Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

( APD ) یک مشکل شنوایی است که حدود کودکان سنین ابتدایی را تحت ت ثیر قرار می دهد. پسران بیشتر از دختران به آن مبتلا می شوند. این وضعیت می تواند منجر به شود، بنابراین کودکانی که به این بیماری مبتلا هستند ممکن است در مدرسه کمی به کمک بیشتری نیاز داشته باشند. کودکان مبتلا به این بیماری که به آن اختلال پردازش شنوایی مرکزی ( CAPD ) نیز گفته می شود، نمی توانند آنچه را که می شنوند به همان روشی که سایر کودکان می شنوند، درک کنند. ناشنوایی آنها به این دلیل است که گوش و مغز آنها کاملا با هم هماهنگ نیستند. در این شرایط ممکن است در نحوه شناخت و تفسیر مغز برای تلفن های موبایل، به ویژه گفتار اختلال ایجاد شود. افراد مبتلا به اختلال پردازش شنوایی ( APD ) در شنیدن تفاوت های صوتی کوچک در کلمات مشکل دارند. شخصی می گوید: "لطفا دست خود را بالا ببرید" و شما چیزی مانند "لطفا برنامه خود را مبهم کنید" می شنوید. شما به کودک خود می گویید: "به گاوهای آن طرف نگاه کنید"، و ممکن است آنها بشنوند، "به دلقک روی صندلی نگاه کنید. " کودکان مبتلا به APD فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم APD آیا فرزند من در املا یا آواشناسی مشکلی دارد؟ آیا پیگیری مکالمات برای فرزند من سخت است؟ آیا کودک من اغلب اصوات و کلمات را اشتباه می شنود؟ آیا فرزند من در پیگیری دستورات کلامی، ساده یا پیچیده مشکلی دارد؟ آیا رفتارهای شنیداری و عملکرد کودک من در محیط های ساکت تر بهبود می یابد؟ آیا وقتی کودک من سعی در گوش دادن دارد، محیط های پر سر و صدا برایش طاقت فرسا هستند؟ APD APD ADHD ) و افسردگی مخفی و پوشانده شود. مشکلات توجه شنوایی و از علایم APD تصور می شود که کودکان مبتلا به APD این نوع مشکلات معمولا در موقعیت ضعیف گوش دادن مانند وقتی که صدای پس زمینه وجود دارد. یا در یک مکان شلوغ مانند سالن اجتماعات که اغلب در موقعیت های اجتماعی وجود دارد، اتفاق می افتد. کودکان مبتلا به APD اغلب، علت بروز APD APD اگر فکر می کنید فرزند شما هنگام صحبت، در شنیدن یا درک کردن مشکل دارد. از متخصص شنوایی بخواهید فرزندتان را معاینه کند. فقط متخصصان شنوایی می توانند اختلال پردازش شنوایی را تشخیص دهند. رایج ترین راه برای تشخیص APD APD شکل شنیداری ( Auditory figure - ground ) زمانی است که کودک در پس زمینه با سر و صدای محیطی در درک گفتار مشکل دارد. حضور در کلاس های پر سر و صدا و یا فضای باز می تواند برای کودک مبتلا به APD این شرایط زمانی اتفاق میفتد که کودک در برخی شرایط سخت نمی تواند "خلاء های گفتاری خودش را پر کند". این وضعیت ممکن است در مواردی که صدای گوینده خیلی سریع باشد و یا خفه باشد، بیشتر دیده شود و کودک صدا و کلمات را درک نکند. البته این وضعیت در محیط های ساکت هم ممکن است رخ دهد. دوگانگی در شنوایی زمانی رخ می دهد که کودک در درک گفتار رقابتی و معنادار که همزمان اتفاق می افتد، مشکل دارد. به عنوان مثال، اگر معلمی در یک طرف کودک و دانش آموز در طرف دیگر همزمان با کودک صحبت می کند، کودک مبتلا به APD سیستم پردازش کودک به او کمک می کند تفاوت های صدا را تشخیص دهد. همچنین به آنها کمک می کند تا صدا و لحن (به عنوان مثال، به جای دستور دادن سوال بپرسند) ، معماها و شوخ طبعی را درک و نتیجه گیری کنند. تعادل شنوایی، توانایی درک گفتار یا اصطلاحات جانبی از طرف شما و محلی سازی صدا در یک اتاق است. اگرچه این مورد شایع تر نیست. اما این مشکل در کودکانی رخ می دهد که سابقه ضربه مغزی یا اختلالات تشنجی دارند. آزمایش APD APD در بسیاری از کودکان تا کلاس اول یا دیرتر تشخیص داده نمی شوند. آزمایش های جدید الکتروفیزیولوژی (که از الکترودهای غیرتهاجمی برای بررسی پاسخ بدن به گفتار استفاده می کند) می تواند اطلاعات اولیه در مورد سیستم شنوایی مرکزی در کودکان زیر سال را ارایه دهد. سیستم شنوایی تا سن سالگی کودکان تکمیل نمی شود. بسیاری از کودکانی که مبتلا به APD هیچ درمان شناخته شده ای برای APD درمان های فردی گفتاردرمانی برای نقص تکلم مشاوره برای کمک به افسردگی یا اضطراب امکانات فیزیکی برای بهبود فضای گوش دادن هنر درمانی یا برای ایجاد عزت نفس کاردرمانی برای کمک به مسایل حسی یا نگرانی های مربوط به زمان شنوایی یکی از راه های رایج، سیستم میکروفن از راه دور است که قبلا به عنوان سیستم تعدیل فرکانس ( FM ) شناخته می شد. این دستگاه شنیداری کمکی، بر صدای گوینده نسبت به صدای پس زمینه ت کید می کند و باعث واضح تر شدن صدا می شود تا کودک بتواند آن را درک کند. شخصی که صحبت می کند از یک فرستنده میکروفون کوچک استفاده می کند، که سیگنالی را به گیرنده بی سیم که کودک روی گوش یا جعبه بلندگو می پوشد ارسال می کند. برخی از روش های درمانی منحصر به فرد ممکن است به کودکان کمک کند تا رشد مسیر شنوایی خود را بهبود بخشند. این موارد معمولا براساس نتایج آزمایشات و توصیه های پزشکان است. چندین برنامه با کمک رایانه در اختیار کودکان مبتلا به APD APD راهکارهای مورد استفاده در خانه و مدرسه می تواند برخی از مسایل مرتبط با APD در هر فرصتی صدای پس زمینه را کاهش دهید. از فرزندتان بخواهید هنگام صحبت کردن به شما نگاه کند. با سرعت کمی آرام تر و با صدای واضح صحبت کنید. صدای بلند همیشه موثر نیست. برای بسیاری از کودکان مبتلا به APD نوشتن یادداشت ها، نگه داشتن نمودار یا لیست کارهای روزمره، استفاده از تقویم هایی با نمادهای تصویری و حفظ روال می تواند به شما کمک کند. از همه مهمتر، به فرزند خود یادآوری کنید که نباید به خاطر وضعیت خودشان خجالت بکشند. به آنها یاد بدهید صبور باشند. این وضعیت ممکن است برای فرزند شما سخت و زمان بر باشد. فرزند شما می خواهد خوب عمل کند و در حالی که برای موفقیت تلاش می کند، به صبر، عشق و درک نیاز دارد. راهکارهای زیر و انجام آنها در مدرسه می توانند به کودک شما کمک کنند: معلمان و سایر کارکنان مدرسه ممکن است درباره APD APD APD سایر تنظیمات مفید شامل موارد زیر می باشند: وسایل دیداری دروس ضبط شده برای بررسی بعدی استفاده از برنامه هایی با کمک رایانه که برای کودکان مبتلا به APD در مورد پیشرفت فرزند خود با پزشک در تماس باشید. یکی از مهمترین کارهایی که والدین و معلمان می توانند انجام دهند، ت یید واقعی بودن علایم APD APD کاری که کودک شما می تواند با کمک بزرگسالان دلسوز انجام دهد تشخیص مشکلات APD نگرش مثبت، واقع بینانه و عزت نفس سالم در کودکان مبتلا به APD APD

خیلی افراد علاقمندند تا را بدانند. اگر شما هم به دنبال تاثیر تمرینات بدن سازی بر قد خود هستید این مقاله را تا انتها بخوانید. تمرین با وزنه بخشی اساسی در برنامه تمرینی رشته های مختلف ورزشی است. هدف شما از ورزش هر چه باشد ( افزایش وزن، عضله سازی یا بدن سازی) ، افزودن تمرینات مبتنی بر وزنه، به شما کمک می کند تا به اهداف خود برسید. جوانان، نوجوانان و والدین افرادی که بدن سازی می کنند، ممکن است نگران تاثیر این رشته ورزشی بر قد فرد ورزشکار باشند. در ادامه این مقاله درباره اینکه آیا بدن سازی واقعا بر رشد قد تاثیر منفی دارد یا خیر، بحث خواهیم کرد. فهرست محتوا قبل از آغاز بحث اصلی، باید با بخشی به نام صفحه رشد آشنا شوید. صفحات اپی فیز یا به عبارت دیگر صفحات رشد، مسیول رشد استخوان ها در کودکان و نوجوانان هستند. این غضروف ها در دوران کودکی تقسیم و تولید شده و به روند تولید استخوان جدید کمک می کنند. روند تکثیر و تولید این بخش، سرانجام با رسیدن انسان به سن بلوغ متوقف می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این روند معمولا در دختران تا سالگی و در پسران تا سالگی ادامه دارد. در واقع، نگرانی درباره آسیب دیدگی صفحات رشد، باعث ایجاد پرسش های فراوانی درباره تاثیر بدن سازی بر رشد استخوان و قد شده است. در مطالعه ای که در سال انجام شد، محققان دانشگاه کانزاس و واشنگتن، رشد توده بدنی فرد را با افزایش تستوسترون مرتبط دانستند. با وجود دخالت تستوسترون در رشد استخوان، افزایش حجم عضلات و در نهایت رشد قد، این اثر بر رشد به طور دقیق مشخص نشده است. در مطالعه ای که در سال در مورد هورمون ها و رشد استخوان انجام شده است، محققان شواهدی ارایه دادند که طبق آن ها تستوسترون بر رشد استخوان و بسته شدن نهایی صفحات رشد ت ثیر داشته است. این مطالعه نشان داد که تستوسترون ممکن است به طور قابل توجهی بر بسته شدن نهایی صفحات رشد ت ثیر نگذارد. این یافته ها حاکی از آن است که تمرین با وزنه ممکن است رشد را متوقف کند و در واقع ت ثیر بدن سازی را در رشد قد نشان داد! در مورد رابطه بین تمرین با وزنه و تاخیر رشد در کودکان و بزرگسالان اختلافات فراوانی ایجاد شده است. از نظر دانشمندان، تغذیه سالم و ورزش منظم به افراد امکان می دهد تا به قد نهایی خود برسند. سبک زندگی غلط و تغذیه نادرست احتمالا رشد فرد را با اختلال رو با رو خواهد کرد. البته تاکنون، هیچ تحقیق معتبری در مورد ت ثیر منفی تمرین با وزنه بر رشد قد انجام نشده است. کالج پزشکی ورزشی آمریکا و انجمن فیزیولوژی ورزشی کانادا بر این باورند که اگر تمرینات بدن سازی به درستی، با تجهیزات استاندارد و در محیط مناسب انجام شود کاملا ایمن خواهد بود. براساس یک مطالعه که در سال انجام شد، ت ثیر منفی بدن سازی در رشد قد کودکان به عنوان یک باور غلط رد شد. نتایج این مطالعه، حاصل یک مطالعه ساله بر روی داده هایی درباره کودکان و تمرینات وزنه ای بود که نتیجه گرفت که بدن سازی نه تنها مضر نیست، بلکه مفید است. می توان از تا سالگی تمرینات وزنه برداری را شروع کرد، اما توصیه می شود این تمرینات با وزنه های سبک انجام شوند. سالگی بهترین سن برای شروع بدن سازی و افزایش قدرت است. اگرچه اوج قدرت فرد در سالگی به دست می آید، اما جوانانی که از سالگی تمرینات بدن سازی را شروع کرده اند، قدرت بیشتری نسبت به افرادی که از یا سالگی تمرینات بدن سازی را شروع کرده اند، دارند. تمرینات اصلی بدن سازی شامل اسکات، شنای سویدی، پرس شانه، پرس قفسه سینه و . است. همانطور که گفته شد، به احتمال زیاد، تمرینات بدن سازی هیچ تاثیر منفی بر قد کودکان و نوجوانان ندارد. اما جالب است بدانید که در سنین رشد، انجام تمرینات بدن سازی می تواند فواید زیر را داشته باشد: افزایش اعتماد به نفس رشد و‌تراکم استخوان افزایش قدرت و شاخص استحکام استخوان یا کاهش خطر شکستگی و برخی از محققان معتقدند که تمرینات بدن سازی باعث افزایش قد می شود. همچنین بدن سازی در تراکم استخوان موثر است. مطالعه دیگری ت ثیر مثبت تستوسترون را بر تراکم و رشد استخوان ت یید کرده است. علاوه بر ت ثیر بدن سازی در رشد قد، نقش ترشح تستوسترون در افزایش قد نیز مشخص شده است! در واقع، شواهدی در دست است که نشان می دهد تمرین با وزنه ممکن است رشد و تراکم استخوان را افزایش دهد. همچنین تمرین با وزنه به جای توقف رشد ممکن است رشد قد نهایی را در جوانان افزایش دهد. با بررسی بیوگرافی ورزشی ورزشکاران حرفه ای در می یابید که این ورزشکاران از نوجوانی و جوانی، زندگی ورزشی خود با بدن سازی شروع کرده اند و در عین حال از قد نهایی آنها کاسته نشده است. هنگامی که تمرینات بدن سازی، متناسب با سن ورزشکار کودک نباشند، در رشد او اختلال ایجاد خواهد شد. همچنین فرم اشتباه انجام حرکات و استفاده کردن از وزنه های سنگین، ت ثیر منفی بر روی صفحه رشد خواهد داشت. در صورت عدم کنترل این موارد، بدن سازی می تواند برای رشد مضر باشد. در غیر این صورت بدن سازی قد شما را کوتاه نمی کند. بحث برانگیزترین عامل برای رشد قد ورزش بوده و در این زمینه ابهامات زیادی مطرح است. بسیاری معتقدند ورزش هایی مانند والیبال و بسکتبال می توانند قد شما را بلندتر کنند. در این حالت می توان دو فرضیه متفاوت را مطرح کرد. افرادی که ورزش هایی مانند والیبال و بسکتبال انجام می دهند، قد شان بلندتر می شود یا افرادی که والیبال و بسکتبال بازی می کنند، ذاتا قد بلندتری دارند. فعالیت بدنی منظم باعث کاهش توده چربی و افزایش توده عضلانی و افزایش ترشح هورمون رشد می شود. به همین دلیل، ممکن است در رشد قد فرد تا حد نهایی تعیین شده توسط ژنتیک موثر باشد. برخی تمرینات وجود دارند که انجام آن ها در سنین پایین توصیه نمی شود. به طور کلی، ورزش هایی که باعث وارد شدن فشار بیش از حد به استخوان و مفاصل می شوند می توانند برای رشد قد مضر باشند. این حرکات ممکن است رشد استخوان را کند یا متوقف کنند. اما برخی از ورزش ها، مانند شنا، برای رشد کلی شما بسیار مفید هستند. مانند شنا چون در آب انجام می شوند و فشار کمتری روی مفاصل و استخوان ها ایجاد می کنند، باعث افزایش قد می شوند. باورهای غلط فراوانی درباره بدن سازی وجود دارد. یکی از پرتکرار ترین سوالات ورزشی، تاثیر بدن سازی بر رشد قد است. بدن سازی در بزرگسالی، تاثیری بر قد نخواهد داشت. مطالعات بارها و بارها نشان داده اند که استفاده از وزنه در دوران کودکی مانع رشد نمی شود. با این حال، فرم اشتباه انجام حرکات و وزنه های سنگین می تواند صفحات رشد را تحت ت ثیر قرار دهد. رژیم غذایی و، می تواند قد کودکان را افزایش دهد، اما در بزرگسالان نه. بدن سازی هیچ تاثیری بر روی قد ندارد. بدن سازی نه به شما کمک می کند تا قد بلندی داشته باشید و نه باعث کوتاهی قد شما می شود. این تصور که ورزش در می تواند رشد شما را متوقف کند، خلاف واقع است. به شرط داشتن یک رژیم غذایی سالم و خواب مناسب، می توانید به حداکثر قد تعیین شده توسط ژنتیک تان برسید. بدن سازی باعث افزایش قد نمی شود، بلکه ممکن است با اصلاح نحوه ایستادن، باعث صاف شدن بدن تان شود. پاسخ کوتاه این سوال این است که تمرینات بدن سازی منظم در سنین جوانی هیچ ت ثیر منفی بر قد یا سایر عوامل مربوط به رشد نخواهد داشت. اما این بدان معنا نیست که بدن سازی در سنین جوانی لزوما ایده خوبی است. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که تمرین با وزنه فواید فراوانی برای جوانان دارد. یک مطالعه در سال که در مجله کلینیکی پزشکی ورزشی منتشر شد، نشان داد که تمرین با وزنه (وزنه ها و دستگاه های بدن سازی ایزومتریک) منجر به افزایش قدرت بدنی شده، هیچ تاثیری بر قد نداشته و منجر به ایجاد آسیب نمی شود. البته باید تمام نکات ایمنی و نیز شیوه صحیح انجام حرکات و سنگینی مناسب وزنه ها را رعایت کرد. در غیر این صورت احتمال آسیب بسیار بالاست. به عنوان مثال، اگر کودکان با برنامه های بدن سازی بزرگسالان تمرین کنند، به احتمال زیاد آسیب خواهند دید. همچنین وزنه های بیش از حد سنگین بر رشد فرد تاثیر منفی می گذارد. هر نوع شکستگی استخوان یا آسیب دیدگی مفصل می تواند روی رشد ت ثیر بگذارد. البته نکته جالبی که وجود دارد، این است که بدن سازی یکی از ایمن ترین و کم آسیب ترین رشته های ورزشی در دنیا است. البته به شرطی که اصولی انجام شود. بسیاری از افراد معتقدند که بدن سازی باعث افزایش قد آن ها می شود. اما آیا این موضوع واقعا درست است؟ مطمینا می توان از طریق ورزش کردن، استقامت بدن را بهبود ببخشید و با تقویت عضلات فوقانی کمر می توان به حالت بدنی مناسب برای انجام ورزش رسید (یعنی بهبود عضلات در قسمت فوقانی کمر، به این معنی است که می توانید با کمر صاف بایستید و حرکات بدن سازی را انجام دهید) البته در شرایط عادی، از آن‌جا که انسان برای راه رفتن اندکی خم می شود، به صورت ناخودآگاه نمی توان کاملا صاف ایستاد. مطمینا ، ورزش می تواند به رفع انحنای بیش از حد ستون فقرات بدن کمک کند، اما نباید انتظار معجزه داشته باشید. دو دلیل وجود دارد که ممکن است از خود بپرسید آیا بدن سازی بر رشد قد ت ثیر می گذارد؟ یا کوتاه قد هستید و به دنبال راهی برای بلند تر شدن می گردید، یا در رشته بدن سازی فعالیت می کنید و نگران تاثیر بدن سازی بر روی قد تان هستید. برای کسانی که کوتاه قد هستند، متاسفانه هیچ راهی وجود ندارد که از طریق آن ورزش منجر به افزایش قد آن ها شود. در مورد افزایش قد تان کارهای زیادی نمی توانید انجام دهید. بهترین کار این است که قد خود را بپذیرید. در واقع، اصلی ترین فاکتور تعیین بلندی قد انسان ها، ژنتیک آن ها است. عوامل محیطی مناسب تاثیر کمی بر رشد قد دارند. اگر بدن سازی می کنید، چرا می خواهید قد بلندی داشته باشید؟ میانگین قد برندگان مسابقات مستر المپیا فقط فوت اینچ است! فرانکو کلمبو، که بسیاری فکر می کنند یکی از بزرگترین بدنسازان تمام دوران ها است، فقط فوت اینچ قد داشت. کوتاه بودن در بدن سازی، یک مزیت به حساب می آید.

خطر متاسفانه زیاد است. بر همین اساس انکولوژیست در مورد راهکارهای کاهش خطر ابتلا به عفونت در بیماران شیمی درمانی توصیه های زیادی دارند. که به آن نوتروپنی ناشی از شیمی درمانی گفته می شود، اگر به موقع درمان نشود، می تواند منجر به عفونت های دشوار و حتی کشنده در طول شود. مطمینا ، این خطر بسته به داروهای شیمی درمانی که دریافت می کنید، تعداد گلبول های سفید خون، و درمان هایی که برای افزایش تعداد گلبول های سفید دریافت می کنید (مانند Neulasta یا Neupogen ) متفاوت خواهد بود. با این حال هر کسی باید از برخی از خطرات رایج عفونت در طول درمان سرطان آگاه باشد. همچنین مهم است که توجه داشته باشید، حتی اگر شمارش گلبول های سفید خون شما طبیعی باشد، ممکن است همچنان در معرض خطر باشید. با و سرطان ممکن است تعداد طبیعی گلبول های سفید خون داشته باشید، اما گلبول های سفید موجود ممکن است برای مقابله با مهاجمانی مانند باکتری ها به خوبی کار نکنند. در عین حال که خطر عفونت وجود دارد، مهم است که تا حد امکان زندگی عادی داشته باشید و در فعالیت هایی که از آن لذت می برید شرکت کنید. بسیاری از اقدامات ساده وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر خود انجام دهید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا عفونت در شیمی درمانی خطرناک است؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلایل متعددی وجود دارد که چرا درک خطر عفونت در طول شیمی درمانی بسیار مهم است. یکی از دلایل واضح این است که اگر عفونت ایجاد شود، مبارزه با آن بسیار دشوارتر است. مطمینا آنتی بیوتیک ها می توانند کمک کنند، اما ما هنوز هم برای انجام بسیاری از مبارزه ها به یک سیستم ایمنی سالم تکیه می کنیم. دلیل دیگر این است که وقتی سیستم ایمنی شما سرکوب می شود، ممکن است با یک باکتری یا ویروس که معمولا باعث بیماری نمی شود، دچار عفونت شوید. ما هر روز بدون اینکه بدانیم در معرض میکروارگانیسم ها قرار می گیریم زیرا سیستم ایمنی ما کار خود را انجام می دهد. خطر دیگری که وجود دارد، این است که میکروارگانیسم هایی که در یک کلینیک یا بیمارستان در معرض آنها قرار می گیرید، می توانند سخت تر درمان شوند. این "اشکال" مقاوم راه هایی برای زنده ماندن حتی آنتی بیوتیک های قوی ایجاد کرده اند. اگر تا به حال در مورد " MRSA " از شما سوال شده است، این یک مثال است. مقاومت آنتی بیوتیکی هر سال با هوشمندتر شدن "اشکال ها" مشکل سازتر می شود. در نهایت، زمانی که فردی با سرطان مقابله می کند، تشخیص وجود عفونت دشوارتر است. اگر قبلا علایمی مانند سرفه مربوط به سرطان خود را دارید، تشخیص اینکه آیا به عفونت مبتلا شده اید یا اینکه علایم شما به تنهایی مربوط به سرطان شماست، دشوارتر است. قرار گرفتن در معرض جمعیت یکی از شایع ترین خطرات عفونت در طول شیمی درمانی زمانی رخ می دهد که افراد در تماس نزدیک با دیگران هستند. انکولوژیست ها اغلب اجتناب از شلوغی را توصیه می کنند، اما این دقیقا به چه معناست؟ تماس نزدیک در محله های بسته خطر بیشتری نسبت به بیرون از منزل دارد. این ممکن است شامل حمل و نقلی مانند هواپیما یا اتوبوس یا مکان هایی مانند یک مرکز خرید شلوغ باشد. اینکه آیا باید از شلوغی پرهیز کنید دقیقا به تعداد گلبول های سفید شما و زمان سال بستگی دارد. اگر اوج فصل باشد، احتمال ابتلای شما به عفونت بسیار بیشتر از ماه های کمتر (از نقطه نظر عفونت) تابستان است. اگر باید در یک محیط شلوغ باشید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد اینکه آیا باید از ماسک استفاده کنید صحبت کنید. خطر عفونت و مخاطبینی که بیمار هستند. بهتر است از افرادی که بیمار هستند از جمله عزیزان خود دوری کنید. این ممکن است گاهی سخت باشد، اما در نظر بگیرید که اگر کسی که دوستش دارید متوجه شود که شما عفونت را به او منتقل کرده اید چه احساسی خواهد داشت. اشتراک گذاری هر چیزی را با عزیزان خود از فنجان گرفته تا ظروف غذاخوری، مسواک و حتی لوازم آرایش را محدود کنید. خطرات غذایی ما می دانیم که غذاها می توانند منجر به عفونت شوند و هر ساله نزدیک به میلیون مورد بیماری ناشی از غذا در ایالات متحده وجود دارد. حتی ممکن است در معرض خطر عفونت های ناشی از غذا باشید که معمولا یک مشکل است، و حتی عفونت های جزیی می توانند شدیدتر باشند. در اینجا چند نکته برای کاهش قرار گرفتن در معرض پاتوژن های غذایی در طول شیمی درمانی آورده شده است. تمام محصولات را با دقت بشویید. تمام میوه ها و سبزیجات را از نظر فاسد شدن بررسی کنید. از مصرف گوشت خام خودداری کنید گوشت قرمز را به خوبی تفت دهید. از مصرف پنیرهایی که کپک زده هستند، مانند پنیر بری و بلوچیز خودداری کنید. مراقب آلودگی وسایل باشید. از همان تخته برش برای برش مرغ و سبزیجات خام استفاده نکنید. تخم مرغ باید کاملا پخته شود. از مصرف تخم مرغ های پخته شده به سمت بالا پرهیز کنید و فقط در صورت عدم استفاده از تخم مرغ خام، تخم مرغ Benedict را سفارش دهید. از عسل اجتناب کنید. همانطور که نوزادان زیر یک سال به دلیل خطر ابتلا به بوتولیسم نباید عسل بخورند، در افرادی که دارای نقص ایمنی هستند نیز باید از مصرف عسل خودداری شود. حیوانات خانگی می توانند عامل اصلی عفونت باشند. سگ واقعا می تواند بهترین دوست انسان باشد، و در واقع، درمان با حیوانات خانگی برای افراد مبتلا به سرطان فواید زیادی دارد. با این حال، اگر می خواهید حیوانات خانگی خود را در طول شیمی درمانی نگه دارید، باید به نکاتی توجه داشته باشید. همچنین چند حیوان خانگی وجود دارد که بهتر است آنها را تا پایان درمان به یکی از دوستانتان قرض دهید. بسیاری از عفونت هایی که می توانند در طول شیمی درمانی مشکل ایجاد کنند، اگر سالم باشید، مشکلی ایجاد نمی کنند. به همین دلیل، ممکن است با رایج ترین آنها آشنا نباشید. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی از اصطلاح برای توصیف عفونت هایی استفاده می کنند که می توانند بین حیوانات و انسان ها منتقل شوند. یکی از شایع ترین خطرات توکسوپلاسموز است. تقریبا تا درصد افراد شواهدی دال بر قرارگیری در معرض این عفونت ناشی از باکتری توکسوپلاسما گوندی دارند. در حالی که عفونت اغلب خفیف یا بدون توجه است، می تواند منجر به علایم شدیدی مانند تشنج یا کوری در افرادی شود که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. ممکن است شما با این بیماری آشنا باشید زیرا به زنان باردار توصیه می شود که جعبه زباله را عوض نکنند. اگر عاشق بچه گربه خود هستید، اشکالی ندارد. توصیه می شود دستکش بپوشید یا از شخص دیگری بخواهید بستر را عوض کند. نگه داشتن گربه در داخل خانه نیز این خطر را کاهش می دهد. به یاد داشته باشید که گربه ها اغلب از باغ ها به عنوان زباله دان استفاده می کنند و پوشیدن دستکش در هنگام باغبانی ایده خوبی است، چه صاحب گربه باشید یا نه. نگهداری از حیوانات خانگی در طول شیمی درمانی چیزهای بیشتری در مورد حیوانات خانگی و عفونت ها در طول شیمی درمانی می توانیم به اشتراک بگذاریم. اگر حیوان خانگی دارید، با آگاهی از اقدامات احتیاطی در مورد حیوانات خاص، از نحوه نگهداری از حیوانات خانگی خود در طول شیمی درمانی آگاه باشید. از شخص دیگری بخواهید جعبه بستر حیوانات را تمیز کند و مدفوع سگ را جمع کند. در صورت جمع کردن مدفوع، تمیز کردن قفس پرنده یا تمیز کردن آکواریوم از دستکش استفاده کنید. با حیوان خانگی خود با دقت بازی کنید. بیشتر عفونت ها از طریق نیش و خراش (یا بزاق و مدفوع) منتقل می شوند. در طول شیمی درمانی بهتر است از حیوانات خانگی مانند خزندگان و حیوانات وحشی اجتناب شود. اگر فرزند شما یک اژدهای ریشو دارد، احتمالا اشکالی ندارد، به شرطی که نگاه کنید و لمس نکنید. در طول شیمی درمانی از پذیرش بچه گربه یا توله سگ خودداری کنید. نه تنها احتمال انتقال عفونت در این کودکان از همتایان مسن ترشان بیشتر است، بلکه می توانند به اندازه یک کودک نوپا کار کنند، و استراحت شما در طول درمان بسیار مهم است. اگر گربه دارید، سعی کنید در صورت امکان آنها را در داخل خانه نگه دارید. بسیاری از عفونت ها از "بازی وحشی" که می گیرند گرفته می شوند. سایر نکات برای پیشگیری از عفونت در شیمی درمانی تعدادی از نکات روزانه وجود دارد که ممکن است به کاهش خطر ابتلا به عفونت کمک کند. روزانه حمام یا دوش بگیرید. از مسواک نرم استفاده کنید. به جای تیغ از ماشین اصلاح برقی استفاده کنید. واکسن و شیمی درمانی اینکه آیا در طول شیمی درمانی باید واکسن دریافت کنید یا خیر، می تواند به هر دو صورت انجام شود، و مهم است که با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. دو نوع اولیه واکسن وجود دارد، آنهایی که "کشته می شوند" و آنهایی که "تضعیف می شوند". واکسن های ضعیف شده زنده هستند و باید در طول شیمی درمانی از مصرف آنها اجتناب شود. واکسن های کشته شده بعید است که مشکلی با عفونت ایجاد کنند، اما ممکن است برای ایجاد یک پاسخ ایمنی موثر نباشند. از آنجایی که آنفولانزا به دلیل ایجاد عفونت های ثانویه شدید در افراد مبتلا به سرطان بدنام است، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد اینکه آیا باید را دریافت کنید و همچنین بهترین زمان برای دریافت آن صحبت کنید. واکسن اسپری آنفولانزای بینی ( FluMist ) یک واکسن ضعیف شده است و نباید در طول شیمی درمانی استفاده شود. اقدامات حفاظتی: ماسک و دستکش اگر تعداد سفیدهای شما کم است و اگر در مکان های عمومی بیرون می روید، انکولوژیست ممکن است استفاده از ماسک را توصیه کند. اگر از ماسک استفاده می کنید، مطمین شوید که به خوبی جا می شود و به درستی مهر و موم می شود. به یاد داشته باشید که یک ماسک ممکن است قرار گرفتن در معرض ما را کاهش دهد اما از قرار گرفتن شما در معرض همه باکتری ها و ویروس ها جلوگیری نمی کند. قبل از شروع شیمی درمانی، برداشتن یک جعبه دستکش یکبار مصرف می تواند مفید باشد که می توانید از آن برای همه چیز از تمیز کردن بینی کودکان تا تمیز کردن بعد از حیوانات استفاده کنید. چگونه دست های خود را بشویید. به نظر می رسد همه ما می دانیم چگونه دست هایمان را بشوییم، اینطور نیست؟ بیشتر ما زمانی که هنوز به مدرسه نرفتیم، آموزش دیدیم. در صحبت در مورد اهمیت یادگیری مجدد شستشوی صحیح دست ها، ممکن است درک این نکته مفید باشد که همه جراحان نحوه شستشو دست های خود را در طول دانشکده پزشکی و رزیدنتی "دوباره یاد گرفته اند". اولین قدم این است که کف دست خود را کاملا کف کنید. با کمال تعجب، صابون آنتی بیوتیکی مورد نیاز نیست، فقط یک صابون دست خوب است. مرحله بعدی مرحله ای است که اکثر مردم در آن به هم می ریزند. دستان خود را حداقل ثانیه بشویید. ممکن است لازم باشد برای خودتان وقت بگذارید، زیرا اکثر مردم تعجب می کنند که این واقعا چقدر طولانی است. آخرین مرحله این است که دستان خود را با یک حوله تمیز خشک کنید. از یک حوله کاغذی یا یک حوله تمیز استفاده کنید که هیچ کس آن را به کار نبرده است. علایم عفونت در طول شیمی درمانی از آنجایی که درمان عفونت ها در سریع ترین زمان ممکن در طول شیمی درمانی مهم است، داشتن ایده ای در مورد علایمی که باید مراقب آن ها باشید، مفید است. مطمین شوید که با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد علایم خاصی که باید مراقب آن باشید صحبت کنید. برخی از این موارد عبارتند از: سرفه اسهال درد شکم تنگی نفس درد یا تکرر ادرار سردرد یا سفتی گردن لرز یا ناتوانی در گرم شدن تب. قبل از تماس از پزشک خود بپرسید که دمای شما چقدر باید باشد. او ممکن است توصیه کند اگر دمای شما بیشتر از . فارنهایت است تماس بگیرید، اما این ممکن است متفاوت باشد. درمان عفونت ها اگر تعداد گلبول های سفید خون شما پایین است، درمان عفونت ها نسبت به زمانی که تعداد گلبول های سفید شما طبیعی باشد دشوارتر است. به عنوان مثال، انکولوژیست شما ممکن است آنتی بیوتیک های داخل وریدی ( IV ) را برای عفونتی که معمولا با آنتی بیوتیک های خوراکی درمان می شود توصیه کند. تبی که در طول شیمی درمانی ایجاد می شود نیز اغلب با ترکیبی از آنتی بیوتیک های قوی درمان می شود تا زمانی که علت دقیق عفونت مشخص شود. درمان اغلب در بیمارستانی انجام می شود که می توان شما را از نزدیک مشاهده کرد. سخن آخر هر ساله تعداد عفونت های بیمارستانی را می شنویم. بیمارستان ها نه تنها مکان خوبی برای تجمع میکروب ها هستند، بلکه باکتری های مقاوم در محیط بیمارستان نیز معروف هستند. سالانه بیش از . میلیون نفر در بیمارستان ها مبتلا می شوند و نفر از آنها جان خود را از دست خواهند داد. اصرار کنید که همه کسانی که شما را ملاقات می کنند، از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی تا عزیزانتان، ابتدا دست های خود را بشویند. علاوه بر این، این نکات را برای جلوگیری از عفونت های بیمارستانی بررسی کنید.

قبل از پرداختن به درمان خانگی برای زخم دهان لازم است بدانیم که می توانند بسیار دردناک باشند و مانع توانایی در خوردن و صحبت شوند. اگر مستعد ابتلا به زخم دهان هستید، شاید متوجه شده باشید که معمولا در هنگام استرس شدید دچار این زخم می شوید و این می تواند درد را تشدید کند. گاهی اوقات، زخم های دهان می تواند نشانه ای از کمبود مواد های غذایی باشد. با مصرف یک دوره مولتی ویتامین می توانید از شر زخم های دهان خلاص شوید و آنها را نیز از بین ببرید. صرف نظر از اینکه علت اصلی بروز آنها چیست، زخم در دهان می تواند بسیار آزار دهنده باشد. اگر به دنبال درمان های خانگی آسان و ساده برای از بین بردن آنها هستید، به خواندن این مقاله تا انتها ادامه دهید! فهرست محتوا در بیشتر داروهای خانگی از موادی که معمولا در آشپزخانه یافت می شود استفاده خواهد شد. در اینجا درمان خانگی برتر آورده شده که اگر از زخم دردناک دهان رنج می برید می توانید با استفاده از آنها سریعا علایم خود را تسکین دهید. با این راه حل ها زخم آزار دهنده دهان خود را درمان کنید. سیر عسل آب کلم آب نمک آب پرتقال فلفل قرمز زردچوبه سرکه سیب خمیر دندان شیر نارگیل نمک اپسوم جوش شیرین روغن نارگیل روغن گل میخک ماهیتی ضد میکروبی دارد و همچنین دارای خواص ترمیم زخم است. این روند، بهبود طبیعی زخم دهان را تسریع و عفونت آن را آزاد می کند و همچنین تحریک و التهاب را کاهش می دهد. معمولا از جوش شیرین که به آن بی کربنات سدیم نیز می گویند، در اطراف خانه برای تمیز کردن و بو گرفتن استفاده می شود. همچنین یک داروی خانگی عالی برای زخم های دهان است. درد را تسکین می دهد و با خنثی سازی اسیدهای زخم روند بهبودی را تسریع می کند. عملکرد ضد باکتری آن به حفظ بهداشت دهان و دندان کمک می کند. آب و جوش شیرین را مخلوط کنید تا به صورت خمیر در آید. با استفاده از انگشتان این مخلوط را روی زخم های دهان بمالید و بگذارید چند دقیقه خشک شود. دهان خود را با آب بشویید و غرغره کنید. این کار را سه بار در طول روز تکرار کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روغن نارگیل به دلیل داشتن اجزای گسترده ضد میکروبی مانند اسیدهای چرب با زنجیره متوسط، زخم ها را به طور طبیعی درمان می کند. این ماده همچنین یک ترکیب ضد التهاب و ضد درد است. این خواص، التهاب و دردی را که به دلیل زخم دهان احساس می کنید کاهش می دهد. کمی از این روغن را روی زخم دهان بمالید و بگذارید روی آن بماند. این کار را در طول روز چند بار تکرار کنید. همچنین می توانید روغن را قبل از خواب روی زخم بگذارید. اسیدیته باعث از بین رفتن باکتری های ایجاد کننده زخم دهان و بهبود آن می شود. ACV را در آب مخلوط کرده و حدود یک یا دو دقیقه این محلول را در دهان خود بچرخانید. دهان خود را با آب ساده بشویید. این کار را هر روز صبح و عصر تکرار کنید تا زخم دهان خوب شود. آب نمک بر روی زخم اثر تسکین دهنده دارد. نمک خاصیت ضدعفونی کنندگی دارد و می تواند به بهبود سریع زخم کمک کند. دهان خود را با آب ساده بشویید تا شوری اضافی از بین برود. در طول روز چند بار آب نمک غرغره کنید. یکی از خصوصیات کلیدی یک خمیر دندان خوب، خاصیت ضد میکروبی آن است. استفاده از این ماده روی زخم دهان، عفونت ایجاد کننده زخم را پاک می کند. روی زخم خود بمالید. قبل از شستشوی دهان چند دقیقه آن را بگذارید. این کار را هر روز انجام دهید تا سفیدی زخم از بین برود. کلید این درمان وارد کردن مقدار زیادی به بدن است. دیده شده که کمبود ویتامین C می تواند منجر به زخم دهان شود. همچنین، ویتامین C سیستم ایمنی بدن را تقویت و به بدن کمک می کند تا با انواع عفونت ها از جمله زخم های دهان مقابله کند. در روز دو لیوان آب پرتقال بنوشید. این کار را هر روز تکرار کنید تا زخم دهان خوب شود. روغن میخک و محتوای اوژنول آن برای مقابله سریع و موثر با مشکلات دهان بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. اثر ضد میکروبی و خاصیت درمانی آن معجزه می کند. توصیه می شود قبل استفاده از روغن میخک دهان خود را با آب گرم بشویید زیرا باعث پاک شدن ناحیه زخم می شود. روزی دو یا سه بار روغن میخک بزنید. فلفل قرمز به عنوان دارویی برای کنترل درد معروف شده است. این ماده حاوی بوده که به آن گرمی می بخشد. این امر باعث بی حس شدن درد و همچنین از بین بردن میکروب های موجود در محل زخم دهان می شود. با استفاده از انگشتان خود یا نوک گوش پاک کن یک لایه نازک از پودر فلفل را روی زخم دهان قرار دهید. بگذارید چند دقیقه روی آن بماند و سپس کاملا با آب ساده بشویید. می توانید این کار را دو بار در روز انجام دهید. شیر نارگیل تازه یک درمان خانگی فوق العاده برای زخم های دهان است. این محلول اثر تسکین دهنده دارد و می تواند به کاهش درد کمک کند. درد به سرعت فروکش کرده و امکان می دهد به طور طبیعی غذا بخورید. این کار را سه تا چهار بار در طول روز انجام دهید. یک ضد عفونی کننده شناخته شده که به صورت موضعی و داخلی برای درمان عفونت استفاده می شود. خواص ضد التهابی و ضد میکروبی آن می تواند زخم دهان را تسکین دهد. آب و زردچوبه را مخلوط کنید و برای دو تا سه دقیقه روی زخم دهان بگذارید. این کار را هر روز صبح و عصر انجام دهید تا زخم دهان خوب شود. سیرنیز مانند زرد چوبه به دلیل فعالیت ضد میکروبی قوی در برابر طیف وسیعی از میکروارگانیسم ها، به طور گسترده ای برای معالجه عفونت مورد استفاده قرار می گیرد. آلیسین موجود در سیر، جزء اصلی مسیول این خاصیت است. حبه سیر را از وسط خرد کرده و به مدت یک یا دو دقیقه آن را به آرامی روی زخم دهان بمالید. دهان خود را بعد از تا دقیقه با آب تمیز بشویید. این کار را دو یا سه بار در روز تکرار کنید. نمک اپسوم حاوی مواد معدنی است که وقتی روی زخم دهان قرار می گیرد دارای اثر ضد باکتری است. با این آب حدود یک دقیقه غرغره کنید و سپس دهان خود را با آب معمولی بشویید توصیه می شود دو بار یا سه بار در روز غرغره نمک Epsom را انجام دهید. کلم را بجوشانید تا مقدار آب به نصف کاهش یابد. در روز سه تا چهار بار آن را استفاده کنید. اکنون که می دانید چگونه از زخم های دهان خلاص شوید، وقت آن است که این روش های درمانی را امتحان کنید. روش های درمانی ذکر شده در بالا برای اکثر انواع زخم های دهان جواب می دهند. استفاده سریع از آنها باعث بهبود زخم در مدت کوتاهی خواهد شد. دانستن انواع زخم های دهان کمک می کند تا با آنها بهتر کنار بیایید: اینها زخمهای کوچکی هستند که از - میلی متر قطر دارند. پاک شدن این زخم ها حدود تا روز طول می کشد که در مقایسه با انواع دیگر کوتاهتر است. این زخم ها بزرگتر از جراحات جزیی هستند و همچنین در عمق پوست قرار می گیرند. آنها معمولا یک مرز برجسته و یا نامنظم دارند. احتمال دارد چندین هفته طول بکشد تا این زخم ها برطرف شوند و پس از التیام جای زخم بر جای می ماند. وقتی زخم ها به دلیل ویروس هرپس ایجاد شود، به عنوان زخم های هرپتی فرم شناخته می شوند. آنها مانند سرهای کوچک سوزنی و معمولا به صورت خوشه ای به نظر می رسند. فاکتورهای زیادی وجود دارد که می تواند باعث زخم دهان شود. این شامل: آسیب دهان برفک دهان مشکلات روده عفونت ویروس تبخال گاز گرفتن زبان یا گونه عفونت دهان و لثه در اثر ویروس یا باکتری دلایل جدی تر آن شامل اختلالات خود ایمنی مانند و است. بررسی ها نشان داده است که روغن کشیدن یا ریختن روغن به بسیاری از افرادی که از زخم دهان رنج می بردند کمک می کند. تنها کاری که باید انجام دهید این است که چند دقیقه دو تا سه قاشق غذاخوری روغن نارگیل در دهان خود بچرخانید و سپس آن را تف کنید. علایم زخم دهان شامل موارد زیر است: مشکل در بلع درد در اطراف ناحیه درد حساسیت در ناحیه آسیب دیده یک زخم باز در دهان یا روی لب هنگامی که از زخم دهان رنج می برید، می توانید بسیاری از غذاها را در رژیم غذایی خود بگنجانید تا سریعتر از درد و عفونت راحت شوید. این رژیم غذایی زخم را دنبال کنید تا از شر آن زخم دردناک و آزار دهنده خلاص شوید: میوه هایی مانند موز، سیب، کدو تنبل، پاپایا و گریپ فروت ویتامین C و غذاهای غنی از کلسیم مانند ماست، شیر و آب مرکبات غذاهای غنی از مانند تخم مرغ، شیر برنج و شیر سویا سبزیجاتی مانند کلم، گوجه فرنگی، سبزیجات برگ سبز، کلم بروکلی و سیب زمینی همیشه توصیه می شود هنگام ابتلا به زخم دهان و معده از غذاها و نوشیدنی های زیر خودداری کنید: غذای روغنی و ادویه دار چای، قهوه و نوشیدنی های گازدار غذاهای آلرژی زا که می توانند باعث ایجاد زخم شوند. وقتی زخم به دلیل عفونت ایجاد شود و پیشرفت کند، می تواند باعث خونریزی از زخم و لثه نیز شود. به طور متوسط التیام زخم های دهان هفت تا روز است. با استفاده از داروهای خانگی که در این مقاله آورده شده، می توانید روند بهبودی را تسریع کرده و همچنین از درد راحت شوید. بهتر است از ترکیبی از درمان های خانگی استفاده کنید زیرا این امر بهترین نتیجه را تضمین می کند. با مصرف مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه، خود را تقویت کنید. این به بدن کمک می کند تا با عفونت مبارزه کند. اگر زخم بدون درد است، باید با پزشک مشورت کنید زیرا می تواند نشانه سرطان دهان باشد.

ممکن است، برای افرادی که در طول دوران کرونا بویایی خودشان را از دست دادند موثر باشند. ما در این مقاله سعی کرده ایم راهکار درمان خانگی این را بررسی کنیم. این در حالی است که از دست دادن حس بویایی و چشایی یکی از علایم رایج COVID - است. این عارضه اغلب پس از بهبودی افراد از بیماری کوید تا مدت ها همچنان باقی می‌ماند. و چشایی در برخی موارد نیز ممکن است ناشی از ابتلا به سایر بیماری ها و مشکلات ساختاری باشد. به عنوان مثال گرفتگی مجاری بینی می تواند باعث از بین رفتن موقت حس چشایی و بویایی در افراد شود. التهاب مجاری بینی به دلیل آلرژی، سرماخوردگی یا آنفولانزا اغلب با گرفتگی بینی همراه است. این التهاب از رسیدن بوها به بالای مجاری بینی، جایی که سلول‌های بویایی در آن قرار دارند، پیشگیری می‌کند. از دست دادن طولانی مدت چشایی و بویایی معمولا در اثر ضربه به سر یا جمجمه رخ می دهد. این صدمات باعث ضربه مغزی و در نتیجه آسیب به اعصاب و سلول های بویایی می شود. بررسی ها نشان می دهد که کووید - نیز ممکن است به اعصاب یا مخاط بینی آسیب برساند. مخاط بینی پوشش داخلی بینی است که به حس بویایی بینی کمک می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل از دست دادن بویایی و چشایی چیست؟ پیری و کهولت سن نیز می تواند به طور طبیعی باعث کاهش حس چشایی و بویایی شود. زیرا در این دوران تراکم سلول های عصبی و عملکرد کلی مغز کاهش می یابد. اکثر افرادی که تصور می کنند چشایی خود را از دست داده و طعم و مزه غذاها را حس نمی کنند، در واقع بویایی خود را از دست داده اند. در واقع بو به قدری به درک مزه ها کمک می کند که وقتی سلول های بویایی عملکرد خود را از دست می دهند، برای چشیدن غذا دچار مشکل می شوید. بسیاری از مردم از دست دادن حس چشایی را زودتر درک می کنند. در برخی موارد، روش های درمانی مختلف مانند پرتودرمانی، می توانند شما را تحت ت ثیر قرار دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین عوامل دیگری نیز وجود دارند که می توانند باعث از بین رفتن حس بویایی و چشایی در افراد شوند. به عنوان مثال ضربه مغزی یا اختلالات عصبی مانند بیماری پارکینسون معمولا با از بین رفتن حس بویایی و چشایی همراه هستند. به همین دلیل، همه افرادی که برای مدت طولانی تغییر در حس بویایی یا چشایی دارند، باید حتما توسط پزشک مورد ارزیابی کامل قرار بگیرند. سایر عواملی که می توانند باعث بروز اختلال در حس چشایی و بویایی شما شوند، عبارتند از: اختلالات مادرزادی قرار گرفتن در معرض سموم مانند استنشاق مواد شیمیایی قوی علل عصبی مانند رشد تومور یا توده مغزی، یا ابتلا به بیماری های تخریب کننده عصبی دو حس چشایی و بویایی ارتباط نزدیکی با هم دارند، اما به روش های کاملا متفاوتی کار می کنند. مزه توسط جوانه های چشایی که بر روی سطح زبان قرار دارند درک می شود. جوانه های چشایی دارای تعداد بسیار زیادی سلول های گیرنده مزه بوده و در تمام قسمت های مختلف زبان قرار دارند. جوانه های چشایی اطلاعات دریافتی در مورد طعم و مزه غذاها را از طریق گیرنده های عصبی به مغز می فرستند. به این ترتیب این سلول ها در شناسایی طعم های مختلف غذا مانند شوری، شیرینی، تلخی یا ترشی به شما کمک می کنند. از سوی دیگر، بو توسط سلول های بویایی که روی سقف مجرای بینی قرار دارند، احساس می شود. سلول های بویایی طعم ها را نیز شناسایی می کنند. به همین دلیل، سلول های بویایی نقش مهمی در طعم غذا دارند. مزه و بو اغلب زمانی برمی گردد که علت برطرف شود. به عنوان مثال، پس از پایان فصل سرماخوردگی یا آلرژی حس بویایی و چشایی شما بهبود می یابند. اگر از دست دادن حس چشایی و بویایی شما به دلیل آسیب دیدن اعصاب بویایی است، معمولا فرایند بهبودی کمی طولانی تر می شود. علت این امر آن است که سلول ها به زمان نیاز دارند تا بتوانند مجددا فعالیت خود را از سربگیرند. بنابراین اگر از دست رفتن حس بویایی و چشایی شما به دلیل آسیب های عصبی است طی چند هفته تا چند ماه بهبود پیدا خواهید کرد. در تعداد بسیار کمی از افراد، سلول های عصبی قادر به بازیابی کامل نیستند و حس بویایی ممکن است به طور کامل باز نگردد. بررسی ها نشان می دهد که از بین رفتن حس بویایی و چشایی می‌تواند به طور قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر بگذارد. در واقع به دلیل علاقه زیاد به غذا یا نوشیدنی از بین رفتن حس بویایی و چشایی برای بسیاری از مردم غیر قابل تحمل است. با این حال در اکثریت قریب به اتفاق بیماران، از دست دادن چشایی یا بویایی دایمی نیست. بهترین درمان گذشت زمان است. فقط باید منتظر بمانید تا بدن خودش را بهبود ببخشد. حداقل پس از گذشت چند هفته تا چند ماه علایم شما از بین رفته و حس بویایی و چشایی شما به تدریج فعالیت خود را از سر می گیرند. از دست دادن چشایی و بویایی دو مورد از شناخته شده ترین نشانه های COVID - است. اما با این حال این عوارض برای کمتر از نیمی از افرادی که به این بیماری مبتلا می شوند، خ می دهد. اگر نوع خفیف کووید را دارید، احتمال اینکه حس چشایی و بویایی خود را از دست بدهید بسیار بیشتر از حالت متوسط یا شدید بیماری است. درصد بیماران مبتلا به COVID - که متوجه کاهش توانایی چشایی یا بویایی خود می شوند، ظرف ماه به بهبودی کامل می رسند. اگر پس از گذشت ماه احساس بویایی شما برنگشت می توانید روش های مختلف زیر را برای کمک به بازگشت حس بویایی خود امتحان کنید. این روش ها عبارتند از: تا حبه خرد شده را به یک فنجان آب اضافه کنید. مواد را در قابلمه بجوشانید. پس از خنک شدن مخلوط، آن را کاملا صاف کرده و بنوشید. خواص ضد التهابی ترکیبات سیر می تواند به درمان گرفتگی بینی کمک کند. روغن کرچک دارای انواع مختلفی از تری گلیسیریدها است. برای رفع گرفتگی بینی، یک قطره روغن کرچک گرم را در هر سوراخ بینی بریزید. برای رسیدن به نتایج بهتر می توانید این کار را دو بار در روز انجام دهید. روغن کرچک یکی از بهترین روغن های گیاهی برای از بین بردن التهاب بدن است. یک تکه زنجبیل پوست کنده را برداشته و آن را به آرامی بجوید. جویدن تکه زنجبیل را در فواصل زمانی معین انجام بدهید. اگر به دلیل تند بودن طعم زنجبیل نمی توانید آن را مستقیما بجوید، بهتر است به جای اینکار از چای زنجبیل استفاده کنید. این کار را روزی چند بار انجام دهید. رایحه زنجبیل قوی است و می تواند حس بویایی و چشایی شما را تقویت کند. اگر از دست دادن بویایی شما به دلیل عفونت باشد، مصرف داروی استرویید می تواند التهاب مجرای بینی را کاهش داده و به بازگشت حس بویایی شما کمک کند. کورتیکو استروییدها در دسته داروهای ضدالتهاب قرار می گیرند. این داروها را می توانید به صورت خوراکی یا تزریقی مصرف کنید. مصرف در مورد بیماری های رایج مانند سرماخوردگی و آلرژی و همچنین برای افراد مبتلا به COVID - بسیار موثر است. برای بازگشت حس بویایی روش های زیاد و امیدوار کننده ای وجود دارد. پیش از هر چیز باید با سلول های بویایی خود مانند یک گروه عضلانی رفتار کنید. این کار برای سلول های بویایی شما مانند یک ورزش روزانه است. برای کمک به بازگشت حس بویایی مجموعه ای از تا ماده مختلف که دارای بوهای بسیار قوی هستند را در دست بگیرید. به عنوان مثال قهوه، اکالیپتوس، پرتقال، یا شکلات معمولا دارای بوی تندی هستند که به راحتی تشخیص داده می شود. سپس دو بار در روز و هر بار به مدت ثانیه، این رایحه های تند را عمیقا استشمام کنید. این تمرین ساده را حداقل به مدت ماه ادامه بدهید. این درمان با آموزش مجدد مغز می تواند تا حد زیادی در بهبود بویایی و تشخیص بهتر بوها به شما کمک کند. اگرچه این کار عجیب به نظر می رسد، اما بررسی ها نشان می دهد که این تمرین حس بویایی را در افرادی که ماه ها یا حتی سال ها آن را از دست داده اند، بهبود می بخشد. برخی دیگر از داروها نیز وجود دارند که می توانند در بازگشت حس بویایی به شما کمک کنند. این دارو ها شامل مهارکننده های فسفودی استراز (مانند سیلدنافیل، تیوفیلین یا کافیین) و سیترات سدیم داخل بینی است. پزشک پس از انجام معاینات لازم و با توجه به از بین رفتن حس بویایی، داروهای لازم را برای شما تجویز خواهد کرد. افرادی که تصور می کنند حس چشایی خود را از دست داده اند، در بیشتر موارد حس بویایی آنها دچار مشکل شده است. هر گونه آسیب به حس بویایی می تواند باعث تضعیف حس چشایی شود. درمان های خاصی وجود دارند که می توانند به بازگشت حس چشایی شما کمک کنند. از جمله: جوانه های چشایی برای عملکرد طبیعی خود به روی نیاز دارند. روی که با نام زینک نیز شناخته می شود یکی از مهمترین مواد معدنی مورد نیاز بدن است. با وجودی که امروزه کمبود روی در افراد به ندرت دیده می شود، اما بررسی ها نشان می دهد که مصرف می‌تواند به افراد مبتلا به مشکلات چشایی کمک کند. همچنین مصرف برخی از داروها به دلیل داشتن عوارض جانبی ممکن است باعث کمبود روی بدن شوند. بنابراین اگر حس چشایی خود را از دست داده و در حال مصرف دارو نیز هستید پزشک را در مورد داروهای مصرفی خود مطلع کنید. اگر دهان شما بزاق کافی تولید نکند، جوانه های چشایی نمی توانند فعالیت خود را به درستی انجام دهند. این وضعیت در بلند مدت باعث تضعیف جوانه های چشایی می شود. خشک بودن همیشگی دهان یکی از علایم مهمی است که نشان می دهد دهان شما بزاق کافی تولید نمی کند. پرتودرمانی یکی از علت های مهمی است که می تواند باعث خشک شدن دهان شود. اما با این حال خشک بودن دهان ممکن است در افرادی که تحت پرتودرمانی نیستند نیز رخ دهد. علت این مساله هر چه باشد، هیدراته ماندن یک راه آسان برای بازگرداندن حس چشایی است سخن آخر به طور کلی از بین رفتن حس چشایی و بویایی در اغلب موارد موقت است. پس از گذشت زمان و بهبود علایم بیماری حس چشایی و بویایی شما مجددا شروع به فعالیت می کنند. عوامل یا بیماری های مختلفی می تواند بر حس بویایی و چشایی شما تاثیر بگذارد. شما می توانید درمان های دارویی یا خانگی مختلف را برای بازگرداندن حس بویایی و چشایی خود انتخاب کنید. اما نکته مهم در مورد درمان های خانگی این است که باید در انجام این درمان ها پشتکار داشته و هر روز آنها را تمرین کنید. بررسی ها نشان می دهد که صبح بهترین زمان برای انجام درمان های خانگی است. از بین رفتن حس بویایی و چشایی تاثیر منفی زیادی در کیفیت زندگی افراد دارد. به همین علت بازیابی این دو حس مهم بدن بسیار ضروری است. شما می توانید با استفاده از تغییرات رژیم غذایی و درمان های خانگی به بهبود هرچه سریع تر خود کمک کنید.

، قرمزی، تحریک، خارش و آبریزش چشم را تسکین می دهد. عطسه کردن و آبریزش بینی ناشی از آلرژی، مواد محرک موجود در هوا و تب یونجه است. همچنین ممکن است برای تسکین خارش شرایط پوستی آلرژیک و درمان کهیر، از جمله کهیرهای ناشی از قرار گرفتن در معرض دمای سرد و مالش پوست استفاده شود. سیپروهپتادین همچنین گاهی اوقات برای درمان واکنش های آلرژیک در افرادی که فرآورده های خونی را به عنوان بخشی از درمان پزشکی دریافت کرده اند و برای درمان واکنش های آلرژیک جدی پس از کنترل علایم با سایر داروها استفاده می شود. حتی سیپروهپتادین به تسکین علایم کمک می کند اما علت علایم را درمان نمی کند و بهبودی را تسریع نمی کند. سیپروهپتادین در دسته ای از داروها به نام آنتی هیستامین ها قرار دارد. این ماده با مسدود کردن عملکرد هیستامین، ماده ای در بدن که باعث علایم آلرژیک می شود، عمل می کند. سیپروهپتادین چگونه باید استفاده شود؟ این دارو به صورت قرص و محلول (مایع) خوراکی می باشد. معمولا دو یا سه بار در روز مصرف می شود. سیپروهپتادین را تقریبا هر روز در همان زمان (های) یکسان مصرف کنید. دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را به دقت دنبال کنید و از پزشک یا داروساز خود بخواهید هر قسمتی را که متوجه نمی شوید توضیح دهد. سیپروهپتادین را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. کمتر یا بیشتر از آن مصرف نکنید یا بیشتر از آنچه پزشک تجویز کرده است مصرف نکنید. اگر از محلول استفاده می کنید، از قاشق خانگی برای اندازه گیری دوز خود استفاده نکنید. از پیمانه یا قاشقی که همراه دارو است استفاده کنید یا از قاشقی استفاده کنید که مخصوص اندازه گیری دارو ساخته شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیپروهپتادین همچنین برای درمان سندرم کوشینگ (یک وضعیت غیرطبیعی که توسط هورمون‌های اضافی یا کورتیکواستروییدها ایجاد می‌شود) و برای درمان انواع خاصی از سردرد مانند میگرن استفاده می‌شود. در مورد خطرات احتمالی استفاده از این دارو برای بیماری خود با پزشک خود صحبت کنید. این دارو ممکن است برای مصارف دیگر تجویز شود. از دکتر و یا داروساز خود برای اطلاعات بیشتر بپرسید. دستوالعمل مصرف سیپروهپتادین اگر به سیپروهپتادین، سایر آنتی هیستامین ها یا هر داروی دیگری حساسیت دارید، به پزشک و داروساز خود اطلاع دهید. به پزشک و داروساز خود بگویید که چه داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها، مکمل های غذایی و محصولات گیاهی را مصرف می کنید یا قصد دارید مصرف کنید. هر یک از موارد زیر را حتما ذکر کنید: داروهای دیگر برای آلرژی یا سرماخوردگی. داروهای اضطراب، افسردگی یا تشنج شل کننده های عضلانی داروهای مخدر برای درد آرام بخش ها قرص های خواب آور و آرام بخش ها پزشک ممکن است نیاز به تغییر دوز داروهای شما داشته باشد یا شما را به دقت از نظر عوارض جانبی تحت نظر داشته باشد. اگر آسم، گلوکوم (شرایطی که در آن افزایش فشار در چشم می‌تواند منجر به از دست دادن تدریجی بینایی شود) ، زخم، مشکل در ادرار کردن (به دلیل بزرگ شدن غده پروستات) ، بیماری قلبی، خون بالا، به پزشک خود اطلاع دهید. فشار، تشنج یا پرکاری غده تیرویید. اگر باردار هستید، قصد بارداری دارید یا در دوران شیردهی هستید به پزشک خود اطلاع دهید. اما اگر در حین مصرف سیپروهپتادین باردار شدید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر سال یا بیشتر دارید، در مورد خطرات و مزایای مصرف سیپروهپتادین با پزشک خود صحبت کنید. افراد مسن معمولا نباید سیپروهپتادین مصرف کنند زیرا به اندازه سایر داروهایی که می توان برای درمان همان بیماری استفاده کرد، ایمن یا موثر نیست. در صورت انجام عمل جراحی، از جمله جراحی دندان، به پزشک یا دندانپزشک اطلاع دهید که سیپروهپتادین مصرف می کنید. عوارض سیپروهپتادین چیست؟ سیپروهپتادین ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. اگر هر یک از این علایم شدید است یا از بین نمی رود، به پزشک خود اطلاع دهید: خشکی دهان، بینی و گلو خواب آلودگی سرگیجه حالت تهوع احتقان سینه سردرد هیجان (به ویژه در کودکان) ضعف عضلانی برخی از عوارض جانبی می تواند جدی باشد. اگر هر یک از علایم زیر را تجربه کردید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید: مشکل در ادرار کردن مشکلات بینایی عصبی بودن سیپروهپتادین ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. در صورت بروز هرگونه مشکل غیرعادی در حین مصرف این دارو با پزشک خود تماس بگیرید. داروهای دیگری بر سیپروهپتادین ت ثیر می گذارد؟ مصرف سیپروهپتادین با سایر داروهایی که باعث خواب آلودگی شما می شوند می تواند این اثر را بدتر کند. قبل از مصرف قرص خواب، داروی مخدر، شل کننده عضلانی، یا داروی اضطراب، افسردگی یا تشنج از پزشک خود سوال کنید. سایر داروها ممکن است با سیپروهپتادین تداخل داشته باشند، از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی. به هر یک از ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود در مورد تمام داروهایی که اکنون استفاده می کنید و هر دارویی که شروع به یا قطع مصرف می کنید بگویید. باید بدانید که این دارو ممکن است باعث خواب آلودگی شما شود. تا زمانی که متوجه نشدید این دارو بر شما ت ثیر می گذارد، رانندگی نکنید یا ماشین آلات کار نکنید. در حین مصرف این دارو با پزشک خود در مورد استفاده ایمن از الکل صحبت کنید. الکل می تواند عوارض جانبی سیپروهپتادین را بدتر کند. نحوه نگهدای از سیپروهپتادین این دارو را در ظرفی که در آن قرار دارد، محکم بسته و دور از دسترس کودکان نگهداری کنید. آن را در دمای اتاق و به دور از گرما و رطوبت اضافی (نه در حمام) نگهداری کنید. داروهای غیر ضروری باید به روش های خاصی دور ریخته شوند تا اطمینان حاصل شود که حیوانات خانگی، کودکان و سایر افراد نمی توانند آنها را مصرف کنند. با این حال، نباید این دارو را داخل توالت بریزید. درعوض، بهترین راه برای دور انداختن داروهایتان از طریق یک برنامه بازپس گیری دارو است. با داروساز خود صحبت کنید یا با بخش زباله/بازیافت محلی خود تماس بگیرید تا در مورد برنامه های بازپس گیری در جامعه خود مطلع شوید. برای معاینات منظم به پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید. اگر علایم شما بهبود نیافت یا بدتر شد به پزشک خود اطلاع دهید. شما ممکنه سرگیجه یا خواب آلودگی بگیرید. رانندگی نکنید، از ماشین آلات استفاده نکنید، یا هر کاری که نیاز به هوشیاری ذهنی دارد انجام ندهید تا زمانی که بدانید این دارو چگونه بر شما ت ثیر می گذارد. سریع بایستید یا ننشینید، به خصوص اگر بیمار مسن هستید. این امر خطر سرگیجه یا غش کردن را کاهش می دهد. الکل ممکن است با اثر این دارو تداخل داشته باشد. از نوشیدنی های الکلی خودداری کنید. دهان شما ممکن است خشک شود. جویدن آدامس بدون قند یا مکیدن آب نبات سفت و نوشیدن آب فراوان ممکن است کمک کننده باشد. اگر مشکل برطرف نشد یا شدید بود با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو ممکن است باعث خشکی چشم و تاری دید شود. اگر از لنزهای تماسی استفاده می کنید ممکن است کمی احساس ناراحتی کنید. قطره های روان کننده ممکن است کمک کند. اگر مشکل برطرف نشد یا شدید بود به چشم پزشک مراجعه کنید. حتی می تواند شما را نسبت به آفتاب حساس تر کند. از خورشید دور بمان. اگر نمی توانید از قرار گرفتن در معرض نور خورشید اجتناب کنید، لباس محافظ بپوشید و از کرم ضد آفتاب استفاده کنید. از لامپ های آفتابی یا تخت های برنزه کننده/غرفه استفاده نکنید.

برای درمان مشکلات پیچیده دندانی و شرایط پزشکی مربوط به دهان، دندان ها، فک ها و صورت انجام می شود. بیشتر این عمل بر روی جراحی ترمیمی صورت، جراحی ترومای صورت، و روش های دندانپزشکی شامل استخوان فک (مانند کشیدن و ایمپلنت های دندانی) متمرکز است. جراحی دهان و فک و صورت شامل انواع روش هایی است که شامل جراحی دهان، فک (فک بالا) و صورت می شود. برخی از افراد جراحی دهان و فک و صورت را به عنوان یک شکل "به روز شده" از جراحی دندان در نظر می گیرند، اما این عمل بسیار فراتر از آن چیزی است که یک دندانپزشک می تواند انجام دهد. برخی از جراحان دهان و فک و صورت برای انجام جراحی زیبایی صورت، درمان بیماری های مرتبط با سرطان، انجام جراحی میکروواسکولار سر یا گردن، یا اصلاح ناهنجاری های مادرزادی صورت و جمجمه در کودکان (مانند و لب) آموزش های بیشتری را آغاز می کنند. بسته به شرایط، جراحی دهان و فک ممکن است به صورت بستری، سرپایی، برنامه ریزی شده، انتخابی یا اورژانسی انجام شود. OMS ها اغلب در کنار سایر جراحان (مانند جراحان ارتوپد، انکولوژیست های جراحی یا متخصص گوش و حلق و بینی) برای درمان شرایط پیچیده یا در مواردی که شامل ترومای شدید سر یا صورت است، کار می کنند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه زمانی جراحی دهان و فک و صورت توصیه نمی شود؟ به جز عدم تحمل، موارد منع مطلق کمی برای جراحی دهان و فک و صورت وجود دارد. در چنین مواردی، سایر اشکال بیهوشی (مانند بلوک های منطقه ای یا بی حسی موضعی با آرام بخشی داخل وریدی) ممکن است استفاده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موارد منع مصرف نسبی وجود دارد که ممکن است برخی از روش های انتخابی را رد کند. مواردی مانند اینها به صورت فردی ارزیابی می شوند و منافع آن در مقابل خطرات آن ارزیابی می شود. از جمله شرایط مورد توجه عبارتند از: استیونکروز گسترده (مرگ استخوانی) عفونت های فعال که باید برای جراحی درمان شوند قابل انجام است. برخی سرطان ها که در صورت انجام چنین جراحی ممکن است متاستاز بدهند. (معمولا زمانی که فشار سیستولیک میلی متر جیوه یا بالاتر یا فشار دیاستولیک میلی متر جیوه یا بالاتر باشد) خطرات احتمالی جراحی دهان و فک و صورت مانند تمام جراحی ها، جراحی دهان و فک و صورت خطراتی دارد. حتی روش‌های نسبتا رایج مانند کشیدن دندان خطر عوارض بالقوه جدی را به همراه دارد. علاوه بر خطرات کلی جراحی (مانند خونریزی زیاد، جای زخم نامطلوب، عفونت بعد از عمل و واکنش نامطلوب به بیهوشی) ، جراحی دهان و فک و صورت خطرات خاصی را به همراه دارد، به ویژه در مورد جراحی ترمیمی یا در موارد ضربه به صورت. این خطرات شامل موارد زیر است: تغییرات ناخواسته در ظاهر تغییر در راستای فک و نیش تغییر در جریان هوا از طریق بینی و سینوس ها استییت متراکم: التهاب استخوان در فک که با درد همراه با حرکت مشخص می شود نکروز بافتی مرگ بافت ( که معمولا به دلیل محدودیت شدید جریان خون به بافت‌ها پس از جراحی ایجاد می‌شود. آسیب به اعصاب صورت، که ممکن است باعث بی حسی، از دست دادن کنترل عضلات صورت، یا درد عصبی بی وقفه شود. استییت آلویولی: که به عنوان حفره خشک نیز شناخته می شود، زمانی ایجاد می شود که لخته خون در محل کشیدن دندان قبل از اینکه زمان لازم برای بهبودی داشته باشد تشکیل نشود یا از بین برود. هدف از جراحی دهان و فک و صورت جراحی دهان و فک و صورت برای درمان طیف وسیعی از شرایطی که بر مجموعه فک و صورت شامل دهان، فک ها، صورت، گردن و جمجمه ت ثیر می گذارد استفاده می شود. این روش‌ها را می‌توان به‌طور کلی به‌عنوان تشخیصی/درمانی، دندان آلویولی (شامل دندان‌ها، لثه، استخوان فک و دهان) ، ترمیمی یا زیبایی تعریف کرد. اقدامات تشخیصی و درمانی عبارتند از: برای ترمیم یا تغییر موقعیت فک برای درمان ( TMJ ) ، درد اسکلتی عضلانی جونده (درد هنگام جویدن) یا سندرم سوزش دهان استفاده می شود. تغییر موقعیت فک بالا و پایین برای بهبود تنفس و درمان آپنه انسدادی خواب یک روش کم تهاجمی با استفاده از امواج رادیویی با فرکانس بالا برای قطع مسیرهای عصبی که باعث ایجاد نورالژی سه قلو میگرن و اختلالات درد مزمن مشابه می شود. یک روش درمانی شامل صاف کردن سپتوم منحرف شده و برداشتن استخوان ها و بافت های بینی برای بهبود تنفس، کاهش خروپف و درمان آپنه خواب است. برداشتن توده‌ها و توده‌های غیرطبیعی، خوش خیم و بدخیم با جراحی. روش های دندان آلویولار عبارتند از: شامل ایمپلنت‌های اندوستال که مستقیما در استخوان فک قرار می‌گیرند و ایمپلنت‌های زیر پریوستیال که در زیر لثه اما بالای استخوان فک قرار می‌گیرند که به عنوان جراحی اصلاحی فک نیز شناخته می شود، برای صاف کردن نیش کج یا نامرتب فک استفاده می شود کاشت جراحی استخوان اتولوگ (استخراج شده از بیمار) برای ایجاد یک پایه محکم برای ایمپلنت های دندانی یا دستگاه های شنوایی کاشته شده، مانند کاشت حلزون. یک روش جراحی که نیاز به برداشتن استخوان اطراف ریشه دندان آسیاب سوم (دندان عقل) دارد. روش های بازسازی عبارتند از: برای اصلاح ناهنجاری‌های مادرزادی مانند شکاف کام یا کرانیوسینوستوز (جوش خوردن زودرس استخوان‌ها در جمجمه نوزاد) ، یا برای ترمیم شکستگی‌های ضربه‌ای (شامل شکستگی‌های فک، شکستگی‌های استخوان گونه، شکستگی‌های بینی، شکستگی‌های حفره چشم، شکستگی‌های کاسه‌ی ران، شکستگی‌های استخوانی و استخوانی) بعد از برداشتن سرطان پوست لب (معمولا کارسینوم سلول سنگفرشی، بلکه ملانوم) برای بازیابی نه تنها ظاهر لب‌ها بلکه عملکرد آنها استفاده می‌شود. برای تغییر مسیر رگ های خونی پس از برداشتن تومور در افراد مبتلا به استفاده می شود. روشی که پس از جراحی استفاده می‌شود که در آن پوست یا از قسمت دیگری از بدن برای جایگزینی بافت‌ها برداشته می‌شود. روش های زیبایی عبارتند از: (جراحی بینی) (لیفت صورت) تغییر شکل گوش خارجی جراحی پلک کاشت گونه جراحی زیبایی چانه معاینه قبل از جراحی فک و صورت اگر جراحی دهان و فک و صورت اندیکاسیون داشته باشد، جراح ممکن است یک سری آزمایشات را برای ترسیم نقشه جراحی تجویز کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: یک تکنیک تصویربرداری فیلم ساده با استفاده از پرتوهای یونیزان شکلی از اشعه ایکس که در دندانپزشکی و برای مشاهده سینوس ها استفاده می شود یک تکنیک تصویربرداری شامل چندین تصویر اشعه ایکس برای ایجاد "برش های" سه بعدی از محل جراحی یک تکنیک تصویربرداری که شامل تشعشع نمی شود و در تصویربرداری از بافت های نرم برتر است. شکل تخصصی سونوگرافی که به طور خاص برای ارزیابی جریان خون از طریق شریان ها و وریدها استفاده می شود. آزمایشی که در آن یک پالس الکتریکی خفیف بر روی عضلات صورت و سر اعمال می شود تا مناطق آسیب عصبی را شناسایی کند. چگونه برای جراحی دهان و فک و صورت آماده شویم؟ آمادگی برای جراحی دهان و فک و صورت بسته به شرایط تحت درمان و اهداف جراحی می تواند متفاوت باشد. اگر جراحی دهان و فک و صورت اندیکاسیون داشته باشد، با جراح خود ملاقات خواهید کرد تا نتایج قبل از عمل را بررسی کرده و مراحل پیشنهادی را مرحله به مرحله طی کنید. برای درک کامل آنچه درگیر است، از پرسیدن سوالات متعدد نه تنها در مورد این روش، بلکه در مورد آنچه در طول بهبودی باید انتظار داشت، تردید نکنید. محل جراحی بسیاری از جراحی های دهان و فک و صورت از جمله کشیدن دندان و سایر روش های دندانپزشکی در مطب انجام می شود. مواردی که شامل بازسازی هستند یا نیاز به جراحی باز دارند باید در اتاق عمل یک بیمارستان یا مرکز جراحی تخصصی انجام شوند. بسته به جراحی، ممکن است به متخصص بیهوشی نیاز باشد یا نباشد. همه OMS ها واجد شرایط انجام بیهوشی هستند، اما روش های پیچیده مانند بازسازی میکروواسکولار به یک متخصص بیهوشی اختصاص داده شده برای نظارت بر سلامت بیمار در طول جراحی نیاز دارد. ممکن است از شما خواسته شود که هنگام انجام جراحی دندان، روپوش بیمارستانی و پیشانی جراحی روی لباس خود بپوشید. در مواقعی که لکه‌ای از خون روی لباستان دیده می‌شود، چیزی بپوشید که قابل شستشو با ماشین لباسشویی باشد. سایر روش‌های جراحی، به‌ویژه آن‌هایی که شامل بیهوشی عمومی می‌شوند، از شما می‌خواهند لباس‌های خود را درآورید و لباس بیمارستان بپوشید. روز عمل، چیزی راحت بپوشید که بتوانید به راحتی آن را در بیاورید و دوباره بپوشید. غذا و نوشیدنی اگر تحت بیهوشی عمومی یا هر نوع آرامبخشی قرار می گیرید، قبل از جراحی باید به محدودیت های غذایی و نوشیدنی خاصی پایبند باشید. در بیشتر موارد، به شما توصیه می شود که در نیمه شب شب قبل از عمل، غذا را متوقف کنید. صبح روز بعد، به شما اجازه می دهند چند جرعه کوچک آب مصرف کنید. اگر قرار است از یا منطقه ای استفاده شود، ممکن است چنین محدودیتی وجود نداشته باشد. تنها استثنا در صورتی است که آرامبخش داخل وریدی در کنار بی حسی موضعی یا منطقه ای استفاده شود. در چنین مواردی، همان محدودیت های غذایی و نوشیدنی اعمال می شود. داروها به عنوان یک قاعده کلی، از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) و ضد انعقادها (رقیق کننده های خون) در روزهای قبل از عمل جراحی اجتناب می شود. هر دوی این دسته از داروها می توانند باعث خونریزی شوند و بر بهبود مناسب زخم ها ت ثیر بگذارند. محدودیت ها بر اساس جراحی متفاوت است، اما، به طور کلی، NSAID ها مانند آسپرین، ادویل (ایبوپروفن) ، آلو (ناپروکسن) ، سلبرکس (سلکوکسیب) و ولتارن (دیکلوفناک خوراکی) یک یا دو هفته قبل از جراحی قطع می شوند. داروهای ضد انعقاد مانند کومادین (وارفارین) و (کلوپیدوگرل) معمولا پنج روز قبل از عمل قطع می شوند. برای جلوگیری از عوارض، جراح خود را در مورد هر دارویی که مصرف می‌کنید، اعم از تجویزی، بدون نسخه، تغذیه‌ای، گیاهی یا تفریحی، راهنمایی کنید. بهتر است یک نفر را با خود بیاورید تا شما را به خانه برساند. حتی اگر فقط از بی حسی موضعی استفاده شود، ممکن است پس از جراحی درد قابل توجهی را تجربه کنید که می تواند توانایی شما در رانندگی را مختل کند. در صورت استفاده از بیهوشی عمومی و هر نوع آرامبخشی، تحت هیچ شرایطی نباید پشت فرمان خودرو قرار بگیرید. تغییرات سبک زندگی قبل از جراحی باید تمام تلاش خود را برای ترک سیگار حداقل دو هفته قبل بعد از عمل انجام داد. دود سیگار باعث انقباض عمیق رگ های خونی می شود و میزان خون و اکسیژنی را که به زخم جراحی می رسد کاهش می دهد. این نه تنها مانع از بهبودی می شود، بلکه خطر شکست درمان را افزایش می دهد. اگر ترک سیگار برایتان دشوار است، از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای کمک های ترک سیگار با نسخه بخواهید که می تواند هوس را کاهش دهد. انتظارات از جراحی دهان و فک و صورت به اندازه روش های مورد استفاده متنوع است. با این اوصاف، برخی از عناصر مشترک در همه این مراحل دخیل هستند، و دانستن بیشتر در مورد آنها می تواند به شما در آمادگی بیشتر کمک کند. قبل از جراحی پس از بررسی و تکمیل تمام فرم های پزشکی و رضایت نامه لازم، آماده سازی های قبل از عمل را انجام خواهید داد. این آماده سازی ها عمدتا بر اساس نوع بیهوشی انجام می شود. روش‌هایی که با بی‌حسی موضعی انجام می‌شوند، یا با تزریق یا با اکسید نیتروژن، ممکن است فقط به بررسی علایم حیاتی شما (دما، ضربان قلب، فشار خون) و معاینه دندان قبل از عمل نیاز داشته باشند. یا بدون اشعه ایکس جراحی‌های شامل بلوک منطقه‌ای (تزریق مشابه بی‌حسی موضعی که انتقال عصبی را به جای بی‌حس کردن پوست مسدود می‌کند) نیز شامل معاینه قبل از عمل و بررسی علایم حیاتی است. این نوع آرامبخش که گاهی همراه با بی حسی موضعی یا منطقه ای برای القای "خواب گرگ و میش" استفاده می شود، از طریق یک خط داخل وریدی ( IV ) که در رگ بازوی شما قرار داده شده است، ارایه می شود. شما همچنین به یک دستگاه الکتروکاردیوگرام ( ECG ) برای نظارت بر ضربان قلب و یک پالس اکسیمتر برای نظارت بر اکسیژن خون خود متصل خواهید شد. همان روش‌های MAC استفاده می‌شود، اما اغلب با طیف گسترده‌تری از آزمایش‌های خون قبل از عمل، از جمله ( CBC ) ، پانل متابولیک جامع ( CMP ) و آزمایش گاز خون شریانی ( ABG ) در طول جراحی پس از آماده شدن و انجام بیهوشی مناسب، جراحی می تواند شروع شود. این ممکن است جراحی باز (روشی تهاجمی شامل یک برش بزرگ) ، جراحی آندوسکوپی (همچنین به عنوان "جراحی سوراخ کلید" شناخته می شود) یا جراحی باز کم تهاجمی (شامل یک برش کوچک و حداقل آسیب بافتی) باشد. این جراحی همچنین ممکن است به عنوان ترمیمی (برای ترمیم یا اصلاح ناهنجاری‌های ساختاری) یا زیبایی (که برای اهداف زیبایی استفاده می‌شود) طبقه‌بندی شود. پس از اتمام جراحی، ممکن است از بخیه، منگنه یا نوار برای بستن برش ها استفاده شود. سپس یک باند استریل اعمال می شود. ممکن است از آتل‌ها، اسپیسرها و بریس‌های مختلف (از جمله محافظ دهان و سیم‌کشی فک) برای بی‌حرکت کردن جمجمه، فک یا بینی استفاده شود تا به درستی و در موقعیت صحیح بهبود یابد. بعد از جراحی پس از اتمام جراحی، شما را به اتاق ریکاوری یا بخش مراقبت های پس از بیهوشی ( PACU ) می برند، جایی که تا زمانی که به طور کامل از بیهوشی بیدار شوید، تحت نظر خواهید بود. با بی حسی موضعی، این معمولا تا دقیقه یا بیشتر طول می کشد. با بیهوشی عمومی، معمولا حدود دقیقه طول می کشد. هنگامی که علایم حیاتی شما عادی شد و قادر به راه رفتن پایدار هستید، معمولا می توانید توسط یکی از دوستان یا اعضای خانواده به خانه بروید. برخی از روش ها ممکن است نیاز به یک یا چند روز بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. علاوه بر دستورالعمل‌های مراقبت از زخم، ممکن است داروهای ضد درد برای کمک به کاهش درد پس از عمل و همچنین آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی برای کمک به جلوگیری از به شما داده شود. بهبودی بعد از جراحی دهان و فک و صورت همانطور که جراحی های دهان و فک و صورت می تواند متفاوت باشد، زمان بهبودی نیز متفاوت است. در حالی که بیشتر افراد می توانند ظرف چند روز پس از کشیدن دندان عقل به کار و فعالیت عادی خود بازگردند، برای مثال، افرادی که تحت عمل جراحی ارتوگناتیک قرار می گیرند ممکن است ماه ها طول بکشد تا به طور کامل بهبود یابند. برخی عوامل می توانند زمان بهبودی را افزایش یا کاهش دهند، از جمله سلامت عمومی شما قبل از جراحی، میزان مراقبت از زخم جراحی خود و اینکه آیا سیگار می کشید یا نه. برنامه غذایی توصیه شده را دنبال کنید، خواه رژیم غذایی نرم باشد یا رژیم مایع، و در صورت نیاز با یک متخصص تغذیه برای اطمینان از تغذیه مناسب کار کنید. جراحان اغلب خوردن وعده‌های غذایی و میان‌وعده‌های کوچک‌تر را به جای یک وعده غذایی کامل در هفته اول توصیه می‌کنند، زیرا خوردن بیش از حد ممکن است محل جراحی را تحریک کند. برخی از جراحی های دهان و فک و صورت نیاز به سیم کشی فک شما دارند. از آنجایی که شما محدود به رژیم غذایی مایع خواهید بود، باید پس از مسواک زدن دهان خود را کاملا بشویید و همچنین چندین بار در روز با آب نمک بشویید تا باکتری ها از لثه ها پاک شوند و از تجمع پلاک جلوگیری کنید. گفتار درمانی افرادی که تحت عمل جراحی کام نرم قرار می‌گیرند ممکن است تغییراتی را در بیان گفتار تجربه کنند که برای اصلاح آن نیاز به گفتار درمانی دارد. در واقع، هر گونه جراحی فک، زبان یا کام نرم یا سخت می تواند به طور موقت یا دایم بر گفتار ت ثیر بگذارد. آسیب‌شناس گفتار می‌تواند به تشخیص اینکه در صورت وجود چه درمانی نیاز است کمک کند. آسیب به شاخه های عصب سه قلو پس از جراحی فک و صورت شایع است که اکثر موارد آن به مرور زمان خود به خود برطرف می شود. در موارد شدید ممکن است نیاز به داروها و درمان های دیگر برای انسداد درد عصبی باشد. برخی از جراحی های دهان و فک و صورت نیاز به توانبخشی گسترده برای بازگرداندن احساسات عصبی یا عملکرد عضلات صورت دارند. به طور مشابه، برخی از اسکارها ممکن است ماه ها به مراقبت مداوم نیاز داشته باشند تا ظاهر آنها به حداقل برسد یا از ایجاد لکه های ضخیم و برجسته (اسکار هیپرتروفیک) جلوگیری شود. برای اطمینان از بهبودی کامل، از نزدیک با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود همکاری کنید. تمام قرارهای برنامه ریزی شده را نگه دارید و انتظارات واقع بینانه در مورد آنچه برای بهبودی نیاز است داشته باشید. عجله در این دوره هرگز ایده خوبی نیست. اسموتی ها ماست بلغور جو دوسر تخم مرغ همزده موز له شده ماست یا شربت منجمد سخن آخر اگر به یک جراح فک و صورت ارجاع می‌شوید، احتمالا به این دلیل است که یک روش خاص خارج از محدوده ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی یا دندانپزشکی است که می‌بینید. این لزوما به این معنا نیست که این وضعیت ذاتا جدی‌تر است، بلکه به این معنی است که این روش از یک متخصص آموزش دیده برای کار بر روی ساختارهای پیچیده صورت، فک، دهان و جمجمه بهره می‌برد.

در مورد اختلال بیش فعالی و تاثیر آن بر چشم باید بدانیم که برخی از بیماری های چشمی، در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی با کمبود توجه ( ADHD ) نارسایی همگرایی است که باعث می شوند چشم ها هنگام مشاهده اشیاء نزدیک به هم نتوانند در یک راستا بمانند. با این حال، اختلالات بینایی از عوارض بیماری ADHD محسوب نمی شوند. به نظر می رسد میان برخی از بیماری های چشمی و این‌اختلال ارتباطی وجود دارد، اما دانشمندان هنوز قادر به اثبات این مساله نشده اند. در ادامه این مقاله، اطلاعاتی درباره اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه و بیماری های چشمی همزمان با آن ارایه شده است. ADHD : مشکل در تمرکز، به ویژه حفظ تمرکز برای طولانی مدت رفتارهای ناشی از بیش فعالی، مانند عدم توانایی نشستن آرام و حفظ سکوت رفتارهای تکانشی، مانند انجام کارهای هیجانی و غیر ضروری خطرناک و بی مورد بروز مشکل در سازماندهی و برنامه ریزی، مانند یادآوری انجام تکالیف یا کارهای منزل عمده ترین عارضه اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه، ایجاد مشکلات جدی در قدرت تمرکز فرد مبتلا است. البته معمولا ترکیبی از علایم مختلف در افراد مبتلا به این اختلال بروز می کند. برخی از اختلالات و بیماری ها، در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه بیشتر دیده می شود. برخی از این بیماری ها شامل اختلالات رفتاری، اختلالات یادگیری مانند نارساخوانی و اضطراب یا افسردگی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اختلالات بینایی جزو معیارهای تشخیصی بیماری ADHD با این حال به احتمال بسیار زیاد ارتباطی بین این دو اختلال وجود دارد. یک پژوهش در سال نشان داد که میزان ابتلا به ADHD از بین کودک، . از آنها بدون مشکل بینایی بودند. بررسی های صورت گرفته نشان داده است که بین اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه و برخی از اختلالات بینایی خاص ارتباطی وجود دارد برخی از این اختلالات عبارت اند از: عیوب انکساری، هنگامی رخ می دهند که چشم از تمرکز صحیح نور بر روی شبکیه جلوگیری کرده و باعث تاری دید می شود. نوعی خطای انکساری است و در کودکان مبتلا به ADHD معمولا دیده می شود. نارسایی همگرایی به این معنی است که وقتی شخص بخواهد روی جسمی نزدیک به چشمانش تمرکز کند، دچار دو بینی یا تاری دید می شود. دانشمندان دریافته اند که کودکان مبتلا به بیش فعالی بیش از آنهایی که به این اختلال مبتلا نیستند علایم نارسایی همگرایی را نشان می دهند. نارسایی همگرایی در عملکرد افراد تاثیر به سزایی می گذارد. مطالعه دیگری نشان داده است که بزرگسالان مبتلا به ADHD احتمالا در درک رنگ در محدوده طیف آبی مشکل دارند. با این حال، از آنجا که این مطالعه فقط روی نفر انجام‌شده است، یافته های آن ممکن است قابل اعتماد نباشند. دانشمندان هنوز به طور شفاف و کامل رابطه میان این‌دو اختلال را درک نکرده اند. ولی تیوری هایی برای توضیح این رابطه ارایه شده است. اولین مورد مربوط به عملکرد اجرایی است. عملکرد اجرایی، به توانایی فرد در برنامه ریزی، سازماندهی و توجه اطلاق می شود. افراد مبتلا به ADHD معمولا عملکرد اجرایی با بازدهی کمتری دارند. با این حال، یک مطالعه نشان داده است که کسانی که دارای نقص بینایی هستند ممکن است اختلال در عملکرد اجرایی را تجربه کنند زیرا مجبورند بیشتر به شفافیت دید توجه کنند. بنابراین روی چیزهای دیگر تمرکز کافی ندارند. این شرایط ممکن است علایم ADHD را تشدید کند. تیوری احتمالی دیگر، تشخیص نادرست است. اختلالات بینایی خفیف تا متوسط همیشه در کودکان قابل تشخیص نیست و کودکان و خردسالان نمی توانند نقص بینایی خود را برای بزرگسالان توصیف کنند. دشواری در دیدن در بین این کودکان ممکن است منجر عدم تمرکز شود و حتی فرد برای انجام کارهای روزمره خود نیاز به زمان زیادی داشته باشد. هیچ مدرکی وجود ندارد که اثبات کند اختلالات چشم در بروز و ایجاد ADHD نقش دارد. عدم تمرکز چشم علامت قطعی ADHD نیست. با این حال، برخی از بیماری های چشمی که توانایی تمرکز چشم را تحت ت ثیر قرار می دهند، در افراد مبتلا به ADHD دیده می شود. به عنوان مثال، نارسایی همگرایی، تمرکز چشم بر روی اشیا نزدیک در مبتلایان به این اختلال دشوار می کند. این بدان معنا نیست که نارسایی همگرایی یکی از علایم ADHD است، بلکه فقط نشان دهنده وجود یک ارتباط احتمالی بین این دو اختلال می باشد. هپچنین بیش فعالی یا حواس پرتی می تواند باعث شود کودکان در طول انجام تست تمرکز چشم نتوانند به خوبی از عهده آزمایش بربیایند. برخی از بیماری های چشمی که باعث تاری دید می شوند در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه، بیش تر دیده می شوند. برخی از این اختلالات شامل آستیگماتیسم و نارسایی همگرایی است. با این حال، این بدان معنا نیست که ADHD خود باعث تاری دید می شود. محققان ارتباط علی و معلولی بین ADHD و علایم چشمی پیدا نکرده اند. این بدان معناست که تاکنون هیچ مدرکی پیدا نشده است که ثابت کند ADHD به طور قطعی می تواند باعث تاری دید شود. افراد مبتلا به ADHD و سایر بیماری های چشمی که بینایی را تحت ت ثیر قرار می دهند، ممکن است متوجه شوند که درمان اختلال بینایی به رفع علایم ADHD کمک می کند. یک پژوهش انجام شده در مورد نارسایی همگرایی در کودکان مبتلا به ADHD نشان داده است که پس از درمان اختلال چشمی، آنها عملکرد بهتری در خواندن متن داشته اند. هنگامی که فرد دید واضح تری داشته باشد، ممکن است خواندن، تمرکز و تکمیل کارها برای او راحت تر شود. برخی از گزینه های درمانی که می توانند به شما برای رفع علایم اختلالات‌چشمی کمک کنند، عبارت اند از: تهیه و استفاده ازعینک یا سایر لوازم بهبود دهنده بینایی می توانند به کاهش علایم در افراد مبتلا به اختلالات چشمی کمک زیادی کنند. این عینک ها معمولا برای رفع نارسایی همگرایی استفاده می شوند. این نوع عینک ها می توانند به یک فرد مبتلا به نارسایی همگرایی در خواندن کمک کنند. با این حال، استفاده از یک عینک منشوری ممکن است برای چشم خسته کننده باشد، بنابراین افراد معمولا فقط برای مدت کوتاهی از آن استفاده می کنند. برخی از عیوب انکساری و مشکلات همگرایی چشم به خوبی به جراحی لیزر پاسخ می دهند. این اختلالات به کمک جراحی لیزر معمولا درمان می شوند. می توانید با یک دامپزشک درباره انجام عمل جراحی لیزر مشورت کنید. از آن جا که به احتمال زیاد بهبود علایم‌مشکلات بینایی باعث کاهش علایم بیماری بیش فعالی همراه با کمبود توجه می شود، با تشخیص و درمان به موقع می‌توان تاحدودی با این اختلال مبارزه کرد. علاوه بر تلاش برای رفع مشکلات بینایی، می توان‌به کمک روش های زیر علایم بیش فعالی همراه با کمبود توجه را بهبود بخشید: دارو درمانی به کمک داروهای تجویز شده توسط روانپزشک آموزش صحیح به خانواده ها کمک می کند تا یاد بگیرند چگونه به کودکان مبتلا به ADHD پاسخ دهند و از آنها حمایت کنند. این روش درمانی می تواند به افراد مبتلا به بیش فعالی کمک کند تا مهارت های کنار آمدن با علایم بیماری را یاد گرفته و حتی آن ها را از بین ببرند. همچنین ضروری است که برای دانش آموزان مبتلا به بیش فعالی همراه با کمبود توجه، در مدرسه محیطی مناسب و امن مهیا شود. برخی از امتیازاتی که در مدارس برای دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه در نظر گرفته شده است، عبارت اند از: تکالیف کمتر نسبت به سایر دانش آموزان داشتن وقت اضافی برای انجام تکالیف درسی به همراه داشتن لوازم ضروری برای مطالعه در مدرسه در برخی موارد، وجود بعضی از علایم بالینی اختلالات چشمی در کودکان ممکن است منجر به تشخیص نادرست ADHD در این شرایط بیماری کودک بیش فعالی همراه با کمبود توجه اشتباه تشخیص داده می شود. به همین دلیل، مهم است که برای تشخیص قطعی این اختلال همواره با یک پزشک متخصص در تماس باشید. لازم به یادآوری است که اگرچه گاهی اوقات تشخیص غلط ADHD ممکن است اتفاق بیفتد، اما وجود هر دو اختلال به طور همزمان هم وجود دارد. والدین، مربیان بهداشت و معلمان نباید در مورد تشخیص بیماری احتمالی عجله داشته باشند. تشخیص قطعی و نهایی همواره باید توسط یک پزشک متخصص انجام‌شود. انجام منظم و به موقع معاینات چشم باعث می شود حتی در صورت وجود یک بیماری یا مشکل در چشم، به موقع تشخیص داده شده و با موفقیت بیشتری درمان شود. برخی از برنامه های غربالگری چشم نوزادان و کودکان عبارت اند از: معاینه چشم نوزاد غربالگری دوم بین تا ماه غربالگری چشم بین تا ماه بررسی بینایی و هم ترازی چشم بین تا سال غربالگری بینایی در سالگی برای بررسی وجود یا عدم اختلالات شایع بینایی اگر یک بزرگسال یا کودک در دیدن، خواندن یا تمرکز خود مشکل دارد باید سریعا با یک پزشک تماس بگیرید. سردردهای مکرر، یا دشواری در اتمام کار و مطالعه ممکن است نشانه هایی از یک بیماری چشمی باشند. به ویژه اگر این علایم فقط در مواردی رخ می دهند که فرد نیاز به تمرکز روی چیزی در نزدیکی چشم خود، مانند خواندن یا انجام تکالیف کتبی دارد، به احتمال زیاد فرد با مشکلی در بینایی خود رو به رو است. می تواند آزمایشات مقدماتی را انجام دهد. اگراحتمال ابتلا به ADHD : بدتر شدن بینایی کودک عدم تاثیر درمان مشکلات بینایی کودک پس از درمان ADHD در موارد زیر با یک روانشناس، روانپزشک یا درمانگر متخصص تماس بگیرید: درمان ADHD داروهای محرک باعث بروز عوارض جانبی می شوند. تشدید علایم بیش فعالی یا بروز اختلالات جدیدی مانند افسردگی برخی از بیماری های چشمی در افراد مبتلا به ADHD در حال حاضر، دانشمندان مطمین نیستند که این پیوند به چه شکلی است. دشواری در دیدن می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن مشکلات در تمرکز و انجام کارها و وظایف روزمره شود. بنابراین مراجعه به چشم پزشک برای تشخیص و درمان به موقع ضروری است. هم درمان اختلال ADHD و هم علایم مربوط به اختلالات چشم می تواند تمرکز را آسان کرده و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشد.

یا کلانژیوکارسینوما سرطانی است که در لوله های باریک مجاری صفراوی که صفرای مایع گوارشی را حمل می کنند، تشکیل می شود. مجاری صفراوی، کبد شما را به کیسه صفرا و روده کوچک شما متصل می کند. کلانژیوکارسینوما نوعی سرطان غیرمعمول است که بیشتر در افراد بالای سال دیده می شود، اگرچه در هر سنی ممکن است بروز کند. پزشکان کلانژیوکارسینوما را بر اساس محل بروز سرطان در مجاری صفراوی به انواع مختلف تقسیم می کنند: که در قسمت هایی از مجاری صفراوی در کبد رخ می دهد و گاهی اوقات به عنوان یک نوع سرطان کبد طبقه بندی می شود. که در مجاری صفراوی درست در خارج از کبد رخ می دهد. به این نوع کلانژیوکارسینومای perihilar نیز گفته می شود. که در بخشی از مجرای صفراوی نزدیک روده کوچک رخ می دهد. کلانژیوکارسینوما نوعی تومور است که درمان آن بسیار دشوار خواهد بود. علایم و نشانه های کلانژیوکارسینوما، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد شکم مدفوع سفید رنگ خارش شدید پوست زرد شدن پوست و سفیدی چشم ( در صورت داشتن، درد شکم، زردی یا سایر علایم و نشانه های آزار دهنده، به پزشک مراجعه کنید. وی ممکن است شما را به متخصص بیماری های گوارشی (متخصص گوارش) ارجاع دهد. کلانژیوکارسینوما هنگامی رخ می دهد که سلول های مجاری صفراوی تغییراتی (جهش) در DNA خود ایجاد می کنند. جهش DNA باعث تغییر در دستورالعمل آنها می شود. یک نتیجه این است که سلول ها ممکن است رشد خارج از کنترل خود را شروع کرده و در نهایت تومور را تشکیل دهند. مشخص نیست که چه عواملی باعث جهش های ژنتیکی منجر به سرطان می شوند. عواملی که ممکن است خطر ابتلا به کلانژیوکارسینوما را افزایش دهند، عبارتند از: کلانژیوکارسینوما اغلب در بزرگسالان بالای سال رخ می دهد. سیگار کشیدن با افزایش خطر کلانژیوکارسینوم همراه است. این بیماری باعث سفت و زخم شدن مجاری صفراوی می شود. ایجاد زخم در کبد ناشی از سابقه بیماری مزمن کبدی، خطر کلانژیوکارسینوما را افزایش می دهد. در افرادی که با کیست کلدوچال متولد می شوند خطر کلانژیوکارسینوما افزایش می یابد. در مناطقی از جنوب شرقی آسیا، کلانژیوکارسینوما با عفونت کبد همراه است، که می تواند در اثر خوردن ماهی خام یا نیمه پخته رخ دهد. هیچ راهی برای جلوگیری از کلانژیوکارسینوما (سرطان مجاری صفراوی) وجود ندارد. اما بهتر از برای کاهش خطر ابتلا خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: سیگار کشیدن با افزایش خطر کلانژیوکارسینوم مرتبط است. اگر سیگار می کشید، آن را کنید. بیماری مزمن کبدی با افزایش خطر کلانژیوکارسینوم همراه است. برخی از دلایل بیماری کبد قابل پیشگیری نیست. برای مراقبت از کبد خود هر کاری که می توانید انجام دهید. به عنوان مثال، برای کاهش خطر التهاب کبد ( ، مصرف الکل را ترک کنید. وزن مناسبی داشته باشید. هنگام کار با مواد شیمیایی، نکات ایمنی موجود در ظرف مواد شیمیایی را دنبال کنید. یک مطالعه منتشر شده در سال نشان داد که استفاده از ممکن است به کاهش خطر ابتلا به کلانژیوکارسینوم کمک کند. این مطالعه شامل اطلاعاتی در حدود نفر بود. برای اطمینان از اینکه استفاده طولانی مدت از آسپرین برای پیشگیری از سرطان بی خطر است، به بررسی های بیشتری نیاز است. در شرایطی که پزشک مشکوک به کلانژیوکارسینوما باشد، ممکن است یک یا چند آزمایش زیر را تجویز کند: آزمایش خون برای اندازه گیری عملکرد کبد شما می تواند سرنخی در مورد علت ایجاد علایم شما به پزشک ارایه دهد. بررسی سطح آنتی ژن سرطان ( CA ) - در خون ممکن است سرنخ های بیشتری در مورد تشخیص نهایی بیماری به پزشک شما ارایه بدهد. CA - پروتیینی است که به میزان زیادی توسط سلولهای سرطانی مجرای صفرا تولید می شود. البته سطح بالای CA - در خون به این معنی نیست که شما سرطان مجرای صفراوی دارید. این نتیجه می تواند در سایر بیماری های مجاری صفراوی مانند التهاب و انسداد مجرای صفراوی نیز رخ دهد. پزشک با کمک آزمایشات تصویربرداری می تواند هر گونه ناهنجاری در اندام های داخلی را بررسی کند. تکنیک های مورد استفاده برای تشخیص سرطان مجرای صفراوی شامل اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) و تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( MRI ) همراه با کلانژیوپانکراتوگرافی تشدید مغناطیسی ( MRCP ) است. MRCP به عنوان یک جایگزین غیرتهاجمی برای ERCP استفاده می شود. در حین کلانژیوپانکراتوگرافی آندوسکوپی رتروگراد ( ERCP ) ، یک لوله نازک مجهز به دوربین کوچک از گلو و از طریق دستگاه گوارش به روده کوچک منتقل می شود. از این دوربین برای بررسی ناحیه اتصال مجاری صفراوی به روده کوچک استفاده می شود. پزشک همچنین ممکن است از این روش برای تزریق رنگ در مجاری صفراوی استفاده کند تا بتواند بهتر تصویربرداری کند. بیوپسی روشی برای برداشتن نمونه کوچکی از بافت برای بررسی زیر میکروسکوپ است. اگر ناحیه مشکوک در نزدیکی محل اتصال مجرای صفراوی به روده کوچک واقع شده باشد، ممکن است پزشک در طی ERCP نمونه بیوپسی را بدست آورد. اگر ناحیه مشکوک در داخل یا نزدیک کبد باشد، ممکن است پزشک شما با قرار دادن یک سوزن بلند از طریق پوست به منطقه آسیب دیده، نمونه ای از بافت را بدست آورد (آسپیراسیون با سوزن ظریف) وی ممکن است از یک آزمایش تصویربرداری مانند سونوگرافی آندوسکوپیک یا سی تی اسکن برای هدایت سوزن به ناحیه دقیق استفاده کند. بعد از تایید تشخیص سرطان مجرای صفراوی، پزشک میزان (مرحله) سرطان را تعیین می کند. تشخیص و تعیین مرحله سرطان می توانند در انتخاب گزینه های درمانی و میزان پیش آگهی شما موثر باشد. درمان های کلانژیوکارسینوما (سرطان مجاری صفراوی) ممکن است شامل موارد زیر باشد: در صورت امکان، پزشکان سعی می کنند تا آنجا که می توانند سرطان را از بین ببرند. برای سرطان های مجاری صفراوی بسیار کوچک، جراحی شامل برداشتن بخشی از مجرای صفراوی و اتصال به انتهای بریده می شود. برای سرطان های مجرای صفراوی پیشرفته، ممکن است بافت کبدی، بافت لوزالمعده یا غدد لنفاوی مجاور نیز برداشته شود. جراحی برای برداشتن کبد و جایگزینی آن با یکی از اهدا کنندگان ( ممکن است در موارد خاص برای افراد مبتلا به کلانژیوکارسینومای لگاری یک گزینه مناسب باشد. در اکثر موارد، پیوند کبد درمانی برای کلانژیوکارسینومای هیلار است، اما خطر عود سرطان پس از پیوند کبد وجود دارد. در داروهایی استفاده می شود که سلولهای سرطانی را از بین می برد. شیمی درمانی ممکن است قبل از پیوند کبد انجام شود. همچنین احتمال دارد برای افراد مبتلا به کلانژیوکارسینومای پیشرفته گزینه مناسبی باشد که به کاهش سرعت بیماری و تسکین علایم و نشانه ها کمک می کند. در پرتودرمانی از منابع پرانرژی مانند فوتون (اشعه ایکس) و پروتون برای آسیب رساندن یا تخریب سلول های سرطانی استفاده می شود. پرتودرمانی می تواند شامل دستگاهی باشد که پرتوهای پرتوی را به بدن شما هدایت می کند (تابش پرتوی خارجی) یا می تواند شامل قرار دادن مواد رادیواکتیو در داخل بدن شما در نزدیکی محل سرطان شما باشد (براکی تراپی) در درمان فتودینامیکی، یک ماده شیمیایی حساس به نور به داخل ورید تزریق می شود و در سلول های سرطانی که رشد سریع دارند تجمع می یابد. نور لیزر که به سمت سرطان هدایت می شود باعث ایجاد واکنش شیمیایی در سلول های سرطانی شده و آنها را از بین می برد. شما به طور معمول به چندین روش درمانی نیاز خواهید داشت. درمان فتودینامیکی می تواند به تسکین علایم و نشانه های شما کمک کند و همچنین ممکن است رشد سرطان را کند کند. بعد از درمان باید از قرار گرفتن در معرض آفتاب خودداری کنید. تخلیه صفراوی روشی برای بازیابی جریان صفرا است که می تواند شامل جراحی بای پس برای تغییر مسیر صفرا در اطراف سرطان یا استنت ها برای باز نگه داشتن مجرای صفراوی باشد. تخلیه صفراوی به تسکین علایم و نشانه های کلانژیوکارسینوما کمک می کند. از آنجا که درمان کلانژیوکارسینوما یک نوع تومور بسیار دشوار است، بنابراین در مورد تجربه پزشک خود در مورد درمان این سوال دریغ نکنید. اگر شک دارید، از یک پزشک دیگر هم نظر بگیرید. مراقبت تسکینی، یک مراقبت پزشکی ویژه است که بر روی تسکین درد و سایر علایم یک بیماری جدی متمرکز است. متخصصان مراقبت تسکینی با شما، خانواده و سایر پزشکان شما همکاری می کنند تا از وضعیت شما پشتیبانی کنند تا علایم شما تسکین یابند. از مراقبت تسکینی می توان همزمان با درمان های تهاجمی دیگر مانند جراحی قرار گرفته استفاده کرد. هنگامی که از مراقبت تسکینی همراه با سایر درمانهای مناسب استفاده می شود حتی بلافاصله پس از تشخیص شما افراد مبتلا به سرطان ممکن است احساس بهتری و حتی عمر طولانی تری داشته باشند. اطلاع و باخبر شدن یک فرد از ابتلا به سرطان ممکن است ویرانگر و ناراحت کننده باشد. هیچ راهکار ساده ای برای مقابله با کلانژیوکارسینوما وجود ندارد، اما برخی از راهکارهای زیر می توانند در مقابله با این شرایط تا حدودی موثر باشند: از پزشک در مورد سرطان خود، از جمله نوع و مرحله سرطان، گزینه های درمانی و در صورت تمایل، پیش آگهی آن بپرسید. با کسب اطلاعات بیشتر در مورد کلانژیوکارسینوما، ممکن است در تصمیم گیری در مورد درمان اطمینان بیشتری کسب کنید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک به شما کمک می کند تا با سرطان مقابله کنید. اگرچه دوستان و خانواده می توانند بهترین دلسوزان شما باشند، اما در برخی موارد آنها در کنار آمدن با وضعیت شما ممکن است مشکل داشته باشند. در این موارد، بهتر است با یک مشاوریا مددکار اجتماعی پزشکی مشورت کنید. ممکن است در گفتگو با دیگر بازماندگان سرطان احساس راحتی کنید. در صورت مشاهده علایم و نشانه هایی که شما را نگران می کند، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. وی ممکن است آزمایش ها و روش هایی را برای بررسی علایم و نشانه های شما توصیه کند. اگر پزشک تشخیص دهد که شما دچار کلانژیوکارسینوما هستید، ممکن است شما را به پزشکی متخصص در بیماری های دستگاه گوارش (متخصص گوارش) یا پزشکی که در زمینه درمان سرطان تخصص دارد (متخصص انکولوژی) معرفی کند. از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات، مانند محدود کردن رژیم خود، آگاه باشید. علایم خود و اطلاعات شخصی اصلی، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا را یادداشت کنید. نام تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های خود را از جمله دوز ذکر کنید. اگر برای اولین بار به پزشک جدیدی مراجعه می کنید، کپی سوابق پزشکی خود را همراه خودتان داشته باشید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است: مرحله سرطان من چیست؟ گزینه های درمان من چه هستند؟ آیا به آزمایشات بیشتری احتیاج دارم؟ عوارض جانبی بالقوه هر گزینه درمانی چیست؟ درمان من چه تاثیری بر زندگی روزمره من دارد؟ گزارش آسیب شناسی من چه می گوید؟ آیا می توانم کپی گزارش آسیب شناسی را داشته باشم؟ آیا باید به متخصص سرطان مجاری صفراوی مراجعه کنم؟ این هزینه چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می دهد؟ تجربه شما در زمینه تشخیص و درمان سرطان مجاری صفراوی چیست؟ سالانه چند عمل جراحی برای این نوع سرطان در این مرکز پزشکی انجام می شود؟ پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما می پرسد، مانند: اولین بار از چه زمانی علایم را تجربه کردید؟ چه چیزی علایم شما را بهبود می بخشد یا بدتر می کند؟ علایم شما چقدر شدید است؟ آیا آنها گاه به گاه هستند یا مداوم بروز می کنند؟

احتمالا در مورد آنتی هیستامین ها چیزهایی شنیده اید. آنتی هیستامین‌ها داروهایی هستند که علایم آلرژی را کاهش می دهند. اما هیستامین چیست؟ هیستامین‌نوعی ماده شیمیایی است که توسط سیستم ایمنی بدن ساخته می شود. هیستامین به بدن شما کمک می کند تا از شر سایر مواد شیمیایی که بدن شما را آزار می دهند خلاص شوید. مهم ترین عاملی که هیستامین بر علیه آن ها فعالیت می کند، یک ماده آلرژن یا حساسیت زا است. هیستامین ها فرآیندی را شروع می کنند که نهایتا منبر به دفع آلرژن ها از بدن می شود. این کار را می تواند به وسیله ترشحات پوستی و از روی پوست نیز انجام دهند. حتی هیستامین ممکن است باعث عطسه، التهاب یا خارش شود. هر واکنشی که برای دفع ماده آلرژن یا حساسیت زا لازم است، توسط histamine انجام می شود. هیستامین ها بخشی از سیستم دفاعی بدن شما هستند. هنگامی که به آلرژی مبتلا می شوید، برخی از عوامل محرک و حساسیت زا، مانند گرده، مو و خز حیوانات خانگی یا گرد و غبار که ذاتا بی خطر به نظر می رسند، توسط سیستم ایمنی بدن ما به عنوان یک محرک شناخته شده و بدن بر علیه آن ها پاسخ ایمنی ایجاد می کند. این کار بدن برای حفظ امنیت و سلامتی شما مناسب و موثر است. اما واکنش بیش از حد سیستم ایمنی باعث بروز پاسخ های غیر طبیعی و شدید هم می شوند. در چنین شرایطی است که افراد مجبورند از دارو های آنتی هیستامین برای کاهش علایم خود استفاده کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر به آلرژن های غذایی حساسیت داشته باشید، وقتی به طور تصادفی چیزی را که نباید بخورید یا بنوشید، مصرف می کنید، این غذا ها در روده شما گوارش پیدا کرده و نهایتا باعث بروز واکنش های آلرژیک در بدن می شوند. برخی غذاها نیز به طور طبیعی دارای مقادیر بالای histamine هستند. این غذا ها شامل غذاهای تخمیر شده و حاوی الکل هستند. برخی از افراد ممکن است نسبت به این موارد حساسیت داشته باشند. "مسمومیت با هیستامین" ممکن است در برخی موارد اتفاق بیفتد. مصرف ماهی هایی که قبل از پختن آنها در دمای مناسب نگهداری نشده و فاسد شده باشند، ممکن است منجر به بروز این نوع از histamine شود. این ماهی ها می توانند سطح بالایی از هیستامین را در بدن تان ایجاد کرده و حتی می تواند شما را بیمار کند. پزشکان این اختلال را "مسمومیت ماهی اسکومبروتوکسین" یا SFP می نامند. افراد مبتلا به آلرژی ممکن است با استفاده از عصاره های گیاهی طبیعی و غذاهایی که به عنوان antihistamine عمل می کنند، تسکین پیدا کنند. در این مقاله، ما تعدادی از بهترین آنتی هیستامین های طبیعی را معرفی کرده و درباره ویژگی های آن ها اطلاعاتی ارایه می دهیم. همه ما در بدن خود histamine داریم و به طور طبیعی آنها فقط باعث بروز آلرژی های جزیی فصلی می شوند. با این حال، شما ممکن است نسبت به این مواد شیمیایی حساس باشید. آلرژی می تواند مشکلات جدی و تاثیر گذاری در زندگی روزمره شما ایجاد کند. از آنجا که بیشتر هیستامین ها از طریق غذا وارد بدن می شوند، بهترین پیشگیری برای آلرژی ناشی از هیستامین تغییرات رژیم غذایی است. راهکار های زیر را امتحان کنید تا هیستامین رژیم غذایی خود را کاهش داده و احساس بهتری داشته باشید. به طور کلی، هر غذای حاوی مواد نگهدارنده دارای میزان زیادی هیستامین است. یعنی غذاهای تازه و بدون نگه دارنده بهترین غذا برای رفع آلرژی شما هستند. سعی کنید تا جایی که می توانید از وعده های غذایی تازه استفاده کنید تا سطح هیستامین بدن شما پایین بیاید. گوشت، مرغ و ماهی همگی غذاهای خوبی هستند، به شرطی که تازه و فاقد مواد نکه دارنده باشند. غذاهای منجمد، مانند گوشت قرمز، ماهی و سبزیجات، به شرطی که تازه منجمد شده و مواد نگهدارنده اضافی نداشته باشند نیز معمولا خوب هستند. بیشتر میوه ها و سبزیجات بی خطر هستند. مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه را در وعده های غذایی خود بگنجانید تا ویتامین ها و مواد مغذی لازم برای رشد و حفظ سلامتی بدن را در رژیم غذایی خود داشته باشید. برخی موارد استثنا در مورد میوه ها و سبزیجات نیز وجود دارد. به طور کلی، آووکادو، موز و گیاهان زراعی، مرکبات، بادمجان و اسفناج همگی سرشار از هیستامین هستند، بنابراین تا جای ممکن باید از مصرف این مواد پرهیز کنید. غلات سبوس دار به طور طبیعی دارای هیستامین کمتری هستند، بنابراین نباید حساسیت غذایی ایجاد کنند. در صورت تمایل می توانید نان، ماکارونی، برنج، جو دوسر و غذا های تهیه شده از آرد را در رژیم غذایی روزانه خود بگنجانید. نان ترش و محصولات تخمیر شده دارای هیستامین بیشتری نسبت به نان های سبوس دار هستند، بنابراین بهتر از مصرف این موارد خودداری کنید. محصولات تهیه شده از غلات کامل و گندم کامل سفید، گزینه های مفید و موثری هستند، بنابراین اگر معمولا دوست دارید نان و برنج بخورید به این نوع غذاها توجه بیشتری داشته باشید. محصولات لبنی مانند پنیر و شیر سطح هیستامین موجود در بدن شما را افزایش می دهند، اما جایگزین های شیر و لبنیات معمولا بی خطر هستند. به جای استفاده از شیر های رایج در بازار، می توانید در رژیم غذایی خود از انواع غذا های جایگزین مانند شیر سویا، جو دوسر یا نارگیل استفاده کنید. تخم مرغ های تازه نیز موارد خوبی هستند. بعضی از افراد شیر بز یا گوسفند را بهتر از شیر گاو تحمل می کنند، بنابراین اگر دوست دارید در رژیم غذایی روزانه خود لبنیات بیشتری مصرف کنید، می توانید این موارد را امتحان کنید. پنیرهای تهیه شده از شیر بز و گوسفند نیز در بازار وجود دارد. هر نوع ماده نگه دارنده موجود در فرآورده های غذایی، موجب افزایش هیستامین می شوند. غذا هایی مانند گوشت پخته شده یا دودی، سوسیس، کالباس، انواع کنسرو یا هر غذای غنی شده با سرکه از جمله این موارد هستند. غذاهای رایج تخمیر شده شامل ماست، کفیر، کلم ترش و ترشی نیز معمولا آلرژن هستند. وعده های غذایی منجمد شده معمولا مواد نگهدارنده زیادی دارند، بنابراین تا می توانید از مصرف این موارد صرف نظر کنید. گرچه مرکبات خوشمزه و سالم هستند، اما می توانند باعث افزایش هیستامین بدن شوند. در صورت داشتن آلرژی از مصرف پرتقال، لیمو، لیمو ترش، گریپ فروت و غذاهای مشابه خودداری کنید. این مورد درباره آب مرکبات نیز صدق می کند. از مصرف بیش از حد آب پرتقال و لیموناد خود داری کنید. به یاد داشته باشید که در هر شرایطی باید مقدار زیادی میوه های غیر مرکبات در رژیم غذایی خود داشته باشید. این امر برای ت مین کلیه مواد مغذی مورد نیاز برای سلامتی بدن تان مهم است. سبزیجات معمولا بسیار مفید و موثر هستند، اما در صورت عدم تحمل هیستامین می توانند برای افراد مضر باشند. بیشتر سبزیجات غذاهای خوبی هستند، اما گوجه فرنگی، بادمجان، اسفناج و آووکادو معمولا هیستامین زیادی در بدن آزاد می کنند. اکثر حبوبات و همچنین لوبیا دارای هیستامین زیادی هستند، بنابراین در صورت داشتن آلرژی باید از مصرف آن ها خودداری کنید. این محصولات لبنی تمایل زیادی به افزایش هیستامین بدن دارند. مصرف این مواد غذایی را قطع کنید یا از سایر غذا های جایگزین لبنی استفاده کنید تا علایم آلرژی خود را کاهش دهید. به یاد داشته باشید که هنوز می توانید از جایگزین های شیر، مانند سویا یا نارگیل استفاده کنید. در صورت ابتلا به آلرژی، مراقب باشید از مصرف مغز های درختی و همچنین محصولاتی مانند دارچین و شکلات خودداری کنید. هر دو این نوشیدنی ها مواد نگهدارنده زیادی به ویژه سولفیت دارند. این دو محصول بیشتر از سایر نوشیدنی های الکلی باعث افزایش هیستامین بدن شما می شوند. از نظر علمی تمامی محصولات الکلی موجب افزایش سطح هیستامین بدن شما می شوند، بنابراین اگر آلرژی دارید باید از مصرف تمام نوشیدنی های الکلی بپرهیزید. در صورت مشاهده علایم عدم تحمل هیستامین با یک پزشک تماس بگیرید. عدم تحمل هیستامین به سختی قابل تشخیص است و شما نمی توانید آن را خودتان در خانه تشخیص دهید. آزمایش و معاینه توسط پزشک تنها راه مطمین برای تشخیص این بیماری است. اگر مشکوک به ابتلا به اختلال عدم تحمل هیستامین هستید، با یک پزشک تماس بگیرید تا شما را راهنمایی کند‌. علایم اصلی عدم تحمل هیستامین مانند سایر آلرژی های فصلی است. ممکن است پس از خوردن غذاهای غنی از هیستامین دچار عطسه، خارش چشم، احتقان، سردرد و کهیر شوید. همچنین برخی از افراد همچنین مشکلات دستگاه گوارش مانند نفخ، اسهال یا یبوست را تجربه می کنند. هیچ تست آزمایشگاهی قابل اعتمادی برای تشخیص عدم تحمل هیستامین وجود ندارد، بنابراین پزشک احتمالا پیشنهاد می کند تا از یک رژیم غذایی ایمن و بدون هیستامین استفاده کنید تا مشخص شود آیا این امر باعث بهبودی شما می شود یا خیر. برای کنترل علایم آلرژی می توانید از آنتی هیستامین استفاده کنید. داروهای آنتی هیستامینی، هیستامین ها را در بدن شما مهار کرده و از ایجاد عوارض توسط آنها جلوگیری می کنند. اگر با ایجاد تغییرات در رژیم غذایی علایم شما بهتر نشد، با یک پزشک مشورت کنید تا دارو مناسب شما را تجویز کند‌. دارو های آنتی هیستامینی رایج شامل لوراتادین، دیفن هیدرامین و ستیریزین است. بدون مشورت با یک پزشک از این دارو ها استفاده نکنید‌. این دارو ها برای مصرف طولانی مدت مناسب نیستند‌. پزشک ممکن است آنتی هیستامین های قوی تری برای شما تجویز کند. اگر در تعیین رژیم غذایی مناسب برای خود مشکل دارید با یک پزشک مشورت کنید. رعایت رژیم غذایی کم هیستامین سخت است. با یک پزشک تماس گرفته و در مورد علایم خود با او مشورت کنید. آنها می توانند برای شما یک برنامه غذایی مناسب تنظیم کنند. عدم تحمل هیستامین به طور متفاوتی در افراد مختلف ظاهر می شود و همه افراد توسط غذاهای مشابه تحریک نمی شوند. از آنجا که رژیم غذایی بدون هیستامین سخت و فشرده است، تا زمانی که عدم تحمل هیستامین در شما تشخیص داده نشده است، آن را شروع نکنید. اگر بدون راهنمایی پزشک رژیم درمانی را شروع کنید، ممکن است دچار سوءتغذیه شوید. بدون مشورت با یک پزشک، هرگز به صورت خود سرانه از دارو های آنتی هیستامینی استفاده نکنید. داروهای بدون نسخه یا OTC و داروهای آنتی هیستامین تجویز شده، برای تسکین علایم آلرژی موثر هستند، اما می توانند عوارض جانبی مانند خواب آلودگی و حالت تهوع ایجاد کنند. در نتیجه، برخی از افراد تمایل دارند روش های طبیعی را امتحان کنند.

نه فقط زنان مشهور، بلکه بسیاری دیگر از زنان به دلایل شغلی یا شخصی بارداری خود را به تعویق می اندازند. به طور کلی بارداری با افزایش سن در زنان دشوار می شود. عوامل بسیاری در داشتن یک بارداری سالم در زنان بالای سال نقش دارند. امروزه به دلیل پیشرفت های پزشکی امکان بارداری در سالگی و بعد از آن نیز وجود دارد. توانایی بارداری یک زن با رسیدن به سن یایسگی به پایان می رسد. یایسگی به معنای توقف دوره های قایدگی حداقل به مدت ماه متوالی است. میانگین سن یایسگی سالگی است و پس از آن بارداری طبیعی امکان پذیر نیست. در سن سالگی، فقط سه درصد از تخمک های زنان باقی می مانند که این مقدار برای بارداری کافی نیستند. برعکس، مردان در تمام طول زندگی همچنان قدرت باروری خود را حفظ می کنند. اما با این حال خطر نقص ژنتیکی با بالا رفتن سن پدر افزایش می یابد. اگرچه نادر است، اما برخی از زنان می توانند در سالگی بدون استفاده از درمان های باروری به راحتی باردار شوند. یایسگی در اغلب زنان به طور متوسط در سالگی رخ می دهد. تا زمانی که سیکل قاعدگی متوقف نشده است، احتمال بارداری وجود دارد. همچنین، هیچ دو زنی از نظر سلامتی یکسان نیستند و هر زنی ممکن است کمی زودتر یا دیرتر یایسگی را تجربه کند. با این حال، احتمال بارداری در اغلب زنان بعد از سالگی به تدریج کاهش پیدا کرده و اغلب آنها با استفاده از روش های کمک باروری می توانند باردار شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر بالای سال داشته و با این حال قصد بارداری را دارید، راهکارهایی وجود دارد که به کمک آن می توانید یک بارداری سالم را تجربه کنید. این روش ها عبارتند از: اگر حدود سال دارید، ولی با وجود شش ماه رابطه جنسی محافظت نشده نمی توانید باردار شوید، حتما با یک پزشک متخصص زنان و زایمان مشورت کنید. اگر برای عدم باردار شدن مشکلات خاصی مانند اختلالات تخمک گذاری و یا قاعدگی های نامنظم دارید باید در اولین فرصت به دنبال درمان های مناسب پزشکی باشید. پزشک متخصص برای بررسی مشکلات احتمالی در عملکرد تخمدان ها، آزمایشاتی را برای شما تجویز می کند. همچنین مشکلات لوله های فالوپ یا اسپرم همسرتان را بررسی خواهد کرد. اگر به اختلالات تخمک گذاری یا مشکلات لوله های فالوپ مبتلا نباشید، به احتمال زیاد، کیفیت تخمک های شما کاهش یافته است. کاهش شدید کیفیت تخمک ها به معنای از دست دادن قدرت باروری است. پزشک بسته به شرایط شما در مورد گزینه های مختلف بارداری به شما مشاوره می دهد. لقاح آزمایشگاهی و اهدای تخمک یکی از روش هایی هستند که احتمالا پزشک به شما توصیه خواهد کرد. اهدای تخمک بهترین روش بارداری در زنان بالای سال است. برای اهدای تخمک، ابتدا باید تست های غربالگری مهم را انجام دهید. یکی از این غربالگری ها شامل سونوگرافی رحم برای اطمینان از سلامت رحم و توانایی آن برای پذیرفتن جنین است. سپس باید ارزیابی های روانشناختی را پشت سر بگذارید تا مطمین شوید که از نظر ذهنی آمادگی داشتن نوزادی را دارید که از نظر ژنتیکی هیچ ارتباطی با شما ندارد. پیش از اهدای تخمک پزشک متخصص داخلی، سلامت شما را از نظر ابتلا به بیماری هایی مانند کم خونی، فشار خون بالا، مشکلات ریوی، ناراحتی های قلبی و دیابت بررسی می کند. پس از اطمینان از عدم ابتلا به بیماری، به مدت چهار و نیم هفته باید استروژن و پروژسترون مصرف کنید تا رحم شما برای دریافت تخمک های لقاح یافته آمادگی لازم را داشته باشد. پس از کاشت تخمک در رحم، باید تا هشت هفته دیگر به مصرف استروژن ادامه بدهید. باردار شدن در سن سالگی یا بعد از آن به هیچ وجه با باردار شدن در دهه زندگی برابر نیست. یک زن ساله در هر ماه است. در زنان بالای سال با استفاده از روش لقاح آزمایشگاهی یا IVF احتمال بارداری تا الی درصد افزایش می یابد. علایم بارداری در همه زنان و در همه سنین تقریبا یکسان است. بنابراین علایم بارداری یک زن ساله با علایم بارداری یک زن ساله هیچ تفاوتی ندارد. علایم بارداری می تواند شامل تکرر ادرار، تغییرات خلقی، سردرد، بزرگ و حساس شدن پستان ها، بی اختیاری ادرار، خستگی، از دست رفتن دوره های قاعدگی، حالت تهوع و کمردرد باشد. تنها نکته مهم این است که زنان بالای سال در معرض خطر بالاتری از عوارض بارداری قرار دارند. بارداری در سنین بالای سال خطر ابتلا به پره اکلامپسی را افزایش می دهد. پره اکلامپسی که به آن مسمومیت بارداری نیز گفته می شود خطرات بسیار زیادی برای سلامت مادر و جنین دارد. پره اکلامپسی جزء فوریت های پزشکی بوده و می تواند منجر به تشنج و آسیب های شدید مغزی مادر شود. علاوه بر این محدودیت رشد درون رحمی، مرده زایی و زایمان زودرس از عوارض ابتلا به پره اکلامپسی است. همچنین با افزایش سن زنان، خطر ابتلا به سایر عوارض بارداری نیز به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. در واقع هر چه سن بارداری مادر بیشتر باشد، خطر ابتلا به عوارض بارداری بیشتر می شود، از جمله: سقط جنین دیابت بارداری فشار خون بالا زایمان سزارین پره اکلامپسی یا مسمومست بارداری دشوار شدن بازیابی تناسب اندام پس از زایمان انقباضات غیر موثر رحم برای بیرون راندن جنین حاملگی خارج رحمی، (که جنین در جایی خارج از رحم لانه گزینی می کند) مشکلات جفت، (مانند جفت سرراهی که در آن جفت دهانه رحم را به طور کامل یا ناقص مسدود می کند) بارداری در سنین بالا از نظر جسمی نیز برای زنان است. تحمل وزن جنین برای می تواند برای این زنان سخت و استرس زا باشد. همچنین بارداری در سنین بالا نه تنها برای سلامت مادر مضرات زیادی دارد، بلکه سلامت جنین را نیز تا حد زیادی در معرض خطر قرار می دهد. به عنوان مثال، احتمال ابتلا نوزاد به سندرم داون و سایر ناهنجاری های ژنتیکی در مادرانی که در سنین بالای سال باردار می شوند، بیشتر است. در حدود سالگی، خطر سندرم داون یک در است، که در سن سالگی به یک نوزاد از هر نوزاد متولد شده افزایش می یابد. همچنین در صورت باردار شدن مادر در سنین بالا، احتمال ابتلا نوزاد به ناهنجاری های مختلف کروموزومی، مرده زایی و زایمان زودرس نیز بسیار بیشتر است. به همین دلیل، بسیاری از زنان بالای سال که قصد بارداری دارند، استفاده از تخمک های اهدایی را ترجیح می دهند. زیرا به نظر می رسد که استفاده از تخمک های اهدایی خطر عوارض بارداری را در زنان بالای سال کاهش می دهد. با این حال قبل از تصمیم نهایی، باید با پزشک خود در مورد آزمایش ژنتیک مشورت کنید. با این حال، علاوه بر استفاده از تخمک های اهدایی روش های دیگری نیز برای داشتن یک بارداری سالم وجود دارد. برای داشتن یک بارداری سالم، در سنین بالا، می توانید اقدامات زیر را انجام دهید: وزن سالم داشته باشید. به طور منظم ورزش کنید. استرس خود را مدیریت کنید. رژیم غذایی متعادل را رعایت کنید. از مصرف الکل و سیگار خودداری کنید. غربالگری ها و معاینات منظم دوران بارداری را انجام دهید. مزایای پدر و مادر شدن در اواخر زندگی کمتر از مزایای داشتن فرزند در اواخر یا اوایل سالگی نیست. برخی از نکات مثبت پدر و مادر شدن در سنین بالا عبارتند از: بررسی ها نشان می دهد زنانی که در سن سالگی بچه دار می شوند، چه به طور طبیعی و چه با روش های دیگر، دارای عمر بیشتری هستند. مادران شاغل معمولا ترجیح می دهند در سنین بالاتر باردار شوند. بررسی ها نشان می دهد زنانی که دارای درآمد بیشتری هستند بیشتر از زنان دیگر فرزندآوری را به ت خیر می اندازند. زنانی که در سنین جوانی مادر شدن را تجربه می کنند، ممکن است به دلیل مشکلات مالی در تامین بسیاری از هزینه ها دچار مشکل شوند. اما زنانی که در سنین بالاتر فرزندآوری را تجربه می کنند معمولا از نظر روحی و مالی آرامش بسیار بیشتری خواهند داشت. همچنین در صورت بارداری بعد از سالگی وضعیت مادی و وضعیت تاهل شما به یک ثبات مشخص رسیده است. در نتیجه شما دغدغه های مالی بسیار کمی در زندگی خواهید داشت. یکی از بزرگترین مزایای بارداری در سنین بالا این است که شما تجربه های بیشتری دارید. مقابله با مشکلات مختلف برای شما آسان تر است. شما در کار خود راحت تر و مطمین تر هستید و احتمالا در برخورد با مسایل مختلف تصمیمات عاقلانه تری خواهید گرفت. همچنین شما تجربیات بیشتری در مورد زندگی دارید و از خطرات و شرایط پیش آمده آگاه هستید. والدین جوان معمولا در بسیاری از مسایل ترتبیت کودک به صورت احساسی عمل می کنند. تصمیم گیری صرف بر اساس احساسات در بسیاری از موارد ممکن است خطرات زیادی را برای فرزندان ایجاد کند. در حالیکه با افزایش سن اغلب تصمیمات شما بیشتر جنبه منطقی خواهد داشت. همچنین داشتن تجربه زیاد باعث می شود کمتر مجبور شوید از روش های آزمون و خطا در امور مختلف زندگی و به خصوص تربیت کودک استفاده کنید. بستن لوله ها یک روش عقیم سازی مطمین برای پیشگیری از بارداری در زنان است. اما با این حال، در موارد نادر احتمال دارد که بارداری رخ دهد. البته این احتمال بسیار کم و تقریبا در است. ولی با این حال به دلیل بسته بودن لوله های فالوپ احتمال بارداری خارج از رحمی افزایش می یابد. اگر قبلا لوله های فالوپ خود را بسته اید و اکنون قصد بارداری دارید، مانعی برای اینکار وجود ندارد. در واقع شما می توانید با استفاده از روش های مختلف مانند لقاح خارج رحمی، بارداری را تجربه کنید. بارداری سالم در سن سالگی در زنان تقریبا غیرممکن است. فقط . درصد از زایمان های طبیعی در زنان سال به بالا رخ می دهد. تنها راه باردار شدن در زنان بالای سال، استفاده از روش هایی مانند لقاح آزمایشگاهی و اهدای تخمک است. با رسیدن زنان به سالگی چرخه های قاعدگی به تدریج نامنظم شده و در نهایت پایان می یابند. حتی وقتی دوره قاعدگی منظم است، تخمک ها کیفیت مناسبی ندارند. این امر باعث می شود که بچه دار شدن به خصوص بعد از سالگی دشوار شود. هر چه سن زنان کمتر باشد کیفیت تخمک ها بالاتر است. منابع:

وجود دارند که با استفاده از آنها می توانید علایم ناشی از افت دهان را تسکین دهید. آفت دهان یا برفک دهانی که به آن کاندیدیازیس دهانی نیز گفته می شود، عفونت مخمری دهان است. این وضعیت در اثر تجمع قارچ Candida albicans در مخاط دهان ایجاد می شود. برفک دهانی ممکن است در بزرگسالان یا کودکان ایجاد شود. در صورت ابتلا به برفک دهانی، برای پاک کردن مخمر به داروی ضد قارچ احتیاج دارید. با این حال، در برخی شرایط می توانید علایم آزار دهنده را با درمان های خانگی نیز کنترل کنید. برای یادگیری اینکه چگونه بتوانید علایم را در خانه درمان کنید، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. فهرست محتوا بهتر است، برفک دهان را در اسرع وقت کنترل کنید تا از بروز عفونت پیشگیری شود. پزشکان اغلب داروهای ضد قارچ را به صورت دهان شویه، قرص یا پاستیل تجویز می کنند. موارد خفیف برفک دهان ممکن است به خودی خود برطرف شود. از طرفی هم، درمان های خانگی زیر که علاوه بر داروهای ضد قارچ استفاده می شوند، می توانند به تسکین علایم عفونت کمک کنند. نمک، خاصیت ضد عفونی کننده، پاک کننده و تسکین دهنده دارد. این خاصیت های درمانی نمک، آن را به یک درمان خانگی رایج برای بسیاری از مشکلات دهان و دندان تبدیل می کند. شستشوی دهان با آب نمک می تواند به تسکین علایم آفت دهان کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای استفاده / قاشق چایخوری نمک را در فنجان آب گرم حل کنید. محلول را به تمام دهان خود بچرخانید. محلول نمک را بیرون بریزید. شستشوی دهان با جوش شیرین (بی کربنات سدیم) ممکن است به درمان برفک دهان کمک کند. در مطالعه ای در سال ، محققان اثر بی کربنات سدیم را به عنوان ضدعفونی کننده کاندیدا آلبیکنس چسبیده به رزین آکریلیک بررسی کردند. این آزمایش برای شبیه سازی ضدعفونی کننده روزانه دندان مصنوعی انجام شد. محققان نتیجه گرفتند که، گرچه موثرترین ماده ضدعفونی کننده نیست، اما جوش شیرین "یک گزینه مناسب" است. برای استفاده نصف قاشق چای خوری جوش شیرین را در فنجان آب گرم حل کنید. محلول را در سراسر دهان خود بچرخانید و سپس آن را تف کنید. ماست حاوی سویه باکتری های زنده و "مفید" است که می تواند برای درمان و تسکین علایم آفت دهان مناسب باشد. باکتری ها کاندیدا را از بین نمی برند. در عوض، رشد آنها را متوقف می کنند. همچنین ممکن است به بازگرداندن تعادل مناسب باکتری های خوب و بد دهان کمک کنند. اگر به دلیل ضایعات دردناک دهان و گلو، در بلع مشکل دارید، ماست نیز غذایی عالی برای خوردن در این شرایط دردناک است. در اولین علامت برفک دهان، روزانه دو بار ماست بخورید. از آنجایی که کاندیدا از طریق مصرف قند رشد می کند، انواع ماست شیرین نشده را برای مصرف در این شرایط انتخاب کنید. اگر ماست را دوست ندارید، می توانید با مصرف روزانه مکمل پروبیوتیک، به همان مزایا دست پیدا کنید. بنفشه جنتیان یک رنگ مصنوعی، بنفش رنگ است خواص ضد قارچ دارد و یک داروی خانگی رایج برای برفک دهان محسوب می شود. بنفشه جنتین را می توانید بدون نسخه در اکثر داروخانه ها تهیه کرد. برای استفاده بنفش جنتیان را دو یا سه بار در روز یا طبق دستور پزشک، روی ناحیه آسیب دیده بمالید. به نظر می رسد آب لیمو خاصیت ضد عفونی کننده و ضد قارچی دارد که به آن این توانایی را می دهد که با برفک دهان مقابله کند. بر اساس یک مطالعه کوچک در سال ، مشخص شد که آب لیمو یک درمان موثرتر برای برفک دهان در مقایسه با بنفشه جنتین در میان افراد مبتلا به HIV است. برای استفاده آب / لیمو را به فنجان آب گرم یا خنک اضافه کنید. این مخلوط را بنوشید یا از آن به عنوان دهانشویه استفاده کنید. برخی افراد آب لیمو را مستقیما به ضایعات برفک می زنند، اما ممکن است اسیدیته لیمو باعث سوزش و تحریک شود. زردچوبه رنگ زرد زنده خود را از کورکومین دریافت می کند. کورکومین یک ترکیب قدرتمند است که تصور می شود دارای توانایی ضد التهابی است. طبق یک مطالعه در سال بر روی موش ها، کورکومین ممکن است برفک دهانی را درمان کند. این مطالعه نشان داد که کورکومین ضد قارچ علیه هر دو گونه آلبیکانس و غیر آلبیکانس کاندیدا است، به ویژه هنگامی که با پیپرین ترکیب شود. پیپرین ترکیبی است که در فلفل سیاه یافت می شود و به بدن در جذب زردچوبه کمک می کند. تحقیقات بیشتر در مورد انسان مورد نیاز است. قرن ها است که مردم از روغن میخک به عنوان یک داروی محلی برای مشکلات دهانی استفاده می کنند. امروزه همچنان در دندانپزشکی به عنوان ضد عفونی کننده و تسکین دهنده درد استفاده می شود. بررسی های صورت گرفته بر روی موشهایی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مشخص شد که ترکیب اصلی موجود در روغن میخک (اوژنول) به اندازه داروی ضد قارچ نیستاتین (مایکوستاتین) در درمان آفت دهان موثر است. در مورد انسان ها هنوز به تحقیقات بیشتری لازم است، اما به طور کلی روغن میخک می تواند به عنوان یک افزودنی برای درمان شما مفید باشد. برای استفاده طبق دستورالعمل سازنده یا پزشک، روغن میخک را به عنوان مکمل غذایی مصرف کنید. همچنین می توانید با قرار دادن قاشق چای خوری گل میخک کامل در فنجان آب جوش به مدت حداقل دقیقه دهان خود را با گل میخک را بشویید. محلول را صاف کرده و آن را در اطراف دهان خود بچرخانید. محلول را تف کنید. میخک در بعضی از افراد ممکن است باعث واکنش آلرژیک یا اثر بی حسی در دهان شود. روغن پونه کوهی برای طعم دادن به غذاها استفاده می شود، اما همچنین دارای توانایی ضد میکروبی و ضد قارچی است. طبق بررسی های انجام شده بر روی موش ها و در شرایط آزمایشگاهی، روغن پونه کوهی علیه Candida albicans موثر بود. در مورد تاثیر آن بر روی انسان ها تحقیقات بیشتر مورد نیاز است. برای استفاده قطره روغن پونه کوهی را با فنجان آب ترکیب کنید. مخلوط را در سراسر دهان خود بچرخانید. محلول را تف کنید. هرگز از روغن پونه کوهی رقیق نشده به صورت خوراکی یا موضعی استفاده نکنید. افرادی که دندان مصنوعی دارند بیشتر در معرض برفک دهانی هستند. دندان های مصنوعی که متناسب با وضعیت دهان شما نباشند یا به خوبی تمیز نشوند، محیط ایده آل برای رشد کاندیدا را فراهم می کنند. حتی این شرایط ممکن است باعث ایجاد وضعیتی شبیه برفک به نام استوماتیت دندان مصنوعی شود. طبق بررسی های صورت گرفته دارای خواص ضد قارچی در برابر کاندیدا است و می تواند یک گزینه درمانی مناسب برای افراد مبتلا به استوماتیت دندان مصنوعی باشد. برای استفاده قاشق چای خوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده به فنجان آب اضافه کنید. حداقل ثانیه آن را در سراسر دهان خود بچرخانید. مخلوط را از دهان خود خارج کنید. برخی از متخصصان بهداشت طبیعی شستشو با سرکه سیب رقیق نشده را توصیه می کنند، اما این کار ممکن است احساس سوزش دردناکی در دهان شما ایجاد کند. (اسید اسکوربیک نیز نامیده می شود) برای عملکرد مناسب ضروری است. این کار را با تولید گلبول های سفید، که به محافظت از بدن شما در برابر عفونت کمک می کند، انجام می دهد. همچنین به عملکرد موثرتر این سلول ها کمک می کند و از آنها در برابر مولکول های مضر محافظت خواهد کرد. برفک دهانی تقریبا همیشه علایمی ایجاد می کند، اگرچه علایم آن از نظر شدت و مدت زمان متفاوت است. علایم رایج برفک دهانی، عبارتند از: خونریزی دهان قرمزی یا درد دهان از دست دادن طعم و مزه احساس می کنید دهانتان پر از پنبه شده است. مشکل خوردن و بلعیدن در صورت انتشار ضایعات به گلو یا مری ضایعات سفید برجسته که شبیه پنیر کوکتی بر روی زبان، گونه های داخلی، لثه ها، سقف دهان و لوزه های شما هستند. برای اکثر افراد، برفک دهان یک مشکل جدی نیست. اما در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند این شرایط ممکن است گسترش یابد و به یک عفونت سیستمیک تبدیل شود. در صورت ضعف، در اولین علایم برفک دهان بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. بیماری های دیگری مانند لکوپلاکیای مویی دهانی و لیکن پلان علایمی شبیه به برفک دهان را بروز می دهند. قبل از خوددرمانی برای تشخیص صحیح به پزشک مراجعه کنید. از آنجا که بیشتر روش های درمانی خانگی در مورد حیوانات (نه انسانها) تحقیق شده است، بهتر است قبل از آزمایش هر یک از این روش ها با پزشک خود صحبت کنید. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند و برفک دهانی دارند ممکن است عفونت را به پستان مادر منتقل کنند. اگر در دوران شیردهی قرار دارید و در اطراف نوک پستان یا قرمزی احساس درد می کنید، حتما از پزشک خود مشورت بگیرید. بسیاری از درمان های خانگی برای نوزادان و کودکان مناسب نیستند. قبل از استفاده با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. درمان های خانگی برفک دهان ممکن است به تسکین علایم کمک کند، اما عفونت مخمر را درمان نمی کند. درمان های خانگی به منظور حمایت، نه جایگزینی داروهای ضد قارچ در درمان برفک دهان است. برای از بین بردن کامل قارچ کاندیدا هنوز ممکن است به یک ضد قارچ نیاز داشته باشید. پس از برفک دهان، می توانید با استفاده از تکنیک های مناسب بهداشت دهان، خطر ابتلا به آن را دوباره کاهش دهید. دندان های خود را روزانه دو بار مسواک بزنید و نخ دندان بکشید و مسواک خود را جایگزین عوض تا از عفونت مجدد جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از ابتلا به مخمر کاندیدا در دهان یا سایر مناطق بدن، این نکات را دنبال کنید: دندانهای مصنوعی خود را تمیز نگه دارید. اگر دیابت دارید قند خون خود را کنترل کنید. اگر باردار هستید به سرعت عفونت های مخمر واژن را درمان کنید. هر بار که از دستگاه استنشاقی کورتون استفاده می کنید دهان خود را بشویید.

