Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

( CAS ) نوعی اختلال گفتاری غیرمعمول است که در آن کودک هنگام صحبت کردن در ایجاد حرکات دقیق مشکل دارد. در CAS ، مغز برای تهیه برنامه هایی برای حرکت گفتار تلاش می کند. در این اختلال، عضلات گفتاری ضعیف نیستند، اما عملکرد طبیعی ندارند و مغز در هدایت یا هماهنگی حرکات مشکل دارد. آپراکسی اغلب با مراجعه به گفتاردرمانی، درمان می شود. در این روش کودکان روش صحیح گفتن کلمات، هجاها و عبارات را با کمک گفتار درمان انجام می دهند. کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری ممکن است علایم یا ویژگی های گفتاری زیادی داشته باشند که با توجه به سن و شدت مشکلات گفتاری آنها، این علایم متفاوت است. علایم آپراکسی شامل موارد زیر می باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ت خیر در شروع کلمات گفتن تعداد محدودی از کلمات توانایی تشکیل فقط چند صدای بی صدا یا مصوت این علایم معمولا در سنین ماهگی تا سالگی مشاهده می شوند. معمولا در سنین تا سالگی، ویژگی هایی که نشان دهنده آپراکسی هستند شامل موارد زیر می باشند: تحریف های مصوت و صامت تفکیک هجا در کلمات یا بین کلمات خطاهای صوتی، مانند "پای" که به نظر می رسد مانند "خداحافظ" باشد. بسیاری از کودکان مبتلا به آپراکسی در حرکت فک، لب و زبان خود در موقعیت های صحیح برای ایجاد صدا مشکل دارند. کودکان مبتلا به آپراکسی دارای مشکلات زبانی مانند کاهش واژگان یا مشکل در ترتیب کلمات هستند. برخی از علایم در کودکان ممکن است مختص کودکان مبتلا به آپراکسی باشد و برای تشخیص مشکل، مفید باشد. احتمال دارد برخی از علایم آپراکسی علایم انواع دیگر اختلالات گفتاری یا زبانی در کودکان باشد. اگر کودک فقط علایمی دارد که هم در آپراکسی وجود دارد و هم در انواع دیگر اختلالات گفتاری یا زبانی، تشخیص آپراکسی دشوار می شود. استفاده از ت کید برابر بر همه هجاها جدا کردن هجا، مانند مکث یا فاصله بین هجا مشکل در تقلید صحبت کردن، حتی در کلمات ساده مشکل حرکت از یک صدا، هجا یا کلمه به صدای دیگر تلاش برای استفاده از مصوت صحیح، اما گفتن نادرست آن ناسازگاری، مانند اشتباهات مختلف هنگام تلاش برای گفتن یک کلمه برای بار دوم به غیر از خصوصیات مذکور، سایر ویژگی ها در بیشتر کودکان با مشکلات گفتاری یا زبانی دیده می شود اما در تشخیص آپراکسی مناسب نیستند. خصوصیات زیر در کودکان مبتلا به آپراکسی و هم در کودکان با انواع دیگر اختلالات گفتاری یا زبانی دیده می شود. این خصوصیات عبارتند از: کنار گذاشتن و حذف اصوات استفاده از تعداد محدودی از صامت و مصوت ها شروع به صحبت کردن بعد از سنین تا ماهگی برخی از اختلالات گفتاری اغلب با CAS کودکی که در یادگیری چگونگی تولید صداهای خاص مشکل دارد، اما در برنامه ریزی یا هماهنگی حرکات گفتاری مشکلی ندارد، ممکن است دارای بیان یا اختلال واجی باشد. اختلالات گفتاری در واجی بیشتر از اختلالات CAS می باشد. جایگزینی صداها در گفتن کلمات. حذف حروف بی صدا در جملات. ساده کردن ترکیبات صدا در گفتار و صحبت کردن. دیس آرتریا نوعی اختلال گفتاری حرکتی است. دیس آرتریا به دلیل ضعف، اسپاستیک یا عدم توانایی در کنترل عضلات گفتاری بروز می یابد. در این نوع اختلال، تولید اصوات گفتاری دشوار است زیرا عضلات گفتاری نمی توانند به همان سرعت یا با شدت طبیعی حرکت کنند. افرادی که مبتلا به دیس آرتریا هستند دارای صدای ناشناخته، نرم یا حتی کشیده یا تکلم آرام یا کند باشند. تشخیص دیس آرتریا اغلب آسان تر از CAS CAS آپراکسی گفتاری در کودکان ( CAS ) دلایل مختلفی دارد، اما در بسیاری از موارد نمی توان علت آن را تعیین کرد. پزشکان اغلب مشکلی را در مغز کودک مبتلا به آپراکسی مشاهده نمی کنند. آپراکسی ممکن است نتیجه شرایط مغزی مانند سکته مغزی، عفونت و یا آسیب مغزی باشد. آپراکسی همچنین ممکن است به عنوان نشانه ای از یک اختلال ژنتیکی، سندرم یا شرایط متابولیکی رخ دهد. به عنوان مثال، آپراکسی در کودکان مبتلا به گالاکتوزمی بیشتر اتفاق می افتد. آپراکسی گاهی اوقات به عنوان آپراکسی رشدی شناخته می شود. بسیاری از کودکان مبتلا به ت خیر در گفتار یا اختلالات رشد، از الگوی معمول در رشد گفتار و صدا پیروی می کنند، اما رشد آنها آهسته تر از حد معمول است. کودکان مبتلا باید برای پیشرفت و بهبودی به گفتاردرمان مراجعه کنند. به نظر می رسد ناهنجاری در ژن FOXP FOXP FOXP بسیاری از کودکان مبتلا به آپراکسی، مشکلات دیگری دارند که توانایی آنها در برقراری ارتباط را تحت ت ثیر قرار می دهد. این مشکلات به دلیل CAS CAS علایم یا مشکلاتی که اغلب همراه با CAS دشواری هایی در هماهنگی حرکتی ت خیر در رشد فکری و حرکتی و مشکلات خواندن و نوشتن حساسیت بیش از حد کودک، که در آن ممکن است برخی غذاها و یا حتی مسواک زدن را دوست نداشته باشد. ت خیر در صحبت کردن، مانند مشکل در درک گفتار، کاهش واژگان، یا مشکل در استفاده از دستور زبان صحیح هنگام قرار دادن کلمات در یک عبارت یا جمله. تشخیص و درمان آپراکسی در دوران کودکی در مراحل اولیه ممکن است خطر تداوم طولانی مدت مشکل را کاهش دهد. اگر کودک شما مشکلات گفتاری را تجربه می کند، بهتر است به محض مشاهده هر گونه مشکل گفتاری، به گفتار درمان مراجعه کنید. گفتار درمان، برای ارزیابی وضعیت کودک شما، علایم و سابقه پزشکی کودک، ماهیچه های مورد استفاده برای گفتار و نحوه تولید صداها، کلمات و عبارات گفتاری کودک را بررسی می کند. تشخیص CAS تشخیص CAS تشخیص اینکه آیا کودک شما علایم CAS CAS پزشک ممکن است آزمایش شنوایی را برای تعیین اینکه آیا مشکلات شنوایی می تواند در مشکلات گفتاری کودک شما موثر باشد، تجویز کند. گفتار درمان، لب ها، زبان، فک و کام کودک شما را از نظر وجود مشکلات ساختاری، از قبیل بستن زبان یا شکاف کام، یا سایر مشکلات، از جمله کم شدن صدای عضلات، بررسی می کند. تون عضلانی کم معمولا با CAS گفتار درمان مشاهده می کند که کودک شما در فعالیت هایی مانند دمیدن، لبخند زدن و بوسیدن چگونه لب ها، زبان و فک خود را حرکت می دهد. توانایی کودک در ایجاد صدا، کلمات و جملات در هنگام بازی یا سایر فعالیت ها مشاهده می شود. شاید از کودک شما خواسته شود که تصاویر را مشخص کند تا دریافت شود که آیا در تولید صداهای خاص یا گفتن کلمات یا هجاهای خاص مشکل دارد یا خیر. گفتار درمان ممکن است هماهنگی حرکت کودک شما را در حین انجام کارهای گفتاری ارزیابی کند. اگر کودک شما می تواند جملاتی را بگوید، گفتار درمان، آهنگ و ریتم گفتار کودک شما را مانند نحوه استرس هجا و کلمات او را بررسی می کند. گفتار درمان با ارایه نشانه هایی، مانند گفتن آرام کلمه یا صدا یا ارایه نشانه های لمسی به صورت، به کودک کمک کند تا دقیق تر باشد. گفتار درمان با بسیاری از روش های درمانی، آپراکسی گفتار ( CAS ) در کودکان را می توانند درمان کنند. آنها معمولا درمانی را ارایه می دهند که تمرکز آن روی تمرین هجاها، کلمات و عبارات است. هنگامی که CAS کودکان مبتلا به CAS این مهم است که کودکان مبتلا به CAS از آنجا که کودکان مبتلا به CAS متخصص یا گفتاردرمان، روی تمرینات گفتاری متمرکز خواهد شد، مثلا از کودک می خواهند در طول یک جلسه درمانی بارها کلمات یا عباراتی را بیان کند. از کودک شما خواسته می شود تا هنگام گفتن کلمه یا عبارت مورد نظر، به گفتاردرمان گوش داده و دهان او را تماشا کند. کودک شما با تماشای دهان گفتاردرمان، حرکات همراه با صدا را می بیند. اگر کودک شما دچار آپراکسی شدید شده باشد، گفتاردرمان در ابتدا از مجموعه کوچکی از کلمات تمرینی استفاده می کند و با پیشرفت کودک، به تدریج تعداد کلمات را برای تمرین افزایش می دهد. برخی از روش های درمانی برای بهبود گفتار کودکان مبتلا به CAS CAS شما و خانواده می توانید برای بهبود مهارت های گفتاری و زبانی کودک در خانه با او کار کنید. تمرین در منزل، علاوه بر جلسات گفتار درمانی کودک، ممکن است به پیشرفت کودک شما برای بهبودی کمک کند. وقتی کودک شما مهارت های گفتاری و زبانی را تمرین می کند، او را تشویق و حمایت کنید. حمایت شما می تواند به کودک شما کمک کند احساس کند که در حال پیشرفت است. اگر کودک شما در فیزیوتراپی یا کاردرمانی و همچنین گفتاردرمانی شرکت می کند، در زمان های مختلف انواع مختلفی از درمان را برنامه ریزی کنید تا کودک شما بیش از حد از درمان خسته نشود.

، یک نمونه واکسن کووید - است که توسط گروه صنعتی ایرانی شفا فارمد، از شرکت‌های وابسته به گروه دارویی برکت برای پیشگیری از شیوع بیماری کرونا ناشی از ویروس کرونا تولید شده‌است. متولیان تولید آن، تست حیوانی واکسن برکت ایرانی را موفقیت‌آمیز اعلام کره اند. همچنین کوو ایران برکت از سوی سازمان غذا و داروی ایران برای آزمایش بر روی انسان نیز مورد ت یید قرار گرفته است. اما مورد تایید بهداشت جهانی نیست. این واکسن توسط مقامات ایرانی مجاز به استفاده اضطراری شده است. این اولین واکسن COVID - تولید شده محلی است که برای استفاده اضطراری در خاورمیانه ت یید شده است. فهرست محتوا با این وجود تزریق فاز سوم انسانی آن در اردیبهشت در ایران آغاز گردید. بر اساس گفته‌های محمد مخبر، رییس وقت ستاد اجرایی فرمان امام، هدف‌گذاری گروه برکت، خودکفایی ایران در زمینه واکسن تا بهار سال و سپس صادرات آن بوده است. بر این اساس، گروه برکت وعده تولید ماهانه . تا سه میلیون دوز واکسن از ابتدای بهمن تا خرداد ، و فاز صنعتی با ظرفیت تولید تا میلیون دز در ماه، از اواخر اردیبهشت و اوایل خرداد ، و در مجموع ماهانه تا میلیون دز از خرداد را داده بود. در هدف‌گذاری بعدی در اردیبهشت ، هدف این شرکت تولید و تحویل میلیون دز تا پایان مرداد اعلام شد. در تیر ، مخبر وعده تحویل قطعی بیش از میلیون دز را تا آخر شهریور داده بود. با وجود وعده‌ها، نخستین محموله تحویلی گروه برکت شامل حدود هزار دز واکسن در تاریخ خرداد بود. مینو محرز مدیریت "پروژه ساخت واکسن کرونا در ایران" را بر عهده دارد. او متخصص بیماری‌های عفونی، رییس مرکز تحقیقات ایدز ایران ( IRCHA ) ، استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران و عضو فرهنگستان علوم پزشکی ایران است. محرز همچنین به عنوان کارشناس سازمان جهانی بهداشت درباره بیماری ایدز در ایران و منطقه مدیترانه شرقی پژوهش می‌کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در دسامبر ، آزمایش‌های انسانی بر روی اولین نمونه داخلی واکسن کووید - در ایران آغاز شد. در صورت اینکه مراحل تست واکسن با موفقیت به پایان برسد، تولید واکسن توسط یکی از شرکت‌های تابع آن به نام شفا فارمد می‌تواند به میلیون دوز در ماه برسد. فناوری تولید این واکسن بر اساس واکسن غیرفعال است. به عبارت دیگر، "این واکسن از ویروس کرونایی ساخته شده‌است که توسط مواد شیمیایی ضعیف یا کشته شده‌است که شبیه به نحوه ایمن‌سازی واکسن است. ماشین آلات و تجهیزات خط تولید ساخت این واکسن در پنج مرحله از چین وارد شده‌است. به گفته رییس هییت مدیره گروه دارویی برکت، مواد اولیه مانند محیط کشت و برخی بافرها نیز برای تولید این واکسن وارد شده‌است. به گفته مینو محرز مدیر علمی این واکسن، برخی مواد اولیه مورد نیاز برای تولید این واکسن از کشورهای اروپایی وارد می‌شود که تحریم‌های آمریکا، باعث ایجاد مشکل در واردات آن به ایران و تولید واکسن برکت شده‌است. طیبه مخبر، اولین داوطلب که واکسن کووایران برکت را دریافت کرد دختر محمد مخبر مدیر ستاد بود. سعید نمکی وزیر بهداشت و سورنا ستاری معاون علمی و فناوری ریاست جمهوری در مراسم تزریق واکسن شرکت کردند. بر اساس گزارش‌ها، بیش از ٬ ایرانی داوطلب آزمایش واکسن هستند. فرد در مرحله نخست آزمایش‌های انسانی که تا روز طول می‌کشد، انتخاب شده‌اند. مرحله اولیه آزمایش انسانی کووایران برکت با تزریق به داوطلب آغاز شد. این واکسن به گروه دوم و سوم داوطلبان نیز تزریق گردید. به گفته رییس تیم تولید واکسن در ستاد، نتایج نشان می‌دهد که این واکسن توانایی مقابله با ویروس کووید - جهش یافته انگلیسی را هم دارد. مدیر مرکز کارآزمایی بالینی دانشگاه علوم پزشکی تهران، حامد حسینی، گفت: مرحله اول تست انسانی این واکسن ایرانی با موفقیت پشت سرگذاشته شد. در اسفند مرحله دوم تست انسانی واکسن آغاز شده‌است. تعداد داوطلبان این مرحله نفر اعلام شده‌است. مرحله سوم تست انسانی کوو ایران برکت در شهر شامل تهران، کرج، شیراز، اصفهان، مشهد و بوشهر انجام خواهد شد. بر اساس مجوز از سازمان غذا دارو و کمیته ملی اخلاق تست انسانی فاز دوم و سوم واکسن کوو ایران برکت به صورت موازی انجام خواهد شد. رییس کمیته علمی ستاد مقابله با کرونا، مصطفی قانعی در فروردین اعلام کرد: "مجوز این واکسن در اواسط فاز سوم مطالعات دریافت شده‌است. در واقع تولید انبوه واکسن بنیاد برکت از خرداد آغاز شده‌است. ذخیره‌سازی هم صورت می‌گیرد. واکسن کووایران برکت کاملا ایرانی می‌باشد. طبق گفته‌های مجری مطالعات بالینی واکسن ایرانی کرونا برخی از کشورها درخواست همکاری در تست بالینی واکسن کوو ایران برکت را دارند که این درخواست‌ها در حال بررسی است. نتایج مطالعه پیش بالینی انجام شده بر روی حیوانات به صورت پیش چاپ (بدون بررسی همکاران) منتشر شده است. به گفته توسعه دهندگان واکسن، آزمایشات نشان داد که واکسن در حیوانات بی خطر و موثر است. اولین نامزد واکسن داخلی کووید - ایران آزمایشات بالینی خود را در اواخر دسامبر آغاز کرد. سازمان غذا و داروی ایران واکسن را برای آزمایش روی انسان تایید کرد. در دسامبر ، آزمایشات انسانی بر روی اولین واکسن داخلی واکسن COVID - در ایران آغاز شد. مرحله اولیه آزمایش انسانی این واکسن با تزریق داوطلب که در سن تا سالگی بودند آغاز شد. به گروه دوم/سوم داوطلبان نیز واکسن تزریق شد. نتایج مطالعه فاز اول در مارس به وزارت بهداشت ارایه شده است. به گفته سرپرست تیم تولید واکسن در ستاد، نتایج نشان می دهد که این واکسن همچنین ویروس جهش یافته انگلیسی COVID - را خنثی می کند. فاز II - III از آزمایش های بالینی بر روی مارس با شرکت کننده برای فاز دوم و شرکت کنندگان برای فاز سوم آغاز شد. افراد شرکت کننده بین تا سال سن داشتند. با توجه به کمک هزینه تجهیزات پزشکی، مرحله دوم همزمان با مرحله سوم بود. اولین داوطلبان مرحله دوم در مارس تلقیح شدند. مرحله سوم در آوریل انجام شده است. و اولین تزریق (های) مرحله سوم در آوریل اتفاق افتاد. در ژوین ، خلاصه ای از نتایج بدست آمده در آزمایشات بالینی در مطبوعات منتشر شده است. در ژوین ، مدیر پروژه تولید واکسن اظهار داشت که نتایج مرحله دوم نشان می دهد "سرم افرادی که واکسن دریافت کرده اند. . درصد قدرت خنثی سازی ویروس را دارد. بنابراین این بدان معناست که واکسن دارای اثربخشی بسیار خوبی است. که پس از پایان مرحله سوم نشان داده می شود ". COVIran Barekat یک واکسن غیر فعال شده مبتنی بر ویروس است. این دارو با تزریق عضلانی تجویز می شود و نیاز به دو دوز با فاصله روز دارد. به نقل از مدیر پروژه تولید واکسن "کوو ایران برکت"، این واکسن در فاز دوم دارای ایمنی‌زایی بالای % بوده‌است. به گفته حمیدرضا جمشیدی رییس گروه دارویی برکت، با تزریق این واکسن ٫ درصد آنتی‌بادی نوترالیزان که پادتن اختصاصی کروناست، در افراد بالا می‌رود. مدیر اجرایی مطالعات بالینی واکسن برکت گفت: میزان اثربخشی واکسن برکت بالای درصد است. نتایج فاز سه در انتهای شهریور ماه مشخص می‌شود. اثربخشی واقعی را خیلی دقیق‌تر اعلام خواهیم کرد. این واکسن مجوز مجوز خود را از سازمان غذا و داروی ایران در ژوین بدون انتشار داده ای برای هیچ سازمان علمی دریافت کرد. اکنون در مرحله ثبت نام توسط سازمان بهداشت جهانی است. آقای سید حامد حسینی با حضور در استودیو گفتگوی ویژه خبری درباره مقایسه واکسن برکت با نمونه‌های خارجی آن افزود: پلتفرم‌های مختلفی در تولید واکسن وجود دارد که واکسن کووایران برکت جزو پلتفرم‌های واکسن‌های ویروس کشته شده است که مشابه آن، سینوواک، بهارات است. بنابراین واکسن برکت از پلتفرمی استفاده می‌کند که بشر تجربه بیشتری نسبت به آن دارد و عوارض آن را بیشتر می‌شناسد و با اطمینان بیشتری از این پلتفرم استفاده می‌کند. وی افزود: عوارض واکسن برکت در مقایسه با واکسن‌های دیگر از قبیل واکسن‌هایی که با پلتفرم کشته شده بود به صورت مشابه است. طبق گزارش وزارت بهداشت که منتشر شده واکسن برکت جزو واکسن‌های کم عارضه بود. وی ادامه داد: عوارض واکسن برکت در مقایسه با نمونه‌های خارجی کمتر بود که در داده‌های مطالعات فاز یک و دو، مقداری که الآن در جامعه مصرف می‌شود توسط ناظر خارجی و تیم پژوهشی نشان داده شده است. آقای حسینی درباره تزریق واکسن برکت به مادران شیرده هم گفت: این واکسن هنوز بر روی زنان باردار و شیرده انجام نشده و در دست اقدام است و بر اساس مستندات و توصیه وزارت بهداشت زنان باردار و شیرده می توانند واکسن تزریق کنند. وی درباره اینکه چه افرادی نمی توانند واکسن برکت تزریق کنند و یا چه افرادی کلا نمی توانند واکسن کرونا دریافت کنند افزود: اینکه چه زیرگروه هایی می توانند و نمی توانند جزو مطالعات ایمنی و اثربخشی بعد از ورود به بازار است و سوال پیش می آید اگر کسی پیوند کلیه کرده یا بیماری مغز و اعصاب ویا بیماری های دیگر دارد چطور؟ باید مقداری از شواهد جهانی استفاده کنیم که توصیه بر این است که استفاده آن اشکال ندارد. ولی اگر از شواهد جهانی استفاده کنیم و مستندات پلتفرم های مشابه را بررسی کنیم. به نظر می رسد که بسیاری از مردم می توانند از واکسن برکت بهره مند شوند و به صورت کلی دغدغه ای برای گروه های خاص در استفاده از واکسن برکت وجود ندارد. آقای حسینی درباره محدودیت سنی در واکسن برکت گفت: برای بعضی از واکسن ها که یکسری از عوارض مانند لخته شدن خون در آنها بیشتر بود علامت سوال ها برای تزریق و محدودیت سنی گذاشته شد. این هم خیلی شایع نیست که بخواهیم اضطراب اجتماعی ایجاد کنیم. ولی در خصوص واکسن برکت از سال به بالا با مطالعات و مجوزی که دارد قابل استفاده است. برای گروه های سنی پایین تر هم پروتکل هایی نوشته شده است.

شایع است. خطر با افزایش سن بیشتر می شود. مطابق با یک بررسی صورت گرفته بیش از یک سوم افراد در خانه های سالمندان دچار عفونت های ادراری هستند. بیش از درصد از زنان بالای سال در سال گذشته به عفونت ادراری مبتلا شده اند. این تعداد در زنان بالای سال تقریبا درصد افزایش می یابد. مردان همچنین با افزایش سن، بیشتر UTI ها را تجربه می کنند. علایم کلاسیک عفونت ادراری ( UTI ) سوزش، درد و تکرر ادرار است. UTI ها شاید این علایم کلاسیک را در سالمندان ایجاد نکنند. در عوض، در افراد مبتلا به زوال عقل، احتمال دارد علایم رفتاری مانند گیجی را ایجاد کند. شامل مجرای ادرار، دهانه ای است که ادرار را از مثانه حمل می کند، و حالب، مثانه و کلیه ها است. هنگامی که باکتری ها وارد مجرای ادرار می شوند و سیستم ایمنی بدن با آنها مقابله نمی کند، احتمال دارد به مثانه و کلیه ها انتشار یابد. بررسی ها نشان می دهد که UTI علت اصلی حدود . میلیون ویزیت پزشک در ایالات متحده در سال بوده است. زنان بیشتر از مردان به عفونت ادراری مبتلا می شوند زیرا مجرای ادراری آنها کوتاهتر از مردان است. مانند افراد مبتلا به UTI ، سالمندان نیز احتمال دارد علایم جسمی معمولی را تجربه کنند. با این حال شاید آنها فورا متوجه عفونت خفیف نشوند. به این دلیل که مشکلات مزمن ادراری که در سالمندان شایع است، مانند بی اختیاری یا تکرر ادرار، شاید علایم مشابه UTI داشته باشد، که عفونت را پوشانده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شاید تشخیص این موضوع که سالمندان دارای عفونت ادراری هستند دشوار باشد. زیرا آنها همیشه علایم کلاسیک را نشان نمی دهند. این می تواند به دلیل واکنش ایمنی کندتر یا ضعف آن شده باشد. علایم کلاسیک UTI عبارتند از: تب لرز درد لگن تکرر ادرار سوزش مجرای ادرار ادرار با بوی غیر طبیعی نیاز فوری به ادرار کردن وقتی یک فرد مسن دارای علایم کلاسیک UTI است، شاید نتواند در مورد آنها صحبت کند. این می تواند به دلیل مسایل مربوط به سن مانند زوال عقل یا باشد. علایمی مانند گیجی احتمال دارد مبهم بوده و می تواند شبیه به علایم سایر بیماری ها باشد. سایر علایم UTI می تواند شامل موارد زیر باشد: تحریک بی حالی بی اختیاری کاهش اشتها احتباس ادرار کاهش تحرک اگر عفونت به کلیه ها سرایت کند، می تواند منجر به بروز عفونت و عوارض شود. این علایم شدید احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: تب کمردرد استفراغ قرمزی پوست علت اصلی عفونت های ادراری، در هر سنی، معمولا باکتری ها هستند. اشرشیاکلی عامل اصلی است، اما سایر ارگانیسم ها نیز می توانند باعث عفونت ادراری شوند. در سالمندان که از استفاده می کنند یا در خانه سالمندان و سایر مراکز مراقبت تمام وقت زندگی می کنند، باکتری هایی مانند انتروکوک و استافیلوکوک علل شایع تری هستند. عوامل خاصی احتمال دارد خطر ابتلا به عفونت ادراری را در سالمندان افزایش دهند. شرایط رایج در سالمندان می تواند منجر به احتباس ادرار یا مثانه عصبی شود. این امر خطر عفونت های ادراری را افزایش می دهد. این شرایط شامل بیماری آلزایمر، و دیابت است. چندین موارد دیگر سالمندان را در معرض خطر ابتلا به UTI قرار می دهد: زوال عقل استفاده از کاتتر بی اختیاری مدفوع سابقه عفونت ادراری زنان یایسه به دلیل کمبود استروژن در معرض خطر ابتلا به عفونت ادراری هستند. استروژن می تواند به محافظت از واژن و مجرای ادراری در برابر رشد بیش از حد E . coli . کمک کند. هنگامی که استروژن در دوران یایسگی کاهش می یابد، E . coli می تواند باعث بروز و ابتلا به عفونت شود. مردان و زنان بالای سال بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت ادراری هستند. به این دلیل که مردان و زنان با افزایش سن مشکلات بیشتری در تخلیه کامل مثانه خود دارند. ادرار بیشتر در مثانه جمع و باکتری ها ایجاد می شوند. در مردان مسن، این اغلب به دلیل یک بیماری شایع به نام ( BPH ) یا بزرگ شدن غده پروستات رخ می دهد. پروستات بزرگ شده جریان ادرار را مسدود کرده و از تخلیه کامل مثانه پیشگیری می کند. با افزایش سن، ماهیچه های مثانه ضعیف شده و از تخلیه کامل آن پیشگیری می کند و خطر عفونت را افزایش می دهد. زنان نیز بعد از یایسگی مقادیر کمتری استروژن تولید می کنند. این باعث عدم تعادل باکتری ها در واژن می شود که می تواند منجر به عفونت شود. موارد زیر احتمال دارد خطر ابتلا به عفونت ادراری را در مردان افزایش دهد: پروستات سنگ مثانه استفاده از کاتتر پروستاتیت باکتریایی، که یک عفونت مزمن پروستات است. در سالمندان که علایم UTI دارند، یک آزمایش ساده به نام تجزیه ادرار می تواند عفونت را تایید کند. در برخی موارد، پزشک درخواست کشت ادرار را می دهد تا نوع باکتری های عامل عفونت را شناسایی کرده و بهترین آنتی بیوتیک را برای درمان تعیین کند. با این حال، مهم است بدانید که سالمندان اغلب باکتری هایی در ادرار دارند که هیچ علامتی ندارند. این بیماری باکتریوری بدون علامت نامیده می شود و اغلب بدون درمان خود به خود برطرف می شود. پزشکان در حال حاضر از انجام برای بررسی عفونت ادراری خودداری می کنند، مگر اینکه بیماران علایم معمولی و آزاردهنده UTI را داشته باشند. این امر برای پیشگیری استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت است که می تواند منجر به مقاومت آنتی بیوتیکی شود. علایم مبهم و غیر معمول مانند سردرگمی تشخیص UTI را در بسیاری از سالمندان چالش برانگیز می کند. هنگامی که پزشک به عفونت ادراری مشکوک شد، با یک آزمایش ساده ادرار به راحتی تایید می شود. پزشک احتمال دارد کشت ادرار را برای تعیین نوع باکتری عامل ایجاد عفونت و تجویز بهترین آنتی بیوتیک برای درمان آن انجام دهد. آزمایشات UTI خانگی وجود دارد که ادرار را از نظر نیترات و لکوسیت ها بررسی می کند. هر دو اغلب در UTI ها وجود دارند. از آنجا که باکتری ها اغلب تا حدی در ادرار سالمندان هستند، این آزمایش ها همیشه دقیق نیست. در صورت انجام آزمایش خانگی و دریافت نتیجه مثبت با پزشک خود مشورت کنید. آنتی بیوتیک ها اولین انتخاب درمان UTI هستند. UTI های خفیف اغلب تنها با چند روز آنتی بیوتیک مناسب برطرف می شوند. با این حال، بسته به سن و سلامت فرد و شدت عفونت، درمان عفونت ادراری احتمال دارد چند هفته طول بکشد. در موارد شدیدتر، سالمندان برای دریافت آنتی بیوتیک IV نیاز به بستری شدن دارند. اگر فرد علایم UTI را دارد، مهم است که بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. در صورت شدید بودن علایم، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید تا مشخص شود آیا رفتن به اورژانس ضروری است یا خیر. آنتی بیوتیک ها درمان انتخابی عفونت های ادراری در سالمندان هستند. پزشک می تواند آموکسی سیلین و نیتروفورانتویین (ماکروبید، ماکرودانتین) را تجویز کند. عفونت های شدیدتر شاید به یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع مانند سیپروفلوکساسین (سترکسال، سیلوکسان) و لووفلوکساسین (لوواکین) نیاز داشته باشند. شما باید در اسرع وقت آنتی بیوتیک ها را شروع کرده و در طول مدت درمان طبق تجویز پزشک مصرف کنید. قطع زودهنگام درمان، حتی اگر علایم برطرف شود، خطر عود و مقاومت آنتی بیوتیکی را افزایش می دهد. استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک ها همچنین خطر مقاومت به آنها را افزایش می دهد. به همین دلیل، پزشک احتمالا کوتاهترین دوره درمانی ممکن را تجویز می کند. درمان معمولا بیش از روز طول نمی کشد و عفونت باید ظرف چند روز برطرف شود. نوشیدن مقدار زیادی آب در طول درمان برای کمک به دفع باکتری های باقی مانده بسیار مهم است. افرادی که دو یا چند UTI در ماه دارند می توانند از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه استفاده کنند. این بدان معناست که هر روز آنتی بیوتیک مصرف کنید تا از عفونت ادراری پیشگیری شود. سالمندان سالم شاید بخواهند مسکن های بدون نسخه UTI مانند فنازوپیریدین (آزو) ، استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل) را برای تسکین سوزش و تکرر ادرار امتحان کنند. یک پد گرم کننده یا بطری آب گرم می تواند به تسکین درد لگن و کمردرد کمک کند. سالمندان که شرایط پزشکی دیگری دارند نباید بدون مشورت اولیه با پزشک از داروهای خانگی استفاده کنند. پیشگیری از همه عفونت های ادراری غیرممکن است، اما مراحلی وجود دارد که به کاهش احتمال ابتلا به عفونت کمک می کند. آنها می توانند این کار را انجام دهند: عدم استفاده از دوش نوشیدن مایعات فراوان استفاده از استروژن واژن تغییر مکرر پد بی اختیاری اجتناب از محرک های مثانه، مانند کافیین و الکل تمیز نگه داشتن ناحیه تناسلی با پاک کردن جلو و عقب بعد از رفتن به دستشویی خانه سالمندان با مراقبت طولانی مدت در پیشگیری از عفونت مجاری ادراری بسیار مهم است، به ویژه برای افرادی که بی حرکت هستند و نمی توانند از خود مراقبت کنند. آنها برای تمیز و خشک نگه داشتن آنها به دیگران تکیه می کنند. اگر شما یا یکی از عزیزانتان ساکن خانه سالمندان هستید، در مورد نحوه مدیریت بهداشت شخصی با مدیریت صحبت کنید. اطمینان حاصل کنید که آنها از علایم عفونت ادراری در سالمندان و نحوه واکنش به آنها مطلع هستند. عفونت ادراری می تواند باعث سردرگمی و سایر علایم زوال عقل در سالمندان شود. انجام اقدامات پیشگیرانه و مراقبت از علایم عفونت ادراری می تواند از ایجاد عفونت پیشگیری کند. اگر پزشک UTI را زود تشخیص دهد، پیش آگهی خوب است. آنتی بیوتیک ها اغلب UTI ها را درمان می کنند. بدون درمان، عفونت ادراری می تواند به کلیه ها و جریان خون سرایت کند. این احتمال دارد منجر به عفونت خونی جدی شود. عفونت های شدید نیاز به بستری شدن برای آنتی بیوتیک های وریدی داشته باشند. حل این موارد هفته ها طول می کشد. در صورت مشکوک بودن شما یا یکی از عزیزان به عفونت ادراری، با پزشک مشورت کنید. عفونت های دستگاه ادراری یا UTI ، شایع ترین نوع عفونت باکتریایی در سالمندان است که حداقل زنان بالای سال را تحت تاثیر قرار می دهد. اما سالمندان احتمال دارد علایم متفاوت و شدیدتری نسبت به افراد جوانتر، از جمله آشفتگی ذهنی و تغییرات ناگهانی در رفتار تجربه کنند. در صورت عدم درمان، عفونت های ادراری می توانند مشکلات جدی در سالمندان، از جمله آسیب دایمی کلیه و، یک عفونت کلی و جدی ایجاد کند. سیستم ایمنی بدن سالمندان نسبت به افراد جوان واکنش متفاوتی به عفونت نشان می دهد. دکتر ماری آن فورسیا، استادیار بالینی می گوید: "عفونت مثانه باعث ایجاد استرس در بدن می شود. " این استرس می تواند باعث سردرگمی و تغییرات ناگهانی رفتار در سالمندان مبتلا به UTI شود. برای کسانی که مبتلا به بیماری آلزایمر یا انواع دیگر زوال عقل هستند، "هر نوع استرس، جسمی یا احساسی، زوال عقل را به طور موقت بدتر می کند. "

و یا نوار بیبی چک، دلایل مختلفی دارد. برخی از زنان آزمایش بارداری را خیلی زود انجام می دهند. در نتیجه نوار خانگی کم رنگ به نظر رسیده و به وضوح قابل مشاهده نیست. این مساله برای خانم هایی که مشتاقانه منتظر نتیجه مثبت بارداری هستند بسیار ناراحت کننده است. انجام تست های حاملگی خانگی روش بسیار ساده ای دارد. در صورت داشتن نشانه های اولیه بارداری می توانید به راحتی این تست را در خانه انجام دهید. دو خط صورتی نشان دهنده مثبت بودن تست و یک خط قرمز نشان دهنده منفی بودن تست بارداری است. اما گاهی در تست بارداری خط ضعیف و کمرنگی ظاهر می شود. این مساله ممکن است تفسیر تست بارداری را برای شما مشکل کند. فهرست محتوا اگر در تلاش برای بارداری هستید، قبل از هر چیز باید اطلاعات خود را در مورد آزمایشات بارداری و نحوه عملکرد آنها بیشتر کنید. برخی از نکات مهم در مورد آزمایشات بارداری عبارتند از: آزمایشات بارداری با تشخیص هورمون خاصی در خون یا ادرار شما عمل می کنند. نام این هورمون گنادوتروپین انسانی است که به طور اختصار به آن hCG hCG را تولید می کند. آزمایشات بارداری به دو صورت آزمایش خون و ادرار وجود دارند. معمولا با کیت های خانگی انجام شده و احتمال خطای کمی در آنها وجود دارد. در حالیکه آزمایش خون بسیار دقیق بوده و معمولا با تجویز پزشک و در داخل آزمایشگاه انجام می شود. اکثر تست های بارداری خانگی با تشخیص وجود hCG در ادرار، باردار بودن شما را تشخیص می دهند. پس از گذشت چند دقیقه از انجام آزمایش خطی در صفحه نشانگر ظاهر می شود. ظاهر شدن یک خط به معنای عدم بارداری و ظاهر شدن دو خط نشان دهنده مثبت بودن تست و بارداری شما است. در صورت کمرنگ بودن نوار تست، می توانید پس از گذشت چند روز آزمایش را تکرار کنید. تست های بارداری خانگی کمابیش دقیق هستند. برخی از کیت های تست بارداری نسبت به بقیه دقیق تر به نظر می رسند. گاهی تست بارداری خانگی ممکن است حتی در صورت باردار بودن شما، باز هم نتیجه را منفی نشان دهد. در این صورت، یک هفته دیگر صبر کرده و آزمایش را تکرار کنید. مصرف برخی داروها یا الکل می تواند باعث ایجاد اختلال در جواب آزمایش شده و نتیجه تست را منفی نشان دهد. قبل از استفاده از کیت های تست بارداری خانگی، دستورالعمل های مندرج بر روی بسته بندی را با دقت بخوانید. صبح زود بارداری خانگی است. در هنگام صبح، ادرار شما غلیظ تر است. در نتیجه وجود hCG در ادرار راحت تر تشخیص داده می شود. همه تست های بارداری خانگی دارای کادر کوچکی هستند که نتیجه تست را با ظاهر شدن نوارهایی نشان می دهند. یک خط قرمز نشان دهنده منفی بودن نتیجه است. خط دوم فقط هنگامی ظاهر می شود که هورمون hCG در ادرار شما وجود داشته باشد. بنابراین اگر دو خط قرمز حتی به صورت کمرنگ ظاهر شد، باید به عنوان یک علامت مثبت در نظر گرفته شود. برای اطمینان بیشتر می توانید تست را بعد از دو تا سه روز دوباره تکرار کنید. اگر نتیجه آزمایش بارداری شما مثبت بود، حتما به پزشک مراجعه کنید. انجام تست بارداری خانگی مزایای بی شماری دارد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تست بارداری خانگی امکان انجام آزمایش در حریم خصوصی خانه را برای شما فراهم می کند. صبح زود بهترین زمان برای انجام تست بارداری خانگی است. زیرا در این زمان ادرار شما بیشترین غلظت را دارد. بهترین ویژگی تست بارداری خانگی، فوری بودن نتایج است. این تست می تواند در کمتر از سه دقیقه نتیجه را به شما نشان دهد. تست بارداری خانگی سطح هورمون hCG در ادرار را بررسی کرده و به شما کمک می کند که خیلی زود از وضعیت بارداری خود مطلع شوید. هنگامی که قصد باردار شدن دارید، نمی توانید هر بار برای تشخیص وضعیت بارداری خود به پزشک مراجعه کنید. تست بارداری خانگی، این امکان را به شما می دهد که بدون مراجعه به پزشک به راحتی میزان هورمون های خود را در خانه اندازه گیری کنید. همه آزمایشات بارداری تقریبا به روش یکسانی انجام می شوند. در واقع میزان دقت تست، تنها چیزی است که در برندهای مختلف، متفاوت به نظر می رسد. نوع اول تست بارداری خانگی به صورت نواری و نوع دوم به شکل قطره چکان است. هر دو مدل روش استفاده آسانی داشته و به یک اندازه در میان در میان خانم ها کاربرد دارند. برای استفاده از بی بی چک قطره چکانی، مقدار کمی از ادرار خود را با قطره چکان مستقیما بر روی حفره مشخص شده بر روی بی بی چک بریزید. در حدود سه دقیقه صبر کرده و سپس نتایج را بخوانید. مشخص شدن دو خط پررنگ بر روی صفحه نمایش، نشان دهنده بارداری است. اما اگر خط دوم کم رنگ به نظر برسد، پس از چند روز باید آزمایش را مجددا تکرار کنید. ظاهر شدن یک خط کمرنگ در آزمایش بارداری خانگی نشان می دهد که مقدار هورمون ( hCG ) در ادرار شما کم است. بنابراین کم بودن غلظت هورمون hCG ، باعث می شود که نوار تست کمرنگ به نظر رسیده و به وضوح قابل مشاهده نباشد. هورمون hCG اما در اوایل بارداری سطح گنادوتروپین پایین بوده و تست بارداری خانگی نمی تواند وجود هورمون را به راحتی در ادرار شما تشخیص دهد. این مساله در نهایت باعث می شود نوار تست بارداری شما کمرنگ به نظر برسد. دلایل متعددی وجود دارد که باعث کمرنگ شدن نوارهای تست بارداری خانگی می شود. برخی از شایع ترین دلایل عبارتند از: اگر دستورالعمل های ذکر شده در کیت تست بارداری را به درستی انجام ندهید، به نتایج نادرستی خواهید رسید. خواندن نتایج آزمایش زودتر یا دیرتر از فاصله زمانی لازم، باعث از بین رفتن و یا کمرنگ شدن خطوط تست می شود. برای مشخص شدن نتیجه آزمایش، باید زمان کافی را در نظر بگیرید. اگر نتایج را خیلی زود بخوانید، خطوط کمرنگی مشاهده خواهید کرد. بنابراین باید حداقل دقیقه صبر کرده و سپس نتایج را در کادر نمایش بررسی کنید. انجام آزمایش بارداری خیلی زود و در مراحل اولیه بارداری یکی از شایع ترین دلایل مشاهده خطوط کم رنگ است. بهتر است آزمایش بارداری را حداقل یک هفته پس از عقب افتادن سیکل قاعدگی انجام دهید. در این دوره، کیت تست بارداری خانگی، به راحتی هورمون را تشخیص داده و نتایج دقیق تری را به شما نشان می دهد. تست بارداری خانگی با تشخیص سطح هورمون hCG در ادرار، نتایج را نشان می دهد. در هفته اول بارداری، سطح هورمون hCG در ادرار بسیار کم بوده و قابل تشخیص نیست. این مساله باعث کمرنگ شدن نوار تست بارداری می شود. گاهی ممکن است روزهای قاعدگی خود را اشتباه محاسبه کرده و آزمایش را در روزهای نامناسب انجام دهید. بهتر است همیشه چرخه قاعدگی خود را یادداشت کنید. این کار باعث می شود که برای انجام تست کمتر دچار سردرگمی شوید. اگرچه در هر لحظه از روز می توانید از تست بارداری خانگی استفاده کنید، اما توصیه می شود این آزمایش را در صبح زود و به صورت ناشتا انجام دهید. غلظت هورمون hCG در این زمان بیشتر بوده و به راحتی در ادرار شما قابل تشخیص است. اگر آزمایش را در هر زمان دیگری از روز انجام دهید، ادرار شما به دلیل رقیق بودن مقدار کمتری از هورمون hCG خواهد داشت. در نتیجه تست بارداری به سختی می تواند وجود هورمون را در ادرار تشخیص دهد و نوار کمرنگ به نظر می رسد. پیش از خرید به تاریخ انقضاء ذکر شده بر روی کیت آزمایش بارداری دقت کنید. اگر کیت را در محل نامناسبی نگهداری کرده و یا از یک کیت تاریخ مصرف گذشته استفاده کنید، به نتایج نادرستی خواهید رسید. تست های بارداری خانگی اغلب بسیار حساس بوده و نتایج آنها فقط تا چند ثانیه باقی می ماند. گاهی ظاهر شدن خط کمرنگ به معنای این است که اگر نتایج آزمایش را در بازه زمانی توصیه شده توسط تولید کننده نخوانده اید. توصیه می شود نتایج آزمایش را در بازه زمانی ذکر شده بخوانید تا از وضعیت دقیق بارداری خود مطلع شوید. در صورت ابتلا به، واکنش های شیمیایی در بدن رخ می دهد. این واکنش های شیمیایی باعث ایجاد خط کمرنگ در تست بارداری می شوند. در بارداری هایی که در معرض خطر سقط جنین هستند، سطح hCG این مساله باعث کمرنگ شدن نوار تست بارداری می شود. مصرف برخی از داروها مانند تورازین یا داروهای باروری باعث ترشح هورمون hCG در بدن می شود. به دلیل وجود هورمون hCG در جریان ادرار، خط کمرنگ در تست بارداری ظاهر می شود. در اینگونه موارد، آزمایش نتیجه مثبت کاذب را نشان می دهد. اگر تست بارداری خانگی، هورمون hCG را به راحتی در ادرار تشخیص دهد، نتیجه تست مثبت بوده و شما باردار هستید. اما با این حال، دقت تست های بارداری از یک مارک به مارک دیگر بسیار متفاوت است. یک تست بارداری بسیار حساس می تواند حتی سطوح پایین هورمون hCG را در ادرار تشخیص دهد. اما تست هایی که حساسیت کمتری دارند، فقط پس از رسیدن هورمون به سطوح مطلوب می توانند بارداری را تشخیص دهند. خط کمرنگ همیشه نشان دهنده باردار بودن شما نیست، بلکه در اغلب موارد می تواند علامت سقط جنین باشد. اگر یک نوار کمرنگ در تست بارداری مشاهده کردید، نگران نباشید. آزمایش را دو تا سه روز بعد دوباره به صورت ناشتا تکرار کنید تا به نتایج دقیق تری برسید. اگر باردار باشید، خط بعد از چند روز واضح می شود. با این حال، اگر بعد ار تکرار تست خط همچنان کمرنگ باقی بماند، باید بلافاصله با پزشک متخصص زنان مشورت کنید. اغلب خانم ها در مراحل اولیه بارداری بسیار بی صبر بوده و دایما می خواهند وضعیت بارداری خود را بررسی کنند. با این حال، انجام زودهنگام آزمایش بارداری باعث کمرنگ شدن خط تست بارداری می شود. در صورت مشاهده خط کمرنگ، کارهای زیر را انجام دهید: اگر خط تست بارداری کم رنگ به نظر می رسد، بهتر است چند روز دیگر منتظر بمانید. در صورت باردار بودن، این کار باعث می شود تا سطح hCG در ادرار شما به صورت تصاعدی افزایش یابد. این کار در آزمایش بعدی شما تاثیر گذاشته باعث واضح تر شدن خط خواهد شد. هنگام انجام آزمایش خانگی بارداری، در صورت کمرنگ شدن خط می توانید، یک آزمایش جدید انجام دهید. بار دوم از از یک مارک مختلف تست بارداری که دارای حساسیت بالاتری باشد، استفاده کنید. یک تست بارداری حساس به راحتی هورمون hCG را تشخیص داده و نتیجه مثبت را با ظاهر شدن خطوط واضح تر نشان می دهد.

به هر دلیلی هم که رخ دهد باز هم می تواند نگران کننده باشد. بالا رفتن سطح کراتینین بیشتر به عملکرد کلیه ها بستگی دارد. بدن ما می تواند متابولیت ها و مواد زاید مختلف را از طریق مکانیسم های مختلف از بین ببرد و آنها را دفع کند. اما اگر بدن توانایی دفع مواد سمی خود را از دست بدهد، چه می شود؟ این می تواند منجر به بالا رفتن کراتینین شود و ممکن است عوارض شدیدی ایجاد کند. بالا رفتن سطح کراتینین می تواند منجر به بروز برخی علایم و عوارض شود. بر همین اساس تشخیص و ارزیابی سطح کراتینین می تواند مهم و ضروری باشد. ما در این مقاله سعی کرده ایم جنبه های بیشتری در مورد کراتینین را که باید از آنها آگاه باشید، را مورد بحث قرار می دهیم. کراتینین یک محصول متابولیک کراتین و یک محصول جانبی متابولیسم عضلات است. کراتین یک مولکول مهم است که به تولید انرژی کمک می کند و عملکرد ورزشی را بهبود می بخشد. حدود درصد از کراتین بدن شما به کراتینین تبدیل می شود و از طریق جریان خون به کلیه ها منتقل می شود. کلیه های شما بیشتر کراتینین را فیلتر می کنند و آن را از طریق ادرار از بدن دفع می کنند. سطوح پایین کراتینین ادرار می تواند نشان دهنده کراتینین خون بالا باشد و در برخی موارد می تواند باعث نگرانی شود. نمودار زیر محدوده طبیعی و غیرطبیعی سطح کراتینین را با توجه به سن، جنس، توده عضلانی و غیره مورد بحث قرار می دهد. سالمندان سطح کراتینین پایین تری نسبت به بزرگسالان دارند و بدنسازان ممکن است سطح کراتینین بالاتری نسبت به اکثر بزرگسالان داشته باشند. این امر به این دلیل است که افراد سالمند در مقایسه با اکثر افراد عادی ماهیچه های ضعیف تری دارند. همچنین، افراد مبتلا به هر گونه اختلال (های) مرتبط با ماهیچه ممکن است سطح کراتینین قابل توجه پایین تری داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کراتینین خون بالا در صورت عدم درمان می تواند خطرات زیر را به همراه داشته باشد: افزایش سطح کراتینین در صورت عدم درمان می تواند به کلیه ها آسیب برساند. اگر سطح کراتینین خون از حد طبیعی یا با مصرف مکمل های اضافی کراتین در خون افزایش یابد، ممکن است نارسایی کلیوی ایجاد شود. سطوح بالاتر کراتینین خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد. افزایش سطح کراتینین ممکن است منجر به اختلالات تنفسی شود. با این حال، رابطه بین افزایش سطح کراتینین و اختلالات تنفسی نامشخص است. اگر عملکرد کلیه ها تحت هر شرایطی مختل شود، می تواند باعث افزایش سطح کراتینین شما شود. برخی از شایع ترین علل بیماری های مزمن کلیه یا افزایش سطح کراتینین در بزرگسالان عبارتند از: دیابت گاهی ممکن است منجر به افزایش سطح کراتینین شود. سطوح کنترل نشده فشار خون ممکن است منجر به افزایش سطح کراتینین در بدن شود. عفونت های دستگاه ادراری ممکن است باعث افزایش سطح کراتینین شود. با این حال، تحقیقات واضحی در این زمینه وجود ندارد. سایمتیدین برای درمان اسیدیته معده و زخم معده استفاده می شود. مصرف منظم سایمتیدین ممکن است سطح کراتینین را افزایش دهد. علایم سطح بالای کراتینین خون و اختلال عملکرد کلیه اغلب بسیار متفاوت است و ممکن است با یکدیگر ارتباط نداشته باشند. برخی از افراد ممکن است دچار بیماری کلیوی شدید و سطوح بالای کراتینین بدون بروز علایم باشند، در حالی که برخی دیگر معمولا علایمی مانند: خستگی گیجی تورم تنگی نفس کم آبی بدن تهوع و استفراغ اگر سطح کراتینین بالایی دارید، آزمایش دوره ای کلیه ها بسیار مهم است. اگر آزمایش خون شما نشان داد که سطح کراتینین بالایی دارید، می توانید آزمایش های زیر را انجام دهید: ( BUN ) این آزمایش عملکرد کلیه های شما را با اندازه گیری میزان نیتروژن اوره در خون شما بررسی می کند. مقدار زیاد یا خیلی کم نیتروژن اوره اغلب به مشکلات کلیوی اشاره می کند: این آزمایش میزان فیلتراسیون مواد را از طریق گلومرول (رگ های خونی در کلیه ها) نشان می دهد. میزان طبیعی GFR در بزرگسالان سالم تا میلی لیتر در دقیقه است. مقدار کمتر ممکن است نشان دهنده نقص عملکرد کلیه و افزایش سطح کراتینین باشد. در این آزمایش، ادرار از نظر فیزیکی و شیمیایی مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد و وجود پروتیین، گلوکز و گلبول های قرمز خون را آشکار می کند. برخی راهکارهای طبیعی برای کاهش سطح کراتینین عبارتند از: تشکیل سنگ کلیه ممکن است سطح کراتینین سرم را کمی افزایش دهد. سرکه سیب حاوی اسید استیک است که ممکن است خطر تشکیل سنگ کلیه را کاهش دهد. خواص ضد میکروبی آن ممکن است به دفع عفونت های باکتریایی کمک کرده و از افزایش سطح کراتینین خون شما جلوگیری کند. اما تحقیقات علمی در این زمینه کم است. کدو تنبل منبع غنی از مواد معدنی مختلف، ویتامین ها، آنتی اکسیدان ها و فیبر است. شواهد نشان می دهد که ممکن است به عنوان یک دیورتیک طبیعی عمل کند، گردش خون را بهبود بخشد و کلیه های شما را تقویت کند تا به طور طبیعی سطح کراتینین خون شما را کاهش دهد. با این حال، تحقیقات محدودی در این زمینه در دسترس است. زنجبیل حاوی فلاونوییدها و اتانول است که دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی هستند، که می تواند به محافظت از کلیه ها در برابر آسیب و کاهش سطح کراتینین در بدن شما کمک کند. مقداری زنجبیل را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید و اجازه دهید حداقل دقیقه دم بکشد. کمی عسل اضافه کنید و بلافاصله مصرف کنید. شما می توانید این چای زنجبیل را سه بار در روز بنوشید. کرن بری حاوی کینیک اسید است که از کلیه های شما در برابر تشکیل سنگ محافظت می کند. یک فنجان متوسط آب قره قاط را یک بار در روز بنوشید. آب نارگیل منبع غنی از ویتامین C است که می تواند سطح کراتینین شما را کاهش داده و کلیه های شما را سالم و بدون سنگ نگه دارد. یک بار در روز یک لیوان آب نارگیل نرم میل کنید. تصور می شود که دارچین یک ادرارآور طبیعی است. برخی معتقدند که ممکن است توانایی فیلتراسیون کلیه ها را نیز بهبود بخشد اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک این امر ضروری است. اما دارچین سطح کراتینین بدن را تنظیم می کند. یک دوم قاشق غذاخوری دارچین را در آب گرم یا غذا مخلوط کرده و روزی یکبار مصرف کنید. خوردن چای بابونه ممکن است سطح بالای کراتینین را کاهش دهد. گیاه بابونه را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. اجازه دهید حداقل دقیقه بجوشد. صاف کرده و کمی عسل به آن اضافه کنید. می توانید روزانه تا بار چای بابونه میل کنید. چای سبز یک آنتی اکسیدان طبیعی است و دارای خواص ادرارآور است. طبیعت ادرارآور چای سبز ممکن است به بهبود توانایی فیلتراسیون کلیه ها و افزایش ادرار کمک کند در نتیجه سطح کراتینین را کاهش می دهد. کیسه چای سبز را به مدت دقیقه در یک فنجان آب داغ قرار دهید. اجازه دهید مدتی سرد شود و مقداری عسل به آن اضافه کنید. می توانید روزانه تا بار چای سبز بنوشید. سیر یک آنتی اکسیدان طبیعی است و همچنین به عنوان یک ادرار آور عمل می کند. این به دفع مواد زاید سمی از بدن شما کمک می کند و ممکن است به کاهش سطح کراتینین خون کمک کند. سیر همچنین سطح آهن پلاسما را افزایش می دهد و سطح هموگلوبین را بهبود می بخشد. می توانید تا حبه سیر را بجوید یا سیر خرد شده را به سالاد و سایر غذاهای خود اضافه کنید. شما باید این کار را تا بار در روز انجام دهید. روغن زیتون دارای فعالیت های ضد سنگی است که می تواند از تشکیل سنگ کلیه جلوگیری کند. همچنین ممکن است سطح کراتینین را در خون کاهش دهد. روزی یک قاشق غذاخوری روغن زیتون به سالاد یا ماکارونی خود اضافه کنید. اسفناج سرشار از پتاسیم است. علاوه بر این، مقدار زیادی اگزالات دارد و ممکن است خطر سنگ کلیه را افزایش دهد. غذاهای کنسرو شده دارای مقدار زیادی سدیم هستند که به عنوان نگهدارنده برای افزایش ماندگاری به آن اضافه می شود. این سدیم ممکن است اثرات مخربی بر عملکرد کلیه داشته باشد و همچنین ممکن است علایم موجود را بدتر کند. لبنیات منبع غنی فسفر هستند. افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه باید مصرف لبنیات را محدود کنند زیرا این فسفر ممکن است تعادل کلسیم را مختل کند. همچنین ممکن است منجر به تجمع سموم پروتیینی در بدن و فشار بر کلیه ها شود. نوشیدنی های رنگی مملو از فسفر هستند تا ظاهر و طعم آنها را افزایش دهند. با این حال، در صورت داشتن هرگونه عارضه کلیوی، بهتر است از انواع نوشیدنی های مصنوعی اجتناب کنید زیرا محتوای فسفر آنها می تواند کلیه ها را تحت فشار قرار دهد. نان سبوس دار غنی از فسفر، پتاسیم و سدیم است و ممکن است برای افرادی که ناراحتی های کلیوی دارند مناسب نباشد. غلات کامل در نان گندم ممکن است درصد بالاتری از سدیم نسبت به نان سفید داشته باشند. علاوه بر این، غذاهای فرآوری شده، چیپس سرخ شده و ترشی نیز به دلیل دارا بودن سدیم زیاد باید اجتناب شود. از مصرف مکمل های کراتینین خودداری کنید زیرا ممکن است خطر رسوب کراتینین را افزایش دهد. با این حال، تحقیقات محدودی در این زمینه وجود دارد. غذاهای غنی از فیبر مانند غلات کامل، حبوبات، سبزیجات و میوه ها را مصرف کنید. شواهد نشان می دهد که مصرف بیش از حد نمک ممکن است اثرات مخربی بر عملکرد کلیه داشته باشد. بنابراین، توصیه می شود مصرف نمک را کاهش دهید. در صورت عدم مراقبت، سطح بالای کراتینین می تواند سلامت کلی شما را تهدید کند. بنابراین، مهم است که به طور دوره ای آزمایش هایی انجام شود تا مشکل در همان ابتدا تشخیص داده و درمان شود. اگرچه داروهای فوق ممکن است سطح کراتینین را کاهش دهند، اما بهتر است قبل از استفاده از هر یک از آنها با پزشک خود مشورت کنید.

و ارتباط بین بیماری کروناویروس ( COVID - ) و از ابتدای همه گیری COVID - مورد بحث قرار گرفته است. برخی ها معتقدند که ابتلا به کرونا ممکن است خطر سقط جنین در زنان باردار را افزایش دهد. بر همین اساس، ما تصمیم گرفته ایم در این مقاله تاثیر ویروس کرونا بر سقط جنین را بررسی کنیم. فهرست محتوا بررسی های صورت گرفته در مورد تاثیر ویروس کرونا بر سقط جنین در چند مرحله صورت گرفته اند: سقط جنین سه در ماهه اول بارداری سقط جنین دیررس عارضه عفونت COVID - در بارداری بیماری COVID - در حاملگی مصنوعی سقط جنین در سه ماهه اول در مطالعه و سقط سه ماهه دوم در مطالعه مشاهده شد. دو بیمار در حین بستری شدن در بیمارستان در حالی که برای سقط جنین ارجاع شده بودند دچار عفونت شدند. گزارشات مربوط به سقط جنین در زنان باردار مبتلا به COVID - نشان می دهد که افزایش خطر سقط جنین در مادران با نتیجه آزمایش مثبت SARS - CoV - ، که چندین گزارش موردی و مجموعه های موردی در طول همه گیری تشخیص داده، نشان می دهد، التهاب جفت در طول عفونت ویروسی ممکن است منجر به عقب ماندگی رشد جنین و سقط جنین شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ شواهد ثابتی در مورد انتقال مستقیم ویروس از مادر به جنین وجود ندارد. البته این موضوع نیاز به بررسی بیشتری دارد. اولین مورد بیماری کروناویروس ( COVID - ) در دسامبر در ووهان چین گزارش شد. حتی ظرف چند ماه به یک بیماری همه گیر جهانی تبدیل شد. COVID - ناشی از سندرم حاد تنفسی حاد ویروس کرونا - ( SARS - CoV - ) است. بارداری یک عامل خطر برای بیماری شدید از کروناویروس بیماری ( COVID - ) ناشی از سندرم حاد تنفسی کرونا ویروس ( SARS - COV - ) در نظر گرفته می شود. علاوه بر این، بررسی های صورت گرفته و شواهد رو به رشد ارتباطی را بین COVID - و سقط جنین نشان داده اند. انتقال این ویروس از مادر آلوده به جنین از آغاز همه گیری COVID - TORCH ( دیگر، سرخجه، هرپس) و ویروس زیکا رخ دهد. با رشد اندام های جنین در سه ماهه اول بارداری، عفونت های مادر در این مرحله ممکن است در مقایسه با سنین بعدی حاملگی شدیدتر شود. عفونت پاروویروس B در سه ماهه اول بارداری، حتی در زنان بدون علامت، با افزایش ضخامت شفافیت نخاعی همراه بوده است. سقط جنین تا چه حدی شایع است؟ در هفته اول، از دست دادن حاملگی به عنوان سقط جنین تعریف می شود. سقط سه ماهه اول در تا درصد از حاملگی های تشخیص داده شده بالینی رخ می دهد. عوامل خطر و علل سقط سه ماهه اول ژنتیکی، محیطی یا چندعاملی است. از دست دادن حاملگی در نیمه سه ماهه ( MTL ) بین هفته های تا بارداری رخ می دهد. میزان بروز تخمین زده شده تا درصد از حاملگی ها است. علت MTI اغلب ناهمگن است. حتی بیشتر از سقط سه ماهه اول تحت ت ثیر شرایط عمومی مادر قرار می گیرد. استنباط می شود که یک عامل مهم مربوط به سقط جنین در مادران مبتلا به COVID - التهاب و نارسایی جفت به دلیل ت ثیر مستقیم ویروس بر جفت است. بنابراین، مرگ جنین می تواند نتیجه COVID - در بارداری باشد. در مورد مطالعاتی که سقط جنین را در زنان باردار مبتلا به SARS - CoV - گزارش کرده اند، هیچ مرور سیستماتیک انجام نشده است. در طول همه گیری COVID - ، سقط جنین در مادران مبتلا به SARS - CoV - در تعیین اقدامات پیشگیرانه و درمانی موثر ضروری است. سلامت مادر و جنین مستلزم بررسی بیشتر اثرات ویروس SARS - CoV - در دوران بارداری است. چندین مطالعه مشاهده ای در مورد احتمال انتقال عمودی SARS - CoV - در دوران بارداری منتشر شد. با این حال، هیچ شواهدی مبنی بر انتقال شبه کووید - به جنین در دوران بارداری وجود ندارد. بر این اساس، توجه به این نکته ضروری است که ممکن است تولید ایمونوگلوبولین جنین در هفته های اول حاملگی در سه ماهه اول اتفاق نیفتد. بنابراین، این یافته درک اینکه آیا SARS - CoV - می تواند به صورت عمودی بدون هیچگونه پاسخ آنتی بادی اولیه در هفته های اولیه بارداری منتقل شود را مشکل می کند. در هر صورت، تحقیقات بیشتری در مورد سقط های سه ماهه اول و نوزادان متولد شده از مادران با IgM در برابر SARS - CoV - مورد نیاز است. عوامل زمینه ای از دست دادن جنین در هفته اول بارداری در چندین رویداد التهابی سیستماتیک مانند التهاب جفت طبقه بندی شده اند. این عوامل اتیولوژیک می توانند باعث انقباض زودرس و پارگی زودرس غشا و در نتیجه زایمان زودرس شوند. خطر زایمان زودرس نیز در دوران بارداری در SARS - CoV به طور قابل توجهی بالاتر بود. در طول همه گیری - ، درصد سقط جنین در سه ماهه اول به دلیل SARS - CoV ثبت شده است. به همین ترتیب، همه گیری کروناویروس سندرم تنفسی خاورمیانه ( MERS - CoV ) میزان بالاتری از پیامدهای نامطلوب بارداری را نشان داد. نارسایی حاد یا مزمن جفت و در نتیجه سقط جنین بعدی یا محدودیت رشد داخل رحمی ( IUGR ) در % از MERS - CoV مادر و SARS - CoV مادر مشاهده شد. مطالعات اخیر رسوب فیبرین محیطی و انفارکتوس پرزهای متعدد را در جفت مادران مبتلا به SARS - CoV - نشان داده است. در نتیجه، عفونت جفت می تواند انتقال مواد مغذی را از مادر به جنین مختل کرده و منجر به پیامدهای نامطلوب بارداری شود. آزمایش برخی از نوزادان تازه متولد شده اند SARS - CoV - اندکی پس از تولد مثبت شده است. مشخص نیست که آیا این نوزادان قبل، حین یا بعد از تولد از تماس نزدیک با فرد آلوده به ویروس آلوده شده اند یا خیر. مسیرهای مختلف انتقال SARS - CoV - از مادر به جنین، از جمله انتقال عمودی و اختلال عملکرد/سقط جفت، باید در مطالعات بالینی و حیوانی به دقت مورد بررسی قرار گیرد. زنانی که در دوران بارداری علایم COVID - را دارند باید فورا به پزشک خود اطلاع دهند. اگر از نظر کروناویروس مورد آزمایش قرار گرفتید و معلوم شد که به آن مبتلا هستید، نگران نباشید. چندین داروی مورد استفاده در حال حاضر برای زنان باردار نیز مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات اولیه نشان داده است که می تواند مزایایی را به همراه داشته باشد. زنان باردار مبتلا به COVID - بیشتر نیاز به بستری دارند. در یک بررسی نشان داده شده که پنجاه و پنج درصد از بیماران بستری بدون علایم COVID - (بدون علامت) بودند. یک پنجم زنان بستری در بیمارستان دارای بیماریهای زمینه ای بودند. درصد خطر از دست دادن حاملگی و افزایش کمی در زایمان زودرس وجود داشت. COVID - به ویژه با از دست دادن حاملگی، سقط جنین یا مرده زایی ارتباط دارد، محدود است. اما ما می دانیم که تب بالا در بارداری، به ویژه در سه ماهه اول، می تواند خطر را افزایش دهد. به همین دلیل است که ما بیماران را تشویق می کنیم تا خود را در برابر هر گونه بیماری که باعث تب از جمله آنفولانزا می شود، محافظت کنند. مراقبت های سقط جنین پزشکی باید تا حد ممکن با تماس فیزیکی انجام شود. تا خطر احتمالی انتقال COVID - به مادران، کارکنان و دیگر زنان به حداقل برسد. ما توصیه می کنیم که قرارهای خود را با متخصصان مراقبت های بهداشتی را در صورت امکان از طریق مشاوره آنلاین انجام دهید. افزایش خطر سقط جنین در مادرانی که تست SARS - CoV - مثبت داشتند، وجود دارد. حتی گزارش های موردی و مجموعه های موردی در طول همه گیری شناسایی شده است. اکثر این مطالعات به ت ثیر ویروس بر جفت و التهاب اشاره کرده و منجر به عقب ماندگی رشد جنین می شود. حتی ممکن است باعث سقط جنین شود. داده های زنان باردار در دوران همه گیری که سقط جنین را تجربه کرده اند محدود است. بنابراین، تحقیقات بیشتری برای شناسایی دلایل از دست دادن حاملگی در مادران مبتلا به SARS - CoV - مورد نیاز است. مطالعات مربوط به سقط جنین در زنان باردار مبتلا به COVID - نشان می دهد: اکثر سقط جنین های ناشی از COVID - در سه ماهه اول به دلیل نارسایی جفت بوده است. چنین شرایطی که منجر به سقط جنین مربوط به COVID - می شود شامل موارد زیر است: سقط خود به خود زایمان زودرس محدودیت رشد داخل رحمی دو نوع مراقبت از سقط جنین وجود دارد. آنها شامل مراقبت سقط پزشکی و مراقبت سقط جراحی هستند. مراقبت های درمانی سقط جنین به این معنی است که شما برای پایان دادن به بارداری از برخی داروها استفاده می کنید. مراقبت از سقط جنین جراحی تحت بی حسی موضعی، آرام بخش یا است.

را می توان به صورت آنلاین نیز انجام داد، اما برای تشخیص دقیق به معاینه چشم پزشک نیاز است. اما در این مقاله می توانید تست آستیگماتیسم در خانه را امتحان کنید. یک عیب انکساری شایع در چشم است. این وضعیت زمانی اتفاق می افتد که قسمت هایی از چشم به شکل نامنظم شکل می گیرد و از تمرکز مناسب نور بر روی شبکیه جلوگیری می کند. در نتیجه، افراد مبتلا به این بیماری از تاری دید و تحریف چشمی شکایت دارند. این عیب انکساری در تقریبا از هر سه نفر رخ می دهد و ممکن است در ترکیب با یا دوربینی رخ دهد. انجام یک معاینه کلی چشم، بهترین راه برای تشخیص آستیگماتیسم است. چند آزمایش را انجام می دهد تا ببیند چگونه چشم ها روی نور تمرکز می کنند. تست آستیگماتیسم را می توان به صورت آنلاین نیز یافت، اما برای تشخیص دقیق به معاینه چشم پزشک نیاز است. فهرست محتوا آزمایش چشم توسط چشم پزشک برای تشخیص این وضعیت چشمی کافی است. پس از معاینه، چشم پزشک شما می تواند با اطمینان بگوید که آیا چشم شما واقعا تحت ت ثیر آستیگماتیسم قرار دارد یا خیر هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آیا کنجکاو هستید بدانید که مبتلا به آستیگماتیسم هستید؟ در حالی که منتظر جلسه آزمایش چشم خود هستید، می توانید این خودآزمایی ساده آستیگماتیسم را امتحان کنید خودتان را در فاصله - سانتی متری تصویر قرار دهید. با یک چشم پوشیده در یک زمان به تصویر نگاه کنید. سپس، دوباره با هر دو چشم به تصویر نگاه کنید. اگر از عینک استفاده می کنید، آزمایش باید با و بدون آن تکرار شود. اگر اشعه ها در یک یا چند جهت مبهم یا مبهم به نظر برسند، این می تواند نشان دهنده ابتلا به آستیگماتیسم باشد. اگر حتی هنگام استفاده از عینک خود تفاوت خطوط را تشخیص دادید، باید عینک و چشم خود را دوباره بررسی کنید، زیرا لنزهای تجویزی شما ممکن است نادرست یا قدیمی باشند. در هر دو مورد، باید به چشم پزشک خود مراجعه کنید به یاد داشته باشید که خودآزمایی ها را باید به عنوان یک کمک ساده برای کنجکاوی شخصی در نظر گرفت و نه به عنوان یک تشخیص واقعی آستیگماتیسم زمانی رخ می دهد که قرنیه (یک لایه شفاف در جلوی مردمک که نور را در چشم متمرکز می کند) یا عدسی (پشت مردمک قرار گرفته و به تمرکز نور روی شبکیه کمک می کند) شکل نامنظمی دارد. در حالی که قرنیه معمولی، شکل کروی دارد، این ناحیه در افراد مبتلا به آستیگماتیسم بیضی شکل خواهد بود. در چشمی بدون آستیگماتیسم، نور هنگام ورود به چشم خم می شود (شکست) و از دو قسمت مختلف عبور می کند: ابتدا قرنیه و سپس عدسی. وقتی هریک از آنها دارای شکل غیرطبیعی باشند، نور به جای تمرکز مناسب بر روی شبکیه، که مسیول ارسال نورها به عنوان تکانه های الکتریکی به مغز است، پراکنده می شود. در نتیجه، تصاویر در هر فاصله ای تار می شوند. علایم آستیگماتیسم عبارتند از: دوبینی سردرد چشمک زدن دید در شب کم یا ناراحتی چشم علت آستیگماتیسم ناشناخته است. افراد مبتلا با آستیگماتیسم متولد می شوند، اما ممکن است تا زمانی که کودک شروع به تحصیل نکرده یا خواندن را یاد نگرفته باشد، متوجه ابتلا خودشان نشوند. اما برخی از افراد ممکن است در کودکی یا نوجوانی یا بعد از آسیب چشم یا جراحی دچار این بیماری شوند. آستیگماتیسم ناشی از قرنیه یا عدسی بیضی شکل، آستیگماتیسم منظم است. گاهی اوقات آستیگماتیسم نامنظم می تواند در اثر جراحات و زخم قرنیه ایجاد شود. همچنین می تواند نتیجه قوز قرنیه باشد. چشم پزشک طی معاینه چشم با چند آزمایش چشم های شما را بررسی می کند: این تست میزان دید خوب شما را اندازه گیری می کند و بخشی معمول از معاینات چشم است. یک متخصص مراقبت از چشم، از شما می خواهد که حروف را روی کارت یا نمودار فوت دورتر بخوانید. حدت بینایی بصورت کسری بیان می شود: عدد بالا به فاصله ایستاده از نمودار اشاره می کند که اغلب فوت است و عدد پایینی نشان دهنده فاصله ای است که یک فرد با بینایی طبیعی می تواند همان سطری را که شما درست خوانده اید بخواند. حدت بینایی فاصله طبیعی / است، در حالی که / تا / اختلال بینایی متوسط و / تا / اختلال شدید بینایی محسوب می شود. مطالعات نشان داده است که نزدیک بینی و دور بینی در آستیگماتیسم ت ثیر می گذارد. این آزمایش به طور خاص برای بررسی وجود آستیگماتیسم استفاده می شود. در طول این آزمایش، چشم پزشک، قرنیه شما را با استفاده از دستگاه کراتومتر بررسی می کند که با متمرکز کردن یک دایره نور بر روی قرنیه و اندازه گیری بازتاب آن، انحنای قرنیه را اندازه گیری می کند. کراتومتری همچنین می تواند میزان و محور آستیگماتیسم (جایی که آستیگماتیسم روی قرنیه قرار دارد) را تعیین کند. این تصویربرداری نقشه ای از قرنیه ایجاد می کند و جزییات بیشتری از شکل قرنیه را ارایه می دهد. این آزمایش همچنین می تواند برای نصب لنزهای تماسی استفاده شود. چشم پزشک با استفاده از ابزاری به نام فوروپتر، لنزهای متعددی را جلوی چشم شما قرار می دهد تا نحوه تمرکز نور را اندازه گیری کند. متخصص از یک رتینوسکوپ (یک وسیله روشنایی دستی) یا یک وسیله خودکار برای ارزیابی قدرت تمرکز تقریبی چشم استفاده می کند. این قدرت برای تعیین لنزها برای واضح ترین دید بر اساس پاسخ های شما تنظیم شده است. آستیگماتیسم با واحد دیوپتر اندازه گیری می شود. یک چشم کامل دیوپتر دارد، اما اکثر مردم بین . تا . دیوپتر آستیگماتیسم دارند. در صورتی که اندازه گیری . دیوپتر یا بیشتر باشد، بیماران فقط به عینک یا لنزهای تماسی نیاز خواهند داشت. دو عدد آخر در نسخه شما به آستیگماتیسم اشاره دارد: سیلندر میزان آستیگماتیسم شما را اندازه گیری می کند. این عدد نشان می دهد که شکل قرنیه شما چقدر صاف یا نامنظم است. محور با درجه اندازه گیری می شود و از تا متغیر است. آستیگماتیسم اگر به درستی اصلاح نشود، ممکن است بدتر هم شود. دلایل دیگر بدتر شدن این وضعیت چشمی می تواند مادرزادی یا ناشی از ضربه، سندرم خشکی چشم یا عادت های بد مانند چشمک زدن بیش از حد، استفاده اشتباه از وسایل دیداری باشد. البته این وضعیت گاهی اوقات بی دلیل بدتر می شود. به همین دلیل است که معاینه چشم برای تشخیص آن بسیار مهم بود و باید به صورت دوره ای تکرار شود. بیشتر اوقات، آستیگماتیسم ثابت می ماند یا به تدریج با افزایش سن تغییر می کند (به عنوان مثال هنگامی که قرنیه به دلیل شل شدن طبیعی حجم ماهیچه های ما به طور عجیب و غریبی شکل می گیرد) به طور کلی، به گفته محققان، در بیشتر موارد آستیگماتیسم تا سالگی نسبتا پایدار است و پس از سالگی به تدریج سریعتر افزایش می یابد در صورت تشخیص تشخیص آستیگماتیسم پزشک ممکن است یکی از گزینه های درمانی متعدد را توصیه کند. کارآمدترین درمان بستگی به هر مورد دارد، اما موارد زیر بیشتر توصیه می شود: ارتوکراتولوژی عینک یا لنز تماسی PRK تنها راه دریافت این درمان های مشروع، تحت نظر چشم پزشک است. تعدادی از آزمایشات آنلاین می تواند به افراد در بررسی وجود آستیگماتیسم کمک کند. آنها معمولا اشکال و خطوطی را نمایش می دهند و از شرکت کننده در آزمون می خواهند که با فاصله مشخصی از مانیتور فاصله داشته باشد. شما باید در طول این آزمایش ها، چشم های چپ و راست خود را به طور متناوب بپوشانید. آزمایشات آنلاین می تواند اولین گام در جهت شناسایی یک مشکل احتمالی در بینایی شما باشد. در صورت دریافت نتیجه مثبت در خانه، باید با چشم پزشک مشورت کنید. با این حال، برای تشخیص دقیق آستیگماتیسم، باید توسط متخصص چشم ارزیابی شوید. نتیجه یک آزمایش آنلاین به قضاوت فرد بستگی دارد و ممکن است دقیق نباشد. به هر حال، آزمایشات آنلاین، جایگزین قرار ملاقات با چشم پزشک نمی شود. یک معاینه معمولی چشم، سطح آستیگماتیسم را اندازه گیری می کند و عوارض دیگری مانند نزدیک بینی و هایپرتروپی را تشخیص می دهد. همچنین یک متخصص می تواند در مورد بهترین راه درمان مشکل شما را راهنمایی کند. آستیگماتیسم یکی از شایع ترین مشکلات چشمی است و بسیاری از مردم حتی در صورت خفیف بودن علایم حتی متوجه این بیماری نمی شوند. به همین دلیل، مهم است که به طور منظم چشم های خود را چک کنید تا در صورت ابتلا به این وضعیت بتوانید سریعا برای درمان اقدام کنید. در صورت مشاهده علایم آستیگماتیسم، می توانید از یک آزمایش آنلاین برای بررسی بینایی خود استفاده کنید. با این حال، شما همچنان باید برای ارزیابی مناسب پس از آن به چشم پزشک خود مراجعه کنید. آنها می توانند به طور قطعی به شما بگویند که آیا این بیماری را دارید یا نه؟ حتی درمان مناسب را توصیه کنید. درمان های آستیگماتیسم از جمله عینک و لنزهای تماسی اغلب مقرون به صرفه هستند. افرادی که می خواهند این مشکل را به طور دایمی برطرف کنند نیز می توانند در مورد امکان درمان جراحی با پزشک خود مشورت کنند. این وبسایت : www . verywellhealth . com / astigmatism - test - /

راهکارهایی برای اینکه وجود دارند، در صورتی که ما دچار نفخ شده باشیم این راهکارها می توانند موثر باشند. یکی از ساده ترین روش ها برای از بین بردن است. آروغ زدن در از بین بردن ناراحتی گاز کمک می کند. آروغ زدن شامل انتشار گاز از دستگاه گوارش به دهان است. آروغ زدن زمانی اتفاق می افتد که هوا هنگام غذا خوردن یا نوشیدن بلعیده و سپس خارج شود. هوای آزاد شده مخلوطی از اکسیژن و نیتروژن است. عدم توانایی در آروغ زدن زمانی اتفاق می افتد که اسفنکتر فوقانی مری توانایی خود را برای آزادسازی هوا به طور موقت از دست می دهد. اسفنکتر فوقانی مری دریچه ای عضلانی درست در زیر مجرای گلو است که قسمت بالای مری (لوله غذا) ماهیچه اسفنکتر هنگام بلع شل می شود، اما در طول زمان منقبض می شود. هنگام آروغ زدن فرد، ماهیچه اسفنکتر باید لحظه ای شل شود تا هوا خارج شود. برای ماهیچه اسفنکتر مهم است که بتواند برای بلع به سمت پایین کشیده شود و هنگام آروغ زدن هوا را به سمت بالا آزاد کند. عدم توانایی در آروغ زدن می تواند احساس ناخوشایندی را در فرد ایجاد کند. ممکن است احساس کنید یک حباب هوا در عضله اسفنکتر حبس شده است. ناتوانی در آروغ زدن ممکن است دردناک باشد و باعث درد شکم و نفخ شود. با این حال، اگر مشکلات گاز یا آروغ دردناک یا مزمن باشد، این نگرانی ها باید درمان شود، به ویژه در افرادی که قبلا جراحی مربوط به معده یا دستگاه گوارش داشته اند. آروغ زدن یکی از ساده ترین و سریع ترین راه ها برای از بین بردن نفخ است، به ویژه هنگامی که در معده متمرکز باشد. برخی راهکار ها برای کمک به آروغ زدن و از بین بردن نفخ و گاز شکم، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوشابه و سایر نوشیدنی های گازدار، دارای حباب و گاز هستند. نوشیدن هرگونه نوشیدنی گازدار ایجاد آروغ و تسکین درد شکم می شود. به سرعت یک نوشیدنی گازدار مانند آب گازدار یا نوشابه بنوشید. نوشیدن سریع آن از طریق نی میزان فشار را بیشتر می کند. اگر نوشیدنی گازدار ندارید، می توانید آب بنوشید. طوری خم شوید که انگار از چشمه آب می نوشید و لب های خود را در کنار شیشه مقابل خود قرار دهید و سپس شیشه را کج کنید تا آب به آرامی وارد دهان شما شود. جرعه های کوچک بنوشید و آب را قورت دهید و سپس صاف بایستید. نوشیدن آب ساده می تواند به شما در انجام این کار نیز کمک کند. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک لیوان کامل آب را با یک نفس در حالی که بینی را فشار می دهید (به طوری که هوا خارج نمی شود) بنوشید. این همچنین باعث ایجاد فشار در داخل معده شما می شود و باعث آروغ زدن شما می شود. حرکت کردن و پیاده روی می تواند به هوای معده فشار وارد کرده و آن را به سمت بالا فشار دهد و به طور بالقوه باعث آروغ زدن فرد شود. اگر فردی نشسته است باید بایستد. اگر ایستاده، باید بنشینند. دراز کشیدن و بلند شدن سریع گزینه دیگری برای آروغ زدن است. در مواقع دیگر، اقدامات بیشتری مورد نیاز است. راه رفتن، دویدن، بالا و پایین پریدن یا کشش ممکن است هوا را از معده خارج کند. روی شکم دراز بکشید، سپس زانوها را به سمت قفسه سینه بچرخانید، دستان خود را تا جایی که می توانند جلو بیاورید، و سپس پشت خود را قوس دهید. در حالی که سر خود را در سطح گلو نگه داشته اید این کار را تکرار کنید. دراز بکشید و سریع بلند شوید و در صورت لزوم این کار را تکرار کنید. استفاده از غذاهای تقویت کننده گاز غذاهای گازدار فقط باعث ایجاد گاز نمی شوند آنها می توانند به دلیل فشاری که در معده شما ایجاد می شود به دلیل گاز تولید شده، باعث آروغ زدن شوند. غذاهایی که ممکن است باعث آروغ زدن شوند، عبارتند از: هویج نخود آبنبات آدامس کلم بروکلی نان سبوس دار برخی میوه ها از جمله سیب، گلابی و هلو مصرف آنتی اسیدهای بدون نسخه که حاوی کربنات کلسیم هستند نیز می تواند باعث آروغ شما شود. با این حال، آنتی اسیدها عمدتا برای از بین بردن اسیدیته مصرف می شوند و می توانند آخرین راه حل برای ایجاد آروغ باشند. به طور منظم از آنتی اسیدها استفاده نکنید مگر اینکه پزشک شما توصیه کرده باشد. هنگام نشستن مستقیم نفس بکشید تا احتمال آروغ زدن افزایش یابد. هوا را وارد گلو کنید و سپس جلوی دهان خود را با زبان مسدود کنید تا بتوانید هوا را به آرامی آزاد کنید. این باید باعث آروغ شود. با حلق بسته، هوا را از طریق بینی خارج کنید، که می تواند فشار بیشتری به معده شما وارد کند تا هوا را از طریق مری به سمت بالا ببرد. بلعیدن هوا راه دیگری برای ایجاد آروغ بوده و انجام آن نیز آسان است. بازدم کنید تا ریه ها خالی شوند. سپس نفس عمیق بکشید و تا جایی که ممکن است نگه نفس خود را نگه دارید. بازدم کنید و دوباره نفس بکشید و هوا را ببلعید. نوشیدن یک لیوان آب یا فشار دادن بینی می تواند این کار را حتی ساده تر کند. تحریک رفلکس می تواند باعث آروغ زدن شود، اما باید به عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته شود. فرد می تواند با یک انگشت تمیز با لمس پشت دهان خود آروغ بزند. لمس باید آرام و فقط به اندازه ای باشد که هوا را به سمت بالا رها کند. هدف فقط آروغ زدن است نه استفراغ. نیروی زیاد می تواند باعث استفراغ شود، بنابراین ملایم بودن مهم است. بر اساس اعلام موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی ( NIDDK ) ، اکثر مردم تا بار گاز را در روز دفع می کنند. با این حال، برخی از دلایل وجود دارد که باعث می شود افراد بیشتر گاز و نفخ را تجربه کنند. این دلایل عبارتند از: عدم توانایی تجزیه لاکتوز است، نوعی قند که معمولا در شیر و سایر محصولات لبنی یافت می شود. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است گاز یا نفخ داشته و گاهی اوقات برای آروغ زدن مشکل داشته باشند. اجتناب از مصرف لبنیات می تواند علایم را به حداقل برساند، و آروغ زدن ممکن است هنگام احساس نفخ، گاز کمک کند. اختلالات دستگاه گوارش فوقانی فوقانی ممکن است از آروغ زدن صحیح فرد جلوگیری کند. بسیاری از اختلالات دستگاه گوارش فوقانی می توانند باعث آروغ مکرر یا ناتوانی در آروغ زدن شوند. اینها شامل، ریفلاکس اسید یا می شود. این شرایط می تواند از برخی از تکنیک های ایجاد آروغ استفاده کرد. زخم هایی هستند که ممکن است در لوله غذا، معده یا روده کوچک ایجاد شوند. رفلاکس اسید، یک بیماری است که در آن اسید معده پوشش لوله غذا را تحریک می کند. علایم آن شامل گاز و نفخ بعد از غذا است که با دراز کشیدن بدتر می شود. گاستروپارزی بر عضلات معده ت ثیر می گذارد و تخلیه معده را سخت می کند. همچنین بر هضم غذا ت ثیر می گذارد و باعث نفخ و احساس سیری می شود حتی زمانی که فرد غذای کمی خورده باشد. اختلال در رفلکس کمر اختلال در رفلکس کمر نادر است و کمتر در ادبیات پزشکی امروز از آن استفاده می شود. یک مقاله در مجله پزشکی، در مورد زنی ساله گزارش شد که از درد ناتوان کننده قفسه سینه ناشی از اختلال عملکرد اسفنکتر فوقانی مری ( UES ) شکایت داشت. او سابقه درد قفسه سینه، از جمله سوزش در قفسه سینه، و ناتوانی در آروغ زدن هنگام درد را داشت. مطالعات بر روی ناهنجاری ها و اختلال عملکرد UES سوء هاضمه یک بیماری خاص نیست. در اصطلاح پزشکی، معمولا بعد از غذا خوردن، احساس سوزش یا گاز در قفسه سینه یا بالای شکم توصیف می شود. اکثر مردم این احساس را "گاز" توصیف می کنند، و سایر علایم ممکن است شامل سوزش معده، آروغ زدن یا ناتوانی در آروغ زدن و افزایش گاز در معده یا روده ها باشد. علل سوء هاضمه می تواند جزیی یا شدید باشد. آروغ زدن ممکن است تنش ناشی از گاز و نفخ را برای مدتی از بین ببرد، اما راه حل دایمی برای چنین مسایلی نیست. در زیر برخی نکات بلندمدت ذکر شده است که ممکن است بخواهید برای جلوگیری از ایجاد گاز معده و نفخ در نظر بگیرید. از مصرف شیرین کننده های مصنوعی خودداری شود. از خوردن آب در بین غذا یا بلافاصله بعد از غذا خودداری کنید. از سیگار کشیدن، جویدن آدامس یا نوشیدن با نی پرهیز کنید. آخرین وعده غذایی خود را حداقل چند ساعت قبل از خواب بخورید. غذاهایی که به اکثر مردم گاز می دهند فیبر یا چربی بالایی دارند. غذاهای لبنی همچنین باعث ایجاد گاز زیادی می شوند. برخی از غذاهای مرتبط با گاز عبارتند از: لوبیا کلم شیر قارچ عدس پیازها گل کلم نخود فرنگی کلم بروکلی نان گندم کامل آبجو و نوشابه های گازدار غذاهای چرب مانند همبرگر یا پنیر می توانند با کند کردن هضم باعث ایجاد گاز شوند. غذا خوردن سریع می تواند منجر به تجمع گاز در دستگاه گوارش شود. خوردن غذا در شرایط استرس زا یا در حال حرکت می تواند در هضم غذا اختلال ایجاد کند. انجام برخی ورزش های سبک بعد از غذا خوردن، مانند پیاده روی یا دوچرخه سواری آسان، می تواند به هضم غذا کمک کرده و گاز را کاهش دهد. اگر متوجه شدید که محصولات لبنی باعث ایجاد گاز معده می شوند، بهتر است محصولاتی را که به هضم لاکتوز کمک می کنند، قند موجود در لبنیات که هضم آن برای بسیاری از افراد مشکل است، امتحان کنید. محصولات حاوی سیمتیکون می تواند به شکستن حباب های گاز در برخی از افراد کمک کند. نکات بالا را به دقت بررسی کنید و ببینید آیا آنها کمکی می کنند یا خیر. اما اگر گاز یا مشکل در آروغ زدن باعث اختلال در زندگی روزمره شما شده است، با پزشک مشورت کنید تا احتمال بروز سایر مشکلات زمینه ای بهداشتی را بررسی کند. لوله غذا یا مری شما توسط دریچه ای عضلانی به نام اسفنکتر فوقانی مری احاطه شده است. این ماهیچه فقط هنگام بلع شل می شود و در زمان های دیگر منقبض می شود. وقتی آروغ می زنید، اسفنکتر مری باید لحظه ای شل شود تا هوای تجمع یافته خارج شود. وقتی این اتفاق نیفتد، منجر به ناتوانی در آروغ زدن می شود. به همین دلیل است که برخی از افراد آروغ زدن برایشان مشکل است. با این حال، اگر متوجه شدید که علایم گاز معده و نفخ شما پس از اتخاذ عادات طولانی مدت کاهش گاز برطرف نمی شود، باید به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که گاز معده شما همراه با علایم زیر باشد به پزشک مراجعه کنید: اسهال کاهش وزن درد قفسه سینه وجود شما تهوع یا استفراغ مداوم یا مکرر درد طولانی مدت یا شدید شکم تغییر در رنگ یا دفعات مدفوع شما اینها می توانند نشانه های اختلال گوارشی باشند. درمان مناسب می تواند ناراحتی شما را برطرف کرده و به سلامتی شما کمک کند.

با خطر این احتمال وجود دارد افرادی که به کووید - مبتلا شده اند دوباره مریض شوند و شاید افراد دیگر را نیز آلوده کنند. اما به نظر می رسد موارد عفونت مجدد نسبتا کم بوده است. از آنجا که بسیاری از افرادی که مبتلا به COVID - هستند علایم خفیفی دارند یا هیچ علایمی ندارند. آزمایش آنتی بادی ممکن است بهترین راه برای تشخیص میزان گسترش ویروس جدید کرونا باشد. این آزمایش خون می تواند نشان دهد چه افرادی در معرض ویروس قرار گرفته اند و چه کسانی در معرض این ویروس قرار نگرفته اند. COVID - افراد مختلف را به طرق مختلف تحت ت ثیر قرار می دهد. علاوه بر این، انواع مختلف کرونا مانند کرونا آلفا، و وجود دارد. کارشناسان بهداشت نمی دانند که آیا ما واقعا در برابر COVID - مصون می شویم یا خیر. حتی اگر ما مصونیت داریم، نمی دانیم چقدر ممکن است دوام بیاورد. گزارش هایی از عفونت های مجدد گزارش شده است. برخی از آنها شامل سویه های مشابه هستند. انواع ویروس های کرونا که قبلا شناخته شده بودند باعث ایجاد برخی مصونیت ها می شوند. اما افراد در برابر ویروس های کرونا که باعث سرماخوردگی معمولی می شوند تا یک سال پس از عفونت محافظت می شوند. بدن ما آنتی بادی هایی علیه ویروس دارد که باعث ایجاد سندرم حاد تنفسی حاد ( SARS ) تا سال می شود. اکثر افرادی که از COVID - بهبود یافته اند، آنتی بادی هایی علیه این ویروس دارند. اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد اگر آنها دوباره در معرض آن قرار بگیرند، از آنها محافظت می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موسسه ملی آلرژی و بیماریهای عفونی ( NIAID ) و موسسه ملی سرطان ( NCI ) گروهی از افرادی را که از COVID - بهبود یافته بودند مورد بررسی قرار دادند. در اکثر افراد شرکت کننده پاسخ ایمنی قابل توجهی پیدا کردند. در حالی که سطح آنها در طول زمان نسبتا پایدار بود، در تا ماه پس از عفونت به میزان قابل توجهی کاهش یافت. محققان فکر می کنند آنتی بادی های موجود در پلاسما افرادی که از COVID - بهبود یافته اند ممکن است به افرادی که مبتلا به این بیماری هستند کمک کند. ویروس SARS - CoV - به قدری مسری است. متخصصان تخمین می زنند حدود درصد از افراد یک جامعه باید مصون باشند تا بتوان از شیوع بیماری پیشگیری کرد. آزمایش های آنتی بادی، که به آن آزمایش سرولوژی نیز گفته می شود، آنتی بادی های کرونا در خون را اندازه گیری می کند. اگر آنتی بادی دارید، به این معنی است که در معرض ویروس قرار گرفته اید و سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی علیه آن ایجاد کرده است. آزمایش آنتی بادی با آزمایشاتی که پزشکان برای بررسی وجود ویروس از خود استفاده می کنند متفاوت است. از آنجا که COVID - بسیار جدید است، زمان زیادی برای دانشمندان برای بررسی صحت آزمایش آنتی بادی وجود ندارد. اما آنها می توانند نتایج مثبت کاذب داشته باشند. آزمایش برای آنتی بادی های خیلی زود پس از بیماری نیز می تواند نتایج کاذب ایجاد کند. آزمایش آنتی بادی می تواند به افراد احساس امنیت کاذب بدهد. از آنجا که افراد می توانند COVID - را بدون نشان دادن علایم به دیگران منتقل کنند، نتایج مثبت کاذب می تواند منجر به شیوع بیشتر این ویروس شود. شایع ترین بیماریهای زمینه ای گزارش شده در بیمارانی که دوباره به عفونت کرونا مجدد شده اند، شامل موارد زیر بوده است: دیابت ( . بیماری عروق کرونر قلب ( . ) در برخی از بیماران، بیماری های ریوی، هپاتوپاتی ( . ) ، بیماری عروق مغزی ( ) و بدخیمی ( . ) نیز گزارش شده است. با توجه به این واقعیت، شایع ترین بیماریهای همراه به عنوان فشار خون بالا و به دنبال آن دیابت در بیماران مبتلا به COVID - بدون در نظر گرفتن عود بیماری گزارش شده است. در اکثر مطالعات، ارتباط معنی داری بین جنسیت و حساسیت به عود بیماری مشاهده نشده است. علاوه بر این، بین سن بیماران و خطر بازگشت مجدد SARS - CoV - ارتباطی دیده نشده است. اگرچه در تعدادی از مطالعات، برخی شواهد در مورد افزایش خطر در بین بیماران جوان نشان داده شده است. در یک مطالعه، پیشنهاد شده است که بیماران در برخی از رده های سنی خاص بیشتر در معرض عود بیماری هستند. در این مورد، درصد از کسانی که عود بیماری دارند بین تا سال سن داشته اند. همچنین گزارش شده است که بیماران زیر سال نسبت به بیماران بالای سال خطر عود بیشتری دارند. تاکنون هیچ ارتباطی بین شاخص توده بدن ( BMI ) و عادت سیگار کشیدن و خطر بازگشت عفونت مجدد کرونا بیماری گزارش نشده است. علاوه بر این، برخی از مطالعات ارتباط بین قرار گرفتن در معرض فردی با COVID - ت یید شده و خطر عود را مورد ارزیابی قرار دادند و ارتباط قابل توجهی یافت نشد. به نظر می رسد بین شدت بیماری در مرحله اول و ابتلا به عفونت دوباره آن ارتباطی وجود دارد. به عنوان مثال، در یک بررسی صورت گرفته ارتباط آماری معنی داری بین شدت بیماری و خطر عود گزارش شده است. آنها نشان دادند که عفونت مجدد کرونا ممکن است زیاد شدید نباشد. یکی از علل اصلی آن پاسخ ایمنی در بیماران مبتلا به بیماری شدید است. این وضعیت منجر به حذف موثرتر ویروس ها و کاهش خطر عود در این بیماران می شود. با این حال، این شواهد برای اثبات خطر کمتر عود در بیماران شدید و بیمار کافی نیست. از طرفی هم دو بررسی بر روی و بیمار مبتلا به عود نتایج دیگری را ثبت کرده است. این بررسی ها نشان داده، هیچ ارتباط معنی داری بین شدت بیماری و حساسیت به عفونت مجدد کرونا وجود ندارد. شواهد نمی تواند به هیچ نتیجه گیری دقیقی در مورد ت ثیر مدت بیماری و اقامت در بیمارستان در اولین پذیرش بر میزان عود برسد. گمانه زنی شده است که حذف ناقص ویروس پس از ترخیص از بیمارستان، دلایل اصلی عود و عفونت مجدد است. با این حال، داده های قطعی درباره اینکه آیا ویروس عفونی است یا خیر، وجود ندارد. برخی از مطالعات نشان می دهد که نتایج RT - PCR می تواند به دلیل از بین رفتن بقایای ویروس مثبت باشد. فرضیه دیگری که برای علت عود پیشنهاد شده مطرح شده است. این فرضیه به وجود عفونت پنهان SARS - CoV - در سلولهای ایمنی اشاره کرده است. کارشناسان معتقدند SARS - CoV - می تواند در داخل سلول تک هسته ای خون محیطی ( PBMC ) از طریق تعامل با گیرنده ACE در سطح مونوسیت های انسان تکثیر شود. به نوعی، ممکن است عفونت پنهان SARS در داخل سلول های بدن وجود داشته باشد. علت عود ویروس پس از آزمایش منفی وجود این ویروس های پنهان است و می توان آن را اقدامی شبیه مالاریا نامید. یک بررسی نشان داده است که بین بستری شدن در بیمارستان و خطر بازگشت مجدد کرونا ارتباط معنی داری وجود دارد. بیماران مبتلا به عود بیماری برای مدت کوتاهی در بیمارستان ها بستری شده اند. این نشان می دهد که احتمالا ویروس قبل از ترخیص در چنین بیمارانی ریشه کن نشده است. یک بررسی صورت گرفته نشان داده که علیرغم مفید بودن داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خاص در درمان COVID - ، حتی احتمال بازگشت دوباره عفونت وجود دارد. گزارش شده است که در سه نفر از هفت بیمار مبتلا به عود بیماری استفاده شده است. دو نفر از سه بیمار که هیچ آنتی بادی ضد SARS - CoV - ایجاد نکردند بیش از روز پس از علایم، شیمی درمانی و یا ریتوکسیماب دریافت کردند. با این حال، هیچ تفاوت آماری معنی داری در مورد درمان با کورتیکواستروییدها در برنامه درمانی آنها بین بیماران بدون عود مشاهده نشد. در مورد درمان های ضد ویروسی، هیچ ارتباطی بین خطر عود و مدت بیماری یا از بین رفتن ویروس وجود نداشت. فرضیه های زیادی در مورد توضیح و تفسیر آزمایش های ثانویه مثبت PCR SARS - CoV - وجود دارد، اما هیچ یک از آنها به طور قطعی اثبات نشده است. بر اساس بررسی های صورت گرفته، علاوه بر مسیله نمونه گیری، سه فرض عمده برای علت آزمایش ثانویه مثبت PCR SARS - CoV - وجود دارد، از جمله: نتایج منفی کاذب تداوم از بین رفتن ویروس عفونت مجدد کرونا استاندارد تشخیص طلا برای عفونت SARS - CoV - RT - PCR است. آزمایش سواب از دهان حلق، بینی، بزاق یا خون نیز به احتمال زیاد حساسیت را کاهش می دهد طبق دستورالعمل های فعلی برای مدیریت COVID - ، یکی از معیارهای اصلی ترخیص از بیمارستان دو آزمایش پی در پی منفی RT - PCR است. دو مطالعه نشان داد که بیش از دو آزمایش متوالی RT - PCR ، که با فواصل بیش از ساعت انجام شده اند، می توانند با دقت بیشتری خطر عود بیماری را شناسایی کرده و میزان عود را به میزان قابل توجهی کاهش دهند.

، علل و چگونگی کمک به افزایش وزن آنها یکی از نگرانی مادران در اوایل به زایمان است. وزن نگرفتن نوزاد علل متعددی دارد حتی ممکن است کودک شما وزن اضافه نکند. تمامی نوزادان سالم یک هفته پس از تولد تقریبا پنج تا ده درصد وزن هنگام تولد خود را از دست می دهند. با این حال، اغلب نوزادان دوباره این وزن را طی دو هفته به دست می آورند. وزن نوزادان معمولا تا ماه بعد، یعنی حدود یک سالگی سه برابر می شود. این تغییرات وزن نشان دهنده این است که نوزاد خوب رشد کرده و کالری مصرفی نوزاد بهینه است. گاهی ممکن است نوزاد شما آنطور که انتظار می رود، رشد نکند. نرخ رشد در نوزادان متفاوت بوده و الگوی افزایش وزن آنها نیز با هم تفاوت دارد. اگر کودک شما آنطور که انتظار می رود وزن اضافه نمی کند، نگران نشوید. دلایل متعددی برای آهسته بودن روند افزایش وزن در نوزادان وجود دارد. ممکن است نوزاد شما به آرامی در حال افزایش وزن باشد یا اصلا وزن اضافه نکند. در هر دو مورد، عوامل متعددی می توانند باعث بروز این وضعیت در نوزادان شوند. متخصص اطفال می تواند در شناسایی علت دقیق و انجام اقدامات لازم برای پیشگیری از عوارض جانبی طولانی مدت به شما کمک کند. مهمترین علل وزن نگرفتن نوزادان، عبارتند از: مقدار وعده غذایی نوزادان با هم متفاوت است. اما با این حال اکثر نوزادان سالم هر دو تا سه ساعت یکبار و در هر وعده غذایی تا میلی لیتر شیر می نوشند. با رشد نوزاد، مقدار شیر دریافتی در هر وعده غذایی افزایش یافته و دفعات تغذیه کاهش می یابد. با وجود کاهش دفعات تغذیه نوزادان کالری خود را به میزان مورد نیاز دریافت می کنند. در واقع افزایش شیر دریافتی در هر وعده غذایی باعث رفع گرسنگی و وزن گیری مناسب نوزاد می شود. برخی از نوزادان ممکن است به دلایل مختلف کالری مورد نیاز خود را دریافت نکنند. از جمله: یکی از دلایل مهم عدم افزایش وزن مناسب نوزاد کم بودن تولید شیر مادر است. کمبود شیر ممکن است به دلایل مختلف پزشکی و غیر پزشکی مانند جراحی پستان ها رخ دهد. ابتلا نوزاد به سندرم داون معمولا باعث عدم توانایی در مکیدن موثر پستان ها و در نتیجه کاهش وزن نوزاد می شود. زایمان زودرس نیز یکی دیگر از عوامل وزن گیری آهسته نوزاد است. این شرایط معمولا به دلیل توسعه نیافتن ماهیچه های مورد نیاز برای مکیدن و بلع، باعث مشکلات تغذیه می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی دیگر از دلایل شایع عدم افزایش وزن نوزاد کوتاه بدن دفعات شیردهی است. برخی از نوزادان در تمام طول شب خوابیده و در نتیجه نمی توانند شیر کافی دریافت کنند. در این صورت بیدار کردن نوزاد برای تغذیه و مشغول نگه داشتن او با نوازش گونه ها، دست ها یا پاها می تواند به او در تغذیه بیشتر کمک کند. موقعیت مادر در هنگام شیردهی باید به صورتی باشد که مادر و نوزاد هر دو کاملا راحت باشند. موقعیت بد نوزاد در هنگام شیردهی، می تواند مصرف کافی شیر مادر را برای کودک مشکل کند. در برخی موارد ابتلا مادر به مشکلاتی مانند برفک پستان می تواند باعث درد و ناراحتی مادر شده و منجر به تغذیه بد نوزاد شود. مشکلات مربوط به شیردهی را می توانید با راهنمایی مشاور شیردهی به راحتی اصلاح کنید. تغذیه نوزاد با غذای جامد یکی از عوامل مهم کند شدن روند وزن گیری نوزاد است. زیرا مدتی طول می کشد تا بدن نوزاد با الگوی جدید تغذیه سازگار شود. به یاد داشته باشید، حتی زمانی که نوزاد با غذای کمکی تغذیه می شود باز هم بسیاری از کالری مورد نیاز خود را از شیر مادر یا شیرخشک دریافت می کند. بنابراین اگر در حین تغذیه با غذای کمکی دفعات تغذیه با شیر مادر یا شیر خشک کاهش یابد، می تواند منجر به کاهش وزن نوزاد شود. برخی از نوزادان با نوشیدن شیر مادر کالری کافی دریافت می کنند، اما ممکن است جذب کالری به دلیل مختلف در بدن رخ ندهد، از جمله: ابتلا به برخی بیماری ها مانند گالاکتوزمی و فیبروز کیستیک می تواند توانایی بدن در تولید انرژی از غذا را مختل کرده یا مانع جذب انرژی شود. در نتیجه ابتلا به این بیماری های نادر باعث کند شدن روند افزایش وزن در نوزادان می شود. یک اختلال گوارشی است که باعث بیرون ریختن غیر طبیعی و مکرر آب دهان نوزاد به بیرون می شود. در این وضعیت اسفنکتر تحتانی مری توسعه نیافته یا عملکرد ضعیفی دارد. GERD می تواند دفعات تغذیه را مختل کرده یا در هضم غذا اختلال ایجاد کند. همچنین ابتلا نوزاد به ریفلاکس معده مانع جذب کالری مورد نیاز بدن می شود. برخی از نوزادان به غذاهای خاصی حساسیت دارند. به عنوان مثال، ممکن است نوزاد به بیماری سلیاک مبتلا باشد. سلیاک یک اختلال خود ایمنی است. ابتلا به سلیاک باعث می شود که نوزاد نتواند گندم را هضم کند. در نتیجه نوزاد در صورت مصرف گندم یا غلات تهیه شده بر پایه گندم، دچار اسهال یا استفراغ خواهد شد. ابتلا به حساسیت های غذایی در جذب کم کالری نقش مهمی داشته و در نهایت می تواند از افزایش وزن نوزاد پیشگیری کند. نوزادان به دلیل رشد و نمو سریع نیاز به انرژی بیشتری دارند. با این حال، در شرایط خاص، این نیازها افزایش می یابند. به عنوان مثال، نوزادان مبتلا به مشکلات تنفسی یا عفونت برای بهبود و افزایش وزن خود به کالری بیشتری نسبت به مواقع معمول نیاز دارند. اگر نوزاد شما بدون داشتن هیچ یک از دلایل بالا وزن اضافه نمی کند، سریعا با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. پزشک متخصص اطفال قبل از هر چیز یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. پزشک قد و وزن نوزاد را برای تشخیص مشکلات افزایش وزن بررسی می کند. در این جلسه معاینه پزشک برای تعیین الگوی رشد، قد و وزن نوزاد شما را در نمودار رشد کودکان ترسیم می کند. نمودار رشد کودکان یک ابزار ارزیابی است که به پزشک یک تصویر کلی از رشد کودک را نشان می دهد. پزشک در هر ویزیت قد و وزن نوزاد را ثبت کرده و بر رشد کلی نوزاد شما نظارت می کند. اگر نوزاد در طول یک دوره افزایش وزن مداوم نشان ندهد، پزشک جلسات پایش وزن را بیشتر می کند تا علت وزن نگرفتن نوزاد مشخص شود. در صورت وزن نگرفتن نوزاد برای مدت طولانی، پزشک ممکن است برخی آزمایشات مانند شمارش گلبول های قرمز خون، آزمایش هورمون تیرویید و آزمایش ادرار را تجویز کند. با استفاده از راه های مختلف می توانید به نوزاد خود در افزایش وزن مناسب کمک کنید. برای گرفتن نتایج بهتر توصیه می کنیم که این روش ها را با پزشک متخصص اطفال در میان بگذارید. قبل از هر چیز بر درمان اختلالات گوارشی یا سایر بیماری های نوزاد تمرکز کنید. درمان سریع این بیماری ها در اغلب موارد در روند وزن گیری مناسب نوزاد بسیار موثر است. در صورت نیاز، ممکن است پزشک مصرف مکمل های غذایی را برای نوزاد شما تجویز کند. در صورت عدم وزن گیری نوزاد، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که ترکیبی از شیر مادر و شیر خشک را به نوزاد خود بدهید. اگر از شیر خشک تغذیه می کنید، می توانید شیر مادر را از طریق بطری یا هر روش تغذیه جایگزین دیگر مانند قطره چکان یا با فنجان و قاشق به نوزاد خود بدهید. برای نوشیدن شیر بیشتر کودک خود را تشویق کنید تا قبل از تغییر به سینه دیگر، یک سینه شما را خالی کند. این کار به شما اطمینان می دهد که نوزاد درصد بیشتری از چربی شیر را دریافت می کند. برای نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند، می توانید با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید تا بدانید که آیا به تغییر شیر خشک نیاز است یا خیر. نوک سینه های وارونه، یکی از مهمترین علل تغذیه نادرست نوزاد است. مادرانی که دارای نوک سینه فرورفته هستند با انجام روش های مختلف درمانی می توانند این مشکل را برطرف کنند. بنابراین اگر نوزاد نمی تواند به درستی نوک سینه شما را به دهان بگیرد یا در موقعیت قرارگیری نوزاد با مشکلی روبرو هستید، سریعا با مشاور شیردهی مشورت کنید. یک نوزاد بیدار و فعال معمولا در طول هر وعده شیردهی به مدت دقیقه یا بیشتر از یک یا هر دو سینه شیر می مکد. اگر احساس می کنید نوزاد شما ممکن است در حین تغذیه بخوابد، کف دست و پای او را قلقلک دهید. همچنین تغییر وضعیت شیردهی، گرفتن آروغ نوزاد و تعویض پستان ها از روش های دیگری هستند که می توانند در بیدار نگه داشتن نوزاد به شما کمک کنند. با ثبت میزان مصرف شیر و یا استفاده از نشانگرهای روی بطری می توانید کالری دریافتی نوزاد را کنترل کنید. همچنین روش دیگر این است که نحوه مکیدن و بلعیدن نوزاد هنگام تغذیه را از نزدیک مشاهده کنید. هنگامی که جریان شیر آرام و بهینه باشد نوزادان تمایل دارند به آرامی و به طور مداوم شیر بمکند. همچنین به تعداد پوشک های خیس شده نوزاد دقت داشته باشید. نوزادی که خوب تغذیه شود باید روزانه شش تا هشت پوشک را خیس کند. سه تا چهار هفته طول می کشد تا نوزاد در تغذیه با شیر مادر یا شیرخشک مهارت پیدا کند. دادن پستانک به نوزاد قبل از شروع تغذیه تکمیلی می تواند منجر به گیج شدن نوزاد در گرفتن نوک سینه مادر شود. بنابراین حتی هنگام تغذیه، از پستانک برای آرام کردن نوزاد گرسنه و بدحال استفاده نکنید. وقتی نوزاد گرسنه است، باید سینه خود و یا بطری شیرخشک به او بدهید. هنگامی که کودک بدحال است اما گرسنه نیست، می توانید با دادن پستانک او را آرام کنید. این کار به شما کمک می کند تا مطمین شوید کودک از شیر مادر یا شیر خشک کافی استفاده می کند. همچنین شیردهی مکرر در افزایش تولید شیر مادر نیز بسیار مفید است. سعی کنید در طول شیردهی هیدراته بمانید. رژیم غذایی متعادل داشته باشید و به خوبی استراحت کنید. انجام این کارها باعث می شود تا از تولید شیر کافی اطمینان پیدا کنید. علاوه بر اینها، کودک خود را مرتبا در خانه وزن کنید تا مطمین شوید وزن او در حال افزایش است. وزن نوزاد را هر روز ثبت کرده و داده ها را با پزشک خود در میان بگذارید تا از نزدیک در جریان روند افزایش وزن نوزاد قرار بگیرد. افزایش وزن یک پارامتر مهم رشد در نوزادان و کودکان نوپا است. اکثر نوزادان زمانی که در محدوده وزن مناسب هستند، سالم به نظر می رسند. با این حال، اگر متوجه شدید که وزن نوزاد به آهستگی زیاد شده و یا اصلا افزایش پیدا نمی کند، با یک پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. پزشک به تعیین علت دقیق کمک کرده و راه هایی را برای کمک به افزایش وزن سالم نوزاد توصیه خواهد کرد.

برای افرادی که می خواهند زیبایی دندان های خود را به طور قابل توجه بهبود ببخشند، اما مجبور به کشیدن آنها نشوند روند مناسبی است. متداول ترین مواد استفاده شده در انواع روکش ها پرسلن و رزین کامپوزیت و سرامیک است و هنگامی که توسط یک دندانپزشک زیبایی کهنه کار با تجربه استفاده می شود، هر یک از این سه ماده می تواند لبخند را زیباتر کند. بر همین اساس، ما تصمیم گرفته ایم در این مقاله سه روکش دندان چینی، کامچوزیتی و سرامیکی را با هم مقایسه کنیم. با وجود اینکه روکش های سرامیکی و کامپوزیت دارای ویژگی ها و مزایای متعددی هستند، اما در زمینه دوام، نمی توانند با نوع چینی آن رقابت کنند. به هر حال، روکش های پرسلن واقعی از درصد پرسلن ساخته شده اند و نیاز به کانتور دندان هایی دارند که قرار است قبل از چسباندن به آنها از نظر زیبایی مورد تایید قرار گیرند. اگرچه تکنولوژی رزین کامپوزیت از دهه پیشرفت های چشمگیری داشته است، اما واقعیت این است که پرسلن ماده قوی تری از این دو است. روکش های پرسلن که به خوبی از طریق بهداشت منظم دندان نگهداری می شوند، می توانند بین تا سال یا حتی یک عمر دوام داشته باشند. این در مقایسه با عمر کوتاه تا سال برای کامپوزیت یا روکش رزین است. از جنبه مثبت آنها رزین ارزان تر است تا امکان استفاده مجدد از آنها آسان تر شود. قیمت و کار آماده سازی رزین کامپوزیت نصف چینی است در حالی که چینی سرامیکی یا سرامیکی تقریبا به همان قیمت می باشد. مزیت سرامیک از نظر استحکام و مقرون به صرفه بودن است. ونیرهای رزینی تا اندازه چینی دوام دارند تا با ارزش آنها مطابقت داشته باشد. بیشتر هزینه های مربوط به روکش های چینی به جای خود مواد به کار آماده سازی مربوط می شود. سرامیک بیشتر سفارشی است و نیاز به تهیه کمتری نسبت به رزین یا پرسلن دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در زیبایی روکش های چینی تردیدی وجود ندارد. پرسلن وقتی به صورت روکش شکل می گیرد به طور طبیعی شبیه دندان های سالم به نظر می رسد. برخلاف رزین کامپوزیت و روکش های سرامیکی که نیاز به آزمایشگاه های دندانپزشکی دارند تا آنها را به شکل پوسته های دندان مصنوعی درآورند. به طور خاص، دندانهای طبیعی دارای کیفیت شفافی هستند که پرسلن می تواند همانند پوسته سختی شبیه به آنها باشند. این ماده همچنین به دلیل استحکام و مقاوم بودن نسبت به لکه و در برابر تراشه مقاوم است. آنها مقاوم در برابر رنگ آمیزی، سختی خوردن غذا هستند، استفاده از لعاب روی آنها، پس از اتمام روش، ظاهر درخشان و براق به آنها می بخشد. مواد رزین بیشتر متخلخل یا جاذب هستند. برهمین اساس رنگ مواد غذایی که می خورید راحت تر به این روکش ها می چسبد، بنابراین نیاز به تلاش بیشتری برای تمیز کردن دارد. برای پیشگیری از لکه روی روکش های چینی نیازی به تنظیم رژیم غذایی خود ندارید. این در مورد روکش های رزینی صدق نمی کند. شما همچنین باید از دندانپزشک خود بخواهید تا روکش های کامپوزیت را بیشتر صیقل دهد تا جلوه چینی یا زیبایی دندان را بدست آورد. پرسلن، حتی بدون لعاب، به طور طبیعی مانند دندان به نظر می رسد یا از ابتدا ظاهر دندانهای سفید مرواریدی و سالم دارد. برای به دست آوردن رنگ طبیعی دندان و ظاهر آن، کمی بیشتر به تلاش و صیقل دادن واقعی نیاز دارد. اگر چه روکش های پرسلن به اندازه روکش های سرامیکی یا رزینی به تنظیم و پرداخت نیاز ندارند، ولی دندان های طبیعی که قرار است آنها را بپوشانند نیاز دارند. بسیاری از کارهای مقدماتی و کانتورینگ در روند روکش پرسلن دخیل هستند. حتی ممکن است لازم باشد روکش موقت استفاده کنید. این امر نیاز به فرزکاری مواد چینی به جای چاپ سه بعدی روکش ها و با دقت دیجیتالی دارد. روکش های سرامیکی مانند پل ها و ایمپلنت ها از مواد سرامیکی رنگ دندان مانند زیرکونیا استفاده می کنند که در برابر عفونت های باکتریایی مقاوم هستند. آنها کمتر به تجمع پلاک و باکتری می پردازند و در برابر تحریک لثه ها یا دندان های طبیعی مجاور مقاومت می کنند. روکش های سرامیکی مانند رزین های دیگر و پرسلن، جلوی دندان ها را می پوشانند و به آن ها سیمان می زنند تا به طور دایمی تصویر دندان های نامرتب، شکسته یا خرد شده را تغییر دهند. آنها همچنین می توانند یکپارچگی ساختاری دندان فرسوده، آسیب دیده یا مجموعه ای از دندان ها را تقویت کنند. نحوه انجام این کار چیزی است که آن را از رزین و پرسلن جدا می کند. این دو ویژگی از نظر دوام و مقرون به صرفه است. دندان های سرامیکی نیاز به آماده سازی و کانتور دندان های طبیعی زیرین را به حداقل می رساند تا وضعیت کامل این روکش ها به دندان های اصلی برسد. چاپ دندان با قالب یا اسکن دندانپزشکی دیجیتال انجام می شود. از آنجا، یک مدل گچ یا CAD از دندان ها ساخته می شود. این مدل به تکنسین آزمایشگاه دندانپزشکی در ساخت روکش نهایی یا ایجاد موم کمک می کند. از واکس برای سنتز روکش های سرامیکی و انجام آخرین مراحل روی آنها استفاده می شود. در واقع می توانید رنگ روکش را انتخاب کنید. یا بهتر بگویم، دندانپزشک با توجه به ترجیحات سفیدی دندان تصمیم می گیرد. به عبارت دیگر، رنگ نهایی روکش های سرامیکی با توصیه های دندانپزشک و الزامات بیمار تعیین می شود. در صورت تمایل به سفیدتر شدن دندان ها، پزشک آن را در نظر خواهد گرفت. رنگ پوست نیز در نظر گرفته می شود تا روکش های نهایی هنگام هل دادن، غیر طبیعی یا خارج از محل به نظر نرسند. ادعای اصلی شهرت روکش های سرامیکی این واقعیت است که حداقل میزان مینای دندان لازم است تا آنها را محکم به سطح دندان های قدیمی بکشد. آماده سازی دندان ها بستگی به روش آماده سازی، موقعیت دندان، نوع نمای مورد استفاده و فناوری موجود دارد. بسته به این که لثه ها و دندان ها تحت تاثیر قرار می گیرند یا خیر، شاید بیهوشی لازم باشد. این بستگی به میزان مینای دندان دارد که باید برداشته شود. مواد کامپوزیت رزین فقط موادی نیستند که برای پر کردن دندان استفاده می شوند. آنها همچنین می توانند برای روکش به کار روند. آنها دوام کمتری نسبت به نمونه های چینی و سرامیکی خود دارند. همچنین از هر دو ماده متخلخل تر هستند و آنها را در برابر رنگ و لکه ای شدن آسیب پذیرتر می کند. با این حال، ترمیم مستقیم رزین برای بسیاری از افراد یک گزینه باقی می ماند زیرا به طور متوسط برای تا سالی که روکش به طور متوسط دوام می آورد، خوب کار می کند. مقرون به صرفه بودن یا هزینه، اصلی ترین مزیت روکش های رزینی کامپوزیت نسبت به چینی و حتی سرامیکی است. به طور متوسط، روکش های چینی دو برابر رزین ها قیمت دارند. قیمت گذاری برای بسیاری از افراد یک ملاحظه حیاتی است، زیرا بیمه دندانپزشکی آنها معمولا حداقل یا بدون پوشش برای این روش دندانپزشکی و زیبایی است. شما برای هر روکش از جیب خود هزینه پرداخت خواهید کرد، بنابراین شاید نتوانید حتی یک روکش پرسلن تهیه کنید. انتخاب نوع مناسب مواد رزین کامپوزیت نیاز به پاسخگویی به چندین سوال دارد. آیا ترمیم در ناحیه زیبایی لبخند یا قسمت خلفی دندان قرار دارد؟ علاوه بر این، آیا ترمیم جایگزین بخشی یا تمام سطح صورت دندان می شود؟ پزشک باید خواص موادی را که استفاده می کند نسبت به شرایط منحصر به فرد یا وضعیت دندان هایی که می خواهید بهبود یا تقویت کنید، درک کند. به این ترتیب نوع رزین کامپوزیتی بهترین میزان صیقل پذیری، استحکام و جابجایی را دارد. این نوع رزین حدود تا سال است که استفاده می شود. آنها حاوی حدود تا درصد ذرات پرکننده دی اکسید سیلیکون هستند که از . تا . میکرومتر متغیر است. به دلیل کوچک بودن اندازه پرکننده، آنها می توانند درخشندگی مینای دندان را تقریبا با برتری که پرسلن پس از صیقل دادن کامل به ارمغان می آورد، تقلید کنند. با این حال، هر چه که از نظر زیبایی می توانند به دست آورند، می توانند قدرت کلی خود را از دست بدهند، مانند تیز کردن گرافیت مداد به حدی که نوک آن به راحتی می شکند. این برای ترمیم های دهانه رحم و ترمیم های قدامی کلاس V مناسب تر است. هیبریدها رزین های کامپوزیتی هستند که قابلیت صیقل پذیری مناسبی را برای مواد غیر چینی یا غیر سرامیکی فراهم می کنند. این رایج ترین نوع روکش برای ترمیم های خلفی است، جایی که نیروهای نیش بسیار قوی تر هستند. حتی می توانند روکش های معمولی دندان های جلو را از هم جدا کنند. اندازه ذرات پرکننده آن از . تا . میکرومتر است. همچنین، حدود تا درصد وزن این رزین از آن مجموعه ناهمگن ذرات پرکننده تشکیل شده است. این محصول به دلیل وجود سایه ها و کدورت های متعدد و همچنین ناتوانی در حفظ براقیت در طول زمان در مقایسه با پر کننده های میکرو، شناخته شده است. رزین ها تا حد استفاده از "فناوری نانو" در قالب نانو پرکن و نانوهیبرید پیشرفت کرده اند. این جدیدترین دسته از رزین های کامپوزیت برای روکش ها به کامپوزیت اضافه شده است. از نانومتر تا نانومتر ذرات "نانومر" و . تا . میکرومتر "نانو خوشه" آگلومرات به عنوان پرکننده های رزین تشکیل شده است. مشابه پر کننده های میکرو، این نانوپرکن ها را می توان صیقل داد تا شبیه مینای دندان چینی یا واقعی باشد. علاوه بر این، براقیت یک روکش رزینی صیقلی نانو را می توان برای مدت زمان طولانی تری در مقایسه با فرمولاسیون کامپوزیت های قدیمی مانند ریزپرکن ها و هیبریدها حفظ کرد. روکش های چینی بهترین انتخاب برای کیفیت از نظر زیبایی و دوام عملکردی - سال است. این واقعا معادل بیولوژیکی دندانهای سالم و صیقلی است. دومین گزینه برای روکش روکش سرامیکی یا پرسلن سرامیکی (سرامیک مصنوعی مانند پرسلن) است. آنها به دلیل زیبایی چینی و استحکام بیولوژیکی خود، و این که به لثه آسیب نمی رسانند و مانند رزین کامپوزیت رنگ نمی گیرند، معروف هستند. اگرچه ونیرهای رزینی فقط - سال عمر می کنند. اما پیشرفت هایی مانند نانو پرکننده ها آنها را نسبت به قبل قوی تر کرده است. حتی آنها را به جایگزین های ارزشمندی برای انتخاب گران قیمت روکش های چینی تبدیل می کند.

در دسترس مبتلایان به این بیماری است که با استفاده از این درمان های خانگی افراد مبتلا به بیماری دست، پا و دهان می توانند وضعیت و علایم خودشان را بهبود ببخشند. یک عفونت ویروسی شایع است که بیشتر نوزادان و کودکان (زیر سال) را تحت تاثیر قرار می دهد. حتی ممکن است از فردی به فرد دیگر منتقل شود. فرد مبتلا ممکن است حتی پس از هفته ها از شیوع اولیه، ویروس را حمل کند. اما چند درمان ساده و تغییر شیوه زندگی می تواند عفونت را درمان کرده و از گسترش بیشتر آن جلوگیری کند. برای آگاهی بیشتر برای درمان خانگی بیماری دست و پا و دهان ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. فهرست محتوا درمان خاصی برای بیماری دست و پا و دهان وجود ندارد. علایم این بیماری معمولا در عرض - روز کاهش می یابد. بیشتر درمانها با هدف تسکین علایم انجام می شود. مقداری روغن نارگیل بکر را روی یک پنبه بریزید. پنبه استفاده شده را دور بیندازید. شما می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید تا بهترین نتیجه را بگیرید. نصف فنجان جوش شیرین را به وان پر از آب اضافه کنید. بگذارید کاملا حل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک فنجان نمک اپسوم را به وان پر از آب اضافه کنید. اجازه دهید نمک کاملا حل شود. نمک اپسوم به دلیل ترکیب آن، سولفات منیزیم نیز نامیده می شود. منیزیم با کاهش تولید سایتوکاین های التهابی در بدن، التهاب را مهار می کند. بنابراین، می تواند در تسکین تاول ها و بثورات مرتبط مفید باشد. چند قطره به شستشوی دست یا بدن خود اضافه کنید. چهار تا پنج قطره روغن درخت چای را به شستشوی دست یا بدن خود اضافه کنید. روغن درخت چای ضد میکروب است و می توان از آن برای ضدعفونی و ضدعفونی کردن دست ها و بدن شما در برابر میکروبهای مضر بیماری زا استفاده کرد. از این دارو برای نوزادان یا زنان باردار استفاده نکنید. یک فنجان بلغور جو دوسر را به حمام خود پر از آب اضافه کنید. یک قاشق غذاخوری روغن نارگیل فشرده سرد میل کنید. تا دقیقه در دهان خود بمانید. یک تکه زنجبیل برش خورده را در یک فنجان آب بجوشانید و صاف کنید. روزانه یک تا دو حبه سیر مصرف کنید. شما می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. یک قاشق چای خوری ریشه شیرین بیان را به یک فنجان آب اضافه کنید. چای گرم بنوشید. مقداری ژل از برگ استخراج کنید. در زیر نکاتی ذکر شده است که می تواند شما را از ابتلا به این بیماری باز دارد. از تماس نزدیک با افراد مبتلا خودداری کنید. تا زمان بهبودی، ظروف را با افراد مبتلا به اشتراک نگذارید. با دستان کثیف به چشم ها، دهان یا بینی خود دست نزنید. به طور مرتب محل های مشترک مانند توالت را ضدعفونی کنید. افراد مبتلا تا زمانی که توسط پزشک تجویز نشده است از خروج از خانه خودداری کنند. دستان خود را چندین بار در روز بشویید، به ویژه اگر با پوشک دست می زنید یا کودک آلوده را حمام می کنید. این نکات قطعا به جلوگیری از گسترش بیشتر بیماری کمک می کند. بیماری دست و پا و دهان معمولا به خودی خود تسکین می یابد. درمان برای تسریع بهبودی ارایه می شود. با این حال، در برخی موارد، بیماری ممکن است چرخشی شدید داشته باشد و منجر به عوارض تهدید کننده زندگی مانند و شود. بنابراین، توصیه می شود مراقب بدتر شدن علایم باشید و از مداخله پزشکی متناسب با آن استفاده کنید. برای تشخیص بیماری از سواب گلو یا آزمایش مدفوع استفاده می شود. پزشک شما می تواند بیماری دست و پا و دهان را از سایر عفونت های ویروسی بر اساس موارد زیر تشخیص دهد: ظاهر علایم الگوی علایم سن فرد مبتلا بیماری دست و پا و دهان یک عفونت مسری است. این بیماری در هفته اول ابتلای فرد به این بیماری، واگیردارترین زمان است. استفاده موضعی از فرمول های بیهوشی مانند لیدوکایین چسبناک، محلول دیکلونین یا دیفن هیدرامین (بنادریل) اغلب برای درمان زخم های دهان استفاده می شود. هر یک از داروهای طبیعی فوق نتایج فوق العاده ای را در تسکین علایم بیماری دست و پا و دهان بدون عوارض جانبی به همراه خواهد داشت. بیماری دست و پا و دهان ( HFMD ) یک عفونت خفیف اما مسری است که در کودکان شایع است. علت اصلی آن coxsackievirus . بیماری دست و پا و دهان در هفت روز اول عفونی ترین بیماری است. این ویروس اغلب هفته ها در بدن باقی می ماند و به راحتی می تواند به دیگران منتقل شود. عفونت ویروسی به راحتی از طریق آب دهان یا مدفوع کودکان مبتلا منتقل می شود. حتی تماس نزدیک با یک فرد مبتلا افراد دیگر را در معرض خطر بالای ابتلا به این بیماری قرار می دهد. پاکسازی بینی کودک مبتلا یا تعویض پوشک از دیگر راه های انتقال بیماری است. بنابراین، مهم است که پس از هرگونه تماس با بیماران، دستان خود را کاملا بشویید. شایع ترین علت بیماری دست و پا و دهان، ویروس coxsackievirus A است. این ویروس متعلق به گروه انتروویروس های غیر فلج اطفال است: بزاق مدفوع تاول های پاره شده ترشحات بینی یا گلو قطرات تنفسی ناشی از عطسه یا سرفه علایم رایج مرتبط با بیماری دست و پا و دهان، عبارتند از: تب کاهش اشتها تحریک پذیری (به ویژه در نوزادان و کودکان نوپا) تاول های دردناک در داخل گونه ها و روی زبان و لثه بثورات قرمز با بدون تاول که در کف، کف دست و در برخی موارد باسن ظاهر می شود.

