Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

می توانند علل و علایم مختلفی داشته باشند. شناخت انواع مختلف مننژیت بر اساس علایم می تواند در تشخیص زودهنگام و درمان فوری آن مناسب باشد. التهاب یا عفونت مننژ و مایع مغزی نخاعی ( CSF ) است. مننژ سه لایه از بافت محافظ مغز و نخاع است. CSF مایعی خاص بین لایه های مننژ است که مغز را تغذیه می کند. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) ، میزان بروز مننژیت در سراسر جهان تقریبا میلیون مورد در سال است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) تخمین می زند که سالانه بیش از . میلیون مورد مننژیت باکتریایی (نوع خطرناک مننژیت) در سراسر جهان اتفاق می افتد. فهرست محتوا مننژیت معمولا علایم غیر اختصاصی ایجاد می کند، اما گاهی اوقات می تواند منجر به بروز علایم عصبی کانونی شود. علایم عصبی کانونی، عملکرد خاصی یا بخشی از بدن را تحت ت ثیر قرار می دهند. علایم متداول مننژیت ها شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب گیجی سردرد گرفتگی گردن تهوع و استفراغ خستگی و بی حالی خواب آلودگی یا مشکل بیدار شدن از خواب فوتوفوبیا (احساس ناراحتی هنگام تماشای نور) بثورات پتشیال که به نظر می رسد خوشه هایی از نقاط ریز بنفش روی پوست است، می تواند همراه با مننژیت باکتریایی، به ویژه مننژیت مننژوکوکی بروز پیدا کنند. علایم مننژیت در نوزادان شامل گریه، کج خلقی، از دست دادن اشتها، استفراغ، خواب زیاد، کاهش هوشیاری و کاهش فعالیت بدنی است. ممکن است لکه نرم جلوی جمجمه (فونتانل قدامی) برجستگی داشته باشد. به ندرت، مننژیت می تواند علایمی را بروز دهد که نشان دهنده درگیری مغز باشد، از جمله: تشنج تغییرات بینایی از دست دادن شنوایی ضعف صورت، بازو یا پا یا تغییرات حسی در یک طرف بدن به طور کلی، مننژیت ویروسی و مننژیت غیر عفونی علایم عمومی خفیف تا متوسط ایجاد می کند اما می تواند به علایم و عوارض شدید تبدیل شود. مننژیت باکتریایی ممکن است به سرعت علایم عمومی یا کانونی را بدتر کند، و عوارض زیادی دارد. مننژیت قارچی، انگلی و آمیبیک معمول نیستند و ممکن است علایم کانونی و یا تشنج ایجاد کنند. اگر مننژیت به درستی درمان نشود، می تواند منجر به بیماری حاد شدیدی شود که نیاز به درمان فشرده دارد. گاهی اوقات مننژیت منجر به مشکلات طولانی مدت مانند کاهش شنوایی دایمی یا نقص شناختی می شود. انواع مختلفی از مننژیت عفونی و غیر عفونی وجود دارد. آنها دارای عوامل خطر، پیش آگهی، درمان ها و عوارض مختلفی هستند. مننژیت را می توان براساس علایم و معاینه فیزیکی تشخیص داد و مطالعات تصویربرداری مغزی می تواند علایم التهاب مننژ را نشان دهد. نوع خاص مننژیت و ارگانیسم عفونی را می توان با یک ( LP ) تشخیص داد، که یک آزمایش تهاجمی است. مننژیت ویروسی متداول ترین نوع مننژیت است. این بیماری می تواند توسط ویروس هایی ایجاد شود که معمولا در جامعه مسری هستند، از جمله: آنترو ویروس ویروس اوریون ویروس نیل غربی ویروس اپشتین بار ویروس هرپس سیمپلکس ویروس واریسلا زوستر (که به طور معمول باعث آبله مرغان می شود) شما ممکن است در صورت ابتلا به عفونت با هر یک از این ویروس ها به مننژیت ویروسی مبتلا شوید. اگرچه اکثر افرادی که به این ویروس مبتلا می شوند این مشکل را ندارند. افراد در هر سنی ممکن است