Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

قبل از بیان باید بدانیم که تورمی که در بدن شما به دنبال آسیب یا التهاب ایجاد می شود، به عنوان ادم شناخته می شود. این وضعیت معمولا به دلیل تجمع مایع اضافی در بافت ها اتفاق می افتد و ممکن است بر هر قسمتی از بدن شما ت ثیر بگذارد. بروز ادم بیشتر در پاها و دست ها مشاهده می شود. در این حالت به آن ادم محیطی می گویند. ادم اغلب یک عارضه جانبی داروها، بارداری و دوره های طولانی بی تحرکی است. برای آگاهی از علل و علایم ادم، همراه با برخی از داروهای ساده و در عین حال کارآمد که ممکن است در درمان آن استفاده شود، ادامه مطلب را بخوانید. درمان خانگی برای ادم را بشناسید تا در صورت بروز این وضعیت بتوانید با این راهکارها ادم را در خانه درمان کنید. چای سبز دارای خواص تحریک کننده است. این ممکن است به متابولیسم مایعات اضافی در بدن کمک کند. این نیز به نوبه خود ممکن است به درمان ادم کمک کند. عصاره چای سبز را به آب اضافه کنید و آن را در یک قابلمه بجوشانید. برای طعم دادن عسل را اضافه کنید و بلافاصله مصرف کنید. این کار را - بار در روز انجام دهید. عصاره هسته انگور دارای خواص آنتی اکسیدانی است. این ممکن است در درمان ادم استفاده شود. این مکمل را بار در روز مصرف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روغن ارس دارای خواص آنتی اکسیدانی است. همچنین اعتقاد بر این است که دارای خاصیت مدر و سم زدایی است. بنابراین، استفاده از روغن درخت ارس ممکن است به کاهش تورم و احتباس آب ناشی از ادم کمک کند. - قطره روغن درخت ارس را میلی لیتر روغن حامل (روغن زیتون یا نارگیل) مخلوط کنید. این مخلوط را روی نواحی متورم بمالید. این کار را بار در روز انجام دهید. عصاره برگ زیتون حاوی ترکیبات فعال زیستی است که دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی هستند. این خواص ممکن است به کاهش التهاب و استرس اکسیداتیو ناشی از ادم مغزی کمک کند. این را روزی یکبار مصرف کنید. زغال اخته سرشار از بسیاری از مواد معدنی مانند کلسیم و پتاسیم است. آنها همچنین دارای خاصیت مدر هستند. این خواص ممکن است زغال اخته را به یک درمان طبیعی عالی برای درمان ادم تبدیل کند. عصاره تخم کرفس، که از نظر علمی به عنوان Apium graveolens نامیده می شود، یک داروی ادرارآور با خواص ضد التهابی و ضد میکروبی است. بنابراین، ممکن است برای درمان ادم استفاده شود. این مکمل را روزانه یا طبق دستور پزشک مصرف کنید. شاه بلوط اسب مدر است. همچنین حاوی اسسین است که دارای خواص ضد التهابی و ضد ادم است. در کنار هم، این خواص عصاره شاه بلوط اسب ممکن است به مبارزه با ادم و علایم آن کمک کند. این مکمل را روزانه بعد از مشورت با پزشک مصرف کنید. آناناس سرشار از ترکیبی به نام بروملین است که دارای خواص ضدالتهابی است. این ممکن است در درمان ادم و علایم آن کمک کند. ماساژ گردش خون را بهبود می بخشد. قطره از هر نوع اسانس مانند گریپ فروت یا روغن ارس را با میلی لیتر روغن حامل مانند روغن نارگیل مخلوط کنید. به مدت تا دقیقه مخلوط را به آرامی روی پای خود ماساژ دهید. این کار را بار در روز انجام دهید. قبل از ماساژ پای خود را به مدت دقیقه بالا نگه دارید. با انجام این کار، مایع تجمع یافته در ناحیه متورم بدن شما ممکن است به عقب برگردد. در نتیجه، احتباس آب در منطقه آسیب دیده کاهش می یابد. زردچوبه حاوی ترکیبی به نام کورکومین است که دارای خواص ضدالتهابی و سم زدایی است. این خواص ممکن است به درمان تورم و درد ناشی از ادم کمک کند. ردچوبه را در یک لیوان آب گرم یا شیر داغ مخلوط کنید. بلافاصله مصرف کنید. همچنین می توانید یک قاشق چای خوری زردچوبه را با چند قطره آب مخلوط کنید تا خمیر به دست آید. سپس می توانید این خمیر را روی نواحی بدن خود که تحت ت ثیر ادم قرار گرفته است بمالید. این دارو را هر روز صبح و شب دنبال کنید تا زمانی که مشاهده کنید ادم از بین می رود. سرکه سیب فواید زیادی برای سلامتی دارد. دارای خواص ضد التهابی است و همچنین حاوی پتاسیم است. پتاسیم ممکن است به کاهش احتباس مایعات کمک کند، در حالی که خواص ضد التهابی سرکه سیب ممکن است به درمان پوست ملتهب کمک کند. سرکه سیب و آب گرم را در یک کاسه مخلوط کنید. یک حوله تمیز را در مخلوط خیس کرده و نواحی متورم را با آن بپیچید. بگذارید دقیقه بماند. این کار را بار در روز انجام دهید تا تورم از بین برود. اعتقاد بر این است که ویتامین ها احتباس آب را کاهش می دهند و ضد التهاب هستند. بنابراین، ممکن است در درمان ادم و علایم آن استفاده شود. با این حال، هیچ تحقیق علمی برای اثبات این اثرات وجود ندارد. س از مشورت با پزشک، مولتی ویتامین متشکل از ویتامین ها و مواد معدنی مصرف کنید. استفاده از کمپرس گرم باعث افزایش جریان خون در ناحیه آسیب دیده می شود. این باعث کاهش درد و التهاب مرتبط با ادم می شود. به طور مشابه، استفاده از کمپرس سرد ناحیه آسیب دیده را بی حس کرده و تورم و التهاب را کاهش می دهد. دانه های کتان منبع غنی از اسیدهای چرب امگا هستند. این چربی ها می توانند به دفع سموم از بدن و اطمینان از عملکرد صحیح اندام ها کمک کنند. ز این رو، دانه های کتان ممکن است با رفع علت اصلی، به درمان ورم کمک کنند. دانه های کتان خرد شده را در یک لیوان آب گرم مخلوط کنید. بلافاصله مصرف کنید. این کار را بار در روز انجام دهید. روغن خردل حاوی آلی ایزوتیوسیانات است که در مطالعات حیوانی التهاب را کاهش می دهد. بنابراین، ممکن است درد ناشی از ادم را تسکین دهد. دانه های گشنیز دارای خاصیت مدر و ضد التهابی هستند. این خواص ممکن است به درمان ادم کمک کند. دانه گشنیز و آب را به یک قابلمه اضافه کنید. این مخلوط را بجوشانید تا آب به نصف مقدار آن کاهش یابد. بگذارید خنک شود. مایع صاف شده را فورا مصرف کنید. این کار را بار در روز انجام دهید. روغن درخت چای دارای خواص ضد درد و ضد التهابی قوی است. این ممکن است به درمان تورم و درد ناشی از ادم کمک کند. حدود - قطره روغن درخت چای را روی یک تکه پنبه بریزید. آن را به آرامی روی ناحیه متورم بمالید. قاصدک به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی و ادرارآور طبیعی شناخته شده است. بنابراین، ممکن است برای کاهش احتباس مایعات مرتبط با ادم استفاده شود. جعفری یک ادرارآور طبیعی است و ممکن است به دفع سموم و مایعات اضافی از بدن کمک کند. این یکی از بهترین گیاهانی است که ممکن است برای درمان ادم استفاده شود. برگ های جعفری را به قطعات کوچکتر خرد کرده و در آب خیس کنید. آب را صاف کنید. عسل را برای طعم دادن اضافه کرده و در طول روز مصرف کنید. روزانه چای جعفری را در فواصل منظم مصرف کنید. زنجبیل حاوی ترکیبی به نام زینگرون است که می تواند به درمان ادم کمک کند. این چای را بار در روز بنوشید. گزنه بسیار مغذی است و دارای خواص ضد التهابی است. با تحریک عملکرد کلیه ها می تواند سموم و مایعات اضافی را از بدن دفع کند. این خواص گزنه ممکن است به درمان و از بین بردن ادم و علایم آن کمک کند. روغن پونه کوهی ضد التهاب و ضد عفونی کننده است. این ممکن است به کاهش تورم و درد ناشی از ادم کمک کند. روغن پونه کوهی را با روغن بادام یا روغن زیتون مخلوط کنید. این مخلوط را به آرامی روی ناحیه آسیب دیده ماساژ دهید. روغن کرچک حاوی اسید ریسینولییک است که دارای خواص ضد التهابی است. این ممکن است در درمان تورم و التهاب ناشی از ادم بسیار مفید باشد. نمک اپسوم همچنین به عنوان سولفات منیزیم شناخته می شود که دارای خواص ضد التهابی است. این ممکن است تورم و التهاب را کاهش دهد. نمک اپسوم را به آب حمام خود اضافه کنید. به مدت تا دقیقه در حمام خیس کرده و استراحت کنید. همچنین می توانید نصف فنجان نمک اپسوم را به یک سطل آب گرم اضافه کنید و پاهای متورم خود را به مدت تا دقیقه در آن خیس دهید. این کار را حداقل یک بار در روز انجام دهید. گیلاس ترش سرشار از آنتی اکسیدان است. طبیعت آنتی اکسیدانی گیلاس ترش در درمان تورم و درد ناشی از ادم موثر است. مصرف غذاهای دارای خاصیت آنتی اکسیدانی و ضد التهابی مانند انواع توت ها، سبزیجات، ماهی، روغن زیتون و غلات کامل را افزایش دهید. در صورت بروز ادم، از مصرف لبنیات خودداری کنید. همچنین باید از هرگونه رژیم غذایی با محتوای سدیم بالا مانند پنیر و سایر غذاهای فرآوری شده دوری کنید. با این حال، اگر تورم حتی پس از یک ماه ادامه پیدا کرد، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید. عدم درمان ادم می تواند منجر به تورم و زخم دردناک بافت ها شود. ادم همچنین می تواند علامتی از یک عارضه پزشکی جدی تر باشد، بنابراین اگر بهبودی در وضعیت شما مشاهده نشد، باید آن را بررسی کنید.

و یا رادیولوژی هسته ای، رشته ای از پزشکی است که افراد با استفاده از نوعی مواد رادیواکتیو آموزش های لازم را کسب کرده اند. با استفاده از این فناوری، آنها می توانند بافت ماهیچه ای، اندام ها و خون را بررسی کرده و مشکلات آن نواحی را درمان کنند. در رادیولوژی هسته ای از موادی به نام رادیودارو استفاده می شود. اشعه موجود در آنها می تواند انواع خاصی از بیماری ها را درمان یا قسمتی از بدن را در حین اسکن با دوربین مخصوص مشخص کند. رادیولوژیست هسته ای تصاویر حاصله را از محل و چگونگی جذب مواد در بدن برای تشخیص یک بیماری تجزیه و تحلیل می کند. رادیولوژیست های هسته ای در بیمارستان ها، مراکز تحقیقاتی، دانشگاه ها یا کلینیک ها کار می کنند. اغلب، رادیولوژیست های هسته ای آزمایش هایی را انجام می دهند، اما آنها همچنین شرایط لازم برای درمانی برخی شرایط را دارند. به طور روزانه، رادیولوژیست های هسته ای داروهای رادیویی را تجویز می کنند، اسکن بدن انجام می دهند تا ببینند این مواد چگونه با بدن ارتباط دارند، نتایج آزمایش را مشاهده می کنند و یافته های آنها را با بیماران و پزشکان مورد بررسی قرار می دهند. بسته به نتایج به دست آمده، نقش یک پزشک هسته ای در مراقبت از بیمار ممکن است به همین جا ختم شود و پزشک دیگری از نتایج آن برای تشکیل یک برنامه درمانی استفاده کند. اگر بر اساس آزمایش، بیمار نیاز به داروهای رادیویی داشته باشد، رادیولوژیست هسته ای می تواند در درمان به بیمار کمک کند. رادیولوژیست های هسته ای معمولا از تصویربرداری هسته ای برای ردیابی و درمان بیماری های قلبی، سرطان، بیماری پارکینسون، خونریزی داخلی و عملکرد اندام ها و موارد دیگر استفاده می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رادیولوژیست های هسته ای به نوعی یک پزشک هستند، بنابراین باید یک دوره کارشناسی را گذرانده و در یک دانشکده پزشکی معتبر شرکت کنند. این فرایند معمولا در مجموع سال طول می کشد. پس از اتمام دانشکده پزشکی و تبدیل شدن به یک پزشک دارای مجوز کامل، آنها آموزش ویژه ای در زمینه پزشکی هسته ای کسب خواهند کرد. این برنامه ها معمولا تا سال طول می کشد. پزشکان هسته ای پس از اتمام یک برنامه تحصیلات تکمیلی، می توانند برای دریافت مجوز به عنوان دکتر پزشکی هسته ای درخواست دهند. متخصصان پزشکی هسته ای با طیف وسیعی از آسیب شناسی در تمام رده های سنی سروکار دارند، اما تمرینات بالینی خاص شامل ورود عمده در موارد زیر است: انکولوژی (تشخیص و درمان سرطان) قلب و عروق نفرو اورولوژی (درمان کلیه) ارتوپدی (شرایط مربوط به استخوان ها و مفاصل) روماتولوژی روانپزشکی عصبی (اختلالات روانی مرتبط با بیماری های سیستم عصبی) در بیشتر موارد، پزشک عمومی شما را به رادیولوژیست هسته ای ارجاع می دهد. رادیولوژیست های هسته ای اغلب با پزشکان دیگر به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از برنامه درمانی همکاری می کنند. به عنوان مثال، رادیولوژیست های هسته ای اغلب برای درمان و نظارت بر سرطان، با انکولوژیست ها همکاری می کنند. ممکن است پزشک شما را به رادیولوژیست هسته ای ارجاع دهد زیرا قبل از درمان یا تشخیص شما به اطلاعات بیشتری نیاز دارد. شاید آنها بدانند چه اتفاقی می افتد. اما قبل از تصمیم گیری نیاز به یک اسکن دقیق تر و جامع تر دارند. برخی از رایج ترین آزمایشاتی که رادیولوژیست های هسته ای انجام می دهند، عبارتند از: اسکن سینه اسکن مغز اسکن تیرویید و پاراتیرویید اسکن تومور اسکن ریه اسکن دستگاه گوارش اسکن کلیه اسکن استخوان اسکن قلب اسکن خون برای بیماری های خونی روند گرفتن اسکن پزشکی هسته ای بستگی به نوع آزمایش مورد نیاز شما دارد. به علاوه، هر آزمایشی ممکن است پروتکل های خاص خود را داشته باشد. با این حال، این فرایند به طور کلی شامل موارد زیر است: متخصص رادیولوژی هسته ای یا داروهای رادیویی را به شما تزریق می کند یا از داروهای رادیویی خوراکی استفاده می کند. آنها اغلب ردیاب نامیده می شود. فاصله بین تجویز و اسکن می تواند از چند دقیقه تا چند روز متغیر باشد. از شما خواسته می شود که جواهرات یا لباس هایی را که ممکن است در آزمایش اختلال ایجاد کنند، را از بدن خود خارج کنید. برخی از اسکن ها ممکن است به آمادگی پیشرفته تری مانند ناشتایی چند ساعته یا تغییر رژیم غذایی نیاز داشته باشند. معمولا اسکن گرفتن مستلزم آرام ماندن است در حالی که یک دوربین گاما از رادیوداروهای بدن شما عکس می گیرد. مهم است که در این زمان ثابت بمانید تا بتوانید دقیق ترین عکس های ممکن را بدست آورید. زیرا برهم کنش رادیونوکلییدها در بدن می تواند نامحسوس باشد. بسته به وضعیت شما، یا متخصص رادیولوژی هسته ای یا پزشک شما نتایج شما را بررسی کرده و با شما همکاری می کنند تا برنامه درمانی مناسب برای سلامتی خود را تهیه کنید. آزمایشات تشخیصی که پزشک هسته ای برای درمان و یا تشخیص بیماری های استفاده می کند، معمولا شامل موارد زیر است: به طور گسترده برای مرحله بندی، ارزیابی پاسخ و ارزیابی عود در انواع سرطان استفاده می شود. اسکن استخوان متابولیسم استخوان را ارزیابی می کند و به طور معمول در مراحل مختلف سرطان استفاده می شود و همچنین در آسیب شناسی های دیگر استخوان نقش دارد. تهویه و پرفیوژن تصویربرداری ریه، با استفاده از دو عامل تصویربرداری پی در پی، برای تشخیص آمبولی ریه (لخته شدن ریه) تصویربرداری از پرفیوژن میوکارد (آزمایش تصویربرداری که نحوه جریان خون در قلب را نشان می دهد) تفاوت در جریان خون بین حالت استراحت و حالت استرس، اطلاعاتی در مورد تامین خون قلب ارایه می دهد تصویربرداری کلیه، برای ارزیابی جای زخم و تخلیه کلیه تصویربرداری از گره لنفاوی (برای ارزیابی تخلیه لنفاوی یک تومور) ، جایی که یک ردیاب به داخل تومور تزریق می شود تا غدد لنفاوی تخلیه کننده مشخص شود. این تکنیک در انواع مختلف سرطان برای هدایت جراحی استفاده می شود اندازه گیری دقیق میزان فیلتراسیون گلومرولی (فیلتراسیون کلیه) ، که برای محاسبه دوز عوامل شیمی درمانی بالقوه مضر استفاده می شود. تجویز رادیو ید، که توسط بافت تیرویید بسیار موثر جذب می شود. هدف این است که مقدار زیادی از اشعه را به صورت موضعی منتقل کرده و به سلولهای غیر طبیعی اطراف آسیب برساند. این دارو برای درمان پرکاری غدد تیرویید و سرطان تیرویید استفاده می شود درمان تومورهای متاستاتیک نوروآندوکرین (تومورهای مربوط به سیستم عصبی و غدد هورمونی که از محل اولیه سرطان گسترش یافته است) با اتصال یک ساطع کننده رادیواکتیو به مولکولهای خاص، دوز زیادی از تشعشعات را می توان به طور دقیق به سرطان رساند و به سلول های بدخیم محلی آسیب رساند. درمان متاستازهای استخوانی (جایی که سرطان به استخوان ها سرایت می کند) برای انواع مختلف سرطان، با استفاده از استخوان به دنبال مواد بسیار رادیواکتیو، که می تواند سرطان متاستاتیک (یا ثانویه) را کنترل کند. پزشکی هسته ای یک تخصص متنوع است. پزشکی هسته ای را می توان با سایر تخصص های فرعی مانند طب داخلی و غدد درون ریز ترکیب کرد. رشته ای فوق تخصصی نیز شامل موارد زیر است: قلب شناسی هسته ای انکولوژی غدد درون ریز بیماری متابولیک استخوان متخصص اطفال

در مورد خطرات مرتبط با مصرف داروهای اضطراب در دوران بارداری، از جمله نقایص مادرزادی و مشکلات تنفسی جزیی پس از زایمان، باید نکات لازم را بیاموزید. به طور کلی، وجود اضطراب در دوران بارداری، شایع است، اما ایمنی داروهای ضد اضطراب، از دارویی به داروی دیگر، متفاوت است. تحقیقات نشان می دهند که بنزودیازپین ها و SSRI ها، اثرات خفیف یا متوسطی بر بارداری دارند. همچنین، نوزادان، می توانند معتاد به داروهای ضد اضطراب بنزودیازپین، متولد شوند. درمان شناختی رفتاری یا غیر دارویی، می تواند به مادران باردار کمک کند تا به عنوان جایگزینی برای مصرف دارو، با اضطراب کنار بیایند. اگر متوجه شدید باردار هستید، مصرف داروهای ضد اضطرابی را که در حال حاضر مصرف می‌کنید، بدون اینکه ابتدا به پزشک مراجعه کنید، قطع نکنید. همچنین، هیچ وقت سر خود، نسبت به مصرف یک‌داروی خاص اقدام نکنید. در هر شرایطی، باید با پزشک خود مشورت کنید. اضطراب حتی می تواند در دوران بارداری تشدید شود. همین مسیله، می تواند برای زنانی که در مورد بی خطر بودن برخی داروها مطمین نیستند، نگران کننده باشد. به طور کلی، ایمنی داروهای اضطراب در دوران بارداری، بسته به داروی خاص مصرفی فرد، می تواند بسیار متفاوت باشد. آیا داروهای ضد اضطراب در بارداری تاثیری بر روی جنین دارند؟ در بیشتر موارد، مطالعات نشان می‌دهند که داروهای ضد اضطراب، از جمله بنزودیازپین‌ها و مهار کننده‌های باز جذب سروتونین، ت ثیر زیادی بر روی جنین، در دوران بارداری، ندارند. البته، بر اساس نتایج تحقیقات فعلی، ممکن است برخی اثرات خفیف وجود داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به عنوان مثال، هم بنزودیازپین ها و هم SSRI ها با بارداری های کوتاه تر همراه هستند و نوزادان پس از زایمان بیشتر به کمک های تنفسی جزیی نیاز دارند. اگرچه برخی از مطالعات تحقیقاتی اثرات عمده ای از داروهای اضطراب در دوران بارداری نشان نداده اند، این بدان معنا نیست که آن ها کاملا بی خطر هستند. اول، به بررسی بنزودیازپین ها مانند زاناکس و والیوم و داروهای دسته D ، طبق گفته FDA ، می پردازیم. این طبقه بندی، نشان می دهد که FDA بر اساس مطالعات یا تحقیقات، شواهدی از ایجاد نقص در جنین‌انسانی، یافته است. اعتقاد بر این است که برخی از بنزودیازپین ها با نقایص جنینی مانند شکاف لب و کام مرتبط هستند. به ویژه زمانی که در سه ماهه اول استفاده شوند. اگرچه خطر آن نسبتا کم است. نکته دیگری که باید در نظر گرفته شود، خطر مسمومیت مادر، ناشی از استفاده از بنزودیازپین‌ها و ت ثیر آن بر جنین است. به عنوان مثال، اگر مادری از بنزودیازپین به عنوان یک روش درمانی برای اضطراب استفاده کرده و عوارض جانبی را تجربه کند، ممکن است نوزاد نیز همینطور باشد. عوارض بنزودیازپین ها در بارداری عوارض جانبی بنزودیازپین، مانند مسمومیت، می تواند نه تنها شامل مشکلات تنفسی، بلکه شل شدن یا کاهش تون عضلانی نیز باشد. البته، احتمال این خطر، نسبتا کم است. اما در زنانی که دوزهای بالای بنزودیازپین مصرف می کنند، شایع تر است. با این حال، یک داروی دسته D همچنین ممکن است مزایای بیشتری نسبت به خطرات احتمالی آن، در هنگام استفاده در دوران بارداری، برای برخی از زنان، داشته باشد. با وجود این که بنزودیازپین ها در دسته D هستند، داروهای طولانی مدت اضطراب مانند پروزاک و زولافت اغلب به عنوان "احتمالا بی خطر" توصیف می شوند. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و بوسپیرون ممکن است در دوران بارداری نیز بی خطر باشند. از آنجایی که اکثر داروهای ضد اضطراب به دو دسته اصلی تقسیم می شوند، بنزودیازپین ها و داروهایی با مصرف روزانه و طولانی مدت مانند SSRI ها، ارزش بررسی هر دو این دسته، از نظر ایجاد وابستگی در جنین و نوزاد را، دارد. نوزادان می توانند از نظر فنی معتاد یا وابسته به هر دو نوع دارو به دنیا بیایند. در مورد بنزودیازپین ها، اگر نزدیک به زمان زایمان مصرف شوند، ممکن است کودک علایم ترک را تجربه کند. علایم ترک بنزودیازپین در نوزادان می تواند شامل مشکلات تنفسی، ضعف عضلانی، گریه، تحریک پذیری، لرزش و مشکلات خواب باشد. این علایم معمولا پس از چند هفته از بین می روند. به طور معمول، ترک اعتیاد در نوزادان، هیچ اثر طولانی مدت ایجاد نمی کند. تا آن جا که در مورد SSRI ها، یک نوزاد نیز می تواند علایم خفیف ترک مصرف این داروهای اضطراب را، تجربه کند. با ترک SSRI ، نوزادان معمولا علایم بسیار خفیفی بروز می دهند که در عرض ساعت ناپدید می شوند. اکثر علایم ترک SSRI در نوزادان نیازی به مداخله پزشکی ندارند. جایگزین های داروهای ضد اضطراب در بارداری هنگامی که فردی باردار است و اضطراب دارد، توصیه کلی پزشکی این است که قبل از مصرف داروهای ضد اضطراب، گزینه های دیگری را برای درمان علایم خود، امتحان کنید. این درست است حتی اگر یک داروی ضد اضطراب "احتمالا بی خطر" در نظر گرفته شود، باید پیش از مصرف، با یک پزشک مشورت کنید. برخی از جایگزین های داروهای ضد اضطراب در دوران بارداری، می توانند شامل درمان شناختی رفتاری و یا نوع دیگری از درمان غیر دارویی باشد. برخی از افراد ممکن است از جایگزین هایی مانند یوگا، مدیتیشن یا ماساژ بهره مند شوند. گزینه دیگر گیاه درمانی است، با توجه به این که مصرف گیاهان و مکمل ها می تواند در دوران بارداری خطرناک باشد، بنابراین آن ها نیز باید فقط تحت نظارت پزشک مصرف شوند. اگر در حال حاضر از داروهای ضد اضطراب استفاده می کنید و در عین حال، باردار هستید، نباید بدون مشورت با پزشک خود، ناگهان مصرف آن را قطع کنید. اگر نگران داروهای تجویزی یا سایر موادی هستید که ممکن است شما یا یکی از نزدیکانتان مصرف کنید، توصیه می کنیم امروز با تیم پزشکی ما، درباره وضعیت سلامتی تان، تماس بگیرید. شیوع اضطراب در بارداری به طور کلی، بروز علایم اضطراب در دوران بارداری، نسبتا شایع است. اما معمولا تشخیص داده نشده و درمان نشده است. مطالعه اخیر روی زن مشاهده کرد که . درصد از زنان در مقطعی از بارداری خود معیارهای اختلال اضطراب فراگیر ( GAD ) را بروز می دهند. بیشترین میزان GAD در سه ماهه اول ( درصد) مشاهده شد. تنها درصد از زنان معیارهای GAD را در سه ماهه دوم و درصد در سه ماهه سوم داشتند. این مطالعه نشان داد که سابقه GAD قبل از بارداری، قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده بروز GAD در دوران بارداری است. زنانی که دوره یا بیشتر، علایم GAD را بروز داده بودند، حدود برابر بیشتر از زنانی که سابقه GAD نداشتند، در طول بارداری دچار GAD شدند. با توجه به اطلاعات محدود در مورد ایمنی باروری برخی داروها، پزشکان، برای زنانی که سابقه اختلال اضطرابی دارند، معمولا مصرف داروهای ضد اضطراب را در دوران بارداری، قطع می کنند. با این حال، بسیاری از زنان، عود علایم اضطراب خود را در دوران بارداری تجربه می کنند و به نظر می رسد که سه ماهه اول ممکن است به خصوص دشوار باشد. اضطراب در دوران بارداری، لزوما یک رویداد خوش خیم نیست. مطالعات مختلف نشان می دهند که زنانی که علایم اضطراب بالینی قابل توجهی را در دوران بارداری تجربه می کنند، بیشتر در معرض زایمان زودرس و نوزادان کم وزن و همچنین سایر عوارض از جمله پره اکلامپسی هستند. بنابراین بسیار مهم است که زنان مبتلا به اختلالات اضطرابی در دوران بارداری به دقت تحت نظر باشند، به طوری که در صورت بروز علایم اضطراب در دوران بارداری، درمان مناسب انجام شود. گزینه های درمانی ضد اضطراب‌برای زنان باردار درمان شناختی رفتاری و تکنیک های آرام سازی، ممکن است برای درمان علایم اضطراب در دوران بارداری بسیار مفید باشند. در واقع، استفاده از این روش ها، ممکن است نیاز به مصرف دارو را کاهش دهند. مطالعات مختلف، اثربخشی یوگا، ماساژ درمانی و طب سوزنی را در این زمینه نشان داده‌اند. در حالی که نشان داده شده است که این روش ها علایم اضطراب را کاهش می دهند، اما اطلاعات کمتری در مورد اثربخشی این مداخلات در زنان مبتلا به اختلالات اضطرابی، وجود دارد. برخی از زنان ممکن است نتوانند در دوران بارداری، بدون مصرف دارو، علایم خود را کنترل کنند. در عوض، ممکن است تصمیم بگیرند که درمان با داروهای ضد اضطراب را ادامه دهند. هنگام انتخاب دارویی برای استفاده در دوران بارداری، مهم است که یک درمان موثر با مشخصات ایمنی خوب انتخاب کنید. به همین علت، ضروری است که پیش از هر کاری، نسبت به مشورت با یک‌پزشک، اقدام کنید. کدام دارو های برای دوران بارداری بی خطر هستند؟ در حال حاضر، مجامع علمی، بیشترین اطلاعات را در مورد ایمنی باروری مهار کننده‌های انتخابی باز جذب سروتونین ( SSRIs ) ، از جمله پروزاک (فلوکستین) و سلکسا (سیتالوپرام) و داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای داریم. این داروها برای درمان اختلالات اضطرابی موثر هستند و تحقیقات نشان می‌دهند که خطر ناهنجاری مادرزادی عمده در نوزادانی که در رحم، در معرض این داروها قرار می‌گیرند، افزایش نمی‌یابد. هیچ مدرک ثابتی وجود ندارد که نشان دهد، مصرف این داروها با بروز عوارض جدی در دوران بارداری، مرتبط باشد. اطلاعات مربوط به استفاده از بنزودیازپین ها (مانند کلونوپین، والیوم و آتیوان) در دوران بارداری تا حدودی بحث برانگیز است. گزارش‌های اولیه حاکی از آن است که ممکن است خطر افزایش شکاف لب و کام مرتبط با قرار گرفتن در معرض این داروها، در سه ماهه اول بارداری، وجود داشته باشد. به طور کلی، این خطر را حدود . % تخمین می‌زنند. با این حال، مطالعات جدید تر، هیچ شواهدی مبنی بر افزایش خطر ناهنجاری ها در کودکانی که در معرض بنزودیازپین ها قرار دارند را نشان نداده اند. همچنین، علایم مسمومیت در نوزادان گزارش شده است که شامل کاهش تون عضلانی (فلوپی) و مشکلات تنفسی است. به طور کلی، این علایم به ندرت ظاهر می شوند، اما احتمالا در زنانی که دوزهای بالاتر دارو را مصرف می کنند، بیشتر بروز می کند. همچنین برخی گزارش‌ها، از بروز عوارض ترک در نوزادانی که در داخل رحم، در معرض بنزودیازپین‌ها قرار می گیرند، حکایت‌دارند. از جمله این علایم، عبارت اند از تحریک‌پذیری، اختلال خواب، و به‌ندرت، تشنج. همچنین، هیچ اطلاعاتی در مورد ایمنی باروری بوسپیرون ( BuSpar ) وجود ندارد. به طور معمول، از این دارو در دوران بارداری استفاده نمی شود.

به عنوان یک داروی با نام تجاری و یک داروی ژنریک موجود است. این دارو فقط به صورت قرصی است که از راه خوراکی مصرف می کنید. لوزارتان برای درمان فشار خون بالا در بزرگسالان و برخی از کودکان استفاده می شود. همچنین برای کمک به عملکرد بهتر کلیه ها در صورت ابتلا به دیابت استفاده می شود. علاوه بر این، اگر فشار خون بالا و بیماری قلبی به نام هیپرتروفی بطن چپ دارید، برای کاهش خطر سکته مغزی استفاده می شود. لوزارتان یک داروی تجویزی است. به صورت قرص خوراکی عرضه می شود. لوزارتان به عنوان داروی با نام تجاری Cozaar در دسترس است. همچنین به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. داروهای ژنریک معمولا قیمت کمتری نسبت به نسخه برند دارند. در برخی موارد، آنها ممکن است در هر قوت یا شکلی به عنوان داروی نام تجاری موجود نباشند. لوزارتان ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی با سایر داروها برای مصرف شود. لوزارتان برای چه مواردی استفاده می شود؟ این دارو برای سه هدف اصلی استفاده می شود، از جمله: درمان در بزرگسالان و برخی کودکان کاهش خطر در بزرگسالان مبتلا به فشار خون بالا و هیپرتروفی بطن چپ ( LVH ) که وضعیتی است که باعث ضخیم شدن دیواره های بطن چپ قلب می شود. درمان نفروپاتی دیابتی، که بیماری کلیوی ناشی از دیابت است، در بزرگسالان خاص مبتلا به دیابت نوع و فشار خون بالا، در حال حاضر یا در گذشته کلاس دارویی لوزارتان لوزارتان متعلق به دسته ای از داروها به نام مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARBs ) است. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. آنها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. سایر ARB ها شامل اولمسارتان، والسارتان و تلمیسارتان هستند. مانند لوزارتان، این داروها را می توان برای درمان فشار خون بالا و سایر مشکلات قلبی استفاده کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نحوه عملکرد لوزارتان لوزارتان با مسدود کردن عملکرد آنژیوتانسین II ، یک ماده شیمیایی در بدن شما که باعث سفت شدن و باریک شدن رگ های خونی می شود، عمل می کند. لوزارتان به آرامش و گشاد شدن عروق خونی شما کمک می کند. این باعث کاهش فشار خون شما می شود. این عمل به درمان فشار خون بالا و همچنین دو بیماری دیگر که معمولا لوزارتان برای آنها تجویز می شود کمک می کند. فشار خون بالا و هیپرتروفی بطن چپ ( LVH ) خطر سکته مغزی را افزایش می دهد، بنابراین فشار خون پایین باعث کاهش خطر می شود. فشار خون پایین نیز خطر آسیب کلیه را کاهش می دهد. این به این دلیل است که فشار خون بالا خطر آسیب کلیه را افزایش می دهد که ناشی از سطح بالای قند خون مرتبط با دیابت است. عوارض جانبی لوزارتان لوزارتان می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که ممکن است در حین مصرف لوزارتان رخ دهد. این لیست شامل همه عوارض جانبی احتمالی نمی شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی لوزارتان، یا نکاتی در مورد نحوه مقابله با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا خود صحبت کنید. عوارض جانبی رایج تر عوارض جانبی شایع‌تری که ممکن است با لوزارتان رخ دهد، عبارتند از: سرگیجه کمر درد اسهال خستگی گرفتگی بینی قند خون پایین فشار خون بالا یا پایین عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی این اثرات ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. عوارض جانبی جدی اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما جدی است یا اگر فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات ریتم قلب ضعف عضلانی ضربان قلب آهسته عکس العمل های آلرژیتیک با علایم تورم صورت، لب ها، گلو یا زبان فشار خون پایین با علایم احساس ضعف یا سرگیجه علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تورم در پاها، مچ پا یا دستان شما افزایش وزن غیر قابل توضیح تداخل دارویی لوزارتان لوزارتان می تواند با چندین داروی دیگر تداخل داشته باشد. فعل و انفعالات مختلف می تواند اثرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی از آنها می توانند با عملکرد یک دارو تداخل داشته باشند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. در زیر لیستی از داروهایی وجود دارد که می توانند با لوزارتان تداخل داشته باشند. این فهرست شامل تمام داروهایی که ممکن است با لوزارتان تداخل داشته باشند، نیست. قبل از مصرف لوزارتان، حتما پزشک و داروساز خود را در مورد تمام داروهای تجویزی، بدون نسخه و سایر داروهایی که مصرف می کنید مطلع کنید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها بگویید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تعاملات احتمالی جلوگیری کنید. اگر سوالی در مورد تداخلات دارویی دارید که ممکن است بر شما ت ثیر بگذارد، از پزشک یا داروساز خود بپرسید. لیتیوم مصرف لوزارتان با، دارویی که برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود، ممکن است سطح لیتیوم را در بدن شما افزایش دهد. این می تواند خطر عوارض جانبی خطرناک را افزایش دهد. در صورت نیاز به مصرف این داروها با هم، پزشک ممکن است دوز لیتیوم شما را کاهش دهد. داروهای فشار خون مصرف لوزارتان با سایر داروهایی که به همین روش عمل می کنند ممکن است احتمال فشار خون پایین، سطوح بالای پتاسیم در خون و آسیب کلیه را افزایش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARBs ) ، مانند: ایربسارتان کاندسارتان والزارتان مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) مانند: لیزینوپریل فوزینوپریل انالاپریل آلیسکیرن داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) شما نباید NSAID ها را با لوزارتان مصرف کنید. استفاده از لوزارتان با NSAID ها خطر آسیب کلیه را افزایش می دهد. NSAID ها همچنین ممکن است اثرات کاهش فشار خون لوزارتان را کاهش دهند. این بدان معنی است که اگر لوزارتان را با یک NSAID مصرف کنید ممکن است به خوبی کار نکند. نمونه هایی از NSAID ها عبارتند از: ناپروکسن ایبوپروفن ریفامپین مصرف لوزارتان با ریفامپین، دارویی که برای درمان سل استفاده می‌شود، می‌تواند سرعت دفع لوزارتان را افزایش دهد. این به این معنی است که اگر لوزارتان را با این داروها مصرف کنید، ممکن است در کاهش فشار خون شما موثر نباشد. دیورتیک ها (قرص های مدر) لوزارتان می تواند باعث کاهش فشار خون شود. اگر از داروهای ادرارآور نیز استفاده کنید، خطر ابتلا به فشار خون پایین افزایش می یابد. علایم فشار خون پایین می تواند شامل سرگیجه یا احساس ضعف یا درد قفسه سینه باشد. نمونه هایی از دیورتیک ها عبارتند از: هیدروکلروتیازید فوروزماید اسپیرونولاکتون داروها یا مکمل های حاوی پتاسیم لوزارتان می تواند سطح ماده ای به نام پتاسیم را در خون شما افزایش دهد. مصرف لوزارتان با داروهایی که حاوی پتاسیم، مکمل‌های پتاسیم یا جایگزین‌های نمک با پتاسیم هستند، می‌تواند خطر هیپرکالمی (سطوح بالای پتاسیم) را افزایش دهد. قطع مصرف لوزارتان بدون مشورت با پزشک مصرف لوزارتان را قطع نکنید. توقف ناگهانی آن می تواند باعث افزایش سریع فشار خون شود. این امر خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش می دهد. اگر می خواهید مصرف لوزارتان را قطع کنید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها به ندریج دوز شما را کاهش می دهند تا بتوانید با خیال راحت مصرف دارو را متوقف کنید. نحوه مصرف لوزارتان مقدار مصرف لوزارتان که پزشک شما تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد. این شامل: سن شما وزن شما نوع و شدت بیماری که از لوزارتان برای درمان استفاده می کنید. سایر شرایط پزشکی که ممکن است داشته باشید، مانند آسیب کبدی به طور معمول، پزشک شما را با دوز پایین شروع و در طول زمان آن را تنظیم می کند تا به دوز مناسب شما برسد. آنها در نهایت کوچکترین دوزی را که اثر مورد نظر را فراهم می کند، تجویز می کنند. هشدار مصرف لوزارتان این دارو دارای هشدار جعبه سیاه است. این جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. هشدار جعبه سیاه به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد هشدار می دهد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، نباید این دارو را مصرف کنید. لوزارتان می تواند به بارداری شما آسیب برساند یا به بارداری شما پایان دهد. اگر باردار شدید، فورا مصرف این دارو را قطع کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. هشدار آلرژی لوزارتان می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم این وضعیت عبارتند از: مشکل در تنفس تورم گلو یا زبان شما بثورات پوستی اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) هشدار تداخل الکلی مصرف نوشیدنی های الکلی در حین مصرف لوزارتان می تواند اثر آرام بخشی داشته باشد. این بدان معناست که شما ممکن است رفلکس ها، قضاوت ضعیف و خواب آلودگی داشته باشید. این اثر در صورت رانندگی یا استفاده از ماشین آلات دیگر می تواند خطرناک باشد. الکل همچنین می تواند اثر کاهش فشار خون لوزارتان را افزایش دهد. این خطر کاهش بیش از حد فشار خون شما را افزایش می دهد. هشدار فشار خون پایین این دارو ممکن است باعث کاهش فشار خون شود که می تواند احساس ضعف یا سرگیجه ایجاد کند. اگر این اتفاق افتاد، دراز بکشید و فورا با پزشک خود تماس بگیرید. هشدار برای افراد با شرایط خاص این دارو می تواند بیماری کلیوی را بدتر کند. علایم بدتر شدن بیماری کلیوی عبارتند از: تورم در دست ها، پاها یا مچ پا افزایش وزن غیر قابل توضیح: اگر مشکلات کبدی دارید، بدن شما به اندازه طبیعی لوزارتان را به طور موثر تجزیه نمی کند. به همین دلیل، پزشک ممکن است دوز اولیه شما را کاهش دهد. اگر دیابت دارید و دارویی به نام آلیسکیرن برای کاهش فشار خون مصرف می کنید، نباید از لوزارتان استفاده کنید. مصرف هر دوی این داروها می تواند خطر عوارض جانبی لوزارتان را افزایش دهد. عوارض جانبی شامل فشار خون پایین، سطح بالای پتاسیم در خون و آسیب کلیه است. اگر دیابت دارید و آلیسکیرن مصرف می کنید، قبل از شروع لوزارتان با پزشک خود صحبت کنید. هشدار برای گروه های دیگر لوزارتان یک داروی حاملگی دسته D است. یعنی دو چیز: مطالعات نشان می دهد که هنگام مصرف دارو توسط مادر، خطر عوارض جانبی برای جنین وجود دارد. فواید مصرف دارو در دوران بارداری ممکن است در موارد خاص از خطرات احتمالی آن بیشتر باشد. این دارو می تواند به بارداری شما آسیب برساند یا به بارداری شما پایان دهد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید به پزشک خود اطلاع دهید. لوزارتان تنها در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که منافع بالقوه خطر احتمالی را توجیه کند. مشخص نیست که آیا لوزارتان به شیر مادر منتقل می شود یا خیر. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند، عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی را متوقف کنید یا مصرف این دارو را متوقف کنید. سالمندان ممکن است داروها را کندتر پردازش کنند. در نتیجه، یک دوز معمولی بزرگسالان ممکن است باعث شود سطح این دارو در بدن شما بالاتر از حد طبیعی باشد. اگر سالخورده هستید، ممکن است به دوز کمتر یا برنامه دوز متفاوتی نیاز داشته باشید. این دارو در کودکان کمتر از سال مبتلا به فشار خون بالا نباید استفاده شود. نحوه مصرف دارو لوزارتان برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. لوزارتان فشار خون بالا را کاهش می دهد. اگر آن را مصرف نکنید، فشار خون شما بالا می ماند. فشار خون بالا خطر سکته مغزی یا حمله قلبی را افزایش می دهد. فشار خون شما ممکن است بهبود نیابد یا بدتر شود. ممکن است خطر یا سکته را افزایش دهید. اگر مصرف دوز خود را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر فقط چند ساعت تا زمان مصرف نوبت بعدی باقی مانده است، صبر کنید و در آن زمان فقط یک نوبت مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسیم. این می تواند عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کند. اگر لوزارتان بیش از حد مصرف کنید، ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: ضعف سرگیجه احساس می کنید که قلب شما در حال تپیدن است. چگونه تشخیص دهیم که دارو موثر است: فشار خون شما باید کمتر باشد. پزشک فشار خون شما را در معاینات کنترل می کند. همچنین می توانید فشار خون خود را در خانه بررسی کنید. ممکن است نتوانید تشخیص دهید که این دارو به عملکرد کلیه شما کمک می کند یا خطر سکته را کاهش می دهد. این بدان معنا نیست که دارو کار نمی کند. مصرف این دارو را ادامه دهید مگر اینکه پزشک به شما دستور قطع مصرف این دارو را بدهد. ملاحظات مهم برای مصرف لوزارتان اگر پزشک برای شما لوزارتان تجویز می کند، این ملاحظات را در نظر داشته باشید. می توانید قرص لوزارتان را برش دهید یا خرد کنید. دارو را دور از نور نگهداری کنید. این دارو را در یخچال نگهداری نکنید. این دارو را در مناطق مرطوب یا مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. لوزارتان را در دمای اتاق بین تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. ممکن است لازم باشد فشار خون خود را در خانه چک کنید. برای انجام این کار، ممکن است نیاز به خرید یک دستگاه فشار خون خانگی داشته باشید. شما باید تاریخ، زمان روز، و فشار خون خود را ثبت کنید. این گزارش را برای قرار ملاقات با پزشک خود همراه داشته باشید. در طول درمان با لوزارتان، پزشک ممکن است موارد زیر را بررسی کند: سطح پتاسیم عملکرد کلیه فشار خون ممکن است لازم باشد یک دستگاه فشار خون برای بررسی فشار خون خود در خانه بخرید. این مانیتورها در اکثر داروخانه ها موجود است. داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری شما وجود دارد. برخی ممکن است برای شما مناسب تر از دیگران باشند. با پزشک خود در مورد گزینه های دیگری که ممکن است برای شما مفید باشد صحبت کنید.

از می توان به اسهال، و یبوست اشاره کرد. مصرف آسبوتولول منجر به بروز عوارض جانبی زیادی می شود. برای شناخت آنها ادامه مقاله را بخوانید. کپسول acebutolol یا آسبوتولول فقط به صورت کپسول خوراکی عرضه می شود. کپسول خوراکی آسبوتولول به عنوان یک داروی ژنریک و با نام تجاری acebutolol موجود است. داروهای ژنریک معمولا قیمت کمتری نسبت به نسخه برند دارند. در برخی موارد، این دارو ممکن است در تمام اشکال به عنوان داروی نام تجاری موجود نباشند. آسبوتولول می تواند به عنوان بخشی از درمان ترکیبی با سایر داروها مصرف شود. آسبوتولول برای درمان و نوعی ریتم نامنظم قلب (انقباضات زودرس بطنی یا PVCs ) استفاده می شود. کپسول خوراکی آسبوتولول باعث خواب آلودگی نمی شود. اما می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی رایج تری که احتمال دارد با آسبوتولول رخ دهد، عبارتند از: اسهال سردرد خستگی درد عضلانی ناراحتی معده (سوء هاضمه) ضربان قلب کندتر از حد طبیعی اگر این اثرات خفیف باشند، احتمال دارد ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر بوده یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود صحبت کنید. اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: فشار خون بسیار پایین که علایم آن، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سبکی سر غش کردن سرگیجه شدید ضربان قلب بسیار کند که علایم آن، عبارتند از: خستگی سبکی سر غش کردن گردش خون ضعیف و علایم آن سرد شدن و یا کبودی دست و پا ها است. اختلال در نعوظ که علایم آن، عبارتند از: افسردگی درد هنگام ادرار کردن ناتوانی در ایجاد یا حفظ نعوظ آسیب کبدی که علایم آن عبارتند از: خستگی حالت تهوع ادرار تیره رنگ از دست دادن اشتها لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) ، وضعیتی که در آن سیستم ایمنی به بخش‌های دیگر از بدن حمله می‌کند. علایم آن عبارتند از: خستگی درد مفاصل درد عضلانی بثورات پوستی شدید، که می تواند به شکل پروانه در سراسر بینی به نظر برسد. آسبوتولول برای درمان فشار خون بالا و نوعی ضربان نامنظم قلب (انقباضات زودرس بطنی یا PVCs ) استفاده می شود. این دارو متعلق به دسته ای از داروها به نام مسدود کننده های بتا است. این مسدود کننده ها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این ها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. آسبوتولول با مسدود کردن گیرنده های خاص (بتا) موجود در رگ های خونی و قلب از فعال شدن توسط هورمون ها مانند آدرنالین پیشگیری می کند. با غیر فعال شدن این گیرنده ها، عروق خونی و قلب آرام می مانند. این به کاهش فشار خون و ضربان قلب کمک می کند. فشار خون بالا اغلب زمانی رخ می دهد که رگ های خونی سفت و قلب را تحت فشار قرار داده و نیاز بدن به اکسیژن افزایش می یابد. آسبوتولول احتمال دارد با سایر داروها تداخل داشته باشد. کپسول خوراکی آسبوتولول می تواند با سایر داروها، یا گیاهانی که شاید مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل دارویی زمانی رخ می دهد که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این وضعیت می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو پیشگیری کند. برای کمک به پیشگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه می تواند با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند با آسبوتولول تداخل ایجاد کنند، عبارتند از: داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) احتمال دارد اثر کاهش فشار خون آسبوتولول را کمتر کنند. این بدان معناست که آسبوتولول ممکن است به خوبی اثر نکند. این داروها عبارتند از: نابومتون ناپروکسن اتودولاک ایبوپروفن دیکلوفناک کتورولاک ایندومتاسین برخی از داروهای ضد احتقان بینی برای همان گیرنده هایی که آسبوتولول مسدود کرده رقابت می کنند. این امر می تواند مانع از عملکرد هر دو دارو شود. این داروهای ضد احتقان بینی عبارتند از: فنیل افرین سودوافدرین استفاده از آسبوتولول همراه با رزرپین، دارویی که برای درمان فشار خون بالا استفاده می شود، می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. اینها شامل سرگیجه، ضربان قلب و فشار خون پایین است. این دارو با چندین هشدار همراه است. قبل از مصرف آسبوتولول، پزشک را در مورد تمام بیماری های خود مطلع کنید. در صورت داشتن موارد زیر حتما به پزشک اطلاع دهید: آسم دیابت گردش ضعیف پرکاری تیرویید (پرکاری تیرویید) بیماری انسداد مزمن ریه ( COPD ) نارسایی قلبی یا سایر مشکلات قلبی قبل از قطع مصرف این دارو ابتدا باید با پزشک خود مشورت کنید. اگر بیماری زمینه ای دارید و مصرف این دارو را به طور ناگهانی قطع کنید، احتمال دارد مشکلات تیرویید یا تشدید درد قفسه سینه رخ دهد که این می تواند خطرناک و جدی باشد. پزشک باید به تدریج دوز مصرفی را کاهش دهد. آسبوتولول می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم عبارتند از: راش کهیر مشکل در تنفس التهاب گلو یا زبان اگر قبلا به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف آن برای بار دوم پس از یک واکنش آلرژیک می تواند کشنده باشد. بسیاری از افراد مبتلا به آسم یا ( COPD ) نباید آسبوتولول مصرف کنند. احتمال دارد پزشک همچنان آن را تجویز کند، اما فقط در دوزهای کوچک با نظارت دقیق. در دوزهای بالاتر، آسبوتولول می تواند گیرنده راه های تنفسی را مسدود و این باعث تنگ شدن مجراها می شود که آسم یا COPD را بدتر می کند. آسبوتولول احتمال دارد علایم قند خون پایین، مانند لرزش و افزایش ضربان قلب را پنهان و این می تواند تشخیص زمان پایین بودن قند خون را دشوارتر کند. این دارو می تواند گردش خون ضعیف را در پاها و دستان بدتر کند. آسبوتولول فشار خون را کاهش می دهد، به این معنی که احتمال دارد خون کمتری به اندام ها جریان یابد. اگر نارسایی قلبی کنترل نشده دارید، نباید آسبوتولول مصرف کنید زیرا می تواند وضعیت را بدتر کند و اگر نارسایی قلبی تحت کنترل است، پزشک ممکن است با احتیاط از این دارو استفاده کند. آنها قلب شما را از نزدیک زیر نظر خواهند داشت. اگر مشکل قلبی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف آسبوتولول احتمال دارد قلب را ضعیف‌تر کرده یا منجر به شود. اگر مصرف این دارو را به طور ناگهانی قطع کنید، ممکن است درد قفسه سینه یا حمله قلبی تشدید شود. این حتی می تواند کشنده باشد. قبل از قطع مصرف این دارو ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک باید به تدریج دوز را کاهش دهد. اگر دارید و مصرف آسبوتولول را به طور ناگهانی قطع کنید، احتمال دارد دچار طوفان تیرویید شوید. این وضعیت خطرناک و جدی است. علایم شامل گیجی، ضربان قلب بسیار سریع، لرزش، تعریق یا بی قراری است. قبل از قطع مصرف این دارو ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک باید به تدریج دوز را کاهش دهد. آسبوتولول توسط کلیه ها از بدن خارج می شود. اگر کلیه هایتان به خوبی کار نمی کنند، مقدار زیادی از این دارو می تواند مدت بیشتری در بدن باقی بماند و شما را در معرض خطر عوارض جانبی قرار دهد. اگر مشکلات کلیوی شدید دارید، احتمال دارد به دوز کمتر یا داروی دیگری نیاز داشته باشید. آسبوتولول توسط کبد پردازش می شود. اگر کبد خوب کار نمی کند، مقدار زیادی از این دارو ممکن است مدت بیشتری در بدن باقی بماند و شما را در معرض خطر عوارض جانبی قرار دهد. اگر مشکلات کبدی دارید، شاید به دوز کمتر یا داروی دیگری نیاز داشته باشید. آسبوتولول از داروهای دسته B بارداری است. یعنی دو چیز: بررسی های این دارو در حیوانات باردار خطری را برای نوزاد متولد نشده نشان نداده است. بررسی های کافی روی زنان باردار انجام نشده تا نشان دهد این دارو برای جنین متولد نشده خطر دارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید به پزشک خود اطلاع دهید. آسبوتولول باید در دوران بارداری فقط در صورتی استفاده شود که فواید احتمالی آن خطر بالقوه برای جنین را توجیه کند. آسبوتولول احتمال دارد به شیر مادر نفوذ کرده و در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جدی ایجاد کند. شما و پزشکتان ممکن است نیاز به تصمیم گیری در مورد شیردهی یا مصرف آسبوتولول داشته باشید. بدن سالمند احتمال دارد این دارو را کندتر پردازش کند. پزشک شاید آن را با دوز کمتری شروع کند تا مقدار زیادی از این دارو در بدن تجمع نکند. مقدار بیش از حد دارو در بدن می تواند سمی باشد. این دارو در کودکان بررسی نشده و نباید در افراد کمتر از سال استفاده شود. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن فرد وضعیت تحت درمان سایر بیماری های زمینه ای نحوه واکنش بدن به اولین دوز Acebutolol برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. اگر این دارو را مصرف نکنید، فشار خون بالا یا ضربان قلب نامنظم بهتر نمی شود. همچنین احتمال دارد خطر حمله قلبی یا آسیب رساندن به رگ های خونی ریه ها، قلب یا کبد را افزایش دهد. اگر مصرف این دارو را به طور ناگهانی قطع کنید، خطر ابتلا به حمله قلبی را افزایش می دهید. قبل از قطع اسبوتولول با پزشک خود مشورت کنید. پزشک باید شما را تحت نظر داشته باشد و دوز مصرفی را به آرامی تنظیم کند. اگر آسبوتولول را هر روز مصرف نکنید یا دوزهای خود را در ساعات مختلف استفاده کنید، فشار خون احتمال دارد کنترل نشده و ضربان قلب نامنظم شود که این می تواند خطر حمله قلبی را افزایش دهد. مسمومیت اگر آسبوتولول بیش از حد مصرف کنید، در معرض خطر کاهش فشار خون و کاهش ضربان قلب به سطح خطرناکی قرار دارید. همچنین می تواند باعث قند خون بسیار پایین، مشکلات تنفسی، نارسایی قلبی یا تشنج شود. در این مواقع شاید علایم زیر را داشته باشید: غش گیجی ضعف خستگی سرگیجه تنگی نفس درد قفسه سینه اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اما اگر علایم شدید است فورا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر مصرف دوز خود را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر فقط چند ساعت تا زمان مصرف نوبت بعدی باقی مانده، صبر کنید و در آن زمان فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف دو دوز در یک نوبت به نتیجه برسیم. این می تواند عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کند. اگر فشار خون خود را در خانه چک کنید و فشار خون پایین‌تر باشد یا ضربان قلب خود را در خانه چک کنید و منظم باشد، این نشان می دهد که این دارو می تواند موثر باشد. پزشک همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای بررسی اینکه آیا آسبوتولول برای شما موثر است یا خیر انجام دهد. اگر پزشک آسبوتولول تجویز کرد، این ملاحظات را در نظر داشته باشید. این دارو را دور از نور نگهداری کنید. آسبوتولول را هر روز در زمان مشخصی مصرف کنید. این دارو را در مناطق مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. آسبوتولول را در دمای اتاق بین درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) و درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نگهداری کنید.

یک داروی کورتیکواستروییدی است که برای درمان علایم مربوط به پاسخ ایمنی بیش فعال از شرایط مختلف مانند آلرژی و آسم استفاده می شود. این دارو به صورت عمومی و با نام تجاری، بدون نسخه ( OTC ) و فرم های نسخه ای موجود است. عوارض جانبی فلوتیکازون می تواند به شکل، دوز و فرد بستگی داشته باشد. یکی از رایج ترین مارک های فلوتیکازون، اسپری بینی فلوناز است. این اسپری برای درمان علایم تب یونجه یا رینیت آلرژیک بدون نسخه در دسترس است. علایم این وضعیت می تواند شامل آبریزش بینی، عطسه، و تورم مجرای بینی و همچنین خارش و باشد. سایر اشکال فلوتیکازون موضعی ممکن است برای درمان بیماری های پوستی مانند اگزما یا پسوریازیس استفاده شود. به آرام کردن واکنش های پوستی مانند قرمزی، خارش، پوسته پوسته شدن و تحریک کمک می کنند. فلوتیکازون همچنین به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای درمان علایم آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه ( COPD ) استفاده می شود. این امر باعث، تنگی نفس و التهاب راه های هوایی می شود و تنفس را سخت می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: فلوتیکازون چه اشکالی دارد؟ فلوتیکازون به اشکال مختلف وجود دارد. دوز و قدرت به شکل فلوتیکاسون بستگی دارد. پزشک یا داروساز شما می تواند اطلاعات بیشتری در مورد برندهای خاص ارایه دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نمونه های موضعی (کرم، پماد، لوسیون) عبارتند از: کرم پروپیونات فلوتیکازون (کرم کاتیویت) لوسیون پروپیونات فلوتیکازون (لوسیون Cutivate ) پماد پروپیونات فلوتیکازون (پماد Cutivate ) نمونه های خوراکی (پودر استنشاقی) عبارتند از: پروپیونات ( Flovent Diskus ) فلوتیکازون پروپیونات و سالمترول فوروات و ویلانترول تریفناتات (بریو) فلوتیکازون - امکلیدینیوم - ویلانترول ( Trelegy Ellipta ) اسپری بینی یا اسپری تنفسی از راه دماغ آن عبارتند از: فلوتیکازون فوروات (تسکین آلرژی حساس به فلوناز) فلوتیکازون پروپیونات ( XHANCE ، اسپری بینی فلوناز، تسکین آلرژی فلوناز) عوارض جانبی فلوتیکازون چیست؟ به طور کلی، کورتیکواستروییدهایی که به صورت خوراکی یا تزریقی مصرف می شوند، خطر عوارض جانبی جدی تری نسبت به اشکال موضعی، بینی یا استنشاقی دارند. به خاطر داشته باشید، این لیست کاملی از عوارض جانبی احتمالی نیست. در مورد هر گونه عوارض جانبی خاص یا نگرانی های دیگر در مورد فلوتیکازون با داروساز یا پزشک خود صحبت کنید. عوارض جانبی رایج اسپری بینی فلوتیکازون، عبارتند از: سردرد گلو درد سرفه کردن آبریزش بینی حالت تهوع یا استفراغ خونریزی بینی، خارش و سوزش عوارض جانبی جدی آن عبارتند از: راش گرفتگی صدا خونریزی بینی ترشح غلیظ بینی خس خس سینه بهبود آهسته زخم مشکل در تنفس یا بلع خستگی و ضعف عضلانی علایم عفونت (تب، لرز، گلودرد و غیره) پارگی غضروف بینی (سپتوم) که باعث، صدای سوت زدن یا آبریزش بینی می شود عوارض جانبی که به ندرت در هنگام آن ممکن است بروز پیدا کنند، عبارتند از: راش سرگیجه تغییر در بو و طعم زخم در بینی تغییر فشار چشم سوزش و درد چشم تاری دید یا سایر تغییرات بینایی مشکل تنفس یا تنگی قفسه سینه برفک (عفونت قارچی در بینی، دهان یا گلو) واکنش های آلرژیک (تورم صورت، گلو، زبان، بثورات پوستی، خارش، خس خس سینه و تنگی نفس) بررسی ها نشان می دهد استفاده نادرست از اسپری بینی فلوتیکازون می تواند بر اثربخشی و انطباق ت ثیر بگذارد و منجر به اثرات جانبی زیادی شود. روش صحیح استفاده از اسپری بینی خاص خود را از خود بخواهید. سردرد پنومونی خستگی تب یا عفونت تغییرات وزن سرفه کردن تغییر در بو یا طعم مشکلات معده ضربان قلب نامنظم حالت تهوع یا استفراغ درد مفاصل یا کمر درد افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) سوزش گلو و گرفتگی صدا برفک دهان (بعد از استفاده از استنشاق دهان خود را بشویید تا خطر این مشکل را کاهش دهید) آکنه تاول و قرمزی علایم کشش حساسیت به آفتاب سوزش، تحریک، خارش یا خشکی برجستگی روی پوست یا اطراف دهان پوست لکه دار یا لکه های روی پوست افزایش رشد مو (بدن و صورت) نازک شدن پوستمنبع مورد اعتماد و تغییرات پوستی، از جمله خطر آسیب، عفونت، یا کبودی هنگام مصرف فلوتیکازون این اقدامات احتیاطی را رعایت کنید: پس از استفاده از اسپری دهان خود را بشویید. اگر در هنگام استفاده از این دارو تغییرات غیرعادی در طعم یا بو دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. داروهای خود را با کسی به اشتراک نگذارید دقیقا همانطور که پزشک به شما می گوید از آن استفاده کنید. نحوه استفاده صحیح از دارو و عوارض جانبی خاص را از داروساز خود بپرسید. برای محصولات موضعی، همیشه دست های خود را قبل و بعد از مصرف دارو بشویید. ناحیه آسیب دیده را نپوشانید مگر اینکه پزشک به شما بگوید. اگر علایم شما پس از چند هفته مصرف فلوتیکازون بهبود نیافت یا بدتر شد یا هر یک از موارد زیر را دارید به پزشک خود اطلاع دهید: دیابت گردش ضعیف جراحی بینی جراحت یا زخم مشکلات تیرویید مصرف دارو برای عفونت مشکلات مربوط به استخوان مصرف داروهای HIV یا ضد قارچ مشکلات سیستم ایمنی شما مشکلات چشمی مانند گلوکوم یا آب مروارید بیماری کبد، که ممکن است نیاز به نظارت داشته باشد. قرار گرفتن در معرض آبله مرغان یا سرخک عفونت (ویروسی، باکتریایی یا قارچی) مطمین شوید که پزشک خود را در مورد سایر بیماری ها یا حساسیت به داروهایی که ممکن است داشته باشید، مطلع کنید. بارداری خطر استفاده از فلوتیکازون در بارداری مشخص نیست. ممکن است حتی در دوران بارداری مصرف فلوتیکازون برای شما ضروری باشد. با پزشک خود در مورد مزایای استفاده از فلوتیکازون در مقابل هرگونه خطر احتمالی برای شما و کودکتان صحبت کنید. مشخص نیست که فلوتیکازون استنشاقی، بینی یا موضعی وارد شیر مادر می شود یا نه؟ در صورت استفاده از فلوتیکازون در دوران شیردهی از پزشک خود در مورد خطرات احتمالی خود سوال کنید. ایمنی استفاده از فلوتیکازون در کودکان زیر سال مشخص نشده است. این خطر وجود دارد که کورتیکواستروییدها با مصرف منظم رشد را در کودکان کند کنند. این خطر با کورتیکواستروییدهای خوراکی یا تزریقی بیشتر است. اگر کودک شما فلوتیکازون مصرف می کند، پزشک رشد او را کنترل می کند. سالمندان هرکسی که مشکلات کلیوی، کبدی یا قلبی دارد، سیستم ایمنی ضعیفی دارد یا مستعد عفونت است ممکن است نیاز به نظارت ویژه داشته باشد. بسته به نوع، دوز و مدت زمان استفاده از فلوتیکازون، پزشک در مورد خطرات استفاده از دارو صحبت خواهد کرد. در برخی افراد، خطر عوارض جانبی فلوتیکاسون موضعی بیشتر است زیرا ممکن است پوست نازک یا آسیب دیده باشد. بهتر است استفاده را محدود کنید و فقط زمانی که فواید آن بیشتر از خطرات باشد. در صورت بروز علایم زیر حتما به مراکز درمانی مراجعه کنید: راش تورم پا مشکل در تنفس افزایش تشنگی خونریزی شدید بینی خستگی یا ضعف یا استفراغ سردردهای شدید کاهش یا افزایش وزن عفونت، تب، سرفه یا گلودرد سرگیجه، تاری دید یا درد چشم، لب ها، زبان یا گلو لکه های سفید در دهان، گلو یا بینی شما زخم ها، قرمزی یا زخم هایی که خوب نمی شوند. احساس می کنید که واکنش آلرژیک به فلوتیکازون دارید. علایم آسم که بهبود نمی یابند، مشکل تنفس دارید یا علایم بدتر می شوند. پیش آگهی افرادی که فلوتیکازون مصرف می کنند چیست؟ فلوتیکازون یک داروی محبوب است که برای درمان بسیاری از انواع بیماری های مرتبط با سیستم ایمنی استفاده می شود. ممکن است در اولین شروع استفاده از دارو عوارض جانبی را تجربه کنید. اگر بعد از چند روز از بین نرفتند یا بدتر شدند، با داروساز یا پزشک خود در مورد داروهای دیگری که ممکن است به علایم شما کمک کنند، صحبت کنید. این ممکن است شامل گزینه های دارویی غیر استروییدی باشد. اسپری بینی فلوتیکازون گاهی اوقات می تواند علایم آسم مانند خس خس سینه یا را بدتر کند. از پزشک خود در مورد داروهای دیگری که می توانید به جای آن برای آلرژی بینی مصرف کنید، سوال کنید. فلوتیکازون در چندین شکل مختلف از جمله برند محبوب OTC Flonase موجود است. این دارو به تنهایی یا همراه با سایر داروها در دسترس است. عوارض جانبی به ترکیبات، دوز، دفعات استفاده و واکنش های فردی بستگی دارد.

، داروهایی هستند که برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده می شوند. اسپاسم یا گرفتگی عضلانی انقباضات ناگهانی و غیرارادی یک عضله یا گروهی از عضلات است. آنها می توانند در اثر فشار بیش از حد عضلانی ایجاد شده و منجر به درد شوند. اسپاسم عضلانی با شرایطی مانند کمردرد، گردن درد و فیبرومیالژیا مرتبط هستند. از سوی دیگر یک اسپاسم مداوم عضلانی است می تواند در راه رفتن، صحبت کردن یا حرکت طبیعی اختلال ایجاد کند. اسپاستیسیته عضلانی در اثر آسیب به بخش هایی از مغز یا نخاع درگیر با حرکت ایجاد می شود. شرایطی که می توانند باعث اسپاسم عضلانی شوند عبارتند از مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) ، فلج مغزی و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک ( ALS )داروهای تجویزی می توانند به تسکین درد و ناراحتی ناشی از اسپاسم عضلانی کمک کنند. علاوه بر این، برخی از داروهای بدون نسخه ممکن است برای درمان دردها و دردهای مرتبط با اسپاسم عضلانی استفاده شوند. داروهای تجویزی به دو گروه شل کننده عضلات اسکلتی و ضد اسپاسم تقسیم می شوند. آنها برای تسکین اسپاسم عضلانی و ضد اسپاسم برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده می شود برخی از داروهای شل کننده عضلات اسکلتی مانند تیزانیدین را می توان برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده کرد شل کننده عضلات اسکلتی با اثر مرکزی ( SMRs ) یا SMR های مرکزی علاوه بر استراحت و فیزیوتراپی برای کمک به تسکین اسپاسم عضلانی استفاده می شود. تصور می شود که آنها با ایجاد یک اثر آرام بخش یا با جلوگیری از ارسال سیگنال های درد توسط اعصاب به مغز شما کار می کنند. شما باید فقط تا یا هفته از این شل کننده های عضلانی استفاده کنید. ایمنی استفاده طولانی مدت هنوز مشخص نیست. در حالی که می توان از داروهای شل کننده عضلات اسکلتی برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده کرد، اما نشان داده نشده است که آنها بهتر از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) یا استامینوفن عمل می کنند. علاوه بر این، عوارض جانبی بیشتری نسبت به NSAID ها یا استامینوفن دارند. عوارض جانبی رایج تر SMR های مرکزی عمل عبارتند از: سردرد سرگیجه عصبی بودن خواب آلودگی ادرار قرمز مایل به بنفش یا نارنجی کاهش فشار خون در هنگام ایستادن شما باید با پزشک خود در مورد فواید و خطرات این داروها برای درمان اسپاسم عضلانی خود صحبت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فهرست شل کننده های عضلانی مرکزی ضد اسپاسم ها برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده می شود. این داروها عبارتند از: باکلوفن ( Lioresal ) برای از بین بردن اسپاسم ناشی از ام اس استفاده می شود. به طور کامل نحوه عملکرد این دارو مشخص نیست اما به نظر می رسد سیگنال های عصبی از نخاع را که باعث اسپاسم عضلات می شود، مسدود می کند. عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی، سرگیجه، ضعف و خستگی باشد. دانترولن (دانتریوم) برای درمان اسپاسم عضلانی ناشی از آسیب نخاعی، سکته مغزی، فلج مغزی یا ام اس استفاده می شود. با اثر مستقیم بر روی ماهیچه اسکلتی، اسپاسم عضلانی را آرام می کند. عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی، سرگیجه، سبکی سر و خستگی باشد. دیازپام (والیوم) برای تسکین اسپاسم عضلانی ناشی از التهاب، ضربه یا اسپاسم عضلانی استفاده می شود. با افزایش فعالیت یک انتقال دهنده عصبی خاص برای کاهش وقوع اسپاسم عضلانی عمل می کند. دیازپام یک داروی آرام بخش است. عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی، خستگی و ضعف عضلانی باشد. لیست داروهای ضد اسپاسم شل‌کننده‌های عضلانی مانند کاریزوپرودول و دیازپام می‌توانند باعث عادت شوند. حتما داروی خود را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. شل کننده های عضلانی همچنین می توانند علایم مانند تشنج یا توهم (احساس چیزهایی که واقعی نیستند) ایجاد کنند. مصرف داروهای خود را به طور ناگهانی قطع نکنید، به خصوص اگر برای مدت طولانی آن را مصرف کرده اید. همچنین شل‌کننده‌های عضلانی سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) را تحت فشار قرار می‌دهند و هوشیاری یا بیدار ماندن را سخت می‌کنند. هنگام مصرف شل کننده عضلانی، از فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری ذهنی یا هماهنگی دارند، مانند رانندگی یا استفاده از ماشین آلات سنگین اجتناب کنید. شما نباید شل کننده های عضلانی را با موارد زیر مصرف کنید: الکل داروهای خواب آور مکمل های گیاهی داروهای مضعف CNS ، مانند مواد افیونی یا روانگردان در مورد نحوه استفاده صحیح از شل کننده های عضلانی با پزشک خود صحبت کنید اگر: بیماری کبدی سن بیشتر از سال بیماری سلامت روان یا اختلال مغزی پزشکان می توانند از داروهای خاصی برای درمان اسپاستیک استفاده کنند، حتی زمانی که داروها برای این منظور توسط انجمن غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) تایید نشده باشند. داروهای زیر در واقع شل کننده عضلانی نیستند، اما همچنان می توانند به تسکین علایم اسپاسم کمک کنند. بنزودیازپین ها مسکن هایی هستند که می توانند به تسکین عضلات کمک کنند. آنها با افزایش اثرات انتقال دهنده های عصبی خاص (مواد شیمیایی هستند که پیام ها را بین سلول های مغز شما منتقل می کنند) کار می کنند. نمونه هایی از بنزودیازپین ها عبارتند از: لورازپام (آتیوان) آلپرازولام (زاناکس) کلونازپام (کلونوپین) عوارض جانبی بنزودیازپین ها می تواند شامل خواب آلودگی و مشکلات تعادل و حافظه باشد. این داروها همچنین می توانند باعث ایجاد عادت شوند. تصور می شود که کلونیدین ( Kapvay ) با جلوگیری از ارسال سیگنال های درد توسط اعصاب به مغز یا ایجاد یک اثر آرام بخش، کار می کند. کلونیدین نباید با سایر شل کننده های عضلانی استفاده شود. مصرف آن با داروهای مشابه خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. به عنوان مثال، مصرف کلونیدین با تیزانیدین می تواند باعث کاهش فشار خون شود. گاباپنتین (نورونتین) یک داروی ضد تشنج است که معمولا برای تسکین تشنج استفاده می شود. نحوه عملکرد گاباپنتین برای تسکین اسپاستیسیتی عضلانی کاملا مشخص نیست. گاباپنتین در نسخه های نام تجاری و عمومی موجود است. داروهای بدون نسخه برای اسپاسم عضلانی درمان OTC به عنوان اولین درمان برای اسپاسم عضلانی ناشی از شرایطی مانند کمردرد حاد یا سردرد تنشی توصیه می شود. این بدان معنی است که شما باید قبل از داروهای تجویزی، درمان های OTC را امتحان کنید. گزینه های درمانی OTC شامل داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، استامینوفن یا ترکیبی از هر دو است. پزشک یا داروساز شما می تواند به شما در انتخاب درمان OTC کمک کند. NSAID ها با مسدود کردن بدن شما از ساخت مواد خاصی که باعث التهاب و درد می شوند، عمل می کنند. NSAID ها در نسخه های عمومی و نام تجاری موجود هستند. آنها معمولا بدون نسخه فروخته می شوند. NSAID ها به صورت قرص، کپسول یا سوسپانسیون خوراکی عرضه می شوند. آنها همچنین به عنوان قرص های جویدنی برای کودکان عرضه می شوند. عوارض جانبی این داروها می تواند شامل ناراحتی معده و سرگیجه باشد. نمونه هایی از NSAID ها عبارتند از: ناپروکسن (آلو) ایبوپروفن (ادویل، موترین) استامینوفن (تیلنول) با جلوگیری از ساخت مواد خاصی که باعث درد می‌شوند، از بدن شما محافظت می‌کند. این دارو در نسخه های عمومی و نام تجاری موجود است. حتی به صورت قرص و کپسول خوراکی، قرص های جویدنی و محلول های خوراکی عرضه می شود. شایع ترین عوارض جانبی استامینوفن می تواند شامل حالت تهوع و ناراحتی معده باشد. شما اغلب می توانید اسپاسم عضلانی یا علایم اسپاسم خود را به تنهایی مدیریت کنید، اما در برخی موارد، ممکن است به مشاوره یا مراقبت پزشکی نیاز داشته باشید. حتما فرد باید به پزشک مراجعه کرد اگر: ناراحتی یا درد فزاینده ای دارند. اسپاسم عضلانی شدید و مکرر دارد. دارای عوارض جانبی شل کننده عضلانی است. برای اولین بار اسپاستیسیتی دارد و علت آن را نمی داند. اسپاستیسیتی شدیدتر می شود، کارها را دشوار می کند. متوجه تغییر شکل قسمت هایی از بدن خود شود که تحت تاثیر اسپاسم عضلانی قرار گرفته اند. به دلیل انقباض که دامنه حرکتی شما را کاهش می دهد یا باعث ایجاد زخم فشاری می شود، دچار مفصل یخ زده شود. درمان اسپاسم عضلانی مهم است. اسپاستیسیتی شدید و طولانی مدت می تواند منجر به انقباض عضلانی شود که می تواند دامنه حرکتی شما را کاهش دهد یا مفاصل آسیب دیده را برای همیشه خم شوند. اسپاسم عضلانی نه تنها می تواند ناراحت کننده باشد، بلکه می تواند نشانه ای از یک بیماری پزشکی زمینه ای باشد. اسپاسم عضلانی شما احتمالا با استراحت، فیزیوتراپی، داروها یا همه موارد فوق قابل درمان است. با پزشک خود همکاری کنید تا یک برنامه مراقبتی تنظیم کنید که می تواند درد شما را کاهش دهد. در حالی که شل کننده های عضلانی ممکن است باعث تسکین کوتاه مدت کمردرد حاد و اسپاسم عضلانی شوند، این داروها می توانند عوارض جانبی نامطلوبی ایجاد کنند. برخی شل کننده های عضلانی نیز می توانند اعتیادآور باشند. به این دلایل، فرد باید استفاده از آنها را تا حد امکان محدود کند. همچنین، پزشکان و داروسازان ممکن است نسبت به استفاده از برخی داروها یا مصرف الکل با شل کننده های عضلانی هشدار دهند، زیرا این تداخلات می تواند خطرناک باشد.

، برای درمان برخی از اختلالات روانی یا خلقی (مانند اسکیزوفرنی، تحریک پذیری مرتبط با اختلال اوتیسم) استفاده می شود. این دارو می تواند به شما کمک کند تا به وضوح فکر کرده و در فعالیت های زندگی روزمره، شرکت کنید. ریسپریدون، به دسته ای از داروها به نام آنتی سایکوتیک های آتیپیک تعلق دارد. این دارو، با کمک به بازگرداندن تعادل برخی از مواد طبیعی در بدن عمل می کند. این مواد جزو انتقال دهنده های عصبی مغز هستند. تعداد دفعات مصرف قرص ریسپریدون، معمولا یک یا دو بار در روز است. اگر از فرم مایع این دارو استفاده می کنید، با استفاده از دستگاه اندازه گیری مخصوصی که ارایه می شود، دوز را به دقت اندازه گیری کنید. از قاشق خانگی استفاده نکنید. زیرا ممکن است دوز مناسب را دریافت نکنید. در صورت تجویز، می توانید دوز اندازه گیری شده را با مقدار کمی مایع ( تا اونس/حدود میلی لیتر) مانند آب، قهوه، آب پرتقال یا شیر کم چرب مخلوط کنید. دارو را با نوشابه یا چای مخلوط نکنید. بلافاصله تمام مخلوط را بردارید. از قبل یک منبع مخلوط از دارو تهیه نکنید. اگر سوالی دارید با داروساز خود مشورت کنید. دوز مصرفی این دارو، بر اساس سن، وضعیت پزشکی، پاسخ به درمان و سایر داروهایی است که ممکن است مصرف کنید. حتما به پزشک و داروساز خود در مورد تمام محصولاتی که استفاده می کنید (از جمله داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه و محصولات گیاهی) اطلاع دهید. برای کاهش خطر بروز عوارض جانبی، پزشک ممکن است به شما دستور دهد که مصرف این دارو را با دوز کم شروع کرده و به تدریج دوز خود را افزایش دهید. دستورالعمل های پزشک خود را به دقت دنبال کنید. این دارو را به طور منظم مصرف کنید تا بیشترین سود را از آن ببرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای کمک به داشتن بهترین تاثیر، دارو را هر روز در زمان (های) یکسانی مصرف کنید. حتی اگر احساس خوبی دارید، به مصرف این دارو ادامه دهید. بدون مشورت با پزشک مصرف این دارو را قطع نکنید. اگر وضعیت شما ادامه یافته و یا بدتر شد، به پزشک خود اطلاع دهید. با مصرف این دارو، عوارض جانبی مانند خواب آلودگی، سبکی سر، ترشح آب دهان، حالت تهوع، افزایش وزن یا خستگی ممکن است رخ دهد. اگر هر یک از این اثرات جانبی، باقی مانده و یا بدتر شد، فورا به پزشک یا خود اطلاع دهید. سرگیجه و سبکی سر می تواند خطر افتادن بر روی زمین را افزایش دهد. هنگام بلند شدن از حالت نشسته یا خوابیده، به آرامی بلند شوید. به یاد داشته باشید که این دارو به این علت تجویز شده است که پزشک شما تشخیص داده است که مزایای آن برای شما بیشتر از خطر عوارض جانبی است. بسیاری از افرادی که از این دارو استفاده می کنند، عوارض جانبی جدی را تجربه نمی کنند. در صورت داشتن هر گونه عوارض جانبی جدی، از جمله اختلال در بلع، اسپاسم عضلانی، لرزش، تغییرات روانی/خلقی (مانند اضطراب، بی قراری) ، قطع شدن تنفس در طول خواب، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو ممکن است به ندرت باعث افزایش قند خون شما شود که می تواند باعث بروز دیابت یا تشدید آن شود. اگر علایم مانند افزایش تشنگی/ادرار را تجربه کرده اید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. اگر از قبل دیابت دارید، قند خون خود را به طور منظم طبق دستور بررسی کرده و نتایج را با پزشک خود در میان بگذارید. ممکن است پزشک شما نیاز به تنظیم داروهای دیابت، برنامه ورزشی یا رژیم غذایی شما داشته باشد. این دارو همچنین ممکن است باعث افزایش قابل توجه وزن و افزایش کلسترول و تری گلیسیرید خون شما شود. این اثرات، همراه با دیابت، ممکن است خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش دهند. اطلاعات تان درباره خطرات و مزایای درمان را با پزشک خود در میان بگذارید. خطر بروز دیسکینزی دیررس ریسپریدون به ندرت ممکن است باعث ایجاد شرایطی به نام دیسکینزی دیررس شود. در برخی موارد، این وضعیت ممکن است دایمی باشد. در صورت بروز هرگونه حرکات غیرعادی/غیرقابل کنترل (به ویژه در صورت، لب ها، دهان، زبان، بازوها یا پاها) فورا به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو ممکن است یک ماده طبیعی خاص (پرولاکتین) ساخته شده توسط بدن شما را افزایش دهد. در صورت تجربه هر گونه عوارض جانبی بسیار جدی، از جمله سرگیجه شدید، غش و، فورا به پزشک مراجعه کنید. این دارو به ندرت ممکن است باعث بروز یک بیماری بسیار جدی به نام سندرم بدخیم نورولپتیک ( NMS ) شود. در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر، فورا به پزشک مراجعه کنید: تب درد ضعف تعریق حساسیت گیجی شدید ادرار تیره خستگی شدید سفتی عضلانی ضربان قلب سریع و نامنظم علایم مشکلات کلیوی (مانند تغییر در مقدار ادرار) خطر اختلال نعوظ به ندرت، مردان ممکن است نعوظ دردناک یا طولانی مدت ساعت یا بیشتر را تجربه کنند. اگر این اتفاق افتاد، مصرف این دارو را متوقف کرده و فورا از پزشک کمک بگیرید، در غیر این صورت ممکن است مشکلات دایمی رخ دهد. بروز واکنش آلرژیک بسیار جدی به این دارو، نادر است. با این حال، اگر متوجه وجود علایم یک واکنش آلرژیک جدی شدید، فورا از پزشک کمک بگیرید. از جمله این علایم، عبارت اند از: تب بثورات پوستی سرگیجه شدید مشکل در تنفس خارش یا تورم به ویژه در صورت یا زبان یا گلو قبل از مصرف ریسپریدون، اگر به آن حساسیت دارید، به پزشک یا داروساز خود اطلاع دهید. اگر به پالیپریدون، یا سایر مواد، آلرژی دارید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. این محصول ممکن است حاوی مواد غیر فعالی باشد که می توانند باعث بروز واکنش های آلرژیک یا مشکلات دیگر شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر، با داروساز خود صحبت کنید. قبل از استفاده از این دارو، سابقه پزشکی خود را به پزشک یا داروساز خود بگویید، به ویژه در مواردی مانند ابتلا به بیماری کبدی، بیماری کلیوی، تشنج، مشکل در بلع، تعداد گلبول های سفید خون پایین، بیماری پارکینسون، زوال عقل، مشکلات چشمی خاص (آب مروارید، گلوکوم) ، سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری دیابت، بیماری های قلبی، کلسترول بالا، سطح تری گلیسیرید بالا و تنفس مشکل در طول خواب (آپنه خواب) ، حتما با پزشک صحبت کنید. خطر اختلال در ریتم قلب ریسپریدون ممکن است باعث ایجاد شرایطی شود که بر ریتم قلب ت ثیر می گذارند (طولانی شدن QT ) به ندرت می تواند باعث بروز ضربان قلب سریع/نامنظم جدی (به ندرت کشنده) و سایر علایم (مانند سرگیجه شدید، غش) شود که نیاز به مراقبت پزشکی دارند. خطر طولانی شدن QT ممکن است در صورت داشتن شرایط خاص پزشکی یا مصرف داروهای دیگری که ممکن است باعث طولانی شدن QT شوند، افزایش یابد. قبل از استفاده از ریسپریدون، پزشک یا داروساز خود را از تمام داروهایی که مصرف می‌کنید. یا منیزیم در خون نیز ممکن است خطر طولانی شدن QT را افزایش دهد. این خطر ممکن است در صورت استفاده از داروهای خاص (مانند دیورتیک ها/" قرص های مدر") یا شرایطی مانند تعریق شدید، اسهال یا استفراغ، افزایش یابد. در مورد استفاده ایمن از ریسپریدون با پزشک خود صحبت کنید. این دارو ممکن است باعث بروز سرگیجه یا خواب آلودگی در شما شود. الکل یا ماری جوانا (حشیش) می تواند باعث بروز سرگیجه یا خواب آلودگی در شما شود. در صورت مصرف این دارو، رانندگی نکرده، از ماشین آلات استفاده نکرده، یا کاری که نیاز به هوشیاری دارد، انجام ندهید. همچنین، از مصرف نوشیدنی های الکلی خودداری کنید. اگر از ماری جوانا (حشیش) استفاده می کنید، با پزشک خود صحبت کنید. قبل از انجام عمل جراحی (از جمله جراحی آب مروارید یا آب سیاه چشم) ، به پزشک یا دندانپزشک خود در مورد مصرف این دارو و سایر محصولاتی که استفاده می کنید (از جمله داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه و محصولات گیاهی) ، اطلاع دهید. خطر گرمازدگی این دارو ممکن است باعث شود کمتر عرق کنید. این شرایط، احتمال ابتلا به گرمازدگی را افزایش می دهد. از انجام کارهایی مانند کار سخت یا ورزش در هوای گرم یا استفاده از جکوزی، که ممکن است باعث گرمازدگی شما شوند، خودداری کنید. وقتی هوا گرم است، مایعات زیادی نوشیده و لباس سبک بپوشید. اگر بیش از حد گرم شدید، سریعا به دنبال مکانی برای خنک شدن و استراحت باشید. اگر به تبی مبتلا شده اید که از بین نمی رود، یا تغییرات روانییا خلقی، سردرد یا سرگیجه را تجربه کرده اید، فورا به پزشک مراجعه کنید. افراد سالمند ممکن است نسبت به عوارض جانبی این دارو، به ویژه خواب آلودگی، سرگیجه، سبکی سر و طولانی شدن QT حساس تر باشند. خواب آلودگی، سرگیجه و سبکی سر می توانند خطر افتادن روی زمین را افزایش دهند. در دوران بارداری، این دارو باید فقط در صورت نیاز مصرف شود. نوزادانی که از مادرانی که در ماه آخر بارداری از این دارو استفاده کرده‌اند، به دنیا می آیند، به ندرت ممکن است علایمی از جمله سفتی یا لرزش ماهیچه‌ها، خواب‌آلودگی، مشکلات تغذیه یا تنفس، یا گریه مداوم را تجربه کنند. از آنجایی که مشکلات روانی/خلقی درمان نشده (مانند اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی، افسردگی) می توانند یک بیماری جدی باشند، مصرف این دارو را متوقف نکنید، مگر اینکه پزشکتان دستور دهد. اگر قصد بارداری دارید، باردار شده اید یا فکر می کنید که ممکن است باردار باشید، فورا با پزشک خود در مورد فواید و خطرات استفاده از این دارو در دوران بارداری صحبت کنید. از آن جایی که این دارو می تواند وارد شیر مادر شده و از این طریق به بدن نوزاد منتقل شود، قبل از مصرف این دارو در دوران شیر دهی، با پزشک خود درباره خطرات احتمالی موجود، صحبت کنید‌. تداخلات دارویی ممکن است نحوه عملکرد داروهای شما را تغییر داده و یا خطر بروز عوارض جانبی جدی را افزایش دهند. این مقاله شامل تمام تداخلات دارویی ممکن نیست. فهرستی از تمام محصولاتی که استفاده می کنید (از جمله داروهای نسخه ای یا غیر نسخه ای و محصولات گیاهی) را تهیه کرده و آن را با پزشک و داروساز خود به اشتراک بگذارید. به طور کلی، مصرف هیچ دارویی را بدون ت یید پزشک شروع، قطع یا تغییر ندهید. محصول دارویی که ممکن است با این دارو تداخل داشته باشد، متوکلوپرامید است. در صورت مصرف سایر محصولات مانند داروهای مخدر یا داروهای ضد سرفه (مانند کدیین، هیدروکودون) ، الکل، ماری جوانا (حشیش) ، داروهای خواب یا اضطراب (مانند آلپرازولام، لورازپام، زولپیدم) که باعث خواب آلودگی می شوند، به پزشک یا داروساز خود اطلاع دهید. در صورت مصرف شل کننده های عضلانی (مانند کاریزوپرودول، سیکلوبنزاپرین) ، یا آنتی هیستامین ها (مانند ستیریزین، نیز باید به پزشک اطلاع دهید. برچسب روی تمام داروهای خود (مانند محصولات آلرژی یا سرفه و سرماخوردگی) را بررسی کنید. زیرا ممکن است حاوی موادی باشند که باعث خواب آلودگی شوند. از داروساز و پزشک خود، نحوه استفاده مطمین داروها را بپرسید.

برای درمان چندین نوع سرطان و همچنین درمان سندرم نفروتیک با حداقل تغییر (بیماری کلیوی) در کودکانی که نمی توانند از درمان های دیگر استفاده کنند یا زمانی که سایر درمان ها موفقیت آمیز نبوده اند، استفاده می شود. اما هشدار جدی در مصرف سیکلوفسفامید این است که اگر انسداد مثانه یا سایر دارید، نباید از آن استفاده کنید. تمام دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را دنبال کنید و همه راهنما های دارو یا برگه های دستورالعمل را بخوانید. دارو را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. سیکلوفسفامید خوراکی به صورت خوراکی مصرف و نوع تزریقی آن به صورت انفوزیون داخل ورید انجام می شود. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی این تزریق را انجام می دهد. هر روز مقدار زیادی مایعات بنوشید تا از اثرات مضر روی مثانه خود پیشگیری کنید. سیکلوفسفامید بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر می گذارد بنابراین احتمال ابتلا شما در حین استفاده از دارو بیشتر است. بر همین اساس در حین مصرف دارو پزشک باید شما را به طور منظم معاینه کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیکلوفسفامید می تواند تعداد سلول های خونی را کاهش دهد. بنابراین در حین درمان خون شما باید اغلب آزمایش شود و درمان سرطان ممکن است بر اساس نتایج به تعویق بیفتد. اگر نیاز به جراحی دارید، از قبل به جراح بگویید که از سیکلوفسفامید استفاده می کنید. شاید لازم باشد مصرف دارو را برای مدت کوتاهی قطع کنید. از پزشک یا داروساز خود بپرسید که چگونه با خیال راحت این دارو را مصرف کنید. سیکلوفسفامید اگر روی پوست نفوذ کند می تواند مضر باشد. اگر این اتفاق رخ داد، به طور کامل با آب و صابون بشویید. اگر یک دوز داروی سیکلوفسفامید خوراکی را فراموش کردید دارو را در اسرع وقت مصرف کنید، اما اگر یک دوز را فراموش کردید و زمان مصرف نوبت بعدی فرا رسیده، از دوز فراموش شده صرفنظر نمایید. دو دوز را در یک زمان مصرف نکنید. اگر یک دوز از تزریق سیکلوفسفامید را فراموش کردید، برای راهنمایی با پزشک خود تماس بگیرید. اگر دارو را بیش از حد مصرف کردید به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید یا با خدمات درمانی تماس بگیرید. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: درد معده مشکلات تنفسی ضربان قلب سریع افزایش وزن سریع زرد شدن پوست یا چشم تا زمانی که بدانید سیکلوفسفامید چه ت ثیری بر شما خواهد داشت از رانندگی یا فعالیت های خطرناک خودداری کنید. ممکن است واکنش ها مختل شود. از قرار گرفتن در نزدیکی افرادی که بیمار هستند یا عفونت دارند خودداری کنید. در صورت بروز علایم عفونت فورا به پزشک خود اطلاع دهید. اگر به سیکلوفسفامید حساسیت دارید و یا به یکی از موارد زیر مبتلا هستید با پزشک خود مشورت کنید: بیماری ریه یا بیماری قلبی بیماری کبدی مشکلات مثانه بیماری کلیوی (یا اگر تحت هستید) عفونت فعال یا مزمن (از جمله عفونت مثانه) اگر سایر درمان های سرطان یا پرتودرمانی دریافت می کنید. سیستم ایمنی ضعیف (ناشی از بیماری یا استفاده از داروهای خاص) استفاده از سیکلوفسفامید احتمال دارد خطر ابتلا به انواع دیگر سرطان مانند سرطان مثانه، سرطان تیرویید یا خون را افزایش دهد. اگر مادر یا پدر از سیکلوفسفامید استفاده کنند این دارو می تواند به جنین آسیب برساند. اگر قصد بارداری دارید از سیکلوفسفامید استفاده نکنید. در حین استفاده از این دارو و حداقل سال پس از آخرین دوز، از راه های موثر برای پیشگیری از بارداری استفاده کنید. اگر مرد هستید، و شریک جنسی شما قادر به باردار شدن است، به مدت حداقل ماه پس از آخرین دوز مصرفی، از استفاده کنید. این دارو ممکن است بر باروری (توانایی بچه دار شدن) در مردان و زنان ت ثیر بگذارد. با این حال، استفاده از راه های پیشگیری بارداری برای جلوگیری از آن مهم است زیرا سیکلوفسفامید به جنین آسیب می رساند. سیکلوفسفامید می تواند باعث توقف دوره قاعدگی شود. قاعدگی باید ظرف چند ماه پس از قطع مصرف دارو به حالت عادی برگردد. با این حال، زنان مسن احتمال دارد به دلیل ت ثیر این دارو یایسگی زودرس داشته باشند. در مورد این خطر با پزشک خود مشورت کنید. اگر علایم یک واکنش آلرژیک (کهیر، تنفس دشوار، التهاب در صورت یا گلو) یا یک واکنش شدید پوستی (تب، گلودرد، سوزش چشم، درد پوست، بثورات پوستی قرمز یا بنفش همراه با تاول) را دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر موارد زیر را دارید فورا با پزشک خود تماس بگیرید: زخمی که خوب نمی شود. احساس سبکی، مثل اینکه ممکن است بیهوش شوید. ادرار صورتی یا قرمز، درد یا سوزش هنگام ادرار کردن سرفه شدید، تنگی نفس، مشکل تنفس در حالت دراز کشیدن مدفوع خونی یا قیری، سرفه خونی یا استفراغی شبیه تفاله قهوه مشکلات قلبی: التهاب، افزایش وزن سریع، تپش و ضربان قلب یا بال زدن در قفسه سینه مشکلات کبدی: از دست دادن اشتها، درد معده (سمت راست بالا) ، نفخ، ادرار تیره، یرقان (زردی پوست یا چشم) سطح سدیم پایین: سردرد، گیجی، گفتار نامفهوم، ضعف شدید، استفراغ، از دست دادن هماهنگی، احساس بی ثباتی تعداد کم سلول های خونی: تب، لرز، خستگی، تاول یا زخم در دهان، زخم های پوستی، کبودی آسان، خونریزی غیر معمول، رنگ پریدگی پوست، سردی دست ها و پاها، احساس سبکی سر یا تنگی نفس عوارض جانبی رایج می تواند شامل موارد زیر باشد: تب ریزش مو زخم های دهان کاهش تعداد سلول های خونی حالت تهوع، استفراغ، اسهال دوره های قاعدگی از دست رفته این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و احتمال دارد موارد دیگری نیز رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. در مورد تمام داروهای فعلی خود به پزشک بگویید. بسیاری از داروها می توانند بر سیکلوفسفامید ت ثیر بگذارند، به ویژه: دارو برای درمان عفونت دارو برای پیشگیری از رد داروهای سرطان (به ویژه) دارو برای درمان مولتیپل اسکلروزیس، پسوریازیس، آرتریت روماتویید، و یا دیگر اختلالات خود ایمنی این فهرست کامل نیست و بسیاری از داروهای دیگر می تواند بر سیکلوفسفامید ت ثیر بگذارند که شامل داروهای نسخه ای و بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی است. بر اساس مکانیسم اثر در زنان باردار، این دارو می تواند باعث آسیب جنین شود. قرار گرفتن در معرض این دارو در دوران بارداری می تواند باعث ناهنجاری و سقط جنین، تاخیر در رشد جنین و اثرات سمی در نوزاد شود. سایر احتمالات و فرضیه ها در مورد تاثیر این دارو بر بارداری، عبارتند از: این دارو می تواند به جنین در حال رشد آسیب برساند. روش های مناسب پیشگیری از بارداری باید تشویق شوند. وضعیت منفی حاملگی در زنان دارای پتانسیل باروری قبل از شروع درمان باید بررسی شود. در صورت استفاده از این دارو در دوران بارداری و یا در صورت باردار شدن بیمار در حین مصرف این دارو، باید بیمار را از مضرات احتمالی برای جنین آگاه کرد. به بیماران زن با پتانسیل باروری توصیه کنید که از باردار شدن خودداری کنند و در طول درمان و تا سال پس از اتمام درمان ازراه های موثر پیشگیری از بارداری استفاده کنند. به بیماران مرد با شرکای زن با پتانسیل باروری توصیه کنید که در طول درمان و تا ماه پس از آن از راه های پیشگیری از بارداری استفاده کنند. مردان ممکن است دچار اولیگواسپرمی یا شوند که معمولا با افزایش گنادوتروپین اما ترشح تستوسترون طبیعی همراه است. آمنوره، گذرا یا دایمی، همراه با کاهش استروژن و افزایش ترشح گنادوتروپین گزارش شده است. معمولا بیماران طی چند ماه پس از قطع دارو، قاعدگی منظم را از سر می گیرند. خطر یایسگی زودرس با بالا رفتن سن افزایش می یابد. آکادمی اطفال آمریکا تغذیه با شیر مادر را در طول درمان با داروهای ضد نیوپلاستیک (به ویژه عوامل آلکیله کننده) منع مصرف می داند. نوتروپنی، ترومبوسیتوپنی و سرکوب سیستم ایمنی در نوزادانی که مادرانشان این دارو را در دوران شیردهی دریافت می کردند، مشاهده شده است. این دارو همچنین دارای خطر غیرقابل قبول سرطان زایی است. سایر احتمالات و فرضیه ها در مورد تاثیر این دارو بر شیردهی، عبارتند از: این دارو می تواند به نوزاد شیرخوار آسیب برساند. شیمی درمانی احتمال دارد بر میکروبیوم طبیعی و ترکیب شیمیایی شیر مادر ت ثیر منفی بگذارد. زنانی که در دوران بارداری شیمی درمانی می شوند، بیشتر در شیر دادن به نوزاد خود دچار مشکل می شوند. ناهنجاری های اسکلت، کام، اندام ها و چشم ها و همچنین سقط جنین پس از قرار گرفتن در معرض این دارو در سه ماهه اول بارداری گزارش شده است. ت خیر رشد جنین و اثرات سمی که در نوزاد تازه متولد شده ظاهر می شود، از جمله لکوپنی، کم خونی، پان سیتوپنی، هیپوپلازی شدید مغز استخوان و گاستروانتریت پس از مواجهه با این دارو دیده شده است. داده‌های حیوانی حاکی از افزایش خطر حاملگی ناموفق و ناهنجاری‌هایی است که احتمال دارد پس از قطع درمان باقی بمانند، اگر تخمک‌ها یا فولیکول‌هایی وجود داشته باشند که در هر یک از مراحل بلوغ خود در معرض قرار گرفته باشند. مدت زمان دقیق رشد فولیکولی در انسان مشخص نیست اما ممکن است بیش از ماه باشد.

تومور ویلمز یک سرطان نادر کلیه است که در درجه اول کودکان را درگیر می کند. به عنوان نفروبلاستوما نیز شناخته می شود و شایع ترین سرطان کلیه در کودکان است. تومور ویلمز اغلب کودکان تا ساله را تحت ت ثیر قرار می دهد و پس از سالگی کمتر شایع می شود. تومور ویلمز اغلب در یک کلیه اتفاق می افتد، اگرچه گاهی اوقات در هر دو کلیه به طور همزمان یافت می شود. پیشرفت در تشخیص و درمان تومور ویلمز پیش آگهی کودکان مبتلا به این بیماری را بسیار بهبود بخشیده است. با درمان مناسب بهبودی زیادی در کودکان دیده شده است. علایم و نشانه های تومور ویلمز بسیار متفاوت است و برخی از کودکان هیچ نشانه واضحی از خود بروز نمی دهند. اما بیشتر کودکان مبتلا به تومور ویلمز یک یا چند مورد از علایم و نشانه های زیر را تجربه می کنند: درد شکم التهاب شکم توده شکمی که می توانید احساس کنید. علایم و نشانه های دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب یبوست تنگی نفس فشار خون بالا از دست دادن اشتها وجود خون در ادرار تهوع یا استفراغ یا هر دو در صورت مشاهده علایم یا نشانه هایی که شما را نگران می کند، با پزشک فرزند خود مشورت کنید. تومور ویلمز نادر است، بنابراین به احتمال زیاد بیماری دیگری علایم ایجاد می کند، اما مهم است که هر گونه نگرانی را بررسی کنید. هنوز مشخص نیست علت ایجاد تومور ویلمز چیست، اما در موارد نادر، وراثت احتمال دارد نقش داشته باشد. سرطان زمانی شروع می شود که سلول ها در DNA خود دچار خطا می شوند. این خطاها به سلول ها اجازه می دهد تا به طور غیرقابل کنترل رشد کرده و تقسیم شوند. سلولهای انباشته تومور را تشکیل می دهند. در تومور ویلمز، این فرایند در سلول های کلیه رخ می دهد. خطاهای DNA که منجر به تومور ویلمز می شود از والدین به فرزند منتقل می شود. در بیشتر موارد، هیچ ارتباط شناخته شده ای که می تواند منجر به سرطان شود بین والدین و فرزندان وجود ندارد. عواملی که احتمال دارد خطر ابتلا به تومور ویلمز را افزایش دهند عبارتند از: در ایالات متحده، کودکان آفریقایی - آمریکایی نسبت به کودکان سایر نژادها کمی بیشتر در معرض ابتلا به تومور ویلمز هستند. به نظر می رسد کودکان آسیایی - آمریکایی کمتر از سایر نژادها در معرض خطر هستند. اگر فردی در خانواده مبتلا به تومور ویلمز بوده است، در این صورت احتمال ابتلا به این بیماری در فرزند شما افزایش می یابد. در آنیریدیا، عنبیه - قسمت رنگی چشم - فقط تا حدی شکل می گیرد یا اصلا ایجاد نمی شود: در همی هیپرتروفی بدن یا قسمتی از آن به طور قابل توجهی بزرگتر از طرف دیگر است. این سندرم شامل تومور ویلمز، آنیریدیا، ناهنجاری های دستگاه تناسلی و ادراری و معلولیت های ذهنی است. این سندرم شامل تومور ویلمز، بیماری کلیوی و شبه هرمافرودیسم مردانه است، که در آن فرزند پسر با بیضه ها متولد می شود اما احتمال دارد ویژگی های زنانه را نشان دهد. کودکان مبتلا به این سندرم به طور قابل توجهی بزرگتر از حد متوسط (ماکروزومی) هستند. علایم دیگر می تواند شامل اندام های شکمی باشد مانند بند ناف یا یک زبان بزرگ (ماکروگلوسیا) ، بزرگ شدن اندام های داخلی و ناهنجاری های گوش. همچنین خطر ابتلا به تومورها از جمله نوعی سرطان کبد به نام هپاتوبلاستوما افزایش می یابد. اگر فرزند شما دارای عوامل خطر برای تومور ویلمز (مانند سندرم های مرتبط شناخته شده) است، پزشک احتمال دارد سونوگرافی دوره ای کلیه را برای بررسی ناهنجاری های آن توصیه کند. اگرچه این غربالگری نمی تواند از تومور ویلمز پیشگیری کند، اما احتمال دارد به تشخیص بیماری در مراحل اولیه کمک کند. پزشک به دنبال علایم احتمالی تومور ویلمز یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. این آزمایشات تومور ویلمز را تشخیص نمی دهند، اما می تواند نشان دهد که کلیه ها خوب کار می کنند یا نه و برخی مشکلات کلیوی یا شمارش پایین خون را آشکار می کند. آزمایشاتی که تصاویری از کلیه ها ایجاد می کند به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد آیا فرزند شما دارای تومور کلیه است یا خیر. آزمایشات تصویربرداری می تواند شامل سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) باشد. هنگامی که پزشک تومور ویلمز را تشخیص می دهد، برای تعیین میزان (مرحله) سرطان تلاش می کند. شاید پزشک اشعه ایکس قفسه سینه یا سی تی اسکن و اسکن استخوان را تعیین کند تا مشخص شود آیا سرطان به کلیه ها سرایت کرده است یا خیر. پزشک مرحله سرطان را تعیین می کند که در تعیین گزینه های درمانی موثر است. در ایالات متحده، دستورالعمل هایی که از طریق بررسی تومور ملی ویلمز گروه انکولوژی کودکان تهیه شده است شامل این پنج مرحله است: سرطان فقط در یک کلیه یافت می شود، و می توان آن را با جراحی به طور کامل برطرف کرد. سرطان به بافت ها و ساختارهای فراتر از کلیه آسیب دیده مانند چربی یا عروق خونی مجاور انتشار یافته است، اما هنوز می توان آن را با جراحی به طور کامل از بین برد. سرطان در ناحیه کلیه به غدد لنفاوی مجاور یا سایر ساختارهای داخل شکم انتشار یافته است، تومور احتمال دارد قبل یا در حین عمل در داخل شکم ریخته شود، یا شاید با جراحی کاملا برداشته نشود. سرطان در خارج از کلیه به ساختارهای اطراف مانند ریه، کبد، استخوان یا مغز انتشار یافته است. سلولهای سرطانی در هر دو کلیه (تومورهای دو طرفه) یافت می شوند. در موارد خاص، یک چاپگر سه بعدی برای ایجاد یک مدل دقیق از آناتومی بیمار استفاده می شود تا به برنامه ریزی عملیات پیچیده برای تومور ویلمز کمک کند. درمان تومور ویلمز معمولا شامل جراحی و شیمی درمانی و گاهی پرتودرمانی است. درمانها می تواند بسته به مرحله سرطان متفاوت باشد. از آنجا که این نوع سرطان نادر است، پزشک احتمال دارد توصیه کند که در مرکز سرطان کودکان که تجربه درمان این نوع بیماری را دارند، به دنبال درمان باشید. درمان تومور ویلمز احتمال دارد با جراحی برای برداشتن کلیه یا قسمتی از آن (نفرکتومی) آغاز شود. از جراحی نیز برای ت یید تشخیص استفاده می شود بافت برداشته شده در حین عمل به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مشخص کند چه نوع سرطانی در تومور وجود دارد. جراحی تومور ویلمز می تواند شامل موارد زیر باشد: نفرکتومی جزیی شامل برداشتن تومور و قسمت کوچکی از بافت کلیه اطراف آن است. اگر سرطان بسیار کوچک یا اگر بیمار فقط یک کلیه فعال داشته باشد، احتمال دارد نفرکتومی جزیی یک گزینه باشد. در نفرکتومی رادیکال، پزشک کلیه و بافتهای اطراف آن، از جمله قسمتی از حالب و گاهی غده فوق کلیوی را خارج می کند. غدد لنفاوی مجاور نیز برداشته می شود. کلیه باقی مانده می تواند ظرفیت خود را افزایش داده و کار تصفیه خون را بر عهده بگیرد. اگر سرطان هر دو کلیه را تحت ت ثیر قرار دهد، جراح تا آنجا که امکان دارد سرطان را از هر دو کلیه خارج می کند. در تعداد کمی از موارد، جراحی می تواند به معنای برداشتن هر دو کلیه باشد و در این صورت فرزند شما نیاز به دیالیز دارد. اگر پیوند یک گزینه باشد، فرزند شما دیگر نیازی به دیالیز نخواهد داشت. شیمی درمانی از داروهای قوی برای از بین بردن سلول های سرطانی در سراسر بدن استفاده می کند. درمان تومور ویلمز معمولا شامل ترکیبی از داروها است که از طریق ورید داده می شوند و با هم کار می کنند تا سلول های سرطانی را از بین ببرند. این که کودک چه عوارضی را تجربه کند بستگی به نوع داروها دارد. عوارض جانبی شایع عبارتند از تهوع، استفراغ، از دست دادن اشتها، ریزش مو و افزایش خطر عفونت. از پزشک بپرسید چه عوارضی احتمال دارد در طول درمان رخ دهد و آیا عوارض احتمالی طولانی مدت وجود دارد یا خیر. شیمی درمانی می تواند قبل از جراحی برای کوچک کردن تومورها و برداشتن راحت تر آنها استفاده شود. بعد از جراحی برای از بین بردن سلولهای سرطانی که احتمال دارد در بدن باقی بمانند استفاده شود. شیمی درمانی همچنین برای کودکانی که سرطان آنها بسیار پیشرفته است و به طور کامل با جراحی از بین نرود، استفاده می شود. برای کودکانی که در هر دو کلیه سرطان دارند، شیمی درمانی قبل از جراحی تجویز می شود. شاید جراحان بتوانند حداقل یک کلیه را برای حفظ عملکرد آن نجات دهند. بسته به مرحله تومور، شاید پرتودرمانی توصیه شود که از پرتوهای پر انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. در طول پرتودرمانی، کودک با دقت روی میز قرار می گیرد و یک دستگاه بزرگ در اطراف آن حرکت می کند و دقیقا پرتوهای انرژی را به سمت سرطان نشانه می رود. عوارض جانبی احتمالی شامل تهوع، اسهال، خستگی و سوزش پوست مانند آفتاب سوختگی است. پرتودرمانی احتمال دارد بعد از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی که در طول عمل برداشته نشده اند مورد استفاده قرار گیرد. همچنین شاید یک گزینه برای کنترل سرطان که به مناطق دیگر بدن انتشار یافته است. پزشک کودک می تواند شرکت در یک کارآزمایی بالینی را توصیه کند. این بررسی های تحقیقی به فرزند فرصتی برای آخرین درمان سرطان می دهد، اما نمی تواند درمانی را تضمین کند. مزایا و خطرات آزمایشات بالینی را با پزشک در میان بگذارید. اکثر کودکان مبتلا به سرطان در صورت وجود در یک آزمایش بالینی ثبت نام می کنند. با این حال، ثبت نام در یک کارآزمایی بالینی به عهده شما و فرزندتان است.

برای اکثر بیماری های نادر در حال حاضر هیچ درمان موثری وجود ندارند. مورد از هر بیماری نادر، علت ژنتیکی دارند. جالب است بدانید که % از اختلالات ژنتیکی در دسته بیماری های نادر طبقه بندی می شوند. اغلب بیماریهای نادر مزمن، جدی و خطرناک هستند. بیماری های نادر می توانند تک ژنی، چند عاملی، کروموزومی یا غیر ژنتیکی باشند. اتحادیه اروپا یک اختلال یا بیماری را در صورتی نادر می داند که کمتر از در نفر از افراد جمعیت عمومی را تحت ت ثیر قرار دهد. در حال حاضر، بیش از بیماری نادر شناخته شده وجود دارد. حتی اختلالات و بیماری های جدید از طریق ادبیات پزشکی به طور منظم و دقیق توصیف می شوند. بهتر است بدانید که طبق گزارش آمارهای رسمی، از هر نفر، نفر در برهه ای از زندگی خود به یک بیماری نادر مبتلا می شوند. به عنوان مثال، این میزان به . میلیون نفر در انگلستان و میلیون نفر در سراسر اروپا می رسد. به طور متوسط، ممکن است تشخیص و طبقه بندی یک بیماری نادر، حدود چهل سال به طول بینجامد. برخی از بیماری های نادر، شامل سرطان های نادر مانند سرطان های دوران کودکی و برخی دیگر از اختلالات و بیماری های شناخته شده مانند فیبروز کیستیک و بیماری هانتینگتون است. به طور کلی، برای اکثر بیماری های نادر در حال حاضر درمان موثری وجود ندارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر می خواهید اطلاعات بیشتری در مورد بیماری های نادر و خاص داشته باشید، می توانید علاوه بر مطالعه این مقاله، به سایت های موسسات و انجمن های بیماری های نادر موجود در کشورمان، مراجعه کنید. همچنین برای پرسیدن سوالات خود می توانید با یک پزشک تماس بگیرید. در ادامه این مقاله، به مورد از شایع ترین بیماری های نادر در میان انسان ها اشاره شده است. با مطالعه این مقاله، شما می توانید اطلاعات مفیدی را در مورد این اختلالات شایع نادر به دست بیاورید. گسترش آگاهی به طور اساسی افراد را قادر می سازد تا بفهمند آیا از بیماری یا مشکلی که از آن رنج می برند، می توانند خلاص شوند؟ مت سفانه، بسیاری از بیماری های نادر در این مقطع زمانی بدون دارو یا درمان هستند. علت اصلی این موضوع این است که افراد قابل توجهی برای شرکت در مطالعات علمی مربوط به این بیماری ها در دسترس نیستند. در این مقاله، به مورد از بیماری هایی که تاکنون، تا حدودی بر روی آن ها تحقیق و پژوهش شده است، اشاره می کنیم. فراوانی این سندرم، یک نفر در دو میلیون نفر است. اختلال، که در اصطلاح عامیانه به عنوان سندرم پیشرفت عوارض این بیماری از گردن به طرف شانه ها شروع می شود. به تدریج به قسمت های پایین بدن و در نهایت به پاها ادامه می یابد. با پیشرفت این اختلال، حرکات بدن به تدریج محدود می شود. زیرا مفاصل متحرک ما، در اثر این اختلال آسیب می بینند. با پیشرفت این بیماری، فرد مبتلا به سختی می تواند دهان خود را باز کند. این عارضه به نوبه خود باعث ایجاد مشکل در هنگام غذا خوردن و صحبت کردن می شود. یکی دیگر از عوارض ناشی از این اختلال، به عنوان استخوان سازی هتروتوپیک ( شناخته می شود. این عارضه دایمی است و تلاش های جراحی برای از بین بردن رشد استخوان می تواند به دلیل تهاجمی بودن این عمل، باعث رشد استخوان ها و گسترش بیشتر آن ها شود. افراد مبتلا به این سندرم می توانند تحرک خود را پس از سقوط جزیی یا یک تصادف کوچک از دست بدهند. زیرا با هر حادثه ای، رشد استخوان آن ها تحریک می شود. از آن جا که این اختلال به ندرت افراد را تحت ت ثیر قرار می دهد و جزو بیماری های نادر است. علایم این اختلال را می توان به عنوان بیماری هایی مانند فیبروز یا سرطان تشخیص داد. این بیماری در حال حاضر هیچ روش درمانی قطعی ندارد. پیدا نشدن دارو به دلیل نادر بودن این بیماری است که از هر دو میلیون نفر یک نفر را مبتلا می کند. سندرم آلیس در سرزمین عجایب یا AIWS ، جزو ناشناخته ترین اختلالات انسانی‌به حساب می آید. دکتر جان تاد، روانپزشک بریتانیایی، اولین بار اختلال سندرم آلیس در سرزمین عجایب یا برجسته ترین و اغلب نگران کننده ترین علامت این‌اختلال، تغییر تصویر فرد از بدن خود است. یعنی فرد مبتلا به این اختلال متوجه می شود که از نظر اندازه و شکل قسمت های بدن خود دچار سردرگمی شده است. قسمت هایی از بدن که معمولا ذکر می شوند، شامل سر و دست ها است. فرد بدن خود را به شکل طبیعی و نرمال نمی بیند. دومین علامت اصلی سندرم آلیس در سرزمین عجایب، تحریف ادراک بصری است. در این اختلال، چشم ها خود، طبیعی هستند، اما فرد مبتلا اشیا را با اندازه یا شکل اشتباه و تحریف شده "می بیند" و یا متوجه می شود که دیدگاه او نسبت به اشیا نادرست است. این اتفاق می تواند به این معنی باشد که برای فرد مبتلا به این‌اختلال، مردم، اتومبیل ها و ساختمان ها کوچکتر یا بزرگتر از آنچه که باید باشند به نظر می رسند. همچنین ممکن است که فاصله ها نادرست به نظر برسند. به عنوان مثال، یک راهرو ممکن است بسیار طولانی به نظر برسد. به عنوان مثالی دیگر، برای فرد مبتلا، ممکن است زمین بسیار نزدیک به نظر برسد. در واقع ادراکات فرد در این سندرم، تحریف می شوند و فرد نمی‌تواند واقعیت ها را آن گونه که هست درک کند. گویی که در سرزمین عجایب زندگی می کند. درک صدا به صورت مخدوش تحریف ادراک زمان. برای فرد مبتلا به این اختلال، زمان به سرعت یا به آرامی در حال حرکت است. در هر صورت غیرطبیعی است. تحریف لمس. مانند احساس اینکه زمین به صورت "اسفنجی" در زیر پا است یا احساسات دریافت شده از لمس ادراکی به نادرست یا ناشناخته است. هیچ درمان قطعی برای رفع اختلال سندرم آلیس در سرزمین عجایب یا این بیماری نادر، در حدود یک نفر در چهار میلیون نفر ایجاد می شود. تاکنون، بیش از مورد در تاریخ علمی و پزشکی، در سراسر جهان، از سال گزارش شده است. در اثر بروز این اختلال، علایم شبیه نشانه های پیری، در آغاز دوران کودکی در فرد مبتلا ایجاد می شود. ظاهر این افراد معمولا شامل چشم های برجسته، بینی منقاری نازک، لب های نازک، چانه کوچک و گوش های بیرون زده است. علایم این‌اختلال نادر، عبارت اند از: پیری پوست نارسایی کلیه آلوپسی (ریزش مو) از دست دادن بینایی ناهنجاری های مفاصل از دست دادن چربی زیر پوست (چربی زیر جلدی) داشتن استخوان های شکننده و ضعیف تر از حد معمول در حال حاضر هیچ درمان شناخته شده ای برای این اختلال وجود ندارد. این بیماری نادر، یک نفر از هر یک میلیون نفر را در سراسر جهان مبتلا می کند. آلکاپتونوری یا "بیماری ادرار سیاه" یک بیماری ارثی بسیار نادر است که از تجزیه کامل دو بلوک ساختمان پروتیین (اسیدهای آمینه) به نام تیروزین و فنیل آلانین در بدن جلوگیری می کند. این اختلال منجر به تجمع یک ماده شیمیایی به نام اسید هموژنتیسیک در بدن می شود. این ماده می تواند ادرار و قسمت هایی از بدن را به رنگ تیره درآورد و با گذشت زمان منجر به بروز طیف وسیعی از مشکلات در فرد مبتلا به این اختلال شود. به طور معمول، اسیدهای آمینه معمولا در یک سری واکنش های شیمیایی تجزیه می شوند. اما در آلکاپتونوری، ماده ای که در طول راه تجزیه تولید می شود، یعنی اسید هموژنتیسیک، نمی تواند بیشتر تجزیه شود. این به این دلیل است که آنزیمی که به طور معمول آن را تجزیه می کند به درستی کار نمی کند. آنزیم ها پروتیین هایی هستند که باعث انجام مساعد واکنش های شیمیایی می شوند. این اتفاق می تواند تقریبا در هر ناحیه ای از بدن، از جمله غضروف، تاندون ها، استخوان ها، ناخن ها، گوش ها و قلب ایجاد شود. این‌اختلال، بافت ها را تیره می کند و باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات در فرد مبتلا می شود. افراد مبتلا به این بیماری امید به زندگی طبیعی دارند، اما کیفیت زندگی آنها کمتر از افراد سالم است. در حال حاضر دارو یا درمان خاصی برای رفع این اختلال وجود ندارد، اما مصرف یک رژیم غذایی خاصی برای کاهش تجمع مواد ناخواسته، توصیه می شود. این اختلال، یک بیماری نادر است. به عنوان مثال، آنسفالیت مزمن کانونی، در کشور آلمان، . مورد در هر میلیون نفر، و در انگلستان . در هر میلیون نفر دیده می شود. انسفالیت راسموسن معمولا در کودکان زیر سال (به ندرت در نوجوانان و بزرگسالان) رخ می دهد و با تشنج های مکرر و شدید، از دست دادن مهارت های حرکتی و گفتار، فلج در یک طرف بدن (همی پارزی) ، و نهایتا التهاب مغز (انسفالیت) و وخامت حال روانی، تشخیص داده می شود. این اختلال می تواند منجر به تخریب یا برداشتن قسمتی از مغز کودک مبتلا شود. اکثر افراد مبتلا به آنسفالیت راسموسن طی تا ماه اول دچار تشنج و آسیب پیشرونده مغزی در نیمکره آسیب دیده مغز شده و سپس وارد مرحله نقایص عصبی دایمی و پایدار می شوند. درمان هایی برای کاهش التهاب مغز در مرحله حاد وجود دارد، اما هیچ درمانی برای جلوگیری از ناتوانی های ناشی از ابتلا به این‌بیماری نادر وجود ندارد.

برخی از افراد با بروز علایمی مانند عطسه، احساس گرفتگی یا سرفه سریعا نگران وضعیت خودشان می شوند که به کدامیک از این موارد مبتلا شده ام؟ عطسه می کنید؟ احساس گرفتگی دارد؟ دچار سرفه شده اید؟ آیا این علایم، نشان دهنده سرماخوردگی تابستانی یا آلرژی هستند و یا علایم نوع دلتا کووید - می باشند؟ بدون آزمایش، تعیین دقیق علت بروز این علایم، دشوار است، اما در هر صورت، نگران نباشید، به گفته کارشناسان پزشکی، فقط اقدامات بهداشتی مناسب را انجام دهید. با این کار، قبل از تشخیص دقیق بیماری، می توانید از خود و اطرافیان تان مراقبت کنید. استنلی ویس، پزشک و استاد دانشکده پزشکی روتگرز نیوجرسی، می گوید: "همه تصور می کنند که عامل بروز این اختلالات، ویروس کرونا است و برای انجام آزمایش تشخیصی عجله می کنند، اما قبل از هر چیز باید مراقبت های پزشکی خوب و با کیفیت دریافت کنند. " در هر صورت، مشورت با یک پزشک و نظارت بر علایم بروز یافته، باید در اولویت قرار گیرد. زیرا آلرژی، سرماخوردگی های معمولی و حتی بیماری های منتقله از پشه ها می توانند علت بروز این علایم خفیف باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر احساس بیماری می کنید و این علایم را دارید، بهتر است سعی نکنید خودتان علت مشکلات خود را تشخیص دهید. اول از هر کاری، با پزشک خود تماس بگیرید. نیاز نیست سریعا به کلینیک مراجعه کنید. پزشک شما از طریق یک مشاوره آنلاین تلفنی به راحتی می تواند تعیین کند که آیا شما نیاز به انجام آزمایش یا خیر. همچنین روش درمانی احتمالی شما را نیز تعیین خواهد کرد‌. طبق تحقیقات انجام شده، گونه دلتا ویروس کرونا، سرعت سرایت و شیوع بالاتری نسبت به سایر سویه های این ویروس دارد. در افراد با سیستم ایمنی قوی، هیچ راهی برای تمایز بین نوع دلتا و سایر سویه های انجام آزمایش تشخیصی، وجود ندارد. برخی گزارش ها نشان می دهد که سویه دلتا می تواند علایم متفاوتی نسبت به انواع دیگر ویروس های کرونا ایجاد کند. به عنوان مثال، یک مطالعه در انگلستان که علایم COVID - بهداشتی و تحقیقاتی پیگیری می کند، نشان داده است که از زمان شیوع بیماری کرونا، نوع دلتا، بیشترین‌تغییر علامت در عوارض بیماری کووید ایجاد شده است. علایم سرماخوردگی، از جمله سردرد، آبریزش بینی و گلو درد، در حال حاضر در لیست اصلی علایم ناشی از سویه دلتا کرونا ویروس هستند. در حالی که علایم کلاسیک COVID - (از دست دادن بویایی، تنگی نفس، تب و سرفه مداوم) از آن زمان شیوع سویه دلتا کرونا ویروس، به بعد کاهش یافته است. در برخی مناطق دیگر‌نیز پزشکان، تغییر علایم بیماران‌مبتلا به کووید را گزارش کرده اند. به همین ترتیب می‌توان نتیجه گرفت که سویه دلتا عامل اصلی بروز این علایم‌جدید بوده است. البته منظور از علایم جدید، این است که سویه دلتا علایمی به غیر از سایر علایم مربوط به سویه های دیگر کرونا ویروس ایجاد می کند. یکی از توضیحاتی که تا به امروز برای توجیه تغییرات علایم بیماری کرونا داده شده است، این است که افراد جوان تر، کمتر از سالمندان به بیماری شدید ناشی از عفونت کرونا مبتلا می شوند. همچنین احتمال واکسیناسیون آن ها کمتر است. حدود درصد از آمریکایی های سال به بالا کاملا واکسینه شده اند، در حالی که حدود درصد از جوانان تا ساله و حدود درصد از افراد تا ساله کاملا واکسینه شده اند. همچنین، دلیل بالا بودن میزان مرگ و میر ناشی از ابتلا به سویه دلتا کرونا ویروس، صرفا به معنای کشنده بودن این ویروس نسبت به سایر سویه ها نیست. بلکه به احتمال زیاد، با دلیل قدرت شیوع بالای سویه دلتا، افراد بسیار زیادی به کرونا مبتلا می شوند. همین موضوع باعث افزایش آمار مرگ و میر های ناشی از بیماری کووید شده است. طبق گفته، شایع ترین علایم عبارت اند از: اسهال سردرد خستگی گلو درد تب یا لرز سرفه کردن تهوع یا استفراغ احتقان یا آبریزش بینی تنگی نفس یا مشکل در تنفس وجود درد در عضلات یا بدن از دست دادن حس چشایی یا بویایی ابن لیست، نشان دهنده علایم احتمالی بیماری کووید است. توجه به این نکته ضروری است که هر کسی واکنش متفاوتی نسبت به این بیماری نشان می دهد. با این وجود، نوع دلتا ویروس کرونا، علایم متفاوتی را در فرد مبتلا ایجاد می کند. برخی از متخصصان پزشکی نوع دلتا بروز علایم خاصی مانند گرفتگی بینی، گلودرد و سردرد مرتبط می دانند. برخلاف از دست دادن حس چشایی و بویایی، سرفه و مشکلات تنفسی که معمولا در صورت ابتلا به سویه دلتا، در فرد مشاهده نمی شود. علایم آنفولانزا نیز تقریبا مشابه علایم بیماری کرونا است. به جز از دست دادن حس چشایی و بویایی، سایر علایم مشابه است. علایم این تفاوت دیگری است که میان این دو بیماری وجود دارد. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که های جدی تر از آنفولانزا را ایجاد کند. علاوه براین، کووید می تواند عوارضی مانند لخته شدن خون و مشکلات تنفسی پایدار را ایجاد کند. با واکسیناسیون عمومی، می توان انتظار داشت که شدت و تلفات این بیماری کاهش پیدا کند. مانند بیماری، علایم سرماخوردگی اغلب شامل سرفه، عطسه، آبریزش یا گرفتگی بینی، گلودرد، خستگی و گاهی تب است. علایم معمولا یک تا سه روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس عامل سرماخوردگی ظاهر می شوند. بر خلاف بیماری، سرماخوردگی معمولا بی ضرر است و مبتلایان به سرماخوردگی معمولا در عرض سه تا روز بهبود می یابند. برخی از افراد مبتلا به بیماری کووید بدون علامت هستند و هیچ علامتی از خود نشان نمی دهند، اگرچه هنوز می توانند باعث انتقال ویروس عامل بیماری به افراد سالم شوند. همچنین، بسیاری از افراد مبتلا به طبق گفته، اگر علایم زیر را در خودتان مشاهده کردید، فورا به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید: مشکل در تنفس درد یا فشار مداوم در قفسه سینه ناتوانی در بیدار شدن یا بیدار ماندن پوست، لب ها یا بستر ناخن رنگ پریده، خاکستری یا آبی رنگ این لیست نشان دهنده همه علایم احتمالی کووید نیست. لطفا در صورت مشاهده هرگونه علایم شدید یا نگران کننده دیگر، با پزشک خود تماس بگیرید. این کار برای حفظ جان شما ضروری است. پس از مشورت با پزشک می توانید اقدامات درمانی مورد نیاز را تعیین کنید‌مطالعات نشان می دهد که واکسن های تولید شده توسط، با شرکت توانایی فوق العاده قدرتمندی در پیشگیری از بروز بیماری های علامت دار، دارند. علاوه بر این، تحقیقات نشان داده است که واکسن ها به افراد مبتلا کمک می کنند تا از بروز بیماری های جدی و بستری شدن در بیمارستان جلوگیری شود. قبل از اینکه واکسن ها به طور گسترده در دسترس باشند، میزان بروز عفونت های جدید با افزایش بستری شدن در بیمارستان ارتباط نزدیکی داشت. اما این شرایط تغییر کرده است. یعنی ممکن است در صورت ابتلا یک فرد به این‌بیماری، با توجه به بروز علایم خفیف، نیازی به بستری شدن در بیمارستان وجود نداشته باشد. به عبارت دیگر، واکسیناسیون مقاومت افراد در برابر این بیماری را افزایش می دهد. با افزایش مقاومت افراد در برابر این بیماری، میزان مرگ و میر نیز کاهش می یابد. آمارها نشان می دهد که واکسیناسیون تاثیر عمده ای بر کاهش تعداد مرگ و میر ها داشته است. به طور خلاصه، بله. سه واکسن تایید شده کووید به طور شگفت انگیزی موثر هستند، اما درصد کارآمد نیستند. تعداد بسیار کمی از افراد واکسینه شده همچنان می توانند بیمار شوند. یعنی تزریق واکسن با این معنا نیست که دیگر می توان بدون رعایت نکات بهداشتی، در جامعه حاضر شد. پس کسانی که واکسینه شده اند نیز هنوز می توانند "جزو مبتلایان به کووید" باشند. البته ممکن است این افراد احساس بیماری نکنند. با این وجود، آن ها می توانند بدون بروز علایم، ناقل ویروس بوده و آن را به سایر افراد سالم و یا واکسینه نشده منتقل کنند. اگرچه سویه دلتا این ویروس لزوما کشنده تر از انواع دیگر نیست، اما می تواند تعداد زیادی از مردم را بکشد، زیرا این ویروس می تواند بسیاری از افراد را (بسیار بیشتر از سایر سویه ها) آلوده کند. به طور کلی، افراد واکسینه نشده، بیشترین خطر ابتلا به بیماری کووید را دارند. به همین‌دلیل، بهتر است در اولین فرصت ممکن، نسبت به واکسیناسیون خودتان اقدام کنید. آمارها نشان می دهد، در مناطقی که به صورت عمومی واکسیناسیون در آن ها انجام گرفته است، میزان مرگ و میر ناشی از کرونا کاهش یافته است. نوع دلتا این‌بیماری که ، دچار جهش دیگری نیز شده است. این گونه جهش یافته که دلتا پلاس نامیده می شود به ایالات متحده رسیده است. به طور کلی، نوع دلتا ویروس کرونا، نگرانی کارشناسان را برانگیخته است. در ماه ژوییه، مقامات های خود توصیه کردند که افراد واکسینه شده و غیر واکسینه هنگام حضور در محیط های شلوغ و پر ازدحام، که خطر انتقال بیماری در آن ها بیشتر است، حتما از ماسک‌استفاده کنند. این سازمان، استفاده از ماسک را برای همه معلمان، کارکنان، دانش آموزان و مراجعه کنندگان به مدارس، توصیه می کند. از افراد خارج از خانه فوت فاصله بگیرید. دستان خود را با آب و صابون بشویید یا از یک ضدعفونی کننده دست استفاده کنید. در اسرع وقت، تمام دوزهای واکسن ضد کرونا موجود در محل زندگی‌خود را تزریق کنید. از حضور در مناطق پر ازدحام و دارای تهویه نامناسب، به خصوص در فضاهای داخلی، خودداری کنید.

، بر مراقبت از بیماران سرطانی که تحت پرتودرمانی قرار می گیرند، نظارت می کنند. آنها برنامه درمانی هر بیمار سرطانی را تهیه و تجویز و وضعیت را بررسی می کنند تا روند درمانی به طور دقیق صورت بگیرد. علاوه بر آن، پیشرفت بیمار را زیر نظر دارند تا مطمین شوند از بیماران در طول درمان به خوبی مراقبت می شود. انکولوژیست های تشعشعی همچنین به شناسایی و درمان هرگونه عارضه جانبی پرتودرمانی کمک می کنند و با همه اعضای تیم همکاری نزدیک دارند. با توجه به نیاز بیماران سرطانی به این درمان فوق تخصصی، ممکن است فاصله ای بین آماده سازی برای درمان وجود داشته باشد. در این شرایط تیم انکولوژی درباره تاریخ مورد انتظار شروع درمان با بیمار صحبت خواهد کرد. تعیین زمان مناسب و مشخص برای پرتو درمانی، برای اطمینان از تاثیر گذاری روند درمان و کاهش خطر ابتلا به عوارض احتمالی بسیار مهم است. همچنین تیم پرتو درمانی با بیماران در مورد درمان هرگونه عارضه جانبی و روند بهبودی از درمان به آنها مشاوره می دهد. رادیوانکولوژی، همچنین ممکن است پس از اتمام پرتودرمانی، همچنان به مراقبت از بیمار ادامه دهند. اهداف درمانی آنها، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درمان سرطان کنترل رشد سرطان کاهش علایم سرطان مانند درد پرتو درمانی بخشی از درمان در حدود % از تمام بیماران سرطانی است. تخمین زده می شود که ، استرالیایی در سال مبتلا به سرطان تشخیص داده شده اند. همچنین بررسی ها نشان داده است که حدود نیمی از بیماران مبتلا به سرطان از پرتو درمانی به عنوان بخشی از درمان سرطان به طور کلی خود بهره مند خواهد شد. این بدان معناست که از هر بیمار مبتلا به سرطان، نفر ممکن است در طول بیماری خود از پرتودرمانی بهره مند شوند. پرتودرمانی یک روش درمانی بسیار مقرون به صرفه برای است. حتی در حدود درصد از تمام سرطان که در حال درمان بسیار حیاتی است. با توجه به اینکه سرطان عامل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است، سرمایه گذاری در بهبود درمان های انکولوژی اشعه، کمک به بیماران سرطانی برای دسترسی به پرتودرمانی و ایجاد مراکز درمانی جدید اهمیت چندانی نداشته است. فناوری و تکنیک های درمانی مورد استفاده در انکولوژی تشعشعی به طور مداوم در حال پیشرفت است. پیشرفتهای اخیر برای بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان مفید بوده است. پرتو درمانی در درمان سرطان ها با برخی ویژگی ها همراه بوده است، از جمله: افزایش میزان موفقیت در درمان کاهش عوارض جانبی سریع تر شدن زمان درمان کاهش تعداد دوره های درمانی برای بیماران فناوری جدید سیستم های مدیریت حرکت و قابلیت ردیابی تومور را فراهم می کند که دقیقا پرتوهای تابش را به سمت سرطان هدف قرار می دهد در حالی که نسبت به سایر روش های درمانی سرطان، به اندام های مهم مجاور آسیب های کمتری می رساند. بیش از نیمی از افرادی که مبتلا به سرطان، تشخیص داده می شوند، به پرتودرمانی دارند. پرتودرمانی، از دوزهای دقیق پرتوهای پرانرژی برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند. انکولوژیست های پرتویی، پزشکان بسیار آموزش دیده ای هستند که در این نوع مراقبت تخصص لازم را دارند. انکولوژیست های تشعشعی از نزدیک با انکولوژیست های پزشکی، جراحان و سایر پزشکان همکاری می کنند تا مناسب ترین روش درمانی را برای مبتلایان به سرطان تشخیص دهند. قبل از انجام اقدامات تشعشعی، انکولوژیست های تابشی از نرم افزارهایی برای تعیین دقیق محل تابش پرتو ها به بیماران استفاده می کنند. آنها همچنین تصمیم می گیرند که از کدام نوع پرتودرمانی استفاده کنند. دو نوع اصلی پرتو درمانی شامل پرتودرمانی خارجی و داخلی هستند. در پرتودرمانی خارجی، پرتو ها از منبعی خارج از بدن به محل سرطان هدایت می شود. این رایج ترین نوع پرتودرمانی به ویژه برای سرطان های سر، سینه، ریه، روده بزرگ و پروستات است. با پرتودرمانی داخلی، انکولوژیست پرتویی، منبع تابش جامد یا مایع را در بدن شما قرار می دهد. با براکی تراپی، منبع تابش در داخل یا نزدیک سرطان شما کاشته می شود. انکولوژیست های پرتویی چهار سال دانشکده، چهار سال دانشکده پزشکی، یک سال کارآموزی پزشکی عمومی، و سپس چهار سال (آموزش تخصصی در زمینه سرطان شناسی پرتو) را می گذرانند. آنها آموزش های گسترده ای در مورد استفاده درست و مطمین از اشعه برای درمان بیماری ها را می بینند. انکولوژی پرتویی، یک تخصص پزشکی و بخش مهمی از رویکرد چندرشته ای در درمان سرطان است. آنها از پرتوهای ایکس (فوتون) با انرژی بالا استفاده می کند که بیشتر از طریق شتاب دهنده خطی به بیمار تحویل داده می شود. این پرتوهای درمانی بدون درد و نامریی هستند و برای درمان تعدادی از سرطان های مختلف استفاده می شود. انکولوژیست های پرتو درمانی انواع مختلفی از سرطان ها را درمان می کنند. اگر با هر یک از شرایط زیر تشخیص داده شده اید، به احتمال زیاد باید به این متخصصان مراجعه کنید: سرطان استخوان سرطان سینوس پارانازال سرطان خون علاوه بر آن، انکولوژیست های تابشی شرایطی غیر از سرطان را نیز درمان می کنند، از جمله: نوروم آکوستیک تومورهای نخاعی نورالژی سه قلو ناهنجاری های شریانی وریدی در اولین ملاقات شما، انکولوژیست اشعه پرونده های پزشکی و اشعه ایکس شما را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. پزشک در مورد یافته های خود با شما صحبت می کند و تصمیم می گیرد که چه برنامه درمانی را برای شما انتخاب کند. شما باید انتظار داشته باشید که پنج روز در هفته به مدت شش تا هفت هفته تحت درمان با اشعه قرار بگیرید. هر جلسه درمانی بین تا دقیقه طول می کشد، اما فقط یک تا دو دقیقه در هر جلسه به شما اشعه داده می شود. دوزهای کوچک اما زیادی برای کمک به محافظت از سلول های سالم در ناحیه تحت درمان تجویز می شود. انکولوژیست پرتویی هر هفته با شما تماس می گیرد تا ببیند واکنش بدن شما به درمان چگونه است.

