سبزیجات برگ سبز غذاهای غنی از ویتامین B غذاهای غنی از ویتامین C گیاه دارویی قوی به نام vitex chasteberry طب سوزنی به تنظیم چرخه قاعدگی کمک می کند، که به نوبه خود فاز لوتیال را افزایش می دهد. با یک متخصص طب سوزنی واجد شرایط مشورت کنید، که می تواند در درمان به شما کمک کند. اگرچه نقص فاز لوتیال دلیل ناباروری ثابت نشده است، این فاز نقش مهمی در لقاح دارد. اگر قصد بارداری دارید اما مشکلات زنان مانند قاعدگی های نامنظم، لکه بینی یا چرخه های کوتاه قاعدگی دارید، حتما معاینه شوید. مداخله فوری پزشکی ممکن است به شما کمک کند زودتر و بدون هیچ عارضه ای باردار شوید.

زنانی که می خواهند سریع تر باردار شوند دوست دارند بدانند که چه زمانی باید رابطه جنسی برقرار کنند و چه عواملی می توانند بر شانس باردار شدن آن ها تاثیر مثبتی و حتی منفی داشته باشد. در حالی که هر رابطه جنسی محافظت نشده منجر به بارداری نمی شود، اما یک رابطه جنسی در زمان مناسب می تواند شانس بارداری زنان را تا حدود زیادی افزایش دهد. به طور کلی، توانایی باروری با افزایش سن کاهش می یابد. دانستن بهترین زمان برای می تواند برای زنانی که می خواهند زودتر باردار شوند مهم و مفید است. این در حالی است که به نظر می رسد برقراری رابطه جنسی در طول شش یا پنج روز منتهی به تخمک گذاری و روز تخمک گذاری برای باردار شدن بسیار موثر است. زنان هر ماه یک هفته فرصت دارند که با برقراری رابطه جنسی احتمال بارداری شدن خود را افزایش دهند. این یک هفته پنجره باروری زنان محسوب و به دو تا سه روز قبل از تخمک گذاری محدود می شود. بهترین شانس بارداری دو تا سه روز درست قبل از تخمک گذاری است. اسپرم می تواند سه تا پنج روز در زندگی کند، اما یک تخم فقط تا ساعت می تواند زنده بماند. پس تخمک باید در این بازه زمانی بارور شود. علاوه بر این، اسپرم های تازه انزال شده تا زمانی که در اثر تغییراتی در داخل دستگاه تولید مثل زنان تحت فشار قرار نگیرند و تحرک کافی نداشته باشند قادر به تخمک گذاری تخمک نیستند. معمولا حدود ساعت طول می کشد تا این روند اتفاق بیفتد. بنابراین پنج روز قبل از تخمک گذاری برای بارور شدن اسپرم از تخم بسیار مهم است. تخمک گذاری معمولا در حدود روزهای و چرخه قاعدگی زنان اتفاق میفتد، اما این دوره در زنان مختلف، متفاوت است. تخمک، تخمک گذاری شده پس از رها شدن از تخمدان، تنها تا ساعت قادر به بارور شدن است و اسپرم می تواند تا روز در دستگاه تولید مثل زن زنده بماند. به همین دلیل زنان باید قبل از تخمک گذاری، رابطه جنسی برقرار کنند. برخی معتقد هستند که روز تخمک گذاری بهترین روز برای باردار شدن است. محققان با بررسی رابطه بین زمان مقاربت و تخمک گذاری به این نتیجه رسیده اند که بر خلاف تصور عموم روز تخمک گذاری فرصت و زمان مناسبی برای باردار شدن نیست. روز قبل از تخمک گذاری یکی از بهترین روز ها و فرصت ها برای بارداری است. در این فاصله اسپرم زمان کافی را برای بالغ شدن خود پیدا می کند تا بتواند تخم را بارور سازد. دو روز قبل از تخمک گذاری نیز زمان مناسبی برای بارداری شدن است. در حقیقت زنان اگر دو روز قبل از تخمک گذاری نسبت به روز قبل آن، مقاربت جنسی داشته باشند، به احتمال زیاد باردار می شوند. برقراری رابطه جنسی سه تا چهار روز قبل از تخمک گذاری، احتمال باردار شدن را در مقایسه با روز تخمک گذاری افزایش می دهد. اما برقراری رابطه جنسی در روز پنجم قبل از تخمک گذاری تاثیر کمتری در باردار شدن زنان دارد و احتمال باردار شدن را کاهش می هد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دانستن روز تخمک گذاری برای زنان و دختران بسیار مهم است. دوره تخمک گذاری در هر چرخه قاعدگی معینی به طول دوره و منظم بودن دوره های قاعدگی زنان بستگی دارد. چرخه قاعدگی می تواند بین تا روز متغیر باشد و در زنان تا روز قبل از پایان چرخه قاعدگی تخمک گذاری انجام می گیرد به طوری که: اگر زن چرخه قاعدگی روزه داشته باشد، در روز چهاردهم تخمک گذاری خواهد کرد. بهترین زمان برای باردار شدن در این زنان قبل از شروع دوره بعدی یا بعد از پریود است. اما در زنانی که چرخه قاعدگی کوتاه تر ( روز) را دارند تخمک گذاری در روز هفتم شروع می شود. از طرف دیگر، در زنانی که چرخه قاعدگی روز دارند، تخمک گذاری در بیست و یکمین روز چرخه آن ها شروع می شود. زنانی که طول چرخه آن ها در ماه های مختلف، فرق دارد ممکن است زمان تخمک گذاری متفاوتی داشته باشند. بر همین اساس به زنان توصیه می شود که در طول چرخه خود در هر دو تا سه روز یکبار رابطه جنسی داشته باشند چون برقراری رابطه جنسی در طول چرخه شانس بارور شدن را افزایش می دهد و حتی در تاثیر زیادی دارد. برخی از زنان دوره تخمک گذاری خود را دقیقا می شناسند. اما بهترین علایم برای تشخیص این دوره، عبارتند از: نازک، کشیده، شفاف و لغزنده شدن مخاط واژن که به عنوان شناخته می شود. که زنان برای تشخیص دوره تخمک گذاری خود می توانند پس از پایان دوره قاعدگی خود هر روز صبح بعد از بیدار شدن از خواب درجه حرارت خود را اندازه گیری کنند BBT یک روز پس از تخمک گذاری افزایش می یابد. پیگیری BBT در طی چند چرخه به زنان در درک الگوی تخمک گذاری کمک می کند. در حالت ایده آل، زنان در هر سال دوره قاعدگی را تجربه می کنند اما برخی از آن ها ممکن است دوره های کمتری داشته باشند. برخی عوامل می توانند دوره های قاعدگی را در زنان کاهش دهند، از جمله: ورزش اختلال تیرویید اختلال عملکرد تخمدان افزایش یا کاهش وزن ناگهانی PCOS ( هرچه دوره های قاعدگی زنان نامنظم تر باشند، تخمین تخمک گذاری سخت تر خواهد بود. با این حال توجه به برخی علایم در پیش بینی و تخمین تخمک گذاری موثر هستند. زنان می توانند تخمک گذاری را بر اساس تقویم پیگیری و از برخی ابزارها از تغییرات فیزیولوژیکی مانند دمای بدن، مخاط دهانه رحم یا سطح هورمون را برای ردیابی علایم تخمک گذاری استفاده کنند. به دنبال تغییر در مخاط و یا ترشحات واژن خود باشند. ترشحات واژن هنگام نزدیک شدن به تخمک گذاری تغییر می کند و کشیده تر می شود. تست های پیش بینی تخمک گذاری هم مانند آزمایش های بارداری عمل می کنند، و زمان تخمک گذاری را نشان می دهند و به صورت نوارهای هستند که نسبت به ادرار زنان واکنش نشان داده و نتیجه تست را بر اساس تغییر رنگ یا به صورت دیجیتالی نشان می دهد. تست تخمک گذاری در خانه هورمون لوتیین کننده ( LH ) در ادرار را تشخیص می دهد. LH درست قبل از تخمک گذاری زیاد می شود، بنابراین وقتی تست مثبت خوانده شود، این نشان می دهد که بدن