به مننژیت ویروسی مبتلا شود اما این بیماری در بین کودکان بیشتر دیده می شود. بعضی اوقات از نظر بالینی و بدون شیر نخاعی تشخیص داده می شود. افرادی که دارای سیستم ایمنی قوی هستند معمولا به سرعت از مننژیت ویروسی بهبود می یابند، اما باز هم مننژیت ویروسی می تواند عوارضی ایجاد کند، به خصوص در افرادی که دارای بیماری های سیستم ایمنی هستند. افرادی که مننژیت ناشی از ویروس دارند می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند. اما این افراد به مننژیت مبتلا نمی شوند. مننژیت باکتریایی دومین نوع شایع در مننژیت عفونی است و می تواند خطرناک باشد. شایعترین علل آن استرپتوکوک پنومونی، نایسریا مننژیتیدیس، هموفیلوس آنفلوانزا، لیستریا مونوسیتوژنز و استرپتوکوک گروه B است. این ارگانیسم ها در محیط شیوع دارند و مسری هستند. مننژیت مننژوکوکی ناشی از N . meningitidis به ویژه با شیوع در میان افرادی که در مکان های نزدیک مانند خوابگاه ها یا اتاق های دو طبقه زندگی می کنند، ارتباط دارد. علایم این نوع از مننژیت می توانند به سرعت پیشرفت کنند و درمان باید برای ارگانیسم عفونی انجام شود. به طور کلی، باکتری با LP شناخته می شود. هر کسی ممکن است به مننژیت باکتریایی مبتلا شود، اما این بیماری بیشتر در بین افرادی که نقص سیستم ایمنی دارند یا سابقه جراحی مغز یا ضربه به سر داشته اند، دیده می شود. مننژیت قارچی یک بیماری شایع نیست و سیستم ایمنی ضعیف، عامل اصلی خطر ابتلا به آن است. مننژیت قارچی می تواند ناشی از کاندیدا (که به طور طبیعی روی پوست وجود دارد) ، کریپتوکوک، هیستوپلاسما، بلاستومیس و کوکسیدیود باشد. ارگانیسم هایی که می توانند مننژیت قارچی ایجاد کنند در جامعه شیوع دارند. اما این ارگانیسم ها به طور معمول در افراد سالم عفونت ایجاد نمی کنند. انگلها می توانند در اثر آلودگی ناشی از غذایی که کاملا پخته نشده است یا در محیط قرار دارد به بدن حمله کنند. طبق CDC ، شایعترین انگلی که باعث مننژیت می شوند، Angiostrongylus cantonensis ، Baylisascaris procyonis و Gnathostoma spinigerum هستند. عفونت انگلی می تواند باعث شود، و همچنین ممکن است مانند یک توده یا رشد در مغز ظاهر شود. انگل ها پس از حمله به بدن می توانند تولید مثل کنند، در غیر این صورت ممکن است بمیرند و در بدن باقی بمانند، و همچنان به تولید توده ای در مغز ادامه دهند. عفونت انگلی با داروهای ضد میکروبی درمان می شود و ممکن است ارگانیسم با جراحی خارج شود. مننژیت آمیب به ندرت دیده می شود. آمیب نوعی ارگانیسم تک سلولی است که معمولا در آب شیرین، دریاچه ها، رودخانه ها، خاک یا آب فاضلاب آلوده زندگی می کند. ارگانیسم هایی که می توانند مننژیت آمیب را ایجاد کنند شامل گونه های Naegleria fowleri و Acanthamoeba هستند. از آنجا که این بیماری نادر بوده، ممکن است به راحتی قابل تشخیص نباشد و مطالعات تصویربرداری از مغز می تواند الگوی التهاب را شناسایی کند. مننژیت آمیب اغلب به عنوان مننژوآنسفالیت توصیف می شود زیرا عفونت و التهاب علاوه بر مننژ، خود مغز را نیز تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم ممکن است پیشرفت کند و در صورت وخیم شدن شرایط، می تواند منجر به بروز عوارض خطرناک شود. درمان ممکن است شامل ترکیبی از دارو های ضد میکروبی باشد که معمولا برای درمان عفونت های