به طور غیرطبیعی یا هیپروتروفی آن را کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک می گویند. یا به عبارت دیگر کاردیومیوپاتی بیماری است که در آن عضله قلب به طور غیر طبیعی ضخیم می شود (هیپرتروفی) عضله قلب ضخیم شده می تواند پمپاژخون را برای قلب دشوارتر کند کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک غالبا تشخیص داده نمی شود زیرا بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری علایم کمی دارند و در صورت وجود می توانند زندگی عادی و بدون مشکل خاصی داشته باشند. با این حال، در تعداد کمی از افراد مبتلا به ضخیم شدن عضله قلب می تواند باعث تنگی نفس، درد قفسه سینه یا مشکل در سیستم الکتریکی قلب، در نتیجه بسیار خطرناک و جدی است و می تواند باعث مرگ ناگهانی شود علایم و نشانه های کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک می تواند شامل یک یا چند مورد زیر باشد تنگی نفس، به ویژه در حین ورزش درد قفسه سینه، به ویژه در حین ورزش غش کردن، در حین ورزش یا بعد از ورزش احساس ضربان قلب سریع، لرزاننده یا تپنده (تپش قلب) سوفل قلبی، که پزشک می تواند هنگام گوش دادن به قلب آن را تشخیص دهد. تعدادی از شرایط می توانند باعث تنگی نفس و تپش قلب شوند. مهم است که یک تشخیص سریع، دقیق و مراقبت مناسب داشته باشید. اگر سابقه خانوادگی یا علایم مرتبط با کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک دارید، با پزشک مشورت کنید اگر بیش از چند دقیقه علایم زیر را دارید، با اورژانس محلی خود تماس بگیرید هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکل تنفس درد قفسه سینه ضربان قلب سریع یا نامنظم کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک معمولا توسط ژن های غیرطبیعی (جهش های ژنی) که باعث ضخیم شدن غیرعادی عضله قلب ایجاد می شود در اکثر افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، دیواره عضلانی (سپتوم) بین دو حفره پایین قلب (بطن ها) ضخیم تر از حد طبیعی می شود. در نتیجه، دیواره ضخیم تر می تواند از جریان خون به قلب پیشگیری کند. به این کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک انسدادی گفته می شود اگر انسداد قابل توجهی در جریان خون وجود نداشته باشد، بیماری را کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک غیر انسدادی می نامند. با این حال، محفظه اصلی پمپاژ قلب (بطن چپ) احتمال دارد سفت شود. این کار شل شدن قلب را سخت می کند و میزان خونی را که بطن می تواند نگه داشته و با هر ضربان قلب به بدن ارسال کند، کاهش می دهد افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک نیز آرایش غیر طبیعی سلولهای عضلانی قلب دارند (بی نظمی میوفیبر) این می تواند باعث آریتمی در برخی از افراد شود کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک معمولا جنبه ارثی دارد. اگر پدر یا مادری دارید که به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مبتلا هستید، % احتمال جهش ژنتیکی بیماری را دارید والدین، کودکان یا خواهر و برادرهای شخصی که به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مبتلا هستند، باید از پزشکان خود در مورد غربالگری این بیماری سوال کنند بسیاری از افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مشکلات قابل توجهی ندارند. اما عوارض آن می تواند شامل موارد زیر باشد ضخیم شدن عضله قلب و همچنین ساختار غیر طبیعی سلولهای آن می تواند باعث تغییراتی در سیستم الکتریکی و در نتیجه ضربان های سریع یا نامنظم قلب شود. فیبریلاسیون دهلیزی همچنین خطر ابتلا به لخته های خون را افزایش می دهد، که می تواند به مغز سفر کرده و باعث سکته شود در بسیاری از افراد، عضله قلب ضخیم شده جریان خونی را که از قلب خارج می شود، مسدود کرده و باعث ایجاد تنگی نفس در اثر فشار، درد قفسه سینه، سرگیجه و ضعف می شود اگر عضله قلب ضخیم، جریان خون خارج شده از قلب را مسدود کند، احتمال دارد دریچه بین دهلیز و بطن چپ (دریچه میترال) به درستی بسته نشود. در نتیجه، خون می تواند به سمت عقب در دهلیز چپ نشت کند (نارسایی دریچه میترال) واحتمالا منجر به بدتر شدن علایم می شود در تعداد بسیار کمی از افراد مبتلا به عضله ضخیم شده قلب می تواند ضعیف و بی اثر شود. بطن بزرگ (گشاد) و قدرت پمپاژ آن کمتر می شود عضله ضخیم قلب می تواند در نهایت سفت شود تا قلب را به طور موثر از خون پر کند. در نتیجه، قلب نمی تواند خون کافی برای ت مین نیازهای بدن فراهم کند به ندرت، کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک می تواند باعث مرگ ناگهانی مرتبط با قلب در افراد شود. از آنجا که بسیاری از افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک متوجه ابتلا به این بیماری نیستند، مرگ ناگهانی قلبی احتمال دارد اولین نشانه این مشکل باشد. این اتفاق می تواند در جوانان به ظاهر سالم، از جمله ورزشکاران و سایر بزرگسالان فعال و جوان رخ دهد هیچ پیشگیری شناخته شده ای برای کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک وجود ندارد. اما شناسایی بیماری برای راهنمایی درمان و پیشگیری از عوارض مهم است اگر شما یکی از بستگان درجه یک والدین، خواهر و برادر یا کودک مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک دارید، پزشکان شاید آزمایش ژنتیکی را برای غربالگری این بیماری توصیه کنند. با این حال، همه افراد مبتلا به جهش قابل تشخیص در حال حاضر ندارند. همچنین، برخی از شرکت های بیمه احتمال دارد آزمایش های ژنتیکی را پوشش ندهند اگر آزمایش ژنتیک انجام نشده، یا نتایج مفید نیستند، در صورت داشتن عضو خانواده با کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، پزشک احتمال دارد به طور مرتب اکوکاردیوگرام را توصیه کند. نوجوانان و ورزشکاران رقابتی باید سالی یکبار غربالگری شوند. بزرگسالانی که در دو و میدانی رقابت نمی کنند باید هر پنج سال یکبار غربال شوند پزشک احتمالا آزمایشاتی را برای تشخیص کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک یا رد سایر شرایطی که می توانند علایم مشابه ایجاد کنند، تجویز می کند برای تشخیص کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک معمولا از اکوکاردیوگرام استفاده می شود. این آزمایش از امواج صوتی (سونوگرافی) استفاده می کند تا ببیند عضله قلب غیر طبیعی، ضخیم است یا خیر. همچنین نشان می دهد که حفره و دریچه های قلب چقدر خون را پمپ می کنند گاهی اوقات، هنگام انجام ورزش و معمولا روی تردمیل اکوکاردیوگرام انجام می شود، به این تست استرس ورزشی می گویند. از تست های استرس تردمیل معمولا برای تشخیص افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک استفاده می شود سنسورها (الکترودها) متصل به پد چسب بر روی سینه و گاهی اوقات پاها قرار می گیرند. آنها سیگنالهای الکتریکی را از قلب اندازه گیری می کنند و می تواند ریتم غیر طبیعی و نشانه هایی از ضخیم شدن قلب را نشان می دهد. در بعضی موارد، نوار قلب قابل حمل به نام مانیتور هولتر مورد نیاز است. این دستگاه فعالیت قلب را به طور مداوم طی یک تا دو روز ثبت می کند. در قلب از آهن ربا و امواج رادیویی قدرتمندی برای ایجاد تصاویری از قلب استفاده می شود. این تست، اطلاعاتی در مورد عضله قلب و نحوه عملکرد دریچه های قلب را نشان می دهد. این آزمایش اغلب با اکوکاردیوگرام انجام می دهد. هدف از درمان هیپرتروفیک کاردیومیوپاتی تسکین علایم و پیشگیری از مرگ ناگهانی قلب در افراد در معرض خطر است. درمان خاص به شدت علایم بستگی دارد. شما و پزشک در مورد مناسب ترین روش درمانی برای شرایط خود بحث خواهید کرد داروها می توانند به کاهش فشار ماهیچه قلب و ضربان آن کمک کنند تا قلب بتواند خون را بهتر پمپاژ کند. داروها برای درمان کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک و علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد مانند متوپرولول پروپرانولول یا آتنولول مانند (وراپامیل یا دیلتیازم مانند آمیودارون یا دیسوپیرامید مانند وارفارین (کومادین، ژانتوون) ، دبیگاتران (پراداکسا) ، ریواروکسابان (زارلتو) یا آپیکسابان (الیکیس) برای پیشگیری از لخته شدن خون در صورت داشتن فیبریلاسیون دهلیزی چندین عمل جراحی یا روش مختلف برای درمان کاردیومیوپاتی یا علایم آن در دسترس است. آنها از جراحی قلب باز تا کاشت دستگاهی برای کنترل ریتم قلب متغیر هستند اگر داروها علایم را بهبود نمی بخشند، جراحی قلب باز احتمال دارد توصیه شود. این شامل برداشتن بخشی از دیواره ضخیم شده و بیش از حد رشد یافته (سپتوم) بین حفره های قلب است. میکتومی سپتال به بهبود جریان خون در قلب کمک و جریان خون به عقب را از طریق دریچه میترال کاهش می دهد (نارسایی میترال) بسته به محل عضله ضخیم شده قلب، احتمال دارد جراحی با استفاده از رویکردهای مختلف انجام شود. در یک نوع، به نام میکتومی آپیکال، جراحان عضله ضخیم شده را از نزدیک نوک قلب خارج می کنند. گاهی دریچه میترال همزمان ترمیم می شود این روش، با الکل عضله ضخیم شده قلب را از بین می برد. الکل از طریق یک لوله نازک و طولانی (کاتتر) به شریان خونرسانی کننده آن ناحیه تزریق می شود. عوارض احتمالی شامل اختلال در سیستم الکتریکی قلب (بلوک قلب) است که نیاز به کاشت ضربان ساز قلب دارد یک دستگاه کوچک است که به طور مداوم نظارت ضربان قلب را انجام می دهد. این کار مانند یک ضربان ساز در قفسه سینه کاشته می شود. اگر آریتمی خطرناک رخ دهد، شوک های الکتریکی دقیقا کالیبره شده ای را ایجاد می کند تا ریتم طبیعی قلب را بازگرداند. اثبات شده که به پیشگیری از مرگ ناگهانی قلب کمک می کند، که در تعداد کمی از افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک رخ می دهد تغییر در سبک زندگی می تواند خطر ابتلا به عوارض مربوط به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک را کاهش دهد. پزشک احتمال دارد تغییر در سبک زندگی را توصیه کند، از جمله. حتما داروهای خود را طبق تجویز مصرف کنید رژیم غذایی سالم قسمت مهمی در حفظ سلامت قلب شماست ورزشهای رقابتی معمولا برای افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک توصیه نمی شود، به استثنای برخی ورزشهای کم شدت. شما شاید به عنوان بخشی از یک سبک زندگی سالم در ورزش هایی با شدت کم تا متوسط شرکت کنید. توصیه های خاص را با پزشک خود در میان بگذارید. حفظ وزن سالم از استرس بیش از حد قلب پیشگیری کرده و خطرات سلامتی مرتبط با جراحی یا سایر اقدامات را کاهش می دهد. اگر علایم یا سابقه ریتم های ناشی از الکل را دارید، از پزشک خود در مورد میزان ایمن مصرف الکل راهنمایی بخواهید. نوشیدن بیش از حد الکل می تواند باعث نامنظم شدن ریتم قلب و منجر به افزایش انسداد جریان خون شود. پزشک احتمال دارد قرار ملاقات های پیگیری منظم را برای ارزیابی وضعیت توصیه کند. در صورت بروز علایم جدید یا بدتر به پزشک اطلاع دهید زنانی که به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مبتلا هستند، می توانند بارداری طبیعی داشته باشند. با این حال، اگر به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مبتلا هستید، پزشک احتمال دارد توصیه کند به یک پزشک با تجربه در زمینه مراقبت از زنان با شرایط پرخطر در دوران بارداری مراجعه کنید تشخیص کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک می تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از احساسات دشوار شود. بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری، شاید احساس غم، ترس و خشم داشته باشید. این پاسخ ها متناسب با تغییراتی در سبک زندگی است که با تشخیص ایجاد می شود برای کنار آمدن با شرایط خود دریافت پشتیبانی. از دوستان و خانواده خود حمایت کنید استرس خود را کاهش دهید. راه هایی برای کاهش استرس خود پیدا کنید تغییرات سبک زندگی را که پزشک توصیه کرده دنبال کنید. ایجاد تغییر در سبک زندگی، مانند داشتن رژیم غذایی سالم و حفظ وزن مناسب، می تواند کمک کند تا با شرایط خود کنار بیایید

ممکن است منجر به بروز برخی عوارض مانند یبوست، مشکلات کلیوی و از دست دادن تعادل شود. بر همین اساس شناخت علایم و علل اصلی کم آبی بدن در سالمندان بسیار مهم و ضروری است. زمانی رخ می دهد که بدن مایعات بیشتری نسبت به نیاز خود از دست می دهد. بدن به طور مداوم مایعات را از طریق تعریق، تنفس و ادرار و مدفوع و پوست از دست می دهد. به طور معمول، هنگام خوردن و آشامیدن، این مایعات را دوباره تامین می کنید. کم آبی بدن سالمندان می تواند ناشی از تداخل با داروهای متعدد همراه با تغییرات بدن در تشنگی، اشتها و مشکلات پزشکی مانند بیماری کلیوی باشد. کم آبی بدن در همه سنین ت ثیر می گذارد، اما بزرگسالان سال به بالا بیشتر در معرض خطر هستند. طبق بررسی های SAGE Open Nursing ، مطالعات تخمین می زنند که حدود درصد از سالمندان آب بدن کافی ندارند. این عوامل سالمندان را بیشتر در معرض خطر قرار می دهد: عملکرد کلیه ها با افزایش سن کاهش می یابد، به این معنی که احتمال دارد آب بیشتری از طریق ادرار دفع شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با افزایش سن، بدن ماهیچه های بیشتری را از دست می دهد و چربی بیشتری به دست می آورد. این بر توانایی در حفظ مقدار طبیعی آب بدن ( TBW ) ت ثیر می گذارد. TBW معمولا در مردان درصد و در زنان درصد است. پس از سالگی، این تعداد در مردان به درصد و در زنان به درصد کاهش می یابد. کاهش TBW . احساس تشنگی تنها راهی است که نشان می دهد شما نیاز به آب دارید. با این حال، از آنجا که پاسخ تشنگی با افزایش سن ضعیف می شود، افراد مسن شاید ندانند که نیاز به نوشیدن دارند. توانایی در تشخیص و پاسخ به تشنگی با افزایش سن کاهش می یابد. حتی اگر سالمندان نیاز به نوشیدن مایعات فراوان برای جایگزینی مایعات بدن داشته باشند، شاید احساس تشنگی نکنند بنابراین آب کمتر مصرف می کنند. سالمندان بیشتر به بیماری هایی مبتلا هستند که خطر کم آبی بدن آنها را افزایش می دهد، از جمله: مشکل در بلع و کنترل مثانه و روده (بی اختیاری) باعث کم آبی بدن می شود. مشکلات حافظه مانند زوال عقل باعث می شود سالمندان نوشیدن آب را فراموش کنند. کاهش توانایی راه رفتن و حرکت در اطراف (تحرک) می تواند مانع از آب رسانی به سالمندان شود. داروها همچنین می توانند باعث کم آبی بدن شوند. به عنوان مثال، داروهای فشار خون بالا می توانند اثر ادرارآور داشته باشند، به این معنی که مایعات بیشتری در هنگام ادرار از دست می رود. برخی از سالمندان به بیماری های زمینه ای مبتلا هستند و دارو مصرف می کنند. در برخی موارد، این شرایط یا داروها می توانند منجر به افزایش از دست دادن آب از طریق ادرار شوند. کم آبی بدن می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. برخی از شایع ترین علل کم آبی بدن در سالمندان، عبارتند از: برخی بیماری علایمی مانند تب، استفراغ یا اسهال می تواند باعث کم آبی بدن شود. گذراندن زمان در شرایط گرم یا مرطوب می تواند منجر به افزایش از دست دادن مایعات از طریق تعریق شود. احتمال دارد برای افراد مسن با مشکلات حرکتی برایشان دشوار باشد که بتوانند به تنهایی آب دریافت کنند. برخی بیماریهای زمینه ای مانند دیابت یا بیماری کلیوی می توانند باعث از دست دادن مایعات بیشتر از حالت عادی شوند. عوارض جانبی برخی داروها باعث افزایش ادرار می شود که می تواند باعث از دست دادن مایع اضافی شود. برخی از داروهایی که می توانند باعث افزایش ادرار شوند شامل دیورتیک ها و برخی داروهای فشار خون هستند. گاهی اوقات بیماران می گویند که نمی توانند آب "بیش از حد" مصرف کنند. آب زیاد می تواند تاثیرات منفی بر بدن بگذارد. اگرچه نادر است، اما نوشیدن بیش از حد آب، اغلب سریع، می تواند منجر به وضعیت خطرناک، سطح پایین سدیم به نام هیپوناترمی شود. شایع ترین علایم کم آبی خفیف عبارتند از: سردرد حالت تهوع تغییرات در ادرار (ادرار تیره و کاهش مقدار آن) سایر علایم کم آبی بدن عبارتند از: یبوست سرگیجه خستگی دهان خشک تحریک پذیری گرفتگی عضلات علایم کم آبی شدید عبارتند از: تشنج گیجی غش کردن افت فشار خون احساس بی نظمی مشکل در راه رفتن افزایش میزان تنفس افزایش ضربان قلب تغییرات پوستی، به عنوان مثال، کاهش تعریق، فرورفتگی چشم ها و چروک شدن پوست (پوستی که در صورت نیش زدن به راحتی به حالت طبیعی خود بر نمی گردد) کم آبی بدن در افراد مسن می تواند خطرناک باشد، به این دلیل که برخی از علایم این وضعیت با سایر بیماری های همپوشانی دارد و ممکن است علت اصلی آن به اشتباه تشخیص داده شود. مثلا خشکی دهان می تواند به عنوان عارضه جانبی داروهای روزانه اشتباه گرفته شود. این می تواند منجر به تاخیر گاهی کشنده در تشخیص کم آبی در بزرگسالان مسن شود. درمان کم آبی شامل جایگزینی مایعات از دست رفته است. برای کم آبی خفیف تا متوسط، این شامل نوشیدن آب یا مایعات دیگر، مانند آب میوه یا آب گوشت است. گاهی اوقات استفراغ یا اسهال می تواند منجر به از دست دادن قابل توجه الکترولیت ها و همچنین آب شود. در این شرایط، استفاده از نوشیدنی هایی که حاوی الکترولیت هستند می تواند مفید باشد. به عنوان مثال می توان به نوشیدنی های ورزشی اشاره کرد. اگر کم آبی خفیف (مثلا حالت تهوع و سردرد) را تشخیص دهید، با نوشیدن مایعات مانند آب و نوشیدنی های ورزشی به راحتی قابل درمان است. علایم باید به سرعت بهبود یابد. مهم این است که فرد مسن را مجبور به مصرف مایعات فوری کند. عدم درمان کم آبی خفیف در اوایل می تواند منجر به بدتر شدن و حتی عوارض جدی برای سلامتی مانند از کارافتادن اعضای بدن شود. اگر فکر می کنید یک فرد مسن دچار کم آبی شدید است (به عنوان مثال، علایم گیجی، ناتوانی در خوردن یا نوشیدن، چشم های فرورفته، ضعف برگشت پوست، افزایش ضربان قلب، فشار خون پایین، غش یا تشنج) ، باید به بیمارستان مراجعه کند. به احتمال زیاد به آنها مایعات از طریق خط وریدی ( IV ) داده می شود. اگر یک فرد مسن هستید، نکات زیر می تواند به شما در هیدراته ماندن خوب کمک کند: اگر نوشیدن بیش از حد مایعات به یکباره برای شما سخت است، جرعه های کوچک بنوشید. اگر علایمی مانند تب، استفراغ یا اسهال دارید، حتما بیشتر از حالت طبیعی مایعات بنوشید. اگر از بیماری های زمینه ای رنج می برید، در مورد نیازهای خاص مایعات و هیدراتاسیون با پزشک خود مشورت کنید. اگر نمی توانید آب را به تنهایی مصرف کنید، بهتر است آب لیمو یا یک تکه لیمو برای افزودن طعم به آن اضافه کنید. اگر قصد دارید در شرایط گرم یا مرطوب به مدت طولانی بیرون از خانه باشید یا در حال ورزش هستید، آب بیشتری بنوشید. سعی کنید در طول روز آب بنوشید. سایر نوشیدنی هایی که احتمال دارد به هیدراتاسیون کمک کنند شامل شیر، آب طعم دار و آب میوه با قند کم هستند. قهوه و چای را کم مصرف کنید، زیرا می توانند اثرات ادرارآور داشته باشند. سعی کنید غذاهایی را که دارای آب بیشتری هستند در رژیم غذایی خود بگنجانید. برخی از نمونه ها شامل هندوانه، خیار، کرفس، توت فرنگی و آب گوشت یا سوپ کم سدیم است. اگر شما از یک فرد سالمند مراقبت می کنید، می توانید موارد زیر را برای پیشگری از کم آبی بدن انجام دهید: آب را در جاهایی که دسترسی به آن آسان است، نگه دارید. به آنها یادآوری کنید که در طول روز، به ویژه در هنگام غذا و بعد از ورزش، آب بنوشند. اگر نگران هستند که بعد از نوشیدن مایعات به موقع نتوانند به توالت برسندد، برنامه ریزی هایی در نظر بگیرید که سالمند شما دسترسی راحت تری به سرویس بهداشتی داشته باشد. سالمندان بیشتر مستعد کم آبی بدن هستند. دلایل زیادی از جمله کاهش میزان مایعات در بدن، کاهش پاسخ تشنگی و داروها یا بیماری های زمینه ای برای این امر وجود دارد. شناخت علایم کم آبی بدن بسیار مهم است بنابراین می توانید مایعات از دست رفته را جایگزین کنید. مراقب علایمی مانند خشکی دهان، خستگی، ادرار تیره رنگ و سبکی سر باشید. درمان کم آبی شامل جایگزینی مایعات از دست رفته است. می توانید با اطمینان از مصرف منظم مایعات در طول روز برای پیشگیری از کم آبی بدن تلاش کنید. این می تواند شامل آب، آب میوه، آبگوشت یا غذاهایی با آب زیاد باشد.

علت های مختلفی دارد. به طور کلی، طول آلت تناسلی در مردان به دلایل مختلف می تواند تا یک اینچ یا کمتر کاهش یابد. معمولا تغییرات اندازه آلت تناسلی کوچکتر از یک اینچ است، اما ممکن است به / اینچ یا کمتر هم می رسذ. کوتاه شدن آلت تناسلی بر توانایی مردان برای داشتن یک زندگی جنسی فعال و رضایت بخش ت ثیر نمی گذارد. اما برخی از شایع ترین علت های کوچک شدن آلت تناسلی مردان چاقی، افزایش سن، جراحی پروستات و انحنای آلت تناسلی، که به بیماری پیرونی معروف است، می باشد. با افزایش سن، آلت تناسلی و بیضه های مردان ممکن است کمی کوچکتر شوند. یکی از دلایل این وضعیت، تجمع رسوبات چربی در عروق مردان و کاهش جریان خون در آلت تناسلی است. این وضعیت می تواند باعث از بین رفتن سلول های ماهیچه ای در لوله های اسفنجی بافت نعوظ داخل آلت تناسلی مردان شود. بافت نعوظ هنگام نعوظ با خون پر می شود. با گذشت زمان، زخم ناشی از صدمات کوچک مکرر به آلت تناسلی در هنگام رابطه جنسی یا فعالیت های ورزشی می تواند باعث تجمع رسوبات شود. این تجمع در غلاف انعطاف پذیر و ارتجاعی ایجاد می شود که بافت های نعوظ اسفنجی در آلت تناسلی مردان را احاطه کرده است. این می تواند اندازه کلی را کاهش دهد. در صورت افزایش وزن، به ویژه در ناحیه زیر شکم، آلت تناسلی کوتاه تر به نظر می رسد. این به این دلیل است که مقادیر زیادی از چربی آلت تناسلی مردان را در بر می گیرد. وقتی از بالا به آن نگاه می کنید، ممکن است به نظر برسد که آلت تناسلی کوچکتر شده است. در مردان بسیار چاق، چربی می تواند بیشتر آلت تناسلی را در بر گیرد. حدود درصد مردان پس از برداشتن غده پروستات سرطانی، کاهش سایز آلت تناسلی خود را تجربه می کنند. این روش پروستاتکتومی رادیکال نامیده می شود. به طور قطعی دلیل کوتاهی آلت تناسلی بعد از پروستاتکتومی مشخص نیست. یکی از علل احتمالی انقباضات غیرعادی ماهیچه ها در کشاله ران مردان است که آلت تناسلی را بیشتر به بدن آنها می کشاند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکل در نعوظ پس از این عمل جراحی، باعث اختلال در اکسیژن رسانی در بافت نعوظ و کوچک شدن سلول های ماهیچه ای در بافت نعوظ اسفنجی می شود. در بیماری پیرونی، آلت تناسلی دچار انحنای شدید می شود که رابطه جنسی را دردناک یا غیرممکن می کند. پیرونی می تواند طول و قطر آلت تناسلی را کاهش دهد. جراحی برای برداشتن بافت که باعث پیرونی می شود می تواند اندازه آلت تناسلی را نیز کاهش دهد. اگر تصمیم به پروستاتکتومی دارید، در مورد کوتاه شدن آلت تناسلی با پزشک خود مشورت کنید تا آنها بتوانند به سوالات تان پاسخ دهند و در مورد هر گونه نگرانی شما را مطمین کنند. اگر خم شدن آلت تناسلی همراه با درد و تورم دارید، ممکن است نشانه بیماری پیرونی باشد. برای این کار به متخصص اورولوژی (متخصص مشکلات دستگاه ادراری) مراجعه کنید. حتی با افزایش سن با رعایت برخی راهکارهای ساده می توان عملکرد نعوظ را حفظ کرد. برخی از این راهکارها، عبارتند از: رژیم غذایی مقوی سیگار نکشیدن فعال ماندن از نظر فیزیکی حفظ عملکرد نعوظ مهم است زیرا نعوظ آلت تناسلی را با خون غنی از اکسیژن پر می کند، که می تواند از کوتاه شدن آن جلوگیری کند. اگر آلت تناسلی شما بعد از برداشتن پروستات کوتاه شد، باید صبور باشید و منتظر بمانید. در بسیاری از موارد، کوتاه شدن ظرف تا ماه معکوس می شود. پس از جراحی، پزشک ممکن است درمانی به نام توانبخشی آلت تناسلی را پیشنهاد دهد. یعنی شما باید داروهایی برای اختلال نعوظ مانند سیلدنافیل (ویاگرا) یا تادالافیل (سیالیس) مصرف کنید و از دستگاه خلاء برای افزایش جریان خون به آلت تناسلی خود استفاده کنید. برای بیماری پیرونی، درمان هایی مانند کاهش یا برداشتن بافت زیر سطح آلت تناسلی با دارو، جراحی، سونوگرافی و سایر مراحل تجویز می شود. یک داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای درمان پیرونی به نام کلاژناز ( Xiaflex ) وجود دارد. کوچک شدن آلت تناسلی از پیرونی قابل برگشت نیست. نگرانی اصلی مردان کاهش انحنا برای برگشت توانایی جنسی خواهد بود. اگر بعد از جراحی پروستات دچار کوتاه شدن آلت تناسلی شدید، بدانید که این وضعیت ممکن است با گذشت زمان برگردد. برای اکثر مردان، کوچک شدن آلت تناسلی بر توانایی آنها در داشتن تجربه جنسی لذت بخش ت ثیر نمی گذارد. اگر این انقباض ناشی از بیماری پیرونی است، برای درمان با پزشک خود مشورت کنید. مانند سایر اعضای بدن، آلت تناسلی با افزایش سن از نظر ظاهر، عملکرد و سلامتی تغییر می کند. اکثر این تغییرات طبیعی هستند و نیازی به مراقبت پزشکی ندارند. در بسیاری از موارد، آلت تناسلی به دلیل شرایطی که بر بقیه بدن مردان ت ثیر می گذارد، مانند کاهش گردش خون، تغییرات هورمونی، تغییر پوست مردان و سایر عوامل تغییر می کند. اما علایمی وجود دارد که می تواند بر عملکرد جنسی و ادراری آلت تناسلی مرد ممکن است تاثیر بگذارد تا حدی که نیاز به ارزیابی پزشکی باشد. هنگامی که آلت تناسلی رشد و بلوغ خود را متوقف می کند (معمولا در اوایل سالگی) تا چند سال آینده تغییر چندانی نمی کند. اما با شروع تجمع پلاک در شریان های بدن و کاهش سطح تستوسترون (معمولا در چهل سالگی) ، تغییرات در آلت تناسلی می تواند آشکار شود. کوچک شدن آلت تناسلی می تواند با افزایش سن اتفاق بیفتد، اما این بر عملکرد آلت تناسلی مرد ت ثیر نمی گذارد و نیازی به درمان ندارد مگر اینکه نگران عملکرد آلت تناسلی خود باشید. آتروفی بیضه (کوچک شدن بیضه ها) نیز جزء طبیعی پیری است. همراه با از بین رفتن خاصیت ارتجاعی پوست در سراسر بدن و اثرات گرانش، کیسه بیضه و آلت تناسلی هم می تواند افتاده و با افزایش سن چروکیده تر به نظر برسد. کاهش جریان خون همچنین ممکن است رنگ آلت تناسلی را در مراحل بعدی زندگی روشن کند. با افزایش سن، ممکن است متوجه تغییراتی در عملکرد جنسی، به ویژه در تعداد و ماهیت نعوظ ها شوید. ناتوانی در دستیابی و حفظ نعوظ به اندازه کافی برای شرکای جنسی، یا اختلال نعوظ ( ED ) ، در میان افراد سالمند شایع تر است. همچنین ممکن است که نعوظ مردان مانند دوران جوانی محکم نباشد که جنبه دیگری از ED بوده و جای نگرانی نیست. آلت تناسلی نیز با گذشت سالها تا حدودی کمتر حساس می شود. این بدان معناست که ممکن است زمان بیشتری برای تحریک و تحریک مردان نسبت به سالهای پیش نیاز باشد. حساسیت زدایی شایع است و معمولا منجر به ED و همچنین مشکلات بیشتری در رسیدن به ارگاسم می شود. گاهی اوقات، این ارگاسم ها نیز ممکن است احساس رضایت کمتری داشته باشند. و بزرگ شدن طبیعی پروستات با افزایش سن همچنین می تواند حجم مایع منی مردان را کاهش دهد و باعث شود احساس کنید مانند گذشته قوی نیستید. بر اساس مطالعه ای در مجله بین المللی تحقیقات ناتوانی جنسی، احتمال ایجاد انحنای آلت تناسلی بیماری که به بیماری پیرونی معروف است با رسیدن به سالگی افزایش می یابد. اما بیماری پیرونی تقریبا در هر سنی می تواند رخ دهد. با بالا رفتن سن، پروستات در حال رشد می تواند به مثانه و پیشابراه مردان فشار بیاورد. ممکن است تعداد دفعات ادرار مردان بیشتر شود، اما متوجه جریان ضعیف تر با ادرار کمتر هنگام خروج ادرار شوید. بیماری های موثر بر آلت تناسلی با افزایش سن شایع تر می شود. ممکن است هنگام ادرار کردن یا هنگام نعوظ دچار درد شوید، که هر دو می تواند ناشی از تعدادی از بیماری های مزمن یا موقتی باشد. ضایعات یا دانه پوستی آلت تناسلی می تواند نشانه های عفونت یا سایر نگرانی های سلامتی باشد. به همین ترتیب، ظهور لکه های تیره روی آلت تناسلی می تواند ملانوز آلت تناسلی بی ضرر یا در موارد نادرتر، علایم سرطان آلت تناسلی باشد. این شایع ترین سرطان در آلت تناسلی است جدا از سرطان پوست است. در صورت عدم درمان، سرطان پروستات می تواند تغییرات زیر را ایجاد کند: ظاهر آلت تناسلی ادرار کردن عملکرد جنسی وقتی سن مردان بیش از سال است، باید حداقل سالی یکبار برای غربالگری سرطان پروستات به پزشک مراجعه کنید. اگر سابقه خانوادگی سرطان پروستات یا سایر عوامل خطر را دارید، ممکن است این غربالگری ها را زودتر شروع کنید. سرطان آلت تناسلی یک عارضه نادر است که تقریبا در سالمندان با آلت تناسلی ختنه نشده اتفاق می افتد. علایم اولیه شایع سرطان آلت تناسلی عبارتند از: پوست ختنه گاه نمی تواند از روی محور آلت تناسلی جمع شود. به نظر می رسد پوست ختنه گاه در جای خود گیر کرده است. زخم یا ضایعه ای در پوست ختنه گاه یا قسمت جلویی آلت تناسلی ظاهر می شود. در صورت مشاهده هر یک از این علایم فورا به پزشک مراجعه کنید. تغییر در آلت تناسلی در سالمندان طبیعی است و ناشی از عوامل زیر است: کاهش جریان خون ناشی از تجمع پلاک در عروق و از دست دادن خاصیت ارتجاعی عروق خونی در سراسر بدن با افزایش سن از دست دادن سلول های ماهیچه ای صاف در آلت تناسلی بر اساس تحقیقات انجام شده، این سلولها تا حد زیادی با سلولهای کلاژن جایگزین می شوند کاهش سطح تستوسترون هورمونی که میل جنسی، خلق و خوی مثبت و بسیاری از عملکردهای بدن را افزایش می دهد درد شدید و مزمن در آلت تناسلی می تواند نشان دهنده مشکلی باشد که نیاز به معاینه پزشکی دارد. اگر هنگام ادرار کردن درد ایجاد شود، علت ممکن است شامل موارد زیر باشد: عفونت سنگ کلیه یا مثانه بیماری مقاربتی سرطان آلت تناسلی پریاپیسم (نعوظ که ساعت یا بیشتر طول بکشد) بیماری پیرونی، که باعث انحنای آلت تناسلی می شود، معمولا بعد از سالها تجمع بافت ناشی از رابطه جنسی خشن، آسیب های ورزشی یا سایر حوادث ایجاد می شود و آلت تناسلی را خم می کند. با افزایش سن میزان انزال کاهش می یابد. اما اگر متوجه تغییر ناگهانی، بخصوص در بافت، رنگ و میزان انزال خارج شده در حین یک انزال شدید، با پزشک مشورت کنید. به طور کلی، این تغییر به تدریج رخ می دهد که نتیجه افزایش سن است. تغییر دیگری که ممکن است با افزایش سن مشاهده کنید، هماتوسپرمی است. این وضعیت زمانی رخ می دهد که مایع منی مردان رنگ خون می گیرد و قرمز رنگ به نظر می رسد. این می تواند نشان دهنده التهاب یا عفونت پروستات (پروستاتیت) باشد. اگر دیگر نمی توانید به نعوظ برسید یا از نظر جنسی تحریک شوید، ممکن است انزال نیز دیگر ممکن نباشد. اما با درمان اختلال نعوظ، توانایی انزال در اواخر عمر هنوز برای اکثر افراد بیمار ممکن است. با مشاهده علایم زیر به پزشک یا متخصص اورولوژی مراجعه کنید: تغییرات ناگهانی در میل جنسی یا عملکرد جنسی خونریزی همراه با ادرار یا انزال ضایعات، دانه پوستی، برآمدگی ها یا سایر تغییرات قابل توجه در ظاهر آلت تناسلی خم شدن غیر طبیعی در آلت تناسلی ترشح از آلت تناسلی درد در آلت تناسلی یا کیسه بیضه درمان با توجه به شرایط آلت تناسلی افراد سالمند معمولا با هدف بهبود عملکرد و مدیریت علایم انجام می شود. درمان های رایج عبارتند از: داروهای ED و سایر روش های درمانی مانند کاشت پروتزهای آلت تناسلی به منظور درمان علایم اختلال نعوظ. این درمان ها برای علل زمینه ای ED نیستند. جراحی یا تزریق داروها برای بیماری پیرونی جهت ایجاد کردن اختلال در کلاژن سازی در آلت تناسلی برای کاهش انحنای آلت تناسلی و تسکین سایر علایم. آنتی بیوتیک ها یا داروها برای درمان علایم ادراری مرتبط با عفونت مجاری ادراری ( UTI ) یا بزرگ شدن غیرطبیعی پروستات و کمک به بهبود جریان ادرار مردان. تمرینات کگل بعد از پروستاتکتومی تمرین می کند تا در صورت داشتن مشکلات پروستات یا سایر بیماری های ادراری که باعث بی اختیاری ادرار می شوند، به بیمار کمک می کند تا ادرار خود را نگه دارد. جراحی برای برداشتن توده ها یا بافت هایی که ممکن است ظاهر و عملکرد آلت تناسلی را تحت ت ثیر قرار دهند یا حاوی سلول های سرطانی باشند. مانند سایر قسمت های بدن، آلت تناسلی نیز با افزایش سن تغییر می کند. اما تغییرات ظاهری لزوما به معنی تغییر در سلامت آلت تناسلی مردان نیست. سلامت دستگاه تناسلی و ادراری مردان مهمترین فاکتوری است که هنگام تصمیم گیری در مورد اینکه آیا برای درمان تغییرات آلت تناسلی پیری به دنبال درمان هستید یا خیر ED . اجتناب ناپذیر نیست، اما چندین درمان موثر به بسیاری از افراد مبتلا به ED کمک می کند.

فیزیوتراپیست با بیماران در مدیریت درد، بهبود تعادل، تحرک و عملکرد حرکتی کار می کند. اگر تا به حال دچار بیماری یا صدمه ای شده اید که بر توانایی شما در حرکت یا انجام کارهای روزمره ت ثیر می گذارد، ممکن است پزشک شما را برای به یک فیزیوتراپیست ارجاع دهد. اکثر افراد در برهه ای از عمر خود به فیزیوتراپیست مراجعه خواهند کرد. ممکن است شما پس از تصادف رانندگی، بعد از عمل یا برای رفع به آنها ارجاع داده شوید. آنها با بیماران با انواع شرایط یا محدودیت ها سروکار دارند. یک فیزیوتراپ با همکاری بیماران برنامه های سفارشی را برای انها تعیین خواهد کرد تا جایی که ممکن باشد بیمار بتواند توانایی عملکردی و حرکتی خودش را به دست آورد. آنها آموزش های لازم برای کمک به بیماران در تمام مراحل زندگی از نوزادی تا سالمندی دارند. بیمارانی که عملکرد و حرکت آنها تحت موارد زیر ضعیف یا مختل شده ممکن است به فیزیوتراپی نیاز داشته باشند: بیماری جراحت عوامل و فاکتورهای محیطی کهولت سن اختلالات مسایل مربوط به وزن فیزیوتراپیست ها با استفاده از روش های مختلف می تواند عملکرد و حرکت بیمار را بهبود ببخشند، از جمله: انجام تمرینات خاص ماساژ ماهیچه ها تحریک عضلات و مفاصل آموزش و تغییر فعالیت های سبک زندگی خاصی مانند پیاده روی، حالت بدن و غیره کشش ماهیچه ها آنها یک رویکرد جامع نگر (کل بدن) دارند و نه تنها جنبه های جسمانی بهزیستی شما، بلکه رفاه عاطفی، روانی و اجتماعی شما را نیز در نظر می گیرند. آنها در تمام مراحل مراقبت های بهداشتی از جمله پیشگیری، آموزش، مداخله، توانبخشی و درمان فعالیت می کنند. به طور کلی، هدف یک فیزیوتراپیست بهبود کیفیت زندگی شما است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افرادی که می خواهند آموزش های لازم برای یک فیزیوتراپیست شدن را کسب کنند ابتدا باید از برنامه آموزش فیزیوتراپی که دارای اعتبار (ت یید) کمیسیون اعتباربخشی در آموزش درمان فیزیوتراپی است، درجه پزشک درمانی ( DPT ) را دریافت کنند. برهمین اساس، آنها باید در آزمون دولتی قبول شوند تا مجوز بگیرند. تکمیل اکثر برنامه های DPT تقریبا سه سال به طول می انجامد. برنامه درسی ممکن است شامل دروس زیست شناسی، فیزیولوژی، آناتومی و فیزیولوژی، بیومکانیک، علوم اعصاب، علوم رفتاری و موارد دیگر باشد. بخش عمده ای از آموزش ( ) در کلاس درس و آزمایشگاه انجام می شود، در حالی که دیگر شامل آموزش بالینی است. یک فیزیوتراپیست می تواند تعداد زیادی از شرایط و آسیب ها را درمان کند. برخی از نمونه ها عبارتند از: ارتوپدی: کمردرد، سندرم تونل کارپ، آرتریت، کمردرد، شرایط پا، سیاتیک، شرایط زانو، مشکلات مفصلی و غیره. عصبی: بیماری آلزایمر، مولتیپل اسکلروزیس، نوروپاتی (آسیب عصبی) ، سرگیجه (احساس سرگیجه/عدم تعادل) ، فلج مغزی، سکته مغزی، ضربه مغزی و غیره. خود ایمنی: فیبرومیالژیا، سندرم رینود، آرتریت روماتویید سندرم گیلن باره شرایط مزمن: آسم، دیابت، چاقی، فشار خون بالا و غیره. سلامتی عمومی آنها ممکن است در کلینیک، بیمارستان، خانه سالمندان یا مرکز توانبخشی کار کنند یا به خانه بیمار بروند. آنها اغلب با پزشکان کار می کنند و در مورد پیشرفت بیمار و هرگونه مشکلی که هنگام کار با آنها متوجه می شوند، بازخورد ارایه می دهند. دلایل متعددی وجود دارد که ممکن است به فیزیوتراپیست مراجعه کنید. گاهی اوقات پزشک شما را برای رسیدگی به یک آسیب یا بیماری خاص به شما ارجاع می دهد. برخی از رایج ترین دلایلی که افراد به فیزیوتراپیست مراجعه می کنند عبارتند از: بیماری: پس از یک بیماری طولانی مدت یا در طول و پس از بیماری که بر تحرک، تعادل یا مهارت های حرکتی ت ثیر می گذارد. وضعیت مزمن سلامتی: برخی از بیماری های مزمن مانند دیابت می توانند بر تحرک و تعادل ت ثیر بگذارند. بعد از جراحی: بعد از عمل، بلند شدن و حرکت بخش مهمی از روند بهبود است. اگر قسمتی از بدن مانند دست، پا یا کمر تحت ت ثیر قرار گرفت، فیزیوتراپی می تواند به بهبود روند حرکتی و عملکردی بیمار کمک کند. جراحت: صدماتی که بیمار را با درد زیاد و یا عدم توانایی در حرکت مواجهه می کند، اغلب می تواند از طریق فیزیوتراپی برطرف شود. افزایش سن: با افزایش سن، تغییراتی در بدن ایجاد می شود که بر حرکت و عملکرد آنها ت ثیر می گذارد. فیزیوتراپیست می تواند یا سالمندان کمک کند تا عملکرد و حرکت خود را بهبود ببخشند. بیماری های زمینه ای: حمله قلبی، سکته مغزی، آسیب مغزی و سایر بحران های سلامتی ممگن است فرد را با مشکلات عادی در عملکرد طبیعی روزمره مواجه کند. فیزیوتراپی می تواند به بیماران در بازگرداندن بخشی یا تمام این عملکرد کمک کند. بهبود عملکرد بدنی: ورزشکاران یا حتی بیمارانی که می خواهند در تمرینات تناسب اندام خود عملکرد بهتری از خود نشان دهند، ممکن است به فیزیوتراپی مراجعه کنند تا راهکارهایی را برای به حداکثر رساندن پتانسیل عملکرد بدن بیاموزند. هنگام ملاقات با فیزیوتراپیست، احتمالا از شما خواسته می شود که لباس راحت و گشاد بپوشید و از کفش مناسب (مانند کفش های ورزشی) استفاده کنید. این به این دلیل است که شما به احتمال زیاد در برخی از حرکات فیزیکی شرکت خواهید کرد. در اولین ملاقات، فیزیوتراپیست پرونده های شما را بررسی می کند و یک تاریخچه پزشکی کامل دریافت می کند. آنها هرگونه اشعه ایکس و سایر آزمایشات شما را بررسی می کنند. آنها از شما سوالاتی در مورد سابقه پزشکی، شیوه زندگی و بیماری یا جراحتی که تحت درمان قرار می دهند، می پرسند. بسیار مهم است که در پاسخ های خود کاملا صادق باشید. به احتمال زیاد از شما خواسته می شود راه بروید، خم شوید و سایر کارهای ساده ای که به آنها اجازه می دهد توانایی ها و محدودیت های فیزیکی شما را ارزیابی کنند. سپس آنها در مورد برنامه فیزیوتراپی سفارشی با شما صحبت خواهند کرد. در قرارهای بعدی معمولا تمرینات یا حرکات خاصی را خواهید داشت که از شما خواسته می شود آنها را انجام دهید. فعالیت هایی که در طول فیزیوتراپی انجام می دهید بخشی از برنامه ای است که آنها فقط برای شما ایجاد کرده اند تا به شما در رسیدن به اهداف سلامتی و بهبودی کمک کنند.

در هر سنی و قشری در حال افزایش است. جامعه امروزی برای جوان سازی و متناسب به نظر رسیدن ارزش زیادی قایل است. بر همین اساس، امروزه مردان در هر سنی و از هر قشری به دلایل زیبایی درخواست می کنند. در سال ، مردان بیش از میلیون عمل زیبایی جراحی و غیرجراحی انجام داده اند که بیش از درصد از کل عمل را تشکیل می دهد. مردان می خواهند چیزهایی را که دوست ندارند در آینه ببینند را تغییر دهند. آمارهای موجود از انجمن جراحی پلاستیک زیبایی آمریکا نشان می دهد که جراحی به عنوان راهی برای مقابله با حفظ و تغییر تصویر در بین مردان رایج شده است. اهداف مردان ممکن است شامل بینی متعادل‌تر، چهره‌ای جوان‌تر و خط کمر باریک‌تر باشد. شکل زیبایی سم بوتولینوم که گاهی اوقات توسط بیماران به عنوان " " نامیده می شود، یک تزریق رایج است که به طور موقت خطوط و چین و چروک های صورت را کاهش می دهد یا از بین می برد. از سم بوتولینوم می توان برای موارد زیر استفاده کرد: بهبود ظاهر گودی پوستی چانه بلند تر کردن گوشه های دهان اصلاح خط لبخند و خط لثه ای صافی شیارهای پیشانی، خطوط اخم، خطوط لب و خطوط دور چشم آنچه در این مقاله خواهید خواند: آمار در مورد روش های جراحی زیبایی مردانه در سال ، بهترین روش های جراحی برای مردان با بیش از عمل عبارت بودند از: لیپوساکشن: جراحی گوش: , موارد جراحی پلک: انواع جراحی بینی: جراحی کشیدن صورت: کوچک کردن سینه مردان: سایر انواع جراحی زیبایی که مردان در سال به دنبال آن بودند شامل لیفت گردن، تزریق چربی به صورت، لیفت ابرو و بزرگ کردن چانه بودند که هر کدام بیش از عمل را انجام دادند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش سینه مردان برای ژنیکوماستی در سال درصد افزایش یافته است که به عنوان یک جهش بزرگ از سال تا محسوب می شود. عمل های زیبایی برای مردان از سال بیش از درصد افزایش یافته است، اگرچه آنها هنوز نسبت به زنان عمل های بسیار کمتری دارند. مردان درصد از روش های جراحی و غیرجراحی زیبایی را تشکیل می دهند. درصد از تمام برداشتن خالکوبی درصد جراحی گوش درصد بزرگ کردن چانه درصد لیفت گردن درصد از جراحی‌های بینی جوانسازی نوری به عنوان یک روش غیرجراحی برای مردان در سال محبوبیت زیادی پیدا کرد و سایر روش‌های آرایشی مانند لیزر موهای زاید و بوتاکس محبوبیت خود را حفظ کردند. گاهی اوقات افراد انتظارات غیرواقع بینانه ای از عمل زیبایی دارند که باعث بهبود و درمان مشکلاتی می شود که ممکن است داشته باشند. عوارض احتمالی جراحی پلاستیک در مردان جراحی زیبایی انتخابی، مانند هر عمل جراحی، خطرات و فوایدی نیز دارد. قرار گرفتن تحت و آرامبخش خطراتی را به همراه دارد که شامل ریتم غیر طبیعی قلب، حمله قلبی و سکته می شود. عفونت، مرگ پوست، عدم تقارن، بی حسی، بی نظمی، چروکیدگی، جای زخم و تجمع مایعات پس از می تواند از عوارض ناشی از خود جراحی باشد. همچنین خطراتی وجود دارد که پزشکان بدون مجوز و آموزش ندیده بیهوشی و جراحی و مقررات ضعیف در این زمینه ممکن است مرتکب آن شوند. اگر تصمیم به انجام جراحی زیبایی دارید، بهتر است موارد زیر را رعایت کنید. پزشکی را بیابید که واجد شرایط، آموزش دیده و متخصص باشد و عمل را در بیمارستان یا کلینیک انجام دهد. همچنین به این توصیه ها توجه کنید: در مورد نتیجه جراحی واقع بین باشید. مطمین شوید که خطرات موجود را درک کرده اید. تا حد امکان تناسب اندام و سلامت داشته باشید. قبل از عمل جراحی سیگار کشیدن و نوشیدن الکل را ترک کنید تا بهبودی به حداکثر برسد. اگر دارویی مصرف می‌کنید، اضافه وزن دارید یا مشکلات یا بیماری زمینه ای مداومی دارید، مشاوره بگیرید. ممکن است به اندازه کافی کاندید مناسبی برای جراحی زیبایی نباشید و خطرات برای انجام این نوع جراحی انتخابی برای شما بسیار زیاد باشد. انواع متداول جراحی پلاستیک برای مردان جوانسازی پلک همانطور که زنان اغلب نشانه های پیری را در اطراف چشم نشان می دهند، مردان نیز همینطور هستند. ممکن است جمله "چشم ها دریچه ای به روح هستند" درست باشد، اما من این جمله را نیز اضافه می کنم که "پلک ها پنجره ای هستند که از طریق آن روح را می بینید. " پوست شیاردار آویزان شل، ابروهای جانبی که روی پلک‌های بالایی آویزان هستند، و پدهای چربی برآمده زیر پلک‌ها با فرورفتگی‌های برجسته اشک‌آور تصویری از خستگی و کاهش نشاط را به نمایش می‌گذارند. این اغلب باعث می شود که دوستان و دانشگاه ها از شما بپرسند که آیا خسته هستید یا به اندازه کافی می خوابید. خوشبختانه، جراحی برای بازگرداندن ظاهری شفاف به پلک های فوقانی با اصلاح هر گونه می تواند بازی را تغییر دهد. پلک های تحتانی را می توان با برداشتن چربی اضافی و جابجایی این بافت روی گونه برای از بین بردن پارگی پوست جوان کرد. این روش همراه با سفت کردن پوست و عضلات، ظاهری شاداب و سرزنده را به ارمغان می آورد. این می تواند نه تنها در موقعیت های اجتماعی، بلکه در نحوه نگاه کردن به یک فرد در محل کار نیز مهم باشد. اکثر مردان ابتدا متوجه علایم پیری در اطراف چشم خود می شوند و معمولا از کیسه های چشم یا پوست اضافی پلک شکایت می کنند که احساس می کنند آنها را پیرتر نشان می دهد. بنابراین، انتظار می رود که بلفاروپلاستی به طور مداوم در میان محبوب ترین روش ها برای مردان باشد. لیفت پلک در مردان لیفت چشم بر روی پلک های بالایی یا پایینی (اغلب هر دو) انجام می شود و پوست اضافی را از بین می برد تا چین و چروک ها صاف شود و ناحیه چشم صاف تر و جوان تر به نظر برسد. آنها در میان بیماران مرد محبوب هستند، زیرا آنها روش های نسبتا ساده ای هستند که نتایج بزرگی را با زمان کوتاهی ارایه می دهند. این یک جراحی ساده است. بهبودی از آن آسان است و نشانه‌ای وجود ندارد که شما این جراحی را انجام داده‌اید. بلفاروپلاستی در بین مردان نه تنها به این دلیل که وقتی به درستی انجام می شود، مشخص نیست، بلکه به این دلیل که نتایج آن ظریف است، محبوبیت دارد. او می‌گوید: "برای مردان، جراحی پلک کمترین تلاش برای جوان‌بودن و پاک کردن نشانه‌های واضح‌تر پیری در اطراف چشم است". لیپوساکشن به طور کلی لیپوساکشن یکی از بهترین روش‌های زیبایی در سراسر جهان است، بنابراین جای تعجب نیست که برای مردان نیز در بالاترین نقطه قرار گیرد. اما این بدان معنا نیست که زنان و مردان نوع یکسانی از لیپوساکشن را انجام می دهند یا به دنبال نتایج یکسانی هستند. کارشناسان معتقدند که مردانی که این جراحی را انتخاب می کنند نمی‌خواهند لاغر باشند، بلکه می‌خواهند خوشتیپ شوند. آن‌ها می‌خواهند از شر چربی های کمرشان خلاص شوند، اما خطوط مردانه‌ای که آنها را قوی‌تر نشان می‌دهد نیز می‌خواهند. برای مردان، این جراحی فقط برای خلاص شدن از شر چربی های ناخواسته نیست، بلکه تقویت عضلات است. مردان شانه های پهن، کمر باریک و بدون باسن می خواهند. ژنیکوماستی (کوچک کردن سینه مردان) جراحی ژنیکوماستی یا کوچک کردن سینه مردان، یکی از رایج ترین عمل های زیبایی در بین مردان است. ژنیکوماستی اصطلاح پزشکی برای سینه های بزرگ یا زنانه در مردان است و روش جراحی معمولا شامل برداشتن بافت همراه با لیپوساکشن برای کانتور کردن ناحیه است. طبق گفته کلینیک مایو، ژنیکوماستی به عنوان یک بیماری شایع است و حدود نیمی از مردان را در بدو تولد و از هر چهار مرد تا ساله یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. کاشت مو دکتر بن پل، جراح پلاستیک دارای گواهی هییت مدیره، در شهر نیویورک، که در کاشت مو و سایر روش های مرتبط با مو تخصص دارد، می گوید: " به طرز دیوانه کننده ای محبوب می شود. طبق گزارش انجمن ریزش مو آمریکا، حدود دو سوم مردان در سن سالگی را تجربه می کنند. این تعداد تا زمانی که به می رسند به درصد می رسد. علت اصلی این وضعیت آلوپسی آندروژنیک است (که معمولا به عنوان شناخته می شود) همانطور که از نامش پیداست، این یکی از مسایلی است که مردان بیشتر با آن دست و پنجه نرم می کنند. قابل درک است که کاشت مو یکی از محبوب‌ترین روش‌های زیبایی برای مردان است. اما یکی از دلایلی که این روزها مردان بیشتری به دنبال آن هستند این است که پیشرفت‌های تکنولوژیکی به آنها اجازه می‌دهد این جراحی نتایج بهتری داشته باشد و جای زخم کمتری بر جای بگذارند. رینوپلاستی (معروف به جراحی بینی) دکتر راجرز یکی از پزشکان با تجربه در این زمینه می‌گوید: "یک سوم از تمام جراحی‌های بینی که من انجام می‌دهم بر روی مردان است". با این حال، مردان معمولا در مورد جراحی بینی خود به دنبال چیزی متفاوت از زنان هستند. او می گوید: "به طور کلی مردان بینی مردانه تری می خواهند. معمولا آن را کمی صاف‌تر و کمتر از چیزی که به آن شکستگی فوق العاده نوک بینی می‌گویند (زمانی که نوک کوچکی بالای نوک بینی وجود دارد) می‌خواهند. آنها همچنین معمولا دوست دارند بینی بزرگتری داشته باشند". زیرا بینی‌های کوچک‌تر ظاهری زنانه دارند. او متوجه شده است که بیماران مرد جراحی بینی او نمی خواهند بینی آنها خیلی عالی به نظر برسد. پرکننده های پوستی همه مردانی که به دنبال عمل های زیبایی هستند، حاضر نیستند که زیر چاقو بروند. پرکننده های پوستی در بین مردان رایج تر از روش های جراحی است که می تواند مشکلات مشابه را برطرف کند. پرکننده های هیالورونیک مانند Juvederm و Voluma معمولا برای جبران حجم از دست رفته در نواحی مانند گونه ها استفاده می شوند. یکی از رایج‌ترین مکان‌هایی که مردان به دنبال پرکننده هستند، در امتداد خط فک است. دکتر راجرز می گوید: "مردان بیشتر از زنان برای پرکننده در امتداد خط فک درخواست می کنند. برای بسیاری از مردان، چانه تیز و خط فک قوی نشانه مردانگی و جوانی است، بنابراین استفاده از فیلر برای جلوگیری از افتادگی پوست اطراف فک یک درخواست رایج است. تزریق نوروتوکسین نوروتوکسین‌هایی مانند Botox ، Dysport ، Jeuveau ، و Xeomin رایج‌ترین عمل زیبایی برای مردان هستند. این سموم تزریقی چین و چروک های روی پیشانی، بین ابروها و اطراف چشم ها را صاف می کند. آنها راهی آسان برای مبارزه با علایم قابل مشاهده پیری هستند. با این حال، مردان همیشه به دنبال نتایج مشابه زنان نیستند. دکتر راجرز می‌گوید: بیماران مرد او معمولا به دنبال صاف کردن چین و چروک های بسیار عمیق هستند، اما خطوط را به طور کامل پاک نمی کنند. بزرگترین چیزی که مردان باید در هنگام تزریق بوتاکس در نظر بگیرند این است که چه کسی آن را تزریق می کند. او هشدار می دهد: "بسیاری از مردم تجربه زیادی در درمان زنان دارند، اما نه لزوما با مردان. این در حالی است که مردان معمولا برای رسیدن به نتایج مورد نظر خود به نوروتوکسین کمتری نیاز دارند.

درمان های خانگی برای وجود دارند که می توانید با این راهکارها، درد و ناراحتی خود را تا حدودی کاهش دهید. کیست پیلونیدال یک کیسه پر شده با مو، پوست، و زباله های دیگر است. معمولا در بالای باسن، درست بین شکاف، که دو گونه را از هم جدا می کند، تشکیل می شود. هنگامی که مو در داخل پوست شما گیر می کند، ممکن است به کیست پیلونیدال مبتلا شوید. اصطکاک روی موهای رشد کرده در اثر نشستن یا مالیدن می تواند پوست شما را تحریک کرده و باعث تشکیل کیست شود. گاهی اوقات، این کیست ها عفونی شده و منجر به تشکیل کیسه چرکی به نام آبسه می شود. کیست پیلونیدال در مردان و افرادی که برای مدت طولانی می نشینند، شایع تر است. همچنین در صورت داشتن موهای ضخیم و سفت بدن، احتمال ابتلا به یکی از این کیست ها بیشتر است. تنها راه خلاص شدن از شر کیست پیلونیدال از طریق یک عمل جراحی جزیی است. اما راهکارهایی برای تسکین درد ها و ناراحتی های آنها وجود دارد. سعی کنید چند بار در روز از کمپرس گرم و مرطوب روی کیست استفاده کنید. گرما به بیرون کشیدن چرک کمک می کند و به کیست اجازه تخلیه می دهد. این می تواند درد و خارش را تسکین دهد. همچنین می توانید را امتحان کنید. اگر محل کیست شما درد می کند، می توانید از یک ضد التهاب غیر استروییدی مانند ایبوپروفن (ادویل) استفاده کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: برای تسکین درد شدید، استفاده از کمپرس گرم روی ناحیه آسیب دیده بسیار موثر است. کمپرس گرم همچنین به تخلیه سریع مایع و چرک انباشته شده در کیست کمک می کند و روند بهبودی آغاز می شود. با این حال، کمپرس گرم از رشد کیست پیلونیدال جلوگیری نمی کند. یک حوله را در آب داغ خیس کنید و آب اضافی آن را بگیرید. پارچه گرم را برای چند دقیقه روی ناحیه آسیب دیده نگه دارید. این کار را یا بار در روز تکرار کنید تا زمانی که مایع شروع به تخلیه کند. روش دیگر، می توانید در آب داغ برای چند لحظه بنشینید یا ناحیه را با آب گرم برای چند دقیقه بشویید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای سرعت بخشیدن به التیام و کاهش درد و التهاب، بسیار موثر است. خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی آن می تواند به کاهش ناراحتی و تسریع بهبود کیست پیلونیدال کمک کند. ژل تازه آلویه ورا را از برگ گیاه آلویه خارج کنید و مستقیما روی ناحیه مورد نظر بمالید. اجازه دهید تا دقیقه بماند و سپس آن را با آب ولرم بشویید. این درمان را یا بار در روز تکرار کنید. گزینه دیگر این است که پنبه را به مدت دقیقه در ژل آلویه ورا تازه خیس کنید، سپس آن را به مدت دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. ساعت صبر کنید، سپس یک پنبه تازه خیس شده را دوباره بمالید. این درمان را به مدت یک هفته دنبال کنید. یکی دیگر از داروهای بسیار موثر برای این مشکل دردناک است. این روغن دارای خواص درمانی و شفابخشی به شکل خواص ضد باکتریایی، ضد قارچی و ضد التهابی است که می تواند عفونت را از خود دور کند. به علاوه، از آنجایی که روغن به عمق پوست نفوذ می کند، باعث بهبود سریعتر می شود. روغن درخت چای را با آب به نسبت یک به ده رقیق کنید. آن را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید دقیقه بماند. محل را با آب ولرم بشویید و کاملا خشک کنید. از این دارو یا بار در روز استفاده کنید. استفاده از نیز می تواند به درمان کیست پیلونیدال کمک کند. خاصیت ضد التهابی آن به کاهش درد و التهاب کمک می کند. علاوه بر این، ماهیت ضد عفونی کننده و ضد باکتریایی سرکه سیب از رشد باکتری ها جلوگیری می کند که می تواند باعث عفونت بیشتر شود و روند بهبودی را به تاخیر بیندازد. یا قاشق چایخوری سرکه سیب ارگانیک، خام و فیلتر نشده را در فنجان آب گرم مخلوط کنید. یک تکه پنبه را در این محلول خیس کنید و آن را مستقیما روی ناحیه آسیب دیده حدود دقیقه قرار دهید. این درمان را یا بار در روز به مدت چند روز تکرار کنید. متناوبا، قاشق چایخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده را به یک لیوان آب گرم اضافه کنید و آن را دو بار در روز بنوشید تا بهبودی از درون را بهبود بخشد. نمک اپسوم می تواند درد کیست پیلونیدال را تسکین دهد. خواص درمانی متعددی دارد که به کاهش و بهبود سریع کیست کمک می کند. سولفات منیزیم موجود در آن می تواند به دفع چرک از کمک کند. سولفات منیزیم همچنین درد و التهاب را تسکین خواهد داد. یک قاشق غذاخوری نمک اپسوم را به تا فنجان آب گرم اضافه کنید. کاملا مخلوط کنید تا دانه های نمک کاملا حل شوند. یک تکه پنبه را در این محلول خیس کنید و به مدت تا دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. یک بار در روز به مدت چند روز تکرار کنید. از طرف دیگر، می توانید در آب گرم مخلوط با نمک اپسوم بنشینید. هنگامی که نمک اپسوم را در آب حمام اضافه می کنید، به ازای هر اینچ آب، فنجان نمک استفاده کنید. روغن کرچک دارای خواص ضد التهابی بالایی است که به تسکین درد و کاهش التهاب مرتبط با کیست پیلونیدال کمک می کند و همچنین باعث بهبود سریعتر می شود. یک تکه پنبه را در روغن کرچک گرم خیس کنید. آن را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و پنبه را با باند محکم کنید. یا بار در روز، با استفاده از یک پنبه تازه خیس شده و هر بار از بانداژ تازه استفاده کنید. این درمان را تا زمانی که کیست ناپدید شود ادامه دهید. سیر یکی دیگر از درمان های طبیعی موثر برای کیست پیلونیدال است که به دلیل خواص آنتی بیوتیکی و ضد قارچی قوی آن است. هنگامی که سیر به صورت خوراکی مصرف شود، به تقویت سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت ها و بهبودی کمک می کند. یک حبه سیر را با پشت چاقو له کنید و روی ناحیه آسیب دیده بمالید. با گاز بپوشانید و بگذارید چند دقیقه روی آن بماند سپس آن را بشویید. این کار را یک بار در روز به مدت چند روز انجام دهید. همچنین می توانید حبه سیر له شده را یا بار در روز و سپس یک لیوان آب بخورید. مصرف موضعی سیر برای افرادی که پوست حساسی دارند مناسب نیست. همچنین مطمین شوید که آن را بیش از دقیقه به صورت کششی روی پوست خود نگذارید. زردچوبه یکی دیگر از درمان های خانگی بسیار موثر برای کیست پیلونیدال است. ترکیب کورکومین موجود در آن دارای خاصیت ضد التهابی است که التهاب و درد را کاهش می دهد. به علاوه، خاصیت ضد عفونی کنندگی زردچوبه به پیشگیری و درمان هرگونه عفونت کمک می کند. قاشق غذاخوری پودر زردچوبه را با کمی آب مخلوط کنید تا خمیری به دست آید. این خمیر را روی کیست بمالید و بگذارید خودش خشک شود. محل را با آب ولرم بشویید. این کار را یا بار در روز به مدت چند روز تکرار کنید. همچنین مصرف یک لیوان شیر با قاشق چایخوری پودر زردچوبه مخلوط شده در آن نیز توصیه می شود. خاصیت اسیدی چای سیاه از بدتر شدن این کیست ها جلوگیری می کند و به جلوگیری از عفونت کمک می کند. ماهیت ضد التهابی چای نیز درد و التهاب را تسکین می دهد. یک چای کیسه ای سیاه را به مدت دقیقه در آب گرم فرو کنید. آن را از آب خارج کرده و آب اضافی آن را بگیرید. چای کیسه ای مرطوب را به مدت تا دقیقه روی ناحیه آسیب دیده نگه دارید. چند بار در روز به مدت چند روز تکرار کنید. یاس بنفش هندی (چریش) برای درمان این مشکل آزاردهنده می توانید از یاس بنفش هندی که به چریش نیز معروف است استفاده کنید. چریش به دلیل خواص ضد عفونی کننده و ضد باکتریایی طبیعی خود می تواند باعث بهبودی شود و عفونت را از خود دور کند. یک مشت برگ چریش را بشویید و آن را آسیاب کنید و به شکل خمیر درآیید. خمیر را روی ناحیه مورد نظر بمالید. قبل از اینکه آن را با آب ولرم بشویید، اجازه دهید دقیقه بماند. این کار را یا بار در روز انجام دهید. از طرف دیگر، یک مشت برگ چریش را در ظرفی پر از آب بجوشانید تا نیمی از آب آن تبخیر شود. صاف کنید و اجازه دهید آب خنک شود. ناحیه را با آب دم کرده چریش یا بار در روز بشویید. دکتر ایف رادنی، موسس بخش پوست و زیبایی می گوید: "یک علت اصلی کیست پیلونیدال، ساقه های موی آزاد هستند که در پوست می شکنند، علاوه بر این، این کیست ها باعث افزایش پوست عفونت سیستمیک و کارسینوم سلول سنگفرشی می شوند. بنابراین برداشتن موها از ناحیه اطراف کیست می تواند از تشکیل یا عود کیست جلوگیری کند". دکتر رادنی می‌گوید: "تمرین بهداشت خوب و تمیز و خشک نگه داشتن کمر ممکن است به پیشگیری از کیست پیلونیدال نیز کمک کند، زیرا از ورود باکتری‌ها به کیست جلوگیری می‌کند". اقدامات دیگری که می تواند از بازگشت عفونت جلوگیری کند عبارتند از: به پهلو یا شکم بخوابید. با دست های کثیف آن ناحیه را لمس نکنید. اطراف خانه یا محل کار خود پیاده روی کنید. از وارد شدن هر نوع رطوبت به منطقه خودداری کنید. لیزر موهای زاید ممکن است خطر عود را کاهش دهد. هنگام بیرون رفتن، برای محافظت از زخم، زخم را ببندید. اگر مجبور هستید برای مدت طولانی بنشینید، مکررا استراحت کنید. کیست ها را با هیچ ابزار تیز سوراخ نکنید تا باعث تخلیه مایعات شود. برای جلوگیری از کیست پیلونیدال، ناحیه را تمیز و خشک نگه دارید. لباس‌های تنگ نپوشید، زیرا این کار می‌تواند موها را به داخل پوست فشار دهد. سعی کنید وقتی در خانه هستید و در حال استراحت هستید، زخم را باز بگذارید. محل را با آب و صابون ملایم تمیز کنید. خوب بشویید تا باقیمانده صابون از بین برود. در صورت نیاز، وزن خود را کاهش دهید تا خطر ابتلا به این مشکل دردناک را کاهش دهید. از کرم یا ژل در ناحیه مورد نظر استفاده نکنید، زیرا ممکن است پوست را بیشتر تحریک کند. پس از استفاده از حمام، ناحیه مورد نظر را با مقداری آب و دستمال کاغذی بدون عطر پاک کنید. برای جلوگیری از مشکل و همچنین تسریع روند بهبودی از نشستن طولانی مدت خودداری کنید. هنگامی که این عارضه بهبود یافت، اپیلاسیون لیزری را انتخاب کنید تا این ناحیه از مو عاری بماند. برای مبارزه با درد و التهاب، غذاهای ضد التهابی مانند بادام، گردو، ماهی چرب، روغن زیتون و سبزیجات برگ سبز را در رژیم غذایی خود بگنجانید.

به سه شکل قرص خوراکی، تزریقی و کپسول خوراکی وجود دارد. قرص خوراکی ملوکسیکام هم به عنوان داروی ژنریک و هم به عنوان داروی تجاری موجود است. قرص های خوراکی ملوکسیکام جزء ( NSAIDs ) هستند. آنها برای درمان درد و التهاب ناشی از استیوآرتریت، استفاده می شوند. ملوکسیکام التهاب و درد را کاهش می دهد و برای درمان موارد زیر تایید شده است: آرتروز روماتیسم مفصلی آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان ( JIA ) در کودکان سال و بالاتر آنچه در این مقاله خواهید خواند: ملوکسیکام متعلق به دسته ای از داروها به نام داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) است. NSAID ها به کاهش درد، التهاب و تب کمک می کنند. نحوه عملکرد این دارو برای کاهش درد مشخص نیست. شاید با کاهش سطح پروستاگلاندین، یک ماده هورمون مانند که معمولا باعث التهاب می شود، به کاهش التهاب کمک کند. ملوکسیکام می تواند عوارض جانبی خفیف تا جدی ایجاد کند. لیست زیر حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که احتمال دارد در هنگام مصرف ملوکسیکام رخ دهد. این لیست شامل همه عوارض جانبی احتمالی نمی شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی ملوکسیکام، یا نکاتی در مورد نحوه مقابله با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض جانبی رایج‌تری که می تواند با ملوکسیکام همراه باشد، عبارتند از: اسهال سردرد سرگیجه درد شکم حالت تهوع خارش یا بثورات پوستی سوء هاضمه یا سوزش سر دل اگر این اثرات خفیف باشند، احتمال دارد ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر می شود یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما خطرناک و جدی است یا اگر فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با خدمات درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: عرق سر مشکل در تنفس درد یا ناراحتی قفسه سینه درد یا ناراحتی در یک یا هر دو بازو، پشت، شانه‌ها، گردن، فک یا ناحیه بالای ناف علایم سکته می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه سردرگمی ناگهانی سردرد شدید بدون علت دیگر مشکل در صحبت کردن یا درک گفتار مشکلات بینایی در یک یا هر دو چشم مشکل در راه رفتن یا از دست دادن تعادل یا هماهنگی بی حسی یا ضعف صورت، بازو یا پا در یک طرف بدن علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: حالت تهوع مدفوع خونی استفراغ خون درد شدید معده مدفوع سیاه و چسبناک علایم آسیب کبدی می تواند شامل موارد زیر باشد: استفراغ میل به خوردن درد در ناحیه شکم ادرار تیره یا مدفوع کم رنگ زرد شدن پوست یا سفیدی چشم: علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: خونریزی بینی سردرد کسل کننده طلسم های سرگیجه علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: افزایش وزن سریع التهاب در دست ها، مچ پا یا پاها مانند التهاب، لایه برداری یا بثورات پوستی قرمز علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: درد همراه با ادرار کاهش گلبول های قرمز (کم خونی) تغییر در میزان یا تعداد دفعات ادرار کردن هشدارهای مصرف ملوکسیکام این دارو دارای هشدارهای جعبه ای است. اینها جدی ترین هشدارهای سازمان غذا و دارو ( FDA ) است که به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که می تواند خطرناک باشد هشدار می دهد. این دارو احتمال دارد خطر ایجاد، حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد که می تواند کشنده باشد. در صورت مصرف طولانی مدت، در دوزهای بالا، یا اگر قبلا مشکلات قلبی یا عوامل خطر بیماری قلبی مانند فشار خون بالا دارید، احتمال خطر بیشتر باشد. ملوکسیکام را نباید برای درد قبل، حین یا بعد از جراحی پیوند عروق کرونر مصرف کنید. این می تواند خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد. این دارو احتمال دارد خطر ابتلا به مشکلات معده و روده که شامل، زخم، و سوراخ در معده یا روده است، افزایش دهد. این اثرات در هر زمانی که این دارو را مصرف می کنید ممکن است رخ دهد که می تواند بدون هیچ علامتی باشد. بزرگسالان سال و بالاتر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به مشکلات معده یا روده هستند. این دارو ممکن است بر کبد ت ثیر بگذارد. علایم می تواند شامل زرد شدن پوست یا سفیدی چشم و التهاب، آسیب یا باشد. در حین مصرف این دارو، پزشک احتمال دارد عملکرد کبد را بررسی کند. این دارو احتمال دارد باعث افزایش فشار خون و خطر حمله قلبی یا سکته شود. در حین مصرف ملوکسیکام، پزشک احتمال دارد فشار خون شما را بررسی کند. برخی از داروهای فشار خون بالا ممکن است زمانی که ملوکسیکام مصرف می کنید آنطور که باید اثر نکند. ملوکسیکام می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کهیر مشکل در تنفس التهاب گلو یا زبان اگر آسم، آبریزش و پولیپ بینی (سه گانه آسپرین) ، خارش، مشکل تنفسی یا واکنش آلرژیک به آسپرین یا سایر NSAID ها داشتید، ملوکسیکام را مصرف نکنید. اگر تا به حال به این دارو واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر آن را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. حتی باعث مرگ شود. این دارو می تواند باعث حساسیت چند عضوی شود. همچنین به عنوان یک واکنش دارویی با ایوزینوفیلی و علایم سیستمیک ( DRESS ) شناخته می شود. این سندرم می تواند خطرناک و جدی باشد. اگر علایمی مانند بثورات پوستی، تب یا التهاب غدد لنفاوی دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، نباید ملوکسیکام مصرف کنید. اگر ملوکسیکام در هفته بارداری یا بعد از آن مصرف شود، می تواند به جنین در حال رشد آسیب برساند. در هفته تا بارداری، این دارو را فقط در صورتی مصرف کنید که پزشک اجازه داده باشد. در هفته بارداری و بالاتر از مصرف این دارو خودداری کنید. اگر ملوکسیکام را برای مدت طولانی مصرف کنید، احتمال دارد عملکرد کلیه را کاهش دهد و را بدتر کند. قطع این دارو می تواند آسیب کلیه ناشی از دارو را معکوس کند. استفاده از ملوکسیکام در سه ماهه سوم بارداری، خطر اثرات منفی بر بارداری را افزایش می دهد. بعد از هفته بارداری نباید ملوکسیکام مصرف کنید. اگر باردار هستید، با پزشک خود مشورت کنید. ملوکسیکام تنها در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که فواید احتمالی آن خطر بالقوه را توجیه کند. همچنین اگر قصد بارداری دارید، باید با پزشک خود صحبت کنید. ملوکسیکام می تواند باعث تاخیر برگشت پذیر در تخمک گذاری شود. اگر برای باردار شدن مشکل دارید یا در حال انجام آزمایش ناباروری هستید، ملوکسیکام مصرف نکنید. مشخص نیست که آیا ملوکسیکام به شیر مادر منتقل می شود یا خیر. اگر اینطور باشد، در صورت شیردهی و مصرف ملوکسیکام، احتمال دارد عوارض جانبی در کودک ایجاد کند. اگر سال یا بیشتر سن دارید، ممکن است خطر عوارض جانبی ملوکسیکام بیشتر باشد: در درمان JIA ، این دارو برای استفاده در کودکان سال و بالاتر بی خطر و موثر است. در کودکان کمتر از سال نباید استفاده شود. درد شکم، اسهال، ناراحتی معده و حالت تهوع اغلب با این دارو رخ می دهد. درد، استفراغ و اسهال احتمال دارد در کودکان بیشتر از بزرگسالان رخ دهد. گاهی اوقات این عوارض می تواند باعث مشکلات معده جدی تری شود. اگر شما یا فرزندتان این عوارض جانبی را دارید و از بین نمی رود، با پزشک خود مشورت کنید. ملوکسیکام می تواند با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی ملوکسیکام می تواند با چندین داروی دیگر تداخل داشته و فعل و انفعالات مختلف و اثرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی از آنها می توانند با عملکرد یک دارو تداخل داشته باشند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. در زیر لیستی از داروهایی وجود دارد که می توانند با ملوکسیکام تداخل داشته باشند. این فهرست شامل تمام داروهایی که ممکن است با ملوکسیکام تداخل داشته باشند، نیست. قبل از مصرف ملوکسیکام، مطمین شوید که پزشک و داروساز خود را در مورد تمام داروهای تجویزی، بدون نسخه و سایر داروهایی که مصرف می کنید مطلع کنید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید با آنها مشورت کنید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تعاملات احتمالی پیشگیری کنید. اگر سوالی در مورد تداخلات دارویی دارید از پزشک یا داروساز خود بپرسید. مصرف ملوکسیکام همراه با داروهای ضد افسردگی و اضطراب، خطر خونریزی را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین، مانند مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین، مانند ونلافاکسین مصرف ملوکسیکام با کورتیکواستروییدها می تواند خطر زخم معده یا خونریزی را افزایش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: دگزامتازون مصرف پمترکسد با ملوکسیکام می تواند خطر عفونت، مشکلات کلیوی و معده را افزایش دهد. مصرف همراه با ملوکسیکام می تواند سطح سیکلوسپورین را در بدن افزایش دهد و باعث مشکلات کلیوی شود. اگر این داروها را با هم مصرف کنید، پزشک باید عملکرد کلیه را کنترل کند. مصرف متوترکسات با ملوکسیکام سطح متوترکسات را در بدن افزایش می دهد. این می تواند منجر به مشکلات کلیوی و افزایش خطر عفونت شود. مصرف با ملوکسیکام خطر خونریزی معده را افزایش می دهد. مصرف لیتیوم همراه با ملوکسیکام می تواند باعث افزایش مقادیر لیتیوم در خون به سطوح خطرناک شود. علایم سمیت لیتیوم احتمال دارد شامل لرزش، تشنگی بیش از حد یا گیجی باشد. اگر این داروها را با هم مصرف کنید، پزشک می تواند سطح لیتیوم را کنترل کند. مصرف این داروها با ملوکسیکام ممکن است اثرات آنها را کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARBs ) ، مانند کاندسارتان و والزارتان مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) مانند بنازپریل و کاپتوپریل مسدود کننده های بتا، مانند پروپرانولول و آتنولول دیورتیک ها (قرص های آب) مصرف برخی دیورتیک ها همراه با ملوکسیکام می تواند اثر این داروها را کاهش دهد. نمونه هایی از این دیورتیک ها عبارتند از: فوروزماید هیدروکلروتیازید ملوکسیکام یک NSAID است. ترکیب آن با سایر NSAID ها احتمال دارد خطر عوارض جانبی مانند خونریزی معده یا زخم را افزایش دهد. نمونه هایی از NSAID ها عبارتند از: آسپرین تولمتین فنوپروفن کتوپروفن ایبوپروفن ناپروکسن اتودولاک دیکلوفناک ایندومتاسین دوز ملوکسیکامی که پزشک تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد. این شامل: سن فرد شکل ملوکسیکامی که مصرف می کند. نوع و شدت بیماری که برای درمان آن از ملوکسیکام استفاده می کند. سایر بیماری هایی مانند آسیب کلیه که ممکن است داشته باشید. به طور معمول، پزشک با دوز پایین شروع و در طول زمان آن را تنظیم می کند تا به دوز مناسب برسد. آنها در نهایت کوچکترین دوزی را که اثر مورد نظر را فراهم می کند، تجویز می کنند. اطلاعات زیر دوزهایی را که معمولا استفاده یا توصیه می‌شوند، توصیف می‌کند. با این حال، حتما دوز تجویز شده توسط پزشک را مصرف کنید. پزشک بهترین دوز را متناسب با نیاز شما تعیین خواهد کرد. برای افرادی که همودیالیز می شوند، این دارو در حذف نمی شود. مصرف یک دوز معمولی ملوکسیکام در حین انجام همودیالیز می تواند باعث تجمع دارو در خون و بدتر شدن عوارض جانبی شود. حداکثر دوز روزانه برای افراد سال و بالاتر و تحت همودیالیز . میلی گرم در روز است. قرص خوراکی ملوکسیکام احتمال دارد برای درمان کوتاه مدت یا طولانی مدت استفاده شود. در شرایطی که آن را طبق دستور پزشک خود مصرف نکنید، خطراتی دارد. علایم باقی می ماند و ممکن است بدتر شود. ممکن است دارو به خوبی اثر نکند یا به طور کامل بی تاثیر شود. برای اینکه این دارو خوب عمل کند، باید مقدار معینی همیشه در بدن شما وجود داشته باشد. ممکن است سطوح خطرناکی از دارو در بدن خود داشته باشید. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: دل درد استفراغ حالت تهوع خونریزی معده مصرف بیش از حد ملوکسیکام می تواند باعث نارسایی اندام ها یا مشکلات جدی قلبی شود. اگر فکر می کنید بیش از حد از این دارو مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر یک نوبت را فراموش کردید، در اسرع وقت آن را مصرف کنید، اما اگر فقط چند ساعت تا نوبت بعدی باقی مانده است، نوبت فراموش شده را نادیده بگیرید و نوبت بعدی را به موقع مصرف کنید. باید درد و التهاب کمتری داشته باشید. اگر پزشک قرص خوراکی ملوکسیکام را تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید. می توانید قرص خوراکی را برش دهید یا خرد کنید. ملوکسیکام را با یا بدون غذا مصرف کنید. اگر معده را ناراحت می کند، آن را با غذا یا شیر مصرف کنید.

، با این که طرفدار زیادی دارد، اما انواع این روش های جراحی می توانند با بروز عوارضی همراه باشند. روش های متداول جراحی پلاستیک صورت شامل ریتیدکتومی (لیفت صورت) ، رینوپلاستی ( ، بلفاروپلاستی (جراحی پلک) ، لیفت ابرو، جنیوپلاستی (بزرگ کردن چانه) ، اتوپلاستی (تغییر موقعیت گوش) ، لیپوساکشن و تزریق چربی است. ممکن است تصمیم بگیرید که جراحی پلاستیک صورت را انجام دهید تا با سفت کردن ماهیچه ها، از بین بردن چربی های صورت و صاف کردن و سفت کردن ظاهر صورت، علایم پیری را کاهش دهید. اما بهتر است قبل از انتخاب خود در مورد گزینه ها و انتظارات تان با مشورت کنید. جراحی پلاستیک صورت، ظاهر بیرونی شما را تغییر می دهد، بنابراین درک تمام جنبه های جراحی ضروری است. برای یافتن اطلاعاتی در مورد جراحی پلاستیک صورت، آنچه پس از جراحی باید انتظار داشت، خطرات احتمالی و روند بهبودی بعد از جراحی ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع جراحی های پلاستیک صورت لیفت صورت یا ریتیدکتومی یک روش جراحی است که علایم قابل مشاهده پیری در صورت و گردن را بهبود می بخشد. لیفت صورت شامل سفت کردن ماهیچه های صورت و کوتاه کردن یا تراشیدن پوست صورت است تا ظاهری صاف تر و محکم تر داشته باشد. رینوپلاستی (جراحی بینی) خطوط بینی را تغییر می دهد. لیفت پلک، لیفت پیشانی، لایه برداری با لیزر و برخی از روش های جراحی انتخابی هستند که برای بهبود علایم قابل مشاهده پیری در صورت و گردن انجام می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روش لیفت صورت ممکن است شامل جراحی روی صورت، گردن و یا گوش باشد. لیفت صورت به تنهایی خطوط و چین و چروک و آسیب های ناشی از نور خورشید را کاهش نمی دهد. از آنجایی که این جراحی برای کاهش اثرات پیری در نظر گرفته شده است، فقط در بزرگسالان انجام می شود و به عنوان یک روش انتخابی برنامه ریزی شده در نظر گرفته می شود. جراحی زیبایی صورت ممکن است در مکان های زیر انجام شود: اتاق عمل بیمارستان مرکز جراحی معتبر در مطب مرکز جراحی سرپایی دارای مجوز اگر در حال انجام عمل جراحی در یک مرکز جراحی سرپایی یا کلینیک هستید، در صورت بروز موارد اورژانسی، ممکن است به بیمارستان وابسته منتقل شوید. قبل از انجام عمل با جراح پلاستیک خود صحبت کنید تا در صورت نیاز طرح اورژانس و محل انتقال را تایید کند. جراحی پلاستیک زیبایی صورت، معمولا یک عمل جراحی یک روزه است که نیازی به بستری در بیمارستان ندارد. به دلیل داروهای بیهوشی و مسکن، باید یک دوست یا یکی از اعضای خانواده در دسترس داشته باشید تا بعد از جراحی شما را به خانه برساند. تکنیک های مختلف جراحی تکنیک های جراحی خاص که در روش پلاستیک صورت استفاده می شود به روش آن بستگی دارد. روش جراحی مورد استفاده برای لیفت صورت با روشی که برای جراحی بینی استفاده می شود، متفاوت است. به عنوان مثال، در طی عمل لیفت صورت، برشی در جلوی گوش ایجاد و تا خط مو کشیده می‌شود و سپس پشت گوش خمیده می‌شود. پس از ایجاد برش، پوست از بافت های عمیق تر جدا می شود. بافت های عمیق تر با بخیه سفت می شوند. پس از قرار گرفتن بخیه ها، پوست روی صورت دوباره کشیده و تمام پوست اضافی برداشته می شود. بلفاروپلاستی یا اصلاح عیوب، و بدشکلی پلک ها شامل برداشتن پوست بیش از حد پلک و یا برداشتن چربی دور چشم است. لیفت پیشانی و لیفت ابرو گاهی از طریق جراحی انجام می شود که در آن چندین برش کوچک در پشت خط مو ایجاد می شود. یک آندوسکوپ برای تجسم در طول عمل به منظور بالا بردن پوست پیشانی قرار داده می شود. جراح زیبایی شما بافت نرم را آزاد می کند و خط پیشانی ابروی جدیدی ایجاد می کند. موارد منع جراحی پلاستیک صورت با توجه به این واقعیت که اکثر جراحی های پلاستیک صورت، در محیط های سرپایی انجام می شود، برخی از بیماران، واجد شرایط جراحی زیبایی انتخابی نیستند. زیرا خطرات احتمالی آن بسیار زیاد است. جراحان پلاستیک، با توجه به تجربه، ممکن است موارد منع جراحی خاص خود را داشته باشند، اما به طور کلی، افرادی که در دسته های زیر قرار می گیرند، کاندیدای ایده آلی برای این موارد جراحی نیستند: فشار خون بالا دارند. دیابت داشته باشند. اختلالات خونریزی دارند. چاق و یا سالمند هستند. بیماری ریوی یا قلبی داشته باشد. از الکل یا تنباکو استفاده می کنند. کافیین بیش از حد مصرف می کنند. خطرات احتمالی جراحی پلاستیک صورت تمام روش های جراحی خطرات بالقوه ای دارند، به خصوص اگر تحت بیهوشی عمومی انجام شوند. خطرات جراحی پلاستیک صورت عبارتند از: تورم عفونت جای زخم بی حسی درد مداوم خون ریزی تجمع مایعات ترومبوز سیاهرگی عمقی بی نظمی و تغییر رنگ پوست بهبود ضعیف زخم، مرگ بافت فلج یا آسیب عصبی کمتر شدید ریزش مو در محل برش (موقت یا دایمی) خطرات بیهوشی (شامل شوک، نارسایی تنفسی، واکنش های دارویی یا آلرژیک، ایست قلبی، کما، مرگ) هدف از جراحی پلاستیک صورت جراحی پلاستیک صورت می تواند به معکوس کردن ظاهر بیرونی پیری در صورت، گردن، چانه، گوش ها و یا بینی کمک کند. حتی می تواند به بهبود، کاهش حجم بافت اطراف صورت و گردن، پنجه کلاغی در گوشه چشم، خطوط ریز روی پیشانی، از بین رفتن خط فک، افتادگی چانه کمک کند. جراحی های زیبایی صورت، اختیاری و انتخابی هستند و از نظر پزشکی ضروری نیستند. اینها شامل لیفت صورت، بلفاروپلاستی، لیفت پیشانی، رینوپلاستی زیبایی، کاشت صورت، و روش های لایه برداری است. جراحی های پلاستیک صورت که از نظر پزشکی ضروری هستند شامل آسیب به صورت، بازسازی پس از جراحی سرطان سر و گردن، بازسازی پس از جراحی موهز و جراحی شکاف لب و کام می باشد. نحوه جراحی پلاستیک صورت جراح قبل از جراحی با معاینه و آزمایشات قبل از عمل بررسی می کند که آیا شما به اندازه کافی سالم هستید تا تحت عمل جراحی لیفت صورت قرار بگیرید، یا نیستید. معمولا همراه با یک آزمایش معمول فیزیکی، آزمایش انعقاد و شمارش کامل خون مورد نیاز است. با توجه به وضعیت سلامت عمومی بیمار، ممکن است آزمایش‌های دیگری تجویز شود. حتی ممکن است در روز جراحی، در صورتی که توانایی باردار شدن را دارید و در سنین باروری هستید، آزمایش بارداری ادرار انجام شود. بارداری یکی از موارد منع جراحی پلاستیک صورت است. چه چیزی در روز جراحی انتظار می رود؟ در روز عمل، شما با کل تیم مراقبت های بهداشتی از جمله جراح پلاستیک، متخصص بیهوشی و پرستاران ملاقات خواهید کرد. شما تمام فرم‌های رضایت عملیاتی را در این زمان امضا می‌کنید تا مطمین شوید که کاملا آماده هستید و هیچ سوال یا نگرانی اضافی ندارید. پرستار ثبت نام شده علایم حیاتی شما را می گیرد. به شما یک صابون جراحی داده می شود تا روی صورت خود استفاده کنید تا از عفونت جلوگیری شود. شما لباس خود را درآورده و هرگونه جواهرات، لنزهای تماسی، دندان مصنوعی و غیره را درآورید. جراح بعد از آمادگی کامل، محل‌های جراحی را روی صورت و یا گردن شما علامت‌گذاری می‌کند. جراح پلاستیک همچنین ممکن است مدل های کامپیوتر مجازی تغییرات ایجاد شده در طول جراحی را نشان دهد. پرستار و تیم جراحی داروهای شما را بررسی خواهند کرد. آماده باشید که در این زمان در مورد تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های خود صحبت کنید. پرستار یک کاتتر داخل وریدی ( IV ) را وارد می‌کند که برای تامین هیدراتاسیون، داروها و داروهای بیهوشی در طول عمل استفاده می‌شود. بسته به اینکه چه نوع جراحی پلاستیک صورت انجام می دهید، این جراحی بین یک تا شش ساعت طول می کشد. هر چه کارهای بیشتری در طول جراحی انجام شود، مدت زمان طولانی‌تری خواهد داشت. پس از اتمام جراحی، تا زمانی که جراح و پرستاران تایید کنند که ترخیص شما از خانه بی خطر است، برای بهبودی به بخش مراقبت های پس از بیهوشی منتقل خواهید شد. بهبود بعد از جراحی پلاستیک روز بعد از جراحی، جراح شما احتمالا پماد آنتی بیوتیک را روی برش های شما می زند و باندهای جدیدی را روی صورت شما قرار می دهد. حدود یک هفته پس از جراحی، پزشک بخیه های شما را برمی دارد و زخم را ارزیابی می کند. پس از جراحی، ادامه اصلاح شیوه زندگی برای ادامه کاهش علایم پیری و همچنین حفظ نتایج جراحی زیبایی مهم است. این شامل: سیگار نکشیدن نوشیدن آب فراوان حفظ و ایده آل داشتن یک سبک زندگی سالم کاهش استرس، اضطراب و افسردگی حفظ یک برنامه روزانه مراقبت از پوست استفاده روزانه از کرم ضد آفتاب و پرهیز یا محدود کردن قرار گرفتن در معرض نور خورشید کاهش ریسک جراحی پلاستیک صورت با هر جراحی، بیمار توانایی کاهش خطر عوارض را دارد. بهترین راه برای کاهش خطر عواقب بد، انتخاب یک جراح باتجربه است که این عمل را به طور مکرر انجام می دهد. تغییرات سبک زندگی، مانند ترک سیگار، قبل از بسیار مهم است، زیرا افراد غیرسیگاری سریعتر بهبود می یابند و جای زخم کمتری دارند. برخی از جراحان پلاستیک روی سیگاری‌های فعلی جراحی انجام نمی‌دهند، زیرا ممکن است نتیجه نهایی آنچنان خوب نباشد. علاوه بر این، خوردن یک رژیم غذایی مناسب قبل و بعد از عمل می تواند بهبود را تسریع کند و بسته شدن زخم را بهبود بخشد، که همچنین جای زخم را به حداقل می رساند. سخن آخر جراحی پلاستیک صورت، ظاهر بیرونی صورت شما را تغییر می دهد، اما راه حل دایمی برای پیشگیری از روند پیری نیست. در نهایت، روند پیری متوقف نمی شود. گزینه های غیرتهاجمی دیگری برای ادامه کاهش اثرات پیری در دسترس شما هستند. جراحی زیبایی مانند هر نوع جراحی بدون خطر نیست. روش های جراحی پلاستیک می تواند منجر به عوارضی از نتیجه نهایی یا غیر طبیعی تا زخم یا حتی مرگ شود. بسیاری از مردم به اشتباه تصور می کنند که روش های انتخابی (اختیاری) مانند جراحی زیبایی به اندازه سایر انواع جراحی جدی نیستند. اما تمام جراحی‌ها، حتی روش‌های ساده، احتمال بروز عوارض جدی را دارند. علاوه بر خطرات کلی جراحی، همیشه احتمال بروز مشکلات ناشی از بیهوشی وجود دارد. از برخی جهات، اگر بیمار جراحی را به خوبی تحمل نکند، جراحی زیبایی می تواند چالش برانگیزتر از جراحی های استاندارد باشد. بسیاری از این روش ها در مراکز جراحی یا یک مجموعه عمل در مطب پزشک انجام می شود.

، یکی از رایج ترین است. در طول لامینکتومی، جراح قسمت پشتی یک یا چند استخوان ستون فقرات (مهره ها) را برمی دارد. علاوه بر آن، خارهای استخوانی و رباط هایی که به اعصاب فشار می آورند ممکن است همزمان برداشته شوند. قبل از لامینکتومی، باید دستورالعمل های دقیقی در مورد نحوه آماده سازی از جراح خود در طی یکی از ویزیت های مطب خود دریافت کنید. کارهایی که باید قبل از جراحی انجام دهید و برای آن برنامه ریزی کنید به شرح زیر است: بعد از نیمه شب قبل از لامینکتومی چیزی نخورید یا ننوشید. لباس گشاد و راحت بپوشید. از زیورآلات مخصوصا گردنبند یا دستبند استفاده نکنید. اکثر لامینکتومی ها با و تهویه مکانیکی انجام می شود. متخصص بیهوشی یا یک دستیار، ماسکی را روی صورت شما قرار می دهد و ترکیبی از اکسیژن و گاز بیهوشی را به شما می دهد. همچنین ممکن است از طریق رگ هایتان داروهایی برای کمک به آرامش به شما تزریق شود. در عرض چند نفس، شما بیهوش خواهید شد. این بیهوشی عمومی است. سپس متخصص بیهوشی یک لوله پلاستیکی را از طریق دهان و تارهای صوتی، داخل نای شما وارد می کند. به این کار می گویند. در طول جراحی، یک دستگاه تنفس مصنوعی، هوا را به داخل و خارج از ریه‌های شما پمپ می‌کند. علایم حیاتی شما به طور مداوم در طول عملیات کنترل می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: لامینکتومی چگونه انجام می شود؟ در مرحله بعد، جراح لامینکتومی را انجام می دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراح برشی در پوست پشت شما روی ناحیه آسیب دیده ایجاد می کند. ماهیچه ها و بافت های نرم اطراف ستون فقرات به طرفین کشیده می شوند و ستون فقرات را در معرض دید قرار می دهند. سپس جراح استخوان، خارهای استخوانی و رباط‌هایی را که اعصاب را فشرده می‌کنند برش می‌دهد. به این حالت فشار زدایی می گویند. بسته به دلیل شما برای عمل جراح ممکن است یک قسمت کوچک یا بخش بزرگی از چندین استخوان ستون فقرات را بردارد. برخی از افراد همچنین ممکن است برای تثبیت ستون فقرات تحت فیوژن ستون فقرات قرار گیرند، ایمپلنت ویژه ای دریافت کنند که به تثبیت استخوان ها در قسمت پایین کمر کمک می کند. اما حرکت را به همان روشی که فیوژن انجام می دهد محدود نمی کند، دیسک یا استخوان اضافی برداشته می شود. در پایان جراحی، زخم بخیه می‌شود، شما به عقب برمی‌گردید و لوله تنفسی خارج می‌شود. مراقبت های بعد از لامینکتومی برای مشاهده و نظارت مداوم بر علایم حیاتی خود به یک منطقه "ریکاوری" منتقل خواهید شد. اکثر افراد تا چند ساعت پس از لامینکتومی بهوش می آیند اما حالت گیجی دارند. اگرچه برخی از افراد در همان روز به خانه می روند، اکثر آنها حداقل برای یک روز در بیمارستان بستری می شوند. در قسمت پایین کمر احساس درد خواهید کرد. بر همین اساس به شما داروی ضد درد ارایه می شود. بسته به وسعت جراحی، ممکن است تا چند روز پس از لامینکتومی به کمک برای بلند شدن از رختخواب و راه رفتن نیاز داشته باشید. بعد از لامینکتومی در خانه احتمال دارد انتظار درد قابل توجهی را داشته باشید که ممکن است به داروهای مسکن قوی نیاز داشته باشد. هنگام مصرف این داروها نباید رانندگی کنید. اکثر مردم می توانند در عرض یک تا دو هفته به رانندگی بازگردند. شما باید فعالیت های خود را که شامل خم شدن یا بلند کردن بدن می شود را برای چند هفته پس از لامینکتومی محدود کنید. همچنین باید محل برش را تمیز و خشک نگه دارید. از پزشک خود در مورد دوش گرفتن و حمام کردن راهنمایی بخواهید. پزشک بخیه های شما را بعد از حدود دو هفته بر می دارد. شما باید از پروازهای طولانی با هواپیما یا ماشین سواری خودداری کنید زیرا می توانند منجر به لخته شدن خون در پاهای شما شوند. اگر مسافرت می کنید، هر ساعت یک بار بایستید و راه بروید. بهبودی بعد از لامینکتومی زمان بهبودی شما به میزان جراحی و وضعیت شخصی شما بستگی دارد. به طور کلی، این چیزی است که باید انتظار داشت: پس از یک لامینکتومی جزیی، معمولا می توانید در عرض چند روز تا چند هفته به فعالیت های سبک (کار روی میز و خانه داری سبک) بازگردید. اگر با لامینکتومی خود همجوشی ستون فقرات انجام داده اید، زمان بهبودی شما احتمالا طولانی تر و از دو تا چهار ماه خواهد بود. ممکن است پزشک شما بازگشت به فعالیت های کامل شامل بلند کردن و خم شدن را برای دو تا سه ماه توصیه نکند. به محض اعلام آمادگی پزشک، باید پیاده روی سبک را برای ورزش و تمرینات فیزیوتراپی شروع کنید. این به سرعت بهبودی شما کمک می کند. اکثر افرادی که تحت عمل لامینکتومی قرار می گیرند، علایم خود را کاهش می دهند. ممکن است تا حدود شش هفته یا بیشتر پس از لامینکتومی تشخیص ندهید که آیا جراحی باعث کاهش کمردرد شما شده است یا خیر. اگر لامینکتومی جزیی (ضعف فشار) انجام داده اید، ممکن است در عرض چند روز تا چند هفته به فعالیت های سبک تر مانند کار بی تحرک یا خانه داری بازگردید. با این حال، اگر یک عمل بزرگ دیگر همراه با لامینکتومی (مانند رفع فشار ستون فقرات) انجام داده اید، دوره بهبودی ممکن است از دو تا چهار ماه طولانی شود. ممکن است دو تا سه ماه نتوانید خم شوید و اکیدا مجاز به بلند کردن اجسام سنگین نیستید. لامینا چیست؟ لامینا ها صفحات صافی از استخوان هستند که از کناره های استخوان های گرد مهره ای منشا می گیرند و قسمت عقبی ستون فقرات را تشکیل می دهند. اعصاب مختلف و رگ های خونی کوچک از سوراخ های این ساختارها عبور می کنند. اختلال در قرارگیری لامینال اغلب باعث بی ثباتی ستون فقرات یا حرکت غیر طبیعی بین دو مهره می شود که می تواند باعث درد یا آسیب به نخاع و اعصاب شود. چه زمانی پزشک لامینکتومی را پیشنهاد می کند؟ اگر کمردرد یا پا درد، ضعف عضلانی، بی حسی یا اختلال مثانه یا روده دارید، پزشک ممکن است لامینکتومی را پیشنهاد کند. حتی ممکن است به دلیل فشردگی نخاع یا ریشه های عصبی به دلیل شرایط مختلف پزشکی مانند موارد زیر باشد: پزشک ممکن است در این شرایط لامینکتومی را توصیه می کند. تنگی ممکن است در این وضعیت به دلیل موارد زیر باشد: ضربه تومور (سرطانی یا غیرسرطانی) آسیب به دلیل افزایش سن رشد بیش از حد استخوان یا خار استخوان در طول فرآیند پیری در برخی افراد ممکن است منجر به فشار بر کانال نخاعی شود. بیشتر در اثر فشار بر ریشه های عصبی در پایه ستون فقرات، به ویژه در ناحیه کمر ایجاد می شود. این یک بیماری التهابی و پیشرونده است که منجر به جوش خوردن استخوان‌های ستون فقرات می‌شود و باعث سفتی و حالت خمیده می‌شود. اغلب غیر قابل درمان است. تخریب بالشتک بین دیسک‌های بین استخوان‌های ستون فقرات به دلیل افزایش سن است. ممکن است به مشکلات دیگری مانند بیرون زدگی دیسک، آرتروز ستون فقرات و تنگی نخاع کمک کند. اگر دیسک استخوان ستون فقرات شما در اثر فشار به دلیل حرکت یا آسیب ناگهانی آسیب دیده باشد، ممکن است به بیرون بیرون بزند یا حتی تحت فشار پاره شود. تحلیل استخوان ستون فقرات ناشی از افزایش سن و آسیب مداوم به عنوان استیوآرتریت ستون فقرات شناخته می شود. می تواند دیسک های ستون فقرات یا سطوح مفاصل را تحت تاثیر قرار دهد. هنگامی که این استخوان ها روی یکدیگر ساییده می شوند، رشد بیش از حد استخوان ممکن است ایجاد شود که طناب نخاعی را تحت فشار قرار دهد. این فشار می تواند باعث درد یا بی حسی شود که به سمت بازوها یا پاها تابیده می شود. شما کنترل روده یا مثانه خود را به طور کامل از دست داده اید. گزینه های درمانی غیرجراحی مانند دارو یا فیزیوتراپی و تزریق استرویید در بهبود یا تسکین علایم شما بی تاثیر هستند. علایم شما شدید هستند یا به طور چشمگیری بدتر می شوند مانند ضعف شدید عضلانی یا بی حسی که باعث مشکل در ایستادن و راه رفتن می شود. بعد از لامینکتومی چه انتظاری باید داشت؟ پس از لامینکتومی، باید انتظار داشته باشید که: معمولا باید چند روز در بیمارستان بمانید و در صورت عدم وجود مشکل دیگر از بیمارستان مرخص شوید. دو تا سه روز پس از جراحی می توانید بلافاصله راه بروید اما با احتیاط. شما می توانید ورزش کنید، اما فعالیت ها باید با احتیاط برای چندین هفته در حین بهبودی انجام شوند. برخی از افراد ممکن است پس از آن به فیزیوتراپی نیاز داشته باشند. اکثر افراد پس از لامینکتومی بهبود قابل توجهی در علایم بیماری خود تجربه می کنند، به ویژه کاهش بی حسی و تشعشع درد در پاها یا بازو. با این حال، اگر شما یک فرم تهاجمی خاص از داشته باشید، این مزایا ممکن است به مرور زمان از بین بروند. زیرا این روش آرتریت شما را درمان نمی کند. لامینکتومی چه خطرات و عوارضی دارد؟ لامینکتومی یک جراحی بزرگ با تشکیل بافت اسکار باقی مانده است. حتی ممکن است با عوارض بالقوه ای زیر همراه باشد: عفونت خون ریزی آسیب عصبی لخته شدن خون نشت مایع نخاعی سندرم پس از لامینکتومی (کمر درد مداوم پس از جراحی) سخن آخر لامینکتومی یکی از رایج ترین جراحی های کمر است که برای کمردرد انجام می شود. در این روش، جراح قسمت عقبی (لامینا) یک یا چند استخوان ستون فقرات (مهره) را برمی دارد. این جراحی با برداشتن لامینا، از بین بردن فشار روی نخاع یا ریشه های عصبی فضا ایجاد می کند. این جراحی ممکن است در موارد آسیب، تومور، بیرون زدگی دیسک (فتق دیسک) یا تنگی کانال انجام شود. هر گونه رشد بیش از حد استخوان و بافتی که روی اعصاب فشار می آورد ممکن است همزمان برداشته شود. این جراحی به عنوان یک جراحی رفع فشار شناخته می شود. بر اساس محل استخوان ستون فقرات سه نوع وجود دارد. زمانی که اجرا می شود در ناحیه گردن به عنوان لامینکتومی گردنی شناخته می شود. قسمت میانی کمر، به عنوان لامینکتومی قفسه سینه شناخته می شود. در قسمت پایین کمر، به عنوان لامینکتومی کمری شناخته می شود. برای بهبودی سریع، پزشک به شما پیشنهاد می‌کند تا چند روز پس از جراحی، پیاده‌روی سبک را شروع کرده و تحت نظر انجام دهید. پس از جراحی، کمردرد شما ممکن است شش هفته یا بیشتر طول بکشد تا بهبود یابد. بهبودی کامل پس از لامینکتومی به میزان جراحی، سلامت عمومی، هر گونه بیماری زمینه‌ای، تعداد بخش‌های درمان شده و وضعیت شما پس از جراحی بستگی دارد. بهبودی کامل پس از این جراحی ممکن است چند ماه طول بکشد.

( ARPKD ) یک بیماری ارثی نادر در است که در آن رشد کلیه ها و کبد غیرطبیعی است. با گذشت زمان، یکی از این اندام ها ممکن است از کار بیفتد. این وضعیت اغلب بلافاصله پس از تولد مشکلات جدی ایجاد می کند، اگرچه موارد کمتر شدید ممکن است تا زمانی که کودک بزرگتر شود آشکار نشود. زمان ایجاد این مشکلات و شدت آنها می تواند به طور قابل توجهی حتی بین اعضای خانواده مبتلا به این بیماری متفاوت باشد. اگرچه ARPKD نادر است، اما یکی از شایع ترین مشکلات کلیوی است که کودکان خردسال را تحت تاثیر قرار می دهد. تخمین زده می شود که از هر نوزاد یک نفر با این عارضه متولد می شود. هم پسران و هم دختران به یک اندازه تحت ت ثیر قرار می گیرند. بیماری کلیه پلی کیستیک اتوزومال مغلوب ( ARPKD ) یک بیماری ارثی است، به این معنی که از والدین به کودک منتقل می شود. ARPKD توسط یک جهش DNA (ناهنجاری) در ژنی به نام PKHD ایجاد می شود که پروتیینی به نام فیبروسیستین تولید می کند که ساختار آن را به کلیه می دهد. ژن معیوب PKHD مسیول کیسه های کوچک پر از مایع (کیست) و ایجاد بافت در کلیه ها است. در برخی موارد، ژن معیوب می‌تواند باعث بزرگ شدن و زخم شدن کبد یا گشاد شدن مجاری صفراوی (که مایع گوارشی به نام صفرا را تولید می‌کند) شود. ژن معیوب می تواند جریان خون در کبد را دشوار کند و مجاری صفراوی در برابر عفونت آسیب پذیرتر شوند. عیب ژنتیکی مسیول ARPKD معمولا توسط والدین به کودک منتقل می شود. فهرست محتوا ARPKD ناشی از یک نقص ژنتیکی است که رشد طبیعی کلیه ها و کبد را مختل می کند. به ویژه، رشد و توسعه لوله های کوچکی که کلیه ها را تشکیل می دهند تحت ت ثیر قرار می گیرد و باعث ایجاد برآمدگی و کیست (کیسه های پر از مایع) در آنها می شود. با گذشت زمان، کیست ها باعث بزرگ شدن و زخم شدن کلیه ها (فیبروز) می شوند و در نتیجه عملکرد کلی کلیه ها بدتر می شود. مشکلات مشابه لوله های کوچک (مجرای صفراوی) را نیز تحت ت ثیر قرار می دهد که به مایع گوارشی به نام صفرا اجازه می دهد تا از کبد خارج شود. مجاری صفراوی ممکن است به طور غیر طبیعی رشد کنند و کیست ها در داخل آنها رشد کنند. کبد نیز می تواند به مرور زمان دچار زخم شود. ARPKD ناشی از یک تغییر ژنتیکی در ژن PKHD است که در بیشتر موارد توسط والدین به کودک منتقل می شود. اگر هر دو والدین دارای یک نسخه معیوب از این ژن باشند، از احتمال دارد که کودک به ARPKD مبتلا شود. روش ارثی ARPKD با یک نوع شایع تر بیماری کلیوی به نام بیماری کلیه پلی کیستیک اتوزومال غالب ( ADPKD ) متفاوت است، که معمولا تا بزرگسالی باعث کاهش قابل توجه عملکرد کلیه نمی شود. ADPKD می تواند ارثی باشد اگر فقط یکی از والدین ناقل یکی از خطاهای ژنتیکی مسیول این بیماری باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم بیماری کلیه پلی کیستیک اتوزومال مغلوب ( ARPKD ) حتی در یک خانواده می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. با این حال، به طور کلی، علایم اصلی ARPKD بسته به زمانی که شرایط برای اولین بار آشکار می شود، متفاوت است. در بسیاری از موارد، علایم بالقوه ARPKD را می توان قبل از تولد در طی اسکن های معمول اولتراسوند شناسایی کرد. اگر کودک شما این بیماری را دارد، سونوگرافی ممکن است نشان دهد: ریه های آنها رشد نکرده اند. آنها کلیه های بزرگ شده دارند. کمبود مایع آمنیوتیک اطراف کودک شما وجود دارد. هنگامی که کودک شما متولد می شود، ممکن است علایم واضح تری وجود داشته باشد که نشان می دهد ARPKD دارد، مانند: شکم ملتهب (شکم) ناشی از بزرگ شدن کلیه ها مشکلات تنفسی قابل توجه. این به دلیل رشد ناکافی ریه ها است. سندرم پاتر که در آن منجر به تغییر شکل اندام ها، صورت و گوش ها می شود. سندرم پاتر در موارد شدید ARPKD احتمال دارد. ریه های توسعه نیافته بزرگترین مشکل بلافاصله پس از تولد است و اغلب به کمک تنفس با دستگاه تنفس مصنوعی نیاز است. ونتیلاتور دستگاهی است که هوا را به داخل و خارج از ریه ها حرکت می دهد. مت سفانه، حتی با درمان، حدود نوزاد از هر نوزاد مبتلا به ARPKD که بلافاصله پس از تولد دچار مشکلات تنفسی می شوند، طی چند هفته یا چند ماه می میرند. اگر نوزادی از این مرحله جان سالم به در ببرد، شانس زنده ماندن طولانی مدت بسیار بهتر است و حدود درصد از کسانی که از این مراحل اولیه جان سالم به در می برند، سال زنده می مانند. اما حدود یک سوم این کودکان برای نارسایی کلیه نیاز به درمان خواهند داشت. ARPKD معمولا در نوزادان و کودکان بزرگتر کمتر جدی است، اگرچه این وضعیت همچنان می تواند طیف گسترده ای از مشکلات جدی را ایجاد کند. برخی از مشکلات اصلی نوزادان و کودکان مبتلا به ARPKD در زیر توضیح داده شده است. فشار خون بالایک مشکل رایج برای کودکان مبتلا به ARPKD است. اگر کودک شما فشار خون بالا دارد، معمولا باید برای کاهش فشار خون و جلوگیری از آسیب طولانی مدت به قلب و عروق خونی خود دارو مصرف کند. برای کودکان مبتلا به ARPKD ، تعدادی از مشکلات بر روی کبد نیز می تواند ایجاد شود. برای مثال، لوله‌های کوچکی به نام مجاری صفراوی که به مایع گوارشی به نام صفرا اجازه می‌دهند از کبد خارج شود، ممکن است به‌طور غیرطبیعی رشد کنند و کیست‌ها در داخل آن‌ها رشد کنند. با گذشت زمان، کبد همچنین می تواند به فیبروز، فرآیندی شبیه به جای زخم، مبتلا شود. فیبروز جریان خون را از طریق کبد محدود می کند و فشار را در رگ های خونی ظریف آن افزایش می دهد (فشار خون پورتال) هنگامی که این اتفاق می افتد، خون از کبد عبور می کند و به داخل سیاهرگ ها منحرف می شود. سپس این وریدها به ویژه در قسمت تحتانی روده (مری) ملتهب می شوند. اگر وریدها خیلی بزرگ شوند ممکن است خونریزی کنند. فشار خون پورتال همچنین خون را به طحال هدایت می کند و باعث بزرگ شدن آن می شود. این می تواند بر عملکرد طبیعی طحال مانند حذف سلول های خونی قدیمی یا آسیب دیده از خون ت ثیر بگذارد. طحال بزرگ شده ممکن است تعداد زیادی از این سلول ها، از جمله پلاکت ها را حذف کند، که می تواند خطر خونریزی داخلی را به ویژه از هر واریس ایجاد شده افزایش دهد. پلاکت ها سلول های ریزی هستند که در صورت آسیب دیدن رگ خون باعث ضخیم شدن (لخته شدن) خون می شوند. خونریزی داخلی می تواند سریع و شدید باشد و باعث شود کودک شما استفراغ خونی کند یا مدفوع بسیار تیره یا قیر مانند دفع کند. در ARPKD ، لوله‌های کوچک که کلیه‌ها را تشکیل می‌دهند، می‌توانند به‌طور غیرطبیعی رشد کنند و باعث ایجاد برآمدگی و کیسه‌های پر از مایع به نام کیست در آنها شوند. لوله ها در تنظیم مقدار آب در بدن مهم هستند. لوله ها در ARPKD مختل می شود، به همین دلیل است که کودکان کم سن مقادیر زیادی مایع بدن را به عنوان ادرار از دست می دهند. ادرار بیش از حد می تواند منجر به: پلی دیپسی یا تشنگی مفرط و طولانی مدت پلی اوری جایی که کودک شما نیاز به ادرار مکرر دارد و ممکن است رختخواب را خیس کند. این علایم خطر کم آبی بدن را افزایش می دهد، به ویژه اگر کودک دارای دمای بالا، استفراغ یا اسهال باشد. علایم و نشانه های می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد سرگیجه خشکی دهان و لب فرورفتگی چشم ها اگر فکر می کنید کودکتان ممکن است دچار کم آبی شود، با مشورت کنید، زیرا درمان های منظم کم آبی بدن، از جمله درمان های آبرسانی خوراکی مانند دیورالیت، ممکن است برای او مناسب باشد. کودک شما ممکن است در تغذیه با مشکل مواجه باشد زیرا کلیه های بزرگ شده بیشتر فضای شکم او را اشغال می کند. آنها ممکن است بعد از غذا خوردن استفراغ کنند، و فقط بتوانند در یک زمان مقدار کمی غذا بخورند. اگر این منجر به سوءتغذیه شود، ممکن است لازم باشد کودک شما از طریق لوله ای که از طریق بینی یا شکم وارد معده می شود، تغذیه شود. برخی از کودکان مبتلا به ARPKD با سرعت طبیعی رشد نمی کنند. پزشکان به این رشد متزلزل یا عدم رشد می گویند و معمولا به دلیل ترکیبی از عوامل ایجاد می شود. کودکان مبتلا به ARPKD معمولا تحت مراقبت یک متخصص تغذیه هستند، که ممکن است رژیم غذایی پر کالری و پروتیین بالا را برای افزایش وزن توصیه کند. برخی از کودکان نیز ممکن است نیاز به تغذیه از طریق لوله در صورت داشتن مشکلات تغذیه داشته باشند. اکثر افراد مبتلا به ARPKD مقدار قابل توجهی از عملکرد کلیه را از دست می دهند. از دست دادن عملکرد کلیه ناشی از آسیب کلیه، بیماری مزمن کلیه ( CKD ) نامیده می شود. CKD معمولا تا زمانی که به مرحله پیشرفته نرسد هیچ علامتی ایجاد نمی کند. پیشرفته ترین مرحله CKD به عنوان نارسایی کلیه یا مرحله نهایی بیماری کلیوی شناخته می شود. این زمانی اتفاق می افتد که کلیه ها تقریبا تمام توانایی خود را برای عملکرد از دست داده باشند. علایم نارسایی کلیه می تواند شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس خارش پوست احساس بیماری اشتهای ضعیف و کاهش وزن التهاب مچ پا، پا یا دست (ادم) افزایش نیاز به ادرار کردن، به ویژه در شب (شب ادراری) اکثر کودکان مبتلا به ARPKD در سن تا سالگی دچار نارسایی کلیه می شوند. آنها به پیوند کلیه یا دیالیز نیاز دارند که در آن از دستگاهی برای تکرار بسیاری از عملکردهای کلیه استفاده می شود. این وبسایت : www . nhs . uk / conditions / autosomal - recessive - polycystic - kidney - disease - arpkd /

می تواند دلایل متعددی داشته باشد و منجر به انواع دیگر درد در بدن شود. بسته به علت اصلی درد می تواند احساس تیز، کسل کننده، سوزش یا تابش داشته باشد. این مقاله مروری بر علل احتمالی درد کمر و کشاله ران در زنان، همراه با تشخیص، درمان و نحوه جلوگیری از آن ارایه می دهد. دلایل اصلی درد کمر و کشاله ران در زنان به دو دسته زیر تقسیم می شوند: این عوامل بر نحوه حرکت ماهیچه ها، رباط ها، مفاصل و استخوان ها ت ثیر می گذارد. علل می تواند مربوط به شرایط مزمن یا عفونت های حاد باشد. علاوه بر دلایل فوق الذکر، استفاده مکرر و الگوهای حرکتی مکرر می تواند منجر به آسیب بیش از حد به ماهیچه ها، رباط ها و مفاصل شود. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: بلند کردن اجسام سنگین برای کار یا هر حرکتی که به طور مرتب تکرار می شود. تمرینات و فعالیتهای بدنی، مانند تنیس یا گلف، که نیاز به چرخش و خم شدن مکرر بدن در جهت های یکسان دارد. تروما همچنین می تواند منجر به درد کمر و کشاله ران شود. تروما می تواند ناشی از موارد زیر باشد: سقوط حوادث ورزشی تصادفات اتومبیل تروما یا آسیب دیدگی می تواند منجر به صدمات حاد و مزمن به بدن مانند کشیدگی عضلات یا شکستگی استخوان شود. بسته به نوع ضربه، زمان بهبود و درمان مورد نیاز می تواند متفاوت باشد. هم استفاده بیش از حد و هم صدمات ناشی از ضربه به ناحیه کمر یا کشاله ران می تواند منجر به ضعف در پاها، بی حسی، درد، سفتی و یا احساس خارش شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش دامنه حرکت و عدم تحرک در ماهیچه ها و مفاصل با گذشت زمان می تواند باعث ناراحتی و درد شود. دلایل این امر عبارتند از: نشستن طولانی مدت قرار گرفتن طولانی مدت در یک وضعیت یکسان (مانند کسی که در بستر است) بیمار این نوع درد اغلب احساس کسالت، درد و سفتی می کند. همچنین می تواند منجر به اسپاسم عضلانی شود که با قسمت های کوتاه درد شدید مشخص می شود. وضعیت شما در حالت نشسته، ایستاده و راه رفتن بر دامنه حرکتی شما ت ثیر می گذارد. حتی می تواند اعصاب و خون رسانی به ناحیه کمر و کشاله ران شما را تحت تاثیر قرار دهد. وضعیت بد طولانی مدت می تواند به کمردرد و کشیدگی عضلات منجر شود. ناراحتی ناشی از وضعیت بدن نیز می تواند احساس درد و سفتی ایجاد کند و منجر به دوره های کوتاه مدت درد شدید شود. و فشار بر اعصاب، در اثر فشار وارد شده به عصب از ماهیچه، استخوان یا تاندون های اطراف ایجاد می شود. این احساس مانند یک درد شدید، سوزاننده یا ساطع کننده در طول مسیر عصب بروز پیدا می کدن. التهابی است که منجر به تورم، سفتی، درد و تجزیه غضروف می شود و مفاصل را محکم می کند. آرتروز مفصل ران باعث درد کشاله ران و گاهی اوقات، کمردرد می شود که هنگام ایستادن یا راه رفتن برای مدت زمان طولانی شدیدتر می شود. مفاصل ساکروایلیاک، ستون فقرات و لگن را به هم متصل می کنند. وقتی این مفاصل بیش از حد یا خیلی کم حرکت می کنند، باعث اختلال در عملکرد مفصل ساکروایلیاک می شود. حتی ممکن است منجر به لگن ناپایدار، درد، تورم و احساس سوزش در ناحیه کمر و کشاله ران می شود. سنگ های کلیه در اثر تجمع مواد معدنی و نمک ها ایجاد می شوند. آنها در کلیه های شما یک توپ سنگی سخت ایجاد می کند. وقتی شروع به حرکت از کلیه به مثانه می کند، معمولا دردناک می شود. این باعث درد شدید کمر و پهلو و تابش درد به کشاله ران خواهد شد. همچنین علایم دیگری مانند تغییر رنگ ادرار، درد هنگام ادرار، تهوع و استفراغ را ایجاد می کند. پانکراتیت، التهاب لوزالمعده است و یکی از علایم آن درد شکمی است که به پشت سرایت می کند. این وضعیت می تواند ناشی از سنگ های صفراوی، الکل یا عفونت باشد. درد پانکراتیت در حین و بعد از غذا بدتر می شود. سایر علایم پانکراتیت شامل تهوع، استفراغ و تب است. عفونت در اندام های تناسلی زنان، که به معروف است، معمولا زمانی رخ می دهد که باکتری های مقاربتی از طریق واژن، رحم، لوله های فالوپ یا تخمدان پخش می شوند. علایم شامل درد در ناحیه زیر شکم یا کشاله ران، تب، درد هنگام رابطه جنسی، خونریزی بین پریودها و ترشحات واژن است. عفونت های دستگاه ادراری و عفونت کلیه ها یکی دیگر از علل درد کمر و کشاله ران در زنان است. آنها همچنین باعث تب، میل مکرر به ادرار و ادرار دردناک می شوند. یک کیسه جامد و یا پر از مایع بر روی سطح و یا در داخل یک تخمدان است. کیست های کوچک تخمدان بعید است باعث درد شوند. کیست های بزرگ تخمدان یا آنهایی که پاره می شوند می توانند باعث درد شوند که از ناراحتی خفیف تا درد حاد شدید متغیر است. درد می تواند در طول چرخه قاعدگی یا رابطه جنسی یا به طور حاد در پشت، لگن یا پایین شکم ایجاد شود. فتق در ناحیه کشاله ران به عنوان نامیده می شود. این شامل بافت نرم، اغلب قسمتی از روده است که از طریق عضلات ضعیف کشاله ران فشار می آورد. این باعث درد در شکم، کمر یا لگن، به ویژه هنگام خم شدن یا بلند کردن اجسام سنگین می شود. برخی از عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا یا سوزاک می توانند باعث ایجاد درد در ناحیه کمر و کشاله ران شوند. سایر علایم می تواند شامل ادرار دردناک، ترشحات واژن، درد در حین مقاربت و خونریزی بین پریودها باشد. عفونت قارچی رشد بیش از حد قارچ کاندیدیازیس است. این یک عفونت شایع واژن است که علایم آن شامل خارش، تورم، سوزش و درد در لگن است. غدد لنفاوی هم در ناحیه داخلی و هم خارج ایلیاک در لگن قرار دارند. اندازه آنها می تواند به دلایل زیادی از جمله عفونت، آسیب و در موارد نادر سرطان افزایش یابد. علایم بزرگ شدن غدد لنفاوی شامل درد، تورم، قرمزی و سوزش پوست و تب است. اگر درد شما ناشی از کشیدگی عضلات، پیچ خوردگی جزیی مفصل یا استفاده بیش از حد است، درد باید با استراحت برطرف شود و بدون کمک پزشکی بهبود یابد. اگر دردهای مزمن یا غیرمعمول کمر و کشاله ران را تجربه می کنید، پزشک مراقبت های اولیه می تواند به شما در تعیین علت درد کمک کند یا شما را به متخصص ارجاع دهد. کمردرد و کشاله ران در زنان علامتی است که ممکن است دلایل احتمالی زیادی داشته باشد، بنابراین برای تشخیص مناسب حتما به پزشک مراجعه کنید. اگر درد شما شدید، ناگهانی و یا هر یک از علایم زیر را دارید، فورا به اورژانس یا مراقبت های فوری مراجعه کنید. تهوع و استفراغ تب تنفس سریع یا ضربان قلب ضعف سرگیجه یا ضعف بسته به علت درد شما، پزشک ممکن است با معاینه فیزیکی و پرسیدن سوالاتی در مورد وضعیت شما، آن را تشخیص دهد. حتی احتمال دارد تشخیص علت درد شما به آزمایش های دیگری نیاز باشد، مانند: تصویربرداری اشعه ایکس، MRI و غیره آزمایش خون درمان درد شما بستگی به علت اصلی آن دارد. پس از تشخیص، برنامه درمانی شما تعیین و مشخص می شود. یک برنامه درمانی موثر احتمالا شامل ترکیبی از گزینه های زیر خواهد بود. در مورد صدمات ناشی از کشیدگی عضلات، پیچ خوردگی مفاصل، استفاده بیش از حد و ضربه های کوچکتر، درد اغلب با استراحت، استفاده از کیسه های یخ و مسکن های بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن برطرف می شود. تمریناتی برای بهبود وضعیت بدن، توجه به فرم خود هنگام بلند کردن اجسام و کشش می تواند به مدیریت درد کمک کند و قدرت شما را در اطراف آسیب افزایش می دهد. از داروهای مختلف می توان برای درمان کمردرد و کشاله ران استفاده کرد. اگر درد شما ناشی از عفونت است، داروهایی برای از بین بردن عفونت و رفع علایم بیماری تجویز می شود، از جمله: ضد قارچ ها آنتی بیوتیک ها داروهای ضد ویروسی همچنین ممکن است داروهایی توسط پزشک تجویز شود که به کنترل درد شما کمک کند، از جمله: استروییدها داروهای ضد درد شل کننده های عضلانی دارویی برای کاهش درد عصبی در صورت بروز درد کمر و ران در زنان همکاری با فیزیوتراپ به رفع مشکلات زیر کمک می کند: حالت بدن راه رفتن کاهش تحرک استحکام قدرت بسته به شرایط شما، فیزیوتراپ می تواند با کمک به اصلاح مشکلات یا بهبود وضعیت، درد شما را کاهش داده یا برطرف کند. یک فیزیوتراپیست تمریناتی را برای افزایش و حفظ قدرت، دامنه حرکتی و انعطاف پذیری شما ارایه می دهد. درمان کف لگن، نوعی فیزیوتراپی است که بر عضلات، رباط ها و بافت های همبند در لگن تمرکز دارد. به تسکین درد، کاهش ضعف و اختلال عملکرد در ناحیه کف لگن کمک می کند. یک فیزیوتراپیست در مورد برنامه درمانی کف لگن شما تصمیم می گیرد تا به قدرت و دامنه حرکتی عضلات لگن شما کمک کند. متخصصین کایروپراکتیک برای تنظیم مجدد مفاصل ستون فقرات، تنظیمات ستون فقرات و لگن را ارایه می دهند. نشان داده شده است که تنظیمات ارایه شده توسط یک متخصص کایروپراکتیک به کاهش درد کمر و لگن کمک می کند. برخی از شرایط و علل مربوط به کمر درد و در ران زنان شدیدتر هستند و ممکن است نیاز به جراحی برای از بین بردن عفونت داشته باشد. کیست های تخمدان، فتق و سایر عفونت ها گاهی نیاز به جراحی فوری برای برداشتن بافت آلوده یا ناسالم (مانند پارگی کیست تخمدان یا آپاندیسیت) دارند. همچنین، جراحی های ضروری که فوری نیستند، گاهی پزشکان توصیه می کنند، مانند: ترمیم فتق غیر فوری تعویض مفصل ران برای رفع درد آرتروز برداشتن کیسه صفرا برای جلوگیری از عود پانکراتیت نمی توان از همه شرایط و بیماری هایی که باعث درد کمر و کشاله ران در زنان می شود جلوگیری کرد. با این حال، در برخی شرایط، با تغییر شیوه زندگی می توان خطر درد را کاهش داد. برای جلوگیری از درد کمر و کشاله ران، موارد زیر را در نظر بگیرید: کشش روزانه حفظ وزن مناسب هیدراته ماندن و رژیم غذایی متعادل فعالیت روزانه مانند پیاده روی، شنا، یوگا، دوچرخه سواری و تمرینات قدرتی در صورت داشتن هرگونه سوال در مورد علایمی که تجربه می کنید، در طول معاینات منظم از پزشک خود در مورد آن سوال کنید. تشخیص با رسیدگی زودهنگام به این بیماری می تواند به جلوگیری از درد شدید و مزمن کمک کند.

، که به آن Pubalgia ورزشی نیز گفته می شود، یک آسیب بافت نرم است که در ناحیه کشاله ران ایجاد می شود. این اصطلاح به کشیدگی یا پارگی در هر بافت نرم مانند عضلات، تاندون ها یا رباط ها در ناحیه کشاله ران اشاره دارد. بیشتر در ورزش هایی رخ می دهد که نیاز به تغییر جهت ناگهانی یا حرکات پیچشی دارند. ورزش می تواند برای بدن با عوارضی همراه باشد، در فعالیت شدید ممکن است ماهیچه ها و مفاصل را بیش از حد تحت فشار قرار دهد. آسیب های کشاله ران، از جمله این اختلالات بیشتر در ورزش های رقابتی که نیاز به حرکات پیچشی سریع و پیچشی سریع دارند، مانند فوتبال و هاکی رخ می دهد. در این مقاله، ما این اختلالات را با جزییات بیشتر، از جمله محل وقوع و علل، علایم، تشخیص، درمان و پیشگیری آنها، مورد بحث قرار می دهیم. این اختلال آسیب بافت نرم در قسمت تحتانی شکم، لگن، و یا کشاله ران است. بسیاری از افراد ممکن است با استفاده از اصطلاحات مختلف دیگر از جمله پابالژی ورزشی، کشاله ران ورزشکار، فتق ورزشکار، کشاله ران گیلمور و فتق اولیه به آن اشاره کنند. اگرچه در بسیاری از نامهای این آسیب به فتق اشاره شده است، اما در واقع یک آسیب متفاوت است. این اختلال علایم مشابهی فتق دارد و در همان ناحیه رخ می دهد، اما تفاوت هایی را هم دارد. فتق اینگوینال زمانی رخ می دهد که بافتی مانند روده از نقطه ضعیف کانال اینگوینال بیرون زده است. فتق ورزشی آسیب بافت نرم در ناحیه شکم و کشاله ران است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر این، فتق اینگوینال دارای برآمدگی در کشاله ران است، در حالی که هیچ برجستگی واضحی یا فتق واقعی در این اختلالات وجود ندارد. همین می تواند تشخیص آن را دشوار کند. با این حال، اگرچه این اختلال یک فتق کامل نیست، اما ممکن است به فتق دیگری منجر شود. این اختلالات در ناحیه لگن، پایین شکم یا کشاله ران رخ می دهد. این بیماری بیشتر بر بافت های نرم که عضلات مورب یا ران را به استخوان ناحیه تناسلی متصل می کنند، ت ثیر می گذارد. اگر بر اثر انقباضات شدید یا پیچش های ناگهانی هنگام انجام ورزش در این بافت ها فشار وارد شود، این نیرو می تواند منجر به آسیب به این بافت ها شود که ممکن است منجر به این اختلال شود. به طور معمول، فتق ورزشی در نتیجه فعالیت بدنی است که با پیچ و تاب های ناگهانی همراه است رخ می دهد. این وضعیت ممکن است باعث پارگی در بافت نرم زیر شکم یا کشاله ران شود. به عنوان مثال، آنها بیشتر در ورزش های شدید مانند هاکی روی یخ، فوتبال، کشتی و فوتبال رخ می دهند. فتق های ورزشی معمولا مردان جوانتری را که به طور فعال در ورزش شرکت می کنند، تحت ت ثیر قرار می دهد. کارشناسان معتقدند آنها لگن باریک تری نسبت به زنان دارند. فتق های ورزشی نیز در زنان رخ می دهد، اما کمتر دیده می شود. در کودکان و بزرگسالان نسبتا نادر است. اگرچه این آسیب ها در بین افرادی که به طور فعال در ورزش فعالیت می کنند شایع تر است. اما کسانی که این ورزش ها را انجام نمی دهند ممکن است این وضعیت را تجربه کنند. علایم فتق ورزشی فتق ورزشی معمولا باعث ایجاد درد در هنگام ورزش می شود که با استراحت کاهش می یابد. اگر ناشی از آسیب حاد باشد، برخی از افراد ممکن است در طول پارگی اولیه احساس درد ناگهانی و شدید کنند. سپس احتمال دارد این ناحیه به لمس حساس شود. آسیب بدون درمان، ممکن است منجر به ناتوانی درد شود که می تواند مانع از فعالیت مجدد افراد شود. فتق ورزشی باعث ایجاد برجستگی قابل مشاهده در ناحیه کشاله ران نمی شود. با این حال، ممکن است یک فتق ورزشی به یک ناحیه اینگوینال تبدیل شود. پزشک معمولا با پرسش از فرد در مورد علایم و نحوه وقوع آسیب مشکوک، تشخیص را آغاز می کند. آنها همچنین یک معاینه بدنی را انجام می دهند، در طی آن ممکن است ناحیه کشاله ران را معاینه کنند تا هرگونه علل اصلی مربوط به حساسیت بررسی شود. حتی احتمال دارد که از فرد بخواهند حرکات خاصی را انجام دهد تا ببیند آیا دردی ایجاد می کند یا خیر. پزشک احتمالا آزمایشات تصویربرداری را برای ت یید تشخیص فتق ورزشی و تمایز آن با سایر شرایط احتمالی تجویز می کند. آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل موارد زیر باشد: اشعه ایکس اسکن اسکن استخوان فتق ورزشی دردناک می تواند توانایی فرد را برای عملکرد و ادامه فعالیت های ورزشی محدود کند. درمان سریع تضمین می کند که آنها می توانند به روال عادی خود بازگردند. خطر ابتلا به فتق های مکرر یا عوارض بعدی مانند ایجاد فتق اینگوینال را کاهش می دهد. مشکل دیواره شکم در افرادی که فتق ورزشی دارند، مسیله قدرت عضلانی نیست. فتق ورزشی در ناحیه قسمت بزرگ و ضخیم ماهیچه ایجاد نمی شود. بلکه دیواره شکم در یک ناحیه خاص بسیار نازک است و باعث ایجاد فتق می شود. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد: این داروها می توانند تورم و درد ناشی از فتق ورزشی را کاهش دهند. استراحت می تواند به روند بهبود کمک کند. این دوره استراحت باید حداقل یک هفته طول بکشد. استفاده از یخ می تواند به تسکین درد و تورم کمک کند. اگر درد همچنان ادامه داشت و با استراحت بهبود نیافت، پزشک ممکن است این گزینه درمانی را پیشنهاد دهد. تمرینات قدرتی و تمرینات انعطاف پذیری باعث تقویت ماهیچه های ضعیف شده و می تواند به جلوگیری از فتق ورزشی دیگر کمک کند. پزشکان معمولا ترکیبی از این درمان ها را توصیه می کنند. اکثر مردم می توانند انتظار داشته باشند که طی - هفته به سطح طبیعی فعالیت بدنی خود بازگردند. با این حال، برخی از افرادی که با این درمان ها بهبودی نمی بینند، ممکن است مجبور به جراحی برای ترمیم بافت های پاره شده شوند. پزشک با یک فرد همکاری می کند تا برنامه توانبخشی را پس از عمل جراحی یا مدت زمان طولانی ورزش انجام دهد. یک برنامه توانبخشی برای کسانی که از فتق ورزشی بهبود پیدا کرده به طور معمول باعث تسکین درد، بهبود قدرت، بازیابی دامنه حرکتی و استراحت کافی می شود. بررسی ها نشان می دهد تمرینات قدرتی ممکن است در سرعت بازگشت فرد به فعالیت های ورزشی منظم نقش داشته باشد. یافته ها نشان داد که تمرینات تعادل به ورزشکاران کمک می کند تا سریعتر از برنامه توانبخشی غیر اختصاصی به سطح کامل فعالیت خود بازگردند. با این حال، این مطالعه فقط تعداد کمی از شرکت کنندگان را شامل شد. همیشه نمی توان از پیشگیری کرد. با این حال، مردم می توانند احتمال بروز فتق ورزشی را با راهکارهای زیر کاهش دهند: بهبود انعطاف پذیری انجام منظم تمرینات ثبات مرکزی بهبود ثبات لگن با تمرینات تقویت مفصل ران و ساق پا فتق های ورزشی فقط بر ورزشکاران ت ثیر نمی گذارد. افرادی که تمرینات ورزشی یا روتین خود را شروع می کنند باید به گرم کردن قبل از ورزش توجه داشته باشند. گرم کردن قبل از انجام فعالیت بدنی نیز ضروری است. تشخیص صحیح درد کشاله ران در یک ورزشکار به چالشی برای پزشکان و ورزشکاران تبدیل شده است. تا چندی پیش، بیشتر دردهای کشاله ران در یک ورزشکار به عنوان کشیدگی ماهیچه تشخیص داده می شد. طی چند دهه گذشته، تحقیقات قابل توجهی منبع درد کشاله ران را مورد بررسی قرار داده است و انواع شرایط ناشی از آسیب عضلانی، آسیب غضروف، مشکلات عصبی و شرایط اورولوژیکی همه می توانند علایم مشابهی را ایجاد کنند. یک مشکل بسیار دشوار برای تشخیص، فتق ورزشی است. فتق ورزشی، که بسیاری از نام های دیگر نیز دارد، صدمه ای است که در بافت نرم قسمت تحتانی شکم یا کشاله ران ایجاد می شود. این اصطلاح یک نام اشتباه است، زیرا فتق ورزشی یک نوع فتق نیست بلکه یک آسیب ناشی از فشار یا بیش از حد است که باعث ضعف در این زمینه می شود. افرادی که ورزش های زیادی را شامل دویدن و پیچیدن ناگهانی انجام می دهند، مانند فوتبال یا هاکی، بیشتر در معرض این آسیب هستند. فتق ورزشی اغلب دردناک است و برای التیام نیاز به استراحت و درمان دارد. در برخی از افراد، فتق ورزشی می تواند به یک مشکل مزمن تبدیل شود که نیاز به جراحی دارد. انجام تمرینات تقویتی اصلی ممکن است به کاهش احتمال بروز فتق های ورزشی کمک کند. فتق ورزشی زمانی رخ می دهد که ماهیچه ها یا تاندون های دیواره پایین شکم ضعیف شوند. این قسمت از شکم همان ناحیه ای است که در آن فتق اینگوینال ایجاد می شود که به آن کانال اینگوینال می گویند. هنگامی که فتق اینگوینال رخ می دهد، ضعف کافی دیواره شکم وجود دارد که باعث می شود یک کیسه، فتق، احساس شود. در مورد فتق ورزشی، مشکل به دلیل ضعیف شدن ماهیچه های دیواره شکم است، اما فتق قابل مشاهده وجود ندارد. کانال اینگوینال ناحیه ای در قسمت پایین شکم، درست بالای کشاله ران است. این کانال با درج عضلات و تاندون های شکمی و همچنین چندین رباط تشکیل می شود. درون کانال اینگوینال طناب اسپرماتیک (در مردان) یا رباط گرد (در زنان) حرکت می کند. این ناحیه از شکم مستعد ضعیف شدن دیواره شکم است. حتی اجازه می دهد تا یک برآمدگی یا فتق ایجاد شود.