سعی در تخلیه تخمدان دارد و احتمالا زمان مطلوبی برای بارداری است. کیت های تخمک گذاری ممکن است در تشخیص دوره تخمک گذاری موثر باشند. این کیت ها در صورت افزایش سطح LH (افزایش ناگهانی و مختصر هورمون لوتیین کننده) نتیجه را مثبت نشان می دهند، LH محرکی برای رهاسازی تخمک هستند که - ساعت قبل از تخمک گذاری سطح آن افزایش پیدا می کند و در طی سه روز بعد از افزایش LH احتمال باروری بیشتر خواهد بود. بنابراین، زنان برای باروری می توانند سه تا چهار روز بعد از افزایش سطح آن رابطه جنسی برقرار کنند. چرخه قاعدگی خود را به مدت هشت ماه یا بیشتر ثبت کنند. کوتاهترین چرخه منهای (چرخه روزه منهای ) شود. طولانی ترین چرخه را منهای (چرخه روزه منهای ) شود. اختلاف نتیجه (روز تا روز ) بارورترین روزهای بارداری برای خانم ها خواهد بود. بسیاری از برنامه های آنلاین و تلفن های هوشمند هستند که چرخه های قاعدگی را ردیابی می کنند. بتوانند حتی یک برنامه ساده می تواند به خانم ها کمک کند اگر دوره های منظمی داشته باشد، بارورترین روزهای خود را مشخص کنند. آن ها باید هنگام ورود به دوره خود ورودی را وارد کرده تا برنامه چرخه را یادداشت کند و زمان تخمک گذاری را مشخص کند. برخی از عوامل می توانند شانس بارداری را در زنان کاهش دهند، از جمله: باروری یک زن از اوایل دهه به تدریج کاهش می یابد. اگرچه بیشتر خانم ها در دهه خود مشکلی در بارور شدن ندارند، اما باروری معمولا بعد از سال بر اثر تغییراتی که در تخمدان ها بوجود می آید به طرز قابل توجهی کمتر می شود. از طرفی هم، قدرت باروری یک مرد همراه با تعداد اسپرم ها و توانایی های جنسی او با افزایش سن کاهش می یابد. اما، مردان می توانند با رعایت برخی راهکارها میل جنسی خود را تقویت کنند، از جمله: مصرف مصرف سلنیوم مصرف حفظ وزن مناسب پرهیز از دخانیات و الکل استعمال سیگار، مصرف الکل، وزن غیرطبیعی و استرس می تواند در باروری زنان ت ثیر بگذارد. همچنین، برخی از داروها و ممکن است این توانایی را مختل کنند. بنابراین به زنان توصیه می شود قبل از استفاده هر یک از آن ها با پزشک خود مشورت کنند. برقراری منظم رابطه جنسی نقش موثری در قدرت باروری زنان دارد. زنانی که می خواهند باردار شوند باید به طور مکرر رابطه جنسی داشته باشند. برقراری رابطه جنسی هر دو تا سه روز یک بار فرصتی را برای اسپرم تخمک گذاری فراهم می کند. رابطه جنسی کمتر، شانس باردار شدن را کاهش می دهد. زنانی که قصد باردار شدن دارند باید این نکته را در نظر داشته باشند که کار بیش از حد، استرس، چاقی و سرخوردگی می تواند احتمال باردار شدن آن ها را تحت ت ثیر قرار دهد. زنان برای بهبود باروری خود و افزایش شانس باردار شدن می توانند راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: با شریک زندگی خود یک پیوند عاطفی بالایی را برقرار کنند. با مواد مغذی لازم برای بهبود باروری خود رژیم غذایی سالم و متعادل را انتخاب و رعایت کنند. از رابطه جنسی خود لذت ببرند و سعی کنند زمان تخمک گذاری خود را شناسایی و در زمان های مناسب رابطه جنسی منظمی داشته باشند. بدن سالم، هورمون های لازم را برای بهبود باروری ترشح می کند بر همین اساس زنان بهتر است ورزش را جزء برنامه منظم و روزانه خود در نظر بگیرند و وزن سالم خود را حفظ کنند. موقعیت های جنسی در طول برقراری رابطه جنسی تاثیری بر شانس بارداری زنان ندارد اما داشتن ارگاسم می تواند تاثیری در احتمال بارداری داشته باشد.

زمانی انجام می شود که انسداد جزیی یا کامل روده ها شامل روده کوچک و روده بزرگ وجود داشته باشد. روشهای درمان انسداد روده از جراحی با حداقل تهاجم تا روش های جراحی باز متفاوت است. جراحی انسداد روده ممکن است شامل برداشتن روده های آسیب دیده، استنت گذاری، کلوستومی، برداشتن چسبندگی ها یا عروق مجدد باشد. جراحی انسداد روده ممکن است شامل ترمیم مناطقی از روده که به دلیل انسداد آسیب دیده اند یا برداشتن هرگونه ماده ای که روده ها را مسدود می کند. (مانند مدفوع، سرطان، پولیپ، آبسه عفونی یا پیچ خوردگی در روده) باشد. این جراحی در بیمارستان تحت انجام می شود. می توان از قبل برنامه ریزی کرد. اما گاهی اوقات جراحی انسداد روده به دلیل وخامت سریع و عوارض جدی باید به عنوان یک اقدام اورژانسی انجام شود. جراحی را ممکن است با یک روش لاپاراسکوپی انجام دهید که با چند برش کوچک انجام می شود. یا ممکن است به یک لاپاروتومی باز با یک برش بزرگ نیاز داشته باشید. طیف وسیعی از تکنیک ها در جراحی انسداد روده استفاده می شود. حتی ممکن است مراحل جراحی انسداد روده شما شامل مراحل زیر باشد: ترمیم عروق خونی برداشتن ضایعه انسدادی برداشتن نواحی شدید آسیب دیده روده ایجاد استومی (ایجاد حفره ای در شکم که از طریق آن مواد زاید می توانند از بدن خارج شوند) هنگام تصمیم گیری در مورد رویکرد، جراحان شما چندین مورد از جمله تعداد و محل انسداد، علت انسداد روده، خطر عفونت و جراحی های قبلی را در نظر می گیرند. جراحی انسداد روده یک عمل پیچیده است. اما با توجه به این که اغلب موردی بسیار ضروری است. مزایای جراحی انسداد روده در بسیاری از بیماران از معایب آن بیشتر است. با این حال، در برخی افراد، علت انسداد در کنار سن و مشخصات کلی سلامت آنها ممکن است یک پزشک را به این نتیجه برساند که جراحی ممکن است بهترین گزینه برای بیمار نباشد. این امر به ویژه در مورد بیماران سالمند صادق است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بررسی ها نشان می دهد که بیماران مبتلا به انسداد روده کوچک که بالای سال سن دارند. در مقایسه با همسالان خود که از سلامت کلی بالاتری برخوردار هستند. بیشتر در معرض پیامدهای جزیی پس از جراحی انسداد روده قرار دارند. ممکن است ت ثیر بر کیفیت زندگی و مرگ و میر از مزایای این روش (بسته به علت انسداد) بیشتر باشد. انسداد مزمن روده ممکن است در برخی از بیماران، به ویژه بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته، ایجاد شود. این وضعیت ممکن است به دلیل تنگ شدن ساختارها و یا اندازه بزرگ تومور باشد. علاوه بر خطرات کلی عمل جراحی و بیهوشی، عوارض احتمالی پس از عمل جراحی انسداد روده عبارتند از: عفونت (تجمع مایع و التهاب) آسیب به اعضای نزدیک بدن فلج موقت (یخ زدن) روده، معروف به ایلیوس فلج کننده مشکلات بعد از جراحی استومی (کولستومی، ایلیوستومی) انسداد روده جدید، مداوم یا بدترشدن انسداد پس از عمل جراحی تشکیل بافت چسبنده در حفره شکمی شما که خطر انسداد روده دیگری را در آینده افزایش می دهد. التیام