آیا در دوران یایسگی می توان باردار شد؟ با رسیدن به سن متوسط سالگی، یایسگی شروع می شود که معمولا پایان مرحله تولید مثل در زنان است. بلوغ، قاعدگی، بارداری و جزء مراحل مختلف چرخه بیولوژیکی زنان هستند. هر یک از این مراحل به مرحله دیگر منتهی می شود در حالی که بارداری می تواند در هر زمان از سال های باروری زن رخ بدهد. احتمال بارداری در زنان با عبور از سالگی به تدریج کاهش می یابد. با رسیدن به سن متوسط سالگی، یایسگی شروع می شود که معمولا پایان مرحله تولید مثل در زنان است. ولی با این حال حتی اگر گرگرفتگی و قاعدگی نامنظم دارید، به این معنی نیست که نمی توانید باردار شوید. این بدان معناست که احتمالا باروری شما بسیار کمتر از گذشته شده است. نامنظم بودن دوره های یایسگی نشان می دهد که شما هنوز به طور دقیق به یایسگی نرسیده اید. کامل زمانی رخ می دهد که شما حداقل یک سال را بدون سیکل قاعدگی سپری کرده باشید. بعد از یایسگی، سطح هورمون شما تغییر کرده و بدن شما دیگر تخمک آزاد نمی کند. در نتیجه دیگر نمی توانید به صورت طبیعی باردار شوید. اما با این حال روش های مختلف کمک باروری مانند وجود دارد که می تواند به بارداری شما کمک کند. فهرست محتوا یایسگی، یک تغییر فیزیکی در بدن و نشان دهنده پایان قاعدگی است. روند یایسگی کند بوده و ماهها یا سالها قبل از پایان دوره قاعدگی آغاز می شود. شروع یایسگی کلا سه مرحله است، شامل: با چرخه قاعدگی نامنظم مشخص شده و می تواند حدود هشت تا ده سال قبل از یایسگی شروع شود. شروع مرحله اول یایسگی در برخی از زنان از دهه و در برخی دیگر از دهه است. در این مرحله تولید استروژن و پروژسترون که وظیفه آزاد سازی تخمک ها از تخمدان ها را بر عهده دارند به تدریج کاهش می یابد. در یکی دو سال منتهی به یایسگی افت شدید استروژن وجود دارد. در این مرحله، به احتمال زیاد قاعدگی نامنظم، تعریق شبانه، فراموشی، تغییرات خلقی، سفتی مفاصل، افزایش وزن و کاهش میل جنسی خواهید داشت. در مرحله دوم چرخه تولید مثل شما نامنظم می شود، سیکل های قاعدگی ریتم منظم خود را از دست داده و در نهایت متوقف می شوند. این مرحله ای است که دوره های قاعدگی حداقل به مدت یک سال متوقف می شود. مرحله دوم یایسگی به طور میانگین بین تا سالگی رخ می دهد. در طی این مدت تخمدان ها تولید تخمک را متوقف می کنند و این پایان مرحله تولید مثل در زنان است. بنابراین، زن با وارد شدن به این مرحله دیگر نمی تواند تخمک گذاری کرده و یا باردار شود. مرحله سوم در واقع دوران پس از یایسگی است. در این مرحله برخی از علایم یایسگی به خصوص گرگرفتگی های شبانه به تدریج کاهش می یابد. اما مشکلات دیگر ناشی از یایسگی همچنان باقی می مانند. به عنوان مثال کاهش سطح استروژن زنان را در برابر بیماری هایی مانند، نارسایی های قلبی - عروقی و هچنین چاقی، آسیب پذیرتر می کند. مصرف داروها و تغییر سبک زندگی می تواند تا حدودی خطر ابتلا به این بیماری ها را کاهش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدن خانم ها در طول سالهای تولید مثل، استروژن، پروژسترون، هورمون لوتیین ساز ( LH ) و هورمون تحریک کننده فولیکول تولید می کنید. در اواسط چرخه ماهانه، این هورمون ها با کمک استروژن باعث می شوند تخمک گذاری انجام شده و تخمدان ها تخمک بالغ آزاد کنند. LH . در این دوران بدن شما استروژن و پروژسترون کمتری می کند. سطح LH و FSH در این دوران اگرچه قدرت باروری شما رو به کاهش است اما هنوز می توانید باردار شوید. بنابراین اگر قصد بارداری ندارید، باید در تمام دوران یایسگی از روش های کنترل بارداری استفاده کنید. مرحله پیش یایسگی می تواند چندین سال طول بکشد. در دوران یایسگی سیکل های قاعدگی شما به طور کامل متوقف می شود. گاهی ممکن است برای مدت چند ماه سیکل قاعدگی خود را از دست بدهید ولی ناگهان پس از چند ماه سیکل قاعدگی شما دوباره شروع می شود. این مساله می تواند بارها رخ بدهد. بنابراین اگر شما حتی به یایسگی نرسیده باشید قطع و وصل شدن های مکرر شما را فریب داده و در نتیجه تصور می کنید که یایسه شده اید. اگر یک سال کامل از تاریخ آخرین قاعدگی شما گذشته باشد، به یایسگی رسیده اید. این اتفاق برای اکثر زنان، در سنین تا سالگی و با میانگین سنی سال رخ می دهد. هنگامی که به یایسگی رسیدید، سطح LH و FSH بالا و سطح استروژن و پروژسترون پایین می ماند. بدن شما دیگر تخمک گذاری نمی کند و در نتیجه نمی توانید باردار شوید. باردار شدن تا رسیدن به مرحله یایسگی امکان پذیر است، اما کار آسانی نیست. با شروع دوره یایسگی، اگرچه پریودهای شما نامنظم است، اما تخمک گذاری هنوز ادامه دارد و تخمدان ها تخمک های بالغ را آزاد می کنند. در شروع مرحله یایسگی با وجود دوره های نامنظم، تخمک گذاری رخ می دهد. بنابراین، فرصتی برای تولید تخمک سالم وجود دارد که با ترشح نطفه بارور شده و شما باردار می شوید. علایمی مانند حساسیت به پستان ها و ترشحات سفید واژن می تواند به شما کمک کند که از وجود تخمک گذاری مطلع شوید. الی روز قبل از تخمک گذاری و در روز تخمک گذاری می تواند احتمال بارداری را افزایش دهد. با ورود به یایسگی، بدن شما دیگر تخمک گذاری نمی کند و در نتیجه نمی توانید به طور طبیعی باردار شوید. زنان در سنین مختلف وارد مرحله یایسگی می شوند. این اتفاق معمولا در بین سنین تا سالگی در خانم ها رخ می دهد. تشخیص احتمال باروری در دوران یایسگی دشوار است. در این دوران تخمک گذاری منظم نیست و فقط در برخی از ماه ها رخ می دهد. کیفیت تخمک تا حد زیادی کاهش پیدا می کند. همچنین سطح استروژن، پروژسترون و سایر هورمون ها در نوسان است. همه این عوامل باعث کاهش باروری می شوند. اما با این حال نمی توان احتمال بارداری را دقیقا پیش بینی کرد. اگر تصمیم دارید در دوران یایسگی باردار شوید و پس از شش ماه تلاش باردار نشده اید، باید با پزشک مشورت کنید. اقدامات زیر می تواند احتمال بارداری شما را افزایش دهد: هر ماه علایم تخمک گذاری مانند حساسیت به پستان ها، نفخ شکم، افزایش میل جنسی، گرفتگی خفیف و ترشحات سفید را با دقت بررسی کنید. زمان تخمک گذاری بارورترین زمان در چرخه قاعدگی است. انجام ( IVF ) یا در دوران یایسگی می تواند به بارداری شما کمک کند. در این روش، ممکن است مجبور شوید از تخمک هایی که در گذشته منجمد شده اند یا از تخمک های اهدایی استفاده کنید. همچنین برای آماده سازی بدن برای کاشت و بارداری به هورمون درمانی نیاز خواهید داشت. با این حال، این مساله ممکن است در مورد همه زنان صدق نکند. به طور کلی بارداری در شروع یایسگی امر ناممکنی نیست. تغییر شیوه زندگی و استفاده از درمان های پزشکی، به شما کمک می کند که بتوانید در شروع مرحله یایسگی باردار شوید. با بالا رفتن سن و رسیدن آن به سالگی بارداری در خانم ها خطرناک تر می شود. برخی از مهمترین خطرات بارداری برای مادر و جنین عبارتند از: سقط جنین وزن کم نوزاد در هنگام تولد افزایش احتمال نقایص مادرزادی هنگام تولد حاملگی خارج رحمی، جایی که تخمک در خارج از رحم کاشته می شود. وضعیتی که در آن جفت دهانه رحم را به طور کامل یا ناقص مسدود کرده و باعث ایجاد مشکلاتی در هنگام زایمان می شود. در انی وضعیت جفت از رحم جدا شده و باعث مشکلات رشد جنین، تولد نوزاد مرده و زایمان زودرس می شود. فشار خون بالا در دوران بارداری می تواند منجر به پره اکلامپسی یا مسمومیت بارداری شود. ابتلا به فشار خون بالا به نظارت دقیق پزشکی و مصرف دارو برای رفع عوارض احتمالی نیاز دارد. درمان IVF می تواند منجر به بارداری های چندقلویی شود. از طرفی دیگر بارداری های دو و چندقلویی با عوارضی مانند فشار خون بالای مادر، زایمان زودرس و وزن کم نوزاد در هنگام تولد همراه است. عوارض بارداری در زنان بالای سال، در مقایسه با زنان جوان افزایش می یابد. به طور کلی هرچه سن مادر در هنگام بارداری بیشتر باشد، احتمال بروز عوارض بارداری و زایمان بیشتر است. اگرچه احتمال بارداری در شروع مراحل یایسگی کمتر است، اما با این حال توصیه می شود که برای اطمینان بیشتر از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنید. در مراحل اول یایسگی احتمال تخمک گذاری وجود دارد، حتی اگر قاعدگی نامنظم باشد. همچنین استفاده از روش های کنترل بارداری، مانند کاندوم، علاوه بر بارداری ناخواسته از ابتلا شما به عفونت های مقاربتی نیز پیشگیری می کند. بررسی هایی که بر روی هشت زن مختلف بالای سال انجام شد، نشان داد که ترمیم موقت فعالیت تخمدان امکان پذیر است. بر اساس این بررسی ها تزریق پلاسمای غنی از پلاکت ( PRP ) به تخمدان ها باعث شروع منظم دوره های قاعدگی در زنان می شود. بررسی های دیگر نشان داده است که ملاتونین باعث منظم شدن چرخه قاعدگی در زنانی می شود که در مرحله یایسگی قرار دارند. ملاتونین جزء هورمون های مهم بدن است که در تولید مثل نقش دارد. اگر با ورود به مرحله یایسگی تمایل زیادی به بچه دار شدن دارید، باید با پزشک خود در مورد خطرات و عوارض احتمالی آن برای جنین صحبت کنید. شما در این دوران می توانید از طریق درمان های هورمونی و IVF باردار شوید. اما این کار ساده ای نبوده و دارای عوارض زیادی است. به خصوص در صورت انجام لقاح آزمایشگاهی IVF به مشاوره متخصص باروری و نظارت دقیق پزشکی نیاز خواهید داشت. در صورت تمایل برای مادر شدن می توانید فرزندخواندگی را به عنوان یک گزینه مناسب در نظر بگیرید. با این کار غریزه شما برای مادر شدن ارضا شده و در عین حال نوید زندگی بهتری را نیز به یک کودک بی پناه می دهید.

یک نوع سردرد غیرمعمول است که در اثر و سایر فشارها ایجاد می شود. فشار ها عواملی مانند عطسه، دمیدن بینی، خندیدن، گریه کردن، آواز خواندن، خم شدن یا دفع مدفوع می باشند. پزشکان سردردهای سرفه ای را به دو دسته تقسیم می کنند: سردردهای اولیه سرفه معمولا بی خطر هستند، در دوره های محدودی اتفاق می افتند و در نهایت خود به خود بهبود می یابند. سردردهای ثانویه سرفه که سردردهای علامتی نیز نامیده می شوند، جدی تر هستند، زیرا می توانند در اثر مشکلات مغزی ایجاد شوند. درمان سردردهای ثانویه سرفه ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. علایم سردردهای اولیه سرفه ای شامل موارد زیر می باشند: در دو طرف سر احساس درد دارید. معمولا در قسمت جلوی سر احساس می شوند. به طور ناگهانی با سرفه یا سایر فشارها شروع می شوند. با درد تیز مانند، چاقو یا شکاف در سر احساس می شوند. درد کسل کننده و دردناکی به دنبال داشته باشد که ساعت ها ادامه دارد. به طور معمول چند ثانیه تا چند دقیقه طول می کشد. بعضی از آنها ممکن است دو ساعت طول بکشد. سردردهای ثانویه سرفه ای معمولا علایمی شبیه به سردردهای اولیه سرفه دارند، اگرچه ممکن است همراه با انها علایم زیر را نیز تجربه کنید: بی ثباتی غش کردن احساس عدم تعادل سردردهای طولانی تر بی حسی صورت یا بازوها هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت سردردهای اولیه سرفه ای ناشناخته است. اما از طرفی هم برخی فعالیت ها می توانند منجر به سردردهای سرفه ای شوند. این فعالیت ها شامل موارد زیر می باشند: خندیدن اجابت مزاج عطسه کردن اعمال فشار به شکم سردرد سرفه ای اولیه هیچ ارتباطی با اختلالات مغز یا سایر شرایط سلامتی و بیماری ها ندارد. سردردهای ثانویه سرفه ممکن است به دلیل موارد زیر ایجاد شوند: نقص در شکل جمجمه نشت خود به خود مایع مغزی نخاعی ضعف در یکی از رگ های خونی مغز ( نقصی در مخچه، بخشی از مغز که تعادل را کنترل می کند. برخی از این نوع نقص ها را ناهنجاری های کیاری می نامند. ناهنجاری کیاری نوعی نقص در ساختار جمجمه است. عوامل خطر برای سردردهای سرفه ای اولیه شامل موارد زیر می باشد: سردردهای اولیه سرفه اغلب افراد بالای سال را درگیر می کند. مردان بیشتر در معرض ابتلا به سردردهای اولیه سرفه قرار دارند. عوامل خطرناک برای سردردهای سرفه ای ثانویه شامل سن بیماران است که این سردرد ها در افراد تا سال بیشتر دیده می شود. پیشگیری از اقداماتی که باعث ایجاد سردردهای سرفه ای می شوند، چه سرفه، عطسه یا فشار هنگام اجابت مزاج، احتمال دارد به کاهش تعداد سردردهای شما کمک کند. برخی اقدامات پیشگیرانه شامل موارد زیر می باشد: تزریق سالیانه واکسن آنفولانزا درمان عفونت های ریوی، مانند استفاده از نرم کننده های مدفوع برای پیشگیری از اجتناب از داروهایی که به عنوان یک عارضه جانبی باعث سرفه می شوند. پزشک شما ممکن است آزمایشات تصویربرداری از مغز مانند MRI یا CT اسکن را برای رد سایر علل احتمالی سردرد شما توصیه کند. آزمایشات شامل موارد زیر می باشند: در طول، از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر مقطعی از ساختارهای داخل سر شما استفاده می شود تا مشخص شود آیا مشکلی باعث سردرد سرفه شما شده است. این اسکن ها با استفاده از کامپیوتر برای ایجاد تصاویر مقطعی از مغز و سر شما با ترکیب تصاویر واحد اشعه ایکس که به دور بدن شما می چرخد، ایجاد می شود. بسته به اینکه سردردهای سرفه ای اولیه یا ثانویه دارید، درمان برای شما متفاوت است. اگر سابقه سردردهای سرفه ای اولیه دارید، ممکن است پزشک توصیه کند که برای کمک به پیشگیری یا کاهش درد روزانه دارو مصرف کنید. به ندرت، ممکن است (پنچری کمر) توصیه شود. با این روش، پزشک مقداری از مایعات اطراف مغز و نخاع شما را خارج می کند. به طور واضح مشخص نیست که چرا این امر به سردرد کمک می کند، اما ممکن است فشار داخل جمجمه شما که باعث سردرد می شود را کاهش دهد. اگر سردرد سرفه ای ثانویه دارید، برای رفع بیماری اصلی اغلب به جراحی نیاز است. داروهای پیشگیرانه معمولا به افرادی که سردرد ثانویه سرفه دارند کمک نمی کنند. بعضی افراد ممکن است سردردهای اولیه سرفه ای را در خانه درمان کنند. شناسایی و درمان علت سرفه می تواند به کاهش یا از بین بردن سردرد کمک کند. ( OTC ) احتمال دارد به تسکین سردرد کمک کند. اگر سرماخوردگی یا آنفولانزا باعث سرفه شده باشد، داروهای سرماخوردگی یا آنفلوانزا می توانند به کاهش سرفه و سردردهای مرتبط کمک کنند. پاکسازی سینوس ها نیز ممکن است به کاهش فشار در سر کمک کند. درمان های خانگی که مردم می توانند برای سرماخوردگی یا آنفولانزا امتحان کنند عبارتند از: استراحت فراوان نوشیدن مایعات فراوان مصرف داروی سرفه OTC شستن دست ها با آب و صابون بعد از سرفه نوشیدن نوشیدنی های گرم، مانند آب همراه با عسل و لیمو نوشیدن نوشیدنی های گرم مانند عسل و لیمو می تواند به تسکین گلودرد کمک کند و در صورت سرماخوردگی یا آنفولانزا فرد را آرام تر کند. اگر افراد نتوانند علت سرفه را در خانه درمان کنند، ممکن است لازم باشد به پزشک مراجعه کنند. پزشک ممکن است برای درمان سرفه ای که سرماخوردگی یا سایر بیماری های زمینه ای مانند برونشیت ایجاد می کند، دارو تجویز کند. اگر افراد مبتلا به آنفلوانزا هستند، پزشک داروی ضد ویروسی تجویز می کند. اگر کسی سردرد سرفه ای ثانویه داشته باشد، علت اصلی سردرد نیاز به درمان دارد. افرادی که هر نوع اختلال در جمجمه یا نخاع دارند ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. این جراحی شامل موارد زیر می باشد: از بین بردن تومور مغزی سوراخ هایی که باعث نشت مایع نخاع می شوند. فشار موجود در جمجمه ناشی از مایعات اضافی برطرف شود. جراحی ممکن است به درمان این بیماری، کاهش علایم و پیشگیری از پیشرفت بعدی این اختلال کمک کند. اگر شخصی مطمین نیست که سردرد اولیه یا ثانویه سرفه دارد یا علایم شدید یا طولانی مدت را تجربه می کند، می تواند برای تشخیص و درمان به پزشک خود مراجعه کند. سردرد سرفه ای اولیه خوش خیم بوده و ممکن است به مرور زمان خود به خود برطرف شود. اگر افراد علایم شدید یا طولانی مدت داشته باشند، می توانند به پزشک خود مراجعه کنند. اگر افراد موارد زیر را تجربه کردند باید به پزشک مراجعه کنند: عدم تعادل یا دو بینی سردرد بیش از ساعت درد شدید، یا سردرد ناگهانی سردردهای مکرر به دلیل سرفه علایم، مانند تب، لرز، یا کاهش وزن غیرقابل توجیه ضعف، یا از دست دادن تعادل همراه با سردرد سردردی که هنگام تغییر حالت یا وضعیت، مانند دراز کشیدن به حالت ایستاده، شدت آن تغییر می کند. پزشک می تواند معاینه بدنی و هر آزمایش لازم را انجام دهد تا بفهمد سردرد ناشی از سرفه به دلیل اصلی یا ثانویه است. اگر افراد سردرد ثانویه سرفه داشته باشند، نیاز به درمان علت اصلی دارند. علایمی را که تجربه می کنید بنویسید، از جمله علایمی که به نظر می رسد با دلیل تعیین قرار ملاقات ارتباط نداشته باشد. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه شود. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله بیماری ها و سابقه جراحی گذشته، استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی و هرگونه مشکلات پزشکی را که در خانواده شما وجود دارد، بنویسید. وقت شما با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات به شما کمک می کند تا از وقت خود نهایت استفاده را ببرید. در مورد سردردهای سرفه ای، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از: آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟ چه روش های درمانی موجود است؟ به احتمال زیاد علت سردرد من چیست؟ چه زمانی این سردردها برطرف می شوند؟ آیا دارویی که برای من تجویز می کنید جایگزین عمومی دارد؟ آیا گزینه دیگری برای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می دهید وجود دارد؟ آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک شما احتمالا تعدادی سوال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها می تواند در صرفه جویی وقتتان کمک کند تا نکاتی را که می خواهید وقت بیشتری صرف کنید، مرور کنید. پزشک شما ممکن است موارد زیر را بپرسد: چه اتفاقی باعث می شود سردردهای شما بیشتر شود؟ آیا در گذشته مشکل مشابهی از همین درد را داشته اید؟ آیا سردردهای سرفه ای شما مداوم یا گاه به گاه بوده است؟ اولین بار از چه زمانی سردردهای سرفه ای را تجربه کردید؟ به نظر می رسد چه مواردی، سردردهای شما را بهبود می بخشد؟ آیا انواع دیگری از سردرد داشته اید؟ اگر چنین است، آنها چگونه بودند؟ آیا کسی در خانواده نزدیک شما میگرن یا سردرد سرفه را تجربه کرده است؟ ممکن است گاهی افراد از سرفه و فشار زیاد آن، سردرد بگیرند. این سردرد اغلب به دلیل فشار اضافی در شکم است که می تواند فشار در سر را افزایش دهد. سردرد اصلی سرفه فقط به دلیل سرفه یا فعالیت دیگری مانند عطسه یا فشار است. سردردهای اولیه سرفه خوش خیم هستند و ممکن است به خودی خود برطرف شوند. سردرد ثانویه سرفه جدی تر است و به دلیل اختلال در مغز، مانند تومور یا نقص جمجمه است. افراد ممکن است با کاهش یا از بین بردن سرفه، سردرد اولیه سرفه را تسکین دهند. داروهای ضد سرفه یا ضد درد می توانند به شما کمک کنند و همچنین مایعات زیادی بنوشید و به استراحت بپردازید.

یا Adnexal تومور بدخیم تومور خوش خیم پزشک معمولا می تواند توده های خوش خیم را کنترل کند. اما، افراد در سنین بلوغ و یایسگی باید با یک یا مشورت کنند. در این مقاله، ما ویژگی های توده های آدنکس و همچنین چگونگی تشخیص و درمان آنها توسط پزشکان را بررسی می کنیم. فهرست محتوا غالبا هیچ علامتی با توده آدنکس رحمی وجود ندارد. آنها معمولا در یک معاینه معمول لگن کشف می شوند. با این حال، توده adnexal : تب خستگی کاهش وزن کمبود انرژی دوره های دردناک قاعدگی درد در هنگام رابطه جنسی بدتر شدن درد در طی یک دوره فوریت ادرار، تکرر یا خونریزی غیرطبیعی شدید در طول دوره ها درد شدید شکم یا لگن که معمولا در یک طرف از بدن بروز می کند. علایم شکمی، از جمله احساس سیری، نفخ، یبوست، مشکل در غذا خوردن، افزایش اندازه شکم، سوء هاضمه، حالت تهوع و استفراغ بروز یا عدم بروز این علایم اغلب به اندازه توده بستگی دارد. از آنجا که این علایم می تواند در شرایط مختلفی وجود داشته باشد، مهم است که در صورت بروز آنها حتما از پزشک خود مشاوره بگیرید. این علایم نیاز به بررسی بیشتری دارند. زنان بست به علت اصلی توده های خود علایم مختلفی را گزارش داده اند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توده های آدنکس رحمی احتمال دارد علایم مشابهی داشته باشند، بنابراین پزشکان معمولا بررسی های بیشتری را برای تعیین علت اصلی آن انجام می دهند. هنگامی که پزشک علت ایجاد توده adnexal را بررسی کرد، آنها می توانند درمان و مدیریت را توصیه کنند. توده های آدنکس علل های مختلفی دارند. شایعترین علل آنها شامل موارد زیر هستند: کیسه های پر از مایعی هستند که در تخمدان ایجاد می شود. آنها بسیار رایج هستند. در واقع، بسیاری از زنان حداقل یک مورد را در طول زندگی خود تجربه خواهند کرد. کیست تخمدان معمولا بدون درد بوده و علایمی ایجاد نمی کند. تومور تخمدان، یک توده یا رشد غیر طبیعی سلول است. تفاوت آنها با کیست ها این است که انها توده های جامد هستند و نه پر از مایع. وقتی سلولهای داخل تومور سرطانی نباشند، تومور خوش خیم است. این بدان معنی است که به بافتهای مجاور حمله نمی کند و به سایر قسمت های بدن انتشار نمی یابد. یکی از رایج ترین انواع سرطان در زنان است. سلول های غیرطبیعی در تخمدان تکثیر و تشکیل تومور می دهند. این تومور توانایی رشد و انتشار به سایر نواحی بدن را دارد. علایم معمولا در سرطان تخمدان وجود دارد و می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی یبوست کمردرد سوء هاضمه سوزش سردل دوره های نامنظم زمانی است که یک تخمک بارور در داخل رحم قرار ندارد. حاملگی های خارج رحمی قادر به رشد نیستند. اگر رشد تخمک در لوله رحمی ادامه یابد، لوله پاره شده و باعث خونریزی شدید می شود. این امر باعث درد ناگهانی و شدید و خونریزی داخلی خواهد شد. حاملگی های خارج رحمی درمان نشده، می تواند خطرناک باشد. توده های Adnexal شامل انواع مختلفی از خوش خیم تا تومورهای بدخیم هستند. التهاب دستگاه تناسلی فوقانی که شامل رحم، لوله های رحمی و تخمدان است و به دلیل عفونت رخ می دهد. یک وضعیت اضطراری زنان و زایمان و شامل چرخش کامل یا نسبی بافتی است که از تخمدان پشتیبانی می کند. این وضعیت منجر به قطع جریان خون به تخمدان می شود. پزشک می تواند یک توده آدنکس را با این موارد تشخیص دهد: انجام معاینه بدن سوال کردن در مورد علایم گرفتن یک سابقه پزشکی کامل به دست آوردن و تهیه نمونه های خون در بیشتر اوقات، افراد به سونوگرافی از طریق واژن احتیاج دارند تا به پزشکان اجازه دهد مشخصات توده ضمیمه را ارزیابی کنند. زنانی که نتیجه آزمایش بارداری مثبت داشته اند و درد شکم یا لگن و خونریزی واژینال را گزارش می کنند احتمال دارد بارداری خارج رحمی داشته باشند. پیچ خوردگی تخمدان باعث ایجاد درد ناگهانی و شدید همراه با حالت تهوع و استفراغ می شود. برای درمان بارداری خارج رحمی و پیچ خوردگی تخمدان، مراقبت های پزشکی فوری لازم است. افراد مبتلا به یا آبسه تخمدان شاید درد تدریجی لگن همراه با حالت تهوع و خونریزی واژن را تجربه کنند. سرطان تخمدان در اوایل احتمال دارد با علایم غیر اختصاصی همراه باشد. گاهی اوقات، پزشکان می توانند سرطان را فقط در موارد بدخیم شدن تومور تشخیص دهند. تومورهای بدخیم شاید یک یا چند مورد از ویژگی های زیر را داشته باشند: وجود توده های پر از مایع آنها در هر دو طرف دستگاه تولید مثل وجود دارند. بخشهایی از تومور که دارای تقسیمات ضخیم بزرگتر از - سانتی متر است که آنها را جدا می کند. توده های آدنکس معمولا با معاینه لگن، سونوگرافی یا هر دو تشخیص داده می شوند. اغلب، در مواردی که زن علایمی از خود نشان نمی دهد، رشد در معاینات معمول تشخیص داده می شود. یک پزشک بسته به علت اصلی ایجاد توده، مناسب ترین روش درمانی را انتخاب می کند. زنانی که بارداری خارج رحمی دارند ممکن است مجبور به سقط شوند. پزشک احتمال دارد یکی از روشهای زیر را انتخاب کند: جراحی تجویز متوترکسات عضلانی یک یا دو دوز سالپینگوستومی یا سالپینژکتومی، که روشهای جراحی شامل لوله های رحمی است. بر اساس مطالعه ای که در بررسی زنان و زایمان انجام شد، پزشکان هنوز مدیریت بهینه آندومتریوم را تعیین نکرده اند. افراد مبتلا به بیماری التهابی لگن به دوره های آنتی بیوتیک وریدی نیاز دارند که می تواند شامل موارد زیر باشد: سفوتان (سفوتان) کلیندامایسین (کلیوسین) سفوکسیتین ( Mefoxin ) برخی از افراد می توانند در خارج از محیط بیمارستان با داکسی سایکلین خوراکی (ویبرامایسین) و سفتریاکسون عضلانی (روسفین) یا آنتی بیوتیک سفالوسپورین نسل سوم دیگر تحت درمان قرار گیرند. در بعضی موارد، پزشکان نیاز به افزودن مترونیدازول خوراکی ( Flagyl ) دارند. در گذشته برای آبسه های تخمدانی نیاز عمل جراحی رحم، تخمدان ها و لوله های رحمی بود. با این حال، پزشکان اکنون می توانند آنتی بیوتیک هایی با طیف گسترده تجویز کنند. فرد مبتلا به پارگی آبسه توبو - تخمدان هنوز هم نیاز به جراحی دارد. پیچش تخمدان یک اورژانس زنان است. تنها روش درمان، جراحی برای پیشگیری از آسیب شدید تخمدان ها و لوله های رحمی است. افراد مبتلا به لیومیوم یا فیبروم احتمال دارد برای کنترل علایم، از درمان های هورمونی یا داروهای ضد التهاب غیراستروییدی استفاده کنند. هنگامی که فرد مصرف دارو را متوقف کرد، علایم می تواند دوباره برگردد و رشد فیبروم ادامه یابد. جراحی موفق ترین روش درمان است. گزینه های درمانی سرطان تخمدان شامل جراحی، شیمی درمانی و درمان هدفمند است. متخصصان انکولوژی قبل از توصیه یک برنامه درمانی، عوامل زیر را در نظر می گیرند: تغییرات ژنتیکی مرحله و درجه سرطان نوع سرطان تخمدان و میزان آن سن و وضعیت سلامت عمومی فرد آیا جراحی می تواند کل تومور را از بین ببرد. آیا فرد تجمع مایعات در شکم دارد و باعث التهاب می شود. اگر توده adnexal . پس از برداشته شدن، توده adnexal عوامل خطر این توده ها، به علت اصلی ایجاد کننده توده ها بستگی دارد. زنان با توده آدنکس در معرض خطر افزایش پیچ خوردگی تخمدان هستند. بیشتر از از زنان سیاه پوست تا سن سالگی تشخیص می دهند. عوامل دیگر می تواند خطر ابتلا به فیبروم را در زنان افزایش دهد، مانند: افزایش شاخص توده بدن شروع دوره های اولیه قاعدگی استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی قبل از سالگی افرادی که سابقه خانوادگی دارند احتمال دارد در معرض خطر ابتلا به سرطان تخمدان باشند. سایر عوامل خطر عبارتند از: چاقی قد بلند تغییرات ژنتیکی ارثی هورمون درمانی برای یایسگی سرطان روده بزرگ غیرپولیپوز ارثی احتمال ابتلا به سرطان نیز با بالا رفتن سن افزایش می یابد. در حالت ایده آل، توده ضمیمه قبل از بارداری یک زن کشف و درمان خواهد شد تا از بروز عوارض پیشگیری شود. با این حال، گاهی اوقات در هنگام انجام سونوگرافی یا معاینه لگن، توده های تخمدان در حین بارداری تشخیص داده می شوند. از آنجا که اکثر توده های تخمدان مضر نیستند و بیشتر به خودی خود برطرف می شوند، معمولا نظارت بر توده در دوران بارداری بدون درمان مناسب ارزیابی می شود. جراحی فقط در مواردی در نظر گرفته می شود که: منجر به بروز عوارض شود. پزشک به بدخیم بودن توده ضمیمه شک کند. توده آنقدر بزرگ است که احتمالا در بارداری مشکلی ایجاد می کند. بر اساس یک بررسی بالینی در سال ، حدود درصد از توده های تخمدان کشف شده در بارداری بدخیم هستند. حتی در این موارد، سرطان معمولا در مراحل اولیه است. اگر در بارداری توده های بدخیمی تشخیص داده شود، پزشک قبل از مداخله اجازه می دهد بارداری تا آنجا که با خیال راحت امکان پذیر است پیشرفت کند. اکثر توده های آدنکس رحمی مضر نیستند. آنها نیازی به درمان نخواهند داشت مگر اینکه فردی علایم ناراحت کننده ای را تجربه کند. بسیاری از توده های آدنکس بدون هیچ گونه مداخله ای خوب می شوند. در بعضی از موارد، علت توده آدنکس سرطان تخمدان خواهد بود. طبق سرطان انجمن سرطان آمریکا، اگر سرطان قبل از انتشار در خارج از تخمدان پیدا و درمان شود، میزان بقای پنج ساله سرطان تخمدان درصد است. توده های Adnexal توده هایی هستند که پزشکان احتمال دارد در آدنکس رحم (بخشی از بدن که رحم، تخمدان ها و لوله های رحمی را در خود جای داده است) آنها را تشخیص دهند. همه توده ها سرطانی نیستند و به درمان نیاز ندارند. انواع مختلف توده آدنکس می توانند بسیاری از علایم مشابه را داشته باشند. پزشکان نیاز به جمع آوری تاریخچه کامل پزشکی و داده ها از معاینات فیزیکی، آزمایش خون، تصویربرداری پزشکی، از جمله ترانس واژینال سونوگرافی دارند‌. پزشکان برای تعیین مدیریت و درمان مناسب باید محل و علت اصلی توده را تشخیص دهند.

به طور اصولی و درست، بسیار مهم و ضروری است که بتوانید از عفونی شدن آن پیشگیری کنید. پس این مقاله از پزشکت را بخوانید تا بدانید که چگونه از بخیه ها مراقبت کنید. بریدگی یا پارگی هر دو جزء جراحت های باز پوست هستند. پارگی نسبت به بریدگی عمیق تر است. یک بریدگی کوچک را می توان در خانه مراقبت کرد. اما یک بریدگی یا پارگی بزرگ به بخیه و مراقبت های فوری پزشکی نیاز دارد. در بریدگی های بزرگ برای بستن زخم، توقف خونریزی و رساندن دو طرف بافت بدن به هم به بخیه زدن نیاز است. مراقبت از محل آسیب دیده پس از بخیه زدن توسط پزشک اهمیت بسیار زیادی دارد. این کار به پیشگیری از عفونت کمک می کند و باعث می شود تا محل بخیه ها به درستی بهبود یابد. بخیه چه به دنبال یک تصادف یا در اثر جراحی باشد، باید بدانید که چگونه از بخیه های خود مراقبت کنید. مراقبت صحیح از بخیه ها در سرعت بهبودی شما تاثیر بسیار زیادی دارد. بخیه زدن روشی است در پزشکی که از آن برای ترمیم بریدگی یا پارگی های بدن استفاده می شود. از طرفی بخیه نخی است که دو طرف یک بافت را به هم متصل می‌کند. بخیه ها از مواد مختلفی مانند نایلون یا ابریشم ساخته می شوند. برخی از انواع بخیه مانند بخیه هایی که در دهان به کار می روند، پس از مدتی خود به خود جذب می شوند. انواع دیگر بخیه باید پس از ترمیم بریدگی از بدن کشیده شوند. مراقبت از بخیه ها بسیار مهم است، زیرا احتمال خونریزی یا بیشتر را کاهش می دهد. همچنین اگر از بخیه های خود به درستی مراقبت کنید جای زخم کمتری بر روی پوست باقی می ماند. بخیه ها نخ های خاصی هستند که بر روی پوست بدن دوخته می شوند تا دو طرف زخم را به هم نزدیک نمایند. پزشک یا پرستار پس از زدن بخیه ها دستورالعمل‌های لازم در مورد نحوه مراقبت از بخیه ها را به شما میدهند. معمولا پس از گذشت زمان مشخصی باید برای کشیدن بخیه ها مجددا به پزشک مراجعه کنید. مدت زمان لازم برای ترمیم زخم یا بریدگی متغیر است و معمولا بین چند روز تا هفته زمان می برد. در واقع این مساله بستگی به این دارد که زخم شما چقدر عمیق است، کجای بدن قرار دارد و نوع بخیه هایی که زده اید، چیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مراحل مراقبت از بخیه ها اگر احساس کردید که دستورالعمل های مراقبت از بخیه برای شما مبهم است و یا در مورد آن سوالی دارید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. در ساعت اول پس از دوخت بخیه ها توسط پزشک، ناحیه زخم را حتما خشک نگه دارید. این کار خطر ابتلا به عفونت را تا حد زیادی کاهش می دهد. به توصیه های پزشک در مورد زمان تمیز کردن محل بخیه و روش انجام آن به دقت عمل کنید. بخیه ها در روز اول نیاز به شستشو ندارند. . لخته های خون و پوسته های ایجاد شده در اطراف بخیه ها را بشویید. این کار باعث می شود بعدها جای زخم کمتری روی پوست شما باقی بماند. در صورت ترشح مایع شفاف و زرد رنگ، باید حتما روی بخیه ها بانداژ قرار دهید. پس از شستن بخیه، حتما محل را با یک دستمال تمیز و نرم به خوبی خشک کنید. اگر پارگی و محل بخیه روی پوست سر شماست، شامپو زدن و شستشو اشکالی ندارد. شستشوی محل زخم را با ملایمت انجام بدهید و از قرار گرفتن بیش از حد در زیر آب خودداری کنید. هنگام مراقبت از زخم مطمین شوید که دستانتان کاملا تمیز وضد عفونی هستند. نکات مهم دیگری نیز در مورد مراقبت از بخیه ها وجود دارد، از جمله: در تا ساعت اول پس از دوختن بخیه، ناحیه را تمیز و خشک نگه دارید. در مقابل میل به خارش مقاومت کنید. این کار ممکن است باعث پاره شدن بخیه ها شود. از شنا کردن پرهیز کنید. برای رفتن به استخر صبور باشید تا بخیه های شما کشیده شوند. محل بخیه را با دستمال کاغذی تمیز خشک کنید. حوله نباید به طور مستقیم با بخیه ها تماس داشته باشد. دوش بگیرید. زخم خود را در زیر دوش شستشو دهید. پس از پایان استحمام بخیه های خود را با استفاده از یک حوله نرم به خوبی خشک کنید. اگر پزشک در محل بخیه ها از بانداژ استفاده کرده است، طبق دستور پزشک، آن را با یک باند تمیز همراه با درمان آنتی بیوتیکی جایگزین کنید. محل بخیه را به آرامی تا بار در روز بشویید. برای اینکار می توانید از آب خنک و صابون استفاده کنید. به هیچ وجه بر روی بخیه ها دست نکشید. بخیه ها را مستقیما نشویید و مالش ندهید. اگر فردی که بخیه زده کودک است، باید او را حتما از مکان های کثیف دور نگه دارید. بازی با وسایلی مانند گل، ماسه و رنگ باعث آلوده شدن زخم می شود. آلوده شدن زخم نیز به نوبه خود خطر عفونت در محل بخیه را افزایش می دهد. از ورزش های تماسی مانند فوتبال، بسکتبال و هنرهای رزمی که در آنها احتمال تماس های بدنی وجود دارد، خودداری کنید. شرکت در این ورزش ها احتمال برخورد با محل بخیه و ایجاد برآمدگی و کبودی در این ناحیه حساس را افزایش می دهد. برای بستن زخم ها و بریدگی های بسیار عمیق از منگنه جراحی استفاده می شود. منگنه های جراحی معمولا از فلزهای خاصی مانند تیتانیوم و فولاد ضد زنگ ساخته می شوند. تیتانیوم یکی از فلزهای خوبی است که با بافت و استخوان های بدن سازگاری زیادی دارد. همچنین منگنه های جراحی پلاستیکی نیز وجود دارند. این منگنه ها برای بیمارانی استفاده می شوند که بدن آنها به فلزات حساسیت دارند. منگنه های جراحی برای پیشگیری از خونریزی در بریدگی های بزرگ بهتر از بخیه های معمولی هستند. منگنه جراحی معمولا بین چند روز تا چند هفته در محل آسیب دیده باقی می ماند. برای کشیدن منگنه های جراحی حتما باید به پزشک مراجعه کنید. برداشتن منگنه های جراحی درد زیادی ندارد و فقط ممکن است کمی سوزش در ناحیه بخیه شده را احساس کنید. نحوه مراقبت از منگنه های جراحی تقریبا مانند مراقبت از بخیه های معمولی است. از زخم هایی که دارای منگنه جراحی هستند می توانید به روش زیر مراقبت کنید: پس از قرار دادن منگنه ها، ناحیه را به مدت تا ساعت کاملا خشک نگه دارید. اطراف محل منگنه را تا بار در روز بشویید. می توانید از آب خنک و صابون استفاده کنید. محل را با دستمال کاغذی تمیز خشک کنید. ناحیه را مالش ندهید. از استفاده مستقیم حوله روی منگنه ها خودداری کنید. هر بار که احساس می کنید پوست شما در محل بخیه مرطوب شده است، از یک باند تمیز و جدید برای پوشاندن زخم استفاده کنید. در صورت مشاهده ترشحات سبز، زرد یا قهوه ای از محل بخیه حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید. زیرا این ترشحات نشان دهنده عفونت محل بخیه هستند. همچنین در صورت احساس درد، خارش، التهاب و بوی بد حتما پزشک را در جریان قرار دهید. برای کاهش درد در محل زخم می توانید از داروهای ضد درد مانند استفاده کنید. فعالیت های خود را به حداقل برسانید. زیرا این کار از باز شدن مجدد زخم پیشگیری می کند. به طور کلی مراقبت از بخیه ها در بهبود سریع تر زخم و نماندن جای اسکار بسیار مهم است. پزشک در هنگام بخیه زدن به شما توضیح می دهد که چه هنگام برای بررسی روند بهبود زخم و برداشتن بخیه ها به مرکز درمانی مراجعه کنید. حتی هنگامی که به مراقبت از بخیه های خود ادامه می دهید، باز هم مراقب علایم عفونت باشید. مهمترین علایم عفونت عبارتند از: تب تورم افزایش درد بوی بد محل بخیه چرک یا خونریزی یک رگه قرمز از زخم که به سمت بالا حرکت می کند. قرمزی و التهاب اطراف زخم که دایم رو به وخامت می رود. در صورت مشاهده علایم عفونت بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. این عفونت می تواند به سرعت در بدن شما گسترش پیدا کند، بنابراین باید در اسرع وقت تحت درمان قرار بگیرید. مراقبت از بخیه ها در بهبود هر چه سریع تر زخم یا بریدگی بدن تاثیر بسیار زیادی دارد. همچنین مراقبت مناسب از محل بخیه در پیشگیری از عفونت به شما کمک می کند. بنابراین نسبت به مشاهده هر گونه علایم عفونت کاملا هوشیار باشید. در صورت مشاهده علایم زیر حتما به پزشک مراجعه کنید: شکافته شدن زخم تب بالای . درجه سانتیگراد. پاره شدن بخیه ها یا بیرون آمدن منگنه های جراحی دردی که حتی پس از مصرف داروی مسکن نیز از بین نمی رود. احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن در ناحیه زخم یا اطراف آن. خونریزی در محل آسیب که پس از دقیقه فشار مستقیم متوقف نمی شود. مشاهده هر گونه قرمزی، درد یا خروج ترشحات زرد و سبز در اطراف محل بخیه شده که می تواند به معنای وجود عفونت باشد. برخی از انواع بخیه خود به خود جذب بدن می شوند. در مورد انواع دیگر بخیه، باید به پزشک مراجعه کنید تا آنها را از بدن بیرون بکشد. اینکه چه زمانی باید بخیه ها را بکشید، به نوع زخم و محل قرارگرفتن آن در بدن بستگی دارد. به عنوان مثال بخیه‌هایی که روی مفاصل مانند زانوها و آرنج‌ها قرار دارند باید مدت زمان بیشتری در ناحیه باقی بمانند. بخیه زدن بر روی یک بریدگی بسیار سخت تر از بیرون آوردن بخیه است. پزشک یا پرستار بخیه را از محل گره می‌برد و سپس نخ را بیرون می‌کشد. ممکن است در این هنگام در پوست خود کمی احساس کشیدگی کنید، اما معمولا دردناک نیست. کشیدن بخیه ها نسبت به زدن بخیه ها به زمان بسیار کمتری نیاز دارد. اندازه، عمق بریدگی، میزان مراقبت و حتی رنگ پوست افراد از عوامل مهمی هستند که می توانند در باقی ماندن جای بخیه ها بر روی پوست تاثیر بگذارند. ممکن است شما نیز نگران باقی ماندن جای زخم پس از کشیدن بخیه هایتان باشید. اسکار زخم به خصوص بر روی پوست دست و صورت احساس ناخوشایندی را در افراد ایجاد می کند. اما با این حال راهکارهای مختلفی وجود دارد که به شما کمک می کند تا احتمال باقی ماندن جای زخم در محل بخیه ها را به حداقل برسانید. پزشک ممکن است استفاده از کرم های حاوی عصاره پیاز را به شما توصیه کند. با استفاده از انگشتان دست جای زخم را به صورت دایره ای با فشار ملایم ماساژ دهید. این کار می تواند به نرم و صاف شدن سریعتر جای زخم شما کمک کند. اگر حداقل ساعت در روز از محصولات حاوی سیلیکون استفاده کنید، ممکن است به نرم شدن جای زخم و بهبود رنگ کمک کنند. با این حال، قبل از انجام این کار با پزشک خود صحبت کنید. از خود در برابر آفتاب محافظت کنید. محل بخیه حداقل تا ماه در برابر نور خورشید آسیب پذیر است. نور خورشید می تواند باعث تغییر رنگ محل بخیه ها شود. تا آنجایی که می توانید با کلاه یا لباس مناسب از منزل خارج شوید. برای کاهش تیرگی جای زخم از ضد آفتاب استفاده کنید. برای شروع ضد آفتاب باید حداقل دو هفته از بهبود زخم بگذرد.

برخی افراد عسل را به قهوه و چای خود اضافه کرده و یا از آن به عنوان شیرین کننده استفاده می کنند. اما آیا برای افراد دیابتی بی خطر است؟ یا آیا دیابتی های می توانند عسل بخورند؟ پاسخ اولیه مثبت است، اما فقط در برخی شرایط دیابتی ها می توانند عسل بخورند. افرادی که مبتلا به دیابت هستند مجبورند میزان کربوهیدرات و قند خود را کنترل کنند. اما ما نمی گوییم که آنها باید به طور کلی از خوردن شیرینی جات پرهیز کنند. مصرف عسل در یک حد متوسط نه تنها بی خطر است، بلکه دارای خواص ضد التهابی بوده که ممکن است عوارض دیابت را نیز کاهش دهد. نوعی بیماری است که با قند خون بیش از حد یا سطح قند خون مشخص می شود. به همین دلیل، افراد دیابتی مجبورند میزان کربوهیدرات خود را کنترل کرده و به کنترل سطح قند خون خود کمک کنند. فهرست محتوا شکر یک کربوهیدرات است که به بسیاری از افراد دیابتی گفته می شود در مصرف آن احتیاط کنند. با این حال، انواع مختلفی از قند وجود دارد و افراد دیابتی ممکن است تعجب کنند که برخی از انواع قند، مانند عسل، برای آنها بهتر از قند سفید است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عسل یک شیرین کننده طبیعی است که توسط زنبورهای عسل از شهد تهیه می شود. ماده اولیه آن از آب و دو قند فروکتوز و گلوکز تشکیل شده است که بین فروکتوز تشکیل شده است. شکر سفید حاوی گرم کربوهیدرات در هر قاشق غذاخوری، بدون ویتامین و مواد معدنی است. مایعی غلیظ و طلایی رنگ است که توسط زنبورهای عسل و سایر حشرات تولید می شود. عسل از شهد درون گلها تهیه می شود. شهد از ساکارز (شکر) ، آب و سایر مواد تشکیل شده است. تقریبا درصد آن کربوهیدرات و درصد آب است. اگرچه این یک شیرین کننده طبیعی است. اما هر قاشق چای خوری عسل کمی بیشتر از قند کربوهیدرات و کالری دارد. بر اساس دپارتمان کشاورزی ایالات متحده، قاشق غذاخوری عسل خام حدود کالری و گرم کربوهیدرات دارد. عسل همچنین حاوی بسیاری از ویتامین ها و مواد معدنی از جمله آهن، فولات، منیزیم، پتاسیم و کلسیم است. همچنین یک آنتی اکسیدان محسوب می شود. آنتی اکسیدان موادی هستند که از آسیب سلول جلوگیری کرده و آن را کند می کنند. عسل خام به عسل فیلتر نشده نیز معروف است. عسل خام را از یک کندو خارج کرده و سپس صاف می کنند تا ناخالصی های آن را از بین ببرند. از طرف دیگر، عسل فرآوری شده فرآیند فیلتراسیون را طی می کند. همچنین پاستوریزه (در معرض حرارت زیاد) می شود تا مخمرهای آن از بین برده شوند و ماندگاری بیشتری پیدا کند. در ایالات متحده حدود نوع مختلف عسل وجود دارد. این نوع از طریق منبع شهد یا به عبارت ساده تر، آنچه زنبورها می خورند تعیین می شود. از آنجا که عسل یک قند طبیعی و یک کربوهیدرات است، پس منطقی است که به نوعی بر قند خون شما ت ثیر بگذارد. با این حال، هنگامی که با قند سفره مقایسه می شود، به نظر می رسد که عسل ت ثیر کمتری دارد. مطالعه در سال اثرات عسل و قند بر سطح قند خون مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه افراد مبتلا و بدون دیابت نوع مورد بررسی قرار گرفتند. محققان دریافتند که در گروه افراد دیابتی، عسل باعث افزایش اولیه قند خون دقیقه پس از مصرف می شود. با این حال، سطح قند خون شرکت کننده بعدا کاهش یافت و به مدت دو ساعت در سطوح پایین تری باقی ماند. این محققان را بر این باور دارد که عسل، برخلاف قند سفره، ممکن است باعث افزایش انسولین شود. انسولین، هورمون مهم برای کنترل قند خون است. از طرفی هم یک مطالعه اثر قند خون عسل را در مقایسه با گلوکز در افراد مبتلا به دیابت نوع مشاهده کرد و میزان قند خون شرکت کنندگان را در یک و دو ساعت پس از مصرف اندازه گیری کرد. محققان دریافتند که با مصرف عسل، سطح قند خون در یک ساعت به اوج خود می رسد و به دنبال آن کاهش می یابد. دو ساعت پس از مصرف عسل، سطح قند خون نسبت به ساعت اول کمتر بود. از طرف دیگر، میزان قند خون با بلعیدن گلوکز در ساعت اول بیشتر از عسل بود و حتی در ساعت دوم نیز به افزایش خود ادامه داد. از آنجا که عسل اوج کوتاهتری در سطح قند خون به نمایش می گذارد، می توان نتیجه گرفت که عسل اثر قند خون کمتری نسبت به گلوکز دارد. با این حال، برای ت یید این ادعا، تحقیقات بیشتری لازم است. حتی اگر عسل ممکن است سطح انسولین را افزایش دهد و به افراد دیابتی در کنترل قند خون کمک کند، اما به نظر نمی رسد هیچ تحقیق قطعی در مورد حمایت از عسل به عنوان یک عامل پیشگیری کننده از دیابت وجود داشته باشد. محققان ارتباط احتمالی بین عسل و شاخص قند خون پایین را بررسی کرده اند. در تحقیقی که بر روی نفر مبتلا به دیابت نوع و فرد فاقد دیابت نوع انجام شد، محققان دریافتند که در مقایسه با قند، عسل اثر تری بر روی قند خون همه شرکت کنندگان دارد. پپتید C افزایش می دهد. سطح پپتید C را بدن هنگام تولید انسولین در جریان خون آزاد می شود. سطح طبیعی پپتید C به این معنی است که بدن انسولین کافی تولید می کند. برای تعیین اینکه آیا می توان از عسل برای پیشگیری و درمان دیابت استفاده کرد یا خیر، مطالعات بیشتری لازم است. به خاطر داشته باشید که عسل شیرین تر از شکر است. در صورت جایگزین کردن شکر با عسل، به مقدار کمتری از عسل نیاز پیدا می کنید. از آنجا که عسل می تواند بر قند خون ت ثیر بگذارد، تا زمانی که دیابت کنترل نشود از مصرف آن و سایر شیرین کننده ها خودداری کنید. عسل باید در حد متوسط مصرف شود. قبل از استفاده از آن به عنوان شیرین کننده اضافه شده، با پزشک خود کنید. اگر دیابت شما به خوبی کنترل شده است و می خواهید عسل را به رژیم غذایی خود اضافه کنید، عسل طبیعی، خالص یا خام را انتخاب کنید. عسل خام آن برای افراد دیابتی بی خطر است زیرا عسل طبیعی هیچ قند اضافی ندارد. با این حال، زنان باردار و افرادی که سیستم ایمنی بدنی ضعیفی دارند، نباید عسل خام مصرف کنند، زیرا پاستوریزه نیست. به نوزادان کمتر از ماه نباید به دلیل خطر نوزاد عسل داده شود. بوتولیسم ممکن است توسط عسل خام و عسل پاستوریزه به نوزادان منتقل شود. هیچ محدودیتی در مصرف عسل برای افراد سال به بالا وجود ندارد. عسل خام معمولا فرآوری نشده است، در حالی که بیشتر عسل موجود در فروشگاه های مواد غذایی فیلتر شده و یا پاستوریزه شده است. اگر نگران بیماری های ناشی از غذا هستید، عسل پاستوریزه خریداری کنید. اگر عسل فرآوری شده را از فروشگاه های مواد غذایی خریداری کنید، ممکن است حاوی شکر یا شربت نیز باشد. شیرین کننده اضافه شده می تواند بر قند خون شما ت ثیر متفاوتی بگذارد. عسل در عین طبیعی بودن، همچنان به عنوان قند اضافه شده در رژیم غذایی محسوب می شود. با این وجود، در صورت مصرف درست و به اندازه آن و به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی مناسب، می تواند با خیال راحت از آن لذت ببرد. یک رژیم غذایی غنی از فیبر از سبزیجات، میوه ها، غلات کامل، مغزها، دانه ها و حبوبات به مدیریت صحیح سطح قند خون کمک می کند. برخی افراد عسل خام را ترجیح می دهند، که هیچ قند اضافی نخواهد داشت. عسل خام ممکن است مقادیر کمی از گرده داشته باشد، در حالی که گرده و سایر مواد جامد از عسل فیلتر شده خارج می شوند. یکی از فواید خوردن عسل این است که می تواند سطح انسولین شما را افزایش دهد و به کنترل قند خون کمک کند. جایگزینی شکر با عسل نیز با توجه به اینکه عسل منبع آنتی اکسیدان است و دارای خواص ضد التهابی بوده نیز می تواند مفید باشد. یک رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان می تواند بدن را در متابولیسم قند بهبود بخشد، و خواص ضد التهابی موجود در عسل می تواند عوارض دیابت را کاهش دهد. مانند هر شیرین کننده دیگر، عسل به دلیل توانایی افزایش سطح قند خون، باید به اندازه مصرف شود. اگر دیابت شما به خوبی کنترل نشده باشد، بهتر است مصرف عسل را محدود کنید. عسل یک شیرین کننده طبیعی است که می تواند روی شاخص گلیسمی شما ت ثیر مثبت بگذارد. اما مانند هر نوع شیرین کننده، مصرف به اندازه مناسب و در حد متعادل آن بسیار مهم است. عسل برای همه مناسب نیست، از جمله افرادی که باید سطح قند خون خود را کاهش دهند. اگر عسل می خورید، مطمین شوید که عسل ارگانیک، خام یا خالص است و حاوی قندهای اضافه نیست. اگر دیابت شما به خوبی کنترل نشده باشد، بهتر است عسل و سایر قندهای اضافه شده در رژیم غذایی خود را محدود کنید.

، یک اختلال مزمن چشم است که باعث یا لکه کور در بینایی می شود. به طور کلی دژنراسیون ماکولا مرطوب توسط عروق خونی غیرطبیعی که مایعات یا خون را در ماکولا نشت می کند، ایجاد می شود. ماکولا در بخشی از شبکیه قرار دارد که مسیول بینایی مرکزی است. دژنراسیون ماکولا مرطوب یکی از دو نوع است. نوع دیگر تخریب، شایعتر و شدت آن کمتر است. نوع مرطوب همیشه با عنوان نوع خشک شروع می شود. تشخیص و درمان به موقع تخریب ماکولا مرطوب می تواند به کاهش بینایی کمک کرده و در برخی موارد، بینایی را بهبود بخشد. علایم تخریب ماکولا مرطوب معمولا به طور ناگهانی ظاهر و به سرعت پیشرفت می کند. آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش تیرگی کلمات چاپی مشکل در شناسایی چهره ها کاهش دید مرکزی در یک یا هر دو چشم یک نقطه تار یا کور کاملا مشخص در زمینه بینایی نیاز به نور بیشتر هنگام خواندن یا انجام کارهای نزدیک افزایش مشکل در انطباق با سطح نور کم، مانند ورود به یک رستوران با نور کم دژنراسیون ماکولا بر دید جانبی (محیطی) ت ثیر نمی گذارد، بنابراین به ندرت باعث کوری کامل می شود. در صورت بروز موارد زیر با چشم پزشک مشورت کنید: متوجه تغییراتی در دید مرکزی خود می شوید. توانایی برای دیدن رنگ ها و جزییات خوب، مختل می شود. این تغییرات احتمال دارد اولین نشانه از تحلیل رفتن ماکولا به خصوص در افراد بالای سال سن باشد. علت دقیق دژنراسیون ماکولا مرطوب مشخص نیست، اما احتمال بروز این وضعیت در افرادی که دچار دژنراسیون خشک ماکولا هستند، وجود دارد. از بین تمام افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولای وابسته به سن، حدود % فرم مرطوب را تجربه می کنند. دژنراسیون ماکولا مرطوب می تواند به روش های مختلف ایجاد شود. گاهی اوقات رگهای خونی غیرطبیعی از مشیمیه خارج و در ماکولا رشد می کنند (نوواسکولاریزاسیون مشیمیه) مشیمیه لایه رگهای خونی بین شبکیه و لایه بیرونی و محکم چشم (صلبیه) است. این رگهای خونی غیرطبیعی می توانند نشت کرده و عملکرد شبکیه را مختل کنند. هنگامی که مایعات از مشیمیه نشت می کند، می تواند بین لایه سلول نازک به نام اپیتلیوم رنگدانه شبکیه ویا در لایه های شبکیه جمع شود. این می تواند باعث برجستگی در ماکولا و در نتیجه باعث از بین رفتن یا تحریف بینایی شود. عواملی که احتمال دارد خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا را افزایش دهند عبارتند از: تخریب ماکولا بیشتر در قفقازی ها دیده می شود. این بیماری بیشتر در افراد بالای سال دیده می شود. بررسی ها نشان می دهد که چاقی احتمال پیشرفت دژنراسیون ماکولا به شکل شدیدتر بیماری را افزایش می دهد. این بیماری یک جنبه ارثی دارد. محققان چندین ژن مرتبط با ابتلا به این بیماری را شناسایی کرده اند. کشیدن سیگار یا قرار گرفتن منظم در معرض دود به میزان قابل توجهی خطر ابتلا به زوال ماکولا را افزایش می دهد. اگر بیماری هایی دارید که قلب و رگ های خونی را تحت ت ثیر قرار می دهد، احتمال دارد بیشتر در معرض خطر تحلیل رفتن ماکولا قرار داشته باشید. افرادی که تخریب ماکولای مرطوب آنها به سمت کاهش بینایی مرکزی پیش رفته است، خطر افسردگی و انزوای اجتماعی بیشتری دارند. با کاهش شدید بینایی، افراد احتمال دارد بینایی (سندرم چارلز بونت) را تجربه کنند. انجام معاینات منظم چشم برای شناسایی علایم اولیه تخریب ماکولا بسیار مهم است. اقدامات زیر می تواند در کاهش خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا مرطوب کمک کند: افراد سیگاری بیش از افراد غیر سیگاری به دژنراسیون ماکولا مبتلا می شوند. برای ترک سیگار از پزشک خود کمک بخواهید. به عنوان مثال، اگر به عروقی یا فشار خون مبتلا هستید، داروی خود را مصرف کرده و دستورالعمل های پزشک را برای کنترل وضعیت دنبال کنید. در صورت نیاز به کاهش وزن، تعداد کالری های دریافتی خود را کاهش داده و میزان ورزش روزانه خود را افزایش دهید. رژیم غذایی غنی از میوه و سبزیجات را انتخاب کنید. این غذاها حاوی ویتامین های آنتی اکسیدان هستند که خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا را کاهش می دهند. که در ماهی وجود دارد، می تواند خطر تخریب ماکولا را کاهش دهد. آجیل ها مانند گردو نیز دارای اسیدهای چرب امگا هستند. پزشک سابقه پزشکی و خانوادگی را بررسی کرده و یک معاینه کامل چشمی انجام می دهد. برای ت یید تشخیص دژنراسیون ماکولا، وی احتمال دارد چندین آزمایش دیگر انجام دهد، از جمله: پزشک با استفاده از قطره هایی، چشم بیمار را گشاد کرده و با یک وسیله خاص پشت چشم را معاینه می کند. او به دنبال مایع یا خون یا ظاهر خال خالی است. افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا اغلب رسوبات زرد درنایی دارند که در زیر شبکیه شکل می گیرند. در طول این آزمایش، پزشک یک رنگ رنگی را به داخل رگ بازو تزریق می کند. این رنگ به رگهای خونی چشم منتقل شده و آنها را برجسته می کند. هنگام عبور رنگ از طریق رگ های خونی، یک دوربین خاص عکس می گیرد. اگر نشت رگهای خونی غیرطبیعی یا تغییرات شبکیه داشته باشید، تصاویر آن را نشان می دهد. مانند آنژیوگرافی فلورسیین، در این آزمایش نیز از یک رنگ تزریق شده نیز استفاده می شود. شاید برای ت یید یافته های آنژیوگرافی فلورسیین یا شناسایی رگ های خونی غیرطبیعی در اعماق شبکیه استفاده شود. این تست تصویربرداری غیرتهاجمی، مقاطع دقیق شبکیه را نمایش می دهد. این مناطق نازک و ضخیم شدن یا التهاب را مشخص می کند. ترموگرافی همچنین برای کمک به نظارت بر چگونگی پاسخ شبکیه به درمان های دژنراسیون ماکولا استفاده می شود. این یک آزمایش جدید و غیرتهاجمی است که در موارد خاص به پزشک اجازه می دهد رگ های خونی ناخواسته در ماکولا را تجسم کند. گرچه هنوز هم در درجه اول به عنوان یک ابزار تحقیقاتی استفاده می شود، اما در کلینیک ها محبوبیت بیشتری پیدا می کند. درمان هایی در دسترس هستند که احتمال دارد به کندی پیشرفت بیماری کمک کرده و بینایی موجود را حفظ کند. برخی از راهکارهای درمانی، عبارتند از: داروها می توانند با پیشگیری از اثر سیگنال های رشد بدن برای تولید رگ های خونی جدید، رشد رگ های خونی جدید را متوقف کنند. این داروها برای در تمام مراحل تخریب ماکولا مرطوب خط اول درمان محسوب می شوند: بواسیزوماب (آواستین) برلوسیزوماب ( Beovu ) Aflibercept ( Eylea ) چشم پزشک این داروها را به چشم آسیب دیده تزریق می کند. برای حفظ اثر مفید دارو شاید هر چهار تا شش هفته به یک تزریق نیاز داشته باشید. در بعضی موارد، با کوچک شدن رگهای خونی و جذب مایعات زیر شبکیه، می توانید بینایی را تا حدی بهبود ببخشید، که باعث افزایش بینایی می شود. خطرات احتمالی تزریق شامل خونریزی ملتحمه، افزایش فشار چشم، عفونت، جدا شدن شبکیه و التهاب چشم است. این روش برای درمان رگهای خونی غیرطبیعی در مرکز ماکولا استفاده می شود. در طی فتودینامیک درمانی، پزشک دارویی به نام ورتپورفین ( Visudyne ) را به ورید بازوی تزریق می کند که به رگهای خونی چشم می رسد. پزشک یک نور متمرکز از یک لیزر مخصوص به رگهای خونی غیرطبیعی چشم می تاباند. این دارو را فعال کرده و باعث بسته شدن رگهای خونی غیرطبیعی می شود که باعث نشت می شود. درمان فتودینامیکی می تواند بینایی را بهبود بخشد. شاید به مرور زمان به درمان های مکرر نیاز داشته باشید، زیرا رگ های خونی درمان شده می توانند دوباره باز شوند. پس از درمان فتودینامیکی، تا زمانی که بدن دارو را دفع نکند، باید از تابش مستقیم نور خورشید و نورهای شدید خودداری کنید. این وضعیت ممکن است چند روز طول بکشد. در طول درمان با انعقاد نوری، پزشک از یک پرتوی لیزر با انرژی بالا برای مهر و موم رگ های خونی غیر طبیعی در زیر ماکولا استفاده می کند. لیزر باعث ایجاد زخم می شود که می تواند یک نقطه کور ایجاد کند، اما از این روش برای پیشگیری از خونریزی عروق با هدف به حداقل رساندن آسیب بیشتر به ماکولا استفاده می شود. حتی با این روش درمانی، رگ های خونی احتمال دارد دوباره رشد کرده و نیاز به درمان بیشتری داشته باشند. تعداد کمی از افراد مبتلا به تخریب ماکولا مرطوب کاندید این روش درمانی هستند. اگر رگهای خونی غیرطبیعی مستقیما در زیر مرکز ماکولا داشته باشید، این یک گزینه نیست. همچنین، هرچه ماکولای آسیب بیشتری ببیند، احتمال موفقیت کاهش می یابد. کم بینایی دژنراسیون ماکولای وابسته به سن بر دید کناری (محیطی) ت ثیر نمی گذارد و معمولا باعث کوری کامل نمی شود. اما می تواند دید مرکزی را کاهش دهد یا از بین ببرد. دید مرکزی برای رانندگی، خواندن و شناخت چهره افراد لازم است. بهتر است با یک متخصص توانبخشی کم بینایی، یک متخصص کاردرمانی، چشم پزشک و سایر افراد آموزش دیده در توانبخشی کم بینایی مشورت کنید. حتی پس از تشخیص دژنراسیون ماکولا مرطوب، می توانید اقداماتی را برای جلوگیری از پیشرفت بیماری انجام دهید، از جمله: اگر سیگار می کشید، برای ترک سیگار از پزشک خود کمک بگیرید. ویتامین های آنتی اکسیدان موجود در میوه ها و سبزیجات به سلامت چشم کمک می کنند. کلم پیچ، اسفناج، کلم بروکلی، کدو و سایر سبزیجات دارای مقادیر زیادی آنتی اکسیدان از جمله لوتیین و زیاگزانتین هستند که می تواند برای افراد مبتلا به تخریب ماکولا مفید باشد. غذاهای حاوی مقادیر بالای روی نیز در بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولا از ارزش ویژه ای برخوردار هستند. این غذاها شامل غذاهای پر پروتیین مانند گوشت گاو، خوک و گوشت بره است. منابع غیر گوشتی شامل شیر، پنیر، ماست، غلات سبوس دار و نان گندم کامل است. یکی دیگر از گزینه های خوب، چربی های اشباع نشده سالم مانند روغن زیتون است. و مطالعات تحقیقاتی نشان داده است که رژیم غذایی حاوی اسیدهای چرب امگا ، مانند رژیم های غذایی موجود در ماهی قزل آلا، ماهی تن و گردو، می تواند خطر تخریب پیشرفته ماکولا را کاهش دهد. اما همین مزیت در مصرف مکمل های امگا ، مانند قرص های روغن ماهی نشان داده نمی شود. به عنوان مثال اگر بیماری قلبی عروقی یا فشار خون دارید، داروی خود را مصرف کرده و دستورالعمل های پزشک را برای کنترل وضعیت دنبال کنید. برای افراد مبتلا به بیماری متوسط یا پیشرفته، مصرف دوز بالایی از ویتامین ها و مواد معدنی آنتی اکسیدان می تواند به کاهش خطر کاهش بینایی کمک کند. بررسی های نشان می دهد که مکمل های زیر تا حدودی می تواند در این زمینه موثر باشند: میلی گرم لوتیین میلی گرم زاگزانتین واحد ( IU ) میلی گرم میلی گرم روی (به عنوان اکسید روی) میلی گرم مس (به عنوان اکسید کاپریک) مصرف مکمل ها می تواند مفید باشد، اما احتمال بروز عوارض جانبی در صورت مصرف آنها وجود دارد. از پزشک خود بپرسید آیا مصرف مکمل برای شما مناسب است یا خیر. از دست دادن بینایی در اثر دژنراسیون ماکولا می تواند توانایی در انجام کارهایی مانند خواندن، تشخیص چهره و رانندگی را تحت ت ثیر قرار دهد. اما راهکارهای زیر به شما کمک می کند تا با تغییر دید خود کنار بیایید: از چشم پزشک بخواهید نسخه عینک شما را بررسی کند. اگر از لنز یا عینک استفاده می کنید، مطمین شوید که نسخه شما به روز است. از ذره بین استفاده کنید. انواع ذره بین می توانند در خواندن و سایر کارهای نزدیک، از جمله خیاطی، کمک کنند. از جمله این وسایل می توان به لنزهای بزرگنمایی دستی یا لنزهای بزرگ نمایی اشاره کرد که مانند عینک استفاده می شوند. نمایشگر رایانه خود را تغییر دهید و سیستم های صوتی را اضافه کنید. اندازه قلم را در تنظیمات رایانه و مانیتور خود را تنظیم کنید تا کنتراست بیشتری نشان دهد. از وسایل کمک خواندن الکترونیکی و رابط صوتی استفاده کنید. برخی از برنامه های رایانه لوحی و تلفن های هوشمند برای کمک به افراد کم بینا طراحی شده اند. و بسیاری از این دستگاه ها اکنون دارای ویژگی تشخیص صدا هستند. لوازم مخصوصی را که برای کم بینایی ساخته شده اند انتخاب کنید. شاید تماشای تلویزیون با صفحه نمایش با وضوح بزرگتر راحت باشد، تا اینکه بخواهید نزدیک صفحه بنشینید. در خانه از چراغ های روشن تری استفاده کنید. نور بهتر به مطالعه و سایر فعالیتهای روزمره کمک می کند و همچنین می تواند خطر زمین خوردن را کاهش دهد. گزینه های حمل و نقل خود را در نظر بگیرید. اگر رانندگی می کنید، با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا ادامه این کار ایمن است یا خیر. در برخی شرایط خاص مانند رانندگی در شب، در ترافیک سنگین یا در هوای بد بسیار احتیاط کنید.

معمولا جای نگرانی نیست. بسیاری از افراد به دلیل ماهیت ظریف بافت های مقعدی، هر از گاهی بعد از، خونریزی خفیف را تجربه می کنند. با این حال، خونریزی شدیدتری، می تواند نشانه ای از یک بیماری یا آسیب اساسی باشد که باید برطرف شود. اگر بیش از چند قطره خون صورتی روشن را مشاهده کردید، یا اگر احساس ناراحتی بیش از دو روز طول کشید، باید به پزشک مراجعه کنید. در این مقاله ما درباره نحوه شناسایی علت خونریزی بعد از رابطه مقعدی، نکاتی برای تسکین علایم آن، نحوه کاهش خطر خونریزی و موارد دیگر اطلاعاتی جمع آوری کرده ایم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: خونریزی بعد از رابطه مقعدی اغلب نتیجه اصطکاک زیاد، رفتار خشن یا بریدگی در ناحیه مقعد است. اما شایع ترین علل بروز خونریزی بعد از رابطه مقعدی عبارتند از: بافت ظریف داخل کانال رکتوم و اطراف مقعد ممکن است در حین دخول پاره شود. معمولا در اثر اصطکاک ایجاد می شوند، اما ناخن های دست نیز می توانند علت بروز خونریزی باشند. درد، به ویژه در هنگام اجابت مزاج، اغلب با خونریزی ناشی از شقاق همراه است. رگ های خونی متورم ممکن است تا زمانی که در طول رابطه مقعدی ترکیده نشوند، قابل تشخیص نباشند. فشار و اصطکاک انگشتان، استفاده از اسباب بازی جنسی یا آلت تناسلی ممکن است به این رگ ها آسیب برساند. بواسیر همچنین می تواند باعث درد یا ناراحتی در حین رابطه جنسی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید که در اثر عفونت مقاربتی ( STI ) ایجاد می شوند، کوچک هستند و در داخل و یا اطراف مقعد ظاهر می شوند. آنها معمولا هیچ درد یا ناراحتی ایجاد نمی کنند، اگرچه ممکن است خارش داشته باشند. همچنین در صورت مالش در حین رابطه جنسی مقعدی ممکن است خونریزی کنند. اجابت مزاج می تواند بر عضلات راست روده فشار وارد کند. هنگامی که برای دفع مدفوع فشار می آورید، احتمال دارد منجر به بروز همورویید یا پارگی شود. همورویید ممکن است منجر به درد و خونریزی پس از دخول مقعدی شود. تنقیه ها مایع را به روده راست و روده بزرگ می رسانند تا یبوست را تسکین دهند یا دارو را به دستگاه گوارش تحتانی ( GI ) شما برسانند. استفاده از آنها در مواقعی بی خطر است، اما استفاده مکرر می تواند بافت را تحریک کند. استفاده مکرر از تنقیه احتمال دارد باعث ایجاد شکاف یا پارگی در طول رابطه جنسی مقعدی شود. این زخم ها یا تاول های اطراف مقعد، توسط ویروس هرپس سیمپلکس، نوعی STI ایجاد می شوند. تبخال مقعدی، برآمدگی های قرمز رنگ یا تاول های سفید است و احتمال دارد هنگام تحریک در حین رابطه مقعدی خونریزی کنند. آنها همچنین باعث درد و خارش می شوند. این بیماری مقاربتی باعث عفونت مزمن سیستم لنفاوی و التهاب بافت های پوشاننده روده راست می شود که به نام پروکتیت نیز شناخته می شود. همچنین ممکن است منجر به التهاب در بافت های تناسلی شود. در طول رابطه مقعدی، تورم و التهاب می تواند خونریزی را تشدید کند. اگرچه بسیار نادر است، اما این احتمال وجود دارد در طول رابطه جنسی مقعدی روده بزرگ سوراخ یا پاره شود. با این حال، خونریزی جزیی تنها علامت آن نخواهد بود. در صورت بروز آن ممکن است درد شدید، تورم در قسمت پایین شکم، تب و حالت تهوع را تجربه کنید. اگر این علایم را دارید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اگر بعد از رابطه جنسی مقعدی خونریزی جزیی دارید، می توانید اقدامات لازم را برای متوقف کردن آن انجام دهید و به بهبودی مقعد و روده راست خود کمک کنید. در یک وان آب گرم بنشینید. یک حمام آب گرم درمانی است که در آن فقط باسن در آب غوطه ور می شود. غوطه ور شدن باسن در آب گرم می تواند باعث راحتی و تسکین همورویید، تبخال مقعدی، پروکتیت، شقاق و موارد دیگر شود. افزودن نمک نیز به تسکین درد کمک می کند. وان را با آب گرم پر کنید و نمک اپسوم را داخل آب بپاشید. اجازه دهید نمک به خوبی حل شود. تا دقیقه در آب قرار بگیرید. هر روز این کار را تکرار کنید تا زمانی که علایم شما تسکین یابد و از بین برود. درد خفیف ممکن است با خونریزی جزیی مقعدی همراه باشد. می توانید کرم، پماد یا شیاف های بدون نسخه ( OTC ) را خریداری کنید که برای بی حس کردن موقت ناحیه مقعد و کاهش درد طراحی شده اند. مقدار کمی از دارو را روی انگشت خود بمالید. پماد یا کرم را به آرامی روی دهانه مقعد بمالید. اگر از شیاف استفاده می کنید، با یک پا روی صندلی یا سمت دوش بایستید. کمر و باسن خود را شل کنید. شیاف را داخل رکتوم قرار دهید. دارو یا کپسول را به آرامی اما محکم از اسفنکتر مقعد فشار دهید. شما نباید بیش از سه روز متوالی از داروی OTC استفاده کنید. اگر بعد از سه روز همچنان درد دارید، به پزشک مراجعه کنید. در حالی که رکتوم یا مقعد در حال بهبود است، از نرم کننده مدفوع استفاده کنید تا اجابت مزاج برای شما راحت تر شود. این کار باعث کاهش فشار روی بافت های ظریف و کاهش احتمال خونریزی می شود. نرم کننده های مدفوع به صورت قرص خوراکی OTC یا شیاف رکتوم در دسترس هستند. برخی از این داروها با جذب آب به داخل روده عمل می کنند. این کار باعث می شود مدفوع نرم تر و راحت تر دفع شود. اگر از نرم کننده های مدفوع استفاده می کنید، حتما آب زیادی بنوشید. اغلب منجر به مدفوع سفت می شود که دفع آن دشوار است. یبوست می تواند بافت ها را تحریک کند و احتمال خونریزی بعد از رابطه مقعدی را افزایش دهد. با این حال، رعایت یک رژیم غذایی با فیبر بالا می تواند یبوست را تسکین دهد و روده ها را به طور منظم حرکت دهد. غذاهای غنی از فیبر شامل میوه های تازه، سبزیجات و غلات کامل هستند. این غذاها به حرکات روده شما کمک می کنند و دفع آن ها را آسان تر می کنند. خونریزی جزیی بعد از رابطه مقعدی معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. لکه بینی باید در یک یا دو روز پایان یابد. اگر خونریزی بیش از دو روز طول کشید یا شدیدتر شده است به پزشک مراجعه کنید. اگر بلافاصله بعد از رابطه مقعدی خونریزی شدید یا درد شدید داشتید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. درد شدید و خونریزی شدید معمولا به دلیل یک آسیب یا بیماری زمینه ای ایجاد می شود. برای درک اینکه چه چیزی باعث خونریزی می شود، پزشک شما ممکن است یک معاینه فیزیکی انجام دهد. این معاینه شامل نگاه کردن به مقعد و بررسی راست روده است. پزشکان همچنین احتمال دارد یا آنوسکوپی را تجویز کنند. این آزمایش ها از لوله های روشن همراه با دوربین برای دیدن داخل رکتوم و دستگاه گوارش تحتانی استفاده می شوند. شرایطی مانند همورویید، شقاق یا سوراخ شدن قابل مشاهده خواهد بود. اگر موارد زیر را رعایت کنید ممکن است احتمال بروز خونریزی بعد از رابطه مقعدی کاهش یابد: مقدار مناسبی از روان کننده استفاده کنید. اگر از روان کننده استفاده نکنید، اصطکاک اتفاق می افتد. اصطکاک می تواند منجر به پارگی و خونریزی شود. این دستگاه ها به گونه ای طراحی شده اند که به عضلات اسفنکتر مقعد و رکتوم شما کمک می کنند تا با دخول سازگار شوند. این کار احتمال پارگی را کاهش می دهد. با پزشک خود در مورد بهترین راه استفاده از آنها مشورت کنید. علاوه بر خونریزی مقعدی، رابطه جنسی مقعدی عوارض دیگری از جمله خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی نیز دارد. برای پیشگیری از شیوع و انتقال بیماری های مقاربتی، همیشه باید در طول هر نوع برخورد جنسی از کاندوم استفاده کنید. کاندوم های روغن کاری شده اصطکاک را کاهش می دهند. اگر از کاندوم استفاده می کنید، روغن های مبتنی بر آب توصیه می شود. روغن های روغنی می توانند کاندوم های لاتکس را تجزیه کنند که می تواند منجر به پارگی شود. مهم است که آزمایشات STI را به طور منظم انجام دهید. توصیه می شود حداقل یک بار در سال آزمایش دهید. به این ترتیب می توانید هرگونه عفونتی را زود درمان کنید و از بروز عوارض پیشگیری کنید. اگرچه ممکن است از دیدن مقداری خون بعد از رابطه جنسی مقعدی نگران شوید، اما تا حدودی بروز این وضعیت طبیعی است. اصطکاک ناشی از نفوذ مقعدی می تواند باعث پارگی های ریز در بافت یا رگ های خونی داخل روده راست شود. خونریزی باید در یک یا دو روز متوقف شود. اگر خونریزی متوقف نشد، به پزشک مراجعه کنید. پزشک شما می تواند به شما کمک کند تا مطمین شوید که خونریزی جدی تر نیست، و می توانید آسوده باشید.

و پیشگیری از بروز عوارض جانبی آن بسیار مهم است. دیابت حاملگی زمانی رخ می دهد که هورمون انسولین به اندازه کافی در دوران بارداری تولید نشود. بروز دیابت بارداری می تواند منجر به طیف وسیعی از عوارض شود. با این وجود می توان خطر ابتلا به را با پیروی از یک رژیم غذایی مناسب و دستیابی به حفظ وزن متوسط، کاهش داد. اگر مقدار انسولین در بدن کمتر از میزان مورد نیاز باشد، ممکن است منجر به افزایش قند خون می شود. سطح بالای قند خون بدون درمان و مدیریت، احتمال دارد مشکلاتی را برای یک زن باردار و نوزاد آن ایجاد کند. ما سعی کرده ایم در این مقاله، نوع رژیم غذایی را که فرد باید در دوران بارداری در صورت ابتلا به دیابت بارداری دنبال کند، از جمله اینکه کدام یک از غذاها را باید بخورد و از آنها اجتناب کند، توضیح دهیم، برای کسب اطلاع بیشتر در مورد غذای های مجاز و غیرمجاز در بارداری همراه با دیابت، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. پیروی از یک رژیم غذایی مناسب در دوران بارداری مهم است، به ویژه اگر خانمی به دیابت بارداری مبتلا شود. به همین دلیل، زنان باردار باید توصیه های پزشک یا متخصص تغذیه خود را دنبال کنند و از برنامه ریزی خودسرانه برنامه غذایی برای خودشان کاملا خودداری کنند. سطح بالای قند خون در دوران بارداری احتمال دارد هم برای مادر و هم برای جنین در حال رشد مضر باشد. برای کمک به مدیریت سطح قند خون، مهم است که میزان موجود در رژیم غذایی از جمله نوع کربوهیدرات و دفعات مصرف آن کنترل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داشتن دفترچه یادداشت غذایی می تواند این کار را آسان کند. همچنین برای زنان مبتلا به دیابت بارداری مهم است که سطح قند خون خود را مطابق با دستورالعمل های پزشک کنترل و ثبت کنند. بیشتر خانم ها باید این سطح را صبح و بین وعده های غذایی بررسی کنند. نتایج حاصل از آن می تواند میزان و نوع غذایی را که برای خوردن آنها بی خطر است نشان دهد. این نظارت می تواند به وعده های غذایی و میان وعده های حاوی کربوهیدرات به طور مساوی در طول روز کمک کند. با این کار می توانید میزان قند خون بعد از خوردن غذا را کاهش دهید. انستیتوی ملی بهداشت و توسعه انسانی کودک توصیه می کند زنان مبتلا به حداقل سه وعده غذایی کوچک تا متوسط و بین دو تا چهار میان وعده در روز مصرف کنند. روش های دیگر برای کمک به تنظیم قند خون در زنان مبتلا به دیابت بارداری، عبارتند از: خوردن صبحانه ای غنی از پروتیین و فیبر بالا ترکیب با پروتیین یا چربی های مفید خودداری از خوردن بیش از حد کربوهیدرات در یک وعده استفاده از غذاهایی که حاوی کربوهیدرات های پیچیده مانند فیبر هستند. خوردن غذاهایی که شاخص گلیسمی پایین ( GI ) دارند یکی دیگر از فاکتورهای مهم رژیم دیابت حاملگی است. دستگاه گوارش میزان سرعت قند خون را با سرعت یک ماده غذایی خاص اندازه گیری می کند. بدن غذاهای با GI پایین را با سرعت کمتری نسبت به غذاهای با GI بالا تجزیه می کند. این شاخص غذاهای با نمره یا کمتر را به عنوان GI پایین طبقه بندی می کند. این غذاها برای خانم هایی که دیابت حاملگی دارند و می خواهند سطح قند خون خود را کنترل کنند ایده آل است. غذاهای با GI : لوبیا عدس نخود سبزیجات بدون نشاسته برخی از سبزیجات نشاسته دار، مانند نخود فرنگی و هویج برخی از میوه ها مانند سیب، پرتقال، گریپ فروت، هلو و گلابی تمام این غذاهای قند را به تدریج در خون آزاد می کنند. این وضعیت به تثبیت سطح قند خون کمک خواهد کرد. خوردن پروتیین در کنار کربوهیدرات ها یا انتخاب غذاهای غنی از کربوهیدرات که پروتیین را ت مین سازد به تعادل سطح قند خون کمک می کند. زنان مبتلا به دیابت بارداری بهتر است غذاهای مغذی و غنی از را استفاده کنند، مانند: توفو لوبیا آجیل دانه ها حبوبات تخم مرغ ماهی، مرغ و بوقلمون چربی های اشباع نشده نیز بخشی از هر رژیم غذایی مفید و مناسب هستند. نمونه هایی از چربی های اشباع نشده، عبارتند از: آووکادو ساردین ماهی تن دانه های چیا روغن زیتون ماهی سالمون روغن بادام زمینی بیشتر آجیل ها و دانه ها در صورتی که فرد رژیم دیابت حاملگی را دنبال می کند، پرهیز از غذاهایی که می تواند سطح قند خون را بیش از حد افزایش دهند، ضروری است. برخی از این غذاها، عبارتند از: وقتی افراد غذاهای شیرین می خورند، به ویژه غذاهایی که تصفیه یا فرآوری شده اند، سطح قند خون آنها افزایش می یابد. زنان مبتلا به دیابت حاملگی باید حتی الامکان از مصرف غذاهای شیرین پرهیز کرده و آنها را محدود کنند، از جمله: بستنی دسرها کیک ها آب نبات شیرینی ها بیسکویت ها جوش شیرین آب میوه با شکر اضافه شده زنان مبتلا به دیابت بارداری می توانند از شیر و میوه به میزان متوسط لذت ببرند، حتی اگر حاوی قندهای طبیعی باشند. غذاهای نشاسته ای حاوی کربوهیدرات زیادی هستند و می توانند ت ثیر قابل توجهی بر قند خون داشته باشند، بنابراین مهم است که آنها را فقط در وعده های کوچک بخورید. بهتر است از مصرف غذاهای خیلی نشاسته ای اجتناب یا آنها را محدود کنید، از جمله: نان سفید برنج سفید ماکارونی سفید سیب زمینی سفید اگرچه غلات کامل مانند ماکارونی، گندم سبوس دار و برنج قهوه ای مواد مغذی بیشتری دارند، اما همچنان دارای کربوهیدرات زیادی هستند. در نتیجه، این غذاها در حد متوسط می توانند گزینه بهتر و مناسبی باشند. برخی از غذاها و نوشیدنی ها به طور واضح منبع قند یا کربوهیدرات نیستند. با این حال، آنها هنوز هم احتمال دارد حاوی مقادیر مضری از قند باشند. نمونه هایی از این محصولات، عبارتند از: الکل فست فودها غذاهای بسیار فرآوری شده برخی از چاشنی ها مانند سس گوجه فرنگی دیابت بارداری نوعی دیابت است که می تواند در دوران بارداری ایجاد شود. طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، دیابت بارداری هر ساله در ایالات متحده در % افراد تاثیر می گذارد. این نوع دیابت زمانی رخ می دهد که بدن زنان نتواند مقدار کافی از هورمون انسولین را تولید کند. پانکراس انسولین تولید می کند و به سلولهای بدن کمک می کند از قند خون به عنوان انرژی استفاده کنند. هنگامی که یک زن باردار است، بدن او هورمون بیشتری تولید می کند و می تواند منجر به اضافه وزن شود. این تغییرات احتمال دارد منجر به استفاده کمتر انسولین از سلولهای بدن نسبت به قبل شود که مقاومت انسولین نامیده می شود. مقاومت در برابر انسولین به معنای نیاز بیشتر بدن به این هورمون برای کنترل قند خون است. گاهی اوقات، بدن نمی تواند انسولین کافی تولید کند و این منجر به تجمع قند در خون می شود. ادرار مکرر تشنگی غیرمعمول عفونت های مکرر مثانه قند در ادرار که با آزمایش قابل تشخیص است. پیروی از یک رژیم غذایی مناسب و ورزش منظم می تواند به بسیاری از زنان در کنترل سطح قند خون و دیابت بارداری کمک کند. با این حال، در برخی موارد، این احتمال دارد برای کنترل وضعیت کافی نباشد. سطح قند خون به فرد بستگی دارد. برخی از زنان مبتلا به دیابت بارداری احتمال دارد برای کاهش سطح قند خون خود به دارو مانند یا انسولین نیاز داشته باشند. دیابت بارداری خطر ابتلا به عوارض را برای زن باردار و کودک افزایش می دهد. نوزادان زنانی که دیابت حاملگی دارند بیشتر در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند: اضافه وزن تولد زودرس داشتن قند خون پایین برای مادر، عوارض احتمالی شامل و زایمان سخت برای تولد نوزاد با وزن زیاد باشد که می تواند خطر خونریزی بیش از حد و نیاز به زایمان سزارین را افزایش دهد. در واقع نیمی از زنان با دیابت حاملگی بعد از بارداری به دیابت نوع مبتلا می شوند. کنترل سطح قند خون در دوران بارداری خطر این اتفاق را کاهش می دهد. چه دیابت حاملگی به طور معمول در هفته بارداری ایجاد می شود، پزشک در این زمان زن باردار را از نظر شرایط آزمایش می کند. اگر خانمی قبل از آزمایش علایم دیابت بارداری را مشاهده کرد، باید در اسرع وقت با پزشک خود مشورت کند. زنانی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت حاملگی هستند شامل افرادی با شاخص توده بدنی یا BMI بالا و کسانی که قبلا نوزادی با وزن بیش از پوند به دنیا آورده اند. هنگامی که پزشک دیابت بارداری را تشخیص داد، آنها معمولا او را به یک متخصص تغذیه ارجاع می دهند. متخصص تغذیه می تواند به ایجاد یک برنامه غذایی مناسب با سطح قند خون و نیازهای تغذیه ای کمک کند. اگر کسی تشخیص دیابت نوع را دریافت کرده باشد، از قبل برای کنترل قند خون خود انسولین مصرف می کند. بنابراین، اگر آنها در دوران بارداری به مشکلات قند خون مبتلا باشند، پزشکان احتمالا این مسیله را به عنوان یک پیشرفت دیابت نوع تلقی می کنند، نه یک وضعیت "جدید" دیابت حاملگی. البته، زنان باردار مبتلا به باید قند خون خود را تحت نظارت پزشکی به دقت کنترل کنند. همچنین لازم به ذکر است که دیابت بارداری خطر ابتلا خانم ها به دیابت نوع بلکه دیابت نوع را نیز افزایش می دهد.

صدای شکمی یا روده ای به صداهایی گفته می شود که به طور معمول در هنگام هضم غذا در روده های کوچک و بزرگ ایجاد می شوند، آنها با صداهای توخالی مشخص می شوند که می تواند شبیه صدای آب در حال حرکت از طریق لوله ها باشند. بروز صداهای شکمی اغلب یک حالت طبیعی است. علت صدای شکم مکرر و غیرمعمول بلند احتمال دارد نشان دهنده یک بیماری زمینه ای در سیستم گوارش باشد. صداهای شکمی به تنهایی معمولا جای نگرانی ندارند. با این حال، وجود سایر علایم همراه با صدا می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. این علایم احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: تب استفراغ گاز و نفخ اسهال مکرر احساس سیری لاغری ناخواسته و ناگهانی سوزش معده که به دارو های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. در صورت مشاهده هر یک از این علایم یا درد شکم با پزشک خود تماس بگیرید. مراقبت های پزشکی سریع می تواند کمک کند تا از عوارض جدی پیشگیری کنید. صداهای شکمی به احتمال زیاد به حرکت غذا، مایعات، آب گوارشی و هوا از طریق روده مربوط می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تجزیه غذا در روده، احتمال دارد با قار و قور شکم همراه باشد. دیواره های دستگاه گوارش بیشتر از عضله تشکیل شده است. هنگام غذا خوردن، دیواره ها جمع می شوند و غذا را از طریق روده فشرده می کنند تا بهتر و راحت تر هضم شود. این فرآیند پریستالتیس نامیده می شود. Peristalsis به طور کلی مسیول صداهای شکمی است که بعد از خوردن غذا می شنوید. این می تواند چندین ساعت پس از غذا خوردن و حتی شب، هنگام تلاش برای خوابیدن رخ دهد. حتی اگر در ساعات گذشته هیچ غذایی مصرف نشده باشد، بدن به طور منظم فرآیند پرستالیست را انجام می دهد. معده و روده همچنین اسید و آنزیم آزاد می کنند تا برای خوردن غذا آماده شوند. قار و قور می تواند هر بار تا دقیقه ادامه داشته باشد و احتمال دارد هر ساعت تکرار شود تا مواد غذایی مصرف شود. گاهی اوقات، قار و قور معده می تواند با یک مسیله پزشکی زمینه ای مرتبط باشد، به خصوص اگر با علایم دیگری مانند درد، یبوست یا اسهال همراه باشد. مواردی که می توانند باعث قار و قور معده شوند، عبارتند از: حساسیت غذایی عدم تحمل غذایی عفونت های دستگاه گوارش ( IBS ) گرسنگی همچنین می تواند باعث ایجاد صداهای شکمی شود. طبق مقاله منتشر شده توسط کلینیک های غدد درون ریز و متابولیسم در آمریکای شمالی، هنگامی که گرسنه هستید، مواد هورمون مانند در مغز میل به غذا خوردن را فعال کرده، و سپس سیگنال هایی را به روده و معده ارسال می کند. در نتیجه، عضلات سیستم گوارش منقبض شده و باعث ایجاد این صداها می شوند. اصوات شکمی به صورت طبیعی، کم تحرک یا بیش فعال طبقه بندی می شوند. صداهای روده ای کم تحرک یا کاهش یافته اغلب نشان دهنده کند شدن فعالیت روده است. از طرف دیگر، صداهای بیش فعال روده، صداهای بلندتری هستند که به افزایش فعالیت روده مربوط و توسط دیگران شنیده و اغلب بعد از خوردن غذا یا ایجاد می شوند. در حالی که صداهای روده ای بیش فعال، گاه به گاه طبیعی است، اما در صورت تکرار و وجود علایم غیرطبیعی دیگر همراه با آن می تواند نشان دهنده یک مشکل پزشکی باشد. بیشتر صداهایی که در روده می شنوید به دلیل هضم طبیعی است، اما صداهای شکمی با علایم همراه احتمال دارد به دلیل بیماری زمینه ای جدی تر یا استفاده از داروهای خاص باشد. فتق تومور ضربه استفاده از ملین عفونت در دستگاه گوارش لخته خون یا جریان کم خون سطح غیر طبیعی پتاسیم خون سطح غیر طبیعی کلسیم خون کاهش موقتی حرکت روده یا ایلیوس حساسیت غذایی زخم خونریزی دهنده خونریزی در دستگاه گوارش بیماری التهابی روده، به ویژه بیماری کرون عفونت هایی که منجر به التهاب یا اسهال می شوند. آسیب تابش زخم سوراخ جراحی شکم آسیب به روده ها داروهای خاصی مانند کدیین انسداد جزیی یا کامل روده ها عفونت حفره شکم یا پریتونیت اگر صداهای غیرطبیعی شکم با علایم دیگری بروز کند، پزشک چندین آزمایش برای تشخیص علت اصلی انجام می دهد. پزشک احتمال دارد با بررسی سابقه پزشکی و پرسیدن چند سوال در مورد فراوانی و شدت علایم تشخیص علل قار و قور شکم را شروع کند. آنها همچنین برای گوش دادن به هرگونه صداهای غیرطبیعی روده، از استوتوسکوپ استفاده می کنند. این مرحله را سمع می نامند. انسداد روده معمولا صداهای بسیار بلند و با شدت بالا تولید می کند. این صداها اغلب بدون استفاده از استتوسکوپ شنیده می شوند. از سی تی اسکن برای گرفتن عکس های اشعه ایکس از ناحیه شکم استفاده می شود. از آزمایشات خون برای رد عفونت، یا آسیب به اعضای بدن استفاده می شود. آندوسکوپی یک تست است که از یک دوربین متصل به یک لوله کوچک انعطاف پذیر برای ضبط تصاویر در معده یا روده استفاده می شود. درمان به علت علایم بستگی دارد. صداهای طبیعی روده به هیچ درمانی نیاز ندارند. شاید بهتر باشد مصرف غذاهایی که منجر به بروز نفخ و گاز شکمی می شوند، را کاهش دهید، از جمله: لوبیا میوه ها نوشیدنی های گازدار محصولات غلات کامل شیرین کننده های مصنوعی برخی از سبزیجات مانند کلم، کلم بروکسل، و کلم بروکلی در صورت ابتلا به از مصرف لبنیات خودداری کنید. بلعیدن هوا با خوردن خیلی سریع، نوشیدن از طریق نی یا آدامس نیز می تواند منجر به هوای اضافی در دستگاه گوارش شود. احتمال دارد در دفع صدای روده، فقط در افرادی که سندرم روده تحریک پذیر دارند، مفید باشند. به یاد داشته باشید که بیشتر این صداها فقط توسط شما شنیده می شوند. اکثر افراد دیگر از آنها بی اطلاع هستند و یا توجه ندارند. اگر نشانه هایی از علایم جدی مانند خونریزی، آسیب روده یا انسداد شدید دارید، باید برای معالجه در بیمارستان بستری شوید. در بیمارستان شاید لوله ای از طریق دهان یا بینی، در معده یا روده قرار می گیرد تا آنها تخلیه شوند. پس از آن معمولا قادر به خوردن یا نوشیدن چیز دیگری نخواهید بود تا روده ها بتوانند استراحت کنند. برای برخی از افراد دریافت مایعات از طریق ورید و استراحت به سیستم روده برای درمان مشکل، کافی است. افراد دیگر احتمال دارد نیاز به جراحی داشته باشند. به عنوان مثال، اگر در روده دچار عفونت یا صدمه جدی شده باشید و یا اینکه روده کاملا مسدود شده باشد، احتمال دارد برای اصلاح مشکل و درمان هرگونه آسیب، به عمل جراحی نیاز داشته باشید. داروها برای برخی بیماری های گوارشی مانند بیماری کرون یا در دسترس هستند. اگر یکی از این موارد تشخیص داده شود، پزشک احتمال دارد دارو تجویز کند. پیش آگهی صداهای شکمی به شدت مشکل بستگی دارد. بیشتر اوقات، صداهای موجود در سیستم هضم، طبیعی هستند و نباید جای نگرانی داشته باشند. اگر صدای شکم غیرمعمول به نظر می رسد یا با علایم دیگری همراه است، بلافاصله به دنبال مراقبت های پزشکی باشید تا خطر عوارض را کاهش دهد. در موارد نادر و در صورت عدم درمان، عوارض خاصی می تواند خطرناک و جدی باشد. اگر انسداد خون بخشی از روده را قطع کند، انسداد می تواند منجر به مرگ بافت شود. هر گونه پارگی در معده یا دیواره روده منجر به عفونت در حفره شکم می شود که می تواند کشنده باشد. سایر شرایط و بیماری ها مانند تومورها یا بیماری کرون احتمال دارد به درمان و نظارت طولانی مدت نیاز داشته باشند. راه های برای وجود دارد. علاوه بر استفاده از درمان های خانگی برای بسیاری از افرادی که با این مشکل روبرو هستند، وجود دارد. قار و قور معده یا بوربوریگمی، یک پدیده طبیعی است که هرکسی ممکن است آن را تجربه کند و با گرسنگی، هضم آهسته یا ناقص یا مصرف بعضی از غذاها همراه است. این صداهای قار و قور و خروش همیشه از معده خارج نمی شوند، ممکن است از روده کوچک در امتداد دستگاه گوارش نیز ناشی شود. غرغر معده می تواند برای کمک به هضم غذا یا نشانه گرسنگی باشد. دلایل زیادی برای ایجاد غرغر معده وجود دارد. وقتی غذا به روده کوچک می رسد، بدن آنزیم هایی را آزاد می کند تا به تجزیه مواد غذایی کمک کرده و جذب مواد مغذی را تسهیل کند. Peristalsis حقایق سریع در مورد قار و قور معده: قار و قور معده بخشی طبیعی از هضم غذا است. قار و قور معده هنگام عبور غذا، مایعات و گاز از معده و روده کوچک رخ می دهد. از جمله دلایل آن گرسنگی، هضم ناقص غذا یا سوء هاضمه است.

از، می توان به سرگیجه و خواب آلودگی بیش از حد اشاره کرد. اما آمی تریپتیلین می تواند منجر به بروز عوارض جانبی دیگری هم شود. برای تشخیص عوارض آمی تریپتیلین ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آمی تریپتیلین یک داروی ضد افسردگی است که پزشکان برای درمان افسردگی تجویز می کنند. آمی تریپتیلین نوعی دارو در خانواده ضد افسردگی سه حلقه ای ( TCA ) است. پزشکان آمی تریپتیلین را برای مبتلایان به افسردگی که به سایر داروهای ضد افسردگی پاسخ نداده اند، تجویز می کنند. موارد دیگری برای آمی تریپتیلین وجود دارد که سازمان غذا و دارو ( FDA ) آنها را ت یید نکرده است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد موارد استفاده، عوارض جانبی، هشدارها و تداخلات دارویی آمی تریپتیلین، این مقاله را تا انتها بخوانید. آمی تریپتیلین نوعی داروی ضد افسردگی از نوع TCA و یا ضد افسردگی های سه حلقوی می باشند. داروهای ضد افسردگی در این خانواده مقدار سروتونین و نوراپی نفرین را افزایش می دهند. سروتونین و نوراپی نفرین دو پیام رسان شیمیایی در مغز هستند که در بروز افسردگی نقش بسیار مهمی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ساختار آمی تریپتیلین به آن اجازه می دهد تا به گیرنده های مغز موسوم به گیرنده های آلفا آدرنرژیک، هیستامین و ماسکارینی متصل شود. این بدان معنی است که آمی تریپتیلین می تواند عوارض جانبی بیشتری نسبت به برخی دیگر از TCA ها ایجاد کند. برخی از نمونه های داروهای دیگر در کلاس TCA شامل موارد زیر است: کلومیپرامین دسیپرامین داکسپین ایمی پرامین نورتریپتیلین پروتریپتیلین تریمیپرامین شش دوز از آمی تریپتیلین میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم، و میلی گرم وجود دارد. آمی تریپتیلین زمانی با نام تجاری Elavil تولید می شد، اما در حال حاضر فقط انواع عمومی آن در دسترس است. آمی تریپتیلین فقط به صورت قرصی است که از راه دهان مصرف می شود. آمی تریپتیلین روی سیستم عصبی مرکزی شما کار می کند تا سطح برخی مواد شیمیایی را در مغز شما افزایش دهد و افسردگی را بهبود می بخشد. بر همین اساس، پزشکان آمی تریپتیلین را برای درمان افسردگی در بزرگسالان تجویز می کنند. آنها همچنین ممکن است از این دارو به روشهایی که FDA آن را تایید نمی کند، استفاده و تجویز شود. به عنوان مثال، یک پزشک ممکن است آمی تریپتیلین را به عنوان یک درمان بدون برچسب برای موارد زیر توصیه کند: تولید بیش از حد بزاق بی خوابی سندرم روده تحریک پذیر یا IBS درد مزمن سیستیت بینابینی، یا سندرم درد مثانه میگرن درد زونا اضطراب اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD آمی تریپتیلین می تواند در طی چند ساعت اول پس از مصرف باعث سرگیجه و خواب آلودگی شود. اگر هنگام مصرف این دارو متوجه خواب آلودگی شدید، پزشک ممکن است توصیه کند دوز خود را قبل از خواب مصرف کنید. آمی تریپتیلین همچنین می تواند عوارض دیگری ایجاد کند. شایعترین عوارض جانبی آمی تریپتیلین عبارتند از: خشکی دهان یبوست سرگیجه سردرد خواب آلودگی افزایش وزن اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا دو هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما جدی است یا فکر می کنید که یک فوریت پزشکی دارید، با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: درد قفسه سینه تنگی نفس درد یا فشار در قفسه سینه یا بالاتنه ضعف در یک قسمت یا طرف بدن شما لکنت زبان آمی تریپتیلین همچنین وقتی به گیرنده های موسکارینی در بدن متصل می شود ممکن است باعث تاری دید، احتباس ادرار، ضربان قلب سریع و گلوکوم با زاویه حاد شود. همچنین اتصال آمی تریپتیلین به گیرنده های هیستامین می تواند منجر به آرامش، گیجی و هذیان شود. افرادی که تشنج دارند باید با احتیاط از آمی تریپتیلین استفاده کنند زیرا می تواند آستانه تشنج در آنها را کاهش دهد. وقتی آمی تریپتیلین به گیرنده های آلفا آدرنرژیک در قلب متصل شود، ممکن است منجر به بروز عوارض جانبی جدی قلبی شود. فشار خون پایین هنگام ایستادن و نوسانات ضربان قلب و بی نظمی از جمله این عوارض هستند. بررسی های کوتاه مدت نشان داده است که داروهای ضد افسردگی می تواند خطر افکار خودکشی را افزایش دهد. تحقیقات نشان نداده است که افراد بالای سال این اثرات یا اثرات مشابه را تجربه می کنند یا خیر؟ قبل از تجویز آمی تریپتیلین برای کودک، نوجوان یا جوان، پزشک باید فواید و خطرات آن را به دقت بسنجد. در طول درمان، پزشکان و مراقبان باید افرادی را که آمی تریپتیلین مصرف می کنند از نظر بدتر شدن علایم افسردگی، افکار خودکشی و رفتارهای غیرمعمول کنترل کنند. هر فرد بالای سال و هر کسی که سابقه ناراحتی قلبی داشته باشد قبل از شروع درمان آمی تریپتیلین تحت الکتروکاردیوگرام قرار می گیرد. آنها این آزمایش را در طول درمان تکرار می کنند تا پزشک بتواند شرایط جدید یا بدتر شدن قلب را بررسی کند. آمی تریپتیلین می تواند علایم و وضعیت بیماران مبتلا به گلوکوم بسته شدن زاویه، احتباس ادرار و تشنج را بدتر کند. پزشکان باید دوز کمتری از آمی تریپتیلین را برای افراد مبتلا به نارسایی کبدی یا کلیوی تجویز کنند. این دارو دارای هشدار جعبه سیاه است که جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) محسوب می شود. هشدار جعبه سیاه در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد، به پزشکان و بیماران هشدار می دهد. آمی تریپتیلین می تواند خطر افکار و رفتارهای خودکشی را به خصوص در کودکان، نوجوانان و جوانان افزایش دهد. افراد در هر سنی که درمان ضد افسردگی را شروع می کنند باید از نزدیک در مورد علایم تغییر رفتار یا بدتر شدن افسردگی تحت مراقبت قرار بگیرند. ممکن است هنگام شروع مصرف آمی تریپتیلین، بدتر شدن اولیه افسردگی، افکار خودکشی و تغییرات رفتاری را تجربه کنید. این خطر ممکن است تا زمان شروع کار دارو برای شما ادامه داشته باشد. اگر مدت طولانی است که این دارو را مصرف می کنید، نباید ناگهان مصرف آن را قطع کنید. قطع ناگهانی آن ممکن است عوارضی مانند حالت تهوع، سردرد و خستگی ایجاد کند. مصرف این دارو را بدون مشورت با پزشک قطع نکنید. آنها به شما می گویند که چگونه می توانید با گذشت زمان به تدریج دوز خود را کاهش دهید. بررسی ها نشان می دهد این نوع داروها می توانند عوارضی مشابه با داروهای ضد کولینرژیک ایجاد کنند. این وضعیت می تواند خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش دهد. این دارو می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: بثورات پوستی یا کهیر مشکل تنفس تورم صورت یا زبان اگر تاکنون نسبت به آمی تریپتیلین واکنش آلرژیک داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ) استفاده از نوشیدنی های حاوی الکل هنگام مصرف آمی تریپتیلین خطر ابتلا به عوارض جانبی جدی، از جمله خواب آلودگی شدید را افزایش می دهد. مصرف این دارو می تواند مشکلات قلبی مانند بی نظمی ریتم قلب، حمله قلبی و سکته مغزی ایجاد کند. در صورت بهبودی از حمله قلبی اخیر، این دارو را مصرف نکنید. قبل از شروع درمان با داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین، بهتر است پزشک خطر ابتلا به اختلال دو قطبی را بررسی کند. پزشک شما باید این کار را انجام دهد زیرا یک دوره افسردگی اساسی معمولا اولین علامتی است که در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی مشاهده می شود. این دارو نباید در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی استفاده شود. مصرف این دارو خطر تشنج را افزایش می دهد. اگر سابقه تشنج داشته باشید، پزشک در حین استفاده از این دارو از نزدیک شما را کنترل می کند. اگر هنگام مصرف این دارو دچار تشنج شدید، مصرف آن را متوقف کنید و بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. مصرف این دارو می تواند فشار چشم شما را افزایش دهد. اگر سابقه گلوکوم یا افزایش فشار چشم داشته باشید، پزشک شما را در حین مصرف این دارو از نزدیک تحت نظر دارد. آمی تریپتیلین یک داروی بارداری رده C است. این به معنای دو چیز است: تحقیقات انجام شده روی حیوانات، اثرات نامطلوبی را برای مادر در هنگام مصرف دارو نشان داده است. هنوز مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا اطمینان حاصل شود که این دارو چه تاثیری بر جنین دارد. اگر باردار هستید و قصد بارداری دارید با پزشک خود در مورد مصرف این دارو مشورت کنید. آمی تریپتیلین به شیر مادر منتقل می شود و ممکن است در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرید. کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود که بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. این عوارض جانبی شامل ضربان قلب سریع، مشکل در ادرار کردن، یبوست، خشکی دهان و تاری دید است. برای جلوگیری از تداخلات، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. وقتی شخصی آمی تریپتیلین و داروهای خاص دیگری مصرف می کند، سه تعامل حیاتی می تواند رخ دهد: MAOI ها دسته دیگری از داروهای ضد افسردگی هستند. فرد نباید همزمان آمی تریپتیلین و MAOI را با هم مصرف کند. یک دوره هفته باید بین مصرف MAOI و شروع آمی تریپتیلین رعایت شود. MAOI ها با جلوگیری از اثر آنزیم مونوآمین اکسیداز کار می کنند. این آنزیم وظیفه تجزیه مونو آمین های بدن را دارد. مونوآمین ها شامل اپی نفرین، نوراپی نفرین، دوپامین، سروتونین و تیرامین هستند. هنگامی که سطح این مواد شیمیایی در بدن افزایش می یابد، ممکن است فرد دچار علایم و عوارض زیر شود: افزایش ضربان قلب افزایش دمای بدن انقباض عضله فشار خون بالا تحریک داروهای MAOI شامل موارد زیر هستند: ایزوکاربوکسازید فنل زین ترانیل سیپرومین سلژلین فاصله QT در نوار قلب، اندازه گیری مهم هدایت الکتریکی قلب است. در اثر طولانی تر شدن این فاصله فرد ممکن است ریتم غیر طبیعی قلب را تجربه کند که می تواند منجر به آریتمی شود. مصرف همزمان آمی تریپتیلین با برخی از دارو ها می تواند باعث طولانی تر شدن QT شود و فرد را در معرض آریتمی قرار می دهد. برخی از نمونه های داروهای دیگر که می توانند فاصله QT را طولانی کنند، عبارتند از: استمیزول سیزاپرید دیسوپیرامید ایبوتیلید اینداپامید پنتامیدین پیزومید پروکایین آمید کینیدین سوتالول ترفنادین سندرم سروتونین، در اثر افزایش بیش از حد سطح سروتونین در بدن رخ می دهد. این وضعیت می تواند منجر به بروز علایمی شود که شدت آنها می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. علایم سندرم سروتونین عبارتند از: گشاد شدن مردمک چشم برافروخته شدن پوست خشک شدن غشاهای مخاطی افزایش صدای روده تعریق بیش از حد افزایش دمای بدن ضربان قلب سریع سفتی عضله انقباض عضله تحریک رفلکس های غیر طبیعی اضطراب بی قراری حالت تهوع استفراغ لرزش یک وضعیت ذهنی تغییر یافته برخی از داروهای دیگری که می تواند باعث افزایش میزان سروتونین در مغز شوند، عبارتند از: ایزوکاربوکسازید فنل زین پروکاربازین سافینامید سلژلین ترانیل سیپرومین پزشکان هنگام درمان افسردگی معمولا آمی تریپتیلین را تجویز می کنند. دوز شروع مصرف این دارو میلی گرم در روز هنگام خواب است زیرا می تواند باعث خواب آلودگی شود. برای استفاده های بدون برچسب، پزشکان ممکن است دوزهای تا میلی گرم در روز تجویز کنند. بسته به پاسخ فرد به دارو، پزشک ممکن است هر - روز دوز دارو را میلی گرم افزایش دهد. حداکثر دوز روزانه آمی تریپتیلین - میلی گرم در روز است. وقتی دوز مصرفی صحیح باشد، افراد باید در عرض - هفته متوجه بهبود علایم خود شوند. پزشک توصیه می کند برای جلوگیری از بازگشت علایم، حداقل به مدت ماه دوز موثری از این دارو را مصرف کنید. برای ترک مصرف دارو فرد باید برای پیشگیری از بروز علایم ترک، با پزشک معالج خود مشورت کند. قطع ناگهانی آمی تریپتیلین می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. برای جلوگیری از علایم ترک، مهم است که به تدریج مقدار آمی تریپتیلین را کاهش دهید. علایم ترک می تواند شامل موارد زیر باشد: حالت تهوع سردرد ناراحتی عمومی

چالش های مربوط به و اینکه چگونه از مبتلایان به زوال عقل در دوران کرونا مراقبت کنیم بستگی به درک و شناخت ما از شرایط بیمار دارد. زوال عقل اصطلاحی است که برای بیان علایم شناختی و رفتاری که در نتیجه کاهش عملکرد مغز ایجاد می شوند کاربرد دارد. مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل می تواند چالش برانگیز باشد. در دوران همه گیری بیماری کووید مراقبت از مبتلایان به زوال عقل حتی می تواند دشوار تر باشد. بر اساس اطلاعات منتشر شده توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، آلزایمر شایع ترین علت زوال عقل در سالمندان محسوب می شود. مرکز پیشگیری و کنترل بیماری همچنین تایید کرده است که سالمندان در معرض خطر بروز عوارض شدید ناشی از بیماری ویروسی کرونا هستند. این مرکز بیان می کند که سالمندان سال به بالا % مرگ و میر ناشی از را در ایالات متحده تشکیل می دهند در این مقاله، چگونگی مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل در طی بیماری همه گیر را مورد بررسی قرار می دهیم. اقدامات پیشگیرانه علیه ویروس کرونا، از جمله رعایت فاصله اجتماعی، ممکن است چالش های جدی را برای افراد مبتلا به زوال عقل ایجاد کنند. زیرا افراد مبتلا به زوال عقل اغلب به خدمات بهداشتی شخصی و حمایت اجتماعی اعضای خانواده و دوستانشان نیاز دارند. یک فرد مبتلا به زوال عقل ممکن است تبعات همه گیری یا پیامدهای آن را به درستی درک نکند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در شرایط همه گیری بیماری کووید ممکن است آشنایان و خانواده فرد مبتلا به زوال عقل، برای رعایت مسایل پیشگیرانه کمتر از گذشته به ملاقات فرد بیمار بروند. این یعنی افزایش مسیولیت های پرستاران و مراقبان افراد مبتلا به زوال عقل. در نتیجه، این افراد ممکن است دچار خستگی عاطفی و جسمی شوند. چالش های مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل به نوع و شدت وخامت وضعیت فرد مبتلا بستگی دارد در ادامه به تعدادی از مهم ترین اختلالاتی که ممکن است در مراقبت از فرد دچار زوال عقل چالش برانگیز باشند، اشاره می کنیم. بیماری آلزایمر مناطقی از مغز را که در تشکیل حافظه و خاطرات نقش دارند تحت ت ثیر قرار می دهد افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا هستند ممکن است در به خاطر سپردن وقایع اخیر یا انجام کارهای روزمره مانند شستن دستها مشکل داشته باشند این اختلال ارتباط نزدیکی با پارکینسون دارد. افرادی که به بیماری زوال عقل با اجسام لویی مبتلا می شوند علایمی مانند از دست رفتن پیشرونده حافظه، تغییرات خلق و خوی، و اختلالات زبانی را نشان می دهند. این افراد ممکن است در بیان نیازها یا نگرانی های خود به مراقبان یا پرستاران مشکل داشته باشند تغییرات رفتاری و مشکلات زبانی از نشانه های مهم برای تشخیص این اختلال است. افراد مبتلا به فراموشی پیشانی گیجگاهی ممکن است رفتار اجتماعی تکانشی یا نامناسبی از خود نشان دهند در نتیجه، آنها ممکن است از رعایت فاصله اجتماعی، بهداشت دست و سایر توصیه های مراقبان و مقامات بهداشت محلی غافل شوند نکات زیر برای نگه داری مطلوب از افراد مبتلا به زوال عقل، به شما کمک خواهد کرد: تهیه یک برنامه منظم روزانه داشتن تعطیلات و زمانی برای استراحت تهیه لیستی از موارد ضروری مانند داروها، محصولات بهداشت شخصی و مواد غذایی در تهیه برنامه منظم روزانه بهتر است به نکات زیر توجه داشته باشبد: دوری از استرس انجام فعالیت بدنی ملایم داشتن زمانی برای استراحت معاشرت با دوستان و خانواده پختن و خوردن وعده های غذایی انجام فعالیت های آرامش بخش یا خلاقانه بیدار شدن و خوابیدن در ساعتهای مشخص استحمام، لباس پوشیدن و سایر فعالیتهای مراقبت شخصی نباید فرد مبتلا به زوال عقل را به انجام کارهایی که از آن متنفر است مجبور کنید. به عنوان مثال اگر فرد بیمار از بودن در محیط های بیرون از خانه ناراحت و افسرده می شود، سعی کنید فرد بیمار را بیشتر در خانه نگه دارید. همچنین باید یک محیط آرام برای فرد دارای زوال عقل مهیا کنید. در شرایطی که فرد عصبانی و پرخاشگر می شود، باید سعی کنید او را آرام کنید. تمام تلاش خود رو باید انجام دهید تا فرد بیمار دارای روحیه مثبت و مطلوب باشد. اگر گفتگو با فرد بیمار کمکی به بهبود وضعیت نکرد، بهتر است پیشنهادات جدیدی به او بدهید. مثلا می توانید انجام کار دیگر یا رفتن به محیطی غیر از مکان فعلی را پیشنهاد دهید. برای جلب توجه فرد بیمار از نشانه های تکراری و تصویری استفاده کنید. با رعایت نکات بهداشتی زیر می توانید تا حد زیادی از بروز بیماری کووید پیشگیری کنید: دست ها را به طور منظم با آب و صابون بشویید. از لمس چشم، بینی و دهان خودداری کنید. دست ها را با استفاده از مواد الکلی ضدعفونی کنید. هنگام سرفه یا عطسه دهان و بینی آنها را بپوشانید. از تماس نزدیک با افرادی که به ویروس کرونا مبتلا شده اند، اجتناب کنید. اشیا و سطوحی که بیشتر لمس می شوند را تمیز و ضدعفونی کنید. افراد مبتلا به زوال عقل ممکن است برای به خاطر سپردن نکات بهداشتی و رعایت آن ها، نیاز به حمایت و نشانه های بصری بیشتری داشته باشند. همچنین باید به اندازه کافی شستن دست ها را با آن ها تمرین کنید. با تمرین تکرار این افراد می توانند رعایت نکات بهداشتی را فرا بگیرند. همچنین بهتر است یک بطری حاوی محلول های ضد عفونی کننده را به صورت شبانه روزی در مکان های آشنا و نزدیک به فرد بیمار قرار بدهید. به دلیل اینکه افراد مبتلا به زوال عقل در اکثر اوقات نمی توانند نیاز های خود را بیان کنند، باید به صورت منظم وضعیت جسمی و سلامتی آن ها را ارزیابی کنید. افراد مبتلا به زوال عقل نمی توانند همواره نیازهای خود را با دیگران در میان بگذارند. در نتیجه، مراقبان و پرستاران باید به طور منظم سلامت جسمی فرد را ارزیابی کنند مراقبین و پرستران باید پیوسته به دنبال علایم آسیب دیدگی، مانند کبودی، بریدگی پوست یا زخم های مختلف باشند افراد مبتلا با زوال عقل در رعایت نکات بهداشتی پیشگیرانه با مشکل رو به رو هستند بنابراین بسیار بیشتر از افراد عادی در معرض ابتلا به بیماری کووید می باشند. طبق گفته انجمن آلزایمر، بروز علایم جدید یا بدتر شدن وضعیت زوال عقل معمولا اولین علامتی است که نشان می دهد فرد مبتلا به زوال عقل دچار بیماری یا عفونت دیگری شده است این علایم می توانند شامل افزایش گیجی یا از دست دادن تعادل باشند. پرستاران و مراقبان باید به دقت علایمی مانند تب سرفه و دشواری در تنفس را که از نشانه های ابتلا فرد به کووید است بررسی کنند. علایم دیگری ممکن است بروز کنند شامل موارد زیر است: گلودرد درد عضلانی از بین رفتن بویایی یا چشایی همچنین در موارد نادر، افراد ممکن است علایم گوارشی مانند حالت تهوع، استفراغ و اسهال را نیز تجربه کنند برقراری ارتباط یکی از عناصر اساسی مراقبت از افراد مبتلا به زوال عقل است. با پیشرفت بیماری، فرد مبتلا به زوال عقل توانایی بیان خواسته های خود و درک دیگران را از دست می دهد موارد زیر نکات مفیدی برای موفقیت در برقراری ازتباط با افراد مبتلا به زوال عقل هستند: حفظ تماس چشمی استفاده از نام شخص استفاده از نام افراد و مکان ها پرسیدن سوال هایی با پاسخ بله یا نه هر بار روی یک موضوع تمرکز کنید. حتما از زبان بدن آهسته و آرام استفاده کنید. با بلندی مطلوب و به صورت آرام صحبت کنید. از زبان ساده و صریح برای صحبت کردن استفاده کنید. محبت را از طریق چهره و لحن و بیان خود به فرد منتقل کنید. هنگام صحبت با شخصی که به زوال عقل مبتلا است، بهتر است تا حد امکان از موارد زیر خودداری کنید: پرسیدن سوالات مبهم استفاده از زبان مبهم یا گیج کننده پرسیدن بیش از یک سوال در هربار صحبت کردن با لحن بلند و عصبانی سخن گفتن با استفاده از اختصارات و ایهام با استفاده از ضمایر (او، او، آنها) به جای نام افراد بی تابی و انتظار برای شنیدن پاسخ از فرد مبتلا به زوال عقل صحبت کردن کودکانه یا استفاده از توضیحات بسیار ساده و ابتدایی لیستی از فعالیت هایی که افراد مبتلا به زوال عقل می توانند در خانه انجام دهند، عبارتند از: خواندن باغبانی پخت و پز بازی کردن گوش دادن به موسیقی تماشای فیلم یا تلویزیون حل پازل یا جدول کلمات متقاطع ورزش های سبک، مانند پیاده روی، تای چی و رقص طبق گفته انجمن آلزایمر، افزایش آشفتگی یکی از اولین علایمی است که ممکن است نشان دهد مشکلات فرد مبتلا به زوال عقل شدید تر شده است. اگر فرد مبتلا به زوال عقل علایم جدید یا بدتری نشان بدهد مراقبین باید فورا با یک پزشک تماس بگیرند علایم زیر خطرناک بوده و در صورت بروز باید با یک پزشک تماس گرفته شود: تب خستگی مشکل تنفسی افزایش سردرگمی احساس درد یا فشار در قفسه سینه ناتوانی در بیدار ماندن یا بیدار شدن تغییر رنگ صورت یا لب ها به آبی پرستاران افراد مبتلا به زوال عقل علاوه بر سلامتی بیمار، باید به سلامتی خود نیز توجه کافی داشته باشند. انجام موارد زیر می تواند به کاهش استرس در هنگام مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل کمک کند ورزش منظم داشتن یک رژیم غذایی متعادل به روز نگه داشتن اطلاعات حقوقی، پزشکی و مالی معاشرت با دوستان و سایر اعضای خانواده ضمن حفظ فاصله اجتماعی تهیه لیستی از تماس های اضطراری در صورت بیماری غیر منتظره یا ناتوانی مشاوره و مشورت منظم با یک روانپزشک برای رفع مشکلات احتمالی روحی و روانی با بروز همه گیری کووید ، تمام مردم و از جمله پرستاران و مراقبین با چالش های جدی رو به رو شده اند. نکات زیر می تواند به این افراد کمک کند تا در طول بیماری همه گیر ت مین سلامتی و آرامش خود و افراد مبتلا به زوال عقل را ادامه دهند تمرین صبر و بردباری تهیه و ذخیره کالاهای ضروری، مانند دارو و لوازم خانگی ایجاد یک برنامه روزمره منظم برای فرد مبتلا به زوال عقل مشورت و تماس دایمی با یک پزشک برای کسب اطلاعات مورد نیاز استفاده از کمک های افراد دیگر در صورت دشوار و چالش برانگیز بودن مراقبت از فرد بیمار اگر فرد مبتلا به زوال عقل علایم جدید یا شدید تری را نشان بدهد باید با فورا با یک پزشک تماس بگیرید. اگر فرد مبتلا به زوال عقل علایم شدیدتری از جمله تب شدید سردرگمی تنفس دشوار سرفه مداوم احساس درد یا فشار در قفسه سینه تغییر رنگ صورت و لب ها با آبی ناتوانی در بیدار ماندن یا بیدار شدن همچنین مراقبت از سلامت جسمی و روانی پرستاران و مراقبین بسیار مهم است

، علت های زیادی دارد. برخی علت درد پشت زانو شایع و جدی نیستند، در حالی که برخی از علل درد پشت زانو نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارند. زانو یک مفصل پیچیده است و حتی فعالیت های ساده روزمره ت ثیر زیادی بر سلامت آن می گذارند. افراد اغلب می توانند با پیشگیری از وارد آمدن ضربه و فشار به مفصل، آسیب زانو را کاهش دهند یا از آن پیشگیری کنند. درمان درد در پشت زانو بسته به علت آن بسیار متفاوت خواهد بود. حقایقی در مورد درد پشت زانو وجود دارد که عبارتند از: دلایل زیادی وجود دارد که باعث بروز این نوع درد می شود. درمان زود هنگام درد زانو اغلب مانع از بدتر شدن آسیب می شود. در بعضی موارد، درد ممکن است به دلیل خستگی یا کشیدگی قبل از ورزش باشد. برای تشخیص درد در پشت زانو، مراجعه به پزشک مهم است، زیرا برخی از دلایل درد پشت زانو نیاز به درمان طولانی مدت دارد تا به طور کامل بهبود یابد. برخی از دلایل احتمالی درد در پشت زانو شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرفتگی عضلات هنگامی رخ می دهد که عضلات بیش از حد سفت شوند. این سفتی ممکن است به این دلیل باشد که عضله بدون کشیدگی بیش از حد کار می کند. استفاده بیش از عضله ها ممکن است منجر به کشیدگی و گرفتگی آن شود. سندرم استفاده بیش از حد، می تواند مناطق مختلف زانو را تحت ت ثیر قرار دهد. با این شرایط ممکن است فرد احساس گرفتگی در ران یا ساق پا در نزدیکی زانو کند. این احساس شبیه اسپاسم ناگهانی و دردناک عضله است. درد ممکن است چند ثانیه یا چند دقیقه طول بکشد و شدت آن از ناراحت کننده تا شدید متغیر باشد. برخی دیگر از دلایل احتمالی گرفتگی پا عبارتند از: بیماری کبد کمبود آب بدن مشکلات عصبی عفونت، مانند کزاز سموم اضافی در خون خانم ها در دوران بارداری ممکن است گرفتگی عضلات پا را به عنوان یک اثر طبیعی بارداری تجربه کنند. برخی از افرادی که اغلب گرفتگی پا را تجربه می کنند، می توانند از طریق کشش منظم ران های خود، درد را تسکین دهند. همچنین، آنها می توانند قدم خود را کوتاه کنند تا فشار بیشتری به زانو و عضلات اطراف وارد نشود. کیست های بیکر ممکن است در ابتدا زیاد مورد توجه قرار نگیرند، زیرا کیست های کوچک معمولا باعث درد نمی شوند. با این حال، با رشد کیست، عضلات اطراف آن جابجا می شوند یا به تاندون ها و اعصاب فشار وارد می کند و باعث درد خواهند شد. کیست های بیکر ممکن است به اندازه یک توپ تنیس رشد کنند. افراد مبتلا به کیست بیکر اغلب در پشت زانو احساس فشار می کنند که اگر کیست روی عصب ت ثیر بگذارد ممکن است منجر به بروز احساس سوزن سوزن شدن در ناحیه از پا شوند. در بیشتر موارد، کیست های بیکر جای نگرانی ندارند، اما درمان می تواند علایم را تسکین دهد. آرتروز بیماری است که به مرور زمان غضروف مفاصل را از بین می برد. این وضعیت می تواند به راحتی باعث درد در پشت زانو شود. افراد مبتلا به آرتروز در زانو ممکن است علایم دیگری مانند از دست دادن حرکت یا مشکل در خم شدن زانو را تجربه کنند. التهاب در مفصل ممکن است آن را سخت و دردناک کند. حتی فرد احتمال دارد این ناراحتی را در مکان های دیگر در اطراف زانو نیز احساس کند. سایر اشکال آرتروز که می تواند باعث درد شود شامل بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتویید هستند. زانوی دونده به ساییدگی غضروف های مفصل زانو گفته می شود. در این وضعیت ممکن است غضروف ها از بین بروند و استخوان های زانو به هم تماس پیدا کنند. به طور معمول، زانوی دونده باعث ایجاد یک درد مبهم و دردناک در پشت زانو می شود. برخی دیگر از علایم زانوی دونده عبارتند از: ضعف در زانو و پا حرکت محدود در پا و زانو احساس خراشیدن یا سنگ زنی هنگام خم شدن زانو آسیب همسترینگ، پارگی یا کشیدگی در یک یا چند عضله در پشت ران است. این عضلات عبارتند از: عضله دو سر ران semitendinosus semimembranosus در شرایطی که این عضله ها بیش از حد کشیده شوند، کشیدگی همسترینگ اتفاق می افتد. حتی احتمال دارد در این وضعیت همسترینگ در اثر کشیدگی بیش از حد کاملا پاره شود و بهبود آن به طور کامل ماه ها طول بکشد. آسیب دیدگی همسترینگ ممکن است در ورزشکارانی که سریع و به طور ناگهانی می دوند، مانند کسانی که بسکتبال، تنیس یا فوتبال بازی می کنند، بیشتر دیده شود. مینیسک نوعی غضروف در دو طرف زانو است. حرکات پیچشی هنگام چمباتمه زدن یا خم شدن پا ممکن است این غضروف را پاره کند. بسیاری از مردم هنگام پاره شدن مینیسک خود یک صدایی را می شنوند. درد ناشی از پارگی مینیسک ممکن است در ابتدا بروز پیدا نکند اما به طور معمول طی دو روز آینده بدتر می شود. پارگی مینیسک اغلب علایم دیگری ایجاد می کند، از جمله موارد زیر: تورم در اطراف زانو از دست دادن حرکت زانو ضعف و خستگی در زانو و پا اگر پارگی مینیسک شدید باشد و به خودی خود بهبود نیابد، ممکن است فرد برای درمان بخ جراحی نیاز داشته باشد. رباط صلیبی قدامی ( ACL ) نواری از بافت همبند است که از قسمت جلوی مفصل زانو عبور کرده و استخوان ها را به هم متصل و به پایداری مفصل زانو کمک می کند. انواع ACL ACL پاره شدن ACL ACL رباط صلیبی خلفی ( PCL ) نقشی مشابه ACL ACL آسیب PCL آسیب PCL زانو درد تورم در زانو مشکل در راه رفتن سفتی در زانو در صورت خم شدن استراحت کامل به زانو ممکن است به بهبود PCL PCL ترومبوز لخته خون است و ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) هنگامی اتفاق میفتد که لخته در رگهای عمق پا رخ دهد. بسیاری از افرادی که DVT برخی علایم دیگر DVT ممکن است شامل موارد زیر باشد: تورم در ناحیه زانو خستگی در پای آسیب دیده رگ های سطحی قابل مشاهده عوامل خطر برای DVT DVT DVT پزشکان معمولا برای اولین بار در هنگام آسیب دیدگی، درمان RICE RICE Resting (استراحت دادن به پای آسیب دیده) Icing (استفاده از کیسه یخ) فشار دادن C (استفاده از جوراب واریس یا باند الاستیک) Elevating (منطقه آسیب دیده) در بسیاری از موارد، درمان RICE بالا نگه داشتن پاها می تواند به بهبود جریان خون در اندام تحتانی کمک کند. این در حالی است که خون کم اکسیژن از طریق رگها به قلب شما برمی گردد. برخلاف عروق، فشار جریان خون در رگ ها نسبتا کم است. برای کمک به حرکت خون همراه، رگ های شما از دریچه های کوچک و انقباض عضلات اطراف برای کمک به حرکت خون به سمت عقب قلب استفاده می کنند. هنگام نشستن یا ایستادن، خون و اکسیژن در پاها نیز باید بر خلاف نیروی جاذبه زمین حرکت کند تا به قلب بازگردد. بالا نگه داشتن پاها، آنها را بالاتر از سطح قلب قرار می دهد. در این شرایط جریان خون بر خلاف نیروی جاذبه زمین حرکت می کند. این وضعیت ممکن است به بهبود جریان خون در وریدهای پاهای شما کمک کند. مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروییدی ( NSAID ) روش دیگری برای کاهش درد و تورم تا زمان بهبودی زانو است. با صدمات جدی تر، پزشکان ممکن است از MRI CT درد در پشت زانو ممکن است گاهی اوقات از علایم یک مسیله جدی باشد. هر کسی که علایم شدید یا علایمی را تجربه می کند که بیش از چند روز ادامه دارد، باید به پزشک مراجعه کند.