قارچی و همچنین درمان جراحی برای فشار مایعات در مغز و اطراف آن استفاده می شود. التهاب مننژ و CSF می تواند بدون عفونت رخ دهد. گاهی اوقات به عنوان مننژیت آسپتیک شناخته می شود. این وضعیت حتی می تواند به دلیل بیماری های خود ایمنی مانند، سارکوییدوز یا آرتریت روماتویید رخ دهد. اما همه مبتلایان به این شرایط خود ایمنی به مننژیت همراه مبتلا نمی شود. در صورت بروز، مننژیت به دلیل بیماری خودایمنی به طور معمول نادر بوده و ممکن است باعث خستگی، یا گیجی شود. مننژیت غیر عفونی نیز می تواند در نتیجه داروها یا اشعه به مغز، که برای درمان سرطان استفاده می شود، رخ دهد. سرطان، دلیل جدی تری برای مننژیت غیر عفونی است. این می تواند منجر به کارسینوماتوز لپتومننژ شود، که انتشار سلول های سرطانی در سراسر مننژهای اطراف مغز و نخاع است. این عارضه سرطان ممکن است با شیمی درمانی درمان شود. مننژیت می تواند هر فردی را درگیر کند، اما برخی از عوامل ممکن است خطر بروز و ابتلا به آن را افزایش دهند. مننژیت غیر عفونی در بین افرادی که بیماری های زمینه ای مرتبط مانند سارکوییدوز دارند، بیشتر دیده می شود. داشتن سیستم ایمنی ضعیف، مانند عفونت اچ آی وی یا، یک عامل خطر عمده برای مننژیت عفونی است. دارو های سرکوب کننده سیستم ایمنی، مانند استروییدها و داروهای هدفمندتر، اغلب برای جلوگیری از رد عضو در افرادی که پیوند عضو انجام داده اند، تجویز می شوند. حتی ممکن است برای مدیریت بیماری التهابی مزمن یا خودایمنی تجویز شوند. داروهای شیمی درمانی که برای درمان سرطان استفاده می شوند نیز باعث سرکوب سیستم ایمنی خواهند شد. عوارض مننژیت در صورت عدم درمان بیماری، بیشتر است. علاوه بر این، اختلال در سیستم ایمنی بدن می تواند فرد را مستعد بدتر شدن مننژیت کند که خطر اثرات طولانی مدت آن افزایش می یابد. روش های مختلفی برای پیشگیری از مننژیت وجود دارد. ثابت ترین استراتژی پیشگیری، است. این بیماری بیشتر در مناطقی از جهان مشاهده می شود که میزان واکسیناسیون در آنها کم است. واکسنهایی که می توانند از بروز مننژیت جلوگیری کنند شامل مواردی هستند که از آنها محافظت می کند: اوریون سرخک پنوموکوک ابله مرغان هموفیلوس آنفلوانزا Neisseria meningitidis حتی اگر در برابر ارگانیسم هایی که باعث مننژیت می شوند، واکسینه شده باشید، امکان ابتلا به این بیماری وجود دارد. اجتناب از عفونت برای سلامت کلی شما مهم است و می تواند احتمال مننژیت را کاهش دهد. راهکارهای پیشگیری از مننژیت شامل موارد زیر است: شستن دست، به خصوص قبل از غذا خوردن و بعد از استفاده از توالت اجتناب از تماس با افرادی که عفونت دارند (حتی اگر عفونت مننژیت نباشد) با داشتن خواب کافی، خوردن غذای تازه و تحرک، سیستم ایمنی بدن خود را سالم نگه دارید. با پزشک خود در مورد اقدامات احتیاطی اضافی که در صورت سرکوب سیستم ایمنی باید انجام دهید صحبت کنید. در صورت بروز علایم مننژیت، فورا به دنبال درمان باشید. تشخیص مننژیت می تواند ترسناک باشد. بیشتر اوقات، مننژیت با درمان دارویی حمایتی مانند کنترل تب، کنترل درد، مصرف آب مورد نیاز و داروهای ضد التهاب برطرف می شود. برخی از انواع مننژیت به درمان ضد میکروبی و مداخلات گسترده تری از جمله قرار دادن شنت بطنی نیاز دارند. با درمان به موقع می توانید بهبودی خوبی بعد از مننژیت تجربه کنید.