ناقص مناطقی از روده های شما که به هم دوخته شده اند (نشت آناستوموتیک) ، که ممکن است مشکلات جدی را ایجاد کند. یک لوله بلند و نازک از طریق راست روده وارد کولون می شود و برای از بین بردن مایع، گاز و التهاب استفاده می شود. یک لوله بلند و نازک از طریق بینی به داخل معده و پایین به روده منتقل می شود. این می تواند برای مکش مواد زاید بالای انسداد، تسکین تجمع گاز و کاهش التهاب استفاده شود. لوله ای به داخل مقعد وارد می شود و مایع به راست روده تزریق می شود. از شما خواسته می شود مایع را برای مدتی نگه دارید، سپس روی توالت بنشینید تا روده خود را تخلیه کنید. الکترولیت ها و مایعات به صورت داخل وریدی برای درمان یا جلوگیری از کم آبی بدن و بازگرداندن تعادل الکترولیت به بدن تجویز می شود. داروهایی برای نرم شدن مدفوع، تحریک حرکتی روده (پریستالیزیس) و رفع حالت تهوع و استفراغ تجویز می شود. اگر این درمان ها انسداد را برطرف نکند، جراحی ممکن است گام بعدی باشد. نکته قابل توجه و طبق مطالعه ای که در مجله Medicine منتشر شده است، انسداد مکرر روده در صورت درمان مکرر با درمان های محافظه کار ادامه می یابد. حتی ممکن است شانس بیشتری برای بهبود با جراحی داشته باشد. انسداد حاد روده می تواند بسیار دردناک باشد و اغلب منجر به مراجعه به اورژانس می شود. برای انسداد روده حاد و مزمن، ممکن است جراحی در عرض چند ساعت تا سه روز پس از تشخیص رخ دهد. جراحی انسداد روده در بیمارستان در اتاق عمل انجام می شود. برای عمل جراحی و بستری شدن در بیمارستان، شما باید لباس بیمارستانی بپوشید. توصیه می شود برای انجام عمل جراحی لباس های گشاد بپوشید. در طول عمل جراحی از جواهرات همراه نداشته باشید و هر چیز ارزشمندی را در خانه بگذارید. جراحی انسداد روده معمولا تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. در حالت ایده آل، شما نباید حدود هشت ساعت قبل از بیهوشی عمومی غذا بخورید یا بنوشید. مهم است که تیم جراحی خود را از داروهای تجویز شده و بدون نسخه و مکمل هایی که در حال حاضر مصرف می کنید مطلع کنید. برخی از داروها ممکن است هنگام جراحی مشکل ساز شوند. به طور خاص، رقیق کننده های خون می توانند باعث خونریزی بیش از حد شوند. اگر از داروهای تجویزی یا بدون نسخه استفاده می کنید، حتما لیستی از آنها را با خود بیاورید. برخی از این داروها ممکن است نیاز به تغییر داشته باشند یا پزشک شما ممکن است داروهای جدیدی را بعد از عمل تجویز کند. پس از ترخیص، به احتمال زیاد اجازه رانندگی نخواهید داشت. به احتمال زیاد در این زمان نیز از شما خواسته می شود که فرم های رضایت نامه را امضا کنید. بسته به میزان عمل، جراحی انسداد روده می تواند از یک ساعت تا سه ساعت و نیم به طول انجامد. شما ابتدا به شما آرام بخش تزریق می کند. سپس یک لوله تراشه (لوله تنفسی) قبل از اینکه به دستگاه تنفس متصل شود از طریق دهان و داخل نای شما وارد می شود تا به شما در تنفس در طول عمل کمک کند. داروی بیهوشی اطمینان می دهد که در حین عمل نمی توانید حرکت کنید یا احساس درد کنید. یک کاتتر فولی در مجرای ادرار برای جمع آوری ادرار قرار می گیرد. همچنین ممکن است یک لوله بینی معده را داخل بینی و پایین دهان قرار دهند تا خون و مایعات را از معده در طول عمل جراحی جمع آوری کند. پرسنل جراحی شکم شما را با محلول که میکروب ها را از بین می برد و برای جلوگیری از عفونت دور منطقه جراحی قرار می دهند. پس از تایید کامل بیهوشی، جراحی شما شروع می شود. جراح شما تکنیک مناسب برای رفع انسداد را بر اساس محل، اندازه و علت آن تعیین می کند. بخش عمده ای از این برنامه ریزی قبل از عمل جراحی انجام می شود. اما ممکن است در حین عمل جراحی نیز تصمیماتی گرفته شود. به عنوان مثال، ممکن است شما مبتلا به سرطان روده باشید که نیاز به برداشتن گسترده تری از آنچه در ابتدا برنامه ریزی شده بود، باشد. یا پزشک شما ممکن است چسبندگی های اضافی را در چندین محل مشاهده کند که باید در طول عمل جراحی شما برداشته شوند. در جراحی انسداد روده در عمل لاپاراسکوپی از لایه های نازک استفاده شود، لوله هایی که از طریق یک یا چند برش کوچک در شکم وارد می شوند. از طرف دیگر، که در آن یک لوله در دهان قرار می گیرد، یا سیگموییدوسکوپی، که در آن یک لوله در راست روده قرار می گیرد، ممکن است برای درمان انسداد استفاده شود. با روشهای لاپاراسکوپی با حداقل تهاجم، جراح از مانیتور برای مشاهده روده ها و انسداد استفاده می کند. گاهی مدفوع به دام افتاده شکسته شده و از طریق لوله خارج می شود. ممکن است یک پولیپ یا تومور برداشته شود و بدنبال آن بافت روده چسبنده ترمیم شود. اگر ناحیه انسداد شده مستعد انسداد مکرر باشد، به عنوان مثال به دلیل آسیب عصبی یا عضلانی، ممکن است استنت قرار داده شود. هر گونه برش شکمی با بخیه یا نوار استری بسته می شود. زخم شما با گاز استریل و نوار برای محافظت از آن پوشانده می شود. هنگامی که روده ها در اثر چرخش یا فشردگی دچار انسداد می شود، یا اگر انسداد به دلیل از دست دادن جریان خون روده ایجاد شود، جراحی باز لازم است. با یک لاپاروتومی باز، جراح ممکن است یک برش شکمی تا اینچی ایجاد کند تا به انسداد روده برای رفع فشار و ترمیم دسترسی پیدا کند. بسته به علت انسداد و آسیب روده، جراح شما ممکن است نیاز به انجام یک یا چند مورد از موارد زیر نیز داشته باشد: برداشتن بخشی از روده بزرگ در صورت وجود توده مهاجم مانند سرطان ضروری است. کولیت ایسکمیک ممکن است نیاز به عروق مجدد داشته باشد، که ترمیم رگ های خونی مسدود شده و خون رسانی به روده ها است. استنت، لوله ای است که روده را باز نگه می دارد، ممکن است در داخل روده قرار گیرد تا امکان عبور غذا و مدفوع را فراهم کرده و از انسداد دیگر جلوگیری کند. این ممکن است در صورت عود مجدد انسداد روده یا آسیب شدید روده ها ضروری باشد. اگر زخم روده های شما را از بیرون فشرده می کند. اغلب برای برش آنها نیاز به برش های دقیق است، اگرچه بافت اسکار می تواند دوباره بازگردد. اگر روده های شما آسیب دیده یا ملتهب شده باشد، ممکن است نیاز به ایلیوستومی دایمی یا موقت یا کلوستومی، که یک شکاف مصنوعی در شکم شما برای تخلیه مدفوع است، نیاز باشد. گاهی اوقات، آنها به طور موقت قرار می گیرند تا از گسترش عفونت شدید دستگاه گوارش در سراسر بدن جلوگیری شود. پس از اتمام جراحی، جراح از بخیه برای بستن برش های داخلی استفاده می کند. برش خارجی با بخیه یا منگنه جراحی بسته می شود و زخم با گاز و نوار استریل پوشانده می شود.