بزرگسال غیر باردار . تا . ، mIU /لیتر است. سطح TSH زنان ممکن است به دلیل نوسان سطح استروژن در طول چرخه قاعدگی، بارداری یا بعد از یایسگی کمی خارج از حد طبیعی باشد. در سه ماهه اول بارداری، سطح کل T و T بالا رفته و سطح TSH کاهش می یابد. بالا رفتن T و T نیز در سه ماهه اول بسیار نرمال بوده و در سه ماهه دوم به حالت طبیعی برمی گردد. با این حال، زنان پنج تا هشت برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به بیماری های تیرویید هستند، که ممکن است با شیوع بیشتر بیماری خود ایمنی در زنان مرتبط باشد. بیماری تیرویید می تواند باعث مشکلاتی در چرخه قاعدگی، باردار شدن و حاملگی شود. تیروییدیت پس از زایمان (التهاب تیرویید) ، یک بیماری خود ایمنی تیرویید است که در طول سال اول پس از زایمان رخ می دهد و حتی می تواند تا T به پروتیین های موجود در خون متصل هستند. پروتیین ها به عنوان یک سیستم ذخیره سازی برای هورمون های تیرویید عمل می کنند و میزان در دسترس بودن T و T آزاد را برای عملکرد متابولیک تنظیم می کنند. هورمون محرک تیرویید ( TSH ) هورمونی است که غده تیرویید را برای تولید هورمون های تیرویید تحریک می کند. با کاهش سطح T و T در خون، غده هیپوفیز TSH بیشتری ترشح می کند و با افزایش سطح T و T ترشح TSH را کاهش می دهد. منطقه هیپوتالاموس مغز، فعالیت غده هیپوفیز را تنظیم می کند. سطح TSH طبیعی در بزرگسالان ممکن است بسته به سن، جنس، برخی شرایط خاص پزشکی یا داروها متفاوت باشد. استرس و رژیم غذایی نیز می تواند در نوسان سطح TSH نقش موثری داشته باشد. در برخی شرایط مانند افراد سالمند، یا یک بیمار با سابقه سرطان تیرویید یا اختلال غده هیپوفیز، متخصص غدد درون ریز می تواند سطح TSH را در یک میزان مناسبی حفظ کند. محدوده های طبیعی TSH و سطح هورمون تیرویید در یک بزرگسال که برای آزمایش طبیعی بودن عملکرد تیرویید در آزمایش خون اندازه گیری می شوند، عبارتند از: سطح سطح TSH در یک بزرگسال به طور معمول در محدوده . تا . mIU /لیتر (واحد های بین المللی میلی در لیتر) است. سطح TSH بالاتر از . معمولا نشان دهنده تیرویید کم کار (کم کاری تیرویید) و سطح TSH کمتر از . نشان دهنده وجود بیش از حد هورمون تیرویید و تیرویید بیش از حد فعال (پرکاری تیرویید) است. دامنه طبیعی ممکن است در آزمایشگاههای مختلف کمی متفاوت باشد. این آزمایش هم T متصل به پروتیین و هم T آزاد را اندازه گیری می کند. سطح کل T طبیعی در بزرگسالان در محدوده . تا . mcg / dL (میکروگرم/دسی لیتر) است. T بالا نشان دهنده پرکاری تیرویید و T پایین نشان دهنده کم کاری تیرویید است. آزمایش FT ممکن است روش دقیق تری برای تعیین عملکرد تیرویید باشد زیرا بر خلاف T کل، سطح T آزاد تحت ت ثیر پروتیین های اتصال دهنده قرار نمی گیرد. سطح طبیعی FT در محدوده . تا . ng / dL (نانوگرم/دسی لیتر) قرار می گیرد. اگر T طبیعی باشد و فرد علایم پرکاری تیرویید داشته باشد، آزمایشات T کل برای ت یید پرکاری تیرویید انجام می شود. مجموع T در بزرگسالان در محدوده تا ng / dL است. T آزاد در برخی شرایط ممکن است اندازه گیری شود، اما نتایج اغلب قابل اعتماد نیستند. اگر آزمایش های فوق نتایج مشخص و قطعی نداشته باشند، ممکن است پزشک آزمایشات دیگری را برای تعیین عملکرد تیرویید تجویز کند، که ممکن است شامل موارد زیر باشد: اندازه گیری ظرفیت اتصال پروتیین هورمونهای تیرویید. نسبت T آزاد در مقایسه با T متصل به پروتیین. برخی از داروها، مکمل ها، بیماری های غیر تیروییدی و سایر عوامل می توانند باعث غیرطبیعی بودن آزمایش تیرویید شوند. در این شرایط بهتر است آزمایشات تیرویید را دوباره تکرار کنید. برخی از دلایل احتمالی غیر تیروییدی برای تغییرات گذرا در سطح TSH شامل موارد زیر است: بیماری هایی مانند عفونت، سرطان، بیماری کلیوی یا نارسایی قلبی داروهایی که برای بیماری های قلبی یا سرطان استفاده می شود. روزه گرفتن یا گرسنگی می تواند باعث کاهش سطح TSH . بیوتین، یک مکمل معمولا مورد استفاده برای رشد مو و ناخن می تواند در نتایج آزمایش تیرویید تداخل ایجاد کند. افرادی که در معرض موش هستند، به عنوان مثال، محققان آزمایشگاهی و دامپزشکان، ممکن است آنتی بادی هایی را در برابر پروتیین های موش ایجاد کنند و ممکن است نتایج غیرقابل پیش بینی در آزمایشات تیرویید خودشان داشته باشند. انجمن تیرویید آمریکا توصیه می کند در صورتی که سطح TSH زیر . mIU / L باشد، بیماران با سن بالاتر از سال باید تحت درمان پرکاری تیرویید قرار گیرند. بیمارانی که کمتر از سال دارند، زنان یایسه یا افراد با شرایط بیماری (بیماری های همزمان) مانند بیماری قلبی یا پوکی استخوان یا علایم پرکاری تیرویید باید تحت درمان قرار بگیرند. در صورتی که بیمار زیر سال باشد و علایمی نداشته باشد. پرکاری تیرویید تحت بالینی با سطح TSH بین . تا . mIU / L با سطح T و T طبیعی بهتر است فقط کنترل شود. بیماران بالای سال و یا افراد زیر سال مبتلا به بیماری های زمینه ای یا علایم پرکاری تیرویید بسته به شرایطشان ممکن است تحت درمان قرار بگیرند. اگر سطح TSH به طور مداوم در . mIU / L بالا بماند، حتی اگر T طبیعی باشد و بیمار علایمی نداشته باشد، پزشکان معمولا درمان کم کاری تیرویید را شروع می کنند. سطح تیرویید معمولا با تغییرات دوز مناسب به صورت دوره ای کنترل و بهینه می شود. اگر فرد آزمایش مثبت آنتی بادی تیرویید داشته باشد، علایمی را تجربه کند یا در معرض خطر ابتلا به کم کاری تیرویید باشد (کم کاری تیرویید تحت بالینی که به معنی سطح TSH . تا . mIU / L و T طبیعی است) ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. شواهد فزاینده ای از تحقیقات نشان می دهد که افزایش خفیف سطح TSH را می توان با آزمایش های دوره ای کنترل کرد و ممکن است بیمار در این شرایط نیازی به درمان نباشد. در برخی شرایط، مانند بارداری، افزایش سطح TSH ممکن است به خودی خود برطرف شود. همچنین مشخص شده است که سطح TSH با افزایش سن به تدریج افزایش می یابد و به نظر نمی رسد سطح TSH خفیف بالا در افراد بالای سال باعث افزایش مرگ و میر شود.

یک اختلال شایع چشم در افراد بالای سال است. دژنراسیون خشک ماکولا به دلیل نازک شدن ماکولا ( MAK - u - luh ) باعث تاری یا کاهش دید مرکزی می شود. ماکولا بخشی از شبکیه است که مسیول دید واضح است. دژنراسیون خشک ماکولا احتمال دارد ابتدا در یک چشم ایجاد شود و سپس هر دو چشم را تحت ت ثیر قرار دهد. با گذشت زمان، بینایی بدتر می شود و توانایی در انجام کارهایی مانند خواندن، رانندگی و تشخیص چهره را تحت ت ثیر قرار می دهد. اما این بدان معنا نیست که فرد تمام بینایی خودش را از دست بدهد. کاهش بینایی معمولا مرکزی است و افراد بینایی محیطی خودشان را حفظ می کنند. در بعضی از افراد فقط کاهش بینایی خفیف مرکزی رخ می دهد، در حالی که در برخی دیگر شدیدتر است. اقدامات به موقع تشخیص و خودمراقبتی می تواند باعث کاهش بینایی به دلیل تحلیل رفتن خشک ماکولا شود. علایم دژنراسیون ماکولای خشک معمولا به تدریج و بدون درد ایجاد می شود. آنها احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش تیرگی کلمات چاپی مشکل در شناسایی چهره ها کاهش شدت یا روشنایی رنگ ها کاهش دید مرکزی در یک یا هر دو چشم یک نقطه تار یا کور کاملا مشخص در زمینه بینایی نیاز به نور بیشتر هنگام خواندن یا انجام کارهای نزدیک تحریفات بینایی، مانند خطوط مستقیم که به نظر خمیده می رسد. افزایش مشکل در انطباق با سطح نور کم، مانند ورود به یک رستوران با نور کم دژنراسیون خشک ماکولا می تواند روی یک یا هر دو چشم ت ثیر بگذارد. اگر فقط یک چشم تحت ت ثیر قرار گرفته باشد، شاید هیچ تغییری در بینایی خود مشاهده نکنید زیرا تقویت چشم دیگر شما می تواند ضعف آن را جبران کند. این وضعیت بر دید جانبی (محیطی) ت ثیر نمی گذارد، بنابراین به ندرت باعث کوری کامل می شود. دژنراسیون ماکولای خشک یکی از دو نوع دژنراسیون ماکولای وابسته به سن است. این بیماری می تواند به دژنراسیون ماکولای مرطوب (نیوواسکولار) تبدیل شود، که مشخصه آن رگ های خونی است که در زیر شبکیه رشد کرده و نشت می کنند. نوع خشک آن شایعتر است، اما معمولا به تدریج (با گذشت سالها) پیشرفت می کند. نوع مرطوب به احتمال زیاد باعث تغییر نسبتا ناگهانی بینایی و در نتیجه افت شدید بینایی می شود. در صورت بروز موارد زیر با چشم پزشک خود مشورت کنید: توانایی برای دیدن رنگ ها و جزییات اشیاء مختل می شود. این تغییرات می تواند به ویژه در افراد بالای سال اولین نشانه از تحلیل رفتن ماکولا باشد. هیچ کس دقیقا نمی داند چه عواملی باعث تحلیل رفتن خشک ماکولا می شود. اما بررسی ها نشان می دهد که علل اصلی آن می تواند ترکیبی از وراثت و عوامل محیطی از جمله سیگار کشیدن، چاقی و رژیم غذایی باشد. این بیماری با افزایش سن بروز می کند. دژنراسیون خشک ماکولا، بر روی ماکولا ت ثیر می گذارد. ماکولا، منطقه ای از شبکیه است که مسیول دید واضح در دید مستقیم می باشد. با گذشت زمان، احتمال دارد بافت ماکولا نازک شده و سلولهای مسیول بینایی را از دست دهد. عواملی که احتمال دارد خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا را افزایش دهند، عبارتند از. این بیماری بیشتر در افراد بالای سال دیده می شود. این بیماری یک جزء ارثی دارد. محققان چندین ژن را شناسایی کرده اند که مربوط به بروز این بیماری هستند. کشیدن سیگار یا قرار گرفتن منظم در معرض دود به میزان قابل توجهی خطر ابتلا به زوال ماکولا را افزایش می دهد. بررسی ها نشان می دهد که چاقی احتمال دارد پیشرفت دژنراسیون ماکولا از اوایل تا شکل شدیدتر بیماری را افزایش دهد. اگر بیماری هایی داشته باشید که قلب و رگ های خونی را تحت ت ثیر قرار دهد، احتمال دارد در معرض خطر بیشتری از تحلیل رفتن ماکولا قرار داشته باشید. افرادی که در اثر دژنراسیون خشک ماکولا به کاهش بینایی مرکزی رسیده اند، بیشتر در معرض خطر افسردگی و انزوای اجتماعی قرار دارند. با کاهش شدید بینایی، افراد احتمال دارد توهم بینایی (سندرم چارلز بونت) را تجربه کنند. دژنراسیون خشک ماکولا می تواند به نوع مرطوب تبدیل شود، که در صورت عدم درمان باعث کاهش سریع بینایی می شود. انجام معاینات منظم چشم برای شناسایی علایم اولیه تخریب ماکولا بسیار مهم است. اقدامات زیر می تواند در کاهش خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولای خشک کمک کند: افراد سیگاری بیش از افراد غیر سیگاری به دژنراسیون ماکولا مبتلا می شوند. برای ترک آن از پزشک خود کمک بخواهید. در صورت نیاز به کاهش وزن، تعداد کالری های دریافتی خود را کاهش داده و میزان ورزش روزانه خود را افزایش دهید. این غذاها حاوی ویتامین های آنتی اکسیدان هستند که خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا را کاهش می دهد. اسیدهای چرب امگا که در ماهی وجود دارد، می تواند خطر تخریب ماکولا را کاهش دهد. آجیل ها مانند گردو نیز دارای اسیدهای چرب امگا هستند. پزشک می تواند با بررسی سابقه پزشکی و خانوادگی و انجام معاینه کامل چشم، وضعیت را تشخیص دهد. وی همچنین احتمال دارد چندین آزمایش دیگر انجام دهد، از جمله: پزشک با استفاده از قطره هایی چشم را گشاد می کند و با یک وسیله خاص پشت چشم را معاینه می کند. وی به دنبال یک ظاهر خال خالی است که ناشی از رسوبات زرد است و در زیر شبکیه ایجاد می شود. افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا اغلب رسوبات زیادی دارند. در طول این آزمایش، پزشک یک ماده رنگی را به داخل رگ بازو بیمار تزریق می کند. این رنگ به رگهای خونی چشم منتقل شده و آنها را برجسته می کند. هنگام عبور رنگ از طریق رگ های خونی، یک دوربین خاص چندین عکس می گیرد. تغییرات غیرطبیعی در شبکیه یا رگهای خونی، نشانه هایی از تحلیل رفتن مرطوب ماکولا است. مانند آنژیوگرافی فلورسیین، در این آزمایش از یک رنگ تزریق شده نیز استفاده می شود. در کنار آنژیوگرام فلورسیین برای شناسایی انواع خاصی از تخریب ماکولا استفاده می شود. این آزمایش تصویربرداری غیرتهاجمی تصاویر مقطعی دقیق از شبکیه را نمایش می دهد. این مناطق نازک و یا ضخیم شدن یا التهاب شبکیه را مشخص می کند. این ها می توانند در اثر تجمع مایعات از نشت رگ های خونی در شبکیه چشم ایجاد شوند. هیچ درمانی برای تخریب خشک ماکولا وجود ندارد. با این حال، آزمایشات بالینی زیادی در دست انجام است. اگر وضعیت شما زود تشخیص داده شود، می توانید برای پیشگیری از پیشرفت آن اقداماتی مانند مصرف مکمل های ویتامین، تغذیه سالم و سیگار نکشیدن انجام دهید. دژنراسیون ماکولای وابسته به سن بر دید کناری (محیطی) ت ثیر نمی گذارد و معمولا باعث کوری کامل نمی شود. اما می تواند دید مرکزی را کاهش دهد یا از بین ببرد. بهتر است با یک متخصص توانبخشی بینایی، کاردرمانگر، چشم پزشک و سایر افراد آموزش دیده در توانبخشی کم بینایی مشورت کنید. برای افراد منتخب با تخریب پیشرفته ماکولای خشک در هر دو چشم، یک گزینه برای بهبود بینایی می تواند جراحی برای کاشت لنز تلسکوپی در یک چشم باشد. لنز تلسکوپی، که به نظر می رسد یک لوله پلاستیکی کوچک است، به لنزهایی مجهز است که میدان دید را بزرگ تر می کند. کاشت لنز تلسکوپی می تواند هم از راه دور و هم از فاصله نزدیک باعث بهبود بینایی شما شود، اما از دید بسیار کمی برخوردار است. حتی پس از دریافت تشخیص دژنراسیون خشک ماکولا، می توانید اقداماتی را در خانه خود انجام دهید که می تواند از پیشرفت بیماری پیشگیری کند: سیگار نکشید. اگر سیگار می کشید، برای ترک آن از پزشک خود کمک بگیرید. یک رژیم غذایی مناسب انتخاب کنید. ویتامین های آنتی اکسیدان موجود در میوه ها و سبزیجات به سلامت چشم کمک می کنند. کلم پیچ، اسفناج، کلم بروکلی، کدو و سایر سبزیجات دارای مقادیر زیادی آنتی اکسیدان از جمله لوتیین و زیاگزانتین هستند که می تواند برای افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا مفید باشد. غذاهای حاوی مقادیر بالای روی نیز می تواند در بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولا از ارزش ویژه ای برخوردار باشد. این غذاها شامل غذاهای پر پروتیین مانند گوشت گاو و بره است. منابع غیر گوشتی شامل شیر، پنیر، ماست، غلات سبوس دار و نان گندم کامل است. یکی دیگر از گزینه های خوب، چربی های اشباع نشده مفید مانند روغن زیتون است. و بررسی ها نشان داده که رژیم غذایی سرشار از اسیدهای چرب امگا ، مانند ماهی قزل آلا، ماهی تن و گردو، می تواند خطر دژنراسیون ماکولای پیشرفته مربوط به سن را کاهش دهد ( AMD ) اما همین مزیت در مصرف مکمل های امگا ، مانند قرص های روغن ماهی نشان داده نمی شود. سایر شرایط پزشکی خود را مدیریت کنید. به عنوان مثال اگر بیماری قلبی عروقی یا فشار خون دارید، داروی خود را مصرف کرده و دستورالعمل های پزشک را برای کنترل وضعیت دنبال کنید. وزن مناسب خود را حفظ کرده و به طور منظم ورزش کنید. در صورت نیاز به کاهش وزن، تعداد کالری های دریافتی خود را کاهش داده و میزان ورزش روزانه خود را افزایش دهید. معاینات منظم چشم پزشکی داشته باشید. در مورد برنامه پیشنهادی برای معاینات بعدی از چشم پزشک خود سوال کنید. در بین معاینات، می توانید با استفاده از شبکه آمسلر، ارزیابی بینایی خود را انجام دهید. برای افراد مبتلا به بیماری متوسط یا پیشرفته، مصرف دوز بالایی از ویتامین ها و مواد معدنی آنتی اکسیدان می تواند به کاهش خطر کم بینایی کمک کند، از جمله: میلی گرم لوتیین میلی گرم زاگزانتین واحد بین المللی ( IU ) ویتامین E میلی گرم (میلی گرم) ویتامین C میلی گرم روی (به عنوان اکسید روی) میلی گرم مس (به عنوان اکسید کاپریک) شواهد نشان می دهد که این مکمل ها برای افرادی که در مراحل اولیه تخریب ماکولا خشک هستند فایده ای ندارد. از پزشک خود بپرسید آیا مصرف مکمل برای شما مناسب است یا خیر. به بیماران مبتلا به این وضعیت توصیه می شود برای مقابله با اختلالات خود راهکارهای زیر را درنظر بگیرند: از چشم پزشک بخواهید نسخه عینک شما را بررسی کند. اگر از لنز یا عینک استفاده می کنید، مطمین شوید که نسخه شما به روز است. از ذره بین استفاده کنید. استفاده انواع ذره بین می توانند در خواندن و سایر کارهای نزدیک، از جمله خیاطی، به شما کمک کنند. از جمله این وسایل می توان به لنزهای بزرگنمایی دستی یا لنزهای بزرگ نمایی اشاره کرد که مانند عینک استفاده می کنید. نمایشگر رایانه خود را تغییر داده و سیستم های صوتی را اضافه کنید. اندازه قلم را در تنظیمات رایانه خود تغییر دهید. و مانیتور خود را تنظیم کنید تا کنتراست بیشتری نشان دهد. همچنین می توانید سیستم های خروجی گفتار یا سایر فناوری ها را به رایانه خود اضافه کنید. از وسایل کمک خواندن الکترونیکی و رابط صوتی استفاده کنید. کتابهای چاپ بزرگ، رایانه لوحی و کتابهای صوتی را امتحان کنید. برخی از برنامه های رایانه لوحی و تلفن های هوشمند برای کمک به افراد کم بینا طراحی شده اند. و بسیاری از این دستگاه ها اکنون دارای سیستم تشخیص صدا هستند که می تواند کمکی به بینایی کم باشد. لوازم مخصوصی را که برای کم بینایی ساخته شده اند انتخاب کنید. بعضی از ساعت ها، رادیوها، تلفن ها و سایر وسایل تعداد بسیار زیادی دارند. احتمال دارد تماشای تلویزیون با صفحه نمایش با وضوح بالاتر راحت باشد، یا اینکه بخواهید نزدیک صفحه بنشینید. در خانه از چراغ های روشن تری استفاده کنید. نور بهتر به مطالعه و سایر فعالیتهای روزمره کمک می کند و همچنین می تواند خطر زمین خوردن را کاهش دهد. گزینه های حمل و نقل خود را در نظر بگیرید. اگر رانندگی می کنید، با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا ادامه این کار ایمن است یا خیر. در برخی شرایط خاص مانند رانندگی در شب، در ترافیک سنگین یا در هوای بد بسیار احتیاط کنید. از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنید یا از اعضای خانواده بخواهید به خصوص در رانندگی در شب کمک کنند. برای بررسی دژنراسیون ماکولا، معاینه چشم لازم است. با یک ک متخصص بینایی یا یک چشم پزشک قرار ملاقات بگذارید. وی می تواند یک معاینه کامل چشم انجام دهد. برای دژنراسیون ماکولا، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است: آیا رانندگی برای من ایمن است؟ آیا وضعیت من قابل درمان است؟ دژنراسیون ماکولا من چقدر پیشرفته است؟ آیا کاهش بینایی بیشتری را تجربه خواهم کرد؟ آیا دچار دژنراسیون ماکولا خشک یا مرطوب هستم؟ برای محافظت از بینایی خود می توانم چه تغییراتی در سبک زندگی ایجاد کنم؟ من بیماری دیگری هم دارم. چگونه می توانم این شرایط را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟ آیا مصرف مکمل ویتامین یا مواد معدنی به پیشگیری از کاهش بیشتر بینایی من کمک می کند؟ پزشک احتمالا چندین سوال از شما می پرسد، مانند: چه نوع غذاهایی می خورید؟ سیگار می کشید؟ اگر چنین است، چقدر؟ آیا سابقه خانوادگی دژنراسیون ماکولا دارید؟ اولین بار چه زمانی متوجه مشکل بینایی خود شدید؟ آیا این بیماری روی یک یا هر دو چشم ت ثیر می گذارد؟ آیا در دیدن چیزهای نزدیک به خود، از راه دور یا هر دو مشکلی دارید؟ آیا مشکلات پزشکی دیگری مانند کلسترول بالا، فشار خون یا دیابت دارید؟

و اینکه چگونه فوری فشار خون را کاهش دهیم شاید تا حدودی امکان پذیر نباشد اما روش های موثر بر کاهش فشار خون وجود دارد. با تغییر برخی از عادات رفتاری، افراد می توانند فشار خون خود را پایین نگه داشته و از افزایش فشار خون خود جلوگیری کنند. افرادی که دارند معمولا دارای فشار سیستولیک میلی متر جیوه یا بالاتر و فشار دیاستولیک میلی متر جیوه یا بالاتر هستند. فشار خون سیستولیک، فشار ایجاد شده هنگام ضربان قلب است. در حالی که فشار دیاستولیک فشار خون ایجاد شده بین دو ضربان قلب است. فشار خون بالا یکی از دلایل عمده ابتلا به و یکی از علل اصلی مرگ و میر انسان ها می باشد. همچنین فشار خون بالا می تواند خطر عوارض دیگر مانند سکته را افزایش دهد. در این مقاله ما اطلاعاتی را پیرامون برخی از روش های احتمالی موثر بر کاهش فشار خون، به شما ارایه خواهیم‌داد. سپس در ادامه اطلاعاتی درباره استفاده از دستگاه فشار سنج و نیز برخی از عوارض احتمالی فشار خون بالا به شما ارایه خواهیم‌داد. فشار خون بالا یک اختلال طولانی مدت و مزمن است که هیچ روش قطعی برای رفع و درمان آن وجود ندارد. با این حال، انجام برخی از رفتار ها، قبل از سنجش فشار خون می تواند باعث بالا و پایین شدن میزان واقعی فشار خون و به دست آوردن یک نتیجه کاذب شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک رژیم غذایی مغذی و متعادل می تواند به فرد کمک کند تا فشار خون خود را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. رژیم درمانی می تواند بدون نیاز به دارو به کاهش فشار خون فرد کمک کند. پیشنهاد های زیر از جمله مواردی هستند که می توانند برای کاهش فوری فشار خون مفید باشند: اصلی ترین متهم علت افراد به فشار خون بالاست. از آنجا که همه غذاهای پر سدیم طعم شور ندارند، فرد باید برچسب های تغذیه ای موجود بر روی مواد غذایی را بررسی کند. انجمن قلب آمریکا یا AHA مصرف روزانه سدیم را میلی گرم یا کمتر توصیه می کند. کسانی که بدنبال کاهش مصرف چربی هستند باید بر محدود کردن یا اجتناب از مصرف چربی های ترانس و اشباع تمرکز کنند. غذاهای پر قند ممکن است فشار خون را افزایش داده و باعث افزایش وزن به میزان نامطلوب شوند. همچنین ممکن است حاوی مقادیر زیادی سدیم باشند. فرد می تواند به جای چاشنی ها از گیاهان و ادویه ها استفاده کند، زیرا بسیاری از چاشنی ها سرشار از سدیم هستند. فرد باید از مصرف گوشت های قرمز مانند گوشت گاو و گوشت بره خودداری کند یا مصرف آن را کاهش دهد. استفاده از یک رژیم غذایی متعادل. یک رژیم غذایی متعادل شامل طیف گسترده ای از غلات سبوس دار، سبزیجات، آجیل، دانه ها و پروتیین های کم چرب مانند مرغ کبابی است. برخی مکمل ها ممکن است به فرد کمک کنند تا فشار خون خود را کاهش دهد. به عنوان مثال، یک بررسی در سال نشان داد که مصرف مکمل های پتاسیم ممکن است به کاهش فشار خون سیستولیک و دیاستولیک کمک کند. با این حال، فرد باید قبل از استفاده از هر داروی گیاهی یا مکمل جدید با یک پزشک مشورت کند. همچنین مکمل ها نباید به عنوان درمان اصلی استفاده شوند بلکه باید در کنار تغییرات رفتاری، از مکمل های درمانی بهره گرفت. علاوه بر ایجاد تغییرات در رژیم غذایی، فرد باید نوشیدنی های مصرفی خود را نیز بررسی کند زیرا مصرف برخی نوشیدنی ها ممکن است در ایجاد تغییرات میزان فشار خون موثر باشد. کافیین می تواند به طور موقت فشار خون را افزایش دهد. کاهش مصرف کافیین یا اجتناب از آن، ممکن است به فرد کمک کند تا میزان فشار خون خود را بهبود بخشد. مصرف الکل به صورت مزمن، به ویژه سو مصرف و استفاده بیش از حد، می تواند فشار خون را افزایش دهد. حتی باعث افزایش وزن شده و خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش دهد. مطالعه در سال نشان داده است که افرادی که الکل می نوشند در صورت کاهش درصدی میزان مصرف روزانه خود، کاهش فشار خون مطلوبی را تجربه خواهند کرد. مانند مسدود کننده های بتا یا مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین به فرد کمک می کنند تا فشار خون خود را پایین آورده و در سطح ایمن حفظ کند. با این حال، فرد همیشه باید داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف کند. به طور موقت فشار خون را افزایش می دهد. به همین دلیل، ممکن است فردی که در مطب دکتر حضور دارد و مضطرب است، فشار خون بیشتری داشته باشد. این اختلال به سندروم رو پوش سفید معروف است. استرس مزمن همچنین می تواند باعث فشار خون مزمن شود: تنفس عمیق مراقبه ذهنی دارو درمانی پرهیز از شرایط استرس زا مدیریت زمان و کاهش شرایط استرس زا یک مطالعه که در سال انجام شده است، نشان داد که انجام مراقبه های ذهنی به مدت هفته، به کنترل فشار خون در طولانی مدت کمک می کند. اصلاح یا انجام برخی از عادات رفتاری می تواند از افزایش فشار خون جلوگیری کرده و آن را درمان کند. CDC روش های زیر را برای کمک به افراد جهت کنترل و کاهش میزان فشار خون خود پیشنهاد کرده است: افزایش فعالیت روزانه. به عنوان مثال، صرف وقت بیشتر به پیاده روی به جای اختصاص وقت برای رانندگی، برای سلامتی مفید است. هر فعالیتی که ضربان قلب را افزایش دهد می تواند به فرد کمک کند تا فشار خون خود را با گذشت زمان کاهش دهد. CDC به همه بزرگسالان توصیه می کند حداقل . ساعت فعالیت بدنی با شدت متوسط در هفته را داشته باشند. همه عوامل رفتاری که باعث چاق شدن فرد می شوند (مانند کم تحرکی یا خوردن بیش از حد چربی) نیز ممکن است منجر به افزایش فشار خون شوند. دیابت، بیماری کلیوی و برخی دیگر از اختلالات پزشکی می توانند باعث افزایش فشار خون شوند. درمان این بیماری های زمینه ای می تواند خطر فشار خون بالا را در فرد کاهش دهد. احتمال نتایج غیرواقعی برای فشار خون وجود دارد. برخی از این موارد، عبارتند از: مثلا ممکن است دکمه سر دست خیلی کوچک باشد یا فرد از روی لباس فشار خود را بگیرد. همچنین هنگام خواندن فشار خون فرد نباید پاهای خود را تکان داده، سرپا ایستاده یا به بدن خود تنش وارد کند. چنین شرایطی باعث نوسان فشار خون از مقدار واقعی می شود. حتی مثانه پر ممکن است فشار خون را کمی افزایش دهد. استرس زیاد می تواند فشار خون را بالا ببرد. بنابراین، بهتر است فشار خون را بعد از گرفتن نتایج آزمایش های پزشکی، نه قبل از آن، بگیرید. همچنین افراد می تواند بعد از مدیتیشن یا تنفس عمیق، فشار خون را اندازه بگیرند. حتی صحبت در حین سنجش فشار خون ممکن است باعث بالا رفتن آن شود. نیکوتین موجود در سیگار می تواند فشار خون را برای حدود دقیقه افزایش دهد، بنابراین بهتر است کمی قبل از آزمایش فشار خون از استعمال سیگار خودداری کنید. و الکل ممکن است فشار خون را بالا ببرد، به ویژه هنگامی که فرد بیش از حد مشروبات الکلی نوشیده باشد. اجتناب از مصرف کافیین و الکل در طول روز باعث به دست آوردن مقدار دقیق تری برای فشار خون می شود. بر اساس گفته های CDC ، افراد باید مرتبا فشار خون خود را کنترل کند. آنها می توانند این کار را در خانه و با استفاده از دستگاه فشار سنج خون انجام دهند. قبل از سنجش فشار، فرد باید اطمینان حاصل کند که مثانه خود را تخلیه کرده است. به صورت راحتی نشسته و - دقیقه بعد از حرکت و فعالیت، استراحت کرده است. هنگام سنجش فشار خون، نکات زیر را رعایت کنید: روی صندلی یا مکان مناسبی نشسته و صاف بنشینید. پاهای خود را بدون تنش نگه دارید. به صورت آرام و عمیق نفس بکشید فشار خون را هر روز در یک زمان مشخص بسنجید. سبک زندگی روزانه خود را ثابت نگه دارید. به عنوان مثال، حذف نکردن یک وعده غذایی قبل از سنجش در یک روز و سپس خوردن یک وعده غذایی سنگین درست قبل از سنجش فشار خون در روز بعد هر بار کاف را به دور همان بازو بپیچید. کاف نباید زیاد باد شده و باعث درد در بازو شود. در برای بسیاری از افراد مبتلا به بیماری قلبی، فشار خون بالا به عنوان اولین علامت بیماری بروز می یابد. سازمان غذا و دارو یا FDA اظهار می دارد که فشار خون بالا ممکن است علایم زیادی ایجاد نکند. بنابراین فرد نباید تصور کند که فقط به این دلیل که احساس خوبی دارد، پس به فشار خون بالا مبتلا نیست. فشار خون بالا باعث می شود خون با نیروی بیشتری از حد لازم از طریق رگ های خونی پمپ شود. گاهی اوقات، این اختلال به دلیل بیماری زمینه ای عروقی ایجاد می شود، که خود یک عامل خطرناک برای ایجاد حمله قلبی و سکته مغزی است. فشار خون بالا همچنین می تواند به مرور زمان به قلب و رگ های خونی آسیب برساند و همچنین سایر اعضای بدن از جمله مغز و کلیه ها را تحت ت ثیر قرار دهد. برخی از خطرات فشار خون بالا عبارتند از: بیماری های کلیوی بیماری های عصبی، مانند زوال عقل فشار خون بالا می تواند منجر به عوارض مهلکی شود. هر کسی که از دستگاه اندازه گیری فشار خون یا فشار سنج‌در خانه استفاده می کند، باید اطمینان حاصل کند که از آن به درستی استفاده می کند. با استفاده از روش های مناسب، از جمله اصلاح رفتار های پرخطر، می توان فشار خون را، به ویژه در مراحل اولیه افزایش، کاهش داد.

زمانی رخ می دهد که سلول های سرطانی از محل اصلی خود به استخوان گسترش پیدا کنند. تقریبا همه انواع سرطان ها می توانند به استخوان ها سرایت کرده و متاستاز دهند. با این حال احتمال متاستاز در برخی از انواع سرطان ها به ویژه سرطان پستان و پروستات بیشتر است. متاستاز تقریبا در تمامی استخوان های بدن ممکن است رخ دهد، اما با این حال احتمال درگیر شدن استخوان های ستون فقرات، لگن و ران بسیار بیشتر از سایر استخوان های بدن است. متاستاز ممکن است اولین نشانه ابتلا به سرطان باشد ولی در برخی موارد نیز سالها پس از درمان سرطان رخ می دهد. متاستاز استخوان می تواند باعث درد شدید و شکستگی استخوان ها شود. سرطانی که به استخوان ها سرایت کرده است، جز در موارد نادر قابل درمان نیست. در این وضعیت درمان فقط می تواند به کاهش درد و سایر علایم متاستاز استخوان کمک کند. گاهی اوقات، متاستاز استخوان هیچ علایم و نشانه ای ایجاد نمی کند. در صورت بروز، علایم و نشانه های متاستاز استخوان عبارتند از: درد استخوان بی اختیاری ادرار شکستگی استخوان بی اختیاری مدفوع ضعف در پاها یا بازوها بالا رفتن سطح کلسیم خون (هایپرکلسمی) ، که می تواند باعث حالت تهوع، استفراغ، یبوست و سرگیجه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید متاستاز استخوان زمانی رخ می دهد که سلول های سرطانی از تومور اصلی جدا شده و به استخوان ها گسترش می یابند. سلول های سرطانی در استخوان شروع به تکثیر کرده و به تدریج به سراسر استخوان های بدن راه پیدا می کنند. در واقع متاستاز یکی از اولین نشانه های ابتلا بیمار به سرطان است. اما در برخی از بیماران نیز متاستاز بعد از درمان سرطان رخ داده و باعث شکستگی و درد استخوان ها می شود. هنوز به طور دقیق مشخص نیست که چه عواملی باعث ابتلا به سرطان ها و گسترش آنها به بافت استخوانی بدن می شود. سرطان ریه سرطان کلیه سرطان پستان مولتیپل میلوما سرطان تیرویید سرطان پروستات سرطان غدد لنفاوی معمولا از آزمایشات تصویربرداری برای بررسی علایم متاستاز استخوان استفاده می شود. اینکه پزشک چه آزمایشاتی را برای شما تجویز کند، به شرایط خاص شما بستگی دارد. آزمایشات عبارتند از: اشعه ایکس نمونه برداری اسکن استخوان توموگرافی رایانه ای ( CT ) توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( MRI ) درمان های متداول متاستاز استخوان شامل مصرف داروها، پرتودرمانی و جراحی است. پزشک با توجه به علایم شما و شدت پیشرفت بیماری درمان های لازم را تجویز خواهد کرد. درمان هایی که در افراد مبتلا به متاستاز استخوان استفاده می شود، عبارتند از: این روش درمان روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی متمرکز است. دارودرمانی هدفمند با برطرف کردن این ناهنجاری ها، می تواند سلول های سرطانی را از بین ببرد. برخی از سرطان ها مانند سرطان پستان معمولا به خوبی به این روش های درمانی پاسخ می دهند. مصرف داروهای هدفمند باعث به تاخیر افتادن پیشرفت سرطان می شوند. اگر سرطان به تعداد زیادی از استخوان های بدن گسترش یافته باشد، پزشک ممکن است شیمی درمانی را توصیه کند. شیمی درمانی برای مقابله با سلولهای سرطانی سراسر بدن موثر است. در شیمی درمانی می توان داروها را به صورت قرص و یا تزریق داخل وریدی دریافت کرد. عوارض جانبی به نوع داروهای مصرفی شما بستگی دارد. شیمی درمانی می تواند بهترین روش برای تسکین درد ناشی از متاستازهای استخوان باشد. داروهای مسکن می توانند درد ناشی از متاستاز استخوان را کنترل کنند. داروهای مسکن ممکن است شامل مسکن های بدون نسخه یا مسکن های قوی تر باشند که فقط با نسخه پزشک می توان آنها را تهیه کرد. تشخیص اینکه چه ترکیبی از داروهای ضد درد برای تسکین درد موثرتر است، نیاز به زمان دارد. اگر دارو مصرف می کنید اما هنوز احساس درد دارید، پزشک خود را در جریان قرار دهید. یک متخصص درد ممکن است گزینه های دیگری را برای تسکین درد تجویز کند. داروهایی که به عنوان استرویید شناخته می شوند، اغلب می توانند به کاهش درد، تورم و التهاب در اطراف نقاط سرطان کمک کنند. این استروییدها با انواع استروییدهایی که بدنسازان یا ورزشکاران برای عضله سازی استفاده می کنند متفاوت است. استروییدها می توانند خیلی سریع به کاهش درد و پیشگیری از برخی عوارض سرطانی کمک کنند. اما با این حال استروییدها باید بسیار محتاطانه استفاده شوند. زیرا این داروها به خصوص در صورت مصرف طولانی مدت دارای عوارض جانبی زیادی هستند. این روش درمان برای افراد مبتلا به متاستازهای متعدد استخوان، کاربرد دارد. در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می شود. اگر متاستاز استخوان دردی ایجاد کند که با داروهای ضد درد کنترل نشده و یا درد به قسمت های کم و مشخصی محدود باشد، پرتودرمانی یک گزینه بسیار مناسب برای درمان خواهد بود. بسته به شرایط بیمار، پرتو درمانی می تواند در یک دوز زیاد و یا چند دوز کم در مدت چند روز انجام شود. عوارض جانبی پرتو درمانی به محل تحت درمان و اندازه تومور بستگی دارد. برخی انواع سرطان ها مانند سرطان پستان گیرنده های هورمونی دارند. به این معنا که سلول های سرطانی با کمک گیرنده های پروتیینی به هورمون های استروژن و پروزسترون متصل می شوند. این کار باعث افزایش ترشح این هومون ها و تشدید گسترش سرطان می شود. در این وضعیت سرکوب این هورمون ها می تواند از پیشرفت بیشتر سرطان پیشگیری کند. سرطان پستان و پروستات اغلب تحت تاثیر هورمون ها قرار دارند. هورمون درمانی می تواند شامل مصرف داروهایی برای کاهش سطح هورمون ها باشد. همچنین برخی دیگر از داورها می توانند از اتصال هورمون ها به سلول های سرطانی پیشگیری کنند. گزینه دیگر جراحی برای از بین بردن اندام های تولید کننده هورمون مانند تخمدان ها در زنان و بیضه ها در مردان است. همچنین هورمون درمانی فقط در بیمارانی استفاده می شود که تومورهای سرطانی آنها دارای گیرنده های هورمونی هستند. داروهایی که برای معالجه افراد مبتلا به پوکی استخوان استفاده می شود معمولا در درمان متاستاز استخوان نیز موثر است. این داروها باعث تقویت استخوان ها و کاهش درد ناشی از متاستاز استخوان شده و در نتیجه نیاز به داروهای ضد درد قوی را کاهش می دهند. داروهای استخوان سازی همچنین خطر پیشرفت متاستاز استخوان و سرایت آن به استخوان های دیگر را کاهش می دهند. داروهای تقویت استخوان هر چند هفته یکبار به صورت تزریقی تجویز می شوند. اشکال خوراکی این داروها نیز موجود است. اما با این حال داروهای خوراکی به اندازه فرم های تزریقی موثر نبوده و ممکن است باعث ایجاد عوارض جانبی در دستگاه گوارش شوند. مصرف داروهای استخوان سازی معمولا با درد موقت استخوان و مشکلات کلیوی همراه است. همچنین مصرف این داروها خطر زوال استخوان فک (استیونکروز) را افزایش می دهند. عمل جراحی می تواند به تثبیت استخوان هایی که در معرض شکستگی قرار دارند، کمک کند. این جراحی فقط در سرطان های وخیم و پیشرفته استفاده می شود. در این روش پزشک سلول های سرطانی که از تومور اصلی جدا شده و به استخوان ها گسترش پیدا کرده اند را با کمک جراحی از بدن خارج می کند. اگر استخوان به دلیل متاستاز در خطر شکستن باشد، جراحان می توانند استخوان را با استفاده از صفحات فلزی، پیچ و سایر ابزار ارتوپدی تثبیت کنند. تثبیت استخوان می تواند درد را تسکین داده و عملکرد استخوان ها را بهبود بخشد. پرتودرمانی معمولا پس از جراحی تثبیت استخوان انجام می شود. اگر متاستاز استخوان باعث شکستگی استخوان شده باشد، ممکن است پزشک جراح با استفاده از صفحات فلزی، پیچ و مهره استخوان شکسته را در محل خود ثابت و آن را ترمیم کند. تعویض مفصل، مانند تعویض مفصل ران، گزینه مناسب دیگری است که در کاهش درد و کمک به حرکت بیمار بسیار موثر است. به طور کلی، شکستگی های استخوان ناشی از متاستاز استخوان را نمی توان با گچ گرفتن درمان کرد. برخی از استخوان های بدن مانند استخوان های لگن و ستون فقرات به راحتی با صفحات فلزی یا پیچ و مهره قابل تثبیت نیستند. در این قسمت از استخوان های بدن معمولا از ماده ای به نام سیمان استخوانی استفاده می شود. سیمان استخوانی ظاهری خمیری شکل دارد ولی بلافاصله پس از استفاده مانند سیمان سفت و محکم می شود. پزشکان سیمان استخوانی را به حفره های خالی استخوان هایی که در اثر متاستاز شکسته یا آسیب دیده اند، تزریق می کنند. این روش می تواند تا حد زیادی درد را کاهش دهد. در برخی موارد از بین بردن سلول های سرطانی با گرما یا سرما می تواند تا حد زیادی به کنترل درد بیمار کمک کند. اگر در بیمار یک یا دو ناحیه متاستاز استخوانی وجود داشته و سایر روش های درمانی موثر واقع نشوند، پزشک معمولا از تکنیک گرم کردن و انجماد سلول های سرطانی برای کنترل درد استفاده می کند. در این روش از طریق برش های ریز ایجاد شده در بدن، یک سوزن حاوی یک پروب الکتریکی به تومور استخوان وارد می شود. وقتی این سوزن به استخوان رسید، برق از پروب عبور کرده و بافت اطراف را گرم می کند. پزشک منتظر می ماند تا بافت خنک شود و سپس روند را دوباره تکرار می کند. این کار تا حد زیادی باعث از بین رفتن سلول های سرطانی می شود. در روشی مشابه تومور سرطانی ابتدا با استفاده از دمای بسیار پایین منجمد می شود. سپس پزشک صبر می کند تا انجماد تومور به تدریج ذوب شود. پزشک در یک جلسه درمانی چندین بار این عمل را تکرار می کند. در برخی موارد نیز ممکن است پزشک برای دستیابی به نتیجه بهتر از گرم کردن و انجماد سلول های سرطانی به صورت ترکیبی استفاده کند. یک فیزیوتراپیست می تواند با طراحی تمرینات ویژه به بیمار کمک کند تا قدرت بدنی خود را افزایش داده و میزان تحرک خود را بهبود ببخشد. فیزیوتراپیست ممکن است استفاده از عصا یا واکر را به بیمار توصیه کند. استفاده از واکر باعث می شود وزن بدن بیمار هنگام راه رفتن از استخوان های آسیب دیده برداشته شود. همچنین عصا در بهبود تعادل و بریس نیز در ثابت نگه داشتن ستون فقرات کمک بسیار زیادی به بیمار می کند. تمرینات فیزیوتراپی برای کمک به حفظ قدرت و کاهش درد بیمار بسیار موثر است. سرطانی یکی از بیماری هایی است که می تواند به سرعت پیشرفت کرده و در مدت کوتاهی تبدیل به یک بیماری بدخیم شود. بنابراین تشخیص زودهنگام در درمان این بیماری اهمیت بسیار زیادی دارد. در صورت مراجعه به موقع به پزشک اگر تومور در مراحل رشد اولیه قرار داشته باشد، امکان درمان و کنترل آن بسیار زیاد خواهد بود. در واقع سرطان یکی از مهمترین علل مرگ و میر در جهان است. اما تشخیص زودهنگام احتمال زنده ماندن بیمار را افزایش می دهد. به همین علت توصیه می شود در صورت داشتن علایمی مانند درد مداوم حتما به پزشک خود مراجعه کنید. اگر در گذشته به دلیل ابتلا به سرطان تحت درمان بوده اید، حتما پزشک را در جریان سابقه پزشکی خود قرار دهید.

از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. داده های جدید مرکز کنترل و پیشگیری بیماری نشان می دهد که تقریبا درصد از بیماران مبتلا به کرونا بستری شده در بیمارستان ها افرادی در سنین تا سال هستند. اما میزان مرگ و میر بیماران کرونایی در افراد مسن به بیشتر است. براساس گزارشی که در مورد از اولین مبتلایان به کرونا در ایالات متحده ثبت شده است، بزرگسالان بین تا سال سن بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند و تقریبا نیمی از بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه را افراد زیر سال تشکیل می دهند. این آمار نشان می دهد که افراد بالای سال باید بیشتر از بقیه افراد نسبت به ابتلا این بیماری مراقب باشند و فکر نکنند چون جوان هستند، پس مبتلا نمی شوند. جوانان این پتانسیل را دارند که به راحتی ویروس را به دیگران انتقال دهند. در گزارش CDC آمده است که درصد از بیماران بستری در بیمارستان و درصد از بیماران تحت مراقبت های ویژه افراد با سنین تا سالگی بودند که اساسا نسل جوان را در برمی گیرد. بر اساس گزارشات CDC هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریسک نیاز به بستری شدن در بیمارستان یا مرگ ناشی از عفونت تاج ویروس با افزایش سن، بیشتر می شود. بر اساس این گزارش، کارشناسان گفته اند که تعداد بیماران جوان بستری شده در بیمارستان ها و همچنین در بخش های مراقبت های ویژه زیاد بوده است و این نشان می دهد بزرگسالان در هر سنی مستعد ابتلا به عفونت هستند و باید در مورد سلامتی خود نگران باشند و با رعایت بهداشت فردی از ابتلا به این بیماری پیشگیری کنند. منبع: از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. شیوع بیماری ویروس ( COVID - ) ممکن است برای افراد استرس زا باشد و ترس و نگرانی ناشی از آن می تواند بسیار زیاد باشد و حتی منحجر به ایجاد احساسات شدید در بزرگسالان و کودکان شود. نحوه پاسخ گویی افراد در سنین مختلف نسبت به موقعیت های استرس زا می تواند متفاوت باشد و به سابقه پزشکی و ابتلا به بیماری های روانی افراد بستگی داشته باشد. افرادی که نسبت به شیوع بیماری کرونا، استرس بیشتری داشته باشند ممکن است زودتر و شدیدتر نسبت به این بیماری واکنش نشان دهند. افرادی با شرایط زیر، استرس بیشتری دارند: کودکان و نوجوانان مبتلایان به اختلالات روانی و یا مصرف کنندگن مواد مخدر افرادی در تماس مستقیم با COVID - مانند پزشکان و سایر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی افراد مسن و افراد مبتلا به بیماری های مزمن که در معرض خطر بیشتری برای COVID - قرار دارند. اگر شما یا یکی از نزدیکان تان احساساتی مانند غم، افسردگی یا اضطراب دارید بهتر است برای پیشگیری از بروز عوارض مشکلات روانی با روان شناس و یا مشاور تماس بگیرید. از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. علایم استرس بیش از حد در هنگام شیوع بیماری عفونی می تواند شامل باشد: مشکل در تمرکز کردن و خوردن افزایش، دخانیات یا سایر داروها وخیم تر شدن بیماری های مزمن که به آن مبتلا هستید. نگرانی و ترس بیش از حد در مورد شیوع و ابتلا به بیماری افرادی که پیش از این خاصی داشته اند باید در این دوره به درمان خود ادامه دهند و در صورت بروز علایم جدید و یا شدیدتر شدن علایم با پزشک خود تماس بگیرند. مراقبت از خود، دوستان و خانواده می تواند در مقابله با استرس به افراد کمک کند. کمک به دیگران برای کنار آمدن با استرس می تواند جامعه فرد را نیز قوی تر کند. سعی کنید فعالیت های را که از آن ها لذت می برید را انجام دهید. در صورت تداوم استرس بیش از چند روز حتما با مشاور و روان شناس تماس بگیرید. با دیگران در ارتباط باشید و بهتر است با افرادی که با آن ها راحت هستید صحبت کنید. سعی کنید وعده های غذایی سالم و متعادل بخورید، مرتبا ورزش کنید، به اندازه کافی بخوابید و از و موادمخدر جلوگیری کنید. از تماشای، خواندن یا گوش دادن به اخبار، از جمله رسانه های اجتماعی خودداری کنید. مراقب بدن خود باشید. نفس عمیق بکشید، را انجام دهید و مراقبه را تمرین کنید. والدین در صورتی می توانند در کاهش استرس ناشی از ابتلا به کرونا در کودکان و نوجوانان نقش مهمی داشته باشند که خودشان نسبت به این موضوع تسلط و آگاهی کامل را داشته باشند. برخی از علایم استرس ناشی از کرونا ویروس در کودکان، عبارتند از: مشکل در تمرکز نگرانی یا غم بیش از حد عادات ناسالم خوردن یا خوابیدن سردردهای غیر قابل توضیح یا درد بدن گریه یا تحریک بیش از حد در کودکان کم سن تحریک پذیری و رفتارهای "پرخطر" در نوجوانان استفاده از الکل، دخانیات یا سایر داروها در نوجوانان دور شدن از فعالیت هایی که کودک در گذشته از آن لذت می برده والدین باید در نظر داشته باشند که کودکان در معرض خطر کرونا قرار دارند و بهتر است با یادگیری راهکارهای حمایتی از کودکان خود در برابر این بیماری کشنده، حفاظت کنند. واکنش نسبت به موضوعات پیرامون بیماری کرونا می تواند عواقب عاطفی زیادی بر افراد وارد کند و منجر به فشار روانی ثانویه ( STS ) شود. شما برای کاهش این فشار به خانواده و دوستان خود گوشزد کنید که فشار روانی ثانویه STS می تواند بر روی هر کسی پس از یک رویداد آسیب زا ت ثیر بگذارد. علاوه بر آن، علایم جسمی (خستگی، بیماری) و روانی ابتلا به کرونا ویروس را بشناسید و در صورت بروز، سریعا برای درمان اقدام کنید. قرنطینه شدن برای پیشگیری و یا درمان بیماری COVID - ترس و نگرانی نسبت به بیماری تغییرات عاطفی یا بهداشت روانی استرس بیش از حد در صورت بروز علایم در خود و یا اطرافیان غم، عصبانیت یا ناامیدی نسبت به رفتارهای اطرافیان با بیمار منبع: خطر ابتلا افراد بالای سال و به ویژه بالای سال، در برابر عفونت شدید یا کشنده کرونا ویروس آسیب پذیر هستند و بالاترین میزان تلفات در افراد سالخورده به ویژه افرادی که دارای بیماری های زمینه ای هستند دیده می شود. کارشناسان برخی از این خطرات را به ضعف سیستم ایمنی بدن نسبت می دهند. بنابراین خانواده ها باید اقدامات احتیاطی زیادی را برای این افراد در نظر بگیرند. به مدت ثانیه دستان خود را با صابون و آب گرم بشویند. از حضور در اجتماعات و مراکز شلوغ جدا خودداری کنند. اشیاء قابل لمس سالمندان حتما ضدعفونی و تمیز شود. از استفاده وسایل حمل و نقل عمومی خودداری کنند. دکتر آنی لوتکیمایر، متخصص بیماریهای عفونی در بیمارستان عمومی زاکربرگ سان سانفرانسیسکو معتقد است: " ابتلا سالمندان با بیماری های زمینه ای به بیماری کرونا می تواند منجر به عواقب خیلی بد شود. به عنوان مثال، و بیماری های قلبی یا ریوی می توانند مقابله بدن را در برابر عفونت دشوارتر کنند و این افراد بهتر است در طول این بحران تحت هیچ شرایط از منزل خارج نشوند. کارشناسان هشدار می دهند که اگر چه فاصله گرفتن از افراد و کاهش روابط اجتماعی و یا همان قرنطینه خانگی می تواند سنگ بنای کنترل شیوع کروناویروس باشد اما همین راهکار می تواند منجر به انزوا اجتماعی در سالمندان شود، که این تنهایی می تواند با بروز خطرات سلامتی زیادی همراه باشد. به همین منظور کارشناسان پیشنهاد می دهند که افراد برای برقرار تعاملات و روابط اجتماعی از شبکه های مجازی با دوستان و نزدیکان خود در ارتباط باشند. سالمندان می ترسند که فاصله گرفتن از روابط اجتماعی در این دوران ممکن است بر جوانب مختلف زندگی آن ها تاثیرات منفی بگذارد و سلامتی آن ها به خطر بیاندازد. محققان بر اهمیت حفظ عادت های خوب از جمله خواب کافی، غذا خوردن سالم و ورزش در سالمندان ت کید می کنند. آن ها معتقدند که ورزش حتی یک پیاده روی ساده می تواند در مبارزه با اثرات coronavirus بسیار مفید باشد و به تقویت عملکرد سیستم ایمنی بدن، کاهش التهاب و مشکلات روحی و روانی بیماران کمک کند. CDC توصیه می کند که سالمندان در زمان قرنطینه خود بهتر است داروها و موارد بهداشتی و غذایی مورد نیاز خود را به مدت چندین هفته تامین کنند. منبع: از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. شما می توانید سایر اخبار مربوط به، مشتمل بر اخبار زیر از از پیگیری کنید:

یکی از مهم ترین اقدامات برای محافظت خود و دیگران در برابر ویروس ها، میکروب ها، مواد شیمیایی و آلودگی ها می باشد. در طول روز و در حین انجام فعالیت روزانه حجم زیادی از میکروب ها و مواد بیماری زا بر روی دست ما جمع می شوند که همین نکته ضرورت شستن دست ها را بیشتر می کند. درست است که می توان برای شست و شوی دست از ژل ها و دیگر مواد ضد عفونی کننده استفاده کرد، اما در بعضی از موقعیت ها که آلودگی روی دست ها کاملا قابل مشاهده است حتما باید از مواد شوینده و صابون برای شستن دست ها استفاده کرد. نکته بسیار مهم دیگر استفاده از تکنیک های صحیح شستن دست است که در این مقاله از سایت پزشکت قصد داریم شستن صحیح و اصولی دست ها را به شما آموزش دهیم. زمانی که دست ها آلوده شده اند آن ها را بشویید می توانید هر زمان که احساس کردید دستان شما دچار آلودگی شده اقدام به شستن دست ها کنید، اما در بعضی از مواقع شستن دست ها اهمیت بسیار بیشتری داشته و حتما باید دست ها را به طور منظم بشویید. این موقعیت های ضروری شامل موارد زیر می شود: مراقبت از زخم ها بعد از بیرون بردن آشغال ها بعد از سرفه یا عطسه یا گرفتن بینی مراقبت از فردی که دچار بیماری شده تعویض پوشک بچه یا کمک به تعویض پوشک قبل و بعد از خوردن غذا یا قبل از درست کردن غذا قبل از قرار دادن لنزهای چشمی در داخل چشم ها بعد از مراقبت از حیوانات، غذا دادن یا تمیز کردن آن ها بهتر است ابتدا دست های خود را مرطوب کنید. برای این کار شیر آب را باز کرده و دست ها را زیر آب سرد یا گرم نگه دارید تا کاملا خیس شوند. اجازه دهید تا همه قسمت های دست و حتی بین انگشتان شما کاملا مرطوب شود. استفاده از آب گرم یا سرد تفاوتی نداشته و می توانید از هر دو برای خیس کردن دست های خود استفاده کنید. البته دقت داشته باشید که آب نباید داغ باشد زیرا آب داغ به پوست دست آسیب خواهد رساند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید صابون را از جا صابونی برداشته و به کف دست خود بمالید. سپس شروع به مالیدن دست ها به یک دیگر کنید تا صابون در همه قسمت های دست و حتی بین انگشتان شما به خوبی پخش شود. دقت کنید که در این مرحله صابون باید به خوبی کف کرده و هر دو دست را کاملا کفی کند. سعی کنید کف را به سمت مابین انگشتان، زیر ناخن ها و مچ دست خود هدایت کنید. نیازی نیست که صابون حتما آنتی باکتریال باشد. حتما نباید از صابون قالبی برای شست و شوی دست ها استفاده کرد. صابون مایع و پودری نیز همان اثر را برای تمیز شدن دست ها خواهد داشت. در حین شستن دست ها با صابون، بهتر است صابون ثانیه یا بیشتر بر روی دست بماند تا از تمیز شدن دستان خود مطمین شوید. اگر مطمین نیستید که ثانیه کف صابون بر روی دست های شما بوده می توانید مدت زمان بیشتری صبر کرده یا برای شستن دست ها از شعرهای خاصی استفاده کنید که خواندن آن ها مدت زمان ثانیه یا بیشتر طول می کشد. بعد از پایان شست و شو و مالیدن هر دو دست به یکدیگر، دست ها را در زیر شیر آب باز نگه داشته و اجازه دهید تا آب همه قسمت های دست شما را خیس کند. شستن دست ها را تا جایی ادامه دهید که دیگر هیچ صابونی بر روی دست ها، لای انگشتان یا زیر ناخن ها باقی نماند. بعد از آب کشی کامل دست ها از صابون، حوله تمیزی را برداشته یا با استفاده از دستگاه های خشک کننده دست، دستان خود را به خوبی خشک کنید. دقت داشته باشید که بهتر است دستان شما کاملا خشک شود. اگر از دستگاه برای خشک کردن دست های خود استفاده می کنید، دقت داشته باشید که بهتر است دست ها را در زیر جریان باد گرم دستگاه حرکت داده و به یکدیگر بمالید تا دست ها کاملا خشک شوند. اگر شیر آب را باید دستی ببندید و به صورت اتوماتیک این اتفاق نمی افتد. بهتر است از دستمال یا حوله برای بستن شیر آب استفاده کنید. در صورتی که امکان استفاده از حوله برای بستن شیر برای شما مقدور نیست، می توانید از آرنج خود برای بستن شیر آب استفاده کنید. در بعضی از موارد که آلودگی روی دست ها وجود ندارد می توانید از ضد عفونی کننده های پایه الکلی برای تمیز کردن دست ها استفاده کنید. بعضی از موارد که قبل از استفاده از ماده ضد عفونی کننده باید در نظر داشته باشید: اگر با نگاه کردن به دست ها متوجه وجود آلودگی و کثیف شدن دست ها می شوید بهتر است به جای مواد ضد عفونی کننده از آب و صابون برای شست و شوی دست ها استفاده کنید. همیشه استفاده از مواد ضد عفونی و ژل های شست و شو کارساز نخواهد بود. به عنوان مثال استفاده از این ضد عفونی کننده ها نمی تواند مواد باقی مانده از حشره کش، آفت کش ها و فلزهای سنگین را از روی دست پاکسازی کند. در چنین مواردی نیز بهتر است به جای مواد ضد عفونی کننده دست از آب و صابون برای شست و شو استفاده کنید. یکی دیگر از موارد تعیین کننده برای شست و شوی دست ها، دسترسی داشتن به آب است. اگر به آب و صابون دسترسی دارید حتما از آن برای شست و شوی دست ها استفاده کنید. اما در صورتی که دسترسی به آب ندارید، بهتر است ضد عفونی کننده ها را غنیمت شمرده و تا یافتن دسترسی به آب از همین شیوه برای پاکسازی دست ها استفاده کنید. برای استفاده از مواد ضد عفونی کننده باید مقدار کافی از این ماده را بر روی کف دست خود بریزید. بهتر است ماده ضد عفونی کننده هنگام ریختن بر روی دست، حدود یک چهارم از کف دست شما را بپوشاند. زیرا در حین شست و شوی دست ها باید تمامی قسمت های دست به خوبی ضد عفونی شود. همانند زمانی که دست های خود را زیر آب می شویید، دست ها را به یکدیگر مالش داده و ماده ضد عفونی کننده را به سمت مابین انگشتان و زیر ناخن های دست خود هدایت کند. دقت داشته باشید که ماده ضد عفونی کننده باید کاملا هر دو دست، مابین انگشتان، زیر ناخن ها و مچ دست را پوشش دهد. تبخیر شدن ماده ضد عفونی کننده دست و خشک شدن آن ممکن است حدود ثانیه طول بکشد. در نتیجه بهتر است ثانیه یا بیشتر از مالش دست ها به یکدیگر را ادامه دهید. بعد از تماس دست ها با افراد، سطوح و اشیاء در طول روز ممکن است دست ها دچار آلودگی شود. به همین خاطر بهتر است قبل از لمس چشم ها، بینی، دهان یا دست زدن به کودک دست های خود را به خوبی بشویید. به طور کلی بهتر است قبل و بعد از اقدامات زیر دست های خود را با آب و صابون بشویید. همیشه قبل از موارد زیر دست خود را بشویید: آماده کردن غذا یا غذا خوردن قرار دادن یا برداشتن لنزهای چشمی درمان یا پانسمان کردن زخم ها یا مراقبت از مریز همیشه بعد از انجام وارد زیر دست های خود را بشویید: آماده کردن غذا بیرون بردن زباله ها گرفتن بینی، سرفه یا عطسه کردن دستشویی رفتن یا تعویض پوشک نوزاد دست زدن به حیوانات یا بازی کردن با آن ها لمس حیوانات، غذا دادن یا تمیز کردن آن ها پانسمان کردن زخم یا مراقبت از یک فرد بیمار همچنین هرگاه که متوجه وجود آلودگی بر روی دست های خود شدید، حتما آن ها را به خوبی بشویید. برای حفظ سلامت کودکان و عدم انتقال بیماری ها از طریق کودک به بزرگسالان، بهتر است آن ها را تشویق کنید تا همانند شما دست های خود را قبل یا بعد از انجام بعضی از فعالیت ها با آب و صابون بشویید. همچنین برای اینکه کودکان حین شست و شوی دست ها ثانیه صبر کنند، بهتر است به آن ها شعرهایی را بیاموزید تا بعد از تمام شدن شعر دست های خود را بشویند. اگر دست کودک به دستشور نمی رسد، برای او چارپایه ای را در نظر بگیرید تا خودش بتواند از چارپایه برای شستن دست ها استفاده کند. در صورتی که کودک شما به خاطر در دسترس نبودن آب می خواهد از مواد ضد عفونی کننده دست استفاده کند. بهتر است بر روی مصرف ماده ضد عفونی کننده توسط کودک خود نظارت داشته باشید. زیرا مصرف مواد الکلی توسط کودک می تواند مسموم کننده باشد. منابع:

از، می توان به سوء مصرف الکل و سیگار اشاره کرد. اما دلایل زیادی می توانند علل شایع پیری زودرس باشند که شاید شما کمتر به آنها توجه می کنید. افزایش سن، روند طبیعی پیر شدن است. با این وجود علل زیادی وجود دارد که در پیری زودرس ما نقش اساسی و مهمی دارند. بیش از نیمی از ما از سن واقعی خود پیر تر به نظر می رسیم. زیرا یا رفتاری را انجام می دهیم که پیری ما را بیشتر نشان می دهد. یا از طریق کم تحرکی و فعالیت بدن خود، از جوانی خود درست استفاده نمی کنیم. دانش، قدرت است و هرچه اطلاعات بیشتری در مورد شایع ترین علل پیری زودرس داشته باشید. بهتر می توانید کنترل بیشتری بر روی حفظ سلامت بدن و روح جوانی خودتان داشته باشید. بر همین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله شایع ترین علل پیری زودرس را مورد بررسی قرار دهیم. تا شما بتوانید با اطلاع از آنها از پیری زودرس خود جلوگیری کنید. ذهن، نقش مهمی در سریعتر یا کندتر شدن روند پیری زود رس ما دارد. حتی می توانیم از ذهن برای تسریع یا کند کردن روند آن استفاده کنیم. افراد خوشحال، کاملا جوان تر به نظر می رسند. هرچه امید، خوش بینی و شادی را در بالای لیست اولویت های خود داشته باشید. چهره شما جوانتر به نظر می رسد. علاوه بر این، افراد شادتر اغلب کمتر به بیماری های مانند بیماری قلبی، فشار خون بالا، و حتی مفاصل و استخوان های دردناک مبتلا می شوند و بیشتر عمر می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خشم و ناراحتی همیشگی می تواند به صورت خطوط ریز و چین و چروک های عمیق، دو علامت مطمین پیری زودرس، در صورت ایجاد شود. صورت شادتر، ابروهای چروک شده کمتری دارد. زیرا در حالت شادی، عضلات ما زمان بیشتری را در حالت آرامش سپری کرده اند. این بدان معنا نیست که داشتن یک روز بد، چهره ای پر از چین و چروک به شما دست می دهد. اما اینکه بروز احساسات شما در اکثر مواقع با حرکات صورت در ارتباط هستند. این احساسات مثل خشم و عصبانی بودن می توند روی چین و چروک زودرس و عمق آنها موثر بشد. همه ما می دانیم که استعمال دخانیات و مشروبات الکلی برای ما مفید نیست. آنها منجر به انواع بیماری ها می شوند و بدن ما را از مواد مغذی لازم محروم می کند. علاوه بر این، خطوط و تغییر رنگ یک سیگاری یا مشروبات الکلی در سراسر صورت آنها نمایان می شود. پوست برای اینکه جوان و سالم به نظر برسد به مقدار مشخصی از آبرسانی، کلاژن، الاستین و اکسیژن نیاز دارد. افراد سیگاری چندین علایم پیری زودرس مانند خطوط ظریف در اطراف دهان، چین و چروک های عمیق پیشانی دارند. در این افراد کل بدن، از جمله پوست صورت، از اکسیژن کافی محروم است. با گذشت زمان ظاهر و احساس چهره یک فرد سیگاری قابل تشخیص است. مصرف الکل می تواند اثرات دایمی بر روی بدن نیز ایجاد کند. گذشته از اثرات مخرب بر روی کبد و کلیه ها، افراد که مشروب می نوشند، دارای پوستی هستند که به مرور تغییر رنگ داده، از نظر عضلانی ضعیف تر می شود. حتی اغلب رگ های خونی یا رگ های کوچک عنکبوتی در صورت آنها دچار پارگی می شود. قرار گرفتن بیش از حد در برابر اشعه خورشید می تواند روند پیری شما را به راحتی تسریع کند. آسیب های ناشی از نور خورشید علت شماره یک چین و چروک و پوستی است که به طور دایمی آسیب دیده است. لکه های پیری و سایر اشکال تغییر رنگ در اثر اشعه ماورا بنفش مضر خورشید، به طور جدی تشدید می شود. هنگامی که پوست خود را بیست دقیقه در معرض آفتاب قرار دهید، با آسیب اشعه ماورا UV بنفش به پوست، فواید جذب ویتامین D لازم خنثی می شود. گذراندن یک مدت زمان طولانی در محیط های سرد می تواند ت ثیر مشابهی داشته باشد. در این شرایط به جای پوستی سخت تر، پوست شما بیش از حد نازک به نظر می رسد و چین و چروک بیشتری بر روی آن ایجاد می شود. همین ت ثیر را می توان در افرادی که از درمان های سخت آکنه در طی یک سال استفاده می کنند مشاهده کرد. وقتی درمان های آکنه باعث خشکی پوست می شوند، می توانند صدمه ای مشابه آسیب های ناشی از سرما و آفتاب ایجاد کنند و باعث ایجاد چهره ای خشک، سخت و چروکیده شود. وقتی چربی های طبیعی پوست کاهش پیدا کنند، پوست قابلیت ارتجاعی خودش را از دست می دهد و صورت پیر می شود. مرطوب کردن روزانه، گاهی اوقات دو و سه بار در روز، و محافظت از پوست در برابر آفتاب و سرمازدگی می تواند با این اثرات نسبتا رایج در روند پیری ما مقابله کند. یکی از عواملی که به طور معمول جدی گرفته نمی شود، نوعی روند پیری زودرس است که رژیم غذایی بر آن تاثیر می گذارد. غذاهایی وجود دارد که می توانید بخورید و به شما کمک می کند بدن جوانتری داشته باشید. حتی غذاهایی وجود دارند که می توانند منجر به بروز پیری زودرس شوند. غذاهایی که باعث التهاب می شوند، مانند شکر تصفیه شده، آرد سفید و حتی محصولات لبنی بیش از حد، می توانند به راحتی التهابی در بدن ایجاد کنند که منجر به بروز پیری زودرس می شود. این غذاها تمایل دارند بدن از نظر احساس و ظاهر "سنگین تر" شوند. زیرا اندام های داخلی در واقع از التهاب رنج می برند. جدا از این، بدن ما غذاهایی که به شکل طبیعی آنها نیستند را خیلی خوب تجزیه نمی کند. این بدان معنی است که تجزیه آلی مواد مغذی به خوبی مورد استفاده بیولوژیکی قرار نمی گیرد. جایگزینی رژیم غذایی شیرین و غذاهای سرخ شده و چرب، حتی اگر اضافه وزن ندارید، با یک رژیم غذایی که سرشار از محصولات طبیعی است، می تواند کل بدن را سفت و جوانتر نشان دهد. اضافه وزن یا حتی کاهش وزن بیش از حد، می تواند روند پیری در بدن شما را تسریع کند. کمبود وزن، باعث کاهش چربی های طبیعی در ساختار صورت می شود که به پوست اجازه می دهد تا آویزان شده و چین و چروک پوست را افزایش می دهد. لیفت صورت یا بوتاکس تاثیری در جوانتر شدن پوست صورت ندارند. زیرا چربی طبیعی که صورت را پر می کند با اقدامات پزشکی مانند بوتاکس جایگزین نمی شود. به سادگی افزودن پنج پوند به بدن کم وزن می تواند تاثیر زیادی در جوانتر شدن افراد لاغر و نحیف داشته باشد. از طرفی هم وزن زیاد می تواند با ایجاد ضعف عضلانی منجر به پیری زیاد شود. با افزایش سن، افراد دارای اضافه وزن، تمایل به فعالیت کمتری دارند و این امر منجر به بیماری های مختلفی می شود. در این شرایط حتی چرخه پیری ادامه می یابد. ورزش منظم و هدفمند می تواند کل بدن شما را در فرم طبیعی و مناسب حفظ کند. در حالی که عضله سازی در این شرایط شاید از شل و چروک شدن پوست شما پیشگیری کند اما ممکن است منجر به افزایش بیش از حد چربی بدن شود. افرادی که از اختلالات خوردن رنج می برند همچنین با رسیدن به سی و چهل سالگی ممکن است دچار چین و چروک، خشکی پوست و اسکلتی شوند. با این عوارض می توان از طریق رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان، غذاهای تازه، طبیعی و ورزش عضله سازی کافی و مناسب مبارزه کرد. کسانی که بهبود یافته اند باید به طور دوره ای به یک متخصص تغذیه مراجعه کنند تا برنامه های غذایی با انرژی بالا، کم چربی و مبارزه با سن را برای آنها تعیین کرده و از آن پیروی کنند. همه ما برخی کار های روزمره انجام می دهیم که یا به روند پیری کمک می کند یا مانع آن می شود. انجام کارهای منظم می تواند از پیری زودرس جلوگیری کرده و کل بدن را در فرم عالی حفظ کند. تماشای تلویزیون در هنگام عصر، به جای انجام فعالیت بدنی می تواند منجر به پیری زودرس شود. استفاده مزمن از مواد شیمیایی خشن در بدن و اطراف آن می تواند به افزایش سن بیفزاید. از لاک ناخن انگشت گرفته تا محصولات طبیعی که باعث می شوند احساس خوبی داشته باشید و داروهایی که مصرف می کنیم می تواند عوارض جانبی مربوط به سن را داشته باشد. یادگیری گوش دادن به زبان بدن می تواند همه چیز را تغییر دهد. وقتی سیر شدید از خوردن دست بکشید. وقتی خسته اید استراحت کنید. به جای استفاده از راهکارها و تغییرات شیمیایی، در صورت امکان به سمت راهکارها و درمان های طبیعی بروید. اینها انتخاب های ساده ای است که با ریتم طبیعی بدن ما کار می کند. حتی نتایج فراتر از باور ما و بهتری را رقم می زنند. زندگی پر از استرس، یکی از علل اصلی پیری زود رس است. گذشته از ت ثیراتی که صورت نگران بر روی چین و چروک صورت دارد، استرس روی همه چیز از نحوه حمل خود تا سطح انرژی ت ثیر می گذارد. افرادی که دچار استرس روزانه می شوند، کندتر حرکت می کنند و بدن خود را کمتر به چالش می کشند. افرادی که بیش از حد دچار استرس هستند نیز ممکن است به بیماری هایی مبتلا شوند که می تواند روند پیری زودرس را تسریع کند. اما باید به این موضوع هم توجه داشت که مقدار مشخصی از استرس در واقع برای ما مفید است. هفتگی بدن خود را ماساژ دهید و فرم های آرام ورزشی مانند یوگا را تمرین کنید. مدیتیشن همچنین می تواند به بهبود سطح استرس کلی شما کمک کند. حتی باعث می شود احساس تمرکز و جوانی بیشتری داشته باشید. ما نمی توانیم از پیر شدن خود به طور کلی جلوگیری کنیم، اما می توانیم برای پیشگیری از فرایند پیر شدن زندگی مان اقدامات مثبتی انجام دهیم. با استرس کمتر، رژیم غذایی و ورزش بهتر و نگاه شادتر، می توانیم لذت جوانی خود را حفظ کرده و روحیه خود را بسیار جوانتر نگه داریم.

در حدود درصد از افراد مبتلا به ام اس را تحت ت ثیر قرار می دهد. در واقع PPMS نادرترین نوع ام اس در نظر گرفته می شود. روند پیشرفت این بیماری نیز مانند سایر اشکال MS ، متغیر است. در واقع می توان گفت که PPMS به طور متفاوتی بر هر فرد ت ثیر می گذارد. به طوری که برخی از بیماران مبتلا به PPMS ممکن است در عرض چند سال معلول شوند، در حالی که برخی دیگر از بیماران می توانند برای سالها بدون مشکل زندگی کنند. تشخیص PPMS به دلیل پیچیده بودن و متغیر بودن علایم در افراد مختلف برای پزشکان دشوار است. همچنین این بیماری درمان قطعی ندارد. ( RRMS ) شایعترین شکل است که به آن ام اس عود کننده و فروکش کننده نیز گفته می شود. در طول دوره های درمان معمولا علایم کاهش پیدا کرده و حتی تا حدودی از بین می روند. با این حال این بیماری درمان قطعی نداشته و بهبودی کامل ایجاد نمی شود. پس از مدتی علایم ( RRMS ) شروع به پیشرفت می کند که به آن MS پیشرونده ثانویه ( SPMS ) می گویند. در این حالت بیمار به تدریج و با گذشت زمان نسبت به قبل ناتوان تر می شود. در حدود درصد از بیماران مبتلا به MS به مرور زمان به ام اس پیشرونده ثانویه مبتلا می شوند. بیماری ام اس ممکن است در برخی از بیماران تا پایان عمر بدون تغییر و به صورت عود کننده - فروکش کننده باقی بماند. اما در برخی دیگر از بیماران پس از مدتی علایم بیماری شروع به پیشرفت می کنند. اگر این علایم از همان ابتدای بیماری سیر پیشرونده داشته باشد به آن ام اس پیشرونده اولیه PPMS گفته می شود. در واقع در PPMS علایم بیماری از همان ابتدا شروع به پیشرفت می کنند. اما اگر علایم بیماری ام اس تا چندین سال بدون تغییر مانده و سپس سیر پیشرفت را در پیش بگیرد به آن ام اس پیشرونده ثانویه SPMS گفته می شود. در SPMS معلولیت و ناتوانی های حرکتی هر روز بیمار را ناتوان تر از قبل می کنند. همچنین در ام اس پیشرونده ثانویه علایم به مرور زمان شدیدتر می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میانگین سنی شروع بیماری سال است. در زنان دو تا سه برابر بیشتر از مردان رخ می دهد. ممکن است علایم پس از چندین سال شروع به پیشرفت کنند. حملات حاد بوده و به دنبال آن دوره های بهبودی وجود دارد. در حدود الی درصد موارد ابتلا به ام اس را در بر می گیرد. ناتوانی بیمار پیشرونده است. ممکن است شامل عودهای حاد باشد. میانگین سنی شروع بیماری سال است. در مردان و زنان به طور مساوی رخ می دهد. حدود درصد از موارد بیماری ام اس را در هنگام شروع تشکیل می دهد. PPMS را می توان در مراحل مختلف بیماری به صورت زیر طبقه بندی کرد. علایم بیماری پایدار و بدون تغییر است. در این نوع از بیماری ناتوانی بیمار در حال بدتر شدن است. دوره های عود بیماری وجود دارد، اما هیچ مدرکی مبنی بر بدتر شدن ام اس وجود ندارد. هیچ عود بیماری یا فعالیت جدید در آزمایشات MRI در هر فرد متفاوت است. اما با این حال علایم کلی بیماری عبارتند از: افرادی که مبتلا به PPMS تشخیص داده می شوند، اغلب به دلیل آتروفی پیشرونده (تحلیل رفتن) نخاع، دچار مشکلات راه رفتن می شوند. این علایم همچنین با عنوان میلوپاتی پیشرونده نیز شناخته می شود. مهمترین علایم این وضعیت عدم هماهنگی عضلات است. باعث کاهش توانایی فرد در ورزش کردن می شود. ضعف یا بی حرکتی در یک طرف بدن، که ممکن است روی پاها، بازوها یا دست ها ت ثیر بگذارد. در این وضعیت پاهای بیمار شروع به سفت شدن می کند. این مساله باعث لنگی قابل مشاهده و یا تکان خوردن ریتمیک می شود. وقتی نخاع تحت تاثیر بیماری قرار می گیرد می تواند باعث ایجاد اختلال در برخی از حرکات بدن شود. اختلال در عملکرد جنسی، روده و در این نوع از بیماری ام اس ضعف و بیشتری در بیماران دیده می شود. با وجودی که نخاع هدف اصلی آسیب در PPMS است. سایر قسمت های مغز نیز ممکن است تحت ت ثیر بیماری قرار گیرد. بخشی از مغز است که تعادل و هماهنگی را تنظیم می کند. این بیماری که به سندرم مخچه پیشرونده ( PCS ) معروف است، کمتر از میلوپاتی پیشرونده دیده می شود اما می تواند باعث بروز علایم زیر شود. از دست دادن عضله. عدم هماهنگی در حرکت از دست دادن تعادل اختلال در حرکت دست به دلیل های شدید ناتوانی در انجام حرکات متناوب سریع مانند پیچاندن یک لامپ اگرچه این علایم بسیار کمتر رایج است، ولی PPMS که بین مغز و نخاع قرار دارد را تحت ت ثیر قرار دهد. این علایم عبارتند از: دیسفاژی یا، استفراغ یا حالت تهوع اختلال در بینایی یا از دست دادن آن یا حرکات سریع و غیر ارادی چشم اختلال در عملکرد شناختی، از جمله از دست دادن حافظه، تمرکز، یا استدلال فضایی به طور دقیق مشخص نیست که چه عواملی باعث بروز هر نوع بیماری ام اس می شود. ولی با این حال به نظر می رسد که یک مولفه ژنتیکی در بروز این بیماری نقش دارد که در صورت مواجهه با عوامل محیطی زیر می تواند فرد را مستعد ابتلا به ام اس کند. این عوامل محیطی عبارتند از. سیگار کشیدن کمبود چاقی دوران کودکی آلودگی به ) که باعث ابتلا به بیماری می شود. تشخیص PPMS برای پزشکان چالش های ویژه ای دارد. علت آن است که افراد مبتلا به این نوع ام اس طی ماهها تا سالها به دلیل ناتوانی های شدید از دست می روند. از آنجایی که نتایج آزمایشات تصویربرداری بین PPMS و RRMS تا حدود زیادی مشابه هم است، پزشک غالبا از علایم و شرح حال بیمار برای کمک به تشخیص نوع ام اس استفاده می کند. تشخیص قطعی PPMS ممکن است چندین سال یا بیشتر طول بکشد. خصوصا اگر علایم بیماری تازه شروع شده باشند. برای تشخیص هر نوع بیماری ام اس، پزشک ابتدا سابقه پزشکی، علایم کامل، معاینه فیزیکی و ام آر آی مغز و نخاع شما را بررسی می کند. گاهی نتایج آزمایش MRI شواهد کافی برای ت یید تشخیص بیماری ام اس را نشان نمی دهد. در این گونه موارد پزشک ممکن است از روش تعیین پتانسیل های برانگیخته بینایی برای تشخیص بیماری استفاده کند. برای تشخیص ام اس پیشرونده اولیه، علایم بیماری باید حداقل به مدت یک سال بدتر شده و ضایعات MS در مغز و یا ستون فقرات مشاهده شود. آزمایش ام آر آی می تواند بافت های عصبی آسیب دیده که دچار میلین زدایی شده اند را شناسایی کند. با این حال، استفاده از MRI برای تشخیص PPMS کمی چالش برانگیز است. زیرا ممکن است نتایج مغزی افراد مبتلا به PPMS مشابه افراد مبتلا به RRMS باشد. آزمایش مایع مغزی نخاعی که در اصطلاح پزشکی به آن پونکسیون کمری گفته می شود، یکی از راههای تشخیص بیماری ام اس است. این آزمایش می تواند در تشخیص PPMS و رد سایر بیماری ها به پزشک کمک کند. پونکسیون کمری جزء آزمایشات تهاجمی است. در این روش پزشک یک سرنگ خالی را از بین مهره های کمر وارد کانال نخاعی می کند. سپس با استفاده از سرنگ مقداری از مایع مغزی نخاعی را برای آزمایش بیرون می کشد. داشتن یکی از دو نشانه زیر برای ت یید تشخیص PPMS مهم است. بالا بودن سطح این آنتی بادی ها در مایع نخاعی نشانه ای از وجود پاسخ سیستم ایمنی بدن است. به این معنا که در هنگام تجزیه و تحلیل مایع مغزی نخاعی، نوارهای پروتیینی به نام ایمونوگلوبولین ها دیده می شوند. باندهای الیگوکلونال در مایع مغزی نخاعی درصد از افراد مبتلا به ام اس دیده می شود اما گاهی ممکن است در سایر اختلالات نیز وجود داشته باشد. پتانسیل برانگیخته بینایی از روش های غیر تهاجمی در تشخیص بیماری ام اس است. در آزمایش ابتدا حسگرهای را بر روی پوست سر شما قرار می دهد. در ادامه پزشک از شما می خواهد که به یک صفحه که دارای الگوی چهارخانه سیاه و سفید است نگاه کنید. سپس باید یک چشم خود را بسته و با تمرکز به سوالات پزشک پاسخ دهید. پاسخ های کند و آهسته نشان دهنده اختلال عملکرد عصبی است. بسیاری از بیماری های عصبی وجود دارند که می تواند علایم ام اس را تقلید کنند. به همین علت تشخیص ام اس در برخی موارد چال برانگیز است. بیماری هایی که علایم آن تا حدود زیادی به علایم ام اس شباهت دارند، عبارتند از: نوروسفیلیس سارکوییدوز فشردگی نخاع کمبود ویتامین B نوروپاتی گرمسیری بیماری نورون حرکتی لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) به طور معمول، MS ( DMT ) تا حدودی درمان می شود. مصرف این داروها روند بیماری شما را کند می کند. DMT های زیادی برای درمان RRMS وجود دارد. اما با این حال، فقط یک DMT وجود دارد که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) برای درمان PPMS مصرف داروی آکرلیزومب ( ocrelizumab ) PPMS در سال توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ت یید شد. آکرلیزومب ابتدا به صورت وریدی و در دو دوز میلی گرم به فاصله دو هفته تجویز می شود. بعد از گذشت دو هفته، دارو هر شش ماه یکبار و در دوزهای میلی گرم تجویز خواهد شد. سایر داروهای اصلاح کننده بیماری برای درمان ام اس پیشرونده اولیه موثر نیستند. به همین علت اغلب پزشکان آنها را تجویز نمی کنند. داروی آکرلیزومب می تواند در مدیریت علایم MS به شما کمک کند، از جمله: درد خستگی افسردگی اختلال شناختی اسپاسم عضلانی مشکلات گوارشی اختلال در راه رفتن اختلال عملکرد مثانه اختلال عملکرد جنسی همچنین متخصصان توانبخشی نیز می توانند به شما کمک کنند تا علایم MS مانند خستگی، مشکلات حرکتی، درد عضلانی، مشکلات بلع، تنفس و اختلال شناختی را کاهش دهید. این درمان های توان بخشی شامل موارد زیر است: کار درمانی گفتاردرمانی توانبخشی شناختی توانبخشی حرفه ای مراقبت های چند رشته ای به طور کلی ممکن است تشخیص ام اس پیشرونده اولیه چندین سال طول بکشد. علاوه بر آن علایم برخی از بیماری های عصبی تا حد زیادی با علایم بیماری ام اس مشابه است. به همین علت برای تشخیص دقیق ام اس باید قبل از هر چیز با انجام آزمایش های مختلف عدم ابتلا به سایر بیماری های عصبی تایید شود. در صورت مشاهده علایم عصبی، مراجعه به پزشک برای تشخیص صحیح بیماری ضروری است. روند تشخیص می تواند خسته کننده باشد، ولی با این حال سعی کنید صبور بوده و در مراقبت از خود تلاش کنید. به یاد داشته باشید که ابتلا به ام اس پیشرونده اولیه بیماری کشنده ای نیست. اگر درمان های لازم را دنبال کرده و توصیه های پزشک را به خوبی رعایت کنید، می توانید کیفیت زندگی خود را تا حد زیادی بهبود ببخشید.

شناخت برای خانم های که در معرض خطر نازایی قرار دارند و یا در خانواده آنها سابقه نازایی وجود دارد، می تواند موثر و حیاتی باشد. بین تا درصد زوجین ناباروری را تجربه می کنند. ناباروری زمانی رخ می دهد که یک خانم حداقل تا یک سال بعد از ازدواج به طور منظم برای باردار شدن تلاش کرده و موفق به بارداری نشود. از بین زوج هایی که از ناباروری رنج می برند، تقریبا یک سوم مشکلات باروری مربوط به زن، یک سوم دیگر مربوط به مرد و یک سوم آخر مشکلات ناباروری به هر دو زوج مربوط می شود. در برخی موارد نیز علت ناباروری به طور کلی نامشخص است که به آن ناباروری غیرقابل توجیه گفته می شود. علل زیادی وجود دارند که می توانند باعث مشکلات ناباروری در زنان شوند. ناباروری زنان اغلب ناشی از دلایل زیر است: عدم لانه گزینی جنین اختلالات تخمک گذاری بروز مشکلاتی در لقاح تخمک و اسپرم عدم رشد سالم جنین (این وضعیت می تواند ناشی از مشکلات هر دو طرف باشد) بسیاری از بیماری ها، شرایط و موقعیت های مختلف می تواند باعث مشکلات باروری در زوجین شوند. مهمترین دلایل احتمالی ناباروری زنان، عبارت است از: که به صورت اختصار PCOS نیز نامیده می شود، یکی از شایع ترین علل ناباروری در زنان است. به طور کلی در حدود از زنان چاق که وزن خود را به سطوح سالمتری می رسانند خود به خود و بدون نیاز به درمان، باردار می شوند. اگر افزایش یا کاهش وزن بدن غیرطبیعی و در نتیجه عدم تعادل هورمونی باشد، ابتدا عامل این اختلال هورمونی باید درمان شود. در غیر این صورت، برنامه کاهش وزن ناموفق بوده و دستیابی به تناسب اندام دشوار خواهد شد.

( HSCT ) درمانی برای برخی از انواع سرطان و سایر بیماری ها است. سلول های بنیادی می توانند از خون یا مغز استخوان استخراج شوند. سلولهای بنیادی، سلولهای غیر تمایزی هستند. آنها می توانند به سلولهای مختلف "متخصص" در بدن تبدیل شوند. برای آشنایی با کاربردهای پیوند سلول های بنیادی و نحوه عملکرد آن ها این مقاله را تا انتها بخوانید. سازمان غذا و دارو ( FDA ) استفاده از پیوند سلول های بنیادی برای درمان برخی از بیماری ها را ت یید کرده است، از جمله: برخی از انواع سرطان برخی از اختلالات خونی برخی از چند نمونه خاص از این بیماری که با پیوند درمان می شوند، عبارتند از: مولتیپل میلوما سرطان خون برخی از لنفوم ها کمخونی آپلاستیک سندرم نقص ایمنی ترکیبی شدید، که برخی از نوزادان را تحت ت ثیر قرار می دهد. طبق بررسی های انجام شده پیوند سلول های بنیادی به عنوان درمانی برای برخی بیماری های عصبی، مانند مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) می تواند موثر باشد. با این حال، FDA هنوز این مورد را به عنوان درمان MS ت یید نکرده است. حتی سازمان غذا و دارو در مورد رعایت نکات ایمنی در برابر انجام مراحل غیر مجاز این فرایند هشدار می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سلول های بنیادی می توانند از موارد زیر حاصل شوند: خون خون ناف مغز استخوان برای پیوند سلول های بنیادی، یک شخص می تواند سلولهای بنیادی را از اهدا کننده یا بدن خودش دریافت کند. در HSCT آلوژنیک، اهدا کننده سلولهای بنیادی را ت مین می کند. بافت و گروه های خونی آنها باید با گیرنده مطابقت داشته باشد، بنابراین اهدا کنندگان غالبا از بستگان نزدیک بیمار خواهند بود. در HSCT اتولوگ، سلولهای بنیادی از بدن خود شخص تهیه می شود. سپس، سلول ها مجددا به صورت هدفمند در بدن خود بیمار وارد می شوند. خون در گردش خون حاوی سلول های بنیادی است و فرد مبتلا به سرطان ممکن است سلول های بنیادی را از خون خود پس از شیمی درمانی دریافت کند. وقتی فرد تحت درمان سلول های بنیادی است، هیچ سلول سرطانی در بدن وی باقی نخواهد ماند. و پرتویی که مغز استخوان را هدف قرار می دهد می تواند سلول های بنیادی را از ناحیه خارج کند. بنابراین پس از درمان، می تواند دوباره وارد بدن شود. این سلول های بنیادی جدید می توانند بدون رقابت سلول های سرطانی را ریشه کن کرده و منجر به تولید خون سالم در بیمار شود. این فرآیند، HSCT اتولوگ یا "تهویه" نامیده می شود، شامل مراحل زیر است: فرد حدود روز برای تحریک تولید سلول های بنیادی دارو مصرف می کند. برای بیمار یک آزمایش خون تجویز می شود. این آزمایش بمنظور بررسی وجود سلول های بنیادی کافی برای پیوند صورت می گیرد. در صورت وجود، فرد تحت فرایندی قرار می گیرد که شامل خونگیری است. در این شرایط خون بیمار از طریق دستگاه عبور می کند و از طریق بازوی دیگر وارد بدن وی می شود. این روند حدود ساعت طول می کشد و فرد هوشیار است و نیازی به بیهوش کردن بیمار ندارد. اگر بار اول تعداد زیادی سلول جمع شده باشد، ممکن است فرد لازم باشد این روند را روز بعد تکرار کند. خون بندناف، دارای سلولهای بنیادی بیشتری نسبت به خون در گردش است. بر همین اساس، به نظر می رسد که خون بند ناف نسبت به خون موجود در گردش خون برای پیوند سلول های بنیادی مناسب تر است. سلولهای بنیادی را می توان به همان فرد یا کسی که از نظر خون و بافت با فرد متناسب است پیوند زد. برای برداشت سلول های بنیادی ناف، یک متخصص مراقبت های بهداشتی میلی لیتر خون از بند ناف را جمع آوری می کند. بعد از آن هر دو انتهای ناف جنین بسته می شود. آنها نمونه را از ناحیه بین دو گیره می گیرند، نمونه را منجمد می کنند و آن را در یک بانک خون بند ناف ذخیره می کنند. مغز استخوان هم برای نیاز خود بیمار و هم برای شخص دیگر، ممکن است طبق روند زیر صورت بگیرد: بیمار نیاز به خواهد داشت. پزشک با استفاده از سوزن و سرنگ حدود پیمانه مغز استخوان را از استخوان ران خارج می کند، احتمالا این کار از چندین محل در ران بیمار صورت می گیرید. این کار - ساعت طول می کشد. بیمار ممکن است پس از آن، در هر طرف باسن، جایی که پزشک سوزن را وارد کرده است، درد و علایمی داشته باشد. خطرات خطر عفونت، به ویژه برای افرادی که سلولهای بنیادی را از اهدا کننده دریافت می کنند، وجود دارد. ممکن است بیمار قبل از پیوند، به شیمی درمانی نیاز داشته باشد. این امر بدن را از رد سلول های پیوندی متوقف می کند، اما همچنین توانایی مبارزه با عفونت ها را سرکوب می کند و فرد را در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار می دهد. برخی از افراد پس از انجام HSCT به بیماری انسداد ونو کبدی با اختلالات اضافی در کلیه یا ریه مبتلا می شوند. پزشکان می تواند با استفاده از دارویی به نام دفیبروتید سدیم Defitelio این بیماری ها را درمان کنند. یکی دیگر از خطرات مرتبط با پیوند سلول های بنیادی آلوژنیک، بیماری پیوند در مقابل میزبان است. این اتفاق زمانی رخ می دهد که سلولهای اهدایی به بافتهای فرد حمله می کنند. هرچه میزان تطابق دقیق بین اهدا کننده و گیرنده کمتر باشد، خطر بروز این عوارض بیشتر است. پزشکان ممکن است از داروها برای کاهش خطر رد پیوند استفاده کنند. اهدا کنندگان مغز استخوان ممکن است بعد از پیوند برخی از علایم زیر را تجربه کنند: خستگی درد و ناراحتی درد در ناحیه کمر و لگن این علایم معمولا پس از چند روز از بین می روند. استامینوفن بدون نسخه ( Tylenol ) و داروهای ضد التهاب غیر استروییدی یا NSAID ها مانند ( Advil ) می توانند به بیمار در تسکین درد و علایم آنها کمک کنند. یک پزشک همچنین ممکن است مصرف مکمل آهن را تا زمانی که تعداد گلبول های قرمز خون به حالت طبیعی برگردد، توصیه کند. بسیاری از اهدا کنندگان می توانند پس از چند روز استراحت به کارهای روزمره خود برگردند، اما بهبودی کامل ممکن است - هفته طول بکشد. مغز استخوان معمولا طی - هفته خود را دوباره بازسازی می شود. محققان در حال بررسی کاربردهای دیگر پیوند سلول های بنیادی هستند. از آنجا که این سلول ها خاصیت بازسازی دارند، ممکن است به ترمیم بافت های آسیب دیده و درمان بیماری هایی که شامل آسیب عصبی هستند، کمک کنند. در یک بررسی صورت گرفته در سال ، افراد مبتلا به MS شدید پس از انجام HSCT پیشرفت های چشمگیری را تجربه کردند. التهاب بیماران کاهش یافته، علایم ضعیف تر می شوند و برخی از افراد تحرک بهتری دارند. یک بررسی در سال همچنین از استفاده از HSCT به عنوان درمان MS پشتیبانی کرد. طبق این بررسی به نظر می رسد که ممکن است این فرایند درمانی به درمان سایر بیماری های عصبی و التهابی عصبی کمک کند، مانند: نوروپاتی های مختلف محیطی سندرم عضله سفت، که شامل سفتی و اسپاسم عضلات است. در همین حال، یک بررسی در سال نشان داد که سلول های بنیادی ممکن است به درمان بیماری های نورودژنراتیو، مانند پارکینسون و آلزایمر کمک کنند و همچنین می تواند از بهبود زخم ها، از جمله زخم های موجود در بافت دندان حمایت کنند. محققان خاطرنشان کردند که در حالی که موانع زیادی باقی مانده است، HSCT و سایر روش های درمانی سلول های بنیادی ممکن است روزی انواع بیماری ها را درمان کنند. پزشکان گاهی اوقات از پیوند سلول های بنیادی برای کمک به درمان برخی از انواع سرطان، برخی از اختلالات خونی و برخی بیماری های ایمنی استفاده می کنند. پیوند سلول های بنیادی همچنین نوید درمانی به عنوان درمان برخی بیماری های عصبی و خودایمنی مانند ام اس است، اما قبل از ت یید FDA برای این اهداف، تحقیقات بیشتری لازم است. HPSCT ) نیز گفته می شود، شامل تجویز سلول های بنیادی خونساز سالم به بیماران مبتلا به مغز استخوان ناکارآمد یا تخلیه شده است. این فرایند به تقویت عملکرد مغز استخوان کمک می کند و بسته به بیماری تحت درمان، منجر به تخریب سلولهای تومور بدخیم یا تولید سلولهای عملکردی می شود که می توانند جایگزین سلولهای ناکارآمد شوند. بررسی ها نشان می دهد رقم خواهند زد. درمان با سلول های بنیادی ممکن است بر بیماران مولتیپل اسکلروزیس ت ثیر مثبت بگذارد. سلول های بنیادی مزانشیمی توانایی کاهش التهاب و تعدیل را دارند. هر دو این وضعیت ممکن است برای بیماران ام اس بسیار مفید باشد. منابع:

، میزان ریخته شدن پروتیین به ادرار را در ساعت بررسی می کند که می تواند در تشخیص بیماری یا سایر مشکلات موثر باشد. این آزمون ساده و غیرتهاجمی و غیرآسیب زننده است. وقتی مقادیر پروتیین بالاتر از حد طبیعی در ادرار باشد، پروتیینوریا نامیده می شود. این اغلب نشانه آسیب کلیه و بیماری است. این آزمایش انواع پروتیین در ادرار را نشان نمی دهد. برای تعیین این موضوع، پزشک احتمال دارد آزمایشاتی مانند الکتروفورز پروتیین ادرار و سرم را نیز تجویز کند. این آزمایش همچنین دلیل از دست دادن پروتیین را نشان نمی دهد. گاهی اوقات، پروتیینوریا نشانه آسیب کلیه نیست. این امر خصوصا در مورد کودکان صدق می کند. سطح پروتیین احتمال دارد در طول روز بیشتر از شب باشد. عوامل دیگری مانند ورزش شدید نیز می تواند در نتایج آزمایش ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت داشتن علایم گلومرولونفریت یا سندرم نفروتیک، انجام می شود. انواع دیگر بیماری های کلیوی یا سایر شرایطی که کلیه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد نیز دلایل کافی برای انجام آزمایش هستند، از جمله: دیابت کنترل نشده غربالگری در دوران بارداری آزمایش ساعته پروتیین ادرار شامل چندین نمونه ادرار است که طی یک دوره ساعته گرفته می شوند. این آزمایش با آزمایش نسبت پروتیین به که فقط از یک نمونه ادرار استفاده می کند، فرق دارد. آزمایش پروتیین ادرار ساعته احتمال دارد به عنوان پیگیری آزمایش مثبت نسبت پروتیین به کراتینین انجام شود. این آزمایش به غیر از ادرار طبیعی به چیز دیگری نیاز ندارد و هیچ خطری نیز وجود ندارد. روی ظرف را با نام، تاریخ و زمان جمع آوری خود برچسب بزنید. پس از ساعت جمع آوری ادرار، نمونه ها باید برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه منتقل شوند. اگر در خانه هستید، ارایه دهنده خدمات بهداشتی نحوه انتقال ادرار را می گوید. پزشک به شما می گوید که چگونه برای آزمایش آماده شوید. شاید مجبور شوید مصرف برخی از داروها را که می توانند در نتایج آزمایش تداخل ایجاد کنند، متوقف کنید. در مورد همه مکمل ها، داروهای تجویز شده و بدون نسخه که می خورید با پزشک خود مشورت کنید. عوامل دیگر نیز می توانند در نتایج آزمایش تداخل ایجاد کنند. اینها احتمال دارد شامل میزان توده عضلانی فرد باشد. به عنوان مثال، اگر فردی بسیار بیمار باشد، شاید به اندازه کافی پروتیین عضله کراتینین تولید نکند. از طرف دیگر، اگر شخصی بدن سازی کرده و توده عضلانی خود را افزایش داده باشد، این نیز می تواند نتایج را تحت ت ثیر قرار دهد. بعضی اوقات ورزش شدید فقط می تواند میزان پروتیین فرد را افزایش داده و در یک روز مشخص به ادرار ریخته شود. بسته به برنامه آزمایشگاه، نتایج آزمایش باید پس از چند روز در دسترس باشد. یک نتیجه آزمایش طبیعی کمتر از میلی گرم پروتیین در روز نشان می دهد. نتایج آزمایش احتمال دارد بین آزمایشگاه ها کمی متفاوت باشد. از پزشک خود در مورد معنی دقیق نتایج آزمایش سوال کنید. می تواند نشان دهنده آسیب کلیه یا بیماری باشد. همچنین احتمال دارد به دلیل عواملی مانند عفونت، استرس یا ورزش بیش از حد، سطح پروتیین به طور موقت افزایش یابد. مقدار پروتیین همچنین می تواند برای نظارت بر پیشرفت بیماری یا اندازه گیری پاسخ به درمان استفاده شود. پروتیینوریا با بسیاری از بیماری های دیگر همراه است. این ها شامل: دیابت فشار خون عفونت مجاری ادراری بیماری کلیه پلیکیستیک تومورهای سرطان مثانه مسمومیت با فلزات سنگین لوپوس، یک بیماری خود ایمنی التهابی مولتیپل میلوما، سرطانی در سلولهای پلاسما سندرم گود پاستور، یک بیماری خودایمنی نادر گلومرولونفریت، التهاب رگهای خونی در کلیه ها استفاده از داروهایی که به کلیه ها آسیب می رسانند. ماکروگلوبولینمیای Waldenstr m ، یک سرطان نادر سلول پلاسما، وجود غیر طبیعی پروتیین های آمیلویید در اندام ها و بافت ها پزشک احتمال دارد آزمایش های بیشتری را برای تشخیص انجام دهد. کراتینین یک ماده زاید شیمیایی است که توسط متابولیسم عضلات تولید می شود. وقتی کلیه ها به طور طبیعی کار می کنند، کراتینین و سایر مواد زاید را از خون فیلتر می کنند. این مواد زاید از طریق ادرار از بدن خارج می شوند. آزمایش ادرار کراتینین، میزان کراتینین ادرار را اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند به پزشک کمک کند عملکرد کلیه ها را ارزیابی کند. این برای تشخیص یا رد بیماری کلیه و سایر بیماری های موثر بر کلیه مفید است. پزشک احتمال دارد از یک نمونه ادرار تصادفی برای آزمایش کراتینین استفاده کند. با این حال، آنها در بیشتر موارد آزمایش حجم ساعته ادرار را انجام می دهند. اگرچه یک نمونه ادرار می تواند از نظر کراتینین آزمایش شود، اما جمع آوری ادرار در کل روز برای بدست آوردن این مقدار دقیق تر است. کراتینین موجود در ادرار می تواند بر اساس رژیم، ورزش و میزان آبرسانی بسیار متفاوت باشد، بنابراین بررسی نقطه ای چندان مفید نیست. همانطور که از نامش پیداست، این آزمایش ادرار کراتینین میزان ادرار تولید شده در یک روز را اندازه گیری می کند. این یک آزمایش دردناک نیست و هیچ خطری ندارد. تست حجم ساعته غیرتهاجمی است و فقط شامل جمع آوری ادرار است. به شما یک یا چند ظرف برای جمع آوری و ذخیره ادرار داده می شود. از آنجا که این آزمایش شامل جمع آوری و ذخیره ادرار برای مدت ساعت است، شاید بخواهید زمان آزمایش را برای یک روز که در خانه هستید تعیین کنید. قبل از آزمون، باید موارد زیر را انجام دهید: اطمینان حاصل کنید که چه موقع و کجا باید ظرف ادرار را برگردانید. اگر باردار هستید یا فکر می کنید باردار هستید با پزشک خود مشورت کنید. در صورت توصیه پزشک از مصرف برخی غذاها یا نوشیدنی ها خودداری کنید. اگر لازم است آزمایش را در ساعت خاصی از روز شروع کنید، از پزشک خود بپرسید. در مورد مکمل ها یا نسخه های دارویی و که مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید. برخی از مکمل ها و داروها می توانند در نتایج آزمایش تداخل ایجاد کنند. پزشک شاید بگوید که از کدام یک اجتناب کنید. برای انجام آزمایش، از ظرف مخصوصی برای جمع آوری ادرار در ساعت آینده استفاده خواهید کرد. اگر از روند کار مطمین نیستید، چگونه می توانید ادرار را جمع آوری کنید. عدم رعایت دستورالعمل ها می تواند منجر به نتایج نادرست شود، به این معنی که شاید مجبور شوید آزمایش را تکرار کنید. آزمون باید در زمان مشخصی شروع شود و در روز بعد پایان یابد. در روز اول، نمونه را از اولین بار ادرار خود جمع نکنید. با این حال، اطمینان حاصل کنید که زمان را یادداشت و ثبت کرده اید. این زمان شروع تست حجم ساعته خواهد بود. ساعت آینده تمام ادرار خود را جمع آوری کنید. ظرف نگهداری را در تمام مراحل در یخچال نگه دارید. در روز دوم سعی کنید ادرار کنید تقریبا در همان ساعتی که آزمایش از روز اول شروع شده است. وقتی دوره ساعته تمام شد، ظرف را ببندید و بلافاصله طبق دستورالعمل آن را به آزمایشگاه یا مطب پزشک برگردانید. اگر نمی توانید همه دستورالعمل ها را دنبال کنید، حتما با پزشک خود در میان بگذارید. شما باید هرگونه ادرار از دست رفته، ادرار ریخته شده یا ادرار پس از پایان دوره ساعته را گزارش کنید. همچنین اگر قادر به نگهداری ظرف ادرار در مکان خنک نیستید باید به آنها بگویید. در تولید کراتینین به دلیل افزایش سن و توده بدن، تغییرات طبیعی وجود دارد. هرچه عضله تر باشید، تغییرات نیز بیشتر می شود. همچنین توجه به این نکته مهم است که همه آزمایشگاه ها از مقادیر یکسان استفاده نمی کنند. نتایج به جمع آوری مناسب نمونه ادرار بستگی دارد. مقادیر طبیعی کراتینین ادرار به طور کلی از تا میلی گرم در هر ساعت برای مردان و تا ، میلی گرم در هر ساعت برای زنان، متفاوت است. مقادیر کراتینین که خارج از حد طبیعی هستند احتمال دارد نشانه ای از موارد زیر باشد: عفونت کلیه بیماری کلیوی دیستروفی عضلانی در اواخر مرحله انسداد مجاری ادراری، مانند سنگ کلیه مقادیر غیرطبیعی همچنین می تواند در افرادی که دیابت یا رژیم غذایی سرشار از گوشت یا پروتیین های دیگر دارند، رخ دهد. ارزیابی نتایج آزمون به تنهایی بسیار دشوار است. شما باید نتایج را با پزشک خود در میان بگذارید. بسته به نتایج آزمایش، پزشک احتمال دارد آزمایش کراتینین سرم را تجویز کند. این نوعی آزمایش خون است که میزان کراتینین در خون را اندازه گیری می کند. شاید پزشک برای ت یید تشخیص از آن استفاده کند.

رابطه کاهش شنوایی و آرتریت روماتویید ( RA ) در اغلب موارد این دو با هم اتفاق میفتند. افراد مبتلا به RA در معرض خطر کاهش شنوایی، به ویژه کاهش شنوایی حسی - عصبی هستند. کاهش شنوایی حسی، کاهش شنوایی در اثر آسیب در گوش داخلی است. این نوع کاهش شنوایی بر توانایی مغز در تفسیر سیگنال های صوتی از گوش ت ثیر می گذارد. چندین عامل مختلف ممکن است در کاهش شنوایی در RA موثر باشد. به عنوان مثال، آسیب به گوش از داروهای آرتروز زمانی رخ می دهد که فرد برای مدت طولانی از این داروها با دوزهای بالا استفاده کند. زیرا این دارو ها خون رسانی به گوش داخلی را کاهش می دهند. همان التهاب و پاسخ ایمنی که به مفاصل حمله می کند، ممکن است به گوش داخلی در برخی از افراد مبتلا به آسیب برساند. در این مقاله، ما اطلاعات بیشتری در مورد RA و کاهش شنوایی، از جمله علل و گزینه های درمان، ارایه می دهیم. ما همچنین در مورد سایر که ممکن است بر شنوایی فرد ت ثیر بگذارد بحث می کنیم. RA ممکن است خطر کاهش شنوایی ر سانایی و حسی - عصبی را افزایش دهد. کاهش شنوایی رسانایی هنگامی اتفاق میفتد که به قسمت های بیرونی و میانی گوش آسیب برسد. در نتیجه انتقال صدا برای گوش دشوار می شود. کاهش شنوایی حسی عصبی، به آسیب های عمیق گوش گفته می شود و بر گوش داخلی و اعصاب ت ثیر بگذارد. این نوع کاهش شنوایی توانایی مغز در تفسیر صدا را مختل می کند. فرد همچنین ممکن است کاهش شنوایی مختلط را تجربه کند. به این معنی که هر دو نوع کم شنوایی حسی عصبی و رسانایی را تجربه کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بررسی های صورت گرفته نرخ های مختلف الی درصد کاهش شنوایی حسی عصبی را در افراد مبتلا به RA گزارش کرده اند. یک بررسی صورت گرفته میزان این نوع را در افراد مبتلا به RA و افراد فاقد این شرایط مقایسه کرد. محققان دریافتند که کاهش شنوایی حسی عصبی در بود. یک بیماری خودایمنی نادر به نام بیماری خود ایمنی گوش داخلی در درجه اول گوش داخلی را هدف قرار می دهد. حتی باعث کاهش شنوایی می شود. برخی از افراد مبتلا به این بیماری همچنین در سیستم دهلیزی خود دچار مشکل می شوند که تعادل را کنترل می کند و منجر به سرگیجه و هماهنگی ضعیف می شود. افراد مبتلا به بیماری های خود ایمنی در برابر مسایل خود ایمنی اضافی آسیب پذیرتر هستند. به همین دلیل، افراد مبتلا به RA نباید تصور کنند که این بیماری ممکن است تنها علت کاهش شنوایی در آنها است. بیماری خود ایمنی دوم، مانند بیماری خود ایمنی گوش داخلی، ممکن است باعث مشکلات شنوایی در آنها شود. می تواند باعث کاهش شنوایی شود. این وضعیت در شرایطی رخ می دهد که در افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی التهاب به گوش و اعصاب آسیب برساند، یا به صورتغیرمستقیم، دارو درمان کننده برای RA شنوایی بیمار را مختل می کند. کاهش شنوایی، قابل درمان است و حتی گاهی ممکن است معکوس شود. یافتن درمان مناسب نیاز به مراجعه به پزشک و معاینه جامع دارد. یک متخصص آرتریت روماتویید می تواند بررسی کند که آیا علایم RA به گوش انتشار یافته است یا خیر. آنها می توانند به فرد کمک کنند خطرات و فواید دارو را بسنجد و در صورت لزوم آنها را به یک متخصص کاهش شنوایی ارجاع دهد.

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مراقب سلامت روان خود باشید. از مصرف الکل جدا خودداری کنید. از مصرف نوشیدنی های قندی پرهیز کنید مراقب سلامت جسمی و روانی خود باشید راهکارهای کاهش اضطراب ابتلا به کرونا را انجام دهید بزرگسالان در طول روز دقیقه ورزش و پیاده روی کنند. کودکان حتما یک ساعت در روز فعالیت بدنی داشته باشند برای تقویت سیستم ایمنی بدن، یک رژیم غذایی سالم و مغذی را انتخاب کنید سیگار نکشید، چون سیگار می تواند خطر ابتلا به این بیماری را تا حدود زیادی افزایش دهد به موسیقی گوش دهید، کتاب بخوانید یا در طول روز به دنبال بازی های سرگرم کننده باشید از اواخر سال از ماه نوامبر (آذر) انتشار خود را آغاز کرد. تا ژوییه (بهمن) به طول انجامید که این زمان انتشار به فصلی بودن آن اشاره دارد. این در حالی است که برخی معتقدند مهار به علت مداخله زودهنگام و اقدامات درمانی و پیشگیری از آن بوده است. در مورد نمی توان به سادگی نظر داد که آیا شروع فصل گرما از شیوع آن پیشگیری کرده و یا اقدامات درمانی در مهار آن نقش موثری داشته است در سپتامبر در عربستان سعودی جایی که درجه حرارت به طور کلی زیاد است آغاز شد و شواهد زیادی از فصلی بودن در وجود ندارد غذای پخته شده را بیش از دو ساعت بیرون از یخچال نگهداری نکنید. جوش شیرین برای خنثی کردن اسید و تمیز کردن استیل و چینی عالی است. برای تمیز کردن سطوح می توانید، ابتدا سطح را با سرکه خیس کنید. سرکه باعث از بین رفتن - خیس کنید و بعد آن ها را بشویید. از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید.

، میل فرد به خوردن غذا است. تعریف اشتها یا appetite با گرسنگی کاملا فرق دارد. گرسنگی پاسخ بیولوژیکی بدن به کمبود غذا است. به دلیل طیف وسیعی از عوامل اشتها افراد ممکن است تغییر کرده و افزایش و یا کاهش پیدا کند. حتی در برخی مواقع ممکن است باعث شود افراد کمتر یا بیشتر از نیاز بدن خود غذا بخورند. در این مقاله، ما appetite را با جزییات بیشتری با عوامل تاثیر گذار بر آن، چگونگی افزایش یا کاهش appetite و زمان مراجعه به پزشک را بررسی می کنیم. تا شما بتوانید با کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه appetite خود را کاهش و حتی در صورت لزوم تقویت ببخشید. محیط و سبک زندگی، سلامت روان و سلامت جسمی فرد از جمله عواملی هستند که ممکن است appetite افراد را تحت ت ثیر قرار دهد. appetite ، میل عمومی فرد به غذا خوردن است. اشتهای فرد ممکن است میزان غذایی که می خواهد بخورد و همچنین نوع غذایی که احساس می کند بخورد را تعیین کند. گرسنگی زمانی اتفاق میفتد که بدن تشخیص دهد که به غذای بیشتری احتیاج دارد و سیگنالی را برای خوردن به مغز ارسال می کند. علایم گرسنگی اغلب شامل موارد زیر است: حالت تهوع تحریک پذیری احساس سرگیجه مشکل در تمرکز یا معده احساس خالی بودن معده طبق بررسی های انجام شده، فرد گرسنه کمتر آنچه را که می خواهد و دوست دارد، می خورد. در مقابل، کسی که تمایل به غذا خوردن و appetite خوبی دارد ممکن است متوجه شود که برخی عوامل خاص باعث افزایش اشتها او می شوند. این عوامل بهبود و تقویت اشتها، شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روال، عادت یا یک موقعیت خاص دیدن یا بوییدن غذاهای مورد علاقه آنها بی حوصلگی، استرس یا یک حالت عاطفی دیگر بیماری ها، داروها و عوامل محیطی نیز می توانند اشتهای فرد را تغییر دهند. حتی عوامل سبک زندگی و بیماری ها نیز می توانند بر گرسنگی ت ثیر بگذارند. عوامل زیادی appetite را تحت تاثیر قرار می دهند. چند نمونه از این عوامل شامل موارد زیر می باشند: افرادی که رژیم غذایی خاصی را دنبال می کنند، اغلب در ابتدای تغییر رژیم غذایی خود، افزایش appetite را تجربه می کنند. اما پس از ادامه کاهش وزن و تداوم رژیم غذایی بعد از هفته، دیگر این افزایش اشتها را تجربه نمی کنند. سایر بررسی ها به این نتیجه رسیدند که پروتیین باعث احساس سیری بعد از غذا می شود. بنابراین یک رژیم غذایی حاوی پروتیین کافی می تواند به تنظیم اشتهای فرد کمک کند. حالت عاطفی فرد، ت ثیر قابل توجهی در appetite دارد. برای برخی از افراد، استرس یا غم ممکن است باعث شود که آنها برای کنار آمدن با احساس خود، غذای بیشتری بخورند، اما برای برخی دیگر، این احساسات نتیجه معکوس دارند. برخی از شرایط بهداشت روانی که بر appetite ت ثیر می گذارد، شامل موارد زیر می باشند: افسردگی می تواند اشتهای فرد را کم یا زیاد کند. بعضی از افراد ممکن است در شرایط افسردگی خود بیشتر از قبل غذا بخورند تا احساس بهتری داشته باشند. اختلالات appetite و یا که می توانند appetite فرد را تحت تاثیر قرار دهند شامل دو مورد اختلال پرخوری و بی اشتهایی عصبی هستند. اختلال پرخوری شامل دوره هایی از پرخوری بیش از حد است که احساس گناه و شرم به دنبال آن ایجاد می شود. فرد مبتلا به این اختلال ممکن است حتی اگر گرسنه هم نباشد، پرخوری کند و زیاد غذا بخورد. اختلال باعث می شود فرد مبتلا، مصرف غذا را محدود کند. در آنورکی نروزا احتمال دارد تمایل فرد به غذا خوردن کاهش یابد حتی اگر بدن او به غذا نیاز داشته باشد. بی اشتهایی عصبی، یک بیماری پیچیده است، اما نشانه اصلی آن کاهش وزن شدید است. همچنین ممکن است فرد به غلط احساس کند اضافه وزن دارد، اگرچه BMI بیمار نشان می دهد که این درست نیست. تغییرات رفتاری ممکن است شامل امتناع از خوردن غذا، ورزش بیش از حد و استفاده از ملین یا استفراغ بعد از مصرف غذا باشد. حالت تهوع، یبوست و فشار بر روی معده برای رشد جنین می تواند اشتهای زنان در دوران بارداری را کاهش دهد. متخصصان تغذیه به زنان در دوران بارداری که با کاهش اشتها دست و پنجه نرم می کنند، راهکارهای زیر را پیشنهاد می دهند: وعده های غذایی کوچکتر ولی با تعداد بیشتری را بخورند. غذاهایی با ارزش انرژی بالا، مانند میوه، آجیل و پنیر را مصرف کنند. همچنین بارداری می تواند اشتها را افزایش دهد. برخی از آداب و رسوم ها بر روی غذاهایی که زنان در دوران بارداری میل می کنند ت ثیر دارد که ممکن است منجر به پرخوری شود. داروهای متعدد می توانند اشتهای فرد را تحت ت ثیر قرار دهند. برخی از داروهایی که می توانند باعث افزایش وزن شوند، عبارتند از: داروهای خاص دیابت برخی از داروهای صرع هورمون های استروییدی، مانند پردنیزون (دلتازون) داروهای کاهش دهنده فشار خون، مانند متوپرولول (لوپرسور) خاص، مانند پاروکستین ( Paxil ) و ( Zoloft ) بسیاری از بیماری ها می تواند باعث از دست دادن اشتهای فرد شود، از جمله موارد زیر: بیماری های باکتریایی یا ویروسی مانند گاستروانتریت ویروسی می تواند به طور موقت اشتهای فرد را کاهش دهد. تیرویید دارای اثرقابل توجهی در اشتها است اگر کسی به پرکاری تیرویید یا مبتلا باشد، ممکن است متوجه افزایش یا کاهش اشتهای خودش شود. سرطان گاهی اوقات بسته به علایم و همچنین محل تومور و آزاد شدن هورمون ها، می تواند باعث از بین رفتن مستقیم اشتها شود. همچنین می تواند باعث از بین رفتن غیر مستقیم اشتها در اثر واکنش فرد به درمان شود. طبق بنیاد پارکینسون، این بیماری می تواند باعث از بین رفتن حس چشایی یا بویایی شود، که ممکن است اشتهای فرد را کاهش دهد. اگر کلیه ها از کار بیفتند، مواد زاید خاصی در جریان خون جمع می شوند. این تجمع می تواند منجر به کاهش اشتها گردد. اگر فردی به دلیل بیماری زمینه ای دچار کاهش appetite شده باشد، درمان بیماری زمینه ای می تواند اشتهای فرد را تا حدودی بهبود ببخشد. در اشتهای طولانی مدت، مانند سرطان، پیشنهاد می شود که افراد رژیم و عادات غذایی خود را تنظیم کنند تا میل به غذا خوردن خودشان را افزایش دهند. موارد زیر می توانند به مبتلایان به سرطان کمک کند تا بتوانند اشتهای خود را بهبود ببخشند: مایعات فراوان بنوشید. هر روز در زمانهای ثابت غذا بخورید. غذاهایی که ظاهر زیبا و بوی خوبی دارند را میل کنید. وعده های غذایی کوچکتر و مکرر را در طول روز داشته باشید. از ادویه جات و گیاهان معطر برای بهبود عطر و طعم غذا استفاده کنید. از وعده های غذایی با پخش موسیقی و تزیین غذا به روشی جذاب لذت ببرید. از آنجا که سایر عوامل سبک زندگی، مانند خواب، ورزش و استرس نیز بر اشتها ت ثیر می گذارند، توصیه می شود موارد زیر را انجام دهید: ورزش منظم استراحت کافی در صورت لزوم، مصرف دارو برای کاهش اگر فردی به دلیل استرس یا اضطراب مجبور است بیش از حد مجاز خود غذا بخورد، ذهن آگاهی می تواند به او در حل این مشکل کمک کند. مراقبه و ذهن آگاهی راهی موثر برای کاهش غذا خوردن احساسی است. افراد می توانند با توجه به موارد زیر، غذا خوردن آگاهانه را تمرین کنند: جویدن کامل لقمه غذا لقمه های کوچک گرفتن توجه به علایم سیری بدن انجام تنفس عمیق قبل از غذا غذا خوردن در هنگام گرسنگی از بین بردن هرگونه حواس پرتی در هنگام خوردن غذا فرد می تواند با پرهیز از مصرف غذاهای فرآوری شده و قندهای ساده، رژیم غذایی خودش را تنظیم کند تا احساس سیری را افزایش دهد. در عوض، افراد می توانند بر روی وعده های غذایی حاوی تعادل پروتیین، چربی های مفید، فیبر و کربوهیدرات ها تمرکز کنند. محققان دریافتند که نوشیدن آب قبل از غذا به کاهش تعداد کالری مصرف کنندگان در طول غذا کمک می کند. اگرچه ممکن است نوشیدن آب مستقیما بر اشتها ت ثیر نگذارد، اما می تواند در کاهش گرسنگی موثر باشد. اگر فرد دچار تغییراتی غیرقابل توجیه در اشتها شود، باید به پزشک مراجعه کند. در صورتی که تغییرات اشتها ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد و یا عوارض جانبی دارو های مصرفی بیمار باعث تغییر اشتها وی شده باشد، پزشک می تواند دارو های فرد را جایگزین کند و یا میزان دارو آنها را تغییر دهد. فردی مبتلا به بیماری بهداشت روانی که باعث می شود، وی بیش از حد غذا بخورد یا مصرف غذای خود را به شدت محدود می کند، باید حتما از پزشک مشورت بگیرید و به دنبال راهکارهای درمانی برای وضعیت خودش باشد. اشتها، تمایل فرد به غذا خوردن را توصیف می کند. عوامل زیادی از جمله محیط، سبک زندگی، بهداشت روانی و سلامت جسمی وی می توانند بر اشتهای فرد ت ثیر بگذارند. غذا خوردن آگاهانه می تواند کمک کند تا افراد با توجه به نیاز بدن به غذا خوردن اقدام نمایند. با این حال، اگر فردی با اشتهای زیاد یا کم اشتها به وجود یک علت زمینه ای مشکوک است، باید به پزشک مراجعه کند. منبع:

یک داروی تجویزی است که به صورت قرص خوراکی و کپسول خوراکی در دسترس است. این دارو برای کاهش درد، تورم و حساسیت همراه با استفاده می شود. این دارو همچنین برای از بین بردن مواد ناخواسته از بدن استفاده می شود. برای افراد مبتلا به، مس اضافی را از بین می برد. این ماده همچنین برای از بین بردن آرسنیک در افراد مسموم شده با آرسنیک و پیشگیری از سنگ مثانه و کلیه استفاده می شود. نام تجاری این دارو کوپریمین و دپن است. نسخه عمومی در دسترس نیست. پنی سیلامین با اخطار جعبه ای سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) همراه است که می گوید فقط پزشکانی که با این دارو و عوارض جانبی آن آشنا هستند باید آن را تجویز کنند، زیرا مصرف آن با خطر عوارض جانبی قابل توجهی همراه است. بیماران در حین استفاده از این دارو باید تحت نظر پزشک باشند و تعدادی آزمایش برای کنترل تغییرات احتمالی را انجام دهند. عوارض این دارو می تواند باعث آسیب شدید کلیه شود، و حتی بر عملکرد لخته شدن خون بدن ت ثیر بگذارد، و خطر خونریزی را افزایش دهد. همچنین می تواند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد. این دارو فقط باید توسط پزشکانی تجویز شود که برای استفاده از آن آموزش های لازم را دیده اند. پزشک هنگام استفاده از این دارو بیمار را از نزدیک کنترل می کند. نتایج آزمایشگاهی ممکن است پروتیین در ادرار، گلبول های سفید خون پایین و پلاکت پایین را نشان دهد. مصرف آن برای استفاده در دوران بارداری، هنگام تلاش برای باردار شدن یا هنگام شیردهی مناسب نیست. ممکن است باعث دفع ویتامین B در بدن شود و بیمار در این شرایط به مصرف مکمل های روزانه نیاز داشته باشد. کسانی که سنگ کلیه و مثانه دارند باید هر روز حداقل پیمانه آب بنوشند تا دارو از بدن آنها دفع شود. پنی سیلامین یک داروی خوراکی است که برای درمان، سیستینوریا و سمیت آرسنیک استفاده می شود. عوارض جانبی شایع شامل ناراحتی معده، خارش پوست یا بثورات پوستی، از بین رفتن چشایی، معده درد، احساس گرسنگی نداشتن و اسهال است. این دارو برای درمان آرتریت روماتویید و همچنین به عنوان یک ماده شیمیایی برای از بین بردن مواد ناخواسته از بدن استفاده می شود. پنی سیلامین برای درمان بیماری های مفصلی کاربرد دارد، اما دقیقا نحوه انجام این کار مشخص نیست. با از بین بردن پروتیینی به نام سیستین از بدن، سنگ های کلیه و مثانه را درمان می کند که به آن سیستینوریا معروف است. این دارو برای از بین بردن مس اضافی از بدن، بیماری ویلسون را درمان می کند. همچنین در موارد مسمومیت با آرسنیک، آرسنیک را از بدن خارج می کند. پنی سیلامین یک ماده شیمیایی است. این بدان معنی است که به ترکیبات خاصی متصل می شود و به بدن شما کمک خواهد کرد تا آنها را حذف کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایعترین عوارض جانبی پنی سیلامین، عبارتند از: تب اسهال عفونت خون ریزی زخم یا زخم در دهان از دست دادن ذایقه بثورات یا خارش پوست احساس گرسنگی نکردن کاهش پلاکت و گلبول های سفید خون پروتیین در ادرار، که می تواند باعث نارسایی کلیه شود. علایم و نشانه های مشکلات کلیوی ممکن است شامل موارد زیر باشد: تورم دست ها، پاها یا صورت عوارض جانبی خفیف ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین برود. اگر عوارض جانبی شدید است یا از بین نمی رود، مهم است که با پزشک مشورت کنید. آگاهی از عوارض جانبی احتمالی این دارو و سایر داروها مهم است. اگر هر یک از عوارض جانبی جدی زیر را تجربه کردید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. استفاده از این دارو می تواند بثورات پوستی خارش دار ایجاد کند که آنها ممکن است نشانه واکنش آلرژیک باشد. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب راش کندوها خارش سرخی این دارو در برخی شرایط ممکن است منجر به عفونت شود که علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: تب لرز سرفه کردن افرادی که از این دارو استفاده می کنند می توانند از طریق اقدامات کنترل عفونت، مانند محدود کردن تماس با افرادی که دچار عفونت هستند و شستن مرتب دست ها، خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهند. در صورت وجود علایم عفونت، مانند تب، درد، لرز یا گلودرد، باید پزشک را در جریان بگذارید. همچنین پنی سیلامین با افزایش خطر خونریزی همراه است. علایم خونریزی می تواند شامل موارد زیر باشد: استفراغ خون خونریزی از لثه ها کبود شدن بدن به راحتی این دارو ممکن است بر توانایی لخته شدن خون ت ثیر بگذارد. در نتیجه، خونریزی و هنگام مصرف ممکن است راحت تر اتفاق بیفتد. همچنین پنی سیلامین با افزایش خطر مشکلات کبدی همراه است. علایم مشکلات کبدی می تواند شامل موارد زیر باشد: علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: دل درد استفراغ ادرار تیره رنگ زرد شدن سفیدی چشم یا پوست شما همچنین پنی سیلامین با افزایش خطر مشکلات کلیوی همراه است. علایم مشکلات کلیوی می تواند شامل موارد زیر باشد: ناتوانی در دفع ادرار افزایش وزن بدن خون در ادرار شما همچنین پنی سیلامین با افزایش خطر مشکلات لوزالمعده همراه است. علایم مشکلات لوزالمعده می تواند شامل موارد زیر باشد: دل درد استفراغ کمردرد همچنین پنی سیلامین با افزایش خطر پوستی همراه است. علایم پوستی آن می تواند شامل موارد زیر باشد: چروک شدن بیش از حد پوست پوستی که به راحتی زخم شده یا لایه لایه می شود. سایر عوارض احتمالی این دارو شامل التهاب تیرویید، مشکلات دستگاه گوارش و کاهش مغز استخوان در برخی از بیماران است. پنی سیلامین می تواند با سایر داروها، گیاهان، ویتامین ها و سایر مکمل ها تداخل داشته باشد، بنابراین مهم است که با پزشک در مورد هر داروهایی که در حال حاضر می خورید، صحبت کنید. غذا می تواند اثر این دارو را کاهش دهد. پنی سیلامین را باید با معده خالی مصرف کرد. ساعت قبل یا ساعت بعد از غذا خوردن می تواند مصرف شود. بعضی از افراد ممکن است مجبور باشند هنگام استفاده از این دارو مایعات زیادی بنوشند تا اثر را به حداکثر برسانند. پزشک می تواند در این مورد مشاوره دهد. استفاده از این دارو ممکن است باعث کمبود ویتامین B در بدن شود. برای جلوگیری از کمبود، پزشک ممکن است استفاده از مکمل ها را توصیه کند. برای جلوگیری از تداخل لازم است حداقل ساعت قبل یا بعد از هر داروی دیگری مصرف شود. در اینجا برخی از تداخلات دارویی احتمالی آورده شده است. پنی سیلامین می تواند باعث کاهش سطح دیگوکسین (داروهای قلب) در بدن شود و اثر آن را کاهش دهد. در این شرایط ممکن است بیمار به دوز بالاتر دیگوکسین نیاز داشته باشد. آنتی اسیدها (ضد اسیدها، هیدروکسید آلومینیوم و هیدروکسید منیزیم (شیر منیزیا) ) می توانند اثر پنی سیلامین را در بدن کاهش دهند. قبل و بعد از مصرف پنی سیلامین باید یک ساعت از مصرف آنها خودداری شود. مصرف قرص آهن ممکن است اثر پنی سیلامین را کاهش دهد. قرص آهن نباید یک ساعت قبل یا بعد از مصرف پنی سیلامین مصرف شود. ترکیب پنی سیلامین با داروهای مالاریا می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند. مصرف پنی سیلامین با داروهای سرطانی می تواند با عوارض جانبی جدی همراه باشد. برخی از افراد نباید از این دارو استفاده کنند زیرا مصرف آن در صورت ابتلا به بیماری های زمینه ای خاص ممکن است منجر به بروز عوارض جانبی شدیدتر شود. اگر بدن فرد به اندازه کافی گلبول سفید تولید نکند، پنی سیلامین می تواند این وضعیت را بدتر کرده و منجر به عفونت و سایر عوارض جانبی جدی شود. ممکن است پزشک برای کنترل تعداد سلول های خونی بیمار نیاز به انجام آزمایشات معمول خون داشته باشد. افراد مبتلا به بیماری کلیوی متوسط یا شدید نباید از این دارو استفاده کنند. پنی سیلامین توسط کلیه ها از بدن شما دفع می شود. بیماری کلیه ممکن است منجر به افزایش مقدار پنی سیلامین در بدن شما شود. حتی می تواند باعث افزایش عوارض جانبی شود. پنی سیلامین فقط باید در دوران بارداری در موارد جدی که برای درمان یک بیماری خطرناک در مادر لازم است، استفاده شود. پنی سیلامین می تواند به جنین در حال رشد آسیب برساند و ممکن است نقایص مادرزادی ایجاد کند. پنی سیلامین ممکن است از طریق شیر مادر عبور کرده و باعث آسیب رساندن به کودک در هنگام شیردهی شود. هنگام شیردهی مصرف پنی سیلامین توصیه نمی شود. برای آرتریت روماتویید و، ایمنی و اثربخشی پنی سیلامین در افراد زیر سال ثابت نشده است. پنی سیلامین می تواند در برخی افراد واکنش شدید آلرژیک ایجاد کند. هرکسی که تاکنون واکنش جدی نسبت به این دارو داشته است، نباید آن را دوباره مصرف کند. انجام چنین کاری می تواند کشنده باشد. پزشک در مورد بهترین دوز و فرم دارو تصمیم خواهد گرفت. میزان و دوز مصرف دارو به موارد زیر بستگی خواهد داشت: سن فرد شدت بیماری واکنش به دوز اول شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی یک فرد بالغ مبتلا به بیماری ویلسون به طور کپسول بین میلی گرم و میلی گرم در روز را مصرف خواهد کرد. برای سیستینوریا، دوز معمول بزرگسالان میلی گرم در روز است، اما دوز می تواند از تا میلی گرم متغیر باشد. برای آرتریت روماتویید، پزشک ممکن است بین میلی گرم تا میلی گرم در روز تجویز کند. رعایت دستورالعمل های پزشک هنگام مصرف هر دارویی بسیار مهم است. در صورت بروز عوارض جانبی، این موارد باید به پزشک اطلاع داده شود، وی می تواند در مورد مرحله بعدی مشاوره های لازم را ارایه دهد. مصرف بیش از حد این دارو می تواند منجر به عوارض جانبی جدی از جمله و استفراغ و احتمالا مشکلات کبدی یا کلیوی شود. اگر یک دوز را فراموش کردید، دفعه بعد دوز اضافه مصرف نکنید. این دارو ممکن است در طولانی مدت یا کوتاه مدت مصرف شود. با پزشک خود در مورد مدت زمان مصرف آن صحبت کنید.