علت های مختلفی برای سردرد در سمت چپ وجود دارد. درک علل احتمالی و درمان آنها می تواند به فرد کمک کند تا درد را کنترل کرده و بداند چه موقع باید به دنبال مراقبت حرفه ای باشد. حدود درصد از بزرگسالان در سراسر جهان دچار سردرد هستند. برخی از سردردها جزیی و با درمان خانگی برطرف می شوند، اما برخی شدیدتر و نیاز به مراقبت های پزشکی دارند. اگر سردرد با تاری دید، تهوع یا هر علامت دیگری که باعث نگرانی می شود همراه شد، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اگر فردی دچار سردرد شدید و ضعف در یک طرف بدن یا دچار سردرگمی شود، به مراقبت های اورژانسی نیاز دارد. چندین نوع سردرد می تواند باعث درد در سمت چپ شود. به طور کلی، پزشکان سردرد را به عنوان "اولیه" یا "ثانویه" طبقه بندی می کنند. برای افرادی که سردرد اولیه دارند، درد اصلی ترین علامت است. سردرد ثانویه ناشی از یک بیماری دیگر است، مانند: عفونت سکته مغزی تومور مغزی میگرن می تواند باعث سردرد متوسط تا شدید در سمت چپ شود. شرایط نیز احتمال دارد ت ثیر بگذارد. سردرد میگرنی شاید شدید شده و از یک طرف بدتر شود. درد احتمال دارد از اطراف چشم یا شقیقه شروع، سپس در سر انتشار یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی دیگر از علایم میگرن عبارتند از: سرگیجه تغییر در بینایی تهوع و استفراغ حساسیت شدید به صدا، نور، لمس یا بو بی حسی یا سوزن سوزن شدن در صورت یا اندام ها یک نوع نادر میگرن، که میگرن همی پلژی نامیده می شود، می تواند باعث ضعف اندام ها و صورت در یک طرف بدن شود. یک دوره میگرن معمولا - ساعت طول می کشد شاید فرد نیاز داشته باشد در اتاق تاریک دراز بکشد و تا زمانی که علایم از بین نروند استراحت کند. کارشناسان علل دقیق را درک نمی کنند، اما به نظر می رسد عوامل ژنتیکی و محرک محیطی در این امر نقش دارند. محرک های رایج عبارتند از: زیاد یا کم خوابیدن بوها، مانند عطرها استرس، عاملی در % از موارد تغییرات هورمونی، در درصد موارد غذاهای خاص مانند الکل، پنیر و شکلات چراغ های روشن یا چراغ هایی که چشمک می زنند. سردرد خوشه ای احتمال دارد باعث درد شدید در یک طرف سر و اغلب در اطراف چشم شود. درد می تواند بسیار شدید و شاید احساس تیز، سوزش یا سوراخ شدن داشته باشد. حدود درصد از مردم ایالات متحده دچار سردردهای خوشه ای می شوند. هنگام بروز، سردردها در چندین قسمت و به مدت تا هفته ظاهر می شوند، سپس احتمالا برای چندین روز متوقف می شوند. آنها اغلب هر بار یک طرف را تحت ت ثیر قرار می دهند. ویژگی های مشترک عبارتند از: درد شدید که - دقیقه طول می کشد. درد کمتر شدید که می تواند تا ساعت ادامه یابد. دردی که پس از تا دقیقه به اوج خود می رسد. درد در پشت یک چشم، یک معبد یا یک طرف پیشانی دردی که در شب ومعمولا - ساعت پس از خواب شروع می شود. علایم مرتبط می تواند شامل موارد زیر باشد: افتادگی پلک انسداد یا آبریزش بینی آبریزش و قرمزی در یک چشم صورت برافروخته یا عرق کرده علت دقیق آن ناشناخته است، اما کارشناسان معتقدند که بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس و اعصاب و عروق خونی را درگیر می کند که بر چشم و صورت ت ثیر می گذارد. سردردهای خوشه ای اغلب هر روز در یک ساعت مشخص رخ می دهد. همچنین احتمال دارد در بهار یا پاییز شایع تر باشند و مردم ممکن است آنها را با سردردهای آلرژی اشتباه بگیرند. آنها معمولا افراد تا ساله را تحت ت ثیر قرار می دهند و درصد آنها مرد هستند. این نوع سردرد می تواند ناشی از آسیب به گردن، مانند ضربه شلاقی، آرتروز یا سایر تغییرات در مهره های بالای ستون فقرات باشد. می تواند باعث بروز علایم زیر شود: تاری دید حالت تهوع حساسیت به نور و صدا گردن سفت و محدوده حرکتی درد در اطراف چشم، گردن، شانه ها و بازوها درد متوسط تا شدید که از گردن شروع شده و از یک طرف به چشم و صورت انتشار می یابد. تزریق استرویید و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند ایبوپروفن ( Advil ) می تواند به مدیریت درد کمک کند. با درمان، سردردهای سرویکوژنیک باید در داخل برطرف شوند، هر چند احتمال دارد دوباره عود کنند. درد و سایر علایم می تواند به صورت چرخه ای باشد و به صورت دوره ای شعله ور شود، هر چند فرکانس آن در افراد مختلف متفاوت است. حمله خودایمنی که در آن بدن به گونه ای واکنش نشان می دهد که گویی رگ های خونی دارای مواد مضر هستند می تواند منجر به واسکولیت، نوعی التهاب رگ های خونی شود. نوع معمول واسکولیت، آرتریت سلول غول پیکر است که آرتریت تمپورال نیز نامیده می شود. این بر عروق خونی سر و معمولا در افراد بالای سال رخ می دهد. واسکولیت می تواند باعث سردرد شود که مشابه "سردرد رعد و برق" است. درد شدید و اغلب علت مشخصی وجود ندارد. با سردرد رعد و برق، درد شدیدتر است و حداقل دقیقه طول می کشد. با سردرد مشابه ناشی از واسکولیت، شاید درد کمی بیشتر طول بکشد. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: درد هنگام جویدن از دست دادن ناگهانی بینایی درد در یک طرف سر یا پشت چشم هر کسی که این علایم را تجربه می کند باید با مشاوره پزشکی صحبت کند. عدم درمان واسکولیت می تواند منجر به از دست دادن بینایی دایمی شود. آنوریسم مغزی یک نقطه ضعیف در رگ خونی مغز است. این معمولا علایمی ندارد، مگر اینکه پاره شده و منجر به خونریزی خطرناک شود. ممکن است فرد دچار سردرد رعد و برق که شامل درد ناگهانی و شدید است، شود. آنها احتمال دارد احساس کنند که ضربه شدیدی به سرشان خورده و همچنین می تواند در یک طرف بدن ضعف داشته باشند. سایر علایم احتمالی عبارتند از: تشنج گیجی تغییر بینایی حساسیت به نور تهوع و استفراغ درد یا سفتی در گردن از دست دادن هوشیاری همه این عوامل می توانند باعث سردرد شوند: آبجو، شراب و سایر نوشیدنی های الکلی حاوی اتانول هستند، یک ماده شیمیایی که با گسترش عروق خونی باعث سردرد می شود. مغز شما برای عملکرد بهینه به قند (گلوکز) از غذاها نیاز دارد. وقتی غذا نمی خورید، سطح قند خون شما کاهش می یابد. سردرد یکی از علایم آن است. وقتی تحت استرس هستید، بدن شما مواد شیمیایی "مبارزه یا فرار" را آزاد می کند. غذاهای خاصی باعث سردرد می شوند. محرک های رایج غذایی شامل پنیرهای کهنه، شراب قرمز، آجیل و گوشت های فرآوری شده مانند غذاهای سرد، هات داگ است. بی خوابی می تواند باعث ایجاد سردرد شود. هنگامی که سردرد دارید، درد همچنین می تواند خواب شبانه را دشوار کند. افرادی که دارای اختلالات خواب مانند آپنه انسدادی خواب هستند، بیشتر دچار سردرد می شوند، تا حدی به این دلیل که خواب آنها مختل شده است. سردرد اغلب علامت عفونت های تنفسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا است. آلرژی باعث ایجاد سردرد از طریق احتقان در سینوس ها می شود که باعث درد و فشار در پشت پیشانی و گونه ها می شود. عفونت های جدی مانند آنسفالیت و مننژیت باعث سردردهای شدیدتری می شوند. این بیماریها همچنین علایمی مانند تشنج، تب بالا و سفتی گردن را ایجاد می کنند. اگر بیش از دو یا سه روز در هفته از سردردها استفاده کنید، داروهایی که سردرد را درمان می کنند می توانند منجر به سردرد بیشتری شوند. این سردردها به عنوان سردردهای بیش از حد مصرف دارو یا سردردهای برگشتی شناخته می شوند. آنها تقریبا هر روز رخ می دهند و درد هنگام بیدار شدن در صبح شروع می شود. داروهایی که می توانند باعث استفاده بیش از حد از سردرد شوند عبارتند از: آسپرین استامینوفن (تیلنول) ایبوپروفن ( Advil ) تریپتان ها، مانند سوماتریپتان ( Imitrex ) و زولمی تریپتان ( Zomig ) مشتقات ارگوتامین، مانند Cafergot تجویز داروهای ضد درد مانند اکسی کدون ( Oxycontin ) ، ترامادول ( Ultram ) ، و هیدروکودون ( Vicodin ) اگر فردی دچار سردرد شدید یا مداوم باشد یا اگر این درد با علایم دیگری رخ دهد، باید از پزشک مشاوره دریافت کند. علایم دیگر عبارتند از: تب تعریق تاری دید تهوع و استفراغ ضعف در یک طرف بدن همچنین مشورت با پزشک در موارد زیر ضروری است: سردردها به طور پیوسته بدتر می شوند. سردرد پس از ضربه به سر ایجاد می شود. سردردهایی که پس از سالگی ایجاد می شوند. تغییرات قابل توجهی در الگوی سردرد وجود دارد. مدیریت سردردها زندگی روزمره را سخت می کند. تغییراتی در عملکرد ذهنی یا شخصیت فرد ایجاد می شود. هر کسی که دچار سردرد شدید و ناگهانی می شود، باید تحت مراقبت های اورژانسی قرار گیرد، زیرا این می تواند نشانه سکته مغزی یا آنوریسم باشد. بسیاری از مردم می توانند سردرد را با داروهای بدون نسخه و استراحت درمان کنند. در صورت امکان، اقدامات زیر می تواند به پیشگیری از انواع سردرد کمک کند: کاهش یا مدیریت استرس داشتن الگوی خواب منظم اجتناب از عوامل محرک شناخته شده شاید پزشک برای درد شدید داروهای مسکن قوی تری تجویز کند. سردرد در سمت چپ می تواند ناشی از میگرن، واسکولیت، سردردهای خوشه ای یا انواع دیگر باشد. اغلب، فرد می تواند سردرد را در خانه با داروهای بدون نسخه و استراحت درمان کند. با این حال، اگر سردرد شدید، مداوم یا نگران کننده است، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید. هر کسی که دچار سردرد و ضعف شدید در یک طرف بدن یا دچار سردرگمی شود، نیاز به مراقبت اورژانسی دارد: این وبسایت : www . medicalnewstoday . com / articles / types - overview

می تواند خود زخم، عفونت های عمیق تر در حفره های بدن یا عفونت های دیگری مانند یا عفونت های ادراری مرتبط با را درگیر کند. زمان بندی از عمل تا بروز علایم و نشانه هایی که نشان دهنده عفونت است می تواند به تشخیص علت و منبع عفونت کمک کند. عفونت های مجاری ادراری و عفونت های سطحی زخم می توانند در ساعت بعد از عمل ظاهر شوند. آبسه های عمیق و پنومونی - روز پس از جراحی ظاهر می شوند. مدیاستینیت به عفونت ساختارهای مرکزی قفسه سینه به استثنای ریه ها و فضای پلور اشاره دارد. در شرایط بعد از عمل جراحی، بیشتر پس از دیده می شود و به طور کلی در عرض - هفته پس از عمل ظاهر می شود، اگرچه علایم آن می تواند تا - ماه به تاخیر بیفتد. میزان بروز آن بین کمتر از تا درصد است. تشخیص عفونت محل جراحی می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا علایم و نشانه ها اغلب غیر اختصاصی هستند. فهرست محتوا علایم و اهمیت عفونت بر اساس وضعیت ایمنی بیمار و عمق و شدت عفونت متفاوت است. عفونت های سطحی پوست می توانند به صورت به تنهایی و بدون ترشح کمی یا بدون ترشح ظاهر شوند. عفونت های عمیق تر یا شدیدتر می توانند علاوه بر سلولیت به صورت ترشحات چرکی نیز ظاهر شوند. این وضعیت به ندرت، می تواند منجر به جدا شدن زخم شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های عمیق تر، مانند آبسه در حفره بدن یا عفونت های پارانشیمی مانند ذات الریه، می تواند با یافته های سیستمیک غیر اختصاصی مانند تب و لکوسیتوز یا یافته های خاص ارگان ها مانند طولانی شدن ایلیوس در بیمار مبتلا به آبسه داخل صفاقی یا نارسایی اکسیژن رسانی در یک فرد ظاهر شود. ترشحات سروزی مداوم از زخم، اگرچه غیر اختصاصی است، اما نشان دهنده عفونت است که منجر به برآمدگی فاسیال شده است. عفونت بعد از جراحی به عفونتی گفته می شود که ظرف روز پس از عمل رخ دهد و ممکن است مربوط به خود عمل یا دوره بعد از عمل باشد. بروز عفونتهای بعد از جراحی بسته به تعریف مورد استفاده، روشهای نظارتی مورد استفاده برای تشخیص عفونت، نوع عمل انجام شده و عوامل خطر ذاتی بیمار برای ایجاد عفونت متفاوت است. برخی منابع از تمام عفونت های بعد از عمل به عنوان عفونت های محل جراحی یاد می کنند. در حالی که برخی دیگر از این اصطلاح برای اشاره به عفونت هایی که فقط شامل پوست یا بافت های زیر جلدی استفاده می کنند. مانند هر عفونت، اولویت در رسیدگی به عفونت بعد از جراحی باید شناسایی منبع و کنترل آلودگی باشد. این امر به ویژه در بیمارانی که تحت عمل جراحی دستگاه گوارش قرار گرفته اند اهمیت دارد زیرا کنترل منبع ممکن است نیاز به تکرار لاپاروتومی داشته باشد. در این مورد، سی تی اسکن اغلب برای ارزیابی نشت روده و آبسه صفاقی مورد نیاز است. کنترل منبع همچنین ممکن است نیاز به برداشتن مواد مصنوعی تعبیه شده مانند پیوند عروقی یا مش غیر قابل حل داشته باشد. همزمان با این تلاش، درمان آنتی بیوتیکی تجربی باید به شدت مورد توجه قرار گیرد و احیای مایعات باید مطابق علایم بالینی انجام شود. معیارهای تشخیصی و آزمایشات مورد استفاده برای ت یید تشخیص عفونت محل جراحی بر اساس محل، عمق و شدت آن متفاوت است. عفونت های سطحی زخم تنها به عنوان سلولیت ظاهر می شوند. بر اساس ویژگی های زخم برش از نظر بالینی تشخیص داده می شوند. چنین عفونی ممکن است با درد یا حساسیت، تورم، قرمزی یا گرما در محل زخم همراه باشد، یا بیمار ممکن است تب خفیف یا لکوسیتوز را نشان دهد. عفونت های عمیق تر زخم به صورت ترشحات چرکی از برش، اغلب (اما نه همیشه) همراه با تب و یا لکوسیتوز ظاهر می شوند. اگرچه تشخیص عفونت زخم همچنان بالینی است، کشت ترشحات در تعیین درمان بهینه آنتی بیوتیکی مفید است. سی تی اسکن که به طور ایده آل با کنتراست داخل وریدی انجام می شود، یک روش تشخیصی برای اکثر عفونت های عمیق تر بدون در نظر گرفتن محل آن است. تشخیص عفونت های حفره قفسه سینه بعد از عمل می تواند مشکل باشد. این امر به ویژه در مورد عملیات قلبی یا قفسه سینه صادق است، زیرا شاخص اکسیژن رسانی و اشعه ایکس قفسه سینه در شرایط بعد از عمل در این جمعیت بیمار غیر طبیعی پیش بینی می شود. درمان هرگونه عفونت با راهکارهایی برای جلوگیری از وقوع این رویداد آغاز می شود. با باز ماندن پوست می توان از عفونت های زخم جلوگیری یا به حداقل رساند. یکی از اصول اساسی جراحی این است که میزان زخم باز نسبت به زخم بسته بسیار کمتر است. بنابراین، وقتی احتمال عفونت زیاد است، جراح ممکن است تصمیم بگیرد پوست را باز بگذارد. در حالی که فاسیای زیرین را می بندد تا از بافت های عمیق تر محافظت کند. در حالی که سوء تغذیه مزمن و هایپرگلیسمی از عوامل خطر ایجاد هستند. اطلاعات کمی وجود دارد که بتواند این ایده را ت یید کند که مکمل های غذایی قبل از عمل یا کنترل قند خون شدید، میزان عفونت را کاهش می دهد. یک مطالعه اخیر افزایش مرگ و میر را در بیماران مبتلا به بیماریهای جدی تصادفی نشان داد. برای کنترل شدید قند در مرحله بعد، اگرچه شواهد اولیه ای وجود دارد که نشان می دهد حمام کلرهگزیدین گلوکونات باعث کاهش تعداد باکتری ها در پوست نسبت به آب و صابون ساده یا پوویدون - ید می شود. اما مطالعات انجام شده تا کنون کاهش مداوم در بروز عفونت محل جراحی را نشان نداده است. با این حال، برخی از مطالعات، کاهش بروز عفونت جریان خون مرتبط با کاتتر و ذات الریه را در بیماران وخیم بیمار که معمولا با کلرهگزیدین گلوکونات حمام می شوند، کاهش می دهد. بنابراین، نقش کلرهگزیدین در پیشگیری از عفونت حین عمل نامشخص است. مطالعات بیشتری مورد نیاز است. آلودگی انتخابی دستگاه گوارش ( SDD ) یا دهان و حلق به تنهایی ( SOD ) باعث کاهش بروز پنومونی و باکتریمی و کاهش مرگ و میر در بیماران حاد بعد از عمل می شود. در صورت وجود مجموعه ای از مواد چرکی، آنتی بیوتیک ها کاربرد محدودی دارند. هنگامی که زخم باز می شود، تعویض پانسمان مرطوب به خشک با سالین رایج ترین روش درمان عفونت به صورت موضعی است. حتی ممکن است در همه موارد درمان با آنتی بیوتیک ضروری نباشد. استثناء در این مورد شامل عفونت هایی است که منجر به جدا شدن فاسیال شده است. این عفونت ها ممکن است نیاز به مداخله جراحی برای بازسازی فاسیال داشته باشند. در این موارد مشاوره تخصصی جراحی باید انجام شود. این امر به ویژه در مورد مدیاستینیت صادق است که درمان آنتی بیوتیکی به تنهایی کافی نیست و باید به عنوان مکمل درمان جراحی در نظر گرفته شود. گزینه های جراحی در درمان عفونت مدیاستین بعد از عمل شامل دبریدمان با بستن مکرر جناغ، تخلیه مایع از طریق پوست یا بازسازی دیواره قفسه سینه با فلپ های میوکوتان یا امنتال است. در مورد مدت زمان درمان آنتی بیوتیکی برای درمان عفونت خاص بعد از عمل اجماع وجود ندارد. با این حال، اکثر نویسندگان یک دوره درمانی هفته ای برای درمان آبسه عمیق پس از تخلیه و یک دوره درمانی - روزه برای سلولیت را توصیه می کنند. به آنتی بیوتیک ها و مراقبت موضعی زخم پاسخ می دهد. به دلیل نفوذ ضعیف در بافت، مدیاستینیت نیاز به دوره طولانی مدت آنتی بیوتیک ها دارد و در بیشتر موارد به - هفته درمان داخل وریدی نیاز است. در موارد استیومیلیت استرنال، ممکن است لازم باشد مدت درمان افزایش یابد. در اغلب موارد، عفونت موضعی زخم باید کنترل شود. ترشحات چرکی باید از نظر میزان و ویژگی کاهش یابد. سلولیت باید طی - ساعت پس از شروع درمان برطرف شود. به همین ترتیب، به دنبال تخلیه آبسه از طریق پوست، علایم سیستمیک عفونت و بیماری باید در یک بازه زمانی مشابه شروع به بهبود کنند. مدیاستینیت به دلیل ویژگی های آن یک استثنا است. زیرا برای کنترل و ریشه کن کردن عفونت به یک دوره طولانی درمان نیاز دارد. بنابراین وضعیت بالینی بیمار ممکن است چند روز تا چند هفته پس از شروع درمان بهبود نیابد. پیش آگهی کلی عفونت محل جراحی بسیار خوب است. اما با افزایش عوارض، افزایش طول مدت بستری در بیمارستان و افزایش قابل توجه هزینه همراه است. با این حال، برخی از عفونت ها با عوارض شدید و افزایش مرگ و میر همراه هستند. یک مثال رایج مدیاستینیت بعد از عمل است. خطر مرگ را بین تا درصد دارد. بیمارانی که برای عفونت مربوط به فاسیا نیاز به بازسازی دیواره شکم یا قفسه سینه دارند، در معرض افزایش درد مزمن، پارستزی و ضعف کلی هستند. عفونت های محل جراحی سومین عفونت شایع مرتبط با مراقبت های بهداشتی هستند. میزان عفونت محل جراحی در مراکز مختلف و همچنین بر اساس عمل انجام شده متفاوت است. به عنوان مثال، روشهای بای پس شریانی اندام تحتانی یکی از بالاترین موارد عفونت را دارد. دامنه آن بین تا درصد متغیر است. اگرچه علت دقیق این امر مشخص نیست. اما به احتمال زیاد مربوط به اختلال در جریان خون مزمن با بیماری ریز عروقی است. به طور کلی، زخم ها پس از باز شدن برای عفونت بسته نمی شوند. بنابراین، بیماران به تعویض مداوم پانسمان نیاز خواهند داشت. تا زخم با قصد ثانویه ترمیم شود. این روند بسته به ماهیت زخم و توانایی بیمار در بهبودی ممکن است چند روز تا چند ماه طول بکشد. منبع:

( AATD ) یا کمبود آنتی تریپسین یک اختلال است که باعث می شود پروتیین آلفا - آنتی تریپسین ( AAT ) در خون کاهش یافته یا از بین برود. AAT در کبد ساخته شده و از طریق جریان خون به ریه ها فرستاده می شود تا از ریه ها در برابر آسیب محافظت کند. اگر فردی دارای سطح پایین یا بدون سطح AAT باشد ممکن است ریه هایش آسیب ببیند. کمبود آنزیم آلفا - آنتی تریپسین یک بیماری ژنتیکی است، به این معنی که از والدین به شما منتقل شده است. این می تواند باعث بیماری جدی ریه یا کبد شود. شما همچنین ممکن است آن را به نام کمبود AAT بشنوید. علایم اغلب شامل مشکل در تنفس و زردی یا زرد شدن پوست است. زمانی که کبد شما به اندازه کافی پروتیینی به نام آلفا - آنتی تریپسین یا AAT را تولید نکند، شما به این بیماری مبتلا می شوید. در این شرایط برای محافظت از ریه های خود به AAT احتیاج دارید. بدون آن، عفونت ها و سایر عوامل تحریک کننده، مانند دود تنباکو، قسمت هایی از ریه شما را حتی سریعتر تجزیه می کنند. کمبود آنتی تریپسین آلفا - در سراسر جهان رخ می دهد، اما شیوع آن بر اساس جمعیت متفاوت است. این اختلال حدود در تا فرد دارای نسب اروپایی را تحت ت ثیر قرار می دهد. در افراد آسیایی تبار غیر معمول است. بسیاری از افراد مبتلا به کمبود آنتی تریپسین آلفا - به احتمال زیاد تشخیص داده نمی شوند، به ویژه افرادی که بیماری ریوی به نام بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) دارند، می تواند ناشی از کمبود آنتی تریپسین آلفا - باشد. با این حال، کمبود آنتی تریپسین آلفا - اغلب هرگز تشخیص داده نمی شود. برخی از افراد مبتلا به کمبود آنتی تریپسین آلفا - با آسم تشخیص اشتباه می دهند. برای برخی از افراد، کمبود AAT می تواند باعث بیماری انسدادی مزمن انسدادی ریه ( COPD ) شود. هنگامی که COPD دارید، اغلب علایم آمفیزم را مشاهده می کنید، یک بیماری جدی که بیرون کشیدن هوا از ریه ها را برای شما سخت می کند. COPD می تواند منجر به بروز خلط، باعث خس خس سینه یا مشکل در تنفس شود و احساس سفتی در قفسه سینه ایجاد کند. همچنین ممکن است مبتلا به برونشیت مزمن شوید که باعث سوزش مجاری تنفسی و سرفه زیاد و مشکلات تنفسی می شود، هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احتمالا باید از طریق دستگاه استنشاقی که همراه خود دارید، مانند دارویی که افراد مبتلا به آسم استفاده می کنند، دارو مصرف کنید. به خاطر داشته باشید که هیچ دو مورد از کمبود AAT یکسان نیستند. همه مبتلایان به این بیماری علایم شدید را نشان نمی دهند. با درمان، می توانید کار کنید، ورزش کنید و از بسیاری از سرگرمی های مورد علاقه خود لذت ببرید. علایم و نشانه هایی که افراد با کمبود این اختلال از خود نشان می دهند عبارتند از: سرفه مزمن آمفیزم COPD نارسایی کبد هپاتیت هپاتومگالی (بزرگ شدن کبد) زردی سیروز جهش در ژنی که SERPNA نامیده می شود باعث کمبود آلفا - آنتی تریپسین می شود. ژن SERPINA دستورالعمل هایی برای ساخت پروتیینی به نام آلفا - آنتی تریپسین ارایه می دهد. این پروتیین از بدن در برابر آسیب آنزیم قوی به نام نوتروفیل الاستاز محافظت می کند. الاستاز نوتروفیل از گلبولهای سفید خون برای مبارزه با عفونت آزاد می شود، اما اگر با آنتی تریپسین آلفا - به دقت کنترل نشود، می تواند به بافتهای طبیعی (مانند بافت ریه) حمله کند. جهش در ژن SERPINA می تواند منجر به کمبود پروتیین آلفا - آنتی تریپسین یا تغییر شکل پروتیین شود که نمی تواند نوتروفیل الاستاز را کنترل کند. الاستاز نوتروفیل کنترل نشده، آلویول ها را از بین می برد و می تواند منجر به آمفیزم شود. شکل غیرطبیعی آنتی تریپسین آلفا - نیز می تواند در کبد تجمع یابد و به کبد آسیب برساند. بیمار مبتلا به بیماری ریوی یا کبدی مانند COPD (بیماری انسدادی مزمن ریوی) بدون علت مشخص شاید کمبود AATD داشته باشد. پزشکان می توانند این کمبود را با آزمایش خون یا بیوپسی کبد تشخیص دهند. ( HPO ) لیستی از علایم زیر را در افراد مبتلا به این بیماری گزارش کرده است. بسیاری از اطلاعات موجود در HPO از Orphanet ، پایگاه داده بیماریهای نادر اروپایی است. این لیست شامل برآورد تقریبی میزان رایج بودن یک ویژگی (فراوانی آن) است. آمارها بر اساس یک مطالعه خاص است و ممکن است نماینده همه مطالعات نباشد. نحوه درمان پزشکان با AATD بستگی به علایم و نشانه های بیمار دارد. نمونه هایی از درمان عبارتند از: درمان کمبود آلفا - آنتی تریپسین ( AATD ) بستگی به علایم و شدت هر فرد دارد. COPD و سایر بیماریهای ریوی مرتبط معمولا با درمان استاندارد درمان می شوند برونکودیلاتورها و استروییدهای استنشاقی می توانند به باز شدن مجاری تنفسی و تسهیل تنفس کمک کنند. درمان تقویتی داخل وریدی (تزریق منظم AAT تصفیه شده، انسانی برای افزایش غلظت AAT ) برای افرادی که انسداد جریان هوای ثابت دارند (با آزمایش عملکرد ریه مشخص می شود) توصیه شده است. این درمان سطح پروتیین AAT را در خون و ریه ها افزایش می دهد. در صورت وجود بیماری، پانیکولیت ممکن است خود به خود یا پس از درمان با داپسون یا داکسی سایکلین برطرف شود. هنگامی که این روش درمان موثر نباشد، به درمان تقویت داخل وریدی در دوزهای بالاتر از حد معمول پاسخ داده است. همه افراد مبتلا به AATD شدید باید هر تا ماه یکبار آزمایش عملکرد ریوی انجام دهند. افرادی که دارای غلظت سرمی ATT تا درصد نرمال هستند، باید به طور دوره ای عملکرد کبد را برای تشخیص بیماری کبد بررسی کنند. افراد مبتلا به بیماری کبدی باید سونوگرافی دوره ای کبد داشته باشند تا تغییرات فیبروتیک و سرطان کبد (کارسینوم سلولهای کبدی) را زیر نظر داشته باشند. واکسیناسیون سالانه آنفولانزا و پنوموکوک برای جلوگیری از پیشرفت بیماری ریه توصیه می شود. واکسیناسیون هپاتیت A و B برای جلوگیری از ابتلا به بیماری های کبدی توصیه می شود. افراد مبتلا به AATD باید از سیگار کشیدن و مشاغلی که در معرض آلاینده های محیطی هستند اجتناب کنند. والدین، خواهر و برادرهای بزرگتر و کوچکتر و فرزندان فرد مبتلا به AATD شدید باید مورد آزمایش قرار گیرند تا در اسرع وقت افرادی که این بیماری را دارند شناسایی شوند. پیوند ریه ممکن است گزینه مناسبی برای افرادی باشد که در مراحل پایانی بیماری ریوی قرار دارند. پیوند کبد درمان قطعی بیماری پیشرفته کبدی است. داروهای زیر ذکر شده توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) برای درمان این بیماری ت یید شده است. تولید شده توسط Grifols ایالات متحده. نشانه ت یید شده توسط FDA برای درمان افرادی که دارای نقص مادرزادی مهار کننده آلفا پروتییناز با آمفیزم پاناسینار بالینی قابل اثبات هستند. پیش آگهی یک بیماری ژنتیکی به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله تشخیص علایم و نشانه های خاص فرد. گاهی اوقات تغییرات ژنتیکی شناخته شده، می توانند سرنخ هایی برای پیش آگهی ایجاد کنند. علاوه بر این، دوره و نتیجه یک بیماری بستگی به در دسترس بودن و اثربخشی رویکردهای درمانی و مدیریتی دارد. پیش بینی بیماریهای بسیار نادر می تواند دشوار باشد زیرا تعداد کمی از افراد مبتلا شناسایی شده اند. همچنین اگر تشخیص فرد ناشناخته باشد، پیش آگهی ممکن است دشوار یا غیرممکن باشد. پیش آگهی بیماری جنبه های مختلفی دارد، از جمله: کیفیت زندگی مانند توانایی در انجام فعالیتهای روزانه احتمال زندگی فرد مبتلا به این اختلال چقدر است (امید به زندگی) این که آیا علایم و نشانه ها بدتر می شوند (و با چه سرعتی) یا در طول زمان ثابت می مانند. برخی از اختلالات ژنتیکی باعث مشکلات جسمی و رشدی می شوند که آنقدر شدید هستند که با زندگی سازگار نیستند. این شرایط ممکن است باعث سقط جنین یا آسیب جنین شود یا نوزاد مبتلا ممکن است مرده به دنیا بیاید یا مدت کوتاهی پس از تولد بمیرد. افرادی که دارای شرایط ژنتیکی شدیدتری هستند ممکن است در دوران کودکی یا بزرگسالی زندگی کنند اما به دلیل مشکلات سلامتی مربوط به اختلال خود طول عمر کوتاهی دارند. شرایط ژنتیکی با دوره خفیف تر ممکن است با طول عمر طبیعی و مسایل مربوط به سلامتی مرتبط باشد.

یا Fludrocortisone ، همچنین با نام تجاری Florinef شناخته می شود، یک کورتیکواسترویید مصنوعی است که به بدن شما در حفظ سطح کافی، مایعات و حجم خون کمک می کند. بر اساس اطلاعات پایگاه شیمی باز کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده، فلودروکورتیزون همچنین دارای خواص ضد التهابی و ضد حساسیتی است. Fludrocortisone یک استرویید است. اگرچه بدن شما به طور طبیعی سطوح متفاوتی از را به تنهایی تولید می کند، اما شرایط خاصی ممکن است منجر به ناتوانی بدن شما در تولید مقادیر کافی شود. ممکن است برای کنترل سطوح معدنی و مایعات بدن به دارو نیاز باشد. Fludrocortisone فقط با نسخه پزشک ارایه می شود و به صورت قرص ارایه می شود. دوز نسخه بستگی به شدت بیماری شما دارد. اگر شما بیماری ای مانند دارید (یک اختلال غدد درون ریز که در آن غدد فوق کلیوی شما به اندازه کافی هورمون استرویید تولید نمی کنند) ممکن است نیاز به درمان با فلودروکورتیزون داشته باشید. به طور خاص، این دارو ممکن است در صورت نیاز بدن به حفظ مقدار بیشتری سدیم و کاهش مقدار از دست رفته در ادرار مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر میزان سدیم، سطح پتاسیم نیز باید در تعادل باشد. از آنجا که کلیه ها سدیم را از طریق استفاده از فلودروکورتیزون حفظ می کنند، بدن پتاسیم را از طریق ادرار دفع می کند. پتاسیم بیش از حد می تواند بر عملکرد ماهیچه ها از جمله قلب ت ثیر منفی بگذارد. بنابراین، از فلودروکورتیزون می توان برای کاهش سطح پتاسیم در خون استفاده کرد. بدنی که از سلامت کامل برخوردار است می تواند تعادل سدیم و پتاسیم را به تنهایی حفظ کند. در صورت وجود بیماری، فلودروکورتیزون می تواند به بدن در حمایت از این روند کمک کند. علاوه بر این، این دارو ممکن است برای افزایش فشار خون در افراد مبتلا به مشکلات عدم تحمل ارتوستاتیک ( OI ) ، و سایر شرایط استفاده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما دوز دارو و زمان مصرف آن را تعیین می کند. دستورالعمل های زیر ممکن است برای درک برخی از جزییات نحوه استفاده از آن مفید باشد: داروهای خود را ناگهان قطع نکنید. می توانید دارو را با یا بدون غذا مصرف کنید. شما باید داروهای خود را طبق تجویز مصرف کنید. از مصرف زیاد یا خیلی کم داروهای خود اجتناب کنید. Fludrocortisone یک قرص است که از طریق دهان مصرف می شود. در صورت نیاز به کاهش دوز، این تغییر را با پزشک خود در میان بگذارید. قطع سریع دارو می تواند باعث ایجاد عوارض جانبی ناخواسته شود. هنگامی که زمان قطع مصرف دارو فرا رسیده است، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به احتمال زیاد دوز شما را کاهش می دهد. در صورت فراموش شدن یک دوز، آن را در اسرع وقت مصرف کنید. اگر زمان مصرف دوز بعدی شما نزدیک است، دوز فراموش شده را کنار می گذارید و طبق تجویز دارو را از سر می گیرید. در صورت فراموش کردن مصرف دارو، دوز دارو را دو برابر نکنید. آنها ممکن است برخی از عوارض جانبی مرتبط با فلودروکورتیزون باشند که می تواند خفیف تا شدید باشد. اگرچه ممکن است آزاردهنده باشند، اما بسیاری از عوارض جانبی مضر نیستند. اما اگر علایم ادامه یافت یا فراتر از حد قابل تحمل بود، با پزشک خود در مورد آنچه تجربه می کنید صحبت کنید. عوارض جانبی می تواند شامل موارد زیر باشد: آکنه اضطراب بیخوابی استفراغ سردرد سرگیجه بی قراری افسردگی حالت تهوع عصبی بودن احساس ضعف نفخ یا افزایش وزن درد یا سوزش معده تغییرات در دوره قاعدگی تمایل به کبودی به راحتی تغییرات در ضربان قلب علایم زیر ممکن است نگران کننده باشند، در صورت مشاهده عوارض زیر هنگام مصرف دارو، در اسرع وقت به پزشک خود اطلاع دهید: مشکل در بلع اختلالات تنفسی جوش روی پوست ضعف شدید ماهیچه ها مدفوع سیاه، خونی یا قیری تورم صورت، گردن، انگشتان، پاها یا مچ پا اختلالات بینایی مانند از دست دادن بینایی یا علایم شبیه آنفولانزا یا عفونت که به نظر نمی رسد بهبود یابد. اگر به تارتازین (رنگ زرد که ممکن است جزء دارو باشد) یا آسپرین حساسیت داشته باشید، ممکن است این دارو برای شما مناسب نباشد. همچنین، برای جلوگیری از عوارض جانبی دارویی، حتما به پزشک خود اطلاع دهید که همه داروها، چه بدون نسخه و چه بدون نسخه، که مصرف می کنید، به ویژه داروهای رقیق کننده خون، دیورتیک ها و آنتی بیوتیک ها در کلاس کینولون را مصرف کنید. اگر بیماری هایی دارید که بر کبد، کلیه ها، قلب یا دستگاه گوارش ت ثیر می گذارد، حتما پزشک خود را مطلع کنید. علاوه بر این، در صورت تشخیص دیابت، بیماری های تیرویید یا فشار خون بالا، در مورد فلودروکورتیزون با پزشک خود مشورت کنید. اطمینان حاصل کنید که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما سابقه دقیقی از سابقه پزشکی شما دارد تا ارزیابی کند که آیا این دارو برای شما مناسب است یا خیر. اگر باردار هستید، در حال شیردهی هستید یا سعی می کنید باردار شوید، بسیار مهم است که به پزشک خود اطلاع دهید. تا به امروز، مشخص نشده است که این دارو چگونه روی جنین ت ثیر می گذارد زیرا هیچ مطالعه کنترل شده ای انجام نشده است. هنگامی که این دارو در کودکان استفاده می شود، می تواند بر سرعت رشد و تکامل کودک ت ثیر بگذارد. بنابراین، یک برنامه منظم نظارت برای بیماران اطفال توصیه می شود. بسته به بیماری، پزشک ممکن است از شما بخواهد که میزان مصرف سدیم خود را کاهش داده و مصرف غذاهای غنی از پتاسیم را افزایش دهید. با این حال، مواردی وجود دارد، مانند افرادی که فشار خون پایینی دارند یا مشکلات عدم تحمل ارتوستاتیک دارند، که ممکن است مصرف نمک تشویق شود. هنگام مصرف این دارو، پزشک توصیه های فردی و رژیم غذایی را برای شما تجویز می کند. به خاطر داشته باشید که شما باید دارو را طبق دستور مصرف کنید و ناگهان آن را قطع نکنید. هنگامی که زمان قطع مصرف دارو فرا می رسد، پزشک شما به آرامی شما را از مصرف آن منصرف می کند تا از علایم ترک آن جلوگیری کنید. با این حال، در زمان استرس شدید، ممکن است لازم باشد دوز خود را افزایش دهید. در نهایت، این دارو ممکن است مقاومت شما را در برابر عفونت ها کاهش دهد، بنابراین اگر در معرض آبله مرغان، سرخک یا سایر بیماری های عفونی قرار گرفته اید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. در مورد تمام داروهای فعلی خود به پزشک خود اطلاع دهید. بسیاری از داروها می توانند روی فلودروکورتیزون ت ثیر بگذارند، به ویژه: آسپرین دیورتیک یا مدر ها انسولین یا داروی دیابت خوراکی قرص های ضد بارداری یا درمان جایگزینی هورمون یک استرویید آنابولیک (مانند اکساندرولون یا اکسی متولون) باربیتورات ها (مانند بوتاباربیتال، فنوباربیتال یا سکوباربیتال) داروی رقیق کننده خون (مانند وارفارین، کومادین یا ژانتوون) داروهایی که سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کنند مانند داروهای سرطان، استروییدها و داروهای جلوگیری از رد پیوند اعضای بدن. در صورت حساسیت به فلودروکورتیزون یا عفونت قارچی در هر نقطه از بدن خود، نباید از آن استفاده کنید. هنگام استفاده از فلودروکورتیزون، واکسن آبله دریافت نکنید. قبل از دریافت هرگونه واکسن دیگر در حالی که از فلودروکورتیزون استفاده می کنید، از پزشک خود سوال کنید. از نزدیک شدن به افرادی که بیمار یا دارای عفونت هستند خودداری کنید. در صورت قرار گرفتن در معرض آبله مرغان یا سرخک با پزشک خود تماس بگیرید. این شرایط در افرادی که از فلودروکورتیزون استفاده می کنند می تواند جدی یا حتی کشنده باشد. فلودروکورتیزون می تواند سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف کرده و عفونت را برای شما راحت تر کند یا عفونی را که قبلا داشته اید یا اخیرا داشته اید بدتر کند. در مورد هرگونه بیماری یا عفونی که در چند هفته گذشته داشته اید، به پزشک خود اطلاع دهید. به دلیل ت ثیر آن بر بازداشت سدیم، استفاده از فلودروکورتیزون استات در درمان شرایطی به غیر از موارد ذکر شده در اینجا توصیه نمی شود. کورتیکواستروییدها ممکن است برخی از علایم عفونت را پنهان کرده و عفونت های جدیدی در حین استفاده از آنها ظاهر شود. هنگام استفاده از کورتیکواستروییدها ممکن است مقاومت و ناتوانی در بومی سازی عفونت کاهش یابد. در صورت بروز عفونت در طول درمان با فلودروکورتیزون استات، باید سریعا توسط درمان مناسب ضد میکروبی کنترل شود. استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروییدها ممکن است باعث ایجاد آب مروارید زیر کپسولار خلفی، گلوکوم با آسیب احتمالی به اعصاب بینایی و ایجاد عفونت های ثانویه چشمی در اثر قارچ ها یا ویروس ها شود. دوزهای متوسط و زیاد یا کورتیزون می تواند باعث افزایش فشار خون، احتباس نمک و آب و افزایش دفع پتاسیم شود. این عوارض با مشتقات مصنوعی کمتر اتفاق می افتد مگر در مواردی که در دوزهای زیاد استفاده شود. با این حال، از آنجا که فلودروکورتیزون استات یک مینرالوکورتیکویید قوی است، باید دوز و میزان مصرف نمک را به دقت کنترل کرد تا از ایجاد فشار خون، ادم یا افزایش وزن جلوگیری شود. در طول درمان طولانی مدت، بررسی دوره ای سطح الکترولیت سرم توصیه می شود. محدودیت نمک در رژیم غذایی و مکمل پتاسیم ممکن است لازم باشد. همه کورتیکواستروییدها دفع کلسیم را افزایش می دهند. در حین درمان با کورتیکواستروییدها، بیماران نباید در برابر آبله واکسینه شوند. به دلیل خطرات احتمالی عوارض عصبی و عدم پاسخ آنتی بادی، سایر روشهای ایمن سازی نباید در بیمارانی که از کورتیکواستروییدها استفاده می کنند، به ویژه در دوزهای بالا، انجام شود. در صورت تجویز کورتیکواستروییدها در بیماران مبتلا به سل نهفته یا واکنش توبرکولین، مشاهده دقیق از آنجا که ممکن است مجددا بیماری ایجاد شود ضروری است. در طول درمان طولانی مدت با کورتیکواستروییدها، این بیماران باید شیمی درمانی را دریافت کنند. کودکانی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند نسبت به کودکان سالم مستعد ابتلا به عفونت هستند. به عنوان مثال، آبله مرغان و سرخک می توانند در کودکان مبتلا به کورتیکواستروییدهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، دوره جدی تر و حتی کشنده تری داشته باشند. در چنین کودکانی یا در بزرگسالانی که این بیماری ها را نداشته اند، باید مراقبت ویژه ای از اجتناب از تماس با آنها انجام شود. در صورت مواجهه، درمان با واریسلا زوستر ایمنی گلوبولین ( VZIG ) یا ایمونوگلوبولین داخل وریدی ( IVIG ) تجمع یافته، در صورت لزوم، ممکن است نشان داده شود. در صورت بروز آبله مرغان، درمان با داروهای ضد ویروسی ممکن است در نظر گرفته شود. در بیماران مبتلا به کم کاری تیرویید و کسانی که سیروز دارند، اثر کورتیکواسترویید افزایش می یابد. کورتیکواستروییدها باید در بیماران مبتلا به هرپس سیمپلکس چشم به دلیل سوراخ شدن قرنیه با احتیاط مصرف شوند. برای کنترل بیماری تحت درمان باید از کمترین دوز ممکن کورتیکواسترویید استفاده شود. در صورت امکان کاهش تدریجی دوز باید انجام شود. هنگام استفاده از کورتیکواستروییدها ممکن است اختلالات روانی ظاهر شود. اینها ممکن است از سرخوشی، بی خوابی، نوسانات خلقی، تغییرات شخصیتی و افسردگی شدید گرفته تا تظاهرات روان پریشی صریح باشد. بی ثباتی عاطفی یا تمایلات روان پریشی نیز ممکن است توسط کورتیکواستروییدها تشدید شود. در بیماران مبتلا به هیپوپروترومبینمی، آسپرین باید همراه با کورتیکواستروییدها با احتیاط مصرف شود. در صورت احتمال سوراخ شدن قریب الوقوع، آبسه و یا سایر عفونت های بیماری زا، کورتیکواستروییدها در بیماران مبتلا به کولیت اولسروز غیر اختصاصی باید با احتیاط مصرف شوند. کورتیکواستروییدها همچنین باید در بیماران مبتلا به دیورتیکولیت، آناستوموزهای روده ای تازه، زخم معده فعال یا پنهان، نارسایی کلیوی، فشار خون بالا، پوکی استخوان و میاستنی گراویس با احتیاط مصرف شوند.

گزینه های که معمولا شامل کاهش التهاب و تسکین سایر علایم است، پس از تشخیص، شروع می شود. ممکن است لازم باشد قبل از پیدا کردن درمان های ترکیبی که برای شما مناسب است، گزینه های مختلف را جداگانه امتحان کنید. بیماری خود ایمنی، وضعیتی که در آن سیستم ایمنی بدن شما مورد حمله سلول های بدن شما قرار می گیرد. هدف اولیه از درمان اختلال خود ایمنی، کنترل پاسخ ایمنی بدن است. به طور کلی، روش های درمان معمولا نمی تواند بیماری را درمان کند، اما ممکن است علایم را کاهش داده و به شما در مدیریت بهتر بیماری کمک کند. بسته به نوع بیماری خود ایمنی و شدت آن، درمان های خاص متفاوت خواهد بود. با این حال، اکثر درمانها در یکی از دسته های زیر قرار می گیرند: داروهای تجویزی درمان های تجربی تغییر سبک زندگی طب مکمل و جایگزین درمان های بدون نسخه فهرست محتوا ( OTC ) نیازی به نسخه ندارند و ممکن است یکی از اولین درمان هایی باشد که پزشک شما برای بیماری خود ایمنی توصیه می کند. معمولا داروهای OTC به تسکین علایم خفیف مانند درد کمک می کند. داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) می توانند به تسکین التهاب، تب و درد کمک کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروهای رایج OTC عبارتند از: ایبوپروفن استامینوفن داروی OTC مناسب بستگی به نوع بیماری خود ایمنی شما و میزان پیشرفت بیماری دارد. ممکن است پزشک از شما بخواهد داروهای OTC مختلف را امتحان کنید. برخی از افراد برای درمان اختلالات خود فقط به درمان های OTC احتیاج دارند، اما NSAID ها برخی خطرات را به همراه دارند. اگر علایم شدید دارید یا درمان های OTC موثر نیستند، ممکن است لازم باشد از داروهای تجویزی برای اختلالات خود ایمنی استفاده کنید. این داروها می توانند به درمان علایم مختلفی مانند تب، درد، اضطراب، التهاب، افسردگی، خستگی، مشکلات خواب، مشکلات پوستی یا مشکلات گوارشی کمک کنند. داروهای تجویزی معمولا بیشتر از داروهای OTC هزینه دارند و ممکن است عوارض جانبی بیشتری داشته باشند. می تواند بسیاری از انواع بیماری های خود ایمنی را درمان کند. این داروها با سرکوب قسمت های مختلف، سیستم ایمنی بدن شما را هدف قرار می دهند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می توانند به مدیریت وضعیت شما و محافظت از عملکرد اندام ها مانند کنترل التهاب کمک کنند. برخی از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی شامل شیمی درمانی با دوز کم و داروهایی است که پس از پیوند اعضا از رد شدن پیوند جلوگیری می کند. درمان های سرکوب کننده سیستم ایمنی برای درمان بیماری های خود ایمنی عبارتند از: متوترکسات آراوا (لفلونومید) کورتیکواستروییدها ایموران (آزاتیوپرین) آزولفیدین (سولفاسالازین) پلاکونیل (هیدروکسی کلروکین) مایکوفنولیک اسید ( CellCept ) سیتوکسان، نیوسار (سیکلوفسفامید) درمان های بیولوژیکی نوعی سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند که می توانند قسمت های خاصی از سیستم ایمنی بدن مانند انسداد گیرنده های خاص روی سلول ها را مسدود کنند. شما معمولا این داروها را از طریق تزریق دریافت می کنید. مواد بیولوژیکی سرکوب کننده سیستم ایمنی عبارتند از: بنلیستا ( belimumab ) مهار کننده های JAK ( Xeljanz or tofacitinib ) مسدود کننده های IL - ( Kineret or anakinra ) مهارکننده های TNF ( adalimumab or Humira ) مسدود کننده های IL - ( tocilizumab or Actemra ) مواد بیولوژیکی که بر سلول های B ت ثیر می گذارد ( rituximab or Truxima ) داروهای بیولوژیکی که فعالیت سلول T را مسدود می کنند ( Orencia or abatacept ) داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی اغلب برای بسیاری از بیماریها یک درمان استاندارد محسوب می شوند، اما می توانند عوارض جانبی عمده ای را به همراه داشته باشند. یکی از شایع ترین نگرانی ها خطر عفونت زیاد است. قبل از مصرف هرگونه دارو با پزشک خود در مورد احتمال عوارض جانبی صحبت کنید. عوارض جانبی شایع داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی عبارتند از: اسهال سردرد یبوست استفراغ دل درد خستگی سرگیجه عفونت ها حالت تهوع ناراحتی معده پزشک شما ابتدا NSAID ها را برای درمان درد خفیف توصیه می کند. اگر یک بیماری خود ایمنی باعث درد شدیدی می شود که کیفیت زندگی و عملکرد شما را مختل می کند، ممکن است نیاز به مصرف داروهای ضد درد داشته باشید. معمولا شامل مواد مخدر مانند: دمرول کدیین متادون فنتانیل مورفین ترامادول اکسی کدون استفاده طولانی مدت از مواد افیونی ممکن است منجر به وابستگی و اعتیاد شود. علاوه بر این، مواد مخدر می توانند عوارض جانبی از جمله یبوست یا خواب آلودگی داشته باشند. برخی از داروها برای درمان بیماریهای خود ایمنی می تواند باعث خستگی شود. اگر خستگی یک مشکل جدی است، ممکن است نیاز به تنظیم داروهای شما توسط پزشک باشد: محرک های روانگردان ویتامین ها و مکمل ها مکمل های آهن و هورمون اریتروپویتین از آنجا که طیف گسترده ای از بیماری های خود ایمنی وجود دارد، داروهای شما بر اساس شرایط شما و علایم خاص شما متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، ممکن است لازم باشد موادی مانند انسولین یا داروهای جایگزین هورمون تیرویید مصرف کنید تا مواردی را که به دلیل یک بیماری خود ایمنی در بدن شما وجود ندارد جایگزین کنید. سایر گزینه های درمانی که ممکن است کمک کننده باشد عبارتند از: داروهای ضد انعقاد برای جلوگیری از لخته شدن خون ایمونوگلوبولین داخل وریدی برای کمک به سیستم ایمنی بدن داروهای ضد مالاریا برای کمک به بثورات پوستی و سایر علایم استروییدها به علایم مانند درد، التهاب یا حساسیت کمک می کنند. داروهای ضد روماتیسم بیماری را تعدیل می کند تا بیماری خود ایمنی را کند کند. فیزیوتراپی یک گزینه درمانی غیر دارویی برای بیماریهای خود ایمنی است. فیزیوتراپی شامل انجام تمرینات خاص با یک فیزیوتراپ آموزش دیده است. این می تواند به ویژه برای درد مفاصل و ضعف عضلانی مفید باشد. فیزیوتراپی می تواند به حل مشکلات زیر کمک کند: خشکی مفصل اسپاسم عضلات عدم تعادل در راه رفتن بی حسی یا ضعف در اندام ها همچنین می تواند با تقویت عضله قلب و همچنین حفظ تراکم استخوان با تمرینات تحمل وزن، به بهبود سلامت قلب و عروق شما کمک کند. اگر به دلیل شرایط خود مجبور هستید از یک وسیله کمکی مانند عصا یا واکر استفاده کنید، فیزیوتراپی می تواند آموزش هایی را برای آن ارایه دهد. متخصص فیزیوتراپی می تواند در استفاده از دستگاه و حفظ قدرت عضلانی به شما کمک کند. کاردرمانی تمرکز خود را بر این می گذارد که در صورت داشتن درد یا علایم دیگر، فعالیت های روزانه برای شما آسان تر شود. هدف از کاردرمانی کمک به شما در داشتن یک زندگی مستقل است. یک کاردرمانگر می تواند روش های مختلفی را برای کاهش علایم و کاهش ناراحتی به شما آموزش دهد و نحوه استفاده از دستگاه های جدید را به شما نشان دهد. خشکی عضلات، ضعف و درد می تواند انجام کارها را دشوار کند. کاردرمانی می تواند نحوه استحمام، لباس پوشیدن، آشپزی و انجام فعالیت های دیگر را به گونه ای متفاوت به شما آموزش دهد، به طوری که انجام آنها آسان تر است. برای مثال، یک کاردرمانگر می تواند به فرد مبتلا به مشکلات مفصلی کمک کند تا نحوه مسواک زدن خود را با استفاده از یک وسیله کمکی که نگه داشتن مسواک را کمتر دردناک می کند، بیاموزد. درمان ذهن بدن می تواند شامل محصولات و روش های مختلفی باشد که کل بدن را درمان می کند. به جای مشاهده مغز و بدن به عنوان موجودات جداگانه، این نوع CAM بر روی ادغام آنها کار می کند. معمولا شامل تکنیک های آرامش است که هم بر ذهن و هم بر بدن کار می کند. انواع مختلفی از مکمل ها و گیاهان دارویی وجود دارد که مورد مطالعه قرار گرفته اند و برای کمک به مبتلایان به اختلالات خود ایمنی امیدوار کننده هستند. با این حال، این احتمال وجود دارد که گیاهان و مکمل های خاص بتوانند با داروهای بدون نسخه و داروهای تجویزی تداخل داشته باشند. شما باید انواع مورد نظر خود را با ارایه دهنده خدمات درمانی خود در میان بگذارید. درمان های تجربی خطرات دارد، اما برخی از آنها برای درمان بیماری های خود ایمنی نویدبخش هستند. ممکن است بتوانید به کارآزمایی بالینی بپیوندید یا داروی تجربی را امتحان کنید. از پزشک خود بپرسید آیا آزمایشات بالینی وجود دارد که می توانید برای بیماری خود به آن بپیوندید. به خاطر داشته باشید که درمان های آزمایشی خطرات را به همراه دارد و ممکن است موثر واقع نشوند. از آنجا که تحقیقات در مورد آنها محدود است، ممکن است یک رویداد یا واکنش منفی نیز داشته باشد. یافتن درمان مناسب برای بیماری خود ایمنی ممکن است زمان بر باشد. ممکن است مجبور شوید قبل از کشف روش صحیح مدیریت بیماری، گزینه های مختلف را امتحان کنید. گاهی اوقات ترکیبی از درمان ها برای درمان بیماری خود ایمنی ضروری است. اگر احساس می کنید که درمان موثر نیست یا عوارضی دارد که شما را آزار می دهد، باید با پزشک خود صحبت کنید. مدیریت بیماریهای خود ایمنی به زمان و تلاش نیاز دارد. مهم است که در جستجوی درمان، مثبت بمانید و استرس را کاهش دهید.

قبل از پرادختن به موضوع باید بدانیم که مرگ و میر ناشی از آسیب ها در مردان برابر بیشتر از زنان است. اینکه مردان بیشتر در اثر بیماریهای قابل پیشگیری می میرند؟ یا اینکه مردان استرالیایی که در مناطق بسیار دور افتاده زندگی می کنند، دو برابر بیشتر از مردان ساکن در شهرهای بزرگ در بیمارستان بستری می شوند یا در اثر آن می میرند؟ در حالی که این آمار تصویری هشداردهنده از سلامت مردان را نشان می دهد، خبر خوب این است که ما توصیه های تخصصی عملی برای افزایش شانس زندگی طولانی و سالم داریم. در هر سنی که باشید، در اینجا نکاتی است که آقایان باید آنها را از دوران جوانی شروع کنند. آسیب های دوران کودکی می تواند ت ثیرات مادام العمر بر سلامت داشته باشد که ممکن است جسمی، روانی یا هر دو باشد. رویدادهایی که می تواند به کودکان آسیب بزند، عبارتند از: تصادفات آزار و اذیت بی توجهی استرس ناشی از فقر اختلال در عملکرد خانواده جدایی از والدین یا سرپرست سو استفاده جنسی و جسمی خشونت (تجربه و یا شاهد خشونت بودن) والدین و سرپرستان، پزشک عمومی و روانشناسان در این زمینه مشورت کنند. با حمایت فعال والدین، مراقبین و متخصصان بهداشت روانی، پسرانی که آسیب های روانی را تجربه کرده اند شانس بیشتری دارند تا کمتر تحت تاثیر پیامدهای منفی این آسیب ها قرار بگیرند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای پسران تا ساله، آسم و اضطراب اصلی ترین علل بیماری است. برآوردها نشان می دهد که از هر کودک یک نفر مبتلا به آسم است محرک های آسم متفاوت هستند، بنابراین مهم است که به دنبال تشخیص پزشکی باشید. اگر کودک تحت مراقبت دچار مشکل در تنفس، تنگی نفس، سرفه، خس خس سینه یا سفت شدن قفسه سینه می شود، به پزشک عمومی مراجعه کنید تا احتمال ابتلا به آسم را بررسی کند. اگر بیماری آسم به خوبی مدیریت شود، پسران مبتلا به آسم می توانند زندگی شاد و سالمی داشته باشند. اختلالات اضطرابی یکی از نگرانی های شایع سلامت روان در کودکان خردسال است. تخمین زده می شود که از هر هفت کودک یک نفر با مشکلات روانی روبرو است. خانواده ها بهترین حامی خواهند بود تا هرگونه مشکلی را در مورد تفکر، احساسات یا رفتار پسران برطرف کنند. به خاطر داشته باشید که همه اضطراب ها یک اختلال نیستند. معمولا برای پسران از جمله نوزادان، کودکان نوپا و پسران تا ساله از موقعیت ها یا اشیایی که بزرگسالان آنها را خطرناک نمی دانند، می ترسند. والدین می توانند به پسران کمک کنند تا اختلال اضطراب یا این که دچار ترس یا فوبیا شده است، از یک متخصص بهداشت روانی کمک بگیرید. پزشک عمومی، روانشناس مدرسه یا مشاور گزینه های خوبی هستند. سال های نوجوانی معمولا یک دوره آزمایش برای پسران است. آنها همچنین می توانند زمانی باشند که پسران به دلیل سطوح پایین درک خطر و سطوح بالای ریسک پذیری آسیب پذیر هستند. همسالان نقش مهمی در زندگی پسران نوجوان دارند. ارتباط اجتماعی و دوستی برای پسران و مردان بسیار مهم است. با این حال، فشار و اصرار همسالان. مصرف الکل مسیول بیشتر مرگ و میرهای ناشی از مواد مخدر در نوجوانان است. همچنین برای والدین و سرپرستان مهم است که با پسران نوجوان در مورد ارتباط بین مشروبات الکلی و رفتارهای خطرناک مانند رابطه جنسی ناامن، رانندگی و خشونت صحبت کنند. تحقیقات نشان می دهد پسران نوجوان با اعتماد به نفس، که از طرف خانواده و دوستان خود حمایت می شوند. سلامت روان برای پسران نوجوان بسیار مهم است. روابط نزدیک و پایدار در خانه، مدرسه و جامعه می تواند به حفظ سلامت روانی و رفاه پسران نوجوان کمک کند. رابطه جنسی یک بخش سرگرم کننده و سالم از زندگی است، اما رابطه جنسی محافظت نشده می تواند منجر به آثار منفی بالقوه مادام العمر از جمله عفونت های منتقله از راه جنسی ( STIs ) و بارداری برنامه ریزی نشده شود. دسترسی به اطلاعات جامع و واقعی درباره جنسیت صحبت با پسران و مردان جوان در مورد رابطه جنسی. عفونت های مقاربتی ( STIs ) بیماری مقاربتی مبتلا شود. با انجام رابطه جنسی محافظت شده می توان از بسیاری از بیماریهای مقاربتی جلوگیری کرد. برای مردان جوان مهم است که به اطلاعات مربوط به رابطه جنسی ایمن جلوگیری از بیماری های مقاربتی دسترسی داشته باشند. در حالی که برخی از بیماریهای مقاربتی قابل درمان هستند، برخی (از جمله تبخال تناسلی، HIV B و ویروس پاپیلومای انسانی [ HPV ] ) هیچ درمانی ندارند بنابراین می توانند بر کل زندگی یک مرد ت ثیر بگذارند. مردان جوان که آمادگی پدر شدن را ندارند، نیازمند اطلاعات دقیق و دسترسی به روش های پیشگیری از بارداری هستند. برای مردان بالغ، افزایش سطح استرس می تواند به طور قابل توجهی بر سلامتی و تندرستی ت ثیر بگذارد. حتی منجر به شرایط جدی مانند اضطراب و افسردگی شود. تقریبا در هر زمینه ای از زندگی می توان سطح خاصی از استرس روزانه را انتظار داشت. اما برای مردان بالغ، استرس می تواند در مناطق خاص یا در زمان های خاص بیشتر نمایان شود. مثلا: می تواند بر سلامت جسمی و روانی ت ثیر بگذارد. پدران در دوران پس از زایمان بیشتر در معرض خطر بیماری روانی هستند. از هر پدر یک نفر پس از تولد نوزاد جدید خود دچار افسردگی می شود. از دست دادن درآمد و سایر زیان های مالی می تواند باعث مشکلات عاطفی و مالی شود و بر روابط و سلامت روانی مردان بزرگسال ت ثیر بگذارد. برای مردان مهم است که در زمان افزایش استرس حمایت شوند. شجاعت می تواند به مردان کمک کند تا با ت ثیرات مراحل استرس زای زندگی روبرو شوند و از استرس رهایی یابند. صحبت با یک دوست مورد اعتماد می تواند شروع خوبی باشد. از تا سالگی، برای مردان مهم است که مرتبا معاینات پزشکی انجام دهند. شیوه زندگی خود را انتخاب کنند که از سلامت قلب، ریه ها، مغز، ماهیچه ها و دستگاه تولید مثل مطمین شوند. سلامت باروری. سیگار کشیدن به DNA اسپرم آسیب می رساند. در حالی که نوشیدن الکل می تواند بر عملکرد نعوظ و کیفیت اسپرم ت ثیر بگذارد. ناباروری پنج تا هفت درصد از کل مردان را تحت تاثیر قرار می دهد. انجام معاینه عمومی سلامت، ترک سیگار، کاهش مصرف الکل، تغذیه مناسب و ورزش کردن همه اقداماتی است که مردان می توانند قبل از تشکیل خانواده انجام دهند. دیابت نوع در مردان بیشتر از زنان شایع است. خطر ابتلا به آن با افزایش سن افزایش می یابد. بیماری عروق کرونر قلب سرطان ریه اختلالات اسکلتی عضلانی. برخی از عوامل زمینه ای مانند سابقه خانوادگی و سن، خارج از کنترل فرد است. کارهایی که مردان می توانند برای کاهش خطرات سلامتی از طریق میانسالی انجام دهند عبارتند از: کاهش وزن کاهش مصرف الکل ترک سیگار فعالیت بدنی مدیریت فشار خون بالا کاهش کلسترول و مصرف رژیم غذایی مناسب تحقیقات نشان می دهد که افسردگی و انزوای اجتماعی عوامل خطرساز بیماری های قلبی هستند، بنابراین ارتباط اجتماعی و حفظ سلامت روانی از جمله راهکارهای مهم پیشگیری از بیماری است. سرطان روده برای مردان میانسال نیز خطرناک محسوب می شود. بنابراین مهم است از سن سالگی، مراقب سلامت جسمی خود باشید. مردان جوان بالغ بیشتر از حد متوسط، بیماری روانی را تجربه می کنند. خودکشی و صدمات ناشی از خودکشی و همچنین اختلالات مصرف الکل، دو دلیل اصلی مخرب سلامت بر مردان با توجه به استراتژی ملی سلامت مردان است. مردان نیز بیشتر به دلایل قابل پیشگیری مانند صدمات ناشی از خودکشی خودکشی جان خود را از دست می دهند دلایل زیادی برای مشکلات روانی مردان وجود دارد، از جمله: تجربیات استرس زا مانند قطع رابطه یا حادثه ناگوار زندگی، اندوه پس از مرگ نزدیکان، از دست دادن شغل تنهایی و انزوای اجتماعی، احساس تنهایی و بدون دوست یا خانواده می تواند خطر ابتلا به بیماری روانی را افزایش داده و امید به زندگی برای مردان جوان را کاهش دهد. سوء مصرف الکل می تواند بر سلامت روانی مردان جوان ت ثیر منفی بگذارد. مشارکت اجتماعی نیز یک عامل پیشگیرانه مهم برای مردان تا ساله است. خانواده و دوستان در دوران سخت و اجتناب ناپذیر زندگی از مردان جوان می توانند حمایت ارزشمندی بکنند. بیماری پروستات برای مردان سالمند یک خطر جدی برای سلامتی است. حدود درصد از مردان سال به بالا مبتلا به پروستات هستند. بزرگ شدن پروستات ( BPH ) به معنی بزرگ شدن غده سرطانی غده پروستات و از شایع ترین نوع بیماری در مردان است. برخی از مردان مبتلا به BPH هیچ علایمی ندارند. برای دیگران، مشکلات مربوط به ادرار یک علامت رایج است. تغییرات در شیوه زندگی می تواند به جلوگیری از بدتر شدن علایم BPH کمک کند، برای مثال: ترک سیگار افزایش ورزش کنترل دیابت و فشار خون اجتناب از مصرف چیزهایی که باعث یبوست می شوند. کاهش یا قطع کافیین و الکل که باعث تحریک مثانه می شود. سرطان پروستات. اگر سابقه خانوادگی بیماری پروستات دارید، مرتبا معاینه شوید و موارد غیرمعمول را برای پزشک عمومی ذکر کنید. حفظ وزن سالم. حفظ شیوه زندگی سالم، فعال بودن و برقراری ارتباط اجتماعی راههای ساده ای است که مردان بالای سال می توانند بهترین شانس را برای حفظ سلامتی و زندگی طولانی مدت به خود بدهند. مردان سالمند بیشتر به بیماری هایی مانند بیماری عروق کرونر قلب و زوال عقل دچار می شوند و از تاثیرات منفی ناشی از سقوط بر سلامتی رنج می برند. بیماری عروق کرونر قلب. ترک سیگار ورزش کردن کاهش فشار خون و کلسترول خوردن یک رژیم غذایی مناسب و متعادل مراقبت از سلامت روان و رفاه شما، افسردگی یکی از عوامل خطر شناخته شده. پیش بینی می شود شیوع زوال عقل در سال آینده درصد افزایش یابد. در حالی که در حال حاضر درمانی برای زوال عقل وجود ندارد، فعال نگه داشتن ذهن می تواند به حداقل رساندن خطر شما کمک کند. فعال بودن از نظر اجتماعی و ارتباط با جامعه، خانواده و دوستان نیز می تواند خطر زوال عقل را کاهش دهد. زمین خوردن جلوگیری از افتادن: از کفش های راحت و مناسب استفاده کنید. به طور منظم آزمایشات چشمی انجام دهید. ایمنی را در داخل و اطراف خانه خود افزایش دهید. با پزشک خود در مورد داروها صحبت کنید. مصرف چندین دارو می تواند خطر سقوط را افزایش دهد. مراقب سلامتی خود باشید. برای بهبود تعادل، قدرت و انعطاف پذیری، به طور منظم چکاب های سلامتی داشته باشید، رژیم غذایی مناسب داشته باشید و ورزش کنید.

تغییرات هورمونی در دوران بارداری می تواند باعث مشکلات گوارشی مانند اسهال، یبوست و نفخ شود. با این حال، اسهال در دوران بارداری همچنین می تواند ناشی از عفونت روده یا اختلال زمینه ای روده باشد. مشکلات معده و گوارش در دوران بارداری شایع است. ممکن است در مورد بیماری صبحگاهی و یبوست زیاد شنیده باشید، اما درباره اسهال کمتر. اگرچه ممکن است چندان مورد توجه قرار نگیرد، اسهال یکی دیگر از مشکلات گوارشی است که زنان باردار می توانند با آن روبرو شوند. برخی از زنان اسهال را نشانه اولیه بارداری می دانند. درست است که تغییرات هورمونی در دوران بارداری می تواند باعث مشکلات معده و حتی منجر به اسهال شود. با این حال، حساسیت به سینه، خستگی و حالت تهوع از علایم شایع در اوایل بارداری است. اسهال در اواخر بارداری ممکن است نشانه نزدیک شدن زایمان باشد. برخی از زنان اسهال، سوزش سر دل، یا حالت تهوع و استفراغ را درست قبل از زایمان گزارش می دهند. البته، زنان به دلایل زیادی دچار اسهال می شوند و ممکن است در هر زمان از بارداری نه فقط در ابتدا یا انتها ایجاد شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حساسیت به برخی غذاها داروها غذاهایی که باعث اختلال در سیستم گوارش می شوند. عفونت های باکتریایی یا انواع دیگر عفونت ها پرتو درمانی در صورت بروز اسهال، ممکن است با نفخ و گرفتگی، مدفوع شل و آبکی، فوریت رفتن به دستشویی و احتمالا حالت تهوع مواجه شوید. علایم همراه با اسهال شدید عبارتند از: کاهش وزن کم آبی بدن تب درد شدید غذای هضم نشده در مدفوع خون مخاط در دوران بارداری، اسهال می تواند به مادر و جنین آسیب برساند و زنان باردار مبتلا به اسهال شدید باید فورا به پزشک مراجعه کنند. در صورت مشاهده هر یک از علایم فوق، به ویژه اگر در دوران شیردهی هستید، باید با پزشک خود تماس بگیرید. اسهال یک بیماری بسیار شایع است که می تواند همه افراد، از جمله زنان باردار را تحت تاثیر قرار دهد. یکی از تغییراتی که می تواند باعث اسهال شود افزایش سطح پروستاگلاندین است. پروستاگلاندین ها، مانند اکسی توسین، به تحریک انقباضات در رحم کمک می کنند، اما همچنین می توانند عملکرد در طول دستگاه گوارش افزایش دهند. اگر مدفوع خیلی سریع از روده عبور کند، می تواند منجر به اسهال شود. افزایش سطح پروستاگلاندین همچنین می تواند در طول چرخه قاعدگی باعث اسهال شود. ( Cytotec ) ، می توانند به عنوان یک عارضه اسهال داشته باشند. این به این دلیل است که میزوپروستول می تواند باعث اسهال شود. پزشکان معمولا از میزوپروستول برای القای زایمان استفاده می کنند. اگر تصمیم گرفته اید که از داروهای بدون نسخه برای درمان اسهال خود در دوران شیردهی خودداری کنید، این درمان های طبیعی را امتحان کنید. اصلاح رژیم غذایی، ساده ترین و طبیعی ترین روش برای درمان اسهال در دوران شیردهی است. پزشکان اغلب رژیم غذایی محبوب BRAT را توصیه می کنند که مخفف موارد زیر است: موز برنج (سفید) سس سیب نان تست غذاهای BRAT غذاهای ملایمی هستند که به طور کلی قابل تحمل بوده و برای افراد بیشتری که از اسهال رنج می برند هضم آنها آسان است. رژیم غذایی دارای پروتیین کم و چربی کمی است که برای سیستم گوارش مفید می باشد. رژیم BRAT همچنین دارای فیبر کمی است که به بدن شما کمک می کند تا مدفوع شل را محکم کند. علاوه بر این، موز جایگزین بسیاری از پتاسیم می شود که برای حفظ عملکرد سلولی و الکتریکی مورد نیاز در طول اسهال از بین می رود. از برنج قهوه ای خودداری کنید، زیرا فیبر بیشتری دارد. برخی از نسخه های دیگر رژیم غذایی بی مزه BRAT - T است که چای اضافه می کند یا BRAT - Y که ماست غنی از پروبیوتیک ها را اضافه می کند. سایر غذاهای نیمه جامد و کم فیبر که خوردن آنها خوب است عبارتند از: کراکر نوشابه تخم مرغ مرغ یا بوقلمون بدون پوست سیب زمینی ها رشته فرنگی کره بادام زمینی نان سفید پنیر خامه ای ماهی آووکادوها لوبیا سفید علاوه بر آن، باید از مصرف غذاهای زیر اجتناب کنید: غذاهای چرب غذاهای سرخ شده لبنیات سبزیجات خام میوه های خام ادویه های قوی نان های سبوس دار غلات سبوس دار انواع خاصی از لبنیات برای اسهال و ناراحتی معده مفید هستند. باکتری های زنده معروف به پروبیوتیک ها که در ماست و کفیر (نوشیدنی شیر تخمیر شده) یافت می شود می تواند جایگزین باکتری های سالم موجود در دستگاه گوارش شما شود که به دلیل اسهال از بین می روند. پروبیوتیک ها حاوی باکتری های زنده مشابه باکتری های مفید هستند که با میکروب های موجود در سیستم شما مبارزه می کنند. مطمین شوید که کفیر یا ماست قند کمی دارد، زیرا غذاهای سرشار از قند می توانند علایم اسهال را بدتر کنند. چای بابونه راهی عالی برای تسکین ناراحتی معده است. تصور می شود که این گیاه با تسکین عضلات و پوشش روده به تسکین گرفتگی و التهاب کمک می کند. این شرایط ممکن است بابونه را برای درمان اسهال خفیف تا متوسط مفید کند و یک راه خوب برای هیدراته ماندن است. در حالی که هیچ شواهد پزشکی وجود ندارد، برخی از مردم می گویند که سرکه سیب می تواند علایم اسهال را متوقف کند و همچنین منیزیم و پتاسیم را جایگزین کند. توصیه می شود هر ساعت قاشق غذاخوری سرکه مصرف کنید تا اسهال برطرف شود. البته، هنگام درمان هر گونه بیماری، اطمینان حاصل کنید که مایعات زیادی مانند آب، آب گوشت و نوشیدنی های ورزشی می نوشید. این به کاهش علایم و جلوگیری از کم آبی بدن کمک می کند. سعی کنید از مصرف دیورتیک های طبیعی مانند الکل و کافیین، از جمله قهوه، شکلات، برخی نوشابه ها و چای های خاص خودداری کنید. این امر به ویژه در مورد اسهال صادق است، زیرا ممکن است مقدار زیادی مایع و مواد مغذی در طول بیماری از بین برود و عوارض جدی ایجاد کند. مایعات را به مقدار کم در طول روز بنوشید. در صورت قابل تحمل، مقدار مایعات را به تا لیتر یا یک چهارم در روز افزایش دهید. اسهال اغلب خود به خود برطرف می شود. اگر اسهال خفیفی دارید بدون علایم دیگر (تب، درد، گرفتگی عضلات) ، می توانید چند روز صبر کنید تا ببینید آیا برطرف می شود یا خیر. اسهال ناشی از معده یا مشکل در غذا اغلب خود به خود برطرف می شود. مهم است که بدن خود را هیدراته نگه دارید، به ویژه در دوران بارداری. اسهال آب را از بدن شما خارج می کند، بنابراین مایعات زیادی به ویژه آب بنوشید. از آنجایی که شما الکترولیت ها را از طریق اسهال از دست می دهید، مایعات دیگر مانند آب مرغ یا سبزیجات و محلول های جایگزین الکترولیت نیز مفید هستند. از مصرف لبنیات، نوشیدنی های قندی، قهوه، چای و نوشیدنی های انرژی زا خودداری کنید، زیرا می توانند اسهال را بدتر کنند. در دوران بارداری، مهم است که قبل از مصرف هرگونه داروی جدید با پزشک مشورت کنید. مصرف برخی دارو ها در بارداری می توانند مضر باشند. ACG ، یک مطالعه آینده نگر و کنترل شده هیچ ارتباطی بین مصرف لوپرامید (ایمودیوم) در سه ماهه اول بارداری و ناهنجاری های عمده جنین نشان نداد. ایمودیوم یک داروی OTC موثر برای درمان اسهال کوتاه مدت است. با این حال، ACG مصرف داروهای ضد اسهال دیفنوکسیلات - آتروپین ( Lomotil ) یا بیسموت ساب سالیسیلات ( Pepto - Bismol ) را در دوران بارداری توصیه نمی کند. ACG یافته هایی را نشان می دهند که نشان می دهد لوموتیل می تواند به جنین در سه ماهه دوم و سوم آسیب برساند. پپتو بیسمول ممکن است خطر وزن کم هنگام تولد، خونریزی نوزادان و مرگ و میر حاملگی را افزایش دهد. اسهال یک بیماری شایع است که می تواند همه افراد، از جمله زنان باردار را تحت تاثیر قرار دهد. تغییرات هورمونی، عفونت های روده و اختلالات زمینه ای روده همه می توانند باعث اسهال در دوران بارداری شوند. اگر اسهال بیش از ساعت طول کشید، با پزشک مشورت کنید. به دنبال علایم فوری مانند تب، کم آبی بدن، مدفوع خونی یا استفراغ مکرر باشید. بسته به شدت، درمان اسهال می تواند به آسانی مصرف داروهای بدون نسخه باشد. اما برای مادرانی که در دوران شیردهی هستند، تسکین علایم اسهال می تواند کمی مشکل باشد زیرا مادران شیرده باید مراقب داروهای مصرفی خود باشند. اسهال باید فقط دو تا سه روز طول بکشد. اگر علایم اسهال شما بیش از آن زمان طول کشید یا بیش از ساعت تب دارید، باید فورا با پزشک خود مشورت کنید. دلایل دیگری برای تماس با پزشک می تواند اسهال شدید می تواند نشانه بیماری جدی تری باشد.

برای باید بدانیم که، مننژیت یک عفونت و التهاب غشاهای محافظ مغز (مننژها) در اطراف مغز و نخاع است. عوامل بیماری زا مانند باکتری ها، ویروس ها یا قارچ ها می توانند باعث ایجاد مننژیت در نوزادان شوند. مننژیت باکتریایی معمولا خطرناک تر است و کودکان زیر دو سال بیشترین خطر ابتلا به آن را دارند نوزادان و کودکان نوپا احتمال دارد علایم و نشانه های متفاوتی بر اساس عامل عفونت داشته باشند. شایع ترین علایم در نوزادان می تواند شامل موارد زیر باشد: تب تشنج استفراغ بثورات پوستی افزایش دفعات سر و صدا بی حالی و خواب آلودگی شدید قولنج و گریه بلند غیرقابل تسکین از دست دادن اشتها و تغذیه نامناسب ناهنجاری های وضعیتی مانند قوس گردن و پشت برجستگی نقطه نرم روی سر (برجسته شدن فونتانل) کودکان زیر یک سال احتمال دارد علایم دیگری را نشان دهند، از جمله: سردرد کمر درد سفتی و درد در گردن حساسیت چشم به نور زیاد (فتوفوبیا) در صورت مشاهده هر یک از این علایم با پزشک مشورت کنید زیرا تشخیص و درمان به موقع می تواند نتایج مطلوبی را تضمین کند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مننژیت عمدتا در اثر ورود باکتری ها، ویروس ها یا قارچ ها به مایع مغزی نخاعی، که مغز و نخاع را احاطه کرده است، ایجاد و عوامل بیماری زا به مننژ حمله کرده و در نهایت منجر به التهاب بافت ها می شوند بسته به نوع آن، عوامل بیماری زای مختلفی می تواند باعث ایجاد مننژیت شوند مننژیت ویروسی معمولا کشنده ترین نوع مننژیت نیست، اما شایع ترین آن است. ویروسهای زیر اغلب مننژیت را به عنوان عارضه عفونت اولیه ایجاد می کنند. انتروویروس های غیر فلج اطفال مسیول اکثر موارد مننژیت ویروسی در ایالات متحده هستند. عفونت ویروسی از طریق مدفوع به نوزاد منتقل می شود. همچنین می تواند از طریق تماس با ترشحات بدن مانند بزاق، مخاط بینی و مایع تاول فرد مبتلا، منتقل شود. اگر فرد چشم ها، بینی یا دهان او را با دست های آلوده لمس کند، می تواند وارد بدن شود زا ویروس آنفلوانزا باعث عفونت تنفسی مسری به نام آنفلوآنزا می شود و از طریق قطرات بینی و دهان در هنگام سرفه، صحبت یا عطسه آزاد می شود. اوریون و سرخک بیماریهای مسری هستند که می توانند از طریق عطسه، سرفه یا لمس سطوح آلوده به نوزاد منتقل شوند. مننژیت ویروسی احتمال دارد به عنوان عارضه اوریون و عفونت سرخک رخ دهد. استفاده از واکسن می تواند نوزادان را در برابر این دو عفونت محافظت کند. ویروس واریسلا زوستر باعث ایجاد عفونت اولیه و نهفته می شود. عفونت اولیه با ویروس منجر به آبله مرغان شده این عفونت در اعصاب به شکل خفته به نام عفونت نهفته باقی می ماند. بعدا می تواند باعث ایجاد زونا شود. مننژیت یکی از عوارض احتمالی شکل اولیه و نهفته عفونت است. ویروس از طریق تماس مستقیم با تاول ها و قطرات خارج شده در هنگام عطسه و سرفه منتقل می شود. ویروس هرپس سیمپلکس می تواند باعث زخم های دهانی و تبخال تناسلی شود. نوزادان احتمال دارد در هنگام تولد (تبخال حاصل از تولد) یا در صورت بوسه توسط فرد آلوده از مادر، به ویروس مبتلا شوند. این ویروس از طریق نیش پشه آلوده منتقل و باعث تب نیل غربی می شود. نوع شدید بیماری با عوارض احتمالی، مانند مننژیت، نادر است و از هر فرد آلوده یکی را تحت ت ثیر قرار می دهد. از طریق نیش موش های خانگی آلوده یا تماس با ادرار، فضولات و مواد تودرتو منتقل می شود. همچنین احتمال دارد از مادر آلوده به جنین منتقل شود. مننژیت باکتریایی معمولا یک شکل خطرناک و جدی مننژیت است. نوزادان و کودکان نوپا معمولا بیشتر از کودکان سایر گروه های سنی مستعد ابتلا به این بیماری هستند باکتری های زیر احتمال دارد همراه با عفونت اولیه باعث ایجاد مننژیت شوند. نوزادان احتمال دارد این باکتری ها را در زمان تولد از مادر دریافت کنند این باکتریها معمولا از طریق قطرات منتقل شده در هوا در هنگام سرفه و عطسه منتقل می شوند مادر آلوده شاید در هنگام تولد، باکتری را به جنین یا نوزاد منتقل کند. باکتریها از طریق مواد غذایی آلوده یا خام پخش می شوند انتقال از طریق قطرات تنفسی که توسط فرد آلوده هنگام عطسه یا سرفه خارج می شود رخ می دهد. در صورت بوسه نوزاد، فرد آلوده نیز می تواند آن را منتقل کند. این باکتری مننژیت را به عنوان عفونت اولیه خود ایجاد می کند باکتری ها در بینی و گلو فرد مبتلا وجود دارند. از طریق قطرات تنفسی خارج شده در هنگام سرفه یا عطسه پخش می شود. بسیاری از افراد آلوده به باکتری احتمال دارد هیچ علامتی نداشته باشند همچنین می تواند از مادر به نوزاد در هنگام زایمان طبیعی منتقل شود. باکتری ها از طریق غذای آلوده نیز پخش می شوند. والدین یا سرپرست آلوده می توانند عامل بیماری زا را منتقل کنند اگر بعد از استفاده از توالت دست های خود را نشویند و نوزاد را در دست نگیرند مننژیت قارچی اغلب در اثر حرکت قارچ ها از قسمت های دیگر بدن به مغز یا نخاع، اغلب از طریق مایع مغزی نخاعی ایجاد می شود. نوزاد می تواند عفونت قارچی اولیه را از طریق استنشاق اسپورهای قارچی دریافت کند. قارچ ها اغلب در محیط های مساعد مانند خاک، مواد گیاهی در حال پوسیدگی و فضولات پرندگان یا خفاش ها رشد می کنند قارچ های زیر می تواند منجر به بروز مننژیت قارچی شوند: کاندیدا هیستوپلاسما کریپتوکوکوس بلاستومایسس کوکسیدیوییدها مننژیت قارچی بیشتر در نوزادان با عوامل پرخطر مانند زایمان زودرس و نقص ایمنی در برابر بیماری ها یا داروها شایع است پزشک می تواند معاینه فیزیکی انجام دهد و از سابقه پزشکی نوزاد بپرسد. آزمایشات زیر را می توان برای تعیین مننژیت و علت احتمالی آن انجام داد نمونه خون جمع آوری شده و در محیط مربوطه کشت داده می شود. اگر کشت مستعمرات پاتوژن را نشان دهد، می تواند نشان دهنده عفونت باشد. همچنین می توان خون را برای وجود نشانگرهای عفونی آزمایش کرد به آن ضربه نخاعی نیز می گویند. این آزمایش شامل کشیدن مقدار کمی مایع مغزی نخاعی از حفره نخاعی به وسیله سوزنی است که در قسمت پایین کمر وارد شده است. مایع از نظر وجود عوامل بیماری زا آزمایش می شود از سی تی اسکن می توان برای بررسی التهاب در مغز و رد سایر شرایط استفاده کرد می تواند تصویر مفصلی از مننژها را ارایه دهد در برخی موارد، پزشک احتمال دارد کشت سواب های بینی، گلو یا راست روده را برای بررسی عوامل بیماری زا سفارش دهد درمان مننژیت بستگی به عامل بیماری زا دارد. بسته به نوع مننژیت، احتمال دارد گزینه های درمانی زیر در نظر گرفته شود شاید عفونت خفیف در ده روز خود به خود برطرف شود و برای کاهش علایم، به نوزاد درمان حمایتی داده شود. نوزادان دارای نقص ایمنی و کسانی که بیماری شدید دارند احتمال دارد نیاز به مراقبت در بیمارستان داشته باشند. درمان سفارشی ضد ویروسی وریدی می تواند بر اساس نوع ویروس ایجاد کننده بیماری ارایه شود مننژیت باکتریایی احتمال دارد به سرعت پیشرفت کند و منجر به آسیب دایمی مغز شود. بنابراین، درمان فوری بسیار مهم است. برای نوزاد می توان آنتی بیوتیک های داخل وریدی منفرد یا متعدد تجویز کرد. شاید کورتیکواسترویید به صورت خوراکی برای کاهش التهاب و فشار داخل جمجمه تجویز شود. داروها را می توان به طور مکرر برای بهبود نتایج و پیشگیری از هرگونه آسیب دایمی تغییر داد نوزادان مبتلا به مننژیت قارچی احتمال دارد با داروهای ضد قارچی داخل وریدی درمان شوند. بسته به علایم می تواند داروهای اضافی نیز ارایه شود. نوزادان با سیستم ایمنی ضعیف شاید به درمان طولانی تری نیاز داشته باشند اقدامات پیشگیرانه زیر می تواند نوزاد را در برابر مننژیت محافظت کند واکسیناسیون یا ایمن سازی می تواند خطر ابتلا به چندین بیماری ویروسی و باکتریایی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. واکسیناسیون علیه چندین عامل ایجاد کننده در حال حاضر در برنامه ایمن سازی نوزاد در بسیاری از کشورها گنجانده شده است. واکسن نمی تواند درصدد مطمین داشته باشد، اما می تواند خطر بیماری و عوارض شدید را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. مدت بیماری نیز شاید برای نوزادان واکسینه شده کوتاهتر باشد این واکسن معمولا از دو ماهگی به نوزاد داده می شود. بسته به مارک، سه یا چهار دوز وجود دارد و تا سن - ماهگی تجویز می شود. این واکسن در برابر باکتری هایی به نام Neisseria meningitidis موثر است. به طور کلی از تا سالگی شروع می شود و در سالگی تزریق تقویت کننده انجام می شود. در صورتی که نوزادان در معرض خطر بالای مننژیت ناشی از باکتری ها باشند، احتمال دارد از دو ماهگی واکسن دریافت کنند. این واکسن ها در برابر عفونت ناشی از استرپتوکوک پنومونیه موثر هستند. دو نوع واکسن و وجود دارد. به نوزادان زیر دو سال باید در سن ، و تا ماهگی ( ) داده شود نوزادان بالای شش ماه هر سال می توانند واکسن آنفولانزا بزنند. نوزاد کوچکتر از شش ماه نمی تواند واکسن بزند، اما در صورت استفاده اعضای خانواده از واکسن می توان از آن محافظت کرد. نوزادان - ماهه واجد شرایط واکسن واریسلا هستند. دو دوز وجود دارد. دوز اول بین تا ماه و دوز دوم بین چهار تا شش سال تجویز می شود. نوزادان می توانند اولین دوز واکسن را بین تا ماه و دوز دوم را بین چهار تا شش سال دریافت کنند. این واکسن نوزاد را در برابر عفونت سرخک، اوریون و سرخجه محافظت می کند در صورت عدم واکسیناسیون از برنامه، با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. در بیشتر موارد، نوزاد می تواند بلافاصله شات از دست رفته را دریافت کند اقدامات مناسب می تواند شانس قرار گرفتن نوزاد در معرض عامل بیماری زا را کاهش دهد. شما می توانید شیوه ها و رویه های زیر را رعایت کنید دستها را پس از استفاده از توالت، تعویض پوشک نوزاد یا پس از عطسه یا سرفه حداقل ثانیه با آب و صابون بشویید نوزاد را از افراد یا اعضای خانواده که حالشان خوب نیست دور نگه دارید. اجازه ندهید کسی که زخم سرد دارد نوزاد را ببوسد در صورت ناراحتی، هنگام قرار گرفتن در کنار نوزاد یا هنگام حمل وسایل شخصی از ماسک استفاده کنید اتاق نوزاد را تمیز نگه دارید و سطوح آلوده احتمالی را با مواد ضدعفونی کننده مخصوص کودک ضدعفونی کنید در صورت شیوع عفونت در منطقه یا اجتماع خود، از فرستادن فرزند به مهد کودک خودداری کنید اقدامات مناسب را برای پیشگیری از گزش پشه انجام دهید. لباسهایی را به نوزاد بپوشید که به خوبی آنها را محافطت کند. در خانه از پشه بند یا مواد ضد حشره ایمن برای نوزادان استفاده کنید اگر موش در خانه دارید، اقدامات لازم را برای حذف آنها و ضدعفونی خانه انجام دهید اگر باردار هستید، مراقبت های مناسب را انجام دهید تا از عفونت هایی که احتمال دارد به جنین منتقل شوند پیشگیری کنید نوزادان احتمال دارد در برابر مننژیت آسیب پذیر باشند، اما اکثر آنها با حداقل عوارض طولانی مدت بهبود می یابند. چندین عفونت که منجر به مننژیت می شود قابل پیشگیری است. حتی اگر به طور تصادفی واکسن خود را از دست داده اید، می توانید نوزاد خود را واکسینه کنید. واکسیناسیون به موقع و مراقبت های پیشگیرانه خوب می تواند نوزاد را از مننژیت محافظت کند

بسیاری از افراد چین و چروک پوست را با روند طبیعی پیری مرتبط می دانند. آیا چروک شدن نوک سینه طبیعی است؟ افزایش سن تنها یکی از چندین علت احتمالی چین و چروک روی نوک سینه است که برخی از آنها ممکن است جدی باشند. نوک سینه ها ممکن است به شکل مسطح یا استوانه ای یا گاهی معکوس باشند و حتی لحظه به لحظه از نظر شکل متفاوت باشند. آنها در بالای یک حلقه اطراف پوست و غدد به نام آریول واقع شده اند. بسته به رنگ پوست شما، رنگ آریولا از صورتی روشن تا قهوه ای مایل به سیاه متغیر است. اگر به تازگی زایمان کرده اید، نوک سینه شما طوری طراحی شده است که از سیستم مجاری که در هر سینه در دوران بارداری پر می شود، شیر آزاد کند. در دوران شیردهی، سلول های آریولها مایع ترشح می کنند که به روان شدن نوک سینه ها کمک خواهد کرد. نوک سینه ها دارای ماهیچه هایی هستند که در زمان تحریک شیردهی، سرماخوردگی یا لمس آنها را منقبض می کند و آنها را در حالت ایستاده قرار می دهد. اغلب افراد با افزایش سن، گاهی چروک شدن نوک پستان ها را تجربه می کنند. در این مقاله آنچه باید در مورد چین و چروک نوک سینه و علل احتمالی آن بدانید آورده شده است. در حالی که اکثر مردم چین و چروک را با افزایش سن مرتبط می دانند، این تنها یکی از چندین علت احتمالی چین و چروک روی نوک سینه است. برخی از علل چروک شدن نوک پستان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خشکی پوست یک مشکل شایع است. برای برخی از افراد، می تواند نوک سینه ها را به نحوی تحت ت ثیر قرار دهد که باعث ایجاد چین و چروک می شود. اگزما، یک بیماری التهابی پوست، می تواند نوک سینه ها را نیز تحت تاثیر قرار دهد. اگزما باعث خشکی فوق العاده پوست و گاهی ضایعات تاول زایی می شود که باعث ایجاد چین و چروک می شود. زنان احتمالا در طول عمر خود تغییرات زیادی در شکل و احساس سینه خود تجربه خواهند کرد. این تغییرات در درجه اول ناشی از تغییر در سطح هورمون های بدن است. آنها مواد شیمیایی هستند که بر نحوه رشد و کار بدن ما ت ثیر می گذارد. به طور معمول، تغییرات هورمونی در طول موارد زیر اتفاق میفتد: بلوغ یایسگی کهولت سن بارداری و شیردهی بعد از کاهش یا افزایش وزن در طول هر چرخه قاعدگی یکی از نتایج اجتناب ناپذیر پیری برای زنان، تغییر در سینه ها، از جمله نوک سینه ها است. با افزایش سن، سینه ها بافت، قابلیت ارتجاعی و غدد لازم برای تولید شیر را از دست می دهند. در دوران یایسگی، سینه ها ممکن است ضخیم شوند، اما اندازه آنها کوچک می شود. این تغییرات که بیشتر ناشی از تغییر هورمون ها در بدن است، اغلب باعث افتادگی سینه ها می شود. نوک سینه ها نیز معمولا تحت ت ثیر افزایش سن قرار می گیرند و ممکن است با گذشت زمان کوچک شده یا تغییر شکل دهند و باعث ایجاد چین و چروک در آنها شود. نوک سینه ها دارای اشکال، رنگ ها و اندازه های متنوعی هستند. برخی از افراد با نوک سینه معکوس متولد شده یا دچار آن می شوند. این نوک سینه ها ممکن است فرورفته به نظر برسند و ظاهری چروکیده نشان دهند. افرادی که دارای نوک سینه معکوس هستند می توانند به نوزاد خود شیر بدهند. معمولا وارونگی و چین و چروک جای نگرانی نیست. اما وارونگی تازه می تواند نشانه مشکلی مانند سرطان پستان باشد. سایر افراد ممکن است به دلیل استرس یا تغییر دما نوک سینه های وارونه را تجربه کنند. قبل از چرخه قاعدگی، ممکن است متوجه تورم و برآمدگی سینه ها و نوک سینه شوید که می تواند مانند چین و چروک به نظر برسد. سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش ( UV ) و همچنین قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی می تواند باعث چین و چروک زودرس پوست شود. در حالی که سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض نور خورشید عواملی هستند که اغلب با چین و چروک صورت مرتبط هستند، چین و چروک ها ممکن است بر سایر قسمت های بدن نیز ت ثیر بگذارد. زنانی که باردار می شوند و حاملگی ها را به پایان می رسانند، ممکن است متوجه تغییرات مختلف در ظاهر و احساس نوک سینه های خود در طول و بعد از عمل شوند. این ممکن است حتی در صورت عدم شیردهی اتفاق بیفتد. اما نوک سینه ها در دوران شیردهی کارهای زیادی انجام می دهند و معمولا در آماده سازی برای تغذیه نوزاد تغییر ظاهر می دهند. هنگامی که شما به نوزاد شیر می دهید، ممکن است سینه های شما دو تا سه برابر اندازه طبیعی خود افزایش یافته و آریولها و نوک سینه ها بزرگ و تیره شوند. چین و چروک ممکن است بلافاصله پس از پایان شیردهی روی نوک سینه ها ت ثیر بگذارد، زیرا سینه ها به اندازه طبیعی خود بر می گردند. پس از اتمام دوران شیردهی، بسیاری از افراد تغییراتی مانند علایم کشش و افتادگی سینه ها و همچنین تغییر رنگ نوک سینه را تجربه می کنند. سینه برخی از افراد پس از تولد و شیردهی بسیار اندک تغییر می کند. همه افراد می توانند به سرطان سینه مبتلا شوند. در حالی که تغییرات ناگهانی و قابل توجه در ظاهر و احساس سینه ها لزوما به معنی سرطان سینه نیست، چنین تغییراتی می تواند یک علامت هشدار دهنده باشد. زنان مبتلا به سرطان سینه ممکن است موارد زیر را تجربه کنند: پوسته پوسته شدن نوک پستان گودی یا وارونگی جدید نوک پستان ترشحات چسبناک یا خونی از نوک سینه اینها باعث می شوند که نوک پستان چروکیده به نظر برسد. سرطان سینه التهابی یکی از انواع سرطان پستان مهاجم و غیر معمول است که می تواند باعث التهاب در سینه شود که ممکن است یک یا هر دو نوک سینه را وارونه کند. علایم دیگر عبارتند از: درد سرخی حفره یا ضخیم شدن پوست بیماری پاژه یک نوع غیر معمول سرطان پستان است که بر ظاهر نوک سینه و آریولا ت ثیر می گذارد. این بیماری معمولا افرادی را که هنگام زایمان سن آنها سال و بالاتر است، تحت ت ثیر قرار می دهد. اما همچنین می تواند بر مردان نیز ت ثیر بگذارد. یک علامت اصلی شامل تجمع سلول ها در نوک سینه و آریول است که باعث موارد زیر می شود: سرخی خارش خشکی تحریک پذیری گاهی اوقات ممکن است ظاهر چروک ایجاد شود. آریولها حلقه هایی هستند که نوک سینه را احاطه کرده اند. در دوران شیردهی، هدف آنها کمک به هدایت نوزاد به سمت نوک سینه و همچنین ترشح مایعی است که به روان شدن نوک سینه برای شیردهی کمک می کند. درست مانند نوک سینه ها، آریول ها ممکن است به دلایل مشابه چروکیده باشند: شیر دادن پوست خشک افزایش سن تغییرات هورمونی نوک سینه های وارونه سرطان سینه، از جمله بیماری پاژه سیگار کشیدن و سایر عوامل سبک زندگی برای کاهش ظاهر چروک های نوک سینه، باید علت زمینه ای آن را پیدا کنید. در برخی موارد، جلوگیری یا متوقف شدن چین و چروک در نوک سینه ها غیرممکن است. اما موارد دیگری وجود دارد که می توان آنها را در خانه درمان کرد: اگر متوجه شده اید که نوک سینه های شما با افزایش سن چروکیده می شوند، از درمان های زیر استفاده کنید: استفاده از ژل آلویه ورا، که نشان می دهد تولید کلاژن و هیالورونیک اسید را در پوست تحریک می کند. استفاده منظم از مرطوب کننده روی سینه ها و نوک سینه ها، که ممکن است چین و چروک را کاهش دهد. استفاده از روغن لانولین، که می تواند پوست تحریک شده و خشک مرتبط با چین و چروک را تسکین دهد. به گفته محققان، خوردن رژیم غذایی متعادل و سرشار از میوه ها و سبزیجات تازه با کاهش چین و چروک صورت ارتباط دارد. در افراد سالمند برای مبارزه با چین و چروک، غذاهای فوق العاده غنی از آنتی اکسیدان را به رژیم خود اضافه کنید. برای رفع چین و چروک در دوران شیردهی: مرتبا پدهای سینه خود را عوض می کنید. بررسی کنید که آیا نوزاد به درستی روی نوک پستان چسبیده است، زیرا ممکن است بخاطر شیردهی نادرست چین و چروک ایجاد شود. نوک سینه های خود را تمیز نگه دارید و بعد از تغذیه آنها را خشک کنید تا از تحریک پوست که ممکن است منجر به چین و چروک شود جلوگیری کنید. اگر چین و چروک روی نوک سینه های شما در دوران قاعدگی ت ثیر می گذارد، یا اگر در دوران یایسگی شروع به چروک شدن کرده، باید تعادل هورمون های خود را در نظر بگیرید. راهکارهای درمانی در این شرایط عبارتند از: ورزش منظم نوشیدن چای سبز (مفید برای پوست) اجتناب از شکر و کربوهیدراتهای ساده (مانند نان سفید) خوردن پروتیین کافی، چربی های مناسب، ماهی های چرب و فیبر مدیریت استرس از طریق فعالیت های آرامش بخش یا با استفاده از تکنیک های آرامش بخش مانند تنفس عمیق اگر شما با نوک سینه های وارونه متولد شده اید یا به مرور زمان آنها وارونه شده اند و علت آن سرطان نیست، می توانید درمان های مختلفی را امتحان کنید، مانند: استفاده از دستگاه جمع کننده نوک پستان. استفاده از فنجان که نوک پستان را تحریک کرده و باعث بیرون زدگی آن می شود. تحریک منظم با انگشتان دست، مانند تکنیک هافمن، که شامل فشار دادن انگشتان شست به پایه نوک سینه برای بیرون زدن آن است. برخی از کارهایی که می توانید برای جلوگیری کردن از چین و چروک نوک سینه (و بقیه بدن) انجام دهید شامل موارد زیر است: با پوشیدن لباس های محافظ در برابر نور خورشید و استفاده از کرم ضد آفتاب بدن خود را از قرار گرفتن در معرض نور خورشید محافظت کنید. در صورت خارج از منزل، مطمین شوید که ابتدا از یک ضد آفتاب فاقد سم و SPF بالا بر روی نوک سینه استفاده کنید. بعد از آن سینه را بشویید، مخصوصا اگر در حال شیردهی هستید. ترک سیگار فواید بیشماری به جز کاهش چین و چروک مانند کاهش خطر ابتلا به سرطان و سایر بیماریها دارد. ترک سیگار اغلب دشوار است، اما یک پزشک می تواند شما کمک کند. کرم ویتامین C را روی سینه ها و نوک سینه ها بمالید. بررسی ها نشان می دهد این کرم ممکن است ظاهر چین و چروک های ناشی از آسیب نور خورشید را کاهش دهد. هرگونه تغییر در ظاهر سینه شما دلیل کافی برای مراجعه به پزشک است. انجام این کار می تواند به رد علل جدی تر چین و چروک نوک سینه ها و رسیدن به برنامه درمانی مناسب کمک کند. بسیار مهم است که با انجام معاینات معمول سینه و انجام غربالگری و ماموگرافی به طور منظم، سرطان سینه را بررسی کنید. اگر سن شما بیش از سال است، برای غربالگری سرطان سینه و معاینه سینه اقدام کنید. پستان همچنین می تواند به شما در مراقبت از سلامت پستان کمک کند و احتمالا به تشخیص زودهنگام کمک می کند. عفونت های جدید، جراحات، وارونگی نوک سینه یا مشکل در شیردهی، همه نشانه هایی هستند که باید با پزشک در جریان بگذارید. اینها مشکلات جدی تری هستند که ممکن است نیاز به درمان پزشکی داشته باشند. اگر شما یک وارونگی دایمی دارید که می خواهید آن را درمان کنید، جراحی ممکن است یک گزینه درمانی باشد. جراحی، با یا بدون محافظت نسبی از مجاری شیر (که به شما امکان می دهد در آینده احتمالا از شیر مادر تغذیه کنید) معمولا فقط برای موارد جدی وارونگی انجام می شود که به درمانهای دیگر پاسخ نمی دهد. غالبا ، نوک سینه های چروکیده موقتی هستند، که به دلیل تغییرات هورمونی، بارداری، شیردهی یا در برخی افراد حتی تغییر دما و احساسات ایجاد می شود. قرار گرفتن در معرض نور خورشید، سیگار کشیدن و عوامل دیگر نیز ممکن است باعث ایجاد چین و چروک در نوک سینه ها (و بقیه بدن) شود. بسیاری از علل چین و چروک های نوک سینه ممکن است در خانه درمان شوند و به حداقل رساندن چین و چروک ها کمک کنند. اما در موارد نادر، نوک سینه های چین دار نشانه سرطان سینه یا عفونت است که نیاز به درمان پزشکی دارد. اگر متوجه تغییرات ناگهانی در نوک سینه یا سینه خود از جمله درد شدید، بهتر است با پزشک مشورت کنید. منبع:

، آسیب رایجی است که می تواند هنگام پیچ خوردن مچ پا (کشیدگی رباط) در حین دو و میدانی، به دلیل زمین خوردن، یا حتی هنگامی که به طرز ناخوشایندی روی یک سطح ناهموار راه می روید، رخ دهد. این حالت می تواند دردناک باشد و توانایی راه رفتن شما را محدود کند. معمولا استراحت و اقدامات ساده در خانه می تواند به بهبود پیچ خوردگی مچ پا در عرض یک هفته کمک کند. با این حال، پیچ خوردگی شدید مچ پا که اغلب با پارگی رباط همراه است باعث درد مداوم و کاهش حرکت مچ پا می شود و ممکن است نیاز به توانبخشی و یا جراحی داشته باشد. اکثر مردم پس از این حالت احساس ناراحتی می کنند. بلافاصله پس از آسیب، تشخیص اینکه مچ پای شما پیچ خورده است یا مو برداشته، دشوار است. به طور کلی، با پیچ خوردگی، علایم شدید و مداوم هستند. معمولا حرکت یا ایستادن روی پای شما دردناک است، گاهی اوقات تا حدی که حرکت شما را به شدت محدود می کند. با یک پیچ خوردگی جزیی، درد به احتمال زیاد در عرض چند ساعت بهبود می یابد. شایع ترین علایم پیچ خوردگی مچ پا عبارتند از: درد در ناحیه مچ پا کبودی در ناحیه مچ پا تورم مفصل مچ پا خم شدن مچ پا به بالا یا پایین ناراحتی هنگام تلاش برای راه رفتن کبودی در روزهای پس از پاین حالت پا به سمت پاشنه یا انگشتان پا حرکت می کند، زیرا گرانش خون را در پا پایین می کشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به دنبال این حالت احتمال دارد التهاب کمی داشته باشید، اما درد شدید مچ پا، درد استخوان یا ناتوانی در ایستادن می تواند باعث نگرانی شود. در صورت بروز هر یک از موارد زیر باید به پزشک مراجعه کرد: تورم ناتوانی در راه رفتن روی مچ پا علایمی که بیش از چند روز باقی می مانند درد در مناطقی غیر از مفصل مچ پا، مانند پا یا بالای مچ پا این حالت پا آسیب به رباط هایی است که مچ پا را نگهداری می کنند. رباط ها ساختارهایی هستند که استخوان ها را در داخل مفصل به یکدیگر متصل می کنند. آنها تثبیت می شوند و به کنترل درجه و جهت حرکات مفصل مانند مچ پا کمک می کنند. هنگامی که رباط بیش از حد کشیده می شود (یا تا حدی یا کاملا پاره می شود) ، رگ به رگ شدن رخ می دهد. این امر به دلیل حرکت ناگهانی پهلو یا پیچ خوردن پا اتفاق می افتد، که معمولا هنگامی رخ می دهد که شخص روی سطحی ناهموار بپرد یا بدود. پیچ خوردگی مچ پا نیز با فعالیتهای روزمره مانند لغزش روی یخ رخ می دهد. این حالت بر اساس معاینه دقیق فیزیکی تشخیص داده می شود. روش های مختلفی برای طبقه بندی پیچ خوردگی مچ پا بر اساس محل درد و کبودی و میزان آسیب رباط وجود دارد. سه دسته اصلی برای توصیف پیچ خوردگی مچ پا وجود دارد که بر اساس جهت آسیب و محل آن متفاوت است. حدود درصد این حالت آسیب های وارونگی است که در صورت وارونه شدن پا (پیچ خوردن به داخل) رخ می دهد. این نوع پیچ خوردگی مچ پا زمانی اتفاق می افتد که هر یک از سه رباط جانبی (بیرونی) که مچ پا را حفظ می کنند بیش از حد کشیده شوند. پیچ خوردگی مچ پا وارونگی باعث ایجاد درد در قسمت خارجی مچ پا می شود و معمولا در قسمت داخلی مفصل مچ پا کمترین درد وجود دارد یا هیچ دردی وجود ندارد. وقتی پا به بیرون پیچ خورده باشد، رباط داخلی (دلتویید) می تواند بیش از حد کشیده شود یا پاره شود. واژگونی پا باعث ایجاد درد در قسمت داخلی مفصل مچ پا می شود. این آسیب به رباط های بالای مچ پا است. این رباط ها که رباط های سندزیسم نامیده می شوند، استخوان ساق پا را به هم متصل می کنند. این نوع آسیب ممکن است نیاز به دوره توانبخشی طولانی تری داشته باشد. درجات پیچ خوردگی مچ پا شدت آسیب رباط را نشان می دهد. شدت علایم با میزان آسیب رباط ها در ارتباط است. مقیاس درجه بندی می تواند پیش آگهی بهبودی را حس کند: تمایز بین یک مچ پا رگ به رگ، یک، و مچ پا (تاندون یا آسیب عضلانی) می تواند مشکل باشد. هنگامی که علایم و ارزیابی فیزیکی کاملا با پیچ خوردگی مچ پا مطابقت ندارد، آزمایش های تصویربرداری یا ارزیابی های دیگر ممکن است به تشخیص مشکل کمک کند. درمان زود هنگام پیچ خوردگی مچ پا می تواند به تسریع بهبود و به حداقل رساندن علایم کمک کند تا بتوانید به فعالیت های عادی خود بازگردید. یک متخصص می تواند مشکل را ارزیابی کرده و در مورد بهبودی به شما مشاوره دهد. تسکین درد و راحتی در چند روز اول پس از آسیب مهم است. اغلب، آنچه در خانه انجام می دهید تعیین می کند که چگونه تورم به سرعت فروکش می کند و علایم اولیه شما بهبود می یابد. درمان با روش استاندارد RICE (استراحت، یخ، فشرده سازی و بالا قرار دادن) شروع می شود. استراحت دادن به مچ پای آسیب دیده، تورم و التهاب را محدود می کند و از آسیب بیشتر به مفصل جلوگیری می کند. راه رفتن روی مچ پای پیچ خورده خود را برای چند روز به حداقل برسانید و از آن محافظت کنید. پزشک ممکن است آتل یا بریس به شما بدهد تا آن را بی حرکت کرده و از آسیب بیشتر محافظت کند. برای اینکه کاملا غیرفعال نباشید، سعی کنید از عصا برای راه رفتن استفاده کنید، که فشار و استرس مفصل آسیب دیده را کاهش داده و تورم را کاهش می دهد. می توانید مچ پای خود را چندین بار در روز به مدت تا دقیقه یخ بگذارید. این باعث کاهش تورم و کاهش درد می شود. بعد از ساعت اول، یخ زدن تاثیر کمتری دارد، اما همچنان می تواند راهی موثر برای کنترل درد در اطراف مفصل باشد. هرگز یخ را در یک مکان بیش از دقیقه در یک زمان نگه ندارید. بسیاری از مردم فکر می کنند "هرچه بیشتر بهتر"، اما این درست نیست. فشرده سازی می تواند مقدار مایع تجمع یافته در اطراف مفصل مچ پا (تورم) را محدود کند، حرکت مچ پا را حفظ کرده و درد را کاهش دهد. بانداژهای فشاری باید محکم باشند، تا از اختلال در خطرناک گردش خون جلوگیری شود. یک پوشش ساده الاستیک (مانند یک بانداژ ACE ) برای فشرده سازی نور مناسب است، که فقط در مواقعی که پای خود را بالا نمی آورید به آن احتیاج دارید. بالا آوردن مچ پای آسیب دیده نیز از تجمع مایع در داخل و اطراف مچ پا جلوگیری می کند. شما باید سعی کنید مچ پای خود را چند ساعت در روز و هنگام خواب، بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید، به ویژه اگر تورم زیادی دارید. بالا بردن ساق فقط در صورت دراز کشیدن تورم را به طور موثر کاهش می دهد. استفاده از چند بالش زیر مچ پای شما به اندازه کافی پا را بالا می برد. با از بین رفتن درد و تورم اولیه، توانبخشی نیز می تواند آغاز شود. در حالی که اکثر آسیب های مچ پا ساده هستند و به طور طبیعی در مدت کوتاهی بهبود می یابند، برخی از آسیب ها شدیدتر هستند و نیاز به درمان پزشکی دارند. ممکن است برای کاهش درد و تورم به داروهای ضد درد یا داروهای ضدالتهاب نیاز داشته باشید. در بیشتر مواقع، پزشک شما دارویی بدون نسخه مانند استامینوفن یا ادویل (ایبوپروفن) را توصیه می کند. قبل از مصرف داروهای بدون نسخه، حتما با پزشک مشورت کنید، زیرا برخی از آنها می توانند خونریزی و کبودی را افزایش دهند. هرچه تورم و التهاب در اطراف مچ پا کمتر باشد، سریعتر می توانید مراحل توانبخشی خود را پیش ببرید. در موارد غیر معمول، آسیب به تاندون ها، غضروف ها یا اعصاب ممکن است درمان شما را پیچیده و طولانی کند. ممکن است برای ترمیم آسیب های شدید یا استحکام یک مفصل آسیب دیده به جراحی نیاز داشته باشید. برای اطمینان از بهبودی کامل، باید حرکت، قدرت و تعادل را در مفصل آسیب دیده مچ پا کنید. کار با یک درمانگر، مربی ورزشی یا مربی تناسب اندام شخصی می تواند به شما اطمینان دهد که رویکرد درستی برای توانبخشی مچ پا دارید. توانبخشی شامل تعدادی تمرین است که برخی از آنها را می توانید زیر نظر درمانگر خود انجام دهید و برخی دیگر را می توانید در خانه انجام دهید. ممکن است در مورد نحوه انجام تمرینات دور برد، تمرینات تقویتی، فعالیت های حسی و تمرینات مخصوص ورزش راهنمایی کرده و به شما آموزش داده شود. پیچ خوردگی مچ پا شایع است. پیچ خوردگی مچ پا به این معنا نیست که شما مشکلات حرکتی طولانی مدت خواهید داشت. با این حال، مراقبت از آسیب در طول دوره بهبودی و توانبخشی بسیار مهم است زیرا فشار بیش از حد بر پیچ خوردگی مچ پا می تواند روند بهبود را طولانی کرده یا شما را در معرض آسیب های بیشتری قرار دهد.

سالها طول می کشد تا ظاهر شود و این نشانه ها اغلب می تواند شبیه علایم سایر بیماری ها باشد. در مورد این عفونت و اشکال آن بیشتر بدانید. سرفه و علایم اضافی سل ممکن است با سایر بیماری ها اشتباه گرفته شود. فهرست محتوا عفونت سل، یک عفونت ناشی از نوعی باکتری، ممکن است فورا احساس بیماری در شما ایجاد نکند. سل سه مرحله دارد: باکتری ها پس از قرار گرفتن در بدن فرد مبتلا به سل، فعال. این عفونت اولیه سل در فردی رخ می دهد که قبلا در معرض باکتری قرار نگرفته است. این مرحله می تواند بدون علامت باشد (بدون نشان دادن علایم) ، یا همراه با تب یا علایم ریوی باشد. در بیشتر افراد، سیستم ایمنی شروع به کار می کند و این عفونت بهبود می یابد. اما باکتری ها می توانند در بدن پنهان باقی بمانند. در این وضعیت باکتری ها در بدن هستند و می توان آنها را از طریق آزمایش تشخیص داد، اما تکثیر نمی شوند. در این مرحله، افراد علایم را حس نمی کنند و نمی توانند بیماری را به دیگران منتقل کنند. در این شرایط، باکتری سل فعال و در حال تکثیر است و فرد احساس بیماری می کند و می تواند بیماری را به دیگران منتقل کند. باکتری های عامل سل بسیار آهسته تکثیر می شوند، بنابراین علایم بیماری نیز به تدریج، معمولا طی ماه ها تا سال ها، ایجاد می شود. از آنجا که بسیاری از علایم مبهم هستند و دلایل دیگری نیز دارند، اغلب به عنوان علایم اولیه سل شناخته نمی شوند. به عنوان مثال، فردی که سرفه می کند ممکن است آن را نادیده بگیرد زیرا فکر می کند که به آسم یا آلرژی مربوط است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم کلی سل فعال شامل علایم زیر می باشد: خستگی تب متناوب سرفه کردن عرق شبانه مشکل در تنفس درد قفسه سینه سرفه خونی یا خلط دردهای عمومی بدن کاهش وزن و اشتها در صورت مشاهده هر یک از این علایم، به پزشک مراجعه کنید. افرادی که در معرض بیماری هستند، مانند افرادی که مبتلا به HIV هستند و کارکنان بیمارستان که احتمالا فردی را با سل فعال درمان می کنند، باید از نظر عفونت غربالگری شوند. هنگامی که باکتری سل وارد بدن شما می شود، ابتدا وارد ریه ها خواهد شد. اما به محض فعال شدن، می تواند به غدد لنفاوی (غدد که بدن شما را در برابر بیماری ها محافظت می کند) و دیگر نواحی بدن انتشار یابد. سل بیشتر ریه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد، حالتی که سل ریوی نامیده می شود. وقتی به غیر از ریه ها بر قسمت هایی از بدن ت ثیر می گذارد، به آن سل خارج ریوی می گویند. این در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند و نمی توانند عفونت را در یک ناحیه مهار کنند شایع تر است. سل ریوی با سرفه ای شروع شده و با گذشت زمان بدتر می شود. در ابتدا، سرفه ممکن است زرد یا سبز به صورت خلط باشد. اغلب سرفه ناشی از سیگار کشیدن، آسم یا بیماری دیگر است نه اینکه به عنوان علامت سل شناخته شود. در نهایت، خلط ممکن است با خون همراه باشد که خون زیاد غیر معمول است. باکتری سل به ریه ها آسیب می رساند و باعث می شود آنها نتوانند اکسیژن کافی را به خون وارد کنند. وقتی بدن اکسیژن کافی دریافت نکند، نمی تواند به درستی عمل کند. با پیشرفت عفونت، افراد احساس خستگی و به طور کلی بی حال می کنند. آنها ممکن است به دلیل کاهش اشتها وزن خود را از دست بدهند. سل ریوی همچنین می تواند باعث تعریق شبانه شود، یعنی زمانی که فرد خیس عرق بیدار می شود که ممکن است با تب همراه باشد. دو علامت شایع دیگر سل ریوی، درد قفسه سینه و تنگی نفس است. این علایم ممکن است ناشی از افیوژن پلور (تجمع مایع بین غشاهای نازک، که ریه ها را پوشانده و داخل دیواره قفسه سینه را پوشانده است) یا پنوموتوراکس (وجود هوا بین پلور) باشند. سل ریوی می تواند عوارض طولانی مدت نیز داشته باشد. از آنجا که باکتری ها به ریه ها آسیب می رسانند، شما در معرض سایر بیماری ها هستید. عوارض طولانی مدت سل ریوی می تواند شامل این شرایط باشد: سرطان ریه زخم بافت ریه تنگ شدن مجاری تنفسی بیماری مزمن انسداد ریوی سل خارج ریوی زمانی اتفاق می افتد که سل ریوی از ریه ها پخش شده و از طریق جریان خون به سایر نقاط بدن منتقل می شود. تشخیص این نوع سل دشوار است و اغلب در ابتدا با یک بیماری یا بیماری دیگر اشتباه گرفته می شود. کودکان بسیار خردسال و افرادی که مبتلا به HIV / AIDS هستند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سل خارج ریوی هستند زیرا سیستم ایمنی بدن آنها ضعیف است، اما هرکسی که سل فعال درمان نشده دارد می تواند به آن مبتلا شود. پس از سالها کاهش، میزان سل در ایالات متحده در دهه در دوران همه گیری HIV / AIDS دوباره افزایش یافت. نرخ سل خارج ریوی نیز افزایش یافت. از آنجا که HIV سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کنند، سل می تواند با شدت بیشتری گسترش یابد. امروزه عفونت های سل خارج از ریه ها در ایالات متحده کمتر رایج است اما می تواند بسیار جدی باشد. علایم بستگی به محل انتشار بیماری متفاوت است: تورم و حساسیت درد، خون در ادرار و تکرر ادرار قرمزی، تورم و حساسیت درد، حساسیت و آرتریت سل ادرار دردناک یا تکرر ادرار و وجود خون در ادرار توده ای در کیسه بیضه ناباروری، درد لگن و خونریزی غیرطبیعی درد، سفتی، تورم و از دست دادن حرکت در مفاصل آسیب دیده پریکارد (غشای اطراف قلب) : بزرگ شدن رگهای گردن، تنگی نفس و درد قفسه سینه سردردی که برطرف نمی شود، حالت تهوع، خواب آلودگی، تغییرات ذهنی، گیجی، سفتی گردن و تشنج بیماری پوت، یا ستون فقرات پوت، اصطلاحی است برای سل که به ستون فقرات سرایت کرده است. حدود درصد از موارد سل و درصد موارد سل خارج ریوی به بیماری ستون فقرات مبتلا می شوند. امروزه این بیماری در کشورهای توسعه یافته غیر معمول است، اما بیماری پوت هنوز در مناطقی با نرخ بالای سل و دسترسی ضعیف به مراقبت های بهداشتی نگران کننده است. افراد مبتلا به سل نخاعی علایم کلی سل را با علایم اضافی مربوط به بیماری پوت تجربه خواهند کرد. مانند سل ریوی، به آرامی گسترش می یابد، به این معنی که تشخیص صحیح آن هفته ها یا سالها طول می کشد. علایم بیماری پوت شامل موارد زیر است: فلج درد عصب اسپاسم عضلات مشکل در حرکت کردن ستون فقرات تغییر شکل یافته کمردرد که با گذشت زمان بدتر می شود. در صورت گسترش باکتری ها به مغز و ستون فقرات، سل می تواند منجر به مننژیت شود. اگرچه در ایالات متحده نادر است، مننژیت سل یک بیماری جدی است که در صورت عدم درمان تهدید کننده زندگی است. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند بیشتر در معرض ابتلا به مننژیت هستند. این بیماری همچنین می تواند به عنوان بخشی از عفونت سل خارج ریوی یا خود به خود ظاهر شود. مننژیت سل به تدریج شروع می شود. علایم رایج شامل موارد زیر است: سردرد تب و لرز گرفتگی گردن تهوع و استفراغ حساسیت به نور از دست دادن هوشیاری احساس آشفتگی یا بیقراری تغییراتی در وضعیت ذهنی شما، مانند گیج شدن یا گیج شدن غذا نخوردن یا تحریک پذیر بودن (بیشتر در کودکان شایع است) برجستگی نقاط نرم بر روی سر و/یا وضعیتی که در آن گردن به عقب قوس دارد (معمولا در نوزادان) سل شایع، یا سل منتشر، یک شکل بالقوه جدی و خطرنک است که در آن تعداد زیادی از باکتری سل از طریق جریان خون در سراسر بدن پخش می شود. این اصطلاح توسط یک پزشک در دهه ابداع شد، که ریه بیمار را با دانه های ارزن مقایسه کرد زیرا سطح آن پوشیده از ندولهای سفید کوچک و سخت بود. در اواخر دوره بیماری، اشعه ایکس قفسه سینه بیمار میلیون ها لکه کوچک را در ریه ها نشان می دهد. علایم سل مریلی همان علایمی است که در انواع دیگر مشاهده می شود (خستگی، کاهش وزن، تب، لرز، ضعف و مشکل تنفس) تشخیص را دشوار می کند. تعریق شبانه در بیماری سل شایع است و می تواند آنقدر شدید باشد که فرد با یک ملحفه خیس از خواب بیدار شود. در موارد نادر، ممکن است دانه های دردناک ایجاد شود. مانند اشکال سل که در بدن پخش می شود، در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند نیز شایع تر است. افراد مبتلا به HIV / AIDS یا بیماری دیگری که سیستم ایمنی بدن را به خطر می اندازد و کودکان خردسال بیشتر در معرض ابتلا به سل سل هستند.

، از آنجایی اهمیت دارند که عدم درمان آنها و نادیده گرفتن علایم بیماری های لثه می تواند منجر به بروز عوارض جدی شود. بیماری های لثه با رشد باکتری های دهانی شروع می شود. اگر بیماری های لثه به درستی درمان نشود، ممکن است در نهایت دندان های خود را از دست بدهید یا به دلیل تخریب بافت های اطراف دندان ها، که به رباط پریودنتال نیز معروف است، دندانهایتان سست شود. در مورد درمان بیماری های لثه اعم از تا پریودنتیت، پیشگیری بهترین راه حل شما است. فهرست محتوا التهاب لثه، ورم و سوزش لثه است. این اولین مرحله بیماری پریودنتال یا لثه است. یا بهتر بگوییم، اگر در اسرع وقت درمان نشود، می تواند به پریودنتیت کامل تبدیل شود. هرچند همه موارد التهاب لثه به پریودنتیت تبدیل نمی شوند. در مراحل اولیه التهاب لثه، معمولا پلاک ها تجمع می کنند که باعث می شود هر زمان که دندان های خود را مسواک می زنید لثه ها متورم شده و به راحتی خونریزی می کنند. با پیشرفت پریودنتیت، دندان های شما دیگر رشد نمی کند، آنها ضعیف شده و در نهایت مانند دندان های شیری می افتند. در واقع، بیماری لثه و پریودنتال علت اصلی بزرگسالان است. التهاب لثه به دلیل تجمع پلاک ناخالص رخ می دهد و می تواند باعث به عنوان اولین علامت شود. تفاوت عمده بین التهاب لثه و پریودنتیت این است که دندانها هنوز محکم در حفره های دندان خود قرار گرفته اند، حتی اگر به طور حتم سوزش لثه در جریان باشد. علایم پریودنتیت شامل شل شدن دندان ها و است. زیرا هنگام شل شدن دندان ها، رباط های پریودنتال که دندان ها را به شکاف خود متصل می کند شروع به از بین رفتن می کند. در مقابل، در التهاب لثه، هیچ آسیب غیرقابل برگشتی در استخوان یا بافت ایجاد نمی شود. همه چیز با مسواک زدن منظم قابل درمان است. هنگامی که التهاب لثه برای مدت طولانی درمان نشود، می تواند به سمت بیماری جدی تر لثه پریودنتیت پیشرفت کند. پریودنتیت شامل استخوان و لایه داخلی لثه است که از دندان خارج شده و فضاهایی ایجاد می شود. این فضاهای کوچک بین لثه ها و دندان ها جرم ها را جمع آوری می کند و می تواند آلوده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر پریودنتیت برای مدت طولانی بدون درمان باقی بماند، می تواند منجر به تضعیف سیستم ایمنی شود زیرا با باکتری های دهان شما مبارزه می کند. در همین حال، پلاک در زیر لثه گسترش یافته و رشد می کند و منجر به از دست دادن دندان در قسمت پایین می شود. به همین دلیل است که وقتی علایم پریودنتیت بروز کنند، تمیز کردن و درمان ریشه بسیار مهم است. هنگامی که از پریودنتیت رنج می برید، باکتری های پلاک شما (همراه با آنزیم های خوب در مبارزه با عفونت ها) تمایل به تولید سموم و اسیدهایی کرده که بافت رابط و استخوان دندان های شما را در محل ثابت خود تجزیه می کنند. با بدتر شدن وضعیت دندان، فضاهای بین لثه و دندان بزرگ و عمیق می شود، که باعث تخریب بیشتر استخوان و بافت لثه می شود. مشکل التهاب لثه یا مراحل اولیه بیماری لثه این است که بدون درد پیشرفت می کند. بیماران تنها زمانی واکنش نشان می دهند و به مراجعه می کنند که احساس درد یا لق شدن دندان ها را تجربه می کنند، که معمولا برای درمان بسیار دیر یا گران است. حتی در مراحل آخر بیماری لثه، علایم زیادی ندارد. در مراحل اولیه بیماری پریودنتال، علایم اصلی به جز خونریزی لثه وجود ندارد. با این حال، اگر عادات بهداشتی بدی دارید یا از تمیز کردن دندان های خود غافل هستید، در حال حاضر در معرض بیماری لثه قرار دارید. التهاب لثه لثه های متورم لق شدن دندان طعم بد در دهان لثه های حساس تحلیل رفتن لثه ها چرک کردن بین لثه و دندان هالیتوز یا مداوم ایجاد شکاف بین دندان ها و لثه تغییر رنگ لثه به رنگ ارغوانی یا قرمز تیره تغییر در نحوه قرار گرفتن دندان ها در کنار هم خونریزی لثه با خوردن میوه های سفت مانند سیب یا گلابی حتی اگر علایمی نداشته باشید ممکن است هنوز از برخی از بیماری های لثه رنج ببرید. مراقب دندان خود باشید و برای ارزیابی یا معاینه منظم به دندانپزشک خود مراجعه کنید. برخی افراد فقط در دندان های خاصی مانند دندان های آسیاب به بیماری لثه مبتلا هستند. فقط یک متخصص پریودنتیست می تواند تشخیص دهد که آیا بیماری لثه در قسمتی یا در کل طول لثه وجود دارد یا خیر. هنگام معاینه دندانپزشکی، دندانپزشک شما معمولا موارد زیر را بررسی می کند: تورم لثه خونریزی لثه سفتی لثه حرکت دندان ها هم ترازی دندان ها حساسیت دندان ها عمق فضای پریودنتال وضعیت استخوان فک شما هرچه فضای بین دندان و لثه بیشتر باشد، بیماری بیشتر پیشرفت کرده است. دندانپزشک شما همچنین بررسی می کند که آیا استخوان اطراف دندان شما شکسته شده است یا خیر. در صورت تداوم علایم، با دندانپزشک خود مشورت کنید. هرچه بیشتر مشکل را نادیده بگیرید، بیشتر پیشرفت می کند و بدتر می شود تا جایی که شما چاره ای جز از کشیدن دندان ها و ایمپلنت، تاج یا دندان های کاذب ندارید. بیماری های لثه از التهاب لثه گرفته تا پریودنتیت ناشی از پلاک است. پلاک، لایه خامه ای روی مینای دندان شما است که می توانید آن را با ناخن خود آن را خراش دهید. با مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و غرغره کردن مرتب دهانشویه می توانید پلاک ها را از بین ببرید. با این حال، عوامل دیگری نیز در ایجاد بیماری لثه نقش دارند. سیگار کشیدن می تواند بافت لثه را سخت تر کند. اگر سابقه خانوادگی پریودنتیت یا لثه دارید، ممکن است از نظر ژنتیکی بیشتر در معرض این بیماری باشید. اگر مسواک زدن و نخ دندان کشیدن را حداقل دوبار در روز نادیده بگیرید یا دهانشویه را حداقل روزانه غرغره کنید، این می تواند منجر به ایجاد پلاک و بیماری لثه شود. وقتی تغییرات هورمونی در طول قاعدگی ماهانه، یایسگی، بلوغ و بارداری رخ می دهد، این امر باعث می شود لثه ها حساس تر و مستعد ابتلا به التهاب و بیماری لثه شوند. سلامت دهان و دندان شما می تواند تحت ت ثیر دارویی باشد که مصرف می کنید. آنها می توانند عوارض جانبی داشته باشند که بر حساسیت لثه نسبت به عفونت ت ثیر می گذارد. برخی ممکن است به شما دهان پنبه ای یا خشکی دهان بدهند، که میزان بزاق محافظ لثه ها و دندان ها را کاهش می دهد. همچنین داروهایی مانند داروهای ضد تشنج و ضد آنژین وجود دارد که باعث رشد غیرطبیعی بافت لثه می شود و در نتیجه خطر ابتلا به بیماری های لثه را افزایش می دهد. سایر بیماریها می توانند باعث التهاب لثه شوند. به عنوان مثال، اگر مبتلا به HIV . درمان بیماری های لثه شامل بهبود و اتصال مجدد لثه و بافت رباط به دندان است. شما می توانید مراقبت های پیشگیرانه یا درمان مستقیم انجام دهید که تورم، شکاف و خطر عفونت لثه و رباط های پریودنتال شما را کاهش می دهد. پیشرفت بیماری باید به هر طریق ممکن متوقف شود. گزینه های درمانی شما برای بیماری لثه بستگی به مرحله بیماری و نحوه واکنش بدن شما به درمان های قبلی دارد. انتخاب های شما از درمان غیر جراحی تا کنترل گسترش باکتری ها تا عمل جراحی و بازسازی بافت متغیر است. شما بیشتر مواقع باید مسواک بزنید و نخ دندان بکشید و سپس با دهانشویه غرغره کنید تا از تجمع باکتری ها پیشگیری شود. دو بار در روز یا سه بار در روز مسواک بزنید تا از پیشرفت بیماری لثه جلوگیری شود. مسواک زدن صحیح را بیاموزید. با حرکات دورانی مسواک بزنید و مسواک را خیلی محکم روی مینای دندان خود نکشید. بهداشت خود را کاملا رعایت کنید. دندانهای خود را محکم مسواک نزنید. حداقل - دقیقه مسواک بزنید. مسواک خود را هر - ماه یکبار عوض کنید یا از مسواک برقی استفاده کنید. بسیاری از مردم از نحوه صحیح استفاده از نخ دندان بی اطلاع هستند. اگر نخ را بین شکاف دندان ها بگذارید و همان نخ را بین دندان ها بکشید، شما با این کار فقط پلاک را پخش می کنید. در عوض، از یک تکه نخ بلند استفاده کنید و هر دندان را با یک تکه نخ تمیز کنید. نه تنها غذای گیر کرده بلکه پلاک را روی هر سطح دندان جمع کنید. اطمینان حاصل کنید که نخ را به گونه ای حرکت می دهید که هر دندان یک تکه نخ بکشیده شود تا آن را تمیز کند. با دهانشویه ضد عفونی کننده غرغره کنید که . درصد از میکروب ها را از بین می برد. قبل از بیرون ریختن مایع، آن را حداقل ثانیه غرغره کنید. مایع را قورت ندهید. بعد از اتمام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن از دهانشویه استفاده کنید. دهانشویه مفید است زیرا باکتریهایی را که باعث ایجاد، التهاب لثه و و همچنین بیماری پریودنتال می شوند را از بین می برد. حتی می تواند به التیام لثه های عفونی و متورم نیز کمک کند. بیماران مبتلا به پریودنتیت پیشرفته که دارای فضاهای پریودنتال عمیق هستند نیاز به تمیز کردن عمیق دارند. بازسازی تمام بافت لثه و رباط پریودنتال نیاز به پاکسازی و حذف باکتریها دارد تا امکان شروع درمان فراهم شود. آخرین رباط، استخوان و بافت لثه آلوده باید برداشته شود تا بافت جدیدی در محل خود ایجاد شود. شامل درمانهای زیر است: جرم گیری یک خدمات دندانپزشکی است که شامل برداشتن پلاک و جرم روی مینای دندان، دندان ها، لثه ها و جیب های پریودنتال است. این ماده مایل به زرد و قهوه ای منبع همه مشکلات لثه و پریودنتال شما است. دندانپزشک از ابزارهای دبریدمان برای تمیز کردن مناطق دور از دسترس درمان های پیشگیرانه، مسواک زدن دندان ها یا نخ دندان استفاده می کند. صاف کردن ریشه شامل استفاده از لیزر یا مته به منظور صاف شدن ریشه دندان آلوده بیمار است. باکتری ها معمولا در ریشه دندان و همچنین فضاهای پریودنتال که در اثر عقب نشینی لثه ایجاد می شود تجمع می یابد. شما باید بافت بیمار را بردارید تا رشد باکتری متوقف شده و به شروع بازسازی دندان کمک کند. دندانپزشک شما پس از اتمام عملیات جرم گیری و صاف کردن ریشه، مسکن و آنتی بیوتیک بدون نسخه برای شما تجویز می کند. همه اینها به خاطر درمان عفونت و کاهش التهاب لثه به سطح قابل کنترل ژنژیویت است. همچنین ممکن است به شما توصیه شود مجدد ویزیت شوید تا مشخص شود آیا به تمیز کردن بیشتر نیاز دارید یا بهبود لثه شما به خوبی پیش می رود. داروهای خانگی نیز وجود دارد که از بروز بیماری های لثه جلوگیری می کند. به عنوان مثال، می توانید پیاز را بجوید زیرا دارای خواص ضد باکتریایی است. همچنین می توانید از آن پیاز برای درمان علایم خونریزی لثه خود استفاده کنید. شما همچنین باید لیمو مصرف کنید زیرا دارای ویتامین C است که به درمان مشکلات لثه کمک می کند. لیمو همچنین از التهاب لثه جلوگیری می کند. بیماری لثه معمولا با التهاب لثه شروع می شود که هر بار با مسواک زدن به راحتی خونریزی می کنند و سپس بدتر می شوند تا زمانی که لثه های شما عقب می افتند و وقتی دندان ها را لمس می کنید شروع به تکان خوردن می کنند. هنگامی که بیماری پریودنتال شما به اندازه کافی پیشرفت کرد، وقت آن است که از درمان هایی مانند تمیز کردن عمیق و ترمیم ریشه استفاده کنید. بیماری لثه درمان نشده می تواند عوارض زیادی روی بافت پریودنتال و استخوان فک شما ایجاد کند. در چنین مواردی، ممکن است چاره ای جز انجام ترمیم های دندانی مانند ایمپلنت، روکش یا بریج نداشته باشید، که همگی هزینه بر هستند. سیستم ایمنی بدن شما همچنین می تواند در هنگام عفونت یا التهاب ناشی از پریودنتیت آسیب ببیند.

توصیه می شود که داروی (شکل تزریقی داروی بلیومایسین سولفات) زیر نظر پزشک متخصص و مجرب، و دارای دانش در زمینه استفاده از داروهای شیمی درمانی ضد سرطان، انجام شود. مدیریت مناسب درمان و عوارض تنها زمانی امکان پذیر است که امکانات تشخیصی و درمانی کافی در دسترس باشد. فیبروز ریوی شدیدترین عارضه مصرف داروی (شکل تزریقی بلیومایسین سولفات) است. شایع ترین تظاهرات بالینی مصرف این دارو، پنومونیت است. حتی گاهی اوقات به شکل فیبروز ریوی پیشرفت می کند. وقوع این عارضه در بیماران سالمند و کسانی که بیش از واحد دوز، از این دارو دریافت می کنند، بیشتر است. اما سمیت ریوی در بیماران جوان و کسانی که با دوزهای پایین درمان می شوند، مشاهده شده است. تقریبا در بیماران تحت درمان با این دارو، به دلیل بروز این مسمومیت ها، ضروری بوده است. همچنین، در برخی از افراد، تغییرات پوستی شبیه به اسکلرودرمی نیز گزارش شده است. مسمومیت پوستی، یک عارضه نسبتا تاخیری است که معمولا در هفته دوم و سوم درمان پس از تجویز تا واحد بلنوکسان (شکل تزریقی بلیومایسین سولفات) ایجاد می شود و به نظر می رسد به دوز تجمعی مربوط می شود. همچنین، تجویز داخل پلور بلونوکسان با درد موضعی همراه بوده است. افت فشار خون نیز گزارش شده است. بیمارانی که داروی (شکل تزریقی بلیومایسین سولفات) را دریافت می کنند، باید در طول و بعد از درمان با دقت و به صورت مکرر، تحت نظر پزشک باشند. داروی بلیومایسین، در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیوی یا اختلال عملکرد ریوی باید با احتیاط فراوان مصرف شود. داروی بلنوکسان (شکل تزریقی بلیومایسین سولفات) در صورت تجویز برای مصرف در یک زن باردار، می تواند باعث وارد شدن آسیب به جنین شود. تجویز دوزهای داخل صفاقی . میلی گرم/کیلوگرم در روز به موش ها (حدود . برابر دوز توصیه شده انسانی بر واحد/متر مربع) در روزهای تا حاملگی باعث ناهنجاری های اسکلتی و هیدروورتر می شود. همچنین، مصرف داروی (شکل تزریقی بلیومایسین سولفات) در دوزهای وریدی . میلی گرم/کیلوگرم در روز (حدود . برابر دوز توصیه شده انسان بر واحد/متر مربع) در روزهای تا حاملگی، سقط کننده است. علیرغم آزمایش های حیوانی، هیچ مطالعه ای در انسان ها، در مورد زنان باردار انجام نشده است. در صورت استفاده از داروی بلونوکسان (شکل تزریقی بلومایسین سولفات) در دوران بارداری، یا باردار شدن در هنگام مصرف بلیومایسین، مادر باید از خطرات مصرف این دارو، برای جنین، مطلع شود. مصرف داروی بلیومایسین، در دوران بارداری، به هیچ وجه منطقی نیست. استفاده از داروی (شکل تزریقی بلیومایسین سولفات) در بیمارانی که واکنش های حساسیت نسبت به آن نشان داده اند، منع مصرف دارد. بلیومایسین توسط آنزیم سیتوزولی سیستیین پروتییناز غیرفعال می شود. این آنزیم به استثنای پوست و ریه ها، که هر دو جزو بافت های هدف مسمومیت بلیومایسین هستند. به طور گسترده ای در بافت های طبیعی توزیع می شود. حذف سیستمیک دارو و تجزیه آنزیمی احتمالا فقط در بیمارانی که عملکرد کلیوی آنها به شدت مختل است، دچار مشکل خواهد شد. راه اصلی دفع داروی بلیومایسین، از طریق کلیه است. حدود درصد از دوز تجویز شده داخل وریدی طی ساعت از طریق ادرار دفع می شود. در بیماران با عملکرد طبیعی کلیه، غلظت پلاسمایی بلیومایسین به طور دو مرحله ای با متوسط نیمه عمر نهایی ساعت پس از تجویز بولوس داخل وریدی کاهش می یابد. کلیرانس کل بدن و کلیرانس کلیوی داروی بلیومایسین، به ترتیب میلی لیتر در دقیقه بر متر مکعب و میلی لیتر در دقیقه بر متر مکعب بوده است. اثرات سن، جنس و نژاد بر عملکرد داروی (تزریق بلیومایسین سولفات) مورد بررسی قرار نگرفته است. نارسایی کلیوی به طور قابل توجهی دفع بلیومایسین از بدن را کاهش می دهد. با کاهش ترشح کراتینین، نیمه عمر نهایی حذف داروی بلیومایسین، به صورت تصاعدی افزایش می یابد. اخیرا، کاهش دوز درمانی بلیومایسین برای بیمارانی با میزان ترخیص کراتینین < میلی لیتر در دقیقه پیشنهاد شده است. ت ثیر نارسایی کبدی بر عملکرد داروی (تزریق بلیومایسین سولفات) مورد بررسی قرار نگرفته است. از آنجا که بلیومایسین عمدتا از طریق دفع کلیوی از بدن خارج می شود، تجویز همزمان داروهای نفروتوکسیک با بلیومایسین ممکن است بر دفع کلیوی آن ت ثیر بگذارد. داروی بلیومایسین، یک داروی ضد سرطان است که برای درمان سرطان های گوناگونی مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به عوارض دارویی و حساسیت های مربوط به مصرف این دارو، پیش از شروع درمان با بلیومایسین، ضروری است که با یک پزشک مشورت کنید.