اگرچه مواردی از وجود دارد، اما سرطان های اولیه ریه در کودکان و نوجوانان بسیار به ندرت دیده می شود. علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در جهان است. استعمال دخانیات یکی از فاکتورهای مهم در بروز سرطان ریه است. میزان خطر آن بسته به تعداد سیگار و مدت زمان عادت سیگار کشیدن ممکن است متفاوت باشد. اگر علایم نگران کننده ای در نوجوان شما وجود دارد، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. ما در این مقاله در مورد انواع، علل، علایم، تشخیص، درمان و پیشگیری از سرطان ریه در نوجوانان به شما اطلاعات زیادی را ارایه می دهیم. برای یادگیری بیشتر در این زمینه ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. سیگار کشیدن در تا درصد موارد علت اصلی سرطان ریه است. دود سیگار حاوی مواد سرطان زا (مواد سازنده سرطان) است و منجر به تغییرات فوری در بافت ریه می شود. نوجوانان سیگاری حتی در سنین بالاتر خطر ابتلا به تومورهای ریه و سرطان را دارند. موارد زیر برخی دیگر از دلایل احتمالی سرطان ریه در نوجوانان است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دود ماری جوانا (شاهدانه) و سیگارهای منتول نیز می توانند باعث سرطان ریه شوند. کودکانی که در معرض دود سیگار هستند (سیگار کشیدن غیر فعال) ممکن است در معرض خطر ابتلا به سرطان ریه باشند. قرار گرفتن در معرض گاز رادون و آلودگی هوا، قرار گرفتن در معرض آزبست نیز می تواند نقش داشته باشد. آزبست شناخته شده است که باعث سرطان پلور ریه معروف به مزوتلیوما می شود. قرار گرفتن در معرض برخی محصولات احتراق ذغال سنگ و لاستیک یا برخی از محصولات فلزی ممکن است خطر سرطان ریه را افزایش دهد، به ویژه در نوجوانانی که در چنین صنایعی کار می کنند یا در مناطق صنعتی اقامت دارند. تغییرات ژنتیکی ارثی بندرت باعث سرطان ریه می شود. سابقه خانوادگی مثبت سرطان های ریه، به ویژه در افراد غیر سیگاری، می تواند منجر به سرطان ریه شود. علت اصلی رشد سرطان آسیب ریه ناشی از سیگار کشیدن یا سایر مواد تحریک کننده است. سرطان ریه را می توان بر اساس نوع سلولهای سرطانی به دو گروه تقسیم کرد: SCLC به کارسینوم سلول درجا نیز معروف است. این سرطان می تواند به سرعت رشد کند و درصد از کل سرطان های ریه را تشکیل می دهد. این سرطان در افراد سیگاری زیادی شایع است. NSCLC شایعترین نوع است و حدود کاهش می یابد. شما می توانید با سرطان شناس نوجوان خود در مورد میزان دقیق زنده ماندن براساس مراحل و نوع سرطان مشورت کنید. برای تصمیم گیری بهتر در مورد درمان، لازم است اعضای خانواده در مورد سرطان ریه اطلاعاتی داشته باشند. دریغ نکنید که از دوستان خود کمک بگیرید یا از گروه ها و سازمان هایی که می توانند شما را تشویق و پشتیبانی کنند، کمک بگیرید.

در بررسی، این نشان می دهد اگرچه افراد چپ دست تنها حدود از مردم چپ دست هستند. دنیای ما برای سلطه دست راست طراحی شده است. چپ دست بودن به خصوص برای کودکان در مهارت های رشد، برخی از مشکلات را به همراه دارد. در گذشته، کودکانی که به طور طبیعی چپ دست بودند، تشویق یا مجبور می شدند از دست راست خود استفاده کنند. اما این روزها چپ دستی بیشتر مورد قبول است. اگر کودک شما به طور طبیعی چپ دست است، سعی نکنید او را مجبور به استفاده از دست راست خود کنید. دیگر به یک چپ دست از روی حقارت دیده نمی شود. با این حال، هنوز بسیاری از باور های غلط پیرامون آن وجود دارد. این افسانه ها اگر در مراحل اولیه مورد توجه قرار نگیرند، می توانند بر فرزند شما ت ثیر بگذارند. نکات مطرح شده در این مقاله می تواند شما را در تربیت و تشویق صحیح کودک چپ دست راهنمایی کند.

برخی از نوزادان به دلیل ابتلا به یک بیماری ریوی به نام در چند ساعت اول زندگی تنفس بسیار سریع یا سختی دارند. "گذرا" به این معنی است که این اختلال مدت زیادی دوام نمی آورد. این اختلال معمولا در کمتر از ساعت برطرف می شود. همچنین کلمه " Tachypnea " ( tak - ip - NEE - uh ) نوزادان مبتلا به تاکی پنه گذرا در بیمارستان تحت مراقبت دقیق قرار می گیرند. برخی از آن ها ممکن است برای چند روز به نیاز داشته باشند. اکثر نوزادان مبتلا به این اختلال، بهبودی کامل را تجربه می کنند. TTN مایع آمنیوتیک موجود در کیسه آمنیوتیک برای نوزاد در حال رشد بسیار مهم است. این مایع نوزاد متولد نشده شما را در رحم احاطه کرده و به عنوان یک بالش برای محافظت از نوزاد در برابر آسیب عمل می کند. همچنین این مایع، دما را ثابت نگه می دارد و برای رشد استخوان ها و داشتن ریه های سالم در نوزاد مورد نیاز است. در رحم، ریه های کودک پر از مایع است. این یک امر طبیعی و سالم است. در حین زایمان، بدن نوزاد شما مواد شیمیایی خاصی ترشح می کند تا به ریه ها کمک کند مایع موجود در این بافت را خارج کنند. فشار کانال زایمان بر قفسه سینه نوزاد شما نیز مایع را از ریه های او خارج می کند. پس از تولد، سرفه نوزاد و همچنین پر شدن هوا در ریه ها، باید به طور طبیعی مایع آمنیوتیک باقی مانده را دفع کند. با این حال، گاهی اوقات مایع ریه های نوزاد، آنطور که باید و به سرعت از ریه ها خارج نمی شود. این مایع اضافی در ریه ها می تواند عملکرد صحیح ریه های نوزاد را با مشکل مواجه کند. این وضعیت به عنوان تاکیپنه گذرا نوزادان ( TTN ) شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این حالت معمولا باعث بروز تنفس سریع (تاکی پنه) در نوزاد تازه متولد شده می شود. در حالی که علایم این اختلال ممکن است ناراحت کننده باشد، اما معمولا خطرناک، جدی و یا کشنده نیستند. این علایم معمولا طی یک تا سه روز پس از تولد ناپدید می شوند. برخی از نام های دیگر تاکی پنه گذرا در نوزادان عبارت اند از: مرطوب شدن ریه در نوزادان باقی ماندن مایع رحمی در ریه جنین بروز تاکی پنه گذرا نوزادان در موارد زیر شایع تر است: زیرا ریه های آنها به طور کامل رشد نکرده است. آن ها تغییرات هورمونی معمول زایمان را انجام نمی دهند، بنابراین وقت کافی برای جذب مایعات اضافی بدن ندارند. همچنین نوزادانی که مادران آنها مبتلا به آسم یا دیابت است، در معرض ابتلا به این عارضه هستند. علایم تاکی پنه گذرا در هر نوزاد معمولا متفاوت است. علایم رایج این بیماری عبارت اند از: تنفس سریع، یعنی