می تواند علل زیادی داشته باشد. در برخی از موارد تورم جزیی بوده و پس از مدتی خود به خود برطرف می شود. اما گاهی ممکن است تورم انگشت در اثر وارد شدن آسیب های جدی ایجاد شود. تورم انگشت غالبا نتیجه آسیب یا عفونتی جزیی است. همچنین ممکن است نشانه، یا رشد خوش خیم یک تومور باشد. مهمترین عوامل احتمالی تورم انگشتان دست عبارتند از: شکستگی، دررفتگی یا پیچ خوردن انگشت می تواند منجر به تورم شود. اگر انگشت فردی پیچ خورده باشد، در کنار تورم، درد و سفتی را نیز تجربه خواهد کرد. اگر انگشت یک فرد به طور کامل در رفته باشد، ممکن است ظاهر انگشت کج شود. در رفتن مفصل انگشت با علایم زیر همراه است: درد ورم بی حسی قرمزی و التهاب احساس گرما در مفصل و تغییر رنگ پوست مشکل در حرکت دادن انگشت در بسیاری از موارد تشخیص اینکه انگشت رگ به رگ شده، شکسته یا دررفته است می تواند برای شما مشکل باشد. با این حال، در صورت مشاهده علایم زیر باید در اسرع وقت به یک پزشک متخصص مراجعه کنید: انگشت در یک زاویه عجیب قرار گرفته است. رنگ انگشت آبی و کبود شده یا بی حس به نظر می رسد. بر روی انگشت بریدگی وجود داشته و استخوان از زیر پوست قابل مشاهده است. بر روی پوست بریدگی وجود داشته و استخوان از جای اصلی خود خارج شده است. شکستگی یا دررفتگی انگشت به مراقبت های فوری پزشکی نیاز دارد. شما نباید سعی کنید انگشت دررفته خود را به مفصل برگردانید، زیرا این کار باعث وارد آمدن آسیب های جدی تر به مفصل و تاندون ها می شود. پزشک استخوان را دوباره در مفصل قرار داده و از آتل یا گچ برای نگه داشتن انگشت شما در یک وضعیت ثابت و بدون حرکت استفاده می کند. برای شکستگی های پیچیده، بهترین گزینه جراحی است. جراح یک پلاک یا میله های کوچک را در انگشت شما قرار می دهد تا به کمک آنها بتواند استخوان های شکسته را در جای خود نگه دارد. برای پیچ خوردگی های خفیف، استراحت، استفاده از کمپرس یخ، فشرده سازی و ارتفاع ( RICE ) می تواند به کاهش تورم و التهاب کمک کند. همچنین برای پیشگیری از خم شدن و آسیب دیدگی بیشتر می توانید انگشت آسیب دیده را به انگشت سالم کناری ببندید. اگر میزان ورم انگشت خیلی زیاد باشد، باید قبل از بستن انگشت ها بهم صبر کنید تا تورم فروکش کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انگشت پتک، که به آن انگشت بیس بال نیز گفته می شود، به دلیل آسیب دیدن تاندون نوک انگشت دست رخ می دهد. این وضعیت بیشتر در ورزشکاران دیده می شود. انگشت دست ممکن است در اثر برخورد شدید با توپ در هنگام ورزش هایی مانند بیسبال یا والیبال خم شده و آسیب ببیند. تاندون های موجود در بندهای انگشت به راست شدن انگشت کمک می کنند. آسیب بند آخر انگشت می تواند باعث پارگی تاندون شود. پارگی تاندون انگشت با مشکلات مختلفی مانند تورم، درد و کبودی همراه است. پزشک با استفاده از اشعه ایکس میزان و شدت آسیب انگشت را بررسی کرده و با استفاده از آتل انگشت را در وضعیت ثابت و بی حرکت قرار می دهد تا به تدریج بهبود یابد. عفونت های بسیار زیادی وجود دارند که می توانند باعث ورم، درد و التهاب انگشتان دست شوند. عفونت گوشه ناخن معمولا با تورم و حساسیت همراه است. به این حالت پارونیشیا می گویند. پارونیشیا ناشی از رشد باکتری، قارچ و یا ویروس ها است. ابتلا به این بیماری باعث التهاب و دردناک شدن بافت اطراف ناخن شده و حتی گاهی با تجمع چرک در ناحیه همراه است. موارد زیر می تواند باعث ابتلا به پارونیشیا شود: درماتیت تماسی یا هل دادن کوتیکول ها به عقب نیش حشرات یکی از عواملی است که می تواند باعث تورم، درد و التهاب در هر یک از انگشتان دست شود. گاهی ممکن