می تواند با بروز برخی عوارض جانبی همراه باشد. تستوسترون یکی از هورمون های مهم بدن است. این هورمون در بدن مردان توسط بیضه ها و در زنان توسط تخمدان ها ترشح می شود. با اینکه تستوسترون اغلب به عنوان هورمون مردانه در نظر گرفته می شود، ولی با این حال این هورمون برای سلامتی زنان نیز حیاتی است. آزمایش سطح تستوسترون خون یک قسمت مهم در ارزیابی قدرت باروری است. تستوسترون در بلوغ و قدرت باروری مردان نقش مهمی دارد. به همین علت کاهش تستوسترون در مردان، اغلب یکی از دلایل مهم است. با این حال، بالا بودن غیر طبیعی سطح تستوسترون نیز می تواند منجر به بروز مشکلات دیگری در قدرت باروری مردان شود. بالا بودن سطح تستوسترون در زنان، نیز اغلب با مشکلاتی مانند مرتبط است. سطح تستوسترون در خانم ها معمولا پس از یایسگی کاهش پیدا می کند. کمبود تستوسترون با عنوان کم کاری غدد جنسی یا هیپوگنادیسم مردانه نیز شناخته می شود. هیپوگنادیسم زمانی رخ می دهد که بدن مرد نمی تواند تستوسترون کافی ترشح کند. هیپوگنادیسم مردانه باعث ناتوانی جنسی و کاهش قدرت باروری در مردان می شود. مقادیر زیر نشان دهنده کاهش سطح تستوسترون بدن است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سطح تستوسترون آزاد زیر ng / dL نانوگرم در دسی لیتر سطح کل تستوسترون زیر ng / dL نانوگرم در دسی لیتر تستوسترون آزاد به مولکول های تستوسترونی گفته می شود که در جریان خون شما وجود داشته و به هیچ مولکول بیولوژیکی دیگری متصل نیست. تستوسترون کل ترکیبی از تستوسترون آزاد و تثبیت شده است. علایم کاهش تستوسترون در مردان عبارت است از: خستگی ناباروری مشکل در تمرکز کاهش میل جنسی افزایش چربی بدن کاهش توده عضلانی کاهش حجم مایع منی بزرگ و حساس شدن سینه ها کاهش رشد موهای بدن و صورت هیپوگنادیسم مردانه به دو دسته کلی هیپوگنادیسم اولیه و ثانویه تقسیم می شود. در هیپوگنادیسم اولیه مردانه، مشکل از بیضه ها بوده و معمولا به دلیل نارسایی بیضه ها رخ می دهد. در حقیقت، علایم هیپوگنادیسم مردانه مشابه علایم یایسگی در زنان است. در هیپوگنادیسم ثانویه مشکل از غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس است. این غدد مغز هورمون های FSH و LH را تولید می کنند. این هورمون ها نیز به نوبه خود باعث تولید تستوسترون از بیضه ها می شوند. به همین علت اختلال در عملکرد غدد مغزی با کاهش تستوسترون مرتبط است. هیپوگنادیسم ثانویه در اغلب موارد با مصرف داروهای هورمونی به راحتی درمان می شود. عوامل زیادی وجود دارند که می توانند باعث کاهش سطح تستوسترون در مردان شوند. از جمله. سیگار کشیدن خطر را افزایش می دهد. کاهش تستوسترون ناشی از عمل جراحی معمولا پس از بهبودی خود به خود برطرف می شود. مصرف مواد مخدر مانند می تواند باعث کاهش سطح تستوسترون در مردان شود. ابتلا به برخی از عفونت ها مانند، باعث ایجاد مشکلات هورمونی طولانی مدت در مردان می شود. مقادیر بالای هورمون استرس که کورتیزول نامیده می شود با پایین آمدن سطح تستوسترون در ارتباط است. ویروس ایدز می تواند باعث ایجاد اختلال در عملکرد بیضه ها، هیپوفیز و هیپوتالاموس شود. آسیب به غدد مغزی نیز با کاهش سطح تستوسترون همراه است. این یک بیماری نادر ژنتیکی است که به دلیل کاهش ترشح غدد جنسی رخ می دهد. سندرم کالمن در هر دو جنس مرد و زن دیده می شود اما با این حال در مردان شایع تر است. در سندرم کالمن، بلوغ با تاخیر رخ داده و یا اصلا شروع نمی شود. در برخی موارد وجود مشکلاتی در عملکرد هیپوفیز باعث کاهش هورمون تستوسترون در مردان می شود. این اختلال ممکن است ناشی از ابتلا به تومور هیپوفیز یا تومور مغزی باشد. همچنین درمان با اشعه می تواند باعث آسیب طولانی مدت به هیپوفیز شود. این یک اختلال ژنتیکی است که به علت زیاد بودن کروموزوم های جنسی در مردان رخ می دهد. مردان در شرایط طبیعی دارای یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y هستند. اما در سندرم کلاینفلتر مرد به جای داشتن کروموزوم XY دارای یک کروموزوم X اضافی است. این بیماری ژ نتیکی فقط در مردان رخ می دهد. همچنین سندرم کلاینفلتر یکی از شایع ترین علل ناباروری در مردان است. کاهش غیر طبیعی شاخص توده بدن یا BMI ، سوء تغذیه و ورزش بیش از حد می تواند منجر به کاهش سطح تستوسترون و کاهش قدرت باروری در مردان شود. از طرفی هم، چاقی نسبت به سن ت ثیر بیشتری بر روی سطح تستوسترون مردان دارد. بررسی ها نشان می دهد که افزایش وزن با کاهش سطح تستوسترون مرتبط است. کاهش وزن و دستیابی به تناسب اندام می تواند سطح تستوسترون شما را افزایش دهد. علاوه بر آن، زیاد بودن غیر طبیعی آهن خون، در اصطلاح پزشکی نامیده می شود. این بیماری ژنتیکی یکی از علل مهم کاهش تستوسترون در مردان است. سطح تستوسترون خون همراه با افزایش سن، به طور طبیعی کاهش پیدا می کند. به همین علت مردان بالای سال معمولا دارای تستوسترون کمتری هستند. باروری مردان با افزایش سن کاهش می یابد، البته این کاهش باروری مانند کاهش باروری زنان شدید نیست. اگر فقط یک بیضه آسیب دیده باشد، تولید تستوسترون طبیعی است. اما اگر هر دو بیضه آسیب ببینند مقدار تستوسترون بدن به شدت کاهش پیدا می کند. از طرفی هم، عدم نزول بیضه در صورت درمان نشدن می تواند باعث ایجاد مشکلات هورمونی در بزرگسالی شود. این مشکل معمولا در اوایل کودکی برطرف می شود. و پرتودرمانی می تواند به طور موقت باعث کاهش تستوسترون شده و تولید اسپرم را مختل کند. گاهی اوقات آسیب های وارد شده به بدن دایمی است. بررسی ها نشان می دهد که درصد از مردان پس از شیمی درمانی، کاهش سطح تستوسترون را تجربه می کنند. گاهی کمبود تستوسترون در نتیجه ابتلا به یک بیماری زمینه ای یا یک عامل سبک زندگی مانند چاقی رخ می دهد. در این موارد پس از درمان بیماری اولیه یا تغییر سبک زندگی، معمولا سطح تستوسترون به میزان طبیعی خود برمی گردد. اما مت سفانه در برخی موارد تغییرات سبک زندگی در رفع کمبود تستوسترون موثر نیست. در این موارد، پزشک ممکن است درمان های زیر را توصیه کند: داروی کلومید با اینکه بیشتر اوقات با ناباروری زنان ارتباط دارد، می تواند برای افزایش سطح تستوسترون در مردان نیز استفاده شود. اگر کم بودن و یا عدم وجود اسپرم باعث ایجاد مشکلاتی در باروری شود، پزشک استخراج اسپرم از بافت بیضه ( TESE ) را توصیه کند. در این روش اسپرم از طریق نمونه برداری به طور مستقیم از بیضه ها استخراج می شود. پزشک ممکن است تستوسترون تزریقی را تجویز کند. این درمان به نوبه خود باعث افزایش تولید اسپرم می شود. همچنین مکمل تستوسترون ممکن است برای بهبود وضعیت سلامتی شما تجویز شود، حتی اگر مشکلات مربوط به باروری را حل نکند. سطح بالا و غیر طبیعی تستوسترون در مردان با عنوان هایپرگنادیسم نیز شناخته می شود. اعداد زیر نشان دهنده افزایش غیر طبیعی سطح تستوسترون بدن است: سطح تستوسترون آزاد بیش تر از ng / dL سطح کل تستوسترون بالاتر از ng / dL علایم افزایش تستوسترون عبارت است از: آکنه پرخاشگری افزایش میل جنسی رشد بیش از حد موها ناباروری و کاهش تعداد اسپرم افزایش رفتارهای مخاطره آمیز افزایش تعداد گلبول های قرمز خون ابتلا به تومورهای آدرنال و بیضه می تواند باعث افزایش غیر طبیعی تستوسترون در مردان شود. این مکمل ها گاهی اوقات توسط پزشک تجویز می شوند. اما برخی ازمردان این مکمل ها را به صورت غیرقانونی و بدون نسخه پزشک مصرف می کنند. مصرف خودسرانه این مکمل ها می تواند باعث افزایش غیر طبیعی تستوسترون بدن شود. برخی از مردان ورزشکار یا بدنساز برای ایجاد توده عضلانی یا افزایش عملکرد ورزشی از استرویید آنابولیک ها استفاده می کنند. همچنین برخی دیگر از ورزشکاران به طور غیرقانونی از داروی کلومید برای افزایش قدرت بدنی در هنگام مسابقات ورزشی استفاده می کنند. سطوح بسیار بالای تستوسترون در مردها می تواند ناشی از تومور، مصرف مواد مخدر و یا مصرف مکمل های تستوسترون باشد. بسیاری از مردان به اشتباه تصور می کنند که مصرف مکمل تستوسترون می تواند باعث بهبود قدرت باروری آنها شود. در حالیکه برعکس، افزایش سطح تستوسترون باعث بروز مشکلات ناباروری در مردان خواهد شد. اگر افزایش تستوسترون به دلیل استفاده از استرویید آنابولیک یا مکمل تستوسترون باشد، با قطع مصرف مکمل ها این مشکل خود به خود برطرف می شود. بررسی ها نشان می دهد که مصرف مکمل های تستوسترون در مردانی که نیازی به این مکمل ندارند باعث آزواسپرمی می شود. به وضعیتی گفته می شود که در آن مایع منی مرد فاقد اسپرم است. با این حال، شش ماه پس از قطع مکمل تستوسترون، % از مردان دوباره شروع به تولید اسپرم می کنند. افزایش تستوسترون در مقایسه با کاهش تستوسترون مشکلات بیشتری را در باروری خانم ها ایجاد می کند. تستوسترون یکی از چندین هورمونی است که به عنوان آندروژن شناخته می شوند. سطح بالای آندروژن در زنان هایپر آندروژنیسم نام دارد. علایم افزایش غیر طبیعی آندروژن در زنان عبارت است از: آکنه بم شدن صدا نامنظم شدن پریودها رشد بیش از حد موها بزرگ شدن کلیتوریس افزایش توده عضلانی طاسی با الگوی مردانه. ابتلا به سرطان غدد فوق کلیوی (آدرنال) و همچنین سرطان تخمدان، باعث افزایش غیر طبیعی سطح تستوسترون در خانم ها می شود. سندرم تخمدان پلی کیستیک یکی از شایع ترین علل ناباروری در زنان است. PCOS همچنین باعث ابتلا به مشکلات دیگری مانند چاقی و مقاومت به انسولین در زنان می شود. این یک بیماری نادر ژنتیکی است. هیپرپلازی مادرزادی آدرنال هنگامی رخ می دهد که غده آدرنال به صورت غیر طبیعی بزرگ شده و هورمون کورتیزول را ترشح نکند. ابتلا به این بیماری باعث به وجود آمدن صفات مردانه در زنان می شود. همچنین ابتلا به CAH بسیاری از ورزشکاران از استروییدها برای افزایش قدرت بدنی در رقابت های ورزشی استفاده می کنند. استفاده از استرویید ها به عنوان یک داروی انرژی زا فقط مختص مردان نیست. بلکه بسیاری از زنان هم از استرویید آنابولیک ها برای افزایش قدرت عضلات خود استفاده می کنند. مصرف استرویید آنابولیک باعث افزایش غیر طبیعی تستوسترون در زنان می شود. علایم کاهش سطح تستوسترون در زنان عبارت است از: افسردگی کاهش میل جنسی مشکلات شناختی برای درمان سطوح بالای تستوسترون، پزشک پیش از هر چیز اهداف و علایم شما را در نظر می گیرد. برای خانم هایی که قصد بارداری دارند، درمان متفاوت است. به عنوان مثال، مصرف قرص های پیشگیری از بارداری یکی از درمان های رایج عدم تعادل تستوسترون در خانم ها است. اما مصرف این قرص ها برای خانم هایی که قصد بارداری دارند مناسب نیست. به طور کلی برای خانم هایی که قصد بارداری دارند درمان های زیر توصیه می شود: مصرف داروی متفورمین برای درمان مقاومت به انسولین می تواند علایم سندرم تخمدان پلی کیستیک را کاهش داده و حتی به شروع مجدد تخمک گذاری کمک کند. خانم ها برای باردار شدن هم به تغییر سبک زندگی و هم به مصرف داروهای باروری نیاز دارند. کلومید و لتروزول اولین درمان باروری برای زنان مبتلا به PCOS هستند. کاهش وزن اضافی و انجام ورزش های منظم، به ویژه در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک، می تواند به کاهش سطح تستوسترون کمک کند. این تغیر سبک زندگی حتی در تحریک مجدد تخمک گذاری هم موثر است.

قبل از بررسی عوارض تشنج لازم است بدانیم که، یک اختلال الکتریکی ناگهانی و غیرقابل کنترل در مغز است. وقتی مسیرهای ارتباطی بین نورونها (سلولهای عصبی) در مغز مختل شود، احتمال بروز تشنج پیش می آید. تشنج می تواند باعث تغییر در موارد زیر شود: حالت حرکات رفتار اخلاق سطح هوشیاری طبقه بندی های مختلفی از تشنج وجود دارد که از نظر شدت، علایم، مدت زمان و محل تولد در مغز متفاوت است. یک تشنج معمولی از ثانیه تا دو دقیقه طول خواهد کشید. تشنج طولانی مدت و غیرقابل کنترل ممکن است خطر سلامتی و عوارض بیشتری را بروز دهد. تشنج در افراد مختلفی، علایم متفاوتی داشته باشد. برخی علایم آن عبارتند از: گیجی موقتی تغییرات شناختی از دست دادن هوشیاری یا آگاهی علایم عاطفی، مانند ترس یا اضطراب حرکات تکان دهنده غیرقابل کنترل پاها و بازوها علت تشنج اغلب اوقات، ناشناخته است. تشنج ممکن است در هنگام بیماری های مختلفی، مانند یا عفونت هایی مانند مننژانسفالیت ایجاد شود. همچنین احتمال دارد در اثر مصرف الکل، کمبود خواب، چراغ چشمک زن، الگوی حرکتی، تغییرات هورمونی مرتبط با قاعدگی و کم آبی بدن یا وعده های غذایی حذف شده تحریک شوند. تشنج طولانی مدت بیش از پنج دقیقه باید مورد توجه و جدی در نظر گرفته شود و به عنوان، نوعی تشنج طولانی مدت که به طور قابل توجهی با بیماری و مرگ و میر همراه است، درمان شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مقابل، تشنج ناشی از تب، که در اثر تب بالا در کودکان و نوزادان ایجاد می شود، می تواند تا دقیقه طول بکشد و به طور معمول هیچ عوارض ماندگاری ندارد. بیماری صرع و تشنج بیماری صرع به عنوان یک حمله تشنج طولانی مدت یا مجموعه ای از تشنج های متعدد یا مداوم بدون بهبود کامل هوشیاری بین آنها مشخص می شود. این شرایط می تواند بیش از دقیقه طول بکشد و یک وضعیت اورژانسی پزشکی محسوب می شود. سالانه حدود مورد صرع در ایالات متحده رخ می دهد. معمولا در جمعیت های مسن بیشتر دیده می شود. اپیزود طولانی مدت از صرع می تواند منجر به بروز عوارض های جدی شود، از جمله: آسیب دایمی مغز ریتم های غیر طبیعی قلب آسپیراسیون به داخل ریه ها هیپرترمی (افزایش دمای بدن) شناسایی و درمان فوری یک اپیزود وضعیت صرعی بسیار مهم است، اگرچه تشخیص آن در ابتدا ممکن است تا حدودی دشوار باشد. یک مورد جدی تر از صرع، صرع در وضعیت مقاوم ( RSE ) است. این حالت زمانی اتفاق میفتد که با وجود درمان با استاندارد، تشنج بیش از دقیقه طول بکشد. RSE در میان بیماران سالمند شایع است و تقریبا در % موارد گزارش شده منجر به مرگ می شود. ترک اعتیاد به الکل یا داروهای تسکین دهنده می تواند عوارض زیادی را در بدن فرد ایجاد کند و باعث ایجاد انواع علایم مرتبط شود. در هنگام قطع ناگهانی مصرف الکل پس از یک دوره طولانی مصرف مشروبات الکلی، معمولا فرد دچار تشنج در زمان ترک می شود که به آن "تناسب رم" می گویند. تشنج تونیک - کلونیک در طی این ترک بسیار رایج است و می تواند با بروز علایم زیر همراه باشد: لرزش سفتی عضلانی (سردرگمی سریع شروع) حدود یک سوم بیمارانی که دچار تشنج ترک می شوند ممکن است به دلیریم ترمنس ( DT ) مبتلا شوند. مرگ ناگهانی غیر منتظره در صرع ( SUDEP ) مرگ ناگهانی غیر منتظره در صرع ( SUDEP ) در بین هر فرد مبتلا به صرع، تقریبا نفر را درگیر می کند. SUDEP پس از کالبدشکافی کامل و گزارش سم شناسی تشخیص داده می شود. هنگامی که نمی توان علت مرگ فرد مبتلا به صرع را تشخیص داد، SUDEP در نظر گرفته می شود. در چند مورد شاهد گزارش شده، SUDEP قسمت هایی از تشنج های تونیک - کلونیک را دنبال می کند، همچنین به عنوان تشنج های گراند مال شناخته می شود، در طی آن کل بدن دچار انقباضات عضلانی می شود و فرد از هوش می رود. مت سفانه، در بیشتر موارد، SUDEP بدون علایم اتفاق می افتد. تشنج های تونیک - کلونیک و تشنج های شبانه از عوامل خطر بالینی هستند که ممکن است با SUDEP همراه باشند. SUDEP همچنین در میان مردان و کسانی که مدت طولانی صرع دارند، معمول است. زنان باردار مبتلا به صرع نیز در معرض خطر SUDEP هستند. بر همین اساس در افراد مبتلا به صرع، کسب آموزش و مشاوره مناسب با پزشک برای پیشگیری از عوامل تحریک کننده تشنج، مانند سوءمصرف الکل یا کم خوابی، بسیار مهم و حیاتی است. همچنین کنترل و ثبت علایم بیمار در طول شب می تواند برای پیشگیری از بروز عوارض موثر باشد. عدم نظارت در طول شب می تواند به یک خطر جدی تبدیل شود. اما مشورت با پزشک در مورد نحوه کنترل تشنج شبانه و پیشگیری از حملات تشنج ممکن است به کاهش خطر SUDEP کمک کند. خطرات مرتبط با تشنج ابتلا به تشنج غیرقابل کنترل ممکن است شما را در معرض آسیب دیدگی قرار دهد. مبتلایان به صرعی که دارای دو یا چند حمله تشنجی غیرقابل تحریک هستند، بیشتر در معرض آسیب ناشی از تشنج قرار می گیرند. کسانی که به تشنج هایی مبتلا هستند که منجر به تغییر یا کاهش هوشیاری می شوند، مانند تشنج های آتونیک یا تشنج های تونیک - کلونیک، در معرض بالاترین خطر آسیب قرار دارند. قابل ذکر است که اکثر این خطرات کشنده نیستند. نوع آسیب های همراه با تشنج به نوع تشنج و شدت آن بستگی دارد. شکستگی استخوان ها شکستگی استخوان ها یک آسیب شایع در افراد مبتلا به صرع است. شکستگی می تواند به دلیل عدم توانایی فعالیت رفلکس های محافظتی در هنگام تشنج و در نتیجه سقوط رخ دهد. انقباضات عضلانی تشنج نیز می تواند فشار زیادی را بر اسکلت بدن وارد کند. علاوه بر این، برخی از داروهای ضد صرع ممکن است منجر به کاهش تراکم توده استخوان شوند. سوختگی وقوع سوختگی در میان افرادی مبتلا به صرع بیشتر از سایر جمعیت است. بیشتر سوختگی های گزارش شده در بین مبتلایان در طی کارهای روزمره مانند پخت و پز یا اتو اتفاق میفتد. دررفتگی شانه دررفتگی خلفی شانه به عنوان آسیب های مربوط به تشنج توصیف می شود اما به ندرت رخ می دهد. در مورد فردی که تشنج را تجربه می کند، اطمینان از اینکه فرد در طول حمله بیماری به پهلو خوابیده است ممکن است خطر دررفتگی شانه را کاهش دهد. رانندگی غالبا یکی از نگرانی های معمول افراد مبتلا به صرع است که علت آن بروز تشنج های بی دلیل در حالی است که فرد پشت فرمان و رانندگی کردن است. با این حال، میزان تصادفات کشنده در رانندگان با سایر مشکلات پزشکی و بیماری ها برابر بیشتر از کسانی است که با صرع سر و کار دارند. احتمال وقوع تصادف هنگام رانندگی افزایش می یابد. آسپیراسیون آسپیراسیون به عنوان کشش (یا خارج کردن) ماده از طریق مکش تعریف می شود. هنگامی که غذا، مایع یا مواد دیگر به طور تصادفی وارد ریه ها یا مجاری هوایی می شوند، آسپیراسیون اتفاق میفتد. آسپیراسیون به ندرت رخ می دهد اما حتی ممکن است در افراد سالم هنگام خواب رخ دهد. در بعضی موارد، آسپیراسیون می تواند منجر به بیماری تنفسی مانند پنومونی آسپیراسیون شود. در اواسط تشنج یا در مرحله فکری، خطر کمی برای بروز آسپیراسیون وجود دارد. بعد از تشنج خطر ورود ترشحات دهانی به مجاری هوایی به طور تصادفی افزایش می یابد. توصیه می شود برای جلوگیری از این وضعیت، فرد پس از تشنج به پهلو برگردد. آسپیراسیون در نهایت می تواند به ذات الریه آسپیراسیون منجر شود، که عدم عملکرد مکانیسم های طبیعی بدن در خارج نگه داشتن غذا و مایعات از ریه ها، در نتیجه التهاب، عفونت یا انسداد راه هوایی است. در صورت بروز تشنج های خطرناک و مداوم، ارزیابی و بررسی اضطراری بیمار کاملا حیاتی و ضروری است. اطمینان از حفظ عملکردهای حیاتی به ویژه تنفس طبیعی و عملکرد قلب بسیار مهم است. در افرادی که مداوم را تجربه می کند، بررسی وضعیت تنفسی و نظارت بر راه هوایی اهمیت بسیار زیادی دارد. در حین یا بلافاصله پس از یک دوره خطرناک تشنج مداوم باید به دنبال درمان پزشکی باشید. در طول تشنج، سطح قند خون به شدت کاهش می یابد و درجه حرارت، فعالیت الکتریکی قلب ( ECG ) و فشار خون باید کنترل شود تا خطر تشنج دیگر به حداقل برسد. در موارد اضطراری، یک داروی بنزودیازپین می تواند برای اثرات سریع تجویز شود. Ativan (لورازپام) ، داروی رایج برای کنترل تشنج، همچنین می تواند به عنوان یک روش خوراکی یا وریدی درمان تجویز شود.

از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. همه گیری کرونا ویروس در کشور آلمان بسیار زیاد بوده و بیش از نفر را در این کشور آلوده کرده است اما میزان مررگ و میر بیماران ناشی از این عفونت کشنده در کشور آلمان در مقایسه با کشورهای همسایه به طرز قابل توجهی کم بوده است. تاکسی تاج هایدلبرگ تنها یک ابتکار عمل در برابر کرونا در آلمان بوده است. در این کشور تاکسی های معروف به تاکسی تاج در نظر گرفته شده که با این تاکسی ها پزشکان مجهز به وسایل محافظتی در خیابان های خالی هایدلبرگ رانندگی کرده و بیمارانی که در خانه هستند را معاینه می کنند. آن ها از بیماران آزمایش خون می گیرند و علایم آن ها را مورد ارزیابی قرار می دهد. حتی ممکن است بسیاری از بیماران با علایم خفیف را به بیمارستان منتقل کنند چون بستری شدن در بیمارستان شانس زنده ماندن بیماران را تا حدودی کاهش می دهد. پروفسور هانس - جورج کروسلیچ، رییس ویروس شناسی بیمارستان دانشگاه هایدلبرگ، یکی از بیمارستان های تحقیقاتی برجسته آلمان در این زمینه می گوید "در اواخر هفته اول ابتلا به این بیماری، اگر ریه های فرد از بین برود شرایط بیمار بدتر می شود. " این در حالی است که در آلمان بیش از عفونت تایید شده آزمایشگاهی مبتلا به Covid - و افراد آلوده در آلمان نسبت به بسیاری از کشورهای دیگر پایین است. پروفسور کروسلیچ می گوید، بسیاری از بیماران اولیه ویروس را در استراحتگاه های اسکی اتریش و ایتالیا گرفتند و نسبتا جوان و سالم بودند. " با گسترش عفونت ها، افراد مسن بیشتری مورد حمله قرار گرفته اند و میزان مرگ و میر، تنها / درصد در دو هفته گذشته نیز افزایش یافته است. اما متوسط سن مبتلایان به این بیماری نسبتا کم و در سال بوده است. اما سن مبتلایان در فرانسه طبق آخرین گزارش های ملی آن ها . و در ایتالیا است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توضیح دیگر در مورد میزان تلفات پایین این است که آلمان نسبت به بقیه کشورها افراد بیشتری را مود آزمایش قرار داده است. این بدان معناست که تعداد بیشتری از افراد با علایم خفیف و حتی بدون علایم مشخص را مورد آزمایش قرار داده و بیماران و افراد آلوده بیشتری را شناسایی کرده است. این اقدام به نوبه خود میزان مرگ و میر افراد ناشی از کروناویروس را در آلمان تا حدودی کاهش داده است. آزمایش و درمان ها زودرس و گسترده امکانات بیمارستانی بویژه بخش های مراقبت های ویژه دولت قابل اعتماد و رعایت دستورالعمل های فاصله اجتماعی دکتر کریستین درستن، رییس ویروس شناس چارتی در آلمان می گویذ: "دلیل اینکه ما در آلمان مرگ و میر کمتری نسبت به سایر کشور ها داریم این است که آزمایشات تشخیصی زیادی را انجام می دهیم. هم اکنون، آلمان در حدود ، تست کروناویروس در هفته انجام می دهد که بسیار بیشتر از کشورهای دیگر اروپایی است. آزمایش های اولیه و گسترده به مسیولان این امکان را داده است تا با قرنطینه کردن موارد شناخته شده و آلوده به ویروس، شیوع همه گیری را کاهش دهند و درمان نجات بخش به موقعی را انجام دهند و شانس زنده ماندن بیماران را افزایش دهند. کادر درمان در معرض خطر ویروس، بطور منظم مورد آزمایش قرار می گیرند و در صورت نتیجه مثبت، آزمایش های فردی را پیگیری می کنند. همچنین مقامات بهداشتی آلمان قصد دارند یک مطالعه آنتی بادی در مقیاس بزرگ (هر هفته نمونه های تصادفی نفر) در سراسر آلمان را آزمایش کنند. بیماران هیچ هزینه ای برای این آزمایشات نمی پردازند این در حالی است که آزمایشات در اکثر کشورها به بیماران محدود می شود. جهان از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. محققان شهر نیویورک در تلاش هستند که از خون بیماران مبتلا به COVID - که بهبود یافته اند به عنوان پادزهر احتمالی این بیماری استفاده کنند. از طرفی محققان چینی در حال تحقیقات و بررسی استفاده از پلاسما به عنوان بخشی از خون حاوی آنتی بادی (اما نه گلبول های قرمز) از مبتلایانی که بهبود یافته بودند هستند اما آن ها تاکنون فقط نتایج اولیه خود را گزارش داده اند و به نتایج قطعی نرسیده اند. رویکرد استفاده از پلاسما در زمان شیوع سندرم حاد تنفسی ( SARS ) پلاسما برعکس پیدا کردن دارو و تولید واکسن که ممکن است ماه ها و یا سال ها طول بکشد، در دسترس قرار دارد. تزریق خون از این راه به شرطی که خون از نظر ویروس و سایر عوامل عفونی غربالگری شده باشد، نسبتا بی خطر است. دانشمندانی که مسیولیت استفاده از پلاسما را قبول کرده اند تصمیم دارند از این روش برای پیشگیری از شیوع بیماری کرونا استفاده کنند. این در حالی است که سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) COVID - هستند مانند پرستاران و پزشکان نیز افزایش یابد و این امر می تواند از شیوع کرونا و ابتلا کادر درمان جلوگیری کند. آرتورو کازادوول، متخصص ایمونولوژیست در دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، مریلند، از اواخر ژانویه در تلاش هستند تا از خون بیماران به عنوان یک درمان COVID - استفاده کند، زیرا این بیماری در کشورهای دیگر رواج یافته و هیچ درمانی مطمینی برای آن وجود ندارد. دانشمندان از این روش به عنوان "آنتی بادی درمانی" استفاده می کنند، زیرا فرد به جای تولید یک پاسخ ایمنی، آنتی بادی های خارجی را دریافت می کند. امروزه سازمان غذا و دارو ( FDA ) از پلاسمای بیماران به عنوان یک "داروی جدید تحقیقاتی" علیه این امکان را به دانشمندان می دهد که آزمایش هایی را برای بررسی آن در کارآزمایی های بالینی ارایه دهند، و به پزشکان اجازه می دهد از این پلاسما برای درمان بیماران مبتلا به عفونت های جدی COVID - استفاده کنند، حتی اگر هنوز تصویب نشده است. اما لیانگ یو، متخصص بیماری های عفونی در دانشکده پزشکی دانشگاه ژجیانگ در چین می گوید: در یک مطالعه مقدماتی، پزشکان نفر را که به شدت به COVID - مبتلا بودند را با استفاده از پلاسما معالجه کردند و به نظر می رسد که طی چند روز ویروس ها از بین رفته اند و این نشان می دهد که آنتی بادی ها با آن ها مبارزه کرده اند. اما او می گوید که بیمارانی که مورد بررسی قرار گرفته اند افرادی بودند که علایم شدیدی داشته اند. به نظر می رسد این روند درمانی برای بیمارانی مفید است که بیشتر از دو هفته بیمار بوده اند. اگر این روش به خوبی عمل کند وتاثیر خوبی بر بیماران داشته باشد ممکن است روش های درمانی مدرن جایگزین شود. گروه های تحقیقاتی و شرکت های بیوتکنولوژی در حال حاضر آنتی بادی های ضد ویروس را شناسایی می کنند، و قصد دارند این محصولات را به فرمول های دقیق دارویی تبدیل کنند. از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. محققان چین می گویند، گربه ها می توانند به کروناویروس که باعث COVID - می شود، آلوده شده و می توانند آن را به گربه های دیگر نیز انتقال دهند. اما سگ ها واقعا مستعد ابتلا به این عفونت نیستند. این تیم در انستیتوی تحقیقات دامپزشکی هاربین نیز به این نتیجه رسیده است که جوجه ها و اردک ها احتمالا به این ویروس ها مبتلا نمی شوند. با شیوع کروناویروس در سرتاسر جهان نگرانی ها برای انتقال این ویروس بین حیوانات خانگی و انسان ها بوجود آمد. تاکنون، چند مورد از آلوده شدن حیوانات اهلی (یک گربه در بلژیک و دو سگ در هنگ کنگ) گزارش شده است. اما به نظر می رسد که گربه های آلوده علایمی را از بیماری نشان نمی دهند و این نشان می دهد که ویروس ممکن است در گربه ها بسیار قابل انتقال نباشد و یا نحوه انتقال آن ها نامشخص است. محققان معتقدند در این زمینه تحقیقات بیشتری لازم است. دیرک فیفیفر، اپیدمیولوژیک در دانشگاه شهر هنگ کنگ می گوید: نتایج نشان می دهد که در تلاش برای کنترل COVID - ، گربه ها را به عنوان حیوانات آلوده در نظر گرفته شوند، اما منجر به شیوع بیماری نمی شوند. مطالعات قبلی در مورد SARS - CoV ، که باعث سندرم حاد تنفسی حاد ( SARS ) می شود، نشان داد که گربه ها می توانند به این ویروس آلوده شده و آن را به گربه های دیگر منتقل کنند. اما در طول بیماری SARS هیچ موردی گزارش نشده که این بیماری در گربه های خانگی و یا انتقال SARS - CoV . COVID - تماس با حیوانات خانگی خود را محدود کنند و از نوازش کردن، بوسیدن و به اشتراک گذاشتن غذا با آن ها پرهیز کنند. به نظر می رسد که سگ ها کمتر به کرونا ویروس ها مبتلا می شوند. محققان پنج سگ جوان را با SARS - CoV - تلقیح کردند و دریافتند که دو RNA ویروسی در مدفوع آن ها دفع شده، اما هیچ یک حاوی ویروس عفونی نبوده اند. از این پس جدیدترین اخبار ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید.

بدون شک با شیوع و گسترش بیماری کرونا همه افراد باید مراقب باشند تا از ابتلا به تاج ویروس ناشی از COVID - کرونا ویروس و بیماران دیابتی میپردازیم. بیماران دیابتی بهتر است در دوران قرنطینه، یک برنامه پزشکی مجازی برای خود پیدا کنند و به طور مجازی با پزشک در ارتباط باشند و با مشورت از او، دوزهای انسولین مورد استفاده خودشان را برای حفظ سطح قند خون سالم تنظیم کنند. در هنگام مشورت با پزشک، بیماران باید موارد زیر را از وی بپرسند: چگونه می توانم داروهای دیابت خود را تنظیم کنم؟ چند وقت یکبار باید قند و کتون خون خود را بررسی کنم؟ چه داروهای سرماخوردگی و آنفولانزا برای من بی خطر هستند و در صورت ابتلا به این موارد چه اقداماتی را انجام دهم؟ برخی از داروهای بدون نسخه که علایم ویروس مانند یا را برطرف می کنند می توانند بر میزان قند خون بیماران ت ثیر بگذارند. بسیاری از داروهای سرفه و سرشار از قند هستند، که می تواند قند خون را افزایش دهند. دوزهای زیاد یا ایبوپروفن می تواند سطح قند خون را کاهش دهد. استامینوفن می تواند باعث ایجاد نتایج کاذب زیاد در یک مانیتور مداوم گلوکز شود. بر همین اساس دیابتی ها باید قبل از مصرف هر نوع دارو بدون نسخه حتما، با پزشک خود مشورت کنند و در صورت داشتن علایم DKA مانند، ضعف، بدن درد، استفراغ یا و با پزشک خود تماس بگیرند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مطالعات اولیه نشان داده است که حدود % از افرادی که به علت عفونت شدید ناشی از COVID - در بیمارستان بستری شده اند به مبتلا بودند و بیشتر آن ها به علت بروز عوارض جانبی شدید جان خودشان را از دست داده اند چون افزایش سطح قند خون، بدن را تضعیف کرده و باعث می شود که بیماران نتوانند در برابر عفونت مقابله کنند. این خطرات و احتمال ابتلا به عفونت شدید کورو ویروس در دیابتی های که بیماری دیگر مانند یا ریوی دارند به مراتب بیشتر است. عفونت می تواند خطر عوارض دیابت مانند ( DKA ) DKA باعث از بین رفتن الکترولیت ها و سخت تر شدن شرایط کنترل سپسیس می شود. همه ما می دانیم که در زمان شیوع بیماری کرونا ویروس باید تا حد امکان در منزل خود بمانیم و از خانه خارج نشویم. این قانون شامل حال بیماران مبتلا به دیابت هم می شود و این بیماران باید به مراتب بیشتر این قانون را رعایت کنند. بهترین راه برای جلوگیری از بیمار شدن، ماندن در خانه تا حد ممکن و رعایت بهداشت فردی است. بیماران باید حتما قبل از تزریق انسولین حداقل ثانیه دستان خود را با آب گرم و صابون بشویند. COVID - می تواند اشتهای بیماران را کاهش دهد و بر میزان انرژی مورد نیاز افراد تاثیر منفی بگذارد. بدن بیماران در هنگام بیماری به مایعات زیادی نیاز دارند، پس این افراد باید آب زیادی بنوشند. هر دو نوع و می توانند خطر شیوع COVID - را افزایش می دهد. علاوه بر آن، می تواند بروز بیماری های عفونی و بیماری های مشترک را افزایش داده و دیابت نوع خطر ابتلا به عوارض و مرگ و میر در این بیماران را بالا می برد. طبق گزارش انجمن دیابت آمریکا در بین مبتلایان به افراد دیابتی نسبت به افراد فاقد میزان عوارض و مرگ و میر بسیار بالاتری را داشته اند چون اختلال در پاسخ سیستم ایمنی بدن دیابتی ها باعث ضعیف شدن ایمنی بدن و آسیب پذیری بیشتر آن ها در برابر عفونت می شود. هایپرگلیسمی (که در صورت داشتن قند زیاد، یا گلوکز در خون ایجاد می شود) می تواند عملکرد بیماران دیابتی را مختل کند و افراد را در معرض عفونت قرار دهد. دیابت می تواند بر روی سیستم گردش خون بیماران تاثیر بگذارد و بهبودی این بیماران را به تاخیر بیاندازد. از طرفی هم التهاب بدن ناشی از دیابت کنترل نشده می تواند پاسخ سیستم ایمنی بدن را در برابر عوامل بیماری زا را کاهش دهد. زنان بارداری که دارند به مراتب در برابر عفونت و بیماری آسیب پذیرتر هستند و این افراد باید حتما در خانه بمانند و راه های پیشگیری از ابتلا به کروناویروس را رعایت کنند. کورو ویروس ها می تواند باعث بروز علایم و عوارض شدیدتری در افراد مبتلا به دیابت و همچنین در افراد مسن شود. با ابتلا افراد به کورنا ویروس، بدن بیماران سعی می کند با آزاد کردن گلوکز (قند) ذخیره شده در جریان خون با ورود ویروس به بدن مبارزه کند اما از آنجایی که بدن افراد دیابتی نمی تواند انسولین زیادی تولید کند، بنابراین قند خون این بیماران در صورت ابتلا به کرونا افزایش می یابد و مدیریت دیابت را سخت تر می کند. برای اکثر افراد، کورنوویروس یک بیماری خفیفی است که باعث بروز علایم ظاهری خاصی نمی شود اما در افراد دیابتی حتی ممکن است باعث عوارض جدی تر و همچنین مشکلات طولانی مدت مربوط به، پا و سایر نواحی بدن و حتی مرگ بیماران شود. بیماران دیابتی باید علایم شایع coronavirus مانند و یا جدید همراه با درجه حرارت بالا را بشناسند و در صورت بروز احتمالی علایم کروناویروس راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: به اندازه کافی استراحت کنند. تماس با حیوانات خانگی را محدود کنند. به طور مرتب قند خون خود را در خانه بررسی کنند. در صورت بروز علایم بهتر است این بیماران به داروخانه یا بیمارستان مراجعه نکنند. توصیه های پزشک عمومی خود را جدی بگیرند و داروهای خود را طبق دستورالعمل پزشک مصرف کنند. فاصله اجتماعی و یا فیزیکی را با اطرافیان خود رعایت کرده و حدود یک متر و نیم از دیگران فاصله بگیرند. در صورتی که اطرافیان فرد و یا خود بیمار مبتلا و یا مشکوک به کرونا هستند باید از شروع علایم به مدت روز در خانه بماند. علایم (هایپرگلیسمی) ، مانند ادرار بیش از حد معمول (به خصوص در شب) ، تشنگی زیاد، سردرد، خستگی و بی حالی را بشناسند و در صورت بروز این علایم سریعا با پزشک خود تماس بگیرند. برای تامین انرژی مورد نیاز خود در طول روز آب زیاد و نوشیدنی های که زیاد شیرین نشده اند (مانند آب میوه یا کولا غیر رژیمی یا لیموناد) را بنوشیند و میان وعده های زیادی را مصرف کنند. مبتلایان به دیابت نوع ، حداقل هر چهار ساعت یکبار به خصوص در طول شب، قند خون خود را بررسی کنند و در صورت بالا بودن میزان آن با پزشک خود تماس بگیرند. سعی کنند به طور روزانه پاهای روزانه خود را از نظر زخم دیابتی بررسی کرده و از یک رژیم غذایی سالم پیروی کنند و در منزل فعالیت لازم را داشته باشند. به جرات می توان گفت همه گیری های COVID - کورتیزول یک هورمون مورد نیاز بدن است که در تنظیم شرایط زیر بسیار موثر است: تمرکز التهاب قند خون فشار خون تعادل آب متابولیسم در زنان باردار نقش مهمی در رشد جنین دارد. کورتیزول (همراه با آدرنالین) به عنوان پاسخ به استرس آزاد می شود و در صورتی که افراد احساس خطر می کنند و بدن وارد حالت دفاعی "جنگ یا پرواز" می شود تعادل این هورمون ها مختل شده و توانایی افراد در خوابیدن مختل و باعث بروز اختلالات خواب می شود. طولانی مدت می تواند منجر به افزایش سطح کورتیزول در بدن و بروز اختلالات زیر شود: اضطراب افسردگی افزایش وزن مشکلات قلبی مسایل بهداشتی روده مسایل شناختی (مانند مشکلات تمرکز) کاهش ایمنی بدن (یک اثر جانبی به ویژه خطرناک در زمان انتشار سریع ویروس) بنابراین تمام افراد به خصوص مبتلایان به دیابت باید در طول دوران قرنطینه ضمن مراقبت از جسم خود از روان شان مراقبت کنند و از سطح استرس خود آگاه باشند و تا حد امکان خود را از استرس دور کنند. برخی از تکنیک های کاهش استرس که ت ثیر فوری و ت ثیر طولانی مدت بر استرس دارند شامل، تنفس عمیق، هستند. پس بهتر است دیابتی ها، و راهکارهای را بیاموزند و آن ها را تمرین کنند. منابع:

می تواند بسیار حیاتی و کاربردی باشد. جالب است بدانید، اختلال یا آزواسپرمی (نبود اسپرم) علایم خاصی ندارد. آزواسپرمی می تواند منجر به ناباروری شود. اگر یک زن و شوهر پس از یک سال رابطه جنسی غیر محافظت شده باردار نشوند، نشان دهنده این است که با ناباروری دست و پنجه نرم می کنند. با این اوصاف، برخی از علل ایجاد کننده آزواسپرمی می توانند منجر به علایم و نشانه های قابل توجهی شوند. علایم و نشانه هایی که ممکن است نشان دهد شما در خطر ابتلا به آزواسپرمی هستید، عبارتند از: درد لکن تورم بیضه میل جنسی کم درد هنگام دفع ادرار مشکل در نعوظ یا انزال کاهش رشد مو در مردان اندازه کوچک آلت تناسلی یا غیر طبیعی از دست دادن توده عضلانی بیضه های کوچک یا نزول نکرده بزرگ شدن غیر طبیعی سینه ها در مردان ادرار کدر و شیری رنگ بعد از رابطه جنسی حجم انزال کم یا ارگاسم "خشک" (بدون مایع منی یا کمی) با این وجود ممکن است فرد به آزواسپرمی مبتلا باشد ولی هیچ یک از این علایم وجود نداشته باشد. برای درک شرایط بیماری آزواسپرمی، داشتن حداقل اطلاعات اساسی از نحوه تولید و ورود اسپرم به مایع انزال می تواند به شما کمک کند. سلول های اسپرم حرکت خود را از بیضه ها شروع می کنند. بیضه ها کمی خارج از بدن عمودی هستند زیرا اسپرم به گرما حساس است. دمای بدن یک مرد برای زنده ماندن سلولهای اسپرم بسیار زیاد است و اگر بیضه ها داخل بدن نگه داری می شدند، از بین می رفتند. سلول های اسپرم در داخل یک سیستم متشکل از لوله های کوچکی ایجاد می شوند که به لوله های اسپرم ساز معروف هستند. سلول های اسپرم ابتدا به شکل سلولهای گرد کوچک تولید می شوند. این سلول ها فقط هنگامی که در معرض هورمون های جنسی، مثل تستوسترون، FSH ، و یا LH (هورمون لوتیین ساز) قرار بگیرند، بالغ می شوند و به سلول های اسپرمی که با آنها بیشتر آشنا هستید تبدیل می شوند. این هورمون ها توسط غده هیپوفیز و بیضه ها کنترل و تولید می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سلولهای اسپرم پس از اینکه در توبول های اسپرم ساز به بلوغ می رسند، به داخل اپیدیدیم، که یک ناحیه لوله ای پیچیده و طولانی است، منتقل می شوند. اسپرم ها به مدت چندین هفته در این قسمت به تکامل خود ادامه می دهند. پس از اپیدیدیم، سلولهای اسپرم به داخل مجاری دفران حرکت می کنند. این مجرا همان قسمتی است که در عمل جراحی بریده می شود. بعد از این مجرا، اسپرم به سمت وزیکول منی که به غده منی نیز معروف است، حرکت می کند. در این قسمت اکثر مایعاتی که منی را تشکیل می دهند تولید می شوند. این مایع سلولهای اسپرم را تغذیه می کند. توقف بعدی اسپرم در غده پروستات است. در این قسمت مایعات پروستات به مخلوط مایع منی اضافه می شوند. غده پروستات آخرین توقف گاه اسپرم، قبل از ورود به مجرای خروجی و انزال است. درست در زیر غده پروستات دو غده به اندازه نخود فرنگی وجود دارند که به غده بلبورترال معروف هستند. با وجود این که اسپرم مستقیما از این غدد عبور نمی کنند، اما قبل از انزال، این غدد مایعی آزاد می کنند که اسیدیته مجرای ادرار را از بین می برد و باعث قلیایی شدن محیط می شود. عضلات اطراف "گردن" مثانه در هنگام نعوظ منقبض می شوند. این انقباض باعث خواهد شد که ادرار در هنگام تحریک مرد از مثانه خارج نشود. تست های بررسی تنها راهی است که می تواند نشان دهد تعداد اسپرم شما غیرطبیعی یا صفر است. اگر اولین تست آزمایشگاهی مایع منی شما دارای میزان اسپرم صفر بود، پزشک آزمایش را چند ماه بعد تکرار خواهد کرد. آزواسپرمی پس از انجام دو تست آزمایشگاهی منی تشخیص داده می شود. در طی این آزمایش اگر هیچ گونه اسپرم در نمونه های منی یافت نشود یعنی فرد به آزواسپرمی مبتلا شده است. پس از تشخیص آزواسپرمی، گام بعدی تلاش برای تشخیص علت اصلی این مشکل است. برنامه درمانی شما براساس علت ایجاد کننده بیماری، توسط پزشک تجویز خواهد شد. ممکن است برای تشخیص آزواسپرمی، آزمایشات بیشتری انجام شود، از جمله: بیوپسی بیضه معاینه فیزیکی بیضه ها آزمایش کاریوتیپو (شاید) آزمایش ژنتیکی برای تشخیص بیماری های خاص وراثتی سونوگرافی ترانس رکتال یا TRUS برای بررسی انسداد یا تست خون، به ویژه برای اندازه گیری سطح FSH و تستوسترون، و همچنین پرولاکتین یا استروژن یک فرآیند تشخیصی مناسب لزوما شامل همه تست های فوق نمی شود. اگر آزمایشات اولیه علت اصلی بیماری را تشخیص داده اند، نباید از آزمایش های تهاجمی (مانند نمونه برداری از بیضه) استفاده شود. همچنین به عنوان یک روش تشخیصی مکمل، انجام تست های باروری کامل از شریک زندگی زن لازم است، زیرا این امر در تجویز بهترین روش درمانی برای زوجین ت ثیر گذار خواهد بود. انجام آزمایش ژنتیک و جلسات مشاوره نیز ممکن است برای هر دو زوج توصیه شود. درمان این بیماری به نوع آزواسپرمی ایجاد شده و علت ایجاد کننده مشکل بستگی دارد. همچنین وضعیت باروری زن نیز بر روی گزینه های درمانی احتمالی تاثیر گذار خواهد بود. در صورت ابتلا به عفونت، قبل از شروع سایر روش های درمانی، ابتدا باید عفونت درمان شود. عفونت می تواند بر باروری مردان ت ثیر منفی گذاشته و باعث آسیب دایمی دستگاه تناسلی آن ها شود. در برخی موارد، آزواسپرمی انسدادی ممکن است با انجام جراحی درمان شود. همچنین ممکن است جراحی برای درمان واریکوسل استفاده شود. جراحی برای درمان انزال عقب مانده نیز استفاده می شود. پس از انجام جراحی، با انجام تست های آنالیز مایع منی، پزشک موفقیت یا عدم موفقیت درمان را به شما خواهد گفت. در صورت عدم موفقیت، پزشک روش های درمانی دیگری را تجویز خواهد کرد. در برخی موارد، آزواسپرمی با دارو درمانی قابل درمان است. به عنوان مثال، انزال رتروگراد گاهی اوقات می تواند با مصرف داروها درمان شود. هورمونها یا داروهای هورمونی که برای درمان باروری مردان استفاده می شود ممکن است شامل تزریق کلومید، لتروزول، FSH یا تزریق hCG باشد. همچنین از درمان هورمونی می توان برای تحریک رشد اسپرم در برخی از مردان مبتلا به آزواسپرمی استفاده کرد. اگر مصرف داروی خاصی باعث آزواسپرمی شود، قطع مصرف آن یا به تاخیر انداختن بارداری تا زمان اتمام دوره درمان ضروری خواهد بود. به عنوان مثال، شیمی درمانی ممکن است باعث آزواسپرمی شود، اما بعد از درمان سرطان، اسپرم ممکن است ماه ها (یا سالها) بعد به میزان طبیعی خود برگردد. یا اگر مصرف مکمل های تستوسترون باعث آزواسپرمی شوند، ممکن است قطع مصرف تستوسترون توصیه شود. هرگز بدون مشورت قبلی با پزشک خود، هیچ دارو یا مکملی را قطع نکنید. اگر قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی یا گرمای بیش از حد در محل کار باعث ایجاد آزواسپرمی شود، ممکن است در صورت امکان تغییر شغل تان باعث بهبود وضعیت تان شود. گاهی اوقات، تماس طولانی مدت با سموم باعث آسیب دایمی به دستگاه تناسلی می شود. از استخراج اسپرم از بیضه یا TESE ممکن است برای استخراج مستقیم سلولهای اسپرم از بیضه استفاده شود. قبل از انجام این کار تحت قرار خواهید گرفت. پزشک یک برش کوچک در کیسه بیضه شما ایجاد کرده و از بیضه های شما نمونه مورد نیاز را خارج خواهد کرد. این بافت تهیه شده از نظر وجود اسپرم بررسی شده و برای نگهداری طولانی مدت، منجمد خواهد شد. وقتی آزواسپرمی انسدادی مانع از ورود سلولهای اسپرم به داخل مایع انزال می شود، می توان از TESE استفاده کرد. TESE همچنین ممکن است در موارد ابتلا به آزواسپرمی غیر انسدادی برای جستجوی برخی سلولهای اسپرم قابل استفاده و بالغ که ممکن است در حال تولید باشند، مورد استفاده قرار گیرد. سلولهای اسپرم استخراج شده از طریق TESE فقط با IVF و ICSI قابل استفاده هستند. ICSI مخفف تزریق اسپرم به شکل داخل سیتوپلاسمی است. در این روش یک سلول اسپرم به صورت مستقیم به تخمک تزریق می شود. اگر لقاح موفقیت آمیز اتفاق بیفتد (ورود سلول اسپرم به تخمک تضمین شده نیست! ، جنین حاصل به رحم زن منتقل می شود. با استفاده از IVF - ICSI و TESE خطر انتقال ناباروری به نوزادان پسر افزایش می یابد. این موضوعی است که باید با پزشک درباره آن مشورت کنید. در صورت وجود احتمال ارتباط ازواسپرمی با بیماری های مادرزادی، اغلب شرکت در جلسات مشاوره ژنتیک توصیه می شود. همچنین در صورت تصمیم برای استفاده از روش IVF با ICSI نیز شرکت در جلسات مشاوره توصیه می شود. برخی از اختلالات ژنتیکی فقط در صورت وجود ژن عامل بیماری در هر دو والدین قابل انتقال به جنین است. به همین دلیل ممکن است هر دو زوج مورد آزمایش ژنتیک قرار بگیرند، نه فقط مرد. یکی دیگر از گزینه های موجود برای درمان ناباروری در مردان مبتلا به آزواسپرمی استفاده از اسپرم اهدایی است. برخی از مردان تصمیم می گیرند روش اسپرم اهدایی را انتخاب کنند زیرا نمی خواهند خطر ناباروری را به فرزند خود منتقل کنند (در برخی موارد این احتمال وجود دارد) گزینه احتمالی دیگر برای رفع این مشکل، استفاده از جنین اهدایی است. جنین اهدایی به رحم زن (یا یک رحم جایگزین) منتقل می شود. در صورت انتخاب استفاده از روش جنین اهدایی، هیچ یک از والدین از نظر ژنتیکی با کودک ارتباط نخواهند داشت. سایر روش های جایگزین برای مردان مبتلا به آزواسپرمی شامل فرزند خواندگی یا زندگی بدون فرزند می باشد. مقابله با آزواسپرمی از نظر عاطفی معمولا بسیار دشوار است. وقتی این تشخیص با عوارض و بیماری های اضافی همراه باشد (مانند تشخیص یک بیماری ژنتیکی یا خطر انتقال بیماری ارثی به فرزندان) این مسیله ناراحت کننده تر خواهد شد. در چنین شرایطی، شرکت در جلسات مشاوره با یک درمانگر آشنا به مسایل باروری بسیار توصیه می شود. یک درمانگر می تواند به شما کمک کند تا با اختلال خود کنار بیایید. اگر تصمیم دارید از اسپرم یا جنین اهدایی استفاده کنید، به احتمال زیاد نیاز خواهید داشت که در هر حال ابتدا با یک مشاور مشورت کنید. آزواسپرمی همچنین می تواند باعث افزایش خطرات ناشی از مشکلات کلی سلامتی، از جمله افزایش خطر مرگ همراه باشد. این اختلال فقط مربوط به باروری مردان نیست. برخی از مردان ممکن است از وضعیت خود احساس شرم کرده و خجالت بکشند و بنابراین در مورد ابتلا به ناباروری به سایر پزشکان معالج خود اطلاعاتی ندهند. با این حال، به دلیل افزایش خطرات ناشی از این مشکل، مهم است که با پزشک خود صادق باشید و آنها را در جریان مشکل خود قرار دهید. آزواسپرمی علت شایع ایجاد ناباروری در مردان است، اما روش های درمانی مختلفی برای این اختلال وجود دارد. برخی از مردان ممکن است پس از تشخیص آزواسپرمی، با روش های درمانی مناسب بتوانند صاحب فرزند ژنتیکی شوند، در حالی که ممکن است برخی دیگر نیاز به استفاده از اسپرم اهدایی داشته یا مجبور به انتخاب فرزند خواندگی یا زندگی بدون فرزند شوند.

برای شناخت، باید بدانیم که جفت عضوی است که در دوران بارداری در رحم ایجاد شده و از بخش بیرونی بلاستوسیست منش می گیرد. بلاستوسیست یک توده سلول داخل رحمی است که بخش داخلی آن به تدریج رشد کرده و در نهایت باعث شکل گیری جنین می شود. نقش جفت ت مین اکسیژن و مواد مغذی جنین و دفع مواد زاید از خون جنین است. جفت به دیواره رحم متصل است و از طریق بند ناف به جنین اکسیژن و مواد غذایی می رساند. یکی دیگر از وظایف جفت ترشح هورمون های بارداری است. به عنوان مثال هورمون HCG یکی از هورمون های مهم بارداری است که توسط جفت ترشح می شود. اندازه گیری مقدار این هورمون در هون یکی از بهترین روش های تشخیص بارداری است. در طول مراحل بارداری به رشد مناسب جنین کمک می کند. ابتلا به مشکلات مرتبط با جفت می تواند باعث خطر مرگ مادر و جنین شود. یکی از مهمترین خطرات مربوط به جفت خونریزی رحمی است. جفت در دوران بارداری وظیفه بسیار مهمی در بدن دارد. به عنوان مثال: هورمون های لازم برای رشد جنین را تولید می کند. اکسیژن را به جنین منتقل کرده و دی اکسید کربن را از خون خارج می کند. آنتی بادی های بدن مادر را به جنین منتقل کرده و از این طریق ایمنی غیرفعال برای جنین فراهم می کند. مواد مغذی لازم مانند گلوکز، اسیدهای آمینه، اسیدهای چرب، و همچنین آب و الکترولیت ها را به جنین می رساند. جفت از یک طرف به آندومتر یا دیواره رحم مادر و از طرف دیگر به جنین متصل است. جفت از طریق بند ناف به جنین متصل شده و خونرسانی را انجام می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جفت در بدن مادر به عنوان یک مانع عمل کرده و از رسیدن عفونت و عوامل بیماری زا به بدن جنین پیشگیری می کند. اما با این حال بررسی ها نشان می دهد که برخی مواد مضر می توانند از جفت عبور کرده و به سلامت جنین آسیب برسانند. به همین علت مادران باردار باید در این دوران از مصرف الکل، و داروهای خاص پرهیز کنند. جفت معمولا عضوی منفرد بوده و به شکل دایره یا بیضی است. این ارگان مهم در دوران بارداری به قسمت بالا و جلوی رحم متصل می شود. جفت حدود گرم وزن دارد. قطر آن تقریبا سانتی متر و ضخامت آن تا . سانتی متر است. با این حال جفت در مادران مختلف می تواند از نظر شکل، محل قرارگیری و اندازه متفاوت باشد. بروز هر گونه مشکل در جفت به دلیل عملکرد حیاتی این ارگان در انتقال خون و اکسیژن به جنین، می تواند منجر به بروز مشکلات زیادی در سلامت مادر و جنین شود. معمولا پزشک متخصص زنان در طول دوران بارداری وضعیت جفت را با آزمایشات سونوگرافی بررسی می کند. اگر جفت در یک مکان نامناسب قرار داشته یا از نظر شکل ظاهری دارای مشکلی باشد، پزشک آزمایشات بیشتری را در طول بارداری تجویز می کند. به این ترتیب پزشک می تواند روند بارداری را کنترل کرده و نظارت بیشتری بر عملکرد جفت داشته باشد. جفت ها از نظر ظاهری تفاوت زیادی با هم دارند. به عنوان مثال مهمترین آنها عبارتند از: در برخی از بارداری ها جفت به دو قسمت تقریبا برابر تقسیم می شود. این وضعیت در اصطلاح پزشکی جفت دو لبی نام دارد. در تعداد دیگری از بارداری ها ممکن است جفت به بیش از دو لوب تقسیم شود. این تقسیم معمولا نامساوی است. این وضعیت، اصلاحا جفت سه لوب یا سه گانه نام دارد. مولتی لوب به جفتی می گویند که به بیش از یک لوب تقسیم می شود. ابتلا به این وضعیت در تا درصد از بارداری رخ می دهد. معمولا جفت های فرعی در طول دوران بارداری مشکل خاصی را برای مادر و جنین ایجاد نمی کنند. یکی از عوارض مربوط به جفت های فرعی در زمان زایمان است. زیرا ممکن است جفت فرعی به طور کامل از رحم خارج نشده و باعث خونریزی های شدید رحمی شود. وازا پرویا یکی دیگر از اختلالات مربوط به جفت است. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که رگهای بند ناف بر روی دهانه رحم قرار بگیرند. این مساله خطر آسیب دیدگی و پاره شدن رگ ها را افزایش می دهد. وازاپرویا در صورت عدم تشخیص به موقع باعث مرگ جنین می شود. با این حال وازاپرویا یک عارضه نادر بوده و در کمتر از درصد از بارداری ها رخ می دهد. وازا پرویا در اغلب موارد با خطر خونریزی قبل از زایمان همراه است. در این وضعیت جفت به طور طبیعی در رحم تشکیل می شود. اما در فاصله نزدیکی از جفت اصلی یک یا چند لوب فرعی نیز شکل می گیرد. این لوب های فرعی از طریق عروق خونی به جفت اصلی متصل می شوند. جفت با لوب فرعی در درصد از بارداری ها رخ می دهد. در برخی موارد جفت فرعی پس از زایمان در داخل رحم باقی مانده و باعث ابتلا مادر به خونریزی های شدید رحمی می شود. خانم هایی که در هنگام بارداری بیش از سال سن دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به لوب فرعی قرار دارند. همجنین بارداری با یا ( IVF ) نیز یکی دیگر از فاکتورهای خطر ابتلا به اختلالات جفت مانند لوب فرعی است. جفت غشایی یک ناهنجاری نادر است که در آن پرزهای جفتی به طور کامل غشاهای جنین را می پوشانند. این ناهنجاری معمولا با خطراتی مانند جفت سرراهی و جفت آکرتا همراه است. جفت غشایی باعث خونریزی های شدید خانم ها در دوران بارداری و پس از زایمان می شود. جفت غشایی با انجام آزمایش به راحتی قابل تشخیص است. این جفت ها از نظر ظاهری حلقه ای شکل هستند. در این تغییر شکل ظاهری، غشاهای جنین بر روی جفت تا می شوند. جفت حلقوی به دلیل خطر پارگی زودرس غشاها با خطراتی مانند، دکولمان یا جدا شدن جفت از دیواره رحم همراه است. مادرانی که دارای جفت حلقوی هستند نوزادان آنها پس از تولد در بخش مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) نگهداری می شوند. در این نوع ناهنجاری بخش مرکزی جفت تشکیل نمی شود. ابتلا به این ناهنجاری بسیار نادر است. یکی از خطرات مهم جفت سوراخ دار در هنگام زایمان است. زیرا ممکن است بخشی از جفت در داخل رحم باقی مانده و باعث خونریزی های شدید رحمی شود. نوعی ناهنجاری جفت است که در آن بند ناف به جای قسمت های مرکزی به لبه جفت متصل می شود. میزان ابتلا به جفت راکتی در بارداری های دوقلویی بیشتر است. این ناهنجاری در تا درصد از بارداری ها رخ می دهد. عوارض مرتبط با جفت راکتی شامل زایمان زودرس و محدودیت رشد داخل رحمی است. جفت عضوی حیاتی است که در حفظ زندگی جنین نقش مهمی دارد. هرگونه اختلال در عملکرد جفت می تواند باعث خطر مرگ جنین شود. پزشک متخصص زنان در طول سه ماهه های مختلف بارداری سلامت جنین را کنترل می کند. ابتلا به اختلالات جفت احتمال زایمان را افزایش می دهد. انواع مختلفی از اختلالات جفت وجود دارد که مهمترین آنها عبارتند از: چسبندگی جفت در اصطلاح پزشکی جفت آکرتا نامیده می شود. جفت آکرتا یکی از عوارض خطرناک دوران بارداری است. در این اختلال جفت به طور عمیقی در دیواره رحم نفوذ می کند. این نفوذ عمیق به دیواره رحم باعث می شود که جفت پس از زایمان محکم به رحم چسبیده و به سختی از رحم جدا شود. این عارضه در اغلب موارد با خونریزی پس از زایمان همراه است. به همین علت باعث به خطر افتادن زندگی مادر و جنین می شود. سن بالای مادر در هنگام بارداری احتمال ابتلا به چسبندگی جفت را افزایش می دهد. جفت آکرتا را می توان با انجام آزمایشات سونوگرافی دوران بارداری تشخیص داد. سزارین برنامه ریزی شده بهترین روش زایمان در خانم های دارای چسبندگی جفت است. درصد مادرانی که دارای چسبندگی جفت هستند، پس از زایمان نیاز به انتقال خون دارند. در درصد از موارد ممکن است برداشتن رحم ضرورت پیدا کند. هنگامی که جفت تمام یا بخشی از دهانه رحم را می پوشاند، به عنوان جفت سرراهی شناخته می شود. عواملی مانند سزارین قبلی، سیگار کشیدن، بارداری چندقلویی و سن بالای مادر در هنگام بارداری خطر ابتلا به جفت سرراهی را افزایش می دهند. خانم هایی که دارای جفت سرراهی هستند باید از انجام فعالیت های سنگین پرهیز کنند. مهمترین علامت جفت سرراهی خونریزی واژینال در سه ماهه دوم یا سوم بارداری است. اما جفت سرراهی در اغلب موارد، تا قبل از زایمان هیچ گونه علایمی ندارد. پزشک در سه ماهه دوم بارداری می تواند محل قرارگیری دقیق جفت را با استفاده از آزمایش سونوگرافی تشخیص دهد. در برخی از موارد همراه با پیشرفت بارداری مشکل جفت سرراهی تا حدودی برطرف می شود. به این ترتیب که بزرگ شدن رحم جفت را از دهانه رحم دور می کند. جفت سرراهی در بیشتر موراد به زایمان سزارین نیاز دارد. در شرایط خاص اگر جفت پایین بوده ولی دهانه رحم را نپوشاند، مادر با صلاحدید پزشک می تواند به صورت طبیعی زایمان کند. نارسایی جفت یکی از عوارض نادر بارداری است. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که جفت به طور کامل تشکیل نشده و در نتیجه نمی تواند از جنین در حال رشد به درستی حمایت کند. نارسایی جفت می تواند منجر به محدودیت رشد جنین و ابتلا مادر به یا مسمومیت بارداری شود. کوچک بودن شکم نسبت به سن بارداری یکی از علایم اصلی نارسایی جفت است. کوچک بیدن شکم نشان می دهد که جنین مطابق انتظار رشد نمی کند. خانم های مبتلا به فشار خون بالا، دیابت، کم خونی و خانم هایی که سیگار می کشند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نارسایی جفت قرار دارند. زایمان زودرس، ابتلا جنین به ناهنجاری های مادرزادی و همچنین مرده زایی از عوارض نارسایی جفت است. دلایل قطعی بروز اختلالات جفت در دوران بارداری هنوز ناشناخته است. اما موارد خاصی وجود دارد که مادران باردار را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات جفت قرار می دهد. این عوامل خطر عبارتند از: سزارین قبلی مصرف سیگار بارداری های قبلی بارداری چندقلویی سن بالای سال مصرف مواد مخدر سابقه جراحی های رحم به طور کلی سلامت جفت در دوران بارداری برای داشتن یک نوزاد سالم اهمیت زیادی دارد. در اغلب بارداری ها جفت ها به درستی تشکیل شده و عملکرد خوبی دارند. با این حال، در برخی موارد، ممکن است جفت دچار اختلالاتی شده و مشکلاتی را برای سلامت مادر و جنین ایجاد کند. در صورت وجود اختلالات جفت زایمان باید به روش سزارین انجام شود. در صورت شدید بودن اختلالات جفت برداشتن رحم ضروری است. هیسترکتومی یا عمل جراحی برداشتن رحم می تواند یک درمان چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر تصمیم دارید که فرزندان بیشتری داشته باشید. علایمی مانند خونریزی رحمی، درد شکم و انقباضات دردناک رحمی می تواند نشان دهنده اختلالات جفت باشد. بنابراین در صورت مشاهده این علایم حتما با پزشک متخصص زنان مشورت کنید.

نمونه برداری از کلیه یا روشی است که در آن از استخراج بافت کلیه برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی استفاده می شود. این آزمایش به پزشک کمک می کند نوع بیماری کلیوی، شدت آن و بهترین روش درمانی را تشخیص دهد. از بیوپسی کلیه می توان برای نظارت بر اثربخشی درمان و بررسی وجود عوارض ناشی از استفاده کرد برای انجام بیوپسی کلیه دو روش وجود دارد این متداول ترین نوع بیوپسی کلیه است. برای این روش، پزشک سوزن نازک را از طریق پوست وارد کلیه می کند تا از بافت آن نمونه برداری کند. آنها احتمال دارد از سونوگرافی یا سی تی اسکن برای هدایت سوزن به منطقه خاصی از کلیه استفاده کنند برای این روش، پزشک یک برش در پوست نزدیک کلیه ها ایجاد می کند. این برش به پزشک اجازه می دهد کلیه ها را ببیند و ناحیه ای را که نمونه های بافت باید از آنجا گرفته شود، را تعیین کند بیوپسی کلیه می تواند آنچه را که در عملکرد طبیعی کلیه تداخل ایجاد می کند، را تشخیص دهد. افراد سالم دارای دو کلیه هستند که کلیه ها عملکردهای زیادی را در بدن انجام می دهند، از جمله: فشار خون را با تولید هورمون رنین کنترل کنند. با تولید ادرار، اوره (مواد زاید مایع) را از خون دفع کنند. تعادل مواد شیمیایی مانند و را در خون حفظ کنند. هورمون اریتروپویتین را که از رشد گلبول های قرمز خون پشتیبانی می کند، را تامین خواهند کرد. به فعال سازی هورمون کلسی تریلول که باعث جذب کلسیم از سطح خون می شود کمک می کنند. اگر آزمایشات معمول خون و ادرار نشان می دهد که اختلالی در عملکرد کلیه ها وجود دارد، احتمال دارد پزشک نمونه برداری از کلیه را توصیه کند. پزشک همچنین می تواند این آزمایش را برای موارد زیر انجام دهد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اندازه گیری عملکرد کلیه پیوندی بررسی علت وجود تشخیص بدخیم یا خوش خیم بودن کلیه ها ایجاد یک برنامه درمانی برای کلیه بیمار تعیین علت سطح غیر طبیعی مواد زاید در خون تعیین علت پروتیینوریا (سطح بالای پروتیین در ادرار) شدت و بررسی سرعت سریع کلیه ها معمولا بیوپسی کلیه از طریق سرپایی در بیمارستان انجام می شود. با این حال، در صورت نیاز به سونوگرافی یا سی تی اسکن، در بخش رادیولوژی نیز می توان آن را انجام داد نمونه برداری از طریق پوست متداول ترین نوع نمونه برداری از کلیه است. یک پزشک سوزن نازک بیوپسی را از طریق پوست وارد می کند تا بافت کلیه از بین برود در بیوپسی باز، پزشک برای ایجاد ناحیه ای از نمونه های بافتی، محل برش در پوست کلیه ها را ایجاد می کند به طور معمول، بیوپسی از طریق پوست توسط پزشک انجام می شود و حدود یک ساعت طول می کشد درست قبل از عمل، به شما یک لباس بیمارستان داده خواهد شد. شاید پزشک از طریق یک خط داخل وریدی در دست یا بازو آرامبخش بدهد. با این حال، برای این روش به بیهوشی عمومی نیازی ندارد. به این معنی که در تمام مدت هوشیار خواهید بود در طی این روش باید روی شکم دراز بکشید. این باعث می شود کلیه ها از پشت به راحتی در دسترس قرار بگیرند. احتمال دارد به شما یک بالش یا حوله داده شود، زیرا باید بی حرکت باشید و حدود دقیقه در این وضعیت بمانید. اگر قبلا پیوند کلیه انجام داده اید، به شما گفته می شود به پشت دراز بکشید در مرحله بعدی، پزشک بی حس کننده موضعی را به محل ورود تزریق می کند تا ناحیه بی حس شود. آنها یک برش کوچک در آنجا ایجاد کرده و سوزن را از طریق برش وارد کلیه می کنند. پزشک احتمال دارد از یا سی تی اسکن برای هدایت سوزن استفاده کند وقتی پزشک نمونه بافت را می گیرد، باید نفس عمیق بکشید و آن را نگه دارید. این فرایند ممکن است حدود تا ثانیه طول بکشد. هنگام استخراج نمونه بافت شاید احساس ناراحتی کنید اگر به بیش از یک نمونه بافت نیاز باشد، فرآیند چندین بار تکرار می شود. هر بار سوزن از همان برش وارد خواهد. هنگام بازیابی هر نمونه باید نفس خود را حبس کنید در واقع دو نوع نمونه برداری از راه پوست وجود دارد. ابزاری که برای برداشتن بافت استفاده می شود، به روش انتخابی پزشک شما بستگی دارد. در این روش، پزشک با استفاده از یک سوزن کوچک و نازک که به سرنگ متصل است، یک نمونه بافت کوچک از کلیه استخراج می کند برای نمونه های بافتی بزرگتر، پزشک احتمال دارد از بیوپسی هسته سوزن استفاده کند. در این روش، با استفاده از یک سوزن فنر دار نمونه بزرگتری از بافت کلیه را خارج می کند. اگر از بیوپسی هسته سوزن استفاده می کنید، هنگام برداشتن نمونه بافت، صدای کلیک یا صدای بلند می شنوید پس از بازیابی نمونه، تا زمانی که خونریزی متوقف نشود، به محل بیوپسی فشار وارد می شود. یک باند روی محل برش گذاشته می شود بسته به شرایط جسمی و سابقه پزشکی فرد، پزشک احتمال دارد بیوپسی باز را توصیه کند. معمولا اگر سابقه خونریزی یا لخته شدن خون داشته اید یا فقط یک کلیه دارید، این نوع بیوپسی را انجام می شود. بیوپسی باز نیاز به بیهوشی کامل دارد. این بدان معنی است که در تمام مراحل بیهوش خواهید بود. در حالی که بیهوش هستید، پزشک یک برش ایجاد کرده و با جراحی، یک نمونه بافت را از کلیه ها خارج می کند. بعضی از بیوپسی های جراحی به برشی تا پنج اینچ طول نیاز دارند این روش همچنین می تواند به روش انجام شود. برای این روش، پزشک یک برش کوچک ایجاد کرده و از لاپاراسکوپ، که یک لوله نازک و روشن است، برای انجام نمونه برداری استفاده می کند. در انتهای این لاپاراسکوپ یک دوربین فیلمبرداری وجود دارد که تصاویر کلیه را به یک مانیتور ویدیویی ارسال می کند. با استفاده از لاپاراسکوپ، پزشک می تواند کلیه را مشاهده کرده و نمونه بافت بزرگتر را از طریق یک برش کوچکتر استخراج کند پس از بیوپسی کلیه، قبل از ترخیص از بیمارستان به زمان بهبودی و مشاهده نیاز دارید. زمان بهبودی بسته به شرایط کلی جسمی، عملکردهای پزشک و واکنش شما نسبت به عمل متفاوت خواهد بود معمولا برای استراحت و تحت کنترل بودن به اتاق ریکاوری منتقل می شوید. در این مدت، حدود شش تا هشت ساعت به پشت دراز خواهید کشید. اما اگر سابقه پیوند کلیه داشته باشید روی شکم دراز می کشید. یک پرستار یا پزشک علایم حیاتی، از جمله فشار خون، دما، نبض و میزان تنفس را کنترل می کنند. و انجام می شود تا پزشک معالج مطمین شود که خونریزی داخلی یا مشکل دیگری وجود نداشته باشد. همچنین برای کاهش درد در محل نمونه برداری به شما دارو داده می شود زمانی که علایم حیاتی شما ثابت شد، از بیمارستان مرخص می شوید. این اتفاق معمولا تا ساعت پس از عمل رخ می دهد. وجود خون قرمز روشن در ادرار تا ساعت پس از نمونه برداری طبیعی است. اما اگر این وضعیت بیش از یک روز طول کشید، باید آن را به پزشک خود گزارش دهید همچنین باید به مدت دو هفته بعد از بیوپسی، از دویدن، ایروبیک یا هر فعالیت شدید خودداری کنید. در صورت بروز هرگونه ناراحتی که در محل بیوپسی دارید، می توانید مسکن استفاده کنید نمونه برداری از کلیه می تواند اطلاعات ارزشمندی را فراهم کند که اجازه می دهد تا پزشک ناهنجاری های کلیه را تشخیص داده و در مورد روش های درمانی تصمیم بگیرد ایجاد عفونت پس از عمل خطر جدی است. با این حال، به ندرت رخ می دهد. همیشه مراقب علایم نشان دهنده عفونت بعد از نمونه برداری از کلیه باشید. اگر این علایم را داشتید با پزشک خود تماس بگیرید احساس ضعف لرز یا تب دارید. نمی توانید ادرار کنید. درد در محل بیوپسی را تجربه کنید که شدت آن افزایش می یابد. قرمزی، التهاب، خونریزی یا هرگونه ترشحات دیگر از محل بیوپسی داشته باشید. بیش از ساعت پس از بیوپسی، خون قرمز روشن یا لخته خون در ادرار داشته باشید. علاوه بر عفونت، نمونه برداری از کلیه مانند هر روش تهاجمی خطر آسیب داخلی احتمالی اندام مورد نظر یا مناطق مجاور را به همراه دارد به طور معمول، بیوپسی کلیه نیاز به آمادگی زیادی ندارد. درباره داروهای تجویز شده، و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید حتما با پزشک خود مشورت کنید. درمورد اینکه آیا قبل و حین آزمایش مصرف آنها را متوقف کنید یا باید مقدار مصرف را تغییر دهید، با آنها صحبت کنید اگر از داروهایی استفاده می کنید که می تواند نتایج بیوپسی کلیه را تحت ت ثیر قرار دهد، پزشک احتمال دارد دستورالعمل های خاصی را ارایه دهد. این داروها عبارتند از مکمل های گیاهی یا غذایی ضد انعقاد خون (رقیق کننده خون) هر دارویی که روی لخته شدن خون ت ثیر بگذارد. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی، از جمله آسپیرین یا ایبوپروفن قبل از بیوپسی کلیه باید حداقل هشت ساعت از غذا و نوشیدنی پرهیز کنید و کاملا ناشتا باشید. نمونه بافتی تهیه شده از بیوپسی، برای بررسی به آزمایشگاه ارسال می شود. یک آسیب شناس، پزشکی که در تشخیص بیماری تخصص دارد، بافت را معاینه می کند نمونه تحت میکروسکوپ و با رنگهای واکنشی تجزیه و تحلیل می شود. آسیب شناس هرگونه رسوب یا زخم ایجاد شده را شناسایی و ارزیابی می کند. عفونت ها و سایر شرایط غیر عادی نیز بررسی می شود آسیب شناس نتایج را جمع آوری کرده و گزارشی را به پزشک ارایه می دهد. نتایج معمولا در طی یک هفته آماده می شوند اگر بافت کلیه یک ساختار طبیعی را نشان دهد که فاقد رسوب و نقص دیگر باشد، نتایج طبیعی تلقی می شود در صورت تغییر در بافت کلیه، نتایج بیوپسی کلیه غیر طبیعی تلقی می شود. دلایل زیادی برای این نتیجه وجود دارد. بعضی اوقات، بیماری هایی که از قسمت های دیگر بدن ناشی می شوند می توانند به کلیه ها آسیب برسانند نتایج غیر طبیعی، می تواند نشانگر موارد زیر باشد عفونت کلیه رد عفونت ادراری پیچیده بیماری های بافت همبند محدودیت ها یا ضعف ها در جریان خون به کلیه ها بسیاری از بیماری های دیگر که ت ثیر منفی بر عملکرد کلیه دارند. پزشک شاید تصمیم بگیرد آزمایشات دیگری را برای کمک به تعیین برنامه درمانی استفاده کند. آنها نتایج و شرایط را به طور عمیق بررسی کرده و در مورد تمام مراحل بعدی پس از بیوپسی کلیه با شما صحبت می کند

در ارتباط با باید به این موضوع اشاره شود که بررسی ها نشان می دهد که ابتلا به MS بررسی ها نشان می دهد که ابتلا به MS مبتلایان به ام اس باید برای حفظ سلامتی و ایمنی خود، در اسرع وقت نسبت به دریافت واکسن COVID - اقدام کنند. همچنین بیماران مبتلا به ام اس، باید مصرف داروهای اصلاح پبشرفت ( DMT ) خود را به صورت معمول ادامه دهند. نوعی بیماری خود ایمنی است. در این بیماری به اشتباه به پوشش محافظ سلول های عصبی مغز و نخاع حمله می کند. این مساله باعث بروز مشکلات ارتباطی میان مغز و سایر اندام های بدن می گردد. در برخی موارد آسیب های ایجاد شده به اعصاب دایمی هستند. بیماری مولتیپل اسکلروزیس با نام مختصر ام اس نیز شناخته می شود. امابرخی از بیماران مبتلا به MS هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مردان مبتلا به ام اس مبتلایان به ام اس که سیگار می کشند. مبتلایان به ام اس که اضافه وزن دارند. مبتلایان به ام اس پیشرونده اولیه یا ثانویه. بیماران مبتلا به ام اس که بیش از سال سن دارند. سیاه پوستان و اقوام ساکن جنوب آسیا که به ام اس مبتلا هستند. افرادی که علاوه بر ام اس به بیماری های مزمن دیگری مانند دیابت، یا فشار خون نیز مبتلا هستند. افرادی که اخیرا استرویید مصرف کرده و یا داروهای خاصی برای اصلاح پیشرفت بیماری ام اس مصرف می کنند. کسانی که دارای سطح بالاتری از ناتوانی مرتبط با ام اس هستند. (به عنوان مثال شخصی که بدون استفاده از دستگاه کمکی تحرک مشکل راه رفتن دارد یا کسی که دارای نمره مقیاس وضعیت معلولیت یا نمره EDSS ، یا بالاتر است) افرادی که داروهای اصلاح کننده بیماری MS بیماران مبتلا به ام اس که به نظارت دوره ای آزمایشگاهی نیاز دارند. (به عنوان مثال، بیمارانی که برای بررسی سطح گلبول های سفید خون باید آزمایش های خون را به صورت ماهیانه تکرار کنند) بیمارانی که به دلیل ابتلا به MS پیشرفته برای مدتی طولانی در یک مرکز مراقبت زندگی می کنند. هر چه تعداد تخت ها و افراد بستری در این مرکز بیشتر باشد. خطر ابتلا به کووید به همان میزان افزایش پیدا می کند. برخی از بیماران مبتلا به MS به احتمال زیاد دچار یک دوره شدید COVID - می شوند. ابتلا به کویید باعث بستری شدن در بیمارستان و ضرورت استفاده از دستگاه تنفسی برای این بیماران می شود. اما علاوه بر واقعیت بالا چالش های منحصر به فرد دیگری نیز در مورد بیماری MS و ابتلا همزمان به COVID وجود دارد. به عنوان مثال، ابتلا به یک عفونت ویروسی مانند کووید می تواند باعث عود یا تشدید حملات ام اس شود. به این ترتیب که بیمار مبتلا به COVID - علاوه بر علایم این بیماری مانند تب، سرفه های خشک و ممکن است تشدید علایم عصبی یا حملات ام اس را نیز تجربه کند. علایم شایعی که ممکن است در طی تشدید بیماری ام اس رخ دهد شامل موارد زیر است: خستگی شدید ضعف و بی حسی مشکلات مثانه یا روده اختلال در حفظ تعادل سفتی و اسپاسم عضلات نوریت اپتیک (کاهش ناگهانی بینایی) عفونت با ویروس کرونا (و سایر ویروس ها) می تواند باعث تشدید موقت علایم شود، به خصوص اگر بیماری همراه با تب باشد. ابتلا به کووید باعث تشدید موقت حملات MS بررسی ها نشان می دهد که عفونت COVID - می تواند خطر ابتلا به مولتیپل اسکلروزیس را افزایش داده و یا این بیماری زمینه ای نورولوژیک را از بین ببرد. در حال حاضر هیچ گونه شواهد قطعی در ارتباط با بیماری MS و "هولر طولانی مدت" COVID - وجود ندارد. هولر یا حامیان طولانی مدت به افرادی گفته می شود که حتی پس از بهبود کووید باز هم علایم و اثرات طولانی مدت بیماری را ادامه دهند. علایم مشترک هولر طولانی مدت COVID - در افراد مبتلا به MS شامل موارد زیر است: سرگیجه اضطراب اختلال در تمرکز ضعف و خستگی با ظهور بیماری همه گیر COVID - ، یکی از سوالات مهمی که مطرح می شود تاثیر مصرف داروهای اصطلاح پیشرفت بیماری ( DMT ) بر خطر ابتلا به ویروس کرونا است. ممکن است گاهی به بیماران مبتلا به ام اس توصیه شود که در دوره شیوع بیماری کووید مصرف داروهای DMT را قطع کنند. علت این امر آن است که که DMT ها معمولا با سرکوب سیستم ایمنی فرد عمل می کنند. بنابراین مصرف DMT از لحاظ تیوری ممکن است بر توانایی فرد در مبارزه موثر و قوی با ویروس کرونا ت ثیر بگذارد. از طرفی دیگر متوقف کردن یا ت خیر در درمان با DMT خطرات خاص خود را دارد. زیرا قطع مصرف این دارو احتمال حملات ام اس را افزایش داده و باعث تسریع در پیشرفت علایم بیماری می شود. همچنین یک فرضیه متناقض نیز وجود دارد که در صورت ابتلا به موارد شدید کووید برخی از DMT ها ممکن است با ایجاد تغییر در پاسخ التهابی، در برابر این بیماری اثرات محافظتی داشته باشند. متخصصان انجمن ملی ام اس توصیه می کنند که بیماران به مصرف داروی DMT خود ادامه دهند مگر اینکه پزشک آنها دستور دیگری داده باشد. پزشک ممکن است برای مصرف داروهای اصلاح پیشرفت ام اس، استراتژی های خاصی را در دوران بیماری همه گیر کووید توصیه کند. به عنوان مثال، برخی از DMT ها تعداد مطلق لنفوسیت ها ( ALC ) را کاهش می دهند. اگر میزان ALC شما خیلی کم شود نشانه آن است که سیستم ایمنی بدن شما بسیار سرکوب شده است. در نتیجه کاهش تعداد مطلق لنفوسیت ها می تواند شما را مستعد ابتلا به عفونت ویروس کرونا کند. بنابراین اگر از داروهای DMT استفاده می کنید، ممکن است پزشک از شما بخواهد که آزمایش خون ALC را هر ماه به صورت دوره ای انجام دهید. علاوه بر آن، DMT های داخل وریدی که سلول های B را تخلیه می کنند در صورت ابتلا به کووید ممکن است با افزایش خطر بستری شدن در بیمارستان در ارتباط باشند. مصرف این داروها همچنین خطر عفونت مجدد را افزایش می دهد. اگر از داروی اوکرلیزومب ( Ocrevus ) استفاده می کنید، پزشک احتمالا به شما توصیه خواهد کرد که فاصله دوزهای مصرفی خود را بیشتر کنید. فاصله بیشتر بین دوزهای مصرفی به خصوص در بیماران مبتلا به ام اس که سالمند بوده و یا به دیابت مبتلا هستند اهمیت بیشتری دارد. در صورت مثبت بودن جواب آزمایش ویروس کرونا و یا بروز علایم COVID - حتما با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک برای پیشگیری از عود حملات ام اس روند بیماری شما را بررسی می کند. در صورت استفاده از DMT ها، احتمالا شما می توانید همچنان به مصرف این داروها ادامه دهید. مخصوصا اگر هیچ علامتی نداشته و یا علایم بیماری شما خفیف باشد. اگر علایم بیماری متوسط یا شدید باشد، پزشک ممکن است دوز داروهای مصرفی شما را کاهش دهد. همچنین پزشک با تجویز آزمایشات خون ماهیانه وضعیت سیستم ایمنی شما را به طور منظم بررسی می کند. اگر در دوران شیوع بیماری COVID - به تازگی بیماری MS DMT را شروع کنید. احتمالا به شما توصیه می کند که از مصرف داروهایی مانند ماونکلارکلادریبین ( Mavenclad cladribine ) پرهیز کنید. زیرا این داروها سرکوب کننده قوی سیستم ایمنی بدن هستند. اگر فکر می کنید علایم بیماری ام اس شما در حال شدید شدن است، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک با انجام آزمایشات مختلف وضعیت سلامت شما را کنترل خواهد کرد. با وجودی که از استروییدها معمولا برای درمان عود حملات بیماری ام اس استفاده می شود، مصرف دوزهای بالا می تواند خطر ابتلا به واکنش شدید COVID - را افزایش دهد. به همین علت اگر به مصرف استروییدها نیاز دارید، ممکن است پزشک به شما توصیه کند که حداقل به مدت یکماه در قرنطینه کامل به سر ببرید. این کار باعث می شود خطر ابتلا به کووید در شما کاهش پیدا کرده و بتوانید با خیال آسوده داروهای استرویید را مصرف کنید. پزشک ممکن است در طول بیماری همه گیر کووید ، ویزیت های آنلاین را به شما توصیه کند. این کار باعث می شود که خطر ابتلا به ویروس کرونا در شما کاهش پیدا کند. ویزیت های حضوری معمولا برای بیمارانی مناسب است که تغییر قابل توجهی در علایم ام اس خود دارند. همچنین افرادی که به تازگی به بیماری ام اس مبتلا شده اند بهتر است برای معاینات اولیه به صورت حضوری به پزشک مراجعه کنند. چه به MS مبتلا باشید و چه نباشید بهتر است برای پیشگیری از ابتلا به COVID - تا حد امکان توصیه های زیر را رعایت کنید: فاصله اجتماعی را رعایت کرده و حداقل متر از دیگران فاصله بگیرید. پیش از خروج از منزل حتما ماسک بزنید. دقت کنید که ماسک دهان و بینی شما را به طور کامل بپوشاند. از رفتن به مکانهای شلوغ و به خصوص مکان های سرپوشیده که دارای تهویه مناسب نیستند، خودداری کنید. دستان خود را با آب گرم و صابون به طور مرتب در طول روز بشویید. اگر آب و صابون در دسترس نیست، از یک ضد عفونی کننده الکلی استفاده کنید. سالمندان مبتلا به ام اس که دچار سایر بیماری های زمینه ای مزمن مانند دیابت، بیماری قلبی و فشار خون هستند، جزء گروههای پرخطر بوده و باید حتما موارد زیر را رعایت کنند: در طول فصل های سرد سال حتما واکسن آنفلوانزای فصلی بزنید. از دست زدن به چشمها، بینی و دهان خودداری کنید، مگر اینکه دستان شما کاملا تمیز و ضدعفونی شده باشند. تا حد امکان کارهای روزانه خود را به صورت آنلاین انجام داده از مراجعه حضوری به مراکز مختلف خودداری کنید. دهان و بینی خود را با استفاده از ماسک پوشانده و در صورت نداشتن ماسک در هنگام سرفه یا عطسه بازوی خمیده خود را در مقابل دهان و بینی قرار دهید. سطوح خانه و محل کار خود را مرتبا تمیز کنید. به خصوص مکان هایی مانند میز کار یا میز آشپزخانه که مرتبا لمس می شوند را هر روز ضد عفونی کنید. به فعالیت های ورزشی و لذت بخش بپردازید. دقت کنید فعالیت های ورزشی خود را در در محیط های باز انجام داده و دستورالعمل های فاصله اجتماعی را رعایت کنید. این فعالیت ها برای حفظ سلامت روحی و روانی شما در دوران بیماری همه گیر کووید ضروری است. برنامه درمانی خود را حتما به طور دوره ای با پزشک متخصص مرور کنید. زیرا در بعضی موارد، لازم است که با نظر پزشک فاصله دریافت داروهای داخل وریدی را بیشتر کنید. انجام این کار یک استرات ی منطقی بوده و باعث پیشگیری از رفت و آمدهای زیاد و مواجهه غیرضروری شما با سایر افراد می شود.

راهکارهای برای افرادی که از کوتاهی قد خود رنج می برند می تواند بسیار مهم و حیاتی باشد. با وجود این که مراقبت از بدن و رعایت برخی نکات کلیدی ممکن است به رشد قد شما کمک کند، اما طول قد شما بیشتر توسط ژنتیک و توارث تعیین می شود. به محض اینکه قد شما به یک مقداری معینی برسد، قد شما دیگر بلندتر نخواهد شد. این اتفاق معمولا در سنین تا سالگی اتفاق میفتد. اگر هنوز در سنین رشد قرار دارید، تغذیه مناسب و رعایت سبک زندگی سالم می تواند به بلندتر شدن شما کمک کند. بعلاوه، ممکن است بتوانید با انجام‌حرکات کششی مخصوص ستون فقرات به صورت روزانه، تقریبا . تا اینچ ( . تا . سانتی متر) قد خود را افزایش دهید. برای کمک به رشد بدن خود باید یک رژیم غذایی مناسب و مغذی داشته باشید. تغذیه مناسب برای رسیدن به بالاترین پتانسیل ممکن‌قد شما، یعنی بالاترین میزان رشد بدن، ضروری است. وعده های غذایی خود را با سبزیجات تازه، میوه ها و های بدون چربی پر کنید. نیمی از بشقاب خود را با سبزیجات، یک چهارم بشقاب خود را با پروتیین های بدون چربی و یک چهارم باقی مانده بشقاب خود را با کربوهیدرات های پیچیده پر کنید. میان وعده های مناسب شامل میوه ها، سبزیجات و لبنیات کم چرب است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید منبع پروتیین های بدون چربی شامل مرغ، بوقلمون، ماهی، لوبیا، آ و لبنیات کم چرب است. منابع حاوی کربوهیدرات های پیچیده شامل غلات کامل و سبزیجات نشاسته ای مانند سیب زمینی هستند. از جمله نکات مهم برای کمک به رشد قد این است که پروتیین بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید. پروتیین به بدن شما کمک می کند تا توده بدنی سالم، مانند عضلات، ایجاد کنید. این کار می تواند به شما در رشد قد تان کمک کند. در هر وعده غذایی پروتیین مصرف کنید. در میان وعده های خود نیز از پروتیین استفاده کنید. به عنوان مثال، می توانید در وعده صبحانه ماست، در ناهار ماهی تن، برای شام مرغ و به عنوان میان وعده پنیر رشته ای میل کنید. اگر به پروتیین تخم مرغ حساسیت ندارید، هر روز یک تخم مرغ بخورید. کودکانی که روزانه یک تخم مرغ کامل می خورند ممکن است از کودکانی که این غذا را نمی خورند، قدبلندتری داشته باشند. تخم مرغ حاوی پروتیین و ویتامین هایی است که به رشد بدن کمک می کنند. تخم مرغ یک غذای ارزان برای افزودن به رژیم غذایی روزانه است. هر روز یک وعده تخم مرغ بخورید تا به طور بالقوه به بلندتر شدن قد خود کمک کنید. با پزشک خود درباره امکان مصرف تخم مرغ و ایمن بودن آن برای خودتان، مشورت کنید. هر روز یک وعده لبنی مصرف کنید تا به رشد بدن تان کمک کنید. لبنیات حاوی، کلسیم و ویتامین های ضروری برای رشد بدن شما است. علاوه بر شیر که یک انتخاب عالی است، ماست و پنیر نیز منابع عالی برای مصرف لبنیات هستند. یک وعده از لبنیات مورد علاقه خود را در رژیم روزانه خود بگنجانید. به عنوان مثال، اونس مایع ( میلی لیتر) شیر بنوشید، اونس مایع ( میلی لیتر) ماست بخورید، یا یک برش یا اونس ( گرم) پنیر بخورید. پس از مشورت و با تجویز پزشک، می توانید از مکمل های و استفاده کنید. مکمل ها با ت مین نیازهای تغذیه ای به رشد قد شما کمک می کنند. کلسیم و ویتامین های A و D از اهمیت ویژه ای برای رشد مناسب بدنش برخوردار هستند زیرا باعث تقویت استخوان ها می شوند. بدون مشورت با یک پزشک و به صورت خودسرانه از مکمل های تغذیه ای استفاده نکنید. به عنوان مثال، ممکن است نیاز باشد تا روزانه یک مکمل مولتی ویتامین و کلسیم مصرف کنید. بخاطر داشته باشید که مصرف ویتامین ها باعث افزایش قد شما بیش از حد مجاز تعیین شده توسط ژنتیک نمی شوند. ایجاد تغییر در سبک زندگی، یکی از نکات کلیدی برای کمک به رشد قد است. بدن خود را صاف و به صورت مناسب نگه دارید تا قد کامل خود را به دست بیاورید. حالت صحیح آناتومیک در واقع باعث رشد قد شما نمی شود، اما ممکن است باعث شود که قد بلندتر به نظر برسید. هنگام راه رفتن، صاف بایستید و پشت خود را صاف نگه دارید. بعلاوه، شانه ها را به عقب برده و چانه را به سمت بالا متمایل کنید. در حالتی که نشسته اید، کمرتان را صاف نگه دارید، شانه ها را به عقب برده و صاف و رو به جلو بنشینید. وضعیت آناتومیک خود را در آینه یا با فیلمبرداری توسط موبایل بررسی کنید. ایستادن، راه رفتن، و نشستن صحیح را تمرین کنید تا به حالت بدنی مناسب و صحیح برسید. انجام روزانه دقیقه ورزش برای سلامت استخوان ها و عضلات ضروری است. احتمالا می دانید که ورزش روزانه به سلامتی شما کمک می کند، اما این فعالیت ممکن است باعث افزایش قد شما نیز بشود. ورزش باعث سلامتی و استحکام و افزایش تولید استخوان ها و عضلات می شود، بنابراین ممکن است به شما کمک کند تا به بلندترین قد ممکن برای خود برسید. تمرینی را انتخاب کنید که از آن لذت می برید و انجام روزانه آن برای شما آسان است. به عنوان مثال، در رشته ورزشی مورد علاقه خود شرکت کنید، در یک کلاس رقص شرکت کنید، پیاده روی طولانی انجام دهید، یا در محله خود بدوید یا از اسکیت استفاده کنید. همچنین هر شب باید خوب بخوابید تا بدن تان بتواند خودش را ترمیم کند. در طول فعالیت های روزمره، عضلات خود را تحت فشار قرار می دهید و بدن شما باید آنها را ترمیم کند تا قویتر و سالم تر شوید. اطمینان حاصل کنید که به میزان کافی می خوابید‌. خواب کافی باعث می شود تا بدن قادر به ترمیم خود و بازیابی سطح انرژی شما باشد. در ادامه به میزان خواب کافی که معمولا در هر سنی به آن نیاز دارید اشاره می کنیم: کودکان ساله و کمتر به - ساعت خواب نیاز دارند ( ساعت خواب برای نوزادان توصیه می شود) کودکان - ساله به - ساعت خواب نیاز دارند. کودکان - ساله به - ساعت خواب نیاز دارند. کودکان تا ساله به - ساعت خواب نیاز دارند نوجوانان تا سال به / تا ساعت خواب نیاز دارند. بزرگسالان سال به بالا به - ساعت زمان نیاز دارند. بیماری های خاصی را که می توانند رشد قد شما را سرکوب کنند به سرعت درمان کنید. هنگامی که به یک بیماری مبتلا هستید، بدن انرژی خود را بر روی درمان و بهبود شما متمرکز می کند. این بدان معناست که رشد شما می تواند متوقف شود. نگران نباشید زیرا درمان بیماری به شما کمک می کند تا دوباره رشد کنید. برای تشخیص و درمان مناسب با یک پزشک تماس بگیرید. اگر رشد شما به علت بیماری برای مدتی کند بوده است، اگر تغذیه خود را تقویت کرده و از بدن خود مراقبت کنید، می توانید عقب ماندگی رشد خود را جبران کرده و به قد کامل خود برسید. اگر نگران داشتن قدی کوتاه تر از متوسط جامعه هستید به پزشک خود مراجعه کنید. قد کوتاه بودن ممکن است بخشی از ژنتیک و توارثی باشد که شما به ارث برده اید و این چیز بدی نیست! هر انسانی ویژگی های مختص به خود را دارا است. در عین حال در صورتی که تمام اعضای خانواده شما قد بلند هستند ولی شما قد تان کوتاه است، و احتمال می دهید که به یک بیماری خاص مبتلا هستید، با یک پزشک تماس بگیرید. در صورت ابتلا به یک بیماری خاص پزشک درباره روش های مناسب درمان بیماری به شما مشاوره خواهد داد. به عنوان مثال، بیماری هایی مانند، کاهش سطح هورمون رشد در بدن، سندرم ترنر و سایر بیماری های جدی پزشکی ممکن است رشد بدن شما را متوقف کنند. اگر به یک بیماری پزشکی مبتلا هستید که رشد قد شما را متوقف کرده است، پزشک می تواند تزریق هورمون رشد انسانی را به عنوان مکمل رشد تجویز کند. این کار به شما کمک می کند تا عقب ماندگی های رشد خود را جبران کنید، ولی نمی تواند قد تان را بیش از حد تعیین شده توسط ژنتیک افزایش دهد. انجام تمرینات کششی برای رسیدن به قد کامل بسیار مفید است. به عنوان مثال، می توانید دراز بکشید و دو دست خود را دراز کنید. به پشت روی تشک ورزشی یا زمین دراز بکشید. بازوهای خود را به بالای سر خود برسانید و آنها را تا جایی که می توانید کشش دهید. در همان زمان، پاها را تا جایی که امکان دارد دراز کنید. کشش خود را به مدت ثانیه نگه دارید، سپس به حالت استراحت باز گردید. این تمرینات به کشیده شدن ستون فقرات شما کمک می کنند و باعث می شود تا ستون فقرات شما فشرده نشود. گرچه انجام این تمرینات باعث رشد اسکلت و استخوان های شما نمی شود، اما با کاهش فشار موجود روی ستون فقرات می توانید قد خود را حدود تا اینچ ( . تا . سانتی متر) افزایش دهید. این ورزش ها را روزانه تکرار کنید تا به نتایج مطلوب برسید. به عنوان یک تمرین دیگر می توانید دراز بکشید و باسن خود را از زمین بلند کنید. روی تشک ورزشی یا زمین دراز بکشید، سپس زانوها را خم کرده و کف پاها را به زمین فشار دهید. سپس قسمت فوقانی پشت خود را به زمین فشار دهید تا باسن خود را از زمین بلند کنید و ستون فقرات را مورد کشش قرار بدهید. ثانیه در این حالت بمانید و سپس بدن خود را به آرامی به سمت پایین رها کنید. این ورزش را روزانه تکرار کنید تا بتوانید قد کامل خود را حفظ کنید. این ورزش های کششی با جلوگیری از فشرده سازی ستون فقرات به کشیدگی ستون فقرات کمک می کنند. همچنین می توانید روی شکم دراز بکشید و دست ها و پاها را دراز کنید. روی شکم و سینه خود قرار بگیرید، سپس دست ها و پاها را تا جایی که می توانید دراز کنید. به آرامی دست ها و پاها را دراز کنید تا جایی که بتوانید کمر خود را قوس بدهید. ثانیه در این حالت بمانید، سپس بازدم را انجام داده و دست ها و پاها خود را به حالت استراحت برگردانید. این ورزش کششی را روزانه تکرار کنید تا به نتیجه مطلوب برسید. باید توجه داشته باشید که حداکثر قد شما از قبل توسط ژنتیک سلول های تان تعیین شده است و تنها کاری می توانید انجام دهید این است که با انجام یک سری اقدامات مناسب به رشد قد خود کمک کنید. داشتن رژیم غذایی مناسب و انجام ورزش های کششی از جمله فعالیت های مناسب برای کمک به رشد قد است.

، موضوعی است که افرادی که با این ماده معدنی سروکار دارند، باید آن را جدی بگیرند. حتی نگران بروز بیماری های ریوی ناشی از آزبست باشند. آزبست یک ماده معدنی طبیعی است که با بیماری ریه انسان در ارتباط است. همه انواع آن خطر ابتلا به بیماری های ریوی را افزایش می دهد. آزبستوز فرآیند ایجاد زخم در بافت ریه است که توسط الیاف آزبست تشکیل می شود. Mesothelioma بدخیم است. Mesothelioma سرطانی است. حتی بر بافت پوشاننده ریه (پلور) یا شکم (صفاق) ت ثیر می گذارد. به نظر می رسد سیگار کشیدن باعث افزایش دفعات و یا سرعت پیشرفت آزبستوز می شود. آزبست خانواده ای از ترکیبات طبیعی سیلیس است. (مشابه سیلیس شیشه پنجره و تراشه های رایانه است) که در سنگها و خاک یافت می شود. این مواد الیافی با اشکال و اندازه های مختلف تشکیل و در سراسر زمین یافت می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سه نوع آزبست به طور معمول در دسترس است: کریزوتیل (آزبست سفید) آموزیت (آزبست قهوه ای) کروسیدولیت (آزبست آبی) فیبرها در دو گروه عمده، آمفیبول ها و الیاف کرایزوتیل وجود دارند و با بیماری های ریوی سرطانی و غیر سرطانی مرتبط هستند. خطر ابتلا به سرطان ریه مربوط به آزبست در انواع فیبرها متفاوت است. بررسی های انجام شده بر روی گروهی از بیماران که در معرض الیاف کرایزوتیل قرار دارند، فقط افزایش متوسط خطر را نشان می دهد. از طرف دیگر، قرار گرفتن در معرض الیاف آمفیبول یا هر دو نوع الیاف خطر سرطان ریه را دو برابر افزایش می دهد. اگرچه اداره ایمنی و بهداشت شغلی ( OSHA ) استانداردی برای قرار گرفتن در معرض آزبست در محل کار ( . الیاف/میلی لیتر هوا) تعریف می کند. اما بحث در مورد سطح ایمن قرار گرفتن در معرض آن زیاد است. برخی معتقدند بیماری مرتبط با آزبست یک "پدیده آستانه" است که برای بروز بیماری نیاز به میزان مشخصی از قرار گرفتن دارد. برخی دیگر اعتقاد دارند که سطح بی خطر آزبست وجود ندارد. در اکثر ساختمان ها، آزبست به هوا منتقل نمی شود. با این حال، سطوحی که آسیب دیده اند می توانند باعث استنشاق آزبست شوند. غلظت زیاد پس از برش، سنباده زدن یا بازسازی مواد حاوی آزبست رخ دهد. از آزبست به طور مکرر در انواع مصالح ساختمانی برای عایق بندی و به عنوان یک ماده ضد حریق و لنت های ترمز در اتومبیل ها استفاده می شود. امروزه این ماده معمولا در خانه های قدیمی در لوله ها، کوره ها، تخته های آسیاب، رنگ های بافتی، مواد پوشش و کاشی های ساختمانی یافت می شود. بیماری های ریه در اثر قرار گرفتن در معرض آزبست را می توان به سه نوع اصلی تقسیم کرد: ) آزبستوز، ) بیماری پوشش ریه (پلور) و ) سرطان ریه. آزبستوز یک فرآیند اسکار گسترده در ریه ها است. بیماری پوشش داخلی ریه ها که پلورا نامیده می شود، دارای علایم و نشانه های مختلفی است. نتیجه التهاب و سخت شدن (کلسیفیکاسیون) یا ضخیم شدن بافت پوشش است. سرطان ریه، شامل قسمتهای داخلی ریه ها یا پوشش خارجی (پلور) است. فیبرهای آزبست بسته به شکل و اندازه آنها در مناطق مختلف ریه رسوب می کنند. الیاف کمتر از میلی متر به راحتی در بافت ریه و پوشش داخلی ریه (پلور) حرکت می کنند. فیبرهای طولانی، بزرگتر از میلی متر ( / اینچ) ، توسط سلول های پاک کننده (ماکروفاژها) به طور کامل قابل تجزیه نیستند و در بافت ریه باقی می مانند. این الیاف آزبست می تواند باعث التهاب شود. سپس موادی که به ریه آسیب می رسانند توسط سلولهای التهابی آزاد می شوند. به نظر می رسد تداوم این فیبرهای طولانی در بافت ریه و التهاب حاصل از آن، روند تشکیل سرطان را شروع می کند. با ادامه التهاب و آسیب به بافت اطراف الیاف آزبست، جای زخم حاصل می تواند از مجاری هوایی کوچک به مجاری تنفسی بزرگتر و کیسه های هوای ریز (آلویول) در انتهای مجاری تنفسی انتشار می یابد. بعضی از این فیبرها می توانند به سطح ریه منتقل و در آنجا پلاک هایی ایجاد کنند (مناطق خاکستری سفید بافت زخمی) در موارد شدید آزبستوز، زخم ریه و بافت پوشش آن می تواند ایجاد شود. حدود میلیون نفر در سراسر جهان در معرض آزبست در محل کار قرار دارند که شامل: معادن آسیاب کارخانه ها خانه های دارای آزبست، یا در مرحله حمل، نصب یا از بین بردن آن، یا هنگام تمیز کردن وسایل مملو از گرد و غبار آزبست. برخی از کارگران در معرض غلظت بالای آزبست قرار دارند، از جمله: لوله کشی جوشکاری تعمیر خودرو ساخت و ساز لباسشویی با وجود عدم استفاده از آزبست در مصالح ساختمانی طی سال گذشته، تعداد مرگ های ناشی از آزبستوز در دو دهه گذشته افزایش یافته است. بررسی در سال برای ارزیابی میزان مرگ و میر ناشی از آزبست به این نتیجه رسید که طی تا سال آینده میزان مرگ و میر به شدت کاهش می یابد. هر ساله در ایالات متحده، قرار گرفتن در معرض آزبست حدود تا هزار نفر را به کام مرگ می کشاند. آزبستوز فرآیند ایجاد زخم در بافت ریه است که توسط الیاف آزبست ایجاد می شود. از آنجا که بسیاری از بیماری های دیگر نیز با زخم ریه در ارتباط هستند علل دیگر، ابتدا باید بررسی و کنار گذاشته شود. به نظر می رسد سیگار کشیدن، احتمالا با پیشگیری در از بین بردن فیبرهای استنشاق شده از مجاری هوایی، فرکانس و یا سرعت پیشرفت آزبستوز را افزایش می دهد. علایم بالینی معمولا شامل تنگی نفس و سرفه در حال پیشرفت، اغلب تا سال پس از قرار گرفتن در معرض آزبست است. تنگی نفس در کل بیماری، حتی بدون استنشاق بیشتر آزبست پیشرفت می کند. در صورت عدم استعمال سیگار، تولید خلط و خس خس سینه غیرمعمول است. سایر علایم آزبستوز شامل صداهای غیرطبیعی ریه در معاینه، تغییر در انتهای انگشتان دست و پا، انگشتان یا لبها (سیانوز) ، و نارسایی سمت راست قلب است. کریزوتیل تنها نوع آزبست است که امروزه در حال تولید هستند. طبق گفته انستیتوی آزبست تحت حمایت صنعت، با وجود ارتباط آنها با سرطان ریه، محصولات کریزوتیل هنوز در کشور صنعتی و در حال توسعه مورد استفاده قرار می گیرند. کریزوتیل هنوز هم در مصالح ساختمانی سیمان ( از بیماران با اشعه ایکس قفسه سینه طبیعی که در معرض آزبست قرار گرفته اند، CT با وضوح بالا غیر طبیعی (با کیفیت بالا) دارند. سی تی اسکن احتمال دارد بیماری پوشش ریه (بیماری پلور) را در بیماران مبتلا به آزبستوز تشخیص ندهد. بررسی های آزمایشگاهی می تواند نتایج غیرطبیعی داشته باشد (برخی از آنتی بادی ها و مارکرهای التهاب) ، اما به طور خاص آزبستوز را نشان نمی دهند. گاهی اوقات، برای تشخیص آزبستوز، از بیوپسی و بررسی میکروسکوپی ریه استفاده می شود. تحت بررسی میکروسکوپی، الیاف پوشش داده شده خاصی (اجسام آزبست) را می توان همراه با الگوی زخم مشاهده کرد. مقدار آزبست روکش دار و بدون روکش (شفاف) با شدت آزبستوز ارتباط دارد. از آنجا که ذرات دیگر احتمال دارد به آزبست شباهت داشته باشند، برای شناسایی نهایی شاید نیاز به میکروسکوپ الکترونی باشد. در حال حاضر، برای تشخیص می توان از تشخیص الیاف آزبست در بافت ریه و مایعات (خلط، ترشحات) همراه با سابقه قرار گرفتن در معرض آزبست و مشخصه های اشعه ایکس یا CT استفاده کرد. بیماران مبتلا به آزبستوز، مانند سایر بیماران مبتلا به بیماری مزمن ریه، در معرض خطر بیشتری برای عفونت جدی، سطح اکسیژن پایین در خون و هستند. این بیماران شاید به سرعت از عفونت های ویروسی و باکتریایی بهبود نیابند. علاوه بر این، احتمال دارد در معرض خطر بیشتری برای عفونت های قارچی و غیرمعمول خاص باشند که از بافت ریه بیمار یا زخم استفاده می کنند. مدیریت پزشکی این بیماران باید توجه ویژه ای را بر پیشگیری و درمان سریع این عفونت ها معطوف کند. واکسیناسیون آنفلوانزا و پنوموکوک بخشی از مراقبت های معمول برای این بیماران است. با این حال، هیچ درمانی برای آزبستوز وجود ندارد. دیگر عناصر اصلی در درمان بیماران مبتلا به آزبستوز، ترک سیگار، تشخیص به موقع بیماری یا سرطان و پیشگیری از قرار گرفتن در معرض بیشتر آزبست است. اکسیژن اضافی در حین ورزش یا در حالت استراحت (بسته به نیاز) احتمال دارد برای بهبود عملکرد روزانه فراهم شود. نوع دیگری از بیماری ریه مرتبط با قرار گرفتن در معرض آزبست، شامل پوشش ریه ها است که پلور نامیده می شود. قرار گرفتن در معرض آزبست در پلور می تواند با بروز علایمی همراه باشد. پلاک های جنب احتمال دارد از فیبرهایی ایجاد شوند که به لبه خارجی ریه ها منتقل شده و باعث ایجاد زخم در پلورا می شوند. "کلسیفیکاسیون" پلور می تواند از رسوبات کلسیم در مناطق آسیب دیده قبلی رخ دهد. مایعات احتمال دارد در اطراف ریه جمع شوند. این مجموعه مایعات که به آن گفته می شود، می تواند اولین نشانه بیماری مرتبط با آزبست باشد. غالبا ، این مجموعه مایعات علایم مرتبطی ندارند، خود به خود برطرف می شوند و به صورت پراکنده عود می کنند. با این حال، برخی از بیماران شاید درد یا خونریزی در اطراف ریه های خود داشته باشند. "ضخیم شدن پلور منتشر"، که به معنای ضخیم شدن عمومی پوشش ریه است، همچنین می تواند رخ دهد. پلورای ضخیم شده احتمال دارد به صورت پوسته ای از بافت اسکار ایجاد شود و حتی بر توانایی انتشار در ریه ت ثیر بگذارد. این وضعیت شاید باعث تنگی نفس قابل توجه شود. ضخیم شدن پلور منتشر به عنوان یک نتیجه بعدی از تجمع مایع مکرر در نظر گرفته می شود. اگرچه قرار گرفتن در معرض آزبست به تنهایی می تواند منجر به سرطان ریه شود. این خطر در افراد سیگاری به طرز چشمگیری افزایش می یابد. در افراد غیر سیگاری که در معرض آزبست قرار دارند. خطر پنج برابر کارگران غیرمجاز است. براساس آژانس ثبت بیماری های مواد سمی، سیگاری هایی که در معرض آزبست قرار دارند. تا برابر بیشتر در معرض خطر سرطان ریه هستند. سرطان ریه در افراد در معرض آزبست و افرادی که در معرض آن قرار ندارند هم از نظر نوع سرطان و هم از نظر علایم و نشانه های آن مشابه است. تشخیص و درمان سرطان ریه موضوعی پیچیده است. یک متخصص ریه باید در انجام آزمایشات مشکوک به سرطان ریه مهارت داشته باشد. آزبست تنها عامل خطر شناخته شده برای Mesothelioma بدخیم، سرطانی که بر بافت پوشاننده ریه (پلور) یا شکم (صفاق) ت ثیر می گذارد. مزوتلیوما بدخیم با استعمال سیگار ارتباطی ندارد. اما به شدت با میزان قرار گرفتن در معرض آزبست در ارتباط است. در مزوتلیومای بدخیم، بین قرار گرفتن در معرض و شروع بیماری، مدت زمانی بسیار طولانی و معمولا بیش از سال است. سایر بدخیمی ها که به آزبست مرتبط بوده اند، شامل: کلیه، مری و کیسه صفرا قسمت فوقانی گلو (دهانه حلق) سرطان های جعبه صوتی (حنجره) بیشتر افراد مبتلا به مزوتلیوما تنگی نفس دارند. سایر علایم و نشانه های مزوتلیوما شامل درد قفسه سینه و سرفه است. با پیشرفت بیماری، علایم و نشانه هایی مانند تنگی نفس افزایش می یابد. حتی کاهش وزن و اشتها، تعریق شبانه ایجاد می شود. تهاجم موضعی توسط تومور می تواند باعث تغییر صدا، از دست دادن عملکرد دیافراگم و علایم خاص ناحیه و درگیر شدن ساختارهای مجاور شود.

بیشتر در طرفین زبان جمع شده اند. هر کدام از این پاپیلاها ممکن است حاوی چند صد جوانه چشایی باشند به شکل برجستگی هایی بر روی زبان شما قرار دارند. پاپیلاهای جامی بزرگ و گرد بوده و چندین هزار جوانه چشایی را در خود جای داده اند در تمام قسمت های سطح زبان از جمله نوک و لبه های زبان پراکنده شده اند. این پاپیلاها دو وظیفه اصلی دارند. اول اینکه به شما کمک می کنند تا طعم غذاهای مختلف را بچشید. دوم اینکه با کمک این پاپیلاها می توانید دما را از طریق سلولهای حسی موجود در آنها تشخیص دهید هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که جوانه های چشایی شما ملتهب است خوردن غذاهای ترد یا سفت، باعث بدتر شدن التهاب می شود. برای تسکین التهاب می توانید از غذاهای نرم و خنک مانند ماست، اسموتی ها یا پودینگ استفاده کنید. ماست معمولا دارای طعم ملایمی بوده و در رفع التهاب تاثیر بسیار زیادی دارد گاهی مصرف غذاهای تند و پرادویه می تواند دلیل تورم جوانه های چشایی شما باشد. بنابراین باید به هر قیمتی که شده از مصرف غذاهای تند و یا اسیدی خودداری کنید. مواد غذایی مانند سس تند، فلفل چیلی و آب مرکبات می توانند باعث تشدید التهاب جوانه های چشایی شما شوند هنگامی که جوانه های چشایی شما ملتهب می شوند، می توانید با مقدار کمی یخ به خنک شدن آنها کمک کنید. یک قالب یخ را در دهان خود گذاشته و اجازه بدهید بر روی زبان شما ذوب شود. این کار را الی بار در روز انجام دهید تا التهاب جوانه های چشایی شما به تدریج برطرف شود داروهای ضد التهاب، مانند ایبوپروفن و پاراستامول، می توانند درد جوانه های چشایی را تسکین داده و تورم را کاهش دهند. مسکن ها را حتما بر اساس دستورالعمل های مندرج بر روی بسته بندی و یا طبق توصیه پزشک مصرف کنید. داروهای تسکین دهنده درد را می توانید بدون نیاز به نسخه پزشک در بیشتر داروخانه ها تهیه کنید تا حد امکان سعی کنید به جای مصرف الکل یا نوشیدنی های شیرین فقط آب بنوشید. الکل و نوشیدنی های شیرین مانند نوشابه حاوی مقدار زیادی قند بوده و می توانند جوانه های چشایی شما را بیش از حد ملتهب کنند. سعی کنید نوشیدن آب را با مکث زیاد انجام دهید. هرچه آب مدت بیشتری در دهان شما بماند، ورم و التهاب جوانه های چشایی سریعتر برطرف می شود برای تسکین زبان ملتهب خود، یک لیوان آب خنک برای خود ریخته و با استفاده از یک نی آن را بنوشید. جرعه ها را کمی در دهان نگه دارید تا این نوشیدنی پرزهای زبانتان را کاملا پوشانده و آنها را خنک کند. نی به شما کمک می کند تا سردی نوشیدنی به سمت جوانه های چشایی شما هدایت شود. همچنین هیدراته ماندن بدن می تواند به پیشگیری از التهاب جوانه های چشایی زبان کمک کند آب ولرم و قاشق غذاخوری معادل گرم نمک را در یک کاسه کوچک مخلوط کنید. یک جرعه بزرگ از آب و نمک را در داخل دهان ریخته و تا زمانی که می توانید آن را دور دهان خود بچرخانید. پس از چند دقیقه آب را تف کنید. قرقره با آب نمک را حداقل سه بار در روز انجام دهید. نمک دارای اثرات ضد التهابی است. به همین علت شستن دهان با آب و نمک در تسکین و رفع التهاب جوانه های چشایی تاثیر زیادی دارد اگر جوانه های چشایی شما ملتهب شده اند، ممکن است هر بار در هنگام خوردن یا نوشیدن تحریک شوند. برای کاهش التهاب جوانه های چشایی از یک مسواک نرم استفاده کرده و برس های مسواک را بر روی زبان خود بکشید. مسواک ها معمولا به صورت زبر یا نرم در بازار وجود دارند. حتما مسواکی را انتخاب کنید که دارای برس های نرم باشد. زیرا استفاده از مسواک زبر باعث آسیب بیشتر به پرزهای چشایی شما خواهد شد ابتلا به برخی از عفونت ها می تواند باعث درد، تورم و التهاب جوانه های چشایی شود. در صورت ابتلا به عفونت مصرف داروهای می تواند به درمان و رفع علایم کمک کند در برخی موارد التهاب جوانه های چشایی ممکن است ناشی از کمبودهای غذایی باشد. در این صورت مکمل های یا مواد معدنی مصرف کنید تا سطح ویتامین های بدن شما به حد طبیعی برسد مواد شیمیایی موجود در سیگار می تواند جوانه های چشایی شما را تحریک کرده و احتمال التهاب آنها را افزایش دهد. در صورت التهاب جوانه های چشایی مصرف سیگار را ترک کنید. همچنین عدم استعمال دخانیات فواید سلامتی زیادی دارد. بنابراین ترک کردن سیگار می تواند باعث ارتقاء سطح سلامت شما شود نوشیدن یک جرعه بسیار داغ قهوه یا خوردن یک بستنی خیلی سرد می تواند جوانه های چشایی شما را ملتهب کرده و حتی آنها را دچار زخم کند. اگر جوانه های چشایی شما دچار تورم و التهاب شده اند، از خوردن غذاهای خیلی گرم یا خیلی سرد پرهیز کنید. همچنین پرهیز از غذای خیلی سرد یا گرم می تواند باعث بهبودی سریع تر جوانه های چشایی شما شود دندان های خود را دو بار در روز مسواک زده و هر بار از نخ دندان استفاده کنید. عدم رعایت بهداشت دهان و دندان باعث رشد بیش از حد باکتری ها و در نتیجه ابتلا به عفونت های مختلف خواهد شد. سالم و تمیز نگه داشتن دهان ها باعث می شود تا جوانه های چشایی شما با سرعت بیشتری بهبود یابند. همچنین برای تمیز کردن بهتر دندان ها می توانید از دهان شویه نیز استفاده کنید. اگر در بهداشت دهان و دندان مشکلی دارید، برای درمان به موقع و پیشگیری از عوارض احتمالی حتما به دندانپزشک مراجعه کنید خشکی دهان می تواند به دلیل التهاب جوانه های چشایی رخ دهد. بنابراین نباید اجازه دهید که دهان شما در طول روز خشک شود. سعی کنید هر روز حداقل لیوان آب بنوشید. اگر احساس می کنید که دهان شما دایما خشک است، حتما با پزشک خود مشورت کنید. زیرا در برخی مواقع خشکی دهان ممکن است به دلیل ابتلا به باشد. همچنین مصرف برخی از داروها نیز می توانند باعث خشکی دهان شوند. بنابراین در صورت نیاز می توانید در مورد با پزشک خود مشورت کنید ابتلا به ریفلاکس معده می تواند باعث التهاب جوانه های چشایی شود. رفلاکس معده یک بیماری گوارشی است. در این بیماری اسید معده از طریق مری به سمت بالا حرکت کرده و به دهان راه پیدا می کند. اسید معده می تواند باعث تورم و التهاب جوانه های چشایی شود. بنابراین در صورت ابتلا به بیماری رفلاکس معده باید در اولین فرصت به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک ممکن است با تجویز داروهای ضد اسید، مسدود کننده های گیرنده یا مهار کننده های پمپ پروتون به کاهش اسید معده شما کمک کند. همچنین برای کاهش علایم رفلاکس معده هرگز بعد از خوردن غذا، دراز نکشید. حد امکان وعده های غذایی خود را حداقل ساعت پیش از خواب میل کنید

ممکن است به افراد مبتلا به بیماری های مربوط به رشد عضلات، مانند دیستروفی عضلانی یا سایر بیماری های مرتبط، کمک کند. برای کاهش سطح میوستاتین بدن، هر دو نوع ورزش قلبی عروقی (هوازی) و همچنین تمرینات مقاومتی (تمرین های وزنه برداری) مفید هستند. ترک سیگار یکی دیگر از روش های کاهش میوستاتین بدن است. میوستاتین پروتیینی است که از رشد عضلانی، فیزیکی و افزایش قدرت بدن جلوگیری می کند. بسیاری از بدنسازان و برخی دانشمندان بر این باورند که کاهش میوستاتین می تواند میزان رشد عضلانی را افزایش داده، همچنین از پیری جلوگیری کرده و سلامت کلی بدن را بهبود می بخشد. برای کسب اطلاعات بیشتر با یک پزشک تماس بگیرید. در ادامه به چند مورد از روش های موثر کاهش میوستاتین بدن اشاره خواهیم کرد. تمرینات مقاومتی، از هر نوعی که باشند می تواند باعث بهبود سلامتی و افزایش بازدهی عضله سازی شوند. اما برای پایین آوردن سطح میوستاتین، باید تمرین های مقاومتی فشرده و با شدت زیاد را انجام دهید. تمرین شدید به معنای انجام تمرینات مقاومتی تا سر حد محدودیت قدرت عضلانی بدن است. برای کاهش سطح میوستاتین بدن به کمک این روش، باید تمام بدن خود را درگیر کنید. به عبارت دیگر، برنامه تمرینی مقاومتی شما باید شامل حرکات بازوها، کمر و پاها باشد. همچنین بهتر است چندین حرکت تمرینی مقاومتی سوپر ست را به برنامه بدنسازی خود بیفزایید. به جای اینکه بدن خود را با افزایش تعداد تکرار در هر تمرین درگیر کنید، مدت زمان انجام حرکات مقاومتی را افزایش دهید. زمان معینی برای خود تعیین کرده و بدون استراحت تمرین کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به عنوان مثال، در طی دقیقه، حرکت قدرتی، حرکت کششی، مورد کشش پا و سپس حرکت تقویت عضله دو سر بازو را در سریعترین زمان ممکن انجام دهید. اگر قبل از اتمام زمان تعیین شده، به حرکات عضله دو سر بازو رسیده و آن را تکمیل کردید، باقی زمان را به انجام دوباره حرکات بپردازید. از اول و از حرکات قدرتی شروع کنید. بین هر حرکت سوپر ست یا دقیقه استراحت کرده و با حرکات کششی عضله مورد نظرتان را درگیر کنید. تمرینات فشرده می توانند به بدن هایی که آمادگی ندارند، آسیب وارد کنند. قبل از انجام این حرکات با یک پزشک مشورت کرده و بیش از یا نوبت در هفته این حرکات را انجام ندهید. به بدن خود حداقل یک روز در میان روز های تمرین زمان دهید تا استراحت کرده و بهبود یابد. بهتر است این حرکات را به صورت متوالی انجام ندهید. برنامه متناسب با سطح آمادگی بدن خود را انتخاب کنید. هنگام انجام تمرینات مقاومتی، باید وزنه های مناسب خود را انتخاب کنید. در هر دستگاه یا هالتر که استفاده می کنید از کمترین وزنه شروع کنید. در هر ست - تکرار انجام دهید. اگر متوجه شدید که وزنه مورد استفاده برایتان سبک است و با پایان - تکرار احساس ناتوانی نمی کنید، وزنه مورد استفاده خود را تدریجا سنگین کنید. هر وقت که احساس کردید - بار تکرار باعث محدودیت قدرت عضلانی شما می شود، یعنی این که وزنه مناسب خود را پیدا کرده اید. حرکات مقاومتی عضله دو سر را انجام دهید. هالتر را از پایین بگیرید و کف دست خود را به سمت بالا قرار دهید. هالتر را به گونه ای بگیرید که وزنه های موجود هالتر از هر دست به اندازه مساوی فاصله داشته باشند و دست هایتان را به اندازه عرض شانه بر روی میله هالتر قرار دهید. میله را با استفاده از آرنج به سمت سینه بلند کنید. هنگام بلند کردن هالتر، آرنج ها را محکم در کنار بدن خود نگه دارید. انحراف آرنج به پشت بدن باعث کاهش میزان درگیری عضلات دو سر بازویی می شود. بر روی صندلی دستگاه پرس قفسه سینه بنشینید و آن را متناسب با قد خود تنظیم کنید. دسته ها باید در نزدیکی وسط یا پایین عضلات سینه شما قرار بگیرند. دستان خود را بر روی دسته های دستگاه قرار دهید. تیغه های شانه شما باید جمع شوند. در صورت تنظیم نبودن موقعیت دسته های دستگاه، با استفاده از پیچ تنظیم آن را در حالت مناسب قرار دهید. سر و سینه را بالا نگه دارید، دستگیره ها را به جلو فشار داده و به کمک آرنج ادامه دهید. هنگامی که حرکت را به طور کامل انجام دادید، مکث کوتاهی کنید، سپس دستگیره ها را به موقعیتی عقب تر از موقعیت شروع حرکت برگردانید تا عضله تان کشیده شود. دستگاه پرس شانه تقریبا مشابه دستگاه پرس قفسه سینه است، با این تفاوت که به جای فشار به جلو، دسته ها را باید به سمت بالا فشار دهید. دسته های دستگاه را گرفته و آرنج ها را در راستای تنه قرار دهید. اگر آرنج ها در راستای تنه شما قرار نگرفتند، صندلی را تنظیم کنید. هنگام بازدم دستگیره ها را بلند کنید. بازوها را به آرامی دراز کنید. هنگامی که حرکت را به طور کامل انجام دادید، مدت کوتاهی مکث کرده، سپس دسته ها را تا اندکی بالاتر از موقعیت شروع پایین بیاورید. سایر تمرینات مقاومتی را نیز امتحان کنید. انواع مختلفی از تمرینات مقاومتی وجود دارند که می توانند سطح میوستاتین شما را کاهش دهند. به عنوان مثال، می توانید حرکت اسکوات را امتحان کنید. باندهای مقاومت نیز خوب هستند و استفاده از آنها در خانه بسیار آسان است. ورزش های هوازی را با شدت متوسط انجام دهید. هنگام انجام ورزش های هوازی، برای شروع کاهش سطح میوستاتین فقط باید در حدود تا درصد حداکثر توانایی خود را استفاده کنید. تمرین با شدت متوسط با استفاده از دوچرخه یا سایر ورزش های هوازی مانند پیاده روی سریع، در کاهش میوستاتین موثر است. شما باید هر هفته حداقل کالری بسوزانید تا اثرات واقعی کاهش میوستاتین را ببینید. برای از دست دادن یک پوند چربی بدن به حدود کالری نیاز است. اگر نمی خواهید لاغر شوید، حتما بیشتر غذا بخورید یا از مکمل های غذایی مناسب برای تامین انرژی مورد نیاز بدن تان استفاده کنید. همچنین می توانید از دستگاه اسکی فضایی نیز استفاده کنید. دستگاه اسکی فضایی، یکی از تجهیزات محبوبی است که می تواند به شما در کاهش سطح میوستاتین کمک کند. برای استفاده از این دستگاه، روی بالشتک های دستگاه بروید. پای چپ خود را در بالشتک سمت چپ، و پای راست خود را در بالشتک سمت راست قرار دهید. دسته های چپ و راست را بگیرید. تنظیمات مد نظر خود را انتخاب کنید. به عنوان مثال، با در نظر گرفتن میزان کالری مصرفی، می توانید مقاومت دستگاه را افزایش داده یا نمایش میزان کالری مصرف شده را انتخاب کنید. در حالی که دسته راست دستگاه را به جلو حرکت می دهید، پای راست شما به عقب حرکت می کند. در طرف مقابل، دست چپ به عقب کشیده می شود و پای چپ شما به جلو منتقل می شود. پاها و بازوهای خود را به موقع با دستگاه به جلو و عقب حرکت دهید. دوچرخه سواری یک تمرین هوازی رایج و محبوب است که می تواند سطح میوستاتین شما را کاهش دهد. هم دوچرخه های معمولی و هم دوچرخه های ثابت، در کاهش میوستاتین بدن موثر هستند. سعی کنید با شدت کنید تا سطح میوستاتین خود را کاهش دهید. هدف شما این است که با دوچرخه سواری کالری در هفته بسوزانید. همیشه هنگام دوچرخه سواری از کلاه ایمنی استفاده کنید و در لاین دوچرخه سواری یا تا حد امکان بیرون از محدوده مختص اتومبیل ها رانندگی کنید. در مناطق پر ترافیک و در پیاده رو ها دوچرخه سواری نکنید. دویدن روش مطلوب دیگری برای کاهش میوستاتین بدن است. دویدن یکی از رایج ترین اشکال ورزش های هوازی است و می تواند سطح میوستاتین بدن شما را کاهش دهد. هنگام دویدن لباس سبک و گشاد بپوشید. مسیری ایمن و دارای روشنایی مناسب را انتخاب کنید. حداقل به مدت دقیقه آهسته بدوید. با افزایش قدرت و استقامت، دقیقه به زمان‌دویدن خود اضافه کنید. سعی کنید در هر دقیقه سرعت خود را به تدریج افزایش دهید. این کار ضربان قلب شما را افزایش می دهد و برای سلامت قلب و عروق شما بسیار مناسب است. همچنین می توانید سایر را امتحان کنید. تمرینات هوازی زیادی وجود دارند که می توانید انجام شان دهید. این تمرین ها می توانند با گذشت زمان سطح میوستاتین بدن شما را کاهش دهند. به عنوان مثال، شما می توانید طناب زنی، شنا کردن یا قایق سواری را امتحان کنید. برای حفظ سلامتی تان سیگار را ترک کنید. کشیدن باعث افزایش سطح میوستاتین بدن می شود. برای کاهش میزان میوستاتین، از روش های کاهش این ماده استفاده کرده و هرگز به سمت سیگار نروید. اگر از قبل به نیکوتین معتاد شده اید، برنامه ای برای ترک سیگار شروع کنید. بهترین روش برای ترک سیگار، کنار گذاشتن تدریجی این رفتار است. به عنوان مثال، اگر تصمیم گرفتید که طی دو هفته دیگر، سیگار را به طور کامل ترک کنید، امروز مصرف سیگار خود را کاهش دهید. حدود پنج روز بعد آن را دیگر کم کنید. بعد از حدود روز، دوباره مصرف سیگار خود را کاهش دهید. سرانجام، با گذشت دو هفته، آخرین نخ سیگار خود را بکشید. همچنین می توانید از یک مهار کننده میوستاتین استفاده کنید. استفاده از مهارکننده های میوستاتین در مراحل ابتدایی بوده و برای افرادی که اختلالات پزشکی موثر بر رشد عضلات دارند، استفاده می شود. اگر هدف شما درمان چنین اختلالاتی است، ممکن است یکی از واجدین شرایط استفاده از این روش درمانی باشید. این روش درمانی یک روش نیازمند به نسخه پزشک است. برای تعیین بهترین روش های کاهش میوستاتین، با پزشک خود صحبت کنید. یک روش آزمایشی دیگر، ژن درمانی مهار کننده های میوستاتین است که این روش در مراحل اولیه رشد است. این روش ممکن است روزی برای بیماران مبتلا به اختلالات تحلیل برنده عضلات مفید باشد. در مورد مکمل فولیستاتین از پزشک خود سوال کنید. فولیستاتین مانع تولید میوستاتین می شود. مکمل های حاوی فولیستاتین می توانند سطح میوستاتین شما را کاهش دهند. به طور کلی، مکمل های فولیستاتین به صورت پودر ارایه می شوند. آنها با آب یا شیر مخلوط می شوند، سپس مصرف می شوند. فولیستاتین گران قیمت است، به طور گسترده ای در دسترس نیست و ممکن است خطرات کبدی به همراه داشته باشد. پزشک بهترین فردی است که می تواند به شما در این زمینه کمک کند.