آکرومگالی در اصل سندرم های ترشح بیش از حد هورمون رشد هستند که تقریبا همیشه به دلیل آدنوم هیپوفیز ایجاد می شوند. نیز در اثر ترشح بیش از حد هورمون رشد ایجاد می شود. اما در آکرومگالی، اعضای صورت است که بیش از حد رشد می کنند. تشخیص این اختلالات بالینی است و با روش های اشعه ایکس جمجمه و دست و با اندازه گیری سطح هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین انجام می شود. درمان این اختلال شامل حذف یا تخریب آدنوم (که علت اصلی بروز این بیماری است) و گاهی نیز سایر روش های درمانی است. غول پیکری یک بیماری نادر است که باعث رشد غیرطبیعی اندام ها در کودکان می شود. رشد ناشی از ژیگانتیسم از نظر ارتفاع و قد بسیار قابل توجه است. از طرفی هم، رشد عرضی بدن نیز تحت ت ثیر این بیماری قرار می گیرد. این اختلال زمانی که غده هیپوفیز فرزند شما هورمون رشد بیش از حدی تولید کند، رخ می دهد. این هورمون به سوماتوتروپین نیز معروف است. تشخیص زودهنگام این اختلال، برای افزایش احتمال درمان آن، بسیار مهم است. درمان زودهنگام این اختلال می تواند تغییراتی را که ممکن است باعث بزرگ شدن بیش از حد طبیعی فرزند شما شود، متوقف یا کندتر کند. با این حال، تشخیص این اختلال برای والدین دشوار است. علایم غول پیکری یا ژیگانتیسم ممکن است در ابتدای رشد طبیعی دوران کودکی، امری عادی به نظر برسد. همین موضوع تشخیص آن را دشوار می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تومورهای ایجاد شده در غده هیپوفیز تقریبا همیشه علت اصلی بروز غول پیکری محسوب می شوند. غده هیپوفیز به اندازه یک نخود بوده و در قاعده مغز شما قرار دارد. این غده هورمون های کنترل کننده عملکردهای بدن شما را تولید می کند. برخی از وظایف انجام شده توسط غده هیپوفیز، عبارت اند از: رشد جنسی رشد متابولیسم کنترل دمای بدن مدیریت تولید ادرار وقتی توموری روی غده هیپوفیز رشد می کند، غده به مراتب بیشتر از نیاز بدن، هورمون رشد تولید می کند. همین موضوع می تواند باعث بروز ژیگانتیسم یا غول پیکری در افراد شود. البته برخی علل نادر نیز می توانند باعث بروز ژیگانتیسم یا غول پیکری شوند. برخی از علل نادر بروز ژیگانتیسم یا غول پیکری عبارت اند از: نوروفیبروماتوز یک بیماری ارثی است که باعث ایجاد تومور در سیستم عصبی می شود. سندرم مک کون آلبرایت باعث رشد غیر طبیعی بافت استخوانی، تغییر رنگ تکه هایی از پوست به قهوه ای روشن و ناهنجاری های غدد می شود. نیوپلازی غدد درون ریز نوع ( MEN ) یک اختلال ارثی است که باعث ایجاد تومور در غده هیپوفیز، پانکراس یا غدد پاراتیرویید می شود. کمپلکس کارنی یک بیماری ارثی است که باعث ایجاد تومورهای غیر سرطانی در بافت همبند، تومورهای غدد درون ریز سرطانی یا غیر سرطانی و لکه های تیره بر روی پوست می شود. اگر فرزند شما دچار غول پیکری یا ژیگانتیسم است، ممکن است متوجه شوید که آن ها بسیار بزرگتر از سایر کودکان هم سن خود به نظر می رسند. همچنین ممکن است برخی از قسمت های بدن آنها نسبت به سایر قسمتها بزرگتر باشد. علایم شایع اختلال ژیگانتیسم یا غول پیکری عبارت اند از: فک و پیشانی برجسته انگشتان بزرگ و ضخیم درشت بودن اعضای صورت دست ها و پاهای بسیار بزرگ همچنین کودکان مبتلا به ژیگانتیسم یا غول پیکری ممکن است بینی صاف و سر، لب یا زبان بزرگ تر از حد معمول داشته باشند. علایم اختلال ژیگانتیسم یا غول پیکری کودک شما ممکن است به اندازه تومور موجود در غده هیپوفیز بستگی داشته باشد. با رشد تومور، ممکن است این زایده بر اعصاب مغز فشار بیاورد. بسیاری از افراد بر‌اثر ابتلا به تومورهای این ناحیه دچار، مشکلات بینایی یا می شوند. علایم دیگر اختلال غول پیکری یا ژیگانتیسم ممکن است شامل موارد زیر باشد: ضعف ناشنوایی تعرق بیش از خد سایر اختلالات خواب سردردهای شدید یا مکرر تاخیر در بلوغ در دختران و پسران بروز قاعدگی های نامنظم در دختران اگر پزشک کودک شما به ابتلا فرزند تان به غول پیکری یا ژیگانتیسم مشکوک باشد، ممکن است انجام آزمایش خون را برای اندازه گیری سطح هورمون های رشد و فاکتور رشد شبه انسولین ( ، تجویز کند. این فاکتور رشد، هورمونی است که توسط کبد تولید می شود. همچنین ممکن است پزشک انجام آزمایش تحمل گلوکز خوراکی را نیز توصیه کند. در طول انجام آزمایش تحمل گلوکز خوراکی، کودک شما نوشیدنی خاصی حاوی گلوکز، که نوعی قند است، می نوشد. نمونه خون قبل و بعد از نوشیدن این محلول گلوکز دار توسط کودک، گرفته می شود. در بدن نرمال، سطح هورمون رشد پس از خوردن یا نوشیدن گلوکز کاهش می یابد. اگر سطح هورمون رشد فرزند شما قبل و پس از انجام این آزمایش یکسان باقی بماند، به این معنی است که بدن او بیش از حد هورمون رشد تولید می کند. این می تواند علت اصلی بروز ژیگانتیسم یا غول پیکری باشد. اگر آزمایش خون نشان دهنده ابتلا کودک به غول پیکری یا ژیگانتیسم باشد، فرزند شما نیاز به اسکن غده هیپوفیز دارد. پزشکان از این اسکن برای یافتن تومور و دیدن اندازه و موقعیت آن استفاده می کنند. بر اساس نظر پزشک، از روش های مختلفی برای تشخیص اختلال بیماران استفاده می شود. هدف از روش های مختلف درمان اختلال ژیگانتیسم یا غول پیکری این است که تولید هورمون رشد در کودک متوقف یا کند شود. برخی از روش های درمان این اختلال، عبارت اند از: در صورت بروز ژیگانتیسم در اثر وجود تومور، برداشتن تومور درمان ترجیحی برای رفع اختلال غول پیکری است. جراح با ایجاد برشی در بینی فرزند شما به تومور می رسد. ممکن است از میکروسکوپ یا دوربین های کوچک برای کمک به جراح در مشاهده تومور در غده استفاده شود. در بیشتر موارد، فرزند شما ممکن است بتواند روز بعد از عمل از بیمارستان به خانه بازگردد. در برخی موارد، جراحی ممکن است گزینه مناسبی برای درمان ژیگانتیسم نباشد. به عنوان مثال، اگر احتمال آسیب زیاد به یک رگ یا عصب بحرانی وجود داشته باشد، از روش جراحی استفاده نخواهد شد. اگر جراحی برای درمان این اختلال انجام نشود، پزشک کودک شما ممکن است دارو تجویز کند. تجویز این داروها به منظور کوچک کردن تومور یا توقف تولید هورمون رشد اضافی است. پزشک شما ممکن است از داروهای اکتریوتید یا لانریوتید برای جلوگیری از ترشح هورمون رشد استفاده کند. این داروها از هورمون دیگری تقلید می کنند که تولید هورمون رشد را متوقف می کند. این داروها معمولا ماهانه یکبار به صورت تزریق تجویز می شوند. بروموکریپتین و کابرگولین داروهایی هستند که می توانند برای کاهش سطح هورمون رشد استفاده شوند. این داروها معمولا به شکل قرص داده می شوند. این داروها ممکن است همراه با اکتروتید استفاده شوند. در شرایطی که این داروها مفید نیستند، ممکن است از داروهایی مانند داروی برای درمان اختلال ژیگانتیسم یا غول پیکری، روش پرتودرمانی ممکن است در هر مرحله از درمان مورد استفاده قرار گیرد. اما روش پرتو درمانی معمولا تنها در مواردی که جراحی در دسترس نباشد به عنوان درمان اولیه استفاده می شود. زمان تابش اشعه در درمان بیماران مبتلا به این اختلال در بین موسسات و کلینیک های گوناگون، متفاوت است. معمولا از تابش استریوتاکتیک، که حدود cGy GH cGy ) به هیپوفیز برسد. چنین درمانی خطر بیشتری برای آسیب عصب جمجمه و هیپوتالاموس دارد و فقط در چند مرکز در دسترس است. همچنین هیپوپیتوییتاریسم معمولا چندین سال پس از قرار گرفتن در معرض تابش ایجاد می شود. یک روش ترکیبی هم با جراحی و هم با پرتودرمانی برای بیماران مبتلا به درگیری پیش رونده خارج سلولی توسط تومور هیپوفیز و برای بیمارانی که کل تومور در آنها قابل برداشتن نیست، انجام‌می شود. در صورتی که پزشک تشخیص دهد که جراحی سنتی برای کودک شما امکان پذیر نیست، رادیو یک گزینه درمانی برای رفع این اختلال خواهد بود. "چاقوی گاما" مجموعه ای از پرتوهای تابشی بسیار متمرکز است. این پرتوها به بافت اطراف آسیب نمی رسانند، اما می توانند دوز قدرتمندی از اشعه را در نقطه ای که با هم ترکیب شده و به تومور برخورد می کنند، منتقل کنند. این دوز برای از بین بردن تومور کافی است. درمان با چاقو گاما ماه ها تا سال ها طول می کشد تا کاملا موثر واقع شود و نهایتا سطح هورمون رشد به حالت عادی برگردد. این روش به صورت سرپایی و با انجام می شود. تشخیص پزشک، تعیین کننده نوع عمل جراحی ایده آل برای کودک شما خواهد بود‌. با این حال، از آنجا که تابش در این نوع جراحی با چاقی، اختلالات یادگیری و مشکلات عاطفی در کودکان ارتباط دارد، معمولا فقط در مواردی که سایر گزینه های درمانی برای ژیگانتیسم یا غول پیکری موثر نباشند، از آن استفاده می شود. به گفته بیمارستان و مرکز درمانی سنت جوزف، درصد موارد ابتلا به ژیگانتیسم‌یا غول پیکری ناشی از شایع ترین نوع تومور هیپوفیز است که با جراحی درمان می شوند. اگر تومور بازگردد یا اگر نمی توان با خیال راحت و به شکل ایمن عمل جراحی را انجام داد، می توان از داروها برای کاهش علایم فرزند شما و اجازه دادن به آن ها برای داشتن زندگی طولانی و خوب استفاده کرد. با این حال معمولا با استفاده از روش های جراحی، می توان تا حد زیادی این اختلال را درمان کرد. پزشک روش درمان را تعیین خواهد کرد.

، به احساس درد در ناحیه زیر شکم خود، جایی که ساق پا با لگن مواجه می شود، اشاره دارد. در حالی که یک فشار عضلانی شایع ترین علت کشاله ران درد در بزرگسالان است، طیف گسترده ای از شرایط دیگر ممکن است به درد منجر شود. بسته به علت زمینه ای، درد کشاله ران می تواند خفیف یا شدید باشد، به تدریج یا ناگهانی ایجاد می شود و از نظر کیفیت متفاوت است. برای تعیین علت درد کشاله ران، پزشک معاینه فیزیکی جامعی را انجام داده و در صورت نیاز، آزمایش خون و/یا تصویربرداری را تجویز می کند. در نهایت، برنامه درمانی شما ممکن است از استراحت و کمپرس یخ گرفته تا موارد بیشتری مانند فیزیوتراپی یا جراحی متغیر باشد. شرایط بیضه، شکم، لگن و عصب به ندرت ممکن است باعث درد کشاله ران شود. کشیدگی کشاله ران معمولا در نتیجه آسیب ورزشی یا حرکت ناخوشایند مفصل ران ایجاد می شود که منجر به کشش یا پارگی عضلات داخلی ران می شود. معمولا درد کشاله ران کشنده شدید، شروع ناگهانی و علت درد مشخص است. علاوه بر درد، ممکن است فرد دچار گرفتگی عضلات داخلی ران و ضعف پا از ناحیه فشار شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فتق اینگوینال زمانی رخ می دهد که بافت چربی یا روده ها از ناحیه ضعیف یا پاره شده در داخل دیواره شکم بیرون می زند. گاهی اوقات، فتق اینگوینال هیچ علامتی ندارد. در صورت وجود علایم، افراد اغلب کشش در ناحیه کشاله ران و/یا درد کشاله ران در هنگام سرفه یا بلند کردن وسایل را احساس می کنند. همچنین ممکن است یک برجستگی قابل مشاهده در کشاله ران وجود داشته باشد. سنگ کلیه ممکن است هنگام عبور از مجاری ادراری باعث ایجاد امواج درد (قولنج کلیه) شود. درد می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. اغلب در ناحیه پهلو (بین دنده ها و باسن) یا پایین شکم رخ می دهد. در هر دو مورد، درد اغلب به سمت کشاله ران منتشر می شود. علاوه بر درد، ممکن است فرد در ادرار خود خون، تهوع یا استفراغ، درد هنگام ادرار را تجربه کند. آرتروز مفصل ران (بین بالای استخوان ران و لگن واقع می شود) زمانی اتفاق می افتد که مفصل ران معمولا صاف از بین می رود. وقتی غضروف تخلیه می شود، حرکات پا دردناک و سفت می شود. مانند سایر انواع آرتروز، درد با فعالیت بدتر می شود. با استراحت کاهش می یابد. علاوه بر درد، سفتی در مفصل ران و صدا یا احساس صدا در حین حرکت شنیده می شود. به طور کلی ایمپینگ ایمپال استخوان ران ( FAI ) به عنوان یک مرحله اولیه آرتریت در مفصل ران در نظر گرفته می شود. هنگامی که خار استخوانی در اطراف حفره مفصل ران ایجاد می شود، این امر منجر به محدودیت در تحرک ران و احساس درد در کشاله ران (یا قسمت خارجی باسن) در هنگام حرکت می شود. درد ممکن است از یک درد کسل کننده تا یک احساس زننده متغیر باشد. لابروم مفصل ران یک لایه غضروفی است که در اطراف گوی مفصل ران پیچیده می شود. شکستگی استخوان لگن می تواند علایم درد (معمولا تیز) در کشاله ران یا باسن را که در هنگام حرکت احساس می شود، ایجاد کند. گاهی اوقات، بیمار احساس گرفتگی و پاره شده در داخل مفصل ران را تجربه می کند. شکستگی لگن ممکن است در اثر سقوط یا ضربه مستقیم به مفصل ران، و همچنین پوکی استخوان، سرطان یا آسیب ناشی از استرس ایجاد شود. درد شکستگی لگن اغلب در کشاله ران احساس می شود. با هر گونه تلاش برای خم شدن یا چرخاندن مفصل ران، به طور قابل توجهی تشدید می شود. استیونکروز، یک بیماری پزشکی است که باعث می شود سلول های استخوانی به دلیل کمبود خون از بین بروند. درد مبهم یا ضربان دار در این ناحیه یا باسن معمولا اولین علامت این بیماری است. به تدریج، فرد ممکن است به دلیل مشکلاتی که افزایش وزن روی مفصل ران ایجاد می کند، لنگ بزند. فتق ورزشی آسیب های غیر معمول، اغلب در فوتبال و هاکی تشخیص داده می شود، که باعث ضعیف شدن دیواره شکم می شوند. فتق باعث درد مستقیما در قسمت جلوی ناحیه تحتانی شکم/کشاله ران می شود. تشخیص فتق ورزشی دشوار است. معمولا تنها با استراحت یا مداخله جراحی درمان می شود. شرایط مختلف بیضه ممکن است باعث این درد شود، مانند: اپیدیدیمیت التهاب اپیدیدیم است مجاری که در پشت بیضه ها قرار دارد. درد اپیدیدیمیت ممکن است از کشاله ران شروع شود و سپس به سمت بیضه حرکت کند. تورم بیضه ممکن است همراه با تب و لرز (هرچند کمتر) رخ دهد. پیچ خوردگی بیضه یک اورژانس جراحی من نوشتم اتفاق ناگهانی است که زمانی رخ می دهد که ساختار حامل اعصاب بیضه ها (طناب اسپرماتیک) روی هم پیچ خورده و منجر به درد شدید و ناگهانی این نقطه و بیضه می شود. فشار عصب در ناحیه کمر (قسمت تحتانی ستون فقرات) ممکن است باعث درد و بی حسی و سوزن سوزن شدن در این ناحیه شود. به این حالت رادیکولوپاتی کمری می گویند. به همین ترتیب، گیر افتادن عصب، مانند گرفتگی عصب یا گیر افتادن عصب ایلوینوژینال، ممکن است باعث سوزش یا کشیدگی و درد در این نقطه و وسط ران و همچنین سایر علایم عصبی مانند بی حسی و سوزن سوزن شدن شود. درد ناشی از بیماری های شکمی، مثل دیورتیکولیت یا آنوریسم آیورت شکمی، یا شرایط لگن، مانند کیست تخمدان، ممکن است به این نقطه کشیده شود. پوکی استخوان ممکن است باعث درد مبهم و دردناک این نقطه و لگن شود. این وضعیت در ورزشکاران و همچنین غیر ورزشکاران، به ویژه کسانی که سابقه آرتریت التهابی، بارداری، ضربه لگن یا جراحی لگن دارند، رخ می دهد. این دو بیماری نادر هستند، اما ممکن است منبع درد کشاله ران باشند و بایستی به پزشک مراجعه شود: مفصل آلوده به ندرت ممکن است مفصل ران عفونی شود. این مورد بیشتر در افراد سالمند (افراد بالای سال) و افراد مبتلا به دیابت، آرتریت روماتویید، جراحی مفصل و کسانی که از پروتز لگن یا زانو استفاده می کنند شایع است. علاوه بر درد شدید کشاله ران، به ویژه با حرکت پا، ممکن است فرد تب داشته باشد، همچنین تورم، گرما و قرمزی در ناحیه لگن ایجاد شود. تومور. به ندرت، تومور در عضله یا استخوان، به ویژه در ناحیه عضلات داخلی ران، ممکن است باعث درد کشاله ران شود. درد کشاله ران ناشی از تومور به طور کلی با ورزش بدتر نمی شود. اگر درد کشاله ران شما شدید یا مداوم است، یا اگر دچار آسیب دیدگی دیگری در ناحیه لگن شده اید، فورا به پزشک مراجعه کنید. درد کشاله ران همراه با تب، لرز، خون در ادرار، ناراحتی شکمی یا لگن، حالت تهوع یا استفراغ، یا عدم توانایی در تحمل وزن یا راه رفتن نیز نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. در صورت فتق اینگوینال، اگر نمی توانید بافت بیرون زده را به داخل بدن خود فشار دهید، در صورت احساس درد شدید یا علایمی مانند استفراغ، اسهال یا تورم شکم، با پزشک مشورت کنید. این مورد ممکن است نشان دهنده فتق گیرافتاده باشد، در آن بافت فتق بدون تامین خون کافی به دام می افتد. این مورد نیاز به جراحی فوری دارد. احساس درد و تورم شدید در یک طرفه بیضه، به دلیل پیچ خوردگی احتمالی بیضه که نیاز به جراحی فوری دارد. پزشک با پرسش سوال هایی، گزارش پزشکی از شما دریافت می کند، مانند زمانی که شروع شد، آیا شما دچار جراحت یا ضربه حاد شده اید، چه چیزی درد را بدتر و بهتر می کند و آیا علایم مرتبط دیگری نیز دارید. سپس پزشک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد. اغلب آزمایشات تصویربرداری را برای تشخیص تجویز می کند. برای یافتن علت درد کشاله ران، پزشک معاینه شکم، معاینه بیضه (در صورت مرد) ، معاینه عصبی و معاینه اسکلتی عضلانی را انجام می دهد. افراد مبتلا به مشکلات مفصل ران اغلب از ناراحتی هنگام فعالیت هایی مانند خم شدن و چرخاندن مفصل ران است، شکایت دارند. یکی از راهکارها برای تشخیص درد این است مچ پای خود را بر روی ران خود قرار دهید. در حالت نشسته کفش یا جوراب خود را بپوشید. در اصطلاح پزشکی، به این عمل مانور FABER (خم شدن، ربودن، چرخش خارجی) یا آزمایش پاتریک می گویند. در حالی که کشاله ران می تواند تنها با معاینه فیزیکی تشخیص داده شود. سایر علل درد کشاله ران معمولا به تصویربرداری نیاز دارند. رایج ترین آزمایش تصویربرداری برای دسترسی به درد کشاله ران، اشعه ایکس است که می تواند در نشان دادن آناتومی استخوانی و ساختار مفصل ران مفید باشد. این بهترین آزمایش برای تعیین میزان آسیب غضروف و سایر علایم آرتروز مفصل ران، مانند خار استخوان و تنگ شدن فضای مفصل است. در صورت مشکوک بودن درد کشاله ران به بیضه ها یا فتق اینگوینال، ممکن است سونوگرافی تجویز شود. اگر سنگ کلیه دلیل اصلی درد کشاله ران باشد، پزشک اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) را تجویز می کند. در صورت مشکوک بودن درد روده یا سایر مراحل شکم/لگن، ممکن است سونوگرافی یا CT شکم/لگن تجویز شود. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) اغلب برای ارزیابی بافت نرم اطراف مفصل ران انجام می شود. MRI با نشان دادن ماهیچه ها، تاندون ها، رباط ها و لابروم را منبع درد در کشاله ران مشخص می کند. گاهی اوقات MRI با تزریق محلول به نام کنتراست انجام می شود تا آسیب های ظریف غضروف در داخل مفصل بهتر آشکار شود. از MRI نیز می توان برای دسترسی به مشکلات عصبی استفاده کرد. مانند یک عصب فشرده در پشت که به درد کشاله ران اشاره می کند. در نهایت، اگر منبع درد مشخص نباشد، تزریق تشخیصی یا درمانی می تواند بسیار مفید باشد. یک پزشک ماهر، گاهی جراح ارتوپد یا رادیولوژیست، می تواند یک سوزن را به داخل مفصل ران هدایت کند. این کار ممکن است با کمک سونوگرافی یا اشعه ایکس انجام شود تا پزشک مطمین شود سوزن در جای مناسب قرار گرفته است. هنگامی که سوزن در مفصل قرار می گیرد، می توان یک ماده بی حس کننده (لیدوکایین) تزریق کرد. این یک ابزار تشخیصی بسیار مفید است: اگر درد به طور موقت برطرف شود، احتمالا منبع درد، همان محل تزریق بی حسی است. پس از تشخیص صحیح، مرحله بعدی تدوین برنامه درمانی است. برخی از دلایل درد کشاله ران نیاز به راهکارهای ساده ای دارد که اغلب می توانید در خانه انجام دهید. به عنوان مثال، برای کشیدگی کشاله ران ناشی از آسیب ورزشی، پزشک احتمالا استراحت، بستن ناحیه آسیب دیده و پیچاندن قسمت بالای ران با یک فشرده سازی کششی را برای کاهش درد و تورم توصیه می کند. به همین ترتیب، در مورد آرتروز مفصل ران، پزشک ممکن است فعالیت هایی را که درد شما را تشدید می کند، مانند بالا رفتن از پله، به حداقل برساند. برای اپیدیدیمیت یا سایر منابع بیضه درد کشاله ران، بالا رفتن کیسه بیضه و یخ زدن ممکن است کمک کند. داروهایی مانند تیلنول (استامینوفن) یا ضد التهاب غیر استروییدی بدون نسخه ( NSAID ) برای تسکین درد کشاله ران، آرتروز، پارگی لابروم مفصل ران، استییت پوبیس یا استییت پوبیس استفاده می شود. ممکن است برای درمان دردهای شدیدتر کشاله ران که مربوط به سنگ کلیه، شکستگی لگن یا مفصل ران عفونی است، از داروهای ضد درد قوی تری مانند اوپیوییدها استفاده شود. گاهی اوقات یک استرویید مانند کورتیزون برای کاهش درد کشاله ران، به ویژه در مورد آرتروز مفصل ران، یا در ناحیه کمر، مانند عصب فشرده تزریق می شود. در نهایت، بسته به وضعیت زمینه ای بیمار، ممکن است برای درمان عفونت آنتی بیوتیک لازم باشد، مانند مورد اپیدیدیمیت. آنتی بیوتیک ها نیز پس از جراحی برای مفصل ران، که یک جراحی اورژانسی است، استفاده می شوند. فیزیوتراپی یک درمان عمده برای اکثر علل درد کشاله ران است. با این حال، زمان شروع توانبخشی به شرایط زمینه ای بیمار بستگی دارد. (به عنوان مثال، فیزیوتراپی پس از عمل تعویض مفصل ران در مقابل فیزیوتراپی طولانی مدت برای آرتروز مفصل ران) علاوه بر تمریناتی که به تقویت عضلات ساق پا و لگن و بهبود دامنه حرکتی و انعطاف پذیری کمک می کند، در صورت داشتن مشکل مفصل ران، فیزیوتراپ شما ممکن است یک وسیله راه رفتن کمکی مانند عصا یا واکر را در اختیار شما قرار دهد. در شرایط جدی تر ممکن است به جراحی نیاز باشد. عفونت مفصل ران با مداخله فوری جراحی شامل دبریدمان و مصرف آنتی بیوتیک درمان می شود. نمونه های جراحی غیر فوری، اما ضروری عبارتند از: تعویض مفصل ران برای آرتریت پیشرفته لگن جراحی آرتروسکوپی مفصل ران برای برخی از پارگی ها عمل جراحی فشرده سازی مرکزی برای استیونکروز مفصل ران به منظور جلوگیری از مشکلات مربوط به مفصل ران (منش شایع کشاله ران) ، در اینجا چند راهکار ساده وجود دارد که می توانید در نظر بگیرید: حفظ وزن مشارکت در ورزش های کم فشار، مانند شنا یا دوچرخه سواری، که فشار کمتری را بر باسن وارد می کند مشورت با پزشک در مورد راهکارهایی مانند تمرینات تعادلی یا تای چی برای جلوگیری از افتادن (شایع ترین علت شکستگی لگن) انجام تمرینات ورزشی روزانه برای کاهش استخوان و حفظ قدرت عضلانی برای علل این درد که مرتبط با مفصل ران نیست، مهم است که به طور دوره ای برای معاینات و غربالگری های معمول به پزشک مراجعه کنید. (به عنوان مثال، غربالگری بیماری های مقاربتی، که علت شایع اپیدیدیمیت است) در گذشته پزشکان ارتوپدی این درد را محدود به آرتروز و آسیب های عضلانی می دانستند. در حالی که این علل درد بسیار گسترش یافته است. تشخیص علت درد می تواند راهنمای درمان آن باشد. به پزشک برای یافتن علت این درد خود کمک کنید. با تشخیص درست علت و تهیه برنامه درمانی بیماری بهبود می یابد.

از علل لرزش لب می توان به عواملی مانند بیماری های زمینه ای تا مواردی مانند مصرف زیاد قهوه یا کمبود پتاسیم اشاره کرد. لرزش بی اختیار لب مشکلی بسیار ناخوشایند و آزاردهنده است. از سویی دیگر لرزش بی اختیار لب می تواند نشانه ابتلا به برخی بیماری ها باشد. لرزش لب که نوعی اسپاسم عضلانی است، گاهی در اثر نوشیدن زیاد قهوه یا کمبود پتاسیم بدن رخ می دهد. لرزش لب در برخی موارد می تواند نشانه ابتلا به بیماری هایی مانند پاراتیرویید یا ابتلا به یک اختلال مغزی باشد. در این صورت تشخیص زودهنگام تاثیر بسیار زیادی در روند درمان خواهد داشت. برخی از مهمترین علل لرزش لب ها عبارتند از: کافیین یک ماده محرک است. کافیین در مواد غذایی مختلفی مانند چای، قهوه و شکلات به مقدار زیاد وجود دارد. کافیین اگر بیش از حد نوشیده شود می تواند باعث لرزش لب ها شود. این وضعیت در اصطلاح پزشکی مسمومیت با کافیین نامیده می شود. بنابراین اگر بیش از سه فنجان قهوه در روز نوشیده و حداقل پنج مورد از علایم زیر را تجربه کنید، احتمالا به مسمومیت با کافیین مبتلا هستید: بیخوابی بی قراری هیجان زدگی تحریک پذیری گرفتگی عضلات انرژی بیش از حد افزایش ضربان قلب برافروختگی صورت افزایش دفعات دفع ادرار ناراحتی معده، حالت تهوع یا اسهال تحریک روانی حرکتی، مانند ضربه زدن یا قدم زدن درمان این عارضه بسیار ساده است. فقط کافی است که مصرف کافیین خود را کاهش داده یا حذف کنید. با محدود کردن مصرف کافیین بلافاصله علایم لرزش لب برطرف می شوند. انقباض عضلانی یا افسردگی یکی از عوارض جانبی شناخته شده بسیاری از داروهای تجویزی و بدون نسخه ( OTC ) مانند کورتیکواستروییدها است. اسپاسم عضلانی، که معمولا بیشتر طول می کشد، می تواند توسط استروژن ها و دیورتیک ها ایجاد شود. بنابراین پیش از مصرف هر نوع دارو حتما با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میزان پتاسیم طبیعی خون معمولا بین تا میلی مول در هر لیتر است. اگر سطح پتاسیم بدن شما از این مقدار کمتر باشد، ممکن است دچار لرزش لب ها شوید. پتاسیم ماده معدنی مهمی است که به انتقال سیگنال های عصبی در بدن کمک می کند. کمبود پتاسیم می تواند بر ماهیچه ها ت ثیر منفی گذاشته و باعث اسپاسم و گرفتگی عضلات شود. درمان کمبود پتاسیم شامل افزودن غذاهای غنی از پتاسیم به رژیم غذایی و اجتناب از داروهایی است که می تواند بر سطح پتاسیم شما ت ثیر بگذارد. مصرف مکمل های کلسیم نیز می تواند تا حد زیادی از لرزش لب ها پیشگیری کرده و یا علایم آن را کاهش دهد. اما با این حال قبل از مصرف هر نوع دارو یا مکمل حتما با پزشک متخصص مشورت کنید. نوروپاتی الکلی بیماری است که در اثر مصرف زیاد الکل رخ می دهد. سوء مصرف مواد مخدر و الکل می تواند آسیب عصبی قابل توجهی ایجاد کرده و عملکرد مغز را تحت ت ثیر قرار دهد. مصرف طولانی مدت مقدار زیادی الکل یا مواد مخدر باعث اسپاسم عضلات صورت مانند لرزش لب ها یا احساس سوزن سوزن شدن در اندام های مختلف بدن می شود. درمان نوروپاتی الکلی شامل پرهیز از مصرف الکل، مصرف مکمل های ویتامین و استفاده از داروهای ضد تشنج است. فلج بل در اثر از کار افتادن عصب هفتم مغزی رخ داده و باعث فلج ناگهانی و موقت عضلات صورت می شود. علایم فلج بل در هر فردی متفاوت است. ابتلا به فلج بل در برخی موارد باعث می شود فرد نتواند بینی، دهان یا پلک خود را حرکت دهد. در برخی دیگر از بیماران، فرد مبتلا به فلج بل ممکن است در یک طرف صورت خود دچار لرزش و ضعف شود. هنوز علت ابتلا به فلج بل به طور دقیق مشخص نیست. بررسی ها نشان می دهد که فلج بل با ویروس تبخال دهانی ارتباط دارد. در اغلب موارد پزشک می تواند علایم این بیماری را از طریق معاینه جسمی تشخیص دهد. روش های درمانی متنوعی بر اساس علایم شما وجود دارد. برخی از رایج ترین روش های درمان مصرف استروییدها و انجام تمرینات فیزیوتراپی است. اسپاسم صورت در اصطلاح پزشکی همی فاسیال نامیده می شود. اسپاسم صورت که به تیک تشنج نیز معروف است، معمولا در یک طرف صورت رخ می دهد. این تیک های غیرارادی بیشتر در زنان بالای سال و آسیایی ها دیده می شود. ابتلا به اسپاسم صورت عارضه خطرناکی نیست. اسپاسم های نیمه صورت به دلیل آسیب به عصب هفتم مغزی رخ داده و بر عضلات صورت ت ثیر می گذارند. همچنین وارد شدن فشار زیاد به عروق خونی مغز نیز می تواند منجر به بروز این آسیب عصبی شود. همی فاسیال با استفاده از آزمایشات تصویربرداری مانند MRI ، سی تی اسکن و آنژیوگرافی به راحتی قابل تشخیص است. تزریق بوتاکس رایج ترین روش درمان اسپاسم صورت است. اما برای ادامه یافتن نتیجه بوتاکس باید هر شش ماه یکبار تکرار شود. تزریق بوتاکس باعث فلج شدن نسبی عضله صورت شده و از لرزش این عضلات پیشگیری می کند. عمل جراحی نیز یکی دیگر از روش های درمان همی فاسیال است. این عمل جراحی میکروواسکولار نامیده می شود. پزشک فقط در صورتی عمل جراحی را توصیه می کند که سایر روش های درمانی در رفع علایم بیماری موثر نباشند. سندرم تورت که اختلال تیک نیز نامیده می شود یک نوع اختلال نورولوژیک است. ابتلا به این اختلال باعث تیک های حرکتی یا گفتاری در فرد می شود. بنابراین ممکن است شما به طور غیر ارادی صداها یا حرکاتی را انجام دهید. ابتلا به این سندرم ناخوشایند است اما مشکلی را برای سلامت کلی فرد ایجاد نمی کند. مردان سه تا چهار برابر بیشتر از زنان به سندرم تورت مبتلا می شوند. علایم سندرم توت معمولا در دوران کودکی و بین سنین تا سال رخ می دهد. علت ابتلا به سندرم تورت هنوز به طور دقیق مشخص نیست. اما به نظر می رسد که این اختلال یک بیماری ارثی بوده و هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. درمان سندرم تورت شامل مصرف برخی داروها است. برای کسانی که دچار تیک حرکتی مانند لرزش لب هستند، بوتاکس ممکن است موثرترین روش درمانی باشد. بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که باعث لرزش، اسپاسم عضلانی و کند شدن حرکات می شود. این بیماری دژنراتیو است، به این معنی که با گذشت زمان بدتر می شود. علایم اولیه بیماری پارکینسون معمولا شامل لرزش خفیف در لب پایین، چانه، دست ها یا پاها است. علت دقیق ابتلا به پارکینسون هنوز به طور دقیق مشخص نیست. علایم بیماری معمولا خفیف بوده و از یک طرف بدن شروع می شود. با پیشرفت بیماری هر دو طرف بدن درگیر شده و عملکرد فرد به تدریج کاهش می یابد. بیماری پارکینسون قابل درمان نیست. مصرف داروها معمولا باعث کند شدن سیر پیشرفت بیماری می شود. در صورت موثر نبودن داروها ممکن است پزشک عمل جراحی را توصیه کند. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک ( ALS ) اغلب تحت عنوان بیماری لوگریگ شناخته می شود. ALS ALS است. بیماران مبتلا به اسکلروز جانبی پس از بروز علایم معمولا بیش از سال عمر نمی کنند. پزشک می تواند ALS اسکلروز جانبی در افراد تا ساله بیشتر مشاهده می شود. همچنین احتمال ابتلا به این بیماری در مردان بیشتر از زنان است. سندرم دی جورج جزء بیماری های نادر است که در اثر یک ناهنجاری کروموزومی رخ می دهد. در بیماران سندرم دی جورج بخشی از کروموزوم حذف شده است. این بیماری شباهت زیادی به سندرم داون دارد. بیماران مبتلا به سندرم دی جورج ممکن است در ظاهر کاملا سالم بوده و هیچ علایمی از بیماری در آنها مشاهده نشود. ابتلا به این بیماری معمولا با نقص در سیستم ایمنی بدن همراه بوده و به همین علت اختلالات خودایمنی در بیماران مبتلا به سندرم دی جورج بسیار شایع است. ابتلا به سندرم دی جورج می تواند منجر به لرزش لب ها، شکاف کام و مشکل در بلع شود. سندرم دی جورج معمولا در بدو تولد تشخیص داده می شود. هیچ راهی برای پیشگیری از این اختلال یا درمان آن وجود ندارد. هیپوپاراتیروییدیسم جزء بیماری های نادر است. در این بیماری غدد پاراتیرویید سطح بسیار پایینی از هورمون پاراتیرویید را تولید می کنند. این وضعیت به نوبه خود می تواند باعث کاهش سطح کلسیم و افزایش فسفر در بدن شود. لرزش لب ها، سوزن سوزن شدن نوک انگشتان دست و پا، خشکی پوست و شکنندگی ناخن ها از مهمترین علایم ابتلا به هیپوپاراتیروییدیسم است. گزینه های درمانی شامل مصرف مکمل ها است. رژیم های غنی از کلسیم یا مصرف مکمل های کلسیم، مکمل های ویتامین D لرزش لب جزء علایم حرکتی بوده و به راحتی توسط پزشک قابل مشاهده است. یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی علایم دیگر ممکن است یکی از روش های پزشک برای تشخیص علت ابتلا به لرزش لب ها باشد. همچنین پزشک ممکن است در مورد سبک زندگی مانند دفعات مصرف قهوه یا الکل سوالاتی را از شما بپرسد. در صورت عدم مشاهده علایم دیگر، ممکن است برای تشخیص قطعی به تجویز برخی آزمایشات نیاز باشد. این آزمایشات می تواند از آزمایش خون و ادرار گرفته تا MRI از آنجایی که لرزش لب می تواند ناشی از عوامل مختلف باشد در نتیجه چندین روش درمانی مختلف نیز برای رفع علایم وجود دارد. در برخی موارد ساده ترین راه برای پیشگیری از لرزش لب، مصرف مواد غذایی سرشار از پتاسیم است. موز، اسفناج و آووکادو دارای مقادیر بسیار زیادی از پتاسیم می باشند. در برخی دیگر از بیماران، تزریق بوتاکس بهترین راه برای پیشگیری از لرزش لب ها است. همچنین استفاده از راهکارهای خانگی زیر نیز می تواند تا حد زیادی از لرزش لب ها در افراد مبتلا پیشگیری کند. تحت هر شرایطی از مصرف الکل پرهیز کنید. یک پارچه گرم را به دور انگشتان دست پیچیده و سپس به لب های خود فشار وارد کنید. غذاهای سرشار از پتاسیم مانند کلم بروکلی، اسفناج، موز و آووکادو را بیشتر در رژیم غذایی خود بگنجانید. مصرف روزانه قهوه را به کمتر از سه فنجان کاهش داده و یا کافیین را به طور کلی ار رژیم غذایی خود حذف کنید. سخن آخر به طور کلی ابتلا به لرزش لب ها در اغلب موارد مشکل نگران کننده نیست، اما در برخی موارد می تواند نشانه ابتلا شما به یک بیماری جدی باشد. اگر با محدود کردن مصرف کافیین یا خوردن کلم بروکلی هیچ گونه بهبودی در علایم شما مشاهده نشد، حتما در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. اگر یک بیماری جدی تر باعث لرزش لب در شما شده است، تشخیص زودهنگام مهم است. در چنین مواردی، روش های درمانی موجود می توانند به سرعت علایم بیماری را کاهش دهند.

کلستریدیوم دیفیسیل یا C . difficile C . difficile بیشتر سالمندان را در بیمارستان ها یا مراکز مراقبت طولانی مدت تحت ت ثیر قرار می دهد و معمولا پس از استفاده از داروهای آنتی بیوتیکی ایجاد می شود. با این حال، بررسی ها نشان می دهد میزان افزایش عفونت C . diffile در افرادی که به طور معمول در معرض خطر بالا نیستند، مانند افراد جوان و سالم که از آنتی بیوتیک استفاده نکرده و در مراکز مراقبت های بهداشتی نبوده اند، نیز دیده می شود. هر سال در ایالات متحده، حدود نیم میلیون نفر به بیماری C . difficile مبتلا می شوند و در سال های اخیر، عفونت های C . difficile مکرر، شدید و درمان آنها دشوار شده است. عفونتهای مکرر C . difficile نیز در حال افزایش است. برخی از افراد باکتری C . difficile را در روده خود حمل می کنند اما هرگز بیمار نمی شوند، اگرچه به ندرت احتمال دارد عفونت را انتشار دهند. علایم و نشانه ها معمولا ظرف پنج تا روز پس از شروع دوره آنتی بیوتیک ها ظاهر می شوند، اما می تواند به محض اولین روز یا تا دو ماه بعد بروز کنند. شایع ترین علایم و نشانه های عفونت خفیف تا متوسط C . difficile عبارتند از: گرفتگی و حساسیت شکمی خفیف اسهال آبکی سه یا چند بار در روز افرادی که دارای عفونت شدید C . difficile هستند، دچار کم آبی می شوند و شاید نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند C . difficile . می تواند باعث التهاب روده بزرگ شده و گاهی تکه هایی از بافت خام ایجاد کند که باعث خونریزی یا تولید چرک می شود. علایم و نشانه های عفونت شدید عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب کاهش وزن شکم متورم نارسایی کلیه ضربان قلب سریع از دست دادن اشتها وجود خون یا چرک در مدفوع افزایش تعداد گلبولهای سفید خون گرفتگی و درد شکم، که می تواند شدید باشد. افزایش تعداد گلبولهاسهال آبکی تا بار در روز عفونت شدید C . difficile همچنین می تواند باعث التهاب شدید و بزرگ شدن روده بزرگ (که مگاکولون سمی نیز نامیده می شود) و شود. افرادی که این شرایط را دارند اغلب در بخش مراقبت های ویژه بستری می شوند. برخی از افراد در طول یا مدت کوتاهی بعد از درمان آنتی بیوتیکی مدفوع شل دارند. این می تواند ناشی از عفونت کلستریدیوم دیفیسیل باشد. تب جدید درد یا گرفتگی شدید شکم سه یا چند بار مدفوع آبکی در روز علایمی که بیش از دو روز طول می کشد. باکتری های دیفیسیل در سرتاسر محیط ها در خاک، هوا، آب، مدفوع انسان، حیوانات و محصولات غذایی مانند گوشت های فرآوری شده یافت می شود. تعداد کمی از افراد سالم به طور طبیعی باکتری ها را در روده بزرگ خود حمل می کنند و اثرات بدی از عفونت ندارند. هنگامی که افراد آلوده دست های خود را کاملا نمی شویند، اسپورهای باکتری C . difficile . این هاگ ها می توانند هفته ها یا ماه ها در یک اتاق باقی بمانند. اگر سطح آلوده به اسپورهای C . difficile را لمس کنید، احتمال دارد ناخواسته باکتری ها را ببلعید. پس از انتقال، C . difficile می تواند سمومی تولید کند که به پوشش داخلی روده حمله می کند. این سموم سلول ها را از بین می برند و تکه هایی (پلاک) از سلول های التهابی در داخل روده بزرگ تولید می کنند و باعث اسهال آبکی می شوند. یک نوع تهاجمی از C . difficile ظاهر شده است که سموم بسیار بیشتری نسبت به سایر سویه ها تولید می کند. این گونه جدید می تواند در برابر برخی از داروها مقاوم تر باشد و در افرادی که در بیمارستان نبوده یا آنتی بیوتیک مصرف نکرده اند، ظاهر شده است. این گونه C . difficile از سال باعث شیوع چندین بیماری شده است. اگرچه افرادی که فاکتورهای خطر شناخته شده ای ندارند از باکتری C . difficile بیمار شده اند، اما برخی عوامل خطر را افزایش می دهند. روده ها حاوی حدود تریلیون سلول باکتریایی و تا نوع مختلف باکتری است که بسیاری از آنها به محافظت از بدن در برابر عفونت کمک می کند. وقتی از آنتی بیوتیک برای درمان عفونت استفاده می کنید، این داروها علاوه بر باکتری های ایجاد کننده عفونت، برخی از باکتری های مفید و طبیعی را نیز از بین می برند. بدون داشتن باکتری های مفید کافی، C . difficile می تواند به سرعت خارج از کنترل رشد کند. آنتی بیوتیک هایی که اغلب منجر به عفونت های C . difficile می شوند عبارتند از: کلیندامایسین پنی سیلین ها سفالوسپورین ها فلوروکینولون ها مهار کننده های پمپ پروتون، نوعی دارو که برای کاهش اسید معده استفاده می شود، همچنین احتمال دارد خطر ابتلا به عفونت C . difficile را افزایش دهد. اکثر عفونت های C . difficile در افرادی رخ می دهد که اخیرا در مراکز مراقبت های بهداشتی - از جمله بیمارستان ها، خانه های سالمندان و مراکز مراقبت طولانی مدت - که در آن میکروب ها به راحتی انتشار می یابند، بوده اند. استفاده از آنتی بیوتیک ها در برابر عفونت رایج است. C . difficile عمدتا روی دست از فردی به فرد دیگر پخش می شود، همچنین بر روی دسته های چرخ دستی، نردبان، میزهای کنار تخت، توالت، سینک ظرفشویی، گوشی پزشکی، دماسنج و حتی تلفن و کنترل از راه دور وجود دارد. اگر بیماری جدی دارید، مانند بیماری التهابی یا، یا سیستم ایمنی ضعیف شده (مانند شیمی درمانی) ، بیشتر مستعد ابتلا به عفونت C . difficile هستید. اگر جراحی شکم یا عمل گوارشی داشته اید، خطر ابتلا به عفونت C . difficile نیز بیشتر است. زنان بیشتر از مردان به عفونت difficile مبتلا می شوند. سن بالا عامل خطر است. در یک بررسی، خطر ابتلا به difficile در افراد سال به بالا برابر بیشتر از افراد جوانتر بود. ابتلا به یک عفونت difficile شانس ابتلا به عفونت دیگر را افزایش می دهد و با هر عفونت خطر افزایش می یابد. عوارض عفونت C . difficile عبارتند از: اسهال شدید می تواند منجر به کاهش قابل توجه مایعات و الکترولیت ها شود. این امر باعث می شود عملکرد طبیعی بدن دشوار شود و فشار خون به سطوح خطرناک پایین برسد. در برخی موارد، کم آبی بدن می تواند آنقدر سریع رخ دهد که عملکرد کلیه به سرعت بدتر شود (نارسایی کلیه) در این شرایط نادر، روده بزرگ قادر به دفع گاز و مدفوع نیست و باعث متسع شدن آن می شود. مگاکولون (بدون درمان، روده بزرگ احتمال دارد پاره و باکتری ها وارد حفره شکمی شوند. بزرگ شدن یا پارگی روده بزرگ نیاز به جراحی اورژانسی دارد و احتمال دارد کشنده باشد. این به ندرت رخ می دهد و ناشی از آسیب گسترده به پوشش داخلی روده بزرگ یا بعد از مگاکولون سمی است. روده سوراخ شده می تواند باکتری ها را به داخل حفره شکمی بریزد و منجر به عفونت خطرناک (پریتونیت) شود. حتی عفونتهای خفیف تا متوسط C . difficile در صورت عدم درمان فوری می تواند به سرعت به بیماری کشنده تبدیل شود. برای کمک به پیشگیری از شیوع C . difficile ، دربیمارستان ها و سایر مراکز مراقبت های بهداشتی از دستورالعمل های دقیق کنترل عفونت پیروی کنید. اقدامات پیشگیرانه شامل موارد زیر است: گاهی اوقات آنتی بیوتیک ها برای بیماری های ویروسی تجویز می شوند که این داروها به آنها کمک نمی کند. با بیماریهای ساده از یک روش انتظار و دیدن استفاده کنید. اگر به آنتی بیوتیک احتیاج دارید، از پزشک خود بخواهید تا دارویی را انتخاب کند که محدوده دارد و آن را در کوتاه ترین زمان ممکن مصرف کنید. کارکنان مراقبت های بهداشتی باید قبل و بعد از درمان هر فردی که تحت مراقبت است، بهداشت دست را رعایت کنند. در صورت شیوع difficile ، استفاده از صابون و آب گرم انتخاب بهتری برای بهداشت دست است، زیرا ضدعفونی کننده های حاوی الکل به طور موثری اسپورهای C . difficile را از بین نمی برند. بازدیدکنندگان همچنین باید دستان خود را با صابون و آب گرم قبل و بعد از خروج از اتاق یا استفاده از حمام بشویند. در هر محیط مراقبت بهداشتی، تمام سطوح باید با محصولی حاوی سفید کننده کلر به دقت ضدعفونی شوند. اسپورهای difficile می توانند از قرار گرفتن در معرض محصولات معمول پاک کننده که حاوی سفید کننده نیستند، جان سالم به در ببرند. پزشکان غالبا در مورد افرادی که اسهال دارند و دارای عوامل خطر دیگری برای ابتلا به C . diffile هستند مشکوک می شوند. در چنین مواردی، پزشکان به احتمال زیاد یک یا چند آزمایش زیر را سفارش می دهند. سموم تولید شده توسط باکتری C . diffile معمولا در نمونه مدفوع قابل تشخیص است. چندین نوع اصلی آزمایشات وجود دارد و آنها عبارتند از: از این آزمایش مولکولی حساس می تواند به سرعت ژن C . difficile B را در نمونه مدفوع تشخیص دهد و بسیار دقیق است. برخی از بیمارستان ها از آزمایش گلوتامات دهیدروژناز ( GDH ) همراه با آزمایش ایمونواسی آنزیمی ( EIA ) استفاده می کنند. GDH یک روش بسیار حساس است و می تواند وجود C . difficile را در نمونه های مدفوع به طور دقیق منتفی کند. آزمایش ایمونواسی آنزیمی ( EIA ) سریعتر از سایر آزمایشها است اما برای تشخیص بسیاری از عفونتها به اندازه کافی حساس نیست. سمیت سلولی به دنبال اثرات سم C . difficile بر روی سلول های انسانی رشد یافته در یک آزمایش است. این نوع آزمایش حساس، اما کمتر در دسترس است، انجام آن دشوارتر است و برای نتایج آزمایش تا ساعت زمان نیاز دارد. معمولا در محیط های تحقیقاتی استفاده می شود. اگر اسهال یا مدفوع آبکی ندارید، آزمایش C . difficile ضروری نیست و برای درمان بعدی مفید نیست. اگر اسهال ندارید، مدفوع نباید برای C . difficile آزمایش شود. در موارد نادر، برای کمک به ت یید تشخیص عفونت C . difficile و جستجوی علل جایگزین علایم، پزشک می تواند قسمت داخلی روده بزرگ را بررسی کند. این آزمایش (سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر یا) شامل قرار دادن یک لوله انعطاف پذیر با یک دوربین کوچک در یک سر به داخل روده بزرگ است تا مناطق التهاب و شبه غشاها را جستجو کند. اگر پزشک در مورد عوارض احتمالی C . difficile نگران است، احتمال دارد اشعه ایکس شکم یا اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، که تصاویری از روده بزرگ را ارایه می دهد، سفارش دهد. اسکن می تواند وجود عوارضی مانند ضخیم شدن دیواره روده بزرگ، انتشار روده یا به ندرت سوراخ در مخاط ان را تشخیص دهد. اولین قدم در درمان C . difficile قطع مصرف آنتی بیوتیک است که باعث ایجاد عفونت شده است. بسته به شدت عفونت، درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: درمان استاندارد برای C . difficile یک آنتی بیوتیک دیگر است. این آنتی بیوتیک ها باعث پیشگیری از رشد C . difficile می شود که به نوبه خود اسهال و سایر عوارض را درمان می کند. پزشک احتمال دارد ونکومایسین ( Vancocin HCL ، Firvanq ) یا فیداکسومیسین ( Dificid ) را تجویز کند. اگر ونکومایسین یا فیداکسومیسین در دسترس نباشند، مترونیدازول (فلاژیل) به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد. برای افرادی که درد شدید، نارسایی اعضا، مگاکولون سمی یا التهاب دیواره شکم دارند، جراحی برای برداشتن قسمت بیمار کولون می تواند تنها گزینه باشد. درصد از افراد مبتلا به دیفیسیلی مجددا بیمار می شوند، به این دلیل که عفونت اولیه هرگز از بین نرفته یا به با گونه های مختلف باکتری آلوده شده اند. خطر عود و بازگشت بیماری در شرایط زیر بیشتر است: سن بالای سال دارند. در حال درمان با آنتی بیوتیک ها برای عفونت difficile برای بیماریهای دیگرنیز از آنتی بیوتیک ها استفاده می کنید. یک بیماری زمینه ای شدید مانند نارسایی مزمن کلیه، یا بیماری مزمن کبدی داشته باشید. درمان بیماریهای مکرر می تواند شامل موارد زیر باشد: درمان آنتی بیوتیکی برای عود احتمال دارد شامل یک یا چند دوره از دارو باشد. به طور کلی، دستورالعمل ها توصیه می کنند همان درمانی را که برای عفونت اولیه استفاده می شود، تکرار نکنید. اثربخشی درمان آنتی بیوتیکی با هر تکرار بعدی کاهش می یابد. پروبیوتیک ها ارگانیسم هایی مانند باکتری و مخمر و بدون نسخه در دسترس هستند. نقش این محصولات در عفونت C . difficile بحث برانگیز است. بررسی ها ثابت نکرده که محصولات موجود در پیشگیری یا درمان عفونت با C . difficile مفید است. پروبیوتیک های پیشرفته در حال حاضر برای استفاده بالقوه از آنها در درمان یا پیشگیری از C . difficile مورد مطالعه قرار می گیرند اما در حال حاضر در دسترس نیستند. درمان حمایتی اسهال شامل موارد زیر است: مایعات حاوی آب، نمک و شکر مانند آب میوه رقیق شده، نوشابه و آب گوشت را انتخاب کنید. اگر اسهال آبکی دارید، غذاهای نشاسته ای مانند سیب زمینی، رشته فرنگی، برنج، گندم و جو دوسر بخورید. انتخاب های خوب دیگر کراکر شور، موز، سوپ و سبزیجات آب پز است. اگر گرسنه نیستید، شاید در ابتدا به رژیم مایع نیاز داشته باشید. پس از برطرف شدن اسهال، احتمال دارد هنگام هضم شیر و فرآورده های حاوی شیر دچار مشکل موقت شوید.

قبل از پرداختن به راه برای از بین بردن کهیر لازم است بدانیم که بثورات روی بدن و اغلب با واکنش های آلرژیک همراه است، اما می تواند توسط موارد زیر تحریک شود عفونت داروها دمای سرد نور خورشید سایر شرایط زمینه ای نیش حشرات یا نیش زدن شناسایی آنچه باعث می شود بسیار مهم است. اگر بتوانید علت را شناسایی کنید، می توانید از تماس با آن خودداری کرده و از تشکیل تعداد بیشتری کهیر پیشگیری کنید کهیر معمولا در عرض ساعت محو می شود و نیازی به درمان ندارد با این حال، اگر هر یک از موارد زیر را تجربه کردید، باید فورا به مراقبت پزشکی بپردازید سرگیجه تنفس دشوار التهاب در گلو یا صورت اینها می تواند نشانه هایی از یک واکنش آلرژیک شدید باشد و به مراقبت های اضطراری نیاز دارد اگر کهیرتان ملایم تر است، به خواندن ادامه دهید تا بیاموزید چگونه هر گونه ناراحتی را تسکین داده و روند بهبودی را تسریع کنید هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در بیشتر موارد، درمان های خانگی تمام مواردی است که برای تسکین نیاز دارید. در اینجا چند روش برای تسکین خارش پوست وجود دارد استفاده از چیز خنک روی پوست می تواند به رفع هرگونه تحریک کمک کند. برای انجام این کار، کیسه ای از سبزیجات منجمد را یا یک مشت یخ را در یک حوله بپیچید و تا دقیقه به منطقه آسیب دیده بمالید. در صورت نیاز در طول روز این کار را تکرار کنید محصولات مختلفی وجود دارد که می توانید برای رفع خارش به حمام اضافه کنید. اینها شامل (به طور خاص به عنوان بلغور جو دوسر کلوییدی برای استحمام) یا یک یا دو مشت جوش شیرین است. خواص ضدالتهابی بلغور جو دوسر می تواند کهیر را تسکین دهد، به شرطی که به هیچ یک از اجزای جودوسر حساسیت نداشته باشید بیش از دقیقه در وان بلغور جو دوسر خیس کنید و از خشک شدن پوست با حوله خودداری کنید از مصرف برخی محصولات خاص که باعث تحریک پوست می شوند خودداری کنید. برخی از صابون ها می تواند پوست را خشک کرده و در هنگام کهیر باعث خارش بیشتری شوند. حتما از صابونی که برای پوست های حساس به بازار عرضه می شود استفاده کنید. یک انتخاب عالی پیدا کنید. اینها معمولا عطر و سایر مواد شیمیایی تحریک کننده را حذف می کنند همچنین باید از استفاده مرطوب کننده ها یا لوسیون های تحریک کننده خودداری کنید. در صورت شک، فرمولی را انتخاب کنید که پوست حساس را هدف قرار دهد. استفاده بلافاصله بعد از استحمام نیز احتمال دارد باعث تسکین خارش شود گرما می تواند خارش را بدتر کند. لباس سبک بپوشید و دمای خانه خود را خنک و راحت نگه دارید. از نشستن در معرض نور مستقیم خورشید خودداری کنید. اگر درمان های خانگی علایم را تسکین نمی دهد شاید بخواهید چند راه حل طبیعی امتحان کنید داروهای طبیعی معمولا توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تنظیم یا ت یید نمی شوند، بنابراین با احتیاط استفاده کنید تانن طبیعی موجود در گیاه فندق جادوگر می تواند به رفع تحریک کمک کند. شاید بخواهید مخلوط فندق جادوگر خود را تهیه کنید تا از آن به عنوان قابض برای به حداکثر رساندن تانن استفاده کنید برای انجام این کار تا گرم از پوست فندق جادوگر را به فنجان آب اضافه کرده و پوست آنرا له کنید. مخلوط را در قابلمه بریزید. بگذارید به جوش بیاید و از روی حرارت بردارید. مخلوط را صاف کنید. بگذارید مخلوط قبل از استفاده خنک شود. می توانید هر روز چند بار این را مانند ماسک روی پوست خود بمالید. بگذارید حدود دقیقه روی مناطق آسیب دیده بماند و سپس آن را بشویید معمولا برای درمان استفاده می شود، اما همچنین می تواند در تسکین دهنده کهیر موثر باشد آلویه ورا گیاهی است که به دلیل خواص درمانی شناخته شده است اگرچه این یک ضد التهاب طبیعی است، اما می تواند باعث درماتیت تماسی شود، بنابراین انجام آزمایش پچ پوست قبل از استفاده بسیار مهم است برای انجام تست وصله پوستی، کافی است مقدار کمی از محصول را روی ناحیه ای از پوست که تحت ت ثیر آن نیست، بمالید. اگر می توانید، به قسمت داخلی بازو بزنید. اگر در عرض ساعت هیچ تحریکی تجربه نکردید، استفاده از آن در هرگونه کهیر ضروری است در صورت لزوم، احتمالا چند بار در روز، می توانید آلویه ورا را به صورت موضعی روی کهیرهای خود قرار دهید. حتما هر دستورالعمل روی بسته را دنبال کنید اگر درمان های خانگی و طبیعی برای کمک به کهیر کافی نیست، درمان های بدون نسخه می تواند بهترین درمان باشد. گزینه های نه تنها می توانند خارش و تحریک را تسکین دهند، بلکه می توانند پاسخ هیستامین بدن را هدف قرار دهند، همان چیزی که باعث می شود کهیر ظاهر شود محصولات حاوی کالامین با خنک سازی پوست می توانند به تسکین خارش کمک کنند. قبل از استفاده مستقیما روی پوست اطمینان حاصل کنید، با تکان دادن ظرف، مخلوط کرده اید مقداری لوسیون کالامین را روی یک پنبه یا پارچه نخی قرار دهید پد یا پارچه را مستقیما به کهیرها بمالید و بگذارید خشک شود در صورت لزوم می توانید کهیرها را با لوسیون کالامین درمان کنید این آنتی هیستامین خوراکی می تواند بثورات و سایر علایم مانند خارش را از داخل و خارج کاهش دهد. حتما دستورالعمل های دوز روی بسته را دنبال کنید. بنادریل معمولا ظرف یک ساعت اثر می کند و در همان روز باید شاهد کاهش علایم باشید بنادریل می تواند باعث خواب آلودگی شود این آنتی هیستامین ها (فکسوفنادین (آلگرا) ، (کلاریتین) و ستیریزین (زیرتک) ) به طور معمول در فرمول های یا ساعته ارایه می شوند تا تسکین طولانی مدت داشته باشند. همچنین کمتر از باعث خواب آلودگی می شوند شاید لازم باشد برای درمان موثر کهیر دوز دارو را تنظیم کنید، بنابراین با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. آنها می توانند در مورد مقدار مصرف و هر چند وقت یک بار به شما مشاوره دهند اگر کهیر شدید یا مزمن دارید، احتمال دارد داروهای تجویز شده ضروری باشد. در مورد علایم خود و اینکه چگونه می توانید به بهترین وجه تسکین پیدا کنید با پزشک خود مشورت کنید گزینه های رایج نسخه شامل این کورتیکواسترویید به صورت خوراکی مصرف می شود. فقط طبق دستور پزشک باید از آن برای مدت زمان کوتاهی استفاده کنید. می توانند عوارض جانبی داشته باشند، به خصوص اگر برای مدت زمان طولانی مصرف شوند. عوارض جانبی می تواند شامل موارد زیر باشد التهاب افزایش وزن فشار خون بالا فشار چشم بالا (گلوکوم) استفاده طولانی مدت می تواند منجر به موارد زیر شود آب مروارید قند خون بالا نازک شدن پوست کاهش ترشح هورمون از غدد فوق کلیه پاسخ ایمنی ضعیف به عوامل بیماری زا، بنابراین می تواند عفونت را راحت تر کند. برای کاهش عوارض جانبی، کورتیکواستروییدهای خوراکی را با دوز کمتری مصرف کنید. این آنتی بیوتیک به صورت موضعی و به عنوان داروی خوراکی در دسترس است. این دارو می تواند التهاب ناشی از کهیر یا سایر بیماری های پوستی ناشی از عفونت باکتریایی را درمان کند. مصرف تمام آنتی بیوتیک های تجویز شده بسیار مهم است گزینه درمانی غیر استروییدی به صورت خوراکی مصرف می شود. این داروها باید فقط پس از درمان با استرویید و استفاده از آنتی هیستامین ها استفاده شوند. عوارض جانبی شایع سردرد، ناراحتی معده، سرفه و تب کم است دارو باید زیر پوست تزریق شود. این گزینه فقط در صورتی موجود است که کهیرها ماهها یا سالها دوام داشته باشند. عوارض جانبی شایع سردرد، سرگیجه، درد گوش داخلی و علایم سرماخوردگی است چندین تغییر در سبک زندگی می تواند از بروز کهیر یا بدتر شدن علایم پیشگیری کند به انواع صابون هایی که مصرف می کنید و نحوه استفاده از آن توجه داشته باشید مالیدن بیش از حد پوست احتمال دارد باعث تحریک و ایجاد کهیر شود. همچنین استفاده از صابون های دارای برچسب برای پوست های حساس را در نظر بگیرید همچنین پیگیری عادت های غذایی خود برای یادگیری اینکه کدام غذاها می تواند باعث واکنش آلرژیک شوند بسیار مفید است. اگر به این موارد حساسیت دارید به احتمال زیاد کهیر را تجربه می کنید شیر ماهی تخم مرغ بادام زمینی اگر علایم بدتر شد یا بیشتر از دو روز طول کشید، با پزشک مشورت کنید. پزشکان می توانند علت را شناسایی کرده و دارویی برای تسکین علایم در اختیار شما قرار دهند. درک اینکه چه عواملی باعث ایجاد کهیر شده بهترین راه برای پیشگیری از آن در آینده است. کهیر پس از قرار گرفتن در معرض برخی غذاها، گرما یا داروها به صورت برجستگی های قرمز و خارش دار روی پوست ظاهر می شود. آنها یک واکنش آلرژیک روی پوست هستند که می توانند به صورت بیضی کوچک یا لکه هایی به قطر چند اینچ ظاهر شوند کهیر می تواند در اثر محرک های جسمی مانند سرما، گرم شدن بیش از حد یا قرار گرفتن در معرض آفتاب ایجاد شود احتمال دارد ظرف ساعت بعد از بروز کمرنگ شوند. اگر کهیر به درمان نیاز دارد، می توان آنها را با داروهای ضد التهاب یا درمان کرد علاوه بر این، درمان های خانگی وجود دارد که می تواند در درمان کهیر موثر باشد

مطمینا آزاردهنده است. خوشبختانه انجام برخی از تمرینات ملایم ورزشی می تواند به تسکین کمر شما کمک کرده و از مزمن شدن درد پیشگیری کند. در چند روز اول پس از زایمان، نوزاد تازه متولد شده هر یک تا سه ساعت یکبار به تغذیه نیاز دارد، در حالیکه این کار برای مادری که به تازگی زایمان کرده، بسیار سخت است. تقاضای مداوم نوزاد برای شیردهی به خصوص در اولین روزهای پس از زایمان می تواند بدن مادر، به ویژه کمر را تحت فشار قرار دهد. جای تعجب نیست که بسیاری از مادران شیرده از شکایت می کنند. این کمردرد ممکن است در دوران شیردهی به تدریج بدتر و حتی مزمن شود. فهرست محتوا ابتلا به کمردرد در دوران شیردهی تا حدودی در میان مادران شایع است. دلایل و عوامل زیر می توانند در ایجاد این درد موثر باشند. از جمله. کم بودن تیرویید ناشی از بارداری و استرس ممکن است منجر به افزایش وزن پس از زایمان در برخی از زنان شود. افزایش وزن بدن یکی از مهمترین علل کمردرد است. وضعیت نامناسب بدن مادر در هنگام شیردهی اغلب یکی از مهمترین علل کمردرد است. خم شدن مکرر در حین تغذیه نوزاد می تواند باعث درد عضلات پشت شود. بلند کردن و زمین گذاشتن مکرر نوزاد نیز یکی از دلایل تشدید کمردرد است. به همین علت نداشتن خواب کافی یکی از عوامل مهم ابتلا مادران شیرده به کمردرد است. کمردرد در دوران شیردهی می تواند باقی مانده درد عضلات دوران بارداری باشد. هورمون های بارداری مانند ریلکسین، ماهیچه ها را شل کرده و رباط ها و مفاصل را برای زایمان آماده می کند. با این حال، عضلات شل شده ممکن است در حین زایمان به راحتی تحت فشار قرار گرفته و دردناک شوند. این درد به خصوص در صورت زیاد بودن وزن نوزاد در هنگام تولد، شدیدتر خواهد بود. درد عضلات ممکن است تا بعد از زایمان نیز ادامه یافته و با فشار ناشی از و بر روی ماهیچه های شکم و لگن تشدید شود. در استفاده از راهکارهای ساده و خانگی زیر ممکن است به تسکین و پیشگیری از کمردرد در دوران شیردهی کمک کند. برای تسکین کمردردهای دوران شیردهی می توانید از یک کمپرس گرم استفاده کنید. کمپرس آب گرم باعث کاهش درد عضلات می شود. وضعیت بد بدن فشار زیادی را به کمر وارد می کند. بسیاری از موارد کمردرد با بهبود وضعیت شیردهی به راحتی برطرف می شوند. استرس و اغلب یکی از علل مهم ابتلا به کمردرد هستند. استراحت کافی می تواند کمردرد را تسکین داده و همچنین به بهبود وضعیت سلامت شما در دوران پس از زایمان کمک کند برای راحتی بیشتر بازوها و کاهش فشار وارد شده به کمر می توانید از بالش های شیردهی استفاده کنید. همچنین استفاده از بالش های شیردهی باعث می شود که نوزاد راحت تر بتواند پستان مادر را به دهان بگیرد. ورزش و تمرینات بدنی می تواند در تقویت عضلات به شما کمک کند. هر بدن و هر بارداری با دیگری متفاوت است. بنابراین پیش از انجام تمرینات ورزشی در مورد وضعیت بهبودی و برنامه ورزشی مناسب با پزشک خود مشورت کنید. پیاده روی سبک یک ورزش ایمن است. پیاده روی حتی در دوران بارداری باعث کمک به تسهیل زایمان می شود. به یاد داشته باشید که برای شروع پیاده روی باید حتما از پزشک خود اجازه بگیرید. در مورد شدت و مدت زمان پیاده روی از پزشک خود سوال کنید. برای مراقبت از نوزاد خود اعضای خانواده کمک بگیرید. کارهای ساده ای مانند تعویض پوشک نوزاد را به همسرتان واگذار کنید. این کار باعث می شود فشار کمتری به شما وارد شود. در صورت ابتلا به کمردرد شدید، می توانید شیر خود را بدوشید و از یکی از اعضای خانواده بخواهید که آن را با یک بطری به نوزاد بدهد. علاوه بر راهکارهای خانگی که در بالا ذکر شد برای تسکین کمردرد خود می توانید با یک فیزیوتراپ و یا یک متخصص کایروپراکتیک مشورت کنید. متخصص در تقویت عضلات هسته میانی بدن به شما کمک کرده و در نتیجه باعث کاهش دردهای کمر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پس از مشورت و تایید پزشک می توانید برای تسکین کمردرد خود به انجام تمرینات ورزشی بپردازید. انجام برخی حرکات ورزشی به خصوص ماهیچه های شما را تقویت کرده و مقدار فشار وارد شده بر این عضلات را کاهش می دهد. برخی از حرکات موثر یوگا در کاهش کمردرد عبارتند از: چهار دست و پا روی تشک یوگا قرار گرفته و کف دست های خود را روی تشک بگذارید. پاها را به اندازه عرض لگن از هم باز کنید. ابتدا نفس خود را به آرامی از راه دهان بیرون دهید. سپس تا جایی که می توانید عضلات شکم را سفت کرده و سر و گردن را به سمت قفسه سینه ببرید. در همین حال ستون فقرات خود را به صورت قوس درآورده و به سمت سقف بالا بکشید. دقت کنید که عضلات سرو گردن شما نباید سفت و منقبض باشند. ثانیه در همین حالت بمانید. در حالیکه هوا را به درون ریه های خود می کشید، ستون فقرات را تا جایی که ممکن است پایین بیاورید. سر و گردن را به سمت بالا بکشید. این حرکت را به طور متناوب هر بار بین هشت تا ده بار تکرار کنید. گردش خون در ستون فقرات را بهبود می بخشد. باعث کشیده شدن عضلات پشت، شانه ها و شکم می شود. باعث باز شدن قفسه سینه شده و تنش در ستون فقرات را کاهش می دهد. روی تشک یوگا نشسته و باسن خود را روی پاشنه پاها بگذارید. تنه را به جلو خم کرده و پیشانی خود را به سمت زمین پایین بیاورید. بازوها را در کنار بدن به سمت جلو کشیده و نگه دارید. سر خود را به سمت جلو و بر روی تشک دراز کنید، به طوری که پیشانی شما زمین را لمس کند. سینه خود را به آرامی به ران ها فشار دهید. به مدت الی ثانیه در این حالت بمانید. سپس قوس ستون فقرات را به تدریج باز کرده و بر روی پاشنه پاها بنشینید. این حرکت را هشت تا ده بار در روز تکرار کنید. سیستم عصبی را آرام می کند. در تقویت عضلات کمر بسیار موثر است. باعث آرام شدن عضلات پشت و کمر می شود. با رفع یبوست به هضم بهتر غذا کمک می کند. کف دست ها و پاها را روی زمین قرار دهید. دست ها را به اندازه عرض شانه و پاها را به اندازه عرض لگن از هم باز کنید. دست ها را به زمین فشار داده و باسن را از زمین بلند کنید. زانوها و آرنج های شما باید کاملا صاف باشند. نحوه قرار گرفتن شما باید طوری باشد که شکل وارونه " V " را ایجاد کند. در حالیکه هوا را به ریه های خود می کشید، به مدت الی ثانیه در این وضعیت باقی بمانید. سپس هوا را به آرامی از راه دهان خارج کرده و زانوها را خم کنید. این حرکت را هشت الی ده بار در روز انجام دهید. عضلات ستون فقرات را تقویت می کند. در تقویت عضلات بازوها، شانه ها و پاها موثر است. باعث حمایت بیشتر عضلات هسته مرکزی بدن می شود. ماهیچه های قفسه سینه را تقویت کرده و ظرفیت ریه را افزایش می دهد. صاف ایستاده و پاها را کنار هم قرار دهید. بازوها باید در امتداد بدن قرار بگیرند. نفس عمیق کشیده و بازوها را بالای سر خود ببرید. پهلوها و ستون فقرات باید کاملا کشیده شوند. سپس در حالیکه نفس خود را بیرون می دهید از مفصل ران خم شده و کف دست ها را روی مچ با قرار دهید. اگر انجام این حرکت برای شما دشوار است، می توانید دست ها را به جای مچ پاها بر روی زانوها قرار دهید. این وضعیت را به مدت الی ثانیه حفظ کرده و سپس به حالت استراحت برگردید. گردش خون را بهبود می بخشد. عضلات ستون فقرات را تقویت می کند. باعث کشش تمام ماهیچه های پشت بدن می شود. دست راست خود را بالا ببرید. سپس آرنج خود را خم کنید و دست خود را به پشت سرخود و بر روی کمر ببرید. دست چپ خود را به پشت کمر ببرید. تا جایی که می توانید دست ها را کشیده و انگشتان هر دو دست را از پشت کمر به هم نزدیک کنید. برای چند ثانیه در این موقعیت باقی مانده و سپس به آرامی دست ها را به حالت استراحت بازگردانید. مراحل را با بازوی چپ تکرار کنید. در طول تمرین دم و بازدم خود را ادامه دهید. ماهیچه های پشت و گردن را تقویت می کند. به کاهش سفت شدن قسمت بالای کمر و گردن کمک می کند. یک سر حوله را با یک دست و سر دیگر حوله را با دست دیگر خود بگیرید. پاها را به اندازه عرض لگن از هم باز کنید. در حالیکه به آرامی هوا را به درون ریه های خود می کشید، دست ها را به طرف بالای سر بلند کنید. دست ها باید بیشتر از عرض شانه ها از هم باز باشند. در حالیکه هوا را به آرامی از راه دهان خاج می کنید دست ها را سمت تنه جلو بیاورید. هر زمان احساس درد کردید تمرین را متوقف کنید. این حرکت را می توانید الی بار در روز انجام دهید. باعث کشش عضلات شانه، پشت و گردن می شود. عضلات بازوها، شانه ها و ماهیچه های پشت کمر را تقویت می کند. وضعیت صحیح تغذیه با شیر مادر می تواند در پیشگیری از مشکلاتی مانند کمردرد تا حد زیادی به شما کمک کند. برخی از موقعیت های مناسب شیردهی عبارتند از: وضعیت زیر بغل شیردهی ضربدری وضعیت دراز کشیده وضعیت گهواره یا سنتی به طور کلی کمردرد در دوران شیردهی یکی از مشکلات شایع در میان مادران است. بسیاری از مادران درد مزمن کمر را در این دوران تجربه می کنند. برای کاهش درد کمر پیش از هر چیز باید در هنگام تغذیه نوزاد به وضعیت های صحیح شیردهی دقت کامل داشته باشید. قرار گرفتن بدن شما در وضعیت صحیح باعث پیشگیری از درد و فشار زیاد به کمر می شود. موقعیت مناسب شیردهی همراه با انجام تمرینات سبک ورزشی می تواند تا حد زیادی به تسکین کمردرهای مزمن کمک کند.

، که گاهی اوقات جراحان دهان و فک و صورت نیز نامیده می شوند، در طول تحصیل خود آموزش های لازم را دیده اند تا انواع مختلفی از شرایط و آسیب ها را که بر سر، گردن، دهان، فک و صورت تاثیر می گذارد، برطرف کنند. جراحان فک و صورت واجد شرایط برای درمان تعدادی از بیماری های مربوط به ناحیه سر و گردن هستند، از جمله: فک های نامرتب ایمپلنت های دندانی بیماری های دندان عقل جراحی ترمیمی دهان این جراحان همچنین در زمینه و کنترل درد آموزش های لازم را دیده اند. به طور کلی، جراحان فک و صورت برای اصلاح مشکلات یا ایجاد تغییرات زیبایی جراحی انجام می دهند. این جراحی ها عموما روش های سرپایی هستند. آنها همچنین آموزش هایی را برای بهبودی پس از جراحی به شما ارایه می دهند و ممکن است قرارهای بعدی را برای شما تعیین کنند که برای کنترل وضعیت خودتان دوباره به آنها مراجعه کنید. جراحان فک و صورت پزشکانی هستند که به طور خاص در زمینه جراحی فک و صورت آموزش دیده اند. به دلیل تمرکز روی ناحیه دهان، معمولا جراحان فک و صورت پس از دریافت مدرک کارشناسی ابتدا به مدت چهار سال در دانشکده دندانپزشکی شرکت می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پس از فارغ التحصیلی از دانشکده دندانپزشکی، جراحان فک و صورت مراحل زیر را تکمیل می کنند: یک دوره چهار تا شش ساله که در آن به طور خاص جراحی را مطالعه می کند. دوره بالقوه شش ساله شامل دو سال دیگر برای دریافت مدرک پزشکی علاوه بر مدرک دندانپزشکی است. شرکت در امتحان برای دریافت گواهینامه توسط هییت جراحی دهان و فک و صورت. اگر جراح بخواهد متخصص شود، می تواند بورسیه دو ساله و معاینه صورت، سرطان سر و گردن، جراحی جمجمه و صورت اطفال یا ضربه جمجمه و فک و صورت را ادامه دهد. جراح فک و صورت ممکن است تعدادی از بیماری ها را درمان کند. جراحان فک و صورت بسیاری از شرایط مشابه جراحان دهان را درمان می کنند. صرف نظر از اصطلاح، جراحان فک و صورت از تخصص خود برای انجام روش های تهاجمی متوسط در صورت و گردن استفاده می کنند. جراحان فک و صورت می توانند دندان ها را برداشته و گزینه های مصنوعی را جایگزین آنها کنند. این ایمپلنت ها به طور دایمی در فک شما باقی می مانند و به عنوان دندان جایگزین عمل می کنند. آنها ممکن است مزایای سلامتی یا زیبایی داشته باشند. این جراحان می توانند استخوان ها را تراشیده، مفاصل را دوباره تنظیم کنند یا حتی به بازسازی استخوان های شکسته کمک کنند. اگر صورت یا فک شما شکسته یا نامرتب باشد، می تواند به ترمیم آن و کاهش ناراحتی شما کمک کند. برخی از نقایص مادرزادی می توانند منجر به شکاف کام و لب شوند. این عارضه می تواند تاثیر زیادی بر روی زیبایی فرد در طول عمر داشته باشد. جراحان فک و صورت می توانند از طریق جراحی به ترمیم این نوع نقص مادرزادی کمک کنند. چند دلیل وجود دارد که ممکن است به جراح فک و صورت مراجعه کنید. دندانپزشک یا پزشک شما ممکن است شما را به آنها ارجاع دهد. در شرایط زیر افراد مجبور هستند در نهایت به جراح فک و صورت مراجعه کنند: اکثر جراحان فک و صورت حداقل تا حدی برای اصلاح مشکلات اسکلتی مانند فک نامرتب کار می کنند. اگر شما درد مزمن مفصل گیجگاهی فکی، معروف به TMJ دارید، دندانپزشک شما ممکن است شما را به جراح فک و صورت ارجاع دهد. سرطان های صورت، گردن و فک اغلب توسط جراحان فک و صورت برداشته می شود. این متخصصان آموزش و تجربه لازم برای از بین بردن تومور بدون آسیب رساندن به اعصاب ظریف سر و گردن را دارند. اگر تصادف کنید و به صورت شما آسیبی وارد شده، ممکن است در نهایت تحت جراحی فک و صورت قرار بگیرید. برخی از این جراحان، متخصص جراحی ترمیمی برای ترمیم فک، استخوان گونه و دندان هستند. جراحان فک و صورت نیز می توانند ایمپلنت های دندانی را جایگزین دندان هایی کنند که به طور کامل از دست رفته اند. در نهایت، جراحان فک و صورت نیز می توانند مشکلات زیبایی را درمان کنند. اگر شما علاقه مند به کاشت ایمپلنت دندان هستید و یا می خواهید مشخصات چهره خود را تغییر می دهید، ممکن است در پایان به یکی از این پزشکان مراجعه کنید تا به اهداف ظاهری خود برسید. این نوع متخصص باید طیف وسیعی از آسیب ها و بیماری ها را در چهار قسمت اصلی بدن گردن، صورت، فک و دهان بشناسد و درمان کن. رایج ترین عمل جراحی کشیدن دندان است، به ویژه هنگامی که فرد دچار ضربه و آسیب دیدگی در دندان عقل می شود. گاهی اوقات، این جراحی یک تصمیم اضطراری نیست بلکه یک تصمیم پیشگیرانه برای جلوگیری از مشکلات بعدی دندان است. برخی شرایط ممکن است به این نوع جراحی نیاز داشته باشد. افرادی که دارای شکاف کام و لب هستند می توانند جراحی را برای پیشگیری از بروز عوارض بعدی انتخاب کنند. جراح فک و صورت ساختار صورت را برای رفع مشکل جسمی تغییر می دهد. با این حال، این عمل به عنوان یک عمل جراحی پزشکی و نه زیبایی در نظر گرفته می شود. جراحان دهان و فک و صورت باید نحوه درمان مشکلات بافت سخت و نرم را بدانند. یک متخصص باید روی نواحی حساس مانند لثه و ساختارهای سخت مانند استخوان فک و قسمت های گردن کار کند.

به گفته پزشکان و متخصصان بهداشت، گسترش سریع ویروس کرونا با انتشار اطلاعات نادرست و فریب کاری دنیای مجازی همراه شده است. در حالی که کشورهای مختلف در سراسر جهان برای پیشگیری از شیوع و درمان ویروس مبارزه می کنند، اطلاعات نادرست و افسانه های کرونا باعث شده است که مبارزه با ویروس کشنده Covid - تا حدودی دشوار و سخت شود. این در حالی است که سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) لیستی از افسانه ها را گردآوری کرده است که مردم بتواند واقعیت های کرونا و بیماری آن را از اطلاعات غلط و غیر واقعی تشخیص دهند و سعی کنند تا جایی که امکان دارد را کاهش دهند و با رعایت اقدامات احتیاطی مانند شستن صحیح دست ها و پوشاندن دهان هنگام سرفه کردن از ابتلا به این بیماری و شیوع آن پیشگیری کنند. شستشوی مکرر بینی با محلول نمک از تجمع ویروس جلوگیری می کند. براساس سازمان بهداشت جهانی، "هیچ مدرکی" وجود ندارد که شستشوی مرتب بینی با محلول نمک، افراد را از ابتلا به ویروس محافظت کند. اما شواهد محدودی وجود دارد که نشان می دهد شستشوی منظم بینی با محلول نمکی می تواند به افراد در بهبودی سریعتر علایم سرماخوردگی کمک کند. آنتی بیوتیک ها در جلوگیری و معالجه کورنا ویروس جدید موثر هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تجویز آنتی بیوتیک ها در درمان و پیشگیری این بیماری هیچ تاثیری ندارد. زیرا آنتی بیوتیک ها فقط بر روی باکتری ها تاثیر دارند و از آنجا که coronavirus جدید یک ویروس است، آنتی بیوتیک ها در درمان بیماری تاثیری نخواهد داشت. در حال حاضر، هیچ گونه واکسن یا درمان خاصی برای ویروس وجود ندارد. اما طبق گفته سازمان بهداشت جهانی در حال حاضر برخی از درمان های خاص برای کروناویروس جدید تحت بررسی قرار گرفته اند، اما این روش ها باید از طریق آزمایشات بالینی ارزیابی شوند استفاده از خشک کن های دستی و حوله در کشتن ویروس موثر هستند. طبق اظهارات سازمان بهداشت جهانی، خشک کن های دستی در کشتن کوروی ویروس های جدید هیچ تاثیری ندارد و این سازمان توصیه می کند که افراد باید برای محافظت در برابر ویروس مرتبا دستان خود را با الکل تمیز کرده و یا آن ها را با آب و صابون بشویند. اسکنرهای حرارتی در تشخیص افراد آلوده به کروناویروس جدید نقش موثری دارند. طبق گفته سازمان بهداشت جهانی، اسکنرهای حرارتی فقط می توانند افراد مبتلا به تب را شناسایی کنند. اما با این حال، اسکنرها نمی توانند افرادی را که به ویروس آلوده شده اند. ولی هنوز تب را بروز نداده اند را تشخیص دهند. دریافت نامه یا بسته پستی از چین باعث ابتلا فرد به ویروس کرونا می شود. به گفته WHO ، دریافت نامه و یا بسته پستی از چین باعث ابتلا فرد به بیماری کرونا نمی شود زیرا این ویروس نمی تواند در طولانی مدت روی اشیاء و سطوح زنده باقی بماند. از طرفی قطرات حاوی ویریون یا خود ویروس ممکن است در طولانی مدت نتواند در خارج از بدن انسان زنده بماند. حیوانات خانگی هم می توانند coronavirus را انتشار دهند. علی رغم ادعاهای متعددی که در رسانه های اجتماعی منتشر شده است، براساس سازمان بهداشت جهانی هیچ مدرکی مبنی بر آلوده شدن حیوانات خانگی مانند سگ یا گربه وجود ندارد. این سازمان به کسانی که با حیوانات خانگی در تماس هستند توصیه می کند که دست خود را با آب و صابون شستشو دهند، و از شیوع باکتری های متداول مانند E Coli و Salmonella پیشگیری کنند. خوردن سیر می تواند از ابتلا به عفونت کوراو ویروس جدید پیشگیری کند. طبق گفته WHO ، گرچه سیر یک ماده غذایی سالم است که ممکن است خاصیت ضد میکروبی و ضد ویروسی داشته باشد، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد خوردن سیر باعث محافظت در برابر ویروس های جدید می شود. البته سیر در تقویت سیستم ایمنی بدن نقش موثر و به سزایی دارد. ویروس فقط بر روی افراد مسن یا افراد جوان در معرض خطر ت ثیر می گذارد. طبق گفته این سازمان، کرونا ویروس جدید می تواند افراد را در سنین مختلف حتی کودکان را آلوده کند، اما به نظر می رسد افراد مسن و افرادی که دارای بیماری های پزشکی زمینه ای از قبیل بیماری های آسم، دیابت و قلبی و عروقی هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری می باشند و در صورت ابتلا ممکن است آسیب پذیر تر باشند. البته میزان شیوع این بیماری در سنین های متفاوت کاملا مختلف است و به صورت زیر می باشد: بچه ها تقریبا به این بیماری مبتلا نمی شوند در صورت ابتلا علایم بسیار خفیفی را بروز می دهند و می تواند گفت تقریبا در بین آن ها مرگ و میر وجود ندارد. با بالارفتن سن احتمال ابتلا این بیماری افزایش پیدا کرده و باعث تلفات . درصدی در افراد زیر چهل سال شده است. بعد از آن احتمال ابتلا به ویروس کرونا در سن های بالاتر و مبتلایان به بیماری های قلبی و عروقی، تنفسی و عصبی بیشتر می شود و به تناسب آن میزان مرگ و میر در بین این افراد بیشتر خواهد بود. واکسن های ضد پنومونی فرد را از خطر ابتلا به ویروس جدید محافظت می کند. به گفته آژانس بهداشت جهانی، درحال حاضر هیچ واکسنی حتی واکسن ها پنومونی تاثیر در پیشگیری از ابتلا به این بیماری ندارد. چون کرونا یک ویروس کاملا جدیدی است که به واکسن مخصوص به خودش نیاز دارد. اسپری کردن الکل یا کلر در بدن می تواند کوروی ویروس جدید را از بین ببرد. بر طبق گفته سازمان بهداشت جهانی، الکل و کلر در ضدعفونی کردن سطوح های مختلف مفید هستند و پاشیدن موادی مانند الکل یا کلر بر روی لباس ها یا غشاهای مخاطی مانند چشم و دهان مضر و خطرناک می باشد. لامپ های ضد عفونی کننده ماوراء بنفش می توانند ویروس را از بین ببرند. لامپ های UV نباید روی پوست دست استفاده شوند زیرا تابش اشعه ماوراء بنفش این لامپ ها می تواند باعث سوزش پوست دست گردد. برای پیشگیری از کرونا باید از دست دادن به اطرافیان پرهیز کنیم. به گفته کارشناسان یکی از راهکارهای که افراد باید برای پیشگیری از ابتلا به کرونا به طور جدی در نظر بگیرند، این است که از دست دادن به اطرافیان پرهیز کنند. به نظر می رسد این راهکار بیشتر مانند یک افسانه باشد اما در واقع محدود کردن تماس، به خصوص بوسیدن برای جلوگیری از شیوع coronavirus موثر است. پوشیدن ماسک، افراد را از ابتلا به از ویروس محافظت می کند. بسیاری از مردم دوست دارند فکر کنند که با استفاده از ماسک به این بیماری مبتلا نمی شوند. اما مشکل اصلی این است که افرادی که ماسک ها را به درستی استفاده نمی کنند. این در حالی است که ما دو نوع ماسک داریم: ماسک ساده یا جراحی که افراد معممولی می توانند از آن استفاده کنند. ماسک N % کارآیی فیلتر کند. اما این ماسک ها بعد از استفاده طولانی مدت ممکن است خودشان به ویروس آلوده شده و منجر به مشکلات تنفسی شوند. این ماسک بیشتر برای کسانی که به بیماری کروناویروس مبتلا شده اند کاربرد دارد نه برای فرد سالم. بستن مرزها باعث متوقف شدن انتشار ویروس می شود. این یک نوع ویروس تنفسی و شیوع و انتشار آن از ماهیت خود ویروس منشاء می گیرد و بستن مرزها و ممنوعیت سفر زیاد موثر نیست و بیشتر باعث ترس بین مردم و ایجاد هرج و مرج می شود و غالبا بی نتیجه است. ویروس کرونا همان SARS است. در حال حاضر دو تاج کورو ویروس مختلف ( SARS و MERS ) وجود دارد که باعث عفونت شدیدتر در انسان می شود و کورو ویروس از خانواده SARS می باشد. ابتلا به ویروس MERS منجر به بیماری سندرم تنفسی کورنا ویروس خاورمیانه ( MERS - CoV ) و SARS به بیماری سندرم حاد تنفسی کرونا ویروس ( SARS - Cov ) منتهی می شود، که هر دو ویروس منجر به بروز علایم شدیدی خواهند شد. SARS SARS در زمان شیوع خود باعث درصد و اپیدمی MERS موجب درصد مرگ و میر شدند ولی میزان شیوع و انتشار آن ها بسیار کم بود. داروهای گیاهی و سایر داروها می توانند به درمان ویروس جدید کمک کنند براساس WHO ، هیچ داروی خاصی برای درمان ویروس جدید توصیه نشده است. با این حال، افراد آلوده به ویروس باید برای رفع و درمان علایم خود مراقبت های لازم را انجام دهند، و افراد مبتلا به بیماری شدید به مراقبت های ویژه نیاز دارند.

همانطور که دانشمندان و متخصصان پزشکی بین المللی در تلاش هستند تا درمان و واکسنی را برای پیدا کنند، شما می توانید با تقویت سیستم ایمنی بدن خود نقش مهمی در پیشگیری از این بیماری داشته باشید. سیستم ایمنی بدن از شبکه ای از سلول ها، بافت ها و اندام هایی تشکیل شده است که ممکن است به دلایل مختلف ضعیف شود. به دلیل ان که بیماری کرونا میتواند باعث مرگ و یا ایجد عوارض مهمی نموده و در جامعه هم ناقلین بدون علامت فراوان بوده لذا تقویت سیستم ایمنی بدن در برابر کرونا بسیار مهم تلقی می گردد افراد با شرایط زیر در معرض خطر ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن قرار دارند: بیماران سرطانی تحت درمان مبتلایان به بیماری های مزمن مانند، بیماری مزمن ریه و افرادی که تحت جراحی پیوند عضو قرار گرفته و یا مصرف کنندگان داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی یک سیستم ایمنی قوی می تواند خطر ابتلا به عفونت های ویروسی و باکتریایی را کاهش دهد و به بدن در مبارزه با عفونت های ایجاد شده توسط ویروس ها کمک و روند بهبودی پس از عفونت را تسریع کند. بنابراین، مهم است که شما از قوی بودن سیستم ایمنی بدن خود تان مطمین شوید و تا جایی که می توانید آن را تقویت کنید. سیستم ایمنی ضعیف شما را مستعد ابتلا به، و سایر ویروس ها و بیماری ها می کند. ساختن سیستم ایمنی قوی بهترین دفاع در برابر بیماری های عفونی و ویروسی است. سلامت سیستم ایمنی بدن به انتخاب سبک زندگی روزانه بستگی دارد. شما با تقویت سیستم ایمنی بدن خودتان می توانید تا حدودی از ابتلا به سرماخوردگی و آنفولانزا و حتی سایر بیماری های عفونی پیشگیری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک رژیم غذایی سرشار از غذاهای تازه و کامل با سبزیجات ارگانیک و میوه های فراوان می تواند در تقویت سیستم ایمنی بدن در برابر ویروس ها مفید و موثر باشد. علاوه بر آن می توانید برای تقویت سیستم ایمنی بدن خود راهکارهای زیر را به کار گیرید: شکر و قند سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کند و در مرحله اول باید تا جایی که می توانید میزان مصرف قند و شکر را کاهش دهید و برای تقویت سیستم ایمنی بدن خود این نکته را در اولویت قرار دهید. از مصرف نوشیدنی های مصنوعی، شیرینی ها، بیسکویت ها جدا پرهیز کنید. چند گرم قند می تواند توانایی مقابله کردن گلبول های سفید را در برابر عفونت ها از بین ببرد. یک رژیم غذایی سالم و مصرف کافی ویتامین ها برای یک سیستم ایمنی قوی کاملا ضروری است. یک رژیم غذایی متعادل شامل، چربی، ویتامین ها و مواد معدنی و همچنین نوشیدن کافی می تواند در تقویت سیستم ایمنی بدن مفید باشد. یکی از مهمترین ویتامین هایی که سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند، است. کمبود ویتامین C می تواند شما را مستعد ابتلا به بیماری کند. علاوه بر آن، ویتامین B در حمایت از واکنش های بیوشیمیایی در سیستم ایمنی بدن نقش بسیار موثر و حیاتی دارد. برای مصرف مکمل ها می توانید مکمل های حاوی D (کولکالسیفرول) را انتخاب کنید، زیرا این ماده برای افزایش سطح. میوه ها و سبزیجات برای تقویت بدن و سیستم ایمنی بدن بسیار مهم هستند. میوه ها و سبزیجات حاوی C ، و آنتی اکسیدان هایی هستند که می توانند سیستم ایمنی بدن را برای مقابله با عفونت ها و عوامل بیماری زا تقویت کنند. مرکبات و انواع توت ها از جمله بهترین ها برای تقویت سیستم ایمنی هستند. مواد های مغذی که با تامین ویتامین مورد نیاز شما، می توانند سیستم ایمنی بدنتان را تقویت کنند، عبارتند از: کیوی لبنیات لیمو و پرتقال سبزیجات سبز آجیل هایی مانند مغز بادام و بادام زمینی علاوه بر میوه ها و سبزیجات با، آنتی اکسیدان قدرتمند، دانه ها نیز برای تقویت سیستم ایمنی بدن ضروری هستند. دانه های آفتابگردان دارای فسفر، منیزیم و ویتامین B بودند. همچنین ویتامین E ، یک آنتی اکسیدان قدرتمند است که از ابتلا بدن به عفونت جلوگیری می کند. ویتامین E برای تنظیم و حفظ عملکرد سیستم ایمنی بدن بسیار مهم است. سایر غذاهای دارای ویتامین E زیاد شامل موارد زیر هستند: آجیل آووکادو سبزیجات دارای برگ تیره محققان برای تقویت سیستم ایمنی بدن به مردم توصیه می کنند که رژیم های غذایی خوب را رعایت کرده و برای مدتی از مصرف غذاهای نیمه پخته یا خام، غذاهای فرآوری شده پرهیز کنند. براساس تحقیقات علمی از سراسر جهان، سیر، زنجبیل، شکلات تیره و چای سبز نیز برای بدن مفید می باشند. برای حفظ سلامتی و تقویت سیستم ایمنی بدن ضروری است که یک رژیم غذایی سالمی داشته باشید. کمبود مواد های مغذی در بدن زمینه ابتلا به ویروس ها و باکتری ها را فراهم می کند و یک عامل خطر برای ابتلا به بیماری محسوب می شود. مطمین شوید که مصرف انواع غذاهای ارگانیک متنوعی از جمله لوبیا، میوه و سبزیجات تازه، آجیل و دانه ها را در رژیم غذایی خود رعایت می کنید. متاسفانه، بسیاری از افراد علاقه زیادی به خوردن تنقلات دارند و علاوه بر آن، امروزه بسیاری از مواد غذایی بسیار فرآوری شده و پر از قند مانند بیسکویت، غلات گیاهی و آب میوه های مصنوعی در دسترس همه قرار دارند. در واقع غذاهای حاوی افزودنی، سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کنند. با مصرف این غذاها به عنوان میان وعده شاید جایی برای استفاده از غذاهای سالم و مغذی باقی نماند. پس سعی کنید به جای استفاده از میان وعده های حاوی افزودنی همیشه از میان وعده های با کیفیت مانند میوه و سبزیجات تازه، آجیل بو داده و تخم مرغ استفاده کنید. حتما به مقدار زیادی سبزیجات مزه شیرین مانند کدو حلوایی، هویج، کلم، جعفری و پیاز میل می کنید. چای سبز دارای خاصیت تقویت کنندگی سیستم ایمنی بدن است. چای سبز دارای مقادیر زیادی EGCG ، (اپی گالوکاتچین گالات) یکی دیگر از آنتی اکسیدان های قدرتمند دیگری است. EGCG به تقویت عملکرد سیستم ایمنی بدن معروف است و در ابتدا همه برگ های چای حاوی این آنتی اکسیدان هستند، اما وقتی تخمیر و به چای سیاه تبدیل می شود EGCG آن غیرفعال می گردد. چای سبز همچنین حاوی L - theanine ، یک آنتی اکسیدان است که به نظر می رسد در تولید سلول های T در بدن شما کمک می کند. سعی کنید برای تقویت سیستم ایمنی بدن خود روزانه سه تا پنج فنجان چای سبز مصرف کنید. اما مصرف بیش از حد آن توصیه نمی شود. سیر علاوه بر اینکه سرشار از آنتی اکسیدان ها و سلنیوم است، ضد باکتری و ضد ویروسی است. سیر و پیاز سرشار از ترکیبات حاوی گوگرد هستند که می تواند در تقویت سیستم ایمنی بدن موثر باشد. بازسازی سیستم ایمنی بدن به خواب منظم نیاز دارد. خواب خوب باعث آزادسازی ملاتونین به خصوص در بین ساعت شب الی صبح در بدن می شود. ملاتونین به بدن علامت می دهد که زمان خوابیدن فرا رسیده است. برای همین به عنوان " هورمون خواب " شناخته می شود و افرادی که سطح ملاتونین کم دارند، نمی توانند بخوابند. با رعایت نکات مربوط به سعی کنید یک روال منظم برای خواب خود داشته باشید. بهترین حالت خواب می تواند خوابیدن در یک اتاق تاریک با حداقل وسایل وتجهیزات الکتریکی مانند تلویزیون و تلفن همراه می باشد. زیرا بدن امواج الکتریکی را با نور اشتباه می گیرید و ترشح ملاتونین را سرکوب می کند. شاید با شیوع بیماری های ویروسی تجویز آنتی بیوتیک ها و مصرف آن ها تا حدودی افزایش یابد. اما واقعیت این است که آنتی بیوتیک ها می توانند سیستم ایمنی بدن را به طور جدی تضعیف کنند. پس سعی کنید از مصرف ها و واکسن های غیر ضروری خودداری کنید. ورزش منظم و روزانه، حتی پیاده روی حداقل دو بار در هفته، به بدن کمک می کند تا برای تقویت سیستم ایمنی بدن بتواند سموم و ناخالصی ها را دفع کند. علاوه بر آن، پیاده روی و ورزش در هوای تازه می تواند سلول های سیستم ایمنی بدن را در ریه ها تحریک کرده و به فعال شدن سیستم ایمنی بدن کمک کند. اگر در شرایطی قرار دارید که نمی توانید از خانه بیرون بروید سعی کنید مانند تنفس عمیق را در منزل انجام دهید. این تمرین باعث می شود اکسیژن بیشتری به جریان خون شما وارد شود. علاوه بر تحریک ریه، به گردش خون و مایع لنف کمک می کند و عملکرد سیستم ایمنی بدن را بهبود می بخشد. بسیاری از افراد استرس یا اضطراب را یکی از عوامل اصلی ضعف سیستم ایمنی بدن می دانند. با یادگیری راهکارهای سعی کنید کمتر به خودتان نگرانی راه بدهید و خود را در برابر هر عامل استرس زا و محرک تقویت کنید. برای کاهش استرس خود می توانید تکنیک های و یا را امتحان کنید. سعی کنید بیشتر شاد باشید و با رعایت کردن راهکارهای پیشگیری از بیماری ها، کمتر نگران شوید. حتی الامکان خودتان را از شنیدن اخبار های منفی دور کنید. منابع:

در حالی که مردم بیماری کرونا را با علایم ریوی می شناسند، اما محققان تشخیص داده اند که coronavirus بر روی دستگاه گوارش بیماران تاثیر می گذارند و باعث بروز علایم گوارشی کرونا ویروس می شود. مطالعات جدیدی از کرونا ویروس در چین نشان داده که این ویروس ممکن است از طریق دستگاه گوارش از شخص بیمار به فرد دیگر منتقل شود. در دو مطالعه جدید محققان چینی که به تازگی در Gastroenterology ، مجله انجمن آمریکایی گاستروانترولوژی منتشر شده است، محققان نشان داده اند که coronavirus بر روی دستگاه گوارش بیماران تاثیر می گذارد و باعث بروز علایم گوارشی کرونا ویروس می شوند. در میان برخی از یافته های قابل توجه، مشاهده شد که بخش بزرگی از بیماران کرونا ویروس قبل از بروز علایم تنفسی، علایم دیگری را مربوط به دستگاه گوارشی را تجربه کرده اند. محققان معتقدند نظارت بر علایم دستگاه گوارش اولیه در مبتلایان به کرونا می تواند در تشخیص زود رس این بیماری مفید و موثر باشد. علایم دستگاه گوارش در مبتلایان به کرونا، عبارتند از: اسهال حالت تهوع استفراغ درد شکمی تحقیقات نشان می دهد که ویروس نه تنها از طریق راه های تنفسی بلکه از طریق آلودگی با مدفوع و دستگاه گوارش می تواند وارد بدن انسان می شود. همچنین مشاهده شد که coronavirus جدید قادر به نفوذ و حمله به کبد است و می تواند منجر به آسیب خفیف تا متوسط کبدی و افزایش آمینوترانسفراز، افزایش پروتیین و کمبود پروتیین در کبد شود. حتی ممکن است SARS - CoV - به طور مستقیم منجر به آسیب مجاری صفراوی شود. بسیاری از بیماران کرونا ویروس به جای علایم ویروسی کلاسیک مانند تب، فقط از اسهال رنج می برند. علایم اسهال ممکن است باعث انتقال بیماری از راه مدفوع بیماران خصوصا در صورت عدم رعایت بهداشت مناسب در سرویس های بهداشتی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحقیقات در این زمینه نشان داده است که: بخش قابل توجهی از بیماران کورنا ویروس قبل از علایم تنفسی، اسهال، حالت تهوع، استفراغ و یا ناراحتی شکمی دارند. پزشکان بهتر است بیمارانی را که مبتلا به علایم اولیه دستگاه گوارشی هستند را برای تشخیص زودرس بیماری جدی بگیرند و این افراد را کنترل کنند. RNA ویروسی در مدفوع بیماران مشکوک به کرونا ویروس شناسایی شده که نشان می دهد مدفوع بیماران مبتلا به کرونا به این ویروس آلوده است. علایم دستگاه گوارش ممکن است در موارد کرونا ویروس نادیده گرفته شود. این در حالی است که علایم دستگاه گوارش می تواند یکی از ویژگی های بالینی کورو ویروس ها باشد و این علایم حتی در مورد نوع دیگری از این ویروس ها مانند SARS SARS از طریق سیستم فاضلاب از ساختمان های آپارتمانی شیوع پیدا کرده و از طریق افراد آلوده به محیط زیست انتشار می یابد. محققان معتقدند همین موضوع ممکن است در مورد coronavirus جدید هم صادق باشد. تحقیقات نشان داده است که RNA ویروسی در مدفوع بیماران مشکوک به کرونا ویروس دیده شده و به نظر می رسد که عفونت دستگاه گوارش حتی بعد از بهبودی علایم دستگاه تنفسی در این بیماران ممکن است دوام داشته باشد و هنوز خطر شیوع ویروس از راه مدفوع آلوده بیماران بعد از بهبودی وجود دارد. محققان پیشنهاد می کنند که برای کنترل شیوع کرونا ویروس باید از انتقال و انتشار این ویروس از راه های مدفوع آلوده هم جلوگیری کرد. علاوه بر آن، محققان گزارش دادند که کاسه توالت، سینک و دستگیره درب حمام اتاق ایزولاسیون که در آن بیماران مبتلا به کروناویروس جدید بستری شده اند، مورد آزمایش قرار گرفته و وجود ویروس ها در این مناطق مثبت بوده است و این نشان می دهد که مدفوع بیماران می تواند راه دیگری برای انتقال و شیوع این بیماری باشد. این تحقیقات نشان می دهد که افراد باید برای مقابله با آلودگی های زیست محیطی، بهتر است نکات مربوط به بهداشت فردی و حتی بهداشت محیط را به طور جدی رعایت کنند. این تحقیقات نشان می دهد که این ویروس ها به وضوح قادر به آلوده کردن سینک و توالت دستشویی هستند. علاوه بر آن محققان توصیه می کنند افراد باید به تمیز کردن محیط حمام توجه ویژه ای داشته باشند و در صورت امکان برای بیماران مبتلا به کرونا حمام و دستشویی جداگانه در نظر گرفته شود. دانشمندان معتقدند جدا از انتشار ویروس از طریق سرفه و راه های هوایی، آلودگی محیطی عامل مهمی در انتقال این بیماری می باشد. این ویروس می تواند با سرعت و قدرت زیادی منتقل شود نمونه های مدفوع افرادآلوده ممکن است دست، غذا، آب و محیط اطراف را آلوده کند و در صورت وارد شدن ذرات آلوده به دهان، بینی یا چشم های فرد باعث ایجاد عفونت می شود. تحقیقات جدید در سنگاپور نشان می دهد که بیماران مبتلا به کرونا ویروس جدید به طور گسترده اتاق خواب و حمام خود را آلوده می کنند. اما ویروس با تمیز کردن دو بار در روز سطوح آلوده و تمیز کردن روزانه کف با یک ماده ضدعفونی کننده معمولی از بین می روند. به همین منظور محققان هنوز هم تاکید می کنند تمیز کردن روزمره سطوحی که امکان لمس آن ها زیاد است مانند دستگیره های درب حمام و دستشویی و کاسه توالت ها می تواند در پیشگیری از ابتلا به این بیماری تاثیر بسیار زیادی داشته باشد. کرونا ویروس مسیرهای انتقال و شیوع بسیار زیادی دارد و می تواند با قدرت و سرعت شیوع پیدا کند. مراکز مدیریت و پیشگیری بیماری در چین برای پیشگیری از انتقال این ویروس از طریق مدفوع راه کارهای زیر را توصیه می کند: شستشوی مکرر دست ها ضد عفونی اشیاء و سطوح در تجهیزات پزشکی ضد عفونی کردن وسایل نقلیه حمل و نقل ضدعفونی کردن توالت های عمومی و سرویس های بهداشتی منازل حفظ بهداشت شخصی جلوگیری از مصرف مواد غذایی خام، جوشاندن آب قبل از نوشیدن آن ضد عفونی کننده محیط های بیمارستانی بر این اساس، مراقبت دقیق و شستشوی مواد غذایی نیز برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بنابراین، سعی کنید اطلاعات لازم را در مورد علایم COVID - و جلوگیری از شیوع COVID - به اعضای خانواده خود به خصوص سالمندان و کودکان آموزش دهید. اگر چه تمیز کردن سطوح بیشتر در از بین بردن خاک و ناخالصی ها سطوح موثر است می تواند خطر شیوع عفونت را کاهش می دهد. علاوه بر آن، ضدعفونی کردن سطوح که بیشتر به استفاده از مواد شیمیایی برای از بین بردن میکروب روی سطوح اشاره دارد لزوما سطوح کثیف را تمیز نمی کند یا میکروب ها را از بین نمی برد، بلکه این فرایند بعد از تمیز کردن می تواند خطر انتشار عفونت را بیشتر کاهش دهد. توصیه‌های کلی برای تمیز کردن و ضد عفونی خانه ها برای خانواده های که ممکن است افراد مشکوک به کرونا ویروس را داشته باشند، عبارتند از: سطوحی که بیشتر در معرض لمس قرار می گیرند (میز کار، سوییچ ها، میز توالت، دستگیره ها، سینک) را به طور روزانه با پاک کننده های خانگی و ضد عفونی کننده ها که مناسب سطح هستند و با رعایت دستورالعمل های روی آن ها تمیز کنید. در صورت امکان، اتاق خواب و حمام اختصاصی برای بیماران مشکوک و آلوده در نظر بگیرید و به تعداد دفعات مورد نیاز این مناظق را تمیز کنید. اگر امکان استفاده از سرویس بهداشتی جداگانه برای بیمار وجود ندارد باید بعد از هر با استفاده توسط بیمار، تمیز و ضدعفونی شود. اگر سطوح کثیف هستند، باید قبل از ضد عفونی، آن ها را با استفاده از مواد شوینده یا آب و صابون تمیز کنید. برای ضدعفونی کردن، محلول های سفیدکننده رقیق شده خانگی و محلول های الکلی با حداقل % الکل موثر می باشند. برای سطوح نرم (متخلخل) مانند کف پوش، فرش، و پارچه، در صورت وجود آلودگی قابل مشاهده، اول آلودگی را پاک کنید و بعد با مواد ضدعفونی کننده های مناسب آن را تمیز کنید. هرگز سفید کننده خانگی را با آمونیاک یا هیچ ماده پاک کننده دیگری مخلوط نکنید. سفید کننده خانگی ارزان قیمت هنگام رقیق شدن در برابر کوروی ویروس ها موثر و کافی هستند. هنگام دست زدن به لباس های کثیف بیمار، دستکش یکبار مصرف بپوشید و بعد از هر بار استفاده از آن را دور بیندازید. در صورت امکان لباس های کثیف بیمار را تکان ندهید. این امر احتمال پراکندگی ویروس از طریق هوا را به بیشتر می کند. هنگام تمیز کردن و ضد عفونی کردن سطوح، از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید. دستکش ها را باید بعد از هر تمیز کردن دور بیاندازید. دست ها را بلافاصله پس از برداشتن دستکش تمیز کنید. در هنگام ضدعفونی از پارچه های که در آب گرم قابل شستشو هستند استفاده کنید. لکه ها را تمیز کنید تا خاک و باکتری بیشتری جذب نکنند. سطل زباله را خالی کنید. هر روز زباله را از محیط آشپزخانه بیرون ببرید. هر بار سطل های زباله را با مواد ضد عفونی کننده تمیز کنید. کفپوش های سطح سخت، صفحه کلیدهای رایانه و موس ها، پریزهای برق، تلفن های همراه و کنترل تلویزیون را ضد عفونی کنید. درجه سانتی گراد - ساعت درجه سانتی گراد درجه سانتی گراد د - ساعت درجه سانتی گراد درجه سانتی گراد د ساعت ساعت < دقیقه درجه سانتی گراد - ساعت MERS = سندرم تنفسی خاورمیانه HCoV = کورو ویروس انسانی TGEV = ویروس گاستروانتریت قابل انتقال MHV SARS = سندرم حاد تنفسی شدید منابع:

مراحل بیماری کرونا برای اکثر بیماران، COVID - ناشناخته می باشد و وجود دارد. اما یک چیز کاملا قطعی است که این بیماری می تواند طوفانی را در بدن بیمار ایجاد کند. این ویروس در دوره بیماری زایی کوتاه مدت خود می تواند باعث بروز عوارضی مانند طوفان سایتوکین تا ریه های لانه زنبوری شود. این بیماری در موارد شدید باعث "طوفان سایتوکین" که یک واکنش شدید سیستم ایمنی بدن است می شود. به نظر می رسد علت مرگ و میر در مبتلایان جوان به همین طوفان سایتوکین می باشد. متاسفانه این بیماری همه گروه های سنی به جز بچه های زیر سال را تا به حال درگیر کرده است. طبق هشدار یک اپیدمیولوژیست برجسته در دانشگاه هنگ کنگ COVID - مدت زمان آلوده شدن افراد به انواع ویروس تا بروز علایم را دوره انکوباسیون بیماری می گویند. این دوره می تواند برای پیشگیری و کنترل بیماری بسیار حیاتی باشد. تشخیص این دوره برای مسیولان بهداشت از اهمیت خاصی برخوردار است. به آن ها اجازه می دهد تا افرادی را که در معرض ویروس قرار گرفته اند را شناسایی و در صورت امکان قرنطینه کنند. اما قرنطینه بیماران مبتلا به ویروس های که دوره انکوباسیون خیلی طولانی یا کوتاه باشد، ممکن است دشوار باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از بیماری ها، مانند آنفلوانزا، دوره انکوباسیون کوتاه مدت دو یا سه روز دارند و ممکن است افراد قبل از بروز علایم بیماری، ویروس را به افراد دیگر منتقل کنند. برای همین در مورد بیماری قرنطینه و جداسازی بیماران، غیرممکن است. ویروس SARS ، دوره انکوباسیون حدود پنج روزه دارد و چهار یا پنج روز پس از شروع علایم طول می کشد تا بیماران بتوانند ویروس را منتقل کنند. همین امر باعث شد تا مسیولان بهداشت بتوانند این ویروس را متوقف و به طور موثر شیوع آن را مهار کنند. مسوولان مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری تخمین می زنند که کرونا ویروس جدید دارای دوره انکوباسیون تا روز است. متاسفانه شناسایی عفونت بر اساس علایم ظاهری امکان پذیر نیست. در بسیار مواقع ممکن است بیمار علایمی بروز ندهد. قرنطینه و جداسازی بیماران، غیر ممکن است. شیوع آن مهار شده است. ویروس در دستگاه تنفسی تکثیر می شود و می تواند طیف وسیعی از علایم را ایجاد کند. مطالعه بیمار آلوده به ویروس جدید در ووهان، نشان داد که شایع ترین علایم این بیماری شامل، خستگی و سرفه های خشک است. یک سوم از بیماران همچنین درد عضلانی و مشکلات تنفسی را گزارش کردند. در حالی که حدود درصد علایم آتیپیک از جمله و داشتند. سن متوسط بیماران بین تا سال بوده و به ندرت در کودکان دیده شده است. به طور متوسط در طی پنج روز از شروع علایم، افراد دچار تنگی نفس می شوند. در حدود روز هشتم مشکلات تنفسی بیماران شدیدتر می شود. در برخی موارد روز سوم بیماری، تهوع و استفراغ و به دنبال آن در روز ششم اسهال و ناراحتی شکم گزارش داده شده است. پس از شیوع SARS ، سازمان بهداشت جهانی گزارش داد که این بیماری به طور معمول در سه مرحله به ریه ها حمله می کند: تخریب ریوی همانند سازی ویروسی بیش فعالی بودن سیستم ایمنی البته این امکان هم وجود دارد که همه بیماران هر سه مرحله را تجربه نمی کنند و در واقع در مورد سارس تنها درصد بیماران دچار نارسایی تنفسی و مرحله شدید شده اند. به همین ترتیب، مطابق با داده های اولیه COVID - . به طور کلی، ریه ها از دو دسته سلول تشکیل شده اند: سلول های که باعث ترشح مخاط و یا خلط ریه می شوند. خلط، به محافظت از بافت ریه در برابر عوامل بیماری زا کمک می کند و از خشک شدن اندام های تنفسی پیشگیری می کند. سلول های مومانندی شبیه مژه که بقایای عوامل تحریک کننده مانند گرده یا ویروس را دفع می کنند. ویروس SARS ، سلول های مو مانند را آلوده کرده و از بین می برد و راه های هوای بیماران را مسدود می کند. به نظر می رسد که ویروس کرونا هم از این سیستم استفاده می کند و در شروع دوره خود به سرعت سلول های ریه انسان را مورد حمله قرار می دهد. به همین علت هر دو ریه بیماران به ذات الریه پنومونی مبتلا می شوند که همراه با علایمی مانند تنگی نفس است. این مرحله دوم با فعال شدن سیستم ایمنی بدن در برابر ویروس شروع می شود. با ابتلا بیمار به ویروس سیستم ایمنی بدن بیمار فعال می شود تا از آسیب بافت ریه محافظت کند. در صورت قوی بودن سیستم ایمنی بدن بیمار و عملکرد صحیح آن، ممکن است قسمت های محدودی از ریه بیمار درگیر و آلوده شود. اما گاهی اوقات و در شرایط خاص ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن بیماران می تواند باعث عملکرد نادرست این سیستم شود و اشتباهی به سلول ها و حتی بافت های سالم بیمار حمله کرده و آن ها را نابود کند و به جای پاسخ ایمنی در برابر ویروس، آسیب های بیشتری را وارد کند و باعث فروریختن ریه ( و شدیدتر شدن بیماری شود. در مرحله سوم، آسیب های ریه به روند خود ادامه می دهد و حتی می تواند منجر به نارسایی تنفسی شود. مطابق سازمان بهداشت جهانی، مانند SARS . این سوراخ ها به احتمال زیاد در اثر واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن و زخم شدن ریه ها ایجاد می شود. در این شرایط بیماران مجبورند برای کمک به تنفس خود از اکسیژن مصنوعی استفاده کنند. در این مرحله التهاب بین کیسه های هوایی ریه و رگ های خونی آن می تواند باعث تجمع مایعات در ریه ها شده و اکسیژن رسانی را مختل کند. در موارد شدید، اساسا ریه های بیمار از بین می روند و فرد دیگر نمی تواند نفس بکشد و در نتیجه می میرد. هر دو ویروس SARS و MERS می توانند سلول های روده بیماران را درگیر کنند و باعث عفونت دستگاه گوارش و حتی آسیب جدی و نشت آن ها شوند. اما در مورد ویروس کرونا از آنجایی که این ویروس در مدفوع بیماران دیده شده است نشان می دهد که می تواند را تحت تاثیر قرار دهد و باعث بروز علایم دستگاه گوارشی شود. به دلیل واکنش سیستم ایمنی بدن، کرونا ویروس ها می توانند بر روی سایر سیستم های بدن تاثیر بگذارند و مشکلاتی نیز ایجاد کنند. یک مطالعه در سال نشان داد که درصد از بیماران مبتلا به MERS حداقل یک سری عوارض ویروسی در خارج از ریه خود داشتند. در حقیقت هر سه کورو ویروس ها باعث بروز برخی عوارض جانبی می شوند، از جمله: کاهش فشار خون افزایش آنزیم های کبدی افزایش تعداد گلبول های سفید خون و تعداد پلاکت ها در موارد نادر، بیماران دچار آسیب حاد کلیه و ایست قلبی شده اند. البته برخی از محققان معتقدند این عوارض لزوما نشان دهنده انتشار ویروس در بدن نیست و ممکن است از طوفان سایتوکاین ناشی شده باشند. سیتوکین ها پروتیین هایی هستند که توسط سیستم ایمنی بدن به عنوان چراغ های هشدار دهنده مورد استفاده قرار می گیرند. در صورت ضعف سیستم ایمنی بدن، سیتوکین ها علاوه بر سلول های آلوده به بافت های سالم بدن حمله می کنند و باعث ایجاد التهاب در بدن می شوند و رگ های خونی در ریه ها را تضعیف می کند و باعث انتقال مایعات به داخل کیسه های هوا می شوند. در این شرایط ممکن است طوفان از راه سیستم گردش خون بیمار به همه اندام های بدن جریان پیدا کرده و باعث واکنش های سیستمیک در اندام های مختلف بیمار شود. در برخی از شدیدترین موارد COVID - ، پاسخ سیتوکین همراه با کاهش ظرفیت اکسیژنرسانی به کل بدن می تواند منجر به نارسایی چند عضو شود. دانشمندان دقیقا نمی دانند که چرا برخی از بیماران عوارض بیشتری را تجربه می کنند، اما ممکن است ابتلا به بیماری های زمینه ای مانند بیماری قلبی یا دیابت در بروز عوارض جانبی دخالت داشته باشند. کرونا ویروس در صورت پخش شدن از سیستم تنفسی و یا انتقال به جریان خون، می توانند به هر قسمت از بدن آسیب برساند. از طرفی هم کبد یک از اندام های است که از عروق خونی بسیار زیادی تشکیل شده و کورو ویروس به راحتی می تواند وارد آن و منجر به آسیب شدید کبد و حتی نارسایی کبدی شود. افزایش غیرطبیعی آنزیم های کبدی در خون یکی از ویژگی های مشترک بیماران مبتلا به SARS و MERS آمارها نشان داده است که شش درصد از بیماران SARS و یک چهارم مبتلایان به MERS دچار آسیب حاد کلیوی شده اند و کروناویروس نیز می تواند همین تاثیر را داشته باشد البته نارسایی کلیه در این موارد به ندرت رخ می دهد، اما یک عامل کشنده است. براساس یک مطالعه در سال ، . درصد از بیماران SARS در نهایت با نقص حاد کلیوی جان خودشان را از دست داده اند. از آنجایی که کلیه ها به طور مداوم در حال فیلتر کردن خون و دفع سموم بدن هستند، بعضی اوقات می توانند ویروس را به دام انداخته و باعث ایجاد آسیب زودرس یا خفیف در کلیه شوند. در صورت نفوذ ویروس به سلول ها و شروع به تکثیر، این آسیب می تواند کشنده باشد. آسیب حاد کلیه در بیماران مبتلا به SARS ممکن است به دلیل انواع مختلفی ایجاد شود، از جمله: سپسیس برخی داروها اختلال متابولیک فشار خون پایین نارسایی چند عضو عوارض آنتی بیوتیک ها اتصال طولانی مدت به یک دستگاه اکسیژن مصنوعی در موارد شدیدتر طوفان سایتوکاین منجر به نارسایی حاد کلیوی می شود. تاثیر کرونا ویروس بر روی بارداری بیشتر بر حسب و گمان و واقعا مشکل می باشد. COVID - شده بودند را تحت بررسی قرار دارند و با این که برخی از آن ها عوارض حاملگی داشتند، اما همه موارد منجر به تولد نوزادان زنده و سالم شده اند. اگرچه این تحقیق امکان انتقال ویروس در دوران بارداری را به طور کامل رد نمی کند، اما شواهد و مدارک بالایی برای تایید آن وجود ندارد. منابع:

تحقیقات مربوط به میزان انتشار Covid - در بین گروه های سنی مختلف، از پیشرفت شیوع "نسبت شدید کودکان آلوده به کرونا" خبر می دهد. طبق یک مطالعه جدید در چین، مشخص شده است که با پیشرفت بیماری کرونا، میزان شیوع این ویروس در بین کودکان رو به افزایش است. محققان چینی می گویند در مرحله اولیه شیوع این بیماری، کودکان در کودکان زیر سال، درصد بوده که در حال حاضر به درصد رسیده است. یک مطالعه دیگر نشان می دهد که در صورت تماس و ارتباط نزدیک با مبتلایان به بیماری کرونا، احتمال آلوده شدن کودکان زیر سال به اندازه آلوده شدن بزرگسالان می باشد. دانشمندان با بررسی بیمار در شهر جنوبی شنژن چینی به این نتیجه رسیدند که قبل از ژانویه کودکان زیر سال فقط درصد بیماران مبتلا به کرونا را تشکیل می دادند. اما از ژانویه تا فوریه، نسبت کودکان به درصد رسید. این یافته ها حاکی از آن است که با قرار گرفتن در معرض بیشتر ویروس، احتمال ابتلا به کودکان به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. دانشمندان معتقدند که انتقال ویروس در خانواده ها نیز یک عامل اصلی افزایش میزان شیوع بیماری کرونا در کودکان است. این در حالی است که بررسی دیگری در دانشکده بهداشت عمومی جانز هاپکینز بلومبرگ در ایالات متحده، نشان داده که همه افراد با گروه های سنی مختلفی که از نزدیک با بیماران در تماس هستند به یک اندازه در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند و بین احتمال ابتلا به عفونت و سن افراد هیچ ارتباط معنی داری وجود ندارد. علاوه بر آن معلوم شد که درمورد تماس نزدیک با بیماران مبتلا به کرونا، . درصد کودکان زیر سال به این ویروس آلوده شده اند. اما کودکانی که به این بیماری مبتلا شده اند نسبت به سایر گروه های سنی علایم خفیف تری داشته اند. هیچ گونه مرگ و میر از کودکان زیر سال در سراسر جهان گزارش نشده است. بیشتر کودکان مبتلا به COVID - با علایم تنفسی و یا سرفه تشخیص داده شده اند، اما همه کودکانی تایید شده در ابتلا به COVID - ، دارای اعضای خانواده آلوده به ویروس و یا در تماس نزدیک با عفونت بوده اند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به گفته محققان، تحقیقات بیشتری برای تعیین میزان آلودگی کودکان لازم است و این اطلاعات تا حدودی می توانند گمراه کننده باشند زیرا از زمان شروع شیوع این بیماری، در بیشتر کشورهای دنیا مدارس که یکی از مراکز مهم بعد از خانواده برای انتشار کروناویروس می باشد، تعطیل بوده اند و مشخص نیست اگر مدارس تعطیل نمی شد میزان شیوع بیماری در بین کودکان چه وضعیتی داشت. اما این احتمال هم وجود داشت که میزان کودکان مبتلا به این بیماری با علایم جزیی و خفیف افزایش پیدا می کرد. به طور کلی، کودکان نقش بزرگی در انتشار این ویروس بازی می کنند و در صورت آلوده شدن می توانند عامل اصلی شیوع عفونت از فرد به شخص دیگر باشند. تحقیقات نشان داده شده است که در پیشگیری بیماری های مانند، یکی ازموثرترین راهکارها برای این بیماری، جلوگیری از کودکان در رفتن به مدرسه بوده است و همین راهکار می تواند در نقش موثری داشته باشد. در حال حاضر هیچ واکسنی برای COVID - وجود ندارد. اما والدین بهتر است که فرزندان خود را در برابر واکسینه کنند. دریافت واکسن آنفولانزا نه تنها از فرزندان شما در برابر آنفولانزا پیشگیری می کند. بلکه شانس ابتلا آن ها را به COVID - و سایر بیماری های مشابه کاهش می دهد. پزشکان چینی گزارش می دهند که کودکان آلوده اغلب دچار سرفه، احتقان بینی، آبریزش بینی، اسهال و سردرد می شوند. کمتر از نیمی از کودکان به مبتلا می شوند و بسیاری از آنها ممکن است هیچ علامتی را از خود بروز ندهند. اکثر کودکان و نوجوانان مبتلا به COVID - در چین دارای عفونت خفیف بوده و طی یک تا دو هفته بهبود یافته اند. حتی نوزادان، که به طور طبیعی مستعد ابتلا به عفونت های شدید تنفسی بوده اند، عفونت های نسبتا خفیفی را تجربه کرده اند. علایم (استفراغ و اسهال) حداقل در یک کودک مبتلا به COVID - گزارش شده است. این گزارش های نشان می دهد که کودکان مبتلا به COVID - معمولا علایم خفیفی را تجربه می کنند و چون کودکان از ریه های سالم تری نسبت به بزرگسالان برخوردار هستند. اما در برخی موارد عوارض شدید (سندرم پریشانی حاد تنفسی، شوک سپتیک) در کودکان مبتلا به کرونا هم گزارش شده است. کودکان برای جلوگیری از عفونت و ابتلا به کرونا باید مانند بزرگسالان اقدامات پیشگیرانه معمول را انجام دهند. کارشناسان و مسیولان بهداشت عمومی معتقدند که رعایت بهداشت خوب و منظم در پیشگیری ابتلا به بسیار مهم است. بهداشت مناسب بیشتر بر روی شستن موثر دستان تاکید دارد که والدین باید با تلاش زیاد سعی کنند رعایت آن را در کودکان آموزش دهند. والدین باید دقت کنند که کودکان هنگام ورود به خانه، بعد از استفاده از سرویس بهداشتی و قبل از غذا دستان خود را حتما به مدت ثانیه با آب و صابون بشویند. والدین باید در نظر داشته باشند استفاده از ضد عفونی کننده دستی به تنهایی برای از بین بردن ویروس ها موثر نیست و به کودکان آموزش دهند حتما دستان خودشان را با آب و صابون بشویند. والدین باید سعی کنند برای کودکان در مورد میکروب ها و ویروس ها صحبت کرده و اهمیت بهداشت دست ها و صورت را برای آن ها توضیح دهند. علاوه بر آن، والدین بهتر است برای راهکارهای زیر را به کودکان خود آموزش دهند: از دست دادن به دیگران پرهیز کنند. از لمس کردن چشم، بینی و دهان خود خودداری کنند. از تماس نزدیک با افرادی که مریض هستند خودداری کنند. سرفه یا عطسه خود را با یک دستمال پوشانده و سپس دستمال را درون سطل زباله بیاندازند. با استفاده از مواد تمیزکننده، اشیاء و سطوح اتاق را که بیشتر لمس می شوند را تمیز و ضد عفونی کنند. دستان خود را حداقل به مدت حداقل ثانیه با آب و صابون مخصوصا بعد از رفتن به دستشویی، قبل از غذا خوردن، و بعد از سرفه یا عطسه بشویند. کفش و کیف را بیرون از آپارتمان و یا اتاق نگه داری کنند. فرزندان خود را تشویق کنند هنگام ورود، کفش و کیف خود را بیرون از آپارتمان یا اتاق قرار دهند زیرا کفش های آلوده می توانند باکتری و آلودگی را همراه با خود وارد منزل کنند. برخی روان شناسان برای کاهش اضطراب و نگرانی کودکان به والدین توصیه می کند ضمن حفظ آرامش خود، با کودکان صادق باشند و واقعیت های مربوط به این بیماری را خودشان به کودکان بگویند تا فرزند آن ها برای کسب اطلاعات بیشتر به دنبال منابع غیرمعتبر، شبکه های مجازی و دیگر دوستانشان نروند. همچنین والدین بهتر است کودکان را تشویق کنند به دنبال چنین اخباری از منابع غیرمعتبر نباشند و به فرزندان خود این اطمینان را بدهند که به عنوان والدین اطلاعات لازم و ضروری را به آن ها آموزش می دهند. اگر کودکی در مورد شیوع بیماری سوالی از شما پرسید که شما جواب آن را نمی دانید بهتر است با کودک صادق باشید و صادقانه بگوید " من جواب سوال شما را نمی دانم و باید اطلاعات بیشتری را کسب کنم. " به کودکان تاکید کنید که با این که شیوع این بیماری واقعا نگران کننده است. اما در عین حال پزشکان، دانشمندان و متخصصان باتجربه " تلاش می کنند" تا این بیماری را درمان کنند و راه های برای پیشگیری و ابتلا به این بیماری وجود دارد. قرار گرفتن در معرض مداوم اخبار درباره coronavirus می تواند به کودکان آسیب برساند. از آنجایی که کودکان هنوز نمی توانند دروغ و اخبارهای کذب را از واقعیت تشخیص دهند، اخبارهای منفی و باورهای غلطی که در مورد کرونا در شبکه های مجازی رایج هستند می تواند باعث اضطراب در کودکان شوند. خاموش کردن تلفن همراه و تعیین یک زمان مشخص برای استفاده از آن می تواند در آرامش و کاهش اضطراب ناشی از بیماری موثر باشد. روان شناسان معتقدند در این بحران، استفاده بیش از حد از تلفن همراه و دنبال کردن اخبار مربوط به کرونا، ضمن اتلاف وقت روزانه والدین می تواند منجر به احساس اضطراب، نگرانی و پریشانی اعضاء خانواده شود. والدین به عنوان بزرگتر یک خانواده بهتر است با تغییر دادن توجه و تمرکز خود بر روی یک موضوع دلپذیرتر و بهتر به ذهن خود استراحت بدهند. ذهن افراد خانواده را از این افکار منحرف کنند. والدین باید متوجه این موضوع باشند که اضطراب و ترس آن ها از بیماری ممکن است بر روی کودکان تاثیر منفی بگذارد. پس بهتر است با مدیریت استرس خود و آموزش سعی کنند را در خود و بالتبع در کودکان خود کاهش دهند. منابع:

از گرفته تا بیماری های پریودنتال می توانند شایع باشند. از آنجا که مشکلات دندانی سالمندان و سلامت دهان و دندان آنها مستقیما بر سلامت بقیه بدن ت ثیر می گذارد، این مسایل باید جدی گرفته شوند. مراقبت از دندان ها و لثه ها در سالمندان به اندازه سلامت قلب یا گوارش در آنها اهمیت دارد. فهرست محتوا محققان دریافته اند که بسیاری از بیماری ها در سایر قسمت های بدن از بیماری های دهان و دندان ناشی می شوند. دندانپزشکان با بررسی دقیق دندان ها، لثه ها و زبان، شواهدی از یا کبدی، کمبود مواد غذایی، کم خونی، دیابت، آرتریت، HIV ، پوکی استخوان و حتی برخی بیماری های خود ایمنی پیدا کرده اند. دکتر سینتیا ام کارلسون، استادیار متخصص سالمندان در دانشکده پزشکی و بهداشت عمومی دانشگاه ویسکانسین، می گوید: "ما در حال حاضر متوجه شده ایم که آنها چگونه به هم مرتبط هستند. " سلامت دهان نه تنها بر بقیه بدن ت ثیر می گذارد، بلکه می تواند بر سلامت کلی بدن نیز ت ثیر بگذارد. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله با بررسی مشکلات دندانی در سالمندان راهکارهایی را برای پیشگیری از بیماری های دهان و دندان در آنها را ارایه دهیم تا بتوان از عوارض مشکلات دندانپزشکی در سالمندان پیشگیری کرد. برای آگاهی از شایع ترین مشکلات دندانپزشکی در سالمندان ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. با بالا رفتن سن، ممکن است در حفظ لبخند سالم با چند چالش روبرو شوید. این به این دلیل است که افزایش سن شما را مستعد ابتلا به بسیاری از مشکلات بهداشت دهان و دندان می کند. با این حال، سلامت دندان در میان سالمندان در سال های اخیر بسیار بهبود یافته است. دندانپزشکی پیشرفته این امکان را دارد که مشکلات دندانی سالمندان را به طور موثر برطرف کرده و از آنها جلوگیری کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش سن بسیاری از افراد سالمند را در معرض خطر چندین مشکل بهداشت دهان قرار می دهد، از جمله: با افزایش سن، بافت استخوانی مانند (عاج) که در زیر مینای دندان قرار دارد به دلیل نوشیدنی و غذاهای مصرفی ما تغییر می کند. علاوه بر تغییر رنگ دندان، کاهش لایه مینای بیرونی باعث می شود عاج زرد قابل مشاهده باشد و باعث تیره شدن دندان ها شود. یک بیماری شایع در میان بیماران سالمند است که اغلب منجر به ایجاد حفره یا پوسیدگی می شود. این مشکل مربوط به سن نیست، اما خشکی دهان به عنوان عارضه جانبی برخی داروهای تجویزی که برای درمان بیماری ها از جمله افسردگی، درد، بیماری آلزایمر و موارد دیگر استفاده می شود، ذکر شده است. به گفته پایل، یکی از مشکلات عمده دندانپزشکی در سالمندان خشکی دهان است. در شرایطی که اگر آنها به بیماری خاصی مبتلا باشند که باید دارو مصرف کنند، یکی از عوارض جانبی این دارو ها می تواند خشکی دهان باشد. دارو وجود دارد که می توانند باعث خشکی دهان شوند. راه های زیادی برای درمان خشکی دهان وجود دارد از جمله: دهان را مکرر با آب بشویید. مصرف مایعات را افزایش دهید. مرطوب کننده لب را به طور مکرر بمالید. آب نبات های سفت و بدون قند بخورید. از مصرف غذاهای خشک و شور پرهیز کنید. از جایگزین بزاق موجود در بازار استفاده کنید. از خمیردندان های مخصوص فرموله شده، آدامس های جویدنی یا دهانشویه های بدون الکل استفاده کنید. یک مشکل عمده در میان افراد سالمند است. ایجاد پلاک و تارتار بیشتر در پوسیدگی دندان نقش دارد. با گذشت زمان، تحلیل لثه می تواند رخ دهد و ریشه های دندان را نمایان کند. پوسیدگی دندان باعث ایجاد حفره هایی می شود که باعث درد، التهاب، عفونت و حتی از دست دادن دندان خواهد شد. ممکن است تعجب کنید که چرا ناگهان دچار پوسیدگی دندان می شوید در حالی که سالها آن را نداشتید. یکی از عوامل شایع ایجاد حفره در افراد مسن، خشکی دهان است. خشکی دهان جزء طبیعی پیری نیست. با این حال، این عارضه در بیش از دارو از جمله داروهای آلرژی یا آسم، کلسترول بالا، درد، اضطراب یا افسردگی، پارکینسون و بیماری های آلزایمر است. برهمین اساس باید در مورد هرگونه دارویی که مصرف می کنید به دندانپزشک خود اطلاع دهید. دندانپزشک شما می تواند توصیه هایی را برای تسکین علایم خشکی دهان و جلوگیری از حفره ها ارایه دهد. در اینجا چند توصیه رایج وجود دارد: در مورد تغییر دارو یا میزان مصرف با پزشک خود مشورت کنید. برای تحریک تولید بزاق از آدامس یا قارچ بدون قند استفاده کنید. یک دستگاه مرطوب کننده بخرید تا به حفظ رطوبت هوا کمک کند. از مرطوب کننده های خوراکی بدون نسخه مانند اسپری یا دهانشویه استفاده کنید. دندانپزشک شما ممکن است از ژل یا لاک فلوراید برای محافظت از دندان ها در برابر حفره ها استفاده کند. آب بیشتری بنوشید. یک بطری آب همراه داشته باشید و منتظر نمانید تا تشنه نوشیدن شوید. دهان شما به روانکاری مداوم نیاز دارد. از خوردن غذاها و نوشیدنی هایی که باعث خشکی دهان می شوند، مانند قهوه، الکل، نوشابه های گازدار و آب میوه های اسیدی خودداری کنید. بیماری لثه در افراد سالمند یک اتفاق مکرر است. از آنجا که بیماری لثه در مدت زمان طولانی تری ایجاد می شود، افراد مسن بیشتر از افراد جوان با مشکلات لثه روبرو می شوند. بسیاری از افراد مسن به بیماری لثه یا بیماری پریودنتال مبتلا هستند که توسط باکتری های موجود در پلاک ایجاد می شود. حتی این بیماری باعث تحریک لثه ها، تورم، قرمز شدن و احتمال خونریزی می شود. یکی از دلایلی که بیماری لثه در بین بزرگسالان این است که اغلب تا مرحله پیشرفته یک بیماری بدون درد است. در صورت عدم درمان، لثه ها می توانند از دندان خارج شده و فضاهای عمیق تری به نام جیب ایجاد کنند که در آن ذرات غذا و پلاک های بیشتری جمع می شوند. بیماری پیشرفته لثه در نهایت می تواند لثه ها، استخوان ها و رباط های نگهدارنده دندان ها را از بین ببرد و منجر به از دست دادن دندان شود. اما خوشبختانه می توان با مراجعه منظم به دندان می توان بیماری لثه را درمان یا از آن به طور کامل جلوگیری کرد. طبق گزارش انجمن سرطان آمریکا، سالانه حدود مورد سرطان دهان، گلو و زبان تشخیص داده می شود. میانگین سنی اکثر افرادی که با این سرطان ها تشخیص داده می شوند . سال است. در طول مراجعه به دندانپزشک، دندانپزشک شما علایم را بررسی می کند. ویزیت منظم دندانپزشکی از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا سرطان دهان در مراحل اولیه معمولا باعث درد نمی شود و تشخیص زودهنگام جان افراد را نجات می دهد. برخی از علایمی که ممکن است مشاهده کنید شامل زخم باز، لکه های سفید یا مایل به قرمز و تغییر در لب ها، زبان و مخاط دهان است که بیش از دو هفته طول می کشد. از دست دادن دندان در سالمندان یک مساله رایج است. طبق گزارش موسسه ملی تحقیقات دندانپزشکی و جمجمه، . درصد از سالمندان بالای سال دندان های باقی مانده خود را از دست داده اند. سیگار کشیدن و بهداشت ضعیف دندان عمدتا باعث از بین رفتن دندان در سالمندان می شود. افراد مسن اغلب از بوی بد دهان رنج می برند. با این حال، یک علامت مستقل نیست زیرا با مشکلات زمینه ای مانند خشکی دهان و بیماری پریودنتال مرتبط است. عدم رعایت بهداشت دهان و دندان نیز می تواند منجر به بوی بد دهان شود. مراقبت از سلامت دهان و دندان در سالمندان، وقتی آنها دچار حواس پرتی و مبتلا به بیماری های دیگری می شوند، تا حدودی می تواند سخت باشد. شاید ابتلا به آرتریت، مسواک زدن دندان ها را برای آنها دردناک تر کند یا آنها نتوانند مدت زیادی را برای مسواک زدن بایستند. دکتر مارشا پیل، مدیر مرکز آموزش سالمندان توضیح می دهد: "آنها ممکن است به دلیل ضعف خود، آنقدر هوشیار نباشند. این عدم هوشیاری آنها ممکن است منجر به کاهش سریع سلامت دهان و دندان شود. حتی می تواند برای سلامت سیستماتیک سالمندان مضر باشد. " بر همین اساس وی معتقد است که بهتر است سالمندان بعد از هر وعده غذایی مسواک بزنید، نه فقط صبح و شب. در صورتی که بیمار در معرض بیماری پریودنتال باشد، دندانپزشک می تواند خمیر دندان یا ژل مخصوصی را برای مبارزه با بیماری های دندانی تجویز کند، همچنین درمان روزانه ژل با فلوراید بالا یا شستشوی آنتی باکتریال را انجام دهد. کارلسون توصیه می کند که سالمندان را تشویق کنید تا به طور منظم به دندانپزشک خود مراجعه کند یا دندان های خود را تمیز کند یا دندان های مصنوعی خود را اصلاح کند. از دست دادن دندان ها یا پروتزهایی که مناسب نیستند می تواند منجر به مشکلات بالقوه جدی دندانپزشکی شود. پروتزهای نامناسب می تواند عامل تغذیه نامناسب در میان سالمندان باشد. وقتی فردی دندان های طبیعی خود را از دست می دهد، استخوان های فک او شروع به جمع شدن می کند و منجر به این می شود که فک به طور مداوم خود را "بازسازی" می کند. دندانهای مصنوعی تا زمانی که خوب جا بیفتند شروع به لیز خوردن می کنند. بنابراین، سالمند ممکن است نوع غذای خود را محدود کند زیرا غذا خوردن برای آنها در این شرایط بسیار سخت است. به عنوان یک شهروند سالمند، می توانید با داشتن تصمیمات آگاهانه و مراقبت مناسب از دندان ها و لثه ها از سلامت دهان و دندان برخوردار شوید. در اینجا چند نکته برای مراقبت از دهان و دندان برای حفظ بهداشت دهان و دندان وجود دارد: یکبار در روز نخ دندان بکشید. دوبار در روز با خمیردندان حاوی فلوراید مسواک بزنید. مصرف غذاها و نوشیدنی های بسیار شیرین را محدود کنید. مصرف کلسیم خود را برای تقویت دندان های خود افزایش دهید. دندانهای مصنوعی خود را مرتبا با پاک کننده های دندان مصنوعی تمیز کنید. برای تمیز کردن و معاینه دهان و دندان به طور منظم به دندانپزشک خود مراجعه کنید. مسواک خود را هر تا ماه یا در مواقعی که موها دچار پارگی می شوند، عوض کنید. هر چهار ساعت یکبار دندان مصنوعی خود را از دهان خود خارج کنید تا سلامت دهان شما حفظ شود. برای شستشوی باکتری ها از دهانشویه ضد باکتریایی استفاده کنید تا از تجمع پلاک و بیماری لثه جلوگیری شود. با افزایش سن، بهتر است که این خطرات احتمالی را به خاطر بسپارید و مطابق آن عمل کنید. شما می توانید از یک لبخند درخشان و سالم با کمک خود و مراقبت مناسب از دندان لذت ببرید. در صورت بروز هر گونه مشکل مربوط به دهان و دندان سالمندان می توانید از طریق مشاوره آنلاین با دندانپزشکان در ارتباط باشید. آنها می توانند بهترین راهکارها را برای پیشگیری از بروز مشکلات دندانپزشکی در سالمندان و حتی بروز بیماری های زمینه ای ارایه دهند.