هزاران سال است که برای خواص دارویی و مراسم مذهبی رواج یافته است. کندر دارای خواصی است که می تواند به مبارزه با سرطان کمک کند، برای داشتن پوستی صاف به شما کمک می کند، مصرف کندر به مراتب بیشتر از آنچه احتمالا می دانید برای شما مفید است. در این مقاله، برخی از مزایای کندر، دلیل برای مصرف کندر و هر گونه عوارض جانبی احتمالی که ممکن است منجر به آن شود را بررسی خواهید کرد. کندر که "پادشاه روغن ها" نامیده می شود، هزاران سال است که توسط فرهنگ های باستانی در سراسر جهان استفاده می شود. این با ریشه در آفریقا و خاورمیانه، امروزه در کشورهای آسیایی نیز یافت می شود. روغن آن که از درخت بوسولیا گرفته شده است، قرن هاست که توسط شفادهندگان آیورودا و چینی برای درمان بیماری های مزمن استفاده می شود. کشورهای غربی از کندر به عنوان بخشی از مراسم مذهبی خود استفاده کرده اند. هنوز هم در فرهنگ ها به دلیل خواص دارویی و معطر مورد استفاده قرار می گیرد. اکنون که می دانیم کندر از کجا نش ت گرفته است، اجازه دهید ویژگی های جالب کندر را بررسی کنیم. کندر مقدس که به عنوان olibanum نیز شناخته می شود، با ایجاد برش روی درخت boswellia گرفته می شود. این رزین شیر رنگ تولید می کند و سپس برای چند روز در خشک نگه داشته می شود. هنگامی که خشک شد و به رنگ نارنجی - قهوه ای درآمد، چیزی را که ما به عنوان کندر می شناسیم به دست می آورید. این دارای خواص فراوانی است که برای ما مفید است، از جمله: فرهنگ های باستانی در سراسر جهان به دلیل خواص دارویی هزاران سال است که از کندر استفاده می کنند. یکی از آنها ویژگی های ضد درد یا تسکین دهنده درد است. مطالعه ای برای مشاهده ت ثیر عصاره و روغن های کندر بر معده، ماهیچه ها و آرتروز انجام شد. میلی گرم بر کیلوگرم روغن کندر و عصاره کندر به موش داده شد و سطح درد آنها کنترل شد. نتایج نشان داد که میزان درد در مقایسه با آسپرین کاهش قابل توجهی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این ممکن است شناخته شده نباشد اما طبق تحقیقات، کندر خواص ضد میکروبی نیز از خود نشان می دهد. مطالعه ای برای بررسی فعالیت ضد باکتریایی کندر انجام شد. محققان عصاره کندر را از درختان موجود در عمان ایجاد کردند. آنها حداقل غلظت بازدارنده ( MIC ) را در برابر عوامل بیماری زا و باکتری های دستگاه گوارش بررسی کردند. حداقل غلظت بازدارندگی کمترین میزان غلظت یک دارو است که برای متوقف کردن رشد یک داروی ضد میکروبی مورد نیاز است. نتایج نشان داد که عصاره در مهار رشد باکتری ها موفق بوده و در نتیجه قدرت گیاه را ثابت می کند. احتمالا بسیاری از مردم را شنیده اید که می گویند روغن های ضروری برای کاهش استرس و اضطراب شما مفید هستند. کندر نیز از این قاعده مستثنی نیست. مطالعه ای برای مشاهده ت ثیر عصاره کندر بر افسردگی و رفتارهای شبه اضطرابی در موش صحرایی انجام شد. به موش به مدت روز عصاره کندر داده شد. نتایج نشان داد که افسردگی و رفتارهای شبه اضطرابی در آنها کاهش یافته است. اگرچه این آزمایش بر روی موش ها انجام شد، اما محققان معتقدند که این آزمایش بالقوه را نشان می دهد و باید روی انسان آزمایش شود. با شیوع ویروس کرونا در جهان، مصرف کنندگان آگاه از سلامت بدنبال محصولات طبیعی برای تقویت سیستم ایمنی بدن هستند. مطالعه ای ویژگی تعدیل کننده سیستم ایمنی روغن کندر را مورد بررسی قرار داد. این آزمایش فعالیت تحریک کننده قوی روغن را نشان داد و نشان داد که کندر ممکن است برای تقویت سیستم ایمنی مفید باشد. نمایش خواص جالب مانند تسکین درد و مبارزه با باکتری ها نشان می دهد که چرا مردم هزاران سال است که از کندر استفاده می کنند. در بخش بعدی فواید مختلف کندر را برای سلامتی بررسی کنید. اگر هزاران سال است که پزشکان آیورودا و چینی از کندر استفاده می کنند، آیا چیزی مناسب است؟ بگذارید ببینیم که تحقیقات مدرن در مورد فواید کندر برای سلامتی چه می گوید. شفا دهنده های آیورودا قرن ها از رزین صمغ کندر برای درمان انواع بیماری های التهابی استفاده کرده اند. یک مطالعه آزمایشی برای مشاهده ایمنی و کارایی عصاره کندر بر روی علایم آرتروز انجام شد. بیمار مبتلا به آرتروز به مدت روز از عصاره کندر یا دارونما استفاده کردند. محققان بهبود شکاف مفصل زانو را مشاهده کردند. آنها همچنین مشاهده کردند که سطح پروتیین واکنشی C نیز کاهش یافته است. تحقیقات نشان داده است که کندر ممکن است به عملکرد روده شما کمک کند. محققان مطالعه ای انجام دادند تا اثر کندر همراه با زنجبیل و بومادران را بر شدت علایم ناشی از سندرم روده تحریک پذیر مشاهده کنند. به بیمار مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر این سه داروی گیاهی به مدت سه ماه داده شد. نتیجه کاهش نفخ، درد شکم، افسردگی و اضطراب را نشان داد. در حالی که نتایج امیدوار کننده است، قبل از رسیدن به پاسخ قطعی باید مطالعات بیشتری انجام شود. آرتریت تنها بیماری التهابی نیست که کندر نتایج امیدوار کننده ای در آن نشان داده است. مطالعه ای برای مشاهده ت ثیر کاسپروم همراه با کورتیکواستروییدها بر بیماران مبتلا به آسم انجام شد. بیمار مبتلا به آسم میلی گرم همراه با کورتیکواستروییدهای کاسپروم یا عصاره تهیه شده از کندر هر روز به مدت هفته تجویز شدند. همچنین از بیماران خواسته شد تعداد دفعات استنشاق روزانه خود را پیگیری کنند. پس از چهار هفته، محققان شاهد کاهش تعداد دفعات استنشاق توسط بیماران بودند. این مطالعه نتایج امیدوار کننده ای از تاثیر کندر بر آسم نشان می دهد. اما برای اثبات این امر تحقیقات بیشتری باید انجام شود. گفته می شود پادشاه روغن ها از بیماری های لثه جلوگیری می کند و سلامت دهان و دندان را حفظ می کند. مطالعه ای برای مشاهده ت ثیر کندر بر التهاب لثه انجام شد. التهاب لثه یک بیماری است که باعث تحریک و تورم قاعده لثه به نام لثه می شود. . گرم عصاره کندر یا . گرم پودر کندر یا دارونما به هفتاد بیمار بین تا سالگی که مبتلا به التهاب لثه بودند، داده شد. نتایج نشان دهنده کاهش علایم التهاب لثه بود، بنابراین نشان داد که کندر ممکن است به عنوان درمانی برای بیماری های دهان استفاده شود. کندر ممکن است دارای خواصی باشد که می تواند به مبارزه با سرطان کمک کند. یک مطالعه لوله آزمایش برای مشاهده ت ثیر کندر و مره بر روی سلول های سرطانی مانند سلول های سرطانی سینه، سلول های توموری و غیره انجام شد. محققان دریافتند که سلول های سرطانی حساسیت بیشتری را نسبت به گیاهان و خواص ضد سرطانی بالا نشان می دهند. به این مطالعه وعده های زیادی را نشان می دهد اما برای تحکیم این واقعیت باید تحقیقات بیشتری روی انسان انجام شود. WHO تخمین زده است که میلیون نفر در سراسر جهان در سال به دیابت مبتلا شده اند، که این افزایش قابل توجهی از میلیون نفر در سال است. یک مطالعه برای مشاهده ت ثیر رزین صمغ کندر بر سطح گلوکز خون و مشخصات چربی پنجاه و شش بیمار دیابتی انجام شد. رزین صمغ دو بار در روز به مدت هشت هفته همراه با داروهای ضد دیابت استاندارد آنها تجویز شد. محققان کاهش قابل توجهی در سطح گلوکز خون مشاهده کردند. مطالعه دیگری برای بررسی اثر ضد دیابتی Boswellia Serrata یا عصاره کندر بر موشهای صحرایی دیابتی ماده انجام شد. تجویز دوزهای ، و میلی گرم بر کیلوگرم عصاره بوسولیا به مدت هفده روز باعث کاهش سطح گلوکز خون شد. در دوران اخیر، کندر به عنوان دارویی برای پوست صاف معرفی شده است. مطالعه ای برای مشاهده ت ثیر روغن کندر بر پوست انسان انجام شد. نتایج امیدوار کننده بود زیرا محققان دریافتند که روغن دارای خاصیت ضد التهابی و بازسازی بافت در پوست است. با وجود اینکه تحقیقات در این زمینه کمیاب است، طرفداران می گویند که می تواند به تولید چربی هایی کمک کند که روند پیری را کند می کند. در حالی که تحقیقات محدودی در این زمینه وجود دارد، یک مطالعه تحقیقاتی برای آزمایش خواص محافظتی و آنتی اکسیدانی کندر انجام شد. نتیجه نشان می دهد که کندر دارای خواص محافظتی و آنتی اکسیدانی خفیفی است که نیاز به بررسی دقیق تری از آن دارد. اثرات کندر بر الگوهای خواب به اندازه کافی مورد بررسی قرار نگرفته است و مطالعات زیادی در این زمینه وجود ندارد. یک مطالعه انجام شد که در آن اثر اسانس کندر بر موشهای تنش دار مورد بررسی قرار گرفت. کارشناسان کاهش سطح استرس اکسیداتیو و همچنین کاهش سطح خواب غیر حرکتی سریع چشم را مشاهده کردند. این تحقیقات نشان می دهد که کاهش سطح استرس اکسیداتیو ممکن است به رفع بی خوابی کمک کند، اما باید تحقیقات کافی روی انسان انجام شود. مطالعات نشان داده اند که کندر ممکن است حافظه شما را بهبود بخشد. یک بررسی برای مشاهده ت ثیر کندر بر موشهای مبتلا به آلزایمر انجام شد. نتایج نشان داد که حافظه کمی بهبود یافته است. اما مطالعات بیشتری برای حمایت از این امر باید انجام شود. کندر توسط مردم اردن به عنوان یک داروی جنسی و عامل باروری استفاده شده است. تحقیقی توسط محققان دانشگاه جسره، اردن انجام شد تا ت ثیر کندر را روی دستگاه تولید مثل موش های صحرایی نر مشاهده کند. تجویز دوزهای میلی گرم بر کیلوگرم و میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن موش های صحرایی نر به مدت روز باعث بهبود باروری شد. در کنار این، محققان افزایش تحرک اسپرم و میزان تراکم اسپرم را در موش مشاهده کردند. تحقیقی برای مشاهده اثربخشی و ایمنی مکمل های کندر در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر خفیف انجام شد. در حالی که به نفر داروهای استاندارد برای درد شکم داده شد، به نفر دیگر به مدت ماه مکمل کندر داده شد. نتایج نشان داد که گروهی که مکمل کندر دریافت کرده اند، کاهش جزیی در علایم خود ارزیابی شده و نیاز کمتری به داروهای استاندارد را نشان داده اند. بنابراین نتایج مثبتی را در مورد سندرم روده تحریک پذیر و کندر نشان می دهد. کولیت اولسراتیو یک بیماری است که با تشکیل زخم (زخم) در روده بزرگ مشخص می شود. مطالعات در رابطه با کندر و کولیت اولسروز خوش بین بوده است. یک بررسی ت ثیر رزین صمغ Boswellia Serrata را بر بیماران مبتلا به کولیت اولسروز آزمایش کرد. به بیماران میلی گرم سه بار به مدت هفته داده شد و علایم آنها تحت نظر قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیماران علایم خود را بهبود بخشیدند، از این تعداد % بیماران بهبود یافتند. اگر هر ماه دچار خونریزی شدید قاعدگی می شوید و به دنبال جایگزین طبیعی هستید، ممکن است کندر همان چیزی باشد که شما به دنبال آن هستید. مطالعه ای برای مشاهده ت ثیر کندر و زنجبیل بر خونریزی شدید قاعدگی انجام شد. به زنانی که خونریزی شدید قاعدگی داشتند، ایبوپروفن و کندر یا زنجبیل یا دارونما به مدت هفت روز از چرخه قاعدگی داده شد. نتایج کاهش خونریزی در طول چرخه قاعدگی را نشان داد. در حالی که نتایج امیدوار کننده است، مطالعات بیشتری باید انجام شود. پس از مطالعه قسمت بالا، می توانید ببینید چرا به کندر لقب "طلای مایع" داده شده است. مبارزه با سرطان، آرتروز و ایفای نقش عمده در بهبود علایم بیماری های گوارشی، مزایای کندر بسیار است. اجازه دهید نگاهی به برخی از عوارض جانبی احتمالی ناشی از کندر بیندازیم. مانند همه چیز روی این زمین، کندر هم مزایا و معایب خود را دارد. در حالی که تحقیقات بسیاری از مطالعاتی که ادعا می کنند که کندر ناامن است را ت یید نمی کنند، یک مرور ادبیات نشان می دهد که کندر همراه با سایر گیاهان دارویی ممکن است با رقیق کننده های خون مانند وارفارین تداخل داشته باشد و ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. حتی اگر بنظر بسیاری از متخصصان، کندر بی خطر است، توصیه می شود قبل از استفاده از کندر با پزشک مشورت کنید. ادعا شده است که کندر دارای خواصی است که به مبارزه با چین و چروک و آکنه کمک می کند. در حالی که هنوز هیچ تحقیقی برای تایید این ادعا انجام نشده است، این مطالعه نشان داد که کندر ممکن است در بازسازی بافت و خواص ضد التهابی پوست نقش داشته باشد. متخصصان مطالعاتی را انجام داده اند که نشان می دهد روغن کندر در جلوگیری از رشد تومور و القای مرگ سلول های توموری مفید است. با این حال، برای اثبات یافته های مطالعه، مطالعات بیشتری مورد نیاز است. هزاران سال است که کندر به دلیل خواص ضد درد خود توسط شفا دهنده ها مورد استفاده قرار می گیرد. علم مدرن ت ثیر کندر را در تسکین درد مشاهده کرده است. درست مانند سایر گیاهان دارویی، کندر به دلیل خواص دارویی متعدد مورد حمایت مصرف کنندگان و پزشکان قرار گرفته است. اکنون که در انتهای مقاله هستیم، می توانیم با کمی خوش بینی بگوییم که کندر در واقع برای ما مفید است. از خواص ضد سرطانی، مبارزه با باکتری ها تا ایفای نقش گسترده در بازسازی بافت در پوست ما، می توانیم مزایای مختلف کندر را مشاهده کنیم. در حالی که مصرف کندر نسبتا بی خطر است، توصیه می شود قبل از شروع کندر به پزشک خود مراجعه کنید. می توانید با استفاده از آن به عنوان عطر یا مخلوط کردن آن با سایر اسانس ها از آن در زندگی روزمره خود استفاده کنید و بعد از یک روز کاری طولانی، یک حمام خوب و آرامش بخش داشته باشید! منبع:

نوعی سرطان است که روی سیستم لنفاوی تاثیر می گذارد. سیستم لنفاوی شبکه ای از رگ بدن است که نقل و انتقال سلول های سفید خون در سراسر بدن را بر عهده دارند. لنفوم ها انواع مختلفی دارند، دو دسته اصلی و غیر هوچکین هستند. فولیکولار نوعی لنفوم غیر هوچکین است. لنفوم فولیکولار نوعی سرطانی است که دانشمندان از آن به عنوان بی حسی یاد می کنند، به این معنی که معمولا رشد کندی دارد. لنفوم های غیرهوچکینی زمانی شروع می شوند که یک نوع گلبول سفید خون - یک سلول T یا سلول B - شروع به رشد غیر طبیعی می کند. سلول مکررا تقسیم می شود و سلولهای غیر طبیعی بیشتری ایجاد می کند که می توانند از طریق سیستم لنفاوی به سایر نقاط بدن انتشار یابند. لنفوم فولیکولار در سلولهای B بوجود می آید که مسیول تولید آنتی بادی ها هستند، نوعی پروتیین که به سیستم ایمنی کمک می کند تا باکتری ها و ویروس ها را هدف گرفته و با آنها مبارزه کند. لنفوم فولیکولار حدود از مورد لنفوم در ایالات متحده را تشکیل می دهد. این بیماری بیشتر در افراد مسن شایع و میانگین سنی تشخیص آنها حدود سال است. این بیماری در افراد جوان نادر است. لنفوم فولیکولار به خوبی به درمان پاسخ می دهد، اما درمان آن دشوار است. از آنجا که این سرطان یک روند کندی دارد، شاید نیازی به درمان فوری نداشته باشد. پزشکان و بیماران ممکن است روش مراقبت و انتظار را انتخاب کنند که در آن درمان تا زمانی که بیماری مشکل ایجاد نکند به تعویق می افتد. میزان بقای لنفوم فولیکولی تا درصد است. این بدان معناست که حدود تا نفر از نفر مبتلا به این بیماری هنوز پنج سال پس از تشخیص زنده خواهند بود. بسیاری از این افراد پس از دریافت تشخیص بیشتر از پنج سال عمر می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مانند دیگر، لنفوم های فولیکولار عمدتا، غدد متصل به سیستم لنفاوی را که به عنوان فیلتر مواد مضر عمل می کنند، تحت تاثیر قرار می دهد. غدد لنفاوی بسیار کوچک هستند و عموما به سختی می توان آنها را پیدا کرد، اما در صورت وجود عفونت یا سرطان، متورم می شوند. آنهایی که نزدیک سطح بدن هستند شاید آنقدر بزرگ باشند که شبیه توده هایی در زیر پوست شوند. در زیر میکروسکوپ، غدد لنفاوی مبتلا به لنفوم فولیکولار ساختارهای گردی شبیه فولیکول ها را نشان می دهند. التهاب مرتبط با لنفوم فولیکولار اغلب در گردن، زیر بغل یا کشاله ران رخ می دهد. بیشتر بدون درد است و احتمال دارد به مرور زمان باقی بماند، یا غدد لنفاوی کوچک شده و سپس دوباره متورم شوند. این تنها علامت لنفوم فولیکولار است. لنفوم فولیکولار بسیار کند حرکت می کند و اغلب علایم دیگری را تا مراحل بعدی بیماری ایجاد نمی کند. تب عرق شبانه ضعف یا خستگی کاهش وزن بدون دلیل درد یا التهاب در شکم تنگی نفس یا توجه به این نکته ضروری است که علایم در افراد مختلف متفاوت است. نحوه بروز این بیماری در یک بیمار می تواند کاملا متفاوت از نحوه ت ثیر آن بر بیمار دیگر باشد. برخی از افراد مبتلا به لنفوم فولیکولار احتمال دارد هیچ علایمی را تجربه نکنند. دانشمندان نمی دانند علت دقیق لنفوم فولیکول چیست، اما برخی افراد بیشتر از دیگران به این بیماری مبتلا می شوند. از جمله عوامل خطر بیماری می توان به موارد زیر اشاره کرد: لنفوم فولیکولی در افراد مسن تر، به ویژه در دهه شصت، شایع تر است. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند نیز بیشتر در معرض ابتلا به لنفوم فولیکولار هستند. وقتی صحبت از نژاد و قومیت می شود، این نوع لنفوم در سفیدپوستان بیشتر از آسیایی - آمریکایی ها و آفریقایی - آمریکایی ها شایع است. افرادی که سابقه خانوادگی لنفوم غیر هوچکین دارند، به ویژه افرادی که والدین، فرزند یا خواهر و برادر مبتلا به این بیماری دارند، احتمال اینکه خودشان به آن مبتلا شوند بیشتر است. برخی بررسی ها نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص، از جمله بنزن و برخی علف کش ها و حشره کش ها (که برای از بین بردن علف های هرز و حشرات استفاده می شود) ، شاید با احتمال بیشتری برای ایجاد لنفوم غیر هوچکین مرتبط باشد. تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص شود آیا پیوندی واقعا وجود دارد یا خیر. اولین قدم در تشخیص لنفوم فولیکولار این است که پزشک یک شرح حال کامل پزشکی گرفته و یک معاینه فیزیکی انجام دهد. توجه ویژه ای به غدد لنفاوی و سایر قسمت های بدن که احتمال دارد تحت ت ثیر لنفوم قرار گیرند، مانند کبد و طحال می شود. خود تشخیص معمولا با بیوپسی غدد لنفاوی انجام می شود. این زمانی است که یا قطعه کوچکی از غدد لنفاوی یا کل غدد لنفاوی از بدن خارج شده و برای آزمایش به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مشخص شود آیا سرطان وجود دارد یا خیر. پزشکان اغلب آزمایش های بالینی مانند را قبل از بیوپسی انجام می دهند تا سایر مشکلات بهداشتی مانند عفونت ها را رد کنند، زیرا غدد لنفاوی متورم بیشتر از عفونت ها ناشی از سرطان هستند. آزمایش های بالینی که شاید دریافت کنید شامل آزمایش های تصویربرداری مانند ( PET ) و اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، آسپیراسیون و بیوپسی مغز استخوان و سوراخ کمری (ضربه نخاعی) است. لنفوم فولیکولار طبقه بندی شده و بر اساس مراحل تشخیص، شرح می دهد سرطان تا چه حد انتشار یافته و چه میزان از بدن را تحت ت ثیر قرار داده است. مراحل لنفوم فولیکولار به شرح زیر است: لنفوم تنها در یک گروه از غدد لنفاوی وجود دارد. لنفوم در دو یا چند گروه از غدد لنفاوی بدن و نزدیک به هم قرار دارد. لنفوم در دو یا چند گروه از غدد لنفاوی بدن ایجاد می شود که فاصله زیادی از یکدیگر دارند. این پیشرفته ترین مرحله لنفوم است. در این مرحله، سلول های لنفوم حداقل به یک اندام خارج از سیستم لنفاوی مانند ریه ها، کبد یا مغز استخوان انتشار پیدا می کنند. به طور کلی، لنفوم های مرحله یک و برخی از مراحل اولیه در نظر گرفته می شوند. همچنین گاهی اوقات "محلی" نامیده می شود، زیرا در یک منطقه یا چند منطقه نزدیک به هم قرار گرفته اند. مرحله و مرحله به دلیل گسترده بودن مراحل پیشرفته محسوب می شوند. گزینه های درمانی مختلفی برای درمان لنفوم فولیکولار وجود دارد. این شامل: این درمان از اشعه ایکس با انرژی بالا برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. این معمولا با یک پرتو با دقت متمرکز از تابش انجام شده، که از دستگاه خارج بدن منتقل می شود. استفاده از داروهای ضد سرطان است که احتمال دارد به صورت خوراکی یا داخل وریدی تجویز شود. این داروها وارد جریان خون می شوند و تقریبا می توانند به تمام نواحی بدن برسند. رایج ترین رژیم های شیمی درمانی مورد استفاده در لنفوم فولیکولار عبارتند از: چهار ترکیب دارویی که با نام اختصاری CHOP شناخته می شوند (سیکلوفسفامید، دوکسوروبیسین، وینکریستین و پردنیزون) این درمان، مغز استخوان، جایی که در آن ساخته می شوند، را پس از دوزهای زیاد شیمی درمانی بازیابی می کند. این درمان معمولا در بیماران مبتلا به لنفوم که پس از درمان عود کرده اند، استفاده می شود. سیستم ایمنی بدن را با حمله به مواد خارجی که سیگنال هایی به نام آنتی ژن را روی سطح خود حمل می کنند، محافظت می کند. دانشمندان می توانند آنتی بادی هایی را در آزمایشگاه طراحی کنند که سلول های سرطانی را به طرق مختلف هدف قرار می دهد و به سیستم ایمنی اجازه می دهد تا آنها را از بین ببرد. آنتی بادی های مونوکلونال متداول مورد استفاده برای درمان لنفوم فولیکولار شامل Rituxan ( rituximab ) و Gazyva ( obinutuzumab ) است. ترکیبی از پرتودرمانی و درمان با آنتی بادی های مونوکلونال است. یک ماده رادیواکتیو به آنتی بادی مونوکلونال متصل شده و به بدن تزریق می شود. آنتی بادی به سلول های سرطانی متصل می شود و پرتودرمانی را مستقیما به سلول های سرطانی می رساند. زوالین ( ibritumomab tiuxetan ) نمونه ای از درمان با رادیو ایمونوتراپی است که برای درمان لنفوم فولیکول استفاده می شود. این دارو از آنتی بادی مونوکلونال متصل به مولکول رادیواکتیو تشکیل شده است. COPD زوال عقل دیابت نوع بهبودی کامل زمانی رخ می دهد که هیچ شواهدی از سرطان در نتایج آزمایش وجود نداشته باشد. بهبود نسبی زمانی است که لنفوم حداقل به نصف کاهش یافته باشد. حتی پس از بهبودی کامل، ویزیت های بعدی برای بحث در مورد علایم جدید یا مکرر و انجام هرگونه آزمایش لازم ضروری خواهد بود. ملاقات های بعدی مهم هستند زیرا لنفوم ها گاهی اوقات حتی سالها پس از درمان عود می کنند. این ملاقاتها در ابتدا مکرر خواهد بود، معمولا در سال اول هر چند ماه و سپس به تدریج کمتر در طول زمان بیمار باید این جلسات را ادامه دهد. حتی اگر لنفوم فولیکولی درمان شود و سیستم لنفاوی به حالت عادی بازگردد، باز هم عوارض سلامتی می تواند ایجاد شود. بزرگترین آن داشتن سیستم ایمنی ضعیف است، که می تواند فرد مبتلا را مستعد ابتلا به عفونت ها و آسیب پذیرتر در برابر عوارض جدی ناشی از عفونت ها کند. درمان لنفوم می تواند خطر ابتلا به سایر بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی و کلیوی، دیابت، بیماری ریه و تیرویید را افزایش دهد. همچنین احتمال دارد خطر ابتلا به سرطان دوم را افزایش دهد. و پرتودرمانی این خطر را بیشتر می کند.

و سلامت چشم برای کیفیت کلی زندگی شما مهم است. برهمین اساس باید راهکارهایی را برای تقویت بینایی خود یادبگیریم و آنها را عملی کنیم. بینایی می تواند بر همه چیز از خواندن و انجام وظایف در محل کار گرفته تا توانایی شما در برقراری ارتباط موثر با دیگران ت ثیر بگذارد. اگر مشکلات خاصی را در بینایی خود حس می کنید، راه هایی برای بهبود بینایی شما به طور طبیعی بدون لنز یا جراحی وجود دارد. نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم را به طور دایمی برطرف کند، عادات سالم مانند ورزش منظم و رژیم غذایی مغذی تر می تواند به سلامت چشم شما کمک کند. مشکلات بینایی بسیار رایج هستند. حدود میلیون نفر سال به بالا در ایالات متحده نوعی اختلال بینایی را تجربه می کنند، در حالی که تقریبا . درصد از کودکان زیر سال با یک بیماری تشخیص داده شده چشم زندگی می کنند. دژنراسیون ماکولا وابسته به سن، گلوکوم و رتینوپاتی دیابتی دارند. برای پیشگیری از بیماری های دژنراتیو و مواردی مانند گلوکوم، چشم شما به ویتامین ها و مواد مغذی نیاز دارد. به عنوان مثال، ویتامین های آنتی اکسیدان مانند ویتامین A ، C ، E و ماده معدنی روی می توانند از پیشرفت دژنراسیون ماکولا در ارتباط با افزایش سن پیشگیری کنند. لوتیین و زآگزانتین مواد مغذی هستند که می توانید در سبزیجات برگ سبز و سایر مواد غذایی مانند تخم مرغ پیدا کنید. آنها برای کاهش خطر انحطاط ماکولا و آب مروارید مفید هستند. اسیدهای چرب امگا برای رشد بینایی و عملکرد شبکیه چشم بسیار مهم هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روی را می توان در صدف و گوشت قرمز یافت. ویتامین C را می توان در کلم کلم بروکلی و پرتقال یافت. در بادام، تخمه آفتابگردان و کره بادام زمینی یافت می شود. در گردو، ماهی های سردابی و بذر کتان موجود هستند. برخی از غذاهای دارای ویتامین A شامل طالبی، هویج، انبه و سیب زمینی شیرین است. ورزش منظم برای سلامت کلی شما، به ویژه چشم شما بسیار مفید است. به عنوان مثال، در یک مطالعه، افرادی که به طور منظم ورزش می کردند. از اشعه ماوراء بنفش محافظت می کند، دارای لنزهای مقاوم در برابر خط و خش و عیبی باشد که در هنگام استفاده از آنها در بینایی شما اختلال ایجاد کند. آنها همچنین باید یک قاب بزرگ داشته باشند که بیشتر ناحیه اطراف چشم شما را پوشش دهد. جراحی آب مروارید، استفاده از عینک آفتابی برای محافظت از چشم بسیار مهم است. هر از گاهی باید به چشم های خود استراحت دهید. استنوپیا یا خستگی چشم زمانی ایجاد می شود که چشم شما زخم، خسته یا دردناک است. به ویژه پس از نگاه طولانی مدت به صفحه کامپیوتر یا وقتی از ماهیچه هایی استفاده می کنید که حرکات چشم شما را به مدت طولانی کنترل می کنند. همچنین می توانید با تغییر نور اتاق خود، به چشم های خود استراحت دهید. وقتی به صفحه خیره می شوید اینچ فاصله داشته باشید. سیگار کشیدن نه تنها یک عامل خطرناک برای سرطان ریه و سایر بیماری ها است. بلکه می تواند به بینایی شما نیز آسیب برساند. سیگار کشیدن می تواند چشم های شما را بخصوص خارش، قرمزی و سوزش ایجاد کند. همچنین احتمال ابتلا به آب مروارید را افزایش می دهد. سیگار کشیدن با خطر بالای گلوکوم ارتباط دارد. افراد سیگاری و سیگاری های که ترک کرده اند نیز بیشتر در معرض دژنراسیون ماکولا وابسته به سن هستند. در حالی که سیگاری هایی که دیابت نیز دارند در معرض خطر بیشتری برای رتینوپاتی دیابتی هستند. تمرینات چشمی می تواند ناراحتی یا سوزش را کاهش دهد، اما بیماری های چشمی را نمی تواند درمان کند یا بینایی را اصلاح نمی کند. بسته به شرایط شما، ممکن است به شما عینک آموزشی، منشور، اهداف فیلتر شده یا تخته های تعادل داده شود تا به شما در آزمایش و بهبود بینایی کمک کند. این تمرینات ممکن است از پیشرفت نزدیک بینی جلوگیری کند. تمرینات چشمی را می توان برای بهبود پردازش بینایی انجام داد. این شامل مجموعه ای از تمرینات است که به طور هفتگی به مدت چند ماه انجام می شود. هدف این تمرینات بهبود عملکرد دو چشمی است و در مطب آموزش داده می شود و در خانه انجام می شود. بهبود بینایی چیزی است که می توانید از طریق عادات سبک زندگی، مانند تغذیه مناسب، ورزش منظم و استفاده از عینک مناسب چشم هنگام قرار گرفتن در معرض نور خورشید، آن را کنترل کنید. مهم این است که با انجام معاینات منظم چشم، سلامت چشم خود را حفظ کنید. اگر بینایی شما ناگهان تغییر کرد یا بدتر شد. با چشم پزشک خود مشورت کرده و چشم خود را بررسی کنید. این می تواند به رفع هرگونه مشکل چشمی در مراحل اولیه کمک کند و همچنین به شما آرامش می دهد.

گلهای نارنجی و زرد رنگ که به گل همیشه بهار نیز معروف هستند، زیبایی را به هر باغی می بخشند. آنها همچنین به دلیل مزایای سلامت گل همیشه بهار مشهورند و در جهان داروسازی محبوب هستند. کالاندولا، یک گیاه گلدار که به گل همیشه بهار نیز معروف است، می تواند به عنوان چای سرو شود یا به عنوان یک ماده در فرمولاسیون های مختلف گیاهی استفاده شود. فهرست محتوا بر اساس گزارش سال منتشر شده در Pharmacognosy Review ، بیش از فرمولاسیون تجاری و پزشکی مختلف در حال حاضر حاوی عصاره گل همیشه بهار غلیظ گل همیشه بهار است. اگر می خواهید از گلهای روشن شکوفه شده در باغ خود لذت ببرید و از آنها برای بهبود سلامتی خود استفاده کنید، مطمینا می توانید این کار را انجام دهید. شما می توانید درمان های طبیعی خانگی را با گل گل همیشه بهار برای بسیاری از مشکلات از بریدگی های کوچک گرفته تا تومورهای سرطانی تهیه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در اینجا برخی از فواید گل گل همیشه بهار برای سلامتی آورده شده است. گل همیشه بهار به التیام زخم ها، بریدگی ها و تحریکات پوستی کمک می کند. این ماده دارای خواص ضد التهابی، ضد میکروبی و ضد قارچی است و برای ضد عفونی و درمان زخم ها و بریدگی های کوچک مفید است. گل همیشه بهار یک گیاه عالی برای تسکین هرگونه عفونت پوستی و درمان بثورات پوستی است. خارش، تورم و درد، همه علایم شایع عفونت های پوستی را تسکین می دهد. همچنین، به روند بهبودی کمک می کند. یا گل گل همیشه بهار را به صورت خمیر خرد کنید. این خمیر را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید خشک شود. گل همیشه بهار برای سلامت دهان و دندان شما مفید است. در واقع، این گیاه به دلیل خواص ضد باکتریایی و ضد میکروبی قوی، یک افزودنی محبوب در خمیر دندان و دهانشویه است. تا قاشق چای خوری گلبرگ گل همیشه بهار خشک را در فنجان آب جوش بریزید. آنتی اکسیدان ها ترکیبات مفیدی هستند که اثرات مضر استرس اکسیداتیو را در بدن شما خنثی می کنند. عصاره کالاندولا دارای چندین آنتی اکسیدان قوی از جمله تری ترپن ها، فلاونوییدها، پلی فنول ها و کاروتنوییدها می باشد. علاوه بر این، دارای ترکیبات ضد التهابی مانند فاکتور نکروز تومور آلفا ( TNF ) است. در حالی که التهاب یک پاسخ طبیعی بدن است، التهاب مزمن با شرایط متعددی از جمله چاقی، سندرم متابولیک و دیابت نوع مرتبط است. در مطالعه‌ای بر روی موش‌های تغذیه شده با مونوسدیم گلوتامات ( MSG ) ، عصاره گل همیشه بهار به طور قابل‌توجهی استرس اکسیداتیو را کاهش داد و کاهش سطح آنتی اکسیدان را تا درصد برگرداند. MSG یک تقویت کننده طعم محبوب است که ممکن است باعث سردرد، سرگیجه و بی حسی در افراد حساس یا مصرف در دوزهای بالا شود. در حالی که این نتایج امیدوارکننده هستند، تحقیقات انسانی بیشتری مورد نیاز است. گل همیشه بهار دارای خواص ضد اسپاسم است که می تواند به کاهش گرفتگی عضلات کمک کند. در واقع، به کاهش گرفتگی های قاعدگی دردناک نیز کمک می کند. Phytotherapy Research منتشر شد نشان می دهد که عصاره خام گل گل همیشه بهار حاوی ترکیبات اسپاسمولیتیک و اسپاسموژنیک است و این اثرات را از طریق مسدود کردن کانال کلسیم و فعالیت های کولینرژیک نشان می دهد. این مطالعه یک شواهد علمی برای استفاده سنتی از آن برای کاهش گرفتگی و یبوست ایجاد می کند. هنگام گرفتگی، تا فنجان چای گل همیشه بهار بنوشید. برای تهیه چای، بگذارید تا قاشق چای خوری گلبرگ گل همیشه بهار خشک در فنجان آب جوش به مدت دقیقه خیس بخورد. آن را صاف کرده و از چای آرامش بخش لذت ببرید. گزینه دیگر استفاده از روغن گل همیشه بهار برای ماساژ ناحیه آسیب دیده است. ملتحمه که به چشم صورتی نیز معروف است، التهاب ملتحمه است که می تواند باعث قرمزی و خارش چشم شود. قاشق چایخوری گل همیشه بهار خشک را در یک فنجان آب داغ بریزید. اجازه دهید تا خنک شود، سپس محلول را با پارچه پنیری صاف کنید. گل همیشه بهار، به ویژه روغن، دارای خواص ضد توموری خاصی است که آن را در درمان سرطان بسیار مثر می کند. سایر اقدامات پیشگیرانه، از جمله برخی از تغییرات اساسی در شیوه زندگی، می تواند به جلوگیری از بروز برخی از انواع سرطان کمک کند و به طور بالقوه زندگی شما را نجات دهد. یک مطالعه روی حیوانات در سال که در BMC Cancer منتشر شد گزارش می دهد که گل همیشه بهار به مبارزه با فعالیت سرطان زا در تومورها کمک می کند و حتی لنفوسیت ها را فعال می کند که با مهاجمان خارجی و عفونی مبارزه می کنند. علاوه بر مبارزه با سرطان، به مقابله با عوارض جانبی مرتبط با درمان سرطان مانند شیمی درمانی و اشعه نیز کمک می کند. بر اساس مطالعه ای که در سال در مجله Clinical Oncology منتشر شد، به نظر می رسد گل همیشه بهار در کاهش و جلوگیری از بروز درماتیت ناشی از اشعه مورد استفاده در درمان سرطان پستان بسیار موثر است. گل همیشه بهار یک داروی بی خطر و موثر برای بثورات پوشک است که در نوزادان جوان است. این کار به تسریع روند بهبودی برای از بین بردن بثورات پوشک کمک می کند. گل همیشه بهار که سرشار از فلاونوییدها است، از پوست در برابر آسیب ناشی از رادیکال های آزاد محافظت می کند. از طرف دیگر، فنجان گل خشک شده گل همیشه بهار را در فنجان آب بجوشانید. بگذارید خنک شود، سپس آن را صاف کنید. از آن برای تمیز کردن ناحیه آسیب دیده استفاده کنید. این وضعیت که یک برجستگی غیرطبیعی و استخوانی در قاعده انگشت بزرگ است، باعث درد شدید هنگام راه رفتن و همچنین کاهش انعطاف پذیری انگشت شست پا می شود. برای کاهش ناراحتی های ناشی از بونیون، می توانید از گل همیشه بهار استفاده کنید. به آرامی مقداری برگ گل همیشه بهار را با دست خرد کنید تا آب آن گرفته شود. آب میوه را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید خودش خشک شود. یا بار در روز برای چند روز تکرار کنید. سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) کالاندولا را برای استفاده عمومی بی خطر می داند. با این حال، در حالی که ممکن است سلامت پوست را در برخی افراد بهبود بخشد، تماس پوستی ممکن است در برخی دیگر منجر به واکنش های آلرژیک شود. بنابراین، قبل از استفاده، باید با استفاده از مقدار کمی از هر محصول مبتنی بر کالاندولا، واکنش پوست خود را آزمایش کنید. افرادی که به سایر گیاهان از خانواده Asteraceae مانند بابونه آلمانی و آرنیکای کوهی حساسیت دارند، ممکن است بیشتر مستعد آلرژی به گل همیشه بهار باشند. علاوه بر این، با توجه به اثرات ادعایی این گیاه در قاعدگی، ممکن است بهتر باشد در دوران بارداری از محصولات گل همیشه بهار اجتناب کنید تا خطر سقط جنین را کاهش دهید. در نهایت، بررسی مطالعه نشان داد که گل همیشه بهار ممکن است با داروهای آرام بخش و داروهای فشار خون تداخل داشته باشد. اگر یکی از اینها را مصرف می کنید، بهتر است از این گیاه اجتناب کنید.

اگر به جعبه کمک های اولیه یا کابینت پزشکی خود نگاه کنید، احتمالا حداقل یک نوع مسکن و یا دارو بدون نسخه ( OTC ) در آن پیدا می کنید. به هر حال، آنها سریعترین راه برای تسکین درد هستند، درست است؟ اما آیا آنها بهترین راه حل هستند؟ متداول ترین مسکن های OTC داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن به همراه استامینوفن، مسکنی است که برای تسکین درد یا کاهش تب استفاده می شود. اما در حقیقت، این مسکن ها خطرات و عوارض جانبی زیادی دارند. ما سعی کرده ایم در این مقاله را بررسی کنیم تا شما با اطلاع از آنها در مصرف بی رویه و خودسرانه از دارو ها بدون تجویز پزشک احتیاط کنید. بر اساس داده های توسط انجمن محصولات مراقبت های بهداشتی مصرف کننده، سالانه . میلیارد خرید دارو های بدون نسخه انجام می شود. همچنین، خانوارهای آمریکایی به طور متوسط حدود دلار در سال برای این دارو ها هزینه می کنند. این آمار به وضوح نشان دهنده محبوبیت داروهای OTC است. چون دریافت آنها از داروخانه ها نیازی به مراجعه به پزشک ندارد. مانند اکثر افراد ممکن است در هنگام سردرد یا کمردرد، دوبار در مورد مصرف آنها فکر نکنید. از آنجا که این داروها درد شما را سریع تسکین می دهند و توسط بسیاری از افراد استفاده می شود، ممکن است فکر کنید این داروها کاملا بی خطر هستند. فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسیاری از مطالعات، استفاده بیش از حد از NSAID ها را با مشکلات کلیوی مرتبط کرده اند. با استفاده مداوم از ایبوپروفن یا ناپروکسن، برخی از افراد حتی ممکن است از نارسایی کلیه رنج ببرند. با این حال، این بیشتر در افرادی رخ می دهد که دارای عوامل خطر دیگری مانند دیابت یا فشار خون بالا هستند. مطالعه ای که در سال در PLOS ONE منتشر شد گزارش می دهد که خطر بیماری مزمن کلیه در NSAID های فردی متفاوت است. افزایش خطر ابتلا به کتورولاک، که ممکن است باعث بیماری مزمن کلیوی تحت بالینی از طریق آسیب حاد کلیوی شود، و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اکسیکام ها، به ویژه ملوکسیکام و پیروکسیکام، ایجاد می شود. مطالعه دیگری که در سال در فشار خون منتشر شد شواهد حمایتی را ارایه می دهد که نشان می دهد استفاده از NSAID با افزایش خطر بیماری مزمن کلیه در افراد مبتلا به فشار خون بالا مرتبط است. این مطالعه بر اهمیت نظارت دقیق بر اثرات استفاده از NSAID ها، به ویژه در بیماران مبتلا به فشار خون، تاکید کرد. NSAID ها می توانند اثر برخی داروهای ضد افسردگی را که به عنوان مهارکننده های بازجذب سروتونین ( SSRIs ) شناخته می شوند، کاهش دهند. در تحقیقی که در سال در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شد، دانشمندان دریافتند که داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی اثربخشی SSRI ها را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. این بدان معناست که اگر NSAID ها و داروهای ضد افسردگی SSRI را با هم مصرف می کنید، درصد بیشتر احتمال دارد که حتی پس از مصرف داروهای تجویز شده برای درمان، همچنان از افسردگی رنج ببرید. علاوه بر این، مصرف NSAID ها در عین مصرف داروهای ضد افسردگی می تواند خطرناک باشد. مطالعه ای که در سال در BMJ منتشر شد نشان داد که استفاده ترکیبی از داروهای ضدافسردگی و NSAID ها با افزایش خطر خونریزی داخل جمجمه در روز پس از ترکیب اولیه همراه است. خونریزی داخل جمجمه به خونریزی زیر جمجمه اشاره دارد که می تواند منجر به آسیب دایمی مغز یا مرگ شود. ایبوپروفن، ناپروکسن و آسپرین همه دارای اثر خفیف رقیق کننده خون هستند. این مشکل برای اکثر مردم ایجاد نمی کند، اما می تواند برای افرادی که از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنند، مشکل ساز شود. رقیق شدن بیش از حد غیر عمدی خون می تواند منجر به خطر بیش از حد خونریزی شود. گزارشی که در سال در JAMA Internal Medicine منتشر شد نشان داد که ترکیب ضد انعقاد و آسپیرین باعث افزایش خطر خونریزی در بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی وریدی حاد می شود. ترکیبی از NSAID ها و داروهای ضد انعقاد می تواند خطر خونریزی را افزایش دهد، که اغلب جزیی است اما در برخی موارد می تواند کشنده باشد. اگر داروی رقیق کننده خون مصرف می کنید، از داروهای NSAID استفاده نکنید. در عوض، از Tylenol (استامینوفن) عمومی استفاده کنید تا از سردرد یا درد ماهیچه ها یا مفاصل رهایی پیدا کنید. آسیب کبدی یک خطر معمول است که هنگام مصرف داروهای مسکن OTC بدون مشورت با پزشک انجام می دهید. از بین داروهای OTC مختلف، این آسپرین و استامینوفن هستند که می توانند به کبد شما آسیب برسانند. این به دلیل سمیت ذاتی است و اغلب با دوزهای بالا مرتبط است. در بیشتر موارد، آسیب کبدی مرتبط با NSAID شواهدی از علت ایمونولوژیک دارد. برخی موارد نیز مربوط به متابولیت های سمی برخی از NSAID ها است. مطالعه ای که در سال در Mayo Clinical Proceedings منتشر شد، گزارش می دهد که در بیماران مبتلا به سیروز، از NSAID ها برای جلوگیری از نارسایی کلیوی باید اجتناب شود و از مواد افیونی باید اجتناب شود یا با دوزهای کم و مکرر برای جلوگیری از انسفالوپاتی استفاده شود. اگرچه ایبوپروفن و ناپروکسن به طور کلی بر عملکرد کبد ت ثیر نمی گذارد، اما این NSAID ها برای معده شما مفید نیستند. حتی آسپرین برای سلامت معده شما مضر است. مواد شیمیایی موجود در بدن که درد را تقویت می کنند، همچنین نقش مهمی در محافظت از پوشش معده و روده ها دارند. وقتی مسکن این مواد شیمیایی را مسدود می کند، دستگاه گوارش در برابر آسیب اسیدهای معده آسیب پذیرتر می شود. در حقیقت، استفاده بیش از حد از این مسکن ها می تواند به مخاط معده آسیب برساند یا تحریک کند. این به نوبه خود می تواند باعث از دست دادن خون از ناحیه تحریک شده، معده درد و زخم در برخی موارد شود. با توجه به این عوارض جانبی، کسانی که از زخم معده رنج می برند باید در مصرف داروهای مسکن OTC بسیار محتاط باشند. NSAID ها همچنین با افزایش خطر نارسایی قلبی مرتبط هستند. مطالعه ای که در سال در BMJ منتشر شد شواهدی را ارایه می دهد که نشان می دهد اغلب NSAID های سنتی سنتی و مهار کننده های انتخابی COX با افزایش خطر بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی مرتبط هستند. همچنین، یک مطالعه در سال که در European Heart Journal Cardiovascular Pharmacotherapy منتشر شد، گزارش داد که مصرف هر نوع NSAID مانند ایبوپروفن می تواند خطر حمله قلبی را تا درصد افزایش دهد. با توجه به عوارض جانبی مسکن های رایج، باید هر زمان که دچار سردرد یا معده درد شدید، مصرف داروهای مسکن را متوقف کنید. جایگزین های موثر و بی خطر زیادی برای تسکین درد وجود دارد که هیچ یک از عوارض جانبی ذکر شده را ندارند. کیسه یخ می تواند به طور موثر تورم را کاهش داده و درد را به دلیل شرایط مختلف، از برآمدگی روی سر تا پیچ خوردگی مچ پا کاهش دهد. کمپرس گرم می تواند درد ناشی از آرتریت و سایر مشکلات ماهیچه ای و مفصلی را کاهش دهد. فعالیت بدنی منظم همچنین در پیشگیری و همچنین کاهش دردهای شایع مثر است. بسیاری از افراد برای لذت بردن از زندگی بدون درد، یوگا یا مدیتیشن انجام می دهند. تکنیک های غیر سنتی مانند طب سوزنی یا طب فشاری نیز تا حد زیادی مفید هستند. حتی رژیم غذایی شما می تواند تغییر ایجاد کند. غذاها و ادویه جات ضد درد مانند دارچین، زردچوبه، سیر، زنجبیل، پیاز، آناناس و گیلاس ترش را در رژیم غذایی خود قرار دهید. منبع:

بسیاری از مشکلات سلامتی و بیماری هایی که تجربه می کنیم شامل التهاب هستند. در توقف التهاب مضر ناشی از بسیاری از اختلالات سیستم ایمنی موثر هستند. این داروها کاربردهای بسیار دیگری نیز دارند. با این حال، آنها با عوارض جانبی نیز همراه هستند. حتی عوارض ناشی از آنها می تواند شدید باشد، به خصوص اگر از این داروها برای مدت طولانی استفاده کنید. داروهای گلوکوکورتیکویید نسخه های ساخته شده توسط انسان از گلوکوکورتیکوییدها هستند، استروییدهایی که به طور طبیعی در بدن شما وجود دارند. آنها عملکردهای زیادی دارند. یکی این است که با حرکت به داخل سلول ها و سرکوب پروتیین هایی که باعث تحریک التهاب می شوند، التهاب را قطع کنید. آنها همچنین به بدن شما کمک می کنند تا به استرس واکنش نشان دهد و نحوه استفاده بدن از چربی و قند را تنظیم کند. از آنجایی که گلوکوکورتیکوییدها عملکردهای بسیار زیادی دارند، گلوکوکورتیکوییدهای مصنوعی یا مصنوعی برای کمک به درمان بسیاری از شرایط مختلف ساخته شده اند. التهاب پاسخ سیستم ایمنی بدن شما به یک آسیب یا عفونت است. این باعث می شود بدن شما گلبول های سفید و مواد شیمیایی بیشتری برای کمک به بهبودی تولید کند. با این حال، گاهی اوقات، این پاسخ خیلی قوی است و حتی می تواند خطرناک باشد. به عنوان مثال، آسم، التهابی در راه های هوایی است که می تواند مانع از تنفس شما شود. اگر شما یک بیماری خودایمنی دارید، بدن شما به اشتباه باعث التهاب می شود. این بدان معناست که سیستم ایمنی بدن شما به سلول‌ها و بافت‌های سالم مانند ویروس یا باکتری حمله می‌کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گلوکوکورتیکوییدها بدن شما را از پمپاژ بسیاری از مواد شیمیایی دخیل در التهاب باز می دارند. آن‌ها همچنین می‌توانند با تغییر نحوه عملکرد گلبول‌های سفید، پاسخ سیستم ایمنی شما را کاهش دهند. نمونه هایی از دارو های گلوکوکورتیکویید عبارتند از: بکلومتازون بتامتازون بودزوناید کورتیزون دگزامتازون هیدروکورتیزون متیل پردنیزولون پردنیزولون پردنیزون تریامسینولون گلوکوکورتیکوییدهای مصنوعی می توانند قوی تر از استروییدهای طبیعی باشند. آنها برای درمان بسیاری از بیماری ها استفاده می شوند. هنگامی که بدن به اشتباه به خود حمله می کند، بیماری های خودایمنی می توانند آسیب های گسترده ای از التهاب ایجاد کنند. بیماری های خود ایمنی عبارتند از: اگزما کولیت زخمی پسوریازیس اسکلروز چندگانه روماتیسم مفصلی بیماری التهابی روده گلوکوکورتیکوییدها می توانند میزان فعال بودن سلول های ایمنی را کاهش دهند. این به کاهش آسیب های داخلی این بیماری ها کمک می کند. آنها التهاب ناشی از واکنش های خود ایمنی را سرکوب می کنند. این می تواند درد، تورم، گرفتگی و خارش را کاهش دهد. آلرژی و آسم شرایطی هستند که در آن سیستم ایمنی بدن شما به مواد معمولی بی ضرر پاسخ می دهد. در این شرایط، موادی مانند گرده یا بادام زمینی می توانند یک واکنش التهابی تهاجمی ایجاد کنند. علایم ممکن است متفاوت باشد و عبارتند از: خارش سبکی سر مشکل در تنفس تورم صورت، لب ها یا گلو چشم های خارش دار و آبریزش قرمزی، کهیر یا بثورات پوستی عطسه و گرفتگی یا آبریزش بینی گلوکوکورتیکوییدها می توانند این واکنش بیش از حد را با توقف التهاب و آرام کردن فعالیت سلول های ایمنی درمان کنند. اگر نارسایی آدرنال دارید، بدن شما نمی تواند کورتیزول کافی تولید کند. این می تواند نتیجه شرایطی مانند بیماری آدیسون یا برداشتن غدد فوق کلیوی با جراحی باشد. گلوکوکورتیکوییدها می توانند جایگزین کورتیزولی شوند که بدن شما دیگر قادر به ساخت آن نیست. استفاده کوتاه مدت (کمتر از روز) از گلوکوکورتیکوییدها می تواند به درمان نارسایی قلبی با افزایش توانایی بدن شما برای پاسخ به برخی دیورتیک ها کمک کند. با این حال، این یک استفاده رایج نیست. از گلوکوکورتیکوییدها می توان در درمان سرطان برای کاهش برخی از عوارض جانبی شیمی درمانی استفاده کرد. آنها همچنین ممکن است برای از بین بردن برخی از سلول های سرطانی در برخی سرطان ها استفاده شوند، از جمله: لنفوم هوچکین مولتیپل میلوما لنفوم غیر هوچکین لوسمی لنفوبلاستی حاد لوسمی لنفوبلاستیک مزمن بیماری های پوستی از اگزما تا پیچک سمی با گلوکوکورتیکوییدها درمان می شوند. اینها شامل کرم‌های موضعی بدون نسخه و نسخه‌ای هستند که روی پوست خود استفاده می‌کنید و داروهایی که از طریق دهان مصرف می‌کنید. گلوکوکورتیکوییدها ممکن است در طول جراحی های عصبی حساس استفاده شوند. آنها التهاب را در بافت های ظریف کاهش می دهند. آنها همچنین بلافاصله پس از پیوند عضو برای کمک به جلوگیری از پس زدن اندام دهنده توسط سیستم ایمنی انجام می شوند. اگر باردار یا شیرده هستید، با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای پردنیزون و سایر گلوکوکورتیکوییدها صحبت کنید. این داروها ممکن است یک خطر جزیی برای کودک شما باشد. با این حال، اگر به دلیل داشتن یک مشکل جدی سلامتی یا یک بیماری جدی آنها را مصرف می‌کنید، ادامه درمان ممکن است بر احتمال آسیب رساندن به جنین شما بیشتر باشد. قبل از شروع مصرف گلوکوکورتیکویید، در صورت داشتن هر یک از این مشکلات پزشکی به پزشک خود اطلاع دهید: دیابت زخم معده بیماری کلیوی فشار خون بالا بیماری تیرویید آب مروارید یا گلوکوم مشکلات غده فوق کلیوی حمله قلبی یا نارسایی احتقانی قلب افسردگی یا سایر اختلالات خلقی گلوکوکورتیکوییدها ممکن است مانند داروهای معجزه آسا به نظر برسند، اما عوارض جانبی دارند. برخی از این عوارض جانبی می توانند بسیار مضر باشند. به همین دلیل است که این داروها برای استفاده طولانی مدت تجویز نمی شوند. این داروها می توانند: خطر ابتلا به زخم و ورم معده را افزایش می دهد سطح کلسترول و تری گلیسیرید خود را افزایش دهید. ت خیر در بهبود زخم، که به مقدار مشخصی التهاب نیاز دارد. سیستم ایمنی بدن شما را سرکوب می کند و شما را مستعد ابتلا به عفونت می کند. سطح قند خون خود را افزایش دهید، که می تواند باعث دیابت موقت و احتمالا طولانی مدت شود. توانایی بدن شما برای جذب کلسیم را سرکوب می کند که می تواند منجر به پوکی استخوان شود. استفاده طولانی مدت از گلوکوکورتیکوییدها می تواند باعث از بین رفتن بافت عضلانی شود. همچنین می تواند منجر به سندرم کوشینگ شود که می تواند منجر به موارد زیر شود: دیابت آکنه خستگی افسردگی صورت گرد افزایش وزن فشار خون بالا پوست نازک کندی بهبودی کاهش میل جنسی علایم کشش صورتی استخوان های ضعیف شده سیکل های قاعدگی نامنظم قوز چربی بین شانه های شما اگر بیش از چند هفته از گلوکوکورتیکوییدها استفاده کرده اید، به احتمال زیاد پزشک به جای اینکه یکباره مصرف آن را متوقف کند، دوز شما را به آرامی کاهش می دهد. این به جلوگیری از اثرات ترک کمک می کند. بدن شما به طور طبیعی گلوکوکورتیکوییدها را می سازد، اما وقتی شروع به مصرف آنها به عنوان دارو می کنید، بدن شما با تولید کمتر آن به خودی خود واکنش نشان می دهد. هنگامی که مصرف گلوکوکورتیکوییدها را متوقف می کنید، بدن شما به زمان نیاز دارد تا دوباره شروع به تولید بیشتر گلوکوکورتیکوییدها در سطوح طبیعی کند. وقتی گلوکوکورتیکوییدها در دوزهای توصیه شده برای مدت زمان کوتاه تجویز می شوند، بی خطر در نظر گرفته می شوند. دوزهای یکباره گلوکوکورتیکوییدها، حتی اگر زیاد باشند، یا درمان های کوتاه مدت کمتر از یک هفته، اثرات مضر کمی دارند. با این حال، دوز منظم یا طولانی تر با تعدادی از عوارض جانبی شدید همراه است. اگر گلوکوکورتیکوییدها به صورت روزانه (با دوز معادل پردنیزون میلی گرم در روز برای بیش از سه هفته) داده شوند، غدد آدرنال تولید گلوکوکورتیکوییدها را متوقف می کنند و بافت قشر آدرنال شروع به آتروفی (از بین رفتن) می کند. اگر گلوکوکورتیکویید به طور ناگهانی متوقف شود، نگران کننده است، زیرا بافت های آدرنال بلافاصله دوباره شروع به تولید گلوکوکورتیکویید نمی کنند. این نارسایی حاد آدرنال نامیده می شود و علایم آن شامل تحریک پذیری، حالت تهوع، درد مفاصل، سرگیجه و فشار خون پایین است. برای جلوگیری از این اتفاق، داروی استروییدی باید به آرامی، طی چند هفته یا چند ماه قطع شود تا قشر آدرنال دوباره ظرفیت کامل خود را از سر بگیرد. برای افرادی که گلوکوکورتیکوییدها را طولانی‌مدت مصرف می‌کنند، دوزهای اضافی گلوکوکورتیکوییدها باید در مواقع استرس حاد، مانند عفونت شدید یا جراحی، به منظور تقلید از افزایش کورتیزول که معمولا توسط بدن در طول رویدادهای استرس‌زا تولید می‌شود، داده شود، در غیر این صورت ممکن است بهبودی ایجاد شود. با ت خیر یا ناقص باشد. از مصرف شبانه گلوکوکورتیکوییدها باید خودداری کرد زیرا می توانند باعث بی خوابی شوند. در عوض، گلوکوکورتیکوییدها به طور معمول فقط یک بار در روز مصرف می شوند، یا اگر دو بار در روز مصرف شوند، باید در صبح و دوباره در ظهر مصرف شوند. از آنجا که گلوکوکورتیکوییدها سیستم ایمنی را سرکوب می کنند، خطر عفونت را افزایش می دهند. برخی از عفونت های ویروسی مانند آبله مرغان یا سرخک ممکن است در افرادی که گلوکوکورتیکویید مصرف می کنند دوره شدیدتری داشته باشند. استفاده طولانی مدت از گلوکوکورتیکوییدها نیز می تواند باعث سندرم کوشینگ شود. علایم شامل قوز چربی بین شانه ها، صورت گرد، افزایش وزن، سیکل های قاعدگی نامنظم، خستگی و افسردگی است. گلوکوکورتیکوییدها می توانند داروهای مفیدی برای درمان های مختلف باشند. با این حال، تعادل نیاز به درمان با گلوکوکورتیکویید در برابر عوارض جانبی مهم است. اگر پزشکتان درمان گلوکوکورتیکوییدی را برای شما تجویز کرد، در مورد هر گونه عوارض جانبی که دارید به او بگویید. همچنین مهم است که داروها را دقیقا طبق دستور مصرف کنید، از جمله زمانی که آنها را متوقف می کنید. پزشک ممکن است برای جلوگیری از قطع دارو، شما را به تدریج از داروی خود قطع کند.

یک واکنش دارویی جدی است. این وضعیت در هنگام مصرف داروهایی است که سطح بالایی از سروتونین را در بدن ایجاد می کنند، ایجاد می شود. یک ماده شیمیایی است که بدن به طور طبیعی تولید می کند. این ماده برای عملکرد سلول های عصبی و مغز مورد نیاز است. اما افزایش سطح سروتونین باعث بروز علایم و نشانه هایی می شود که می تواند از خفیف (لرز و اسهال) تا شدید (سفتی عضلانی، تب و تشنج) متغیر باشد. سندرم سروتونین شدید در صورت عدم درمان می تواند منجر به مرگ شود. سندرم سروتونین زمانی که دوز برخی داروها را افزایش می دهید یا مصرف داروی جدیدی را شروع می کنید، ممکن است رخ دهد. این وضعیت اغلب به دلیل ترکیب داروهای حاوی سروتونین مانند داروهای میگرن و ایجاد می شود. مصرف برخی از داروهای غیرقانونی و مکمل های غذایی با سندرم سروتونین مرتبط هستند. اشکال خفیف‌تر سندرم سروتونین ممکن است ظرف یک یا دو روز پس از قطع داروهایی که باعث ایجاد علایم می‌شوند و گاهی اوقات پس از مصرف داروهایی که سروتونین را مسدود می‌کنند از بین بروند. سندرم سروتونین منجر به چه علایمی می شود؟ به طور کلی علایم سندرم سروتونین معمولا در عرض چند ساعت پس از مصرف داروی جدید یا افزایش دوز دارویی که قبلا مصرف می‌کنید بروز می‌کند. علایم و نشانه های سندرم سروتونین عبارتند از: اسهال سردرد لرزیدن بیخوابی گیجی فشار خون بالا سفتی عضلانی عرق کردن شدید آشفتگی یا بی قراری ضربان قلب سریع و فشار خون بالا از دست دادن هماهنگی عضلانی یا انقباض عضلات سندرم سروتونین شدید می تواند جدی و خطرناک و همراه با بروز علایم زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لرزش تشنج بیهوشی تب شدید ضربان قلب نامنظم چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر پس از شروع یک داروی جدید یا افزایش دوز دارویی که قبلا مصرف می‌کنید، مشکوک به سندرم سروتونین هستید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید یا به اورژانس بروید. اگر علایم شدید یا بدتر شدن سریع دارید، فورا به دنبال درمان اورژانسی باشید. علت اختلال تجمع بیش از حد سروتونین در بدن می تواند منجر به بروز علایم سندرم سروتونین شود. به طور معمول، سلول های عصبی در مغز و نخاع سروتونین تولید می کنند که در تنظیم توجه، رفتار و دمای بدن موثر است. سایر سلول های عصبی بدن، عمدتا در روده ها، سروتونین تولید می کنند. سروتونین در تنظیم فرآیند گوارش، جریان خون و تنفس نقش دارد. اگرچه ممکن است مصرف تنها یک دارو که سطح سروتونین را افزایش می‌دهد، در برخی افراد باعث سندرم سروتونین شود، این وضعیت اغلب زمانی رخ می‌دهد که افراد داروهای خاصی را با هم مصرف می‌کنند. به عنوان مثال، اگر یک داروی ضد افسردگی همراه با داروهای میگرن مصرف کنید، ممکن است سندرم سروتونین رخ دهد. همچنین این وضعیت ممکن است در صورت مصرف یک داروی ضدافسردگی همراه با داروهای ضد درد اپیوییدی رخ دهد. یکی دیگر از علل سندرم سروتونین مصرف بیش از حد عمدی داروهای ضد افسردگی است. تعدادی از داروهای بدون نسخه و تجویزی به ویژه داروهای ضد افسردگی ممکن است با این حالت مرتبط باشند. داروهای غیرقانونی و مکمل های غذایی نیز ممکن است با این بیماری مرتبط باشند. داروها و مکمل هایی که به طور بالقوه می توانند باعث سندرم سروتونین شوند، عبارتند از: Linezolid ( Zyvox ) ، یک آنتی بیوتیک لیتیوم ( Lithobid ) ، تثبیت کننده خلق و خو مواد مخدر، از جمله ال اس دی، اکستازی، کوکایین و آمفتامین ها مکمل های گیاهی، از جمله مخمر سنت جان، جینسینگ و جوز هندی داروهای بدون نسخه سرفه و سرماخوردگی حاوی دکسترومتورفان (دلسیم) داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند و نورتریپتیلین ( Pamelor ) ریتوناویر ( Norvir ) ، یک داروی ضد رتروویروسی است که برای درمان HIV استفاده می شود. ( Zyban ، Wellbutrin SR ، Wellbutrin XL ) ، یک داروی ضد افسردگی و اعتیاد به تنباکو مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) ، داروهای ضد افسردگی مانند ایزوکاربوکسازید (مارپلان) و فنلزین (ناردیل) مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) ، داروهای ضد افسردگی مانند (سلکسا) ، فلوکستین (پروزاک) ، فلووکسامین (لووکس) ، اسیتالوپرام (لکساپرو) ، پاروکستین (پاکسیل، پکسوا، بریسدل) و سرترالین (زولوفت) یا مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین ( SNRIs ) ، داروهای ضد افسردگی مانند دسوونلافاکسین ( Pristiq ) ، لوومیلناسیپران ( Fetzima ) ، میلناسیپران ( Savella ) ، دولوکستین ( Cymbalta ، Drizalma Sprinkle ) و ونلافاکسین ( Effexor XR ) داروهای ضد میگرن، مانند کاربامازپین (تگرتول، کارباترول، سایرین) ، والپروییک اسید و تریپتان ها، که شامل آلموتریپتان، ناراتریپتان ( Amerge ) و سوماتریپتان ( Imitrex ، Tosymra ، و غیره) است. انواع داروهای ضد درد، مانند داروهای ضد درد اپیوییدی از جمله کدیین، فنتانیل ( Duragesic ، Abstral ، دیگران) ، هیدروکودون ( Hysingla ER ) ، مپریدین ( Demerol ) ، اکسی کدون ( Oxycontin ، Roxicodone ، و غیره) و ترامادول ( Ultram ، ConZip ) داروهای ضد تهوع مانند گرانیسترون ( Sancuso ، Sustol ) ، متوکلوپرامید ( Reglan ) ، دروپریدول ( Inapsine ) و اندانسترون ( Zofran ) چه عواملی خطر بروز سندرم سروتونین را افزایش می دهد؟ برخی از افراد بیشتر از سایرین تحت ت ثیر داروها و مکمل‌هایی که باعث سندرم سروتونین می‌شوند قرار می‌گیرند، اما این عارضه در هر فردی ممکن است رخ دهد. به طور کلی، در شرایط زیر ممکن است شما در معرض خطر ابتلا به سندرم سروتونین قرار بگیرید: بیش از یک دارو مصرف می کنید که سطح سروتونین را افزایش می دهد. مکمل های گیاهی مصرف می کنید که سطح سروتونین را افزایش می دهند. از یک داروی غیرقانونی استفاده می کنید که سطح سروتونین را افزایش می دهد. اخیرا شروع به مصرف یا افزایش دوز دارویی کرده اید که سطح سروتونین را افزایش می دهد. سندرم سروتونین معمولا وقتی سطح سروتونین به سطح اولیه خود بازگردد، هیچ مشکلی ایجاد نمی کند. در صورت عدم درمان، سندرم سروتونین شدید می تواند منجر به بیهوشی و مرگ شود. چگونه از بروز سندرم سروتونین پیشگیری کنیم؟ مصرف بیش از یک داروی مرتبط با سروتونین یا افزایش دوز داروهای مرتبط با سروتونین خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش می دهد. بدانید چه داروهایی مصرف می کنید و فهرست کاملی از داروهای خود را با پزشک یا خود در میان بگذارید. اگر شما یا یکی از اعضای خانواده بعد از مصرف دارو علایمی را تجربه کردید، حتما با پزشک خود صحبت کنید. همچنین در مورد خطرات احتمالی با پزشک خود صحبت کنید. مصرف هیچ دارویی را به تنهایی قطع نکنید. اگر پزشک شما داروی جدیدی را تجویز می کند، مطمین شوید که او از تمام داروهای دیگری که مصرف می کنید مطلع است، به خصوص اگر از بیش از یک پزشک نسخه دریافت می کنید. اگر شما و پزشکتان به این نتیجه رسیدید که مزایای ترکیب برخی از داروهای موثر بر سطح سروتونین بر خطرات آن بیشتر است، نسبت به احتمال سندرم سروتونین هوشیار باشید. سندرم سروتونین چگونه تشخیص داده می شود؟ هیچ آزمایشی نمی تواند تشخیص سندرم سروتونین را تایید کند. پزشک شما با رد احتمالات دیگر، بیماری را تشخیص می دهد. همچنین پزشک شما احتمالا با سوال در مورد علایم، سابقه پزشکی و هر دارویی که مصرف می کنید روند ارزیابی علایم شما را شروع می کند. پزشک شما نیز معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. برای اطمینان از اینکه علایم شما ناشی از سندرم سروتونین است و دلیل دیگری ندارد، پزشک ممکن است از آزمایشاتی برای موارد زیر استفاده کند: بررسی علایم عفونت اندازه گیری سطوح هر دارویی را که استفاده می کنید. ارزیابی عملکردهای بدنکه ممکن است تحت ت ثیر سندرم سروتونین قرار بگیرند. تعدادی از شرایط می توانند علایمی مشابه علایم سندرم سروتونین ایجاد کنند. علایم جزیی می تواند ناشی از چندین بیماری باشد. علایم متوسط و شدید مشابه علایم سندرم سروتونین می تواند ناشی از موارد زیر باشد: ترک شدید الکل آسیب ناشی از مصرف مواد مخدر غیرقانونی مصرف بیش از حد داروهای غیرقانونی، داروهای ضد افسردگی یا سایر داروهایی که سطح سروتونین را افزایش می دهند. واکنش جدی به برخی داروها، مانند برخی از داروهای بیهوشی، داروهای ضد روان پریشی و سایر عواملی که باعث ایجاد این واکنش های شدید می شوند. پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای رد سایر علل علایم شما تجویز کند. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: و ادرار اشعه ایکس قفسه سینه سی تی اسکن ضربه زدن به ستون فقرات (پنکسیون کمری) سندرم سروتونین چگونه درمان می شود؟ درمان سندرم سروتونین به شدت علایم شما بستگی دارد. اگر علایم شما جزیی است، مراجعه به پزشک و قطع مصرف دارویی که باعث ایجاد مشکل می شود کافی است. اما اگر علایمی دارید که شما را نگران می کند، ممکن است لازم باشد به بیمارستان بروید. ممکن است پزشک از شما بخواهد که چندین ساعت در بیمارستان بمانید تا از بهبود علایمتان مطمین شود. اگر سندرم سروتونین شدید دارید، به درمان فشرده در بیمارستان نیاز خواهید داشت. بسته به علایم خود، ممکن است درمان های زیر را دریافت کنید: مانند (والیوم، دیاستات) یا لورازپام (آتیوان) ، می‌توانند به کنترل بی‌قراری، تشنج و سفتی عضلات کمک کنند. اگر سایر درمان‌ها موثر نبودند، داروهایی مانند سیپروهپتادین می‌توانند با مسدود کردن تولید سروتونین کمک کنند. تنفس اکسیژن از طریق ماسک به حفظ سطح اکسیژن در خون شما کمک می کند و مایعات IV برای درمان کم آبی و تب استفاده می شود. اینها ممکن است شامل اسمولول ( Brevibloc ) یا نیتروپروساید ( Nitropress ) برای کاهش ضربان قلب یا فشار خون بالا باشد. اگر فشار خون شما خیلی پایین باشد، پزشک ممکن است به شما فنیل افرین ( Vazculep ) یا اپی نفرین (آدرنالین، اپی پن و دیگران) بدهد. اشکال خفیف‌تر سندرم سروتونین معمولا طی تا ساعت پس از قطع داروهایی که سروتونین را افزایش می‌دهند از بین می‌روند. شما ممکن است نیاز به مصرف داروهایی داشته باشید تا اثرات سروتونین موجود در سیستم شما را مسدود کند. با این حال، علایم سندرم سروتونین ناشی از برخی داروهای ضد افسردگی ممکن است چندین هفته طول بکشد تا به طور کامل از بین بروند. این داروها نسبت به سایر داروهایی که می توانند باعث سندرم سروتونین شوند، مدت بیشتری در سیستم شما باقی می مانند.

ارتباط مستقیمی بین وجود دارد. و مشکل در کاهش وزن می تواند از علایم افزایش هورمون ها باشد. یک رژیم غذایی متعادل و ورزش به تنهایی ممکن است در چنین مواردی موثر نباشد. شما همچنین باید سطح هورمون خود را بررسی کنید. هورمون‌هایی که هموستاز را حفظ می‌کنند (یک فرآیند خودتنظیمی که عملکردهای بدن را متعادل می‌کند) به مدیریت وزن، تنظیم متابولیسم و حفظ سلامت باروری فرد کمک می‌کند. اکثر زنان به دلیل سن، ژنتیک، بارداری و یایسگی دچار عدم تعادل هورمونی می شوند که منجر به افزایش وزن می شود. اما به طور کلی، کدام هورمون باعث افزایش وزن می شوند؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد هورمون های مرتبط با افزایش وزن و نحوه کنترل گرسنگی، سیری و متابولیسم ادامه این مقاله از را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عدم تعادل کدام هورمون ها باعث افزایش وزن می شود؟ هورمون ها، همراه با سبک زندگی شما، بر اشتها، سیری، متابولیسم و وزن شما ت ثیر می گذارند. استرس، سن، ژن ها و انتخاب های نامناسب سبک زندگی می تواند تعادل هورمونی شما را مختل کند و منجر به متابولیسم کند، سوء هاضمه و گرسنگی غیرقابل کنترل شود. این در نهایت منجر به افزایش وزن می شود. هورمون ها و افزایش وزن، تیرویید غده تیرویید غده ای پروانه ای شکل است که در قاعده گردن وجود دارد. این هورمون مسیول ترشح سه هورمون تری یدوتیرونین ( T ) ، تیروکسین ( T ) و کلسی تونین است. T و T عمدتا مسیول تنظیم دمای بدن و متابولیسم هستند. آنها همچنین نقش عمده ای در تنظیم متابولیسم چربی و گلوکز، مصرف غذا و اکسیداسیون چربی (فرآیند تجزیه مولکول های چربی) دارند. عدم تعادل در هورمون های تیرویید باعث ایجاد یک وضعیت پزشکی به نام (غده تیرویید کم کار) می شود. کم کاری تیرویید با کاهش سرعت متابولیک و دمای بدن و BMI بالاتر همراه است. اختلال عملکرد خفیف تیرویید می تواند منجر به افزایش وزن شود و یک عامل خطر احتمالی چاقی است. کم کاری تیرویید منجر به تجمع آب و نه چربی می شود که باعث می شود چاق به نظر برسید. کم کاری تیرویید شدید می تواند منجر به ادم (جمع شدن آب در صورت) شود. اگر افزایش وزن شما فقط به دلیل عدم تعادل هورمون تیرویید باشد، می توانید تا پوند یا بیشتر اضافه کنید. یک سبک زندگی سالم می تواند منجر به کاهش وزن و بهبود ترکیب بدن و عملکرد تیرویید شما شود. لپتین هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عمدتا توسط سلول های چربی (آدیپوسیت) ترشح می شود. مصرف انرژی، اشتها و مصرف غذا را تنظیم می کند. سبک زندگی و رژیم غذایی شما نقش کلیدی در تنظیم سطح لپتین و وزن بدن شما دارد. مطالعه ای که روی موش ها انجام شد نشان داد که خوردن غذاهای فرآوری شده و فست فودها، نوشیدنی های شیرین شده با شکر و فروکتوز بیش از حد می تواند منجر به مقاومت به لپتین و در نتیجه چاقی شود. با مصرف بیشتر غذاهای حاوی فروکتوز، چربی بیشتری انباشته شده و لپتین بیشتری ترشح می شود. این، به نوبه خود، بدن شما را نسبت به لپتین حساس می کند و مغز شما سیگنال توقف غذا را دریافت نمی کند. این در نهایت منجر به افزایش وزن می شود. انسولین انسولین، یک هورمون پپتیدی که توسط سلول های بتا پانکراس ترشح می شود، سطح گلوکز خون را تنظیم می کند. عدم تعادل تغذیه ای، عدم تحرک بدنی و مصرف بیش از حد غذاهای فرآوری شده، الکل و نوشیدنی های مصنوعی شیرین شده و مصرف میان وعده های غذایی ناسالم می تواند منجر به چاقی و مقاومت به انسولین شود. مقاومت به انسولین باعث افزایش ترشح انسولین درون زا (انسولین ترشح شده از پانکراس) می شود که با تغییر متابولیسم گلوکز منجر به افزایش وزن می شود. مدیریت سبک زندگی، نظارت بر سطوح هورمونی و ورزش برای جلوگیری از چاقی مقاوم به انسولین ضروری است. تستوسترون تستوسترون یک هورمون جنسی مردانه است، اما در زنان نیز به مقدار کمی از تخمدان ها ترشح می شود. همچنین تستوسترون به سوزاندن چربی کمک می کند، استخوان ها و ماهیچه ها را تقویت می کند و میل جنسی را بهبود می بخشد. مقاومت به انسولین به دلیل افزایش بافت چربی منجر به گردش خون پایین گلوبولین متصل به هورمون جنسی ( SHBG ) (پروتیینی که به هورمون های جنسی متصل می شود) می شود. این باعث کاهش سطح تستوسترون و افزایش تجمع چربی می شود. تغییرات سبک زندگی، تستوسترون درمانی و ورزش منظم می تواند به حفظ این هورمون کمک کرده و منجر به کاهش وزن شود. پروژسترون این هورمون زنانه به حفظ عملکردهای بدن و مدیریت سلامت باروری کمک می کند. سطح هورمون پروژسترون در دوران یایسگی، استرس حاد و استفاده از قرص های ضد بارداری کاهش می یابد. مطالعه ای که روی همستر انجام شد نشان داد که سطح طبیعی پروژسترون به کاهش توده چربی کمک می کند. مطالعه دیگری که بر روی انسان انجام شد به این نتیجه رسید که درمان با استروژن - پروژسترون به کاهش تجمع چربی شکمی کمک می کند، حساسیت به انسولین را بهبود می بخشد و پیشرفت دیابت نوع را کند می کند. ورزش منظم، و سبک زندگی سالم می تواند به تنظیم سطح پروژسترون و افزایش وزن شما کمک کند. ملاتونین هورمونی است که از غده صنوبری ترشح می شود. ریتم شبانه روزی یعنی الگوی خواب و بلند شدن را تنظیم می کند. سطح ملاتونین در بدن از عصر تا اواخر شب و در اوایل صبح افزایش می یابد. کیفیت پایین خواب باعث کاهش سطح ملاتونین می شود که منجر به کاهش فعالیت بدنی، ایجاد استرس و تحریک تولید کورتیزول (هورمون استرس) می شود. این امر متابولیسم گلوکز را افزایش می دهد و سطح آدیپونکتین (هورمون پروتیینی که باعث تجزیه چربی می شود) را کاهش می دهد که باعث افزایش وزن می شود. سطوح پایین ملاتونین و کیفیت خواب ضعیف باعث افزایش مصرف کالری در شب می شود که باز هم با افزایش وزن و افزایش BMI مرتبط است. گرلین یک هورمون اورکسیژنیک (محرک گرسنگی) است که اشتها و دریافت غذا را تحریک می کند و رسوب چربی را افزایش می دهد. عمدتا در پاسخ به غذا توسط معده ترشح می شود. معده شما وقتی که خالی است گرلین ترشح می کند و تولید آن را مدت کوتاهی پس از غذا کاهش می دهد. بعد از غذا، میزان سرکوب گرلین در افراد چاق در مقایسه با افراد با BMI طبیعی کمتر است. این منجر به پرخوری می شود که منجر به افزایش وزن بیشتر می شود. استروژن سطوح بالا و پایین استروژن می تواند منجر به افزایش وزن در زنان شود. سطوح بالای استروژن باعث رسوب چربی می شود، در حالی که سطوح پایین (به ویژه در دوران یایسگی) منجر به تجمع چربی احشایی، به ویژه در ناحیه تحتانی می شود. مطالعات نشان داده اند که افزایش ترشح استرون، استرادیول و استرادیول آزاد همگی با افزایش BMI در زنان یایسه مرتبط است. سطح استروژن با کل فعالیت بدنی ارتباط منفی دارد. هر چه در دوران یایسگی فعالیت بدنی بیشتری داشته باشید، بیشتر می توانید افزایش وزن خود را کنترل کنید. کورتیزول کورتیزول یک هورمون استروییدی است که توسط غدد فوق کلیوی تولید می شود. عمدتا زمانی ترشح می شود که استرس، افسرده، مضطرب، عصبی، عصبانی، آسیب جسمی و غیره دارید. مصرف مواد غذایی با شاخص گلیسمی بالا، استرس مزمن و کمبود خواب منجر به افزایش تولید کورتیزول می شود. سطح بالای باعث تجمع چربی در ناحیه شکم می شود. این چرخه معیوب یکی از دلایل اصلی افزایش وزن است. گلوکوکورتیکوییدها گلوکوکورتیکوییدها هورمون های استروییدی هستند که حساسیت به انسولین و سنتز اسیدهای چرب را تنظیم می کنند. عدم تعادل در سطوح گلوکوکورتیکویید باعث افزایش وزن و مقاومت به انسولین می شود. مطالعه ای که روی موش ها انجام شد نشان داد که تجویز مرکزی گلوکوکورتیکوییدها باعث افزایش مصرف غذا و افزایش وزن بدن می شود. علایم افزایش وزن هورمونی اکنون که می دانید کدام هورمون ها باعث افزایش وزن می شوند، بیایید علایمی را که باید به آنها توجه کنید بررسی کنیم. شایع ترین علامت عدم تعادل هورمونی افزایش وزن است که ممکن است منجر به موارد زیر شود: بی حالی خستگی اضطراب سردرد افسردگی سوء هاضمه تغییر در اشتها خشکی پوست صورت پف کرده مشکل در خوابیدن اختلال عملکرد جنسی بنابراین، در صورت مواجهه با هر یک از علایم بالا با پزشک مشورت کنید و برای مدیریت صحیح به معاینات روتین هورمونی بروید. آیا درمان جایگزین هورمونی ( HRT ) باعث افزایش وزن می شود؟ منجر به افزایش وزن نمی شود. هورمون‌هایی که ماهیت استروییدی دارند ممکن است باعث تجمع چربی مرکزی شوند، اما شواهدی که این موضوع را تایید می‌کند متغیر است و قطعی نیست. یک مطالعه منتشر شده در باروری و عقیمی نشان داد که زنان یایسه که تحت درمان با استروژن و پروژسترون بودند، افزایش وزن بدن و توده چربی را تا حد کمی تجربه کردند. چند مطالعه همچنین بیان می‌کنند که درمان مداوم هورمونی هیچ تغییر قابل توجهی در وزن ایجاد نمی‌کند. بنابراین، در صورت افزایش وزن، با پزشک مشورت کنید. انجام یک آزمایش هورمونی با مشخصات کامل به صورت دوره ای می تواند به شما در کنترل وزن کمک کند. چگونه می توان افزایش وزن هورمونی را کاهش داد؟ بهترین راه برای کنترل عدم تعادل هورمونی از طریق معاینات منظم، مدیریت سبک زندگی و مصرف دارو برای همین موارد است. در اینجا کاری است که می توانید برای کنترل وزن خود در این زمان انجام دهید. خود را هیدراته نگه دارید تا سالم بمانید. به طور منظم ورزش کنید و کالری بیشتری بسوزانید. در صورت افزایش وزن ناخواسته آزمایش خون انجام دهید. بشقاب خود را با مقدار زیادی سبزیجات تازه، غلات کامل و میوه ها پر کنید. هر روز یک ساعت را به تمرین تنفس عمیق، یوگا و مدیتیشن برای کاهش استرس اختصاص دهید. از خوردن غذاهای فرآوری شده، الکل، تنقلات آخر شب، نوشیدنی های گازدار و شیرین شده مصنوعی و غیره خودداری کنید. درست و آرام بخوابید. مطالعات نشان داده اند که مدت زمان کوتاه خواب باعث افزایش گرلین و کاهش لپتین در بدن می شود که منجر به افزایش وزن می شود. می تواند کاهش وزن را دشوار کند. اگر حتی پس از پیروی از یک سبک زندگی و رژیم غذایی مناسب، کاهش وزن برایتان دشوار است، با پزشک مشورت کنید برای درمان عدم تعادل هورمونی، توصیه می شود پروفایل هورمونی خود را هر سه ماه یکبار بررسی کنید، یک سبک زندگی سالم داشته باشید و برای سوزاندن کالری بیشتر ورزش کنید. سوالات متداول اگر چربی شکمی هورمونی دارید، سطح انسولین و استرویید خود را بررسی کنید. سالم غذا بخورید، به طور منظم ورزش کنید و در صورت مشاهده هرگونه عدم تعادل هورمونی، از داروهای مناسب استفاده کنید. اگر کنترل مناسبی بر هورمون های گرسنگی - سیری، یعنی گرلین و لپتین داشته باشید، می توانید وزن خود را به راحتی حفظ کنید. اگر در حال یایسگی هستید یا در دوران یایسگی هستید، می توانید بعد از سالگی وزن اضافه کنید. استروژن هورمونی است که وزن شما را در این زمان تنظیم می کند. به دلیل یایسگی، سطح استروژن شما کاهش می یابد که باعث تجمع چربی در اطراف شکم و پایین شکم می شود.

به مواردی مانند بیماری های لثه و بیماری های زمینه ای مانند دیابت مربوط می شود. علت لق شدن دندان ها باید شناسایی و برطرف شود. وقتی صحبت از رشد و نمو کودکان می شود، دندان های شیری لق یک قسمت طبیعی از رشد و نمو کودکان است. با این حال، اگر شما یک فرد بالغ هستید و به نوعی دندانهای دایمی خود را از دست داده اید، باید در مورد آن با دندانپزشک خود مشورت کنید. اگر نتوانید مشکل را در اسرع وقت برطرف کنید، ممکن است دندان شما در نهایت به طور کامل بیفتد. مت سفانه، برخلاف دندان های شیری، بدن شما قادر به جایگزین کردن خودکار دندان های دایمی شما نیست. شل شدن دندانهای دایمی در بزرگسالان غیر معمول و نگران کننده است. این به این دلیل است که آنها دندانهای دایمی دارند و نمی توان دندانهای دایمی را به طور طبیعی جایگزین کرد. هنگامی که یک دندان دایمی رباط و استخوان بندی خود را از دست می دهد، به آرامی از استخوان و لثه جدا می شود مگر اینکه علت اصلی شل شدن آن را پیداکنید. دندانهای لق شده با کوچکترین لمس ضعیف تر می شوند. با جویدن و خوردن غذا نیز بدتر می شود، زیرا جویدن و خوردن غذا می تواند آنها را بیشتر شل کند. اگر از علایم دیگری جدا از لق شدن دندان ها رنج می برید، این نشان دهنده بیماری زمینه ای است. برای اطلاعات بیشتر و کمک با دندانپزشک خود صحبت کنید. فهمیدن علت لق شدن دندان های شما می تواند به پزشک در تعیین درمان مناسب کمک کند. پدیده شل شدن دندان های بزرگسالان به دلایل متعددی ایجاد می شود. در حالی که برخی دلایل بی ضرر هستند و در نهایت می توان با مسواک زدن دندان ها، غرغره کردن دهان و نخ دندان مرتبا این مشکل را برطرف کرد، برخی بیماری ها یا علل شل کننده دندان باید توسط دندانپزشک بررسی و درمان شوند. در غیر این صورت، باید آن دندان را کشیده و با بریج یا ایمپلنت دندان جایگزین کنید. با در نظر گرفتن این موارد، در اینجا عوامل مهمی وجود دارد که معمولا باعث لق شدن دندان های بزرگسالان می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پریودنتیت یا بیماری شدید لثه که فراتر از التهاب لثه یا بیماری خفیف لثه است، علت اصلی شل شدن دندان ها در بزرگسالان است. به طور معمول با پلاک یا غشای متشکل از تکه های غذا و باکتری ها در سطح مینای دندان و سطح لثه دهان ایجاد می شود و تشدید می شود. بیماری لثه منجر به تشکیل جرم و همچنین التهاب و عفونت لثه می شود. سپس به رباط ها و استخوان های پریودنتال سرایت می کند و با آسیب دیدن آنها به شدت دندان خود را شل می کند. علایم بیماری لثه شامل موارد زیر است: قرمزی لثه عقب نشینی لثه ها تغییر در دندان نیش شما خونریزی یا قرمز شدن لثه ها لثه های دردناک و متورم قند خون کنترل نشده منجر به مشکلات مختلفی می شود که باید در اسرع وقت برطرف شود. مدیریت قند خون می تواند در مراقبت از سلامت دندان و سایر جنبه های سلامت شما تاثیر فراوانی داشته باشد. سطح پروژسترون و استروژن در یک زن در دوران بارداری افزایش می یابد. این تغییر می تواند بر بافتهای تخصصی او مانند پریودنتیم و بافتها و استخوانهای دهان و دندانهای اطراف او ت ثیر بگذارد. بافتهای دهان نگهدارنده دندان شامل لثه، رباط لثه، حفره دندان و مینای دندان است. وقتی فردی باردار است، لثه ها حساسیت بیشتری نسبت به آسیب و عفونت دارند که می تواند باعث لق شدن دندان ها شود. با این حال، این مسایل پس از زایمان کاهش می یابد. یکی دیگر از راه های مطمین برای شل شدن دندان ها، ضربه شدید است. اگر در تصادفات رانندگی یا فوتبال دچار ضربه شده اید، این ضربه ها می تواند رباط های پریودنتال را شل کرده و دندان های دایمی را از حفره استخوانی خارج کند. فشار و ضربه می تواند به بافت ها و رباط ها آنقدر آسیب برساند که دیگر نتوانند از دندان ها حفاظت کنند. گذشته از تصادفات رانندگی، سقوط ساده نیز می تواند منجر به شل شدن یا از بین رفتن دندان ها شود. دندان قروچه زمانی اتفاق می افتد که فک های شما به طور غیر ارادی دندان های خود را روی هم ساییده و در نتیجه مینای دندان و تاج دندان از بین می رود. این فشار اضافی بر روی دندان های شما می تواند منجر به شل شدن آنها و آسیب رساندن به بافت دندان های مجاور شود. درد فک، درد صورت و سردرد از علایم قابل توجه دندان قروچه در هنگام خواب است. در مورد چگونگی رفع این مشکل با دندانپزشک خود مشورت کنید. گاهی اوقات، ممکن است برای شما محافظ دهانی تجویز شود که باید قبل از خواب استفاده کنید تا علایم بروکسیسم شما تحت کنترل باشد. پوکی استخوان یک بیماری است که استخوان های شما را پوک یا ضعیف می کند و باعث شکسته شدن آنها می شود. به طور طبیعی، این اختلال استخوانی به طور معمول منجر به شکستگی استخوان می شود حتی زمانی که شما دچار جراحت های جزیی شده اید. این بیماری بیشتر مچ ها، لگن و ستون فقرات را درگیر می کند. با این حال، پوکی استخوان می تواند به استخوان های فک شما که دندان ها را از طریق حفره دندان در جای خود نگه می دارد آسیب برساند. اگر تراکم استخوان فک های شما به میزان قابل توجهی کاهش یافته باشد، ممکن است تکیه گاه دندان شما شل شده و بیفتد. درمان لق شدن دندان ها در بزرگسالان به محض اینکه دندانپزشک بتواند علت آن را تشخیص دهد شروع می شود. برای اطلاع از علت دقیق لق شدن دندان خود به مطب دندانپزشکی مراجعه کنید. با او در مورد مشکل خود مناسب ترین درمان دندانپزشکی صحبت کنید. بیشتر آنها قابل پیشگیری بوده و یا به عنوان درمانی برای جلوگیری از هرگونه بیماری زمینه ای که باعث پیشرفت سندرم دندان شل شما می شود، عمل می کنند. یکی دیگر از روش های برخورد با دندان های شل شده ناشی از بیماری های پریودنتال، شستشوی دهان با دهانشویه ضد عفونی کننده و ضد باکتری و مصرف برخی آنتی بیوتیک ها است تا دهان شما عاری از باکتری بیشتر و کمتر مستعد عفونت لثه شود. این امر همچنین به بهبود دهان کمک می کند. اگر مبتلا به پریودنتیت هستید، دندانپزشک شما از یک روش تمیز کردن عمیق استفاده می کند که تمام مسایل و علایم بیماری را برطرف می کند. پوسته پوسته شدن روشی است که برای از بین بردن باکتری ها و جرم استفاده می شود. صاف کردن ریشه روشی است که سطح ریشه را صاف می کند و به لثه ها کمک می کند تا دوباره به دندان شما متصل شوند. استفاده از این روش ها در واقع به جلوگیری از پیشرفت بیماری لثه کمک می کند. شما می توانید بافت های آسیب دیده یا ملتهب شده استخوان و لثه روی دهان خود را که به دلیل بیماری لثه به چنین وضعیتی ختم شده است، با جراحی بردارید. سپس می توانید دندان خود را ترمیم کنید تا تمام آن استخوان و لثه بهبود پیدا کنند. در غیر این صورت، ممکن است مجبور به پیوند استخوان و لثه شوید. دندانپزشک همچنین می تواند برش هایی در لثه شما ایجاد کند تا آنها را به عقب بکشد. این امر به دندانپزشک اجازه می دهد تا به راحتی برای پوسیدگی و جرم گیری ریشه به پوسیدگی های بیمار دسترسی داشته باشند. پس از تمیز کردن عمیق، لثه ها دوباره به موقعیت اصلی خود متصل می شوند. این یک روش موثر برای جلوگیری از از دست دادن دندان است. وقتی در فک خود استخوان ندارید، می توانید از پیوند استخوان برای ضخیم شدن آن استفاده کنید. این عمل شامل پیوند قطعات استخوان از یک قسمت بدن به فک است تا ضخیم تر شود. بدن با قرار دادن رسوبات کلسیم روی آن تقویت می شود و با مرور زمان فک محکم می شود. پیوند استخوان برای عمل کاشت دندان نیز مفید است. پیوند بافت نرم همانند پیوند استخوان عمل می کند. لثه ها در مناطقی که فاقد لثه هستند قرار داده می شوند تا به روند بهبودی پس از پوسته ریشه زایی کمک کند. با پیوند و همچنین جرم گیری و جراحی می توان لثه یا دندانی که به دلیل التهاب لثه و پریودنتیت آسیب دیده، درمان کرد. اگر دندان شل شده شما از لثه جدا نشده است، می توانید با قرار دادن آتل توسط دندانپزشک خود، آن را درمان کنید. آتل بندی شامل استفاده از یک قطعه فلز برای اتصال دو دندان مجاور است. آتل بندی باعث می شود دندان شل تقویت شود و مانع از حرکت دندان می شود. همچنین ممکن است با برداشتن یا از بین بردن مقدار کمی مینا، نیش دهان و فک خود را تغییر دهید. سپس فشار بر روی دندان شل شده کاهش می یابد. این امر باعث می شود که در صورت فشار دادن، رباط آن بهبود یابد. این گزینه برای کسانی که از دندان قروچه غیر ارادی رنج می برند نیز مناسب است. محافظ دهان که شب قبل از خواب استفاده می شود، گزینه مناسبی برای جلوگیری از دندان قروچه هنگام خواب است. محافظ به عنوان سدی بین دندان های پایین و بالا عمل می کند. محافظ دهان همچنین می تواند برای محافظت از دندان ها در برابر صدمات ورزشی در یا بوکس استفاده شود. اجازه ندهید بیماری لثه یا دندان قروچه شما بدون درمان باقی بماند. زیرا دندانهای شل در نهایت به طور کامل از استخوان فک و لثه جدا می شوند. درمان می تواند سلامت دهان و دندان شما را بهبود بخشد. مراقبت مناسب برای جلوگیری از خطر نیز می تواند باعث بهبود و تقویت دندان های شما شود. در اینجا اقداماتی را که می توانید برای سلامت لثه و دندانهای محکم انجام دهید آورده شده است: سیگار نکشید. یکبار در روز نخ دندان بکشید. دیابت خود را کنترل کنید. دو بار در روز مسواک بزنید. برای جلوگیری از دندان قروچه در هنگام خواب، از محافظ استفاده کنید. در مورد داروهایی که می توانند بر دندان ها ت ثیر بگذارند اطلاعات کسب کنید. هنگام ورزش هایی مانند بوکس از محافظ مخصوص دهان استفاده کنید. به طور منظم برای معاینه و تمیز کردن دندان به دندانپزشک خود مراجعه کنید. مکمل های بهداشتی تجویز شده توسط پزشک مانند مواد معدنی و ویتامین ها را برای جلوگیری از پوکی استخوان مصرف کنید. درمان زمانی اتفاق می افتد که دندانپزشک علت لق شدن دندان های شما را تشخیص دهد. اگر از بیماری لثه رنج می برید، باید به دنبال تمیز کردن عمیق شامل از بین بردن و ریشه کنی پلاک سفت شده زیر لثه و دندان های خود باشید. تمیز کردن عمیق به طور معمول شامل جرم زدایی یا کندن بافت بیمار در اثر بی توجهی است تا به لثه ها و دندان های شما امکان ترمیم و بازسازی مجدد داده شود. اگر دندانها به شدت شل شده اند، دندانپزشک ممکن است کشیدن دندان را توصیه کند تا بتوان آن را با بریج یا ایمپلنت دندان جایگزین کرد. در مورد شل شدن دندان ها به دلیل ضربه، ممکن است قابل پیشگیری نباشد. اما می توانید با استفاده از محافظ دهان هنگام انجام ورزش هایی مانند بوکس، کشتی، هنرهای رزمی، فوتبال خطر ضربه را کاهش دهید. لق شدن دندان ها نگران کننده است. با این حال، یک دندانپزشک می تواند با پی بردن به دلیل شل شدن دندان، سلامتی دندان را به شما بازگرداند. سپس دندانپزشک وضعیت را بررسی کند یا از ایمپلنت یا پل دندان برای درمان استفاده کند. با این حال، اگرچه تکنیک های پروتزهای دندانی مفید هستند. اما در درجه اول درمان علت اصلی از دست دادن دندان بسیار مهم است. شما همچنین باید اقدامات لازم را برای جلوگیری از شل شدن هنگام فشار آوردن انجام دهید. اگر قرار است دندان های شل شده را نجات دهید باید زودتر درمان کنید. به هر حال، افراد زیادی ممکن است به پروتزهای دندانی عادت کنند و یا ایمپلنت دندان با هزینه های گران انجام دهند. درمان هایی وجود دارد که به درمان رباط های پریودنتال که دندان های شما را در جای خود نگه می دارد، کمک می کند. شما باید به طور مرتب بهداشت دهان و دندان مانند مسواک زدن دوبار در روز، غرغره با دهانشویه و نخ دندان را رعایت کنید. به هر حال، یک اونس پیشگیری حتی بهتر از یک پوند درمان است.

، به این معنی است که سطح هورمون های جنسی مردانه، به ویژه تستوسترون، در بدن کمتر از میزان مورد نیاز برای سلامتی است. علل کمبود آندروژن در مردان شامل مشکلات بیضه ها، غده هیپوفیز و هیپوتالاموس است. کمبود آندروژن با درمان جایگزینی تستوسترون درمان می شود. آندروژن ها از جمله تستوسترون هورمون هایی هستند که به مردان ویژگی های "مردانه" می دهند. کمبود آندروژن زمانی رخ می دهد که میزان هورمون های جنسی مردانه، به ویژه تستوسترون، در بدن کمتر از میزان مورد نیاز برای سلامتی است. این کمبود ممکن است به دلیل مشکلاتی در نواحی مغز که عملکرد بیضه ها غده هیپوفیز و هیپوتالاموس را کنترل می کنند، یا خود مشکلات بیضه ها ایجاد شود. درمان آن شامل درمان جایگزینی تستوسترون است. اصطلاح "یایسگی مردانه" بی معناست زیرا چنین چیزی وجود ندارد. هیچ افت ناگهانی، شدید یا اجتناب ناپذیری در تولید هورمون های جنسی در مردان وجود ندارد. کاهش نسبی و تدریجی سطح هورمون های جنسی در حدود سالگی در بین مردان مشاهده می شود، اما این کاهش در همه مردان مشاهده نمی شود. در اغلب موارد به نظر می رسد که کاهش تستوسترون به دلیل ایجاد بیماری های دیگر ایجاد می شود. هورمون ها را می توان پیام رسان های شیمیایی دانست. آنها با بافتهای بدن ارتباط برقرار خواهند کرد تا تغییرات مختلف را ایجاد کنند. بدن برای فرآیندهای مختلف مانند رشد و تولید مثل به آندروژن ها نیاز دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آندروژن ها گروهی از هورمون های جنسی هستند که به مردان ویژگی های "مردانه" خود را می دهند در مجموع virilisation نامیده می شود. هورمون اصلی جنسی در مردان تستوسترون است که عمدتا در بیضه ها تولید می شود. بیضه ها توسط یک غده کوچک در مغز به نام غده هیپوفیز کنترل می شوند که به نوبه خود توسط ناحیه ای از مغز به نام هیپوتالاموس کنترل خواهند شد. آندروژن ها برای عملکرد جنسی و باروری مردان بسیار مهم هستند. آنها همچنین مسیول ایجاد ویژگیهای جنسی ثانویه در مردان، از جمله رشد موهای صورت و بدن و تغییر صدا هستند. آندروژن ها همچنین بر رشد استخوان و ماهیچه ها و متابولیسم ت ثیر می گذارند. اصطلاح کمبود آندروژن به این معنی است که بدن شما به اندازه کافی آندروژن، به ویژه تستوسترون، برای سلامتی کامل تولید نمی کند. اثرات این امر بستگی به شدت کمبود، علت آن و سن شروع کمبود دارد. هورمون اصلی جنسی در مردان تستوسترون است. برخی از عملکردهای تستوسترون در بدن مردان عبارتند از: شروع و تکمیل روند بلوغ توسعه استخوان و ماهیچه رشد موهای بدن، از جمله موهای صورت تغییر تارهای صوتی برای تولید صدای مرد بالغ تاثیر بر میل جنسی و عملکرد جنسی رشد و عملکرد غده پروستات تولید اسپرم هنگامی که تستوسترون به اندازه کافی در بدن گردش نمی کند، می تواند منجر به بروز طیف وسیعی از علایم در بدن شود. با این حال، تعدادی از این علایم ممکن است غیر اختصاصی باشند و می توانند شبیه به علایم سایر بیماری ها باشند. برخی از علایم کمبود آندروژن، عبارتند از: کاهش میل جنسی گرگرفتگی و تعریق رشد سینه ژنیکوماستی بی حالی و خستگی افسردگی کاهش حجم و قدرت عضلانی افزایش چربی بدن، به ویژه در اطراف شکم نعوظ و ارگاسم ضعیف تر کاهش میزان انزال ریزش موهای بدن کاهش توده استخوانی، بنابراین خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش می دهد. عوامل متعددی می تواند منجر به کاهش سطح تستوسترون با افزایش سن شود. به طور خاص، هر علت سلامت عمومی ضعیف، از جمله چاقی، باعث کاهش تستوسترون می شود. تحقیقات اخیر نشان می دهد که سطح تستوسترون در مردان سالمند به طور قابل توجهی کاهش نمی یابد. تاثیر کاهش سطح تستوسترون در مردان مسن هنوز به طور کامل شناخته نشده است. رسانه های زیادی درباره 'آندروپوز' یا 'یایسگی مردان' گزارش داده اند که نشان می دهد بسیاری از سالمندان از درمان تستوسترون درمان جایگزینی تستوسترون سود خواهند برد. با این حال، شواهد محدودی برای نشان دادن فواید وجود دارد و خطرات آن مشخص نیست. مطالعه اخیر در مورد اثرات درمان با تستوسترون در مردان مسن نشان داد که با انجام تستوسترون در برخی موارد کمتر از ماه عملکرد جنسی کمی افزایش می یابد، اما در خلق و خو، نشاط یا عملکرد بدنی بهبود قابل توجهی مشاهده نمی شود. بدون تشخیص دقیق کمبود آندروژن، هیچ گونه درمانی را برای جایگزینی تستوسترون شروع نکنید. اطمینان حاصل کنید که سلامت خود را کامل ارزیابی کرده اید و سطح تستوسترون شما به وضوح پایین است. در صورت کمبود سطح تستوسترون، احتمال وجود برخی بیماری های دیگری مانند چاقی و دیابت وجود دارد که ابتدا آنها باید درمان شوند. حتی ممکن است دیگر نیازی به درمان جایگزینی تستوسترون نباشد. در حال حاضر ت ثیر کاهش سطح تستوسترون با افزایش سن و ت ثیر درمان جایگزینی تستوسترون در مردان در حال بررسی است. برخی از مطالعات نشان می دهد که افزایش بیماری های قلبی عروقی پس از شروع درمان با تستوسترون در مردان مسن افزایش یافته است، اما این هنوز بحث برانگیز است. پسرانی که بلوغ خود را تکمیل نکرده اند فقط باید توسط متخصصان هورمون اطفال غدد درون ریز کودکان تحت درمان قرار گیرند. علل کمبود آندروژن چیست؟ برخی از علل کمبود آندروژن شامل شرایطی است که بر موارد زیر ت ثیر می گذارد: بیضه ها. مشکلات پزشکی که بر بیضه ها ت ثیر می گذارد می تواند مانع از تولید تستوسترون کافی شود. برخی از این شرایط از بدو تولد وجود دارد به عنوان مثال، سندرم کلاین فلتر، یک اختلال ژنتیکی که در آن کروموزوم جنسی اضافی در سلول های بدن وجود دارد می تواند موثر باشد. شرایط دیگر ممکن است در مراحل مختلف زندگی یک پسر یا یک مرد رخ دهد، مانند: بیضه های نزول نکرده از دست دادن بیضه ها به دلیل ضربه یا پیچ خوردن منبع خون (پیچ خوردگی) عوارض ناشی از اوریون عوارض جانبی شیمی درمانی یا پرتودرمانی غده هیپوفیز. شایع ترین بیماری که بر غده هیپوفیز ت ثیر می گذارد و منجر به کاهش سطح تستوسترون می شود، وجود تومور خوش خیم آدنوم است. تومور ممکن است عملکرد غده هیپوفیز را مختل یا تولید هورمون پرولاکتین را تحریک کند. کمبود آندروژن با استفاده از چندین ارزیابی تشخیص داده می شود، از جمله: سابقه پزشکی. یک تاریخچه کامل از جمله جزییات مربوط به باروری، عملکرد جنسی، علایم کمبود آندروژن، سایر مشکلات پزشکی، شغل، دارو و مصرف مواد مخدر گرفته می شود. معاینه فیزیکی. یک معاینه کلی کامل از جمله اندازه بیضه ها و بررسی رشد سینه انجام می شود. آزمایش خون. برای تعیین سطح تستوسترون در خون انجام می شود. در حالت ایده آل، آزمایش خون ناشتا باید صبح انجام شود تا اوج ترشح تستوسترون در بدن تشخیص داده شود. سطح تستوسترون باید در دو روز جداگانه اندازه گیری شود. سطح هورمون هیپوفیز نیز باید اندازه گیری شود. سایر آزمایشات. ممکن است برای تعیین اینکه آیا کمبود تستوسترون به دلیل یک بیماری زمینه ای دیگر است، به آزمایشات دیگری نیاز داشته باشید. اینها ممکن است شامل آزمایش خون برای بررسی سطح آهن، آزمایش ژنتیک برای تشخیص بیماری ژنتیکی زمینه ای، مانند سندرم کلاین فلتر، یا اسکن MRI از مغز برای بررسی غده هیپوفیز باشد. تجزیه و تحلیل مایع منی به تعیین باروری بالقوه مردان مبتلا به کمبود آندروژن کمک می کند. درمان کمبود آندروژن اثبات شده بر اساس درمان جایگزینی تستوسترون است. تستوسترون بهتر است با کرم ژل های پوستی یا تزریق کوتاه اثر یا طولانی مدت تجویز شود. اگر کمبود تستوسترون شما ناشی از غده هیپوفیز است و شما نیز مایل به داشتن فرزند هستید، احتمالا پزشک تزریق گنادوتروپین را چندین بار در هفته به مدت چند ماه برای تحریک تولید تستوسترون و اسپرم توصیه می کند. درمان تستوسترون برای مردانی که قصد بچه دار شدن دارند، توصیه نمی شود زیرا با سرکوب هورمون های هیپوفیز که تولید اسپرم را تحریک می کند، به عنوان یک پیشگیری از بارداری قوی عمل می کند. اگر کمبود آندروژن دارید و شما و همسرتان در تلاش برای بچه دار شدن هستید، به متخصص باروری مراجعه کنید. در صورت درمان جایگزینی تستوسترون، باید به طور منظم با پزشک خود مشورت کنید. تعداد دفعات استفاده از این موارد بستگی به سن و سایر عوامل خطر ابتلا به سرطان پروستات دارد. سالمندان قبل از شروع درمان جایگزینی تستوسترون باید از نظر سرطان پروستات بررسی شوند، زیرا افزایش سطح تستوسترون می تواند باعث رشد سرطان پروستات ناشناخته شود. با این حال، تصور نمی شود که درمان جایگزینی تستوسترون خطر ابتلا به سرطان پروستات را بیشتر از جمعیت عمومی افزایش دهد. هنگامی که سطح تستوسترون به حد طبیعی بازگردد، عوارض جانبی درمان جایگزینی تستوسترون زیاد نیست. برخی از عوارض جانبی احتمالی عبارتند از: افزایش وزن آکنه خفیف تغییرات خلقی و افزایش پرخاشگری الگوی طاسی مردانه رشد سینه مشکلات جریان ادرار در سالمندان بازار تجاری بزرگ برای محصولات تستوسترون یا محصولات گیاهی برای افزایش تولید تستوسترون وجود دارد. مصرف داروها را بر اساس علایم پایین بودن تستوسترون بدون مشورت با پزشک شروع نکنید. استفاده از محصولاتی که به صورت آنلاین خریداری می کنید ممکن است به علایم شما کمک نمی کند و عوارض جانبی ناشناخته ای داشته باشند.

اگر متوجه تغییر رنگ پوست، تورم و رنگ قرمز مایل به آبی در هر یک از پاهای خود شدید، به احتمال زیاد خون شما لخته شده است. برخی از لخته ها معمولا نگرانی چندانی ندارند. اما در برخی موارد دیگر، اگر لخته خون آزاد شود و به قلب یا ریه های شما برسد، ممکن است نیاز فوری به درمات داشته باشید. برای آشنایی بیشتر با لخته شدن خون، علل و علایم آن و درمان های خانگی برای از بین بردن لخته شدن خون در ساق پا، ادامه مطلب را بخوانید. لخته خون، یک توده خون نیمه جامد است که اغلب پس از آسیب به اندام های بدن، دیده می شود. خون شما از سلول هایی مانند پلاکت ها و پروتیین های پلاسما تشکیل شده است. این سلول ها به تشکیل لخته شدن خون کمک می کنند تا از، از دست دادن خون اضافی در بدن پیشگیری شود. با این حال، اگر لخته های خون در رگ ها یا اندام های شما مانند قلب و ریه ها ایجاد شوند، می توانند تهدید کننده زندگی باشند. در برخی موارد، لخته خون می تواند در داخل هر یک از رگ های شما ایجاد شود. به این بیماری ترومبوز ورید عمقی گفته می شود. چنین لخته هایی یک اتفاق شایع در پاها است. آنها همچنین می توانند در قلب، مغز، ریه ها یا در ناحیه لگن ایجاد شوند. برخی از شایع ترین علل لخته شدن خون در پاها عبارتند از: جریان خون قطع شده نشستن طولانی مدت یا بی حرکتی وارد شدن ضربه جسمی به پایین تنه شما لخته شدن خون در بدن بیشتر از حد معمول آسیب به یکی از رگ های پای شما در اثر ضربه جسمی افراد مسن بیشتر در معرض خطر لخته شدن خون هستند. اگر اضافه وزن دارید یا چاق هستید، بیشتر در معرض لخته شدن خون در پاها هستید. اگر اخیرا تحت عمل جراحی قرار گرفته اید، احتمال لخته شدن خون در شما افزایش می یابد. وریدهای واریسی، واسکولیت، حمله قلبی، نقایص تنفسی، یا حتی یک بارداری یا زایمان اخیر می تواند منجر به لخته شدن خون در سیاهرگ پای شما شود. لخته خون می تواند تغییرات دیگری را در بدن شما ایجاد کند. ظاهر شدن هر یک از علایم و نشانه های زیر در بدن شما نشان دهنده لخته شدن خون در ساق پا است. علایم و نشانه های مربوط به لخته خون معمولا در نتیجه انسداد جریان خون و التهاب در ناحیه لخته است. برخی از علایم لخته شدن خون شامل موارد زیر می باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرفتگی ساق پا التهاب یا قرمزی گرمی در اطراف لخته شروع درد در ناحیه لخته افزایش درد در هنگام تلاش برای خم شدن پا رنگ قرمز مایل به آبی یا مایل به سفید در ناحیه آسیب دیده ورم در ناحیه لخته خون. اگر لخته بزرگ باشد، ممکن است متوجه تورم در کل ساق خود شوید. شدت علایم ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد. اما توصیه می شود که هر لخته ای را به محض مشاهده آن، درمان کنید. برخی از درمان های خانگی برای لخته های خونی در ساق پا، عبارتند از: شما به تا قطره اسانس انیسون همراه با یک لیوان آب نیاز دارید. چند قطره اسانس انیسون را در یک لیوان آب مخلوط کرده و بلافاصله مصرف کنید. روش دیگر، می توانید روغن انیسون را روی پای آسیب دیده ماساژ دهید. سعی کنید هر چند وقت یکبار این کار را انجام دهید. روغن انیسون از یک گیاه گلدار به نام انیسون استخراج می شود. این گیاه داروهای مختلفی دارد و ضد عفونی کننده، ضد التهاب و شل کننده عضلات است. بنابراین، از روغن انیسون می توان برای کاهش درد و بهبود جریان خون برای درمان لخته خون در ساق پا استفاده کرد. شما به تا قطره اسانس هلیکریسوم و میلی لیتر از روغن حامل مانند نارگیل یا روغن زیتون نیاز دارید. این اسانس را با روغن حامل مخلوط کنید، مخلوط را در ناحیه آسیب دیده روی پای خود ماساژ دهید. توصیه می شود این کار را حداقل سه بار در روز انجام دهید. روغن هلیکرسوم از گیاه دارویی گرفته شده است. هلیکرسوم فواید زیادی برای سلامتی دارد و به دلیل خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی شناخته شده است. همچنین به دلیل خاصیت ضد انعقادی، رقیق کننده طبیعی خون است. بنابراین، روغن گل حلزون یکی از بهترین گزینه ها برای درمان لخته شدن خون در ساق پا است. نمک اپسوم را به وان خود اضافه کنید. به مدت تا دقیقه در حمام خود خیس کنید و استراحت کنید. این کار را یک بار در روز دنبال کنید. نمک اپسوم، سولفات منیزیم نیز نامیده می شود. شناخته شده است که گردش خون را بهبود می بخشد و از سفت شدن لخته های خون پیشگیری می کند. همچنین ضد التهاب است. این خواص نمک اپسوم می تواند به درمان لخته خون در پای شما کمک کند. حبه های سیر را خرد کرده و به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. بگذارید تند شود و قبل از سرد شدن مصرف کنید. این چای را تا بار در روز بنوشید تا نتیجه بهتر آن را متوجه شوید. سیر به دلیل فواید بی شمار آن برای سلامتی شناخته شده است. حاوی دو ترکیب ارگانوسولفور به نام آلیسین و رانین است. این ترکیبات به سیر خواص ضد ترومبوتیکی می بخشد، که می تواند به درمان لخته خون شما کمک کند. شما به قاشق چایخوری عصاره چای سبز و فنجان آب و مقداری عسل نیاز دارید. عصاره چای سبز را به یک فنجان آب اضافه کنید و آن را به جوش بیاورید. این مخلوط را قبل از سرد شدن مصرف کنید. این چای را حداقل سه بار در روز بنوشید. خواص آنتی اکسیدانی چای سبز مخفی نیست. برخی مطالعات نشان داده اند که چای سبز همچنین می تواند از لخته شدن خون پیشگیری کند. همچنین دارای خواص ضد ترومبوتیک است و می تواند در درمان لخته شدن خون کمک کند. مکمل های پونه کوهی را به صورت روزانه مصرف کنید. این کار را حداقل بار در روز برای نتایج مطلوب انجام دهید. پونه کوهی فواید متعددی در ارتباط با لخته شدن خون دارد. علاوه بر آنتی اکسیدان طبیعی، خواص ضد میکروبی و ضد التهابی نیز از خود نشان می دهد. پونه کوهی همچنین مانع تجمع پلاکت ها می شود و بنابراین می تواند در درمان لخته شدن خون استفاده شود. میلی گرم کپسول ویتامین E باید این قرص را یک بار در روز مصرف کنید. ویتامین E E شما به قاشق چایخوری پودر زردچوبه و لیوان شیر گرم نیاز دارید. زردچوبه را به یک لیوان شیر گرم اضافه کرده و بلافاصله مصرف کنید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. زردچوبه یک آنتی اکسیدان طبیعی است و در درمان انواع بیماری های پوستی استفاده می شود. حاوی ترکیبی به نام کورکومین است. کورکومین دارای فواید بی شمار است. همچنین خواص ضد انعقاد خون را نشان می دهد و بنابراین می تواند در درمان لخته خون در پای شما استفاده شود. قبل از غذا میلی گرم کپسول فلفل قرمز را مصرف کنید. شما باید حداقل دو بار در روز این کار را انجام دهید. فلفل قرمز دارای مقدار زیادی سالیسیلات است. این سالیسیلات ها دارای اثرات رقیق کننده قوی خون هستند و می توانند برای درمان لخته شدن خون در پاها مورد استفاده قرار گیرند. به مقداری زنجبیل پوست کنده و فنجان آب گرم و مقداری عسل نیاز دارید. اجازه دهید زنجبیل به مدت دقیقه در آب داغ قرار گیرد. بگذارید خنک شود. این چای سالم را فورا مصرف کنید. شما باید این چای را تا بار در روز بنوشید. زنجبیل ترکیبی به نام سالیسیلات دارد. رقیق کننده خون بسیار معروف به نام استیل سالیسیلیک اسید از این ترکیب مشتق شده است. بنابراین، زنجبیل می تواند یک درمان بالقوه برای لخته شدن خون باشد. یک حالت خم شدن رو به جلو است و عمدتا شامل خم شدن از ناحیه باسن شما است. شما باید به آرامی به پایین آمدن خود ادامه دهید تا زمانی که بتوانید پاهای خود را لمس کنید. به دنبال آن، به آرامی کف دست خود را به پشت مچ پا بیاورید و به مدت ثانیه تا دقیقه در همان حالت بایستید. حرکت بعدی از شما می خواهد پاهای خود را در فاصله و نیم پایی از هم فاصله دهید. سپس باید یک زانو را خم کنید و پای دیگر خود را به حداکثر بکشید. دستان خود را به سمت بالا بکشید تا کل قفسه سینه خود را از لگن بلند کنید. این حالت را به مدت ثانیه تا دقیقه نگه دارید. این کار را هر روز صبح انجام دهید. یوگا برای حفظ سلامت ذهن و بدن بسیار مفید است. آساناهای ذکر شده در اینجا به کشش پاها کمک کرده و گردش خون را تقویت می کند. این به نوبه خود از تشکیل لخته خون در پاهای شما پیشگیری می کند. گنجاندن برخی غذاها در رژیم غذایی شما ممکن است به نازک شدن خون و درمان لخته های خونی موجود کمک کند. برای تسریع بهبودی می توانید از رژیم غذایی حاوی غذاهای زیر پیروی کنید: آجیل هایی مانند گردو، بادام، بادام هندی و پسته سبزیجاتی مانند کلم بروکلی، کاهو، گوجه فرنگی و پیاز ماهی هایی مانند ماهی خال مخالی، ماهی تن و ماهی آزاد آب میوه ها مانند آب آناناس، آب توت فرنگی، آب توت و آب انگور پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. پیروی از رژیم غذایی سالم و ایجاد تغییرات مثبت در شیوه زندگی، احتمال عود لخته خون را کاهش می دهد. شما می توانید نکات پیشگیرانه ذکر شده در زیر را همراه با راهکارهایی که به بهبود سریع تر لخته خون کمک می کند، دنبال کنید. این نکات شامل موارد زیر می باشند: ورزش کنید. وزن و BMI . هر چند وقت یکبار پاها را بالا ببرید تا جریان خون افزایش یابد. اگر به صورت نشسته یا دراز کشیده اید هر دو ساعت بلند شوید و راه بروید. از فعالیت هایی که شامل دوره های طولانی مدت بی تحرکی می شود خودداری کنید. رعایت راهکارها و نکات ذکر شده در اینجا می تواند به شما در مقابله با لخته خون کمک کند. همچنین، باید از نکات پیشگیرانه حتی پس از درمان بیماری خود پیروی کنید تا از عود لخته شدن خون پیشگیری شود. اگر علیرغم این درمان ها ناراحتی یا علایم شما برطرف شد، فورا با پزشک خود مشورت کنید تا از عوارض بعدی پیشگیری شود.

آیا احساس ناگهانی ادرار کردن، زندگی روزانه را در موارد متعدد مختل کرده است؟ این میل غیرقابل کنترل و مکرر برای ادرار کردن مربوط به بیماری به نام مثانه بیش فعال است. اگر می خواهید درباره این بیماری و درمان طبیعی برای مثانه بیش فعال بیشتر بدانید، به خواندن این مقاله ادامه دهید. مثانه بیش فعال یک بیماری شایع است که باعث می شود افراد مبتلا به یکباره نیاز به ادرار کردن داشته باشند. کنترل این وضعتی اغلب دشوار است و حتی احتمال دارد منجر به از دست دادن غیرارادی ادرار شود. در چنین شرایطی، این وضعیت می تواند به عنوان بی اختیاری ادرار نیز نامیده شود. تمایل ناگهانی به ادرار کردن می تواند در هر زمان از روز رخ دهد و این بر زندگی فرد ت ثیر منفی می گذارد. مثانه بیش فعال به خودی خود یک بیماری نیست، اما نشان دهنده گروهی از علایم ادراری است. علایم رایج مرتبط با این بیماری در زیر مورد بحث قرار گرفته است. علایم مثانه بیش فعال می تواند شامل موارد زیر باشد: تکرر ادرار، معمولا بار یا بیشتر در روز شب ادراری، بار یا بیشتر در طول شب بیدار شوید تا ادرار کنید. تمایل ناگهانی به ادرار کردن که احتمال دارد کنترل آن دشوار باشد. بی اختیاری ادرار، از دست دادن ناخواسته ادرار در پی نیاز ناگهانی به ادرار کردن. در حالی که علت خاص مثانه بیش فعال نامعلوم است، معمولا در نتیجه انقباضات غیر ارادی عضله مثانه ایجاد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کلیه ها ادرار تولید می کنند و بعد وارد مثانه می شود. هنگام ادرار کردن، ادرار بیشتر از طریق دهانه ای در انتهای مثانه عبور می کند و سپس از طریق مجرای از بدن خارج می شود. در زنان، مجرای ادرار درست بالای واژن قرار دارد، در حالی که در مردان، این مجرای در نوک آلت تناسلی باز می شود. کل این فرآیند توسط سیگنال های عصبی کنترل می شود. وقتی مثانه پر می شود، مغز سیگنال هایی را برای تحریک ادرار دریافت می کند. هنگام ادرار کردن، مغز دوباره سیگنال هایی برای شل شدن عضلات کف لگن و همچنین مجرای ادراری دریافت می کند تا به دفع ادرار کمک کند. همزمان، مثانه سفت می شود تا ادرار را به بیرون هل دهد. در مورد مثانه بیش فعال، انقباض مثانه به طور غیر ارادی رخ می دهد، حتی زمانی که حجم ادرار در داخل نسبتا کم است. این عمل باعث می شود که به طور ناگهانی ادرار کنید. در حالی که هنوز علت دقیق بروز این عارضه مشخص نشده است، عوامل زیر می توانند در ایجاد علایم مثانه بیش فعال موثر باشند: دیابت اختلالات عصبی تخلیه ناقص مثانه عفونت های دستگاه ادراری داروهای خاص مانند دیورتیک ها مصرف بیش از حد کافیین یا الکل سابقه جراحی برای درمان بی اختیاری ادرار کاهش عملکرد شناختی، بیشتر به دلیل افزایش سن ناهنجاری های مثانه مانند تومورها ویا سنگ های مثانه شرایط پزشکی که می تواند بر جریان مثانه مانند بزرگ شدن پروستات یا یبوست ت ثیر بگذارد یا مانع ایجاد شود. مثانه بیش فعال بیشتر از آنچه تصور می کنید می تواند بر زندگی فرد مبتلا ت ثیر بگذارد. در اینجا چند درمان خانگی فوق العاده که می تواند در مدیریت علایم مثانه بیش فعال مفید باشد. برخی درمان های خانگی برای مدیریت مثانه بیش فعال وجود دارد، از جمله: مکمل روغن هسته کدو را روزانه مصرف کنید. می توانید این کار را یک بار در روز یا طبق توصیه پزشک انجام دهید. مصرف روزانه روغن هسته کدو استخراج شده از Cucurbita pepo و Cucurbita maxima می تواند به کاهش علایم مثانه بیش فعال کمک کند. مکمل های گیاهی چینی مانند Gosha - jinki - gan ( GJG ) و Hachi - mi - jio - gan ( HE ) را امتحان کنید. هر یک از مکمل های گیاهی چینی یک بار در روز پس از مشورت با پزشک خود مصرف کنید. Hachi - mi - jio - gan ( HE ) و Gosha - jinki - gan ( GJG ) مکمل های گیاهی چینی هستند که برای تسکین علایم بیش فعال مثانه مفید شناخته شده اند. آنها این کار را با مهار احساس و انقباضات مثانه به دلیل اثرات آرامبخش انجام می دهند. مکمل ویتامین D را روزانه بعد از مشورت با پزشک مصرف کنید. علایم بیش فعالی مثانه و سایر اختلالات کف لگن با کمبود ویتامین D همراه بوده است. بنابراین، جبران کمبود می تواند به کاهش این بیماری کمک کند. با پزشک خود در مورد درمان با استفاده از کپسایسین مشورت کنید. این روش شامل تزریق مستقیم کپسایسین مایع به مثانه تحت نظارت پزشک است. تزریق کپسایسین، که جزء فعال فلفل تند است، می تواند با حساسیت زدایی از سلول های عصبی که مسیول بیش فعالی مثانه هستند، علایم مثانه بیش فعال را کاهش دهد. کیسه چای سبز را به مدت تا دقیقه در یک فنجان آب داغ قرار دهید. کیسه چای استفاده شده را بردارید و از فنجان چای سبز خود لذت ببرید. می توانید این کار را دو بار در روز انجام دهید. مصرف روزانه چای سبز با علایم احتباس ادرار رابطه معکوس دارد. این می تواند به دلیل وجود اپی گالوکاتچین - - گالات ( EGCG ) در آن باشد. میلی لیتر آب زغال اخته شیرین نشده یا حدود میلی لیتر آب قره قاط بنوشید. می توانید این نوشیدنی را یک بار در روز استفاده کنید. یکی از علل شایع مثانه بیش فعال، عفونت ادراری است. مصرف منظم آب زغال اخته می تواند به پیشگیری از چنین عفونت هایی کمک کند، در نتیجه از علایم مرتبط با مثانه بیش فعال نیز جلوگیری می کند. یک قاشق چای خوری چای جینسینگ را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. به مدت - دقیقه بجوشانید و صاف کنید. قبل از نوشیدن چای اجازه دهید کمی خنک شود. شما می توانید این دارو را - بار در روز برای بهترین نتیجه بنوشید. مثانه بیش فعال می تواند پیچیده شده و منجر به هیپرپلازی خوش خیم پروستات ( BOH ) که باعث بزرگ شدن غده پروستات می شود. مصرف منظم چای جینسینگ بر روی علایم BPH ت ثیر درمانی دارد زیرا به فعال شدن فاکتور رشد عصبی کمک می کند. یک قاشق چای خوری جوش شیرین را به یک لیوان آب اضافه کنید. مخلوط را خوب هم زده و بنوشید. می توانید این کار را دو بار در روز انجام دهید. نوشیدن محلول بی کربنات سدیم منجر به قلیایی شدن ادرار می شود و در نتیجه علایم دستگاه ادراری تحتانی از جمله مثانه بیش فعال را کاهش می دهد. یک قاشق چای خوری چای بابونه را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. به مدت - دقیقه بجوشانید و صاف کنید وچای آن را گرم بنوشید. شما می توانید این دارو را - بار در روز برای بهترین نتیجه استفاده کنید. خواص ضد التهابی بابونه، همراه با اثر آرامبخش آن، برای تسکین علایم مثانه بیش فعال بسیار مناسب است، به خصوص اگر شب ها آنها را تجربه کنید. این داروها وقتی برای کمک به مداخلات پزشکی مداوم برای مثانه بیش فعال استفاده می شوند، بهتر عمل می کنند. بهترین درمان های پزشکی که اغلب برای موارد شدید مثانه بیش فعال پیشنهاد می شود به شرح زیر است. درمان مثانه بیش فعال می تواند شامل موارد زیر باشد: درمان تحریک عصبی جراحی برای افزایش ظرفیت مثانه یا حذف کامل آن داروهایی برای آرام کردن مثانه، مانند تولترودین، اکسی بوتینین و تروسپیوم. تزریق مثانه مانند OnabotulinumtoxinA برای کمک به بی اختیاری ادرار رژیم غذایی همچنین می تواند نقش مهمی در درمان مثانه بیش فعال و تسکین علایم داشته باشد. برخی از غذاها احتمال دارد در تسکین علایم مثانه بیش فعال مفید باشند. آنها شامل: غذاهای غنی از پروتیین مانند ماهی، مرغ و توفو. غذاهای غنی از ویتامین D مانند ماهی چرب، پنیر و زرده تخم مرغ. غذاهای غنی از پتاسیم مانند موز، پرتقال، طالبی، خیار و زردآلو. غذاهای غنی از فیبر مانند عدس، لوبیا، تمشک و جو برای پیشگیری از یبوست که احتمال دارد علایم را بدتر کند. همچنین باید از غذاهای محرک زیر اجتناب کنید زیرا می توانند علایم را تشدید کنند. اگر با مثانه بیش فعال سر و کار دارید، از مصرف این غذاها اجتناب کنید: قند الکل عسل کافیین شکلات پیاز خام غذاهای ادویه دار نوشیدنی های گازدار میوه های خانواده مرکبات نوشیدنی های ورزشی مانند Gatorade طعم دهنده ها و نگهدارنده های مصنوعی شاید مجبور نباشید تمام غذاهای فوق را از رژیم غذایی خود حذف کنید. دریابید کدام یک از موارد بالا را بدن می تواند در مقادیر کمی تحمل کند و بر این اساس در رژیم غذایی خود تغییراتی ایجاد کنید. در زیر برخی نکات مفید برای مدیریت مثانه بیش فعال و پیشگیری از عود علایم ذکر شده است. یوگا تمرین کنید. وزن مناسب را حفظ کنید. تمرینات کف لگن یا کگل را برای تقویت عضلات لگن انجام دهید. برنامه ای برای توالت رفتن خود تنظیم کنید و به طور مرتب آن را دنبال کنید. مثانه خود را طوری تربیت کنید که هر از چند گاهی تمایل به ادرار کردن داشته باشد. به تدریج به جای هر - دقیقه، هر - ساعت یکبار اقدام به ادرار کنید. به شدت توصیه می شود که به علایم فوری مثانه بیش فعال توجه کنید تا احتمال هرگونه بیماری زمینه ای جدی رد شود. از داروهای مورد بحث در اینجا برای کمک به درمان دارویی تجویز شده در برخورد با مثانه بیش فعال و علایم آن استفاده کنید. داروهایی که اغلب برای مثانه بیش فعال تجویز می شوند شامل تولترودین ( Detrol ) و اکسی بوتینین ( Ditropan ) است. در موارد زیر فورا با پزشک مشورت کنید: بر کیفیت خواب ت ثیر می گذارد. روزانه بیش از بار ادرار می کنید. به دلیل تمایل ناگهانی به ادرار کردن، به ندرت به دستشویی می روید. استفاده از قرص های مایع یا دیورتیک ها می تواند علایم مثانه بیش فعال را بدتر کند. بنابراین، بهتر است از آنها اجتناب کنید.

خانم ها در دوران شیردهی با شیوه زندگی فعال اغلب منتظر تایید پزشک برای شروع تمرینات خود بعد از زایمان هستند. صرف نظر از انتخاب ورزش، بازگشت به تمرینات ورزشی، بعد از بارداری مطمینا بسیار خوب است. اما آیا می توانید وقتی به نوزاد خود شیر می دهید ورزش کنید؟ بیشتر مادران سوال می کنند که چگونه تمرینات و ورزش آنها بر میزان شیر مادر ت ثیر می گذارد. اگرچه نظرات زیادی در مورد وجود دارد، اما برای اکثر زنان هیچ منع مصرفی در دوران شیردهی وجود ندارد. اعتقاد بر این است که ورزش در زمان شیردهی به نوزاد، می تواند طعم شیر مادر شما را تغییر داده و مقدار آن را کاهش دهد. با این حال، مطالعات نشان می دهد که ورزش متوسط نه بر طعم شیر مادر و نه بر میزان آن ت ثیر می گذارد. همچنین، تحقیقات نشان می دهد که ورزش شدید می تواند غلظت اسید لاکتیک را در شیر مادر افزایش دهد. در حالی که اثرات آن بر روی نوزاد ناشناخته است، نوزادانی که به طعم شیر مادر حساس هستند ممکن است در طول تغذیه آشفته عمل کنند. با این وجود، اکثر نوزادان به تغییرات در طعم شیر مادر عادت می کنند، که تحت ت ثیر عوامل دیگری مانند رژیم غذایی نیز قرار می گیرد. به طور کلی، مزایای ورزش در دوران شیردهی بیشتر از خطرات آن است. ورزش منظم در دوران شیردهی می تواند مزایای زیر را برای مادر به همراه داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ورزش باعث ترشح اندورفین، دوپامین و سروتونین می شود که به آنها هورمون های "احساس خوب" نیز گفته می شود. هنگامی که بعد از زایمان به ورزش باز می گردید، افزایش سطح انرژی و بهبودی را احساس می کنید. افسردگی پس از زایمان واقعی است و ورزش راهی عالی برای غلبه بر افسردگی است. ورزش در دوران شیردهی باعث بهبود خلق و خو، کاهش استرس و سلامت روان می شود. بسیاری از مادران منتظر می مانند تا به تمرینات قبل از بارداری خود بازگردند تا وزنی را که در دوران بارداری افزایش داده اند کاهش دهند. تمرینات پس از زایمان باعث کاهش وزن می شود و به شما در حفظ وزن مناسب کمک می کند. با داشتن یک نوزاد تازه متولد شده در خانه، خوابیدن به سختی امکان پذیر است و اکثر مادران به آن اعتراض دارند. فعالیت بدنی و ورزش کیفیت خواب شما را بهبود می بخشد و حتی در دوران شیردهی نیز صادق است. این مزایا به مادر کمک می کند تا احساس آرامش بیشتری داشته باشد و در نهایت ترشح هورمون های پرولاکتین و اکسی توسین را که برای تولید شیر و رها کردن آنها حیاتی است، بهبود ببخشد. تولید شیر بهتر و رها کردن آن در نهایت منجر به ت مین شیر کافی برای نوزاد و کاهش احتمال مشکلات مربوط به شیردهی می شود. توصیه می شود حداقل شش هفته پس از زایمان ورزش را شروع کنید. همچنین، قبل از شروع، با متخصص زنان و زایمان مشورت کنید. تمرینات زیادی وجود دارد که زنان می توانند در دوران پس از زایمان انجام دهند. برخی از موثرترین آنها عبارتند از: یوگا دویدن پیلاتس شنا کردن دوچرخه سواری پیاده روی سریع تمرینات هوازی با شدت کم اگرچه خوب است که بعد از زایمان به ورزش بازگردید، اما بسیار مهم است که زمان مناسب را برای آن پیدا کنید. در چند هفته اول پس از زایمان، باید به اندازه کافی استراحت کرده و یک منبع ثابت شیر مادر ایجاد کنید. حداقل چهار هفته طول می کشد تا تغذیه با شیر مادر انجام شود و بهتر است تا شش هفته منتظر بمانید. بسیاری از مادران جدید در ابتدا زمان کمتری برای تمرین پیدا خواهند کرد. زیرا بیشتر زمان آنها صرف مراقبت از نوزاد و شیردهی می شود. به تدریج شروع کنید و سپس مدت و شدت تمرینات خود را افزایش دهید. می توانید از زمانی که کودک در حال چرت زدن است استفاده کنید و ورزش های ملایم را در خانه انتخاب کنید. هنگامی که روال زندگی کودک شما تا حدودی قابل پیش بینی شد، می توانید روالی را برای اختصاص دادن زمان کافی به تغذیه با شیر مادر و ورزش انتخاب کنید. در شرایط زیر در هنگام شیردهی باید از ورزش اجتناب کنید: اگر هنگام ورزش درد دارید. اگر در تخلیه مثانه یا روده خود مشکل دارید. هنگام انجام فعالیت های سنگین، ادرار نشت می کنید. اگر در شکم یا ناحیه واژن احساس فشار یا برآمدگی می کنید. بیشتر دلایل پرهیز از ورزش در دوران شیردهی بیشتر به عوامل بعد از زایمان مربوط می شود تا شیردهی. اگر با هیچ گونه ناراحتی پس از زایمان روبرو نیستید و پزشک به شما اجازه می دهد، ممکن است در دوران شیردهی ورزش را شروع کنید. زنان فعال اهمیت حفظ و نگهداری از پستان را در حین ورزش درک می کنند. دلایل زیادی وجود دارد که توصیه می شود هنگام تمرین در دوران شیردهی از سوتین ورزشی مناسب استفاده کنید: ناراحتی سینه را به حداقل می رساند. وضعیت و عملکرد را در حین تمرین بهبود می دهد. حرکات سینه را در حین دویدن و پریدن به حداقل می رساند. می تواند نگه داشتن پدهای سینه را به دلیل خیس شدن از هرگونه نشتی آسان تر کند. هنگامی که در مرحله شیردهی هستید، سینه های شما اغلب تغییر شکل می دهند. سینه ها نیز پرتر و حساس تر هستند. ممکن است قبل از شروع تمرین، پمپاژ شیر را برای کاهش احتقان در نظر بگیرید. همچنین، یک سوتین ورزشی انتخاب کنید که راحت، تنفس پذیر و مناسب باشد و به شما اجازه می دهد در صورت نیاز به راحتی به کودک خود غذا دهید. در زیر نکاتی وجود دارد که هنگام ورزش در دوران شیردهی باید به آنها توجه کنید. فعالیت یا تمرینی را انتخاب کنید که به نظر شما راحت ترین مرحله برای انجام آن در دوران شیردهی است. هدف باید این باشد که در ابتدا حداقل ده دقیقه ورزش در روز انجام دهید. با قرار دادن در برنامه تغذیه با شیر مادر، مدت زمان را تا دقیقه در روز افزایش دهید. پیاده روی، دوچرخه سواری و شنا چند نمونه از تمرینات کم فشار هستند که پس از زایمان فشار کمتری به شکم شما وارد می کنند. پیاده روی حتی در صورت زایمان سزارین نیز ایمن است. اگر هنوز بخیه روی شکم دارید، قبل از انجام تمریناتی غیر از راه رفتن، با پزشک مشورت کنید. پس از اتمام دوره نقاهت پس از زایمان، می توانید پس از ت یید پزشک، به تمرینات شدید مانند تمرینات با وزنه بپردازید. شروع تمرینات سبک یا تمرینات داخل خانه در روزهای اولیه پس از زایمان آسان تر است. از زمان چرت نوزاد برای تمرینات خود استفاده کنید. همچنین ممکن است از شریک زندگی خود بخواهید که مراقب کودک شما باشد یا در حین ورزش به او شیر بدهد. روزهای بعد از زایمان برای مادر بسیار سخت است. شما نیاز به انرژی زیادی از طریق غذا و آب کافی برای ادامه تغذیه با شیر مادر دارید. مطمین شوید که در طول و بعد از تمرین کم کم آب می نوشید. اگر زیاد عرق می کنید یا هوا بسیار گرم است، حتی ممکن است برای جلوگیری از کم آبی بدن، بعد از تمرین، از نمک آب دهان مجدد ( ORS ) استفاده کنید. برنامه های ورزشی یا باشگاه هایی را در منطقه خود پیدا کنید که متشکل از مادران همفکر هستند و از شادی شیر مادر لذت می برند بدون اینکه تمرینات خود را کنار بگذارند. این می تواند انگیزه، تشویق، منابع و راه حل هایی برای بسیاری از مسایل رایج زنانی که مایل به حفظ شیوه زندگی فعال در دوران شیردهی هستند، ارایه دهد. ورزش در دوران شیردهی می تواند محدودیت های اولیه ای داشته باشد. با این حال، پس از شش هفته اول، می توانید پس از ت یید پزشک، تمرینات کم فشار را شروع کنید. ورزش فواید زیادی دارد و مادران شیرده نیز می توانند از مزایای آن استفاده کنند، که حتی ممکن است برنامه معمول تغذیه با شیر مادر، شیر مادر را افزایش دهد و در نهایت به نفع کودک کوچک باشد. طبیعی است که احساس کنید نیاز دارید که تمام پوندهایی را که در دوران بارداری افزایش داده اید از دست بدهید. با این حال، عجله نکنید. هدف کاهش وزن سریع نیست، بلکه کاهش وزن به درستی است. وقتی در دوران شیردهی ورزش می کنید. باید رژیم غذایی مناسبی داشته باشید و حداقل کالری در روز مصرف کنید. کاهش یک پوند در هفته برای مادران شیرده بی خطر تلقی می شود، اگرچه حتی کاهش وزن کمتر از آن نیز مشکلی ندارد.

مکن است به دلایل مختلف از جمله پوسیدگی دندان و یا درد دندان عقل مجبور به کشیدن دندان خود شوید. کشیدن دندان یکی از عمل های بسیار ساده و رایج دندانپزشکی است، اما انجام اقدامات پس از درمان برای کمک به بهبودی بسیار مهم است. مراقبت های بعد از کشیدن دندان همراه با باعث پیشگیری از عوارض می شود. غذاهای نرم که خیلی گرم نباشند، بهترین غذاهایی هستند که بعد از کشیدن دندان می توانید بخورید. به عنوان مثال پوره سیب زمینی، اسموتی، تخم مرغ، ماکارونی و انواع سوپ ها در صورتی که خیلی داغ نباشند، جزء غذاهای مناسبی هستند که بعد از کشیدن دندان می توانید بدون نگرانی آنها را مصرف کنید. همچنین عسل یکی از مواد غذایی بسیار مفیدی است که خوردن آن بعد از کشیدن دندان توصیه می شود. عسل به دلیل داشتن ترکیبات مقوی و مفید به بهبود هر چه سریع تر زخم لثه کمک می کند. دندانپزشک پس از کشیدن دندان برای پیشگیری از خونریزی یک عدد گاز را بر روی لثه و در جای خالی دندان کشیده شده قرار می دهد. بنابراین قبل از خوردن غذا ابتدا گاز را از دهان خود خارج کنید. رعایت رژیم غذایی مناسب و برخی اصول بهداشتی بعد از کشیدن دندان اهمیت زیادی دارد. از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از خوردن غذاها و نوشیدنی های داغ و همچنین غذاهای تند و سفت خودداری کنید. از نوشیدن مایعات با استفاده از نی خودداری کنید. زیرا استفاده از نی می تواند باعث شروع مجدد خونریزی شود. از مصرف الکل خودداری کنید. الکل سیستم ایمنی بدن را تضعیف کرده و در نتیجه بیمار را مستعد ابتلا به انواع عفونت ها می کند. در بیمارانی است که سیگار می کشند یا الکل مصرف می کنند معمولا زمان بهبودی بسیار طولانی می شود. بعد از کشیدن دندان باید مراقب باشید که ناحیه به طور کامل و با حداقل عوارض ممکن بهبود یابد. مراقبت های بعد از کشیدن دندان عبارتند از: تا زمانی که اثر بی حسی از بین نرفته است، نباید چیزی بخورید. بعد از برداشتن دندان، جراح برای بسته نگه داشتن لثه چند بخیه کوچکی می زند. از کشیدن سیگار اجتناب کنید. مواد مضر موجود در سیگار ت ثیر منفی بر روند بهبودی شما دارد. اگر در حین عمل به خواب رفتید، ممکن است به اتاق ریکاوری منتقل شوید تا قبل از رفتن به خانه به هوش بیایید. برای اطمینان از روند مناسب بهبودی و پیشگیری از عوارض، ممکن است نیاز به تغییر رژیم غذایی داشته باشید. گاهی اوقات، جراح از شما می خواهد که یک باند ضخیم پنبه ای را گاز بگیرید تا به پیشگیری از خونریزی کمک کند. کشیدن دندان، اگر به درستی انجام شود، دردی ایجاد نمی کند. به طور کلی، افراد در طول عمل به دلیل اضطراب دچار درد می شوند. اگر دندان قبل از عمل به مدت طولانی ملتهب شده باشد، ممکن است درد نیز تجربه شود. بررسی ها نشان می دهد که زنان بیشتر از مردان درد دارند و غیر سیگاری ها بیشتر از سیگاری ها درد را تجربه می کنند. علاوه بر درد، عوارض زیر ممکن است بعد از جراحی کشیدن دندان ایجاد شود: تب تورم خشکی دهان ناتوانی در بازکردن کامل دهان بی حسی در لب ها (پارستزی) ، زمانی اتفاق می افتد که عصب دندان در حین عمل جراحی آسیب ببیند. احتمال ابتلا به عفونت پس از کشیدن دندان کم است. اما اغلب آنتی بیوتیک ها برای پیشگیری از عوارض تجویز می شوند. آنتی بیوتیک ها در موارد جراحی و در بیمارانی که به نقص سیستم ایمنی، دیابت یا سرطان مبتلا هستند، نیز تجویز می شوند. معمولا پس از کشیدن دندان، لخته خون به طور طبیعی در حفره خالی لثه ایجاد می شود. با این حال، اگر به هر دلیلی لخته خون شکل نگیرد و یا خیلی زود جذب بدن شود، حفره خالی لثه خشک می شود. به این وضعیت در اصطلاح دندانپزشکی حفره خشک یا درای ساکت گفته می شود. تشکیل حفره خشک باعث می شود استخوان و اعصاب موجود در لثه به راحتی دچار آسیب شوند. شکل گیری حفره خشک در محل کشیدگی دندان اغلب با درد شدید و ضربان داری همراه است. گاهی این درد بسیار شدید بوده و حتی ممکن است گردن، گوش و چشم ها را هم درگیر کند. در صورت ابتلا به حفره خشک مراجعه به دندانپزشک بسیار مهم است. دندانپزشک با قرار دادن پانسمان برای چند روز از قسمت خالی لثه محافظت می کند. در این مدت، ممکن است یک لخته جدید در محل ایجاد شود. سرفه کردن تهوع یا استفراغ درد قفسه سینه و تنگی نفس تورم و التهاب در محل جراحی خونریزی که بیش از ساعت طول می کشد. تب و لرز شدید، که در اغلب موارد نشانه عفونت است. در صورت مشاهده هر یک از این علایم حتما با دندانپزشک خود تماس بگیرید. به طور کلی بهتر است دندان های خود را تمیز و سالم نگه دارید تا از پوسیدگی دندان و بیماری های پریودنتال پیشگیری شود. در صورت نیاز به کشیدن دندان، این روش معمولا بدون عارضه و بی خطر است. به طور معمول بهبودی پس از کشیدن دندان چند روز طول می کشد. انجام مراحل زیر به شما کمک می کند که روند بهبودی شما سریع تر انجام شود. در ساعت اول از نی استفاده نکنید. برای کاهش درد از مسکن های بدون نسخه مصرف کنید. هنگام خوابیدن با کمک یک بالش سر خود را بالاتر از سطح بدن قرار دهید. روز بعد از عمل، غذاهای نرم مانند ماست، پودینگ و پوره سیب زمینی بخورید. در ساعت اول پس از کشیدن دندان استراحت کنید. روز بعد از انجام کارهای سنگین خودداری کنید. به هیچ وجه سیگار نکشید. مواد مضر موجود در سیگار احتمال بروز عفونت در لثه را افزایش می دهند. پس از ساعت، نصف قاشق چایخوری نمک را به یک لیوان آب اضافه کرده و دهان خود را با آن بشویید. دندانهای خود را مسواک زده و از نخ دندان استفاده کنید. اما از کشیدن مسواک بر روی قسمت خالی لثه اجتناب کنید. تا ساعت پس از کشیدن دندان، دهان خود را آبکشی نکنید. فقط در صورت احساس زیاد شدن بزاق به آرامی تف کنید. پس از گذشت چند روز از کشیدن دندان و شروع روند بهبودی، می توانید غذاهای دیگر را به آرامی وارد رژیم غذایی خود کنید. در صورت درد یا وجود علایم عفونت از جمله تب، چرک یا ترشح از ناحیه برش خورده لثه در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. بلافاصله بعد از کشیدن دندان کیسه یخ را روی گونه خود بگذارید تا تورم لب ها و صورت کاهش یابد. هر بار دقیقه یکبار از کیسه یخ استفاده کنید. دندانپزشک پس از کشیدن دندان یک پد گاز را روی ناحیه آسیب دیده قرار می دهد. برای کاهش خونریزی و کمک به تشکیل لخته، پد را با دندان های خود گاز گرفته و فشار بدهید. گاز را به مدت سه تا چهار ساعت یا تا زمانی که با خون آغشته شود در دهان نگه دارید. کشیدن دندان عموما توسط جراح دندانپزشک انجام می شود. کشیدن دندان دو نوع است: کشیدن معمولی به کشیدن دندانی گفته می شود که در داخل دهان به راحتی قابل مشاهده است. کشیدن این دندان نسبتا آسان بوده و معمولا بعد از بی حسی موضعی انجام می شود. بی حسی موضعی فقط ناحیه اطراف دندان شما را بی حس می کند. بنابراین در طول درد را احساس نخواهید کرد. در واقع ممکن است فقط فشار را احساس کنید. کشیدن دندان با عمل جراحی پیچیده تر است. این روش برای دندان هایی استفاده می شود که در داخل دهان شکسته شده و یا از لثه خارج نشده اند. در عمل جراحی برای بیرون کشیدن دندان به برش لثه نیاز است. در این روش به احتمال زیاد هم بی حسی موضعی و هم بی حسی داخل وریدی دریافت خواهید کرد. همچنین بسته به شرایط پزشکی، ممکن است بیهوشی عمومی دریافت کنید. برخی از مهمترین دلایل کشیدن دندان عبارتند از: اگر صدمه ای به صورت یا دهان وارد شود که بر دندان ها ت ثیر بگذارد. زمانی که دندان های شیری بیش از حد در دهان باقی بمانند، باید حتما کشیده شوند. وجود پوسیدگی زیاد در دندان، به طوری که قابل ترمیم نباشد. بیش از درصد دندان ها به دلیل پوسیدگی زیاد کشیده می شوند. گاهی برای درمان موفق ارتودنسی مانند بریس برای صاف کردن دندان ها، باید یکی از دندان ها کشیده شود تا بهترین نتیجه ممکن بدست آید. اگر جایی برای رویش دندانهای عقل وجود نداشته باشد، آنها به دندانهای مجاور آسیب رسانده و یا عفونی می شوند. در اینگونه موارد دندان باید حتما کشیده شود. ابتلا به بیماری پریودنتال یا التهاب لثه و از بین رفتن استخوان های اطراف دندان. ابتلا به بیماری های عفونی لثه علت اصلی درصد از عمل های کشیدن دندان است. پیش از اقدام به کشیدن دندان، ابتدا دندانپزشک با اشعه ایکس از دندان شما عکس می گیرد. در صورت مصرف هر نوع دارو و همچنین ویتامین ها، مکمل ها و داروهای بدون نسخه حتما باید دندانپزشک خود را در جریان قرار دهید. گاهی ممکن است دندانپزشک قبل از کشیدن دندان برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند. تجویز آنتی بیوتیک معمولا به دلایل زیر انجام می شود: به یک بیماری خاص مبتلا باشید. عفونت داشته باشید و یا سیستم ایمنی بدن شما ضعیف باشد. در صورتی که احتمال طولانی شدن جراحی شما وجود داشته باشد. قبل از مراجعه به دندانپزشک سیگار نکشید. اگر شب قبل حالت تهوع یا استفراغ داشتید، حتما به دندانپزشک خود اطلاع دهید. در صورت دریافت بیهوشی عمومی، فردی را همراه خود داشته باشید تا به شما در رفتن به خانه کمک کند. در صورت سرماخوردگی به دندانپزشک خود اطلاع دهید. زیرا این احتمال وجود دارد که دندانپزشک کشیدن دندان شما را به روز دیگری موکول کند. اگر تحت بیهوشی داخل وریدی ( IV ) قرار می گیرید، پیراهن آستین کوتاه یا لباس گشاد بپوشید. بهتر است شش تا هشت ساعت قبل از مراجعه به دندانپزشک غذا نخورید و نیاشامید. دندانپزشک معمولا از کم تهاجمی ترین روش ممکن برای کشیدن دندان استفاده می کند. هنگام کشیدن دندان های بالغ دایمی، باید تا حد امکان استخوان حفظ شود. حفظ استخوان بعدها محیط مناسبی را برای قرار دادن ایمپلنت دندانی ایجاد می کند. به طور معمول، دندانپزشکی که اقدام به کشیدن دندان می کند، ابتدا با بی حسی موضعی دندان را بی حس می کند. همچنین برای آرامش بیمار می توان در حین عمل جراحی از آرام بخش داخل وریدی استفاده کرد. پس از بی حس شدن دندان و لثه، دندانپزشک برای بیرون کشیدن دندان از ابزاری به نام فورسپس که شبیه انبردست است، استفاده می کند. دندانپزشک با کمک فورسپس دندان را به جلو و عقب تکان می دهد تا بالاخره از داخل لثه خارج شود. همچنین ممکن است از ابزارهای دیگری نیز برای کمک به شل شدن و بیرون آمدن دندان استفاده شود. گاهی اوقات، جراح مجبور است دندان را تکه تکه کرده و مقداری از بافت لثه را بردارد تا بتواند کل دندان را بیرون بکشد.