یک آنتی بیوتیک است که برای درمان عفونت های ناشی از انواع خاصی از باکتری استفاده می شود. فرم خوراکی آموکسی سیلین به صورت فرم های فوری رهش ( IR ) ، آزادشده ( ER ) یا جویدنی در دسترس است. فرم جویدنی و فرم IR فقط به عنوان داروهای عمومی و فرم ER فقط به عنوان داروی تجاری با نام تجاری Moxatag در دسترس قرار می گیرد. آموکسی سیلین به صورت کپسول و سوسپانسیون نیز وجود دارد. همه اشکال از طریق دهان به صورت خوراکی مصرف می شوند. فرم خوراکی این دارو خواب آلودگی ایجاد نمی کند، اما می تواند منجر به بروز عوارض جانبی دیگری شود. عوارض جانبی رایج فرم خوراکی آموکسی سیلین می تواند شامل موارد زیر باشد: راش استفراغ عفونت قارچی واژن در شرایطی که این عوارض خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر شود یا از بین نرفت، با پزشک یا داروساز خود در مورد ادامه مصرف آنها مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک است یا فکر می کنید که یک فوریت پزشکی دارید، با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: واکنش های حساسیت بیش از حد که علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم شبه مانند تب، بدن درد یا گلو درد بثورات دردناک قرمز یا بنفش که انتشار می یابد. تاول هایی که می توانند باعث خراش پوست و ایجاد زخم های باز شوند. آسیب کبدی. این عوارض ناشی از این دارو به ندرت رخ می دهد. اما در صورت بروز می تواند شامل موارد زیر باشد: درد در شکم (ناحیه معده) زرد شدن پوست و چشم ها افزایش نشان داده شده در آزمایش خون این دارو یک آنتی بیوتیک است که برای درمان عفونت های ناشی از نوع خاصی از باکتری استفاده می شود. این دارو ممکن است به عنوان بخشی از یک درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که شاید لازم باشد آن را با داروهای دیگر مصرف کنید. این دارو متعلق به دسته ای از داروها به نام پنی سیلین است. یک کلاس داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. این دارو با از بین بردن باکتری ها و جلوگیری از رشد آن در بدن کار می کند. این دارو ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. فرم خوراکی این دارو می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که می خورید، تداخل کند. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. این می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخلات، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. برخی از داروها خطر عوارض جانبی ناشی از این دارو را افزایش می دهند. مصرف با داروهای خاص خطر عوارض جانبی ناشی از این دارو را افزایش می دهد. دلیل آن این است که ممکن است مقدار این دارو در بدن شما افزایش یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: اگر از این داروها با هم استفاده کنید، ممکن است بثورات پوستی ایجاد کنید. اگر از این داروها با هم استفاده کنید، پزشک احتمالا دوز آموکسی سیلین شما را ثابت نگه می دارد. مصرف این دارو با داروهای خاص خطر عوارض جانبی این داروها را افزایش می دهد. این دارو میزان این داروها را در بدن افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها شامل داروهایی برای درمان لخته های خون است. اگر از آنها با این دارو استفاده کنید، خطر خونریزی شما بیشتر است. هنگامی که آموکسی سیلین کمتر موثر است. هنگامی که آموکسی سیلین با داروهای خاصی استفاده می شود، ممکن است به خوبی کار نکند. از طرفی هم ممکن است مقدار آموکسی سیلین در بدن شما کاهش یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: سولفونامیدها مانند سولفامتوکسازول تتراسایکلین ها مانند تتراسایکلین یا داکسی سایکلین کلرامفنیکلماکرولیدها مانند اریترومایسین، کلاریترومایسین یا آزیترومایسین از طرفی هم مصرف برخی داروهای خاصی با آموکسی سیلین ممکن است به همان اندازه نیز موثر نباشند. زیرا ممکن است مقدار این داروها در بدن شما کاهش یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: در صورت نیاز به مصرف آموکسی سیلین، پزشک ممکن است نوع دیگری از بارداری را برای شما تجویز کند. در هنگام مصرف این دارو بهتر است که مصرف دارو را طبق تجویز پزشک به طور کامل تا پایان ادامه دهید. در صورت احساس بهتر شدن، مصرف این دارو را قطع نکنید. قطع دارو می تواند باعث شود که عفونت شما بیشتر طول بکشد. همچنین ممکن است مقاومت دارویی ایجاد کند. این بدان معنی است که اگر در آینده به عفونت باکتریایی مبتلا شوید، دیگر قادر به درمان آن با آموکسی سیلین نخواهید بود. آموکسی سیلین ممکن است باعث اسهال شود. در صورت ابتلا به اسهال خونی یا آبکی، گرفتگی معده و تب بدون آن با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو می تواند یک واکنش آلرژیک جدی ایجاد کند. این واکنش می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) اگر به آنتی بیوتیک های دیگر مانند پنی سیلین ها یا سفالوسپورین ها حساسیت دارید، احتمال بروز واکنش آلرژیک بیشتر است. اگر هنگام مصرف این دارو در تنفس یا تورم گلو یا زبان خود دچار مشکل شدید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو با چندین هشدار همراه است. آموکسی سیلین می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکل تنفس تورم گلو یا زبان آموکسی سیلین خطر ابتلا به بثورات شدید را افزایش می دهد. آموکسی سیلین ممکن است باعث شود شما هنگام آزمایش گلوکز (قند) در ادرار واکنش مثبت کاذب داشته باشید. با پزشک خود در مورد نحوه کنترل قند خون هنگام مصرف آموکسی سیلین صحبت کنید. اگر به شدید، ممکن است کلیه ها به سرعت این دارو را از بدن پاک نکنند. در نتیجه، ممکن است سطح آموکسی سیلین در بدن شما جمع شود. برای کمک به پیشگیری از این، پزشک ممکن است دوز کمتری از این دارو را به شما بدهد. برای زنان باردار: آموکسی سیلین یک داروی بارداری دسته B است. این به معنای دو چیز است: تحقیقات انجام شده روی حیوانات خطری برای جنین در زمان مصرف دارو نشان نداده است. مطالعات کافی در مورد انسان انجام نشده است که نشان دهد این دارو خطری برای جنین دارد. اگر باردار هستید و قصد بارداری دارید با پزشک خود در مورد مصرف این دارو مشورت کنید. مطالعات روی حیوانات همیشه نحوه واکنش انسان را پیش بینی نمی کند. بنابراین، این دارو فقط در صورت نیاز مبرم در بارداری باید استفاده شود. اگر هنگام مصرف این دارو باردار شدید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. آموکسی سیلین ممکن است به شیر مادر منتقل شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند منجر به بروز عوارض جانبی شود. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرید. کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود که بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شما شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی شما واکنش بدن به اولین دوز دارو پزشک ممکن است شما را با دوز کمتری یا یک برنامه دوز متفاوت شروع کند. این می تواند باعث شود سطح این دارو بیش از حد در بدن شما جمع نشود. فرم خوراکی آموکسی سیلین برای درمان کوتاه مدت استفاده می شود. اگر طبق دستورالعمل استفاده نکنید، خطرات جدی به همراه دارد. اگر ناگهان مصرف دارو را قطع کردید یا اصلا آن را مصرف نکردید ممکن است عفونت باکتریایی شما بهبود نیابد یا بدتر شود. اگر دوز دارو را از دست دادید یا دارو را طبق برنامه مصرف نکردید داروی شما ممکن است خوب کار نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو به خوبی کار کند، باید مقدار مشخصی از آن همیشه در بدن شما باشد. مهم است که کل دوره درمان را طبق تجویز پزشک خود به پایان برسانید. در صورت احساس بهتر شدن، مصرف دارو را قطع نکنید و یا از دوزهای آن صرف نظر کنید. این می تواند باعث شود که دوران بهبودی شما بیشتر طول بکشد. مصرف بیش از حد آن ممکن است سطح خطرناکی از دارو را در بدن افزایش دهد. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: ناراحتی معده اگر فکر می کنید مقدار زیادی از این دارو را مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما شدید است، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا بلافاصله به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر پزشک فرم خوراکی آموکسی سیلین برای شما تجویز می کند این ملاحظات را در ذهن داشته باشید. این دارو را در زمان (های) توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید. شما باید ساعت پس از اتمام وعده غذایی، فرم های آزاد شده آموکسی سیلین مصرف کنید. می توانید کپسول، فرم، فرم جویدنی یا سوسپانسیون آموکسی سیلین را با یا بدون غذا مصرف کنید. فرم های با انتشار طولانی را خرد نکنید و برش ندهید. اما شما می توانید فرم های معمولی یا جویدنی را خرد کنید و یا برش دهید. آموکسی سیلین را در دمای اتاق بین درجه فارنهایت و درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد و درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. این دارو باید دور از نور نگه داری شود. این دارو را در مناطق مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید.

شیوع عفونت در سراسر دنیا آن هم با یک نام جدید و ناشناخته مسیله ای است که باعث نگرانی همه شده و سرعت گسترش و فراگیر شدن آن به یکی از چالش های مسیولین تبدیل شده و مهم ترین سوالات در مورد کرونا این است که آیا مسیولین بهداشت کشوری قادر به کنترل این بیماری خواهند بود؟ قطعا سوالات بی پاسخ بسیاری در مورد این ویروس ناشناخته و جدید با نام کرونا در ذهن ما نقش بسته که اطلاعات بیشتر در مورد آن می تواند تا حدی خیالمان را راحت کند. ما در این مقاله از پزشکت به تحقیق در مورد ویروس کرونا پرداخته ایم. سوالات مهمی که باید پاسخ آن ها را بدانید را در قالب یک مقاله در اختیارتان قرار خواهیم داد. ویروس کرونا همان nCoV - است که در ایران آن را با نام علمی کووید - می شناسند. ویروس کرونا از خانواده ویروس هایی است که سیستم تنفسی پستانداران را هدف قرار داده و آن ها را مبتلا می کند. ویروس کرونا بر اساس ویژگی های به خصوص خود در چهار درجه آلفا، بتا، دلتا و گاما جای می گیرند. اکثریت این ویروس ها فقط حیوانات را درگیر کرده و فقط تعداد کمی از آن ها می تواند انسان ها را درگیر کند. تنها نوع قابل انتقال از کرونا ویروس به انسان، نوع آلفا و بتای این ویروس است. در طول تاریخ فقط دو نوع کرونا ویروس توانست در کل دنیا شیوع پیدا کرده و عده زیادی را مبتلا کند: اولین نوع آن کرونا ویروس سارس ( SARS ) بود که باعث بروز سندرم حاد تنفسی شده و در سال در دنیا شیوع پیدا کرد. اپیدمی ویروس سارس در اولین قدم مردم چین و هنگ کنک را درگیر کرد. پس از شیوع در سراسر دنیا در سال ناپدید شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کرونا ویروس بعدی، مرس ( MERS ) نام داشت که سندرم دستگاه تنفسی د. برای اولین بار در سال مردم ساکن در عربستان صعودی را درگیر کرد. از آن زمان تاکنون این ویروس حدود , نفر را مبتلا کرده است. زمانی که انسانی به ویروس کرونا مبتلا می شود، معمولا علت اصلی آن تماس با حیوان آلوده است. شایع ترین حیوانی که ناقل این ویروس است، خفاش ها هستند. اگرچه که معمولا کرونا ویروس ها مستقیما به انسان ها منتقل نمی شوند. ولی این انتقال می تواند از طریق یک حیوان واسطه اتفاق بیفتد. در نتیجه همیشه نیازی نیست تا برای ابتلا به ویروس کرونا با یک حیوان خانگی در تماس باشید. اگر نگاهی به تاریخچه انواع ویروس کرونا بیاندازیم هم متوجه می شویم که کرونا ویروس سارس از طریق گربه های زباد و ویروس مرس از طریق شترها به انسان منتقل شده است. البته تشخیص اینکه عفونت ویروس کرونا از طریق چه حیوانی به انسان منتقل شده کار بسیار دشواری است. در مورد کرونا ویروس هم با پیگیری ها و با توجه به گزارشات محل شیوع ویروس کرونا از یک مرکز فروش غذاهای دریایی در مرکز شهر ووهان بوده است که مسیولان محلی آن را در تاریخ ژانویه پلمپ کرده بودند. با این حال بسیاری از بررسی های اخیر نشان می دهد که این فروشگاه احتمالا تنها علت شیوع و گسترش ویروس کرونا نبوده است. زیرا بسیاری از افراد مبتلا به ویروس مدتها بود که از این فروشگاه خریدی انجام نداده بودند. در نتیجه علت اصلی شیوع این ویروس و حیوان ناقل آن هنوز ت یید نشده و شناسایی منبع کرونا ویروس نیاز تحقیق و بررسی های بیشتری خواهد داشت. با وجود اینکه منش این بیماری حیوانی است اما این ویروس به سادگی می تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. قطعا سوالات زیادی در مورد شیوه اصلی انتقال این بیماری وجود دارد که سعی می کنیم تا حد امکان به این سوالات پاسخ دهیم. طبق گفته سخنگوی سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) : "محققان هنوز در حال بررسی پارامترهای دقیق انتقال انسان به انسان این ویروس هستند". " شیوه انتقال این بیماری بدین صورت بوده است که ابتدا افراد سالم در معرض منبع این ویروس که بیشتر حیوانات ناقل این بیماری بوده، قرار گرفته و بیمار شدند. در مرحله بعدی نیز این ویروس از فردی به فرد دیگر انتقال می یابد. " "همانند کرونا ویروس های دیگر، اصلی ترین علت شیوع و گسترش این بیماری از طریق سیستم تنفسی است که به معنی تجمع ویروس ها در داخل سیستم تنفسی (بینی و شش ها) است و در نتیجه به راحتی می تواند از طریق آب دهان یا بینی از فردی به فرد دیگر منتقل شود. اما با توجه به تازه بودن این ویروس، اعلام نتیجه نیاز به تجزیه و تحلیل بیشتری در مورد اطلاعات اپیدمیولوژیک این ویروس خواهد داشت تا از بابت شیوه انتقال آلودگی اطمینان مطمین شویم. " همچنین در یکی از گزارشات خبری پخش شده در تاریخ فوریه، مشاور سازمان جهانی بهداشت دکتر ماریا وان کرکو گفت که تا این لحظه می دانیم که هر چه علایم فرد مبتلا شدیدتر باشد، احتمال انتقال آن به افراد دیگر بیشتر خواهد بود. در یکی دیگر از مصاحبه های صورت گرفته در تاریخ فوریه، دکتر آنتونی فاسی مدیر موسسه ملی آلرژی و بیماری های عفونی به این نکته اشاره کرده است که با توجه به اطلاعات به دست آمده از طریق متخصصان چینی به این نتیجه رسیدیم که دوره نهفتگی ویروس کرونا احتمالا بین و احتمال دقیق تر روز - خواهد بود. این بدین معنی است که بروز علایم فرد مبتلا ممکن است تا به طول بیانجامد. نکته بسیار مهم دیگر در مورد ویروس کرونا این است که افراد در دوران نهفتگی و زمانی که هنوز هیچ علایمی از این بیماری ندارند هم ناقل این بیماری بوده و می توانند آن را به افراد سالم انتقال دهند. با این حال احتمال عفونت بدون هیچ علامت و ت ثیر احتمالی در شیوع بیماری هنوز ناشناخته است. محققان موسسات علمی چینی توانستند تا از ابزارهای پیشرفته ترسیم ژنوم برای شناسایی ساختار دی ان ای ویروس کرونای جدید استفاده کنند. نتیجه تحقیقات نشان می دهد که ژنوم ویروس کرونا شباهت بسیار زیادی (حدود کل افراد مبتلا بوده است. در نتیجه می توان گفت که میزان کشنده بودن این نوع از ویروس بسیار کمتر از دیگر موارد شایع آن بوده و حتی از ویروس آنفولانزا HN هم کمتر است. طبق آمارهای به دست آمده از ام آوریل تا ام آوریل حدود . میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا به آنفولانزای HN مبتلا شدند که , نفر آن ها بستری شده و , مورد از این افراد در اثر این ویروس جان خود را از دست دادند. آمار جهانی نیز نشان می دهد که در سال ابتدایی شیوع این ویروس، حدود , تا , نفر در سراسر دنیا در اثر عفونت ناشی از ویروس HN جان خود را از دست دادند. به طور کلی می توان گفت که میزان شیوع بیماری کرونای جدید یا همان nCoV از دیگر انواع کرونا بسیار بیشتر بوده ولی احتمال کشنده بودن آن نسبت به SARS و MERS بسیار کمتر است. به گفته مقامات رسمی سازمان بهداشت جهانی راهکارهای پیشگیرانه بهترین راهکار برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری ویروسی است. این دستور العمل بیشتر بر روی رعایت بهداشت فردی ت کید داشته و با پایبند بودن به یک سری اقدامات ساده بهداشتی می توانید تا حد زیادی از ابتلا به آن جلوگیری کنید. به گفته سخنگوی سازمان بهداشت جهانی برای پیشگیری از شیوع این عفونت کافی است دست های خود را به صورت منظم شسته، دهان و بینی خود را در حین سرفه یا عطه پوشانده و گوشت ها و تخم ها را به خوبی بپزید. علاوه بر این از تماس با افراد دارای علایم بیماری تنفسی مثل سرفه و عطسه خودداری کنید. افرادی که وظیفه مراقبت از افراد مبتلا به ویروس کرونا را داشته یا در اطراف آن ها افراد مبتلا به این بیماری زندگی می کنند، باید از ماسک تنفسی مناسب استفاده کنند. البته نکته بسیار مهم برای استفاده از ماسک این است که این ماسک ها باید بتواند کاملا دهان و بینی فرد را بپوشاند. همچنین قبل از پوشیدن ماسک جدید به خوبی دست ها را شسته و ماسک قبلی را با رعایت نکات بهداشتی داخل سطح آشغالی انداخته و مجددا دست های خود را بشویید. در حال حاضر هیچ درمانی برای افراد مبتلا به ویروس کرونای جدید وجود ندارد. در نتیجه درمان این بیماری با هدف کنترل علایم تنفسی و تب ناشی از آن آن صورت خواهد گرفت. ویروس کرونا در حقیقت همان nCoV - است که در ایران آن را با نام علمی کووید - می شناسند. ویروس کرونا از خانواده ویروس هایی است که سیستم تنفسی پستانداران را هدف قرار داده و آن ها را مبتلا می کند. همانند کرونا ویروس هایی که در گذشته شیوع پیدا کرده بود. این ویروس کرونایی جدید نیز ابتدا سیستم تنفسی فرد مبتلا را هدف قرار داده و بیشتر علایم سلامت تنفسی فرد را تحت ت ثیر قرار خواهد داد. همچنین در حال حاضر هیچ درمانی برای افراد مبتلا به ویروس کرونای جدید وجود ندارد. درمان با توجه به علایم ظاهر شده تجویز خواهد شد. منبع:

در زمانه آشفته، دشوار و ترسناکی به سر می بریم در مواجهه با ویروس کرونا با خودتان به مهربانی رفتار کنید و سخنان وینستون چرچیل را به یاد داشته باشید که می گوید: "وقتی از وسط جهنم می گذرید به حرکت کردن خود ادامه دهید". یکی از راه های مواجهه و مقابله با ویروس کرونا استفاده از اصول درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد ( ACT ) ، می باشد که این روش بر چند گام اولیه مانند تمرکز کردن بر روی آنچه که تحت کنترل شما قرار دارد، تصدیق افکار و احساساتتان، توجه به زبان بدن، سرگرم شدن و انجام دادن کارهای که دوست دارید، اقدام متعهدانه، پذیرش و قبول کردن واقعیت ها و ارزش ها، شناسایی منابع و ضدعفونی سازی و رعایت فاصله اجتماعی استوار است. بحران کرونا می تواند به شیوه های مختلفی از جمله جسمانی، هیجانی، اقتصادی، اجتماعی و روانشناختی روی زندگی همه ما تاثیر بگذارد. همه ما دیر یا زود با خطرات واقعی این بیماری جدی و گسترده و ناتوانی های سیستم های بهداشتی در مقابله با آن، ضررهای اجتماعی، بحران اقتصادی فراگیر و مشکلات اقتصادی فردی در جنبه های مختلف زندگی و بسیاری موارد دیگر روبه رو خواهیم شد. اما درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد یکی از روان درمانی های موثر و مبتنی بر شواهد علم روانشناسی است. به طور کلی وقتی ما با یک بحران روبه رو می شویم، به ناچار اضطراب و ترس را تجربه خواهیم کرد. در واقع اضطراب و ترس، پاسخ هایی درست و طبیعی ما به موقعیت های چالش برانگیز، خطرناک و مبهم هستند. اما متاسفانه در چنین شرایطی غرق شدن در نگرانی ها و افکارهای نادرست و نگران کننده و فکر کردن به مواردی که از دسترس ما خارج هستند خیلی آسان و راحت است. برخی از این افکار مزاحم و نگران کننده، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چه اتفاقی ممکن است در آینده رخ بدهد؟ بعد از بروز این بحران چه اتفاقی رخ می دهد؟ ویروس چه اثراتی بر شما یا عزیزانتان یا جامعه و کشورتان خواهد داشت؟ ویروس و بحران تا چه زمانی شیوع پیدا می کند و چه زمانی کنترل می شود؟ اگرچه غرق شدن در این افکار و نگرانی کاملا طبیعی است اما باید قبول کنیم این نوع غرق شدگی سودمند و مفید نیست. در واقع هرچه بیشتر روی چیزی که از کنترل ماست تمرکز کنیم به احتمال زیاد ناامید تر و یا مضطرب تر خواهیم شد. به این ترتیب، مهمترین کاری که هر کس در هر نوع بحرانی می تواند انجام دهد این است که روی آنچه در کنترل شما است تمرکز کنید نه چیزی که از کنترل شما خارج است. قبول کنید شما نمی توانید آنچه که قرار است در آینده رخ دهد، را کنترل کنید. شما روی ویروس کرونا یا اقتصاد جهانی یا سیاست های دولتی در مدیریت این وضعیت آشفته هیچ کنترلی ندارید. علاوه بر آن به طور جادویی نمی توانید احساسات خود را کنترل کنید و همه این ترس و اضطراب های کاملا طبیعی را از بین ببرید. اما می توانید آنچه "اینجا و اکنون" قرار است اتفاق بیفتد و در زمان "حال" وجود دارد را کنترل کنید و اصل کار "کنترل بر زمان حال" است. چون آنچه "اینجا و اکنون" انجام می دهید می تواند تغییر بسیار بزرگی در وضعیت شما و نزدیکا نتان و همچنین تاثیر چشمگیری بر جامعه اطرافتان داشته باشد. واقعیت این است که ما می توانیم کنترل بسیار زیادی روی رفتارهایمان داشته باشیم تا روی افکار و احساساتمان. پس هدف شمارە یک این است که کنترل رفتارهایمان را همین الان و همین جا به عهده بگیرید تا بتوانید به طور موثر به بحران کنونی پاسخ بدهید. برای انجام چنین اقدامی باید با دنیای درونی (همه افکار و احساسات دشوار خود) و حتی با دنیای بیرونی (همه مشکلات واقعی اطراف) خودتان کنار بیایید. در زمان بروز طوفان، در صورتی که قایق ها و کشتی ها "لنگر" نداشته باشند به راحتی غرق می شوند. اما لنگر انداختن کشتی ها و قایق ها تاثیری بر روی طوفان و آب و هوا ندارد اما باعث محکم و استوار ماندن کشتی در بندر تا زمان فروکش کردن طوفان می شود. درست همین اتفاق برای شما در زمان بروز موقعیت های بحرانی و طوفان های هیجانی رخ می دهند و افکار نادرست در ذهن شما ایجاد می شوند و چرخ میخورند و حتی می توانند منجر به بروز احساسات دردناکی در بدن شوند. در صورت غرق شدن شما در طوفان درون و این افکار ممکن است نتوانید هیچ کار مفیدی را انجام دهید. پس اولین گام کاربردی این است که "لنگر بیاندازید". فرمول سادە "لنگر انداختن" فرمول ساده لنگر انداختن برای نجات از غرق شدگی در طوفان این افکار شامل گام مهم و اساسی زیر است: تصدیق کردن افکار و احساساتتان توجه کردن به زبان بدن سرگرم شدن به امور روزمره وکارهای خود به آرامی و مهربانی آنچه در درون شما می گذرد مانند افکار، احساسات، هیجان ها، خاطرات، حس های بدنی و میل های شدید خود را تصدیق کرده و سعی کیند مثل دانشمند کنجکاو هر آنچه که در دنیای درونی تان جریان دارد را مشاهده و تصدیق کنید. به بدنتان توجه و با آن ارتباط برقرار کنید. برای پیدا کردن شیوه خود و شناسایی زبان بدن تان می توانید راهکارهای زیر را درنظر بگیرید: به آهستگی پای خود را روی زمین فشار بدهید. به آهستگی کمر و ستون فقرات خود را صاف کنید، اگر در حالت نشسته هستید در صندلیتان رو به جلو با کمری راست بنشینید. به آهستگی نوک انگشتان دست ها را به همدیگر بچسبانید و فشار بدهید. به آرامی عضلات بازو یا گردن خود را بکشید و بعد شانه هایتان را آرام به سمت بالا بیاورید. به آرامی نفس بکشید. توجه: هدف از انجام دادن این حرکات، این است که از افکار و احساسات خود آگاه شوید و حضور آنها را تصدیق کنید و همزمان به بدنتان توجه کنید، با آن تماس برقرار کرده و فعالانه بدن خود را به حرکت در بیاورید. با انجام دادن چنین اقداماتی می توانید تا حد ممکن اقدامات بدنی خود را کنترل و بر روی انجام دادن آن ها تمرکز کنید. در این گام می توانید همزمان با کنترل افکار و احساسات تان به بدنتان توجه دارید و بر روی آن ها تمرکز کنید. فکر و توجه خودتان را بر روی فعالیت های روزمره و سرگرمی های مورد علاقه خود متمرکز کنید. برای این کار می توانید، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: کنجکاوانه و بدون قضاوت و ارزیابی به دور و بر خودتان در اتاق نگاه کرده و به پنچ چیزی که می بینید دقت کنید. کنجکاوانه و بدون قضاوت و ارزیابی به سه یا چهار صدایی که در اطرافتان می شنوید، دقت کنید. کنجکاوانه و بدون قضاوت و ارزیابی بوهای اطراف و مزه دهان خود را حس کرده و در نهایت بر روی آنچه انجام می دهید دقت و تمرکز کنید. در حالت ایده آل می توانید گام های لنگرانداختن یعنی گام های دوم، سوم و چهارم را سه یا چهار بار انجام بدهید تا تبدیل به یک تمرین دو یا سه دقیقه ای برای شما شود. هرگز از گام دوم یعنی تصدیق کردن افکار و احساسات مخصوصا وقتی که افکار و احساسات سخت یا ناخوشایندی دارید نگذرید. ادامه دادن تصدیق افکار و احساسات بسیار مهم است. اگر این گام را نادیده بگیرید، این تمرین به یک تکنیک حواس پرتی تبدیل می شود. "لنگر انداختن" یعنی انجام دادن گام های دوم و سوم و چهارم مهارت های بسیار مفیدی هستند که می توانید از آن برای مدیریت ارتباط موثر با افکار، احساسات، خاطرات، امیال قوی و حس های بدنی دشوار استفاده کنید. با استفاده از آن از حالت خودکار و غرق شدن در افکار و احساسات بیرون می آیید و سرگرم زندگی خود می شوید. در موقعیت های سخت، استوار و محکم می مانید، زنجیرە افکار مزاحم و نگران کننده و وسواس فکری را از بین می برید و در عیم حال می توانید بر روی فعالیت یا تکلیفی که انجام می دهید تمرکز کنید. هرچه بهتر در "اینجا و اکنون " لنگر بیندازید، کنترل بیشتری روی اقدامات خودتان خواهید داشت و انجام گام های بعدی برای شما آسان تر می شود. اقدام متعهدانه به معنای اقدام موثری است که با ارزش های شما هدایت می شوند. اقدام موثر، همان اقدام های خواهند که عمیقا برای شما مهم هستند و در هر شرایطی باز هم آن ها را انجام می دهید. در شرایط فعلی واضح است که چنین اقداماتی شامل همه رفتارهای محافظتی در برابر کرونا می شود، از جمله: شستن دست مکرر رعایت فاصله اجتماعی دور شدن از افراد بیمار قرنطینه کردن خانگی بیماران اما علاوه بر این اقدامات ضروری، نکته های زیر را هم در نظر بگیرید: آیا می توانید به بیماران کرونایی کمک و یا از آن ها پرستاری کنید؟ آیا می توانید به کسی در انجام کارهای خود با مشکل روبرو شده است، کمک کنید؟ چه شیوه های ساده ای برای مراقبت از خود و اطرافیان تان و کمک به آنها وجود دارد؟ موثرترین شیوه های گذراندن وقت در دوران و ساعات قرنطینه ای برای شما کدام است؟ چه اقدامات مهربانانه، مراقبتگرانه، و حمایتگرانه ای می توانید برای دیگران انجام دهید؟ آیا می توانید از طریق تماس تلفنی یا پیامک، کلمات مهربانانه ای به کسی که پریشان و ناراحت است بگویید؟ در طول روز به طور مکرر از خود بپرسید "چه کاری هر قدر کوچک می توانم انجام بدهم که زندگی خودم و نزدیکان خودم را بهتر کنم؟ " به هر پاسخی که رسیدید، سریعا آن را انجام دهید و سرگرم آن شوید. پذیرش و آرامش به معنای ایجاد فضای درونی برای تجربه احساسات ناخوشایند و مهربان کردن با خودتان است. تجربه کردن احساسات ناخوشایند مانند ترس، اضطراب، خشم، غم، احساس گناه، تنهایی، ناامیدی و سردرگمی در شرایط بحران کنونی، قطعی است. این احساسات واکنشهایی طبیعی هستند و ما نمی توانیم از بروز آنها جلوگیری کنیم اما می توانیم پذیرای آنها باشیم و در درونمان فضایی برای تجربه کردن آنها ایجاد کرده و تصدیق کنیم که بروز این احساسات کاملا طبیعی هستند و اجازه بدهیم که این احساسات وجود داشته باشند و در عین حال با خودمان به مهربانی رفتار کنیم. به یاد داشته باشید که "مهربانی با خود" برای مقابله خوب و موثر با این بحران مخصوصا برای مراقبین بیماران ضروری است. اگر تا به حال سوار هواپیما شده باشید این پیغام را شنیده اید: "در مواقع اضطراری، قبل از کمک به دیگران، ماسک اکسیژن خود را بزنید". مهربانی با خود همان ماسک اکسیژن شماست یعنی اگر از خودتان به خوبی مراقبت کنید در مواردی که لازم باشد به راحتی می توانید از دیگران هم مراقبت کنید. پس از خودتان بپرسید "اگر کسی که دوستش دارم احساسات ناخوشایندی و بیماری داشته باشد و برایش چه کاری می توانم انجام بدهم؟ ". سپس با خودتان همانگونه رفتار کنید که دوست دارید با دیگران رفتار کنید. اقدامات موثر و متعهدانه گام قبلی می تواند ارزش های بنیادین شما را هدایت کنند: می خواهید با خودتان و دیگران چگونه رفتار کنید؟ در مواجهه با بحران کنونی می خواهید به خاطر چه چیزی ایستادگی کنید؟ دوست دارید در این ایستادگی چه نوع انسانی باشید و رفتار وکردار شما نماد چه چیزی باشد؟ ارزش های شما می تواند شامل عشق، احترام، شوخ طبعی، صبوری، شجاعت، صداقت، مراقبتگری، پذیرش و گشودگی، مهربانی . یا چیزهای بیشمار دیگری باشد. در طول روز به دنبال شیوه هایی برای جلوه دادن این ارزش ها باشید. به این ارزش ها اجازه بدهید اقدامات موثر شما را تعیین و هدایت کنند. در نظر داشته باشید تا وقتی که که این بحران ادامه پیدا کند انواع و اقسام موانع پیش روی شما وجود دارند: به برخی از اهداف های تان نمی رسید. برخی از کارهای خودتان را نمی توانید انجام دهید. با مشکلاتی روبه رو می شوید که راه حل های ساده ای ندارند. اما با تمام این مشکلات و چالش ها به شیوه های مختلفی می توانید همراستا با ارزش ها و اهداف خود زندگی کنید. سعی کنید این سوالات را در شرایط دشوار برای "مهربانی با خود" از خودتان بپرسید: برای همیاری در ارتقای بهتر زیستن اطرافیان خود می توانم انجام بدهم؟ به چه شیوه های مهربانانه ای می توانم با آنهایی که رنج می کشند کمک کنم؟ در این بحران چه کارهای می توانم انجام دهم که وقتی سال ها بعد به این روزها نگاه می کنم بتوانم به خودم افتخار کنم؟ وقتی این روزهای سخت را پشت سر میگذارم چطور و به چه شیوه هایی می توانم از خودم مراقبت کنم؟ چه کلمات و جمالت مهربانانه ای می توانم به خودم بگویم و چه کارهایی از سر مهربانی می توانم برای خودم انجام بدهم؟ منابعی برای کمک، یاری، حمایت و توصیه گرفتن را شناسایی کنید. این منابع شامل دوستان، خانواده، همسایه ها، متخصصین سلامت و خدمات اورژانسی است. و مطمین شوید که شماره تلفن های اورژانسی و در صورت لزوم روان شناختی را می دانید. همچنین با شبکه اجتماعی خود در ارتباط باشید و اگر می توانید از دیگران حمایت کنید. یک جنبه بسیار مهم از این گام پیدا کردن منبعی معتبر و قابل اعتماد برای دریافت و به روز کردن اطلاعات دربارە بحران و راهنماهای پاسخدهی به آن است. وب سایت سازمان بهداشت جهانی و وزارت بهداشت منبع پیشتاز چنین مطالب و اطلاعاتی است که می توانید از آن ها استفاده کنید. برای این گام همان راه های پیشگیری از ابتلا به کرونا ویروس را رعایت کنید: دست هایتان را به طور منظم ضدعفونی کنید. تا جایی که می توانید فاصله اجتماعی را رعایت کنید. اما به یاد داشته باشید که منظور فاصله گیری جسمانی است، نه قطع روابط هیجانی. و در نهایت به یاد داشته باشید که وقتی مشکلات ریز و درشت در دنیای اطراف شما پیدا می شوند و طوفان های هیجانی درون شما برمی خیزند به این گام ها برگردید: تمرکز بر آنچه در کنترل شماست. تصدیق کردن افکار و احساساتتان توجه کردن به بدنتان مشغله و سرگرمی شدن به امور روزمره اقدام کردن متعهدانه و موثر پذیرش و گشودگی ارزش ها شناسایی منابع ضدعفونی سازی و فاصله گیری

یا همان آرتریت روماتویید ( RA ) مدیریت به موقع و مداوم آرتروز می تواند از آسیب مفصل و در نهایت ناتوانی جلوگیری کند. در این مقاله علایم و نشانه های اولیه آرتریت روماتویید، عوامل خطرزا و زمان مراجعه به پزشک بررسی می شود. آرتریت روماتویید زمانی رخ می دهد که مفاصل ملتهب می شوند. زیرا در این شرایط سیستم ایمنی بدن فرد به درستی کار نمی کند. علایم اصلی RA درد و سفتی مفصل است. قبل از بروز این علایم، فرد ممکن است برخی علایم هشدار دهنده اولیه را تجربه کند. برخی از این علایم هشدار دهنده اولیه، مربوط به احساس فرد است، در حالی که برخی دیگر به مفاصل بیمار بستگی دارند. مشاهده این علایم هشدار دهنده می تواند به افراد کمک کند تا در اولین فرصت ممکن درمان وضعیت خودش را شروع کند. علایم هشدار دهنده اولیه RA ، عبارتند از: التهاب همراه با RA ممکن است باعث احساس بد و تب در مبتلایان به روماتیسم مفصلی شود. ممکن است دمای بدن آنها کمی افزایش یافته باشد که این یک نشانه اولیه است که گاهی اوقات همراه با خستگی بروز می کند. تب به عنوان یکی از علایم هشدار دهنده در روماتیسم مفصلی حتی ممکن است قبل از هرگونه ت ثیر محسوس روی مفاصل رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال، تب بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) به احتمال زیاد نشانه برخی از اشکال دیگر بیماری یا عفونت است. سومین علامت هشدار دهنده اولیه RA کاهش وزن غیرقابل توجیه است که احتمالا از اثر غیر مستقیم التهاب ناشی می شود. وقتی کسی احساس تب و می کند، ممکن است اشتهای خودش را از دست بدهد و همین امر باعث لاغر شدن وی می شود. سفتی، لطافت و درد مداوم در مفاصل ممکن است نشانه اولیه آرتریت روماتویید باشد. یکی دیگر از علایم اولیه RA ، سفتی مفصل است. سفتی ممکن است در یک یا دو مفصل کوچک، اغلب در انگشتان، ایجاد شود. ممکن است به آهستگی بروز کند اما ممکن است چند روز طول بکشد. علاوه بر سفتی که مفاصل خاص را تحت ت ثیر قرار می دهد، احساس کلی سفتی در بدن ممکن است نشانه اولیه RA باشد. این نوع سفتی معمولا پس از مدت طولانی شخص را درگیر می کند. این علامت دلیل سفتی صبحگاهی شکایتی مشخص در بیماران مبتلا به RA حساسیت مفصلی که روی دست ها و پاها ت ثیر می گذارد یک نشانه اولیه اولیه RA است. در دست ها، ممکن است مفصل در وسط و پایه انگشتان هنگام فشار دادن یا هنگام حرکت تحریک پذیر شوند. مفاصل پایه انگشتان در پا ممکن است نرم شوند. این وضعیت ممکن است باعث شود افراد هنگام راه رفتن روی پاشنه پا راه بروند یا انگشتان پا را به سمت بالا نگه دارند. درد مفاصل در انگشتان، مچ و پا نشانه RA است. در این شرایط التهاب، پوشش مفصل را ضخیم تر کرده و همچنین باعث تولید مایع مفصلی اضافی می شود. هر دوی این عوامل به کپسولی که مفصل را احاطه کرده فشار وارد کرده و انتهای عصبی موجود در آن را تحریک می کند و باعث درد می شود. ورم در دست و پا نشانه معمولی RA است. تورم مفصل با پیشرفت RA بیشتر خودش را نشان می دهد، اما تورم ظریف ممکن است نشانه اولیه باشد. التهاب در مفاصل ممکن است منجر به قرمز شدن آنها شود. تغییر رنگ پوست اطراف مفاصل دست و پا نشانه RA است. قرمزی به این دلیل اتفاق می افتد که التهاب باعث گسترده تر شدن رگ های خونی پوست اطراف می شود. این وضعیت باعث می شود خون بیشتری به سمت رگ ها جریان پیدا کرده و منجر به قرمزی پوست در این مناطق شود. گرم شدن مفصل ناشی از التهاب است و حتی می تواند قبل از ایجاد قرمزی یا التهاب رخ دهد. گرم شدن مفصل ها می تواند نشانه اولیه RA باشد. موثر بر دست و پا ممکن است نشانه اولیه RA باشد. این علایم در اثر التهاب در مفاصل ایجاد می شود که می تواند باعث فشرده سازی عصب شود. در مراحل اولیه RA ، فرد ممکن است متوجه شود که در خم کردن مچ دست خود به جلو و عقب مشکل دارد. با پیشرفت بیماری، آسیب به مفاصل می تواند رباط ها و تاندون ها را تحت ت ثیر قرار دهد و خم شدن و صاف کردن آنها را سخت تر کند. تغییر شکل مفصل می تواند از آرتریت روماتویید مزمن رخ دهد. تغییر شکل در به این دلیل رخ می دهد که التهاب کنترل نشده منجر به فرسایش غضروف و استخوان و همچنین شل شدن رباط (شلی) می شود. تشخیص و درمان به موقع آرتریت روماتویید برای جلوگیری از آسیب دایمی مفصل و تغییر شکل مفصل بسیار مهم است. قبل از تجربه علایم دیگر، فرد مبتلا به RA ممکن است احساس خستگی شدید و کمبود انرژی کند. همچنین ممکن است احساس افسردگی داشته باشد. احساس خستگی ممکن است بر روی موارد زیر ت ثیر بگذارد: میل جنسی روابط با دیگران بهره وری در کار فعالیت های روزمره احساس خستگی ممکن است به دلیل واکنش بدن در برابر التهاب مفاصل باشد. آرتریت روماتویید معمولا (نه همیشه) مفاصل زیادی را در دو طرف بدن درگیر می کند. بنابراین، گاهی اوقات به عنوان یک فرم چند مفصلی نامتقارن از آرتروز شناخته می شود. بر این اساس، مفاصل کوچک دست، مچ و پا معمولا تحت ت ثیر قرار می گیرند. زانوها، مچ پا، شانه ها، پهلوها و آرنج ها نیز می توانند در بیماری های اولیه درگیر شوند. آرتریت روماتویید با التهاب در این مفاصل مشخص می شود. علایم اولیه این التهاب می تواند به تدریج یا به سرعت شدید باشد. التهاب مفصل باعث سفتی می شود، معمولا صبح یا بعد از کم تحرکی بدتر می شود. همچنین در درجه های مختلف باعث گرما، تورم، قرمزی و درد می شود. مفصل می تواند با تورم جزیی بسیار ناخوشایند یا به طور قابل توجهی با کاهش قابل توجه دامنه حرکت تحت ت ثیر قرار گیرد. RA ناشی از مشکلی در سیستم ایمنی بدن است. وقتی سیستم ایمنی بدن فرد سالم باشد، از بروز عفونت پیشگیری می کند. در افراد مبتلا به RA ، به اشتباه به سلول های مخاط مفصل آنها حمله می کند و در نتیجه باعث التهاب مفاصل می شود، آنها را متورم، سفت و دردناک می کند. افرادی که RA دارند در برخی از دوره ها هیچ علایمی را تجربه نمی کنند اما ممکن است در برهه زمانی خاص علایم آنها تشدید شود. در حال حاضر، هیچ درمانی برای RA وجود ندارد، اما درمان مناسب و ورزش متوسط ممکن است به کاهش حمله ها و دوره ها کمک کند. اگر RA درمان نشود، مفاصل، غضروف ها و استخوان ها در مناطق آسیب دیده آسیب می بینند. در صورت تغییر یا بدتر شدن علایم RA ، باید به پزشک یا متخصص پزشکی اطلاع دهید، زیرا ممکن است این علایم نشان دهنده بروز عوارض جدیدتر باشند. RA RA درمان نشده همچنین می تواند منجر به ایجاد توده هایی محکم در مفاصل یا نزدیک مفاصل شود که ندولهای روماتویید نامیده می شوند. علاوه بر تغییر شکل مفصل و گره های روماتویید، RA همچنین می تواند منجر به موارد زیر شود: سندرم تونل کارپ خطر بیشتر حمله قلبی و التهاب در مناطق دیگر بدن، از جمله چشم، قلب و ریه ها پزشکان نمی دانند چه چیزی باعث می شود سیستم ایمنی بدن به مفاصل بدن افراد مبتلا به RA حمله کند. با این حال، برخی از عوامل وجود دارد که محققان معتقدند که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند، از جمله: زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به RA قرار دارند. بررسی ها نشان داده است که از هر زن نفر و از هر مرد نفر در طول زندگی خود دچار RA می شوند. طبق مطالعه ای در سال ، شواهد زیادی وجود دارد که سیگار کشیدن هم خطر ابتلا به RA را افزایش می دهد و هم باعث پیشرفت سریعتر آن می شود. یک مطالعه در سال نشان داد که ارتباطی بین چاقی و کمی افزایش خطر ابتلا به RA وجود دارد. فردی که علایم و نشانه های اولیه RA را تجربه می کند باید به پزشک مراجعه کند. یک پزشک می تواند به تشخیص این بیماری کمک کرده و درمان های مناسب را توصیه کند. تشخیص و درمان به موقع آرتریت روماتویید احتمال بروز عوارض ناشی از بیماری را کاهش می دهد. آرتریت روماتویید ( RA ) یک است که باعث التهاب مزمن مفاصل می شود. RA تمایل دارد که با علایم جزیی که معمولا در دو طرف بدن وجود دارند و می روند، به آهستگی شروع شود و در طی چند هفته یا ماه پیشرفت می کند. علایم این بیماری مزمن از فردی به فرد دیگر متفاوت است و می تواند روز به روز تغییر کند. حملات علایم RA را شعله ور شدن می نامند و دوره های غیرفعال را که علایم کمتر مشاهده می شوند، بهبودی می نامند.

براساس آخرین اخبار وزارت بهداشت شهر نیویورک در ارتباط با شیوع سندرم التهابی ناشی از کرونا در کودکان پانزده کودک بین دو تا سال مبتلا به کروناویروس از نظر علایم التهابی شبیه علایم در بیمارستان های شهر نیویورک تحت درمان قرار گرفتند که چهار نفر از آن ها برای COVID - مثبت اعلام شدند. از طرفی هم شش کودک دیگر که برای تست کرونا منفی بودند در خون آن ها آنتی بادی های تشخیص داده می شد که نشان می دهد آنها از بیماری کرونا بهبود یافته اند. گزارش های اخیر درباره کودکانی بوده که مبتلا به بیماری کاوازاکی هستند و وضعیت آن ها با بیماری همه گیر COVID - گره خورده است و باعث نگرانی در بین کودکان و والدین آن ها شده است. بیشتر کودکان مبتلا به COVID - بدون علامت هستند و فقط علایم خفیفی از خود بروز می دهند. با این حال، در دو ماه گذشته، ابتدا در اروپا و اخیرا در ایالات متحده، تعداد کمی از کودکان مبتلا به سندرم التهابی ناشی از کرونا جدی تر با COVID - مبتلا شده اند، که اغلب منجر به بستری شدن در بیمارستان و گاهی اوقات نیاز به مراقبت های ویژه می شود. به گفته رهبران شورای قلب آمریکا تعداد معدودی از بیماران علایم موجود در سایر شرایط التهابی کودکان را نشان می دهند که مهمترین آنها کاوازاکی است. یک بیماری نادر است که مبتلایان به آن علایم زیر را تجربه می کنند: حداقل روز تب بالا التهاب پوستی کودکان مبتلا به این سندرم ممکن است برخی یا تمام علایم کاوازاکی را داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این کودکان تب، التهاب مداوم و شواهدی از اختلال عملکرد یک یا چند عضو (شوک، قلبی، تنفسی، کلیوی، یا عصبی) دارند و ممکن است برای تست COVID - مثبت باشند و یا نباشد. از آنجایی که بعضی از کودکان بسیار سریع بیمار می شوند، در صورت لزوم باید آن هایی که دارای این علایم هستند، سریعا ارزیابی و تحت مراقبت قرار بگیرند. از طرفی با افزایش تعداد کودکان مبتلا به تب و شواهد التهاب باید تمام کودکان مبتلا به تب غیر قابل توضیح و افزایش پروتیین واکنشی CRP یا تعداد گلبول های سفید خون با دقت معاینه شوند. سازمان های بهداشتی نسبت به شیوع غیرطبیعی یک سندرم التهابی مانند بیماری کاوازاکی در ارتباط با COVID - ، هشدار داده اند، برخی از متخصصین قلب و عروق اطفال خاطرنشان کردند این موارد به ندرت دیده می شوند. اولین مورد دیده شده از بیماری کلاسیک کاوازاکی همراه با COVID - در اواخر فروردین ماه در بیمارستان کودکان ایالات متحده گزارش شد. پس از آن ایتالیا، اسپانیا و انگلیس اعلام کرده اند که عارضه ابتلا به بیماری شبیه به کاوازاکی در بین کودکان همزمان با شیوع بیماری COVID - در این کشور ها هم دیده است. مقامات بهداشت انگلیس در شرایطی در مورد افزایش کودکان مبتلا به COVID - شدید هشدار داده اند که این بیماری از نظر ویژگی با سندرم شوک سمی و بیماری کاوازاکی غیرعادی همراه بوده است. اما برخی از پزشکان معتقدند که حتی در شرایط عادی تشخیص بیماری کاوازاکی از سایر بیماری های کودکان که علایم مشابه دارند دشوار است. علت دشوار بودن تشخیص کاوازاکی این است که: بیماری کاوازاکی به طور معمول کودکان زیر ساله را تحت ت ثیر قرار می دهد. اما در موارد گزارش شده همراه با COVID - ، نوجوان را بیشتر درگیر کرده است. از دیگر خصوصیات این بیماری شیوع بالای علایم شکمی و است. در گزارش وزارت بهداشت نیویورک، مورد در کودکان تا ساله با بیماری معمولی یا ناقص کاوازاکی برخی با علایم شوک در بیمارستان بستری شده اند و همه آن ها تب داشتند. بیش از نیمی از آنها علایم زیر را تجربه کرده اند: ضایعات پوستی با این حال، کمتر از نیمی از کودکان علایم تنفسی داشته اند. برخی کودکان ضربان قلب بالایی داشته اند که معمولا مربوط به است. در بعضی موارد حتی درد شدید شکم این کودکان را به جراحی فرستاده است، اما علت خاصی برای شرح این درد ها پیدا نشده است. ( AHA ) برای اطمینان دادن در چگونگی بیماری غیر طبیعی به والدین کودکان توصیه می کند: "با توجه به اینکه بعضی از کودکان خیلی زود بیمار می شوند. کودکان با این علایم باید سریعا مورد ارزیابی و مراقبت قرار گیرند تا در صورت نیاز سریعا در بخش ها مراقبت ویژه قلبی بستری شدند. " اما از آنجایی که تعداد کمی از این کودکان تب و شواهدی از التهاب را تجربه می کنند و ممکن است حال عمومی آن ها خوب باشد، باید همه کودکانی که تب غیر قابل توضیح و سطح بالا پروتیین واکنش C ) CRP ) یا تعداد گلبول های سفید خون بالایی دارند با دقت مورد بررسی قرار گیرند. علاوه بر آن به پزشکان توصیه می شود: در این بیماران آزمایش PCVID - PCR . همچنین تکرار اکوکاردیوگرافی عروق کرونر نیز در این بیماران لازم و ضروری است، زیرا التهاب و آنوریسم می تواند در جوانانی که با سندرم شوک کاوازاکی بستری شده اند، ایجاد شود. درمان بیماران بستری در بیمارستان می تواند شامل تجویز دارو های استرویید و ایمونوگلوبولین های داخل وریدی ( IV ) باشد. برخی از علایم بالینی هر دو این اختلالات و COVID - مانند، بثورات و قرمزی چشم (تزریق ملتحمه) در بسیاری از بیماری های کودکان وجود دارد. اما کودکان مبتلا به عفونت COVID - به جای تورم عروق کرونری که در بیماری کاوازاکی دیده می شود، التهاب عضله قلب دارند. انجمن مراقبت های ویژه کودکان در انگلیس در بیانیه ای اعلام کرده است: "اگرچه در حال حاضر برای اظهار نظر در این مورد خیلی زود است اما با اطمینان می گویم که برخی ویژگی های این بیماری شامل سطح زیاد پروتیین C و فریتین بالا است. " ایالت نیویورک همچنین به میوکاردیت و سایر تغییرات قلبی عروقی که ممکن است دیده شود اشاره می کند. COVID - بروز پیدا کند. در حالی که اکثر کودکانی که به بیماری کاوازاکی مبتلا می شوند بدون هیچ گونه عارضه ای بهبود می یابند. در صورت عدم درمان به موقع و مناسب بیماری می تواند منجر به بروز عوارض جدی مانند بیماری عروق کرونر و آنوریسم شود. یکی از ترس های بیماری همه گیر COVID این است که به بیماران گفته می شود که از مراجعه به بیمارستان خودداری کنند اما متاسفانه ممکن است برخی از این کودکان حتی بدون علایم تنفسی به بیماری کاوازاکی مبتلا شده و در معرض خطر قرار بگیرند. نوعی بیماری التهابی در کودکان است که منجر به در سرخرگ های بدن از جمله در قلب منجر می شود. این بیماری همچنین بر غدد لنفاوی، پوست و غشاهای مخاطی ت ثیر می گذارد. علایم اولیه بیماری کاوازاکی معمولا ، عبارتند از: قرمزی چشم ها ورم و قرمزی دست ها و پاها ورم غدد لنفاوی در ناحیه گردن تبی که حداقل روز طول می کشد. ورم، قرمزی و ترک خوردن لب ها و زبان با پیشرفت بیماری، کودک ممکن است علایم زیر را تجربه کند: درد مفاصل ناراحتی دستگاه گوارش براساس اعلام سازمان ملی اختلالات نادر، سالانه حدود مورد بیماری کاوازاکی در ایالات متحده تشخیص داده می شود. این بیماری عمدتا در کودکان در سن پنج سال و جوانان بیشتر دیده می شود و در بین دختران نسبت به پسران شایع تر است. بیماری کاوازاکی در صورت عدم درمان منجر به عوارض قلبی جدی شود. اما با توجه به مراقبت های پزشکی، معمولا به راحتی با داروهای ضد التهابی درمان می شود. ارتباط دقیق و کلی بین بیمار کاوازاکی و COVID - Lucile Packard ، معتقد است: "نظریه کلی روابط بین این دو بیماری این است است که ویروس کرونا یک محرک برای ایجاد عفونت است و باعث می شود بیش از حد واکنش نشان دهد. " هر نوع عفونتی می تواند باعث ایجاد التهاب در بدن شود. بنابراین می توان گفت که SARS - CoV - ، ویروسی که باعث COVID - می شود، در برخی از کودکان باعث پاسخ های التهابی مانند کاوازاکی می شود. البته برخی از بزرگسالان مبتلا به COVID - نیز پاسخ های التهابی را تجربه کرده اند. این پاسخ های التهابی در بزرگسالان باعث بروز عوارض جدی تر ریوی می شود. علت دقیق بیماری کاوازاکی مانند کروناویروس دقیقا مشخص نشده است اما بسیاری معتقدند که این بیماری ناشی از یک بیماری ویروسی است. COVID - را دریافت و حتی آن را پخش کنند، اما اکثر گزارشات حاکی از آن است که کودکان نسبت به بزرگسالان کمتر مستعد ابتلا به عفونت هستند. در تنها درصد از موارد تایید شده COVID - افراد کمتر از ساله بوده اند. علاوه بر آن، کودکانی که کرونا مبتلا شده اند علایم خفیفی نیز تجربه کرده اند. از طرفی هم این واقعیت که تعداد کمی از کودکان دچار COVID - دکتر ماریا ون کرکوو، مدیر فنی COVID - در برنامه های فوریت های WHO می گوید

توصیه های سازمان بهداشت جهانی و مرکز مدیریت بیماری های آمریکا موجب شده است که مردم در جستجوی راه کارهای باشند که آن ها را از آلوده شدن در برابر همه گیری جهانی - COVID محافظت کند. یکی از روش هایی که مسیولان بهداشتی به شدت آن را تشویق می کنند، شستشوی دست ها می باشد. چون افراد در طول روز ناخواسته صورت خود را لمس می کنند. ویروس می تواند به راحتی از راه دهان یا بینی وارد بدن افراد شود. ضدعفونی کردن مکرر دستان با آب و صابون یا ضدعفونی کننده های پایه الکلی دست با استفاده از دستورالعمل های صحیح برای پیشگیری از ابتلا به ویروس کاملا ضروری است. اما از طرفی هم به نظر می رسد که پوشیدن دستکش یکبار مصرف راه حل ساده تری برای پیشگیری از آلوده شدن به کرونا می باشد. در این مقاله به خطر استفاده از دستکش های لاتکس می پردازیم. بیشتر دستکش هایی که در بسته های بزرگ در بازار عرضه می شوند استریل نیستند. با خطر آلودگی متقابل و شیوع بیماری همراه هستند. کارکنان مراقبت های بهداشتی در مراکز درمانی باید برای محافظت خود در برابر خون آلوده بیماران، مایعات بدن یا داروهای خاص حتما از دستکش استفاده کنند. علاوه بر آن، مراقبین از بیماران باید در حین مراقبت حتما دستکش های استریل شده بپوشند. افرادی که در محیط های بیرون مانند اغذیه فروشی ها و یا خرده فروشی از دستکش استفاده می کند، ممکن است ساعت ها و شاید هم در طول روز از یک دستکش استفاده کنند. این در حالی است میزان انتقال آلودگی و شیوع ویروس در فردی که با دستکش یک سطح آلوده را لمس می کند. به اندازه میزان انتقال با فردی است که از دستکش استفاده نکرده است. عدم تعویض به موقع دستکش هیچ تفاوتی با عدم شستن دست های شما ندارد. در حقیقت، پوشیدن دستکش ممکن است باعث شود که افراد توجه کمتری به دست های آلوده خودشان داشته باشند. در حالی که افراد بدون دستکش، توجه بیشتری به شستن دست خود می کنند. پوشیدن دستکش راهی مناسب برای به حداقل رساندن آلودگی و تمیز نگه داشتن دستان شما است، اما آن ها فقط در مواقعی که شستن دست ها امکان پذیر نیست برای جلوگیری از آلودگی های شیمیایی یا بیولوژیکی مفید هستند. در صورت استفاده از آن ها باید به موقع تعویض شوند و بعد از آن حتما دستان خود را بشویید. همچنین لازم به یادآوری است که در حالی که صابون یا ضدعفونی کننده دست ممکن است باعث ایجاد درد ناخوشایند شوند. دستکش های لاتکس می توانند باعث واکنش های آلرژیک و تحریک گردند. مرکز مدیریت بیماری های آمریکا به عموم مردم توصیه می کند که هنگام ضدعفونی کردن محیط یا مراقبت از بیماران دستکش بپوشند. در اغلب مواقع مانند بیرون رفتن از منزل به منظور انجام کارهای روزمره، پوشیدن دستکش لازم نیست. به جای آن، باید اقدامات پیشگیرانه روزمره مانند رعایت فاصله اجتماعی (حدود متر) از دیگران، شستن دستان با آب و صابون به مدت ثانیه یا استفاده از ضدعفونی کننده دست را انجام دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید براساس توصیه های سازمان بهداشت جهانی WHO برای محافظت از کرونا بهتر است در هنگام تمیز کاری منزل خود و ضدعفونی کردن محیط حتما دستکش بپوشید. هنگام استفاده بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: از دستکش های یکبار مصرف استفاده کنید. در مواقع تمیز کاری منزل خود برای ورود هوای تازه به محیط حتما دستگاه های تهویه را روشن کرده و یا پنجره ها را باز کنید. بعد از اتمام کار، دستکش خود را دور انداخته و دست های خودتان را با آب و صابون بشویید. اگر در حال مراقبت از بیمار هستید، بهتر است: هنگام تمیز کردن و گندزدایی سطوح اطراف بیمار یا سایر سطوح پرتماس که ممکن است توسط بیمار لمس شده باشند، از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید. هنگام دست زدن و یا تماس با خون، مدفوع یا مایعات بدن مانند بزاق، مخاط، استفراغ و ادرار بیمار حتما از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید. پس از استفاده از دستکش یکبار مصرف، آن ها را داخل یک سطل زباله دارای کیسه زباله بیندازید. دستکش را گندزدایی یا مجددا استفاده نکنید. پس از برداشتن دستکش، دست های خود را بشویید. پوشیدن دستکش به غیر از هنگام تمیز کردن سطوح و مراقبت از بیماران لزوما شما را از ابتلاء به کووید محافظت نمی کند. حتی ممکن است منجر به انتشار ویروس شود. بهترین راه برای محافظت از خود در برابر ویروس هنگام کارهای روزمره و بعد از بیرون رفتن این است که به طور مرتب دستان خود را به مدت ثانیه با آب و صابون بشویید یا از ضدعفونی کننده دست استفاده کنید. کرونا ویروس یک بیماری ویروسی تنفسی است و عمدتا از طریق قطراتی که شخص آلوده هنگام سرفه، عطسه یا صحبت پخش می کند، منتشر می شود. شما می توانید با رعایت فاصله اجتماعی از دیگران و شستن دستان خود با آب و صابون در مواقع لزوم و انجام اقدامات پیشگیرانه روزمره، از خودتان محافظت کنید. دکتر مری اشمیت، متخصص بیماری های عفونی هییت مدیره گواهی و استادیار پزشکی بالینی در دانشگاه مشترک المنافع ویرجینیا، می گوید: استفاده از دستکش های لاتکس و یکبار مصرف می تواند "تا حدودی منجر به فریب افراد در برابر محافظت از کرونا ویروس شود و احساس امنیتی کاذبی را ایجاد کند". وی معتقد است که مردم فکر می کنند که پوشیدن دستکش می تواند یک راه برای پیشگیری از ابتلا به بیماری باشد. این در حالی است که مردم در هنگام استفاده از دستکش صورت خودشان را لمس می کنند. اما دستکش ها به محض آلوده شدن، دقیقا حکم دست های آلوده به ویروس را دارند. به عبارت دیگر، پوشیدن دستکش احساس امنیت کاذب را به افراد می دهد و باعث می شود مردم نسبت به سایر موارد بهداشتی مانند شستن دست ها یا جلوگیری از لمس صورت خود، کمتر توجه کنند. افرادی که از دستکش استفاده می کنند باید این نکته را در نظر داشته باشند هر چیزی که آن ها با دستان خود لمس می کنند مانند تلفن، کیف پول یا خودپرداز از نظر بهداشتی، آلوده است. پس بعد از تماس با این سطوح نباید بلافاصله صورت خود را لمس کنند. خطر شیوع آلودگی هنگام پوشیدن و درآوردن دستکش هم وجود دارد. قبل از پوشیدن یک دستکش جدید، باید دستان خود را بشویید یا از ضدعفونی کننده دست استفاده کنید. علاوه بر آن هنگام استفاده از دستکش مطمین شوید که آن ها پاره، پوسته پوسته و تغییر رنگ نداده باشند و آن ها را تا قسمتی از دست خود بکشید تا مچ دست شما را کامل بپوشاند. کارشناسان می گویند پوشیدن دستکش هنگام خرید مواد غذایی احتمالا خطر ابتلا به ویروس ناشی از COVID - را کاهش نمی دهد. بر همین اساس پوشیدن دستکش های یکبار مصرف در هنگام خرید از فروشگاه مواد غذایی هیچ فایده ای برای حفاظت در برابر ابتلا به بیماری ندارد. آن ها معتقدند که استفاده از دستکش های یکبار مصرف می تواند شما را از لمس کردن وسایل آگاه تر کند و همچنین افراد را مجبور می کند تا اقدامات احتیاطی را برای پیشگیری از ابتلا به کرونا ویروس در نظر بگیرند. هرگونه اقدامات محافظتی و پیشگیری کننده یک مزیت پزشکی و یا مزیت اجتماعی دارد. پوشیدن دستکش می تواند مزیت های اجتماعی زیادی را به همراه داشته باشد که روشی برای ارسال پیام به دیگران است که احتمال بروز یک بیماری همه گیر وجود دارند. خطر ابتلا به این بیماری برای همه افراد وجود دارد و پوشیدن دستکش در انتقال این پیام موثر است اما به عنوان مزیت پزشکی محسوب نمی شود و دستکش به هیچ وجه جای شستشوی دست یا سایر دستورالعمل های CDC را نمی گیرد. CDC : بدون دست زدن به پوست برهنه خود قسمت بیرونی یک دستکش را از قسمت مچ به سمت داخل کف دست بکشید. همان طور که دستکش را در دست خود گرفته اید، آن را نگه دارید. با قرار دادن انگشتان شصت در داخل دستکش دوم از قسمت بالای مچ، دستکش دوم را بگیرید. دستکش دوم را به سمت بیرون بکشید و دستکش اول را درون دوم قرار دهید. دستکش یکبار مصرف را هرگز دوباره استفاده نکنید. ویروس COVID - می تواند تا ساعت بر روی سطوح خاص دوام بیاورد بر همین اساس مراقبت بیشتر هنگام استفاده از مواد غذایی می تواند خطر قرار گرفتن در معرض ابتلا به این بیماری را در شما کاهش دهد. خرید از فروشگاه ه و سوپرمارکت ها، خطر تماس با ویروس ها را افزایش می دهد چون بسیاری از محصولاتی که شما آن ها را خریداری می کنید ممکن است توسط دیگران از راه هایی مانند عطسه، سرفه و حتی لمس به ویروس آلوده شده باشند. این بدان معنا نیست که شما باید از خرید سوپر مارکت ها منصرف شوید. اما می توانید برای جلوگیری تا از انتشار ویروس به افراد دیگر و سطوح خانه خود هنگام دست زدن به مواد غذایی بیشتر مراقب باشید. بزرگترین خطر خرید از سوپر مارکت ها تماس نزدیک با بیماران و یا ناقل بیماری باشد. بر همین اساس در هنگام خرید باید فاصله اجتماعی خود را با دیگران حفظ کنید. با این وجود مشخص نیست که چه میزان تولیدی و نوع بسته بندی مواد غذایی در انتقال ویروس ناشی از COVID - نقش دارد. برخی از سطوح ممکن است خطری بیشتری نسبت به سطوح دیگر داشته باشند. یک مطالعه جدید در ژورنال پزشکی نیوانگلند نشان داده که این ویروس تا ساعت بر روی پلاستیک و فولاد ضد زنگ و در مقوا تا ساعت دوام می آورد. اما بهتر است شما فرض کنید که کلیه سطوح حتی مواد غذایی بسته بندی شده در سوپرمارکت ها توسط بیماران لمس شده اند. دستان خود را بعد از خرید بشویید. بهتر است فقط مواردی که قصد خرید آن ها را دارید لمس کنید. سبد خرید یا دسته سبد را با دستمال مرطوب کننده ضد عفونی کنید. به محض آوردن مواد غذایی از فروشگاه به خانه، بسته بندی های غذایی را با مواد ضد عفونی کننده پاک کنید. بسته بندی را دور ریخته و مواد غذایی را به یک کیسه یا ظرف تمیز انتقال دهید. حداقل ساعت مواد غذایی خود را در بیرون از محیط خانه مانند حیاط یا ایوان خود بگذارید. برای میوه و سبزیجات، حداقل ثانیه آن ها را با آب و صابون بشویید. اما سازمان غذا و دارو استفاده از صابون را هنگام تمیز کردن محصولات توصیه نمی کند. اگر تصمیم دارید از صابون و آب برای تمیز کردن میوه و سبزیجات استفاده کنید، آن ها را قبل از ذخیره کردن در یخچال کاملا با آب تمیز بشویید. منابع:

ممکن است در صورت تماس با مواد خشن مانند، اسید باتری یا مواد ضدعفونی کننده رخ دهد. افرادی که برای شغل خود با مواد شیمیایی کار می کنند بیشتر در معرض خطر سوختگی شیمیایی هستند. کودکان خردسال نیز در معرض خطر هستند، زیرا ممکن است به طور تصادفی مواد شیمیایی خانگی را لمس کنند و یا قورت دهند. سوختگی شیمیایی آسیبی است که به بافت بدن شما در اثر یک ماده خشن یا خورنده وارد می شود. ممکن است روی پوست، چشم یا داخل بدن خود دچار سوختگی شیمیایی شوید. بیشتر سوختگی های شیمیایی در نتیجه ریختن تصادفی یک ماده شیمیایی روی خود است. اما امکان قورت دادن مواد شیمیایی یا قرار گرفتن در معرض آنها به روش های دیگر نیز وجود دارد. اختلالات از خفیف تا شدید متغیر است. اختلالات خفیف معمولا به سرعت بهبود می یابند، اما اختلالات شدید می تواند باعث آسیب دایمی بافت، زخم یا مرگ شود. سوختگی های شیمیایی نیاز به درمان فوری پزشکی دارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه کسانی در معرض خطر سوختگی شیمیایی هستند؟ هر فردی که با مواد شیمیایی کار می کند در معرض خطر این اختلالات است، از جمله: کشاورزان مکانیک پرسنل نظامی لوله کش ها کارگران ساختمانی کارگران کارخانه تکنسین های آزمایشگاه توجه به این نکته مهم است که کودکان (به ویژه کودکان نوپا) در معرض خطر بالایی برای سوختگی ناشی از محصولات شیمیایی خانگی هستند. آنها ممکن است به طور تصادفی مواد شوینده، سفید کننده یا محصولات پاک کننده را لمس کنند یا ببلعند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سوختگی های شیمیایی چقدر شایع است؟ بین سال‌های تا ، حدود درصد از کل بزرگسالانی که در مراکز سوختگی در ایالات متحده بستری شده‌اند، دچار این اختلالات شده‌اند. یک مطالعه نشان می دهد که در طی یک دوره ساله، حدود کودک (یا کودک در سال) با سوختگی شیمیایی ناشی از یک محصول تمیز کننده خانگی در بخش اورژانس بستری شدند. چه چیزی باعث سوختگی شیمیایی می شود؟ هنگامی که مواد شیمیایی خشن با پوست، چشم یا هر بافتی در بدن شما تماس می گیرند، می توانند سلول ها را از بین ببرند. آسیب ممکن است از لایه های سطحی پوست یا بافت گذشته و باعث آسیب عمیق شود. این اختلالات می توانند بسیار جدی تر از سوختگی های حرارتی باشند. مواد شیمیایی اغلب برای مدت طولانی روی پوست شما می مانند و بافت شما را از بین می برند. مواد زیادی وجود دارند که می توانند باعث این اختلالات شوند. برخی از رایج ترین عبارتند از: اسید باتری سفید کننده مواد شوینده آفت کش ها سیمان مرطوب پاک کننده های تخلیه پاک کننده های رنگ مواد ضدعفونی کننده مواد شیمیایی استخر پاک کننده های کاسه توالت پاک کننده های فلزات و زنگ زدا علایم سوختگی شیمیایی چیست؟ افرادی که بیشترین خطر سوختگی شیمیایی را دارند نوزادان، سالمندان و افراد دارای معلولیت هستند. این گروه ها ممکن است نتوانند استفاده از مواد شیمیایی را به درستی مدیریت کنند. اگر بدون کمک با اسیدها یا سایر مواد شیمیایی کار می کنید و تحرک شما کاهش یافته است، ممکن است در معرض خطر سوختگی های شیمیایی باشید. علایم سوختگی شیمیایی بسته به نحوه ایجاد می تواند متفاوت باشد. سوختگی ناشی از یک ماده شیمیایی که بلعیده اید علایم متفاوتی نسبت به سوختگی هایی که روی پوست شما ایجاد می شود ایجاد می کند. علایم سوختگی شیمیایی به موارد زیر بستگی دارد: محل تماس مقدار و قدرت ماده شیمیایی مورد استفاده این ماده شیمیایی گاز، مایع یا جامد است. آیا این ماده شیمیایی استنشاق شده یا بلعیده شده است. مدت زمانی که پوست شما با ماده شیمیایی در تماس بوده است. آیا پوست شما بریدگی یا زخم باز داشته یا در حین تماس دست نخورده بوده است. به عنوان مثال، اگر یک ماده شیمیایی قلیایی را قورت دهید، باعث سوختگی در قسمت داخلی معده شما می شود. این ممکن است علایم متفاوتی نسبت به سوختگی شیمیایی روی پوست شما ایجاد کند. سوختگی های شیمیایی روی پوست شما ممکن است باعث بروز علایم زیر شود: درد سرخی تاول یا دلمه لایه برداری پوست تغییر رنگ پوست تورم یا التهاب پوست ترک خورده و خشک سوختگی در چشم ممکن است منجر به بروز علایم زیر گردد: درد تاری دید تورم پلک سرخی یا سوزش نابینایی (در موارد شدید) این اختلالات ناشی از بلع ممکن است باعث موارد زیر شود: سرفه تنگی نفس گرفتگی صدا ریزش آب دهان درد قفسه سینه تورم راه هوایی فوقانی (ادم) فشار خون پایین (هیپوتانسیون) حالت تهوع و استفراغ یا استفراغ خونی مشکل در صحبت کردن (دیسفونی) یا گلو (مخصوصا هنگام قورت دادن) سوراخ‌ها در معده، مری (لوله‌ای که معده و گلو شما را به هم متصل می‌کند) یا قرنیه (خارجی‌ترین عدسی چشم) انواع سوختگی های شیمیایی چیست؟ پزشک سوختگی را بر اساس میزان آسیب و عمق خود سوختگی طبقه بندی می کند: آسیب به لایه بالایی پوست یا اپیدرم، سوختگی سطحی نامیده می شود. قبلا به این سوختگی درجه یک می گفتند. آسیب به لایه دوم پوست یا درم، آسیب ضخامت جزیی یا آسیب پوستی نامیده می شود. قبلا به این سوختگی درجه دو می گفتند. آسیب به لایه سوم پوست یا بافت زیر جلدی به عنوان آسیب کامل ضخامت شناخته می شود. قبلا به این سوختگی درجه سه می گفتند. سوختگی شیمیایی چگونه تشخیص داده می شود؟ ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما معمولا می‌تواند با بررسی اندازه، عمق و سایر ویژگی‌های سوختگی، سوختگی‌های شیمیایی روی پوست شما را تشخیص دهد. آنها همچنین ممکن است از آزمایش‌های دیگری برای تشخیص سوختگی روی پوست یا چشم یا بلعیدن یک ماده شیمیایی استفاده کنند. برخی از آزمایشات تشخیصی برای سوختگی، عبارتند از: بلع مواد شیمیایی می تواند بر عملکرد اندام های شما ت ثیر بگذارد. شما همچنین می توانید مواد شیمیایی را در بدن خود از طریق سوختگی پوست یا چشم جذب کنید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است یک شمارش کامل خون ( CBC ) و سایر آزمایشات آزمایشگاهی برای بررسی عملکرد کلیه، کبد، ریه و متابولیک شما برای هر نوع سوختگی شیمیایی انجام دهد. اگر یک ماده شیمیایی را قورت دهید، ممکن است نیاز به ارزیابی آندوسکوپی داشته باشید. در طول آندوسکوپی فوقانی، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما از یک لوله نازک و انعطاف پذیر با یک دوربین فیلمبرداری در یک طرف آن (اندوسکوپ) استفاده می کند. آنها لوله را به داخل دهان و پایین مری هدایت می کنند. تصاویری از گلو، مری و معده شما در یک مانیتور ویدیویی ظاهر می شود. آنها می توانند بافت آسیب دیده سوختگی را بررسی کنند. یک یا اپتومتریست (متخصص مراقبت از چشم) سوختگی های شیمیایی چشم شما را بررسی می کند. آنها احتمالا چشمان شما را با آب بیرون می کشند. سپس، آنها علایم از دست دادن بینایی را بررسی می کنند و عمق سوختگی را بررسی می کنند. آنها همچنین ممکن است رنگ مخصوصی را در چشم شما قرار دهند تا به دنبال مناطقی از بافت آسیب دیده بگردند. آزمایشات تصویربرداری به شناسایی آسیب های داخل بدن شما در اثر بلع یک ماده شیمیایی، به ویژه سوراخ های مری یا معده کمک می کند. شما ممکن است یک رادیوگرافی قفسه سینه یا سی تی اسکن (توموگرافی کامپیوتری) دریافت کنید، که می تواند به تشخیص آسیب بافت داخلی کمک کند. سوختگی های شیمیایی چگونه درمان می شوند؟ این سوختگی ها نیاز به درمان فوری دارند. در صورت بروز سوختگی بهتر است اول با مراکز درمانی تماس بگیرید و سپس مراحل زیر را انجام دهید: برای محافظت از دستان خود از دستکش استفاده کنید. لباس های آلوده به مواد شیمیایی را جدا کنید. شما می خواهید از تماس آن با سایر نواحی بدن خود جلوگیری کنید. هنوز دستکش می‌پوشید، آثار خشک باقی‌مانده از مواد شیمیایی را پاک کنید، اما مواد شیمیایی را پاک نکنید. پاک کردن می تواند آن را به سایر نواحی پوست شما پخش کند. ناحیه سوخته پوست یا چشم خود را با آب خنک بشویید. شستشو را حداقل تا نیم ساعت ادامه دهید، زیرا مواد شیمیایی می توانند پس از تماس به پوست شما آسیب برسانند. سعی کنید از تماس آب آلوده با سایر قسمت های پوست جلوگیری کنید. برخی از مواد شیمیایی از جمله اسید کربولیک یا فنل، اسید سولفوریک، پودرهای خشک و ترکیبات فلزی نباید با آب شسته شوند. اگر یک ماده شیمیایی را قورت دادید، آب بنوشید تا در معده رقیق شود. چیزی نخورید که باعث شود خودتان استفراغ کنید. استفراغ یک ماده شیمیایی می تواند آسیب بیشتری به همراه داشته باشد زیرا از طریق مری شما به سمت بالا باز می گردد. سپس، به یک بیمارستان بروید. درمان در بیمارستان انجمن سوختگی آمریکا توصیه می کند که هر کسی که دچار سوختگی شیمیایی است باید به مرکز سوختگی مراجعه کند. مرکز سوختگی واحدی از بیمارستان است که به درمان سوختگی اختصاص دارد. اگر به بخش اورژانس مراجعه کنید، ممکن است شما را به مرکز سوختگی معرفی کنند. هنگامی که به بیمارستان می رسید، تیم مراقبت های بهداشتی شما موارد زیر را انجام می دهد: شدت سوختگی شما را ارزیابی کنند. به شستشوی سوختگی شما ادامه دهند. اگر ناراحت هستید به شما مسکن بدهند. برای جلوگیری از عفونت، آنتی بیوتیک را روی پوست شما بمالند یا، آنها را از طریق رگ بازوی شما به شما می دهند. برای سوختگی های خفیف یا متوسط از پانسمان یا بانداژ خشک استفاده کنند. اگر سوختگی شدید دارید، ممکن است نیاز به جراحی برای برداشتن قسمت سوخته پوست خود داشته باشید. برخی افراد نیاز به دارند. یک جراح، پوست سالم را از جای دیگری از بدن شما می گیرد و آن را به ناحیه سوخته می چسباند. جراحی همچنین می تواند سوراخ های دستگاه گوارش شما را ترمیم کند. آیا سوختگی شیمیایی قابل پیشگیری است؟ با رعایت اقدامات احتیاطی مناسب، خطر سوختگی شیمیایی خود را کاهش دهید: مواد شیمیایی را در ظروف محافظ خود نگهداری کنید. بدانید که با چه مواد شیمیایی کار می کنید و خطرات آنها را بدانید. مواد شیمیایی را در مکانی امن و غیر قابل دسترس برای کودکان نگهداری کنید. از لباس یا تجهیزات محافظ مانند دستکش، عینک و محافظ صورت استفاده کنید. پیش آگهی برای افراد مبتلا به سوختگی شیمیایی چیست؟ بیشتر سوختگی های شیمیایی خفیف بدون باقی ماندن اسکارهای دایمی بهبود می یابند. با این حال، اثرات طولانی مدت سوختگی های شیمیایی شدید ممکن است شامل موارد زیر باشد: اسکار تنگی مری تغییر رنگ پوست از دست دادن بینایی سرطان های پوست، معده یا مری سوراخ در معده، مری یا قرنیه شما چه زمانی باید در مورد سوختگی شیمیایی با پزشک خود مشورت کنیم؟ برای هر نوع سوختگی شیمیایی فورا کمک بگیرید. اگر سوختگی دارید که در حال بهبود است، در صورت سوختگی با پزشک خود تماس بگیرید: باعث درد شدید می شود. ترشحات زرد یا سبز دارد. زخمی که بدتر می شود یا عفونی به نظر می رسد. سخن آخر این اختلال زمانی اتفاق می افتد که پوست یا چشمان شما با یک ماده محرک مانند اسید یا باز تماس پیدا می کند. سوختگی های شیمیایی به عنوان سوختگی سوزاننده نیز شناخته می شوند. آنها ممکن است واکنشی روی پوست یا بدن شما ایجاد کنند. اگر مواد شیمیایی بلعیده شوند، این سوختگی ها می توانند اندام های داخلی شما را تحت تاثیر قرار دهند. در صورت قورت دادن یک ماده شیمیایی باید فورا دهان خود را از نظر بریدگی یا سوختگی بررسی کنید. همچنین باید با مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید یا در صورت قورت دادن یک ماده شیمیایی فورا به اورژانس مراجعه کنید. اسیدها و بازها باعث بیشتر سوختگی های شیمیایی می شوند. سوختگی های ناشی از مواد شیمیایی می تواند در مدرسه، محل کار یا هر مکانی که با مواد شیمیایی کار می کنید اتفاق بیفتد.

از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس ، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. به طور کلی منحنی بیماری های اپیدمی دو سناریوی مختلف را نشان می دهد. منحنی تیز نشان می دهد که همه گیری و میزان شیوع یک بیماری عفونی مانند COVID - در یک جامعه بدون هیچ راه درمانی و اقدامات پیشگیرانه ممکن است به سرعت افزایش پیدا کند و تمام افراد یک جامعه را درگیر کند. منحنی دوم مسطح است و نشان می دهد که با اقدامات پیشگیرانه و راه های درمانی می توان میزان شیوع این بیماری را کاهش و یا سرعت شیوع آن را کندتر کرد. در حال حاضر، بسیاری از نمودارها در کشورهایی مانند ایالات متحده، ایتالیا و استرالیا در موارد مثبت ت یید شده و رشد سریع دارند و به نظر می رسد منحنی های اپیدمی آن ها قرمز است. اما جوامع و کشورها باید برای مسطح کردن منحنی، شیوع بیماری را به تاخیر بیاندازند تا بتوانند فشار بر روی سیستم بهداشت را کاهش دهند. همانطور که منحنی های اپیدمی نشان می دهد، اقدامات پیشگیرانه و راهکارهای درمانی در پاسخ به بیماری همه گیر بسیار مهم است زیرا تعداد بیماران مبتلا را کاهش می دهد و فشار را بر روی کادرهای بهداشتی و درمانی برای مقابله با شیوع بیماری کم می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در کمتر از یک ماه، تعداد مبتلایان به COVID - در سراسر جهان تقریبا به دو برابر افزایش یافته و شیوع این میزان عفونت، باعث ایجاد رعب و وحشت در میان مردم شده و به نظر می رسد کنترل این ویروس به ویژه در جوامع آسیب دیده سخت شده است. به عنوان مثال، در ایتالیا کشوری که بدترین شیوع COVID - را بعد از چین دارد موارد تایید شده فقط در عرض چهار روز ( مارس تا مارس) از ، به ، افزایش یافته است. سرعت شیوع این بیماری در ایتالیا، مقامات این کشور را مجبور کرده است تا درهای بیمارستان خود را به روی بیماران ببندد، صدها پزشک جدید استخدام کند و از دیگر کشورهای جهان درخواست کمک تجهیزات اساسی پزشکی مانند ماسک های تنفسی را داشته باشند. بر اساس گزارشات PBS COVID - در ایتالیا را به % و دو برابر میانگین جهانی رسانده است. این در حالی است که مقامات بهداشتی معتقدند که COVID - در طی هفته ها و ماه های آینده میلیون ها نفر را در سراسر جهان آلوده خواهد کرد. از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. در اپیدمیولوژی، کاهش سرعت میزان شیوع یک ویروس به طوری که تعداد کمتری از افراد یک جامعه را درگیر کند، به عنوان "مسطح کردن منحنی" شناخته می شود. این منحنی در مورد کرونا به تعداد افراد احتمالی که طی یک دوره زمانی به COVID - مبتلا می شوند، اشاره دارد. شکل منحنی به عوامل زیر بستگی دارد: تعداد مبتلایان به این بیماری میزان شیوع کرونا ویروس سیر صعودی منحنی و افزایش میزان عفونت، سیستم بهداشتی یک جامعه را با کمبود های نیروی انسانی و مشکلات پزشکی بیشتری روبرو خواهد کرد. از طرفی زمانی یک منحنی مسطح می شود که همه افراد جامعه در طی یک دوره طولانی مدت در نهایت به این ویروس آلوده شوند. سرعت شیوع این بیماری را می توان با مراقبت های بهداشتی و کنترل اضطراب و استرس افراد جامعه کاهش داد پس بهتر است با یادگیری راهکارهای کاهش اضطراب ابتلا به کرونا و پیشگیری از ابتلا به کرونا از شیوع این بیماری مهلک جلوگیری کنیم. از آنجایی که در حال حاضر هیچ واکسن یا دارویی خاص برای درمان COVID - وجود ندارد، تنها راه صاف کردن منحنی استفاده از اقدامات جمعی است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده ( CDC ) مکرر دست خود را بشویند. به جزء در موارد ضروری از منزل خارج نشوند. از حضور در خیابان ها و مراکز شلوغ جدا خودداری کنند. در هنگام سرفه یا عطسه حتما ازدستمال استفاده کنند. در صورت آلوده بودن حتما در تماس با افراد دیگر از ماسک استفاده کنند. در صورت بیمار یا مشکوک به آلوده بودن، خودشان را قرنطینه خانگی کنند. منبع: از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. وزارت بهداشت آمریکا اعلام کردند که یک فرد سالم داوطلب شده است که به عنوان اولین فرد واکسن کرونا را به عنوان بخشی از آزمایش بالینی دریافت کند. محققان در نظر دارند در طی شش هفته آینده، شرکت کننده را برای ارزیابی این واکسن و همچنین توانایی آن در القای پاسخ سیستم ایمنی بدن مورد آزمایش قرار دهند. با توجه به شیوع بیماری، انستیتو ملی آلرژی و بیماری های عفونی ( NIAID ) اجازه داده که واکسن بدون آزمایش دقیق در مدل های حیوانی مستقیما بر روی انسان امتحان شود تا در صورت تایید سریعتر وارد بازار شود و در دسترس عموم قرار بگیرد. این در حالی است که داروهای جدید قبل از استفاده عموم باید از سه مرحله بالینی عبور کنند. دکتر آنتونی فاوسی، رییس NIAID با اشاره به این که پیدا کردن واکسن ایمن و موثر برای جلوگیری از کرونا در اولویت بهداشت عمومی قرار گرفته، می گوید: با فرض اینکه آزمایش های اولیه برای واکسن کرونا خوب پیش برود اما ممکن است برای قرار گیری و آماده شدن در دسترس عموم مردم تا ماه زمان لازم داشته باشد. به گفته سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) ، آزمایشی که در حال حاضر برای واکسن کرونا انجام شده است به عنوان "کارآزمایی بالینی" فاز "شناخته می شود و هدف اصلی آن کسب و ارایه اطلاعاتی در مورد ارتباط واکسن با بدن انسان سالم است. به طور معمول این آزمایشات در فاز اول بر روی تا نفر داوطلب صورت می گیرد که این افراد دو دوز مختلف واکسن جدید با نام mRNA - را به صورت تزریقی با فاصله روزه دریافت می کنند. محققان چندین ماه (طی یک دوره ماهه) این افراد را از نظر بروز عوارض احتمالی تحت کنترل قرار می دهند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا ( CDC ) ، پس از آزمایش فاز واکسن های تجربی، این دارو باید در جمعیت بیشتر (معمولا چند صد نفر) و برای مدت زمان طولانی تر (چند ماه تا دو سال) ، مورد آزمایش قرار بگیرد. در درجه اول، آزمایشات فاز در تعیین و تشخیص دوز دارو موثر است. طبق نتایج FDA ، آزمایش های مرحله به طور معمول بر روی تا داوطلب طی یک دوره چهار ساله برای بررسی عوارض جانبی در طولانی مدت انجام می گیرد. آزمایشات مرحله نشان می دهد که یک داروی خاص می تواند چه مزایای پزشکی داشته باشد. اگر واکسن coronavirus FDA می تواند این دارو را برای استفاده عموم ت یید کند. در صورت تایید FDA ، واکسن تحت آزمایش های بالینی فاز قرار می گیرند. اما ممکن است واکسن کرونا به آزمایش های مرحله در سال های آینده نرسد. منبع: مطالعه کوچک در خارج از چین نشان می دهد که کورونا ویروس جدید پس از بهبود علایم بیمار، حداقل دو هفته می تواند در بدن باقی بماند. متخصصان معتقدند که بیماران احتمالا در این دوره خیلی مسری و واگیر دار نیستند. این در حالی است که چهار بیمار در سنین تا سال چینی که تحت درمان با اسلتامیویر با نام تجاری تمیفلو قرار گرفته بودند بررسی های صورت گرفت و از بیماران خواسته شد که بعد از بهبودی به مدت پنج روز خودشان را در خانه قرنطینه کنند. آن ها پس از روز تا روز پس از بهبودی، تحت آزمایش کرونا ویروس قرار گرفتند. هر دو تست بیماران بین روز و روز از نظر ابتلا به کرونا ویروس مثبت بود. محققان بر این اساس اعلام کردند: "حداقل بخشی از بیماران بهبود یافته هنوز ممکن است حامل ویروس باشند. ". اما احتمالات زیر وجود دارند: بیماران ممکن است به نسخه جدیدی ویروس مبتلا شده اند. سیستم ایمنی بدن آن ها طور کامل با ویروس مقابله نکرده است. اما چیزی که مشخص شده این است که پس از بهبود بیماران، تکثیر ویروس ها ممکن است در یک سطح پایین تری تکرار شود. در این شرایط ویروس بافت و اندام های بدن بیمار آسیبی نمی رساند و بیمار هیچ علایم بیماری را تجربه نمی کنند و احتمالا در این دوره خیلی مسری نیستند مگر اینکه تماس های نزدیک و مستقیم و طولانی مدتی با افراد دیگر داشته باشند. بنابراین بیماران بعد از بهبودی باید تا یک مدت کوتاه خود را در خانه قرنطینه و همچنان بهداشت فردی را رعایت کنند.

، تریسموس یا Lockjaw زمانی رخ می دهد که عضلات فک دچار اسپاسم می شوند و بر حرکت فک ت ثیر می گذارند. در صورت ابتلا به این وضعیت، ممکن است فک شما در موقعیت خاصی "یخ زده" شود و نتوانید دهان خود را کاملا باز کنید. قفل شدن فک می تواند دردناک باشد و عوارضی مانند خفگی ایجاد کند. درمان سرطان و کزاز چند دلیل مهم و اصلی برای بروز تریسموس هستند. تریسموس کل فک را تحت ت ثیر قرار می دهد و معمولا از دو طرف بروز می کند. ممکن است به طور ناگهانی اتفاق بیفتد و در طی چند ساعت به حداکثر شدت خود برسد. تعدادی از اعصاب و ماهیچه ها حرکت فک را کنترل می کنند. در حالی که عدم توانایی در باز کردن کامل دهان شایعترین علامت قفل شدن فک است، چندین مورد دیگر نیز می تواند همزمان با آن رخ دهد. Lockjaw یا trismus به هر بیماری با کاهش توانایی در باز کردن دهان گفته می شود. فرد مبتلا به trismus به طور موقت (در بعضی موارد، به طور دایم) توانایی باز کردن و یا بستن دهان خودش را از دست می دهد. برخی موارد قفل شدن فک می تواند باعث درد و ناراحتی شدید شود. آگاهی از محدوده نرمال باز شدن دهان در تشخیص و درمان آن مهم است که معمولا در محدوده - میلی متر قرار دارد. قفل شدن اغلب هنگام باز شدن دهان کمتر از میلی متر تشخیص داده می شود. سایر طبقه بندی ها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید باز و بسته شدن دهان بیشتر از میلی متر اما کمتر از میلی متر نشان دهنده تریسموس ضعیف است. باز و بسته شدن دهان - میلی متر نشان دهنده تریسموس متوسط است. باز و بسته شدن دهان کمتر از میلی متر (کمتر از عرض انگشت) نشان دهنده تریسموس شدید است. فقط در طی چند ساعت، Lockjaw ممکن است با علایم زیر همراه شود: درد فک وقتی نمی توانید باز و بسته شدن دهان خود را کنترل کنید، درک گفتار شما برای دیگران ممکن است دشوار باشد و در بلعیدن مشکل داشته باشید. بعد از حدود یک روز، قفل شدن فک می تواند بر سلامت دهان و دندان شما ت ثیر بگذارد زیرا شما نمی توانید بزاق خود را قورت دهید. این وضعیت می تواند باعث بروز علایم زیر شود: ورم مخاط (دهان دردناک و ملتهب) تداوم این وضعیت بیش از چند روز، می تواند بر سلامت کلی شما ت ثیر بگذارد. عوارض قفل شدن مداوم فک شامل موارد زیر است: سوء تغذیه به دلیل مشکل در غذا خوردن انقباض عضله: سفت شدن عضله با تغییر در ساختار عضله مشخص می شود. پوسیدگی دندان و زخم های دهان به دلیل عدم توانایی در مسواک زدن موثر دندان ها و استفاده مناسب از نخ دندان (ساییدن دندان) ، که می تواند باعث از بین رفتن مینای دندان و حتی ترک دندان شما شود. اسپاسم عضله وضعیتی است که در آن عضله در وضعیت فعال خود باقی می ماند و نمی تواند شل شود. این وضعیت می تواند به دلیل آسیب دیدگی در عضله، عصب، استخوان، تاندون یا رباط رخ دهد. یکی دیگر از دلایل عمده قفل شدن فک، هیپوکلسمی است. این وضعیت ممکن است گاهی در حین جراحی تیرویید اتفاق بیفتد. مفصل گیجگاهی فکی شما در کناره های صورت، زیر چشم و به سمت گوش ها قرار دارد. این مفصل محلی است که عضلات، استخوان ها، تاندون ها و رباط هایی که فک شما را کنترل می کنند، به هم متصل می شوند. اختلالات مفصل گیجگاهی فکی، که اغلب TMJ نامیده می شود، می تواند به دلیل آرتروز، بیماری التهابی یا ضربه صورت ایجاد شود. TMJ معمولا منجر به قفل شدن فک می شود. از آنجا که TMJ غالبا یک بیماری مزمن است، قفل شدن فک مربوطه حتی پس از برطرف شدن می تواند دوباره عود کند و برگردد. عفونت در دهان یا عضلات فک، مانند آبسه صفاقی، می تواند بر حرکت فک ت ثیر بگذارد و در نتیجه منجر به تریسموس شود. در موارد نادر، عصب یا عضله شما می تواند به دلیل عفونت به طور دایمی آسیب ببیند. حتی به طور بالقوه مستعد ابتلا به دوره های مکرر قفل شدن فک شود. بعضی از داروها می توانند عملکرد عصبی را تحت ت ثیر قرار دهند و باعث قفل شدن فک شوند. Reglan (متوکلوپرامید) و برخی از رایج ترین علل بروز تریسموس هستند. بندرت، داروهای بیهوشی می توانند یک عارضه نادر به نام هیپرترمی بدخیم ایجاد کنند که می تواند باعث اسپاسم عضلات، از جمله تریسموس شود. سرطان و برخی از درمان های سرطان (به عنوان مثال، جراحی یا پرتودرمانی) می توانند باعث آسیب به ساختارهایی شوند که حرکت فک را کنترل می کنند. اگر به مبتلا شده اید، یا تحت عمل جراحی یا پرتودرمانی قرار گرفته اید، حدود % احتمال دارد به این وضعیت مبتلا شوید. به دلیل نوروتوکسین رخ می دهد که توسط کلستریدیوم تتانی، باکتری که معمولا در محیط وجود دارد، آزاد می شود. سم کزاز می تواند باعث اسپاسم عضلانی شود، که ممکن است بر روی عضلات قلب، عضلات قفسه سینه (اختلال در تنفس) یا عضلات ارادی بدن از جمله عضلات فک، ت ثیر بگذارد. کزاز یک عامل خطر قابل توجه برای قفل شدن فک است و تقریبا همیشه باعث آن می شود. با این حال، در اکثر مناطق جهان، کزاز بسیار نادر است زیرا ایمن سازی و واکسن های تقویت کننده که از عفونت محافظت می کنند در دسترس هستند. گاهی اوقات، بیماری های عصبی یا عضلانی می توانند باعث اسپاسم عضلات شوند. به عنوان مثال یک اختلال خودایمن نادر، می تواند باعث اسپاسم در هر عضله ارادی شود. Lockjaw بر اساس سابقه پزشکی شما و معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. این اثرات می تواند توضیح کلامی علایم بیمار را دشوار کند، بنابراین اکثر افراد مجبورند با نوشتن علایم خود، شرح حال پزشکی خود را توضیح دهند. به طور معمول، بیشتر افراد می توانند دهان خود را بین تا میلی متر یا عرض . تا . اینچ باز کنند. در صورت بروز تریسموس، ممکن است دهان خود را کمتر از میلی متر ( . اینچ) باز کنید. فاصله ای که عرض آن کمتر از سه انگشت است. در این وضعیت، ممکن است نتوانید دهان خود را در تمام مدت ببندید و احتمالا در حرکت فک خود مشکل دارید. همچنین ممکن است پزشک سفتی و گرفتگی عضلات فک را بررسی کند. اگر این نگرانی وجود دارد که شما ممکن است دچار آسیب، عفونت یا تومور در دهان، صورت یا فک خود شده باشید، احتمال دارد لازم باشد آزمایش تشخیصی انجام دهید. مطالعات تصویربرداری، مانند اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، سونوگرافی یا تصویربرداری با تشدید مغناطیسی ( اغلب می توانند ضایعات داخل فک و اطراف آن را شناسایی کنند. در برخی موارد، بیوپسی لازم است تا تیم پزشکی شما بتواند تومور را از نزدیک بررسی کند. دندانپزشکان و جراحان دهان و دندان، قفل شدن فک را درمان می کنند و ممکن است آنها دارو و یا فیزیوتراپی را پیشنهاد دهند. درمان های جانبی برای رفع مشکل اساسی (مانند عفونت) نیز معمولا لازم هستند. اگر اسپاسم عضلانی شما ناشی از دارو باشد، قطع آن توصیه می شود. (هرگز دارو را بدون ت یید پزشک قطع نکنید. شل کننده های عضلانی خوراکی و تزریقی معمولا برای تسکین و درمان اسپاسم تجویز می شوند. مثال های متداول و شایع داروهای خوراکی شامل Flexeril ( cyclobenzaprine ) و Skelaxin ( metaxalone ) می باشد. این داروها ممکن است عوارضی مانند خواب آلودگی ایجاد کنند. تزریقات هدفمند، از جمله سم بوتولینوم یا استروییدهای ضد التهاب، می توانند عضله را شل کنند و اسپاسم را تسکین دهند. تزریق به برنامه ریزی نیاز دارد. اما آنها عوارض جانبی سیستمیک را که با داروهای خوراکی دیده می شود را ایجاد نمی کنند. علاوه بر مدیریت پزشکی، ممکن است به و یا گفتاردرمانی نیز نیاز داشته باشید. ممکن است درمانگر شما، تمرینات داخل منزل را نیز پیشنهاد کند تا بتوانید کنترل عضلات فک خود را بهبود ببخشید. اگر قفل شدن فک شما به دلیل مشکلی پزشکی ایجاد شده باشد، شما نیاز به درمان علت اصلی وضعیت خود دارید. به عنوان مثال، عفونت ها ممکن است به آنتی بیوتیک های خوراکی یا وریدی ( IV ) نیاز داشته باشند. TMJ ممکن است به درمان ضد التهابی و تومورها به پرتودرمانی یا جراحی نیاز داشته باشند. واکسیناسیون علیه کزاز یک مرحله مهم در پیشگیری از قفل شدن فک است. بسیاری از اوقات، افرادی که دچار اختلال قفل یا TMJ هستند می توانند با در نظر گرفتن استراتژی های مراقبت از خود، تسکین پیدا کنند. توجه به بهداشت دهان و دندان برای جلوگیری از عفونت لثه می تواند در پیشگیری از التهاب فک موثر باشد. بسیاری از پزشکان ممکن است داروهایی را برای کاهش درد، استرس و تنش عضلانی تجویز کنند. گاهی اوقات در موارد دشوار از جراحی استفاده می شود. ترکیبی از تکنیک های درمانی، اغلب بهترین روش درمانی است. آتل یا محافظ شبانه معمولا توسط دندانپزشکان تجویز می شود و ماساژ و فیزیوتراپی نیز می تواند مفید باشد. برای شل شدن عضلات گرما اعمال کنید. برای موارد خفیف تا متوسط قفل شدن فک، کمپرس گرم می تواند فشار و درد را کاهش دهد. اگر پرتودرمانی یا جراحی علت تریسموس شما باشد، ممکن است موثرترین روش درمانی، فیزیوتراپی باشد. Lockjaw می تواند به طرق مختلف به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی بیمار ت ثیر بگذارد. وقتی فرد از این وضعیت رنج می برد، برقراری ارتباط با دیگران برای او دشوارتر می شود. صحبت با دهان تا حدودی بسته، دشوار است. همچنین، قفل شدن فک می تواند باعث کاهش اندازه حفره دهان شده و کیفیت صدا را کاهش دهد. قفل شدید، قرار دادن دندان مصنوعی را دشوار یا غیرممکن می کند. بهداشت دهان و دندان به خطر می افتد، جویدن و بلع دشوارتر می شود. اگر تریسموس را تجربه کرده اید، ممکن است دوباره در معرض خطر ابتلا به آن قرار داشته باشید، بنابراین مشورت کردن با پزشک در مورد پیشگیری از بروز آن مهم است. استراتژی های پیشگیرانه ممکن است شامل پرهیز از مصرف داروهای تحریک کننده آن، درمان TMJ و حفظ ورزش منظم عضلات فک باشد. از همه مهمتر، اگر متوجه شدید علایم شما در حال افزایش هستند، باید سریعا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید تا از انقباض مکرر یا سایر عوارض جلوگیری کنید.

، آزواسپرمی یا بی نطفگی، اختلالی است که در آن پس از به ارگاسم رسیدن هیچ نطفه ای در انزال (یا منی) مرد یافت نمی شود. میزان مبتلایان به این اختلال حدود از نفر در جمعیت و تا نفر از هر مرد مبتلا به مشکلات باروری است. ممکن است تصور کنید که مردان مبتلا به آزواسپرمی نمی توانند فرزند داشته باشند، اما شرایط لزوما اینگونه نیست. با کمک فناوری های درمان ناباروری و گاهی اوقات با کمک جراحی، برخی از مردان مبتلا به آزواسپرمی می توانند فرزند داشته باشند. اما این همیشه امکان پذیر نیست. در صورت عدم درمان آزوسپرمی، مردان مبتلا با استفاده از روش هایی مانند اسپرم اهدایی، جنین اهدایی یا فرزند خواندگی می توان صاحب فرزند شد. در مورد طبقه بندی آزواسپرمی دو روش وجود دارد: اختلال در چه مرحله ای از چرخه تولید مثل وجود دارد. ثانیا آیا در مسیر تناسلی انسداد وجود دارد یا خیر. اگر اختلال در چرخه تولید مثل وجود داشته باشد، آزواسپرمی را می توان به سه دسته تقسیم کرد: آزواسپرمی قبل از بیضه زمانی رخ می دهد که در درجه اول نازایی ناشی از مشکلات هورمونی مربوط به غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس باشد. این اختلال را گاهی اوقات نارسایی ثانویه بیضه می نامند. در این اختلال غدد درون ریز مغز مرتبط با تولید مثل، مواد شیمیایی مورد نیاز برای رشد سالم اسپرم را تولید نمی کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آزواسپرمی بیضه هنگامی رخ می دهد که مشکل اصلی در درجه اول مربوط خود بیضه ها باشد. در این حالت، بیضه ها ممکن است تستوسترون تولید نکنند، یا به هورمون هایی که توسط غدد درون ریز دیگر آزاد می شوند، پاسخ ندهند. آزواسپرمی پس از بیضه هنگامی رخ می دهد که مشکل اصلی در درجه اول ناشی از انسداد یا اختلال در انزال باشد. به عنوان مثال، (اختلالی که در آن مایع منی و اسپرم به جای خروج از مجرای ادرار در حین انزال به درون مثانه می ریزند) یا انسداد (یا عدم وجود) مجاری دفران یا اپیدیدیم از جمله این اختلالات هستند. رایج ترین معیار طبقه بندی آزوسپرمی، انسدادی یا عدم انسداد مجاری تناسلی می باشد. پزشک به شما خواهد گفت که ازواسپرمی انسدادی یا آزواسپرمی غیر انسدادی دارید یا نه. آزواسپرمی انسدادی زمانی رخ می دهد که اسپرم به دلیل انسداد یا مشکلات انزال نتواند به مایع منی وارد شده و به بیرون ترشح شود. آزواسپرمی غیر انسدادی زمانی رخ می دهد که در درجه اول مشکلات هورمونی یا اختلالات رشد اسپرم پیش بیاید. آزواسپرمی انسدادی ممکن است به دلیل موارد زیر بروز کند: ناهنجاری های مادرزادی عفونت یا التهاب دستگاه تولید مثل ضربه یا آسیب قبلی (از جمله جراحی) انزال عقب مانده (حتی اگر از نظر فیزیکی هیچ انسدادی در دستگاه تناسلی وجود نداشته باشد) برخی از علل ژنتیکی یا ناهنجاری های مادرزادی وجود دارند که می توانند منجر به آزواسپرمی انسدادی شود. بعضی از مردان با انسداد اپیدیدیم یا مجرای انزال متولد می شوند، در حالی که ممکن است در بعضی دیگر حفره ها یا مجاری دفع در یک یا هر دو طرف دستگاه تولید مثل وجود نداشته باشد. علل ایجاد کننده این ناهنجاری ها کاملا مشخص نیست. انسداد اپیدیدیم یا مجرای انزال می تواند در اثر عفونت یا التهاب ایجاد شود. علت احتمالی ایجاد کننده این عفونت ها، انتقال عفونت از راه مقاربتی و عدم درمان به موقع آن است. توجه داشته باشید که انسداد حتی پس از درمان عفونت نیز می تواند وجود داشته باشد. این امر به این دلیل است که ممکن است در مرحله فعال التهاب و عفونت، بافت اسکار ایجاد شود. آنتی بیوتیک ها بدن را از شر عفونت خلاص می کنند اما جای زخم را برطرف نمی کنند. اگر سابقه عفونت مقاربتی دارید، حتی اگر "در گذشته به عفونت مبتلا شده اید" با پزشک خود مشورت کنید. عفونت های غیر منتقله از راه مقاربت جنسی نیز می توانند منجر به التهاب، ایجاد بافت اسکار و انسداد شوند. به عنوان مثال، در دوران کودکی می تواند باعث ارکیت ویروسی شود که باعث التهاب یک یا هر دو بیضه ها می شود. این عفونت در دوران کودکی می تواند منجر به ایجاد زخم دایمی شود که بعدا ها در زندگی مشترک می تواند باعث ناشی از آزواسپرمی شود. ضربه به دستگاه تناسلی مردان می تواند باعث آسیب، ایجاد بافت اسکار و انسداد مجاری مایع منی، اپیدیدیم یا مجرای انزال شود. گاهی اوقات، جراحی در ناحیه دستگاه تولید مثل مردان می تواند منجر به ایجاد زخم یا جراحت غیر عمدی شود. به عنوان مثال، جراحی برای درمان مغبنی می تواند (در موارد نادر) منجر به آسیب به بیضه یا وازدفرنس شود. وازکتومی، نوعی روش کنترل بارداری دایمی است که در آن وازدفرنس ها به طور عمدی قطع یا مسدود می شوند. این عمل جراحی می تواند دلیل احتمالی آزواسپرمی باشد. در حالی که هدف از این عمل جراحی انجام وازکتومی است، اما برخی از مردان در آینده تصمیم می گیرند شرایط قبلی دستگاه تولید مثل شان را برگردانند (وازکتومی معکوس) زمانی رخ می دهد که مایع منی (همچنین اسپرم) به جای حرکت به جلو و خروج از مجرای ادرار، به سوی مثانه و به سمت عقب حرکت کند. این امر می تواند بسته به شدت اختلال، منجر به کم شدن حجم مایع منی (مقدار انزال) و آزواسپرمی شود. در این اختلال، از نظر فیزیکی، هیچ انسدادی در مجاری تناسلی وجود ندارد. خبر خوب این است که این مشکل (معمولا ) نسبت به سایر دلایل آزواسپرمی انسدادی آسان تر درمان می شود. آزواسپرمی غیر انسدادی ممکن است به دلیل زیر ایجاد شود: واریکوسل ناهنجاری ژنتیکی یا کروموزومی یا مکمل های هورمونی آسیب به بیضه در اثر تابش اشعه، شیمی درمانی یا قرار گرفتن در معرض سموم آزواسپرمی غیر انسدادی را می توان ناشی از علل ژنتیکی یا کروموزومی دانست. ژن خاص ایجاد کننده این اختلال را نمی توان همواره و به راحتی شناشایی کرد و هنوز چیزهای زیادی وجود دارد که درمورد علل ژنتیکی ناباروری نمی دانیم. سه علت ژنتیکی یا کروموزومی شناخته شده آزواسپرمی غیر انسدادی شامل ریز حذف های کروموزومی Y ، سندرم کلاینفلتر و سندرم کالمن است. شاید با این موضوع آشنا باشید که دو کروموزوم X ژنوتیپ زن را نشان می دهد، و حروف XY ژنوتیپ مرد را نشان می دهد. با ریز حذف های کروموزومی Y ، کروموزوم Y برخی ژن ها را از دست می دهد. این امر می تواند باعث ناباروری مردان شده و منجر به کم شدن تعداد اسپرم (یا عدم وجود آن) شود. بسیاری از مردان مبتلا هیچ علایم و نشانه دیگری ندارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است دارای بیضه های کوچک یا نزول نیافته باشند. سندرم کلاینفلتر هنگامی رخ می دهد که فرد به جای داشتن کروموزوم های جنسی XY ، دارای ژنوتیپ XXY سندرم کالمن یک بیماری ژنتیکی مرتبط با ژن ANOS است که در کروموزوم X واقع شده است. مردان مبتلا به سندرم کالمن ممکن است دوران بلوغ را طبیعی پشت سر نگذارند، حس بویایی آنها کاهش یابد (یا حس بویایی نداشته باشند) و اغلب نابارور هستند. قرار گرفتن در معرض عناصر سمی می تواند به آزواسپرمی موقتی یا حتی دایمی منجر شود. اگر در طول درمان سرطان، پرتو درمانی مستقیما روی اندام های تولید مثلی مردان استفاده شده باشد، ممکن است منجر به آزواسپرمی شود. شیمی درمانی غالبا در طول درمان به آزواسپرمی منجر می شود، اما اینکه آیا آزواسپرمی ایجاد شده پس از درمان نیز ادامه خواهد داشت یا نه، غیرقابل پیش بینی است. باروری ممکن است پس از درمان سرطان در بعضی از افراد به سرعت به حالت عادی برگردد. در موارد دیگر، تولید اسپرم پس از چند سال به حالت عادی برمی گردد. در برخی دیگر، بازگشت ممکن است سال طول بکشد. کمتر شایع است که تولید اسپرم هرگز به حالت طبیعی برنگردد. در صورت امکان، قبل از شروع درمان سرطان، با پزشک خود در مورد اختلالات اسپرم احتمالی مشورت کنید. قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی در محل کار همچنین می تواند منجر به ناباروری و آزواسپرمی بدون انسداد در مردان شود. قرار گرفتن در معرض برخی از آفت کش ها یا فلزات سنگین نیز می تواند منجر به ناباروری در مردان شود. غده هیپوفیز، هیپوتالاموس و بیضه ها در ایجاد سیگنال های هورمونی و مواد شیمیایی مورد نیاز برای تولید اسپرم با یکدیگر همکاری می کنند. ناهنجاری در تولید هورمون، سطح هورمون یا مکانیسم عمل هورمون می تواند منجر به ناباروری، از جمله آزواسپرمی بدون انسداد، شود. علل زیادی وجود دارد که باعث عدم تعادل هورمونی می شود. از اختلالات وراثتی یا ژنتیکی و مشکلات هورمونی اکتسابی گرفته تا اختلال های ناشی از سبک زندگی. گاهی اوقات، علت دقیق این اختلال مشخص نمی شود. هیپوگنادیسم هیپوگنادوتروپیک زمانی رخ می دهد که در غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس مغز مشکلی ایجاد شود. این مشکل ممکن است از بدو تولد وجود داشته باشد یا بعدا در طول زندگی به وجود آید. علل احتمالی این اختلالات شامل مشکلات ژنتیکی، قرار گرفتن در معرض اشعه های مضر، عوارض جانبی یا سو مصرف دارو ها، ورزش بیش از حد یا سایر علل ناشناخته است. نارسایی اولیه بیضه زمانی رخ می دهد که با مشکلات مربوط به بیضه ها در ارتباط باشد و با وجود تولید هورمون کافی توسط هیپوفیز و هیپوتالاموس، در بیضه ها شاهد تولید ناکافی تستوسترون و رشد ضعیف یا نبود اسپرم باشیم. نارسایی ثانویه بیضه زمانی رخ می دهد که تولید هورمون در غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس کاهش یافته یا به صفر برسد. این اتفاق در حالی است که بیضه ها ممکن است به درستی کار کنند. برخی از داروها می توانند باعث آزواسپرمی شوند. شایعترین علت آزواسپرمی ناشی از عوارض جانبی دارو ها، مصرف مکمل های تستوسترون است. همچنین استفاده از استرویید آنابولیک توسط ورزشکاران می تواند باعث آزواسپرمی شود. بعضی از داروها که باعث آزواسپرمی می شوند فقط به طور موقت این ت ثیر را خواهند داشت، در حالی که در سایر موارد، آزواسپرمی طولانی مدت می تواند رخ دهد. داروهایی که ممکن است به آزواسپرمی غیر انسدادی منجر شوند عبارتند از: کلرامبوسیل (داروی ضد سرطان) سیکلوفسفامید (داروی ضد سرطان) سولفات وینبلاستین (داروی ضد سرطان) کلشی سین (برای درمان نقرس استفاده می شود) پروکاربازین هیدروکلراید (درمان بیماری هوچکین) سیرولیموس (برای جلوگیری از رد عضو پس از پیوند استفاده می شود) Everolimus (یک داروی ضد سرطان است که همچنین برای جلوگیری از رد عضو پس از پیوند استفاده می شود) واریکوسل ناشی از تورم ورید در بیضه ها است. این رگ متورم باعث تجمع خون در این ناحیه شده و دمای بیضه را افزایش می دهد. همچنین ممکن است باعث تورم، جمع شدن بیضه های و درد و ناراحتی شود. واریکوسل دلیل اصلی ناباروری در مردان است. در بیشتر اوقات، واریکوسل منجر به کاهش تعداد اسپرم می شود.

اصطلاح پزشکی چربی در مدفوع است. چربی موجود در مدفوع می تواند باعث حجیم شدن آن شود که در این شرایط مدفوع ظاهری روغنی دارد. چربی در مدفوع، چربی است که قادر به جذب آن نبوده است. استیاتوره که به طور موقت بروز پیدا کند، ممکن است در اثر تغییرات رژیم غذایی یا عفونت های روده ای ایجاد شود. استیاتوره مداوم می تواند در اثر بیماری های صفراوی، لوزالمعده یا روده بروز پیدا کند. جذب چربی، به مایع صفرا (که در کبد تولید و در کیسه صفرا ذخیره می شود) ، لیپازهای پانکراس (آنزیم هایی که چربی را تجزیه می کنند) و عملکرد طبیعی روده بستگی دارد، به نحوی که: عدم وجود مایع صفراوی، اغلب به دلیل انسداد مجاری صفراوی است و می تواند باعث مدفوع چرب روشن و زرد شود. عدم وجود لیپازهای پانکراس نادر است، اما می تواند در نتیجه لوزالمعده بیمار، فیبروز کیستیک یا، رخ دهد. التهاب پوشش روده، که ممکن است با بیماری هایی مانند (التهاب روده بزرگ و راست روده) ، بیماری کرون (التهاب روده) و (حساسیت شدید به گلوتن در رژیم غذایی) ایجاد شود، می تواند منجر به مدفوع چرب گردد و در جذب چربی ها تداخل ایجاد می کند. اغلب، استیاتوره یک مشکل کوتاه مدت است که به رژیم غذایی یا عفونت مربوط می شود. با این حال، اگر این وضعیت بیش از دو هفته طول بکشد، شدیدتر شود یا با علایم دیگری همراه باشد، ممکن است به وضعیت جدی تری مربوط شود که نیاز به درمان دارد. در صورت تجربه، مدفوع سیاه یا قیر مانند مایل به قرمز، مدفوع چرکی، درد یا گرفتگی شدید شکم یا تب شدید (بالاتر از درجه فارنهایت) به مراکز درمانی مراجعه کنید. اگر استیاتوره شما مداوم است یا باعث نگرانی شما شده، سریعا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استیاتوره ( Steatorrhea ) زمانی است که فرد مدفوع شل اما حجیم همراه با گلوله های چربی و جدا شدن قابل توجه ماده روغن مانند دارد. استیاتوره ممکن است با علایم دیگری همراه باشد، که بسته به بیماری زمینه ای، اختلال یا شرایط متفاوت است. شرایطی که دستگاه گوارش را تحت ت ثیر قرار می دهد ممکن است سایر سیستم های بدن را نیز درگیر کند. استیاتوره ممکن است با سایر علایم موثر بر دستگاه گوارش همراه باشد از جمله: اسهال مدفوع کم رنگ درد یا گرفتگی شکم تورم، اتساع یا مدفوع غیرطبیعی با بوی بد حالت تهوع با یا بدون استفراغ مدفوع خونی (خون ممکن است قرمز، سیاه یا قیر باشد) همچنین استیاتوره ممکن است با علایم مربوط به سایر سیستم های بدن همراه باشد، از جمله: ادرار تیره سرفه کردن خارش پوست عفونت های مکرر کاهش وزن بدون دلیل زردی پوست و سفیدی چشم ( در بعضی موارد، استیاتوره می تواند نشان دهنده علامت یک بیماری جدی باشد که در این وضعیت بیمار باید بلافاصله در شرایط اضطراری درمان شود. از جمله این علایم خطرناک می توان به موارد زیر اشاره کرد: سفتی شکم تب بالا (بالاتر از درجه فارنهایت) درد شکم شدید یا درد تیز که به طور ناگهانی بروز می کند. مدفوع خونی (ممکن است بافت آن قرمز، سیاه یا قیر باشد) تغییر در سطح هوشیاری، مانند از دست دادن یا عدم پاسخگویی مشکلات تنفسی مانند تنگی نفس، دشواری تنفس یا تنفس سخت، تنگی قفسه سینه، فشار قفسه سینه، و یا تپش قلب عدم ادرار کافی یا نوزادی که به طور معمول پوشک مرطوب تولید نمی کند. استیاتوره موقت ممکن است در اثر تغییرات رژیم غذایی یا عفونت های روده ای ایجاد شود. استیاتوره مداوم می تواند در اثر بیماری هایی باشد که بر دستگاه صفراوی، لوزالمعده یا روده ها ت ثیر می گذارند. استیاتوره ممکن است به دلیل غذاهای سرشار از چربی و فیبر، مانند آجیل ایجاد شود. مصرف الکل زیاد روغن های طبیعی محصولات گندم کامل روغن هسته نارگیل و نخل آجیل، به ویژه آجیل کامل با پوست ماهی روغنی، پرچرب، مانند ماهی اسکولار استیاتوره ممکن است به دلیل شرایطی که روی روده ت ثیر می گذارد، ایجاد شود: جراحی چاقی (کاهش وزن) سندرم روده کوتاه (کوتاه شدن روده) عفونت باکتریایی، انگلی یا ویروسی دستگاه گوارش بیماری التهابی روده (از جمله بیماری کرون و کولیت اولسراتیو) عدم تحمل غذایی (مشکل هضم برخی غذاها بدون علایم آلرژی غذایی) (حساسیت شدید به گلوتن از گندم و سایر غلات که باعث آسیب روده می شود) استیاتوره همچنین می تواند توسط بیماری های دستگاه صفراوی ایجاد شود، از جمله: سنگ صفرا کلانژیوکارسینوما (سرطان مجاری صفراوی یا کیسه صفرا) آترزی صفراوی (وضعیتی که هنگام تولد وجود دارد و شامل عدم رشد مجاری صفراوی است) تنگی صفراوی (باریک شدن مجرای صفراوی مشترک، لوله ای که صفرا را از کبد و کیسه صفرا به روده می رساند) استیاتوره همچنین می تواند ناشی از شرایطی باشد که بر لوزالمعده ت ثیر می گذارد، از جمله: سرطان پانکراس پانکراتیت (التهاب پانکراس) فیبروز سیستیک (اختلال ژنتیکی که با عملکرد ریه و پانکراس تداخل دارد) کمبود مادرزادی لیپاز پانکراس (ناهنجاری تولید لیپاز در پانکراس که از بدو تولد وجود دارد) یک پزشک معمولا استاتوره را با پرسیدن سوالاتی در مورد علایم فرد، بررسی سابقه پزشکی وی و تعیین آزمایش چربی مدفوع برای ارزیابی میزان چربی مدفوع تشخیص می دهد. هنگام مصرف روزانه گرم چربی، یک فرد سالم باید روزانه گرم یا کمتر چربی در مدفوع خود دفع کند. استیاتوره معمولا به عنوان دفع بیش از گرم چربی در یک دوره ساعته هنگام مصرف روزانه گرم چربی تعریف می شود. در صورت تشخیص استیاتوره، پزشک احتمالا باید آزمایشات بیشتری را برای تعیین علت اصلی انجام دهد. برای تشخیص وضعیت بیمار و بررسی علت اصلی مشکل، پزشک ممکن است چندین سوال در مورد علایم احتمالی بیمار بپرسد، از جمله: آیا علایم دیگری دارید؟ چه داروهایی مصرف می کنید؟ چه زمانی متوجه علایم خود شده اید؟ آیا قبلا علایمی از این قبیل داشته اید؟ آیا متوجه تغییر رنگ مدفوع خود شده اید؟ آیا اخیرا تغییری در رژیم غذایی خود ایجاد کرده اید؟ آیا در مدفوع خود خون، مخاط یا چرک مشاهده کرده اید؟ آیا برای برداشتن بخشی از روده خود جراحی کرده اید؟ آیا چیزی باعث از بین رفتن علایم شما یا بدتر شدن آن می شود؟ از آنجا که استیاتوره می تواند به دلیل بیماری های جدی باشد، عدم مراجعه به درمان می تواند منجر به عوارض جدی و آسیب دایمی شود. پس از تشخیص علت اصلی، مهم است که برای کاهش خطر عوارض احتمالی از برنامه درمانی خود پیروی کنید. برخی از عوارض احتمالی مدفوع چرب، عبارتند از: انتشار سرطان انتشار عفونت عفونت های مکرر جدی مشکلات رشد در کودکان انسداد روده و پارگی دیواره روده عدم رشد در نوزادان و کودکان کم خونی (تعداد گلبول های قرمز خون پایین) تغذیه نامناسب به دلیل استفراغ، اسهال یا کاهش میل به غذا خوردن جراحی برای برداشتن قسمت هایی از دستگاه گوارش به دلیل عفونت جدی یا بیماری بدخیم درمان های خانگی برای استیاتوره ممکن است شامل کاهش مصرف چربی در رژیم غذایی، و هیدراته ماندن باشد. درمان های خانگی برای درمان و پیشگیری از استیاتوره، عبارتند از: ترک سیگار هیدراته ماندن قطع کردن مصرف الکل کاهش مصرف فیبر در رژیم غذایی کاهش مصرف چربی در رژیم غذایی کاهش یا محدود کردن مصرف اگزالات پتاسیم افزایش مصرف ویتامین B - در رژیم غذایی، اسید فولیک، آهن، منیزیم و کلسیم مصرف داروهای ضد اسهال بدون نسخه، از جمله لوپرامید ( Imodium ) و بیسموت ساب سالسیلات افزایش مصرف ویتامین های محلول در چربی در رژیم غذایی با مصرف مکمل های غذایی مانند ویتامین های A ، D ، E و K . طیف وسیعی از مکمل های مولتی ویتامین ب موارد شدید یا مزمن استیاتوره معمولا نیاز به مداخله پزشکی دارد. استیاتوره یا مدفوع چرب زمانی اتفاق میفتد که مقدار زیادی چربی در مدفوع وجود داشته باشد. مدفوع چرب حاوی مخلوطی از مواد مغذی هضم نشده است. اینها شامل پروتیین ها، فیبرها و نمک ها هستند. ء جذب، کمبود آنزیم یا بیماری دستگاه گوارش باشد.

به عنوان یک داروی عمومی و یک داروی تجاری و به صورت قرص یا سوسپانسیون خوراکی در دسترس است. همچنین این دارو به صورت تزریقی نیز وجود دارد که فقط به صورت نسخه ای تجویز می شود. قرص خوراکی فلوکونازول برای پیشگیری و درمان عفونت قارچی کاندیدیازیس استفاده می شود. همچنین این دارو برای درمان (عفونت مغز یا نخاع یا هر دو) کاربرد دارد. فلوکونازول به یک کلاس از داروها ضد قارچ به نام تریازول تعلق دارد. کلاس دارویی، گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. داروهای زیر مجموعه یک کلاس دارویی، اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. فلوکونازول از تولید مثل و رشد قارچ های کاندیدا و کریپتوکوکوس جلوگیری می کند. برای افرادی که با این قارچ ها به عفونت مبتلا شده اند، این دارو در از بین بردن و درمان عفونت موثر است. همچنین این دارو در افرادی که بیشتر از سایرین در معرض خطر ابتلا به عفونت کاندیدیازیس هستند، به پیشگیری از ایجاد عفونت کمک می کند. مصرف این دارو با برخی هشدار ها همراه است، از جمله: این دارو ممکن است باعث ایجاد شود. هنگام مصرف این دارو، پزشک ممکن است عملکرد کبد شما را با تجویز آزمایش خون بررسی کند. اگر بعد از مصرف این دارو دچار نارسایی کبدی شوید، معمولا با قطع مصرف دارو، نارسایی کبد قابل برگشت خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو می تواند بثورات شدیدی ایجاد کند که حتی ممکن است باعث مرگ شود. در صورت بروز بثورات باید مصرف این دارو را متوقف کنید. این دارو می تواند نظم ضربان قلب شما را تغییر دهد. اگر به طور خاصی داشته باشید، سطح پتاسیم بدن تان کم باشد یا داروهای ضد روان پریشی یا خاصی مصرف کنید، خطر ابتلا به مشکلات ریتم قلب در شما بیشتر است. این دارو می تواند باعث بروز مشکل در سلامتی غده فوق کلیه شود. غده فوق کلیه شما هورمون هایی تولید می کند که بر بسیاری از عملکردهای طبیعی بدن ت ثیر می گذارند. این مشکل ممکن است پس از قطع مصرف این دارو قابل برگشت باشد. فلوکونازول برای پیشگیری و درمان عفونت قارچی کاندیدیازیس استفاده می شود. این اختلال در اثر آلودگی و ایجاد عفونت یکی از انواع قارچ های کاندیدا ایجاد می شود. نمونه هایی از کاندیدیازیس شامل عفونت مخمر واژن و همچنین عفونت مخمر دهانی (برفک) است. کاندیدیازیس همچنین می تواند باعث ایجاد عفونت در سایر قسمت های بدن شما، از جمله گلو، مری، ریه ها و خون شود. افرادی که پیوند مغز استخوان انجام داده اند، برای پیشگیری از ابتلا به کاندیدیازیس ممکن است برای مدتی تحت درمان با داروی فلوکونازول قرار بگیرند. این کار به این دلیل است که آنها ضعیف شده است و همین امر ممکن است آنها را در معرض خطر نوع شدید عفونت کاندیدیازیس قرار دهد. فلوکونازول همچنین در درمان (عفونت مغز و نخاع) که توسط قارچ Cryptococcus ایجاد می شود، کاربرد دارد. به نظر نمی رسد که مصرف فلوکونازول باعث خواب آلودگی شود، اما ممکن است عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی شایع دیگری در اثر مصرف فلوکوناول ایجاد می شود که آنها به میزان دوز مصرفی دارو بستگی دارد. این عوارض جانبی می توانند شامل موارد زیر باشند: سردرد دل درد استفراغ تغییر در حس چشایی یا ناراحتی معده بثورات شدید، در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. اگر این عوارض خفیف باشند، ممکن است طی چند روز یا دو هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر شده یا از بین نروند، با پزشک یا داروساز خود تماس بگیرید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک و جدی است یا فکر می کنید که نیاز به اقدامات فوری پزشکی دارید، با اورژانس تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: علایم آسیب کبدی می تواند شامل موارد زیر باشد: ادرار تیره خارش شدید پوست استفراغ یا حالت تهوع مدفوع کم رنگ و غیر عادی تغییر رنگ و زرد شدن پوست یا چشم ها این بثورات ممکن است در افراد مبتلا به سندرم نقص ایمنی اکتسابی ( AIDS ) یا سرطان دیده شود. علایم این اختلال می تواند شامل موارد زیر باشد: بثورات شدید آریتمی شدید قلب علایم این‌اختلال می تواند شامل موارد زیر باشد: غش کردن ضربان قلب سریع و نامنظم علایم این اختلال می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی شکم درد ضعف عضلانی از دست دادن اشتها فلوکونازول ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی فلوکونازول می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا مکمل ها و داروهای گیاهی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. زمانی رخ می دهد که ماده ای نحوه تاثیر دارو را تغییر بدهد. تداخلات می توانند مضر باشند و یا از تاثیر مطلوب دارو جلوگیری کنند. برای جلوگیری از بروز تداخلات دارویی، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت بررسی کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با محصولات دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. داروهای خاصی وجود دارند که نباید همزمان با فلوکونازول استفاده کنید. این داروها در صورت استفاده با فلوکونازول می توانند اثرات خطرناکی در بدن شما ایجاد کنند. نمونه از این داروها ترفنادین است. این دارو در صورت استفاده همزمان با فلوکونازول در دوزهای میلی گرم یا بیشتر، می تواند باعث ایجاد آریتمی قلب شود که بنام torsades de pointes پیموزید، کلاریترومایسین، اریترومایسین، رانولازین، لومیتاپید، دونپزیل، ووریکونازول و کینیدین نیز می توانند با فلکونازول تداخل داشته باشند. این داروها هنگامی که همزمان با فلوکونازول استفاده می شوند، می توانند بیماری آریتمی قلب یا torsades de pointes افزایش عوارض جانبی می تواند باعث بروز، خونریزی بینی و وجود خون در ادرار یا مدفوع باشد. مصرف این دارو همزمان با فلوکونازول می تواند باعث ایجاد اختلال در هماهنگی، اختلال گفتار و گیجی شود. افزایش عوارض جانبی در این مورد می تواند باعث آسیب کلیه شود. عوارض جانبی آنها می تواند باعث کاهش شدید قند خون شود. این عارضه باعث بروز علایمی مانند و لرز، لرزش، تپش قلب، ضعف، گرسنگی و سرگیجه می شود. مصرف این دارو همراه با فلوکونازول می تواند باعث گرفتگی عضلات، سردرد، فشار خون پایین و تشنج شود. هنگام استفاده از فلوکونازول، پزشک سطح فنی تویین ذر خونی را اندازه گیری می کند. افزایش عوارض جانبی می تواند باعث سردرد، از دست دادن اشتها، حالت تهوع و استفراغ شود. در صورت مصرف همزمان با فلوکونازول، ممکن است سطح این داروها در بدن شما افزایش یابد. افزایش عوارض جانبی می تواند باعث حالت تهوع، استفراغ، عدم ثبات، کاهش تعداد سلول های خونی، بروز بثورات شدید، نارسایی قلبی و نارسایی کبدی شود‌. مانند نیفدیپین، آملودیپین و وراپامیل. افزایش عوارض جانبی می تواند باعث کاهش فشار خون، سرگیجه، گیجی و سردرد شود. افزایش عوارض جانبی می تواند باعث درد و ضعف عضلانی و افزایش سطح کراتینین در خون شود. مانند کلرپرومازین، هالوپریدول و زیپرازیدون. مصرف فلوکونازول همزمان با این داروها خطر ابتلا به یک بیماری آریتمی قلب جدی و خطرناک، به نام torsades de pointes را افزایش می دهد. مانند سیتالوپرام، اسکیتالوپرام و پاروکستین. مصرف فلوکونازول همزمان‌با این داروها خطر ابتلا به بیماری آریتمی قلب به نام torsades de pointes را افزایش می دهد. مانند آمیودارون و دوفتیلید. مصرف فلوکونازول همزمان با این داروها خطر ابتلا به بیماری آریتمی قلب، به نام torsades de pointes را افزایش می دهد. اگر به بیماری کلیوی مبتلا هستید یا سابقه ابتلا به بیماری کلیوی دارید، ممکن است کلیه های شما نتوانند این دارو را به بهترین شکل ممکن از بدن تان دفع کنند. این اتفاق ممکن است سطح فلوکونازول بدن شما را افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. این دارو همچنین ممکن است بیماری کلیه قبلی را بدتر کند. فلوکونازول می تواند باعث ایجاد مشکلات کبدی شود. اگر از قبل مشکل کبدی دارید، قبل از مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید. فرم خوراکی این دارو حاوی ساکارز، نوعی قند، است. اگر به بیماری هایی مبتلا هستید که سطح قند خون شما را افزایش می دهند، نباید از این فرم دارو استفاده کنید. اگر سطح قند خون بالا یا بیماری هایی مانند دیابت دارید که می توانند باعث افزایش سطح قند خون شما شوند، قبل از مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید. استفاده از فلوکونازول می تواند بر ریتم قلب شما ت ثیر بگذارد. اگر در حال حاضر به آریتمی قلبی مبتلا هستید، مصرف فلوکونازول ممکن است منجر به بروز مشکلات خطرناک مربوط به ریتم قلب شود. اگر به بیماری های خاصی، مانند سرطان، عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی ( HIV ) یا سندرم نقص ایمنی اکتسابی ( AIDS ) که سطح ایمنی بدن را کاهش می دهند، مبتلا هستید، احتمال بروز بثورات ناشی از مصرف فلوکونازول وجود دارد. در چنین شرایطی پزشک شما را از نظر ابتلا به بثورات و مشکلات پوستی کنترل می کند. تحقیقات انجام شده بر روی انسانها نشان داده است که هنگامی که خانم ها در بارداری این دارو را در دوزهای میلی گرم یا بیشتر مصرف کنند، اثرات سویی را بر روی جنین نشان می دهد. در دوزهای پایین تر نیز، تحقیقات روی حیوانات اثرات سویی را نشان داده است. هنوز مطالعات کافی برای اطمینان از ت ثیر دوزهای پایین دارو بر روی جنین انسان انجام نشده است. این دارو در دوران بارداری باید فقط در موارد جدی که برای درمان عفونت های خطرناک در مادر مورد نیاز است استفاده شود. اگر باردار هستید و یا قصد باردار شدن دارید در مورد مصرف این دارو با پزشک خود مشورت کنید. اگر همزمان با مصرف این دارو باردار شدید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. فلوکونازول به شیر مادر منتقل می شود و ممکن است در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود مشورت کنید. شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرید. همچنین این دارو نباید در نوزادان زیر ماه استفاده شود. با مصرف این دارو و گذشت مدت زمان لازم، باید علایم عفونت شما کاهش پیدا کند. در غیر این صورت با پزشک خود تماس بگیرید. اگر پزشک برای درمان شما قرص خوراکی فلوکونازول تجویز کرده است، این ملاحظات را به خاطر بسپارید: شما می توانید فلوکونازول را با غذا یا بدون آن مصرف کنید. همچنین می توانید قرص را دو تکه کرده یا خرد کنید. قرص های فلوکونازول را در دمای زیر درجه فارنهایت ( درجه سانتی گراد) نگهداری کنید. این دارو را نباید در مکان های مرطوب مانند حمام نگهداری کنید.