یک از گزینه های درمانی برای افرادی است که یک یا هر دو دستشان قطع شده است. در پیوند دست، شما یک یا دو دست اهدا کننده و قسمتی از ساعد را از فردی که فوت کرده است دریافت می کنید. عمل پیوند دست، روشی تخصصی است که تنها در چند مرکز پیوند در سراسر جهان انجام می شود. پیوند دست ممکن است به شما در بازیابی برخی عملکردها و احساسات کمک کند. با این حال هیچ تضمینی برای موفقیت این پیوند وجود ندارد. با وجود این که پیوند دست می تواند کیفیت زندگی شما را بهبود بخشد، اما باید به طور مادام العمر مراقب دست پیوند شده خود باشید. در ابتدای پیوند، برای بهبود وضعیت دستان پیوند شده باید از داروهای خاص (سرکوب کننده سیستم ایمنی) استفاده کنید. همچنین، انجام، برای افزایش سطح عملکرد دست پیوند شده ضروری است. باید به طور منظم به ویزیت پزشک متخصص بروید. پیوند دست به این دلیل انجام‌می شود که کیفیت زندگی بهبود یافته و عملکرد و احساس جدیدی به عنوان‌دستان جدید پیوند شده در فرد ایجاد کند. برای بسیاری از افراد، انجام پیوند دست، در حکم زندگی دوباره است. داشتن دست یکی از بزرگ ترین توانایی های انسان ها به شمار می رود. برای انتخاب دست مناسب جهت انجام پیوند، گروه پزشکی پیوند دست، باید موارد زیر را به دقت بررسی کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوع بافت اندازه دست گروه خونی رنگ پوست حجم عضلانی سن اهدا کننده و گیرنده هم جنس بودن اهدا کننده و گیرنده پیوند دست یک عمل جراحی سنگین و بزرگ است. این‌عمل جراحی تمام خطرات معمول جراحی های پیوند را شامل می شود. برخی از این‌علایم عبارت اند از: عفونت خونریزی و تشکیل لخته خون (ترومبوز) ایجاد لخته باعث کاهش جریان خون در دست شما می شود. تشکیل لخته خون، عارضه ای جدی که برای رفع آن، بیمار نیاز به جراحی فوری دارد. رد دست اهدا شده زمانی اتفاق می افتد که شما با دست اهدا شده به عنوان یک بیگانه رفتار کند. مانند حمله ویروس ها یا باکتری ها، سیستم ایمنی بدن شما سعی می کند دست اهدا شده به شما را از بین ببرد. رد پیوند می تواند به دو صورت انجام شود: رد شدید زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن شما سعی می کند بافت های دست اهدا شده را به سرعت از بین ببرد. همچنین این‌نوع رد پیوند ممکن است زمانی رخ دهد که سیستم ایمنی بدن شما پروتیین های خاصی (آنتی بادی) را برای حمله به رگ های خونی و بافت های دست اهدا شده به شما، به ناحیه پیوند شده ارسال کند. در صورت رد شدید، ممکن است بثورات، تورم یا تغییر رنگ پوست دست یا بازو در فرد دریافت کننده دست ایجاد شود. همچنین، رد شدید ممکن است باعث ایجاد درد شود‌. هر چند امکان عدم ایجاد درد نیز وجود دارد. رد حاد معمولا با مصرف داروهای مخصوص قابل کنترل است، اما در موارد نادر، ممکن است نیاز به جدا کردن دست پیوند شده وجود داشته باشد. وجود سابقه رد حاد قبلی دست، شما را از انجام پیوند دست دیگر محروم نمی کند. اما ممکن است تطبیق بدن شما با دست اهدا شده دشوارتر شود. رد مزمن در مدت زمان طولانی تری اتفاق می افتد. در صورت بروز رد مزمن، در طول زمان، دست شما ممکن است دردناک شده و عملکرد خود را از دست بدهد. همچنین ممکن است متوجه ریزش موی دست یا ایجاد تغییر ناخن های خود شوید. به طور کلی، نکته اساسی در افزایش احتمال موفقیت پیوند، بررسی روزانه وضعیت دست پیوند شده است. ایجاد هرگونه تغییر در شرایط دست پیوند شده را باید سریعا به تیم پزشکی خود اطلاع دهد. اگر تیم پزشکی متوجه شود که بدن شما در حال رد دست پیوند شده است، ممکن است داروهای ضد رد پیوند بیشتری را برای درمان شما تجویز کند. همچنین برای انجام تشخیص دقیق، تیم پزشکی شما ممکن است انجام آزمایش هایی از جمله بافت دست اهدا شده را تجویز کند. داروهایی هستند که برای جلوگیری از رد دست پیوند شده توسط بدن فرد دریافت کننده، مصرف می شوند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی داروهای قدرتمندی هستند که فرد دریافت کننده، باید آن ها‌را تا آخر عمر مصرف کند. عوارض جانبی شایع داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی عبارت اند از: آسیب کلیه افزایش کلسترول افزایش خطر ابتلا به دیابت افزایش خطر ابتلا به سرطان افزایش خطر بیماری های قلبی افزایش خطر بروز عفونت های جدی از جمله سیتومگالوویروس ( عوارض جانبی کمتر شایع و خفیف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی عبارتند از: آکنه کبودی اسهال سردرد بی خوابی ریزش مو افزایش وزن قبل از انجام این عمل، باید تمام خطرات احتمالی این روش درمانی‌را در نظر بگیرید. همچنین، در صورت انجام این عمل، باید خودتان را برای مصرف مادام العمر برخی از داروها آماده کنید. همچنین باید تمام مزایای احتمالی انجام این عمل را نیز به خوبی درک کنید. مراقبت های بعد از پیوند دست شامل موارد زیر است: فیزیوتراپی‌منظم ویزیت منظم توسط پزشکان و جراحان مصرف روزانه داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مدیریت عوارض جانبی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی باید به طور منظم، در غربالگری های پزشکی شرکت کنید. فرد دریافت کننده، ابتدا توسط یک تیم متخصص پیوند ارزیابی می شوید. افرادی که در ناحیه بازو یا پایین بازو دچار قطع شدگی باشند، ممکن است برای انجام این عمل، احراز صلاحیت شوند. برای احراز صلاحیت انجام پیوند دست، فرد داوطلب باید موارد زیر را داشته‌باشد: نداشتن عفونت عدم استعمال سیگار عدم مصرف الکل و مواد مخدر فرد نباید هیچ سابقه بیماری مزمن عصبی مانند نوروپاتی محیطی را داشته باشد. دریافت کننده نباید مشکل پزشکی جدی مانند دیابت، بیماری کلیوی، بیماری قلبی یا سرطان های غیر قابل درمان داشته باشد. یک معاینه فیزیکی جامع، شامل تصویربرداری اشعه ایکس، آزمایش خون و سایر اقدامات مربوط به سلامت جسمانی ارزیابی سلامت روانی و عاطفی، از جمله مهارت های مقابله، حمایت خانواده و جامعه و توانایی مدیریت مراقبت های بعد از پیوند همچنین، فرد دریافت کننده پیوند باید توانایی مالی لازم برای تامین‌هزینه های پیوند و مراقبت های پس از پیوند را داشته باشد. پس از ت یید پیوند دست، در لیست انتظار دریافت دست قرار می گیرید. زمان انتظار شما می تواند غیرقابل پیش بینی باشد، زیرا معمولا مشخص نیست چه موقع یک دست اهدایی در دسترس خواهد بود. در ضمن، تا آنجا که ممکن است برای پیوند آماده شوید. برای آماده سازی شامل، به نکات زیر توجه داشته باشید: برای انجام آزمایش خون و ارزیابی مداوم آمادگی پیوند، به ویزیت های دوره ای با تیم پیوند خود نیاز دارید. در صورت تجویز، باید تمرینات تقویتی انجام دهید. فیزیوتراپیست ها ممکن است با شما همکاری کنند تا قدرت و انعطاف پذیری بازوهای شما را قبل از پیوند افزایش دهند. پس از پیوند، معمولا باید چندین ماه در نزدیکی تیم پیوند خود بمانید. تیم پیوند شما ممکن است نیاز به اقامت طولانی مدت شما (در صورت نیاز) داشته باشد. با تیم پیوند خود ارتباط برقرار کنید. در صورت داشتن هرگونه تغییر در مراقبت های پزشکی خود از جمله تغییر داروها، تزریق خون یا تشخیص بیماری مزمن پزشکی به تیم پیوند خود فورا اطلاع دهید. همچنین مطمین شوید که هرگونه تغییر را در آدرس، شماره تلفن یا اطلاعات تماس خانوادگی خود به تیم پزشکی اطلاع دهید. جراحی پیوند دست یک عمل پیچیده است که انجام آن بین تا ساعت طول می کشد. گروهی از جراحان جراحی شما را انجام می دهند و به طور دوره ای در مورد پیشرفت جراحی شما به خانواده شما اطلاع می دهند. هنگامی که دست اهدا شده آماده اتصال به بازوی شما شد، جراحان شما ابتدا با استفاده از صفحات فلزی کوچک، استخوان های شما را به استخوان های دست اهدا شده متصل می کنند. سپس جراحان شما از بخیه های مخصوص برای اتصال عروق خونی، اعصاب و تاندون ها استفاده خواهند کرد. وقتی همه قسمت های دست اهدا شده به بازوی گیرنده متصل شد، پوست بخیه می شود. پس از عمل جراحی، شما در بخش مراقبت های ویژه ( بستری می شوید. تیم مراقبت های بهداشتی شما عملکرد دست اهدا شده را بررسی می کنند. از شما خواسته می شود انگشتان خود را حرکت دهید. ممکن است اتاقی که در آن اقامت دارید در دمای بالاتری نگهداری شود تا گردش خون در دست اهدا شده افزایش یابد. شما می توانید انتظار داشته باشید که پس از پیوند دست، هفت تا روز در بیمارستان بمانید. تیم مراقبت های پزشکی به شما در مدیریت درد پس از پیوند کمک خواهد کرد. مهم است که با تیم خود در مورد میزان درد خود صحبت کنید، زیرا مدیریت درد می تواند بهبود شما را تسریع کند. همچنین یک تکنسین مخصوص در حین بستری بودن در بیمارستان با دست پیوندی، فیزیوتراپی کار خواهد کرد. او تمریناتی را به شما آموزش می دهد تا بتوانید دست خود را فعال کنید. در بین جلسات ورزشی، برای حفظ ثبات، آتل روی دست تان خواهند بست. همچنین به شما آموزش داده می شود که خودتان به تنهایی تمرین کنید. معمولا برخی از نگرانی های احساسی بلافاصله پس از جراحی ایجاد خواهند شد. ممکن است در خوابیدن و سازگاری با روال جدید مراقبت از دست پیوندی دچار مشکل شوید. اگر نگرانی احساسی دارید با اعضای تیم پیوند خود صحبت کنید. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می توانند به جلوگیری از تخریب دست پیوندی توسط سیستم ایمنی فرد گیرنده کمک کنند. پس از عمل، شما شروع به مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خواهید کرد. شما مصرف این داروها را تا پایان عمر ادامه خواهید داد. برای کاهش خطر عوارض جانبی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و خطر رد شدن پیوند، باید: از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خود به طور همزمان و به همان روش هر روزه (با یا بدون غذا) استفاده کنید. هرگز مصرف داروها را متوقف نکنید مگر این که توسط پزشک مصرف دارو متوقف شود. در اثر مصرف این داروها انتظار بروز عوارض جانبی را داشته باشید و با تیم پیوند خود برای به حداقل رساندن عوارض جانبی همکاری کنید. باید به طور منظم آزمایش خون انجام دهید تا اثر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خود را بررسی کنید. با وجود این که داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می توانند خطر رد شدن پیوند را کاهش دهند، همچنین می توانند توانایی بدن شما را در مقابله با عفونت ها کاهش دهند. اگر علایمی دارید که نشان می دهند مبتلا به عفونت هستید (مانند تب، بثورات یا تورم) با تیم پیوند یا پزشک خود تماس بگیرید. به طور کلی، پیوند دست، یک‌روش درمانی پیچیده است. موفقیت پیوند دست، می‌تواند برای فرد دریافت کننده دست، اتفاقی متحول کننده باشد.

واکنش غیر طبیعی نسبت به هر دارویی (بدون نسخه، با نسخه پزشک یا گیاهی) که قادر به ایجاد حساسیت است. با این حال، آلرژی به داروهای خاص بیشتر است. شایع ترین علایم و نشانه های آلرژی به دارو، کهیر، بثورات پوستی یا تب است. آلرژی دارویی می تواند واکنش های جدی ایجاد کند، از جمله یک وضعیت خطرناک که بر سیستم های مختلف بدن ت ثیر می گذارد ( آلرژی دارویی همان عارضه جانبی دارو نیست، بلکه یک واکنش شناخته شده احتمالی ذکر شده در برچسب دارو است. علایم و نشانه های آلرژی جدی به دارو، اغلب ظرف یک ساعت پس از مصرف آن رخ می دهد. واکنش های دیگر، به ویژه بثورات، احتمال دارد ساعت ها، روزها یا هفته ها بعد از مصرف دارو روی دهد. علایم و نشانه های آلرژی به مسکن ها می تواند شامل موارد زیر باشد: تب کهیر خارش التهاب خس خس آبریزش بینی بثورات پوستی خارش و آبریزش چشم آنافیلاکسی یک واکنش نادر و خطرناک به آلرژی دارویی است که باعث اختلال گسترده عملکرد سیستم های بدن می شود. علایم و نشانه های آنافیلاکسی شامل موارد زیر است: افت فشار خون استفراغ یا اسهال سرگیجه یا سبکی سر نبض ضعیف و سریع از دست دادن هوشیاری یا گرفتگی شکم سفت شدن مجاری تنفسی و گلو که باعث ایجاد مشکل در تنفس می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید واکنشهای آلرژیک به دارو چند روز یا هفته پس از قرار گرفتن در معرض دارو رخ می دهد و احتمال دارد مدتی پس از قطع آن ادامه یابد. این شرایط عبارتند از: که می تواند باعث تب، درد مفصل، بثورات، التهاب و حالت تهوع شود. که می تواند باعث تب، خون در ادرار، التهاب عمومی، گیجی و سایر علایم شود. ز، کاهش گلبول های قرمز خون که می تواند باعث خستگی، ضربان قلب نامنظم، تنگی نفس و علایم دیگر شود. که منجر به بثورات، شمارش گلبول های سفید خون بالا، التهاب عمومی و غدد لنفاوی و عود عفونت خاموش هپاتیت می شود. در صورت مشاهده علایم واکنش شدید یا مشکوک به آنافیلاکسی پس از مصرف دارو، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم خفیف تری از آلرژی دارویی دارید، در اسرع وقت با پزشک مشورت کنید. وقتی سیستم ایمنی بدن به اشتباه دارو را به عنوان یک ماده مضر مانند ویروس یا باکتری شناسایی کند، آلرژی به دارو رخ می دهد. هنگامی که سیستم ایمنی بدن یک دارو را به عنوان یک ماده مضر تشخیص دهد، آنتی بادی مخصوص آن را ایجاد می کند. این وضعیت می تواند در اولین بار مصرف دارو رخ دهد، اما گاهی اوقات آلرژی ایجاد نمی شود تا در معرض مکرر آن قرار بگیرد. دفعه بعد که دارو را مصرف می کنید، این آنتی بادی های خاص، دارو را علامت گذاری می کنند و حملات مستقیم سیستم ایمنی بدن به آن ماده را انجام می دهند. مواد شیمیایی آزاد شده توسط این فعالیت باعث ایجاد علایم و نشانه های مرتبط با واکنش آلرژیک می شوند. با این وجود احتمال دارد از اولین قرار گرفتن در معرض دارو مطلع نباشید. برخی شواهد نشان می دهد که مقادیر کمی از دارو در مواد غذایی، مانند آنتی بیوتیک، می تواند بر سیستم ایمنی بدن اثر بگذارد تا بتواند آنتی بادی برای آن ایجاد کند. برخی از واکنش های آلرژیک احتمال دارد در نتیجه یک روند متفاوت باشد. محققان بر این باورند که برخی از داروها می توانند مستقیما به نوع خاصی از سلول های سفید خون، موسوم به سلول T متصل شوند. این وضعیت باعث آزاد شدن مواد شیمیایی می شود که می توانند در اولین بار مصرف دارو واکنش آلرژیک ایجاد کنند. اگرچه هر دارویی می تواند باعث واکنش آلرژیک شود، اما بعضی از داروها بیشتر با آلرژی همراه هستند. این ها شامل: آنتی بیوتیک ها، مانند داروهای شیمی درمانی برای درمان سرطان داروهایی برای بیماری های خود ایمنی، مانند آرتریت روماتویید مسکن ها مانند آسپرین، ایبوپروفن ( Advil ، Motrin IB ) و ناپروکسن سدیم ( Aleve ) گاهی اوقات واکنش به دارو می تواند علایم و نشانه هایی را ایجاد کند که علایم آن حساسیت دارویی است، اما واکنش دارو با فعالیت سیستم ایمنی بدن ایجاد نمی شود. به این وضعیت واکنش حساسیت غیر آلرژیک یا واکنش دارویی شبه آلرژیک گفته می شود. داروهایی که بیشتر به این بیماری مرتبط هستند، عبارتند از: مسکن برای معالجه درد بی حس کننده های موضعی رنگ های مورد استفاده در آزمایش های تصویربرداری (محیط رادیو کنتراست) در حالی که هر فردی ممکن است به یک دارو واکنش آلرژیک نشان دهد، چند عامل می تواند خطر بروز آن را افزایش دهد، از جمله: سابقه شخصی یا خانوادگی آلرژی به دارو سابقه آلرژی های دیگر مانند آلرژی غذایی یا تب یونجه افزایش قرار گرفتن در معرض دارو به دلیل دوزهای بالا، استفاده مکرر یا طولانی مدت بیماری های خاصی که معمولا با واکنش های دارویی آلرژیک همراه هستند، مانند عفونت با HIV یا ویروس Epstein - Barr اگر آلرژی دارویی دارید، بهترین پیشگیری، خودداری از مصرف داروی آلرژی زا است. اقداماتی که می توانید برای محافظت از خود انجام دهید شامل موارد زیر است: دستبند بزنید. از یک دستبند هشدار پزشکی استفاده کنید که حساسیت دارویی را مشخص می کند. این اطلاعات می تواند درمان مناسب در موارد اضطراری را تضمین کند. به کارکنان مراقبت های بهداشتی اطلاع دهید. مطمین باشید که حساسیت دارویی به طور واضح در پرونده های پزشکی مشخص شده است. سایر ارایه دهندگان خدمات بهداشتی، مانند دندانپزشک یا هر متخصص پزشکی را در جریان بگذارید. تشخیص دقیق آلرژی ضروری است. آلرژی های دارویی با تشخیص اشتباه می تواند منجر به استفاده از داروهای نا مناسب یا گران قیمت شود. برای تشخیص این وضعیت پزشک معاینه بدنی انجام می دهد و از شما سوالاتی ار می پرسد. جزییات مربوط به شروع علایم، زمان مصرف داروها و بهبود یا بدتر شدن علایم، نشانه های مهمی برای کمک به پزشک در تشخیص است. پزشک احتمال دارد آزمایشات بالینی را تجویز کند یا فرد را برای انجام آزمایشات به ارجاع دهد. اینها می تواند شامل موارد زیر باشد: در آزمایش پوستی، متخصص آلرژی یا پرستار مقدار کمی داروی مشکوک را با استفاده از یک سوزن کوچک که باعث خراش پوست، تزریق یا پچ می شود، روی پوست تجویز می کند. واکنش مثبت به یک آزمایش باعث برجستگی قرمز و خارش دار می شود. یک نتیجه مثبت نشان می دهد فرد احتمال دارد به آلرژی دارویی مبتلا باشد. برای برخی از داروها، نتیجه آزمایش منفی معمولا به این معنی است که به دارو حساسیت ندارید. برای سایر داروها، نتیجه منفی می تواند به طور کامل احتمال آلرژی به دارو را رد نکند. پزشک شاید برای رد سایر شرایطی که می توانند علایم یا نشانه هایی ایجاد کنند، آزمایش خون را انجام دهد. در حالی که آزمایش خون برای تشخیص واکنش های آلرژیک به چند دارو وجود دارد، اما این آزمایشات اغلب به دلیل بررسی های نسبتا محدود در مورد صحت آنها مورد استفاده قرار نمی گیرند. اگر نگرانی در مورد واکنش شدید به آزمایش پوست وجود دارد، احتمال دارد از آنها استفاده شود. هنگامی که پزشک علایم و نتایج آزمایشات را تجزیه و تحلیل می کند، معمولا می تواند به یکی از نتایج زیر برسد: حساسیت دارویی دارید. حساسیت دارویی ندارید. این نتیجه گیری می تواند به پزشک در تصمیم گیری برای آینده برای درمان کمک کند. مداخلات مربوط به حساسیت دارویی را می توان به دو استراتژی کلی تقسیم کرد: درمان علایم آلرژی موجود درمانی که به شما کمک می کند از داروهای آلرژی زا بتوانید استفاده کنید. مداخلات زیر احتمال دارد برای درمان واکنش آلرژیک به دارو استفاده شود: اگر پزشک تشخیص دهد که یک آلرژی دارویی دارید یا احتمالا آلرژی دارید قطع دارو، اولین قدم در درمان است. در بسیاری از موارد، ترک دارو می تواند تنها مداخله لازم باشد. پزشک احتمال دارد یک داروی آنتی هیستامین تجویز کند یا یک داروی آنتی هیستامین بدون نسخه مانند (بنادریل) را توصیه کند که می تواند مواد شیمیایی سیستم ایمنی بدن را که در طی یک واکنش آلرژیک فعال می شوند، مسدود کند. برای درمان التهاب همراه با واکنش های جدی تر، احتمال دارد از کورتیکواستروییدهای خوراکی یا تزریقی استفاده شود. آنافیلاکسی برای حفظ فشار خون و پشتیبانی از تنفس به تزریق فوری اپی نفرین و همچنین مراقبت در بیمارستان نیاز دارد. اگر آلرژی دارویی ت یید شده باشد، پزشک دارو را تجویز نمی کند. در برخی موارد پزشک می تواند یکی از دو راهکار استفاده از داروی مشکوک استفاده کند. با هر دو استراتژی، پزشک نظارت دقیق را انجام می دهد، و خدمات مراقبت حمایتی برای درمان واکنش نامطلوب در دسترس است. اگر داروها در گذشته واکنش های شدید و جدی ایجاد کرده باشند، به طور کلی از این مداخلات اجتناب می شود. اگر تشخیص حساسیت دارویی نامشخص باشد و پزشک قضاوت کند که آلرژی بعید است، شاید یک چالش درجه دارویی را توصیه کند. با استفاده از این روش، دو تا پنج دوز دارو دریافت می کنید که با دوز کم شروع می شود و به دوز مورد نظر افزایش می یابد. اگر بدون هیچ واکنشی به دوز درمانی رسیدید، پزشک نتیجه می گیرد که به دارو حساسیت ندارید. طبق دستورالعمل قادر به مصرف دارو خواهید بود. اگر مصرف دارویی که باعث واکنش آلرژیک شده باشد ضروری است، پزشک احتمال دارد درمانی بنام حساسیت زدایی دارو را توصیه کند. با استفاده از این روش درمانی، شما دوز بسیار کمی دریافت خواهید کرد. سپس به تدریج دوزهای بیشتری را هر تا دقیقه در طی چند ساعت یا چند روز دریافت می کنید. اگر بدون هیچ واکنشی به دوز مورد نظر رسیدید، می توانید درمان را ادامه دهید.

اغلب به صورت اسپاسم و کشیدگی عضلات در یک یا هر دو طرف شکم مشخص می شود. اگرچه گرفتگی عضلات شکم در بارداری چندان شایع نیست، اما با این حال برخی از زنان ممکن است در دوران بارداری خود این وضعیت را تجربه کنند. گرفتگی عضلات شکم در بیشتر موارد، یک عارضه فیزیولوژیکی بوده و ارتباطی با بارداری ندارد. با این حال، گاهی احساس گرفتگی عضلات شکم می تواند از باشد. به طور کلی گرفتگی های عضلات در بارداری خطرناک نیستند. در واقع، این اسپاسم ها پاسخ رحم به اتفاقی است که برای آن رخ می دهد. در واقع رحم یک ماهیچه است و تنها کاری که یک عضله می تواند انجام بدهد این است که منقبض شود و یک انقباض مانند یک گرفتگی است. نکته مهم این است که بفهمیم گرفتگی در دوران بارداری چه موقع طبیعی است و چه زمانی می تواند باعث نگرانی شود. گرفتگی عضلات شکم در اغلب موارد باعث نگرانی بسیاری از مادران باردار می شود. ابتلا به این وضعیت در سه ماهه سوم بارداری شایع تر است. اما با این حال می تواند در هر یک از سه ماهه های مختلف بارداری رخ دهد. گرفتگی عضلات شکم در دوران بارداری در اغلب موارد عارضه ای کاملا طبیعی است. این امر به این دلیل رخ می دهد که جنین در حال رشد باعث منبسط شدن رحم می شود. گسترش رحم نیز به نوبه خود کشیدگی رباط ها و ماهیچه های پشتیبان آن را به دنبال دارد. وقتی مادر عطسه یا سرفه می کند یا بدن مادر در وضعیت نادرست یا تحت فشار قرار دارد، درد شکم بیشتر نمایان می شود. برخی از خانم ها علاوه بر مشکل گرفتگی شکم دچار گرفتگی عضلات پا نیز می شوند. گرفتگی عضلات پا در این دوران طبیعی بوده و ممکن است ناگهان به صورت درد شدید در عضلات ساق پا رخ دهد. گرفتگی عضلات پا معمولا در اواخر بارداری و در طول شب بیشتر دیده می شود. پزشک ممکن است مصرف مکمل های ویتامین یا مواد معدنی را همراه با تمرینات کششی برای تسکین گرفتگی های پا تجویز کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرفتگی عضلات در بارداری می تواند در هر یک از سه ماهه های بارداری رخ دهد. اما با این حال، علت درد و در هر یک از سه ماهه های مختلف بارداری ممکن است متفاوت باشد. اغلب مادران در هفته اول بارداری دچار گرفتگی خفیف عضلات می شوند. علل گرفتگی در سه ماهه های مختلف بارداری عبارت است از: یکی از عوارض شایع دوران بارداری است. ابتلا به می تواند منجر به احساس درد در ناحیه زیر شکم در دوران بارداری شود. در اوایل بارداری باعث کشیدگی رباط ها و ماهیچه های اطراف رحم می شود. این وضعیت معمولا با احساس گرفتگی در عضلات همراه است. برخی از زنان باردار در هنگام لانه گزینی جنین در رحم دچار گرفتگی بسیار خفیفی در ناحیه شکم می شوند. این گرفتگی در برخی موارد ممکن است همراه با خونریزی باشد. این وضعیت معمولا تحت عنوان گرفتگی لانه گزینی شناخته می شود. اغلب به دلیل رشد غیرطبیعی تخمک یا جنین (معمولا ناشی از ناهنجاری های کروموزومی) رخ می دهد. باعث گرفتگی عضلات شکم خواهد شد. در هنگام سقط جنین، خون و بافت از رحم خارج شده و باعث انقباض دردناک عضلات شکم می شود. علاوه بر گرفتگی، بارز ترین نشانه سقط، خونریزی شدید است که ممکن است تا مدت زیادی ادامه پیدا کند. در صورت مشکوک بودن به سقط، فورا با پزشک متخصص زنان تماس بگیرید. بارداری معمولا با تغییرات گسترده هورمونی در بدن همراه است. این تغییرات هورمونی باعث بروز مشکلات گوارشی مختلف در دوران بارداری می شوند. سوزش سر دل و همچنین تولید نفخ و گازهای شکمی معمولا در بارداری مشاهده می شوند. تولید ممکن است باعث ابتلا به درد و گرفتگی های خفیف شکم شود. با این حال ابتلا به این مشکلات به هیچ وجه نگران کننده نیست. در واقع مشکلات گوارشی معمولا پس از زایمان بدون نیاز به درمان خود به خود برطرف می شوند. گرفتگی شکم که با گذشت زمان بدتر شده و با ترشحات قرمز واژن همراه است، می تواند نشان دهنده سقط قریب الوقوع باشد. اگرچه و گرفتگی واژن در اوایل بارداری عارضه ای تقریبا طبیعی است، اما فقط یک پزشک می تواند علت دقیق این خونریزی را مشخص کند. درد معده همراه با گرفتگی عضلات در یک طرف بدن، با یا بدون خونریزی می تواند نشان دهنده بارداری خارج رحمی باشد. علایم معمولا بین هفته های و بارداری مشخص می شود. یکی از دلایل شایع گرفتگی شکم در سه ماهه دوم بارداری است. این درد به صورت یک طرفه یا دوطرفه شدید در ناحیه شکم یا لگن ظاهر شده و ممکن است تا کشاله ران ادامه پیدا کند. درد رباط گرد معمولا شدید بوده و ممکن است تا چند ثانیه طول بکشد. اکثر زنان مبتلا به بارداری طبیعی دارند. با این حال زنان با سابقه قبلی فیبروم در دوران بارداری ممکن است رشد مجدد فیبروم را تجربه کنند. در واقع سطح بالای هورمون ها در بارداری باعث تحریک رشد فیبروم می شود. فیبروییدها معمولا با عوارضی مانند درد و گرفتگی شکم همراه هستند. ابتلا به عفونت یکی عوارض نسبتا شایع در سه ماهه دوم بارداری است. در سه ماهه دوم بارداری جنین در حال رشد باعث بزرگ شدن رحم می شود. در نتیجه رحم بر روی مثانه فشار وارد می کند. فشار رحم مانع تخلیه کامل ادرار از مثانه و در نتیجه ابتلا به عفونت های ادراری می شود. گرفتگی عضلات در سه ماهه سوم بارداری معمولا شایع تر است. در سه ماهه سوم بارداری، بسیاری از زنان درد یا انقباضات شبه زایمانی را تجربه می کنند. این انقباضات با نام انقباضات کاذب زایمانی و یا انقباضات براکستون هیکس نیز شناخته می شوند. تفاوت انقباضات براکستون هیکس با انقباضات واقعی زایمان این است که انقباضات براکستون هیکس در فواصل منظم رخ نمی دهد. همچنین مدت انقباضات براکستون هیکس بر خلاف انقباضات واقعی زایمان کوتاه است. انقباضات کاذب در واقع به مرحله زایمان نمی رسند، اما به بدن شما کمک می کنند که برای زایمان آماده شود. انقباضات براکستون هیکس فقط بین ثانیه تا دو دقیقه طول می کشند. با نوشیدن مقداری آب و استراحت کافی می توانید علایم این انقباضات را تسکین دهید. اگر گرفتگی ها و انقباضات شبه زایمانی فروکش نکرد، حتما به پزشک خود مراجعه کنید زیرا این انقباضات می تواند نشان دهنده باشد. گرفتگی پشت و یا درد در ناحیه شکم می تواند علایم ابتلا به آپاندیسیت، سنگ کلیه یا بیماری کیسه صفرا باشد. بنابراین در صورت احساس درد شدید در ناحیه کمر یا شکم که با تهوع، استفراغ و یا تب همراه است سریعا به پزشک مراجعه کنید. احساس درد در ناحیه بالای شکم یا قفسه سینه همراه با سردرد، ورم دست و پا، تاری دید و فشار خون بالا در سه ماهه سوم بارداری ممکن است نشانه پره اکلامپسی باشد. مسمومیت بارداری یا پره اکلامپسی یکی از عوارض بسیار خطرناک دوران بارداری بوده و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. ابتلا ناگهانی به فشار خون بالا بدون سابقه قبلی معمولا مهمترین مشخصه ابتلا به پره اکلامپسی در خانم های باردار است. درد شدید معده و همچنین حساسیت و درد در هنگام لمس معده ممکن است نشان دهنده جدا شدن جفت از رحم باشد. این وضعیت باعث می شود غذا و اکسیژن کافی به جنین نرسد. جدا شدن زودرس جفت عارضه ای خطرناک است که می تواند باعث زایمان زودرس و یا حتی تولد نوزاد مرده شود. بنابراین برای رد احتمال جدا شدن زودرس جفت از رحم در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. در صورت همراه بودن علایم زیر با گرفتگی عضلات شکم بلافاصله با پزشک متخصص زنان و زایمان، ماما یا اورژانس تماس بگیرید. تب دوبینی استفراغ تاری دید درد در شانه سردرد مداوم درد پایین کمر احساس درد شدید در لگن خونریزی شدید یا لکه بینی انقباض دردناک ماهیچه ها احساس ضعف یا سرگیجه قرمز و کدر شدن رنگ ادرار احساس سوزش هنگام دفع ادرار تورم ناگهانی در صورت، دست ها یا پاها تکرار شدن بیش از شش انقباض در ساعت دردی که پس از تا دقیقه استراحت برطرف نمی شود. جاری شدن آهسته یا ناگهانی مایع شفاف، صورتی و قرمز از واژن گرفتگی عضلات یکی از عوارض بارداری است که می تواند در هر سه ماهه بارداری رخ دهد. بسیاری از خانم های باردار ممکن است گرفتگی عضلات را در این دوران تجربه کنند. اما با این حال ابتلا به این وضعیت نگران کننده نیست. گرفتگی عضلات معمولا با تمام شدن دوران بارداری و تولد نوزاد خود به خود از میان می رود. اقدامات زیر می تواند در تسکین گرفتگی عضلات در بارداری به شما کمک کند: از رژیم غذایی متعادل استفاده کنید. به مقدار زیاد مایعات بنوشید. اگر در طول روز مجبورید ساعت های متوالی پشت میز بنشینید سعی کنید هر دو ساعت یکبار از جای خود بلند شوید. از ایستادن های طولانی مدت خودداری کنید. در صورت امکان بنشینید تا فشار بر عضلات ساق پا، کمر و شکم کاهش یابد. در هنگام نشستن یا خوابیدن به مدت طولانی در یک وضعیت قرار نگیرید. هر زمان که در عضلات یا مفاصل احساس درد کردید موقعیت بدن خود را تغییر دهید. برای انجام تمرینات آرامش بخش، مانند پیاده روی ساده، یوگا یا تنفس عمیق، وقت بگذارید. شما می توانید تمرینات کششی ساده را با راهنمایی پزشک خود امتحان کنید. استامینوفن معمولا بی خطرترین دارو در دوران بارداری برای تسکین گرفتگی های دردناک است. با این حال، قبل از مصرف هرگونه داروی بدون نسخه حتما با پزشک خود مشورت کنید. بله، گرفتگی عضلات شکم در هفته های اول بارداری ممکن است مانند درد قاعدگی باشد. اگر گرفتگی عضلات کم و زیاد شده و خفیف باشند، معمولا نگران کننده نیست. با این حال، دردهای شدید دوره ای در اواخر بارداری ممکن است نشان دهنده درد زایمان باشد. گرفتگی های زیر شکم همراه با خونریزی ممکن است نشان دهنده سقط جنین باشد. با این حال، باید برای تعیین علت دقیق مشکل حتما به پزشک متخصص زنان مراجعه کنید. به طور کلی گرفتگی عضلات در بارداری همیشه نگران کننده نیست. معمولا مراقبت کافی و ورزش مناسب برای پیشگیری از گرفتگی عضلات در دوران بارداری کافی است. همچنین مراقب هرگونه علایم دیگر مانند تب، ورم دست و صورت و دوبینی چشم ها باشید. وجود این علایم همراه با گرفتگی عضلات می تواند نشانه ابتلا به عوارض خطرناک بارداری مانند پره اکلامپسی باشد. برای رفع گرفتگی عضلات از کمپرس گرم روی شکم خود استفاده نکنید. زیرا افزایش دمای شکم در دوران بارداری، به ویژه در سه ماهه اول بارداری، خطرناک است. برای تسکین گرفتگی های دوران بارداری می توانید از دوش آب گرم استفاده کنید:

اختلالی است که در آن، نعوظ بدون برانگیختگی جنسی اتفاق بیفتد. ، می تواند برای مردان، در هر سنی، از جمله نوزادان تازه متولد شده، اتفاق بیفتد. بنابراین گروه سنی خاصی از ابتلا به این اختلال مستثنی نیستند. نعوظ، بدون ورود جریان خون کافی به بافت اسفنجی آلت تناسلی مردانه اتفاق نمی افتد. از طرفی هم بدون وجود جریان خون کافی، نعوظ به صورت طبیعی انجام نمی شود. به طور کلی، وقتی یک مرد تحریک می شود، شریان های لگن و آلت تناسلی او شل شده و منبسط می شوند. به همین دلیل خون بیشتری به بافت های اسفنجی آلت تناسلی منتقل می شود. در همان زمان، دریچه های وریدها بسته می شوند و خون را در ناحیه آلت تناسلی به دام می اندازند. این‌اتفاق، نهایتا باعث ایجاد نعوظ می شود. پس از پایان تحریک و هیجان جنسی، دریچه های ورید باز و خون خارج می شود و آلت تناسلی به حالت معمول خود برمی گردد. وجود یک جریان خون غیر طبیعی می تواند باعث بروز شود. در شرایط رخ می دهد که آلت تناسلی یک‌مرد بدون وجود تحریک جنسی، دچار نعوظ شود. این حالت می تواند برای فرد دردناک‌باشد. به عنوان مثال، نعوظی که بیش از ساعت طول بکشد، معمولا دردناک است. اگر آلت تناسلی یک مرد به صورت طولانی مدت در حالت نعوظ باقی بماند، می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند. درد نیز از جمله عوارض جانبی این اختلال به حساب می آید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از طرفی اگر به موقع و به شکل صحیح درمان نشود، ممکن است باعث بروز اختلال یا ED در فرد مبتلا شود. توجه به این نکته ضروری است که فرد مبتلا به این اختلال به هیچ عنوان نباید به صورت خودسرانه نسبت به درمان اقدام کند. تنها یک‌پزشک می تواند روش درمانی مناسب برای رفع اختلال نعوظ را تجویز کند. به همین دلیل، پس از بروز اختلال پریاپیسم، مراجعه به یک‌مرکز درمانی، ضروری است. پریاپیسم در مردان به دو شکل اصلی اتفاق می افتد. در ادامه درباره این‌دو نوع از اختلال نعوظ پریاپیسم اطلاعاتی آورده شده است. این نوع از پریاپیسم زمانی اتفاق می افتد که خون در محفظه های مربوط به ایجاد نعوظ به دام می افتد. در بیشتر مواقع، علت مشخصی برای این وضعیت وجود ندارد. اما ممکن است بر مردان مبتلا به بیماری، یا مالاریا بیشتر ت ثیر بگذارد. این نوع پریاپیسم اگر فورا تحت درمان قرار نگیرد، می تواند منجر به ایجاد زخم و اختلال نعوظ دایمی ( شود. در دقایق اولیه بروز اختلال نعوظ پریاپیسم ایسکمیک، ضروری است که سریعا به دنبال کمک های درمانی باشید. تماس با یک‌پزشک و اورژانس می تواند مفید باشد. این نوع پریاپیسم، نادر تر از پریاپیسم کم جریان یا ایسکمیک است. این‌نوع از پریاپیسم، نسبت به نوع ایسکمیک معمولا درد کمتری دارد. پریاپیسم غیر ایسکمیک اغلب زمانی اتفاق می افتد که صدمه ای به آلت تناسلی یا ناحیه بین کیسه بیضه و مقعد، که پرینه نامیده می شود. وارد شده باشد. به عنوان مثال، ممکن است یک شریان پاره و مانع از حرکت طبیعی خون در آلت تناسلی شود. برای درمان هر کدام از این دو نوع پریاپیسم، از روش های خاصی استفاده می شود. پزشک پس از معاینه فرد مبتلا، روش درمانی مناسب را انتخاب خواهد کرد. علت بروز در مردان در واقع، طیف گسترده ای از علل می توانند باعث بروز این‌اختلال شوند. هم علل داخلی، مانند کم خونی داسی شکل، و هم علل خارجی، مانند آسیب های فیزیکی، می توانند باعث بروز پریاپیسم در یک‌مرد شوند. برخی از شایع ترین علل بروز پریاپیسم در مردان عبارت اند از: کم خونی داسی شکل دانشمندان و پزشکان تصور می کنند که حدود درصد از مردان مبتلا به بیماری سلول داسی شکل در مقطعی دچار پریاپیسم می شوند. یکی از عوامل‌مستعد کننده بروز پریاپیسم در مردان به حساب می آید. داروها بسیاری از مردان هنگام استفاده یا سوء استفاده از برخی از داروها به این بیماری مبتلا می شوند. داروهای خاصی ممکن است باعث بروز پریاپیسم در مردان شود. برخی از داروهایی که ممکن است باعث بروز پریاپیسم شوند، شامل داروهای درمان افسردگی ترازودون (دزیرل) یا کلرپرومازین (تورازین) هستند. این داروها، از عوامل بروز پریاپیسم هستند که برخی از بیماری های روانی را درمان می کنند. دارو ها یا قرص هایی که اختلال نعوظ دایمی یا آسیب به نخاع یا ناحیه تناسلی مثلا نیش عنکبوت سیاه یا گزش عقرب در ناحیه تناسلی می تواند باعث بروز پریاپیسم شود. هم گاهی باعث بروز پریاپیسم در مردان می شود. استفاده از مواد مخدر مانند و کوکایین، از جمله علل مستعد کننده بروز پریاپیسم در مردان به حساب می آید. برخی از علل نادر نیز می توانند باعث بروز پریاپیسم شوند. به عنوان‌مثال، برخی از سرطان هایی که ناحیه تناسلی مردان را درگیر می کنند، می توانند مانع از خروج خون از این ناحیه شوند. به همین‌دلیل احتمال بروز پریاپیسم در مردان مبتلا به این نوع از سرطان ها وجود دارد. تعیین علت ایجاد کننده پریاپیسم، روش درمانی مورد نیاز برای درمان این‌اختلال را تعیین می کند. پریاپیسم در مردان هر دو نوع اختلال باید سریعا درمان شود. اگر گمان می کنید که شما هم به این‌اختلال دچار شده اید، باید سریعا به دنبال اقدامات پزشکی باشید. هنگام مراجعه به پزشک، برای کمک به تصمیم گیری پزشک، باید اطلاعات زیر را در اختیار او قرار بدهید: چه مدت نعوظ داشته اید. معمولا نعوظ شما چقدر طول می کشد. هرگونه داروی قانونی یا غیرقانونی که استفاده کرده اید. آسیب های احتمالی که قبل از پریاپیسم به آلت شما وارد شده اند. در صورت ابتلا به پریاپیسم و مراجعه به پزشک، او سابقه پزشکی شما را بررسی کرده و یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد تا بفهمد علت اصلی مشکل شما چیست. ممکن است پزشک رکتوم و شکم شما را برای وجود هرگونه علایم احتمالی سرطان بررسی کند. در صورت نیاز، ممکن است پزشک برای انجام آزمایش های غربالگری بیشتر، شما را به یک ارجاع بدهد. از جمله آزمایش های انجام گرفته در این شرایط عبارت اند از: آزمایش خون یک آزمایش تصویربرداری به نام سونوگرافی داپلر رنگی که نشان می دهد چگونه خون در آلت تناسلی شما جریان دارد. تصویر برداری اشعه ایکس به نام تصلب شرایین. این آزمایش تشخیص می دهد که آیا در رگ های ناحیه تناسلی انسداد وجود دارد یا نه. تشخیص و درمان زودهنگام که نهایتا باعث موفقیت درمان خواهد شد. روش های مختلفی برای درمان این وضعیت وجود دارد. اما با این وجود، هدف اصلی تمام روش های درمانی، از بین بردن نعوظ آلت تناسلی و جلوگیری از بروز اختلال نعوظ دایمی یا ED است. برخی از روش های درمانی موثر این اختلال عبارت اند از: استفاده از کیسه های یخ استفاده از کیسه های یخ، ممکن است تورم آلت در پریاپیسم های غیر ایسکمیک را کاهش دهد. برای این کار چند تکه یخ را درون یک کیسه پلاستیکی خوب و محکم ریخته و بر روی آلت تناسلی خود قرار بدهید. انتظار می رود که با این کار التهاب آلت اندکی کاهش پیدا کند. تخلیه خون برای انجام این روش درمانی، بعد از اینکه پزشک آلت تناسلی شما را بی حس کرد، از یک سوزن برای تخلیه خون از ناحیه متورم برای کاهش فشار و تورم استفاده می کند. به این‌ترتیب خونی که باعث نعوظ آلت شده است، از بافت اسفنجی آن خارج خواهد شد. دارو درمانی در صورت ابتلا به پریاپیسم های کم جریان یا ایسکمیک، پزشک شما می تواند داروهایی به نام آلفا آگونیست را به آلت تناسلی شما تزریق کند. داروهای آلفا آگونیست رگ های خونی را باریک کرده تا خون کمتری به ناحیه آلت تناسلی وارد شود. این دارو ها تورم را کاهش می دهند. علاوه بر روش تزریقی، با توجه به شرایط بیماری شما و نهایتا تشخیص و تجویز پزشک، ممکن است بتوانید از قرص داروهای آلفا آگونیست نیز استفاده کنید. تعیین نوع داروی مصرفی بر عهده پزشک معالجتان خواهد بود. انسداد شریان گاهی اوقات، ممکن است پزشک رگ خونی عامل ایجاد پریاپیسم را مسدود کند. این کار روشی است که آمبولیزاسیون شریانی نامیده می شود. گاهی اوقات ممکن است پزشکان از این روش برای درمان پریاپیسم جریان بالا یا غیر ایسکمیک نیز استفاده کنند. بستن شریان در صورتی که پارگی شریان باعث بروز پریاپیسم در یک مرد شود، پزشک از روش عمل جراحی برای بستن شریان آسیب دیده استفاده خواهد کرد. این روش درمانی نیز برای درمان اختلال نعوظ پریاپیسم جریان بالا یا غیر ایسکمیک استفاده می شود. در این روش، جراح گذرگاهی را در آلت تناسلی فرد آسیب دیده ایجاد می کند. این گذرگاه با تخلیه خون، باعث خواهد شد نعوظ آلت تناسلی از بین برود. به طور معمول، استفاده از این روش برای پریاپیسم کم جریان یا ایسکمیک بهتر است. استفاده از این روش ممکن است در آینده باعث بروز اختلال نعوظ دایمی یا ED شود. اگر فکر می کنید به پریاپیسم دچار شده اید، به هیچ عنوان سعی نکنید خودتان آن را درمان کنید. در عوض، در اسرع وقت به اورژانس مراجعه کنید. پزشک باید پس از معاینه، روش درمانی مناسب شما را انتخاب کند. پیش آگهی اختلال نعوظ پریاپیسم اکثر افراد مبتلا به، در صورت دریافت درمان به موقع، بهبود پیدا خواهند کرد. در صورتی که‌فرد مبتلا به پریاپیسم، به موقع نسبت به رفع مشکل خود اقدام نکند، ممکن است عوارض جدی را تجربه کند. به عنوان مثال ممکن است فرد به اختلال نعوظ دایمی یا ED مبتلا شود. سخن آخر پریاپیسم، اختلالی است که در آن آلت تناسلی یک مرد بدون وجود محرک جنسی، حالت نعوظ پیدا می کند. در صورت بروز این مشکل، فرد مبتلا باید سریعا به یک کلینیک مراجعه کرده و یا با اورژانس تماس بگیرد. پیش آگهی این بیماری، در صورت انجام اقدامات درمانی صحیح و به موقع، مثبت است. به هیچ عنوان فرد مبتلا خودسرانه نباید نسبت به درمان پریاپیسم اقدام کند. مراجعه به پزشک برای درمان پریاپیسم، اقدامی ضروری است.

اصطلاحی برای تب با درجه بسیار زیاد است. ملاک پزشکی برای تشخیص هیپرپیرکسی زمانی است که دمای بدن فردی بیش از . درجه فارنهایت یا . درجه سانتیگراد باشد. بعضی از پزشکان میزان هیپرپیرکسی را کاهش می دهند تا شامل هر کسی شود که دمای بدن او . درجه فارنهایت یا . درجه سانتیگراد و بالاتر باشد. تب ها، از جمله تب های بسیار بالا، هرگز به خودی خود بیماری یا علت بیماری محسوب نمی شوند. در عوض، آنها علایم سایر مشکلات مانند عفونت یا آسیب هستند. عفونت های ویروسی یا باکتریایی بیشتر تب ها را ایجاد می کند. اما، در هیپرپیرکسی، همیشه اینطور نیست. هیپرپیرکسی یک وضعیت کاملا اورژانسی است و نیاز به توجه فوری یک متخصص یا پزشک دارد. پیش آگهی هیپرپیرکسی بستگی به شرایط و بیماری های زمینه ای فرد بیمار دارد که باعث بروز تب بسیار بالا شده است. به طور معمول، در صورت وجود بیماری زمینه ای، درمان هیپرپیرکسی بر بیماری زمینه ای متمرکز می شود. ویروس هایی که می توانند باعث هیپرپیرکسی شوند شامل عفونت انتروویروس، رزولا، روبولا و مالاریا هستند. در هیپرپیرکسی و بیشتر موارد تب، مغز به بدن دستور می دهد که دمای پایه خود را از حد طبیعی بالا ببرد. بدن به پیام های مغز پاسخ می دهد و درجه حرارت خود را بالاتر می رساند. این واکنش به طور معمول در نتیجه عفونت یا ضربه اتفاق می افتد. هیپرپیرکسی با هایپرترمی متفاوت است. بدن نمی تواند گرمای ناشی از عوامل محیطی را تحمل کند و بنابراین بیش از حد گرم می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید معمولا بروز هیپرپیرکسی یا تب با درجه حرارت بالا با عفونت های ویروسی یا باکتریایی مرتبط است. برخی از دلایل دیگر بروز این وضعیت شامل موارد زیر است: انواع مختلف عفونت های شدید باکتریایی، ویروسی و انگلی می تواند منجر به هیپرپیرکسی شود. عفونت هایی که می توانند باعث هیپرپیرکسی شوند شامل موارد زیر است: عفونت مالاریا عفونت های ویروسی انتروویروس و آنفلوانزای A عفونت های باکتریایی pneumoniae ، S . aureus H . influenzae در بعضی موارد، خونریزی در مغز که به خونریزی داخل جمجمه معروف است می تواند باعث هیپرپیرکسی می شود. تصادفات یا سایر ضربه ها و سکته های مغزی به احتمال زیاد علت خونریزی داخل جمجمه است. خونریزی در مغز می تواند ناحیه ای از مغز به نام هیپوتالاموس را که وظیفه تنظیم دمای بدن را دارد، تحت تاثیر قرار دهد. در موارد نادر، هیپرپیرکسی ممکن است در اثر ایجاد شود. سپسیس پاسخ جدی و خطرناک برای عفونت ناشی از سیستم ایمنی بدن است. پاسخ شدید سیستم ایمنی بدن به خون وارد می شود، که ممکن است باعث آسیب یا نارسایی عضو شود. سپسیس همچنین می تواند باعث هیپرپیرکسی شود. در سپسیس، بدن شما ترکیبات مختلفی را در جریان خون شما آزاد می سازد تا به مبارزه با عفونت کمک کنند. به منظور تشخیص علت عفونی هیپرپیرکسی، بسته به ماهیت عفونت مشکوک، می تواند، ادرار، مدفوع یا نمونه خلط را تجویز کند. سپس پزشک می تواند با استفاده از روش های مختلف کشت یا مولکولی، عامل عفونی را شناسایی کند. افراد ممکن است به دلیل عارضه جانبی، هیپرپیرکسی را تجربه کنند که در صورت وجود زمینه ای ایجاد می شود. در این موارد، درجه حرارت فرد در حالی که تحت بیهوشی است به سرعت افزایش می یابد و پزشکان را ملزم به انجام اقداماتی می کند تا دوباره درجه حرارت بدن کاهش یابد. در شرایط نادر، قرار گرفتن در معرض برخی از داروهای بیهوشی می تواند باعث بالا رفتن دمای بدن شود. از این به عنوان هیپرترمی بدخیم یاد می شود که گاهی اوقات به آن هیپرپیرکسی بدخیم هم گفته می شود. ابتلا به هایفوتراپی بدخیم ارثی است، به این معنی که می تواند از والدین به کودک منتقل شود. با آزمایش نمونه ای از بافت عضلانی می توان هیپرترمی بدخیم را تشخیص داد. اگر یکی از اقوام شما دارای هیپرپیرکسی بدخیم است، باید آزمایش دهید و وضعیت خود را بررسی کنید. زمانی است که بدن شما بیش از حد گرم شود و به سطوح خطرناک برسد. این وضعیت می تواند ناشی از تلاش و فعالیت بیش از حد در محیط گرم باشد. علاوه بر این، افرادی که در تنظیم دمای بدن خود مشکل دارند ممکن است دچار گرمازدگی شوند. این وضعیت می تواند شامل سالمندان، کودکان بسیار خردسال یا افرادی که دارای بیماری های مزمن هستند باشد. پزشک شما برای تشخیص گرمازدگی معاینه فیزیکی انجام می دهد. از آنجا که گرمازدگی و کم آبی بدن می تواند باعث آسیب در کلیه ها شود، ممکن است عملکرد کلیه مورد بررسی قرار بگیرد. طوفان تیرویید یک بیماری نادر است که می تواند در صورت تولید بیش از حد هورمون های تیرویید رخ دهد. شناسایی و درمان به موقع بیماری های مربوط به تیرویید کاملا مهم و ضروری است. پزشک از سابقه پزشکی، علایم و آزمایشات آزمایشگاهی شما برای تایید و یا رد کردن ابتلا به بیماری های تیرویید استفاده می کند. سندرم یا بیماری کاوازاکی دلیل احتمالی هیپرپیرکسی، به ویژه در کودکان است. سندرم کاوازاکی باعث ایجاد التهاب در شریان های متوسط در سراسر بدن می شود. یکی از نشانه های بیماری کاوازاکی تب بالا است که در صورت عدم درمان می تواند منجر به هیپرپیرکسی شود. هیپرپیرکسی در نوزادان به ندرت رخ می دهد. با این حال، یک نوزاد مبتلا به هیپرپیرکسی ممکن است در معرض خطر عفونت جدی باکتریایی باشد. اگر کودک شما زیر ماه است و تب . درجه فارنهایت یا بالاتر دارد، بسیار مهم است که سریعا به پزشک مراجعه کنید تا وضعیت کودک شما بررسی شود. علایم هیپرپیرکسی در افراد مختلف متفاوت است، این بستگی به مدت زمان ادامه بیماری و بدتر شدن آن دارد. علایم اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرگیجه سبکی سر تعریق شدید گرفتگی عضلات خستگی و ضعف با تداوم یا بدتر شدن دمای بالا، شدت علایم مربوطه ممکن است تا حدودی افزایش یابد. این وضعیت می تواند منجر به بروز عوارض زیر شود: سردرگمی خفیف استفراغ یا ناراحتی معده پوستی کم رنگ، مرطوب و خنک کاهش ادرار یا عدم توانایی در ادرار کردن در دوره های طولانی مدت با دمای بیش از . درجه فارنهایت، علایم زیر ممکن است رخ دهد: کما تشنج گیجی شدید اسپاسم عضله نبض ضعیف، سریع بزرگ شدن مردمک چشم تنفس سریع و کم عمق از دست دادن هوشیاری خشکی، گرم و قرمز شدن پوست افزایش ضربان قلب یا نامنظم شدن آنها برای کمک به پیشگیری از عوارض جدی طولانی مدت یا مرگ، اقدام به درمان در تب های بالاتر از . درجه فارنهایت ضروری است. از آنجا که هیپرپیرکسی به علت بیماری دیگری ایجاد می شود، معالجه علت اصلی و بیماری زمینه ای معمولا باعث کاهش درجه حرارت بدن می شود. هنگامی که دمای بدن به . درجه فارنهایت و بالاتر می رسد، ممکن است لازم باشد خود تب و همچنین علت اصلی آن درمان شود. درمان مستقیم هیپرپیرکسی شامل موارد زیر می باشد: داروهای کاهش دهنده تب خارج کردن هر نوع لباس تنگ هیدراتاسیون مایع از طریق IV یک حمام خنک یا قرار دادن یک اسفنج سرد و مرطوب روی پوست در موارد هیپرپیرکسی بدخیم ناشی از بیهوشی، پزشکان باید اقدامات لازم را برای کاهش تب بیمار انجام دهند. تشخیص هیپرپیرکسی با استفاده از دماسنج انجام می شود. اگر میزان درجه حرارت بیش از . درجه فارنهایت باشد، فرد علایم هیپرپیرکسی را دارد. از آنجایی که هیپرپیرکسی به خودی خود یک بیماری نیست و فقط علامت یک مشکل بزرگتر است، یافتن علت اصلی تب شدید، مهم تر و اغلب چالش برانگیزتر است. برای تشخیص علت اصلی تب بالا، یک پزشک وضعیت جسمی فرد را ارزیابی کرده و آزمایشاتی را انجام می دهد تا علل احتمالی شایع تب بالا را رد و یا تایید کند. این آزمایش ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون، برای بررسی علایم عفونت مطالعات تصویری مغز برای بررسی خونریزی داخل جمجمه اگر تب درمان نشود و درجه حرارت فرد بیش از حد افزایش پیدا کند، هیپرپیرکسی می تواند باعث آسیب دایمی مغز یا مرگ شود. در اکثر مواقع، درمان های صحیح می توانند تب را با خیال راحت کاهش دهند و به پزشکان فرصت می دهند تا علت اصلی هیپرپیرکسی را تشخیص و درمان کنند. هیپرپیرکسی یا تب درجه فارنهایت یا بالاتر، یک فوریت پزشکی است. اگر تب پایین نیاید، به آسیب اعضای بدن و مرگ منجر می شود. در حقیقت، اگر تب درجه فارنهایت یا بالاتر را با سایر علایم قابل توجه تجربه کرده اید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی فوری بروید. پزشک شما سریعا عمل خواهد کرد تا تشخیص دهد که چه چیزی باعث تب شدید شما شده است. آنها قبل از بروز عوارض جدی برای کاهش تب اقدام خواهند کرد. اگر دمای بدن شما یا فرزندتان درجه یا بالاتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر علایم زیر را دارید، باید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. درد شکم سردرد شدید تنفس نامنظم استفراغ مداوم گرفتگی گردن بثورات پوستی درد هنگام ادرار کردن گیجی یا خواب آلودگی دمای . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا بالاتر در کودکان زیر سه ماه منابع:

یک بیماری چشمی دردناک و موقتی است که در اثر قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش ایجاد می شود. به طور کلی انتظار می رود فوتوکراتیت قرنیه چشم شما را تحت تاثیر قرار دهد. برف کوری زمانی اتفاق می افتد که اشعه ماوراء بنفش از برف و یخ به چشمان شما منعکس می شود. معمولا علایم ناشی از این اختلال فقط چند ساعت تا چند روز طول می کشد. استفاده از عینک آفتابی به پیشگیری از بروز اختلال فوتوکراتیت کمک شایانی می کند. از آنجایی که علایم این اختلال معمولا به طور خود به خود برطرف می شوند، پس شما می توانید آنها را در خانه درمان کنید. اگر علایم بهبود نیافتند باید به یک‌مراجعه کنید. راه اصلی پیشگیری از اختلال فوتوکراتیت، استفاده از عینک ها و یا هر نوع محافظ چشم استاندارد است. فوتوکراتیت یک بیماری چشمی دردناک و موقتی است که در اثر قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش ( ایجاد می شود. اشعه ماوراء بنفش اغلب از خورشید ناشی می شود. فوتوکراتیت را می توان با مقایسه کرد، با این تفاوت که در فوتوکراتیت، اشعه ماوراء بنفش قرنیه چشم شما را به جای پوست تحت تاثیر قرار می دهد. قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش می تواند به طور موقت به قرنیه شما (قسمت شفاف چشم شما در جلوی مردمک چشم) و ملتحمه (لایه ای شفاف از بافت که داخل پلک و سفیدی چشم شما را می پوشاند) آسیب برساند. علایم این اختلال نیز ناشی از همین آسیب ایجاد می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برف کوری یک نوع فوتکراتیت است. این نوع از فوتوکراتیت زمانی رخ می دهد که اشعه ماوراء بنفش توسط برف و یخ به چشم فرد منعکس می شود. این بیماری بیشتر در نزدیکی قطب شمال و جنوب یا مناطق کوهستانی که هوا سرد تر است و محافظت کمتری در برابر اشعه ماوراء بنفش وجود دارد، رایج است. برف کوری شکل رایجی از فوتوکراتیت است که در اثر انعکاس اشعه ماوراء بنفش تابیده شده به یخ و برف ایجاد می شود. طبیعی است که چنین اختلالی در مناطق سرد و برفی بسیار بیشتر از سایر مناطقی که بارش برف در آن ها نادر است، اتفاق می افتد. استفاده از عینک های محافظ، بهترین راه برای پیشگیری از تمام انواع فوتوکراتیت به حساب می آید. برف کوری همچنین ممکن است در اثر یخ زدن سطح قرنیه و همچنین خشک شدن شدید سطح قرنیه به دلیل هوای بسیار خشک ایجاد شده باشد. اسکی، حرکت و پیاده روی در برف و کوهنوردی فعالیت هایی هستند که معمولا با این بیماری مرتبط هستند. ساکنین مناطق برفی باید بیشتر از سایر افراد به فکر مراقبت از چشم هایشان باشند. احتمال بروز آفتاب سوختگی چشم ها در شرایط زیر بیشتر است: زمان زیادی را در خارج از منزل در زیر نور آفتاب بگذرانید. در فعالیت هایی مانند کوه نوردی، پیاده روی، اسکی و شنا شرکت کنید. در محیط هایی که اشعه ماوراء بنفش در آن وجود دارد زندگی یا کار کنید. در ارتفاعات بالاتر (قرار گرفتن بیشتر در معرض اشعه ماوراء بنفش) یا در کمربند خورشید زندگی کنید. افرادی که در معرض خطر بیشتر ابتلا به این اختلال هستند، بیش از سایرین باید به فکر محافظت از چشمان خود باشند. چشمان شما ممکن است در برابر اشعه ماوراء بنفش آسیب ببینند. به ویژه، اشعه های برای محافظت از تمام انواع اشعه های ماوراء بنفشی که از لایه اوزون می گذرند، باید از عینک ها و محافظ های استاندارد استفاده کرد. محافظ ها و عینک های استاندارد باعث ایجاد آسیب بیشتر در چشم می شوند. علاوه بر نور مستقیم خورشید، سایر منابع نور ماوراء بنفش که می توانند باعث فوتکراتیت شوند عبارت اند از: نور لیزر لامپ های بخار جیوه، لامپ های رومیزی هالوژن لامپ های مورد استفاده در تخت یا اتاق های برنزه کننده نور خورشید منعکس شده از برف، یخ، آب، ماسه یا سیمان به چشم رعد و برق، جرقه برقی. تجهیزات جوشکاری، لامپ های سیل عکاسی. همچنین خیره شدن مستقیم به خورشید، مانند خورشید گرفتگی، در واقع می تواند صدمات طولانی مدت و جدی تری ایجاد کند. حتی باعث و وارد شدن آسیب به شبکیه چشم شما شود. اگر مبتلا به فوتوکراتیت هستید، ممکن است یک یا چند مورد از علایم زیر را تجربه کنید: تورم سردرد حساسیت به نور دیدن هاله های نور احساس سوزش در چشم جمع شدن اشک در چشم از دست دادن موقت بینایی تکان خوردن غیرعادی پلک ها احساس درد یا وجود قرمزی در چشم تغییر رنگ در بینایی شما (جزو علایم نادر) علایم ممکن است از شش تا ساعت طول بکشد، اما معمولا ظرف ساعت ناپدید می شوند. هرچه بیشتر در معرض نور ماوراء بنفش باشید، علایم شما ممکن است شدیدتر باشد. علاوه بر آن، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض حتی مقدار کمی از اشعه ماوراء بنفش می تواند خطر ابتلا به آب مروارید یا را افزایش دهد. اثرات قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش با گذشت زمان افزایش می یابد. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اشعه ماوراء بنفش همچنین می تواند باعث افزایش بافت اضافی در سطح چشم شما شود. به این موارد نور مریی آبی و بنفش با طول موج کوتاهتر که از چراغ های، رایانه ها و تلفن های هوشمند ساطع می شوند نیز می توانند برای شبکیه چشم شما مضر بوده و یک عامل خطر برای دژنراسیون ماکولا در آینده باشند. برای تشخیص این اختلال، چشم پزشک چشم های شما را معاینه کرده و درباره فعالیت های اخیر و شرایط محیط کار شما سوالاتی می پرسد. یک چشم پزشک (پزشک متخصص بیماری های چشم) می تواند تعیین کند که آیا آسیب چشم شما جدی است یا خیر. چشم پزشک ممکن است قطره های حاوی ماده ای رنگی به نام فلورسیین را در چشم شما بریزد. این رنگ به آشکارسازی بی نظمی های سطحی احتمالی در سطح قرنیه شما کمک می کند. در صورت بروز هر کدام از علایم این اختلال، فورا به داخل منزل بروید. سپس در یک اتاق تاریک بمانید. در صورت استفاده از لنزهای تماسی، آن ها را بردارید. به هیچ وجه چشمان خود را مالش ندهید. برای از بین بردن ناراحتی خود، یک دستمال سرد روی چشم های بسته خود بگذارید، از اشک مصنوعی و یا از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی بدون نسخه مانند استفاده کنید. معمولا این بیماری طی چند ساعت تا چند روز خود به خود برطرف می شود. در صورت نیاز به درمان دارویی، در صورت وجود خطر عفونت چشم، پزشک ممکن است قطره چشم تجویز کند. در صورت از دست دادن بینایی یا دردی که بیش از دو روز طول می کشد، به پزشک مراجعه کنید. بهترین کار این است که از محافظ مناسب چشم مانند عینک آفتابی یا عینک برفی استفاده کنید. در صورت گذراندن زمان در خارج از منزل، استفاده از عینک آفتابی یا عینکی که تا درصد اشعه ماوراء بنفش را مسدود یا جذب می کند، توصیه می شود. توصیه می شود که عینک آفتابی یا آن هایی که دارای تابلوهای جانبی هستند را به چشم بزنید تا همه اشعه های مضر هنگام بیرون رفتن از خانه از کلاه لبه پهن یا محافظ دار استفاده کنید. در صورت قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش در محل کار، از تجهیزات محافظتی مناسب چشم استفاده کنید. اگر از لنزهای تماسی استفاده می کنید و در محیطی آفتابی کار یا بازی می کنید، از متخصص چشم خود در مورد لنز های جذب کننده اشعه ماوراء بنفش سوال بپرسید. حداقل یکبار در سال برای معاینه کامل چشم به چشم پزشک خود مراجعه کنید. خبر خوب در مورد اختلال فتوکراتیت این است که این بیماری موقتی است و علایم شما معمولا ظرف چند ساعت تا چند روز برطرف می شود. با مصرف داروهای خانگی می توانید اکثر علایم این اختلال را برطرف کنید. پیشگیری از بروز اختلال فوتکراتیت آسان است. برای پیشگیری از بروز این اختلال باید همیشه از عینک آفتابی یا سایر محافظ های چشمی (حتی در روزهای ابری) که اشعه ماوراء بنفش را مسدود یا جذب می کند، استفاده کنید. سالی یکبار به چشم پزشک خود مراجعه کنید تا از سلامت چشم خود مطمین شده و مشکلات چشمی خود را به صورت زودهنگام تشخیص دهید. اختلال فوتوکراتیت در اثر آسیب قرنیه ناشی از تابش اشعه ماوراء بنفش ایجاد می شود. پس از تا ساعت پس از قرار گرفتن در معرض جوشکاری قوس الکتریکی، لامپ های خورشیدی یا سایر منابع اشعه ماوراء بنفش، چشم های فرد ممکن است قرمز، دردناک و آبکی شده و به نور حساس شوند. همچنین ممکن است بینایی فرد تار و پلک ها قرمز و متورم شوند. این علایم در اثر آسیب موقت به سلول های سطح چشم ایجاد می شوند. خوشبختانه در اکثر مواقع این اختلال به خودی خود بهتر می شود و معمولا هیچ آسیب دایمی ناشی از فوتوکراتیت وجود ندارد. برای درمان سریع تر این اختلال می توان قطره های چشمی تجویز یا خریداری کرد تا چشم ها در زمان بهبودی راحت تر باشند. قرص های ضد درد نیز ممکن است برای کاهش درد فرد موثر باشند. از آن جایی که این اختلال در اغلب مواقع خود به خود بهبود می یابد، می توان در خانه آن را مدیریت کرد. اما اگر علایم این اختلال بیش تر از حد معمول طول بکشد، باید به یک چشم پزشک مراجعه کنید. در اکثر مواقع، پیش آگهی اختلال فوتوکراتیت مثبت است.

اختلالات ناشی از ارگانیسمها مانند باکتریها، ویروسها، قارچها یا انگلها هستند. بسیاری از موجودات زنده در بدن ما و روی آن زندگی می کنند. آنها معمولا بی ضرر یا حتی مفید هستند. اما در شرایط خاص، برخی از آنها می توانند باعث بروز انواع بیماری شوند. برخی از آنها توسط حشرات یا حیوانات دیگر و یا با مصرف غذا و آب آلوده یا قرار گرفتن در معرض ارگانیسم های محیطی به دیگران سرایت می کنند. علایم و نشانه های این بیماری بسته به ارگانیسم ایجاد کننده عفونت متفاوت، اما اغلب شامل تب و خستگی است. عفونت های خفیف شاید به استراحت و درمان های خانگی پاسخ دهند و بهبود یابد. در حالی که برخی از عفونت های خطرناک احتمال دارد نیاز به بستری شدن داشته باشند. بسیاری از بیماری های عفونی مانند سرخک و با واکسن قابل پیشگیری هستند. شستشوی مکرر و کامل دست ها نیز از افراد در برابر بیشتر بیماری های عفونی محافظت می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر بیماری عفونی، علایم و نشانه های خاص خودش را دارد. علایم و نشانه های عمومی مشترک در تعدادی از آنها عبارتند از: تب اسهال سرفه کردن دردهای عضلانی در صورتی که هریک از علایم زیر را دارید باید با پزشک مشورت کنید: در تنفس مشکل دارید. جوش یا التهاب را تجربه کنید. بیش از یک هفته سرفه می کنید. مشکلات بینایی ناگهانی داشته باشید. توسط یک حیوان گاز گرفته شده اید. سردرد شدید همراه با تب داشته باشید. تب بدون علت یا طولانی مدت داشته باشید. بیماری های عفونی می تواند ناشی از موارد زیر باشد: این ارگانیسم های تک سلولی علل اصلی بیماری هایی مانند گلودرد استرپتوکوک، و سل هستند. ویروس ها حتی کوچکتر از باکتری ها هستند، آنها باعث ایجاد بسیاری از بیماری ها از معمولی تا ایدز می شوند. بسیاری از بیماری های پوستی مانند کرم حلقوی و پای ورزشکاران توسط قارچ ها ایجاد می شود. انواع دیگر قارچ ها می توانند ریه ها یا سیستم عصبی را آلوده کنند. مالاریا توسط یک انگل کوچک ایجاد می شود که با نیش پشه انتقال پیدا می کند. انگل های دیگر می تواند از طریق مدفوع حیوان به انسان منتقل شوند. یک راه آسان برای ابتلا به اکثر بیماری های عفونی، تماس با شخص یا حیوان مبتلا به عفونت است. بیماری های عفونی از طریق تماس مستقیم مانند موارد زیر منتقل می شوند: بیماری های عفونی معمولا از طریق انتقال مستقیم باکتری ها، ویروس ها یا میکروب های دیگر از فردی به شخص دیگر با لمس، بوسه، سرفه یا عطسه منتقل می شوند. این میکروب ها همچنین می توانند با تبادل مایعات بدن از طریق تماس جنسی منتقل شوند. فردی که میکروب را منتقل می کند احتمال دارد هیچ علامتی از بیماری نداشته باشد، اما می تواند به سادگی ناقل باشد. گاز گرفتن یا خراشیدن توسط یک حیوان آلوده (حتی یک حیوان خانگی) می تواند فرد را بیمار کند و در شرایط شدید، احتمال دارد کشنده باشد. تماس با مواد دفعی حیوانی نیز می تواند خطرناک باشد. به عنوان مثال، شما ممکن است با جمع آوری جعبه بستر گربه خود به عفونت مبتلا شوید. زنان در دوران بارداری ممکن است میکروبی را که باعث بیماری های عفونی می شود را به نوزاد متولد نشده خود منتقل کند. برخی از میکروب ها از جفت یا شیر مادر عبور می کنند. میکروب های واژن نیز می توانند در هنگام تولد به نوزاد منتقل شوند. ارگانیسم های عامل بیماری، می توانند از طریق تماس غیر مستقیم منتقل شوند. بسیاری از میکروب ها روی یک جسم بی جان، مانند رومیزی، دستگیره درب یا دسته شیرآب زنده باقی می مانند. به عنوان مثال، وقتی دستگیره در را که توسط فردی مبتلا به آنفولانزا یا سرماخوردگی آلوده شده، لمس می کنید، احتمال دارد به میکروب هایی به جا مانده از فرد آلوده، مبتلا شوید. اگر قبل از شستن دست ها، چشم ها، دهان یا بینی خود را لمس کنید، احتمال آلودگی شما بیشتر هم می شود. برخی از میکروب ها برای انتقال از میزبان به میزبان دیگر به حشراتی مانند پشه، کک، شپش یا کنه تکیه می کنند. این حامل ها به عنوان ناقل شناخته می شوند. پشه ها می توانند حامل انگل مالاریا یا ویروس نیل غربی باشند. کنه گوزن احتمال دارد حامل باکتری عامل باشد. میکروب های بیماریزا همچنین می توانند فرد را از طریق آب و غذا آلوده کنند. این مکانیسم انتقال، اجازه می دهد تا میکروب ها از طریق یک منبع به بسیاری از افراد سرایت کند. به عنوان مثال، اشریشیاکلی ( E . coli ) یک باکتری است که در برخی غذاها مانند همبرگر خام یا آب میوه های پاستوریزه نشده وجود دارد. در حالی که هرکسی ممکن است به بیماری های عفونی مبتلا شود، اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف شده باشد و به درستی کار نکند، احتمال ابتلا شما به این بیماری ها بیشتر هم می شود. سیستم ایمنی بدن شما در شرایط های زیر ممکن است ضعیف شوند: مبتلا به ایدز هستید. انواع خاصی از سرطان ها یا سایر اختلالات را دارید که بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر می گذارد. داروهای استروییدی یا داروهای دیگر که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند، مانند داروهای ضد درد برای عضو پیوند شده، مصرف می کنید. علاوه بر این، برخی شرایط دیگر از جمله وسایل پزشکی کاشته شده، سوء تغذیه و افزایش سن، احتمال دارد فرد را مستعد ابتلا به عفونت کند. اکثر بیماری های عفونی فقط عوارض جزیی دارند. اما برخی عفونت ها مانند ذات الریه، ایدز و مننژیت می توانند خطرناک و جدی باشند. چند نوع عفونت با خطر ابتلا به سرطان مرتبط هستند، از جمله: هپاتیت B و C با سرطان کبد ارتباط دارد. با سرطان دهانه رحم ارتباط دارد. هلیکوباکتر پیلوری با سرطان معده و زخم معده ارتباط دارد. علاوه بر این، باید بدانیم که برخی از بیماری های عفونی فروکش می کنند، اما در آینده دوباره ظاهر می شوند. به عنوان مثال، کسی که آبله مرغان داشته احتمال دارد خیلی زودتر در زندگی دچار زونا شود. برای کاهش خطر ابتلا خود به این بیماری ها بهتر است نکات زیر را رعایت کنید: این امر به ویژه قبل و بعد از تهیه غذا، قبل از غذا خوردن و بعد از استفاده از توالت مهم است. سعی کنید چشم ها، بینی یا دهان خود را با دست آلوده لمس نکنید، زیرا این یک راه معمول است که میکروب ها به بدن وارد می شوند. واکسیناسیون می تواند شانس ابتلا به بسیاری از بیماری ها را به شدت کاهش دهد. در صورت استفراغ، اسهال یا تب، سر کار نروید. اگر کودک شما این علایم را دارد، او را به مدرسه نفرستید. هنگام آماده سازی غذا، پیشخوان و سایر سطوح آشپزخانه را تمیز نگه دارید. غذاها را در دمای مناسب بپزید، با استفاده از دماسنج غذا، میزان دمای آن را بررسی کنید. همچنین باقی مانده غذاها را فورا در یخچال نگه دارید. اجازه ندهید غذاهای پخته به مدت طولانی در دمای اتاق بمانند. اگر شما یا همسرتان سابقه عفونت های مقاربتی یا رفتارهای پرخطر دارید، همیشه از کاندوم استفاده کنید. از مسواک، شانه و تیغ خود استفاده کنید. از به اشتراک گذاشتن لیوان های نوشیدنی یا ظروف غذاخوری خودداری کنید. اگر به خارج از کشور سفر می کنید، در مورد هرگونه واکسیناسیون خاص مانند تب زرد، وبا، هپاتیت A یا B یا تب حصبه با پزشک خود مشورت کنید. پزشک احتمال دارد آزمایشات بالینی یا اسکن تصویربرداری را برای کمک به تعیین علت علایم تجویز کند. بسیاری از بیماری های عفونی علایم و نشانه های مشابهی دارند. نمونه هایی از مایعات بدن گاهی اوقات می تواند شواهدی از میکروب خاصی که باعث بیماری می شود را نشان دهد. تکنسین نمونه ای از خون را با قرار دادن سوزن در ورید بازو، دریافت می کند. این آزمایش بدون درد شما را مجبور می کند تا در یک ظرف ادرار کنید. برای پیشگیری از آلودگی احتمالی نمونه، احتمال دارد دستور داده شود که ناحیه تناسلی خود را با یک پد ضد عفونی کننده تمیز کرده و ادرار را در وسط جریان جمع آوری کنید. نمونه هایی از گلو یا سایر مناطق مرطوب بدن با یک سواب استریل گرفته می شود. شاید از شما خواسته شود که نمونه مدفوع را جمع آوری کنید تا در آزمایشگاه بتواند نمونه را از نظر وجود انگل ها و سایر موجودات زنده بررسی کند. این روش نمونه ای از مایع مغزی نخاعی را از طریق سوزنی که با دقت بین استخوان های ستون فقرات قرار گرفته است، بدست می آورد. روش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی می تواند به تشخیص دقیق بیماری ها و رد سایر شرایطی که احتمال دارد باعث ایجاد علایم شوند، کمک کند. در طی بیوپسی، نمونه کوچکی از بافت یک اندام داخلی برای آزمایش گرفته می شود. به عنوان مثال، بیوپسی بافت ریه را می توان برای انواع قارچ هایی که می توانند باعث ایجاد نوعی ذات الریه شوند، بررسی کرد. تشخیص اینکه چه نوع میکروبی باعث بیماری می شود انتخاب درمان مناسب را برای پزشک آسان تر می کند. آنتی بیوتیک ها معمولا برای عفونت های باکتریایی مناسب هستند، زیرا این نوع داروها هیچ تاثیری بر بیماری های ناشی از ویروس ها ندارند. اما گاهی اوقات تشخیص اینکه کدام نوع میکروب باعث بیماری شده دشوار است. به عنوان مثال، ذات الریه می تواند توسط یک باکتری، ویروس، قارچ یا انگل ایجاد شود. استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک ها منجر به مقاومت انواع مختلف باکتری ها در برابر یک یا چند نوع آنها شده است. این امر درمان این باکتری ها را بسیار دشوارتر می کند. داروهایی برای درمان برخی از ویروس ها، اما نه همه، توسعه یافته است. نمونه ها شامل ویروس هایی هستند که باعث ایجاد موارد زیر می شوند: تبخال آنفولانزا هپاتیت B هپاتیت C HIV / AIDS از داروهای موضعی ضد قارچ می توان برای درمان عفونت های پوستی یا ناخن استفاده کرد. برخی از عفونت های قارچی مانند عفونت های ریه یا غشای مخاطی را می توان با ضد قارچ خوراکی درمان کرد. عفونت های قارچی اندام داخلی شدیدتر، به ویژه در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، احتمال دارد به داروهای ضد قارچی داخل وریدی نیاز داشته باشند. برخی از بیماری ها، از جمله مالاریا، توسط انگل های ریز ایجاد می شوند. در حالی که داروهایی برای درمان این بیماری ها وجود دارد، برخی از انواع انگل ها در برابر داروها مقاومت نشان داده اند. بسیاری از بیماری های عفونی مانند سرماخوردگی به خودی خود برطرف می شوند. مایعات فراوان بنوشید و استراحت زیادی داشته باشید. تعدادی از محصولات ادعا کرده اند که از بیماری های شایع مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا پیشگیری می کند. در حالی که برخی از این مواد در آزمایشات اولیه امیدوار کننده به نظر می رسیدند، بررسی های بعدی نتایج متناقض یا نامشخصی را نشان دادند. تحقیقات بیشتری باید انجام شود. برخی از موادی که برای پیشگیری یا کوتاه شدن مدت عفونت مورد بررسی قرار گرفته اند عبارتند از: سیر اکیناسه قره قاط فلز روی جینسینگ ویتامین سی ویتامین دی Goldenseal قبل استفاده از هرگونه محصولی که ضعف سیستم ایمنی بدن را برطرف می کند یا سرماخوردگی و سایر بیماری ها را دور می کند، با پزشک خود مشورت کنید. برخی از این محصولات احتمال دارد باعث واکنش های آلرژیک شوند یا با سایر داروهایی که مصرف می کنید تداخل منفی داشته باشند.

برای والدینی که به دنبال راهکارهایی برای بهبود رشد کودکان خود هستند، می تواند مفید و موثر باشد. همه ما میدانیم که کودکان موجوداتی بسیار ت ثیرپذیر هستند، اما این فقط در مورد سرعت یادگیری رفتارها و عادت های خود آنها نیست. بلکه در مورد رشد واقعی مغز آنها نیز می باشد مغز از زمانی که کودک هنوز در رحم است شروع به شکل گیری می کند و در تمام اوایل کودکی به سرعت رشد خواهد کرد. اگرچه بلوغ ذهنی و شناختی یک فرایند مادام العمر است، اما بنیان آن در طی چند سال اول پس از تولد گذاشته می شود. اما متاسفانه بسیاری از والدین ها با فرض اینکه نوزادان نمی توانند محیط اطراف خود را درک کنند، به شکل گیری و اهمیت مغز در طی این سالها توجه زیادی نمی کنند. با این حال، دهه ها تحقیق نشان داده است که شرایط زندگی و تربیت کودک ت ثیر قابل توجهی در رشد ذهنی، روانی و عاطفی او دارد فهرست محتوا مغز تا اوایل دهه به طور کامل رشد نمی کند. زیرا همچنان به از دست دادن قسمت هایی از میلین ادامه می دهد. میلین ها، ترکیبات چربی هستند و به سریع تر کار کردن مغز شما کمک می کنند. مین دلیل است که، زمان آشفتگی و افزایش رفتارهای مخاطره آمیز محسوب می شود و نوجوانان بیشتر در معرض اثرات منفی و الکل هستند زیرا مغز در آنها به طور کامل رشد نکرده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در اینجا برخی از اساسی ترین اقداماتی وجود دارد که هر پدر و مادری باید برای کمک به رشد ذهنی، روانی و عاطفی فرزند خود در طی سالهای اولیه انجام دهد رشد عاطفی را می توان با لمس و نوازش و درگیر کردن فعال کودک خود بهبود بخشید خواندن برای رشد مغز کودک عالی است و سنگ بنای آموزش های مورد نیاز کودکان را تشکیل می دهد در دوران بارداری به اندازه کافی روغن ماهی یا مصرف کنید. مصرف آنها ممکن است به رشد مغز کمک کند که کودک شما به اندازه کافی می خوابد به نظر می رسد که بازی های بصری به افراد مسن مبتلا به اختلال حافظه کمک می کند تا عملکرد شناختی خود را بهبود بخشند وسایل کمکی ممکن است به کودکان در زمینه یادگیری کمک کنند. به یاد داشته باشید بچه هایی که غیرکلامی هستند می توانند با استفاده از وسایل کمک بینایی با دیگران به طور بهتر و موثرتری ارتباط برقرار کنند. مشخص نیست که استفاده از وسایل بصری تا چه حدی در رشد مغزی کودکان موثر هستند. با این حال، فراهم کردن برخی از این وسایل برای فرزندانتان بسیار مهم است برای آنها کتاب بخوانید، کارت ها یا بازی های حافظه تهیه کنید. همه اینها کمک زیادی به بهبود حافظه بصری و کمک به علوم مانند مهندسی می کنند. بنابراین، زمان خوبی است که برای ورود به سیستم رباتیک از همان دوران کودکی برای فرزند خود سرمایه گذاری کنید اما فقط وسایل دیداری نیست. صداها نیز در بهبود رشد مغز کودکان بسیار مهم هستند. برای کودک خودتان موسیقی پخش کنید و به آنها اجازه دهید ساز بزنند هنر و خلاقیت همچنین به کودک شما این امکان را می دهد تا تمام مناطق مغز خود را در یک محیط پرورش یافته و غنی رشد دهد ورزش های جسمی و بازی های فکری، برای رشد مغزی کودک بسیار مفید هستند. برخی از ورزش ها به منظور روش های مثبت برای بهبود رشد مغز در کودکان شامل موارد زیر است برای فرزند خودتان کتاب بخوانید. از آنها بخواهید کتابهای آسان کوچک بخوانند و تصاویر را شناسایی کرده و کلمات را نام ببرند فعالیت بدنی برای رشد مغز از جمله هماهنگی عالی است. مواردی مانند یادگیری کاراته یا تنیس می تواند به بهبود هماهنگی و تعادل کمک کند. ساخت ماکت یا پازل های پیچیده می تواند به رشد مغز کمک کند. حتی این بازی ها در پیشرفت علوم مانند مهندسی کودکان تاثیر زیادی دارند. رژیم غذایی حاوی فیبر زیاد و قند و مواد شیرین کننده رنگی مصنوعی کم برای رشد مغز کودکان توصیه می شود. آجیل، آووکادو و ماهی از غذاهای عالی مغز برای بهبود شناخت و هوشیاری ذهنی هستند از طرفی برخی عادت های ناسالم بارداری می توانند رشد مغز در کودکان را مختل کنند. خوردن زیاد قند، مصرف الکل، سیگار کشیدن، کم خوابیدن، افسردگی یا مصرف زیاد داروها می تواند بر رشد مغزی کودکان ت ثیر منفی بگذارد یک روش عالی برای جلوگیری از چاقی، کمک به تقویت سیستم ایمنی بدن و پیشگیری از آلرژی کودکان است. با این حال، این بدین معنی نیست که کودکانی که از شیر مادر تغذیه نمی کنند، مغز آنها به درستی رشد نخواهد کرد. قرار گرفتن در معرض برای کودکان منفی است اگر کودک خود را تمام روز جلوی تلویزیون قرار دهید و از هر چیز دیگری مانند ورزش بدنی، خواندن، تعامل اجتماعی و هر چیز دیگری چشم پوشی کنید، ممکن از رشد مناسب کودک خودتان پیشگیری کنید. اما تماشای کوتاه مدت تلویزیون صدمه ای ایجاد نمی کند از طرفی هم مصرف کافیین در کودکان می تواند اثرات نامطلوبی بر روی آنها ایجاد کند. حتی می تواند باعث افزایش ضربان قلب، بی خوابی و سردرد شود بهزیستی اجتماعی و عاطفی کودکان دارد. کودک همیشه باید یک مراقب ثابت داشته باشد که بتواند با آن پیوند عمیقی برقرار کند. مراقب کودک شما می تواند پدر، مادر و یا پدربزرگ یا مادربزرگ او باشد. با این حال، مراقب کودک شما نباید دایما تغییر کند. چون این تغییر می تواند عواقبی در رفتار کودک داشته باشد. دوره حساس در رشد کودک، یک دوره بسیار مهم است. اما سال اول زندگی کودک به ویژه برای رشد اجتماعی و عاطفی الگوهای دلبستگی ایمن بسیار حیاتی است استفاده از تقویت کننده مثبت ابزاری قدرتمند است. به طور کلی روزانه دقیقه "زمان ویژه بازی" برای کودکان توصیه می شود که در آن مراقب کودک می تواند بر روی بازی های کودکان به کودک متمرکز کند. حتی بهتر است از بازیهای خلاقانه و تقویت کننده مثبت در بازیها و فعالیتهای ساختاریافته استفاده شود زنان باردار باید در مورد سلامتی خود بسیار احتیاط کنند، زیرا آنها در طول بارداری یک فرد دیگری را در درون خود پرورش می دهند. به طور معمول از آنها خواسته می شود اقدامات زیر را برای اطمینان از رشد سالم کودک خود انجام دهند به اندازه کافی بخوابید و استراحت کنید. تا آنجا که ممکن است استرس را کاهش دهید اگر افسرده هستید، برای رفع افسردگی خود از دیگران کمک بگیرید غذای فرآوری نشده، رژیم غذایی حاوی آجیل، میوه، سبزیجات، حبوبات و ماهی تمرکز کنید. علاوه بر آن، از مصرف غذاهای فرآوری شده خودداری کنید. در مورد کودک و روش های نگهداری از آنها اطلاعات لازم را کسب کنید، به گروه های مامان بپیوندید، فیلم تماشا کنید، قبل از تولد انجام دهید و جمعی از زنان باردار و مادران جدید را ایجاد کنید به آنها بپیوندید تا بتوانید با آنها مشورت کرده و از یکدیگر حمایت کنید. مطالعات نشان داده است که اتخاذ یک شیوه معتبر تربیتی و استراتژی های مثبت فرزند پروری، تعیین و اجرای مرزهای دقیق، رفتار کودک را در عین احترام، محبت و توجه به نیازهای کودک امکان پذیر می سازد پایه و اساس والدین بزرگ یک سبک والدینی معتبر است، که راهنماها و نظم های روشنی را ارایه می دهد اما به فرزندان شما این امکان را می دهد تا در صورت امکان تصمیمات خود را بگیرند به آنها اجازه دهید بدون اینکه به آنها بگویند دقیقا چه کاری انجام دهند، جهان را کشف کنند، بگذارید اشتباه کنند و زمین بخورند و در قبال دردشان واکنشی نشان ندهید. خونسرد باشید اما درد آنها را نادیده نگیرید

اگر مشاهده کردید، ممکن است ترجیح دهید که آن ها را نادیده بگیرید. به ندرت افراد نسبت به زیبایی یا برجستگی های شکم خود حساسیت نشان می دهند. البته برای رفع نگرانی، بهتر است در صورت وجود توده در شکم خود، سریعا با یک پزشک تماس بگیرید. توده های شکمی می توانند از نظر اندازه و سایر خصوصیات، با یکدیگر متفاوت باشند. توده ها می توانند در اثر علل مختلفی ایجاد شوند. برخی از علایم توده های ایجاد شده در قسمت پایین و راست شکم، که در اکثر افراد مشترک است، ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد تورم سرخی یبوست ضربان دار کاهش اشتها توده های ایجاد شده در شکم، ممکن است در اثر وجود یک مشکل سطحی (مانند عوامل موجود بر روی روی پوست) یا یک مشکل در قسمت های درونی بدن (مانند یک اندام یا بافت) ایجاد شوند. شکم، روده ها و اندام های دیگر را در خود جای داده است. وجود هرگونه مشکل در این بافت ها و اندام ها می توانند باعث ایجاد توده هایی در زیر پوست شکم شوند. پس از معاینه کامل شرایط توده خود، باید ویژگی ها و علایم آن را به دقت با پزشک خود در میان بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از عللی که می توانند با اثر گذاری بر سطح و پوست شکم باعث ایجاد توده در قسمت پایین و سمت راست شوند، عبارت اند از: اگر توده ای برآمده، خارش دار یا متورم در قسمت پایین سمت راست بدن خود دارید، احتمال دارد که حشره یا حیوان گزنده دیگری مقصر ایجاد آن باشد. اگر اخیرا بیرون از خانه بوده اید، ممکن است انگل های خانگی مانند ساس یا کک باعث آسیب به شما شده باشند. مجموعه ای از مایعات، ترشحات یا مواد دیگر می توانند در زیر پوست شکم تجمع پیدا کرده و باعث ایجاد شوند. کک و مک و سایر برجستگی های پوستی، به ویژه با افزایش سن، ممکن است روی پوست ظاهر شوند. زگیل ها، عارضه های ویروسی هستند. این عارضه می تواند از طریق بین افراد منتقل شود. گاهی اوقات، پاسخ‌ایمنی بدن به عفونت های مختلف، می تواند باعث تورم غدد لنفاوی موجود در سمت راست پایین شکم شود. این برجستگی طبیعی بوده و نشان دهنده عملکرد صحیح سیستم ایمنی بدن شما است. در شرایط خاص، سلول های چربی (بافت چربی) ممکن است تجمع پیدا کرده و یک توده سخت تشکیل دهند. آبسه در اثر بروز عفونت های باکتریایی ایجاد می شود. باکتری های عامل‌آبسه ممکن است از طریق بریدگی و شکاف پوستی یا فولیکول های مو وارد بدن شوند. آبسه معمولا قرمز، متورم و دردناک است. در صورتی که به پوست و بدن آسیب برسد، ممکن است (کبودی) ایجاد شود. کبودی در اثر تجمع لخته های خون در زیر پوست ایجاد می شود. هرگونه برش یا زخم ناشی از جراحات و جراحی، می تواند پس از بهبودی به صورت برجستگی هایی در پوست باقی بماند. موارد زیر، از جمله علل داخلی ایجاد توده در قسمت سمت راست و پایین شکم محسوب می شوند: زمانی ایجاد می شود که قسمتی از روده شما از محل معمول و طبیعی خود خارج شده و به زیر پوست وارد شود. این‌اختلال گاهی اوقات پس از انجام کارهای سنگین یا جراحی در ناحیه شکم ایجاد می شود. اگر‌برای مدتی نتوانید مدفوع خود را دفع کنید، این ضایعات در روده شما تجمع پیدا می کنند. این تجمع مدفوع می تواند باعث ایجاد توده هایی در شکم شما شود. معمولا در اثر انجام عمل جراحی، علایم و برآمدگی هایی در محل برش جراحی باقی می ماند. در موارد نادر، وجود توده ها و برجستگی‌هایی در قسمت سمت راست پایین شکم، می تواند نشان دهنده یک مشکل جدی، مانن سرطان باشد. سرطان ممکن است از روی پوست شروع شده و به نواحی و بافت های زیر پوست شما گسترش یابد. لیپوم، کلمه ای به معنای "تومور چرب" است. باید به این نکته توجه داشته باشید که لیپوم سرطان نیست. لیپوم فقط ناشی از رشد چربی بین لایه ماهیچه ای و پوست بالای آن است. علت دقیق ایجاد لیپوم هنوز مشخص نیست. لیپوم ها اغلب پس از سالگی ظاهر می شوند. لیپوم، یک توده نرم و قابل حرکت در زیر پوست است و در حدود دو اینچ عرض دارد. لیپوم بدون درد است مگر اینکه رشد آن باعث تحریک اعصاب اطراف آن شود. لیپوم ها اغلب در پشت، گردن و شکم و گاهی در بازوها و قسمت بالای ساق پا دیده می شوند. برای اطمینان از خوش خیم بودن لیپوم، تمام توده های موجود روی شکم باید توسط یک پزشک معاینه شوند. تشخیص این اختلال از طریق معاینه فیزیکی، بیوپسی و روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن انجام می شود. در بیشتر مواقع، درمان لیپوم ضروری نیست. اگر لیپوم دردناک و ناخوشایند باشد یا با ساختارهای دیگر تداخل داشته باشد، باید درمان شود. می توان لیپوم را از طریق جراحی یا برطرف کرد. فیبرویید های رحمی، توده های خوش خیمی در دیواره رحم هستند. این نوع از توده ها اغلب در سنین باروری ظاهر می شوند. فیبرویید ها تقریبا هرگز با سرطان ارتباط ندارند. زنان سیاه پوست و زنانی که دوره قاعدگی خود را در سنین پایین آغاز کرده اند، بیشتر از سایرین در معرض خطر ابتلا به این اختلال قرار دارند. سایر عوامل مستعد کننده ابتلا به این‌اختلال عبارت اند از: چاقی نوشیدن الکل رژیم غذایی مضر سابقه خانوادگی ابتلا به فیبروم فیبرویید ها می توانند باعث ایجاد فشار و درد در لگن و عوارض و خونریزی شدید در دوران قاعدگی شوند که نهایتا منجر به ایجاد کم خونی می شود. کیفیت زندگی فرد مبتلا به دلیل درد و ناراحتی مزمن کاهش می یابد. اگرچه فیبروم گاهی اوقات بر بارداری بی تاثیر است، اما ناباروری و از دست دادن جنین و زایمان زودرس از جمله عوارض آن به حساب می آید. فیبرویید ها را می توان از طریق معاینه لگن یا سونوگرافی تشخیص داد. می تواند داروهای مختلفی را برای تسکین علایم و تنظیم چرخه قاعدگی تجویز کند. همچنین برای رفع فیبرویید ها، جراحی های کم تر تهاجمی نیز وجود دارند. هیسترکتومی یا برداشتن رحم در برخی موارد می تواند برای درمان این اختلال انجام شود. کیست یک کیسه یا توده کوچک پر از مایع، هوا، چربی یا مواد دیگر است. کیست ها می توانند بدون هیچ دلیل مشخصی در قسمت های مختلفی از بدن شروع به رشد می کند. کیست پوستی، کیستی است که درست در زیر پوست ایجاد می شود. امروزه، اعتقاد بر این است که کیست های پوستی در اطراف سلول های کراتینی به دام افتاده ایجاد می شوند (سلول های کراتینی: سلولهایی که لایه بیرونی نسبتا سخت پوست را تشکیل می دهند) این کیست ها مسری نیستند. همه افراد ممکن است به کیست های پوستی مبتلا شوند. با این حال، کیست های پوستی بیشتر در افراد بالای سال، مبتلا به آکنه یا پوست آسیب دیده، بیشتر دیده می شود. کیست های پوستی به صورت یک توده کوچک و گرد در زیر پوست ایجاد می شوند. کیست ها در حالت عادی بدون درد هستند. اما کیست های عفونی می توانند دردناک باشند. تشخیص کیست های پوستی از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. کیست های کوچک‌به راحتی توسط پزشک‌برداشته می شوند. کیست آلوده باید درمان شود تا عفونت گسترش نیابد. آبسه پوست، شامل یک توده بزرگ حاوی چرک است که درست در زیر پوست ایجاد می شود. این بیماری در اثر ورود باکتریها به زیر پوست (معمولا از طریق یک بریدگی یا خراش کوچک) ، و تکثیر آن ها، ایجاد می شود. بدن به کمک گلبول های سفید، باکتری ها را از بین می برد. اما چرک در ناحیه ای که قبلا آلوده بوده، باقی می ماند. علایم آبسه پوستی شامل ایجاد یک توده بزرگ، قرمز، متورم و دردناک در هر نقطه از بدن، در زیر پوست، است. در صورت ابتلا به آبسه، ممکن است تب، لرز و بدن درد ناشی از عفونت نیز وجود داشته باشد. در صورت عدم درمان توده های آبسه، خطر بزرگ شدن، گسترش و ایجاد بیماری جدی آبسه وجود دارد. تشخیص آبسه پوستی از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. آبسه های کوچک ممکن است خود به خود، از طریق فعالیت ضد میکروبی سیستم ایمنی بدن بهبود یابند. اما برخی از آن ها باید توسط پزشک تخلیه شوند. برای درمان آبسه، معمولا آنتی بیوتیک تجویز می شود. تمیز نگه داشتن پوست و استفاده از لباس و حوله تمیز، به عدم ابتلا با آبسه کمک خواهد کرد. در دوران باروری، تخمدان های زن هر ماه یک سلول تخمک آزاد می کند. اما گاهی اوقات تخمک در سطح تخمدان باقی می ماند. تخمک در این بخش به رشد خود ادامه می دهد. این تخمک نهایتا به کیست تخمدان پر از مایع تبدیل می شود. ممکن است در اثر عدم تعادل هورمونی ایجاد شود. در صورت اتصال بافت آندومتریوز به تخمدان، و عفونت های شدید لگن که به تخمدان ها سرایت می کنند، چنین بیماری ممکن‌است ایجاد شود. این کیست ها همچنین ممکن است در دوران بارداری ایجاد شوند. کیست های کوچک تخمدان اغلب هیچ علامتی ندارند. کیست های بزرگتر ممکن است باعث درد لگن، کمردرد، افزایش وزن بدون دلیل، خونریزی غیرطبیعی واژن و‌یا درد در هنگام رابطه جنسی شوند. کیست های تخمدان تقریبا هیچ وقت جزو سرطان ها طبقه بندی نمی شوند. درد ناگهانی و شدید شکم می تواند نشان دهنده پارگی کیست باشد. پارگی کیست یک فوریت پزشکی است و بیمار سریعا به اورژانس برده شود. تشخیص کیست تخمدان از طریق سونوگرافی انجام می شود. روش های پیشگیری از بارداری مانند مصرف قرص، تزریق یا عقیم سازی از تخمک گذاری جلوگیری کرده و بنابراین از تشکیل کیست جلوگیری می کنند. در برخی موارد انجام جراحی برای برداشتن کیست ضروری است. درماتوفیبروم یک توده پوستی شایع است که معمولا در قسمت پایینی ساق پا ظاهر می شود. با این‌حال ممکن است در هر نقطه دیگری از بدن ظاهر شود. این توده ها خوش خیم (غیر سرطانی) هستند. درماتوفیبرومها بیشتر در بزرگسالان و به ندرت در کودکان یافت می شوند. فتق کشاله ران، که به آن فتق اینگوینال نیز گفته می شود، بدین معناست که ساختاری در ناحیه تحتانی شکم (قسمتی از روده یا قسمتی از چربی) به سمت عضلات دیواره شکم هل داده می شود. این اتفاق، یک برآمدگی یا فتق ایجاد می کند. برخی از این‌فتق ها در کشاله ران قابل مشاهده هستند. فتق به خودی خود بهبود نمی یابد. در صورت کاهش یا قطع خون رسانی به اندام، فتق می تواند باعث بروز عوارض جدی در فرد شود. تشخیص فتق کشاله ران از طریق معاینه فیزیکی و تصویربرداری اشعه ایکس یا سی تی اسکن انجام می شود. فتق کوچک ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد. ولی فتق بزرگتر را می توان با جراحی رفع کرد. داروهای زیادی برای رفع توده های شکمی وجود دارند. به احتمال زیاد توده شکمی می تواند در خانه درمان شود. اگر علت ایجاد کننده توده خفیف و سطحی باشد، امکان درمان خانگی‌آن وجود دارد. در صورت مراجعه به پزشک، ممکن است انجام آزمایشات مختلف و روش های تصویربرداری برای تعیین علت زمینه ای ایجاد توده ها تجویز شود. برخی از درمان ها و داروهای خانگی که ممکن است توده شکمی شما را تسکین دهند، عبارت اند از: بانداژ وازلین کمپرس گرم آنتی هیستامین کرم ضد خارش لباس های مناسب کمپرس سرد (مانند یخ) منبع:

برخی از متخصصین طب سنتی در اینترنت، مصرف مکمل ها و ویتامین ها را در مقابله با کرونا به طرفداران خود توصیه کرده و مدعی هستند که مردم می توانند از گیاهان، مواد غذایی و مکمل های طبیعی برای روش های درمانی جایگزین با استفاده کرد. برخی از این متخصصان در حالی استفاده از گیاهان دارویی و عصاره هایی مانند روغن پونه کوهی، برگ مالین، سیر را تبلیغ می کنند که حتی ادعا دارند این داروهای گیاهی، افراد را از شستن دست برای بی نیاز می کند. حتی برخی از این متخصصان طب سنتی به طرفداران خود توصیه می کنندبرای مقابله با کرونا باید مقدار زیادی مکمل و ویتامین های C و D مصرف کنند. این در حالی است که مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری اعلام کرده، محققان پزشکی هنوز واکسن و دارویی برای مقابله با کرونا ویروس تایید نکرده اند و بهترین روش های پیشگیری برای ابتلا به این بیماری، امتناع از لمس صورت، دهان، بینی و چشم با دستان آلوده و شستن مرتب دستان با آب و صابون است. از طرفی کارشناسان هشدار می دهند که مصرف بیش از حد ویتامین ها می تواند خطرناک و کشنده باشد و حتی استفاده از روش های درمانی غیر اصولی می تواند در تداخل با داروهایی که فرد مصرف می کند منجر به بروز عوارض جانبی خطرناکی شود و ممکن است بیماران را در معرض خطر عفونت بیشتر قرار دهند. این در حالی است که پزشکان و دانشمندان، همچنان برای یافتن دارو و راه های درمان و محافظت از ویروس جدید تلاش می کنند و انواع داروهای ضد ویروسی های موجود، ضد مالاریا ها، آنتی بادی های مونوکلونال و سایر داروهای ضد COVID - را مورد ارزیابی قرار می دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی تحقیقات نشان داده اند که می تواند به سیستم ایمنی بدن در مقابله با باکتری ها و ویروس ها کمک کند. سلول های سیستم های ایمنی بدن برای تولید پروتیین های مورد نیاز خود برای حمله به ویروس ها به نیاز دارند. اگرچه ویتامین C در حفظ سیستم ایمنی بدن موثر است اما، شواهدی مبنی بر اینکه بتواند از ابتلا به و جلوگیری کند وجود ندارد اما در بحبوحه شیوع coronavirus ، برخی ادعا می کنند که مصرف زیاد دوز می تواند COVID - (بیماری ناشی از کروناویروس جدید) را درمان کند. در تحقیقات صورت گرفته مشخص شده که یک آنتی اکسیدان است که ممکن است به جلوگیری از آسیب ناشی از سایتوکاین به ریه ها کمک کند. سایتوکاین پروتیین های کوچک منتشر شده توسط سلول ها، هستند که در پاسخ به عفونت، باعث التهاب شدید ریه شده و حتی ممکن است در طی منجر به اختلالات تنفسی و حتی مرگ بیماران شود. آنتی اکسیدان ها مولکولی هستند که با محافظت از سلول ها در برابر مولکول های مضر به نام رادیکال های آزاد سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند. هنگامی که رادیکال های آزاد جمع می شوند، می توانند وضعیتی به نام استرس اکسیداتیو ایجاد کنند، که به بسیاری از بیماری های مزمن مرتبط است. مطالعات نشان می دهد که مصرف بیشتر ویتامین C می تواند سطح آنتی اکسیدان خون را تا % افزایش دهد و به دفاع طبیعی بدن در مبارزه با التهاب کمک می کند. سیستم ایمنی بدن برای عملکرد مناسب خود به نیاز دارد. اما مصرف بیش از حد این ویتامین تاثیری در پیشگیری از ابتلا به ندارد و حتی ممکن است باعث بروز عوارض جانبی شود. در یک بررسی صورت گرفته، شرکت کنندگان به مدت روز به طور روزانه گرم ویتامین C را به صورت تزریقی دریافت کردند. به نظر می رسد که نتایج اولیه این مطالعه امیدوار کننده بوده و مصرف گرم در روز برای بیماران مبتلا به COVID - منجر به کاهش قابل توجه التهاب شده است. محققان چینی معتقدند که این نکته، اهمیت زیادی در درمان بیماری کرونا دارد چون مبتلایان به این بیماری از التهاب بیش از حد و سایر اندام های بدن رنج می برند که این التهاب می تواند کشنده باشد. اما با این حال محققان اعتقاد دارند اگرچه ویتامین C به طور کلی بی خطر است، اما از آنجایی که این ویتامین محلول در آب است مصرف بیش از حد آن از بدن دفع می شود و دوزهای بیش از حد آن ممکن است باعث ناراحتی معده، و در بزرگسالان شود. مصرف زیاد از طریق مکمل ها، اما نه رژیم غذایی، ممکن است باعث شود و ممکن است خطر بروز در زنان پس از را افزایش دهد. به گفته انستیتوی ملی بهداشت ( NIH ) ، مقدار ارزش روزانه C خود را از رژیم غذایی مناسب و بسیاری از میوه ها و سبزیجات تازه تامین کنند. بهترین منابع غذایی ویتامین C ، عبارتند از: کیوی لیمو گیلاس پرتقال نارنگی جعفری اسفناج مرکبات کلم بروکلی گوجه فرنگی سیب زمینی توت فرنگی تازه فلفل دلمه ای شیرین اما باید در نظر داشت که گرما و پخت و پز در آب می تواند مقداری از ویتامین C را از بین ببرد، پس مصرف خام یا بخارپز سبزیجات بهتر است. علاوه بر آن، افراد نسبت به افراد غیر سیگاری میزان ویتامین C کمتری دارند و سیگار کشیدن باعث التهاب و آسیب به غشاهای مخاطی دهان، گلو و ریه ها می شود. برای مخاط سالم لازم است و به کاهش التهاب کمک می کند. NIH توصیه می کند که افراد سیگاری هر روز میلی گرم ویتامین C مصرف کنند. تحقیقات نشان می دهد ویتامین D در برخی مواقع می تواند از سرماخوردگی جلوگیری کند و مصرف یک دوز متوسط ویتامین D روزانه یا هفتگی در پیشگیری از ابتلا به عفونت های تنفسی موثر است. بر اساس بررسی های صورت گرفته مکمل های ویتامین D برای افرادی که کمبود این ویتامین را دارند در پیشگیری از ابتلا به عفونت های تنفسی می تواند موثر باشد اما مصرف بیش از حد ویتامین D ممکن است باعث، می تواند سطح کلسیم خون را افزایش داده و منجر به سردرگمی، بی نظمی، مشکلات ریتم قلب و شود. به طور خلاصه، در حالی که این تحقیقات هنوز ثابت نکرده است که ویتامین D در برابر سویه جدید کروناویروس موثر است، اما نشان می دهد به محافظت در برابر عفونت های تنفسی شایع کمک می کند. بر همین اساس، مصرف ویتامین D D تقریبا ( IU ) برای کودکان تا ماهگی، برای سنین تا سال و واحد بین المللی برای افراد بالای سال است. دقیق ترین روش برای اندازه گیری میزان ویتامین D در بدن آزمایش خون است. سطح نانوگرم/میلی لیتر تا نانوگرم در میلی لیتر برای افراد سالم در نظر گرفته شده است. سطح کمتر از نانوگرم در میلی لیتر نشان دهنده کمبود ویتامین D است. نور خورشید رایج ترین و کارآمدترین منبع ویتامین D است. تخمین زده می شود که قرار گرفتن در معرض آفتاب معقول با پوست برهنه به مدت - دقیقه - بار در هفته به اکثر افراد امکان تامین کافی را بدهد. منابع ویتامین D به طور طبیعی در برخی غذاها از جمله ماهی ها، زرده تخم مرغ، محصولات لبنی و غلات غنی شده یافت می شود. مصرف بیش از حد (هایپر ویتامینوز D ) می تواند منجر به بیش از حد کلسیفیه (رسوب بیش از حد کلیسم در استخوان ها و رگ های خونی) استخوان ها و در نتیجه باعث سخت شدن رگ های خونی در، ریه و قلب می شود. شایع ترین علایم هیپر ویتامینوز D می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد از دست دادن اشتها حس طعم فلز در دهان افرادی که کمبود این ویتامین را دارند بهتر است ویتامین D مورد نیاز خود را اول از منابع طبیعی و سپس از مکمل ها دریافت کنند. هیچ یک از موارد جایگزین توصیه شده برای درمان و پیشگیری از بیماری کرونا موثر و مفید نیستند و حتی مصرف مکمل ها می تواند با عوارض جانبی و تداخلات دارویی همراه باشد و می توانید با یک رژیم غذایی مناست برای تقویت قدمی بردارید و برای بهداشت فردی را رعایت کنید، از جمله: مرتبا دستان خود را بشویید. تا جایی که امکان دارد صورت خود را لمس نکنید. تا حد امکان از تماس با افراد بیمار خودداری کنید. منابع:

. سازمان بهداشت جهانی در ژنو پس از هفته ها مقاومت، در برابر فشار دانشمندان و سیاستمداران با ابراز نگرانی از میزان انتشار و شدت این بیماری تصمیم گرفت تا شیوع بیماری کورو ویروس را یک بیماری همه گیر توصیف کند. سازمان بهداشت جهانی معتقد است: شیوع بیماری کرونا فقط یک بحران بهداشت عمومی نیست، بلکه بحرانی است که همه افراد و حوزه را تهدید می کند و بنابراین هر حوزه و فردی باید در مبارزه با این ویروس تلاش کنند. WHO از ترس اینکه مردم فکر کنند شیوع این بیماری غیرقابل کنترل است، از استفاده این اصطلاح خودداری کرده و کشورها از تلاش برای مهار آن دست کشیده بودند. این ویروس اکنون بیش از کشور جهان را درگیر و حدود ، نفر را آلوده کرده است و بیش از نفر را از پای درآورده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طبق جدیدترین اخبار در مورد کرونا، مشخص شده است کروناویروس به همان اندازه که بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد می تواند در آلوده کردن کودکان هم خطرناک باشد و کودکان به اندازه بزرگترها در معرض آلوده شدن به این عفونت هستند. این تجزیه و تحلیل نشان می دهد که کودکان آلوده ممکن است علایم خفیفی از این بیماری را بروز دهند اما آن ها نقش زیادی در شیوع این بیماری دارند و می توانند در تماس با افراد دیگر کروناویروس را به راحتی منتقل کنند و کودکان مرز مشترکی در زنجیره های انتقال این ویروس هستند. تحقیقات در این زمینه نشان داده است که کودکان زیر سال شدیدا در معرض ویروس قرار دارند و احتمالا به اندازه افراد دیگر جامعه به این ویروس آلوده می شوند. این در حالی است که بین تا درصد کودکان بعد از آزمایشات تشخیص کرونا، مثبت ارزیابی شده اند. علاوه بر این مشخص شده است افرادی که در تماس نزدیک با بیماران و حتی افراد آلوده و مشکوک به در یک خانه زندگی می کنند حدود شش برابر بیشتر از بقیه افراد در معرض آلوده شدن قرار دارند. کیتلین ریورز، اپیدمیولوژیک دانشکده بهداشت عمومی جانس هاپکینز بلومبرگ، معتقد است: "این بررسی ها ثابت می کند که تعطیلی مدارس به عنوان یک راهکار موثر می تواند در پیشگیری از نقش بسیار مهمی داشته باشد. " در حالی که به نظر می رسد هنوز هیچ درمانی ت یید شده برای بیماری های ناشی از کورو ویروس ها وجود ندارد. اما صدها کارآزمایی بالینی بر روی دارو Remdesivir Remdesivir در اصل یک داروی مورد استفاده در درمان HIV و داروی ضد ویروسی تجربی است که برای مقابله با ویروس ابولا تولید شده و در حال حاضر به سرعت در مقابل این بیماری و جلوگیری از تکثیر ویروس آزمایش می شود. وینسنت مونستر، رییس واحد زیست محیطی ویروسی در موسسه ملی بهداشت ایالات متحده می گوید: " Remdesivir اثرات زیاد و همه جانبه بر روی ویروس دارد و می تواند یکی از نامزدهای اصلی برای درمان احتمالی این بیماری باشد. " سازمان بهداشت جهانی با اعلام اینکه کره جنوبی، ایتالیا و ایران بعد از چین بیشترین تلاش ها را در مبارزه با شیوع کروناویروس داشته اند t میزان و شدت شیوع و ت ثیر کرونا ویروس را از "زیاد" به "بسیار زیاد" تغییر داد. این تغییر هشدار سازمان بهداشت جهانی براساس ارزیابی های اپیدمیولوژیست های WHO منبع: دکتر انتونی فوقی، مدیر انستیتوی ملی آلرژی و بیماریهای عفونی، در مورد شیوع بیماری کرونا هشدار داده و معتقد است که اوضاع این بیماری بدتر می شود. این مقام ارشد بهداشتی می گوید: افراد باید از تجمع کردن خودداری کنند و تا جایی که ممکن است در منزل بمانند. صدراعظم آنگلا مرکل اعلام کرد: که احتمال دارد تاج ویروس حدود دو سوم ( تا درصد) از جمعیت آلمان را آلوده کند. این در حالی است که میزان شیوع این بیماری هنوز مشخص نیست و ممکن است یک یا دو سال یا حتی بیشتر طول بکشد. خانم مرکل از مردم در خواست کرد برای پیشگیری از ابتلا و شیوع بیماری حتی الامکان در خانه بمانند. منبع: یک مطالعه جدید نشان می دهد که coronavirus می تواند تا روز بر روی سطوح زنده بماند. همزمان با افزایش شیوع coronavirus و نگرانی های بسیار مردم در مورد میزان ماندگاری کرونا ویروس بر روی سطوح بی جان، تلاش ها و بررسی های زیادی برای تعیین مدت زمان زنده ماندن کرونا برروی سطوح انجام شده و در جدیدترین اخبار مربوط به کرونا، مشخص شده میزان می تواند به صورت زیر باشد: ساعت در هوا ساعت روی مس ساعت روی مقوا تا روز روی پلاستیک و فولاد ضد زنگ در بررسی ها مشخص شده است که کورو ویروس جدید از برخی جهات شباهت زیادی با سایر کورو ویروس های انسانی SARS و MERS دارد. این ویروس ها می توانند تا روز روی سطوح مانند فلز، شیشه یا پلاستیک زنده بمانند ولی در دمای بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نمی توانند فعال باقی بمانند. این در حالی است که ویروس های آنفولانزا تنها در حدود ساعت روی سطوح زنده می ماند. نویسندگان همچنین معتقدند که این ضد ویروس ها به طور موثری با ضد عفونی کننده های خانگی از بین می روند. به عنوان مثال، ضد عفونی کننده ها با اتانول - ، . سدیم هیپوکلریت (سفید کننده) می توانند به طور موثری در طی یک دقیقه کرو ویروس ها را غیرفعال کنند. طبق گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، ممکن است افراد با لمس یک سطح یا شیء آلوده به ویروس و سپس لمس دست های خود با دهان، بینی یا احتمالا چشمان خود. به این عفونت کشنده مبتلا شود اما به نظر می رسد اصلی ترین شیوه انتشار به احتمال زیاد از طریق نزدیک شدن به شخص بیمار و قطرات تنفسی از راه سرفه و عطسه می باشد. منبع: براساس جدیدترین اخبار کرونا، یک سگ خانگی متعلق به یک زن مبتلا به COVID - با " سطح پایین از عفونت" به کرونا مبتلا شده است اما بررسی ها نشان داده که هیچ مدرکی مبنی بر انتقال ویروس از سگ های حیوان خانگی یا گربه ها به انسان وجود ندارد. ونسا بارس، کارشناس بهداشت حیوانات از دانشگاه سیتی می گوید: در طی شیوع SARS - CoV - در سال سگ ها و گربه های زیادی به عفونت های خفیفی سندرم حاد تنفسی حاد ( SARS ) مبتلا شدند و این تجربه قبلی نشان می دهد که گربه ها و سگ ها در صورت آلوده شدن به ویروس، به احتمال زیاد بیمار نمی شوند و علایمی از بیماری را بروز نمی دهند و ویروس را به انسان منتقل نمی کنند. از طرف دیگر، یک متخصص طب تنفسی، دیوید هوی شو - چونگ از دانشگاه چین معتقد است تا زمانی که آنتی بادی های موجود در خون حیوان مورد آزمایش و ارزیابی قرار نگیرند، نمی توان آلوده بودن سگ را تشخیص داد. اما با این حال مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) توصیه می کند که افراد مبتلا به COVID - از حیوانات خانگی خود مراقبت کنند. به گفته CDC ، مردم همیشه باید دست خود را بعد از تماس با حیوانات خانگی بشویند، زیرا حیوانات خانگی می توانند بیماری های دیگری را انتقال دهند. منبع: دکتر ویلیام شافنر، متخصص بیماری های عفونی در دانشگاه وندربیلت در تنسی، با اشاره به این که بیماری کرونا ممکن است به یک بیماری فصلی تبدیل شود، می گوید: بعید است کروناویروس به طور کامل از بین برود چون به راحتی در بین جمعیت انسانی منتقل می شود و افراد زیادی را آلوده می کند. طبق گفته سازمان بهداشت جهانی ریشه کن کردن بیماری "دشوار و به ندرت محقق می شود". برای رسیدن به این هدف باید چرخه انتقال ویروس قطع شود و در حال حاضر انسان ها تنها مخزن ویروس می باشند. حتی اگر coronavirus در بین انسان ها از بین برود، ممکن است به شکل طبیعی در بین حیوانات زنده بماند و دوباره بتواند به انسان ها منتقل شود و یک چرخه را بوجود آورد. در محتمل ترین پیش آگهی کروناویروس به نظر می رسد که این بیماری ممکن است کاملا ریشه کن نشود و به یک بیماری فصلی تبدیل شود و هر سال مانند سایر بیماری های فصلی آنفولانزا یا سرماخوردگی دوباره شیوع پیدا کند. این در حالی است که هنوز مشخص نیست که آیا بیماران مبتلا به کرونا بعد از بهبودی آیا می تواند به این عفونت مبتلا شوند یا نه؟ گوردون با اشاره به این که پیش بینی چرخه زندگی ویروس کرونا تا حدودی دشوار است، می گوید: "در حال حاضر، هیچ مدرکی مبنی بر جهش کورو ویروس وجود ندارد و توالی های ویروسی که در دسترس هستند تقریبا مشابه و یکسان می باشند. " با تمام این اوصاف افراد بهتر است برای پیشگیری از ابتلا به این عفونت کشنده و کاهش قربانیان آن راهکارهای زیر را به طور جدی رعایت کنند: رعایت فاصله با بیماران خودداری از هر نوع اجتماع ماندن در خانه تا حد امکان قرنطینه کردن موارد مشکوک رعایت بهداشت عمومی و فردی منبع:

، در طبقه بندی علمی جزو داروهای تریپتامین به حساب می آید. این ماده شیمیایی به شدت توهم زا است. این ماده شیمیایی که گاهی اوقات به عنوان دیمیتری شناخته می شود، اثرات و عوارضی مشابه داروهای روانگردان دیگری مانند ایجاد می کند. در حال حاضر، این روانگردان در اکثر قریب به اتفاق کشورهای جهان، جزو مواد شیمیایی غیرقانونی طبقه بندی می شود. تولید و یا به همراه داشتن DMT در اکثر کشورها جرم به حساب می آید. در ایالات متحده آمریکا، در لیست داروهای کنترل شده قرار دارد. این بدان معنی است که ساخت، خرید، توزیع یا مصرف در این کشور غیرقانونی است. برخی از شهرها اخیرا مصرف و حمل این ماده شیمیایی را جرم زدایی کرده اند، اما طبق قوانین ایالتی و فدرال ایالات متحده، این ماده شیمیایی هنوز غیرقانونی است. به هیچ‌عنوان نباید از مواد شیمیایی توهم زا استفاده کنید. ایمن ترین راه برای برخورد با مواد روانگردان، عدم مصرف آن است. حتی برای امتحان و تجربه کردن نیز نباید هیچ مخدر یا روانگردانی را مصرف کنید. بهترین‌راه برای دور ماندن از این مواد، به دست آوردن اطلاعات ضروری درباره عوارض و نحوه عمل آن ها است. فهرست محتوا مولکول به طور طبیعی در بسیاری از گونه های گیاهی یافت می شود. این ماده شیمیایی برای قرن ها در مراسم های مذهبی برخی از اقوام و فرهنگ ها در برخی از کشورهای آمریکای جنوبی مورد استفاده قرار می گرفته است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ماده شیمیایی در آزمایشگاه ها نیز ساخته می شود. در واقع اکثر محصولاتی که امروزه به صورت غیرقانونی تحت نام این روانگردان به فروش می رسند، در آزمایشگاه ساخته‌شده اند. خطرات مواد شیمیایی که در آزمایشگاه ساخته می شوند، به مراتب بیشتر از انواع طبیعی آن ها است. مولکول شیمیایی DMT ماده موثره اصلی موجود در پودر آیاهواسکا است. پودر آیاهواسکا به طور سنتی با استفاده از دو گیاه به نام های و تهیه می شود. گیاه دوم حاوی است در حالی که مورد اول حاوی ماده موثره است. این ماده از تجزیه توسط آنزیم های خاص موجود در بدن شما جلوگیری می کند. هیچکس به طور قطع نمی داند که آیا به طور طبیعی در مغز وجود دارد یا نه. برخی از متخصصان معتقدند که غده صنوبری مولکول را در مغز تولید کرده و هنگام خواب آن را آزاد می کند. برخی دیگر معتقدند که این مولکول در هنگام تولد و یا در هنگام مرگ در مغز انسان ها تولید می شود. برخی دیگر می گویند در واقع، ترشح مولکول های در مغز، در هنگام مرگ، ممکن است مسیول بروز تجربیات عرفانی نزدیک به مرگ باشد. سالانه افراد زیادی درباره چنین تجربیاتی سخن می گویند. ماده شیمیایی DMT اگر در آزمایشگاه تولید شود، معمولا به شکل کریستال های ریز سفید رنگ خواهد بود. این روانگردان را می توان از طریق دود کردن، تزریق یا استنشاق با بینی (اسنیف کردن) مصرف کرد. در گذشته و در مراسم های مذهبی، افراد شرکت کننده در مراسم، برگ های گیاه حاوی مولکول های DMT را به همراه میوه هایی مثل انگور در آب ریخته، و پس از حرارت دادن، جوشانده تهیه می کردند. این جوشانده در حکم یک معجون جادویی بوده است. روانگردان ساخته شده در آزمایشگاه بسیار سریع شروع به عمل کرده و در عرض تا دقیقه اثرات خود را ایجاد می کند. دم کرده های گیاهی پس از گذشت تا دقیقه بر روی فرد مصرف کننده، اثر می گذارند. شدت و مدت زمان تاثیر روانگردان بر روی فرد مصرف کننده، به موارد مختلفی بستگی دارد، از جمله: دوز مصرفی خوردن یا نخوردن غذا نحوه مصرف روانگردان مصرف همزمان‌داروها یا روانگردان های دیگر به طور کلی، اثرات این روانگردان، در صورت مصرف به صورت استنشاق یا تزریق، در حدود تا دقیقه باقی می ماند. نوشیدن دم نوش حاوی روانگردان، می تواند فرد مصرف کننده را به مدت الی ساعت یا بیشتر، تحت تاثیر قرار بدهد. مانند بسیاری از داروها، مولکول می تواند به طرق مختلف، افراد مصرف کننده را تحت ت ثیر قرار دهد. برخی از افراد مصرف کننده واقعا از تجربه استفاده از این روانگردان لذت می برند. برخی دیگر تجربه مصرف را بسیار ترسناک و وحشتناک توصیف می کنند. یکی از رایج ترین اثرات این روانگردان، این است که فرد مصرف کننده احساس می کند به سرعت در تونلی از نور و در مسیری درخشان حرکت می کند. برخی از افراد احساس می کنند که از بدن شان خارج شده اند. عده ای نیز گمان می کنند به چیز دیگری تبدیل شده اند. این روانگردان اثرات مختلفی در افراد ایجاد می کند. برخی از افراد نیز خبر از دنیا های دیگر داده و ادعا می کنند با موجودات فوق العاده و افسانه ای مانند جن ها، ارتباط برقرار کرده اند. برخی از افراد، اتمام‌اثرات روانگردان DMT و بازگشت به حالت عادی را روندی بسیار خشن و ناراحت کننده توصیف می کنند. به طور کلی، در گروه روانگردان های بسیار قوی قرار دارد. این ماده شیمیایی می تواند اثرات روانی و جسمی گوناگونی ایجاد کند. برخی از عوارض این روانگردان خفیف، ولی برخی دیگر شدید و وحشتناک است. توهمات تغییر ادراک در زمان خوش بینی غیر عادی داشتن حس شناور بودن توجه به این نکته ضروری است که برخی از افراد مصرف کننده، چند روز و حتی چند هفته پس از مصرف این مخدر، هنوز برخی از اثرات آن را تجربه می کنند. پارانویا تحریک‌پذیری اختلالات بینایی تهوع یا استفراغ افزایش فشار خون افزایش ضربان قلب گشاد شدن مردمک ها حرکات غیرعادی سریع چشم احساس درد یا سفت شدن قفسه سینه مصرف روانگردان بسیار خطرناک است. برخی از عوارض ناشی از مصرف این روانگردان به طور بالقوه جدی و آسیب زا هستند. برخی از عوارض جانبی فیزیکی ناشی از مصرف، مانند افزایش ضربان قلب و افزایش فشار خون می توانند به شدت خطرناک باشند. خطر این عوارض در افراد دارای بیماری قلبی یا فشار بالای خون، به مراتب بیشتر از سایرین است. مصرف روانگردان، همچنین ممکن است باعث بروز موارد زیر شود: کما گیجی ایست تنفسی از دست دادن هماهنگی عضلات (که خطر زمین خوردن و ایجاد آسیب را افزایش می دهد مانند دیگر داروهای توهم زا و روانگردان، ممکن است باعث بروز مزمن و اختلال ادراک پایدار توهم یا شود هر دو این عوارض نادر هستند. این دو عارضه بیشتر در افرادی که از قبل دارای اختلالات و بوده اند، رخ می دهد. مصرف روانگردان می تواند منجر به اجتماع سطوح بالایی از انتقال دهنده عصبی سروتونین در پایانه های عصبی شود. این اتفاق می تواند منجر به بروز ک بیماری جدی و خطرناک به نام اختلال سندرم سروتونین شود افرادی که از استفاده می کنند (به ویژه مهار کننده های مونوآمین اکسیداز یا) ، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. اگر روانگردان را مصرف کرده و علایم زیر را تجربه کرده اید، فورا به پزشک مراجعه کنید: گیجی اضطراب لرزش بدن سفتی عضلات تحریک پذیری اسپاسم عضلانی گشاد شدن مردمک ها رفلکس های غیرعادی روانگردان می تواند با طیف وسیعی از داروها (داروهای نسخه ای یا بدون نسخه) تداخل های خفیف یا شدید و جدی داشته باشد. اگر می خواهید از روانگردان استفاده کنید، از مصرف همزمان موارد زیر خودداری کنید: الکل کتامین حشیش مخدر ها کوکایین مواد افیونی آمفتامین ها بنزودیازپین ها آنتی هیستامین ها قارچ های روانگردان شل کننده های عضلانی گاما هیدروکسی بوتیریک اسید یا تا به امروز، تحقیقات کامل و کافی درباره اعتیاد زا بودن این روانگردان انجام نشده است. ولی در هر صورت باید نسبت به مصرف محتاط بود. مقاومت دارویی یعنی نیاز به مصرف مقدار بیشتری از یک ماده برای ایجاد اثراتی مشابه مصرف های قبل. طبق یافته های تحقیقات‌انجام شده در سال ، روانگردان باعث بروز مقاومت‌دارویی نمی شود‌. یک روانگردان بسیار قدرتمند است. اگرچه این روانگردان به طور طبیعی در چندین گونه گیاهی وجود دارد، اما این به معنای ایمن و بی خطر بودن آن نیست. در هر صورت اگر به صورت تصادفی یا برای امتحان این روانگردان را مصرف کرده اید، برای کاهش عوارض و خطرات احتمالی باید چند نکته مهم‌را مد نظر داشته باشید. در صورت مصرف داروهای ضد افسردگی، داروهای بیماری قلبی یا، از روانگردان استفاده نکنید. یک ماده شیمیایی طبیعی است که برای قرن ها در مراسم های مذهبی در چندین فرهنگ آمریکای جنوبی مورد استفاده قرار می گرفته است. امروزه از ساخته شده در آزمایشگاه مصنوعی برای ایجاد اثرات توهم زای قوی استفاده می شود. تولید شده در آزمایشگاه به شکل کریستال های سفید رنگ ساخته می شود. این روانگردان به شکل های مختلفی مصرف می شود. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر درباره این روانگردان، با یک‌پزشک تماس بگیرید. منبع:

اغلب می تواند ناشی از شرایط محیطی مانند قرار گرفتن در معرض آب یا سرمای شدید هوا باشد. این شرایط محیطی ممکن است منجر به گوش بیرونی شود. دلایل دیگر درد گوش بیرونی می تواند شامل تحریک اشیای خارجی مانند سواب پنبه یا انگشتان باشد. برای اطلاعات بیشتر در مورد علل و گزینه های درمان، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. درد گوش بیرونی معمولا با ناراحتی خفیف شروع می شود. حتی در اغلب موارد با کشیدن گوش یا فشار آوردن بر برآمدگی (تراگوس) جلوی گوش تشدید می شود. در شروع علایم درد گوش خارجی، ظاهر گوش معمولا تغییر نمی کند. ممکن است گوش شما قرمز، متورم یا بدشکل به نظر نرسد، بنابراین علایم اولیه ممکن است به راحتی نادیده گرفته شوند. با این حال، گوش بیرونی چیزی فراتر از قسمت غضروفی و گوشتی است که برای گوشواره استفاده می شود. علایم درد گوش بیرونی ممکن است با موارد زیر ظاهر شود: خارش داخل مجرای گوش قرمزی خفیف داخل گوش خارج شدن مقداری مایع شفاف و بدون بو از گوش درد گوش بیرونی و علایم مرتبط با آن در صورت عدم درمان می تواند موارد زیر را شامل شود: قرمزی و تورم گوش کاهش یا خفه شدن شنوایی تخلیه مایع بیش از حد یا چرک دردی که از گوش به صورت یا گردن منتقل می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیشتر درد گوش خارجی ناشی از عفونت مجرای گوش خارجی یا اوتیت خارجی است. جزییات زیر ممکن است به شما در درک بهتر علایم و زمان و نیاز به مراجعه به پزشک کمک کند. تحریک گوش خارجی می تواند منجر به درد شود. دو عامل اساسی که می توانند منجر به تحریک گوش شوند، عبارتند از: تمیز کردن بیش از حد گوش با پنبه یا خاراندن داخل گوش با انگشت می تواند منجر به تحریک پوست و رشد باکتری ها می شود. جواهرات یا محصولات مو می توانند باعث تحریک حساسیت به پوست و ایجاد عفونت شوند. شرایطی که منجر به رطوبت اضافی داخل مجرای گوش می شود، محیطی ایده آل برای رشد باکتری ها ایجاد می کند. برخی از عواملی که ممکن است منجر به انسداد گوش شوند، عبارتند از: عوامل خارجی مانند شنا و تعریق رطوبت را مستقیما در مجرای گوش قرار می دهند. قرار گرفتن مکرر می تواند منجر به رشد باکتری و عفونت در آینده شود. برخی از افراد دارای مجاری باریک گوش هستند که تخلیه رطوبت را دشوارتر کرده و باعث رشد و عفونت باکتری ها می شود. وسایلی که مستقیما در گوش خود قرار می دهید، مانند هدفون یا، همچنین می تواند باعث تجمع آب اضافی و درد گوش شوند. گوش شناگر یا اوتیت خارجی، عفونت مجاری است که از پرده گوش تا دهانه گوش ادامه دارد. کودکان بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند، زیرا آنها مجاری گوش باریک تری دارند که به خوبی تخلیه نمی شوند. حتی علایم خفیف باید درمان شوند زیرا به سرعت می توانند شرایط بیمار را بدتر کنند. عفونت می تواند گسترش یافته و تشدید شود و با افزایش تخلیه، تورم، تب و از دست دادن شنوایی بسیار دردناک شود. تشخیص از طریق شرح حال بیمار و معاینه فیزیکی مجرای گوش انجام می شود. آزمایشات آزمایشگاهی ممکن است بر روی نمونه ای از ترشحات از گوش انجام شود. درمان شامل تمیز کردن مجرای گوش توسط پزشک و ترشحات و تجویز قطره گوش آنتی بیوتیکی و یا استروییدی است. پلی کوندریت عود کننده نوعی اختلال است که در آن نقایصی در غضروف و سایر بافتهای بدن از جمله گوش، بینی، چشم، مفاصل و دستگاه تنفسی ایجاد می شود. این وضعیت یک بیماری نادر محسوب می شود. علایم آن در هر مورد بسیار متفاوت است. سرمازدگی آسیب بافتی، ناشی از قرار گرفتن در معرض سرما (در دمای کمتر از درجه سانتیگراد یا درجه سانتیگراد) است. این بیماری بیشتر در افرادی مشاهده می شود که فعالیت های تفریحی مانند شکار یا ورزش های برفی انجام می دهند. همچنین در افرادی که دارای اختلال روانی هستند، احتمال بروز آن وجود دارد. عفونت باکتریایی لایه های عمیق پوست است. این وضعیت می تواند در هر نقطه از بدن ظاهر شود، اما بیشتر در پاها، ساق پا و صورت شایع است. اگر باکتری های استافیلوکوک از طریق برش، خراش یا عفونت پوستی موجود مانند لک یا اگزما وارد پوست آسیب دیده شوند، این بیماری ممکن است بروز پیدا کند. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند مصرف می کنند و تحت یا شیمی درمانی قرار گرفته اند یا هر گونه اختلال در گردش خون دارند و یا به دیابت یا هر بیماری عروقی مبتلا هستند، در معرض ابتلا به سلولیت قرار دارند. علایم تا حدودی به تدریج ظاهر می شوند و شامل درد و قرمزی پوست می شوند. در صورت عدم درمان سلولیت، عفونت می تواند شدید شود، چرک ایجاد کرده و بافت اطراف آن را از بین ببرد. در موارد نادر، عفونت می تواند باعث مسمومیت خون یا مننژیت شود. تشخیص سلولیت از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. اگزما (درماتیت آتوپیک) یک بیماری مزمن پوستی مسری است که باعث ایجاد خارش می شود. این بیماری به دلیل شرایط ژنتیکی ایجاد می شود که بر توانایی پوست در محافظت از خود در برابر باکتری ها و آلرژن ها ت ثیر می گذارد. در صورت مشکوک بودن به عفونت گوش به پزشک مراجعه کنید. پزشک به شما کمک می کند تا عفونت خود را برطرف کرده و گوش شما را ترمیم کند. پزشک از مکش یا دستگاه کوچکی برای تخلیه آب و پاکسازی زباله، جرم گوش یا پوست اضافی استفاده می کند. تمیز کردن صحیح به قطره های گوش آنتی بیوتیک اجازه می دهد تا آزادانه در تمام مناطق آلوده گوش حرکت کند. بسته به میزان انسداد یا تورم، پزشک ممکن است پنبه یا گاز را در گوش قرار دهد باعث تخلیه شود. پزشک قطره گوش را که با باکتری ها و قارچ ها مبارزه می کنند تجویز خواهد کرد. قطره همچنین التهاب را کاهش می دهد و به تعادل pH طبیعی گوش شما کمک می کند. مطمین شوید که از قطره های گوش خود طبق دستور استفاده می کنید. برای تسکین علایم درد گوش بیرونی، پزشک ممکن است داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند ( Advil ، Motrin ) بدون نسخه را تجویز کند. تا زمانی که درد یا ترشحات متوقف نشده است از هدفون، سمعک یا گوشی روی گوش استفاده نکنید. برای جلوگیری از علایم درد گوش خارجی، سعی کنید موارد زیر را در روال خود رعایت کنید. گوش های خود را پس از قرار گرفتن در معرض رطوبت ناشی از شنا یا حمام خشک کنید. سر خود را به پهلو بچسبانید تا آب از مجرای گوش خارج شود و گوش خارجی را به آرامی با یک حوله پاک کنید. سعی نکنید با اشیاء مانند سواب پنبه ( Q - tips ) یا گیره کاغذ، موم گوش را خارج کنید. این موارد نه تنها باعث تحریک پوست در گوش شما می شوند، بلکه می توانند مواد را در عمق کانال گوش شما قرار دهند. حتی انسداد و تجمع رطوبت را بدتر کنند. از نوع و کیفیت جواهرات و سوراخ هایی که در گوش خود استفاده می کنید آگاه باشید. سعی کنید با استفاده از گلوله های پنبه، کانال گوش خود را در برابر اسپری ها و رنگ موها محافظت کنید. آیا چیزی از گوش (های) شما بیرون می آید؟ آیا از سمعک یا هدفون استفاده می کنید؟ آیا اغلب با وان آب گرم، استخرها یا سایر منابع آب ایستاده در تماس هستید؟

یک بیماری نادر است که از طریق ژنتیک منتقل می شود و عمدتا مغز استخوان را درگیر می کند. کم خونی فانکونی منجر به کاهش تولید انواع سلول های خونی می شود. کم خونی فانکونی یک اختلال ژنتیکی مغز استخوان است که بسیاری از اندام های مختلف بدن را درگیر می کند. مغز استخوان دچار اختلال شده و نمی تواند به اندازه کافی گلبول قرمز، گلبول سفید و پلاکت تولید کند. با این کمبودها، بافت های بدن نمی توانند اکسیژن کافی دریافت کنند. بدن نمی تواند به درستی با عفونت مقابله کند و خون به طور طبیعی لخته نمی شود. در صورت ابتلا به کم خونی فانکونی، ممکن است از ابتدای زندگی دچار، عدم تحمل سرما، افزایش عفونت ها، خونریزی داخلی، و مشکلات رشدی شوید. برنامه های درمانی اغلب موفق هستند و بر تسکین علایم مربوط به کم خونی تمرکز می کنند. از آنجا که کم خونی فانکونی یک بیماری ارثی مزمن است. مت سفانه راهی برای درمان کامل آن وجود ندارد. فهرست محتوا علایم کم خونی فانکونی را می توان بر اساس علایم رایج و همچنین آنهایی که ممکن است به دلیل نقایص مادرزادی یا با مشکلات رشدی مرتبط باشند طبقه بندی کرد. علایم کم خونی Fanconi ممکن است از نظر شدت و وقوع کلی متفاوت باشد. با این حال، به احتمال زیاد فرد ممکن است علایم زیر را تجربه کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساس خستگی دایمی در افراد مبتلا به کم خونی Fanconi به دلیل کمبود گلبول های قرمز خون که اکسیژن مورد نیاز را به بافت ها و اندام های مختلف حمل می کند، رخ می دهد. به دلایلی مشابه خستگی، افراد مبتلا به کم خونی فانکونی ممکن است به دلیل مشکلات گلبول های قرمز خون و مشکلات گردش خون، سردی در دست و پا، رنگ پریدگی پوست و را تجربه کنند. افزایش عفونت ها و علایم مربوط به آن مانند تب، سرفه، تهوع و استفراغ در کم خونی Fanconi به دلیل کمبود گلبول های سفید خون که نمی تواند به درستی با عفونت ها مقابله کند، رخ می دهد. از دست دادن پلاکت ها در کم خونی Fanconi می تواند منجر به اختلالات لخته شدن خون و منجر به خونریزی داخلی شود. برخی از افراد نیز نقاط کوچکی قرمز یا بنفش روی پوست به نام پتشیا تجربه می کنند. پتشیا سیگنال خونریزی زمینه ای در رگ های خونی کوچک زیر پوست است. فراتر از علایم اصلی کم خونی Fanconi ، ممکن است نقایص مادرزادی زیر نیز وجود داشته باشد: این علایم شامل وضعیت عجیب و غریب انگشتان یا اندام ها است که به طور کامل شکل نگرفته اند. نقص چشم و گوش در مبتلایان به این بیماری ممکن است شامل مشکلات شنوایی باشد. تغییر رنگ پوست در کم خونی فانکونی شامل لکه هایی از پوست روشن تر یا قهوه ای رنگ وجود داشته باشد. این ممکن است شامل از دست رفته یا بدشکلی کلیه ها و نقایصی در قلب باشد که حفره چپ و راست را از هم جدا می کند. کودکان مبتلا به کم خونی فانکونی ممکن است برای رسیدن به مراحل رشد و یادگیری در مدرسه با مشکلات زیادی روبرو شوند. آنها همچنین ممکن است موارد زیر را داشته باشند: قد کوتاه تر کاهش اندازه سر سرطان به ویژه سرطان های خون و سلول های خون ساز مغز استخوان، عوارض عمده ناشی از کم خونی فانکونی است: در خانواده لوسمی: مانند ( AML ) در دستگاه گوارش، گردن، پوست و دستگاه تناسلی کم خونی فانکونی اختلالی است که از طریق ژن به ارث می رسد یا از والدین به فرزندان منتقل می شود. چندین ژن معیوب در ارتباط با کم خونی Fanconi وجود دارد. وقتی هر دو والدین یک ژن معیوب را به فرزند خود منتقل کنند، کودک دچار کم خونی Fanconi می شود زیرا دو ژن معیوب دارند. والدین ممکن است علایمی از این بیماری نداشته باشند. اما آنها به سادگی می توانند ناقل باشند، به این معنی که آنها فقط یک ژن معیوب به جای دو ژن دارند. به عنوان مثال، اگر هر دو والدین شما دارای ژن FA معیوب هستند، نتایج شما شامل موارد زیر است: داشتن FA : شانس درصد ( در ) نداشتن FA : شانس درصد ( در ) ناقل بودن: درصد ( در ) احتمال اینکه ناقل FA باشید و ژن را به هر کودکی که دارید منتقل کنید اگر فقط یکی از والدین شما دارای ژن FA معیوب باشد، شما این اختلال را نخواهید داشت. با این حال، شما درصد ممکن است ناقل FA باشید. ژن را به کودک خودتان منتقل کنید. از آنجا که این یک اختلال ارثی است، افراد در بدو تولد تحت ت ثیر قرار می گیرند و تمام عمر با این بیماری زندگی می کنند. این بیماری در همه گروه های نژادی و قومی رخ می دهد. مردان و زنان را به یک اندازه مبتلا می کند. همانطور که در بالا بحث شد، از آنجا که این بیماری ارثی است، کودکانی که در خانواده هایی با سابقه این بیماری متولد می شوند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلال یا ناقل هستند. از آنجا که این بیماری مزمن و طولانی مدت است، بسیاری از درمان ها طولانی مدت هستند و نیاز به مدیریت پزشکی دارند. چند نوع درمان اصلی برای این بیماری وجود دارد. این راهکارها می تواند یا علایم را بدون درمان علت زمینه ای درمان کند. پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان درمان استاندارد و خط اول کم خونی Fanconi است. به نظر می رسد که درمان مناسبی باشد که به عوامل زیر بستگی دارد: پیوند ساقه مغز استخوان منجر به حذف مغز استخوان شکست خورده و جایگزینی آن با مغز استخوان سالم از یک اهدا کننده می شود. برای موفقیت بیشتر درمان، بهتر است اهدا کننده فردی باشد که دارای سلول های بنیادی در مغز استخوان باشد. تا حد ممکن با سلول های شما مطابقت دارد. هنگامی که سلول های بنیادی جدید در بدن قرار می گیرند، شروع به ساختن هر سه نوع سلول خونی می کنند که قبلا فاقد آن بودند. با این حال، اگر بدن این سلول ها را رد کند، ممکن است عوارض جانبی ایجاد شود. آندروژن ها هورمون های مصنوعی هستند و زمانی قبل از اینکه گزینه هایی مانند پیوند مغز استخوان در دسترس قرار گیرد، خط اول درمان بودند. درمان با آندروژن علایم کم خونی Fanconi را با کمک به بدن در ساخت گلبول های قرمز و پلاکت های بیشتر درمان می کند. درمان با آندروژن می تواند به مرور زمان از بین برود و نیاز به پیگیری و تجویز مجدد داشته باشد. درمان با آندروژن ها می تواند عوارض جانبی جدی در کبد داشته باشد. گاهی اوقات افراد را مستعد ابتلا به سرطان خون می کند. از جراحی می توان برای ترمیم برخی از نقایص مادرزادی مرتبط با کم خونی فانکونی استفاده کرد. به عنوان مثال، پزشک ممکن است جراحی را برای اصلاح هر گونه ناهنجاری انگشت یا اندام پیشنهاد کند. کودکان مبتلا به کم خونی Fanconi و نقایص قلبی اغلب برای اصلاح ناهنجاری ها تحت عمل جراحی قرار می گیرند. استراتژی های درمانی جدیدتر شامل درمان با فاکتور رشد و ژن درمانی است. این شامل کمک به بدن در ساخت گلبول های قرمز و سفید بیشتر است. تحقیقات نشان می دهد که درمان با عامل رشد ممکن است مشخصات عوارض جانبی بهتری نسبت به درمان با آندروژن داشته باشد. این شامل هدف گیری و دستکاری مستقیم ژن های معیوب است که می تواند باعث کم خونی Fanconi شود. محققان به دنبال راه هایی هستند تا ژن های سالم را به طور کامل جایگزین ژن های معیوب کنند. نتایج امیدوار کننده است. اما تحقیقات بیشتری باید انجام شود. مدیریت پزشکی بهترین درمان برای کم خونی Fanconi است. اما مواردی وجود دارد که شما و خانواده شما می توانید در خانه انجام دهید یا برای مقابله بهتر با این بیماری در نظر بگیرید. مشاوره خانواده برای کم خونی فانکونی می تواند به شما و سایر افراد خانواده شما کمک کند و توصیه های مهمی را به شما ارایه دهد. اگر یکی از فرزندان شما مبتلا به این اختلال متولد شود، ممکن است مهم باشد که همه فرزندان خود را برای FA بررسی کنند. اگر علایم FA را تجربه کردید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. اگر سابقه خانوادگی FA دارید و نگران حامل یا اعضای خانواده خود هستید که این بیماری را حمل می کنند، می توانید درخواست مشاوره یا آزمایش کنید.

زیادی وجود دارند که شناخت و جدی گرفتن انها در زودهنگام و مراجعه به متخصص قلب می تواند از بروز خیلی از عوارض ناشی از بیماری قلبی پیشگیری کند. این در حالی است که حدود درصد از مردان و درصد از زنان در انگلیس به نوعی بیماری قلب یا گردش خون مبتلا هستند. دیوید نیوبی، استاد قلب و عروق BHF جان ویتلی در مرکز تعالی تحقیقات BHF در دانشگاه ادینبورگ، درباره علامت که می تواند نشان دهنده بیماری قلبی باشد، ولی در اکثر مواقع نادیده گرفته می شود، هشدار می دهد. علایم می تواند انواع مختلف را نشان دهد. مراقب این علایم باشید که شاید بی ضرر به نظر برسد، اما می تواند نشان دهد که سلامت قلب شما در معرض خطر است. فهرست محتوا نشانه کلاسیک حمله قلبی است، با این حال بسیاری از مردم نمی دانند که این می تواند یک اورژانس پزشکی باشد. پروفسور نیوبی می گوید: "اگر درد قفسه سینه و احساس شدید ناخوشایندی دارید، باید آن را پیگیری کرده و در اولین فرصت به مراکز درمانی مراجعه کنید. درد قفسه سینه که به عنوان یک حمله قلبی باشد، معمولا به عنوان سنگینی، گرفتگی یا فشار در قفسه سینه توصیف می شود. "اگر در هنگام انجام ورزش، درد قفسه سینه رخ دهد، اما با توقف از بین بروید، احتمال آنژین صدری وجود دارد. این وضعیت هنوز هم نشان می دهد که باید با پزشک مشورت کنید. بدیهی است که هر حالت تهوع نشان دهنده نیست. اما اگر همزمان با آن احساس درد می کنید، باید آن را جزء علایم هشدار دهنده بیماری های قلبی بدانید. پروفسور نیوبی می گوید: "اگر احساس درد شدید در قفسه سینه می کنید حتی وقتی که فقط دور هم نشسته اید و کاری انجام نمی دهید و همچنین احساس بیماری می کنید یا حالت تهوع دارید، وقت آن است که با اورژانس تماس بگیرید". هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد از نوع سوء هاضمه یا احساس سوزش در قفسه سینه یا معده می تواند نشانه حمله یا مشکل قلبی باشد. از آنجا که قلب، و معده همه در کنار یکدیگر قرار دارند، تشخیص و تفکیک بین نوع درد و قلب می تواند هم برای بیمار و هم پزشک مشکل باشد. عرق کردن وقتی که به باشگاه رفته اید یا در یک روز گرم، نگران کننده نیست. اما احساس گرما و گرفتگی در کنار دردهای سینه نشانه این است که باید با آمبولانس تماس بگیرید. اگر هنگام راه رفتن احساس گرفتگی در ناحیه پاهای خودتان می کنید، بهتر است با پزشک مشورت کنید، زیرا این وضعیت می تواند نشان دهنده PAD ( باشد. این وضعیت بیشتر در افراد سیگاری و افرادی دیابتی دیده می شود. التهاب می تواند نارسایی احتقانی و بیماری دریچه ای قلب را نشان دهد. سرفه مداوم می تواند بیماری عروق کرونر، نارسایی احتقانی قلب را نشان دهد. شما احتمال دارد درد بازو را با قلب خود مرتبط نکنید، اما این می تواند نشانه ای از حمله قلبی باشد. پروفسور نیوبی می گوید: " دردی که از پایین بازو، به ویژه بازو چپ، به گردن کشیده می شود، می تواند مربوط به قلب باشد. اگر از بین نرود، یا اگر می دانید به بیماری قلبی مبتلا هستید و اسپری GTN (گلیسیرین ترینیترات) دو یا سه بار استفاده کرده اید و ت ثیری در تسکین درد شما ندارد، باید به دنبال مشاوره پزشکی فوری باشید. " پروفسور نیوبی می گوید: "با حملات قلبی، حتی احتمال دارد دچار احساس درد در فک یا پشت شوید. " برخی شواهد نشان می دهد که علایم بیماری های قلبی در زنان با درد کلاسیک سینه متفاوت است. حتی زنان کمتر به دنبال مراقبت پزشکی و درمان هستند. پروفسور نیوبی می گوید: "کلمه" "در واقع به معنای" خفگی "است و گاهی اوقات گرفتگی یا درد می تواند در گلو ایجاد شود. مردم در این شرایط احساس "محدود کننده" یا "خفگی" را توصیف می کنند. اگر این احساس ادامه پیدا کند و قبلا مشکل قلبی تشخیص داده نشده باشد، باید با پزشک تماس بگیرید. اما اگر برخی از علایم دیگر را که در اینجا ذکر کرده ایم، دارید، تماس با آمبولانس ایمن تر است. می تواند تصلب شرایین، بیماری عروق کرونر، نارسایی احتقانی قلب، بیماری دریچه ای قلب را نشان دهد. مطمینا اگر کمی از فرم خارج شوید به راحتی پیچیده می شوید اما خیلی سریع آن را یادداشت نکنید. اگر می بینید که بعد از یک مقدار ورزش، مانند رفتن به سمت ماشین یا بالا رفتن از پله ها دچار تنگی نفس می شوید، احتمال دارد وضعیت شما مربوط به قلبتان باشد. پروفسور نیوبی می گوید: "تورم نباید نادیده گرفته شود، به خصوص اگر مچ پا واقعا ورم داشته باشد، زیرا می تواند نشانگر نارسایی قلبی باشد که بسیار شایع است و دلایل زیادی نیز دارد. البته تورم قوزک پا می تواند به دلیل قرص هایی که مصرف می کنید باشد و به عنوان مثال، داروهای فشار خون می تواند منجر به التهاب مچ پا شود. " خستگی مفرط می تواند بیماری عروق کرونر، نارسایی احتقانی قلب، بیماری دریچه ای قلب را نشان دهد. احساس خستگی مداوم می تواند از علایم نارسایی قلبی و همچنین سایر بیماری ها باشد. پروفسور نیوبی می گوید: "بسیاری از بیماران به من می گویند که خسته شده اند، چه نارسایی قلبی داشته باشند یا نه، آنژین گرفته اند یا نه! اگر خسته هستید و ساعتهای طولانی کار می کنید یا تا دیروقت بیدار هستید، احتمالا خستگی شما ناشی از قلب شما نیست. اما اگر شروع به خستگی شدید کرده اید و سبک زندگی تغییر نکرده است، بهتر است با پزشک عمومی خود مشورت کنید. پروفسور نیوبی می گوید: " نا منظم بودن ضربان قلب در حال حاضر یک موضوع مهم است. تاثیر زیادی بر روی تشخیص بیماری ها دارد. من پیشنهاد می کنم که ضربان قلب نامنظم معمولا خوش خیم است و به خودی خود جای نگرانی نیست. اما اگر ضربان قلب شما خیلی سریع است و به طور نامنظم می تپد، وقت آن است که باید با پزشک عمومی خود مشورت کنید. کاهش تحمل ورزش می تواند نشانه بیماری عروق کرونر، نارسایی احتقانی قلب، بیماری دریچه ای قلب را نشان دهد. جان آزبورن، MD ، مدیر قلب و عروق در مرکز LowT / HerKare و داوطلب انجمن قلب آمریکا ( AHA ) ، به طور منظم بیمارانی را می بیند که چند ماه پیش می توانستند به راحتی چمن بزنند، اما اکنون با بیماری دست و پنجه نرم می کنند و در نهایت به بیماری قلبی مبتلا می شوند. اگر انجام دادن کارهایی که قبلا بدون درد انجام می دادید اکنون برای شما دشوار شده است، مراجعه به پزشک را در نظر بگیرید. خروپف یا بیدار شدن از خواب در طول شب می تواند آریتمی بیماری عروق کرونر نارسایی احتقانی قلب را بدنبال داشته باشد. بیماری قلبی می تواند یکی از علل خواب نامناسب در شب باشد. اگر مشکلی وجود داشته باشد، احتمال دارد در ساعت بامداد شما را از خواب بیدار کند نارسایی قلبی می تواند باعث بروز آپنه خواب یا تجمع مایعات در ریه ها شود. سرگیجه یا سبکی سر می تواند آریتمی، فشار خون بالا یا پایین، نارسایی احتقانی، بیماری دریچه ای قلب را نشان می دهد. احساس ضعف معمولا به این معنی است که جریان خون کافی به مغز وجود ندارد. در حالی که دلایل زیادی برای این وضعیت وجود دارد، عملکرد غیر طبیعی قلب می تواند یکی از آنها باشد. به خصوص زمانی که هنگام ایستادن دچار سرگیجه می شوید. اگر هرکدام از علایم بیماری قلبی را تجربه کردید یا به مرور زمان حاد یا بدتر می شود ابتدا کاری را که انجام می دهید متوقف کنید و منتظر رفع آن بمانید. سپس، با پزشک مراقبت های اولیه خود تماس بگیرید. اگر این مشکل برطرف نشد و علایم فوری دیگری مانند درد شدیدتر یا مشکل در راه رفتن را تجربه کردید، به اورژانس مراجعه کنید. همه می دانند که درد قفسه سینه اغلب نشانه حمله قلبی است. اما برخی از انواع بیماری های قلبی عروقی وجود دارد که علایم آن بسیار ظریف تر است. بیماری های قلبی عروقی یک اصطلاح چتری است که انواع مختلفی از مشکلات قلبی را در بر می گیرد: بیماری عروق کرونر شایع ترین بیماری قلبی است. وقتی تجمع LDL (کلسترول بد) در رگهای ایجاد می شود. در صورت عدم کنترل، می تواند منجر به ایست قلبی و مرگ شود. این حالت زمانی رخ می دهد که عضله قلب خیلی ضعیف و یا خیلی کم پمپاژ کند یا تحت فشار زیاد باشد. حدود میلیون نفر در ایالات متحده با نارسایی احتقانی قلب دست و پنجه نرم می کنند و بیش از نیمی از آنها در طی سال پس از تشخیص، می میرند. وقتی یکی از چهار دریچه قلب به درستی کار نکند، یا به دلیل بیماری، نقص مادرزادی یا آسیب به قلب در طول زمان، دچار بیماری دریچه قلب خواهید شد. این بیماری در افراد مسن بیشتر دیده می شود و نسبت به سایر بیماری های قلبی کمتر رایج است. برخی از افراد احتمال دارد بدون اینکه بدانند مشکل دریچه دارند، زندگی و طول عمر عادی داشته باشند. این وضعیت زمانی رخ می دهد که پلاک ها در دیواره عروق جمع شوند. تصلب شرایین سالانه حدود میلیون نفر را مبتلا می کند. این بیماری اغلب علایمی ندارد و احتمال دارد هرگز مشکلی ایجاد نکند. اما در صورت عدم درمان می تواند منجر به حمله قلبی شود. آریتمی زمانی رخ می دهد که قلب خیلی سریع یا آهسته و نامنظم می زند. این یکی از شایع ترین بیماری های قلبی است و اغلب جای نگرانی ندارد. با این حال، سالمندان با سایر عوامل خطر می توانند برای پیشگیری از سکته مغزی، رقیق کننده خون مصرف کنند. آریتمی در صورت عدم درمان ممکن است منجر به ایست قلبی شود. اگرچه از نظر علمی به خودی خود بیماری نیست. اما فشار خون بالا یکی از شایع ترین شرایط در جهان است که می تواند با داروها کنترل شود. مشکلات فشار خون کنترل نشده می توانند باعث حملات قلبی، سکته مغزی و بیماری عروق کرونر شوند. اگر به خود یا یکی از اطرافیان خود مشکوک به حمله قلبی هستید، باید سریع اقدام کنید. ابتدا (و مهمتر از همه) با شماره اورژانس تماس بگیرید. سعی نکنید خود یا کسی را که می شناسید به بیمارستان منتقل کنید. در حالی که آمبولانس در راه است، در صورت حمله قلبی این مراحل را انجام دهید: یک آسپیرین بجوید. این کار به رقییق شدن خون و شروع به تجزیه لخته خون کمک می کند و باعث کاهش مشکلات می شود. قفل در را باز کنید. اگر تنها باشید و مشکلی برای شما رخ دهد، امدادگران می توانند به راحتی وارد شوند. کاری را که انجام می دهید، متوقف کنید و سعی کنید آرام باشید. باید فورا فشار اضافی قلب خود را کاهش دهید، بنابراین بنشینید یا دراز بکشید. اگر سرفه شدید یا کوبیدن بر روی سینه به شما کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشید، این کار را انجام دهید.

، متعلق به گروهی از داروها به نام آنتی بیوتیک های ماکرولید است. آنتی بیوتیک های ماکرولید پروتیین های مهم بدن را کاهش می دهند. پروتیین های مهم شامل پروتیین های مورد نیاز باکتری ها برای زنده ماندن و رشد آنها است. این دارو برای درمان یا پیشگیری از انواع مختلف عفونت های ناشی از باکتری ها استفاده می شود. این دارو همچنین ممکن است برای اهدافی استفاده شود که در این راهنمای دارو ذکر نشده است. برخی از داروها همزمان با مصرف این دارو می توانند عوارض ناخواسته یا خطرناکی ایجاد کنند. اگر از سیزاپرید، پیموزید، ارگوتامین یا دی هیدروآرگوتامین استفاده می کنید، ممکن است پزشک برنامه درمانی شما را تغییر دهد. قبل از مصرف این دارو، در صورت بیماری کبدی، اختلال در ضربان قلب، سابقه این دارو را برای مدت زمان کامل تجویز شده مصرف کنید. علایم شما ممکن است قبل از برطرف شدن کامل عفونت بهبود یابد اما شما باید دوره درمانی خود را تکمیل کنید و مصرف دارو را طبق تجویز پزشک ادامه دهید. حذف دوزها احتمال دارد خطر ابتلا به عفونت بیشتر و مقاومت در برابر آنتی بیوتیک ها را افزایش دهد. این دارو عفونت ویروسی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا را درمان نمی کند. داروهای آنتی بیوتیکی می توانند باعث اسهال شوند. اسهال ممکن است نشانه عفونت جدید باشد. در صورت اسهال آبکی یا خونی، مصرف این دارو را متوقف کرده و به پزشک مراجعه کنید. از داروهای ضد اسهال استفاده نکنید مگر اینکه پزشک آنها را تجویز کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر به این دارو حساسیت دارید نباید از آن استفاده کنید. در صورت ابتلا به هر یک از بیماری های زیر به پزشک خود اطلاع دهید: میاستنی گراویس بیماری کبد یا کلیه سندرم QT اختلال ریتم قلب (به ویژه اگر برای درمان آن دارو مصرف می کنید) عدم تعادل الکترولیت (مانند یا منیزیم در خون شما) مشخص نیست که آیا آزیترومایسین به جنین آسیب می رساند یا خیر. در صورت باردار بودن یا قصد باردار شدن به پزشک خود اطلاع دهید. شیردهی هنگام استفاده از این دارو ممکن است بی خطر نباشد. آزیترومایسین را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. تمام دستورالعمل های برچسب نسخه خود را دنبال کنید و تمام راهنماهای دارو یا برگه های دستورالعمل را بخوانید. پزشک ممکن است گاهی اوقات دوز مصرفی شما را تغییر دهد. پس دارو را دقیقا طبق دستورالعمل استفاده کنید. آزیترومایسین خوراکی از طریق دهان مصرف می شود. سعی کنید کپسول یا قرص با تاخیر رهاسازی را خرد نکنید، نجوید و حتی نشکنید. باید آن را به طور کامل قورت دهید. تزریق آزیترومایسین به صورت تزریق داخل وریدی برای عفونت های شدید انجام می شود. پزشک، دوز مصرفی و نحوه استفاده صحیح از دارو را به شما آموزش می دهد. دستورالعمل های استفاده همراه با دارو را بخوانید و با دقت دنبال کنید. اگر تمام دستورالعمل های استفاده صحیح را درک نکرده اید، از آزیترومایسین استفاده نکنید. اگر سوالی دارید از پزشک یا داروساز بپرسید. حتی اگر علایم شما به سرعت بهبود یابد، از این دارو برای مدت زمان کامل تجویز شده استفاده کنید. حذف دوزها می تواند خطر ابتلا به عفونت مقاوم به دارو را افزایش دهد. آزیترومایسین می تواند بر نتایج برخی آزمایشات پزشکی ت ثیر بگذارد. به هر پزشکی که شما را درمان می کند اطلاع دهید که از آزیترومایسین استفاده می کنید. دوز معمول برای بزرگسالان میلی گرم هر ساعت، میلی گرم هر ساعت یا میلی گرم هر ساعت است. با توجه به شدت عفونت ممکن است دوزها تا گرم در روز افزایش یابد. در کودکان، مقدار معمول تا میلی گرم بر کیلوگرم در روز با توجه به سن، وزن و شدت عفونت است که برای تعیین دوز مناسب در نظر گرفته می شود. آزیترومایسین ممکن است با یا بدون غذا مصرف شود. با این حال، سطح مطلوب آزیترومایسین هنگامی که با معده خالی مصرف می شود (حداقل دقیقه و ترجیحا ساعت قبل یا بعد از غذا) به دست می آید. اگر دوز مصرفی را فراموش کرده اید، در اسرع وقت از دارو استفاده کنید، اما اگر تقریبا زمان نوبت بعدی فرا رسیده است، دوز فراموش شده را حذف کنید. از مصرف دو دوز همزمان خودداری کنید. در صورت مصرف بیش از حد آزیترومایسین به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. داروهای آنتی بیوتیکی می توانند باعث اسهال شوند که ممکن است نشانه عفونت جدیدی باشد. اگر اسهال آبکی یا دارید، قبل از استفاده از داروهای ضد اسهال به پزشک مراجعه کنید. در صورت داشتن علایم واکنش آلرژیک به آزیترومایسین (کهیر، تنفس دشوار، تورم در صورت یا گلو) یا واکنش شدید پوستی (تب، گلودرد، سوزش چشم، درد پوستی، بثورات قرمز یا بنفش روی پوست با تاول و لایه برداری) را مشاهده می کنید. در صورت داشتن موارد زیر فورا به پزشک مراجعه کنید: غش تشنج درد شکم تهوع و استفراغ مشکلات شنوایی از دست دادن اشتها سردرد همراه با و سرگیجه شدید (درد شدید در قسمت فوقانی معده که به پشت شما سرایت می کند) درد شدید معده، اسهال آبکی یا خونی (حتی اگر ماه ها بعد از آخرین دوز شما رخ دهد. مشکلات کبدی، از دست دادن اشتها، درد معده (سمت راست بالا) ، کبودی یا خونریزی، ادرار تیره، مدفوع شبیه به خاک رس، زردی (زردی پوست یا چشم) عوارض جانبی رایج آزیترومایسین ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکلات کبدی آزمایشات غیر طبیعی عملکرد کبد درد شدید معده، اسهال آبکی یا خونی این یک لیست کامل از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای شناخت کامل عوارض مصرف آزیترومایسین به پزشک مراجعه کنید. آزیترومایسین از جفت عبور می کند، اما سطح آن در خون جنین پایین است. مطالعات کافی در مورد زنان باردار انجام نشده است، بنابراین زنان باردار هنگامی می توانند از آزیترومایسین استفاده کنند که مزایای آن بیشتر از خطرات بالقوه این دارو باشد. آزیترومایسین در شیر مادر دفع می شود. با این حال، آزیترومایسین توسط آکادمی اطفال آمریکا با شیردهی سازگار است. هنگام تجویز آزیترومایسین به زنانی که شیر می دهند، باید احتیاط کرد. همچنین نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند باید از نظر اختلالات گوارشی (مانند اسهال، برفک) تحت نظر باشند. در صورت بروز عوارض جانبی، شیردهی باید ادامه یابد و درمان جایگزین (در صورت لزوم) انتخاب شود. اریتراسم لیستریوز آمبیازیس روده عفونت های استرپتوکوکی گلو و پوست عفونت های ریه، به عنوان مثال، ناشی از پنومونی استرپتوکوک، مایکوپلاسما پنومونیه و لژیونلا پنوموفیلا (بیماری لژیونرها) آزیترومایسین برای درمان عفونت های استافیلوکوکی پوست و به عنوان یک آنتی بیوتیک جایگزین برای درمان سفلیس، سوزاک و کلامیدیا استفاده می شود. آزیترومایسین در بیمارانی که به پنی سیلین حساسیت دارند برای پیشگیری از تب روماتیسمی مکرر و عفونت دریچه های قلب ( در بیماران مبتلا به ناهنجاری دریچه ای قلب، قبل از انجام درمان های دندانپزشکی استفاده می شود. گزارشات نشان می دهد که آزیترومایسین ممکن است به غلظت مناسب داروهای جنینی برای پیشگیری از سفلیس مادرزادی نرسد. به نوزادان متولد شده از بیمارانی که با داروهای خوراکی این دارو برای سفلیس اولیه درمان شده اند، باید رژیم پنی سیلین مناسب داده شود. گاهی اوقات استفاده همزمان از برخی از داروها ایمن نیست، چون داخل ایجاد می کند. برخی از داروها می توانند سطح خونی سایر داروهای مصرفی شما را تحت ت ثیر قرار دهند، که ممکن است عوارض جانبی را افزایش داده یا اثر دارو ها را کم کند. بسیاری از داروها می توانند با آزیترومایسین تداخل داشته باشند و برخی از داروها نباید همزمان استفاده شوند. حتما پزشک خود را در مورد تمام داروهای فعلی خود و هر دارویی که مصرف می کنید یا مصرف آن را متوقف می کنید، مطلع کنید. این شامل داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی است. آزیترومایسین زمانی که با ضد آریتمی استفاده از مواد مخدر مانند، آمیودارون، دیزوپرامید، پروکایین آمید، کینیدین و سوتالول اغراق اثر داروهای ضد آریتمی که ممکن است منجر به ریتم غیرطبیعی قلب مانند torsades de pointes تیوفیلین ها مانند تیوفیلین ( Theo - Dur ) ، اکستریفیلین ( Choledyl SA ) و آمینوفیلین ( Phyllocontin ) با افزایش حذف آزیترومایسین توسط کلیه ها، سطح آزیترومایسین خون را کاهش می دهد. برعکس، آزیترومایسین متابولیسم (تجزیه) تیوفیلین ها توسط کبد را مهار می کند و باعث افزایش سطح تیوفیلین در خون می شود. سطوح بالای تیوفیلین ممکن است عوارض جانبی مانند تشنج و اختلال در ریتم قلب را ایجاد کند. بنابراین، دوز تیوفیلین ها باید کاهش یابد یا سطح تیوفیلین در خون در بیمارانی که از آزیترومایسین استفاده می کنند، اندازه گیری شود. ترکیب آزیترومایسین با ارگوتامین یا ایدروآرگوتامین با مسمومیت حاد ارگوت همراه بوده است. از این ترکیب خودداری کنید. آزیترومایسین از حذف دیگوکسین (لانوکسین) توسط کلیه ها پیشگیری می کند. این به نوبه خود باعث افزایش سطح دیگوکسین در خون می شود. افزایش سطح دیگوکسین می تواند باعث اختلال در ریتم قلب شود. بنابراین، نظارت و تنظیم دوزهای دیگوکسین هنگام درمان با آزیترومایسین بسیار مهم است. آزیترومایسین از دفع وارفارین (کومادین) در بدن پیشگیری می کند. همچنین می تواند سطح وارفارین را در خون افزایش دهد. وارفارین یک ضد انعقاد یا رقیق کننده خون است و افزایش سطح آن در خون می تواند خطر خونریزی را افزایش دهد. هنگام درمان با آزیترومایسین، نظارت بر اثرات وارفارین و تنظیم دوزهای وارفارین بسیار مهم است. آزیترومایسین از تجزیه مهارکننده های ردوکتاز (استاتین) مانند آتورواستاتین (لیپیتور) ، لوواستاتین و سیمواستاتین توسط کبد پیشگیری می کند و منجر به افزایش سطح استاتین ها در خون می شود. سطوح بالای استاتین ها می تواند منجر به میوپاتی شدید (آسیب عضلانی) با رابدومیولیز شود. میوپاتی شدید به کلیه ها آسیب می رساند یا حتی منجر به مرگ می شود. آزیترومایسین همچنین می تواند سطح خون برخی از داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین را افزایش دهد. آزیترومایسین سطح سیلدنافیل (ویاگرا) را در خون افزایش می دهد. هنگام درمان با آزیترومایسین، دوز سیلدنافیل باید کاهش یابد. آب گریپ فروت ممکن است از تجزیه آزیترومایسین پیشگیری کرده و منجر به افزایش سطح آزیترومایسین در خون شود. بنابراین، اجتناب از خوردن گریپ فروت یا نوشیدن آب گریپ فروت در طول درمان با آزیترومایسین بسیار مهم است. آزیترومایسین یک آنتی بیوتیک است که برای درمان انواع عفونت تجویز می شود. قبل از مصرف این دارو، عوارض جانبی، تداخلات دارویی، میزان مصرف، ذخیره سازی و اطلاعات ایمنی بارداری باید بررسی شود.

و چند ماده معدنی، رایج ترین مکمل ها در جهان هستند. محبوبیت آنها در چند دهه گذشته به سرعت افزایش یافته است. برخی از مردم معتقدند که مولتی ویتامین ها می توانند سلامت آنها را بهبود بخشند، عادات غذایی نامناسب را جبران کرده و حتی خطر ابتلا به بیماری های مزمن را کاهش دهند. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله شواهد علمی پشت مولتی ویتامین ها را مورد بررسی قرار دهیم. فهرست محتوا مولتی ویتامین ها مکمل های حاوی و مواد معدنی مختلف هستند. با توجه به اینکه هیچ استانداردی برای مولتی ویتامین وجود ندارد، ترکیب مغذی آنها بر اساس مارک و محصول متفاوت است. مولتی ویتامین ها به عنوان مولتی، چندگانه یا به سادگی ویتامین ها نیز شناخته می شوند. اکثر مولتی ویتامین ها باید یک یا دو بار در روز مصرف شوند. برای مصرف صحیح آنها بهتر است برچسب روی بسته را کامل بخوانید و دستورالعمل دوز توصیه شده را دنبال کنید. سیزده ویتامین و حدود ماده معدنی برای سلامتی شما ضروری هستند. بسیاری از آنزیم ها و هورمون ها را تولید می کنند، ایمنی بدن را تقویت می کنند و عملکرد اعصاب و اندام های شما را تقویت می کنند. بدن شما همچنین برای تولید مثل، نگهداری، رشد و تنظیم فرایندهای بدن به این مواد مغذی نیاز دارد. مولتی ویتامین ها ممکن است بسیاری از این ویتامین ها و مواد معدنی را برای بدن شما در مقادیر مختلف تامین کنند. آنها همچنین ممکن است حاوی مواد دیگری مانند گیاهان، اسیدهای آمینه و اسیدهای چرب باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجا که سازمان غذا و دارو ( FDA ) به همان اندازه که داروهای تجویزی را تایید می کند، مکمل های غذایی را مورد تایید قرار نمی دهد، برخی از آنها ممکن است حاوی مقادیر بالاتر یا پایین تری از برخی مواد مغذی نسبت به برچسب روی آنها باشند. علاوه بر این، برخی مکمل ها ممکن است حاوی موادی باشند که می توانند با داروها تداخل داشته باشند، بنابراین قبل از شروع مصرف مکمل جدید با ارایه دهنده خدمات درمانی خود مشورت کنید. علاوه بر این، مواد مغذی موجود در مولتی ویتامین ها ممکن است از غذاهای واقعی گرفته شده یا به صورت مصنوعی تهیه شده باشند، بنابراین خرید ویتامین ها از یک تولید کننده معتبر ضروری و خیلی مهم است. علاوه بر ویتامین ها و مواد معدنی، مولتی ویتامین ها ممکن است حاوی گیاهان، اسیدهای آمینه و اسیدهای چرب باشند. هر چند مقدار و تعداد مواد مغذی می تواند متفاوت باشد. یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است. در حالی که برخی بر این باورند که مصرف مولتی ویتامین ها می تواند از بیماری های قلبی جلوگیری کند، به نظر نمی رسد که تحقیقات به طور قطعی از آن حمایت کنند. برخی از مطالعات نشان می دهد که مولتی ویتامین ها با کاهش خطر حملات قلبی و مرگ ارتباط دارند، در حالی که برخی دیگر هیچ تاثیری ندارند. بررسی های صورت گرفته بر روی بیش از پزشک مرد میانسال نشان داده است مصرف مولتی ویتامین ها هیچ تاثیر بر روی کاهش حملات قلبی، سکته، و یا مرگ و میر نداشته است. با این حال، یک مطالعه جدید نشان داد که در بین زنان اما نه مردان مصرف مولتی ویتامین به مدت بیش از سال با کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی مرتبط است. به طور کلی، در حالی که برخی از مطالعات نشان می دهد افرادی که مولتی ویتامین مصرف می کنند کمتر در معرض بیماری قلبی هستند، برخی دیگر هیچ ارتباطی با این بیماری پیدا نکرده اند. به طور کلی، شواهد مخلوط هستند. شواهد مربوط به مصرف این مکمل و خطر سرطان نیز متفاوت است. برخی از مطالعات هیچ تاثیری بر خطر ابتلا به سرطان نشان نمی دهند، در حالی که برخی دیگر مصرف مولتی ویتامین را با افزایش خطر سرطان مرتبط می دانند. یک بررسی پنج کارآزمایی تصادفی کنترل شده شامل نفر را مورد بررسی قرار داد. درصد خطر سرطان در مردانی که این مکمل ها مصرف می کردند کمتر بود، اما در زنان ت ثیری نداشت. دو مطالعه مشاهده ای، یکی شامل زنان و دیگری شامل مردان و زنان، استفاده طولانی مدت از این مکمل را با کاهش خطر ابتلا به سرطان روده مرتبط کرد. سرانجام، در مطالعه سلامت پزشکان اشاره شد که استفاده طولانی مدت و روزانه از این مکمل خطر ابتلا به سرطان را در مردان با سابقه سرطان و همچنین افرادی که سابقه بیماری ندارند کاهش می دهد. به طور کلی، برخی مطالعات مصرف مولتی ویتامین را با کاهش خطر ابتلا به سرطان مرتبط می دانند، در حالی که برخی دیگر هیچ فایده ای ندارند. این مکمل ها برای چندین هدف دیگر، از جمله ارتقاء عملکرد مغز و سلامت چشم مورد بررسی قرار گرفته اند. چندین مطالعه کوچک با بررسی جمعیت های خاص نشان داده است که مولتی ویتامین ها می توانند حافظه را در افراد مسن تقویت کنند. این مکمل ها نیز ممکن است بر روحیه شما ت ثیر بگذارند. تحقیقات نه تنها ارتباط بین بدخلقی و کمبود مواد مغذی، بلکه بین مکمل های غذایی و کاهش علایم اضطراب و افسردگی را نیز نشان داده است. با این حال، مطالعات دیگر تغییرات کمی یا بدون تغییر در خلق و خو را نشان می دهند. یکی از عوامل اصلی نابینایی در سراسر جهان است. یک مطالعه نشان داد که مصرف ویتامین ها و مواد معدنی آنتی اکسیدانی ممکن است پیشرفت آن را کند کرده و از آن جلوگیری کند. علاوه بر این، برخی از شواهد نشان می دهد که مولتی ویتامین ها ممکن است خطر ابتلا به آب مروارید، یکی دیگر از بیماری های شایع چشم را کاهش دهند. به طور کلی، مولتی ویتامین ها ممکن است به بهبود حافظه و خلق و خوی شما کمک کنند. علاوه بر این، ویتامین ها و مواد معدنی آنتی اکسیدانی ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری های خاصی که باعث نابینایی می شوند، کمک کند. مولتی ویتامین ها در برخی موارد ممکن است مضر باشند. در نظر گرفتن دوز مولتی ویتامین ها، یک فاکتور اساسی است که هنگام مصرف آنها باید در نظر گرفته شود. بدن شما مقادیر اضافی این ویتامین ها را از طریق ادرار دفع می کند. از آنجا که بدن شما هیچ راهی آسان برای خلاص شدن از شر اینها ندارد، مقادیر اضافی ممکن است در کبد تجمع یابد. بر همین اساس، زنان باردار باید در مصرف ویتامین A خود بسیار مراقب باشند. زیرا مصرف بیش از حد آن با ناتوانی های مادرزادی مرتبط است. مسمومیت با به ندرت اتفاق می افتد و بعید است در اثر استفاده از مولتی ویتامین ایجاد شود. با این حال، سمیت ویتامین A شایع تر است. اگر مولتی ویتامین مصرف می کنید و غذاهای غنی از مواد مغذی زیادی می خورید. ممکن است مصرف روزانه شما از حد معمول افزایش پیدا کند. افراد سیگاری باید از مولتی ویتامین های حاوی مقادیر زیادی بتا کاروتن یا ویتامین A اجتناب کنند. زیرا این مواد مغذی ممکن است خطر ابتلا به سرطان ریه را افزایش دهند. دوزهای بالای برخی از مواد معدنی مانند آهن می تواند منجر به ناراحتی معده، یبوست، استفراغ و غش شود. آهن همچنین می تواند توانایی بدن برای جذب روی را محدود کند. به ویژه، مردان باید مراقب مصرف آهن خود باشند. زیرا بیشتر از زنان و همچنین افرادی که دارند، آن را ذخیره می کنند. این وضعیت می تواند منجر به تجمع سطوح سمی این ماده معدنی شود و ممکن است باعث سیروز کبدی، سرطان کبد و بیماری قلبی شود. افراد مبتلا به این بیماری همچنین باید از مصرف مکمل های ویتامین C اجتناب کنند. مصرف مکمل دوزهای زیاد مواد مغذی خاص می تواند اثرات مضر داشته باشد. اگر از یک مولتی ویتامین قوی با رژیم غذایی غنی از مواد مغذی استفاده کنید، این وضعیت بیشتر اتفاق می افتد. مولتی ویتامین ها برای همه افراد مناسب نیستند و حتی ممکن است به برخی افراد آسیب بزنند. با این وجود، جمعیت های خاصی بهتر است از مولتی ویتامین ها استفاده کنند، از جمله: جذب ویتامین B با افزایش سن کاهش می یابد. همچنین، افراد مسن ممکن است به کلسیم و ویتامین D بیشتری نیاز داشته باشند. از آنجا که ویتامین B در درجه اول در غذاهای حیوانی یافت می شود، افرادی که رژیم های گیاهی را دنبال می کنند در معرض خطر کمبود این ویتامین هستند. آنها همچنین ممکن است فاقد کلسیم، روی، آهن، ویتامین D و باشند. سایر افرادی که ممکن است از این مکمل ها سود ببرند عبارتند از: رژیم های کم کالری دارند. مواد مغذی کافی را به تنهایی از غذا دریافت نمی کنند. کسانی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار گرفته اند. مولتی ویتامین ها حاوی بسیاری از مواد مغذی هستند که ممکن است به اکثر آنها احتیاج نداشته باشید. بهتر است برای تعیین بهترین مولتی ویتامین متناسب با وضعیت خود با پزشک مشورت کنید. علاوه بر این، بهتر است از مولتی ویتامین برای جبران رژیم نامناسب استفاده نکنید. خوردن یک رژیم متعادل از غذاهای تازه و کامل به احتمال زیاد در طولانی مدت سلامت شما را تضمین می کند. منبع:

یا پزشک داخلی، بیماری های مربوط به اندام های داخلی بدن را درمان می کند. شما با مراجعه به متخصص داخلی و یا مشاوره آنلاین از متخصص داخلی می توانید بیماری های اندام های داخلی خود را درمان کنید. از آنجایی که بسیار از افراد در انتخاب و مراجعه این متخصصین و پزشک عمومی دچار شک و تردید دارند، ما سعی کرده ایم در این مقاله از، اطلاعاتی را پیرامون اینکه متخصص داخلی کیست، چه زمانی به متخصصین مراجعه کنیم، فرق بین متخصص داخلی و پزشک عمومی چیست، چگونه متخصص داخلی شویم و چگونه از این متخصصین مشاوره بگیریم و انواع متخصص داخلی را بررسی کرده ایم. پس برای کسب اطلاعات مربوط به متخصص داخلی این متن را تا انتها بخوانید. این متخصصین، متخصصینی هستند در زمینه داخلی است. این شاخه از پزشکی طیف وسیعی از بیماری ها را تحت پوشش قرار می دهد که بر اندام های داخل بدن ت ثیر می گذارد. متخصصان داخلی فقط بزرگسالان را درمان می کنند و کودکان یا نوجوانان را درمان نمی کنند. کودکان و نوجوانان برای معالجه مشکلات و بیماری های داخلی خود باید به متخصص اطفال مراجعه کنند. قلب و عروق یکی از فوق تخصص هایی است که در این تخصص می توان در این زمینه ادامه تحصیل داد. این متخصصین طیف وسیعی از بیماری ها را در بزرگسالان درمان می کنند. با این حال، برخی از این متخصصین در بخشهای خاصی از طب داخلی در تخصص خود تمرکز می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نمونه هایی از این فوق تخصص ها عبارتند از: متخصص بیماری عفونی متخصص خون شناسی متخصص ایمونولوژی اگر به دنبال این هستید که این متخصص کدام بیماری ها را درمان می کند و در چه زمانی باید به این متخصصین مراجعه کنیم باید توجه داشته باشید که این متخصصین، بزرگسالان را در هر سنی درمان می کنند و اولین مراجعه درمان اکثر بزرگسالان، مراجعه به یک متخصص داخلی است. آنها معمولا در مطب یا کلینیک کار می کنند، اما بعضی از آنها ممکن است در بیمارستان ها در یک بخش مانند مراقبت های ویژه هم فعالیت داشته باشند. پزشکی داخلی یک رشته گسترده است. وظیفه آنها هماهنگی مراقبت و مدیریت درمان، احتمالا در دوره های درمانی در طولانی مدت است. این متخصصین نیاز به دانش گسترده و جامع پزشکی دارند. چون بسیار از افرادی که به این متخصصین مراجعه می کنند، به خصوص بزرگسالان و سالمندان، ممکن است چندین بیماری زمینه ای داشته باشند. این متخصص برای ارایه مراقبت های خوب، باید درک عمیقی از انواع بیماری ها و ارتباط آنها با همدیگر داشته باشد. این متخصص وضعیت های مختلف یک بیمار را با دقت کنترل می کند و در صورت لزوم، روش های درمانی را به طور منظم ارایه می دهد. این متخصصین همچنین ممکن است تحقیقات پزشکی یا آکادمیک انجام دهند، که می تواند شامل کارهای مختلفی از اجرای آزمایش های بالینی تا تجزیه و تحلیل سوابق بیمار باشد. برنامه ها و دوره های آموزشی برای اینکه چگونه متخصص داخلی شویم، تا حدودی شبیه به برنامه ها و دوره های سایر رشته های پزشکی است. در اکثر دانشکده های پزشکی قبل از ورود دانش آموزان به تحصیل در مقطع کارشناسی نیاز دارند اما برخی از آنها سال دانشکده را می پذیرند. در دانشکده پزشکی، دانشجویان سال آموزش پزشکی و آموزش را فرا می گیرند. این آموزش شامل مطالعه ساختاری و چرخش در اقدامات پزشکی و بیمارستانها خواهد بود. پس از گذراندن مدرک پزشکی، متخصصان داخلی باید یک برنامه دستیاری عمومی پزشکی داخلی را انجام دهند، که آموزش عملی بیشتری را برای آمادگی در زندگی به عنوان پزشک فراهم می کند. برنامه دستیاری برای پزشکان در آمریکا برای پزشکی لازم است. این برنامه ها معمولا حداقل سال به طول می انجامد، اما برای تخصص هایی که شامل جراحی هستند، ممکن است طولانی تر باشند. همه پزشکان باید در طول سال اول اقامت خود، یک دوره مجوز پزشکی را پشت سر بگذارند. شورای اعتباربخشی تحصیلات تکمیلی پزشکی این برنامه ها را معتبر می داند. پس از اتمام دوره اقامت، برخی از متخصصان داخلی می توانند تخصص را انتخاب کنند. آنها یک بورس تحصیلی را در زمینه تخصص خود انجام می دهند، که ممکن است سال طول بکشد. برخی از متخصصین داخلی تمایل دارند مهارت های تحقیقاتی رسمی تر، مانند دکترا، را ادامه دهند. حتی بعضی از پزشکان ترجیح می دهند وقت خود را صرف تحقیقات پزشکی کنند. پزشکان داخلی و پزشکان عمومی تا حدودی شبیه به یکدیگر هستند و اغلب بسیاری از بیماران مشابه را معاینه خواهند کرد. هر دو آنها پزشک مراقبت های اولیه هستند، اما تفاوت های اساسی بین متخصص داخلی و عمومی وجود دارد. در حالی که متخصصان داخلی بزرگسالان را درمان می کنند، پزشکان عمومی افراد در هر سنی از جمله کودکان و نوجوانان را درمان خواهند کرد. یک پزشک عمومی هم در طب داخلی و هم در انواع دیگر رشته های پزشکی از جمله مراقبت از کودکان برای کودکان آموزش های لازم را خواهد دید. متخصصان داخلی پزشکانی هستند که طیف وسیعی از بیماری ها در بزرگسالان را برای مدت طولانی درمان می کنند. متخصص داخلی یک شغل چالش برانگیز است، زیرا آنها با انواع مختلفی از بیماری ها سروکار دارند. از طرفی هم، بعضی از افراد چندین بیماری طولانی مدت دارند و نیاز به مراقبت پیچیده دارند. متخصصان داخلی برای درمان بهتر اغلب با متخصصان دیگر همکاری می کنند برخی نیز به تحقیقات پزشکی می پردازند. مسیر آموزش آنها شامل سال دانشکده پزشکی و حداقل سال تخصص می باشد.

، شاخه ای از پزشکی است که به نقش و بررسی عوامل ارثی و ژنتیکی در ایجاد بیماری، نقص مادرزادی یا حساسیت ارثی نسبت به یک بیماری در انسان ها می پردازد. طبق مطالعه منتشر شده توسط انجمن ژنتیک انسانی آمریکا، تقریبا یک سوم همه بستری های کودکان ناشی از اختلالات ژنتیکی است. بیماری ژنتیکی هیچ محدودیتی از نظر سن، جنس، نژاد و کشور مبدا ندارد. همه ما در معرض خطر تولد با نقص مادرزادی هستیم. اکثر نقایص مادرزادی تحت کنترل ما نیستند و در اثر یا عدم فعالیت والدین قبل یا در دوران بارداری ایجاد نمی شوند. حتی با تشخیص طبیعی قبل از تولد مانند، هنوز تا درصد احتمال دارد که کودکی با نوعی نقص مادرزادی یا بیماری و متولد شود. اگر به شغلی علاقه مند هستید که دوست دارید همیشه در حال به روز شدن و آموزش باشید و دایما در حال پیشرفت باشد و همزمان روند درمان بیماری ها و زندگی بیماران، خانواده ها و جوامع را بهبود ببخشد، ژنتیک پزشکی و ژنومیک می توانید حرفه ای مناسب برای شما باشد! متخصصان ژنتیک پزشکی در مقاطع تحقیقات و مراقبت های بالینی، در انواع محیط های حرفه ای و عملی فعالیت می کنند. متخصصان ژنتیک پزشکی در تمام زمینه ها به شما می گویند که شغل آنها جذاب، چالش برانگیز و مفید است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کشفیات علمی و فناوری دایما درک ما را از اختلالات ژنتیکی و ژنومی تغییر می دهد. آنها حتی تقریبا بر هر تخصص پزشکی ت ثیر می گذارد. همه اعضای تیم مراقبت های بهداشتی ژنتیک پزشکی، از جمله متخصصان ژنتیک بالینی، متخصصان ژنتیک آزمایشگاهی، مشاوران ژنتیک، پرستاران، پزشکان و بسیاری دیگر، نقش مهمی در مراقبت از بیماران و خانواده های آنها ایفا می کنند. در ادامه از این مقاله، ما چند مورد از رایج ترین مسیرهای شغلی در ژنتیک پزشکی و ژنومیک را بررسی می کنیم. متخصصین ژنتیک بالینی، پزشکانی هستند که از بیماران در شرایط بالینی مراقبت می کنند. آنها اغلب تحقیقات بالینی مربوط به مراقبت از بیمار را انجام می دهند. آنها دارای مدرک معتیر در زمینه تخصص ژنتیک بالینی و ژنومیک هستند. حتی آموزش های گسترده ای در ارزیابی، تشخیص، مدیریت و درمان بیماری های ارثی در بیماران در تمام سنین از تولد تا بزرگسالی کسب کرده اند. به دلیل ت ثیرات و نقش بسیار زیاد بیماری ها و شرایط ارثی، متخصصان ژنتیک بالینی در مقاطع بسیاری از رشته های پزشکی دیگر کار می کنند. برنامه های آموزشی برای این متخصصین شامل رشته های ترکیبی ژنتیک پزشکی و ژنومیک نیز با اطفال، طب داخلی، داروهای جنین و مادر و غدد درون ریز و در دسترس است. متخصصین ژنتیک آزمایشگاهی بالینی، آزمایشگاه های بالینی تخصصی را که آزمایش اختلالات ژنتیکی ارثی و اکتسابی را انجام می دهند، هدایت می کنند. آنها دارای مجوز و مدارک لازم در ژنتیک بیوشیمیایی بالینی، ژنتیک آزمایشگاهی و ژنومیک ( LGG ) یا هر دو هستند. متخصصین ژنتیک آزمایشگاهی بالینی، بخشی جدایی ناپذیر از تیم مراقبت های بهداشتی هستند. آنها در محیط های مختلف آزمایشگاهی مانند مراکز پزشکی دانشگاهی، آزمایشگاه های مرجع و صنعت بیوتکنولوژی کار می کنند. مشاوران ژنتیک، متخصصان مراقبت های بهداشتی هستند که علم ژنتیک پزشکی و ژنومیک را با هنر مشاوره ادغام می کنند. آنها در زمینه های بالینی، آزمایشگاهی، تحقیقاتی، بهداشت عمومی و سایر مواردی که آموزش، آزمایشات و خدمات ژنتیکی و ژنومی با همکاری متخصص ژنتیک پزشکی یا پزشک دیگر ارایه می شود، کار می کنند. مشاوران ژنتیک آموزش های لازم را دیده اند تا خدمات متنوعی را به افراد و خانواده ها آنها ارایه دهند، از جمله: تسهیل رضایت آگاهانه برای آزمایش ژنتیک کمک به تفسیر نتایج آزمایش ژنتیک و ژنومیک کمک به جمع آوری و مرور سابقه پزشکی و خانوادگی ارزیابی و سپس آموزش بیماران در مورد خطرات ژنتیکی و گزینه های آزمایش ژنتیکی ارایه پیش مشاوره برای کمک به بیماران در درک قابلیت ها و محدودیت های آزمایش های ژنتیکی و ژنومی ارایه مشاوره ژنتیکی پس از آزمایش به بیماران کمک می کند تا پیامدهای نتایج آزمایش را برای خود و اعضای خانواده خود درک کنند. مشاوران ژنتیک همچنین به بیماران و خانواده ها توصیه می کنند که با تشخیص ژنتیکی کنار بیایند و خطرات ژنتیکی را مدیریت کنند. مشاوران ژنتیک معمولا در یک زمینه پزشکی مانند مراقبت های دوران بارداری و پیش از بارداری، کودکان، سرطان، قلب و عروق یا مراقبت های عصبی یا هر تعداد دیگر از زمینه های پزشکی تخصص دارند. آنها اغلب در کنار سایر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی از جمله پزشکان، متخصصان ژنتیک آزمایشگاهی، پرستاران، متخصصان رژیم و دستیار پزشک کار می کنند. علاوه بر این، مشاوران ژنتیک اغلب به انجام تحقیقات کمک می کنند. مشاوران ژنتیک دارای مدرک کارشناسی هستند و یک دوره کارشناسی ارشد دو ساله را گذرانده اند. تخمین زده می شود که الی درصد از مردم عادی با یک اختلال ژنتیکی شناخته شده تشخیص داده می شوند. این موارد شامل اختلالات شایع مانند سرطان، دیابت، و اختلالات روانی نمی شود. همه بیماریها یا شرایط پزشکی دارای یک جزء ژنتیکی هستند. درک اینکه چگونه تغییرات DNA افراد ممکن است بر بیماری و سلامت فرد ت ثیر بگذارد، هدف اصلی پزشکی ژنومی است. این دانش می تواند شامل موارد زیر شود: رویکردهای جدید درمان روش های ابتکاری برای تشخیص بیماری تشخیص زودهنگام، با شناسایی استعداد ژنتیکی برای یک بیماری خاص توسعه داروهای طراحی شده که جهش یا محصولات آن را هدف قرار می دهند (فارماکوژنومیکس) برخی از اصطلاحات رایج در ژنتیک پزشکی، عبارتند از: مطالعه ژن ها و اثرات آنها است. مطالعه نه تنها ژنهای تک، بلکه عملکردها و برهم کنشهای بسیاری از ژنها در ژنوم است. عبارت است از هرگونه کاربرد اصول ژنتیکی در عمل پزشکی. این شامل مطالعات وراثت، ترسیم نقشه ژن های بیماری، تشخیص و درمان و است. مطالعه چگونگی ت ثیر داروها بر بدن با توجه به زمینه های ژنتیکی خاص است. آگاهی از این اثرات می تواند اثر داروها را بهبود بخشد و عوارض جانبی را به صورت فردی به حداقل برساند.

با توجه به شیوع و ایجاد رعب، اضطراب و استرس شدید در افراد لازم است با تکنیک های آرامش آشنا شویم. تکنیک های آرامش مانند تنفس عمیق، تجسم، و با فعال کردن واکنش های طبیعی بدن می توانند در مقابله با استرس موثر و مفید باشند. تکنیک های آرامش با کند کردن تنفس و ضربان قلب و کاهش فشار خون می توانند سلامت ذهن و شما را به تعادل برساند و به طور موثری میزان استرس را کاهش دهند. شما می توانید این کار را با تمرین تکنیک های آرامش بخش مانند تنفس عمیق، ورزش ریتمیک، یا تای چی انجام دهید. در حالی که بسیاری از روش های آرامبخش مانند ماساژ و احتیاج به صرف هزینه و جلسات درمانی خاصی دارند، بیشتر تکنیک های آرامش بخش دیگر را می توانید به تنهایی یا با صرف هزینه های بسیار کمتری انجام دهید. اما باید این نکته را در نظر داشته باشید هیچ تکنیک واحدی وجود ندارد که برای همه افراد مناسب باشد و نوع تکنیک مناسب برای هر فرد به سبک زندگی، و قدرت ذهنی افراد برای تمرکز بیشتر بستگی دارد. پس شما باید برای یافتن تکنیک ارامش مناسب با وضعیت روانی و جسمی خودتان چندین روش را امتحان کنید تا بتوانید روش مناسب را تشخیص دهید و آن را انتخاب کنید. پس از تشخیص تکنیک مناسب می توانید با تمرین منظم به و اضطراب، بهبود خواب، تقویت انرژی و خلق و خوی، و بهبود خود کمک کنید. تنفس عمیق، همان تمرکز دقیق بر روی نفس کشیدن است. تنفس عمیق یک روش آرامش بخش ساده و در عین حال قدرتمند است. یادگیری تنفس عمیق بسیار آسان است و تقریبا در هر مکانی می توانید این تمرین را انجام دهید و یک راه سریع برای کاهش سطح استرس می باشد. تنفس عمیق سنگ بنای بسیاری از تکنیک آرامش دیگر است و می تواند با سایر روش ها مانند آروماتراپی و موسیقی ترکیب شود. راحت بنشینید و از پشت به جایی تکیه دهید. یک دست خود را روی سینه خود و دیگری را روی شکم قرار دهید. بابینی نفس بکشید. دست روی شکم باید بلند و دست روی سینه خیلی کم حرکت کند. در حین انقباض عضلات شکم، از طریق دهان خود هوا را خارج کنید. در هنگام بازدم باید دست روی شکم حرکت کند، اما دست روی سینه کم حرکت کند. به نفس کشیدن از طریق بینی و بازدم از طریق دهان خود ادامه دهید. اگر با تنفس عمیق در حالت نشسته مشکل دارید در حالت دراز کش آن را انجام دهید. دراز بکشید و کتاب کوچکی را روی شکم خود بگذارید و تمرین را انجام دهید. تنفس شکمی، عصب واگ که از سر به پایین گردن، از طریق قفسه سینه و به روده بزرگ منتهی می شود را تحریک می کند. تحریک عصب واگ ضربان قلب، و سطح استرس را کاهش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شل شدن عضلات پیشرونده یک فرآیند دو مرحله ای است. شما در این تمرین به طور سیستماتیک گروه های مختلف عضلانی بدن فشرده و شل می کنید. با تمرین منظم شل شدن عضلات پیشرونده، شما را با تنش های موجود در قسمت های مختلف بدن خود تان آشنا می شوید. برای تسکین بهتر استرس، می توانید آرامش پیشرونده عضلات را با تنفس عمیق ترکیب کنید. قبل از انجام این تمرینات در صورت سابقه اسپاسم عضلانی، مشکلات کمر یا سایر صدمات جدی که ممکن است با تشدید عضلات بدتر شوند، با پزشک خود مشورت کنید. برای انجام این تمرین از پای خود شروع کرده و به سمت صورت حرکت کنید و لباس های راحتی بپوشید و کفش های خودتان را دربیاورید. چند دقیقه نفس های آرام و عمیق بکشید. برای شروع تمرین به پای راست خودتان توجه کنید. یک لحظه به روی احساس خودتان تمرکزی کنید. ماهیچه ها پای راست خود را به آرامی و تا حد امکان، محکم فشار دهید و تا بشمارید. پای خود را شل کنید. روی تنشی که از پاهای شما دور می شود تمرکز کنید. احساس می کنید پاهای شما در حال باز شدن هستند. یک لحظه در این حالت بمانید و نفس عمیق و آهسته بکشید. این بار تمرین را به روی پای چپ خود تکرار کنید. بعد از آن به آرامی کل بدن و گروه های مختلف عضلانی را منقبض و شل کنید. برای انجام تمرینات آرامش عضله پیشرونده سعی کنید این تمرینات را بر روی عضلات زیر به ترتیب انجام دهید: پای راست، سپس پای چپ زانو پای راست، و سپس زانوی پای چپ ران راست، سپس ران چپ باسن شکم سینه بازو و دست راست، سپس بازو و دست چپ گردن و شانه ها صورت اسکن بدن نوعی است که توجه شما را به قسمت های مختلف بدن متمرکز می کند. این تمرین مانند تمرین آرامش عضلات پیشرونده، از قسمت پا شروع می شود. اما به جای تنش و شل کردن عضلات، صرفا بر روی احساس (چه احساس خوب و یا بد) هر قسمت از بدن باید تمرکز کنید. تکنیک "اسکن بدن" یک مقدمه خوبی برای مبتدیان مراقبه است. اسکن بدن چیست؟ تصور کنید که یک اسکنر شبیه چاپگر های لیزری که برای فتوکپی استفاده می شوند به آرامی روی بدن شما حرکت کند. این تکنیک بدون هیچ تلاشی هرگونه احساس جسمی را در بدن شما تشخیص می دهد. چشمان خودتان را ببندید و به طور ذهنی از بالای سر تا نوک انگشتان پای خودتان را اسکن کنید. در هنگام اسکن بدن، متوجه شوید که کدام قسمت ها احساس آرامش یا تنش، راحتی یا ناراحتی، سبک یا سنگینی می کنند. شما به سادگی می توانید تصویری از احساس بدن را تجربه کنید. تکنیک اسکن بدن باید حدود ثانیه طول بکشد. ممکن است افکار مزاحم ذهن شما را منحرف کنند. در این صورت، سریعا به آخرین ناحیه ای که اسکن کرده اید برگردید. در روش تکنیک اسکن بدن با افکار و احساسات خود آشنا می شوید. به پشت خود دراز بکشید و بازوهای خود را در قسمت پهلوهای خود شل قرار دهید و آن ها را شل کنید و می توانید چشمان خود را ببندید و یا آن ها را باز نگه دارید. حدود دو دقیقه روی تنفس خود تمرکز کنید تا احساس آرامش به شما دست بدهد. روی انگشتان پای راست خود تمرکز کنید و نفس عمیقی بکشید. برای سه تا پنج ثانیه (یا بیشتر) روی این منطقه متمرکز شوید. تمرکز خود را به سمت کف پای راست خود منتقل کنید. بعد از یک یا دو دقیقه، تمرکز خود را به سمت مچ پا راست خود بکشید و تکرار کنید. همچنین این روند را به قسمت های مختلف پا مانند زانو، ران، باسن خود حرکت کرده و در ادامه همین حرکت را برای پای چپ تکرار کنید. از قسمت تحتانی بدن خود، از طریق کمر و شکم به سمت قفسه سینه و شانه ها حرکت کنید. به هر ناحیه از بدن که باعث درد یا ناراحتی شما می شود، توجه بیشتری داشته باشید. پس از انجام اسکن بدن، مدتی در سکوت و حالت بی تحرکی خود استراحت کرده و توجه کنید که بدن شما چه حسی دارد. سپس به آرامی چشمان خود را باز کنید. تجسم، یا تصاویر هدایت شده، نوع تغییریافته مراقبه سنتی است. در این روش باید صحنه های است که باعث احساس آرامش شما می شوند. این تصاویر می توانند خواه یک ساحل گرمسیری، یک مکان مورد علاقه در دروان کودکی یا هر تصویر دیگری باشند. همچنین می توانید تصویر سازی را در سکوت و آرامش انجام دهید یا همراه با گوش دادن به موسیقی های آرامش بخش انجام دهید. چشمان خود را ببندید و مکان مورد علاقه خود را با تمام جزییات تصور کنید. هر چه تصویرسازی شما با جزییات بیشتری همراه باشد تمرین تجسم بهتر عمل می کند و بیشتر نتیجه می دهد. در این تمرین سعی کنید از تمام حواس پنجگانه خود استفاده کنید. به عنوان مثال، اگر در مورد دریاچه ای آرام تصویرسازی می کنید بهتر است موارد و جزییات زیر را در نظر بگیرید: هوای تازه و تمیز شنیدن آواز پرندگان مشاهده غروب آفتاب احساس آب خنک روی پاهای برهنه خودتان وقتی آرام شدید، به آرامی چشمان خود را باز کنید و به زمان حال برگردید. طبیعی است که در حین تمرین این امکان وجود دارد گاهی تمرکز خودتان را از دست بدهید. اشکال ندارد فقط سعی کنید سریع به تمرین برگردید همچنین ممکن است در اندام خود احساس سنگینی کنید. یک ماساژ حرفه ای در یک مرکز بهداشتی یا درمانی می تواند به کاهش استرس، تسکین درد و کاهش فشار عضلات شما کمک کند. اما با این حال می توانید برخی تمرینات ماساژ را در منزل خود به تنهایی انجام دهید. همچنین برای تقویت آرامش خود می توانید در حین ماساژ از روغن و لوسیون های معطر استفاده کنید یا ماساژ خود را با ذهن آگاهی یا تکنیک های تنفس عمیق ترکیب کنید. ترکیبی از روش های ماساژ درمانی برای رفع فشار عضلات موثر هستند. برای یک جلسه کوتاه پنج دقیقه ای ماساژ خود، سعی کنید روی گردن و سر تان تمرکز کنید: با ماساژ دادن عضلات در پشت گردن و شانه ها شروع کنید. در مرحله بعد، از انگشت شست خود استفاده کنید و به صورت دایره وار اطراف پایه جمجمه خود را ماساژ دهید. بقیه پوست سر خود را با نوک انگشتان ماساژ دهید. سپس با نوک انگشتان خود به قسمت های مختلف پوست سر تان از جلو به عقب و سپس بر روی طرفین ضربه بزنید. حالا صورت خود را ماساژ دهید. با انگشتان و یا کف دست خود به صورت دایره وار صورت خود را ماساژ دهید. قسمت های پیشانی و عضلات فکتان را بیشتر ماساژ دهید. برای ماساژ دادن پل بینی خود از انگشتان میانی استفاده کنید و به سمت بیرون ابروهای خود به سمت سوراخ های بینی ماساژ دهید. در آخر، چشمان خود را ببندید. دستان خود را به آرامی روی صورت خود قرار داده و برای مدت کوتاهی نفس عمیق بکشید. ذهن آگاهی در سال های اخیر بسیار محبوب شده است. اما ذهن آگاهی چیست؟ در ذهن آگاهی به جای اینکه نگران آینده خود باشید و یا حسرت گذشته خود را بخورید، یاد می گیرید ذهنتان را به آنچه که اتفاق میفتد متمرکز کنید و در زمان حال زندگی کنید. هایی که ذهن آگاهی را پرورش می دهد مدت هاست که در کاهش استرس، اضطراب، و سایر احساسات منفی کاربرد دارند. برخی از این روش ها با تمرکز بر روی یک عمل تکراری مانند نفس کشیدن یا تکرار کلمات، شما را به سمت زمان حال سوق می دهد. ذهن آگاهی را می توان همزمان با فعالیت هایی مانند پیاده روی، ورزش یا غذا خوردن انجام داد. استفاده از ذهن آگاهی برای تمرکز بر زمان حال ممکن است ساده به نظر برسد، اما مهم نتیجه گرفتن از این تمرین است. هنگامی که برای اولین بار ذهن آگاهی را شروع می کنید، احتمالا حواس شما ناخودآگاه پرت می شود. اما ناامید نشوید. هر بار که تمرکز خود را به زمان حال معطوف می کنید، یک عادت ذهنی جدید تقویت می شود و به شما کمک می کند تا از گذشته و یا استرس در مورد آینده خود دور شوید. در شروع تمرین ذهن آگاهی برای تمرکز بهتر همزمان می توانید آهنگ های مورد علاقه خودتان را گوش کنید. برای یک اساسی ذهن آگاهی سعی کنید: مکانی آرام انتخاب کنید و تمام عوامل مزاحمی که باعث پرت شدن حواستان می شود را از اتاق خارج کنید. روی صندلی به پشت تکیه کنید و راحت بنشینید. چشمان خود را ببندید و به یک نقطه و یا روی یک عمل مانند نفس کشیدن خود تمرکز کنید کرده و یا یک کلمه معنی دار است را با خود تکرار کنید. ورزش ریتمیک، حرکات تکراری هستند که می توانند باعث ایجاد آرامش شوند. برخی از حرکات ریتمیک، عبارتند از: رقص قایقرانی پیاده روی شنا کردن سنگ نوردی حرکت در حال دویدن برای نتیجه گیری بهتر از حرکات ریتمیک می توانید این حرکات را با سایر تکنیک های آرامش ترکیب کنید. در این تمرین مانند مدیتیشن، سعی کنید روی زمان حال تمرکز کنید به طور مثال در مواقعی که در حال راه رفتن یا دویدن هستید، روی پاهای خود که زمین را لمس می کنند، ریتم تنفس و احساس باد در برابر صورت خود تمرکز کنید. شامل یک سری از تمرین های متحرک و ثابت همراه با تنفس عمیق است. علاوه بر کاهش اضطراب و استرس، می تواند انعطاف پذیری، قدرت، تعادل و استقامت شما را نیز بهبود بخشد. برای نتیجه گیری بهتر از تمرینات یوگا می توانید این تمرینات را به صورت گروهی و یا حداقل زیر نظر یک معلم خصوصی انجام دهید. بعد از آموزش کامل و یادگیری اصول اولیه می توانید تمرینات را به تنهایی در خانه انجام دهید. یک حرکات آهسته بدن همراه با تمرکز ذهن می باشد. Tai chi یک گزینه مطمین و مناسب برای افراد در هر سن از جمله سالمندان با هر سطح تناسب اندام می باشد برای انجام تمرینات تایچی مانند، بهترین است تمرینات را به صورت گروهی و زیر نظر یک مربی انجام دهید. پس از یادگیری اصول اولیه، می توانید تمرینات را به تنهایی یا با دیگران تمرین کنید. یادگیری اصول اولیه این تکنیک های آرامش کار دشواری نیست. اما برای مهار قدرت تنش زای آن ها، باید این تمرینات را به طور منظم انجام دهید. سعی کنید حداقل تا دقیقه در روز را برای انجام تکنیک های آرامش خود وقت بگذارید. منبع:

که قبلا به عنوان بیماری هوچکین شناخته می شد، سرطان سیستم لنفاوی است. بخشی از سیستم ایمنی بدن شما است. این بیماری ممکن است افراد را در هر سنی تحت ت ثیر قرار دهد، اما بیشتر در افراد بین تا سال و افراد بالای سال دیده می شود. در لنفوم هوچکین، سلولهای سیستم لنفاوی به طور غیر طبیعی رشد می کنند و ممکن است فراتر از آن گسترش یابند. لنفوم هوچکین یکی از دو نوع شایع سرطان سیستم لنفاوی است. نوع دیگر، لنفوم غیر هوچکین، بسیار شایع تر است. پیشرفت در تشخیص و درمان لنفوم هوچکین، به افراد مبتلا به این بیماری فرصتی برای بهبود کامل کمک کرده است. پیش آگهی برای افراد مبتلا به لنفوم هوچکین همچنان رو به بهبود است. فهرست محتوا علایم و نشانه های لنفوم هوچکین ممکن است شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب عرق شبانه خارش شدید تورم بدون درد غدد لنفاوی در گردن، زیر بغل یا کشاله ران افزایش حساسیت به اثرات الکل یا درد در غدد لنفاوی بعد از نوشیدن الکل در صورت مشاهده علایم یا نشانه های مداوم که باعث نگرانی شما می شوند، بهتر است با پزشک مشورت کنید. پزشکان هنوز علت لنفوم هوچکین را شناسایی نکرده اند. اما این سرطان زمانی شروع می شود که در لنفوسیت جهش ژنتیکی ایجاد می کند. این جهش به سلول می گوید که به سرعت تکثیر شود. این جهش باعث تجمع تعداد زیادی لنفوسیت های غیر عادی در سیستم لنفاوی می شود، جایی که سلول های سالم را جمع کرده و علایم و نشانه های لنفوم هوچکین را ایجاد می کند. انواع مختلفی از لنفوم هوچکین وجود دارد. نوع لنفوم تشخیص داده شده، گزینه های درمانی شما را تعیین می کند. لنفوم کلاسیک هوچکین شایع ترین نوع این بیماری است. افرادی که با این بیماری تشخیص داده می شوند، در غدد لنفاوی خود سلولهای بزرگ و غیرطبیعی به نام سلولهای Reed - Sternberg دارند. انواع فرعی لنفوم هوچکین شامل موارد زیر است: اسکلروز ندولار لنفوم هوچکین سلولیت ترکیبی لنفوم هوچکین لنفوم هوچکین تخلیه شده از لنفوسیت لنفوم هوچکین غنی از لنفوسیت این نوع بسیار نادر از لنفوم هوچکین شامل سلولهای بزرگ و غیرطبیعی است که بعضا به دلیل ظاهر آنها سلولهای ذرت بو داده نامیده می شوند. درمان این بیماری ممکن است با نوع کلاسیک متفاوت باشد. افراد مبتلا به این نوع هوچکین احتمال دارد در صورت تشخیص بیماری در مراحل اولیه شانس بیشتری برای درمان داشته باشند. عواملی که می توانند خطر ابتلا به لنفوم هوچکین را افزایش دهند، عبارتند از: احتمال ابتلا به لنفوم هوچکین در مردان بیشتر از زنان است. لنفوم هوچکین بیشتر در افراد بین تا سال و افراد بالای سال تشخیص داده می شود. داشتن خویشاوند خونی مبتلا به لنفوم هوچکین یا لنفوم غیر هوچکین خطر ابتلا به لنفوم هوچکین را افزایش می دهد. افرادی که بیماری های ناشی از ویروس اپستین بار، مانند داشته اند، بیشتر از افرادی که عفونت اپشتین بار نداشته اند، به لنفوم هوچکین مبتلا می شوند. برای تشخیص درست این بیماری پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی تان سوالاتی را می پرسد. سپس ممکن است وی آزمایش ها و روش هایی را برای تشخیص لنفوم هوچکین انجام دهد، از جمله: پزشک تورم غدد لنفاوی، از جمله در گردن، زیر بغل و کشاله ران، و همچنین تورم طحال یا کبد را بررسی می کند. نمونه ای از خون شما در آزمایشگاه مورد بررسی قرار می گیرد تا مشخص شود آیا مواردی که نشان دهنده سرطان است در خون شما وجود دارد یا خیر. پزشک شما ممکن است آزمایشات تصویربرداری را برای یافتن علایم لنفوم هوچکین در سایر نواحی بدن توصیه کند. آزمایشات ممکن است شامل اشعه ایکس، سی تی و توموگرافی گسیل پوزیترون باشد. پزشک ممکن است روش بیوپسی غدد لنفاوی را برای برداشتن غدد لنفاوی برای آزمایش آزمایشگاهی توصیه کند. اگر سلولهای غیر طبیعی به نام سلولهای Reed - Sternberg در غدد لنفاوی یافت شوند، وی لنفوم کلاسیک هوچکین را تشخیص می دهد. بیوپسی و روش شامل قرار دادن یک سوزن در استخوان لگن برای برداشتن نمونه ای از مغز استخوان است. نمونه گرفته شده برای تشخیص سلول های لنفوم هوچکین ارزیابی می شود. بسته به شرایط شما ممکن است از آزمایش ها و روش های دیگر استفاده شود. پس از تشخیص نهایی لنفوم هوچکین توسط پزشک، مرحله ای برای سرطان تعیین می شود. دانستن مرحله سرطان برای تعیین میزان پیش آگهی و گزینه های درمانی شما موثر است. مراحل لنفوم هوچکین شامل موارد زیر است: سرطان به یک ناحیه غدد لنفاوی یا یک اندام محدود می شود. در این مرحله، سرطان در دو ناحیه غدد لنفاوی است یا سرطان به یک اندام و غدد لنفاوی مجاور حمله کرده است. اما سرطان هنوز محدود به قسمتی از بدن در بالا یا زیر دیافراگم است. هنگامی که سرطان به غدد لنفاوی در بالا و زیر دیافراگم حرکت می کند، مرحله III در نظر گرفته می شود. سرطان همچنین ممکن است در یک قسمت از بافت یا اندامی در نزدیکی گروه های غدد لنفاوی یا در طحال باشد. این مرحله پیشرفته ترین مرحله لنفوم هوچکین است. سلولهای سرطانی در چندین قسمت از یک یا چند اندام و بافت قرار دارند. مرحله چهارم لنفوم هوچکین نه تنها غدد لنفاوی بلکه سایر قسمت های بدن مانند کبد، ریه یا استخوان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. علاوه بر این، پزشک از حروف A و B برای نشان دادن علایم لنفوم هوچکین استفاده می کند: A B انواع زیادی از لنفوم هوچکین وجود دارد، از جمله اشکال نادری که تشخیص آنها برای آسیب شناسان بی تجربه مشکل است. تشخیص و مرحله بندی دقیق کلید اصلی تعیین و تشخیص برنامه درمانی است. تحقیقات نشان می دهد که بررسی آزمایش های بیوپسی توسط آسیب شناسانی که را تجربه نمی کنند منجر به بخش قابل توجهی از تشخیص های اشتباه می شود. در صورت نیاز نظر دوم را از متخصص دریافت کنید. پزشک اسکن های شما را بررسی می کند و گزینه های درمانی را با شما در میان می گذارد. اینکه کدام درمان لنفوم هوچکین برای شما مناسب است بستگی به نوع و مرحله بیماری، سلامت کلی و ترجیحات شما دارد. هدف از درمان این است که تا حد امکان سلول های سرطانی را از بین ببرد و بیماری را به بهبود برساند. یک درمان دارویی است که از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول های لنفوم استفاده می کند. داروهای شیمی درمانی از طریق جریان خون حرکت می کنند و می توانند تقریبا به تمام نواحی بدن برسند. شیمی درمانی اغلب در افراد مبتلا به لنفوم هوچکین نوع اولیه کلاسیک با پرتودرمانی ترکیب می شود. پرتودرمانی معمولا پس از شیمی درمانی انجام می شود. در لنفوم هوچکین پیشرفته، شیمی درمانی ممکن است به تنهایی یا همراه با پرتودرمانی استفاده شود. داروهای شیمی درمانی را می توان به شکل قرص یا از طریق وریدی در بازو مصرف کرد، یا گاهی از هر دو روش تجویز استفاده می شود. چندین ترکیب داروهای شیمی درمانی برای درمان لنفوم هوچکین استفاده می شود. عوارض جانبی شیمی درمانی به داروهای تجویز شده بستگی دارد. عوارض جانبی شایع تهوع و ریزش مو است. عوارض جدی درازمدت می تواند مانند آسیب قلبی، آسیب ریه، مشکلات باروری و سایر سرطان ها، مانند سرطان خون رخ دهد. پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. برای لنفوم کلاسیک هوچکین، پرتودرمانی اغلب پس از شیمی درمانی استفاده می شود. افرادی که در مراحل اولیه لنفوم هوچکین غالب لنفوسیت ندولار قرار دارند ممکن است به تنهایی تحت پرتودرمانی قرار گیرند. در طول پرتودرمانی، شما روی میز دراز می کشید و یک ماشین بزرگ در اطراف شما حرکت می کند و پرتوهای انرژی را به نقاط خاصی از بدن شما هدایت می کند. تابش می تواند به غدد لنفاوی آسیب دیده و ناحیه نزدیک گره هایی که ممکن است بیماری در آن پیشرفت کند، انجام شود. طول درمان اشعه بسته به مرحله بیماری متفاوت است. یک برنامه درمانی معمولی ممکن است باعث شود شما پنج روز در هفته به مدت چند هفته به بیمارستان یا کلینیک بروید. در هر ملاقات، شما دقیقه تحت اشعه درمانی قرار می گیرید. پرتودرمانی می تواند باعث قرمزی پوست و ریزش مو در محل مورد نظر اشعه شود. بسیاری از افراد در طول پرتودرمانی خستگی را تجربه می کنند. خطرات جدی تر شامل بیماری های قلبی، سکته مغزی، مشکلات تیرویید، ناباروری و سایر سرطان ها، مانند سرطان سینه یا ریه است. همچنین به عنوان پیوند سلول های بنیادی شناخته می شود، درمانی برای جایگزینی مغز استخوان بیمار با سلول های بنیادی سالم است که به شما در رشد مغز استخوان جدید کمک می کند. در صورت بازگشت لنفوم هوچکین با وجود درمان، پیوند مغز استخوان ممکن است یک گزینه مناسبی باشد. در طی پیوند مغز استخوان، سلول های بنیادی خون شما برداشته شده و منجمد می شوند و برای استفاده بعدی ذخیره خواهند شد. در مرحله بعد شما شیمی درمانی و پرتودرمانی با دوز بالا برای از بین بردن سلول های سرطانی در بدن خود دریافت می کنید. سرانجام سلولهای بنیادی ذوب شده و از طریق رگهای شما به بدن تزریق می شود. سلول های بنیادی به ساخت مغز استخوان سالم کمک می کنند. افرادی که تحت پیوند مغز استخوان قرار می گیرند ممکن است بیشتر در معرض عفونت باشند. داروهای دیگر که برای درمان لنفوم هوچکین استفاده می شوند شامل داروهای هدفمند هستند که بر آسیب پذیری های خاص در سلول های سرطانی شما تمرکز می کنند و ایمونوتراپی که سیستم ایمنی بدن شما را برای کشتن سلول های لنفوم فعال می کند. اگر درمانهای دیگر کمکی نکرده اند یا اگر لنفوم هوچکین شما بازگردد، سلولهای لنفوم شما ممکن است در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل شوند تا جهش های ژنتیکی را جستجو کنند. پزشک شما ممکن است درمان با دارویی را که جهش های خاص موجود در سلول های لنفوم شما را هدف قرار می دهد، توصیه کند. درمان هدفمند یکی از مناطق فعال تحقیقات سرطان است. داروهای جدید درمانی هدفمند در آزمایشات بالینی در حال بررسی هستند. هیچ داروی جایگزینی برای درمان لنفوم هوچکین یافت نشده است. اما طب جایگزین ممکن است به شما کمک کند با استرس تشخیص سرطان و عوارض جانبی درمان سرطان کنار بیایید. با پزشک خود در مورد گزینه های خود صحبت کنید، مانند: ورزش مراقبه هنر درمانی موزیک درمانی تمرینات آرامش بخش تشخیص لنفوم هوچکین می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. استراتژی ها و منابع زیر ممکن است به شما در مقابله با سرطان کمک کند: به اندازه کافی درباره سرطان خود اطلاعات کسب کرده تا در تصمیم گیری درباره درمان و مراقبت خود احساس راحتی کنید. داشتن یک سیستم حمایتی و نگرش مثبت می تواند به شما در مقابله با هرگونه مشکل، درد و اضطراب احتمالی کمک کند. اگرچه دوستان و خانواده می توانند بهترین پشتیبان شما باشند، اما گاهی اوقات ممکن است در برخورد با بیماری شما دچار مشکل شوند. داشتن اهداف به شما کمک می کند احساس کنترل داشته باشید و می تواند به شما احساس هدف دهد. اما از تعیین اهدافی که احتمالا نمی توانید به آنها برسید خودداری کنید. به عنوان مثال ممکن است شما نتوانید هفته ای ساعت کار کنید، اما ممکن است بتوانید حداقل به صورت پاره وقت کار کنید. در واقع، بسیاری از مردم معتقدند که ادامه کار می تواند مفید باشد. تغذیه خوب، آرامش و استراحت کافی می تواند به مبارزه با استرس و خستگی ناشی از سرطان کمک کند. همچنین برای زمان های درمانی برنامه ریزی کنید که ممکن است نیاز به استراحت بیشتر داشته باشید یا کارهایی را که انجام می دهید را محدود کنید. دریافت تشخیص سرطان به این معنا نیست که شما باید کارهایی را که از انجام آنها لذت می برید یا به طور معمول انجام می دهید متوقف کنید. در بیشتر موارد، اگر برای انجام کاری احساس خوبی دارید، پیش بروید و آن را انجام دهید. مهم است که تا جایی که می توانید فعال و درگیر باشید.

، پزشکی است که در زمینه بهداشت دهان و دندان تخصص دارد. برخی از افراد به اشتباه فکر می کنند که فقط در صورت بروز درد باید به دندانپزشک مراجعه کنند. اما مراجعه به این متخصص باید جزء برنامه های منظم برای معاینه و سلامت شما باشد. فهرست محتوا یک دندانپزشک خوب و باتجربه، باید در موارد زیر تخصص و مهارت های لازم را داشته باشد: تشخیص بیماری های دهان نظارت بر رشد و نمو دندان ها و فک ها اطمینان از تجویز ایمن داروهای بیهوشی تفسیر اشعه ایکس و آزمایشات تشخیصی ارتقاء سلامت دهان و دندان و پیشگیری از بیماری ها ایجاد برنامه های درمانی برای حفظ یا بازیابی سلامت دهان و دندان بیماران خود انجام اعمال جراحی روی دندان ها، استخوان ها و بافت های نرم حفره دهان رویه های معمولی مانند کشیدن دندان، تهیه و قرار دادن مواد پر کننده یا تجویز بی حس کننده خطرات احتمالی عوارضی مانند عفونت، آسیب موقت یا حتی دایمی عصب، خونریزی طولانی، و درد را به همراه دارد. حوزه های کاری این رشته نه تنها دندان ها و لثه های بیماران بلکه عضلات سر، گردن و فک، زبان، غدد بزاقی، سیستم عصبی سر و گردن و سایر مناطق را شامل می شود. در طول یک معاینه جامع، دندانپزشکان دندان ها و لثه ها را معاینه می کنند، اما آنها همچنین به دنبال توده، تورم، تغییر رنگ، زخم هرگونه ناهنجاری هستند. در صورت لزوم، آنها روشهایی مانند بیوپسی، آزمایشات تشخیصی بیماریهای مزمن یا عفونی، عملکرد غدد بزاقی و آزمایشهای غربالگری را انجام می دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر این، دندانپزشکان می توانند علایم هشداردهنده اولیه را در دهان تشخیص دهند که ممکن است بیماری را در جاهای دیگر بدن نشان دهد. سطح تحصیلات و آموزش بالینی مورد نیاز برای دریافت مدرک این رشته و استانداردهای بالای دانشگاهی دانشکده های دندانپزشکی، با سایر رشته های پزشکی یکسان است. برنامه های درسی در دو سال اول دانشکده های دندانپزشکی و پزشکی اساسا یکسان است. دانش جویان باید دوره های علوم زیست پزشکی مانند آناتومی، بیوشیمی، فیزیولوژی، میکروبیولوژی، ایمونولوژی و آسیب شناسی را گذرانده باشند. در طول دو سال دوم، دوره های آموزشی دانشجویان دندانپزشکی بر روی عملکرد بالینیریال تشخیص و درمان بیماری های دهان و دندان متمرکز است. بسیاری از دندانپزشکان پس از اخذ مدرک کارشناسی و دندانپزشکی (هشت سال برای اکثر) تحصیل و آموزش خود را ادامه می دهند. برخی برای کسب گواهینامه در تخصص دندانپزشکی ادامه تحصیل می دهند. چه زمانی باید به دندانپزشک مراجعه کنیم؟ دندانپزشک پزشکی است که به طور خاص برای مراقبت از دندان ها آموزش دیده است. هنگامی که برای معاینه مراجعه می کنید، دندان ها و لثه های شما بررسی می شود تا مشکلی نداشته باشد. دندانپزشک همچنین می خواهد از رشد صحیح دندان های شما اطمینان حاصل کند. از آنجایی که بیماری های مربوط به دهان و دندان با شیوع بسیاری از بیماری های زمینه ای ارتباط دارد، بهتر است هر ماه یکبار به دندانپزشک خود مراجعه کنید تا مطمین شوید از دندان های خود به خوبی مراقبت می کنید و دندان ها و لثه های شما سالم هستند. دندانپزشک تمام دندان ها و لثه های شما را بررسی می کند تا از محکم بودن و سالم بودن آنها مطمین شود. دندانپزشک همچنین نحوه عملکرد دندان های بالا و پایین شما را بررسی می کند. دندانپزشک اشعه ایکس (به دنبال حفره یا مشکلات دیگر) را تجویز می کند. دندانپزشک همچنین ممکن است قطره یا قرص فلوراید را برای شما تجویز کند تا هر روز در خانه مصرف کنید. گرفتن اشعه ایکس ضرری ندارد و فقط چند ثانیه طول می کشد. متخصص دندانپزشکی یک پتو ضخیم روی سینه شما قرار می دهد (برای محافظت از بدن در برابر امواج با انرژی بالا) و یک تکه پلاستیک (که فیلم اشعه ایکس را نگه می دارد) در دهان شما قرار می دهد. در شرایطی که پلاستیک را به آرامی گاز می گیرید، باید چند ثانیه در حالت سکون بمانید تا متخصص دندانپزشکی از دندان های شما عکس بگیرد. برخی از کلمات مورد استفاده در مطب دندانپزشکی ممکن است برای شما تازگی داشته باشد. در اینجا به چند مورد و منظور آنها اشاره می شود: پزشکی متخصص در اصلاح شکل یا موقعیت دندان ها یک لایه نازک و چسبناک حاوی باکتری هایی که روی دندان شما رشد می کنند. ارگانیسم های کوچکی که روی دندان های شما زندگی می کنند و در پلاک یافت می شوند. فردی با آموزش های ویژه در مورد نحوه تمیز و سالم نگه داشتن دندان ها و لثه ها تصاویری از دندان ها و لثه های شما که در صورت وجود حفره، آن را نشان می دهد. در این روند درمان ژل یا کف روی دندان ها اعمال می شود که آنها را قوی تر کرده و به جلوگیری از حفره کمک می کند.

در ارتباط با، باید بدانیم که این عفونت ممکن است گاهی در نوزادان شیرده و در نوک سینه های زنان شیرده رخ دهد. برفک ناشی از رشد بیش از حد Candida albicans ، قارچی است که در دستگاه گوارش و روی پوست زندگی می کند. کاندیدا یک ارگانیسم طبیعی است. معمولا مشکلی ایجاد نمی کند، اما رشد غیرقابل کنترل آن می تواند منجر بروز برفک شود. برفک نوک سینه های زنان شیرده، می تواند در نوک سینه ها، آریول ها و پستان ها قرار گیرد و ممکن است باعث درد قابل توجهی شود. این وضعیت در مواردی که نوک پستان شما ترک خورده و باز باشد بیشتر رخ می دهد. در صورت ابتلا به عفونت مخمر واژن، احتمال ابتلا به برفک در سینه های شما نیز بیشتر می شود. حتی ممکن است نوزادانی که از شیر مادر خودشان تغذیه می کنند در دهان و زبان خود به برفک مبتلا شوند که به برفک دهانی معروف است. برفک دهان در نوزادان می تواند دردناک باشد. اگر کودک شما برفک دهانی دارد ممکن است بدقلق یا در تغذیه دچار مشکل شود. برفک دهان در نوزادان زیر ماه شایع است. برفک زدن بر روی پستان ها ممکن است باعث درد هنگام تغذیه و شیرخوردن نوزادان و بعد از آن شود. برای برخی از زنان، درد می تواند شدید باشد. درد ممکن است در نوک سینه ها یا پشت آریول احساس شود. حتی احتمال دارد تا یک ساعت بعد از شیردهی ادامه داشته باشد. سایر علایم برفک ممکن است شامل موارد زیر باشد: خارش نوک سینه ها رنگ پریدکی نوک سینه ها و آریول ها یا نواحی سفید روی نوک سینه ها و آریول ها احساس سوزش موقتی یا طولانی مدت در نوک پستان ها پوست براق روی نوک سینه ها یا اطراف آن پوسته بر روی نوک سینه ها و آریول ها هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم این بیماری در نوزادان ممکن است شامل موارد زیر باشد: لکه های سفید و شیری روی لثه ها، زبان، گونه های داخلی و لوزه ها که هنگام لمس به راحتی خونریزی می کنند. تحریک و قرمز شدن پوست در دهان ترک خوردگی پوست در گوشه های دهان بثورات پوشک که از بین نمی رود؟ برفک می تواند به دلیل رشد بیش از حد کاندیدا ایجاد شود. اگر باکتری های سالم بدن نتوانند قارچ را کنترل کنند، احتمال رشد بیش از حد آنها وجود دارد. در صورت ضعف در سیستم ایمنی بدن احتمال وقوع آن بسیار زیاد است. نوزادان بیشتر به آفت دهان حساس هستند زیرا سیستم ایمنی بدن آنها هنوز کامل نشده است. برفک همچنین بسیار مسری است. مادران در دوران شیردهی و نوزادان شیرخوار می توانند از طریق تغذیه به یک چرخه مداوم برای عفونت مجدد مبتلا شوند. برهمین اساس مادر و کودک در هنگام بروز عفونت حتما باید تحت درمان قرار بگیرند. در صورت ابتلا به برفک دهانی در دوران بارداری، شیرمادر و هر چیزی که پستان مادر را لمس کند می تواند منجر به انتشار و شیوع باکتری شود، از جمله: دست ها سوتین های پرستاری پد های پرستاری تن پوش حوله در صورتی که کودک شما به برفک مبتلا باشد، هر چیزی که در دهان او قرار بگیرید ممکن است برفک را انتشار دهد. برای جلوگیری از این مسیله، باید پستانک و هر چیزی که در دهان نوزادان قرار می گیرد، استریل شود. علاوه بر آن، برفک دهانی در هنگام شیردهی می تواند از کودک به پستان مادر منتقل شود. اگر قارچ در مدفوع آنها باشد، ممکن است از راه مدفوع به شما منتقل شود. در صورت ابتلا به عفونت قارچی در واژن، این امکان وجود دارد که شما در معرض خطر ابتلا به عفونت قارچی بر روی پستان خودتان باشید. اگر از داروهای خاصی مانند آنتی بیوتیک ها، کورتیکواستروییدها و انواع خاصی از داروهای سرطان استفاده می کنید، ممکن است باز هم در معرض خطر ابتلا به عفونت برفک پستان باشید. این داروها می توانند باکتری های سالم را از بین ببرند و احتمال بروز برفک را بیشتر می کند. سطح بالای قند خون همچنین می تواند منجر به رشد بیش از حد مخمر شود. زنان مبتلا به دیابت بیشتر از زنان بدون این بیماری در معرض خطر برفک هستند. اگر احتمال می دهید که شما یا نوزادتان به برفک دهانی مبتلا شده باشید، هر دو باید توسط پزشک ویزیت شوید. برخی از موارد برفک دهان ممکن است بدون درمان برطرف شود، اما درمان کامل این بیماری تنها راهی است که می توانید چرخه عفونت بین مادر و نوزاد را از بین ببرید پزشک معالج می تواند با تراشیدن آرام ضایعات موجود در داخل دهان و بررسی آنها در زیر میکروسکوپ، برفک دهانی را تشخیص می دهد. یک متخصص اطفال نیز ممکن است ناحیه پوشک کودک شما را بررسی کند تا تشخیص دهد که آیا برفک به سایر نواحی بدن نوزاد انتشار یافته است یا خیر. برای تشخیص برفک بر روی پستان ها، پزشک پستان های مادر را معاینه می کند و در مورد علایم بیمار سوالاتی را می پرسد س همچنین ممکن است برای رد سایر انواع عفونت آزمایش خون را تجویز کند. برفک با داروهای ضد قارچ قابل درمان است. پزشک ممکن است یک کرم ضد قارچ موضعی مانند کرم میکونازول را برای استفاده در پستان های مادر تجویز کند. برخی از داروهای ضد قارچ موضعی برای استفاده خوراکی مناسب هستند، اما برخی دیگر باید قبل از اینکه به کودک خود اجازه شیرخوردن بدهید، از روی پستان پاک شوند. از پزشک یا داروساز بپرسید آیا کرم مورد استفاده شما برای کودک شما بی خطر است یا خیر. همچنین ممکن است پزشک نوع دیگری از داروی ضد قارچی که به صورت قرص مصرف می شود، تجویز کند. اگر دیابت دارید، پزشک قبل از هر گونه گزینه درمانی باید مطمین شود که قند خون شما کنترل شده است یا نه؟ اگر عفونت باعث درد می شود، با پزشک خود در مورد انواع داروهای ضد درد که می توانید هنگام شیردهی استفاده کنید، مشورت کنید. پزشک می تواند برای درمان برفک در کودکان ژل خوراکی تجویز کند که از قسمت دهانی استفاده می شود. بیشتر ژل های خوراکی به راحتی توسط بافت پستان جذب نمی شوند، بنابراین برای انتخاب بهترین گزینه با پزشک خود مشورت کنید. ابتلا به برفک ممکن است باعث کاهش شیر در مادران شود. حتی در صورت بروز علایم، ممکن است شیردهی نیز دشوارتر شود. با این حال، امکان شیردهی در طول دوره درمان وجود دارد. ادامه شیردهی می تواند به حفظ میزان شیر مادر کمک کند. احتمال اینکه برفک به طور کامل از بین برود و درمان شود وجود دارد و احتمالا دو هفته طول می کشد. مطمین شوید که تمام داروهای خود را مصرف کرده و بهداشت را رعایت کنید تا از عود مجدد پیشگیری شود. همچنین در حین آلودگی، شیرهایی را که ذخیره کرده اید را بریزید. چندین استراتژی وجود دارد که می توانید برای پیشگیری و برفک زدن در دوران شیردهی استفاده کنید: دستان خود را به خصوص پس از شیردهی و تعویض پوشک مرتبا بشویید. سعی کنید استرس خود را کاهش دهید. سطح بالای استرس مزمن ممکن است بر سیستم ایمنی بدن شما ت ثیر منفی بگذارد. یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید و میزان قند خود را کاهش دهید. هر آنچه کودک در دهان خود قرار می دهد مانند پستانک یا اسباب بازی های دندان درآوردن را استریل کنید. نوک سینه های خود را در فاصله بین شیر دادن خشک نگه دارید. در صورت امکان، چند دقیقه پس از شیردهی بدون سوتین بمانید تا نوک سینه های شما در هوا خشک شوند. اگر از پد سینه استفاده می کنید، از نوع بدون آسترهای پلاستیکی استفاده کنید. چون استفاده از این پدها می توانند رطوبت را در خودشان نگه دارند و شما را در معرض برفک دهانی قرار دهند. با خوردن روزانه ماست، یا با مصرف پروبیوتیک یا مکمل لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس سطح باکتریهای مفید خود را افزایش دهید. برفک بسیار مسری است و می تواند بین یک مادر در دوران شیردهی و یک نوزاد شیرخوار منتقل شود. داروهای موضعی یا خوراکی می توانند برفک را از بین ببرند. بهداشت مناسب و عادات سالم نیز می تواند شیوع آن را دشوارتر کند. سخن آخر برفک یک مشکل شایع شیردهی است. در حالی که می توانید به تنهایی به برخی از مسایل مربوط به شیردهی رسیدگی کنید، اما برفک اینگونه نیست. برفک یک عفونت است و نیاز به درمان دارد. با درمان، شما و نوزاد خود احساس بهتری خواهید داشت و در مدت زمان کوتاهی به روال عادی تغذیه با شیر مادر خود باز می گردید. اما اگر آن را نادیده بگیرید، برفک ممکن است منجر به آسیب نوک سینه یا از شیرگیری زودرس شود. این بیماری می تواند به سایر اعضای خانواده نیز سرایت کند. برفک یک عفونت قارچی است که در محیط های گرم، مرطوب و تاریک رشد و گسترش می یابد. این بیماری در اثر رشد بیش از حد نوعی قارچ به نام کاندیدا آلبیکنس ایجاد می شود. این عفونت همچنین با عنوان، کاندیدیازیس یا کاندیدوز نیز شناخته می شود. کاندیدا به طور معمول در بدن شما یافت می شود. معمولا هیچ آسیبی نمی رساند، زیرا توسط باکتری های خوب در بدن کنترل می شود. با این حال، وقتی تغییری در تعادل سالم باکتری ها و مخمر ایجاد شود، کاندیدا می تواند رشد کرده و مشکلاتی را ایجاد کند. یکی از مواردی که می تواند بر تعادل طبیعی باکتری ها و مخمرها در بدن شما ت ثیر بگذارد، استفاده از آنتی بیوتیک ها است. اگر شما یا کودکتان برای مقابله با عفونت مجبور به مصرف آنتی بیوتیک هستید، مصرف آنها ممکن است برخی از باکتری های خوب بدن را از بین ببرد. اگر مبتلا به دیابت هستید، مستعد ابتلا به عفونت قارچی هستید. علاوه بر این، اگر در سینه های شما شیر نشت شده و از پد سینه استفاده می کنید، پدهای گرم و مرطوب روی پوست شما می تواند فرصت دیگری برای رشد مخمر ایجاد کند.

بسیاری از مواردی که شانس ابتلا به پوکی استخوان را افزایش می دهند مواردی مانند ژن ها، سن و جنسیت هستند که شما نمی توانید آنها را تغییر دهید. اما این بدان معنا نیست که هیچ راهی برای پیشگیری از وجود ندارد. کارهایی که هر روز انجام می دهید می تواند بخشی از برنامه شما برای و ساختن استخوان های قوی باشد. فهرست محتوا برخی از راهکارهای پیشگیری از پوکی استخوان، عبارتند از: درست مانند ماهیچه ها، اگر استخوان های خود را تقویت کنید آنها قوی تر می شوند. تمرینات وزنه برداری برای استخوان های شما بهترین تمرین هستند. آنها بدن شما را مجبور می کنند هنگام حرکت در برابر گرانش کار کند. حتی باعث می شوند بدن استخوان جدیدی بسازد. تمرینات تحمل وزن شامل موارد زیر است: دویدن رقصیدن ایروبیک تایچی پیاده روی ایروبیک در آب بالا رفتن از پله ها تنیس و سایر ورزشهای راکت از طرفی هم تمرینات قدرتی نیز برای پیشگیری از کلیدی است. ماهیچه ها هنگام کار روی استخوان های شما کشده می شوند. این وضعیت باعث تقویت استخوان می شود. این تمرینات همچنین شما را انعطاف پذیرتر می کند و احتمال سقوط را کاهش می دهد. هر یک از این تمرینات می تواند به شما در ساخت عضله و استخوان کمک کند: بلند کردن وزنه های آزاد بلند کردن کودکان خردسال حمل کیسه های مواد غذایی استفاده از وزنه ها با مچ پا و مچ دست استفاده از نوارهای مقاومت الاستیک استفاده از ماشین های وزنه یا وزنه آزاد انجام حرکات کششی، اسکوات یا سایر حرکاتی که از وزن بدن شما استفاده می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وقتی بدن شما کلسیم کافی نداشته باشد، استخوان های شما را تجزیه می کند تا مواد مورد نیاز بدن خودش را تامین کند. در این وضعیت شما توده استخوانی خود را از دست می دهید. بنابراین باید مطمین شوید این ماده مغذی را هر روز در رژیم غذایی خود یا از مکمل ها برای بدن تان تامین می کنید. آنها را می توانید از محصولات زیر برای بدن خود تامین کنید: ساردین و ماهی قزل آلا با استخوان محصولات لبنی کم چرب یا بدون چربی سبزیجات سبز تیره مانند کلم پیچ و کلم بروکلی آب میوه ها و غذاهای غنی شده با، مانند غلات، شیر سویا و توفو به جذب کلسیم مصرفی بدن کمک می کند. بسیاری از غذاها به طور طبیعی دارای مواد مغذی نیستند، اما می توانید آن را در موارد زیر دریافت کنید: جگر گاو، پنیر و زرده تخم مرغ غذاهای غنی شده مانند شیر، غلات و آب پرتقال ماهی های چرب مانند ماهی آزاد، ماهی خال مخالی و ماهی تن پوست شما نیز وقتی نور خورشید به بدن می رسد به طور طبیعی ویتامین D تولید می کند. اگر روزانه کمی وقت خود را در خارج از خانه بگذرانید، می توانید حداقل برخی از نیازهای خود را دریافت کنید. اما زیاده روی نکنید. قرار گرفتن زمان زیاد در معرض نور خورشید احتمال ابتلا به را افزایش می دهد. زنانی که به شدت ورزش و تمرین می کنند ممکن است با سه مشکل استخوان های نازک، فقدان چرخه قاعدگی و اختلالات خوردن مواجهه شوند. این وضعیت اغلب برای زنان جوان اتفاق می افتد که رژیم های بسیار محدود کننده ای را رعایت می کنند، هر چند که آنها بسیار تمرین می کنند. سطوح استروژن پایین تری در ورزشکارانی که با قاعدگی خود مشکل دارند، وجود دارد. این اغلب منجر به کاهش توده استخوانی می شود. برخی یافته ها نشان می دهد که نوشابه های گازدار، بیش از سایر نوشیدنی های گازدار، منجر به پوکی استخوان می شود. فسفر اضافی موجود در آنها ممکن است بدن شما را از جذب کلسیم باز دارد. برخی از داروها می توانند به بدن در حفظ یا ساختن استخوان کمک کنند. پزشکان اغلب آنها را برای برخی از افرادی به ویژه زنان تجویز می کنند که شانس بیشتری برای ابتلا به پوکی استخوان یا شکستگی استخوان دارند. از پزشک خود بپرسید که آیا این داروها برای شما مناسب هستند یا خیر. آزمایش تراکم استخوان، اندازه گیری بخش کوچکی از یک یا چند استخوان برای بررسی میزان قوی بودن آنها است و برای شما مشخص می کند که تا چه حدی در معرض ابتلا به پوکی استخوان هستید. رایج ترین آن اسکن جذب دوگانه انرژی اشعه ایکس ( DXA یا DEXA ) نامیده می شود. برای اندازه گیری تراکم استخوان از مقدار کمی اشعه استفاده می کند. اما اسکن برای همه مناسب نیست. گروه ویژه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده می گوید افرادی که باید اسکن DXA را برای تراکم استخوان انجام دهند عبارتند از: زنان سال به بالا زنان جوانتر که احتمال شکستگی آنها بالاتر از حد معمول برای سن آنهاست. متخصصان پوکی استخوان را یک بیماری قابل پیشگیری می دانند. پیشگیری باید زود شروع شود. دریافت مقدار کافی کلسیم و ویتامین D در دوران کودکی و نوجوانی می تواند به طور چشمگیری خطر ابتلا به پوکی استخوان را در مراحل بعدی زندگی کاهش دهد. حتی اگر شما یک فرد بالغ هستید، رژیم غذایی مناسب، دریافت مقدار کافی کلسیم و ویتامین D ، ورزش و اجتناب از عادات زندگی ناسالم مانند سیگار کشیدن و نوشیدن الکل، ممکن است به جلوگیری از پوکی استخوان کمک کند. پس از یایسگی، زنانی که دچار پوکی استخوان یا ضعیف شدن استخوان ها هستند و احتمال شکستگی در آینده ناشی از زیاد است، می توانند درمان های دارویی را برای جلوگیری از تحلیل رفتن استخوان و کاهش خطر ابتلا به پوکی استخوان در نظر بگیرند. برای اطلاع از تکنیک های پیشگیری از پوکی استخوان، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. میزان کلسیم مورد نیاز شما بستگی به سن شما دارد. موسسه پزشکی موارد زیر را توصیه می کند: نوجوانان باید میلی گرم کلسیم در روز دریافت کنند. بزرگسالان از تا سال باید میلی گرم کلسیم در روز دریافت کنند. زنان بزرگسال بالای سال باید میلی گرم کلسیم در روز دریافت کنند. مردان بالغ باید میلی گرم تا سال و میلی گرم پس از سال دریافت کنند. برچسب های غذا را بخوانید و غذاهایی را انتخاب کنید که حاوی درصد یا بیشتر از مقدار روزانه کلسیم هستند. هنگام خرید غذا، به دنبال اصطلاحاتی مانند "کلسیم زیاد"، "غنی شده با کلسیم"، "غنی از کلسیم" یا "منبع عالی کلسیم" باشید. محصولات لبنی میزان کلسیم بالایی در هر وعده دارند، به همین دلیل اغلب برای سلامت استخوان توصیه می شود. اما کلسیم از منابع دیگر مانند اسفناج، لوبیا، توفو، بادام، ماهی و بسیاری از غلات و آب میوه های غنی شده می تواند به همان اندازه مفید باشد. با این حال، اگر از لبنیات استفاده نکنید، دریافت کلسیم کافی از غذا دشوار است. متخصصان پوکی استخوان می گویند بهترین منبع کلسیم از مواد غذایی است نه مکمل ها. غذا، حاوی مواد مغذی مهم دیگری است که به بدن در استفاده از کلسیم کمک می کند. پوکی استخوان در کودکان نادر است. این معمولا نتیجه یک بیماری مزمن مانند آسم یا فیبروز کیستیک است که با استروییدهای طولانی مدت درمان می شود. که برای مدیریت صرع استفاده می شوند یا برای مدیریت شیدایی در اختلال دوقطبی استفاده می شوند و سایر شرایط نیز ممکن است با متابولیسم و ویتامین D تداخل داشته و منجر به ضعیف شدن استخوان ها شود. درمان معمولا به کنترل بیماری زمینه ای یا تغییر دارو بستگی دارد. گاهی اوقات، کودکان بدون علت مشخص به پوکی استخوان مبتلا می شوند. این بیماری پوکی استخوان نوجوان ایدیوپاتیک نامیده می شود، اما خبر خوب این است که معمولا طی دو تا چهار سال خود به خود از بین می رود. البته، کلسیم و ویتامین D مهمترین مواد مغذی برای استحکام استخوان ها هستند و برای همه کودکان مهم است که پوکی استخوان دارند یا نه. حتی اگر بچه ها در حال حاضر سالم هستند، سطح پایین کلسیم و ویتامین D می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان را در مراحل بعدی زندگی تا حد زیادی افزایش دهد. بنابراین میزان کلسیم دریافتی کودکان خود را از طریق غذا کنترل کنید و مطمین شوید که مقدار کافی ویتامین D دریافت می کنند. اگر نگران هستید که کلسیم و ویتامین D کافی دریافت نمی کنند، با پزشک خود مشورت کنید. به آنها مکمل ندهید مگر اینکه توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزند شما توصیه شود. بدن ما ویتامین D را از نور خورشید ایجاد می کند تا دقیقه آفتاب در روز تنها چیزی است که نیاز است. در طول زمستان، ما زمان کمتری را در خارج از خانه می گذرانیم. بنابراین برخی از کارشناسان فکر می کنند خطر کمبود ویتامین D در زمستان بیشتر است. اما در طول سال، بسیاری از ما ویتامین D مورد نیاز خود را دریافت نمی کنیم. موسسه پزشکی توصیه می کند: IU (واحد بین المللی) در روز برای بزرگسالان تا سال IU در روز برای بزرگسالان سال و بالاتر ویتامین D نقش مهمی در رساندن کلسیم به خون از روده ها و کلیه ها دارد. بدون ویتامین D کافی، مقدار زیادی از کلسیم دریافتی از غذا یا مکمل ها می تواند به عنوان زباله از بدن خارج شود. اگر زیاد بیرون از خانه نمی روید یا ویتامین D را از غذاهای غنی شده دریافت نمی کنید، از پزشک خود در مورد مصرف مکمل های ویتامین D سوال کنید. ژن های شما می توانند نقش مهمی در خطر ابتلا به پوکی استخوان داشته باشند. به عنوان مثال، مطالعات نشان می دهد که اگر والدین شما سابقه شکستگی استخوان داشته باشند، احتمال اینکه شما استخوان های ضعیف تری داشته باشید و خود نیز بیشتر در معرض شکستگی قرار دارید، وجود دارد. اگر سایر اعضای خانواده مانند عمه یا خواهر و برادر نیز به این بیماری مبتلا باشند، خطر ابتلا به پوکی استخوان نیز بیشتر است. خطر ژنتیکی پوکی استخوان می تواند از مادر یا پدر شما به ارث برده شود. اگر پوکی استخوان در خانواده شما وجود دارد، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است لازم باشد اقدامات بیشتری را برای جلوگیری از آن انجام دهید. اگرچه کاهش سطح استروژن در دوران یایسگی می تواند منجر به ضعیف شدن شدید استخوان و افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان شود، اما این تنها دلیل این بیماری نیست. بسیاری از عوامل دیگر مانند ژن های شما، برخی بیماری ها و درمان ها، ورزش بیش از حد و کاهش وزن، سیگار کشیدن، الکل بیش از حد و کمبود کلسیم و ویتامین D می توانند نقش مهمی ایفا کنند. به یاد داشته باشید که مردان نیز می توانند دچار پوکی استخوان شوند. آزمایش تراکم مواد معدنی استخوان روش معمول تشخیص پوکی استخوان است و به پیش بینی خطر شکستگی کمک می کند. این یک نوع اشعه ایکس است که سختی استخوان های شما را نشان می دهد. رایج ترین نوع آن جذب سنجی اشعه ایکس دو انرژی ( DXA یا DEXA ) نامیده می شود. معمولا ، اسکن ها به تراکم استخوان های لگن و ستون فقرات شما نگاه می کنند. این اطلاعات سپس برای کمک به برآورد خطر شکستگی شما مورد استفاده قرار می گیرد. پزشک شما خطر شکستگی های بعدی شما را با ابزاری که به عنوان نمره FRAX شناخته می شود محاسبه می کند. تراکم طبیعی استخوان، نمره T به علاوه یک ( ) تا نمره منهای یک ( - ) است. توده استخوانی کم (استیوپنی) تراکم استخوانی T - - تا - . است. پوکی استخوان به عنوان نمره تراکم استخوان - . یا کمتر تعریف می شود. اگرچه پوکی استخوان اغلب به عنوان یک بیماری که فقط زنان را درگیر می کند تصور می شود، اما حدود درصد موارد مربوط به مردان است. اما پوکی استخوان در مردان اغلب شناخته نشده و درمان نمی شود. و از آنجا که پوکی استخوان یک بیماری خاموش است، اولین علامت اغلب شکستگی استخوان است. مردانی که بیشتر در معرض ابتلا به پوکی استخوان هستند باید بر پیشگیری تمرکز کنند. عوامل خطر پوکی استخوان در مردان شامل مصرف برخی داروها (مانند استروییدها، داروهای ضد تشنج و برخی از درمان های سرطان) ، برخی بیماری های مزمن، سیگار کشیدن، عدم ورزش، تستوسترون پایین و سابقه خانوادگی استخوان های ضعیف است. اگر فکر می کنید ممکن است در معرض خطر باشید، با ارایه دهنده خدمات درمانی خود مشورت کنید.

قبل از بررسی اندازه طحال لازم است بدانیم که طحال شما عضوی کوچک اما سخت کوش است که در پشت معده و زیر دیافراگم پنهان شده است. به عنوان یک فیلتر برای خون شما عمل می کند. گلبول های قرمز قدیمی، آسیب دیده یا غیرطبیعی در پیچ و خم تونل های باریک در طحال گیر می کنند. گلبول های قرمز سالم به راحتی از طحال عبور کرده و در جریان خون شما به گردش خود ادامه می دهند. طحال همچنین می تواند باکتری ها یا ویروس های خاصی را از خون شما برای حمایت از سیستم ایمنی بدن فیلتر کند. هنگامی که یک میکروارگانیسم عامل بیماری وارد جریان خون می شود، طحال و غدد لنفاوی شما لنفوسیت ها را تولید می کنند. آنها نوعی گلبول سفید که قادر به ساخت آنتی بادی برای مبارزه با عفونت ها هستند. بر خلاف سایر اندام های بدن، اندازه طحال شما در طول زندگی معمولا در پاسخ به بیماری یا آسیب تغییر می کند. عفونت ویروسی مانند مونونوکلیوز یا عفونت باکتریایی مانند از جمله شرایطی هستند که می توانند منجر به بزرگ شدن طحال شوند. اندازه طحال طبیعی و سالم می تواند به طور قابل توجهی از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. جنس و قد شما نیز می تواند بر اندازه آن ت ثیر بگذارد. به طور کلی طحال بالغ حدود . سانتی متر طول، . عرض، . سانتی متر ضخامت و حدود گرم وزن دارد. زنان نسبت به مردان طحال کوچکتری دارند و افراد قد بلندتر طحال بزرگتری نسبت به افراد کوتاه قد دارند. در مطالعه ای در مجله رادیولوژی، محققان پیشنهاد کردند که جدا از اینکه مردان معمولا قدشان بلندتر از زنان است، مردان نیز معمولا دارای توده گلبول قرمز بیشتری نسبت به زنان هستند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اندازه طحال بر اساس سن طحال، مانند بقیه بدن، با افزایش سن رشد می کند. با این حال، هنگامی که به بزرگسالی می رسید، طحال شما با گذشت هر دهه کمی کوچک می شود. در زیر لیستی از حد بالای طول طبیعی طحال بر اساس سن تا سال آمده است. بر اساس مطالعه ای که در مجله منتشر شده است، برای پسران و دختران، تفاوت نسبتا کمی در اندازه وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در یک مطالعه جداگانه بر روی بزرگسالان، محققان دریافتند که طول طحال از اواخر سال های نوجوانی تا سنین تا تغییر بسیار کمی داشته است. برای زنان، متوسط طول طحال برای مردان، متوسط طول طحال در بالای این موارد بود تنوع زیادی در اندازه طحال از فردی به فرد دیگر وجود دارد، با توجه به سن، قد و جنس که همگی بر طول طحال تاثیر می‌گذارند. مطالعات دیگر میانگین های کمی متفاوت را نشان داده اند. نکته کلیدی که باید به خاطر داشته باشید این است که طحال شما در دوران کودکی به طور پیوسته رشد می کند، رشد خود را تا بزرگسالی کند می کند و سپس در سنین بالاتر کوچک می شود. بیماری یا شرایط دیگر می تواند بر اندازه طحال در هر سنی ت ثیر بگذارد. طحال همچنین می تواند خون اضافی را در خود نگه دارد. بسته به اینکه چه مقدار در هر زمان ذخیره می شود، طول و حجم طحال می تواند تغییر کند. تعیین اندازه طحال و تشخیص با سونوگرافی در طول معاینه فیزیکی، پزشک معمولا می‌تواند تشخیص دهد که طحال شما بزرگ شده است یا خیر. همچنین ممکن است برای کمک به تشخیص علت بزرگ شدن طحال، آزمایش خون برای بررسی سطح گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید و پلاکت‌ها تجویز شود. آزمایش‌های تصویربرداری، از جمله، به اندازه‌گیری اندازه طحال و اینکه آیا سایر اندام‌های شما را شلوغ می‌کند یا خیر، کمک می‌کند. سونوگرافی شکم اغلب برای ارزیابی طحال ترجیح داده می شود زیرا انجام آن آسان است و نیازی به اشعه ندارد. اولتراسوند از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از داخل بدن بر روی صفحه کامپیوتر استفاده می کند. یک "گرز" اولتراسوند در قسمت بیرونی شکم مالیده می شود که با ژل مخصوص پوشانده شده است. این ژل به انتقال امواج صوتی از طریق پوست و قسمت های داخل بدن کمک می کند. سونوگرافی معمولا می تواند طول طحال را در امتداد یک خط مرکزی (محور) با دقت اندازه گیری کند. همچنین می‌تواند عرض و ضخامت طحال را اندازه‌گیری کند، که معمولا می‌تواند به پزشک بگوید که آیا اندام به طور غیر طبیعی بزرگ است یا کوچک. با این حال، در بیشتر موارد، نگرانی در مورد بزرگ شدن طحال است. سونوگرافی شکم می تواند به تشخیص سایر شرایط نیز کمک کند. برخی از آنها عبارتند از: سنگ کلیه عملکرد غیر طبیعی کبد بزرگ شدن سایر اندام ها مانند کبد یا کیسه صفرا تومورها یا سایر رشدهای مشکوک در هر نقطه از ناحیه شکم آنوریسم آیورت شکمی (برآمدگی در شریان اصلی که خون بیشتر بدن را تامین می کند) بیماری های موثر بر طحال شرایطی وجود دارد که می تواند طحال را درگیر کنند. آنها عبارتند از: تخمین زده می شود تا درصد افراد طحال اضافی دارند. طحال دوم معمولا بسیار کوچکتر است اما به طور کلی، هیچ مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی کند. این می تواند به دنبال یک آسیب رخ دهد و باعث خونریزی داخلی جدی شود. گاهی اوقات، طحال در زمان آسیب می ترکد. در مواقع دیگر، روزها یا هفته ها بعد می ترکد. برخی بیماری‌ها مانند مالاریا و مونونوکلیوز عفونی، احتمال پارگی طحال را بیشتر می‌کنند، زیرا باعث تورم طحال و نازک‌تر شدن کپسول محافظ می‌شوند. این می تواند به دلیل شرایط مختلفی مانند مونونوکلیوز عفونی (مونو) ، (مانند لوسمی) ، عفونت های باکتریایی و بیماری های کبدی رخ دهد. گاهی طحال کار منظم خود را انجام می دهد، اما بیش از حد فعال است (هیپرسپلنیسم) برای مثال ممکن است تعداد زیادی گلبول قرمز یا پلاکت خون را از بین ببرد. ( این یک شکل ارثی کم خونی است. این وضعیت با یک نوع ناکارآمد هموگلوبین مشخص می شود. در این شکل از کم خونی، گلبول های قرمز به شکل غیر طبیعی (هالی شکل) هستند و جریان خون را مسدود می کنند و باعث آسیب به اندام ها از جمله طحال می شوند. اگر طحال بزرگ شود، ممکن است تعداد زیادی پلاکت در آن ذخیره شود، به این معنی که در بقیه سیستم گردش خون بدن به اندازه کافی وجود ندارد. بدون پلاکت در دسترس برای کمک به لخته شدن خون، علامت اولیه خونریزی است. اگر سرطان در طحال شروع شود، به عنوان سرطان اولیه طحال شناخته می شود. اگر از محل دیگری به طحال سرایت کند ثانویه نامیده می شود. هر دو نوع سرطان نادر هستند. اگر خونرسانی به طحال کاهش یابد به آن انفارکتوس طحال می گویند. به عنوان مثال، اگر خون رسانی از طریق شریان طحال توسط لخته خون قطع شود، این اتفاق می افتد. این اغلب بسیار دردناک است و درمان به علت اصلی آن بستگی دارد. طحال در بدن چه وظایفی دارد؟ وظیفه اصلی طحال فیلتر کردن خون است. همانطور که خون به طحال جریان می یابد، خدمات کنترل کیفیت را انجام می دهد و هر گلبول قرمزی را که قدیمی یا آسیب دیده است شناسایی می کند. خون از طریق پیچ و خم از معابر در طحال جریان دارد. سلول‌های سالم مستقیما جریان می‌یابند، اما سلول‌هایی که ناسالم هستند توسط گلبول‌های سفید بزرگ به نام ماکروفاژها تجزیه می‌شوند. هنگامی که گلبول های قرمز شکسته می شوند، طحال مواد باقی مانده مفیدی مانند آهن را ذخیره می کند که در نهایت به مغز استخوان باز می گردد که هموگلوبین (بخش حاوی آهن خون) را می سازد. طحال همچنین خون را ذخیره می کند. رگ های خونی طحال می توانند به طور قابل توجهی منبسط شوند. در انسان، حدود فنجان خون در طحال نگهداری می شود، برای مثال در صورت از دست دادن قابل توجه خون، پس از تصادف، آماده رهاسازی است. طحال همچنین با شناسایی پاتوژن ها (مثلا باکتری ها) و تولید گلبول های سفید خون در پاسخ، در پاسخ ایمنی نقش دارد. تقریبا یک چهارم لنفوسیت‌های ما (نوعی گلبول سفید خون) در هر زمان در طحال ذخیره می‌شوند. طحال پلاکت های قدیمی را از خون پاک می کند. همچنین به عنوان یک مخزن برای پلاکت ها عمل می کند. همانطور که جنین در حال رشد است، طحال گلبول های قرمز می سازد، اما پس از ماه پنجم بارداری متوقف می شود. طحال همچنین ترکیباتی به نام اپسونین ها مانند پروپردین و توفتسین تولید می کند که به سیستم ایمنی کمک می کند. آیا می توانم بدون طحال زندگی کنم؟ برخی از افراد باید طحال خود را با جراحی خارج کنند (طحال برداری) بیشتر اوقات، این به دلیل پارگی طحال است، اما می تواند به دلیل بزرگ شدن طحال، برخی اختلالات خونی، برخی سرطان ها، عفونت یا رشد غیرسرطانی باشد. اگرچه این اندام با اندازه متوسط طیف وسیعی از وظایف مهم را انجام می دهد، اما می توان بدون آن زندگی کرد. سایر بافت ها، مانند غدد لنفاوی و کبد، می توانند وارد عمل شوند و وظایف طحال را انجام دهند. با این حال، افرادی که طحال خود را برداشته اند، بیشتر مستعد ابتلا به عفونت هستند. سخن آخر تغییرات جزیی در اندازه طحال شایع است و جای نگرانی نیست. با این حال، اگر مشکوک به بزرگ شدن طحال خود هستید یا هر گونه مشکل مرتبط با اعضای بدن خود دارید، به زودی به پزشک مراجعه کنید. اگر عفونت باعث این بزرگ شدن موقت طحال شود، هر چه زودتر تشخیص داده شود و درمان شود، بهتر است. درمان علت زمینه ای رشد طحال معمولا باعث می شود تا به اندازه طبیعی و سالم برگردد. در موارد بسیار جدی اختلال عملکرد طحال، می توان اندام را برداشت. شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت خواهید بود، اما این فقط به این معنی است که به روز بودن واکسیناسیون و سایر اقدامات پیشگیرانه، مانند شستن کامل و منظم دست‌ها یا اجتناب از افرادی که ممکن است عفونت مسری داشته باشند، مهم‌تر است.