مدفوع بد بو، اغلب به خاطر نوع غذاهایی است که مردم می خورند. در برخی موارد، مدفوع بد بو می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. این مقاله را به همراه اطلاعاتی در مورد تشخیص، درمان و زمان مراجعه به پزشک بیان می کند. در برخی موارد، آنتی بیوتیک ها می توانند باعث ایجاد مدفوع بدبو شوند. افرادی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند ممکن است ناراحتی موقتی معده و مدفوع بدبو داشته باشند. مدفوع بدبو به این دلیل است که آنتی بیوتیک ها می توانند تعادل ظریف باکتری های مفید و مضر را در روده مختل کنند. در این شرایط علایم معمولا بلافاصله پس از اتمام دوره آنتی بیوتیک ها، هنگامی که باکتری های مفید روده دوباره افزایش یافتند، ناپدید می شوند. گاهی اوقات، آنتی بیوتیک ها می توانند بسیاری از باکتری های مفید روده را از بین ببرند به طوری که باکتری های مضر خارج از کنترل تکثیر می شوند و باعث عفونت می شوند. افرادی که هنگام مصرف آنتی بیوتیک ها باکتری های مضر روده آنها افزایش می یابد ممکن است علایم زیر را مشاهده کنند: تب درد، حساسیت و گرفتگی در شکم اسهال آبکی و بدبو، که ممکن است حاوی چرک یا خون باشد. در بیشتر موارد، پزشک می تواند با انجام معاینه فیزیکی و بررسی سابقه درمان فرد با آنتی بیوتیک، ناراحتی معده مرتبط با آنتی بیوتیک را تشخیص دهد. آنها همچنین ممکن است برای بررسی سموم باکتریایی آزمایش مدفوع درخواست کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در بیشتر موارد، علایم بلافاصله پس از اتمام دوره آنتی بیوتیک ها از بین می روند. در عین حال، درمان های خانگی زیر ممکن است به کاهش شدت علایم کمک کند: نوشیدن مایعات فراوان اجتناب از مصرف گندم، لبنیات و غذاهای پر فیبر، که می تواند روده ها را بیشتر تحریک کند. لاکتوز نوعی قند موجود در شیر و سایر محصولات لبنی است. بدن انسان لاکتوز را تجزیه می کند و آنزیمی به نام لاکتاز آن را هضم می کند. فردی که عدم تحمل لاکتوز دارد، لاکتاز کافی برای هضم لاکتوز تولید نمی کند. افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز ممکن است علایم زیر را پس از مصرف فرآورده های شیر تجربه کنند: حالت تهوع گرفتگی شکم نفخ و گاز در شکم مدفوع شل و بدبو افرادی که مشکوک به عدم تحمل لاکتوز هستند باید تمام محصولات لبنی را برای چند روز از رژیم غذایی حذف کنند. پس از دوره بدون لبنیات، فرد باید دوباره شیر یا فرآورده های شیر را مصرف کند تا ببیند آیا علایم عود می کند یا خیر. سایر آزمایشات تشخیصی عبارتند از: این آزمایش نشان می دهد که آیا شخص می تواند لاکتوز را پس از مصرف محصولات حاوی آن با موفقیت هضم کند یا خیر. در این آزمایش فرد بارها و بارها پس از مصرف لاکتوز در کیسه ای می دمد. اگر هوای جمع آوری شده دارای سطوح بالایی از هیدروژن باشد، دهنده عدم تحمل لاکتوز است. این شامل آزمایش مدفوع فرد بعد از خوردن لاکتوز است. یک نمونه مدفوع بسیار اسیدی نشان دهنده عدم تحمل لاکتوز است. آزمایش ژنتیکی: آزمایش ژنتیکی شامل تجزیه و تحلیل نمونه خون یا بزاق برای ژنی است که با عدم تحمل لاکتوز مرتبط است. در این عمل جراحی قطعه کوچکی از روده را برای تجزیه و تحلیل برمی دارند. بهترین راه برای جلوگیری از علایم عدم تحمل لاکتوز، اجتناب از شیر و محصولات لبنی حاوی شیر است. مردم می توانند قرص هایی را که حاوی آنزیم لاکتاز هستند خریداری کنند. مصرف قرص ها قبل از خوردن لبنیات می تواند به بدن در هضم لاکتوز کمک کند. کالج آمریکایی آلرژی، آسم و ایمونولوژی ( ACCAI ) توضیح می دهند که داشتن آلرژی به شیر همان عدم تحمل لاکتوز است. بدن افرادی که به شیر حساسیت دارند نسبت به شیر و محصولات لبنی واکنش نشان می دهند. علایم حساسیت به شیر عبارتند از: استفراغ ناراحتی معده مدفوع خونی و بدبو آنافیلاکسی طبق ACCAI ، آزمایش های تشخیصی شامل موارد زیر است: پزشک مقداری شیر را روی بازوی فرد می ریزد، سپس با سوزن ناحیه را به آرامی سوراخ می کند. تحریک در محل نشان دهنده حساسیت است. این آزمایش آنتی بادی های ایمونوگلوبولین E را که بدن در واکنش به آلرژن ها تولید می کند، بررسی می کند. فرد مقدار کمی از آلرژن را با پزشک یا متخصص آلرژی مصرف می کند. تنها راه کنترل آلرژی به شیر اجتناب از شیر و فرآورده های حاوی شیر است. ACCAI همچنین توجه دارد که پزشک یا متخصص آلرژی ممکن است به فردی که به شیر حساسیت دارد توصیه کند قلم اپی نفرین را همراه داشته باشد. قلم اپی نفرین به فرد اجازه می دهد در صورت شوک آنافیلاکتیک خود اپی نفرین را تزریق کند. فرد مبتلا به بیماری سلیاک باید از محصولات حاوی گندم، جو یا چاودار اجتناب کند. طبق گزارش انجمن گوارش آمریکا ( AGA ) ، افراد مبتلا به بیماری سلیاک با خوردن گلوتن، پروتیینی که در گندم، جو و چاودار وجود دارد، واکنش نشان می دهند. در بیماری سلیاک، سیستم ایمنی بدن بیش از حد به وجود گلوتن واکنش نشان می دهد و به پوشش داخلی روده کوچک حمله می کند. آسیب مداوم می تواند باعث سوء جذب یا ناتوانی در جذب مواد مغذی کافی از غذا شود. علایم شایع بیماری سلیاک عبارتند از: گیجی، خستگی زخم های دهان گرفتگی عضلات کاهش یا افزایش وزن درد استخوان یا مفاصل اسهال مداوم یا یبوست نفخ مداوم، گاز یا درد شکم بثورات پوستی که خارش دارند. مدفوع رنگ پریده، چرب یا بدبو سوزن سوزن شدن یا بی حسی در پاها آزمایشات تشخیصی استاندارد برای بیماری سلیاک شامل آزمایش خون و آندوسکوپی است. در طول آندوسکوپی، جراح ممکن است قطعه کوچکی از روده کوچک را برداشته تا سوء جذب را بررسی کند. قبل از انجام این آزمایشات، فرد نباید گلوتن را از رژیم غذایی حذف کند. انجام این کار می تواند بر نتیجه آزمایش ها ت ثیر بگذارد و در تشخیص اختلال ایجاد کند. پس از تشخیص، افراد مبتلا به بیماری سلیاک باید از رژیم غذایی بدون گلوتن پیروی کنند. بهبود روده کوچک ممکن است حدود سال طول بکشد. حتی پس از بهبودی، افراد مبتلا به بیماری سلیاک باید از خوردن گلوتن اجتناب کنند. سندرم روده کوتاه ( SBS ) یک بیماری نادر است و زمانی رخ می دهد که قسمتی از روده کوچک یا بزرگ وجود ندارد یا عملکرد درست ندارد. به همین دلیل، افراد مبتلا به SBS اغلب سوء جذب دارند که می تواند عوارض جدی ایجاد کند. SBS به دلایل زیادی ایجاد می شود. یکی از علل شایع، برداشتن قسمتی از روده به دنبال جراحی بیماری التهابی روده ( IBD ) است. علایم SBS در افراد متفاوت است اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: نفخ بی حالی سوء تغذیه کم آبی بدن اسهال شدید سوزش سردل کاهش وزن و عضله مدفوع کم رنگ، چرب و بدبو پزشک ممکن است آزمایشات زیر را برای کمک به تشخیص SBS درخواست کند: این آزمایشات می تواند کم خونی، سوء تغذیه و کم آبی بدن را بررسی کند. این موارد می تواند انسداد و از بین رفتن عملکرد روده را بررسی کند. بیوپسی می تواند عملکرد کبد را بررسی کند. پزشکان معمولا درمان SBS را با توجه به علایم فرد و قسمت هایی از روده ای که بیماری تحت ت ثیر قرار می دهد، تجویز می کنند. برخی از گزینه های درمانی عبارتند از: عمل جراحی تعدیل رژیم غذایی مایعات داخل وریدی داروهای ضد اسهال داروهای جایگزین پوشش روده کولیت اولسراتیو یک نوع مزمن IBD است. در کولیت اولسروز، مخاط روده ملتهب شده و زخم ایجاد می شود. بسیاری از کارشناسان معتقدند که کولیت اولسراتیو زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی، باکتری های مفید روده را با باکتری های مضر اشتباه می گیرد. به همین خاطر سیستم ایمنی، گلبول های سفید خون را به روده ها می فرستد تا با عفونت مبارزه کند. به دلایلی، این پاسخ خاموش نمی شود و گلبول های سفید خون همچنان به روده بزرگ هجوم می آورند و باعث التهاب مزمن می شوند. افراد مبتلا به کولیت زخمی ممکن است طیف وسیعی از علایم را ایجاد کنند، از جمله: اسهال یبوست گرفتگی شکم بی اختیاری روده مدفوع بدبو حاوی خون یا مخاط یک پزشک یک معاینه فیزیکی انجام می دهد و سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند. سپس ممکن است یک یا چند روش تشخیصی زیر را انتخاب کنند: آزمایش خون تجزیه و تحلیل مدفوع سیگموییدوسکوپی یا کولونوسکوپی، که به پزشک اجازه می دهد داخل دوربین روده بزرگ را با دوربین مشاهده کند. آندوسکوپی و بیوپسی تمرکز درمان بر تنظیم سیستم ایمنی بدن و جلوگیری از افزایش التهاب است. درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: مصرف داروهای ضدالتهاب خوردن رژیم غذایی غنی از مواد مغذی عمل جراحی برای برداشتن روده بزرگ اجتناب از غذاهایی که باعث ایجاد علایم می شوند. بیماری کرون یکی دیگر از انواع IBD است. این بیماری می تواند هر قسمت از دستگاه گوارش را تحت ت ثیر قرار دهد. علایم شایع عبارتند از: یبوست خستگی کاهش وزن تب و تعریق شبانه اسهال مداوم و بدبو خونریزی از رکتوم از دست دادن اشتها گرفتگی و درد شکم احساس تخلیه ناقص روده نیاز فوری به تخلیه روده آزمایشات تشخیصی بیماری کرون عبارتند از: آزمایش خون و مدفوع آندوسکوپی و بیوپسی سیگموییدوسکوپی یا کولونوسکوپی درمان بیماری کرون مشابه درمان کولیت اولسروز است. با این حال، پزشکان ممکن است با تجویز دارو مناطق مختلف دستگاه گوارش هدف قرار دهند. افراد مبتلا به بیماری کرون شدید ممکن است تحت عمل جراحی برداشتن روده قرار گیرند. عمل جراحی شامل برداشتن قسمتهای بیمار روده و اتصال انتهای سالم روده به یکدیگر است. پانکراتیت مزمن می تواند باعث تهوع و استفراغ شود. پانکراتیت مزمن التهاب مداوم لوزالمعده است که با گذشت زمان بدتر می شود. پانکراتیت مزمن صدمات جبران ناپذیری را ایجاد می کند، که بر توانایی فرد در هضم غذا و تولید هورمون های پانکراس ت ثیر می گذارد. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: استفراغ حالت تهوع مدفوع چرب و بدبو سوء تغذیه و کاهش وزن درد در قسمت فوقانی شکم و کمر که هنگام خوردن یا نوشیدن تشدید می شود پزشک معاینه فیزیکی انجام می دهد و سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند. پزشکان ممکن است آزمایشات تشخیصی زیر را درخواست کنند: سی تی اسکن سونوگرافی شکم کلانژیوپانکراتوگرافی رزونانس مغناطیسی، نوعی اسکن MRI که از رنگ برای کمک به دید اندام های داخلی استفاده می کند سونوگرافی آندوسکوپی، که در آن پزشک لوله انعطاف پذیر یا آندوسکوپ را از طریق دهان وارد روده کوچک می کند به گفته بنیاد ملی پانکراس، درمان پانکراتیت مزمن بر تسکین درد تمرکز دارد. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند: مصرف داروهای ضد درد عمل ویپل یا جراحی برای برداشتن ضایعات لوزالمعده عمل لوزالمعده یا جراحی برای برداشتن تمام یا قسمتی از پانکراس در صورت مشاهده هر کدام از علایم زیر باید فورا به پزشک مراجعه کنید: تب و لرز درد شکم کاهش وزن مدفوع خونی، سیاه و سفید و یا رنگ پریده این علایم ممکن است نشان دهنده یک مشکل جدی در زمینه سلامت باشد که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. عوامل زیادی می توانند باعث بوی بد مدفوع شوند. چنین عواملی شامل غذای مصرفی افراد، آلرژی، داروهای مصرفی، عفونت ها و هرگونه بیماری زمینه ای است. اگر فردی مشکوک است که حساسیت به شیر باعث ایجاد مشکل شده است، باید از مصرف شیر و فرآورده های حاوی شیر خودداری کند. کسانی که علایم آنها مربوط به آنتی بیوتیک است متوجه می شوند که پس از اتمام دوره علایم متوقف می شوند. علل دیگر مانند IBD ، بیماری کرون و کولیت ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشند. هرکسی که نگران بوی مدفوع خود است باید برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کند.

قبل از پرداختن به عوارض دوکسوروبیسین باید بدانیم که این ترکیب یک داروی شیمی درمانی است. این دارو، برای درمان بسیاری از انواع سرطان ها استفاده می شود. دوکسوروبیسین نوعی داروی شیمی درمانی است که آنتراسیکلین نیز نامیده می شود. این دارو، با مسدود کردن آنزیمی به نام توپو ایزومراز ، رشد سلول های سرطانی را کند یا متوقف می کند. در واقع، سلول های سرطانی برای تقسیم و رشد به این آنزیم نیاز دارند. ممکن است برای کسب نتایج بهتر، دوکسوروبیسین در ترکیب با سایر داروهای شیمی درمانی مصرف شود. پزشکان، معمولا داروی دوکسوروبیسین را در جریان خون فرد بیمار (داخل وریدی) قرار می دهند. بیمار ممکن است از طریق یک لوله پلاستیکی بلندی که وارد رگ بزرگی در قفسه سینه می شود این دارو را دریافت کند. این لوله، در طول دوره درمان، ثابت می ماند. این می تواند یک: همچنین، این دارو ممکن است از طریق یک لوله کوتاه نازک (کانولا) که هر بار بیمار تحت درمان قرار می گیرد، وارد ورید بازو فرد می شود، تزریق شود. گاهی اوقات، داروی دوکسوروبیسین ممکن است مستقیما به مثانه فرد بیمار وارد شود تا سرطان غشای مثانه را درمان کند. به این روش، شیمی درمانی داخل شکمی گفته می شود و عوارض جانبی ایجاد شده در اثر آن، با مصرف وریدی داروی دوکسوروبیسین، که در ورید تزریق می شود، متفاوت است. معمولا انجام شیمی درمانی به کمک دوکسوروبیسین، به صورت چندین دوره درمانی انجام می شود. تعداد دوره های درمانی فرد بیمار، بستگی به برنامه درمانی او دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فرد بیمار، قبل و حین درمان با دوکسوروبیسین، باید آزمایش خون انجام دهد. این تست ها، سطح سلول های خونی و سایر مواد موجود در خون بیمار را بررسی می کنند. همچنین، این آزمایش ها، عملکرد کبد و کلیه های فرد تحت درمان با دوکسوروبیسین را، بررسی می کنند. در اثر مصرف داروی دوکسوروبیسین، عوارض مختلفی ممکن است ایجاد شوند. بسیار بعید است که یک نفر، همه این عوارض جانبی را از خود برو دهد، اما ممکن است برخی از آن ها را به صورت همزمان تجربه کند. میزان دفعات بروز و شدت عوارض جانبی، می تواند در افراد مختلف، متفاوت باشد. همچنین، عوارض جانبی، بستگی به نوع درمان دیگری دارد که فرد بیمار انجام می دهد. به عنوان مثال، اگر فرد بیمار، از داروهای دیگر یا پرتودرمانی نیز استفاده کند، عوارض جانبی او بدتر خواهد شد. پزشک، پرستار یا داروساز شما، پیش از مصرف دوکسوروبیسین، عوارض جانبی احتمالی را بررسی خواهد کرد. تیم پزشکی، در طول درمان، شما را از نزدیک تحت نظر قرار داده و وضعیت سلامتی شما را در ویزیت های خود، بررسی می کنند. در صورت بروز موارد زیر، در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید: بروز عوارض جانبی شدید عدم بهبود عوارض جانبی ظاهر شده تشدید و بدتر شدن عوارض جانبی فرد بیمار درمان زودهنگام، می تواند به مدیریت بهتر عوارض جانبی ناشی از مصرف دوکسوروبیسین، کمک کند. در صورت مشاهده علایم بروز عفونت، از جمله تب با دمای بالای . درجه سانتیگراد و یا دمای زیر درجه سانتیگراد، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. این عوارض جانبی، در بیش از نفر از هر نفر ( درصد) رخ می دهد. فرد بیمار، ممکن است یک یا چند مورد از عوارض جانبی زیر را داشته باشد. عوارض جانبی ناشی از مصرف داروی دوکسوروبیسین، عبارتند از: افزایش خطر ابتلا به عفونت، به دلیل افت سطح سلول های سفید خون است. علایم این عارضه، شامل تغییر دمای بدن، درد ماهیچه ها، سردرد، احساس سرما و لرز و به طور کلی بی حال و داشتن احساس ناخوش آیند است. بسته به محل بروز عفونت، ممکن است علایم دیگری نیز بروز پیدا کنند. گاهی اوقات عفونت ها می توانند جدی، خطرناک و کشنده باشند. اگر فکر می کنید عفونت دارید، باید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. ممکن است به دلیل افت سطح گلبول های قرمز، فرد بیمار نفس نفس زده و رنگ پریده به نظر برسد. به این حالت کم خونی می گویند. این عوارض به دلیل کاهش تعداد پلاکت ها در خون فرد بیمار ایجاد می شوند. این سلول های خونی به لخته شدن خون هنگام ایجاد بریدگی و خونریزی، کمک می کنند. ممکن است بعد از مسواک زدن، خونریزی بینی یا خونریزی لثه داشته باشید. یا ممکن است تعداد زیادی لکه قرمز یا کبودی در بازوها یا پاهای خود داشته باشید (معروف به پتشیا) خستگی و ضعف، می تواند در طول و بعد از درمان رخ دهد. انجام تمرینات ملایم، به صورت روزانه، می تواند انرژی فرد بیمار را بالا نگه دارد. به خود فشار نیاورید، وقتی احساس خستگی کردید، استراحت کنید و از دیگران کمک بخواهید. با مصرف داروی دوکسوروبیسین، ممکن است تمام موهای خود را از دست بدهید. این موها شامل مژه ها، ابروها، زیر بغل، ساق پا و گاهی موهای ناحیه تناسلی است. موهای شما معمولا پس از اتمام درمان دوباره رشد می کنند. اما به احتمال زیاد، نسبت به موهای قبلی تان، نرم تر می شوند. همچنین، ممکن است موهای جدید رنگ متفاوتی پیدا کرده و یا نسبت به قبل متورم تر شوند. با مصرف داروی دوکسوروبیسین، بلعیدن نوشیدنی یا غذا ممکن است دردناک باشد. مسکن ها و دهانشویه ها می توانند به کاهش درد و سلامت دهان کمک کنند. ممکن است هنگام درمان سرطان، اشتهای خود را به علل مختلف، از دست بدهید. بیماری، تغییرات چشایی یا خستگی، می توانند شما را از خوردن غذا و مصرف نوشیدنی منصرف کنند. در صورت داشتن اسهال یا یبوست به پزشک خود اطلاع دهید. آن ها می توانند برای کمک به شما، دارو بدهند. با مصرف داروی دوکسوروبیسین، پوست دست و پا ممکن است دردناک، ملتهب و قرمز شوند. همچنین ممکن است دچار سوزن سوزن شدن، بی حسی، درد و خشکی شوید. به این اختلال، سندرم کف دست می گویند. برای بهبود این عوارض، به طور مرتب پوست خود را مرطوب کنید. پزشک یا پرستار به شما می گوید از چه مرطوب کننده ای استفاده کنید. این عوارض ممکن است شامل تغییر در ماهیچه یا ریتم قلب باشد. ممکن است پزشک، آزمایشاتی را برای بررسی نحوه عملکرد قلب قبل و در طول درمان، تجویز کند. در اثر مصرف دوکسوروبیسین، ممکن است تغییرات کبدی داشته باشید که معمولا خفیف بوده. و بعید است که علایم شدیدی ایجاد کنند. این عوارض، معمولا پس از پایان درمان، به حالت عادی باز می گردند. شما باید به طور منظم آزمایش خون انجام دهید تا هرگونه تغییری در نحوه عملکرد کبد خود را بررسی کنید. در حین مصرف این دارو، ممکن است وزن اضافه کنید. البته، ممکن است بتوانید این اضافه وزن را با رژیم غذایی و ورزش، کنترل کنید. در صورتی که کنترل وزن تان برای شما دشوار است، به پزشک یا پرستار خود اطلاع دهید. این عوارض جانبی، در بین تا نفر از هر نفر ( تا درصد) رخ می دهند. ممکن است، در اثر مصرف دلروی دوکسوروبیسین، یک یا چند مورد از علایم زیر را بروز دهید. این عوارض، عبارت اند از: سطوح بالای اسید اوریک و سایر مواد در خون به دلیل تجزیه سلول های سرطانی (ممکن است داروهایی برای جلوگیری از این امر مصرف کنید) چشم درد شکم درد تغییرات ناخن آسیب به ماهیچه قلب بثورات پوستی و خارش نارسایی قلبی (تجمع مایعات در بدن) این عوارض جانبی در کمتر از نفر در هر نفر ( درصد) رخ می دهند. در اثر مصرف داروی دوکسوروبیسین، ممکن است یک یا چند مورد از آن ها را از خود بروز دهید. این عوارض، عبارت اند از: التهاب ورید در ساق پا لخته شدن خون جدی و کشنده. علایم آن شامل درد، تورم و قرمزی در محل لخته شدن است. احساس تنگی نفس. بروز این عارضه در بیمار، می تواند نشانه ای از لخته شدن خون در ریه باشد. در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید: تجمع مایع اطراف قلب (افیوژن پریکارد) بروز سرطان ثانویه (لوسمی میلویید حاد) باید به این نکته توجه داشته باشید که اطلاعات کافی برای بررسی میزان بروز این عوارض جانبی وجود ندارد. ممکن است در اثر مصرف داروی دوکسوروبیسین، علایم زیر بروز پیدا کنند: تورم، قرمزی و درد در محل تزریق دارو ادرار قرمز یا صورتی تا چند روز پس از درمان (این علایم موقتی است) داروهای ضد سرطان، می توانند با برخی دیگر از داروها و محصولات گیاهی تداخل داشته باشند. در مورد هرگونه دارویی که مصرف می کنید به پزشک یا داروساز خود اطلاع دهید. این محصولات شامل ویتامین ها، مکمل های گیاهی و داروهای بدون نسخه است. بارداری و مصرف دوکسوروبیسین این دارو ممکن است به جنین در رحم آسیب برساند. مهم است که در حین درمان با این دارو و حداقل به مدت ماه پس از آن باردار نشده یا بچه دار نشوید. قبل از شروع درمان با دوکسوروبیسین، با پزشک یا پرستار خود در مورد پیشگیری از بارداری موثر مشورت کنید. ممکن است بعد از درمان با این دارو نتوانید باردار شده یا بچه دار شوید. اگر فکر می کنید ممکن است در آینده بخواهید بچه دار شوید، قبل از شروع درمان با داروی دوکسوروبیسین، با پزشک خود مشورت کنید. مردان ممکن است بتوانند اسپرم خود را قبل از شروع درمان، ذخیره کنند. و زنان ممکن است بتوانند تخمک یا بافت تخمدان را ذخیره کنند. اما این خدمات در هر بیمارستانی در دسترس نیست، بنابراین باید در این مورد از پزشک خود سوال کنید. در طول دوره درمان، از شیردهی خودداری کنید. زیرا ممکن است این دارو به شیر مادر وارد شود. در حین درمان و تا ماه پس از آن با واکسن های حاوی میکروب های زنده واکسینه نشوید. طول این مدت زمان بستگی به درمان شما دارد. از پزشک یا داروساز خود بپرسید تا چه مدت باید از دریافت واکسن حاوی میکروب های زنده، اجتناب کنید. می توانید با سایر افرادی که واکسن حاوی میکروب زنده را تزریق کرده اند، در تماس باشید. از تماس نزدیک با افرادی که به تازگی واکسن های زنده دریافت کرده اند (واکسن های خوراکی) مانند واکسن حصبه دهانی، خودداری کنید. اگر سیستم ایمنی بدن شما به شدت ضعیف شده است، باید از تماس با کودکانی که واکسن آنفلوآنزا را به صورت اسپری بینی تزریق کرده اند، اجتناب کنید. این مدت، تا هفته پس از واکسیناسیون آن ها است. نوزادان واکسن روتاویروس زنده تزریق می کنند. این ویروس، تا حدود هفته در مدفوع نوزاد است و در صورت پایین بودن ایمنی بدن می تواند شما را بیمار کند. منبع:

وضعیتی است که در آن شخص مبتلا نمی تواند نور شدید را تحمل کند. نام دیگر این بیماری فوتوفوبیا یا نورگریزی است. فوتوفوبیا می تواند به علل مختلف پزشکی ایجاد شود. برخی از علل ابتلا به فوتوفوبیا جزیی بوده و جای نگرانی ندارند. در حالیکه گاهی ابتلا به فوتوفوبیا نشان دهنده ابتلا به بیماری های جدی بوده و جزء فوریت های پزشکی محسوب می شود. فوتوفوبیا می تواند افراد را در هر سنی تحت ت ثیر قرار دهد. ابتلا به موارد خفیف حساسیت به نور باعث می شود ماندن در اتاقی با نور زیاد برای شما غیر قابل تحمل باشد. در موارد شدیدتر، در معرض هر نوع نوری که قرار بگیرید، در چشم های خود درد شدیدی احساس خواهید کرد. فوتوفوبیا معمولا با علایمی مانند خستگی، سردرد و حالت تهوع همراه است. برخی دیگر از علایم فوتوفوبیا عبارتند از: درد پیشانی بیزاری و فرار از نور آب ریزش چشم حساسیت به نور درد یا ناراحتی هنگام مشاهده نور احساس خشکی بیش از حد چشم ها میل دایم به بسته نگه داشتن چشم ها مشکل در خواندن، مشاهده تصاویر یا متن بیش از حد روشن به نظر رسیدن یک نور معمولی دیدن لکه های رنگی روشن، حتی در تاریکی یا با چشمان بسته شرایط و بیماری های زیادی وجود دارند که می تواند باعث بروز فتوفوبیا شوند. برخی از مهمترین علل ابتلا به نور هراسی در بیماران عبارت است از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف برخی از داروها می تواند به طور موقت باعث ایجاد فتوفوبیا شوند. مصرف داروهایی مانند تتراسایکلین و آنتی بیوتیک، معمولا با ابتلا به فتوفوبیا مرتبط است. سایر داروهایی که می توانند این اثر را ایجاد کنند، عبارتند از: متوترکسات ایبوپروفن ناپروکسن کلروکین متیل فنیدا هالوپریدول اضطراب، افسردگی، روان پریشی، مصرف مواد مخدر و حتی ترک مواد مخدر همه می توانند باعث ایجاد فتوفوبیا شوند. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم معمولا به محرک های اطراف خود بیش از حد حساس بوده و اغلب توسط نورها و صداهای غیرمنتظره آشفته و ناراحت می شوند. فتوفوبیا یکی از شایع ترین علایم است. میگرن باعث ابتلا به سردردهای شدید می شود. این سردرد ممکن است در اثر عوامل متعددی از جمله تغییرات هورمونی، نوع غذا، استرس و حتی تغییرات محیطی رخ دهد. علایم دیگر میگرن شامل درد ضربان دار در یک طرف سر، حالت تهوع و استفراغ است. بررسی ها نشان می هد که بیش از درصد از مردم سراسر جهان به میگرن مبتلا هستند. همچنین میگرن در زنان بیشتر از مردان رخ می دهد. سردردهای تنشی و مشکلات دندانی یکی از عوامل مهم ابتلا به فوتوفوبیا هستند. همچنین التهاب عصب بینایی ناشی از که به اختصار ام اس نام دارد، نیز می تواند چشمان شما را تحریک کرده و باعث ابتلا شما به فتوفوبیا شود. گاهی اوقات، ترس از نور ممکن است اولین علامت یکی از این بیماری ها باشد. حساسیت به نور در برخی موارد می تواند ناشی از ابتلا به بیماری های خطرناک مغزی باشد، از جمله: حساسیت به نور در برخی موارد می تواند نشانه ابتلا به آنسفالیت باشد. التهاب حاد بافت مغزی آنسفالیت نامیده می شود. انسفالیت زمانی رخ می دهد که مغز در اثر عفونت ویروسی یا علل دیگر ملتهب شود. موارد شدید آسفالیت می تواند منجر به تشنج و خطر مرگ شود. یک عفونت باکتریایی است با التهاب غشاهای اطراف مغز و نخاع همراه است. ابتلا به این عفونت باکتریایی می تواند منجر به عوارض جدی مانند آسیب مغزی، کاهش شنوایی تشنج و حتی مرگ شود. همچنین عدم تحمل نور شدید نیز یکی دیگر از علایم ابتلا به مننژیت است. خونریزی زیر عنکبوتیه نوعی خونریزی مغزی است که در مغز و بافت های اطراف آن رخ می دهد. این بیماری بسیار کشنده بوده و می تواند منجر به شود. حساسیت شدید به نور یکی از علایم اولیه این بیماری است. چشم جزء یکی از مهمترین و حساس ترین اعضای بدن است. به همین دلیل چشم ها در معرض خطر زیادی برای ابتلا به عفونت و یا سایر بیماری ها قرار دارند. در این وضعیت، چشم شما به اندازه کافی در برابر نور از شما محافظت نمی کند. در نتیجه نور متوسط ممکن است به طرز غیرقابل تحملی روشن به نظر برسد. معمولا فوتوفوبیا هر دو چشم را به طور مساوی تحت ت ثیر قرار می دهد. با این حال، گاهی اوقات ممکن است فتوفوبیا تنها یکی از چشم ها را درگیر کند. بیماری های مختلفی چشمی که می توانند باعث حساسیت شدید به نور و یا فوتوفوبیا شوند، عبارتند از: قرنیه، بیرونی ترین لایه چشم است. سایش قرنیه که در اصطلاح پزشکی به آن خراش قرنیه نیز گفته می شود یکی از شایع ترین صدمات چشم است. این وضعیت ممکن است در اثر وارد شدن شن، خاک، ذرات فلزی یا سایر مواد در چشم رخ بدهد. سایش قرنیه در صورت عفونی شدن، می تواند منجر به بیماری جدی به نام زخم قرنیه شود. قسمت سفیدی چشم در اصطلاح پزشکی صلبیه یا اسکلرا نام دارد. اسکلریت زمانی رخ می دهد که قسمت سفیدی چشم شما دچار التهاب، تورم و قرمزی می شود. از موارد اسکلریت ناشی از بیماریهایی مانند لوپوس است که بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر می گذارد. علایم دیگر این بیماری شامل درد چشم، اشک ریزش و است. ورم ملتحمه در اصطلاح پزشکی کنژنکتیویت نام دارد. این بیماری زمانی رخ می دهد که رگ های خونی موجود در غشای نازک روی سفیدی چشم عفونی یا ملتهب شود. این بیماری عمدتا توسط ویروس ها ایجاد می شود، اما گاهی نیز ممکن است در اثر آلودگی به باکتری ها و آلرژی ها رخ دهد. ورم ملتحمه در صورت عدم درمان به موقع باعث نابینایی خواهد شد. علایم دیگر این بیماری شامل خارش، قرمزی و درد شدید چشم است. زمانی رخ می دهد که غدد اشکی شما نتوانند به اندازه کافی اشک تولید کنند. این مساله باعث می شود که چشم ها رطوبت خود را از دست داده و بیش از حد خشک شوند. سندرم خشکی چشم با علایمی مانند سوزش، خارش، التهاب و حساسیت به نور همراه است. عوامل مختلفی از جمله افزایش سن، عوامل محیطی، و مصرف برخی داروها می توانند باعث ابتلا به خشکی چشم ها شوند. برخی بیماری ها که با علایمی مانند حساسیت به نور همراه هستند، خطرناک بوده و جزء فوریت های پزشکی محسوب می شوند. در صورت ابتلا به هر یک از بیماری های زیر باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: سایش قرنیه می تواند منجر به بروز برخی علایم شود، از جمله: تاری دید درد یا سوزش سرخی و التهاب احساس وجود جسم خارجی در چشم با بروز علایم زیر می تواند منجر به حساسیت به نور شود: تب سرگیجه سردرد شدید فلج شدن و بی حسی قسمت هایی از صورت و بدن مننژیت یکی از موارد دیگری است که منجر به این وضعیت می شود و با علایم زیر همراه است: تب و لرز سردرد شدید گرفتگی گردن تهوع و استفراغ خونریزی زیر عنکبوتیه هم با بروز علایم زیر می تواند منجر به این وضعیت شود: کاهش هوشیاری تحریک پذیری و گیجی بی حسی قسمت هایی از بدن سردرد ناگهانی و شدید در قسمت پشت سر روش های مختلفی برای درمان فوتوفوبیا وجود دارد. در موارد خفیف استفاده از برخی راهکارهای خانگی می تواند در کنترل علایم بیماری به شما کمک کند. در موارد شدید به درمان های پزشکی و دارویی نیاز خواهد بود. به طور کلی روش های درمان عبارتند از: دور ماندن از نور خورشید و خاموش نگه داشتن چراغ های منزل می تواند به کاهش نور هراسی در بیماران مبتلا به فوتوفوبیا کمک کند. همچنین بسته نگه داشتن چشم ها یا پوشاندن آنها با عینک های تیره و رنگی نیز راه دیگری برای کاهش حساسیت شدید به نور است. درمان فتوفوبیا اغلب دو جنبه دارد. یک جنبه شامل تشخیص و درمان علت اصلی است. زیرا شرایطی که باعث ایجاد نور هراسی می شوند در هر شخصی متفاوت بوده و در نتیجه روش درمان متفاوتی نیز دارند. به عنوان مثال، اگر به علت بیماری MS دچار نوریت بینایی هستید، برای مدیریت MS به دارو نیاز خواهید داشت. در صورت ابتلا به آب مروارید، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. فتوبیوبیا در برخی بیماران نشانه ابتلا به گلوکوم است. این بیماری برای درمان به دارو یا جراحی نیاز دارد. اگر فتوفوبیای شما ناشی از میگرن باشد، ممکن است به مصرف داروهای بدون نسخه یا با نسخه پزشک نیاز داشته باشید. جنبه دیگر درمان فتوفوبیا بر تسکین علایم متمرکز است. در مدت زمانی که بیماری زمینه ای شما تحت درمان است، روزها یا حتی هفته ها طول می کشد تا فتوفوبیای شما بهبود یابد. به طور کلی در صورت حساسیت شدید به نور، فورا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک قبل از هر چیز معاینه فیزیکی و همچنین معاینات چشم را انجام می دهد. همچنین پزشک ممکن است درباره فراوانی و شدت علایم سوالاتی را از شما بپرسد تا از این طریق بتواند علت ایجاد نورهراسی را در شما شناسایی کند. نوع درمان به علت زمینه ای و عامل ایجاد بیماری بستگی دارد. برخی از درمان ها عبارتند از: دارو و استراحت برای درمان میگرن آنتی بیوتیک ها برای درمان ورم ملتحمه قطره چشم آنتی بیوتیک برای درمان خراش قرنیه اشک مصنوعی برای رفع موارد خفیف مصرف قطره های چشمی برای کاهش التهاب اسکلریت درمان های دارویی و در موارد شدید عمل جراحی برای درمان یا کنترل علایم خونریزی زیر عنکبوتیه آنتی بیوتیک ها برای درمان مننژیت باکتریایی) شکل ویروسی این بیماری معمولا طی هفته خود به خود برطرف می شود) تجویز داروهای ضد التهاب، استراحت در بستر و مصرف مایعات برای درمان موارد خفیف آنسفالیت (موارد شدید به مراقبت های حمایتی مانند دستگاه تنفس مصنوعی نیاز دارند. ممکن است پیشگیری کامل از حساسیت به نور امکان پذیر نباشد، اما با این حال با برخی راهکارها می توانید خطر ابتلا به فوتوفوبیا را کاهش دهید، از جمله: برای رفع خشکی چشم از قطره اشک مصنوعی استفاده کنید. برای مواردی از فوتوفوبیا که با دارو بهبود نمی یابد، تزریق سم بوتولینوم نتایج خوبی به همراه دارد. در صورت امکان از عینک های رنگی و دارای نور سبز استفاده کنید. رنگ سبز در مقایسه با سایر رنگ ها کمتر باعث فوتوفوبیا می شود. رعایت نکات بهداشتی مانند لمس نکردن چشم ها و پرهیز از آرایش صورت و به خصوص چشم ها در پیشگیری از ورم ملتحمه بسیار موثر است. دریافت واکسیناسیون در برابر آنسفالیت و همچنین اجتناب از قرار گرفتن در معرض گزش پشه و کنه در پیشگیری از آنسفالیت بسیار موثر است. مننژیت باکتریایی از راههای مانند عطسه، سرفه از فردی به فرد دیگر سرایت کند. بنابراین برای پیشگیری از خطر ابتلا به این بیماری از تماس با افراد آلوده پرهیز کنید. همچنین شستن مکرر دست ها و واکسیناسیون در برابر مننژیت باکتریایی، می تواند خطر ابتلا به مننژیت را تا حد زیادی کاهش دهد. سعی کنید از محرک هایی مانند گرسنه ماندن های طولانی مدت، نور و سروصدای شدید که باعث بروز حملات میگرنی می شوند پرهیز کنید. همچنین هنگام خارج شدن از منزل تا حد امکان وسایلی مانند عینک آفتابی و کلاه همراه خود داشته باشید. این کار به شما کمک می کند تا هنگام قرار گرفتن در معرض نور شدید خورشید بتوانید احتمال فتوفوبیا را به حداقل برسانید. فوتوفوبیا معمولا با تعدیل شیوه زندگی مانند استفاده از عینک آفتابی و کم کردن نور چراغ ها قابل کنترل است. با این حال، این بیماری در برخی موارد می تواند نشانه ای از یک مشکل جدی پزشکی یا چشم باشد. بنابراین در صورت ابتلا به فوتوفوبیا، پیش از هر چیز باید به پزشک خود مراجعه کنید تا علت دقیق ابتلا مشخص شود. درمان علت زمینه ای می تواند تا حد زیادی به کاهش علایم شما کمک کند.

اخیرا، ابتلا به عفونت قارچی نادر، در هند افزایش یافت. نکته نگران کننده آن که های بهبود یافته، گزارش شده است. کارشناسان می گویند که ابتلا این نوع عفونت قارچی، بسیار نادر است. اما امکان دارد بر افرادی که سیستم ایمنی آنها در اثر کرونا آسیب دیده است، ت ثیر بگذارد. کارشناسان می گویند که استفاده از داروهای استروییدی در بیماران مبتلا به کووید ، تا حدی می تواند برخی از ابتلا ها به عفونت قارچ سیاه را توجیح کند. همچنین، وضعیت نقص ایمنی بیماران مبتلا به COVID - می تواند موارد دیگر ابتلا به عفونت قارچ سیاه را توضیح دهد. با وجود این که هند برای مهار موج کشنده COVID - تلاش می کند. پزشکان، در حال حاضر موارد ابتلا به عفونت نادری به نام "قارچ سیاه" را گزارش می کنند. به طور ویژه، ابتلا به بیماری قارچ سیاه، در بین افرادی که از بیماری کووید بهبود می یابند، رخ می دهد. این عفونت قارچی، به طور فزاینده ای در میان بیماران آسیب پذیر در هند، مشاهده می شود. ابتلا به این عفونت در حالی در کشور هند گزارش می شود که سیستم بهداشتی این کشور برای نجات جان مردم در طول همه گیری بیماری کووید ، بسیار تلاش می کند. عفونت موکورمیکوز بر اساس گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، این عفونت قارچی سیاه، موکورمیکوز نامیده می شود. عفونت موکورمیکوز یا قارچ سیاه، توسط گروهی از کپک ها به نام موکورمایست ها، که معمولا در خاک و مواد آلی در حال پوسیدگی زندگی می کنند، رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت موکورمیکوز یا قارچ سیاه، می تواند جدی، خطرناک و کشنده باشد. میزان مرگ و میر ناشی از ابتلا به موکورمیکوز یا قارچ سیاه، بسته به شدت بیماری، بین تا درصد است. شیوع این بیماری، در میان افراد بهبود یافته از بیماری کووید ، در هند گزارش شده است. اخیرا و با توجه به شیوع ناگهانی بیماری قارچ سیاه در هند، توجه افراد زیادی به سوی این بیماری عفونی، جلب شده است. قارچ سیاه یا موکورمیکوز، یک عفونت فرصت طلب نادر، تهاجمی و قارچی است. حتی باعث بروز بیماری جدی و گاهی کشنده می شود. در واقع، مشخص شده است که افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی، بیش از سایرین در معرض ابتلا به بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوز هستند. ضعف و نقص سیستم ایمنی، باعث افزایش احتمال ابتلا به سایر عفونت های قارچی و فرصت طلب نادر می شود. در واقع، از آن جا که افراد بهبود یافته از کووید ، و یا کسانی که در حال مبارزه با این بیماری هستند. سیستم ایمنی شان در حالت ایده آل و عادی نیست. بیشتر از سایر افرادی که دارای سیستم ایمنی سالم هستند، در خطر ابتلا به این بیماری قارچی قرار دارند. به گزارش یکی از منابع خبری، در طی سال گذشته، پزشکان فقط تعداد انگشت شماری از موارد ابتلا به عفونت قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس را در هند مشاهده کرده اند. با این حال، با وجود تعداد اندک مبتلایان به بیماری قارچ سیاه در سال گذشته، اخیرا، تعداد مبتلایان به این عفونت قارچی، به شدت افزایش پیدا کرده است. در ماه های اخیر، ده ها هزار مورد از ابتلا به عفونت قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، گزارش شده است. در هفته های اخیر نیز، میزان ابتلا به این عفونت قارچی، به شدت افزایش پیدا کرده است. شیوع بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، به ویژه در طول این همه گیری و در حال حاضر در هند، که منابع مراقبت های بهداشتی در آن محدود است، باعث ایجاد هزینه های اضافی برای سیستم درمانی این کشور شده است. بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، می تواند قسمت های مختلف بدن را تحت ت ثیر قرار دهد. حتی علایم مختلفی را در فرد مبتلا ایجاد کند. اگر عفونت قارچ سیاه، در سینوس ها و مغز رشد کند (موکورمیکوز رینوس مغزی) ، علایم ناشی از ابتلا به آن، شامل موارد زیر هستند: تب سردرد تورم یک طرفه صورت احتقان بینی یا سینوس اگر ریه های شما تحت ت ثیر موکورمیکوزیس یا قارچ سیاه قرار گرفته اند، ممکن است علایمی مانند سرفه، درد قفسه سینه و تنگی نفس را تجربه کنید. هنگامی که بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، به سیستم گوارشی فرد مبتلا، حمله می کند، ممکن است درد شکم، تهوع و استفراغ و خونریزی دستگاه گوارش را تجربه کند. پس علایم مختلف ناشی از ابتلا به بیماری قارچ سیاه، بسته به محل درگیری با این بیماری، متفاوت خواهد بود. آیا قارچ سیاه منجر به مرگ بیماران کرونایی می شود؟ اما به طور کلی، وقتی بیماری قارچ سیاه فرد مستعدی را آلوده می کند، به سرعت باعث بروز بیماری شده و مرگ و میر بالایی دارد. از آن جا که ابتلا با این عفونت، بسیار نادر است. میزان دقیق مرگ و میر ناشی از آن، مشخص نیست. اما محققان تخمین می زنند که به طور کلی، درصد از افراد مبتلا به موکورمیکوز جان خود را از دست می دهند. برخی از افراد، در معرض خطری بیشتری برای ابتلا به بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس قرار دارند. افراد مبتلا به COVID - به لحاظ نظری ممکن است به دلیل واکنش ایمنی یا التهاب موضعی در دستگاه سینوس، در معرض خطر بیشتری باشند. همچنین، عفونت ناشی از بیماری قارچ سیاه، معمولا مسری نیست. عدم مسری بودن این بیماری، به معنای کاهش خطر ابتلا با آن نیست. شما می توانید به بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، از طریق استنشاق اسپورهای کپک یا هنگام تماس با آن ها از طریق موادی مانند خاک، محصولات پوسیده یا نان، یا توده های کمپوست، مبتلا شوید. بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، معمولا از فردی به فرد دیگر منتقل نمی شود. اما همچنان در محیط یافت می شود. به همین دلیل، هنوز خطر ابتلا به این بیماری، وجود دارد. با این حال، با توجه به سرعت شیوع، هنوز زود است که مطمین شویم بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، چگونه شیوع پیدا می کند. براساس گفته های محققان و دانشمندان، با وجود این که ابتلا به بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، نسبتا نادر است. اما افزایش استفاده از روش های شیمی درمانی و داروهای استروییدی (مانند مواردی که برای درمان برخی از بیماران COVID - استفاده می شون) ممکن است احتمال ابتلا به این بیماری عفونی، به شدت افزایش پیدا کند. در یک مورد کوچک که اخیرا مطالعه شده است، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که بیماران مبتلا به COVID - مبتلا به دیابت، که تحت درمان با داروهای استروییدی قرار گرفته بودند. به طور قابل توجهی در معرض ابتلا به عفونت های قارچی، مانند موکورمیکوز قرار داشتند. به گفته پزشکان و متخصصان، بیماری قارچ سیاه یا موکورمیکوز را می توان با استفاده از داروها و عوامل ضد قارچی، مانند آمفوتریسین B ، ایزاووکونازول و پوزاکونازول درمان کرد. از این داروها برای از بین بردن عفونت قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، استفاده می شود. علاوه براین، در موارد شدید ابتلا به این بیماری، پزشک ممکن است روش جراحی را، برای برداشتن بافت آلوده یا مرده توصیه کند. جراحی برای پیشگیری از پخش شدن قارچ در بدن انجام شود. روش جراحی، ممکن است شامل برداشتن قسمت هایی از بینی یا چشم فرد بیمار باشد. با این وجود، روش جراحی می تواند برای فرد مبتلا به قارچ سیاه یا موکورمیکوزیس، نامطلوب باشد. اما درمان این عفونت جدی، خطرناک و کشنده، بسیار مهم است. توجه به این نکته ضروری است که افراد مبتلا به بیماری COVID - ، در معرض خطر ابتلا به بسیاری از "عفونت های فرصت طلب" هستند. به طور کلی، افرادی که در حال درمان بیماری های جدی و مهم، مانند COVID - هستند. بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به عفونت های فرصت طلب قرار دارند. زیرا سیستم ایمنی بدن آنها مشغول مبارزه با ویروس SARS - CoV - است. همین موضوع باعث می شود که سیستم ایمنی نتواند به صورت کامل با بیماری قارچ سیاه مبارزه کند. عفونت های قارچی در افراد دارای ضعف سیستم ایمنی، عفونت های فرصت طلب می توانند توسط قارچ ها، باکتری ها، ویروس ها و حتی انگل ها ایجاد شوند. علاوه بر بیماری قارچ سیاه، سایر عفونت های قارچی شایع، می تواند شامل موارد زیر باشد: عفونت قارچی ناشی از مخمر (نوعی قارچ) به نام کاندیدا است. بیماری ایجاد شده توسط قارچ (یا یک کپک) به نام هیستوپلاسما. ناشی از آسپرژیلوس، یک قارچ شایع است که در ساختمان ها و محیط خارج از منزل یافت می شود. در افراد مبتلا به بیماری ایدز، به بیماری آسپرژیلوز، آخرین میخ تابوت فرد مبتلا گفته می شود. علاوه بر این، شواهد محدودی وجود دارد که نشان می دهد، بیماران مبتلا به COVID - در برابر آسپرژیلوز ریوی (ایجاد شده در ریه) آسیب پذیر هستند. در واقع، ابتلا به عفونت آسپرژیلوز نگرانی خاصی به دنبال دارد. در حال حاضر، مواردی از "تشخیص روزافزون" وضعیتی به نام آسپرژیلوز ریوی مرتبط با بیماری کروناویروس ( CAPA ) وجود دارد. به عنوان مثال، در یک مطالعه منتشر شده در JAMA ، نویسندگان تخمین می زنند که CAPA حدود تا درصد از بیماران مبتلا به COVID - دچار عوارض شدید و استفاده کننده از تهویه مکانیکی را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به تازه وارد بودن بیماری کووید ، هنوز اطلاعات زیادی در مورد COVID - و پیامدهای آن وجود ندارد. هنوز واقعیت های زیادی وجود دارد که باید در مورد بیماری COVID - به طور کامل آن ها را درک کنیم. از آنجا که جامعه بشری، تجربه بیشتری در مورد بیماری های واگیر و پیامدهای آن دارد. به احتمال بسیار زیاد، در مورد رابطه بیماری COVID - با سایر عفونت ها، از جمله عفونت های فرصت طلب، بسیار بیشتر از اکنون، اطلاعات به دست خواهیم آورد. اخیرا، موارد ابتلا به یک عفونت قارچی معمولا نادر به نام موکورمیکوز یا قارچ سیاه، در هند افزایش یافته است. این بیماری عفونی، در درجه اول افرادی را که از بیماری COVID - بهبود می یابند، تحت تاثیر قرار می دهد. استفاده از داروهای استروییدی برای درمان کووید و نیز به طبع آن، کاهش سطح سیستم ایمنی افراد بهبود یافته، می تواند توجیهی برای افزایش ناگهانی موارد ابتلا به این بیماری قارچی نادر در هند، باشد. موکورمیکوزیس تنها یکی از تعداد زیاد عفونت های فرصت طلب است که می تواند همراه با بیماری COVID - رخ دهد. هنوز اطلاعات زیادی در مورد پیامدهای COVID - و ارتباط آن با سایر بیماری ها وجود ندارد.

تعدادی زیادی وجود دارند که ممکن است با توجه به وضعیت ژنتیکی و سابقه خانوادگی تان، شما را مبتلا کند. ژنتیک در افزایش شانس ابتلا به بسیاری از اختلالات پزشکی نقش بسیار مهمی دارد. در سراسر جهان از هر نفر نفر به بیماری های ژنتیکی چشم مبتلا هستند. بیش از بیماری مختلف چشمی را می توان مستقیما با عوامل ارثی مرتبط دانست. علاوه بر این، بسیاری از بیماری های دیگر با یک جزء ژنتیکی، از جمله دیابت، بیماری چشمی را به عنوان یک علامت مشخص دارند، مانند یا رتینوپاتی. با این حال، بسیاری از افرادی که مستعد ژنتیکی برای برخی از بیماری های چشمی هستند، نمی دانند که در معرض خطر بالای نابینایی هستند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع بیماری های ارثی چشمی بیش از بیماری چشم از جمله آلبینیسم، دژنراسیون ماکولا وابسته به سن ( AMD ) ، کوررنگی، آب مروارید، گلوکوم، و رتینیت پیگمانتوزا به عوامل ارثی نسبت داده می شود. گلوکوم مطالعات ژنتیکی نشان می دهد که بیش از درصد موارد گلوکوم ارثی هستند. در بزرگسالان، گلوکوم و AMD دو علت اصلی نابینایی هستند. گلوکوم وضعیتی است که به دلیل افزایش فشار داخل چشم به عصب بینایی آسیب جبران ناپذیری وارد می کند. اگر درمان نشود منجر به از دست دادن بینایی و نابینایی خواهد شد. اعتقاد بر این است که ژنتیک در بروز بسیاری از اشکال گلوکوم نقش بسیار مهمی دارد. در واقع، با داشتن یکی از اعضای خانواده مبتلا به گلوکوم، چهار تا نه برابر بیشتر احتمال دارد به این بیماری مبتلا شوید. در حالی که همه انواع AMD ارثی نیستند، تخمین زده می شود که تا درصد از افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا وابسته به سن، یکی از بستگان نزدیک (مانند خواهر یا برادر یا والدین) به این بیماری مبتلا هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا در مراحل آخر عمر برای افرادی که یکی از بستگانشان مبتلا به دژنراسیون ماکولا است درصد است. این خطر چهار برابر بیشتر از افرادی است که خویشاوندان مبتلا به این بیماری ندارند ( درصد) دژنراسیون ماکولا وابسته به سن ( AMD ) همه انواع AMD ارثی نیستند. تخمین زده می شود که از هر نفر مبتلا به دژنراسیون ماکولای وابسته به سن، نفر یکی از بستگان نزدیک به این بیماری دارد. خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا در مراحل آخر برای فردی که پیوند خانوادگی (خواهر و برادر یا والدین) با AMD دارد درصد است. چهار برابر بیشتر از افرادی که هیچ خویشاوندی مبتلا به AMD ندارند. آب مروارید، کدر شدن عدسی کریستالی چشم است. عدسی که تصاویر را روی شبکیه حساس به نور متمرکز می کند، معمولا شفاف است. آب مروارید زمانی اتفاق می افتد که پروتیین های موجود در عدسی به صورت توده های غیر طبیعی در می آیند. این توده ها به تدریج بزرگ می شوند و با ایجاد اعوجاج یا مسدود کردن عبور نور از عدسی، بینایی را مختل می کنند. اگر بستگان نزدیکی دارید که آب مروارید داشته اند، شانس بیشتری برای ابتلا به آن نسبت به کسانی که سابقه خانوادگی ندارند، دارید. خوشبختانه میزان موفقیت برای بیمارانی که تحت عمل جراحی آب مروارید در ایالات متحده قرار می گیرند حداقل درصد است، طبق انجمن آمریکایی جراحی آب مروارید و انکساری ( ASCRS ) با این حال، تشخیص زودهنگام این بیماری قبل از اینکه بر بینایی و کیفیت زندگی ت ثیر بگذارد، مهم است. داشتن یکی از اعضای خانواده مبتلا به آب مروارید یک عامل خطر محسوب می شود و تخمین زده می شود که درصد موارد آب مروارید دارای یک جزء ژنتیکی هستند. علاوه بر این، آب مروارید مادرزادی که در دوران نوزادی خود را نشان می دهد یکی از علل اصلی نابینایی در کودکان است. بیماری های ارثی شبکیه بیماری های ارثی شبکیه ( IRDs ) گروهی از بیماری های چشمی هستند که شامل رتینیت پیگمانتوزا می شود. آنها می توانند باعث از دست دادن شدید بینایی و در نتیجه نابینایی شوند. هر بیماری توسط یک یا چند ژن ایجاد می شود که به درستی کار نمی کنند. اگرچه نادر است، IRD می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد و با سرعت های مختلف پیشرفت کند. بسیاری از آنها دژنراتیو هستند، به این معنی که علایم بیماری در طول زمان بدتر می شود. ژنتیک همچنین در بسیاری از بیماری های ارثی که شبکیه چشم را تحت ت ثیر قرار می دهند، نقش بسزایی دارد. بسیاری از بیماری های شبکیه به صورت ژنتیکی توالی یابی شده اند و دارای یک جزء ارثی هستند. در حال حاضر، حدود مکان ژنی کاندید برای ژن درمانی تزریقی وجود دارد. به عنوان مثال، Luxturna اولین ژن درمانی مورد تایید FDA برای جلوگیری از نابینایی در بیماران مبتلا به ناهنجاری ژنتیکی نادر شبکیه به نام RPE است. رتینیت پیگمانتوزا رتینیت پیگمانتوزا به تغییرات در ژن نسبت داده می شود که شبکیه را تحت ت ثیر قرار می دهد. سلول های حساس به نور شبکیه به تدریج از بین می روند و در نتیجه بینایی را از دست می دهند. با پیشرفت بیماری در طول زمان، در نهایت باعث شب کوری می شود و (جانبی) و مرکزی را تحت ت ثیر قرار می دهد که برای خوانایی، رانندگی و تشخیص چهره مهم است. محققان چندین ژن برای گلوکوم شناسایی و شروع به یافتن ژن های دخیل در دژنراسیون ماکولا کرده اند. آنها همچنین در شناسایی ژن هایی که باعث رتینیت پیگمانتوزا می شوند، پیشرفت چشمگیری دارند. با نابودی سلول های حساس به نور در شبکیه، نابینایی رخ می دهد. از دست دادن دید در شب (شب کوری) معمولا ابتدا رخ می دهد و به دنبال آن لکه های خالی در بینایی جانبی رخ می دهد (کوری محیطی) در نهایت، بینایی مرکزی نیز شروع به کاهش می‌کند و در نهایت، فرد مبتلا می‌تواند کاملا نابینا شود. کوروییدرمی کوروییدرمی نوع دیگری از کاهش بینایی پیشرونده است. این وضعیت معمولا مردان را از اوایل دوران کودکی تحت ت ثیر قرار می دهد. همچنین با شب کوری شروع می‌شود و می‌تواند به سرعت به سمت بینایی تونلی پیشرفت کند. زیرا سلول‌های شبکیه از بین می‌روند و شبکه رگ‌های خونی مرتبط (میمیه‌ی مشیمیه) همچنان رو به وخامت است. بسیاری از مبتلایان به کوروییدرمی در اواخر بزرگسالی کاملا نابینا می شوند. دیستروفی میله مخروطی ( CRD ) CRD گروهی از بیش از بیماری ارثی شبکیه ( IRD ) است که مخروط‌ها و میله‌ها سلول‌های حساس به نور در شبکیه را تحت ت ثیر قرار می‌دهند. تاری دید و حساسیت شدید به نور (فتوفوبیا) معمولا در دوران کودکی خود را نشان می دهد. و به دنبال آن از بین رفتن دید محیطی، نقاط کور در دید مرکزی و توانایی دیدن رنگ ها رخ می دهد. اکثر مبتلایان به CRD مقدار قابل توجهی از بینایی خود را در اواسط بزرگسالی از دست می دهند. آموروز مادرزادی لبر ( LCA ) LCA یکی دیگر از اختلالات چشمی است که در درجه اول شبکیه چشم را تحت تاثیر قرار می دهد. این معمولا به عنوان یک اختلال شدید بینایی که از دوران نوزادی شروع می شود. با طیف گسترده ای از مشکلات بینایی دیگر با پیوندهای ارثی همراه است، از جمله: دوربینی شدید (دوربینی) مردمک های با واکنش کند فتوفوبیا (افزایش حساسیت به نور) استرابیسم (چشم های ضربدری یا تنبل) (حرکات غیر قابل کنترل چشم) تغییر شکل قرنیه (معمولا قرنیه نازک و مخروطی شکل خواهد بود) بیماری استارگارد بیماری استارگارد (همچنین به عنوان دیستروفی ماکولا استارگارد شناخته می‌شود) باعث آسیب به ماکولا، ناحیه کوچکی در مرکز شبکیه می‌شود و باعث از دست دادن بینایی مرکزی می‌شود که اغلب در اوایل کودکی شروع می‌شود، اما ممکن است تا اواخر بزرگسالی متوجه شود. تعداد کمی از افراد مبتلا به بیماری Stargardt تمام بینایی خود را از دست می دهند. خطاهای انکسار عیوب انکساری مانند نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم ارتباط ارثی دارند. کودکانی که والدین نزدیک یا دوربین دارند تا درصد احتمال ابتلا به همین بیماری را دارند، در حالی که آستیگماتیسم درصد احتمال انتقال دارد. وراثت و سایر بیماری های چشمی وراثت همچنین در مشکلات بینایی که در سایر چشمان سالم رخ می دهد، نقش دارد. شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد شایع ترین مشکلات بینایی در بین کودکان و بزرگسالان به طور ژنتیکی تعیین می شود. این فهرست شامل موارد زیر هستند: آمبلیوپی ( عیوب انکساری مانند نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم استرابیسم (یک ناهماهنگی چشمی که گاهی اوقات به آن چشم های متقاطع نیز گفته می شود) تا درصد از بیماران مبتلا به انواع خاصی از استرابیسم، سابقه خانوادگی این بیماری را دارند. محققان در حال کار برای شناسایی ژن های مسیول هستند. بیماری سیستمیک ارثی از هر بیماری سیستمیک ارثی یک جزء چشمی دارد. در واقع، معاینه چشم اغلب می تواند تشخیص موارد زیر را نشان دهد یا ت یید کند: سندرم مارفان (مرتبط با مشکلات قلبی عروقی) توسط یک عدسی دررفته نشان داده می شود. (یک بیماری کشنده در دوران کودکی که سلول‌های عصبی مغز را تحت ت ثیر قرار می‌دهد) را می‌توان با یک نقطه قرمز گیلاسی در چشم ت یید کرد. سندرم ویلیامز (که باعث تاخیر شدید رشد می شود) ممکن است با یک الگوی ستاره مانند (ستاره ای) در عنبیه چشم ظاهر شود. دیابت اغلب باعث رتینوپاتی می شود که ممکن است پیش از آنکه بیمار بداند دیابت دارد، پنهانی تا مرحله پیشرفته پیشرفت می کند. برای پیشگیری از بیماری های چشمی ژنتیکی چه اقداماتی انجام دهیم؟ در صورت امکان با خانواده خود در مورد مسایل چشمی صحبت کنید، اطلاعات خانوادگی در مورد بیماری های چشمی و سایر شرایط بهداشتی که می توانند روی چشم ها ت ثیر بگذارند و دارای یک جزء ارثی مانند دیابت هستند، جمع آوری کنید. هر اطلاعاتی را که به دست می آورید با متخصصان مراقبت از چشم خود به اشتراک بگذارید. سابقه پزشکی نزدیکترین خویشاوندان خونی شما، به ویژه والدین و خواهر و برادرتان، قوی ترین نشانه ها را در مورد آنچه ممکن است برای بینایی شما در نظر گرفته باشد، به شما ارایه می دهد. انجام معاینات منظم مراقبت از بینایی توسط چشم پزشک بهترین راه برای جلوگیری از تخریب بینایی و نابینایی احتمالی است. به یاد داشته باشید، بسیاری از بیماری های چشمی جدی که منجر به نابینایی می شوند، مانند گلوکوم و دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن، در مراحل اولیه هیچ علامتی ندارند. با این حال، اگر از طریق یک معاینه جامع چشم شناسایی شد، می توانید اقدامات درمانی را برای کاهش سرعت پیشرفت چشم شروع کنید. درمان اولیه بهترین دفاع شما در برابر نابینایی است. AAO غربالگری اولیه چشم را از سن سالگی توصیه می کند و پس از آن معاینات چشمی منظم در فواصل زمانی توصیه شده توسط پزشک بر اساس سلامت چشم تعیین شده، سایر شرایط سلامتی و سابقه خانوادگی انجام می شود. اهمیت یادگیری تاریخچه پزشکی خانوادگی در بیماری های چشمی در نهایت، تخمین زده می شود که ناهنجاری های چشمی با یک سوم بیماری های سیستمیک ارثی همراه است. وجود آنها اغلب مهمترین عامل در ت یید و یا تشخیص برخی از بیماری ها هستند. به عنوان مثال، دررفتگی عدسی در چشم می تواند تشخیص سندرم مارفان را تایید کند که با مشکلات جدی قلبی همراه است. پزشکان اغلب به دنبال یک نقطه قرمز گیلاسی در چشم می گردند تا بیماری Tay - Sachs را شناسایی کنند، یک بیماری ژنتیکی پیشرونده و کشنده که بر سلول های عصبی مغز ت ثیر می گذارد و معمولا در نوزادان و کودکان ایجاد می شود. یادگیری در مورد تاریخچه پزشکی خانواده شما، در صورت امکان، می تواند سرنخ های مهمی در مورد استعداد شما برای بسیاری از بیماری های چشمی و مشکلات بینایی ارایه دهد. اعضای خانواده که برای تعطیلات، جشن های زندگی و گردهمایی مجدد گرد هم می آیند، اگر به یاد داشته باشید که سوالات درستی بپرسید، می توانند به راحتی اطلاعات مورد نیاز را به شما دهند. حتما آنچه را که یاد می گیرید با ارایه دهنده مراقبت چشم خود به اشتراک بگذارید تا او بتواند از این اطلاعات هنگام ارزیابی بینایی و سلامت چشم شما استفاده کند. بسیاری از بیماری های چشمی مانند گلوکوم و دژنراسیون ماکولا وابسته به سن، در مراحل اولیه هیچ علامتی ندارند. درمان زودهنگام قبل از جدی شدن این شرایط مهم است. سخن آخر به یاد داشته باشید، بسیاری از بیماری های چشمی در طول نسل ها منتقل می شوند. با یادگیری سابقه خانوادگی خود و به اشتراک گذاری آن با پزشک چشم خود، نقشی فعال داشته باشید. حتی اگر سابقه خانوادگی بیماری چشمی ندارید یا سابقه خانوادگی خود را نمی دانید، معاینه سالانه چشم برای همه مهم است. علایم اولیه بیماری چشم و تغییرات بینایی ممکن است در هر سنی شروع شود. AAO توصیه می کند که همه افراد در سن سالگی یک غربالگری اولیه چشم را انجام دهند. بر اساس نتایج، چشم پزشک به شما توصیه می کند هر چند وقت یکبار معاینه های بعدی را انجام دهید.

شامل عوامل ژنتیکی، محیطی و شیوه زندگی است. در حالی که لزوما نمی توانید از شر خلاص شوید، می توانید اقداماتی را برای کاهش چربی پوست خود انجام دهید. نکته کلیدی شناسایی یک یا چند مورد از شایع ترین علل چرب شدن پوست شماست. واقعیت این است که هر فردی در پوست خود کمی چربی دارد. زیر هر یک از منافذ شما یک غده چربی وجود دارد که روغن های طبیعی به نام سبوم تولید می کند. سبوم به حفظ رطوبت و سلامت پوست شما کمک می کند. در برخی افراد، غدد چربی می توانند بیش از حد چربی تولید کنند که باعث ایجاد پوست چرب می شود. اگر پوست شما دایما براق به نظر می رسد شاید شما پوست چرب داشته باشید. پوست های چرب حتی می توانند ظرف چند ساعت پس از تمیزی و شستن باز هم احساس چربی ایجاد کنند. همچنین احتمال بروز جوش‌در پوست های چرب بیشتر است زیرا سبوم با سلول‌های مرده پوست مخلوط می‌شود و در منافذ شما گیر می‌کند. شایع ترین علل چرب شدن پوست صورت شما به آینه نگاه می کنید و پوستتان صاف به نظر می رسد، اما نه آنطور که می خواهید. چربی به درون شما نفوذ کرده است و احساس می کنید که آرایش شما تا نیمه روی صورتتان می لغزد. بله، پوست چرب واقعا می تواند اعتماد به نفس شما را از بین ببرد، اما در واقع بیشتر از آن چیزی است که فکر می کنید. ما در سراسر بدنمان به ویژه روی صورت و پوست سر غدد چربی فراوانی داریم و این غدد ترشح چربی به نام سبوم تولید می کنند که به مرطوب کردن و محافظت از پوست شما کمک می کند. برخی از افراد سبوم بیش از حد تولید می کنند و همین امر باعث براق شدن و ظاهر چرب پوست چرب می شود. و مشکل این است که پوست چرب می تواند منافذ را مسدود کند و حتی برای برخی افراد باعث ایجاد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ژنتیک، یکی از علل پوست چرب پوست های چرب معمولا جنبه ژنتیکی دارد. اگر یکی از والدین شما پوست چرب دارد، احتمالا غدد چربی بیش از حد فعال نیز دارید. سن در حالی که لزوما شما با پوست چرب رشد نمی کنید، اما پوست شما در واقع با افزایش سن، سبوم کمتری تولید می کند. پیری پوست پروتیین هایی مانند کلاژن را از دست می دهد و تولید غدد چربی کند می شود. به همین دلیل است که بسیاری از افراد با افزایش سن، پوست خشکی نیز دارند. همچنین در این زمان خطوط و چین و چروک های ظریف به دلیل کمبود کلاژن و سبوم بیشتر به چشم می خورد. یکی از فواید پوست چرب این است که ممکن است علایم پیری را به سرعت پوست های خشک نشان ندهند. ممکن است اکنون پوست چرب داشته باشید، اما با افزایش سن باید پوست خود را ارزیابی کنید. حتی افرادی که در دهه زندگی خود هستند ممکن است همان ترکیب پوستی را که در سنین نوجوانی و سالگی داشتند، نداشته باشند. یک متخصص زیبایی می تواند به ارزیابی نوع پوست شما هر چند سال یکبار کمک کند تا ببیند آیا نیاز به ایجاد تغییراتی در روال مراقبت از پوست خود دارید یا خیر. محل زندگی شما و زمان سال در حالی که ژنتیک و سن عامل اصلی ایجاد پوست چرب هستند، محل زندگی شما و زمان سال نیز ممکن است در بروز پوست چرب دخیل باشند. افراد معمولا در آب و هوای گرم و مرطوب پوست چرب تری دارند. همچنین به احتمال زیاد در تابستان نسبت به پاییز یا زمستان چربی بیشتری روی پوستتان وجود دارد. علاوه بر آن، یک بررسی آلمانی در سال گزارش داد که افرادی که در مناطق شهری با آلودگی بالا در آسیا زندگی می کنند سطوح سبوم بالاتری دارند. رژیم غذایی همانطور که می دانیم، هورمون ها می توانند باعث چرب شدن پوست شوند، بنابراین مهم است که به آنچه به بدن خود وارد می کنید توجه داشته باشید. سعی کنید مصرف غذاهای فرآوری شده را کاهش دهید و روی خوردن میوه ها و تازه تمرکز کنید. پخت و پز با روغن توصیه نمی شود و اگر در حال حاضر غذاهای فرآوری شده زیادی می خورید، بهتر است به جای آن بیشتر غذای تازه مصرف کنید. دارو برخی از داروهای مرتبط با هورمون، مانند داروهای ضد بارداری خوراکی و داروهای جایگزین هورمونی و استروییدها، ممکن است باعث افزایش تولید چربی شده و منجر به پوست چرب شود. این به این دلیل است که آنها به طور بالقوه می توانند باعث کم آبی بدن شوند که پوست شما در این شرایط ممکن است چربی بیشتری تولید کند. منافذ بزرگ شده گاهی اوقات منافذ پوست شما به دلیل سن، نوسانات وزن و جوش های قبلی کشیده می شوند. منافذ بزرگتر نیز تمایل به تولید روغن بیشتری دارند. شما نمی توانید منافذ پوست خود را کوچک کنید، اما می توانید مراقبت بیشتری داشته باشید تا مناطقی از صورت خود را با منافذ بزرگ شده در طول روز پاک کنید. استفاده از محصولات مراقبت از پوست نامناسب استفاده از محصولات مراقبت از پوست نامناسب متناسب با نوع پوست، ممکن است پوست صورت شما را تا حدودی چرب کند. برخی افراد پوست مختلط را با پوست چرب اشتباه می گیرند و برای مثال ممکن است از کرم های خیلی سنگین استفاده کنند. اگر در ماه‌های زمستان پوست خشک‌تری دارید، بهتر است برنامه مراقبت از پوست خود را برای بهار و تابستان با مرطوب‌کننده‌های سبک وزن و پاک‌کننده‌های مبتنی بر ژل تغییر دهید. استفاده از محصولات مراقبت از پوست صحیح می تواند تفاوت زیادی در میزان چربی باقی مانده روی صورت شما ایجاد کند. زیاده روی در روال مراقبت از پوست از طرف دیگر، شستن صورت یا لایه برداری بیش از حد نیز می تواند پوست شما را چرب کند. شاید این وضعیت تا حدودی چالش برانگیز باشد. زیرا هدف از شستشو و لایه‌برداری، از بین بردن چربی است. اما اگر این کار را خیلی مکرر انجام دهید، مقدار زیادی چربی را از پوستتان پاک می کنید که این وضعیت می تواند باعث تحریک غدد چربی شود، به نحوی که روغن بیشتری تولید می کنند تا میزان چربی از بین رفته را جبران کند. شما فقط باید دو بار در روز پوست خود را بشویید تا از چربی اضافی جلوگیری کنید. عدم استفاده از کرم ضد آفتاب نیز می تواند پوست شما را خشک کند و منجر به تولید چربی بیشتر شود. حتما هر روز از ضد آفتاب استفاده کنید. مرطوب‌کننده‌ها و کرم‌های ضد آفتاب دارای چربی کمتری هستند، اما ممکن است همچنان نیاز به استفاده مجدد در طول روز داشته باشید. عدم استفاده از مرطوب کننده این یک باور غلط و اشتباه است که مرطوب کننده باعث چرب شدن پوست می شود. در واقع، اگر از درمان‌های آکنه مانند اسید سالیسیلیک یا بنزوییل پراکسید استفاده می‌کنید، قطعا به یک مرطوب‌کننده خوب برای جلوگیری از خشک شدن پوستتان نیاز دارید. بدون مرطوب کننده، هر نوع پوستی خشک می شود. بنابراین به جای حذف مرطوب کننده، نکته کلیدی این است که مرطوب کننده مناسب با پوست خودتان را پیدا کنید. مرطوب کننده های سبک و مبتنی بر آب برای پوست های چرب خوب عمل می کنند. همیشه این مرحله را بعد از پاکسازی و تونینگ انجام دهید. همچنین به دنبال محصولاتی باشید که "بدون روغن" و " غیر کومدوژنیک " هستند تا به پاک نگه داشتن منافذ کمک کنند. هورمون ها در دوران بلوغ، مردان و زنان هر دو مقدار بیشتری هورمون تستوسترون تولید می کنند. این ماده وارد غدد چربی می شود که در آن یک سری فرآیندهای آنزیمی باعث تحریک تولید سبوم یا به عبارت دیگر چربی می شود. این فرآیند به سطح هورمون حساس است، بنابراین وقتی سطح تستوسترون افزایش می یابد، چربی آن نیز افزایش می یابد. لوازم آرایشی برخی از لوازم آرایشی نسبت به سایرین با پوست مهربان تر هستند. به عنوان مثال، محصولات غیر کومدوژنیک، بدون روغن و بر پایه آب کمتر احتمال دارد منافذ پوست را مسدود کنند و چربی اضافی به پوست اضافه کنند. دفعه بعد که یک محصول مراقبت از پوست یا مقداری آرایش می‌خرید، دقت کنید و دریابید که آیا این مواد بر پایه روغن هستند یا پتانسیل مسدود کردن منافذ پوست را دارند. همچنین مراقب لوازم آرایشی برای پوست های چرب باشید که به طور خاص برای این نوع پوست خاص طراحی شده است. چه کسانی پوست چرب دارند؟ در واقع داشتن پوست چرب، یک بیماری پوستی بسیار شایع است که هم مردان و هم زنان را تحت تاثیر قرار می دهد. این وضعیت تمایل دارد اولین بار در خودش را نشان دهد در واقع، تا درصد از جوانان بین تا سال تصور می شود که پوست چرب دارند. برای برخی، پوست چرب ممکن است تا سن سالگی ظاهر شود. مردان به دلیل سطح تستوسترون بالاتر تمایل به تولید سبوم بیشتری دارند، اما برای زنان، به لطف نوسانات هورمونی ناشی از تخمک گذاری، تولید سبوم هر ماه افزایش می یابد. تولید سبوم نیز می تواند در دوران بارداری افزایش یابد. پوست چرب چه شکلی است؟ پوست چرب از فردی به فرد دیگر بسته به سطح سبوم فرد متفاوت است، اما در کل، علایم رایج پوست چرب عبارتند از: صورت شما به دلیل اینکه پوست شما سبوم زیادی تولید می کند، براق خواهد شد. منافذ پوست شما بزرگ می‌شوند. به طوری که منافذ برجسته‌تر در ناحیه T شما (بینی، چانه و پیشانی) از عوارض جانبی داشتن پوست چرب است. آنها توسط منافذ مسدود شده ایجاد می شوند. به دلیل تولید بیش از حد سبوم که می تواند منافذ را مسدود کند، مستعد ایجاد جوش، لکه ها و جوش های آکنه خواهید بود. شما دچار جوش های سرسیاه خواهید شد. علاوه بر آکنه، لکه ها و جوش ها، پوست چرب نیز می تواند باعث ایجاد جوش های سرسیاه شود. آنها توسط سبوم اضافی در پایه فولیکول های مو ایجاد می شوند. هنگامی که سبوم هوا را لمس می کند، اکسید می شود و سیاه می شود. پوست شما همیشه چرب است و هرگز احساس سفت یا خشکی نمی کند و یا به دلیل خشکی پوسته پوسته می شود. پوست چرب معمولا در سمت مخالف ترازو قرار دارد. چه غذایی باعث چرب شدن پوست می شود؟ غذاهای با شاخص گلیسمی بالا مانند شکر، نان سفید و برنج سفید می توانند باعث افزایش سطح هورمون انسولین شوند که سطح گلوکز خون را تنظیم می کند. طبق یک مطالعه در سال در مجله بالینی و زیبایی پوست، این افزایش انسولین تولید سبوم شما را افزایش می دهد. در مورد غذاهای چرب، در واقع هیچ مدرکی مبنی بر اینکه آنها باعث ایجاد پوست چرب می شوند وجود ندارد. سخن آخر علل پوست چرب تا حدودی پیچیده است. چون احتمال دارد که چرب شدن پوست صورت شما علل مختلفی داشته باشد. به عنوان مثال، پوست چرب ممکن است ارثی باشد. در چنین مواردی، برای کمک به دستیابی به پوست تمیزتر و شفاف‌تر، باید تمام دلایل صورت خود را بررسی کنید. زمانی که برنامه اقدام پوست چرب خود را تهیه کردید، باید کمی به آن زمان بدهید تا عمل کند. گاهی اوقات ممکن است یک یا دو ماه طول بکشد تا اینکه شما پیشرفت های عمده ای را مشاهده کنید. اگر بعد از این مدت همچنان با چربی اضافی مواجه هستید، بهتر است به متخصص پوست خود مراجعه کنید.

بسیاری از بیماری ها می توانند باعث شوند. هنگامی که قلب ضعیف است، قادر به پمپاژ خون کافی برای رفع نیازهای بدن نیست. بیماری هایی مانند دیابت، بیماری عروق کرونر قلب، و فشار خون بالا آسیب می زند یا باعث کار بیش از حد قلب می شود که می تواند منجر به نارسایی قلبی شود. با گذشت زمان، این بیماری ها قلب را ضعیف می‌کنند و باعث می‌شوند که قلب نتواند به درستی پر شود (شرایطی که نارسایی قلبی دیاستولیک نامیده می‌شود) یا به طور موثر پمپاژ کند (شرایطی به نام نارسایی سیستولیک قلب) در یک قلب سالم، خون از سمت راست قلب به ریه ها پمپاژ می شود، جایی که اکسیژن را می گیرد. سپس از سمت چپ قلب پمپ می شود تا اکسیژن و مواد مغذی حیاتی بدن را تامین کند. هر شرایطی که این سیستم دو حفره ای را قطع کند می تواند باعث نارسایی قلبی و تنبل و ضعیف شدن قلب شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علایم تنبلی و ضعف قلب وقتی قلب ضعیف می‌شود، سعی می‌کند با پمپاژ سریع‌تر عملکرد خودش را جبران کند، که این وضعیت می‌تواند قلب را کشیده یا عضله قلب را ضخیم کند. هر دوی این مکانیسم های جبرانی قلب را بیشتر ضعیف می کنند. علایم و نشانه هایی که ممکن است علایم هشدار دهنده ضعف عضله قلب باشند، عبارتند از: خستگی کمبود اشتها حالت تهوع مشکل در تمرکز عدم تحمل ورزش ضربان قلب سریع یا نامنظم افزایش وزن بی دلیل و سریع تورم شکم (همچنین به عنوان آسیت شناخته می شود) تورم مچ پا و پاها (همچنین به عنوان ادم شناخته می شود) سرفه مداوم یا خس خس سینه همراه با خلط خونی سفید یا صورتی میل مداوم به ادرار کردن (همچنین به عنوان پلی اوری شناخته می شود) تنگی نفس، به ویژه زمانی که دراز می کشید یا به خودتان فشار می آورید. درد قفسه سینه، به خصوص احساس سنگینی در قفسه سینه که نشان دهنده نارسایی قلبی ناشی از حمله قلبی است. علل ضعیف شدن قلب چیست؟ ضعیف شدن قلب معمولا به این دلیل رخ می دهد که بدن برای جبران نارسایی قلبی، تلاش زیادی می کند. اگرچه توانایی بدن برای جبران در ابتدا ممکن است مفید باشد، اما برای قلب نارسا این سازگاری ها اغلب در درازمدت ممکن است منجر به بروز عوارض جدی تر شود. برخی از مواردی که باعث ضعیف و تنبل شدن قلب می شوند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تنگ شدن عروق سخت و باریک شدن شریان ها نام دیگر بیماری آترواسکلروز است و زمانی رخ می دهد که کلسترول و سایر مواد در دیواره سرخرگ ها جمع شده و ساختارهای سختی به نام پلاک را تشکیل دهند. بیماری عروق کرونر ( CAD ) نتیجه آترواسکلروز شدید است و زمانی که خون پمپ شده از قلب برای پشتیبانی از عملکردهای بدن کافی نباشد، مشکل ساز می شود. خون نه تنها قلب را با اکسیژن تامین می کند، بلکه مواد مغذی حیاتی را نیز فراهم می کند که این مواد برای عملکرد صحیح قلب مفید و ضروری هستند. با گذشت زمان، CAD می تواند عضله قلب را ضعیف کند و منجر به نارسایی قلبی و آریتمی شود. فشار خون بالا فشار خون بالا قلب شما را مجبور می کند تا برای پمپاژ خون بیشتر کار کند. پمپاژ شدیدتر قلب، منجر به ضخیم شدن عضله، به ویژه بطن چپ می شود که می تواند خطر ابتلا به موارد زیر را افزایش دهد: آریتمی ها حمله قلبی نارسایی قلبی مرگ ناگهانی قلب فشار خون بالا مزمن یعنی فشار خون پایدار بالای / برای بزرگسالان همچنین شریان ها را باریک و قلب را بزرگ می کند و یکپارچگی ساختاری عضله قلب را به خطر می اندازد. قلب بزرگ شده و ضعیف نمی تواند خون را به طور موثر در سراسر بدن پمپاژ کند و پاسخگویی به نیازهای بدن برای اکسیژن و مواد مغذی را غیرممکن می کند. چاقی چاقی یک مشکل بهداشتی رو به رشد در سراسر جهان است. از یک طرف، خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد زیرا بدن برای تامین اکسیژن و مواد مغذی به بافت ها و اندام های حیاتی به خون بیشتری نیاز دارد. برای رفع این نیاز، بدن فشار خون را افزایش می دهد تا نیازهای بدن را برآورده کند. از سوی دیگر، چاقی با چندین بیماری مرتبط است که شما را در معرض خطر بیشتر بیماری قلبی قرار می دهد، از جمله: فشار خون دیابت بیماری عروق کرونر سندرم آپنه خواب چاقی همچنین ممکن است خطر بروز آترواسکلروز را افزایش دهد و به تغییرات ساختاری و عملکردی قلب و در نهایت ضعیف شدن قلب می شود. تغییر ساختار میوکارد عضله قلب خطر فیبریلاسیون دهلیزی و مرگ ناگهانی قلبی را افزایش می دهد. سیگار کشیدن هنگام استنشاق اکسیژن، هوای تازه وارد بدن می شود. وقتی سیگار می کشید، هوای آلوده وارد بدن می شود. مواد شیمیایی سرطان‌زا در دود سیگار نه تنها به ریه‌ها که جزء جدایی ناپذیر چرخه قلب هستند، آسیب می‌رسانند، بلکه به عضله قلب نیز آسیب می‌رسانند و خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش می‌دهند. علاوه بر این، مواد شیمیایی موجود در دود سیگار، ترکیب شیمیایی خون شما را تغییر می‌دهد و منجر به تغییرات آترواسکلروتیک مانند باریک شدن رگ‌های خونی و تشکیل پلاک می‌شود. اینها می توانند به طور دایمی به قلب و عروق خونی شما آسیب بزنند. نقایص مادرزادی قلب نقایص مادرزادی قلب، مشکلات ساختاری قلب هستند که در بدو تولد وجود دارند و ممکن است نحوه عملکرد قلب را تغییر دهند. قلب طبیعی دارای دریچه‌ها، شریان‌ها و حفره‌هایی است که خون را در یک الگوی چرخه‌ای به گردش در می‌آورند: بدن به قلب، قلب به ریه، ریه به قلب و سپس قلب به بدن. وقتی این الگو از بین می‌رود، می‌تواند باعث شود که قلب توسعه نیافته تغییر شکل دهد و کارایی کمتری داشته باشد. فشار می تواند افزایش یابد و عضله قلب ضعیف شده و در نتیجه از کار بیفتد. شدت نقایص مادرزادی قلب از سوراخ های کوچک بین حفره ها تا عدم وجود کامل یک یا چند محفظه یا دریچه متغیر است. هر چه شدت ناهنجاری مادرزادی قلب بیشتر باشد، احتمال ضعیف شدن قلب و عوارض طولانی مدت بیشتر است. عوامل سبک زندگی عوامل سبک زندگی مهم ترین علت ضعیف شدن قلب هستند. این نشان می دهد که بیماری قلبی برای بسیاری از افراد قابل پیشگیری است. بر همین اساس شما می توانید برای کمک به قوی نگه داشتن قلب خود راهکارهای زیر را رعایت کنید: سیگار کشیدن را ترک کنید. رژیم غذایی مناسب داشته باشید. از سنین جوانی به تمرینات بدنی معمولی بپردازید. تاثیر سبک زندگی شما بر سلامت قلب شما ماهیت پیچیده و چند عاملی دارد. به عنوان مثال، مواد شیمیایی موجود در دود سیگار نه تنها ماهیچه قلب را مستقیما ضعیف می کند، بلکه تصلب شرایین را نیز افزایش می دهد. حتی بدتر از آن، تحقیقات نشان داده است که افرادی که به یک عادت ناسالم می پردازند نیز بیشتر در معرض اضافه وزن یا چاقی و فشار خون بالا هستند. اکنون می دانیم که سبک زندگی بی تحرک، مصرف زیاد الکل، رژیم غذایی نامناسب و چاقی فشار بیشتری به قلب وارد می کند. با افزایش فشار در قلب، عضله قلب می تواند ضخیم شود و توانایی پمپاژ موثر خود را از دست بدهد. کلید زندگی سالم برای قلب، اجرای عادات مثبت سلامت در اوایل زندگی و حفظ آنها در طول زندگی است. چه زمانی باید به متخصص قلب مراجعه کرد؟ علایم و نشانه های ضعیف شدن قلب ممکن است نامحسوس باشد و بنابراین به راحتی نادیده گرفته می شود یا به طور سهوی با یک بیماری خوش خیم تر مانند پیری طبیعی همراه است. اگر قبل از مراجعه به یک متخصص قلب صبر کنید تا علایم واضح نارسایی قلبی را تجربه کنید، وضعیت شما ممکن است خطرناک و جدی شود. اگر هر یک از علایم ذکر شده را تجربه کردید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. تنبلی و ضعف قلب چگونه درمان می شود؟ اغلب، ضعیف شدن عضله قلب ناشی از بیماری عروق کرونر یا حمله قلبی است، اما دریچه های قلب معیوب، فشار خون طولانی مدت و بیماری ژنتیکی نیز ممکن است علل احتمالی این وضعیت باشند. گاهی اوقات، بیش از یک بیماری ممکن است در ضعیف شدن قلب شما نقش داشته باشد. درمان علت زمینه ای ضعیف شدن قلب شما بهترین راه برای کاهش علایم و بهبود سطح فعالیت شما است. گزینه های درمانی عبارتند از: انجام منظم ورزش های هوازی با شدت کم برای تقویت قلب خوردن یک رژیم غذایی مناسب برای قلب کاهش مصرف نمک (سدیم) ترک سیگار و مصرف الکل استفاده از یک یا چند دارو با هدف کاهش بار مایع روی قلب ممکن است کمک بیشتری کند. این موارد عبارتند از: بتا بلوکرها برای کاهش ضربان قلب و فشار خون Ivabradine ( Corlanor ) ، برای کاهش ضربان قلب دیورتیک ها که به کاهش تجمع مایعات در بدن کمک می کنند. دیگوکسین (لانوکسین) که ضربان قلب را کاهش می دهد و انقباضات قلب را تقویت می کند. مهارکننده های سدیم - گلوکز ( SGLT - ) که یک درمان برای دیابت است اما نتایج را در افراد مبتلا به نارسایی قلبی بهبود می بخشد. مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) که به کاهش فشار خون و فشار بر قلب کمک می کند. اگر نمی توانید مهارکننده های ACE را تحمل کنید، ممکن است به جای آنها از مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARBs ) استفاده شود. کنترل فشار خون هدف از یک سبک زندگی سالم برای قلب این است که فشار خون خود را در حدود / میلی متر جیوه نگه دارید. حفظ فشار خون سالم خطر ابتلا به موارد زیر را نیز کاهش می دهد: سکته نارسایی کلیه از دست دادن بینایی اختلال عملکرد جنسی آنژین به دلیل بیماری عروق کرونر یک رژیم غذایی مناسب داشته باشید. خوردن یک رژیم غذایی متعادل که سرشار از میوه ها و سبزیجات، غلات کامل، آجیل، ماهی، مرغ و روغن های گیاهی باشد بهترین راه برای پیشگیری از بیماری قلبی است. محدود کردن مصرف گوشت قرمز، کربوهیدرات های تصفیه شده، غذاهای بسیار فرآوری شده و ترک الکل نیز کمک زیادی به حفظ سلامت قلب شما می کند. بررسی ها نشان داده اند که رژیم غذایی مدیترانه ای و رژیم های گیاهی که سرشار از غلات کامل، سبزیجات، میوه ها، حبوبات و آجیل است به ویژه برای سلامت قلب مفید بوده و خطر ابتلا به بیماری های قلبی را تا درصد کاهش می دهد. شواهد نشان می دهد که رژیم غذایی مدیترانه ای بعد از حمله قلبی بهترین گزینه برای حفظ سلامت قلب است. برخی از مطالعات نشان داده اند که اندازه دور کمر و اضافه وزن (نشانگرهای چاقی) بزرگترین عوامل خطر برای بیماری عروق کرونر هستند. شایان ذکر است، همه‌گیری کووید - منجر به افزایش سریع وزن شده و ممکن است در افزایش بیماری‌های قلبی عروقی در آینده نقش داشته باشد. ورزش گروه ویژه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده، فعالیت بدنی پنج روز در هفته دقیقه با شدت متوسط را برای جلوگیری از نارسایی قلبی توصیه می کند. ورزش، قلب را قوی نگه می دارد و به گردش خون بهینه کمک می کند و تا حدودی با اثرات پیری بر سیستم قلبی عروقی مقابله می کند. فعالیت بدنی منظم فواید زیادی دارد، مانند کاهش خطر ابتلا به موارد زیر: بیماری قلبی دیابت سکته فشار خون بالا پوکی استخوان سرطان های خاص ناگفته نماند که ورزش دارای مزایای دیگری هم می باشد، از جمله: کنترل استرس بهبود خواب حفظ وزن مناسب کاهش احتمال ابتلا به زوال شناختی در مراحل بعدی زندگی نظارت بر تداخلات دارویی مصرف چندین دارو برای کسانی که نارسایی قلبی دارند غیر معمول نیست. در حالی که مدیریت علایم نارسایی قلبی ممکن است مستلزم مصرف بیش از یک دارو باشد، چندین داروی معمولی مورد استفاده، داروهای بدون نسخه و مکمل‌ها می‌توانند به طور خطرناکی با هم تداخل داشته باشند و علایم نارسایی قلبی را تشدید کرده و شما را در معرض خطر ابتلا به عوارض جدی قرار دهند. بر همین اساس، بهتر است: مطمین شوید که همه ارایه دهندگان پزشکی شما فهرست کاملی از تمام داروهایی که مصرف می کنید دارند. بدون بررسی اولیه با یک متخصص مراقبت های بهداشتی، یک داروی جدید را شروع نکنید. مراقب علایمی باشید که ممکن است با هر داروی جدید ایجاد شود. اگر علایم شما بعد از مصرف دارو بدتر شد یا علایم جدید را تجربه کردید، بلافاصله مصرف دارو را قطع کنید. برخی از داروهای رایج که باید مراقب آنها بود عبارتند از: داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) مانند مسکن‌های رایج بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین) می‌توانند باعث شوند بدن، سدیم و مایعات را حبس و علایم نارسایی قلبی را بدتر کند. یا داروهای سوزش سر دل و داروهای سرماخوردگی حاوی سدیم هستند که احتباس مایعات را تحریک می کند. داروهای گیاهی مانند افدرا، مخمر سنت جان، جینسینگ، زالزالک، کوهوش سیاه و چای سبز می‌توانند اثر متقابل داشته باشند و اثرات چندین داروی رایج قلبی را کاهش دهند. سخن آخر بسیاری از بیماری ها می توانند باعث ضعیف شدن قلب شوند. اگر علایم ضعف عضله قلب را تجربه کردید، در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. هیچ‌گاه علایم قلبی را نادیده نگیرید. اگر احساس خستگی بیش از حد معمول، دردهای غیر معمول، سبکی سر، یا درد قفسه سینه دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید. در حالی که بسیاری از شرایط صرفا نشانه‌های کلاسیک ضعیف شدن عضله قلب را تقلید می‌کنند، بهتر است که هوشیار باشید. رسیدگی سریع به این علایم می تواند عوارض طولانی مدت را به ویژه برای افراد بالای سال کاهش دهد. با بالا رفتن سن، خوردن یک رژیم غذایی مناسب برای قلب ضروری است، اما ما اذعان داریم که ایجاد یا پایبندی به این تغییرات همیشه آسان نیست. ناامید نشوید. داشتن یک زندگی سالم برای قلب ارزشش را دارد.

امروزه زیبایی و آراستگی بیشتر از گذشته اهمیت دارد. ما در دوره ای از زندگی خود هستیم که می خواهیم بهتر یا جوان تر به نظر برسیم. علم پزشکی دارای پیشرفت های بسیار زیادی است. روش های مختلفی وجود دارد که می تواند به جوانسازی و زیبایی ظاهر ما کمک کند. به عنوان مثال یکی از رایج ترین روش ها برای کاهش روند پیری بوتاکس است. سم باکتری بوتولینوم به اختصار بوتاکس نامیده می شود. مهم ترین کاربرد بوتاکس مهمترین کاربرد بوتاکس رفع چین و چروک های پوستی است. این سم با فلج کردن عضلات ناحیه مورد نظر باعث از بین رفتن چین های پوستی می شود. ما در این متن در مورد بوتاکس و استفاده از آن در دوران بارداری صحبت می کنیم. افزایش اطلاعات به شما کمک می کند تا مورد استفاده از بوتاکس در بارداری تصمیمی آگاهانه تری بگیرید. بوتاکس یک روش کاملا شناخته شده است. انجام این روش برای جوانسازی صورت هر روز درحال افزایش است. نسل های امروز در تلاش هستند که روند پیری را متوقف کنند. بنابراین گذر زمان دیگر نمی تواند مانند قبل، چروک های زیادی را در صورت افراد ماندگار کند. استفاده از بوتاکس چه در میان خانم ها و چه در میان آقایان دارای داوطلبان بسیار زیادی است. اما با این حال به نظر می رسد که به خصوص خانم ها علاقه بیشتری به انجام بوتاکس دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اما اگر به دنبال تشکیل خانواده باشید، احتمالا سوالات زیادی در مورد امکان استفاده از بوتاکس در این دوران برای شما مطرح می شود. ما در این متن در مورد بوتاکس و استفاده از آن در دوران بارداری صحبت می کنیم. افزایش اطلاعات به شما کمک می کند تا مورد استفاده از بوتاکس در بارداری تصمیمی آگاهانه تری بگیرید. بوتاکس دارویی است که از منبع شناخته شده سم بوتولینوم تهیه می‌شود. پزشک متخصص این دارو را به بیمار تزریق می کند. بوتاکس به طور موقت باعث از بین رفتن چین و چروک‌های پوستی می شود و ظاهری صاف و شفاف به پوست شما می دهد. اصطلاح بوتاکس معمولا برای اهداف زیبایی شناخته می شود، اما با این حال بوتاکس در درمان برخی بیماری ها نیز کاربرد دارد. به عنوان مثال استفاده از بوتاکس در کاهش علایم میگرن و تعریق غیرطبیعی بسیار مفید است. به طور کلی می توان گفت که بوتاکس نام تجاری یک دارو است که هم به دلایل زیبایی و هم به دلایل پزشکی استفاده می شود. بوتاکس هنگامی که در مقادیر بسیار کم تزریق می شود، می تواند به طور موقت خطوط اخم، خطوط پنجه کلاغی و خطوط پیشانی را صاف کند. همچنین از بوتاکس برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها، از جمله پرش پلک، اسپاستیسیتی (سفتی غیر طبیعی عضلات) ، میگرن، مثانه بیش فعال، بی اختیاری ادرار و تعریق بیش از حد استفاده می شود. بوتاکس با فلج کردن عضله یا مسدود کردن اعصاب خاصی که هدایت ماهیچه ها را برعهده دارند، عمل می کند. برخی از عوارض جانبی رایج‌شامل درد یا کبودی در محل تزریق است. بسته به اینکه بوتاکس برای چه چیزی استفاده می شود، اثرات این دارو می تواند بین سه تا ماه در بدن باقی بماند. بسیاری از خانم ها دوست دارند قبل از داشتن فرزند کمی جوان تر به نظر برسند. به طور کلی هنوز در مورد استفاده از بوتاکس در دوران بارداری تحقیقات زیادی انجام نشده است. بنابراین پاسخ دقیق این سوال را با اطمینان نمی دانیم. اما با این حال در این متن از زوایای مختلف به بررسی این مساله می پردازیم. به طور کلی استفاده از بوتاکس حتی در زمانی که باردار نیستید، با عوارض زیادی همراه است. اگر بوتاکس خارج از ناحیه مورد نظر در بخش های دیگر پوست پخش شود، ممکن است باعث عوارض زیر شود: تاری دید تنگی نفس اختلال در بلع ضعف عضلانی از دست دادن کنترل مثانه به طور کلی مشخص نیست که آیا بوتاکس می تواند به جنین آسیب برساند یا خیر، بنابراین بعید است که پزشک به دلایل زیبایی، تزریق بوتاکس را تایید کند. با این حال، اگر برای درمان بیماری مانند میگرن یا گرفتگی عضلات قصد استفاده از بوتاکس را دارید، به احتمال زیاد تایید پزشک را دریافت کنید. به طور خاص، از آنجایی که هیچ مطالعه کافی بر روی زنان باردار و بوتاکس انجام نشده است، هیچ راهی برای تعیین ایمنی دارو وجود ندارد. سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) می گوید که بوتاکس تنها در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که فواید آن از مضرات آن بیشتر باشد. بسیاری از تحقیقات در مورد بوتاکس و بارداری در حیوانات انجام شده است. برخی از مطالعات ارتباط بین سم بوتولینوم و ناهنجاری های جنینی را نشان داده اند. اما با این حال نتایج برخی دیگر از تحقیقات نشان می دهند که این دارو از جفت عبور نمی کند. از آنجایی که بدن انسان با حیوانات تفاوت های بسیار زیادی دارد، تعمیم این نتایج به انسان دشوار است. بنابراین اگر قصد دارید بوتاکس را برای اهداف پزشکی در دوران بارداری استفاده کنید، بهتر است بدانید که این کار ارزش تاسف خوردن های بعدی را ندارد. از آنجایی که دوران بارداری حساس ترین مقطع زندگی خانم ها است، بسیاری از کارشناسان ترجیح می دهند در توصیه به مراجعان خود جانب احتیاط را حفظ کنند. بنابراین اگر فقط به دلیل اهداف زیبایی قصد انجام بوتاکس را دارید، پزشکان به شما توصیه می کنند که سلامت خود و جنین را در معرض خطر قرار ندهید. بررسی هایی که در مورد حیوانات انجام شده است، نشان می دهد که تزریق بوتاکس در بارداری باعث تولد نوزادانی با وزن کمتر می شود. اما با این حال گاهی فواید استفاده از بوتاکس بیشتر از مضرات آن است. به عنوان مثال خانم های بارداری که دچار دردهای شدید میگرنی هستند می توانند فقط با تایید پزشک از دوز بسیار کم بوتاکس استفاده کنند. سردرهای میگرن بسیار شدید هستند. دردهای ناشی از میگرن گاهی تا چندین روز طول می کشند و باعث استفراغ، تهوع و کاهش اشتهای شدید در فرد مبتلا می شوند. بنابراین با توجه به عوارض میگرن در خانم های باردار به نظر می رسد که فواید استفاده از بوتاکس در درمان میگرن بیشتر از مضرات آن است. اما با این حال فراموش نکنید که استفاده از بوتاکس باید حتما با تایید پزشک متخصص زنان انجام شود. بسیاری از خانم ها ممکن است حتی با گذشت چند ماه از باردار بودن خود بی اطلاع باشند. استفاده از بوتاکس در این دسته از خانم ها می تواند بعدها باعث نگرانی بسیار زیادی در مورد سلامت جنین شود. در مرحله اول بهترین کار این است که آرامش خود را حفظ کنید. بسیاری از کارشناسان به مادرانی که متوجه بارداری خود نشده‌اند توصیه می‌کنند که استفاده از بوتاکس در مراحل اولیه بارداری مشکلی ندارد. به خصوص اگر بوتاکس را در دوزهای اندک استفاده کرده اید، هیچ گونه آسیبی سلامت جنین شما را تهدید نخواهد کرد. به طور کلی، یک جلسه بوتاکس معمولا نمی تواند مشکلی را در فرایند بارداری ایجاد کند. هنگامی که زایمان کردید، بیشتر فعالیت های خود را می توانید دوباره مانند قبل از سر بگیرید. با این حال مادرانی که در دوران شیردهی به نوزاد هستند هنوز باید در رژیم غذایی و استفاده از برخی درمان ها محتاط باشند. این توصیه در مورد استفاده از بوتاکس نیز صادق است. به همین علت سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) توصیه می کند که مادران شیرده جانب احتیاط را حفظ کنند. مواد مغذی که می خورید، همچنین هر گونه دارویی که مصرف می کنید همگی از شیر مادر مستقیما به کودک منتقل می شوند. تزریق مقادیر کم بوتاکس در دوران شیردهی مشکلی ندارد. به نظر می رسد که دوز کم بوتاکس ت ثیر زیادی بر شیر مادر نخواهد داشت. با این حال قبل از استفاده از بوتاکس حتما با پزشک خود مشورت کنید. به طور کلی قبل از شروع هر درمان پزشک را حتما در جریان بارداری و یا شیردهی خود قرار دهید. به طور کلی شما در دوران بارداری و شیردهی باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنید. در این دوران ممکن است برای مصرف ویتامین ها تحت نظر پزشک باشید. ظاهر شما هر روز با یک برآمدگی در حال تغییر است و نوسانات هورمونی باعث تغییر خلق و خوی شما می شوند. بنابراین دلیلی وجود ندارد که با استفاده از بوتاکس و نگرانی های مربوط به آن، خود را در معرض استرس بیشتری قرار دهید. اگر نگران ایجاد چین و چروک هستید، استفاده از بوتاکس راه حل مناسبی برای دوران بارداری نیست. در دوران بارداری اغلب بدن خانم ها دچار تورم می شود و در نتیجه آب را در خود نگه می دارد. این تورم برای رفع چین و چروک های پوستی مزیت بزرگی برای خانم های باردار است. در واقع پوست شما نیازی به پرکننده ها و یا فلج کننده های عضلات ندارد، زیرا بدن یک خانم باردار به طور طبیعی این چین و چروک های مزاحم را از بین می برد. پس از زایمان و تصمیم گیری در مورد شیر دادن یا عدم شیردهی به نوزاد، می توانید روال عادی زندگی خود را از سر بگیرید. حتی ممکن است متوجه شوید که دیگر نیازی به استفاده از بوتاکس ندارید. داشتن یک نوزاد سالم بزرگترین آرزوی هر مادر باردار است. بنابراین برای حفظ سلامت جنین باید تا حد امکان مراقبت های لازم بارداری را رعایت کنید. زیبایی و بارداری منافاتی با هم ندارند. شما می توانید در عین باردار بودن به زیبایی خود نیز اهمیت بدهید. اما بهتر است برای این کار از روش های مناسب و بی خطر استفاده کنید. اگر دارای چین و چروک های پوستی هستید و می خواهید صورت صاف تری داشته باشید می توانید به جای بوتاکس از جایگزین های بی خطر زیر استفاده کنید: استفاده از اسکراب باعث باز شدن منافذ بسته پوست و در نتیجه روشن و شفاف شدن رنگ پوست می شود. آبرسانی کافی نقش مهمی در حفظ طراوت پوست دارد. اگر دارای پوست خشکی هستید با استفاده از لوسیون ها یا کرم های ملایم حاوی هیالورونیک اسید پوست خود را هیدراته نگه دارید. همچنین روغن نارگیل به دلیل داشتن چربی های مفید در حفظ طراوت پوست بسیار موثر است. فیشیال‌یک درمان رایج برای پاکسازی عمیق پوست است. در این روش از بخور، کلاژن‌سازی صورت و همچنین لایه‌برداری پوست استفاده می شود. استفاده از فیشیال ها در دوران بارداری کاملا بی‌خطر است. اما با این حال چند استثنا در این زمینه وجود دارد. سعی کنید برای پاکسازی پوست از موادی مانند رتینوییدها و اسید سالیسیلیک استفاده نکنید. زیرا این ترکیبات اسیدی به راحتی می تواند وارد جریان خون شما شوند. از سوی دیگر، ممکن است متوجه شوید که بارداری بدون نیاز به استفاده از بوتاکس، ظاهر تازه‌ای به شما می‌دهد. علت این است که احتباس طبیعی مایعات در دوران بارداری صورت شما را پف دار می کند. باعث پر شدن خطوط ناخواسته پا کلاغی می شود. همچنین تغییرات هورمونی تولید چربی در پوست شما را افزایش می دهد. همه این عوامل با کمک هم باعث درخشش پوست و جوانی شما می شود.

یا کرپیتوس صدایی است که از مالش سطوح مفصل به یکدیگر ایجاد می شود. ممکن است متوجه شوید که مفاصل شما با افزایش سن بیشتر صدا می دهند و ترک می‌خورند. این به این دلیل است که غضروف بین مفاصل شما به مرور زمان فرسوده می شود و سطح بیشتر و ناهموارتری را برای ساییدن به هم باقی می گذارد. مفاصل می توانند صداهای دیگری مانند صدای جیر جیر را نیز تولید کنند. این صداها به استفاده از مفصل، وضعیت خوابیدن و چندین عامل دیگر بستگی دارد. بسیاری از مردم از ترس اینکه ممکن است مشکل جدی وجود داشته باشد، در مورد ترکیدن مفاصل و سروصدای آنها سوالاتی را می پرسند، اما صدا مفاصل اساسا یک واقعیت زندگی است. زانوها، بند انگشتان، مچ پا و حتی ریه‌های شما ممکن است در طول روز سروصداهای هشداردهنده ای را ایجاد کنند. این سروصدا ها بیشتر از حباب های نیتروژن در مایع سینوویال بوجود می آیند که به دام می افتد و در طی حرکات خاصی آزاد می شود. صداهای ناشی از مفاصل در بیشتر مواقع نگران کننده نیستند. کرپیتوس زمانی که ناشی از آسیب، وضعیت پزشکی یا بیماری نباشد بی ضرر است. اما، مواقعی وجود دارد که صدای ناشی از مفاصل نشان دهنده یک مشکل بزرگتر است که نیاز به درمان و مراجعه به متخصص اورتوپد دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم و نشانه های کرپیتوس چیست؟ در پزشکی ارتوپدی و پزشکی ورزشی، کرپیتوس صدای کلیک یا ترق زدن در مفصل را توصیف می کند. صداهای ترکیدن مفاصل ممکن است به این معنی باشد که هوا در مفصل در حال حرکت است که معمولا بی ضرر است. مردم اغلب متوجه کرپیتوس در زانوهای خود می شوند، اما می تواند در سایر مفاصل مانند شانه، آرنج یا گردن نیز رخ دهد. کرپیتوس همراه با درد می تواند نشانه ساییدگی یا آسیب باشد. اگر کرپیتوس دردناک است، باید با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کرپیتوس یا صدای مفاصل می تواند بخشی طبیعی از حرکت باشد. بسیاری از افراد به ویژه با بالا رفتن سن، پارگی مفاصل را تجربه می کنند. ممکن است متوجه شوید بروز صداهای زیر در مفاصل خود شوید: هنگامی که زانو یا آرنج خود را خم می کنید. وقتی از پله‌ها بالا یا پایین می‌روید یا زانو می‌زنید صدای مفاصل در زانوی شما به گوش می‌رسد. وقتی شانه خود را حرکت می دهید، صداهای ترق یا ساییدن بشنوید. تورم گاه به گاه یا مداوم در اطراف مفصل آیا کرپیتوس یا صدای مفاصل نشانه خطرناکی است؟ کرپیتوس یک اتفاق کاملا عادی است شما مطمینا آن را تجربه کرده اید. مچ پای خود را حرکت می‌دهید و صدای ضربه ضعیفی می‌شنوید، یا دست خود را به هم می‌پیچید و از آرامش لذت می‌برید، زیرا بند انگشتان پشت سر هم می‌ترکند. در اکثر مواقع صدای مفاصل زیاد نگران کننده نیست. اگرچه موارد نادری وجود دارد که می تواند نشانه ای از مشکلی باشد که به سختی قابل تشخیص و ارزیابی است. بسیاری از مردم نمی دانند که چرا مفاصل آنها صدا می دهد. همین موضوع می تواند منجر به سردرگمی در مورد تجربه شود. این پدیده در واقع جالب‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید، و دانستن علت اصلی آن می‌تواند مهم باشد. همچنین ممکن است هنگام ورزش کردن یا استفاده مکرر از مفصل به دلایل دیگر متوجه صدای مفاصل شوید. این وضعیت نیز رایج و معمولا بی ضرر است. هنگامی که این نوع ترکیدن رخ می دهد، به این دلیل است که ماهیچه هایی که استفاده می کنید سفت هستند. سفت شدن یک عضله می تواند باعث اصطکاک روی استخوان و منجر به ایجاد صدا شود. این به خودی خود مشکلی نیست، اما به این معنی است که باید مقداری کشش انجام دهید. سفتی عضلانی علت بسیاری از آسیب‌های مختلف است، به‌ویژه کشیدگی و پارگی عضله، که در صورت امکان باید از آن‌ها اجتناب کرد. هنگام انجام حرکات کششی ممکن است صدای بلندی بشنوید و به دنبال آن احساس آرامش در ناحیه ایجاد شود. علت صدای مفاصل چیست؟ صدای مفاصل ممکن است به شکل ترک خوردن بند انگشت نیز ظاهر شود. یک داستان قدیمی وجود دارد که می گوید شکستن بند انگشتان می تواند آنها را ملتهب کند یا منجر به آرتریت شود. مانند بسیاری از داستان های قدیمی، این یک باور نادرست است. شکستن بند انگشتان هیچ مشکلی ایجاد نمی کند و کاملا طبیعی است. این فرآیند در واقع یک نام علمی دارد، کاویتاسیون. مفاصل به طور طبیعی حباب‌های نیتروژن را در طول زمان به وجود می‌آورند، زیرا مایع سینوویال به عنوان روان کننده برای آنها عمل می‌کند. این حباب‌ها می‌توانند در فضاهای مفصل جمع شوند و باعث ایجاد احساس سفت شدن مفصل شوند. وقتی این اتفاق می‌افتد، می‌توانید مفصل را "شکسته" کنید تا آن را شل کنید و گاز را از حباب‌های آن آزاد کنید. این همان کاویتاسیون است. صدای مفاصل بدون درد صدای بدون درد در مفاصل یا رباط‌های شما هم رایج و هم طبیعی است. مایع سینوویال مفاصل را روان و محافظت می کند. با گذشت زمان، حباب های ناشی از آن می توانند در این نواحی تجمع پیدا کنند و هنگام استفاده از مفصل آزاد شوند که با صدا در مفاصل همراه هستند. بنابراین، در این شرایط صداهای مفاصل بیشتر شبیه به بیرون ریختن مایع مفصلی است. صداها احتمالا با افزایش سن بیشتر می شوند، اما به طور کلی صدای مفاصل بدون درد نگران کننده و جدی نیست. علل کرپیتوس همراه با درد صدای مفاصل همراه با درد می تواند ناشی از موارد زیر باشد: آرتروز صدایی که می شنوید نیز می تواند نتیجه آسیب آرتروز به غضروف و استخوان باشد. انواع مختلف آرتریت باعث تورم و تغییر در حرکت مفاصل می شود. استیوآرتریت ( OA ) معمولا با افزایش سن مفاصل را تحت ت ثیر قرار می دهد. در نتیجه تجزیه غضروف باعث تورم و درد می شود. پارگی منیسک منیسک لایه نازکی از غضروف است که بین مفاصل تحمل کننده وزن استخوان ران و استخوان درشت نی قرار دارد. اگر آن بالشتک پاره شود، لبه های خرد شده یا جدا شده آن می توانند در حین حرکت گیر کنند. این وضعیت باعث تورم، درد، و صداهای ترکیدن یا کلیک می شود. سندرم درد پاتلوفمورال درد مبهم در پشت کشکک (کاسه زانو) می تواند نشان دهنده یک آسیب زمینه ای در این قسمت یا استفاده بیش از حد از آن باشد. در این شرایط احتمال دارد در حین حرکت، صدای مفاصل و درد را به طور همزمان تجربه کنید. بیماری تنفسی اصطلاح "کرپیتوس" ممکن است برای توصیف صداهایی که از ریه ها منشا می گیرند استفاده شود. آنها همچنین "ترق" یا " rales " نامیده می شوند و می توانند نشان دهنده بیماری تنفسی باشند. صداها ممکن است بدون گوشی پزشکی قابل شنیدن باشند یا نباشند. چگونه صدای مفاصل را از بین ببریم؟ اگر می خواهید از ترکیدن مفاصل خود جلوگیری کنید، تنها یک راه حل وجود دارد: بلند شوید و حرکت کنید. کشش و حرکت باید از سفت شدن ماهیچه ها جلوگیری کند و مفاصل شما را روان نگه دارد، بنابراین از مالش آنها به یکدیگر جلوگیری می کند. صدای مفاصل حتی اگر بیش از حد رخ دهد فقط در صورتی که در نتیجه احساس درد داشته باشید، مشکل ساز است. ترک خوردن مفصل دردناک می تواند علامتی از آرتریت، التهاب تاندون یا بورسیت در مراحل اولیه باشد. البته آرتریت با التهاب مفصل مشخص می‌شود که می‌تواند با شروع به ساییدگی استخوان‌های مفصل به یکدیگر باعث "ترکیدن" دردناک شود. توجه داشته باشید که باز هم، این به دلیل ترک خوردن بند انگشت نیست و ربطی به تجمع گاز در مفصل ندارد. با این حال، این دو در کنار هم می توانند منجر به درد و ناراحتی شوند. تاندونیت التهاب تاندون است که می تواند باعث حرکت نامناسب مفصل شود و در نتیجه باعث ترکیدن مفصل شود. بورسیت محتمل‌تر است، اگرچه درد ناشی از آن باید تقریبا همیشه وجود داشته باشد. صدای مفاصل چگونه درمان می شود؟ نحوه برخورد شما با کرپیتوس واقعا به علت و بیماری زمینه ای آن بستگی دارد. در بسیاری از موارد، درمان التهاب می تواند بسیار موثر باشد. گزینه های درمانی ممکن است شامل حمایت دارویی یا سرما درمانی باشد. بسیاری از علل ترک خوردن و صدای مفاصل با درمان‌های خانگی مانند مصرف داروهای ضد التهاب یا استفاده از روش RICE (استراحت، یخ، فشرده‌سازی و بالا بردن ارتفاع) بهبود می‌یابند. اما علل دیگر ممکن است به کمک پزشک نیاز داشته باشد. پزشک ممکن است گزینه درمان های احتمالی زیر را برای شما تجویز کند: بریس یا آتل بندی: گاهی اوقات یک بریس یا آتل می تواند به تراز کردن مفصل کمک کند تا آسیب بهبود یابد. فیزیوتراپی: تیم های فیزیوتراپی ما برنامه های درمانی را با شرایط، فعالیت ها و اهداف شما تنظیم می کنند. در مورد فیزیوتراپی اطلاعات بیشتری کسب کنید. ارتزهای سفارشی: ارتوزها یا درج های مخصوص کفش که پا و زانو را تثبیت می کنند که می توانند درد را تسکین دهند و به شما کمک کنند فعال بمانید. درباره ارتزهای سفارشی پا بیشتر بدانید. تسکین درد: روش‌های تسکین درد با استفاده صحیح می‌توانند ناراحتی و التهاب را از بین ببرند و به شما امکان می‌دهند با خیال راحت به فعالیت‌های مورد علاقه خود بازگردید. گزینه های جراحی برای از بین بردن کرپیتوس دردناک برخی از علل کرپیتوس ممکن است نیاز به درمان جراحی داشته باشند، از جمله: جراحی آرتروسکوپی: آرتروسکوپی یک جراحی کم تهاجمی است که از ابزارهای کوچکی استفاده می کند که از طریق برش های کوچک برای دسترسی به مفصل وارد می شود. برای PFS ، جراح شما می‌تواند تکه‌هایی از بافت آسیب‌دیده را بردارد یا تاندون‌ها را تغییر مکان دهد تا حرکت زانو بیشتر شود. دبریدمان: برخی از انواع PFS و آرتریت با دبریدمان بهبود می یابند. در این جراحی کم تهاجمی، جراح می تواند غضروف آسیب دیده را برای کاهش مالش صاف کند. جایگزینی مفصل: هنگامی که آرتریت یا آسیب مفصلی پیشرفته است، ممکن است جایگزینی مفصل را در نظر بگیرید. جراحی تعویض مفصل یک مفصل مصنوعی را به جای مفصل آسیب دیده جایگزین می کند. اگر مفاصل پر سر و صدا دارید، لطفا برای ارزیابی با پزشکت تماس بگیرید. مهم است که علت اصلی را درک کنید، به طوری که بتوان سر و صدای طبیعی را از یک بیماری حاد یا مزمن که نیاز به مراقبت پزشکی دارد، تشخیص داد. یکی از موثرترین اشکال درمان، تقویت عضلات حمایت کننده از مفصل است. این فشار مفاصل را کاهش می دهد و "درمان" مناسب را تضمین می کند.

می تواند به دلیل تحریک عصبی، یک واکنش آلرژیک، یا تراز نادرست نیش باشد. حساسیت بعد از پر کردن دندان رایج است و معمولا با گذشت زمان از بین می‌رود. با این حال، اگر فرد دچار درد شدید یا ناراحتی همراه با علایم دیگر مانند تب یا تورم شد، باید فورا با دندانپزشک خود تماس بگیرد. در این مقاله از به این می پردازیم که چرا ممکن است افراد پس از پر کردن دندان دچار حساسیت شود، چگونه آن را درمان کند و چه زمانی به دندانپزشک مراجعه کند. ما همچنین سایر علل احتمالی حساسیت دندان را بررسی می کنیم. پر کردن یک روش دندانپزشکی است که هر گونه پوسیدگی را از روی دندان تمیز می کند و سپس فضا را با مواد جدید پر می کند. پس از تزریق ماده بی حس کننده در اطراف دندان، دندانپزشک ناحیه پوسیده دندان را معمولا با مته دندان تمیز می کند. سپس فضا را با آمالگام طلا، نقره، کامپوزیت یا چینی پر می کنند. هنگامی که عامل بی حس کننده از بین رفت، ممکن است فرد در اطراف ماده پرکننده حساسیت داشته باشد و احساس درد کند. حساسیت بعد از پر شدن چه حسی دارد؟ هنگامی که فردی دندان حساس دارد، ممکن است متوجه شود که محرک های خاصی باعث ایجاد یک احساس موقتی و ناراحت کننده در دندان پر شده یا ناحیه اطراف آن می شود. حتی احتمال دارد شوک سرماخوردگی یا درد ناگهانی باشد که به سرعت ایجاد شده و سپس از بین می رود. محرک های احتمالی حساسیت دندان پس از پر کردن، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غذاهای شیرین نوشیدنی های گرم غذاها یا نوشیدنی های سرد گاز گرفتن هنگام غذا خوردن برخورد هوا با دندان، مانند هنگام تنفس از طریق دهان غذاها و نوشیدنی های اسیدی، از جمله میوه، آب میوه و قهوه چرا پر کردن دندان باعث حساسیت دندان می شود؟ برخی از حساسیت های موقت پس از پر کردن دندان رایج است. با این حال، حساسیت مداوم یا شدید پس از پر کردن به احتمال زیاد به دلایل دیگری است که نیاز به درمان دارند. در زیر به علل احتمالی این علامت می پردازیم و توضیح می دهیم که چه زمانی باید به دندانپزشک مراجعه کرد. عصب تحریک شده حساسیت کوتاه مدت دندان پس از پر کردن معمولا به این دلیل رخ می دهد که عمل پرکردن باعث تشدید یا ایجاد التهاب در عصب داخل دندان شده است. لایه های بیرونی دندان که مینا و عاج هستند معمولا از عصب در برابر قرار گرفتن محافظت می کنند. با این حال، پرکردگی‌ها به‌ویژه پرکردگی‌های عمیق می‌توانند به انتهای عصب نزدیک شده و باعث تحریک و احساسات ناخوشایند شوند. با بهبودی عصب، حساسیت از بین خواهد رفت. این ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشد. هنگامی که عصب به طور کامل بهبود یافت، فرد نباید تفاوتی بین دندان پر شده و دندان های دیگر احساس کند. تراز نادرست دندان دندانپزشک باید بررسی کند که پرکننده دندان با سایر دندان های داخل دهان همخوانی دارد. افراد معمولا در روزهای بعد از عمل، هنگام گاز گرفتن، حساسیت جزیی را تجربه می کنند. این حساسیت معمولا خود به خود از بین می رود. با این حال، زمانی که پر کردن بیش از حد بلند باشد، می‌تواند باعث فشار اضافی در هنگام گاز گرفتن فرد شود. این می تواند باعث منبع مورد اعتماد درد و حساسیتی که اغلب شدیدتر از حساسیت معمولی پس از پر کردن است. اگر فردی دچار حساسیت شدید یا مشکل در خوردن یا کنار هم قرار دادن دندان های خود است، باید از دندانپزشک خود بخواهد تا بایت را بررسی کند. دندانپزشک ممکن است تصمیم بگیرد که نقطه اوج پرکردگی را صاف کند تا بایت به درستی جا بیفتد و ناراحتی را از بین ببرد. پالپیت در واقع پالپیت التهاب پالپ در عمق دندان است که می تواند باعث حساسیت و درد دندان شود. پالپیت به طور منظم با پر کردن های جزیی رخ نمی دهد، اما ممکن است در موارد زیر رخ دهد: پرکردن چندین دندان یا جراحی حفره بسیار عمیق که به لایه پالپ داخلی می رسد. دندان آسیب دیده است، مانند تصادفی که منجر به ترک خوردگی یا شکستگی دندان شده است. دو نوع پالپیت وجود دارد. پالپیت برگشت پذیر به التهاب خفیف اشاره دارد که در آن پالپ سالم می ماند و دندان به طور مستقل بهبود می یابد. پالپیت برگشت ناپذیر زمانی رخ می دهد که یک عصب آسیب دیده وجود داشته باشد که شروع به مرگ می کند. در این موارد برای حفظ دندان نیاز به روت کانال است. دندانپزشک معمولا می تواند پالپیت را با یک پرکردن جدید یا یک روش ترمیمی مانند عصب کشی برطرف کند. همچنین ممکن است فرد برای از بین بردن هرگونه عفونت باکتریایی نیاز به مصرف آنتی بیوتیک داشته باشد. واکنش آلرژیک برخی از افراد ممکن است واکنش آلرژیک به پر کردن را تجربه کنند. بررسی ها نشان می دهد آمالگام ماده پرکننده ای است که اغلب باعث واکنش آلرژیک می شود. افراد همچنین ممکن است نسبت به سایر مواد دخیل در این روش، مانند لاتکس موجود در دستکش دندانپزشک، واکنش آلرژیک داشته باشند. حساسیت بعد از پر کردن چه حسی دارد؟ حساسیت دندان ها اغراق آمیز بودن تمام حس هایی است که دندان ها حس می کنند. بسیاری از افراد از این مشکل رنج می برند، حتی نوجوانان نیز به دلیل درد شدید دندان به طور مرتب به دندانپزشک مراجعه می کنند. هنگامی که عمل پر کردن انجام می شود، برای یک بازه زمانی خاص، دندان بیش از حد حساس می شود. این احساس با گذشت زمان به حالت عادی فروکش می کند. برخی از افراد بسیار حساس هستند، می توان آنها را با داروها تهیه کرد. حساسیت بعد از پر کردن، بسته به غذایی که مصرف می‌کنید، احساس گرمی یا سردی شدید دارد. طبق گفته دندانپزشکان، این چیز خوبی نیست. در هر صورت، تعداد کمی از بیماران هنوز از داشتن مشکلات حساسیت گله می کنند. بعضی اوقات مواد پرکننده گاهی برای بیمار کم می شود. پس از آن پر کردن جدید برای بیمار به عنوان یک شروع جدید مورد نیاز است. چرا پر کردن دندان باعث حساسیت دندان می شود؟ اکثر بیماران شکایت می کنند و می پرسند چرا بعد از پر کردن دندان من هنوز درد می کند؟ این احساس دقیقا نمی تواند درد باشد. بلکه می تواند به دلیل پر شدن دندان ها باشد. علت اصلی می تواند به دلیل کاشت یک ماده خارجی در دندان باشد. این باعث افزایش قدرت درک دندان می شود. به گفته دندانپزشکان، این وضعیت کوتاه مدت است و در نهایت از بین خواهد رفت. اما برخی از بیماران هنوز از داشتن مشکلات حساسیت شکایت دارند. بر این اساس می توان آنها را درمان کرد. گاهی اوقات مواد پرکننده مناسب بیمار نیست. سپس فرد باید یک جلسه پر کردن دیگر را برنامه ریزی کند. چگونه از حساسیت دندان جلوگیری کنیم؟ تاثیر پر کردن دندان بدون توجه به آمادگی فرد می تواند باعث حساسیت دندان شود. با این حال، رعایت بهداشت دهان و دندان بهترین راه برای جلوگیری از حساسیت دندان است. پس از پر کردن، فرد می تواند با پرهیز از غذاها و نوشیدنی های خیلی گرم یا خیلی سرد و غذاهایی که برای جویدن تلاش می کند، ناراحتی را به حداقل برساند. وقتی بیماران به کلینیک می‌رسند و می‌پرسند چرا دندان من بعد از پر کردن هنوز درد می‌کند؟ دندانپزشک یک برنامه کامل برای آنها دارد. این عمدتا به دلیل حساسیت است. درمان حساسیت عمدتا با استفاده از "ژل های فلورید" است. علاوه بر این، خمیر های حساسیت‌زدا نیز در کلینیک دندانپزشکی موجود است. نحوه درمان دندان حساس همچنین ممکن است فرد روش های زیر را در خانه برای کمک به کاهش حساسیت دندان امتحان کند: با ضربات آرام و دایره ای روی دندان ها و لثه ها مسواک بزنید. مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن مصرف کنید. با استفاده از پماد بی حس کننده موضعی طراحی شده برای دهان شستشوی دهان با آب بعد از مصرف غذاها یا نوشیدنی های اسیدی اجتناب از خمیر دندان و محصولات سفید کننده، که می تواند حساسیت را بدتر کند. از مسواک زدن بلافاصله پس از خوردن غذاهای اسیدی خودداری کنید، زیرا انجام این کار ممکن است مینای دندان را از بین ببرد. اگر حساسیت دندان در روزهای بعد از پرکردن بهبود نیافت، مهم است که با دندانپزشک صحبت کنید. دندانپزشک باید سایر علل بالقوه حساسیت را که ممکن است به پرکردگی مرتبط نباشد رد کند. چه زمانی به دندانپزشک مراجعه کنیم؟ اگر دندانی در روزهای پس از پر کردن دندان کمی حساس شد، نباید نگران باشند. آنها معمولا با استفاده از داروهای خانگی و خمیردندان های حساسیت زدا می توانند این ناراحتی را تسکین دهند. در صورت بدتر شدن حساسیت، مشکل در خوردن، یا علایم دیگری مانند دندان درد یا تب، فرد باید فورا به دندانپزشک مراجعه کند. بی حسی پس از پر کردن ظرف یک یا دو ساعت از بین می رود. طبق برنامه بهبودی نیز طی چند روز فروکش می کنند. اگر پرکردن به طور معمول عمل می کند، پس از یک هفته به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمین شوید که هیچ عفونتی به دنبال آن وجود ندارد. سخن آخر پر کردن روشی مطمین و موثر برای درمان حفره های دندانی است. بیشتر پرکردن ها سال ها دوام خواهند داشت. مراقبت از دندان ها با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه و معاینات منظم دندانپزشکی می تواند به پیشگیری از پوسیدگی در آینده کمک کند. مقداری حساسیت پس از پر کردن، رایج و مورد انتظار است. با این حال، در صورت بروز حساسیت یا درد شدید یا بروز علایم دیگری مانند تب، مهم است که با دندانپزشک صحبت کنید.

، و اینکه چگونه گلبول های سفید خون را افزایش دهیم برای افرادی که تعداد گلبول های سفید کمی دارند، حیاتی و ضروری است. شاید متوجه این موضوع شده باشید که بعد از و آنفولانزا تب می کنید. تب نتیجه تلاش گلبول های سفید خون در مبارزه با میکروب های عفونی که به لکوسیت ها نیز معروف هستند. گلبولهای سفید اجزای سلولی خون که فاقد هموگلوبین، اما دارای هسته هستند. گلبول های سفید خون متحرک و وظیفه اصلی آنها محافظت از بدن در برابر عفونت ها و بیماری ها است. اگر تعداد گلبول های سفید خون کاهش قابل توجهی داشته باشد، بدن حتی در برابر کوچکترین عفونت ها آسیب پذیر می شود. برخی راهکارهای طبیعی برای افزایش گلبول های سفید خونی، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روغن اسطوخودوس اغلب برای درمان استرس و اضطراب و تقویت خواب استفاده می شود. همچنین تعداد WBC . این کار را یک بار در روز انجام دهید. سیر دارای خواص ضد التهابی (به لطف وجود آلیسین) که با تحریک تولید گلبول های سفید مختلف، شامل لنفوسیت ها، ایوزینوفیل ها و ماکروفاژها، ایمنی بدن را تقویت می کند. سیر خرد شده را به غذای مورد علاقه خود اضافه و روزانه از آن استفاده کنید. اگر می توانید طعم قوی سیر را کنترل کنید، می توانید آن را به صورت خام و به طور مرتب مصرف کنید. اسفناج منبع غنی ویتامین ها، مواد معدنی همچنین دارای خواص آنتی اکسیدانی است. این خواص می تواند به افزایش تعداد گلبول های سفید خون کمک کند. می توانید اسفناج را مستقیما مصرف یا آن را به سالاد یا ماکارونی دلخواه خود اضافه کرده و روزانه اسفناج مصرف کنید. برگ های پاپایا حاوی استوژنین ها، ترکیبات مهمی هستند که با افزایش تعداد WBC ، ایمنی بدن را تقویت می کنند. آب برگ پاپایا به عنوان یک درمان عای برای تب دانگ عمل می کند. یک دسته برگ شسته شده پاپایا بردارید و آنها را مخلوط کنید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. ویتامین های A ، C ، E و B نقش مهمی در بهبود تعداد گلبول های سفید خون دارند. ویتامین A نقش ویژه ای در افزایش لنفوسیت ها دارند، در حالی که ویتامین C ایمنی کلی را افزایش می دهد. ویتامین B برای تولید نوتروفیل ها ضروری است و ویتامین E باعث تولید سلول های کشنده طبیعی می شود. پروبیوتیک های موجود در ماست ایمنی بدن را تقویت می کند. آنها همچنین دارای خواص تحریک کننده ای هستند که به افزایش تعداد گلبول های سفید کمک می کند. یک کاسه ماست غنی از پروبیوتیک را حداقل یک بار در روز مصرف کنید. مکمل های دارای ویژگی های تنظیم کننده ایمنی هستند که با افزایش تعداد WBC ایمنی بدن را افزایش می دهد. پس از مشورت با پزشک، میلی گرم امگا مصرف کنید. این مکمل ها را فقط یک بار در روز مصرف کنید. تخمه آفتابگردان حاوی فسفر، منیزیم، و ویتامین B است. این مواد مغذی و آنتی اکسیدان ها باعث افزایش گلبول های سفید خون برای مبارزه با عفونت و حفظ عملکرد صحیح بدن می شود. آنها را در سالاد خود بریزید، یا روی سبزیجات سرخ شده بپاشید و میل کنید. می توانید این کار را روزانه انجام دهید. ما اکیدا توصیه می کنیم که درمان را شروع کنید و همچنین در صورت مشاهده کاهش تعداد WBC ، از داروهای فوق استفاده کنید. عدم بازگرداندن تعداد کم WBC به سطوح مطلوب آن می تواند منجر به عوارض شود. روی می تواند عملکرد طبیعی گلبول های سفید خون را بازیابی کرده و در نتیجه ایمنی را افزایش دهد. پس از مشورت با پزشک تا میلی گرم مکمل روی مانند صدف، گوشت قرمز، لوبیا و آجیل مصرف کنید. این کار را روزانه انجام دهید. سولفورافان ( SFN ) در کلم بروکلی می تواند به تنظیم تعداد گلبول های سفید خون و تقویت سیستم ایمنی بدن کمک کند. یک فنجان کلم بروکلی پخته را می توانید مقداری نمک بپاشید و مستقیما مصرف کنید یا به سالاد مورد علاقه خود اضافه کنید. این کار را روزانه انجام دهید. مصرف از طریق رژیم غذایی بر تولید گلبول های سفید خون به ویژه لنفوسیت ها و نوتروفیل ها ت ثیر مثبت دارد. سلنیوم همچنین ایمنی بدن را در برابر عفونت ها و بیماری ها افزایش می دهد. بعد از مشورت با پزشک روزانه میکروگرم مکمل سلنیوم مصرف کنید. همچنین می توانید با مصرف بیشتر ماهی تن، ساردین، مرغ و بوقلمون نیاز روزانه خود به سلنیوم را برآورده کنید. مکمل سلنیوم را یک بار در روز استفاده کنید. کیوی حاوی آنتی اکسیدان های قوی و همچنین منابع غنی از پتاسیم و ویتامین C و E . است همه این مواد مغذی نقش مهمی در تقویت ایمنی بدن و افزایش تعداد گلبول های سفید خون دارند. کیوی را پوست بگیرید. آنها را تکه تکه کرده و بلافاصله بخورید. روزانه تا کیوی بخاطر حداکثر فواید آن مصرف کنید. مرکبات منابع غنی از آنتی اکسیدان ها و ویتامین C WBC کمک می کنند. برخی از مرکبات به راحتی در دسترس شامل پرتقال، کیوی، توت فرنگی، لیمو و گریپ فروت هستند. فلفل دلمه ای سرشار از. کاهش گلبول های سفید خون می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی شود، از جمله: بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های میکروبی و انگلی می شوید. در موارد شدید، این بیماری می تواند منجر به مرگ فرد شود. اگر مبتلا به سرطان هستید، احتمال دارد به دلیل ضعف سیستم ایمنی بدن، درمان شما به تعویق بیفتد. در مورد گلبولهای سفید خون، زمان از اهمیت بالایی برخوردار است. هر چه زودتر روی حل مشکل کار کنید، بهتر است. WBC و محافظت از خود در برابر آنفولانزا و سایر بیماری ها است. همراه با رعایت این نکات، با پزشک خود مشورت کنید تا در اولین فرصت درمان شود. افزایش تعداد گلبول های سفید خون با درمان و داروهای مناسب از چند روز تا چند هفته طول می کشد. در بدن بزرگسالان عادی، باید حدود - . گلبول سفید در هر میکرولیتر خون وجود داشته باشد. هر گونه تغییر در این تعداد نشانه عفونت زمینه ای در بدن است. محدوده طبیعی WBC ها - گلبول سفید در هر میکرولیتر خون است که تعداد کمتر از گلبول سفید در هر میکرولیتر خون به عنوان سطح پایین و WBC بیش از گلبول سفید در هر میکرولیتر خون به عنوان تعداد بالا شناخته می شود. هنگام واکنش های آلرژیک هیستامین ترشح می کنند. مونوسیت به ماکروفاژها و مصرف بقایای سلولی تبدیل می شوند. نوتروفیل با میکروب هایی مانند باکتری ها و قارچ ها با عفونت ها مبارزه می کند: با انگل های بزرگ مانند کرم روده مبارزه می کند. این سلول ها همچنین آنتی بادی IgE را برای مبارزه با آلرژن ها ترشح می کنند. لنفوسیت ها از سه سلول تشکیل شده اند سلول های B ، T و سلول های کشنده طبیعی ( NK ) سلول های B ویروس ها را تشخیص داده و آنتی بادی ها را علیه آنها آزاد می کنند، در حالی که سلول های T و NK با سلول های آلوده به ویروس و سرطان مبارزه می کنند. گلبول های سفید خون با از بین بردن ذرات خارجی و بقایای سلولی، بدن ما را در برابر عفونت ها محافظت می کند. این سلول ها همچنین تولید آنتی بادی ها را تسهیل و به از بین بردن عوامل عفونی و سلول های سرطانی کمک می کنند. نوسانات در تعداد گلبول های سفید خون می تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیافتد. شاید در طول ورزش متوجه افزایش تعداد گلبول های سفید خون شوید، در حالی که احتمال دارد در زمان استراحت تعداد آنها کاهش یابد. در برخی موارد، تعداد آن ها می تواند به طور غیر طبیعی کاهش یابد. عوامل مختلفی می توانند در این زمینه دخیل باشند. گلبولهای سفید خون در مغز استخوان، بافت اسفنجی داخل برخی از استخوانهای بزرگتر تولید می شوند. کاهش تعداد WBC می تواند ناشی از موارد زیر باشد: سرطان تغذیه نامناسب سوء مصرف الکل اختلالات مادرزادی اختلالات خود ایمنی عفونت های ویروسی داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها عفونت های شدید که نیاز به تعداد زیادی گلبول سفید خون دارد. تعداد کم WBC که در مبارزه با عفونت ها موثر نیست منجر به بیماری به نام لکوپنی می شود. علایم و نشانه های تعداد کم گلبول های سفید خون، عبارتند از: لرز تعریق تب شدید اگر تعداد WBC : گلو درد تنگی نفس سرفه شدید زخم های دهان التهاب و قرمزی تعداد کم WBC همیشه مهم نیست مگر اینکه آنقدر پایین بیاید که سلول ها دیگر نتوانند بدن را در برابر عفونت ها محافظت کنند. در چنین شرایطی، برخی از داروهای خانگی می توانند موثر باشند.