گاستروپارزی یک بیماری پزشکی است که باعث تاخیر در تخلیه معده می شود. این بیماری زمانی رخ می دهد که عضلات معده به درستی کار نمی کند یا حرکت طبیعی معده کند می شود. گاستروپارزی ممکن است خفیف باشد و علایم کمی ایجاد کند، یا حتی شدید باشد و باعث ناتوانی و بستری شدن بیماران در بیمارستان شود. از عوارض گاستروپارزی می توان به سوءتغذیه، و بی نظمی سطح قند خون اشاره کرد. علایم گاستروپارزی شامل موارد زیر باشد: دل درد استفراغ حالت تهوع نفخ شکم سوزش سردل متخصصان پزشکی ممکن است به دلیل همپوشانی علایم گاستروپارزی با بسیاری از بیماری های گوارشی در تشخیص گاستروپارزی مشکل داشته باشند. دلایل گاستروپارزی اغلب با بیماری های زمینه ای پزشکی، از جمله دیابت یا، یا برخی از اقدامات پزشکی مانند جراحی چاقی مرتبط است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چندین روش درمانی برای این وضعیت در دسترس است، اگرچه پزشک اغلب اوقات تغییرات رژیم غذایی را به عنوان اولین گزینه برای مبتلایان به گاستروپارزی توصیه می کند. هدف از رژیم گاستروپارزی کاهش علایم و حفظ مایعات و تغذیه کافی است. این رژیم سه مرحله دارد. از مایعات تشکیل شده است، که معمولا معده را فقط با نیروی جاذبه به سرعت دفع می کند. مایعات از کمبود آب بدن جلوگیری کرده و بدن را با نمک ها و مواد معدنی حیاتی ت مین می کنند. با افزودن مقدار کمی چربی در رژیم غذایی کالری اضافی کمتر از گرم در روز ت مین می کند. برای بیماران مبتلا به گاستروپارزی، مصرف غذاهای چرب و روغن باید محدود شود، زیرا تخلیه معده را به ت خیر می اندازند. با این حال، بیماران در مرحله معمولا قادر به تحمل این مقدار هستند. برای موارد طولانی مدت طراحی شده است. چربی به گرم در روز و غذاهای رشته ای محدود می شوند، زیرا بسیاری از فیبرهای گیاهی قابل هضم نیستند. تغییرات رژیم غذایی، درمان اصلی است. تغییرات که می تواند به کاهش علایم گاستروپارزی کمک کند شامل موارد زیر است: مصرف مکمل روزانه به درستی جویدن غذا خوردن وعده های غذایی کمتر اجتناب از خوابیدن در طول و بعد از غذا مصرف جایگزین وعده های غذایی مایع افزایش تعداد وعده های غذایی روزانه و کاهش اندازه هر وعده می تواند به کاهش شکم کمک کند و احتمالا اجازه می دهد معده با سرعت بیشتری تخلیه شود. برخی از متخصصان پزشکی به بیماران توصیه می کنند که در طول روز سه وعده غذایی کوچک و دو میان وعده میل کنند. با این حال، بررسی های دیگر نشان می دهد که مصرف - وعده های غذایی در روز بهتر است. اگر غذا به اندازه کافی در دهان جویده نشود، تجزیه آن در معده نیاز به تلاش بیشتری دارد. اگر غذا به اندازه کافی در معده تجزیه نشود، به راحتی در روده کوچک تخلیه نمی شود. جویدن کامل ممکن است به سرعت هضم غذا کمک کند. در صورت لزوم، فرد باید هرگونه مشکل دندانی را که ممکن است مانع جویدن کامل غذای می شود، برطرف کند. نیروی جاذبه به هضم غذا کمک می کند. وقتی فرد هنگام غذا خوردن یا در عرض ساعت بعد از وعده غذایی دراز بکشد، این می تواند اثر جاذبه را جبران کرده و تخلیه معده را به ت خیر بیندازد. علاوه بر این، دراز کشیدن در طول یا بعد از غذا می تواند به ریفلاکس اسید منجر شود. یا انجام فعالیت بدنی ملایم دیگر، ممکن است به تحریک عضلات معده کمک کند. مصرف جایگزین های وعده های غذایی مایع با کالری بالا ممکن است به فرد کمک کند بدون داشتن وعده های غذایی جامد به کالری و اهداف غذایی روزانه خود برسد. علاوه بر این، حفظ مصرف کافی مایعات ممکن است به فرد کمک کند تا از عوارض بعدی مانند کمبود آب بدن جلوگیری کند. از عوارض احتمالی گاستروپارزی است. برخی از افراد مبتلا بهتر است روزانه از مکمل های مولتی ویتامین و چند ماده معدنی استفاده کنند تا از این امر جلوگیری شود. برای یک فرد مبتلا به گاستروپارزی بهتر است که با یک متخصص تغذیه مشورت کند تا بهترین رژیم غذایی را متناسب با وضعیت بیمار را برای وی تعیین کند. با این حال، به طور کلی، غذاهای زیر برای مبتلایان به گاستروپارزی مناسب هستند: میوه ها و سبزیجات برای مصرف مواد مغذی کلی ضروری هستند. یک فرد مبتلا به گاستروپارزی ممکن است میوه ها و سبزیجات مخلوط و صاف شده را به راحتی مصرف کند. پخت و پز کامل آنها نیز می تواند تا حدودی برای آنها موثر باشد. کربوهیدرات های سفید به طور معمول محتوای فیبر کمتری نسبت به انواع غلات کامل دارند. برای فردی که تخلیه معده را با ت خیر انجام می دهد ممکن است هضم این موارد راحت تر باشد. فرد مبتلا به گاستروپارزی باید محصولات با محتوای چربی کم را در اولویت قرار دهد. این می تواند شامل مرغ، گوشت چرخ کرده و پنیرهای کم چرب باشد. هضم برخی غذاها دشوارتر است و می تواند علایم گاستروپارزی را بدتر کند. بررسی ها نشان داده است افراد مبتلا به گاستروپارزی بهتر است از مصرف وعده های غذایی پرچرب و پر کالری و غذاهای سرشار از فیبر غذایی پرهیز کنند. با این حال، نویسندگان خاطرنشان کردند که این امر صرفا مبتنی بر مشاهدات عینی است و برای ت یید این پیشنهادات، مطالعات کامل درباره ت ثیرات فردی گروه های غذایی ضروری است. طبق بررسی های صورت گرفته، مصرف الکل همچنین می تواند سرعت تخلیه معده را به ت خیر بیندازد. در حالی که رعایت رژیم غذایی به عنوان خط اول درمان گاستروپارزی در نظر گرفته می شود، اما برای همه مبتلایان به این بیماری مفید نیست. در صورت عدم اثرگذاری تغییرات در رژیم غذایی، تعداد دیگری از گزینه های درمانی نیز ممکن است برای مبتلایان به این بیماری در نظر گرفته شود. یک پزشک ممکن است متوکلوپرامید و اریترومایسین را برای کمک به بیماران مبتلا برای تخلیه معده تجویز کند. این داروها به عنوان داروهای پروکنتیک شناخته می شوند و به بدن در عبور مواد جامد از سیستم گوارش کمک می کنند. این داروها می توانند علایم گاستروپارزی را بهبود بخشند. بیماران همچنین می توانند برای درمان سایر علایم گاستروپارزی مانند حالت تهوع و استفراغ، دارو مصرف کنند. به عنوان مثال، یک پزشک ممکن است پروکلرپرازین، یا اندانسترون را برای تسکین این علایم تجویز کند. چندین دارو برای ت خیر در تخلیه معده شناخته شده است. افرادی که گاستروپارزی را تجربه می کنند باید قبل از تشخیص، در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنند به پزشک خود اطلاع دهند. استفاده منظم از آنتی اسیدهای بدون نسخه ممکن است تخلیه معده را به ت خیر بیندازد. فرد احتمال دارد برای درمان علایم سوزش معده و سوء هاضمه از این داروها استفاده کند. برخی از داروهای تجویز شده مانند داروهای آنتی کولینرژیک نیز ممکن است علایم گاستروپارزی را بدتر کنند. عوامل آنتی کولینرژیک برخی از تکانه های عصبی را مسدود می کنند و اغلب برای درمان بیماری هایی مانند استفاده می شوند. در موارد شدید، افرادی که به دلیل گاستروپارزی قادر به خوردن غذا یا مایعات نیستند ممکن است به لوله تغذیه نیاز داشته باشند. در غیر این صورت، یک پزشک ممکن است لوله تخلیه معده را برای کاهش فشار در معده پیشنهاد دهد. متخصصان پزشکی همچنین احتمال دارد روشی به نام تحریک الکتریکی معده ( GES ) را توصیه کنند. با این حال، مجموعه ای از بررسی ها به دلیل عدم انجام مطالعات کنترل شده، احتیاط در درمان را توصیه می کنند. نویسندگان نتیجه گرفتند که برای ارزیابی استفاده از GES به تحقیقات بیشتری نیاز است. شواهد محدودی نشان می دهد که ممکن است علایم گوارشی را در افراد مبتلا به گاستروپارزی، به ویژه گاستروپارزی دیابتی بهبود بخشد. چشم انداز افراد مبتلا به گاستروپارزی متفاوت است و به علت و شدت بیماری بستگی دارد. تغییر در رژیم غذایی و ورزش آرام بعد از غذا می تواند احتمال موفقیت در مدیریت علایم را افزایش دهد. اگر این تغییرات به تنهایی موثر نباشند، داروها، مداخلات پزشکی و روش های درمانی جایگزین می توانند به تسکین علایم و جلوگیری از عوارض کمک کنند. رژیم های غذایی باید متناسب با هر بیمار باشد. زیرا ممکن است درجه گاستروپارزی از شدید و طولانی مدت تا خفیف و به راحتی اصلاح شود. بیماران همچنین ممکن است دارای شرایط پزشکی مختلفی باشند که باید مورد توجه قرار گیرند. به عنوان مثال، بیماران دیابتی مبتلا به گاستروپارزی مایعات حاوی قند را در رژیم مرحله مجاز می دانند، زیرا این تنها منبع کربوهیدرات آنها است. در رژیم های مرحله و مرحله ، این بیماران باید از مصرف شیرینی های غلیظ پرهیز کنند. در تمام رژیم های غذایی، مایعات و غذا باید در وعده های غذایی کوچک و مکرر خورده شوند. این به حفظ تغذیه کمک می کند. گاستروپارزی اصطلاح پزشکی ت خیر در تخلیه معده است. در طی فرآیند هضم، معده باید منقبض شود تا از مواد غذایی و مایعات خالی شود. به طور معمول، معده هر دقیقه حدود سه بار منقبض می شود. این انقباضات ظرف - دقیقه پس از خوردن غذا معده را خالی می کند. اگر انقباضات کند و یا کمتر اتفاق بیفتد، تخلیه معده به ت خیر می افتد. این امر منجر به علایم آزار دهنده اما گاهی جدی و همچنین سوء تغذیه می شود، زیرا غذا به درستی هضم نمی شود. گاستروپارزی ممکن است به دلیل شرایط مختلفی مانند دیابت شیرین، برخی اختلالات سیستم عصبی یا داروهای خاص ایجاد شود. با این حال اغلب، هیچ علتی نمی توان یافت، اگرچه در برخی از افراد عفونت ویروسی مشکوک است. پزشک ممکن است برای تحریک انقباض معده دارو تجویز کند. منابع:

، ممکن است با این نگرانی دست و پنجه نرم کنند که چگونه بدون طحال زندگی کنیم؟ برخی افراد ممکن است در طول زندگی خود مجبور شوند با جراحی، طحال خود را از بدن خارج کنند. این در حالی است که این افراد شاید نگران این موضوع باشند که چگونه بدون طحال زندگی کنیم؟ بر همین اساس ما سعی کردیم مسایل مربوط به را در این مقاله بررسی کنیم. طحال اندامی در حدود سانتی متر و با وزن تقریبی گرم است که در سمت چپ قفس سینه قرار دارد. طحال یکی از بخش های مهم است. طحال در مراقبت کردن از گلبول های قرمز خون نقش بسیار مهمی دارد. وظیفه اصلی طحال تصفیه کردن خون است. طحال گلبول های قرمز قدیمی و آسیب دیده ای را که در خون وجود دارند شناسایی کرده و سپس آنها را از بین می برد. علاوه بر این طحال همیشه مقداری گلبول قرمز خون را به صورت ذخیره نگه می دارد تا در موارد اضطراری مانند جراحت بتواند از آنها استفاده کند. یکی دیگر از عملکردهای مهم طحال ساخت گلبول های سفید است. گلبول های سفید در نقش بسیار تاثیرگذاری دارند. گلبول های سفید در مبارزه با عوامل بیماری زا به بدن کمک می کنند. به همین علت افرادی که طحال خود را به هر دلیلی از دست داده اند بیشتر از سایر افراد در معرض خطر عفونت باکتری ها قرار دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طحال عملکردهای بسیار زیادی در بدن دارد. یکی از وظایف مهم طحال پاکسازی خون است. طحال سلول های معیوب را از گردش خون خارج می کند. در برخی موارد اختلال در عملکرد طحال باعث می شود که طحال علاوه بر سلول های معیوب، بسیاری از سلول های سالم را نیز از بین ببرد. در این گونه موارد برداشتن طحال ضرورت پیدا می کند. به طور کلی می توان گفت که دو دلیل اصلی برای از دست دادن طحال در افراد وجود دارد. از جمله: تصادف یا ضربه ابتلا به بیماری های مختلف مانند وارد شدن ضربه یا آسیب شدید به شکم در اغلب موارد باعث پارگی طحال می شود. پارگی طحال با خونریزی داخلی همراه است. در اینگونه موارد با تشخیص پزشک طحال تحت عمل جراحی برداشته می شود. پارگی طحال معمولا به دلیل تصادفات اتومبیل و موتور سیکلت و همچنین سقوط، درگیری و رخ می دهد. در تصادفات رانندگی، چنین صدماتی می تواند به دلیل نحوه نادرست نشستن و یا عدم استفاده از کمربند ایمنی باشد. همچنین زخمی شدن با چاقو و شلیک گلوله نیز می تواند به طحال آسیب برساند. اما این موارد در میان افراد مبتلا، شیوع کمتری دارد. به آسیب هایی که در اثر سانحه یا صدمات فیزیکی به بدن وارد می شود ترومای بلانت گفته می شود. طحال شایعترین عضو آسیب دیده بدن در اثر ترومای بلانت شکمی است. همه آسیب های طحال به جراحی نیاز ندارد. جراحان با بررسی وضعیت بیمار تلاش می کنند که تا حد امکان از روش های غیر جراحی برای درمان استفاده کنند. اتوسپلنکتومی در بیماری سلول داسی شکل رخ می دهد. بررسی ها نشان می دهد که در سراسر جهان بیش از نفر به بیماری سلول داسی شکل مبتلا هستند. بیماری داسی شکل بسته به جهش های ژنتیکی انواع مختلفی دارد. گلبول های قرمز در حالت طبیعی گرد و مقعر هستند. شکل خاص گلبول های قرمز به آنها اجازه می دهد که به راحتی از داخل رگ های خونی عبور کنند. در کم خونی داسی شکل، ظاهر گلبول های قرمز خون شبیه داس است. ظاهر داسی شکل این گلبول ها باعث می شود که نتوانند به راحتی وارد جریان خون بدن شوند. در نتیجه گلبول های قرمز در طحال تجمع می کنند. این مساله باعث می شود که طحال بزرگ و دردناک شده و به تدریج عملکرد خود را از دست بدهد. برای مدیریت بیماری، به ویژه، طحال فرد بیمار برداشته می شود. مت سفانه در ترومبوسیتوپنی ایمنی یا ITP که یک نوع اختلال خونریزی است سیستم ایمنی به پلاکت حمله می کند. این بدان معنی است که بدن ما یکی از ابزارهای لازم برای لخته شدن خون را ندارد. در نتیجه در صورت بروز جراحت نمی تواند از مشکل خونریزی پیشگیری کند. بیمارانی که مشکل سیستم ایمنی بدن دارند در هنگام زخم و جراحت کبود شده و به راحتی خونریزی می کنند. بیماری ترومبوسیتوپنی ایمنی در برخی موارد به خودی خود برطرف می شود، اما در برخی دیگر از موارد برای درمان به مصرف دارو نیاز است. اگر بیماری خود به خود برطرف نشده و یا مصرف داروها موثر نباشد به توصیه پزشک طحال برداشته می شود. انواع مختلفی از اختلالات مانند ( AIHA ) وجود دارد که در آن به دلیل تخریب گلبول های قرمز رخ می دهد. در مواردی که داروها یا سایر روش های درمانی موثر نیستند، به توصیه پزشک عمل جراحی یا برداشتن طحال انجام می شود. این عمل گاهی اوقات، اما نه همیشه، می تواند تجزیه سلول های قرمز خون را متوقف کند. گاهی اوقات برای درمان ماژور نیز جراحی اسپلنکتومی یا برداشتن طحال انجام می شود. برداشتن طحال در این بیماری طول عمر گلبول های قرمز خون را بیشتر می کند. افرادی که عمل اسپلنکتومی انجام داده اند برای پیشگیری از ابتلا به بیماری های عفونی باید به مراقبت های بهداشتی خود اهمیت بیشتری بدهند. این مساله به خصوص در کودکان اهمیت بیشتری دارد. عمل جراحی که برای انجام می شود در اصطلاح پزشکی نام دارد. این عمل جراحی معمولا با کمک یک دوربین و چند برش بسیار کوچک انجام می شود. در صورتی که پس از عمل مشکلی نداشته باشید می توانید همان روز بیمارستان را ترک کنید. معمولا طی دو هفته بهبودی کامل حاصل می شود. افرادی که طحال ندارند بیشتر از افراد سالم در معرض آلودگی به انواع خاصی از باکتری ها و در نتیجه ابتلا به بیماری های مختلف قرار دارند. بنابراین اگر جراحی شما برنامه ریزی شده باشد، باید قبل از جراحی حتما واکسینه شوید. همه بیمارانی که عمل جراحی اسپلنکتومی یا برداشتن طحال را انجام داده اند لزوما نیازی به واکسینه شدن ندارد. اما اگر برای احتیاط بیشتر قصد واکسن زدن دارید باید واکسن ها را دو هفته قبل از عمل جراحی دریافت کنید. چهار واکسن مورد نیاز برای بیماران اسپلنکتومی عبارتند از: مننگوکوک استرپتوکوک پنومونیه هموفیلوس آنفلوانزای نوع B همچنین این بیماران باید در برابر بسیاری دیگر از بیماری ها به خصوص سرخک، اوریون، سرخجه، آبله مرغان، و کزاز واکسینه شوند. Neisseria meningitidis باکتری است که می تواند باعث ایجاد مننژیت و یا سپسیس شود. واکسن مننگوکوک در برابر ابتلا به این باکتری از بدن محافظت می کند. این بیماری در افراد تا ساله شایع تر است. افرادی که عمل جراحی اسپلنکتومی داشته اند جزء گروه های پرخطر بوده و باید این واکسن را دریافت کنند. هموفیلوس آنفلوانزای نوع ب یک بیماری جدی است که باعث ذات الریه، تورم گلو و عفونت می شود. عامل این بیماری باکتریایی بوده و با عوارضی مانند ناشنوایی و آسیب مغزی در افراد مبتلا همراه است. هموفیلوس آنفلوانزای نوع ب معمولا کودکان زیر سال را درگیر می کند. اما با این حال تمام افرادی که عمل اسپلنکتومی داشته اند باید بر علیه این بیماری واکسینه شوند. انواع مختلفی از استرپتوکوک پنومونیه ( Strep pneumo ) وجود دارد. واکسن های جدید پنوموکوک نسبت به واکسن های قبلی در برابر سویه های بیشتری از باکتری های پنوموکوکی از بدن محافظت می کنند. بنابراین نوع واکسنی که دریافت می کنید به نظر پزشک شما بستگی دارد. زیرا این واکسن برای گروه های سنی مختلف استفاده شده و به شرایط زمینه ای نیز بستگی دارد. افرادی که به هر دلیل طحال خود را از دست داده اند باید حتما واکسن پنوموکوک را دریافت کنند. انجام واکسیناسیون و رعایت اصول بهداشتی خطر ابتلا به عفونت را در این افراد تا حد زیادی کاهش می دهد. طحال نقش مهمی در دارد. برداشت طحال باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می شود. به همین علت کسانی که بدون طحال زندگی می کنند باید بزنند. این واکسن می تواند در برابر عفونت های باکتریایی ثانویه مانند از شما محافظت کند. برای پیشگیری از عفونت علاوه بر انجام واکسیناسیون از نزدیک شدن، روبوسی و هر گونه تماس با افرادی که دچار سرماخوردگی هستند پرهیز کنید. ابتلا به آنفلوانزای شدید در افرادی که عمل جراحی اسپلنکتومی داشته اند با خطر مرگ همراه است. افرادی که طحال نداشته و یا دچار اختلال عملکرد طحال هستند بیشتر از افراد دیگر در معرض ابتلا به عفونت ها قرار دارند. طحال نقش مهمی در سیستم ایمنی بدن دارد. بنابراین نبود این عضو مهم می تواند شما را در معرض عفونت های بسیار زیادی قرار دهد. برخی از بیماران بدون طحال، به ویژه کودکان، با تجویز پزشک خود روزانه خاصی مصرف می کنند. مصرف زیاد آنتی بیوتیک می تواند عوارض ناخواسته ای مانند مقاومت آنتی بیوتیکی را در پی داشته باشد. به همین علت مصرف هر نوع آنتی بیوتیک در افرادی که طحال ندارند، باید حتما زیر نظر پزشک متخصص انجام شود. اگر در مسافرت به سر می برید ممکن است با عوامل میکروبی زیادی مواجه شوید. همچنین ممکن است در جایی زندگی کنید که نسبت به مکان های دیگر عوامل عفونی بیشتری داشته باشد. بنابراین در صورتی که بدون طحال زندگی می کنید باید مراقبت های خود را بیشتر کنید. در صورت سفر به آفریقا حتما علیه بیماری مننژیت مننگوکوکی واکسینه شوید. مالاریا یکی دیگر از بیماری هایی است که می تواند در افراد بدون طحال باعث خطرات بسیار زیادی شود. بیماری مالاریا هنوز در برخی مناطق آفریقا شایع است. همچنین برای پیشگیری از گزش پشه ها مراقب باشید. گزش پشه می تواند باعث انتقال بیماری های عفونی شود. همچنین افراد بدون طحال مستعد ابتلا به ترومبوز ورید عمقی هستند. نشستن طولانی مدت در ماشین یا هر وسیله نقلیه دیگر می تواند باعث ایجاد لخته های خونی در وریدهای عمقی پاها شود. این لخته های خون ممکن است در داخل وریدها حرکت کرده و خود را به ریه برسانند که اصطلاحا به آن گفته می شود. بنابراین پیش از نشستن در پروازهای طولانی حتما با پزشک خود مشورت کنید. به بزرگ شدن طحال در اصطلاح پزشکی اسپلنومگانی گفته می شود. طحال ممکن است در اثر ابتلا به بیماری هایی مانند برخی عفونت ها و یا سرطان بزرگ شود. ابتلا به بیماری هایی مانند تالاسمی یا سارکویید باعث بزرگ شدن طحال در برخی افراد می شود. برخی دیگر نیز به دلیل لنفوم یا (سرطان خون) یا (از بین رفتن سلول های قرمز خون) دچار مشکل بزرگ شدن طحال می شوند. همچنین ابتلا به بیماری های کبدی و فشار خون بالا نیز یکی از عوامل مهم بزرگ شدن طحال هستند. یکی از مهمترین علایم بزرگ شدن طحال احساس درد در قسمت چپ و فوقانی شکم و همچنین احساس سیری بدون غذا خوردن است. بزرگ شدن طحال اغلب با استفاده از روش های مختلف دارویی درمان می شود. اما در برخی موارد نیز جراحی برداشتن طحال ضرورت پیدا می کند. بعضی افراد با بیش از یک طحال متولد می شوند که در اصطلاح پزشکی پلاسلنیا نام دارد. بررسی ها نشان داده است که داشتن چند طحال در هنگام تولد می تواند با بیماری های مادرزادی مرتبط باشد.

نحوه بروز بیماری و علایم ام اس دیررس ممکن است از بیماری MS در افرادی که معمولا افراد در اواسط تا سالگی را مبتلا می کند، متفاوت باشد. وقتی نوبت به سن می رسد، بیماری مولتیپل اسکلروزیس تمایزی بین افراد با سن های مختلف قایل نیست و می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد. اگرچه بیشتر افراد هنگام تشخیص بین تا سال سن دارند. این بیماری می تواند افراد مسن را نیز مبتلا کند. به این بیماری MS دیررس گفته می شود. این وضعیت معمولا به عنوان بروز اولین علایم MS پس از سالگی تعریف می شود. یک بیماری مزمن در سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) است که شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی در چشم می شود. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن شما به سلولهای عصبی و غلاف میلین چرب اطراف آنها حمله کرده و باعث ایجاد زخم می شود. بافت زخم میلین، اساسا ارتباط بین مغز و بدن شما را مختل می کند. تحریف و مسدود کردن پیام های بین مغز و نخاع منجر به بروز علایم و ناتوانی هایی می شود که به عنوان MS شناخته می شوند. هنوز مشخص نیست که هنگام ابتلا به ام اس، چه چیزی پاسخ سیستم ایمنی بدن را تحریک می کند. با این حال، به نظر می رسد این اتفاق در افراد با حساسیت ژنتیکی به این بیماری رخ می دهد که در معرض یک یا چند عامل محیطی از جمله سیگار کشیدن، استرس و کمبود هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین مشخص نیست که چرا برخی از افراد دیرتر از دیگران به ام اس مبتلا می شوند. برای درک دقیق تر علل و شروع بیماری ام اس باید تحقیقات بیشتری انجام شود. سه نوع ام اس وجود دارد، که عبارتند از: با ام اس عودکننده، افراد دچار دوره های عود یا شراره می شوند که علایم آنها در این دوره ها عود می کنند و برمی گردند. با پایان حمله، علایم MS ممکن است از بین بروند. RRMS از افراد مبتلا به ام اس را درگیر می کند. سالمندان بیشتر از بزرگسالان با PPMS تشخیص داده می شوند. به ندرت افراد بالای سال مبتلا به ام اس تشخیص داده شوند. اما دقیقا مشخص نیست که چه تعداد از افراد به ام اس دیررس مبتلا هستند. بسیاری از بررسی ها تخمین می زنند که حدود درصد از بیماران مبتلا به MS پس از سن علایم این بیماری را بروز می دهند. مت سفانه، به دلایل مختلف، تشخیص MS در این سن دشوارتر است. یکی از موانع اصلی این است که MS در سالمندان به اندازه بزرگسالان و جوانان مورد مطالعه قرار نگرفته است. زیرا علایم این بیماری ممکن است در افراد جوان و مسن کاملا با هم فرق داشته باشد. علایم MS دیررس نیز اغلب با علایم پیری اشتباه گرفته می شود. این موارد شامل، مشکلات تعادل، تغییرات بینایی و اختلال شناختی است که ممکن است پزشکان آنها را جزء علایم پیری بدانند. حتی اگر پزشک معالج بیمار را برای تشخیص بیماری های واسطه ایمنی بررسی نکند. حتی امکان دارد برخی از آزمایش های تشخیصی اشتباه تفسیر شوند. به عنوان مثال، اسکن های تشدید مغناطیسی ( که معمولا برای تشخیص ام اس استفاده می شود، ممکن است آسیب مغز ماده سفید را مطابق با ام اس نشان دهد. اما به عنوان آسیب ناشی از هر یک از چندین بیماری عروقی شایع در سالمندان تفسیر می شود. در ام اس دیررس، علایم می توانند به راحتی با علایم سایر اختلالات اشتباه گرفته شوند. چون علایم ام اس دیررس، تا حدودی شبیه به علایم سایر بیماری ها، از جمله موارد زیر هستند: سکته اختلال افسردگی اساسی بیماری لو گریگ (یا ALS ) در حالی که علایم اولیه بیماری MS دیررس در اواخر عمر بیمار بروز پیدا می کند، تحقیقات نشان می دهد که ناتوانی جسمی و از دست دادن عملکرد حرکتی در بیماران سریعتر و بیشتر خودش را نشان می دهد. مطالعه ای که در سال در ژورنال PLoS One منتشر شد نشان داده است که افراد مبتلا به MS دیررس سریعتر به سطح معلولیت بالاتر (زمان متوسط . سال بعد از ابتلا به بیماری) می رسند. در حالی که این مدت زمان در مبتلایان به MS طور میانگین . سال است. همچنین مشخص شد که معلولیت در زنان سریعتر از مردان پیشرفت می کنند. ت خیر در تشخیص و درمان از جمله دلایلی است که افراد مبتلا به ام اس دیررس ممکن است نتیجه و پیش آگهی تری داشته باشند. اثرات پیری، ناتوانی جسمی سریعتر و ابتلا به PPMS از دیگر عوامل موثر در پیش آگهی بدتر در مبتلایان به ام اس دیررس هستند. برنامه درمانی بیماران مبتلا به ام اس دیررس به نوع MS ، سایر بیماری های زمینه ای و شدت بیماری بستگی ارد. متخصص مغز و اعصاب می تواند با استفاده از استراتژی های درمانی م اس و علایم بیمار را مدیریت کند. گزینه های دارویی برای مبتلایان به ام اس دیررس که بیش از سال دارند، ممکن است محدودتر از دارو های مبتلایان به ام اس در دوره جوانی و بزرگسالی باشد. این امر تا حدی به این دلیل است که بسیاری از آزمایشات بالینی گذشته در مورد داروها برای MS ، افراد بالای سال مستثنی کرده اند. بنابراین همیشه مشخص نیست که چه دارو هایی برای این گروه سنی موثرتر یا بی خطرتر هستند. خوشبختانه، بسیاری از بررسی های صورت گرفته جدید، شرکت کنندگان در سنین یا سال را مورد بررسی قرار داده اند. داروهایی که برای درمان بیماری ام اس مورد استفاده قرار می گیرند، درمان های اصلاح کننده بیماری ( DMT ) نامیده می شوند. آنها با هدف قرار دادن سیستم ایمنی بدن و کاهش سرعت پیشرفت بیماری کار می کنند. برخی محدودیت های بالقوه در DMT برای افراد بالای سال وجود دارد. نشان داده شده است که Ocrevus ( ocrelizumab ) ، تنها DMT مورد تایید سازمان غذا و دارو ( FDA ) برای درمان PPMS ، ناتوانی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. مانند هر داروی قدرتمندی، Ocrevus دارای عوارض جانبی مانند افزایش خطر عفونت های تنفسی و رشد غیر طبیعی بافت ها است. این عوارض می تواند برای افراد سالمند مشکل ساز شود. برای RRMS ، بیمارانی که بیش از سال سن دارند ممکن است به اندازه بیماران جوان به Novantrone (میتوکسانترون) ، یکی از DMT های مورد تایید FDA ، برای درمان RRMS و MS پیشرونده ثانویه، پاسخ مناسبی ندهند. حتی اگر داروهای PPMS ای درمان ام اس دیررس محدود هم باشند. درمان های توان بخشی بسیاری برای تسکین علایم MS وجود دارد. پزشک ممکن است یک یا چند مورد زیر را به بیماران توصیه کند: یک فیزیوتراپیست می تواند به فرد در ایجاد قدرت عضلانی کمک کند. حتی روش هایی را برای جبران از دست دادن عملکرد به آنها یاد دهد. OT می تواند به فرد در مورد برخی از اصلاحات مورد نیاز در خانه بیمار راهکارهایی را ارایه کند. در این شرایط بیمار می تواند تا حدودی از خودش مراقبت کند. علاوه بر آن، بیمار همچنین می تواند راه کارهای حرکت دادن بدن خود را برای کاهش خستگی یاد بگیرد. یک گفتار درمان می تواند راهکارهایی را برای بهبود تنفس به بیمار یاد بدهد تا بتواند مشکلات بلع و تنفس را به حداقل رسانده و مشکلات گفتاری را کاهش دهد. این روش درمانی به توانایی های شناختی مانند حافظه، توجه، سازماندهی و زبان در مبتلایان کمک می کند. متخصصان در توانبخشی شغلی می توانند به بیماران مبتلا به کمک کنند شغل خود را متناسب با نیازهای شان سازگار کرده و یا مناسب ترین کار را پیدا کنند. روند MS دیررس و تفاوت آن با MS در بزرگسالی معمولی هنوز کاملا مشخص نیست. اما تشخیص سریع و دقیق MS بسیار دیررس بسیار مهم است. زیرا شروع درمان با داروهای اصلاح کننده بیماری در اسرع وقت می تواند حملات MS و ضایعات جدید را کاهش دهد. همچنین پیشرفت بیماری را کندتر کند. اگر فکر می کنید ممکن است علایم MS داشته باشید، حتما به پزشک مراجعه کنید.

با استفاده از آزمایش خون در آزمایشگاه، تست آنزیم آلکالن فسفاتاز و یا Ap می توان آلکالین فسفاتاز را در خون فرد بیمار اندازه گیری کرد. آنزیم ها موادی هستند که باعث انجام مناسب واکنش های شیمیایی مختلف در داخل بدن شما می شوند. به عنوان مثال، آنزیم های گوارشی مواد غذایی را به مولکول هایی تقسیم می کنند که روده شما بتواند راحت تر آنها را جذب کند. می توان گفت بدون وجود آنزیم ها ادامه حیات غیر ممکن خواهد بود. یکی از آنزیم های موجود در بدن ما، آلکالن فسفاتاز یا ALP نام دارد. آلکالن فسفاتاز یا ALP آنزیمی است که در بدن انسان به صورت طبیعی وجود دارد و جای نگرانی نیست. با این حال، کمبود ALP گاهی اوقات به عنوان نشانه یک بیماری زمینه ای اتفاق میفتد. اگر به بیماری هاای مرتبط با ALP پایین مبتلا هستید باید به دنبال تشخیص علت بیماری و نهایتا درمان مناسب بیماری باشید. علاوه بر این، افزودن چربی های مناسب و مکمل های غذایی خاص به رژیم غذایی شما می تواند به افزایش سطح آلکالن فسفاتاز کمک کند. آلکالن فسفاتاز ALP نوعی آنزیم در خون است که به تجزیه پروتیین ها کمک می کند. بدن از ALP برای طیف وسیعی از فرآیندها استفاده می کند و این ماده به ویژه نقش مهمی در عملکرد کبد و رشد استخوان دارد. با استفاده از تست ALP می توان اندازه گیری کرد که چه مقدار از این آنزیم در خون فرد وجود دارد. سطح شدید و غیر طبیعی تغییرات این آنزیم می تواند نشان دهنده یک بیماری پزشکی شدید، به خصوص بیماری های مربوط به کبد، استخوان ها یا باشد. در این مقاله، ما به توضیح جزییات بیشتری درباره تست ALP می پردازیم. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آزمایش ALP روش ساده ای است که میزان ALP خون را اندازه گیری می کند. ALP آنزیمی است که در بیشتر قسمت های بدن وجود دارد اما بیشتر در استخوان ها، کبد، کلیه ها، کیسه صفرا و روده یافت می شود. محققان هنوز نتوانسته اند به لیست کاملی از عملکردهای ALP دست پیدا کنند، اما به نظر می رسد که این ماده به انجام طیف گسترده ای از فرآیندها کمک می کند. از جمله این فرآیند ها عبارت اند از: هضم چربی ها در روده ها کمک به تشکیل و رشد استخوان ها انتقال مواد مغذی و سایر آنزیم ها در کبد انتقال اسیدهای چرب، فسفات ها و کلسیم در روده ها تنظیم رشد سلول، مرگ و مهاجرت در طی رشد جنین اگر فرد علایم مربوط به اختلالات کبدی را نشان دهد، پزشک در اولین مرحله انجام آزمایش خون شامل تست آلکالن فسفاتاز یا ALP را تجویز خواهد کرد. از جمله این علایم عبارت اند از: استفراغ درد و تورم شکم کاهش وزن بدون دلیل احساس خستگی یا ضعف زرد شدن پوست یا چشم ها اگر مشخص شود که شخصی مبتلا به بیماری در هر یک از اندام زیر است، پزشکان به طور خاص انجام آزمایش ALP را تجویز خواهند کرد: کلیه روده استخوان ها کیسه صفرا سطح ALP در کودکان بیشتر از بزرگسالان است، زیرا استخوان های آنها هنوز در حال رشد هستند. در صورت بروز شکستگی یا سایر آسیب های استخوان، ممکن است در طی ماه پس از آسیب، هم زمان با ترمیم و بهبود استخوان، سطح ALP افزایش یابد. همچنین وجود مقادیر ALP بالاتر از حد طبیعی در مادران باردار، در سه ماهه دوم و سوم بارداری معمول است. با این حال، سطح ALP طبیعی برای هر شخصی کمی متفاوت خواهد بود. بعد از انجام آزمایش ALP پزشک به شما دلیل افزایش یا کاهش میزان آلکالن فسفاتاز خون شما را توضیح خواهد داد. از آنجا که میزان بیشتری از ALP در استخوان ها و کبد وجود دارد، افزایش سطح ALP به طور کلی نشان دهنده وجود بیماری در کبد یا استخوان است. انسداد کبد یا آسیب به آن باعث افزایش سطح ALP می شود. این امر در صورت افزایش فعالیت سلول های استخوانی نیز رخ خواهد داد. افزایش میزان آلکالن فسفاتاز، معمولا به خاطر یکی از علل زیر اتفاق میفتد: سرطان های صفرا سرطان های استخوانی مصرف بیش از حد الکل یا التهاب کیسه صفرا استفاده بیش از حد از داروهای مضر برای کبد رشد غیرطبیعی و غیر سرطانی سلول ها در کبد هپاتیت یا التهاب کبد، که اغلب به دلیل عفونت ایجاد می شود. سو تغذیه، به ویژه کمبود، کلسیم، پروتیین، منیزیم و روی از جمله شرایطی که در آن میزان ALP ممکن است پایین تر از حد نرمال اندازه گیری شود، عبارت اند از: ضعیف شدن استخوان ها در بزرگسالان، که معمولا مربوط به کمبود ویتامین است ضعیف شدن استخوان ها در کودکان، که معمولا در نتیجه کمبود ویتامین D یا کلسیم رخ می دهد وضعیتی که باعث تغییر شکل قابل توجه استخوان و بروز مشکلاتی در بازسازی استخوان می شود همچنین در موارد نادر، سطح غیر طبیعی ALP کم خونی هیپوفسفاتازی سرطان پستان لنفوم هوچکین سرطان پروستات هایپرپاراتیروییدیسم نارسایی احتقانی قلب کولیت زخمی یا اولسراتیو بیماری سلیاک درمان نشده برخی از عفونت های باکتریایی شخصی که می خواهد آزمایش ALP انجام دهد معمولا باید - ساعت قبل از آزمایش چیزی نخورد. به همین دلیل، بیشتر افراد ترجیح می دهند آزمایش خود را اول صبح انجام دهند. بیشتر کلینیک ها و مطب های محلی می توانند این آزمایشات را انجام دهند. داروهای مختلفی، مانند داروهای کنترل بارداری و، می توانند باعث نوسانات سطح ALP شوند. بنابراین، قبل از انجام این آزمایش باید در مورد هرگونه دارو و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید با پزشک صحبت کنید. آزمایش ALP فقط به نمونه خون نیاز دارد. یک تکنسین آزمایشگاه یا پرستار نواری را به دور بازوی فرد می بندد تا رگهای آرنج داخلی ظاهر شوند. هنگامی که پرستار یا تکنسین آزمایشگاه رگ مناسب را پیدا کرد، ناحیه را با الکل ضد عفونی کرده و سپس یک سوزن کوچک را وارد رگ می کند. سپس آنها یک لوله پلاستیکی را به انتهای سوزن متصل کرده و مقداری خون می کشند. هنگامی که میزان خون در لوله جمع آوری خون کافی باشد، پرستار سوزن را به آرامی بیرون کشیده و ناحیه را با یک باند یا پانسمان کوچک می پوشاند. اگر فرد همزمان به انجام آزمایش خون دیگری نیاز داشته باشد، ممکن است پرستار مجبور شود چندین لوله جمع آوری نمونه خونی را پر کند. آزمایشات ALP به غیر از بروز خونریزی های جزیی یا کبودی در محل وارد کردن سوزن در برخی موارد، عوارض کمی دارند. بیشتر افراد در طول آزمایش یا بعد از آن، به غیر از یک سوزش و درد جزیی در هنگام ورود سوزن به بازو، هیچ درد و ناراحتی احساس نمی کنند. گاهی اوقات خونگیری می تواند منجر به التهاب در اطراف ورید یا بافت های آرنج داخلی شود. استفاده از کمپرس گرم و فشار ملایم به محل به مدت - دقیقه می تواند به رفع این مشکل کمک کند. اگر التهاب بیش از چند ساعت پس از آزمایش خون باقی ماند یا بدتر شد، بهتر است با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. در بیشتر موارد، افراد معمولا به افزایش سطح ALP دچار می شوند. شایعترین علل میزان بالای ALP عبارت ند از: بارداری اختلالات کبدی، اکثرا انسداد مجاری صفراوی اختلالات کیسه صفرا، معمولا ناشی از سنگ صفرا اختلالات استخوانی، مانند رشد غیر طبیعی و گاهی اوقات سرطان کودکان در حال رشد معمولا ALP بالایی دارند. اگر علایم مربوطه به پزشک در تشخیص اختلال کمک نکنند، ممکن است پزشک انجام‌آزمایشات بیشتری را تجویز کند. این آزمایش ها ممکن است شامل آزمایشاتی برای تعیین نوع آنزیم ALP در خون باشد. هر قسمت از بدن نوع مشخصی از آنزیم ALP را ایجاد می کند. آزمایشات بعدی همچنین ممکن است شامل آزمایش های کبدی زیر باشند: آزمایش بیلی روبین تست آلانین آمینوترانسفراز یا ALT تست آسپارتات آمینوترانسفراز یا AST اگر سطح ALP فردی بیشتر از حد نرمال باشد و در عین حال هیچ گونه اختلالی در کبد خود نداشته باشد، به احتمال زیاد مشکل او ناشی از وجود اختلال در قسمت دیگری از بدن است. به عنوان مثال ممکن است که استخوان های آنها تحت ت ثیر قرار گرفته باشند. پزشک ممکن است از روش های تصویربرداری برای تشخیص اختلالات استخوانی استفاده کند. به ندرت، سطح بالای ALP ممکن است نشان دهنده ابتلا فرد به موارد زیر باشد: سرطان نارسایی قلبی نارسایی کلیه عفونت باکتریایی ابتلا به سطح پایین ALP معمولا نادر است. این اختلال اغلب به علت موارد زیر اتفاق می افتد: کمبود شدید یا طولانی مدت ویتامین و مواد معدنی شرایط مزمنی که می توانند باعث سوتغذیه شوند، مانند درمان نشده درمان میزان غیرطبیعی ALP به علت ایجاد کننده بیماری بستگی دارد. تغییرات اندک میزان این ماده در خون زیاد جای نگرانی ندارد، زیرا در طول روز بر اثر عوامل مربوط به متابولیسم، میزان این ماده بالا و پایین می شود. افراد مبتلا به سوتغذیه باید رژیم غذای خود را متناسب با درمان این اختلال تنظیم کرده و از مکمل هی مناسب استفاده کنند. این افراد باید مراقب باشند که غذاهای زیر را حتما در رژیم غذایی خود بگنجانند: گوشت قرمز و ماهی های چرب غلات سبوس دار، نان، برنج و ماکارونی محصولات غذایی پروبیوتیک، مانند ماست، کفیر و کلم ترش میوه ها و سبزیجات کامل، به ویژه مرکبات، انواع توت ها و سبزیجات تیره و برگ دار به صورت روزانه مکمل روی مصرف کنید. سطح پایین روی می تواند به کمبود آلکالن فسفاتاز کمک کند. به برچسب های حقایق تغذیه ای مواد غذایی خریداری شده نگاه کنید و میزان روی موجود در آن ها را بررسی کنید. اگر میزان روی کمتر از - میلی گرم باشد، به رژیم غذایی خود یک مکمل غذایی روی اضافه کنید تا به شما کمک کند سطح روی بدن خود را افزایش دهید. مصرف میلی گرم روی در روز میزان روی مورد نیاز برای یک انسان بالغ و سالم است. کمبود های احتمالی میزان روی مصرفی خود را با استفاده از مکمل های تغذیه ای برطرف کنید. همیشه قبل از شروع مصرف هرگونه مکمل جدید با پزشک خود مشورت کنید. برای درمان عفونت ها، پزشک ممکن است مصرف دوره ای از آنتی بیوتیک ها یا سایر داروهای ضد میکروبی را تجویز کند. افرادی که دارای انسداد قابل توجهی در کبد، کیسه صفرا یا استخوان هستند ممکن است نیاز به جراحی یا جلسات لیزر درمانی یا مصرف داروهایی برای رفع انسداد داشته باشند. در بیماری های مزمنی که باعث بد شکلی استخوان یا مشکلات تراکم می شوند، ممکن است فرد نیاز به انجام تصویر برداری های اشعه ایکس داشته باشد. افراد مبتلا به سرطان ممکن است نیاز به برنامه درمانی مرکب از جراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی داشته باشند.

که به آن ناهنجاری های لنفاوی نیز می گویند، کیست های غیرسرطانی پر از مایع هستند که در عروق لنفاوی ایجاد می شوند. این عروق حاوی ماده ای به نام لنف هستند و با هم را می سازند. لنف به تنظیم صحیح مایعات در بافت بدن کمک می کند. لنف همچنین با سیستم ایمنی بدن برای کمک به مبارزه با عفونت کار می کند. تخمین زده می شود که لنفانژیوم در حدود در تولد رخ می دهد. آنها می توانند تقریبا هر قسمت از بدن را درگیر کنند، اما بیشتر در سر یا گردن دیده می شوند. درباره درصد لنفانژیوم ها در این ناحیه قرار دارند. نیمی از تمام لنفانژیوم‌های سر یا گردن در بدو تولد شناسایی و درصد تا سن سالگی آشکار می‌شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: لنفانژیوم منجر به بروز چه علایمی می شود؟ شما ممکن است یک لنفانژیوم در یک ناحیه خاص یا تعداد زیادی در سراسر بدن داشته باشید. علایم بر اساس اندازه و محل لنفانژیوم متفاوت است. لنفانژیوم ممکن است به صورت نقاط ریز مایل به قرمز یا آبی ظاهر شود. با تجمع لنف، آنها می توانند تورم و توده های قابل توجه و تغییر شکل دهنده ایجاد کنند. بسته به محل تورم و بافت یا اندام های آسیب دیده، ممکن است عوارض مختلفی همراه با علایم بیماری ایجاد شوند. به عنوان مثال، تورم زبان می تواند باعث مشکلات گفتاری و خوردن شود. لنفانژیوم حفره چشم می تواند باعث دوبینی شود. اما لنفانژیوم هایی که روی قفسه سینه تاثیر می گذارند ممکن است منجر به مشکل در تنفس و درد قفسه سینه شود. لنفانژیوم همچنین می تواند در دستگاه روده و لگن رشد کند و باعث یبوست، انسداد مثانه و عفونت شود. چه عواملی منجر به لنفانژیوم می شوند؟ علت دقیق لنفانژیوم نامشخص است. با این حال، کارشناسان معتقدند که آنها در مرحله جنینی شکل می گیرند. خطای تقسیم سلولی ممکن است باعث این مشکل شود. لنفانژیوم زمانی رخ می دهد که لنف در رگ های لنفاوی اطراف بافت های بدن به عقب برگردد. این وضعیت باعث تجمع و تورم می شود. کارشناسان دقیقا مطمین نیستند که چرا این اتفاق می افتد، اما آنها فکر می کنند این ناهنجاری زمانی ممکن است رخ دهد که در تقسیم سلولی در طول رشد جنین اشتباهی رخ دهد. این خطا می تواند باعث اختلال در عملکرد سیستم لنفاوی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لنفانژیوم همچنین گاهی اوقات می تواند در نوزادانی که با کروموزوم های بسیار زیاد یا ناکافی متولد می شوند، مانند آنهایی که دارای سندرم داون و سندرم نونان هستند، رخ دهد. اکثر مبتلایان به لنفانژیوم با این بیماری متولد می شوند. اما علایم ممکن است در بدو تولد ظاهر نشوند، اما با بزرگتر شدن کودکان بیشتر خودشان را نشان دهند. انواع لنفانژیوم انواع مختلفی از لنفانژیوم وجود دارند که بر اساس اندازه تعریف می شوند. اینها لنفانژیوم هایی بزرگتر از سانتی متر و با مرزهای مشخص هستند. آنها همچنین ممکن است هیگرومای کیستیک یا لنفانژیوم غاری نامیده شوند. آنها گاهی اوقات به صورت توده های اسفنجی متمایل به آبی متمایل به قرمز ظاهر می شوند. این لنفانژیوم ها کوچکتر از سانتی متر و دارای مرزهای نامشخص هستند. آنها ممکن است به صورت خوشه ای رشد کنند و می توانند به صورت تاول های کوچک ظاهر شوند. آنها همچنین ممکن است به عنوان لنفانژیوم اطراف و لنفانژیوم مویرگی نامیده شوند. همانطور که از نام آن پیداست، این ترکیبی از دو نوع دیگر لنفانژیوم است. لنفانژیوم چگونه تشخیص و درمان داده می شود؟ لنفانژیوم را می توان قبل از تولد در معاینه اولتراسوند تشخیص داد. اگر پزشک پس از تولد متوجه یکی از این موارد شود، ممکن است برای ت یید تشخیص و ارزیابی اندازه و ت ثیر، اسکن MRI ، سی تی اسکن یا سونوگرافی را تجویز کند. اگر لنفانژیوم در بدو تولد از نظر بصری قابل توجه نباشد، باید در سن سالگی کودک آشکار شود. در صورت خفیف یا عدم وجود علایم، پزشک ممکن است از درمان خودداری کند. اگر لنفانژیوم بزرگ، ناراحت کننده است یا به هر طریقی بر سلامت کودک شما ت ثیر می گذارد، احتمالا پزشک یکی از چندین روش درمانی را پیشنهاد می کند. درمان به نوع، اندازه و محل لنفانژیوم بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: این شامل بریدن کیست است، اما اگر توده نزدیک به اندام ها و اعصاب باشد، ممکن است دشوار باشد. این درمان شامل تزریق یک ماده شیمیایی به طور مستقیم به داخل توده برای کوچک شدن و فروپاشی آن است و استفاده از آن بیشتر شده است. اسکلروتراپی تقریبا همان میزان موفقیت جراحی در درمان لنفانژیوم است، اما با عوارض کمتر. لیزر یا سوزن جریانی را برای از بین بردن جرم وارد می کند. برداشتن یا از بین بردن هر سلول لنفانژیوم تقریبا غیرممکن است، بنابراین آنها تمایل به رشد مجدد دارند. ممکن است برای مدیریت کامل این وضعیت به چندین جراحی یا درمان در طول زمان نیاز باشد. اگر التهاب (پوست گرم و قرمز می شود) و خونریزی در ناحیه لنفانژیوم وجود داشته باشد، درمان نیز ممکن است ضروری باشد. احتمال عود و میزان بازگشت لنفانژیوم بر اساس نوع و محل لنفانژیوم و همچنین اینکه در یک ناحیه بوده یا در چند ناحیه بدن متفاوت است. اسکلروتراپی برای ناهنجاری لنفاوی یک درمان بسیار مفید برای ناهنجاری لنفاوی یا LM است. معمولا پزشکی به نام رادیولوژیست مداخله ای این درمان را انجام می دهد. در طی اسکلروتراپی، یک داروی خاص با استفاده از سوزن هایی که از طریق پوست به عروق لنفاوی و کیست های داخل LM وارد می شود، تزریق می شود. داروی تزریق شده به LM به عروق لنفاوی آسیب می رساند و آنها را از بین می برد. این باعث می شود که زخم ها در داخل رگ های لنفاوی غیر طبیعی ایجاد شوند و لنف کمتری در این ناحیه جریان یابد. اسکلروتراپی ممکن است به چندین روش درمانی نیاز داشته باشد تا بیشترین فایده را داشته باشد. درمان ها معمولا حداقل شش هفته فاصله دارند. در طول درمان اسکلروتراپی، پزشک از اولتراسوند برای هدف قرار دادن LM و تصویربرداری با اشعه ایکس برای کمک به هدایت و نظارت بر درمان استفاده می کند. در طی این روش ها پوست بریده نمی شود. فقط از سوزن برای رساندن دارو به طور مستقیم به ناهنجاری استفاده می شود. برای اسکلروتراپی می توان از انواع داروها استفاده کرد. مایعی که تزریق می شود اسکلروزانت نامیده می شود. اگرچه می توان از انواع مختلفی از اسکلروزانت ها استفاده کرد، داکسی سایکلین (یک آنتی بیوتیک) معمولا به عنوان یک اسکلروزانت در درمان LM استفاده می شود. پزشک به شما توصیه می کند که کدام اسکلروزانت برای LM شما بهتر است. پزشک شما را برای آنچه به طور معمول پس از عمل اتفاق می افتد و مشکلات احتمالی آماده می کند. برای راحتی بیشتر بیماران در حین اسکلروتراپی تحت بیهوشی عمومی می خوابند. برخی از بیماران باید در روز عمل به خانه بروند. برخی برای بهبودی شبانه در بیمارستان می مانند. عوارض اسکلروتراپی پس از درمان، ممکن است تورم، سوزش پوست، کبودی و درد در محل درمان وجود داشته باشد. شایع ترین عارضه اسکلروتراپی ایجاد زخم است. این بدان معنی است که زخم یا زخمی به نام زخم روی پوست روی LM ایجاد می شود. زخم در کمتر از درصد موارد رخ می دهد. پزشک به شما کمک می کند تا زخم را تا زمان بهبودی مدیریت کنید. اگرچه اسکلروتراپی باعث کوچکتر شدن LM می شود، LM ها می توانند با گذشت زمان دوباره بزرگتر شوند. اکثر LM ها قابل درمان نیستند. در عوض، آنها در طول زندگی مدیریت می شوند. بسیاری از بیماران در طول زندگی خود چندین دوره درمان را دریافت می کنند. هدف این است که علایم تا حد امکان از بین بروند. پیش آگهی لنفانژیوم بسیاری از لنفانژیوم ها هیچ مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی کنند. آنها سرطانی نیستند و خطر ابتلا به سرطان را افزایش نمی دهند. هنگامی که لنفانژیوم نیاز به درمان دارد، درمان ها بسیار موفق هستند. بسیاری از این کیست‌ها و توده‌ها را می‌توان برداشت یا اندازه آن را کاهش داد. به طور کلی، افراد به طور کلی بدون هیچ مشکلی بهبود می یابند. با این حال، ممکن است نیاز به درمان های تکراری باشد، زیرا لنفانژیوم ها تمایل به عود دارند. توده های ساده ای که به طور کامل برداشته می شوند، معمولا عود نمی کنند. با این حال، توده‌های پیچیده‌تر که به طور کامل حذف شده‌اند، دوباره تا درصد از موارد عود می کنند. بین تا درصد افرادی که فقط قسمتی از توده پیچیده آنها برداشته شده است، عود خواهند کرد. آیا لنفانژیوم عوارض دیگری دارد؟ از آنجایی که جراحی تمام سلول های موجود در لنفانژیوم عملا غیرممکن است، همیشه خطر عود وجود دارد. فرزند شما در طول زمان برای مدیریت این بیماری به جراحی و سایر درمان ها نیاز خواهد داشت. میزان عود لنفانژیوم به محل و نوع آن بستگی دارد. به طور کلی، لنفانژیوم هیچ مشکل پزشکی ایجاد نمی کند. اما به دلیل برجستگی بر روی صورت و گردن، می توانند ظاهر فرد را تحت تاثیر قرار دهند. اما در برخی شرایط عوارض جدی تری ممکن است رخ دهد، از جمله: درد عفونت خون ریزی التهاب یا سلولیت مشکل در بلع یا صحبت کردن اگر حفره چشم تحت ت ثیر قرار گرفته باشد دوبینی مشکلات تنفسی زمانی که تورم گردن روی راه هوایی فشار می آورد. و درد قفسه سینه اگر قفسه سینه تحت تاثیر قرار گرفته باشد. به یاد داشته باشید که لنفانژیوم ها غیرسرطانی هستند و خطر ابتلا به سرطان را در آینده افزایش نمی دهند. اما اگر نگران کودکی هستید که ناهنجاری لنفاوی دارد، با مشورت کنید. سخن آخر لنفانژیوم ها کیست های غیر سرطانی هستند که در رگ های لنفاوی ایجاد می شوند. این رگ‌های بدن شما دارای لنف، مایع شفافی هستند که در آنها جریان دارد. آنها با هم به هم می پیوندند و سیستم لنفاوی را تشکیل می دهند. سیستم لنفاوی به تنظیم مایعات بدن کمک می کند و از سیستم ایمنی در مبارزه با عفونت ها حمایت می کند. لنفانژیوم زمانی ایجاد می شود که لنف در عروق خود شروع به برگشت کند. به عنوان حوضچه های لنفاوی، تورم رخ می دهد. طبق برآوردها، لنفانژیوم در یک مورد از هر تولد وجود دارد اما ممکن است در دو سال اول زندگی قابل مشاهده نباشد. اگرچه لنفانژیوم می تواند در هر قسمتی از بدن شما وجود داشته باشد، درصد از آنها در گردن و سر ظاهر می شوند. علایم لنفانژیوم بر اساس محل کیست و بزرگی یا کوچکی آن متفاوت است. نام‌های دیگر لنفانژیوم شامل ناهنجاری عروق لنفاوی و ناهنجاری لنفاوی میکروکیستیک است.

هنگامی که دمای بدن به دلیل عفونت یا التهاب افزایش می یابد، این می تواند باعث تشنج ناشی از تب شود. تشنج ناشی از تب می تواند در هر سنی رخ دهد اما در کودکان شایع تر است. اما این وضعیت نشان دهنده ابتلا کودک شما به نیست. تشنج ناشی از تب معمولا با عفونت رخ می دهند. ممکن است در زمان وقوع تشنج دمای کودک بالاتر از حد معمول باشد یا بعدا کودک شما تب کند. در بیشتر موارد، تب بالاتر از درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) خواهد بود. از هر سه کودکانی که تشنج ناشی از تب دارند، حداقل یک تشنج دیگر را در دوران کودکی تجربه خواهند کرد. تشنج ها می توانند برای والدین یا مراقبان نگران کننده به نظر برسند، اما بیشتر تشنج ها بی ضرر هستند و نشان دهنده یک بیماری زمینه ای طولانی مدت نیستند. یک تشنج مختصر تب تا دقیقه طول می کشد، اما تشنج طولانی مدت بیش از دقیقه خواهد بود. اگر کودکی با درجه حرارت بالا تشنج کند و مشکل عصبی یا رشدی قبلا تشخیص داده شده نداشته باشد، به احتمال زیاد در معرض خطر تشنج ناشی از تب خواهد بود. اگر می خواهید بدانید که چرا تشنج ناشی از تب رخ می دهد، چگونه آنها را تشخیص دهید، معنی آنها چیست و در صورت وقوع چه باید کرد، این مقاله از را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع تشنج های ناشی از تب دو نوع تشنج ناشی از تب وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید که دقیقه زیر طول می کشد و در ساعت آینده دیگر تکرار نمی شود. این شایع ترین نوع است که حدود درصد موارد را تشکیل می دهد. حداقل یکی از موارد زیر را شامل می شود: بیش از دقیقه طول بکشد. در عرض ساعت دوباره رخ می دهد. از یک طرف بدن شروع می شود. پس از هر یک از انواع تشنج، ممکن است خواب آلودگی وجود داشته باشد، اما فرد معمولا در عرض چند دقیقه به طور کامل بهبود می یابد. اگر این اتفاق نیفتد، ممکن است به این معنی باشد که عوارض زمینه‌ای وجود دارد که نیاز به بررسی بیشتر دارد. همچنین اگر فرد قبل از شروع سردرد ناگهانی، تغییر در هوشیاری، ضعف یا علایم دیگر داشته باشد، ممکن است پزشک آزمایش‌های بیشتری را توصیه کند. تشنج های پیچیده نسبت به تشنج های ساده کمتر رخ می دهند. چه چیزی باعث تشنج ناشی از تب می شود؟ تشنج ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد، اما تشنج ناشی از تب به دلیل تب رخ می دهد. آنها معمولا با افزایش دمای بدن بروز می کنند، اما ممکن است قبل از آن ظاهر شوند. بسیاری از عفونت های رایج می توانند باعث تشنج تب شوند، مانند: ورم لوزه آنفولانزا سرماخوردگی کمتر شایع است، پنومونی، عفونت کلیه یا مننژیت تشنج ناشی از تب در عفونت های ویروسی شایع تر از باکتریایی هستند. محققان به ارتباط با ویروسی به نام HHV در ایالات متحده و اروپا و ویروس آنفلوانزای A در کشورهای آسیایی اشاره می کنند. آیا واکسیناسیون باعث تشنج می گردد؟ در موارد نادر، تشنج ناشی از تب ممکن است پس از واکسیناسیون رخ دهد. بر اساس گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) خطر کلی تا تشنج در هر کودک واکسینه شده وجود دارد. CDC خاطرنشان می کند که تشنج ها می توانند تا روز پس از اولین دوز سرخک، اوریون و سرخجه ( MMR ) یا واکسن سرخک، اوریون، سرخجه و واریسلا ( MMRV ) رخ دهند. آنها همچنین می توانند در عرض ساعت پس از تزریق واکسن ظرفیتی مزدوج ( PCV ) یا واکسن دیفتری، کزاز، سیاه سرفه بدون سلول ( DTaP ) ایجاد شوند. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه واکسن آنفولانزا باعث تشنج شود وجود ندارد. با این حال، خطر هر گونه ت ثیر طولانی مدت تشنج ناشی از تب کم است، مگر اینکه دلیل زمینه ای برای وقوع سایر تشنج ها وجود داشته باشد. پزشکان واکسیناسیون را تشویق می‌کنند و از والدین و مراقبان می‌خواهند که برنامه واکسیناسیون را کامل کنند، حتی اگر کودک بعد از تزریق تب، تشنج داشته باشد. زیرا خطرات و عوارض بیماری هایی مانند سرخک به مراتب بیشتر است. علایم و نشانه های تشنج بعد از تب تشنج ناشی از تب اغلب در ابتدای بیماری، با شروع تب و اغلب قبل از ظاهر شدن سایر علایم بیماری اتفاق می افتد. در طی یک تشنج ساده، موارد زیر ممکن است رخ دهد: فرد بی پاسخ می شود. ممکن است ادرار کنند. فرد گرم و برافروخته به نظر می رسد. به نظر می رسد چشمان آنها به عقب برمی گردد. بدن آنها سفت می شود و سپس تکان می خورد یا می لرزد. این وضعیت معمولا فقط چند ثانیه و معمولا کمتر از دقیقه طول می کشد. پس از آن، ممکن است فرد برای چند دقیقه خواب‌آلود باشد اما پس از یک ساعت یا بیشتر احساس بهتری داشته باشد. علایم تشنج پیچیده تب ممکن است متفاوت به نظر برسد: تشنج بیش از دقیقه طول خواهد کشید. ممکن است در عرض ساعت دوباره تکرار شود. بهبودی کامل بیش از یک ساعت طول می کشد. حرکات یا انقباض بر روی یک قسمت از بدن، مانند یک اندام، به جای کل بدن ت ثیر می گذارد. در حالی که تب می تواند باعث تشنج تب شود، علایم شدید در طول تشنج لزوما به معنای بالا بودن تب فرد نیست. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ در صورت بروز شرایط زیر تشنج نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد: کودک زیر ماه است. تشنج بیش از دقیقه طول می کشد. فرد کودکی است که قبلا تشنج نداشته است. فرد قبل از شروع تشنج هوشیاری خود را از دست داد. علایم شدید دیگری از جمله مشکلات تنفسی وجود دارد. یک تشنج به محض پایان یافتن تشنج دیگر شروع می شود. فرد در عرض یک ساعت پس از شروع تشنج، احساس بهتری نمی کند. گاهی اوقات یک عفونت می تواند شامل تشنجی باشد که تب ندارد، به عنوان مثال، مننژیت. یک عفونت پوشش داخلی مغز است و ممکن است ت ثیر عصبی داشته باشد. تشنج ناشی از تب چگونه تشخیص و درمان می شود؟ اگر فردی به دنبال تشنج ناشی از تب نیاز به مراقبت های پزشکی داشته باشد، پزشک ابتدا به دنبال علایم عفونت می شود. روش های تشخیص عفونت ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایشات ادرار در برخی موارد، مانند مشکوک به مننژیت، مصرف مقداری مایع نخاعی برای تشنج پیچیده تب، پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای رد کردن شرایط زمینه‌ای انجام دهد. اگر کودک تشنج ناشی از تب داشته باشد، یک مراقب می تواند از طریق موارد زیر کمک کند: با توجه به زمان شروع آنها را به پهلو در وضعیت ریکاوری قرار دهید، در حالی که سرشان کمی به عقب خم شده است تا راه هوایی آنها باز بماند. از قرار دادن هر چیزی در دهان کودک اجتناب کنید. پس از تشنج، اگر اتاق گرم است، با درآوردن لباس به خنک شدن کودک کمک کنید. در صورت بهبودی، اگر می توانند مقداری آب بنوشند، استامینوفن یا ایبوپروفن بدهید. یک مراقب باید در کنار کودک بماند و در صورت نگرانی با پزشک تماس بگیرد. اگر تشنج بیش از دقیقه طول بکشد، باید به دنبال کمک فوری پزشکی باشید. درمان پزشکی برای تشنج ناشی از تب یک فرد برای یک تشنج ساده تب دار نیازی به درمان ندارد، اما ممکن است برای عفونت زمینه ای به درمان نیاز داشته باشد. در برخی موارد، اگر تشنج برای مدتی طول بکشد، پزشک ممکن است از دارو برای توقف آن استفاده کند. این ممکن است شامل قرار دادن یک داروی سریع الاثر مانند دیازپام یا میدازولام در رکتوم، بینی یا دهان فرد یا تزریق آن به ورید باشد. چگونه از تشنج ناشی از تب پیشگیری کنیم؟ در بیشتر موارد، بهترین راه برای جلوگیری از تشنج ناشی از تب، اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از عفونت است. این شامل: پیروی از توصیه ها برای واکسیناسیون های معمول رعایت بهداشت خوب، مانند شستن دست ها پیروی از دستورات پزشک در مورد استفاده از استامینوفن یا برای کمک به مدیریت تب در صورت بروز علایمی که می تواند نشان دهنده عفونت در کودک باشد، به دنبال درمان اولیه باشید. اگر تشنج تب دار قبل از سن ماهگی رخ دهد، تقریبا کاهش می یابد. اگر کودک قبل از اولین تشنج تب خفیف داشته باشد یا اگر دو تشنج در یک زمان نسبتا کوتاه اتفاق بیفتد، ممکن است خطر بیشتری داشته باشد. تشنج ناشی از تب و صرع تشنج ناشی از تب با تشنج صرع متفاوت است، اما برخی از کودکانی که تشنج ناشی از تب را بیش از دقیقه تجربه می‌کنند، در اواخر عمرشان تشخیص صرع داده می‌شود. صرع یک بیماری جداگانه با علت متفاوت است. بررسی ها نشان می دهد کودکانی که تشنج‌های ساده تب دارند کمی بیشتر از جمعیت عمومی ممکن است دچار صرع‌شوند. علاوه بر آن، کارشناسان می گویند تشنج ناشی از تب باعث ت خیر در رشد یا ت ثیری بر هوش نمی شود. سخن آخر تشنج ناشی از تب در کودکان زیر سال شایع است و معمولا با تب همراه است. همچنین تشنج ناشی از تب می تواند برای والدین و مراقبین نگران کننده باشد اما معمولا عواقب جدی ندارد. تشنج معمولا با عفونت همراه است که ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. در برخی موارد، کودکی که تشنج طولانی‌مدت دارد ممکن است بعدا تشخیص صرع داده شود، اما در اکثر تشنج‌های ناشی از تب چنین نیست. هرکسی که نگرانی در مورد تشنج یا تشنج های مکرر دارد باید به دنبال باشد، زیرا ممکن است در برخی موارد به درمان نیاز داشته باشد.

یک عفونت ویروسی است که از دستگاه تنفسی شروع می شود. علیرغم در دسترس بودن واکسن ایمن و موثر، هنوز هم سرخک یکی از علل مهم مرگ و میر در سراسر جهان است. بر اساس گزارش ها، در سال حدود مرگ و میر جهانی ناشی از سرخک وجود داشته که بیشتر این مرگ و میر ها در کودکان زیر سال اتفاق افتاده است. این یک بیماری بسیار مسری است و هر زمان که فرد مبتلا سرفه یا عطسه کند از طریق هوا پخش می شود. افرادی که به بیماری سرخک مبتلا می شوند علایمی مانند تب، سرفه و آبریزش بینی را نشان می دهند. بثورات آشکار نشانه بیماری است. اگر بیماری سرخک درمان نشود، می تواند منجر به عوارضی مانند عفونت گوش، ذات الریه و (التهاب مغز) شود. این مقاله از به علایم بیماری سرخک، نحوه انتشار و روش های پیشگیری از آن پرداخته است که می تواند شما را در خصوص سرخک بسیار راهنمایی کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم سرخک معمولا برای اولین بار در عرض تا روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می شوند. این علایم عبارتند از: تب سرفه گلو درد چشم های قرمز لکه های سفید داخل دهان دو تا سه روز پس از اینکه اولین علایم سرخک را مشاهده کردید، ممکن است شروع به تجربه لکه های ریز در داخل دهان، در سراسر گونه ها کنید. این لکه ها معمولا قرمز با مرکز آبی یا سفید هستند. آنها لکه های کوپلیک نامیده می شوند که به خاطر متخصص اطفال هنری کوپلیک نامگذاری شده اند که برای اولین بار علایم اولیه سرخک را در سال توصیف کرد. لکه های کوپلیک باید با ناپدید شدن سایر علایم سرخک محو شوند. بثورات سرخک قرمز یا قهوه ای مایل به قرمز است. و از صورت شروع می شود و طی چند روز به سمت پایین بدن حرکت می کند (از گردن تا تنه، بازوها و پاها تا در نهایت به پاها می رسد) در نهایت، کل بدن را با لکه هایی از برجستگی های رنگی می پوشاند. بثورات در مجموع پنج یا شش روز طول می کشد. افراد دچار نقص ایمنی ممکن است این راش را نداشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرخجه (سرخک) اغلب با روزیولا و سرخجه (سرخک آلمانی) اشتباه گرفته می شود، اما این سه حالت متفاوت هستند. سرخک یک بثورات قرمز لکه دار ایجاد می کند که از سر تا پا پخش می شود. روزیولا وضعیتی است که نوزادان و کودکان نوپا را تحت تاثیر قرار می دهد. و باعث ایجاد بثورات روی تنه می شود که به بازوها و گردن گسترش می یابد و در عرض چند روز محو می شود. در حالی که سرخجه یک بیماری ویروسی با علایمی از جمله بثورات پوستی و تب است که دو تا سه روز طول می کشد. در اصل سرخک در اثر عفونت با ویروسی از خانواده پارامیکسوویروس ایجاد می شود. ویروس ها میکروب های انگلی کوچکی هستند. هنگامی که شما آلوده شدید، ویروس به سلول های میزبان حمله می کند و از اجزای سلولی برای تکمیل چرخه زندگی خود استفاده می کند. ویروس سرخک ابتدا مجاری تنفسی را آلوده می کند. با این حال، در نهایت از طریق جریان خون به سایر قسمت های بدن سرایت می کند. سرخک فقط در انسان ها دیده می شود و نه در سایر حیوانات. سرخک می تواند از طریق هوا از طریق قطرات تنفسی و ذرات ریز آیروسل پخش شود. یک فرد مبتلا می تواند هنگام سرفه یا عطسه ویروس را در هوا منتشر کند. این ذرات تنفسی می توانند روی اشیا و سطوح نیز بنشینند. اگر با یک شیء آلوده مانند دستگیره در تماس پیدا کنید و سپس صورت، بینی یا دهان خود را لمس کنید، می توانید آلوده شوید. ویروس سرخک می تواند بیش از آنچه فکر می کنید در خارج از بدن زندگی کند. در واقع، می تواند در هوا یا روی سطوح به مدت حداکثر عفونی باقی بماند. سرخک بسیار مسری است. این بدان معناست که عفونت می تواند به راحتی از فردی به فرد دیگر سرایت کند. فرد مستعدی که در معرض ویروس سرخک قرار دارد، درصد احتمال دارد که مبتلا شود. علاوه بر این، یک فرد آلوده می تواند ویروس را به هر جایی بین تا فرد مستعد گسترش دهد. فردی که سرخک دارد می تواند ویروس را به دیگران منتقل کند حتی قبل از اینکه بداند به آن مبتلا شده است. یک فرد آلوده به مدت چهار روز قبل از ظاهر شدن بثورات مشخصه مسری است. پس از ظاهر شدن بثورات، تا چهار روز دیگر همچنان این فرد مسری می باشد. عامل اصلی ابتلا به سرخک واکسینه نشدن است. علاوه بر این، برخی از گروه‌ها از جمله کودکان خردسال، افراد با سیستم ایمنی ضعیف و زنان باردار در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عوارض عفونت سرخک هستند. سرخک یکی از مسری ترین ویروس های جهان است و می تواند کشنده باشد. قبل از معرفی واکسن سرخک در سال ، اپیدمی های جهانی هر چند سال یکبار اتفاق می افتاد. که منجر به حدود . میلیون مرگ و میر سالانه می شد. استفاده گسترده از واکسن ها این تعداد را به میزان قابل توجهی کاهش داده است. در سال ، تخمین زده شد که مرگ و میر ناشی از سرخک در سراسر جهان رخ داده است. بر اساس گزارش ها، کودکان خردسال واکسینه نشده در معرض بالاترین خطر ابتلا به عوارض سرخک از جمله مرگ و میر هستند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) اعلام کرده است که زنان باردار واکسینه نشده و آنهایی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند نیز از نظر خطر عوارض و مرگ احتمالی آسیب پذیرتر هستند. امروزه ویروس سرخک در چندین کشور در حال ظهور مجدد است. افزایش موارد سرخک ممکن است به دلیل انتشار اطلاعات نادرست در مورد سرخک و واکسن های مربوط به آن باشد که به جنبش ضد واکسیناسیون منجر شده است. اگرچه سرخک اغلب با بیماری دوران کودکی همراه است، اما بزرگسالان نیز ممکن است به سرخک مبتلا شوند. افرادی که واکسینه نشده اند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند. به طور کلی پذیرفته شده است که بزرگسالانی که در سال یا قبل از آن متولد شده اند به طور طبیعی در برابر سرخک مصون هستند. این به این دلیل است که واکسن برای اولین بار در سال مجوز گرفت ه است. بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) عوارض جدی نه تنها در کودکان خردسال، بلکه در بزرگسالان بالای سال نیز شایع تر است. این عوارض می تواند شامل مواردی مانند ذات الریه، آنسفالیت و نابینایی باشد. اگر بزرگسالی هستید که واکسینه نشده اید یا از وضعیت واکسیناسیون خود مطمین نیستید، باید برای دریافت واکسن به پزشک مراجعه کنید. حداقل یک دوز از واکسن برای بزرگسالان واکسینه نشده توصیه می شود. واکسن سرخک به کودکان تا سن ماهگی داده نمی شود. دوز اول واکسن کودکان، زمانی است که آنها در معرض ابتلا به ویروس سرخک هستند. نوزادان از طریق ایمنی غیرفعال که از مادر به کودک از طریق جفت منتقل و در طول شیردهی ایجاد می شود، از سرخک مصون می شوند. با این حال، مطالعات نشان داده است که این ایمنی را می توان در مدت زمان کمی از جمله . ماه پس از تولد یا زمان قطع شیردهی از بین برد. کودکان زیر سال بیشتر در معرض عوارض ناشی از سرخک هستند. این موارد می تواند شامل ذات الریه، آنسفالیت و باشد که می تواند منجر به کاهش شنوایی شود. زنان باردار که در برابر سرخک مصونیت ندارند باید مراقب باشند که در دوران بارداری خود در معرض قرار نگیرند. ابتلا به سرخک در دوران بارداری می تواند اثرات منفی قابل توجهی بر سلامت مادر و جنین داشته باشد. زنان باردار در معرض افزایش خطر عوارض سرخک مانند ذات الریه هستند. علاوه بر این، ابتلا به سرخک در دوران بارداری می تواند منجر به عوارض زیر شود: مرده زایی سقط جنین زایمان زودرس وزن کم هنگام تولد سرخک همچنین می تواند از مادر به کودک منتقل شود اگر مادر مبتلا به سرخک نزدیک به تاریخ زایمان باشد. به این بیماری سرخک مادرزادی می گویند. نوزادان مبتلا به سرخک مادرزادی پس از تولد دچار بثورات پوستی می شوند یا مدت کوتاهی پس از آن بروز می کنند. آنها در معرض افزایش خطر عوارض هستند که می تواند جدی و خطرناک باشد. اگر باردار هستید و معتقدید که در معرض ابتلا به این بیماری قرار گرفته اید، باید فورا با پزشک خود مراجعه کنید. تزریق ایمونوگلوبولین ممکن است به پیشگیری از عفونت کمک کند. علاوه بر عفونت کلاسیک سرخک، انواع دیگری از عفونت سرخک نیز وجود دارد که می توانید به آنها مبتلا شوید. سرخک غیر معمول در افرادی رخ می دهد که بین سال های و واکسن سرخک را دریافت کرده اند. این افراد وقتی در معرض سرخک قرار می گیرند، دچار بیماری می شوند که دارای علایمی مانند تب بالا، بثورات پوستی و گاهی ذات الریه است. سرخک اصلاح شده در افرادی که ایمونوگلوبولین را پس از مواجهه دریافت کرده اند و در نوزادانی که هنوز کمی ایمنی غیرفعال دارند رخ می دهد. سرخک اصلاح شده معمولا خفیف تر از سرخک معمولی است. این نوع سرخک علایمی مانند تب بالا، تشنج و خونریزی در پوست و غشاهای مخاطی ایجاد می کند. اگر مشکوک هستید که به سرخک مبتلا شده اید یا در تماس با فرد مبتلا به سرخک بوده اید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند شما را ارزیابی کنند و به شما راهنمایی کنند که کجا باید معاینه شوید تا تشخیص دهند که آیا عفونت دارید یا خیر. پزشکان می توانند سرخک را با بررسی و بررسی علایم مشخصه بیماری مانند لکه های سفید در دهان، تب، سرفه و گلودرد ت یید کنند. اگر بر اساس سابقه و مشاهدات شما مشکوک به سرخک باشند، پزشک آزمایش خون را برای بررسی ویروس سرخک تجویز می کند. هیچ درمان واقعی برای سرخک وجود ندارد. برخلاف عفونت های باکتریایی، عفونت های ویروسی به آنتی بیوتیک ها حساس نیستند. اما گاهی اوقات دریافت واکسن سرخک، اوریون و سرخجه ( MMR ) در سه روز اول پس از قرار گرفتن در معرض ویروس می تواند از ابتلا به این بیماری جلوگیری کند. در واقع ویروس و علایم مربوط به سرخک معمولا در حدود دو یا سه هفته ناپدید می شوند. برخی از مداخلات برای افرادی که ممکن است در معرض ویروس قرار گرفته باشند وجود دارد. اینها می توانند به پیشگیری از عفونت یا کاهش شدت آن کمک کنند. آنها عبارتند از: واکسن سرخک که در عرض ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن تزریق می شود. دوز پروتیین ایمنی به نام ایمونوگلوبولین، که ظرف شش روز پس از قرار گرفتن در معرض آن تزریق می شود. پزشک ممکن است موارد زیر را برای کمک به بهبودی توصیه کند: مایعات فراوان مکمل های ویتامین A مرطوب کننده برای تسکین سرفه و گلودرد استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل) برای کاهش تب برای کمک به تقویت سیستم ایمنی بدن خود استراحت کنید. دوره نهفتگی یک بیماری عفونی دوره ای بین قرار گرفتن در معرض علایم تا زمان ظهور آنها را شامل می شود. اما دوره کمون سرخک بین تا روز است. پس از دوره کمون اولیه، ممکن است علایم غیر اختصاصی مانند تب، سرفه و آبریزش بینی را تجربه کنید. چرا که بثورات چند روز بعد شروع به بروز می کنند. به یاد داشته باشید که هنوز هم می توانید عفونت را به مدت چهار روز قبل از ایجاد بثورات به دیگران منتقل کنید. اگر فکر می کنید در معرض سرخک قرار گرفته اید و واکسینه نشده اید، باید در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. ممکن است شنیده باشید که سرخجه را "سرخک آلمانی" می نامند. اما سرخک و سرخجه در واقع توسط دو ویروس مختلف ایجاد می شوند. سرخجه به اندازه سرخک مسری نیست. با این حال، اگر یک زن در دوران بارداری دچار سرخجه شود، می تواند عوارض جدی ایجاد کند. اگرچه ویروس‌های مختلف باعث سرخک و سرخجه می‌شوند، اما این دو ویروس از جهات مختلفی شبیه به هم هستند از جمله: هر دو باعث تب و راش مشخص می شوند. سرخچه و سرخک فقط در انسان رخ می دهد. هر دو ویروس می توانند از طریق هوا در اثر سرفه و عطسه پخش شوند. سرخک و سرخجه هر دو در واکسن‌های سرخک - اوریون - سرخجه ( MMR ) و سرخک - اوریون - سرخجه - واریسلا ( MMRV ) گنجانده شده‌اند. چند راه برای جلوگیری از ابتلا به سرخک وجود دارد. از جمله: واکسن زدن بهترین راه برای پیشگیری از سرخک است. برای پیشگیری موثر از عفونت سرخک دو واکسن موجود است، واکسن MMR و واکسن MMRV . واکسن MMR یک واکسن سه در یک است که می تواند از شما در برابر سرخک، اوریون و سرخجه محافظت کند. اما واکسن MMRV در برابر عفونت های مشابه واکسن MMR ازشما محافظت می کند و همچنین شامل محافظت در برابر آبله مرغان می می باشد. کودکان می توانند اولین واکسن خود را در ماهگی یا در صورت سفرهای بین المللی زودتر دریافت کنند. اما دوز دوم خود را در سنین تا سالگی دریافت می کنند. بزرگسالانی که هرگز واکسینه نشده اند می توانند واکسن را از پزشک خود درخواست کنند. برخی از گروه ها نباید واکسن سرخک را دریافت کنند. این گروه ها عبارتند از: زنانی که باردار هستند یا ممکن است باردار باشند. افراد مبتلا به بیماری ها یا عفونت های جدی فعال مانند سل افرادی که داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف می کنند، باشد. آنهایی که قبلا یک واکنش جدی نسبت به واکسن سرخک یا اجزای آن داشته اند. افرادی که حساسیت شدید به ژلاتین دارند (ممکن است خطر واکنش آلرژیک را افزایش دهد) مبتلایان به مشکلات نقص سیستم ایمنی مرتبط با درمان سرطان، HIV / AIDS و سایر ملاحظات پزشکی کودکان زیر ماه (به استثنای کودکان ماهه که در مناطق مستعد سرخک و شیوع بیماری زندگی می کنند) عوارض واکسیناسیون معمولا خفیف است و در عرض چند روز ناپدید می شود. آنها می توانند شامل مواردی مانند تب و بثورات خفیف باشند. در موارد نادر، واکسن با تعداد کم پلاکت ها یا تشنج مرتبط است. اکثر کودکان و بزرگسالانی که واکسن سرخک دریافت می کنند عوارضی را تجربه نمی کنند. آیا واکسن سرخک باعث اوتیسم می شود؟ برخی معتقدند که واکسن سرخک می تواند باعث اوتیسم در کودکان شود. در نتیجه، حجم زیادی از مطالعات به این موضوع در طول سالیان متمادی می پرازند. این تحقیقات نشان داده است که واکسن سرخک منجر به می شود. بنابراین واکسیناسیون نه تنها برای محافظت از شما و خانواده شما مهم است. بلکه برای محافظت از افرادی که نمی توانند واکسینه شوند، بسیارمهم است. هنگامی که افراد بیشتری علیه یک بیماری واکسینه می شوند، احتمال کمتری وجود دارد که بیماری در بین جمعیت پخش شود. به این مصونیت گله ای می گویند. برای دستیابی به مصونیت گله ای در برابر سرخک، تقریبا درصد جمعیت باید واکسینه شوند. از آنجایی که همه نمی توانند واکسن سرخک را دریافت کنند. راه‌های دیگری وجود دارند که می توان به وسیله آن از شیوع سرخک جلوگیری کرد. از تماس با افراد بیمار خودداری کنید. بهداشت دست را رعایت کنید. دستان خود را قبل از غذ، بعد از حمام و قبل از لمس صورت، دهان یا بینی خود بشویید. وسایل شخصی را با افرادی که ممکن است بیمار باشند به اشتراک نگذارید. این می تواند شامل مواردی مانند ظروف غذا، لیوان های نوشیدنی، و مسواک باشد. از رفتن به محل کار و سایر مکان های عمومی خودداری کنید. حتما دست های خود را به طور مکرر بشویید و سطوح یا اشیایی را که مکررا با آنها تماس پیدا می کنید، ضد عفونی کنید. از تماس با افرادی که ممکن است در برابر عفونت آسیب پذیر باشند، مانند نوزادان و افراد دارای نقص ایمنی خودداری کنید. در صورت نیاز به سرفه یا عطسه، بینی و دهان خود را بپوشانید. تمام دستمال ها را بعد از مصرف فورا دور بیندازید. اگر دستمال کاغذی در دسترس ندارید، در ناحیه آرنج خود عطسه کنید، نه در دست خود. سرخک نرخ مرگ و میر کمی در کودکان و بزرگسالان سالم دارد و اکثر افرادی که به ویروس سرخک مبتلا می شوند به طور کامل بهبود می یابند. خطر عوارض در گروه های زیر بیشتر است: زنان حامله کودکان زیر سال بزرگسالان بالای سال افرادی که کمبود ویتامین A دارند. آنهایی که دچار سوء تغذیه هستند. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. عوارض سرخک تقریبا درصد افراد مبتلا به سرخک یک یا چند عارضه را تجربه می کنند. سرخک می تواند منجر به عوارض جدی، مانند ذات الریه و التهاب مغز (آنسفالیت) شود. همچنین پنومونی و آنسفالیت دو عارضه شدید هستند که ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند. پنومونی یک عفونت ریه است که باعث بروز موارد زیر می شود: تب درد قفسه سینه مشکل در تنفس سرفه ای که مخاط تولید می کند. افرادی که سیستم ایمنی آنها در اثر بیماری دیگری ضعیف شده است ممکن است به نوع خطرناکتری از ذات الریه مبتلا شوند. به گفته محققان، از هر کودک مبتلا به سرخک، یک نفر دچار تورم مغزی به نام آنسفالیت می شود. گاهی اوقات آنسفالیت بلافاصله پس از سرخک شروع می شود. در موارد دیگر، ماه ها طول می کشد تا ظاهر شود. انسفالیت می تواند بسیار جدی باشد و منجر به تشنج، ناشنوایی و عقب ماندگی ذهنی در کودکان شود. همچنین برای زنان باردار خطرناک است و باعث زایمان زودرس یا تولد می شود. برخی از عوارض عفونت سرخک فوری یا شدید هستند، در حالی که برخی دیگر ممکن است مادام العمر باشند. این شامل موارد زیر می باشد: این شامل اسهال و عفونت گوش است. که در این صورت بستری شدن در بیمارستان نیز رایج است. این موارد شامل زایمان های زودرس در افراد باردار آلوده، آنسفالیت، ذات الریه و کاهش شنوایی است. این نوع عوارض می تواند منجر به ناتوانی های ذهنی یا رشدی در نوزادان و خردسالان شود. مانند پانانسفالیت اسکلروزان تحت حاد ( SSPE ) که یک بیماری دنژانیو نادر سیستم عصبی مرتبط با سرخک است. در این خصوص تخمین زده شده است که تا نفر از هر کودک مبتلا سرخک به دلیل عوارض تنفسی و عصبی می میرند. سایر عوارض مرتبط با سرخک ممکن است شامل موارد زیر باشد: کوری کروپ برونشیت عفونت گوش اسهال شدید، مانند سقط جنین و یا زایمان زودرس بسیار بعید است که بیش از یک بار به این بیماری مبتلا شوید. زیرا پس از ابتلای شما به ویروس، بدن شما در برابر عفونت ایمنی ایجاد کرده است. با این حال، سرخک و عوارض احتمالی آن از طریق واکسیناسیون قابل پیشگیری است. واکسیناسیون نه تنها از شما و خانواده‌تان محافظت می‌کند، بلکه از پخش شدن ویروس سرخک در جامعه و ت ثیر بر افرادی که نمی‌توانند واکسینه شوند، جلوگیری می‌کند.

، علاوه بر زیبا و درخشان کردن پوست صورت، می توانند فواید زیادی برای سلامت بدن نیز داشته باشند. هنگامی که رژیم غذایی خود را با غذاهای مغذی و غنی از آنتی اکسیدان، چربی های مناسب، آب و مواد مغذی ضروری تامین می کنیم، بدن از طریق اندام خود به خصوص پوست تاثیر این مواد غذایی را نشان می دهد. پوست اغلب اولین قسمت از بدن ما است که مشکلات داخلی را نشان می دهد. خوردن میوه و ایمن ترین و مناسب ترین راه مبارزه با و ریز پوست است. بر همین اساس، ما در این مقاله سعی کرده ایم ماده غذایی ضد پیری را مورد بررسی قرار دهیم تا با اطلاع از آنها بتوانید از خود پیشگیری کنید. فواید شاهی برای سلامتی بر کسی پوشیده نیست! شاهی منبع مواد مغذی خوبی، از جمله موارد زیر است: منگنز فسفر ویتامین های A ، C ، K ، B - و B - شاهی به عنوان یک ضد عفونی کننده پوست عمل می کند و گردش خون و مواد معدنی به تمام سلولهای بدن را افزایش می دهد. در نتیجه اکسیژن رسانی پوست افزایش می یابد. شاهی مملو از ویتامین های A و C ، آنتی اکسیدان است که می تواند رادیکال های آزاد مضر را خنثی سازد، و به شما کمک می کند تا چین و چروک ها را از بین ببرید! این سبزی خوشمزه نیز ممکن است سیستم ایمنی بدت را تقویت کرده (همانطور که در ماهی قزل آلا دیده می شود) ، و به هضم غذا کمک کند و به دلیل محتوای ید آن، از عملکرد مناسب تیرویید پشتیبانی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فلفل قرمز مملو از آنتی اکسیدان است که وقتی صحبت از خواص ضد پیری می شود، جزء ماده غذایی ضد پیری است. قرمز علاوه بر محتوای بالای ویتامین C که دارد برای تولید کلاژن مفید بوده و حاوی آنتی اکسیدان های قوی به نام کاروتنوییدها است. کاروتنوییدها، رنگدانه های گیاهی هستند که مسیول رنگ های قرمز روشن، زرد و نارنجی است که در بسیاری از میوه ها و سبزیجات مشاهده می کنید. آنها انواع مختلفی دارند خواص ضد التهابی آنها ممکن است به محافظت از پوست کمک کند. فلفل دلمه ای را برش بزنید و آن را به عنوان میان وعده داخل سالاد خام اضافه کنید. این ابر غذای خوشمزه سرشار از انواع آنتی اکسیدان ها، ویتامین ها و مواد معدنی است. حتی به بهبود خاصیت ارتجاعی پوست و کاهش خطوط ریز و چین و چروک کمک می کند. همچنین شامل موارد زیر است: پتاسیم فسفر ویتامین های گروه B ویتامین های A ، C ، K و E طیف گسترده ای از آنتی اکسیدان های موجود در پاپایا به مبارزه با آسیب رادیکال های آزاد کمک می کند. علایم پیری را به ت خیر میندازد. پاپایا همچنین حاوی آنزیمی به نام پاپایین است. حتی به عنوان یکی از بهترین عوامل ضد التهاب در طبیعت، مزایای دیگر ضد پیری را فراهم می کند. همچنین در بسیاری از محصولات لایه بردار پوست یافت می شود. بلوبری سرشار از ویتامین های A و C و همچنین یک آنتی اکسیدان ضد پیری به نام آنتوسیانین است. آنتوسیانین همان چیزی است که به بلوبری رنگ آبی عمیق و زیبایی می بخشد. کلم بروکلی، جزء مواد غذایی ضدپیری و دارای موارد زیر است: فیبر فولات لوتیین کلسیم و K انواع آنتی اکسیدان ها بدن شما برای تولید کلاژن، پروتیین اصلی پوست که به آن قدرت و قابلیت ارتجاعی می دهد، به ویتامین C نیاز دارد. شما می توانید برای یک میان وعده سریع، کلم بروکلی را به صورت خام بخورید، اما اگر وقت آن را دارید، قبل از مصرف آن را به آرامی بخارپز کنید. اسفناج فوق العاده خاصیت آبرسانی دارد و حاوی آنتی اکسیدان هایی است که به اکسیژن رسانی و ت مین مجدد کل بدن کمک می کند. همچنین غنی از موارد زیر است: منیزیم لوتیین آهن ه م گیاهی ویتامین های A ، C ، E و K ویتامین C آن، میزان تولید کلاژن را افزایش می دهد و پوست را محکم و صاف نگه می دارد. موجود در آن ممکن است باعث تقویت موهای براق شود، در حالی که ویتامین K نشان داده شده است برای کمک به کاهش التهاب در سلول ها مفید است. سعی کنید یک مشت اسفناج را به یک اسموتی و یا سالاد اضافه کنید. بسیاری از مغزها (به خصوص بادام) منبع خوبی از هستند، که ممکن است به ترمیم بافت پوست، حفظ رطوبت پوست و محافظت از پوست در برابر اشعه ماوراء بنفش کمک کند. گردو حتی حاوی ضد التهاب که ممکن است در موارد زیر موثر باشد: تقویت غشای سلول های پوستی محافظت در برابر آسیب های خورشید با حفظ سد چربی طبیعی، پوست را درخشان کرده و به آن زیبایی می بخشد. سعی کنید روی سالادهایتان مخلوطی از آجیل را بپاشید، یا یک مشت از آنها را به عنوان میان وعده بخورید. خوردن آجیل به موارد زیر مرتبط است: کاهش خطر بیماری قلبی (گردو) و دیابت نوع (پسته) پیشگیری بالقوه از افت شناختی در افراد مسن (بادام) سرشار از اسیدهای چرب ضد التهاب است که باعث صاف شدن پوست و لطیف شدن آن می شود. آنها همچنین حاوی انواع مواد مغذی ضروری هستند که ممکن است از اثرات منفی پیری جلوگیری کند، از جمله: پتاسیم ویتامین های گروه B ویتامین های K ، C ، E و A محتوای بالای ویتامین A در آووکادو می تواند به ریزش سلول های مرده پوست کمک کرده و پوستی زیبا و درخشان را برای شما ایجاد کند. محتوای کاروتنویید آنها همچنین ممکن است در پیشگیری از سموم و آسیب اشعه های خورشید موثر بوده و همچنین به محافظت در برابر سرطان های پوست کمک کند. سعی کنید مقداری آووکادو را داخل سالاد و اسموتی بریزید یا فقط آن را با قاشق بخورید. شما همچنین می توانید آن را به عنوان ماسک مرطوب کننده باورنکردنی برای مبارزه با التهاب، کاهش قرمزی و جلوگیری از چین و چروک پوست به صورت موضعی امتحان کنید! رنگ نارنجی سیب زمینی شیرین از آنتی اکسیدانی به نام بتاکاروتن است که به ویتامین A تبدیل می شود. ویتامین A ممکن است به بازگرداندن قابلیت ارتجاعی پوست کمک کند، گردش سلول های پوستی را ارتقا بخشد و در نهایت به نرم شدن و جوان سازی پوست کمک کند. این سبزیجات ریشه ای خوشمزه همچنین منبع خوبی از ویتامین های C و E هستند. هر دو ممکن است از پوست ما در برابر رادیکال های آزاد مضر محافظت کرده و رنگ پوست را درخشان نگه دارند. قرن هاست از انار به عنوان یک میوه دارویی شفابخش استفاده می شود. آنها سرشار از ویتامین C و انواع آنتی اکسیدان های قوی هستند و ممکن است بدن ما را از آسیب رادیکال های آزاد محافظت کرده و سطح التهاب را در سیستم ما کاهش دهند. این میوه های سالم همچنین حاوی ترکیبی به نام پونیکالاژین هستند که ممکن است به حفظ کلاژن در پوست کمک کرده و علایم پیری را کند کند! تحقیقات همچنین نشان داده است که ترکیبی بنام urolithin A ، که هنگام تعامل انار با باکتری های روده تولید می شود، می تواند میتوکندری های سلول پوست را جوان کند. گردو در تعداد انگشت شماری، به دلیل داشتن مقدار امگا یک ماده غذایی عالی ضد پیری است. این اسیدهای چرب امگا ابزار واقعی طول عمر هستند. آنها از زوال عقل جلوگیری کرده و مغز شما را جوان نگه می دارند در حالی که با بهبود کلسترول در برابر بیماری های قلبی مقابله می کنند. گردو را بخشی از میان وعده خود قرار دهید. بدن ما برای مقابله با پیری و آسیب به آب نیاز دارد. هر روز آب زیادی بنوشید تا بدن شما به خوبی کار کند. ادعاهای زیادی وجود دارد که آب می تواند حتی بدن شما را "سم زدایی" کند. تحقیقات بسیاری این ادعاها را کاملا ت یید نمی کند. با این حال، به نظر می رسد آشامیدن مقدار زیادی آب می تواند موثر باشد. شکلات یکی از غذاهای مورد علاقه مردم جهان است. تحقیقات اخیر نشان می دهد که خوردن مقادیر متوسط شکلات تلخ همچنین فواید سلامتی را برای قلب شما به همراه دارد. آنتی اکسیدان های موجود در شکلات تلخ از قلب شما در برابر پیری، آسیب و بیماری های قلبی محافظت می کنند. با تغذیه خود از طریق این غذاهای ضد پیری می توانیم مواد مغذی مورد نیاز بدن را تامین کنیم تا بهترین حالت را داشته باشیم. اگر به دنبال سبزیجات خوشمزه تر برای امتحان هستید، میوه ها و سبزیجات با رنگ بیشتر را انتخاب کنید. آنها معمولا نشانه ای از توانایی های مبارزه شدید رادیکال برای سالم و سرزنده نگه داشتن پوست شما هستند. هرچه میوه های رنگارنگ بیشتری را در ترکیب غذایی خود قرار دهید، می توانید نتیجه بیشتری را از رژیم غذایی روزانه تان بگیرید.

، احساس وجود ترشح در پشت بینی و گلو است که توسط غدد موجود در این مناطق ایجاد می شود. افراد مبتلا به ترشح پشت حلق معمولا احساس می کنند که باید بیش از حد طبیعی گلو خود را پاک و یا سرفه کنند. خلط بیش از حد می تواند با بروز برخی علایم دیگری همراه باشد. بسیاری از داروهای خانگی برای درمان ترشح پشت حلق وجود دارد، اگرچه گاهی اوقات بهتر است برای درمان مناسب تر به پزشک مراجعه کنید. ترشح پشت حلق زمانی رخ می دهد که احساس تجمع خلط در پشت گلو باعث ناراحتی فرد می شود. بینی، گلو و سینوس ها همگی به طور مداوم خلط تولید می کنند. بلغم ماده ای غلیظ و لغزنده است که به خشک شدن مجاری تنفسی در طول روز کمک می کند. هوایی که مردم تنفس می کنند پر از میکروب، گرده گل و سایر آلاینده های محیطی است. با ورود هوا به بدن، این ذرات در صورت فیلتر نشدن می توانند مشکلاتی ایجاد کنند. وظیفه خلط این است که این اجسام خارجی را به دام بیندازد و در از بین بردن آنها کمک کند. خلط معمولا مشکل زیادی ایجاد نمی کند. در طول روز با بزاق مخلوط و از بینی بلعیده یا دمیده می شود. با این حال، اگر بدن خلط بیش از حدی تولید کند، بسیار بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. در این شرایط فرد ممکن است احساس کند که خلط از پشت حلقش ترشح می شود. این همان چیزی است که به ترشح پشت حلق معروف است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم ترشح پشت حلق علاوه بر احساس خلط در پشت گلو، شامل موارد زیر است: سرفه بیش از حد یا خارش گلو تف بیش از حد یا بلعیدن خلط سرفه ای که در شب بدتر می شود. احساس ناشی از خلط اضافی در معده ترشح پشت حلق معمولا به دلیل تغییرات خاصی در محیط یا بدن ایجاد می شود. یکی از شایع ترین دلایل ترشح پشت حلق، حساسیت است. آلرژی فصلی ناشی از آزادسازی گرده گیاهان ممکن است باعث بروز این وضعیت شود، زیرا بدن برای رهایی و از بین بردن اسپورهای گرده، خلط اضافی تولید می کند. هوای سرد یا هوای خشک نیز می تواند باعث ترشح پشت حلق شود. تنفس هوای سرد یا خشک ممکن است بینی و گلو فرد را تحریک کند، بنابراین بدن او خلط ایجاد می کند تا معابر مرطوب و گرم شود و این تحریک را تسکین دهد. هوای سرد همچنین با عفونت های ویروسی مانند آنفولانزا، عفونت های سینوسی و همراه است. این عفونت ها علایم بسیاری از جمله خلط پشت گلو را ایجاد می کنند. بدن با ایجاد خلط بیشتر برای دفع میکروب ها واکنش نشان می دهد. ممکن است ناراحت کننده باشد، اما در واقع نشان می دهد بدن در برابر حمله میکروب ها به درستی عمل می کند. دود بارداری خوردن غذای بیش از حد تند اشیایی که در بینی گیر کرده اند. شرایط مزمن تنفسی، مانند COPD داروها، از جمله کنترل بارداری و داروهای فشار خون مواد شیمیایی تحریک کننده ناشی از عطرها، محصولات تمیز کننده یا بخارات محیطی که در صورت کج شدن یا انحراف تیغه بینی (دیواره بین سوراخ های بینی) ایجاد می شود، می تواند تخلیه صحیح خلط را دشوار کند. این وضعیت ممکن است باعث ترشح پشت حلق شود. بیشتر موارد ترشح پشت حلق به خودی خود برطرف می شوند. با این حال، بسته به علت آن، در صورت عدم درمان می تواند با بروز عوارضی همراه شود. در صورت ورود میکروب ها و مسدود شدن خلط بیش از حد سینوس ها یا لوله استاش که مجرای اتصال دهنده گلو به گوش میانی است، احتمال عفونت وجود دارد. بهتر است ترشح پشت حلق، برای جلوگیری از بروز عوارض، زود درمان شود و افراد باید در صورت مشاهده علایم بیش از روز، به پزشک مراجعه کنند. روش های درمانی مختلفی برای درمان خلط پشت حلق وجود دارد، از جمله: داروهای ضد احتقان بدون نسخه مانند فنیل افرین (احتقان سودافید PE ) و سودو افدرین (سودافید) می توانند به خشک شدن خلط کمک کنند. مصرف این دارو ها برای بسیاری از افراد مفید است اما احتمال دارد برای همه مناسب نباشد. این داروها می توانند خلط را خشک کنند و برخی از افراد ممکن است احساس کنند که بینی آنها بیش از حد خشک شده است. برخی دیگر گزارش داده اند که این داروها باعث عصبی یا گیجی شدن آنها می شود و به همین دلیل از مصرف آنها اجتناب کرده اند. به داروهای جدید مانند (کلاریتین) و ستیریزین (زیرتک) آنتی هیستامین های غیر آرام بخش گفته می شود، به این معنی که احتمال در آنها کمتر است. این امر به ویژه برای افرادی که مجبور به کار یا رانندگی هستند در حالی که به خلط پشت حلق مبتلا شده اند بسیار مفید است. گزینه های دیگر آنتی هیستامین غیر آرامبخش بدون نسخه، شامل فکسوفنادین (آلگرا) و لوو استیریزین (زایزال) است. یکی دیگر از درمان ها برای خلط پشت حلق، شامل رقیق کردن خلط است. مانند گوایفنسین ( Mucinex ) ، نیز برای این وضعیت وجود دارد. اما گزینه های غیر شیمیایی هم در دسترس هستند. افزایش رطوبت در هوا ممکن است باعث رقیق شدن خلط شود و به آن اجازه می دهد تا از طریق مجاری به راحتی حرکت کند. استفاده از دستگاه های رطوبت ساز یا بخار کننده ها ممکن است به تخلیه خلط کمک کند، خصوصا اگر با گرفتگی سینوس ها همراه باشد. در اسپری های شور بینی از آب نمک برای از بین بردن تجمع خلط استفاده می شود. این گزینه ها ممکن است به پاک شدن مجاری تنفسی مسدود شده کمک کرده و میزان خلط را کاهش دهد. اگر علایم ترشح پشت حلق در شب بدتر شود، بالا بردن سر هنگام خواب ممکن است برای تسکین علایم بیمار موثر باشد. یک فرد همچنین می تواند از درمان های خانگی برای درمان خلط پشت حلق استفاده کند، از جمله: اگر تجمع خلط در شب بدتر شود، ممکن است بالا بردن سر هنگام خواب کمی بالاتر از بقیه بدن کمک کنند. قرار دادن چند بالش زیر سر و شانه ها باعث تخلیه خلط می شود و میزان خلطی را که فرد در گلو و مجاری تنفسی احساس می کند را کاهش می دهد. بدن همچنین از طریق ترشح پشت حلق، آب از دست می دهد. نوشیدن مایعات فراوان می تواند به رقیق شدن خلط کمک کرده، جریان آن را نرم و از جلوگیری کند. چای های گرم و آبگوشت ها ممکن است علایم دیگری مانند گلودرد را نیز تسکین دهند و بخار ممکن است به پاکسازی سینوس ها کمک کند. در شرایطی که بلغم تغییر رنگ داده و به خودی خود برطرف نمی شود باید به پزشک مراجعه کنید، زیرا این وضعیت می تواند نشانه ای از عفونت باکتریایی یا ویروسی باشد. فرد مبتلا به خلط پشت حلق ناشی از عفونت باکتریایی ممکن است به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشد. عفونت های ناشی از ویروس با آنتی بیوتیک درمان نمی شوند. هر کسی که بوی بد خلط یا علایم همراه با تب قابل توجه را تجربه کند باید برای تشخیص صحیح به پزشک خود مراجعه کند. همچنین، افرادی که به مدت روز یا بیشتر با علایم گفته شده مواجه شده اند، برای تشخیص باید به پزشک مراجعه کنند. پزشکان ممکن است آزمایشات دیگری را برای بررسی سایر علل مانند ریفلاکس اسید معده انجام دهند. همچنین ممکن است برای افرادی که از آلرژی مداوم رنج می برند، اسپری بینی استروییدی تجویز کنند. بهترین راه برای جلوگیری از ترشح پشت حلق این است که تا حد ممکن در معرض مواد آلرژی زا قرار نگیرید. بر همین اساس بهتر است: روزانه یک داروی آلرژی مصرف کنید. در صورت حساسیت به گرده گل، قبل از خواب دوش بگیرید. خانه خود را تا حد ممکن تمیز و بدون گرد و غبار نگه دارید. در برابر گرد و غبار، تشک و روکش بالش فیلترهای هوا را بر روی سیستم گرمایش و تهویه مطبوع خود به طور مرتب تغییر دهید. در صورت آزار دهنده بودن، بیشترین خلط های پشت حلق خوش خیم هستند. اگر در کنار آن علایم دیگری را تجربه کردید، قرار ملاقات با دکتر خود را برای توصیه های درمانی در نظر بگیرید. ترشح پشت حلق یک اتفاق رایج است. بهترین راه برای پیشگیری از آن، از بین بردن مواد حساسیت زا یا سایر عوامل محرک در هر زمان ممکن است. در اکثر موارد ترشح پشت حلق آزار دهنده است اما خود به خود برطرف می شود. داروهای بدون نسخه و داروهای خانگی اغلب درمان های موثری برای این وضعیت هستند. افرادی که ترشح پشت حلق همراه با علایم اضافی دارند باید برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنند.

، درست مانند سرد شدن بیش از حد بیضه می تواند علل زیادی داشته باشد. به طور کلی، در برخی شرایط مانند آب و هوای گرم و مرطوب و یا در حال تمرینات ورزشی زیاد، ممکن است مقدار طبیعی عرق در کشاله ران را تجربه کنید. اما عرق کردن بیش از حد در بیضه ها ممکن است علت دیگری داشته باشد و نشان دهنده بیماری زمینه ای باشد. برای یادگیری دلایل تعریق بیش از حد بیضه، نحوه درمان آن و موارد دیگر در ادامه مطلب بخوانید. بیضه ها دو مسیولیت اصلی تولید اسپرم و تستوسترون دارند. تولید اسپرم در بهترین حالت زمانی انجام می شود که بیضه ها چندین درجه از دمای بدن شما خنک تر باشند. به همین دلیل آنها در خارج از بدن در کیسه بیضه (کیسه ای از پوست که حاوی بیضه ها و شبکه ای از رگ های خونی و اعصاب است) آویزان می شوند. بیضه ها اندامهای بیضی شکل هستند که در درجه اول از لوله های پیچ خورده ای به نام لوله های اسپرم ساز تشکیل شده اند. تولید اسپرم در داخل این لوله ها انجام می شود. در حالت ایده آل، تولید اسپرم در حدود . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) اتفاق میفتد. این . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) زیر دمای طبیعی بدن یعنی . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) است. با این حال، هنگامی که درجه حرارت بیش از حد گرم می شود، کیفیت اسپرم آسیب می بیند. به طور خاص، تعداد اسپرم و تحرک اسپرم (توانایی اسپرم در شنا کردن و رسیدن به تخمک برای لقاح) می تواند کاهش یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مقداری عرق کشاله ران طبیعی است. کشاله ران غدد عرق زیادی دارد و معمولا گرما و استفاده از لباس های تنگ می تواند منجر به تعریق بیش از حد در این منطقه شود مقدار غیرطبیعی عرق کشاله ران ممکن است نشانه ای از یک بیماری زمینه ای یا نتیجه سبک زندگی باشد. تعریق بیش از حد مناطقی مانند زیر بغل، کف دست و کشاله ران است. در صورت ابتلات به هایپرهیدروز، اعصاب مسیول تحریک غدد عرق در شما بیش از حد فعال هستند. هایپرهیدروز ممکن است به خودی خود ایجاد شود یا علایمی از یک بیماری مانند دیابت یا عفونت باشد. لباس زیر یا شلوار تنگ می تواند باعث عرق بیش از حد کشاله ران شود. کافیین و الکل به منظور تلاش بدن برای متعادل سازی سطح مایعات، می تواند و ادرار را افزایش دهد. گاهی اوقات تعریق زیاد ممکن است به سایر موارد زمینه ای مربوط باشد. می تواند علایم بسیاری از جمله تعریق زیاد را ایجاد کند. سرطان خون و سایر سرطان ها می توانند باعث افزایش تعریق شبانه شوند. به خاطر داشته باشید که این تعریق اغلب فقط به ناحیه کشاله ران محدود نمی شود. کاملا مشخص نیست که چرا تعریق نشانه سرطان است. اما می تواند در نتیجه تلاش بدن برای مقابله با بیماری باشد. اضافه وزن نیز می تواند منجر به تعریق زیاد شود. در مناطقی که غدد عرق و چین های پوستی بیشتر وجود دارد، مانند کشاله ران، ممکن است تعریق شدیدتر باشد. عوارض جانبی بیضه های عرق کرده بسته به علت اصلی آن می تواند از ناراحتی تا عوارض جدی متغیر باشد. عوارض جانبی بالقوه شایع تر در بیضه هایی که زیاد عرق می کنند، عبارتند از: بیضه های عرق کرده و به طور کلی ناحیه کشاله ران می تواند باعث تحریک پوست با حرکت شود. یک محیط عرق می تواند محل تولید و تجمع باکتری ها باشد. در صورت عدم درمان، عفونت باکتریایی روی پوست می تواند به جای دیگری از بدن سرایت کرده و مسایل جدی دیگری ایجاد کند. برخی گزینه های درمانی برای عرق بیش از حد در بیضه ها که می توانید به عنوان درمان های خانگی از آن استفاده کنید، عبارتند از: پودر تالک می تواند به جذب عرق و خنک شدن فاق و جلوگیری از خارش و جوش کمک کند. تالک طبیعی می تواند شامل آزبست باشد. این ماده هنگام استنشاق با سرطان ریه در ارتباط است. از سال ، صنعت لوازم آرایشی و بهداشتی متعهد به استفاده از تالک شد که هیچ اثری از آزبست نداشته باشد. اگرچه احتمال دارد پودر تالک خطر ابتلا به سرطان تخمدان را افزایش دهد، اما شواهد زیادی در ارتباط آن با سایر سرطان ها وجود ندارد. برخی افراد به جای پودر تالک از نشاسته ذرت برای جذب عرق استفاده می کنند. اگر تشخیص هایپرهیدروز دریافت کرده اید، پزشک ممکن است یک ضد تعریق برای کشاله ران و هر قسمت دیگری که تعریق زیاد دارید، توصیه کند. اگر تعریق زیاد کیفیت زندگی یا سلامتی شما را مختل می کند، برداشتن برخی غدد عرق از طریق جراحی می تواند یک گزینه باشد. با پزشک خود صحبت کنید تا ببینید آیا این کار برای شما مناسب است یا خیر. با ایجاد چند تغییر در سبک زندگی ممکن است بتوانید جلو تعریق بیش از حد در ناحیه بیضه را بگیرید، از جمله: همان ضد عرقی که زیر بغل استفاده می کنید ممکن است در کشاله ران و تقریبا در هر جای دیگر که تعریق بیش از حد داشته باشید استفاده شود. با دوش گرفتن و تعویض مرتب لباس زیر، کشاله ران خود را تمیز نگه دارید. ممکن است لزوما مانع از تعریق شما نشود، اما می تواند به خشک و تمیزتر شدن آن منطقه کمک کرده و در نتیجه بو را کاهش دهد. کاهش وزن در صورت نیاز هیچ تضمینی برای کاهش تعریق زیاد نیست، اما می تواند سلامت کلی شما را تقویت کند. این به شما کمک می کند تا برای تولید اسپرم و تستوسترون، دمای اطراف بیضه ها پایین تر باشد. به آرامی از انگشت شست و اشاره خود برای بررسی وجود توده ها یا نواحی حساس که ممکن است، کیست یا سایر نگرانی های سلامتی را نشان دهند، استفاده کنید. انجام این کار در دوش آب گرم که باعث بیضه افتادن می شود، بررسی را آسان می کند. برای کاهش میزان تعریق در ناحیه کشاله ران این تغییرات را در رژیم غذایی خود در نظر بگیرید: هرچه میزان آب مصرفی شما بیشتر باشد، بدن راحت تر می تواند دمای مطلوب خود را حفظ کند. حتی می تواند به معنای تعریق کمتر باشد. در تنظیم دمای بدن، سطح مایعات و سایر عوامل متابولیکی ضروری است. مخلوط خوبی از میوه ها و سبزیجات مملو از ویتامین ها، آنتی اکسیدان ها و فیبرها، می تواند سلامت همه جانبه شما را بهبود بخشد. ویتامین های گروه B در بسیاری از عملکردها از جمله سلامت اعصاب نقش دارند و به بدن شما کمک می کنند تا به راحتی کار کند. هرچه سیستم های بدن شما با کارایی بیشتری کار کنند، کمتر عرق خواهد کرد. از آنجا که بیضه ها در خارج از بدن آویزان هستند، در مقایسه با اندام های داخلی شما در معرض آسیب قرار می گیرند. مانند هر قسمت دیگر از بدن که در معرض این عناصر قرار دارد، در صورت پایین آمدن دما بسیار کم بیضه در معرض یا هیپوترمی قرار دارد. با پایین آمدن دمای هوا به درجه فارنهایت ( - درجه سانتیگراد) یا سردتر، خطر هیپوترمی در معرض پوست به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. حتی مناطق تحت پوشش بدن نیز در معرض خطر هستند. اگرچه تحقیقات پزشکی کمی در مورد آنچه که برای بیضه های انسانی و تولید اسپرم در دمای کم خطرناک اتفاق میفتد، انجام شده است، کشاورزان و دامپزشکان گزارش داده اند که گاوهایی که دچار سرمازدگی بیضه شده اند، تعداد اسپرم و عملکرد ضعیف بیضه را کاهش می دهند. اگر تعریق بیش از حد در بیضه زندگی روزمره شما را مختل می کند، با پزشک خود صحبت کنید. علت تعریق بیش از حد شما ممکن است یک بیماری زمینه ای باشد که نیاز به درمان دارد. پزشک با کمک نسخه، داروی ضد تعریق یا تغییر سبک زندگی می تواند به شما کمک کند. بیضه های شما دما را کمی سردتر از دمای طبیعی بدن شما دوست دارند. اما در تلاش برای خنک سازی بیش از حد بیضه های خود مراقب باشید. افزایش تعداد اسپرم با استفاده از کیسه های یخ یا تجهیزات خنک کننده پیشرفته تر در اطراف بیضه ها، در طول سال ها توسط بسیاری از افراد امتحان شده است. محققان پزشکی همچنین این روش را برای کمک به زوجین نابارور بررسی کرده اند. خنک شدن بیضه ممکن است در واقع برای برخی از مردان مفید باشد. با این حال، هیچ آزمایش بالینی عمده ای برای حمایت از این روش درمانی جایگزین و خنک وجود نداشته است.

، در اکثر مواقع خفیف است. اما در برخی شرایط عوارض لوراتادین یا کلاریتین می تواند جدی و خطرناک باشد. کلاریتین (لوراتادین) یک آنتی هیستامین محبوب بدون نسخه ( OTC ) است که برای درمان علایم آلرژی، مانند آبریزش بینی، خارش یا آبریزش چشم و عطسه استفاده می شود. همچنین ممکن است برای درمان واکنش های خارش پوستی و کهیر نیز استفاده شود. این دارو جلوی عملکرد هیستامین را می گیرد. هیستامین ماده ای است که می تواند توسط در پاسخ به ذرات بی ضرر مانند گرده یا کپک آزاد شود. هیستامین در بروز علایم آلرژی بینی مانند مخاط، تورم و خارش نقش اساسی دارد. کلاریتین به صورت قرص محلول سریع، قرص جویدنی، کپسول پر از مایع و شربت در دسترس است. گزینه های عمومی و همچنین مارک OTC دیگر از لوراتادین به نام Alavert وجود دارد. لوراتادین به طور معمول قابل تحمل بوده و اکثر عوارض آن خفیف است، اما در برخی موارد می تواند منجر به عوارض جانبی جدی مانند واکنش آلرژیک خطرناک شده که نامیده می شود. سردرد حالت تهوع خواب آلودگی عفونت تنفسی فوقانی اگر هر یک از این عوارض شدید را تجربه می کنید یا وضعیت شما با گذشت زمان بهتر نمی شود، با پزشک خود تماس بگیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر هنگام مصرف کلاریتین هر یک از عوارض جانبی جدی یا علایم واکنش آلرژیک زیر را تجربه کردید، به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید: راش کندوها درد شکم عصبی بودن تنفس مشکل ضربان قلب سریع بی قراری بیش از حد مشکل صحبت کردن تورم چشم، صورت، لبها یا زبان کلاریتین برای درمان رینیت آلرژیک (التهاب بینی) به دلیل آلرژی فصلی یا آلرژی چند ساله (در طول سال) در بزرگسالان و کودکان ماه به بالا ت یید شده است: آبریزش بینی عطسه کردن چشمان خارش دار خارش بینی یا گلو خارش یا تحریک ناشی از واکنش های پوستی، مانند کهیر پزشک از شما در مورد علایم شما سوال می کند و ممکن است آزمایش خون یا پوست برای شناسایی یا ت یید اینکه آلرژی باعث علایم شما می شود یا نه، توصیه کند. آلرژن های رایج شامل گرده گل (از درختان، علف ها، علف های هرز) ، کپک، حیوانات خانگی (گربه، سگ) و آفات (سوسک، موش) هستند. در صورت شناسایی آلرژن ها، ممکن است بتوانید برخی عوامل محیطی مانند اصلاح کپک یا کنترل آفات را انجام دهید تا در معرض خطر قرار گرفته و علایم را بدون مصرف دارو (یا انجام آن برای مدت زمان طولانی) از بین ببرید. در صورت بی تاثیر بودن راهکارهای طبیعی، ممکن است مصرف کلاریتین در نظر گرفته شود. آنتی هیستامین های نسل اول مانند بنادریل به دلیل نحوه عملکرد آنها، معمولا باعث خواب آلودگی می شوند و خطراتی را برای افرادی که شرایط خاصی مانند مشکلات قلبی یا گلوکوم یا عوامل خطر زوال عقل ایجاد می کند، دارند. کلاریتین و سایر آنتی هیستامین های نسل دوم گیرنده های هیستامین را به طور مستقیم تر هدف قرار می دهند، این عوارض را کاهش می دهند یا از بین می برند. بر همین اساس به عنوان روش های درمانی خط اول در نظر گرفته می شوند. پزشک می تواند برای شما این موضوع را بررسی کند که آیا Claritin بهترین آنتی هیستامین نسل دوم برای شما است یا اینکه مارک دیگری برای شما مناسب تر خواهد بود. به عنوان مثال، در حالی که بیشتر افراد هنگام مصرف کلاریتین خواب آلودگی را تجربه نمی کنند، اما این عارضه جانبی می تواند رخ دهد. اگر چنین عوارضی را تجربه کردید یا نگران خواب آلودگی خود هستید، ممکن است آلگره (فکسوفنادین) گزینه بهتری برای شما باشد. آنتی هیستامین ها ممکن است منجر به بروز آسم آلرژیک شوند. با پزشک خود در مورد تمام داروها، مکمل ها و ویتامین هایی که در حال حاضر می خورید، صحبت کنید. در حالی که بعضی از داروها خطر تداخل دارویی کمی دارند، برخی دیگر ممکن است کاملا منع مصرف داشته باشند و یا حتی منجر به بروز عوارض شدید شوند. در حالی که برخی افراد دریافتند که مصرف کلاریتین (بدون داروی ضد احتقان) می تواند در درمان آلرژی روزانه آنها مفید باشد، کلریتین - D نباید بیش از چند روز مصرف شود. مصرف بیش از حد کلاریتین - D . ابتلا به برخی از بیماری ها و شرایط خاص می تواند با مصرف Claritin تداخل داشته باشد، از جمله: اگر قبلا به آنتی هیستامین ها یا لوراتادین یا سایر مواد غیرفعال واکنش آلرژیک داشته اید، کلاریتین را مصرف نکنید. کسانی که به ژلاتین حساسیت دارند، باید از مصرف قرص های سریع حل شده و کپسول های پر از مایع پرهیز کنند. در حالی که بررسی ها نشان می دهد استفاده از آنتی هیستامین ها در دوران بارداری با نقایص مادرزادی ارتباط ندارد، اما مطالعات کافی و کنترل شده کافی روی انسان وجود ندارد و تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است. پزشک می تواند به شما کمک کند تا مشخص شود که آیا شما می توانید Claritin مصرف می کنید یا خیر. داروهای آنتی هیستامین ممکن است در شیر مادر به نوزاد منتقل شود. بر همین اساس، مصرف آنها در دوران شیردهی توصیه نمی شود. پزشک می تواند به شما کمک کند تا تشخیص داده شود که آیا می توانید کلاریتین مصرف کنید یا خیر. قرص های جویدنی حاوی آسپارتام هستند که برای مبتلایان به اختلال متابولیکی ارثی PKU خطرناک است. کلاریتین - دی یک محصول ترکیبی است. حتی می تواند با لوراتادین و هم با سودوافدرین، یک ضد احتقان است که می تواند با چندین دارو تداخل داشته باشد. حتی خطر عوارض جانبی را افزایش دهد. اگر قصد دارید یک محصول ترکیبی مصرف کنید، به خصوص اگر داروی دیگری مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید. انواع آنتی هیستامین های OTC نسل دوم وجود دارد. برخی از این موارد عبارتند از: آلگرا (فکسوفنادین) Zyrtec ستیریزین Xyzal لواستریدین یک مارک تجویز شده رایج آنتی هیستامین های نسل دوم کلارینکس (دسلوراتادین) است. سایر داروهای ضد هیستامین OTC نسل اول که عوارض جانبی و خطرات بیشتری دارند، شامل این موارد است: Ala - Hist IR کلر - تریمتون، آلر - کلر (کلرفنیرامین) Tavist ، Dayhist Allergy (کلمستین) اگر آنتی هیستامین ها به طور موثری علایم آلرژی بینی شما را بهتر نمی کنند، پزشک ممکن است داروی دیگری یا درمان ترکیبی مانند آنتی هیستامین به همراه اصلاح کننده لکوترین را توصیه کند. اصلاح کننده لکوترین، از جمله نسخه Singulair (مونتلوکاست) ، مولکول هایی را هدف قرار می دهد که لکوترین ها نامیده می شوند. حتی به التهاب مخاط و راه های هوایی کمک می کنند. پزشک شما همچنین ممکن است در مورد روش های درمانی متناوب مانند ایمونوتراپی (واکسن آلرژی یا قرص) به شما کمک کند. دوز استاندارد کلاریتین برای بزرگسالان و کودکان سال به بالا میلی گرم یکبار در روز یا میلی گرم تا دو بار در روز است. دوزهای استاندارد کلاریتین به شرح زیر است: تمام دوزهای ذکر شده طبق سازنده دارو است. برچسب محصول را بررسی کرده و با پزشک خود صحبت کنید تا مطمین شوید دوز مناسب خود را مصرف می کنید. برای کودکان ماه تا پنج ساله، دوز / قاشق چای خوری ( . میلی گرم در . میلی لیتر) یک بار در روز است. برای کودکان شش ماهه تا ماهه، دوز میلی لیتر ( میلی گرم) یک بار در روز است. اگر نقص در کبد یا کلیه دارید، ممکن است دوز کمتری از کلاریتین مانند میلی گرم در روز به شما توصیه شود. زیرا احتمال دارد بدن شما آنتی هیستامین ها را به همان میزان کارآیی دفع نکند، در نتیجه خطر سمیت در شما بیشتر شود. برای حداکثر دوزها در هر ساعت از دستورالعمل ها مصرف آن پیروی کنید. مصرف بیش از دوز توصیه شده ممکن است خطر عوارض جانبی را افزایش داده و منجر به مصرف بیش از حد شود. شما می توانید کلاریتین را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. اگر به طور تصادفی بیش از دوز توصیه شده روزانه این دارو را مصرف کرده اید، بهتر است به مراکز درمانی مراجعه کنید. در صورت باز بودن یا پاره شدن بسته بندی از این دارو استفاده نکنید. قرص های سریع حل شده را بلافاصله پس از باز کردن آنها مصرف کنید. دوز فراموش شده را در اسرع وقت مصرف کنید مگر اینکه تقریبا زمان نوبت بعدی باشد، در این صورت باید فقط از دوز فراموش شده صرف نظر کنید. کلاریتین را در جای خشک و در دمای اتاق (در حالت ایده آل بین تا درجه فارنهایت) ذخیره کنید. مانند تمام داروها، آن را دور از دسترس کودکان نگه دارید. برخی از داروها ممکن است در غلظت لوراتادین در خون تداخل داشته و اثرات کلریتین را قوی تر کنند. این داروها شامل موارد زیر است: Nizoral (کتوکونازول) ، ضد قارچ اریتروسین (اریترومایسین) ، آنتی بیوتیک Tagamet (سایمتیدین) که برای درمان زخم معده و بیماری ریفلاکس معده (مری) ( GERD ) استفاده می شود. کلاریتین را همزمان با سایر داروهای آنتی هیستامین یا سایر داروهای حساسیت دهانی مصرف نکنید، مگر اینکه توسط پزشک توصیه شده باشد.

( MCHC ) یک مقدار آزمایشگاهی است که مقدار هموگلوبین را در حجم معینی از گلبول های قرمز توصیف می کند. هموگلوبین، به گلبول های قرمز خون رنگ می بخشد. بنابراین، غلظت بالاتر هموگلوبین با MCHC بالا باعث تیره به نظر رسیدن سلولها (هایپکروکرومیک) و غلظت کم با MCHC کم باعث روشن تر شدن آنها (هیپوکرومیک) می شود. مقدار MCHC در تشخیص مفید است، اما همراه با شمارش گلبول های قرمز خون، سایر شاخص ها مانند متوسط حجم بدن ( MCV ) و توزیع سلول های قرمز ( RDW ) از آنجا که MCHC به عنوان بخشی از آزمایش CBC است، همزمان با هم انجام می شوند. به عنوان مثال، این آزمایش می تواند شامل غربالگری های روتین معمولی، درمان و یا آزمایش پیگیری برای تشخیص و درمان بسیاری از بیماری ها توصیه شود. دلایلی که پزشک می تواند به طور خاص MCHC را توصیه کند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که فرد علایمی مانند کم خونی، مانند، یا احساس سبکی سر وجود دارد. هنگام تشخیص علل مختلف کم خونی مانند تعداد گلبول های قرمز و یا پایین بودن سطح هموگلوبین در فرد MCHC MCHC همچنین می تواند با تقسیم میانگین هموگلوبین بدن در متوسط حجم بدن اندازه گیری شود. میانگین هموگلوبین در بدن، اندازه گیری غلظت هموگلوبین در سلول ها است. MCHC اندازه گیری میانگین ظرفیت حمل اکسیژن گلبول های قرمز خون در بدن است. به این معنی است که غلظت کمتری هموگلوبین در حجم معینی از گلبول های قرمز وجود دارد و از این رو، ظرفیت انتقال اکسیژن به بافت ها کاهش می یابد. به معنای طبیعی بودن ظرفیت حمل اکسیژن در گلبول های قرمز است. عوامل متعددی وجود دارد که می تواند بر دقت خواندن MCHC ت ثیر بگذارد، از جمله: از آنجا که خون گرفته شده مخلوطی از سلولهای اهدایی بعلاوه گلبولهای قرمز طبیعی فرد خواهد بود، MCHC اطلاعات دقیقی در مورد گلبول های قرمز اصلی موجود نخواهد داد. اگر فردی دارای دو نوع کم خونی متفاوت باشد که منجر به سطوح مختلف MCHC شود، این آزمایش در تشخیص نوع کم خونی مفید نخواهد بود. به عنوان مثال، اگر فردی ترکیبی از کم خونی فقر آهن که باعث MCHC پایین است، داشته باشد، احتمال دارد MCHC طبیعی داشته باشد. از آنجا که MCHC با استفاده از سطح هموگلوبین و هماتوکریت محاسبه می شود، هر چیزی که به طور کاذب این اعداد را کم یا زیاد کند، می تواند منجر به نتیجه MCHC کاذب شود. برخی از عواملی که می تواند منجر به سطح هماتوکریت شود، عبارتند از: چربی خون (افزایش سطح کلسترول یا تری گلیسیرید) هایپربیلیروبینمیا (افزایش سطح بیلی روبین در خون، مانند) اتوگلوتیناسیون که با همولیز (تجزیه گلبول های قرمز خون) باعث می شود که MCHC به طور کاذب افزایش یابد. علاوه بر MCHC ، یک CBC اطلاعاتی از جمله تعداد کل گلبول های قرمز و سفید خون، پلاکت ها و همچنین سایر شاخص های گلبول قرمز خون را فراهم می کند: MCV اندازه گیری تعداد متوسط گلبولهای قرمز است. RDW عددی است که تغییر در اندازه سلول های قرمز خون را منعکس می کند. MCH متوسط جرم هموگلوبین در هر گلبول قرمز است. برای روشن شدن بیشتر اطلاعات موجود در CBC ، به بررسی آهن، سطح ویتامین B و موارد دیگر نیاز است. خطرات احتمالی انجام CBC بسیار اندک است. این موارد شامل خطر خونریزی، کبودی یا عفونت است. قبل از داشتن CBC هیچ محدودیتی در رژیم غذایی یا فعالیت وجود ندارد. مهم است که کارت بیمه خود را به همراه داشته باشید و مطمین شوید که پزشک به CBC های قبلی که برای مقایسه داشته اید دسترسی دارد. میانگین آزمایش هموگلوبین بدن ( MCH ) متوسط جرم هموگلوبین در هر گلبول قرمز را اندازه گیری می کند. در حالی که این اسم شبیه MCHC است، اما در واقع اطلاعاتی را ارایه می دهد که بیشتر شبیه MCV است (که بر میزان هموگلوبین سلول ت ثیر می گذارد) اساسا MCV را بررسی می کنند. در مقایسه با هموگلوبین متوسط بدن، MCHC آزمایش بسیار بهتری برای تشخیص هیپوکرومی است. این آزمایش را می توان در بسیاری از بیمارستان ها و کلینیک ها انجام داد. قبل از کشیدن خون، تکنسین آزمایشگاه با ضد عفونی کننده محل (معمولا رگ بازو) را پاک کرده و از تورنیکت برای تشخیص بهتر ورید استفاده می کند. سپس تکنسین سوزن را وارد رگ خواهد کرد. با وارد شدن سوزن احتمال دارد یک ضربه تیز و در محل آن کمی فشار احساس کنید. بعضی از افراد شاید بعد از وارد شدن سوزن احساس سبکی سر یا ضعف کنند. اگر احساس دارید حتما به تکنسین اطلاع دهید. وقتی آزمایش تمام شد، می توانید به خانه برگردید و فعالیت های روزانه خود را از سر بگیرید. عوارض جانبی بالقوه این آزمون عبارتند از: یا کبودی بزرگ (این وضعیت می تواند ناراحت کننده باشد، اما به ندرت رخ می دهد) (وقتی سوزن وارد می شود، خطر کمی از احتمال ورود باکتری به بدن وجود دارد) مشکل در بدست آوردن نمونه از خونگیری (مانند افرادی که تحت شیمی درمانی قرار گرفته اند. در آنها دسترسی به رگ ها مشکل است) دامنه "نرمال" برای MCHC می تواند تا حدودی در آزمایشگاه های مختلف، متفاوت باشد اما معمولا بین تا است. بعضی از آزمایشگاه ها دامنه نرمال کمتری به عنوان مثال بین . تا . دارند. MCHC MCHC می شود. MCHC احتمال دارد با بسیاری از انواع کم خونی (کم خونی های نرموکرومیک) طبیعی باشد، مانند: کم خونی مخلوط نارسایی مغز استخوان کم خونی ناشی از خونریزی کم خونی ناشی از کم خونی همولیتیک (انواع مختلف) وقتی MCHC کم باشد، این بدان معنی است که گلبول های قرمز خون هموگلوبین کافی ندارند. دلایل احتمالی این موارد عبارتند از: کم خونی سیدروبلاستی کم خونی بیماری مزمن کمبود آهن (با کم خونی یا بدون آنمی) (تالاسمی بتا، تالاسمی آلفا، و تالاسمی اینترمدیا) MCHC بالا به این معنی است که هموگلوبین بیش از حد معمول متمرکز است که از چند طریق رخ می دهد. به عنوان مثال، با تجزیه گلبول های قرمز خون، هموگلوبین غلظت بیشتری پیدا می کند MCHC . اغلب در افراد سیگاری و در بیماری آگلوتینین به طور کاذب افزایش یابد. دلایل احتمالی بالا بودن MCHC همراه با کم خونی عبارتند از: بیماری کبد سوختگی شدید پرکاری تیرویید اسکروسیتوز ارثی بیماری هموگلوبین C بیماری (هموزیگوت) کم خونی همولیتیک خود ایمنی (به دلیل داروها، شرایط خودایمنی و موارد دیگر) نتایج MCHC هنگامی که همراه با سایر شاخص های گلبول قرمز، به ویژه MCV استفاده می شود، بسیار مفید است: MCHC پایین و MCV کم می تواند نشان دهنده کم خونی فقر آهن، تالاسمی، کم خونی سیدروبلاستیک یا مسمومیت با سرب باشد. MCHC بالا و MCV پایین می تواند نشانگر اسفروسیتوز یا بیماری سلول داسی شکل باشد. MCHC طبیعی و MCV بالا می تواند به معنی کمبود ویتامین B یا فولات یا بیماری کبدی باشد. علاوه بر شمارش خون و شاخص های گلبول قرمز، آزمایشات بالینی که احتمال دارد لازم باشد شامل موارد زیر است: سطح ویتامین B در جستجوی کم خونی مخرب مفید است. اسمیر محیطی شامل مشاهده نمونه خون در زیر میکروسکوپ است. این آزمایش اجازه می دهد تا متخصص آزمایشگاه تغییرات دیگری را در گلبول های قرمز خون که شاید با کم خونی همراه باشد، مانند سلول های هدف، گلبول های قرمز هسته دار و غیره، مستقیما مشاهده کند. آهن و سطح اتصال آهن و یا فریتین سرم می تواند اطلاعات ارزشمندی را در مورد ذخایر آهن ارایه دهد و به تشخیص کمبود آهن از کم خونی های دیگر با MCHC پایین کمک کند. در برخی موارد، شاید برای ارزیابی ظاهر سلولهای خونی در مغز استخوان و ذخایر آهن، نیاز به بررسی مغز استخوان باشد. آزمایش MCHC وقتی با نتایج دیگر در یک CBC همراه شود معنی دارتر است و می تواند در تشخیص علل کم خونی و همچنین پیش بینی علایم در افراد بدون کم خونی مفید باشد. با این حال، هنگام استفاده از این نتایج، آگاهی از محدودیت ها و همچنین احتمال خطا و استفاده از هرگونه یافته تنها پس از تکرار و پشتیبانی توسط سایر آزمایش ها، بسیار مهم است.