از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. در صورت مصرف داروهای ضد التهابی در هنگام مراجعه به مراکز درمانی حتما به پزشک اطلاع دهند در هنگامی که بیمار مجبور به استفاده از داروهای مسکن مانند ایبوپروفن و است قبل از مصرف حتما با پزشک معالج خود مشورت کند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسپرین ایبوپروفن سالسالات ناپروکسن ایندومتاسین سولینداک تولمتین کتوپروفن دیکلوفناک منبع: اعلام کردن یک بیماری مانند کرونا به عنوان بیماری همه گیر، هیچ تغییری در جزییات و وضعیت بیماری ایجاد نمی کند، بلکه باعث نگرانی مردم در میزان شیوع و انتشار جغرافیایی آن می شود. سازمان بهداشت جهانی ت کید کرده است که استفاده از کلمه "همه گیر" به معنای تغییر در وضعیت بیماری نیست و مردم بهتر است خودشان علایم را شناسایی، بیماران را ایزوله و از آن ها مراقبت کنند و برای پیشگیری از بیماری تمام سعی و تلاش خود را نشان دهند. اما استفاده از این اصطلاح میزان اهمیت پیشگیری از بیماری را در سراسر جهان نشان می دهد که همه کشورها باید با یکدیگر همکاری کرده و به عنوان یک جبهه متحد برای کنترل این وضعیت تلاش کنند. منبع: از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. ویروس کرونا از خانواده ویروس های مرس و سارس است که تجربیات گذشته در مورد ابتلا به این دو بیماری نشان داده که افراد به محض آلوده شدن به این ویروس ها نسبت به آن ها مصونیت ایجاد کرده و دیده نشده که فردی دو بار به این بیماری مبتلا شود. محققان بر این اساس پیش بینی می کنند که احتمالا هم همین وضعیت را خواهد داشت. گزینه های درمانی کرونا می تواند بر اساس شدت علایم بیمار در سه مرحله صورت می گیرد: برای معدود افرادی که شرایط جدی تر و علایم شدیدتری دارند پزشک ممکن است تهویه مکانیکی را برای بیمار در نظر بگیرد. در این روش یک لوله برای انتقال هوا وارد دستگاه تنفسی بیمار می شود تا به تنفس او کمک کند در طی این مراحل میزان موفقیت گزینه های درمان تا حدودی به مراقبت های خوب پرستاری، دلسوزی و همدلی در حمایت و مراقبت از افراد مبتلا به Covid - بستگی دارد. بیشتر داده هایی درباره Covid - از چین نشان می دهد که در بین افراد در معرض خطر ابتلا به کرونا ویروس مبتلایان به بیشتر از بقیه در معرض خطر قرار دارند و بعد از آن مبتلایان به، بیماری مزمن ریه و در آخر برخی از مبتلایان به مهمترین عامل خطر هستند. در افرادی که بیشتر با این شرایط و بیماری ها درگیر هستند میزان ابتلا به بیماری کرونا بیشتر خواهد بود. مطمینا افراد در معرض خطر و سالمندان باید داروهای تجویزی خود را طبق دستور پزشک مصرف کرده و از رعایت راهکارهای غافل نشوند و سیستم ایمنی بدن خودشان را در برابر کرونا تقویت کنند. برای بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: ورزش و فعالیت منظم داشتن استراحت کافی ترک و سایر موادهای محرک حفظ یک روال منظم خواب و رعایت ترک و خودداری از قرار گرفتن در معرض دود دسته دوم حفظ رژیم غذایی متعادل و استفاده از منبع: از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. تدروس آدانوم قبیسیوس، مدیر سازمان جهانی بهداشت، اعلام کرده در حال حاضر اروپا مرکز کرونا ویروس است که بعد از چین بیشترین میزان مرگ و میر را داشته است. سازمان جهانی بهداشت با اشاره به این که "ما در یک نقطه بحرانی هستیم". از کشورها خواسته که همه اقدامات لازم را برای پیشگیری و کنترل این بیماری انجام دهند. منبع: کورو ویروس، که باعث بیماری COVID - می شود، اضطراب، عدم اطمینان و اختلال زیادی در زندگی ما ایجاد کرده است. در مورد کمبودهای احتمالی داروها و ماسک های صورت قبلا چیزهای زیادی نوشته شده است، اما ممکن است این بیماری در تامین خون کشور های مختلف هم اختلال ایجاد کند. از انجایی که تزریق خون به بیماران، یک بخش اساسی در جراحی های مختلف است در معالجه بیماری ها خاص مانند و استفاده می شود ممکن است برخی کشورها در این بحران کرونا با کمبود منابع خون مواجه شوند. این در حالی است که اکنون بسیاری از ایالت ها از جمله واشنگتن، کالیفرنیا، کانزاس، پنسیلوانیا، کارولیناس، ماساچوست و رود آیلند خواستار اهدای خون هستند. زنجیره تامین خون بسیار پیچیده است و به کمک های نوع دوستانه، جمع آوری خون، آزمایش، پردازش و توزیع به بیمارستان ها و مراکز درمانی نیاز دارد. اما coronavirus می تواند در هر یک از این مراحل اساسی اختلال ایجاد کند. هیچ مدرکی مبنی بر انتقال COVID - از طریق انتقال خون وجود ندارد و اهدای خون در بحران بیماری کرونا بی خطر است. منبع: علایم خفیف، می تواند نشان دهنده بیشترین شیوع باشد. افراد مبتلا به عفونت خفیف COVID - ممکن است بعد از حدود روز ابتلا به این بیماری هنوز علایم عفونی نداشته باشند. یک بررسی جدید نشان داده است افراد آلوده به کوروی ویروس جدید در مراحل اولیه بیماری تعداد زیادی از این ویروس ها را جذب می کنند. در این صورت ویروس ممکن است باعث بروز علایم خفیفی مانند سرماخوردگی شود اما این علایم خفیف ممکن است با بیشترین میزان اننتقال و شیوع ویروس همراه باشند. در بیماران مبتلا به SARS ، عفونت ویروسی در حدود تا روز بعد از ابتلا بیمار به اوج خود می رسید و عفونت از دستگاه تنفس فوقانی به بافت عمیق ریه انتشار می یابد اما در بیماران مبتلا به COVID - ، عفونت ممکن است از روز شروع شود که میزان شیوع برابر بیشتر از SARS خواهد بود. در موارد شدید عفونت در بیماری کرونا از حدود روز یا به حداکثر خود می رسد که در این صورت عفونت ریه های بیمار را درگیر و اولین نشانه های بروز می کند. در موارد خفیف، عفونت ویروسی بعد از روز به طور پیوسته فرو کش می کند. محققان با جمع آوری نمونه های از خلط و ترشحات بینی بیماران مبتلا به موارد خفیف را بررسی کردند که مشخص شد بیماران بعد از روز هشتم هیچ رشد ویروسی نداشته اند. ولی با این وجود، آن ها هنوز هم "مثبت" ارزیابی می شوند و حداقل دو هفته پس از برطرف علایم ویروس می تواند در بدن آن ها زنده باقی بماند و فرد باید دوهفته بعد از بیماری باز هم در خانه قرنطینه شود. منبع: از این پس جدیدترین اخبار کرونا ویروس، مشتمل بر شیوع، بروز، ابتلا، علل، عوامل خطر، پیشگیری، پیش آگهی و روش های درمانی کرونا ویروس را از پزشکت مشاهده نمایید. دانشمندان نحوه اتصال coronavirus جدید را با گیرنده سلول های تنفسی به نام آنزیم تبدیل آنژیوتانسین یا ACE انسان را شناسایی کردند. درک نحوه ورود ویروس به سلول های بدن می تواند به تحقیقات در مورد داروها یا حتی واکسن برای ویروس کمک کند. ویروس ها، برای آلوده کردن انسان و قدرت بیماری زایی، باید وارد سلول های انسانی شوند. ویروس ها بعد از ورود به بدن از ترکیبات این سلولها برای تولید نسخه هایی جدید خود استفاده می کنند. در تاریخ فوریه یک تیم تحقیقاتی، پروتیین سنبله یا پروتیین S را در SARS - COV - شناسایی کردن که به نظر می رسد مسیول ورود ویروس به داخل سلول بدن انسان ها باشد که می تواند به پروتیین گیرنده ACE بر روی سطح سلول های دستگاه تنفسی متصل شوند. محققان معتقدند اگر بدن انسان را به عنوان یک خانه و SARS - CoV - را به عنوان سارق در نظر بگیریم، ACE می تواند درب خانه باشد که وقتی در معرض پروتیین S قرار بگیرد، می تواند ویروس را وارد خانه کند. محققان دریافتند که پیوند مولکولی بین پروتیین سنبله SARS - CoV - و ACE کاملا شبیه به الگوی اتصال کروناویروسی است که باعث شیوع SARS (سندرم حاد تنفسی حاد) در سال شد. coronaviruses های دیگری نیز وجود دارند که به طور منظم گردش می کنند و باعث عفونت دستگاه تنفسی فوقانی می شوند که بیشتر افراد آن را به عنوان سرماخوردگی می شناسند و علایم خفیفی دارد. این ویروس ها ممکن است با گیرنده ACE در دستگاه تنفسی برخورد نکنند و با استفاده از گیرنده های دیگر وارد بدن شوند. محققان از ابزاری به نام میکروسکوپ الکترونی کریو، برای بررسی ساختار کروناویروس استفاده کردند. این وسیله از نمونه های بسیار یخ زده و پرتوهای الکترونی برای تصویربرداری از باریک ترین ساختارهای مولکول های بیولوژیکی استفاده می کند. ساختار "کلید" SARS - CoV - و "نحوه اتصال آن به بدن" می تواند در تعیین نوع دارو های ضد ویروسی برای درمان بیماری حایز اهمیت باشد. بیشتر داروهای ضد ویروسی موجود در بازار ممکن است از تکثیر ویروسی در داخل بدن جلوگیری کنند این در حالی است که هدف از درمان، پیدا کردن دارویی است که با آن بتوان از ورود ویروس به بدن جلوگیری شود. در حال حاضر هیچ دارویی برای این هدف ساخته نشده است. از طرفی هم درمان ها و واکسن ها نه تنها باید در برابر ویروس موثر باشند بلکه باید برای بیماران نیز بی خطر باشد. مقامات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده گفته اند که زودترین واکسن کروناویروس تا یک سال آینده ممکن است ساخته نشود. منبع: می توانید سایر اخبار مربوط به، مشتمل بر، میزان بر روی سطوح، و راهکارهای کاهش را از پیگیری کنید.

به آزاد شدن تخمک از تخمدان های یک زن در طول چرخه قاعدگی تخمک گذاری گفته می شود. عدم تخمک گذاری یکی از علل شایع است. این وضعیت اغلب به دلیل رخ می دهد و علامت اصلی آن داشتن قاعدگی نامنظم است. عدم تخمک گذاری اغلب با تغییر شیوه زندگی و یا مصرف دارو درمان می شود. عدم تخمک گذاری زمانی رخ می دهد که در طول چرخه قاعدگی هیچ تخمکی از تخمدان شما آزاد نشود. آزاد شدن یک تخمک برای بارداری لازم است. از آنجایی که چندین هورمون مختلف در تخمک گذاری دخیل هستند، دلایل زیادی برای عدم تخمک گذاری وجود دارد. عدم تخمک گذاری مزمن یکی از علل شایع ناباروری است. بررسی ها نشان می دهد که بیش از درصد از زنان به دلیل عدم تخمک گذاری توانایی باروری خود را از دست داده اند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تخمک گذاری به آزاد شدن یک تخمک از تخمدان های یک زن گفته می شود. تخمک گذاری بخشی از چرخه قاعدگی زنان است. آزاد شدن تخمک به طور متوسط، در روز سیکل قاعدگی روزه رخ می دهد. هورمون های متعددی در تخمک گذاری نقش دارند. فرآیند تخمک گذاری زمانی شروع می شود که بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) را آزاد می کند. گنادوتروپین باعث می شود که غده هیپوفیز که در ساقه مغز قرار دارد، هورمون محرک فولیکول ( FSH ) و هورمون لوتیینه کننده ( LH ) را ترشح کند. بین روزهای ششم و چهاردهم چرخه قاعدگی، FSH باعث می شود فولیکول های تخمدان به تدریج به بلوغ برسند. فولیکول ها به کیسه های کوچک مایع در تخمدان ها گفته می شود که هر یک حاوی یک تخمک در حال رشد هستند. در روزهای تا چرخه قاعدگی، تنها یکی از فولیکول‌های در حال رشد، تخمک کاملا بالغ را تشکیل می‌دهد. در حدود روز چهاردهم چرخه قاعدگی، افزایش ناگهانی LH باعث می شود که تخمدان تخمک خود را آزاد کند. به این حالت تخمک گذاری می گویند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پس از تخمک گذاری، تخمک سفر پنج روزه خود را از طریق لوله فالوپ به سمت رحم آغاز می کند. همانطور که تخمک از طریق لوله فالوپ به سمت رحم حرکت می کند، سطح پروژسترون، در بدن افزایش می یابد. ترشح زیاد این هورمون به آماده سازی پوشش رحم برای بارداری کمک می کند. در دنیای پزشکی، زمانی رخ می دهد که تخمک آزاد شده از تخمدان ها، بارور نشود. عدم لقاح تخمک علت اصلی فروریختن دیواره رحم است. در نتیجه پوشش داخلی رحم که اندومتر نامیده می شود در طی چند روز با خونریزی قاعدگی فرو می ریزد. به همین دلیل، از نظر پزشکی نمی توانید بدون تخمک گذاری پریود شوید. البته در برخی موارد نیز ممکن است بدون تخمک گذاری دچار پریود شوید. این وضعیت به عنوان خونریزی غیرطبیعی رحم ( AUB ) یا خونریزی بدون تخمک گذاری شناخته می شود. AUB یک خونریزی نامنظم رحمی است. تقریبا یک سوم زنانی که در سنین باروری هستند این وضعیت را تجربه می کنند. عدم تخمک گذاری می تواند تمام زنانی که تخمدان دارند و در سن باروری هستند، را تحت تاثیر قرار دهد. برای ابتلا به مشکل عدم تخمک گذاری نمی توان سن خاصی را در نظر گرفت. این وضعیت می تواند زنان را از سن سالگی تا سالگی که تقریبا شروع یایسگی است، تحت تاثیر قرار دهد. با این حال ابتلا به عدم تخمک گذاری در موارد زیر شایع تر است: زنانی که در دوران پیش از یایسگی قرار دارند. زنانی که به ( PCOS ) مبتلا هستند. دخترانی که به تازگی به سن بلوغ رسیده اند و به تازگی پریود شدن را تجربه می کنند. زنانی که دارای شاخص توده بدنی ( BMI ) بسیار پایینی هستند. کمبود وزن بیش از حد در این زنان معمولا ناشی از بی اشتهایی یا انجام ورزش های زیاد و طولانی است. عدم تخمک گذاری یک بیماری شایع است. متاسفانه ابتلا به این وضعیت زنان بسیاری را درگیر می کند. تقریبا درصد از موارد ناباروری به دلیل عدم تخمک گذاری رخ می دهد. تقریبا از هر زن دارای تخمدان در سنین باروری نفر در مقطعی از زندگی خود عدم تخمک گذاری را تجربه می کنند. آگاهی از علایم کلی تخمک گذاری و پیگیری چرخه های قاعدگی می تواند در مورد علایم و نشانه های این اختلال به شما هشدار دهد. مهم است که به خاطر داشته باشید که پریود شدن لزوما به معنای تخمک گذاری نیست. علایم و نشانه های این اختلال می تواند شامل موارد زیر باشد: اگر مدت زمان بین دو قاعدگی تغییر کند، دوره قاعدگی شما نامنظم در نظر گرفته می شود. متوسط چرخه قاعدگی روز است، اما می تواند چند روز کوتاهتر یا طولانی تر از دوره قبل باشد. پریود سنگین با از دست دادن بیش از میلی لیتر خون در طول چرخه قاعدگی تعریف می شود. همچنین قاعدگی های سنگین در اغلب موارد بیش از هفت روز طول می کشند. از دست دادن خون کمتر میلی لیتر در طول دوره به عنوان قاعدگی سبک در نظر گرفته می شود. از دست دادن یک یا چند دوره قاعدگی بدون بارداری می تواند نشانه عدم تخمک گذاری باشد. به این وضعیت در اصطلاح پزشکی آمنوره گفته می شود. درست قبل و در حین تخمک گذاری، بیشترین به نام مخاط دهانه رحم را مشاهده می کنید. این مخاط حالتی سفید و چسبناک دارد و شبیه سفیده تخم مرغ خام است. اگر این ترشحات را ندارید، ممکن است دچار عدم تخمک گذاری شده باشید. دمای پایه بدن زمانی است که به طور کامل در حالت استراحت هستید. در طول تخمک گذاری معمولا بعد از بیدار شدن از خواب و قبل از انجام هر نوع حرکت یا فعالیت بدنی احساس گرما می کنید. تخمک گذاری می تواند باعث افزایش جزیی در دمای پایه بدن شما شود. به طور کلی، این اختلال به دلیل اختلال عملکرد یک یا چند هورمون خاص، به ویژه هورمون های زیر در بدن رخ می دهد: لوتیینه کننده ( LH ) هورمون محرک فولیکول ( FSH ) هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) با این حال، حتی هورمون‌هایی که مستقیما در تخمک‌گذاری نقش ندارند، مانند تستوسترون و پرولاکتین، می‌توانند بر هورمون‌های مورد نیاز برای تخمک‌گذاری ت ثیر بگذارند. به طور کلی عدم تعادل هورمونی و ابتلا به بیماری های زیر می تواند باعث این اختلال در زنان شود: آندروژن ها گروهی از هورمون ها هستند که به رشد و تولید مثل در مردان و زنان کمک می کنند. به طور معمول، آندروژن ها به عنوان هورمون های مردانه در نظر گرفته می شوند، اما بدن زنان نیز مقدار کمی هورمون آندروژن تولید می کند. تستوسترون، آندروسترون و آندروستندیون جزء مهمترین آندروژن ها هستند. غدد جنسی یعنی تخمدان ها در زنان و بیضه ها در مردان و همچنین غده فوق کلیوی آندروژن تولید می کنند. گاهی ممکن است هورمون های آندروژن در بدن یک زن بیشتر از سطوح طبیعی باشد. به این وضعیت در اصطلاح پزشکی هیپرآندروژنیسم گفته می شود. فولیکول های تخمدان زنان حاوی تخمک هستند. سطوح بالای آندروژن باعث می شود که این فولیکول ها به جای بزرگ شدن و به بلوغ رسیدن مانند قبل از تخمک گذاری، کوچک بمانند. بیماری هایی که می توانند باعث ابتلا به هیپرآندروژنیسم شوند عبارتند از: چاقی بیش از حد مشکلات غده فوق کلیوی سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) مصرف برخی داروها مانند استروییدهای آنابولیک اختلالات غده هیپوفیز، مانند سندرم کوشینگ یا آکرومگالی غده هیپوفیز در زنان هورمون لوتیینه کننده ( LH ) و هورمون محرک فولیکول ( FSH ) را تولید می کند که برای تخمک گذاری مورد نیاز هستند. اگر غده هیپوفیز به اندازه کافی LH و FSH ترشح نکند باعث عدم تخمک گذاری می شود. بیماری هایی که باعث می شوند غده هیپوفیز شما LH و FSH کافی آزاد نکند عبارتند از: سندرم شیهان تومور غده هیپوفیز آسیب به غده هیپوفیز داشتن وزن یا شاخص توده بدنی ( BMI ) بسیار پایین انجام تمرینات ورزشی طولانی مدت یا بیش از حد شدید پرولاکتین هورمونی است که توسط غده هیپوفیز شما ترشح می شود که عمدتا برای تحریک تولید شیر مادر (شیردهی) شناخته می شود. پرولاکتین همچنین هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) و هورمون محرک فولیکول ( FSH ) را که برای تخمک گذاری لازم هستند سرکوب می کند. به همین دلیل، در خون شما می تواند باعث این اختلال شود. شرایط و موقعیت هایی که می توانند باعث هیپرپرولاکتینمی شوند عبارتند از: بیماری کلیه ها یا کبد آسیب به غده هیپوفیز اختلال عملکرد غده هیپوفیز شیر دادن طولانی مدت به نوزاد نوعی تومور غده هیپوفیز به نام پرولاکتینوما مصرف برخی داروها، مانند داروهای روانگردان، مخدرها و داروهایی که زخم معده یا افزایش سطح اسید معده را درمان می کنند. غده تیرویید غده ای پروانه ای شکل است که درست در جلوی گردن قرار دارد. این غده دو هورمون به نام های تری یدوتیرونین ( T ) و تیروکسین ( T ) تولید می کند که برای بسیاری از عملکردهای مهم بدن مورد نیاز هستند. سطح پایین تیروکسین خون باعث افزایش ترشح هورمون پرولاکتین توسط غده هیپوفیز می شود. پرولاکتین هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) و هورمون محرک فولیکول ( FSH ) که برای تخمک گذاری لازم هستند، را سرکوب می کند. بنابراین سطوح پایین تیروکسین می تواند باعث عدم تخمک گذاری در زنان شود. بیماری هایی که با کم کاری تیرویید در ارتباط هستند، عبارتند از: پرتو درمانی جراحی تیرویید مصرف برخی داروها مانند تیروییدیت هاشیموتو، یک بیماری خود ایمنی هیپوتالاموس غده مهمی در مغز است که هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) را تولید می کند. گنادوتروپین باعث ترشح هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) و هورمون محرک فولیکول ( FSH ) می شود که برای تخمک گذاری لازم هستند. به همین دلیل، داشتن سطوح پایین گنادوتروپین جفتی در خون می تواند باعث این اختلال شود. آسیب به هیپوتالاموس می تواند باعث ترشح سطوح پایین گنادوتروپین شود. این هورمون ها در عملکرد جنسی زنان نقش بسیار مهمی دارند. بنابراین کاهش شدید این هورمون در خون باعث این اختلال و در نهایت ابتلا زنان به ناباروری می شود. روش های مختلفی برای تشخیص این اختلال وجود دارد. به طور کلی مهمترین مشخصه این اختلال داشتن دوره های نامنظم قاعدگی است. با این حال، اگر قصد باردار شدن دارید، پزشک باید پیش از هر چیز علت عدم تخمک‌گذاری را بررسی کند. عدم تخمک گذاری در اغلب موارد با ابتلا به بیماری های زمینه ای مختلف در ارتباط است. چنانچه هنوز در سنین باروری قرار دارید، تشخیص و درمان به موقع باعث تخمک گذاری و قاعدگی های منظم در شما خواهد شد. آزمایشات لازم برای تشخیص این اختلال بستگی به نظر پزشک شما دارد. آزمایش هایی که می توانند به تشخیص این اختلال کمک کنند، عبارتند از: بررسی سطح تیرویید بررسی سطح پرولاکتین اندازه گیری پروژسترون خون معاینه سونوگرافی از اندام های لگن بسیاری از مشکلات مرتبط با عدم تعادل‌هورمونی که باعث این اختلال می‌شوند، علایم دیگری نیز دارند. بنابراین ممکن است پزشک برای تشخیص دقیق تر آزمایشات تکمیلی دیگری را نیز برای شما تجویز کند. درمان این اختلال در صورت امکان به اصلاح عدم تعادل هورمونی ایجاد کننده آن بستگی دارد. به طور کلی، ایجاد تغییراتی در سبک زندگی می تواند تا حد زیادی مشکل این اختلال در زنان را درمان کند. برخی از مهمترین روش ها عبارتند از: یکی از مهمترین علل ابتلا به بیماری های مختلف قرار گرفتن در معرض استرس شدید و مزمن است. اگر پزشک تشخیص دهد که استرس باعث عدم این اختلال در شما شده است، احتمالا توصیه می‌کند که استرس خود را کاهش دهید. استفاده از مانند مدیتیشن، یوگا یا تنفس عمیق می تواند تا حد زیادی در مقابله با استرس به شما کمک کند. اگر اضافه وزن دارید، احتمالا پزشک تلاش برای کاهش وزن را به شما توصیه می کند. رسیدن به محدوده وزن ایده آل در اغلب موارد باعث تخمک گذاری منظم می شود. اگر شاخص توده بدنی ( BMI ) پایینی دارید، ممکن است پزشک افزایش وزن را برای درمان عدم تخمک گذاری توصیه کند. بنابراین اگر به کاهش یا افزایش وزن شدید مبتلا هستید باید حتما با یک متخصص تغذیه مشورت کنید. استفاده از رژیم های درمانی تحت نظر متخصص باعث می شود تا بتوانید وزن خود را به درستی مدیریت کنید. حتی در انجام تمرینات ورزشی نیز همیشه تعادل را رعایت کنید. تمرینات ورزشی شدید نه تنها فایده ای به بدن شما نمی رسانند، بلکه با مضرات زیادی برای سلامت بدن همراه هستند. اگر تمرینات شدید ورزشی باعث این اختلال شما شده است، پزشک به شما توصیه می کند که زمان و شدت تمرینات خود را کاهش دهید. درمان های دیگر برای درمان این اختلال عبارتند از: اگر به بیماری زمینه ای خاصی مبتلا هستید که باعث این اختلال در شما شده است، باید این بیماری را درمان کنید. درمان کامل بیماری زمینه ای باعث رفع کامل مشکل شما خواهد شد. پزشک احتمالا دارویی برای شما تجویز می کند که می تواند عدم تخمک گذاری شما را نیز درمان کند. به عنوان مثال، گاهی کم کاری تیرویید باعث عدم تخمک گذاری در زنان می شود. در اینگونه موارد مصرف دارو برای درمان کم کاری تیرویید می تواند عدم تخمک گذاری را نیز درمان کند. مصرف برخی از داروها مانند داروهای ضد صرع و داروهای ضد روان پریشی می تواند باعث عدم تخمک گذاری در زنان شوند. اگر قصد باردار شدن دارید، پزشک احتمالا دوز داروهای فعلی‌تان را برای درمان عدم تخمک‌گذاری تنظیم می کند. هرگز بدون نظر و تایید پزشک دوز مصرفی داروهای خود را تغییر ندهید. همیشه دستورالعمل های موجود در داروهای تجویز شده را دنبال کنید. دارو درمانی برای عدم تخمک گذاری همچنین تجویز برخی از داروها نیز می تواند باعث تحریک تخمک گذاری در زنان شود، از جمله: مصرف این دارو به اصلاح بی نظمی های تخمک گذاری کمک می کند. این هورمون باعث می شود تخمدان شما در طول چرخه قاعدگی یک تخمک آزاد کند. یک شکل مصنوعی این هورمون برای کمک به درمان عدم تخمک گذاری تزریق می شود. پزشک این دارو را اغلب همراه با کلومیفن سیترات تجویز می کند. گاهی بدن شما به اندازه کافی FSH تولید نمی کند و سایر روش های درمانی برای عدم تخمک گذاری نیز موثر واقع نمی شوند. در اینگونه موارد، پزشک از تزریق FSH مصنوعی برای کمک به به آزادسازی تخمک استفاده می کند. تزریق آگونیست ها و آنتاگونیست های گنادوتروپین به کنترل سطح هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) کمک می کند. هورمون لوتیینیزه کننده برای تخمک گذاری در زنان لازم است. اگر هدف اصلی شما باردار شدن است و تغییرات سبک زندگی و مصرف داروها به درمان عدم تخمک گذاری شما کمکی نکرده است، می توانید راههای دیگر را امتحان کنید. در صورت عدم تخمک گذاری باز هم می توان با روش های مختلف باردار شد. بنابراین نگران نباشید. از پزشک خود بخواهید که در مورد لقاح خارج رحمی ( IVF ) یا راهنمایی های لازم را به شما ارایه کند. عوامل خطر برای عدم تخمک گذاری معمولا شامل موارد زیر است: این بیماری به اختصار PCOSS نامیده می شود. سندرم تخمدان پلی کیستیک یک بیماری شایع است که باعث درصد موارد عدم تخمک گذاری می شود. در زنان مبتلا به PCOS بدن مقدار زیادی هورمون آندروژن تولید می کند. افزایش سطح این هورمون در خون باعث می شود که فولیکول های تخمدان کوچک باقی بمانند و به بلوغ لازم برای تخمک گذاری نرسند. ابتلا به اضافه وزن شدید باعث می شود بدن شما آندروژن های زیادی تولید کند. افزایش سطح آندروژن ها در خون بر توانایی تخمدان ها برای تولید فولیکول های بالغ ت ثیر منفی می گذارد. شاخص توده بدنی بسیار پایین ( BMI ) یکی از عوامل مهم عدم تخمک گذاری در زنان است. شرکت در تمرینات بدنی شدید می‌تواند بر غده هیپوفیز ت ثیر بگذارد. در نتیجه غده هیپوفیز نمی تواند به اندازه کافی هورمون جسم زرد را تولید کند. جسم زرد یا هورمون محرک فولیکول برای تخمک گذاری منظم مورد نیاز است. تجربه استرس بیش از حد می تواند باعث عدم تعادل در هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) ، هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) و هورمون محرک فولیکول ( FSH ) شود. ابتلا به این اختلالات هورمونی در مجموع با مشکل عدم تخمک گذاری در ارتباط است. رسیدن به سن بلوغ و شروع قاعدگی و همچنین نزدیک شدن به سن یایسگی جزء مهمترین دوره های انتقالی در زنان هستند. هر دو وضعیت باعث عدم تعادل در هورمون های بدن و در نتیجه عدم تخمک گذاری می شوند. پیش آگهی برای عدم تخمک گذاری بستگی به علت عدم تخمک گذاری شما دارد. در بیشتر موارد، عدم تخمک گذاری را می توان با تغییرات سبک زندگی، مصرف داروهای باروری یا درمان بیماری های زمینه ای به طور کامل برطرف کرد. اگر در دوران قبل از یایسگی به سر می برید، درمان عدم تخمک گذاری بسیار دشوار یا حتی غیر ممکن است. سوالات متداول تغییرات سبک زندگی و یا مصرف داروها اغلب می توانند عدم تخمک گذاری را درمان کنند. بنابراین شما فرصتی برای باردار شدن خواهید داشت. با این حال، بسیاری از عوامل دیگر در لقاح و بارداری موفق دخیل هستند. اگر برای عدم تخمک گذاری تحت درمان قرار گرفته اید و هنوز موفق به بارداری نشده اید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک ممکن است برای بارداری استفاده از روش هایی مانند ( IVF ) یا لقاح داخل رحمی ( IUI ) را به شما توصیه کند. بسته به علت، عدم تخمک گذاری می تواند موقت یا مزمن باشد. مصرف داروها و یا تغییرات شیوه زندگی اغلب می‌توانند عدم تخمک‌گذاری را درمان کنند. اگر دوره های نامنظم، سنگین یا بیش از حد دردناکی دارید، حتما برای درمان به پزشک خود مراجعه کنید. ابتلا به این وضعیت در اغلب موارد می تواند باعث اختلال در امور روزمره شود. اگر با وجود تلاش منظم موفق به بارداری نمی شوید، با پزشک خود تماس بگیرید. زیرا این وضعیت می تواند نشان دهنده عدم تخمک گذاری در شما باشد. اگر برای عدم تخمک گذاری تحت درمان قرار گرفته اید و هنوز مشکلی در بارداری دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر به مشکل عدم تخمک گذاری مبتلا هستید، بهتر است برای راهنمایی بیشتر سوالات زیر را از پزشک خود بپرسید: آیا هنوز هم می توانم باردار شوم؟ درمان عدم تخمک گذاری چقدر زمان می برد؟ چه چیزی باعث عدم تخمک گذاری من شده است؟ برای عدم تخمک گذاری چه داروهایی را می توانم مصرف کنم؟ برای درمان عدم تخمک گذاری چه نوع تغییراتی در سبک زندگی خود ایجاد کنم؟ به طور کلی تجربه عدم تخمک گذاری در حین تلاش برای باردار شدن می تواند ناخوشایند و ناراحت کننده باشد. اما خوشبختانه بسیاری از علل عدم تخمک گذاری قابل درمان هستند. اگر علایم و نشانه های عدم تخمک گذاری را در خود مشاهده می کنید، حتما با پزشک تماس بگیرید. پزشک به شما کمک می کند تا علت عدم تخمک گذاری خود را بفهمید و درمان های لازم را دنبال کنید.

می توانند بسیار ناخوشایند باشند و در خواب و فعالیت های روزمره شما اختلال ایجاد کنند. برای بسیاری از افراد، داروهای و ضد خارش تسکین دهنده کهیر مزمن هستند. جوش های قرمز و خارش دار هستند که در نتیجه واکنش پوستی ایجاد می شود. اندازه جوش ها متفاوت بوده و با ادامه روند واکنش، بارهاظاهر و محو می شوند. اگر بیش از شش هفته جوش ها ظاهر شوند و مکررا طی ماه ها یا سالها عود کنند، این بیماری کهیر مزمن محسوب می شود. اغلب، علت کهیر مزمن مشخص نیست. فهرست محتوا علایم و نشانه های کهیر مزمن، عبارتند از خارش، که می تواند شدید باشد. التهاب دردناک (آنژیوادم) لب ها، پلک ها و داخل گلو تمایل به شعله ور شدن علایم و نشانه ها با محرک هایی مانند گرما، ورزش و استرس ضایعات پوستی که از نظر اندازه متفاوت هستند، تغییر شکل می دهند و با ادامه روند واکنش، مکررا ظاهر و محو می شوند. تمایل به ادامه علایم و نشانه ها برای بیش از شش هفته و تکرار غیرقابل پیش بینی، گاهی اوقات برای ماهها یا سالها کهیر کوتاه مدت (حاد) به طور ناگهانی ظاهر و طی چند هفته برطرف می شود در صورت داشتن کهیرهای شدید یا آنهایی که به مدت چندین روز ظاهر می شوند، با پزشک مشورت کنید هنگامی که سلولهای خاصی، هیستامین و سایر مواد شیمیایی را در جریان خون آزاد می کنند، جوشهای همراه با کهیر ایجاد می شوند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان اغلب نمی توانند دلیل کهیرهای مزمن یا اینکه چرا کهیرهای حاد گاهی اوقات به یک مشکل طولانی مدت تبدیل می شوند را تشخیص دهند. اما واکنش پوستی احتمال دارد توسط موارد زیر ایجاد شود عفونت ورزش خراشیدن الکل یا غذا نور خورشید گرما یا سرما داروهای ضد درد حشرات یا انگل ها فشار بر روی پوست، مانند یک کمربند محکم در بعضی موارد، کهیرهای مزمن احتمال دارد با یک بیماری زمینه ای مانند بیماری تیرویید یا بندرت سرطان مرتبط باشند کهیر غالبا در عرض چند دقیقه ظاهر می شود. وقتی که پس از قرار گرفتن در آب سرد یا بیرون از منزل بدن شروع به گرم شدن می کند، کهیر یا بثورات خارش دار ظاهر می شود. بسیاری از غذاها از جمله بادام زمینی و سایر مغزها، تخم مرغ و صدف می توانند منجر به بروز کهیر شوند. کهیر معمولا ظرف ساعت پس از خوردن غذا ظاهر می شود. اگر سابقه داشته باشید، موز، شاه بلوط، کیوی یا انبه می تواند کهیر را تحریک کند. کهیر تا ساعت پس از خوردن غذا ظاهر می شود. استرس، ورزش، گرما و دوش آب گرم، مواردی است که باعث ترشح آدرنالین در بدن می شود. کهیر به سرعت ظاهر یا تا دقیقه طول می کشد. لباس های تنگ، نشستن طولانی مدت یا بند کیف می توانند فشار کافی برای کهیر ایجاد کنند. کهیر می تواند تا ساعت بعد از فشار ظاهر شود. گزنه، چتر دریایی، دارچین، اسید سوربیک یا لاتکس محرک های رایج هستند. بسیاری از داروها از جمله آنتی بیوتیک، آسپرین و ایبوپروفن می توانند محرک باشند. کهیر می تواند بلافاصله، روزها، هفته ها یا سالها پس از شروع مصرف دارو بروز کنند. هایی که در غذاها، ویتامین ها و سایر مکمل ها، ادویه ها، مواد آرایشی، محصولات مراقبت از پوست، خمیر دندان یا سایر مواد استفاده می شوند ممکن است کهیر را تحریک کند. کهیر معمولا طی تا ساعت ظاهر می شود. کهیرهای مزمن فرد را در معرض خطر ناگهانی واکنش آلرژیک جدی (آنافیلاکسی) قرار نمی دهند. اما اگر به عنوان بخشی از واکنش آلرژیک جدی کهیر را تجربه کردید، به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید. علایم و نشانه های آنافیلاکسی شامل، مشکل تنفس و تورم لب ها، پلک ها و زبان است پزشک یک معاینه بدنی انجام می دهد و تعدادی سوال می پرسد تا سعی کند بفهمد چه چیزی می تواند باعث ایجاد علایم و نشانه ها شود. وی همچنین احتمال دارد از شما بخواهد که در دفترچه یادداشت خود مواردی را برای پیگیری ثبت کنید فعالیت های روزانه آنچه می خورید و می نوشید. آیا کهیر با التهاب دردناک همراه باشد؟ هر دارو، داروی گیاهی یا مکمل ای که مصرف می کنید. جایی که کهیرها ظاهر و چه مدت طول می کشد تا آنها محو شود. اگر معاینه بدنی و سابقه پزشکی نشان دهد کهیر ناشی از یک بیماری زمینه ای خاصی است، احتمال آزمایشاتی مانند آزمایش خون یا آزمایشات پوستی تجویز کند وقتی به متخصص پوست خود مراجعه می کنید، از کهیرهای خود عکس بگیرید. گرفتن عکس می تواند به متخصص پوست کمک کند تا از داشتن کهیر مطمین شود. چون سایر بیماری های پوستی می توانند شبیه به کهیر به نظر برسند. پزشک توصیه می کند علایم خود را با داروهای خانگی مانند آنتی هیستامین درمان کنید. مصرف روزانه قرص های ضد هیستامین غیرطبیعی به انسداد انتشار هیستامین در ایجاد علایم کمک می کند. عوارض جانبی کمی دارند. آنها عبارتند از: لوراتادین (کلاریتین) فکسوفنادین (آلگرا) ستیریزین دسلوراتادین (کلارینکس) اگر آنتی هیستامین ها کمکی نکرد، پزشک می تواند دوز دارو را افزایش دهد یا نوعی را که باعث خواب آلودگی افراد می شود، تجویز کند. به عنوان مثال می توان به هیدروکسی زین پاموات و دوکسپین اشاره کرد در صورت بارداری یا شیردهی، بیماری پزشکی مزمن یا مصرف داروهای دیگر قبل از مصرف هر یک از این داروها با پزشک خود مشورت کنید اگر آنتی هیستامین ها به تنهایی علایم را تسکین نمی دهند، داروهای دیگر می توانند موثر باشند. مثلا این داروها که آنتاگونیست های گیرنده نیز نامیده می شوند، به صورت خوراکی تزریق یا مصرف می شوند. به عنوان مثال می توان به (پپسید) اشاره کرد کورتیکواستروییدهای خوراکی مانند پردونیزون می توانند به کاهش التهاب، قرمزی و خارش کمک کنند. این موارد معمولا برای کنترل کوتاه مدت کهیرهای شدید یا آنژیوادم است زیرا در صورت مصرف طولانی مدت می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند دوکسپین ضد افسردگی سه حلقه ای (زونالون) که به صورت پماد استفاده می شود، می تواند به تسکین خارش کمک کند. این دارو احتمال دارد باعث سرگیجه و خواب آلودگی شود داروهایی که با عملکرد اصلاح کننده های لکوترین تداخل می کنند احتمال دارد در صورت استفاده با آنتی هیستامین ها مفید باشند. به عنوان مثال می توان به مونته لوکاست و زافیرلوکاست اشاره کرد داروی در برابر نوعی کهیر مزمن با مشکل درمان، بسیار موثر است. این یک داروی تزریقی است که معمولا هر ماه یک بار تجویز می شود گزینه ها شامل ) و تاکرولیموس ) است. کهیرهای مزمن می توانند ماهها و سالها ادامه داشته باشند. آنها می توانند در خواب، کار و سایر فعالیت های فرد اختلال ایجاد کنند. اقدامات احتیاطی زیر می تواند به پیشگیری یا تسکین واکنشهای پوستی مکرر کهیرها کمک کند لباسهای گشاد و سبک بپوشید از عوامل محرک شناخته شده خودداری کنید قبل از بیرون رفتن از ضد آفتاب استفاده کنید از خراشیدن یا استفاده از صابون های خشن خودداری کنید ناحیه آسیب دیده را با حمام، پنکه، پارچه خنک، لوسیون یا کرم ضد خارش تسکین دهید زمان و محل بروز کهیر، کارهایی که انجام می دهید، آنچه می خورید و . یادداشت کنید. این می تواند به شما و پزشک در شناسایی عوامل محرک کمک کند وقتی علت (علل) کهیر ناشناخته است، باز هم درمان می تواند موثر باشد. ولی مفید است که بدانید چه عواملی باعث ایجاد آن می شوند، اما گاهی اوقات، علتی را نمی توان یافت. حدود % افرادی که کهیر مزمن دارند هرگز نمی فهمند که چه چیزی باعث شعله ور شدن آنها می شود حتی در صورت عدم یافتن علت، درمان می تواند به پاکسازی پوست و پیشگیری از شعله ور شدن جدید کمک کند برنامه درمانی خود را دنبال کنید. برای موثر بودن درمان، پیروی از برنامه درمانی که پزشک ایجاد کرده ضروری است وقتی دارو را کمتر از حد مجاز مصرف می کنید، درمان شاید موثر واقع نشود. در صورت عدم موفقیت در درمان، به متخصص پوست خود اطلاع دهید. اگر برنامه درمانی خود را دقیقا طبق دستورالعمل دنبال می کنید، شاید هنوز دچار شعله ور شدن شوید. برای تسکین، احتمال دارد دوز دارو را افزایش دهد. داروی دیگری تجویز کند. داروی دیگری را به برنامه درمانی اضافه کند. بدانید که آزمایش آلرژی گسترده به ندرت کمک می کند. بسیاری از مردم بر این باورند که اگر فقط بتوانند علت وجود شعله های آتش را بدانند کهیر آنها از بین می رود. حتی در صورت ناشناخته ماندن علت، درمان می تواند پوست را تمیز کرده و آن را شفاف نگه دارد فرد احتمالا ابتدا به پزشک مراقبت های اولیه خود مراجعه خواهد کرد. او می تواند فرد را به پزشکی متخصص در بیماری های پوستی (متخصص پوست) یا به یک ارجاع دهد در مورد کهیرهای مزمن، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است این کهیرها چه مدت دوام می آورند؟ آیا روش های درمانی عوارضی دارند؟ چه عواملی باعث بروز علایم من می شود؟ چه روش های درمانی موجود است و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا من به داروهای تجویزی نیاز دارم یا می توانم برای درمان بیماری از داروهای بدون نسخه استفاده کنم؟ من بیماری دیگری هم دارم. آیا درمانی که پیشنهاد می کنید با آن شرایط سازگار است؟ پزشک احتمالا از شما سوالاتی مانند: آیا به مکان جدیدی سفر کرده اید؟ آیا اخیرا غذاهای جدیدی امتحان کرده اید؟ آیا سابقه خانوادگی کهیر یا التهاب رگ دارید؟ آیا اخیرا عفونت ویروسی یا باکتریایی داشته اید؟ چه علایمی دارید و چه زمانی علایم را شروع کرده اید؟ چه داروها، داروهای گیاهی و مکمل هایی را مصرف می کنید؟ به نظر می رسد چه مواردی علایم شما را بهتر یا بدتر می کند؟ یک معاینه پزشکی کامل می تواند علل احتمالی مانند عفونت یا دارو را که باعث کهیر شود، رد کند همچنین احتمال دارد بیماری مانند تیرویید، آرتریت روماتویید یا دیابت باعث ایجاد کهیر شود. اگر علایم این بیماری ها را دارید، یک آزمایش پزشکی می تواند این دلایل را پیدا یا رد کند در حالی که داروها و شرایط پزشکی می توانند منجر به بروز کهیر مزمن شوند، دلایل دیگر از جمله غذاها، گزش حشرات و فشار بر روی پوست وجود دارد. گاهی اوقات، یافتن علت امکان پذیر نیست. در صورت بروز چنین اتفاقی، متخصص پوست همچنان می تواند تغییر در سبک زندگی را توصیه کرده و دارویی را برای کاهش شعله ها تجویز کند بدانید که کهیرهای مزمن احتمال دارد خود به خود از بین بروند. تقریبا نیمی از افرادی که کهیر مزمن دارند، در طی سال دچار عود وضعبت خودشان می شوند خبر خوب این است که درمان می تواند کهیرها را تحت کنترل داشته باشد. بعضی اوقات، یافتن درمانی که مفید است فقط زمان می برد

را یاد بگیرید تا شناخت باور های غلط بتوانید از بروز درد کمر در خود پیشگیری کنید. چون بر اساس موسسه ملی اختلالات مغز و اعصاب و تخمین زده شده که حدود درصد آمریکایی ها در مقطعی از زندگی خود دچار کمردرد خواهند شد. کمردرد می تواند از یک درد مبهم تا احساس خنجر شدید متغیر باشد که باعث می شود فرد نتواند حرکت کند. موسسه ملی اختلالات مغز و اعصاب و سکته مغزی، عوامل خطرزا برای کمردرد را شناسایی کرده است، آنها عبارتند از: اضافه وزن، چاقی یا افزایش سریع وزن می تواند باعث ایجاد فشار در کمر شود. برخی از دلایل کمر درد، مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان (نوعی آرتروز) ، یک جنبه ژنتیکی دارند. کوله پشتی پر از کتاب و لوازم می تواند منجر به بروز کمر درد شود. بارداری معمولا همراه با کمردرد همراه است که ناشی از تغییر وزن و ترازبندی لگن می باشد. داشتن شغلی که به بلند کردن، فشار آوردن به کمر و یا کشیدن نیاز دارد، می تواند منجر به آسیب دیدگی و کمردرد شود. احتمالا اولین موارد از کمر درد بین تا سالگی اتفاق میفتد و با افزایش سن بیشتر می شود. کمردرد بیشتر در افرادی که از نظر جسمانی آمادگی جسمانی مناسبی ندارند، رخ می دهد. کمر درد بسیار شایع است. در حقیقت، از افرادی که کمردرد دارند، نمی توانند لحظه خاصی از زمان بروز درد خودشان را به یاد بیاورند. بررسی ها نشان می دهد که در بسیاری از موارد آسیب دیدگی ها مانند تخریب دیسک، عفونت ها و بیماری هایی که به ارث می رسند، مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان می توانند باعث کمردرد شوند. تناسب اندام در پیشگیری و تسکین کمردرد مفید است. کمر درد بیشتر در افرادی که دارای اضافه وزن هستند دیده می شود. کسانی که به طور متناوب ورزش می کنند بیشتر در معرض خطر آسیب دیدگی کمر هستند. این باور غلط است چون افراد خیلی لاغر نیز می توانند در معرض کمردرد قرار داشته باشند، به ویژه افرادی که و دارند. ورزش منظم برای پیشگیری از کمردرد بسیار مفید است. در واقع، گاهی اوقات یک برنامه ورزشی خفیف برای کسانی که دچار آسیب حاد کمر هستند، توصیه می شود. این کار اغلب با تمرینات ملایمی آغاز می شود که به تدریج شدت آن افزایش می یابد. برخی از بیماران می گویند که جراحی ستون فقرات و ماساژ می تواند به کمردرد آنها کمک کند در حالی که برای دیگران ممکن است جراحی درد آنها را کمتر تسکین دهد. از طرفی هم طب سوزنی می تواند برای تسکین بسیاری از انواع کمردرد که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند، مفید باشد. و درمان شناختی رفتاری نیز ممکن است مفید باشد. واکنش مردم نسبت به محکم بودن تشک بسیار متفاوت است. یک بررسی از اسپانیا نشان داده است که کسانی که روی تشک متوسط سفت می خوابند (با نمره . در مقیاس درجه سخت و نرم) کمردرد و ناتوانی کمتری نسبت به افرادی که روی تشک سفت ( . در مقیاس) می خوابند، دارند. در بیش از درصد علت کمردرد موارد ناشناخته است. حتی وقتی آزمایش ها آسیب دیدگی دیسک را ت یید می کنند، ممکن است بیمار نیازی به جراحی نداشته باشد. مطالعات MRI نشان می دهد که وقتی (برجستگی، پارگی یا بیرون زدگی) می شود ناحیه آسیب دیده دیسک اغلب پس از گذشت زمان به خودی خود بهبود می یابد. بعد از شش هفته، درصد دیسک های لغزنده به تدریج بهبود می یابند. بیشتر متخصصان، درمان بدون جراحی را به عنوان اولین قدم توصیه می کنند. اگر کمردرد با استفاده از درمان محافظه کارانه بهتر نشده باشد، ممکن است جراحی توصیه شود. دستگاه هایی مانند اشعه ایکس، ام آر آی، سی تی اسکن که بتوانند اعماق بدن را بررسی کنند همیشه تاثیر خوبی برای شناسایی علت کمردرد ندارند. واقعیت این است که ناهنجاری های ستون فقرات حتی در افراد بدون کمر درد هم دیده می شود و اگر عضلات شما اسپاسم یا رباط های شما کشیده شده باشد، در یکی از این آزمایشات تصویربرداری نشان داده نمی شود. به همین دلیل یک معاینه دقیق بدنی اغلب می تواند مفید و موثر باشد. غالبا مشکلات کمر در ابتدا بسیار دردناک هستند. اما بیشتر افراد در طی چند هفته به سرعت بهبود می یابند و بهبودی آنها معمولا بعد از چند ماه حتی بیشتر هم می شود. خبر خوب این است که تنها درصد کمی از مبتلایان به کمردرد به دلیل شرایط خود ناتوان می شوند. بیشتر آنها می توانند فعالیت های مورد علاقه خود را نسبتا به زودی ادامه دهند. درد از آنچه فکر می کنید پیچیده تر است. دو نفر با مشکلات کمر بسیار مشابه ممکن است سطح بسیار متفاوتی از درد را گزارش کنند. به نظر می رسد توانایی مغز در احساس و بیان درد در برخی افراد بیش از دیگران تنظیم شده است. عوامل شخصی و محیطی و همچنین ژنتیک همه در چگونگی درک درد نقش دارند. بنابراین، وقتی صحبت از کمر می شود، درد شدید همیشه به معنی آسیب جدی نیست. آیا شما در طول روز پشت میز هستید؟ اگر تمام روز را در محل کار خود بنشینید، واقعا می توانید درد را در پشت خود احساس کنید. اما آیا نشستن تمام روز در محل کار باعث کمر درد می شود؟ به نظر می رسد پاسخ "نه" باشد. پس از بررسی مطالعه که همه به دنبال ارتباط بین مشاغل میز و بودند، یک بررسی به این نتیجه رسید که هیچ مدرکی برای ارتباط این دو وجود ندارد. اما واقعیت این است که طرز تفکر شما می تواند بر کمردرد شما ت ثیر بگذارد. بررسی ها نشان می دهد وقتی بیماران معتقدند که از نظر ساختاری از نظر کمر دچار مشکل جدی شده اند، به احتمال زیاد دچار کمردرد مزمن می شوند. این مورد در مورد افرادی که بیش از نیاز خود استراحت می کنند و همچنین در افرادی که قادر به کنترل کمر درد خود نیستند نیز صادق است. در این شرایط بهتر است با یک پزشک مشورت کنید. با داشتن اطلاعات و مشاوره مناسب، می توانید هر چه سریع تر برای بهبودی خود قدم بردارید.

کوستوکندریت یا، التهاب غضروفی است که دنده را به استخوان سینه (جناغ) متصل می کند. درد ناشی از کوستوکندریت یا درد دیواره قفسه سینه ممکن است شبیه به یا سایر باشد. کاستوکندریت گاهی اوقات به عنوان درد دیواره قفسه سینه، سندرم کوستوسرنال یا کندرودینیا کوستوسرنال شناخته می شود. کاستوکندریت معمولا هیچ دلیل مشخصی ندارد. معالجه و درمان آن بر کاهش درد همزمان با انتظار برای بهبودی خود به خودی هستید، متمرکز است. اما بهبودی ممکن است چندین هفته یا بیشتر طول بکشد. کوستوکندریت التهاب غضروف در قفسه سینه است. این وضعیت معمولا غضروف هایی را که دنده های فوقانی به استخوان سینه یا جناغ متصل می شوند، تحت ت ثیر قرار می دهد، ناحیه ای که به عنوان مفصل کاستوسترنال یا محل اتصال کاستروسترن شناخته می شود. درد قفسه سینه ناشی از کوستوکندریت می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. موارد خفیف فقط ممکن است هنگام فشار دادن ناحیه غضروف قفسه سینه، احساس لمس یا درد کند. موارد شدید هم احتمال دارد باعث درد در اندام شما یا درد غیر قابل تحمل در قفسه سینه شود که زندگی شما را مختل کرده و به نظر می رسد از بین نمی رود. این وضعیت غالبا طی چند هفته از بین می رود، اما برخی از موارد ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. کوستوکندریت معمولا به خودی خود برطرف می شود، اگرچه ممکن است چندین هفته یا بیشتر طول بکشد. درمان بر کاهش درد تمرکز دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد مبتلا به کاستوکندریت غالبا درد قفسه سینه را در ناحیه دنده فوقانی و میانی در دو طرف استخوان سینه احساس می کنند. درد ممکن است به پشت یا شکم تابیده شود. حتی در صورت حرکت، کشش یا نفس عمیق نیز ممکن است بدتر شود. این علایم می تواند نشان دهنده سایر شرایط از جمله حمله قلبی باشد. در صورت احساس درد مداوم در قفسه سینه، سریعا به دنبال مراقبت پزشکی باشید. درد همراه با کوستوکندریت معمولا با علایم زیر همراه است: تیز، دردناک یا فشار مانند است. بیش از یک دنده را تحت ت ثیر قرار می دهد. در سمت چپ استخوان سینه شما اتفاق می افتد. وقتی نفس عمیق می کشید یا سرفه می کنید، بدتر می شود. اگر دارید، باید برای رد و یا تایید احتمالی موارد شبیه به آن مانند حمله قلبی به پزشک مراجعه کنید. کاستوکندریت معمولا دلیل مشخصی ندارد. با این حال، گاهی اوقات، کاستوکندریت ممکن است به دلیل موارد زیر ایجاد شود: ضربه به سینه یکی از علل اصلی موارد است. وزنه برداری سنگین، ورزش شدید و سرفه شدید با کوستوکندریت ارتباط دارد. کاستوکندریت ممکن است با مشکلات خاصی مانند آرتروز، یا اسپوندیلیت آنکیلوزان مرتبط باشد. ویروس ها، باکتری ها و قارچ ها مانند سل، و آسپرژیلوز می توانند مفصل دنده را آلوده کنند. تومورهای غیرسرطانی و سرطانی می توانند باعث کاستوکندریت شوند. سرطان ممکن است از قسمت دیگری از بدن مانند پستان، تیرویید یا ریه به مفصل برسد. کاستوکندریت بیشتر در زنان و افراد بالای سال رخ می دهد. همچنین در صورت ابتلا به این بیماری ممکن است در معرض خطر بیشتری باشید: انجام کارهای دستی شرکت در فعالیت با فشار زیاد ابتلا به آلرژی و قرار گرفتن در معرض عوامل تحریک کننده علاوه بر آن، در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر، خطر شما افزایش می یابد: روماتیسم مفصلی اسپوندیلیت آنکیلوزان، که قبلا به عنوان سندرم ریتر شناخته می شد. کنترل نادرست بارهای سنگین باعث استرس در عضلات سینه می شود. افراد جوانتر باید با احتیاط کیف و کوله های سنگین را بلند کنند. بزرگسالان باید با احتیاط کار دستی انجام دهند. درد طولانی مدت ناشی از کوستوکندریت در صورت عدم درمان می تواند ناتوان کننده باشد. به طور معمول، درمان التهاب و درد باعث می شود که کاستوکندریت سرانجام به خودی خود برطرف شود. اگر به کوستوکندریت مزمن مبتلا هستید، هنگام ورزش یا انجام برخی فعالیت ها، ممکن است درد حتی با درمان برگردد. در این موارد، ممکن است نیاز به مراقبت طولانی مدت داشته باشید تا مطمین شوید که کوستوکندریت بر کیفیت زندگی و توانایی شرکت در فعالیت های روزمره ت ثیری ندارد. دردهای مرتبط با کوستوکندریت می توانند سایر موارد را نشان دهند. درد قفسه سینه اغلب می تواند به این معنا باشد که شما دچار مشکلات قلبی هستید، بنابراین بلافاصله هنگام احساس درد در سینه خود به پزشک مراجعه کنید تا مطمین شوید که بیماری قلبی یا ندارید. درد قفسه سینه همراه با کوستوکندریت یکی از علایم رایج فیبرومیالژیا است. با فیبرومیالژیا، ممکن است علاوه بر موارد زیر، درد قفسه سینه را نیز تجربه کنید. مشکل در تمرکز احساس افسردگی درد در سراسر بدن شما خستگی و عدم توانایی در استراحت به دلیل درد اگر همراه با این علایم دیگر درد قفسه سینه را تجربه کردید، در مورد آزمایش فیبرومیالژیا با پزشک خود مشورت کنید. درک این شرایط به شما کمک می کند تا علایم را برطرف کنید. این شرایط معمولا پایدار نیست. در بسیاری از موارد، کاستوکندریت به خودی خود از بین می رود. موارد خفیف کوستوکندریت ممکن است پس از چند روز از بین برود. موارد مزمن می توانند هفته ها یا بیشتر ادامه داشته باشند، اما بیشتر موارد بیش از یک سال طول نمی کشد. برای کاهش احتمال کوستوکندریت مداوم و مزمن، بارهای سنگین را به درستی حمل و بلند کنید. سعی کنید تمرینات کم یا کار دستی کمتری انجام دهید. اگر هنگام انجام هر یک از فعالیت ها، درد قفسه سینه را احساس کردید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. قبل از تشخیص، پزشک معاینه فیزیکی انجام می دهد. آنها همچنین ممکن است در مورد علایم شما و سابقه پزشکی خانواده شما سال کنند. در طول معاینه فیزیکی، پزشک با معاینه در قفسه دنده سطح درد را ارزیابی می کند. آنها همچنین ممکن است به دنبال علایم عفونت یا التهاب باشند. در طول معاینه جسمی، پزشک در امتداد استخوان سینه شما نواحی حساس یا ملتهب را بررسی خواهد کرد. پزشک همچنین ممکن است قفسه دنده یا بازوهای شما را به روش های خاصی حرکت دهد تا علایم شما را تحریک کند. درد کوستوکندریت می تواند بسیار شبیه درد همراه با بیماری های قلبی، بیماری های ریوی، مشکلات دستگاه گوارش و باشد. در حالی که هیچ آزمایش آزمایشگاهی یا آزمایش تصویری برای ت یید تشخیص کوستوکندریت وجود ندارد، پزشک شما ممکن است آزمایشاتی مانند اشعه ایکس و آزمایش خون را برای رد سایر شرایطی که ممکن است باعث علایم شما شوند، تجویز کند. برای اطمینان از اینکه بیماری عروق کرونر یا بیماری قلبی دیگری ندارید، ممکن است به نوار قلب یا اشعه ایکس قفسه سینه نیاز داشته باشید. کوستوکندریت معمولا به خودی خود برطرف می شود، اگرچه ممکن است چندین هفته یا بیشتر طول بکشد. تمرکز درمان بر کاهش درد است. پزشک شما ممکن است داروهای زیر را برای کاهش درد توصیه کند: اگرچه داروهای خاصی مانند ( M trin IB ) یا ناپروکسن سدیم ( Aleve ) بدون نسخه در دسترس هستند، پزشک ممکن است انواع قوی تری از این داروهای ضد التهاب غیراستروییدی را برای شما تجویز کند. عوارض جانبی ممکن است آسیب به پوشش معده و کلیه شما باشد. اگر درد شما شدید است، پزشک ممکن است داروهای حاوی کدیین مانند هیدروکدون/استامینوفن (ویکودین، نورکو) یا اکسی کدون/استامینوفن ( Tyl x ، R xicet ، Perc cet ) را برای شما تجویز کند. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند، اغلب برای کنترل درد مزمن استفاده می شود. به خصوص اگر این حالت شب ها شما را بیدار نگه می دارد و منجر به اختلال خواب شما می شود. داروی صرع ( Neur ntin ) نیز در کنترل درد مزمن موفقیت آمیز است. درمان های ممکن است شامل موارد زیر باشد: تمرینات نرمشی کششی برای عضلات سینه ممکن است مفید باشد. در روشی به نام تحریک الکتریکی عصب از راه پوست ( TENS ) ، دستگاه جریان الکتریکی ضعیفی را از طریق گیرنده های روی پوست در نزدیکی ناحیه درد ارسال می کند. جریان ممکن است باعث قطع یا انسداد سیگنال های درد شود و از رسیدن آنها به مغز جلوگیری کند. اگر اقدامات محافظه کارانه موثر واقع نشود، پزشک ممکن است تزریق داروی بی حس کننده و کورتیکواسترویید را به طور مستقیم در مفصل دردناک پیشنهاد دهد. ممکن است ناامیدکننده باشد که بدانید پزشک برای درمان کوستوکندریت شما اقدامات کمی انجام می دهد. اما اقدامات خودمراقبتی می توانند احساس راحتی بیشتری در شما ایجاد کند. آنها عبارتند از: در مورد استفاده از ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم با پزشک خود مشورت کنید. سعی کنید کمپرس گرم یا پد گرمایی را چندین بار در روز روی ناحیه دردناک قرار دهید. حرارت را در حالت کم قرار دهید. یخ نیز ممکن است مفید باشد. علاوه بر آن، از انجام فعالیت هایی که درد شما را بدتر می کنند خودداری کنید. در مراجعه به پزشک عمومی برای درد دیواره قفس سینه، وی ممکن است شما را متخصص اختلالات مفاصل است ( ارجاع دهد. برای آمادگی بیشتر هنگام مراجعه به پزشک بهتر است قبل از مراجعه: علایم خود را بنویسید، از جمله علایمی که به نظر می رسد ارتباطی با دلیل تعیین وقت شما نداشته باشد. اطلاعات پزشکی اصلی خود را، از جمله سایر شرایط و هرگونه سابقه آسیب در مفصل دردناک، یادداشت کنید. اطلاعات شخصی اصلی، از جمله تغییرات عمده یا عوامل استرس زا در زندگی خود را بنویسید. لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل های خود تهیه کنید. سوالاتی که می توانید در مورد کاستوکندریت از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ به احتمال زیاد علت علایم من چیست؟ آیا لازم است فعالیت خاصی را در طول روز محدود کنم؟ چه مراحلی از خودمراقبتی به بهبود علایم من کمک می کند؟ من بیماری دیگری هم دارم. چگونه می توانم آنها را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟ علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید. پزشک شما احتمالا تعدادی سوال از شما می پرسد، از جمله: آیا در تنفس مشکل دارید؟ آیا اخیرا عفونت تنفسی داشته اید؟ آیا اخیرا از ناحیه سینه آسیب دیده اید؟ چیز دیگری درد شما را بدتر یا بهتر می کند؟ آیا ورزش یا فعالیت بدنی علایم شما را بدتر می کند؟ آیا از سابقه مشکلات قلبی در خانواده خود مطلع هستید؟ آیا اخیرا میزان قابل توجهی از استرس یا تغییر را تجربه کرده اید؟ اولین بار از چه زمانی این علایم را تجربه کردید؟ آیا آنها به مرور زمان بدتر شده اند؟

تا حدودی شایع است. به نحوی که بسیاری از خانم ها به ویژه در دوره های قاعدگی، در اوایل بارداری، یا شیردهی و یا هنگام مصرف برخی داروهای هورمونی احساس سوزن سوزن شدن در پستان خود، می کنند. این احساس که می تواند در یک پستان یا هر دو، شبیه " " روی پوست یا دارای ویژگی های سوزش باشد. برخی نیز از آن به عنوان یک درد "بزرگ" یاد می کنند. این احساس ممکن است در نوک پستان ها به صورت موضعی رخ دهد یا در نواحی گوشتی پستان احساس شود. سوزن سوزن شدن به ندرت با در ارتباط است، اما اگر این احساس به قدری شدید است که فعالیت روزمره شما را مختل کرده یا همراه با آن یکی از علایم هشدار دهنده سرطان پستان مانند موارد زیر را مشاهده می کنید، باید فورا معاینه شوید. یک توده ترشحات نوک پستان هرگونه تغییر رنگ در پستان تغییرات پوست پستان، مانند فرورفتگی اطراف نوک پستان حساسیت در پستان و نوک آن و یا احساس سوزن سوزن شدن، متورم یا گزگز آنها می تواند از اولین علایم بارداری حتی قبل از حذف دوره قاعدگی باشد. علاوه بر آن، برخی از زنان در دوران شیردهی سوزن سوزن شدن سینه ها را تجربه می کنند. فهرست محتوا استروژن و پروژسترون، هورمون های زنانه ای که در دوران بارداری ترشح می شوند، به تحریک مجاری شیر و افزایش جریان خون در پستانها کمک کرده و منجر به بروز احساس سوزن سوزن شدن در آنها می کند. این احساس در سه ماهه اول بارداری بیشتر دیده می شود، زیرا غده ها و بافت های پستان کشیده می شوند. پستانها پر از گیرنده ها عصبی است و ممکن است نسبت به لمس گرمتر، پرتر و حساس تر شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ورم پستان یک عفونت پستان است که می تواند در دوران شیردهی و معمولا در شش تا هشت هفته اول پس از زایمان رخ دهد. این عفونت از شیر راکد، مسدود شدن مجرا یا از باکتری هایی است که از طریق ترک نوک پستان به پستان وارد می شود، رخ می دهد و در نهایت می تواند احساس سوزن سوزن شدن و سوزش در هنگام تغذیه، و حتی در زمان شیر خوردن نوزادان ایجاد کند. علایم دیگر ورم پستان، عبارتند از: تب خستگی گرم، قرمز یا متورم شدن سینه برفک نوعی عفونت قارچی است که توسط کاندیدا ایجاد می شود و می تواند باعث ایجاد درد شدید و سوزشی در یک یا هر دو پستان در دوران شیردهی شود. برفک اغلب پس از مصرف آنتی بیوتیک (که می تواند تعادل ظریف باکتری های "خوب" و "بد" را مختل کند) یا هنگامی که کاندیدا از طریق ترک نوک سینه ها یا پوست وارد پستان می شود، رخ می دهد. همچنین این شرایط می تواند با علایم زیر همراه باشد: توده های دردناک و حساس نوک سینه های براق و پوسته پوسته و آریولا (منطقه تاریک اطراف پستانک) بسیاری از خانم های در دوران شیردهی هنگامی که کودک به سینه آنها می چسبد و شروع به مکیدن نوک پستان می کند، سوزن سوزن شدن در سینه ها را تجربه خواهند کرد. این فرایند را رفلکس پایین آمدن نام دارد که باعث جاری شدن یا "پایین آمدن شیر" می شود. وازواسپاسم نوک پستان وضعیتی است که در آن رگهای خونی نوک پستان در پاسخ به شیردهی منقبض می شوند. حتی می تواند باعث درد سوزنی مانند سوزن در هنگام تغذیه و بین آن شود. احتمال وقوع وازواسپاسم نوک پستان در شرایط های زیر بیشتر است: در هوای سرد زمانی که نوزادان به درستی به سینه نمی چسبند. در زنانی که پدیده رینود (یک اختلال خودایمنی) دارند ممکن است علاوه بر انقباض و درد، احساس سوزن سوزن شدن پستان وجود داشته باشد. سوزن سوزن شدن سینه همراه با مسایل هورمونی می تواند علل های مختلفی داشته باشد. بیماری پاژه پستان، نوع نادر سرطان پستان است که بر روی پوست نوک پستان و آریول ت ثیر می گذارد و می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: نوک پستانک های صاف سوزن سوزن شدن، پوسته پوسته شدن، خارش یکی از علایم پارگی ایمپلنت، که توسط سازمان غذا و دارو گزارش شده است، سوزن سوزن شدن پستان است. علایم دیگر عبارتند از: کاهش اندازه پستانها بی حسی در پستان ظاهر ناهموار پستان گره های سخت در پستان احتمال بروز زونا همراه با بثورات سوزش دار و تاول زده وجود دارد. زونا یک عفونت ویروسی است که می تواند برای مدت زمان طولانی در بدن شما خفته باقی بماند. این عفونت به اعصاب حسی پوست حمله کرده و علاوه بر درد، گزگز و بثورات پوستی، باعث بروز علایم زیر می شود: تب لرز خستگی درد مفصل در برخی موارد، جراحی روی پستان (به عنوان مثال ماستکتومی یا لامپکتومی) می تواند به اعصاب منطقه آسیب برساند و در نتیجه درد یا گزگز در دیواره قفسه سینه ایجاد کند. طبق انجمن سرطان آمریکا، حداکثر درصد از زنانی که تحت عمل جراحی ماستکتومی قرار می گیرند، مبتلا به سندرم درد پس از ماکتومی می شوند. علایم دیگر این سندرم عبارتند از: بی حسی خارش درد تیرکشی که می تواند از دیواره قفسه سینه شروع و به زیر بغل و بازو برسد. کاستوکندریت التهاب غضروفی است که دنده ای را به استخوان سینه متصل می کند. درد، که از دیواره قفسه سینه بروز می کند و نه از پستان، اغلب به عنوان یک درد تیزی توصیف می شود. آرتروز و فشارهای جسمی ممکن است یکی از دلایل بروز این درد باشند. درد کوستوکندریت اغلب در سمت چپ رخ می دهد و با تنفس عمیق یا سرفه شدت می یابد. از آنجا که دارو ها می توانند سطح هورمون های در گردش خون را تحت ت ثیر قرار دهند (که به نوبه خود می تواند حساسیت و حساسیت پستان را تحت ت ثیر قرار دهد) ، برخی از داروها ممکن است احساس سوزش در پستان ها ایجاد کنند. این داروها عبارتند از: قرص های پیشگیری از بارداری درمان جایگزینی هورمون (برای کاهش عوارض یایسگی استفاده می شود) داروهایی که برای درمان برخی بیماری های روانی استفاده می شود. درماتیت تماسی یک واکنش آلرژیک به کرم های پوست، صابون ها یا مواد شوینده لباس است که می تواند بثورات همراه با احساس پوستی را در شما ایجاد کند، از جمله: خارش التهاب ناراحتی درد پستان (به نام ماستالژی) به طور کلی به دو دسته تقسیم می شود. درد چرخشی پستان به دلیل افزایش و افت طبیعی هورمون های جنسی (یعنی استروژن و پروژسترون) است که با چرخه قاعدگی، بارداری و حتی شروع یایسگی رخ می دهد. نوع دیگر درد، درد پستان است که هیچ ارتباطی با هورمون ها ندارد و درد غیر حلقوی سینه نامیده می شود. تشخیص این دو از همدیگر برای تعیین گزینه درمانی مناسب آن بسیار اهمیت دارد. علایم درد چرخشی پستان، عبارتند از: در هر دو پستان رخ می دهد. یک درد کسل کننده می شود. احساس سوزش یا گزگز می کند. حتی اگر پریود نشوید، باز هم رخ دهد. می تواند باعث ایجاد توده های پستان شود. اغلب فقط روی یک پستان ت ثیر می گذارد. ممکن است مربوط به یک واقعه یا آسیب باشد. معمولا چند روز قبل از شروع پریود شروع می شود. با شروع جریان و در دوران بارداری و یایسگی، میزان آن کاهش می یابد. اگر تغییراتی در پستان مانند توده ها یا تغییرات پوستی ندارید و درد شما متناوب یا خفیف است، می توانید ناراحتی در خانه را کنترل کنید. روش های درمانی برای موارد خفیف سوزن سوزن شدن و درد پستان شامل موارد زیر است: سوتین ساپورت استفاده از کمپرس سرد و گرم مصرف دارو های ضد التهاب و مسکن بدون نسخه مکمل ها (طبق یک مطالعه در سال ، برخی از زنان با و روغن گل مغربی تسکین می یابند) تغییرات در رژیم غذایی (بعضی از خانم ها هنگام کاهش مصرف نمک و کافیین حساسیت به پستان را کمتر گزارش می کنند) قبل از استفاده از داروهای خانگی بهتر از پزشک خود راهنمایی و مشورت بگیرید. اگر تغییراتی شبیه به موارد زیر را در پستان خود تجربه کرده اید بهتر است به پزشک مراجعه کنید: توده ها گودی پوست ترشحات پستانک ظاهر ناهموار در پستانها درد شدید و طولانی مدت که در فعالیت های طبیعی شما اختلال ایجاد می کند. درد مربوط به شیردهی که شیردهی را برای شما مشکل می کند. احساس سوزن سوزن شدن سینه یکی از احساسات رایج، به خصوص در زنانی که قاعدگی دارند، تازه باردار هستند و یا در دوران شیردهی قرار دارند، می باشد. در بیشتر موارد علت اصلی این شرایط زیاد جدی نیست و اغلب با نوسانات طبیعی هورمونی در ارتباط است. اما اگر درد شدید، ارتباطی با مسایل هورمونی نداشته باشد یا با تغییرات دیگری در پستان همراه است، در مشورت با پزشک خود تعلل نکنید. منبع:

زمانی اتفاق میفتد که سلول های سرطانی از محل اصلی خود به مغز منتقل شوند. هر سرطانی می تواند به مغز متاستاز شود، اما احتمال متاستاز مغزی در ریه، پستان، روده بزرگ، کلیه و ملانوم بیشتر است. متاستازهای مغزی ممکن است یک تومور یا تعداد زیادی از تومورها را در مغز تشکیل دهند. رشد تومورهای متاستاتیک مغز باعث ایجاد فشار بر عملکرد مغز اطراف و تغییر آنها و بروز علایم و نشانه هایی مانند، از دست دادن حافظه و تشنج می شود. درمان برای افرادی که سرطان آنها به مغز انتشار یافته ممکن است شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، ایمنی درمانی یا ترکیبی از درمان ها باشد. سایر روش های درمانی هم احتمال دارد در شرایط خاص توصیه شود. درمان اغلب بر کاهش درد و علایم ناشی از سرطان تمرکز دارد. فهرست محتوا علایم و نشانه های ناشی از متاستازهای مغزی می تواند براساس محل، اندازه و سرعت رشد تومورهای متاستاتیک متفاوت باشد. علایم و نشانه های متاستاز مغز، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشنج ضعف یا بی حسی یک طرف بدن سردرد، گاهی اوقات با استفراغ یا تغییرات ذهنی، مانند افزایش مشکلات حافظه اگر علایم و نشانه های مداوم، شما را نگران می کند با پزشک خود مشورت کنید. اگر در گذشته به دلیل سرطان تحت درمان بوده اید، سابقه پزشکی خود را به پزشک بگویید. متاستاز مغز زمانی اتفاق می افتد که سلولهای سرطانی از محل اصلی خود جدا شوند. سلول ها ممکن است از طریق جریان خون یا سیستم لنفاوی عبور کرده و به مغز متاستاز شند. سرطان متاستاتیک که از محل اصلی خود انتشار می یابد با نام سرطان اولیه شناخته می شود. به عنوان مثال، سرطانی که از پستان به مغز گسترش یافته است، نامیده می شود، نه سرطان مغز. هر نوع سرطانی می تواند به مغز متاستاز شود، اما برخی از انواع سرطان بیشتر از بقیه باعث متاستاز مغز می شوند، از جمله: ملانوم سرطان روده بزرگ اگر مشکوک به متاستاز مغزی باشید، ممکن است پزشک تعدادی آزمایش و روش را برای شما توصیه کند، از جمله: یک معاینه عصبی ممکن است شامل مواردی مانند، بررسی بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و رفلکس شما باشد. مشکل در یک یا چند منطقه ممکن است سرنخی در مورد بخشی از مغز شما ایجاد کند که می تواند تحت ت ثیر تومور مغزی قرار بگیرد. از تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( معمولا برای کمک به تشخیص متاستاز مغز استفاده می شود. در طول مطالعه MRI ممکن است یک ماده رنگی از طریق ورید بازو به بیمار تزریق شود. این آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل توموگرافی کامپیوتری ( CT ) و توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) باشد. به عنوان مثال، اگر تومور اصلی ایجاد کننده متاستاز مغزی ناشناخته باشد، ممکن است برای بررسی سرطان ریه سی تی اسکن قفسه سینه انجام دهید. می توان بیوپسی را به عنوان بخشی از عمل برداشتن تومور مغزی انجام داد، یا آن را با استفاده از سوزن انجام داد. سپس نمونه بیوپسی زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد تا مشخص شود تومور سرطانی (بدخیم) است یا غیر سرطانی (خوش خیم) و سلول ها سرطان متاستاز یا از تومور اولیه هستند. این اطلاعات برای تعیین گزینه های درمانی مهم است. درمان متاستاز مغز می تواند به کاهش علایم، رشد کند تومور و افزایش عمر بیمار کمک کند. حتی با درمان موفقیت آمیز، متاستازهای مغزی اغلب عود می کنند، بنابراین پزشک پیگیری دقیق را بعد از درمان توصیه می کند. گزینه های درمانی برای افراد مبتلا به متاستاز مغزی اغلب شامل دارو، جراحی، جراحی رادیو استاتیک، پرتودرمانی کل مغز یا ترکیبی از این موارد است. در شرایط خاص، تیم درمانی ممکن است درمان های دارویی متاستاز مغزی را در نظر بگیرد. انتخاب نوع روند درمانی به نوع، اندازه، تعداد و محل تومورها و همچنین علایم و نشانه های شما، سلامت کلی و ترجیحات شما بستگی دارد. با پزشکتان در مورد اهداف خود برای درمان مشورت کنید. داروها می توانند به کنترل علایم و نشانه های متاستاز مغز کمک کرده و باعث راحتی بیشتر شما شوند. گزینه های دارویی برای متاستاز مغز ممکن است شامل موارد زیر باشد: برای کاهش علایم و نشانه ها ممکن است از کورتیکواستروییدهای با دوز بالا برای کاهش تورم در اطراف متاستازهای مغزی استفاده شود. در صورت بروز تشنج، پزشک ممکن است دارویی را برای جلوگیری از تشنج شما توصیه کند. اگر جراحی برای شما گزینه مناسبی باشد و متاستازهای مغزی در جاهایی قرار داشته باشد که آنها را برای یک عمل جراحی در دسترس قرار دهد، جراح تلاش می کند تا حد ممکن سرطان را از بین ببرد. حتی برداشتن بخشی از تومور ممکن است به کاهش علایم و نشانه های شما کمک کند. جراحی برای از بین بردن متاستازهای مغزی خطراتی مانند نقص عصبی، عفونت و خونریزی را به همراه دارد. سایر خطرات ممکن است به قسمتی از مغز شما بستگی داشته باشد که تومورها در آن قرار دارند. در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس و پروتون برای از بین بردن سلولهای تومور استفاده می شود. درمان متاستازهای مغزی، ممکن است شامل یک یا هر دو روش پرتودرمانی زیر باشد: این روش تابش را به کل مغز وارد می کند تا سلولهای تومور را از بین ببرد. افرادی که تحت تابش کامل مغز قرار می گیرند معمولا طی دو تا سه هفته به تا درمان نیاز دارند. با جراحی رادیو استاتیک ( SRS ) ، هر پرتو از تابش به خصوص قدرتمند نیست، اما نقطه ای که همه پرتوها در آن قرار می گیرند در تومور مغز دوز بسیار زیادی از اشعه را برای از بین بردن سلول های تومور دریافت می کند. SRS به طور معمول در یک جلسه درمان انجام می شود و پزشکان می توانند تومورهای مختلف را در یک جلسه درمان کنند. SRS کمتر از تابش کل مغز است. در سال های اخیر، پزشکان و محققان در درک خود از پرتوی کل مغز، جراحی رادیو استاتیک و نحوه ت ثیر این دو روش بر بقا، توانایی شناختی و کیفیت زندگی افراد پیشرفت چشمگیری داشته اند. در تصمیم گیری در مورد انتخاب نوع پرتودرمانی، شما و پزشک بسیاری از فاکتورها را در نظر می گیرید، از جمله سایر روشهای درمانی که تحت آن هستید و احتمال اینکه پس از درمان عود سرطان داشته باشید. سایر روش ها در شرایط خاص تیم درمانی ممکن است داروهایی را برای کنترل متاستازهای مغزی شما توصیه کند. میزان تاثیر دارو ها به محل سرطان و شرایط فردی شما بستگی دارد. گزینه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: در شیمی درمانی از داروهایی برای از بین بردن سلولهای در حال رشد سریع بدن، از جمله سلولهای سرطانی استفاده می شود. درمان های دارویی هدفمند روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی متمرکز هستند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند سلول های سرطانی را از بین ببرند. ایمنی درمانی از سیستم ایمنی بدن شما برای مقابله با سرطان استفاده می کند. سیستم ایمنی بدن شما که علیه بیماری مبارزه می کند ممکن است به سرطان شما حمله نکند. از آنجا که تومورهای مغزی می توانند در قسمت هایی از مغز ایجاد شوند که مهارت های حرکتی، گفتاری، بینایی و تفکر را کنترل می کنند، توان بخشی ممکن است بخشی ضروری از دوران بهبودی شما باشد. پزشک ممکن است شما را به مراکزی ارجاع دهد، از جمله: می تواند به شما کمک کند مهارت های حرکتی یا قدرت عضلانی خود را به دست آورید. کاردرمانی می تواند به شما کمک کند پس از یا بیماری دیگر به فعالیت های عادی روزمره خود از جمله کار برگردید. گفتار درمانی (آسیب شناسان گفتاری) در صورت مشکل در گفتار می تواند به بهبود وضعیت شما کمک کند. مراقبت تسکینی، یک مراقبت پزشکی ویژه است که بر روی تسکین درد و سایر علایم یک بیماری جدی متمرکز است. متخصصان مراقبت تسکینی با شما، خانواده و پزشکان شما همکاری می کنند تا یک لایه بهتری از پشتیبانی را ارایه دهند که مکمل سایر روشهای درمانی شما باشد. مراقبت تسکینی توسط تیمی از متخصصان پزشکی، روانشناسی و مددکاران اجتماعی ارایه می شود. این تیم برای کمک به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان و خانواده های آنها تلاش می کند. هیچ روش پزشکی جایگزینی برای بهبود متاستاز مغز ثابت نشده است. اما درمان های مکمل و دارویی جایگزین ممکن است به شما کمک کنند تا در صورت همراهی با مراقبت از پزشک، با عوارض جانبی درمان کنار بیایید. با پزشک خود در مورد گزینه های خود صحبت کنید. نمونه هایی از رویکردهای پزشکی مکمل عبارتند از: در صورت تایید پزشک، چند بار در هفته با ورزش ملایم شروع کنید و در صورت احساس رضایت، آن را بیشتر کنید. پیاده روی، یوگا یا تای چی را در نظر بگیرید. کنترل استرس در زندگی روزمره خود را در دست بگیرید. تکنیک های کاهش استرس مانند شل شدن عضلات، تجسم و مراقبه را امتحان کنید. اگر علایم و نشانه هایی دارید که شما را نگران می کند به پزشک مراجعه کنید. اگر در گذشته تحت درمان سرطان بوده اید، حتی اگر سالها پیش تحت درمان سرطان قرار گرفته اید، به پزشک خود بگویید. برای آمادگی بیشتر در هنگام مراجعه به پزشک بهتر است: علایمی را که تجربه می کنید از جمله علایمی که به نظر می رسد ارتباطی با دلیل قرار ملاقات ندارند را یادداشت کنید. توجه داشته باشید که چه مدت علایم خود را تجربه کرده اید و چه چیزی علایم شما را بدتر یا بهتر می کند. اطلاعات شخصی اصلی را ذکر کنید، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی. تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها را بنویسید. پیش آگهی من چیست؟ به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ به احتمال زیاد علت علایم من چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری برای علایم من وجود دارد؟ آیا دارویی که برای من تجویز می کنید جایگزین عمومی دارد؟ چه روش های درمانی موجود است و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا بروشور یا مطالب چاپ شده دیگری دارید که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما می پرسد، از جمله: علایم شما چقدر شدید است؟ چه چیزی علایم شما را بهتر و یا بدتر می کنند؟ اولین بار از چه زمانی علایم خود را تجربه کردید؟ آیا علایم شما مداوم بوده است یا اینکه گاه به گاه بروز می کنند؟ منبع:

، توسط سازمان غذا و داروی برخی از کشورها، برای تزریق عمومی تایید شده است. در حال حاضر چندین واکسن برای پیشگیری از بروز بیماری. یک از این واکسن های تولید شده علیه، آسترازانکا نام دارد. اگر شما هم مایل هستید این واکسن را تزریق کنید، بهتر است اطلاعاتی درباره آن کسب کنید. البته نکته جالب توجه این است که واکسن آسترازانکا هنوز توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تایید نشده است. در بخشی از این مقاله به این موضوع پرداخته شده است. به طور کلی، کسب اطلاعات درباره واکسن های مختلفی که در حال حاضر در بازار دارویی موجود هستند، می تواند به شما در اتخاذ تصمیم برای انتخاب بهتر واکسن کرونا کمک بکند. واکسن که اکنون. در این واکسن از آدنوویروس شامپانزه استفاده می شود. به این دلیل از این ماده استفاده می شود تا پروتیین هایی از ساختار ویروس کرونا را به بدن شما منتقل کرده و پاسخ ایمنی ایجاد کند. این واکسن می تواند در یک مقیاس بزرگ و ارزان تولید شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چنین پارامترهایی در طول یک همه گیری بسیار مهم است. بر خلاف واکسن های و، می توان واکسن آسترازانکا را در یخچال معمولی نگهداری کرد. علیرغم حرف و حدیث های اولیه در مورد ایمنی آن، که در اثر بروز مواردی از ایجاد شده بودند، این واکسن توسط آژانس دارویی اروپا ( بی خطر شناخته شده است. همچنین، تزریق واکسن آسترازانکا توسط سازمان بهداشت جهانی ( توصیه می شود. در حال حاضر، هیچ کدام از به طور کامل توسط آمریکا ت یید نشده است. واکسن هایی که تاکنون در آمریکا مورد استفاده قرار گرفته اند، به مجوز استفاده اضطراری تزریق شده اند. این بدان معناست که فواید شناخته شده این واکسن ها، بیشتر از مضرات احتمالی آن ها است. به همین دلیل مجوز مصرف اضطراری به آن ها‌داده شده است. تزریق عمومی واکسن. زیرا آمریکا از شرکت در اختیار این سازمان قرار بدهد. آمریکا دریافته است که در آزمایشات اولیه، برخی از شرکت کنندگان به اشتباه نصف دوز واکسن را دریافت کرده اند. همچنین سازمان غذا و داروی آمریکا متوجه شده است که این کارآزمایی به اندازه کافی افراد بالای سال را شامل نمی شود. سازمان غذا و داروی آمریکا از شرکت تولید کننده واکسن آسترازانکا خواستند که آزمایش بزرگتری انجام دهد تا بتواند داده های واضح تر و قطعی تری بدست آورد. مانند هر واکسنی، در اثر تزریق واکسن آسترازانکا نیز ممکن است عوارض جانبی ایجاد شود. این عوارض جانبی معمولا شامل واکنش های آلرژیک احتمالی جدی و لخته شدن خون می باشد. اگر پس از تزریق واکسن آسترازانکا، به عوارض جانبی جدی، واکنش آلرژیک یا هر علامت دیگری دچار شده اید که ظرف چند روز از بین نمی روند، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر با اولین تزریق واکنش آلرژیک شدید یا داشتید، برای تزریق دوز دوم واکسن آسترازانکا، باید با پزشک خود مشورت کنید‌. با تجویز پزشک می توانید دوز دوم واکسن آسترازانکا را دریافت کنید‌. واکنشهای آلرژیک ناشی از تزریق واکسن آسترازانکا به طور معمول خفیف خواهند بود. اما همین واکنش های آلرژیک خفیف نیز می توانند جدی باشند. این عوارض به طور معمول در عرض ساعت پس از انجام تزریق رخ می دهند و می توانند شامل موارد زیر باشند: ورم ناراحتی و مشکل تنفسی علایم لخته شدن خون ممکن است شامل موارد زیر باشند: درد قفسه سینه بروز تنگی نفس ایجاد تورم در پا درد شکم و سردرد در مارس ، چندین کشور اروپایی پس از دریافت گزارش های متعدد از لخته شدن خون در اثر تزریق واکسن آسترازانکا، استفاده از واکسن. لخته ها در نواحی غیر معمول بدن مانند شکم یا مغز رخ داده بود. افرادی که به لخته خون دچار شده بودند، سطح پلاکت پایینی دارند. مشخص شد که افراد مبتلا به لخته خون ناشی از تزریق واکسن، علایم مشابه با اختلالی به نام ناشی از ( از خود بروز دادند. می کنند، به عنوان یک عارضه جانبی نادر ایجاد می شود. اگرچه افراد تزریق کننده واکسن آسترازانکا هرگز این دارو را مصرف نکرده بودند. تا به امروز، محققان مطمین نیستند که کدام بخش از واکسن تولیدی باعث ایجاد واکنش ایمنی در برابر واکسن و ایجاد لخته خون می شود. واکنش مشابهی در اثر تزریق واکسن نیز رخ داده است (این واکسن هم از آدنوویروس نیز استفاده می کند) این واکنش در اثر تزریق واکسن هایی که از ، دیده نشده است. بنابراین می توان گفت که به احتمال زیاد لخته شدن خون فقط در اثر واکسن های استفاده کننده از آدنوویروس ایجاد می شود. اگرچه لخته شدن خون یک عارضه جدی است، اما باید به طور کلی به مسیله واکسیناسیون نگریست. و منافع واکسن را ندیده نگرفت. بیش از میلیون دوز واکسن تزریق شده است. خطر لخته شدن خون جدی حدود در ، نفر یا نفر در یک میلیون نفر است. نیز خطر لخته شدن خون را بسیار بیشتر می کند. بر اساس آمار، . درصد افرادی که مبتلا به داشته و . درصد آنها نیز ترومبوز ورید عمقی را تجربه می کرده اند. واکسن نوعی آدنوویروس مخصوص شامپانزه (آدنوویروس شایع سرماخوردگی) یا یک ناقل ویروسی استفاده می کند تا بخشی از ویروس را به سلول های شما منتقل کند. سپس سلولهای شما آن. این پروتیین همان چیزی است که ویروس از آن برای ورود به سلول ها و ایجاد عفونت استفاده می کند. در واقع، سلول های شما نسبت به تزریق واکسن واکنش ایمنی نشان می دهند. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که مقدار ویروس موجود در واکسن بسیار اندک است، و در عمل شما به این بیماری مبتلا نمی شوید. واکسن آسترازانکا در دو دوز، و با فاصله پیشنهادی بین تا هفته، تزریق می شود. با وجود این که واکسن های تولید شده بر اساس در سلول های بدن استفاده می کند. دوز دوم واکسن آسترازانکا نیز به جای فاصله زمانی پیشنهادی تا هفته ای که در بقیه واکسن ها انجام می شود، با فاصله بیشتری تجویز می شود. هر دو واکسن . این نوع واکسن ها از نسخه اصلاح شده و بی ضرر ویروس به عنوان ناقل یا حامل، برای اثر گذاری بر سلول های بدن استفاده می کنند. سپس بدن شما مطابق با وظیفه خود، بر علیه واکسن عمل کرده و یک واکنش ایمنی در برابر ویروس ایجاد می کند. ناقل ویروسی این دو واکسن یک نوع آدنوویروس است. این ناقل اطلاعاتی را که بدن برای تولید پاسخ ایمنی به، ویروسی که باعث ، به سلول های بدن ما می رساند. تا به امروز، مطالعاتی در مورد اثربخشی این واکسن به صورت گسترده انجام‌شده است. تجزیه و تحلیل چهار مطالعه بزرگ نشان داد که در گروه هایی که دو دوز استاندارد واکسن ایمنی زایی این واکسن . درصد بوده است. چند ماه پس از تزریق عمومی، اعلام کرد که درصد از افراد دریافت کننده واکسن در پیشگیری از بیماری های مورد نظر موفق بوده اند. در گروهی که در ابتدا دوز کمتری دریافت کردند، نتیجه شگفت انگیز یک یافته بود. آن ها تحت تاثیر ایمنی زایی ناشی از واکسن آسترازانکا قرار گرفته بودند. علل این موفقیت در حال حاضر نامشخص است و تحقیقات بیشتری باید انجام شود. تولید واکسن آسترازانکا، به سرعت و در حجم بالایی انجام می شود. این واکسن نسبتا ارزان است. همچنین، برخلاف واکسن فایزر، می توان واکسن آسترازانکا را در یخچال معمولی نگه داری کرد. متاسفانه واکسن آسترازانکا هنوز به طور گسترده ای در تمام مناطق دنیا در دسترس نیست. همچنین ممکن است میزان اثربخشی واقعی واکسن آسترازانکا کمتر باشد. افرادی که بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به لخته شدن خون هستند باید از تزریق واکسن آسترازانکا اجتناب کنند. اگرچه تحقیقات بیشتری در مورد لخته شدن خون ناشی از تزریق واکسن آسترازانکا در حال انجام است، اما به نظر می رسد که این عارضه جانبی در درصد بسیار کمی از دریافت کنندگان این واکسن اتفاق می افتد. در واقع به دلیل بیشتر بودن منافع تزریق این واکسن نسبت به عدم تزریق آن است که در حال حاضر استفاده از آن در کشورهای مختلف ادامه دارد. واکسن آسترازانکا، در تعدادی از کشورها مجوز تزریق عمومی دریافت کرده است. البته سازمان غذا و داروی آمریکا هنوز این واکسن را برای تزریق عمومی در ایالات متحده آمریکا تایید نکرده است. به علت وجود برخی از ابهامات در کار آزمایی این واکسن، سازمان غذا و داروی آمریکا چنین سیاستی را در پیش گرفته است. به دلیل ارزان تر بودن و نگه داری در دمای پایین، واکسن آسترازانکا می تواند به یکی از محبوب ترین واکسن های ضد کرونا در دنیا تبدیل شود. مانند هر واکسن دیگری، احتمال بروز برخی از عوارض جانبی در اثر تزریق این واکسن وجود دارد. لخته شدن خون جدی ترین عارضه ناشی از تزریق این واکسن است. بنابراین اگر شما مستعد لخته شدن خون هستید، به احتمال زیاد نباید از این واکسن استفاده کنید. می توانید با کسب اطلاعاتی درباره سایر واکسن های موجود در بازار، نسبت به تزریق آن ها اقدام کنید. منبع:

، علل مختلفی دارد. شایع ترین علل ایجاد بوی بد ادرار، تغییرات رژیم غذایی یا عوارض جانبی مصرف برخی از داروها است. به ندرت، بوی بد ادرار می تواند در اثر عللی همچون عفونت، قند خون بالا یا آسیب کبدی ایجاد شود. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد علایم مرتبط با بوی بد ادرار، سایر علل و غذاهایی که باعث ایجاد بوی بد در ادرار می شوند، و نیز گزینه های درمانی موجود، ادامه این مقاله را بخوانید. فهرست محتوا به طور کلی، ادرار سالم بوی ملایمی دارد. اگر فرد به حد کافی آب نوشیده و هیدراته باشد، ادرار او هیچ بویی نخواهد داشت. همچنین ادرار ممکن است بوی چیزی را که خورده یا نوشیده اید، مانند مارچوبه یا قهوه را، به خود بگیرد. این حالت، به خصوص اگر برای طولانی مدت ادامه داشته باشد، نشانه بیماری است. مدت زمان تداوم این حالت بستگی به علت ایجاد کننده آن دارد. شدت بوی بد ادرار نیز به علت ایجاد کننده این شرایط بستگی‌دارد. به عنوان مثال، اگر این حالت به دلیل خوردن غذا یا نوشیدنی خاصی ایجاد شده باشد، معمولا به سرعت برطرف می شود. بوی بد اگر به دلیل عفونت ایجاد شده باشد ممکن است روزها طول بکشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ادرار بدبو اگر در اثر ابتلا فرد به اختلالاتی مانند دیابت یا، ایجاد شود، در صورت عدم درمان ممکن است هفته ها یا ماه ها به طول بینجامد. برخی از افراد، بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به این حالت هستند. در ادامه به تعدادی از این گروه ها اشاره می کنیم. افراد زیر در معرض این حالت هستند: افراد مبتلا به دیابت یا نارسایی کبد یا کلیه افرادی که کم آب نوشیده و دچار کم آبی هستند. هر کسی که به طور مرتب غذاهای تند مانند مارچوبه مصرف می کنند. افرادی که مکمل های حاوی ویتامین B یا برخی داروهای خاص را مصرف می کنند. ابتلا به عفونت های ادراری در بین این زنان بیشتر است. هرگونه تغییر در بوی ادرار که اغلب به دلیل کم آبی بدن، خوردن غذاهای خاص یا شروع مصرف مکمل یا داروی جدید ایجاد می شود، معمولا جدی نخواهد بود‌. در واقع اگر به همراه بوی بد، علایم دیگری ندارید، این مشکل به ندرت نگران کننده خواهد بود. اگر همراه با باین حالت، رنگ ادرار نیز غیر طبیعی باشد، ممکن است مشکلی در بدن تان وجود داشته باشد. باید نسبت به تشخیص و درمان مشکل احتمالی، اقدام کنید. در صورتی که علایم بالا، همراه با درد یا سایر نشانه های بیماری های مختلف، در یک فرد ایجاد شوند، باید در اسرع وقت با یک پزشک تماس بگیرد. بسیاری از بیماری می توانند باعث این حالت شوند. در واقع بوی نامطلوب ادرار یکی از علایم تشخیص بیماری های مختلف به حساب می آید. مطالب زیر ممکن است به شما در درک بهتر علایم و زمان تماس یا مراجعه به پزشک کمک کند. کم آبی بدن، معمولا در اثر عدم نوشیدن مقدار کافی آب ایجاد می شود. در ادامه مقاله، به برخی از مهم ترین علل کم آبی بدن، و در نتیجه این حالت، اشاره شده است. عدم نوشیدن آب کافی باعث ایجاد ادرار تیره و غلیظ با بوی بد می شود. کم آبی ناشی از مصرف الکل ممکن است باعث ایجاد این حالت و همچنین سردرد های ناشی از خماری شود مصرف برخی داروها و مکمل ها باعث افزایش ادرار می شوند. دیورتیک ها بدن را از شر مایعات اضافی خلاص می کنند. اما می توانند تا حدودی، با دفع بیش از حد مایعات، باعث ایجاد کم آبی در افراد شوند. ورزش های سنگینی که با زیاد همراه اند، می توانند باعث بروز کم آبی در افراد شوند. باید به این نکته توجه داشته باشید که مصرف برخی از غذاها یا داروها نیز می توانند باعث ایجاد این حالت شوند. در ادامه به تعدادی از این موارد اشاره شده است. این سبزی به دلیل داشتن گوگرد زیاد باعث ایجاد این حالت می شود این غذاها همگی حاوی گوگرد هستند، اما مانند مارچوبه، برای شما مفید بوده و نیازی به اجتناب از مصرف آن ها نیست. این مواد غذایی، هر بویی که به ادرار می دهند بی ضرر است. این ویتامین، که پیریدوکسین نیز نامیده می شود، ممکن است در دوزهایی که بیش از میلی گرم در روز هستند، این حالت ایجاد کنند. برخی از بیماری ها می توانند باعث این حالت شوند. در ادامه به تعدادی از این اختلالات اشاره شده است. قند خون بالا می تواند باعث این حالت شود. التهاب هر قسمت از مجاری ادراری می توانند باعث ایجاد این حالت شوند. آسیب های کبدی می توانند باعث این حالت در نفس و ادرار فرد شوند. زیرا سموم به درستی از خون فرد مبتلا خارج نمی شوند. عفونت مجاری ادراری، به هرگونه عفونت ایجاد شده در کلیه ها، مثانه و مجرای ادراری اطلاق می شود. عفونت های دستگاه ادراری معمولا در اثر عفونت های ناشی از باکتری های مدفوع ایجاد می شوند. ادرار محصول کلیه ها است. کلیه ها خون را از مواد زاید و آب اضافی تصفیه می کنند. بسته به آنچه می خورید، رنگ و بوی ادرار شما می تواند تغییر کند. به عنوان مثال، ثابت شده است که مصرف چغندر ادرار را صورتی یا قرمز می کند. چنین رنگی ممکن است با خون اشتباه گرفته شود. مارچوبه باعث می شود که ادرار بوی متمایز بدهد. داروها نیز می توانند بو و رنگ ادرار شما را تغییر دهند. اگر دچار هر یک از شرایط زیر شدید، فورا برای درمان این حالت با یک‌پزشک متخصص تماس بگیرید. همزمانی این حالت و تغییر رنگ آن با بروز کمردرد خستگی شدید، تشنگی غیر طبیعی و بیش از حد، تکرر ادرار اگر این حالت، با رنگ صورتی یا قرمز ادرار و تب و لرز همزمان باشد. خستگی مزمن‌و قابل توجه به همراه زرد شدن پوست و چشم (زردی) بروز هم زمان بوی تند و نامطلوب ادرار و تنفس، همراه با تورم مچ پا اگر شرایط زیر را دارید، فورا به یک‌پزشک مراجعه کنید: ادرار بدبو ناشی از مصرف داروهای ادرارآور. در چنین شرایطی ممکن است پزشک دوز داروی دیورتیک را تغییر داده یا تنظیم کند. همزمانی این حالت با ایجاد درد در زیر شکم ایجاد همزمان بوی بد در ادرار با تکرر ادرار برای رفع این حالت، می توانید روش های زیر را در خانه امتحان کنید: چای سبز بنوشید. قرص جوشان مصرف کنید. آب مصرفی خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهید. آب کرنبری بدون مواد شیرین کننده بنوشید. از قرص های کنسانتره قره قات بدون نیا به نسخه استفاده کنید. باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که اگر دارید یا از داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقاد) استفاده می کنید، از مصرف محصولات تهیه شده از زغال اخته پرهیز کنید. در ادامه مقاله، به تعدادی از سوالات رایج درباره این حالت پاسخ داده شده است. بله، این حالت می تواند ناشی از یک بیماری مقاربتی باشد. چنین اختلالاتی به طور معمول به عفونت مقاربتی ( STI ) نیز معروف هستند. عفونت های مقاربتی و عفونت مثانه می توانند بوی ادرار را تغییر دهند. تریکوموناس می تواند باعث بروز ترشحات غیر طبیعی از واژن شود که بوی ماهی دارند. عفونت مجاری ادراری ( UTI ) می تواند باعث ایجاد چرک در ادرار شود. چرک می تواند بوی ادرار را تند و نامطلوب کند. غذاها نیز می توانند بوی ادرار را تغییر دهند. دو مثال از این خوراکی ها شامل قهوه یا مارچوبه است. از آنجا که بوهای بد توسط ذهن ما در یک‌ردیف قرار داده می شوند، ممکن است بوی ناشی از مصرف غذاها‌را با عفونت اشتباه بگیرید. به طور خلاصه، بله. بارداری می تواند احتمال ایجاد عفونت مثانه را افزایش دهد. زیرا رحم می تواند توانایی تخلیه موثر مثانه را کاهش دهد. مثانه پرشده با ادرار، در مدت طولانی می تواند به باکتری ها اجازه رشد و تکثیر بدهد. چنین شرایطی باعث تولید ادرار بدبو می شود. چنین شرایطی، جزو فوریت های پزشکی است. اگر این اتفاق بیفتد، باید فورا درمان شود. ادرار بدبو در اثر علل مختلفی ایجاد می شود. یکی از این علل، عفونت های مختلف دستگاه ادراری است. تغییر ناگهانی بوی ادرار، ممکن است به دلیل مصرف غذاها یا ویتامین ها (به عنوان مثال ویتامین B ، مارچوبه) ایجاد شده باشد. با این حال، تغییر در بوی ادرار (یا ظاهر آن) ممکن است نشان دهنده ابتلا شما به عفونت مثانه باشد. این عفونت می تواند به دلیل بهداشت نامناسب، کاتتریزاسیون، سنگ کلیه یا هر عامل دیگری باشد که شما را از تخلیه کامل مثانه باز می دارد. کم آبی ممکن است غلظت ادرار شما را افزایش دهد. در چنین شرایطی، ادرار نیز اغلب تیره تر از شرایط عادی خواهد بود. ادرار بدبو با ادراری که بوی شدید، اما قابل تحملی دارد، متفاوت است. در این شرایط ممکن است از زرد به نارنجی یا قرمز تغییر کند. این تغییرات ممکن است نشان دهنده ابتلا فرد به عفونت مجاری ادراری ( UTI ) یا عفونت مقاربتی ( STI ) باشد. این اختلالات نیاز به مراقبت پزشکی دارند. خوردن غذاهایی که تا حدی از طریق مجاری ادراری دفع می شوند، می تواند بوی ادرار را تغییر داده و باعث ایجاد "بوی بد ادرار" شود. مصرف مارچوبه یک علت رایج تغییر بوی ادرار است. معمولا ادرار بدبو با عفونت همراه است و می تواند در غیاب علایم دیگر رخ دهد. همچنین ادرار بدبو ممکن است با درد مثانه و احتمالا تب یا لرز همراه باشد. کم آبی و افزایش غلظت ادرار نیز می توانند شدت بوی ادرار را افزایش دهند. در ادامه به سوالاتی که پزشک ممکن است در مورد بوی بد ادرار بپرسد، اشاره می کنیم: آیا تا به حال دچار شده اید؟ آیا هنگام ادرار کردن احساس درد می کنید؟ آیا اخیرا متوجه تغییر رنگ و ظاهر ادرار شده اید؟ آیا امروز یا هفته ها و روزهای گذشته به تب مبتلا بوده اید؟ در صورتی که پاسخ شما به حداقل یکی از سوالات بالا مثبت است، سریعا با یکی از متخصصین اورولوژی ما تماس بگیرید.

، ترش یا بد ممکن است واکنش به چیزی باشد که خورده اید. اگر در برخی شرایط با، طعم تلخی را در دهان خود احساس کردید، این وضعیت طبیعی است. اما با این حال، اگر این علامت به طور مکرر رخ دهد، می تواند نگران کننده باشد. سه مورد از شایع‌ترین دلایل ایجاد طعم بد در دهان، عبارتند از: کمبود روی بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) داروها، از جمله شیمی درمانی هر تغییری در ادراک چشایی معمولی به نام دیسژیوزی شناخته می شود. این یکی از چندین شرایطی است که بر طعم ت ثیر می گذارد. سایر اختلالات چشایی شامل هیپوژوزی است (از دست دادن حساسیت چشایی) و پیری (از دست دادن کامل چشایی) هستند. اما در هر صورت تشخیص دیسژیوزی گاهی اوقات می تواند چالش برانگیز باشد. یافتن درمان مناسب می تواند یک فرآیند آزمون و خطا باشد. در برخی موارد، این وضعیت ممکن است خود به خود برطرف شود. در موارد دیگر، احتمال دارد نیاز به درمان برای رفع علت زمینه ای داشته باشد. برهمین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله از شایع ترین علل طعم تلخ در دهان را بررسی کنیم. آنها عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: داروها و طعم تلخ در دهان بررسی ها نشان می دهد. حداقل داروی مختلف می توانند باعث ایجاد طعم تلخ در دهان شوند. برخی از اصلی ترین دارو هایی که باعث ایجاد طعم تلخ در دهان می شوند، عبارتند از: از جمله سیس پلاتینسیکلوفسفامید و اتوپوزید از جمله داروهای ضد پارکینسون، داروهای میگرن و شل کننده های عضلانی شامل بسیاری از داروهای فشار خون بالا، دیورتیک ها، استاتین ها و داروهای ضد آریتمی از جمله آمپی سیلین، ماکرولیدها، کینولون هاسولفامتوکسازول - تری متوپریم، تتراسایکلین و مترونیدازول شامل اکثر داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، برخی از داروهای ضد روان پریشی، داروهای ضد اضطراب، تثبیت کننده های خلق و خو و خواب آورها. از جمله داروهای تیرویید، آنتی هیستامین ها، گشادکننده های برونش، ضدالتهاب ها، کمک کننده های ترک سیگار، ضد قارچ ها و ضد ویروس ها پزشکان معمولا طعم ترش ناشی از دارو را پس از حذف موارد دیگر تشخیص می دهند. پزشک اغلب تشخیص علت اصلی این وضعیت را با بررسی موارد زیر شروع می کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت سرطان رفلکس اسید کمبودهای تغذیه ای بر اساس زمان بروز علایم، پزشک شما ممکن است بتواند داروی ایجاد کننده مشکل را مشخص کند. حتی ممکن است پس از بررسی سایر داروهایی که مصرف می کنید، بتواند علت اصلی را تشخیص دهد. سپس، در صورت لزوم، ممکن است نیاز به قطع یا جایگزینی داروی محرک باشد. کمبود روی و تلخی دهان کمبود روی یکی از شایع ترین علل اختلالات چشایی است. توصیف طعم ترش مرتبط با کمبود روی اغلب دشوار است. در حالی که علت دقیق آن ناشناخته است، روی غلظت پروتیینی به نام گوستین را افزایش می دهد. از آنجایی که بدن از این پروتیین برای تولید جوانه های چشایی استفاده می کند، ممکن است کمبود آن منجر به مشکلات چشایی شود. کمبود روی ممکن است ناشی از شرایط زیر باشد: الکل سوء تغذیه شیمی درمانی کمبود روی در رژیم غذایی جذب ضعیف روی در روده ها کوپرین (پنی‌سیلامین) که برای درمان سنگ کلیه استفاده می‌شود. دیورتیک های تیازیدی، داروهایی که برون ده ادرار را افزایش می دهند. کاپوتن (کاپتوپریل) ، یک مهارکننده ACE که برای فشار خون بالا و سایر موارد استفاده می شود. علاوه بر این، کمبود روی با بیماری های خاصی همراه است. آنها عبارتند از: سرطان سلیاک دیابت بیماری کبد پانکراتیت کولیت زخمی بیماری مزمن کلیوی کمبود روی چگونه تشخیص داده می شود؟ پزشکان کمبود روی را با اندازه گیری غلظت روی در نمونه خون تشخیص می دهند. اگر کمبود روی دارید، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که مصرف روی را در رژیم غذایی خود افزایش دهید. غذاهایی که به طور طبیعی حاوی روی هستند عبارتند از: تخم مرغ لبنیات صدف گوشت قرمز لوبیا و حبوبات در حالی که یک روزانه ممکن است به عادی سازی سطح خون کمک کند، در وهله اول آنچه باعث کاهش سطح روی در خون شده است را برطرف نمی کند. با این حال، برای بهبود طولانی مدت، شناسایی علت ضروری است. برای مثال، اگر دارویی باعث کمبود روی شود، ممکن است لازم باشد با پزشک خود برای قطع، جایگزینی یا تنظیم دوز دارو مشورت کنید. پی بردن به این موضوع اغلب یک فرآیند آزمون و خطا است. پزشک شما سن، وزن، سابقه پزشکی، وضعیت سلامتی، مصرف فعلی دارو و علایم همزمان شما را در ارزیابی علل احتمالی بررسی می کند. در حالی که اغلب می‌توانید را با مصرف مکمل‌ها برطرف کنید، ایده خوبی است که علت کمبود روی را در بدنتان بیابید. یادگیری علت به شما امکان می دهد مشکل را در دراز مدت حل کنید. GERD یا رفلاکس اسید معده اسفنکتر تحتانی مری ( LES ) در انتهای مری قرار دارد. این گروه از ماهیچه‌های غیرارادی منقبض می‌شوند تا از بازگشت اسید معده‌به گلو جلوگیری کنند. این وضعیت که به عنوان رفلاکس اسید شناخته می شود، می تواند باعث ایجاد طعم ترش یا تلخ و همچنین علایم زیر شود: سرفه کردن گرفتگی صدا سوزش سردل درد قفسه سینه بوی بد دهان سوزش در گلو مشکل در بلع احساس یک توده در گلو اگر همراه با سوزش سر دل باشد و بلافاصله پس از خوردن غذا ایجاد شود، معمولا می‌توانید ریفلاکس را به عنوان علت طعم ترش یا تلخ مشخص کنید. با این حال، برای ارزیابی و تشخیص رسمی به پزشک خود مراجعه کنید. محرک های رایج رفلاکس اسید، عبارتند از: الکل کافیین غذاهای چرب غذاهای اسیدی سیگار کشیدن خوردن وعده های غذایی حجیم حاملگی و چاقی نیز می تواند منجر به بروز GERD شوند. به این دلیل که در هر دو حالت، اضافه وزن بر معده و مری فشار وارد می کند. فتق هیاتال (فتق معده) می تواند اثر مشابهی داشته باشد. این وضعیت زمانی اتفاق می افتد که بخشی از معده شما از طریق دیافراگم شما فشار می آورد. همانطور که معده به سمت بالا فشار می آورد، می تواند موقعیت LES را تغییر دهد و درست بسته نشود. برای تشخیص GERD ، پزشک ممکن است موارد زیر را پیشنهاد کند: آندوسکوپی، روشی که امکان بررسی LES را فراهم می کند. مانومتری، آزمایشی که انقباضات ماهیچه های مری را اندازه گیری می کند. کاوشگر pH سرپایی که در آن پروب بلعیده شده چگونگی و زمان وقوع رفلاکس را اندازه گیری می کند. درمان معمولا شامل ترکیبی از داروهای OTC و داروهای تجویزی است. این شامل: آنتی اسیدها مسدود کننده های H مانند پریلوسک (امپرازول) مهارکننده های پمپ پروتون ( PPIs ) مانند Nexium ا سومپرازول لیورسال (باکلوفن) برای کمک به تقویت عضلات LES تغییر در رژیم غذایی، کاهش وزن و ترک سیگار نیز می تواند کمک کننده باشد. تشخیص اینکه کدام غذاها یا فعالیت‌ها باعث رفلاکس اسید شما می‌شوند ممکن است کمی طول بکشد. بنابراین، گاهی اوقات درمان موثر ریفلاکس مستلزم محدود کردن یا اجتناب از برخی غذاها و مصرف داروهای OTC یا تجویزی است. خبر خوب این است که به محض کنترل علایم GERD ، احساس مزه ترش یا تلخ نیز باید از بین برود. طعم ترش همراه با سوزش سر دل که مدت کوتاهی پس از خوردن غذا ایجاد می شود، نشانه این است که مزه بد دهان ممکن است ناشی از ریفلاکس باشد. سایر علل طعم تلخ در دهان سایر شرایط ممکن است درک چشایی شما را تغییر دهند یا اختلال موجود را بدتر کنند، از جمله: عفونت یا بیماری سندرم سوزش دهان بهداشت ضعیف دندان بارداری، به ویژه در سه ماهه اول کاندیدیازیس دهان (برفک) ، عفونت قارچی در دهان یا گلو یایسگی، که ممکن است طعم را به دلیل تغییرات در سطح هورمون تغییر دهد. آسیب مغزی یا جراحی، که می تواند باعث ایجاد حس چشایی فانتوم شود. (سندرم دهان خشک) ، که درک چشایی را تغییر می دهد. کم آبی که منجر به خشکی دهان می شود و بر طعم آن ت ثیر می گذارد. پرتودرمانی سر و گردن که می تواند به بافت های بزاقی آسیب برساند. که اغلب با یک خط آبی در امتداد لثه تشخیص داده می شود. اضطراب و استرس، که می تواند منجر به خشکی دهان و تغییر طعم چیزها شود. اختلالات عصبی (مرتبط با اعصاب) مانند صرع، مولتیپل اسکلروزیس، فلج بل، تومورهای مغزی و زوال عقل سندرم آجیل کاج، که می تواند باعث ایجاد طعم تلخ شود که ممکن است یک تا سه روز پس از خوردن آجیل کاج ایجاد شود. چگونه طعم تلخ دهان را از بین ببریم؟ علت اصلی طعم تلخ هرچه که باشد، می توانید کارهایی برای کاهش و یا تسکین علایم خود انجام دهید. برخی از نکات عملی درمان خانگی عبارتند از: برای افزایش تولید بزاق آدامس بدون قند بجوید. سیگار را ترک کنید. علت اصلی طعم ترش هر چه باشد، سیگار کشیدن تنها اثرات آن را تشدید می کند. بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. معاینات منظم دندانپزشکی و استفاده از دهانشویه آنتی باکتریال را فراموش نکنید. از غذاهای تند یا چرب که باعث رفلاکس اسید می شوند، اجتناب کنید. حتی اگر GERD دلیل طعم بد دهان شما نباشد، رفلکس اسید معده فقط علایم شما را بدتر می کند. دهان خود را با نصف قاشق چایخوری نمک به اضافه یک قاشق چایخوری جوش شیرین که به یک لیوان آب اضافه شده است بشویید که ممکن است به کاهش طعم تلخ کمک کند. مقدار زیادی آب بنوشید که می تواند دهان شما را هیدراته کرده و باعث ادرار شما شود. می تواند به دفع ناخالصی هایی که ممکن است به علایم شما کمک کند کمک کند. افزودن کمی آب لیمو به آب نیز ممکن است به کاهش طعم بد دهان شما کمک کند. سخن آخر Dysgeusia اصطلاح پزشکی برای تغییر در ادراک چشایی معمول است. اغلب این اختلال با احساس طعم تلخ یا ترش در دهان همراه است. بسیاری از عوامل می توانند باعث ایجاد طعم تلخ در دهان شوند، از جمله داروها، کمبودهای تغذیه ای، GERD ، سایر شرایط بهداشتی که منجر به خشکی دهان می شود. درمان به علت آن بستگی دارد، اما می‌توانید با نوشیدن آب زیاد، رعایت بهداشت دهان و دندان و ترک سیگار در کوتاه مدت علایم را برطرف کنید. تجربه طعم تلخ در دهان نسبتا رایج است و نباید دلیلی فوری برای نگرانی باشد. بیشتر مزه های تلخ قابل درمان هستند و زمانی که پزشک علت را تشخیص می دهد، ممکن است فرد بتواند این علامت را مدیریت کند. پس از تشخیص علت و شروع درمان، جوانه های چشایی باید به حالت عادی برگردند و طعم تلخ در دهان از بین برود. در برخی موارد، مصرف یک دوز در شب به جای روز ممکن است به کاهش طعم تلخ در دهان شما کمک کند. با این حال، اگر مربوط به دارویی باشد که برای مدت کوتاهی از آن استفاده می کنید، مانند آنتی بیوتیک، ممکن است لازم باشد تا زمانی که درمان کامل شود، طعم ناخوشایند آن را تحمل کنید. هرگز قبل از مشورت با پزشک خود مصرف دارو را قطع نکنید.

قبل از درمان آرتروز زانو بد نیست بدانیم که استیوآرتریت ( OA ) شایع ترین نوع است. استیوآرتریت زانو زمانی اتفاق می افتد که غضروف (بالشتک بین مفاصل زانو) از بین می رود. این می تواند باعث درد، سفتی و تورم شود. هیچ درمانی مشخصی برای OA زانو وجود ندارد، اما برخی از گزینه های درمانی می تواند به کاهش ناراحتی و کاهش آسیب کمک کند. همچنین می‌تواند کیفیت زندگی شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند تا با فعالیت‌های روزانه‌تان بهتر عمل کنید. گزینه های درمانی شما به نیازهای فردی شما بستگی دارد. این موارد شامل سابقه پزشکی، سطح درد و ت ثیر OA بر زندگی روزمره شما می شود. درمان معمولا شامل ترکیبی از روش‌های درمانی و انتخاب سبک زندگی است. کارشناسان از کالج آمریکایی روماتولوژی و بنیاد آرتریت ( ACR / AF ) دستورالعمل‌هایی را در مورد اینکه کدام گزینه‌ها به احتمال زیاد به شما کمک می‌کنند، را مشخص کرده است. اما حتما قبل از ایجاد هر گونه تغییر بزرگ یا کوچک در برنامه درمانی خود با مشورت کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: وزن مناسب را حفظ کنید. اگر در حال حاضر اضافه وزن دارید، کاهش حتی چند گرم به درمان OA کمک می کند. کاهش وزن می تواند فشار روی مفاصل شما را کاهش دهد و با انجام این کار به کاهش علایم کمک کند. کاهش وزن همچنین ممکن است به کاهش التهاب و خطر سایر مشکلات سلامتی مانند فشار خون بالا، دیابت نوع و بیماری های قلبی عروقی کمک کند. اگر OA زانو دارید و اضافه وزن یا چاق در نظر گرفته می‌شوید، احتمالا پزشک برنامه‌ای را برای کمک به کاهش وزن پیشنهاد می‌کند. برای اینکه به راحتی بتوانید وزن خود را ثابت نگهدارید بهتر است را یادبگیرید. ورزش منظم داشته باشید. اگر OA زانو دارید، ورزش بسیار مهم است. حتی به شما کمک می کند تا وزن خود را مدیریت کنید. فعالیت‌های مناسب شامل ورزش‌های هوازی کم‌ت ثیر، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تایچی یوگا پیاده روی دوچرخه سواری شنا یا سایر ایروبیک در آب تمرینات کششی، تقویتی و تعادلی دوچرخه‌سواری ثابت همچنین می‌تواند به حفظ قدرت در گروه‌های عضلانی چهارسر ران و همسترینگ بدون فشار آوردن به مفاصل زانو کمک کند. هنگامی که از حالت نشسته بلند می شوید، از این عضلات در جلو و پشت ران خود استفاده می کنید. آنها همچنین به تثبیت زانو کمک می کنند. یک پزشک یا می تواند به شما در تهیه یک برنامه مناسب کمک کند. دارو های مسکن مصرف کنید. داروهای بدون نسخه ( OTC ) و تجویزی می توانند به تسکین درد و سایر علایم مرتبط با OA زانو کمک کنند. برخی از گزینه های OTC که ممکن است به شما در مدیریت درد و ناراحتی خفیف کمک کنند، عبارتند از: استامینوفن (تیلنول) ، اگر نمی توانید NSAID ها را تحمل کنید. دارو های موضعی که حاوی NSAID یا است را مصرف کنید. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، مانند ایبوپروفن (ادویل یا موترین) اگر داروهای OTC موثر نباشند، پزشک ممکن است تجویز کند: دولوکستین ( Cymbalta ) ترامادول ترامادول یک داروی مخدر است. ACR / AF استفاده از داروهای مخدر را توصیه نمی کند، زیرا خطر ابتلا به وابستگی وجود دارد. با این حال، اگر سایر داروها موثر واقع نشوند، پزشک ممکن است در نهایت یک اپیویید تجویز کند. درمان های جایگزین علاوه بر ورزش و دارو، سایر درمان‌های غیرپزشکی ممکن است به شما در مدیریت بهتر OA زانو کمک کنند. این شامل: طب سوزنی فعالیت های، مانند یوگا و تای چی بسته های گرما و سرما برای تسکین درد و التهاب کاردرمانی، که می تواند راه های جدیدی را برای مدیریت فعالیت های روزمره آموزش دهد. درمان شناختی رفتاری، که می تواند به شما در مدیریت درد، ناراحتی و استرس ناشی از زندگی با یک بیماری مزمن کمک کند. ACR / AF ماساژ، درمان دستی یا استفاده از تحریک الکتریکی پوستی ( TENS ) را برای OA زانو توصیه نمی کند. تحقیقات نشان نداده است که این درمان های جایگزین مفید هستند. گفته می شود، ماساژ ممکن است مزایایی از جمله کاهش سطح استرس شما فراتر از مزایایی داشته باشد که مستقیما به ناراحتی OA مربوط می شود. برخی از افراد از کلشی سین، روغن ماهی یا ویتامین D برای OA استفاده می کنند، اما متخصصان آنها را نیز توصیه نمی کنند، زیرا در مطالعات علمی فوایدی را نشان نداده اند. علاوه بر این، کلشی سین ممکن است عوارض جانبی نامطلوبی مانند اسهال و استفراغ داشته باشد. ACR / AF به افراد توصیه می کند از داروهایی مانند گلوکزامین، کندرویتین سولفات، هیدروکسی کلروکین، تزریق بوتاکس و تزریق اسید هیالورونیک خودداری کنند، زیرا شواهد کافی برای نشان دادن بی خطر یا موثر بودن آنها وجود ندارد. استروییدهای تزریقی برای درد و التهاب شدید، پزشک ممکن است یا کورتیکواستروییدها را مستقیما به مفصل تزریق کند. اینها می توانند تسکین موقتی ایجاد کنند، اما در بلند مدت تاثیری ندارند. تزریق مکرر استرویید نیز ممکن است منجر به عوارض جانبی منفی شود، بنابراین پزشک معمولا این درمان ها را محدود می کند. جراحی اگر درد مفاصل شدید شد و سایر درمان ها کمکی نکردند، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. گزینه های جراحی مختلفی برای درمان OA زانو وجود دارد. این یک روش کم تهاجمی است که در آن جراح از آرتروسکوپ، نوعی دوربین، برای مشاهده داخل زانو استفاده می کند. در حالی که آنها این کار را انجام می دهند، همچنین می توانند یک آسیب را ترمیم کنند. حتی می تواند به تسکین علایم کمک کند و نسبت به جراحی کامل زانو کمتر تهاجمی است. با این حال، اگر OA زانو دارید، ممکن است در آینده متوجه شوید که به تعویض کامل زانو نیاز خواهید داشت. با توجه به آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا ( AAOS ) ، اگر استیوتومی در مراحل اولیه زانو دارید که استخوان را تنها در یک طرف مفصل تحت تاثیر قرار می دهد، ممکن است کمک کند. در این روش، جراح استخوان را برش داده و شکل آن را تغییر می دهد. این کار فشار را از قسمت آسیب دیده برداشته و تراز استخوان ها را اصلاح می کند. این روش می تواند برای افراد با شرایط زیر موثر باشد: فقط در یک طرف زانو درد داشته باشند. اغلب به دلیل فعالیت یا ایستادن طولانی مدت، OA دارند. افرادی که فعال هستند، زیر سال سن دارند و اضافه وزن ندارند. این نوع جراحی ممکن است به توقف یا کند کردن پیشرفت آسیب مفصل کمک کند. تعویض کامل زانو در، جراح بافت و استخوان آسیب دیده را برداشته و مفصل زانو را با یک مفصل مصنوعی جایگزین می‌کند. آنها می توانند این کار را از طریق جراحی باز یا کم تهاجمی انجام دهند. عواملی مانند سطح فعالیت و سلامت کلی فرد به پزشکان کمک می کند تا تشخیص دهند که آیا این بهترین گزینه جراحی است یا خیر. اگر OA باعث درد و سفتی در مفصل زانو شما می شود، اولین قدم این است که از پزشک خود بخواهید که به شما در ارایه یک برنامه درمانی فردی کمک کند. مداخله زودهنگام بهترین راه برای جلوگیری از بدتر شدن و دردناکتر شدن آسیب مفصل در طول زمان است. از پزشک خود در مورد بهترین گزینه ها برای ورزش و دارو بپرسید. همچنین بحث در مورد اینکه آیا یک برنامه کاهش وزن برای شما مناسب است یا خیر مفید است. اینها و همچنین سایر تغییرات سبک زندگی، معمولا می توانند نیاز به جراحی را برای چندین سال به تعویق بیندازند. با درمان مناسب، می توانید تسکین لازم برای مدیریت بهتر علایم و فعال ماندن را دریافت کنید. کاهش فشار روی زانو به غیر از توجه به وزن خود، راه های دیگری نیز وجود دارد که می توانید فشار وارده بر زانوهای خود را کاهش دهید. همه کارهای فیزیکی خود را یکجا انجام ندهید. کارهای سخت تر را به چند قسمت تقسیم کنید و در این بین کارهای ملایم تری انجام دهید. استفاده از زانوی خود را حتی اگر کمی ناراحت کننده است ادامه دهید، اما قبل از اینکه خیلی دردناک شود به آن استراحت دهید. کفش هایی با کفی ضخیم و فضای کافی برای انگشتان پا بپوشید. پوشیدن کفش مناسب می تواند شوک وارده به زانو را هنگام راه رفتن کاهش دهد و از هرگونه تغییر در پاهای شما جلوگیری کند. اگر هنگام راه رفتن نیاز به حمایت اضافی برای پاها یا زانوهای خود دارید، با فیزیوتراپ، کاردرمانگر یا پزشک خود در مورد ساختن کفی برای کفش خود صحبت کنید. در صورت نیاز از عصا برای کاهش وزن و فشار روی زانو دردناک استفاده کنید. یک کاردرمانگر می تواند در مورد طول صحیح و بهترین روش استفاده از عصا توصیه کند. به ایجاد تغییراتی در خانه، ماشین یا محل کار خود فکر کنید تا فشارهای غیر ضروری را کاهش دهید. یک کاردرمانگر می‌تواند در مورد تجهیزات ویژه‌ای به شما توصیه کند که کارهای روزانه شما را آسان‌تر کند. استفاده از کیسه حرارتی یا چیزی مشابه روی زانو دردناک ممکن است به کاهش درد و سفتی آرتروز کمک کند. کیسه یخ نیز می تواند کمک کند، اما مراقب باشید که کیسه های یخ یا گرما یا بطری های آب گرم را مستقیما روی پوست خود قرار ندهید آنها را با یک حوله یا پوشش چای بپیچید. برخی افراد متوجه می شوند که استفاده از زانوبندها ممکن است در تسکین درد موثر باشند. می‌توانید زانوبند را از فروشگاه‌های ورزشی خریداری کنید، اما ابتدا باید با پزشک یا فیزیوتراپیست خود صحبت کنید. مقابله با بدخلقی و مشکلات خواب ممکن است متوجه شوید که آرتروز زانو باعث ایجاد احساس افسردگی یا اضطراب در شما می شود. اگر احساس ضعف دارید با پزشک خود صحبت کنید زیرا ممکن است بتواند درمان های روانشناختی مانند درمان شناختی رفتاری ( CBT ) و تکنیک های کاهش استرس را برای کمک به شما توصیه کند. اگر خواب شما به دلیل آرتروز زانو مختل شده است، این می تواند درد شما را بدتر کند. پس بهتر است در این شرایط را رعایت کنید.