و یا التهاب پیشاب راه، وضعیتی است که در آن مجرای ادراری یا لوله ای که ادرار را از مثانه به خارج از بدن منتقل می کند ملتهب و تحریک می شود. مایع منی نیز از مجرای ادراری مردان عبور می کند. اورتریت معمولا باعث درد هنگام ادرار و افزایش میل به ادرار می شود. معمولا علت اصلی اورتریت عفونت توسط باکتری ها است. اورتریت همان عفونت مجاری ادراری ( UTI ) نیست. اورتریت التهاب مجرای ادراری است، در حالی که، عفونت مجاری ادراری است. آنها ممکن است علایم مشابهی داشته باشند، اما بسته به علت زمینه ای مجرای ادراری، نیاز به روش های درمانی متفاوتی دارند. اورتریت، افراد در هر سنی را تحت ت ثیر قرار می دهد. هم مردان و هم زنان می توانند به این بیماری مبتلا شوند. با این حال، احتمال ابتلای زنان در مقایسه با مردان این بیماری بیشتر است. این تا حدودی به این دلیل است که مجرای ادراری مردان، که طول آلت تناسلی مردان است، بسیار طولانی تر از زنان است. مجرای ادرار زن معمولا یک و نیم اینچ طول دارد. این امر ورود باکتری ها به مجرای ادرار را آسان می کند. به گفته Antimicrobe ، اورتریت تقریبا در میلیون آمریکایی در سال رخ می دهد. اورتریت غیر غشایی درصد موارد را تشکیل می دهد. مردان و زنان هر دو ممکن است دچار اورتریت شوند، اما علایم کمی متفاوت است. برخی افراد هیچ علامتی ندارند. علایم در مردان عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ترشح آلت تناسلی وجود یا مایع منی احساس سوزش در هنگام ادرار کردن خارش، حساسیت یا تورم در آلت تناسلی بزرگ شدن غدد لنفاوی در ناحیه کشاله ران تب در مردان ممکن است، اما به ندرت رخ می دهد. تب و لرز دل درد خارش تکرر ادرار درد لگن و شکم ناراحتی در هنگام ادرار کردن سوزش در دهانه مجرای ادرار ترشحات غیرطبیعی از واژن نیز ممکن است همراه با علایم ادراری وجود داشته باشد. افرادی که مبتلا به اورتریت هستند ممکن است علایم قابل توجهی نداشته باشند. این امر به ویژه در مورد زنان صادق است. اگر اورتریت در نتیجه کلامیدیا یا عفونت تریکومونیازیس ایجاد شود، ممکن است علایم در مردان ظاهر نشود. به همین دلیل، اگر احتمالا به عفونت مقاربتی ( STI ) مبتلا شده اید، انجام آزمایش مهم است. به طور کلی، اکثر موارد اورتریت نتیجه عفونت باکتری یا ویروس هستند. باکتری ها شایع ترین علل هستند. همان باکتری هایی که می توانند باعث عفونت مثانه و کلیه شوند، می توانند مخاط مجرای ادرار را نیز آلوده کنند. باکتری هایی که به طور طبیعی در ناحیه تناسلی یافت می شوند، در صورت ورود به مجاری ادراری نیز ممکن است باعث ایجاد اورتریت شوند. بیشتر موارد مجاری ادراری زمانی اتفاق میفتد که باکتری ها وارد مجرای ادرار شوند. Neisseria gonorrhoeae کلامیدیا تراکوماتیس Mycoplasma genitalium عوامل بیماری زا، عوامل بیولوژیکی هستند که باعث بیماری می شوند. همین عوامل بیماری زا که باعث STI می شوند می توانند باعث ایجاد اورتریت شوند. عوامل بیماری زا شامل باکتری هایی است که باعث سوزاک و کلامیدیا می شوند و انگلی که باعث ایجاد تریکومونیازیس می شود. ویروس هایی نیز وجود دارند که می توانند منجر به ایجاد اورتریت شوند. این ویروس ها شامل ( HPV ) ، ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV ) و سیتومگالوویروس ( CMV ) است. سندرم رایتر ویروس آدنوویروس Ureaplasma urealyticum تریکوموناس واژینالیس اشروشیا کولی Uropathogenic ( E . coli ) طبق گفته موسسه ملی بهداشت، اورتریت همچنین می تواند ناشی از آسیب یا حساسیت به مواد شیمیایی مورد استفاده در ژله های ضد بارداری، صابون ها، کرم ها یا اسپرم کش ها باشد. مواد ضد عفونی کننده یا سایر محصولات مانند روغن درخت چای می تواند باعث التهاب شود. آسیب ناشی از اصطکاک در هنگام تماس جنسی یا خودارضایی نیز می تواند منجر به التهاب در مردان شود. عوامل زیر خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد: سابقه بیماریهای مقاربتی سابقه رفتارهای جنسی پرخطر بر اساس مطالعه ای که در مجله بیماری های عفونی منتشر شده است، ممکن است یک عامل خطر برای اورتریت غیر ناهنجاری ( NGU ) باشد. اورتریت همیشه از طریق رابطه جنسی منتقل نمی شود، اما فردی که دارای شریک جنسی متعدد است در معرض خطر بیشتری قرار دارد. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها ( CDC ) توصیه می کند هر بیمار مبتلا به اورتریت ت یید شده یا مشکوک باید آزمایش و کلامیدیا را نیز انجام دهد. این به افراد امکان می دهد تا شریک زندگی خود را مطلع کنند، که ممکن است نیاز به آزمایش و درمان داشته باشد. همچنین می تواند بیماران راتشویق کنند روند بیماری را تا انتها دنبال کنند. زنان ممکن است تحت آزمایش سونوگرافی لگن قرار بگیرند. انواع مختلفی از اورتریت وجود دارد که بر اساس علت التهاب طبقه بندی می شوند. آنها اورتریت گونوکوکی و اورتریت غیرنژیکی هستند. اورتریت گونوکوکی ناشی از همان باکتری است که باعث سوزاک STI می شود. اورتریت غیر غشایی، اورتریت است که توسط سایر عفونت هایی که سوزاک نیستند ایجاد می شود. کلامیدیا یکی از علل شایع مجاری اورتریت غیرنژیکی است و سایر بیماریهای مقاربتی نیز عامل اصلی آن هستند. با این حال، ممکن است تحریکی غیر مرتبط با بیماریهای مقاربتی ایجاد شود. این علل می تواند شامل صدمه مانند کاتتر یا سایر انواع آسیب های تناسلی باشد. در حالی که بسیاری از بیماران یا دارای یک نوع اورتریت هستند یا انواع دیگر، ممکن است علل مختلفی از اورتریت به طور همزمان وجود داشته باشد. این امر به ویژه در زنان صادق است. برای یک مرد، پزشک به طور معمول شکم، کیسه بیضه، آلت تناسلی و مثانه را برای تورم یا ترشح مورد بررسی قرار می دهد. یک سواب داخل مجرای ادرار وارد شده و سپس زیر میکروسکوپ بررسی می شود. زنان معمولا برای بررسی حساسیت مجرای ادرار و پایین شکم تحت معاینات شکمی و لگن قرار می گیرند. پزشک همچنین ترشحات پیشابراه را بررسی می کند. سیستوسکوپی، که در آن لوله ای با دوربین در انتهای آن وارد مثانه می شود، ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. آزمایشات تشخیصی که ممکن است توصیه شود عبارتند از: آزمایش ادرار شمارش کامل خون ( CBC ) آزمایش پروتیین واکنشی C آزمایش هایی برای بررسی بیماری های مقاربتی مانند سوزاک یا کلامیدیا درمان اورتریت معمولا شامل دوره ای از آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد ویروسی است. برخی از درمان های رایج برای اورتریت عبارتند از: آنتی بیوتیک، معمولا به صورت یکبار در روز مصرف می شود. یک آنتی بیوتیک خوراکی است که معمولا دو بار در روز به مدت هفت روز مصرف می شود. یک آنتی بیوتیک است که می تواند به صورت خوراکی، چهار بار در روز به مدت هفت روز تجویز شود. یک آنتی بیوتیک خوراکی است که معمولا دو بار در روز به مدت هفت روز مصرف می شود. یک آنتی بیوتیک خوراکی است که معمولا یک بار در روز برای هفت روز مصرف می شود. اگر بیماری مقاربتی باعث عفونت شده، ضروری است که شرکای جنسی در صورت لزوم تحت آزمایش و درمان قرار گیرند. این مانع از گسترش STI و عفونت مجدد می شود. ممکن است چند روز پس از شروع درمان، علایم شما بهبود یابد. اما باید طبق تجویز پزشک، نسخه خود را به پایان برسانید، در غیر این صورت ممکن است عفونت بدتر شود. افراد مبتلا به اورتریت باید یک هفته داروها را مصرف کنند تا به طور کامل با تجویز پزشک دوره بیماری به پایان برسد و شریک زندگی آنها قبل از شروع مجدد فعالیت جنسی، درمان خود را به پایان برساند. داروهای قلبی داروهای تشنج داروهای رقیق کننده خون هدف داروها درمان علت اورتریت و جلوگیری از گسترش عفونت است. استفاده از هنگام رابطه جنسی خطر را کاهش می دهد. درمان بستگی به علت زمینه ای دارد. اگر بیمار مبتلا به عفونت باکتریایی باشد، آنتی بیوتیک مانند داکسی سایکلین، اریترومایسین یا مترونیدازول تجویز می شود. گزارش شده است که آزیترومایسین و داکسی سایکلین در درمان اورتریت هنگامی که با کلامیدیا مرتبط است موثر هستند، اما به نظر می رسد انواع دیگر مانند M . genitalium به آزیترومایسین یا موکسیفلوکساسین بهتر پاسخ می دهند. همچنین این نگرانی وجود دارد که برخی از گونه های M . genitalium در برابر برخی آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند و درمان را دشوارتر می کند. یک داروی ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) ، مانند ناپروکسن، می تواند برای تسکین درد استفاده شود. پیریدیم، همچنین به عنوان فنازوپیریدین شناخته می شود، می تواند برای درمان درد و کاهش میل به ادرار کردن و تکرر ادرار استفاده شود. CDC . به گفته انجمن تنظیم خانواده ( FPA ) در انگلستان، هیچ مدرکی مبنی بر اینکه داروهای طبیعی یا جایگزین می توانند اورتریت را درمان کنند، وجود ندارد. مرکز پزشکی دانشگاه مریلند خاطرنشان می کند که داروهای خانگی و طبیعی، همراه با درمان های پزشکی معمولی، می توانند به بدن در مقابله با عفونت کمک کنند. قره قاط حاوی ماده ای است که ممکن است از چسبیدن باکتری ها به مجرای ادرار جلوگیری کند. نوشیدن روزانه بین اونس و اونس آب زغال اخته شیرین نشده ممکن است به زنان مبتلا به عفونت های مکرر ادراری برای جلوگیری از عود بیماری کمک کند. دانشمندان کشف کرده اند که PACs (پروآنتوسیانیدین) موجود در قره قاط می تواند نحوه تعامل باکتری ها در سیستم ادراری را تغییر دهد. مشکل این است که سطوح PACs مورد نیاز برای ایجاد تغییر در دستگاه ادراری در آب زغال اخته فرآوری شده یافت نمی شود. PACs در سطح مورد نیاز در حال حاضر فقط در کپسول کرن بری، نوعی از قره قاط متمرکز یافت می شود. بنابراین نوشیدن آب کرن بری برای شرکت تولید آب میوه خوب است اما لزوما برای شما مفید نیست. در صورت بارداری، شیردهی یا سنگ کلیه، مکمل کرن بری توصیه نمی شود. آب کرنبری و مکمل ها نباید توسط افرادی که از داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین یا کومادین استفاده می کنند، مصرف شود. همچنین مهم است که با اجتناب از کافیین و الکل و نوشیدن شش تا هشت لیوان آب تصفیه شده در روز، هیدراته بمانید. مهم است که قبل از استفاده از داروهای طبیعی یا جایگزین با پزشک مشورت کنید. بسیاری از باکتری های ایجاد کننده اورتریت می توانند از طریق تماس جنسی به شخص دیگری منتقل شوند. به همین دلیل، انجام رابطه جنسی ایمن یک اقدام پیشگیرانه مهم است. نکات زیر می تواند خطر را کاهش دهد: چکاب و معاینه استفاده از کاندوم بهداشت شخصی خوب اجتناب از مواد شیمیایی که می توانند مجرای ادرار را تحریک کنند مانند مواد شوینده یا اسپرم کش ها از دیگران محافظت کنید. اگر متوجه شدید که به بیماری مقاربتی مبتلا هستید، به دیگران که در معرض خطر عفونت هستند نیز اطلاع دهید. به غیر از شیوه های جنسی ایمن تر، راه های دیگری نیز برای ارتقاء سلامت دستگاه ادراری وجود دارد که خطر ابتلا به اورتریت کاهش می دهد مانند: مایعات فراوان بنوشید. بلافاصله پس از مقاربت ادرار کنید. از خوردن غذاهای اسیدی خودداری کنید. از قرار گرفتن در معرض اسپرم کش ها خودداری کنید. داروها اغلب می توانند اورتریت را به سرعت درمان کنند. اما اگر عفونت درمان نشود، عوارض می تواند ماندگار و کاملا جدی باشد. به عنوان مثال، عفونت ممکن است به سایر قسمت های مجاری ادراری، از جمله حالب، کلیه ها و مثانه گسترش یابد. این عفونت ها می توانند به تنهایی دردناک باشند. در حالی که می توان آنها را با دوزهای بالاتر آنتی بیوتیک ها درمان کرد، اما اگر به مدت طولانی درمان نشوند، می توانند باعث آسیب به اندام ها شوند. این عفونت های درمان نشده همچنین می توانند به خون سرایت کرده و منجر به سپسیس شوند که می تواند کشنده باشد. علاوه بر این، بیماریهای مقاربتی که اغلب باعث ایجاد اورتریت می شوند، می توانند به سیستم تولید مثل آسیب برساند. زنان ممکن است دچار ( PID ) شوند که دردناک است و منجر به ناباروری، درد مداوم لگن یا درد در هنگام رابطه جنسی شود. زنان مبتلا به بیماریهای مقاربتی جنسی درمان نشده نیز در معرض خطر بیشتری برای حاملگی خارج رحمی هستند که می تواند خطرناک باشد. مردان ممکن است دچار التهاب یا عفونت دردناک غده پروستات یا تنگ شدن قسمتی از مجرای ادراری در اثر زخم شوند که منجر به ادرار دردناک می شود. به این دلایل، در صورت مشاهده علایم اورتریت، باید در اسرع وقت با پزشک مشورت کنید. تداوم یا عود علایم، ممکن است نشانه وجود بیماری دیگری باشد یا اینکه باکتری هایی که باعث ایجاد مشکل شده اند نسبت به درمان مقاوم باشند. اگر درد و علایم دیگر عود کرد یا برطرف نشد، برای بیماران مهم است که با پزشک خود مشورت کنند.

رشد غیرسرطانی است که در بافت همبند رخ می دهد. تومورهای دسمویید اغلب در شکم، بازوها و پاها بروز می کنند. اصطلاح دیگر تومورهای دسمویید، فیبروماتوز تهاجمی است. برخی از تومورهای دسمویید رشد کندی دارند. برهمین شرایط به درمان فوری نیازی نخواهند داشت. برخی دیگر به سرعت رشد می کنند و تحت درمان با جراحی، پرتودرمانی، یا داروهای دیگر قرار می گیرند. تومورهای دسمویید به عنوان سرطان محسوب نمی شوند زیرا به سایر مناطق بدن انتشار نمی یابند. اما آنها می توانند بسیار تهاجمی باشند، بیشتر شبیه سرطان ها هستند و به ساختارها و اندام های مجاور رشد می کنند. به همین دلیل، افراد مبتلا به تومور دسمویید اغلب تحت مراقبت پزشکان و متخصصان سرطان قرار می گیرند. علایم تومور دسمویید بر اساس محل تومورها متفاوت است. تومورهای دسمویید اغلب در شکم، بازوها و پاها اتفاق میفتند. اما می توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. به طور کلی، علایم و نشانه های این رشد های غیرسرطانی شامل موارد زیر است: درد توده یا ناحیه ای از تورم از دست دادن عملکرد در منطقه آسیب دیده گرفتگی و، به خصوص هنگامی که تومورهای دسمویید در شکم ایجاد شود. اگر علایم و نشانه های مداومی دارید که شما را نگران می کند با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به ازای هر یک میلیون نفر در جهان، سالانه دو تا چهار نفر مبتلا به تومور دسمویید تشخیص داده می شوند. در تا درصد موارد، تومورهای دسمویید ممکن است در خانواده ها ایجاد شود. افرادی که مبتلا به سندرم گاردنر هستند، یک سندرم نادر که در خانواده ها نیز وجود دارد، در معرض خطر بالای و تومور دسمویید هستند. مشخص نیست که چه عواملی باعث ایجاد تومورهای دسمویید می شوند. DNA خود ایجاد کنند. DNA سلول حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول می گوید چه کاری باید انجام دهد. این تغییرات برای سلول بافت همبند مشخص می کنند که به سرعت تکثیر شده و توده ای از سلول ها ( را ایجاد کنند. حتی می تواند به بافت سالم بدن حمله کرده و از بین ببرد. عواملی که ممکن است خطر تومورهای دسمویید را افزایش دهند، عبارتند از: بندرت، تومور دسمویید ممکن است در حین بارداری یا بلافاصله پس از آن ایجاد شود. تعداد کمی از تومورهای دسمویید در افرادی که اخیرا آسیب دیده اند یا جراحی شده اند، ایجاد می شود. تومورهای دسمویید تمایل دارند در بزرگسالان جوانتر از و سالگی رخ دهند. این تومور در کودکان و سالمندان به ندرت دیده می شوند. در افراد مبتلا به پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی ( FAP ) احتمال تومورهای دسمویید افزایش می یابد. FAP ناشی از جهش ژنی است که می تواند از والدین به فرزندان منتقل شود. این باعث رشد ( بیشماری در روده بزرگ می شود. آزمایشات و روش هایی که برای تشخیص تومورهای دسمویید استفاده می شود شامل موارد زیر است: پزشک برای درک بهتر علایم و نشانه های بیماری شما را معاینه می کند. پزشک ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند CT و را برای تهیه تصاویر از منطقه ای که علایم شما در آن وجود دارد، توصیه کند. تصاویر ممکن است سرنخ هایی را در مورد تشخیص شما به پزشک ارایه دهند. برای تشخیص قطعی، پزشک نمونه ای از بافت تومور را جمع آوری کرده و برای آزمایش به آزمایشگاه می فرستد. برای تومورهای دسمویید، بسته به شرایط خاص شما می توان نمونه را با سوزن یا با جراحی جمع آوری کرد. در آزمایشگاه، پزشکان آموزش داده شده در تجزیه و تحلیل بافت های بدن (آسیب شناسان) نمونه را بررسی می کنند تا انواع سلولهای درگیر و اینکه آیا سلولها احتمالا تهاجمی هستند را تعیین کنند. این اطلاعات در تعیین گزینه های درمانی موثر هستند. درمان های تومورهای دسمویید شامل موارد زیر است: اگر تومور دسمویید شما هیچ علایم و نشانه ای ایجاد نکند، ممکن است پزشک نظارت بر تومور را برای دیدن رشد آن توصیه کند. ممکن است هر چند ماه یکبار تحت آزمایش های تصویربرداری قرار بگیرید. برخی از تومورها هرگز رشد نمی کنند و ممکن است هرگز به درمان نیاز نداشته باشند. بعضی از تومورها ممکن است خود به خود و بدون هیچگونه درمانی کوچک شوند. اگر تومور دسمویید شما علایم و نشانه هایی ایجاد کند، ممکن است پزشک برای حذف کل تومور و حاشیه کمی از بافت سالم که آن را احاطه کرده است، جراحی را توصیه کند. اما گاهی اوقات تومور رشد می کند تا ساختارهای مجاور را درگیر کند و نمی توان آن را به طور کامل از بین برد. در این موارد، جراحان ممکن است تا حد ممکن تومور را از بین ببرند. در پرتودرمانی از پرتوهای پرتوان مانند اشعه ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می شود. اگر از سلامت کافی برای جراحی برخوردار نیستید و یا اگر تومور در مکانی قرار گرفته باشد که جراحی را پر خطر کند، ممکن است پرتودرمانی توصیه شود. در صورت وجود خطر بازگشت تومور، گاهی اوقات از پرتودرمانی استفاده می شود. در شیمی درمانی از داروهای قوی برای از بین بردن سلولهای توموری استفاده می شود. اگر تومور دسموییدی شما به سرعت در حال رشد باشد و جراحی گزینه مناسبی نباشد، ممکن است پزشک شیمی درمانی را توصیه کند. چندین درمان دارویی دیگر از جمله داروهای ضد التهاب، هورمون درمانی و درمان های هدفمند نویدبخشی را در افراد مبتلا به تومورهای دسمویید نشان داده است. با گذشت زمان، خواهید فهمید که چه چیزی به شما کمک می کند تا با عدم اطمینان و پریشانی از تشخیص تومور نادر کنار بیایید. تا آن زمان موارد زیر برای مقابله با استرس ناشی از تشخیص تومور می تواند موثر باشد: درباره تومورهای دسمویید به اندازه کافی بیاموزید تا بتوانید در مورد مراقبت خود تصمیم بهتری بگیرید. از پزشک خود در مورد وضعیت خود، از جمله نتایج آزمایش، گزینه های درمان و در صورت تمایل، پیش آگهی خود بپرسید. با کسب اطلاعات بیشتر در مورد تومورهای دسمویید، ممکن است در تصمیم گیری های درمانی اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک به شما کمک می کند تا با تشخیص خود کنار بیایید. دوستان و خانواده می توانند پشتیبانی عملی لازم را از قبیل کمک به مراقبت از خانه در صورت بستری بودن در بیمارستان فراهم کنند. و وقتی احساس خستگی شدید می کنید می توانند به عنوان حمایت عاطفی عمل کنند. شنونده خوبی پیدا کنید که مایل به شنیدن صحبت های شما درباره امیدها و ترس های شما باشد. این فرد ممکن است یکی از دوستان یا اعضای خانواده باشد. نگرانی و درک یک مشاور و مددکار اجتماعی پزشکی نیز می تواند مفید باشد. برآورد نحوه ت ثیر طولانی مدت بیماری بر شما پیش آگهی نامیده می شود. پیش آگهی بیماری در فرد متفاوت است و پیش آگهی به عوامل زیادی بستگی دارد، مانند: جایی که تومور در بدن شما قرار دارد. تومور چقدر سریع رشد می کند. چه مقدار از تومور در حین عمل جراحی خارج می شود. اگر می خواهید اطلاعاتی در مورد پیش آگهی خود داشته باشید، مهم است که با پزشک خود مشورت کنید. پزشکان میزان بقای تومور دسمویید را بر اساس نحوه عملکرد گروه هایی از افراد مبتلا به تومور دسمویید تخمین می زنند. با توجه به تعداد بسیار کمی از بیماران مبتلا به تومور دسمویید، میزان بقا ممکن است چندان دقیق نباشد. آنها همچنین درمان های جدیدتری را که در حال توسعه هستند در نظر نمی گیرند. اکثر تومورهای دسمویید بر طول عمر بیمار ت ثیر نمی گذارند، اما رهایی زندگی با آنها می تواند دردناک باشد. تومورهای دسمویید که در شکم رشد می کنند می توانند مشکلاتی مانند انسداد روده ها را ایجاد کنند. مهم است که پزشک رشد این تومورها را با دقت کنترل کند. اگر علایم و نشانه هایی دارید که شما را نگران می کند با پزشک خود مشورت کنید. اگر پزشک شما تشخیص و احتمال دهد که تومور دسمویید داشته باشید، ممکن است شما را به پزشکی متخصص در درمان سرطان (متخصص سرطان) ارجاع دهد. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما برای آماده شدن برای قرار ملاقات خود آورده شده است. سوابق پزشکی مربوط به وضعیت خود را جمع آوری کرده و آنها را همراه خودتان داشته باشید. اگر به پزشک جدید مراجعه می کنید، از پزشک قبلی خود بخواهید که پرونده ها و سایر اطلاعات پزشکی شما را به پزشک جدید خود ارسال کند. علاوه بر آن، بهتر است لیستی از این موارد تهیه کنید: علایم شما، از جمله علایمی که با دلیل قرار ملاقات شما ارتباطی ندارند. تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها اطلاعات شخصی اصلی، از جمله استرس های اساسی، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ بهترین گزینه درمان برای وضعیت من چیست؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ چه چیزی احتمالا باعث بروز علایم من شده است؟ گزینه های اصلی رویکردی که شما پیشنهاد می کنید چیست؟ به غیر از محتمل ترین علت، علل احتمالی دیگر علایم من چیست؟ من بیماری دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟ در صورت عدم جراحی یا سایر روش های درمانی پزشکی برای بیماری من چه اتفاقی می افتد؟ آیا بروشور یا سایر مطالب چاپ شده ای وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما می پرسد، مانند: علایم شما چقدر شدید است؟ علایم شما از چه زمانی شروع شد؟ به نظر می رسد چه مواردی علایم شما را بدتر می کند؟ آیا علایم شما مداوم بوده است یا گاه به گاه بروز می کند؟ به نظر می رسد چه مواردی، علایم شما را بهبود می بخشد؟

به کیست مخاطی بی ضرر و بدون درد در حفره دهان گفته می شود. موکوسل یک تومور خوشخیم با ظاهری شفاف است. این ضایعات پر از مایع معمولا به دلیل آسیب خفیف به مجاری غدد بزاقی ایجاد می شوند. دهان حاوی غدد بزاقی متعددی است که پروتیینی به نام موسین ترشح می کنند. موسین با آب ترکیب شده و ماده ای لزج به نام مخاط را تولید می کند. صدمات جزیی به این غدد بزاقی اغلب باعث تجمع مایع ترشحی در بافت زیر اپیتلیال دهان و لب ها می شود. با جمع شدن مخاط در بافت، محل آسیب دیده ملتهب شده و در عرض چند روز یک کیست پر از مایع در دهان ظاهر می شود. موکوسل دهانی اغلب به دلیل گاز گرفتن تصادفی زبان یا بافت همبند نرم داخل دهان ایجاد می شود. موکوسل های دهانی معمولا با احساس درد همراه نیستند ولی به دلیل برجستگی معمولا احساس ناخوشایندی را در شما ایجاد می کنند. به طور کلی هرگونه انسداد در غدد بزاقی، ترشح بزاق را مختل کرده و منجر به تجمع مخاط در بافت زیر اپیتلیال غده آسیب دیده می شود. این امر موجب احتباس بزاق شده و در اغلب موارد علت اصلی بروز موکوسل های دهانی است. موکوسل می تواند در هر قسمتی از حفره دهان که دارای غدد بزاقی است، ایجاد شود. اما شایع ترین محل های بروز موکوسل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لثه ها زیر زبان قسمت داخلی لب پایین مخاط باکال یا قسمت داخلی گونه ها کف دهان (موکوسل های این ناحیه رانولا نیز نامیده می شود) بسته به موقعیت مکانی، موکوسل ها به سه دسته تقسیم می شوند: در لایه بافت همبند یا زیر مخاط رشد می کنند. در بخش های زیرین و عمیق تر پوست قرار دارند. نزدیک سطح دهان قرار گرفته و در زیر بافت اپیتلیال یا غشای مخاطی حفره دهان ایجاد می شوند. کیست های دهانی به طور عمده نتیجه آسیب دیدن غدد بزاقی است. برخی از شایع ترین علل ایجاد موکوسل دهانی به شرح زیر است: سیگار کشیدن بیش از حد می تواند باعث تحریک مزمن بافت دهان و در نتیجه ایجاد کیست مخاطی در دهان شود. آسیب های ورزشی که منجر به برخورد مستقیم یا ضربه به صورت شما می شود نیز یکی از علت های اصلی آسیب به غدد بزاقی دهان است. دندان های نامرتب یا رشد غیرطبیعی دندان ها نیز می توانند به بافت نرم داخل دهان فشار وارد کرده و راه را برای ابتلا به کیست های دهانی هموار کنند. اگر در اثر گاز گرفتن قسمت داخلی گونه یک غده بزاقی را به طور تصادفی پاره کنید، به احتمال زیاد در محل آسیب دیده کیست موکوسل ظاهر می شود. سوراخ شدن لب می تواند به غدد بزاقی شما آسیب برساند. در نتیجه این بریدگی یا سوراخ می تواند منجر به بروز یک کیست پر از مخاط در داخل دهان شود. جویدن نامناسب غذا باعث می شود لب پایین شما بین دندان های قدامی فک بالا و پایین گیر کند. این وضعیت باعث آسیب به بافت نرم و در نتیجه ایجاد موکوسل خواهد شد. خوردن غذای داغ و سوزان بافت همبند نرم داخل دهان را در معرض حرارت شدید قرار می دهد. این گرمای شدید می تواند باعث آسیب به غدد بزاقی و تشکیل موکوسل دهانی شود. برخی از عادات غیرطبیعی می توانند به مجاری غدد بزاقی آسیب رسانده یا آنها را مسدود کنند. به عنوان مثال اگر در هنگام استرس عادت دارید لب ها یا گونه داخلی خود را گاز گرفته یا بمکید، احتمال زیادی وجود دارد که دچار موکوسل دهانی شوید. روش های تشخیص یک موکوسل معمولی به شرح زیر است: هنگامی که خونریزی در داخل ضایعه وجود داشته باشد، موکوسل رنگ قرمز روشن به خود می گیرد. این کیست های پر از مایع از نظر ظاهری صاف، نرم و براق بوده و بافت پوششی سطح آنها کاملا سالم است. در تا درصد موارد، موکوسل در لب پایین ظاهر می شود. اما گاهی نیز ممکن است کف دهان، زیر زبان و گونه های داخلی را درگیر کند. کیست های مخاطی در صورت عدم درمان، ممکن است گاهی بزرگ و گاهی کوچک شوند. با این حال کیست ها تا زمانی که مایع تخلیه نشود، ناپدید نخواهند شد. وقتی روی توده حاوی مایعات فشار می آورید، احساس می کنید مایع درون آن تکان می خورد. این مایع سفت نیست ولی انقدر هم روان نیست که هنگام دست زدن به کیست بلرزد. اندازه موکوسل ها می تواند متفاوت باشد. اما معمولا قطر موکوسل ها بین تا میلی متر است. در حقیقت، تقریبا درصد از همه کیست های دهانی کمتر از سانتی متر عرض دارند. موکوسل ها شبیه گنبدی با سطح شفاف هستند. رنگ کیست های کم عمق، سفید مایل به آبی یا صورتی مایل به زرد است. موکوسل هایی که در لایه های عمیق تر شکل می گیرند شبیه نی هستند. هر چه موکوسل بزرگتر و ناهموارتر باشد، نادیده گرفتن آن سخت تر خواهد بود. ناراحتی ناشی از بزرگ بودن کیست، می تواند بر توانایی جویدن، صحبت کردن و بلع شما ت ثیر منفی بگذارد. موکوسل ها برجستگی های خوش خیمی در دهان هستند که معمولا کوچک بوده و دردی ندارند. اما با این وجود موکوسل های دهانی می توانند بسیار آزاردهنده باشند زیرا شما دایما از وجود یک برجستگی در دهان خود آگاه هستید. موکوسل در اغلب موارد ممکن است با درمان های خانگی غیر تهاجمی و آسان درمان شود. در واقع، مداخلات اولیه درست در شروع بیماری می تواند به بهبود سریع تر کیست های دهانی کمک کند. یکی از کارهایی که می تواند نتایج مثبتی برای درمان کیست های دهانی کوچک داشته باشد، شستشوی دهان با محلول نمکی است. این تکنیک ساده در صورتی که به طور منظم انجام شود، می تواند به تخلیه مایع درون کیست کمک کند. همچنین دهانشویه با آب نمک در کوچک شدن کیست، کاهش خطر عفونت و رفع انسداد غدد بزاقی مسدود شده تاثیر زیادی دارد. معمولا در صورت عود مجدد یا بزرگ شدن غیرطبیعی کیست، درمان های پزشکی مورد نیاز است. برخی از روشهای جراحی می توانند به حذف دایمی کیست کمک کنند. عمل جراحی تنها راه برای به حداقل رساندن خطر عود کیست های مخاطی است. پزشک قبل از توصیه مناسب ترین استراتژی درمانی برای شما، همه عوامل مربوطه را در نظر خواهد گرفت. درمان های جراحی موکوسل شامل موارد زیر است: استفاده از لیزر درمانی یکی از ساده ترین روش های برداشتن موکوسل و غدد بزاقی مجاوراست. گاهی پزشک برای از بین بردن التهاب و تسریع روند بهبودی، در محل ضایعه کورتیکواسترویید تزریق می کند. برداشتن کیست به همراه برخی غدد بزاقی یکی دیگر از روش های درمان موکوسل است. سپس محل برش با بخیه به هم دوخته می شود. پزشک در برخی موارد ممکن است سرما درمانی را توصیه کند. این روش اساسا شامل انجماد بافت دهانی آسیب دیده برای برطرف شدن کیست است. مارسوپالیزاسیون یکی دیگر از تکنیک هایی است که در درمان موکوسل استفاده می شود. این روش برای برطرف کردن موکوسل هایی که در اثر انسداد غدد بزاقی ایجادشده اند، کاربرد بیشتری دارد. تشخیص موکوسل برای یک پزشک با تجربه بسیار آسان است. معمولا پزشک با یک معاینه فیزیکی مختصر می تواند موکوسل را تشخیص دهد. پزشک برای شناسایی علت ایجاد کیست، سابقه پزشکی شما را در نظر گرفته و در مورد عادات دهانی احتمالی، سوالاتی را از شما می پرسد. پزشک ممکن است به منظور ت یید تشخیص و رد احتمال خطرات جدی مانند سرطان دهان، بیوپسی ضایعه را تجویز کند. بیوپسی شامل برداشتن یک نمونه کوچک پوست از محل آسیب دیده است. این نمونه برای شناسایی سلول های سرطانی با دقت زیر میکروسکوپ مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. بیوپسی برای تشخیص موکوسل دهانی معمولا در صورتی تجویز می شود که: عرض کیست بیش از سانتی متر است. دیواره فیبری ضایعه به طور غیر معمول ضخیم باشد. کیست بیش از هفته در دهان باقی مانده و از بین نمی رود. شما با هیچ نوع صدمه ای روبرو نشده اید که بتواند باعث ایجاد کیست دهانی شود. کیست شبیه تومور سرطانی یا توده چربی است که در اصطلاح پزشکی لیپوم نامیده می شود. موکوسل ممکن است گاهی با زخم های پوستی اشتباه گرفته شود. اما به خاطر داشته باشید که موکوسل ها به صورت تاول های برجسته ظاهر می شوند، در حالی که زخم های پوستی کاملا شبیه زخم هستند. هر چند وقت یکبار وضعیت کیست خود را ارزیابی کنید. مراقب باشید که کیست آلوده و یا دچار عفونت نشود. اگر متوجه چرک و افزایش التهاب در محل آسیب دیده شدید، این احتمال وجود دارد که کیست دچار عفونت شده و نیاز به مراقبت ویژه دارد. برای درمان موکوسل پیش از هر چیز باید عادت جویدن لب یا گونه خود را کنار بگذارید. یک راه ساده برای پیشگیری از گاز گرفتن محل آسیب دیده، جویدن آدامس بدون قند است. این کار زبان شما را مشغول نگه داشته و ذهن شما را از زبان زدن دایم به کیست منحرف می کند. با این حال، بسته به اندازه و محل موکوسل، جویدن مداوم می تواند باعث ضربه یا اصطکاک بیشتری در محل ضایعه شود. کیست دهان در اغلب موارد به خودی خود و بدون نیاز به درمان برطرف می شود. با این حال، موکوسل معمولا پس از مدت کوتاهی دوباره عود می کند. دوره بهبودی معمولا به عمق ضایعه بستگی دارد. یک کیست سطحی و کم عمق به احتمال زیاد پاره شده و مایع غلیظ و زرد موجود در آن خارج می شود. با این حال، حتی پس از بهبود کامل زخم، نمی توانید احتمال عود موکوسل را به طور کامل رد کنید. اگر آسیب عمیقا ریشه دار باشد، طبیعتا بهبود کیست مدت بیشتری طول خواهد کشید. تحت هیچ شرایطی نباید کیست دهان را به تنهایی پاره کنید. پارگی کیست نه تنها خطر عفونت را افزایش می دهد بلکه می تواند باعث ایجاد اسکار دایمی در بافت آسیب دیده شود. همچنین در موارد زیر مراجعه به دندانپزشک ضروری است: اندازه ضایعه به تدریج افزایش می یابد. کیست شما با وجود مراقبت مناسب بهبود نمی یابد. کیست بسیار بزرگ شده و باعث اختلال در جویدن، بلع و گفتار شما می شود. موکوسل یا کیست مخاطی یک برجستگی شفاف مایل به آبی است که در قسمت داخلی لب ها، کف وسقف دهان یا حتی گاهی روی زبان ایجاد می شود. موکوسل می تواند در صحبت کردن، جویدن، بلعیدن و حتی تنفس مشکل ایجاد کند. موکوسل ها معمولا در عرض الی هفته بهبود می یابند. کیست های دهانی در بسیاری از موارد خود به خود و بدون نیاز به درمان برطرف می شوند. اما با این حال برخی موکوسل ها ممکن است تا سالها باقی مانده و باعث ناراحتی در شما شوند. بنابراین در اینگونه موارد درمان دارویی یا جراحی مورد نیاز است. خیر، موکوسل ها جزء کیست های خوش خیم طبقه بندی می شوند. بله، موکوسل در صورت مزمن بودن و یا عود کردن دایم و مکرر به جراحی نیاز دارد. نه، انجام این کار می تواند منجر به عود موکوسل شود. بله، گاهی اوقات می تواند به بهبود سریعتر عارضه کمک کند. بله، موکوسل وقتی زیاد رشد کرده و پوست را درگیر کند، ممکن است پس از جراحی باعث ایجاد اسکار شود. بهترین روش درمان موکوسل برداشتن آن با عمل جراحی می باشد. پزشک با ایجاد یک برش ساده محتویات کیست را تخلیه می کند. اما در اغلب موارد موکوسل ها بعد از بهبودی دوباره عود می کنند. اما وقتی غدد بزاقی مرتبط نیز برداشته شوند، این احتمال کمتر است. سپس پزشک بافت بریده شده را برای بررسی میکروسکوپی ارسال می کند. با انجام این آزمایش احتمال وجود تومور غدد بزاقی بررسی می شود. همچنین برخی راهکارهای خانگی مانند دهان شویه با آب نمک و یا مالیدن عسل به محل آسیب دیده نیز در بهبود موکوسل بسیار موثر است.

اغلب با شما ارتباط مداوم برقرار می کنند و مراقبت مداوم را ارایه می دهند. یک پزشک عمومی بیماری های شایع پزشکی را درمان می کند و معاینات و آزمایشات معمولی پزشکی را برای تشخیص بیماری تجویز خواهد کرد. در صورت نیاز به درمان فوری یا تخصصی، آنها شما را به سایر متخصصان پزشکی یا پزشکان ارجاع می دهند. یک پزشک عمومی ( General practice ( GP ) ) بر سلامت کلی جسمی و روانی شما تمرکز می کند. آنها نقش مهمی در سیستم مراقبت های بهداشتی وسیع تری ایفا می کنند. یکی از اهداف اصلی آنها حفظ سلامت شما خارج از بیمارستان است. اگر به دنبال درمان سلامت جسمی یا روانی خود هستید، احتمالا پزشک عمومی اولین نقطه تماس و مراجعه شما است. آنها همه افراد در هر سنی از نوزادان تازه متولد شده تا سالمندان را ویزیت می کنند. وظایف پزشک عمومی شامل ارزیابی با معاینه فیزیکی و بررسی سابقه پزشکی شما است. آنها ممکن است سایر آزمایشات تشخیصی را سفارش دهند، گزینه های درمانی را تجویز کنند و یا شما را به یک متخصص ارجاع دهند. آنها به عنوان بخشی از خدمات نوظهور سلامت در سراسر جهان، آنها می توانند از طریق مشاوره تلفنی و یا یا تماس تصویری خدمات لازم را ارایه دهند. در موارد اضطراری، پزشک عمومی می تواند درمان نجات دهنده را تا رسیدن خدمات اورژانس ارایه دهد. پزشکان عمومی به عنوان بخشی از یک تیم بزرگتر - از جمله پرستاران، داروسازان، روانپزشکان و دیگران - برای حمایت از مراقبت جامع (کل بدن) شما کار می کنند. آنها بخش مهمی از آموزش پیشگیرانه و آموزش بهداشت هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وظایف پزشک عمومی گسترده است. برخی از نمونه های مراقبت هایی که آنها ارایه می دهند، عبارتند از: معاینات معمول و روتین بررسی سلامت روان بیماران مراقبت از بیماران مبتلا به بیماری های مزمن و طولانی مدت ارجاع به متخصصان آموزش برای تبدیل شدن به یک پزشک عمومی از هفت تا سال طول می کشد. برنامه درسی آنها به طور مداوم به روز می شود تا با آخرین پیشرفت های پزشکی، تحقیقات، نگرانی های مربوط به سلامت عمومی و نیازهای جامعه مطابقت داشته باشد. آموزش پزشک عمومی شامل دانش وسیعی است. فرایند شامل موارد زیر است: مدرک کارشناسی، ترجیحا در یک رشته مرتبط نمره رضایت بخش پذیرش در کالج پزشکی ( MCAT ) به طور متوسط چهار سال در دانشکده پزشکی دوره تحصیلی سه تا هفت ساله که طی آن پزشک بر تخصص آنها تمرکز می کند. ت ییدیه توسط هییت پزشکی خانواده یا عمومی پزشکان عمومی می توانند در تشخیص و درمان بسیاری از شرایط و بیماری های معمول و جدی به شما کمک کنند. دلایل متعددی برای مراجعه به پزشک عمومی وجود دارد، از جمله: یکی از مهمترین نقشهای پزشک عمومی، انجام غربالگری معمول برای پیشگیری از ابتلا شما به بیماری ها و شرایط سلامتی است. شما می توانید از یک پزشک عمومی برای بررسی و ارزیابی وضعیت خود در شرایطی مانند موارد زیر کمک بگیرید: سرطان افسردگی کلسترول بالا عوامل خطر ابتلا به دیابت عوامل خطرساز پزشکان عمومی می توانند در تشخیص زودهنگام بیماری ها و همچنین داروهای پیشگیرانه نقش موثری داشته باشند. اگر سابقه خانوادگی بیماری مزمن دارید، در معرض خطر بیماری مزمن هستید یا علایم آن را تجربه می کنید، غربالگری توسط پزشک عمومی شما برای پیشگیری از بیماری ها و آرامش خاطر شما مفید است. فراتر از این، پزشکان عمومی یک منبع عالی برای اطلاع از آخرین واکسیناسیون های لازم و مراقبت های پیشگیرانه هستند. وظیفه مهم پزشک عمومی درمان بیماری ها و جراحات است. هنگامی که بیماری، جراحت یا علایم مربوط به آن شما را نگران کرده، بهتر است به پزشک عمومی خود مراجعه کنید. یک پزشک عمومی می تواند از آزمایشات آزمایشگاهی برای تشخیص بیماری استفاده و دارو را به عنوان درمان تجویز کند. همچنین سلامت کلی شما را ارزیابی کرده و در صورت نیاز شما را با یک متخصص مرتبط کند. پزشکان عمومی می توانند شرایط حاد (کوتاه مدت) را درمان کنند، مانند: تب حملات آسم زخم های جزیی عفونت یا بثورات پوستی سرماخوردگی و آنفولانزا استخوان های خرد شده جزیی کشیدگی و پیچ خوردگی عضلات در صورت بروز بحران سلامت روان، پزشک عمومی شما می تواند شما را به یک متخصص سلامت روان یا روانپزشک ارجاع دهد. پزشکان عمومی می توانند نسخه ها، توصیه های مربوط به شیوه زندگی و مراقبت های بعدی را برای بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی، دیابت، فشار خون بالا و برخی بیماری روانی ارایه دهند. یک جلسه پزشک عمومی معمولا تا دقیقه طول می کشد. پزشک عمومی شما ممکن است: دارو تجویز کند. سلامت شما را ارزیابی کند آزمایش های تشخیصی را انجام دهد. برنامه درمانی را برای وضعیت شما مشخص کند. درباره سابقه پزشکی و علایم تان سوالاتی را بپرسد. در مورد تغییرات مداوم شیوه زندگی به شما مشاوره دهد. اطلاعات کاملی در مورد وضعیت و درمان خود به شما ارایه دهد. شما را به یک متخصص ارجاع داده یا یک قرار ملاقات بعدی ترتیب دهد. پزشکان عمومی کلیه بیماریهای شایع را درمان می کنند و بیماران را برای درمان فوری و تخصصی به بیمارستان ها و سایر خدمات پزشکی ارجاع می دهند. آنها بر سلامت کل فرد متمرکز شده اند که جنبه های جسمی، روانی و اجتماعی مراقبت را ترکیب می کند. پزشکان عمومی نقش مهمی در مراقبت از بیماران در خانه های خود و در جوامعی که در آن زندگی می کنند، دارند. آنها بخشی از یک تیم گسترده تر هستند که نقش آنها شامل ترویج، پیشگیری و شروع درمان است. پزشکان عمومی از بیماران مبتلا به بیماری مزمن مراقبت می کنند، با این هدف که مردم را در خانه های خود نگه دارند و از سلامت آنها تا آنجا که ممکن است اطمینان حاصل کنند. این امر در مورد بیماران مبتلا به بیماری نهایی که اغلب ماندن در خانه را انتخاب می کنند، اهمیت بیشتری پیدا می کند. در حال حاضر، پزشکان عمومی به دنبال الگوهای علایم هستند تا شرایط مختلف را مشخص یا رد کنند. در حال حاضر بیش از درصد مشاوره با پزشکان می تواند به صورت تلفنی انجام شود، نه برخورد رودررو و احتمال تغییر در استفاده از رسانه های مختلف در آینده افزایش می یابد.

فهرست محتوا تا ژوییه، تقریبا درصد از بیمارانی که تست COVID - بررسی های انجام شده در همان هفته، نوع دلتا بیش از مورد جدید را تشکیل می دهد. معمولا نوع جدید این ویروس مسری تر است و به راحتی منتقل می شود. چیزی که نوع دلتا را از دیگر گونه های کروناویروس متمایز می کند، سرعت گسترش آن است. بر اساس داده های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریها ( CDC ) ، تنها در چند ماه، نوع دلتا از عدم وجود در ایالات متحده به اکثریت قریب به اتفاق (حدود درصد) موارد جدید COVID - تبدیل شد. این الگویی است که در سایر کشورها نیز اجرا شده است. مهمترین آنها هند است، جایی که دلتا برای اولین بار در آن شناسایی شد. به محض ورود نوع دلتا به کشوری، یک مسیر صعودی واقعی را آغاز می کند. در نهایت به ویروس غالب یا حداقل اکثر ویروس های در حال گردش در آن کشور تبدیل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به نظر می رسد علایم کرونا نوع دلتا با نسخه اصلی COVID - برخی گزارش ها نشان می دهد که سویه دلتا می تواند علایم متفاوتی نسبت به انواع دیگر ایجاد کند. به عنوان مثال، یک مطالعه بریتانیایی که علایم COVID - را از طریق یک برنامه پیگیری می کند، تغییر در علایم برتر را از زمان شروع سلطه دلتا گزارش کرد. علایم، از جمله، آبریزش بینی و، در حال حاضر در لیست اصلی هستند. در حالی که علایم سنتی COVID - - از دست دادن بویایی، تنگی نفس، تب و سرفه مداوم - از آن زمان به بعد کاهش یافته است. لیزا گرالینسکی، استادیار اپیدمیولوژی در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه کارولینای شمالی، می گوید: یکی از توضیحات احتمالی برای تغییر علایم این است که افراد جوانتر کمتر از افراد مسن به بیماری شدید ناشی از عفونت کرونا مبتلا می شوند. همچنین احتمال واکسیناسیون آنها کمتر است. حدود درصد از آمریکایی های سال به بالا کاملا واکسینه شده اند. در حالی که حدود درصد از جوانان تا ساله و حدود درصد از افراد تا ساله کاملا واکسینه شده اند. معمولا افراد واکسینه شده بدون علامت هستند. یا در صورت ابتلا به نوع دلتا علایم بسیار خفیفی دارند. همچنین علایم آنها بیشتر شبیه علایم سرماخوردگی معمولی، مانند سرفه، تب یا سردرد و از دست دادن بوی قابل توجه است. اکثر بیماران بستری در مراکز پزشکی افرادی هستند که واکسن COVID - COVID - COVID - در کالیفرنیا و در سراسر ایالات متحده، مناطق با نرخ پایین تر دارای نرخ عفونت COVID - موارد موفقیت آمیز برای افراد واکسینه شده نادر است، اما اتفاق می افتد. هنگامی که یک فرد واکسینه شده، مبتلا به کووید می شود، اکثر آنها یا هیچ علامتی ندارند یا علایم بسیار خفیفی دارند. به ندرت منجر به بستری شدن یا مرگ می شود. علایم آنها بیشتر شبیه علایم سرماخوردگی معمولی مانند سرفه، تب یا سردرد، با از دست دادن بو است. هیچ واکسنی % موثر نیست. پیش بینی می شود که حدود درصد از واکسینه شده ها ممکن است دوباره آلوده شوند. با بررسی های انجام شده، حدود . درصد از افراد واکسینه شده موارد موفقیت آمیز کووید را گزارش کرده اند. در جوامعی با نرخ کمتر واکسیناسیون، به ویژه مناطق روستایی با بهداشت و مراقبت کم، نوع دلتا می تواند آسیب رسان تر باشد. این امر در حال حاضر در سراسر جهان در کشورهای فقیرتر مشاهده می شود که واکسن کووید در دسترس نیست. همچنین این تاثیر را در دهه های آینده احتمال دارد بیشتر شود. بسیاری از بیماران واکسینه نشده با COVID - آرزو می کنند واکسن دریافت کرده باشند. پزشکان اشاره کرده اند که تعدادی از بیماران جوان تر، هنگامی که بیماری حاد دلتا را تجربه می کنند، آرزو می کنند که ای کاش واکسن COVID - بسیاری از کارشناسان بهداشت در سراسر کشور با وجود اینکه به طور کامل در برابر COVID - نوع دلتا در حال حاضر برجسته ترین گونه COVID - Lambda کند. دو سال پیش، عطسه یا سرفه نمی توانست باعث نگرانی شود. اما در حال حاضر حتی خفیف ترین علایم می تواند ما را دچار این سوال کند که "آیا من کووید دارم؟ " در اوایل همه گیری، ما با علایم بارز عفونت آشنا شدیم که می تواند شامل از دست دادن طعم و بو، تب، سرفه، و خستگی باشد. اما حالا، بیش از یک سال بعد چطور؟ آیا با توجه به اینکه نوع دلتا در حال حاضر رایج ترین نوع ویروس در ایالات متحده است، علایم تغییر کرده است؟ بیماران واکسینه نشده اکثریت بیماران بستری شده با Covid - نوع دلتا تقریبا دو برابر انواع قبلی و درست مانند مسری است. این ویروس به سرعت در بدن تکثیر می شود. افراد مقادیر زیادی از ویروس را در بینی و حلق خود حمل می کنند. کسانی که واکسینه شده اند در برابر دلتا به خوبی محافظت می شوند. عفونت های پیشرفتی، هر چند نادر هستند. اما علایم خفیف تری را ایجاد می کنند که مدت زمان کوتاه تری دارند. این نوع کرونا ویروس به سرعت در سراسر جهان در حال گسترش است و به شیوع بیماری های جدید در میان افراد واکسینه نشده در ایالات متحده دامن می زند. ظهور ویروس کرونا نوع دلتا سوالات جدیدی را در مورد چگونگی ایمن ماندن و پیشگیری از عفونت های پیش رو ایجاد کرده است. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف و واکسینه نشده درصد بالایی از بیمارانی را تشکیل می دهند که در بیمارستان به سر می برند. در این مرحله، نزدیک به درصد از جمعیت بزرگسال در بریتانیا حداقل یک دوز واکسن دریافت کرده اند. در ایالات متحده، درصد از بزرگسالان تا حدی واکسینه شده اند. در میان بزرگسالان واکسینه شده، علایمی که ما اکنون مشاهده می کنیم بیشتر با سرماخوردگی معمولی مشخص می شود، ما هنوز افرادی را مشاهده می کنیم که دارای علایم سرفه، آبریزش و عطسه هستند. سر درد و گلو درد از دیگر علایم این بیماری می باشند. تب و از دست دادن طعم و بوی به میزان کمتر گزارش می شود. محققان علایم خفیف تر گزارش شده را در زمان رایج شدن نوع دلتا در بریتانیا مشاهده کردند و از اواخر بهار شروع شد. این زمان همزمان با برنامه واکسیناسیون انبوه این کشور بود. متخصصان اطفال در شهر نیویورک، جایی که درصد از بزرگسالان به طور کامل واکسینه شده اند، می گویند در کودکان علایم مشابهی را مشاهده می کنند که از زمان شروع همه گیری مشاهده کرده اند. و موارد شدیدتر این بیماری در نوجوانان واکسینه نشده، دیده شده است. علایم کرونا در کسانی که بیماری های زمینه ای مانند دیابت یا چاقی دارند، بسیار شدیدتر است. سخن آخر به گفته کارشناسان، آزمایش تشخیص کرونا برای بزرگسالان نیز ضروری است. حتی اگر واکسینه شده اید و علایم شما خفیف است، بهتر است آزمایش بدهید. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری معتقد است افراد واکسینه شده هنوز می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند. منابع:

خار مریم ( Silybum marianum ) گیاهی چند ساله است که به نظر می رسد خواص دارویی دارد. دانه ها حاوی سیلیمارین هستند. سیلیمارین به گروهی از ترکیبات که گفته می شود اثرات آنتی اکسیدانی و ضد التهابی دارند. خار مریم معمولا به عنوان یک درمان خانگی برای درمان مشکلات کبدی استفاده می شود، اغلب با این فرض که کبد را می کند. در حال حاضر، اطلاعات علمی کافی وجود ندارد که بگوییم شیرخار می تواند به کبد کمک کند یا خیر. در حالی که بی فایده نیست، به نظر نمی رسد که شیرخار ت ثیر قابل توجهی بر بافت های کبد یا عملکرد کبد داشته باشد. خار مریم با نام‌های خار مریم مقدس، خار مریم متنوع و خار اسکاتلندی نیز شناخته می‌شود. در طب سنتی چینی، خار مریم را دا جی می نامند، در حالی که دانه ها را شویی فی جی می نامند. فهرست محتوا اگرچه خار مریم اغلب برای بیماری های کبدی مانند و سیروز استفاده می شود، اما اعتقاد بر این است که این گیاه برای پیشگیری یا درمان کلسترول بالا، دیابت، سوزش سر دل، ناراحتی معده (سوء هاضمه) ، خماری، مشکلات کیسه صفرا، درد قاعدگی، افسردگی و . حتی انواع خاصی از سرطان تعداد کمی از این ادعاها با شواهد محکم پشتیبانی می شوند. برخی از مطالعات اولیه نشان داده اند که سیلیمارین ممکن است با جلوگیری از اتصال مواد سمی به سلول های کبد، عملکرد کبد را بهبود بخشد. با این حال، مطالعات در مورد اثربخشی خار مریم در درمان اختلالات کبدی نتایج متفاوتی به همراه داشته است. بر اساس یک بررسی جامع از مطالعات در مجله آمریکایی گوارش، خار مریم نه عملکرد کبد را بهبود می بخشد و نه خطر مرگ را در افراد مبتلا به بیماری کبد الکلی، هپاتیت B یا هپاتیت C کاهش می دهد. چندین مطالعه کوچکتر نشان داده اند که شیرخار ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری کبدی خفیف و تحت حاد (بدون علامت) مفید باشد. یک مطالعه اولیه در فنلاند نشان داد که یک دوره چهار هفته ای مکمل های سیلیمارین باعث کاهش آنزیم های کلیدی کبد در افراد مبتلا به بیماری تحت حاد می شود که نشان می دهد کبد عملکرد طبیعی تری دارد. علیرغم یافته‌های مثبت، مطالعات بعدی نتوانسته‌اند نتایج را تکرار کنند یا نشان دهند که شیر خار به تنهایی می‌تواند همان اثرات را داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خار مریم گاهی توسط افراد مبتلا به هپاتیت C مزمن (عفونت ویروسی که با زخم شدن پیشرونده کبد مشخص می شود) استفاده می شود. در واقع، یک نظرسنجی که توسط موسسه ملی بهداشت انجام شد، گزارش داد که درصد از نفر مبتلا به هپاتیت C از مکمل‌های گیاهی استفاده می‌کردند که خار مریم بسیار شایع‌ترین آنهاست. بر اساس این نظرسنجی، افراد مبتلا به هپاتیت C با وجود تغییر قابل اندازه‌گیری در فعالیت ویروسی یا التهاب کبد، علایم کمتر و "کیفیت زندگی تا حدودی بهتر" را هنگام مصرف شیرخار گزارش کردند. یک مطالعه در سال که در مجله انجمن پزشکی آمریکا ( JAMA ) منتشر شد، این موضوع را تایید کرد. سیلیمارین (که سه بار در روز در دوزهای یا میلی‌گرمی تجویز می‌شود) علی‌رغم اینکه در شرکت‌کنندگان مطالعه به خوبی تحمل می‌شد، هیچ اثر محسوسی بر آنزیم‌های کبدی نداشت. با توجه به این تناقضات، بسیاری از دانشمندان بر این باورند که خار مریم چیزی شبیه به یک اثر دارونما ارایه می دهد که در آن فرد علیرغم اینکه هیچ تغییری در وضعیت بالینی خود ندارد، بهبودی در علایم احساس می کند. چندین مطالعه نشان داده اند که خار مریم ممکن است برای افراد مبتلا به دیابت به ویژه در افراد مبتلا به دیابت نوع مفید است. طبق تحقیقات سال منتشر شده در Phytomedicine ، یک دوره روزه سیلیمارین ظرفیت آنتی اکسیدانی را افزایش داده و التهاب عمومی را در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع بهتر از دارونما کاهش می دهد. به گفته نویسندگان این مطالعه، یافته‌ها نشان می‌دهد که سیلی‌مارین ممکن است استرس اکسیداتیو مرتبط با عوارض دیابت را کاهش دهد. یک بررسی سیستماتیک انجام شده در سال بیشتر به این نتیجه رسید که به نظر می رسد استفاده معمول از سیلیمارین سطح گلوکز خون ناشتا و HbAC را کاهش می دهد، اگرچه نویسندگان هشدار دادند که کیفیت مطالعات بررسی شده ضعیف بود. خار مریم ممکن است باعث تعدادی از عوارض جانبی از جمله سردرد، حالت تهوع، اسهال، نفخ شکم و گاز شود. کمتر رایج، دردهای عضلانی، درد مفاصل و اختلال عملکرد جنسی گزارش شده است. واکنش های آلرژیک نیز ممکن است همزمان با مصرف آن رخ دهد. افرادی که به ابروسیا، بابونه، کنگر فرنگی، کیوی یا گیاهانی از خانواده آستر حساسیت دارند، ممکن است به خار مریم نیز حساسیت داشته باشند. در موارد نادر، خار مریم می تواند یک آلرژی بالقوه تهدید کننده زندگی و تمام بدن به نام آنافیلاکسی ایجاد کند. اگر پس از مصرف خار مریم دچار تنگی نفس، بثورات پوستی، کهیر، ضربان قلب سریع، سبکی سر، یا تورم صورت، زبان یا گردن شدید، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید. در صورت عدم درمان، آنافیلاکسی می تواند منجر به شوک، کما، نارسایی قلبی یا تنفسی یا مرگ شود. خار مریم ممکن است قند خون شما را کاهش دهد، بنابراین باید با احتیاط مصرف شود زیرا ممکن است باعث هیپوگلیسمی (قند خون پایین) در افرادی شود که داروهای دیابت مصرف می کنند. خار مریم می تواند روشی را که بدن شما داروهای خاصی را در کبد متابولیزه می کند تغییر دهد و باعث ایجاد تداخلات با: داروهای ضد انعقاد مانند کومادین (وارفارین) آنتی بیوتیک هایی مانند بیاکسین (کلاریترومایسین) داروهای استاتین مانند Mevacor (لوواستاتین) و Lescol فلوواستاتین داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) مانند ادویل (ایبوپروفن) ، سلبرکس (سلکوکسیب) و ولتارن (دیکلوفناک) تعاملات دیگری امکان پذیر است. برای جلوگیری از عوارض، همیشه پزشک خود را در مورد مکمل ها یا داروهای گیاهی که مصرف می کنید، راهنمایی کنید. هیچ دستورالعملی برای استفاده مناسب از خار مریم وجود ندارد. مکمل‌های خار مریم معمولا به صورت کپسول فروخته می‌شوند، اما به صورت قرص، چای کیسه‌ای و تنتور خوراکی نیز در دسترس هستند. دوزها از میلی گرم تا میلی گرم متغیر است. به طور کلی، هر چه دوز بالاتر باشد، خطر عوارض جانبی بیشتر است. داروهای ترکیبی مانند قطره ایبروگاست (که برای درمان سوء هاضمه استفاده می شود) و قرص باربرول (فرموله شده برای بیماران دیابتی) به ترتیب با دوزهای میلی گرم و میلی گرم خار مریم موثر در نظر گرفته می شوند. دوزهای بالاتر لزوما با نتایج بهتر مطابقت ندارد. مکمل های غذایی حاوی خار مریم در فروشگاه های مواد غذایی طبیعی، داروخانه ها و فروشگاه های متخصص در محصولات گیاهی فروخته می شود. همچنین می توانید محصولات خار مریم را به صورت آنلاین خریداری کنید. مکمل های غذایی در ایالات متحده نیازی به آزمایش و تحقیق و آزمایش دقیقی که داروهای دارویی انجام می دهند ندارند. به همین دلیل، کیفیت می تواند از یک مکمل به مکمل دیگر متفاوت باشد. برای اطمینان از کیفیت و ایمنی، محصولاتی را انتخاب کنید که تحت آزمایش و صدور گواهینامه توسط یک نهاد گواهی‌دهنده مستقل مانند قرار گرفته‌اند. بر اساس تحقیقی که در مجله بین المللی میکروبیولوژی مواد غذایی منتشر شده است، مراقب باشید که خار یا دانه های شیرخار کاملا خشک شده باشند که هر دو در برابر آلودگی قارچی آسیب پذیر هستند. در مقابل، آلودگی قارچی در کیسه های چای خار مریم، عصاره ها، کپسول ها، قرص ها و ژل های نرم نادر است. بله، شما می توانید خار مریم خود را پرورش دهید. خار مریم گیاهی مقاوم است که در اکثر محیط ها به خوبی رشد می کند، اگرچه دماهای بالا و شرایط خشک را ترجیح می دهد. خاک نیز باید به خوبی زهکشی شود. سیلیمارین ترکیبی از دانه های خار مریم است که گفته می شود فواید آنتی اکسیدانی و ضد التهابی دارد. یک مطالعه روی سیلیمارین نشان داد که با تجمع چربی کبد تداخل دارد، به این معنی که می تواند به درمان بیماری کبد چرب غیر الکلی کمک کند. عوارض جانبی احتمالی شیرخار می تواند شامل سردرد، حالت تهوع، اسهال، نفخ شکم و گاز باشد. برخی گزارش ها به درد عضلانی، درد مفاصل و اختلال عملکرد جنسی نیز اشاره کرده اند. خار مریم همچنین می تواند در برخی افراد واکنش آلرژیک ایجاد کند. اگر به ابروسیا، گل مروارید، کنگر فرنگی، کیوی یا گیاهانی از خانواده ستاره‌ها حساسیت دارید، بهتر است از خار مریم اجتناب کنید. بله، مکمل های خار مریم می توانند به شکل چای کیسه ای برای دم کردن چای شما باشند. این مکمل به صورت قرص، کپسول و تنتور خوراکی نیز فروخته می شود. اما در صورت ابتلا به هر گونه بیماری زمینه ای قبل از مصرف آن با پزشک مشورت کنید. منبع:

در، شما به نقطه عطف بارداری می رسید. این هفته می توانید از نوزاد خود استقبال کنید. راه پیش رو کوتاه است و نوزاد شما دیر یا زود به دنیا خواهد آمد. اگرچه زنان همیشه منتظر رسیدن این مرحله از بارداری هستند، اما با این حال تصور می تواند استرس زیادی را در این مادران ایجاد کند. فهرست محتوا در هفته بارداری، قد جنین از بالای سر تا پاشنه پا در حدود . سانتی متر است. همچنین جنین در این هفته نزدیک گرم وزن دارد. البته با این حال ممکن است برخی نوزادان کوچکتر و برخی دیگر بزرگتر باشند. برای یک نوزاد سالم و کامل قدی بین سانتی متر تا نزدیک سانتی متر کاملا طبیعی است. جنین شما در هفته بارداری به رشد کامل خود رسیده است. نوزادانی که به صورت کامل به دنیا می آیند با خطرات کمتری روبرو می شوند. جنین شما در هفته بارداری ممکن است در هنگام تولد آنطور که انتظار دارید به نظر هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چشم نوزاد کاملا متورم است. دست و پای جنین ممکن است آبی رنگ باشد. سینه و اندام تناسلی نوزاد ممکن است متورم شود. بدن نوزاد با موهای نازک و نرم به نام لانگو پوشیده شده است. ممکن است نقاط سفید، آکنه یا بثورات قرمز روی صورت یا پوست نوزاد وجود داشته باشد. جمجمه نوزاد نرم و انعطاف پذیر است. این وضعیت باعث می شود که جنین در زایمان طبیعی بتواند به راحتی از طریق کانال زایمان عبور کند. بدن نوزاد از ورنیکس پوشیده شده است. ورنیکس ماده سفید رنگ و مومی شکلی است که پوست جنین را در رحم می پوشاند. ورنیکس باعث حفظ رطوبت بدن جنین شده و از ابتلا جنین به عفونت ها پیشگیری می کند. ظاهر نوزاد شما ممکن است در ابتدا کمی عجیب به نظر برسد، اما این تغییرات ظاهری در نوزادان سالم کاملا طبیعی است. پس از زایمان، بلافاصله چند آزمایش مختلف برای اطمینان از سلامت نوزاد انجام می شود. این آزمایشات عبارتند از: تمام نوزادان تازه متولد شده واکسن را در ساعت پس از تولد دریافت می کنند. ویتامین K در شش ساعت اول پس از زایمان به نوزاد تزریق می شود. ویتامین K . در این تست ابتدا یک سواب کوچک در داخل گوش نوزاد قرار می گیرد. سپس پزشک نوزاد را در معرض صداهای مختلف قرار داده و میزان اکوی گوش نوزاد را اندازه گیری می کند. اگر نوزاد شما پسر باشد، طی یک یا دو روز پس از تولد نوزاد در بیمارستان انجام می شود. بعضی از خانواده ها نیز ممکن است ختنه کردن نوزاد را به چند هفته یا چند ماه پس از تولد نوزاد موکول کنند. این اندازه گیری های اولیه ممکن است تقریبا بلافاصله پس از تولد انجام شود. معمولا اندازه گیری وزن و طول نوزاد، در مرحله دوم و پس از تماس پوست به پوست با مادر انجام می شود. این اندازه گیری ها هر چند وقت یکبار و تا رسیدن نوزاد به دو سالگی ادامه خواهد یافت. پزشک رنگ پوست نوزاد، ضربان قلب، تنفس، تونوس ماهیچه ها و رفلکس های نوزاد را ارزیابی می کند. این ارزیابی ها مجموعا نمره آپگار نوزاد را تشکیل می دهند. تست آپگار روشی برای تعیین سلامت نوزاد است. این تست ابتدا در دقیقه اول پس از تولد انجام شده و سپس پنج دقیقه پس از تولد مجددا تکرار می شود. بلافاصله پس از زایمان، پزشک مخاط و مایع آمنیوتیک را از دهان و بینی نوزاد خارج می کند. پرستار نوزاد را خشک کرده و برای روی شکم یا سینه مادر قرار می دهد. مادر در صورت انجام عمل سزارین ممکن است به دلیل درد نتواند بلافاصله نوزاد خود را در آغوش بگیرد. پزشک در صورت وجود هرگونه مشکل در تماس پوست به پوست مادر و نوزاد، این مشکل را مورد ارزیابی قرار خواهد داد. این تست غربالگری نوزادان نیز نامیده می شود. بهترین زمان برای انجام این تست هنگامی است که نوزاد بین تا ساعت سن دارد. برای انجام این آزمایش، پزشک چند قطره خون از پاشنه نوزاد می گیرد. با استفاده از این آزمایش تقریبا بیماری مختلف از جمله فنیل کتونوری ( PKU ) ، گالاکتوزمی و کم کاری تیرویید مادرزادی در نوزاد تشخیص داده می شود. در هفته بارداری، شما در مرحله پایانی بارداری قرار دارید. نوزاد شما هر لحظه ممکن است متولد شود. زایمان شامل سه مرحله است: مرحله اول شامل باز شدن آهسته دهانه رحم برای زایمان است. مرحله دوم دهانه رحم به طور کامل باز شده و نوزاد متولد می شود. مرحله سوم و پس از تولد نوزاد، جفت نیز از بدن مادر خارج می شود. در ادامه مطلب، مراحل مختلف زایمان به طور دقیق تر توضیح داده می شود: در مرحله اول زایمان با هر انقباض، دهانه رحم شما بازتر و نازک تر می شود. این انقباضات واقعی زایمان برخلاف انقباضات براکستون هیکس، با تغییر موقعیت، متوقف نمی شوند. انقباضات زایمان از بالای شکم شروع شده و به جلوی شکم و پایین کمر حرکت می کنند. در واقع زایمان زمانی شروع می شود که دهانه رحم بین تا سانتی متر باز شود. در هنگام شروع مرحله اول زایمان دهانه رحم می تواند تقریبا سانتی متر در ساعت متسع شود. در این مرحله انقباضات منظم تر شده و در فاصله زمانی نزدیکتر رخ می دهند. انقباضات قوی تر، طولانی تر و دردناک تر هستند. همچنین نوزاد در حال حرکت به سمت کانال زایمان است. ممکن است در هنگام انقباضات زایمان لرز ناخوشایندی را در خود احساس کرده و یا از شدت درد حالت شروع به استفراغ کنید. نگران نباشید، این احساس با وجود ناخوشایند بودن کاملا طبیعی است. هنگامی که اتساع دهانه رحم کامل شده یا به سانتی متر رسید، وارد مرحله دوم زایمان می شوید. مرحله دوم ممکن است از دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. شما فشار سر نوزاد را بین پاها و همراه با میل شدید به فشار احساس خواهید کرد. در این مرحله خود به خود متوجه می شوید که برای خارج شدن نوزاد باید کمی فشار وارد کنید. هر فشار شما به حرکت نوزاد به سمت پایین کانال زایمان کمک می کند. پزشک به شما توضیح می دهد که چه موقع زمان فشار است. سر نوزاد با هر انقباض شروع به بیرون آمدن از واژن می کند. مرحله دوم زایمان با تولد نوزاد به پایان می رسد. پس از تولد نوزاد، وارد مرحله سوم و آخر زایمان می شوید. در این مرحله جفت از بدن مادر خارج می شود. در نتیجه انقباضات دوباره شروع شده و باید مجددا فشار بیاورید. جفت معمولا در عرض دقیقه از رحم خارج شده و زایمان پس از خارج شدن جفت به پایان می رسد. اگر به هفته بارداری خود رسیده اید و هنوز زایمان شما شروع نشده، بهترین توصیه این است که تمام تلاش خود را برای شروع زایمان انجام دهید. انجام اقدامات ساده زیر می تواند به شروع زایمان کمک کند: پیاده روی تحریک نوک پستان برقراری رابطه جنسی قرار نگرفتن نوزاد در موقعیت مناسب یکی از شایع ترین دلایل شروع نشدن زایمان است. انجام فعالیت های روزانه مانند، پیاده روی و کشش آرام باسن و کشاله ران، باعث می شود سر جنین به سمت دهانه رحم حرکت کند. مراقبت از خود به خصوص در دوران پس از زایمان اهمیت زیادی دارد. انجام کارهای زیر می تواند در تسکین درد واژن و پرینه به شما کمک کند. از اسپری بی حسی برای بی حس کردن واژن و پرینه استفاده کنید. ژل آلویه ورا را بر روی واژن بمالید. این کار را هر بار به مدت تا دقیقه انجام دهید. روی کوسن های گرد بنشینید. این کار باعث می شود تا فشار از ناحیه حساس پرینه برداشته شود. از پزشک خود در مورد مصرف برای کاهش درد، گرفتگی و خونریزی پس از زایمان سوال کنید. برای سهولت استفاده از حمام: از یک دستمال توالت و یا یک بطری آب ولرم برای شستن فرج و پرینه خود استفاده کنید. از پزشک خود در مورد مصرف ملین ها راهنمایی بگیرید، زیرا یبوست یکی از مشکلات شایع پس از زایمان است. مایعات فراوان بنوشید و غذاهای پر فیبر بخورید. رژیم غذایی مناسب به شما کمک می کند از یبوست پیشگیری کرده یا آن را کاهش دهید. بسیاری از مادران آمادگی کافی برای دوران پس از زایمان ندارند. مشکلات جسمانی و بهداشتی پس از زایمان می تواند بر سلامت روانی شما ت ثیر بگذارد. احتمال افسردگی به خصوص در دو هفته اول پس از زایمان تا حدودی شایع است. این افسردگی موقت بوده و پس از این مدت از بین می رود. با این حال، اگر علایم شدیدتر شده یا ادامه پیدا کرد باید حتما به پزشک مراجعه کنید. ابتلا به افسردگی یا اضطراب پس از زایمان نیاز به توجه خاصی دارد. از هر زن نفر پس از زایمان تحت ت ثیر قرار می گیرد. در صورت مشاهده یک یا چند مورد از علایم زیر، در اسرع وقت از پزشک خود راهنمایی بگیرید: گریه های مداوم احساس خشم شدید تغییر چشمگیر در اشتها خوابیدن بیشتر از حد معمول ناتوانی در خواب رفتن هنگام خستگی افکار مضطرب در مورد صدمه زدن به نوزاد احساس گریه و ادامه یافتن ناراحتی بیش از سه هفته احساس ناتوانی در لذت بردن از کودک مادر دوست ندارد وقت خود را با نوزاد بگذراند. پس از زایمان، باید به مدت هفته با پزشک خود در تماس بوده و حداکثر تا هفته پس از تولد نوزاد برای معاینات کامل به پزشک مراجعه کنید. میزان مراقبت های پس از زایمان باید بر اساس نیاز شخصی باشد. مادرانی که در معرض خطر بالای افسردگی پس از زایمان قرار دارند، باید زودتر به پزشک مراجعه کنند. پزشک معمولا معاینات زیر را انجام می دهد: غربالگری معاینه پرینه برای بررسی میزان تورم معاینه پستان برای بررسی رشد غیر طبیعی و انسداد مجاری شیر آزمایش پاپ اسمیر برای بررسی وجود سلول های غیرطبیعی در دهانه رحم معاینه لگن برای اطمینان از بازگشت رحم، تخمدان ها و دهانه رحم به حالت قبل از بارداری همچنین پزشک مشکلات مرتبط با بارداری مانند بواسیر، واریس، تغییرات پوستی را بررسی می کند. یک عمل جراحی برای به دنیا آوردن نوزاد است. در این روش جراحی، نوزاد به جای عبور از واژن، از طریق برشی در شکم و رحم متولد می شود. سزارین به دنیا می آیند. برخی از مهمترین دلایل زایمان سزارین عبارتند از: جفت سرراهی وضعیت بریچ نوزاد بارداری دو یا چند قلویی

، به صاف شدن غیرطبیعی جمجمه نوزاد، معمولا در یک طرف سر نوزادان اشاره دارد. این وضعیت باعث نگرانی والدین می شود زیرا می تواند باعث تغییر شکل دایمی سر نوزادان گردد. سندرم سر تخت، که پلاژیوسفالی نیز نامیده می شود، شرایطی است که در آن یک قسمت جمجمه نرم نوزاد صاف می شود و شکل غیر طبیعی به سر می بخشد. فهرست محتوا نوع سندرم سر تخت به محل صاف شدن پشت یا کناره جمجمه بستگی دارد. سندرم سر تخت می تواند به صورت های زیر باشد: اصطلاحی است که عموما برای سندرم سر تخت استفاده می شود، اگرچه به سر صاف شده در کناره ها اشاره دارد. زمانی رخ می دهد که سر فقط در پشت صاف می شود و کناره ها شکل صحیح خود را حفظ می کنند. هرگونه فشار اضافی به سر نوزاد می تواند باعث پلاژیوسفالی یا براکسیفالی شود. برخی از دلایل سندرم سر تخت در نوزادان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سر صاف در نوزادانی ایجاد می شود که بیشتر وقت خود را به پشت دراز کشیده و سر به یک طرف چرخانده است. نوزادان برای کاهش خطر ( SIDS ) باید فقط به پشت بخوابند نه به پهلو. با این حال، والدین باید موقعیت سر نوزاد را تغییر دهند تا از صاف شدن سر جلوگیری شود. نوزادانی که زمان زیادی را در کالسکه ها و یا گهواره می گذرانند نیز ممکن است در معرض خطر بیشتری برای این بیماری قرار بگیرند. سندرم سر تخت که به دلیل وضعیت خواب ایجاد می شود، پلاژیوسفالی موضعی نامیده می شود. موقعیت غیر طبیعی جنین نیز می تواند باعث ایجاد فشار و تغییر شکل جمجمه نوزاد شود. مشکلات دیگر شامل مایع آمنیوتیک کم است که جنین را در برابر ضربه های فیزیکی که باعث تغییر شکل جمجمه می شود آسیب پذیر می کند. در مورد دوقلوها یا سه قلوها، رحم برای فضا تنگ شده است و ممکن است سر یکی از نوزادان دایما به دیواره رحم فشار داده شود. در، نوزادان نارس جمجمه بسیار نرم تری نسبت به نوزادان کامل دارند. توانایی آنها در حرکت دادن گردن نیز محدود است، که باعث می شود سر به مدت طولانی در یک موقعیت قرار بگیرد و باعث صاف شدن آن قسمت از سر شود. حالتی به نام تورتیکولیس باعث می شود که سر به دلیل انقباض عضلات گردن در یک جهت پیچ بخورد. این وضعیت حتی در هنگام خواب سر را به یک جهت متمایل می کند، که خطر ابتلا به پلاژیوسفالی را افزایش می دهد. مشکل مادرزادی منجر به همجوشی یک یا چند استخوان جمجمه می شود. استخوان های جمجمه نوزاد جوش نمی خورند و اجازه می دهند تا سر به مغز در حال انبساط برسد. Craniosynostosis باعث بسته شدن زودرس چند استخوان می شود که باعث می شود جمجمه به شکل ناخوشایندی رشد کند و گاهی منجر به صاف شدن کناره ها شود. موارد زیر برجسته ترین ویژگی های بیماری پلاژیوسفالی هستند: یک طرف سر صاف است در حالی که طرف دیگر عادی به نظر می رسد. جمجمه از یک طرف در پشت سر صاف می شود. بنابراین طرف دیگر عادی است. پشت جمجمه کاملا صاف است در حالی که بقیه سر در حالت طبیعی به نظر می رسد. سر، هنگامی که از بالا دیده می شود، شبیه به یک متوازی الاضلاع است یا یک شکل کشیده دارد، اما شکل دایره مانند آن عادی و طبیعی نیست. همچنین ممکن است بیضی شکل یا شبیه یک دایره تراشیده شده در یک طرف باشد. هنگامی که دست خود را به آرامی روی سر نوزاد قرار می دهید، می توانید استخوان صاف شده را در دو طرف یا پشت سر احساس کنید. سندرم سر تخت برای نوزاد درد یا ناراحتی ایجاد نمی کند. پزشکان می توانند با روش های مختلف سندرم سر تخت را تشخیص دهند، از جمله: از آنجا که تشخیص این وضعیت آسان است، یک پزشک متخصص به احتمال زیاد پلاژیوسفالی را تنها با دیدن تشخیص می دهد. پزشک همچنین جمجمه را لمس کرده و بررسی کند که آیا مشکل دیگری وجود دارد یا خیر. آنها ممکن است در مورد وضعیت خواب فعلی و قبلی نوزاد سوالاتی بپرسند. اشعه ایکس به طور دقیق استخوان صاف جمجمه را مشخص می کند و همچنین می تواند در تشخیص اینکه آیا هر دو استخوان جوش خورده اند یا خیر موثر باشند. اسکن توموگرافی کامپیوتری ( به ندرت مورد نیاز است، اما اگر میزان صافی سر شدید باشد ممکن است توصیه شود. سی تی اسکن می تواند بطور دقیق بین پلاژیوسفالی و کرانیوسینوستوز تمایز قایل شود. درمان پلاژیوسفالی بستگی به میزان مشکل دارد. پزشک از رویکرد متوالی برای درمان این بیماری استفاده می کند. روش های درمانی سندرم سر تخت در نوزادان، عبارتند از: اولین قدم این است که با قرار دادن سر به حالت طبیعی، سر را به شکل قبلی برگردانید. پزشک نحوه قرار دادن سر نوزاد را جهت اصلاح تدریجی جمجمه بدشکل پیشنهاد می کند. به این روش درمان جایگزینی می گویند. شما باید یک سری مراحل را با فرکانس مشخص هر روز رعایت کنید تا صافی سر کاهش یابد. در صورتی که درمان جایگزینی حتی پس از یک سال نیز کمکی نکند، گزینه درمان بعدی توصیه می شود. اگر درمان جایگزینی کمکی نکند، کلاه درمانی بهترین گزینه درمانی بعدی است. کلاه ایمنی پلاژیوسفالی، با یک پوسته سخت در خارج و یک روکش فوم نرم در داخل ساخته شده است. کلاه ایمنی به طور سفارشی برای جمجمه نوزاد شما ساخته شده است و قسمت بالایی، کناری و پشت سر را می پوشاند. دیواره های کلاه فشاری ملایم و در عین حال مداوم به طرف آسیب دیده وارد می کند و سر را به آرامی به حالت طبیعی خود برمی گرداند. نوزاد باید نزدیک به ساعت در روز و به مدت سه تا شش ماه از کلاه ایمنی استفاده کند. این روش بهترین تاثیر را دارد. یک نسخه دیگر از کلاه ایمنی، سربند است که شبیه کلاه ایمنی است، اما فقط مانند یک نوار سر در اطراف قسمتی از سر می چرخد. از مزایای این کلاه ایمنی می توان به ایمنی و عدم وجود هرگونه عارضه جانبی در حین اصلاح جمجمه نامرتب اشاره کرد. با تغییر شکل سر نوزاد، لازم است تا زمان کامل شدن درمان، کلاه ایمنی جدید در مواقع لازم را تهیه کنید. اگرچه کلاه ایمنی سبک است، اما ممکن است برای برخی از نوزادان تحریک کننده باشد. اگر نوزاد شما مبتلا به تورتیکولی است، قبل از درمان برای صافی سر باید تحت درمان برای بیماری زمینه ای قرار گیرد. تورتیکولیس از طریق جراحی و بریس های اصلاحی قابل درمان است. این روش ها، همراه با فیزیوتراپی مناسب، به کودک اجازه می دهد تا به آرامی از شر پلاژیوسفالی خلاص شود. در مورد نوزادان نارس، درمان شروع نمی شود تا زمانی که آنها به اندازه کافی بزرگ شده و مراحل را تحمل کنند. با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین روش درمان سندرم سر صاف در نوزادان نارس را مشخص کند. اگر این بیماری به موقع درمان نشود، گاهی اوقات عوارض خاصی ایجاد می کند. اما در صورت تداوم شرایط، جمجمه ممکن است به طور دایمی تغییر شکل دهد، که شاید تنها عارضه این بیماری باشد. چند اقدام ساده می تواند از سندرم سر صاف جلوگیری کند. برخی راهکارهایی که باید انجام دهید، عبارتند از: اگر سر نوزاد در هنگام چرت زدن قبلی به چپ چرخانده شد، در خواب بعدی باید به سمت راست بچرخد. همین قانون در مورد خواب شبانه نیز صدق می کند. هربار که کودک را در تخت کودک قرار می دهید، وضعیت سر را تغییر دهید. فقط اطمینان حاصل کنید که نوزاد به پشت می خوابد که بهترین حالت برای نوزادان است. کودک را بیشتر از زمان مورد نیاز در کالسکه ها و صندلی ها قرار ندهید زیرا این امر می تواند آنها را مستعد پهن شدن سر کند. می توانید کودک را در آغوش بگیرید یا در حالی که پشت او تکیه داده شده، در حالت نشسته قرار دهید. صاف نگه داشتن در آغوش شاید بهترین کار بعدی بعد از زمان شکم برای جلوگیری از بروز پلاژیوسفالی باشد. تورتیکولی فرزند خود را به موقع درمان کنید تا منجر به صاف شدن سر نشود. هرگز از بالش و تشک برای اصلاح یا جلوگیری از سندرم سر تخت استفاده نکنید. بالش و کیسه خواب خطر خفگی را افزایش می دهد. نوزادان فقط پس از . سالگی می توانند با بالش بخوابند. سندرم سر تخت می تواند باعث تغییر شکل شدید و گاهی پایدار سر شود. با این حال، دلیل نگرانی نیست و بر عملکرد یا توانایی های شناختی کودک ت ثیر نمی گذارد. در بیشتر موارد، هنگامی که کودک بزرگ می شود، این بیماری به خودی خود اصلاح می شود. تغییر وضعیت و شیوه های مناسب خواب چیزی است که نوزاد برای درمان پلاژیوسفالی به آن نیاز دارد.

و مهمترین سوالات رایج آن و حتی احتمال نیاز به دوز سوم برخی واکسن های کرونا، یکی از چالش هایی است که واکسیناسیون افراد را با مشکلاتی روبرو کرده است. این در حالی است که واکسن های کرونا عمدتا برای دو دوز طراحی شده اند. داشتن دو دوز منجر به پاسخ ایمنی قوی تر و بدن بهتر و محافظت طولانی مدت می شود. بنابراین، مهم است که همه افراد بعد از دوز اول حتما دوز دوم را دریافت کنند. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله به سوالات رایج و مهم در زمینه دوز دوم پاسخ دهیم. برای کسب اطلاعات مهم در زمینه دوز های بعدی واکسن کرونا ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. فهرست محتوا از همه بزرگسالان بالای سال (از جمله افراد مبتلا به بیماری های قلبی و گردش خون) در حال حاضر دعوت می شود تا دوز دوم خود را هشت هفته پس از اولین دوز خود رزرو کنند. همین امر در مورد کودکان تا ساله که واکسن به آنها توصیه شده است (به دلیل در معرض خطر بالای ابتلا به کروناویروس یا زندگی با فردی که دارای سیستم ایمنی ضعیف است) توصیه می شود. هدف این رویکرد این است که افراد بیشتری در اسرع وقت از سطح بیشتری از حفاظت برخوردار شوند. به همه نوجوانان و ساله در حال حاضر اولین دوز واکسن Pfizer توصیه می شود. توصیه در مورد دوز دوم هنوز مشخص نشده است. اما به احتمال زیاد از هفته پس از اولین دوز مصرف می شود. ما می دانیم که داشتن دوز دوم برای اطمینان از بهترین اثر واکسن و حداکثر محافظت در برابر انواع جدید ضروری است. بنابراین مهم است که دوز دوم خود را حتما دریافت کنید. یک مطالعه بزرگ که در آگوست منتشر شد، اما هنوز توسط سایر دانشمندان مورد بررسی قرار نگرفته است، به بررسی اثربخشی واکسن های کووید - که در انگلستان داده شده است، پرداخت. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین اثربخشی بین دوز دوم کمتر از هفته از دوز اول در مقایسه با بیش از نه هفته از اولین دوز، وجود نداشته است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به دلیل افزایش شدید موارد نوع دلتا ( B . . . ) این امر به منظور اطمینان از بیشتر افراد در برابر ویروس در اسرع وقت است. توصیه می شود دوز دوم را ظرف هفته پس از مصرف اولین دوز دریافت کنید. با این حال، اگر این امر به دلایلی امکان پذیر نیست، باید دوز دوم را در اسرع وقت دریافت کنید تا محافظت طولانی مدت بهتری در برابر ویروس داشته باشید. بسته به مدت زمان ت خیر و واکسنی که دارید، هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد، آیا ت خیر در دریافت دوز دوم، بر سطح حفاظتی شما ت ثیر می گذارد یا خیر. اما دریافت دوز دوم در اسرع وقت بهترین روش است. به طور کلی دوز دوم واکسن کووید، چه Pfizer / BioNTech ، Oxford AstraZeneca یا Moderna ، پس از دو هفته موثر خواهد بود. بسته به پاسخ ایمنی شما، این حالت می تواند در افراد مختلف کمی متفاوت باشد. اکثر مطالعات بر روی واکسن ها روز پس از دوز اول و روز پس از دوز دوم اثربخشی را اندازه گیری کرده اند و افزایش قابل توجهی در اثربخشی پس از دوز دوم نشان داده است. برخی از آزمایشات بالینی واکسن Pfizer / BioNTech تنها در هفت روز پس از اولین دوز افزایش اثر بخشی را نشان داده است. اگر به هر دلیلی نتوانسته اید که دوز دوم واکسن خود را بزنید، می توانید برای نوبت دوم نوبت دیگری را برای خود رزور کنید. در صورتی که نوبت اول را از طریقه سامانه ثبت نوبت واکسن، ثبت کرده اید می توانید از طریق همین سامانه دوباره نوبت دیگری را ثبت کنید. اگر هم نوبت اول را به صورت تلفنی با مراکز درمانی دریافت کرده اید برای ثبت دوباره نوبت دوم با مراکز درمانی تماس بگیرید. برای واکسن Oxford / AstraZeneca ، عوارض جانبی با دوز دوم خفیف تر است. انواع عوارض جانبی یکسان هستند و هنوز باید فقط یک یا دو روز ادامه داشته باشند. آنها شامل درد یا ناراحتی در بازوی محل تزریق، سردرد و احساس خستگی یا تب می شوند. همه افراد بعد از دوز دوم واکسن آسترازنکا عوارض جانبی را تجربه نمی کنند. تحقیقات نشان داده است که عوارض جانبی دوز دوم نسبت به دوز اول کمتر است. معمولا ظرف چند روز از بین می رود. عوارض جانبی جدی بسیار نادر است. برای واکسن Pfizer / BioNTech ، عوارض جانبی در دوز دوم ممکن است قوی تر باشد. انواع عوارض جانبی یکسان هستند و هنوز باید فقط یک یا دو روز ادامه داشته باشند. آنها شامل درد یا ناراحتی در بازوی محل تزریق، سردرد و احساس خستگی یا تب می شوند. همه از واکسن Pfizer عوارض جانبی ندارند. تحقیقات نشان داده است برای کسانی که از دوز دوم عوارض جانبی را تجربه می کنند، معمولا در عرض یک تا دو روز از بین می روند. عوارض جانبی جدی بسیار نادر است. برای واکسن Moderna ، عوارض جانبی با دوز دوم قوی تر است. انواع عوارض جانبی یکسان هستند و هنوز باید فقط یک یا دو روز ادامه داشته باشند. آنها شامل درد یا ناراحتی در بازوی محل تزریق، سردرد و احساس خستگی یا تب می شوند. همه افراد از واکسن Moderna عوارض جانبی ندارند. تحقیقات نشان داده است برای کسانی که از دوز دوم عوارض جانبی را تجربه می کنند، به طور متوسط سه روز ادامه داشته است. معمولا در عرض چهار تا پنج روز از بین می روند. عوارض جانبی جدی بسیار نادر است. ممکن است بعد از دوز اول یا دوم عوارض جانبی نسبتا جزیی (لرز، سردرد، خستگی و درد در بازو) مشاهده کنید. این که آیا عوارض جانبی در دوز اول یا دوم بیشتر مشهود است یا نه، بین افراد مختلف و انواع واکسن ها متفاوت است. از میان میلیون ها واکسینه شده، تعداد بسیار کمی از افراد پس از اولین دوز واکسن AstraZeneca ، نوع خاصی از لخته خون را در مغز همراه با سطح پایین پلاکت خون ایجاد کردند. در دو واکسن دیگر Pfizer / BioNTech و Moderna تعداد بیشتری گزارش از این نوع خاص لخته شدن خون در انگلستان وجود دارد. بعد از دوز دوم واکسن AstraZeneca خطر لخته شدن خون بسیار کم است. میلیون ها نفر در حال حاضر دوز دوم واکسن AstraZeneca را دریافت کرده اند. و تا به امروز، تعداد بسیار کمی از موارد واکنش بسیار نادر نوع خاصی از لخته خون در مغز گزارش شده است. (همراه با تعداد پلاکت پایین) پس از دوز دوم در دو واکسن دیگر موجود در بریتانیا Pfizer / BioNTech و Moderna تعداد بسیار کمی گزارش از این نوع خاص لخته شدن خون وجود دارد. در صورت مثبت بودن تست کروناویروس، باید چهار هفته پس از آزمایش مثبت منتظر بمانید. تا دوز دوم را دریافت کنید. حتی اگر قبلا به ویروس کرونا مبتلا شده اید، دریافت دو دوز واکسن شما را در برابر انواع ویروس مانند نوع دلتا محافظت می کند. بنابراین مهم است که شما هنوز دوز دوم خود را دریافت کنید. دوز دوم شما باید همان واکسن اول باشد. در حال حاضر کارآزمایی های بالینی در حال بررسی اثربخشی و ایمنی ترکیب و تطبیق واکسن های مختلف کرونا هستند. اما توصیه دولت در حال حاضر این است که همان واکسن را برای دوزهای اول و دوم خود دریافت کنید. چند استثنا وجود دارد. به ندرت، ممکن است کسی نسبت به اولین دوز واکسن خود واکنش جدی نشان داده باشد. در این موارد بسیار نادر، ممکن است توصیه شود که دوز دوم واکسن متفاوت را دریافت کنید. دولت در حال حاضر به زنان باردار و افراد سالم زیر سال توصیه می کند که به جای واکسن آکسفورد/آسترازنکا از Moderna یا Pfizer / BioNTech استفاده کنند. اما اگر قبلا اولین دوز آکسفورد/استرازنکا را مصرف کرده اید، باید واکسن آکسفورد/آسترازنکا را به عنوان دوز دوم خود مصرف کنید، حتی اگر باردار یا زیر سال هستید. ممکن است از شما خواسته شود که چند روز (حداکثر یک هفته) پس از انجام عمل جراحی برای واکسیناسیون منتظر بمانید. این به این دلیل است که هر واکنشی که نسبت به عمل داشته باشید می تواند از واکنش واکسیناسیون جلوگیری کند. خیر، می توانید انتخاب کنید که برای دوز دوم از کدام بازو استفاده شود. اگر به ویروس کرونا مبتلا شده اید، احتمالا ایمنی طبیعی خود را ایجاد کرده اید. اما ما نمی دانیم این مصونیت چقدر طول می کشد. داشتن دو دوز واکسن بهترین راه برای اطمینان از حفاظت طولانی مدت و موثر در برابر ویروس است. اگر واکسن آکسفورد/آسترازنکا را برای اولین دوز خود استفاده کرده اید، باید برای دوز دوم خود نیز باید واکسن مشابهی داشته باشید. به ندرت، ممکن است کسی نسبت به اولین دوز واکسن خود واکنش جدی نشان داده باشد. این بسیار نادر است. اما اگر این مورد در مورد شما صدق می کند، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی در مورد اینکه آیا دوز دوم شما باید یک واکسن متفاوت باشد صحبت کنید. همه باید دوز دوم واکسن را دریافت کنند. با این حال، در تعداد کمی از موارد ممکن است دلیلی برای ت خیر در مصرف دوز دوم وجود داشته باشد، از جمله: شما بسیار ناخوش هستید، تب بالای . درجه سانتیگراد دارد و باید منتظر بمانید تا بهبود پیدا کنید. به ندرت، ممکن است کسی نسبت به اولین دوز واکسن خود واکنش جدی نشان داده باشد. این بسیار غیر معمول است. اکثریت قریب به اتفاق مردم چیزی جز عوارض جانبی جزیی را تجربه نکرده اند. این بسیار نادر است. اما اگر این مورد در مورد شما صدق می کند، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی در مورد اینکه آیا دوز دوم شما باید یک واکسن متفاوت باشد یا نه مشورت کنید. در مورد عوارض اطلاعات بیشتری کسب کنید.

، در اصطلاح دندانپزشکی به فاصله بین دو دندان گفته می شود. این فضا اغلب در دندانهای جلویی و در فک بالا ایجاد شده و در هنگام لبخند زدن افراد قابل مشاهده است. اما با این حال در برخی موارد نیز ممکن است دیاستما در دندان های عقبی افراد ایجاد شود. شکاف یا فضای باز بین دندان ها مشکل نگران کننده ای نیست. در واقع این وضعیت به ندرت باعث ناراحتی می شود، اما می تواند لبخند شما را خراب کرده و زیبایی ظاهر شما را کمتر کند. بنابراین، می توان گفت که دیاستما عمدتا یک نگرانی زیبایی است تا یک مشکل پزشکی. دندانهای شیری در کودکان کوچکتر از دندانهای بزرگسال بوده و اغلب فاصله زیادی بین آنها دیده می شود. این دندانهای اولیه در نهایت افتاده و با دندانهای دایمی که دارای اندازه طبیعی هستند، جایگزین می شوند. با رشد دندان های دایمی شکاف میان دندان ها نیز از بین می رود. اما اگر دیاستما حتی پس از رشد دندان های دایمی و در بزرگسالی نیز ادامه یافت، برای برطرف کردن آن می توانید با دندانپزشک مشورت کنید. دیاستما در بزرگسالان نیز نسبتا شایع است. این وضعیت ممکن است ادامه دیاستمای دوران کودکی، نتیجه آسیب دندان، بیماری های پریودنتال، ناهنجاری های ساختاری یا عادات اشتباه باشد. به دندان های پیشین، در اصطلاح دندانپزشکی ثنایا گفته می شود. دندان های ثنایا نقش مهمی در زیبایی صورت و لبخند دارند. ما به طور طبیعی دارای دندان ثنایا در فک فوقانی و دندان ثنایا در فک پایینی هستیم. اگر دیاستما بین دو دندان جلویی یا به عبارتی دندان های ثنایای بالا ایجاد شود، می تواند بسیار مشهود باشد. این نوع شکاف بین دندان های پیشین فک فوقانی به عنوان دیاستمای خط میانی شناخته می شود. این دیاستما در هنگام لبخند افراد کاملا مشخص بوده و باعث جلب توجه مخاطب می شود. در نتیجه این وضعیت ممکن است شما را در حین صحبت یا لبخند زدن خودآگاه کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل فاصله افتادن بین دندان ها چیست؟ عوامل زیر نیز می توانند در ایجاد شکاف بین دندان ها نقش داشته باشند: در برخی موارد، کشیدن دندان و یا لق شد و افتادن دندان به دلیل پوسیدگی می تواند باعث ایجاد فضایی خالی بین دندان های شما شود. شایع ترین علت بروز دیاستما، رشد بیش از حد فرنوم لب است. فرنوم یک بافت همبند نرم در فک بالا و پایین است که لب ها را به لثه وصل می کند. در برخی موارد رشد بیش از حد فرنوم باعث ایجاد بافت اضافه در فضای بین دندان ها و در نتیجه شکاف بین دندان های پیشین می شود. گاهی اوقات، فاصله دندان به دلیل افتادن یکی از دندان ها و خالی شدن فضای فک ایجاد می شود. در کودکان، شکاف ایجاد شده ناشی از افتادن دندان شیری در نهایت با رشد یک دندان دایمی جدید پر می شود. اما از دست دادن یکی از دندان ها در سنین بزرگسالی می تواند باعث ایجاد دیاستما یا فضای خالی بین دندان ها شود. بیماری پریودنتال یک فرآیند التهابی است که در آن چسبندگی دندان ها به استخوان ضعیف می شود. این وضعیت می تواند باعث حرکت دندان های آسیب دیده از موقعیت اولیه خود و در نتیجه ایجاد شکاف و فضای باز بین دندان ها شود. دیاستما همراه با درد معمولا نشانه بیماری پریودنتال است که می توان آن را مدیریت کرد اما به ندرت درمان می شود. بهداشت ضعیف دندان همچنین یکی از علل مهم ایجاد شکاف در فضای بین دندان ها است. اگر دندان ها و لثه های خود را به طور منظم و صحیح تمیز نکنید، به بیماری های پریودنتال مبتلا خواهید شد. بیماری پریودنتال یا التهاب لثه به عفونت های باکتریایی گفته شده و ناشی از تجمع جرم و پلاک بر روی دندان ها است. ابتلا به بیماری پریودنتال باعث آسیب به بافت لثه و در نتیجه ایجاد دیاستما می شود. استفاده صحیح از نخ دندان به ندرت باعث ایجاد فاصله بین دندان ها می شود. نخ دندان به شما کمک می کند که فاصله بین دندان ها را تمیز کنید. با این حال، روش استفاده از نخ دندان بسیار مهم است. زیرا استفاده اشتباه و غیر اصولی از نخ دندان می تواند باعث خونریزی، فرسایش لثه و در نتیجه ایجاد دیاستما شود. افرادی که دارای دیاستما هستند باید هنگام استفاده از نخ دندان بیشتر مراقب باشند. همچنین توصیه می شود به جای نخ سنتی همیشه از نخ دندان استفاده کنید. برخی عادات غیرطبیعی مانند مکیدن انگشت شست در کودکان یا فشار دادن زبان در بزرگسالان می تواند منجر به دیاستما، به ویژه دیاستما در خط میانی شود. عمل مکیدن انگشت شست می تواند به دندان های فوقانی فشار وارد کرده و باعث ایجاد فاصله قابل توجه بین آنها شود. همچنین این وضعیت زمانی رخ می دهد که زبان خود را به طور عادت به سطح کام دندان های جلویی فشار دهید. فشار شدید به دندانهای جلویی می تواند آنها را از هم دور کرده و باعث ایجاد فاصله در فضای بین دندان ها شود. دیاستما همچنین می تواند به دلیل تطابق نداشتن اندازه دندان ها و استخوان فک رخ دهد. یعنی ممکن است دندان های شما برای استخوان فک بسیار کوچک باشند و در نتیجه در فک شما کمی فضای خالی باقی بماند. گاهی نیز برعکس، ممکن است استخوان فک شما بسیار بزرگ باشد و دندان ها نتوانند فضای فک را به طور کامل پر کنند. این مساله در اغلب موارد ناشی از عوامل ژنتیکی است. اگر دندانهای شما خیلی کوچک بوده و نتوانند استخوان زیرین فک را بپوشانند یا اگر استخوان فک به طور غیرطبیعی بزرگ باشد، باعث می شود که دندان ها با فاصله از یکدیگر بیرون بیایند. مقرون به صرفه ترین راه برای رفع مشکل دیاستما این است که با این وضعیت کنار آمده و آن را همانطور که هست بپذیرید. اما افرادی که از شکاف دندان خود احساس خجالت می کنند و یا زیبایی لبخند و ظاهر برای آنها اهمیت دارد می توانند از درمان های مختلف استفاده کنند. رفع فضای بین دندان های دایمی در بزرگسالان فقط با درمان های حرفه ای دندانپزشکی قابل اصلاح است. نوع درمان، بستگی به علت ایجاد آن دارد. به طور کلی روش های مختلف رفع دیاستما عبارتند از: در برخی موارد افتادن دندان می تواند باعث جابه جایی دندان ها بر روی لثه و در نتیجه ایجاد فضای باز در بین دندان ها شود. در این گونه موارد درمان هایی مانند ایمپلنت و یا بریج می تواند جای دندان افتاده و در نتیجه فضای خالی بین دندان ها را پر کند. شایع ترین علت دیاستما، رشد بیش از حد فرنوم لب است. فرنوم اغلب دندان های پیشین یا ثنا را درگیر می کند. فرنوم در صورت بزرگ بودن می تواند باعث ایجاد شکاف در فضای بین دندان ها شود. این وضعیت اغلب با استفاده از عمل جراحی قابل درمان است. این عمل جراحی فرنکتومی نامیده می شود. معمولا برای ارتودنسی باید هزینه های بالایی بپردازید. اگر استفاده از ارتودنسی از نظر اقتصادی برای شما مقرون به صرف نیست، می توانید از لمینت استفاده کنید. بسته به کوچک یا بزرگ بودن فضایی که بین دندان ها وجود دارد. ممکن است دندانها به روکش کامل یا روکش جزیی نیاز داشته باشند. در این روش دندانپزشک از کامپوزیت هایی به رنگ دندان استفاده کرده و فاصله بین دندان ها را پر می کند. اگرچه روکش دندان یا لمینت نسبت به اردتونسی ارزان تر است. اما باز هم جزء درمان های پرهزینه دندانپزشکی محسوب می شود. ارتودنسی نسبت به سایر روش های درمانی دیاستما بسیار وقت گیر است. اما نتایج طولانی مدت عالی را ارایه می دهد. استفاده از بریس های دندانی یک مداخله ارتودنسی است که می تواند به تنظیم مجدد فاصله دندان های شما کمک کرده و آنها را به هم نزدیک کند. بریس ها معمولا برای بستن فاصله های بزرگتر استفاده می شوند. اما برای بستن فاصله های خفیف دندان ها نیز خوب عمل می کنند. اگر استفاده از مهاربندهای فلزی ارتودنسی باعث احساس ناخوشایندی در شما می شود. می توانید بریس های قابل جابجایی یا بریس های نامریی را انتخاب کنید. این بریس ها نیز به همان اندازه موثر هستند. مدت درمان، هزینه و نتیجه نهایی جزء نکات مهمی است که برای درمان دیاستما باید به آنها دقت کنید. استفاده از نخ دندان و مسواک زدن منظم می تواند از ایجاد فاصله در بین دندان ها پیشگیری کند، به ویژه در مواردی که ممکن است فضاها کوچک باشند. بهترین راه برای رفع نگرانی از دیاستما این است که با یک دندانپزشک در مورد گزینه های درمانی مناسب صحبت کنید. علت ایجاد دیاستما و شکل ظاهری آن در هر شخصی متفاوت است. بنابراین هر کس به درمان خاص خود نیاز دارد. دیاستما می تواند به علل مختلفی ایجاد شود، که هر کدام درمان خاص خود را می طلبد. بنابراین، دندانپزشک در مرحله اول پس از معاینه و بررسی دندان ها علت اصلی مشکل را شناسایی می کند. در مرحله بعد دندانپزشک در مورد گزینه های درمانی احتمالی به شما توضیح می دهد. دندانپزشک پیش از شروع درمان در مورد سابقه پزشکی و دندانپزشکی شما سوالاتی را پرسیده و سلامت دندان ها و لثه های شما را ارزیابی می کند. این معاینه اولیه دندانپزشکی معمولا با آزمایشات رادیوگرافی انجام می شود. رادیوگرافی معمولا زمانی مورد نیاز است که دندانپزشک ناهماهنگ بودن دندان ها و اندازه فک را به عنوان علت اصلی دیاستما تشخیص بدهد. دیاستما به ندرت دلیلی برای نگرانی است. ابتلا به این وضعیت به هیچ مراقبت های پزشکی نیاز ندارد. اما در موارد زیر می توانید با دندانپزشک خود در مورد درمان های اصلاحی مشورت کنید: دیاستما با علایم ناخواسته دیگری مانند درد، خونریزی یا ناراحتی عمومی همراه است که می تواند نشانه های بیماری پریودنتال باشد. فاصله دندانهای شما بسیار زیاد است. این وضعیت باعث می شود هنگام لبخند زدن، صحبت کردن یا به طور کلی تعامل با دیگران بیش از حد معذب و ناراحت باشید. به طور کلی دیاستما یا شکاف دندان به خودی خود یک مشکل پزشکی نیست. اما گاهی دیاستما می تواند ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد که در اینصورت به درمان های تخصصی نیاز خواهد داشت. دیاستما معمولا یک ناهنجاری بی ضرر دندان است که می تواند بر ظاهر شما ت ثیر بگذارد اما بر سلامتی جسمی شما هیچ تاثیر بدی ندارد. با این حال، برخی افراد به دلیل مشکلات زیبایی ناشی از دیاستما از نظر روانی عمیقا تحت ت ثیر قرار می گیرند. در واقع، نوع نگاه شما به این ناهنجاری است که تعیین می کند آیا این وضعیت به درمان نیاز دارد یا خیر. درمان باید به گونه ای باشد که نیازها، خواسته ها و انتظارات شما را برآورده کند. تا حداکثر رضایت را از نتیجه نهایی کسب کنید.

اگر بدن گرمای بیشتری از آن چیزی که می تواند دفع کند به دست آورد، با روش های مقابله با استرس گرمایی دمای بدن شروع به کاهش دما می کند. استرس گرمایی وضعیتی است که در آن بدن گرمای بیش از حد جذب می کند و منجر به استرس، بیماری یا حتی مرگ می شود. این وضعیت زمانی اتفاق می‌افتد که بدن نتواند خود را به اندازه کافی خنک کند تا دمای خود را در محدوده طبیعی . - . درجه سانتیگراد ( . - . درجه فارنهایت) نگه دارد. بدن معمولا با تعریق خنک می شود، اما گاهی اوقات تعریق کافی نیست و درجه حرارت مدام بالا می رود. بنابراین، اگر بدن در معرض گرمای بیشتری قرار گیرد و گرمای بیشتری از آن چیزی که می تواند دفع کند به دست آورد، مکانیسم کنترل دمای بدن شروع به کاهش دما می کند. این می تواند با برهم زدن متابولیسم طبیعی و تعادل شیمیایی بدن، برای عملکرد طبیعی بدن مضر باشد. اما چگونه می توانیم استرس گرمایی و حرارت بدن خود را به طور طبیعی کاهش دهیم. ما در این مقاله از پزشکت سعی کرده ایم درمان های خانگی برای کاهش استرس گرمایی را بررسی کنیم. علایم و نشانه های استرس گرمایی برخی از علایم مشخصه استرس گرمایی عبارتند از: سردرد سرگیجه حالت تهوع گرفتگی عضلات ضربان قلب تند تعریق بیش از حد ضربان نبض نامنظم ضعف عمومی و بی حالی روش های مقابله با استرس گرمایی در خانه در اینجا چند درمان خانگی برای کاهش گرمای بدن آورده شده است. آب خنک بنوشید. آب خنک تسکین فوری را فراهم می کند. این ارزان‌ترین، ساده‌ترین و سریع‌ترین راه برای کاهش دمای بدن و همچنین کمک به بهبودی بدن از عوارض جانبی دمای بالا است. در طول روز به اندازه کافی آب بنوشید تا مایعات از دست رفته در اثر تعریق را جبران کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به محض اینکه متوجه افزایش دمای بدن شدید، یک لیوان آب خنک بنوشید. سپس هر دقیقه مقداری آب خنک بنوشید. این به جلوگیری از کم آبی بدن کمک می کند، که می تواند وضعیت شما را بدتر کند. گزینه دیگر اضافه کردن تکه های یخ به یک وان پا پر از آب خنک است. پاهای خود را به مدت تا دقیقه در وان فرو کنید. همچنین می توانید از یک حمام خنک برای کاهش حرارت بدن لذت ببرید. آب نارگیل بنوشید. آب نارگیل یکی دیگر از داروهای موثر برای کمک به درمان گرمازدگی است. ترکیب الکترولیت آن برای آبرسانی مجدد به بدن عالی است. به علاوه، سرشار از مواد مغذی است که به افزایش سطح انرژی شما کمک می کند. یک مطالعه در سال که در مجله تحقیقات علوم طبیعی منتشر شد، نشان داد که آب نارگیل به عنوان یک نوشیدنی انرژی‌زا برای کارگرانی که در معرض گرمای طولانی‌مدت قرار می‌گیرند، مناسب و مفید است زیرا به پر کردن الکترولیت‌های یونی در بدن کمک می‌کند. مطالعه دیگری در سال که در Motriz منتشر شد، مزایای نوشیدن آب نارگیل را قبل از فعالیت بدنی شدید در گرما توضیح داد. این ظرفیت را برای تلاش بسیار بیشتر تقویت می کند و با خستگی بسیار کمتر، در بدن بسیار طولانی تر از آب معمولی یا هر نوشیدنی طعم دار دیگری حفظ می شود. چند بار در روز یک لیوان آب نارگیل نرم بنوشید. یک نوشیدنی لیموی ملایم بنوشید. استفاده منظم از لیمو می تواند بدن را خنک نگه دارد و از بیماری های مرتبط با گرما جلوگیری کند. ویتامین C بالا در لیمو می تواند به کاهش دمای بدن کمک کند. همچنین بدن را هیدراته و اکسیژن می کند تا در روزهای گرم تابستان احساس انرژی و شادابی داشته باشید. یک مطالعه در سال منتشر شده در مجله فیزیولوژی حیوانات و تغذیه حیوانات نشان داد که استفاده از رژیم غذایی غنی از گیلاس لیمو و ویتامین C در جوجه های گوشتی تحت استرس گرما اثر کاهشی بر افزایش دمای بدن آنها دارد. آب نصف لیمو را در یک لیوان آب فشار دهید. قاشق چایخوری عسل و کمی نمک به آن اضافه کنید. روزانه حدود لیوان از این نوشیدنی گوارا را بنوشید. نعناع فلفلی بخورید. نعناع فلفلی به عنوان یک خنک کننده طبیعی در نظر گرفته شده است. این یک ماده همه کاره است که می تواند به مجموعه ای از آب میوه اضافه شود، به عنوان بخشی از چای سرد یا گرم مصرف شود و به عنوان افزودنی معطر و تسکین دهنده برای حمام های درمانی استفاده شود. هر یک از این کاربردهای نعناع فلفلی یک درمان موثر برای کاهش حرارت بدن است. علاوه بر این، نعناع فلفلی به تسکین علایم دیگر مانند حالت تهوع و سردرد نیز کمک می کند. مطالعه‌ای در سال که در مجله پزشکی و علوم ورزشی اسکاندیناوی منتشر شد، نشان داد که استفاده از ال - منتول قبل یا در پایان ورزش باعث ایجاد حس خنکی در بدن می‌شود و در نتیجه ناراحتی حرارتی را کاهش می‌دهد. مطالعه دیگری در سال که در ژورنال علوم پزشکی کاربردی هند منتشر شد نشان داد که مکمل پودر نعناع فلفلی در جیره جوجه های گوشتی ثبات اکسیداتیو، عملکرد، تنظیم دمای بدن و وزن لاشه و اندام های داخلی را بهبود می بخشد. چند اونس برگ نعناع تازه را در یک قابلمه آب جوش به مدت تا دقیقه بجوشانید. برگ ها را صاف کنید و اجازه دهید آب خنک شود. این آب را به یک وان پر از آب خنک حمام اضافه کنید و حداقل دقیقه در آن قرار دهید. همچنین می توانید با اضافه کردن چند قطره اسانس نعناع به آب سرد حمام، حمام نعناع تهیه کنید. روش دیگر، قاشق چایخوری برگ نعناع تازه یا خشک را در فنجان آب داغ دم کنید. چای را صاف کرده و با کمی عسل خام شیرین کنید. آن را در یخچال خنک کنید و چند بار در روز از چای نعناع خنک خود لذت ببرید. هندوانه مصرف کنید. از آنجایی که هندوانه بیشتر از آب تشکیل شده است، به ویژه به عنوان یک عامل آبرسان و در پایین آوردن دمای بالا بدن موثر است. این میوه یک سم‌زدایی قوی است که به حذف سموم مضر از بدن کمک می‌کند که می‌تواند به گرمای بدن کمک کند. با خوردن منظم هندوانه از بدن خود در برابر اثرات نامطلوب تابستان سوزان محافظت کنید. چند برش هندوانه بخورید یا آن را با مقداری شیر سرد و شکر ترکیب کنید تا یک نوشیدنی با طراوت درست شود. همچنین می توانید مکعب های هندوانه را با خیار و خربزه مخلوط کنید. سپس روی آن کمی روغن زیتون و سرکه بالزامیک بپاشید تا یک سالاد سالم درست شود. آلویه ورا می تواند مفید باشد. خواص کاتارتیک آلویه ورا چند برابر است، یکی توانایی آن در مبارزه با گرمای بیش از حد بدن است. ژل شگفت انگیزی که از گیاه آلویه ورا به دست می آید، به لطف خواص تسکین دهنده و خنک کننده اش، می تواند به حفظ دمای طبیعی بدن کمک کند. برای رضایت بیشتر و ملایم تر شدن آن، قبل از استفاده آن را در یخچال نگهداری کنید. ژل تازه آلویه ورا را از برگ آلویه استخراج کرده و روی بدن خود بمالید. بگذارید حداقل دقیقه بماند و سپس حمام سرد بگیرید. در صورت نیاز تکرار کنید. همچنین می توانید یک لیوان آب آلویه ورا خانگی که با حداکثر قاشق غذاخوری ژل آلویه ورا تهیه شده است بنوشید. توجه: بیش از قاشق غذاخوری ژل آلویه ورا در روز مصرف نکنید. یک لیوان دوغ بخورید. دوغ به دلیل داشتن ویتامین ها و مواد معدنی غنی از پروبیوتیک و سنگین، یکی از غذاهای مورد علاقه آیورودا برای مبارزه با استرس گرمایی است. این ترکیب، دوغ را به یک مقوی تبدیل می کند که با جبران مایعات و مواد مغذی از دست رفته به دلیل تعریق زیاد و همچنین با بهبود متابولیسم، بدن را پر می کند. همچنین می تواند برای زنانی که از گرگرفتگی رنج می برند مفید باشد. بررسی ها نشان می دهد دوغ اثر محافظتی بر استرس هورمونی دارد و فشار گرمایی را در افراد دارای تغذیه خوب کاهش می‌دهد. در ماه های تابستان یک لیوان دوغ به صبحانه خود اضافه کنید تا بدنتان در طول روز خنک بماند. حتی می‌توانید با مخلوط کردن فنجان ماست غلیظ با مقداری آب و اضافه کردن مقداری نمک به آن، جایگزین دوغ را در خانه درست کنید. از این دوغ خانگی دو بار در روز لذت ببرید. از فواید گشنیز بهره ببرید. گشنیز که به جعفری چینی نیز معروف است در تنظیم گرمای بدن به ویژه در ماه های تابستان موثر است. علاوه بر این، گشنیز دارای فهرست کاملی از مواد مغذی است که آن را به یک افزودنی عالی برای هر وعده غذایی تبدیل می کند. مطالعه‌ای در سال که در مجله تحقیقات دامپزشکی پیشرفته منتشر شد نشان داد که دانه‌های گشنیز اثر منفی استرس گرمایی را کاهش داده و رفتار و عملکرد کلی جوجه‌های گوشتی را در طول فصول تابستان در مصر بهبود می‌بخشد. آب گشنیز تازه از بدن در برابر آفتاب محافظت می کند. همچنین وقتی با معده خالی مصرف شود، این معجون سلامت بخش به سم زدایی بدن کمک می کند. یا برگ گشنیز را تمیز و خرد کنید. آب را در ظرفی روی شعله متوسط گرم کنید و برگ گشنیز را اضافه کنید و بگذارید دقیقه بجوشد. قابلمه را از روی اجاق بردارید و بگذارید خنک شود. آب گشنیز را صاف کنید، لیمو و نمک را اضافه کنید، خوب مخلوط کنید و لذت ببرید! چاشنی گشنیز نیز یک غذای جانبی محبوب است که می‌توان آن را با آسیاب کردن و مخلوط کردن برگ‌های نعنا و گشنیز برای تشکیل خمیر و اضافه کردن آب لیمو برای زینگ اضافی تهیه کرد. کرم ضد آفتاب بزنید. اگر به طور کلی مستعد تعریق بیش از حد هستید با استفاده از مقادیر زیادی کرم ضد آفتاب با SPF حداقل و استفاده مجدد هر ساعت از پوست خود در برابر آفتاب سوختگی، از پوست خود محافظت کنید. لوازم جانبی تابستانی مانند کلاه لبه پهن و عینک آفتابی نیز هر بار که برای مدت طولانی زیر نور خورشید قرار می گیرید توصیه می شود. یک چتر یا کلاه نیز می تواند از شما در برابر تابش خیره کننده و گرمای آفتاب تابستانی محافظت کند. هر لایه اضافی یا ناخواسته لباسی را که ممکن است به تن داشته باشید بردارید و تا حد امکان خود را سبک نگه دارید. سعی کنید برای کمد لباس تابستانی خود از رنگ های کم رنگ استفاده کنید. بهترین لباس برای پوشیدن در تابستان لباس های گشاد است. لباس‌های گشاد و راحت ساخته شده از پارچه‌های پر مانند پنبه، کتان یا ابریشم برای غلبه بر گرمای بدن ایده‌آل هستند. مواد نیمه مصنوعی مانند ریون و مودال نیز جایگزین مناسبی برای مقابله با افزایش دما هستند. درمان فوری استرس گرمایی از آنجایی که استرس گرمایی در صورت عدم رسیدگی به موقع و مناسب می تواند به سرعت به یک گرمازدگی جدی تبدیل شود، نباید آن را ساده بگیرید و همیشه برای هر وضعیت اورژانسی پزشکی آماده باشید. یکی از مهمترین اقدامات پیشگیرانه، دانستن تفاوت بین استرس گرمایی و گرمازدگی است. اگر هر یک از علایم زیر را در فردی که از استرس گرمایی رنج می‌برد تشخیص دهید، نشان می‌دهد که این وضعیت یک گرمازدگی تشدید شده است و نیاز به کمک فوری پزشکی دارد: تشنج سردرد لکنت زبان تهوع و استفراغ گیجی یا آشفتگی ضربان قلب سریع پوست برافروخته و داغ تنفس سریع و پی در پی از دست دادن هوشیاری یا کما دمای مرکزی بدن درجه فارنهایت یا بالاتر در حالی که منتظر اورژانس هستید این مراحل را دنبال کنید: فرد را به جای خنک تر منتقل کنید. لباس فرد را درآورید تا بدنش سریعتر خنک شود. فرد را در پهلوی خود قرار دهید تا آسپیراسیون به حداقل برسد. فرد را در آب سرد فرو ببرید یا پارچه های سرد و مرطوب یا کیسه های یخ را روی نواحی گردن، زیر بغل و کشاله ران فرد قرار دهید، جایی که رگ های خونی بزرگ برای کاهش دمای بدن قرار دارند. هواکش مداوم فرد نیز توصیه می شود. این کار را تا زمانی ادامه دهید تا دمای بدن به درجه فارنهایت تا درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد تا درجه سانتیگراد) کاهش یابد. اگر به نظر می رسد هوشیاری فرد به خطر افتاده یا تغییر یافته است، از دادن مایعات به فرد خودداری کنید. اگر فرد هوشیار است یا پاسخ می دهد و درخواست آب می کند، جرعه های کوچکی از مایع را به او بدهید. از آنجایی که آسپرین و استامینوفن هیچ اثر خنک کنندگی روی بدن ندارند، بهتر است در این شرایط از مصرف آنها اجتناب کنید. گرمازدگی می‌تواند به چندین اندام بدن از جمله مغز، کبد، کلیه‌ها و ماهیچه‌ها (تجزیه عضلانی یا رابدومیولیز) منجر شود. ت خیر در درمان همچنین می تواند افراد مبتلا را با آسیب عصبی دایمی مواجه کند و حتی می تواند کشنده باشد. اگر علایم خفیف هستند، می توانید درمان های خانگی را امتحان کنید. چندین روش آسان و در عین حال موثر برای رفع این مشکل وجود دارد. راه های جلوگیری از استرس گرمایی وقتی گرمای بیرون غیرقابل تحمل می شود، شعار "آفتاب کمتر، سایه بیشتر" را دنبال کنید. تا حد امکان زمان خود را در داخل خانه بگذرانید. هیچ کس، به خصوص کودکان، افراد مسن و حیوانات خانگی را برای مدت طولانی در ماشین پارک شده ننشینید و نگذارید. حتی اگر ماشین زیر سایه پارک شده باشد یا دمای هوا ملایم‌تر از حد معمول به نظر برسد، نشستن در ماشین پارک شده می‌تواند خطرناک و حتی کشنده باشد زیرا خود ماشین‌ها تمایل به گرم شدن تا درجه بالایی دارند. بدن خود را در معرض تغییرات ناگهانی و شدید دما قرار ندهید. اگر بیشتر وقت خود را در فضاهای دارای تهویه مطبوع می گذرانید، با افزایش تدریجی زمان سپری شده در گرما، به بدن خود اجازه دهید تا با شرایط آب و هوایی گرم سازگار شود. از انجام فعالیت بدنی بیش از حد در گرمترین قسمت های روز خودداری کنید و بخش عمده کارهای سخت خود را برای ساعاتی که دمای هوا کمی مطلوب است، مانند صبح زود یا اواخر عصر برنامه ریزی کنید. مراقب دارو های مصرفی خود باشید. اگر از داروهای خاصی استفاده می‌کنید که می‌توانند توانایی بدن برای تعریق گرما را کاهش دهند یا سابقه بیماری مرتبط با گرما دارید، قرار گرفتن در معرض شرایط نامطلوب را محدود کنید که می‌تواند باعث افزایش استرس گرمایی شود و به سرعت بر روی علایم گرمازدگی عمل کنید. وزن خود را مدیریت کنید زیرا توده بدن بالا اغلب توانایی بدن برای تنظیم دمای خود را مختل می کند و منجر به احتباس گرما و استرس گرمایی می شود. یک بطری اسپری آب یا دستمال مرطوب همراه خود داشته باشید تا زمانی که گرما شروع به گرما می کند، صورت و بدن شما خنک شود. تکنیک‌های آرامش‌بخش مانند موسیقی دلپذیر یا ضبط صدا از برخورد امواج یا صدای جیر جیر پرندگان به شما کمک می‌کند تا ذهنتان را از گرما دور نگه دارید. آتش زدن شمع های معطر طراوت نیز می تواند کمک کننده باشد. مدیتیشن و یوگای سبک نیز می توانند به خنک شدن ذهن و بدن شما کمک کنند. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ استرس گرمایی یک بیماری نیست، اما نباید آن را نادیده گرفت. اگر درمان نشود، می تواند به گرمازدگی تبدیل شود. هر کسی ممکن است از استرس گرمایی رنج ببرد، اما برخی از افراد مستعد ابتلا به گرمازدگی هستند و اگر قربانی این بیماری شوند، نیاز به احتیاط و کمک پزشکی بیشتری دارند. نوزادان یا کودکان افراد بالای سال زنان باردار یا شیرده افراد مبتلا به بیماری های زمینه ای مانند فشار خون بالا، چاقی، بیماری های ریوی یا قلبی عروقی و دیابت طولانی مدت سایر راهکارها برای پیشگیری از استرس گرمایی در مکانی خنک و دارای تهویه مناسب بخوابید. از غذاهای گرم و تند و همچنین غذاهای چرب و سرخ شده دوری کنید. هر روز صبح یک لیوان آب انار تازه مخلوط با چند قطره روغن بادام بنوشید. از پوشیدن لباس های اضافی که می تواند از تبخیر آسان عرق جلوگیری کند خودداری کنید. از نوشیدنی های کافیین دار و الکلی خودداری کنید زیرا بر توانایی بدن شما برای تنظیم دمای بدن شما ت ثیر می گذارد. روزانه آجیل نخورید زیرا می تواند گرما را در بدن افزایش دهد. سعی کنید آنها را فقط دو یا سه بار در هفته مصرف کنید. ورزش منظم می تواند در دراز مدت به جلوگیری از گرمازدگی کمک کند زیرا به بدن شما اجازه می دهد تا با شرایط گرم سازگار شود.