، یا همان قار و قور شکمی و به اصطلاح علمی بوربوریگمی، برای افرادی که زیاد این وضعیت را تجربه می کنند، بسیار مهم است. چون این قار و قور شکم در محیطی ساکت و آرام تا حدودی می تواند شرم آور باشد. همه این وضعیت را تجربه کرده ایم. شما در اتاقی نشسته اید که کاملا ساکت است و ناگهان شکم شما با صدای بلند شروع به سر و صدای می کند. این وضعیت، بوربوریگمی نامیده می شود و هنگام هضم طبیعی و عبور غذا، مایعات و گاز از روده اتفاق میفتد. بوربوریگمی همچنین می تواند در صورت گرسنگی بیش از حد رخ دهد. به نظر می رسد که گرسنگی بیش از حد باعث ترشح هورمون هایی می شود که در انقباض ( GI ) نقش اساسی دارند. هضم ناقص و کند و مصرف برخی مواد غذایی همگی می توانند در ایجاد بوربوریگمی نقش داشته باشند. اما این پدیده در اغلب موارد کاملا طبیعی است. خوشبختانه روش های مختلفی برای پیشگیری از صدای شکم یا قار و قور کردن معده یا به اصطلاح علمی تر بوربوریگمی وجود دارند، آنها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر جایی گیر کرده اید که نمی توانید غذا بخورید و شکم شما همچنان صدا می کند، نوشیدن آب می تواند در پیشگیری از آن موثر باشد. آب دو کار انجام می دهد: می تواند هضم را بهبود بخشد و همزمان معده شما را پر کند تا برخی از واکنش های گرسنگی را تسکین دهد. به عنوان یک نکته احتیاطی، باید در طول روز دایما آب بنوشید. نوشیدن آب ممکن است به جلوگیری از صدای معده کمک کند. نوشیدن یک لیوان آب می تواند یک راه حل موثر برای قار و قور معده باشد. به خصوص اگر خوردن غذا در آن زمان امکان پذیر نباشد. آب به فرآیند هضم غذا کمک خواهد کرد. در حالی که معده را نیز پر می کند. برای دستیابی به بهترین نتیجه، آب باید در طول روز به آرامی میل شود. مصرف مقادیر زیاد آن در مدت زمان کوتاه می تواند منجر به صداهای معده شود. اگر فکر می کنید که معده شما حتی قبل از صبحانه خوردن صدا می کند، بهتر است صبحانه خود را کمی آرام تر میل کنید. این در واقع به شما کمک می کند غذا را بهتر هضم کنید، هضم بهتر و مناسب تر غذا می تواند از بروز این وضعیت پیشگیری کند. هضم از طریق عمل جویدن غذا در دهان آغاز می شود. با جویدن کامل غذا و آهسته تر غذا خوردن می تواند از غرغر معده که به سوءهاضمه مرتبط است جلوگیری کند. جویدن صحیح غذا میزان هوای بلعیده شده را نیز کاهش می دهد که مانع از گاز و ناراحتی های گوارشی می شود. این راه حل دیگری برای پیشگیری از غرغر مزمن معده است. اگر معده شما قبل از اینکه غذا بخورید به طور مداوم صدا می دهد، بهتر است که مرتبا غذا بخورید. هنگامی که معده برای مدتی خالی شد، ممکن است صداهای غرغره کننده نشانه آن باشد که زمان خوردن غذا فرا رسیده است. خوردن یک وعده غذایی یا میان وعده کوچک ممکن است صداها را به طور موقت از بین ببرد. داشتن غذا در معده نیز باعث کاهش حجم غرغر معده می شود. اگر قار و قور معده به طور منظم یا هر روز در یک زمان اتفاق میفتد، ممکن است نشانه ای این باشد که شما به وعده های منظم بیشتری نیاز دارید. بسیاری از افراد در واقع از خوردن چهار تا شش وعده غذایی کوچک در روز به جای سه وعده غذایی بزرگ بهره مند می شوند. این وضعیت هضم و متابولیسم را بهبود می بخشد. حتی از غر زدن در حین هضم غذا و گرسنگی شما جلوگیری می کند. هنگام غذا خوردن، غذای خود را به آرامی و به طور کامل بجوید. جویدن کامل هر لقمه، هضم غذا را بسیار آسان تر می کند. با جویدن آرام، احتمال بلع هوا نیز کاهش می یابد و از سوءهاضمه و پیشگیری خواهد کرد. بعضی از غذاها بیشتر باعث گاز و سوءهاضمه می شوند. اجتناب از این غذاها می تواند به طور قابل توجهی غرغر معده را که ناشی از حرکت گاز در روده است، کاهش دهد. برخی از غذاهایی که باعث نفخ و گاز معده می شوند، عبارتند از: کلم لوبیا کلم بروکلی جوانه بروکسل الکل، غذاهای شیرین و غذاهای اسیدی همه می توانند باعث ایجاد صدای معده شوند. قندها مانند فروکتوز و سوربیتول به ویژه مشکل ساز هستند. غذاهای اسیدی، از جمله مرکبات و قهوه نیز شناخته شده اند که باعث غرغر معده می شوند. مصرف الکل دستگاه گوارش را تحریک می کند و می تواند باعث ایجاد صداهای معده شود. همچنین باعث افزایش تولید اسید و ایجاد التهاب در مخاط معده می شود. مصرف بیش از حد الکل می تواند تخلیه معده را به ت خیر بیندازد و باعث شود. غذاها و نوشیدنی های دارای اسیدیته بالا می توانند در ایجاد صدای غرغر معده شما نقش داشته باشند، بنابراین کاهش مصرف آنها در رژیم غذایی می تواند از بروز آن جلوگیری کند. این غذاها شامل مرکبات، گوجه فرنگی و برخی نوشابه ها است. حتی این لیست شامل قهوه نیز می شود. محدود کردن یا حذف قهوه صبحگاهی می تواند به کاهش غرغر معده کمک کند که چند ساعت بعد اتفاق میفتد. در عوض، یک فنجان چای کافیین دار را امتحان کنید. عدم تحمل برخی غذاها می تواند باعث افزایش گاز و غرغر معده شود. به عنوان مثال، در اثر کمبود لاکتاز، آنزیمی که به هضم لاکتوز کمک می کند، ایجاد می شود. تقریبا درصد همه افراد در هضم لاکتوز مشکل دارند، اگرچه شیوع آن در بین جمعیت های قومی و نژادی بسیار متفاوت است. بهترین راه برای کنترل عدم تحمل غذایی، پرهیز از غذاهایی است که منجر به بروز علایم عدم تحمل غذایی می شوند. افرادی که دچار غرغر معده مزمن هستند، باید در مورد احتمال عدم تحمل غذا با پزشک خود مشورت کنند. غرغر معده و سر و صداهای دیگر ممکن است بعد از خوردن وعده های غذایی بزرگ، به ویژه وعده های غذایی غنی از چربی، قندها، گوشت های قرمز و سایر غذاهایی که هضم آن دشوار است، بیشتر مورد توجه قرار گیرند. خوردن قسمت های کوچکتر در فواصل منظم تر، همراه با جویدن کامل غذا در طول وعده های غذایی، خطر پرخوری را کاهش می دهد. پرخوری می تواند عملکرد سیستم های هضم و گوارش بدن را دچار مشکل کند. با تمرکز بیشتر روی وعده های غذایی کوچک تر در طول روز و کاهش سرعت غذا خوردن (که به بدن شما امکان می دهد که غذا را بهتر هضم کند) ، می توانید از پرخوری به راحتی جلوگیری کنید. پیاده روی بعد از غذا به هضم غذا، انتقال مواد غذایی از طریق معده و روده به طور موثر کمک می کند. بررسی ها نشان داده است که پیاده روی بلافاصله بعد از غذا، حتی فقط برای یک پیاده روی سبک و نسبتا کوتاه، می تواند تخلیه معده را به میزان قابل توجهی تسریع کند. بخاطر داشته باشید که این امر برای ورزش های شدید یا با ت ثیر زیاد توصیه نمی شود. پیاده روی بعد از غذا همچنین می تواند از راه های دیگر برای هضم غذا مفید باشد. بررسی ها نشان می دهد که پیاده روی دقیقه ای دقیقه پس از غذا خوردن باعث کاهش سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع می شود. با این حال، بلافاصله بعد از غذا خوردن باید از انجام فعالیت های با شدت بالا خودداری شود. ساده ترین راه حل برای پیشگیری از صدا معده خود این است که در هنگام گرسنگی، بلافاصله چیزی بخورید. اما از مصرف غذاهای چرب مانند چیپس سیب زمینی صرف نظر کنید. اینها بیشتر باعث گاز یا سوءهاضمه می شوند. شما می دانید وقتی عصبی هستید معده شما ممکن است حساسیت بیشتری نشان دهد و تحریک پذیر تر باشد. در واقع اضطراب یا سطح بالای در کوتاه مدت می تواند باعث کند شدن تخلیه معده شود (فرآیند ارسال معده به داخل روده) ، روند هضم را متوقف کرده و باعث صدای معده شود. اگر سطح بالایی از اضطراب را تجربه می کنید، برای آرام کردن سیستم عصبی مرکزی و کاهش عوارض جسمی، تنفس عمیق را امتحان کنید. غرغر معده می تواند در بعضی از موقعیت های استرس زا، مانند مصاحبه شغلی، سخنرانی ها و امتحانات بیشتر نمایان شود. چون فعالیت روده در دوره های اضطراب، بدون توجه به پر یا خالی بودن معده، افزایش می یابد. استرس همچنین به کاهش سرعت هضم غذا و ایجاد علایم سوءهاضمه از جمله سوزش معده و صداهای معده مشهور است. افراد می توانند با، تمرینات تنفس عمیق و استفاده از تکنیک های آرام سازی عضلانی پیش رونده، سطح اضطراب و استرس خود را کاهش دهند. مقادیر بیش از حد قندها به ویژه فروکتوز و سوربیتول می توانند باعث اسهال و شوند، در نتیجه سر و صدای روده را افزایش می دهند. شاید دوست نداشته باشید که در بین جمع معده شما زیاد سروصدا کند. اما این بسیار طبیعی است. اما با رعایت برخی نکات به راحتی می توانید از بروز این وضعیت پیشگیری کنید. اگر به طور منظم دچار غرغر معده همراه با سوءهاضمه با درد مکرر شکم، حالت تهوع یا اسهال هستید، بهتر است برای تشخیص علت اصلی علایم خود با پزشک مشورت کنید. این علایم می تواند ناشی از ( IBS ) ، تخلیه آهسته معده ( یا سایر موارد جدی تر معده باشد.

به از دست دادن خون زیاد در دوران پس از گفته می شود. این خونریزی معمولا اندکی پس از زایمان رخ می دهد، اما ممکن است تا روزها و هفته های پس از زایمان ادامه پیدا کند. شایعترین علت PPH عدم انقباض مناسب رحم پس از زایمان است. خونریزی شدید و غیر طبیعی زنان معمولا در زایمان های بیشتر است. تقریبا از هر زن باردار نفر خونریزی پس از زایمان دارد. خونریزی الی میلی لیتر به عنوان خونریزی خفیف در نظر گرفته می شود. آستانه خونریزی شدید میلی لیتر است. اگر خونریزی بیش از میلی لیتر ادامه پیدا کند به آن خونریزی شدید پس از زایمان گفته می شود. از دست دادن بیش از درصد از حجم خون با افزایش خطر مرگ در این مادران همراه است. اگر تیم پزشکی بتواند علت خونریزی را پیدا کرده و آن را به سرعت متوقف کند، PPH به سرعت درمان می شود. خونریزی پس از زایمان به خصوص در صورت شدید بودن یک بیماری جدی است. از دست دادن دادن خون زیاد می تواند منجر به شوک و گاهی مرگ به دلیل افت خطرناک فشار خون شود. تقریبا از هر زن تا نفر PPH را تجربه می کنند. خونریزی پس از زایمان یکی از دلایل اصلی مرگ و میر مادران است. مقدار کمی خونریزی بعد از زایمان کاملا طبیعی است و به آن لوچیا گفته می شود. این خونریزی با بهبودی و کوچک شدن رحم به تدریج کاهش پیدا می کند. اما PPH ، به وضعیتی گفته می شود که در آن مادر پس از زایمان نوزاد مقدار زیادی خون از دست می دهد. ابتلا به این وضعیت بسیار خطرناک بوده و معمولا با کاهش شدید فشار خون و مرگ همراه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وجود مقداری خونریزی از واژن حتی خونریزی متوسط یا کمی شدید پس از زایمان کاملا طبیعی است. اما مقدار این خون باید به اندازه ای باشد که در یک ساعت بیش از یک پد تعویض نکنید. وجود برخی از علایم نشان دهنده ابتلا به PPH است. در صورت مشاهده این علایم باید در اسرع وقت به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. این علایم عبارتند از: درد لرز غش خستگی مفرط افزایش ضربان قلب رنگ پریدگی پوست حالت تهوع یا استفراغ دفع لخته های بزرگ خون افزایش خونریزی به جای کاهش تدریجی آن خونریزی پس از زایمان خطرناک بوده و باید سریعا درمان شود. خونریزی شدید فشار خون را به سرعت کاهش می دهد. به همین علت این وضعیت معمولا با خطر شوک یا حتی مرگ همراه است. اگر فکر می کنید مقدار خونریزی شما پس از زایمان واژینال زیاد و غیر طبیعی است احتمالا به PPH مبتلا شده اید. برای پیشگیری از عوارض خطرناک در صورت مشاهده علایم بلافاصله با پزشک مشورت کنید. پس از زایمان، رحم با انقباضات متناوب خود به طور طبیعی جفت را بیرون می راند. بعد از خارج شدن جفت، انقباضات رحمی به عروق خونی در محل قبلی جفت فشار آورده و باعث کاهش شدت خونریزی می شود. اگر رحم به اندازه کافی منقبض نشود، این رگ های خونی آزادانه به خونریزی خود ادامه می دهند. این مساله شایعترین علت خونریزی پس از زایمان است. علل زیادی برای خونریزی شدید پس از زایمان وجود دارد. ولی به طور کلی مسایل مربوط به جفت از دلایل عمده خونریزی پس از زایمان هستند. از جمله. یک وضعیت نادر است که در آن نحوه قرارگیری رحم پس از زایمان برعکس می شود. که یا از بدو تولد یا در دوران بارداری تشخیص داده می شود، می تواند فرد را در معرض خطر بیشتری از PPH قرار دهد. دفع ناقص جفت دومین علت شایع PPH در زنان است. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که جفت کاملا از رحم خارج نشده و برخی از تکه های آن در بدن باقی بماند. پارگی رحم دیگر از موارد نادر است که در آن رحم و یا بافت های آن در حین زایمان پاره می شود. این وضعیت معمولا در صورت وجود زخم رحم از قبلی یا جراحی رحم رخ می دهد. شایعترین علت ابتلا به PPH است. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که عضلات رحم پس از تولد نوزاد به اندازه کافی منقبض نشده و نمی توانند خونریزی محل اتصال جفت را کنترل کنند. در صورت وجود خونریزی پس از زایمان پزشک برای یافتن علت، واژن و دهانه رحم را بررسی می کند. مقدار خون از دست رفته باید به طور دقیق مشخص شود. پزشک با توجه به وزن بیمار و مقدار هموگلوبین پایه بدن، مقدار خون از دست رفته را تخمین می زند. همچنین از آنجایی که خونریزی پس از زایمان یک عارضه جدی است، پزشک احتمالا برای تشخیص به موقع و پیدا کردن علت اصلی خونریزی تعدادی آزمایش تجویز می کند. این آزمایشات عبارتند از: معاینه لگن آزمایش لخته شدن خون اندازه گیری نبض و فشار خون آزمایش شمارش گلبول های قرمز تخمین مقدار خون از دست رفته بدن برای بررسی مشکلات مربوط به رحم یا جفت ارزیابی واژن، رحم و دهانه رحم برای یافتن منبع خونریزی درمان خونریزی پس از زایمان برای پیشگیری از شوک و حتی مرگ بسیار حیاتی است. زیرا گاهی خونریزی به حدی زیاد است که ممکن است عملکرد اندام ها دچار اختلال شود. درمان دقیق اغلب به شدت خونریزی پس از زایمان بستگی دارد. پزشک قبل از هر کار تلاش می کند تا با استفاده از روش های غیر جراحی خونریزی را متوقف کند. درمان می تواند شامل مراحلی مانند ماساژ رحم برای کمک به انقباض عضلات باشد. منقبض شدن عضلات تاثیر زیادی در پیشگیری از خونریزی دارد. در برخی موارد نیز پاهای بیمار در سطحی بالاتر از بدن قرار گرفته و سپس با کمک ماسک انجام می شود. بیمار باید اکسیژن را با غلظت زیاد و تا لیتر در دقیقه دریافت کند. این اکسیژن دریافتی باعث بهبود گردش خون و در نتیجه افزایش سطح هوشیاری می شود. اگر PPH شدیدتر باشد، ممکن است پزشک اقدامات درمانی دیگری مانند موارد زیر را انجام دهد: تزریق خون برداشتن تکه های باقی مانده جفت از رحم جراحی برای یافتن و کنترل منبع خونریزی در موارد شدید عمل جراحی برداشتن رحم تزریق مایعات IV و دارو برای تحریک انقباضات رحمی آمبولیزاسیون (بستن) رگهای خونی که مسیول خونرسانی به رحم هستند. جراحی برداشتن رحم معمولا آخرین راه درمان خونریزی است. پزشک ابتدا سعی می کند با استفاده از بخیه های فشاری خونریزی را متوقف کند. در صورتی که خونریزی ادامه یافت سرخرگ های درون تخمدان و رحم بسته می شوند. این سرخرگ ها که در اصطلاح پزشکی هیپوگاستریک نام دارند به رحم و لوله های فالوپ خونرسانی می کنند. در صورتی که این روش نیز در توقف خونریزی موثر نبود پزشک به عنوان آخرین راه حل، عمل جراحی برداشتن رحم را انجام می هد. خونریزی پس از زایمان می تواند در زنانی با یا بدون عوامل خطر رخ دهد. اما با اینحال زنان با فاکتورهای خطر خاص احتمال بیشتری برای ابتلا به PPH دارند. به عنوان مثال، اگر قبلا به خونریزی شدید پس از زایمان مبتلا شده اید یا بیماری های خاصی دارید که رحم، جفت یا لخته شدن خون را تحت ت ثیر قرار می دهد، احتمال بیشتری وجود دارد که به PPH مبتلا شوید. سایر عوامل خطر عبارتند از: چاقی جفت سر راهی سابقه بارداری های قبلی طولانی شدن فرایند زایمان بارداری دوقلو یا چندقلویی جدا شدن زودهنگام جفت از رحم مصرف داروهای خاص در طول زایمان فشار خون بالا در دوران بارداری یا بزرگ شدن غیر طبیعی رحم به دلیل بزرگ بودن بیش از حد جنین اگر هر یک از این عوامل خطر را داشته باشید، پزشک احتمالا اقدامات احتیاطی را برای پیشگیری از PPH انجام داده و پس از زایمان شما را تحت مراقبت بیشتر قرار می دهد. خطر PPH در ساعت اول پس از زایمان در بیشترین حد خود قرار دارد. اما در برخی موارد نیز ممکن است چند روز یا چند هفته بعد از زایمان رخ دهد. معمولا پزشک متخصص زنان پس از زایمان، اقدامات لازم را برای پیشگیری از خونریزی پس از زایمان انجام می دهد. برخی از این اقدامات شامل بررسی علایم جدا شدن جفت از رحم است. معمولا در حین زایمان داروی پیتوسین چسبندگی غیر طبیعی جفت یکی از عوامل مهم خونریزی شدید پس از زایمان است. چسبندگی غیر طبیعی رحم که به آن جفت مهاجم نیز گفته می شود وضعیتی است که در آن جفت محکم به رحم چسبیده و به دیواره های آن نفوذ می کند. زنان باردار باید در طول نه ماه بارداری خود آزمایشات لازم سونوگرافی را انجام دهند. در صورت ابتلا به چسبندگی جفت آزمایشات سونوگرافی این وضعیت را نشان می دهد. در نتیجه پزشک می تواند مداخلات و درمان های لازم را برای پیشگیری از خونریزی شدید پس از زایمان انجام دهد. همچنین مادران بارداری که به مشکل چسبندگی جفت مبتلا هستند باید تا حد امکان زایمان خود را در بیمارستان های مجهز انجام دهند. شیردهی به نوزاد در دوران پس از زایمان راهی برای تحریک هورمون معروف اکسی توسین است. ترشح این هورمون به داخل خون به انقباض بیشتر رحم و خروج کامل جفت کمک می کند. همچنین ماساژ رحم می تواند به دفع لخته های خون کمک کرده و با انقباض عضلات رحم از خونریزی بیش از حد پیشگیری کند. تخلیه مثانه اندکی پس از زایمان نیز در پیشگیری از PPH تاثیر زیادی دارد. تحرک و ایستادن های زیاد معمولا باعث افزایش خونریزی می شود. شدید شدن خونریزی پس از تحرک امری کاملا طبیعی بوده و جای نگرانی ندارد. ولی در صورتی که تحرک زیادی نداشته باشید و در حالت استراحت میزان خونریزی شما زیاد باشد باید حتما به پزشک مراجعه کنید. خونریزی پس از زایمان در اغلب موارد در حین زایمان یا کمی بعد از آن رخ می دهد. اما گاهی نیز ممکن است بعد از مرخص شدن از بیمارستان و رفتن به خانه خونریزی زیادی داشته باشید. بنابراین در طول اقامت در بیمارستان یا هنگامی که به خانه رسیدید، در صورت داشتن هر یک از موارد زیر، فورا با پزشک خود تماس بگیرید: تاری دید افزایش ضربان قلب ضعف و خستگی شدید احساس سرگیجه، گیجی یا غش کردن شکم دردی که رو به وخامت می رود. خونریزی زیاد واژینال طوری که در یک ساعت بیش از یک پد عوض کنید. به طور کلی خونریزی پس از زایمان فقط در % از زایمان ها یا کمتر رخ می دهد. اما با این حال ابتلا به PPH خونریزی بیش از حد و غیر طبیعی در دوران پس از زایمان باید بلافاصله بررسی شود. هرگونه خونریزی که بیش از شش هفته پس از زایمان ادامه پیدا کند باید توسط پزشک بررسی شود.

قبل از پرداختن به درمان های طبیعی اندومتریوز باید بدانیم که یک بیماری است که در آن بافتی که پوشش داخلی رحم (به نام آندومتر) را تشکیل می دهد در خارج از رحم رشد می کند. آندومتریوز اغلب در لوله های فالوپ، تخمدان ها و پوشش لگن می چسبند اما می توانند به خارج از ناحیه لگن نیز انتشار یابند. گزینه های درمانی استاندارد برای آن شامل موارد زیر است: دارو عمل جراحی تغییر سبک زندگی درمان های هورمونی اما درمان این بیماری می تواند سخت باشد و ممکن است عوارض ناخواسته ای ایجاد کند. به دلایل زیادی، بسیاری از زنان به دنبال راه های طبیعی برای حمایت یا جایگزینی درمان های استاندارد تجویز شده توسط پزشک هستند. این مقاله از درمان‌های طبیعی رایجی را که زنان ممکن است به برنامه مراقبتی خود اضافه کنند، مورد بحث قرار می‌دهد. اگر قصد دارید از هر نوع درمان های طبیعی استفاده کنید، به پزشک خود اطلاع دهید تا بتوانند وضعیت شما را تحت نظر داشته باشند و از هرگونه تداخل دارویی یا عوارض جانبی پیشگیری و مدیریت کنند. ترکیبات گیاهی مانند ایزوفلاون ها و ایندول ها ممکن است با مسدود کردن اثرات هورمون استروژن به کاهش علایم اندومتریوز کمک کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استروژن یک هورمون زنانه است که رشد طبیعی آندومتر را کنترل می کند. عدم تعادل این هورمون می تواند درد و سایر علایم ناشی از ضایعات را بدتر کند. گروهی از ترکیبات گیاهی به نام ایزوفلاون ها ممکن است با مسدود کردن آروماتاز به کاهش علایم اندومتریوز کمک کنند. این آنزیمی است که آندروژن ها (هورمون های مردانه) را به استروژن تبدیل می کند. منابع غنی ایزوفلاون ها عبارتند از: باقلا سویا نخود پسته کرفس جعفری بادام زمینی به همین ترتیب، یک ترکیب آلی به نام ایندول ممکن است کمی با اثرات استروژن مقابله کند. ایندول را می توان در غذاهای کلم بروکلی، گل کلم و کلم پیچ یافت. برخی از مطالعات نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض سموم خاص در طول زمان ممکن است خطر ابتلا به اندومتریوز را افزایش دهد و روند آن را بدتر کند. سمومی مانند دیوکسین ها و بی فنیل های پلی کلره ( PCB ) ذخیره شده در چربی های حیوانی می توانند از طریق غذاهایی که می خورند به انسان منتقل شوند. کاهش مصرف غذاهای حاوی چربی های اشباع شده ممکن است به کاهش این خطر کمک کند. برخی از مطالعات نشان داده اند که مصرف بیشتر گوشت قرمز می تواند خطر ابتلا به اندومتریوز را افزایش دهد، در حالی که مصرف بیشتر میوه ها و سبزیجات تازه می تواند خطر ابتلا به آندومتریوز را کاهش دهد. کرم پروژسترون ساخته شده از سویا یا سیب زمینی وحشی ممکن است مانع از جریان خونی شود که ضایعات آندومتر را تغذیه می کند و باعث درد می شود. همچنین کرم پروژسترون ممکن است منجر به انسداد مسیر منتهی به ضایعات آندومتر شود. اعتقاد بر این است که کرم به جلوگیری از رشد عروق خونی جدید در فرآیندی به نام رگزایی کمک می کند. از ریشه پیاز و سیب زمینی برای استخراج یک استرویید گیاهی به نام دیوسژنین استفاده می شود. سپس یک شکل بیولوژیک از هورمون زنانه پروژسترون ساخته می شود. کرم یام وحشی اغلب به عنوان شکل طبیعی این هورمون تبلیغ می شود. اما این گمراه کننده است زیرا بدن نمی تواند دیوسژنین را به پروژسترون تبدیل کند. این کرم را می توان در قسمت بالای قفسه سینه، مچ دست یا بازوها یا ران ها اعمال کرد. کرم را فقط باید تحت نظر پزشک خود استفاده کنید زیرا در صورت استفاده بیش از حد، خطر عوارض جانبی افزایش می یابد. اگرچه کرم پروژسترون را می توان بدون نسخه خریداری کرد، اما سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) استفاده از آن را تایید نکرده است. به دلایل ایمنی، کرم فقط باید با راهنمایی پزشک استفاده شود. هورمون بیش از حد می تواند باعث موارد زیر شود: افسردگی افزایش وزن تغییرات خلقی خونریزی شدید در طول قاعدگی و در بین آن گرفتگی و درد آندومتر عمدتا توسط دسته ای از اسیدهای چرب پیچیده به نام پروستاگلاندین ایجاد می شود. برخی از این اسیدهای چرب التهاب را کاهش می دهند و برخی دیگر آن را تقویت می کنند. مصرف بیش از حد یک نوع می تواند باعث ایجاد درد شود. بدن را به انواع پروستاگلاندین تبدیل می کند که درد و التهاب را از بین می برد. امگا همچنین ممکن است از شکل گیری عواملی که التهاب را تقویت می کنند جلوگیری کند. امگا در ماهی های چرب مانند ماهی سالمون، ماهی خال مخالی و ساردین وجود دارد. مصرف بیشتر امگا می تواند تعادل پروستاگلاندین ها را به نفع پروستاگلاندین هایی که ورم را خنثی می کنند تغییر دهد. این عمل بیشتر به دلیل ماده مغذی موجود در روغن ماهی به نام اسید ایکوزاپنتانوییک ( EPA ) است. بابونه از دیرباز به عنوان یک گیاه موثر برای آرامش بدن و ذهن مورد استفاده قرار می گرفته است. همین اثرات ممکن است به کاهش سندرم پیش از قاعدگی ( PMS ) و درد و گرفتگی آندومتر کمک کند. بابونه حاوی ایزوفلاون معروف به کریزین است. یک مطالعه آزمایشگاهی در سال نشان داد که کریزین باعث آپوپتوز (مرگ سلولی) در بافت‌های رحمی می‌شود که خارج از کنترل رشد کرده‌اند. این مطالعه اشاره می‌کند که کریزین موجود در بابونه و سایر مواد مانند عسل ممکن است روزی به داروهای جدید برای آندومتریوز منجر شود. رسوراترول یک ماده مغذی است که عمدتا در انواع توت ها، مغزها و پوست انگور یافت می شود. ممکن است با مسدود کردن آروماتاز و آنزیم‌های COX - که باعث التهاب و درد می‌شوند، به رفع علایم کمک کرد. مطالعات نشان می دهد که این ماده مغذی ممکن است تا حد زیادی درد لگن و دردهای قاعدگی را کاهش دهد. به نظر می رسد افزودن رسوراترول به برنامه مراقبتی، درد را بهتر از استفاده از درمان هورمونی به تنهایی بهبود بخشد. اما اینها مطالعات آزمایشگاهی و حیوانی همراه با چند مطالعه کوچکتر انسانی بودند. تحقیقات تصادفی‌و کنترل‌شده در مقیاس بزرگ‌تر ( RCTs ) که از شایستگی‌های این فیتواستروژن حمایت می‌کنند، هنوز مورد نیاز است. زردچوبه حاوی ماده مغذی به نام کورکومین است که ممکن است به کنترل التهاب و رادیکال های آزاد در زنان مبتلا به اندومتریوز کمک کند. مطالعات آزمایشگاهی نشان داده اند که کورکومین می تواند رشد سلول های آندومتر را با جلوگیری از ساخت استرادیول در بدن کاهش دهد. کورکومین قوی ترین نوع از سه نوع استروژن انسانی است. تحقیقات بیشتر ممکن است بتواند مشخص کند که آیا مصرف خوراکی زردچوبه می‌تواند نتایج یکسانی برای سلامتی در زنان مبتلا به این مشکل ایجاد کند یا خیر. FDA هشدار می دهد که برخی از مکمل های زردچوبه وارداتی حاوی سطوح بالایی از سرب هستند. مراقب باشید. چای سبز همچنین مانع از آروماتاز و مانع از رگ زایی می شود. ماده مغذی فعال اصلی موجود در چای سبز اپی گالوکاتچین - - گالات ( EGCG ) است. مطالعات حیوانی نشان داده است که EGCG ممکن است اثرات سلامتی در زنان مبتلا به اندومتریوز داشته باشد. یک بررسی در سال نشان داد که EGCG ممکن است از رشد و گسترش ضایعات جلوگیری کند. یک بررسی جداگانه منتشر شده در سال از این یافته ها پشتیبانی می کند و خاطرنشان می کند که EGCG ممکن است درد را در زنان مبتلا به این بیماری نیز کاهش دهد. طب سوزنی شامل قرار دادن سوزن های کوچک در پوست برای درمان درد و سایر بیماری ها است. بررسی سال از مطالعات منتشر شده در PLoS One نشان داد که طب سوزنی ممکن است به کاهش درد لگن و شکم و کوچک کردن اندازه ضایعه در زنان مبتلا به اندومتریوز کمک کند. یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز منتشر شده در سال همچنین نشان داد که در بین رویکردهای مورد مطالعه، تنها طب سوزنی به طور قابل توجهی درد را کاهش می دهد. درمان دستکاری استیوپاتیک ( OMT ) و ماساژ لگن ممکن است کمک کند: به آرامی نوارهایی از بافت رحم به نام چسبندگی از بین برود. استرس را که می تواند درد را تشدید کند و باعث اسپاسم رحم شود را کاهش دهید. یک بررسی در سال به چند مطالعه اشاره کرد که از استفاده از OMT و ماساژ در زنان مبتلا به آندومتریوز حمایت می کند. مطالعات نشان داد که این درمان‌ها ممکن است به کاهش تنش و درد و تقویت کیفیت زندگی کمک کنند. اما وسعت ت ثیرات آنها را نمی توان تنها بر اساس نتایج این مطالعات به دلیل عواملی مانند طراحی ضعیف تحقیق، حجم نمونه کوچک و مدت کوتاه مطالعه به دست آورد. گیاهان اغلب در طب سنتی چینی ( TCM ) برای درمان مانند اندومتریوز استفاده می شود. TCM استاز خون را دلیل این بیماری ذکر می کند. ضایعات زمانی ایجاد می شوند که جریان خون کند می شود یا در شکم و سایر نقاط بدن جمع می شود. مروری بر مطالعات منتشر شده در پایگاه داده‌های سیستماتیک کاکرین نشان داد که گیاهان چینی که برای درمان رکود خون استفاده می‌شوند در مقایسه با استرویید ژسترینون در کاهش درد آندومتریوز پس از جراحی لاپاراسکوپی به خوبی عمل می‌کنند. اشکال خوراکی و تنقیه این گیاهان نیز مانند داروی استروییدی دانازول هنگام استفاده درد را کاهش می‌دهند. علی‌رغم این یافته‌ها، نویسندگان به نیاز به تحقیقات دقیق‌تر برای ارزیابی کامل چگونگی درمان گیاهان چینی و کاهش خطر ابتلا به این بیماری اشاره می‌کنند. درمان‌های طبیعی ممکن است جز درمان های اصلی قرار نگیرند. بلکه در حوزه طب مکمل و جایگزین ( CAM ) قرار می گیرند. برخی از زنان ممکن است استفاده از CAM را همراه یا به جای درمان های استاندارد انتخاب کنند. CAM ممکن است برای مدیریت هر یک یا همه علایم آندومتریوز که قبل و در طول دوره شما رخ می‌دهند یا بدتر می‌شوند، استفاده شود، مانند: ناباروری درد کمر یا شکم درد و گرفتگی لگن خونریزی شدید قاعدگی مشکلات معده، مانند اسهال یا یبوست سیاتیک یا درد عصبی که از کمر به پشت ران شما منتقل می شود. درد عمیق و تیز هنگام رابطه جنسی، حرکات روده، ادرار یا شواهد کمی برای حمایت از اشکال مختلف CAM برای این بیماری وجود دارد. با این اوصاف، عوارض آنها کم است و استفاده از آنها احتمالا بیماری را بدتر نمی کند.

می تواند در مناطق مختلف شکم و کشاله ران شما احساس شود. در صورت بروز آن می توانید از راهکارهای خانگی برای تسکین درد خود استفاده کنید. پروستات غده ای به شکل گردو است که بخشی از محسوب می شود. عملکرد اصلی غده پروستات تولید مایعاتی است که به مایع منی اضافه می شوند. ترشح و تولید مایعات برای باروری مردان ضروری است. این غده، مجرای ادرار را در قسمت گردن مثانه احاطه کرده است. گردن مثانه ناحیه ای است که در آن مجرای ادرار به مثانه می پیوندد. مثانه و مجرای ادرار قسمت هایی از دستگاه ادراری تحتانی هستند. پروستات دارای دو یا چند لوب یا بخش است که توسط یک لایه خارجی از بافت پوششی محصور شده است، و در جلوی راست روده و درست در زیر مثانه قرار دارد. مجرای ادرار لوله ای است که ادرار را از مثانه به خارج از بدن منتقل می کند. همچنین در مردان، مجرای ادرار، از طریق آلت تناسلی، منی را به بیرون از بدن منتقل می کند. یکی از وظایف اصلی پروستات، به علاوه همکاری با سایر اندام ها، افزودن مایعات مخصوص به منی است. این مایعات هستند که اسپرم را حمل می کنند. رشد غده پروستات از ابتدا تولد شروع می شود و دارای دو مرحله اصلی رشد است. در طول سالهای نوجوانی اندازه آن دو برابر می شود، و پس از سالگی در تمام طول زندگی مرد تا جای ممکن رشد می کند. در صورت ابتلا به اختلالات پروستات، ممکن است در ناحیه شکم، کشاله ران و کمرتان درد داشته باشید. درد ناشی از اختلالات پروستات می تواند در مناطق مختلف شکم و کشاله ران شما احساس شود. شما احتمال دارد در قاعده آلت تناسلی خود، در بیضه ها و در پرینه، که ناحیه بین کیسه بیضه و راست روده است، درد داشته باشید. همچنین شاید در ناحیه کمر خود احساس درد داشته باشید. علایم درد پروستات در افراد مختلف، متفاوت است و می تواند در بخش های مختلفی از بدن رخ بدهد. به عنوان مثال، شما ممکن است یک روز در کمرتان درد داشته باشید و سپس یک روز دیگر در بیضه های خود درد احساس کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در اثر ابتلا به اختلالات پروستات، ممکن است در زمان ادرار یا انزال نیز احساس درد داشته باشید. مشکلات مربوط به پروستات، مانند پروستاتیت یا، می تواند باعث شود در هر بار ادرار احساس درد داشته باشید. پروستاتیت یا شایع ترین علت درد پروستات است. پروستاتیت یک عفونت باکتریایی شایع در پروستات است. در صورت ابتلا به این بیماری، ممکن است همزمان با ادرار یا انزال احساس درد داشته باشید. پروستاتیت همچنین می تواند در اثر آسیب مستقیم به پروستات رخ دهد که در نهایت ممکن است باعث تورم و تحریک پروستات شود. همچنین می تواند باعث ایجاد درد شود. درد ناشی از سرطان پروستات اگرچه کمتر از پروستاتیت است، اما می تواند نشان دهنده علایم اولیه ابتلا به سرطان پروستات باشد. از آنجا که غده پروستات نزدیک به مثانه و مجرای ادرار قرار دارد، هر زمان که ادرار کنید ممکن است احساس سوزش یا درد داشته باشید. داروهای ضد التهاب غیراستروییدی یا NSAID NSAID های بدون نسخه ای مانند ایبوپروفن و از جمله داروهای موثر در کاهش درد هستند. همچنین می توانید آسپرین نیز مصرف کنید، که ممکن است به تسکین درد و التهاب کمک کند. چند داروی ضد درد را از داروخانه محل زندگی خود تهیه کنید و هنگام استفاده از آنها دستورالعمل های موجود در بسته بندی را دنبال کرده و به صورت صحیح مصرف کنید. مصرف این داروها شاید باعث شوند درد شما تسکین یابد. اگر احساس می کنید مصرف این دارو به تسکین درد شما کمکی نمی کنند، پزشک ممکن است داروهای NSAID قوی تری نیز تجویز کند. آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت را از بین ببرند و به تسکین درد پروستات کمک کنند. اگر پروستاتیت ناشی از عفونت باشد، پزشک آنتی بیوتیک تجویز خواهد کرد. آنتی بیوتیک ها را طبق دستورالعمل مصرف کنید و تا زمانی که عفونت به طور کامل برطرف نشده است، به مصرف دارو ادامه دهید. مصرف این دارو ها می تواند به کاهش درد شما کمک کند و علایم تان را بهبود ببخشد. حمام آب گرم یا بسته های گرما زا نیز می توانند درد را تسکین دهند. گرما می تواند به کاهش التهاب و احساس درد کمک کند. برای تسکین درد پروستات خود، می توانید در یک حمام آب گرم غوطه ور شوید یا روی یک بطری آب گرم یا یک بسته گرما زا بنشینید. این کار ممکن است به کاهش درد کمک کند. اگر نشستن برای شما دردناک است از بالش دونات یا کوسن بادی استفاده کنید. در صورتی که به پروستات متورم یا ملتهب مبتلا هستید، ممکن است نشستن برای شما بسیار ناخوشایند باشد. اگر استفاده از این ابزار ها برای نشستن بهتر شما مناسب است، در هنگام انجام فعالیت های روزمره و حتی رانندگی می توانید از آن ها استفاده کنید. با تکنیک های آرام سازی یا و ورزش منظم درد و استرس خود را کاهش دهید. ثابت شده است که استرس و اضطراب علایم پروستات را تشدید می کنند. می توانید از تنفس عمیق یا مدیتیشن برای آرامش ذهن و بدن خود استفاده کنید. علاوه بر این، سعی کنید حداقل دقیقه - بار در هفته ورزش کنید تا سطح استرس خود را کاهش دهید. لازم نیست ورزش سنگینی داشته باشید. حتی دقیقه پیاده روی یا دویدن آهسته می تواند علایم اختلالات پزشکی و درد پروستات را کاهش دهد. مصرف میوه ها و سبزیجات برای درمان پروستات عالی هستند. سبزیجات صلیبی مانند کلم بروکلی، کلم و کلم پیچ، مملو از آنتی اکسیدان ها، ویتامین ها، مواد معدنی و مواد شیمیایی گیاهی هستند و می توانند به طور بالقوه از رشد سلول های سرطانی جلوگیری کرده و به کاهش التهاب کمک کنند. گوجه فرنگی غنی از لیکوپن است. این ماده یک آنتی اکسیدان قوی بوده و برای سلامتی پروستات مفید است. توت هایی مانند توت فرنگی، بلوبری و تمشک نیز مملو از آنتی اکسیدان هستند که می توانند سلامت پروستات را افزایش دهند. می توانید توت ها را به وعده های غذایی خود اضافه کرده یا آنها را به عنوان یک میان وعده سبک میل کنید. برای تامین چربی های مناسب مورد نیاز برای بدن تان، ماهی های آب سرد بیشتری به رژیم غذایی خود اضافه کنید. ماهی های آب سرد شامل ماهی هایی مانند سالمون، ساردین و قزل آلا هستند. این غذا ها غنی از هستند‌. این چربی ها، چربی هایی مفیدی هستند و می توانند از التهاب جلوگیری کنند. حداقل یک بار در هفته می توانید از یک وعده غذای خوش مزه دریایی استفاده کنید تا اسیدهای چرب کافی مورد نیاز بدن خود را دریافت کرده و به سلامتی پروستات خود کمک کنید. مطالعات نشان می دهد که غذاهای دریایی مانند کنسرو ماهی تن و دیگر ماهی های غیر آب سرد، اسید های مضر بیشتری نسبت به ماهی هایی مانند ماهی قزل آلا دارند. برای تامین آنتی اکسیدان های مورد نیاز بدن خود چای سبز و چای هیبیسکوس بنوشید. هر دو نوع چای حاوی آنتی اکسیدان های بسیار زیاد و فراوانی هستند که برای تامین سلامتی پروستات مفید هستند. مطالعات نشان می دهد که مواد شیمیایی موجود در برگ های گل گاو زبان در واقع می تواند به جلوگیری از ابتلا به سرطان پروستات کمک کند. مطالعات دیگری نشان داده اند که خواص ضد سرطانی چای سبز می تواند به پیشگیری از سرطان پروستات کمک کند. برای خود یک فنجان چای خوب به عنوان یک نوشیدنی خوشمزه که از مصرف آن لذت ببرید درست کنید. علاوه بر لذت بخش بودن، این چای ها باعث تقویت سلامتی پروستات نیز می شوند. مصرف الکل، کافیین و غذاهای پر ادویه یا اسیدی را محدود کنید. کافیین، الکل و غذاهای تند یا اسیدی می توانند پروستات شما را تحریک کرده و علایم تان را بدتر کنند. از مصرف نوشیدنی های الکلی یا نوشیدنی های حاوی مقدار زیادی کافیین مانند قهوه و چای پرهیز کنید. غذاهای کم اسید را انتخاب کنید و از افزودن ادویه اضافی به وعده های غذایی خود، برای کمک به بهبود سلامت پروستات، خودداری کنید. پروستاتیت مزمن ممکن است ماه یا بیشتر طول بکشد. پروستاتیت می تواند اختلالی ایجاد کند که به آن سندرم درد مزمن لگن یا CPPS می گویند. این اختلال بسیار شایع است. از هر مرد، نفر به آن مبتلا می شوند. پروستاتیت های ناشی از عفونت باکتریایی می تواند با یک دوره درمان با آنتی بیوتیک از بین بروند، اما علایم دردناک می توانند برای مدتی ادامه داشته باشند. معمولا علایم می توانند حداقل ماه ادامه داشته باشند، اما گاهی اوقات ممکن است برای سال ها ادامه پیدا کند. پزشکان واقعا مطمین نیستند که چه عواملی باعث ایجاد CPPS می شوند، اما ممکن است تشدید آن ناشی از استرس، اضطراب یا افسردگی باشد. اگر به درد پروستات مبتلا هستید، از انجام فعالیت هایی، مانند دوچرخه سواری که می توانند فشار بیشتری به ناحیه آسیب دیده وارد کنند خودداری کنید. اگر علایم پروستات مانند درد در شکم یا کشاله ران یا ادرار دردناک یا دشوار را تجربه کردید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. تشخیص زود هنگام باعث بهبود پیش آگهی بیماری می شود. بزرگ شدن بیش از حد پروستات منجر به بروز بیماری به نام یا BPH نشت ادرار تکرر ادرار مشکل در دفع ادرار عفونت های دستگاه ادراری پروستات یک غده کوچک است که دقیقا در زیر مثانه قرار دارد و اگر شما یک مرد بالای سال هستید، یعنی این که غده پروستات شما بزرگتر است. این رشد کاملا طبیعی است و به هیچ وجه نباید باعث ایجاد درد شود. در سالمندان، اندازه پروستات بسیار افزایش می یابد. گاهی اوقات، پروستات شما ممکن است عفونی شده و ملتهب شود. چنین شرایطی می تواند علایم دردناکی ایجاد کند. اگر به درد پروستات مبتلا هستید، برای رد ابتلا به اختلالات جدی پزشکی مانند سرطان به پزشک مراجعه کنید. در این مقاله به چند مورد از علل بروز درد ناشی از پروستات و برخی روش های ساده برای کاهش این درد اشاره شده است.

افرادی که را تجربه می کنند، بدنبال علل تاری دید ناگهانی و رفع مشکل ناراحت کننده و و همچنین در جستجوی حل آن می باشند. اگرچه تاری دید ناگهانی در همه موارد نگران کننده نیست، اما برخی از آنها ممکن است نیاز به درمان پزشکی داشته باشند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اینکه چه چیزی می تواند باعث شود، چه زمانی باید به دنبال مشاوره پزشکی فوری و گزینه های درمانی باشید، این مقاله را تا انتها بخوانید. ما در این مقاله سعی کرده ایم علل تاری دید ناگهانی را مورد بررسی قرار دهیم. دلیل احتمالی تاری دید ناگهانی است. طبق گفته موسسه ملی چشم، علایم جداشدگی شبکیه می توانند به سرعت ظاهر شوند. در نتیجه بدون درمان سریع، آسیب دایمی و از دست دادن بینایی رخ می دهد. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایه در کناره ها یا وسط دید فرد لکه های خاکستری یا سیاه شناور در دید چشمک های نوری که می تواند در یک یا هر دو چشم ایجاد شود. درمان شامل اتصال دوباره شبکیه است. یک پزشک ممکن است فریز درمانی، لیزر یا جراحی را توصیه کند. ضربه مغزی زمانی رخ می دهد که فرد ضربه به سر را تجربه کند: گیجی فراموشی سردرد خواب آلودگی پس از اطمینان پزشک از جدی نبودن آسیب، درمان ضربه مغزی بر کاهش علایم متمرکز است. ممکن است یک نفر بعد از ضربه مغزی تقریبا ساعت به استراحت کافی نیاز داشته باشد. همچنین فرد می تواند ( OTC ) را برای کمک به کاهش علایم سردرد مصرف کند. اما فرد باید از مصرف داروهایی که می تواند عملکرد شناختی و الگوی خواب فرد را تغییر دهد، خودداری کند، زیرا این امر ممکن است علایم ضربه مغزی را پنهان کند. می تواند باعث تاری دید در یک یا هر دو چشم شود. علایم سکته مغزی عبارتند از: سردرد ناگهانی و شدید مشکل در دیدن یک یا هر دو چشم گیجی و مشکل در صحبت یا درک کردن مشکل در راه رفتن، و همچنین و عدم هماهنگی بی حسی در صورت، پا یا بازو، به طور معمول در یک طرف بدن اگر شخصی فکر می کند شخصی دچار سکته مغزی شده است، باید فورا با اورژانس تماس بگیرد. طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، درمان برای سکته های مغزی تا سه ساعت بعد از بروز اولین علایم موثرتر هستند. درمان سکته مغزی به نوع آن و اینکه کدام قسمت از مغز ت ثیر می گذارد و چه عواملی باعث سکته مغزی می شود، بستگی دارد. اندوفتالمیت، یک عفونت و التهاب شدید مایع یا بافت داخل چشم است. سرخی حساسیت به نور طبق آکادمی چشم پزشکی آمریکا، کوری اگر فرد مبتلا به اندوفتالمیت سریعا درمان نشود، ممکن است کور شود. درمان می تواند شامل تزریق آنتی بیوتیک یا ضد قارچ باشد. جراحی اورژانسی ممکن است لازم باشد. هنگامی که خون در چشم جمع می شود، رخ می دهد. آسیب، ضربه و عفونت می تواند باعث ایجاد هایفما شود: درد تاری دید حساسیت به نور خونریزی در چشم برای درمان هایفما، ممکن است فرد به قطره چشمی نیاز داشته باشد. علاوه بر تاری دید، فرد مبتلا به GCA ممکن است سردرد نیز داشته باشد. طبق کالج روماتولوژی آمریکا، این بیماری فقط بزرگسالان، به ویژه افراد بالای سال را تحت ت ثیر قرار می دهد. ( AMD ) بیماری است که می تواند شبکیه چشم را تحت ت ثیر قرار دهد و باعث تاری دید شود. AMD . طبق موسسه ملی چشم، هیچ درمانی برای مراحل اولیه AMD وجود ندارد. تغییر در سبک زندگی، مانند ترک سیگار، می تواند از پیشرفت آن در مراحل اولیه جلوگیری کند. در صورت پیشرفت بیماری، پزشک ممکن است تزریق دارو به چشم برای بهبود علایم یا به منظور کاهش سرعت اختلال در بینایی را توصیه کند. حفره های ماکولا شکاف یا پارگی کوچک در ماکولا است و به طور معمول بزرگسالان بالای سال را درگیر می کند. افرادی که سوراخ ماکولا دارند ممکن است وقتی مستقیم به جلو نگاه می کنند متوجه اعوجاج یا تیرگی شوند که خطوط مستقیم موج دار به نظر می رسند. برخی از سوراخ های ماکولا می توانند با گذشت زمان خود شان را ترمیم کنند. با این حال، در بیشتر موارد، پزشک یک روش جراحی به نام وایترکتومی را توصیه می کند. عصب بینایی با اتصال چشم و مغز، اطلاعات بصری را از شبکیه به مغز منتقل می کند. علایم نوریت بینایی شامل موارد زیر است: چراغ چشمک زن درد در اطراف چشم از دست دادن دید رنگی نوریت بینایی معمولا به خودی خود بهبود می یابد. با این حال، اگر علایم شدید باشد، پزشک ممکن است برای تسریع در بهبودی، استروییدهایی را تجویز کند. رعایت یک رژیم غذایی سالم و متعادل، هیدراته ماندن بدن و ترک سیگار نیز ممکن است در بهبود این وضعیت موثر باشد. برخی از عفونت های چشم بسته به شدت علایم ممکن است به درمان سریع پزشکی نیاز داشته باشند. کراتیت التهاب یا عفونت قرنیه است. ورم ملتحمه نوعی عفونت باکتریایی یا ویروسی است که رگهای خونی غشای اطراف کره چشم را تحت ت ثیر قرار می دهد. آلرژی همچنین می تواند باعث التهاب ملتحمه شود. پزشک ممکن است آنتی بیوتیک های موضعی یا خوراکی را برای عفونت باکتریایی تجویز کند یا آنتی هیستامین های OTC را برای التهاب ملتحمه ایجاد شده توسط آلرژی توصیه کند. هیچ درمانی برای عفونت ویروسی وجود ندارد. سلولیت یک عفونت باکتریایی یا قارچی است که می تواند پلک ها و کره چشم را تحت ت ثیر قرار دهد. درمان ممکن است شامل آنتی بیوتیک یا جراحی برای تخلیه مایعات از چشم باشد. یوییت التهاب uvea ، قسمت میانی چشم است که حاوی عنبیه نیز می باشد. پزشکان التهاب خاص عنبیه را ایریتیس می نامند. عفونت های باکتریایی یا قارچی به طور معمول باعث یوویت می شوند. حملات گاهی اوقات با هاله ای روبرو می شود، که می تواند باعث تاری دید و نور چشمک زن شود. استفاده طولانی مدت از صفحه نمایش یا تمرکز روی چیزی برای مدت طولانی بدون وقفه می تواند باعث خستگی چشم شود. ممکن است منجر به تاری دید ناگهانی، خارش چشم یا سردرد شود. افرادی که دچار تاری دید ناگهانی و یک یا چند مورد از علایم زیر در سکته مغزی هستند، باید به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنند: سردرد شدید گیجی و مشکل در صحبت کردن یا درک دیگران مشکل در راه رفتن، یا عدم هماهنگی بی حسی یا ضعف در صورت، پا یا بازو، در یک طرف بدن کاهش بینایی یا تاری دید همراه با درد شدید چشم نیاز به درمان فوری دارد. درمان به شما کمک خواهد کرد تا از آسیب بیشتر به چشم جلوگیری کنید. همه دلایل تاری دید ناگهانی نیاز به درمان فوری پزشکی ندارند. با این حال، افرادی که تاری دید ناگهانی و غیرقابل توجیهی دارند، باید در اسرع وقت از یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یا مشاوره بگیرند.

اصطلاحی برای توصیف شکستگی ستون فقرات است. شکستگی کمر می تواند در یک یا چند مهره یا استخوان تشکیل دهنده ستون فقرات رخ دهد. آسیب دیدگی کمر می تواند نگران کننده باشد، اما لزوما به این معنی نیست که به نخاع آسیب وارد شده است. سقوط بد، شایع ترین علت شکستگی کمر است. آسیب دیدگی ناشی از تصادف رانندگی یا برخورد دیگر نیز ممکن است منجر به شکستگی ستون فقرات شود. اما سایر شرایط مانند (ضعیف یا شکننده بودن استخوان) و تومورهای ستون فقرات نیز می توانند منجر به شکستگی مهره شوند. عفونت باکتریایی یا قارچی مهره ها ممکن است استخوان ها را ضعیف کرده و باعث شکستگی شود. سیستم ایمنی ضعیف، سرطان و نیز ممکن است خطر شکستگی را افزایش دهد. آسیب های ستون فقرات می تواند از کشش نسبتا خفیف رباط ها و عضلات (مانند شلاق زدن) ، تا شکستگی و دررفتگی مهره های استخوانی، تا آسیب های ضعیف نخاع باشد. شکستگی و دررفتگی ستون فقرات می تواند نخاع را خرج کرده، فشرده و حتی پاره کند. درمان شکستگی ستون فقرات به نوع شکستگی و میزان بی ثباتی بستگی دارد. تصادفات رانندگی ( از علل اصلی شکستگی ستون فقرات است. بیماری هایی مانند پوکی استخوان و تومورهای ستون فقرات نیز منجر به می شوند. شلاق زدن یک آسیب دیدگی شایع در گردن است که در اثر افزایش فشار خون یا حرکت سریع جلو و عقب سر ایجاد می شود اغلب در یک حادثه رانندگی. حرکت تکان دهنده عضلات و رباط های گردن را تحت فشار قرار می دهد و ممکن است باعث برآمدگی دیسک ها شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شلاق زدن می تواند منجر به سردرد، سفتی عضلات یا درد گردن شود. مهم است که پزشک آسیب ستون فقرات را با دقت معاینه کند. شلاق زدن با شکستگی نخاع یا آسیب نخاعی متفاوت است و علایم آن معمولا با درمان محافظه کارانه بهبود می یابد. بی ثباتی ستون فقرات حرکت بیش از حد بین مهره ها است که در اثر کشش یا پارگی رباط ها و شکستگی استخوان ایجاد می شود. لغزش و مالش غیر طبیعی باعث ایجاد درد و آسیب به اعصاب نخاعی یا نخاع می شود. شکستگی های پایدار معمولا با استفاده از کمربند و استراحت قابل درمان هستند. شکستگی های ناپایدار معمولا برای جابجایی مجدد استخوان ها و جلوگیری از آسیب نخاعی یا عصب نیاز به جراحی دارند. درد شدید در محل شکستگی اصلی ترین علامت شکستگی کمر است. اگر کمر درد هنگام حرکت بدتر شود، این نیز نشان دهنده شکستگی مهره است. علایم شکستگی ستون فقرات بسته به شدت و محل آسیب متفاوت است. آنها شامل کمر یا گردن درد، بی حسی، اسپاسم عضلات، ضعف، تغییرات روده/مثانه و فلج هستند. فلج از دست دادن حرکت در بازوها یا پاها است و ممکن است آسیب نخاعی را نشان دهد. همه شکستگی ها باعث نمی شوند و بندرت نخاع قطع می شود. اگر استخوان شکسته سایر اعصاب نخاع را فشرده کند، ممکن است بی حسی و درد نیز ایجاد شود. در این وضعیت اگر ریشه عصب یا نخاع آسیب دیده باشد، ممکن است رفلکس و قدرت عضلانی شما را نیز تحت ت ثیر قرار دهد. آسیب عصبی همچنین می تواند منجر به مشکلات مثانه و روده شود. سه الگو اصلی شکستگی ستون فقرات وجود دارد. هر کدام می توانند علایم خاص خود را داشته باشند. این سه الگو خم شدن، چرخش و کشش هستند. در برخی شرایط ممکن است ستون فقرات به جلو خم شود، اما انواع خاصی از شکستگی می تواند توانایی خم شدن ستون فقرات را محدود کند. دو نمونه شکستگی با این وضعیت انواع فشاری و شکستگی محوری است. شکستگی فشاری هنگامی اتفاق میفتد که قسمت جلویی مهره شکسته شده، اما قسمت پشت آن مهره سالم باقی می ماند. علایم شامل درد در پشت و گاهی در بازوها یا پاها است. در صورت آسیب به نخاع می تواند بی حسی در اندام ها رخ دهد. با گذشت زمان، شکستگی فشاری می تواند شما را کمی کوتاهتر کند. شکستگی محوری زمانی اتفاق میفتد که ارتفاع از طرف جلو و عقب مهره از بین رفته باشد. علایم آن مشابه شکستگی فشاری است. درد ناشی از شکستگی محوری می تواند به ویژه هنگام حرکت شدید باشد. الگوهای شکستگی چرخشی شامل شکستگی فرآیند عرضی و شکستگی دررفتگی است. در این وضعیت، نخاع معمولا تحت ت ثیر قرار نمی گیرد، یعنی بی حسی یا ضعف وجود ندارد. ثبات ستون فقرات همچنان مطمین است. شکستگی عرضی نادر است. اما معمولا نتیجه خم شدن غیرطبیعی به یک طرف یا پیچ خوردگی شدید است که اغلب در اثر تصادف رانندگی رخ می دهد. دررفتگی شکستگی نیز به طور معمول در اثر ضربه شدید مانند تصادف رانندگی ایجاد می شود. این نوع آسیب شامل شکستگی استخوان و همچنین آسیب به بافت نرم اطراف و در بسیاری از موارد نخاع است. علاوه شکستگی، مهره آسیب دیده نیز از موقعیت خود خارج می شود. به این دررفتگی می گویند. آسیب کششی به کشش اجباری، غیرطبیعی یا کشیدن استخوان در مهره ها گفته می شود. شکستگی کششی یک نوع شکستگی است که معمولا در یک تصادف رخ می دهد. در این وضعیت بالاتنه به جلو حرکت می کند. این آسیب ممکن است باعث آسیب به رباط های کمر و درد مربوط به عضله شود که در اثر شکستگی رخ می دهد. در این وضعیت اگر به اندام های داخلی آسیب برسد، ممکن است در اثر این جراحات درد زیادی ایجاد شود. تشخیص شکستگی ستون فقرات با معاینه فیزیکی و بررسی علایم آغاز می شود. همچنین بسیار مهم است که شما باید سابقه پزشکی خود طاز جمله آسیب هایی که ممکن است باعث شکستگی شده باشد یا شرایطی مانند پوکی استخوان که ممکن است باعث ضعیف شدن استخوان های شما شده باشد را به پزشک خود اطلاع دهید. تصویربرداری با اشعه ایکس ستون فقرات می تواند به راحتی شکستگی کمر را تشخیص دهد. سایر آزمایشات تصویربرداری ممکن است در تهیه تصاویر دقیق از استخوان ها مفید باشد. یکی از آزمایشاتی که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد، سی تی اسکن است. سی تی اسکن حتی می تواند به پزشک شما کمک کند تا آسیب های بافت نرم و مشکلات خونریزی را تشخیص دهد که اشعه ایکس نمی تواند تشخیص دهد. همچنین می تواند خونریزی و یا آسیب به عضلات و رباط ها را بررسی کند. پزشک ممکن است آزمایشات عصبی رفلکس ها و توانایی شما برای احساس و حرکت اندام را برای کمک به تشخیص هر گونه آسیب نخاع یا عصب انجام دهد. مانند هر نوع آسیب، درمان شکستگی ستون فقرات به شدت و محل آن بستگی دارد. شکستگی جزیی ممکن است به خودی خود و بدون جراحی بهبود یابد. اگر آسیب دیدگی در ناحیه فوقانی (قفسه سینه) یا تحتانی (کمر) باشد، ممکن است پزشک از یک بریس خارجی برای ثبات ستون فقرات استفاده کند. از طرفی هم، شکستگی مهره گردن نیاز به بریس گردن دارد. اگر آسیب گردن به تثبیت بیشتر و بدون هیچ حرکتی نیاز داشته باشد، ممکن است درمان و تثبیت آن به"هاله" نیاز داشته باشد. هاله، حلقه ای محکم است که در اطراف سر پوشیده می شود. در جای با سنجاق نگه داری و به جلیقه ای که روی تنه بیمار قرار می گیرد، متصل می شود. آسیب دیدگی های شدید ناشی از شکستگی ناحیه کمر، قبل از گچ گرفتن، نیاز به جراحی دارند. نوع جراحی به نوع شکستگی بستگی دارد. در بسیاری از موارد، یک جراح باید قطعات استخوان را از بین ببرد. این قطعات ممکن است نخاع و ریشه های عصبی را تحت فشار قرار دهند و منجر به عوارض های جدی و خطرناک شود. گزینه های استاندارد جراحی برای برخی از شایع ترین شکستگی های کمر، عبارتند از: معمولا در صورت نیاز به جراحی برای ترمیم مهره فشرده شدن، دو روش انجام می شود. ورتبروپلاستی یک روش نسبتا جدید و شامل یک کاتتر است. جراح کاتتر را به سمت محل شکستگی هدایت و سیمان استخوانی خاصی را به محل شکاف تزریق می کند. این روش به ثبات استخوان و تسکین برخی از درد کمک می کند، اما هیچ گونه تغییر شکل ناشی از آسیب را درمان نخواهد کرد. به دنبال vertebroplasty بیمار ممکن است تغییر وضعیت بدنی و دامنه حرکتی محدودی داشته باشد. کیفوپلاستی روشی مشابه است که از طریق یک برش کوچک در پشت انجام می شود. جراح یک بالون بادی را درون استخوان شکسته قرار می دهد تا فضایی ایجاد کند. سپس از سیمان استخوان برای ساخت مهره تا ارتفاع اولیه استفاده شود. برای شکستگی آسیب دیدگی، گزینه های درمانی شامل عمل از جلوی بدن برای انجام عمل جراحی است. این عمل جراحی برداشتن کامل یا بخشی از مهره ها است. پس از این، جراح استخوان از دست رفته را با صفحات یا پیچ مصنوعی جایگزین می کند. این کار زمانی انجام می شود که فشرده سازی روی یک یا چند مهره نیز وجود داشته باشد. این جراحی می تواند فشار بر روی استخوان ها و نخاع یا اعصاب را کاهش دهد. اگر صدمه باعث برجستگی ستون فقرات به سمت خارج شود، همجوشی ستون فقرات که از پشت انجام می شود، می تواند شکستگی را درمان کند. همجوشی برای اتصال دو یا چند مهره به یک ساختار استخوانی نیاز به ابزار دقیق دارد. این روش به ثابت ماندن ستون فقرات و کاهش درد کمک می کند. همجوشی ستون فقرات باعث کاهش انعطاف پذیری و دامنه حرکت می شود. گزینه اول برای درمان شکستگی در رفتگی معمولا همجوشی خلفی ستون فقرات با ابزار دقیق و همچنین تنظیم مجدد مهره است. اگر جوش خوردن و تنظیم مجدد ستون فقرات مشکلی را برطرف نکند، ممکن است عمل جراحی قدامی (قسمت جلویی) تجویز شود. اگر آسیب های شما محدود به شکستگی ستون فقرات باشد که با جراحی پلاستیک نسبتا ساده درمان شود، ممکن است لازم باشد یک شب در بیمارستان بستری شوید. جراحی های پیچیده تر یا درمان آسیب های دیگر ممکن است به مدت طولانی تری بستری در بیمارستان نیاز داشته باشند. چه جراحی صورت بگیرد و یا نگیرد، معمولا به مدت تا هفته به کمربند و سه تا شش هفته فیزیوتراپی نیاز دارید. در شکستگی های جزیی شما در مدت زمان کوتاهی سریعا می توانید به زندگی عادی و روزمره خود بازگردید. صدمات عمده شکستگی کمر می تواند به ماهها یا سالها بهبودی نیاز داشته باشد. آسیب شکستگی کمر شامل آسیب به نخاع یا سیستم عصبی شما می تواند یک واقعه تغییر دهنده زندگی باشد. حتی شکستگی های جزیی ستون فقرات نیز می تواند توانایی شما در انجام برخی ورزش ها یا فعالیت های دیگر را تحت ت ثیر قرار دهد. با این وجود، طیف گسترده ای از درمان ها برای انواع شکستگی ها در دسترس است. مهمترین کاری که می توانید انجام دهید این است که به توصیه های پزشک خود عمل کرده و با اشتیاق در فیزیوتراپی شرکت کنید. ممکن است تمرینات و سایر توصیه های مربوط به سبک زندگی را دریافت کنید که پس از پایان فیزیوتراپی باید از آنها پیروی کنید. اما اگر آن تمرینات و دستورالعمل هایی که پزشک توصیه کرده را انجام دهید و هرگونه علایم یا تغییر در وضعیت خود را به سرعت به پزشک خود گزارش دهید، ممکن است بهبودی سالم داشته باشید و بتوانید بیشتر، اگر نه همه، فعالیت های معمول خود را از سر بگیرید. شکستگی ستون فقرات با شکستگی دست یا پا متفاوت است. شکستگی یا دررفتگی مهره می تواند باعث خرد شدن قطعات استخوان و آسیب به اعصاب نخاعی یا نخاع شود. بیشتر شکستگی های ستون فقرات در اثر تصادفات رانندگی، زمین خوردن، تیراندازی یا ورزش رخ می دهد. آسیب ها می توانند از کشیدگی نسبتا خفیف رباط و عضله، شکستگی و دررفتگی مهره های استخوانی، تا آسیب نخاع ضعیف کننده باشند. بسته به شدت آسیب دیدگی شما، ممکن است درد، دشواری راه رفتن داشته باشید یا نتوانید دست ها یا پاها را حرکت دهید (فلج) بسیاری از شکستگی ها با درمان محافظه کارانه بهبود می یابند. با این وجود شکستگی های شدید ممکن است نیاز به جراحی برای تنظیم مجدد استخوان ها داشته باشد. منابع:

(استعمال مقعدی) برای تسکین موقت تورم، سوزش، درد و خارش ناشی از بواسیر استفاده می شود. این محصول حاوی فنیل افرین و پراموکسین است. فنیل افرین یک آمین سمپاتومیمتیک است که با تنگ کردن موقت عروق خونی در مقعد عمل می کند. فنیل افرین تورم و درد را کاهش می دهد. پراموکسین متعلق به دسته ای از داروها است که به عنوان بی حس کننده های موضعی شناخته می شوند. این ماده روی اعصاب پوست اثر می گذارد تا احساس درد و خارش را تسکین یا کاهش دهد. برخی از این محصولات ممکن است حاوی موادی (مانند کره کاکایو، چربی، روغن معدنی) باشند که باعث تسکین یا ایجاد مانع محافظتی می شوند و از بروز عوارض جلوگیری کند. همه راهنمایی های موجود بر روی بسته بندی محصول را به دقت دنبال کنید. اگر سوالی دارید، از پزشک یا داروساز خود بپرسید. قبل از استفاده کرم بواسیر، محل ضایعه را با آب و صابون تمیز کنید، خوب بشویید و خشک کنید. این محصول را حداکثر بار در روز روی پوست ناحیه آسیب دیده بمالید. زمان مصرف معمولا صبح و شب موقع خواب، یا بعد از هر بار اجابت مزاج یا هر زمان تعیین شده توسط پزشک است. برای استفاده از این محصول در قسمت تحتانی مقعد، می توانید از اپلیکاتور استفاده کنید. تمام دستورالعمل های موجود در بسته بندی محصول را دنبال کرده یا محصول را طبق دستور پزشک استفاده کنید. دوز مصرفی دارو به شرایط پزشکی و میزان پاسخ بدن به درمان بستگی دارد. از این محصول بیشتر از زمان توصیه شده برای درمان، استفاده نکنید. اگر علایم در طی روز بهبود نیافت، اگر خونریزی یا درد بیشتر شد، یا اگر فکر می کنید ممکن است یک مشکل پزشکی جدی داشته باشید، به سرعت با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو در صورت استفاده طبق دستور معمولا عوارض جانبی جدی نخواهد داشت. پس از استعمال، درد یا سوزش خفیف ممکن است رخ دهد. اگر هر یک از این عوارض ادامه یافت یا بدتر شد، سریعا با پزشک یا داروساز خود در میان بگذارد. بسیاری از افرادی که از این دارو استفاده می کنند به عوارض جانبی جدی دچار نشده اند. در صورت بروز هر یک از این عوارض جانبی نادر اما بسیار جدی زیر، مصرف دارو را متوقف کرده و فورا به پزشک خود اطلاع دهید: لرزش سردرد شدید مشکل در خوابیدن ضربان قلب سریع یا نامنظم بروز واکنش آلرژیک بسیار جدی به این دارو نادر است. با این حال، در صورت مشاهده علایم واکنش آلرژیک جدی، از جمله بثورات پوستی، خارش، تورم (به ویژه در صورت، زبان یا گلو) ، شدید، یا مشکل تنفس فورا با یک پزشک تماس بگیرید. با مصرف این دارو، اکثر افراد مشکلی نخواهند داشت، اما برخی ممکن است تعداد از این علایم زیر را داشته باشند. در صورت مشاهده هر یک از این عوارض جانبی جدی، استفاده از پماد را متوقف کرده و با یک پزشک تماس بگیرید: بثورات پوستی التهاب قرمزی پوست خارش پوست (علایم واکنش آلرژیک) در صورت بروز عارضه جانبی، با یک پزشک تماس بگیرید. این موارد، لیست کاملی از عوارض جانبی احتمالی نیستند. در صورت مشاهده عوارضی غیر از موارد ذکر شده در بالا، با پزشک یا داروساز خود تماس بگیرید. قبل از استفاده از این محصول، اگر به فنیل افرین یا به پراموکسین و یا به هر یک از مواد تشکیل دهنده دارو آلرژی دارید حتما پزشک معالج را در جریان بگذارید. اگر هر یک از مشکلات سلامتی زیر را دارید، قبل از استفاده از این محصول با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید: دیابت فشار خون بالا مشکلات قلبی (مانند، مشکلات ادراری ناشی انسداد (به عنوان مثال، ناشی از بزرگ شدن پروستات) از مصرف این محصول برای کودکان سال یا کمتر، بدون مشورت با پزشک، خودداری کنید. در دوران بارداری، این دارو باید فقط در صورت نیاز استفاده شود. مشخص نیست که آیا این دارو به شیر مادر تاثیر می گذارد یا خیر. قبل از مصرف این دارو در دوران شیردهی با پزشک خود مشورت کنید. اگر از این محصول طبق دستور پزشک خود استفاده می کنید، پزشک یا داروساز شما ممکن است از قبل در مورد احتمالی شما را آگاه کند. قبل از اینکه با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید، دوز دارو را شروع، متوقف یا تغییر ندهید. قبل از استفاده از این محصول، در صورت استفاده از هر یک از داروهای نسخه ای و غیر نسخه ای یا دارو های گیاهی، پزشک یا داروساز خود را در جریان بگذارید، از جمله: داروهای درمان فشار خون بالا (از جمله گوانتیدین، مسدود کننده های بتا مانند متوپرولول) مهار کننده های MAO (ایزوکارباکسازید، لینزولید، متیلن بلو، موکلوبماید، فنلزین، پروکاربازین، راساژیلین، سافینامید، سلژیلین، ترانسیپرومین) این دارو در صورت مصرف خوراکی ممکن است مضر باشد. اگر فردی این دارو را بیش از حد مصرف کرد و با علایم جدی مانند از دست دادن تعادل یا مشکل تنفسی رو به رو شد، با اورژانس تماس بگیرید. برای حفظ عملکرد طبیعی روده و کاهش خطر، یک رژیم غذایی مناسب و سرشار از فیبر مصرف کنید، هر روز تا لیوان آب بنوشید و به طور منظم ورزش کنید. اگر یکی از دوز های مصرفی این دارو را فراموش کرده اید، به محض یادآوری از آن استفاده کنید. اگر نزدیک زمان دوز بعدی، متوجه فراموش کردن دوز قبلی شدید، از دوز فراموش شده صرف نظر کنید. از دوز بعدی خود در زمان معین استفاده کنید. دوز اضافی برای جبران مصرف نکنید. این دارو حاوی دو ماده مخدر است. لیدوکایین، بی حس کننده موضعی برای کاهش درد و قابض، و اکسید روی، که به تسکین درد، محافظت پوست کمک می کند. از این دارو می توان برای رفع بواسیر داخلی و خارجی، و رفع خارش و تحریک ایجاد شده در اطراف مقعد استفاده کرد. بواسیر داخلی در قسمت پایین روده (راست روده) ظاهر می شود. بواسیر خارجی در خارج از دهانه روده (مقعد) ظاهر می شود. این دارو برای بزرگسالان و کودکان سال به بالا قابل استفاده است. با این حال، برخی از افراد نباید از این دارو استفاده کنند و قبل از مصرف ابتدا باید از داروساز یا پزشک خود مشاوره بگیرند. اگر به هر یک از مواد تشکیل دهنده دارو حساسیت دارید، از مصرف آن خودداری کنید‌. در موارد زیر با داروساز یا پزشک خود مشورت کنید: بارداری شیردهی در صورت ابتلا به بواسیر باید سعی کنید از یبوست جلوگیری کنید زیرا یبوست باعث بدتر شدن علایم می شود. اگر در مورد چگونگی پیشگیری از یبوست به مشاوره بیشتری نیاز دارید با داروساز یا پزشک خود مشورت کنید. قبل از استفاده از دارو بررسی کنید که آیا بسته بندی دارو سالم است یا خیر. در صورت وجود مشکل، از پماد استفاده نکنید. دستان خود را قبل و بعد از استفاده از پماد کاملا بشویید. این دارو فقط باید در ناحیه مقعد و اطراف آن استعمال شود. این محصول همراه با یک ماده موثر دیگر برای استفاده از پماد در داخل روده است. در ادامه به روش استعمال این دارو برای داخل روده اشاره می کنیم: درپوش پماد را بردارید. نازل را به دهانه پماد پیچ کنید. مقدار کمی پماد به داخل نازل فشار دهید. نازل را داخل دهانه مقعد قرار داده و مقدار کمی پماد را داخل روده به آرامی فشار دهید (این کار در صورت خم کردن به جلو آسان تر است) پس از استفاده، نازل را برداشته و درپوش پماد را محکم ببندید. نازل را کاملا با آب گرم و صابون بشویید و خشک کنید. دستورالعمل های بروشور دارو را دنبال کنید. مقداری پنبه را با آب گرم مرطوب کرده و محل درد را به آرامی تمیز کنید و سپس ناحیه را با یک پنبه تازه خشک کنید و سپس از پماد استفاده کنید. دستورالعمل های بروشور دارو را دنبال کنید. بزرگسالان و کودکان سال به بالا: برای بواسیر داخلی، مقدار کمی از دارو را، صبح و شب و بعد از هر بار اجابت مزاج استفاده کنید. در صورت نیاز استعمال دارو را تکرار کنید. برای بواسیر خارجی، یک اینچ پماد ( . سانتی متر) ، صبح و شب و بعد از هر بار اجابت مزاج استعمال کنید. برای رفع خارش مقعدی، در صورت لزوم مقدار کمی از پماد را به ناحیه آسیب دیده مقعدی بمالید. در کودکان زیر سال از این دارو استفاده نکنید، مگر اینکه پزشک مصرف آن را تجویز کند. بیش از مقدار توصیه شده توسط پزشک از این دارو استفاده نکنید. اگر علایم طی روز برطرف نشدند با پزشک خود تماس بگیرید. اگر از پماد بیش از حد استفاده کردید یا کسی به طور تصادفی مقداری از دارو را بلعید، با اورژانس تماس بگیرید. این دارو را در مکانی امن و دور از دسترس کودکان و ترجیحا در یک کمد قفل دار نگه دارید. به تاریخ تولید و تاریخ انقضای محصول توجه داشته باشید. در دماهای بالاتر از درجه سانتیگراد نگهداری نکنید. این پماد حاوی لیدوکایین . وزنی وزنی است که از ترکیبات فعال هستند. علاوه بر مواد فعال، پماد همچنین حاوی پارافین نرم زرد، پارافین مایع سبک و سیلیس بی آب کلوییدی است. بسته حاوی گرم یا گرم پماد است. این بسته همچنین حاوی یک اپلیکاتور سفید است که برای درمان بواسیر داخلی استفاده می شود. منابع:

ممکن است، برای فرد بسیار نگران کننده باشد. بسیاری از موارد از جمله برخی شرایط اضطراری می توانند باعث خونریزی از گوش فرد شوند. اگر فرد مطمین نیست که خونریزی از گوش وی از بریدگی های سطحی ناشی شده است یا نه برای تشخیص علت اصلی مشکل خود باید به مراجعه کند. خونریزی از قسمت خارجی گوش معمولا به دلیل آسیب دیدگی سطحی رخ می دهد. گوش مسیول شنیدن و کمک به تنظیم تعادل است. آناتومی گوش به گوش خارجی، میانی و داخلی تقسیم شده است. گوش خارجی از pinna یا auricle تشکیل شده که قسمت خارجی گوش قابل مشاهده است. کانال شنوایی خارجی، گوش خارجی را به گوش میانی متصل می کند. پرده گوش، گوش خارجی را از گوش میانی جدا می کند. گوش میانی، معروف به حفره تمپان، از سه استخوان متصل به نام استخوان و یک کانال به پشت بینی معروف به لوله استاش تشکیل شده است. استخوان ها امواج صوتی را به گوش داخلی منتقل می کنند. لوله استاش، که با مخاط پوشانده شده است، فشار گوش میانی را تنظیم می کند تا صدا به درستی منتقل شود. گوش داخلی دارای سه قسمت مشخص است. دو قسمت از سه قسمت، دهلیز و کانال های نیم دایره به تعادل کمک می کنند. قسمت باقیمانده گوش داخلی حلزون گوش است که حاوی انتهای عصبی است که به شنوایی کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر یک از موارد زیر ممکن است باعث خونریزی گوش شود: آسیب به سر یا ضربه آسیب های سطحی پوست قرار گرفتن یک شی در کانال گوش فشار خون، یا تغییر فشار در هواپیما یا هنگام غواصی خونریزی از گوش خارجی معمولا به دلیل زخم سطحی پوست مانند بریدگی یا آسیب دیدگی رخ می دهد. خونریزی از اعماق گوش می تواند در اثر سایر شرایط ایجاد شود. ضربه جزیی به پوست، مانند بریدگی یا زخم، ممکن است باعث خونریزی از گوش خارجی شود. در این حالت، به جز درد جزیی در محل آسیب، علایم دیگری احتمالا وجود نخواهد داشت. اگر شخصی از نوک گوش پاک کن استفاده و یا با خشونت موم گوش را پاک کند، آسیب پوستی نیز ممکن است رخ دهد. سوراخ گوش تحریک شده یا آلوده نیز ممکن است باعث خونریزی شود. یک شی در گوش بیشتر در بزرگسالان مشکل ساز تر است. البته طبیعی است که کودکان خردسال آب نبات، اسباب بازی، مهره و سایر اشیای کوچک را در گوش خود قرار دهند، اما دچار آسیب جدی در گوش خود نشوند. هر شی در گوش، از جمله حشرات کوچک، ممکن است باعث خونریزی، عفونت یا ناراحتی شود. به طور معمول، درد گوش زمانی برطرف می شود که جسم از گوش خارج شود. آسیب به سر، صدمات شدیدتر یا ضربه به سر ممکن است باعث این اختلال شود. این نوع آسیب ها اغلب به دلیل تصادف، زمین خوردن یا آسیب دیدگی ورزشی رخ می دهد. در مواردی که این اختلال همراه با آسیب دیدگی سر باشد، ممکن است فرد دچار ضربه مغزی شود. علایم ضربه مغزی می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد گیجی فراموشی بی خوابی تهوع و استفراغ تحریک پذیری از دست دادن موقت هوشیاری این اختلال بعد از آسیب دیدگی سر ممکن است نتیجه شکستگی جمجمه، ضربه شدید یا آسیب جدی دیگر باشد، بنابراین فرد به فوریت پزشکی نیاز دارد. عفونت گوش در کودکان بیشتر از بزرگسالان است، اما می تواند افراد را در هر سنی تحت ت ثیر قرار دهد. این عفونت ها می توانند در هر قسمت از گوش ایجاد شوند. عفونت گوش میانی و خارجی می تواند علاوه بر علایم زیر باعث خونریزی از گوش شود: تب ورم سردرد سرخی گردن درد ترشحات گوش تغییرات شنوایی پرده گوش غشای نازکی است که گوش میانی را از گوش خارجی جدا می کند. عفونت و آسیب از علل شایعی هستند که ممکن است باعث پارگی پرده گوش و درد و خونریزی گوش شوند. علایم دیگر پارگی پرده گوش می تواند شامل موارد زیر باشد: گوش درد زنگ در گوش ترشحات گوش پر بودن گوش کاهش شنوایی یا تغییر در آن احساس ناراحتی در گوش با تغییر ارتفاع ممکن است رخ دهد. Barotrauma آسیب شدیدتری در گوش است که در نتیجه تغییرات سریع فشار و ارتفاع ناشی از فعالیت هایی مانند غواصی یا پرواز ایجاد می شود. علایم باروتروما علاوه بر خونریزی از گوش می تواند موارد زیر باشد: سرگیجه گوش درد فشار در گوش از دست دادن شنوایی زنگ زدن در گوش ها علایم باروتروما تقریبا بلافاصله پس از تغییر سریع ارتفاع یا فشار شروع می شود. نادر است و می تواند در هر قسمتی از گوش رخ دهد. اکثر موارد سرطان گوش نتیجه در گوش خارجی است. حدود درصد از کل سرطان پوست، در گوش رخ می دهد. با این وجود، افراد مبتلا به عفونت های مزمن گوش که به مدت سال یا بیشتر ادامه دارند یا عود می کنند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان در گوش میانی یا داخلی هستند. اگر فردی به سرطان گوش میانی یا داخلی مبتلا باشد، ممکن است دچار علایم زیر شود: سردرد گوش درد زنگ در گوش تورم غدد لنفاوی فلج جزیی صورت از دست دادن شنوایی هرگونه خونریزی از گوش بدون دلیل مشخص باید توسط پزشک بررسی و درمان شود. پزشک برای اطمینان از درمان مناسب باید تمام علل خونریزی داخل گوش را ارزیابی کند. اگر فردی در اثر آسیب به سر، ضربه یا صدمات ورزشی دچار خونریزی در گوش شود، نیاز دارد، فورا به اورژانس مراجعه نماید. فرد ممکن است دچار شکستگی جمجمه، ضربه شدید سر، جراحات جدی دیگر در گوش و یا ضربه مغزی شده باشد. در موارد خونریزی گوش ناشی از عفونت گوش خارجی یا جراحت جزیی، فرد همچنان باید برای تشخیص و درمان مناسب به پزشک مراجعه کند. این حالت اگر از برش سطحی یا وجود جسم در گوش ناشی شده باشد، ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی نداشته باشد. با این حال، اگر کسی شییی وارد گوش او شده که به راحتی دیده نمی شود، باید از متخصص گوش و حلق و بینی کمک بگیرد تا آن را از گوش خارج کند. علایم عفونت مانند درد، قرمزی، تورم، ترشح یا تب نیز نیاز به مراقبت پزشکی دارد. یک پزشک خونریزی گوش را بر اساس معاینه بینایی و علایم همراه تشخیص می دهد. یک پزشک ممکن است آزمایشات تصویربرداری را برای ت یید صدمه یا غیرطبیعی بودن گوش تجویز کند. درمان خونریزی گوش به علت اصلی آن بستگی دارد. درمان های معمول شامل موارد زیر هستند: کمپرس گرم داروهای ضد التهاب و درد آنتی بیوتیک برای عفونت گوش محافظت از گوش در برابر آب و آسیب مشاهده یا معالجه بیمارستان برای ضربه مغزی و صدمات سر اگر فردی دچار بریدگی یا آسیب دیدگی شده، باید ناحیه را تمیز نگه دارد و از دست زدن به محل آسیب تا زمان بهبودی خودداری کند. در برخی موارد از صدمات جدی، ممکن است به درمان های بیشتر از جمله جراحی و بستری شدن در بیمارستان نیاز باشد. اگر علت اصلی خونریزی گوش جزیی باشد و به موقع درمان شود، هیچ عارضه ای بروز نمی کند. با این حال، برخی از عفونت ها یا صدمات شدید گوش ممکن است عوارض طولانی مدت داشته باشند. این عوارض می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد مشکلات تعادل کاهش شنوایی پایدار تغییرات در پردازش زبان صدای زنگ دایمی در گوش سوراخ دایمی در پرده گوش به طور کلی، پیش آگهی خونریزی گوش مطلوب است. در بیشتر مواقع، خونریزی گوش بدون عوارض پایدار تا زمانی که افراد تحت درمان سریع و مناسب قرار گیرند، برطرف می شود. در موارد عفونت یا صدمات شدید، ممکن است فرد دچار مشکلات شنوایی و تعادل شود. خونریزی ناشی از بریدگی سطحی یا آسیب دیدگی گوش خارجی ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی نداشته باشد. با این حال، برای هرگونه خونریزی در مجرای گوش، بهتر است برای تشخیص و درمان به پزشک مراجعه کنید. خون خشک می تواند از پارگی جوش یا ترشحات قبلی ناشی شود. هر چیزی که باعث خونریزی در گوش شود، بدیهی است که باعث تجمع مقداری خون خشک نیز می شود. خونریزی گوش می تواند به دلیل آسیب دیدگی یا به عنوان علامت یک بیماری دیگر رخ دهد. هنگامی که گوش خونریزی می کند، به دلیل خون وارد شده از گوش یا داخل گوش است. برخی از دلایل احتمالی شامل ضربه، بریدگی، عفونت گوش، جسمی در داخل پرده گوش، سرطان یا شایع ترین پارگی پرده گوش است. چند گزینه درمانی برای پارگی پرده گوش وجود دارد. اگر پارگی کم باشد، ممکن است به خودی خود بهبود یابد. در این صورت پزشک برای جلوگیری از عفونت ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. برخی از حفره ها باید توسط یک متخصص گوش و حلق و بینی، پزشکی که در زمینه مراقبت های پزشکی و جراحی از اختلالات گوش، بینی و گلو آموزش دیده است، درمان شود. اگر سوراخ کوچک باشد، ممکن است یک لکه و دارو روی پرده گوش قرار دهند که به بهبود آن کمک می کند. اگر پارگی بعد از دو ماه بهبود نیابد، به احتمال زیاد پزشک جراحی را پیشنهاد می کند که در آن از بافت دیگری برای وصله پرده گوش استفاده شود.

عمدتا از کاهش سنتز اریتروپویتین ایجاد می شود. کم خونی با کاهش تدریجی میزان فیلتراسیون گلومرولی ( GFR ) شدیدتر می شود. هنگام در بیماران کلیوی هیچ پاسخ رتیکولوسیتی رخ نمی‌دهد، بقای گلبول‌های قرمز کاهش می‌یابد و به دلیل اختلال عملکرد پلاکتی ناشی از اورمی، خونریزی افزایش می‌یابد. کمبود آهن نیز در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی ( CKD ) شایع است. همچنین کمبود آهن ممکن است مطلق باشد و اغلب به دلیل مصرف نادرست رژیم غذایی یا گاهی اوقات خونریزی پنهان، یا زمانی که عدم تعادل بین آهن مورد نیاز مغز و تامین واقعی آهن وجود دارد، اتفاق بیفتد. کمبود آهن منجر به کاهش تشکیل هموگلوبین گلبول قرمز می شود و باعث کم خونی میکروسیتیک هیپوکرومیک می شود. سایر علل کم خونی در بیماری مزمن کلیوی شامل وجود مهارکننده های اورمیک (مانند هورمون پاراتیرویید، سیتوکین های التهابی) ، کاهش نیمه عمر سلول های خونی در گردش و کمبود فولات یا ویتامین B است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: مطالعات بر روی بیماران مبتلا به CKD نشان داده است که شیوع کم خونی (به عنوان سطح هموگلوبین کمتر از گرم در دسی لیتر در مردان و زنان یایسه و کمتر از گرم در دسی لیتر در زنان پیش از تعریف می شود) حدود درصد است. مطالعه بررسی ملی سلامت و تغذیه ( NHANES ) III نشان داد که با کاهش eGFR ، شیوع کم خونی افزایش می‌یابد. داده‌های جمع‌آوری‌شده در سال‌های - نشان داد که شیوع کم‌خونی در افراد مبتلا به CKD . (مگر اینکه فریتین > میکروگرم در لیتر باشد) درصد گلبول های قرمز هیپوکرومیک کمتر از درصد (مگر اینکه فریتین > میکروگرم در لیتر باشد. با توجه به نگرانی ها در مورد اثرات نامطلوب اریتروپویتین ها، گزینه های درمانی دیگری نیز در حال بررسی هستند. گزینه های درمانی شامل محرک های فاکتور آلفا ( HIF - ) القایی هیپوکسی است. مشخص شده است که HIF - با اکسیژن رسانی لوله های کلیه مرتبط است. هیپرپاراتیروییدیسم مرتبط بالینی باید به منظور بهبود مدیریت کم خونی در بیماران مبتلا به کم خونی CKD درمان شود. در صورت امکان، در بیمارانی که در آنها گزینه درمانی است، باید از تزریق خون خودداری شود. کم خونی درمان نشده CKD به شدت با عوارض قلبی عروقی و کلیوی مرتبط است و منجر به افزایش بستری شدن در بیمارستان و مرگ و میر می شود. بنابراین، اصلاح کم خونی بخش مهمی از کند کردن یا حتی توقف پیشرفت CKD در نظر گرفته می شود. درمان با اریتروپویتین انسانی نوترکیب در بیماران پیش از دیالیز، کم خونی را اصلاح می کند، از نیاز به انتقال خون جلوگیری می کند و همچنین کیفیت زندگی و توانایی ورزش کردن را بهبود می بخشد.

و مشتق آن، دیوالپروکس، داروهای خوراکی هستند که برای درمان تشنج، میگرن و اختلال دو قطبی استفاده می شوند. ماده موثره در هر دو محصول، اسید والپروییک است. دیوال پروکس در معده به اسید والپروییک تبدیل می شود. دانشمندان مکانیسم عملکرد والپروییک اسید را نمی دانند. مشهورترین نظریه این است که اسید والپروییک با افزایش غلظت اسید گاما - آمینوبوتیریک ( GABA ) در مغز اثرات خود را اعمال می کند. GABA یک انتقال دهنده عصبی است، ماده شیمیایی که اعصاب برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می کنند. سازمان غذا و دارو، اسید والپروییک را در فوریه و دیوال پروکس را در مارس ت یید کرد. اسید والپروییک ( val - PRO - ik ) نام عمومی (نام غیر تجاری) یک نوع داروی تشنج است که به طور گسترده استفاده می شود. شکل نام تجاری اسید والپروییک در ایالات متحده و کانادا Depakene است. در انگلیس Convulex است. نام های تجاری مورد استفاده در کشورهای دیگر شامل Depakine ، Orfiril ، Valporal و Valprosid است. معروف ترین داروی والپروات در ایالات متحده با نام تجاری Depakote است. کپسول های اسید والپروییک از شرکت های مختلف ممکن است متفاوت به نظر برسند. همه آنها حاوی یک نوع دارو هستند، اما اگر قرص هایی متفاوت از داروهای مصرفی دریافت می کنید با پزشک یا داروساز مشورت کنید. شما باید مراقب باشید زیرا ممکن است قرص های شرکت دیگری در بدن شما به همان شکل عمل نکند. سلول های مغزی برای عملکرد طبیعی باید با سرعت مشخصی کار کنند. در طی، سلولهای مغزی مجبور می شوند خیلی سریعتر از حالت طبیعی کار کنند. اسید والپروییک کمک می کند تا سلول های مغزی به سرعتی که لزوم آن تشنج است، کار نکنند. به این ترتیب می توان تشنج را در ابتدای شروع متوقف کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسید والپروییک به سرعت توسط بدن جذب می شود. اگر دارو همراه غذا مصرف شود، رسیدن به خون (و مغز) بیشتر طول می کشد، اما در نهایت مقدار جذب شده تقریبا یکسان است. ت خیری که هنگام مصرف اسید والپروییک با غذا اتفاق میفتد در طول درمان طولانی مدت مهم نیست، اما ممکن است در هنگام شروع درمان تاثیری داشته باشد. اسید والپروییک در کبد تجزیه و هضم می شود. افراد مبتلا به بیماری کبد نباید آن را مصرف کنند. هرکسی که داروهای دیگری که در کبد هضم می شوند (همانند بسیاری از آنها) نیز استفاده کند، باید احتیاط کند. این دارو بیشتر برای موارد زیر استفاده می شود: تشنج نسوز تشنج میوکلونیک صرع لوب تمپورال تشنج تونیک - کلونیک صرع میوکلونیک نوجوان سندرم لنوکس - گاستات آگاهی کانونی یا تشنج جزیی جزیی آسیب دیدگی کانونی یا تشنج جزیی پیچیده در مرحله دوم تشنج عمومی یا تشنج دو طرفه تونیک کلونیک شایعترین عوارض جانبی در درمان اسید والپروییک عبارتند از: اسهال لرزش حالت تهوع کاهش وزن خواب آلودگی سوءهاضمه دیوال پروکس ممکن است کمتر منجر به بروز ناراحتی معده در مصرف کنندگان شود و مصرف والپروییک اسید یا دیوالپروکس همراه غذا می تواند ناراحتی معده را کاهش دهد. اسید والپروییک همچنین باعث واکنش های پوستی مانند آلوپسی (ریزش مو) ، بثورات پوستی، خارش و حساسیت به نور خورشید می شود. جدی ترین عوارض جانبی ناشی از این دارو آسیب کبدی، پانکراتیت و خونریزی غیرطبیعی است. آسیب کبدی بیشتر در ماه اول درمان دیده می شود. همچنین در کودکان به ویژه کودکان کمتر از دو سال شایع تر است. به نظر می رسد افرادی که بیش از یک نوع مصرف می کنند در معرض خطر بیشتری هستند. علایم آسیب کبدی شامل زردی، ضعف، تورم در صورت، کاهش اشتها و استفراغ است. پانکراتیت ناشی از این دارو می تواند در اوایل درمان یا پس از چندین سال استفاده ایجاد شود. علایم پانکراتیت کاهش وزن غیر قابل توجیه، حالت تهوع، استفراغ و درد شکم است. این دارو با تداخل در عوامل لخته ساز پلاکت، از تشکیل لخته های خون جلوگیری می کند. این می تواند باعث خونریزی غیرطبیعی شود. مصرف داروهای ضد صرع با افزایش خطر افکار و رفتار خودکشی در ارتباط است. بیمارانی که درمان ضد صرع را شروع می کنند باید از نظر بدتر شدن بالینی، افکار خودکشی یا تغییرات غیرمعمول در رفتار از نزدیک کنترل شوند. برای تشنج، درمان با - میلی گرم در کیلوگرم شروع می شود و هر هفته تا میلی گرم در کیلوگرم افزایش می یابد تا پاسخ مطلوب حاصل شود. پاسخ معمولا زمانی مناسب در نظر گرفته می شود که غلظت خون والپروییک اسید - میکروگرم در میلی لیتر باشد. برای شیدایی حاد به دلیل اختلال دو قطبی، درمان با میلی گرم در روز از قرص های ت خیر در دوزهای منقسم آغاز می شود. برای رسیدن به اثر مطلوب باید دوز دارو به سرعت افزایش یابد. حداکثر دوز میلی گرم در کیلوگرم در روز است. دوز توصیه شده برای پیشگیری از میگرن میلی گرم دو بار در روز از قرص های ت خیر رهش است. حداکثر دوز توصیه شده میلی گرم در روز است. هنگام استفاده از قرص های با انتشار طولانی مدت، دوز توصیه شده - میلی گرم است که یک بار در روز داده می شود. کپسول های دپاکن باید کامل بلعیده شوند. اگر جویده شوند، ممکن است دهان و گلو تحریک شوند. برای جلوگیری از ناراحتی معده بهتر است آنها را با معده پر مصرف کنید اما می توان آنها را بدون غذا مصرف کرد. (اگر کپسول را به تنهایی مصرف می کنید یک لیوان آب کامل بنوشید. شربت دپاکن را می توان برای مزه بهتر با مایع یا غذای دیگری مخلوط کرد، به شرطی که تمام آن مصرف شود. برای دوز دقیق و سازگار حتما از یک قاشق یا قطره چکان استاندارد استفاده کنید. شخصی که معمولا دپاکن را با وعده های غذایی مصرف می کند، باید همیشه از این روش استفاده کند. هر دو شکل دپاکن باید در دمای اتاق و به دور از گرما، نور و رطوبت ذخیره شود. حتما Depakene را در جاهایی نگهداری کنید که کودکان به آن دسترسی ندارند. این دارو تداخلات دارویی متعددی مشکوک یا اثبات شده دارد. این دارو می تواند تعداد پلاکت های خون را کاهش دهد و یا از توانایی چسبندگی پلاکت ها به یکدیگر و ایجاد لخته خون جلوگیری کند. بنابراین، ممکن است در اثر سایر داروها که مانع از چسبندگی پلاکت ها شوند و یا از مراحل دیگر لخته شدن خون جلوگیری کنند. این امر می تواند منجر به خونریزی غیرطبیعی به دلیل عدم توانایی لخته شدن خون شود. این داروها شامل وارفارین (کومادین) ، هپارین یا هپارین با وزن مولکولی کم (لوونوکس) ، کلوپیدوگرل (پلاویکس) ، تیکلوپیدین (تیکلید) و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAID ) مانندایبوپروفن (موترین، ادویل) ، ناپروکسن ( Naprosyn ، ناپروکسن) ، ایندومتاسین (ایندوسین) ، nabumetone ( Relafen ) ، دیکلوفناک (ولتارن، Cataflam ، Arthrotec کم) ، کتورولاک (از Toradol ) و آسپرین است. و فلبامات ( Felbatol ) می توانند دفع اسید والپروییک را کاهش دهند و منجر به افزایش غلظت خون اسید والپروییک و سمیت ناشی از اسید والپروییک شوند. ریفامپین ( Rifadin ، Rimactane ) ، کاربامازپین ( Tegretol ) ، فنی تویین ( Dilantin ) می تواند باعث کاهش اسید والپروییک شود و در نتیجه غلظت خون کاهش یابد. کلستیرامین یا Questran این دارو به طور قابل توجهی می تواند باعث کاهش دفع لاموتریژین، اتوسوکزوماید، دیازپام (والیوم) ، زیدوودین ( AZT ) و فنوباربیتال و در نتیجه افزایش غلظت آنها در خون و منجر به سمیت شود. این دارو همچنین با جابجایی پروتیین های خونی که به آن متصل می شوند، سطح خون و فنی تویین را افزایش می دهد. از آنجا که افزایش غلظت خون این داروها ممکن است منجر به افزایش عوارض جانبی شود، بهتر است دوز وارفارین و فنی تویین هنگام مصرف با اسید والپروییک تغییر یابد. استفاده از این دارو در دوران بارداری با ناهنجاری های جنینی مانند اسپینا بیفیدا، ناهنجاری های قلبی عروقی و نقص لوله عصبی همراه می باشد. خطر اسپینا بیفیدا در فرزندان مادرانی که در طی بارداری از اسید والپروییک استفاده می کنند، است. زنانی که در دوران شیردهی قرار دارند بهتر است برای مصرف این دارو در شیردهی با پزشک خود مشورت کنند. قرص های تاخیری: ، و میلی گرم. قرص های طولانی مدت: و میلی گرم. کپسول: میلی گرم. شربت: میلی گرم در میلی لیتر. تزریق: میلی گرم در میلی لیتر. اسید والپروییک، دیوالپروکس، دارویی است که برای درمان تشنج، اختلال دو قطبی و جلوگیری از سردردهای میگرنی تجویز می شود. عوارض جانبی، تداخلات دارویی، هشدارها و اقدامات احتیاطی، اطلاعات مربوط به بارداری و اطلاعات بیمار باید قبل از مصرف هر دارویی بررسی شود. افرادی که از نام تجاری Depakene یا Depakote برای مثال به اسید والپروییک عمومی روی می آورند احتمالا در هنگام تغییر، دچار تشنج یا عوارض جانبی بیشتری می شوند، زیرا بدن ممکن است انواع مختلف را به همان روش جذب نکند. تغییر از اسید والپروییک عمومی یک شرکت به شرکت دیگر ممکن است خطرات مشابهی داشته باشد. تمام این خطرات کاملا مشخص نیستند. برای برخی از افراد اثرات تغییر از یک نوع به نوع دیگر بسیار ناچیز است. برخی با استفاده از همیشه محصول یک شرکت، از اسید والپروییک عمومی با موفقیت استفاده می کنند. سپس دوز می تواند تنظیم شود تا به بهترین نتیجه برسد.

عمل جراحی ختنه برداشتن پوست با پوشش نوک آلت تناسلی است. این روش برای پسران تازه متولد شده در مناطق خاصی از جهان، نسبتا رایج است. انجام ختنه بعد از دوره نوزاد هم امکان پذیر است، اما تا حدودی می تواند پیچیده تر باشد. ختنه برای بسیاری از خانواده های یهودی و اسلامی و همچنین برخی قبایل بومی در آفریقا و استرالیا یک آیین مذهبی یا فرهنگی است. ختنه همچنین می تواند به دلیل سنت خانوادگی، بهداشت شخصی یا مراقبت های بهداشتی پیشگیرانه باشد. گاهی اوقات نیاز به عل جراحی ختنه یک راهکار پزشکی محسوب می شود، مانند زمانی که پوست ختنه بیش از حد کشیده می شود تا از ناحیه جلد عقب کشیده شود. در موارد دیگر، به ویژه در مناطقی از آفریقا، ختنه برای پسران یا مردان مسن توصیه می شود تا خطر ابتلا به برخی از عفونت های مقاربتی را کاهش دهد. آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) می گوید فواید ختنه بیشتر از خطرات آن است. آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) ختنه های معمول هنگام تولد را توصیه نمی کند و تصمیم گیری را به عهده والدین کودک می گذارد. اما این سازمان برخی از مزایای پزشکی را توصیف می کند که از انجام این روش پشتیبانی می کند. ختنه ممکن است فواید مختلف سلامتی داشته باشد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ختنه شستشوی آلت تناسلی را ساده تر می کند. با این حال، به پسرانی که آلت تناسلی آنها ختنه نشده می توان شستن منظم زیر پوست ختنه گاه را آموزش داد. خطر در مردان کم است، اما این عفونت ها در مردان ختنه نشده بیشتر دیده می شود. عفونت های شدید در اوایل زندگی می تواند بعدا منجر به مشکلات کلیوی شود. مردان ختنه شده ممکن است در معرض خطر کمتری از عفونت های مقاربتی از جمله باشند. اما با این حال، هنوز هم، اقدامات ایمن جنسی ضروری است. گاهی اوقات، جمع شدن پوست ختنه در آلت تناسلی ختنه نشده ممکن است با بروز عوارضی همراه باشد. فیموز می تواند منجر به التهاب پوست ختنه گاه یا سر آلت تناسلی مرد شود. اگرچه نادر است، اما در مردان ختنه شده کمتر دیده می شود. علاوه بر این، در شرکای جنسی زن مردان ختنه شده کمتر دیده می شود. علاوه بر آن، ختنه به پیشگیری از بالانیت، بالانوپوستیت، پارافیموز و فیموز کمک می کند. ختنه ممکن است برای مبتلایان به برخی از اختلالات لخته شدن خون مناسب نباشد. همچنین، ختنه ممکن است برای نوزادان نارس که هنوز به مراقبت های پزشکی در بیمارستان نیاز دارند یا برای نوزادانی که با ناهنجاری های آلت تناسلی مرد متولد می شوند، مناسب در نظر گرفته نمی شود. ختنه بر باروری ت ثیر نمی گذارد و همچنین تصور نمی شود که باعث افزایش یا کاهش لذت جنسی مردان یا شرکای آنها شود. جدا از دلایل زیبایی، اجتماعی و فرهنگی، مردان ختنه نشده نیز ممکن است به دلایل مختلف بهداشتی ختنه شوند. از جمله: ضایعات سرطانی یا پیش سرطانی روی پوست ختنه گاه. ضایعات زگیلی پوست ختنه گاه. مانند زگیل های ویروسی. بالانیت التهاب آلت تناسلی جلویی (سر آلت تناسلی مرد) است. این حالت زمانی اتفاق میفتد که هم سر و هم پوست ختنه آلت تناسلی ملتهب شوند. فیموز زمانی رخ می دهد پوست ختنه گاه بیش از حد محکم است و نمی توان آن را از سر آلت تناسلی عقب کشید. پارافیموز زمانی است که پوست ختنه یک آلت تناسلی نتواند از بالای آلت تناسلی عقب برود. این وضعیت بیشتر در پسران و مردان مسن رخ می دهد. قبل از ختنه، پزشک خطرات و مزایای عمل را توضیح می دهد. احتمالا والدین باید رضایت کتبی را برای این روش ارایه دهند. چند تکنیک مختلف ختنه وجود دارد. برای نوزادان تازه متولد شده، پزشکان معمولا از گیره استفاده می کنند. همانطور که پوست ختنه گاه از سر آلت تناسلی رانده می شود، پزشک آن را با یک وسیله حلقه مانند فلزی یا پلاستیکی محکم می کند تا از سر آلت تناسلی مرد در حالی که پوست ختنه گاه را خارج می کند محافظت کند. برای نوجوانان و بزرگسالان، باید یک عمل جراحی دقیق تر صورت بگیرد تا نتیجه زیبایی خوبی داشته باشد. پزشک ختنه را تحت بی حسی موضعی انجام می دهد که در نزدیکی قاعده آلت تناسلی تزریق می شود. با این وجود، ممکن است نوجوان شما برای انجام این روش تحت قرار بگیرد. پزشک یک برش درست زیر سر آلت تناسلی مرد ایجاد می کند و تمام پوست ختنه گاه را با چاقوی جراحی یا قیچی جراحی بر می دارد. سپس برش را با بخیه های محلول که پوست آلت تناسلی مرد را به زیر سر وصل می کند، می بندند. بخیه ها معمولا طی دو تا سه هفته از بین می روند. برای بیمارانی که از پارافیموز حاد رنج می برند، پزشک ممکن است قبل از اقدام به جراحی سعی کند تورم را با دستان خود کاهش دهد. آنها ممکن است برای کاهش تورم فشار ملایم و مداومی به پوست ختنه گاه وارد کنند. سپس پزشک با استفاده از انگشتان خود می تواند بر روی سر آلت تناسلی فشار وارد کرده و پوست ختنه گاه را بکشد تا پارافیموز بیشتر کاهش یابد. ختنه نوزادان اغلب در مطب و یا بیمارستان معمولا طی روز پس از تولد انجام می شود. برای ختنه نوزاد، پس از پاکسازی آلت تناسلی و نواحی اطراف آن، بی حسی به قاعده آلت تزریق یا به عنوان کرم به آلت تناسلی تزریق می شود. یک گیره یا حلقه پلاستیکی مخصوص به آلت وصل و پوست ختنه گاه برداشته می شود. پس از آن، آلت تناسلی مرد با یک پماد مانند یک آنتی بیوتیک موضعی یا وازلین پوشانده و به آرامی با گاز پیچیده می شود. این روش به طور کلی حدود دقیقه طول می کشد. ختنه برای پسران بزرگتر و بزرگسالان مشابه است. با این حال، ممکن است لازم باشد این روش تحت بیهوشی عمومی انجام شود، بهبودی ممکن است بیشتر طول بکشد و احتمال خطر ابتلا به عوارض بیشتر در مراحل بعدی زندگی است. بهبود آلت تناسلی مرد معمولا هفت تا روز طول می کشد. نوک آلت تناسلی مرد در ابتدا زخم می شود و آلت تناسلی ممکن است قرمز، متورم یا کبود به نظر برسد. ممکن است مقدار کمی مایع زرد رنگ در نوک آلت تناسلی مرد نیز مشاهده شود. اگر نوزاد شما به دلیل عوارض ناشی از بیهوشی کلافه است، او را به آرامی نگه دارید. مراقب باشید تا از فشار آوردن به آلت تناسلی جلوگیری کنید. شستن آلت تناسلی مرد در صورت بهبودی اشکالی ندارد. برای نوزادان تازه متولد شده، با هر بار تغییر پوشک، بانداژ را عوض کنید و یک مقدار وازلین به نوک آلت تناسلی بزنید تا به پوشک نچسبد. پوشک کودک خود را اغلب عوض کنید و مطمین شوید که پوشک به صورت شل بسته شده است. اگر یک حلقه پلاستیکی به جای باند وجود داشته باشد، معمولا طی حدود یک هفته. پس از بهبود آلت تناسلی مرد، خود به خود رها می شود. آن را با آب و صابون در حین استحمام عادی بشویید. بیشتر مطالعات نشان نمی دهد که ختنه باعث بدتر شدن احساس در آلت تناسلی مرد یا کاهش لذت جنسی پس از ختنه می شود. همچنین ختنه آلت تناسلی را کوتاه نمی کند. با این حال، مانند هر عمل جراحی، فرد ممکن است برخی از عوارض جانبی ناخواسته و خطرات را پس از ختنه خود تجربه کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: تورم آلت تناسلی مرد که فقط چند روز طول می کشد. احساس دایمی تغییر یافته یا کاهش یافته در سر آلت تناسلی افزایش حساسیت سر آلت تناسلی مرد که می تواند تا دو هفته طول بکشد. شایعترین عوارض مرتبط با ختنه خونریزی و عفونت است. عوارض جانبی مربوط به بیهوشی نیز ممکن است رخ دهد. خطرات کمتر معمول عبارتند از: خونریزی از زخم، که گاهی اوقات به یک روش دیگر نیاز دارد. تورم پوست اضافی، که نیاز به جراحی بیشتر و از بین بردن پوست دارد. عفونت برش، که ممکن است به یا تخلیه جراحی نیاز داشته باشد. مشکلات بیهوشی یا قلبی عروقی، که می تواند به مراقبت های ویژه نیاز داشته باشد. به ندرت ممکن است ختنه منجر به مشکلات پوست ختنه گاه شود، از جمله: پوست ختنه گاه احتمال دارد به درستی بهبود نیابد. پوست ختنه گاه ممکن است خیلی کوتاه یا خیلی بلند بریده شود. پوست ختنه باقیمانده ممکن است دوباره به انتهای آلت تناسلی بچسبد و نیاز به جراحی جزیی داشته باشد. مشکلات پس از ختنه غیر معمول است. در این موارد با پزشک تماس بگیرید: خونریزی مداوم وجود دارد. از نوک آلت تناسلی ترشح با بوی بد وجود دارد. حلقه پلاستیکی دو هفته پس از ختنه در جای خود باقی مانده است. ادرار طی ساعت از ختنه به طور طبیعی از سر گرفته نمی شود. ختنه یک عمل جراحی است که پوستی را که نوک آلت تناسلی پوست ختنه گاه را می پوشاند از بین می برد. در ایالات متحده، حدود تا درصد پسران تازه متولد شده قبل از ترک بیمارستان ختنه می شوند. این بدان معنی است که برخی از مردان ممکن است در بزرگسالی ختنه شوند یا به هیچ وجه اصلا ختنه نشود. برخی از مردان نگران احساس آلت تناسلی مرد پس از ختنه هستند. گرچه مطمینا درست است که آلت تناسلی مرد شما بعد از ختنه متفاوت به نظر می رسد، اما ترجیحات و معالجه هرگونه درد یا شرایط مضر پوست ختنه گاه مهم است. منابع:

بسته به شدت کاهش شنوایی به کم شنوایی یک طرفه یا ناشنوایی یک طرفه معروف است. میزان کم شنوایی می تواند بسیار متفاوت باشد. اما کم شنوایی یک طرفه دایمی زمانی رخ می دهد که فرد دچار کم شنوایی خفیف، متوسط یا شدید از طریق فرکانس های یک گوش و توانایی شنوایی طبیعی در فرکانس های گوش دیگر باشد. وقتی درجه کم شنوایی عمیق یا شدید باشد، به طور کلی به آن "ناشنوایی یک طرفه" ( SSD ) گفته می شود. برخی افراد ممکن است با کم شنوایی یک طرفه متولد شوند، یا بعدا در کودکی یا بزرگسالی به آن مبتلا شوند. وقتی کاهش شنوایی در یک گوش به طور ناگهانی اتفاق میفتد، به درمان سریع نیاز دارد. برخی از بیماری ها می تواند باعث ناشنوایی یک طرفه شود. برخی از دلایل بالقوه از دست دادن شنوایی فقط در یک گوش، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوروم صوتی ضربه به سر اختلالات ژنتیکی یا ارثی آسیب فیزیکی به گوش عفونت ویروسی یا باکتریایی اختلالات سیستم گردش خون بعضی اوقات علتی برای این وضعیت وجود ندارد و یا ترکیبی از عوامل ممکن است در بروز آن دخالت داشته باشند. کاهش شنوایی در یک گوش می تواند به سرعت پیشرفت کند و شرایط را برای فرد بدتر کند. اگر شما یا یکی از عزیزانتان از نظر شدت دچار مشکل شده اید، باید همیشه سریع عمل کنید. اگر دچار کم شنوایی ناگهانی شدید، همیشه باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. هرچه سریعتر به دنبال درمان باشید، شانس بهبودی کامل شما بیشتر است. در شرایطی مشکلات شنوایی با درمان های پزشکی برطرف نشوند، ممکن است منجر به ناشنوایی یک طرفه شود، که تقریبا در % از موارد اتفاق میفتد. مغز از هر دو گوش برای تعیین محل صدا استفاده می کند و کیفیت و دامنه شنوایی را بهبود می بخشد. این به عنوان شنوایی دو گوش شناخته می شود. از دست دادن شنوایی در یک گوش چالش های منحصر به فردی دارد. بسته به شدت کاهش شنوایی ممکن است: شما نتوانید منبع صدا را تشخیص دهید. وقتی شخصی فقط از یک گوش به خوبی می تواند بشنود، ممکن است در تشخیص اینکه صدا از کجا ایجاد شده مشکل داشته باشد. ممکن است در محیط های پر سر و صدا برای شنیدن مشکل داشته باشید. مغز شما مسیول گوش دادن انتخابی است، یعنی فیلتر کردن صداهایی که مفید نیستند. انجام این کار برای مغز بدون کمک گوش دوم سخت تر است. در یک محیط پر سر و صدا، یک فرد مبتلا به SSD می تواند تلاش کند تا بر روی صدای یک فرد تمرکز کند. ممکن است شما در تشخیص بلندی صدا مشکل داشته باشید. مغز وقتی صدا را از طریق هر دو گوش درک می کند با صدای بلندتری "می شنود". مغز از اعصاب واقع در هر دو گوش سیگنال را دریافت کرده و از این اطلاعات برای پردازش صدا استفاده می کند. ممکن است در انجام برخی کارها مشکل داشته باشید. ناشنوایی یک طرفه باعث افزایش بار شناختی بر روی مغز می شود. هرچه سر و صدا بیشتر باشد، مدت زمان بیشتری طول می کشد تا مغز شما روی وظایف روزمره شما متمرکز شود. اگر می خواهید به صحبت های شخصی گوش دهید، ممکن است خیلی از حرف ها را نتوانید به راحتی تشخیص دهید. اگر ناشنوایی یک طرفه داشته باشید، به احتمال زیاد چیزی را تجربه خواهید کرد که تحت عنوان "اثر سایه سر" شناخته می شود. با توجه به نحوه حرکت امواج صوتی، صداهای با فرکانس بالا در کنار گوش عملکردی "خم نمی شوند". به این معنی که شخص هرگز آنها را نمی شنود. در این وضعیت سر اساسا به عنوان یک سپر عمل می کند و مانع از رسیدن صداها از گوش شنوایی ضعیف تر به گوش بهتر شنوایی می شود. در نتیجه ممکن است صداها کمی خفه و گنگ به نظر برسند. زیرا فرد نمی تواند صداهای با فرکانس بالا مانند " s " یا " f " را بشنود. برای افرادی که کم شنوایی خفیف تا متوسط دارند، سمعک ممکن است برای تقویت صداهایی که نمی شنوید لازم و موثر باشد. ناشنوایی یک طرفه شدید و عمیق اغلب دایمی است. اما گاهی اوقات با دستگاه هایی که روی گوش عملکردی شما قرار می گیرند، قابل درمان است. برای تشخیص اصلی ناشنوایی و کم شنوایی، ممکن است گزینه های درمانی زیر را توصیه کند: سیستم سمعک CROS برای افرادی با کم شنوایی تقریبا یک گوش، اما شنوایی طبیعی در گوش دیگر طراحی شده است. CROS صداهایی را که در گوش ناشنوا وجود دارد تشخیص داده و آنها را به گوش سالم تر هدایت می کند. این امر مستلزم پوشیدن دستگاهی بر روی هر گوش است. گوش غیرفعال فرد از دستگاه فرستنده استفاده و گوش عملکردی فرد از دستگاه گیرنده ای استفاده می کند که صدا را پردازش کرده و از طریق میکروفون به گوش فرد می رساند. اما در استفاده از این، صدا فراتر از حد طبیعی تقویت نمی شود. زیرا فرد شنوایی نسبتا طبیعی دارد. سمعک های BiCROS به همان روش سمعک CROS کار می کنند، با این تفاوت که برای افرادی که گوش عملکردی آنها کم شنوایی متوسط تا شدید دارد، طراحی شده اند. این بدان معنی است که گوش عملکردی نه تنها صدا را از فرستنده گوش دیگر دریافت می کند. بلکه صدای تقویت شده را از طریق معمولی نیز دریافت می کند. چندین تولید کننده مختلف، سمعک CROS و BiCROS تولید می کنند. مزایای این استراتژی های شنوایی بهبود آگاهی از صدا از درجه است. برخی از افراد سمعک CROS را مفید نمی دانند. یک گزینه جایگزین، سیستم شنوایی استخوان دار است که به کاشت جراحی نیاز دارد. این دستگاه ها که به آنها کاشت شنوایی لنگر انداخته شده نیز گفته می شود، ارتعاش صوتی را مستقیما از طریق استخوان جمجمه به گوش داخلی می فرستد. این روند به عنوان هدایت استخوان شناخته می شود و می تواند مفید باشد زیرا مشکلات گوش میانی و کانال گوش ممکن است از رسیدن امواج صوتی و سیگنال ها به گوش داخلی جلوگیری کند. در این موارد سمعک های معمولی ممکن است بی تاثیر باشند. کاشت حلزون با تحریک مستقیم عصب شنوایی کار می کند. آنها معمولا برای ناشنوایی یک طرفه استفاده نمی شوند. اگرچه FDA در جولای دستگاه کاشت حلزون را از Med - El به طور خاص برای ناشنوایی یک طرفه ت یید کرد. کاهش شنوایی دو طرفه یا BHL می تواند توسط طیف گسترده ای از موارد یا عوامل ایجاد شود. البته در صورت بروز هر گونه کاهش شنوایی، باید وضعیت فرد به طور کامل توسط یک متخصص واجد شرایط مناسب بررسی و تشخیص داده شود. اشکال مختلف از دست دادن شنوایی وجود دارد و حتی ممکن است دو نفری که از کم شنوایی دو طرفه رنج می برند شکایات یا مشکلات بسیار متفاوتی داشته باشند. در حالی که معمولا کاهش شنوایی دو طرفه با گذشت زمان و کاهش سطح شنوایی اتفاق میفتد، اما می تواند بسیار ناگهانی نیز رخ دهد. تمام کاهش شنوایی باید بررسی شود اما هر کسی که دچار کاهش ناگهانی می شود باید در اولین فرصت به پزشک عمومی مراجعه کند. عواملی که باعث کاهش شنوایی می شوند متنوع بوده و عوامل و ت ثیرات مختلفی در آن دخیل هستند. کم شنوایی حسی - عصبی می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود. این نوع کم شنوایی ممکن است مادرزادی باشد یا توسط داروهای خاص ایجاد شود یا حتی به دلیل قرار گرفتن در معرض سر و صدای زیاد یا محیط های پر سر و صدا باشد. اگر کاهش شنوایی از نوع رسانایی باشد معمولا بیشتر با آسیب جسمی از جمله سوراخ شدن پرده گوش یا تجمع زیاد موم همراه است. این نوع کم شنوایی به احتمال زیاد توسط قابل درمان است. کاهش شنوایی که به طور ناگهانی در اثر آسیب جسمی، عفونت یا صداهای بلند رخ می دهد، همیشه برگشت پذیر نیست. کم شنوایی در یک طرف هنگامی رخ می دهد که در شنیدن مشکل دارید یا ناشنوایی دارید که فقط یکی از گوش های شما را درگیر می کند. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است در درک گفتار در محیط های شلوغ، تعیین محل منبع صدا و تنظیم صدای پس زمینه مشکل داشته باشند. این وضعیت به عنوان کم شنوایی یک طرفه یا ناشنوایی یک طرفه نیز شناخته می شود. این ممکن است به عنوان ناشنوایی در یک گوش یا یک طرف، کاهش شنوایی در یک گوش یا عدم توانایی شنیدن از یک گوش باشد. هنوز باید بتوانید با گوش دیگر خود به وضوح بشنوید. در صورت بروز هر نوع کم شنوایی همیشه باید با پزشک خود تماس بگیرید. کاهش شنوایی ناگهانی در یک طرف یا هر دو یک فوریت پزشکی است و به فوریت پزشکی نیاز دارد. پزشک شما قادر به ارایه گزینه های درمانی خواهد بود و ممکن است شما را به یک متخصص ارجاع دهد. گزینه های درمانی برای کاهش شنوایی شما به علت وضعیت شما بستگی دارد. در برخی موارد، کاهش شنوایی غیرقابل برگشت خواهد بود. اگر هیچ روش درمانی دیگری برای کاهش شنوایی شما وجود نداشته باشد، ممکن است پزشک شما سمعک را برای بهبود شنوایی شما توصیه کند.

دارو های ضد تاول تب برای تسکین درد و بهبودی ناشی از تاول ها ممکن است موثر باشند. دوره بیماری تاول تب ممکن است از تا روز طول بکشد. تاول های تب معمولا به صورت گروهی ایجاد می شوند و باعث زخم های قرمز، متورم و دردناک می شوند. آنها معمولا در نزدیکی دهان یا مناطق دیگر صورت ایجاد می شوند، اما ممکن است در زبان یا لثه نیز ظاهر شوند. تاول های تب ممکن است مایعی شفاف ترشح کنند که پس از چند روز پوسته پوسته شود. در این مدت، تاول های تب بیشتر مسری هستند. با این حال، ویروسی که باعث ایجاد تاول های تب می شود، حتی در صورت قابل مشاهده نبودن تاول، می تواند همچنان مسری باشد. علت تبخال ویروس هرپس سیمپلکس است. در سراسر جهان، بیش از درصد از جمعیت بالغ یک یا هر دو شکل این ویروس را دارند ( HSV - و HSV - ) در ایالات متحده، حدود درصد از جمعیت در معرض HSV - قرار گرفته است. برخی از تبخال ها می توانند بدون درمان بهبود یابند، اما روش های موثر بسیاری برای کمک به تسکین درد و بهبودی آنها وجود دارد. این شامل درمان های خانگی و داروهای تجویزی است. بررسی ها نشان داده است برخی از روغن های اساسی ممکن است در برابر HSV - فعالیت ضد ویروسی داشته باشند. روغن های اساسی و درمان های موضعی می توانند پوست شما را تحریک کنند، بنابراین همیشه باید قبل از استفاده ابتدا سطح کمی از آن را روی پوست خود آزمایش کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین باید روغن های اساسی را با یک روغن حامل (روغن نباتی) رقیق کنید. این نسبت حدود یک قطره روغن اساسی در هر قاشق چای خوری روغن حامل است. هنگام استفاده از این روغن های اساسی، از یک سواب پنبه یا پد تمیز استفاده کنید، که به شما کمک می کند از آلودگی و عفونت مجدد جلوگیری شود. درمان طبیعی خانگی برای تاول های تب عبارتند از: با کاهش جریان خون در منطقه، می تواند به درمان التهاب کمک کند. همچنین ناحیه را بی حس می کند تا درد کمتری داشته باشد. اما این درمان موقتی است و به هیچ وجه ویروس را تحت ت ثیر قرار نمی دهد و باعث بهبودی نمی شود. برای درمان زخم، کیسه یخ را با حوله یا پارچه بپیچید. حداقل دقیقه و بیشتر از دقیقه آن را روی زخم سرد قرار دهید. هرگز یخ را مستقیما روی پوست قرار ندهید زیرا این امر می تواند آسیب قابل توجهی ایجاد کند. آب لیمو می تواند ویروس هرپس سیمپلکس را در برخی موارد از بین ببرد و بر چگونگی اتصال ویروس به سلولهای میزبان ت ثیر بگذارد. ال لیزین یک اسید آمینه است که ممکن است به کوتاه شدن مدت تاول تب کمک کند. مردم گزارش داده اند که مزایای مصرف این مکمل به عنوان یک پیشگیری و درمان می تواند موثر باشد. مطابق با انتشارات بهداشت هاروارد، لیزین می تواند اسید آمینه را که باعث رشد تاول های تب می شود، را مهار کند. با این حال، برای ت یید اثربخشی آن، تحقیقات بیشتری لازم است. همچنین ممکن است در کاهش شیوع تاول تب نقش داشته باشد. دوزهای تحقیق از تا میلی گرم است. میزان دوز توصیه شده موجود در بسته را رعایت کنید. روی، یک ماده معدنی ضروری است که می تواند به بهبود زخم کمک کند، استفاده از روی موضعی ممکن است در درمان تاول های تب موثر باشد. یک مطالعه در سال نشان داد که کرم حاوی اکسید روی و گلیسین در مقایسه با کرم دارونما مدت زمان بهبودی را کوتاه تر می کند. بررسی ها نشان داده است هنگامی که شرکت کنندگان از مکمل های سولفات روی استفاده کردند، تعداد شیوع آن کاهش یافت. آنها . میلی گرم دو بار در روز به مدت دو ماه، استفاده کرده اند. برای درمان های موضعی، می توانید کرم اکسید روی را چهار بار در روز استفاده کنید. در سطح سلولی نشان داده شده، روغن پونه کوهی برای پیشگیری از ویروس های مختلف حیوانی و انسانی، از جمله تبخال موثر است. مشخص نیست که چه دوزی برای ت مین مزایا لازم است. ریشه شیرین بیان به عنوان یک گزینه درمانی برای تبخال، محبوبیت بیشتری پیدا کرده است. بررسی ها شواهد بیشتری از فعالیت ضد دفع شیرین بیان را نشان داده است، اما ت ثیرات آن بر روی ویروس در انسان هنوز به تحقیقات بیشتری نیاز دارد. بررسی های صورت گرفته بر روی نشان می دهد که روغن درخت چای یک درمان ضد ویروسی مفید بوده که ممکن است به تسریع روند بهبود و محدود کردن تشکیل پلاک کمک کند. به صورت موضعی با افزودن روغن درخت چای رقیق به یک پنبه از آن استفاده کنید. هر روز چندین بار آن را روی محل درد بمالید و تا بهبود کامل پوست، درمان را ادامه دهید. فندق جادوگر ممکن است در مبارزه با ویروس تبخال و در کاهش التهاب موثر باشد. فندق جادوگر نیز قابض است و ناحیه را خشک می کند، که ممکن است به بهبود آن کمک کند. با استفاده از یک توپ پنبه مرطوب مستقیما آن را به پوست بزنید. با استفاده از فشار کم آن را روی پوست خود نگه دارید و مراقب باشید که مالش ندهید. درمان را تا زمان بهبود کامل پوست ادامه دهید. برخی از افراد از مزایای استفاده از ( ACV ) برای تاول های تب خبر می دهند. در حالی که هیچ مدرکی برای ACV و تبخال وجود ندارد، بررسی ها نشان می دهد که ACV ممکن است دارای خواص ضد عفونی و ضد قارچی باشد. با این حال، با توجه به خاصیت اسیدی و آسیب احتمالی به بافت، باید با احتیاط روی زخم ها استفاده شود. استفاده از آن برای عفونت های باکتریایی پوست توصیه نمی شود. روزانه چندین بار ACV را به منطقه آسیب دیده رقیق کنید. می توانید هر بار چند دقیقه آن را در آنجا نگه دارید. درمان را تا زمان بهبودی ادامه دهید. در صورت بارداری یا شیردهی استفاده از روش های درمانی فوق ممکن است برای شما مناسب نباشد. از مصرف روغن های اساسی در کودکان یا بزرگترها خودداری کنید. با نحوه درمان زخم های سرد در نوزادان آشنا شوید. همیشه با مقدار کمی از داروی انتخابی خود شروع کنید تا ببینید پوست شما چگونه واکنش نشان می دهد و اگر با احساس سوزش طولانی مدت باعث تحریک پوست می شود، استفاده از آن را قطع کنید. در صورت بدتر شدن علایم، هرگونه درمان خانگی را قطع کنید. اگر قصد استفاده از مکمل های خوراکی را دارید با پزشک خود صحبت کنید. داروهای گیاهی و مکمل ها می توانند با هر دارویی ارتباط برقرار کرده و عوارض جانبی ناخواسته ایجاد کنند. تاول تب بدون درمان، می تواند تا دو هفته ادامه یابد. برخلاف درمان های طبیعی، داروهای ضد ویروس یک دوز مشخصی دارند و ثابت شده است که روند بهبودی را تسریع می کنند و همچنین میزان ویروس موجود را کاهش می دهند. این جدول اثربخشی عمومی این داروها را در مقایسه با عدم درمان نشان می دهد: به طور معمول این داروها به صورت قرص تجویز می شوند. برای عفونت های شدید یا جدی در هرپس، افراد نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند و این داروها از طریق ورید ( IV ) تجویز می شوند. طبق تحقیقات، همه قرص های ضد ویروسی تایید شده، از جمله آسیکلوویر، والاسیکلوویر و فامسیکلوویر، در کاهش علایم موثر هستند. درمان های ضد ویروسی موضعی، مانند پنسیکلوویر، ت ثیر کمتری دارند. ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV - ) باعث تب تاول، همچنین به عنوان زخم های سرد و تب خال دهان شناخته شده است. این ویروس می تواند سایر اعضای بدن از جمله دستگاه تناسلی را نیز آلوده کند. علایم همیشه بلافاصله ظاهر نمی شوند. ویروس همچنین می تواند در سیستم شما پنهان باشد و در هر زمان مشخص عود کند. به طور کلی، شیوع در زمان ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن بروز پیدا می کند عوامل خاص ممکن است ویروس را دوباره فعال کرده و باعث شیوع آن شود، از جمله: سن بالا افسردگی بارداری آسیب یا ضربه افراد با پیوند عضو نوسانات هورمونی اقدامات دندانپزشکی بیماری کلی بدن یا عفونت استرس جسمی یا عاطفی قرار گرفتن در معرض آفتاب زیاد شیوع تاول تب ممکن است نشانه ای از تغذیه نامناسب یا اختلال ایمنی باشد. تاول های تب ممکن است با سایر شرایط پزشکی همراه باشد که سلامت شما را به خطر می اندازد. در افرادی که شرایط زیر را دارند خطر شیوع تاول های تب بیشتر است: سرطان اچ آی وی سوختگی شدید سیستم ایمنی ضعیف در موارد جدی تر، ویروس می تواند دست ها، چشم ها یا مغز را آلوده کند. اگر در قسمت های دیگر بدن خود تاول مشاهده کردید، مراجعه به پزشک برای شما بسیار مهم است. سایر عفونت ها مانند ممکن است شبیه به هم باشند و اغلب نیاز به یک دوره درمانی متفاوت دارند. اگر تاول های تب شما بعد از شش روز علایم بهبودی ندارند، و در صورت بروز علایم زیر حتما به پزشک مراجعه کنید: تب بارداری درد شدید شیوع مکرر شیوع شدید تاول های نزدیک چشمان مشکل در خوردن یا بلعیدن سیستم ایمنی ضعیف بدتر شدن قرمزی یا ترشح چرک علایم پس از چند روز کاهش می یابد، اما بهبود کامل پوست مدت زمان بیشتری طول می کشد. اپیزود تاول تب طبیعی طی دو هفته بهبود می یابد.