قبل از پرداختن به دمنوش و چای برای یایسگی لازم است بدانیم که یایسگی با فقدان طبیعی چرخه قاعدگی برای یک دوره ماهه متوالی مشخص می شود. در دوران، تعادل بین هورمون های استروژن، پروژسترون و تستوسترون تغییر می کند. دوره قبل از یایسگی، پری یایسگی نامیده می شود و همراه با آن علایمی مانند گرگرفتگی و تغییرات خلقی نیز به وجود می آید. این علایم در دوران یایسگی شروع به فروکش می کنند. اغلب افراد علایم پیش از یایسگی را در دهه و زندگی خود تجربه می کنند، اگرچه ممکن است زودتر رخ دهد. دوره قبل از یایسگی طبیعی است و می تواند از ماه تا سال طول بکشد. برای بسیاری، ممکن است طولانی تر باشد. علاوه بر گرگرفتگی و تغییرات خلقی، ممکن است این علایم را نیز تجربه کنید: ریزش مو افزایش وزن خونریزی و خشکی واژن همچنین ممکن است در معرض خطر بیشتری برای باشید. اگر در دوران پیش از یایسگی یا یایسگی هستید، ممکن است راه‌های طبیعی برای کاهش ناراحتی و درد وجود داشته باشد. در میان آنها، برخی از چای ها ممکن است به مبارزه با علایم شما کمک کنند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چای برای تسکین یایسگی داروها می توانند به تغییرات هورمونی که در دوران پیش از یایسگی رخ می دهند را متعادل کنند. اما آنها انتخاب مناسبی برای همه افراد نیستند. اگر به دنبال درمان های طبیعی تری هستید، مصرف برخی از چای و دمنوش ها ممکن است گزینه ای بهتر و ارزان تر باشد. در حالی که سطح استروژن، پروژسترون و تستوسترون در دوران یایسگی کاهش می یابد، چای می تواند به کاهش علایم این تغییرات کمک کند. دستورالعمل های روی بسته را دنبال کنید یا تقریبا از قاشق چایخوری چای در هر فنجان آب گرم برای هر وعده استفاده کنید. ریشه کوهوش سیاه ریشه کوهوش سیاه، و گرگرفتگی را در دوران یایسگی کاهش می دهد. یک تحقیق در سال پیشنهاد کرد که برای زنانی که یایسگی زودرس را تجربه می کنند موثرتر است. می توان آن را به شکل قرص، یا به طور رایج تر، به عنوان یک چای به عنوان جایگزینی برای درمان جایگزینی هورمونی ( HRT ) استفاده کرد. اگر باردار هستید یا اگر برای فشار خون یا مشکلات کبدی تحت درمان هستید، نباید چای ریشه کوهوش سیاه مصرف کنید. جینسینگ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استفاده از جینسینگ نتایج دلگرم کننده ای در کاهش علایم مختلف یایسگی نشان داده است. بررسی بر روی زن یایسه مبتلا به استیوپنی، نشان داد نشانگرهای سلولی خاصی را بهبود می‌بخشد که پزشکان هنگام نظارت بر پیشرفت این بیماری به دنبال آن هستند. استیوپنی، وضعیتی است که در آن بدن استخوان جدید را به همان سرعتی که استخوان قدیمی را بازجذب می‌کند، نمی‌سازد. مطالعات دیگر نتایج مثبت مشابهی را برای علایم متفاوت یایسگی نشان می دهد. یک مطالعه نشان داد جینسینگ می تواند بروز و شدت گرگرفتگی و تعریق شبانه را در زنان یایسه کاهش دهد. بررسی ها نشان داد که جینسینگ قرمز می تواند به زنان یایسه کمک کند تا برانگیختگی جنسی را افزایش داده و زندگی جنسی خود را بهبود بخشند. می توانید چای جینسینگ را به طور روزانه مصرف کنید. مصرف جینسینگ به عنوان یک گیاه می تواند تداخلات زیادی با داروهای متعددی از جمله داروهای قلب، فشار خون، دیابت و رقیق کننده خون داشته باشد. عوارض جانبی آن می تواند شامل بی قراری، سردرد و عصبی باشد. درخت شاهزاده درخت شاهزاده یا عنبر برای درمان علایم قبل از قاعدگی بکار می رود، اما نوشیدن چای آن همچنین می تواند به کاهش درد سینه (ماستودینیا) و گرگرفتگی در دوران پیش از یایسگی کمک کند. این گیاه همچنین پروژسترون را افزایش می دهد، که می تواند به حفظ تعادل سالم بین استروژن و پروژسترون در طول انتقال از دوران پیش از یایسگی به یایسگی کمک کند. اگر از هورمون‌ها برای پیشگیری از بارداری یا استفاده می‌کنید، نباید عنبر مصرف کنید. همچنین اگر بیماری های حساس به هورمون مانند سرطان سینه داشته اید، باید از آن اجتناب کنید. این چای برای افرادی که داروهای ضد روان پریشی یا داروهای بیماری پارکینسون مصرف می کنند، انتخاب خوبی نیست. برگ تمشک قرمز چای برگ تمشک قرمز با کاهش علایم رایج قبل از یایسگی مرتبط نیست. با این حال، این یک راه موثر برای کاهش جریان های شدید قاعدگی است، به ویژه آنهایی که اغلب در شروع یایسگی اتفاق می افتد. به طور کلی نوشیدن چای در دوران پیش از یایسگی و یایسگی بی خطر در نظر گرفته می شود. شبدر قرمز شبدر قرمز که عمدتا برای درمان گرگرفتگی و تعریق شبانه در دوران یایسگی استفاده می‌شود، برای درمان فشار خون بالا، بهبود استحکام استخوان‌ها و تقویت ایمنی نیز استفاده می‌شود. همچنین شبدر قرمز حاوی فیتواستروژن است، شکل گیاهی استروژن، که به بهبود ناشی از یایسگی کمک می کند. دانگ کوآی چای دونگ کوآی به تعادل و تنظیم سطح استروژن در افرادی که در سن یایسگی هستند کمک می کند و بسته به عدم تعادل هورمونی شما آن را کاهش یا بهبود می بخشد. همچنین مشخص شده است که گرفتگی عضلات را به عنوان یکی از علایم سندرم پیش از قاعدگی ( PMS ) کاهش می دهد و می تواند درد لگن را در یایسگی کاهش دهد. اگر قصد هر گونه جراحی دارید، از مصرف آن خودداری کنید. مشخص شده است که با لخته شدن خون تداخل دارد. افرادی که پوست روشن دارند ممکن است بعد از نوشیدن منظم این چای حساس تر به آفتاب شوند. یک مطالعه نشان داد که ترکیب دونگ کوای و بابونه می‌تواند گرگرفتگی را تا حدودی درصد کاهش دهد. ریشه سنبل الطیب ریشه سنبل الطیب دارای فوایدی برای سلامتی است که شامل درمان بی خوابی، اضطراب، سردرد و استرس می شود. همچنین به دلیل توانایی آن در کاهش گرگرفتگی، یک گزینه یا کسانی است که وارد دوران یایسگی می شوند. این گیاه همچنین می تواند به درمان درد مفاصل کمک کند. اگر علایم پوکی استخوان را تجربه می کنید، می تواند گزینه خوبی برای بهبود استحکام استخوان باشد. قبل از خواب برای کمک به داشتن یک شب آرام از یک فنجان چای ریشه سنبل الطیب لذت ببرید. به عنوان یک چای، نوشیدن آن خطر کمی دارد. به عنوان یک گیاه، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید. از مصرف طولانی مدت آن و مصرف آن با الکل خودداری کنید. شیرین بیان چای شیرین بیان می تواند به کاهش بروز گرگرفتگی و مدت زمان ماندگاری آن در افرادی که وارد یایسگی می شوند کمک کند. این چای همچنین می تواند اثرات استروژن مانند داشته باشد و ممکن است در بهبود سلامت تنفسی و کاهش استرس کلی موثر باشد. شیرین بیان اگر با داروهای تجویزی خاصی مخلوط شود می تواند اثرات نامطلوبی داشته باشد، بنابراین قبل از مصرف با پزشک مشورت کنید. چای سبز یک مطالعه قدیمی در سال نشان داد که چای سبز می تواند راهی موثر برای تقویت متابولیسم استخوان و کاهش خطر شکستگی استخوان، به ویژه در افرادی که یایسگی را تجربه می کنند، باشد. همچنین سرشار از آنتی اکسیدان ها، مقداری کافیین و اپی گالوکاتچین گالات ( EGCG ) است. EGCG متابولیسم را افزایش می دهد و به مبارزه با افزایش وزن کمک می کند که بسیاری از افراد یایسه تجربه می کنند. خطر کمی در نوشیدن چای سبز وجود دارد. اگر بعد از مصرف کافیین نگران خوابیدن هستید، این چای بدون کافیین می تواند انتخاب خوبی باشد. جینکو بیلوبا جینکو بیلوبا حاوی فیتواستروژن (مشابه شبدر قرمز) است و می تواند سطح استروژن را افزایش دهد و به طور طبیعی عدم تعادل هورمونی را بهبود بخشد. یک مطالعه قدیمی در سال نشان داد که جینکو بیلوبا می تواند علایم PMS و نوسانات خلقی را که می تواند قبل و در طول یایسگی رخ دهد، بهبود بخشد. چای جینکو بیلوبا رایج نیست، اما می توانید ترکیباتی مانند این چای را پیدا کنید که ممکن است کمک کند. این گیاه می تواند با تداخل داشته باشد، اما مصرف آن به عنوان چای خطر کمی دارد. آیا نوشیدن چای برای تسکین یایسگی خطراتی دارد؟ قبل از استفاده از چای برای درمان علایم قبل از یایسگی با پزشک خود مشورت کنید، زیرا برخی از چای ها اثرات نامطلوبی بر داروهای تجویزی دارند. برخی از چای‌ها رقیق‌کننده‌های طبیعی خون هستند، بنابراین در مورد مصرف چای خود، به خصوص قبل از جراحی انتخابی، با پزشک مشورت کنید. نوشیدن گهگاهی چای خطر کمی دارد و ممکن است گزینه خوبی برای رویکردی ملایم به علایم پیش از یایسگی باشد. اگر نوشیدن چای را برای مبارزه با علایم یایسگی انتخاب می کنید، چای های گیاهی ارگانیک بخرید و انواع بدون کافیین را انتخاب کنید، زیرا کافیین ممکن است علایم یایسگی را بدتر کند. در مصرف چای داغ محتاط باشید، به خصوص اگر گرگرفتگی بزرگترین علامت شما باشد. زیرا می تواند بروز گرگرفتگی و تعریق شبانه را افزایش دهد. این ممکن است به ویژه در صورتی که آنها را قبل از خواب بنوشید صادق باشد. می توانید چای را از قبل دم کرده و سرد بنوشید تا جایگزین خنک تری شود. سایر درمان های یایسگی اگر متوجه علایم قبل از یایسگی شدید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند شما را در مورد بهترین برنامه درمانی راهنمایی کنند. شدت علایم شما تعیین می کند که چه دوره درمانی (از طب سنتی گرفته تا ویتامین ها) را باید دنبال کنید. HRT یک گزینه درمانی رایج است. با استفاده از این گزینه، پزشک هورمون ها را به شکل قرص، چسب، ژل یا کرم برای شما تجویز می کند. اینها می توانند به تعادل سطوح شما کمک کنند. با این حال، بسته به سلامتی و سابقه خانوادگی، HRT ممکن است برای شما مناسب نباشد. استروژن واژن که مستقیما با کرم، قرص یا حلقه روی واژن اعمال می شود، می تواند به مبارزه با خشکی و ناراحتی واژن کمک کند. اگر نمی توانید از استروژن درمانی استفاده کنید، ( Neurontin ) می تواند راهی موثر برای کاهش گرگرفتگی باشد. از طرف دیگر، روغن‌های ضروری نیز ممکن است علایم مرتبط با یایسگی را زمانی که در روغن حامل رقیق شده و روی پوست ماساژ داده می‌شوند، تسکین دهند. سوالات متداول بسته به احساسی که دارید می توانید هر چقدر که دوست دارید چای بنوشید. قبل از خواب، بهتر است مصرف چای خود را محدود کنید تا خواب شما به دلیل نیاز به ادرار مختل نشود. دمنوش های فوق همه شامل موادی هستند که به کاهش علایم یایسگی کمک می کنند. این مواد از جینسینگ تا جینکو بیلوبا را شامل می شود. جینکو بیلوبا حاوی فیتواستروژن (مشابه شبدر قرمز) است و می تواند سطح استروژن را افزایش دهد و به طور طبیعی عدم تعادل هورمونی را بهبود بخشد. به طور مشابه، نشان داده شده است که به علایم PMS کمک می کند. همه علایم یایسگی را تجربه نمی کنند، اما بسیاری از آنها این علایم را تجربه می کنند. در باره درصد زنان برخی علایم را تجربه خواهند کرد. برخی از افراد ممکن است علایم خفیفی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر اثراتی دارند که زندگی روزمره را مهار می کند. اگر در گروه دوم هستید، مهم است که به پزشک مراجعه کنید برخی از راه‌های دیگر برای درمان علایم یایسگی شامل خوردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش روزانه، مدیتیشن و تمرین‌های تحمل وزن هستند. لازم به ذکر است که ورزش های تحمل وزن می تواند شامل یوگا و پیاده روی باشد. سخن آخر علایم یایسگی از گرگرفتگی و تعریق گرفته تا خشکی واژن، نوسانات خلقی و حتی پوکی استخوان متغیر است. در حالی که داروهای سنتی بدون نسخه و نسخه می توانند به رفع ناراحتی کمک کنند، درمان های جایگزین و داروهای گیاهی می توانند جایگزین های مفید و موثری برای دارو باشند. این دمنوش ها را امتحان کنید یا با پزشک خود در مورد سایر روش های طبیعی که ممکن است برای شما مفید باشد صحبت کنید.

تفاوت آلرژی های غذایی و عدم تحمل غذایی به علت ت ثیر سیستم های مختلف بدن ایجاد می شوند. سیستم ایمنی بدن مسیول آلرژی های غذایی است. صرف نظر از مکانیسم های بدن در این واکنش ها، آلرژی ها و عدم تحمل غذایی می تواند بر رژیم غذایی، سلامت و کیفیت زندگی فرد ت ثیر بگذارد. این مقاله از علل و علایم عدم تحمل غذایی و، نحوه مدیریت آنها و غذاهای محرک رایج را بررسی می کند. آلرژی غذایی چیست؟ واکنش‌های آلرژیک به غذا، زمانی اتفاق می‌افتد که بدن یک غذای خاص (یک آلرژن) را به عنوان یک تهدید تشخیص دهد و با تولید آنتی‌بادی‌های ضد تهدید به نام ایمونوگلوبولین E بیش از حد تولید کند. آلرژی های غذایی حدود تا درصد از جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد و بیشتر آلرژی های غذایی در اوایل دوران کودکی ایجاد می شود. عدم تحمل غذایی چیست؟ عدم تحمل غذایی یک واکنش نامطلوب به مواد غذایی است که در دستگاه گوارش رخ می دهد. تشخیص تفاوت بین آلرژی غذایی و عدم تحمل غذایی می تواند دشوار باشد زیرا علایم می توانند بسیار شبیه به هم باشند. عدم تحمل غذایی بسیار شایع تر از آلرژی غذایی است و تا درصد از جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد. تفاوت اولیه آلرژی غذایی و عدم تحمل غذایی بزرگترین تفاوت بین آلرژی غذایی و عدم تحمل غذایی، سیستم بدن مسیول پاسخ است. سیستم ایمنی مسیول فرآیندی است که باعث ایجاد آلرژی غذایی می شود، در حالی که سیستم گوارش مسیول پاسخ عدم تحمل غذایی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چه چیزی باعث آلرژی غذایی می شود؟ آلرژی غذایی نتیجه پاسخ ایمنی بدن به برخی مواد غذایی است. هنگامی که یک واکنش آلرژیک به غذا رخ می دهد، سیستم ایمنی به طور خاص به پروتیین غذایی که بدن به عنوان یک تهدید می شناسد، پاسخ می دهد. در مورد آلرژی، پروتیین های غذا مولکول های کوچکی هستند که یک غذای خاص را می سازند. از طرف دیگر عدم تحمل غذایی ناشی از هر جزء غیر پروتیینی غذا است. یکی از مثال های رایج آن است. لاکتوز قند طبیعی موجود در شیر گاو است. افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز نمی توانند این قند را تجزیه کنند که معمولا علایمی مانند: معده درد نفخ اسهال گاز حالت تهوع مدت زمان علایم علایم عدم تحمل غذایی اغلب ناراحت کننده بوده و اگر یکی از غذاهای محرک خود را بخورید می توانند روز بدی را برای شما رقم بزنند. با این حال، آلرژی غذایی می تواند عواقب بسیار شدیدتری و برای مدت طولانی داشته باشد. فرد مبتلا به آلرژی غذایی ممکن است زمانی که در معرض غذاهای محرک خود قرار می گیرد، واکنش پوستی نشان دهد، از جمله: کندوها خارش تورم اگزما سایر علایم آلرژی غذایی شامل واکنش های گوارشی مانند استفراغ یا اسهال است. شدیدترین واکنش آلرژیک به غذا، نام دارد که در صورت عدم درمان فوری با اپی نفرین می تواند باعث مشکل در تنفس، از دست دادن هوشیاری و حتی مرگ شود. افراد مبتلا به آلرژی غذایی که در معرض خطر بالاتر واکنش آنافیلاکتیک هستند، عبارتند از: افراد مبتلا به آسم افرادی که به بادام زمینی، آجیل درختی و صدف آلرژی دارند. افرادی که در گذشته واکنش آنافیلاکسی به یک آلرژن غذایی داشته اند. همچنین نوجوانان نسبت به بزرگسالان بیشتر در معرض خطر آنافیلاکسی ناشی از غذا هستند. آلرژی ها و عدم تحمل های غذایی رایج طبق گزارش کالج آمریکایی آلرژی، آسم و ایمونولوژی، هشت نوع غذا درصد آلرژی های غذایی را تشکیل می دهند. شایع ترین آلرژی های غذایی عبارتند از: ماهی صدف گندم سویا تخم مرغ شیر و لبنیات بادام زمینی آجیل درختی کنجد نهمین آلرژن رایج است، اما ACAAI بیان می‌کند که تولیدکنندگان از نظر فنی مجبور نیستند آن را به عنوان یک آلرژن در برچسب‌های مواد غذایی تا اول ژانویه فهرست کنند. عدم تحمل یا حساسیت های غذایی اغلب در دسته بندی های ذکر شده در بالا قرار می گیرند. یکی از علل عدم تحمل غذایی که باعث ایجاد آلرژی غذایی نمی شود، FODMAP ها (الیگوساکاریدهای تخمیرپذیر) ، دی ساکاریدها، مونوساکاریدها و پلی ال ها) هستند. غذاهایی که حاوی سطوح بالای FODMAP هستند می توانند برای افراد مبتلا به عدم تحمل مشکلات معده ایجاد کنند. سایر عدم تحمل های غذایی رایج شامل حساسیت به گلوتن و عدم تحمل هیستامین هستند. گلوتن پروتیینی است که در گندم، چاودار و جو یافت می شود. اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان ممکن است آلرژی غذایی داشته باشید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. ارایه دهنده شما ممکن است شما را به یک ارجاع دهد. (پزشکی که در درمان آلرژی تخصص دارد) آنها با پرسیدن تاریخچه سلامتی شما شروع می کنند تا غذایی که باعث آلرژی شده است را تعیین کنند. مرحله بعدی آزمایش تشخیصی است که می تواند آزمایش پوست، آزمایش خون یا هر دو باشد. تست های پوستی. تست های پوستی در یک محیط کنترل شده و زیر نظر متخصص آلرژی انجام می شود. متداول ترین نوع تست پوستی "تست پریک" نام دارد. در طی این آزمایش، یک قطره کوچک از آلرژن احتمالی به پوست وارد می شود یا خراشیده می شود. متخصص آلرژی به دنبال واکنشی است و معمولا می تواند به سرعت آلرژن را مشخص کند. آزمایش خون اگر شما و پزشکتان تصمیم بگیرید که آزمایش خون گزینه مناسبی برای تشخیص آلرژی غذایی شما است، می توانید انتظار داشته باشید که نمونه کوچکی از خون شما را بگیرند. دریافت نتایج آزمایش خون معمولا بیشتر طول می کشد زیرا نیاز به تجزیه و تحلیل دارد. این تجزیه و تحلیل به دنبال IgE است، آنتی بادی ضد تهدید که مخصوص آلرژی های غذایی است. مدیریت آلرژی غذایی موثرترین استراتژی برای مدیریت آلرژی غذایی، اجتناب از آلرژن غذایی است. در برخی موارد، اجتناب از گروه های غذایی به دلیل خطر واکنش متقابل، که زمانی رخ می دهد که بدن ترکیب شیمیایی دو غذای مختلف را به عنوان یک تهدید مشابه تشخیص دهد، ضروری است. به عنوان مثال، فردی که به گردو حساسیت دارد، ممکن است برای جلوگیری از واکنش آلرژیک احتمالی، از گردو نیز اجتناب کند. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی اپی نفرین را که معمولا به عنوان EpiPen شناخته می شود، برای افرادی که در معرض خطر بالای آنافیلاکسی ناشی از غذا هستند، تجویز می کند. سوالات متداول عدم تحمل غذایی به عنوان یک واکنش نامطلوب به غذا که در سیستم گوارشی رخ می دهد ظاهر می شود. اگر پس از خوردن نوع خاصی از غذا علایم گوارشی مانند معده درد، نفخ، اسهال، گاز و حالت تهوع را تجربه کردید، ممکن است دچار عدم تحمل غذایی شده باشید. برای کسب اطلاعات بیشتر، این نگرانی ها را با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در میان بگذارید. اکثر آلرژی های غذایی در دوران کودکی رخ می دهد، اما ممکن است در بزرگسالی نیز ایجاد شود. برخی از آلرژی های غذایی که در دوران کودکی رخ می دهد، مانند حساسیت به شیر گاو و تخم مرغ، می توانند بیش از حد رشد کنند. با این حال، آلرژی به بادام زمینی و آجیل درختی تمایل دارد تا بزرگسالی نیز ادامه یابد. واکنش های آلرژیک به غذا معمولا در دو ساعت اول مصرف رخ می دهد و معمولا در عرض ساعت برطرف می شود. سخن آخر واکنش های آلرژیک به غذا یک پاسخ ایمنی است، در حالی که عدم تحمل غذا نتیجه سیستم گوارشی است. آنها می توانند علایم مشابهی مانند حالت تهوع داشته باشند، اما علایم آلرژی غذایی می تواند شدیدتر باشد و بیشتر طول بکشد. یک ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند تشخیص رسمی بدهد و استراتژی‌هایی را برای مدیریت واکنش‌های آینده توصیه کند. عدم تحمل غذایی و آلرژی می تواند ت ثیر قابل توجهی بر زندگی روزمره شما داشته باشد. تشخیص آلرژی غذایی می تواند ترسناک باشد، اما به یاد داشته باشید که همه آلرژی های غذایی جدی و خطرناک نیستند. با دوستان و خانواده خود در مورد حساسیت یا عدم تحمل غذایی خود یا فرزندتان باز باشید تا فضایی امن برای همه ایجاد کنید. اگر در مورد هر گونه واکنش نامطلوبی که شما یا فرزندتان نسبت به برخی غذاها داشته اید نگران هستید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

تبدیل و شروع ورزش به لذت زندگی روزمره آسان تر از آن چیزی است که فکر می کنید. بسیاری از ما برای رهایی از وضعیت بی تحرکی تلاش می کنیم. شما می دانید که دلایل بسیار خوبی از بهبود انرژی، خلق و خو، خواب و سلامتی گرفته تا کاهش اضطراب، استرس و افسردگی برای ورزش وجود دارد. اما اگر دانستن چگونگی و چرایی ورزش کافی بود، همه ما خوبی داشتیم. تبدیل ورزش به یک عادت به زمان زیادی فرصت دارد. شما به طرز فکر صحیح و رویکردی هوشمندانه نیاز دارید. در حالی که نگرانی های عملی مانند برنامه شلوغ یا سلامت ضعیف می تواند ورزش را چالش برانگیزتر کند، برای بسیاری از ما، بزرگترین موانع، برای ورزش نکردن موانع ذهنی هستند. شاید این کمبود است که شما را از برداشتن گام های مثبت باز می دارد، یا انگیزه شما به سرعت شعله ور می شود، یا به راحتی دلسرد می شوید و تسلیم می شوید. همه ما در مقطعی آنجا بوده ایم. فارغ از سن یا سطح تناسب اندام شما حتی اگر هرگز در زندگی خود یک روز ورزش نکرده باشید مراحلی وجود دارد که می توانید انجام دهید تا ورزش را کمتر ترسناک و دردناک تر و سرگرم کننده تر و غریزی تر کنید. نگرش همه یا هیچ را کنار بگذارید. لازم نیست ساعت‌ها را در باشگاه بگذرانید یا خود را مجبور به انجام فعالیت‌های یکنواخت یا دردناکی کنید که از آنها متنفر هستید تا فواید فیزیکی و عاطفی ورزش را تجربه کنید. کم ورزش کردن بهتر از هیچی است. در واقع، افزودن مقدار کمی از فعالیت بدنی به برنامه هفتگی می تواند ت ثیر عمیقی بر سلامت روانی و عاطفی شما داشته باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: بهانه های ورزش نکردن را بشناسید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بهانه آوردن برای ورزش نکردن؟ چه کمبود وقت یا انرژی، چه ترس از باشگاه، راه حل هایی وجود دارد. من از ورزش متنفرم! راه حل: بسیاری از ما همین احساس را داریم. اگر عرق کردن در باشگاه یا کوبیدن روی تردمیل ایده شما برای یک زمان عالی نیست، سعی کنید فعالیتی مانند رقصیدن را پیدا کنید که از آن لذت می برید یا فعالیت بدنی را با چیزی لذت بخش تر همراه کنید. هنگام ناهار در یک پارک خوش منظره قدم بزنید، به عنوان مثال، در حین خرید ویترینی در یک مرکز خرید دارای تهویه مطبوع قدم بزنید، با یکی از دوستان خود پیاده روی کنید، بدوید یا دوچرخه سواری کنید، یا در حین حرکت به موسیقی مورد علاقه خود گوش دهید. من سرم خیلی شلوغ است! حتی در شلوغ‌ترین زمان ما می‌توانیم در روز برای فعالیت‌های مهم وقت آزاد پیدا کنیم. این تصمیم شماست که ورزش را در اولویت قرار دهید و فکر نکنید برای یک تمرین خوب به یک ساعت کامل نیاز دارید. فعالیت‌های کوتاه ، یا دقیقه‌ای می‌تواند بسیار موثر باشد، بنابراین، می‌توانید تمام تمرینات خود را در چند جلسه در آخر هفته فشرده کنید. اگر در طول هفته بیش از حد شلوغ هستید، در آخر هفته که زمان بیشتری دارید، برخیزید و حرکت کنید. من خیلی خسته هستم! ممکن است غیرقابل تصور به نظر برسد، اما فعالیت بدنی یک راه حل قدرتمند است که در واقع خستگی را کاهش می دهد و سطح انرژی را در طولانی مدت افزایش می دهد. با، همیشه احساس انرژی، شادابی و هوشیاری بیشتری خواهید داشت. من خیلی چاق هستم، من خیلی پیر هستم! هیچ وقت برای شروع به ساختن قدرت و آمادگی جسمانی دیر نیست، حتی اگر یک سالمند باشید یا یک مبل راحتی خوابیده اید و قبلا ورزش نکرده اید. تعداد کمی از بیماری ها یا وزن، ورزش را سخت می کنند، بنابراین با پزشک خود در مورد یک روال ایمن صحبت کنید. ورزش خیلی سخت و دردناک است! ورزش نباید ضرر داشته باشد و نیازی نیست تا زمانی که خیس عرق نشده اید یا تا زمانی که دارید برای رسیدن به نتیجه به خودتان فشار بیاورید. شما می توانید قدرت و تناسب اندام خود را با پیاده روی، شنا، یا حتی بازی گلف، باغبانی یا تمیز کردن خانه افزایش دهید. برای تناسب اندام لازم نیست اسپرت یا فوق العاده وزشکار باشید. بر روی روش های آسان مانند پیاده‌روی، شنا یا حتی کار بیشتر در خانه برای افزایش سطح فعالیت خود تمرکز کنید. هر چیزی که شما را به حرکت وادار کند کارساز خواهد بود. چقدر به ورزش نیاز دارید؟ نکته کلیدی که باید در مورد شروع یک برنامه ورزشی به خاطر بسپارید این است حتی ورزش خیلی کم همیشه بهتر از هیچ است. پیاده روی سریع بهتر از نشستن روی مبل است. یک دقیقه فعالیت به شما کمک می‌کند تا بیشتر از بی‌تحرکی وزن کم کنید. با این حال، توصیه های فعلی برای بیشتر بزرگسالان این است که حداقل دقیقه فعالیت متوسط در هفته داشته باشند. با دقیقه ورزش، بار در هفته به هدف خود رسید. نمی توانید دقیقه را در برنامه شلوغ خود پیدا کنید؟ اشکالی ندارد که همه چیز را به هم بریزیم. دو تمرین دقیقه ای یا سه تمرین دقیقه ای می توانند به همان اندازه موثر باشند. ورزش می تواند یک فعالیت با شدت کم، متوسط یا شدید باشد، بسته به سطح آمادگی جسمانی شخصی شما متفاوت است. برای اکثر افراد، هدف از ورزش با شدت متوسط برای بهبود سلامت کلی کافی است. شما باید کمی سنگین تر از حد معمول نفس بکشید، اما نفس خود را از دست ندهید. بدن شما باید هنگام حرکت احساس گرمتر کند، اما گرمای بیش از حد یا تعریق زیاد نداشته باشید. چگونه ورزش درست را شروع کنیم؟ اگر قبلا هرگز ورزش نکرده‌اید، یا مدت زمان زیادی از انجام هرگونه فعالیت بدنی شدید گذشته است، اقدامات احتیاطی زیر را در نظر داشته باشید: اگر مشکلات سلامتی مانند محدودیت تحرک، بیماری قلبی، آسم، دیابت یا دارید، قبل از شروع ورزش با پزشک خود صحبت کنید. با حرکات کششی پویا حرکات فعالی که ماهیچه‌هایی را که استفاده می‌کنید گرم و منعطف می‌کنند و با انجام یک تمرین آهسته‌تر و آسان‌تر گرم کنید. برای مثال، اگر قصد دویدن دارید، با پیاده روی بدن خود را گرم کنید. یا اگر وزنه می زنید، با چند تکرار سبک شروع کنید. پس از تمرین، مهم است که چند دقیقه زمان بگذارید تا خنک شوید و اجازه دهید ضربان قلب به ضربان استراحت خود بازگردد. به عنوان مثال، دویدن سبک یا پیاده روی پس از دویدن، یا برخی حرکات کششی ملایم پس از تمرینات قدرتی نیز می تواند به جلوگیری از درد و آسیب کمک کند. بدن شما زمانی بهترین عملکرد را دارد که به درستی هیدراته شده باشد. ننوشیدن آب کافی در زمانی که برای مدت طولانی به خود فشار می آورید، به خصوص در شرایط گرم، می تواند خطرناک باشد. اگر در حین ورزش احساس درد یا ناراحتی کردید، متوقف شوید! اگر بعد از یک استراحت کوتاه احساس بهتری دارید، می توانید به آرامی تمرین خود را از سر بگیرید. چگونه ورزش را به یک عادت همیشگی تبدیل کنیم؟ علم به ما نشان می دهد که راهکارهایی وجود دارد که می توانید ورزش کردن را به یک عادت همیشگی تبدیل کنید. این مراحل را دنبال کنید تا ورزش یکی از آنها باشد. به تدریج شروع کنید. هدف از ورزش به مدت دقیقه در روز، بار در هفته ممکن است خوب به نظر برسد. اما چقدر احتمال دارد که آن را دنبال کنید؟ هر چه هدف شما بلندپروازانه تر باشد، احتمال شکست، احساس بدی نسبت به آن و تسلیم شدن بیشتر است. بهتر است با اهداف ورزشی آسانی که می دانید می توانید به آنها دست یابید شروع کنید. با ملاقات با آنها، اعتماد به نفس و شتاب ایجاد خواهید کرد. سپس می توانید به سمت اهداف چالش برانگیزتر حرکت کنید. محرک خود را بشناسید. وقتی صحبت از ایجاد یک عادت ورزشی می شود، محرک ها یکی از رازهای موفقیت هستند. در واقع، تحقیقات نشان می دهد که ثابت ترین ورزشکاران به آنها متکی هستند. محرک‌ها صرفا یادآوری هستند (یک زمان از روز، مکان یا نشانه) که یک واکنش خودکار را آغاز می‌کنند. آنها روال شما را روی رفتارهای خودکار قرار می دهند، بنابراین چیزی برای فکر کردن یا تصمیم گیری وجود ندارد. به خودتان جایزه بدهید. افرادی که به طور منظم ورزش می کنند به دلیل پاداش هایی که برای زندگی آنها به ارمغان می آورد، مانند انرژی بیشتر، خواب بهتر و احساس آرامش بیشتر، تمایل به انجام این کار دارند. با این حال، اینها پاداش های طولانی مدت هستند. هنگامی که یک برنامه ورزشی را شروع می کنید، مهم است که وقتی با موفقیت یک تمرین را انجام دادید یا به یک هدف جدید تناسب اندام رسیدید، به خودتان پاداش بدهید. کاری را انتخاب کنید که مشتاقانه منتظر آن هستید، اما به خودتان اجازه ندهید تا بعد از ورزش انجام دهید. این می تواند چیزی به سادگی یک حمام آب گرم یا یک فنجان قهوه مورد علاقه باشد. فعالیت هایی را انتخاب کنید که به شما احساس شادی و اعتماد به نفس می دهد. اگر تمرین شما ناخوشایند است یا به شما احساس دست و پا چلفتی یا ناتوانی می دهد، بعید است که به آن پایبند باشید. فعالیت هایی مانند دویدن یا وزنه برداری در باشگاه را فقط به این دلیل انتخاب نکنید که فکر می کنید این کاری است که باید انجام دهید. در عوض، فعالیت هایی را انتخاب کنید که متناسب با سبک زندگی، توانایی ها و سلیقه شما باشد. خودتان را برای موفقیت آماده کنید. تمرینات خود را برنامه ریزی کنید. اگر شما به صورت خودجوش در جلسات و قرارها شرکت نمی کنید، آنها را برنامه ریزی می کنید. اگر با قرار دادن ورزش در برنامه خود مشکل دارید، آن را یک قرار ملاقات مهم با خود در نظر بگیرید و آن را در دستور کار روزانه خود قرار دهید. تمرینات خود را برای زمانی از روز که بیشتر بیدار و پرانرژی هستید برنامه ریزی کنید. برای مثال، اگر اهل صبح نیستید، با برنامه ریزی برای ورزش قبل از کار، خود را تضعیف نکنید. موانع را بردارید. برای هر چیزی که ممکن است مانع ورزش شود از قبل برنامه ریزی کنید. آیا می ترسید صبح وقت کم بیاورید؟ لباس های تمرینی خود را از شب قبل آماده کنید تا به محض بیدار شدن آماده باشید. آیا اگر ابتدا به خانه بروید از تمرین عصر خود صرف نظر می کنید؟ یک کیف بدنسازی در ماشین نگه دارید تا بتوانید مستقیما از محل کار بیرون بروید. اگر یک شریک تمرینی داشته باشید که شما را همراهی کند، احتمال کمتری وجود دارد که ورزش را نادیده بگیرید. یا از یکی از دوستان یا اعضای خانواده بخواهید پیشرفت شما را بررسی کند. اعلام اهداف خود به گروه اجتماعی خود (آنلاین یا حضوری) نیز می تواند به شما کمک کند تا در مسیر خود قرار بگیرید.

ا و مجرای صفراوی یک علامت رایج در بروز بیماری های عمومی است. گاهی اوقات تشخیص درد صفراوی از سایر علل دشوار است. علاوه بر این، درد کیسه صفرا، با تعدادی از بیماری های شایع دیگر شکمی مانند بیماری زخم معده، رفلاکس معده و همپوشانی وجود دارد. اغلب نمی توان تشخیص داد که درد کیسه صفرا یک علامت خاص مربوط به آسیب کیسه صفرا است یا نه؟ فهرست محتوا درد کیسه صفرا می توانند علل زیادی داشته باشد، از جمله: سنگ کیسه صفرا یک مشکل شایع است و شیوع آن بین تا درصد در افراد بالای سال برآورد می شود. عوامل خطر ایجاد سنگ کیسه صفرا، عبارتند از: افزایش سن سابقه خانوادگی تغییرات سریع وزن بدن اکثر افراد مبتلا به، درد را تجربه نمی کنند، ت یید اینکه کیسه صفرا منبع درد است یا نه، می تواند چالش برانگیز باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قولنج صفراوی معمولا دردی است که پس از مصرف چربی بر شدت آن افزوده می شود. قولنج چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد و گاهی با حالت تهوع، نفخ و استفراغ همراه است. درد همچنین ممکن است در اطراف به پشت سرایت کند. معمولا مسکن های ساده درد را کنترل می کنند. قولنج صفراوی با گذشت زمان از بین می رود. برای اکثر بیماران، قولنج عود می کند، اما فاصله بین بروز درد ها بسیار متغیر است و می تواند روزها تا ماه ها ادامه داشته باشد. در برخی از بیماران درد ناشی از سنگ کیسه صفرا با علایم غیر طبیعی ظاهر می شوند. هرچه درد غیرمعمول تر باشد، احتمال بهبود آن با کوله سیستکتومی کمتر است. بیماران مبتلا به درد غیرمعمول و سنگ کیسه صفرا قبل از اقدام به کوله سیستکتومی باید آزمایشات تشخیصی زیادی را انجام دهند. حاد همراه با درد شدید همراه با افزایش دما، تاکی کاردی، حساسیت به ربع فوقانی راست و گهگاه، کشت خون مثبت ظاهر می شود. معمولا کوله سیستکتومی اولیه برای کوله سیستیت حاد توصیه می شود. کوله سیستیت حاد آکالکولوس گاهی در بیماران بستری، اغلب در شرایط دیابت مشاهده می شود. این بیماری در اثر ایسکمی و درجه ای از اتساع حاد کیسه صفرا در ارتباط با روزه داری ایجاد می شود. کولسیستیت مزمن همراه با درد صفراوی شایع است، اما در سونوگرافی سنگی دیده نمی شود. اگر سونوگرافی لجن، پولیپ (ها) یا شواهدی از التهاب را نشان داد، بیمار باید برای کوله سیستکتومی ارجاع داده شود. اگر سونوگرافی طبیعی باشد، مطالعه دفع کیسه صفرا در پزشکی هسته ای می تواند به تمایز آن دسته از بیمارانی که ممکن است از کوله سیستکتومی بهره مند شوند، کمک کند. عبور سنگ ها به مجرای صفراوی مشترک ( CBD ) در برخی از بیماران که سنگ های کوچک دارند رخ می دهد. سنگهای بسیار ریز می توانند عبور کنند، در حالی که برخی از سنگها باعث ایجاد اختلال در جریان کافی برای ایجاد پانکراتیت می شوند. سنگهای بزرگتر همراه با یرقان همراه با یا بدون کلانژیت، یا به عنوان یک یافته تصادفی از آزمایشات غیر طبیعی عملکرد کبد ( LFT ) یا در تصویربرداری ظاهر می شوند. بسیاری از بیماران مبتلا به سنگ CBD بدون کلانژیت به روش لاپاراسکوپی در زمان کوله سیستکتومی تحت درمان قرار می گیرند. کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی قبل از عمل ( ERCP ) یک استراتژی جایگزین است. کلانژیت به صورت درد صفراوی حاد همراه با سپسیس و زردی ظاهر می شود. بیماران مبتلا به کلانژیت نیاز به ERCP فوری برای تخلیه سیستم صفراوی دارند. بیماران مبتلا به سنگ باید پس از برطرف شدن سپسیس، اقدام به کوله سیستکتومی کنند. سندرم میریزی، اتساع مجاری صفراوی است که در اثر برخورد سنگ در گردن کیسه صفرا ایجاد می شود. در این وضعیت التهاب و تورم، مجرای مشترک کبدی را فشرده می کند. این سنگ می تواند در مجرای مشترک کبدی فرسایش پیدا کرده و عمل جراحی را پیچیده تر کند. سندرم میریزی اغلب می تواند به طور موقت با ERCP ، استنت گذاری و آنتی بیوتیک ها کنترل شود. بیماران مبتلا به پانکراتیت به دلیل سنگ کیسه صفرا معمولا LFT غیر طبیعی دارند. افراد مبتلا به کلانژیت همزمان باید یک ERCP فوری داشته باشند. کوله سیستکتومی در اسرع وقت پس از درمان پانکراتیت انجام می شود. کیسه صفرا پرسلن به کلسیفیکاسیون در دیواره کیسه صفرا اشاره دارد و خطر قابل توجهی برای دارد. کوله سیستکتومی در بیماران توصیه می شود. بیماران مبتلا به سنگ کیسه صفرا بدون علایم نباید تحت درمان قرار گیرند. باید به آنها توصیه شود که مراقب علایم خودشان باشند. کوله سیستکتومی در موارد بدون علامت خطرناک است، زیرا اکثر بیماران علایم را نشان نمی دهند. ضایعه پولیپویید بدون سایه متصل به دیواره کیسه صفرا را "پولیپ" می نامند. بیشتر آنها مجموعه ای از بلورهای کلسترول کوچک هستند. گاهی اوقات پولیپ های آدنوماتوز ایجاد می شوند و بخشی از آنها ممکن است به سرطان تبدیل شوند. پولیپ هایی که بیشترین نگرانی را دارند، پولیپ هایی هستند که بزرگتر از سانتی متر رشد کرده اند، قاعده وسیعی دارند یا با ضخیم شدن کانونی یا توده کیسه صفرا همراه هستند. پولیپ هایی که در بیماران مسن یافت می شود بیشتر از پولیپ هایی است که در بیماران جوان مشاهده می شود. پولیپ های بدون سنگ کیسه صفرا نسبت به آنهایی که با آنها همراه هستند نگرانی کمتری دارند. یک توصیه کلی این است که پولیپ های کمتر از میلی متر را می توان با سونوگرافی هر ماه به مدت سال مشاهده کرد. بیماران مبتلا به پولیپ های بزرگتر از سانتی متر یا بزرگتر از میلی متر در بیماران مبتلا به کلانژیت اسکلروزان اولیه یا بیماری التهابی روده، باید برای کوله سیستکتومی ارجاع داده شوند. سونوگرافی وجود سنگ های صفراوی را تعیین می کند و همچنین می تواند اندازه مجاری صفراوی، مورفولوژی و کلسیفیکاسیون کیسه صفرا و سایر اندام ها را ارزیابی کند. همچنین ممکن است سنگ های داخل مجرای صفراوی را تشخیص دهد. یافته های سونوگرافی مطابق با التهاب کیسه صفرا شامل درد، ضخیم شدن دیواره کیسه صفرا، آدنومیوماتوز و مایع دور کوله کیستیک است. کوله سیستکتومی معمولا به روش لاپاراسکوپی انجام می شود. کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی در سال گذشته اصلاح شده است، اما اصول آن یکسان است. شناسایی و کنترل مجرای کیستیک در اوایل عمل بدون آسیب به مجاری و عروق کبدی مهمترین مرحله است. در حین عمل جراحی ممکن است مشخص شود که کوله سیستکتومی برای بیمار خطرناک است. هنگامی که التهاب شدید تشخیص ساختارهای آناتومیکی را دشوار یا غیرممکن می کند، اغلب کوله سیستکتومی زیر کل انجام می شود. این باعث می شود مقداری از کیسه صفرا در پشت گردن و کبد باقی بماند. در صورت امکان همه سنگها برداشته می شوند. عوارض بعد از عمل بعد از کولسیستکتومی زیر کل نادر است. بیماران مبتلا به کوله سیستیت حاد که برای جراحی مناسب نیستند، می توانند کیسه صفرا را با کوله سیستکتومی از راه پوست خارج کنند. کوله سیستکتومی می تواند با بروز برخی عوارض جانبی همراه باشد، از جمله: نشت صفرا معمولا زود هنگام اغلب قبل از ترخیص از بیمارستان ظاهر می شود. در صورت بروز این عوارض احتمال دارد که درد در هفته اول پس از عمل کوله سیستکتومی بدتر شود. نشت صفرا در - افزایش یافته است. موارد نادری که با اقدامات ساده مانند مصرف افزایش فیبر و کاهش چربی برطرف نمی شوند، باید به متخصص گوارش ارجاع داده شود تا سایر شرایط را رد کرده و آزمایش درمان اسید صفراوی را در نظر بگیرد. سخن آخر تشخیص بین درد شکم و سنگ کیسه صفرا گاهی دشوار است. سنگ های صفراوی یک علایم رایج در جراحی های عمومی هستند. کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی بهترین درمان برای سنگ های همراه با علایم است. کوله سیستکتومی اولیه در شرایط کوله سیستیت حاد مقرون به صرفه ترین روش است. درد مکرر یا جدید پس از کولسیستکتومی اغلب برای تشخیص و مدیریت به ارجاع متخصص نیاز دارد. کوله سیستکتومی انتخابی برای سنگهای صفراوی بدون علامت معمولا انجام نمی شود. تشخیص سنگ کیسه صفرا باید شامل سونوگرافی و آزمایش عملکرد کبد باشد.

بیشتر می تواند ناشی از بیماری های پوستی مانند کیست، آبسه یا رشد بافت چربی (معروف به لیپوم) باشد. اگر توده ای دارید که باعث درد در سمت چپ شکم تان می شود، اگر زن هستید، ممکن است ناشی از فتق یا باشد. وجود توده یا برآمدگی در شکم می تواند نگران کننده باشد، زیرا تعیین علت آن مشکل است. به طور معمول، شکم را می توان به چهار ربع تقسیم کرد. ربع پایین سمت چپ شکم شامل قسمت انتهایی روده بزرگ، حالب کلیه چپ و حفره ایلیاک (قسمتی از استخوان لگن) است. حفره ایلیاک، دروازه ای برای اندام های تولید مثلی در مردان و زنان است. علل مختلفی می توانند باعث ایجاد توده در این قسمت از شکم شوند. به طور کلی توده های تشکیل شده در قسمت پایین و سمت چپ شکم علایم زیر را دارند: احساس سوزش حساسیت به لمس احساس درد یا ناراحتی همچنین این توده ها ممکن است در حین فعالیت هایی مانند ایستادن، سرفه یا زور زدن دچار تغییر شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از توده ها و برآمدگی های موجود در شکم، می توانند نشانگر آغاز سرطان باشند. برآمدگی هایی که سخت و سفت بوده و با گذشت زمان اندازه خود را افزایش می دهند، احتمالا تومور هستند. برآمدگی هایی در قسمت پایین سمت چپ شکم که به راحتی حرکت کرده و می توانند با فشار دست به عقب رانده شوند، نگران کننده نیستند. با این حال، اگر دچار خستگی، یا نفخ هستید، باید به دنبال درمان مشکل خود باشید. یک توده در قسمت پایین سمت چپ شکم می تواند با علایم ناخوشایند دیگری همراه باشد. برخی از این علایم عبارت اند از: تهوع و استفراغ نفخ یا آروغ زدن ایجاد یبوست یا اسهال ایجاد توده های موجود در قسمت پایین سمت چپ شکم شما ممکن است به طور مستقیم قابل مشاهده نباشند. گاهی اوقات ممکن است هنگام فشار دادن شدید، محل مشکوک، احساس بهتری داشته باشید. اگر برخی از علایم بالا را تجربه کردید اما توده ای در شکم خود مشاهده نکردید، به هیچ عنوان تصور نکنید که مشکلی وجود ندارد. در چنین شرایطی احتمال وجود یک‌مشکل در بدن تان بسیار زیاد خواهد بود. با توجه به اهمیت قسمت پایین سمت چپ شکم و اندام های موجود در آن، مهم است که به محض مشاهده هر یک از علایم فوق با یک پزشک تماس بگیرید. ربع پایین سمت چپ شکم شامل ساختارهای مختلف است. بنابراین، التهاب، انسداد، سرطان یا آسیب به هر یک از اجزای آن می تواند منجر به ایجاد توده شکمی شود. به منظور تشخیص و درمان مناسب سریعا به پزشک خود مراجعه کنید. اندام یا بافت بیرون زده می تواند منجر به ایجاد توده یا برآمدگی در ناحیه سمت چپ و پایین شکم شود. فتق می تواند در مردان و زنان به طرق مختلف رخ دهد. اندام های تناسلی در مردان و زنان در داخل یا بسیار نزدیک به ربع پایین سمت چپ شکم قرار دارند. رشد بیش از حد و غیر طبیعی این اندام ها (خوش خیم یا بدخیم) اغلب می تواند منجر به ایجاد توده های قابل لمس و قابل مشاهده در سمت چپ پایین شکم شود. التهاب ربع پایین سمت چپ شکم می تواند منجر به ایجاد توده شود. برخی از علل التهاب این بخش از شکم، عبارتند از: عفونت روده بزرگ می تواند توسط ارگانیسم های گوارشی ایجاد شود. عفونت می تواند باعث بروز آبسه، یا ایجاد مناطق متورم پر از چرک شود. برخی از بیماریهای التهابی پوست می توانند در نواحی خاصی از بدن ایجاد شوند. به عنوان مثال، بثورات دردناک ناشی از ویروس که به آن می گویند، می تواند در قسمت پایین سمت چپ شکم ایجاد شده و باعث ایجاد توده و بثورات و همچنین درد و خارش شدید شود. علاوه بر این، توده هایی در پوست یا چربی زیر جلدی، معروف به کیست و لیپوم، می توانند در قسمت پایین سمت چپ شکم ایجاد شوند. ضربه به قسمت زیر شکم در اثر برخورد مستقیم یا تصادفات رانندگی، می توانند باعث ایجاد کبودی و توده شوند. لیپوم به معنی "تومور چرب" است. لیپوم سرطان نیست. لیپوم فقط شامل رشد چربی بین لایه ماهیچه ای و پوست بالای آن است. علت دقیق بروز لیپوم مشخص نیست. اختلال لیپوم، اغلب پس از سالگی در افراد ظاهر می شود. علامت تشخیصی این بیماری شامل ایجاد یک توده نرم و قابل حرکت در زیر پوست، و با حدود دو اینچ عرض است. لیپوم بدون درد است. مگر اینکه رشد آن باعث تحریک اعصاب اطراف آن شود. لیپوم ها اغلب در پشت، گردن و شکم و گاهی در بازوها و قسمت بالای ساق پا دیده می شوند. برای اطمینان از خوش خیم بودن لیپوم ها، باید ایجاد هرگونه توده جدید را به پزشک تان گزارش کنید. تشخیص لیپوم از طریق معاینه فیزیکی، و روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن انجام می شود. در بیشتر مواقع، درمان این اختلال ضروری نیست. اگر لیپوم دردناک بوده و یا با بافت ها و اندام های دیگر تداخل داشته باشد، باید درمان شود. می توان لیپوم را از طریق جراحی یا برطرف کرد. کیست، یک کیسه یا توده کوچک پر از مایع، هوا، چربی یا مواد دیگر است. کیست ها بدون هیچ دلیل مشخصی در قسمتی از بدن شروع به رشد می کنند. کیست پوستی، کیستی است که درست در زیر پوست ایجاد می شود. اعتقاد بر این است که کیست های پوستی در اطراف سلول های کراتینی به دام افتاده ایجاد می شوند. کیست های پوستی مسری نیستند. هر کسی ممکن است به کیست پوستی مبتلا شود. کیست پوستی بیشتر در کسانی که بالای سال سن، آکنه یا پوست آسیب دیده دارند، ایجاد می شود. کیست ها در حالت عادی بدون درد هستند. کیست های عفونی ممکن است دردناک باشند. تشخیص کیست پوستی از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. در دوران باروری، تخمدان های زن هر ماه یک سلول تخمک آزاد می کند. اما گاهی اوقات تخمک در سطح تخمدان باقی می ماند. تخمک در این بخش به رشد خود ادامه می دهد. این تخمک نهایتا به پر از مایع تبدیل می شود. کیست تخمدان ممکن است در اثر عدم تعادل هورمونی ایجاد شود. در صورت اتصال بافت آندومتریوز به تخمدان، و عفونت های شدید لگن که به تخمدان ها سرایت می کنند، چنین بیماری ممکن‌است ایجاد شود. این کیست ها همچنین ممکن است در دوران بارداری ایجاد شوند. کیست های کوچک تخمدان اغلب هیچ علامتی ندارند. کیست های بزرگتر ممکن است باعث درد لگن، کمردرد، افزایش وزن بدون دلیل، خونریزی غیرطبیعی واژن و‌یا شوند. کیست های تخمدان تقریبا هیچ وقت جزو سرطان ها طبقه بندی نمی شوند. درد ناگهانی و شدید شکم می تواند نشان دهنده پارگی کیست باشد. پارگی کیست یک فوریت پزشکی است و بیمار باید سریعا به اورژانس منتقل شود. تشخیص کیست تخمدان از طریق انجام می شود. روش های پیشگیری از بارداری مانند مصرف قرص، تزریق یا عقیم سازی از تخمک گذاری جلوگیری کرده و بنابراین از تشکیل کیست جلوگیری می کنند. در برخی موارد انجام جراحی برای برداشتن کیست ضروری است. آبسه پوستی شامل یک توده بزرگ چرک است که درست در زیر پوست ایجاد شده است. این بیماری در اثر ورود باکتریها به زیر پوست، معمولا از طریق یک بریدگی یا خراش کوچک، ایجاد می شود. بدن از طریق تهاجم گلبول های سفید خون به ناحیه آلوده، با عفونت مبارزه می کند. گلبول های سفید ممکن است برخی از بافت های آلوده را از بین ببرند. با این‌حال در محل آلودگی، چرک تولید می شود. علایم آبسه پوستی شامل وجود یک توده بزرگ، قرمز، متورم و دردناک در هر نقطه از بدن، در زیر پوست است. علاوه بر این عوارض، ممکن است تب، لرز و بدن درد ناشی از عفونت نیز وجود داشته باشد. در صورت عدم درمان این اختلال، خطر بزرگ شدن، انتشار و ایجاد آبسه شدید وجود دارد. تشخیص آبسه پوستی از طریق معاینه فیزیکی انجام می شود. آبسه های کوچک ممکن است خود به خود، به کمک سیستم ایمنی بدن بهبود یابند. اما برخی از آن ها باید در مطب یا کلینیک پزشکی تخلیه شوند. برای درمان آبسه، معمولا آنتی بیوتیک تجویز می شود. تمیز نگه داشتن پوست و استفاده از لباس و حوله تمیز به پیشگیری از ایجاد آبسه کمک شایانی می کند. تومورهای استرومایی دستگاه گوارش ( GIST ) یک نوع تومور بسیار نادر هستند که از دیواره های معده و روده کوچک نشات می گیرند. در حالی که این تومورها می توانند علایمی مانند درد معده و مدفوع خونی ایجاد کنند، یک چهارم موارد ابتلا به این تومورها هیچ علامتی نداشته و به طور تصادفی تشخیص داده می شوند. نیوپلاسم کولون، به معنی "بافت جدید" در حال رشد در روده بزرگ است. نیوپلاسم ممکن است خوش خیم (غیرسرطانی) یا بدخیم (سرطانی) باشد. علت دقیق سرطان ها ناشناخته هستند. اما به نظر می رسد عوامل زیر در بروز سرطان موثر باشند: مصرف سیگار و الکل داشتن سن بالای پنجاه سال سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری مصرف رژیم غذایی پرچرب و کم فیبر بیماریهای التهابی مزمن روده بزرگ مانند دیابت (بیماری قند خون) ، چاقی، اضافه وزن و بی تحرکی اولین علامت این‌اختلال، مشاهده پولیپ ها هستند. پولیپ ها توده های کوچکی در داخل روده بزرگ هستند که به کمک روش کولونوسکوپی تشخیص داده شده و قبل از سرطانی شدن برداشته می شوند. علایم بعدی این اختلال ممکن است شامل خستگی بی دلیل باشد. بروز تغییر در فعالیت روده، ناراحتی مزمن شکمی مانند نفخ یا گرفتگی عضلات، وجود خون در مدفوع یا خونریزی مقعدی، از دیگر علایم این اختلال است. تشخیص این بیماری از طریق کولونوسکوپی و گاهی اوقات به کمک آزمایش خون انجام می شود. درمان این بیماری به کمک جراحی انجام می شود. جراحی ممکن است جزیی یا گسترده باشد. شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی، معمولا قبل و بعد از جراحی انجام می شود. مراقبت های حمایتی برای ایجاد آسایش در بیمار نیز بخش مهمی از برنامه درمانی این اختلال است. فورونکل در اثر عفونت فولیکول مو ایجاد می شود. این عفونت در زیر پوست و در ریشه مو شکل می گیرد و ممکن است در هر نقطه ای از بدن ایجاد شود. این عفونت توسط باکتری ها ایجاد می شود. اغلب اوقات استافیلوکوکوس اوریوس یا "استاف" عامل بروز این‌اختلال است. باکتری های استاف در همه جا یافت می شوند. شستشوی مکرر و کامل دستها و رعایت نکات بهداشتی به جلوگیری از شیوع این بیماری کمک می کند. درماتوفیبروم یک توده پوستی شایع است که معمولا در قسمت پایینی ساق پا ظاهر می شود. این‌توده ممکن است در هر نقطه از بدن ظاهر شود. این توده ها خوش خیم (غیر سرطانی) هستند. درماتوفیبروم بیشتر در بزرگسالان و به ندرت در کودکان ایجاد می شود. منبع:

سوزش و خارش چشم در قسمت زیرین مژه همراه با یک برجستگی کوچک و قرمز می تواند باعث ناراحتی زیاد و ظاهر ناخوشایند می شود. کاملا معمول است که یک بار در طول زندگی دچار خود شوید. اما جای نگرانی نیست زیرا گل مژه چشمی به راحتی قابل درمان است و حتی برخی درمان های خانگی در تسکین آن می تواند موثر باشند. ما در مقاله سعی کرده ایم گزینه های را بررسی کنیم. فهرست محتوا برخی از علایم و نشانه های گل مژه چشمی، عبارتند از: خارش تورم چشم احساس سوزش حساسیت و قرمزی چشم برخی از دلایلی که منجر به تشکیل گل مژه های چشمی می شوند، عبارتند از: تغذیه ضعیف بهداشت نامناسب استفاده از مواد آرایشی تاریخ گذشته پاک نکردن آرایش چشم قبل از خواب تعویض لنزهای تماسی بدون شستن دست ها گاهی اوقات، برجستگی قرمز با چرک پر می شود که در صورت پارگی، می تواند منجر به انتشار عفونت شود. گاهی ممکن است خونریزی هم داشته باشد. بنابراین، باید درمان این بیماری چشمی در اسرع وقت انجام شود. در صورت ظهور مجدد گل مژه ها، در اولین فرصت با پزشک مشورت کنید. اما برخی داروهای خانگی برای گل مژه های چشمی وجود دارند، از جمله: قاشق غذاخوری دانه گشنیز را برای چند دقیقه در آب بجوشانید. این آب را صاف کنید و بگذارید خنک شود. آنها حاوی ترکیباتی هستند که خاصیت ضد التهابی دارند و می توانند ادم چشم شما را کاهش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برگهای گواوا را به مدت - دقیقه بجوشانید. بگذارید کمی خنک شود. پارچه را در این آب فرو برده و حدود دقیقه آن را بر روی چشمان چشم قرار دهید. این کار را - بار تکرار کنید. دلیل این امر آنست که برگ های گواوا خاصیت ضدالتهابی دارند. همچنین ماهیت ضد میکروبی دارند و از آلودگی چشم جلوگیری می کنند. حبه را خرد کرده و آب آن را با دقت خارج کرده و بر روی استیک استفاده کنید. بعد از خشک شدن آن را با آب ولرم بشویید. این کار را دو بار در روز انجام دهید. آب سیر به لطف خواص ضد باکتریایی که دارد، برای درمان عفونت چشم چشم کاملا شناخته شده است. این دارو نه تنها باعث تسکین درد می شود بلکه باعث کاهش لک می شود. اطمینان حاصل کنید که آب میوه به چشم وارد نمی شود زیرا ممکن است کمی سوزش ایجاد کند. میخک ها را خرد کنید تا یک خمیر صاف بدست آید. آن را از یک گوشه مژه به انتهای دیگر بزنید. کمی روی استیک هم بزنید. بگذارید چند ساعت خشک شود و متوجه تغییر شدیدی خواهید شد. این را دو بار در روز استفاده کنید. این ماده ضدعفونی کننده دیگری است که بر روی یک ماده معجزه آسا معجزه می کند. از خواص ضد میکروبی آن می توان به همراه آنتی اکسیدان های موجود در آن برای تسکین روند بهبود استفاده کرد. میخک ها اگر وارد چشم شما شوند ممکن است احساس سوزش کنند. بنابراین، مراقب باشید. سیب زمینی را پوست گرفته و رنده کنید. این را در یک پارچه قرار دهید و پارچه را به دور آن بپیچید. این پارچه را به مدت - دقیقه روی چشم آسیب دیده قرار دهید. برای دستیابی به بهترین نتیجه باید این کار را دو بار در روز تکرار کنید. سیب زمینی قابض ملایم بوده و دارای ترکیب ضد التهابی است. این ضماد تورم، درد را کاهش می دهد و همچنین از عفونت جلوگیری می کند. را در آب مخلوط کنید و چشم خود را با این محلول بشویید. این کار را دو بار در روز انجام دهید تا تسکین سریع پیدا کنید. زردچوبه یک ضد عفونی کننده عالی است و اغلب برای درمان عفونت های موضعی و داخلی استفاده می شود. این گیاه به دلیل خواص درمانی نیز معروف است. آب را بجوشانید و نمک را به آن اضافه کنید. اجازه دهید آب کمی خنک شود، و سپس یک حوله یا پارچه نرم را در آن فرو کنید. ناحیه آسیب دیده را با آب فشرده کرده و به مدت دقیقه آنجا بگذارید تا حوله گرم شود. این کار را دو بار در روز انجام دهید تا جوش خورده بهبود یابد. گرمای آب باعث تحریک لکه بینی تحریک کننده چشم می شود. با تقویت گردش خون، درد و تورم را کاهش می دهد. نمک موجود در این دارو به عنوان یک ماده ضد میکروبی عمل می کند. تخم مرغ را روی گل مژه قرار دهید. بگذارید تا دقیقه روی استیج بماند. این کار را روزی دو بار تکرار کنید. استفاده از گرما به استیو در کاهش تورم کمک می کند. همچنین درد را تسکین می دهد. گرمای تخم مرغ به سرعت باعث بهبودی گل مژه می شود. با برداشتن مواد پوسته ای خارجی، ژل را از برگ جدا کنید. پالپ را روی چشم قرار داده و چند دقیقه در آنجا بگذارید. بعد از این کار چشم را با آب تمیز بشویید. این درمان در صورت استفاده - بار در روز، بهبودی سریع را ایجاد می کند. آلویه ورا برای درمان چشم درد مفید است. این گیاه مزایای مختلف سلامتی را فراهم می کند. ضمن تسکین خارش و درد، چشم را آبرسانی می کند. یک پیاز را به صورت ورقه ای برش داده و برش ها را برای چند دقیقه روی چشم ها قرار دهید. این کار را دو بار در روز انجام دهید. پیاز به از بین بردن کامل گل مژه چشم کمک نمی کند اما در کاهش درد کمک می کند. اگرچه احساس سوزش ایجاد می کند، اما روند بهبودی را تسریع می کند. پیاز نیز دارای خواص ضد التهابی و ضد میکروبی است. روش مفید دیگر استفاده از این ریشه برای استیک خرد کردن پیاز است. وقتی آب به دلیل گازهای تند پیاز از چشم خارج می شود، به طور طبیعی باعث هیدراته شدن چشم و می شود. همچنین چشم را از ذرات آلودگی و گرد و غبار که ممکن است باعث عفونت شوند پاک می کند. سکه را با آب و صابون ضد باکتری بشویید. آن را روی یک پارچه تمیز و درشت یا بین کف دست خود بمالید تا گرم شود. این سکه گرم را روی خمیر قرار دهید تا خنک شود. این کار را - بار تکرار کنید. در طول روز چند بار این کار را انجام دهید. گرمای فلز باعث تسکین درد و تسکین فوری شما می شود. چای کیسه ای را به مدت یک دقیقه در آب گرم قرار دهید. آب اضافی را برداشته و این کیسه چای را روی چشم آسیب دیده قرار دهید تا کیسه خنک شود. برای این کار می توانید از کیسه چای دست دوم نیز استفاده کنید. این کار را - بار در روز تکرار کنید. بررسی ها نشان داده که کیسه های گرم چای روی گل مژه معجزه می کنند. نه تنها باعث تسکین درد می شود بلکه به کاهش تورم در عرض ساعت نیز کمک می کند. برش های کدو تنبل را برش داده و آن را مستقیما روی ماده آغشته کنید. برشها را به مدت دقیقه روی چشم ها بگذارید. آنها را برداشته و محل را بشویید. روش دیگر برای استفاده از کدو تلخ، دم کشیدن چای از آن است. این چای کدو تلخ را صبح ناشتا بنوشید. برای طعم می توانید کمی نمک اضافه کنید. برنامه کدو تلخ را دو بار در روز تکرار کنید. کدو تلخ به عنوان یک عامل سم زدایی عمل می کند. این به پاکسازی پوست و از بین بردن موثر ماده گل مژه کمک می کند. همچنین می توانید از ذرات باقی مانده کدو از چای به عنوان کمپرس استفاده کنید. این به کاهش درد کمک می کند. کدو تنبل ماهیت آنتی باکتریال نیز دارد. پنبه را به روغن کرچک آغشته کرده و آن را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. کمی آن را مالش دهید اما مراقب باشید که گل مژه پاره و سوراخ نشود. روغن را به مدت دقیقه بگذارید و سپس آن را با آب ولرم بشویید. این فرآیند را چند بار در روز تکرار کنید تا گل مژه برطرف شود. روغن کرچک، با خاصیت آبرسانی، برای بهبود عفونت های پوست مفید است. این ورم و درد را هنگام درمان هرگونه عفونت که ممکن است باعث ایجاد لک شود با خواص ضد میکروبی آن کاهش می دهد. یک برش نان تمیز و تازه بردارید. نان را به اندازه دو برابر چشم برش دهید. نان را در شیر گرم خیسانده و به مدت - دقیقه آن را روی چشم قرار دهید. این باعث پارگی استیک می شود. اگر اینگونه نیست، بگذارید کمی بیشتر روی آن بماند. وقتی چرک خارج شد، آن را با پنبه تمیز کنید و سپس برای جلوگیری از عفونت، از یک پماد ضد عفونی کننده استفاده کنید. در صورت لزوم این کار را یک بار دیگر تکرار کنید. این یکی از قدیمی ترین داروهای درمان گل مژه چشم است. گرمای شیر به پارگی ماده چربی کمک می کند. افراد زیادی از این درمان بهره مند شده اند. از شیر خیلی گرم استفاده نکنید زیرا ممکن است پوست حساس اطراف چشم را به راحتی بسوزاند. الی قطره روغن درخت چای را به قاشق غذاخوری آب تمیز اضافه و خوب مخلوط کنید. این مخلوط را در یخچال قرار دهید تا خنک بماند. یک یا دو قطره از این قطره را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید و بگذارید تا روی آن بماند. این کار را هر روز - بار انجام دهید تا گل مژه برطرف شود. روغن درخت چای یک ماده ضد میکروبی عالی است که اغلب برای درمان عفونت های موضعی استفاده می شود. این خاصیت ضد باکتری، ضد قارچ، ضد ویروس و ضد انگلی است. همچنین در کاهش التهاب خوب است و باعث بهبودی می شود. پارچه را در آب داغ خیس کنید. آب اضافی را خارج کرده و بیرون بیاورید. هنگامی که دمای پارچه قابل تحمل است، آن را روی چشم آسیب دیده قرار دهید. پلک خود را بسته نگه دارید. فرآیند بالا را یک بار دیگر تکرار کنید. کمپرس گرم را - بار در روز قرار دهید. نمک را به خوبی در آب مخلوط کنید. پارچه دستشویی را در این حالت خیس کنید، مقدار اضافی آن را بیرون آورده و روی چشم آسیب دیده قرار دهید. بگذارید - دقیقه بماند. این روش درمانی در صورت تکرار - بار در روز بهترین نتیجه را خواهد داشت. با احتیاط یک قطره روغن اسانس اسطوخودوس به چشمان چشم بمالید. روغن را بگذارید بماند. همچنین می توانید یک قطره روغن کندر به اضافه کرده و از آن استفاده کنید. این کار را - بار در روز تکرار کنید. روغن اسطوخودوس برای پوست ملتهب و تحریک شده در ناحیه آسیب دیده بسیار خنک کننده و تسکین دهنده است. همچنین دارای خواص ضد قارچی و ضد باکتری است. برای کودکان، روغن را با آب یا روغن نارگیل رقیق کنید. عسل را کاملا در آب مخلوط کنید و دمای آب را پایین بیاورید تا گرم شود. چشم آسیب دیده را با این مخلوط بشویید. این کار را روزی دو بار تکرار کنید. عسل نرم کننده ای است که پوست را مرطوب نگه می دارد. این خاصیت در کاهش احساس خارش در ناحیه آسیب دیده مفید است. خواص ضد میکروبی، ضد التهابی و ضد آلرژی آن برای درمان بیماری های پوستی مانند گل مژه چشم مفید است. برخی از داروهای خانگی می توانند گل مژه را درمان و بهبود دهند. اما به یاد داشته باشید که برخی از این داروهای خانگی ضد چشمی چشم فقط در مراحل اولیه هنگامی که لکه چشم ایجاد شود کار می کنند که هیچ عفونت وجود ندارد. چشم آسیب دیده را با آب تمیز بشویید. روغن نارگیل را کمی گرم کرده و با استفاده از گوش پاک کن به ناحیه مجرای لکه و پارگی بمالید. روغن را تا زمانی که ممکن است بگذارید روشن بماند. همچنان روغن نارگیل را در طول روز استفاده کنید. روغن نارگیل پوست را مرطوب نگه می دارد و تورم را کاهش می دهد. همچنین باکتری های عامل عفونت چشم را از بین می برد.

قبل از پرداختن به سردرد کتو باید بدانیم که رژیم کتو که به عنوان نیز شناخته می شود، یک رژیم غذایی بسیار کم کربوهیدرات و پرچرب است. این رژیم به طوری طراحی شده است تا بدن شما را مجبور به استفاده از چربی به جای گلوکز (قند) برای انرژی کند. رژیم کتو به عنوان راهی برای کنترل تشنج در برخی افراد مبتلا به صرع شروع شد. با این حال، در سال های اخیر، کتو به دلیل توانایی خود در کاهش وزن مورد توجه قرار گرفته است. از آنجایی که رژیم کتو شامل کاهش شدید کربوهیدرات ها می شود، هنگام شروع این رژیم، برخی عوارض جانبی اولیه وجود خواهد داشت. یکی از عوارض جانبی که بسیاری از افراد تجربه می کنند سردرد کتو است. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله از نحوه مدیریت دوره تنظیم و جلوگیری از سردرد کتو را با انتقال به یک رژیم غذایی بسیار کم کربوهیدرات را بررسی کنیم تا در صورتی که می خواهید از این رژیم استفاده کنید دچار عوارض آن نشوید. پس قبل از انتخاب رژیم غذایی کتو بهتر است ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: با رژیم غذایی کتو، چه اتفاقی در بدن رخ می دهد؟ در یک رژیم کتوژنیک، مصرف خود را به تا درصد از کالری روزانه خود محدود می کنید. شما حدود تا درصد کالری روزانه خود را از چربی و حدود تا درصد از پروتیین مصرف می کنید. هدف اصلی رژیم کتو، رخ دادن کتوز است. کتوز زمانی اتفاق می افتد که بدن شما به چربی سوزی روی می آورد. زیرا کربوهیدرات کافی برای سوزاندن انرژی وجود ندارد. وقتی بدن شما چربی را تجزیه می کند، کتون ساخته می شود. نام رژیم کتو از اینجا سرچشمه گرفته است. همانطور که بدن شما به سمت چربی سوزی می رود، ممکن است عوارض جانبی ناخوشایندی را تجربه کنید. اصطلاح "آنفولانزای کتو" معمولا برای توصیف عوارض جانبی تجربه شده هنگام شروع رژیم استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های آنفولانزای کتو زمانی که یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات را شروع کنید، زمان زیادی طول می کشد تا بدن شما به آن سازگاری پیدا کند. برای برخی، علایم آنفولانزای کتو ممکن است در عرض چند روز پس از کاهش مصرف کربوهیدرات ظاهر شود. علایم معمولا در هفته اول به اوج خود می رسد و به تدریج در هفته چهارم رژیم غذایی محو می شود. شدت علایم بسته به فرد می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. شایع ترین علایم آنفولانزای کتو عبارتند از: سردرد مه مغزی حالت تهوع خستگی سرگیجه گلو درد بدن درد احساس ضعف تغییرات ضربان قلب علایم شبیه آنفولانزا درد یا ناراحتی معده چرا رژیم کتو منجر به سردرد می شود؟ چندین علت بالقوه سردرد در چند هفته اول شروع رژیم کتو وجود دارد که برخی از آنها عبارتند از: قند خون پایین در یک رژیم غذایی پر کربوهیدرات، مغز شما از گلوکز، نوعی کربوهیدرات، نیرو می گیرد. هنگامی که رژیم کتو را شروع می کنید، بدن شما شروع به سوزاندن چربی های ذخیره شده برای انرژی به جای گلوکز می کند. همانطور که بدن شما به سمت کتوز می رود، می تواند باعث کاهش سطح قند خون شود. این به عنوان شناخته می شود. هیپوگلیسمی می تواند باعث سردرد کسل کننده و ضربان دار در شقیقه ها شود. کم آبی بدن وقتی بدن ما شروع به تغییر حالت کتوزیس می کند، ممکن است دچار تکرر ادرار یا افزایش تعداد دفعات ادرار شویم که همین وضعیت می تواند منجر به کم آبی بدن شود. در طول انتقال، بدن شما از گلیکوژن ذخیره شده برای سوخت استفاده می کند. گلیکوژن موجود در بدن شما به آب متصل است، بنابراین با مصرف ذخایر گلیکوژن، آب اضافی آزاد می شود. به همین دلیل است که بسیاری از افراد در طی چند روز اول شروع یک رژیم غذایی با کربوهیدرات بسیار کم متوجه کاهش وزن زیادی می شوند. اگر در حین پیروی از رژیم کتو مایعات کافی ننوشید، می تواند منجر به کم آبی بدن و سردرد شود. عدم تعادل الکترولیت با رعایت رژیم غذایی کتو در حالی که مصرف کربوهیدرات ها را محدود می کنید، بدن شما به طور طبیعی انسولین کمتری تولید می کند. افت انسولین باعث می شود کلیه های شما سدیم بیشتری دفع کنند. کم آبی می تواند منجر به عدم تعادل سدیم، منیزیم و پتاسیم نیز شود. علاوه بر سردرد، سطوح پایین سدیم در بدن می تواند منجر به حالت تهوع، استفراغ، خستگی و اختلالات شناختی شود. چگونه همراه با رژیم کتو، از سردرد پیشگیری کنیم؟ خوشبختانه راه هایی برای درمان و حتی پیشگیری از سردرد در هنگام شروع کتو وجود دارد. برای به حداقل رساندن خطر کم آبی بدن و سردرد، هیدراته ماندن و رژیم غذایی غنی از مواد مغذی ضروری است. مقدار زیادی آب بنوشید. هنگامی که برای اولین بار رژیم کتو را شروع می کنید، بدن شما وزن اضافی آب را از دست می دهد. در این شرایط بسیار مهم است که بدن خود را هیدراته نگه دارید و آب فراوان بنوشید. اگرچه هیچ توصیه ای برای مقدار دقیق آب مورد نیاز شما برای کتو وجود ندارد، اما اکثر متخصصان موافق هستند که در یک رژیم غذایی استاندارد باید حداقل تا فنجان آب بنوشیم. سدیم، پتاسیم و منیزیم بیشتری دریافت کنید. هنگامی که سطح الکترولیت های کلیدی مانند سدیم، پتاسیم و منیزیم پایین است، مهم است که آنها را دوباره پر کنید. آب برای هیدراته ماندن ضروری است، اما شما باید الکترولیت های خود را از طریق غذاهایی که می خورید یا مکمل های الکترولیت لازم برای بدن خود را تامین کنید. غذاهای غنی از پتاسیم عبارتند از: آووکادوها قارچ دانه کدو تنبل منابع غذایی خوب منیزیم عبارتند از: بادام هندی کره بادام زمینی شکلات تلخ سبزیجات می توانید نمک بیشتری به غذاهای خود اضافه کنید تا میزان سدیم دریافتی روزانه خود را افزایش دهید یا کمی نمک به آب خود اضافه کنید. از تمرینات شدید خودداری کنید. در یک رژیم غذایی معمولی، بدن شما از گلوکز و گلیکوژن ذخیره شده در عضله برای انفجار سریع انرژی استفاده می کند. همانطور که ذخایر گلیکوژن کاهش می یابد، ممکن است گلیکوژن کافی برای سوخت تمرین خود نداشته باشید. تحقیقات نشان می دهد که رژیم های کتوژنیک می توانند عملکرد را تا درصد در مراحل اولیه رژیم کاهش دهند. با این حال، پس از اینکه بدن شما با حالت کتوژنیک سازگار شد، عملکرد در واقع می تواند بهبود یابد. تا زمانی که بدن شما سازگار شود، بهتر است از تمرینات شدید اجتناب کنید زیرا می تواند منجر به استرس بیشتر بر بدن شما شود و ممکن است باعث سردرد شود. همچنین ممکن است زیاد عرق کنید که همین وضعیت می تواند را بدتر کند. وعده های غذایی کم کربوهیدرات را برنامه ریزی کنید. به منظور حفظ سلامت مطلوب در رژیم کتو، از قبل وعده های غذایی خود را برنامه ریزی کنید. این می تواند به شما کمک کند در مسیر خود بمانید و به درستی به بدن خود سوخت رسانی کنید تا هنگام شروع کتو، عوارض جانبی ناخوشایند را به حداقل برسانید. خوردن چربی کافی می تواند نگران کننده باشد زیرا به بسیاری از ما گفته شده است که مصرف چربی را در مقطعی از زندگی خود محدود یا اجتناب کنیم. با این حال، برای انتقال موثر به کتوز و داشتن انرژی کافی، باید حداقل تا درصد از کل کالری روزانه خود را از چربی مصرف کنید. این همچنین می تواند به حفظ سطح قند خون سالم و به حداقل رساندن سردرد کمک کند. از غذاهای فرآوری شده و تصفیه شده پرهیز کنید و بیشتر غذاهای کامل و طبیعی بخورید تا به شما کمک کند بهترین احساس را داشته باشید. سخن آخر به منظور استفاده موثر از رژیم کتو به عنوان یک ابزار کاهش وزن، رعایت دستورالعمل های درشت مغذی های رژیم بسیار مهم است. حتی اگر از رژیم کتو مناسب پیروی کنید، ممکن است در چند هفته اول عوارض جانبی ناخوشایندی را تجربه کنید. سردرد یکی از شایع ترین عوارض این رژیم است. و کم آبی معمولا باعث ایجاد آنها می شود. برای درمان یا پیشگیری از سردردهایی که معمولا در مراحل اولیه رژیم کتو تجربه می‌شوند، مهم است: هیدراته بمانید. غذاهای غنی از مواد مغذی بخورید. از تمرینات بسیار شدید خودداری کنید. مثل همیشه، قبل از ایجاد هر گونه تغییر در رژیم غذایی خود، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. پایبندی به رژیم کتو می تواند چالش برانگیز باشد. این امر به ویژه در صورتی صادق است که در چند هفته اول شروع کتو علایم منفی را تجربه کنید. مهم است که به خودتان فرصت بدهید و بدنتان را تغذیه کنید تا به شما کمک کند بهترین احساس را داشته باشید و علایم ناخواسته را هنگام شروع رژیم کتو به حداقل برسانید. در نظر داشته باشید که با یک که تجربه رژیم کتو را دارد مشورت کنید تا به شما کمک کند در طولانی مدت از آن پیروی کنید. سوالات متداول علایم ترک کربوهیدرات یا شروع رژیم کتو عبارتند از نفخ، اسهال، گاز، سردرد، ضعف، گرفتگی عضلات و خستگی. بله، سردرد عوارض جانبی رایج رژیم های کم کربوهیدرات مانند رژیم کتو است و اغلب به دلیل عدم تعادل الکترولیت، کم آبی یا قند خون پایین ایجاد می شود. سردرد کتو می تواند از چند روز یا چند هفته طول بکشد و ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد.

، شامل انواع مختلفی از انواع هستند. سردرد مزمن به چگونگی بروز سردرد و مدت زمان ادامه بیماری اشاره دارد. بیشتر افراد هر از گاهی سردرد می کنند. اما اگر روزهای بیشتری سردرد داشته باشند، ممکن است سردردهای مزمن روزانه را تجربه کنند. ماهیت ثابت سردردهای مزمن روزانه، آنها را به یکی از سردرد های غیر قابل تحمل تبدیل می کند. درمان اولیه و مدیریت مداوم و طولانی مدت ممکن است درد را کاهش دهد و منجر به کاهش آنها شود. فهرست محتوا طبق بررسی های انجام شده، سردردهای مزمن روزانه روز یا بیشتر در ماه و بیش از سه ماه متوالی رخ می دهند. سردردهای مزمن روزانه به دلیل بیماری دیگری ایجاد نمی شوند. سردردهای مزمن روزانه کوتاه مدت و طولانی مدت وجود دارند. سردردهای طولانی مدت بیش از چهار ساعت طول می کشد. آنها عبارتند از: میگرن مزمن همیکرانیا کانتینوا سردرد مداوم روزانه سردرد مزمن از نوع تنش میگرن مزمن به طور معمول در افرادی که سابقه میگرن اپیزودیک دارند رخ می دهد. میگرن مزمن تمایل به بروز علایم زیر دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید احساس ضربان در سر ایجاد دردی متوسط تا شدید آسیب به یک طرف یا هر دو طرف سر میگرن مزمن حداقل یکی از موارد زیر را ایجاد می کنند: حساسیت به نور و صدا، استفراغ یا هر دو این سردردها تمایل به بروز علایم زیر را دارند: احساس درد خفیف تا متوسط احساس درد در دو طرف سر ایجاد دردی که احساس فشار یا سفت شدن می کند، اما ضربان دار نیست. این سردردها به طور ناگهانی و معمولا در افرادی که سابقه سردرد ندارند، بروز می کنند. افراد ممکن است موارد زیر را تجربه کنند: درد خفیف تا متوسط ایجاد می کند. غالبا روی دو طرف سر ت ثیر می گذارد. ممکن است دارای ویژگی های میگرن مزمن یا سردرد تنشی مزمن باشد. دردی ایجاد می کند که احساس فشار یا سفت شدن در سر دارد، اما ضربان دار نیست. این سردردها با بروز برخی از علایم زیر همراه هستند: فقط یک طرف سر را درگیر می کند. احساس درد روزانه و مداوم را در پی دارد. از درد متوسط شروع می شود و به تدریج افزایش می یابد. با ایجاد علایم شبیه سردرد میگرنی می تواند شدید شود. علاوه بر این، سردردهای همیکرانیا پیوسته حداقل با یکی از موارد زیر مرتبط است: احساس بی قراری گرفتگی بینی یا آبریزش بینی یا باریک شدن مردمک چشم پارگی یا قرمزی چشم در طرف آسیب دیده علل سردردهای مزمن روزانه به خوبی شناخته نشده است. اما به طور کلی شرایطی که ممکن است باعث سردردهای مزمن روزمره شوند، عبارتند از: آسیب تروماتیک مغز عفونت هایی مانند فشار داخل جمجمه که می تواند بسیار زیاد یا خیلی کم باشد. التهاب یا سایر مشکلات رگ های خونی در مغز و اطراف آن، از جمله این نوع سردرد ها معمولا در افرادی ایجاد می شود که دارای یک اختلال سردرد اپیزودیک، معمولا میگرن یا نوع تنشی هستند و بیش از حد داروهای ضد درد مصرف می کنند. اگر بیش از دو روز در هفته (یا نه روز در ماه) داروهای ضد درد مصرف می کنید، حتی دارو های بدون نسخه، در معرض خطر ابتلا به سردردهای مزمن روزانه قرار دارید. عوامل مرتبط با ایجاد سردردهای مکرر و مزمن، عبارتند از: چاقی خرناس اضطراب سایر شرایط درد مزمن استفاده بیش از حد از کافیین استفاده بیش از حد از داروهای سردرد اگر سردردهای مزمن روزانه دارید، احتمالا افسردگی، اضطراب، اختلالات خواب و سایر مشکلات روانی و جسمی را نیز تجربه می کنید. مراقبت از خود ممکن است به کاهش سردردهای مزمن روزانه کمک کند. موارد زیر می توانند به شما کمک کنند: نوشتن یادداشت های روزانه می تواند در تشخیص عوامل محرک سردرد شما موثر باشد. تا با شناخت این عوامل بتوانید از بروز آنها پیشگیری کنید. جزییات مربوط به هر سردرد مانند زمان شروع، کارهایی که در آن زمان انجام می دادید و مدت زمان ادامه آن را ذکر کنید. مصرف داروهای سردرد، از جمله داروهای بدون نسخه، بیش از دو بار در هفته می تواند شدت و دفعات سردرد شما را افزایش دهد. در مورد چگونگی از مصرف مناسب دارو، با پزشک خود مشورت کنید. یک بزرگسال به طور متوسط هفت تا هشت ساعت خواب شبانه دارد. بهتر است هر روز در یک ساعت مشخص بخوابید و بیدار شوید. در صورت بروز اختلالات خواب مانند با پزشک خود صحبت کنید. وعده های غذایی سالم را تقریبا در هر ساعت مشخص بخورید. از خوردن غذا یا نوشیدنی، مانند غذاهای حاوی کافیین، که باعث به وجود آمدن سردرد می شوند، خودداری کنید. اگر اضافه وزن دارید وزن خود را کاهش دهید. فعالیت بدنی منظم و می تواند بهزیستی جسمی و روانی شما را بهبود بخشد و استرس را کاهش دهد. با ت یید پزشک، فعالیت هایی را که از آن لذت می برید مانند پیاده روی، شنا یا دوچرخه سواری، انتخاب کنید. برای پیشگیری از آسیب دیدگی، ورزش را به آرامی شروع کنید. استرس عامل مشترک سردردهای مزمن است. منظم باشید برنامه خود را ساده کنید. از پیش برنامه ریزی کنید. مثبت بمانید و تکنیک های کاهش استرس، مانند یوگا، تای چی یا مدیتیشن را امتحان کنید. در حالی که برخی از داروهای سردرد حاوی کافیین هستند زیرا می تواند در کاهش درد سردرد مفید باشد، اما آنها ممکن است سردرد را تشدید کند. سعی کنید مصرف کافیین را در رژیم غذایی خود به حداقل برسانید یا از بین ببرید. درمان یک بیماری زمینه ای اغلب سردردهای مکرر را برطرف می کند. اگر بیماری زمینه ای نداشته باشید، درمان بر پیشگیری از درد متمرکز است. استراتژی های پیشگیری، به نوع سردرد شما بستگی دارد. اگر بیش از سه روز در هفته از مسکن استفاده می کنید، اولین قدم ممکن است این باشد که با راهنمایی پزشک مصرف این داروها را کاهش دهید. همه روش های درمانی مکمل یا جایگزین به عنوان درمان های سردرد مورد مطالعه قرار نگرفته اند و سایر روش ها نیاز به تحقیقات بیشتری دارند. این روش قدیمی از سوزن های نازک استفاده می کند که در چندین قسمت از پوست شما در نقاط مشخص قرار داده می شوند. در حالی که نتایج متفاوت است، برخی بررسی ها نشان داده اند که به کاهش فرکانس و شدت سردردهای مزمن کمک می کند. شما می توانید با آگاهی بیشتر و سپس تغییر دادن برخی پاسخ های بدنی، مانند تنش عضلانی، ضربان قلب و دمای پوست، سردردها را کنترل کنید. می تواند باعث کاهش استرس، تسکین درد و آرامش شود. اگرچه ارزش آن به عنوان درمان سردرد مشخص نشده است، اما اگر عضلات پشت سر، گردن و شانه ها را بچسبانید، ماساژ مفید خواهد بود. در این روش یک الکترود کوچک مجهز به باتری با جراحی در نزدیکی عصب پس سری در قاعده گردن شما کاشته می شود. الکترود برای تسکین درد پالس های انرژی مداوم را به عصب می فرستد. قبل از اقدام به درمان مکمل یا جایگزین، درباره خطرات و مزایا با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما احتمالا شما را از نظر علایم بیماری، عفونت یا مشکلات عصبی معاینه می کند و در مورد سابقه سردرد شما سوال می کند. اگر علت سردردهای شما نامشخص باشد، پزشک ممکن است آزمایشات تصویربرداری مانند سی تی اسکن یا MRI را برای یافتن یک بیماری پزشکی زمینه ای تجویز کند. سردردهای گاه به گاه شایع است و معمولا نیاز به هیچگونه مراقبت پزشکی ندارند. با این حال، اگر موارد زیر را تجربه می کنید به پزشک مراجعه کنید: سردردهای شما ناتوان کننده است. شما بیشتر روزها برای سردردهای خود مسکن می خورید. شما معمولا هفته ای دو یا حتی بیشتر، احساس سردرد می کنید. الگوی سردرد شما تغییر می کند یا سردردهای شما بدتر می شود. در صورت سردرد و مشاهده علایم زیر به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید: سردرد ناگهانی و شدید به دنبال آسیب دیدگی سر بدتر شدن با وجود استراحت و داروهای ضد درد همراه با تب، سفتی گردن، گیجی، تشنج، دوبینی، ضعف، بی حسی یا مشکل در صحبت کردن سردردهای مزمن روزانه می توانند در شغل، روابط و کیفیت زندگی شما تداخل ایجاد کنند. در اینجا پیشنهادهایی برای کمک به شما در کنار آمدن با چالش ها آورده شده است. خود را به زندگی کامل و راضی کننده متعهد کنید. با پزشک خود همکاری کنید تا یک برنامه درمانی مناسب برای شما تهیه کند. مراقب خودتان باشید. کارهایی انجام دهید که روحیه شما را بالا ببرد. انتظار نداشته باشید که دوستان و عزیزان به طور غریزی بدانند چه چیزی برای شما بهتر است. آنچه را که نیاز دارید، خواه زمان تنهایی است و یا اینکه توجه کمتری به سردردتان داده اید، از آنها بخواهید. یک مشاور یا درمانگر می تواند به شما در کنترل استرس کمک کند. درمانگر همچنین می تواند به شما در درک ت ثیرات روانشناختی سردرد کمک کند. علاوه بر این، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد رفتار درمانی شناختی می تواند دفعات و شدت سردرد را کاهش دهد. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما برای آماده شدن برای قرار ملاقات آورده شده است. از محدودیت های قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. وقتی قرار ملاقات می گذارید، سوال کنید آیا کاری لازم است که از قبل انجام دهید، مثلا رژیم خود را محدود کنید یا خیر. از جمله زمان بروز هر سردرد، مدت زمان آن، شدت آن، کاری که بلافاصله قبل از شروع سردرد انجام می دهید و سایر موارد قابل توجه در مورد سردرد را گزارش دهید. از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی و سابقه خانوادگی سردرد را بنویسید. ویتامین ها یا مکمل هایی را که مصرف می کنید، از جمله دوزها و دفعات استفاده، لیست کنید. برای سردردهای مزمن، برخی از سوالاتی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ دلایل احتمالی دیگر چیست؟ آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ علت احتمالی سردرد من چیست؟ آیا احتمالا شرایط من موقتی است یا مزمن؟ بهترین اقدام برای سردرد مزمن روزانه چیست؟

، یک بیماری عضلانی و عصبی ناشی از ورزش است که باعث درد، و گاهی اوقات ناتوانی در عضلات آسیب دیده پاها یا بازوها می شود. هر کس امکان دارد، این بیماری را تجربه کند، اما این بیماری در دوندگان بزرگسال جوان و ورزشکارانی که در فعالیت هایی شرکت می کنند، بیشتر دیده می شود. سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن احتمال دارد به درمان غیر جراحی و اصلاح فعالیت پاسخ دهد. اگر درمان غیر جراحی نتیجه نداد، پزشک شاید جراحی را توصیه کند. جراحی برای بسیاری از افراد موفقیت آمیز است و می تواند اجازه دهد به ورزش خود برگردید. فهرست محتوا اندام ها، دارای مناطق مشخصی از عضله هستند. به عنوان مثال ساق پا دارای چهار محفظه است. سندرم محفظه فشار مزمن، اغلب در همان محفظه اندام آسیب دیده در دو طرف بدن، معمولا ساق پا، رخ می دهد. علایم و نشانه ها می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف اندام آسیب دیده تنگی در اندام آسیب دیده بی حسی یا سوزن سوزن شدن در اندام آسیب دیده گاهی اوقات، التهاب یا برآمدگی در نتیجه فتق عضلانی درد، سوزش یا گرفتگی در محفظه ای از اندام آسیب دیده در موارد شدید، اگر پا تحت ت ثیر قرار بگیرد، قطع پا تجویز می شود. درد ناشی از سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن، به طور معمول از الگوهای زیر پیروی می کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با ورزش به تدریج بدتر می شود. پس از شروع تمرین در اندام آسیب دیده، به طور مداوم شروع می شود. با گذشت زمان، احتمال دارد زمان بهبودی بعد از افزایش یابد. کمتر از دقیقه پس از توقف فعالیت، شدت کمتری می یابد یا کاملا متوقف می شود. استراحت کامل بعد از ورزش یا انجام فعالیت کم می تواند علایم را تسکین دهد اما معمولا این تسکین موقتی است. به عنوان مثال، هنگامی که دوباره شروع به دویدن می کنید، علایم معمولا برمی گردند. اگر هنگام ورزش یا شرکت در فعالیت های ورزشی، درد غیرمعمول، التهاب، ضعف یا احساس درد دارید، با پزشک خود مشورت کنید. گاهی اوقات سندرم محفظه ورزشی مزمن با سایر بیماری های اشتباه گرفته می شود، علت شایع درد پا در جوانانی که فعالیت های تحمل آمیز زیادی مانند دویدن دارند. اگر فکر می کنید درد مفصل ران دارید و با مراقبت از خود درد بهتر نمی شود، با پزشک خود مشورت کنید. علت سندرم محفظه ورزشمزمن، کاملا مشخص نیست. هنگام ورزش، حجم عضلات منبسط می شود. اگر به سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن مبتلا هستید، بافتی که عضله آسیب دیده را محاصره می کند (فاشیا) منبسط نشده و باعث فشار و درد در محفظه اندام آسیب دیده می شود. برخی از کارشناسان معتقدند که نحوه حرکت در حین ورزش می تواند در ایجاد سندرم محفظه ورزش مزمن نقش داشته باشد. از جمله دلایل دیگر می توان به داشتن ماهیچه هایی اشاره کرد که در حین ورزش بیش از حد بزرگ می شوند. برخی فاکتورها، خطر ابتلا به سندرم محفظه ورزشی مزمن را افزایش می دهد، از جمله: اگرچه افراد در هر سنی ممکن است به سندرم محفظه مبتلا شوند، این بیماری بیشتر در مردان و زنان ورزشکار زیر سال دیده می شود. فعالیت ضربه ای تکراری مانند دویدن - خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. فعالیت بیش از حد شدید یا مداوم همچنین می تواند خطر ابتلا به سندرم محفظه را افزایش دهد. سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن، یک بیماری خطرناک و جدی نیست و در صورت دریافت درمان مناسب معمولا آسیب زیادی ایجاد نمی کند. با این حال، درد، ضعف یا بی حسی همراه با سندرم محفظه تحت ورزش مزمن می تواند از ادامه ورزش در همان سطح شدت پیشگیری کند. سایر مشکلات مربوط به ورزش، شایعتر از سندرم محفظه ورزشی مزمن است، بنابراین احتمال دارد پزشک قبل از اقدام به آزمایش های تخصصی تر، علل دیگر را بررسی کند. نتایج معاینات بدنی برای سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن اغلب طبیعی است. پزشک احتمال دارد ترجیح دهد بعد از ورزش و بروز علایم، شما را معاینه کند. پزشک می تواند برجستگی عضله، حساسیت به لمس یا تنش را در ناحیه آسیب دیده بررسی کند. مطالعات تصویربرداری برای تشخیص این وضعیت می تواند شامل موارد زیر باشد: از اسکن معمولی پاها می توان برای ارزیابی ساختار عضلات در محفظه ها و رد سایر علل احتمالی علایم استفاده کرد. اسکن MRI پیشرفته می تواند به ارزیابی حجم مایعات محفظه ها کمک کند. تصاویر در حالت استراحت، هنگام حرکت دادن پای خود تا زمان احساس علایم و بعد از ورزش گرفته می شوند. مشخص شده است که این نوع اسکن MRI در تشخیص سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن دقیق است و شاید نیاز به آزمایش فشار محفظه تهاجمی را کاهش دهد. NIRS تکنیک جدیدتری است که میزان اکسیژن موجود خون را در بافت آسیب دیده اندازه گیری می کند. این آزمایش در حالت استراحت و بعد از فعالیت بدنی انجام می شود و کمک می کند تا مشخص کنید که آیا قسمت عضلانی جریان خون را کاهش داده است یا خیر. اگر نتایج حاصل از بررسی های تصویربرداری، شکستگی یا علت مشابهی از درد را نشان ندهد، شاید پزشک اندازه گیری فشار داخل محفظه های عضلانی را پیشنهاد دهد. این تست که اغلب اندازه گیری فشار محفظه نامیده می شود، استاندارد طلایی برای تشخیص سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن است. این آزمایش شامل قرار دادن یک سوزن یا کاتتر به عضله قبل و بعد از ورزش برای اندازه گیری است. از آنجا که این وضعیت تهاجمی، خفیف و دردناک است، اندازه گیری فشار محفظه معمولا انجام نمی شود مگر اینکه سابقه پزشکی و سایر آزمایشات به شدت نشان دهد که این شما حتما به بیماری مبتلا هستید. گزینه های مربوط به درمان سندرم محفظه فشار مزمن شامل هر دو روش غیر جراحی و جراحی است. با این حال، اقدامات غیر جراحی معمولا موفقیت آمیز است. پزشک در ابتدا احتمال دارد داروهای ضد درد، کفش ورزشی (ارتز) ، ماساژ یا استراحت در ورزش را توصیه کند. تغییر نحوه فرود آمدن روی پاها هنگام دویدن نیز می تواند مفید باشد. با این حال، گزینه های غیر جراحی معمولا هیچ مزیتی برای سندرم محفظه مزمن واقعی ندارند. تزریق سم بوتولینوم A ( به عضلات پا نیز می تواند به درمان سندرم محفظه مزمن کمک کند، اما لازم است بررسی های بیشتری در مورد این گزینه درمانی انجام شود. پزشک احتمال دارد از آمپول های بی حس کننده برای کمک به بررسی ناحیه آسیب دیده و تعیین میزان دوز بوتاکس استفاده کند. یک روش جراحی به نام فاشیوتومی موثرترین درمان سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن است. این روش شامل برش بافت غیر قابل انعطاف است که هر یک از محفظه های عضلانی را درگیر کرده است و فشار را کاهش می دهد. بعضی اوقات می توان از طریق برش های کوچک عمل جراحی فاشیوتومی انجام داد که احتمال دارد زمان بهبودی را کاهش دهد و اجازه دهد زودتر به ورزش یا فعالیت منظم خود برگردید. اگرچه جراحی برای اکثر افراد موثر است، اما بدون خطر نیست و در برخی موارد، می تواند علایم مرتبط با سندرم محفظه را به طور کامل کاهش ندهد. عوارض جراحی می تواند شامل عفونت، آسیب دایمی عصب، بی حسی، ضعف، کبودی و زخم باشد. برای کمک به تسکین درد سندرم محفظه ناشی از ورزش مزمن، موارد زیر را امتحان کنید: اندام دردناک را بعد از ورزش کشش دهید. از ارتز استفاده کنید یا کفش های ورزشی بهتری بپوشید. فعالیت های بدنی خود را به مواردی که درد ایجاد نمی کنند محدود کنید، به ویژه روی فعالیت های کم ضربه مانند دوچرخه سواری تمرکز کنید. به عنوان مثال، اگر دویدن پاهای شمار را آزار می دهد، شنا کنید. یا سعی کنید روی سطوح نرم تری بدوید. فرد احتمالا با مراجعه به پزشک عمومی درمان و تشخیص را شروع خواهد کرد. پزشک احتمال دارد فرد را به پزشکی متخصص در ورزش یا جراحی ارتوپدی ارجاع دهد. برای آمادگی بهتر قبل از مراجعه به پزشک لیستی از این موارد تهیه کنید: سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید. علایم، از جمله علایمی که با دلیل قرار ملاقات ارتباطی ندارند. تمام داروها، یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها را یادداشت کنید. اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله اینکه در چه ورزشی شرکت می کنید، چه نوع ورزشی و چند بار در روز انجام می دهید. در صورت امکان، کپی از آزمایشات تصویربرداری اخیر را که انجام داده اید، را همراه داشته باشید. از کارمندان پزشک خود بپرسید که چگونه می توانید این موارد را قبل از قرار ملاقات به پزشک خود ارسال کنید. برای سندرم محفظه ورزشی مزمن، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است: به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ به احتمال زیاد علت علایم من چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری نیز وجود دارد؟ آیا احتمالا شرایط من موقتی است یا مزمن؟ آیا محدودیت هایی وجود دارد که من باید آنها را رعایت کنم؟ چه روش های درمانی موجود است و کدام یک را توصیه می کنید؟ آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ اگر چنین است، چه کسی را توصیه می کنید؟ من بیماری های دیگری هم دارم. چگونه می توانم این شرایط را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟ آیا بروشور یا سایر مطالب چاپ شده ای وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک احتمالا چندین سوال می پرسد، مانند: علایم شما چقدر شدید است؟ علایم از چه زمانی شروع شد؟ آیا علایم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟ آیا ضعف در پاهای خود را مشاهده می کنید؟ بعد از شروع فعالیت علایم چه موقع شروع می شود؟ بعد از اینکه فعالیت خود را متوقف کردید علایم با چه سرعتی برطرف می شود؟

یک مشکل شایعی است. به طوری که بسیاری از خانم ها متوجه شده اند که لثه های آنها در دوران بارداری به راحتی خونریزی می کند. دندانپزشک ممکن است خونریزی لثه در زنان بارداری را به در بارداری ارتباط دهد. التهاب لثه، یک نوع خفیف از بیماری لثه، است. احتمالا زنان در دوران بارداری در سه ماهه دوم بارداری، با اوج گیری حساسیت و خونریزی در سه ماهه سوم، متوجه خونریزی لثه های خودشان خواهند شد. اگر قبل از بارداری به بیماری لثه مبتلا بوده اید، احتمالا متوجه خواهید شد که این بیماری اکنون تشدید شده است. فهرست محتوا علل احتمالی آن در دوران بارداری عبارتند از: یکی از دلایل التهاب لثه در بارداری، هورمون های بارداری (استروژن و پروژسترون) هستند که از طریق خون جریان پیدا کرده و جریان خون را به تمام غشاهای مخاطی افزایش می دهند. زنان ممکن است در دوران بارداری، شیرینی و فست فودهای بیشتری بخورند. بررسی ها نشان می دهد که زنان ممکن است در دوران بارداری تمایل بیشتری به خوردن غذاهای غیرمفید داشته باشند. بارداری به معنای افزایش هورمون است و در برخی از افراد ممکن است منجر به کاهش بزاق شود. بزاق کمتر به این معنی است که کربوهیدرات هایی که می خورید به مدت طولانی تری روی سطح دندان های شما باقی می مانند و به طور بالقوه منجر به تجمع پلاک می شوند. پلاک ماده نرم و چسبنده ای است که روی دندان شما جمع می شود و مملو از باکتری است که باعث و بیماری لثه می شود. نه تنها کاهش بزاق، بلکه بزاق بدن در دوران بارداری اسیدیته بیشتری نسبت به زنان غیر باردار دارد. این اسیدها همچنین می توانند خطر فرسایش و پوسیدگی دندان را افزایش دهند. برخی از زنان ممکن است در طول دوران بارداری خود نتوانند بوی خمیردندان را تحمل کنند و بر همین اساس عادت مسواک زدن دو بار در روز را دوست نداشته باشند. سعی کنید مارک خمیردندان خود را تغییر دهید یا از طعم ملایم تری استفاده کنید. زنانی که در طول دوران بارداری با دست و پنجه نرم می کنند بهتر است بعد از استفراغی، دهان خود را آب بکشند تا اسید معده از سطح دندان ها پاک شود. اگر می خواهید مسواک بزنید، حدود ساعت صبر کنید، زیرا ممکن است اسید مینای دندان شما را نرم کند. خونریزی لثه می تواند نشانه اولیه بارداری باشد که در اوایل سه ماهه اول رخ می دهد. در این شرایط بهتر است عادت های بهداشت دهان خود را نیز تقویت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم احتمالی که همراه با خونریزی لثه در دوران بارداری رخ می دهد، عبارتند از: همراه با خونریزی لثه، ممکن است متوجه شوید که لثه های شما متورم، زخم و قرمز است. کاملا درست می گویید: این یک درد است اما بروز آن کاملا طبیعی است. تومورهای بارداری ممکن است خطرناک به نظر برسد، اما اینها به طور کلی بی خطر هستند و / درصد زنان باردار آنها را تجربه می کنند. تومورهای بارداری، گرانولومهای پیوژنیک نیز نامیده می شوند که به صورت تورم های قرمز و خشن اغلب بین دندان ها اتفاق میفتد. آنها احتمالا مربوط به پلاک اضافی روی دندان شما هستند. اما به نظر می رسد که این تومورهای بارداری بعد از، ناپدید می شوند. اگر علاوه بر علایم بارداری دیگر، با گرفتگی بینی روبرو هستید، علت اصلی آن ممکن است همان هورمون هایی باشید که باعث تورم لثه می شوند. این هورمون ها تمام غشاهای مخاطی را هدف قرار می دهند. موثرترین راه ها برای مراقبت از خونریزی لثه در بارداری، عبارتند از: از مسواک با موی نرم استفاده کنید و به آرامی مسواک بزنید (دو بار در روز) تا لثه های حساس شما تحریک نشوند. در حالی که این کار را انجام می دهید، حداقل یک بار در روز نخ دندان بکشید. نخ دندان کمک می کند تا ذرات غذایی و باکتری های محبوس شده به دام بیفتد. اگر نمی توانید از مسواک و نخ دندان کشیدن به راحتی استفاده کنید، یا به دنبال مراقبت بیشتر از دندان های خودتان هستید، بهتر است دهان خود را با دهانشویه بدون الکل بشویید. قند اضافی و دندان های خوب با هم سازگار نیستند. بر همین اساس بهتر است مصرف قند خود را محدود کرده و میوه ها و سبزیجات را که به هر حال برای لثه های شما نیز مفید هستند، را مصرف کنید. برای سلامت لثه عالی است. کلسیم دندان ها را تامین کرده و استخوان های شما را قوی نگه می دارد. این ماده معمولا در ویتامین های قبل از زایمان و همچنین در غذاهایی که برای بارداری مفید هستند مانند لبنیات و میوه ها یافت می شود. ممکن است شما در دوران بارداری به خصوص در سه ماهه اول احساس خوبی نداشته باشید. اما سعی کنید از یک رژیم غذایی غنی از غذاهای متعادل و کامل استفاده کنید. انواع مختلف مواد غذایی زیر را بخورید: میوه ها سبزیجات غلات کامل محصولات لبنی آب یا شیر را به جای آب میوه ها و سودا انتخاب کنید. از مصرف غذاهای شیرین و نشاسته ای مانند آب نبات، کلوچه، کیک و میوه های خشک خودداری کنید. با گذشت زمان، تمام آن قندها و نشاسته ها می توانند به دندان ها و لثه های شما حمله کنند. این نکات تغذیه ای فقط برای دهان شما مفید نیستند، اگر بخواهید بدن و کودک خود را سالم نگه دارید، رعایت آنها در اولویت قرار دهید. ممکن است وسوسه شوید که از مراجعه منظم خود به دندانپزشک صرف نظر کنید، اما سعی کنید در دوران بارداری خود از یک دندانپزشک برای بررسی وضعیت دندان های خود مشورت بگیرید. به یاد داشته باشید که به دندانپزشک خود بگویید که باردار هستید تا بتوانید از اشعه ایکس و هر کاری که به بیهوشی نیاز دارد اجتناب کنید. معمولا بهترین زمان مراجعه به دندانپزشک در ابتدای سه ماهه دوم دوران بارداری است. شاید شما نتوانید هورمون های خود را کنترل کنید اما کارهای زیادی وجود دارد که می توانید برای محافظت از دندان ها و لثه های خود قبل و حین بارداری انجام دهید. با استفاده از آبکشی روزانه دهان خود التهاب لثه را از بین ببرید. قاشق چای خوری نمک به فنجان آب گرم اضافه کرده و با آن دهان خود را آبکشی کنید. چند بار این مخلوط را در دهان خود چرخانده و پس از اتمام کار خود را بیرون بریزید (قورت ندهید) نمک دریا ممکن است التهاب ناشی از را کاهش دهد و به بهبود لثه کمک کند. مسواک زدن با خمیر جوش شیرین و آب ممکن است در از بین بردن پلاک دندان ها موثر باشد. پلاک کمتر به معنی التهاب کمتر است. جوش شیرین همچنین در صورت بروز تهوع صبحگاهی می تواند به خنثی سازی هرگونه اسید مضر روی دندان کمک کند. خونریزی لثه در دوران بارداری معمولا خفیف است. اما حتی در صورت خفیف بودن آن هم بهتر است که به دندانپزشک مراجعه کنید تا بتوانید از بروز عوارض احتمالی مانند بیماری پریودنتال پیشگیری کنید. بیماری پریودنتال، عفونت لثه و استخوان اطراف است و می تواند منجر به شل شدن دندان ها و از دست دادن آنها شود. اکثر بررسی ها نشان داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است خطر، وزن کم هنگام تولد و را افزایش دهد. با این حال، برخی بررسی ها این ارتباط را نشان نمی دهند. در هر صورت، با مراقبت خوب از دندان های خود می توانید احتمال بروز عوارض را کاهش دهید. شاید این جمله را شنیده باشید که در صورت ابتلا به خونریزی لثه در بارداری می توانید بعد از زایمان، دندان خودتان را بکشید. اما بهتر است این کار را نکنید. در حالی که پوسیدگی های دندانی و بیماری های لثه ممکن است در دوران بارداری شیوع بیشتری داشته باشند، اما شما می توانید با رعایت بهداشت مناسب دهان و دندان از دندان های خود به نحو احسن مراقبت کنید. اگر دندان های خود را مسواک زده اید یا نخ دندان می کشید و متوجه مقدار قابل توجهی خون، درد یا تورم می شوید، ممکن است دچار التهاب لثه شده باشید. در دوران بارداری، سطح هورمون پروژسترون شما بالا است. این افزایش باعث می شود که مستعد ابتلا به پلاک باکتریایی باشید که می تواند به لثه های شما حمله کند. به طور کلی علایم التهاب لثه، عبارتند از: خونریزی لثه لثه های متورم تحلیل رفتن لثه ها قرمز شدن لثه ها لثه های حساس و پف کرده التهاب لثه بارداری معمولا بین ماه های تا بارداری ایجاد می شود و ممکن است در سه ماهه سوم به اوج خود برسد. زنان باردار نیز با افزایش خطر پوسیدگی دندان و شل شدن دندان مواجه هستند. دندانپزشک شما ممکن است برای ارزیابی سلامت کلی دهان و دندان خود، قرار ملاقات برای تمیزکاری دندان های شما در سه ماهه دوم یا سوم بارداری تعیین کنید. اما احتمالا در دوران بارداری حفظ سلامت دندان ها و لثه ها در لیست اولویت های شما قرار ندارد. اما تغییرات هورمونی در دوران بارداری می تواند سلامت دهان شما را تحت تاثیر قرار دهد. مانند بسیاری از علایم بارداری، خونریزی لثه نیز بعد از بارداری بهبود می یابد. فقط باید تا بعد از زایمان صبر کنید. اگر چه خونریزی لثه خوشایند نیست، اما می توانید با آن مقابله کنید.

نه بو، نه مزه و نه صدا دارد. نه انسان و نه حیوانات نمی توانند کربن مونوکسید موجود در محیط را تشخیص دهند. مونوکسید کربن، یک گاز کشنده است. مونوکسید کربن یا CO محصول جانبی فرآیند احتراق است. تمام وسایل خانگی گاز سوز مستعد انتشار گاز کشنده کربن مونوکسید هستند. به همین دلیل باید نسبت به استاندارد بودن و ایمنی وسایل گاز سوز خانگی مطمین بود. هر خانه ای باید دارای زنگ خطر و هشدار دهنده مونوکسید کربن باشد. هموگلوبین، مولکولی در گلبول های قرمز خون است که اکسیژن را از ریه ها به بافت های سراسر بدن منتقل کرده و دی اکسید کربن را از بافت ها به سمت ریه ها برمی گرداند. کربن مونوکسید بیش از برابر آسان تر از اکسیژن به هموگلوبین متصل می شود، بنابراین در صورت وجود مونوکسید کربن در محیط، اکسیژن نمی تواند به هموگلوبین متصل شود. در واقع تمام جایگاه های اتصال با مونوکسید کربن جایگزین می شود. در نتیجه سلول های بدن از اکسیژن محروم شده و قسمت های آسیب دیده می میرند. بدن انسان به اکسیژن نیاز دارد، اما هیچ نیازی به مونوکسید کربن ندارد. تنفس مونوکسید کربن‌نه تنها بی فایده، بلکه برای بدن کشنده است. افرادی که در معرض مونوکسید کربن قرار می گیرند، دچار مشکلات و علایمی مانند سرگیجه می شوند. ولی نمی دانند به چه علت دچار این علایم شده اند. فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایعترین علایم مسمومیت با کربن مونوکسید شامل، ضعف، ناراحتی معده، استفراغ، و گیجی است. علایم مسمومیت با گاز CO اغلب همانند علایم "آنفولانزا" توصیف می شوند. تنفس مقدار زیادی گاز کربن مونوکسید در بیداری می تواند باعث مرگ شود. در خواب، در صورت مسمومیت با گاز کربن مونوکسید، افراد بدون بروز علایم می میرند. فرد مسموم با مونوکسید کربن ممکن است در ابتدا تصور کند که به آنفولانزا مبتلا شده است. اگر چندین نفر به طور همزمان در یک ساختمان دچار علایم یکسانی شوند، احتمالا به گاز گرفتگی مبتلا شده اند. اگر این اتفاق بیفتد، همه وسایل آشپزی و گرمایشی باید خاموش شده و همه پنجره ها باز شوند و با اورژانس و فوریت های پزشکی تماس گرفته شود. هرچه فرد مدت بیشتری در معرض مونوکسید کربن قرار بگیرد، علایم شدید تری از خود نشان می دهد. در طی چند ساعت اولیه مسمومیت با مونوکسید کربن، ممکن است علایم زیر بروز پیدا کنند: مشکلات بینایی مشکلات حافظه از دست دادن تعادل در نهایت از دست دادن هوشیاری اگر علایم خفیف باشند، احتمال بهبودی کامل بسیار زیاد است. حتی ماه ها پس از استنشاق گاز مونوکسید کربن، ممکن است علایم آن هر از چند گاهی بروز کند. برخی از این علایم عبارت اند از: گیجی مشکلات حافظه مشکلات هماهنگی همچنین مسمومیت جدی با گاز CO می تواند مشکلات طولانی مدت از جمله آسیب قلبی را ایجاد کند. افراد مبتلا به مشکلات قلبی یا تنفسی بیشتر از سایرین تحت تاثیر عوارض مونوکسید کربن قرار می گیرند. زنان باردار، نوزادان و کودکان و خردسالان نیز مستعد بروز عوارض شدید هستند. حیوانات خانگی نیز به سرعت نسبت به مسمومیت با گاز CO واکنش نشان می دهند. اگر حیوان خانگی به طور ناگهانی بیمار شود یا به طور غیرمنتظره ای بمیرد، و علت خاصی برای مرگ حیوان خانگی وجود نداشته باشد، باید مسمومیت با گاز مونوکسید کربن به عنوان یکی از علایم احتمالی بروز مرگ، رد شود. لوازم خانگی، مانند اجاق گاز، دیگ های بخار، سیستم های گرمایش مرکزی، بخاری، آبگرمکن و آتش سوزی های ناشی از سوختن گاز، روغن، زغال سنگ و چوب ممکن است منابع احتمالی تولید گاز CO باشند. تولید مونوکسید کربن در اثر سوختن ناقص انجام‌می شود. همچنین به کار انداختن موتور اتومبیل در یک فضای بسته می تواند باعث مسمومیت با CO شود. اگر لوازم خانگی به خوبی سرویس شده و ایمن باشند، باید فقط مقادیر بسیار ناچیزی از گاز CO را تولید کنند. استفاده از وسایل قدیمی و عدم سرویس دهی مداوم آنها منجر به افزایش خطر انتشار CO می شود. برخی از دلایل دیگر انتشار و تجمع گاز CO ، عبارتند از: ذغال گاز مونوکسید کربن تولید می کند. کشیدن سیگار باعث افزایش سطح CO در خون می شود. دودکش های مسدود شده می توانند باعث عدم دفع گاز مونوکسید کربن شوند. محلول های پاک کننده رنگ و برخی دیگر از مواد شیمیایی می توانند باعث مسمومیت شوند. روشن کردن موتور اتومبیل در یک گاراژ بسته می تواند در مدت دقیقه مقادیر کشنده ای از گاز CO را تولید کند. فرآورده هایی که حاوی متیلن کلراید (دی کلرومتان) هستند باید با احتیاط مورد استفاده قرار گیرند، زیرا متیلن کلراید می تواند به CO تبدیل شود. برای تشخیص مسمومیت احتمالی با گاز مونوکسید کربن، باید با علایم‌آن آشنا باشید. برخی از علایم مسمومیت با این گاز عبارت اند از: بروز علایم مشابه در افراد حاضر در یک محیط بروز علایم در یک محیط خاص و بهبود آن ها هنگام دوری از آن محیط علایم فصلی، که ممکن است توسط یک سیستم گرمایش مرکزی ایجاد شود. ممکن است یک پزشک برای تشخیص مسمومیت با گاز کربن مونوکسید تست تجویز کند. همچنین احتمالا انجام تست نیز نیاز باشد. اولین کاری که باید انجام داد، دور شدن از منبع تولید گاز مونوکسید کربن است. سپس باید به ارزیابی علایم خود بپردازید. اگر علایم شدید باشد، شاید فرد به بستری در بیمارستان نیاز داشته باشد. درمان در بیمارستان شامل استنشاق هوای حاوی درصد اکسیژن از طریق ماسک برای تسریع در تولید اکسی هموگلوبین است. اکسی هموگلوبین به مرور زمان جایگزین کربوکسی هموگلوبین خواهد شد. اگر پزشک مشکوک به آسیب عصبی بوده یا فرد در معرض مسمومیت شدید باشد، ممکن است هایپرباریک یا HBOT تجویز شود. این روش جبران کمبود اکسیژن ناشی از مسمومیت با گاز CO ، خون را با اکسیژن خالص اشباع می کند. روش HBOT ممکن است برای بیمارانی که اکسیژن رسانی آنها کاهش یافته یا قطع شده است، بیماران در کما، افرادی با سابقه از دست دادن هوشیاری، کسانی که ECG عوارض مسمومیت با گاز CO می تواند جدی و مزمن باشد. در اثر مسمومیت با مونوکسید کربن ممکن است آسیب مغزی رخ دهد. همچنین مسمومیت با این گاز ممکن است باعث بدتر شدن تدریجی حافظه و تمرکز شود. به ندرت، مسمومیت با گاز CO می تواند علایمی مشابه بیماری پارکینسون ایجاد کند. این علایم شامل سفتی عضلات، حرکات کند و لرزش است. در اثر مسمومیت با گاز مونوکسید کربن، آسیب قلبی، از جمله بیماری کرونر قلب، می تواند بوجود آید. به خصوص اگر فرد به صورت طولانی مدت در معرض گاز مونوکسید کربن قرار گیرد، احتمال بروز این آسیب ها بیشتر است. در زنانی که دچار مسمومیت شدید با گاز CO می شوند، ممکن است ایجاد شود. با توجه به عوارض شدید مسمومیت با مونوکسید کربن، مهم است که با روش های پیشگیری از مسمومیت با گاز مونوکسید کربن آگاه باشید. برای جلوگیری از نشت احتمالی این گاز، موارد زیر را رعایت کنید: در استفاده از لوازم گاز سوز احتیاط کنید. در محیط خانه از ذغال برای پخت و پز و تولید گرما استفاده نکنید. از حرارت اجاق گاز برای گرم کردن محیط خانه تان استفاده نکنید. از باز بودن راه خروج محصولات احتراق لوازم گاز سوز مطمین شوید. در وسایل نقلیه موتوری، هر ساله سیستم اگزوز وسیله نقلیه را بررسی کنید. هنگام استفاده از محصولی که حاوی متیلن کلراید است، از ماسک استفاده کنید. حداقل یک بار در سال دودکش ها را بررسی کرده و آن ها را ایمن سازی کنید. ماشین و لوازم موتوری بنزین سوز را در محیط بسته ای مانند گاراژ روشن نگه ندارید. ضروری است که در هر خانه ای از هشدار دهنده های مونوکسید کربن‌برای آگاهی سریع از نشست این گاز استفاده شود. لوازم خانگی گاز سوز را به طور منظم سرویس کنید. تامین ایمنی لوازم خانگی گاز سوز برای پیشگیری از نشت گاز مونوکسید کربن ضروری است. به طور معمول قرار گرفتن در معرض غلظت تا ppm گاز کربن مونوکسید به طور معمول هیچ آسیبی در پی نخواهد داشت، اما افراد مبتلا به مشکلات قلبی ممکن است دچار درد قفسه سینه شوند. غلظت بیش از ppm ممکن است علایم قابل توجهی ایجاد کند و اگر غلظت مونوکسید کربن به بیش از تا ppm برسد، ممکن است منجر به گیجی، بیهوشی و حتی مرگ شود. باید در مکان های خواب از این دستگاه هشدار دهنده استفاده کرد. ضروری است که از یک‌دستگاه هشدار دهنده وجود کربن مونوکسید در خانه تان و به خصوص در محل هایی که می خوابید، استفاده کنید. برای داشتن بهترین عملکرد، به صورت منظم باتری دستگاه هشدار دهنده را تعویض کنید. دستگاه هشدار دهنده را در جایی قرار دهید که در صورت هشدار بتواند شما را از خواب بیدار کند. هر پنج سال یکبار دستگاه هشدار دهنده تان را تعویض کنید. سیستم گرمایشی، بخاری، آبگرمکن و هر وسیله گازسوز، روغن سوز یا زغال سنگ سوز خود را هر ساله توسط یک تکنسین واجد شرایط سرویس کنید. هنگام خرید لوازم گازسوز یا بنزینی حتما به علامت استاندارد کالا توجه داشته باشید. هر ساله دودکش وسیله گازسوز را چک یا تمیز کنید. دودکش ها می توانند توسط زباله یا هرگونه شی خارجی دیگر مسدود شوند. انسداد دودکش می تواند باعث تجمع CO در داخل خانه و ایجاد مسمومیت شود. هرگز از اجاق گاز برای گرم کردن خانه استفاده نکنید. شعله اجاق گاز در طولانی مدت باعث تولید مقدار قابل توجهی گاز مونوکسید کربن و نهایتا ایجاد مسمومیت می شود. هرگز ذغال را در داخل خانه نسوزانید. سوختن زغال چوب باعث تولید کربن مونوکسید می شود. با رعایت تمام نکات ایمنی می توان از نشت و بروز مسمومیت ناشی از کربن مونوکسید پیشگیری کرد. در صورت ابتلا به هر یک از علایم مسمومیت با گاز کربن مونوکسید، باید سریع با اورژانس تماس بگیرید. درمان زودهنگام و به موقع با موفقیت بیشتری همراه خواهد بود. هر زمان که شما از اتومبیل یا کامیون، موتور های کوچک، اجاق گاز، فانوس، کوره یا شومینه استفاده می کنید، در واقع باعث تولید مونوکسید کربن می شوید. کربن مونوکسید می تواند در محیط داخلی و بسته خانه جمع شده و افراد و حیواناتی را که تنفس می کنند مسموم کند. همه انسان ها و موجودات دارای ریه در معرض مسمومیت با CO قرار دارند. نوزادان، سالمندان، افراد مبتلا به بیماری مزمن قلبی، مبتلایان به کم خونی یا مشکلات تنفسی به احتمال زیاد در اثر مسمومیت با گاز کربن مونوکسید علایم شدید تری را نشان خواهند داد.

نوعی بیماری ویروسی است که علایمی شبیه آبله، روی پوست ایجاد می کند. این بیماری ارتباط نزدیکی با آبله دارد اما تقریبا به اندازه آن کشنده نیست. آبله میمون یک بیماری نسبتا نادر است. اولین بار در میمون ها در سال در آفریقا تشخیص داده شد. از نظر شبیه آبله است که به عنوان بخشی از یافته های جسمی در انسان مشاهده و و همچنین علت آن ویروسی است که از نزدیک با آن ارتباط دارد. ویروس آبله (واریولا) ، و واکسن ها همه از خانواده، Poxviridae هستند. این بیماری از جنس Orthopoxvirus همان آبله است. ویروس این بیماری ( MPXV ) باعث بروز این بیماری شده و بیشتر از طریق تماس مستقیم با حیوانات (جوندگان) به انسان منتقل می شود. این بیماری، مسری است. انتقال شخص به شخص، احتمالا توسط قطرات و به ندرت رخ می دهد. از جمله عوامل انتقال آبله میمون می توان به ارتباط نزدیک با حیوانات آفریقایی (معمولا جوندگان) مبتلا به این بیماری یا مراقبت از بیمار مبتلا به آبله میمون اشاره کرد. علایم در طی چند روز اول، غیر اختصاصی و شامل تب، و بی حالی است. پس از حدود چهار تا هفت روز، ضایعات (کیسه های پر از مایعات، پاپول ها) در صورت و تنه ایجاد و زخم و پوسته پوسته می شوند. پس از حدود - روز برطرف شده و غدد لنفاوی بزرگ می شوند. اما احتمال دارد جای زخم همچنان وجود داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اولین علایمی که رخ می دهد غیر اختصاصی است و ممکن است تب، بی حالی، و در برخی از بیماران شاید، حالت تهوع و ایجاد شود. حدود دو تا چهار روز بعد تب، بثورات با پاپول و جوش در اغلب موارد در صورت و قفسه سینه ایجاد می شود. اما سایر مناطق بدن در نهایت، از جمله غشاهای مخاط داخل بینی و دهان می تواند تحت ت ثیر قرار گیرد. این ضایعات، آبله پوستی و غشایی مخاطی می توانند زخم و پوسته پوسته شده و بعد از حدود - روز بهبود می یابند. علاوه بر این، غدد لنفاوی معمولا در این مدت متورم می شوند. برخی از ضایعات آبله می تواند نکروزه شده و غدد سباسه را از بین ببرند. حتی باعث فرورفتگی یا زخم آبله شوند که طی چند سال به تدریج برجسته می شود. بثورات، ویژگی های مشخصی ندارند. بثورات به هر نوع التهاب و یا تغییر رنگی گفته می شود که ظاهر طبیعی پوست را مخدوش می کند. دارو های بدون نسخه شاید درمان های مفید برای بسیاری از بثورات پوستی باشد. این بیماری احتمال دارد از حیوانات به افراد یا شخصی به فرد دیگر منتقل شود و مرگ و میر آن بسیار کمتر از آبله است. میزان مرگ و میر موردی برای عفونت ویروس آبله میمون در آفریقا از حدود احتمال پیشگیری از عفونت را دارد. هیچ واکسن در دسترسی برای تجارت آبله میمون وجود ندارد. بررسی ها برای مطالعه ضد ویروس ها، ژنتیک و آزمایشات سریع برای آبله میمون ادامه دارد.

در کودکان نادر می باشد، اغلب این کودکان دارای مشکل ساختاری قلب هستند. قلب یک پمپ است که به یک سمت راست و چپ تقسیم شده است که هر کدام دارای یک قسمت بالا و پایین هستند. قسمت فوقانی، دهلیز نامیده می شود، خون را از بدن دریافت می کند و آن را از طریق یک دریچه یک طرفه به قسمت تحتانی، بطن پمپ می کند. این دریچه ها از جریان خون به عقب در قلب جلوگیری می کنند. سمت راست قلب خون کم اکسیژن را از بدن دریافت کرده و به ریه ها پمپ می کند. این خون غنی از اکسیژن از ریه ها خارج شده و به سمت چپ قلب وارد می گردد. سپس به آیورت پمپ می شود و آن را در سراسر بدن توزیع می کند تا اکسیژن و مواد مغذی را برای رشد و عملکردهای طبیعی بدن فراهم کند. با حذف اکسیژن از بدن، خون کم اکسیژن به سمت راست قلب برمی گردد و چرخه ادامه می یابد. دیواری به نام سپتوم، دو طرف قلب را از هم جدا می کند. به این ترتیب، هیچ ترکیبی از خون غنی از اکسیژن و فقیر اکسیژن وجود ندارد. عضله قلب خون غنی از اکسیژن را از رگهای خونی خاص به نام عروق کرونر دریافت می کند. عملکرد پمپاژ قلب توسط یک سیستم الکتریکی داخلی دقیقا مانند باتری و سیم های داخلی کنترل می شود. فهرست محتوا برای رشد و تکامل کودک، قلب باید عملکرد طبیعی پمپ را حفظ کند تا جریان خون بهینه در بدن فراهم شود. با این حال، گاهی اوقات ممکن است قلب کودک به طور طبیعی کار نکند. اصطلاح "نارسایی قلبی" قلبی را توصیف می کند که به درستی کار نمی کند. این بدان معنا نیست که قلب کار خود را متوقف کرده است، بلکه در عوض آنطور که باید کار نمی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نارسایی قلب در بزرگسالان به دلیل اثرات سیگار کشیدن، دیابت، بیماری عروق کرونر و دریچه های قلب بد اتفاق میفتد. این نارسایی به دلایل دیگری می تواند در نوزادان، کودکان نوپا و نوجوانان رخ دهد. از آنجا که نارسایی قلبی دلایل و نتایج مختلفی دارد، شناخت نحوه تشخیص، درمان و حتی بهبود آن در کودکان کوچکتر از اهمیت زیادی برخوردار است. دو علت اصلی نارسایی قلبی در کودکان و نوجوانان وجود دارد. اولین مورد، "نارسایی گردش خون بیش از حد" هنگامی رخ می دهد که خون به دلیل نقص مادرزادی قلب در قلب مخلوط شود. مورد دوم، "خرابی پمپ" که هنگامی اتفاق می افتد که عضله قلب آسیب ببیند و دیگر به طور عادی منقبض نشود. حدود درصد از کل نوزادان تازه متولد شده نوعی نقص قلبی ساختاری دارند. در برخی از این نقص ها، سوراخ هایی بین حفره های راست و چپ قلب وجود دارد. به دلیل وجود این سوراخ ها، خون های فقیر اکسیژن و غنی از اکسیژن در داخل قلب مخلوط می شوند. هر گونه نقص در رگ های خونی در سر یا سایر قسمت های بدن می تواند باعث اختلاط مشابه خون در خارج از قلب شوند. دریچه های غیر طبیعی قلب نیز می توانند باعث نارسایی قلبی شوند. دریچه ای که به طور غیر طبیعی تشکیل شده باشد و یا به درستی باز و بسته نشود، می تواند باعث نشت خون به سمت عقب شود. بندرت، عفونت استرپتوکوکی گلو می تواند منجر به آسیب به دریچه های طبیعی قلب و باعث نشتی آنها نیز شود. سرانجام، کمبود خون ( نیز می تواند منجر به نارسایی قلبی شود. این نقایص منجر به نقص در گردش خون بیش از حد می شود. در این شرایط جریان طبیعی خون به جلو قطع می شود و قلب به یک پمپ ناکارآمد تبدیل می شود. مانند قلب در بزرگسالان، قلب کودک نیز ممکن است دچار نقص پمپ شود. این وضعیت می تواند در اثر عفونت ویروسی ایجاد شود که در غیر این صورت به عضله طبیعی قلب آسیب می رساند. حتی نارسایی پمپ می تواند به دلیل مشکلات موجود در عروق کرونر باشد و از جریان موثر خون در عضله قلب جلوگیری کند. چنین مشکلاتی در شریان های کرونر می تواند از بدو تولد رخ دهد یا نتیجه عفونت باشد. سیستم الکتریکی قلب نیز ممکن است از بدو تولد غیرطبیعی باشد یا در اثر عفونت آسیب ببیند و باعث تپش قلب بیش از حد یا خیلی سریع شود. بعضی اوقات یکی از دریچه های قلب به درستی باز نمی شود و باعث می شود تا فشار داخل حفره های قلب برگردد. به ندرت، ضربه شدید قفسه سینه ممکن است به قلب آسیب برساند. کودکان مبتلا به ممکن است در نهایت دچار مشکل در عضله قلب خود شوند. علایم احتمالی در کودکان مبتلا به نارسایی قلبی، عبارتند از: مشکل تنفس تعریق بیش از حد فشار خون پایین تغذیه یا رشد ضعیف در نوزادان، نارسایی قلبی اغلب با مشکلات تنفسی، تغذیه نامناسب، رشد ضعیف، زیاد یا حتی فشار خون پایین همراه است. گاهی اوقات، نارسایی قلبی می تواند مانند سایر مشکلات مانند قولنج، یا سایر عفونت های تنفسی به نظر برسد. اغلب والدین ممکن است متوجه شوند که شیر دادن به کودک بیشتر طول می کشد یا پس از مدت کوتاهی کودک علاقه ای به غذا خوردن ندارد. اگر نارسایی قلبی ناشی از ضربان قلب بسیار سریع باشد، ممکن است پدر و مادر ضربان قلب سریع را از طریق دیواره قفسه سینه وقتی کودک در خواب است یا آرام استراحت می کند، احساس کنند. کودکان و نوجوانان بزرگتر ممکن است از خستگی زودهنگام شکایت کنند. به خصوص اگر عفونت ویروسی باعث آسیب به عضله قلب شده باشد. اگر پزشک شک کند که کودک شما ممکن است علایم نارسایی قلبی را تجربه کند. با اشعه ایکس قفسه سینه می تواند بزرگ شدن قلب را تشخیص دهد. همچنین احتمال دارد برای ارزیابی و آزمایش بیشتر به یک متخصص قلب کودکان مانند یک یا مادرزادی قلب ارجاع داده شوید. سایر آزمایشات می تواند شامل EKG یا ECG برای ارزیابی ریتم قلب یا سونوگرافی قلب (اکوکاردیوگرام) برای ارزیابی ساختار و عملکرد قلب باشد. هر دو آزمایش ساده هستند و به طور معمول در مطب پزشک یا کلینیک انجام می شوند. هیچ یک از این دو آزمایش دردناک نیستند. با این حال، بسته به سن و توانایی کودک شما برای همکاری، آرامش کودک ممکن است برای بهترین نتیجه آزمایش لازم باشد. گاهی ممکن است از کودکان بزرگتر (معمولا بزرگتر از سال) خواسته شود. برای ارزیابی عملکرد قلب و ریه، را انجام دهند. در بعضی مواقع، ممکن است نیاز به یک آزمایش دقیق تر و تهاجمی به نام مطالعه کاتتریزاسیون قلب باشد. در این آزمایش، یک لوله پلاستیکی کوچک (به نام کاتتر) از داخل رگ خونی در پا یا بازو در داخل قلب قرار می گیرد. از کاتتر برای ثبت فشارها و میزان اکسیژن در قسمت های مختلف قلب استفاده می شود. معمولا مقدار کمی ماده رنگی اشعه ایکس (یا ماده حاجب) برای ساخت فیلمی از عملکرد قلب و عروق کرونر تزریق می شود. کودک معمولا بی حسی دریافت می کند تا بهترین نتیجه را کسب کند. از آنجا که این تست در یک اتاق مخصوص آزمایش کاتتریزاسیون یا آزمایشگاه انجام می شود. اغلب به بستری کوتاه مدت در بیمارستان نیاز دارد. اگر نارسایی قلبی ناشی از گردش خون بیش از حد به دلیل نقص مادرزادی قلب باشد. غالبا برای ترمیم نقص نیاز به جراحی دارد. اغلب اوقات، پزشک ممکن است در ابتدا کودک شما را با داروها معالجه کند، که گاهی اوقات نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. این داروها ممکن است شامل داروهای ادرار آور (قرص های آب) باشد. این دارو ها می توانند به تخلیه حجم بیش از حد، کاهش فشار خون و بهبود عملکرد پمپ قلب کمک کنند. از آنجا که گردش بیش از حد باعث رشد ضعیف در کودکان می شود، ممکن است پزشک مکمل های غذایی را برای اطمینان از دریافت کالری کافی برای جبران انرژی مورد نیاز کودک تجویز کند. سایر تغییرات رژیم غذایی مانند رژیم های کم نمک و کم چربی ممکن است مورد استفاده قرار بگیرد. به دنبال درمان مناسب، ممکن است وضعیت و علایم کودک شما بهبود یابد. به این حالت نارسایی قلبی جبران شده می گویند. با این حال، علت اصلی آن ممکن است همچنان باقی بماند. در صورت نیاز به جراحی قلب، شما این فرصت را خواهید داشت که در مورد انواع جراحی یا سایر روشهای درمانی موجود با پزشک خود مشورت کنید. اگر نارسایی قلبی ناشی از نارسایی پمپ باشد، ممکن است از همان داروهای ذکر شده در بالا استفاده شود. گاهی اوقات داروهای دیگر که فشار خون را کاهش می دهند به پمپاژ بهتر قلب کمک می کنند. برای بهبود بیشتر عملکرد قلب ممکن است کودک شما نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشد. در بعضی مواقع، ممکن است نیاز به جراحی، مانند تعویض دریچه قلب آسیب دیده باشد. نقص پمپ ناشی از ضربان قلب که بیش از حد کند است، اغلب به ضربان ساز قلب نیاز دارد. قلب، دستگاه های کوچک با باتری مانند کامپیوترهای کوچکی هستند و با سیم کوچکی به قلب متصل است. ضربان ساز در زیر پوست کودک شما کاشته می شوند. قرار گیری آن به یک جراحی نیاز دارد. اگر نارسایی پمپ به دلیل ضربان قلب خیلی سریع ایجاد شود، ممکن است کودک شما به داروهایی برای کنترل ضربان قلب نیاز داشته باشد. در مواقع دیگر، شاید یک روش کاتتریزاسیون قلب ویژه به نام فرسایش فرکانس رادیویی برای اصلاح ریتم غیر طبیعی قلب توصیه شود. این روش انفجارهای کوتاه امواج رادیویی را در ناحیه عضله قلب ایجاد می کند که باعث ضربان سریع قلب می شود. اگر نارسایی پمپ در اثر آسیب غیرقابل برگشت عضلانی باشد، عملکرد قلب ممکن است با دارو بهبود نیابد اما همچنان بدتر شود. در این شرایط، برای بهبود عملکرد موقت پمپ قلب، ممکن است کودک به ضربان ساز ویژه، پمپ مکانیکی ( LVAD ) یا ECMO (اکسیژن ساز غشا خارج از بدن) نیاز داشته باشد. اگر عملکرد عضلات قلب با وجود درمان همچنان رو به بدتر شدن داشته باشد، متخصص قلب شما ممکن است درباره پیوند قلب تصمیم بگیرد. نارسایی قلبی می تواند برای هر کودکی اتفاق بیفتد. اما لزوما یک بیماری ناامید کننده نیست. بسیاری از دلایل قابل ترمیم هستند. اما مهم است که والدین و اعضای خانواده دلایل و روشهای درمان نارسایی قلبی در کودکان را درک کنند. هنگامی که والدین اطمینان حاصل می کنند که مراقبت های پزشکی مناسب ارایه می شود. با در دسترس قرار گرفتن تکنیک ها و داروهای جدیدتر، اکثر کودکان مبتلا به نارسایی قلبی باید رشد و زندگی طبیعی و فعالی داشته باشند.