بیش از تنفس در دقیقه تنفس سخت، از جمله غر زدن و ناله غیرعادی تغییر رنگ عادی پوست به رنگ مایل به آبی (سیانوز) قفسه سینه با هر نفس به شدت منقبض می شود. علت دقیق بروز تاکی پنه گذرا در نوزادان همیشه مشخص نیست. این اختلال ممکن است ناشی از ناتوانی ریه های نوزاد در دفع یا جذب مایع آمنیوتیک در حین زایمان و پس از آن باشد. نوزادانی که به روش زایمان سزارین متولد می شوند بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. سزارین اجازه نمی دهد مایع از ریه های نوزاد خارج شود. تخلیه مایع از ریه های نوزادان معمولا در کانال زایمان و در هنگام رخ می دهد. عوامل دیگری که ممکن است در ایجاد تاکی پنه گذرا در نوزادان نقش داشته باشند، زایمان سریع واژینال ابتلا مادر باردار به دیابت نوزادان پسر و نوزادان دارای وزن بیشتر از حد نرمال در هنگام تولد نیز بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. قبل از تولد، جنین در حال رشد، از ریه ها برای تنفس استفاده نمی کند. تمام اکسیژن مورد نیاز جنین از رگ های خونی جفت تامین می شود. در این مدت، ریه های نوزاد پر از مایع است. اما نوزاد به ریه هایش پس از تولد، جهت انجام تنفس نیاز خواهد داشت. با نزدیک شدن به زمان تولد نوزاد، ریه ها شروع به جذب مایع موجود در فضای ریه می کنند. هنگام عبور نوزاد از مجرای زایمان، ممکن است مقداری مایع نیز خارج شود. پس از زایمان، هنگامی که نوزاد برای اولین بار نفس می کشد، ریه ها پر از هوا شده و مایعات بیشتری به بیرون رانده می شود. برای دفع مایع باقی مانده، نوزاد به طور معمول سرفه می کند یا این مایع به آرامی از طریق جریان خون و جذب می شود. نوزادان مبتلا به TTN بنابراین آن ها باید سریعتر و سخت تر نفس بکشند تا اکسیژن کافی به ریه ها برسد. در واقع برای تامین اکسیژن مورد نیاز به تلاش بیشتری نیاز دارند. علایم تاکی پنه گذرا می تواند با سایر شرایط پزشکی مرتبط با نوزادان همراه باشد. این ممکن است تشخیص این بیماری را برای پزشک شما دشوار کند. بنابراین باید به صورت افتراقی این اختلال را تشخیص داد. پزشک شما بارداری، زایمان و علایم شما را برای تشخیص دقیق بررسی می کند. پزشک شما نوزاد تان را نیز معاینه می کند. همچنین ممکن است برای تایید تشخیص نیاز به انجام آزمایش باشد. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشند: آزمایش گازهای موجود در خون برای بررسی سطح اکسیژن خون و دی اکسید کربن نوزاد شما. تصویربرداری اشعه ایکس قفسه سینه برای بررسی ریه ها جهت تشخیص علل ناراحتی و مشکلات تنفسی. ( CBC ) و کشت خون برای بررسی اینکه آیا نوزاد شما دارای عفونت است یا خیر (عفونت هایی مانند) نظارت برپالس اکسی متری، که در آن سنسور اکسیژن به پای کودک شما متصل می شود. این کار به پزشک اجازه می دهد سطح اکسیژن نوزاد را کنترل کند. اگر علل دیگری برای علایم نوزاد شما وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است ابتلا نوزاد به تاکی پنه گذرا را تشخیص دهد. اگر نوزاد شما علایم تاکی پنه گذرا را داشته باشد، به او اکسیژن اضافی (در صورت نیاز) داده می شود تا سطح اکسیژن خون ثابت بماند. این اکسیژن معمولا از طریق لوله ای که در اطراف سر نوزاد و بینی او قرار دارد (از طریق لوله بینی) به خون نوزاد وارد می شود. اکثر نوزادان طی تا ساعت به درمان پاسخ می دهند. در این دوره، میزان اکسیژن مکمل مورد نیاز کودک شما باید کاهش یابد. نوزادان دارای مشکل تنفسی ممکن است به درستی غذا نخورند. اگر این اتفاق بیفتد، پزشک ممکن است مایعات و مواد مغذی را به نوزاد شما از طریق وریدی (از طریق تزریق) یا از طریق لوله ای که از طریق بینی او وارد معده اش می شود، به کودک تان بدهد. از آنجا که تشخیص تاکی پنه گذرا از سایر عفونت ها دشوار است، پزشک ممکن است یک دوره آنتی بیوتیک نیز تجویز کند. اگر نتایج آزمایش نشان دهد عفونت وجود ندارد، مصرف این آنتی بیوتیک ها متوقف خواهد شد. در موارد نادر، معمولا وقتی بیماری های دیگری غیر از TTN ونتیلاتور دستگاهی است که می تواند به کودک شما کمک کند تا زمانی که قادر به تنفس طبیعی نیست، نفس بکشد. علایم تاکی پنه گذرا معمولا طی یک تا سه روز پس از تولد برطرف می شود. در برخی موارد، علایم ممکن است تا یک هفته ادامه یابد. هنگامی که علایم برطرف می شوند، نوزادان معمولا هیچ مشکلی در سلامتی خود نداشته و یا نیاز به مراقبت ویژه ندارند. هیچ راهی برای پیشگیری قطعی از بروز تاکی پنه گذرا در نوزادان وجود ندارد. با این حال، شما می توانید شانس خود را برای به دنیا آوردن یک نوزاد سالم با انجام موارد زیر افزایش دهید: ترک سیگار مراجعه منظم به پزشک برای انجام معاینه قبل از زایمان عدم مصرف الکل یا داروهایی که توسط پزشک تجویز نشده اند. استفاده از یک رژیم غذایی سالم در دوران بارداری، که شامل مقدار زیادی میوه، سبزیجات و غلات کامل باشد. برخی از نوزادان مبتلا به TTN آن ها این اکسیژن اضافی را از طریق یک لوله کوچک زیر بینی به نام کانولای بینی دریافت می کنند. نوزادی که اکسیژن اضافی دریافت کرده اما هنوز برای تنفس تلاش می کند، ممکن است به فشار مداوم مثبت راه هوایی ( CPAP ) احتیاج داشته باشد تا از توقف عملکرد ریه ها جلوگیری شود. با استفاده از CPAP ، یک دستگاه جریان مداوم هوای تحت فشار یا اکسیژن را از طریق لوله یا ماسک بینی به بیمار ارایه می دهند. این روش به باز نگه داشتن ریه ها در طول تنفس کمک می کند. این اختلال زمانی می تواند برای تغذیه نوزاد شکل ساز باشد که نوزاد آنقدر سریع نفس بکشد که نتواند همزمان با مکیدن، بلعیدن و نفس کشیدن را انجام دهد. اگر چنین است، تزریق مایعات داخل وریدی ( IV ) می تواند نوزاد را هیدراته نگه دارد. همچنین این روش از افت شدید قند خون جلوگیری می کند. اگر نوزاد شما TTN پمپاژ و ذخیره شیر مادر تا زمان آماده شدن نوزاد برای تغذیه صحبت کنید. گاهی اوقات نوزادان می توانند شیر مادر یا شیر خشک را از طریق موارد زیر دریافت کنند: لوله کوچکی که در بینی نوزاد قرار می گیرد و غذا را مستقیما به معده منتقل می کند. لوله کوچکی که در دهان نوزاد قرار می گیرد و غذا را مستقیما به معده او می رساند. علایم تاکی پنه گذرا معمولا در عرض - ساعت بهبود می یابد. وقتی تنفس طبیعی است و حداقل ساعت است که نوزاد خوب تغذیه می کند، او می تواند به خانه برود. نوزادان مبتلا به TTN اگر کودک شما دچار هر کدام از علایم زیر شد، فورا با پزشک تماس بگیرید: مشکل در تنفس نفس کشیدن سریع وجود مشکل در تغذیه تغییر رنگ پوست به رنگ مایل به آبی