برای شناسایی و تشخیص، باید آزمایش هایی انجام دهید. اما رایج ترین تست های سلامت قلب که پزشک ممکن است برای شما تجویز کند، عبارتند از: تست های فشار خون چک کردن نبض اشعه ایکس قفسه صدری تست های استرس قلب بیماری های قلبی قاتل شماره یک محسوب می شوند. آنها همچنین یکی از دلایل اصلی ناتوانی هستند. اگر سابقه خانوادگی بیماری قلبی دارید، مهم است که زودتر وضعیت و سلامت خودتان را برای بررسی و غربالگری بیماری های قلبی ارزیابی کنید. آزمایش خون و آزمایش سلامت قلب می تواند به یافتن بیماری های قلبی یا شناسایی مشکلاتی که می تواند منجر به بیماری های قلبی شود کمک کند. انواع مختلفی از تست های سلامت قلب وجود دارد. پزشک شما بر اساس علایم شما (در صورت وجود) ، عوامل خطر و سابقه پزشکی تصمیم خواهد گرفت که به کدام آزمایش یا آزمایش نیاز دارید. اما تست های بررسی و ارزیابی سلامت قلب زیاد هستند که ما در این مقاله از سعی کرده ایم آنها را معرفی کنیم تا شما با اطلاع از آنها بتوانید در تصمیم خود برای ارزیابی قلب تان سهیم باشید. پس اگر نگران وضعیت و سلامت قلب خود هستید، این مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چک کردن نبض گرفتن نبض بخش بسیار مهمی از بررسی سلامت قلب است. تعداد ضربان قلب در دقیقه را اندازه گیری می کند، منظم بودن یا نبودن نبض را ارزیابی می کند و قدرت نبض را مشخص می کند. پرستار یا پزشک شما ممکن است نبض شما را بررسی کند، یا می توانید خودتان آن را بررسی کنید. فشار خون فشار خون، یک اندازه گیری مهم است که می تواند توسط پزشک، پرستار یا دستیار مراقبت های بهداشتی انجام شود. به صورت دو قرایت ثبت شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این فشار داخل رگ های خونی را در زمانی که قلب منقبض می شود و خون را به خارج از شریان ها می فرستد ثبت می کند. این فشار زمانی که قلب دوباره پر از خون می شود را ثبت می کند. فشار خون شما در طول روز بسته به کاری که انجام می دهید در نوسان است. "اثر کت سفید" زمانی است که فشار خون شما با فکر اندازه گیری فشار خون افزایش می یابد. برای جلوگیری از این امر هنگام گرفتن فشار خون، سعی کنید آرام باشید. ممکن است از شما خواسته شود که حداقل پنج دقیقه قبل ساکت بنشینید. به فردی که فشار خون شما را فشار می دهد در مورد داروهای تجویز شده ای که مصرف می کنید بگویید. گاهی اوقات ممکن است پزشک از شما بخواهد که فشار خون خود را در خانه در یک دوره زمانی مشخص کنترل کنید. این می تواند با نظارت ساعته سرپایی یا با نظارت خانگی باشد. اکوکاردیوگرام یا "اکو"، اسکن اولتراسوند از قلب است. از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصویری از قلب شما استفاده می کند. این یک روش بدون درد است که معمولا در بیمارستان یا در یک کلینیک سرپایی انجام می شود. شما ژله را روی سینه برهنه‌تان می‌مالید و یک اپراتور باتجربه کاوشگر را دور سینه‌تان حرکت می‌دهد تا دید خوبی از قلب شما داشته باشد. این تست سلامت قلب می تواند موارد زیر را برای وضعیت قلب شما بررسی کند: اندازه قلب چقدر عضله قلب منقبض و آرام می باشد. دریچه ها چقدر خوب کار می کنند. الکتروکاردیوگرام ( ECG ) آزمایشی است که فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می کند. ECG آنچه را که در نواحی مختلف قلب اتفاق می‌افتد منعکس می‌کند و به شناسایی هرگونه مشکل در ریتم یا ضربان قلب کمک می‌کند. ECG بدون درد است و حدود - دقیقه طول می کشد تا انجام شود. نوار قلب ساعته یا سرپایی در این آزمایش الکترودها به یک جعبه کوچک وصل شده و به یک تسمه متصل می شوند. شما این کمربند را به مدت ساعت در حین انجام فعالیت های عادی روزانه خود می بندید. ECG نظارت خواهد شد و می تواند هر گونه ناهنجاری را در طول روز ثبت کند. همچنین از شما خواسته می شود که علایم را ثبت کنید. سپس این می تواند توسط الکتروفیزیولوژیست یا متخصص قلب ارزیابی شود. تست اضطراب این یا تست تحمل ورزش ( ETT ) یا تست تردمیل شبیه ECG است، اما فعالیت قلب را هنگامی که سخت‌تر کار می‌کند، ثبت می‌کند، برای مثال زمانی که روی تردمیل راه می‌روید. این ECG "ورزش" نحوه واکنش قلب به ورزش را ثبت می کند. تست شیب آزمایش شیب به پزشک این امکان را می دهد که فشار خون و ضربان قلب شما را هنگامی که دراز کشیده و ایستاده اید کنترل کند. این تست برای ارزیابی علایمی که ممکن است تجربه کرده‌اید، مانند سبکی سر یا سرگیجه را ارزیابی کند و ببیند آیا علایم شما با فشار خون یا ضربان قلب شما مرتبط است یا خیر. این آزمایش معمولا به عنوان یک قرار سرپایی در بخش الکتروفیزیولوژی انجام می شود. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) این اسکن بدون درد از یک میدان مغناطیسی داخل دستگاه اسکن برای تولید تصاویری از قلب و عروق خونی استفاده می کند. برای بررسی مشکلات ساختار قلب و خون رسانی مفید است. برای گرفتن تصاویر از افرادی که مشاهده آناتومی عروق و قلب آنها با استفاده از آنژیوگرافی دشوار است بسیار مفید است. MRI قلب (تصویربرداری تشدید مغناطیسی) یک آزمایش تصویربرداری بدون درد است که از امواج رادیویی، آهنرباها و رایانه برای ایجاد تصاویر دقیق از قلب شما استفاده می کند. این می تواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد که آیا شما بیماری قلبی دارید یا خیر، و اگر چنین است، چقدر شدید است. MRI قلب همچنین می تواند به پزشک شما کمک کند تا بهترین راه را برای درمان مشکلات قلبی مانند: پریکاردیت تومورهای قلبی بیماری عروق کرونر مشکلات دریچه قلب آسیب ناشی از حمله قلبی یک دستگاه بزرگ و تونل مانند است. شما هنوز روی میزی دراز کشیده اید که شما را به دستگاه MRI می کشاند. دستگاه هنگام عکس گرفتن از قلب شما صداهای بلندی تولید می کند. معمولا حدود - دقیقه طول می کشد. گاهی اوقات قبل از آزمایش، ممکن است رنگ کنتراست تزریق شود. این رنگ قلب و عروق خونی شما را در تصاویر برجسته می کند. توموگرافی کامپیوتری قلب (سی تی قلب) سی تی قلب از یک دستگاه اشعه ایکس ویژه استفاده می کند که در اطراف بدن شما حرکت می کند و تصاویر سه بعدی دقیقی از قلب شما می گیرد. سی تی اسکن قلب (توموگرافی کامپیوتری) یک آزمایش تصویربرداری بدون درد است که از اشعه ایکس برای گرفتن تصاویر دقیق از قلب و عروق خونی آن استفاده می کند. رایانه ها می توانند این تصاویر را برای ایجاد یک مدل سه بعدی (سه بعدی) از کل قلب ترکیب کنند. این آزمایش می تواند به پزشکان در تشخیص یا ارزیابی موارد زیر کمک کند: مشکلات آیورت بیماری های پریکارد بیماری عروق کرونر تجمع کلسیم در عروق کرونر مشکلات در عملکرد قلب و دریچه ها قبل از انجام آزمایش، یک رنگ کنتراست تزریق می کنید. این رنگ قلب و عروق خونی شما را در تصاویر برجسته می کند. سی تی اسکنر یک دستگاه بزرگ و تونل مانند است. شما بی حرکت روی میزی دراز می کشید که شما را به داخل اسکنر می کشاند و اسکنر حدود دقیقه عکس ها را می گیرد. آنژیوگرافی عروق کرونر کرونری نوعی اشعه ایکس است که برای بررسی شریان‌های کرونر خونرسانی به عضله قلب استفاده می‌شود. این بهترین روش برای تشخیص بیماری عروق کرونر، شرایطی که بر شریان های اطراف قلب ت ثیر می گذارد، است. در طول آزمایش، یک لوله بلند و انعطاف پذیر به نام کاتتر در یک رگ خونی در کشاله ران یا بازو قرار داده می شود. سپس نوک کاتتر به قلب و عروق کرونر شما وارد می شود. سپس رنگ مخصوص از طریق کاتتر خوب به شریان های کرونر تزریق می شود و تصاویر اشعه ایکس گرفته می شود. به این تصاویر ایجاد شده در طی آنژیوگرافی آنژیوگرافی می گویند. از این تصاویر برای شناسایی تنگی یا انسداد شریان هایی که ممکن است مسیول علایم شما باشد استفاده می شود. این آزمایش همچنین گاهی اوقات برای تشخیص بیماران مبتلا به بیماری دریچه قلب و عضله لازم است. اسکن تالیوم (سینتی گرافی پرفیوژن میوکارد) این اسکن نشان می دهد که چقدر خون از طریق عروق کرونر به عضله قلب می رسد. مقدار کمی تالیم (ماده رادیواکتیو) به داخل سیاهرگ تزریق می شود و یک دوربین مخصوص در اطراف قلب شما حرکت می کند. دوربین آثاری از تالیم را می‌گیرد و عکس‌هایی تولید می‌کند. از آنجایی که تالیم به‌خوبی به مناطقی که خون ضعیفی دارد حرکت نمی‌کند، می‌توان از تصاویر برای مشاهده میزان خون به قلب شما استفاده کرد. اگر نمی توان این کار را انجام داد یا زمانی که به اطلاعات خاصی در مورد عضله قلب نیاز است که تست ورزش تردمیل نمی تواند ارایه دهد، جایگزین مفیدی برای تست ورزش است. این کار در حالت استراحت و در حین ورزش انجام می شود. سطوح بسیار کم تابش استفاده شده ایمن در نظر گرفته می شود. اشعه ایکس قفسه سینه رادیوگرافی قفسه سینه برای نشان دادن اندازه و شکل قلب و تشخیص اختلالات قفسه سینه مفید است. این می تواند اطلاعات بیشتری را در مورد علایم شما به پزشکان ارایه دهد (که اغلب می تواند به بیماری قفسه سینه و قلب مربوط شود) و همچنین می تواند هر مایعی را در ریه ها نشان دهد که ممکن است ناشی از بیماری قلبی باشد. آزمایشات خون تعدادی آزمایش خون وجود دارد که می توان برای رد سایر علل علایم قلبی و اندازه گیری سطوح مختلف در بدن که می تواند بر قلب ت ثیر بگذارد، انجام داد. در صورت شروع یک داروی جدید قلب، ممکن است آزمایش خون نیز انجام شود. رایج ترین آنها عبارتند از: این آزمایش سطح قند خون را اندازه گیری می کند. این آزمایش ها عملکرد کبد و عملکرد تیرویید را اندازه گیری می کنند. سطح اوره به نظارت بر عملکرد کلیه ها کمک می کند. الکترولیت ها به تثبیت ریتم قلب کمک می کنند. این آزمایش سطح گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها را اندازه گیری می کند. همچنین میزان هموگلوبین (جزء حامل اکسیژن گلبول های قرمز) را اندازه گیری می کند. تروپونین پروتیینی است که با آسیب عضله قلب در جریان خون آزاد می شود. سطح تروپونین اندازه گیری سریع و دقیق هرگونه آسیب عضله قلب را فراهم می کند. این برای کمک به ارزیابی پس از حمله قلبی مشکوک استفاده می شود. ممکن است پس از پذیرش در بیمارستان و/یا ساعت پس از شروع علایم مصرف شود. کاتتریزاسیون قلبی کاتتریزاسیون قلبی یک روش پزشکی است که برای تشخیص و درمان برخی از بیماری های قلبی استفاده می شود. برای این روش، پزشک یک کاتتر (لوله بلند، نازک و انعطاف پذیر) را در یک رگ خونی در بازو، کشاله ران یا گردن شما قرار می دهد و آن را به قلب شما می زند. پزشک می تواند از کاتتر برای موارد زیر استفاده کند: آنژیوگرافی عروق کرونر انجام می شود. این شامل قرار دادن نوع خاصی از رنگ در کاتتر است، بنابراین رنگ می تواند از طریق جریان خون به قلب شما برسد. سپس پزشک از قلب شما عکسبرداری با اشعه ایکس می گیرد. این رنگ به پزشک اجازه می دهد تا عروق کرونر شما را در عکس رادیوگرافی ببیند و بیماری عروق کرونر (تجمع پلاک در رگ ها) را بررسی کند. از خون و عضله قلب نمونه برداری می شود. اگر پزشک تشخیص داد که شما به آن نیاز دارید، اقداماتی مانند جراحی جزیی قلب یا آنژیوپلاستی را انجام دهید.

از بسیاری جهات با هم مرتبط هستند. اگر سرطان دارید، ممکن است به دلیل خود سرطان یا به دلیل درمان های سرطان، مانند شیمی درمانی، دچار کم خونی شوید. افراد مبتلا به سرطان نیز ممکن است به دلایلی غیر از سرطان دچار شوند. اگر کم خونی دارید اما سرطان ندارید، پزشک ممکن است تشخیص سرطان را به عنوان یک علت احتمالی توصیه کند. سرطان و کم خونی از جهات مختلفی با هم ارتباط دارند. کم خونی برای کسانی که سرطان دارند، به ویژه سرطان روده بزرگ یا سرطان مرتبط با خون مانند یا لنفوم، ممکن است یکی از اولین علایم بیماری باشد. اگر کم خونی دارید و دلیل مشخصی برای آن وجود ندارد (مانند خونریزی شدید قاعدگی) ، پزشک ممکن است در مورد غربالگری یا آزمایش های دیگر با شما مشورت کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم خونی، کمبود گلبول های قرمز خون یا ظرفیت انتقال اکسیژن آنها است. کم خونی می تواند ناشی از شرایطی باشد که به طور مستقیم روی گلبول های قرمز خون ت ثیر می گذارد، یا ممکن است در عوض ناشی از کمبود آهن رخ دهد. مولکول های هموگلوبین موجود در گلبول های قرمز خون شما حاوی آهن است که برای اتصال و انتقال اکسیژن به بافت های شما عمل می کند. کم خونی یک تشخیص نیست، بلکه یک علامت است که علل زیادی دارد. هنگامی که کم خونی دارید (چه تعداد گلبول های قرمز خون کم باشد یا هموگلوبین موجود در گلبول های قرمز خون شما) ، ظرفیت رساندن اکسیژن به بافت های بدن کاهش می یابد. اگر کم خونی شدید باشد، این می تواند منجر به علایمی مانند خستگی، تنگی نفس و حتی بیهوشی شود. کم خونی ممکن است با علایمی همراه باشد، از جمله: دست یا پاهای سرد افزایش حساسیت به عفونت احساس ضعف یا خستگی در تمام اوقات (مربوط به سابقه آسم یا بیماری قلبی نیست) (احساس نیاز به خوردن وسایلی که غذایی نیستند مانند خاک) توجه به این نکته مهم است که همه کسانی که کم خون هستند علایم را بروز نمی دهند. اگر یک یا چند علامت کم خونی دارید، به خصوص اگر سابقه خانوادگی سرطان روده بزرگ دارید، صحبت با پزشک خود را به تعویق نیندازید. برخی از دلایل احتمالی کم خونی عبارتند از: از دست دادن خون منجر به کم خونی می تواند از دست دادن مقدار زیادی خون (مانند جراحی، قاعدگی یا تصادف با وسیله نقلیه موتوری) یا از دست دادن مزمن مقادیر میکروسکوپی خون (مانند پولیپ ها و تومورهای دستگاه گوارش) باشد. کمبود رژیم غذایی در غذاهای غنی از آهن ممکن است منجر به کم خونی فقر آهن شود. به خصوص در زنانی که قاعدگی منظم دارند. رژیم کمبود ویتامین B می تواند منجر به کم خونی شود که با سلول های قرمز بزرگ خون (کم خونی مخرب) مشخص می شود. کمبود فولات همچنین می تواند منجر به کم خونی شود. تعدادی از شرایط پزشکی، مانند بیماری مزمن کلیه می تواند منجر به کم خونی شود. این به عنوان کم خونی بیماری مزمن شناخته می شود. ممکن است در جذب آهن از آنچه می خورید مشکل داشته باشید. سو ءجذب می تواند در نتیجه بیماری های مزمن روده مانند بیماری کرون یا در نتیجه اسهال مزمن باشد. در این شریط بدن شما نمی تواند آهن را به اندازه کافی سریع جذب کند. شرایطی مانند کم خونی همولیتیک خودایمنی می تواند منجر به تخریب گلبول های قرمز خون شود. این وضعیت می تواند در افراد بدون سرطان رخ دهد. اما به خصوص در افراد مبتلا به شایع است. چندین دارو از جمله برخی آنتی بیوتیک ها وجود دارد که می تواند منجر به کم خونی همولیتیک ناشی از دارو شود. دلایل کم خونی که به سرطان مربوط می شوند (یا به دلیل خود سرطان یا به دلیل درمان های سرطان) عبارتند از: شیمی درمانی می تواند باعث کم خونی شود. برخی از سرطان ها مانند لنفوم ها یا متاستازهای ناشی از سرطان پستان می توانند به مغز استخوان حمله کند. حتی جایگزین سلول های مغز استخوان را که سلول های قرمز خون را ایجاد می کنند، شوند. مقادیر بالای سیتوکین های مربوط به برخی سرطان ها می تواند تولید سلول های قرمز خون توسط مغز استخوان را کندتر کند. سرطان به خودی خود باعث اشتهای ضعیفی می شود که می تواند منجر به کمبودهای غذایی منجر به کم خونی گردد. شیمی درمانی علاوه بر ت ثیر بر مغز استخوان، می تواند علایمی مانند زخم دهان، تغییرات چشایی و از دست دادن اشتها را ایجاد کند که منجر به کم خونی می شود. شیمی درمانی به همه سلولهای در حال رشد، نه فقط سلولهای سرطانی، حمله می کند. شیمی درمانی دلیل شایع کم خونی در افراد مبتلا به سرطان است و این در بسیاری از داروهایی که معمولا استفاده می شوند رخ می دهد. آزمایش خون معمولا قبل از هر بار تزریق شیمی درمانی انجام می شود. اگر تعداد گلبول های قرمز خون خیلی کم باشد، ممکن است لازم باشد شیمی درمانی به ت خیر بیفتد. برخی از افراد مبتلا به سرطان تحت درمان دارویی قرار می گیرند که تولید گلبول های قرمز خون را تحریک می کنند تا ادامه یابد. در مطالعه ای در سال ، از افراد مراجعه کننده به کلینیک به دلیل کم خونی فقر آهن مشخص شد که سرطان روده بزرگ دارند. کم خونی در زمان تشخیص سرطان روده بزرگ در گذشته با پیش آگهی ضعیفی همراه بود. اما به نظر نمی رسد در مطالعات اخیر این مورد وجود داشته باشد. کم خونی با شمارش کامل خون تشخیص داده می شود که در آن تعداد کم گلبول های قرمز خون یا سطح هموگلوبین کم وجود دارد. تعداد گلبول های قرمز خون طبیعی . تا . تریلیون سلول در لیتر در مردان و ، . تریلیون سلول در لیتر در زنان است. میزان هموگلوبین در مردان کمتر از . گرم در میلی لیتر یا در زنان . گرم در میلی لیتر پایین محسوب می شود. یک هماتوکریت طبیعی در مردان تا درصد و در زنان تا درصد است. پزشکان برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد علل احتمالی کم خونی، سایر آزمایشات آزمایشگاهی را نیز بررسی می کنند. برخی از این موارد عبارتند از: MCV اطلاعاتی در مورد اندازه گلبول های قرمز خون، طبیعی، کوچک (مانند کمبود آهن) یا بزرگ (مانند کمبود فولات و B ) می دهد. RDW اطلاعات بیشتری در مورد اندازه سلولهای قرمز خون می تواند در تشخیص علل مختلف آن موثر باشد MCHC اطلاعات بیشتری در مورد شکل گلبول های قرمز خون را نشان می دهد. هنگامی که علت کم خونی در کسی بدون سرطان مشخص نیست، ممکن است آزمایشاتی برای رد سرطان، به ویژه سرطان روده بزرگ و سرطان های مرتبط با خون، در نظر گرفته شود، این بستگی به عواملی از جمله سن فرد و غیره دارد. درمان کم خونی در افراد مبتلا به سرطان شامل دو مرحله اصلی است. اولین مورد، درمان علت اصلی کم خونی است که گاهی می تواند علت را از بین ببرد. هدف از درمان نیز درمان خود کم خونی است، خصوصا اگر علایمی ایجاد کند یا به سرعت ایجاد شود. درمان کم خونی به علت اصلی آن بستگی دارد، که می تواند موارد مختلفی باشد. برای کم خونی ناشی از شیمی درمانی، ممکن است نیاز باشد که انفوزیون بعدی شما لغو یا به ت خیر بیفتد. اگر سرطان شما به مغز استخوان شما حمله کرده باشد، اولین اقدام درمان سرطان مغز استخوان خواهد بود. درمان برای کم خونی ممکن است شامل موارد زیر باشد: اگر کم خونی شما خفیف باشد، صرف خوردن غذاهای غنی از آهن کافی است. مدتی طول می کشد (به ترتیب ماه ها) تا تعداد گلبول های قرمز خون شما فقط از طریق این روش بازیابی شود. غذاهای غنی از آهن که ممکن است انتخاب های خوبی برای بیماران باشند شامل جگر (مرغ یا گوشت گاو) ، گوشت قرمز، غلات غنی شده با آهن و حبوبات است. مکمل های آهن ممکن است تجویز شوند. اما این موارد را فقط با نظر پزشک مصرف کنید. مطالعات نشان می دهد آهن وریدی می تواند برای برخی از افراد مبتلا به کم خونی ناشی از سرطان بسیار مفید باشد. اینها می توانند یبوست آور باشند. بنابراین ممکن است پزشک شما یک نرم کننده مدفوع را نیز توصیه کند. انتقال خون راهی برای افزایش سریع شمارش گلبول های قرمز خون است و اگر کم خونی شما علایم قابل توجهی ایجاد کند معمولا از آن استفاده می شود. اینها تولید سلولهای قرمز خون در مغز استخوان شما را تحریک می کنند. داروهای Procrit یا Epogen ( epoetin alfa ) یا Aranesp ( darbepoetin alfa ) مشابه ترکیباتی هستند که این ترکیبات توسط بدن خودمان ساخته می شوند تا تولید گلبول های قرمز خون را تحریک کنند. از استروییدها گاهی برای درمان کم خونی همولیتیک با لنفوم استفاده می شود. کنار آمدن با کم خونی، به ویژه خستگی ناشی از آن، دشوار است. در حالی که خستگی به خودی خود خطرناک نیست، بسیاری از افراد خستگی سرطان را یکی از آزار دهنده ترین علایم سرطان و درمان های سرطان می دانند. برخی اقدامات ساده می توانند در هنگام ارزیابی و درمان کم خونی شما موثر باشد. ایستادن یا نشستن به آرامی می تواند در پیشگیری از افت فشار خون ارتوستاتیک یا کاهش فشار خون موثر باشد. فعالیت در طول روز و اولویت بندی فعالیت ها نیز مفید است. خوب غذا خوردن و اطمینان از هیدراته بودن هم برای کم خونی و هم برای کنار آمدن با خود سرطان مهم است.

هیچ بیماری یا دلیلی برای نگرانی نیست، اما در صورت عدم توجه می تواند باعث ناراحتی بی نظیر شود و خطرات بالقوه سلامتی را ایجاد کند. جدا از اینکه باعث حمله سینوسی می شود، می تواند باعث سردرد های آزاردهنده ای شود که فروکش نمی کنند. در موارد شدید، ممکن است منجر به مشکلات بینایی و تنفسی شود. بینی اولین خط دفاعی است و مراقبت از آن برای سلامتی کاملا ضروری است. خشک شدن بینی وقتی اتفاق میفتد که مجاری داخلی بینی خشک شود. این امر همچنین می تواند باعث ایجاد پوسته در مخاط داخلی بینی شود. در اینجا موثرترین درمان های خانگی برای خشکی بینی وجود دارد که می توانید با استفاده از آنها از این بیماری خلاص شوید. روغن نارگیل می تواند به مرطوب سازی پوست و پر کردن شکاف بین سلول های خشک کمک کند. استفاده از آن روی سوراخ های بینی می تواند در پیشگیری از خشکی و کاهش درد موثر باشد. اما مطمین شوید که در این درمان زیاده روی نکنید. در هر سوراخ بینی یک یا دو قطره روغن نارگیل بریزید. این کار را روزی یکبار انجام دهید. آب نمک یک درمان خانگی ساده برای خشکی بینی است و می توان آن را به راحتی در خانه تهیه کرد. آب نمک به عنوان یک مرطوب کننده عمل می کند و لایه بینی را مرطوب نگه می دارد. به پاکسازی مخاط و تحریک کننده های مجرای بینی کمک می کند. در تهیه آب نمک، از نمک غذایی استفاده نکنید زیرا ممکن است حاوی مواد افزودنی دیگری باشد که می تواند مخاط بینی را بیشتر تحریک کند. قاشق چای خوری نمک خالص یا نمک دریا با آب مخلوط کنید و این را در بطری اسپری بریزید. سر خود را به سمت زمین خم کرده و چند بار آب نمک را به داخل حفره های بینی بپاشید. همچنین می توانید مقداری از آب شور کف دست خود بگیرید و آن را استشمام کنید تا در حفره های سینوس تا حد ممکن برسد. بعد از ثانیه آن را خارج کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسپری های نمکی بینی باعث مرطوب شدن مجاری بینی می شوند. این به بهبود جریان مخاط و پاکسازی مواد تحریک کننده، مانند گرد و غبار، خاک و گرده کمک می کند، قبل از اینکه فرصتی برای التهاب ایجاد کنند. اسپری های نمکی بینی به طور کلی ملایم بوده و در داروخانه ها بدون نسخه دریافت می شوند. همیشه بسته بندی این محصولات را با دقت بخوانید و حتما دستورالعمل ها را دنبال کنید. همچنین، فرد می تواند یک محلول نمکی را در خانه با استفاده از مواد زیر درست کند: جوش شیرین یک بطری کوچک اسپری اونس یا فنجان آب مقطر یا همان مقدار آب شیر که - دقیقه جوشانده است. نمک غیر ید دار، که در حالت ایده آل نباید حاوی مواد ضد انعقاد یا مواد نگهدارنده باشد، زیرا باعث تحریک مجاری بینی می شود. برای ساخت و استفاده از محلول نمکی (برای بزرگسالان) می توانید مراحل زیر را انجام دهید: قاشق چایخوری نمک را با قاشق چایخوری جوش شیرین مخلوط کرده و این مخلوط را در یک ظرف کوچک ضد هوای ذخیره کنید. قاشق چایخوری از مخلوط را به آب اضافه کنید. در صورت استفاده از آب جوشانده بگذارید ابتدا کاملا سرد شود. محلول را داخل بطری اسپری بریزید. سر را به سمت جلو متمایل کنید، از طریق بینی به آرامی نفس بکشید و محلول را یک یا دو بار در هر سوراخ بینی اسپری کنید. یک راه حل جدید تهیه کنید و قبل از هر بار استفاده از تمیز بودن بطری اسپری اطمینان حاصل کنید. بیشتر داروخانه ها اسپری های نمکی بینی را بدون نسخه می فروشند. از اسپری نمکی - بار در روز استفاده کنید. نوشیدن کم آب می تواند باعث خشک شدن بافت های بدن، از جمله بافت های داخل مجاری بینی شود. در گذشته، مقامات بهداشتی نوشیدن لیوان آب در روز را توصیه می کردند. با این حال، بررسی ها از سال نشان می دهد که بهترین راه برای هیدراته نگه داشتن بدن، نوشیدن آب در هر زمان که احساس تشنگی می کنید، به استثنای ورزش های شدید است. روغن به افزایش رطوبت پوست کمک می کند و دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی است. یک مطالعه نشان می دهد که آلفا توکوفرول (نوعی ویتامین E ) می تواند به درمان رینیت آلرژیک ناشی از گرده کمک کند. از این رو، ممکن است مخاط بینی را مرطوب کند، خشکی را برطرف کرده و روند بهبودی مجاری بینی را تسریع کند. کپسول ویتامین E را سوراخ کنید. سر خود را به سمت بالا متمایل و دو تا سه قطره از روغن را در سوراخ های بینی بریزید. این کار را بار در روز انجام دهید. روغن زیتون مانند روغن نارگیل باعث آبرسانی به پوست داخل مجاری بینی می شود و در نتیجه خشکی آن را برطرف می کند. با استفاده از قطره چکان، چند قطره روغن زیتون در سوراخ های بینی بریزید. این کار را روزانه بار تکرار کنید. محتوای ویتامین E روغن کنجد بیشتر از اکثر روغن های دیگر است. این یک مرطوب کننده عالی برای خشکی پوست است. در یک بررسی ثابت شده است که روغن کنجد بهتر از روش استفاده از آب نمک برای رفع خشکی بینی اثر می کند. سر خود را به سمت عقب متمایل کنید و در هر سوراخ بینی یک قطره روغن کنجد بریزید. نفس عمیق بکشید تا روغن به مجاری داخلی بینی برسد. این کار را بار در روز انجام دهید. راحت ترین راه برای از بین بردن خشکی بینی استنشاق بخار در فواصل منظم است. این داروی تسکین دهنده باعث خشک شدن مخاط خشک شده در مجاری بینی می شود. آب داغ را در ظرف بریزید. سر خود را با حوله بپوشانید و بخار ظرف را حدود دقیقه استنشاق کنید. خشکی در محیط می تواند باعث بدتر شدن خشکی بینی و تحریک احتقان شود. حفظ رطوبت در اتاقی که بیشتر روز را در آنجا می گذرانید در شرایط آب و هوایی سرد یک ضرورت است. مرطوب کننده ها یا بخار کننده ها برای افزودن رطوبت به محیط اطراف استفاده می شوند و می توانند علایمی مانند تحریک در بینی و خشکی را کاهش دهند. در صورت نبود رطوبت ساز، می توان ظرفی را پر از آب کنید و آن را در نزدیکی سیستم های گرمایشی قرار داد تا رطوبت محیط ایجاد شود. سونا یکی از بهترین راه ها برای درمان خشکی بینی و درد عضلات است. اگر سونا را دوست ندارید، به راحتی حمام را گرم کنید، چند قطره روغن عطر به آن اضافه کنید و چند دقیقه در دمای آن بمانید. یک روش درمانی که مردم معمولا برای رفع تسکین بینی در بینی خود به آن متوسل می شوند استفاده از وازلین است. با این حال، این درمان توسط پزشکان توصیه نمی شود. کاربرد داخلی وازلین با نوعی در ارتباط است. از این رو، این کار را هرگز انجام ندهید. موارد ذکر شده در بالا درمان های خانگی ساده برای خشکی بینی بودند. همراه با این داروهای خانگی، از رژیم غذایی غنی از پروتیین برای کمک به مبارزه با عفونت پیروی کنید. در صورت بروز هرگونه عارضه جانبی، استفاده از داروی خاص را متوقف کرده و داروی ملایم تری را امتحان کنید. در صورت تشدید بیماری به خونریزی و تنفس، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. علل عمده خشکی بینی از تهویه هوا و کمبود آب گرفته تا عوارض جانبی داروها مانند داروهای ضد احتقان و است. خشکی بینی منجر به تحریک بینی، خارش، تورم، و خونریزی از بینی می شود. وقتی این خشکی بیش از روز طول بکشد، باید با پزشک خود مشورت کنید زیرا ممکن است شرایط زمینه ای جدی مانند را نشان دهد. همچنین، اگر علایم مربوط به عفونت ها مانند تب بالا، خونریزی بدون توقف و بی حالی را تجربه کردید، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. از عوارض احتمالی خشکی بینی می توان به خشکی پوست، بثورات پوستی، خس خس سینه و سایر مشکلات تنفسی اشاره کرد. مایعات کافی بنوشید. کاهش مایعات بدن باعث خشک شدن بافت های بدن می شود. برای عملکرد موثر بافت های بینی آب زیادی لازم است. حداقل هشت تا ده لیوان آب در روز بنوشید. غذای گرم و تند یا مواد مایع بخورید، به عنوان مثال سوپ مرغ، می تواند سوراخ های بینی را مرطوب کرده و تا حدودی به شما کمک کند. مصرف کافیین و نمک مصرفی خود را کاهش دهید زیرا این عوامل منجر به کم آبی بدن هستند. اگر بینی شما خشک است از مصرف این مواد غذایی خودداری کنید. وقتی قسمت داخلی بینی خشک است، ممکن است ناراحت کننده و گاهی دردناک باشد، اما فرد معمولا می تواند آن را در خانه درمان کند. درمان های خانگی برای خشکی بینی شامل استنشاق بخار، استفاده از مرطوب کننده و استفاده از اسپری های بینی یا شستشو است اصطلاح پزشکی برای احساس خشکی در مجاری بینی، رینیت سیکا است. این اغلب ناشی از سرماخوردگی یا آلرژی است برخی از داروها مانند داروهای ضد احتقان بینی و آنتی هیستامین ها نیز می توانند باعث خشکی یا بدتر شدن آن شوند. بندرت، خشکی بینی مداوم می تواند وضعیت پزشکی جدی تری را نشان دهد، مانند: این اختلال ایمنی بر غده هایی که مایعات ترشح می کنند مانند اشک و بزاق ت ثیر می گذارد. باعث خشکی چشم و دهان می شود و همچنین می تواند بینی و سایر قسمت های بدن را تحت ت ثیر قرار دهد: این وضعیت باعث می شود که پوشش مجاری بینی کوچک شده و پوسته های ضخیم و خشک در داخل بینی ایجاد شود. این عوارض می تواند از دست دادن بو، خون دماغ و عفونت باشد. اگر بینی شما به شدت یا مداوم خشک است، به پزشک مراجعه کنید. خونریزی مکرر از بینی یا علایم عفونت باشد، بهتر است به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

، فعالیتی با ت ثیر کم می باشد که تعدادی از مزایای سلامتی را به همراه دارد. افراد برای پیاده روی باید طول و شدت پیاده روی را در نظر داشته باشد تا بتواند بهترین نتیجه گیری را بگیرد. تحقیقات نشان می دهد یک پیاده روی کوتاه بعد از غذا خوردن به مدیریت سطح گلوکز یا قند خون فرد کمک می کند. ورزش متوسط روزانه همچنین می تواند باعث کاهش گاز و نفخ شکم، بهبود خواب و تقویت سلامت قلب شود. با این حال، پیاده روی بعد از غذا خوردن نکات منفی بالقوه ای دارد. اینها شامل سوء هاضمه و درد معده است. فرد باید طول، شدت و زمان پیاده روی بعد از غذا را در نظر بگیرد. پیاده روی فواید زیادی دارد. اما مدارک محدودی در مورد فواید پیاده روی بعد از غذا خوردن وجود دارد. افراد باید شرایط شخصی خود را در نظر بگیرند و بدانند پیاده روی در ساعات مختلف روز مزایای سلامتی زیادی دارد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مزایای پیاده روی بعد از غذا خوردن، نکات منفی احتمالی و چگونگی تعیین طول و شدت ایده آل پیاده روی، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پیاده روی بعد از غذا خوردن فواید زیادی دارد. برخی از این موارد شامل موارد زیر است: با توجه به بررسی های صورت گرفته، ورزش متوسط روزانه علایم مانند گاز را در افراد مبتلا به ( IBS ) بهبود می بخشد. یافته های آنها حاکی از آن است که افراد، وقتی تعداد گام های روزانه خود را از به افزایش دهند، می توانند علایم خود را تا % کاهش دهند. محققان پیشنهاد می کنند حرکت بدن، سیستم هضم را تحریک کرده و این امر به عبور غذا کمک می کند. ذکر این نکته حایز اهمیت است که این مطالعه بر روی دانشجویان دانشگاه انجام شده است، اکثر آنها زنان را معرفی می کنند. همه آنها با IBS تشخیص داده شده بودند و برای کاهش علایم از دارو استفاده نمی کردند. این مطالعه همچنین به طور خاص راه رفتن درست بعد از غذا خوردن را بررسی نکرده است. در حالی که این بررسی نشان می دهد که یک فرد می تواند با افزایش تعداد قدم های خود، مشکلات متداول گوارشی را کاهش دهد، اما صرفا ارتباط بین این دو موارد را نشان می دهد. این بدان معناست که یافته های مشاهده شده برای همه جمعیت ها اعمال نخواهد شد. بررسی های صورت گرفته مختلف در مورد پیاده روی بعد از غذا خوردن نتایج متناقضی دارند. یک مطالعه در آلمان نشان می دهد هنگام پیاده روی بعد از غذا به معنای تخلیه سریع معده است و بر علایم GI ت ثیری ندارد. بعد از یک وعده غذایی، گلوکز خون افزایش می یابد، خصوصا اگر در وعده غذایی زیادی وجود داشته باشد. این افزایش قند خون موقتی است. در شخصی که دیابت ندارد، بدن انسولین ترشح می کند. انسولین قند خون را کاهش می دهد و به کنترل سطح کمک می کند. در یک فرد بدون دیابت، افزایش قند خون پس از خوردن کربوهیدرات کاملا طبیعی است. زیرا با تجزیه دستگاه گوارش، کربوهیدرات ها به قند تبدیل شده و سپس قند وارد جریان خون می شود. قند سلولهای بدن یعنی مهمتر از همه مغز، را با انرژی اساسی ت مین می کند. در افراد سالم، لوزالمعده انسولین کافی برای تنظیم قند خون آزاد می کند. با این حال، رژیم های غذایی و اصلاحات دیگری در سبک زندگی وجود دارد که فرد می تواند برای حمایت از کنترل قند خون، که کلیدی در سلامت کلی است، انجام دهد. روش های مختلفی وجود دارد که فرد می تواند گلوکز خون خود را کنترل کند و پیاده روی بعد از غذا خوردن یکی از آنهاست. مطابق با یک مطالعه صورت گرفته در ، زمان پیاده روی بر میزان قند خون بعد از غذا، یا سطح قند خون بعد از غذا ت ثیر می گذارد. یافته ها حاکی از آن است که پیاده روی کوتاه بعد از غذا خوردن، میزان گلوکز خون را بیش از پیاده روی قبل از غذا کاهش می دهد. توجه به این نکته مهم است که این مطالعه روی بزرگسالان غیر دیابتی انجام شده است. طرح مطالعه شامل اطلاعات مربوط به سایر عوامل جمعیت شناختی مانند نژاد شرکت کنندگان نبود، بنابراین ممکن است نشان دهنده جمعیت های بزرگتر نباشد. پیاده روی راهی ممکن برای بهبود سلامت روان است. زیرا هورمون های استرس از جمله آدرنالین و کورتیزول را کاهش می دهد. در هنگام پیاده روی، بدن آزاد می کند که مانند مسکن طبیعی عمل خواهد کرد. اینها باعث کاهش ناراحتی، تقویت روحیه، کاهش استرس و ایجاد احساس آرامش می شوند. با این حال، تحقیقات نشان نمی دهد که پیاده روی بعد از غذا به طور خاص سلامت روان فرد را بهبود می بخشد. برای اثربخشی بهتر فرد باید هر زمان که مناسب تر باشد، پیاده روی کند. ورزش منظم، می تواند به رفع بی خوابی کمک کند. این تمرین می تواند شامل پیاده روی باشد. تحقیقات نشان می دهد که برای برخی افراد، ورزش منظم می تواند به اندازه داروی بی خوابی موثر باشد. بررسی ها نشان می دهد که در بزرگسالان، ورزش منظم و طولانی مدت به طور قابل توجهی مدت زمان انتظار برای خواب رفتن را کاهش می دهد. با این حال، یک پیاده روی آرام بعد از شام همچنین می تواند برای افراد که مشکل ندارند، مفید باشد. داشتن میزان متوسط فعالیت هوازی، میزان خواب موج آرام یا عمیق فرد را در شب افزایش می دهد. با این حال، ورزش شدید می تواند تحریک کننده باشد و ممکن است در خواب اختلال ایجاد کند. فعالیت بدنی منظم می تواند فشار خون پایین و کلسترول LDL برای سلامت مطلوب قلب، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) افراد به راحتی می توانند با یک پیاده روی دقیقه ای بعد از غذا، یا سه پیاده روی دقیقه ای بعد از صبحانه، ناهار و شام به این نتیجه مهم دست پیدا کنند. پیاده روی برای بیشتر افراد یک فعالیت مطمین و سالم است. با این حال، برخی از افراد ممکن است اگر بلافاصله بعد از غذا خوردن به پیاده روی بروند. در این شرایط درد شکم خستگی یا ناراحتی را تجربه کنند. اگر کسی یک وعده غذایی سنگین و بزرگ خورده باشد، ممکن است ترجیح دهد برای پیاده روی مدتی را صبر کند. مدت زمانی که کسی باید منتظر بماند هم به شخص و هم به اندازه وعده غذایی فرد بستگی دارد. از آنجا که هضم هر فرد متفاوت است، بنابراین باید به احساس آنها بعد از غذا توجه شود تا یاد بگیرند که چه چیزی برای آنها بهتر است. مدت زمان پیاده روی ایده آل یک فرد ممکن است با فرد دیگری متفاوت باشد. CDC توصیه می کند که دقیقه فعالیت بدنی در، روز در هفته می تواند موثر باشد. اگر کسی نمی تواند این روش را مدیریت کند، می تواند مدت زمان پیاده روی خود را به دوره های کوتاه تر تقسیم کند. آنها با احساس راحتی بیشتر و بهبود سطح تناسب اندام می توانند به تدریج مدت زمان آن را افزایش دهند. همچنین ممکن است افراد پیاده روی کوتاه تری را با برنامه خود کنترل کنند. افراد باید طول پیاده روی را طوری انتخاب کنند که برای آنها راحت و عملی باشد. پیاده روی آرام بعد از غذا فواید مختلفی برای سلامتی دارد. با این حال، ورزش با شدت زیاد همیشه ایده خوبی نیست. روند هضم غذا به محض شروع غذا خوردن در دهان شروع می شود و می تواند ساعت ها بعد ادامه یابد. ورزش شدید و طولانی می تواند باعث ناراحتی گوارشی و ناراحتی معده شود. در عوض، افراد باید پیاده روی با شدت کم تا متوسط را دنبال کنند. آنها باید هدفشان این باشد که ضربان قلب خود را افزایش دهند بدون اینکه آنقدر فشار بیاورند که از نفس بیفتند. اگر کسی بعد از غذا تازه شروع به راه رفتن می کند، باید پیاده روی خود را با قدم زدن آرام شروع کند. آنها می توانند به تدریج سرعت و شدت آن را افزایش دهند تا به این فعالیت بدنی عادت کنند. پیاده روی فواید سلامتی مانند تنظیم قند خون و خواب بهتر را فراهم می کند. همچنین می تواند فشار خون را کاهش دهد. برخی تحقیقات نشان می دهد که یک پیاده روی کوتاه بعد از غذا خوردن به مدیریت سطح قند خون فرد کمک می کند. با این حال، شواهد محدودی در مورد فواید پیاده روی بعد از غذا وجود دارد. پیاده روی از بسیاری جهات باعث بهبود سلامتی می شود و فرد می تواند در طول روز از مزایای آن بهره مند شود. افراد باید طول، شدت و زمان پیاده روی را متناسب با آنها انتخاب کنند. CDC دقیقه فعالیت متوسط در روز را توصیه می کند. به همین دلیل ایده خوبی است که این میزان حرکت را هدف قرار دهید.

در که تسکین پیدا نمی کند به دنبال علت اصلی آن باشید تا بتوانید راه های مقابله با آن را پیدا کنید. بیشتر افراد در دوره ای از زندگی خود دچار سردرد های مختلفی شده اند. اما همه سردردها شبیه هم نیستند. در حقیقت، بیش از نوع سردرد وجود دارد. بروز درد یا نوعی سردرد به طور انحصاری در پشت گوش غیرمعمول است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد درد پشت گوش و زمان مراجعه به پزشک، ادامه مطلب را بخوانید. چندین علل برای درد پشت گوش وجود دارند، از جمله: نورالژی پس سری نوعی سردرد است که در اثر آسیب دیدگی و یا عصب های گردن شما ایجاد می شود. زمانی که گردن خود را برای مدت طولانی خمیده نگه دارید، ممکن است اعصاب در این قسمت تحریک شوند. همچنین نورالژی پس سری می تواند به دلیل آرتروز در گردن و شانه ها باشد. نورالژی پس سری ممکن است باعث درد و ضربان در گردن، پشت یا در یک طرف سر و پشت گوش شود. برخی از افراد در ناحیه پیشانی یا پشت چشم احساس درد می کنند. حتی این وضعیت می تواند باعث حساسیت پوست سر شود. درد معمولا از گردن شروع و به سمت بالا منتشر می شود. استخوان ماستویید در پشت گوش شما قرار دارد. ماستوییدیت زمانی رخ می دهد که باکتری ها باعث عفونت یا التهاب استخوان می شوند. ماستوییدیت می تواند نتیجه عفونت گوش میانی درمان نشده باشد. هر کسی ممکن است به ماستوییدیت مبتلا شود، اما این بیماری در کودکان بیشتر دیده می شود. علایم ماستوییدیت شامل قرمزی، تورم و ترشح از گوش است. این می تواند منجر به سردرد، تب و از دست دادن شنوایی در آن گوش شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مفصل گیجگاهی فکی، مفصلی است که به باز و بسته شدن فک شما کمک می کند. این مفصل در اثر هر گونه آسیب دیدگی یا تحریک ناشی از آرتروز، نمی تواند به راحتی باز شود. هنگام حرکت دهان، مفصل می تواند خرد و ترک بخورد. اختلال TMJ معمولا جویدن را دشوار می کند. هنگام حرکت فک ها ممکن است احساس صدای کلیک یا صدای تکان خوردن را بشنوید. اختلال مفصل گیجگاهی فکی معمولا شامل درد در ناحیه فک نیز می شود. در بعضی موارد، مفصل ممکن است قفل شود بنابراین شما نمی توانید دهان خود را باز یا بسته کنید. این وضعیت می تواند گذرا و یا نیاز به درمان پزشکی داشته باشد. مشکلات دهان و دندان شما می تواند باعث درد شود. کاملا ممکن است که درد در پشت گوش شما ناشی از دندان نهفته یا آبسه ای یا مسیله دندان دیگر باشد. دندانپزشک شما می تواند با معاینه مشکل را تشخیص دهد. علایم مشکلات دندانی ممکن است شامل، حساسیت لثه یا مشکل در جویدن باشد. درد در پشت گوش ممکن است در هر فردی رخ دهد. لزوما نیاز به مراجعه به پزشک ندارد. اما در صورت بروز علایم زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: شما تب می کنید. درد تشدید می شود. شما کاهش وزن غیر قابل توضیح دارید. شما مشکوک به هستید. قبلا تحت درمان قرار گرفته اید، اما بهبودی احساس نمی کنید. در صورت داشتن موارد زیر، فورا به دنبال درمان و مراجعه به پزشک باشید: بی حالی قفل شدن فک درد ناگهانی و شدید سر گیجی یا تغییر در شخصیت تب بالا، یا استفراغ اینها می تواند نشانه هایی از یک بیماری جدی باشد. دلایل اصلی سردرد پشت گوش اغلب با هم تداخل دارند. برای تشخیص مناسب بسیار مهم است تا بتوان شرایط را به طور مناسب درمان کرد. پزشک احتمالا با معاینه بدنی، از جمله معاینه گوش، تشخیص علت اصلی درد در پشت گوش را شروع می کند. همچنین ممکن است به کشت ادرار و برخی آزمایش های خون نیاز داشته باشید. اگر پزشک عمومی تشخیص دهد که التهاب یا عفونت گوش دارید، ممکن است به یک، حلق و بینی (گوش و حلق و بینی) ارجاع داده شوید. اگر پزشک شما به نورولوژی پس سری شک کند، ممکن است یک مسدود کننده عصب بیهوشی به شما بدهد. اگر این روش موجب تسکین درد می شود، پزشک شما می تواند تشخیص نورولوژی پس سری را ت یید کند. برای تشخیص اختلال TMJ ، پزشک احتمالا شما را به یک جراح متخصص یا دهان و دندان ارجاع می دهد. تشخیص ممکن است با استفاده از آزمایشات تصویربرداری انجام شود. اگر سردرد مداوم و بدون دلیل واضحی دارید، مرحله بعدی ممکن است مراجعه به متخصص مغز و اعصاب باشد. پس از گرفتن شرح حال از علایم و انجام معاینه عصبی، تشخیص ممکن است شامل آزمایش های تصویربرداری باشد، مانند: اشعه ایکس توموگرافی رایانه ای (اسکن CT یا CAT ) تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( برای معاینه دقیق به دندانپزشک مراجعه کنید. این می تواند به شما کمک کند مسایل دندانی به عنوان دلیل سردرد شما رد و یا حتی تایید شود. در حالی که منتظر تشخیص هستید، ممکن است بتوانید با داروهای بدون نسخه، موقتا درد در پشت گوش خود را تسکین دهید. همچنین می توانید از کیسه یخ در ناحیه دردناک استفاده کنید. اگر گردن درد هم دارید، گرما درمانی ممکن است به شل شدن عضلات گردن کمک کند. سایر روش های درمانی به علت اصلی بوجود آورنده درد در پشت گوش بستگی دارد. بسته به علت دقیق سردرد در پشت گوش، پزشک ممکن است داروهایی را تجویز کند، از جمله: داروهای شل کننده عضله بلوک های عصبی و عکس های استروییدی داروهای ضد تشنج، مانند کاربامازپین و گاباپنتین آنتی بیوتیک ها در صورت مشکوک شدن به ماستوییدیت نورالژی پس سری با مسکن ها و داروهای ضد التهاب قابل درمان است. مسدود کننده های عصبی موضعی و شل کننده های عضلانی نیز ممکن است مفید باشند. در موارد شدید، می توان را مستقیما به محل درد تزریق کرد. از آنجا که نورالژی پس سری به دلیل مشکلات گردن ایجاد می شود، سعی کنید از نگه داشتن طولانی مدت سر و گردن در یک وضعیت خودداری کنید. اگر با لپ تاپ یا دستگاه دستی کار می کنید، سعی کنید موقعیت خود را تغییر دهید و مرتبا به بالا و اطراف نگاه کنید. درمان های تکمیلی نیز ممکن است شامل موارد زیر باشد: ماساژ آرامش و مراقبه فیزیوتراپی و ورزش گرما درمانی برای گردن ماستوییدیت معمولا با آنتی بیوتیک درمان می شود. اگر عفونت به اندازه کافی شدید باشد، ممکن است آنتی بیوتیک به صورت وریدی دریافت کنید. در صورت عدم موفقیت ممکن است لازم باشد گوش میانی تخلیه شود. این عمل به عنوان میرینگوتومی شناخته می شود. موارد بسیار شدید ممکن است نیاز به برداشتن بخشی از استخوان ماستویید داشته باشد که به عنوان ماستوییدکتومی شناخته می شود. اگر TMJ دارید، رفتارهای خاصی مانند دندان قروچه می تواند باعث بدتر شدن آن شود. چندین روش درمانی وجود دارد که می تواند به TMJ کمک کند، از جمله: جراحی مفصل باز جراحی آرتروسکوپی تزریق کورتیکواسترویید مسکن های ضدالتهاب آتل های دهانی یا محافظ دهان از بین بردن مایع مفصل، معروف به آرتروسنتز درمان های تکمیلی ممکن است شامل موارد زیر باشد: طب سوزنی تکنیک های مراقبه و آرامش با استراحت و درمان، درد ناشی از نورالژی پس سری باید بهبود یابد. فشار مداوم بر روی گردن می تواند باعث بازگشت علایم شود. علایم ماستوییدیت باید طی چند روز پس از شروع آنتی بیوتیک بهبود یابد. بیشتر افراد بهبودی کامل پیدا می کنند. برای اطمینان از از بین رفتن عفونت، باید دوره کامل آنتی بیوتیک را ادامه دهید، حتی اگر علایم بهبود یافته باشد. در برخی موارد، TMJ می تواند بدون درمان بهتر شود. زمان بهبودی به شدت شرایط و نحوه درمان بستگی دارد. درد های مزمن ممکن است نیاز به مدیریت طولانی مدت داشته باشند. برای کاهش خطر تشدید درد در پشت گوش، این نکات را امتحان کنید: استرس و خستگی از عوامل خطرناک سردرد هستند. حذف وعده های غذایی می تواند منجر به بروز درد و سر درد شود. خم شدن یا نگه داشتن سر و گردن در یک وضعیت برای مدت طولانی می تواند منجر به تحریک اعصاب شود. هنگامی که از یک وسیله دستی استفاده می کنید، تمایل دارید که گردن خود را در یک شیب رو به پایین ناجور نگه دارید. اگر تمام روز روی میز کار می کنید، بلند شوید و هر ساعت چند دقیقه راه بروید. وقفه های مکرر می تواند از سفتی گردن و شانه های شما جلوگیری کند. دلایل مختلفی برای ایجاد درد در پشت گوش وجود دارد. با درمان پزشکی مناسب می توان این سردردها را تسکین داد. به طور کلی، سردردهای پشت گوش نگران کننده نیست. در بسیاری از موارد، افراد هنگام استراحت و مصرف دارو طبق دستورالعمل یا دستورالعمل، تسکین درد را تجربه می کنند.

، ممکن است در زنان مختلف متفاوت باشد. اما برجستگی شکم در بارداری دوقلویی بیشتر است. در واقع این امر می تواند ابتدایی ترین نشانه بارداری دوقلویی باشد. راهی ایده آل برای ت یید تعداد جنین ها در دوران بارداری است. اما، علاوه بر سونوگرافی روش های دیگری نیز وجود دارد که به کمک آنها می توانید بارداری دوقلویی را تشخیص دهید. برخی از عوامل می توانند احتمال بارداری دوقلویی را در زنان افزایش دهد، از جمله: احتمال بارداری دوقلویی در زنانی که دارای BMI یا بالاتر هستند، افزایش می یابد. احتمال بارداری دوقلویی در زنانی که از زایمان های قبلی خود دارای فرزندان دوقلو و یا چندقلویی هستند، بیشتر است. در روش های کمک باروری مانند آی وی اف IVF ، چندین جنین به رحم منتقل می شوند که ممکن است منجر به بارداری دوقلویی شود. بدن زنان پس از سالگی FSH (هورمون تحریک کننده فولیکول) بیشتری تولید می کند که منجر به آزاد شدن بیش از یک تخمک از تخمدان می شود. این مساله احتمال بارداری دوقلویی را در زنان افزایش می دهد. در بارداری دوقلویی اشتهای شما افزایش می یابد زیرا بدن شما غذای بیشتری برای نوزادان در حال رشد نیاز دارد. نوسانات خلقی به دلیل افزایش هورمون ها در بارداری دوقلویی تشدید می شود. این امر به خصوص از هفته ششم بارداری به راحتی قابل تشخیص است. بارداری با افزایش سطح هورمون hCG در خون یا ادرار تشخیص داده می شود. اگر سطح هورمون hCG بالاتر از حد طبیعی باشد، نشانگر بارداری دوقلویی است. اگر بارداری دوقلویی دارید در طول دو الی سه هفته اول بارداری دچار خستگی، خواب آلودگی و بی حالی زیادی خواهید شد. شما در بارداری دوقلویی برای رفع نیاز دو جنین به خواب مناسب و غذای کافی نیاز دارید. بارداری دوقلویی را می توان به راحتی از بزرگی شکم تشخیص داد. زیرا برجستگی شکم در بارداری دوقلویی بیشتر از حد طبیعی است. رحم شما نسبت به مادران تک جنینی بیشتر منبسط می شود زیرا مجبور است دو نوزاد را در خود جای دهد. افزایش سطح هورمون hCG منجر به تهوع شدید صبحگاهی در طی دو هفته اول بارداری می شود. در بعضی موارد، ممکن است دچار استفراغ های شدید شوید که اصطلاحا آن را گراویداروم می نامند. در برخی موارد تهوع شدید حتی ممکن است حتی قبل از توقف دوره های قاعدگی ایجاد شود. بسته به علایم اولیه، شما می توانید تشخیص دهید که آیا دوقلو باردار هستید یا خیر. اما با این حال علایم بیشتری نیز وجود دارد که به تشخیص بهتر بارداری دوقلویی کمک می کند. از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حساسیت و حالت تهوع نسبت به بوی غذا د بارداری های دوقلویی بیشتر است در بارداری های دوقلویی بسیار شایع بوده و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. گرفتگی عضلات شکمی یکی از علایم اولیه بارداری دوقلویی است زیرا رحم بیش از حد طبیعی بزرگ می شود. در حاملگی دوقلویی، از آنجایی که رحم دو جنین را در خود جا داده است، فشار بیش از حد رحم به دیافراگم باعث تنگی نفس بیشتر مادر می شود. در بارداری دوقلویی گردش خون بدن برای رشد سالم دو جنین افزایش می یابد. افزایش جریان خون باعث فشار به وریدها شده و در نتیجه بر روی پاها بیشتری ظاهر می شود. مشکلات گوارشی مانند نفخ، یبوست و سوزش سردل یکی از نشانه های اولیه بارداری است که در بارداری دو قلویی تشدید می شود. از مصرف غذاهای تند و چرب پرهیز کنید. بدن خود را مرطوب نگه دارید. غذای خود را به وعده های کوچک تقسیم کنید. پزشک مرتبا فاصله بین بالاترین نقطه رحم تا بالای استخوان شرمگاهی را بررسی می کند. این اندازه نشان دهنده سن رشد جنین و میزان پیشرفت بارداری است. اگر این اندازه بیش از یک سانتی متر در هفته باشد، به عنوان نشانه بارداری دوقلویی در نظر گرفته می شود. در هفته چهارم و پنجم بارداری دوقلویی، ممکن است سینه های شما دچار درد و حساسیت شوند. این مساله به دلیل تغییرات هورمونی است. در هفته ششم یارداری، هاله ها و نوک سینه ها تیره می شوند. استفاده از سوتین مخصوص بارداری می تواند به کاهش درد کمک کند. یکی از مشکلات شایع بارداری دوقلویی کم خوابی است که به دلیل کمر درد، گرفتگی عضلات، سوء هاضمه، تهوع و خستگی رخ می دهد. بهترین روش خوابیدن در بارداری دوقلویی این است که به پهلو خوابیده و یک بالش بین پاها و زیر شکم خود قرار دهید. در بارداری های دوقلویی به دلیل افزایش وزن بیش از حد، بزرگ شدن رحم و تغییرات شدید هورمونی، کمردرد های بیشتری دارید. صاف ایستادن و بالا نگه داشتن سینه در کاهش کمردرد شما تاثیر زیادی دارد. در هنگام خواب و استراحت حتما از تخت استفاده کنید. یکی از مشکلات شایع دوران بارداری است. اما در بارداری های دوقلویی، رحم در حال رشد شما فشار بیشتری را به مثانه وارد کرده و این مساله باعث افزایش تکرر ادرار در شما می شود. با این حال، مصرف مایعات را کاهش ندهید زیرا حتما باید بدن خود را هیدراته نگه دارید. بارداری دوقلویی احتمال افسردگی پس از زایمان را افزایش می دهد. زیرا خیلی طول می کشد تا مادر با برنامه های روزمره دوران پس از زایمان سازگار شود. ضعف و خستگی مادر در بارداری های دوقلویی بیشتر است. همراه با رژیم غذایی مناسب می تواند شما را از افسردگی نجات دهد. در اواخر سه ماهه اول، پزشکان آزمایشی به نام تعداد ضربان قلب داپلر را برای تشخیص ضربان قلب جنین انجام می دهند. اگر دوقلو باردار باشید، می توانید صدای دو ضربان قلب را بشنوید. با این حال، نتیجه داپلر نسبت به سونوگرافی دقت کمتری دارد زیرا تشخیص دو ضربان قلب از هم کار دشواری است. بارداری دوقلویی می تواند باعث نقص مادرزادی در نوزادان شود. ناهنجاری های مادرزادی باعث تغییراتی در عملکردهای مختلف بدن شده و یا ممکن است شکل اعضای بدن را تغییر دهد. نوزادانی که با وزن کمتر به دنیا می آیند اغلب به مشکلات سلامتی مانند رتینوپاتی نارس و فشار خون بالا مبتلا هستند. همچنین سایر عوارض بلند مدت مانند ضعف بینایی، کم شنوایی، فلج مغزی و عقب ماندگی ذهنی در این نوزادان بیشتر است. اغلب نوزادان دوقلو قبل از هفته بارداری متولد شده و نیاز به نظارت دقیق پزشک دارند. زایمان زودرس می تواند منجر به بروز مشکلات مختلفی در سلامت نوزادان شود. به عنوان مثال مشکلات تنفسی و تاخیر در رشد نوزادان یکی از مهمترین عوارض است. این مساله اغلب منجر به ناتوانی کودک در دستیابی به نقاط عطف رشد و عملکرد نامطلوب در مدرسه می شود. بارداری دوقلویی اغلب با مشکلات رشد جنین همراه است از جمله اینکه ممکن است دوقلوها ناهماهنگ بوده و یک نوزاد کوچکتر از دیگری باشد. سرعت رشد جنین نیز معمولا در هفته های تا بارداری کاهش می یابد، زیرا تقاضای بیشتری از مواد مغذی برای رشد جنین ها وجود دارد. در نتیجه کنترل رشد توسط جفت غیرممکن می شود. این وضعیت محدودیت رشد داخل رحمی نام داشته و منجر به وزن کم نوزاد در هنگام تولد می شود. حالتی است که هر جنین در یک کیسه آب متفاوت تشکیل می شود. در این وضعیت فقط یک جفت مشترک برای هر دو جنین وجود دارد. رگ های خونی مشترک جفت هر دو جنین را تغذیه می کند. اما ممکن است مواد غذایی و اکسی ن بین دو جنین به طور تساوی تقسیم نشود. در نتیجه ممکن است یک جنین اکسی ن و مواد غذایی کافی دریافت نکند. در برخی موارد با کمک عمل جراحی لیزر می توان این عارضه را درمان کرد. یکی از آزمایشات دوران بارداری است که از آن برای تشخیص TTTS . بارداری دوقلویی با وجودی که تجربه بسیار خوشایندی است اما با عوارض بیشتری بر سلامت مادران همراه است. برخی از مهمترین این عوارض عبارتند از: این وضعیت به دلیل وجود مایع آمنیوتیک اضافه در رحم رخ می دهد. درد شکم و تنگی نفس از مهمترین عوارض ابتلا به پلی هیدرامنیوس است. دیابت کنترل نشده و بارداری ها دو و چند قلویی یکی از مهمترین عوامل ابتلا به پلی هیدرامنیوس هستند. کم خونی یکی از عوارض شایع دوران بارداری است که در بارداری های دوقلویی به دلیل افزایش نیاز جنین ها به خونرسانی معمولا تشدید می شود. کم خونی هنگامی رخ می دهد که گلبول های قرمز خون کاهش پیدا کنند. پزشک معمولا در چنین مواردی مکمل آهن تجویز می کند. این وضعیت معمولا به طور ناگهانی در دوران بارداری رخ می دهد. افزایش سطح هورمون های جفت باعث افزایش مقاومت به انسولین می شود. دیابت بارداری در بسیاری از موارد بدون علامت است. تغییر در برنامه های غذایی و نظارت دقیق بر سطح انسولین خون می تواند تا حد زیادی از ابتلا به پیشگیری کند. در بارداری های دوقلویی ممکن است یکی از قل ها از بین رفته و دیگری همچنان به رشد طبیعی خود ادامه دهد. در برخی از موارد قل از بین رفته یا جذب رحم شده و یا در هنگام زایمان از بدن خارج می شود. ولی گاهی اوقات نیز ممکن است قل از دست رفته به جنین سالم آسیب برساند. در چنین مواردی پزشک ممکن است قل از بین رفته را با جراحی از بدن خارج کند. جریان نامنظم صفرا باعث تجمع نمک های صفراوی اضافه در خون می شود. کستاز با خارش های شدید پوست همراه است. نظارت منظم پزشک و مصرف داروهای تجویزی به درمان موثر این بیماری کمک می کند. عدم درمان به موقع کلستاز با خطرات زیادی بر سلامت مادر و نوزادان همراه است. پرهیز از مصرف غذاهای چرب می تواند تا حد زیادی از ابتلا مادران باردار به کلستاز پیشگیری کند. مسومیت بارداری که در اصلاح پزشکی به آن نیز گفته می شود در بارداری دوقلویی دو تا سه برابر بیشتر از بارداری های تک قلویی است. بارداری دوقلویی به خونرسانی بیشتری برای دو جنین نیاز دارد. این مساله باعث افزایش حجم خون و وارد شدن فشار بیشتر به دیواره رگ ها می شود. پره اکلامپسی اغلب در هفته بارداری رخ می دهد. وجود پروتیین در ادرار اصلی ترین راه تشخیص این بیماری است. پره اکلامپسی در صورت عدم درمان به موقع می تواند باعث تشنج و به خطر افتادن زندگی مادر و جنین شود. مطمینا شما در بارداری دوقلویی به کمک و حمایت بیشتر اطرافیان و اعضای خانواده نیاز خواهید داشت. بارداری معمولا با استرس های بسیاری همراه است. استرس مادران به خصوص در بارداری دوقلویی تشدید می شود. راهکارهای زیر می تواند در مقابله با استرس بارداری به شما کمک کند: اغلب مادران در دوران بارداری خود احساس خستگی شدید می کنند. بنابراین، به استراحت خود اهمیت داده و به اندازه کافی بخوابید. ورزش کنید و هر روز تمرینات ملایم مانند پیاده روی را انجام دهید. ورزش باعث می شود که به راحتی بتوانید بر استرس خود غلبه کنید. سعی کنید برای برخورد با مشکلات از تجربیات مادران دیگری که بارداری دوقلویی دارند، استفاده کنید به این ترتیب می توانید در هنگام مواجهه با استرس قدم های صحیح بردارید. زایمان زودرس یکی از عوارض طبیعی بارداری های دوقلویی است. بنابراین باید انتظار زایمان زودرس را داشته باشید. از قبل برای زایمان خود برنامه ریزی کرده و همه چیز را در خانه درست و منظم کنید.

نوک پستان ها بسیار حساس هستند، بنابراین احساس رایج است. اگرچه احساس سوزش نوک پستان تا حدودی می تواند دردناک و نا امید کننده باشد، اما معمولا نگران کننده نیست. سوزش نوک علل مختلفی دارد و درمان بسیاری از موارد آنها در خانه آسان است. اما گاهی اوقات می تواند نشانه ای از عفونت باشد که نیاز به درمان دارد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد علل احساس سوزش در نوک پستان و نحوه درمان آنها این مقاله را تا انتها بخوانید. فهرست محتوا پوست نوک پستان به راحتی آسیب می بیند و دچار التهاب و درد می شود. اصطکاک حاصل از لباس یا سایر مواد می تواند نوعی درد سوزشی ایجاد کند که شبیه سوختگی است. در این شرایط درد احتمال دارد مداوم باشد یا در کوتاه مدت بروز کند و از بین برود. سایر علل احتمالی تحریک نوک پستان، عبارتند از: نیش حشرات سوتین یا لباس ورزشی نامناسب قرار گیری نامناسب نوزاد هنگام شیرخوردن بریدگی، گزش، یا حین فعالیت جنسی یک واکنش آلرژیک به لباس های جدید، مواد شوینده، یا محصولات آرایشی اگر نوک سینه ها در اثر سوزش پوست ایجاد شده و در دوران شیردهی قرار ندارید، سعی کنید از کرم بدون نسخه استفاده کنید. استفاده از این کرم باید به تسکین التهاب کمک کند. همچنین می توانید از ژل آلویه ورا، برای کاهش احساس سوزش استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوک سینه ها بسیار حساس هستند و احساس سوزش می تواند تحریک خارجی را نشان دهد، همانطور که تاول روی پا می تواند از کفشی ناشی شود که کاملا مناسب نباشد: خشکی پوست سوتین نامناسب رابطه جنسی خشن تغییر در مواد شوینده لباسشویی یا ژل دوش قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، مانند شنا در استخر کلردار حتی اگر سوزش نوک پستان به طور نامنظم احساس شود (یعنی مربوط به پریود نباشد) ، باز هم احتمال دارد هورمون ها دلیل اصلی باشند. اگر به نزدیک می شوید، سطح هورمون ها به شدت متغیر است. این نوسان می تواند باعث ایجاد همان نوع سوزش در نوک پستان شود که می تواند در گذشته در دوره قاعدگی خود تجربه کرده باشید، اما اکنون بسیار تصادفی تر است. عفونت های پستان در میان زنان در دوران شیردهی شایع است، اما همچنین می تواند مردان و زنان در غیر دوران شیردهی را تحت ت ثیر قرار دهد. التهاب پستان به عفونت در بافت پستان اشاره دارد که می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: تب و لرز درد و حساسیت پستان التهاب و قرمزی پستان احساس سوزش در پستان پستانی که در اثر لمس احساس گرما می کند. در درمان التهاب پستان معمولا آنتی بیوتیک هایی برای پاکسازی تجویز می شود. همچنین می توانید برای کاهش درد و التهاب از ( NSAID ) ( Advil ) استفاده کنید. در دوران بهبودی خود، سعی کنید استراحت کافی داشته و هیدراته باقی بمانید. دلایل دیگری که احتمال دارد در نوک سینه احساس درد یا گرما کنید شامل عفونت در مراحل اولیه آن مانند التهاب پستان یا یک مجرای شیر مسدود شده در زیر نوک پستانک است. با این حال، این نوع درد به طور کلی با التهاب و قرمزی همراه است. بنابراین اگر فقط دچار سوزش نوک پستان هستید، بدون هیچ علایم دیگری، بعید است که عفونت یا مجرای مسدود شده باشد. اگر به دلیل سرطان تحت درمان قرار گرفته اید و تحت اشعه و یا هستید، شاید آسیب عصبی در پستان خود داشته باشید. این آسیب می تواند به صورت سوزش یا درد در نوک پستان ظاهر شود. سینه ها در دوران بارداری تغییرات زیادی می کنند. با نزدیک شدن به اواخر دوران بارداری، آنها شروع به بزرگ و نرم شدن می کنند. همانطور که پوست پستان کشیده می شود، می تواند نوک سینه ها را خشن و تحریک کند. پس از بارداری، بسیاری از زنان در صورت شیردهی درد اضافی نوک پستان را تجربه می کنند. این اغلب به دلیل ضعف اتصال بین نوزاد با سینه مادر است. شاید تلاش های زیادی برای کشف بهترین موقعیت و تکنیک خوب انجام شود. مطمین شوید که کودک بیشتر قسمت آریول را با دهان خود می پوشاند تا از فشار اضافی بر روی نوک پستان پیشگیری شود. نوک پستان باید در دهان کودک قرار داشته باشد. برفک پستان در دوران شیردهی، شایع است که نوعی عفونت مخمری محسوب می شود. نوزادان می توانند در دهان خود برفک داشته و آن را به مادران خود منتقل کنند یا برعکس. برفک اغلب از یک پستان شروع و می تواند به دیگری منتقل شود. علایم برفک در نوک پستان شامل موارد زیر است: سوزش و درد در نوک سینه احساس خنجر زدن پشت نوک پستان ها یک درد شدید، بلافاصله پس از شیردهی پوست براق و پوسته پوسته شده روی نوک پستان و آریول درد شدید پستان که ثابت است یا فقط هنگام شیردهی وجود دارد. سعی کنید نوک سینه ها را در بین زمان تغذیه نوزادتان خشک نگه دارید. همچنین بهتر است در مورد استفاده از کرم ضد قارچ با پزشک خود مشورت کنید. گرچه مصرف اکثر آنها هنگام شیردهی بی خطر است، اما همیشه ابتدا با پزشک معالج مشورت کنید. همچنین می توانید ماست را روی نوک سینه خود بمالید. قبل از شیردهی کودک حتما ماست را بشویید. شیردهی همچنین می تواند نوک سینه ها را خشک، ترک خورده و دردناک تر کند. برای تسکین آن سعی کنید کمی شیر مادر را روی نوک پستان خود بمالید. سایر عوارض شیردهی که می توانند باعث سوزش درد شوند عبارتند از. این سوزش اغلب در هفته اول پس از زایمان با شروع شیردهی رخ می دهد. سینه ها پر از شیر، گرم و دردناک می شوند. از آنجا که شیر به راحتی در دهان کودک ریخته نمی شود، شاید لغزش کودک باعث سخت شدن اتصال نوزاد به سینه مادر شود. این مشکل معمولا ظرف ساعت برطرف و سینه ها نرم می شوند. بعضی اوقات، مجاری شیر به درستی تخلیه نمی شوند. این اتفاق معمولا هر بار در یک سینه رخ می دهد. شیر غلیظ شده و یک توده حساس در پشت نوک پستان ایجاد می شود. این توده را در دوران شیردهی ماساژ دهید تا آزاد شود. موقعیت های شیردهی را تغییر دهید. چانه کودک را به سمت توده برگردانید تا تخلیه بهتر انجام شود. در صورت عدم درمان، هر دو این شرایط می توانند به التهاب پستان تبدیل شوند. با استفاده از کمپرس گرم چند دقیقه قبل از شیردهی می توانید التهاب را کاهش داده و جریان شیر را بهبود بخشید. سایر درمان ها عبارتند از: شیردهی یا پمپاژ بیشتر سینه های خود را ماساژ دهید تا شیر اضافی به صورت دستی آزاد شود. استفاده از حوله گرم بر روی سینه ها یا دوش گرفتن گرم قبل از شیردهی استفاده از بسته های سرد بعد از شیردهی (کیسه های یخ زده متناسب با سینه) درد پستان اغلب با تغییرات هورمونی همراه است. درد دوره ای سینه به دردی گفته می شود که هر ماه در حدود شروع قاعدگی رخ می دهد. در حالی که معمولا باعث ایجاد درد مبهم و دردناک می شود، برخی از افراد آن را به عنوان احساس سوزش تجربه می کنند. اگر دارو های هورمونی مصرف می کنید، احتمال دارد درد پستان مربوط به هورمون را نیز تجربه کنید. با پزشک خود در مورد تنظیم دوز دارو های مصرفی مشورت کنید. درد پستان مربوط به تغییرات هورمونی معمولا پس از بازگشت هورمون ها به سطح معمول خود برطرف می شود. در این بین، مصرف NSAID می تواند به کاهش درد کمک کند. نوعی است و زمانی رخ می دهد که سلول های سرطانی در نوک پستان یا اطراف آن رشد می کنند. سرطان به طور معمول از مجاری شیر شروع می شود و به سطح نوک سینه و آریول انتشار می یابد. علایم بیماری پاژه احتمال دارد در کوتاه مدت بروز کند و از بین برود، بنابراین تشخیص زود هنگام آن بسیار مهم است. علایم مربوط به نوک پستان شامل موارد زیر است: احساس سوزش درد و حساسیت پهن شدن نوک پستانک خارش یا سوزن سوزن شدن پوست های پوسته پوسته، قرمز ترشحات زرد یا خونی از نوک پستانک اگر هرکدام از این علایم را دارید، با پزشک مشورت کنید. آنها می توانند به رد سایر دلایل مانند پسوریازیس، درماتیت، اگزما و کمک کنند. بیشتر موارد سوزش و درد در نوک پستان نیازی به مشورت با پزشک ندارند. اما اگر علایم ذکر شده در بالا یا علایم عفونت مانند التهاب پستان دارید، بهتر است از پزشک خود مشورت بگیرید. در صورت شیردهی می توانید با یک مشاور نیز تماس بگیرید. آنها می توانند کمک کنند تکنیک های جدید شیردهی را یادبگیرید تا کارها برای شما و کودک آسان تر شود. در مورد هرگونه احساس سوزش که بعد از چند هفته از بین نرود با پزشک مشورت کنید. فقط در حدود پنج تا ده درصد از تشخیص سرطان پستان، درد (یا سوزش) به عنوان یکی از علایم تشخیصی است. آن دسته از زنانی که دچار درد یا سوزش نوک پستان هستند و بعدا به سرطان پستان مبتلا می شوند، تشخیص تقریبا همیشه بیماری پاژه پستان است، یک سرطان نادر که علایم اصلی آن راش پوسته پوسته است. بنابراین از نظر آماری، احساس سوزش در نوک پستان بدون همراه بودن با هرگونه تغییر پوست یا توده زیرین، قطعا مربوط به سرطان پستان نیست. این بدان معنا نیست که باید به راحتی این علایم را نادیده بگیرید. درد علامت پریشانی بدن است، بنابراین باید علت اصلی آن مشخص شود. اول، مشخص کنید که هیچ چیز جدی نیست. اگر پزشک گفت: "من فکر نمی کنم چیز جدی باشد"، دلیل آن را بپرسید. آیا او بیماری و عفونت پاژه را رد کرده است؟ آیا او می تواند دلیل ایجاد درد را حدس بزند؟ بهترین راه برای دستیابی به وضوح احساسی در مورد این مسیله، کشف علت ایجاد درد است. تسکین جسمی سوزش نوک پستان احتمال دارد سخت باشد، اما در اینجا برخی از موارد را امتحان کنید: اگر عفونت دارید، با تشخیص پزشک، دارو مصرف کنید. عوامل محرک خارجی، مانند استفاده از سوتین نامناسب یا شوینده خشن را از بین ببرید. اگر در دوره یایسگی قرار دارید و یا به دوران یایسگی نزدیک می شوید، از پزشک خود در مورد داروها سوال کنید تا هر گونه مشکل هورمونی را برطرف کند.

گاهی اوقات ممکن است فرد دچار عدم توانایی حرکت یا شود. این علایم می تواند نشان دهنده چندین بیماری زمینه ای مختلف باشد. به عنوان مثال بیماری هایی مانند آرتریت، می توانند باعث درد و آسیب در انگشتان شست دست و پا شوند. در این مقاله از، ابتلا به علل درد انگشتان شست دست و روش های درمان آن می پردازیم. سپس در ادامه بیماری های مختلف انگشتان شست را مورد بحث قرار خواهیم داد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انگشت شست انسان در جهت خلاف بقیه انگشتان دست قرار دارد. انگشت شست به افراد اجازه می دهد اشیا را گرفته و حرکتی ظریفی را انجام دهند. دلایل متعددی برای درد انگشت شست وجود دارد. از جمله: رگ به رگ شدن انگشت شست به کشش یا آسیب دیدن رباط های این انگشت گفته می شود. رباط نواری از بافت سخت است که استخوان را به عضلات متصل می کند. فردی که دچار رگ به رگ شدن انگشت شست شده است، درد در داخل و اطراف مفصل آسیب دیده را تجربه خواهد کرد. بررسی ها نشان می دهد که پیچ خوردگی یا رگ به رگ شدن انگشتان دست معمولا زمانی رخ می دهد که فردی با دستان باز زمین بخورد. در این حالت انگشت شست به دلیل تحمل وزن بدن دچار رگ به رگ شدن خواهد شد. آسیب های جزیی که در آن رباط پاره نشده است ممکن است با مراقبت های اولیه خانگی بهبود یابد. رعایت موارد زیر می تواند به درمان هر چه سریع تر شما کمک کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای کاهش تورم می توانید از باند کشی ( ACE ) استفاده کنید. انگشت شست را بدون حرکت نگه دارید و تا حد امکان به آن استراحت دهید. برای کاهش تورم و درد، توصیه می شود دست را بالاتر از سطح قلب قرار دهید. هر ساعت یکبار به مدت چند دقیقه یک کیسه یخ پیچیده شده در پارچه را به مدت دقیقه بر روی قسمت آسیب دیده انگشت شست بمالید. اگر رباط شست پارگی جزیی داشته باشد، بیمار باید به طور موقت از گچ برای بی حرکت کردن انگشت شست استفاده کند. اما اگر آسیب دیدگی باعث پارگی کامل رباط شست شده باشد، بیمار برای ترمیم آن نیاز به جراحی دارد. گاهی ممکن است یک استخوان در داخل انگشت شست بشکند. این صدمات باعث درد شدیدی می شود. معمولا این درد به حدی شدید است که می تواند از محل استخوان به سمت مچ دست و ساعد پخش شود. بسته به نوع شکستگی انگشت شست و محل آن، ممکن است به درمان های مختلفی نیاز پیدا کنید. استخوان‌های شست دست ممکن است در اثر ضربه بیش از حد بشکنند. شایع ترین علل شکستگی این انگشت عبارتند از: چرخاندن بیش از حد انگشت شست خمیدگی شدید انگشت شست به عقب افتادن و فرود آمدن روی انگشت شست وارد شدن ضربه شدید به انگشت شست اگر قطعات استخوان نزدیک به شکستگی باقی بمانند، ممکن است استفاده از گچ برای نگه داشتن قطعات در جای خود کافی باشد. شکستگی انگشت شست معمولا در عرض تا هفته بهبود می یابد. با این حال، اگر قطعات استخوانی از موقعیت طبیعی خود خارج شده باشند و جراحی انجام شود به زمان بیشتری برای بهبودی نیاز خواهید داشت. در طی این مدت، باید به طور منظم عکس برداری با اشعه ایکس را انجام دهید تا پزشک مطمین شود که استخوان ها به درستی در یک راستا قرار گرفته اند. اگر قطعات استخوان از محل شکستگی دور شده باشند، نیاز به جراحی دارید تا پزشک قطعات را در جای خود قرار دهد. جراح ممکن است از سیم، پین یا پیچ برای نگه داشتن قطعات استخوان در کنار هم استفاده کند. ممکن است به مدت تا ماه قدرت کامل انگشت شست خود را به دست نیاورید. در طول این مدت، باید تحت نظر پزشک تمریناتی را انجام دهید. انجام این تمرینات در بازیابی حرکت انگشت شست بسیار موثر است. غضروف نوعی بافت است که بالشتک مفاصل را روان می کند. غضروف باعث می شود تا استخوان های داخل مفصل بدون اصطکاک در کنار یکدیگر سر بخورند. آرتریت مفصل بازال ( BJA ) باعث بروز علایم زیر در پایه مفصل شست می شود: درد شدید هنگام گرفتن اشیاء درد، سفتی یا تورم مفصل شست کاهش دامنه حرکتی در انگشت شست علایمی که با حرکت دادن انگشت شست بدتر می شوند. قرمز شدن پوست یا حساسیت در نزدیکی مفصل شست BJA زمانی رخ می دهد که غضروف بین پایه شست و مچ دست از بین برود. این بیماری ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله: آرتروز آسیب به انگشت شست آرتریت یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که با گذشت زمان بدتر می شود. هدف درمان آرتریت کاهش پیشرفت بیماری و مدیریت علایم آن است. داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) معمولا اولین درمان برای کاهش درد BJA هستند. برخی از اقدامات تکمیلی که ممکن است به فرد در مدیریت علایم آرتریت کمک کند، عبارتند از: انجام تمرینات انگشت شست استفاده از آتل برای تثبیت مفصل شست تزریق کورتیکواسترویید به مفصل شست عمل جراحی برای جوش دادن، تغییر موقعیت یا برداشتن مفصلی که به درمان های فوق پاسخ نمی دهد. در انگشت ماشه ای، التهاب غلاف تاندون باعث می شود انگشت شست در حالت خمیده گرفته یا قفل شود. این وضعیت ممکن است در نتیجه استفاده مکرر یا آسیب دیدگی رخ دهد. برخی از علایم انگشت ماشه ای که بر انگشت شست ت ثیر می گذارند، عبارتند از: مشکل در صاف کردن انگشت شست احساس درد و سفتی در پایه انگشت شست احساس کلیک یا صدای ترکیدن هنگام خم یا صاف کردن انگشت شست بررسی ها نشان می دهد که انگشت ماشه ای یکی از شایع ترین علل درد انگشت شست است. دلایل ابتلا به انگشت ماشه ای هنوز به طور کامل مشخص نیست. با این حال، این بیماری در افراد مبتلا به دیابت و آرتریت روماتویید شایع تر است. در برخی موارد این بیماری ناشی از ضربه یا فعالیت شدید انگشت شست دست است. درمان انگشت ماشه ای به شدت و مدت علایم بستگی دارد. گاهی اوقات، این بیماری بدون درمان بهبود می یابد. با این حال، مصرف NSAID ها مانند ایبوپروفن می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند. برخی از گزینه های درمانی در افرادی که به انگشت ماشه ای مزمن مبتلا هستند، عبارت است از: تمرینات دست و شست عمل جراحی برای آزاد کردن شست آسیب دیده تزریق کورتیکواسترویید به غلاف تاندون شست آسیب دیده استفاده از آتل در شب برای پیشگیری از انقباض عضلانی استفاده از آتل برای پیشگیری از انقباضات عضلانی که ممکن است التهاب تاندون را بدتر کند. علایم ابتلا به تنوسینوویت شبیه به انگشت ماشه ای است. با این حال، این بیماری در اثر التهاب تاندون ها رخ می دهد در حالی که علت ابتلا به انگشت ماشه ای معمولا التهاب غلاف تاندون است. تنوسینوویت دکورون باعث احساس درد در انگشتان شست دست می شود. علایم دیگر شامل موارد زیر است: مشکل در گرفتن اشیا دردی که در ساعد منتشر می شود. ناتوانی در مشت کردن انگشتان دست درد یا حساسیت در پایه شست و مچ دست علت ابتلا به این بیماری هنوز از نظر علمی مشخص نیست. با این حال، فعالیت هایی ورزشی شدید می توانند منجر به التهاب اطراف تاندون های مچ دست شوند. در ادامه این التهاب حرکت تاندون ها را محدود می کند. ابتلا به تنوسینوویت دکورون در بین زنان بین تا سال شایع ترین است. گزینه های درمانی برای تنوسینوویت دکورون مانند انگشت ماشه ای است. تونل کارپال یک لوله باریک از استخوان ها و رباط ها در داخل مچ دست است. یک عصب بزرگ به نام عصب مدیان از طریق تونل کارپال وارد کف دست می شود. آسیب این عصب را در اصلاح پزشکی سندرم تونل کارپال می نامند. ( CTS ) معمولا باعث درد و ناراحتی در انگشت شست و گاهی سایر انگشتان دست می شود. با این حال، فرد ممکن است دردی را تجربه کند که در تمام قسمت های دست و بالای بازو امتداد می یابد. در سندرم تونل کارپال التهاب مچ دست باعث می شود عصب مدیان تحت فشار قرار بگیرد. فشردگی عصب مدیان می تواند باعث سوزش یا سوزن سوزن شدن در انگشت شست و سه انگشت اول شود. علایم دیگر شامل موارد زیر است: بی حسی کاهش قدرت به دست گرفتن اشیاء ناتوانی در انجام حرکات حرکتی ظریف دردی که تا بالای بازو احساس می شود. برخی از علل بالقوه سندرم تونل کارپال عبارتند از: روماتیسم مفصلی کم کاری غده تیرویید غده هیپوفیز بیش فعال حرکات تکراری دست کیست یا تومور در مچ دست دیابت یا سایر اختلالات متابولیک رگ به رگ شدن مچ دست یا شکستگی افرادی که دارای علایم خفیف یا متناوب سندرم تونل کارپال هستند، می توانند برای بهبود سریع تر خود از درمان های زیر استفاده کنند: بستن آتل در شب استراحت دادن به دست آسیب دیده استفاده از کمپرس آب سرد برای کاهش درد و تورم مصرف NSAID ها مانند ایبوپروفن برای کاهش درد و تورم تزریق کورتیکواسترویید برای کاهش فشار روی عصب مدیان افرادی که علایم شدیدتری از این بیماری را تجربه می کنند ممکن است به جراحی برای قطع رباط آسیب دیده نیاز داشته باشند. این کار فشار روی عصب مدیان را کاهش می دهد و در نتیجه به کاهش درد کمک می کند. با این حال، افرادی که این روش را انجام می دهند ممکن است بی حسی یا ضعف مداوم در دست را تجربه کنند. مفاصل خاصی در بدن حاوی مایع سینوویال هستند که به روان شدن مفصل کمک می کند. مجموعه ای از مایع سینوویال است. این کیست‌ها معمولا در نزدیکی مفاصل دست، مچ، زانو و پا ایجاد می‌شوند. کیست گانگلیونی نزدیک انگشت شست می‌توانند باعث ایجاد توده‌ای قابل مشاهده در زیر پوست شوند. این وضعیت ممکن است باعث درد و ناراحتی در هنگام حرکت مفصل شود. آسیب مستقیم به یکی از مفاصل انگشت شست یا فعالیت هایی که نیاز به استفاده مداوم از انگشت شست دارند، از علل شایع کیست های گانگلیونی هستند. گاهی اوقات کیست های گانگلیون بدون درمان ناپدید می شوند. کیست‌های گانگلیونی پایدار معمولا فقط در صورتی نیاز به درمان دارند که با درد یا از دست دادن حرکت در مفصل آسیب‌دیده همراه باشند. برخی از گزینه های درمانی موثر برای کیست گانگلیون عبارتند از: تخلیه کیست با استفاده از سرنگ انجام عمل جراحی برای برداشتن کیست استفاده از بریس برای بی حرکت کردن مچ دست و کمک به کوچک شدن کیست انجام تمرینات ورزشی اجتناب از فعالیت های تکراری دست استفاده از کمپرس یخ برای کاهش التهاب استفاده از آتل یا بریس برای بی حرکت نگه داشتن انگشت شست پیشگیری از پوشیدن جواهرات یا دستکش هایی که انگشت شست را منقبض می کنند. بسیاری از آسیب‌های انگشت شست می‌تواند ناشی از فعالیت‌هایی باشد که شامل گرفتن و بلند کردن اشیاء سنگین است. ورزش می تواند به تقویت عضلات دست و بهبود تحرک انگشتان کمک کند. انجام برخی تمریتان ورزشی نه تنها باعث بهبود دامنه حرکتی انگشتان دست می شود بلکه در تقویت کل دست و ساعد نیز موثر هستند. در مجموع تقویت تک تک انگشتان دست می تواند به کاهش درد انگشت شست کمک کند. اگر درد انگشت شست شما مداوم و شدید است یا بر توانایی شما در انجام کارها و فعالیت های روزانه ت ثیر می گذارد، باید با پزشک تماس بگیرند. به خصوص در صورت در رفتن یا شکستگی انگشت شست یا سایر انگشتان باید هر چه سریع تر به یک مرکز درمانی نزدیک مراجعه کنید. مهمترین علایم دررفتگی و شکستگی انگشت شست عبارتند از: ناتوانی در تحرک انگشت شست احساس تورم یا گرما در داخل یا اطراف انگشت شست کجی یا احساس ناپایداری در انگشت شست برای تشخیص علت اصلی درد انگشت شست، پزشک ابتدا یک معاینه فیزیکی انجام می دهد و در مورد علل بالقوه سوالاتی را از شما می پرسد. اگر علت درد نامشخص باشد، پزشک ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سونوگرافی را برای شما تجویز کند. به طور کلی درد شست شست می تواند در نتیجه حرکات مکرر، آسیب و بیماری های التهابی سیستمیک رخ دهد. درد انگشت شست به خودی خود خطر قابل توجهی برای سلامتی ندارد. با این حال، ممکن است نشانه ابتلا به یک بیماری جدی تر، مانند شکستگی استخوان یا آرتریت باشد. شما می توانید درد انگشت شست را در خانه با استراحت دادن به انگشت شست، استفاده از کمپرس یخ و مصرف مسکن درمان کنید. اگر درد انگشت شست مداوم، شدید است یا به طور قابل توجهی در توانایی شما برای انجام فعالیت های روزانه اختلال ایجاد می کند، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. درد شست پا در اغلب موارد در نتیجه آسیب یا ابتلا به بیماری های جزیی است. همچنین آرتریت، شکستگی و نقرس نیز ممکن است باعث احساس درد در انگشت شست پا شوند. بیشتر موارد درد شست پا به راحتی با داروهای بدون نسخه ( OTC ) قابل درمان است. با این حال، برخی از علل، مانند سزاموییدیت، نیاز به درمان بالینی عمیق تری دارد. در ادامه متن به علل شایع درد در انگشت شست پا، همراه با برخی از علایم و روش های درمان آنها می پردازیم. شایع ترین علل درد انگشتان شست پا عبارت است از: در گوشت یک علت شایع درد در انگشت شست پا است. این مشکل زمانی رخ می دهد که شما ناخن پای خود را خیلی کوتاه کنید یا در هنگام کوتاه کردن آن را بیش از حد منحنی کنید. پوشیدن کفش های تنگ نیز ممکن است باعث تشدید مشکل یا حتی رشد ناخن در داخل پا شود. علایم مختلفی برای فرورفتگی ناخن شست پا در گوشت وجود دارد. طبق گفته آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا ( AAOS ) ، علایم در اغلب موارد شامل موارد زیر است: درد تیره شدن پوست تراوش چرک از ناحیه، در صورت عفونت سفتی، تورم یا حساسیت بیش از حد انگشت شست پا درمان معمولا با گزینه‌های غیرجراحی شروع می‌شود، اما پزشک ممکن است برای کمک به رشد طبیعی ناخن ها از عمل جراحی استفاده کند. درمان های غیر جراحی شامل موارد زیر است: پوشیدن کفش های راحت قرار دادن پا در تشت آب گرم سه یا چهار بار در روز مصرف مسکن های OTC مانند ایبوپروفن یا استامینوفن خشک نگه داشتن پا و خاج کردن جوراب های عرق کرده در اسرع وقت گزینه های جراحی عبارتند از: برداشتن جزیی ناخن برداشتن کامل ناخن حذف دایمی ناخن، این جراحی اغلب در موارد مزمن استفاده می شود. وضعیتی است که در آن اسید اوریک در مفاصل بیمار تجمع می یابد. این بیماری معمولا در مفصل شست پا رخ می دهد. بدن به طور معمول اسید اوریک را از طریق ادرار دفع می کند، اما در برخی موارد، ممکن است اسید اوریک تجمع پیدا کند و باعث ایجاد کریستال در مفاصل شود. علایم نقرس عبارتند از: التهابی که باعث تیرگی پوست، تورم یا گرم شدن مفصل می شود. درد شدیدی که در نیمه شب یا زمانی که فرد برای اولین بار از خواب بیدار می شود احساس می کند. التهاب ناشی از نقرس معمولا در تا روز از بین می رود. درمان های معمولی در اغلب موارد شامل موارد زیر است: مصرف مایعات زیاد پرهیز از ایستادن یا راه رفتن زیاد مصرف دارو برای درمان التهاب و درد بالا بردن پا در هنگام خواب و استراحت افراد مبتلا به نقرس باید از مصرف نوشیدنی ها و غذاهای حاوی پورین بالا مانند جگر و برخی از انواع غذاهای دریایی خودداری کنند. بررسی ها نشان می دهد که تقریبا از هر نفر نفر به آرتروز مبتلا می شود. آرتروز معمولا در افراد بالای سال رخ می دهد و در بین زنان شایع تر از مردان است. شایع ترین علامت آرتروز درد هنگام راه رفتن یا انجام هر گونه فعالیت بدنی است که به پا و انگشت پا فشار می آورد. علایم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: ناتوانی در حرکت انگشت شست پا تورم در نزدیکی مفصل انگشت شست پا ایجاد یک برآمدگی دردناک در بالای مفصل درمان آرتروز شامل گزینه های غیر جراحی و جراحی است. درمان های غیر جراحی شامل موارد زیر است: مصرف مسکن ها استفاده از کمپرس آب گرم تزریق پلاسمای غنی از پلاکت پوشیدن کفش های درمانی، مانند کفش های سفت تر گزینه های جراحی شامل موارد زیر است: تعویض مفصل جوش دادن مفصل لایه برداری مجدد مفصل حذف هر گونه خار استخوانی پنج چمنی آسیبی است که به مفصل شست پا در حین فعالیت های ورزشی وارد می شود. این آسیب اغلب به دلیل خم شدن مکرر انگشت شست پا به سمت بالا رخ می دهد. پریدن یا دویدن مکرر می تواند باعث خم شدن نامناسب انگشت شست پا شود. این عارضه در ورزشکارانی که روی چمن مصنوعی بازی می کنند شایع تر است. انگشت چمنی معمولا نتیجه حرکات تکراری است. درد و تورم اغلب به مرور زمان افزایش می یابد. علاوه بر درد، فرد ممکن است متوجه تورم و از دست دادن تحرک در مفصل شود. در آسیب های حاد، درد به طور ناگهانی ظاهر می شود و ممکن است در طی ساعت بدتر شود. توقف فعالیتی که باعث تشدید درد انگشت پا می شود معمولا بهترین اقدام است. انجام این کار به پیشگیری از بدتر شدن آسیب کمک می کند. به طور معمول، درمان شامل استراحت، استفاده از کمپرس آب سرد، بستن باند فشاری، و بالا بردن پاها در هنگام استراحت است. پزشک معمولا کفش‌های انعطاف‌پذیر در هنگام ورزش را پیشنهاد می کند. به عنوان آخرین راه حل برای آسیب های شدید، عمل جراحی توصیه می شود. سزاموییدها استخوان هایی هستند که به تاندون ها متصل می شوند. سزاموییدیت زمانی رخ می دهد که تاندون های اطراف انگشت شست پا ملتهب یا تحریک شوند. ابتلا به این وضعیت در ورزشکاران و دوندگان شایع تر است. علاوه بر درد، علایم سزاموییدیت اغلب شامل موارد زیر است: ورم کبودی درد مفصل مچ پا افزایش تدریجی درد ناتوانی در حرکت دادن انگشت شست پا چندین گزینه درمانی بالقوه برای سزاموییدیت وجود دارد. برخی از گزینه های درمانی که ممکن است پزشک توصیه کند عبارتند از: تزریق استرویید مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) برای کاهش درد و تورم بستن بند کشی برای بی حرکت نگه داشت انگشت پا تمرینات شکستگی انگشتان پا و به خصوص انگشت شست یک اتفاق شایع است. همچنین شکستگی ممکن است زمانی رخ دهد که فردی: به یک جسم سخت لگد می زند. یک جسم سنگین را روی انگشت پا می اندازد. به طور مکرر حرکتی را انجام می دهد که به انگشت پا فشار می آورد. درد و تورم انگشت پا دو علامت شایع هستند، اما ممکن است فرد متوجه تغییر رنگ در اطراف انگشت پا نیز شود. گزینه های درمانی با توجه به شدت شکستگی انگشت پا متفاوت خواهد بود. در مورد ترومای ناگهانی، اقداماتی که فرد می تواند انجام دهد عبارتند از: بالا بردن پا در هنگام استراحت بستن انگشت شست با باند کشی اجتناب از قرار دادن وزن روی انگشت پا استفاده از کمپرس یخ برای کاهش درد و تورم البته گزینه های درمانی دیگری نیز وجود دارند که استفاده از آنها باید حتما زیر نظر پزشک متخصص باشد. بونیون یک تغییر شکل مفصل در پایه انگشت شست پا است. مفصل به سمت بیرون از حاشیه پا آمده و یک برآمدگی قابل مشاهده در کناره پا ایجاد می کند. این ناهنجاری باعث می شود انگشت شست پا در جهت مخالف قرار گیرد و انگشت کناری خود را تحت فشار قرار دهد. پوشیدن بسیاری از کفش‌ها باعث فشار به مفصل بیرون زده می شود. در نتیجه به مرور زمان ممکن است کیسه پر از مایع در مفصل که بورسا نام دارد، متورم و ملتهب شود. بونیون ممکن است باعث تورم، التهاب و درد در انگشت شست پا شود. انگشت شست پا نیز به طور قابل مشاهده به سمت داخل حرکت می کند در حالی که مفصل در پایه آن به سمت خارج است. برای کاهش علایم، فرد باید کفش هایی بپوشد که فشار اضافی به مفصل وارد نکند. یک کفی پهن و انعطاف پذیر برای کاهش فشار ایده آل است. برخی از درمان های تکمیلی عبارتند از: ماساژ استفاده از پد بونیون OTC قرار دادن پا در تشت آب گرم استفاده از کیسه آب سرد بر روی مفصل مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، مانند ایبوپروفن سایر علل بالقوه که می توانند باعث ایجاد درد و التهاب در انگشتان شست پا شوند، عبارتند از: عفونت ناخن بیماری رینود نوروم مورتون روماتیسم مفصلی در صورت ابتلا به این بیماری ها، درمان های لازم بسته به علت دقیق درد می تواند متفاوت باشد. در موارد آسیب ناگهانی یا درد غیر قابل توضیح در هر یک از انگشتان شست دست یا پا، باید برای تشخیص و درمان به پزشک متخصص مراجعه کنید. پزشک با تشخیص و درمان به موقع می تواند از پیشرفت و مزمن شدن بیماری پیشگیری کند.

یک روش پزشکی است که برای درمان انواع خاصی از سنگ کلیه و سنگ در سایر اندام ها مانند کیسه صفرا یا کبد استفاده می شود. زمانی تشکیل می شود که مواد معدنی و سایر مواد موجود در ادرار در کلیه ها متبلور شده و توده های جامد یا سنگ تشکیل می دهند. این مواد ها ممکن است متشکل از بلورهای کوچک و لبه تیز یا صاف تر و سنگین تر باشند که شبیه صخره های رودخانه ای صیقلی هستند. این مواد معمولا در طول ادرار به طور طبیعی از بدن شما دفع می شوند. با این حال، گاهی اوقات بدن شما نمی تواند سنگ های بزرگ تر را از طریق ادرار دفع کند. افراد مبتلا به سنگ کلیه ممکن است خونریزی، درد شدید یا را تجربه کنند. هنگامی که سنگ ها منجر به بروز این عوارض می شوند، پزشک احتمال دارد سنگ شکنی را پیشنهاد کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: سنگ در کلیه ها، کیسه صفرا یا حالب شایع است. گاهی اوقات، سنگ ها به اندازه ای کوچک هستند که در هنگام ادرار بدون اینکه شخص متوجه شود از بدن خارج می شود. با این حال، سنگ های بزرگ کلیه یا حالب می توانند باعث درد شوند و جریان ادرار را مسدود کنند. اگر سنگ ها دفع نشوند، می توانند به کلیه ها و مجاری ادراری آسیب برسانند. هنگامی که داروها کمکی نمی کنند، روش لیتوتریپسی می تواند سنگ ها را به قطعات کوچکتر تجزیه کند تا بتوانند از ادرار خارج شوند. دو نوع اصلی سنگ شکنی شامل سنگ شکنی برون بدنی با موج ضربه ای ( ESWL ) و سنگ شکنی لیزری هستند. سنگ شکنی لیزری گاهی اوقات به عنوان یورتروسکوپی انعطاف پذیر و لیتوتریپسی لیزری ( FURSL ) شناخته می شود زیرا پزشکان از ابزاری به نام یورتروسکوپ استفاده می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر دو روش می توانند به از بین بردن سریع و موثر سنگ ها کمک کنند. نوع درمانی که پزشک توصیه می کند به عوامل مختلفی مانند نوع سنگ های فرد و سلامت کلی او بستگی دارد. ESWL از امواج ضربه ای برای شکستن سنگ ها استفاده می کند. در طی این روش، پزشک از دستگاهی به نام لیتوتریپتر استفاده می‌کند تا امواج صوتی را مستقیما به سمت سنگ‌ها در بدن هدف قرار دهد. امواج صوتی سنگ ها را به قطعات کوچک تجزیه می کنند. آنها به گونه ای طراحی شده اند که روی سنگ ت ثیر بگذارند، اما اگر پزشک آنها را به دقت تجویز و نظارت نکند، می توانند به سایر بافت های بدن نیز آسیب برسانند. این عمل حدود ساعت طول می کشد و معمولا در بیمارستان انجام می شود. در بیشتر موارد، فرد می تواند در همان روز به خانه برود. پس از درمان باید ذرات سنگ را طی چند روز یا چند هفته از طریق ادرار دفع کنند. توجه به این نکته ضروری است که این درمان ممکن است عوارضی داشته باشد. یکی از عارضه ها می تواند خونریزی به دلیل آسیب به کلیه باشد. این روش شامل استفاده از آندوسکوپ برای درمان سنگ در حالب است. آندوسکوپ یک لوله انعطاف پذیر با نور و دوربین متصل است که به پزشک کمک می کند تا داخل یک اندام یا حفره بدن را ببیند. پزشک می تواند سنگ ها را با استفاده از یورتروسکوپ ببیند و از لیزر برای تجزیه آنها استفاده کند. این روش حدود دقیقه طول می کشد و اکثر افراد می توانند در همان روز به خانه بروند. با این حال، بسته به تعداد سنگ هایی که پزشک نیاز به برداشتن دارد و سختی آنها، ممکن است این عمل تا ساعت طول بکشد. تکه های سنگ شکسته باید در روزها و هفته های بعد از عمل به راحتی از ادرار عبور کنند. چگونه برای سنگ شکنی آماده شویم؟ مهم است که در مورد داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه یا مکمل هایی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برخی از داروها، مانند آسپرین ( Bufferin ) ، ایبوپروفن ( Advil ) و ( Coumadin ) یا سایر رقیق‌کننده‌های خون، می‌توانند در توانایی لخته شدن خون شما اختلال ایجاد کنند. احتمالا پزشک از شما می‌خواهد که مصرف این داروها را قبل از انجام عمل متوقف کنید. با این حال، مصرف داروهایی را که برایتان تجویز شده است، قطع نکنید، مگر اینکه پزشک به شما بگوید. برخی از افراد تحت بی حسی موضعی سنگ شکنی دارند که برای پیشگیری از درد، ناحیه را بی حس می کند. با این حال، اکثر افراد این روش را تحت بیهوشی عمومی انجام می دهند که در طول عمل به خواب می روند. اگر قرار است تحت قرار بگیرید، ممکن است پزشک به شما بگوید حداقل شش ساعت قبل از عمل چیزی ننوشید یا نخورید. اگر تحت بیهوشی عمومی ESWL دارید، برنامه‌ریزی کنید که یکی از دوستان یا اعضای خانواده شما را بعد از عمل به خانه برساند. بیهوشی عمومی ممکن است بعد از سنگ شکنی شما را خواب آلود کند، بنابراین تا زمانی که اثرات به طور کامل از بین نرود، نباید رانندگی کنید. لیتوتریپسی معمولا به صورت سرپایی انجام می شود. قبل از انجام عمل، لباس بیمارستان را به تن می‌کنید و روی میز معاینه روی یک بالشت نرم و پر از آب دراز می‌کشید. این همان جایی است که در حین انجام عمل باقی می‌مانید. سپس به شما داروی آرام بخش و آنتی بیوتیکی برای مبارزه با عفونت داده می شود. در طول سنگ شکنی، امواج ضربه ای پرانرژی از بدن شما عبور می کنند تا زمانی که به سنگ کلیه برسند. امواج، سنگ ها را به قطعات بسیار کوچکی می شکند که به راحتی می توانند از سیستم ادراری شما عبور کنند. پس از انجام عمل، قبل از فرستادن به خانه، حدود دو ساعت را در ریکاوری سپری خواهید کرد. در برخی موارد ممکن است یک شب در بیمارستان بستری شوید. برنامه ریزی کنید که یک تا دو روز بعد از عمل در خانه استراحت کنید. همچنین نوشیدن مقدار زیادی آب برای چند هفته پس از سنگ شکنی ایده خوبی است. نوشیدن آب به کلیه‌های شما کمک می‌کند تا تکه‌های سنگ باقی‌مانده را خارج کنند. مانند بسیاری از روش ها، برخی از خطرات در سنگ شکنی دخیل هستند. ممکن است خونریزی داخلی داشته باشید و نیاز به داشته باشید. زمانی که یک قطعه سنگ مانع از خروج ادرار از کلیه ها می شود، می توانید دچار عفونت و حتی آسیب کلیه شوید. این روش می‌تواند به کلیه‌های شما آسیب برساند و احتمال دارد بعد از عمل به خوبی کار نکنند. عوارض جدی احتمالی ممکن است شامل فشار خون بالا یا باشد. درمان به طور کلی برای افراد مبتلا به سنگ کلیه مناسب است. بهبودی احتمال دارد بسته به تعداد و اندازه سنگ ها متفاوت باشد، اما سنگ شکنی معمولا می تواند آنها را به طور کامل حذف کند. در برخی موارد ممکن است به درمان های اضافی نیاز باشد. در حالی که لیتوتریپسی برای اکثر افراد بسیار خوب عمل می کند، این احتمال وجود دارد که سنگ ها برگردند. افراد اغلب پس از سنگ شکنی موج شوک دچار کبودی و درد می شوند. تب یا لرز ممکن است پس از یورتروسکوپی و سنگ شکنی موج شوک رخ دهد. اینها ممکن است نشان دهنده عفونت باشند، بنابراین اگر فرد دچار تب یا لرز شد باید به پزشک مراجعه کند. خونریزی شدید پس از سنگ شکنی غیر معمول است. اگر قطعات سنگ گیر کند، ممکن است انسداد در حالب ایجاد شود. در این صورت، پزشک شاید یک روش اضافی با یورتروسکوپ برای برداشتن قطعات انجام دهد. درد طولانی مدت نیز ممکن است نشان دهنده انسداد باشد. اگر فردی درد شدید دارد یا با مصرف داروهای مسکن تسکین نمی یابد، باید با پزشک تماس بگیرد. قبل از عمل لیتوتریپسی، پزشک آزمایشاتی را برای تعیین تعداد سنگ های یک فرد و همچنین اندازه و محل آنها انجام می دهد. این احتمال وجود دارد که پزشک از سی تی اسکن بدون کنتراست برای تشخیص سنگ کلیه استفاده کند زیرا این آزمایش بسیار حساس و اختصاصی است. آنها همچنین از یک اشعه ایکس استاندارد شکم به نام کلیه، حالب، مثانه ( KUB ) برای یافتن سنگ های حاوی کلسیم استفاده خواهند کرد. فرد باید از قبل به پزشک اطلاع دهد که آیا دارویی مصرف می کند یا خیر. قبل از عمل، ممکن است لازم باشد مصرف برخی داروها از جمله رقیق‌کننده‌های خون و مسکن‌های بدون نسخه مانند آسپرین و ایبوپروفن را قطع کنند. قطع کردن دارو ها به این دلیل است که اینها می توانند با توانایی تداخل داشته باشند. لخته شدن خون برای پیشگیری از هرگونه خونریزی که ممکن است در طول یا بعد از عمل رخ دهد ضروری است. سنگ شکنی معمولا تحت بیهوشی عمومی انجام می شود، به این معنی که فرد در خواب خواهد بود و هیچ دردی احساس نمی کند. به طور معمول، افراد باید تا ساعت قبل از دریافت داروهای بیهوشی ناشتا باشند. پس از ورود به اتاق عمل، پزشک یک خط داخل وریدی را در بازوی فرد قرار می دهد تا داروهای بیهوشی را تجویز کند و داروی مسکن ارایه دهد. برای ESWL ، فرد روی میز دراز می کشد و لیتوتریپتر برای هدف قرار دادن محل سنگ ها قرار دارد. پزشک همچنین احتمال دارد یک استنت در حالب قرار دهد تا به دفع سنگ ها کمک کند. برای FURSL ، پزشک یک اورتروسکوپ را در مثانه و در صورت لزوم به داخل حالب و کلیه وارد می‌کند. سپس از لیزر برای شکستن سنگ هایی که می بینند استفاده می کنند. پس از بیدار شدن فرد از داروهای بیهوشی، پزشک حداقل ساعت او را تحت نظر می گیرد تا مطمین شود که به اندازه کافی راحت و پایدار است تا مرخص شود. پزشک دستورالعمل های مراقبتی و داروهای ضد درد را قبل از ترخیص بیمار ارایه می دهد. ممکن است چند هفته طول بکشد تا فرد تمام قطعات سنگ را دفع کند و دیدن خون در ادرار در چند روز اول پس از عمل غیرعادی نیست. همچنین احساس درد در ناحیه پشت و پهلو نیز رایج است، اما داروهای مسکن می توانند شدت این درد را کاهش دهند. برخی از افراد ممکن است کبودی خفیفی را روی پوستی که امواج ضربه ای وارد بدن می شود، تجربه کنند. ممکن است بیش از یک هفته طول بکشد تا فرد احساس کند می‌تواند پس از یک روش یورتروسکوپی به کار خود بازگردد. عوارض جانبی معمولا مانند دوربین های کوچکتر و لیزرهای دقیق تر جزیی هستند. در واقع، برخی از افراد می توانند در عرض تا روز پس از عمل به سر کار بازگردند. با این حال، بهبودی کامل احتمال دارد برای برخی افراد بیشتر از این طول بکشد. روش های لیتوتریپسی نمی توانند سنگ های بزرگ یا سخت را درمان کنند. همچنین، ESWL ممکن است برای چاقی افراد مفید نباشد زیرا امواج ضربه ای ممکن است نتوانند به سنگ ها برسند. پزشکان روش های لیتوتریپسی را برای افراد باردار توصیه نمی کنند، زیرا ممکن است برای جنین خطرآفرین باشد. برخی از سنگ ها به بیش از یک روش نیاز دارند. در برخی موارد، ممکن است پزشک نیاز به و برداشت آن پس از عبور قطعات سنگ داشته باشد. لیتوتریپسی از امواج ضربه ای یا لیزر برای تجزیه سنگ های کلیه، کیسه صفرا یا حالب استفاده می کند. دو نوع اصلی لیتوتریپسی ESWL و FURSL هستند. این روش ها معمولا بین دقیقه تا ساعت طول می کشد. اگر فردی پس از انجام یورتروسکوپی یا سنگ شکنی موج شوک تب یا لرز را تجربه کرد، باید به پزشک مراجعه کند.

خطر آمبولی ریه در افراد مبتلا به سرطان خون بسیار زیاد است. اگر مبتلا به و یا اختلالات خونی هستید، احتمالا در معرض خطر ابتلا به آمبولی ریه هستید. در اثر انسداد در شریان های ریه که معمولا به دلیل لخته شدن خون ایجاد می شود. علایم آن می تواند بسیار متفاوت باشد. بسته به میزان درگیر شدن ریه و اندازه انسداد، ممکن است برخی از علایم و نشانه های رایج مانند موارد زیر را تجربه کنید: درد هنگام سرفه، غذا خوردن، خم شدن تنگی نفس ناگهانی که با تلاش بدتر می شود. درد قفسه سینه که ممکن است با تنفس عمیق بدتر شود. دردی که با ورزش بدتر می شود اما با استراحت کاملا از بین نمی رود. سرفه، که ممکن است خلط خونی ایجاد کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در طول آمبولی ریه چه اتفاقی می افتد؟ در طول آمبولی ریه یا PE ، معمول ترین حالت این است که یک از طریق شریان ریوی از قلب به ریه ها پمپ شود. انشعاب های شریان ریوی برای رساندن خون به هر ریه و لخته های خون می توانند در نقاط مختلف مسیر، در عروقی که خون را به ریه ها هدایت می کنند، قرار گیرند. در شرایطی که یک لخته خون به اندازه کافی بزرگ باشد، ممکن است گیر کرده و به طور کامل یک رگ بزرگ را مسدود کند، که ممکن است خطرناک باشد. همچنین احتمال دارد لخته خون به قدری کوچک باشد که اساسا مورد توجه قرار نگیرد و باعث شود تنها یک قطعه کوچک از ریه ت ثیرات آن را احساس کند. آزمایش‌های مختلفی برای تشخیص آمبولی ریه ممکن است انجام شود، از جمله اسکن تهویه - پرفیوژن، سی‌تی اسکن با وضوح بالا، یا آنژیوگرافی ریه. درمان آمبولی ریه به شدت و وسعت لخته بستگی دارد. اگر علایم شدید نباشد، ممکن است از رقیق‌کننده‌های خون استفاده شود و اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از ایجاد لخته‌ها انجام شود. برای لخته‌های بزرگ و شدید، ممکن است از داروهای لخته‌کننده مانند داروهایی که برای باز کردن رگ‌های قلب در طول استفاده می‌شوند، استفاده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چرا بیماران مبتلا به سرطان در معرض خطر هستند؟ هنگامی که دانشمندان خطر ابتلا به PE را مطالعه می‌کنند، کل وضعیت بیماری را در نظر می‌گیرند که معمولا فرد را برای ابتلا به آن تعیین می‌کند. به این معنا که PE یکی از چندین عوارضی است که وقتی فرد دچار لخته شدن می شود ممکن است رخ دهد. این وضعیت به عنوان ترومبو آمبولی وریدی یا VTE شناخته می‌شود. در مقایسه با جمعیت عمومی، بروز VTE و PE در بیماران مبتلا به سرطان بیشتر است. احتمال ابتلا به ترومبوآمبولی وریدی، که شامل آمبولی ریوی و ترومبوز ورید عمقی است، در بیماران سرطانی حدود چهار برابر بیشتر است. ترومبوز ورید عمقی یا DVT ، به طور خاص به لخته‌های خونی اشاره دارد که در وریدهای عمقی، معمولا در پاها تشکیل می‌شوند. اما ممکن است در جاهای دیگر نیز رخ دهند. خطر تشکیل لخته های خونی جدی‌ترین عارضه DVT زمانی اتفاق می‌افتد که بخشی از لخته جدا می‌شود. از طریق جریان خون به قلب و متعاقبا ریه‌ها می‌رود. حتی باعث انسدادی می‌شود که به PE معروف است. با این حال، می توانید بدون داشتن DVT یک PE داشته باشید. به طور کلی، این لخته های خون ممکن است به دلایل مختلف در رگ های عمیق بدن شما ایجاد شوند، از جمله موارد زیر: آسیب به پوشش داخلی ورید یا قرص های ضد بارداری آسیب به ورید ناشی از عوامل فیزیکی، شیمیایی یا بیولوژیکی برخی از شرایط ارثی، به عنوان مثال، فاکتور V لیدن، که خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد. شرایط خاصی که باعث می شود خون شما غلیظ تر یا احتمال لخته شدن آن بیشتر از حد طبیعی باشد. انجام عمل جراحی، تحمل یک آسیب جدی، داشتن یک بیماری یا شرایطی که باعث التهاب می شود. همچنین برخی از پاسخ های ایمنی بیماری یا وضعیتی که در آن جریان خون کند می شود. مانند بعد از عمل جراحی، یا در هنگام استراحت طولانی مدت در بستر، یا در طی یک پرواز طولانی در سفر. لخته شدن و خونریزی در بیماران مبتلا به سرطان لخته شدن خون در بیماران مبتلا به سرطان شایع است. بیماران سرطانی ممکن است به دلایل مختلفی از جمله سرطان، خود و همچنین درمان‌های مختلف سرطان در معرض خطر لخته شدن خون باشند. شیمی درمانی، پرتودرمانی و هورمون درمانی همگی ممکن است خطر لخته شدن خون را افزایش دهند. ممکن است غیر منطقی به نظر برسد، اما نیز ممکن است در افراد مبتلا به سرطان خون شایع تر باشد. این را می توان به صورت زیر درک کرد: به طور کلی، زمانی که مشکلی در سیستم لخته شدن بدن وجود دارد، بسته به شرایط ممکن است فرد در معرض خطر خونریزی یا لخته شدن بیش از حد قرار بگیرد. نقش داروی پیشگیری از لخته خون در مبتلایان به سرطان در بیماران سرپایی مبتلا به سرطان، به ویژه آنهایی که در معرض خطر کم VTE هستند، مصرف داروهای معمولی برای پیشگیری از لخته شدن خون توصیه نمی شود. با این حال، به گفته گروه‌های متخصص، در افرادی که در معرض خطر بالاتر VTE هستند و در افرادی که دریافت می‌کنند، می‌توان چنین داروهایی را برای پیشگیری از لخته در نظر گرفت. استاندارد فعلی گزینه درمانی دارویی به نام با وزن مولکولی کم ( LMWH ) است که نیاز به تزریق دارد. سایر رقیق‌کننده‌های خون خوراکی جدیدتر در دسترس هستند، اما شواهد محدودی برای ارایه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی وجود دارد که هنگام تغییر از LMWH به یکی از این عوامل خوراکی، از آنها استفاده کنند. در یک مطالعه اخیر، هنگامی که یک انتخاب فرضی LMWH در مقابل یک داروی خوراکی با اثربخشی یکسان داده شد، اکثر بیماران مبتلا به سرطان به طور قابل درک، داروی خوراکی را انتخاب کردند. با این حال، کارشناسان می گویند که تصمیم به تغییر نیاز به بررسی دقیق ت ثیر متقابل بین سرطان بیمار و دوره درمان، با بیماری های زمینه ای آنها دارد. PE / VTE در بیماران مبتلا به سرطان خون خاص بررسی های اولیه نشان می دهد که تومورهای جامد مانند سرطان سینه و سرطان ریه، به طور کلی، احتمال بیشتری برای افزایش خطر لخته شدن خون نسبت به سرطان های خون، که شامل لوسمی، لنفوم، و میلوما هستند، دارند. با این حال، مطالعات دیگری پس از مخالفت با این تصور انجام شده است، و ممکن است این مورد وجود داشته باشد که انواع سرطان خون و ویژگی های فردی بیمار به روش های مهمی بر خطر شما ت ثیر می گذارد. بیماران مسن مبتلا به لوسمی میلویید مزمن مطالعه‌ای که در سال منتشر شد، نشان داد که بیماران مسن مبتلا به CML نسبت به بیماران بدون سرطان، میزان PE بیشتری دارند، که لزوما تعجب‌آور نیست. زیرا تصور می‌شود سرطان، به طور کلی، مشکلات لخته شدن خون را افزایش می‌دهد. میزان مشکلات لخته شدن خون در گروهی از بیمارانی که داروهایی به نام مهارکننده‌های تیروزین کیناز مصرف می‌کنند (بیشتر یکی به نام ایماتینیب) افزایش نمی‌یابد، اما این نشان می‌دهد که خطر ابتلا به CML در این بیماران عمدتا به دلیل عوامل زمینه‌ای مرتبط با سرطان است و نه درمان. لوسمی لنفوبلاستیک حاد دوران کودکی آمبولی ریه در دوران کودکی نادر است، اما ابتلا به یک بدخیمی (مانند لوسمی) می تواند خطر VTE و PE را در کودکان افزایش دهد. عوامل خطر بزرگ برای VTE و PE عبارتند از کاتتر ورید مرکزی، بدخیمی ها و شیمی درمانی. VTE در . تا آنها به طور معمول با L - asparaginase ، یک عامل خطر شناخته شده برای VTE ، درمان نمی شود. سخن آخر این مهم است که بدانید، به عنوان یک بیمار سرطانی، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای مشکلات لخته شدن خون مانند آمبولی ریه باشید. با این حال، در نظر گرفتن این خطر نیز مهم است. به طور کلی، شانس ابتلا به آمبولی ریه هنوز بسیار کم است. اگرچه دریافت درمان از طریق کاتتر ورید مرکزی ممکن است خطر PE / VTE را افزایش دهد، چنین درمانی ممکن است برای بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان نجات بخش باشد. پزشکان از خطرات VTE / PE در علایم مختلف سرطان خون و درمان ها و مداخلات مختلف آگاه هستند. به عنوان یک بیمار، دانش شما از علایم PE / VTE و هوشیاری شما می تواند به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما کمک کند تا در صورت نیاز، سریع تر عمل کند.

شیوع، باورهای غلط تا واقعیت های آن، اذهان عمومی را درگیر کرده و باعث رعب و وحشت زیاد شده است. در روزهای اخیر، در تشخیص عفونت قارچی نادر، اما کشنده که در بیماران Covid - به نام موکورمیکوز یا به تعبیر دیگر " " شناخته می شود، افزایش یافته است. علایم آن در پوست ظاهر می شود و همچنین ریه ها و مغز را تحت ت ثیر قرار می دهد. موکورمیکوز قارچ سیاه نیست. از نظر پزشکی، قارچ های سیاه نوعی مخمر هستند که در دیواره ها رنگدانه ملانین سیاه دارند. یک پزشک در مه بیمار را از نظر موکورمیکوز یا همان قارچ سیاه در بیمارستانی در بوپال هند معاینه کرده است. در هند، COVID - منجر به افزایش مواردی از عفونت قارچی مرگبار به نام موکورمیکوز، معروف به "قارچ سیاه" شده است. این عفونت به همان اندازه خطرناک است که رسانه ها آن را به تصویر کشیده اند. اما باور های غلط مختلفی در مورد منابع بالقوه عفونت و درمان آن در شبکه های اجتماعی منتشر شده است. بدن انسان زیستگاه مناسبی برای قارچ هایی که متعلق به راسته Mucorales است، نمی باشد. قارچ سیاه، شامل گونه هایی است که به طور معمول در خاک، گرد و غبار، پوشش گیاهی در حال تجزیه و کودهای حیوانی یافت می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیستم ایمنی بدن ما معمولا می تواند با بسیاری از قارچ ها سازگار باشد. اما بروز برخی شرایط تضعیف کننده مانند دیابت، COVID - و درمان استروییدی می تواند ایمنی فرد را تا حدی تضعیف کند. تا جایی که این میکروارگانیسم ها بتوانند جایگاه خودشان را در بدن بیماران پیدا کنند. موکورمیکوزیس یک قارچ شایع است که بیشتر در خاک و گیاهان پوسیده وجود دارد. اما بندرت بر انسان اثر می گذارد. همه ما در طی فعالیت های روزمره به میزان کافی در معرض این قارچ هستیم. اما سیستم ایمنی بدن ما در جلوگیری از عفونت آن بسیار موثر است. با این حال، دیابت کنترل نشده و سرکوب سیستم ایمنی دو سناریوی رایج در بیماران مبتلا به این عفونت هستند. به نظر می رسد هند تنها کشوری است که در این موارد در همه گیر Covid - جهش چشمگیری داشته است. علت این عفونت مهلک مشخص نیست، اما ممکن است به عوامل بیمار ( استرویید) و نیز شدت ویروس (سرکوب ایمنی بیمار و تعداد کم لنفوسیت ها) مرتبط باشد. دیابت نه تنها خطر ابتلا به COVID - در بیمار را افزایش می دهد. بلکه شرایطی را فراهم می کند که در آن عفونت های قارچی به راحتی می توانند رشد کنند. بدتر از این، هم COVID - و هم داروهای استروییدی که پزشکان مراقبت های ویژه از آن برای درمان آن استفاده می کنند، منجر به ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می شوند. عفونت متعاقب قارچ سیاه، موسوم به یا زایگومایکوز، به سرعت از بینی و سینوس ها به صورت، فک، چشم ها و مغز انتشار می یابد. در مه ، مورد تایید شده از موکورمیکوز در هند دیده شده است. حتی قبل از همه گیری، شیوع موکورمیکوز در هند برابر بیشتر از بقیه جهان بوده است. قارچ سیاه، مانع جریان خون و منجر به مرگ می شود. بافت مرده یا نکروزه ای است باعث تغییر رنگ سیاه پوست به جای قارچ می شود. پروفسور مالکوم ریچاردسون، استاد قارچ شناسی پزشکی در دانشگاه منچستر در انگلستان، در مورد قارچ سیاه، می گوید: این نام "کاملا نامناسب است. عوامل موکورمیکوز (برای مثال Rhizopus oryzae ) هیالین (شفاف) هستند. از نظر قارچ شناسی، اصطلاح" قارچ سیاه (یا مخمرهای سیاه) فقط به قارچ هایی موسوم به دماتاسه محدود می شود که در دیواره های سلول خود ملانین دارند. بسیاری از افراد سعی کرده اند این مورد را در توییتر تصحیح کنند. اما هیچ فایده ای ندارد. وی گفت که رسانه ها در هند از اصطلاحات گمراه کننده "قارچ سفید" و "قارچ زرد" برای توصیف انواع احتمالی موکورمیکوز استفاده می کنند. موکورمیکوز بدون درمان فوری با داروی ضد قارچ و جراحی برای از بین بردن بافت نکروزه، اغلب کشنده است. قبل از همه گیری، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) میزان مرگ و میر کلی باشد، دستورالعمل های درمانی Covid هشدار می دهند که از استروییدها استفاده نکنید. از خود درمانی با استروییدها یا استفاده از آنها بدون راهنمایی پزشک کاملا باید خودداری شود. قند خون باید با استفاده از گلوکومتر خانگی توسط هر بیمار که در درمان Covid - از استروییدها استفاده می کند، دقیقا کنترل شود. از دیگر عواملی که در تشکیل قارچ سیاه موثر است، سطح بالای خون به دلیل عفونت کووید ، نیاز به دیالیز و سرکوب سیستم ایمنی طولانی مدت توسط داروی مهارکننده IL است.

یا افت قند خون وضعیت مهمی است که علت آن باید بررسی و مشخص شود. سطح قند خون در طول روز متفاوت است، اما وقتی خیلی کاهش پیدا کند (افت قند خون) ، علایمی مانند می تواند رخ دهد. قند خون پایین در افراد مبتلا به دیابت و بدون دیابت اتفاق میفتد. قند خون پایین، به عنوان کاهش گلوکز خون کمتر از میلی گرم در دسی لیتر تعریف می شود که شما باید برای بازگرداندن آن به محدوده مورد نظر سریعا اقدام کنید. صرف نظر از سلامت کلی شما، درمان فوری هیپوگلیسمی مهم است زیرا عدم درمان به موقع می تواند منجر به بروز عوارض جدی شود. سطح بالای قند خون (هایپرگلیسمی) نیز ممکن است منجر به حالت تهوع شود، بنابراین مهم است که گلوکز خون خود را اندازه بگیرید تا بفهمید علت بروز حالت تهوع شما چیست؟ با شروع افت قند خون علایم خاصی را مشاهده خواهید کرد. این علایم به صورت مرحله ای بوجود می آیند. حتی علایم از خفیف تا متوسط تا شدید متغیر هستند. هر مرحله با مجموعه خاصی از علایم مشخص می شود. حالت تهوع یکی از علایمی است که در مرحله خفیف اتفاق میفتد، اما در مراحل بعدی نیز وجود دارد. بسیاری از سازمان ها مانند انستیتوی ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی، مراحل خفیف و متوسط را در یک مرحله ترکیب می کنند. لرزش سردرد تاری دید خواب آلودگی ضعف عضلانی گرسنگی شدید یا سبکی سر عدم هماهنگی اندام ها گیجی یا تغییرات شناختی ضربان قلب سریع یا نامنظم تحریک پذیری یا تغییرات خلقی بیهوشی (کما) تشنج (حرکات تند) فرد قادر به خوردن و نوشیدن نیست. تعریق بیش از حد گریه کردن یا کابوس دیدن احساس، تحریک پذیری یا گیجی پس از بیدار شدن از خواب هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چه مبتلا به دیابت باشید و چه نباشید، هنگام افت قند خون خفیف، ممکن است احساس گرسنگی شدید داشته باشید که اغلب با حالت تهوع نیز همراه است. این ترکیب علایم اولین نشانه کاهش قند خون است و در نتیجه ترشح هورمون استرس اپی نفرین ایجاد می شود که به آن آدرنالین نیز می گویند. هنگامی که قند خون شما کاهش می یابد، باعث ایجاد پاسخ جنگ یا پرواز و افزایش آدرنالین می شود. افزایش آدرنالین به عنوان یک پاسخ کمکی عمل کرده و گلوکز ذخیره شده را به سرعت به جریان خون منتقل می کند. با این حال، این افزایش بی ت ثیر نیست و علایم دیگری مانند تعریق، لرزش و اضطراب نیز می تواند ناشی از این روند باشد. البته افراد مبتلا به دیابت نباید تصور کنند که حالت تهوع همیشه مربوط به پایین بودن قند خون است. تنها راه تشخیص حالت تهوع به طور قطع اندازه گیری قند خون است. اگر سطح شما در حد طبیعی باشد، ممکن است حالت تهوع شما علل دیگری داشته باشد. افراد دیابتی به چندین دلیل مختلف ممکن است حالت تهوع را تجربه کنند. به همین دلیل همیشه قبل از تصمیم گیری در مورد اقدام مناسب، بررسی سطح قند خون و تشخیص اصلی علت حالت تهوع مهم است. برخی از شایع ترین علل حالت تهوع در مبتلایان به دیابت، عبارتند از: گلوکوفاژ ( برای کاهش قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع استفاده می شود و حالت تهوع هم یک عارضه جانبی آن و هم نشانه مصرف بیش از حد گلوکوفاژ است. اگر هنگام مصرف گلوکوفاژ یا مارک های دیگر متفورمین حالت تهوع دارید، باید فورا به پزشک خود اطلاع دهید. تهوع همچنین به عنوان یکی از رایج ترین عوارض جانبی در داروهای تزریقی مانند ویکتوزا (لیراگلوتید) ، سیملین (پراملینتید) و لانتوس (انسولین گلارژین) ذکر شده است. اگر هنگام مصرف هر یک از این مواد تزریقی احساس حالت تهوع می کنید یا اگر تهوع شما با افزایش دوز دارو بدتر می شود، مهم است که فورا به پزشک خود اطلاع دهید. آنها ممکن است تصمیم بگیرند که به داروی دیگری برای شما تجویز کنند. حالت تهوع یکی از علایم بالا و پایین بودن قند خون است، بنابراین مهم است که قبل از تصمیم گیری در مورد مراحل بعدی، سطح خود را در خانه با گلوکومتر بررسی کنید. اگر مرتبا یا بیشتر از حد معمول قند خون بالا و پایین دارید، به پزشک خود بگویید. آنها می توانند علت و برنامه عملی برای حفظ سطح قند خون در حد طبیعی را برای شما تعیین کنند. افراد دیابتی در معرض خطر ابتلا به گاستروپارزی هستند که به آن معده دیابتی نیز گفته می شود. دیابت می تواند به سلول های عصبی (از جمله عصب واگ) در دیواره معده آسیب برساند. آسیب به عصب واگ توانایی معده و روده کوچک شما را در انتقال غذا از طریق دستگاه گوارش کاهش می دهد، که تخلیه معده شما را کند می کند و منجر به تجمع محتوای آن می شود. داروهای دیابت که تخلیه معده را به ت خیر می اندازند، مانند سیملین یا مارک های دیگر پراملینیدید و آگونیست های GLP - مانند Trulicity (دولاگلوتید) ، Victoza (لیراگلوتید) و Bydureon (اگزناتید) می توانند علایم گاستروپارزی را بدتر کنند. استفراغ حالت تهوع درد بالای شکم سوزش سردل اشتهای ضعیف نفخ بیش از حد احساس سیری طولانی مدت بعد از خوردن غذا خیلی زود بعد از شروع غذا احساس سیری می کنید. در حالی که درمانی برای گاستروپارزی وجود ندارد، اما گاستروپارزی بسته به علت اصلی آن از راه های مختلف قابل کنترل است. به عنوان مثال، مدیریت دیابت می تواند علایم گاستروپارزی را تسکین دهد. درمان ممکن است شامل تغییر در سبک زندگی مانند ورزش بعد از خوردن غذا، پرهیز از الکل، خوردن وعده های غذایی کم حجم و بیشتر، یا افزایش مایعات در رژیم غذایی برای کمک به هضم و جلوگیری از کمبود آب بدن باشد. افراد مبتلا به دیابت نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پانکراتیت هستند. به التهاب ناگهانی و موقتی (حاد) یا مزمن لوزالمعده اشاره دارد. پانکراس شما وظیفه آزاد سازی آنزیم های گوارشی و تولید انسولین را بر عهده دارد، هر دو به تنظیم میزان استفاده از گلوکز در بدن کمک می کنند. علایم پانکراتیت شامل حالت تهوع و درد در قسمت فوقانی شکم است که ممکن است به پشت شما انتشار یابد. لوزالمعده نیاز به توجه فوری پزشکی دارد. سایر علایم پانکراتیت ممکن است شامل موارد زیر باشند: تب استفراغ اشتهای ضعیف ضربان قلب سریع شکم متورم و پریشان ( DKA ) یک بیماری جدی و خطرناک است که در صورت کمبود انسولین رخ می دهد، که بدن شما را به سمت چربی سوزی برای انرژی سوق می دهد. مشخصه آن افزایش زیاد قند خون و کتون در ادرار است که می تواند با یک کیت آزمایش در خانه بررسی شود. اگر علایمی از DKA دارید که شامل حالت تهوع شدید است، با پزشک خود تماس بگیرید یا بلافاصله به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. علایم دیگر DKA عبارتند از: گیجی غش کردن افزایش ادرار خستگی مفرط احساس بی حالی تنفس عمیق یا سریع تشنگی افزایش یافته (خاموش نشدنی) قند خون پایین به عنوان قند خون کمتر از میلی گرم در دسی لیتر تعریف می شود. درمان فوری هیپوگلیسمی به معنای مصرف گرم کربوهیدرات و ارزیابی بهبود علایم است. انجمن دیابت آمریکا پیشنهاد می کند که افراد دیابتی که دچار افت قند خون هستند از قانون - پیروی کنند که به شرح زیر است: برای بالا بردن قند خون گرم کربوهیدرات مصرف کنید. بعد از دقیقه قند خون خود را بررسی کنید. اگر هنوز زیر میلی گرم در دسی لیتر است، گرم وعده دیگر کربوهیدرات داشته باشید. این مراحل را تکرار کنید تا قند خون شما حداقل میلی گرم در دسی لیتر باشد. هنگامی که قند خون به حالت عادی بازگشت، یک وعده غذایی یا میان وعده بخورید تا مطمین شوید دوباره کاهش پیدا نمی کند. نمونه وعده کربوهیدرات شامل موارد زیر هستند: قرص های گلوکز (دستورالعمل بسته را بخوانید) قاشق غذاخوری شکر، عسل یا شربت ذرت اونس (یک دوم فنجان) آب یا نوشابه معمولی (رژیم غذایی یا بدون قند) افراد مبتلا به دیابت باید با ذکر قند خون و علایم آزمایش شده در خانه، هر رویداد پایین قند خون را ثبت کنند. اگر با قانون - نمی توانید قند خون خود را بالا ببرید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید یا به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. افراد دیابتی که با افت قند خون مواجهه می شوند باید یک کیت اضطراری گلوکاگون نیز را همراه داشته باشد. در مواقع اضطراری، سعی در ریختن آب پرتقال در دهان بیمار کار درستی نیست، زیرا ممکن است آب به ریه های بیمار منتقل شود. به جای آن می توان از تزریق گلوکاگون برای بالا بردن ایمن گلوکز خون استفاده کرد. اگر کودک شما دیابت دارد و علایم هیپوگلیسمی را نشان می دهد، مهم است که سطح گلوکز خون او را با یک گلوکومتر بررسی کنید. اگر این امکان وجود ندارد، بهتر است با دادن کربوهیدرات به آنها طوری رفتار کنید که گویی دچار افت قند خون هستند تا از بدتر شدن علایم جلوگیری کند. کودک شما باید برنامه ایمنی برای مواردی که تحت مراقبت شما نیستند، مانند زمانی که در مدرسه، خانه دوستان یا مهد کودک است، را یاد بگیرد. صحبت با کودک در مورد دیابت و علایمی که باید از آنها آگاه باشید به ایمن نگه داشتن او کمک می کند. قند خون پایین در افراد بدون دیابت، هیپوگلیسمی غیر دیابتی نامیده می شود. این یک اتفاق نادر است و به عنوان هایپوگلیسمی واکنشی (که در طی چند ساعت پس از غذا خوردن اتفاق می افتد) یا هیپوگلیسمی ناشتا (که ممکن است به یک بیماری مرتبط باشد) دسته بندی می شود. مصرف گرم کربوهیدرات در این موارد باید به علایم کمک کند. در صورت بروز هر یک از این نوع هایپوگلیسمی غیر دیابتی، باید برای ارزیابی علایم، معاینه بدنی، بررسی خطر ابتلا به دیابت و بررسی قند خون به پزشک مراجعه کنید. فهمیدن اینکه چرا قند خون شما آنقدر کاهش پیدا کرده است، برای جلوگیری از عود در آینده و رد علل نیاز به مراقبت پزشکی یا درمان بالینی مهم است. دلایل احتمالی افت قند خون واکنشی عبارتند از: سابقه دیابت یا در معرض خطر دیابت کمبود آنزیم نادر که تجزیه غذا را برای بدن شما سخت می کند. جراحی معده، که باعث می شود غذا خیلی زود به روده کوچک شما منتقل شود. دلایل احتمالی افت قند خون ناشتا عبارتند از: تومورها، مانند تومور در پانکراس استفاده از الکل، به ویژه نوشیدن بیش از حد بیماری های جدی، مانند کبد، قلب یا کلیه ها سطح پایین برخی از هورمون ها مانند کورتیزول، هورمون رشد، گلوکاگون یا اپی نفرین (آدرنالین) داروهایی مانند سالیسیلات ها (نوعی تسکین دهنده درد) ، داروهای سولفا (آنتی بیوتیک) ، پنتامیدین (درمان نوع جدی ذات الریه) و کینین (درمان مالاریا) حالت تهوع گاهی اوقات می تواند ناراحتی جزیی به نظر برسد، اما هرگز نباید نادیده گرفته شود. در افراد مبتلا و بدون دیابت، حالت تهوع می تواند نشانه پایین آمدن قند خون باشد که نیاز به درمان دارد. درمان ممکن است به سادگی مصرف کربوهیدرات باشد، اما همیشه اینطور نیست. در افراد دیابتی، حالت تهوع همچنین می تواند نشان دهنده وضعیت دیگری باشد. برای داشتن بهترین درمان ممکن و پیشگیری از بروز عوارض جانبی، همیشه باید در صورت بروز حالت تهوع به پزشک خود اطلاع دهید.