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت بروز علایم زیر، پزشک ممکن است هولتر را تجویز کند: نفس نفس زدن ضعف یا خستگی احساس لرزش در قلب یک ضربان قلب ناهموار ضربان قلب سریع یا آهسته احساس پرش از ضربان قلب سرگیجه هنگام استفاده از قلب در غیر این صورت، از بیشتر افراد خواسته می شود هنگام انجام تست هولتر ساعته، کارهای روزمره خودشان را انجام دهند. این موارد شامل انجام هرگونه تمرین منظم است مگر اینکه شامل تعریق شدید یا خیس شدن محل با دستگاه باشد. هنگام انجام آزمون، فرد طبق معمول به مدرسه می رود یا کار می کند. همچنین احتمال دارد پزشک از آنها بخواهد مصرف الکل یا کافیین خود را محدود کنند. فرد باید فعالیت های روزمره و علایمی را که احساس می کند ثبت کند. به عنوان مثال یادآوری زمان بروز درد در قفسه سینه، می تواند در مراحل بعدی موثر باشند. سطح استرس چه کاری انجام می دادند؟ غذایی که تازه خورده بودند آیا آنها فقط چیزی برای نوشیدن داشته اند؟ چه فعال باشند و چه در حال استراحت باشند

Rh ( RhIg ) RhIg دارویی تزریقی است که در بارداری به افراد باردار با خون Rh منفی ترزریق می شود. هر فرد با گروه خونی O ، A ، B یا AB و فاکتور Rhesus ( Rh ) متولد می شود که این فاکتور Rh Rh شما را مشخص کند. این آزمایش معمولا در اولین مراجعه به مراکز درمانی برای شروع مراقبت های دوران بارداری انجام می شود. هنگامی که Rh مادر منفی و پدر کودک Rh مثبت داشته باشد، اما کودک عامل Rh مثبت را از پدر خود به ارث برده باشد، ممکن است کودک با یک سری عوارض خطرناک و جدی روبرو شود. به این بیماری ناسازگاری Rh یا بیماری Rh RhoGAM Rh اگرچه ممکن است اصطلاح "ناسازگاری Rh " جدی به نظر برسد، اما درمان آن کاملا ساده و کم خطر است. فهرست محتوا در حالی که سیستم خون مادر در دوران بارداری و جنین آنها کاملا از هم دیگر جدا هستند، اما مواردی وجود دارد که خون از جنین می تواند وارد جریان خون مادر شود. اگر فرد باردار Rh منفی باشد، او سلولهای جنین Rh مثبت را به عنوان عامل خارجی تشخیص می دهد و سعی می کند آن را از بین ببرد. بر همین اساس با ساخت آنتی بادی هایی برای از بین بردن آنها، به آنها پاسخ می دهد. این پاسخ حساسیت Rh آنتی بادی ها در یک زنان باردار حساس به Rh می توانند از جفت عبور کرده و به خون Rh هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اما RhoGAM Rh - مثبت را از بین می برد جلوگیری می کند. این دارو از پلاسمای اهدایی انسان (فرآورده خونی) گرفته شده و دارای مقدار بسیار کمی پروتیین Rh Rh مثبت جلوگیری خواهد کرد. فاکتور Rh پروتیینی است که در سطح گلبول های قرمز وجود دارد. اگر این پروتیین را داشته باشید Rh مثبت دارید. اما اگر آن را نداشته باشید، Rh منفی هستید. فقط % از جمعیت ایالات متحده گروه خونی Rh RhoGAM اما در شرایطی که خون مادر نسبت به فاکتور Rh حساس باشد، حساسیت ممکن است دایمی باشد و خطر انتقال آنتی بادی های ضد Rh به نوزادان بعدی وجود دارد. اما در شرایطی که حساسیت Rh اتفاق می افتد، تمام فرزندان بعدی با Rh مثبت در معرض خطر بروز برخی از بیماری ها قرار می گیرند. هنگامی که عامل Rh پدر بیولوژیکی مثبت یا ناشناخته باشد، اما مادر Rh منفی تشخیص داده شود، در این شرایط مادر در چندین مرحله RhoGAM هر زمان که احتمال مخلوط شدن خون مادر با خون کودک وجود داشته باشد، RhoGAM پس از حاملگی خارج رحمی، در طول این هفته از بارداری زمانی که جفت شروع به نازک شدن می کند، خون می تواند از جنین به مادر منتقل شود. البته این موارد به ندرت رخ می دهد. کودک Rh مثبت. در مواردی که کودک Rh مثبت باشد ظرف ساعت پس از زایمان، از جمله تزریق صورت می گیرد. علاوه بر آن، ممکن است پس از هرگونه آزمایش تهاجمی بر روی سلولهای کودک، تزریق صورت بگیرد. مواردی از آزمایش تهاجمی، عبارتند از: در طی، آزمایشی که مایعات آمنیوتیک را برای ناهنجاری های رشد بررسی می کند. نمونه برداری از پرزهای کوریونی ( CVS ) ، آزمایشی است که نمونه های بافتی را برای مشکلات ژنتیکی بررسی می کند. در هر زمان از بارداری، در صورت خونریزی از واژن و یا هرگونه ضربه شکمی، فورا را به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است به دوز دیگری از RhoGAM نیاز داشته باشید. RhoGAM به عضله یا ورید تزریق می شود. شما این تزریق را در یک کلینیک یا بیمارستان دریافت خواهید کرد. تنفس، فشار خون، سطح اکسیژن و سایر علایم حیاتی شما پس از دریافت گلوبولین ایمنی از نزدیک کنترل می شود. همچنین ممکن است لازم باشد ادرار شما هر تا ساعت حداقل به مدت ساعت آزمایش شود. برای درمان در دوران بارداری، RhoGAM معمولا در فواصل منظم در نیمه آخر بارداری و بعد از تولد کودک تجویز می شود. برای درمان تزریق خون نامناسب، دارو هنگامی که علایم واکنش ایمنی بدن (هنگامی که بدن شروع به ساخت آنتی بادی Rh می کند) تجویز می شود. برای اطمینان از اینکه این دارو به شرایط شما کمک می کند یا نه، ممکن است به آزمایش خون مکرر نیاز داشته باشید. ممکن است هیچ تغییری در علایم خود مشاهده نکنید، اما آزمایش خون شما به پزشک کمک می کند تا مشخص سود چه مدت به درمان به روگام نیاز دارید. مصرف همه داروها با بروز برخی عوارض جانبی همراه هستند. بیشترین عوارض جانبی شایع از روگام عبارتند از: تب خارش سردرد خستگی استفراغ دل درد درد مفصل یا عضله واکنش های محل تزریق (ناراحتی درد، یا حساسیت به لمس) واکنشهای آلرژیک به RhoGAM ممکن است رخ دهد. پس از تزریق باید حداقل دقیقه تحت نظر باشید. علایم و نشانه های واکنش آلرژیک، عبارتند از: تورم زبان تنگی نفس فشار خون پایین بثورات خارش دار سفتی قفسه سینه تزریق RhoGAM Rh اگر از این نظر که روگام از پلاسمای اهدایی انسان ساخته شده است نگران تزریق RhoGAM هستید، باید این را در نظر داشته باشید که خطر ابتلا به بیماری هایی مانند HIV یا هپاتیت به هیچ وجه بعد از تزریق روگام وجود ندارد زیرا پلاسمای اهدایی کاملا غربالگری و بررسی می شود. بیماری Rh سلامت شما را تحت ت ثیر قرار نمی دهد. اما عدم دریافت RhoGAM در حقیقت، از هر باردار Rh منفی، یک نفر در صورت عدم دریافت RhoGAM به عامل Rh مثبت حساس می شود. یک احتمال بسیار نادر وجود دارد که شما به RhoGAM واکنش آلرژیک داشته باشید. بلافاصله پس از زایمان، خون کودک شما از نظر گروه خونی و نوع Rh آزمایش می شود. اگر کودک شما دارای Rh مثبت باشد، ظرف ساعت پس از زایمان، یکبار دیگر RhoGAM دریافت خواهید کرد. اگر خون کودک شما Rh منفی باشد، نیازی به تزریق دوم RhoGAM نخواهید داشت. اگر Rh مثبت هستید و یا واکنش آلرژیک شدید به گلوبولین ایمنی بدن انسان داشته اید، نباید از RhoGAM استفاده شود. بر همین اساس بهتر است در مورد کلیه شرایط پزشکی و سابقه بیماری های خود با پزشک مشورت کنید، از جمله: اگر کم خونی همولیتیک دارید. اگر کمبود ایمونوگلوبولین A ( IgA ) دارید. RhoGAM حاوی مقدار کمی IgA IgA A ( IgA ) مطمین نیستید از ارایه دهنده خدمات بهداشتی خود سوال کنید. تزریق واکسن RhoGAM ممکن است در پاسخ به واکسن های ویروس زنده (مثلا سرخک، اوریون، سرخچه و واریسلا) تداخل ایجاد کند. قبل از واکسن زدن، به ارایه دهنده خدمات بهداشتی خود بگویید که RhoGAM را دریافت کرده اید. برای اطمینان از اینکه برای شما بی خطر است، اگر این موارد را به پزشک خود اطلاع دهید دیابت بیماری کلیوی سابقه کم خونی یک اختلال خونریزی (مانند) تری گلیسیرید زیاد (نوعی چربی در خون) بیماری قلبی یا سابقه بیماری عروق کرونر (عروق سخت شده) اغلب در دوران بارداری و بعد از آن استفاده می شود. این دارو در دوران بارداری یا هنگام شیردهی برای کودک مضر نیست. اگر این دارو را برای درمان انتقال خون ناسازگار دریافت می کنید، اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن را دارید به پزشک خود اطلاع دهید. RhoGAM یک داروی تزریقی است که به زنان باردار با خون Rh منفی در دوران بارداری تزریق می شود. به طور کلی تزریق روگام کاملا بی خطر است، اما اگر نگران هستید، با ارایه دهنده خدمات بهداشتی خود مشورت کنید. فهمیدن اینکه Rh RhoGAM RhoGAM یک محلول استریل شده و ساخته شده از خون انسان است. Rh ماده ای است که اکثر مردم در خون خود دارند که در این شرایط به آنها Rh مثبت گفته می شود. اما بعضی از افراد این ماده را ندارند و به آنها Rh منفی گفته می شود. فردی که Rh منفی تشخیص داده شده ممکن است از طریق انتقال خون نامناسب یا در دوران بارداری، در معرض Rh مثبت باشد. این وضعیت می تواند باعث مشکلات پزشکی مانند کم خونی (کمبود گلبول های قرمز خون) ، نارسایی کلیه یا شوک شود. اگر فکر می کنید ممکن است باردار باشید و گروه خونی Rh منفی دارید، باید برای تعیین بهترین برنامه با پزشک خود مشورت کنید. اگر همسر شما Rh مثبت باشد یا گروه خونی وی ناشناخته باشد، دریافت درمان پیشگیرانه با RhoGAM

از سیستم ایمنی بدن ما برای مبارزه با سرطان استفاده می کند. این کار را با کمک به در شناسایی و حمله به سلول های سرطانی انجام می دهد. ممکن است شما به تنهایی یا با سایر درمان های سرطان ایمونوتراپی داشته باشید. ایمونوتراپی یک درمان استاندارد برای برخی از است. برای انواع دیگر سرطان در حال آزمایش است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا ایمونوتراپی منجر به عوارض می شود؟ عوارض جانبی می تواند به صورت علایمی مانند تغییرات در چیزی که اندازه گیری می شود مانند فشار خون یا آزمایشات آزمایشگاهی بروز کنند. و یا به صورت علایم ظاهر شوند که تغییراتی هستند که می توانید در بدن خود مشاهده یا احساس کنید. ایمونوتراپی بسیاری از انواع سرطان را به طور موثر درمان می کند. اما مانند سایر درمان‌های سرطان، آنها داروهای قدرتمندی هستند که می‌توانند تغییراتی را در بدن یا احساس شما ایجاد کنند که به آن عوارض جانبی می‌گویند. این عوارض جانبی برای همه متفاوت است. آنها به نوع ایمونوتراپی، نوع سرطان، محل آن، سلامت عمومی شما و عوامل دیگر بستگی دارند. ایمونوتراپی همچنین ممکن است باعث شود سیستم ایمنی به سلول های سالم حمله کند. این می تواند عوارض جانبی ایجاد کند که به آنها "عوارض جانبی مرتبط با سیستم ایمنی" نیز می گویند. اینها ممکن است در هر زمانی در طول درمان یا گاهی حتی پس از قطع ایمونوتراپی رخ دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع مختلف ایمونوتراپی عوارض جانبی مختلفی ایجاد می کند. به همین دلیل مهم است که با پزشک خود در مورد نوع ایمونوتراپی مورد استفاده برای سرطان، اهداف درمان و عوارض جانبی احتمالی ایمونوتراپی صحبت کنید. سیستم ایمنی و ایمونوتراپی سیستم ایمنی ما برای محافظت از بدن در برابر عفونت و بیماری کار می کند. همچنین می تواند ما را از ابتلا به سرطان محافظت کند. سیستم ایمنی شامل غدد لنفاوی، طحال و گلبول های سفید است. به طور معمول، می تواند سلول های معیوب را در بدن شناسایی کرده و از بین ببرد و از پیشرفت سرطان جلوگیری کند. اما با این حال ممکن است در برخی موارد زیر سرطان بروز کند: سیستم ایمنی سلول های سرطانی را تشخیص می دهد. اما به اندازه کافی قوی نیست که سلول های سرطانی را از بین ببرد سلول های سرطانی سیگنال هایی تولید می کنند که سیستم ایمنی را از حمله به آن باز می دارد. سلول های سرطانی از سیستم ایمنی پنهان می شوند یا از آن فرار می کنند. ایمونوتراپی به سیستم ایمنی بدن ما برای مبارزه با سرطان کمک می کند. انواع مختلفی از درمان های ایمونوتراپی وجود دارد. اینها به روش های مختلف به سیستم ایمنی بدن ما کمک می کنند تا سلول های سرطانی را شناسایی کرده و به آنها حمله کند. کاربرد ایمونوتراپی چیست؟ ایمونوتراپی برای همه انواع سرطان ها مناسب نیست. اما یکی از درمان های اصلی برای چند نوع است. محققان همچنین به دنبال ایمونوتراپی در آزمایشات بالینی برای برخی از انواع سرطان هستند. شما می توانید ایمونوتراپی را به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان ها مانند جراحی، یا رادیوتراپی انجام دهید. تجویز این روش برای شما به موارد زیر بستگی دارد: نوع سرطانی که دارید. سرطان شما چقدر انتشار یافته است (مرحله) سایر درمان های سرطانی که قبلا داشته اید. قبل از انجام برخی از انواع ایمونوتراپی، ممکن است نیاز به انجام آزمایش هایی با استفاده از برخی از سلول های سرطانی یا نمونه خون داشته باشید. این برای این است که مشخص شود آیا درمان احتمالا موثر است یا خیر. این آزمایش ها به دنبال تغییرات در پروتیین ها یا ژن های خاص هستند. متخصص سرطان شما یا می تواند به شما بگوید که آیا این برای درمان شما صدق می کند یا خیر. این مورد برای همه ایمونوتراپی ها صدق نمی کند و شما همیشه به این آزمایش نیاز ندارید. برای آزمایش سلول های سرطانی، متخصص شما به نمونه (بیوپسی) سرطان شما نیاز دارد. آنها ممکن است بتوانند از بافتی از بیوپسی یا عمل جراحی که قبلا انجام داده اید استفاده کنند. آیا راه هایی برای پیشگیری عوارض وجود دارد؟ تیم مراقبت های بهداشتی شما می تواند به شما در پیشگیری یا تسکین بسیاری از عوارض جانبی کمک کند. پیشگیری و درمان عوارض جانبی بخش مهمی از درمان کلی سرطان شما است. این مراقبت تسکینی یا مراقبت حمایتی نامیده می شود. قبل از شروع ایمونوتراپی، از تیم مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که درمان شما ممکن است منجر به چه عوارضی شود. در طول درمان، آنها را در اسرع وقت در مورد مشکلات سلامتی جدید، متفاوت یا بدتر اطلاع دهید. این شامل مشکلاتی است که ممکن است فکر کنید جدی نیستند. درمان موثر یک عارضه جانبی، برای اولین بار برای تیم مراقبت های بهداشتی شما آسان تر است. تشخیص زودهنگام علایم و توقف ایمونوتراپی یا درمان عوارض جانبی می تواند از شدید شدن آنها جلوگیری کند. عوارض جانبی ایمونوتراپی می تواند خفیف، متوسط یا حتی جدی باشد. پزشکان عوارض جانبی را در مقیاس تا درجه بندی می کنند که خفیف و شدیدترین است. برای عوارض جانبی خفیف، احتمالا درمان شما ادامه خواهد داشت و برای تغییرات در علایم تحت نظر خواهید بود. اگر عوارض جانبی متوسط یا شدید داشته باشید، پزشک ممکن است درمان را متوقف کند و ممکن است نوعی دارویی به نام را برای آرام کردن سیستم ایمنی تجویز کند. گاهی اوقات، داروهای دیگری نیز ممکن است پس از کورتیکواسترویید تجویز شود. اگر عوارض جانبی برطرف شد، پزشک ممکن است سعی کند دوباره ایمونوتراپی را شروع کند یا رژیم درمانی شما را تنظیم کند، به خصوص اگر ترکیبی از داروها به شما داده شود. اگر عوارض جانبی از بین نرفت یا بدتر شد، پزشک ممکن است درمان با ایمونوتراپی را متوقف کند. عوارض جانبی و سندرم های رایج ایمونوتراپی چیست؟ شایع ترین عوارض جانبی بستگی به نوع ایمونوتراپی دارد که دریافت می کنید. همیشه وقتی در طول ایمونوتراپی با یک مشکل پزشکی جدید یا بدتر مواجه شدید، به تیم مراقبت از سرطان خود اطلاع دهید، حتی اگر این علایم در زیر ذکر نشده باشد. مهارکننده های ایمن‌پوینت مهارکننده‌های ایمن‌پوینت شامل داروهایی هستند که با استفاده از مولکول‌هایی به نام‌های PD - ، PD - L ، CTLA - و غیره، تعاملات بین سلول‌های ایمنی و سلول‌های سرطانی را تغییر می‌دهند. آنها شامل داروهایی مانند atezolizumab ( Tecentriq ) ، avelumab ( Bavencio ) ، cemiplimab ( Libtayo ) ، dotarlimab ( Jemperli ) ، دوروالوماب ( Imfinzi ) ، ipilimumab ( Yervoy ) ، nivolumab ( Opdivo ) و pembrolizumab ( Keytruda ) هستند. عوارض جانبی مهارکننده های ایمن‌پوینت معمولا به دلیل حمله سیستم ایمنی به قسمت های طبیعی بدن ایجاد می شود، این فرآیندی به نام التهاب است. عوارض جانبی مهارکننده های ایمن‌پوینت ممکن است بر قسمت های زیر از بدن ت ثیر بگذارد. پوست مشکلات پوستی، مانند بثورات و خارش، در افراد مبتلا به ملانوم و سرطان ریه سلول غیر کوچک شایع‌تر است. اما افراد مبتلا به هر نوع سرطانی ممکن است به مشکلات پوستی مربوط به درمان با مهارکننده‌های ایمن‌پوینت دچار شوند. دستگاه گوارش مشکلات دستگاه گوارش برخی از شایع ترین عوارض جانبی مرتبط با مهارکننده های ایمن‌پوینت هستند. اینها شامل التهاب روده بزرگ، که نامیده می شود، و اسهال است. عوارض جانبی کمتر شایع شامل مشکلات بلع، تهوع و استفراغ و درد در قسمت بالای شکم است. ماهیچه ها و اسکلت در افرادی که مهارکننده های ایمن پوینت دریافت می کنند، ممکن است مشکلاتی در عضلات، مفاصل و استخوان ها ایجاد شود. این می تواند منجر به درد از نوع آرتریت، تورم مفاصل و گرفتگی عضلات شود. کلیه ها آسیب به کلیه ها یا نارسایی کلیه غیرمعمول است، اما گاهی اوقات در افرادی که مهارکننده های ایمن پوینت دریافت می کنند اتفاق می افتد. این معمولا اولین بار توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما هنگام بررسی نتایج آزمایشگاهی شما تشخیص داده می شود. قلب و عروق خونی ایمونوتراپی ممکن است بر قلب و عروق خونی ت ثیر بگذارد. این عوارض جانبی نادر هستند اما اغلب بسیار جدی هستند و می توانند جدی و خطرناک باشند. اعصاب مهارکننده ها ممکن است عوارض جانبی سیستم عصبی ایجاد کنند که بر مغز، حواس یا حتی حرکات شما ت ثیر می گذارد. ممکن است درد و تغییرات حسی به نام نوروپاتی وجود داشته باشد. اینها عوارض جانبی نادر اما احتمالا شدید هستند. خون ایمونوتراپی ممکن است باعث کاهش شمارش خون و منجر به خونریزی، کم خونی و سایر مشکلات شود. سیستم غدد درون ریز، هورمون هایی را کنترل می کند که به بدن در تنظیم بسیاری از عملکردهای مهم مانند فشار خون، انرژی و توانایی پاسخ به استرس هایی مانند عفونت ها و آسیب ها کمک می کنند. غده تیرویید بخشی حیاتی از سیستم غدد درون ریز است و ممکن است با درمان با مهارکننده ایست بازرسی سیستم ایمنی باعث تولید کم یا زیاد شود. موارد نادری وجود دارد که افراد مبتلا به نوعی دیابت مرتبط با مهارکننده‌های ایمن پوینت به نام دیابت مرتبط با مهارکننده‌ها ( CIADM ) می‌شوند که مشابه دیابت نوع است. چشم ها درمان با مهارکننده‌های ایمن‌پوینت ممکن است باعث التهاب بافت‌های چشم شود. این عوارض جانبی به طور کلی ناشایع هستند، اما ممکن است در میان افرادی که ترکیبی از مهارکننده های ایمن پوینت دریافت می کنند، شایع تر باشد. اندام های تناسلی ایمونوتراپی ممکن است بر باروری ت ثیر بگذارد، که توانایی باردار شدن در آینده است. بیماران در سنین باروری باید در طول درمان و حداقل ماه پس از پایان درمان اقدامات لازم را برای جلوگیری از بارداری انجام دهند. ریه ها مهارکننده‌های ایمن پوینت ممکن است باعث پنومونیت شوند که التهاب ریه‌ها است که می‌تواند باعث سرفه یا مشکل تنفسی شود. پنومونیت غیر معمول است اما ممکن است جدی باشد. واکنش های حین انفوزیون هنگامی که یک داروی ایمونوتراپی از طریق ورید به بیمار داده می شود، انفوزیون نامیده می شود. افرادی که مهارکننده های ایمن پوینت دریافت می کنند معمولا هنگام تزریق انفوزیون واکنشی نشان نمی دهند. اگر واکنش انفوزیون اتفاق بیفتد، علایم اغلب خفیف هستند و خود به خود از بین می روند. گاهی اوقات ممکن است موارد شدیدتری وجود داشته باشد که نیاز به تنظیم سرعت انفوزیون، دادن دارو برای درد یا علایم دیگر، یا توقف درمان دارند. پس از پایان ایمونوتراپی چه مراقبت هایی لازم است؟ ادامه مراقبت از عوارض جانبی پس از پایان ایمونوتراپی بسیار مهم است. بسیاری از عوارض جانبی پس از پایان درمان از بین خواهند رفت. اما برخی از اثرات ممکن است فراتر از دوره درمان باقی بمانند. اثرات دیگر ممکن است ماهها یا سالها بعد ظاهر شوند. تیم مراقبت های بهداشتی شما می تواند به شما کمک کند تا عوارض جانبی دیرهنگام یا طولانی مدت را بررسی کرده و مدیریت کنید. این شامل مشکلات باروری است. مقابله با عوارض جانبی ایمونوتراپی عوارض جانبی از فردی به فرد دیگر متفاوت است، حتی اگر نوع درمان مشابهی انجام شود. قبل از درمان، از تیم مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که کدام عوارض جانبی فیزیکی ممکن است بروز کند و در چه مواردی باید مراقب بروز علایم خود باشند. همچنین این روش درمانی می تواند عوارض جانبی عاطفی داشته باشد. مشاوره با روانشناس یا روانپزشک برای کمک به اضطراب یا استرس مهم است. از تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد راه های مراقبت از خود در طول دوره درمان و پس از آن، از جمله استراحت کافی، خوب غذا خوردن و هیدراته ماندن بپرسید. زمانی که عوارض جانبی برای اولین بار ظاهر می شوند، بدتر می شوند یا ادامه می یابند، همیشه به تیم مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید.

یک داروی خوراکی است که پزشکان برای درمان برخی از تجویز می کنند. در ایالات متحده، معمولا با نام تجاری Norvasc عرضه می شود. آملودیپین نوعی مسدود کننده کانال کلسیم است. پزشکان معمولا این داروها را برای درمان افراد مبتلا به تجویز می کنند. پزشک همچنین ممکن است آملودیپین را برای بیماری عروق کرونر و آنژین تجویز کند. در این مقاله در مورد آنچه که پزشکان آملودیپین را برای آن تجویز می کنند و دوز توصیه شده آن می پردازیم. ما همچنین عوارض جانبی، تداخلات، هشدارها، و ملاحظات مربوط به آملودیپین و همچنین برخی از داروهای جایگزین را بررسی می کنیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آملودیپین برای درمان چه بیماری استفاده می شود؟ آملودیپین معمولا در ایالات متحده به عنوان Norvasc شناخته می شود. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) اولین بار آملودیپین را در سال تایید کرد. FDA آملودیپین را برای درمان موارد زیر بی خطر و موثر می داند: بیماری عروق کرونر فشار خون بالا که پزشکان از آن به عنوان فشار خون بالا یاد می کنند. آنژین صدری، که ناشی از کاهش جریان خون به قلب است. پزشکان گاهی اوقات آملودیپین را برای درمان افراد مبتلا به سایر بیماری ها نیز تجویز می کنند. این به عنوان درمان "خارج از برچسب" شناخته می شود زیرا FDA هنوز این دارو را برای این موارد ت یید نکرده است. طبق یک منبع، استفاده های خارج از برچسب آملودیپین عبارتند از: نفروپاتی دیابتی هیپرتروفی بطن چپ ایسکمی خاموش میوکارد میزان و دستورالعمل دوز آملودیپین هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دوز آملودیپین به وضعیت فرد و میزان پاسخگویی علایم او به درمان بستگی دارد. پزشک همچنین در هنگام توصیه دوز، سن و سابقه پزشکی فرد را در نظر می گیرد. طبق بروشور اطلاعاتی مربوط به تجویز FDA ، آملودیپین به صورت قرص و کپسول و در طیف وسیعی از مقادیر، از جمله . میلی گرم (میلی گرم) ، میلی گرم و میلی گرم در دسترس است. پزشکان آملودیپین را برای شرایط مختلف تجویز می کنند و FDA دوزهای زیر را توصیه می کند: درمان فشار خون بالا شروع با میلی گرم یک بار در روز با حداکثر دوز میلی گرم در روز. . میلی گرم یک بار در روز. . میلی گرم یا میلی گرم یک بار در روز. FDA همچنین توصیه می کند که پزشکان دوز مصرفی فرد را با توجه به اهداف فشار خون تنظیم کنند، اما بین تا روز بین تغییرات صبر کنند. آنژین مزمن پایدار یا وازواسپاستیک تا میلی گرم یک بار در روز. اکثر افراد برای درمان موثر آنژین باید میلی گرم برای این دارو مصرف کنند. میلی گرم یک بار در روز. درمان بیماری مزمن شریان تا میلی گرم یک بار در روز. میلی گرم یک بار در روز. برای برخی از افرادی که در بلع مشکل دارند، مانند کودکان و افراد سالمند، پزشک ممکن است آملودیپین را به صورت تزریق داخل وریدی یا قطره ای تجویز کند. شایع ترین عوارض آملودیپین چیست؟ عوارض جانبی آملودیپین می تواند شامل خواب آلودگی باشد. طبق گفته FDA ، محققان از آزمایشات بالینی برای ارزیابی ایمنی آملودیپین در بیش از نفر استفاده کرده اند. این مطالعات نشان داد که این دارو به ندرت باعث ایجاد مشکلاتی در دوزهای میلی گرم در روز می شود. با این حال، عوارض جانبی رایج، عبارتند از: سرگیجه تپش قلب، که احساس ضربان قلب سریع یا نامنظم است. ادم، که تورمی است که در قسمت‌های مختلف بدن، به‌ویژه پاها یا مچ پا ایجاد می‌شود. عوارض جانبی کمتر رایج عبارتند از: یک سردرد خستگی حالت تهوع درد شکم خواب آلودگی آملودیپین چگونه کار می کند؟ آملودیپین برای کاهش فشار خون شما استفاده می شود. می توان آن را به تنهایی یا همراه با سایر داروهای قلبی استفاده کرد. همچنین برای کمک به جریان خون راحت‌تر به قلب هنگامی که شریان‌های قلب مسدود می‌شوند و برای درمان بیماری عروق کرونر و آنژین (درد قفسه سینه) استفاده می شود. این به دسته ای از داروها به نام مسدود کننده های کانال کلسیم تعلق دارد. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. آملودیپین از ورود کلسیم به بافت ها و شریان های خاص جلوگیری می کند. این باعث می‌شود راحت‌تر آرام شوند تا خون راحت‌تر به قلب شما برسد. این به نوبه خود به کاهش فشار خون کمک می کند و خطر یا سکته را کاهش می دهد. اگر از آملودیپین برای درد قفسه سینه استفاده می کنید، این دارو خطر بستری شدن در بیمارستان و جراحی های ناشی از درد قفسه سینه را کاهش می دهد. تداخل دارویی آملودیپین چیست؟ آملودیپین به طور بالقوه می تواند با برخی از داروهای دیگر تداخل داشته باشد، از جمله: FDA توصیه می کند دوز سیمواستاتین را به میلی گرم در روز محدود کنید و در عین حال آملودیپین نیز مصرف کنید. داروهایی که آنزیمی به نام CYPA را مهار می کنند می توانند غلظت آملودیپین را در خون افزایش دهند. این داروها شامل دیلتیازم، کتوکونازول، ایتراکونازول و ریتوناویر هستند. FDA توصیه می کند که پزشکان افرادی را که هم مهارکننده های CYPA و هم آملودیپین مصرف می کنند از نظر علایم ادم و فشار خون پایین تحت نظر داشته باشند. در افرادی که پیوند کلیه انجام داده اند، مصرف همزمان آملودیپین و ممکن است سطح سیکلوسپورین را در بدن افزایش دهد. ضروری است که افراد قبل از شروع آملودیپین یا هر داروی جدید دیگری، پزشک خود را در مورد تمام داروها، گیاهان و مکمل هایی که در حال حاضر مصرف می کنند مطلع کنند. هشدارها در هنگام مصرف آملودیپین FDA چند هشدار برای پزشکان در هنگام تجویز دارو را توصیه می کند. این شامل: فشار خون بالا آملودیپین می تواند در برخی افراد، به ویژه در افرادی که تنگی شدید آیورت دارند، افت فشار خون یا فشار خون پایین ایجاد کند. علایم افت فشار خون شامل احساس ضعف، خستگی و حالت تهوع است. افزایش آنژین صدری یا انفارکتوس میوکارد هنگام شروع یا افزایش دوز آملودیپین، می تواند علایم آنژین را بدتر کند و خطر حمله قلبی را در برخی از افراد، به ویژه آنهایی که مبتلا به بیماری انسدادی شدید عروق کرونر هستند، افزایش دهد. با این حال، این نادر است. مشکلات کبدی کبد آملودیپین را به طور گسترده تجزیه می کند، بنابراین پزشکان باید در تجویز این دارو برای افراد مبتلا به بیماری های کبدی احتیاط کنند. FDA توصیه می کند که پزشکان به دقت این افراد را تحت نظر داشته باشند و دوزهای آملودیپین را به تدریج افزایش دهند. اگر کبد شما خوب کار نمی کند، مقدار بیشتری از این دارو ممکن است مدت بیشتری در بدن شما باقی بماند. این شما را در معرض خطر عوارض جانبی بیشتری قرار می دهد. اگر مشکلات شدید کبدی دارید، پزشک ممکن است دوز مصرفی شما را کاهش دهد. برای افراد مبتلا به مشکلات قلبی اگر مشکلات قلبی مانند تنگی عروق خود دارید، این دارو ممکن است خطر ابتلا به مشکلات سلامتی را افزایش دهد. ممکن است پس از شروع درمان با این دارو یا افزایش دوز، فشار خون پایین، درد قفسه سینه بدتر یا حمله قلبی داشته باشید. اگر این علایم را دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید یا به اورژانس مراجعه کنید. FDA همچنین برخی از ملاحظات را برجسته کرده است که هم پزشک تجویز کننده و هم فرد مصرف کننده باید از آنها آگاه باشند. این شامل: تحقیقات کافی در مورد بی خطر بودن مصرف آن در دوران بارداری وجود ندارد. FDA توصیه می کند که پزشکان فقط در صورتی باید آملودیپین را برای زنان باردار تجویز کنند که مزایای بالقوه آن بیشتر از خطرات برای جنین باشد. دانشمندان هنوز تعیین نکرده اند که آیا آملودیپین می تواند وارد شیر مادر شود یا خیر. به همین دلیل، FDA توصیه می کند که زنان در دوران شیردهی استفاده نکنند. به دلیل کمبود مطالعات، پزشکان نمی دانند که آملودیپین چقدر در کودکان زیر سال بی خطر یا موثر است. داروهای جایگزین برای آملودیپین داروهای جایگزین در دسترس هستند. این داروهای جایگزین احتمالی برای آملودیپین شامل سایر مسدود کننده های کانال کلسیم مانند نیکاردیپین، کلویدیپین و نیفدیپین است. با این حال، پزشکان اغلب آن را بر روی برخی داروها تجویز می کنند، زیرا فرد معمولا فقط باید یک دوز در روز مصرف کند. اگر فردی عوارض جانبی آملودیپین را تجربه کرد، باید در مورد تغییر دارو با پزشک صحبت کند. نحوه مصرف آملودیپین قرص خوراکی آملودیپین برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر آن را طبق دستور مصرف نکنید، خطرات جدی دارد. اگر دارو را مصرف نکنید یا مصرف آن را قطع کنید، فشار خون یا درد قفسه سینه شما ممکن است بدتر شود. این می تواند منجر به مشکلات جدی مانند سکته مغزی یا حمله قلبی شود. اگر دوز مصرف نکنید یا فراموش کنید فشار خون یا درد قفسه سینه شما ممکن است بدتر شود. این می تواند منجر به مشکلات جدی مانند یا حمله قلبی شود. اگر یک نوبت را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. در شرایطی که بیش از ساعت از فراموش کردن دوز می گذرد، آن دوز را نادیده بگیرید و نوبت بعدی را در زمان معمول خود مصرف کنید. اگر آملودیپین بیش از حد مصرف کنید، ممکن است به طور خطرناکی فشار خون پایین را تجربه کنید. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه سبکی سر غش کردن شوکه شدن ضربان قلب بسیار سریع هیچ پادزهری برای این دارو وجود ندارد. اگر بیش از حد مصرف کنید، هر گونه عوارض جانبی داشته باشید تحت درمان قرار خواهید گرفت. سخن آخر آملودیپین یک داروی خوراکی است که پزشکان آن را برای درمان فشار خون بالا، بیماری عروق کرونر و آنژین تجویز می کنند. به طور کلی یک داروی بی خطر و موثر است، اما ممکن است در برخی افراد عوارض جانبی ایجاد کند. با این حال، پزشک ممکن است دوز کمتر و نظارت دقیق را برای برخی از افرادی که آملودیپین مصرف می‌کنند، مانند افراد مسن، زنان باردار و افراد مبتلا به بیماری‌های کبدی توصیه کند. آملودیپین همچنین می تواند با برخی از داروها تداخل داشته باشد. اگر فردی در مورد مصرف آملودیپین نگرانی دارد یا هر گونه عوارض جانبی نگران کننده ای را تجربه می کند، باید با پزشک خود صحبت کند.

، برای افراد مبتلا به، می تواند یک علامت ناخوشایند و دردناک از این بیماری باشد. همانند بسیاری از علایم مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) ، ممکن است MS آغوش هیچگونه تحریک مشخصی نداشته باشد. دارو و مراقبت از خود می توانند به جلوگیری از علایم کمک کنند یا در هنگام بروز درد و ناراحتی را کاهش دهند. ما در این مقاله، توضیح می دهیم MS آغوش چیست، چرا اتفاق می افتد و چه زمانی باید به دنبال درمان پزشکی باشید. پس برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. بیماری سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) است که از مغز و ستون فقرات تشکیل شده است. ام اس از مشکل سیستم ایمنی بدن ناشی می شود که به فیبرهای عصبی سالم و میلین (ماده ای که آنها را می پوشاند) حمله کند. وقتی ام اس باعث آسیب به سیستم عصبی شود، فرد ممکن است علایم مختلفی را تجربه کند. یکی از این موارد احساس گرفتگی در اطراف تنه، دست ها یا پاها است. این وضعیت به عنوان MS آغوش تشخیص داده می شود. در این شرایط بیمار احتمال دارد احساس کند که نواری در اطراف قفسه سینه او قرار گرفته است. افراد همچنین از MS MS یاد می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید MS آغوش، که مردم آن را بند یا کمربند نیز می نامند، احساس فشار در اطراف قفسه سینه یا شکم است. این احساس خاص ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما معمولا شبیه به سنگینی چیز محکمی در اطراف تنه خواهد بود. ام اس طیف وسیعی از علایم را ایجاد می کند که در بیماران مختلف، متفاوت است. فرد ممکن است برخی از موارد زیر را در کنار MS آغوش تجربه کند: مشکلات بینایی مشکل در راه رفتن ضعف یا سفتی عضله بی حسی یا مشکلات دیگری نیز ممکن است مانند تغییر مثانه و روده، و افسردگی رخ دهد. درد معمولا در جایی بین گردن و کمر شما ایجاد می شود. فقط ممکن است آن را در یک طرف یا یک منطقه کوچک احساس کنید. در مواقع دیگر، می تواند در اطراف تنه شما بپیچد. این درد می تواند در امواجی ایجاد شود که ثانیه ها، دقیقه ها یا ساعت ها طول می کشد و یا حتی برای مدت طولانی تری ثابت باشد. مانند سایر علایم ام اس، این نوع درد می تواند تشدید یا در اثر خستگی یا استرس ایجاد شود. همچنین ممکن است گاهی اوقات با احساس دشواری در تنفس همراه باشد، به همین دلیل ممکن است به عنوان حمله قلبی یا حمله وحشت شناخته شود. درد قفسه سینه باید جدی گرفته شود. در صورت احساس درد شدید در قفسه سینه و یا همچنین در تنفس یا سایر علایم، حتما به فوریت مراجعه کنید. حتی اگر فکر می کنید به سادگی مربوط به ام اس است، به پزشک مراجعه شود. رایج ترین احساس در این نوع از ام اس، احساس فشار بر تنه یا اطراف قفسه سینه یا شکم است. علایم همچنین می تواند در دست و پا بروز کند. ممکن است فرد احساس کند گویی کفش تنگ یا دستکش به پا کرده است. MS آغوش می تواند بر روی بازوها، پاها و حتی سر نیز ت ثیر بگذارد. ممکن است فقط یک طرف بدن را درگیر کند. افراد مبتلا به ام اس ممکن است احساس را به روش های مختلف از غلغلک دادن یا سوزش گرفته تا فشار دادن یا خرد کردن توصیف کنند. برای برخی از افراد، این می تواند بسیار دردناک باشد و تنفس را دشوار کند. MS آغوش ممکن است چند ثانیه طول بکشد، یا برای چندین ماه یا سال احساس مداوم داشته باشد. طول احساس می تواند متفاوت باشد. MS به اعصاب آسیب می رساند و عملکردهای مختلف بدن و مغز را که CNS کنترل می کند، تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم اولیه MS ممکن است احساس گزگز متناوب باشد. نام پزشکی این احساس، بیهوشی است که از دو کلمه یونانی گرفته شده است که به عنوان "احساس غیر طبیعی" ترجمه می شود. MS آغوش نمونه ای از بیهوشی است. این می تواند در نتیجه اختلال موقت سلولهای عصبی در نخاع یا مغز رخ دهد که اطلاعات مربوط به احساسات جسمی را منتشر می کند. این آسیب می تواند از ارسال پیام توسط این اعصاب جلوگیری کند. اسپاسم عضلانی همچنین می تواند منجر به MS آغوش شود. به عنوان مثال، عضلات بین دنده ای، عضلات کوچکی بین دنده ها هستند که در هنگام نفس کشیدن به حرکت قفسه سینه در داخل و خارج کمک می کنند. اگر اسپاسم عضله یا حرکت غیر ارادی کوچک اتفاق بیفتد، ممکن است باعث ایجاد درد چاقو یا احساس سفت شدن شود. به طور معمول، اگر شخصی قبلا MS آغوش را تجربه کرده و مجددا تکرار کرده باشد، نیازی به مراجعه به پزشک نخواهد داشت. اگر برای اولین بار احساس را تجربه می کنند، نفس کشیدن برایشان دشوار است یا درد شدید، باید به دنبال درمان باشند. افراد مبتلا به ام اس که برای اولین بار آغوش ام اس را تجربه می کنند باید با پزشک تماس بگیرند و سعی کنند احساس خود را توضیح دهند. پزشک می خواهد بداند: علایم چه مدت طول کشیده است؟ آیا علایم به طور ناگهانی یا تدریجی شروع شده است؟ چه فعالیتهایی باعث بهتر یا بدتر شدن آن شده است؟ همچنین ممکن است یک پزشک بپرسد که شخص چه دردی را تجربه می کند. توصیف درد ممکن است شامل موارد زیر باشد: احساس سوزش درد شدید در پهلوها تنگی یا احساس فشار احساس غلغلک، ناراحتی گاهی اوقات می تواند نشانه یک مشکل دیگر مانند حمله قلبی باشد. علاوه بر حمله قلبی و حمله وحشت، برای ت یید تشخیص MS آغوش باید موارد زیر را رد یا تایید کرد: معده یا روده بیماری ریه بیماری کیسه صفرا التهاب غضروف بین دنده ها که کوستوکندریت نامیده می شود. اگر این دلایل دیگر رد و شما قبلا مبتلا به MS شده باشید، متخصص مغز و اعصاب ممکن است بخواهد با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) اسکن انجام دهد تا ببینید آیا به عود بیماری MS مبتلا هستید یا خیر، زیرا در صورت علایم ممکن است به استروییدها نیاز داشته باشید. MS آغوش اغلب بدون درمان از بین می رود، اما اگر این احساس مداوم یا بسیار دردناک باشد، دارو برای این وضعیت وجود دارد و در دسترس است. نوع دارو به این بستگی دارد که آیا MS آغوش به دلیل بی حسی یا اسپاسم عضلات رخ داده است. داروهایی که می توانند به بی حسی کمک کنند، عبارتند از: ضد تشنج، مانند (نورونتین) داروهای ضد افسردگی، مانند (الاویل) مسکن های بدون نسخه که شامل استامینوفن هستند مانند تایلنول داروها برای اسپاسم عضلات، عبارتند از: باکلوفن ( Gablofen ) ، که باعث کاهش انتقال پیام بین اعصاب می شود. تیزانیدین ( Zanaflex ) ، که مانعی برای محکم شدن عضلات است. همچنین ممکن است یک پزشک کورتیکواستروییدها را برای کنترل دوره های حملات MS تجویز کند. افراد می توانند طیف وسیعی از درمان های خانگی را برای مدیریت MS آغوش امتحان کنند. این تکنیک ها کاملا تجربی هستند و هیچ درمانی اثبات شده از نظر بالینی برای MS آغوش وجود ندارد. استفاده از جوراب شلواری تنگ یا واریس، پوشیدن لباس تنگ یا بستن روسری به اطراف ناحیه آسیب دیده ممکن است مغز فرد را فریب دهد تا احساس فشار را بیشتر بپذیرد. ممکن است بعضی از افراد این کار را مفید بدانند، اما احتمال دارد این روش برای همه مفید نباشد. استفاده از کمپرس گرم یا بطری آب گرم بر روی ناحیه آسیب دیده ممکن است احساس درد را به گرما تغییر دهد. علایم بیماری ام اس اغلب هنگامی که فرد دچار استرس، خستگی، ناخوشی یا تغییر دما می شود، بدتر خواهند شد. آگاهی از این عوامل محرک و اجتناب از آنها ممکن است به فرد کمک کند تا از MS آغوش پیشگیری کند. برای برخی از افراد، لباس های گشاد می توانند احساس راحتی بیشتری نسبت به لباس های تنگ داشته باشند. انتخاب یک لباس گشاد ممکن است به جلوگیری یا کاهش علایم MS آغوش کمک کند. یک پزشک به یک فرد مبتلا به ام اس کمک می کند تا یک طرح درمانی شامل ترکیبی از داروها، سایر روش های درمانی و خودمراقبتی ایجاد کند که برای نیازهای فردی وی مفید باشد. ورزش منظم، رژیم غذایی مناسب و استراحت فراوان می تواند به کاهش علایم کمک کرده و از عود آن جلوگیری کند. ام اس یک بیماری طولانی مدت است و هیچ درمانی ندارد. همانطور که در این تحقیق از سال اشاره شده است، هدف از درمان این است که علایم را مدیریت کند و از جلوگیری از عود یا وخیم تر شدن علایم جلوگیری شود. بیشتر مبتلایان به ام اس دوره های بهبودی را تجربه می کنند که طی آن علایم کمی دارند و یا علایمی ندارند. همه مبتلایان به ام اس، نوع آغوش را تجربه نمی کنند، اما برخی از افراد این موارد را به عنوان بخشی اجتناب ناپذیر از این بیماری تجربه خواهند کرد. مدت زمان MS آغوش و میزان درد و ناراحتی آن بر نحوه مدیریت این علامت ت ثیر می گذارد. مدیریت آن شامل یک برنامه مراقبتی موثر مانند مصرف دارو است که می تواند اثرات بی حسی یا اسپاسم را کاهش دهد. استراحت و کاهش میزان استرس در صورت امکان می تواند به جلوگیری از آغوش ام اس کمک کرده و در صورت بروز اثرات آن را کاهش دهد. استرس، تغییرات دما و احساس ناخوشی نیز ممکن است MS آغوش را تحریک کند. فرد باید به عوامل محرک احتمالی توجه کند و در صورت امکان از آنها جلوگیری کند.

با نام تجاری Tenormin در دسترس می باشد. آتنولول برای درمان فشار خون بالا و استفاده می شود. همچنین می تواند در پیشگیری از حملات قلبی و یا آسیب های قلبی پس از حمله قلبی موثر باشد. آتنولول یک داروی تجویز شده و به صورت قرصی است که به صورت خوراکی مصرف می کنید. آتنولول در موارد زیر استفاده می شود: کاهش کاهش (درد قفسه سینه) بعد از حمله قلبی، میزان کار عضله قلب خود را برای فشار دادن خون به بدن کاهش می دهد. فهرست محتوا آتنولول به یک دسته از داروها به نام بتا بلاکرها تعلق دارد. یک کلاس داروها، گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. گیرنده های بتا در سلول های قلب یافت می شوند. وقتی آدرنالین یک گیرنده بتا را فعال می کند، فشار خون و ضربان قلب بالا می رود. مسدود کننده های بتا از ت ثیر آدرنالین بر گیرنده های بتا در رگ های خونی و قلب شما جلوگیری می کنند. این باعث شل شدن رگ های خونی می شود. بتا بلاکرها به کاهش فشار خون و کاهش درد قفسه سینه کمک می کنند. آنها همچنین به کاهش تقاضای قلب برای اکسیژن کمک می کنند. مسدود کننده های بتا فشار خون و درد قفسه سینه را به طور دایمی تغییر نمی دهند. در عوض، آنها به مدیریت علایم شما کمک می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آتنولول ممکن است باعث خواب آلودگی شود. همچنین می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی شایع آتنولول می تواند شامل موارد زیر باشد: درد پا اسهال خستگی غیر قابل توضیح کاهش میل جنسی یا ناتوانی جنسی فشار خون که کمتر از حد معمول است. اگر این اثرات و عوارض ها خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا دو هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. آتنولول ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی آتنولول می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که می خورید تداخل ایجاد کند. تداخل زمانی رخ می دهد که ماده ای نحوه اثر یک داروی دیگر را تغییر دهد. تداخل دارویی می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخلات، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث تداخل با آتنولول شوند، در زیر ذکر شده است. مهار کننده های رزرپین و مونامین اکسیداز ( MAOI ) ممکن است اثرات آتنولول را افزایش دهند. همچنین می تواند سبکی سر را افزایش داده یا ضربان قلب شما را کاهش دهد. MAOI ها می توانند تا روز پس از مصرف با آتنولول تداخل ایجاد کنند. نمونه هایی از MAOI عبارتند از: فنل زین سلژلین ایزوکاربوکسازید ترانیل سیپرومین مصرف برخی داروهای قلبی با قرص آتنولول می تواند ضربان قلب شما را بیش از حد کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: آمیودارون دیسوپیرامید مانند آتنولول، این داروها برای درمان فشار خون بالا و چندین مورد دیگر از مشکلات قلبی استفاده می شوند. اگر مسدود کننده های کانال کلسیم با آتنولول ترکیب شود، ممکن است انقباضات قلب شما را کاهش داده و سرعت آن را کندتر کند. پزشکان بعضی اوقات تحت نظارت دقیق از این ترکیب استفاده می کنند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: آملودیپین فلودیپین ایزرادیپین نیکاردیپین نیفدیپین نیمودیپین نیسولدیپین وراپامیل مسدود کننده های آلفا فشار خون را کاهش می دهند. وقتی با آتنولول ترکیب شوند ممکن است فشار خون را بیش از حد کاهش دهند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: گوانتیدین آلفا - متیل دوپا پرازوسین کلونیدین مصرف ترکیبی کلونیدین با آتنولول باید با دقت کنترل شود. قطع ناگهانی دارو ضمن مصرف آتنولول می تواند باعث جهش شدید فشار خون شود. مصرف ایندومتاسین با آتنولول می تواند اثرات کاهش فشار خون آتنولول را کاهش دهد. مصرف آتنولول در دوزهای بالاتر، می تواند آسم یا COPD را بدتر کند. آتنولول این کار را با مسدود کردن انواع مختلف گیرنده های بتا در مجاری تنفسی انجام می دهد. مسدود کردن این گیرنده ها می تواند منجر به تنگی مجاری تنفسی شود، که ممکن است این شرایط را بدتر کند. آتنولول ممکن است علایم مهم کاهش قند خون، از جمله لرزش و افزایش ضربان قلب را پنهان کند. بدون وجود این سیگنال ها، تشخیص سطح خطرناک پایین قند خون در مبتلایان به دیابت دشوارتر می شود. مصرف این دارو در شرایطی که گردش خون در پا و دست شما ضعیف باشد، ممکن است علایم را بدتر کند. آتنولول، فشار خون را کاهش می دهد، بنابراین ممکن است خون کافی به دست و پایتان نرسد. آتنولول می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می واکنش آلرژیک شامل موارد زیر هستند: تب مشکل تنفس تورم گلو یا زبان بثورات بزرگ و قرمز تورم دست، پا و مچ پا اگر تا به حال نسبت به این دارو واکنش آلرژیک داشته اید، نباید آن را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. آتنولول یک داروی بارداری دسته D است. این به معنای دو چیز است: بررسی ها نشان می دهد که مصرف این دارو توسط مادران در دوران بارداری با بروز برخی عوارض جانبی در جنین همراه است. فواید مصرف آتنولول در دوران بارداری ممکن است در موارد خاص بیشتر از خطرات احتمالی آن باشد. استفاده از آتنولول در سه ماهه دوم بارداری با تولد نوزادانی که کوچکتر از حد طبیعی هستند ارتباط داشته است. همچنین، نوزادان تازه متولد شده از مادرانی که در هنگام تولد آتنولول مصرف کرده اند ممکن است در معرض خطر افت قند خون (پایین تر از سطح طبیعی قند خون) و برادی کاردی (کندتر از ضربان قلب طبیعی) قرار بگیرند. اگر آتنولول مصرف می کنید و قصد بچه دار شدن دارید یا اگر باردار هستید، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. آتنولول تنها دارویی نیست که را درمان می کند. سایر داروها در دوران بارداری و شیردهی عوارض جانبی کمتری دارند. اگر هنگام مصرف این دارو باردار شدید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. آتنولول در شیر مادر جذب می شود و می تواند به کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند منتقل گردد. نوزادانی که از مادرانی که آتنولول مصرف می کنند شیر می خورند نیز در معرض خطر افت قند خون و برادی کاردی قرار دارند. سالمندان ممکن است در ابتدا به دوز کمتری از آتنولول نیاز داشته باشند زیرا احتمال دارد بدن آنها نسبت به عملکرد داروها حساسیت بیشتری نشان دهند. همچنین، با افزایش سن، گاهی اوقات افراد برای دفع داروها از بدن دچار مشکلات بیشتری می شوند. بعد از دوز اولیه کم، دوز آنها ممکن است به تدریج افزایش یابد. بیماری کلیه می تواند دفع این دارو از بدن را برای شما دشوارتر کند. ابتلا به بیماری کلیوی ممکن است روی دوز مصرفی شما ت ثیر بگذارد. با پزشک خود در مورد بهترین دوز مصرفی مشورت کنید. مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن بیمار وضعیت بیمار شرایط تحت درمان واکنش شما به اولین دوز دارو سایر شرایط پزشکی و بیماری های فرد قرص خوراکی آتنولول برای درمان طولانی مدت تجویز می شود. اگر طبق دستورالعمل مصرف نکنید، ممکن است با بروز عوارض جدی همراه باشد. اگر فشار خون بالا یا درد قفسه سینه دارید و آتنولول خود را به درستی مصرف نکنید، خطر ابتلا شما بر برخی بیماری ها ممکن است افزایش پیدا کند، از جمله: افزایش فشار خون افزایش خطر ابتلا به حمله قلبی آسیب به رگ های خونی یا اعضای اصلی بدن مانند ریه ها، قلب یا کبد اگر به دلیل فشار خون بالا، درد قفسه سینه یا بعد از حمله قلبی ناگهان مصرف آتنولول به طور ناگهانی قطع شود، خطر ممکن است در شما افزایش یابد. عدم مصرف هر روز آتنولول، حذف روزها یا دوزهای مختلف در زمان های مختلف روز خطراتی را به همراه دارد. اگر یک دوز را فراموش کردید، فقط طبق برنامه دوز بعدی را مصرف کنید. دوز خود را دو برابر نکنید. این دارو را در دمای اتاق بین درجه فارنهایت تا درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد تا درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. از آنجا که آتنولول می تواند فشار خون را کاهش دهد، ممکن است پزشک از شما بخواهد که فشار خون خود را در حین مصرف به طور دوره ای بررسی کنید. اگر هنگام مصرف آتنولول، فشار خون بیش از حد زیاد یا خیلی کم دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.

درد یک احساس ناخوشایند و یک تجربه عاطفی است که به بافت بدن آسیب می رساند. احساس درد به بدن اجازه می دهد که نسبت به وضعیت پیش آمده واکنش نشان دهد و از آسیب بیشتر بافت های بدن پیشگیری کند. تجربه درد برای هر فرد متفاوت است و روش های مختلفی برای احساس و توصیف درد وجود دارد. در بعضی موارد، تنوع و اختلاف انواع مختلف درد ها می تواند، تعریف و درمان درد را به چالش بکشد. درد می تواند کوتاه مدت یا طولانی مدت باشد و در یک مکان باقی بماند و یا در اطراف بدن پخش شود. در این مقاله، ما به دلایل و انواع مختلف درد، روش های مختلف برای تشخیص آن و چگونگی مدیریت احساس درد می پردازیم. فهرست محتوا درد می تواند مزمن یا حاد باشد و انواع مختلفی دارد. هنگامی که اعصاب خاصی در مفصل، گیرنده آسیب بافت را تشخیص می دهند و اطلاعات مربوط به آسیب در امتداد نخاع را به مغز منتقل می کنند، افراد با احساس درد مواجهه می شوند. به عنوان مثال، لمس یک سطح گرم از طریق یک قوس رفلکس در نخاع پیامی ارسال می کند و باعث انقباض فوری عضلات می شود. این انقباض دست را از سطح گرم دور کرده و آسیب بیشتر را محدود می کند. این رفلکس آنقدر سریع اتفاق میفتد که حتی ممکن است پیام حتی به مغز هم نرسیده باشد. با این حال، پیام درد به مغز ادامه می یابد. با رسیدن پیام به مغز، فرد حالت ناخوشایندی را احساس می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تفسیر مغز از این سیگنال ها و ارتباط بین مفاصل و مغز، منجر به بروز درد می شود. همچنین مغز ممکن است با آزاد سازی مواد شیمیایی مفیدی مانند دوپامین با اثرات ناخوشایند درد مقابله کند. درد می تواند حاد یا مزمن باشد: درد حاد به طور کلی شدید و کوتاه مدت است. در این شرایط مغز، بدن شخص را از آسیب موضعی بافت مطلع می کند. معمولا درد حاد با درمان علت اصلی برطرف می شود. درد حاد باعث ایجاد مکانیسم جنگ یا پرواز در بدن می شود، که اغلب منجر به ضربان قلب سریع تر و ضربان تنفس خواهد شد. انواع مختلف درد حاد وجود دارد: این درد از اندام های داخلی و پوشش حفره های بدن نشات می گیرد. فرد این درد سطحی را روی پوست یا بافت های نرم زیر پوست احساس می کند. فرد درد ارجاعی را در محلی غیر از منبع آسیب بافتی احساس می کند. به عنوان مثال، افراد اغلب در هنگام درد شانه را تجربه می کنند. درد مزمن به مراتب بیشتر از درد حاد دیده می شود و اغلب درمانی برای آن وجود ندارد. درد مزمن می تواند خفیف یا شدید باشد. همچنین می تواند مداوم، مانند، یا به صورت متناوب، مانند میگرن باشد. درد متناوب در موارد مکرر رخ می دهد اما در دوره های متوقف می شود. واکنش های مقابله یا فرار سرانجام در افرادی که درد مزمن دارند متوقف می شود زیرا سیستم عصبی سمپاتیک که باعث این واکنش ها می شود با محرک درد سازگاری پیدا می کند. در صورت تکرار درد حاد، آنها می توانند سیگنال های الکتریکی در سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) را جمع کرده و باعث تحریک بیش از حد فیبرهای عصبی شوند. روش های دیگری برای توصیف درد وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد: درد نوروپاتیک به دنبال آسیب به اعصاب محیطی رخ می دهد که مغز و نخاع را به بقیه بدن متصل می کند. درد نوروپاتیک می تواند مانند شوک الکتریکی احساس شود یا باعث حساسیت، بی حسی، گزگز یا ناراحتی شود. درد شبح پس از قطع عضو رخ می دهد و به احساساتی دردناک اشاره دارد که به نظر می رسد از اندام قطع شده ناشی می شود. درد مرکزی اغلب به دلیل انفارکتوس، آبسه، تومور، دژنراسیون یا خونریزی در مغز و نخاع رخ می دهد. درد مرکزی ممکن است از خفیف تا بسیار دردناک متغیر باشد. افراد مبتلا به درد مرکزی سوزش، درد و فشار را احساس می کنند. مقیاس عینی برای شناسایی نوع درد وجود ندارد، بنابراین پزشک شرح حال بیمار از وضعیت و شدت دردی که تحمل کرده است را می پرسد. پزشک از فرد می خواهند که موارد زیر را شرح دهد: درک شخص از درد خود عوامل تشدید و تسکین دهنده درد زمان های اتفاق افتادن درد در طول روز ت ثیر درد بر عملکرد و روحیه روزانه فرد توصیف دقیق درد، مانند سوزش، گزگز یا مانند خنجر زدن محل و شدت درد، به معنای جایی که فرد درد را احساس می کند، چه حسی دارد و میزان انتشار درد چندین سیستم می توانند درد را شناسایی و درجه بندی کنند. با این حال، مهمترین عامل در تشخیص دقیق، این است که فرد و پزشک هرچه بیشتر و با وضوح ارتباط برقرار کنند. پزشکان از برخی مقیاس ها برای رتبه بندی و تعیین شدت درد استفاده می کنند، از جمله: پزشکان درد را در مقیاس تا اندازه گیری می کنند. در این شرایط به معنی نداشتن درد است و نشان دهنده بدترین نوع دردی است که می توان تصور کرد. این مقیاس می تواند به پزشک کمک کند تا سطح درد را در کودکان دارای اختلالات شناختی، افراد مسن، و کسانی که دارند اندازه گیری کند. به جای استفاده از اعداد، پزشک سوالات توصیفی مختلفی را برای محدود کردن نوع درد می پرسد. پزشکان عمدتا از این مقیاس برای کودکان استفاده می کنند. این روش همچنین پاسخ های موثری در افراد مبتلا به اوتیسم نشان داده است. این پرسشنامه دقیق تر نوشته شده است و می تواند به پزشکان کمک کند تا ت ثیر درد فرد را بر روحیه، فعالیت، الگوی خواب و روابط بین فردی وی ارزیابی کنند. وقتی افراد مبتلا به اختلالات شناختی نتوانند درد خود را به درستی توصیف کنند، بازهم شاخص های مشخصی وجود دارد. این شامل موارد زیر می باشد: ناله گریه لبخند بی قراری افزایش سرگردانی کاهش تعاملات اجتماعی مقاومت در برابر مراقبت پزشکان انواع مختلف درد را به روش های متفاوتی درمان می کنند. درمانی که برای یک نوع درد موثر باشد ممکن است نوع دیگری را درمان نکند. درمان درد حاد اغلب شامل مصرف دارو است. در برخی موارد، این درد ناشی از یک بیماری زمینه است است و درمان بیماری اصلی می تواند درد را تسکین دهد. به عنوان مثال، اگر یک عفونت باکتریایی باعث گلودرد شود، آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت را درمان کنند و در نتیجه درد را کاهش دهند. طیف وسیعی از درمان های غیر دارویی می توانند به تسکین درد کمک کنند. این گزینه ها می توانند برای افرادی که درد مزمن را تجربه می کنند مناسب تر باشد. این روش های درمانی عبارتند از. یک فیزیوتراپیست یا متخصص عمل جراحی می تواند گاهی اوقات با دستکاری تنش از پشت فرد، به تسکین درد کمک کند. استفاده از کیسه های گرم و سرد می تواند برای تسکین درد کمک کند. افراد می توانند این موارد را به تناسب نوع آسیب یا درد انتخاب کنند. برخی از داروهای موضعی هنگامی که فرد آنها را در منطقه آسیب دیده استفاده می کند، اثر گرم کننده دارند. اگر درد به دلیل آسیب دیدگی یا کار زیاد بخشی از بدن ایجاد شده است، استراحت بهترین گزینه است. با مدیریت کافی درد، می توان فعالیت های روزمره، تعامل اجتماعی و کیفیت زندگی فعال را حفظ کرد. روش های درمانی آرامش بخش، شامل طیف وسیعی از روش های کنترل شده، تکنیک ها و تمرینات آرامش و مکمل است. فرد می تواند هیپنوتیزم، مراقبه، ماساژ درمانی، تکنیک های حواس پرتی، تای چی یا ترکیبی از این روش ها را امتحان کند. تحقیقات زیادی در مورد درد وجود دارد. درد عصبی به عنوان مثال، سردردهای خوشه ای، زونا یا عصب نخاعی فشرده از دیسک فتق شده اغلب دردناک ترین درد در نظر گرفته می شوند. درد عمیق احشایی، مانند دردی که با پریتونیت، زایمان یا سنگ کلیه ایجاد می شود، در مقیاس درد رتبه بالایی دارد. سوختگی بسیار دردناک است و میزان درد به شدت آن بستگی دارد. با این حال، عوامل زیادی از جمله تحمل ذهنی فرد بر شدت درد تاثیر دارد.

یا جراحی سرپایی عصب دست، یک جراحی است که برای درمان و به طور بالقوه التیام وضعیت دردناکی به نام استفاده می شود. نام های دیگر این جراحی، جراحی برای رفع فشار عصب مدیان رفع فشار تونل کارپال جراحی تونل کارپال هستند. پزشکان قبلا فکر می کردند که سندرم تونل کارپال از استفاده بیش از حد یا یک حرکت تکراری مچ یا خود دست ناشی می شود. آنها اکنون می‌دانند که به احتمال زیاد این یک استعداد مادرزادی است. برخی افراد به سادگی تونل‌های کارپال کوچک‌تری نسبت به دیگران دارند. سندرم تونل کارپال همچنین می تواند در اثر آسیب، مانند رگ به رگ شدن یا شکستگی، یا استفاده مکرر از ابزار ارتعاشی ایجاد شود. همچنین احتمال بروز آن با بارداری، دیابت، بیماری تیرویید و مرتبط است. عصب میانی و تاندون‌هایی که به انگشتان شما اجازه حرکت می‌دهند از یک راه باریک در مچ دست به نام تونل کارپال عبور می‌کنند. تونل کارپال توسط استخوان‌های مچ دست در پایین و رباط کارپال عرضی در بالای (یا داخل) مچ دست تشکیل می‌شود. هنگامی که این قسمت از بدن آسیب دیده یا سفت می شود، تورم بافت های داخل تونل می تواند به عصب میانی فشار وارد کند. این باعث بی حسی و سوزن سوزن شدن دست، درد و از دست دادن عملکرد در صورت عدم درمان می شود. علایم معمولا به آرامی شروع می شوند و ممکن است با گذشت زمان بدتر شوند. آنها در سمت شست دست بدتر می شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: جراحی سرپایی عصب دست چگونه انجام می گیرد؟ در حین آزادسازی تونل کارپال، جراح رباطی را که بر روی تونل کارپ فشار می‌آورد، برش می‌دهد. این باعث می شود فضای بیشتری برای عصب میانی و تاندون های عبوری از تونل ایجاد شود و معمولا درد و عملکرد را بهبود می بخشد. چرا ممکن است به جراحی تونل کارپال نیاز داشته باشم؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشخیص سندرم تونل کارپال تنها دلیل انجام جراحی تونل کارپال است. حتی در این صورت، پزشک احتمالا از شما می خواهد که ابتدا درمان های غیرجراحی را امتحان کنید. اینها ممکن است شامل داروهای مسکن بدون نسخه، تغییر در تجهیزاتی که در محل کار استفاده می کنید، آتل مچ دست یا تزریق استروییدها در مچ دست برای کمک به تسکین تورم و درد باشد. دلایلی که پزشک جراحی آزادسازی تونل کارپال را توصیه می کند ممکن است شامل موارد زیر باشد: علایم سندرم تونل کارپال ماه یا بیشتر بدون تسکین ادامه دارند. گزینه های غیرجراحی، برای سندرم تونل کارپ درد را تسکین نمی دهد. ماهیچه های دست یا مچ ضعیف هستند و در واقع به دلیل نیشگون گرفتن شدید عصب میانی کوچکتر می شوند. پزشک یک آزمایش از عصب مدیان انجام می دهد و تشخیص می دهد که شما به سندرم تونل کارپال مبتلا هستید. خطرات جراحی تونل کارپال چیست؟ مانند بسیاری از جراحی ها، آزادسازی تونل کارپال بدون خطر نیست. مچ دست شما بی‌حس می‌شود و ممکن است برای این عمل، دارویی برای بی حسی و عدم احساس درد (به نام بی‌حسی موضعی) تجویز شود. در برخی موارد از بیهوشی عمومی استفاده می شود. بیهوشی برای برخی افراد خطراتی دارد. سایر خطرات احتمالی جراحی آزادسازی تونل کارپال عبارتند از: عفونت خون ریزی یک جای زخم حساس آسیب به عروق خونی مجاور آسیب به عصب میانی یا اعصابی که از آن منشعب می شوند. بهبودی پس از جراحی تونل کارپال به زمان از چند هفته تا چند ماه نیاز دارد. اگر عصب برای مدت طولانی فشرده شده باشد، بهبودی ممکن است حتی بیشتر طول بکشد. بهبودی شامل آتل زدن مچ دست و انجام فیزیوتراپی برای تقویت و التیام مچ و دست است. بسته به شرایط پزشکی خاص، ممکن است خطرات دیگری نیز وجود داشته باشد. قبل از انجام عمل حتما هر گونه نگرانی را با پزشک خود در میان بگذارید. چگونه برای جراحی سرایی عصب دست آماده شوم؟ در مورد تمام داروهایی که در حال حاضر مصرف می کنید، از جمله داروهای بدون نسخه، ویتامین ها، گیاهان دارویی و مکمل ها به پزشک خود اطلاع دهید. احتمالا باید مصرف داروهایی را که لخته شدن خون را سخت‌تر می‌کنند، متوقف کنید، مانند ایبوپروفن، آسپرین یا. اگر سیگاری هستید، سعی کنید قبل از جراحی سیگار را ترک کنید. سیگار می تواند بهبودی را به تاخیر بیندازد. ممکن است قبل از جراحی نیاز به آزمایش خون یا نوار قلب ( ECG ) داشته باشید. معمولا از شما خواسته می شود که تا ساعت قبل از جراحی چیزی نخورید یا ننوشید. بر اساس وضعیت پزشکی شما، پزشک ممکن است آماده سازی های خاص دیگری را درخواست کند. در طول جراحی برای رفع فشار عصب مدیان چه اتفاقی می افتد؟ رهاسازی تونل کارپال معمولا یک روش سرپایی است، به این معنی که اگر همه چیز خوب پیش برود، می توانید همان روز جراحی به خانه بروید. نوع جراحی آزادسازی تونل کارپال وجود دارد. روش سنتی رهاسازی باز است که در آن جراح مچ دست را برای انجام جراحی برش می دهد. روش دیگر رهاسازی تونل کارپال آندوسکوپی است که در آن یک لوله نازک و قابل انعطاف که حاوی یک دوربین است از طریق یک برش کوچک به مچ دست وارد می شود. در حالی که جراحی با ابزارهای نازکی که از طریق یک برش کوچک دیگر در مچ قرار داده می شود، پزشک را راهنمایی می کند. مراحل جراحی آزادسازی تونل کارپال در هر صورت، مراحل کلی وقایع در جراحی آزادسازی تونل کارپال به شرح زیر است: از شما خواسته می شود که لباس یا حداقل پیراهن خود را درآورید و لباس بیمارستان بپوشید. معمولا برای این روش از بی حسی موضعی برای بی حس کردن دست و مچ استفاده می شود. در جراحی آزادسازی باز، جراح یک برش را روی مچ دست برش می‌دهد. سپس از ابزارهای جراحی رایج برای بریدن رباط کارپال و بزرگ کردن تونل کارپ استفاده می کند. در آزادسازی تونل کارپال آندوسکوپی، پزشک برش ایجاد می کند. یکی روی مچ دست و یکی روی کف دست است. سپس یک دوربین متصل به یک لوله باریک را در یک برش قرار می دهد. دوربین در حین وارد کردن ابزار و برش رباط کارپال از طریق برش دیگر، پزشک شما را راهنمایی می کند. جراح برش یا برش ها را بخیه می زند. دست و مچ شما در یک آتل قرار می گیرند یا محکم بانداژ می شوند تا از حرکت دادن مچ جلوگیری کنید. پس از انجام عمل جراحی، برای مدت کوتاهی تحت نظر خواهید بود و سپس به شما اجازه داده می شود به خانه بروید. تنها در موارد یا عوارض نادر، یک شب بستری برای جراحی آزادسازی تونل کارپال مورد نیاز است. مراقبت های بعد از جراحی عصب دست مچ دست شما احتمالا به مدت تا هفته در یک بانداژ یا آتل سنگین خواهد بود. پزشکان معمولا یک قرار ملاقات دیگر برای برداشتن بانداژ یا اسپلینت تعیین می کنند. در این مدت، به شما توصیه می شود تا انگشتان خود را حرکت دهید تا از سفتی جلوگیری کنید. احتمالا بعد از جراحی در دست و مچ دست خود درد خواهید داشت. این درد معمولا با داروهای ضد درد که از راه خوراکی مصرف می شوند کنترل خواهد شد. جراح همچنین ممکن است از شما بخواهد که هنگام خواب در طول شب، دست خود را بالا نگه دارید تا به کاهش تورم کمک کند. پس از برداشتن آتل، احتمالا یک برنامه فیزیوتراپی را شروع خواهید کرد. تمرینات حرکتی را برای بهبود حرکت مچ دست و دست به شما آموزش می دهد. این تمرینات باعث تسریع بهبود و تقویت ناحیه می شود. ممکن است گاهی اوقات نیاز به استفاده از آتل یا بریس برای یک ماه یا بیشتر بعد از جراحی داشته باشید. بهبودی جراحی تونل کارپال دوره بهبودی ممکن است از چند روز تا چند ماه طول بکشد. در این بین، ممکن است لازم باشد وظایف شغلی خود را تنظیم کنید یا حتی در حین بهبودی از کار مرخصی بگیرید. پزشک در مورد محدودیت های فعالیتی که باید بعد از جراحی رعایت کنید با شما صحبت خواهد کرد. در صورت بروز هر یک از موارد زیر به پزشک خود اطلاع دهید: تب قرمزی، تورم، خونریزی یا سایر ترشحات از برش افزایش درد در اطراف محل برش این مشکلات ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. با پزشک خود در مورد آنچه که باید انتظار داشته مشورت کنید. سخن آخر آزادسازی تونل کارپال جراحی برای درمان سندرم تونل کارپال است. سندرم تونل کارپ درد و ضعف در دست است که در اثر فشار روی عصب مدیان مچ ایجاد می شود. عصب میانی و تاندون هایی که انگشتان شما را خم می کنند (یا حلقه می کنند) از مسیری به نام تونل کارپال در مچ دست شما عبور می کنند. این تونل باریک است، بنابراین هر تورمی می تواند عصب را فشار داده و باعث درد شود. یک رباط ضخیم (بافت) درست زیر پوست شما (رباط کارپال) بالای این تونل را تشکیل می دهد. در حین عمل، جراح رباط مچ دست را برش می دهد تا فضای بیشتری برای عصب و تاندون ها ایجاد کند. پیش آگهی جراحی رفع فشار تونل کارپال آزادسازی تونل کارپال، سوزن سوزن شدن عصبی و بی حسی را کاهش می دهد و قدرت عضلانی را بازیابی می کند. اکثر افراد با این جراحی بهبود پیدا می کنند. طول دوره بهبودی شما بستگی به مدت زمانی دارد که قبل از جراحی علایم داشته اید و عصب میانی شما چقدر آسیب دیده است. سندرم تونل کارپال یک عارضه پیشرونده دردناک دست و بازو است که در اثر فشار دادن عصب در مچ دست ایجاد می‌شود. زمانی رخ می‌دهد که عصب میانی که از ساعد به کف دست می‌رود، تحت فشار یا فشرده شود. جراحی آزادسازی تونل کارپال شامل آزاد کردن نوار بافت اطراف مچ دست برای کاهش فشار روی عصب مدیان است.

(کلوپیدوگرل بی سولفات) داروهایی هستند که برای پیشگیری از لخته شدن خون استفاده می شوند. و به طبقات مختلف دارویی تعلق دارند. پلاویکس یک داروی ضد انعقاد و آسپرین یک داروی ضد التهاب غیراستروییدی ( NSAID ) است. آسپرین همچنین برای کاهش تب و برای درمان درد و التهاب در بدن استفاده می شود. آسپرین و پلاویکس در صورت مصرف موثرتر هستند، اما خطر خونریزی را افزایش می دهد. نام تجاری آسپرین شامل و است. آسپرین بدون نسخه و به صورت عمومی در دسترس است. آسپرین یک داروی ضد التهاب غیراستروییدی است که برای درمان تب، درد و التهاب در بدن استفاده می شود. همچنین از لخته شدن خون جلوگیری می کند و برای پیشگیری از و استفاده می شود. سایر ها شامل ایبوپروفن، ) ایندومتاسین و است. NSAID آنزیمی را که پروستاگلاندین ها (سیکلواکسیژناز) تولید می کند مسدود کرده و در نتیجه غلظت پروستاگلاندین ها و سطح التهاب، درد و تب را کاهش می دهد. مهار پروستاگلاندین ها همچنین باعث کاهش عملکرد پلاکت ها و لخته شدن خون می شود. آسپرین، عملکرد پلاکت ها را به روشی متفاوت از سایر NSAID ها مهار می کند. پلاویکس (کلوپیدوگرل بی سولفات) دارویی ضد پلاکت است که برای جلوگیری از لخته شدن خون استفاده می شود. برای کاهش خطر حملات قلبی و مغزی، به ویژه در افرادی که سابقه سکته مغزی یا قلبی دارند و کسانی که بیماری عروق محیطی دارند، استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پلاویکس با اتصال به گیرنده روی پلاکت ها، از فعال شدن پلاکت های آدنوزین دی فسفات جلوگیری می کند. این دارو به گروهی از داروها به نام بازدارنده های تعلق دارد. سایر مهارکننده های شامل و هستند. کلوپیدوگرل از نظر ساختار شیمیایی و نحوه کار مشابه تیکلوپیدین (تیکلید) است. آسپرین برای درمان التهاب، تب و درد ناشی از انواع مختلف استفاده می شود، از جمله آرتروز سندرم ریتر روماتیسم مفصلی اسپوندیلیت آنکیلوزان لوپوس اریتماتوی سیستمیک آسیب های بافت نرم، مانند التهاب مفصل و بورسیت آسپرین همچنین برای تسکین سریع درد خفیف تا متوسط و تب در سایر شرایط التهابی استفاده می شود. از آنجا که آسپرین عملکرد پلاکت ها را برای مدت طولانی مهار می کند، برای کاهش خطر سکته یا حمله قلبی دیگر در افرادی که قبلا سکته مغزی یا قلبی داشته اند، استفاده می شود. کلوپیدوگرل برای جلوگیری از سکته های مغزی، حملات قلبی و مرگ در افرادی که قبلا سکته مغزی، آنژین ناپایدار، حمله قلبی یا بیماری شریانی محیطی داشته اند، استفاده می شود. ترکیب کلوپیدوگرل و آسپرین بهتر از آسپرین یا کلوپیدوگرل در جلوگیری از حمله قلبی دیگر است اما خطر خونریزی بیشتر است. اکثر افراد از آسپرین و سایر ها با عوارض جانبی کمی بهره مند می شوند. با این حال، عوارض جانبی جدی ممکن است رخ دهد و معمولا مربوط به میزان دوز مصرفی آنهاست. بنابراین توصیه می شود از کمترین دوز موثر برای به حداقل رساندن عوارض جانبی استفاده کنید. شایعترین عوارض جانبی آسپرین شامل سیستم گوارشی و صدای زنگ گوش است. عوارض گوارشی آسپرین، عبارتند از: زخم درد گرفتگی ورم معده سمیت کبدی سوزش شکم خونریزی جدی دستگاه گوارش گاهی اوقات، زخم و خونریزی می تواند بدون درد شکم رخ دهد. مدفوع سیاه قیر، ضعف و سرگیجه هنگام ایستادن ممکن است تنها نشانه های خونریزی داخلی باشد. در صورت زنگ زدن در گوش ( دوز روزانه آسپرین باید کاهش یابد. سایر عوارض جانبی آسپرین، عبارتند از راش نقص کلیه افراد مبتلا به زخم معده یا عملکرد کلیوی ضعیف باید از مصرف آسپرین خودداری کنند زیرا این امر می تواند باعث تشدید هر دو بیماری شود. آسپرین ممکن است آسم را تشدید کند. آسپرین می تواند سطح اسید اوریک خون را افزایش دهد و در بیماران مبتلا به هایپراوریسمی و از مصرف آن اجتناب می شود. کودکان و نوجوانان باید از بروز آسپرین در بروز علایم آنفلوانزا یا آبله مرغان به دلیل وجود خطر ابتلا به، بیماری جدی کبد و سیستم عصبی که می تواند منجر به کما و مرگ شود، خودداری کنند. آسپرین می تواند اثر داروهایی را که برای درمان دیابت استفاده می شوند افزایش دهد و در صورت عدم کنترل سطح قند خون، قند خون غیر طبیعی کاهش می یابد. به دلیل تمایل خفیف به دخالت در انعقاد خون، ها باید قبل از جراحی انتخابی قطع شوند. آسپرین به دلیل ت ثیر طولانی مدت روی پلاکت، حداقل ده تا چهارده روز قبل از عمل قطع می شود. تحمل کلوپیدوگرل مانند آسپرین است. عوارض جانبی رایج کلوپیدوگرل عبارتند از راش خارش سردرد سرگیجه درد شکم دردهای عضلانی عوارض جانبی که جدی تر هستند عبارتند از پانکراتیت خونریزی شدید عکس العمل های آلرژیتیک تیکلوپیدین (تیکلید) دارویی ضد پلاکت است که کاملا مشابه کلوپیدوگرل است. این امر با کاهش شدید تعداد گلبول های سفید خون در بین . تا از افراد همراه بوده است. خطر این عارضه جانبی خطرناک با کلوپیدوگرل در حدود / درصد است، بسیار کمتر از تیکلوپیدین اما دو برابر آسپرین است. کلوپیدوگرل به ندرت از هر ، نفر یک بیماری به نام پورپورای ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک ایجاد می کند. یک بیماری جدی است که در آن لخته خون در بدن ایجاد می شود. برای مقایسه، داروی مربوط به آن، تیکلوپیدین (تیکلید) ، باعث ایجاد برابر بیشتر از کلوپیدوگرل می شود. شما باید آسپرین را به همراه غذا مصرف کنید. دوزها بسته به نوع استفاده از میلی گرم تا میلی گرم در روز می باشد. دوزهای معمول برای درد خفیف تا متوسط یا میلی گرم در هر ساعت یا میلی گرم در هر ساعت است. دوزهای شامل میلی گرم در هر - ساعت است. میلی گرم هر ساعت میلی گرم هر - ساعت میلی گرم دو بار در روز مصرف می شود. از حملات قلبی با مصرف ، یا میلی گرم در روز جلوگیری می شود. تا میلی گرم آسپرین با روکش غیر گوارشی باید بلافاصله هنگام تجربه علایم حمله قلبی جویده شود. دوز برای جلوگیری از سکته مغزی دیگر تا میلی گرم در روز است. کلوپیدوگرل بی سولفات معمولا یک بار در روز مصرف می شود. پلاویکس را می توان با غذا یا بدون آن مصرف کرد. کلوپیدوگرل توسط آنزیم های موجود در کبد فعال می شود. افرادی که فعالیت آنزیم های کبدی فعال کننده کلوپیدوگرل را به دلیل بیماری کبدی کاهش می دهند، ممکن است به اندازه کافی به کلوپیدوگرل پاسخ ندهند. برای این بیماران باید از روش های درمانی جایگزین استفاده شود. دوز توصیه شده برای درمان آنژین ناپایدار یا حمله قلبی میلی گرم در ابتدا به دنبال آن میلی گرم در روز همراه با - میلی گرم آسپرین است. یا سکته مغزی اخیر با میلی گرم در روز درمان می شود. آسپرین با چندین تداخل مشکوک یا احتمالی همراه است که بر عملکرد سایر داروها ت ثیر می گذارد. نمونه هایی از متداول ترین تعاملات مشکوک عبارتند از ها ممکن است با کاهش دفع لیتیوم از طریق کلیه، سطح خون لیتیوم، را افزایش دهند. افزایش سطح لیتیوم ممکن است منجر به شود. آسپیرین ممکن است کاهش فشار خون کاهش اثرات داروها فشار خون است. این ممکن است رخ دهد زیرا پروستاگلاندین ها در تنظیم فشار خون نقش دارند. هنگامی که آسپرین در ترکیب با متوترکسات مورد استفاده شود و یا آنتی بیوتیک سفالوسپورین (برای مثال، جنتامایسین) خون از متوترکسات یا سفالوسپورین ممکن است افزایش یابد، احتمالا به دلیل حذف آنها از بدن کاهش می یابد. این وضعیت ممکن است منجر به عوارض جانبی بیشتر مربوط به متوترکسات یا آمینوگلیکوزید شود. افرادی که از داروهای خوراکی رقیق کننده یا ضد انعقاد خون استفاده می کنند، به عنوان مثال وارفارین، (کومادین) باید از مصرف آسپیرین خودداری کنند. زیرا آسپرین خون را نیز رقیق می کند و رقیق شدن زیاد خون ممکن است منجر به خونریزی جدی شود. ترکیب کلوپیدوگرل با داروهای ضد التهاب غیراستروییدی مانند آسپرین خطر خونریزی معده و روده را افزایش می دهد. سایر ها شامل ایبوپروفن موترین، ادویل، ) ناپروکسن، ناپروکسن (دیکلوفناک (ولتارن) ، ) ) ایندومتاسین (ایندوسین) ، کتوپروفن، اگزاپروزین ) پیروکسیکام ) سولینداک ) تولمتین و مفنامیک اسید ممکن است خطر خونریزی معده و روده را افزایش دهند. ترکیب کلوپیدوگرل با وارفارین (کومادین) یا سایر داروهایی که باعث خونریزی می شوند خطر خونریزی را افزایش می دهد. کلوپیدوگرل توسط آنزیم های موجود در کبد به شکل فعال خود تبدیل می شود. داروهایی که فعالیت این آنزیم ها را کاهش می دهند، به عنوان مثال، امپرازول، یا ممکن است فعالیت کلوپیدوگرل را کاهش دهد و نباید با کلوپیدوگرل استفاده شود. دیگر داروهایی که ممکن است با کلوپیدوگرل در یک روش مشابه واکنش نشان می دهند را شامل فلوکستین (پروزاک، سایمتیدین (تاگامت) ، فلوکونازول ) کتوکونازول، ) وریکونازول، اتاورین، فلبامات و فلووکسامین ) از آسپرین به طور کلی در دوران بارداری اجتناب می شود زیرا ممکن است بر جنین اثر سو بگذارد. با این حال، از دوزهای پایین آسپرین برای جلوگیری از عوارض بارداری با خیال راحت استفاده شده است. آسپرین از طریق شیر مادر دفع می شود و ممکن است اثرات سویی در نوزاد ایجاد کند. هیچ مطالعه کافی در مورد کلوپیدوگرل در زنان باردار وجود ندارد. مطالعات روی موش ها نشان داده است که کلوپیدوگرل در شیر مادر ظاهر می شود. با این حال، مشخص نیست که در شیر مادر انسان نیز وجود دارد. آسپرین یک داروی ضد التهاب غیراستروییدی و پلاویکس (کلوپیدوگرال) یک داروی ضد پلاکت است. از آسپرین و پلاویکس برای جلوگیری از لخته شدن خون استفاده می شود که خطر سکته های مغزی و قلبی در آینده را در افرادی که قبلا دچار آن شده اند، کاهش می دهد. آسپرین و پلاویکس می توانند همزمان مصرف شوند، اما خطر خونریزی دستگاه گوارش (دستگاه گوارش) را افزایش می دهد. درد یا گرفتگی شکم و آسیب یا نارسایی کبدی از عوارض مشابه در مصرف آسپرین و پلاویکس است. آسپرین ممکن است عوارض جانبی متفاوتی با پلاویکس ایجاد کند و شامل وزوز گوش (زنگ زدن در گوش) ، ورم معده، حالت تهوع، زخم دستگاه گوارش یا خونریزی باشد. پانکراتیت، درد قفسه سینه، بثورات پوستی، خارش و سمیت کبدی. عوارض جانبی پلاویکس که با آسپرین اتفاق نمی افتد شامل اسهال، بثورات پوستی، درد قفسه سینه، سردرد، درد عضلانی و سرگیجه است. عوارض جانبی شدید پلاویکس خونریزی شدید، واکنش های آلرژیک و پانکراتیت است. آسپرین همچنین برای تسکین تب خفیف تا متوسط، درد و التهاب در بدن استفاده می شود.

و رژیم غذایی اصلاحی برای از بین بردن آنها وجود دارد. ما در این مقاله از پزشکت سعی کرده ایم این راهکارها را بررسی کنیم. پس اگر شما هم با مشکل رشد موهای زاید بدن دست و پنجه نرم می کنید، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. بسیاری از زنان رشد بیش از حد مو در صورت، سینه، پشت، گردن، بازوها و انگشتان پا را تجربه می کنند که به عنوان شناخته می شود. این وضعیت عموما زنان تا ساله را تحت ت ثیر قرار می دهد. هیرسوتیسم به خودی خود یک بیماری پزشکی نیست و می تواند به دلیل استعداد ژنتیکی، استفاده از داروهایی مانند استروییدها یا شرایط پزشکی که باعث عدم تعادل هورمونی می شود، از جمله سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) رخ دهد. در حالی که هیرسوتیسم قابل درمان نیست، روش های مختلفی وجود دارد که می توانید برای از بین بردن موقت موهای زاید از آنها استفاده کنید. هنگامی که این روش ها با توصیه پزشک شما با درمان مناسب ترکیب شوند، ممکن است تا حد زیادی به مدیریت رشد موهای ضخیم و درشت کمک کنند. روش های موقتی برای از بین بردن یا کاهش موهای زاید بدن درمان‌های زیبایی خانگی یا حرفه‌ای زیر می‌توانند موهای زاید را از بین ببرند یا کاهش دهند. با این حال، به خاطر داشته باشید که این روش ها تنها راه حل های کوتاه مدت هستند و نیاز به تکرار دوره ای دارند. مصرف دمنوش سکنجبین مطالعات نشان داده اند که مصرف می تواند به کنترل سطح تستوسترون در بدن کمک کند، بنابراین رشد موهای بدن را کاهش می دهد. بنابراین، چای نعناع می تواند برای درمان هیرسوتیسم خفیف استفاده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای این کار، کافی است یک فنجان چای نعناع را با اضافه کردن آب جوش به قاشق چایخوری برگ چای نعناع دم کرده و اجازه دهید به مدت دقیقه دم بکشد. دمنوش نعناع را دو بار در روز به مدت روز بنوشید. اپیلاسیون اپیلاسیون یک روش محبوب حذف موهای زاید است که موها را از ریشه جدا می کند. استفاده از موم گرم به گشاد شدن فولیکول های مو کمک می کند، در حالی که موم به مو می چسبد تا بتواند کنده شود. ممکن است بعد از تا هفته اپیلاسیون شاهد رشد موهای جدید باشید. با این حال، اپیلاسیون می تواند باعث درد، قرمزی، تورم کوتاه مدت و موهای زیر پوستی شود. توجه: از اپیلاسیون صورت خودداری کنید و زمانی که ایزوترتینویین یا کرم های آکنه تجویزی مانند Retin - A مصرف می کنید از آن استفاده نکنید. بهتر است برای اپیلاسیون با یک متخصص مشورت کنید و از انجام آن در منزل خودداری کنید. استفاده از شکر این روش، شکل دیگری از روش حذف موهای زاید است که شامل استفاده از خمیر شکر ساخته شده از آب لیمو، آب و شکر است. خمیر روی پوست اعمال می شود و مانند اپیلاسیون، به جز در جهت مخالف، کنده می شود. اثر شکرک زدن نیز برای - هفته باقی می ماند. با این حال، نسبت به اپیلاسیون، درد کمتری دارد و پوست را دوست دارد. در حالی که قند زدن را می توان در خانه انجام داد، اگر در این روش مهارت ندارید، بهتر است با یک متخصص مشورت کنید. همچنین از شکرک زدن روی صورت خود اجتناب کنید. استفاده از کرم های موبر چندین کرم، ژل و لوسیون موبر بدون نسخه موجود است که با حل کردن موهای زاید موهای زاید را از بین می برد. استفاده از آنها در خانه آسان است، فقط شامل استفاده از کرم و شستشوی آن پس از چند دقیقه است. همیشه قبل از استفاده از کرم یک تست پچ انجام دهید تا هرگونه واکنش حساسیتی روی پوست خود را بررسی کنید. اصلاح اصلاح با تیغ یکی دیگر از روش های رایج رفع موهای زاید است. با این حال، موها فقط از سطح جدا می شوند و بنابراین می توانند به سرعت در عرض چند روز رشد کنند. شما می توانید اصلاح را از راحتی خانه خود انجام دهید. کافی است مقداری کرم یا لوسیون اصلاح روی پوست خود بمالید و یک تیغ تیز را روی آن بکشید. اصلاح را می توان با خیال راحت در تمام بدن از جمله صورت انجام داد. با این حال، برای جلوگیری از بریدگی باید با دقت انجام شود. همچنین توجه داشته باشید که اصلاح منظم می تواند شانس رشد مو و برآمدگی تیغ را افزایش دهد. استفاده از اپیلاتور اپیلاتورها ابزارهای الکترونیکی هستند که با بیرون کشیدن موها از ریشه آن را از بین می برند. یک اپیلاتور مانند یک موچین عمل می کند اما سطح وسیع تری را می پوشاند و چندین رشته مو را به طور همزمان بیرون می کشد. نتایج استفاده از اپیلاتور می تواند تا هفته باقی بماند. با این حال، این روش ممکن است دردناک باشد و باعث قرمزی پوست شود. عوامل موثر در ایجاد موهای ناخواسته بدن در بسیاری از موارد، علت هیرسوتیسم را نمی توان به طور دقیق مشخص کرد، اما شرایط پزشکی زمینه ای مختلف می تواند باعث ایجاد موهای زاید بیش از حد بدن شود، از جمله موارد زیر: اضافه وزن می تواند تولید هورمون های مردانه را در بدن افزایش دهد و باعث رشد موهای بدن در زنان شود. داروهایی مانند ماینوکسیدیل، دانازول و فنی تویین می توانند باعث رشد موهای ناخواسته شوند. تومورهای تخمدان می توانند باعث افزایش تولید آندروژن شوند و در نتیجه باعث هیرسوتیسم شوند. PCOS با عدم تعادل هورمونی در بدن مشخص می شود که می تواند منجر به پریودهای نامنظم، ناباروری، چاقی، کیست روی تخمدان ها و رشد موهای ناخواسته شود. این وضعیت اغلب در دوران بلوغ شروع می شود. این وضعیت به دلیل افزایش سطح کورتیزول در بدن به دلیل کار بیش از حد غدد فوق کلیوی یا استفاده طولانی مدت از داروهایی مانند پردنیزون ایجاد می شود. مشکلات در غده تیرویید، غده فوق کلیوی، غده هیپوفیز یا تخمدان ها می تواند باعث ایجاد ناگهانی ویژگی های مردانه مانند صدای عمیق، آکنه و هیرسوتیسم شود. رژیم غذایی برای کمک به کاهش موهای ناخواسته بدن آنچه مصرف می کنید ممکن است روی رشد موهای بدن شما ت ثیر بگذارد. نکات غذایی زیر برای کمک به مدیریت هیرسوتیسم پیشنهاد می شود: مصرف قند و کربوهیدرات خود را کاهش دهید. در طول روز مقدار زیادی آب، حداقل لیوان، مصرف کنید. مصرف روی خود را افزایش دهید که می تواند به افزایش پروژسترون در بدن کمک کند، بنابراین تولید آندروژن را مسدود می کند. مطالعات همچنین نشان داده اند که مکمل های روی می توانند به درمان هیرسوتیسم کمک کنند. توصیه می شود روزانه تا میلی گرم روی بعد از شام مصرف کنید. در مورد مناسب بودن مکمل ها برای شرایط خود با پزشک خود مشورت کنید پیشگیری از رشد موهای زاید علاوه بر درمان موهای زاید، نکات زیر ممکن است به مدیریت بهتر موهای زاید کمک کند: میوه ها و سبزیجات تازه سرشار از آنتی اکسیدان مانند گیلاس، زغال اخته، گوجه فرنگی، اسفناج، بروکلی و سیب زمینی را در رژیم غذایی خود بگنجانید. همیشه قبل از استفاده از هر روشی برای حذف موهای زاید، روی قسمتی از دست خود تست پچ انجام دهید تا حساسیت یا واکنش های آلرژیک را رد کنید. در صورت مشاهده هرگونه تحریک پوستی یا، مصرف را قطع کنید. قبل از برداشتن موهای زاید از یک حمام آب گرم استفاده کنید یا از اتاق بخار استفاده کنید تا به باز شدن منافذ کمک کند، بنابراین به برداشتن راحت‌تر موها کمک می‌کند. اگر هیرسوتیسم یکی از علایم PCOS باشد، ممکن است از مدیریت وزن خود بهره مند شوید زیرا کاهش وزن به تنظیم سطح آندروژن در بدن شما کمک می کند. موهای بدن زنان یا رشد بیش از حد مو در قسمت‌های بدن مانند صورت از نظر پزشکی به عنوان هیرسوتیسم شناخته می‌شود. هیرسوتیسم چندان یک بیماری پزشکی نیست، بلکه نشانه ای از بیماری های زمینه ای مختلف است که اکثر آنها بر تعادل هورمون ها، به ویژه آندروژن ها ت ثیر می گذارند. شایع ترین علت هیرسوتیسم ( PCOS ) است که در آن تولید آندروژن در زنان افزایش می یابد. این وضعیت کاملا شایع است و تا درصد از زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد. هیرسوتیسم ممکن است به دلیل عوامل ارثی نیز ایجاد شود و هیرسوتیسم ارثی نامیده می شود. علایم هیرسوتیسم (موهای ناخواسته بدن) هیرسوتیسم با ایجاد موهای ضخیم و تیره روی بدن به جای موهای نازک معمولی مشخص می شود. این قسمت های بدن شامل بازوها، سینه، پشت، صورت، پایین شکم و بالای پاها می شود. هیرسوتیسم ممکن است با علایم زیر نیز همراه باشد: ناباروری صدای عمیق افزایش وزن سطح انسولین بالا هایپرپیگمانتاسیون سطح پرولاکتین بالا ریزش مو یا آلوپسی آندروژنتیک آکانتوز نیگریکانس یا ایجاد زگیل در چین های پوستی درمان موهای ناخواسته بدن هیرسوتیسم را می توان به طور موثر با داروهای خوراکی و موضعی و درمان های داخل مطب کنترل کرد. ممکن است به جلسات متعدد نیاز باشد زیرا این بیماری به طور کامل قابل درمان نیست. داروهای خوراکی و موضعی داروهای خوراکی و موضعی به کنترل رشد مو کمک می کنند. با این حال، ممکن است تنها پس از ماه از درمان، تا زمانی که چرخه زندگی فولیکول مو کامل شود، نتایج را مشاهده کنید. گزینه های مختلف درمانی عبارتند از: اینها رایج ترین شکل درمان هیرسوتیسم هستند. داروهای ضد بارداری هورمونی خوراکی یا قرص های ضد بارداری حاوی پروژسترون و استروژن هستند که تولید آندروژن را محدود می کنند، بنابراین به مدیریت هیرسوتیسم کمک می کنند. آنتی آندروژن ها با چسبیدن خود به گیرنده های آندروژن در بدن مانع از عملکرد آندروژن ها می شوند. این داروها معمولا در صورتی استفاده می شوند که داروهای ضد بارداری خوراکی حتی پس از ماه از درمان با شکست مواجه شوند. داروهای رایج ضد آندروژن مورد استفاده در درمان هیرسوتیسم شامل اسپیرونولاکتون (آلداکتون، کاروسپیر) و فیناستراید است. میو اینوزیتول و دی چیرو اینوزیتول نیز می توانند در درمان هیرسوتیسم کمک کنند. توصیه می شود دارو را نیم ساعت قبل از غذا مصرف کنید و تا ساعت قبل از مصرف دارو از مصرف کافیین خودداری کنید. کرم افلورنیتین هیدروکلراید ( Vaniqa ) یک داروی موضعی است که به کنترل رشد مو کمک می کند. درمان ممکن است تا هفته طول بکشد تا نتایج نشان داده شود و باید برای مدتی ادامه یابد. این کرم اغلب به عنوان مکملی برای درمان های دیگر استفاده می شود. درمان های پزشکی علاوه بر داروها، درمان های داخل مطب ممکن است توسط پزشک شما توصیه شود. این درمان ها به سرعت موها را از بین می برند و پس از آن می توانید رشد مو را با داروهای خوراکی و موضعی مدیریت کنید. درمان های رایج در مطب عبارتند از: مو با استفاده از جریان الکتریکی ملایم از ریشه جدا می شود. درمان مکرر با الکترولیز در نهایت رشد مو را در ناحیه تحت درمان محدود و حتی متوقف می کند. از نور وسیع الطیف برای از بین بردن موهای زاید استفاده می شود. این درمان بیشتر در صورتی استفاده می شود که رنگ پوست و رنگ مو بسیار متفاوت باشد، مانند پوست روشن و موهای تیره و سیاه. یک پرتو متمرکز نور با از بین بردن فولیکول های مو، مو را از بین می برد. لیزر درمانی که به عنوان اپیلاسیون عکس نیز شناخته می شود، پس از چند جلسه اثر طولانی مدت دارد. با این حال، درمان ممکن است دردناک و گران باشد. به طور کلی برای افرادی با رنگ پوست روشن پیشنهاد می شود، حذف موهای زاید الکساندرایت از طول موج های کوتاه برای از بین بردن موها استفاده می کند. نسبت به سایر روش‌های درمانی درد کمتری دارد، اما ممکن است در مقایسه با سایر روش‌های لیزر برای رفع موهای زاید، به جلسات بیشتری نیاز داشته باشد. صرف نظر از این، اثر یک جلسه لیزر موهای زاید نسبت به روش های دیگر مانند اصلاح، اپیلاسیون و نخ دوام بیشتری دارد. لیزرهای دایود از طول موج بیشتری از نور استفاده می کنند که می تواند به عمق پوست حرکت کند. این لیزرها عموما برای افرادی با موهای زبر و پوست متوسط تا تیره توصیه می شود. لیزر Nd : YAG برای درمان موهای زیر پوستی مفید است، لیزر Nd : YAG یک درمان بسیار موثر برای رفع موهای زاید است زیرا با مسدود کردن جریان خون، فولیکول‌های مو را از بین می‌برد، بنابراین از رشد بیشتر موها جلوگیری می‌کند. تشخیص هیرسوتیسم تشخیص هیرسوتیسم و شناسایی علت اصلی آن در درجه اول شامل شرح حال پزشکی، معاینه فیزیکی و تجزیه و تحلیل علایم است. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به رشد موهای شما نگاه می کند و علایم مرتبط مانند آکنه را بررسی می کند. علاوه بر این، پزشک ممکن است آزمایش‌های زیر را برای کمک به تشخیص علت اصلی تجویز کند: برای سطح هورمون سونوگرافی برای بررسی رحم و تخمدان اشعه ایکس از غدد فوق کلیوی چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ بهتر است به محض مشکوک شدن به هیرسوتیسم با پزشک مشورت کنید زیرا تاخیر در درمان ممکن است کنترل رشد مو را دشوار کند. همچنین اگر متوجه موهای زاید بدن همراه با پریودهای نامنظم، صدای عمیق یا سایر ویژگی های مردانه شدید، خود را توسط یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی بررسی کنید. با این حال، اگر همیشه موهای زاید بدن داشته اید، سایر اعضای خانواده دارای موهای زاید هستند و هیچ یک از مشکلات ذکر شده در بالا را ندارید، ممکن است نیازی به مشورت با پزشک نداشته باشید. هیرسوتیسم یک بیماری شایع در میان زنان است که می‌تواند شرایط زمینه‌ای متفاوتی داشته باشد، اما اغلب با درمان پزشکی قابل کنترل است. بهتر است به موقع به دنبال درمان باشید زیرا ممکن است وضعیت زمینه ای با گذشت زمان بدتر شود. درمان هیرسوتیسم به طور کلی ادامه دارد، زیرا برداشتن کامل مو دشوار است. درمان و مراقبت مناسب می تواند رشد مو را کنترل کرده و تراکم آن را کاهش دهد. رایج ترین سوالات در مورد هیرسوتیسم N - استیل سیستیین اغلب در درمان PCOS برای مدیریت سطح هورمون در بدن استفاده می شود. بنابراین، ممکن است در مدیریت هیرسوتیسم ناشی از سطوح بالای آندروژن نیز مفید باشد. هیرسوتیسم به طور کلی یک بیماری طولانی مدت یا مزمن است زیرا مشکلات زمینه ای نه درمان موثری دارند و نه به خودی خود بهبود می یابند. به عنوان مثال، در سندرم تخمدان پلی کیستیک، سطح استروژن و پروژسترون یک زن ممکن است با افزایش سن بهبود یابد، اما سطوح آندروژن حتی پس از یایسگی بالا باقی می‌ماند و به هیرسوتیسم اجازه می‌دهد ادامه یابد. بنابراین، درمان هیرسوتیسم اغلب طولانی مدت است و ممکن است پس از قطع درمان، مشکل عود کند.

، التهاب کیسه های کوچک پر از مایع یا بورسا است که در نزدیکی مفصل زانوی شما قرار دارد. بورسا به کیسه های کوچکی گفته می شود که در اطراف مفصل زان وجود دارد. این کیسه ها حاوی مایعی ژله مانند هستند. هر زانو دارای بورسا است. هر یک از این بورس ها در داخل مفصل بدن مانند یک بالشتک عمل می کنند. بورس ها اصطکاک و فشار بین استخوان ها و تاندون ها، عضلات و پوست نزدیک مفاصل را کاهش می دهند. هر زانو دارای بورسا است که هر کدام از آنها ممکن است ملتهب شوند، اما این اختلال معمولا در بالای مچ پا یا در قسمت داخلی زانو و زیر مفصل ایجاد می شود. در برخی موارد نیز ممکن است بورس های زانو دچار عفونت شوند که در این صورت بورسیت زانو معمولا با تب همراه است. ابتلا به بورسیت زانو اغلب با درد، التهاب و تورم همراه بوده و می تواند تا حد زیادی باعث محدود شدن دامنه حرکتی شما شود. درمان بورسیت زانو اغلب شامل ترکیبی از روشهای خود مراقبتی و درمان های تجویز شده توسط پزشک برای تسکین درد و التهاب است. علایم بورسیت زانو، بسته به اینکه کدام یک از بورس ها تحت ت ثیر قرار گرفته و چه عواملی باعث ایجاد التهاب شده، متفاوت است. به طور کلی، ممکن است در هنگام فشار به قسمت تحتانی زانو احساس گرما، و تورم کنید. این درد در هنگام حرکت یا حتی در حالت استراحت همچنان احساس می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک ضربه شدید به زانو می تواند بلافاصله باعث ایجاد بورسیت زانو شود. اما بیشتر موارد بورسیت زانو ناشی از اصطکاک و تحریک بورس است. این وضعیت معمولا در مشاغلی که نیاز به زانو زدن های زیاد روی سطوح سخت دارند، رخ می دهد. بنابراین علایم بورسیت زانو به تدریج شروع شده و با گذشت زمان بدتر می شوند. بورسیت زانو می تواند ناشی از موارد زیر باشد: ضربه مستقیم به زانوها عفونت باکتریایی بورس استفاده بیش از حد از زانوها یا فعالیت شدید عوارض ناشی از، یا فشار مکرر و مداوم به زانو، مانند زانو زدن های زیاد به ویژه روی سطوح سخت استفاده از کفش های نامناسب در هنگام ورزش یا فعالیت های بدنی زیاد یکی دیگر از عوامل مهمی است که می تواند باعث ابتلا شما به بورسیت زانو شود. بنابراین اگر در شغلی فعالیت دارید که در آن ناچار به پیاده روی زیاد هستید، حتما از کفش های مناسب استفاده کنید. همچنین یکی دیگر از دلایل ابتلا به بورسیت زانو انجام تمرینات ورزشی، بدون گرم کردن بدن است. بنابراین قبل از شروع فعالیت های ورزشی حتما بدن خود را گرم کنید. گرم کردن بدن جریان خون و ضربان قلب شما را افزایش داده و باعث آماده شدن شما برای انجام تمرینات ورزشی می شود. بورسیت زانو یکی از بیماری های نسبتا شایع است. اما با این حال برخی موارد می توانند باعث افزایش خطر ابتلا به بورسیت شوند، از جمله: بورسیت Pes anserine ، که قسمت داخلی زانو و زیر مفصل را درگیر می کند، اغلب در زنان چاق مبتلا به آرتروز رخ می دهد. افرادی مانند لوله کش ها و باغبان ها که به دلیل موقعیت شغلی خود برای مدت طولانی روی زانو خود کار می کنند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بورسیت زانو قرار دارند. خطر ابتلا به بورسیت زانو در ورزش هایی مانند کشتی، فوتبال و والیبال بیشتر از سایر رشته های ورزشی است. زیرا ضربات مستقیم یا زمین خوردن های مکرر بر روی زانو در این ورزش ها می تواند خطر ابتلا به بورسیت زانو را افزایش دهد. همچنین افرادی که در مسابقات دو سرعت شرکت می کنند معمولا در سمت داخلی زانو و در زیر مفصل دچار درد و التهاب می شوند. روش های زیر می توانند در برای پیشگیری از بورسیت زانو یا عود مجدد علایم به شما کمک کنند: خم شدن بیش از حد یا تکراری زانوها در حین کار یا فعالیت ورزشی، باعث وارد شدن فشار زیاد به مفاصل زانوی شما می شود. اگر برای مدتی روی زانو کار می کنید، در طول وقفه های منظم حرکات کششی پا را انجام دهید. همچنین پس از کار زیاد به زانوهای خود استراحت بدهید. اگر اغلب روی زانوهای خود کار کرده یا در ورزش هایی شرکت می کنید که زانوها را در معرض خطر قرار می دهد، برای محافظت از زانوهای خود از زانوبندهای طبی استفاده کنید. به محدوده وزن مناسب رسیده و آن را حفظ کنید. به دلیل وارد کردن فشار زیاد به مفصل زانو بزرگترین عامل دردهای مختلف زانو است. وزن متناسب به شما کمک می کند تا از دردهای زانو پیشگیری کنید. پزشک با بررسی سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی، می تواند ابتلا شما به بورسیت زانو را تشخیص دهد. این روش ها عبارتند از: پزشک ابتدا وضعیت هر دو زانو را با هم مقایسه می کند. در اغلب موارد دردناک بودن فقط یکی از زانوها نشان دهنده ابتلا شما به بورسیت زانو است. پزشک قسمت هایی از زانو را به آرامی فشار می دهد تا بتواند التهاب، تورم و منبع درد را تشخیص دهد. در قسمت دردناک زانو پوست معمولا قرمز بوده و ممکن است دارای علایم عفونت باشد. وجود تب از نشانه های مهم عفونت بدن است. پزشک پاها و زانوهای شما را با احتیاط حرکت می دهد. این کار باعث می شود میزان دامنه حرکت زانوی شما مشخص شود. علاوه بر آن احساس درد شدید در هنگام خم کردن زانو یکی از علایم تشخیص این اختلال است. برای کمک به رد احتمال آسیب هایی که می توانند علایم مشابه این اختلال ایجاد کنند، پزشک ممکن است آزمایشات تصویربرداری زیر را برای شما تجویز کند: استفاده از این آزمایش می تواند در آشکار کردن مشکل استخوان یا آرتروز به پزشک کمک کند. در این روش با استفاده از امواج صوتی برای تولید تصاویر، پزشک می تواند تورم بورسای آسیب دیده را به خوبی تشخیص دهد. این آزمایش از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی برای تولید تصاویر دقیق از ساختارهای درون بدن شما استفاده می کند. فناوری مشکلات موجود در بافت های نرم مانند بورسا را به خوبی نشان می دهد. در هنگام ابتلا به بورسیت زانو داخل کیسه های بورس افزایش پیدا می کند. هر چه مقدار این مایعات بیشتر باشد احساس درد و التهاب بیشتری خواهید داشت. اگر پزشک به وجود عفونت یا نقرس در بورس مشکوک باشد، با وارد کردن یک سوزن در ناحیه آسیب دیده، مقداری از مایعات بورس را به عنوان نمونه برای آزمایش تخلیه می کند. انجام آسپیراسیون به موضعی نیاز دارد. تخلیه مایع مفصلی علاوه بر اینکه امکان نمونه گیری و آزمایش را برای پزشک فراهم می کند، همزمان ورم و التهاب زانو را نیز کاهش می دهد. به همین علت آسپیراسیون مفصل که به آن آرتروسنتز نیز گفته می شود، روشی برای تشخیص و درمان بورسیت زانو است. آسپسراسیون معمولا بر روی مفاصل زانو انجام می شود. بورسیت اغلب با گذشت زمان بهبود می یابد، بنابراین درمان معمولا با هدف تسکین علایم انجام می شود. بسته به علت بورسیت زانو و اینکه کدام یک از بورس های زانو درگیر باشد، پزشک معمولا یک یا چند روش درمانی را توصیه می کند. اگر علت بورسیت زانو عفونت باشد، دوره درمان آنتی بیوتیک برای شما تجویز خواهد شد. همچنین پزشک ممکن است شما را به یک متخصص طب فیزیکی یا متخصص پزشکی ورزشی معرفی کند. انجام حرکات درمانی زیر نظر این پزشکان می تواند در بهبود انعطاف پذیری و تقویت عضلات به شما کمک کند. این روش درمانی ممکن است درد را کاهش داده و خطر ابتلا به دوره های مکرر بورسیت زانو را کاهش دهد. اگر در شغل خاصی مشغول به کار بوده و مجبور به زانو زدن های زیاد هستید، تا حد امکان موقع کار از زانوبندهای طبی استفاده کنید. بستن این زانو بندها می تواند تا حد زیادی به کاهش درد و تورم زانوها کمک کند. روش های تهاجمی برای درمان بورسیت زانو عبارتند از: در صورت ابتلا به بورسیت مزمن یا عود کننده که به سایر روش های درمانی پاسخ نمی دهد، پزشک ممکن است عمل جراحی برای برداشتن بورس مزمن و مقاوم توصیه کند. این روش با استفاده از تخلیه مایعات اضافی بورس انجام می شود. در این روش پزشک سوزنی را در بورس آسیب دیده وارد کرده و مایعات اضافه را به داخل سرنگ می کشد. آسپیراسیون ممکن است باعث درد و تورم کوتاه مدت شود. اگر بورسیت مداوم بوده و به درمان های اساسی پاسخ ندهد، پزشک ممکن است برای کاهش التهاب، از داروی استفاده کند. در این روش کورتیکواسترویید به یک بورس مبتلا تزریق می شود. با این روش درمانی التهاب تقریبا به سرعت فروکش می کند، اما ممکن است درد و تورم تا چند روز پس از تزریق ادامه داشته باشد. استفاده از راهکارهای خانگی زیر می تواند به تسکین درد و ناراحتی بورسیت زانو کمک کند. از جمله: استفاده از باندهای فشاری یا زانوبندهای طبی می تواند به کاهش تورم زانوها کمک کند. استفاده کوتاه مدت از یک داروی ضد التهاب، مانند آسپرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن می تواند به تسکین علایم درد و التهاب زانوها کمک کند. روزی سه بار و هر بار به مدت دقیقه از کمپرس یخ بر روی زانوهای خود استفاده کنید. کمپرس یخ باعث می شود در زانوهای خود احساس التهاب و گرما نکنید. فعالیت هایی مانند زانوزدن های مکرر که باعث بورسیت زانو می شود را متوقف کنید. خم و راست کردن های زیاد پاها نیز می تواند باعث تشدید علایم بورسیت زانو شود. در هنگام استراحت سعی کنید زانوها را در سطحی بالاتر از بدن قرار دهید. به عنوان مثال می توانید برای این کار از یک بالش استفاده کنید. انجام این کار درد و تورم زانوها را تا حد زیادی کاهش می دهد. بورسیت زانو جزء بیماری هایی است که علاوه بر درد شدید می تواند باعث کاهش شدید دامنه حرکتی شما شود. در برخی موارد ممکن است بورس های زانو، در اثر آلودگی با باکتری یا ویروس دچار عفونت شوند. بنابراین اگر علاوه بر درد و تورم دارای تب هستید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. در این وضعیت تب نشانه قطعی ابتلا شما به عفونت است. در هنگام مراجعه سوابق پزشکی، داروهای مصرفی، و سایر مکمل های مصرفی را حتما به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت امکان، یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را به همراه ببرید تا به شما کمک کند که اطلاعات لازم را به خاطر بسپارید. در برخی موارد ممکن است بورسیت زانو به علت ابتلا به یک بیماری رماتیسمی مانند و یا وجود زواید استخوانی در مفصل رخ دهد. در این صورت ممکن است پزشک شما را به یک متخصص اختلالات مفصل، متخصص روماتولوژی یا جراح ارتوپدی ارجاع دهد. علایم بورسیت زانو در صورت مراجعات منظم به پزشک و انجام درمان های پزشکی و خانگی تا حد زیادی برطرف می شود.

وقتی رخ می دهد که مایع گوارشی تولید شده در کبد که صفرا نامیده می شود، به معده و مری بازگردد. ریفلاکس صفرا ممکن است با همراه بوده و در نهایت به بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) منجر شود. اما با این حال این دو بیماری تفاوت های زیادی با هم دارند. ریفلاکس معده یک مشکل بالقوه جدی است که باعث تحریک و التهاب بافت مری می شود. برخلاف ریفلاکس اسید معده، رفلاکس صفرا را نمی توان با تغییر در رژیم غذایی یا شیوه زندگی کاملا کنترل کرد. درمان شامل داروها یا در موارد شدید، جراحی است. تشخیص ریفلاکس صفرا از ریفلاکس اسید معده دشوار است. علایم و نشانه ها مشابه هستند و ممکن است این دو حالت همزمان با هم رخ دهند. علایم و نشانه های ریفلاکس صفرا عبارتند از: سرفه یا گرفتگی صدا استفراغ مایع زرد مایل به سبز (صفرا) درد بالای شکم که ممکن است شدید باشد. سوزش سر دل مکرر (احساس سوزش در سینه که گاهی اوقات همراه با طعم ترش در دهان به گلو انتشار می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کیسه صفرا اندام کوچکی است که در زیر کبد قرار دارد. وظیفه کیسه صفرا نگهداری از مایع زرد رنگی است که صفرا نامیده می شود. صفرا در کبد تولید و در کیسه صفرا ذخیره می شود. هنگامی که مواد غذایی وارد معده می شوند، مایع صفرا از کبد ترشح شده و سپس از طریق یک مجرا به داخل کیسه صفرا می ریزد. صفرا برای هضم چربی ها و از بین بردن گلبول های قرمز فرسوده و برخی سموم بدن ضروری است. خوردن یک وعده غذا که حتی مقدار کمی چربی دارد، به کیسه صفرا پیام آزاد شدن صفرا را می دهد. به دنبال این پیام صفرا از طریق یک مجرا به دوازدهه ریخته می شود. دوزادهه ابتدا یا اولین قسمت روده باریک است که درست بعد از معده قرار دارد. غذا همراه با صفرا در ابتدای روده باریک یا دوازدهه مخلوط شده و سپس وارد بخش دوم روده کوچک می شوند. در دهانه خروجی معده یک دریچه عضلانی با ظاهری حلقوی شکل وجود دارد. این دریچه عضلانی پیلور نام دارد. دریچه پیلور معمولا فقط به اندازه ای باز می شود که هر بار در حدود یک حدود . میلی لیتر یا کمتر مواد غذایی وارد روده شود. در بیماری ریفلاکس صفرا، دریچه پیلور به درستی بسته نمی شود و در نتیجه صفرا دوباره به معده برمی گردد. مایع صفرا می تواند منجر به التهاب پوشش معده شود. وقتی اسفنکتر تحتانی مری، به درستی کار نکند، صفرا و اسید معده می توانند به مری باز گردند. اسفنکتر مری در قسمت ورودی معده قرار دارد. این دریچه هر بار فقط به اندازه ای باز می شود که غذا بتواند وارد معده شود. اما اگر عضلات دریچه ضعیف شده و به صورت طبیعی عمل نکند، باعث می شود که صفرا دوباره به مری بازگردد. ریفلاکس صفرا در افرادی که کیسه صفرا را برداشته اند به طور قابل توجهی بیشتر از افرادی است که این جراحی را انجام نداده اند. انواع جراحی های معده، از جمله برداشتن کامل یا نسبی معده و همچنین عمل که برای کاهش وزن انجام می شود، جزء مهمترین عوامل ابتلا به ریفلاکس صفرا هستند. در برخی موارد زخم معده باعث مسدود شدن و یا اختلال در عملکرد دریچه پیلوریک می شود. از آنجایی که دریچه پیلوریک نمی تواند به خوبی باز و بسته شود غذای هضم شده به صورت راکد در داخل معده می ماند. این مساله باعث افزایش فشار معده و در نهایت بازگشت صفرا و اسید معده به مری می شود. ریفلاکس صفرا معمولا با سرطان معده ارتباط دارد. همچنین ابتلا همزمان به ریفلاکس صفرا و ریفلاکس معده می تواند خطر عوارض زیر را افزایش دهد: GERD این وضعیت جدی هنگامی رخ می دهد که مری به مدت طولانی در معرض اسید معده قرار بگیرد. در نتیجه قسمت انتهایی مری در اثر تماس مداوم با اسید معده دچار تغییر شکل و بافت می شود. به این ترتیب سلول های مری در معرض خطر سرطانی شدن قرار می گیرند. بررسی ها نشان می دهد که ریفلاکس صفرا خطر ابتلا به سرطان های دستگاه گوارش به خصوص را به شدت افزایش می دهد. توصیف علایم و آگاهی از سابقه پزشکی شما معمولا برای تشخیص مشکل ریفلاکس توسط پزشک کافی است. اما تمایز بین ریفلاکس اسید و ریفلاکس صفرا دشوار بوده و نیاز به انجام آزمایشات بیشتر دارد. مهمترین این آزمایشات عبارتند از: در این آزمایش حرکت مایع بلعیده شده در مری مورد بررسی قرار می گیرد. این آزمایش را می توان بر قسمت های مختلف مری انجام دارد. امپدانس مری یکی از روش های مناسب برای تشخیص ریفلاکس اسید مری به معده است. این آزمایش در واقع PH مری را پایش می کند. برای در این آزمایشات از یک پروب اندازه گیری اسید برای شناسایی ریفلاکس اسید در مری استفاده می شود. آزمایشات اسید آمبولاتوری می تواند به پزشک در رد احتمال ریفلاکس اسید کمک کند. در این تست از یک کپسول کوچک استفاده می شود. این کپسول به یک پروب حسگر اسید مجهز است. سیم های گیرنده بر روی بدن بیمار متصل می شود. کپسول دفعات برگشت اسید معده به مری را به این سیم های گیرنده منتقل می کند. کپسول در نهایت پس از گذشت دو الی سه روز از طریق مدفوع از بدن دفع می شود. در این روش یک لوله نازک و انعطاف پذیر از طریق دهان وارد گلو می شود. در قسمت سر این لوله یک دوربین بسیار ریز به نام آندوسکوپ قرار دارد. پزشک به کمک آندوسکوپ می تواند قسمت های مختلف دستگاه گوارش از جمله مری را مشاهده کند. در نتیجه بیماری هایی مانند ریفلاکس صفرا، زخم معده و همچنین التهاب معده به مری را می توان به کمک به راحتی تشخیص داد. پزشک همچنین ممکن است از نمونه برداری بافتی برای تشخیص سرطان مری استفاده کند. در این آزمایش، یک لوله نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) با یک پروب در انتها از طریق بینی به مری متصل می شود. این کاوشگر اسید موجود در مری را برای مدت ساعت اندازه گیری می کند. تغییر سبک زندگی و مصرف داروها در درمان ریفلاکس اسید معده به مری بسیار موثر است. اما با این حال استفاده از این روش ها در درمان ریفلاکس صفرا چندان موثر نیست. مصرف منظم این دارو می تواند فرکانس و شدت علایم ریفلاکس صفرا را کاهش دهد. این دارو به صورت قرص های خوراکی وجود دارد. سوکرالفات با ایجاد یک پوشش محافظتی از دیواره معده و مری در برابر ریفلاکس صفرا محافظت می کند. این گیرنده ها به اسیدهای صفراوی متصل شده و مانع جذب آنها در روده کوچک می شوند. اما بررسی ها نشان می دهد که این داروها نسبت به سایر روش های درمانی اثرات کمتری دارند. همچنین مصرف این داروها با عوارض جانبی مانند نفخ شکم همراه است. اگر داروها نتوانند علایم ریفلاکس صفرا را کاهش دهند یا تغییرات پیش سرطانی در معده یا مری شما ایجاد شود، ممکن است پزشک عمل جراحی را توصیه کند. برخی از انواع جراحی ها ممکن است نسبت به سایر روش ها موفقیت بیشتری در درمان ریفلاکس صفرا داشته باشند. به همین علت حتما پیش از عمل در رابطه با عوارض مثبت و منفی هر یک از روش های جراحی با پزشک خود مشورت کنید. گزینه های جراحی عبارتند از: در طی این نوع جراحی، پزشک اتصال جدیدی برای تخلیه صفرا در انتهای روده کوچک ایجاد کرده و صفرا را از معده دور می کند. با این حال، شواهد کمی در مورد اثر بخشی این روش جراحی وجود دارد. با تغییر سبک زندگی می توان تا حد زیادی از ریفلاکس اسید معده به مری پیشگیری کرد. اما با این حال بررسی ها نشان می دهد که این مساله تاثیر زیادی در درمان ریفلاکس صفرا ندارد. از آنجایی که بسیاری از بیماران به طور همزمان ریفلاکس اسید و ریفلاکس صفرا را تجربه می کنند، با تغییر سبک زندگی می توان تا حدودی علایم این بیماری را کاهش داد. این روش ها عبارتند از: نوشیدن الکل باعث شل شدن اسفنکتر تحتانی مری شده و زمینه را برای ابتلا به بیماری های مختلف گوارشی فراهم می کند. وعده های غذایی پرچرب، اسفنکتر تحتانی مری را شل کرده و سرعت خروج غذا از معده را کاهش می دهد. تولید اسید معده را افزایش داده و بزاق دهان را خشک می کند. این کار باعث آسیب پذیری بیشتر بافت مری می شود. سوزش معده و ریفلاکس اسید در افرادی که دارای اضافه وزن هستند بیشتر رخ می دهد. زیرا وزن اضافه بدن فشار بیشتری به معده شما وارد می کند. بعد از خوردن غذا، باید حداقل دو الی سه ساعت صبر کنید تا محتویات معده کاملا خالی شود. دراز کشیدن بلافاصله پس از صرف غذا باعث تشدید علایم ریفلاکس می شود. خوردن وعده های غذایی کم حجم باعث کاهش فشار وارد شده بر روی اسفنکتر تحتانی مری می شود. این امر از باز شدن بی موقع دریچه و بازگشت محتویات معده به مری پیشگیری می کند. علایم ریفلاکس معده معمولا در هنگام خواب شدیدتر می شود. استفاده از تشک های طبی آنتی رفلاکس با بالا بردن بالا تنه در هنگام خواب می توانند تا حد زیادی علایم رفلاکس را در شما کاهش دهند. هنگامی که تحت استرس قرار دارید، روند هضم غذا کندتر می شود. این مساله می تواند علایم ریفلاکس را شدیدتر کند. استفاده از تکنیک هایی مانند تنفس عمیق، یا می تواند در حفظ آرامش و به شما کمک کند. کافیین یکی از نوشیدنی های مضر برای سلامت معده است. مصرف بیش از حد نوشیدنی هایی مانند قهوه می تواند تولید اسید معده را افزایش داده و باعث شل شدن اسفنکتر تحتانی مری شود. همچنین تا حد امکان از مصرف مواد غذایی مانند شکلات، مرکبات، آب میوه ها، سس های سرکه دار، پیاز، غذاهای حاوی گوجه فرنگی، غذاهای پرادویه و نعناع پرهیز کنید. اگر به طور مکرر علایم ریفلاکس را تجربه کرده و یا بدون تلاش وزن دچار کاهش وزن شده اید، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. اگر به ریفلاکس اسید معده مبتلا بوده ولی داروها تاثیرزیادی در درمان شما نداشته اند، حتما با پزشک خود تماس بگیرید. زیرا ممکن است دچار مشکلات صفرا باشید.

با برخی از راهکارهای خانگی امکان پذیر است. را می توان با استفاده از برخی تکنیک ها در خانه درمان کرد. بسیاری از افراد به طور موقت چشمه های شناور و لکه هایی را در زمینه بینایی خود تجربه کرده اند. این اشکال اغلب علایم یک بیماری پزشکی به نام لکه های شناور چشم است. لکه های شناورهای چشم، لکه های کوچکی هستند که هر زمان که فرد چشمهای خود را حرکت می دهد دور آن می چرخند. این لکه شناورهای چشم ممکن است به صورت لکه های سیاه یا خاکستری یا تار عنکبوتی ظاهر شوند. با این حال، اگر شخصی سعی کند مستقیما به آنها نگاه کند، این لکه ها دور می شوند. اگرچه شناورهای چشم غالبا در نتیجه بالا رفتن سن به وجود می آیند، اما چند عامل دیگر نیز ممکن است باعث بروز آنها شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شناورهای چشم و درمان های طبیعی برای پیشگیری از بروز آنها، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. فهرست محتوا چغندر غنی از ترکیبات موادی به نام کاروتنویید است. کاروتنوییدها مانند لوتیین و زاگزانتین اجزای لازم برای سلامت ماکولا و شبکیه هستند. از این رو، چغندر ممکن است در درمان بیماری های چشم مانند لکه شناور چشمی موثر باشند. برای برخورداری از مزایای آن یک لیوان آب چغندر تازه بنوشید. این کار را بار در روز انجام دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویتامین ها در حفظ بینایی نقش مهمی دارند. ویتامین A بینایی را بهبود می بخشد. از طرفی هم از تشکیل کلاژن پشتیبانی می کند و برای تقویت مویرگهای شبکیه و بافتهای چشم لازم است. از این رو، ویتامین A و ویتامین C ممکن است در درمان للکه های شناورهای چشمی موثر باشند. غذاهای غنی از و C مانند هویج، اسفناج، کلم پیچ، مرکبات، تخم مرغ و کره کنید. روغن کرچک حاوی اسید رینولییک است که التهاب را کاهش می دهد. از این رو، روغن کرچک ممکن است با کاهش التهاب به بهبود علایم شناور چشم کمک کند. یک یا دو قطره از روغن کرچک % آلی را در هر چشم بریزید. بگذارید یک شب بماند و صبح روز بعد چشم های خود را بشویید. این کار را یک بار در روز، ترجیحا قبل از خواب انجام دهید. روغن کندر دارای خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده است. از این رو، ممکن است در پیشگیری از تخریب و آسیب سلول شبکیه موثر باشد. این وضعین ممکن است در درمان شناورهای چشم کمک کند. یک قطره روغن کندر بین انگشتان خود پخش کنید. این را از بالای ابروها و از بالای قسمت استخوان گونه استفاده کنید. این کار را - بار در روز انجام دهید. به وفور در آنتی اکسیدان ها وجود دارد و ممکن است با تقویت بافت های شبکیه به بهبود بینایی کمک کند. قاشق چایخوری چای سبز را به یک فنجان آب اضافه کنید. آن را در قابلمه بریزید و بگذارید دقیقه بجوشد. سپس مخلوط صاف کنید و بگذارید چای کمی خنک شود. مقداری عسل به چای سبز اضافه کرده و بلافاصله مصرف کنید. این کار را بار در روز انجام دهید. امگا اسیدهای چرب اشباع نشده چندگانه هستند که خواص ضد التهابی دارند. آنها التهاب چشم را تا حد زیادی کاهش می دهند. از این رو، امگا می تواند یکی از بهترین درمان ها برای درمان شناورهای چشم باشد. پس از مشورت با پزشک خود میلی گرم مکمل امگا مصرف کنید. لیمو سرشار از ویتامین C و آنتی اکسیدان است که در ترمیم بافتهای تخریب کننده ماکولا و شبکیه به طور موثری عمل می کنند. لیمو ممکن است در درمان شناورهای چشم کمک کند. عصاره از نصف لیمو را درون یک لیوان آب بگیرید. مقداری عسل را به آن اضافه کرده و بلافاصله آن را مصرف کنید. این کار را - بار در روز انجام دهید. خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی دارد. حتی ممکن است باعث کاهش التهاب در بافتهای شبکیه شود و از چشم در برابر استرس اکسیداتیو محافظت کند. از این رو، سرکه سیب می تواند گزینه مناسبی برای درمان لکه شناورهای چشمی باشد. یک قاشق چایخوری سرکه سیب را به نصف فنجان آب اضافه کرده و خوب مخلوط کنید. دو دستمال نخی را در این محلول خیس کنید و آنها را روی پلک های بسته قرار دهید. بگذارید تا دقیقه روی آن بماند. این کار را - بار در روز انجام دهید. روغن نارگیل حاوی اسیدهای چرب متوسط زنجیره ای است. این اسیدهای چرب به کاهش التهاب و استرس اکسیداتیو ناشی از رادیکال های آزاد کمک می کنند. از این رو، ممکن است به ترمیم بافتهای شبکیه و ماکولا کمک کرده و شناورهای چشم را کاهش دهد. یک قاشق چایخوری روغن نارگیل را بین کف دست خود بمالید. پلک های خود را ببندید و کف دست خود را روی آنها قرار دهید. دستان خود را به مدت تا دقیقه روی چشمان خود نگه دارید. این کار را - بار در روز انجام دهید. هویج سرشار از آنتی اکسیدان و ویتامین A است. از این رو، مصرف منظم هویج ممکن است ماده مغذی مورد نیاز چشم را ت مین کند. حتی ممکن است به خلاص شدن از شر شرایط مختلف چشم مانند شناور چشم کمک کند. یک فنجان آب هویج تازه مصرف کنید. دانه های کتان سرشار از اسیدهای چرب امگا است. برای ارتقاء سلامت چشم عالی هستند. از این رو، روغن بذر کتان ممکن است در درمان شناورهای چشم کمک کند. یک قاشق چایخوری روغن بذر کتان را بین دستان خود بمالید. آنها را به مدت دقیقه روی پلک های بسته خود قرار دهید. در روش دیگر، می توانید روغن بذر کتان را بالای ابروها و استخوان های گونه خود بمالید و بگذارید یک شب بماند. این کار را - بار در روز انجام دهید. کرن بری حاوی زاگزانتین بوده و یک آنتی اکسیدان است که برای عملکرد مناسب چشم لازم است. از این رو، مصرف منظم آن ممکن است در درمان این بیماری موثر باشد. دانه های انگور حاوی کمپلکس های اولیگومریک پروآنتوسیانیدین ( OPC ) هستند. این OPC ها دارای خواص آنتی اکسیدانی قدرتمندی می باشند. از این رو، دانه های انگور ممکن است در درمان شناورهای چشمی موثر باشند. پس از مشورت با پزشک، میلی گرم مکمل هسته انگور مصرف کنید. سیر دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی قوی است. این خواص درمانی سیر ممکن است در ترمیم بافت های آسیب دیده چشم که منجر به شناور شدن چشم می شوند، موثر باشد. حبه های سیر خرد شده را به سالاد یا ماکارونی مورد علاقه خود اضافه کرده و روزانه مصرف کنید. در صورت تمایل، می توانید به طور مستقیم حبه های سیر را بجوید. خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی بسیار خوبی از خود نشان می دهد. همچنین به کاهش آسیب ناشی از استرس اکسیداتیو کمک کرده و با التهاب چشم مقابله می کنند. یک یا دو تکه زنجبیل رنده شده را به یک فنجان آب اضافه کنید. زنجبیل رنده شده را به آب اضافه کنید و به مدت دقیقه بجوشانید. آن را صاف کنید و بگذارید چای کمی خنک شود. مقداری عسل اضافه کرده و بلافاصله مصرف کنید. این کار را - بار در روز انجام دهید. املا خواص آنتی اکسیدانی از خود نشان می دهد که خاصیت آن به علت ویتامین C موجود در آن است. این خواص ممکن است در ترمیم آسیب های بافت های چشم موثر باشد. آب آمله تازه استخراج شده را در یک فنجان آب مخلوط کنید. کمی عسل به این اضافه کرده و آن را مستقیم مصرف کنید. این کار را روزی یکبار انجام دهید. آلویه ورا خواص آنتی اکسیدانی غنی از خود نشان می دهد. این خواص آنتی اکسیدانی ممکن است بافت های آسیب دیده چشم را ترمیم کند. آنها همچنین ممکن است در بهبود شناورهای چشم موثر باشند. برای استفاده از آن می توانید یک فنجان آب آلویه ورا بنوشید. یا هر چند وقت یکبار مقداری ژل آلویه ورا روی چشم های خود بمالید. پیاز حاوی کویرستین است که یک آنتی اکسیدان قوی محسوب می شود. کویرستین در درمان بیماری های مختلف چشم مفید است. از این رو، پیاز ممکن است در درمان لکه های شناورهای چشمی موثر باشد. تکه های پیاز خرد شده را مرتبا مصرف کنید. این کار را بار در روز انجام دهید. گلاب دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی قوی است. این خواص گلاب می تواند در بهبود بافت های آسیب دیده چشم و التهاب سلول های چشم که باعث شناور شدن چشم می شود، موثر باشد. در هر چشم خود یک یا دو قطره گلاب بریزید. چند بار پلک بزنید و اجازه دهید جذب چشم شود. این کار را - بار در روز انجام دهید. پیشگیری از لکه های شناور چشمی اگرچه درمان های طبیعی ممکن است در مبارزه با شناورهای چشم کمک کنند، اما این احتمال وجود دارد که در پیشگیری از عود آنها موثر نباشد. اما برای پیشگیری از بروز آنها تا حدودی می توانید موارد زیر را رعایت کنید: یوگا تمرین کنید. از خستگی چشم جلوگیری کنید. از یک رژیم غذایی مناسب پیروی کنید. برای محافظت از چشم در برابر اشعه مضر آفتاب از عینک آفتابی استفاده کنید. علایم و نشانه های لکه های شناور چشم شامل موارد زیر است: رشته های کوچک تیره یا رشته هایی که در میدان دید شناورند. لکه هایی در زمینه بینایی که با مشاهده زمینه های ساده و روشن قابل مشاهده هستند. شناورهای چشم بسته به شکل آنها در انواع مختلف طبقه بندی می شوند. به طور عمده پنج نوع شناور چشم وجود دارد که در زیر به آنها پرداخته می شود. لکه های رشته ای در زمینه بینایی متداول ترین (و بی خطر) نوع شناور چشم هستند. شکل های الیافی در نتیجه تجزیه کلاژن هستند. شناورهای ابر مانند پراکنده هستند. روند پیری طبیعی منجر به دیدن چنین شناورهایی می شود. حلقه های ویس شناورهای بزرگتری هستند که به شکل حلقه هستند. آنها اغلب هنگامی تشکیل می شوند که بافت زجاجی اطراف عصب بینایی جدا شود. هنگامی که غشای زجاجیه، شبکیه را در حین جدا شدن تحریک می کند، ممکن است مشاهده شوند. هنگام پارگی در شبکیه، نقاط یا لکه ها در خط دید ظاهر می شوند. ممکن است پارگی باعث نشت خون در غشای زجاجیه شود و ایجاد نقاط قابل مشاهده شود. حفظ رژیم غذایی مناسب برای تقویت سلامت چشم مهم است. برخی از غذاهایی که برای تسریع در بهبودی و جلوگیری از شناور چشم بهتر هستند، عبارتند از: صدف سبزیجات برگ سبز، مانند اسفناج و کلم پیچ ماهی مانند ماهی آزاد، ماهی تن و ساردین مرکبات، مانند پرتقال، کیوی و توت فرنگی آجیل های غنی از پروتیین، مانند گردو، پسته و بادام شناورهای چشم ممکن است آزاردهنده باشند، اما معمولا خود به خود برطرف می شوند. با این حال، برای رد هرگونه بیماری زمینه ای جدی و بحث در مورد گزینه های مناسب درمانی، حتما با یک پزشک مشورت کنید. تمریناتی مانند چشمک زدن، تنفس، و همچنین ماساژ نقاط فشار فشاری دور چشم ممکن است به مقابله با شناورهای چشم کمک کند. شناورهای چشم ممکن است برای بعضی از افراد کاملا ناپدید شوند. با این حال، آنها معمولا کوچکتر می شوند و طی چند هفته یا چند ماه کمتر مورد توجه قرار می گیرند.