، یکی از نگرانی های والدینی است که کودکان آنها به نوعی با سرطان دست و پنجه نرم می کند. درمان سرطان و خود سرطان می تواند را ضعیف کند. این بدان معنی است که کودک مبتلا به سرطان اغلب در معرض خطر بیشتری برای عفونت و بیماری قرار دارد. این خطر به ویژه برای بیمارانی که انجام داده اند، زیاد است. بیماران و اعضای خانواده کودکان مبتلا به سرطان باید بیشتر مراقبت کنند تا از قرار گرفتن فرزند خود در معرض ویروس جلوگیری شود. در صورت بروز علایم COVID - ، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. مدیریت زندگی خانوادگی هنگام داشتن فرزند مبتلا به سرطان می تواند استرس زا باشد. از طرفی هم اخبار مداوم در مورد ویروس کرونا می تواند نگران کننده باشد. والدین و مراقبان کودکان مبتلا به سرطان ممکن است به خصوص در مورد ویروس کرونا که روز به روز انواع جدید آن شناسایی می شوند، احساس نگرانی کنند. از طرفی هم سرطان و درمان آن می تواند توانایی کودک شما در مبارزه با عفونت را کاهش دهد. فرزند مبتلا به سرطان و حتی خواهران یا برادرانشان نیز ممکن است نگران موضوع ابتلا کودک بیمار تان به ویروس کرونا باشند. اما کودکان بسیار کمتر از بزرگسالان به ویروس کرونا مبتلا می شوند. همچنین به ندرت اتفاق میفتد که کودکان ویروس کرونا را به کودکان دیگر منتقل کنند. دانشمندان می دانند که خطر ابتلا به بیماری ویروس کرونا در کودکان کم است و این وضعیت شامل کودکان سرطانی نیز می شود. اگر به عنوان والدین کودک مبتلا به سرطان، در این مورد نگرانی دارید بهتر است که با پزشک معالج کودک خود مشورت کنید. تیم معالجه کودک شما می تواند در مورد هرگونه تغییر در برنامه درمانی وی به دلیل همه گیری ویروس کرونا، به شما اطلاعات لازم را ارایه دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به ندرت دیده می شود. اما از طرفی هم علایم سرطان می تواند بسیار شبیه سایر بیماری های دوران کودکی باشد. حتی علایم سرطان در کودکان مختلف ممکن است متفاوت است. بعید است نگرانی شما بدون انجام اقدامی برطرف شود. بهتر است در صورت بروز هر گونه علایم غیرطبیعی با پزشک مشورت کنید. بهتر است اول با پزشک یک و تلفنی داشته باشید و علایم کودک را شرح دهید تا پزشک تشخیص دهد آیا کودک شما باید توسط پزشک ویزیت شود یا نه؟ متخصصان سرطان کودکان، راهنمایی ها را براساس تحقیقات و شواهد جدید به روز می کنند. ما می دانیم که کودکان کمتر از بزرگسالان به ویروس کرونا ویروس مبتلا می شوند. فقط تعداد کمی از کودکان مبتلا به سرطان در انگلیس از نظر ویروس کرونا مثبت ارزیابی شده اند. بیشتر آنها بیماری بسیار خفیفی داشته اند. کارشناسان نتایج به دست آمده را در انگلستان و از سراسر جهان بررسی کرده اند. این نشان داده است که خطر ابتلا به ویروس کرونا در کودکان مبتلا به سرطان کم است. اکثر بیماران سرطانی در صورت ابتلا به COVID - عملکرد نسبتا خوبی دارند. با این حال، برای برخی از بیماران، COVID - می تواند خطرناک باشد. به طور کلی، سرطان می تواند ایمنی بدن را کاهش دهد و مبارزه با عفونت به روش های مختلف را دشوار کند: سرطان یا درمان سرطان می تواند تعداد سلول های ایمنی بدن را که به میکروب ها حمله می کنند کاهش دهد. درمان های سرطانی، از جمله پرتودرمانی و داروهای خاص، ممکن است پوست یا غشای مخاطی دهان و دستگاه گوارش را ضعیف کند. این می تواند به راحتی برخی از انواع میکروب ها را وارد بدن کند. ما هنوز نمی دانیم که آیا این روی خطر ابتلا به COVID - ت ثیر می گذارد. قرنطینه به معنای ماندن در خانه و جلوگیری از تماس مستقیم با سایر افراد است. هدف این است که بتوانیم از افراد بسیار آسیب پذیر در برابر تماس با ویروس کرونا محافظت کنیم. با افزایش شیوع و ابتلا به ویروس کرونا، توصیه ها در مورد محافظت اکنون دوباره تغییر کرده است. اما این بار اطلاعات بیشتری در مورد ویروس شناخته شده است و اینکه ماندن در خانه بدون ارتباط اجتماعی زیاد برای مدت طولانی می تواند بر سلامت افراد ت ثیر بگذارد. کودکان در گروه بسیار آسیب پذیر و خانواده آنها دیگر نیازی به قرنطینه ندارند. اما خطر ابتلا به عفونت در آنها بیشتر است. بنابراین، این کودکان و جوانان باید خطر خود را به حداقل برسانند. برای انجام این کار، توصیه می شود: از حضور در مکان های شلوغ پرهیز کنید. دستان خود را به طور مرتب بشویید. در صورت امکان همچنان فاصله اجتماعی را رعایت کنید. از تماس با افرادی که علایم عفونت دارند خودداری شود. به کودکان در گروه بسیار آسیب پذیر توصیه نمی شود که در مدرسه یا مهد کودک شرکت کنند. این به دلیل افزایش خطر عفونت به غیر از ویروس کرونا است. فرزند شما ممکن است در گروه آسیب پذیر بالینی باشد. آنها در معرض خطر متوسط، و نه زیاد، از یک عفونت جدی ویروس کرونا قرار دارند. تیم پزشکی کودک شما می تواند برای شما توضیح دهد که فرزند شما در کدام گروه قرار دارد. حتی فرزند شما ممکن است در طول درمان در مقطعی از زمان به عنوان آسیب پذیر و در مقطع دیگر به عنوان خیلی آسیب پذیر در نظر گرفته شود. راهنمایی CCLG نشان می دهد که کودکان و جوانان در گروه آسیب پذیر نیازی به قرنطینه ندارند. کودکان و جوانان در گروه آسیب پذیر می توانند در مدرسه تحصیل کنند. خواهر و برادرشان نیز می توانند به مدرسه بروند. آنها هنوز هم باید: راهنمایی فاصله اجتماعی را دنبال کنند. دستان خود را به طور مرتب بشویند. از دست زدن به صورت آنها خودداری شود. COVID - یک بیماری تنفسی (مانند یا آنفولانزا) ناشی از ویروس است. علایم COVID - شامل تب، سرفه، لرز، تنگی نفس، بدن درد، آبریزش بینی و از دست دادن حس بویایی یا چشایی است. علایم معمولا - روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ایجاد می شود. بیشتر افراد مبتلا به COVID - علایم خفیفی دارند. برخی از افراد ممکن است ویروس داشته باشند و هیچ علایمی از خود نشان ندهند. در برخی موارد، افراد مبتلا به COVID - بسیار بیمار می شوند. COVID - می تواند باعث ذات الریه، مشکلات