با گذشت زمان استفاده از درمان‌های مکمل و جایگزین ( CAM ) مانند اسانس‌ها با توجه به علاقه بیشتر مردم به درمان‌های شفابخش طبیعی رایج‌تر می‌شوند. تحقیقات نشان داده است که روغن های گیاهی برای ام اس ممکن است به مدیریت برخی از علایم و عوارض جانبی ام اس ( MS ) از جمله درد مزمن، بی حرکتی مفاصل و عضلات، اختلالات خواب و افسردگی کمک کنند. ام اس یک بیماری خود ایمنی است که زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به اشتباه به سلول های سالم حمله کند. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به اشتباه به سیستم عصبی مرکزی که شامل مغز و نخاع می شود حمله می کند و به پوشش محافظ رشته های عصبی معروف به غلاف میلین آسیب می رساند. این باعث التهاب و مشکلاتی در مسیرهای ارتباطی بین بدن و مغز می شود که منجر به علایم می شود. علایم شایع ام اس عبارتند از: خستگی بی حسی یا سوزن سوزن شدن در صورت، بدن یا پاها و بازوها مشکل در راه رفتن احساس فشردگی در اطراف تنه که اغلب به عنوان آغوش ام اس شناخته می شود. ضعف عضلات سفت و ضعیف اسپاسم عضلانی مشکلات بینایی سرگیجه و سرگیجه حرکات مثانه یا روده کنترل نشده درد مزمن اختلال عملکرد جنسی کاهش عملکرد مغز تغییرات خلقی و افسردگی فهرست محتوا روغن های ضروری برای علایم ام اس رایحه درمانی که عطر و استنشاق عصاره های گیاهی است که اثرات درمانی ایجاد می کند، نوعی CAM است. تحقیقات نشان می دهد که رایحه درمانی ممکن است فواید سلامتی مثبت زیادی مانند کاهش درد مزمن و علایم افسردگی داشته باشد. از آنجایی که بسیاری از افراد مبتلا به ام اس از این علایم رنج می برند، رایحه درمانی ممکن است گزینه خوبی برای اضافه کردن به برنامه مدیریت بیماری شما باشد. حمایت از استفاده از اسانس ها برای بیماری های مزمن عمدتا از شواهد حکایتی است. با این حال، برخی تحقیقات فواید سلامتی رایحه درمانی را برای ام اس نشان داده اند. مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به غلاف میلین حمله می کند. استفاده از اسانس ها با درمان های سنتی ممکن است به تسکین علایم ام اس کمک کند. با این حال، شواهد بالینی کمیاب است. فواید روغن های ضروری برای سلامتی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیستم لیمبیک منطقه از مغز که مسیول پاسخ های رفتاری و عاطفی است. هنگامی که فردی روغن های ضروری را استنشاق می کند، قسمت های خاصی از سیستم لیمبیک را فعال می کند. تصور می‌شود که این دلیل مزایای مثبت رایحه درمانی برای سلامتی است. تحقیقات در مورد فواید روغن‌های ضروری برای سلامتی ترکیبی است و برای اثبات موثر بودن و بی‌خطر بودن استفاده از روغن‌های ضروری به تحقیقات بیشتری نیاز است. نشان داده شده است که برخی از روغن‌ها به درمان بیماری‌های رایج در ام‌اس کمک می‌کنند، مانند: استرس و اضطراب افسردگی سردرد و میگرن اختلالات خواب و بی خوابی التهاب زوال شناختی خستگی کدام روغن‌های ضروری می‌توانند به خواب بهتر شما کمک کنند؟ اگرچه تحقیقات کمی در مورد ت ثیر روغن های ضروری برای علایم ام اس وجود دارد، برخی از بهترین انتخاب های ممکن و علایمی که به طور بالقوه می توانند به آنها کمک کنند عبارتند از: اسطوخودوس برای درد، التهاب، میگرن، اضطراب، افسردگی و اختلالات خواب ترنج برای دردهای عصبی، استرس و اضطراب نعناع برای سردرد رزماری برای عملکرد مغز، درد مزمن، استرس، افسردگی و التهاب پرتقال شیرین برای اضطراب، افسردگی و دردهای مزمن یک مطالعه نشان داد که استفاده از رایحه درمانی همراه با ماساژ یک بار در ماه به تسکین درد، کاهش اختلالات خواب و افزایش رفاه کلی در بیماران مبتلا به ام اس کمک می کند. روغن های خاص مورد استفاده در این مطالعه برای بیماران مبتلا به MS ذکر نشده است. در حالی که شواهد محدودی برای حمایت از استفاده از روغن های ضروری برای علایم ام اس وجود دارد، چندین روغن مختلف برای کاهش درد مزمن، سردرد، التهاب و اختلالات خواب موثر هستند. عوارض جانبی روغن های گیاهی برای ام اس در حالی که استفاده از رایحه درمانی بی خطر به نظر می رسد، بدون عوارض جانبی نیست بسیاری از آنها به پتانسیل واکنش آلرژیک بستگی دارد که از فردی به فرد دیگر متفاوت است. استفاده از اسانس‌ها به هر شکلی باید در دوران بارداری احتیاط شود، زیرا مواد شیمیایی خاصی از یک گیاه می‌توانند به شکل اسانس غلیظ شوند و در صورت قرار گرفتن بیش از حد در معرض اثرات مضر بالقوه برای مادر و جنین خواهند بود. از آنجایی که تحقیقات محدودی در مورد استفاده از روغن‌های ضروری وجود دارد، تعیین اینکه آیا شما عوارض جانبی را تجربه خواهید کرد، دشوار است. بسیاری از مردم تصور می کنند که چون اسانس ها از گیاهان به دست می آیند، بی خطر هستند، اما گیاهان نیز می توانند سمی باشند. مهم است که قبل از شروع روغن های ضروری برای علایم ام اس با پزشک خود صحبت کنید. هیچ دستورالعمل خاصی برای دوز یا تهیه اسانس وجود ندارد. روغن های مختلف و روش استفاده از آنها در میزان مصرف و نحوه تهیه آنها نقش دارد. اگر مبتلا به ام اس هستید و به دنبال استفاده از روغن های ضروری برای کمک به علایم هستید، با پزشک خود در مورد بهترین راه حل آن صحبت کنید. آنها می‌توانند به شما بگویند که آیا روغن‌های ضروری برای شما مناسب هستند، آیا با داروهایی که مصرف می‌کنید تداخل دارند یا خیر، و بهترین راه برای استفاده از آن‌ها. راهنمای پزشک مولتیپل اسکلروزیس هر عصاره روغن باید با روغنی که به عنوان روغن حامل شناخته می شود رقیق شود تا از تحریک یا التهاب پوست جلوگیری شود. روغن حامل به گونه ای طراحی شده اند که اسانس را آب کرده و آن را روی پوست "حمل" می کنند. انواع روغن های حامل برای انتخاب وجود دارد، از جمله: بادام شیرین آووکادو کنجد جوجوبا دانه انگور هسته زردآلو انجمن ملی آروماتراپی کل نگر، حداقل . درصد رقت را توصیه می کند که قطره اسانس در هر قاشق چایخوری روغن حامل است. حداکثر رقت درصد قطره اسانس در هر قاشق چایخوری روغن حامل است. مقدار قطره های مورد استفاده بسته به روشی که استفاده می شود بسیار متفاوت است، بنابراین آنچه که فرد برای استفاده موضعی استفاده می کند با استنشاق اسانس متفاوت است. تهیه و دوز اسانس بسته به نوع و نحوه استفاده از آن متفاوت است. یک قانون خوب این است که روغن را با روغن حامل حداقل . درصد رقیق کنید. وقتی نوبت به یافتن اسانس مناسب می‌رسد، تشخیص اینکه چه چیزی را باید جستجو کرد، دشوار است. به طور کلی، شما باید از شرکت‌هایی که از تاکتیک‌های بازاریابی مشکل‌ساز مانند ادعاهای بهداشتی "خیلی خوب برای واقعی بودن" استفاده می‌کنند، بدون هیچ تحقیقی برای حمایت از آنها اجتناب کنید. بسیاری از شرکت‌ها از به اشتراک گذاشتن فرآیند استخراج خودداری می‌کنند، که در مورد کیفیت نفت و مزایای آن مهم است. روغن‌های ضروری نیز توسط FDA تنظیم نمی‌شوند، بنابراین لازم نیست استانداردهای خلوص را رعایت کنند. هنگام تحقیق در مورد شرکت ها، به فرآیند استخراج توجه کنید. استخراج را می توان به روش های مختلفی انجام داد، اما طبق تحقیقات، روش هایی که بالاترین کیفیت را به دست می دهند عبارتند از: استخراج سیال فوق بحرانی (با استفاده از گاز) یا استخراج به کمک مایکروویو (با استفاده از انرژی مایکروویو) استخراج به کمک اولتراسوند (با استفاده از امواج اولتراسوند) روغنی که خریداری می کنید نیز باید فقط یک ماده را در لیست داشته باشد. اگر مواد دیگری وجود داشته باشد، روغن رقیق می شود. روغن های ضروری نیز باید در بطری های تیره بسته بندی شوند و دور از نور خورشید نگهداری شوند. انتخاب اسانس مناسب می تواند دشوار باشد زیرا آنها توسط FDA تنظیم نمی شوند و بازار روغن های ضروری گسترده ای وجود دارد. حتما به ادعاهای بازاریابی عجیب و غریب و کلمات کلیدی نگاه کنید و قبل از خرید هر نوع اسانس، در مورد فرآیند استخراج شرکت تحقیق کنید. سوالات متداول در مورد مصرف روغن گیاهی برای ام اس چگونه از رایحه درمانی برای ام اس استفاده می کنید؟ راه های مختلفی برای استفاده از رایحه درمانی برای علایم ام اس وجود دارد. روغن ها را می توان به صورت موضعی روی پوست استفاده کرد یا با استفاده از دیفیوزر استنشاق کرد، که ابزاری است که هوای اتاق را با ذرات اسانس پر می کند تا بتوان تنفس کرد. آیا اسانس ها به اسپاسم ام اس کمک می کنند؟ برخی از روغن‌های ضروری ممکن است بتوانند به سفتی عضلات کمک کنند، اما هیچ مطالعه‌ای در مورد استفاده از روغن‌های ضروری برای اسپاسم ام‌اس انجام نشده است. Alpinia zerumbet ، که به نام زنجبیل صدفی شناخته می شود، ممکن است برای کمک به اسپاسم در بیماران ام اس مفید باشد. با این حال، تحقیقات انجام شده در مورد روغن و اسپاسم برای سفتی عضلانی ناشی از سکته بود. چه چیزی را باید در اسانس های با کیفیت برای ام اس جستجو کنید؟ بهترین کاری که می توانید در زمان شکار یک اسانس با کیفیت خوب انجام دهید، تحقیق تا حد امکان است. به دنبال شرکت هایی باشید که گواهینامه دارند و از روغن های ارگانیک و فشرده استفاده می کنند و روغن های آنها در آزمایشگاه های شخص ثالث آزمایش می شود. روغن‌های ضروری که عضو انجمن ملی آروماتراپی کل نگر هستند، عموما بهترین‌ها در نظر گرفته می‌شوند. سخن آخر مقابله با علایم ام اس می تواند دشوار باشد، به همین دلیل است که ممکن است استفاده از روغن های ضروری را برای کمک به آنها در نظر بگیرید. در حالی که برخی تحقیقات نشان داده اند که استفاده از روغن های ضروری ممکن است به برخی از علایمی که فرد مبتلا به ام اس با آنها دست و پنجه نرم می کند، مانند درد مزمن کمک کند، بیشتر شواهد بالینی به طور خاص به ام اس و استفاده از اسانس نمی پردازند. قبل از شروع استفاده از هر روغن ضروری، با پزشک خود صحبت کنید. اگر آنها به شما اجازه دهند، ممکن است بتوانید کمی تسکین پیدا کنید. مهم است که توجه داشته باشید که آنها می توانند به عنوان یک استراتژی مقابله ای مکمل استفاده شوند و علایم را به طور کامل درمان نمی کنند. منبع:

ویروس ها همیشه در حال تغییر هستند و این می تواند باعث ایجاد نوع جدید از یک ویروس یا به طور کلی، یک ویروس جدید شود. ایجاد یک نوع جدید، معمولا بر نحوه عملکرد ویروس ت ثیر نمی گذارد. اما گاهی اوقات ویروس را مجبور می کند تا به روش های مختلف عمل کند. دانشمندان در سراسر جهان در حال پیگیری انواع ویروس جدید کرونا هستند که باعث بروز بیماری COVID - ند. تحقیقات آن ها به متخصصان کمک می کند تا بفهمند که آیا برخی از انواع COVID - شیوع پیدا می کنند یا نه، چگونه می توانند بر سلامتی انسان ها ت ثیر بگذارند و واکسن های مختلف چقدر می تواند در مبارزه با آن ها موثر باشند. فهرست محتوا کروناویروس ها، عوامل بیماری زای جدیدی نیستند. آن ها خانواده بزرگی از ویروس ها هستند که به مدت طولانی وجود داشته اند. بسیاری از آن ها می توانند باعث بروز انواع مختلفی از بیماری ها از سرفه های خفیف گرفته تا بیماری های شدید تنفسی شوند. کرونا ویروسی که باعث بروز COVID - می شود، یکی از چندین ویروس شناخته شده ای است که باعث آلودگی انسان ها می شوند. احتمالا مدتی است که این ویروس در حیوانات نیز وجود دارد. گاهی اوقات، یک ویروس حیوانی، به انسان ها منتقل می شود. این همان حادثه ای است که دانشمندان فکر می کنند درباره بیماری جدید کرونا، اتفاق افتاده است. بنابراین این ویروس، میکروارگانیسم جدیدی نیست. اما برای انسان ها جدید است. هنگامی که دانشمندان متوجه شدند این بیماری در سال باعث بیماری انسان ها می شود، از آن به عنوان یک کروناویروس جدید نام بردند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کارشناسان بهداشتی، این گونه از ویروس ها را SARS - CoV - ویروس های کرونا، همه محتوای ژنتیکی خود را در ماده ای به نام RNA (اسید ریبونوکلییک) دارند. RNA DNA این دو مولکول، یکسان نیستند. هنگامی که ویروس کرونا شما را آلوده می کند، به سلول های شما متصل شده، به داخل آن ها می روند و به کمک امکانات سلول های شما، از RNA . این کار به تکثیر آن ها کمک می کند. در صورت ایجاد اشتباه در فرآیند کپی، RNA این تغییرات به طور تصادفی اتفاق می افتند. جهش، اتفاقی عادی است که در تکثیر و گسترش ویروس ها رخ می دهد. از آنجا که این تغییرات تصادفی هستند، ممکن است بروز جهش های مختلف، در سلامتی فرد تفاوت چندانی ایجاد نکند. اما در برخی از جهش ها، آن ها ممکن است باعث بروز بیماری شوند. به عنوان مثال، یکی از عللی که براساس آن، شما نیاز به تزریق سالانه دارید، این است که ویروس های سال به سال تغییر می کنند. ویروس آنفولانزای امسال احتمالا دقیقا همان ویروسی نیستند که سال گذشته شیوع پیدا کردند. اگر ویروسی به طور تصادفی تغییر کند و افراد را راحت تر آلوده کرده و تکثیر پیدا کند، آن نوع شایع تر از سایر انواع ویروس ها می شود. نتیجه این که همه ویروس ها، از جمله ویروس های کرونا، می توانند در طول زمان تغییر کنند. در اواخر سال ، متخصصان جهش های ژنی را در موارد ابتلا به COVID - کشف کردند. ابتلا به این نوع از کرونا، از آن زمان در کشورهای دیگر گزارش شده است. دانشمندان آمریکایی تخمین می زنند که این جهش ها می توانند قدرت شیوع ویروس را تا برابر بیشتر کنند. به این معنی که ویروس جدید، می تواند به راحتی شیوع پیدا کند. برخی تحقیقات، ابتلا به این نوع ویروس را با خطر مرگ بالاتر مرتبط دانسته اند، اما شواهد موجود، قوی نیست. جهش ایجاد شده در نوع آلفا، بر روی پروتیین سنبله است که به ویروس کمک می کند میزبان خود را آلوده کند. این همان چیزی است که واکسن های COVID - آن‌را هدف می گیرند. این واکسن ها، آنتی بادی هایی را در برابر بسیاری از قسمت های پروتیین سنبله ایجاد می کنند، بنابراین بعید است که یک جهش جدید در نوع آلفا باعث کاهش اثر واکسن شود. انواع دیگر کرونا ویروس در کشورهای دیگر از جمله آفریقای جنوبی و نیجریه یافت شده است. به نظر می رسد نوع بتا راحت تر از ویروس اولیه به افراد سالم منتقل می شود، اما به نظر نمی رسد بیماری شدید تری ایجاد کند. در ژانویه ، متخصصان این نوع COVID - ی که به ژاپن سفر کرده بودند، مشاهده کردند. در پایان آن ماه، موارد ابتلا به این ویروس، در ایالات متحده نیز رویت شد. اختمالا نوع گاما نسبت به گونه های قبلی ویروس کرونا، مسری تر است. این نوع، ممکن است بتواند افرادی را که قبلا COVID - نیز آلوده کند. گزارشی از برزیل ت یید می کند که یک زن ساله پس از ابتلا به ویروس کرونا در چند ماه قبل، دچار این نوع کروناویروس شده است. برخی از تحقیقات اولیه نشان می دهد که تغییرات ایجاد شده در این نوع کرونا ویروس می تواند به آن ها در فرار از آنتی بادی ها (که توسط سیستم ایمنی بدن شما پس از ابتلا به عفونت یا تزریق واکسن ایجاد می شود) که با ویروس کرونا مبارزه می کنند، کمک کند. یک مطالعه آزمایشگاهی نشان می دهد که واکسن Pfizer - BioNTech کروناویروس برزیلی را خنثی کند. اما تا زمان اثبات قطعی این موضوع، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. این نوع کروناویروس در اکتبر در هند مشاهده شد. شیوع ویروس کرونا دلتا، باعث افزایش شدید موارد ابتلا به این بیماری، از اواسط آوریل شد. این نوع بسیار مسری ویروس کرونا، در حال حاضر در بیش از کشور از جمله ایالات متحده یافت می شود. نوع، در حال حاضر به دلیل قدرت شیوع بالا، به گونه ای غالب در کشورها تبدیل شده است. یک دلیل نگران کننده دیگر درباره ویروس دلتا، این است که این ویروس، باعث ایجاد موارد بیشتری از COVID - میان جوانان می شود. تحقیقات نشان می دهد که تغییر در پروتیین سنبله ممکن است نوع دلتا را تا درصد بیشتر از سایر انواع کووید - ، منتقل کند. کارشناسان نگران این هستند که نوع جهش یافته دلتا چگونه بر پاسخ ایمنی ت ثیر می گذارد، اما برای اطمینان بیشتر به تحقیقات بیشتری نیاز دارند. از اوایل سال ، زمانی که همه گیری بیماری کووید به تازگی ایجاد شده بود، شاید شنیده باشید که بیش از یک نوع ویروس کرونا جدید وجود دارد. آیا این موضوع حقیقت دارد؟ به نظر می رسد که پاسخ مثبت است. نظریه هایی در مورد انواع مختلف کروناویروس جدید، از مطالعه ای در چین، به دست آمد. محققان در حال مطالعه تغییرات در RNA بیمار را بررسی کردند. همچنین کروناویروس های حیوانات را نیز بررسی کردند. معلوم شد که ویروس های کرونا در انسان ها، همه یکسان نیستند. در ابتدا، دو نوع ویروس وجود داشت که محققان آن ها را " L " و " S . " نامیدند. آنها بسیار شبیه به هم بوده و تفاوت های جزیی در دو مکان با یکدیگر دارند. به نظر می رسد نوع S در انسان ها ایجاد شده بود. اما دانشمندان می گویند نوع L ه است. ویروسی که باعث بروز COVID - ، احتمالا در حال تغییر است. همچنین، ممکن است، دانشمندان انواع جدیدی از این ویروس را پیدا کنند. غیرممکن است بتوان پیش بینی کرد که تغییرات این ویروس چگونه می تواند اتفاق بیافتد. تغییر و جهش، کاری است که ویروس ها به خوبی آن را انجام می دهند. برای به حداکثر رساندن محافظت در برابر نوع دلتا و جلوگیری از احتمال انتقال آن به دیگران، اگر در ناحیه ای با شیوع شدید این ویروس موجه هستید، از ماسک استفاده کنید. هم در داخل خانه و هم در مکان های عمومی. واکسن ها همچنان خطر ابتلا به ویروس عامل بیماری افراد کاهش می دهند. کووید نوع دلتا نیز از این قاعده مستثنی نیست. واکسن ها در برابر بیماری های شدید، بسیار موثر عمل می کنند، اما نوع دلتا باعث بروز عفونت های شدید تری می شود و سریعتر از اشکال قبلی ویروس ها، که باعث ابتلا بع می شود، انتقال پیدا می کند. ویروس ها دایما از طریق جهش تغییر می کنند و انتظار می رود که انواع جدیدی از ویروس ها ایجاد شود. گاهی اوقات انواع جدید ظاهر شده و سپس خود به خود ناپدید می شوند. اما گاهی اوقات، ویروس های جدید پایدار باقی می مانند. انواع متعددی از کروناویروس ها در سراسر جهان یافت شده است. بهترین راه برای کند کردن سرعت ظهور انواع جدید ویروس ها، کاهش انتشار عفونت، با اتخاذ تدابیری برای محافظت از خود، از جمله دریافت واکسن، است. واکسن ها از شما در برابر ابتلا به بیماری، بستری شدن یا مرگ بر اثر، محافظت می کنند. واکسنهای دارای مجوز از، در برابر نوع دلتا و سایر انواع شناخته شده این ویروس ها، از افراد محافظت می کنند. این واکسن ها در پیشگیری از ابتلا به، بیماری شدید و مرگ افراد موثر هستند. البته معلوم نیست که واکسن ها تا چه اندازه در برابر انواع جدیدی که ممکن است بوجود بیایند، موثر خواهند بود. اکثر انواع کروناویروس ها، علایم مشابهی را ایجاد می کنند. برخی از انواع این ویروس ها ممکن است باعث بروز بیماری شدید تر و مرگ افراد بیشتری شوند (به عنوان مثال، انواع آلفا و دلتا) استفاده از ماسک، یکی از موثرترین راه های کاهش انتشار ویروس دلتا و انواع دیگر کروناویروس ها، است. افرادی که به طور کامل واکسینه نشده اند باید در داخل خانه و در مکان های عمومی، از ماسک استفاده کنند. سازمان های بهداشتی، توصیه می کنند که افرادی که کاملا واکسینه شده اند باید در داخل خانه و در مکان های عمومی، از ماسک استفاده کنند. اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف است یا اگر به دلیل سن یا بیماری های زمینه ای، در معرض خطر ابتلا به بیماری های شدید قرار دارید یا اگر فردی در خانواده شما فردی دارای سیستم ایمنی ضعیف است، استفاده از ماسک بسیار مهم است. اگر این امر در مورد شما یا خانواده شما صدق می کند، ممکن است صرف نظر از میزان شیوع این بیماری در منطقه خود، باید از ماسک استفاده کنید. دانشمندان بر همه گونه های کروناویروس نظارت می کنند. اما ممکن است برخی از آنها را بر اساس سهولت انتشار، شدت علایم و نحوه درمان آن ها، نگرانی‌های بیشتری را ایجاد کنند. به نظر می رسد برخی از انواع کروناویروس ها به راحتی و سریعتر از انواع دیگر منتقل می شوند. این موضوع ممکن است منجر به بروز موارد بیشتری از ابتلا به ابتلا، فشار بیشتری بر مراکز مراقبت های بهداشتی وارد می کند. همچنین منجر به بستری شدن بیشتر در بیمارستان و افزایش میزان مرگ و میر، می شود.

برای افرادی که زیاد عرق می کنند و به دنبال راه هایی برای پیشگیری از آن هستند، یک موضوع مهمی است. اگر از میزان عرق کردن خود ناراحت هستید، احتمالا بسیاری از مارک های مختلف دیودورانت را امتحان کرده اید اما موفق نشده اید. تعریق زیاد زیر بغل می تواند ناراحت کننده باشد، اما روشهای زیادی برای جلوگیری از وجود دارد که می توانید آنها را در خانه امتحان کنید. چندین داروی طبیعی و بدون نسخه وجود دارد که می تواند تعریق اضافی زیر بغل را کاهش داده یا از بین ببرد. برخی از این موارد عبارتند از: آیا از لکه های عرق روی پیراهن خود خسته شده اید؟ سعی کنید دیودورانت استاندارد خود را کنار گذاشته و به ضد عرق روی آورید. دیودورانت ممکن است بوی زیر بغل شما را از بین ببرد، اما برای جلوگیری از تعریق کامل شما طراحی نشده است. ضد عرق ها هم باکتری های ایجاد کننده بو را از بین می برند و هم غدد عرق شما را از تولید عرق زیر بغل منع می کنند. این می تواند به کاهش ناراحتی شما کمک کند. با این حال، برای برخی از افراد، ضد عرق های بدون نسخه این ترفند را انجام نمی دهند. اگر متوجه شدید که ضد عرق های معمولی برای شما تاثیری ندارند، به دنبال ضد عرق های قوی تر با مقدار بالاتری از کلرید آلومینیوم، ماده فعال (حداقل درصد) باشید. اگر این موارد موثر واقع نشد، با پزشک خود در مورد دریافت نسخه ضد عرق قوی تر مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین مهم است که مطمین شوید که ضد عرق خود را به درستی استفاده کرده اید تا تاثیر بهتری داشته باشد. این بدان معناست که شما باید: فقط روی پوست خشک و تمیز ضد عرق بمالید (از زیر بغل یا زیر بغل که هنوز زیر دوش مرطوب شده است، استفاده نکنید) شب ها، بعد از استحمام، زمانی که بدن شما خنک است، از ضد عرق خود استفاده کنید. این اجازه می دهد تا ماده فعال اثر کامل خود را داشته باشد. زیر بغل خود را اصلاح کنید، زیرا موها می توانند مانع انجام کار ضد تعریق شوند. (با این حال، مطمین شوید که بلافاصله قبل از استفاده آن را اصلاح نکنید، زیرا ضد عرق می تواند پوست تازه تراشیده شما را تحریک کند. بعد از دوش گرفتن، چند دقیقه منتظر بمانید و بعد لباس بپوشید. اگر دوش آب گرم می گیرید. یا در آب و هوای گرم و مرطوب زندگی می کنید، این امر بسیار مهم است. اجازه دهید بدن شما قبل از پوشیدن لباس سرد و خشک شود، این کار می تواند از تعریق زیر بغل شما بلافاصله بعد از حمام جلوگیری کند. تراشیدن زیر بغل می تواند تعریق بیش از حد را کاهش دهد. موها رطوبت را حفظ می کنند و موهای زیر بغل نیز از این قاعده مستثنی نیستند. اگر در حال حاضر عرق شدید زیر بغل خود را تجربه می کنید، اصلاح کردن ضروری است. اگر بطور مداوم در کنار عرق با مواجهه هستید، اصلاح نیز می تواند به کاهش یا از بین بردن آن کمک کند. آیا می دانید رژیم غذایی شما می تواند بر میزان عرق کردن شما ت ثیر بگذارد؟ و برخی از غذاها می توانند باعث شوند بدن شما بیشتر از بقیه عرق کند. اگر احساس می کنید بیش از حد عرق کرده اید، کاهش یا حذف غذاهای عرق آور در رژیم غذایی شما می تواند به شما کمک کند. غذاهایی با فیبر کم، سیستم گوارشی شما را مجبور می کند تا برای تجزیه غذاهای شما بیش از حد کار کند. رژیم غذایی با سدیم بالا به این معنی است که بدن شما تمام نمک را به شکل ادرار و عرق اضافی می کند. خوردن غذاهایی که دارای چربی زیادی هستند باعث گرم شدن قسمت داخلی بدن شما در هنگام تجزیه چربی می شود. برخی از غذاها و نوشیدنی های دیگر که می توانند باعث ایجاد عرق در زیر بغل شوند، عبارتند از: کافیین بستنی غذاهای تند سیر و پیاز مشروب و آبجو غذاهای فراوری شده غذاهایی که چربی بالایی دارند. برخی از غذاها می توانند میزان عرق تولید شده توسط بدن را کاهش داده و غدد عرق بیش فعال را در این فرآیند آرام کنند. وقتی به دنبال کاهش عرق از طریق رژیم غذایی خود هستید. مهم است که روی غذاهایی تمرکز کنید که سیستم گوارشی شما را تحت تاثیر قرار نمی دهد. شما همچنین بهتر است غذاهایی را بخورید که سیستم عصبی شما را بیش از حد تحریک نمی کند و در عوض آن را آرام می کند. برخی از غذاهای کاهش دهنده عرق که می توانید از آنها استفاده کنید، عبارتند از: اب موز بادام ها کشک روغن زیتون جو دوسر چای سبز سیب زمینی های شیرین غذاهای حاوی کلسیم بالا (مانند لبنیات و) سبزیجات و میوه ها با آب زیاد (به عنوان مثال، هندوانه، انگور، طالبی، کلم بروکلی، اسفناج، گل کلم، فلفل دلمه ای، بادمجان، کلم قرمز) باعث تحریک سیستم عصبی و افزایش تعریق می شود. همچنین باعث افزایش فشار خون، افزایش ضربان قلب و غدد عرق شما خواهد شد. اگر از طرفداران قهوه یا سایر نوشیدنی های گرم حاوی کافیین هستید، ممکن است بیش از حد عرق کنید. زیرا نوشیدنی های گرم باعث افزایش دمای بدن و ایجاد تعریق می شوند. سعی کنید مصرف کافیین را به طور کلی کاهش یا حذف کنید. نوشیدن مقدار زیادی آب و خوردن غذاهای حاوی آب زیاد می تواند بدن شما را خنک نگه دارد. حتی از تعریق زیاد زیر بغل جلوگیری کند. پوشیدن لباس های تنگ به ویژه لباس هایی که زیر بازوهای شما قرار گرفته اند می تواند باعث ایجاد لکه زیر بغل روی پیراهن شما شود. آنها همچنین می توانند باعث تعریق زیاد شوند. در عوض، سعی کنید از پارچه هایی که قابلیت تنفس دارند و لباس هایی که راحت تر و مناسب هستند، استفاده کنید. این امر باعث می شود زیر بغل شما به درستی خنک شود و می تواند از تعریق و رنگ آمیزی لباس های شما جلوگیری کند. نیکوتینی که هنگام سیگار کشیدن مصرف می کنید مانند کافیین دمای بدن شما را افزایش می دهد، ضربان قلب شما را سریعتر می کند و باعث می شود غدد عرق شما بیش از حد کار کنند. سیگار کشیدن با بسیاری دیگر از نگرانی های مربوط به بهداشت و سلامتی مانند بوی بد دهان، لکه دندان و سرطان ارتباط دارد. میلیونها نفر تنها در ایالات متحده از بیماری رنج می برند. بنابراین نباید تعجب آور بود که داروهای طبیعی فراوانی برای درمان هایپرهیدروز و داروهای خانگی برای هایپرهیدروز وجود دارد که در طول سالها پرورش داده شده است. تکنیک ها و مواد موجود در این درمان های طبیعی برای هایپرهیدروز بسیار متفاوت است. اما همه آنها یک ویژگی مشترک دارند. همه آنها در تلاش برای مبارزه با تعریق زیاد استفاده می شوند. همانطور که در بالا ذکر شد، تعدادی از داروهای خانگی مختلف برای هایپرهیدروز وجود دارد که در نتیجه تلاش بسیاری برای کاهش تعریق زیاد رواج یافته است. نتایج در افراد مختلف متفاوت است و توصیه می شود قبل از اجرای هر یک از این درمان های خانگی برای هایپرهیدروز با پزشک خود مشورت کنید. با در نظر گرفتن این نکته، پیگیری چند مورد از این درمان ها می تواند مفید باشد. برای هایپرهیدروز یکی از داروهای طبیعی است که می تواند به مقابله با اثرات هایپرهیدروز کمک کند. طب سوزنی قسمت های خاصی از بدن را هدف قرار می دهد تا انرژی را متعادل کرده و مغز را آرام کند. به طور خاص، طب سوزنی بر کنترل هیپوتالاموس در مغز متمرکز است که منجر به کاهش تولید کلی عرق می شود. تصور می شود که اغلب تعریق نتیجه ناهماهنگی در بدن است. دقیقا همان چیزی که طب سوزنی در نظر دارد. یک برنامه درمانی شخصی معمولا برای رفع نیازهای فردی هر فرد تهیه می شود. اگر عرق بیش از حد زیادی را تجربه می کنید، طب سوزنی ممکن است درمان طبیعی هیپرهیدروز باشد که امیدوار بودید. به احتمال زیاد شما تا به حال در مورد فندق جادوگری چیزی نشنیده اید. اما اگر به دنبال گیاهان مفید برای هایپرهیدروز هستید، زمان آن فرا رسیده است. فندق جادوگری یک گیاه طبیعی است که در طبیعت یافت می شود و به عنوان قابض و ضد عرق عمل می کند. در اصل، پوست شما را خشک می کند و منافذ پوست شما را می بندد تا از تعریق جلوگیری شود. این گیاه برای درمان هایپرهیدروز می تواند مستقیما روی نواحی عرق شما اعمال شود یا با آب ترکیب شود تا خمیری ایجاد شود که می توانید بمانید و بعد از حدود یک ساعت با آب بشویید. مریم گلی یکی دیگر از گیاهان بسیار مفید برای هایپرهیدروز است. برگ های مریم گلی دارای اسید تانیک هستند که غدد عرق را منقبض کرده و تعریق را کاهش می دهد. از مزایای مریم گلی می توان با مصرف قرص مریم گلی، قرص مریم گلی یا نوشیدن چای مریم گلی استفاده کرد. به طور کلی، هر نوع چای گیاهی می تواند ت ثیر مثبت و بزرگی بر بدن شما در زمینه مبارزه با هایپرهیدروز و اثرات آن داشته باشد. این ریشه به شدت اضطراب را کاهش می دهد. این می تواند بسیار مفید باشد. زیرا اساسا برخی از علل ثانویه یا اضافی هایپرهیدروز یا تعریق بیش از حد را برطرف می کند. پودر چوب صندل سفید دقیقا گیاهی نیست، اما یکی دیگر از داروهای طبیعی برای هایپرهیدروز است. یک قاشق غذاخوری از این پودر را با گلاب و آب لیمو ترکیب کنید تا بهترین درمان خانگی برای هایپرهیدروز باشد. روی پوست بمالید. بگذارید حدود دقیقه بماند و سفت شود و سپس پوست خود را بشویید. برای بهترین نتیجه، این روند را روزانه تکرار کنید! واقعا می تواند همه کارها را انجام دهد و یکی دیگر از مزایای بزرگ آن این است که به عنوان یک درمان برای کمک به هایپرهیدروز عمل کند. سرکه و سرکه سیب هر دو طیف وسیعی از مزایای سلامتی از جمله بستن منافذ برای تعریق بیش از حد در صورت استفاده روی پوست دارند. بعلاوه، به از بین بردن باکتری هایی که معمولا در عرق وجود دارند، کمک می کند. یکی از راه های استفاده از این غذا برای کمک به هایپرهیدروز، نوشیدن "کوکتل سرکه" است. یک نمونه از "کوکتل سرکه" که می تواند مفید باشد. قاشق چایخوری سرکه و یک قاشق چایخوری سرکه سیب است. نوشیدن این نوشیدنی قبل از هر وعده غذایی یا حداقل در شب می تواند تفاوت زیادی ایجاد کند. سرکه را می توان مستقیما روی پوست قرار داد. نشاسته ذرت و جوش شیرین هر دو عامل جذب آب هستند. جوش شیرین همچنین با باکتری هایی که معمولا در عرق یافت می شوند مقابله می کند. به همین دلیل است که اغلب از آن به عنوان عنصری برای خوشبو کننده ها استفاده می شود و همچنین به عنوان یکی از بهترین خوشبوکننده های "طبیعی" شناخته می شود. بار دیگر، می توان با استفاده از مخلوطی از این دو بر روی مناطق عرق زیاد استفاده کرد. اجازه دهید مخلوط حدود دقیقه بماند و سپس آن را بشویید. همانطور که قبلا ذکر شد، چای ها نمونه ای عالی از غذاها برای کمک به مبارزه با هایپرهیدروز هستند. چای سبز به طور خاص حاوی منیزیم و است که موادی آرام بخش هستند که غدد عرق را نیز منقبض می کنند. اثرات چای سبز و سیاه می تواند به تعریق بیش از حد طبیعی و همچنین تعریق اضافی مرتبط با استرس که ممکن است تجربه کنید کمک کند. آب گوجه فرنگی ممکن است یک غذای احتمالی برای هایپرهیدروز به نظر برسد. اما می تواند به کوچک شدن منافذ پوست شما کمک کند که می تواند به تعریق بیش از حد و مزمن کمک زیادی کند. شما می توانید با نوشیدن یک لیوان آب گوجه فرنگی در روز، خوردن رژیم غذایی سرشار از گوجه فرنگی، یا حتی استفاده از آب گوجه فرنگی در نواحی مشکل دار عرق خود و اجازه دهید چند دقیقه قبل از پاک کردن آن، از مزایای گوجه فرنگی استفاده کنید. این یک واقعیت است که اگر مقدار زیادی سدیم بخورید، بدن شما آب بیشتری را حفظ می کند. غذاهای غنی از پتاسیم مانند سیب زمینی در واقع ت ثیر عکس دارند و به دفع آب از بدن کمک می کنند. حتی می توانید یک تکه سیب زمینی را در مناطق عرق زیاد مالش دهید تا اثرات خشک شدن فوری را تجربه کنید. راه های بسیار دیگری وجود دارد که می توانید به طور طبیعی به کاهش تعریق بیش از حد از خانه کمک کنید. می توان از رژیم غذایی برای جلوگیری از غذاهای عرق کننده استفاده کرد. به علاوه، استفاده از برخی از غذاهای توصیه شده برای کمک به هایپرهیدروز ذکر شده در بالا می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. استفاده از نمک های حمام Epsom یکی دیگر از داروهای خانگی موثر برای هایپرهیدروز است. آنها نه تنها می توانند به شما در کاهش تعریق ورزش و بوی بدن کمک کنند. بلکه می توانند به شما در آرامش مکرر کمک کنند که می تواند عامل مهمی در مبارزه با اثرات هایپرهیدروز باشد. به طور کلی می توان شیوه زندگی را برای مبارزه با هایپرهیدروز ایجاد کرد. این تغییرات در شیوه زندگی می تواند شامل شیوه های بهداشتی خوب، اصلاح مکرر و اجتناب از کشیدن سیگار باشد. سخن آخر بهتر است برخی تغییرات را در شیوه زندگی و عادات خود ایجاد کنید تا میزان عرق کردن مکرر شما به حداقل برسد. در صورتی که داروهای خانگی و بدون نسخه موثر واقع نشد، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. در برخی موارد، ممکن است به یک ضد عرق با نسخه خاص نیاز داشته باشید. پزشک شما را به سمت بهترین گزینه ها برای بدن شما راهنمایی می کند. در برخی موارد، افرادی که بیش از حد عرق می کنند ممکن است دچار عارضه ای به نام هایپرهیدروز شوند که توسط پزشک تشخیص داده شده و درمان می شود. (هایپرهیدروز شامل تعریق زیاد در سراسر بدن است نه فقط زیر بغل.

از شایع ترین می توان به سرگیجه، یبوست و ضعف اشاره کرد. برای شناخت سایر عوارض فنتانیل بهتر است ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. فنتانیل تقریبا برابر قوی تر از مورفین و برابر قوی تر از است. در واقع، این قوی ترین مسکن درد موجود برای استفاده در درمان پزشکی است. اگر چه متخصصان مراقبت‌های بهداشتی فنتانیل را بی‌خطر و موثر می‌دانند و فرد از آن در یک محیط پزشکی تحت نظارت استفاده می‌کند، اما این دارو همچنان پتانسیل بالایی برای سوء استفاده دارد. برخی افراد آنالوگ های فنتانیل طراحی شده را می سازند که تقریبا مشابه داروی اصلی است. از آنجایی که فنتانیل و آنالوگ های آن فوق العاده قوی هستند، مصرف بیش از حد تصادفی و مرگ و میر ناشی از آن به طور فزاینده ای رایج است. مردم اغلب آنالوگ ها را با هرویین مخلوط یا آن ها را جایگزین می کنند. از آنجایی که فنتانیل بسیار قوی تر از هرویین است، خطر مصرف بیش از حد و مرگ نیز به شدت افزایش می یابد. فهرست محتوا افراد مسن تر نسبت به افراد جوان بیشتر احتمال دارد عوارض جانبی، به ویژه اثرات تضعیف کننده تنفسی فنتانیل را تجربه کنند. متخصصان مراقبت های بهداشتی باید بسیار احتیاط کنند و به طور منظم افراد این گروه سنی را تحت نظر داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض جانبی فنتانیل عبارتند از: گیجی یبوست ضعف تعریق بی هوشی گرگرفتگی حالت تهوع خشکی دهان کند شدن تنفس مشکل در تمرکز کاهش ضربان قلب احساس تنگی در گلو تنگ شدن مردمک ها عضلات سفت یا سفت عوارض جانبی مرتبط با چسب های فنتانیل ترانس درمال، عبارتند از: راش خارش رنگ پریدگی التهاب در محل استفاده افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد می توانند فنتانیل را با منحرف کردن آن از پزشکی قانونی یا با تولید آن در آزمایشگاه های غیرقانونی دریافت کنند. شاید آن را به صورت خوراکی مصرف یا تزریق کنند. هیچ یک از روش های استفاده ایمن تر از دیگری نیست. حتی تکه های فنتانیل دور ریخته شده همچنان می توانند حاوی مقادیر قابل توجهی از دارو باشند. افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد افیونی می توانند با مصرف محتویات ژل از تکه های دور انداخته و خوردن آنها یا قرار دادن در زیر زبان، آن را دود، و یا تزریق کنند. بسیاری از آنالوگ های فنتانیل شاید بسیار قوی تر از هرویین است که اولی را حتی خطرناک تر از دومی می کند. اغلب، سایر مواد مخدر غیرقانونی، مانند هرویین و کوکایین، احتمال دارد با فنتانیل مخلوط شوند و آنها را بسیار قوی تر کند. افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد شاید از افزودن فنتانیل اطلاعی نداشته باشند، که آنها را در معرض خطر بیش از حد تصادفی یا مرگ قرار می دهد. فنتانیل یک داروی ضددرد مخدر که به اندازه - بار قوی تر از مورفین و تا برابر قوی تر از هرویین است. فنتانیل به عنوان یک نسخه در دسترس با نام های تجاری، است. افرادی که این دارو را استفاده می کنند، معمولا آن را به صورت تزریق یا چسب بر روی بازوی خود مصرف می کنند. همچنین احتمال دارد فرد آن را از طریق قرص مصرف کند. افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد نیز می توانند به طور غیرقانونی از فنتانیل مصنوعی استفاده کنند. به عنوان مثال، می توانند آن را به صورت پودر یا قرص تهیه کنند یا در ظروفی مانند قطره چشم یا اسپری بینی قرار دهند. نام‌های خیابانی این دارو شامل آپاچی، دختر چینی، مانند سایر داروهای مخدر، فنتانیل به گیرنده های مغز که بر درد و احساسات ت ثیر می گذارد متصل می شود. این باعث ایجاد احساس خوشبختی (سرخوشی) و آرامش شده و همچنین درد را تسکین می دهد. فنتانیل روی همه افراد متفاوت است. اثرات بستگی ویژگی های فرد دارد: وزن اندازه وضعیت کلی سلامت اثرات همچنین به موارد زیر بستگی دارد: مقداری که شخص استفاده می کند. آیا فرد به مصرف مواد افیونی عادت کرده است. آیا آنها آن را در ترکیب با سایر داروها مصرف می کنند. اما با گذشت زمان، مغز خود را با فنتانیل سازگار می کند و این کار را برای فرد سخت می کند احساسات مثبت از هر چیزی جز دارو می تواند منجر به اعتیاد شود. مدیریت درد در افرادی که درد مزمن مداوم تا شدید داشته و نیاز به داروهای شبانه روزی دارد. تسکین درد برای افرادی که قبلا مسکن های مخدرمصرف یا از قبل مواد افیونی را تحمل می کنند. مدیریت درد سرطانی در بیمارانی که در حال حاضر داروهای مخدر برای درد زمینه ای و مداوم دریافت می کنند. بیهوشی برای بیمارانی که تحت عمل جراحی قلب قرار می گیرند یا برای بیمارانی که عملکرد قلب ضعیفی دارند. برای زایمان مداوم، فنتانیل از طریق یک چسب ترانس درمال که به پوست می‌چسبد تزریق می‌شود. این پچ با آزادسازی آهسته فنتانیل از طریق پوست به جریان خون در طی تا ساعت کار می کند. پزشکان فقط می توانند پچ فنتانیل را برای افرادی تجویز کنند که در حال حاضر به درمان با مواد افیونی با قدرت مشابه عادت کرده اند. از آنجایی که فنتانیل قبلا از طریق پوست جذب شده می تواند تا ساعت پس از برداشتن پچ به کارایی خود ادامه دهد. با این حال، این بستگی به نحوه جذب دارو توسط پوست هر فرد دارد. درمان اعتیاد به فنتانیل مانند هر اختلال مصرف مواد افیونی است و به شدت اعتیاد بستگی دارد. درمان می تواند شامل سم زدایی بستری یا سرپایی، درمان های دارویی برای مدیریت هوس و عود، و برنامه های درمان رفتاری و سرپایی باشد. داروها احتمال دارد شامل بوپرنورفین و متادون باشند که بر همان گیرنده‌هایی در مغز که تحت ت ثیر فنتانیل هستند ت ثیر می‌گذارند. این به کاهش علایم ترک کمک می کند. همچنین پزشک می تواند نالترکسون را تجویز کند که دارویی متفاوت است و مانع از ت ثیر فنتانیل بر بدن می شود. اینکه کدام دارو برای یک فرد مناسب است شاید به عوامل زیادی بستگی داشته باشد. فرد باید بهترین روش درمانی را با پزشک خود در میان بگذارد. آنها همچنین شاید بخواهند با یک درمانگر صحبت کنند. اگر دارو بخشی از درمان آنها باشد، این ممکن است به آنها کمک کند تا سبک زندگی سالم تری داشته باشند و آنها را در استفاده مداوم از داروها حمایت کنند. گزینه های درمانی عبارتند از: درمان شناختی رفتاری، که روی تغییر رفتار و مدیریت محرک ها و اضطراب کار می کند. مدیریت اضطراری، که کوپن‌های امتیازی برای آزمایش‌های دارویی منفی می‌دهد. مصاحبه انگیزشی، که به افراد بر اساس نیازهای منحصر به فرد و احساسات متضاد آنها در مورد نیاز به تغییر برای غلبه بر اعتیاد مشاوره می دهد. مانند هر مخدر دیگری، خطر وابستگی، تحمل، سوء استفاده و اعتیاد وجود دارد. هنگامی که افراد به طور ناگهانی مصرف دارو را قطع می کنند، وابستگی فیزیکی منجر به علایم ترک می شود. علایم ترک معمولا در عرض ساعت پس از آخرین دوز فنتانیل شروع می شود و می تواند یک هفته یا بیشتر طول بکشد. یک فرد در حال ترک شاید موارد زیر را تجربه کند: لرز تحریک بیخوابی اضطراب آبریزش بینی استفراغ و اسهال درد عمومی شدید مردمک های گشاد شده گرگرفتگی های سرد و گرم افرادی که از فنتانیل استفاده می کنند به سرعت نسبت به دوزهای بالا عادت می کنند، به این معنی که برای دستیابی به اثر مطلوب به مقدار بیشتری از دارو نیاز دارند. استفاده مکرر از مواد افیونی اغلب منجر به اعتیاد می شود، که یک وضعیت عودکننده مزمن و فراتر از وابستگی فیزیکی است و با وجود پیامدهای مضر و منفی با رفتار غیرقابل کنترل در جستجوی مواد، مشخص می شود. افراد وابسته به مواد افیونی گاهی از فنتانیل به عنوان جایگزینی برای هرویین استفاده می کنند. با این حال، به دلیل قدرت مشخص و ناتوانی افراد در اندازه گیری دوز، جایگزین بسیار خطرناکی است که منجر به مصرف بیش از حد مرگبار می شود. رقیق کردن پودر فنتانیل خالص نیز بسیار دشوار است که اغلب منجر به یک مخلوط قوی خطرناک می شود. حتی برای افرادی که تحمل مواد افیونی بالایی دارند می تواند کشنده باشد. در برخی موارد، مرگ به قدری سریع رخ می دهد که سوزن هنوز در محل تزریق پیدا می شوند. استفاده از فنتانیل می تواند منجر به مرگ تصادفی حتی با یک دوز شود، به خصوص اگر فرد به طور تصادفی آن را اشتباه مصرف کند. علایم و نشانه های مصرف بیش از حد فنتانیل عبارتند از: ضربان قلب آهسته خواب آلودگی شدید پوست سرد و لطیف تنفس آهسته یا کم عمق احساس ضعف، یا گیجی مشکل در راه رفتن یا صحبت کردن بسیاری از مصرف بیش از حد کشنده که تصور می شود از هرویین باشد، در واقع از فنتانیل بوده است. حتی یک دوز کوچک از فنتانیل، مانند میلی گرم، بسته به میزان تحمل فرد و اندازه بدن او می تواند کشنده باشد. دفاتر پزشکی قانونی و آزمایشگاه های جنایی دولتی، فنتانیل یا آنالوگ های آن را آزمایش نمی کنند، مگر اینکه دلیل خاصی برای این کار ارایه شود. سازمان غذا و دارو هشدار داده که مرگ و میر و مصرف بیش از حد در افرادی که از هر دو محصول با نام تجاری مصرف بیش از حد فنتانیل یک اورژانس است. فردی که علایم مصرف بیش از حد را نشان می دهد باید فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرد. اگر این کار را نکنند، احتمال دارد دچار هیپوکسی شوند. این بدان معناست که مغز یک فرد اکسیژن کافی دریافت نمی کند. این وضعیت می تواند منجر به کما و حتی مرگ شود. درمان مصرف بیش از حد معمولا نالوکسان است. با این حال، فرد باید آن را در اسرع وقت اداره کند. این دارو اثر فنتانیل را مسدود می کند. از آنجایی که فنتانیل بسیار قوی است، شاید فرد به چندین دوز از دارو نیاز داشته باشد. فنتانیل یک ماده افیونی بسیار قوی است که تسکین درد زیادی را برای کسانی که با شرایط درد شدید حاد یا مزمن زندگی می کنند ارایه می دهد. با این حال، همچنین می تواند باعث آسیب یا مرگ قابل توجهی برای افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد افیونی یا افرادی که به طور تصادفی در معرض مواد مخدر قرار گرفته اند، شود. برخی از بیماران و متخصصان مراقبت های بهداشتی شاید به طور کامل از خطرات این ماده مخدر بسیار قوی آگاه نباشند. همه جامعه از جمله خانواده ها، مدارس، جامعه پزشکی، مجریان قانون و مقامات دولتی باید از پیامدهای بالقوه کشنده استفاده نادرست پزشکی و غیرقانونی فنتانیل آگاه باشند.

، این گیاه را به عنوان یک درمان موثر برای بیماری های ریه، عفونت های باکتریایی، مشکلات گوارشی و حتی برخی بیماری های پوستی قرار داده است. ریشه گل ختمی ( Althaea officinalis ) یک گیاه چند ساله و بومی اروپا، آسیای غربی و شمال آفریقا است. تاریخچه گل ختمی تقریبا سال پیش به عنوان دارویی عادی در دوران مصر و یونان باستان سرچشمه می گیرد. گل ختمی یک موسیلاژ طبیعی است، به این معنی که مانند فیبر نرم عمل می کند و در تماس با آب متورم می شود. این کیفیت باعث می شود که ریشه یک پوشش محافظ در اطراف غشاها ایجاد کند. ریشه حاوی آنتی اکسیدان های فلاونوییدی، پکتین (نوعی فیبر) ، اسیدهای آمینه مانند آسپاراژین و سایر ترکیبات مانند کومارین، اسیدهای فنولیک، تانن ها و کویرستین (مواد ضد ویروسی و ضد باکتریایی) است. آنتی اکسیدان های موجود در ریشه از آسیب اکسیداتیو در بدن جلوگیری می کند و مجموعه ای از مزایای فوق العاده را ارایه می دهد. محتوای مخاطی بالای ریشه ختمی ممکن است آن را به داروی مفیدی برای درمان سرفه و سرماخوردگی تبدیل کند. خواص ضد سرفه و موسیلاژ ریشه ختمی باعث کاهش تحریک گلو و کاهش تورم غدد لنفاوی می شود. این می تواند به تسکین سرفه و سرماخوردگی و یا کمک کند. به نظر می رسد ریشه گل ختمی به عنوان یک آنزیم برای شل شدن مخاط و مهار باکتری ها عمل می کند. قرص های حاوی عصاره ریشه ختمی به سرفه های خشک و گلو تحریک شده کمک می کند. روزانه میلی لیتر شربت سرفه ریشه ختمی مصرف کنید. همچنین می توانید چند فنجان چای ختمی کیسه ای در طول روز بنوشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اثر ضدالتهابی ریشه گل ختمی نیز می تواند به تسکین تحریکات پوستی ناشی از furunculosis ، اگزما و درماتیت کمک کند. ریشه گل ختمی سیستم حس عصبی پوست را تسکین می دهد، که به نوبه خود باعث تحریک پوست می شود. همچنین می توان از ریشه به صورت موضعی برای درمان زخم، سوختگی، گزش حشرات، پوست خشک یا ترک خورده و حتی لایه برداری پوست استفاده کرد. خواص ضد التهابی ریشه ختمی نیز در درمان اگزما مفید است. پلی ساکاریدهای موجود در ریشه پوست را مرطوب کرده و یک لایه محافظتی به پوست فوق حساس می افزاید. هنگامی که به تنهایی استفاده می شود، این عصاره کمتر از پماد حاوی داروی مصنوعی ضدالتهاب است. با این حال، یک پماد حاوی هر دو ماده دارای فعالیت ضد التهابی بالاتری نسبت به پمادهای حاوی تنها یکی یا دیگری است. پمادی حاوی درصد عصاره ریشه ختمی را بار در روز روی ناحیه آسیب دیده بمالید. نحوه انجام آزمایش وصله پوستی: انجام تست وصله قبل از استفاده از هر داروی موضعی مهم است. برای انجام این کار، پماد را به اندازه یک سکه به قسمت داخلی ساعد خود بمالید. اگر طی ساعت هیچ گونه تحریک یا التهابی را تجربه نکردید، شما در برابر دارو ایمن هستید و می توناید از آن استفاده کنید. ریشه گل ختمی دارای فعالیت ضد باکتریایی است که ممکن است آن را در ترمیم زخم موثر کند. بررسی ها نشان می دهد که عصاره ریشه ختمی خاصیت درمانی دارد. باکتری های گرم مثبت این باکتری ها مسیول بیش از درصد عفونت هایی هستند که ایجاد می شوند و شامل "سوپر حشرات" مقاوم به آنتی بیوتیک ها می شوند. عصاره در مقایسه با گروه کنترل آنتی بیوتیک، هنگامی که به صورت موضعی روی زخم های موش استفاده می شود، بهبود زخم را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. تصور می شود که زمان بهبود را تسریع کرده و التهاب را کاهش می دهد، اما برای ت یید این یافته ها به تحقیقات بیشتری نیاز است. ریشه گل ختمی ممکن است برای بهبود ظاهر پوست در معرض اشعه ماوراء بنفش ( UV ) استفاده شود. به عبارت دیگر، هر کسی که تا به حال زیر نور خورشید بوده است بهتر است از ریشه ختمی موضعی استفاده کند. اگرچه تحقیقات آزمایشگاهی سال از استفاده از عصاره ریشه ختمی در فرمولاسیون مراقبت از پوست UV حمایت می کند، اما محققان باید در مورد ترکیب شیمیایی عصاره و کاربردهای عملی آن اطلاعات بیشتری کسب کنند. طریقه مصرف: صبح و عصر از کرم، پماد یا روغن حاوی عصاره ریشه ختمی استفاده کنید. بعد از قرار گرفتن در معرض آفتاب می توانید آن را بیشتر استفاده کنید. یک مطالعه در سال نشان داده که ریشه ختمی می تواند به عنوان یک مسکن برای تسکین درد عمل کند. ریشه ختمی یک انتخاب عالی برای آرام کردن سوزش، گلودرد یا سایش است. روش مصرف: تا میلی لیتر از عصاره گل ختمی مایع بار در روز مصرف کنید. شما همچنین می توانید عصاره را در اولین علایم ناراحتی مصرف کنید. ریشه گل ختمی همچنین می تواند به عنوان یک ادرار آور عمل کند. دیورتیک ها به بدن کمک می کنند تا مایعات اضافی از بدن دفع شود. این به پاکسازی کلیه ها و مثانه کمک می کند. بلعیدن ریشه گل ختمی حتی ترشح ادرار را افزایش می دهد و این به دفع باکتری های عامل عفونت از جمله عفونت مجاری ادراری و سنگ کلیه کمک می کند. برخی منابع می گویند که ریشه ختمی به درمان، نوعی بیماری مثانه نیز کمک می کند. اگرچه این بیماری دقیقا ناشی از عفونت باکتریایی نیست، اما خواص تسکین دهنده ریشه ختمی (و چای) ممکن است التهاب را کاهش داده و بیماری را درمان کند. یک مطالعه در سال نشان می دهد که اثر آرام بخش مارشمالو می تواند سوزش و التهاب داخلی دستگاه ادراری را تسکین دهد. اثر ضد باکتریایی عصاره گل ختمی ممکن است در درمان عفونت های دستگاه ادراری مفید باشد. نحوه استفاده: چای تازه ریشه ختمی را با افزودن یک فنجان آب جوش به قاشق چای خوری ریشه خشک تهیه کنید. ریشه گل ختمی همچنین می تواند طیف وسیعی از بیماری های گوارشی، از جمله یبوست، و قولنج روده را درمان کند. روش مصرف: تا میلی لیتر از عصاره گل ختمی مایع را بار در روز مصرف کنید. شما همچنین می توانید عصاره را در اولین علایم ناراحتی مصرف کنید. ریشه گل ختمی می تواند به رفع بسیاری از مشکلات گوارشی از جمله سوزش سر دل، رفلاکس اسید، اسهال و حتی یبوست کمک کند. در واقع، پوشش داخلی معده را می پوشاند و از احساس سوزش جلوگیری می کند. یک مطالعه آزمایشگاهی از سال نشان داد که عصاره های آبی و پلی ساکاریدهای ریشه گل ختمی می توانند برای درمان غشاهای مخاطی تحریک شده استفاده شوند. تحقیقات نشان می دهد که محتوای موسیلاژ یک لایه محافظ از بافت را در پوشش دستگاه گوارش ایجاد می کند. ریشه گل ختمی ممکن است سلولهایی را که از بازسازی بافت حمایت می کنند، تحریک کند. ریشه گل ختمی همچنین به افرادی که از بیماری های التهابی روده مانند بیماری کرون و کولیت اولسروز رنج می برند کمک می کند. روش مصرف: تا میلی لیتر ازعصاره گل ختمی مایع را بار در روز مصرف کنید. شما همچنین می توانید عصاره را در اولین علایم ناراحتی مصرف کنید. ریشه گل ختمی دارای خواص آنتی اکسیدانی است که ممکن است به محافظت از بدن در برابر آسیب ناشی از رادیکال های آزاد کمک کند. تحقیقات انجام شده در سال نشان داد که عصاره ریشه ختمی قابل مقایسه با آنتی اکسیدان های استاندارد است. اگرچه فعالیت آنتی اکسیدانی کلی قوی از خود نشان داد، اما برای توضیح بیشتر این یافته ها به تحقیقات بیشتری نیاز است. روش مصرف: تا میلی لیتر ازعصاره گل ختمی مایع را بار در روز مصرف کنید. یک مطالعه روی حیوانات در سال ت ثیر عصاره مایع گل ختمی را در درمان چربی خون، تجمع پلاکت ها و التهاب مورد بررسی قرار داد. این شرایط گاهی با بیماری های قلبی عروقی در ارتباط است. محققان دریافتند که مصرف عصاره گل به مدت یک ماه بر سطح کلسترول HDL ت ثیر مثبت داشته و سلامت قلب را افزایش می دهد. التهاب یکی از علل اصلی بیماری قلبی است و از آنجا که ریشه ختمی با التهاب مبارزه می کند، می تواند سلامت قلب را بهبود بخشد. تا میلی لیتر ازعصاره گل ختمی مایع را بار در روز مصرف کنید موسیلاژ موجود در ریشه گل ختمی ممکن است برای موهای شما مفید باشد. این ماده با پروتیین مو متصل شده و باعث ضخیم تر شدن تارها می شود. این موسیلاژ همچنین ممکن است به عنوان نرم کننده مو استفاده شود. آنتی اکسیدان های موجود در ریشه ممکن است از رشد تومور سرطانی به ویژه در ریه ها جلوگیری کند. همچنین، مقادیر بالای در ریشه مخاط را در هر نقطه از بدن پاک می کند، با ت ثیرات متمرکزتری بر مخاط در ریه ها. ویتامین C در ریشه می تواند ایمنی را افزایش، و به درمان سرطان کمک کند. همانطور که چندین گزارش نشان می دهد، ریشه ختمی برای ریه ها معجزه می کند. با این حال، توصیه می کنیم قبل از شروع هرگونه رژیم درمانی جدید با پزشک خود مشورت کنید. بهترین راه برای استفاده از ریشه ختمی، مصرف آن به شکل چای است. اما چگونه آن را تهیه می کنید؟ یک چهارم شیشه را با ریشه ختمی پر کنید. ظرف را با آب ولرم پر کنید و روی آن را با یک درب بپوشانید. اجازه دهید حدود ساعت یا حتی یک شب بماند. خواهید دید که آب زرد روشن می شود. ریشه ها را صاف کنید. مایع غلیظی به دست خواهید آورد. این عوارض جانبی به ندرت گزارش می شود زیرا مارشمالو معمولا در بزرگسالان به خوبی تاثیر می گذارد. در برخی موارد، می تواند باعث ناراحتی معده و سرگیجه شود. شروع با دوز کم و به تدریج رسیدن به دوز کامل می تواند به کاهش خطر عوارض جانبی کمک کند. ریشه ختمی در صورت استفاده موضعی می تواند باعث تحریک پوست شود. شما همیشه باید قبل از استفاده موضعی، یک تست وصله انجام دهید. در صورت مصرف داروهای دیگر قبل از شروع ریشه ختمی با پزشک خود مشورت کنید، زیرا مشخص شده است که با داروهای و دیابت تداخل دارد. همچنین می تواند معده را تحت تاثیر قرار داده و مانع جذب سایر داروها شود. اطلاعات کافی در مورد ایمنی ریشه ختمی در دوران بارداری یا شیردهی وجود ندارد. بنابراین، از استفاده از آن اجتناب کنید. برخی منابع می گویند که گل ختمی ممکن است سطح قند خون شما را مختل کند. بنابراین، اگر از قبل داروهای دیابت مصرف می کنید، از مصرف گل ختمی جلوگیری کنید تا سطح قند خون شما به سطح خطرناک پایین نرسد. از آنجا که عصاره ریشه گل ختمی ممکن است بر سطح قند خون ت ثیر بگذارد، می تواند در کنترل قند خون در حین و بعد از عمل اختلال ایجاد کند. بنابراین، حداقل دو هفته قبل از عمل جراحی برنامه ریزی شده، مصرف ریشه ختمی را متوقف کنید. می توانید از پماد گل ختمی برای پوست استفاده کنید. برای مشکلات تنفسی، تا قاشق چایخوری پودر ریشه ختمی چند بار در روز مصرف کنید. برای مشکلات گوارشی، روزانه گرم ریشه ختمی مصرف کنید. این می تواند به شکل پودر، کپسول یا حتی چای باشد. در صورت مصرف داروهای دیگر، اطمینان حاصل کنید که حداقل دو ساعت قبل یا بعد از مصرف داروهای خود از ریشه گل ختمی مصرف می کنید. اگرچه استفاده از ریشه ختمی به طور کلی بی خطر است، اما قبل از مصرف باید با پزشک خود مشورت کنید. این گیاه جایگزین هیچ برنامه درمانی ت یید شده توسط پزشک نمی شود.

، به عنوان یک داروی عمومی، در داروخانه ها، موجود است. همچنین، داروی آسیکلوویر به صورت کپسول، سوسپانسیون و قرص باکال، که از طریق دهان مصرف می شود، موجود است. همچنین، آسیکلوویر، به شکل کرم و پماد نیز وجود دارد. علاوه بر این، شکلی از داروی آسیکلوویر، به عنوان داروی داخل وریدی ( در دسترس است که فقط توسط یک پزشک تجویز می شود. آسیکلوویر برای درمان عفونت های ویروسی استفاده می شود. این عفونت ها شامل تبخال زوستر (زونا) ، تبخال تناسلی و واریسلا ( است. فهرست محتوا داروی آسیکلوویر، برای درمان عفونت های ویروسی استفاده می شود. این اختلالات، شامل تبخال زوستر ( ، تبخال تناسلی و واریسلا (آبله مرغان) است. این دارو عفونت های تبخال را درمان نمی کند. ویروس تبخال می تواند برای مدت طولانی در بدن شما نهفته باقی بماند و بعدا دوباره علایم این اختلال را ایجاد کند. آسیکلوویر متعلق به گروهی از داروها، به نام ضد ویروس ها است. گروه های دارویی، شامل داروهایی هستند که به شیوه مشابه عمل می کنند. داروهای موجود در یک کلاس دارویی، اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. آسیکلوویر با کاهش توانایی تکثیر ویروس تبخال در بدن شما، تاثیر خود را می گذارد. این دارو، علایم عفونت موجود در بدن شما را درمان می کند. با این حال، این دارو عفونت های تبخال را درمان نمی کند. عفونت های تبخال شامل تبخال، آبله مرغان، زونا یا تبخال تناسلی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حتی با وجود مصرف این دارو، ممکن است ویروس همچنان در بدن شما نهفته بماند. علایم تبخال شما ممکن است بعدا حتی پس از برطرف شدن علایم عفونت فعلی شما، دوباره ظاهر شوند. قرص خوراکی آسیکلوویر باعث بروز خواب آلودگی نمی شود. اما می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. برخی از شایع ترین عوارض جانبی مصرف قرص خوراکی آسیکلوویر، عبارت اند از: اسهال ضعف سردرد استفراغ حالت تهوع در صورت بروز عوارض جانبی جدی، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک و جدی هستند یا اگر فکر می کنید که شرایط اورژانسی پزشکی دارید، با اورژانس تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم خطرناک ناشی از مصرف آسیکلوویر، می تواند شامل موارد زیر باشد: عوارض موثر بر خلق و خو ناشی از مصرف آسیکلوویر، می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج گیجی رفتار پرخاشگرانه حرکات ناپایدار یا متزلزل (بیهوشی طولانی مدت) بروز مشکل در صحبت کردن توهم (دیدن یا شنیدن چیزی که وجود ندارد) این عوارض، می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی مشکلات کبدی واکنش های پوستی بروز درد عضلانی عوارض مرتبط با واکنش های پوستی، می تواند شامل موارد زیر باشد: راش ریزش مو ترک خوردگی یا شل شدن پوست سندرم استیونز جانسون (این اختلال، یک واکنش پوستی نادر و آلرژیک است) این عوارض، می تواند شامل موارد زیر باشد: وجود بروز درد کلیه یا پهلو (درد در پهلو و پشت) این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: بروز راش مشکل در تنفس تورم گلو یا زبان تداخل، زمانی رخ می دهد که یک ماده، نحوه عملکرد داروی مصرفی را، تغییر می دهد. این تداخلات، می توانند مضر باشند یا از عملکرد صحیح دارو جلوگیری کنند. برای جلوگیری از بروز تداخلات، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با داروهای دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. مصرف این دارو، دارای چندین هشدار است. این دارو ممکن است باعث توقف عملکرد طبیعی کلیه های شما شود. در صورت بروز هرگونه مشکل کلیوی قبل از مصرف این دارو به پزشک خود اطلاع دهید. گلبولهای قرمز و پلاکت ها: این دارو ممکن است باعث پورپورای ترومبوسیتوپنیک ترومبوتیک ( و سندرم اورمیک همولیتیک ( شود. این اختلالات، باعث پایین آمدن سطح گلبول های قرمز خون و پلاکت ها در بدن شما می شوند. این شرایط، ممکن است کشنده باشد (باعث مرگ شود) علایم چنین اختلالاتی می تواند شامل خستگی و انرژی کم باشد. رابطه جنسی: هنگامی که علایم شیوع تبخال تناسلی را در خود مشاهده کردید، نباید با شریک خود رابطه جنسی داشته باشید. این دارو عفونت تبخال را درمان نمی کند. البته ممکن است به کاهش احتمال انتقال تبخال به همسرتان کمک کند. با این حال، حتی با برقراری رابطه جنسی ایمن، هنوز هم ممکن است که تبخال تناسلی به شریک تان منتقل شود. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد شیوه های ایمن رابطه جنسی با پزشک خود تماس بگیرید. آسیکلوویر می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم این واکنش آلرژیک، می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس تورم گلو یا زبان راش های پوستی در صورت بروز هر یک این علایم، با اورژانس تماس گرفته یا به نزدیکترین مرکز اورژانس مراجعه کنید. اگر تا به حال، در اثر مصرف این دارو، واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر آن را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) هشدار برای افرادی که مشکلات کلیوی دارند: اگر مشکلات کلیوی داشته یا سابقه بیماری کلیوی دارید، ممکن است نتوانید این دارو را به خوبی از بدن خود دفع کنید. این شرایط ممکن است سطح این دارو را در بدن شما افزایش داده و باعث بروز عوارض جانبی بیشتری شود. داروی آسیکلویر، همچنین ممکن است عملکرد کلیه شما را کاهش دهد. این بدان معناست که ممکن است بیماری کلیوی شما بدتر شود. پزشک بسته به میزان عملکرد کلیه های تان، دوز مصرفی شما را تنظیم خواهد کرد. آسیکلوویر، یک داروی بارداری گروه مطالعات انجام شده روی این دارو در حیوانات باردار خطری برای جنین نشان نداده است. مطالعات کافی در مورد زنان باردار انجام نشده است تا نشان دهد آیا این دارو خطری برای جنین دارد یا نه. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن را دارید، درباره مصرف داروی آسیکلوویر، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. این دارو باید تنها در صورت بیشتر بودن مزایای احتمالی مصرف آن، نسبت به خطرات احتمالی برای جنین، توسط مادر باردار، مورد استفاده قرار دهد. در صورت بارداری در حین مصرف این دارو، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. آسیکلوویر ممکن است به شیر مادر منتقل شود و ممکن است در نوزادی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به نوزاد خود شیر می دهید، درباره مصرف داروی آسیکلوویر، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که آیا شیردهی را متوقف کرده یا مصرف این دارو را قطع کنید. کلیه افراد سالمند ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از داروها برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می مانند. این امر خطر بروز عوارض جانبی را افزایش می دهد. ممکن است پزشک میزان دوز دارو را کاهش داده یا برنامه دارویی متفاوتی تجویز کند. این کار می تواند به جلوگیری از تجمع بیش از حد این دارو در بدن شما کمک کند. قرص خوراکی آسیکلوویر برای درمان کوتاه مدت تبخال تناسلی، زونا و آبله مرغان استفاده می شود. همچنین، این دارو برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر این دارو را طبق دستور مصرف نکنید، ممکن است خطرات جدی به همراه داشته باشد. اگر مصرف دارو را به طور ناگهانی متوقف کردید یا اصلا آن را مصرف نکردید، علایم عفونت ممکن است بهتر نشده یا بدتر شود. اگر دوز دارو را فراموش کرده یا دارو را طبق برنامه مصرف نکرده اید، ممکن است دارو در بدن شما به خوبی عمل نکرده یا به طور کامل بی اثر باشد. اگر از این دارو برای پیشگیری از بروز عفونت استفاده می کنید، مقدار مشخصی از این دارو، باید همیشه در بدن شما باشد. شما نباید بدون مشورت با پزشک خود مصرف این دارو را متوقف کنید. به محض به یاد آوردن، دوز فراموش شده دارو را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از دوز بعدی، دوز فراموش شده را به خاطر آوردید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز به طور همزمان، دوز فراموش شده را جبران کنید. این کار می تواند عوارض جانبی خطرناکی را در پی داشته باشد. با مصرف بیش از حد، ممکن است سطح خطرناکی از دارو در بدن شما وجود داشته باشد و عوارض جانبی شدید تری را تجربه کنید. اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما شدید است، با اورژانس تماس بگیرید. در هنگام مصرف داروی آسیکلوویر، شما و پزشکتان باید برخی مسایل بهداشتی را زیر نظر داشته باشید. رعایت این نکات می تواند به شما اطمینان دهد که در هنگام مصرف این دارو ایمن بمانید. این مسایل عبارتند از: برای بررسی عملکرد کلیه های شما، ممکن است پزشک آزمایش خون انجام دهد. اگر کلیه های شما خوب کار نمی کنند، پزشک ممکن است دوز مصرفی این دارو را کاهش دهد. شما و پزشکتان باید مراقب بروز هرگونه تغییر غیرعادی در رفتار و خلق و خوی خود باشید. این دارو می تواند مشکلات روانی و رفتاری جدیدی ایجاد کند. همچنین می تواند مشکلات روانی را که از قبل دارید، تشدید کند. رژیم غذایی فرد بیمار. برای هیدراته ماندن باید مقدار زیادی آب بنوشید. اگر به خوبی هیدراته نشوید، این دارو می تواند به کلیه های شما آسیب برساند. آسیکلوویر می تواند پوست شما را در برابر نور خورشید حساس تر کند. این امر خطر آفتاب سوختگی را افزایش می دهد. در صورت امکان از آفتاب دوری کنید. اگر نمی توانید، حتما لباس مناسب پوشیده و کرم ضد آفتاب بزنید. قرص خوراکی آسیکلوویر یک داروی تجویزی است که فقط به شکل عمومی موجود است. داروهای عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه های تجاری دارند. برخی از داروهای عمومی، ممکن است به هیچ شکلی، به عنوان یک‌داروی تجاری موجود نباشند. آسیکلوویر همچنین به صورت کپسول خوراکی، سوسپانسیون خوراکی، قرص باکال، کرم موضعی و پماد موضعی عرضه می شود. علاوه بر این، شکلی از داروی آسیکلوویر به عنوان داروی داخل وریدی در دسترس است که فقط توسط یک متخصص تجویز می شود. همچنین، این دارو ممکن است به عنوان بخشی از یک برنامه درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با داروهای دیگری مصرف کنید.

ممکن است یک مشکل مهمی در مبتلایان به بیماری پارکینسون باشد. به طور کلی، فردی که مبتلا به است با چالش های زیادی از جمله امکان کاهش احساس و عملکرد جنسی روبرو می شود. پارکینسون می تواند بر روابط جنسی شریک زندگی نیز ت ثیر بگذارد. ارتباط بهترین راه حل برای انواع مشکلات روابط، از جمله مشکلات جنسی است. اگر نگران وضعیت پزشکی، درمان، رابطه جنسی یا رابطه جنسی خود هستید، همیشه به پزشک خود مراجعه کنید. پارکینسون بر سیستم عصبی خودکار فرد ت ثیر می گذارد، که پاسخ و عملکرد جنسی را کنترل می کند. پارکینسون روی نورونهای موجود در مغز سیاه اثر می کند و باعث مرگ سلول های عصبی تولید کننده دوپامین می شود. از آنجا که دوپامین یک ماده شیمیایی است که سیگنال هایی را بین قسمت های مغز که معمولا حرکت عضلات صاف را هماهنگ می کند منتقل خواهد کرد، این امر برای عملکرد جنسی در دو جبهه بسیار مهم است اول، این کاهش دوپامین ممکن است منجر به کاهش میل جنسی و علاقه جنسی شود. دوم، اعتقاد بر این است که سطوح پایین تر دوپامین باعث از دست دادن تعادل، تغییر در الگوی راه رفتن و حالت بدن، سفتی عضلات، برادی کینزی (کند شدن حرکت و فعالیت خود به خودی) و لرزش هنگام استراحت می شود. بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی پیشرونده است که بر تولید دوپامین مغز ت ثیر می گذارد و به نوبه خود می تواند بر میل جنسی، عملکرد جنسی و کنترل حرکات بدن ت ثیر بگذارد. بیماری پارکینسون یا درمان های آن ممکن است باعث مشکلات جنسی (اختلالات عملکردی) شود یا بر روابط فرد ت ثیر بگذارد. سایر عواملی که ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مشکلات جنسی ایجاد کنند شامل افسردگی، اندوه و عصبانیت، استرس، مشکلات مربوط به تصویر بدن یا عزت نفس و خستگی ناشی از بیماری است. پارکینسون می تواند بر روابط جنسی همسرتان نیز ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ارتباط و درک آشکار، بهترین راه حل برای مشکلات رابطه ای و جنسی است. مشاوره حرفه ای یا درمان دارویی نیز می تواند کمک کننده و موثر باشد. با این حال، اگر نگران وضعیت پزشکی، درمان، رابطه جنسی یا رابطه جنسی خود هستید، همیشه به پزشک خود مراجعه کنید. فهرست محتوا واکنش جنسی و عملکرد ما توسط سیستم عصبی حرکتی و خودمختار کنترل می شود. از دست دادن دوپامین شیمیایی مغز در افرادی که مبتلا به پارکینسون تشخیص داده شده اند بر سیستم عصبی حرکتی و خودکار ت ثیر می گذارد. این به طور مستقیم می تواند طیف وسیعی از مشکلات جنسی (اختلالات عملکردی) را ایجاد کند. مثلا: مردان ممکن است قادر به انزال نباشند. زنان ممکن است خشکی واژن را تجربه کنند. رسیدن به ممکن است بدون توجه به جنسیت دشوار باشد. مردان و زنان ممکن است متوجه کاهش میل در فعالیت جنسی شوند. خستگی ناشی از پارکینسون می تواند میل جنسی را کاهش دهد. مردان می توانند با نعوظ یا حفظ نعوظ مشکل داشته باشند (ناتوانی جنسی) کندی حرکت (برادی کینزی) ، لرزش و سفتی ممکن است با کاربردهای عشق ورزی تداخل داشته باشد. پارکینسون غیرقابل درمان است، اما اکثر علایم با دارو یا جراحی قابل کنترل هستند. با این حال، داروها می توانند میل جنسی و پاسخ جنسی را کاهش دهند. داروهایی که عملکردهای حرکتی یا فیزیکی را بهبود می بخشد عمدتا در ساعات بیداری مصرف می شود، سطوح پایین تر در شب نیز ممکن است بر عملکرد جنسی ت ثیر بگذارد. برخی از داروها ممکن است باعث افزایش میل (بیش از حد جنسی) شوند، که یک عارضه جانبی نادر است. در مورد عوارض جانبی درمان با پزشک خود مشورت کنید. علاوه بر اثرات این بیماری و داروها، عوامل دیگری که ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مشکلات جنسی ایجاد کنند عبارتند از: تصویر بدنی منفی کاهش عزت نفس افسردگی و اندوه عصبانیت و استرس مشکلات گوارشی، یبوست و ادرار فوری و مکرر پارکینسون می تواند بر روابط جنسی شریک زندگی نیز ت ثیر بگذارد. مسایل ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکلات کنار آمدن تغییر نقش ها از شریک به سرپرست خستگی ناشی از انجام مسیولیت های بیشتر احساسات مرتبط با تشخیص معشوق، از جمله ترس، اضطراب، افسردگی و اندوه از دست دادن علاقه جنسی به شریک زندگی به دلیل علایم پارکینسون (به عنوان مثال، حرکات غیر ارادی یا تغییرات ظاهری) خواسته ها و چالش های پارکینسون ممکن است پویایی جنسی یک زوج را از بین ببرد. مسایل ممکن است شامل موارد زیر باشد: تحرک فرد مبتلا به پارکینسون کاهش می یابد، که ممکن است او را وادار به نقشی منفعلانه در عشق ورزیدن کند. علایم پارکینسون در شب تشدید می شود، که ممکن است باعث شود زوج در اتاق خواب های جداگانه بخوابند. این فاصله ها خود به خود رابطه جنسی کاهش می دهد. از طرفی هم پارکینسون می تواند نقش هر شخص را به طور چشمگیری تغییر دهد و این ناآشنایی ناگهانی ممکن است جنبه های رابطه، از جمله رابطه جنسی را متوقف کند. شیوه ای که هر فرد تشخیص و نیازهای روزانه پارکینسون را کنترل می کند ممکن است باعث بروز برخی مشکلات ارتباطی شود. مشکلات ارتباطی در اتاق خواب باعث بروز مسایل مرتبط با روابط جنسی شود. پارکینسون می تواند عادت عاشقانه زوجین را از جهات مختلف مختل کند. اگر زوجین نتوانند یا تمایلی به تغییر در نگرش ها و عادات جنسی خود ندارند، مشکلات بیشتری به وجود می آید. هر زوجی مبتلا به پارکینسون تجربه متفاوتی دارند. به طور کلی، بهتر است برای حل مسایل جنسی سعی کنید: همکاری با کادر پزشکی برای کاهش اثرات داروها بر عملکرد جنسی. راه حل های جدیدی برای تحریک فیزیکی (لمس، برانگیختگی، ارگاسم) پیدا کنید. موقعیت های متفاوت و راحت را برای نفوذ موفق و لذت بخش کاوش و تمرین کنید. با توجه به توانایی های خود و همسرتان، نقش های جنسی جدیدی را به عهده بگیرید. با تاثیرات پارکینسون و درمان آن بر روابط جنسی آشنا شوید و اطلاعات بیشتری در این زمینه کسب کنید. احساسی که هر دو شما در حال گذراندن آن هستید را قدر بدانید و تشخیص دهید، حتی اگر به طور متفاوتی آن را تجربه کرده اید. تمام تلاش خود را برای نشان دادن عشق، احترام، گرما و همبستگی به روشهای غیر جنسی انجام دهید. صریح و آشکار در مورد نیازهای جنسی خود با شریک زندگی تان صحبت کنید. ارتباط بهترین راه حل برای انواع مشکلات روابط است. موقعیت های جنسی مختلفی را امتحان کنید. برای مثال، عشق ورزیدن را به صبح تغییر دهید وقتی علایم پارکینسون کمتر مشخص می شود یا هنگامی که تحرک بهتری دارید. ت کید خود را بر بیانات مختلف فیزیکی عشق ورزیدن به عنوان مثال، پیش بازی، لمس و بوسیدن به جای نفوذ بگذارید. به یاد داشته باشید، درخواست کمک نشانه قدرت است. پیشنهادات عبارتند از: از یک مشاور که در زمینه بهداشت جنسی آموزش دیده است کمک بگیرید. برای اطلاعات، مشاوره و ارجاع در مورد هر نوع مشکل جنسی به پزشک خود مراجعه کنید. اگر احساس خجالت می کنید، می توانید این برگه را چاپ کرده و قسمت های مربوطه را برای مطالعه پزشک خود برجسته کنید. اگر صحبت و برقراری ارتباط با شریک خود برای شما مشکل است، مشاوره ممکن است به شما کمک کند. پزشک می تواند شما را به مراکز مناسب ارجاع دهد. اختلالات جنسی را می توان از نظر پزشکی درمان کرد. به عنوان مثال، برخی از داروهای تجویزی می توانند نعوظ را تحریک کنند، در حالی که داروهای استروژن یا های محلول در آب می توانند خشکی واژن را کاهش دهند. ورزش منظم با افزایش تناسب اندام و استقامت، خستگی را کاهش می دهد. اگر قبلا ورزش نمی کنید، برای راهنمایی در مورد فعالیت های مناسب به پزشک مراجعه کنید. برخی از مطالعات نشان داده اند که افسردگی بر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بیشتر از خود روابط جنسی ت ثیر می گذارد. اگر احساس می کنید این مشکل را دارید، در مورد با پزشک خود مشورت کنید. وقتی صحبت از بیماری پارکینسون می شود، کاهش عملکرد جنسی عملا اجتناب ناپذیر است. از کمبود میل جنسی گرفته تا میل جنسی پایین تا مشکلات عملکرد ارگاسم، این بیماری مزمن، پیشرونده و عصبی می تواند جنسیت شما را به هر طریقی مختل کند اما این بدان معنا نیست که مبتلایان به پارکینسون در صورت مواجهه با چنین چالش هایی نمی توانند زندگی جنسی خود را بازیابی کنند. افرادی که به این رایج ترین شکل "پارکینسونیسم" مبتلا هستند، اصطلاحی که به هر شرایطی اشاره می کند که علایمی مانند علایم پارکینسون ایجاد کند، می توانند زندگی جنسی خود را بازیابی کنند. زوجین می توانند هرگونه اختلال در عشق ورزی خود را در نحوه برخورد موثر با مشکلات ایجاد شده به حداقل برسانند از آنجا که بر سیستم عصبی مرکزی ت ثیر می گذارد، مردان مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است نتوانند نعوظ را حفظ کرده و یا حفظ کنند، چه برسد به انزال. مشکلات مربوط به گردش خون در آلت تناسلی و ماهیچه های لگن می تواند بیشتر به منجر شود زنان مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است روانکاری نامناسبی را تجربه کنند که نتیجه آن رابطه جنسی دردناک است و عفونت مثانه کاملا شایع است

، یک داروی ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) است. این دارو با کاهش هورمون هایی که باعث التهاب و درد در بدن می شوند، عمل می کند. کتورولاک چشم برای تسکین، ناشی از حساسیت های فصلی استفاده می شود. کتورولاک چشمی همچنین برای کاهش تورم، درد و سوزش پس از یا جراحی انکساری قرنیه کاربرد دارد. تمام دستورالعمل های روی برچسب و بسته دارویی خود را دنبال کنید. پزشک خود را در مورد همه شرایط پزشکی، آلرژی و همه داروهای مورد استفاده خود مطلع کنید. اگر به کتورولاک حساسیت دارید نباید از آن استفاده کنید. در صورت حساسیت به سایر داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند، ایبوپروفن، ناپروکسن، سلکوکسیب، دیکلوفناک، ایندومتاسین، ملوکسیکام به پزشک خود اطلاع دهید. برای اطمینان از بی خطر بودن کتورولاک چشم، در صورت داشتن موارد زیر به پزشک خود اطلاع دهید: دیابت آرتروز گلوکوم خونریزی یا اختلال لخته شدن خون مشخص نیست که آیا این دارو به نوزاد متولد نشده آسیب می رساند یا خیر. در صورت بارداری و شیردهی به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو را بدون توصیه پزشک به کودک ندهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تمام دستورالعمل های برچسب نسخه خود را دنبال کنید. از این دارو در مقادیر بیشتر یا کمتر از مدت توصیه شده استفاده نکنید. بسته به شرایطی که تحت درمان قرار می گیرید، کتورولاک چشم تا بار در روز استفاده می شود. دستورات دوز پزشک خود را با دقت دنبال کنید. استفاده طولانی مدت از قطره های چشمی NSAID برای جراحی آب مروارید، یک روز قبل از عمل از قطره های چشمی استفاده می کنید و تا هفته پس از آن ادامه می دهید. برای جراحی انکساری قرنیه دوز معمول بار در روز تا روز پس از عمل است. در حین استفاده از لنزها از کتورولاک چشمی استفاده نکنید. قبل از استفاده از قطره چشم دستان خود را بشویید. سر خود را کمی به عقب متمایل کرده و پلک پایینی را به سمت پایین بکشید تا یک جیب کوچک ایجاد شود. قطره چکان را بالای چشم با نوک پایین نگه دارید. به بالا نگاه کنید و یک قطره داخل چشم بریزید. چشمان خود را به مدت یا دقیقه، بدون پلک زدن یا چشمک زدن ببندید. انگشت خود را به آرامی به گوشه داخلی چشم برای حدود دقیقه فشار دهید تا مایع داخل مجرای اشک شما تخلیه نشود. فقط از تعداد قطره هایی که پزشک تجویز کرده است استفاده کنید. اگر از بیش از یک قطره استفاده می کنید، بین قطره ها حدود دقیقه صبر کنید. در صورت استفاده از این دارو پس از جراحی چشم، قطره ها را فقط در چشمی که تحت عمل جراحی قرار گرفته، استفاده کنید. قبل از استفاده از دیگر که پزشک تجویز کرده است، حداقل دقیقه صبر کنید. به نوک قطره چکان چشم دست نزنید و آن را مستقیما روی چشم خود قرار ندهید. قطره چکان آلوده می تواند چشم شما را آلوده کند، که می تواند منجر به مشکلات جدی در بینایی شود. اگر رنگ مایع تغییر کرده یا ذرات درون آن وجود دارد از قطره استفاده نکنید. برای استفاده از هرگونه قطره جدید به پزشک اطلاع دهید. هر ویال یکبار مصرف این دارو فقط برای یک چشم استفاده می شود. بعد از یکبار مصرف از قطره، حتی اگر هنوز مقداری دارو در ویال باقی مانده است، آن را دور بریزید. قطره در دمای اتاق دور از رطوبت، گرما و نور نگهداری شود. وقتی از قطره استفاده نمی کنید آن را محکم بسته نگه دارید. به محض یادآوری، مقدار دوز فراموش شده دارو را استفاده کنید. اگر تقریبا زمان دوز برنامه ریزی شده بعدی شما فرا رسیده است، دوز فراموش شده را کنار بگذارید. برای جبران دوز فراموش شده از داروهای اضافی استفاده نکنید. مصرف بیش از حد چشم کتورولاک خطرناک نیست. در صورتی که کسی به طور تصادفی دارو را بلعیده است، به اورژانس مراجعه کنید. هنگام استفاده از این دارو، از لنز که توسط پزشک تایید نشده است استفاده نکنید. همچنین سعی کنید از داروهای دیگر چشم استفاده نکنید مگر اینکه پزشک به شما دستور داده باشد. اگرچه همه عوارض جانبی زیر رخ ندهد، اما در صورت بروز آنها نیاز به مراقبت پزشکی دارید. عوارض کتورولاک شامل موارد زیر می باشد: تورم چشم درد ضربان دار حساسیت به نور سوزش یا قرمزی چشم قرمزی قسمت واضح چشم یا تغییرات دیگر در بینایی برخی از عوارض جانبی کتورولاک چشم ممکن است رخ دهد که معمولا نیازی به مراقبت پزشکی ندارند. این عوارض جانبی در طول درمان با تنظیم بدن شما با دارو از بین می رود. همچنین، پزشک راه هایی برای پیشگیری یا کاهش برخی از این عوارض جانبی به شما می گوید. در صورت ادامه یا ناراحت کننده بودن عوارض جانبی زیر و یا هر گونه سوال در مورد آنها، با متخصص چشم مشورت کنید. این یک لیست کامل از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. از مصرف کتورولاک در سه ماهه سوم بارداری خودداری کنید. اطلاعاتی در مورد استفاده از این دارو در زنان باردار برای اطلاع از خطر مرتبط با دارو در دسترس نیست. مطالعات روی حیوانات شواهدی از دیستوسیا و افزایش مرگ و میر توله ها در دوزهای خوراکی . میلی گرم/کیلوگرم در روز (حدود برابر دوز معمولی روزانه چشم پزشکی انسان) را نشان داده است. مهارکننده های پروستاگلاندین که در اواخر بارداری استفاده می شود، اثرات نامطلوبی بر سیستم قلبی عروقی جنین از جمله بسته شدن مجرای شریانی جنین نشان داده است. هیچ داده کنترل شده ای در بارداری بشر وجود ندارد. داروهایی که به دلیل اثرات دارویی خود باعث ایجاد یا مشکوک به ایجاد اثرات مضر بر جنین یا نوزاد بدون ایجاد ناهنجاری شده اند. همچنین این اثرات ممکن است برگشت پذیر باشند. برای جزییات بیشتر باید از متن های همراه استفاده کرد. مطالعات تولید مثل حیوانات ت ثیر نامطلوبی روی جنین نشان داده است و هیچ مطالعه کافی و کنترل شده ای بر روی انسان وجود ندارد، اما مزایای بالقوه ممکن است با وجود خطرات احتمالی استفاده از این دارو را در زنان باردار تضمین کند. با بررسی های انجام شده، استفاده از کتورولاک در شیردهی توصیه نمی شود. این دارو پس از تجویز خوراکی در شیر مادر وجود دارد. قرار دادن فشار روی مجرای اشک در گوشه چشم به مدت حداقل دقیقه و حذف محلول اضافی با یک بافت جاذب، مقدار دارویی را که پس از استفاده از قطره چشم به شیر مادر می رسد، به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. دوز معمول بزرگسالان برای جراحی انکساری قرنیه محلول چشمی . بار در روز قطره در چشم های آسیب دیده برای تسکین خارش چشم توصیه می شود. این احتمال وجود ندارد که داروهای دیگری که به صورت خوراکی یا تزریق مصرف می کنید بر کتورولاک مورد استفاده در چشم ها ت ثیر بگذارد. اما خیلی داروها میتوانند روی هم اثر بگذارند. به پزشک خود در مورد همه داروهایی که استفاده می کنید، از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، و محصولات گیاهی اطلاع دهید.

نام ژنریک دارو می باشد و به صورت قرص خوراکی مصرف می شود. نام تجاری داروی تادالافیل Adcirca و Cialis می باشد. تادالافیل برای درمان علایم ( BPH ) ، اختلال نعوظ ( ED ) و درمان ( PAH ) استفاده می شود. قرص خوراکی تادالافیل معمولا باعث خواب آلودگی نمی شود، اما می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. شایع ترین عوارض جانبی که می تواند با تادالافیل رخ دهد عبارتند از: سردرد کمردرد ناراحتی معده دردهای عضلانی گرفتگی یا آبریزش بینی گرگرفتگی (قرمز شدن پوست) این عوارض ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین برود. در صورت بروز هر یک از موارد زیر، فورا با پزشک مشورت کنید یا با اورژانس تماس بگیرید. مهم ترین نشانه، نعوظ دردناکی است که از بین نمی رود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر کدام ازعلایم زیر، نشان دهنده مشکل در بینایی است: دیدن سایه آبی هنگام نگاه به اشیا عدم تشخیص تفاوت رنگ های آبی و سبز کاهش یا از دست دادن ناگهانی بینایی در یک یا هر دو چشم علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه وجود صدا در گوش کاهش ناگهانی شنوایی فشار خون پایین از طریق علایم زیر، خود را نشان می دهد: بیهوش شدن (درد قفسه سینه) احساس سبکی یا سرگیجه تادالافیل (سیالیس) برای درمان ( BPH ) ، اختلال نعوظ ( ED ) یا استفاده می شود. BPH ، به معنی بزرگ شدن غده پروستات بوده و فشار آوردن به مجرای ادرار (لوله ای که ادرار را از کلیه ها به خارج از بدن منتقل می کند) می باشد. علایم BPH شامل مشکل در دفع ادرار، ادرار دردناک و و تکرر ادرار می باشد. در بیماری اختلال نعوظ ( ED ) ، به دلیل کافی نبودن جریان خون داخل آلت تناسلی، هنگام تحریک جنسی آلت تناسلی مردان، قادر به افزایش اندازه نمی باشد. تادالافیل ( Adcirca ) برای درمان فشار خون شریانی ریوی ( PAH ) که یک بیماری نادر اما خطرناک است، استفاده می شود. اگر مصرف تادالافیل توسط بیمار روزانه باشد، بایستی هر روز در زمان مقرر مصرف کند. اگر تجویز پزشک برای مصرف تادالافیل بر اساس نیاز باشد بایستی حداقل دقیقه قبل از رابطه جنسی مصرف شود. تادالافیل را نباید بیشتر از یک وعده در طول شبانه روز مصرف کرد. در صورتی که بیمار مصرف یک دوز را فراموش کرد در اسرع وقت تادالافیل را مصرف کند. با این حال اگر زمان دوز بعدی دارو فرا رسیده باشد، نباید دوزها را دو برابر کرد و بیمار دوز فراموش شده را حذف کند. منعی برا مصرف داروی تادالافیل همراه با غذا برای بیمار وجود ندارد. داروهای سیلدنافیل و وردنافیل عملکرد مشابه با تادالافیل دارند و مصرف همزمان این دو نوع دارو عوارض جانبی را افزایش می دهد. تادالافیل به شل شدن عضلات پروستات و مثانه و بهبود علایم BPH کمک می کند. تادالافیل متعلق به گروهی از داروها به نام مهار کننده های فسفودی استراز نوع ( PDE ) است. تادالافیل با افزایش جریان خون در آلت تناسلی باعث حفظ نعوظ و بهبود علایم ED می شود. برای اینکه تادالافیل به بیمار در نعوظ کمک کند، باید بیمار از نظر جنسی تحریک شود. برای درمان PAH ، تادالافیل با بهبود عملکرد عروق خونی در ریه ها و افزایش جریان خون، به افزایش توانایی جسمی بیمار کمک می کند. تداخل به این معنی است که مصرف سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهان، نحوه عملکرد دارو را تغییر می دهد. برای جلوگیری از تداخل، پزشک خود را از تمام داروها، یا گیاهانی که مصرف می کنید، آگاه سازید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث ایجاد تداخل با تادالافیل شوند در زیر ذکر شده است. اگر تادالافیل را با نیترات مصرف می کنید، فشار خون شما ممکن است ناگهان به سطوح خطرناک پایین برسد. این می تواند باعث سرگیجه شما شود یا باعث بیهوش شدن شما شود. نمونه های نیترات عبارتند از: آمیل نیتریت بوتیل نیتریت نیتروگلیسیرین ایزوسوربید دینیترات ایزوسوربید مونونیترات اگر تادالافیل با مسدودکننده های آلفا مصرف شود، ممکن است منجر به کاهش ناگهانی فشار خون، سرگیجه و بیهوش شدن گردد. نمونه داروهای مسدود کننده آلفا عبارتند از: پرازوسین آلفوزوسین ترازوسین تامسولوزین دوکسازوسین مصرف تادالافیل با داروهای خاص HIV شامل ریتوناویر و لوپیناویر/ریتوناویر که مهار کننده های پروتیاز هستند، می تواند سطح تادالافیل را در خون افزایش داده و منجر به کاهش فشار خون، سرگیجه، مشکلات بینایی و (در مردان) شود. مصرف همزمان تادالافیل با برخی داروهای ضد قارچ مانند کتوکونازول و ایتراکونازول، سطح تادالافیل خون را افزایش داده و به دنبال آن باعث کاهش فشار خون، سرگیجه و مشکلات بینایی می شود. در مردان می تواند منجر به پریاپیسم شود. مصرف برخی داروهای ضد قارچ با تادالافیل ممکن است سطح تادالافیل را در خون شما افزایش دهد. این می تواند منجر به فشار خون پایین، سرگیجه و غش و مشکلات بینایی شود. در مردان نیز می تواند منجر به پریاپیسم شود. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: کلاریترومایسین اریترومایسین تلیترومایسین نوعی از آنتی بیوتیک ها مانند ریفامپین، باعث کاهش سطح تادالافیل در خون شده و مانع عملکرد درست تادالافیل خواهد شد. اگر تادالافیل را با نوعی از داروهای PAH مانند داروی ریوسیگوات مصرف می کنید، باعث افت ناگهانی فشار خون شما خواهد شد. استفاده برخی با تادالافیل مانع عمکرد درست تادالافیل شده وسطح تادالافیل را در خون کاهش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: کاربامازپین فنی تویین فنوباربیتال خوردن گریپ فروت یا نوشیدن آب آن، ممکن است سطح تادالافیل را در خون شما افزایش دهد. استفاده از تادالافیل ممکن است باعث افزایش خونریزی یا زخم شود. مصرف همزمان تادالافیل و الکل به مقدار زیاد می تواند باعث گشاد شدن رگ های خونی و افت فشار خون شود. چنانچه سابقه بیماری قلبی دارید و پزشک فعالیت جنسی را برای شما منع نکرده است، از مصرف تادالافیل خودداری کنید. فعالیت جنسی فشار بیشتری بر قلب شما وارد کرده و منجر به درد قفسه سینه، سرگیجه یا حالت تهوع می شود. پریاپیسم نعوظی است که از بین نمی رود و باعث ناتوانی جنسی می شود. از قبیل کم خونی داسی شکل، میلوم متعدد یا لوسمی بیماری پیرونی (آلت تناسلی منحنی یا تغییر شکل یافته) ، خطر پریاپیسم را افزایش می دهند و برای استفاده از تادالافیل بایستی از پزشک مشورت بگیرید: اگر فردی مبتلا به رتینیت پیگمنتوزا یا NAION (نوروپاتی ایسکمیک بینایی غیر شریانی قدامی) باشد، ممکن است مصرف تادالافیل مشکلات بینایی بیماررا افزایش دهد. در صورتی که تادالافیل به درستی در بدن تجزیه نشود، زمان بیشتری در بدن بیمار باقی می ماند و خطر بروز عوارض جانبی را در فرد تشدید می کند. براین اساس مصرف دوزهای پایین تر توصیه می شود. کودکان زیر سال نباید از تادالافیل استفاده کنند. اگر سن بیمار سال یا بیشتر است، بدن بیمار ممکن است تادالافیل را کندتر پردازش کند. اگرچه مطالعات این دارو بر روی حیوانات باردار خطری را برای جنین نشان نداده است. با این حال مطالعات روی حیوانات همیشه نحوه واکنش انسان ها را پیش بینی نمی کند. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید و یا شیردهی برای مصرف تادالافیل با پزشک مشورت کنید. دوز مناسب برای فرد بیمار توسط پزشک تعیین می گردد. میزان مصرف، شکل دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن بیمار سابقه بیماری شرایط تحت درمان وخیم بودن وضعیت بیمار نحوه واکنش بیمار به اولین دوز قرص خوراکی تادالافیل برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات زیادی به همراه دارد. اگر تحت درمان BPH هستید، علایم BPH شما ممکن است بهبود نیابد. اینها ممکن است شامل مشکل در شروع به ادرار کردن، فشار آوردن هنگام تلاش برای ادرار کردن و جریان ضعیف ادرار باشد. آنها همچنین ممکن است شامل تشویق مکرر به ادرار شوند. اگر تحت درمان ED هستید، ممکن است نتوانید در طول فعالیت جنسی نعوظ داشته باشید و نگه دارید. اگر تحت درمان PAH هستید، به شما کمک نمی کند احساس بهتری داشته باشید. علایم شما مانند تنگی نفس در حین فعالیت بدنی را کاهش نمی دهد. احتمال دارد عوارض جانبی شما افزایش یابد. اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو استفاده کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اما اگر علایم شما شدید است، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. در صورت فراموش شدن یک دوز وقتی به یاد می آورید آن را مصرف کنید، اما بیش از یک دوز در روز مصرف نکنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو نوبت به طور همزمان جبران کنید. این می تواند عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کند.

مادران در ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، موقعیت های مناسب تغذیه و تکنیک های چفت شدن لب شیرخوار و سینه مادر ممکن است به تسهیل شیردهی کافی کمک کند. نوزادان با تمرین و تکنیک های مناسب می توانند به ناحیه سینه چسبیده و به خوبی تغذیه کنند. مانورها و وسایل مختلف نیز می تواند به زنان مبتلا به وارونگی نوک سینه یا صاف بودن جهت تغذیه نوزاد کمک کند. یک نوک پستان که به جای بیرون به داخل توورفتگی دارد، یک نوک پستان معکوس نامیده می شود. این بدان معناست که نوک سینه بالای پوست آریول بیرون نمی زند. نوک سینه ای که بالا نیامده و حتی در ناحیه آریول قرار دارد، نوک سینه مسطح نامیده می شود. برخی ممکن است هر دو طرف درگیر باشند. نگاه کردن به نوک سینه ها ممکن است به شما در تشخیص نوک پستان صاف یا معکوس کمک نکند. برای تعیین آن می توانید یک تست کوچک انجام دهید. نوک سینه هایی که در حین فشرده شدن راست نمی شوند، نوک سینه های مسطح محسوب می شوند. در حالی که یک نوک پستان معکوس ممکن است در حین انجام تست چسبانده مقعر شود یا منقبض شود. نوک پستان های صاف یا معکوس نیز ممکن است هنگام قرار گرفتن در معرض سرما یا تحریک شدن، راست نشوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چسبندگی محکم بافت سینه به قاعده نوک سینه ها باعث ایجاد نوک سینه معکوس یا صاف در زنان می شود. در بیشتر موارد، وارونگی و صافی نوک سینه می تواند از بدو تولد وجود داشته باشد. شرایطی که ممکن است در شکل طبیعی نوک سینه در مراحل بعدی زندگی اختلال ایجاد کند ممکن است شامل موارد زیر باشد: از جمله سل در موارد نادر ممکن است سینه ها را تحت ت ثیر قرار دهد. پریدوکتال که التهاب و عفونت مجرای شیر فرو رفته است. مجرای اکتازی که ضخیم شدن و پهن شدن دیواره های مجرای شیر است. که تشکیل توده غیر سرطانی درون سینه است. ایجاد زخم یا کاهش چربی در ناحیه نوک سینه به دلیل جراحت یا جراحی به غیر از وارونگی یا صافی نوک سینه، برخی از زنان به دلیل این آسیب شناسی ممکن است نوک سینه ها را منقبض کرده باشند. عقب کشیدن نوک سینه وضعیتی است که باعث می شود تنها قسمتی از نوک سینه به داخل بچرخد. در صورت مشاهده تغییرات در نوک سینه ها بایستی به دنبال مراقبت های پزشکی باشید و از استفاده کنید. نوک سینه های مسطح یا معکوس در برخی از زنان ممکن است بدون تغییر باقی بماند. در حالی که در برخی از زنان، نوک سینه ها در دوران بارداری و زایمان به دلیل تغییرات هورمونی بیرون زده اند. برخی از زنان ممکن است فقط در هنگام تحریک نوک سینه متوجه تغییرات آن شوند. نوک سینه های متوسط و وارونه ممکن است در تداخل ایجاد کنند. با این حال، قفل نامناسب و موقعیت تغذیه می تواند علت شایع مشکلات تغذیه با شیر مادر نسبت به آسیب های نوک سینه باشد. با تکنیک های مناسب، اکثر زنان می توانند بر نوک سینه های صاف و معکوس غلبه کنند. درجات وارونگی و ت ثیر آن بر شیردهی ممکن است موارد زیر را شامل می شود: در شیردهی تداخلی ایجاد نمی کند. یک نوزاد کامل می تواند نوک سینه های کمی وارونه به بیرون را بمکد و به خوبی تغذیه کند. نوزادان نارس با رفلکس های ضعیف ممکن است در روزهای اولیه تغذیه با مشکل روبرو شوند. ممکن است با شیردهی تداخل داشته باشد. با این حال، درمان و تکنیک های چسباندن عمیق می تواند به اکثر نوزادان در تغذیه خوب کمک کند. توصیه می شود جهت تعیین راهکارهایی برای تغذیه خوب نوزاد با نوک سینه های واژگون یا صاف، از مشاور شیردهی کمک بگیرید. همچنین ممکن است روزانه پوشک بچه را بررسی کنید تا از تغذیه مناسب آنها اطمینان حاصل کنید. برخی از متخصصان تغذیه با شیر مادر ممکن است درمان برای نوک سینه های مسطح یا معکوس را توصیه کنند و بسیاری از زنان ممکن است آن را مفید می دانند. در زیر انواع روش های بهبود قفل با نوک سینه معکوس یا صاف آمده است. پمپ های سینه، سرنگ های اصلاح شده و سایر وسایلی که باعث کشیده شدن نوک سینه می شوند، بلافاصله قبل از شیردهی قابل استفاده هستند. این ممکن است به چسبیدن نوزاد کمک کند. این وسایل را می توان در هر زمان که مایل به شیردهی هستید استفاده کرد. پوسته سینه ممکن است به بیرون کشیدن نوک سینه های وارونه یا صاف کمک کند. از دو قطعه پلاستیکی ساخته شده و می توان آن را داخل سوتین پوشید. سوراخ قطعه داخلی روی نوک سینه ها قرار می گیرد و فشار وارد شده به نوک سینه ها ممکن است منجر به بیرون زدگی نوک سینه از سوراخ شود. پوشیدن پوسته سینه در دوران بارداری می تواند مفید باشد زیرا خاصیت کشسانی آن به دلیل هورمون های بارداری می تواند به کشیدن چسبندگی سینه کمک کند. بعد از زایمان، توصیه می شود نیم ساعت قبل از شیردهی از پوسته سینه استفاده کنید. تحریک نوک سینه قبل از تغذیه ممکن است به نوزاد کمک کند تا خوب چسبیده و اغلب به بیرون زدن نوک سینه ها کمک کند. ممکن است به آرامی نوک سینه ها را بین یک انگشت شست و انگشت اشاره خود برای یک یا دو دقیقه بچرخانید و با یک پارچه سرد یا مرطوب، نوک سینه ها را لمس کنید. این امر ممکن است باعث صاف شدن نوک سینه ها شود. پارچه سرد یا مرطوب را برای مدت طولانی روی نوک پستان قرار ندهید زیرا ممکن است باعث احساس بی حسی در نوک سینه شود و ممکن است در رفلکس رها کردن اختلال ایجاد کند. بهتر است با قرار دادن انگشت و شست در اطراف پایه نوک سینه، نوک سینه را به مدت یک تا سه دقیقه به سمت قفسه سینه فشار دهید. شما قبل از شیردهی این کار را انجام دهید تا نوک سینه به حالت ایستاده درآید و جریان شیر را تحریک کند. نرم شدن معکوس باعث می شود که کودک راحت تر به سینه چسبیده باشد. توصیه می شود در حین چفت شدن بافت سینه را کمی به سمت دیواره قفسه سینه بکشید تا نوک سینه ها بیرون زده باشند. در حین چفت شدن انگشت شست خود را در بالا و سایر انگشتان را در زیر قرار دهید. به یک نوک سیلکونی انعطاف پذیر و نازک که می توان بر روی نوک سینه ها پوشید، محافظ نوک سینه گفته می شود. سوراخی در نوک آن اجازه می دهد تا شیر به نوزاد منتقل شود. اگر روشهای دیگر موثر واقع نشدند، استفاده از محافظ نوک سینه می تواند به نوزاد شما کمک کند تا به خوبی چسبیده و تغذیه کند. می تواند سقف دهان نوزاد را تحریک کرده و رفلکس مکیدن را تحریک کند. توصیه می شود زیر نظر راهنمایی متخصص شیردهی از محافظ نوک سینه استفاده کنید زیرا استفاده نادرست می تواند عوارضی را در پی داشته باشد. یادگیری مهارت های تغذیه با شیر مادر از یک متخصص می تواند به مادران شیرده با نوک سینه صاف یا معکوس کمک کند. آزمایش موقعیت های مختلف می تواند به پیدا کردن راحت ترین موقعیت تغذیه برای شما و نوزاد شما کمک کند. برخی از مادران احساس می کنند چنگال، یا نگه داشتن متقاطع گهواره به چسباندن نوزاد کمک می کند. شما می توانید از روش C - hold V - hold (قیچی) برای محکم بستن نوزاد خود استفاده کنید. در C - hold ، سینه روی کف قرار می گیرد و انگشت شست در بالا و انگشتان دست در زیر سینه قرار می گیرند. این به شما کمک می کند تا نوک پستان را به سمت دهان کودک هدایت کنید. C - hold . نوک سینه و ناحیه سینه بین انگشت اشاره و انگشت وسط در قفسه V مانند قیچی قرار می گیرند. انگشت شست و انگشت شصت باید در بالا و انگشتان دیگر در زیر سینه قرار گیرد. زنانی که دست های بزرگ و سینه های کوچک دارند، نگه داشتن V راحت تر از C - hold است. تکنیک هافمن ممکن است به کشیدن نوک سینه های مسطح یا معکوس کمک کند. در این تکنیک، شما می توانید انگشتان شست را در لبه های راست و چپ آریول (بسته به سینه) قرار دهید و سینه ها را به سمت داخل فشار دهید و آنها را به بیرون بکشید. این مانور را می توان چهار تا شش بار تکرار کرد. دوباره آن را تکرار کنید، اما این بار انگشت شست خود را در بالا و پایین آریولها نگه دارید. از تکنیک های مختلف جراحی برای اصلاح نوک سینه های صاف یا معکوس استفاده می شود. ایجاد فلپ ها و بخیه های اپیتلیال یا پوستی (پوست) به بازگرداندن ظاهر طبیعی نوک سینه ها کمک می کند. با این حال، جراحی ها برای موارد شدید توصیه می شود زیرا این می تواند منجر به عوارضی مانند از دست دادن حس، از دست دادن عملکرد شیردهی و عود شود. محصولات مختلفی در بازار موجود است که برای چرخاندن و بلند شدن نوک سینه طراحی شده است. بهتر است هنگام انتخاب راهکارهایی برای مدیریت نوک سینه های واژگون یا صاف هنگام پرستاری، از یک متخصص مراقبت های بهداشتی کمک بگیرید. بسیاری از مادران دارای نوک سینه معکوس یا صاف ممکن است در دو هفته اول شیردهی دچار درد نوک سینه شوند. این می تواند به دلیل کشیدگی چسبندگی در هنگام مکیدن نوزاد باشد. نکات زیر ممکن است به کاهش درد نوک سینه در هفته های اولیه شیردهی کمک کند. تمرینات مانور و موقعیت های چفت که توسط متخصص شیردهی توصیه می شود را تمرین کنید. از کمپرس سرد یا گرم روی نوک سینه استفاده کنید. بعد از جلسات تغذیه از کرم نوک سینه ایمن برای شیردهی استفاده کنید. قسمت نوک پستان را خشک و تمیز نگه دارید. به جای مالش شدید، خشک کنید. طبق توصیه پزشکان از مسکن های بدون نسخه در شیردهی استفاده کنید. توصیه می شود از یک متخصص برای مدیریت درد یا درد شدید که بیش از دو هفته طول می کشد کمک بگیرید. نوک پستان صاف یا معکوس می تواند در بسیاری از زنان یک پدیده طبیعی باشد. کارشناسان اظهار می دارند که تغییرات هورمونی در دوران بارداری و زایمان می تواند به بیرون زدن طبیعی نوک سینه بسیاری از مادران کمک کند. در هر صورت، نگران نوک سینه های کمی واژگون یا صاف قبل از شیردهی نباشید. با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین استراتژی های تغذیه با شیر مادر را بر اساس عوامل فردی بدانید.

شایع ترین عوارض پیوند مغز استخوان برای هر فرد متفاوت است و به نوع پیوند، سلامت عمومی بدن و سایر عوامل بستگی دارند. بسیاری از عوارض جانبی با گذشت زمان از بین می روند، اما برخی می توانند دایمی باشند. ایده خوبی است که قبل از شروع فرآیند پیوند با تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد تمام عوارض جانبی احتمالی مشورت کنید. مدیریت عوارض جانبی بخش مهمی از مراقبت و درمان سرطان است. این نوع مراقبت را مراقبت تسکینی یا حمایتی می نامند. پیوند سلول های بنیادی نیز نامیده می شود، یک درمان پزشکی که جایگزین مغز استخوان با سلول های سالم می باشد. پیوند برای انواع خاصی از سرطان و سایر بیماری های مغز استخوان استفاده می شود و مانند هر درمان سرطانی، می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. پیوند سلول های بنیادی اتولوگ، پیوند خودکار یا نجات سلول های بنیادی نیز نامیده می شود. پیوند شیمی درمانی و برخی درمان های دیگر، سیستم مبارزه با عفونت بدن را که سیستم ایمنی نامیده می شود، ضعیف می کند. این به ویژه در مورد درمان انجام شده برای پیوند مغز استخوان یا سلول بنیادی صادق است، زیرا مغز استخوان بخشی از سیستم ایمنی است. هنگامی که سیستم ایمنی بدن ضعیف می شود، بدن نمی تواند از خود در برابر میکروب ها محافظت کند. بیشتر این میکروب ها از قبل در بدن زندگی می کنند. وقتی سیستم ایمنی بدن قوی باشد، این میکروب ها شما را بیمار نمی کنند. اما پس از پیوند، می توانند باعث عفونت شوند. خوشبختانه، درمان اکثر این عفونت ها با آنتی بیوتیک نسبتا آسان است. پس از حدود هفته از روز پیوند، سلول های سیستم ایمنی به نام نوتروفیل شروع به بهبود می کنند. نوتروفیل ها از برخی میکروب های رایج پیشگیری می کنند تا بیمار نشوید. در چند هفته اول پس از پیوند بیشترین خطر عفونت را دارید. با این حال، سیستم ایمنی بدن احتمال دارد به زمان طولانی برای بهبودی پس از پیوند نیاز داشته باشد. شاید پس از پیوند مغز استخوان یا به مدت یک سال یا بیشتر نیاز به مصرف دارو برای مبارزه با عفونت داشته باشید. تیم مراقبت های بهداشتی در مورد راه هایی برای کاهش خطر ابتلا به عفونت با انجام اقدامات احتیاطی در طول بهبودی صحبت می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض جانبی زیر می تواند بلافاصله پس از دوزهای بالای شیمی درمانی مورد استفاده برای پیوند خودکار ایجاد شود. اسهال خستگی زخم در دهان تهوع و استفراغ سطوح پایین پلاکت ها، لخته شدن خون را دشوارتر می کند. سطوح پایین گلبول های قرمز خون، باعث کم خونی می شود. برخی از عوارض جانبی پیوند ماهها یا سالها بعد رخ می دهد. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: سرطان دیگر مشکلات تیرویید آسیب ریه یا استخوان عوارض جنسی و یایسگی زودرس ناباروری، یعنی توانایی باروری ندارید. آب مروارید، یک بیماری چشمی که باعث تاری دید می شود. تعداد گلبول های قرمز خون شما پس از درمان کاهش می یابد. تیم پیوند شما تعداد گلبول های قرمز خون شما را هر روز بررسی می کند. اگر خیلی کم شود ممکن است احساس کنید: خستگی کمبود انرژی بی نفس ممکن است برای تکمیل گلبول های قرمز خون نیاز به تزریق خون داشته باشید. این باعث می شود تقریبا بلافاصله احساس بهتری داشته باشید. گاهی اوقات افراد به تزریق خون واکنش آلرژیک نشان می دهند. در صورت احساس گرما و لرز یا خارش، در اسرع وقت به پرستار یا پزشک خود اطلاع دهید. شما داروهایی برای توقف واکنش خواهید داشت. همچنین ممکن است پرستار شما سرعت انتقال خون را کاهش دهد. سطح پلاکت شما پس از درمان کاهش می یابد. پلاکت ها به لخته شدن خون کمک می کنند. سطح پلاکت پایین به این معنی است که شما در معرض خطر خونریزی هستید. ممکن است متوجه شوید که راحت تر از حالت عادی کبود می شوید. اگر متوجه شدید فورا به پرستار یا پزشک خود بگویید: خونریزی بینی خون در ادرار یا مدفوع شما خونریزی لثه هنگام تمیز کردن دندان کبودی یا لکه های کوچک قرمز تیره روی پوست شما تیم درمانی شما ترتیبی برای انتقال پلاکت به شما خواهد داد. شما پلاکت ها را به صورت قطره ای در رگ خود دارید. حدود نیم ساعت طول می کشد. گاهی اوقات افراد به پلاکت ها واکنش نشان می دهند. این در آن زمان ناراحت کننده است اما به زودی می گذرد. پس از پیوند سلول های بنیادی یا مغز استخوان ممکن است تعداد پلاکت های شما مدتی طول بکشد تا به حالت عادی برگردد. اگر سلول های بنیادی خود را داشته باشید (به جای سلول های بنیادی اهداکننده) ممکن است بهبودی بیشتر طول بکشد. ممکن است پس از شیمی درمانی و رادیوتراپی احساس بیماری کنید. اما باید بعد از چند هفته احساس بهتری داشته باشید. مت سفانه درمان‌های دیگری که انجام می‌دهید، مانند آنتی‌بیوتیک‌ها می‌تواند باعث ایجاد احساس بیماری در شما شود. شما می توانید تا زمانی که به آنها نیاز دارید داروهای ضد بیماری داشته باشید. ممکن است به عنوان واکنشی به رادیوتراپی یا شیمی درمانی دچار اسهال شوید. همچنین ممکن است به دلیل عفونت یا به دلیل ایجاد عوارض جانبی دیگری به نام بیماری پیوند در مقابل میزبان، آن را داشته باشید. اگر اسهال شدید است به پرستار یا پزشک خود اطلاع دهید. آنها به شما دارویی می دهند که کمک می کند. همچنین برای علت اصلی اسهال به درمان نیاز خواهید داشت. درد دهان و زخم های دهان پس از پیوند بسیار شایع است. آنها می توانند به عنوان واکنشی به شیمی درمانی یا رادیوتراپی یا عفونت دهان ایجاد شوند. برای جلوگیری از عفونت می توانید دهانشویه و قرص های مکیدنی مصرف کنید. در صورت نیاز از مسکن بخواهید. مکیدن تکه های یخ گاهی می تواند به کاهش درد کمک کند. فقط بعد از پیوند اشتهای زیادی نخواهید داشت. وعده های غذایی کوچک را در طول روز امتحان کنید و هر زمان که هوس کردید بخورید. اگر نمی توانید زیاد غذا بخورید، متخصص تغذیه به شما نوشیدنی های پرکالری می دهد. یا ممکن است تغذیه مایع را از طریق لوله ای وارد شکم خود یا از طریق خط مرکزی خود داشته باشید. پس از پیوند، بسیار احساس خستگی و فرسودگی خواهید کرد. در هفته های دوم و سوم زمانی که تعداد سلول های خونی شما به پایین ترین حد خود می رسد، این وضعیت در بدترین حالت خود خواهد بود. کم کم احساس خواهید کرد که انرژی بیشتری دارید. اما برای مدت طولانی پس از پیوند، بیش از حد معمول احساس خستگی خواهید کرد. این می تواند تا چند سال ادامه یابد. یک عارضه جانبی طولانی مدت پیوند است. این بدان معناست که دیگر نمی توانید باردار شوید یا به طور طبیعی صاحب فرزند شوید. این ناشی از تابش کل بدن و دوزهای بالای شیمی درمانی است. برخی از افرادی که پیوند انجام داده اند به طور طبیعی بچه دار می شوند، اما این غیرعادی است. گاهی اوقات این امکان برای مردان و پسران نوجوان وجود دارد که قبل از شروع شیمی درمانی، اسپرم را ذخیره کنند. به این کار بانک اسپرم می گویند. درمان می تواند باعث یایسگی زودرس برای زنان شود. ممکن است برای کمک به علایم، درمان جایگزین هورمونی ( HRT ) داشته باشید. برخی از زنان می توانند قبل از شروع درمان سرطان، جنین یا تخمک را ذخیره کنند، اما این همیشه امکان پذیر نیست. تحقیقات برای کمک به زنان پس از درمان سرطان همیشه در حال انجام است. پیوند آلوژنیک پیوند ، سلول‌های جایگزین از شخص دیگری به نام اهداکننده می‌آیند. شما شیمی درمانی و گاهی پرتودرمانی می کنید تا بدن خود را برای دریافت سلول های سالم اهداکننده آماده کند. عوارض جانبی پیوند ) داشته باشید. بسیاری از افراد "اثر سلول پیوند در مقابل سرطان" را همراه با هنگامی که پیوند در چند هفته اول پس از دریافت سلول های اهداکننده در معرض بیشترین خطر عفونت خواهید بود. این خطر با گذشت زمان کاهش می یابد، اما کاهش خطر عفونت، بخش مهمی از بهبودی طولانی مدت بیمار است. اگر سلول‌های بنیادی اهداکننده به بدن حمله کنند و باعث التهاب شوند، دو نوع این شکل از رخ می دهد و اغلب پوست، روده و کبد را درگیر می کند. این می تواند باعث بثورات، اسهال و یرقان شود. زردی یک مشکل کبدی است که باعث می شود پوست و سفیدی چشم زرد به نظر برسد. درمان ، گلبول های سفید خونی هستند که به سیستم ایمنی بدن در مبارزه با عفونت ها کمک می کنند. مسدود کردن آنها باعث می شود سیستم ایمنی پیوندی از حمله به سلول های بدن پیشگیری کند. مهم است که اغلب با تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد عوارض جانبی قبل، حین و بعد از پیوند صحبت کنید. این به شما کمک می کند اطلاعات را جمع آوری و در مورد درمان و مراقبت تصمیم گیری کنید. در اینجا چند سوال احتمالی برای پرسیدن وجود دارد. به دنبال چه علایمی از عفونت باشم؟ آیا انجام پیوند بر زندگی جنسی من ت ثیر می گذارد؟ چه زمانی می توانم عوارض جانبی را در طول این فرآیند تجربه کنم؟ در صورت بروز عوارض جانبی از پیوند خود با چه کسی تماس بگیرم؟ چه اقدامات احتیاطی برای پیشگیری از عفونت باید رعایت کنم؟ برای چه مدت؟ چه عوارض جانبی را باید فورا به تیم مراقبت های بهداشتی خود بگویم؟ آیا قبل از شروع فرآیند پیوند آزمایشاتی برای بررسی سلامت عمومی خود خواهم داشت؟ چه عوارض جانبی خاصی در این نوع پیوند رایج است؟ چگونه می توان آنها را مدیریت یا تسکین داد؟ اگر پیوند اگر من پیوند عوارض احتمالی دیررس پیوند چیست؟ چگونه می توان آنها را مدیریت یا تسکین داد؟ پیوند چه تاثیری بر زندگی روزمره من خواهد داشت؟ آیا می توانم کار کنم؟ ورزش کنم و فعالیت های منظم انجام دهم؟ یا، چه زمانی می‌توانم این فعالیت‌ها را در دوران نقاهت دوباره شروع کنم؟ آیا انجام این پیوند بر توانایی من برای داشتن فرزند در آینده ت ثیر می گذارد؟ اگر چنین است، آیا باید قبل از شروع درمان با یک متخصص باروری صحبت کنم؟ پیوند سلول های بنیادی یا مغز استخوان درمان های پیچیده ای هستند که خطر قابل توجهی از عوارض جدی را به همراه دارند.

بعد از جراحی کمر، فیزیوتراپیست شما ممکن است توصیه کند که یک تا سه بار در روز به مدت تا دقیقه برای بهبودی سریعتر ورزش کنید. این مقاله می تواند شما را در مورد راهکارهای افزایش بهبودی بعد از جراحی کمر راهنمایی کند. برای بازیابی قدرت، بازگشت تدریجی به فعالیت های روزانه و بهبودی کامل پس از جراحی کمر ضروری است. و فیزیوتراپیست شما ممکن است توصیه کند که یک تا سه بار در روز به مدت تا دقیقه برای بهبودی سریعتر ورزش کنید. اما این تمرینات باید طبق اصول صحیح و کاملا ایمن انجام شود تا دوباره به ستون فقرات شما آسیب نرسد. این مقاله می تواند شما را در مورد نحوه ورزش بعد از جراحی کمر راهنمایی کند. جراحی ستون فقرات یک مرحله ضروری برای سلامت بدن است و توانبخشی پس از جراحی کمکی حیاتی برای بیماران است تا نتایج بهتری از جراحی خود بگیرند. توانبخشی، که شامل و ورزش است، می تواند به بیماران کمک کند تا در اسرع وقت به طور کامل پس از جراحی ستون فقرات بهبود یابند. این تمرینات و توانبخشی عمل تسطیح و متعادل کردن بدن را انجام می دهد. به عنوان مثال، اگر یک لاستیک جدید برای ماشین خود بخرید، لاستیک نو دوام نمی آورد و اگر تراز و متعادل نباشد از بین می رود. عمل جراحی ستون فقرات شما مانند لاستیک های نو است و نقش فیزیوتراپی و ورزش، تراز کردن، تعادل و تنظیم موتور برای اطمینان از اثرات مثبت جراحی است. روش‌های مختلفی وجود دارد که فیزیوتراپیست‌ها معمولا برای کمک به بیمار در حفظ وضعیت فیزیکی مناسب و بهبودی پس از آسیب کمر و جراحی از آنها استفاده می‌کنند: با استفاده از وسایل الکتریکی تمرین و انجام حرکات ورزشی خاص استفاده از کمپرس یخ برای کاهش درد قرار دادن ستون فقرات در موقعیت های خاص با استفاده از بریس بسیاری از این تکنیک های تسکین ساده، آسان و قابل یادگیری هستند و می توانند در خانه یا محل کار در طول روز انجام شوند. برای بسیاری از بیماران تعجب آور است که بدانند استفاده از کیسه یخ یا تغییر حرکات، وضعیت بدن و ورزش برای کمک به کاهش درد پس از عمل چقدر آسان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اکثر جراحان توصیه می کنند که بیماران در هفته اول پس از جراحی پیاده روی کوتاه و تمرینات کششی ملایم انجام دهند. این کار بهتر است زیر نظر فیزیوتراپیست و جراح انجام شود. بیمار باید از روز اول پس از جراحی به طور منظم حرکت کند، حتی اگر کمی درد داشته باشد. اگر درد شدید است، باید راه رفتن را متوقف کرد. به گفته جراحان، با این حال، بیمار باید در طول دوره نقاهت راه برود و تحمل کند. بین روزهای اول تا هفتم پس از جراحی، بیماران می توانند تمرینات کششی اولیه را شروع کنند، اما در حدی که احساس درد نکنند. اگر بیمار به هر دلیلی احساس درد کرد، این فعالیت ها باید متوقف شود. تمرینات سطح متوسط برای بیماران از هفته دوم تا ششم توصیه می شود، اما همه این حرکات باید از قبل با پزشک و فیزیوتراپیست هماهنگ شود. این حرکات باعث تثبیت قدرت عضلانی بیماران می شود. بعد از هفته ششم حرکات پیشرفته و استفاده از توپ برای تقویت کمر ضروری است. اما همچنان تاکید می شود که هیچ یک از حرکات تا تایید جراح انجام نشود. احتمال اضافه وزن بعد از جراحی به دلیل محدودیت حرکتی، به خصوص در تا هفته اول بعد از جراحی، بیشتر است. پیاده روی بعد از جراحی کمر مهمترین ورزش مفید برای کالری سوزی است. علاوه بر این، به بازیابی قدرت عضلانی در امتداد ستون فقرات کمک می کند و به بدن کمک می کند تا از التهاب موضعی جراحی بهبود یابد. پیاده روی جریان خون را در سراسر بدن بهبود می بخشد و اکسیژن و مواد مغذی را راحت تر به عضلات و بافت های ستون فقرات می رساند. حیاتی ترین نکته در مورد راه رفتن بعد از جراحی کمر این است که سعی کنید هنگام راه رفتن به طور طبیعی بایستید تا ستون فقرات شما در وضعیت خوبی قرار گیرد. این تمرینات بین روزهای اول تا هفتم پس از جراحی مناسب هستند: به پشت بخوابید. مچ پا را به سمت بالا و پایین حرکت دهید. این تمرین را بار تکرار کنید. به پشت بخوابید. به آرامی زانو را خم کرده و صاف کنید. پاشنه را روی زمین بلغزانید. این تمرین را بار تکرار کنید. به پشت دراز بکشید و زانوهایتان را خم کرده و دستانتان را روی شکم و زیر دنده ها قرار دهید. ماهیچه های شکم را سفت کنید تا دنده ها را به عقب بکشید. مراقب باشید نفس خود را حبس نکنید. شکم را حدود پنج ثانیه نگه دارید و سپس به حالت اولیه برگردید. این تمرین را بار تکرار کنید. بایستید و پشت خود را به دیوار تکیه دهید. پاهای خود را حدود سانتی متر جلوتر از بدن خود قرار دهید. عضلات شکم خود را سفت کنید. در همان زمان، زانوهای خود را به آرامی تا زاویه درجه خم کنید. پنج ثانیه نگه دارید. سپس به حالت ایستاده برگردید. این تمرین را بار تکرار کنید. به پشت دراز بکشید، یک پای خود را صاف و یک زانو را خم کنید. عضلات شکم خود را سفت کنید تا کمر خود را محکم کنید. پای راست را به آرامی تا سانتی متر از زمین بلند کنید. یک تا پنج ثانیه نگه دارید و روی زمین استراحت کنید. این تمرین را برای هر پا دو بار تکرار کنید. مراقب باشید که پای خود را بالا بیاورید تا به کمر شما فشار وارد نکند. لازم نیست پنج ثانیه در آن وضعیت بمانید. هر زمان که احساس ناراحتی کردید، پای خود را روی زمین بگذارید. این تمرینات برای هفته دوم تا ششم بعد از جراحی مناسب است: به پشت دراز بکشید و هر دو زانو را خم کنید. ران را از پشت زانو بردارید و زانو را به سمت قفسه سینه بکشید. ثانیه در این حالت بمانید و سپس به آرامی پای خود را پایین بیاورید. این تمرین را پنج بار برای هر پا تکرار کنید. به پشت دراز بکشید و پاهای خود را خم کنید. ران را از پشت نگه دارید و کمی به زانو نزدیکتر کنید. به آرامی زانو را به سمت بالا صاف کنید تا جایی که در پشت ران احساس کشیدگی کنید. ثانیه نگه دارید. سپس پا را به آرامی به حالت اولیه برگردانید. این تمرین را پنج بار برای هر پا تکرار کنید. از هفته ششم به بعد می توانید این تمرینات را اضافه کنید: به پشت روی لبه تخت دراز بکشید. زانوها را به سمت قفسه سینه نگه دارید. سپس به آرامی یکی از پاها را به حالت خمیده پایین بیاورید تا جایی که کشش را در عضلات ران احساس کنید. حدود ثانیه نگه دارید و سپس به حالت اولیه برگردید. این تمرین را پنج بار برای هر پا تکرار کنید. به پشت دراز بکشید و هر دو زانو را خم کنید. یک پا را روی پای دیگر رد کنید. زانوی مقابل خود را به سمت قفسه سینه بکشید تا جایی که کشش را در باسن و ران خود احساس کنید. ثانیه نگه دارید، سپس تنظیم مجدد کنید. این تمرین را به مدت پنج ثانیه برای هر پا انجام دهید. در این تمرینات عضلات شکم باید منقبض بمانند. هر تمرین را به مدت ثانیه انجام دهید: به پشت دراز بکشید و زانوهای خود را خم کرده و عضلات پشت را روی توپ قرار دهید. یک دست را به سمت بالا و دست دیگر را به سمت پایین و اطراف بدن بکشید. حالا به آرامی دست را بالای سر به سمت پای مخالف روی توپ ببرید. همزمان پای مخالف را کمی بالا بیاورید. نیازی نیست دست ها و پاهای خود را بیش از حد بالا بیاورید. سپس به حالت اولیه برگردید. حالا این تمرین را با دست و پای مخالف انجام دهید. روی توپ بنشینید و پاهای خود را روی زمین قرار دهید. باسن روی توپ و زانوها باید زاویه نود درجه داشته باشند. سپس یکی از بازوها را به سمت بالا بکشید و پاشنه طرف مقابل را از روی زمین بلند کنید. همین کار را با دست و پای دیگر انجام دهید. در نهایت سعی کنید پاهای خود را تا پنج اینچ از زمین بلند کنید. با پشت به دیوار بایستید و توپ را بین کمر و دیوار قرار دهید. زانوهای خود را به آرامی تا درجه خم کنید. پنج ثانیه نگه دارید. سپس زانوهای خود را صاف کنید. می توانید این تمرین را با خم کردن بازوها به بالا و پایین در حالی که زانوهای خود را خم کرده اید انجام دهید. روی شکم روی توپ دراز بکشید. دستان خود را روی زمین بالای سر خود قرار دهید. انگشتان پا را از زیر روی زمین قرار دهید و دست ها را یکی یکی از زمین بلند کنید. سپس به طور متناوب پاهای خود را تا سانتی متر از زمین بلند کنید. می توانید دو حرکت را ترکیب کنید و دست ها و پاهای مخالف را از روی زمین بلند کنید. فقط مراقب باشید در تمام این مواقع کمرتان قوس نداشته باشد. روی شکم روی توپ دراز بکشید. دستان خود را از جلو روی زمین قرار دهید و کمی حرکت دهید تا توپ را از زیر شکم به سمت پاهایتان حرکت دهید. سپس دوباره به عقب حرکت کنید تا توپ به زیر شکم برگردد. مراقب باشید کمر خود را خم نکنید. عوامل متعددی تعیین می کنند که چه زمانی می توانید به ورزش منظم پس از جراحی کمر بازگردید، مانند: چه نوع اقدامی انجام دادید؟ چقدر خوب هستید؟ نظر پزشکتان در مورد بازگشت شما به ورزش روتین چیست؟ اگر این عمل تنها در یک نقطه از جراحی های انفوزیون انجام شود، احتمالا باید دو تا سه ماه صبر کنید تا ورزش روتین خود را از سر بگیرید. اگر همجوشی روی چندین مهره انجام شود، احتمالا باید چهار تا شش ماه صبر کنید. در روش های کم تهاجمی، زمان انتظار حداقل چهار هفته است. توجه داشته باشید که قبل از اینکه بخواهید به برنامه ورزشی قبلی خود بازگردید، ناحیه جراحی باید کاملا بهبود یافته و بدون درد باشد و تمام علایم پس از عمل ناپدید شوند. پزشک شما ممکن است بخواهد از اشعه ایکس برای ارزیابی بهبودی شما استفاده کند به یاد داشته باشید که تمام تمرینات را به آرامی انجام دهید، به توصیه های پزشک خود عمل کنید و به واکنش بدن خود گوش دهید. اگر در حین ورزش احساس تنگی نفس، درد قفسه سینه یا سرگیجه می کنید، ورزش را باید متوقف کنید زیرا این علایم نشان دهنده فشار بیش از حد به کمر شما است. همه این تمرینات برای بهبودی سریعتر شما هستند. هر گونه فشار بیش از حد و هر اشتباهی می تواند مشکل کمر شما را افزایش دهد.

بروز انقباضات غیر پیشرونده است که بر یک یا چند ناحیه از بدن به شکل مادرزادی ت ثیر می گذارد. انقباض شرایطی است که در آن یک مفصل به طور دایمی در حالت خم یا راست شده (کشیده) ثابت می شود و حرکت مفصل آسیب دیده را به طور کامل یا جزیی محدود می کند. هنگامی که انقباضات مادرزادی فقط در یک ناحیه از بدن رخ می دهد، به آن آرتروگریپوز نمی گویند، بلکه به آن انقباض مادرزادی مستقل و جدا از هم می گویند. شایع ترین شکل انقباضات مادرزادی جداگانه، به صورت پا چنبری است. هنگامی که آرتروگریپوز روی دو یا چند ناحیه مختلف بدن ت ثیر می گذارد، ممکن است به آن آرتروگریپوز مولتی پلکس مادرزادی ( گفته شود. شایع ترین شکل اصطلاحات آرتروگریپوز و آرتروگریپوز مولتی پلکس مادرزادی به جای یکدیگر استفاده می شوند. مفاصل پاها و بازوها معمولا تحت ت ثیر این اختلال قرار می گیرند. پاها بیشتر از بازوها آسیب می بینند. مفاصل شانه، آرنج، زانو، مچ، مچ پا، انگشتان، انگشتان پا و یا لگن نیز معمولا تحت ت ثیر این اختلال قرار می گیرند. علاوه بر این، فک و پشت نیز ممکن است در افراد مبتلا به در بیشتر موارد، به صورت پراکنده) در نوزادان، رخ می دهد. بیش از بیماری مختلف می توانند باعث بروز انقباضات منفرد یا متعدد شود و علل، ژنتیک، علایم خاص و شدت این اختلالات به طور چشمگیری با یکدیگر متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جهش در بیش از ژن، مسیول انواع مختلف آرتروگریپوز شناخته شده است. این جهش ها را می توان بر اساس بافت، قسمتی از سلول درگیر و عملکرد گروه بندی کرد. فهرست محتوا علایم ، در نوزاد تازه متولد شده، وجود دارد. با این حال، علایم و یافته های فیزیکی خاص می تواند از نظر دامنه و شدت از فردی به فرد دیگر، حتی در یک خانواده، بسیار متفاوت باشد. در بیشتر موارد، نوزادان مبتلا دچار انقباض مفاصل مختلف می شوند. شایع ترین علامت عمومی حرکت، در حول مفاصل کوچک و بزرگ (انقباضات) است. این انقباضات در هنگام تولد (به شکل مادرزادی) نوزاد نیز وجود دارند. در اثر این اختلال، ماهیچه های اندام آسیب دیده ممکن است رشد نکرده و توسعه نیافته باشند (هیپوپلاستیک) و در نتیجه اندامی لوله ای شکل با احساس نرم و خمیری بودن ایجاد شود. همچنین، ممکن است تار بافت نرم روی مفاصل آسیب دیده ایجاد شود. علاوه بر ناهنجاری های مفصلی، یافته های دیگر، با فراوانی بیشتری در افراد مبتلا به. شکاف کام، وضعیتی است که در آن سقف دهان نمی تواند به هم بچسبد و یک شیار در بالای دهان ایجاد می شود. در مردان، بیضه ها ممکن است نتوانند به داخل کیسه بیضه ( فرود آیند. در اثر این اختلال، هوش نوزاد ممکن است تحت ت ثیر قرار گرفته یا نگیرد. تقریبا یک سوم افراد مبتلا به سایر علایم مرتبط با اختلال آن اختلال زمینه ای است که باعث ایجاد این وضعیت در هر فرد می شود. علایم خاص و شدت این علل می تواند به نسبت علت زمینه ای، متفاوت باشد. دو مورد از شایع ترین انواع، آمیوپلازی و گروهی از اختلالات ژنتیکی به نام آرتروگریپوس دیستال است. همچنین، در این اختلال، آرنج ها معمولا کشیده شده و مچ ها معمولا خم شوند. در اکثر افراد مبتلا، انگشتان خم و سفت می شوند. اگرچه در اکثر گزارشات، مفاصل دیستال (یعنی مفاصل دورتر از مرکز بدن) ، در اثر این اختلال، معمولا به شدت آسیب می بینند، اما شانه ها و لگن (که مفاصل پروگزیمال هستند) اغلب دارای انقباضات قابل توجهی خواهند بود. همچنین، برخی از افراد مبتلا ممکن است دررفتگی لگن داشته باشند. در برخی موارد، ممکن است یک علامت مادرزادی از زمان تولد (یک علامت خال قرمز یا مایل به قرمز که "علامت لک لک" نیز نامیده می شود) در هنگام تولد روی صورت نوزاد پیدا شود. علت آن دارد. در بسیاری از انواع این اختلال، علت اصلی ایجاد کننده به طور کامل شناخته نشده است. تصور می شود که برخی از موارد اعتقاد بر این است که مکانیسم اصلی اساسی که منجر به انقباضات مادرزادی می شود، کاهش حرکت جنین در طول رشد در داخل رحم، است. مفاصل در جنین حدود پنج یا شش هفته بعد از بارداری شروع به رشد می کنند. حرکت برای رشد مناسب مفاصل جنین ضروری است. فقدان حرکت جنین باعث می شود بافت همبند اضافی در اطراف مفاصل ایجاد شود. این اتفاق می تواند منجر به ثابت شدن مفصل و یا محدودیت حرکت آن شود. از نظر تیوری، هر عاملی که حرکت جنین را کم یا محدود کند می تواند باعث انقباضات مادرزادی شود. چنین عواملی شامل کاهش فضای جنین (که در آن فضای کافی برای حرکت جنین وجود ندارد) ، مانند زمانی که چندین زایمان یا ناهنجاری های ساختاری در رحم وجود دارد، هستند. محدودیت حرکتی جنین همچنین می تواند به دلیل اختلالات مادر از جمله عفونت های ویروسی، و. ضربه یا سایر بیماریهای مادر، رخ دهد. علاوه بر این، سطوح پایین مایع آمنیوتیک در اطراف جنین (الیگوهیدرامنیوس) نیز با کاهش حرکت جنین مرتبط است. اختلالات سیستم عصبی مرکزی و محیطی که با به ندرت، ناهنجاری های موثر بر رشد و توسعه بافت همبند، می توانند باعث بروز شوند. بافت همبند ماده ای بین سلول های بدن است که به بافت ها فرم و استحکام می بخشد. توسعه و رشد غیرطبیعی بافت همبند، در مفاصل، می تواند حرکات جنین را محدود کرده و به طور بالقوه باعث بروز انقباضات متعدد شود. در بسیاری از موارد، علت اصلی انقباضات را نمی توان مشخص کرد. تعداد مردان و زنان مبتلا به تشخیص اختلال این روش ها می توانند به تشخیص اختلالات نوروپاتیک یا میوپاتیک کمک کنند. یک مطالعه هدایت عصبی، مشخص می کند که چگونه و با چه سرعتی، یک پیام الکتریکی را انتقال می دهند. الکترومیوگرافی، آزمایشی است که فعالیت الکتریکی عضلات ارادی اسکلتی را در حالت استراحت و هنگام انقباض، ثبت می کند. روشی است که در آن مقدار کمی از بافت آسیب دیده (به عنوان مثال، عضله) برداشته می شود و زیر عدسی های یک میکروسکوپ مورد مطالعه قرار می گیرد. مطالعات تصویربرداری سیستم عصبی مرکزی ( و مقایسه هیبریداسیون ژنومی ( ، مطالعات ریزآرایه و اگزوم نیز ممکن است روش های مفیدی در تشخیص این اختلال باشند. به دلیل جهش های زیادی که می توانند منجر به بروز آرتروگریپوز شوند، اغلب تعیین توالی ژنوم، برای تشخیص این اختلال، مفید خواهد بود. این نوزادان، اکثرا بدون ناهنجاری های جمجمه و صورت و سایر ناهنجاری های جدی اندام های داخلی (ناهنجاری های احشایی) به دنیا می آیند. با این حال، تعدادی از افراد مبتلا به آمیوپلازی دارای ناهنجاری های شکمی مانند (وضعیتی که در آن حفره ای در دیواره شکم وجود دارد که باعث می شود روده ها از فضای شکم خارج شوند) یا آترزی روده (انسداد روده) باشند. بروز آمیوپلازی در یکی از دوقلوهای یکسان، شایع است. به نظر می رسد، بروز آمیوپلازی پراکنده است و در خانواده ها، به صورت توارثی، تکرار نمی شود. در حال حاضر تشخیص آمیوپلازی به صورت بالینی است. آرتروگریپ های دیستال زیر گروه خاصی از تشخیص داده می شود. علایم شایع این نوع اختلال، شامل انقباض دو یا چند ناحیه از بدن، درگیری کمتر مفاصل پروگزیمال (یعنی مفاصل نزدیک به مرکز بدن) است. ممکن است حتی در یک خانواده حداقل شکل مختلف آرتروگریپوز دیستال از جمله سندرم فریمن - شلدون، سندرم گوردون، سندرم تریسموس - ، سندرم ناخنک چندگانه و سندرم شلدون - هال مشاهده شود. اکثر انواع اختلال آرتروگریپوز دیستال، با جهش های ژنی شناخته شده ای در ارتباط هستند. درمان اختلال بستن آتل های متحرک برای زانو و پا، که اجازه حرکت و ورزش منظم ماهیچه ها را نیز می دهد، اغلب توصیه می شود. در برخی موارد، روش جراحی ممکن است برای دستیابی به موقعیت بهتر مفصل و افزایش دامنه حرکتی در برخی از مفاصل درگیر، به ویژه مچ پا، زانو، باسن، آرنج یا مچ دست ضروری باشد. در موارد نادر، افزودن تاندون به محل آسیب دیده، برای بهبود عملکرد ماهیچه ها انجام شده است. تاندون بافتی است که به وسیله آن، ماهیچه به استخوان متصل می شود.