است در اثر تماس محل گزش با یک شیی آلوده باکتری به داخل بدن راه پیدا کند. در این صورت محل گزش دچار عفونت می شود. علایم عفونت شامل حساسیت، قرمزی، تخلیه ترشحات چرکی از ناحیه آسیب دیده و اریتم است. اریتم به قرمزی سطح پوست گفته می شود. این قرمزی بر روی پوست های تیره، معمولا بنفش یا کبود به نظر می رسد. عفونت های باکتریایی معمولا برای درمان به آنتی بیوتیک نیاز دارند. گاهی ممکن است پزشک برای تخلیه ترشحات چرکی از ناحیه آلوده یک برش کوچک بر روی پوست ایجاد کند. قرار دادن انگشت آسیب دیده در آب نمک ولرم همراه با داروهای تسکین دهنده درد، مانند و استامینوفن نیز به کاهش درد و تخلیه ترشحات چرکی کمک کند. در صورت گزش حشرات و ایجاد تورم سریع در محل گزش، بهتر است هر چه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. زیرا این علامت می تواند نشانه ابتلا شما به آلرژی باشد. بررسی ها نشان می دهد که بین سالهای تا در حدود نفر به دلیل واکنش های جان خود را از دست داده اند. برخی تومورهای خوش خیم یا غیر سرطانی دست وجود دارند که می توانند در انگشتان دست ظاهر شده و باعث تورم شوند. از جمله: آنکندروما یک نوع تومور خوش خیم و از جنس غضروف است. این تومور معمولا در استخوان های کف دست و پا تشکیل می شود. آنکندروما یکی از شایع ترین تومورهای دست بوده و بیشتر در افراد بین - سال دیده می شود. ابتلا به این بیماری باعث بزرگ شدن یا تغییر شکل استخوان ها می شود. آنکندروما معمولا با استفاده از یک رادیوگرافی ساده تشخیص داده می شود. علایم آنکندروما عبارتند از: رشد کند استخوان بزرگ شدن انگشت احساس درد در صورت بزرگ بودن تومور یک توده نرم پر از مایع است که در کنار مفصل یا تاندون ایجاد می شود. اگرچه کیست های گانگلیونی به طور معمول در پشت مچ دست شکل می گیرند، اما می توانند در قاعده انگشتان دست نیز ظاهر شوند. این کیست های پر از مایع در اندازه های مختلفی وجود دارند. ابتلا به گانگلیون اگرچه بی ضرر است، اما می تواند باعث درد و التهاب زیادی شود. کیست های اپیدرمویید می توانند در هر قسمتی از بدن از جمله انگشتان تشکیل شوند. این کیست ها به صورت برجستگی هایی در زیر پوست به نظر می رسند. در بسیاری از موارد بسته شدن منافذ پوست علت اصلی تشکیل این کیست ها است. آسیب دیدن فولیکول مو یا غدد چربی زیر پوست باعث بسته شدن منافذ و در نتیجه رشد غیر طبیعی سلول ها در زیر پوست می شود. ابتلا به کیست اپیدرمویید معمولا مشکلی برای افراد ایجاد نمی کند. اما با این حال در صورت رشد سریع کیست و یا عفونی شدن آن باید حتما به پزشک مراجعه کنید. این تومور سلولی توده جامدی است که به طور معمول در کنار تاندون ها تشکیل می شود. ابتلا به تومور سلولی غول پیکر با علایمی مانند تورم، درد و سفتی مفصل همراه است. تومورهای سلولی غول پیکر دست به سرعت رشد کرده و میزان عود بالایی دارند. با این حال بررسی ها نشان می دهد که ابتلا به تومور سلولی غول پیکر در دست نادر بوده و فقط % از کل تومورهای دست را تشکیل می دهد. تشخیص تومور سلولی غول پیکر در بسیاری از موارد چالش برانگیز است. این تومورها همیشه باعث تورم و التهاب نمی شوند اما در بسیاری از موارد مشکلاتی مانند درد و محدودیت حرکت را به همراه دارند. درمان به نوع تومور بستگی دارد. آنکوندروما ممکن است به جراحی یا پیوند استخوان نیاز داشته باشد. اگر هیچ نشانه ای از رشد یا ضعیف شدن استخوان وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است فقط مراقبت بیشتر را توصیه کند. کیست های گانگلیون به طور معمول نیازی به درمان ندارند. با این حال، اگر کیست بزرگ بوده و یا باعث درد و