شدید تنفسی و حتی مرگ شود. علایم هشدار دهنده بیماری شدید عبارتند از: گیجی درد یا فشار قفسه سینه کبودی لب ها یا صورت یا مشکلات تنفسی کاهش هوشیاری یا از دست دادن هوشیاری خانواده هایی که کودکانی دارند که به دلیل بیماری یا بیماری پزشکی سیستم ایمنی ضعیفی دارند باید مراقبت های بیشتری انجام دهند تا از قرار گرفتن در معرض ویروس جلوگیری کنند. در صورت بروز علایم، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. علایم سرطان در کودکان می تواند بسیار شبیه به سایر باشد. به یاد داشته باشید علایمی که در اینجا لیست می کنیم معمولا نشان دهنده سرطان در کودکان نیستند. اما بهتر است در صورت داشتن علایم زیر به پزشک کودک مراجعه کنید: احساس تنگی نفس رنگ پریدگی غیرمعمول احساس خستگی مداوم آنها قادر به نوشیدن آب نیستند. سردردهایی که برطرف نمی شوند. دمای بالا ( یا بدون دلیل استفراغ غیرقابل توضیح (بیمار بودن) عفونت های مکرر یا علایم شبیه آنفولانزا درد یا تورم شکمی که برطرف نمی شود. تغییر در ظاهر چشم یا بازتاب غیرمعمول چشم یک توده، سفتی یا تورم غیر قابل توضیح در هر نقطه از بدن تشنج غیرقابل توضیح (متناسب) یا تغییر در رفتار و روحیه آنها درد پشت یا استخوان که برطرف نمی شود، یا دردی که کودک شما را در شب بیدار می کند. کبودی مکرر یا غیر قابل توضیح یا بثورات لکه های کوچک قرمز یا بنفش که علت مشخصی ندارد. اگر کودک شما علایم بیماری را دارد، طبیعی است که نگران باشید. سرطان در کودکان بسیار نادر است. و از آنجا که علایم آنها علل احتمالی زیادی وجود دارد، ممکن است بعضی اوقات پزشک عمومی شاید از شما بخواهد صبر کنید تا ببینید فرزندتان بهتر می شود یا خیر. برای کلیه مراجعات مشکوک به سرطان در کودکان، دستورالعمل های کلی وجود دارد. برخی ها می گویند اگر علایمی وجود دارد که ممکن است ناشی از سرطان باشد، کودک شما باید ظرف هفته از مراجعه به پزشک عمومی به پزشک متخصص مراجعه کند. با برخی علایم، باید یک آزمایش مانند انجام دهند. با بروز برخی از علایم ممکن است به این معنی باشد که کودک شما بلافاصله به متخصص ارجاع می شود. اولین پزشکی که ممکن است فرزند شما به او مراجعه کند، یک پزشک متخصص کودکان است. به این پزشکان متخصص اطفال گفته می شود. کودک شما اگر علایم مربوط به چشم داشته باشد به احتمال زیاد به یک چشم پزشک مراجعه می کند. این دستورالعمل کاملا واضح است که پزشک عمومی هنگام تصمیم گیری در مورد مراجعه تخصصی باید نگرانی والدین یا مراقبین فرزندشان را در نظر بگیرد. در برخی از کودکان ممکن است در در طی آزمایشات برای تشخیص سایر بیماری ها، سرطان کودکان تشخیص داده شود. در کودکان دیگر ممکن است پس از نیاز به مراجعه به تصادف و اورژانس ( A & E ) ، سرطان تشخیص داده شود. این به این دلیل است که علایم آنها به طور ناگهانی ظاهر می شود. مشاهده ناراحتی کودک و سپس یادگیری در مورد تشخیص سرطان در یک زمان کوتاه می تواند بسیار ترسناک باشد. بهتر با خانواده و دوستانی که می توانید با آنها صحبت کنید ارتباط برقرار کنید. یک مطالعه اخیر نشان داد که بیماران پیوند مغز استخوان به دلیل COVID - در معرض خطر ویژه ای برای بیماری شدید هستند. محققان بیمار پیوند مغز استخوان را که مبتلا به COVID - شدند، مطالعه کردند. زنده ماندن COVID - در بین بیماران پیوند مغز استخوان حدود % بود. این خطر حتی یک سال یا بیشتر پس از پیوند نیز ادامه داشت. به بیماران توصیه می شود که برای جلوگیری از عفونت، مراقبت بیشتری انجام دهند و در هر نشانه ای از بیماری، به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. COVID - خطری جدی برای گیرندگان پیوند مغز استخوان دارد.

، یکی از شایع ترین دلایل ناتوانی و مرگ در کودکان است. آسیب می تواند به صورت، کبودی (کوفتگی) یا بریدگی در سر باشد یا به دلیل ضربه مغزی، بریدگی عمیق یا باز شدن زخم، شکستگی استخوان (های) جمجمه یا از داخل ماهیت متوسط تا شدید داشته باشد. آسیب به سر در کودکان اصطلاح گسترده ای است که مجموعه ای از آسیب ها را در پوست سر، جمجمه، مغز و بافت های زیرین و رگ های خونی در سر کودک توصیف می کند. به آسیب های سر بسته به میزان ضربه معمولا آسیب مغزی ( TBI ) هم گفته می شود. دلایل زیادی برای آسیب به سر در کودکان وجود دارد. آسیب دیدگی های رایج شامل آسیب های ورزشی، زمین خوردن، تصادفات با وسایل نقلیه موتوری (جایی که کودک یا به عنوان مسافر در اتومبیل سوار می شود یا به عنوان عابر پیاده به او ضربه می خورد) ، یا در نتیجه کودک آزاری است. خطر صدمه به سر در جمعیت نوجوان زیاد و در مردان دو برابر بیشتر از زنان است. بررسی ها نشان می دهد آسیب دیدگی سر بیشتر در ماه های بهار و تابستان است که کودکان معمولا در فعالیت های خارج از منزل مانند دوچرخه سواری، اسکیت در خط یا اسکیت بورد بسیار فعال هستند. معمول ترین زمان همراه با آسیب دیدگی سر، بعد از ظهر تا ساعات اولیه عصر و آخر هفته است. اگرچه معمولا خطرناک و جدی نیست، اما آسیب دیدگی سر که در ورزشهای رقابتی مانند فوتبال، هاکی و بسکتبال ایجاد می شود، می تواند منجر به سندرم ضربه مغزی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موارد زیر شایعترین علایم آسیب سر در کودکان است. کودک احتمال دارد درجات مختلفی از علایم مرتبط با شدت آسیب سر داشته باشد. علایم آسیب خفیف سر می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی سردرد تحریک پذیری مشکلات تعادل خستگی یا بی حالی تغییر در طعم و مزه تغییر در الگوی خواب سبکی سر و یا مشکلات حافظه و یا تمرکز حساسیت به سر و صدا و نور صدای زنگ در گوش ( برش کوچک، سطحی (کم عمق) در پوست سر ناحیه برجسته و متورم از یک ضربه یا کبودی آسیب دیدگی متوسط تا شدید سر (که نیاز به فوریت پزشکی دارد) علایم می تواند شامل هر یک از موارد فوق باشد به علاوه: تعریق رنگ پریده لکنت زبان زخم باز در سر مشکل در راه رفتن از دست دادن هوشیاری نفوذ جسم خارجی به سر حالت تهوع و استفراغ مکرر ضعف در یک طرف یا ناحیه بدن تغییر رفتار از جمله تحریک پذیر بریدگی عمیق یا پارگی پوست سر سردرد شدیدی که از بین نمی رود. خون یا مایع شفافی که از گوش یا بینی تخلیه می شود. یک مردمک (ناحیه تاریک در مرکز چشم) بزرگتر از چشم دیگر به