لورازپام و دیازپام داروهای عمومی هستند که برای درمان، در کنار سایر شرایط سلامت روان، کار می کنند. هر دو دارو به عنوان طبقه بندی می شوند. آنها با افزایش فعالیت GABA یا گاما آمینوبوتیریک اسید در مغز عمل می کنند. انتقال دهنده عصبی GABA یک ماده شیمیایی بازدارنده است که سیگنال های عصبی خاصی را مسدود می کند، خلق و خو را تقویت می کند و باعث ایجاد حس آرامش می شود. این ها تشابهات لورازپام و دیازپام بودند، اما تفاوت های اصلی بین لورازپام و دیازپام یست؟ طبق گفته اداره مبارزه با مواد مخدر ( DEA ) لورازپام و دیازپام هر دو داروهای جدول IV هستند. این بدان معنی است که این داروها مانند سایر بنزودیازپین ها خطر وابستگی و سوء مصرف را به همراه دارند. بنابراین، آنها فقط باید به عنوان درمان کوتاه مدت تحت نظارت یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی استفاده شوند. برای آشنایی با سایر تفاوت های اصلی بین لورازپام و دیازپام، ادامه مطلب را بخوانید. تفاوت های اصلی بین لورازپام و دیازپام چیست؟ تفاوت اصلی لورازپام و دیازپام در این است که دیازپام بیشتر از لورازپام در بدن باقی می ماند. لورازپام که نام عمومی آتیوان است، نیمه عمری تا ساعت دارد. از سوی دیگر، دیازپام، که نام عمومی والیوم است، تا ساعت نیمه عمر دارد. بنابراین، لورازپام یک بنزودیازپین با اثر متوسط و دیازپام یک بنزودیازپین طولانی اثر در نظر گرفته می شود. لورازپام و دیازپام نیز به طور متفاوتی در بدن متابولیزه یا پردازش می شوند. لورازپام توسط فرآیندی به نام گلوکورونیداسیون در کبد متابولیزه می شود. دیازپام در کبد توسط آنزیم های سیتوکروم متابولیزه می شود. در نتیجه، دیازپام بیش از لورازپام توانایی تداخل با سایر داروها را دارد. لورازپام در قرص های خوراکی عمومی با غلظت های . میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود است. همچنین به صورت محلول خوراکی و محلول تزریقی عرضه می شود. آتیوان در قرص های خوراکی عمومی با غلظت های میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود است. آتیوان را می توان به صورت محلول خوراکی، محلول تزریقی و ژل رکتوم نیز تجویز کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لورازپام و دیازپام به عنوان ضد اضطراب برای کاهش علایم اضطراب مانند استرس شدید و مشکل در تفکر واضح عمل می کنند. لورازپام و دیازپام هر دو مورد تایید FDA برای درمان اضطراب و اختلالات اضطرابی مانند اختلالات پانیک و حملات پانیک هستند. مانند سایر بنزودیازپین ها، لورازپام و دیازپام را می توان برای درمان اختلالات تشنج یا استفاده کرد. آنها همچنین می توانند به عنوان یک پیش دارو قبل از جراحی به منظور آرام بخشی استفاده شوند. همچنین برای درمان سندرم ترک الکل و اسپاسم عضلانی مورد تایید FDA است. لورازپام علاوه بر درمان اضطراب، برای درمان بی خوابی ناشی از اضطراب نیز تایید شده است. سایر کاربردهای خارج از برچسب را می توان در جدول زیر مشاهده کرد. در مقایسه با دارونما یا بدون دارو، لورازپام و دیازپام هر دو برای درمان اضطراب موثر هستند. موثرتر بودن بنزودیازپین به شرایط تحت درمان، سایر داروهای مصرفی و هر گونه درمانی که قبلا آزمایش شده است بستگی دارد. کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌شده و کنترل‌شده تا حد زیادی نشان داده‌اند که لورازپام و دیازپام از نظر اثربخشی برای درمان اضطراب قابل مقایسه هستند. یک کارآزمایی بالینی دوسوکور که لورازپام و دیازپام را در بیمار مضطرب در طول چهار هفته مقایسه کرد، نشان داد که هر دو دارو موثرتر از دارونما بودند. با این حال، لورازپام در بیمارانی که در ابتدا علایم بدتری داشتند، موثرتر بود. در گروهی که لورازپام مصرف می‌کردند، آرام‌بخشی یک عارضه جانبی مهم‌تر گزارش شد. در یک متاآنالیز شبکه، میدازولام، لورازپام و دیازپام برای درمان وضعیت صرع، یک تشنج شدید طولانی مدت، در کودکان مقایسه شد. داده های گردآوری شده از کارآزمایی بالینی مختلف نشان داد که میدازولام و لورازپام موثرتر از دیازپام هستند. این مقایسه برای مقاصد اطلاعاتی عمومی است. قبل از استفاده از بنزودیازپین، از پزشک یا ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مشاوره بگیرید. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما یک ارزیابی پزشکی کامل برای تعیین شدت وضعیت شما و رد سایر شرایط احتمالی سلامت روان انجام می‌دهد. لورازپام و دیازپام، مانند سایر بنزودیازپین ها، در درجه اول عوارض جانبی در سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) ایجاد می کنند. شایع ترین عوارض جانبی لورازپام یا آتیوان، آرام بخش، سرگیجه، ضعف و بی ثباتی یا از دست دادن هماهنگی است. شایع ترین عوارض جانبی دیازپام یا والیوم، خواب آلودگی، خستگی، ضعف عضلانی و از دست دادن هماهنگی است. سایر عوارض جانبی ممکن است شامل مشکلات حافظه باشد. بروز عوارض جانبی معمولا به دوز داروی مصرفی بستگی دارد. عوارض جانبی جدی تری با دوزهای بالای بنزودیازپین ها گزارش می شود. عوارض جانبی جدی، از جمله افسردگی تنفسی، یا تنفس کم عمق، می تواند نشان دهنده یک اورژانس پزشکی باشد. لورازپام و دیازپام در درجه اول با سایر داروهایی که بر سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) ت ثیر می گذارند، تداخل دارند. مصرف این بنزودیازپین ها با داروهایی مانند مواد افیونی، باربیتورات ها، ضد افسردگی ها و ضد تشنج ها می تواند منجر به افزایش اثرات مضعف CNS مانند سرگیجه، گیجی و خواب آلودگی شود. داروی ضد نقرس پروبنسید می تواند بر متابولیسم بنزودیازپین ها ت ثیر بگذارد و منجر به افزایش عوارض جانبی شود. استفاده از تیوفیلین یا آمینوفیلین می تواند با اثرات آرام بخش بنزودیازپین ها مقابله کند. اگر هر یک از این داروها را قبل از شروع بنزودیازپین مصرف می کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. دیازپام توسط آنزیم های خاص P پردازش می شود در حالی که لورازپام اینطور نیست. برخی از داروها می توانند این آنزیم ها را مسدود کنند، که بر نحوه پردازش دیازپام در بدن ت ثیر می گذارد. این ممکن است منجر به افزایش عوارض جانبی آرام بخش دیازپام شود. داروهایی مانند کتوکونازول، سایمتیدین و امپرازول می توانند با دیازپام تداخل داشته و منجر به افزایش آرام بخش شوند. آنتی اسیدها مانند کربنات کلسیم و هیدروکسید منیزیم می توانند جذب دیازپام را در بدن کاهش دهند. این اثر ممکن است نحوه عملکرد دیازپام را تغییر دهد. برای سایر تداخلات دارویی احتمالی با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. از مصرف مواد افیونی همراه با بنزودیازپین ها باید اجتناب شود. هنگامی که بنزودیازپین ها و مواد افیونی با هم استفاده می شوند می توانند خطر افسردگی تنفسی، کما و حتی مرگ را افزایش دهند. هنگامی که این دو دسته از داروها با هم مصرف می شوند، بیماران باید به دقت تحت نظر باشند. لورازپام و دیازپام داروهای جدول IV هستند. کسانی که در گذشته سابقه مصرف الکل یا مواد دارند ممکن است در معرض خطر وابستگی و سوءمصرف بنزودیازپین ها باشند. وابستگی و سوء مصرف ممکن است خطر مصرف بیش از حد بنزودیازپین ها را افزایش دهد. علایم و نشانه‌های مصرف بیش از حد بنزودیازپین شامل از دست دادن شدید هماهنگی، فشار خون پایین خطرناک (هیپوتانسیون) ، افسردگی تنفسی و کما است. فقط باید از کمترین دوز موثر لورازپام یا دیازپام استفاده کرد. در مورد سایر هشدارها و اقدامات احتیاطی احتمالی با پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. لورازپام چیست؟ لورازپام نام عمومی آتیوان است. این بخشی از دسته ای از داروها به نام بنزودیازپین ها است. لورازپام به صورت قرص خوراکی در مقادیر . میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود است. همچنین می توان آن را به صورت محلول خوراکی یا تزریقی تجویز کرد. لورازپام برای درمان اضطراب و بی خوابی ناشی از اضطراب تایید شده است. همچنین می تواند به عنوان یک درمان برای اختلالات تشنج یا پیش درمان قبل از جراحی استفاده شود. دیازپام چیست؟ دیازپام همچنین با نام تجاری خود، Valium شناخته می شود. این یک بنزودیازپین است که برای درمان اضطراب، سندرم ترک الکل و اسپاسم عضلانی مورد تایید FDA است. همچنین می توان از آن برای اختلالات تشنجی و اهداف آرام بخش قبل از جراحی استفاده کرد. دیازپام در قرص های خوراکی میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود است. همچنین به صورت محلول خوراکی، تزریقی و ژل رکتوم عرضه می شود. لورازپام و دیازپام هر دو بنزودیازپین هستند، اما یکسان نیستند. آنها در فرمولاسیون های مختلف و دارای کاربردهای مختلف مورد تایید FDA هستند. آنها همچنین محدودیت های سنی متفاوتی دارند: لورازپام در کودکان زیر سال توصیه نمی شود در حالی که دیازپام در نوزادان کمتر از ماه توصیه نمی شود. لورازپام و دیازپام هر دو داروهای موثری هستند. ماندگاری دیازپام بیشتر از لورازپام در بدن است. با این حال، این بدان معنا نیست که داروی بهتری است. اثربخشی بنزودیازپین به شرایط تحت درمان و سایر عوامل بستگی دارد. برای تعیین بهترین درمان برای شما با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. مصرف لورازپام یا دیازپام در دوران بارداری توصیه نمی شود. اگرچه ممکن است دیازپام در دوران بارداری کمی ایمن تر از لورازپام باشد، اما مطالعات کافی نشان نداده است که بنزودیازپین ها در دوران بارداری کاملا بی خطر هستند. قبل از مصرف بنزودیازپین در دوران بارداری با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. ترکیب الکل و بنزودیازپین ها توصیه نمی شود. هم الکل و هم بنزودیازپین ها می توانند عوارض جانبی CNS مانند خواب آلودگی و سرگیجه ایجاد کنند. مصرف این مواد با هم می تواند خطر عوارض جانبی و مصرف بیش از حد را افزایش دهد. دوز مناسب لورازپام به شرایط تحت درمان بستگی دارد. برای مشاوره پزشکی حرفه ای و دستورالعمل های مناسب در مورد نحوه استفاده از این دارو با پزشک مشورت کنید. دوز استاندارد لورازپام می تواند از تا میلی گرم خوراکی دو تا سه بار در روز باشد. ماندگاری دیازپام بیشتر از لورازپام است. این یک بنزودیازپین طولانی اثر با نیمه عمر تا ساعت در نظر گرفته می شود. بنزودیازپین های طولانی اثر شامل والیوم (دیازپام) ، لیبریوم (کلردیازپوکساید) و دالمان (فلورازپام) هستند. به طور کلی مصرف طولانی مدت آتیوان (لورازپام) توصیه نمی شود. مطالعات کافی در مورد ایمنی و اثربخشی آتیوان در چهار ماه گذشته استفاده نشده است. برخی افراد به آتیوان وابستگی و تحمل پیدا می کنند که می تواند در طول زمان بر عملکرد آن ت ثیر بگذارد. آتیوان فقط باید طبق تجویز یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی استفاده شود. لورازپام یک بنزودیازپین با اثر متوسط است. اثرات لورازپام ممکن است در عرض تا . ساعت پس از مصرف آن احساس شود. نیمه عمر لورازپام حدود تا ساعت است. سایر بنزودیازپین های متوسط اثر عبارتند از زاناکس (آلپرازولام) ، کلونوپین (کلونازپام) و رستوریل (تمازپام) منبع:

از می توان به از دست دادن اشتها، ناراحتی معده و استفراغ اشاره کرد. هنگامی که کتامین به عنوان در انسان استفاده می شود، پزشکان آن را با داروی دیگری ترکیب می کنند تا از توهم جلوگیری شود. کتامین دارویی است که برای القای بیهوشی استفاده می شود. کتامین می تواند باعث آرامش و تسکین درد در انسان و حیوانات شود. این دارو برای استفاده در بیمارستان ها و سایر محیط های پزشکی به عنوان بیهوش کننده تایید شده است. با این حال، به دلیل اثرات توهم زا، آرام بخش، یک ماده مخدر "تفریحی" است که معمولا مورد سوء استفاده قرار می گیرد. استفاده از کتامین در عمل های پزشکی کنترل شده ایمن است، اما اگر خارج از حدود مجاز استفاده شود، اثرات نامطلوب آن بر سلامت روحی و جسمی می تواند خطرناک باشد. استفاده طولانی مدت می تواند منجر به اعتیاد روانی شود. هنگامی که کتامین به عنوان یک داروی سوء مصرف استفاده می شود، می تواند احساس افسردگی ایجاد کند. کتامین متعلق به دسته ای از داروها است که به عنوان بی حس کننده های تجزیه ای شناخته می شوند. به نام‌های کتالار، کتانست و کتاست نیز شناخته می‌شود. سایر داروهای این دسته شامل توهم زا، فن سیکلیدین ( PCP ) ، دکسترومتورفان ( DXM ) و اکسید نیتروژن یا گاز خنده است. این نوع داروها می توانند به فرد احساس بی تفاوتی نسبت به احساسات و محیط اطراف دهند. کتامین به عنوان بی حس کننده در میدان های جنگ و در اتاق های عمل استفاده می شد. اکنون این دارو به عنوان یک درمان امیدوارکننده برای برخی از موارد در حال پیشرفت است. در ایالات متحده، برآوردهای اخیر نشان می دهد که میلیون بزرگسال در طول یک سال یک دوره افسردگی شدید داشتند. همه داروها عوارض جانبی دارند. زمانی که فردی دست به خودکشی می‌زند یا به شدت افسرده است، مزایای احتمالی ممکن است بر خطرات احتمالی برتری داشته باشد. استفاده از کتامین می تواند طیف گسترده ای از عوارض جانبی داشته باشد، از جمله: فراموشی بی حسی حالت تهوع خواب آلودگی تغییرات رفتاری ضربان قلب آهسته، گیجی و هذیان مشکل در تفکر یا یادگیری تغییر در درک رنگ یا صدا افزایش فشار در چشم و مغز ناتوانی در کنترل حرکات چشم گشاد شدن مردمک ها و تغییر در بینایی حرکات غیر ارادی عضلات و سفتی عضلات همچنین می تواند منجر به از دست دادن اشتها، ناراحتی معده و استفراغ شود. هنگامی که کتامین به عنوان بیهوشی در انسان استفاده می شود، پزشکان آن را با داروی دیگری ترکیب می کنند تا از توهم جلوگیری کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تهوع و استفراغ اختلالات ادراکی (زمانی که رنگ ها، صداهایی که به ویژه محرک به نظر می رسند سرعت می گیرد یا کند می شود تاری دید) تفکیک (گاهی اوقات به آن تجربیات خارج از بدن گفته می شود) به ندرت ممکن است فردی احساس کند که به عنوان مثال از بالا به بدن خود نگاه می کند. اسپری بینی اسکتامین ممکن است همین عوارض را ایجاد کند. با این حال، زمان و شدت آن اثرات متفاوت است. استفاده طولانی مدت یا مکرر کتامین ممکن است عوارض جانبی دیگری داشته باشد. تحقیقات بیشتری در این مورد مورد نیاز است. دو نوع اصلی کتامین برای درمان افسردگی که به دو یا چند دارو پاسخ نداده است (افسردگی مقاوم به درمان) استفاده می شود. کتامین راسمیک، که اغلب به صورت تزریق در جریان خون داده می شود. این گاهی اوقات کتامین داخل وریدی یا IV نامیده می شود. کتامین چندین دهه پیش به عنوان یک بیهوشی توسط FDA تایید شد، برای درمان افسردگی از آن استفاده می شود. Esketamine ( Spravato ) ، به عنوان یک اسپری بینی داده می شود. دو شکل کتامین با گیرنده های مغز تعامل متفاوتی دارند. ما هنوز نمی دانیم کدام نوع موثرتر است یا چه مقدار عوارض جانبی ممکن است متفاوت باشد. تحقیقات بیشتری برای مقایسه اثربخشی و عوارض جانبی مورد نیاز است. نحوه عملکرد کتامین کاملا مشخص نیست. از آنجایی که کتامین اثر ضد افسردگی از طریق مکانیسم جدیدی اعمال می کند، ممکن است بتواند به افراد در مدیریت موفقیت آمیز افسردگی در زمانی که سایر درمان ها موثر نبوده اند، کمک کند. یکی از اهداف احتمالی کتامین، گیرنده های NMDA در مغز است. به نظر می رسد کتامین با اتصال به این گیرنده ها مقدار یک انتقال دهنده عصبی به نام گلوتامات را در فضاهای بین نورون ها افزایش می دهد. سپس گلوتامات اتصالات را در گیرنده دیگری به نام گیرنده AMPA فعال می کند. با هم، محاصره اولیه گیرنده های NMDA و فعال شدن گیرنده های AMPA منجر به آزاد شدن مولکول های دیگری می شود که به نورون ها در برقراری ارتباط با یکدیگر در طول مسیرهای جدید کمک می کند. این فرآیند که به عنوان سیناپتوژنز شناخته می شود، احتمالا بر خلق و خو، الگوهای فکری و شناخت ت ثیر می گذارد. کتامین همچنین ممکن است از راه های دیگری بر افسردگی ت ثیر بگذارد. به عنوان مثال، ممکن است سیگنال های درگیر در التهاب را کاهش دهد، که با اختلالات خلقی مرتبط است، یا ارتباطات را در مناطق خاصی در مغز تسهیل کند. به احتمال زیاد، کتامین به روش های مختلفی به طور همزمان عمل می کند که بسیاری از آنها در حال مطالعه هستند. کتامین بیشتر در دامپزشکی استفاده می شود. در انسان، می تواند بیهوشی عمومی را قبل، حین و بعد از جراحی القا و حفظ کند. برای اهداف پزشکی، کتامین یا به عضله تزریق می شود یا از طریق یک داخل وریدی ( IV ) تزریق می شود. کتامین به عنوان یک بیهوشی بی خطر در نظر گرفته می شود، زیرا فشار خون و سرعت تنفس را کاهش نمی دهد. این واقعیت که کتامین به منبع برق، اکسیژن یا پرسنل بسیار آموزش دیده نیاز ندارد باعث می شود گزینه مناسب برای کشورهای فقیر باشد. پیوند پوست روش های ارتوپدی کاتتریزاسیون قلبی جراحی جزیی، مانند کشیدن دندان روش های تشخیصی در چشم، گوش، بینی و گلو در بیمارستان برای کنترل تشنج در بیماران مبتلا به صرع وضعیت ( SE ) ، نوعی صرع که می تواند منجر به آسیب مغزی و مرگ شود، استفاده شده است. کتامین همچنین یک مسکن است و در دوزهای کمتر می تواند درد را تسکین دهد. محققان در حال بررسی سایر کاربردهای پزشکی احتمالی کتامین، به ویژه در زمینه های افسردگی مقاوم به درمان، پیشگیری از خودکشی و اختلالات مصرف مواد هستند. با این حال، این استفاده بحث برانگیز است. محققان انجمن روان‌شناسی آمریکا ( APA ) در آوریل اشاره کردند که تعدادی از پزشکان کتامین را برای افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان تجویز می‌کنند. با این حال، آنها هشدار می دهند: "در حالی که کتامین ممکن است برای برخی از بیماران با اختلالات خلقی، مفید باشد اما با توجه محدودیت های اطلاعات در دسترس، خطر بالقوه ناشی از این دارو باید مدنظر باشد". FDA هنوز آن را برای درمان افسردگی تایید نکرده است. اگر فردی به کتامین پاسخ دهد، می تواند به سرعت خودکشی (افکار و اعمال تهدید کننده زندگی) را کاهش دهد و سایر علایم جدی افسردگی را تسکین دهد. کتامین همچنین می تواند برای درمان افسردگی همراه با اضطراب موثر باشد. سایر درمان‌های افکار خودکشی و افسردگی اغلب هفته‌ها یا حتی ماه‌ها طول می‌کشد تا ت ثیر بگذارند، و برخی از افراد باید چندین دارو یا روش‌های درمانی را برای تسکین یافتن امتحان کنند. کتامین در محیط‌های پزشکی نسبتا بی‌خطر تلقی می‌شود، زیرا بر رفلکس‌های محافظ راه هوایی ت ثیر نمی‌گذارد و مانند سایر داروهای بیهوشی، سیستم گردش خون را تحت ت ثیر قرار نمی‌دهد. با این حال، برخی از بیماران هنگام بیدار شدن از بیهوشی کتامین، احساس ناراحت کننده ای را گزارش کرده اند. کتامین می تواند باعث افزایش فشار خون و فشار داخل جمجمه یا فشار در مغز شود. افراد مبتلا به شرایط زیر نمی توانند کتامین را دریافت کنند: گلوکوم التهاب مغز ضایعه یا تومور مغزی آنوریسم بیماری روانی بیماری تیرویید درد قفسه سینه افزایش فشار خون بیماری عروق کرونر مسمومیت حاد الکلی این اثرات ممکن است در افراد بالای سال قوی تر باشد. برخی از افراد ممکن است به مواد تشکیل دهنده کتامین آلرژی داشته باشند. بیماران مبتلا به هر نوع آلرژی باید قبل از استفاده از هر دارویی به پزشک خود اطلاع دهند. هرکسی که به طور منظم از این دارو برای مقاصد درمانی استفاده می کند باید به طور منظم فشار خون را چک کند. به گفته سازمان جهانی بهداشت، سمیت کتامین به تنهایی منجر به مرگ بعید است. با این حال، ترکیب آن با مواد دیگر، مانند الکل، می تواند اثرات آرام بخش را افزایش دهد و احتمالا منجر به مصرف بیش از حد کشنده شود. در ایالات متحده، بازدید از بخش اورژانس ( ED ) به دلیل استفاده غیرقانونی از کتامین بوده است و . درصد از آنها نیز شامل مصرف همزمان با الکلالکل بوده است. استفاده طولانی مدت می تواند باعث وابستگی، افسردگی، اضطراب، بی خوابی شود. عوارض استفاده طولانی مدت می تواند کشنده باشد. اعتیاد تشنج فراموشی روان پریشی فشار خون بالا مشکلات تنفسی اختلال در عملکرد حرکتی از آنجایی که مصرف کننده کتامین ممکن است از خود بی خود شود، سوء مصرف کتامین فرد را در معرض خطر آسیب تصادفی به خود و آسیب پذیری در برابر حمله دیگران قرار می دهد. مشکلات مربوط به هماهنگی، قضاوت و حواس فیزیکی می تواند تا ساعت ادامه داشته باشد. اگر فردی از کتامین در یک محیط تفریحی استفاده می کند، یک دوست هوشیار باید برای مراقبت باید در کنار او بماند. اثرات بلند مدت شامل مشکلات مثانه و کلیه، درد معده و از دست دادن حافظه است. اگر اعتیاد و وابستگی ایجاد شود، خطر افسردگی نیز وجود دارد. استفاده مکرر و غیرقانونی از کتامین می تواند منجر به اختلالات روانی جدی و آسیب فیزیکی عمده به مثانه شود که به عنوان سیستیت اولسراتیو ناشی از کتامین شناخته می شود. کتامین فقط باید طبق دستور پزشک مصرف شود. دوز بسیار کمتری از کتامین برای افسردگی در مقایسه با دوز لازم برای بیهوشی داده می شود. کتامین از نظر ساختار شبیه به فن سیکلیدین ( PCP ) است و باعث ایجاد حالت افسردگی می شود. پرمصرف ترین بیهوشی در دامپزشکی است و برای برخی از اعمال جراحی در انسان استفاده می شود. این دارو مانند اکستازی یک "مواد مخدر باشگاهی" در نظر گرفته می شود و به عنوان داروی تجاوز جنسی از آن استفاده می شود. هنگامی که کتامین IV (راسمیک) اثر می کند، افراد معمولا طی یک تا سه انفوزیون به آن پاسخ می دهند. اگر فردی اصلا پاسخی نداشته باشد، بعید است که تزریق بیشتر کمک کند. در عوض، احتمالا بهترین کار این است که سایر درمان‌های افسردگی را امتحان کنید. کتامین نیز مانند مواد افیونی دارای خواص اعتیادآور است. درک این موضوع هنگام سنجش خطرات و منافع بسیار مهم است. اگر سابقه سوء مصرف مواد مانند الکل یا مواد مخدر دارید، برای شما و پزشکتان بسیار مهم است که در نظر بگیرید که آیا کتامین گزینه خوبی برای شما است یا خیر. زمانی که در طی یک تا سه دوره مصرف کتامین افسردگی افراد تسکین یافت، احتمالا اگر درمان چندین بار تکرار شود، این اثرات مثبت را افزایش خواهند داد. جلسات بعدی ممکن است به طولانی‌تر شدن اثرات کتامین و دستیابی به تسکین چشمگیر علایم کمک کند. هیچ دستورالعمل استانداردی برای این کار وجود ندارد. بسیاری از مطالعات در ابتدا هشت درمان را ارایه می دهند (مرحله حاد) پس از این، بیمار و پزشک تصمیم می‌گیرند که درمان‌های کتامین را کاهش دهند یا متوقف کنند یا در فواصل طولانی‌تر درمان را ادامه دهند. کتامین یک داروی بیهوشی است که در پزشکی انسانی و دامپزشکی استفاده می شود. مهم است که کاربردهای پزشکی معتبر را از استفاده غیرپزشکی و تفریحی دارو متمایز کنیم. هنگامی که کتامین به درستی توسط یک متخصص پزشکی آموزش دیده تجویز شود، یک داروی ایمن و ارزشمند است. با این حال، مصرف کتامین در محیط های تفریحی می تواند نتایج غیرقابل پیش بینی سلامت جسمی و روانی ایجاد کند. در درازمدت می تواند منجر به آسیب روانی و در برخی موارد مرگ شود. هر گونه مصرف دارو باید توسط پزشکی که از سابقه پزشکی کامل بیمار اطلاع دارد تجویز شود.

زمانی رخ می دهد که سنگ کیسه صفرا مجرای صفراوی را مسدود کرده و باعث درد شدید معده شود. همچنین به عنوان حمله سنگ کیسه صفرا یا حمله کیسه صفرا شناخته می شود. بسیاری از مردم بدون آنکه متوجه شوند دچار سنگ کیسه صفرا می شوند، زیرا به ندرت علایم ایجاد می کنند. اما اگر افراد دچار قولنج صفراوی شوند، ممکن است برای برداشتن سنگ ها نیاز به جراحی داشته باشند. رژیم غذایی ممکن است در ایجاد سنگ صفرا نقش داشته باشد و رژیم غذایی سالم تر می تواند از تشکیل آنها جلوگیری کند. درمان قولنج صفراوی معمولا جراحی برای برداشتن کیسه صفرا است که از بروز مجدد مشکل جلوگیری می کند. کیسه صفرا ممکن است سنگ کیسه صفرا تولید کند. اگر اینها مجرای صفراوی را مسدود کنند، می تواند منجر به قولنج صفراوی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قولنج صفراوی درد شدید معده است که در اثر سنگ کیسه صفرا ایجاد می شود. درد می تواند در "حملات" بیاید و برود. تا درصد بزرگسالان در کشورهای توسعه یافته تحت تاثیر سنگ کیسه صفرا هستند. هر سال، فقط تا درصدمنبع معتبر این افراد قولنج صفراوی خواهند داشت. کیسه صفرا اندامی در بدن است که صفرا در آن ذخیره می شود. صفرا ماده ای است که توسط کبد تولید می شود و به هضم در روده کوچک کمک می کند. این قسمت از روده به معده متصل است و مواد مغذی را از غذا و نوشیدنی جذب می کند. سنگ کیسه صفرا زمانی ایجاد می شود که عدم تعادل شیمیایی در کیسه صفرا رخ دهد. این عدم تعادل می تواند باعث افزایش سطح کلسترول یا یک محصول زاید به نام بیلی روبین در صفرا شود. بلورهای کوچک ممکن است ایجاد شده و به تدریج به سنگ صفرا تبدیل شوند. کیسه صفرا از طریق دهانه هایی به نام مجاری صفراوی به کبد متصل می شود. اگر سنگ کیسه صفرا یکی از این مجاری را مسدود کند، می تواند باعث قولنج صفراوی شود. علامت اصلی قولنج صفراوی درد ناگهانی و شدید معده است که تا ساعت طول می کشد. درد ناشی از افزایش فشار در کیسه صفرا است. این درد معمولا در مکانهای خاصی احساس می شود، از جمله: وسط شکم یا شکم زیر دنده ها در سمت راست کنار بدن یا تیغه شانه برخلاف شایع ترین معده درد، درد قولنج صفراوی زمانی که فرد از باد عبور می کند، بیمار است یا به توالت می رود، از بین نمی رود. قولنج صفراوی اغلب به عنوان حمله کیسه صفرا یا سنگ کیسه صفرا شناخته می شود. این به این دلیل است که هر بار که سنگ کیسه صفرا مجرای صفراوی را مسدود می کند، بارها و بارها اتفاق می افتد. اگر سنگ کیسه صفرا دیگر مجرای صفرا را مسدود نکند، درد برطرف می شود. بین دوره های قولنج صفراوی ممکن است هفته ها یا ماه ها فاصله وجود داشته باشد. حمله می تواند در هر زمان از شبانه روز اتفاق بیفتد اما اغلب با خوردن یک وعده غذایی بزرگ یا غذاهای چرب شروع می شود. داشتن رژیم غذایی مغذی و حفظ وزن مناسب می تواند خطر ابتلا به سنگ کیسه صفرا را کاهش دهد. برخی از افراد بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به سنگ کیسه صفرا هستند و بیشتر دچار کولیک صفراوی می شوند. این گروهها عبارتند از: زنان افراد بالای سال افرادی که چاق هستند افرادی که سابقه خانوادگی سنگ کیسه صفرا دارند افرادی که خیلی سریع وزن خود را کاهش داده اند افراد مبتلا به بیماری های گوارشی، مانند بیماری کرون افرادی که مبتلا به دیابت یا مقاومت به انسولین هستند سنگ های صفراوی که به جای کلسترول از بیلی روبین تشکیل شده اند، کمتر رایج هستند. افرادی که بیشتر در معرض ابتلا به این نوع سنگ کیسه صفرا هستند، که به عنوان سنگ رنگدانه شناخته می شود، عبارتند از: افراد مبتلا به بیماری کبد معروف به سیروز افراد مبتلا به عفونت مجاری صفراوی افرادی که دچار کم خونی داسی شکل و شرایط مربوط به آن هستند رژیم غذایی با کالری بالا و کربوهیدرات های تصفیه شده و فیبر کم خطر ابتلا به سنگ کیسه صفرا را افزایش می دهد. کربوهیدراتهای تصفیه شده غذاهایی هستند که برای خارج کردن سبوس از آنها فرآوری شده است. به عنوان مثال می توان نان سفید یا برنج سفید را نام برد. این غذاها ممکن است خطر تشکیل سنگ صفرا را افزایش دهند. غذاهایی که حاوی مقدار زیادی چربی اشباع شده هستند، مانند کره، کیک یا گوشت های چرب، از جمله سوسیس، می توانند کلسترول را افزایش دهند. اگر کلسترول در صفرا جمع شود، می تواند منجر به سنگ کیسه صفرا شود. یک رژیم غذایی متعادل حاوی مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه، کربوهیدرات های غلات کامل و پروتیین های بدون چربی است. خوردن رژیم غذایی متعادل می تواند به جلوگیری از سنگ کیسه صفرا کمک کند. قولنج صفراوی معمولا با برداشتن کیسه صفرا برای جلوگیری از تکرار بیماری درمان می شود. قولنج صفراوی نیاز به درمان دارد، زیرا در صورت عدم انجام اقدامات، حملات به طور مکرر اتفاق می افتد. بدون برداشتن کیسه صفرا، سنگهای صفراوی در سال پس از یک دوره مجددا اتفاق می افتد. متداول ترین درمان برای قولنج صفراوی برداشتن کیسه صفرا است. کیسه صفرا یک اندام ضروری نیست و بدن بدون آن می تواند به طور طبیعی کار کند. جراحی برداشتن کیسه صفرا به عنوان کوله سیستکتومی شناخته می شود. دو نوع باز یا لاپاراسکوپی وجود دارد که هر دو در اینجا شرح داده شده است: این زمانی است که بریدگی های کوچکی در شکم ایجاد می شود و یک لوله نازک با دوربین فیلمبرداری متصل می شود. دوربین به جراح نشان می دهد که کجا باید کیسه صفرا را خارج کند. اگر کیسه صفرا بسیار زخم یا ملتهب باشد ممکن است به این روش نیاز باشد. جراح یک برش تا اینچی در شکم ایجاد می کند تا کیسه صفرا را خارج کند. وقتی هر دو نوع جراحی انجام شود، فرد تحت بیهوشی عمومی قرار می گیرد. جراحی لاپاراسکوپی گزینه ترجیحی است زیرا بهبود سریعتر است و معمولا نیازی به یک شب اقامت در بیمارستان ندارد. فرد می تواند فعالیتهای عادی خود را در حدود یک هفته ادامه دهد. جراحی ممکن است برای همه موارد سنگ کیسه صفرا که باعث قولنج صفراوی می شود، امکان پذیر نباشد. در این صورت ممکن است از دارو یا درمان استفاده شود. سنگ های صفراوی را می توان با داروهای خاصی حل کرد، اگرچه این امر در سنگ های کوچک بهتر عمل می کند. سنگ شکنی موج شوک یکی دیگر از گزینه های درمانی است. از سونوگرافی برای پیدا کردن سنگ کیسه صفرا استفاده می شود و سپس دستگاه امواج ضربه ای را به بدن می فرستد تا سنگ کیسه صفرا را تجزیه کند. هیچ برش یا برشی روی پوست ایجاد نمی شود. قولنج صفراوی باید به محض حرکت سنگ کیسه صفرا برطرف شود. اگر سنگ کیسه صفرا مجرای صفراوی را بیش از چند ساعت مسدود کند، مشکلات دیگری ایجاد می کند. کیسه صفرا ممکن است ملتهب یا متورم شود، که ممکن است منجر به آسیب یا عفونت شود و ممکن است مجاری صفراوی یا کبد را تحت ت ثیر قرار دهد. همچنین ممکن است سنگ کیسه صفرا مجرای لوزالمعده را که پانکراس را به مجرای صفراوی متصل می کند، مسدود کند. اگر این اتفاق بیفتد، می تواند باعث التهاب لوزالمعده شود. لوزالمعده یک ارگان کلیدی در بدن است که هورمون ها را ایجاد می کند و در هضم غذا نقش دارد. اگر انسداد مجرای لوزالمعده یا مجرای صفراوی درمان نشود، می تواند عوارض تهدید کننده زندگی ایجاد کند. مجرای صفراوی نیز می تواند در حین عمل جراحی آسیب ببیند. اگرچه یک اتفاق نادر است، اما می تواند باعث درد و عفونت شود و نیاز به جراحی بیشتری دارد. درد شدید و پایدار معده را نباید نادیده گرفت. در مورد قولنج صفراوی، این حالت به طور متناوب اتفاق می افتد، حتی اگر بین حملات ماه ها فاصله باشد. جراحی برداشتن کیسه صفرا معمولا موثر است و استفاده از جراحی لاپاراسکوپی می تواند به اطمینان از بهبود سریع فرد کمک کند. منابع:

یک آسیب نادر و هشدار دهنده است که ممکن است در حین مقاربت جنسی رخ دهد این مشکل مانند شکستن استخوان نیست. در عوض، این پارگی در دو ناحیه آلت تناسلی اجسام مغزی و غلاف آلت تناسلی رخ می دهد. از آنجایی که این آسیب می تواند باعث آسیب طولانی مدت به عملکرد جنسی و ادراری یک مرد شود، باید به دنبال مراقبت های فوری پزشکی بود اگر ضربه ای شدید به ناحیه تناسلی وارد کنید، ممکن است آلت تناسلی شما زخم یا کبود شود. شکستگی آلت تناسلی، آسیب شدیدتری است. این وضعیت ممکن است در طول رابطه جنسی ایجاد شود شکستگی آلت تناسلی یک آسیب دردناک است که معمولا در دو سوم پایینی آلت تناسلی رخ می دهد علایم شکستگی آلت تناسلی، عبارتند از خونریزی از آلت تناسلی تجربه کبودی تیره رنگ آلت تناسلی مشکل در ادرار کردن شنیدن صدای ترک خوردن یا شکستگی از دست دادن نعوظ به طور ناگهانی دردی که از شدت آن از حداقل تا شدید متغیر است. علایم شکستگی آلت تناسلی که با صدای شکستن همراه نباشد و یا منجر به از دست دادن سریع نعوظ نشود، معمولا به دلیل نوع دیگری از آسیب است این مشکل اغلب باعث بروز عوارضی بر روی آلت تناسلی می شود که پزشکان آن را "تغییر شکل بادمجان" می نامند. در این وضعیت آلت تناسلی بنفش و متورم به نظر می رسد. علایم نادرتر این مشکل شامل تورم در کیسه بیضه و خون در ادرار است سایر شرایط و بیماری هایی که علایمی همانند علایم این حالت دارند شامل پارگی وریدها و شریان های آلت تناسلی و پارگی رباط است. پزشک می تواند برای تشخیص قطعی از تکنیک های تصویربرداری استفاده کرده و معاینه فیزیکی را برای تعیین تفاوت بین شرایط انجام دهد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چرخش روی آلت تناسلی در رختخواب ممکن است دلیل این مشکل باشد آلت تناسلی دارای ناحیه ای از بافت اسفنجی است که به آن گفته می شود. هنگامی که مرد نعوظ دارد، خون آلت تناسلی در این ناحیه متمرکز می شود. این مشکل معمولا تنها زمانی رخ می دهد که آلت تناسلی مرد در حالت نعوظ باشد. آلت تناسلی شل به طور معمول دچار شکستگی نمی شود زیرا جسم مغزی به اندازه حالت صاف آلت تناسلی بزرگ نمی شود مطابق با یک بررسی صورت گرفته، بیشتر موارد این مشکل در حین مقاربت رخ می دهد این آسیب معمولا زمانی رخ می دهد که مردی به استخوان ناحیه تناسلی یا پرینه وارد می شود، که می تواند باعث شکسته شدن یا شکستن جسم کوچک مغزی شود هنگام شکستگی، مردان لزوما رابطه جنسی خشن ندارند، اما ممکن است در موقعیتی باشند که آلت تناسلی ضربه بخورد چرخیدن روی تخت روی آلت تناسلی راست شده ضربه زدن به آلت تناسلی راست شده افتادن روی آلت تناسلی راست شده مردانی که احتمال می دهند، این حالت را دارند، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. پزشکان شکستگی آلت تناسلی را یک اورژانس اورولوژیکی می دانند زیرا می تواند به طور دایم بر عملکرد جنسی و ادراری مردان ت ثیر بگذارد اکثر مردان در بخش اورژانس به دنبال درمان هستند. مرد هر چه سریعتر بتواند به پزشک مراجعه و شکستگی را درمان کند، احتمال بهبودی کامل او بیشتر است اگرچه شکستگی آلت تناسلی می تواند در اثر هرگونه موقعیت در رابطه جنسی ایجاد شود، اما برخی از شیوه ها خطر این شکستگی را افزایش می دهند. در مردان دگرجنس گرا، در موقعیت های جنسی زن بالا، این خطر را افزایش می دهد. وقتی آلت تناسلی به طور لحظه ای در ورودی واژن مسدود می شود، وزن کامل زن می تواند آلت را به زور خم کند. همچنین ممکن است زن بیش از حد به جلو یا عقب تکان بخورد و محور آلت تناسلی را خم کند. در برخی فرهنگ ها، حتی مردان ترک خوردن آلت تناسلی را تمرین می کنند. این وضعیت شامل گرفتن شفت آلت تناسلی راست و خم کردن قسمت بالا تا شنیدن صدای کلیک قابل شنیدن است. مردان این کار را به دلایل مختلف انجام می دهند، مانند: تخلیه نعوظ ناخواسته تلاش برای بزرگ کردن یا صاف کردن آلت تناسلی خود از روی عادت، مانند شکستن انگشتان دست در صورت شک به شکستگی، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. در صورت عدم درمان، شکستگی می تواند آلت تناسلی را برای همیشه آسیب ببیند. شکستگی همچنین می تواند منجر به مشکل نعوظ شود. که به اختلال نعوظ ( ED ) معروف است. پزشک معمولا می تواند با پرسیدن سوالاتی در مورد نحوه وقوع شکستگی و بررسی آلت تناسلی، این مشکل را تشخیص دهد مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. همچنین، پزشک ممکن است از سونوگرافی که از امواج صوتی برای تشخیص ناهنجاری ها و تعیین محل دقیق یا نواحی آسیب دیده آلت تناسلی استفاده می کند، کمک بگیرد. اگر پزشک نتواند با استفاده از سونوگرافی شکستگی را تایید کند و یا آن را تشخیص دهد، ممکن است به جای آن از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی استفاده کند تصویربرداری آسیب های آلت تناسلی شامل موارد زیر است: اشعه ایکس خاص، به نام کاورنوسوگرافی، که نیاز به تزریق یک رنگ مخصوص به رگ های خونی آلت تناسلی دارد. سونوگرافی آلت تناسلی، که در آن ساختار داخلی آلت تناسلی با امواج صوتی تصویر می شود. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) با اسکنری که از میدان مغناطیسی و پالس های انرژی رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از داخل آلت تناسلی استفاده می کند. همچنین ممکن است نیاز به انجام آزمایشات ویژه ادراری برای بررسی آسیب دیدگی مجرای ادرار داشته باشید. یک آزمایش رایج شامل تزریق رنگ به داخل مجرای ادرار از طریق نوک آلت تناسلی و گرفتن اشعه ایکس است. این نشان می دهد که هرگونه آسیب یا ناهنجاری که جراح هنگام تعمیر باید از آن مطلع شود. تورم شکستگی آلت تناسلی ممکن است با مصرف ایبوپروفن کاهش یابد درمان شکستگی آلت تناسلی می تواند شامل مراقبت در خانه و ترمیم جراحی باشد درمان های خانگی شامل موارد زیر است برای کاهش تورم هر بار دقیقه از کیسه های یخ پوشیده از پارچه استفاده کنید از کاتتر فولی برای تخلیه مثانه و کاهش ضربه به آلت تناسلی استفاده کنید. داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن برای کاهش درد و تورم استفاده کنید گاهی اوقات، پزشک توصیه می کند که آلت تناسلی را ببندید یا از اسپلینت مخصوص استفاده کنید تا آلت تناسلی به گونه ای باشد که فشار را کاهش دهد بررسی ها نشان داده استفاده از درمان های خانگی به تنهایی باعث بروز عوارض بالایی در پی شکستگی آلت تناسلی می شود. نمونه هایی از این موارد شامل درد هنگام نعوظ، زاویه شدید آلت تناسلی و ناتوانی در رسیدن به نعوظ است در نتیجه، بسیاری از پزشکان ترمیم و درمان جراحی را توصیه می کنند. بر اساس برخی تحقیقات، جراحی نتایج بهتری را برای افرادی که شکستگی آلت تناسلی دارند، به دنبال دارد درمان جراحی می تواند بر اساس میزان جراحات مرد متفاوت باشد. نمونه هایی از راهکارهای درمانی که ممکن است بعد از شکستگی آلت تناسلی انجام شوند، عبارتند از خلاص شدن از شر هماتوم یا تجمع خون به دلیل شکستگی توقف خونریزی هر گونه رگ خونی آسیب دیده بستن هر گونه بریدگی یا پارگی روی آلت تناسلی که ممکن است باعث خونریزی شود اگر مجرای ادرار مرد نیز آسیب دیده باشد، بیمار ممکن است نیاز به ترمیم آن نیز داشته باشد. برای ترمیم شکستگی آلت تناسلی، پزشک برشی در پوست آلت تناسلی ایجاد می کند تا به یک یا چند ناحیه پاره شده دسترسی پیدا کند. جراح این برش ها را با بخیه ترمیم می کند اگر مردی به دنبال درمان شکستگی آلت تناسلی نباشد، ممکن است دچار تغییر شکل دایمی آلت تناسلی شود شکستگی آلت تناسلی درمان نشده نیز ممکن است منجر به ایجاد مشکل در نعوظ شود که به آن اختلال نعوظ می گویند. پس از جراحی، شما معمولا به مدت یک تا سه روز در بیمارستان خواهید ماند. پزشک داروهای ضد درد و آنتی بیوتیک تجویز می کند. داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف کنید. پس از جراحی، شکستگی ماه ها طول می کشد تا به طور کامل بهبود یابد. شما باید امتحانات بعدی و احتمالا مطالعات تصویربرداری داشته باشید تا بتوانید موارد زیر را بررسی کنید: روند بهبود رگها و شریانهای آلت تناسلی ارزیابی جریان خون حداقل یک ماه پس از جراحی نباید رابطه داشته باشید. از پزشک خود بپرسید که چه کاری می توانید برای بهبود آسیب انجام دهید. جراحی نتایج خوبی در بالای درصد از موارد برخی از مردان ممکن است عوارض جانبی پس از ترمیم از جمله اختلال نعوظ، انحنای آلت تناسلی و نعوظ دردناک تجربه کند. سهولت بهبودی پس از شکستگی آلت تناسلی معمولا به شدت آسیب بستگی دارد. در حالی که اکثر مردان پس از عمل می توانند به خانه بروند، پزشک معمولا به آنها توصیه می کند که حداقل یک ماه از انجام فعالیت جنسی خودداری کنند تا محل جراحی بهبود یابد در موارد نادری که مرد در اجتناب از نعوظ در طول دوره بهبودی مشکل دارد، پزشک ممکن است داروهایی برای کاهش احتمال نعوظ مانند آرامبخش یا هورمون تجویز کند درمان سریع شکستگی آلت تناسلی برای اطمینان از بازگشت مرد به عملکرد کامل جنسی و ادراری بسیار مهم است شکستگی آلت تناسلی پارگی در tunica albuginea است. tunica albuginea غلاف لاستیکی بافت زیر پوست است که به آلت تناسلی اجازه می دهد عرض و طول آن افزایش یافته و باعث ایجاد نعوظ محکم شود. گاهی اوقات بافت نعوظ زیر tunica albuginea نیز پاره می شود. که به آن corpus cavernosum معروف است. شکستگی آلت تناسلی یک فوریت پزشکی است. اگر این اتفاق بیفتد، باید در اسرع وقت به بیمارستان بروید و احتمالا به جراحی نیاز خواهید داشت. درمان سریع می تواند از مشکلات دایمی جنسی و ادراری جلوگیری کند. برای جلوگیری از آسیب های آلت تناسلی، مطمین شوید که در حین مقاربت روانکاری کافی وجود دارد و در حین مقاربت شدید یا "سخت" مراقب باشید. همچنین، از تلاش برای مجبور ساختن آلت تناسلی نعوظ به لباس زیر تنگ و یا غلتیدن روی نعوظ در رختخواب خودداری کنید. هرگونه نیروی ناگهانی بر روی آلت تناسلی راست شده می تواند باعث صدمه بزرگ یا جزیی شود.

متخصصان مراقبت های بهداشتی هستند که مراقبت های اولیه را برای زنان باردار و نوزادان آنها ت مین می کنند. در دوران بارداری، زایمان و شش هفته اول پس از تولد، گروه کوچکی از ماماها از زنان در طول دوران بارداری مراقبت می کنند. شما می توانید یک ماما یا پزشک داشته باشید، نه هر دو. از آنجا که ماماها در بارداری و زایمان کم خطر متخصص هستند، مراجعه کنندگان مامایی به پزشک مراجعه نمی کنند مگر اینکه نگرانی یا عارضه ای وجود داشته باشد. در صورت بروز عوارض، ماماها می توانند با پزشکان مشورت کنند یا در صورت لزوم، مراقبت از مراجعه کننده را به پزشک منتقل کنند. در صورت انتقال مراقبت، ماماها همچنان از مشتریان خود حمایت می کنند و مراقبت های اولیه را در صورت امکان از سر می گیرند. با داشتن ماما نیازی به ارجاع پزشک ندارید، فقط مستقیما با درمانگاه خود تماس بگیرید. در طول بازدیدهای منظم از درمانگاه، ماماها معاینه و ارزیابی فیزیکی، پشتیبانی و اطلاعات لازم را ارایه می دهند. زمان ملاقات به طور متوسط - دقیقه است. ویزیت های قبل از زایمان معمولا یک بار در ماه برای هفته اول، هر دو هفته تا هفته و سپس یک بار در هفته تا تولد نوزاد شما انجام می شود. به طور متوسط، قبل از زایمان، تقریبا بار با مامای خود ملاقات می کنید. پس از تولد، ماماها به مدت شش هفته از شما و نوزاد شما مراقبت می کنند. شما در طول شش هفته پس از زایمان حدود شش نوبت مامایی، از جمله چندین جلسه در چند روز و هفته های اول خواهید داشت. ماماها بر سلامت مشتری و نوزاد نظارت می کنند. بهتر است به محض اطلاع از بارداری با ماما تماس بگیرید. نه تنها تقاضا برای ماماها زیاد است، بلکه دسترسی به مراقبت های دوران بارداری در ابتدای بارداری نیز مفید است. در حقیقت، درصد از تمام زایمان های تحت نظر مامایی در بیمارستان اتفاق می افتد و همه ماماهای ثبت شده دارای مجوز حداقل در یکی از زایشگاه ها هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ محدودیت سنی برای دسترسی به مراقبت های مامایی وجود ندارد. هرکسی که بارداری طبیعی و کم خطر دارد باید به یک ماما مراجعه کند. اکثر زایمان ها طبیعی و کم خطر هستند. اگر نگرانی بهداشتی یا عارضه ای ایجاد شود، ماما ممکن است با پزشک مشورت کند. شرایطی که نیاز به مشورت یا انتقال به پزشک دارد توسط ماما تعیین می شود. در صورت نیاز، مراقبت شما به پزشک منتقل می شود (به عنوان مثال، در مورد سزارین) مامای شما همچنان به حمایت شما ادامه می دهد و در صورت امکان مراقبت های اولیه را از سر می گیرد. ماماها می توانند کلیه آزمایش های معمول قبل از تولد، از جمله سونوگرافی و آزمایش ژنتیک، و همچنین آزمایش های استاندارد آزمایشگاهی و تشخیصی را ترتیب دهند. نتایج آزمایش برای ماماها ارسال می شود که در مورد آنها با مراجعه کننده خود صحبت می کنند. ماماها همان آزمایشات معمول را در دوران بارداری با پزشکان و متخصصان زنان و زایمان انجام می دهند، از جمله: آزمایش خون آزمایش ادرار سونوگرافی آزمایش پاپ غربالگری ژنتیک غربالگری دیابت بارداری آزمایش استرپتوکوک گروه B ( GBS ) سواب برای عفونت های منتقله از راه جنسی در طول قرار ملاقات، ماماها با شما در مورد آنچه که هر آزمون به دنبال آن است، نحوه انجام آن، مزایا و معایب احتمالی و خطرات احتمالی صحبت می کنند. برخی آزمایشات در کلینیک مامایی انجام می شود، برخی دیگر ممکن است در بیمارستان یا آزمایشگاه پزشکی انجام شود. نتایج آزمایش مستقیما برای ماماها ارسال می شود تا در صورت لزوم در مورد آنها با مشتریان خود مشورت و پیگیری کنند. علاوه بر انجام آزمایشات، ماماها همچنین می توانند داروهای خاصی را که مربوط به مراقبت از مراجعه کنندگان است تجویز کنند. در حین زایمان، ماماها طیف وسیعی از گزینه های طبیعی و دارویی برای تسکین درد را ارایه می دهند. آب، ماساژ و سایر روشها، روشهای رایج و موثری برای تسکین درد هنگام زایمان است که در خانه، بیمارستان یا مرکز زایمان انجام می شود. دسترسی به اپیدورال فقط در بیمارستان امکان پذیر است. پرستاران و ماماهای دارای مجوز. ( CNM ) پرستارانی هستند که از برنامه آموزش معتبر پرستاری و مامایی فارغ التحصیل شده اند و در آزمون سراسری گذرانده اند. ماماهای دارای مجوز ( CM ) ماماهای غیر پرستاری هستند که دارای مدرک لیسانس یا بالاتر در زمینه سلامت هستند، یک برنامه آموزش معتبر مامایی و یک آزمون سراسری را گذرانده اند. ماماهای حرفه ای ( CPM ) ماماهای غیر پرستاری هستند که آموزش و تجربه بالینی در زمینه زایمان، از جمله زایمان در خارج از بیمارستان را دارند. در موارد زیر بهتر است در دوران بارداری برای خودتان یک ماما انتخاب کنید: شما به حمایت عاطفی، عملی و اجتماعی را که ماماها ارایه می دهند، نیاز دارید. شما می خواهید زایمان شما تا حد امکان طبیعی و با مداخله پزشکی کوچک مانند اپیزیتومی، نظارت بر جنین، تحریک زایمان و غیره باشد. می توانید با پزشکتان و یا دوستانی که با ماما کار کرده اند صحبت کنید تا ببینید تجربه آنها چگونه بوده و چه کسانی را توصیه می کنند. ماماها چه نوع گواهینامه ای دارند؟ روش کلی ماماها در مراقبت و زایمان چیست؟ چگونه ماما درد هنگام زایمان را کنترل می کند؟ آیا بیمه من خدمات مامایی را پوشش می دهد؟ آیا ماما به من گوش می دهد و چیزها را واضح توضیح می دهد؟ آیا ماما وابسته به یک ارگان پزشکی، بیمارستان یا مرکز زایمان است؟ وقتی ماماها در دسترس نباشند، چه کسی به جای آنها کار می کند؟ اورژانس و تماس های بعد از ساعت کار ماما ها چگونه اداره می شود؟ چند درصد از بیماران مامایی اپیزیوتومی دارند و تحت چه شرایطی انجام می شوند؟ ماما چه نوع تجربه ای دارد و در چه شرایطی (بیمارستان ها، مراکز زایمان، زایمان های خانگی) تجربه دارد؟ در چه شرایطی ماما مداخلات پزشکی خاصی مانند کمک به زایمان یا دستور عمل اپیدورال یا سزارین را توصیه می کند؟

تازه متولد شده می تواند قبل از ترخیص از بیمارستان، کم شنوایی نوزادان را تشخیص دهد. برنامه های غربالگری شنوایی نوزادان تازه متولد شده برای شناسایی کم شنوایی در نوزادان اندکی پس از تولد طراحی شده است. اغلب کشورها این پروتکل های غربالگری را در بیمارستان ها و کلینیک های زایمان اجرا کرده اند. اکثر آزمایش های غربالگری شنوایی قبل از ترخیص از بیمارستان یا کلینیک های زایمان انجام می شوند. به طور معمول، پرستاران یا دستیاران به طور گسترده در مورد نحوه عملکرد تجهیزات خودکار برای آزمایش نوزادان آموزش می بینند. قبل از ترخیص، هر نوزاد متولد شده شنوایی خود را آزمایش می کند. اگر به دلایلی نوزاد تازه وارد صفحه نشود، معمولا یک آزمایش مجدد انجام می شود. اگر نوزاد در تست شنوایی دوم قبول نشود. برای آزمایش بیشتر به متخصص ارجاع داده می شود. متخصصانی که در آزمایش شنوایی متخصص هستند، شنوایی شناس نامیده می شوند. شنوایی شناسان آموزشی را گذرانده اند که بر تکنیک های تشخیص شنوایی تشخیصی و همچنین توانبخشی شنوایی کودکان و بزرگسالان ت کید دارد. تحصیلات تکمیلی دانشگاهی آنها نیاز به حداقل مدرک کارشناسی ارشد دارد. کاهش شنوایی قابل توجه شایع ترین اختلال در هنگام تولد است. تقریبا تا درصد از نوزادان مبتلا به این بیماری می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چندین کمیته ملی، از جمله موسسه ملی بهداشت، آکادمی گوش و حلق و بینی آمریکا و جراحی اطفال آمریکا، توصیه کرده اند که کم شنوایی در نوزادان قبل از ماهگی شناسایی و در صورت امکان درمان شود. این توصیه بر اساس مطالعاتی است که نشان داده است کودکانی که قبل از ماهگی دچار کم شنوایی شده اند، هنگام ورود به مهد کودک شانس بیشتری برای توسعه مهارتهای همسالان خود دارند. کودکانی که دیرتر شناسایی شده اند. (به عنوان مثال، بسیار رایج است که ابتدا کودکان کم شنوا را در سن تا سالگی شناسایی کنیم. در مقایسه با همسالان خود در نهایت ممکن است از اختلالات برگشت ناپذیر و دایمی در گفتار، زبان و توانایی های شناختی رنج ببرند. قبل از اجرای برنامه های غربالگری شنوایی، مرسوم بود که فقط نوزادانی را که عوامل خطر قابل توجهی برای کم شنوایی شناخته بودند، آزمایش کرد. این گروه شامل نوزادانی بود که مادران آنها در دوران بارداری از بیماری رنج می بردند، کسانی که سابقه خانوادگی کم شنوایی داشتند یا کسانی که در معرض داروهای شناخته شده برای ت ثیر بر شنوایی قرار گرفته بودند. وزن کم هنگام تولد و/یا نارس بودن، یا کمبود اکسیژن یا مشکلات تنفسی در هنگام تولد سطوح بالای بیلی روبین (رنگ زرد) سندرم های مرتبط با کم شنوایی ساختارهای غیر طبیعی سر یا صورت عفونت هایی مانند سیتومگالوویروس، سفلیس، تبخال یا توکسوپلاسموز نمرات آپگار پایین (که چندین فاکتور سلامتی را یک بار و پنج دقیقه بعد از تولد ارزیابی می کند) با این حال، با وجود آزمایش تمام نوزادانی که در این "دفترچه پرخطر" قرار گرفتند، بیش از نیمی از نوزادان مبتلا به کم شنوایی از دست رفتند! به منظور شناسایی این گروه بزرگ از نوزادان کم شنوا که با پروتکل های آزمایش فعلی مشخص نشده اند، اکنون توصیه می شود که همه نوزادان قبل از ترخیص از بیمارستان تست شنوایی داشته باشند. هدف از این برنامه شناسایی همه نوزادان کم شنوا در سنین پایین است. در نتیجه شانس این کودکان در زندگی سالم و پربارتر افزایش می یابد. بیشتر افت شنوایی دایمی به دلیل آسیب یا نقص عصبی است که صدا را از گوش داخلی به مغز (عصب شنوایی) منتقل می کند. برای نوزادانی که علت آنها مشخص می شود. تقریبا نیمی از آنها دارای یک بیماری ژنتیکی و نیمی دیگر با یک وضعیت اکتسابی برای توضیح کم شنوایی خود هستند. کاهش شنوایی در نوزادان می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود. برخی از عوامل خطر شناخته شده عبارتند از: سطوح بالای بیلی روبین (زردی) داروهای سمی گوش تهویه مکانیکی طولانی مدت نمرات پایین آپگار مننژیت نارس، و یا وزن کم هنگام تولد ساختارهای ناقص در گوش میانی یا بیرونی نیز می تواند منجر به کاهش شنوایی شود. بیماریهای ویروسی در دوران بارداری مانند سرخجه (سرخک آلمانی) یا سیتومگالوویروس ( CMV ) می تواند به نوزاد منتقل شده و منجر به کاهش شنوایی شود. از دست دادن شنوایی گاهی اوقات در ژنهای غیرطبیعی که از والدین به نوزاد منتقل می شود به ارث می رسد. یا در نتیجه جهش ژنی است که در طول رشد جنین رخ داده است. مشاوره ژنتیک اغلب برای والدین توصیه می شود تا تشخیص دهند که آیا وراثت علت کم شنوایی است یا خیر. تقریبا در نیمی از موارد کم شنوایی، علت آن هرگز مشخص نمی شود. شنوایی در نوزادان را می توان با دو روش مختلف آزمایش کرد: ارزیابی پاسخ شنوایی ساقه مغز ( ABR ) یا اندازه گیری انتشار اتوآکوستیک ( OAE ) هر دو آزمایش دقیق، غیرتهاجمی، خودکار هستند و نیازی به پاسخ قابل مشاهده از سوی نوزاد ندارند. این که کدام آزمایش مورد استفاده قرار می گیرد به انتخاب ابزار و آموزش برنامه غربالگری بستگی دارد. برای ابزار غربالگری، هر دو روش بسیار موثر هستند. با این حال، تفاوت های متمایزی در نحوه اندازه گیری شنوایی با استفاده از ABR در مقابل OAE وجود دارد. به منظور پردازش صداها، تکانه های الکتریکی از طریق اعصاب از گوش ما به ساقه مغز در قاعده مغز منتقل می شوند. پاسخ شنوایی ساقه مغز ( ABR ) یک معیار فیزیولوژیکی برای پاسخ ساقه مغز به صدا است. این دستگاه یکپارچگی سیستم شنوایی را از گوش تا ساقه مغز آزمایش می کند. این آزمایش با قرار دادن چهار تا پنج الکترود روی سر نوزاد انجام می شود و پس از آن صداهای مختلفی از طریق هدفون های کوچک به نوزاد ارایه می شود. با شلیک عصب شنوایی، محرک صوتی تا مغز حرکت می کند. این فعالیت الکتریکی ایجاد شده توسط عصب را می توان توسط الکترودها ثبت کرد و به صورت شکل موج روی صفحه کامپیوتر نمایش داده می شود. سپس شنوایی شناس می تواند میزان بلندی صدای مختلف هر صدا را ارایه دهد و نرم ترین سطوحی را که نوزاد می تواند بشنود تعیین کند. برای اهداف غربالگری نوزادان، فقط یک صدا برای آزمایش شنوایی استفاده می شود که معمولا به آن "کلیک" می گویند. کلیک گروهی از چندین صدا برای آزمایش یک منطقه وسیع تر از اندام شنوایی در یک زمان است. کلیک معمولا در سطح بلند و نرم ارایه می شود. اگر پاسخ سالم ثبت شود، نوزاد از صفحه شنوایی "عبور" کرده است. معمولا انجام آزمایش بین تا دقیقه طول می کشد. یک آزمایش انتشار اتوآکوستیک ( OAE ) یک واکنش صوتی را که توسط گوش داخلی (حلزون گوش) تولید می شود، اندازه گیری می کند، که در اصل در پاسخ به یک محرک صوتی از گوش خارج می شود. این آزمایش با قرار دادن یک پروب کوچک که حاوی میکروفون و بلندگو در گوش نوزاد است انجام می شود. همانطور که نوزاد بی سر و صدا استراحت می کند، صداهایی در کاوشگر ایجاد می شود. هنگامی که حلزون صدا را پردازش می کند، یک محرک الکتریکی به ساقه مغز ارسال می شود. علاوه بر این، صدای دوم و جداگانه ای وجود دارد که از عصب عبور نمی کند، اما دوباره به داخل مجرای گوش نوزاد می آید. این "محصول جانبی" انتشار اتوآکوستیک است. سپس انتشار با پروب میکروفون ثبت شده و به صورت تصویری روی صفحه کامپیوتر نمایش داده می شود. متخصص شنوایی شناسی می تواند تعیین کند که کدام صداها پاسخ را نشان می دهند و قدرت این پاسخ ها چیست. اگر برای صداهایی که برای درک گفتار بسیار مهم هستند، انتشار وجود داشته باشد، نوزاد از صفحه شنوایی "عبور" کرده است. آزمایش به طور کلی حدود پنج تا هشت دقیقه طول می کشد. هر دو آزمون هنگام غربالگری مزایا و معایبی دارند و بسته به برنامه و تجربه شنوایی شناس، هر یک از آنها می تواند با موفقیت مورد استفاده قرار گیرد. OAE آسان و مقرون به صرفه است. با این حال، نرخ مثبت کاذب (به عنوان مثال، نوزاد در آزمایش شنوایی شکست می خورد اما در واقع شنوایی طبیعی دارد) ممکن است برای OAE بیشتر از ABR باشد. میزان مثبت کاذب برای آزمایش ABR در هنگام انجام آزمایش در سه روز اول زندگی تقریبا است. نرخ مثبت کاذب برای آزمایش OAE تا درصد برای آزمایش هایی است که در سه روز اول زندگی انجام شده است. این تفاوت زیاد بین آزمایش ABR و OAE معمولا احساس می شود که نشان دهنده افزایش حساسیت دستگاه تست OAE به مایع آمنیوتیک باقی مانده و ورنیکس است که معمولا در مجرای گوش نوزادان یافت می شود. با این حال، این دو آزمایش بر روی مکانیسم های مختلف شنوایی برای غربالگری تکیه می کنند. برای آزمایش عمیق و ارزیابی کامل شنوایی نوزادان، این آزمایشات به عنوان مکمل یکدیگر بهترین عملکرد را دارند. نوزاد تازه متولد شده در غربالگری شنوایی اولیه ممکن است لزوما کم شنوایی دایمی یا کم شنوایی نداشته باشد. دلایل زیادی وجود دارد که چرا ممکن است نوزاد در آزمایش غربالگری شنوایی شکست بخورد. یکی از دلایل رایج این است که ممکن است مایع از بدو تولد هنوز در مجرای گوش وجود داشته باشد. این مایع محرک صدا را مسدود کرده و از رسیدن آن به گوش داخلی جلوگیری می کند و بنابراین باعث از کار افتادن نوزاد می شود. به طور مشابه، مایع موجود در فضای گوش میانی پشت پرده گوش (محل رایج عفونت در کودکان) نیز می تواند محرک صدا را مسدود کرده و منجر به یک آزمایش ناموفق کاذب شود. پس از برطرف شدن این مشکلات، نوزاد معمولا از طریق محافظت مجدد عبور می کند. بنابراین، مهم است که حداقل یک هفته بین صفحه شنوایی اولیه و صفحه محافظ مجدد فاصله داشته باشید تا به نوزاد فرصت دهید تا "خشک شود". پاسخ هایی که با ABR یا OAE ثبت می شوند بسیار کوچک هستند. هرگونه حرکت یا گریه نوزاد می تواند مانع تشخیص واکنش دستگاه شود. بنابراین، مهم است که نوزاد تازه متولد شده در سکوت یا خواب برای صفحه شنوایی باشد. تغذیه نوزاد قبل از غربالگری اغلب بسیار مفید است. اگرچه هیچ یک از این دو آزمایش دردناک نیست، اما آنها برای نوزادان تجربیات جدیدی هستند و می توانند لحظه ای ناراحت کننده باشند. اگر مشخص شود که نوزاد دچار کم شنوایی است، یک معاینه تشخیصی کامل برای تعیین نوع و میزان کم شنوایی ضروری است. تفاوت اساسی بین یک تست تشخیصی و یک صفحه شنوایی، میزان اطلاعات جمع آوری شده در طول جلسه است. به عنوان مثال، اگر یک نوزاد صفحه نمایش شنوایی خود را از دست بدهد. معلوم نیست که آیا واقعا یک کم شنوایی وجود دارد، چقدر کم شنوایی وجود دارد، یا اینکه آیا این کم شنوایی دایمی است یا قابل اصلاح است یا خیر. یک آزمایش تشخیصی معمولا می تواند به این سوالات پاسخ دهد. به طور قابل ملاحظه ای جلسه تست تشخیصی طولانی تر است و نیاز به تعامل بیشتر با نوزاد دارد. به طور معمول، ABR گسترده تری با استفاده از انواع محرک های آزمایشی انجام می شود. OAE ها همچنین برای بررسی متقابل نتایج ABR انجام می شوند. برای تکمیل آزمایش کامل، نوزاد باید به مدت دقیقه در مطب بخوابد. هرچه اطلاعات بیشتری جمع آوری شود، نتایج کاملتر خواهد بود. اکثر برنامه های غربالگری بیمارستانی نوزادانی را که در آزمایش غربالگری اولیه شکست خورده اند به مرکز ثانویه که متخصص در آزمایشات کاملتر برای تشخیص است، ارجاع می دهند. گاهی اوقات، مشکلات ساده، مانند مایع آمنیوتیک اضافی و ورنیکس در مجرای گوش، قبل از آزمایش مجدد برطرف می شود و نوزاد آزمایش دوم را پشت سر می گذارد. محافظت مجدد یک گام مهم در تعیین این است که آیا نوزاد قادر به شنیدن است. بنابراین نباید از آن سهل انگاری کرد. در صورت عدم عبور نوزاد از طریق آزمایش مجدد، آزمایش کامل تشخیصی لازم است. بسته به عوامل متعدد، این آزمایش ممکن است در محل تجدید نظر یا در ت سیسات دیگر تکمیل شود. توانایی نوزاد برای جبران کم شنوایی بستگی به نوع و میزان کم شنوایی دارد. نوع کم شنوایی به این معناست که کم شنوایی در کجا قرار دارد و علت آن چیست. اگرچه اصطلاح "خفیف" نسبتا خوش خیم به نظر می رسد. اما کاهش شنوایی خفیف در کودکی که سعی در توسعه گفتار و زبان دارد می تواند ت ثیر زیادی در موفقیت او داشته باشد. اگر تشخیص داده شود که کم شنوایی، هدایت کننده، حسی عصبی یا ترکیبی از هر دو، غیرقابل اصلاح است، در مرحله بعدی متناسب ساختن نوزاد با سمعک است. این کار توسط یک متخصص شنوایی سنجی اطفال انجام می شود که می تواند سمعک ها را با توجه به کم شنوایی نوزاد تنظیم کرده و از طریق ویزیت منظم، پیشرفت نوزاد را زیر نظر داشته باشد. نوزاد همچنین باید در برنامه مداخله دوران کودکی که اغلب از طریق سیستم مدرسه ارایه می شود، ثبت نام کند. علاوه بر درمان زودهنگام کم شنوایی، مشارکت والدین ضروری است. والدین باید پیشرفت کودک را زیر نظر داشته باشند و استفاده از سمعک و سایر تمرینات درمانی را که برای کمک به کودک شنونده و گوینده دقیق طراحی شده است، تسهیل و تشویق کنند. تحقیقات نشان داده است که یک وجه مشترک در بین کودکان موفق کم شنوا، تمایل والدین برای کمک به کودک در طول زندگی است. ت ثیر بر رفاه: کودکان مبتلا به کم شنوایی با مهارتهای ارتباطی کلامی و غیر کلامی، مشکلات رفتاری، کاهش بهزیستی روانی - اجتماعی و پیشرفت تحصیلی پایین تر در مقایسه با کودکانی که شنوایی عادی دارند، مشکل دارند. تشخیص: از آنجا که نیمی از کودکان مبتلا به کم شنوایی فاقد عوامل خطر هستند. غربالگری عمومی (به جای غربالگری هدفمند) برای تشخیص کودکانی با کم شنوایی مادرزادی دایمی پیشنهاد شده است. شواهد خوبی وجود دارد که نشان می دهد آزمایش غربالگری شنوایی نوزادان بسیار دقیق است. منجر به شناسایی و درمان زودهنگام نوزادان مبتلا به کم شنوایی می شود. مزایای تشخیص و درمان زودهنگام: شواهد با کیفیت خوب نشان می دهد که تشخیص زودهنگام نتایج زبانی را بهبود می بخشد.

یک رتبه بندی نسبی کربوهیدرات در غذاها با توجه به ت ثیر آنها بر سطح گلوکز خون است. شاخص قند خون برای اولین بار توسط جنکینز و همکارانش ایجاد شد. کربوهیدراتهای با پایین ( یا کمتر) دیرتر هضم، جذب و متابولیزه می شوند و این موضوع باعث می شود که گلوکز خون و سطح انسولین دیرتر و کند تر افزایش یابد تحقیقات نشان داد که مقدار و نوع کربوهیدرات موجود در غذا بر سطح گلوکز خون ت ثیر می گذارد. مطالعات همچنین نشان می دهد که مقدار کل کربوهیدرات موجود در غذا، به طور کلی، پیش بینی کننده قوی تری از پاسخ گلوکز خون نسبت به است. شاخص قند خون یا کربوهیدرات ها را بر اساس ت ثیر آنها بر سطح گلوکز خون رتبه بندی می کند. هرچه پایین تر باشد، افزایش سطح گلوکز خون هنگام مصرف غذا کندتر خواهد بود. ممکن است ت ثیر آن در افراد مختلف متفاوت باشد. هیچ رژیم غذایی یا برنامه غذایی مناسب برای همه افراد مبتلا به دیابت وجود ندارد. توصیه می شود افراد مبتلا به دیابت مقادیر متوسط کربوهیدرات و غذاهای حاوی فیبر بالا که دارای پایین نیز هستند داشته باشند. اما باید به این موضوع توجه کنید که همه غذاهای دارای فیبر بالا پایین ندارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجا که نوع کربوهیدرات می تواند بر گلوکز خون ت ثیر بگذارد، استفاده از ممکن است در "تنظیم دقیق" قند خون مفید باشد. به عبارت دیگر، همراه با شمارش کربوهیدرات ها، ممکن است برای افرادی که می توانند و می خواهند تلاش بیشتری برای نظارت بر انتخاب غذای خود انجام دهند، برای دستیابی به اهداف گلوکز خون مفید باشد. مهمترین کاری که باید انجام دهید این است که اندازه وعده غذایی خود را درست انتخاب کنید. گوشت ها و چربی ها ندارند زیرا کربوهیدرات ندارند. برخی تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به دیابت با خوردن رژیم غذایی با پایین می توانند سطح متوسط گلوکز خون خود را کاهش دهند. این در کاهش خطر ابتلا به عوارض مرتبط با دیابت مهم است. شاخص از تا اجرا می شود و معمولا از گلوکز، که آن است، به عنوان مرجع استفاده می شود. کربوهیدرات هایی که به آرامی جذب می شوند دارای پایین ( یا کمتر) هستند و بیشتر میوه ها و سبزیجات، شیر، برخی غلات و نان های سبوس دار، حبوبات و برنج باسماتی را شامل می شوند. اعداد فقط به عنوان راهنما استفاده می شود زیرا غذاهای جداگانه در همه افراد مبتلا به دیابت واکنش یکسانی ندارند. غذاهای با پایین غذاهایی هستند که آنها کمتر از است. غذاهای متوسط غذاهایی با بین تا هستند. غذاهای دارای بالا غذاهایی با بیشتر از هستند. در زیر نمونه هایی از غذاها بر اساس آنها آورده شده است. غذاهای پرچرب اغلب دارای پایین هستند (به عنوان مثال شکلات یا چیپس ذرت) و فقط باید گهگاه به رژیم غذایی اضافه شود. مقدار کمی از مواد غذایی با بالا مانند هندوانه فقط ممکن است ت ثیر کمی بر سطح قند خون داشته باشد. همیشه سعی کنید طیف وسیعی از غذاهای حاوی کربوهیدرات شامل نان و غلات سبوس دار، میوه ها و سبزیجات تازه و لبنیات که مواد مغذی مهم و فیبر را ت مین می کنند، بخورید. مقدار مربوط به غذایی است که به تنهایی خورده می شود و در عمل ما معمولا غذاها را به صورت ترکیبی به عنوان وعده غذایی می خوریم. به عنوان مثال، نان معمولا با کره یا مارگارین و سیب زمینی را می توان با گوشت و سبزیجات مصرف کرد. بنابراین تکیه بر شاخص قند خون غذاها می تواند منجر به خوردن رژیم های نامتعادل و غیر مفید با چربی، نمک و چربی های اشباع شده شود. یک مشکل دیگر این است که ت ثیر قند خون مقدار غذایی حاوی گرم کربوهیدرات را مقایسه می کند، اما در زندگی واقعی ما مقادیر متفاوتی از مواد غذایی حاوی مقادیر مختلف کربوهیدرات را می خوریم. میزان مصرف کربوهیدرات نسبت به به تنهایی بر سطح قند خون ت ثیر بیشتری می گذارد. توصیه می شود غذاهای کم و متوسط بیشتری بخورید و غذاهای با بالا را کنار نگذارید. با انتخاب غذاهای دارای شاخص گلیسمی پایین و در نتیجه غذاهای حداقل فرآوری شده، افراد می توانند وزن بیشتری از دست بدهند، مدت زمان بیشتری احساس سیری کنند و سالم تر بمانند. تنها بخش کوچکی از برنامه غذایی مناسب برای افراد مبتلا به دیابت است. برای افراد مبتلا به دیابت، برنامه غذایی با شامل انتخاب غذاهایی است که کم یا متوسط دارند. اگر از غذایی با بالا استفاده می کنید، می توانید آن را با غذاهای با پایین ترکیب کنید تا به تعادل غذا کمک کند. کربوهیدرات ها یک ماده مغذی ضروری هستند. شما به کربوهیدرات ها احتیاج دارید زیرا در بدن شما به گلوکز تجزیه می شوند که شامل موارد زیر است سوخت اصلی مغز و سیستم عصبی شما منبع ترجیحی سوخت برای اکثر اندام ها و ماهیچه های شما در حین ورزش مصرف کربوهیدراتهای با کیفیت خوب یا همان پایین به مدیریت دیابت، کاهش وزن و مدیریت کاهش وزن و کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ، عوارض دیابت و سایر بیماریهای مزمن شیوه زندگی کمک می کند. در حقیقت رژیم غذایی با پایین برای همه افراد در تمام مراحل زندگی مزایای سلامتی را فراهم می کند. رژیم غذایی با پایین یک رژیم غذایی ساده نیست، بلکه شیوه ای است که در طولانی مدت پایدار است و بیش از سال شواهد علمی از آن پشتیبانی می کند. هدف این است که حداقل غذای کم در طول روز، به طور ایده آل، با هر وعده غذایی یا میان وعده مصرف کنید. هنگام خوردن غذاهای با بالا، سعی کنید این غذاها را با غذای کم ترکیب کنید تا کلی یک وعده غذایی کاهش یابد. همه کربوهیدرات هایی که می خورید لزوما پایین ندارند. چربی و فیبر را کاهش می دهند. به عنوان یک قاعده کلی، هرچه یک غذا بیشتر پخته یا فرآوری شود، بالاتر است. با این حال، این قاعدخ همیشه درست نیست. نوع نشاسته موجود نوع قند موجود. فروکتوز (قند میوه) و لاکتوز (قند شیر) هر دو دارای پایین تری نسبت به ساکارز (قند رومیزی) هستند. رسیدن و زمان نگهداری. هرچه میوه یا سبزی بیشتر رسیده باشد، بالاتر است. آب گوجه فرنگی بالاتری نسبت به میوه کامل دارد. سیب زمینی بالاتری نسبت به سیب زمینی پخته دارد، نان گندم سبوس شده پایین تری نسبت به نان گندم کامل دارد. سرخ کردن، جوشاندن و پختن. پختن و جوشاندن غذا معمولا را افزایش می دهد زیرا کار کمتری برای تجزیه کربوهیدرات ها توسط بدن لازم است. فیبر: غلات سبوس دار و غذاهای سرشار از فیبر به عنوان یک مانع فیزیکی عمل می کنند که جذب کربوهیدرات را کند می کند. به عنوان مثال، برخی از نان های غلات مخلوط که شامل غلات کامل هستند، پایین تری نسبت به نان سبوس دار یا سفید دارند. چربی شاخص کلسمی یک ماده غذایی را کاهش می دهد. به عنوان مثال، شکلات به دلیل محتوای چربی دارای متوسط است، و در واقع پایین تر از سیب زمینی پخته شده بدون چربی دارد. پروتیین غذا را کاهش می دهد. شیر و سایر محصولات روزانه دارای پایین هستند زیرا پروتیین بالایی دارند و حاوی چربی هستند. افزودن اسیدیته به غذا را کاهش می دهد (به عنوان مثال اضافه کردن آب لیمو) تنوع. برنج سفید دانه بلند تبدیل شده پایین تری نسبت به برنج قهوه ای دارد اما برنج سفید دانه کوتاه بالاتری نسبت به برنج قهوه ای دارد. بیشتر میوه ها به دلیل داشتن فروکتوز و فیبر دارای شاخص گلیسمی پایین هستند. خربزه و آناناس مانند برخی از میوه های خشک مانند خرما، کشمش و زغال اخته شیرین دارای مقادیر متوسط هستند. همه انواع مانند سیب، پرتقال، هلو، موز، خربزه. میوه منبع خوبی از فیبر است. سعی کنید به جای نوشیدن آب میوه، خود میوه را بخورید. حداقل وعده میوه در روز ( وعده = قطعه سیب متوسط، پرتقال یا گلابی یا عدد کیوی کوچک یا آلو) استفاده کنید. سیب سس سیب زردآلو آووکادو موز تمشک ها بلوبری طالبی گیلاس میوه های خشک مانند گیلاس کران بری تاریخ انجیر آلو کشمش کوکتل میوه ای گریپ فروت انگور خربزه عسلی کیوی انبه شلیل نارنجی پاپایا هلو گلابی ها آناناس آلو تمشک توت فرنگی نارنگی هندوانه هنگام خوردن وعده غذایی حاوی کربوهیدرات، قند خون شما بالا و پایین می رود. اینکه چقدر بالا می رود و چه مدت باقی می ماند بستگی به کیفیت کربوهیدرات ها و کمیت (اندازه سرو) دارد. بار قند خون یا هر دو کیفیت و کمیت کربوهیدرات را در یک "عدد" ترکیب می کند. این بهترین راه برای پیش بینی مقادیر گلوکز خون در انواع و مقادیر مختلف غذا است. بنابراین بار قند خون میزان کربوهیدرات مصرفی را در نظر می گیرد و اندازه گیری دقیق تری از ت ثیر یک غذا بر قند خون است. به عنوان یک قاعده کلی، غذاهایی که پایین دارند معمولا بار قند خون پایینی دارند و آنهایی که دارای مقدار متوسط تا زیاد هستند تقریبا همیشه دارای بار قند خون بسیار بالا هستند.

یک بیماری ناشی از عفونت با آمیب انگلی است که در صورت بروز علایم می تواند باعث اسهال خونی و مشکلات آسیب زا خارج از دستگاه گوارش شود. علت آمیبیازیس عمدتا انگل تک یاخته است. آمیبیازیس مسری است و در صورت عدم درمان احتمال دارد هفته ها تا سالها مسری باقی بماند. آمیبیازیس از طریق سابقه پزشکی و آزمایش نمونه های مدفوع برای وجود کیست E . histolytica تشخیص داده می شود. آزمایش های دیگر می تواند شامل آزمایش عملکرد کبد باشد. برخی از عفونت های بدون علامت، درمان نمی شوند و برخی دیگر احتمال دارد با داروهایی که برای از بین بردن انگل روده یا سایر نواحی بدن کار می کنند، درمان شوند. درمان جراحی به ندرت می تواند برای برداشتن آبسه های بزرگ یا در صورت بروز برخی عوارض دیگر مانند خونریزی گوارشی، سوراخ شدن روده یا مگاکولون سمی لازم باشد. پیشگیری از آمیبیازیس با اجتناب از مصرف غذا و یا آب آلوده، رعایت تکنیک های بهداشتی خوب است. واکسن برای حیوانات در دسترس است، و محققان در حال کار بر روی یک واکسن برای انسان هستند. پیش آگهی اکثر بیماران مبتلا به آمیبیازیس خوب است، اما در صورت بروز عوارض، پیش آگهی ممکن است روند خوبی نداشته باشد. علت آمیبیازیس عفونت توسط انگل تک یاخته ای Entamoeba histolytica است. زمانی که یک فرد آب یا غذاهای آلوده با فرم کیستیک (مرحله عفونت) ، استفاده می کند یا در تماس با دستگاه های آبیاری کولون آلوده و یا دست آلوده تهیه کنندگان مواد غذایی، و یا با روابط جنسی دهان یا مقعد قرار می گیرد، شروع می شود. شکل کیستیک در ایلیوم یا روده بزرگ به تروفوزوییت (شکل تهاجمی) تبدیل شده و به سد مخاطی حمله کرده و منجر به تخریب بافت و اسهال می شود. این تروفوزوییت ها می توانند به گردش خون پورتال در کبد و در نهایت به اندام های دیگر منتقل شود. فقط انسان را آلوده می کند و CDC آن را به عنوان یک موجود زنده آزاد طبقه بندی نمی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از عوامل خطر ابتلا به آمیبیازیس، عبارتند از: بارداری سوء تغذیه نوشیدن آب آلوده اعمال جنسی مقعدی خوردن غذاهای آلوده مصرف غذا یا آب آلوده تماس با وسایل پزشکی آلوده مصرف کنندگان کورتیکواستروییدها ارتباط با تهیه کنندگان مواد غذایی که دستان آنها آلوده است. مسافرت به مناطق بومی مانند جنوب شرقی آسیا یا آمریکای مرکزی. دوره نهفتگی آمیبیازیس متغیر است. علایم در حدود یک تا چهار هفته پس از بلع کیست ظاهر می شوند. با این حال، محدوده احتمال دارد از چند روز تا چند سال متغیر باشد. آمیبیازیس از فردی به فرد دیگر مسری است. این بیماری از طریق مدفوع یا دهان توسط فرد آلوده منتقل می شود. دوره مسری تا زمانی ادامه می یابد که بیمار مبتلا، کیست از طریق مدفوع خود دفع کند. در نتیجه، دوره مسری در صورت عدم درمان احتمال دارد هفته ها تا سالها طول بکشد. اگرچه فقط حدود تا درصد از افراد آلوده به انگل ها بیمار می شوند، این افراد احتمال دارد علایم و نشانه های زیر را ایجاد کنند: نفخ خستگی کم خونی تنسموس کاهش وزن کاهش اشتها حساسیت به شکم ویا درد معده گاهی اوقات ضایعات پوستی (آمیبیازیس پوستی) علایم اولیه (در حدود - هفته) شامل شل شدن مدفوع و گرفتگی خفیف شکم است. در صورت پیشرفت بیماری، مدفوع مکرر، آبکی ویا خونی با گرفتگی شدید شکم (که اسهال خونی آمیب نامیده می شود) می تواند رخ دهد. اگر تروفوزوییت ها به دیواره های روده برسند و از آنها عبور کنند، علایم عفونت کبدی مانند حساسیت به کبد و تب علایم و نشانه های اولیه ایجاد آبسه کبدی (آمیبیاز کبدی) است. سایر اندام ها قلب، ریه ها، مغز برای مثال، مننژانسفالیت احتمال دارد علایم خاصی را برای این اندام ایجاد کرده و باعث بیماری شدید ویا مرگ شوند. درد شکم ناشی از التهاب یک اندام (به عنوان مثال، آپاندیسیت، دیورتیکولیت، کولیت) ، کشش یا اتساع یک عضو (به عنوان مثال، انسداد روده، انسداد مجرای صفراوی توسط سنگ کیسه صفرا، تورم کبد با هپاتیت است) ، یا خونریزی یک اندام (به عنوان مثال، کولیت ایسکمیت) است. با این حال، برای پیچیده تر شدن مسایل، درد شکم می تواند بدون التهاب، اتساع یا خونریزی نیز رخ دهد. یک مثال مهم سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) است. هنوز مشخص نیست که چه چیزی باعث درد شکم در IBS می شود، اما اعتقاد بر این است که یا به دلیل انقباضات غیرطبیعی عضلات روده (به عنوان مثال اسپاسم) یا اعصاب حساس غیرعادی درون روده است که باعث ایجاد احساسات دردناک به طور نامناسب می شود. اگر سابقه سلامتی اخیر و سفر احتمال آمیبیازیس را داشته باشید، پزشک احتمال دارد از شما بخواهد چندین نمونه مدفوع برای غربالگری وجود کیست E . histolytica : سونوگرافی کبد آزمایشات سرولوژی آزمایشات عملکرد کبد سی تی اسکن کبد و شاید اندام های دیگر سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم ( ELISA ) کولونوسکوپی از روده بزرگ در جستجو برای انگل پزشک احتمال دارد آزمایشات سرولوژیکی دیگری را برای رد سایر بیماری های عفونی مانند ژیاردیازیس، پاراگونیمیازیس و عفونت های آربوویروسی مغز انجام دهد. در صورت ریزش کیست E . histolytica ، عوامل لومینال (داروهایی که روی کیست هایی کار می کنند که به اپیتلیوم دستگاه گوارش نفوذ نمی کنند) به شرح زیر است: دیلوکسانید فورات یدوکینول (یدوکسین) پارومومایسین (هماتین) برای درمان اسهال آمیبی تهاجمی، مترونیدازول و حتی برای آبسه کبدی آمیبی توصیه می شود. تینیدازول Tindamax برای درمان آمیبیازیس روده ای یا خارج روده ای (تهاجمی) ت یید شده است. کولیت آمیبی را می توان با نیترویمیدازول ها درمان کرد، اما باید توسط یک عامل لومینال پیگیری شود. اگر مشکوک به سوراخ شدن دستگاه گوارش (سوراخ شدن می تواند با کولیت شایع آمیبی رخ دهد) ، احتمال دارد از آنتی بیوتیک های طیف وسیع برای پیشگیری از بروز عوارض استفاده شود. درمان های جراحی برای درمان آمیبیازیس به دلایل زیر انجام می شود: مگاکولون سمی کولیت آمیب سوراخ دار عدم پاسخ به مترونیدازول پس از چهار روز درمان خونریزی دستگاه گوارش (گسترده یا کنترل نشده) آبسه کبد آمیبی خطر پارگی پریکارد را نشان می دهد. آبسه های کبدی آمیب که بیش از سانتی متر اندازه دارند. پارگی آبسه قریب الوقوع در عرض - روز به انتشار آبسه هیچ پاسخ پزشکی داده نمی شود. تخلیه از طریق پوست و کاتتر می تواند در بیماران مبتلا به پریکاردیت آمیبی نجات دهنده باشد. بسیاری از داروهای خانگی برای آمیبیازیس موجود است. آنها از افزایش مصرف مایعات، آب نارگیل، دوغ، چای سیاه و چای گیاهی گرفته تا سیر، یاس بنفش هندی، پونه کوهی و سرکه سیب متغیر هستند. اگر فکر می کنید آمیبیازیس دارید، باید علایم خود را قبل از امتحان هرگونه خود درمانی با پزشک در میان بگذارید. اگرچه عوارض جدی این بیماری به ندرت وجود دارد. اما آنها شامل: مرگ آبسه ریه اسهال خونی مگاکولون سمی آبسه های مغزی کولیت شایع یا نکروزان فیستول منطقی راست روده افزایش خطر ابتلا به سرطان آمبوما (ضایعه موضعی بزرگ روده ناشی از واکنش به انگل آلوده) آبسه های کبدی (احتمال دارد این آبسه ها بدون مرحله معمول اسهال ایجاد شوند) پیشگیری از آلودگی غذا و آب توسط پرسنل مرکز کنترل بیماری ها با اصلاح بهداشت ضعیف امکان پذیر است. سایر راهکارهای پیشگیری عبارتند از: اجتناب از سوء تغذیه و مصرف الکل اجتناب از رابطه جنسی مقعدی و دهانی شناسایی منابع غذایی آلوده یا سایر حامل های انگل گال لکتین، آنتی ژنی از انگل، به عنوان واکسن برای محافظت از حیوانات در برابر آمیبیاز روده و آبسه های کبدی آمیبی مورد استفاده قرار می گیرد. سایر اجزای انگلی به عنوان اجزای واکسن احتمالی برای استفاده در انسان مورد آزمایش قرار می گیرند. مت سفانه، آمیبیازیس به هیچ گونه مصونیت طولانی مدت منجر نمی شود، بنابراین افراد می توانند چندین بار به عفونت مجدد مبتلا شوند. به طور کلی، پیش آگهی آمیبیازیس خوب است زیرا اکثر قریب به اتفاق افراد مبتلا علایم کمی را نشان می دهند یا هیچ علامتی ندارند. با این حال، اگر عوارضی مانند آبسه، پریتونیت یا مگاکولون سمی ایجاد شود، بسته به در دسترس بودن خدمات پشتیبانی پزشکی، پیش آگهی می تواند ضعیف باشد. زمان بهبود آمیبیازیس با شدت بیماری مرتبط است. اگر فردی هیچ علامتی نداشته باشد، زمان بهبودی مشخص نخواهد بود. زمان بهبودی پس از درمان دارویی بین یک تا چهار هفته یا بیشتر پس از عمل متغیر است. آمیبیازیس یک بیماری انگلی است همچنین به عنوان اسهال خونی آمبیک یا آمیب ویا آمیبیازیس ناشی از عفونت با Entamoeba histolytica . dispar شناخته می شود. اکثر افراد مبتلا به این بیماری احتمال دارد هیچ علامتی نداشته باشند. هیستولیتیکا گونه ای است که فقط در حدود % از افراد آلوده علایم ایجاد می کند. ارگانیسم تک سلولی معمولا باعث اسهال خونی و گهگاه مشکلات خارج روده ای تهاجمی (آمیبیازیس مهاجم) می شود که شایع ترین آنها آبسه های کبدی است، اگرچه اندام های دیگر نیز می توانند درگیر شوند. این بیماری بیشتر در افرادی که در مناطق گرمسیری با شرایط بهداشتی نامناسب زندگی می کنند شایع است. تخمین زده می شود که آمیبیازیس سالانه باعث مرگ تا نفر در سراسر جهان می شود.

(هایپرپروتیینمی) افزایش غلظت پروتیین در جریان خون است. پروتیین خون بالا به خودی خود یک بیماری یا بیماری خاص نیست، اما ممکن است نشان دهنده بیماری باشد. پروتیین خون بالا به ندرت علایم یا نشانه هایی را ایجاد می کند. اما گاهی اوقات در حالی که آزمایش خون را به عنوان بخشی از ارزیابی مشکل یا علامت دیگر انجام می دهید، تشخیص داده می شود. دلایل احتمالی افزایش پروتیین خون، عبارتند از: آمیلوییدوز (تجمع پروتیین های غیر طبیعی در اندام های شما) کم آبی بدن هپاتیت B هپاتیت C HIV / AIDS گاموپاتی مونوکلونال با اهمیت نامشخص ( MGUS ) مولتیپل میلوما رژیم غذایی با پروتیین بالا باعث افزایش پروتیین خون نمی شود. پروتیین خون بالا به خودی خود یک بیماری یا بیماری خاص نیست. این وضعیت معمولا یک یافته آزمایشگاهی است که در طول ارزیابی یک بیماری یا علامت خاص تشخیص داده می شود. به عنوان مثال، اگرچه پروتیین خون بالا در افرادی که دچار کم آبی هستند یافت می شود، اما مشکل اصلی این است که در واقع غلظت پلاسمای خون بیشتر است. با مبارزه بدن با عفونت یا برخی دیگر از التهابات، ممکن است پروتیین های خاصی در خون افزایش یابد. سطح پروتیین خون در مبتلایان به بیماریهای خاص مغز استخوان، مانند مولتیپل میلوما، ممکن است قبل از بروز علایم دیگر، افزایش پیدا کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پروتیین ها مولکول های بزرگ و پیچیده ای هستند که برای عملکرد همه سلول ها و بافت ها حیاتی هستند. آنها در بسیاری از نقاط بدن شما ساخته شده و در خون گردش می کنند. پروتیین ها انواع (مانند آلبومین، آنتی بادی ها و آنزیم ها) و عملکردهای مختلفی دارند، از جمله: کمک به مبارزه با بیماری تنظیم عملکرد بدن عضله سازی انتقال مواد مخدر و سایر مواد در سراسر بدن درمان پروتیین خون بالا به علت زمینه ای بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر به دلیل دهیدراتاسیون خفیف دچار هیپرپروتیینمی شده باشید، پزشک ممکن است توصیه کند که مایعات بیشتری بنوشید و سپس وضعیت خون خود را دوباره بررسی کنید. پزشکان با توجه به مشکل و علایم شما پروتیین بالای خون را به دلیل سایر شرایط پزشکی درمان می کنند. آزمایش خون اطلاعاتی درباره میزان بالای پروتیین خون ارایه می دهد. سطح پروتیین اغلب به عنوان بخشی از یک پانل متابولیک جامع، یک آزمایش خون که توسط پزشکان به عنوان بخشی از یک معاینه کلی تجویز شده است، گنجانده شده است. پزشک از طریق سوزن کوچکی که در ورید بازوی شما وارد شده است، نمونه خون را جمع آوری می کند. آزمایشگاه نمونه خون را اندازه گیری می کند تا میزان پروتیین کل بدن شما را در بین سایر موارد اندازه گیری کند. نتایج آزمایش خون اغلب شامل سطح پروتیین کل، سطح آلبومین و نسبت آلبومین به گلوبولین ها است. سطح غیرطبیعی پروتیین های خون ممکن است به آزمایشات بعدی مانند الکتروفورز پروتیین و ایمونوگلوبولین های کمی نیاز داشته باشد. اگر آزمایش پروتیین خون بالا را نشان داد، با پزشک خود مشورت کنید. اگر پزشک در حین ارزیابی پروتیین خون بالا را تشخیص دهد، ممکن است آزمایش های اضافی را برای تعیین وجود مشکل اساسی توصیه کند. آزمایش پروتیین کل می تواند تعیین کند که آیا شما دارای پروتیین خون بالا هستید یا خیر. سایر آزمایشات خاص تر، از جمله الکتروفورز پروتیین سرم ( SPEP ) ، می تواند به تعیین منبع دقیق مانند کبد یا مغز استخوان و همچنین نوع پروتیین خاصی که در سطح بالای پروتیین خون شما دخیل است کمک کند. در صورت مشکوک بودن به بیماری مغز استخوان، پزشک شما ممکن است SPEP را تجویز کند. آلبومین و گلوبولین دو نوع پروتیین در بدن شما هستند. آزمایش پروتیین کل میزان کل آلبومین و گلوبولین را در بدن شما اندازه گیری می کند. این به عنوان بخشی از معاینه معمول سلامت شما استفاده می شود. همچنین در صورت کاهش وزن غیر منتظره، خستگی یا علایم بیماری کلیوی یا کبدی ممکن است از آن استفاده شود. آزمایش پروتیین کل به عنوان بخشی از معاینه معمول سلامت شما تکمیل می شود. این یکی از آزمایشاتی است که پنل پزشکی جامع ( CMP ) شما را تشکیل می دهد. در صورت داشتن موارد زیر ممکن است سفارش داده شود: کاهش وزن بدون دلیل خستگی ادم، که تورم ناشی از مایع اضافی در بافت های شما است علایم بیماری کلیه یا کبد آزمایش پروتیین کل میزان کل پروتیین در خون شما را اندازه گیری می کند و به طور خاص مقدار آلبومین و گلوبولین را بررسی می کند. این آزمایش همچنین نسبت آلبومین به گلوبولین در خون شما را بررسی می کند. این به عنوان "نسبت A / G " شناخته می شود. این آزمایش از یک نمونه خون استفاده می کند که در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل می شود. برای دریافت نمونه خون، یک ارایه دهنده خدمات درمانی خون را از رگ بازو یا پشت دست شما می گیرد. ابتدا، آنها محل را با یک دستمال ضد عفونی کننده تمیز می کنند. آنها یک باند دور بازوی شما می پیچند تا به ناحیه فشار وارد کرده و سوزن را به آرامی وارد رگ می کنند. خون در یک لوله متصل به سوزن جمع می شود. پس از پر شدن لوله، نوار و سوزن از بازوی شما برداشته می شود. آنها به محل سوراخ فشار می آورند تا خونریزی را متوقف کند. در نوزادان یا کودکان کوچک، از لنست برای سوراخ کردن پوست استفاده می شود و خون در یک پیپت کوچک شیشه ای، نوار تست یا روی یک سرسره جمع می شود. در صورت خونریزی ممکن است بانداژ روی ناحیه گذاشته شود. قبل از انجام آزمایش نیازی به آماده سازی خاصی ندارید. اگر باید از خوردن غذا یا نوشیدنی قبل از آزمایش اجتناب کنید، پزشک به شما اطلاع می دهد. بسیاری از داروها می توانند بر نتایج آزمایش پروتیین کل ت ثیر بگذارند. قبل از انجام این آزمایش با پزشک خود در مورد مصرف داروهای فعلی خود مشورت کنید. داروهایی که می توانند بر نتایج آزمایش ت ثیر بگذارند، عبارتند از: استروییدها آندروژن ها کورتیکواستروییدها دکستران هورمون رشد انسولین فنازوپیریدین پروژسترون یونهای آمونیوم استروژن قرص های ضد بارداری ممکن است در نتیجه آزمایش خون احساس درد یا ناراحتی متوسط کنید. خطرات مربوط به انجام آزمایش خون حداقل است. در برخی موارد، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید: خون ریزی بیش از حد غش کردن یا احساس سبکی سر ایجاد هماتوم، که هنگام تجمع خون در زیر پوست شما رخ می دهد هر زمان که پوست شما شکسته شود، احتمال عفونت وجود دارد. محدوده طبیعی پروتیین کل بین تا . گرم در دسی لیتر ( g / dL ) است. این محدوده ممکن است در آزمایشگاه ها کمی متفاوت باشد. این محدوده ها همچنین به عوامل دیگری بستگی دارد، مانند: سن جنسیت جمعیت روش آزمون اندازه گیری کل پروتیین شما ممکن است در دوران بارداری افزایش یابد. اگر پروتیین تام غیر طبیعی است، قبل از تشخیص، باید آزمایش های دیگری انجام شود تا مشخص شود کدام پروتیین خاص کم یا زیاد است. پروتیین کل بالا ممکن است نشان دهنده موارد زیر باشد: التهاب یا عفونت، مانند هپاتیت ویروسی B یا C ، یا HIV اختلالات مغز استخوان، مانند میلوم متعدد یا بیماری والدنستروم پروتیین کل پایین ممکن است نشان دهنده موارد زیر باشد: خون ریزی اختلال کبدی اختلال کلیوی، مانند اختلال نفروتیک یا گلومرولونفریت سوء تغذیه شرایط سوء جذب، مانند بیماری سلیاک یا بیماری التهابی روده سوختگی های گسترده آگماگلوبولینمی، یک بیماری ارثی است که در آن خون شما به اندازه کافی دارای یک نوع گلوبولین نیست، بر قدرت سیستم ایمنی شما ت ثیر می گذارد شرایط التهابی تاخیر در بهبودی پس از جراحی آلبومین پایین آلبومین زیر . گرم در دسی لیتر در نظر گرفته می شود. این با کاهش اثربخشی داروهای مورد استفاده برای کولیت اولسروز همراه است. سطوح پایین آلبومین ممکن است منجر به عوارض حین یا بعد از عمل شود. به طور معمول، نسبت A / G (آلبومین به گلوبولین) کمی بالاتر از است. اگر این نسبت بسیار کم یا خیلی زیاد باشد، باید آزمایش های بیشتری برای تعیین علت و تشخیص انجام شود. پزشک معالج اگر نسبت پایین است، می تواند موارد زیر را پیشنهاد کند: بیماری خودایمنی مولتیپل میلوما سیروز بیماری کلیوی نسبت بالای A / G می تواند نشان دهنده نقص ژنتیکی یا سرطان خون باشد. اطمینان حاصل کنید که نتایج خود را با پزشک خود در میان بگذارید. آنها ممکن است بخواهند آزمایش بعدی را انجام دهند. هیچ رژیم غذایی یا تغییر در شیوه زندگی خاصی وجود ندارد که بتوان پروتیین کل خود را کاهش داد. سطح بالای پروتیین کل می تواند به این معنی باشد که آلبومین و گلوبولین بالا هستند. آلبومین به جلوگیری از نشت خون از رگ های خونی کمک کرده و داروها را از طریق خون حمل می کند. گلوبولین ها اهداف متفاوتی دارند. یکی از اصلی ترین آنها کمک به مبارزه با عفونت ها است. سطوح بالای آلبومین معمولا به دلیل کم آبی بدن است. سطوح بالای گلوبولین می تواند ناشی از بیماری های خونی مانند مولتیپل میلوما یا بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس، بیماری کلیوی یا بیماری کبد باشد. الکتروفورز پروتیین سرم ( SPEP ) یک روش آزمایشگاهی است که برای تعیین سطح برخی از انواع پروتیین ها در نمونه خون استفاده می شود. دلایل مختلفی وجود دارد که پزشک ممکن است این آزمایش را تجویز کند. SPEP برای کمک به تشخیص و نظارت بر انواع بیماری ها یا اختلالات مختلف که دارای پروتیین یا سطح پروتیین غیر طبیعی هستند استفاده می شود. الکتروفورز معمولا به تنهایی برای تشخیص بیماری استفاده نمی شود. در عوض، از آن به همراه سایر آزمایشات آزمایشگاهی برای ارایه اطلاعات بیشتر برای کمک به تشخیص استفاده می شود. در صورت مشاهده علایم بیماری که بر پروتیین های سرم شما ت ثیر می گذارد، پزشک شما ممکن است SPEP را توصیه کند. این علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کاهش وزن بدون دلیل درد استخوان یا شکستگی های مکرر خستگی ضعف حالت تهوع یبوست تشنگی بیش از حد کمردرد برخی از شرایطی که می تواند باعث ایجاد این علایم شود، عبارتند از: سرطان مشکلات تیرویید دیابت کم خونی بیماریهای کبدی سوء تغذیه برخی بیماریهای خود ایمنی اسکلروز چندگانه آزمایش الکتروفورز پروتیین سرم جدول زیر نشان می دهد که اکثر آزمایشگاهها نتایج عادی برای آزمایش SPEP را در نظر می گیرند. پروتیین های مختلف بدن عملکردهای متفاوتی را انجام می دهند. این بدان معناست که سطوح بالا یا پایین پنج نوع پروتیین مورد بررسی در طول آزمایش می تواند به بیماری های مختلف اشاره کند. به خاطر داشته باشید که اینها فقط سرنخ هستند. معمولا برای تشخیص قطعی به تحقیقات بیشتری نیاز است. گلوبولین همیشه واضح نیست که سطح بالای یا پایین پروتیین در سرم خون به چه معناست. پزشک ممکن است از نتایج برای تشخیص یا تصمیم گیری در مورد دوره درمانی استفاده کند. همچنین ممکن است پزشک آزمایشات بیشتری را برای شما تجویز کند. همچنین ممکن است این آزمایش در آینده دوباره انجام شود. این می تواند به پزشک کمک کند تا تصمیم بگیرد که درمانها و داروها چقدر خوب عمل می کنند.

یک آنتاگونیست اپیوییدی است که در ابتدا برای کمک به بهبودی معتادان به مواد افیونی با مسدود کردن احساس سرخوشی تجربه شده از مصرف داروهای مخدر ساخته شد. این با اتصال به گیرنده های اندورفین در بدن عمل می کند و به طور کامل احساس لذت بخشی را که از نوشیدن الکل یا مصرف داروهای مخدر دریافت می شود مسدود می کند. همچنین در کمک به الکلی‌ها برای غلبه بر اعتیادشان به همان روشی که با اعتیاد به مواد افیونی دست و پنجه نرم می‌کنند، نویدبخش است. نشان داده شده است که نالترکسون یک داروی بی خطر (بدون خطر وابستگی و عوارض جانبی ترک) است. نالترکسون یک اپیویید نیست. یعنی به خودی خود به فردی که آن را مصرف می کند، حتی در دوزهای زیاد، احساس سرخوشی نمی دهد. بنابراین خطر این دارو نسبتا کم است. این عوامل باعث می شود که نالترکسون به ویژه در کمک به معتادان در حال بهبودی مفید باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کاربردهای مختلف نالترکسون چیست؟ هنگامی که بیشتر مردم به نالترکسون فکر می کنند، آن را در زمینه ای که در بالا ذکر شد در نظر می گیرند: به عنوان دارویی که به بهبود معتادان کمک می کند. با این حال، دانشمندان کشف کرده‌اند که استفاده‌های احتمالی از نالترکسون در دوزهای پایین، در جهان وجود دارد. مشخص شد که در دوزهای تقریبا / مقدار مصرف شده برای اعتیاد به مواد افیونی، دارای خواص ضد التهابی و ضد درد جالبی است. به طور بالقوه، این وضعیت مصرف آن را با دوز پایین را به درمان عالی برای و مرتبط با درد تبدیل می کند. کاربرد در دوزهای پایین هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در زیر، برخی از شرایطی را فهرست کرده‌ایم که با استفاده از داروی نالترکسون با میزان بسیار پایین بهبود یافته است. بررسی ها نشان می دهد دوزهای پایین داروی نالترکسون باعث کاهش قابل توجه درد بیماران شده است. فیبرومیالژیا یک اختلال درد مزمن است که با درد منتشر اسکلتی عضلانی و حساسیت به تحریک مکانیکی و همچنین خستگی عمیق، اختلال شناختی و مشکل خواب مشخص می شود. در مقایسه با بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا که دارونما مصرف می‌کنند، تقریبا درصد از شرکت‌کنندگان با دریافت دوزهای پایین نالترکسون درد بسیار کمتری را احساس کردند. و شرایط مربوط به آن شرایط التهابی هستند. به این ترتیب، به نظر می رسد که آنها با نالترکسون در دوزهای پایین بهبود می یابند. در دوزهای پایین، نالترکسون از فعال شدن میکروگلیاها که نوعی گلبول سفید در سیستم عصبی مرکزی هستند، جلوگیری می کند. هنگامی که این سلول ها فعال می شوند، برخی از علایم رایج بیماری (مانند خستگی، تب، التهاب و درد) را ایجاد می کنند. مسدود کردن فعال شدن این سلول ها منجر به کاهش سیتوکین های پیش التهابی و همچنین سوپراکسیدهای نوروتوکسیک می شود که می تواند پاسخ بدن به التهاب را کنترل کند. نالترکسون برای بیماری هایی مانند RA چه می کند؟ نشان داده شده است که داروی نالترکسون در دوزهای پایین ورم و درد مفاصل را کاهش می دهد. این واکنش احتمالا به دلیل نحوه تعامل دارو با مسیرهای التهابی در بدن رخ می دهد. نالترکسون ممکن است فوایدی برای بیماران مبتلا به داشته باشد، اما تاکنون، اثرات خفیف و نتایج تا حدودی غیرقابل قطعیت به نظر می رسد. بررسی ها نشان می دهد که دوزهای پایین نالترکسون به طور قابل توجهی کیفیت زندگی را بهبود می بخشد (به ویژه سلامت روان، درد و عملکرد شناختی خود گزارش شده) ، اما هیچ تاثیری بر جنبه های کیفیت فیزیکی مشاهده نشد. زندگی (مانند خستگی، کنترل روده و مثانه، رضایت جنسی و عملکرد بینایی) نالترکسون به دو شکل وجود دارد: یک شکل قرص به نام Depade یا ReVia و یک شکل تزریقی به نام Vivitrol . با این حال، اغلب زمانی که در دوزهای بسیار کم مصرف می شود، کمی متفاوت تجویز می شود. دوز معمولی LDN بزرگسالان برای درمان ام‌اس . تا . میلی‌گرم است که یک بار در روز قبل از خواب مصرف می‌شود. به دلیل ریتم طبیعی تولید هورمون در بدن، بهتر است LDN بین ساعت شب تا بامداد مصرف شود. به طور کلی توصیه می شود که بیمار . میلی گرم در روز را شروع کند و در صورت لزوم دوز را تنظیم کند. تجویز کپسول های . میلی گرمی امکان تنظیم آسان دوز را فراهم می کند. هنگامی که برای کسی قرص نالترکسون تجویز می شود، می توان آن را در خانه مصرف کرد، اما اغلب در یک مرکز درمان مواد مخدر یا الکل یا در یک کلینیک انجام می شود. نالترکسون به صورت تزریق ماهی یک بار نیز موجود است که باید توسط پزشک متخصص تجویز شود. این دارو با جلوگیری از اثرات مواد مخدر که به آنها مواد افیونی نیز می گویند، عمل می کند. برای تسخیر گیرنده های مواد افیونی در مغز و اشغال آنها با داروها رقابت می کند. اثر نالترکسون در مغز اثرات مواد افیونی را مسدود می کند. اگر فردی نالترکسون مصرف کند و سپس اقدام به استفاده از مواد افیونی کند، افزایشی وجود ندارد. مردم اغلب از خود می‌پرسند که آیا با مصرف نالترکسون احساس ناراحتی می‌کنید، و پاسخ منفی است. هیچ اثر سرخوشی از نالترکسون وجود ندارد. نالترکسون به عنوان راهی برای کاهش میل به مواد افیونی و جلوگیری از عود زمانی که فردی تحت درمان یا مواد مخدر است در نظر گرفته شده است. این دارو علاوه بر جلوگیری از اثرات مواد افیونی، در صورت مصرف مواد افیونی در حین مصرف، باعث قطع فوری دارو نیز می شود. قبل از اینکه کسی نالترکسون مصرف کند، نباید حداقل هفت روز از مواد افیونی استفاده کرده باشد. برای برخی از مواد افیونی، مانند متادون، باید تا روز پس از آخرین دوز مصرف شود. نالترکسون به طور ایده آل بخشی از یک برنامه درمانی بزرگتر دارو یا الکل است. در بهترین حالت، برای یک فرد نالترکسون تجویز می شود و سپس یک برنامه درمانی کامل را تکمیل می کند که شامل سم زدایی تحت نظارت پزشکی، درمان بستری یا سرپایی و برنامه ریزی مراقبت های بعد از آن است. خطرات نالترکسون چیست؟ در حالی که به عنوان یک گزینه درمانی با کمک دارو مفید است، لزوما بدون خطر نیست. عوارض جانبی خفیفی مانند حالت تهوع، استفراغ یا سرگیجه ممکن است. اگر فردی که دارو مصرف می کند سعی کند با مصرف مقادیر زیادی مواد افیونی بر اثرات مسدود کننده نالترکسون غلبه کند، می تواند باعث کما یا مرگ شود. قبل از مصرف نالترکسون، افراد باید به پزشک خود در مورد سابقه پزشکی خود از جمله سابقه بیماری کلیوی یا کبدی اطلاع دهند. این دارو توسط FDA به عنوان یک داروی دسته C در دوران بارداری طبقه بندی شده است، به این معنی که می تواند برای جنین متولد نشده مضر باشد. در حین مصرف نالترکسون حتما به پزشک اطلاع دهید که آیا باردار هستید یا ممکن است باردار شوید. با وجود اینکه نالترکسون یک داروی امیدوارکننده در مبارزه با اعتیاد به مواد افیونی و الکل است، برخی عوارض جانبی نیز دارد. کسانی که هر یک از این عوارض جانبی را تجربه می کنند نباید خود به خود مصرف نالترکسون را قطع کنند. در عوض، آنها تشویق می شوند تا با پزشک خود در مورد نحوه مدیریت عوارض جانبی نالترکسون صحبت کنند. برخی از عوارض جانبی فیزیکی رایج تر مرتبط با نالترکسون عبارتند از: اسهال سردرد عصبی بودن درد مفاصل یا عضله مشکلات خواب یا خستگی ناراحتی معده یا استفراغ علاوه بر این عوارض جسمی، برخی عوارض جانبی روانی نیز وجود دارد که باید از آنها آگاه بود. اینها شامل گیجی، اضطراب، افسردگی، بی خوابی، پارانویا، سرخوشی، تفکر غیرطبیعی و توهم هستند. تحمل این عوارض جانبی بدون شک زمانی که با عوارض جانبی ترک و احتمالا حتی سندرم ترک پس از حاد ترکیب می شود، دشوار است. به این ترتیب، آنها باید از نزدیک توسط یک مشاور یا سایر متخصصان سلامت روان مدیریت شوند. علاوه بر این، اگرچه به طور کلی برای استفاده طولانی مدت ایمن در نظر گرفته می شود، چند عوارض جانبی طولانی مدت آن وجود دارد (به عنوان مثال، آرتریت، آسیب کبدی و عفونت های تنفسی) سخن آخر درک این نکته ضروری است که نالترکسون جایگزینی برای درمان اختلال مصرف مواد نیست و در واقع تنها بخشی از درمان است. نالترکسون ممکن است به افراد کمک کند از نظر فیزیکی از مصرف مواد مخدر یا الکل اجتناب کنند، اما علل اصلی سوء مصرف مواد را درمان نمی کند. استفاده از نالترکسون همچنین مهارت های مقابله و مدیریت زندگی مورد نیاز برای موفقیت در بهبودی طولانی مدت را آموزش نمی دهد.

پزشکی است که به بیمار دارو می دهد تا هنگام جراحی احساس درد نکند. با این حال، این پزشکان متخصص نقش بسیار وسیع تری از بیهوش کردن افراد برای جراحی دارند. آنها همچنین در طیف وسیعی از اقدامات پزشکی دیگر از جمله انجام ارزیابی در واحدهای مراقبت های ویژه، برخورد با شرایط اضطراری و ارایه مشاوره در مورد مدیریت درد مشارکت دارند. متخصصان بیهوشی تسکین درد و موارد دیگر را مدیریت می کنند. بیهوشی توسط انجمن متخصصان بیهوشی آمریکا چنین تعریف شده است: "عمل پزشکی که به تسکین درد و مراقبت کامل از بیمار جراحی قبل، حین و بعد از عمل اختصاص دارد. " حدود درصد از بیش از میلیون عمل جراحی که هر سال در ایالات متحده تحت بیهوشی انجام می شود، با مشارکت متخصصان بیهوشی صورت می گیرد. این مشارکت ممکن است شامل مراقبت مستقیم از بیمار یا نظارت بر متخصصان بیهوشی ثبت شده ( CRNA ) یا دستیارهای بیهوشی باشد، که همچنین نقش کلیدی در این زمینه ایفا می کنند. متخصص بیهوشی قبل، حین و بعد از عمل درد را تسکین می دهد، اما آنها نقش های مهم دیگری را نیز ایفا خواهند کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قبل از عمل، بیمار برای ارزیابی با متخصص بیهوشی ملاقات می کند. متخصص بیهوشی برنامه ای را برای عمل انجام می دهد که نیازهای فردی بیمار را در نظر می گیرد. در روز عمل، متخصص بیهوشی بر تجویز دارو نظارت می کند تا بیمار درد نداشته باشد. با این حال، متخصص بیهوشی بیشتر داروهای بیهوشی را از نظر فیزیکی ارایه نمی دهد. آنها زمانی داروی بیهوشی را به بیمار می دهند، که بر CRNA یا دستیار بیهوشی نظارت می کنند. نوع تسکین درد در حین عمل جراحی ممکن است به شرح زیر باشد: بیمار "تا زمانی که عمل ادامه دارد" به خواب می رود. داروهای داخل وریدی باعث آرامش بیمار یا بی هوشی می شود. بی حسی موضعی در نزدیک اعصاب تزریق می شود تا ناحیه مورد عمل بی حس شود. اینها ممکن است بلوک های عصبی یا تزریقات نخاعی یا اپیدورال باشند. در طول عمل، جراح کار جراحی را انجام می دهد، اما متخصص بیهوشی همچنان مسیول مدیریت پزشکی بیمار خواهد بود. آنها بر عملکرد بدن بیمار نظارت می کنند، بهترین راه درمان اندام های حیاتی را ارزیابی می کنند و تعادل داروهای متناسب با نیازهای فرد را ارایه می دهند. توابع مورد نیاز آنها برای نظارت، عبارتند از: ضربان قلب و ریتم نفس کشیدن فشار خون دمای بدن تعادل مایعات متخصص بیهوشی این اقدامات حیاتی و میزان درد و بیهوشی بیمار را در طول عمل کنترل می کند. بعد از عمل، متخصص بیهوشی همچنان مراقبت کلی بیمار را بر عهده دارد. آنها اثرات بیهوشی را معکوس می کنند و به ارزیابی بیمار ادامه می دهند. متخصص بیهوشی همچنین نقش مهمی در مراقبت های ویژه و درمان ایفا می کند. متخصصان بیهوشی همچنین واجد شرایط مشارکت در طب اورژانس، ارایه راههای تنفسی و احیای قلبی و همچنین کنترل درد هستند. آنها به تثبیت وضعتی بیماران کمک کرده و آنها را برای جراحی آماده می کنند. برخی از متخصصان بیهوشی به دنبال آموزش و صلاحیت اضافی برای تخصص در درمان درد و مراقبت های ویژه هستند. متخصص بیهوشی که متخصص طب درد است، می تواند به بیمارانی که به دلایل مختلف از جمله سردرد، سوختگی، دیابت و تبخال یا دردهای قفسه سینه، شکم، درد لگن و غیره دچار درد هستند، کمک کند. نقش آنها در این زمینه شامل موارد زیر است: درمان بیمار تجویز دارو و خدمات توانبخشی انجام روش های تسکین درد مشاوره با بیماران و خانواده ها آنها همچنین ممکن است یک تیم چندرشته ای را هدایت کنند، سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی را هماهنگ کرده و به عنوان مشاور در مورد بهترین روش ارایه خدمات به بیمارانی که درد دارند، عمل کنند. متخصصان بیهوشی که در مراقبت های ویژه کار می کنند، گاهی اوقات به عنوان تشویق کننده شناخته می شوند. متخصص بیهوشی - تشویق کننده در تشخیص و مدیریت اختلالات که بر روی تمام سیستم های بدن ت ثیر می گذارد، اعم از گردش خون، هضم، کلیه ها، سیستم عصبی یا هر سیستم دیگر کمک می کند. متخصصان بیهوشی که در بخش مراقبت های ویژه مشغول به کار هستند نیز می توانند هنگام بیهوشی بیمار، به آنها کمک کنند. این شامل هماهنگی مدیریت کلی پزشکی یک بیمار و هماهنگی با طیف وسیعی از متخصصان پزشکی و احتمالا خانواده و دوستان بیمار است. متخصصان بیهوشی در بخش های زایمان مشارکت دارند، جایی که آنها تسکین درد را انجام می دهند. ماما می تواند انواع داروهای مسکن را تجویز کند، اما اگر مقدار دارو کافی نباشد، متخصصان بیهوشی می توانند داروهای قوی تری را به صورت داخل وریدی ( IV ) تجویز کنند. در این شرایط متخصص داروهای بیهوشی را به کمر زنان تزریق می کند تا درد ناشی از انقباضات را کاهش دهد. در صورت نیاز به سزارین، می توان از بیهوشی قوی تری در همان محل استفاده کرد تا قسمت پایین تنه به طور کامل برای عمل بی حس شود. در صورت بروز عوارض شدید، ممکن است نیاز به انجام بیهوشی عمومی داشته باشد. متخصص بیهوشی می تواند تجویز یا نظارت بر تجویز داروهایی مانند مورفین، فنتانیل و سایر داروها را انجام دهد. تحت کنترل متخصص بیهوشی، ممکن است به بیمار دارو های درد خود داده شود. هر متخصص بیهوشی برای حمایت از مداخله جراحی آموزش های لازم را دیده است، اما اکثر آنها نیز در زمینه های خاصی تخصص دارند. این تخصص ها، عبارتند از: بیهوشی قلبی، برای جراحی قلب بیهوشی کودکان، برای کنترل درد و بیهوشی در کودکان عصب شناسی، مربوط به جراحی برای سیستم عصبی، مغز و نخاع است زنان و زایمان، تسکین درد در هنگام زایمان و زایمان را ارایه می دهد سایر زمینه های مراقبت های پزشکی شامل بیهوشی کودکان (مدیریت درد و بیهوشی در کودکان) ، مراقبت از افراد در حال مرگ در سرپایی و مراقبت تسکینی است. متخصصان بیهوشی مانند سایر پزشکان دوره های پزشکی را با گرفتن مدرک کارشناسی ساله و پس از آن سال مدرسه پزشکی شروع می کنند. پس از این، آنها باید سال دیگر را در برنامه رزیدنتی بیهوشی بگذرانند. در نهایت، اگر مایل به تخصص بیشتر هستند، وارد یک برنامه بورسیه یک ساله یا بیشتر می شوند تا در موارد زیر آموزش ببینند: مدیریت درد بیهوشی قلبی بیهوشی کودکان بیهوشی عصبی بیهوشی زنان و زایمان داروی مراقبت های ویژه خوابگاه و طب تسکینی

افزایش وزن در دوران بارداری برای رشد و نمو نوزاد آینده شما مهم است. افزایش وزن همچنین جزء کلیدی ذخیره انرژی برای تولید شیر مادر بعد از زایمان است. خبر خوب این است که خطرات ناشی از کمبود وزن یا عدم افزایش وزن کافی را می توان با شروع افزایش وزن جبران کرد. در نتیجه، کمبود وزن و بارداری معمولا نگران کننده ای نیست. به شرطی که در دوران بارداری تغذیه کافی دریافت کرده و وزن کافی را در طول دوران بارداری به ویژه در سه ماهه دوم و سوم خود به دست آورید. کمبود وزن قبل از بارداری ممکن است نشان دهنده نیاز به افزایش وزن بیشتر در دوران بارداری نسبت به یک زن با وزن متوسط یا بالاتر باشد. علاوه بر این، زنانی که سابقه اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی یا پرخوری عصبی دارند، که ممکن است قبل از بارداری دچار کمبودهای تغذیه ای شده باشند. در دوران بارداری به مواد مغذی بیشتری نیاز خواهند داشت. همکاری با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی و احتمالا متخصصی، مانند یک متخصص تغذیه که در بارداری تخصص دارد، می تواند به شما در افزایش وزن و تغذیه مناسب در دوران بارداری کمک کند. افزایش وزن در برخی از زنان در دوران بارداری ممکن است دشوار باشد. اما برای رشد یک نوزاد سالم بسیار مهم است. درک اینکه وزن مهم کجا می رود می تواند به شما در درک ضرورت افزایش وزن مناسب کمک کند. وزن های اضافه شده در دوران بارداری تقریبا به شرح زیر توزیع می شود: : پوند : تا پوند : تا پوند : پوند : تا پوند : تا پوند : تا پوند : تا پوند بیشتر این وزن پس از زایمان و دوران پس از زایمان به سرعت از بین می رود. هرگونه افزایش وزن اضافی نیز می تواند از بین برود. اما این کار معمولا تلاش عمدی بیشتری می طلبد و از زن به زن دیگر متفاوت است. کاهش وزن معمولا با شیردهی طولانی مدت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر وزن کم دارید، افزایش چند کیلوگرم قبل از بارداری می تواند مفید باشد. این امر به ویژه در صورتی اهمیت دارد که رژیم غذایی قبل از بارداری از نظر تغذیه مناسب نباشد. دریافت تغذیه مناسب قبل از بارداری برای سلامتی شما و سلامت جنین بسیار مهم است. وزن کم بدن می تواند یک عامل خطر برای ناباروری و زایمان زودرس باشد. امیلی میچل، متخصص تغذیه و مربی دیابت معتبر در مرکز پزشکی جنین، می گوید: اگر کم وزن هستید و قصد بارداری دارید، تا پوند وزن بیشتری نیاز دارید. برای به دست آوردن این مقدار وزن، شما باید کالری خود را حدود کالری در روز افزایش دهید. (زنانی که کم وزن نیستند معمولا در سه ماهه اول بارداری به کالری اضافی نیاز ندارند. تقریبا کالری اضافی در روز در سه ماهه دوم و کالری اضافی در روز در طول سه ماهه سوم نیاز دارند. یک متخصص تغذیه باتجربه می تواند گزینه های غذایی غنی از مواد مغذی و پرکالری را برای کمک به شما در رسیدن به اهداف وزن پیشنهاد کند. کمبود وزن BMI کمتر از . قبل از بارداری معمولا مشک ساز نیست. مگر اینکه شما به شدت کم وزن، سوء تغذیه و یا سابقه اختلالات خوردن داشته باشید. میچل گزارش می دهد که وقتی به زنی مبتلا به اختلال خوردن توصیه می کند، ممکن است متوجه شود که باید به جای افزایش وزن، بر افزودن برخی مواد مغذی کلیدی مانند فولات (ویتامین B ) ، آهن، پروتیین و چربی تمرکز کند. او می گوید: "هنگام بررسی میزان مصرف غذای یک زن، من دوست دارم بر روی پر کردن شکاف مواد مغذی اصلی که آنها از دست داده اند، کار کنم. اگر زنی ذخیره چربی زیادی ندارد، بسیار مهم است که به طور مداوم از رژیم غذایی مناسب استفاده کرده و در سه ماهه دوم و سوم وزن خود را افزایش دهد. " خستگی یکی از علایم شایع افزایش وزن نامناسب است. علاوه بر این، زنانی که در دوران بارداری مشکل اضافه وزن دارند، بهبودی بعد از زایمان طولانی تر خواهند داشت و ممکن است سلامت استخوان های خود را در معرض خطر قرار دهند. آنها همچنین ممکن است در معرض خطر کمبودهای تغذیه ای مانند کم خونی باشند. بسیاری از زنان در سه ماهه اول بارداری به دلیل تهوع صبحگاهی چند کیلو وزن کم می کنند. این طبیعی است. مگر اینکه به شدت کم وزن هستید یا به سرعت وزن خود را کاهش می دهید (بیش از یک یا دو پوند) ، این مسیله چندان نگران کننده نیست. زیرا نوزاد در حال رشد در مراحل اولیه نیازهای تغذیه ای محدودی دارد. نکته مهم این است که مطمین شوید مواد مغذی اصلی را دریافت می کنید، حتی اگر وزن شما ثابت باشد یا چند کیلو وزن کم کنید. هنگامی که رژیم غذایی تحت ت ثیر تهوع، استفراغ یا بیزاری از غذا قرار می گیرد، مصرف ویتامین قبل از تولد با کیفیت بسیار مهم است. با این حال، در بقیه دوران بارداری، افزایش وزن برای رشد سالم نوزاد بسیار مهمتر می شود. برخی تحقیقات نشان می دهد که افزایش وزن نامناسب، به ویژه در سه ماهه دوم و سوم، می تواند خطر زایمان زودرس یا زایمان سزارین را افزایش دهد. نوزادانی که زودتر از موعد به دنیا می آیند وزن کمتری دارند. تحقیقات نشان می دهد که این نوزادان بیشتر در معرض ابتلا به بیماری هایی مانند بیماری های قلبی، فشار خون بالا و دیابت هستند. میزان وزنی که باید در دوران بارداری افزایش دهید بستگی به وزن و شاخص توده بدنی ( BMI ) شما قبل از بارداری دارد. به طور کلی، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) توصیه های زیر را برای افزایش وزن بارداری ارایه می دهد. BMI با تقسیم وزن شما بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد شما بر متر محاسبه می شود. عدد به دست آمده شما را در یکی از دسته های بالا قرار می دهند. توجه داشته باشید که BMI اندازه گیری تقریبی چربی بدن نسبت به قد و وزن شما است. BMI یک ارزیابی کامل یا قطعی از سلامت وزن شما برای بدن نیست. این فقط یک راهنما است. پزشک می تواند نتایج را به صورت شخصی به شما اطلاع دهد که آیا وزن شما نگران کننده است و چند کیلوگرم باید آن را افزایش دهید. هر چند ساعت یکبار وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورید. مخصوصا اگر احساس تهوع می کنید. از حذف وعده غذایی خودداری کنید. همیشه صبحانه بخورید. از میان وعده های غنی از مواد مغذی و پر کالری مانند آجیل کراکرهای غلات کامل با پنیر، کره آجیل، هوموس یا آووکادو، میوه های برش خورده با کره آجیل ساندویچ روی نان سبوس دار سوپ خامه ای جو دو سر فولادی با میوه تازه و آجیل خرد شده استفاده کنید. از نوشیدنی های پرکالری مانند اسموتی هایی که با شیر پرچرب تهیه شده اند یا شیر جایگزین با پودر پروتیین اضافه شده استفاده کنید. اگر سوال یا نگرانی دارید، با یک متخصص تغذیه مشورت کنید تا مطمین شوید که مقادیر کافی از کلان و ریزمغذی ها را دریافت می کنید. براساس CDC ، زنان کم وزن باید در سه ماهه دوم تقریبا کالری در روز و در سه ماهه سوم تا کالری در روز اضافه کنند. بسیاری از زنان در سه ماهه اول بارداری به دلیل تهوع، استفراغ و حالت تهوع صبحگاهی وزن خود را کاهش می دهند. این می تواند طبیعی باشد اما باید تحت نظر پزشک باشد، به خصوص اگر به شما توصیه شده است که وزن اضافه کنید. علاوه بر این، انتظار می رود وزن هفته به هفته در نوسان باشد. اما اگر به طور ناگهانی وزن خود را کاهش می دهید، باید بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید، به ویژه در سه ماهه سوم بارداری. اگر برای افزایش وزن مشکل دارید، نباید غذاهای کم مغذی و کم کالری مصرف کنید. رژیم غذایی خود را با برخی غذاهای پر کالری و چربی بیشتر مانند بستنی، بادام زمینی، کره و پنیر شروع کنید. به همه زنان باردار توصیه می شود قبل و در دوران بارداری از ویتامین پیش از زایمان استفاده کنند. مصرف روزانه برخی مواد مغذی مانند فولات (اسید فولیک) ، کلسیم و آهن در دوران بارداری افزایش می یابد. این مواد مغذی برای رشد و نمو سالم کودک شما حیاتی هستند. بسیار مهم است که مکملی را پیدا کنید که % ارزش روزانه آن را داشته باشد و همچنین حاوی مقادیر اضافی مواد مغذی مانند اسید فولیک ( میکروگرم) و آهن ( میلی گرم) نباشد. زنانی که کم خون هستند ممکن است به آهن بیشتری نیاز داشته باشند. علاوه بر این، مصرف برخی از ویتامین های محلول در چربی و مکمل ها بیشتر از مقدار روزانه باشند، می توانند مشکل ساز شوند. به عنوان مثال، افزایش ویتامین A با نقص های مادرزادی مرتبط است. با این حال، بهترین راه برای دریافت تغذیه مناسب، خوردن انواع میوه ها، سبزیجات و غلات کامل است. غذاهای غنی از کلسیم، مانند شیر، شیر بادام، ماست ساده منابع پروتیینی مانند لوبیا، تخم مرغ، ماهی و مرغ و چربی های سالم مانند ماهی های چرب، آجیل، دانه ها و روغن. در حالت مطلوب، زنان ابتدا مواد مغذی را از غذا دریافت می کنند زیرا بهتر از مکمل جذب می شوند. در زیر برخی از مواد مغذی ضروری برای همه زنان باردار ذکر شده است، که ممکن است نیاز به مکمل اضافی فراتر از ویتامین معمولی دوران بارداری داشته باشد. اگر از مقادیر کافی ماهی روغنی کم جیوه مانند ماهی آزاد، هالیبوت و ساردین یا تخم مرغ غنی شده استفاده نمی کنید، ممکن است به مکمل دوکوزاهگزانوییک اسید ( DHA ) نیاز داشته باشید. میچل حداقل mg مکمل DHA برای حمایت از رشد مغز، عصب و چشم نوزاد توصیه می کند. ویتامین D همچنین یک ماده مغذی مهم در دوران بارداری است و ممکن است در جلوگیری از زایمان زودرس و عفونت ها نقش داشته باشد. از آنجا که ویتامین D در غذاهای مختلف به مقدار زیاد یافت نمی شود. دریافت مقدار کافی از آن در دوران بارداری می تواند دشوار باشد. به خصوص اگر مصرف تخم مرغ، ماهی قزل آلا و غذاهای غنی شده مانند شیر کم باشد. اگر وزن کم دارید و باردار هستید، با پزشک خود مشورت کنید تا بدانید که برای افزایش بارداری سالم باید چقدر وزن اضافه کنید. علاوه بر این، اگر سابقه اختلالات خوردن یا رژیم غذایی نامناسب دارید. ممکن است به مکمل برای دستیابی به تغذیه ایده آل و افزایش وزن نیاز داشته باشید. مشورت با یک متخصص می تواند شما را در رسیدن برنامه غذایی مناسب یاری کند. اگر کم وزن هستید و یا رژیم غذایی بیش از حد مناسب دارید، تا زمانی که وزن خود را اضافه می کنید، نگرانی کمتری دارید. از همه مهمتر، تمرکز بر افزایش وزن و دریافت تغذیه مناسب در سه ماهه دوم و سوم به منظور بهینه سازی سلامت کودک است.

قبل از دانستن عوارض واکسن های سینوفارم و آسترازانکا باید بدانیم که، واکسن، که موسسه بیولوژیکی تولید محصولات بیولوژیکی پکن ( آن را تولید کرده است، اولین واکسن ) مجوز استفاده اضطراری از آن را صادر کرده است. در واقع همین موضوع مجوز استفاده اضطراری است که باعث بروز بحث هایی درباره عوارض واکسن های موجود در بازار شده است. مسیله ای که باعث نگرانی عده زیادی از متقاضیان واکسیناسیون شده است. داده های ایمنی نشان می دهد که شایع ترین عوارض جانبی واکسن صادر کرده است. ) هنوز این واکسن را برای استفاده در اتحادیه اروپا بررسی نکرده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید واکسن هنگامی که فردی واکسن را دریافت می کند، سیستم ایمنی بدن وی ویروس غیرفعال شده را خارجی تشخیص داده و آنتی بادی علیه آن ایجاد می کند. اگر فرد واکسینه شده بعدا به ویروس داده های منتشر شده ای برای حمایت از عملکرد درمانی واکسن شایع ترین عوارض جانبی گزارش شده در این آزمایش تب و احساس درد در محل تزریق بود. داده های ایمنی سه آزمایش بالینی را بررسی کرد، که شامل داده هایی برای ، شرکت کننده ای بود که واکسن بر اساس این داده ها، شایع ترین عوارض جانبی تزریق واکسن سینوفارم، عبارتند از: سردرد خستگی ایجاد واکنش در محل تزریق واکسن این عوارض جانبی مشابه عوارض جانبی سایر واکسن های مجاز تولید شده بر علیه این عوارض جانبی شامل واکنش های موضعی قرمزی و تورم در محل واکسیناسیون بود. همچنین مورد تب وجود دارد که مورد از آن ها به عنوان شدید طبقه بندی شده است. اگرچه مورد از علایم اختلال در عصب صورت گزارش شده بود. اما ارزیابی کنندگان به این نتیجه رسیدند که این موارد با واکسن ارتباطی ندارد. داده های ایمنی برگرفته از . میلیون دوز تزریقی واکسن سینوفارم که افراد سالمند سال به بالا در چین، آن ها را دریافت کرده اند. بروز شایع ترین عوارض جانبی واکسن ها مانند سرگیجه، سردرد، خستگی، تهوع، تب، استفراغ و درماتیت آلرژیک را نشان می دهد. تا به امروز، هیچ عارضه جانبی جدی برای این گروه سنی گزارش نشده است. با این حال، هنوز در مورد ایمنی واکسن ها اختلاف نظر وجود دارد. عواملی همچون فقدان داده های ایمنی و اثربخشی دقیق و عرضه زودهنگام واکسن، به این اختلافات دامن زده است. یک مقاله خبری در ژانویه گزارش داد که تایو لینا، متخصص واکسن مستقر در شانگهای، نسخه دیجیتالی دفترچه راهنمای واکسن را در وب بارگذاری کرده است. در دفترچه راهنما عارضه جانبی و سیستمیک واکسن ذکر شده است که باعث شده تایو واکسن را "ناامن ترین واکسن در جهان" توصیف کند. با این حال، تعدادی از عوارض جانبی که دفترچه راهنما فهرست کرده است، به خودی خود نشان دهنده ایمنی واکسن نیست. تایوان نیوز گزارش داد که سانسورگران، پست تایو را در اوایل ژانویه حذف کردند. روز بعد، تایو انتقادات خود را پس گرفت و گفت که این موضوع یک شوخی بود. برخی از افراد نیز نگرانی هایی در مورد اثرات واکسن نشان داده اند. در آوریل ، یک مقام چینی به نام گایو فو گفت که واکسن های تنظیم کننده های عمده دارویی جهان ( سازمان غذا و دارو ( و آژانس تنظیم کننده محصولات دارویی و مراقبت های بهداشتی انگلستان) واکسن ، از طریق فهرست موارد استفاده اضطراری، به کشورهایی که به دنبال تکمیل تلاش های خود برای تولید واکسن هستند، اطمینان می دهد که این کار باعث ایمنی زایی جمعی خواهد شد. دکتر مارینگلا سیمایو، دستیار مدیر کل سازمان بهداشت جهانی برای دسترسی به محصولات بهداشتی، گفت که افزودن واکسن به لیست استفاده اضطراری، "این پتانسیل را دارد که دسترسی سریع واکسن واکسن، که توسعه یافته توسط مرکز ملی اپیدمیولوژی و میکروبیولوژی گامالیا در روسیه است، اولین واکسن علاوه بر روسیه، کشور، استفاده از این واکسن را ت یید کرده اند. این کشورها شامل آرژانتین، ایران و هند است. تزریق عمومی این واکسن، در حال حاضر در اتحادیه اروپا توسط آژانس دارویی اروپا در حال بررسی است. بر اساس داده های منتشر شده در یک‌مقاله، شایع ترین عوارض جانبی تزریق واکسن اسپوتنیک، عبارت اند از: سردرد خستگی ایجاد واکنش در محل تزریق بروز بیماری و علایمی شبیه آنفولانزا این عوارض جانبی مشابه عوارض ناشی از تزریق واکسن های، و نویسندگان این مقاله می گویند که در نفر از شرکت کننده که این واکسن را دریافت کرده اند، عوارض جانبی جدی از جمله ترومبوز ورید عمقی، سکته مغزی خونریزی دهنده و فشار خون بالا گزارش شده است. با این حال، طبق این مقاله، کمیته نظارت مستقل بر داده ها ت یید کرده است که هیچ یک از این موارد مربوط به واکسن در نظر گرفته نشده است. با وجود این داده ها، هنوز بحث مهمی در مورد این واکسن وجود دارد. کارشناسان مربوطه، به دلیل استراتژی ت یید اولیه روسیه در آگوست ، همراه با عدم وجود داده ها یا پروتکل خام منتشر شده، نتایج ناشی از کارآزمایی های بالینی این‌واکسن را با شک و تردید نگریسته اند. آدنو ویروس ها در حالت طبیعی، خود قادر به تکثیر در بدن هستند و منجر به بروز بیماری هایی مانند سرماخوردگی می شوند. در واکسن، گفته شده است که ژن به منظور جلوگیری از تکثیر عوامل بیماری زا، از واکسن حذف شده است. با این حال، برزیل اخیرا استفاده از ، آژانس تنظیم سلامت برزیل، اسناد کنترل کیفیت نشان داد که ویال های واکسن "کمتر از ذره کمک کننده به تکثیر در هر دوز" را نشان می دهد. این مطلب نشان می دهد آدنوویروس موجود در این واکسن، شانس کمی برای تکثیر دارد. کمی بعد، مرکز ملی گامالیا با انتشار بیانیه ای مطبوعاتی اتهامات آنویسا را رد کرد و از تصمیمات برزیل به عنوان "ماهیت سیاسی و ارتباطی به همراه دسترسی تحریف شده به اطلاعات یا علم" یاد کرد. در این گزارش آمده است که فقط آدنوویروس های غیر قابل تکثیر در واکسن اسپوتنیک گنجانده شده اند. همچنین به سایر جنبه های دقیق کنترل کیفیت نیز اشاره شده است. دانشمندان واکنش های متفاوتی به واکسن اسپوتنیک نشان داده اند. برخی از آن ها از عدم شفافیت روسیه انتقاد کرده و برخی دیگر تفسیر آنویسا از داده ها را زیر سوال برده اند. در صورتی که آدنوویروس بتواند تکثیر شود. عوارض جانبی احتمالی برای اکثر مردم مانند یک سرماخوردگی معمولی خفیف خواهد بود. برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، خطرات ناشی از تکثیر، ممکن است بیشتر باشد.

خطرات شغلی زیادی برای پرستاران وجود دارد، از جمله خطرات استفاده از و مشکلات ناشی از پرخاشگری بیماران برای افرادی که می خواهند این شغل را انتخاب کنند، می تواند تاثیر زیادی در روند تصمیم گیری داشته باشد. در این مقاله به معرفی ریسک های شغل پرستاری و روش های کاهش تاثیر آنها پرداخته ایم. هر شغلی خطرات خود را دارد، از جمله وضعیت یک پرستار. پرستاران در ساعات کاری خود با خطرات جسمی و روانی زیادی مواجه هستند. این موارد شامل عفونت، سموم، ضربه، استرس، شیفت کاری خسته کننده و طولانی، آسیب های مختلف کمر، قرار گرفتن در معرض تشعشعات و حتی خشونت توسط بیماران و همراهان آنها می شود. بررسی این عوامل و یافتن راه حلی برای کاهش خطرات پرستاری ضروری است. در این مقاله به معرفی رایج ترین خطراتی می پردازیم که کادر پزشکی را تهدید می کند. فهرست محتوا خطر و سایر مراکز درمانی مانند کلینیک ها، مراکز جراحی سرپایی، خانه های سالمندان، مراکز، مراکز بهداشتی و درمانی و مراکز درمانی زندان وجود دارد. بیمارستان ها شامل بخش های پرخطر، بخش اطفال، بخش عفونی، بخش اورژانس و بخش مراقبت های ویژه است. به عنوان مثال، یکی از شایع ترین بیماری های عفونی مرتبط با پرستاری است. اگرچه ویروس در خون وجود دارد، اما ممکن است در بزاق، مدفوع و منی بیماران نیز وجود داشته باشد. این ویروس می تواند از طریق یک سوزن آلوده یا زخم در دست پرستار در تماس با بزاق و سایر غشاهای مخاطی منتقل شود. در بسیاری از موارد، پرستاران ممکن است در معرض مختلفی مانند سرخک، اوریون، سرخجه، آنفولانزا و آخرین بلای انسانی یعنی بیماری عروق کرونر قلب قرار بگیرند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای جلوگیری از گسترش عفونت ها، رعایت اصول ایمنی، درمان منظم کارکنان و دفع صحیح و جمع آوری سوزن های آلوده ضروری است. بهترین راه برای کاهش خطر ابتلا به بیماری های عفونی در پرستاران، رعایت نکات بهداشتی و بهداشتی و استفاده از روش های مناسب شستشو و ضدعفونی تجهیزات و دست های پزشکی است. شستن مرتب دست ها برای کاهش عفونت و البته استفاده از کرم های مرطوب کننده برای جلوگیری از خشکی پوست ضروری است. با این حال، بسیاری از پرستاران از آسیب های ناشی از ضد عفونی کننده ها مصون نیستند. استفاده از مواد ضدعفونی کننده غیر سمی مانند نانو نقره که به پوست آسیبی نمی رساند و در عین حال خاصیت ضد میکروبی قوی دارند می تواند کمک شایانی به حفظ سلامت پرستاران کند. داروهای سیتوتوکسیک برای پرستارانی که با آنها کار می کنند خطرناک است. این مواد در موارد خفیف باعث تحریک پوست، چشم و واکنش های آلرژیک می شوند و در موارد حاد باعث جهش های ژنتیکی و سرطان می شوند. اکسید اتیلن در بیمارستان ها برای استریل کردن وسایل پزشکی و مواد حساس به حرارت استفاده می شود و ممکن است در مراکز جراحی و بخش های مراقبت از بیمار در دسترس باشد. مطالعات نشان داده است که این ماده دارای خواص سرطان زایی، جهش زایی و تراتوژن نیز می باشد. خطر اختلالات کلیوی (متوکسی فلوران) و اختلالات کبدی (هالوتان) در صورتی که پرستاران اتاق عمل برای مدت طولانی در معرض گازهای بیهوشی قرار گیرند، افزایش می یابد. این بیماری ها باعث ایجاد مشکلاتی مانند سقط جنین و ناتوانی های مادرزادی در پرستاران باردار می شود. پرستاران شاغل در واحدهای دیالیز کلیه در معرض فرمالدیید هستند. فرمالدیید باعث درماتیت و آلرژی، سوزش چشم و آسم می شود. گلوتارآلدیید همچنین یک میکروب کش است که در دیالیز، و واحدهای مراقبت های ویژه برای عقیم سازی سرد استفاده می شود. پوست و غشاهای مخاطی را تحریک می کند و اگر پرستاران بیش از حد در معرض این ماده قرار گیرند، در بدنشان مسمومیت کبدی ایجاد می شود. استفاده از جیوه در ابزارهای مختلف پزشکی. با این حال، فرض کنید قسمت شیشه ای این دستگاه ها حاوی جیوه است. در این صورت پرسنل پزشکی در معرض آن مسموم می شوند که مقدار کمی از این مسمومیت باعث آسیب به سیستم تنفسی و عصبی ریه و در موارد شدید منجر به مرگ می شود. لاتکس در بسیاری از وسایل پزشکی مانند دستکش های جراحی و بهداشتی وجود دارد. برخی از آلرژی های لاتکس می توانند یک واکنش آلرژیک خفیف ایجاد کنند که ممکن است باعث درماتیت شود، در حالی که آلرژی های شدید می توانند باعث آنافیلاکسی شوند. مواد خطرناک و سمی باید برچسب گذاری شوند. مواد قابل اشتعال را در ظروف در بسته نگهداری کنید. از تجهیزات ایمنی مانند ماسک و لباس ایمنی استفاده کنید. اگر به لاتکس حساس هستید، از دستکش های بدون لاتکس استفاده کنید. آموزش روش صحیح شستشوی چشم در صورت آلودگی چشم به مواد سمی. برای دفع مواد و ظروف سمی و آلوده در بیمارستان ها و درمانگاه ها باید قسمت ویژه ای وجود داشته باشد. ارایه اطلاعات کافی به پرسنل بهداشتی در مورد علایم و نشانه های مواجهه با آلاینده ها. پرستاران هر بار ساعت های طولانی روی پای خود می مانند، به این معنی که استرس فیزیکی یکی از مهم ترین خطراتی است که پرستاران را تحت تاثیر قرار می دهد. بلند کردن و حمل و نقل بیماران، بیماران فوق العاده چاق، نیز خطرناک است و شایع ترین علت آسیب کمر در بین کارکنان مراقبت های بهداشتی است. پرستاران و کادر پزشکی زیادی برای بلند کردن بیماران، انتقال بیماران مسن به تخت یا تجهیزات مورد نیاز هستند. داروی سنگین حمل کنید. به همین دلیل احتمال بروز کمردرد در آنها بیشتر است. البته میزان کمردرد و آسیب نخاعی در پرستاران و پرستاران بیشتر است. بیمارستان ها باید مجهز به تجهیزات مکانیکی برای جابجایی و بلند کردن بیماران باشند تا آسیب های فیزیکی به پرستاران کاهش یابد. به پرستاران کمک می کند تا بیماران را با کمترین فشار فیزیکی حرکت دهند و بلند کنند. این ابزارها صدمات پرستاران را به میزان قابل توجهی کاهش می دهند. پوشیدن کفش های طبی مناسب برای راه رفتن و ایستادن در محل کار و رعایت اصول ارگونومیک برای انجام کار در یک وضعیت خاص مانند قرار دادن دست ها بالای شانه ها یا انجام کارهای تکراری نیز می تواند به کاهش آسیب های بدنی پرستاران کمک کند. پرستارانی که با بیماران مزمن سر و کار دارند و کسانی که در بخش مراقبت های ویژه، اورژانس، اتاق سوختگی یا اتاق عمل کار می کنند، در معرض خطر بیماری عصبی و استرس هستند. علایم اولیه شامل از دست دادن اشتها، سردردهای میگرنی، بی ثباتی عاطفی و اختلالات خواب است. عوامل محیطی مختلف بر استرس پرستاران، تقاضای بیماران، کار بیش از حد، کمبود نیروی انسانی و شیفت کاری سنگین، فشار مراقبین و مرگ بیماران ت ثیر می گذارد. گاهی اوقات این مشکلات منجر به افزایش مصرف سیگار، الکل و مواد مخدر می شود و رفتار پرستاران را تحت تاثیر قرار می دهد. آموزش کافی و ارتباط با پرستاران و کارکنان می تواند به کاهش استرس آنها در حین کار روزانه کمک کند. اینها شامل جلسات منظم برای به اشتراک گذاشتن احساسات و ایده ها، آموزش مدیریت استرس و تمرینات تمدد اعصاب است. داشتن یک برنامه منظم بدون استرس کاری، داشتن نیروی کار کافی در بیمارستان نیز به کارکنان کمک می کند تا از استرس کاری دوری کنند. پرستاران در مراکز درمانی انواع مختلفی از خشونت را به نمایش می گذارند، از بیمارانی که مشکلات عصبی و روانی دارند تا "همراهانی که گاهی پرستاران و پزشکان را مسیول نارسایی های بیماران خود می دانند. گاهی اوقات بیماران به دلیل اختلالات روانی، واکنش های دارویی، عدم تعادل الکترولیت ها پرخاشگر می شوند و حرکاتی را انجام می دهند که باعث آسیب رساندن به اطرافیان به ویژه پرستاران می شود. معمولا پرستاران جوان و کمک پرستاری که آموزش زیادی برای کنترل خشم دیگران ندیده اند در معرض این خشونت قرار می گیرند. که در برخی موارد خسارات جبران ناپذیری را به دنبال دارد. پرستاران شاغل در رادیوگرافی یا جراحی با مشکلات متعددی از قرار گرفتن در معرض اشعه های مختلف مواجه خواهند شد. افزایش سقط جنین، مرده‌زایی، سرطان‌هایی مانند لوسمی میلوژن، سرطان استخوان و پوست از جمله مشکلات شایع ناشی از قرار گرفتن در معرض این اشعه‌ها هستند. خطرات شغلی متعددی در حرفه پرستاری وجود دارد، از خطرات مواد ضدعفونی کننده گرفته تا مشکلات ناشی از پرخاشگری بیماران. همه اینها نگرانی هایی را برای پرستاران ایجاد می کند. شناخت این مشکلات و یافتن راه حل های منطقی برای آنها، محیط کار پرستاران را ایمن تر می کند. منبع:

تا حدودی ممکن است نگران کننده باشند. در برخی شرایط کبودی هایی که بدون عتل مشخصی بروز می کنند ممکن است نشان دهنده بیماری زمینه ای باشند. کبودی یک واکنش معمولی به آسیب یا صدمه ای مانند سقوط، بریدگی یا برخورد با چیزهای سخت است. این صدمات می تواند باعث پارگی رگ های خونی نزدیک سطح پوست شود. خون رگها به بافتهای زیر پوست نشت کرده و در آنجا محبوس شده و کبودی ایجاد می کند. همچنین طبیعی است که با افزایش سن کبودی بیشتری را تجربه کنید. چون پوست نازک تر و ظریف تر می شود، بنابراین حتی یک آسیب جزیی می تواند باعث کبودی شود. علاوه بر این، مصرف برخی داروها نیز می تواند احتمال کبودی را افزایش دهد. اینها شامل NSAID ) ها (داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند Motrin و Aleve ، داروهای ضد انعقاد (رقیق کننده خون) ، استروییدها، آسپرین، داروهای ضدافسردگی، آنتی بیوتیک ها، شیمی درمانی و مکمل هایی مانند ویتامین E و جینکو بیلوبا است. اما اگر دچار کبودی های زیادی بدون علت مشخص شده اید، احتمال دارد علامت یک بیماری جدی مانند بیماری کبد یا کلیه یا حتی سرطان باشد. بسیار مهم است که در صورت بروز کبودی بدون دلیل، فورا با پزشک مشورت کنید به خصوص اگر علایم دیگری مانند کاهش وزن ناخواسته، خستگی یا تب با درجه پایین دارید. برخی از دلایل احتمالی که ممکن است منجر به کبودی ها شوند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک سوال مهم که باید از پزشک خود بپرسید این است که "آیا باید به متخصص خون مراجعه کنم؟ " هماتولوژیست نوعی پزشک متخصص اختلالات خونریزی است. اگر کبودی مکرر بدون هیچ گونه ضربه، خونریزی از نواحی دیگر بدن مانند بینی یا دستگاه گوارش دارید، یا اگر آزمایش خون ناهنجاری های خاصی را نشان داد، باید برای بررسی بیشتر به متخصص خون مراجعه کنید. علایم شایع کمبود ویتامین ها، عبارتند از: خستگی خون در مدفوع از دست دادن دندان وجود خون در ادرار تغییرات خلق و خوی التهاب یا خونریزی لثه موهایی به شکل چنگک کبودی و خونریزی بدون دلیل و آسان برخی ویتامین ها مانند ویتامین C و K در صورت کمبود این ویتامین ها، شاید به راحتی دچار کبودی شوید، زیرا احتمال دارد خون آنطور که باید لخته نشود. علایم برخی از بیماری های کبدی که ممکن است منجر به بروز کبودی شوند، عبارتند از: گیجی خستگی مدفوع تیره استفراغ خونی التهاب در شکم کبودی بدون دلیل بزرگ شدن سینه ها زرد شدن پوست و چشم لکه های قرمز روی پوست کبد عملکردهای زیادی از جمله کمک به هضم، دفع مواد زاید از بدن و تولید پروتیین های خاص دارد. یک نوع پروتیین ساخته شده توسط کبد، عامل لخته شدن است. عوامل انعقادی به پیشگیری و توقف خونریزی کمک می کند. اگر کبد به درستی کار نکند، فاکتورهای انعقادی کافی ایجاد نمی شود و این شما را مستعد کبودی و خونریزی می کند. علل مختلفی برای بیماری های کبدی مانند هپاتیت وجود دارد. در صورت مشکوک بودن به اختلال کبدی با پزشک مشورت کنید. علایم برخی از بیماری های کلیوی که ممکن است منجر به بروز کبودی شوند، عبارتند از: گیجی خارش خستگی کبودی آسان کاهش ادرار ادرار کف آلود فشار خون بالا وجود خون در ادرار التهاب در مچ و ساق پا یکی از وظایف کلیه ها کمک به عملکرد طبیعی پلاکت ها است. پلاکت ها نوعی سلول خونی هستند که از خونریزی پیشگیری می کنند. در بیماری کلیوی، پلاکت ها به درستی کار نمی کنند و باعث کبودی آسان می شوند. اگر علایم بیماری کلیوی را دارید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها آزمایش خون و ادرار را برای بررسی عملکرد صحیح کلیه ها انجام می دهند. در صورت مشکوک بودن به بیماری کلیوی، احتمال دارد سونوگرافی یا سی تی اسکن کلیه برای تعیین علت مورد نیاز باشد. درمان بیماری کلیوی شامل رفع هر گونه مشکل برگشت پذیر مانند برداشتن سنگ کلیه است که می تواند به کلیه ها آسیب برساند، همچنین باید از موادی که می توانند باعث آسیب بیشتر شوند، مانند الکل اجتناب کنید. در بیماری کلیوی بسیار طولانی مدت یا شدید، احتمال دارد درمانی به نام دیالیز مورد نیاز باشد. دیالیز خون را از بدن خارج می کند، از طریق دستگاهی که درست مانند کلیه کار می کند، فیلتر می شود و سپس به بدن باز می گردد. در برخی موارد، پیوند کلیه شاید ضروری باشد. بیماری فون ویلبراند ( VWD ) شایع ترین اختلال خونریزی ارثی است که تعداد کمی از جمعیت را درگیر می کند. افراد مبتلا به VWD کمبود فاکتور فون ویلبراند دارند، این فاکتور پروتیینی است که از خونریزی پیشگیری کرده و آن را متوقف می کند. بنابراین بدن این افراد راحت تر کبود می شود. VWD مبتلا شوند. اما زنان باید با پزشک خود مشورت کنند زیرا باعث پریودهای بسیار طولانی می شود. علایم این بیماری عبارتند از: خون دماغ خون در مدفوع کبودی بدون دلیل خونریزی راحت تر دوره های قاعدگی سنگین خونریزی شدید پس از زایمان خونریزی بعد از عمل دندانپزشکی درمان شامل اجتناب از هرگونه فعالیتی است که خطر خونریزی را افزایش می دهد. همچنین احتمال دارد به دارو نیاز باشد، به ویژه اگر مجبور به جراحی هستید یا خونریزی شدید دارید. به گفته انجمن لوسمی و لنفوم، سرطان خون بر سلول های خونی ت ثیر می گذارد و تقریبا درصد از کل سرطان ها در ایالات متحده را تشکیل می دهد. این سرطان ها منجر به سطوح پایین پلاکت ها که باعث می شود به راحتی دچار کبودی شوید یکی از علایم بارز سرطان خون است. در صورت بروز علایم سرطان خون، فورا با پزشک خود مشورت کنید. درمان می تواند شامل شیمی درمانی، اشعه و پیوند مغز استخوان باشد. سندرم کوشینگ اختلالی است که در اثر سطح بالای هورمون کورتیزول در بدن ایجاد می شود. احتمال دارد به دلیل وجود تومور در غدد فوق کلیوی یا غده هیپوفیز در مغز ایجاد شود. استفاده طولانی مدت از داروهایی که دارای اجزای شبه کورتیزول هستند مانند استروییدها نیز می تواند منجر به سندرم کوشینگ شود. با گذشت زمان، سطح بالای کورتیزول می تواند منجر به اختلالات جدی مانند دیابت، فشار خون بالا، پوکی استخوان، اضطراب و افسردگی شود. علایم این وضعیت عبارتند از: خستگی علایم کشش میل جنسی پایین کبودی بدون دلیل افزایش فشار خون آکنه روی صورت چرخه قاعدگی نامنظم در زنان افزایش موهای صورت و بدن در زنان افزایش وزن در نواحی خاصی از بدن (قسمت میانی، صورت، ناحیه بین شانه ها) درمان بستگی به علت آن دارد. اگر سندرم کوشینگ مربوط به دارو باشد، پزشک دوز داروهای را تنظیم می کند. اگر علت آن تومور باشد، معمولا جراحی لازم است، اگرچه احتمال دارد دارو نیز توصیه شود. پزشک احتمال دارد برخی از اقدامات اولیه خون را درخواست کند، سپس برای انجام آزمایش خون بیشتر به آنجا مراجعه کنید. هموفیلی یک بیماری ارثی است که توانایی لخته شدن خون را مختل کرده و منجر به کبودی مکرر می شود. شدت هموفیلی می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. این در درجه اول مردان را تحت ت ثیر قرار می دهد. دو نوع هموفیلی وجود دارد: هموفیلی A و هموفیلی B . هر دو نوع علایم مشابهی دارند اما توسط ژن های مختلف در بدن ایجاد می شود. اکثر افرادی که هموفیلی دارند در بدو تولد به آن مبتلا شده اند. اما در موارد بسیار نادر، افراد بعدا در زندگی دچار هموفیلی می شوند که بدن آنتی بادی هایی تولید می کند که به عوامل انعقادی خون حمله می کنند. به این نوع هموفیلی خود ایمنی می گویند. با دارویی به نام emicizumab که توانایی لخته شدن خون را بهبود می بخشد، می توان از خونریزی ناشی از هموفیلی پیشگیری کرد. درمان جایگزین تزریق فاکتورهای انعقادی در وریدها نیز احتمال دارد توصیه شود. در افراد مبتلا به بیماری شدید کبدی و هموفیلی، شاید پیوند کبد مورد نیاز باشد. سندرم Ehlers - Danlos ( EDS ) یک بیماری ارثی است که بر بافت همبند مانند تاندون ها و رباط ها ت ثیر می گذارد که می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. انواع مختلفی از EDS وجود دارد و کبودی آسان تا حدی در همه آنها ایجاد می شود. بافت همبند در داخل و اطراف عروق خونی قرار دارد و حمایت و محافظت را ارایه می دهد. در EDS ، این بافت ضعیف است، بنابراین رگ های خونی به راحتی آسیب می بینند. از آنجا که بافت همبند در سراسر بدن ما قرار دارد، افراد مبتلا به EDS می توانند طیف وسیعی از علایم را داشته باشند. علایم این سندرم، عبارتند از: خستگی سرگیجه درد مفاصل پوست کشیده پوست شکننده ترمیم ضعیف زخم بدن به راحتی کبود می شود. مشکلات گوارشی مانند سوزش سر دل، یبوست و درد شکم تحرک بیش از حد مفصل (قادر به حرکت دادن مفاصل خود با سهولت بیشتر از سایر موارد هستید که همچنین به عنوان "دو مفصلی" شناخته می شود) هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. درمان EDS بر تسکین علایم مانند درد مفاصل و بهبود عملکرد مفاصل متمرکز است. این شامل درمان فیزیکی و شغلی، تغییر شیوه زندگی و داروهای ضد درد مانند استامینوفن (تیلنول) و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( Advil و Aleve ) است. ترومبوسیتوپنی ایمنی ( ITP ) یک اختلال خونریزی است که در آن خون به درستی لخته نمی شود. این به دلیل سطح پایین پلاکت ها در خون است. هنگامی که سطح پلاکت پایین باشد، به راحتی دچارکبودی می شوید. ITP می تواند در اثر عفونت ایجاد شود. هنگام پاسخ به عفونت، سیستم ایمنی احتمال دارد به اشتباه به پلاکت ها حمله کرده و منجر به ITP شود. این بیماری می تواند حاد باشد (برطرف شود) یا می تواند مزمن باشد (در طول زندگی ادامه دارد) برخی موارد ITP آنقدر جزیی هستند که شاید تشخیص داده نشوند. همچنین موارد شدیدی وجود دارد که می تواند منجر به وضعیت خطرناک و جدی شود، مانند خونریزی مغزی، که یک وضعیت اورژانسی است. علایم آن، عبارتند از: کبودی آسان خونریزی از دهان خونریزی شدید قاعدگی خونریزی بینی بدون دلیل لکه های قرمز زیر پوست وجود خون در ادرار یا مدفوع درمان ITP احتمال دارد شامل داروهای تجویزی برای افزایش تولید پلاکت، استروییدها و تزریق ایمونوگلوبولین باشد که به افزایش تولید پلاکت کمک می کند. در برخی موارد، جراحی برداشتن طحال به عنوان راهی برای بهبود تعداد پلاکت ها توصیه می شود. پزشک همچنین می تواند تغییر شیوه زندگی، مانند اجتناب از ورزش های تماسی، را برای مدیریت علایم توصیه کند. برخی از رایج ترین داروهای بدون نسخه، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن، می توانند با کبودی و خونریزی همراه باشند. همچنین مکمل هایی مانند ویتامین E و جینکو بیلوبا می توانند خطر خونریزی و کبودی را افزایش دهند. این دلیل که داروی به عنوان "طبیعی" به بازار عرضه می شود به این معنی نیست که بدون خطر است. تعدادی از بیماری های دیگر می توانند باعث کبودی بدون دلیل شوند. این شامل: آمیلوییدوز بیماری گوچر سندرم مارفان اختلالات خود ایمنی ترومبوز ورید عمقی سندرم فعال سازی ماکروفاژ تلانژکتازی هموراژیک ارثی Osteogenesis imperfecta لنفوهیستیوسیتوز هموفاگوسیتیک اگر کبودی غیرقابل توضیح دارید، باید مراقب سایر علایم که می تواند نشانه بیماری جدی تری است، باشید. در صورت داشتن موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید: سرگیجه تنگی نفس عرق شبانه خستگی شدید سرفه یا استفراغ خون التهاب در پاها یا بازوها خونریزی بیش از حد بینی وجود خون در مدفوع یا ادرار کاهش وزن یا افزایش وزن بدون دلیل سایر تغییرات پوستی مانند خارش یا تغییر رنگ تب درجه پایین یا تب که احتمال دارد مداوم باشد. اگر موارد زیر را دارید، باید به اورژانس بروید: گیجی تب شدید تنگی نفس درد قفسه سینه خونریزی کنترل نشده از دست دادن هوشیاری کبودی متورم، دردناک، گرم یا بسیار قرمز ناتوانی در جابجایی ناحیه ای که کبودی در آن قرار دارد.

کلونوپین یک داروی تجویزی با نام تجاری است که برای مدیریت انواع خاصی از تشنج در بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. همچنین برای درمان حملات پانیک در بزرگسالان مبتلا به اختلال پانیک استفاده می شود. ماده فعال کلونوپین، کلونازپام است، یک بنزودیازپین که با افزایش اثرات یک انتقال دهنده عصبی به نام GABA ، فعالیت مغز را آرام می کند. GABA در حالی که می تواند به عنوان یک داروی ضد تشنج و ضد اضطراب موثر باشد، کلونوپین می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. برای جلوگیری از مشکلات هنگام مصرف کلونوپین، شناخت عوارض جانبی مصرف دارو و همچنین تداخلات دارویی احتمالی و خطرات سوء استفاده و وابستگی کمک می کند. اکثر افرادی که کلونوپین مصرف می کنند برخی از عوارض جانبی، معمولا خواب آلودگی یا سایر اختلالات را تجربه خواهند کرد. شایع ترین عوارض جانبی کلونوپین عبارتند از: گیجی یبوست گلو درد خستگی سرگیجه تاری دید افسردگی لکنت زبان نعوظ اختلال خواب آلودگی بثورات پوستی مشکلات حافظه کاهش میل جنسی از دست دادن اشتها از دست دادن هماهنگی دردهای قاعدگی دردناک اختلال در عملکرد فکری افزایش آنزیم های کبدی عوارض جدی کلونوپین عبارتند از: سوء استفاده و وابستگی افکار یا رفتارهای خودکشی تشدید تشنج در افراد مبتلا به اختلالات تشنجی واکنش های ترک، از جمله سندرم ترک طولانی مدت واکنش های متناقض مانند تحریک پذیری، اضطراب، بی قراری و روان پریشی مشکلات تنفسی یا افسردگی تنفسی، به ویژه زمانی که با مواد افیونی مصرف شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کلونازپام با کند کردن فعالیت مغز به عنوان یک داروی آرام بخش و ضد اضطراب عمل می کند. در نتیجه، تغییرات ذهنی، حرکتی و خلقی از جمله خواب‌آلودگی ( از افراد در ایالات متحده از بنزودیازپین استفاده نادرست یا سوء استفاده کرده اند. از آنجایی که بدن می تواند بنزودیازپین ها را تحمل کند، افرادی که از کلونوپین سوء استفاده می کنند ممکن است مجبور شوند دوزهای فزاینده ای را برای دستیابی به اثرات مشابه در طول زمان مصرف کنند. مصرف مزمن و بیش از حد کلونوپین می تواند خطر عوارض جانبی جدی، تداخلات دارویی خطرناک را افزایش دهد. در دوزهای تجویزی، کلونازپام را می توان با خیال راحت برای دو تا چهار هفته مصرف کرد. پس از آن، قطع کلونازپام ممکن است منجر به علایم ترک شود. علایم ترک می تواند خفیف تا شدید باشد و معمولا برای چند هفته، در موارد خفیف، تا چند ماه و در موارد شدید ادامه می یابد. برای جلوگیری از ترک، پزشک معمولا دوز کاهش یافته را طی چند روز یا چند هفته تجویز می کند، اگرچه ممکن است برخی از علایم ترک همچنان وجود داشته باشد. حدود تا درصد از بیمارانی که بنزودیازپین مصرف کرده اند برای سه تا شش هفته ممکن است پس از قطع دارو علایم ترک طولانی مدت را تجربه کنند. قطع طولانی مدت می تواند از چند ماه تا بیش از ماه پس از قطع بنزودیازپین ادامه یابد. در صورت آشکار شدن علایم مصرف بیش از حد، مانند خواب آلودگی، گیجی، کند شدن واکنش ها، ضعف عضلانی و کما، به اورژانس مراجعه کنید. همه نمی توانند کلونوپین را مصرف کنند، به خصوص آنهایی که دارای برخی بیماری های زمینه ای هستند. به برخی از افراد به دلیل شرایط از قبل موجود، هرگز کلونوپین تجویز نمی شود. اینها شامل افرادی می شود که به بنزودیازپین ها مانند والیوم (دیازپام) ، زاناکس (آلپرازولام) و آتیوان (لورازپام) حساسیت دارند. کلونوپین برای افراد مبتلا به بیماری شدید کبدی یا گلوکوم حاد توصیه نمی شود. از آنجایی که کلونازپام به راحتی مورد سوء استفاده قرار می گیرد، افراد با سابقه اختلالات سوء مصرف مواد ممکن است برای تعیین اینکه آیا درمان با کلونازپام مناسب است یا خیر، معاینه شوند. پزشک ممکن است استفاده از کلونوپین را در افراد مبتلا به افسردگی کنترل کنند، زیرا کلونوپین ممکن است خطر تشدید افسردگی را افزایش دهد. کلونوپین، یک داروی ضد تشنج، ممکن است تشنج را در برخی از افراد مبتلا به اختلالات تشنجی پیچیده بدتر کند. پزشک ممکن است یک یا دو ضد تشنج دیگر را به رژیم درمانی برای درمان تشنج اضافه کنند. از آنجایی که کلونوپین می تواند باعث مشکلات تنفسی شود، بیماران مبتلا به مشکلات ریوی، مانند آپنه خواب، باید با احتیاط از کلونوپین استفاده کنند. افراد مبتلا به بیماری کلیوی ممکن است نیاز به آزمایش خون منظم داشته باشند تا مطمین شوند که محصولات جانبی کلونازپام در جریان خون تجمع نمی کنند. افراد مبتلا به پورفیری ممکن است نیاز به نظارت داشته باشند تا مطمین شوند که کلونوپین وضعیت را بدتر نمی کند. هیچ مطالعه ای وجود ندارد که خطرات کلونوپین را برای جنین شناسایی کند و تجربه مصرف کلونازپام در زنان باردار قطعی نیست. با این حال، کلونوپین ممکن است به جنین آسیب برساند و به طور کلی به زنان باردار توصیه نمی شود. مهم است که زنان در مورد هر بارداری به پزشک اطلاع دهند. هنگامی که کلونازپام در سه ماهه آخر مصرف می شود، نوزادان ممکن است علایم ترک، مشکلات تغذیه یا مشکل در تنفس را تجربه کنند. کلونوپین می‌تواند وارد شیر مادر شود، که باید در تجویز کلونازپام در دوران شیردهی احتیاط شود. شیرخوارانی که مادرشان کلونازپام مصرف می کنند ممکن است تحت تاثیر دارو قرار بگیرند. برای یک مادر مهم است که با یک پزشک برای تعیین روش مناسب برای تغذیه نوزاد مشورت کند. FDA محدوده دوز نرمال کلونوپین در افراد سالمند با جوانان یکسان است. با این حال، دوز شروع ممکن است کمتر باشد. پزشکان ممکن است بیماران سالمند را از نظر عوارض جانبی از نزدیک تحت نظر داشته باشند. مانند تمام داروهای تجویزی، کلونوپین می تواند در صورت مصرف با سایر داروهای تجویزی یا بدون نسخه، مشکلاتی ایجاد کند. به طور کلی، جدی ترین تداخلات دارویی یا باعث آرامبخشی بیش از حد یا تشنج می شود. آرام بخش بیش از حد می تواند منجر به تعدادی از مشکلات بالقوه جدی شود، مانند تنفس سطحی، اختلالات ذهنی، غش، سقوط، تصادف و صدمات. آرامبخشی شدید اغلب با مصرف بیش از حد همراه است که می تواند منجر به افسردگی تنفسی، کما و مرگ شود. کلونوپین به عنوان یک ضد تشنج یا دارویی برای مدیریت تشنج استفاده می شود. با این حال، برخی داروها می توانند آستانه تشنج را کاهش دهند و در صورت مصرف با کلونوپین، تشنج را بیشتر می کنند. هنگام مصرف کلونوپین ممکن است لازم باشد از مصرف برخی از این داروها اجتناب شود یا تحت نظارت باشد. ولبوترین (بوپروپیون) آمپیرا (دالفامپریدین) رگلان (متوکلوپرامید) لودیومیل (ماپروتیلین) فرداپس (آمیفامپریدین) داروهای خاصی مانند تیوفیلین و آنتی بیوتیک ها مانند لووفلوکساسین و سیپروفلوکساسین می توانند آستانه تشنج را کاهش دهند. استفاده از این داروها با کلونوپین ممکن است نیاز به نظارت داشته باشد. بسیاری از انواع مختلف داروها باعث کاهش سرعت مغز می شوند. این داروها را مضعف‌کننده‌های سیستم عصبی مرکزی یا مضعف‌کننده‌های CNS FDA CNS مواد افیونی باربیتورات ها آرام بخش ها سایر داروها می توانند مغز را کند کرده و اثرات آرام بخش کلونوپین را بدتر کنند. همچنین باید از مصرف آنها اجتناب کرد یا با احتیاط استفاده کرد. این داروها عبارتند از: آنتی هیستامین ها داروهای ضد تشنج سایر بنزودیازپین ها داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی و ضد روان پریشی مانند سایر داروها، عوارض جانبی در هنگام مصرف کلونوپین ممکن است. با این حال، راه هایی برای به حداقل رساندن خطر و شدت عوارض جانبی کلونوپین وجود دارد. این دارو را طبق دستور پزشک مصرف کنید. دوز ممکن است چندین بار در طول درمان تغییر کند. ممکن است لازم باشد دوزها طبق برنامه مصرف شوند. راهنمای دارویی کلونوپین اطلاعات ارزشمندی در مورد شناسایی و اجتناب از عوارض جانبی و همچنین دستورالعمل هایی در مورد نحوه مصرف ایمن دارو دارد. چ راهنمای دارویی را به طور کامل بخوانید. اگر سوالی دارید، با یک داروساز یا پزشک صحبت کنید. بسیاری از عوارض جانبی به دلیل سابقه پزشکی است. هنگامی که یک پزشک کلونوپین را تجویز می کند، آنها باید در مورد تمام سابقه پزشکی مطلع باشند، به ویژه: پورفیریا شیردهی مشکلات کبدی یا کلیوی برنامه های بارداری یا بارداری مشکلات ریوی یا بیماری تنفسی سابقه واکنش های آلرژیک به بنزودیازپین ها افسردگی، مشکلات خلقی، یا افکار یا رفتارهای خودکشی اگر کلونوپین مشکلی ایجاد می کند یا موثر نیست، به پزشک مراجعه کنید. ایمن ترین راه برای متوقف کردن کلونوپین استفاده از یک دوز به طور پیوسته در حال کاهش طبق دستور پزشک است. بسیار مهم است که هنگام مصرف این دارو با یک پزشک صحبت کنید. تغییرات خلقی، تغییرات رفتاری، اضطراب، مشکلات خواب، یا سایر مسایل مربوط به سلامت روان باید قبل از تبدیل شدن به مشکلات جدی گزارش شود. عوارض جانبی و هرگونه بدتر شدن علایم، مانند تشنج، باید فورا به بپزشکی که تجویز می کند گزارش شود. در صورت مصرف بیش از حد دارو که ممکن است منجر به مشکلات تنفسی، کما یا مرگ شود، فورا به پزشک مراجعه کنید. کلونوپین می تواند باعث خواب آلودگی و سرگیجه شود و همچنین می تواند بر مهارت های حرکتی و هماهنگی شما ت ثیر بگذارد. رانندگی، کار با ماشین آلات، یا درگیر شدن در فعالیت های مخاطره آمیز که نیاز به توجه، تمرکز و هماهنگی دارند می تواند خطرناک باشد. بهتر است تا زمانی که اثرات دارو به خوبی درک نشده یا درمان متوقف شده است از این فعالیت ها خودداری کنید.

اگر چه درمان خانگی سیروز کبدی می تواند تا حدودی موثر باشند اما بهتر است برای تشخیص و درمان مناسب این عارضه مهم است که با پزشک خود مشورت کنید. سیروز کبدی یک بیماری مزمن است که در نتیجه آسیب به کبد طی چندین سال رخ می دهد. این یک بیماری پیشرونده است که در آن بافت سالم کبد از بین می رود و با بافت اسکار جایگزین می شود و در نتیجه عملکرد کبد ضعیف می شود. علل اصلی سیروز کبدی سوء مصرف طولانی مدت الکل، بیماری کبد چرب مرتبط با چاقی و دیابت و هپاتیت ویروسی B و C است. بر اساس گزارش مرکز ملی اطلاعات بیماری‌های گوارشی، مردانی که تا نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند و زنانی که تا نوشیدنی الکلی در روز مصرف می‌کنند، در معرض افزایش خطر ابتلا به این مشکل هستند. این بیماری همچنین می تواند ناشی از شرایطی مانند سیروز صفراوی اولیه، هپاتیت خود ایمنی، هپاتیت سمی، هموکروماتوز (انباشته شدن آهن در بدن) ، حملات مکرر نارسایی قلبی همراه با احتقان کبد، فیبروز کیستیک و غیره باشد. اگر سیروز خفیف باشد، کبد خودش را ترمیم می کند و به عملکرد صحیح خود ادامه می دهد، اما با پیشرفت بیماری و تشکیل بافت اسکار بیشتر، آسیب جبران ناپذیر می شود. علایم سیروز شامل از دست دادن اشتها، خستگی، تهوع و استفراغ، کاهش وزن، خارش پوست، یرقان، ادم، گرفتگی عضلات، تمایل به خونریزی و کبودی راحت تر و ظاهر شدن عروق خونی کوچک و عنکبوت مانند زیر پوست است. ممکن است در مراحل اولیه این بیماری فقط علایم کمی وجود داشته باشد و با پیشرفت بیماری علایم بیشتر شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. هنگام درمان سیروز، تعیین علت زمینه ای ضروری است. هدف درمان معمولا پیشگیری از آسیب بیشتر کبدی و کاهش عوارض است. را چگونه در خانه درمان کنیم؟ همراه با درمان تجویز شده توسط پزشک، باید برخی تغییرات در رژیم غذایی و سبک زندگی ایجاد کنید. به علاوه، می توانید از برخی درمان های خانگی برای کمک به بهبود وضعیت خود استفاده کنید. با این حال، قبل از استفاده از داروهای گیاهی و مکمل ها، با پزشک خود مشورت کنید. در اینجا درمان خانگی برای سیروز کبدی آورده شده است. الکل را ترک کنید. مصرف الکل را به طور کامل ترک کنید، حتی اگر سیروز شما ناشی از الکل نباشد. الکل به سلول های کبد آسیب می رساند و در نتیجه وضعیت شما را بدتر می کند. پرهیز از پیشرفت بیماری می تواند به جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کند. ترک الکل همچنین برای بیماری کبد چرب ناشی از الکل و هپاتیت الکلی توصیه می شود. مطالعه ای در سال توسط محققان دانشگاه ساوتهمپتون نیز اهمیت پرهیز از الکل را به عنوان یک عامل مهم تعیین کننده بقا، حتی در موارد سیروز نسبتا شدید مرتبط با الکل، نشان داد. برای جلوگیری از عوارض مربوط به ترک، بهتر است با کمک حرفه ای و تحت نظارت پزشکی، مصرف الکل را ترک کنید. خار مریم مصرف کنید. خار مریم یکی دیگر از داروهای مفید برای سیروز است. اگرچه آسیب کبدی موجود را معکوس نمی کند، اما می تواند به محافظت در برابر آسیب بیشتر کمک کند. این حاوی یک ماده فعال به نام سیلیبینین با خواص آنتی اکسیدانی قوی و اثرات سم زدایی و محافظت از کبد است. تحقیقات اولیه نشان می دهد که این گیاه می تواند برای افراد مبتلا به بیماری کبدی مرتبط با الکل مفید باشد، اما هنوز تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. خار مریم به شکل مکمل به صورت عصاره مایع، کپسول و تنتور موجود است. برای دوز مناسب و تناسب با شرایط خود با پزشک خود مشورت کنید. توجه: خار مریم ممکن است برای کسانی که از عوارضی مانند خونریزی واریس یا آسیت ناشی از سیروز رنج می برند، مناسب نباشد. همچنین برای افرادی که سابقه بیماری های مرتبط با هورمون دارند توصیه نمی شود. دانه پاپایا را امتحان کنید. دانه های پاپایا می توانند با کمک به سم زدایی کبد، به درمان سیروز کبدی کمک کنند. مقداری دانه پاپایای تازه را آسیاب کنید تا قاشق غذاخوری آب آن گرفته شود. قطره آب لیمو اضافه کنید. آن را یک یا دو بار در روز به مدت ماه بنوشید. اکلیپتا آب تمام قسمت های گیاه اکلیپتا آلبا در درمان مشکلات کبدی مفید است. حنی آب برگ های آن به ویژه برای سیروز کبدی و هپاتیت استفاده می شود. آب برگ های اکلیپتا را استخراج کنید. قاشق چایخوری از این آب میوه و عسل خام را با هم مخلوط کنید. این مخلوط را بار در روز به مدت حدود یک ماه مصرف کنید. پیکروریزا Picrorhiza kurroa می تواند در درمان سیروز کبدی مفید باشد، به ویژه زمانی که ناشی از هپاتیت ویروسی باشد. استرس اکسیداتیو را کاهش می دهد، ترشح شیره صفرا را تقویت می کند و عملکرد کبد را بهبود می بخشد. به علاوه، اشتها را تحریک می کند و به عنوان یک ملین قوی عمل می کند. قاشق غذاخوری از ریشه پودر شده این گیاه و عسل خام را با هم مخلوط کنید. حدود یک ماه روزی بار مصرف کنید. در صورت ابتلا به یبوست، دو برابر مقدار این گیاه و عسل را مخلوط کرده و روزی یا بار با یک فنجان آب گرم میل کنید. شیساندرا این گیاه در طب سنتی چینی برای پاکسازی کبد، محافظت از سلول های کبد در برابر آسیب بیشتر و کمک به بازسازی بافت های کبد استفاده می شود. مطالعات نشان داده اند که می تواند به محافظت در برابر آسیب کبدی مرتبط با دارو کمک کند. در سال ، محققان چینی اثرات ترکیب این گیاه با ریشه گون را مطالعه کردند و دریافتند که این ترکیب به طور موثری به بهبود فشار خون پورت در بیماران مبتلا به سیروز کبدی کمک می کند. می توانید ریشه اسکیساندرا و گون را به صورت مکمل مصرف کنید. برای دوز صحیح و مناسب بودن، با پزشک خود مشورت کنید. چای سبز چای سبز سرشار از آنتی‌اکسیدان‌هایی است که استرس اکسیداتیو را کاهش می‌دهند که باعث شروع سیروز بافت‌ها می‌شود. بعلاوه، اثر محافظتی در برابر بیماری های کبدی دارد و دارای خواص ضد ویروسی است که به مبارزه با هپاتیت ویروسی کمک می کند. چای سبز برای سلامت کلی شما نیز مفید است. قاشق چایخوری پودر چای سبز (یا چای سبز کیسه ای) را به فنجان آب داغ اضافه کنید. اجازه دهید دقیقه دم بکشد. آن را صاف کنید. (اگر از چای سبز کیسه ای استفاده می کنید، فقط کیسه را بردارید. ترکیب را با کمی عسل خام شیرین کنید. این چای را بار در روز به طور منظم بنوشید. ویتامین C ویتامین C دارای اثرات محافظتی در برابر آسیب اکسیداتیو کبدی است. همچنین از تجمع چربی و سیروز جلوگیری می کند. قاشق غذاخوری آب انگور فرنگی هندی یا آب آملا تازه را بار در روز به مدت تا روز بنوشید. سایر غذاهای غنی از ویتامین C مانند توت سیاه، لیمو و پرتقال را در رژیم غذایی خود بگنجانید. آنتی اکسیدان ها علاوه بر ویتامین C ، سایر آنتی اکسیدان ها نیز به درمان سیروز کبدی کمک می کنند. به عنوان مثال، ویتامین E به کاهش تولید بافت اسکار کمک می کند و به بازسازی سلول های کبدی کمک می کند. تحقیقات نشان می دهد که آنتی اکسیدان هایی مانند ویتامین E و سلنیوم می توانند به درمان سیروز صفراوی اولیه کمک کنند. میوه‌های تازه، سبزیجات و غلات کامل مانند انواع توت‌ها، اسفناج، هویج، کنگر فرنگی، سیر، آجیل برزیلی و غیره را به عنوان بخشی از رژیم روزانه خود مصرف کنید. سبزیجات چلیپایی مانند کلم بروکلی، کلم پیچ، کلم بروکسل و کلم نیز به سم زدایی کبد کمک می کنند. همچنین روزانه تا لیوان آب سبزیجات خام بنوشید. طب سوزنی طب سوزنی برای تسکین ناراحتی هایی مانند خستگی ناشی از سیروز کبدی مفید است. علاوه بر این، می تواند به شما در ترک مصرف الکل کمک کند. در مطالعه‌ای در سال ، محققان چینی دریافتند که طب سوزنی همراه با یک جوشانده گیاهی چینی و داروهای غربی به بهبود علایم بالینی سیروز کبدی جبران‌شده بهتر از طب ساده غربی کمک می‌کند. درمان طب سوزنی خود را توسط یک متخصص انجام دهید. چندین نقطه طب سوزنی برای درمان سیروز وجود دارد، اما بسته به علایم و تظاهرات بالینی خاص مورد شما استفاده می شود. راه های پیشگیری از سیروز کبدی یک رژیم غذایی مغذی و متعادل داشته باشید. مصرف پروتیین و نمک خود را محدود کنید. ترجیحا پروتیین گیاهی را به جای پروتیین حیوانی انتخاب کنید. از غذاهای فرآوری شده و ناسالم دوری کنید زیرا برای سلامت کبد مفید نیستند. بعلاوه، آنها ناسالم و سرشار از سدیم هستند. از یبوست اجتناب کنید. یبوست ممکن است باعث تجمع سموم شود که ممکن است دوباره به کبد برگردد. ورزش منظم داشته باشید. علاوه بر حفظ تناسب اندام، با خستگی مبارزه کرده و تحلیل عضلانی را کاهش می دهد. روزانه میلی گرم مکمل S - adenosylmethionine ( SAMe ) برای بهبود عملکرد کبد مصرف کنید. قبل از مصرف حتما با پزشک خود مشورت کنید. گیاه شیرین بیان همچنین برای جلوگیری از آسیب کبد مفید است. همچنین به درمان عفونت های هپاتیت C کمک می کند. می توانید آن را به عنوان یک دمنوش گیاهی تهیه کنید یا به صورت مکمل برای بهبود عملکرد کبد مصرف کنید. با این حال، قبل از مصرف این گیاه با پزشک خود مشورت کنید، زیرا برای افراد مبتلا به فشار خون بالا مناسب نیست و ممکن است با برخی داروها تداخل داشته باشد. سیروز می تواند کبد شما را به برخی داروها حساس کند. بنابراین، قبل از مصرف هر دارویی با پزشک خود صحبت کنید. منبع:

یک داروی ضد افسردگی متعلق به گروهی از داروها به نام مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) است. سیتالوپرام برای درمان استفاده می شود. همچنین ممکن است برای اهدافی که در این راهنمای دارویی ذکر نشده استفاده شود. مصرف یک داروی ضد افسردگی SSRI در دوران بارداری ممکن است باعث مشکلات جدی ریوی یا سایر عوارض در نوزاد شود. با این حال، اگر مصرف داروی ضد افسردگی خود را متوقف کنید، ممکن است دچار عود افسردگی شوید. اگر باردار شدید فورا به پزشک خود اطلاع دهید. سیتالوپرام می تواند به شیر مادر نفوذ کند و به نوزاد شیرخوار آسیب برساند. اگر در دوران شیردهی هستید، باید در مورد خطرات و مزایای استفاده از سیتالوپرام صحبت کنید. این دارو را بدون توصیه پزشکی به افراد زیر سال ندهید. سیتالوپرام برای استفاده در کودکان تایید نشده است. قرص سیتالوپرام اگر پیموزاید نیز مصرف می کنید، یا اگر تحت درمان با تزریق متیلن بلو هستید، نباید از سیتالوپرام استفاده کنید. اگر در روز گذشته از مهارکننده های MAO استفاده کرده اید، مانند ایزوکاربوکسازید، لینزولید، تزریق متیلن بلو، فنلزین، رازاگیلین، سلژیلین، یا ترانیل سیپرومین، از سیتالوپرام استفاده نکنید. برخی از جوانان در اولین مصرف یک داروی ضد افسردگی افکار دارند. نسبت به تغییرات خلق و خو یا علایم خود هوشیار باشید. هرگونه علایم جدید یا بدتر شدن را به پزشک خود گزارش دهید. هرگونه علایم جدید یا بدتر شدن مانند تغییرات خلق و خو یا رفتار، اضطراب، حملات پانیک، مشکلات خواب، یا اگر احساس می کنید تکانشی، تحریک پذیر، بی قرار، خصمانه، پرخاشگر، بی قرار، بیش فعال (ذهنی یا فیزیکی) ، بیشتر افسرده، یا افکار خودکشی یا صدمه زدن به خود را دارید، را به پزشک خود گزارش دهید. سیتالوپرام را بدون نظر پزشک به افراد زیر سال ندهید. این دارو برای استفاده در کودکان تایید نشده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص سیتالوپرام اگر به سیتالوپرام یا اسیتالوپرام ( Lexapro ) حساسیت دارید، یا اگر پیموزاید نیز مصرف می کنید، نباید از این دارو استفاده کنید. اگر در روز گذشته از مهارکننده های MAO استفاده کرده اید، از سیتالوپرام استفاده نکنید. ممکن است یک تداخل دارویی خطرناک رخ دهد. مهارکننده های MAO عبارتند از: ایزوکاربوکسازید، لینزولید، تزریق متیلن بلو، فنلزین، رازاگیلین، سلژیلین، ترانیل سیپرومین و غیره. برای اطمینان از بی خطر بودن سیتالوپرام برای شما، در صورت داشتن موارد زیر به پزشک خود اطلاع دهید: یا صرع بیماری کبد یا کلیه گلوکوم با زاویه باریک خونریزی یا اختلال لخته شدن خون اختلال دوقطبی (افسردگی شیدایی) سابقه سوء مصرف مواد مخدر یا افکار خودکشی سابقه شخصی یا خانوادگی عدم تعادل الکترولیت (مانند سطوح پایین پتاسیم یا منیزیم در خون شما) بیماری قلبی، نارسایی قلبی، اختلال در ریتم قلب، ضربان قلب آهسته، یا سابقه اخیر حمله قلبی برخی از جوانان در اولین مصرف یک داروی ضد افسردگی افکار خودکشی دارند. پزشک شما باید در ویزیت های منظم پیشرفت شما را بررسی کند. خانواده یا سایر مراقبان شما نیز باید نسبت به تغییرات خلق و خو یا علایم شما هوشیار باشند. سیتالوپرام را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. تمام دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را دنبال کنید. پزشک ممکن است گهگاه دوز مصرفی شما را تغییر دهد. این دارو را در مقادیر بیشتر یا کمتر و یا بیشتر از مقدار توصیه شده استفاده نکنید. داروی مایع را با سرنگ دوز ارایه شده، یا با قاشق مخصوص اندازه گیری دوز یا فنجان دارو اندازه گیری کنید. اگر دستگاه اندازه‌گیری دوز ندارید، از داروساز خود بخواهید که آن را اندازه‌گیری کند. ممکن است تا هفته طول بکشد تا علایم شما بهبود یابد. به استفاده از دارو طبق دستور ادامه دهید و در صورت عدم بهبود علایم به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف سیتالوپرام را به طور ناگهانی قطع نکنید، زیرا ممکن است علایم ناخوشایند ترک داشته باشید. از پزشک خود بپرسید که چگونه با خیال راحت مصرف این دارو را متوقف کنید. در دمای اتاقی به دور از گرما و رطوبت، نگهداری شود. دوز فراموش شده را به محض یادآوری مصرف کنید. اگر تقریبا زمان نوبت بعدی برنامه ریزی شده فرا رسیده است، از دوز فراموش شده صرفنظر کنید. برای جبران دوز فراموش شده داروی اضافی مصرف نکنید. قبل از مصرف یک داروی ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) برای درد، آرتریت، تب یا تورم از پزشک خود سوال کنید. این شامل، ایبوپروفن ( Advil ، Motrin ) ، ( Aleve ) ، سلکوکسیب ( Celebrex ) ، دیکلوفناک، ایندومتاسین، ملوکسیکام و غیره است. استفاده از NSAID همراه با سیتالوپرام ممکن است باعث کبودی یا خونریزی شما شود. نوشیدن الکل می تواند عوارض جانبی خاصی از سیتالوپرام را افزایش دهد. از طرفی هم سیتالوپرام ممکن است تفکر یا واکنش شما را مختل کند. اگر رانندگی می کنید یا کاری انجام می دهید که نیاز به هوشیاری دارد، مراقب باشید. هرگونه علایم جدید یا بدتر شده را به پزشک خود گزارش دهید، مانند: تغییرات خلق و خو یا رفتار، اضطراب، حملات پانیک، مشکلات خواب، یا اگر احساس می کنید تکانشی، تحریک پذیر، بی قرار، خصمانه، پرخاشگر، بی قرار، بیش فعال (ذهنی یا فیزیکی) ، بیشتر افسرده، یا افکار خودکشی یا صدمه زدن به خود را دارید. اگر موارد زیر را دارید فورا با پزشک خود تماس بگیرید: احساس سبکی، مثل اینکه ممکن است بیهوش شوید. تاری دید، دید تونلی، درد یا تورم چشم، یا دیدن هاله در اطراف نورها سردرد همراه با درد قفسه سینه و سرگیجه شدید، غش، ضربان قلب تند یا تند واکنش شدید سیستم عصبی. ماهیچه‌های بسیار سفت (سفتی) ، تب بالا، تعریق، گیجی، ضربان قلب سریع یا ناهموار، لرزش، احساس غش کردن سطوح بالای سروتونین در بدن. بی قراری، توهم، تب، ضربان قلب سریع، رفلکس های بیش فعال، حالت تهوع، استفراغ، اسهال، از دست دادن هماهنگی، غش سطوح پایین سدیم در بدن. سردرد، گیجی، تکلم، ضعف شدید، استفراغ، احساس بی ثباتی. تغییرات وزن مشکل در ارگاسم مشکلات حافظه یا تمرکز سردرد، خواب آلودگی خشکی دهان، افزایش تعریق بی حسی یا سوزن سوزن شدن افزایش اشتها، حالت تهوع، اسهال، گاز ضربان قلب سریع، احساس لرزش مشکلات خواب (بی خوابی) ، احساس خستگی علایم سرماخوردگی مانند گرفتگی بینی، عطسه، گلودرد این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. مصرف سیتالوپرام با سایر داروهایی که باعث خواب آلودگی یا کندی تنفس می شوند، می تواند عوارض جانبی خطرناک یا مرگ ایجاد کند. قبل از مصرف قرص خواب، داروی مسکن، داروی سرفه، شل کننده عضلانی، یا داروی اضطراب، افسردگی یا تشنج از پزشک خود سوال کنید. بسیاری از داروها می توانند با سیتالوپرام تداخل داشته باشند. همه تعاملات ممکن در اینجا فهرست نشده اند. به پزشک خود در مورد تمام داروهای فعلی خود و داروهایی که مصرف را شروع کرده یا متوقف می کنید، بگویید، به خصوص: لیتیوم داروی قلب سایمتیدین مخمر سنت جان هر داروی ضد افسردگی دیگری دارو برای درمان یک اختلال روانی داروی سردرد میگرن "تریپتان". رقیق کننده خون (وارفارین، کومادین، جانتوون) تریپتوفان (گاهی اوقات ال - تریپتوفان نامیده می شود) مطالعات حیوانی شواهدی از سمیت جنینی و اثرات آن بر رشد پس از تولد، از جمله تراتوژنیسیتی، در دوزهای بیشتر از دوزهای درمانی انسانی، که برای مادر نیز سمی بودند، نشان داده است. هیچ داده کنترل شده ای در بارداری انسانی وجود ندارد. داده های منتشر شده در مورد زنان باردار، با بیش از پیامد در معرض، نشان می دهد که هیچ سمیت ناهنجاری جنینی/نوزادی وجود ندارد. نتایج یک مطالعه مقایسه ای آینده نگر نشان می دهد که استفاده از سیتالوپرام در طول جنین زایی با خطر عمده تراتوژنیک آشکار در انسان همراه نیست. با این حال، سقط خود به خود انسان گزارش شده است. نوزادانی که در اواخر سه ماهه سوم در معرض SSRI و SNRI قرار گرفته اند، به طور غیرمعمول یافته های بالینی از جمله دیسترس تنفسی، سیانوز، آپنه، تشنج، بی ثباتی دما، مشکل در تغذیه، استفراغ، هیپوتونی، هیپرتونی، هایپررفلکسی، لرزش، بی قراری، تحریک پذیری ثابت گزارش شده اند. گریان. این اثرات بیشتر یا در بدو تولد یا در طی چند روز پس از تولد رخ می دهد. این ویژگی ها با اثر سمی مستقیم SSRI ها و SNRI ها یا احتمالا با سندرم قطع دارو سازگار است. در برخی موارد، تصویر بالینی با سندرم سروتونین مطابقت دارد. داده های اپیدمیولوژیک نشان می دهد که استفاده از SSRI ها، به ویژه در اواخر بارداری، ممکن است خطر فشار خون ریوی مداوم را در نوزاد افزایش دهد. داده ها برای SNRI ها در دسترس نیست. بررسی صورت گرفته بر روی حیوانات نشان داده است که سیتالوپرام ممکن است بر کیفیت اسپرم ت ثیر بگذارد. گزارش های موردی انسانی از برخی از SSRI ها نشان داده است که این اثر قابل برگشت است. هنوز تاثیر این امر بر باروری انسان مشاهده نشده است. قرص سیتالوپرام تنها در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که فواید آن بیشتر از خطر آن برای جنین باشد. با در نظر گرفتن اهمیت دارو برای مادر، باید تصمیم به قطع شیردهی یا قطع دارو گرفته شود. شیرخوارانی که با شیر مادر تغذیه می‌شوند باید از نظر خواب‌آلودگی تحت نظر باشند. مادرانی که در دوران بارداری و پس از زایمان از SSRI استفاده می‌کنند ممکن است در شیردهی مشکل داشته باشند و ممکن است نیاز به حمایت اضافی در شیردهی داشته باشند. مواردی از عوارض جانبی رفتاری جزیی مانند خواب آلودگی یا گیجی گزارش شده است. با این حال هیچ اثر نامطلوبی بر رشد در نوزادانی که تا سال دنبال شده اند مشاهده نشده است. پیشنهاد شده است که درمان سیتالوپرام در دوران شیردهی در صورتی که در دوران بارداری استفاده شده باشد یا سایر داروهای ضدافسردگی بی اثر باشند، ممکن است ادامه یابد. اسیتالوپرام، انانتیومر S سیتالوپرام، ممکن است در دوران شیردهی ترجیح داده شود، زیرا دوز معمول آن حدود درصد سیتالوپرام است و در معرض قرار گرفتن نوزادان کمتر است. یک مطالعه گزارش داده است که دوز نسبی برای یک نوزاد شیرخوار مشابه آن چیزی است که برای فلوکستین گزارش شده است و بالاتر از دوز گزارش شده برای فلووکسامین، پاروکستین یا سرترالین است. بررسی مصرف سیتالوپرام در شیردهی دو مورد از نوزادانی گزارش شده است که از مادری که سیتالوپرام دریافت کرده است، خواب‌آلودگی بیش از حد، کاهش تغذیه و کاهش وزن را در رابطه با شیردهی تجربه کرده‌اند. نسبت غلظت شیر به سرم بر اساس جفت نمونه از دو بیمار از . تا . متغیر بود. بر این اساس، دوز مطلق شیرخوار ممکن است در محدوده . تا . میکروگرم بر کیلوگرم باشد. دوز نسبی . دوز تنظیم شده با وزن مادر خواهد بود. در یک مورد گزارش شد که نوزاد پس از قطع مصرف سیتالوپرام توسط مادرش کاملا بهبود یافته است. طبق گزارش مورد دیگری، دوز نسبی شیرخوار از شیر مادر تقریبا درصد دوز تنظیم شده با وزن مادر است. مطالعه ای بر روی هفت زن مصرف کننده سیتالوپرام و نوزادان آنها گزارش داده است که غلظت پلاسمایی سیتالوپرام و دمیل سیتالوپرام در نوزادان بسیار کم بوده یا وجود ندارد و هیچ عارضه جانبی نداشته است.

در بررسی داروهای ضد تشنج در بارداری نشان می دهد که لاموتریژین ( Lamictal ) و لوتیراستام ( Keppra ) ایمن‌ترین داروهایی هستند که در بارداری، زیاد بررسی می شوند. این بررسی در زمینه مضرات والپروات در بارداری آغاز شد، که تنها در صورت وجود یک برنامه پیشگیری از بارداری، باید برای زنان در سنین باروری، تجویز شود. پزشکان باید از این اطلاعات هنگام بحث در مورد گزینه های درمانی مناسب برای زنان مبتلا به صرع، در شروع و در بررسی های معمول سالانه، توصیه شده و با زنانی که قصد بارداری دارند، در این زمینه، مشورت شود. عوارض احتمالی داروهای ضد تشنج در بارداری برخی از داده‌های اخیر، این نگرانی را ایجاد می‌کنند که استفاده از توپیرامات در بارداری ممکن است با پیامدهای رشدی ضعیف‌تر همراه باشد، با این حال، جامعه آماری در مطالعات موجود، محدود هستند و برای رسیدن به نتایج قطعی به داده‌های بیشتری نیاز است. برای گاباپنتین، اکسکاربازپین، پره گابالین و زونیسامید، داده ها یا کم، بسیار محدود یا دارای محدودیت هستند. خطرات آن نامشخص است. متاآنالیزهای موجود و مطالعات اپیدمیولوژیک نیز داده هایی را در مورد خطر از دست دادن جنین، محدودیت رشد قبل از تولد، و زایمان زودرس مرتبط با مصرف در بارداری ارایه می دهند. این مطالعات ت یید می کنند که: استفاده از لاموتریژین یا لوتیراستام در بارداری با افزایش خطر از دست دادن جنین، محدودیت رشد قبل از تولد یا همراه نیست. استفاده از فنوباربیتال، توپیرامات و زونیسامید در بارداری، با افزایش خطر تاخیر رشد داخل رحمی همراه است. برای کاربامازپین، گاباپنتین، اکسکاربازپین و پره گابالین، خطرات مرتبط با مصرف در بارداری، نامشخص است. برای هر داروی ضد صرع که در بارداری توصیه می شود در صورت امکان از روش تک درمانی و کمترین دوز موثر، استفاده شود. تغییرات فیزیولوژیکی در بارداری (و پس از زایمان) می توانند بر غلظت داروهای ضد صرع، به ویژه لاموتریژین و فنی تویین، ت ثیر بگذارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گزارش هایی از کاهش سطح پلاسمایی لاموتریژین در بارداری، با خطر بالقوه از دست دادن کنترل و بروز تشنج، مشاهده شده است. پس از تولد، سطح لاموتریژین ممکن است به سرعت به همراه خطر عوارض جانبی مرتبط با دوز، افزایش یابد. بنابراین، غلظت سرمی لاموتریژین در زن باید قبل، در طول و بعد از بارداری، از جمله مدت کوتاهی پس از تولد، کنترل شود. در صورت لزوم، دوز باید برای حفظ غلظت سرمی لاموتریژین در همان سطح قبل از بارداری یا مطابق با پاسخ بالینی تنظیم شود. علاوه بر این، عوارض نامطلوب وابسته به دوز باید پس از تولد تحت نظر قرار گیرند. مطالعاتی که بیش از بارداری همراه با استفاده از داروی لاموتریژین را شامل می شود. به طور کلی، نشان می دهد که لاموتریژین، در دوزهای مناسب و تجویز شده توسط پزشک، با افزایش خطر بروز ناهنجاری های مادرزادی عمده، همراه و مرتبط نیست. اطلاعات زیادی در مورد لاموتریژین (بیش از حاملگی در معرض استفاده از این دارو) و لوتیراستام (بیش از حاملگی در معرض مصرف این دارو) وجود دارد. این داده ها نشان می دهد خطر بروز ناهنجاری های مادرزادی در هنگام استفاده از این داروهای ضد صرع در دوزهای معمول، زیاد نیست. در مورد لاموتریژین، مطالعات بررسی اثر دوز، نتایج متناقضی را نشان می دهد. یک مطالعه با استفاده از داده‌های EURAP افزایش معنی‌دار آماری را در میزان ناهنجاری‌های مادرزادی عمده، در زمانی که دوزهای لاموتریژین بالاتر از میلی‌گرم در روز، با دوزهای لاموتریژین میلی‌گرم در روز یا کمتر، ترکیب شده بودند، نشان داد. کاربامازپین داده های مربوط به کاربامازپین (حدود حاملگی در معرض مصرف دارو) ، فنوباربیتال (حدود حاملگی در معرض مصرف دارو) ، فنی تویین (حدود حاملگی در معرض مصرف دارو) و توپیرامات (حدود حاملگی در معرض مصرف دارو) نشان می دهند که آن ها، با افزایش خطر ابتلا به ناهنجاری های مختلف، مرتبط هستند. خطر عمده ناشی از مصرف کاربامازپین، فنوباربیتال و توپیرامات، به دوز آن بستگی دارد. داده های موجود برای پره گابالین نشان می دهند که ممکن است با افزایش اندک خطر بروز ناهنجاری های مادرزادی عمده همراه باشد. اما این داده ها شامل یافته های نوظهور است که در حال حاضر در دست بررسی هستند. برای رسیدن به نتایج قطعی به ارزیابی بیشتری نیاز است. به دلیل محدودیت داده‌ها برای، اکسکاربازپین و زونیسامید، خطر بروز مشکل، هنوز نامشخص است. احتمال افزایش خطر ناهنجاری های مادرزادی عمده را نه می توان تایید و نه رد کرد. در مورد کاربامازپین، لاموتریژین و لوتیراستام، داده ها افزایش خطر اختلالات رشد عصبی یا تاخیر را نشان نمی دهد. با این حال، به دلیل محدودیت های این داده ها، احتمال افزایش خطر را نمی توان به طور قطعی رد کرد. برای فنوباربیتال و فنی تویین، اگرچه مطالعات بالینی، یافته‌های متناقض را گزارش می‌کنند. کل داده‌ها احتمال بروز اثرات نامطلوب در رشد عصبی را نشان می‌دهند. داروی اکسکاربازپین در بارداری داده های تعداد محدودی از زنان، نشان می دهد که سطح پلاسمایی متابولیت فعال اکسکاربازپین، مشتق - مونوهیدروکسی ( MHD ) ، ممکن است به تدریج در طول بارداری کاهش یابد. توصیه می شود که پاسخ بالینی در زنانی که در بارداری اکسکاربازپین دریافت می کنند، به دقت بررسی شود تا از کنترل کافی تشنج اطمینان حاصل شود. اندازه گیری غلظت MHD پلاسما باید در نظر گرفته شود. اگر دوزها در بارداری افزایش یافته باشند. سطح پلاسمایی MHD پس از زایمان نیز ممکن است برای نظارت، در نظر گرفته شود. داروی فنی تویین در بارداری به دلیل تغییر فارماکوکینتیک فنی تویین، ممکن است در بارداری افزایش دفعات رخ دهد. اندازه گیری دوره ای غلظت فنی تویین پلاسما ممکن است در مدیریت زنان باردار، به عنوان راهنمای تنظیم مناسب دوز، مفید باشد. همچنین، شما باید عوارض جانبی دارویی در بارداری را گزارش دهید. مطالعاتی که بیش از بارداری همراه با مصرف داروی لوتیراستام را شامل می شود، افزایش خطر بروز ناهنجاری های مادرزادی عمده را نشان نمی دهد. به طور کلی، در مورد داروهای لاموتریژین و لوتیراستام، داده‌های مربوط به پیامدهای رشد عصبی محدودتر از ناهنجاری‌های مادرزادی است. مطالعات موجود، افزایش خطر بروز اختلالات عصبی یا اختلالات مرتبط با مواجهه درون رحمی با لاموتریژین یا لوتیراستام را نشان نمی دهند. با این حال، این داده ها، برای رد قطعی احتمال افزایش خطر، کافی نیستند. مصرف داروی والپروات در بارداری به طور خاص، داروی والپروات ( Epilim ) ، بسیار تراتوژن است و شواهد از نرخ ناهنجاری های مادرزادی کودکان، گزارش شده است. به همین علت است که داروی والپروات، نباید در دختران و زنان در سنین باروری استفاده شود. مگر اینکه روش های درمانی دیگر، طبق تشخیص یک پزشک متخصص با تجربه، بی‌اثر بوده و یا قابل تحمل نباشند. مصرف والپروات در زنان در سنین باروری، منع مصرف دارد. مگر اینکه یک برنامه تجویز شده باشد. همه پزشکان متخصص، باید به شناسایی و بررسی همه بیماران زن تحت درمان با والپروات، از جمله زمانی که خارج از اندیکاسیون های مجاز استفاده می شوند، ادامه دهند و اطلاعات مربوط به بیمار را هر بار که در قرار ویزیت، حضور یافته و یا داروهای خود را دریافت می کنند (از جمله بروشور اطلاعات بیمار) در اختیار آن ها قرار دهند. در زمینه مضرات شناخته شده مصرف داروی والپروات، کمیسیون داروهای انسانی ( CHM ) داده های ایمنی موجود مربوط به استفاده از سایر داروهای ضد صرع کلیدی در بارداری را، در مورد احتمال بروز ناهنجاری های مادرزادی عمده، اختلالات رشد عصبی و ت خیر و سایر اثرات بررسی کرده است. بر این اساس، داده های مربوط به استفاده از کاربامازپین، گاباپنتین، لاموتریژین، اکسکاربازپین، فنوباربیتال، فنی تویین، پره گابالین، توپیرامات و زونیسامید در بارداری، بررسی شد. داده‌ها و نتایج یک بررسی اروپایی در سال درباره لوتیراستام که بریتانیا در آن شرکت داشت نیز در نظر گرفته شد. نکات ضروری در مورد زنان مبتلا به صرع بدون مشورت با پزشک، مصرف را قطع نکنید. اگر داروی ضد صرع مصرف کرده و در عین حال، فکر می کنید ممکن است باردار باشید، به دنبال مشاوره فوری پزشکی، از جمله ارجاع فوری به یک پزشک متخصص یا، باشید. می توانید سوالات خود را، از یک پزشک بپرسید. مصرف داروهای ضد صرع، برای کنترل تشنج و سایر علایم صرع، بسیار مهم هستند. همچنین، درمان نشده، می تواند به مادر و جنین آسیب برساند. با این حال، استفاده از این داروهای ضد تشنج در بارداری، با طیف وسیعی از اثرات مضر برای جنین و نوزاد، همراه بوده است. سخن آخر در مورد داروهای کلیدی ضد صرع در بارداری، داده ها نشان می دهند که: افزایش خطر محدودیت رشد جنین مرتبط با استفاده از فنوباربیتال، توپیرامات و زونیسامید در بارداری، وجود دارد. احتمال اثرات نامطلوب و بروز عوارض بر رشد عصبی کودکانی که در معرض فنوباربیتال و فنی تویین در رحم بوده اند، وجود دارد. افزایش احتمال خطر بروز ناهنجاری های مادرزادی عمده مرتبط با مصرف کاربامازپین، فنوباربیتال، فنی تویین و توپیرامات در بارداری، وجود دارد. در آغاز و به عنوان بخشی از بررسی سالانه توصیه شده برای بیماران مبتلا به صرع، متخصصان باید با زنان در مورد خطرات مرتبط با مصرف داروهای ضد صرع و صرع درمان نشده در بارداری، صحبت کرده و مسیر درمانی آن ها را با توجه به شرایط بالینی شان، بررسی کنند. زنانی که قصد باردار شدن دارند، فورا برای مشاوره تخصصی در مورد برنامه درمانی ضد تشنج خود، باید به یک پزشک متخصص مراجعه کنند. تمام زنانی که از داروهای ضد صرع استفاده می کنند و در عین حال، قصد باردار شدن دارند، باید قبل از بارداری، روزانه میلی گرم اسید فولیک دریافت کنند. در مورد لاموتریژین، لوتیراستام یا هر داروی ضد صرع که می توانند در بارداری استفاده شوند، توصیه می شود که در صورت امکان، از مونوتراپی استفاده شود. همچنین، با تجویز پزشک، از کمترین دوز موثر استفاده کنید. هر گونه عوارض جانبی مشکوک را که مادر یا نوزاد تجربه کرده است، به پزشک خود اطلاع دهید.

یا برآمدگی بر روی ناف یا اطراف آن می تواند در کودکان و بزرگسالان رخ دهد. ناف، بقایای بند ناف دوران جنینی است. بند ناف ساختاری است که جریان عروقی بین جنین و جفت را در دوران بارداری ت مین می کند. برآمدگی های این ناحیه در نوزادان یا کودکان، اغلب جزو ناهنجاری های مادرزادی طبقه بندی می شوند. این بدان معنا است که مشکلات مربوط به رشد در هنگام تولد، باعث ایجاد چنین توده هایی می شود. این توده های مادرزادی ناف ممکن است با علایمی در نوزاد یا کودکان و خردسالان همراه باشد. برخی از این علایم عبارت اند از: تب خستگی غیرقابل لمس و دردناک برآمدگی قرمز، بنفش یا تغییر رنگ داده با وجود اینکه توده های شکمی‌در ناحیه ناف، در بزرگسالان به ندرت رخ می دهد، اما امکان پذیر است. برخی از علایمی که همراه با توده های ناف در بزرگسالان ایجاد می شوند، عبارت اند از: سرخی حساسیت‌به لمس درد یا ناراحتی، به ویژه هنگام تغییر موقعیت یا لمس ممکن است هنگام ایستادن، سرفه یا زور زدن رخ دهد. این بدان معناست که ممکن است توده ناف با فشار دست به داخل شکم کوچک شود. علل مختلفی می توانند باعث ایجاد توده های شکمی در ناحیه ناف یا اطراف آن شوند. این علل می توانند مربوط به مشکلات رشدی باشند که از بدو تولد وجود داشته یا به علل مختلف، بعد ها ایجاد شده اند. علل ایجاد کننده توده های ناف را می توان در چند دسته طبقه بندی کرد. در ادامه به تعدادی از آن ها خواهیم‌پرداخت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زمانی ایجاد می شود که قسمتی از روده شما از محل معمول و طبیعی خود خارج شده و به زیر پوست وارد شود. این‌اختلال گاهی اوقات پس از انجام کارهای سنگین یا جراحی در ناحیه شکم ایجاد می شود. با توجه به این که ناف یک حفره طبیعی در رحم (یعنی حلقه ناف) برای عبور عروق ناف از سمت مادر به جنین است، به طور معمول در تمامی انسان ها وجود دارد. حفره ناف به طور خود به خود پس از تولد بسته خواهد شد. اما به دلیل ساختار ضعیفی که دارد، ممکن است در اثر فتق آسیب بیند. در نوزادان، فتق ناف در طول معاینه شکم تشخیص داده می شود. فتق ناف، به ویژه هنگامی که فشار داخل شکمی افزایش یافته و بر نقطه ضعیف ت ثیر بگذارد، ایجاد می شود. فتق ناف معمولا در سالهای اول زندگی‌برطرف می شود اما می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. برش های جراحی ضعف هایی را در دیواره شکم ایجاد می کنند. پس از جراحی، دیواره شکم بسته می شود. با این حال، افزایش وزن، بارداری یا فعالیت بیش از حد، که بلافاصله بعد از عمل جراحی انجام شود، می تواند منجر به افزایش فشار به شکم، کشیدگی و باز شدن برش شود. این اتفاق باعث می شود محتویات شکم از طریق برش بیرون زده و در نتیجه فتق ایجاد شود. فتق های اپی گاستریک یا اسپیژلیان می توانند در بزرگسالان، به دلیل وجود شرایطی که فشار داخل شکمی را افزایش می دهند، (مانند ورزش های سنگین، سرفه، چاقی، سیگار کشیدن، دیابت و پیری است) رخ دهد. به طور کلی، توده های شکمی می توانند در اثر علل زیر ایجاد شوند: در نوزادان، توده های بسیار خاصی وجود دارد که می توانند در ناحیه ناف ایجاد شوند (مانند پولیپ های ناف) این پولیپ ها توده های سفتی هستند که از بقایای جنینی مانند اورو اپیتلیوم ایجاد می شوند. گرانولوم ها در ناحیه ناف از بافت اضافی تشکیل می شوند که پس از جداسازی بند ناف باقی می مانند و به این شکل ظاهر می شوند. در بزرگسالان، توده های خوش خیم متعددی وجود دارند که می توانند در ناحیه ناف ایجاد شوند. توده های خوش خیم از سلول های غیرقابل کنترل در تقسیم، ایجاد می شوند. با این حال، توده های خوش خیم‌به جاهای دیگر متاستاز نمی دهند. ضایعات خوش خیم شامل توده هایی مانند همارتوم، نوروفیبروم و لیپوم است. برعکس توده های خوش خیم، توده های بدخیم توده هایی هستند که به بافت های اطراف محل ایجاد اولیه، حمله کرده و به سایر اندام های بدن گسترش می یابند. توده های بدخیم می توانند ضایعاتی مانند ملانوم و انواع مختلف سرطان ها را شامل شوند. برخی از علل التهابی که می توانند باعث ایجاد توده در ناف یا ناحیه اطراف آن شوند، عبارت اند از: پوست محل زندگی باکتری معروف کیسه هایی هستند که می توانند با مایع، هوا یا سایر موادی که می توانند در هر قسمت از بدن آلودگی ایجاد کنند، پر شوند. کیست هایی که در اپیدرم پوست ایجاد می شوند اغلب به صورت ندول های رنگی بر روی پوست ظاهر می شوند. کیست، یک کیسه یا توده کوچک پر از مایع، هوا، چربی یا مواد دیگر است. کیست ها که بدون هیچ دلیل مشخصی در قسمتی از بدن شروع به رشد می کنند. کیست پوستی، کیستی است که درست در زیر پوست ایجاد می شود. اعتقاد بر این است که کیست های پوستی در اطراف سلول های کراتینی به دام افتاده ایجاد می شوند (سلول ها کراتینی: سلول هایی که لایه بیرونی نسبتا سخت پوست را تشکیل می دهند) کیست های پوستی مسری نیستند. هر کسی می تواند به کیست پوستی مبتلا شود. کیست پوستی بیشتر در کسانی که بالای سال سن، آکنه یا پوست آسیب دیده دارند، ایجاد می شود. کیست ها در حالت عادی بدون درد هستند. کیست های عفونی ممکن است دردناک باشند. تشخیص کیست پوستی از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. لیپوم، کلمه ای به معنای "تومور چرب" است. باید به این نکته توجه داشته باشید که لیپوم سرطان نیست. لیپوم فقط ناشی از رشد چربی بین لایه ماهیچه ای و پوست بالای آن است. علت دقیق ایجاد لیپوم هنوز مشخص نیست. لیپوم ها اغلب پس از سالگی ظاهر می شوند. لیپوم، یک توده نرم و قابل حرکت در زیر پوست است و در حدود دو اینچ عرض دارد. لیپوم بدون درد است مگر اینکه رشد آن باعث تحریک اعصاب اطراف آن شود. لیپوم ها اغلب در پشت، گردن و شکم و گاهی در بازوها و قسمت بالای ساق پا دیده می شوند. برای اطمینان از خوش خیم بودن لیپوم، تمام توده های موجود روی شکم باید توسط یک پزشک معاینه شوند. تشخیص این اختلال از طریق معاینه فیزیکی، بیوپسی و روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن انجام می شود. در بیشتر مواقع، درمان لیپوم ضروری نیست. اگر لیپوم دردناک و ناخوشایند باشد یا با ساختارهای دیگر تداخل داشته باشد، باید درمان شود. می توان لیپوم را از طریق جراحی یا لیپوساکشن برطرف کرد. آبسه پوست، شامل یک توده بزرگ حاوی چرک است که درست در زیر پوست ایجاد می شود. این بیماری در اثر ورود باکتریها به زیر پوست (معمولا از طریق یک بریدگی یا خراش کوچک) ، و تکثیر آن ها، ایجاد می شود. بدن به کمک گلبول های سفید، باکتری ها را از بین می برد. اما چرک در ناحیه ای که قبلا آلوده بوده، باقی می ماند. علایم آبسه پوستی شامل ایجاد یک توده بزرگ، قرمز، متورم و دردناک در هر نقطه از بدن، در زیر پوست، است. در صورت ابتلا به آبسه، ممکن است تب، لرز و بدن درد ناشی از عفونت نیز وجود داشته باشد. در صورت عدم درمان توده های آبسه، خطر بزرگ شدن، گسترش و ایجاد بیماری جدی آبسه وجود دارد. تشخیص آبسه پوستی از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. آبسه های کوچک ممکن است خود به خود، از طریق فعالیت ضد میکروبی بهبود یابند. اما برخی از آن ها باید توسط پزشک تخلیه شوند. برای درمان آبسه، معمولا آنتی بیوتیک تجویز می شود. تمیز نگه داشتن پوست و استفاده از لباس و حوله تمیز، به عدم ابتلا با آبسه کمک خواهد کرد. زگیل ها که دوروک نیز نامیده می شوند، رویش های کوچک، خشن و گرد در لایه بالایی پوست هستند. زگیل ها ممکن است به تنهایی یا به صورت خوشه ای ظاهر شوند. زگیل های معمولی توسط ( ایجاد می شوند و از طریق تماس مستقیم به افراد سالم سرایت پیدا می کنند. زگیل ها ممکن است به سادگی از طریق لمس، از یک نقطه روی بدن به نقطه دیگر منتقل شوند. فرونکل در اثر عفونت فولیکول مو ایجاد می شود. این عفونت در زیر پوست و در ریشه مو شکل می گیرد و ممکن است در هر نقطه ای از بدن ایجاد شود. این عفونت توسط باکتری ها ایجاد می شود. اغلب اوقات استافیلوکوکوس اوریوس یا "استاف" عامل بروز این‌اختلال است. باکتری های استاف در همه جا یافت می شوند. شستشوی مکرر و کامل دستها و رعایت نکات بهداشتی به جلوگیری از شیوع این بیماری کمک می کند. درماتوفیبروم یک توده پوستی شایع است که معمولا در قسمت پایینی ساق پا ظاهر می شود. این‌توده ممکن است در هر نقطه از بدن ظاهر شود. این توده ها خوش خیم (غیر سرطانی) هستند. درماتوفیبروم بیشتر در بزرگسالان و به ندرت در کودکان ایجاد می شود. آبسه پوست، ناشی از عفونت عمیق پوستی است. آبسه پوستی توسط باکتری هایی که روی پوست زندگی می کنند ایجاد می شوند. اما به طور کلی، این عفونت ها بیشتر توسط جدی ترین نوع سرطان پوست است. اغلب اوقات، اولین نشانه ملانوم تغییر اندازه، شکل، رنگ یا ایجاد خال روی پوست است. بیشتر ضایعات‌ناشی از ملانوم دارای نواحی سیاه یا سیاه - آبی رنگ هستند. ملانوم همچنین ممکن است به صورت یک خال جدید ظاهر شود. خال ناشی از ملانوم ممکن است سیاه، غیر طبیعی یا "دارای ظاهر زشت" باشد. در ادامه به تعدادی از روش های جراحی رفع توده های ناف اشاره شده است: در طول جراحی باز، جراح شما برشی را در نزدیکی فتق ایجاد می کند. اگر بافتی که برآمده است سالم باشد، به آرامی به محل اصلی خود، به عقب رانده می شود. در غیر این صورت، این بافت برداشته می شود. سپس جراح شما لایه های دیواره شکم را به هم می دوزد. در حین جراحی، جراح شما چند برش ایجاد می کند که بسیار کوچکتر از آنهایی است که در جراحی باز استفاده می شود. سپس ابزارهای باریک و بلند لاپاروسکوپی به ناحیه اطراف فتق وارد می شوند. یکی از این ابزارها مجهز به دوربین (لاپاراسکوپ) خواهد بود. در صورت احساس درد شدید، تب، تهوع، استفراغ، ناتوانی در دفع گاز روده یا حرکت روده ها، فورا به پزشک مراجعه کنید. این عوارض ممکن است علایم فتق یا مشکلات جدی باشند که نیازمند فوریت های پزشکی هستند.

وقتی بچه ها با هم باشند، اجتناب ناپذیر است. حتی در این شرایط ویروس ها بیشتر انتشار می یابند. برخی از این ویروس ها احتمال دارد باعث شوند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها توصیه هایی برای محافظت از فرزند در برابر این ویروس بسیار مسری (ویروس کرونا در حال حاضر) دارد. در مدارس و دیگر اماکن شلوغ ماسک بزنید و توجه داشته باشید. همه افراد سال به بالا در خانواده به ویروس کرونا مبتلا می شوند اما اگر بچه ها کوچکتر از آن باشند چه؟ در صورت بروز علایم یا تماس با فردی که تست کرونای آن مثبت است، چطور؟ قوانین آزمایش و قرنطینه در مکان های مختلف، متفاوت است. کودک خود را در خانه نگه دارید و با متخصص اطفال مشورت کنید سیما لاکداوالا، ویروس شناس که در زمینه انتقال آنفولانزا در دانشگاه پیتسبورگ تحصیل می کند، می گوید: "این اتفاق اخیرا برای ما رخ داد. " او دو دختر و ساله دارد. "دختر من ( ساله) از خواب بیدار شد و عطسه کرد و آبریزش بینی داشت او دخترش را در خانه نگه داشت و سپس با پزشک متخصص اطفال تماس گرفت تا با وی مشورت کند. پزشک به او گفت که دلیل احتمالی، آلرژی بوده است. کودک به گرده علف حساسیت دارد و در حال حاضر فصل تب یونجه است. مطمینا وقتی لاکداوال به دخترش داروی آلرژی داد، علایم او برطرف شد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موارد جدی نادر است، اما عفونت های ویروس کرونا در کودکان در حال افزایش است لکداوالا می گوید، نکته اصلی این است که دخترش هیچ گونه تماس شناخته شده ای با نداشته است. مادر می گوید: ما به تازگی در هواپیما بودیم یا سفر کرده ایم، مطمینا می خواهم آزمایش کووید را انجام دهم فقط در صورت لزوم، آزمایش کروناویروس را انجام دهید پیر می گوید: "نگران نباشید. " "اولین چیزی که باید به یاد داشته باشید این است که کودکان فوق العاده مقاوم هستند. " بیشتر موارد در کودکان خفیف است. مراقب فرزند خود باشید و با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید، به ویژه اگر کودک دارای بیماریهای زمینه ای است که احتمال دارد نیاز به نظارت داشته باشد پیشاپیش به این فکر کنید که اگر کسی بیمار شود، چه کسی و چگونه از کودک شما مراقبت خواهد کرد اما همین حالا فکر کنید که چگونه می توانید تماس کودک بیمار را با دیگران در خانه خود محدود کنید. در نظر بگیرید که چگونه شما و سایر اعضا می توانید مراقبت را به بهترین نحو تقسیم کنید. لاکداوالا و همسرش این سناریو را پشت سر گذاشته اند. هر دو کاملا واکسینه شده اند، اما دو فرزندشان هنوز واجد شرایط نیستند. به گفته وی، در صورت مثبت بودن تست کرونای یکی از بچه ها، خانواده را در قسمت های مختلف خانه قرنطینه می کنند. سپس می توانند به نوبت در آشپزخانه قرار بگیرند. حتی مدت زمانی را که در فضاهای بسته با یکدیگر هستند، به حداقل برسانند اگر وضعیت شما نیاز به پشتیبان بیشتری دارد، لاکداوال پیشنهاد می کند که با اعضای خانواده، دوستان یا همسایگان واکسینه شده تماس بگیرید که بتوانند وارد عمل شوند و به شما کمک کنند. نکته اصلی این است که به چندین نوع حفاظت تکیه کنید پیر می گوید اولین دفاع واکسن است. "ما واقعا باید به فکر واکسیناسیون هر چه بیشتر افراد خانواده برای محافظت از خود و کودک باشیم. " پیر می گوید، یک کودک بزرگتر که مبتلا به است می تواند در یک اتاق خواب جداگانه قرنطینه شود. حتی بهتر است در صورت امکان از حمام جداگانه استفاده کند. این امر وجود ویروس را در قسمت خاصی از خانه محدود می کند اما حتی اگر فضا و حمام محدود باشد. راههای اثبات شده ای برای کاهش خطرات انتقال شیوع بیماری وجود دارد در درجه اول از طریق هوا منتقل می شود. بنابراین پیر خاطرنشان می کند که "بهداشت تنفسی اولویت شماره است گاندی می گوید، اگر فضای داخلی با یک فرد بیمار مشترک است، همه افراد در خانه باید تا آنجا که امکان دارد در همه زمان ها، به جز هنگام خوردن، نوشیدن و خوابیدن از ماسک استفاده کنند. رعایت این نکته برای فرد بیمار، این میزان ویروس را که در هوا بازدم می کند کاهش می دهد. حتی برای سایر افراد در خانه، میزان ویروس تنفس شده را محدود می کند لاکداوالا توصیه می کند: برای پخش ابرهای ویروسی که احتمال دارد در هوا بماند، هوای تازه وارد خانه کنید. "پنجره ها را باز، فن ها را روشن کنید. کمی هوا در گردش باشد. " یکی دیگر از راههای انتقال این بیماری، از بین بردن ویروس زنده روی دست و لمس چشم، بینی یا دهان است. بنابراین پیر می گوید، به طور دوره ای سطوح مشترک مانند میز حمام یا آشپزخانه را تمیز و ضدعفونی کنید. به ویژه اگر فرد بیمار در این نزدیکی سرفه یا عطسه می کند توصیه می کند - روز پس از یک مواجهه شناخته شده، بقیه افراد خانواده آزمایش کروناویروس را انجام دهند کودک خود را تا زمانی که دیگر مسری نیست در خانه نگه دارید اگرچه عفونت های بدون علامت می توانند بیماری را منتقل کنند. اما افراد مبتلا به به احتمال زیاد هنگام ظهور علایم عفونت را به دیگران منتقل می کنند. بنابراین روز بعد، اگر این علایم بدون استفاده مداوم از داروهای کاهش دهنده تب برطرف شود، بیماری دیگر مسری محسوب نمی شود. گاهی اوقات، علایمی مانند از دست دادن حس چشایی و بویایی در کودکان می تواند بیشتر طول بکشد، "اما تا آنجا که خطری برای دیگران وجود دارد. این علایم نیازی به دخالت در بازگشت آنها به مدرسه ندارد از ماسکی استفاده کنید که مناسب و بدون هیچ شکافی در اطراف دهان، بینی یا چانه و راحت باشد. در حالی که این روزها بزرگسالان تشویق می شوند از ماسک های پارچه ای استفاده کنند. توصیه برای بچه ها می تواند کمی متفاوت باشد. پیر می گوید: "بهترین ماسک برای کودکان ماسکی است که می توانند به مدت طولانی حتی در مدرسه استفاده کنند. " "ماسک پنبه راحت ترین، سبک و تنفس پذیر است بچه ها ماسک های طرحدار را دوست دارند. لاکداوالا می گوید: "بچه های من زیبا ترین ماسک ها را دارند. " "آنها ماسک های طرح داری دارند که شبیه صورت گربه کوچک و صورتهای لبخند زده، سگ یا خرس یا هر چیز دیگری است. " دختر ساله گرونوال ماسکی را ترجیح می دهد که "ابریشمی است و دارای عکس گربه ها در فضا است که لیزر از چشم آنها بیرون می آید"، بنابراین او چندین ماسک را دستور داده که با او به مدرسه بفرستند. کودک به احتمال زیاد از ماسکی استفاده می کند که برایش جذاب است و آن را به طور مداوم و درست استفاده می کند اگر می خواهید محافظت بیشتری را انجام دهید، گاندی پیشنهاد می کند از دو ماسک استفاده کنید که باعث می شود ماسک محکم تری روی صورت ایجاد شود یا یک لایه فیلتر به ماسک کودک اضافه کنید. او می گوید: "می توانید یک ماسک پارچه ای بخرید و از مواد کیسه خلاء به عنوان فیلتر استفاده کنید. این نازک است و ویروس را به طور موثر مسدود می کند. " با این حال، او توصیه می کند که نکته اصلی در استفاده از ماسک در بچه ها راحتی آنها است. لاکداوالا می گوید اطمینان خاطر از تماس فیزیکی در آغوش گرفتن و نوازش کردن مخصوصا برای بچه های کوچک می تواند مهم باشد. "من نمی خواهم این آرامش را از کودک دریغ کرده یا از او سلب کنم وقتی که او احساس خوبی ندارد. " و شما نیز احتمال دارد چنین احساسی داشته باشید. اما پیر می گوید اگر بچه ها بزرگتر هستند، "من فاصله فیزیکی را توصیه می کنم مطالعات نشان می دهد که فرد مبتلا به کووید - در پنج روز اول بیشترین عفونت را دارد، بنابراین گاندی می گوید سعی کنید در این مدت تماس نزدیک را محدود کند. او می گوید: "در پنج روز اول، من به آنها اجازه می دادم که تلویزیون تماشا کنند پیر می گوید: "در شب، اگر کودکی تب دارد و به آرامش نیاز داشته باشد، شاید مشکل باشد. " هیچ کس استفاده از ماسک محافظ هنگام خواب را توصیه نمی کند، اما اگر در تختخواب خود با یک کودک بیمار هستید، بهتر است روش خوابیدن در جهت پشت سر یا دور به طوری که آنها مستقیما در صورت شما تنفس نمی کنند را در نظر بگیرید. لاکداوال می گوید که پوشیدن ماسک هنگام ابتلا به بیماری کووید - و باز هم تقسیم مسیولیت های مراقبتی بین والدین (از جمله در آغوش گرفتن) می تواند به کاهش خطر ابتلا به همه افراد خانواده کمک کند اگر فرزند واکسینه نشده است، کودک خود را قرنطینه کنید، ماسک بزنید، علایم را بررسی و کنترل کنید پیر می گوید، اگر مدیر مدرسه دستورالعمل خاصی برای قرنطینه ارایه می دهد، از این راهنمایی پیروی کنید یک تعریف خاص برای "ارتباط نزدیک" بین بچه ها در مدارس دارد و نسبت به سایر محیط ها ملایم تر است: "اگر فرزند از نظر جسمی از کودک دیگری که بیمار است فاصله بگیرد و هر دو آنها به طور مداوم از ماسک استفاده می کنند، پیر می گوید، در واقع آنها در معرض خطر کرونا قرار نمی گیرند. " اما اگر این موارد رعایت نمی شود، کودک باید در قرنطینه باشد پیر می گوید، در خانه، اقدامات احتیاطی منطقی را انجام دهید، "اما این لزوما با شدت لازم نیست که به اتاق خود بروید و در آنجا بمانید"، مگر این که علایم بیماری در فرزند ظاهر شود یا تست کرونای او مثبت باشد. در عوض، سعی کنید فاصله فیزیکی بین کودک قرنطینه شده و سایر اعضای خانه حفظ کنید و از کودک و یا سایر اعضای خانواده بخواهید از ماسک استفاده کنند، به ویژه آنهایی که آسیب پذیرترین و واکسینه نشده هستند لاکداوالا: دو فرزندم برای واکسیناسیون بسیار کوچک هستند. هر دو معمولا در یک اتاق مشترک هستند. اگر یکی در قرنطینه بود، من آنها را از نظر محل خواب جدا می کردم، اما احتمالا اگر یکی دیگر در معرض خطر بود، دیگری را به مدرسه می فرستادم او چند روز منتظر می ماند و سپس کودک قرنطینه کننده را برای آزمایش کروناویروس با آزمایش آزمایش می کرد. در این میان، او مراقب علایم بود. اگر هیچ علامتی ایجاد نشد یا تست منفی شد، خوب است که بسته به خط مشی مدرسه، بعد از هفت تا روز تمام فعالیت های معمول را از سر بگیرید در حالی که کودک در قرنطینه و خانه می ماند، بقیه اعضای خانواده می توانند با برخی اقدامات احتیاطی به کارهای ضروری مدرسه، محل کار، خرید مواد غذایی و موارد مشابه ادامه دهند. تمام اعضای خانواده باید از سرگرمی یا شام بیرون خودداری کنند. حتی در مکانهای عمومی و سرپوشیده از ماسک استفاده کنند

متخصص مراقبت های بهداشتی مربوط به بیماری های عفونی است که از مناطق واقع در نزدیکی خط استوا سرچشمه می گیرد. این مکانها عموما گرم، مرطوب و دارای توسعه کمی هستند. به گفته موسسه ملی بهداشت، از آنجا که تعداد اپیدمی های بیماری های گرمسیری در حال افزایش است. علاقه روزافزون به طب گرمسیری بالینی نیز و متخصص بیماری های عفونی و گرمسیری افزایش می یابد. یک متخصص بیماری های گرمسیری یک متخصص مراقبت های بهداشتی است که بیماری های عفونی گرمسیری را تشخیص و درمان می کند. بسیاری از این متخصصان مراقبت های بهداشتی در برخی مناطق نیمه گرمسیری یا بیماری های خاص متخصص می شوند. مانند سایر متخصصان بیماری، آنها خدمات تشخیصی و درمانی را به بیماران ارایه می دهند. با این حال، اغلب از متخصصان بیماری های گرمسیری خواسته می شود. تا به تیم های درمان اعزام به مناطق دوردست بپیوندند که به منظور به حداقل رساندن و مقابله با شیوع محلی در مکان های عجیب و غریب خدمت کنند. همچنین انتظار می رود که آنها با مقامات بهداشت عمومی محلی برای ارزیابی و شناسایی سناریوهای احتمالی شیوع بیماری های عفونی به منظور پیشگیری از بروز آنها همکاری کنند. برخی از کارشناسان بیماری های گرمسیری به عنوان مشاوران مستقل با طیف گسترده ای از مراقبت های بهداشتی و سازمان های دولتی کار می کنند. یک پزشک متخصص بیماری های گرمسیری خدمات اولیه و پیشگیرانه مراقبت های بهداشتی را به بیماران ارایه می دهد. این خدمات شامل گرفتن سابقه بیمار، انجام ارزیابی های فیزیکی، تجزیه و تحلیل تست های تشخیصی و تجویز واکسیناسیون های مسافرتی و معمول است. پزشکان مبتدی بیماری های گرمسیری مراقبت های بیمارستانی، نظارت و مستندات دقیق مراقبت های بهداشتی را هماهنگ می کنند. پزشکان بیماری های گرمسیری باید مدرک پزشکی و یک برنامه پیشرفته را که بر بیماریهای عفونی متمرکز است، را کسب کنند. دانشجویان در مقطع دکتری مدرک خود را اخذ کرده و سپس یک دوره تحصیلی را که تا شش سال به طول می انجامد، تکمیل می کنند. پس باید یک برنامه بورسیه دو تا سه ساله و صدور گواهینامه پیشرفته در تخصص بیماری گرمسیری را دنبال کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان بیماری های گرمسیری تجربه و اعتبار کافی را به دست آوردند، متخصص و مدیران حوزه خود می شوند. آنها پاسخ های پزشکی اضطراری به حوادث همه گیر ملی یا بین المللی را هماهنگ می کنند. آنها در این بحران ها رهبری گروه های پزشکی را به عهده می گیرند و بر مراقبت های فوری پزشکی نظارت می کنند. بنابراین، آنها پرسنل و منابع را مدیریت می کنند. آنها همچنین اولویت های بودجه ای را تعیین کرده و مسیولیت های مالی را اعمال می کنند. آنها همچنین مسیول آموزش مقامات بهداشت محلی و ارایه دهندگان خدمات هستند. کارشناسان بیماریهای گرمسیری همچنین باید وظایف دیپلماتیک خود را به عنوان همکاری با سفارتخانه ها، کارشناسان بین المللی و مقامات بهداشت محلی انجام دهند. متخصصان بیماریهای گرمسیری دارای ویژگی ها و نقاط قوت شخصیتی خاصی هستند که کار آنها را افزایش می دهد. متخصصان بیماریهای گرمسیری باید مهارت های حل مشکل خوبی داشته باشند که از منطق و خلاقیت قوی استفاده می کند. یک متخصص بیماری های گرمسیری باید انعطاف پذیر و راحت در محیط های مختلف، مانند یک دفتر صحرایی یا یک مرکز پزشکی موقت در یک جنگل دور افتاده کار کند. آنها همچنین باید از توانایی ریاضیات، داده ها و آمار بسیار خوبی برخوردار باشند. کارشناسان بیماری های گرمسیری باید مهارت های ارایه و سازماندهی عالی داشته باشند. آنها باید نحوه برقراری ارتباط دیپلماتیک در مورد مسایل حساس را بدانند. یک متخصص بیماریهای گرمسیری یک متخصص مراقبت های بهداشتی است که دارای آموزش و دانش منحصر به فرد در مورد برخی بیماریهای گرمسیری، مانند مالاریا، اسهال خونی و سل است. تخصص بیماریهای عفونی و طب گرمسیری شامل تشخیص و درمان افرادی است که دارای انواع مختلفی از عفونتها هستند. البته تنها برخی از آنها به معنای متداول کلمه "عفونی" هستند. واحدهای بیماری های عفونی که قبلا با بیمارستان های تب ارتباط داشتند. اکنون کاملا در بیمارستان عمومی و حاد ادغام شده اند و با تخصص های حاد پزشکی ارتباط تنگاتنگی دارند. پزشکان متخصص در بیمارستان ها به مشکلات مربوط به عفونت های مرتبط با مراقبت های بهداشتی کمک می کنند. در عین حال، در تلاش برای شناسایی و مهار عفونت های در حال ظهور مانند ویروس ابولا و آنفولانزای همه گیر هستند. این تخصص همچنین در ارایه مشاوره داروهای مسافرتی برای افرادی که از مناطق گرمسیری دیدن می کنند و ارزیابی مسافرانی درگیر است. اکثر پزشکان بیماریهای عفونی به طور فعال در تحقیقات و سایر فعالیتهای دانشگاهی مشغول هستند. اکثر بیماران در بخشهای بیماریهای عفونی به عنوان موارد حاد بستری می شوند. انواع بیماری ها مانند در این بخش ها بستری می شوند: HIV مالاریا سل مننژیت گاستروانتریت ذات الریه باکتریایی عفونت های پوستی پزشکان بیماریهای عفونی با توجه به ماهیت بیماریهایی که با آنها برخورد می شود، تعداد زیادی از بیماران آسیب پذیر مانند پناهجویان و مهاجران اخیر، افراد بی سرپناه، معتادان تزریقی و بازدیدکنندگان خارجی را معاینه می کنند. اکثر پذیرش های حاد شامل پزشکان عمومی یا بخش اورژانس انجام می شود. علاوه بر درمان بیماران مبتلا به عفونت های ناشی از بیماری هایی مانند ذات الریه، پیلونفریت و سلولیت، این تخصص به طور فزاینده ای در مدیریت عوارض عفونی بیماران سرکوب شده سیستم ایمنی نقش دارد. پیشرفت در درمان سرطان و بیماری های خود ایمنی به این معنی است که تعداد بیشتری از بیماران زنده می مانند. اما مستعد ابتلا به عفونت هستند که بسیاری از آنها غیر معمول است. طی دو دهه گذشته میزان عفونت HIV به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. بیماران جدید همچنان عوارض عفونی HIV B و C ) را درمان می کنند. در عین حال، افزایش مشکلات مربوط به مقاومت آنتی بیوتیکی، چهره عفونت مرتبط با مراقبت های بهداشتی را تغییر می دهد. این تخصص باید با مشکلات استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی سیلین ( MRSA ) و سویه های جدید Clostridium difficile

که با نام C . نیز شناخته می شود، قابلیت انتقال بیشتری نسبت به نوع دلتا دارد و در حال حاضر در انگلستان و آمریکا دیده شده است. در شیلی، مورد جدید لامبدا در چهار هفته گذشته شناسایی شد. به گفته محققان دانشگاه کیوتو، انتشار کرونا لامبدا در سراسر شیلی می تواند باعث نگرانی شود. محققان هشدار می دهند چون نسبت افرادی که حداقل یک دوز واکسن کرونا در شیلی داشته اند نسبتا زیاد است، افزایش موارد "نشان می دهد که نوع لامبدا در فرار از ایمنی ضد ویروسی ناشی از واکسیناسیون مهارت دارد". با این حال، رایج ترین واکسنی که در شیلی تجویز می شود CoronaVac است، که متفاوت از واکسن های Pfizer ، Moderna و AstraZeneca ارایه شده در انگلستان عمل می کند. محققان دانشکده پزشکی گروسمن NYU اثر واکسن های mRNA مانند Pfizer و Moderna را در برابر نوع لامبدا آزمایش کردند. با توجه به نتایج آنها مقاومت نسبی در برابر خنثی سازی وجود داشته است. البته این بررسی ها هنوز مورد بازبینی همگان قرار نگرفته است. اما تجزیه و تحلیل آنها از پروتیین های سنبله در نوع SARS - CoV - Lambda افزایش دو برابری عفونت را نشان داد، که به گفته دانشمندان به دلیل جهش خاصی در ویروس به نام جهش LQ است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلتا در سراسر جهان تهاجمی است و لامبدا واقعا از بین نرفته است. شایع است که ویروس ها هنگام تکثیر تغییر می کنند. تعداد کمی از این تغییرات ژنتیکی کوچک منجر به عفونت مضرتری می شود. از آگوست ، پنج گونه از نظر PHE "نگران کننده" هستند، از جمله انواع دلتا و آلفا. لازم به یادآوری است که ماسک یا ماسک تنفسی با کیفیت بالا می تواند قرار گرفتن در معرض ویروس را تا برابر کاهش دهد. اگرچه ممکن است موارد بسیار کمی از نوع لامبدا در جهان وجود داشته باشد. اما هنوز باید سفرهای خود را کاهش دهیم و پروتکل های بهداشتی را رعایت کنیم. ما همچنین باید از دسته بندی افراد به دو طبقه فعلی خود در مورد افراد واکسینه شده و واکسینه نشده خودداری کنیم. با انواع لامبدا و دلتا همه ما باید واکسینه شویم و توصیه های بهداشت عمومی را رعایت کنیم. کرونا لامبدا برای اولین بار در پرو، در آگوست شناسایی شد. این گونه غالب در کشور بوده است، اما به نظر می رسد موارد لامبدا رو به کاهش است. ردیابی COVID GISAID نشان می دهد که هیچ مورد جدیدی از لامبدا در پرو در چهار هفته قبل وجود نداشته است. دکتر ماریا ون کرخوو، رهبر فنی سازمان بهداشت جهانی در زمینه بیماری کرونا لامبدا می گوید که این سازمان در حال پیگیری است. تا ببیند آیا باید این بیماری به عنوان یک نوع نگران کننده طبقه بندی شود یا نه؟ افزایش قابلیت انتقال ویروس افزایش علایم و عوارض بدنی تغییر وضعیت یا علایم بیماری کاهش اثربخشی آزمایش درمان و اقدامات پیشگیرانه مانند واکسیناسیون چند مورد از انواع لامبدا در انگلستان شناسایی شده است؟ تا آگوست ، هشت مورد تایید شده از نوع C . در انگلستان، دیده شده است. این میزان از رقم گزارش شده در ژوییه افزایش نیافته است. به گفته سخنگوی PHE ، اکثر این موارد به سفرهای خارجی مرتبط است. طی چهار هفته گذشته هیچ موردی در بریتانیا گزارش نشده است. دکتر آلیشیا دمیرجیان، مدیر رویداد COVID در بهداشت عمومی انگلستان ( PHE ) ، به مجله Science Science Focus گفت: در حال حاضر شواهد محدودی در مورد این نوع موجود است. PHE به همراه شرکای دانشگاهی در حال انجام تحقیقات برای درک بهتر تاثیر جهش ها بر رفتار ویروس است. ما وضعیت کشورهایی را که این نوع شایع است و مواردی در انگلستان تشخیص داده می شود، از نزدیک زیر نظر داریم. ما در حال آزمایش مخاطبین هستیم و در صورت نیاز موارد موردنظر را مورد بررسی قرار می دهیم. آیا هنوز واکسن ها بر علیه نوع لامبدا کار می کنند؟ در مقاله ای که از قبل چاپ شده و هنوز مورد بازبینی قرار نگرفته است، محققان دریافتند که واکسن های mRNA در برابر نوع لامبدا موثر است. هر دو واکسن ویروس کرونا Pfizer و Moderna که در انگلستان استفاده می شوند، mRNA هستند. به این معنی که حاوی مواد ژنتیکی هستند که به سلول های بدن دستور می دهد سنبله های ویروس کرونا را تولید کنند، که پس از آن واکنش ایمنی را برمی انگیزد. نتایج این مقاله نشان می دهد که واکسن های مورد استفاده فعلی در برابر نوع لامبدا محافظت می کنند. با این حال، در مقاله دیگری که از قبل چاپ شده بود، Lambda دارای جهش هایی بود که "توانایی فرار از خنثی سازی آنتی بادی های ایجاد شده توسط CoronaVac " را داشت. CoronaVac یک واکسن است که در چندین کشور آسیایی مورد استفاده قرار می گیرد. حتی با مدیریت نسخه غیر فعال ویروس SARS - CoV - کار می کند، که سپس باعث واکنش ایمنی می شود. محققان ت کید کرده اند که برای ت یید اثربخشی واکسن ها مطالعات بیشتری لازم است. اما آنها هنوز نمی دانند که مشخصات ژنتیکی متفاوت لامبدا چگونه بر انتقال جامعه، شدت علایم یا مقاومت به واکسن در سراسر جهان ت ثیر می گذارد. برخی سرنخ های اولیه در حال ظهور هستند. نوع لامبدا ممکن است در برابر واکسن ها مقاوم باشد واکسن سینواک و لامبدا محققان شیلی را در برابر آنتی بادی های کارکنان مراقبت های بهداشتی که واکسن ساخت چین را دریافت کرده بودند آزمایش کردند. آنها دریافتند که این واکسن به خوبی ویروس اصلی عمل نمی کند. همچنین، محققان دانشگاه نیویورک آزمایش را در برابر واکسن های مجاز در ایالات متحده انجام دادند. آنها دریافتند که واکسن تک دوز جانسون و جانسون در مقایسه با واکسن های دو دوز و در برابر آن و نوع دلتا کمتر موثر است. دانشمندان می گویند، اینها مطالعاتی در لوله های آزمایش هستند که در انسان ها مورد بررسی قرار نگرفته اند. دکتر پیتر چین - هونگ، متخصص بیماری های عفونی دانشگاه کالیفرنیا، گفت که واکسن ها وقتی در لوله آزمایش روی لامبدا قرار می گیرند، کمتر موثر هستند. تقریبا همه بستری شدن ها و مرگ ها در کالیفرنیا و سراسر کشور در افراد واکسینه نشده اتفاق افتاده است. نوع لامبدا قابلیت انتقال بیشتری دارد؟ در حالی که هنوز مشخص نیست که آیا این نوع جدید قابلیت انتقال بیشتری دارد یا خیر. دانشمندان می گویند که گونه لامبدا تعدادی جهش دارد که به طور بالقوه می تواند منجر به افزایش قابلیت انتقال یا افزایش مقاومت در برابر آنتی بادی های ناشی از واکسیناسیون COVID - یا تماس قبلی با آن شود. دانشمندان یکی از جهش های شناسایی شده در سویه لامبدا، TN نامیده اند و در نوع موسوم به " Iota " که در حال حاضر در شهر نیویورک در حال گسترش است، پیدا شده است. یک جهش دیگر، در LQ ، "شبیه جهش گزارش شده در انواع دلتا و اپسیلون" گزارش شده است. اعتقاد بر این است که بر حساسیت آن به آنتی بادی ها ت ثیر می گذارد. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که تحقیقات در مورد این نوع خاص در مراحل اولیه است. از آنجایی که در حال حاضر شواهد کمی وجود دارد که دقیقا نشان دهد تفاوت نوع لامبدا با سایر گونه ها متفاوت است. دانشمندان می گویند که قبل از اینکه بتوانیم میزان کامل اثر کرنش را درک کنیم، به مطالعات قوی تر نیاز داریم. علایم نوع لامبدا چیست؟ در حال حاضر، بررسی ها نشان نداده است که علایم عفونت با نوع جدید C . یا Lambda ، متفاوت از سایر گونه های کروناویروس باشد. علایم اصلی COVID - ، عبارتند از: درجه حرارت بالا سرفه جدید و مداوم این به این معنی است که بیش از یک ساعت سرفه می کنید یا سه یا چند قسمت سرفه در ساعت را دارید. (اگر معمولا سرفه می کنید، ممکن است بدتر از حد معمول باشد) یعنی شما متوجه شده اید نمی توانید چیزی را بو کنید یا بچشید. یا بوی یا طعم چیزهای متفاوت با حالت عادی را احساس می کنید. آخر نوع لامبدا همچنین با نام شناخته می شود اولین بار در پرو یک سال پیش گزارش شد و طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی، اکنون در سراسر آمریکای جنوبی گسترش یافته است. محققان می گویند حذف ژن ها و جهش های جدید منحصر به فرد آن نشان می دهد که لامبدا ممکن است نسبت به ویروس اصلی "نوع وحشی" عفونی تر باشد. حتی به طور بالقوه در برابر واکسن های فعلی مقاوم باشد. اگرچه مطالعات بیشتری مورد نیاز است. از طرفی هم، نوع دلتا که بر موارد ایالات متحده غالب است، هم از سوی و هم از سوی به عنوان "نوع نگران کننده" در نظر گرفته می شود. تا حدی به این دلیل که بسیار عفونی تر از ویروس اصلی است. اما دانشمندان بر این باورند که لامبدا نسبت به نوع دلتا کمتر عفونی است. اما نسبت به ویروس اصلی "نوع وحشی" حداقل در آزمایشات آزمایشگاهی عفونی تر است.

، برای کمک به تشخیص مونونوکلیوز عفونی (مونو) ، همچنین تمایز بین عفونت ویروس اپشتین بار ( EBV ) و بیماری دیگر با علایم مشابه و کمک به ارزیابی حساسیت به EBV استفاده می شود. آزمایش آنتی بادی ویروس اپشتین بار زمانی که علایمی از عفونت دارید اما تست های دیگر شما منفی هستند، و یا در مواردی که یک زن باردار علایم شبیه آنفولانزا دارد ممکن است تجویز شود. در این آزمایش از رگ بازوی شما نمونه خون گرفته شده است. ویروس اپشتین بار ( EBV ) ویروسی است که معمولا باعث بیماری خفیف تا متوسط می شود. آزمایش خون برای ویروس اپشتین بار، آنتی بادی های EBV را در خون تشخیص داده و به تشخیص عفونت EBV کمک می کند. ویروس اپشتین بار باعث ایجاد عفونت می شود که بسیار شایع است. طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، اکثر مردم ایالات متحده در برهه ای از زندگی خود به مبتلا EBV هستند. این ویروس بسیار مسری است و به راحتی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. این ویروس در بزاق افراد مبتلا وجود دارد و می تواند از طریق تماس نزدیک مانند بوسیدن و از طریق به اشتراک گذاشتن ظروف یا فنجان ها منتقل شود. پس از مواجهه اولیه با EBV ، یک دوره چند هفته ای به نام دوره کمون وجود دارد تا علایم مرتبط با آن ظاهر شود. در طول عفونت حاد اولیه، تعداد ویروس ها چند برابر می شود. پس از آن تعداد ویروس ها کاهش می یابد و علایم برطرف می شود، اما ویروس هرگز به طور کامل از بین نمی رود. EBV پنهان تا پایان عمر در بدن فرد باقی می ماند و ممکن است دوباره فعال شود اما معمولا مشکلات کمی ایجاد می کند مگر اینکه سیستم دفاعی فرد به طور قابل توجهی تضعیف شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اکثر افراد در دوران کودکی به EBV آلوده می شوند و علایم کمی را تجربه می کنند یا هیچ علامتی ندارند. با این حال، هنگامی که عفونت اولیه در نوجوانی رخ می دهد، می تواند باعث ایجاد مونونوکلیوز عفونی شود که معمولا مونو نامیده می شود، وضعیتی که با خستگی، تب، گلودرد، تورم غدد لنفاوی، بزرگ شدن طحال و گاهی بزرگ شدن کبد همراه است. این علایم در حدود درصد از نوجوانان و جوانان مبتلا به عفونت ظاهر می شود و معمولا ظرف یک یا دو ماه برطرف می شود. افراد مبتلا به مونو معمولا با علایم و یافته های حاصل از شمارش کامل خون ( CBC ) و آزمایش مونو (که آنتی بادی هتروفیل را آزمایش می کند) تشخیص داده می شوند. حدود درصد از افراد مبتلا به مونو آنتی بادی های هتروفیل تولید نمی کنند و یک آزمایش مونو منفی خواهند داشت. این امر به ویژه در مورد کودکان صادق است. از آزمایش آنتی بادی های EBV می توان برای تعیین اینکه آیا علایم این افراد به دلیل عفونت فعلی با ویروس EBV است یا نه استفاده کرد. EBV شایع ترین علت مونو است. با توجه به CDC ، نمونه هایی از علل دیگر بیماری منو شامل سیتومگالوویروس ( CMV ) ، هپاتیت A ، هپاتیت B یا هپاتیت C ، سرخجه و توکسوپلاسموز است. گاهی اوقات، تشخیص EBV از این بیماری های دیگر می تواند مهم باشد. به عنوان مثال، ممکن است تشخیص علت علایم بیماری ویروسی در یک زن باردار مهم باشد. آزمایش می تواند به تشخیص عفونت EBV اولیه، که اثبات نشده است روی نوزاد در حال رشد، از CMV ، ویروس هرپس سیمپلکس یا عفونت توکسوپلاسموز، تمایز قایل شود، زیرا این بیماری ها می توانند عوارضی در دوران بارداری ایجاد کنند و ممکن است به جنین آسیب برساند. همچنین رد عفونت EBV و جستجوی علل دیگر علایم می تواند مهم باشد. کسانی که با گلودرد استرپتوکوکی، عفونت ناشی از استرپتوکوک گروه A ، برای مثال، نیاز به شناسایی و تحت درمان با آنتی بیوتیک است. ممکن است فردی به جای مونو گلو مبتلا به استرپتوکوک باشد یا هر دو بیماری را همزمان داشته باشد. چندین آزمایش برای انواع و کلاسهای مختلف آنتی بادی های EBV در دسترس است. آنتی بادی ها پروتیین هایی هستند که بدن در پاسخ ایمنی به چندین آنتی ژن مختلف ویروس اپشتین بار تولید می کند. در طول عفونت اولیه EBV ، سطح هریک از این آنتی بادی های EBV در زمان های مختلف با پیشرفت عفونت افزایش و کاهش می یابد. اندازه گیری این آنتی بادی ها در خون می تواند به تشخیص کمک کند و به طور معمول اطلاعاتی در مورد مرحله عفونت و اینکه آیا عفونت فعلی، اخیر یا گذشته است به پزشک ارایه می دهد. آزمایشات خون برای آنتی بادی های ویروس اپشتاین بار ( EBV ) برای کمک به تشخیص عفونت EBV . در زنان باردار با علایم بیماری ویروسی، ممکن است یک یا چند آزمایش آنتی بادی EBV همراه با آزمایش سیتومگالوویروس ( CMV ) ، توکسوپلاسموز و سایر عفونت ها ممکن است علایم مشابهی ایجاد کند. این آزمایشات ممکن است برای یک فرد بدون علامت تجویز شود تا ببیند آیا آن شخص قبلا در معرض EBV بوده یا مستعد ابتلا به عفونت EBV اولیه است. این به طور معمول انجام نمی شود، اما ممکن است زمانی سفارش شود که شخصی، مانند یک نوجوان یا یک فرد دارای نقص ایمنی، با فردی که مونو دارد تماس نزدیک داشته باشد. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) توصیه می کند که چندین آزمایش را برای تعیین اینکه آیا فرد مستعد ابتلا به EBV است توصیه کند. این آزمایشات عبارتند از: آنتی ژن کپسید ویروسی ( VCA ) - IgM VCA - IgG آنتی ژن اولیه D ( EA - D ) آنتی ژن هسته ای اپشتین بار ( EBNA ) آزمایش های آنتی بادی EBV برای تشخیص عفونت مونو تجویز می شود. برخی از علایم و نشانه های مرتبط با مونو عبارتند از: ضعف شدید یا خستگی تب سردرد گلو درد متورم شدن غدد لنفاوی در گردن و یا زیر بغل بزرگ شدن طحال و یا کبد (گاهی اوقات) این آزمایش در برخی شرایط ممکن است زمانی تکرار شود. هنگام تفسیر نتایج آزمایش آنتی بادی EBV باید احتیاط کرد. علایم و نشانه ها و همچنین سابقه پزشکی فرد مورد آزمایش باید در نظر گرفته شود. پزشک ممکن است با یک متخصص بیماریهای عفونی مشورت کند، مخصوصا با کسی که تجربه آزمایش EBV را دارد. اگر فردی برای آنتی بادی های VCA - IgM مثبت باشد، به احتمال زیاد فرد مبتلا به عفونت EBV است و ممکن است در اوایل دوره بیماری باشد. اگر فرد دارای علایم مرتبط با مونو نیز باشد، به احتمال زیاد فرد مبتلا به مونو تشخیص داده می شود، حتی اگر تست مونو منفی باشد. اگر کسی آزمایش VCA - IgG و EA - D IgG مثبت داشته باشد، به احتمال زیاد فرد دارای عفونت EBV فعلی یا اخیر است. اگر VCA - IgM منفی است اما VCA - IgG و آنتی بادی EBNA مثبت هستند، به احتمال زیاد فرد مورد آزمایش عفونت EBV قبلی داشته است. اگر فردی برای VCA - IgG بدون علامت و منفی باشد، آن شخص احتمالا قبلا در معرض EBV قرار نگرفته و در برابر عفونت آسیب پذیر است. به طور کلی، افزایش سطح VCA - IgG نشان دهنده عفونت فعال EBV است، در حالی که کاهش غلظت، نشان دهنده عفونت EBV اخیر است که در حال رفع است. با این حال، در تفسیر غلظت آنتی بادی EBV باید دقت کرد زیرا میزان آنتی بادی موجود با شدت عفونت یا مدت زمان ماندگاری آن ارتباط ندارد. سطوح بالای VCA - IgG ممکن است وجود داشته باشد و ممکن است تا پایان عمر در این غلظت باقی بماند. در زیر، نمونه هایی از برخی نتایج به صورت جدول ارایه شده است. آنتی بادی های ویروس اپشتین بار ( EBV ) گروهی از آزمایشات هستند که برای کمک به تشخیص عفونت EBV فعلی، اخیر یا گذشته انجام شده است. EBV یکی از خانواده ویروس های تبخال است. این ویروس با عبور از بزاق، باعث عفونت بسیار شایع می شود. بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) ، حدود درصد از افراد بالغ جهان به EBV مبتلا شده اند. این آزمایش در موارد زیر ممکن است تجویز شود: برای کمک به تشخیص تب غده ای (مونونوکلیوز عفونی یا مونو) برای کمک به ارزیابی حساسیت به عفونت EBV برای تمایز بین عفونت EBV و بیماری دیگر با علایم مشابه هنگامی که علایم تب غده ای دارید اما آزمایش غربالگری منونوکلیوز عفونی منفی است. هنگامی که یک زن باردار علایم شبیه آنفولانزا دارد. هنگامی که فردی بدون علایم در معرض تب غده قرار گرفته است.

، ناشی از کمبود تیامین است. تیامین، به عنوان ویتامین B شناخته می شود. بدن شما به تیامین نیاز دارد تا غذاهایی را که می خورید تجزیه کرده و هضم کند، متابولیسم خود را ادامه دهد و به ماهیچه ها و سیستم عصبی شما کمک کند تا کار خود را به طور صحیح و موثر، انجام دهند. کمبود تیامین، بر عملکرد بدن تاثیر منفی می گذارد. بیماری بربری می تواند بر سیستم قلبی عروقی یا سیستم عصبی مرکزی ت ثیر بگذارد. به طور کلی، بروز این بیماری در کشورهای غربی نادر است. نادر بودن این بیماری در کشورهای غربی به این دلیل است که اکثر مردم این مناطق، به میزان کافی تیامین مورد نیاز خود را از طریق رژیم غذایی دریافت می کنند. اما بیماری بری بری در سایر نقاط جهان نسبتا شایع است. برای درمان این بیماری، پزشکان معمولا روی تجویز کافی تیامین به رژیم غذایی تمرکز می کنند. بدین ترتیب، کمبود تیامین از بین می رود. با تامین تیامین مورد نیاز، عملکردهای مربوط به این ویتامین، به صورت موثر و کارآمد، در بدن انجام خواهند شد. با این وجود، موارد جدی تر این بیماری، ممکن است نیاز به مداخله پزشکی تخصصی داشته باشند. این بیماری می تواند در مراحل پیشرفته خود (حتی باعث نارسایی قلبی یا فلج عضلانی شود) خطرناک باشد، بنابراین درمان کمبود تیامین قبل از وخیم شدن وضعیت بدن، بسیار مهم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از عوامل دیگر نیز ممکن است باعث کمبود تیامین شوند. این موارد، عبارت اند از: ایدز جراحی چاقی بیماران تحت دیالیز کلیه پرکاری تیرویید (پرکاری غده تیرویید) تهوع و استفراغ شدید در دوران بارداری سوء مصرف الکل، که می تواند جذب و ذخیره تیامین را برای بدن شما دشوار کند بری بری ژنتیکی، یک بیماری نادر است که از جذب تیامین در بدن جلوگیری می کند اسهال طولانی مدت یا استفاده از داروهای ادرارآور (دارویی که باعث می شود بیشتر ادرار کنید) اگر از رژیم غذایی متنوع و خوب استفاده می کنید، احتمالا نگران ابتلا به این بیماری نخواهید بود. به این دلیل که تیامین مورد نیاز شما، به یک رژیم غذایی درست، به میزان کافی تامین خواهد شد. با وجود میزان کافی تیامین، این بیماری ایجاد نخواهد شد. افرادی که مقدار زیادی الکل مصرف می کنند یا با اعتیاد به الکل دست و پنجه نرم می کنند، بیشتر در معرض کمبود تیامین قرار دارند. نوشیدن بیش از حد الکل، می تواند در توانایی بدن برای جذب تیامین اختلال ایجاد کند. این موضوع نهایتا باعث کمبود تیامین و ایجاد این بیماری خواهد شد. بیماری بری بری، بر سیستم گردش خون ت ثیر می گذارد. در موارد شدید، بری بری مرطوب می تواند باعث نارسایی قلبی در افراد مبتلا، شود. بری بری خشک به اعصاب آسیب می رساند و می تواند منجر به کاهش قدرت ماهیچه ها و در نهایت فلج عضلات شود. بیماری بری بری در صورت عدم درمان می تواند جدی، خطرناک و کشنده باشد. اگر به غذاهای غنی از تیامین دسترسی دارید، پس احتمال ابتلا به این بیماری در شما کم است. امروزه بری بری بیشتر در افرادی رخ می دهد که با اختلال مصرف الکل رو به رو هستند. به طور کلی، این بیماری، در افرادی که تیامین کافی مصرف کرده و الکل نمی نوشند، ایجاد نمی شود. با این حال، این بیماری را می توان در زنانی که در دوران بارداری حالت تهوع و استفراغ شدید ( دارند، در افراد مبتلا به ایدز و بعد از جراحی رفع چاقی، مشاهده کرد. علایم این بیماری بسته به نوع آن متفاوت است. به طور کلی، این بیماری، به دو نوع خشک و مرطوب تقسیم‌می شود. علایم بیماری بری بری مرطوب، عبارت اند از: تورم پا افزایش ضربان قلب تنگی نفس در حین فعالیت بدنی تنگی نفس در زمان بیدار شدن از خواب علایم بیماری بری بری خشک، عبارت اند از: فلج درد استفراغ سردرگمی ذهنی مشکل در صحبت کردن حرکت غیر ارادی چشم ها کاهش عملکرد ماهیچه ها، به ویژه در ساق پا سوزن سوزن شدن یا از دست دادن احساس در پا و دست ها در موارد شدید، این بیماری با بروز سندرم ورنیک - کورساکف همراه خواهد بود. انسفالوپاتی ورنیک و سندرم کورساکف دو شکل آسیب مغزی ناشی از کمبود تیامین هستند که در موارد شدید ابتلا به این بیماری، مشاهده می شوند. بیماری انسفالوپاتی ورنیک، به منطقه هایی از مغز که تالاموس و هیپوتالاموس نامیده می شوند، آسیب می رساند. این شرایط می تواند باعث بروز موارد زیر شود: گیجی از دست دادن حافظه از دست دادن هماهنگی ماهیچه ها مشکلات بینایی مانند حرکت سریع چشم و دوبینی سندرم کورساکوف، نتیجه آسیب دایمی به ناحیه ای از مغز است که خاطرات در آن شکل می گیرد. این‌اختلال می تواند باعث بروز موارد زیر شود: توهم از دست دادن حافظه ناتوانی در شکل گیری خاطرات جدید علت اصلی بروز این بیماری، مصرف یک رژیم غذایی کم تیامین است. بروز این بیماری در مناطقی که ساکنان آن، به غذاهای غنی از ویتامین دسترسی دارند، مانند برخی از غلات صبحانه و نان ها، بسیار نادر است. این بیماری، بیشتر در مناطقی از جهان شایع است که رژیم غذایی آن ها شامل برنج سفید غنی شده و فرآوری شده است. مادران شیرده در رژیم غذایی خود به مصرف تیامین به صورت روزانه، نیاز دارند. نوزادانی که شیر مادر یا شیر خشک کم تیامین مصرف می کنند، در معرض کمبود تیامین قرار دارند. کمبود تیامین می تواند باعث بروز این بیماری در این افراد شود. برای تعیین اینکه آیا شما مبتلا به این بیماری هستید یا خیر، به انجام یک سری آزمایشات پزشکی نیاز دارید. آزمایش خون و ادرار میزان تیامین موجود در بدن شما اندازه گیری می کنمد. اگر بدن شما در جذب تیامین مشکل داشته باشد، دارای غلظت کم تیامین در خون و غلظت بالایی از این ویتامین در ادرار تان‌خواهید بود. پزشکان همچنین یک معاینه عصبی را برای بررسی عدم هماهنگی حرکات، مشکل در راه رفتن، افتادگی پلک ها و رفلکس های ضعیف انجام می دهند. افرادی که در معرض مراحل پیشرفته تر بیماری بری بری قرار دارند، علایمی مانند از دست دادن حافظه، گیجی یا هذیان را بروز می دهند. انجام یک معاینه فیزیکی، پزشک را در مورد مشکلات قلبی احتمالی ناشی از وجود بیماری بری بری، آگاه می کند. ضربان قلب سریع، تورم در ناحیه ساق پا و مشکل در تنفس همه از علایم این بیماری هستند. به طور معمول، این بیماری به راحتی و با مصرف مکمل های حاوی تیامین، درمان می شود. پزشک ممکن است شکل دارویی قرص تیامین را نیز تجویز کند. در موارد شدید این بیماری، پزشک ممکن است شکل داخل وریدی تیامین را تجویز کند. پیشرفت درمان شما با انجام آزمایش خون پیگیری می شود. این تست ها انجام می شوند تا مشخص شود که بدن شما چقدر این ویتامین را جذب می کند. برای پیشگیری از بروز به این بیماری، از رژیم غذایی غنی و متعادل استفاده کنید. برای پیشگیری از بروز این بیماری، رژیم غذایی شما باید شامل غذاهای غنی از تیامین باشد. برخی از مواد غذایی حاوی تیامین، عبارت اند از: ماهی گوشت لبنیات دانه ها حبوبات گوشت غلات کامل آجیل و خشکبار غلات صبحانه ای که غنی از تیامین هستند. برخی از سبزیجات مانند مارچوبه، کدو سبز، جوانه بروکسل، اسفناج و چغندر پخت یا فرآوری هر یک از غذاهای ذکر شده در لیست بالا، میزان تیامین موجود در آن ها را کاهش می دهد. اگر به نوزاد خود شیرخشک می دهید، باید مطمین شوید که شیر خشک مصرفی نوزاد، حاوی مقدار کافی تیامین باشد. همچنین، همیشه مطمین شوید که شیر خشک نوزادان را از برند ها و فروشگاه های معتبر، خریداری می کنید. با تامین تیامین نوزاد، می توان از ابتلا او به این بیماری پیشگیری کرد. توجه به این نکته ضروری است که محدود کردن مصرف الکل، خطر ابتلا به این بیماری را کاهش می دهد. افراد دارای اعتیاد به مصرف الکل، میزان تامین کمتری در بدن خود دارند. برای پیشگیری از ایجاد این بیماری، این افراد باید مصرف الکل را ترک کنند. اگر این بیماری زود تشخیص داده شده و درمان شود، پیش آگهی درمانی آن مثبت خواهد بود. آسیب عصبی و قلبی ناشی از این بیماری، معمولا وقتی در مراحل اولیه تشخیص داده شود، برگشت پذیر است. بهبودی علایم ناشی از این بیماری، اغلب با شروع سریع درمان، قابل قبول است. در صورت پیشرفت این بیماری و ایجاد سندرم ورنیک - کورساکوف، پیش آگهی درمانی این اختلال منفی خواهد شد. با وجود این که درمان به موقع می تواند علایم انسفالوپاتی ورنیک را کنترل کند، آسیب مغزی ناشی از سندرم کورساکف اغلب دایمی است. داشتن یک رژیم غذایی خوب و متعادل برای حفظ سلامتی شما مهم است. اگر فکر می کنید علایم کمبود تیامین را بروز می دهید، و یا اگر در مورد نحوه دریافت مواد مغذی مورد نیاز به مشاوره نیاز دارید، با پزشک خود مشورت کنید. این بیماری، از جمله اختلالاتی است که در اثر کمبود مواد مغذی بدن ایجاد می شود. در واقع، کمبود تامین، باعث بروز بیماری بری بری می شود. با مصرف مکمل های حاوی تیامین، می توان اختلال بری بری را درمان کرد. همچنین تامین تیامین مورد نیاز بدن، به پیشگیری از این اختلال کمک می کند. در برخی از موارد، با پیشرفت بیماری بری بری، سندرم های خاصی ایجاد می شود. در چنین شرایطی پیش آگهی درمانی بری بری منفی خواهد شد. همچنین، برخی از اختلالات، مانند اعتیاد به الکل، می توانند باعث بروز بیماری بری بری در افراد شوند. ترک مصرف الکل، راه موثری برای رفع بیماری بری بری است. همچنین، در صورت استفاده از شیر خشک برای نوزاد تان، حتما باید از یک محصول معتبر و حاوی تیامین، استفاده کنید. کمبود ویتامین B در نوزادان نیز، می تواند باعث ایجاد بیماری بری بری شود. در صورتی که درباره علل، درمان و پیشگیری از بیماری بری بری، سوال دارید، بهتر است با یک‌پزشک تماس بگیرید. پزشک، به سوالات شما درباره این اختلال، پاسخ خواهد داد.

، که مردم گاهی اوقات آن را چاقی بالینی می نامند، می تواند خطر ابتلا به سایر مسایل مربوط به سلامتی یا بیماری ها را افزایش دهد. برای افراد بالغ که از نظر بالینی چاق هستند، چاقی شامل داشتن شاخص توده بدنی ( BMI ) یا بالاتر و درصد بالایی از چربی بدن می باشد. BMI یک ابزار تشخیصی نیست، اما می تواند خطر ابتلا به بیماری های مختلف را نشان دهد. ابتلا به چاقی شدید مرضی انجام فعالیت های روزمره مانند راه رفتن، تنفس و خوابیدن را برای شما با مشکل مواجه می کند. همچنین می تواند خطر بیماری های قلبی عروقی، دیابت نوع و سایر بیماری های مختلف را افزایش دهد. طبق گزارش موسسه ملی دیابت و بیماریهای گوارشی و کلیوی، از هر نفر در ایالات متحده نفر در سال - دچار چاقی شدید بوده اند. شما می توانید در این مقاله با چاقی شدید بالینی بیشتر آشنا شوید و روشهای درمانی آن را یاد بگیرید. هنگامی که یک فرد بالغ دچار چاقی شدید می شود، درصد بالایی ( یا بالاتر) از چربی بدن و BMI دارد. BMI مقیاسی است که به متخصصان پزشکی کمک می کند تا بگویند آیا فرد در معرض ابتلا به برخی بیماری ها است یا خیر. فرد مبتلا به چاقی بیشتر در معرض بیماری های قلبی و سایر بیماری ها قرار دارد. هرچه کلاس چاقی بیشتر باشد، احتمال بروز این عوارض بیشتر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال، شایان ذکر است که BMI شما الزاما نشان نمی دهد که شما وزن مناسبی دارید یا ندارید. به عبارتی این شاخص نشان دهنده وزن مناسب نیست. این درصد، توده عضلانی را در مقایسه با درصد چربی بدن نشان نمی دهد. بررسی نسبت دور کمر به باسن و توزیع چربی در بدن می تواند تصور بهتری از خطر ابتلا به عوارض در فرد ایجاد کند. دانشمندان دور کمر زیاد به دلیل چربی بدن را با ریسک بیشتر از بیماری های قلبی عروقی مرتبط می دانند. عوامل خاصی می توانند ریسک و خطر ابتلا به چاقی مرضی را در شما افزایش دهد، از جمله: عادات غذایی و سطوح فعالیت می تواند بر سطح انرژی فرد ت ثیر بگذارد. شرایط اقتصادی اجتماعی می تواند دسترسی به غذای تازه و توانایی ورزش فرد را تا حدودی محدود کند. عوامل ژنتیکی ممکن است در ابتلا شما به چاقی مرضی نقش داشته باشند. سابقه خانوادگی ممکن است از طریق عوامل ژنتیکی و محیطی بر روی ابتلا به چاقی شما تاثیر داشته باشد. برخی شرایط پزشکی یا بیماری های زمینه ای با چاقی ارتباط دارند، از جمله سندرم کوشینگ و سندرم تخمدان پلی کیستیک. استرس و اضطراب می تواند افزایش سطوح هورمون کورتیزول، که می تواند ذخیره چربی و افزایش وزن را تحت تاثیر قرار دهد. کمبود خواب ممکن است خطر ابتلا به این نوع از چاقی در شما را افزایش دهد. بررسی سال مطالعات از سراسر جهان نشان می دهند که عوامل اجتماعی زیر، در میان عوامل دیگر، ممکن است در بروز این وضعیت نقش داشته باشند: استرس ناشی از ضربه، مشکلات روابط، مشکلات مالی یا ترکیبی سطح سلامت و آگاهی از رژیم غذایی تنظیمات محل کار، از جمله ساعات کار و احتمال صرف غذا مصرف و دسترسی به رژیم غذایی متنوع و متعادل دسترسی به فضای سبز و سایر ملاحظات مربوط به سطح زندگی و فعالیت شهری با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، چاقی در همه افراد تاثیر می گذارد. با این حال، نظرسنجی منتشر شده توسط CDC وضعیت ظریف تری را نشان می دهد که شیوع چاقی با توجه به ترکیبی از عوامل مانند سطح تحصیلات، درآمد، جنسیت و نژاد متفاوت است. روابط بین این عوامل پیچیده به نظر می رسد. فرد چاق ممکن است موارد زیر را تجربه کند: تعریق خستگی درد مفاصل و کمر مشکل در تنفس مشکلات خواب، از جمله خروپف مشکل در فعالیت بدنی اعتماد به نفس پایین و احساس انزوا فشار خون بالا و سایر علایم سندرم متابولیک علایم چاقی شدید عبارتند از: تجمع زیاد چربی در بدن BMI از یا بالاتر علایم عوارض مانند فشار خون بالا عوارض چاقی می تواند شامل شود: سندرم متابولیک، که شامل دیابت نوع ، فشار خون بالا و سایر ویژگی ها می شود. سطح بالای کلسترول "بد" و سطح پایین کلسترول "خوب" سطوح بالای تری گلیسیرید سکته بیماری قلبی بیماری کیسه صفرا آرتروز آپنه خواب و سایر مشکلات تنفسی شرایط روانی مانند افسردگی و اضطراب برخی از سرطان ها بدن درد مشکل در عملکردها و فعالیتهای روزانه ریسک بالاتر بستری شدن در بیمارستان به دلیل COVID - این شرایط می تواند بر طول عمر و کیفیت زندگی افراد ت ثیر بگذارد. اگر فردی با نگرانی در مورد وزن یا BMI خود به پزشک خود مراجعه کند، پزشک به احتمال زیاد موارد زیر را انجام می دهد: وزن و قد آنها را برای ت یید BMI اندازه گیری می کند. در مورد عادات غذایی و میزان ورزش روزانه فرد سوالاتی را می پرسد. سابقه پزشکی فردی و خانوادگی فرد را در نظر می گیرد. آزمایش خون را برای بررسی شرایط سلامتی که ممکن است زمینه ساز چاقی باشد، انجام می دهد. آزمایش عوارضی که ممکن است به مراقبت های پزشکی مانند فشار خون بالا نیاز داشته باشند، را تجویز می کند. اگر فردی دچار چاقی شدید یا عوارض مربوط به آن باشد، پزشک ممکن است گزینه های درمانی زیر را توصیه کنید: یک برنامه مناسب برای کاهش وزن توصیه کند. با فرد برای برنامه ریزی و تعیین یک برنامه تمرینی کار کند. در صورت محدود بودن تحرک فرد، برنامه فیزیوتراپی را توصیه کند. تجویز داروهایی مانند اورلیستات ( Alli ) ، که میزان چربی جذب شده توسط بدن را کاهش دهد. اگر گزینه های دیگر کمکی نمی کند، جراحی چاقی را توصیه کند. هرگونه عارضه مانند دیابت نوع و سایر ویژگی های سندرم متابولیک را برطرف و درمان کند. یک فرد باید با پزشک یا متخصص تغذیه خود همکاری کند تا یک برنامه مناسب تهیه کرده و دستورالعمل ها را با دقت دنبال کند. کاهش سریع وزن یا شروع سریع تمرینات ورزشی شدید می تواند اثرات منفی یا عوارض جانبی زیادی را به همراه داشته باشد. همچنین، داروهای مختلف کاهش وزن به صورت آنلاین در دسترس هستند، اما ممکن است مصرف خودسرانه و بی رویه آنها تا حدودی خطرناک بوده و یا حتی موثر نباشند. اگر گزینه های دیگر کمکی نکرد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. برخی از این رویه ها عبارتند از: نوار معده، که در آن جراح حلقه ای را در اطراف معده قرار می دهد، و مقدار غذای ورودی را محدود می کند. بای پس معده، که هدف آن افزایش احساس سیری و جذب کالری کمتر است. گاسترکتومی آستین، که در آن جراح قسمتی از معده را برمی دارد. بالون داخل معده، یک اقدام موقتی است که در آن جراح بالن را در معده قرار می دهد تا فضا را اشغال کند. اگر فرد مقدار قابل توجهی از وزن خود را کاهش دهد، ممکن است چین های پوستی ناخواسته ای داشته باشد. جراحی نیز می تواند این مشکل را برطرف کند. هیچ روش واحدی برای کاهش وزن یا جلوگیری از افزایش وزن وجود ندارد. بهترین گزینه بستگی به وضعیت خود فرد دارد. با این حال، استراتژی های رژیم غذایی و ورزش می تواند کمک کننده باشد. نکات تغذیه ای می تواند شامل موارد زیر باشد: مصرف مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه ترجیح دادن غذاهای کامل یا فرآوری نشده اجتناب از چربی های ترانس و چربی های اشباع و انتخاب چربی های مفید، مانند روغن ذرت محدود کردن مصرف قند و غذاهای شیرین در صورت توصیه متخصصان مراقبت های بهداشتی، کنترل میزان کالری دریافتی استفاده از بشقاب کوچکتر غذا خوردن فقط در زمان های منظم غذا خوردن کندتر اجتناب از عوامل تحریک کننده و عاداتی که منجر به پرخوری می شود، مانند خوردن مقداری کیک با قهوه در زمان استراحت دستورالعمل های فعلی توصیه می کند که در صورت امکان، بزرگسالان حداقل دقیقه با شدت متوسط در هفته را ورزش کنند. این می تواند شامل پیاده روی، شنا یا دوچرخه سواری و شامل جلسات دقیقه ای چندین بار در روز در اکثر روزهای هفته باشد. پزشک می تواند بسته به سلامت کلی، سن و عوامل دیگر، درباره میزان و نوع ورزش فرد توصیه کند. چاقی شدید یک بیماری نیست، اما می تواند خطر ابتلا به طیف وسیعی از شرایط سلامتی را افزایش دهد، که برخی از آنها می تواند زندگی فرد را تهدید کند و تا حدودی خطرناک و جدی باشند. در بیشتر موارد، چاقی شدید برگشت پذیر است. هر کسی که در مورد چاقی یا علایم احتمالی آن نگرانی دارد، باید از پزشک مشاوره بگیرید. درمان می تواند فرد را قادر به تنظیم وزن خود کرده و از بروز عوارض احتمالی جدی جلوگیری کند.