نظر می رسد. از دست دادن حافظه کوتاه مدت، مانند مشکل در به خاطر سپردن رویدادهایی که منجر به بروز و یا حادثه آسیب زا شدند. (شرایط آسیب مغزی که در آن فرد توانایی های تفکر و آگاهی از محیط اطراف خود را از دست داده است، اما برخی از عملکردهای اساسی مانند تنفس و گردش خون را حفظ می کند) سندرم قفل شده (یک بیماری عصبی که در آن فرد هوشیار است و می تواند فکر و تعقل کند، اما نمی تواند صحبت کند یا حرکت کند) تشخیص آسیب سر با معاینه جسمی و آزمایش های تشخیصی انجام می شود. در طول معاینه، پزشک یک سابقه پزشکی کامل در مورد کودک و خانواده به دست می آورد و نحوه وقوع آسیب را می پرسد. ضربه به سر می تواند باعث مشکلات عصبی شود و احتمال دارد نیاز به پیگیری پزشکی بیشتری داشته باشد. آزمایش های تشخیصی می تواند شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون یک آزمایش تشخیصی که از پرتوهای انرژی الکترومغناطیسی نامریی برای تولید تصاویری از بافت های داخلی، استخوان ها و اندام ها بر روی فیلم استفاده می کند. یک روش تشخیصی که از ترکیبی از آهن ربا های بزرگ، فرکانس های رادیویی و رایانه برای تولید تصاویر دقیق از اندام ها و ساختارهای داخل بدن استفاده می کند. یک روش تصویربرداری تشخیصی که ترکیبی از اشعه ایکس و فناوری رایانه برای تولید تصاویر افقی یا محوری (که اغلب برش ها نامیده می شوند) از بدن استفاده می شود. سی تی اسکن تصاویر جزیی از هر قسمت بدن، از جمله استخوان ها، عضلات، چربی و اعضای بدن را نشان می دهد. سی تی اسکن جزییات بیشتری نسبت به اشعه ایکس عمومی دارد. اگرچه هنگام جستجوی شکستگی جمجمه اشعه ایکس مفید است، اما بیشتر شکستگی های جمجمه نیز با سی تی اسکن قابل شناسایی است که تصاویر مغز را نیز تولید می کند. در صورت مشکوک شدن به آسیب مغزی، شاید از سی تی اسکن برای کاهش میزان تابش بیمار استفاده شود. روشی که فعالیت الکتریکی و مداوم مغز را با استفاده از گیرنده های متصل به پوست سر ثبت می کند. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی بهترین درمان را بر اساس موارد زیر توصیه می کند: سن کودک پیش آگهی بیماری نظر یا اولویت والدین سابقه سلامتی و پزشکی کلی وی تحمل کودک در برابر دارو و روش های درمانی بسته به شدت آسیب، درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: عمل جراحی آزمایشات تشخیصی بستری در بیمارستان مراقبت های پزشکی فوری پماد آنتی بیوتیکی موضعی مراجعه به یک متخصص آسیب مغزی برای سندرم پس از انسداد درمان بسته به میزان شرایط و وجود آسیب های دیگر به صورت فردی صورت می گیرد. اگر کودک از ناحیه سر آسیب دیده باشد، احتمال دارد نیاز به نظارت بر افزایش فشار داخل جمجمه داشته باشد. آسیب به سر می تواند باعث التهاب مغز شود. از آنجا که مغز توسط جمجمه پوشانده شده، فضای کمی برای التهاب آن وجود دارد. این امر باعث افزایش فشار داخل جمجمه که منجر به آسیب مغزی می شود. فشار داخل جمجمه به دو روش اندازه گیری می شود. یکی از راه ها قرار دادن یک لوله توخالی کوچک (کاتتر) در فضای پر از مایع در مغز (بطن) است. در مواقع دیگر، یک وسیله توخالی کوچک (پیچ و مهره) از طریق جمجمه در فضای بین جمجمه و مغز قرار می گیرد. هر دو دستگاه توسط پزشک یا در بخش مراقبت های ویژه یا در اتاق عمل وارد می شوند. سپس دستگاه ICP به مانیتور متصل می شود که فشار داخل جمجمه را به طور مداوم اندازه گیری می کند. در صورت بالا رفتن فشار، فورا قابل درمان است. وقتی التهاب کاهش یافت و احتمال آن کاهش پیدا کند، دستگاه برداشته می شود. نکته اصلی این است که یک محیط بازی ایمن برای کودکان در نظر بگیرید تا از بروز آسیب به سر پیشگیری شود. استفاده از کمربند ایمنی هنگام سوار شدن در اتومبیل و کلاه ایمنی (اگر به درستی پوشیده شود) برای فعالیت هایی مانند دوچرخه سواری، اسکیت در خط و اسکیت بورد می تواند از صدمات شدید سر محافظت کند. کودکانی که از یک آسیب مغزی شدید رنج می برند احتمال دارد بخشی از عضله، گفتار، بینایی، شنوایی یا عملکرد چشایی را از دست بدهند که این وضعیت ناحیه آسیب مغزی بستگی دارد. تغییرات شخصیتی یا رفتاری طولانی مدت یا کوتاه مدت نیز می تواند رخ دهد. این کودکان به مدیریت مادام العمر پزشکی و توان بخشی (جسمی، شغلی یا) نیاز دارند. میزان بهبودی کودک به نوع آسیب مغزی و سایر مشکلات پزشکی بستگی دارد. تمرکز در به حداکثر رساندن توانایی های کودک در خانه و اجتماع مهم است. تقویت کودک را تشویق می کند تا عزت نفس خود را افزایش و استقلال را ارتقا دهد. ضربه مغزی صدمه به ناحیه سر است که می تواند باعث از دست دادن فوری آگاهی یا هوشیاری برای چند دقیقه تا چند ساعت پس از حادثه شود. بعضی از ضربه های مغزی خفیف و مختصر هستند و احتمال دارد فرد متوجه نشود که دچار این وضعیت شده است. کوفتگی باعث خونریزی و التهاب در داخل مغز در اطراف ناحیه ای که به سر ضربه زده شده، یا گاهی اوقات در طرف مخالف سر به دلیل برخورد مغز به جمجمه رخ می دهد. نوع شکستگی عمده در جمجمه وجود دارد، که عبارتند از: در این نوع، شکستگی استخوان وجود دارد، اما استخوان حرکت نمی کند. در بسیاری از موارد، این کودکان می توانند برای مدت کوتاهی در بخش اورژانس یا بیمارستان بستری شوند و معمولا طی چند روز فعالیت های عادی خود را از سر می گیرند. این وضعیت معمولا نیاز به درمان خاصی ندارد. این نوع شکستگی می تواند با بریدگی پوست سر یا بدون آن دیده شود. در این نوع، بخشی از جمجمه در اثر ضربه فرو می رود. اگر قسمت داخلی جمجمه به سمت مغز فشرده شود، این نوع شکستگی جمجمه نیاز به جراحی دارد تا به اصلاح ناهنجاری کمک کند. این شکستگی ها در امتداد خطوط بخیه در جمجمه رخ می دهد. بخیه ها نواحی بین استخوان های سر هستند که با رشد کودک جوش می خورند. در این نوع، خطوط طبیعی بخیه پهن می شوند. این شکستگی ها بیشتر در نوزادان دیده می شود. این وضعیت ممکن است یک نوع شکستگی جدی جمجمه باشد و شامل شکستگی استخوان در قاعده جمجمه است. کودکانی که دچار این نوع هستند به طور مکرر کبودی در اطراف چشم و در پشت گوش را تجربه می کنند. همچنین احتمال دارد به دلیل پارگی قسمتی از پوشش مغز، مایع شفافی از بینی یا گوش آنها تخلیه شود. این کودکان گاهی نیاز به بستری در بیمارستان دارند.