ناراحتی شود، پزشک کیست را تخلیه کرده و یا با جراحی آن را خارج می کند. کیست های اپیدرمویید و تومورهای سلولی غول پیکر نیاز به مداخله جراحی دارند. نقرس شایع ترین آرتروز التهابی است که می تواند همزمان باعث درد و تورم در مفصل شود. این بیماری در اغلب موارد مفصل انگشتان شست دست و پا را تحت تاثیر قرار می دهد. فشار خون بالا و مشکلات قلبی یکی از مهمترین عواملی هستند که می توانند زمینه را برای ابتلا به این بیماری مساعد کنند. افراد مبتلا به نقرس سطح اسید اوریک بالایی دارند. غلظت بالای اسید اوریک باعث تجمع و رسوب بلورها در مفاصل و بافت های بدن می شود. علایم عبارتند از: ورم درد شدید مفصل قرمزی و التهاب احساس گرما در مفصل علایم نقرس را می توان با مصرف برخی از داروها و تغییر سبک زندگی تا حد زیادی کاهش داد. از جمله: مصرف داروهای استروییدی تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی ( NSAIDs ) داروهایی برای کاهش سطح اسید اوریک در خون ( RA ) نوعی اختلال در سیستم ایمنی بدن است که به مفاصل حمله کرده و باعث بروز التهاب، تورم و درد می شود. این بیماری به طور معمول بر روی دست ها، مچ ها و پاها ت ثیر می گذارد. سفتی مفصل، حساسیت به لمس، درد یا تورم در یک یا دو انگشت معمولا از علایم اولیه رماتیسم مفصلی است. التهاب ناشی از RA همچنین می تواند باعث افزایش مایعات مفصل شده و تورم را بدتر کند. هیچ درمان قطعی برای رماتیسم مفصلی وجود ندارد، اما با این حال درمان زودرس می تواند به کاهش علایم کمک کند. همچنین تغییرات سبک زندگی همراه با ورزش های منظم می تواند تا حد زیادی سیر پیشرفت بیماری را کاهش دهد. داروهای تجویزی پزشک معمولا شامل موارد زیر است: اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی داروهای ضد روماتیسم اصلاح کننده بیماری ( DMARDs ) آرتروز سپتیک به عفونت و درد در مفصل و بافتهای اطراف آن گفته می شود. این بیماری اغلب علایمی شبیه آرتروز ایجاد می کند. آرتروز سپتیک در نوزادان و افراد میانسال شیوع بیشتری دارد. عفونت مفصلی سپتیک بیشتر مفاصلی مانند زانو، ران و شانه ها را درگیر می کند. اما با این حال در سایر مفاصل بدن نیز دیده می شود. علایم آرتروز سپتیک شامل درد، تورم، تب، اریتم و احساس گرما در اطراف مفصل است. التهاب معمولا جریان خون را در مفصل آسیب دیده کاهش می دهد. عدم درمان به موقع بیماری باعث آسیب دایمی به مفصل شده و به غضروف و استخوان های مفصل آسیب می رساند. به همین علت تشخیص و درمان هرچه سریعتر این بیماری ضروری است. سن و سلامت عمومی فرد بر روی درمان آرتروز سپتیک ت ثیر گذار است. شدت عفونت ممکن است گزینه های درمانی را تحت ت ثیر قرار دهد. درمان شامل ترکیبی از موارد زیر است: مصرف آنتی بیوتیک ها تخلیه ترشحات چرکی از مفصل مسکن برای کاهش درد و تب بستن آتل در مفصل آسیب دیده به طور کلی تورم انگشتان دست در بسیاری از موارد جزیی بوده و به راحتی در خانه درمان می شوند. با این حال، در صورت تردید به وجود شکستگی، در رفتگی انگشت یا وجود نشانه ای از عفونت، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. منبع:

یک واکنش آلرژیک شدید است و می تواند منجر به وضعیت بالقوه کشنده شود که به آن شوک آنافیلاکتیک می گویند. براساس بنیاد آسم و آلرژی آمریکا ( AAFA ) ، هر ساله ویزیت بیمارستانی به دلیل آنافیلاکسی ناشی از آلرژی غذایی در ایالات متحده وجود دارد. همچنین افراد معمولا به داروها و نیش حشرات واکنش آلرژیک دارند. AAFA نشان می دهد که بیش از میلیون نفر در ایالات متحده هر ساله دچار واکنش آلرژیک می شوند و آلرژی ششمین علت اصلی بیماری های مزمن در این کشور است. بر همین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله علایم واکنش آلرژیک شدید (بیماری به نام آنافیلاکسی) را بررسی کنیم و به شما بگوییم در این شرایط چه کارهایی را باید و حتی نباید انجام دهید. ما همچنین به بررسی علل و آنچه در بدن در طی این واکنش رخ می دهد، می پردازیم. آنافیلاکسی هنگامی که بدن به ماده خارجی واکنش نشان دهد، اتفاق میفتد. این وضعیت بسیار خطرناک و جدی است. بیشترین عوامل محرک آن داروها، غذاها و نیش حشرات هستند. برخی از غذاهای آلرژیک، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شیر ماهی گندم سویا تخم مرغ بادام زمینی آجیل درختی خرچنگ صدف دار هر ماده ای که باعث واکنش آلرژیک شود آلرژن نامیده می شود. برای برخی از افراد، حتی قرار گرفتن در معرض اثرات ماده حساسیت زا نیز می تواند واکنش شدیدی ایجاد کند. در واکنش به یک ماده حساسیت زا، بدن مقادیر زیادی هیستامین تولید می کند. هیستامین، یک مولکول سیگنالینگ است که می تواند پاسخ التهابی ایجاد کند. این پاسخ می تواند منجر به علایم زیر شود: شوکه شدن افت ناگهانی فشار خون گشاد شدن رگهای خونی از دست دادن هوشیاری در شخصی که آنافیلاکسی را تجربه می کند، مجاری تنفسی اغلب تنگ شده و تنفس را دشوار می کنند. علاوه بر این، احتمال دارد رگ های خونی نشت کرده و باعث التهاب شوند. واکنش می تواند بلافاصله پس از تماس با ماده حساسیت زا یا چند ساعت پس از تماس رخ دهد. خیلی نادر است این واکنش روزهای بعد از تماس با آلرژن رخ دهد. علایم آنافیلاکسی نیاز فوری به مراکز درمانی را نشان می دهد. علایم خاص هر فرد به نوع آلرژی و عامل محرک آن بستگی دارد، اما آنها می توانند شامل موارد زیر باشند: سرفه شوکه شدن اختلال در تنفس گرفتگی بینی تهوع و استفراغ تنگی نفس و گلو یا گلو درد و گرفتگی معده از دست دادن هوشیاری نبض پایین، یا ضعف یک احساس سنگینی روی زبان اضطراب و احساس عذاب دردناک التهاب پا و دست، لب ها، چشم ها و گاهی اوقات دستگاه تناسلی مشکل در بلعیدن یا احساس اینکه چیزی به زبان یا گلو گیر کرده است. التهاب و خارش پوست، که احتمال دارد گرم و قرمز یا همراه با کهیر یا بثورات دیگر باشد. و گردش خون ضعیف، منجر به پوستی با رنگ آبی کم رنگ می شود. همچنین احتمال دارد فرد دچار خارش، قرمزی، آبریزش چشم، سردرد شود یا شاید خود را احساس کند. مشکلات تنفسی شدید، افت قابل توجه فشار خون یا هر دو می توانند منجر به شوک شوند که ممکن است کشنده باشد. هر کسی که یک واکنش آلرژیک شدید را تجربه کند، نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. کمک های اولیه برای آنافیلاکسی شامل مراحل زیر است: در صورت امکان آلرژن یا ماده محرک را از بین ببرید و برای کمک اضطراری با مراکز های درمانی تماس بگیرید. فرد را خنک نگه دارید و هرگونه لباس تنگ را از بدن بیمار جدا کنید. اگر بیمار احساس ضعف دارد، او را وادار کنید که بنشینند یا به حالت خوابیده یا صاف دراز بکشد. بپرسید آیا فرد سابقه واکنش های آلرژیک داشته است یا خیر. به آنها کمک کنید هر داروی آلرژی که دارند را استفاده کنند. تا رسیدن کمک های اضطراری در کنار بیمار باشید. اگر فرد سابقه واکنش های شدید داشته باشد، احتمال دارد یک کیت تزریق آدرنالین یا اپی نفرین داشته باشد که شامل یک انژکتور خودکار، مانند EpiPen است. انژکتور دوز اپی نفرین و نوعی آدرنالین را برای بیماری فراهم می کند. کارشناسان توصیه می کنند برخی از افراد مبتلا به آلرژی همیشه دو انژکتور داشته باشند. اگر کودکی به دارو نیاز دارد، ابتدا او را آرام کنید و از بی حرکت بودن او مطمین شوید. این کار باعث می شود هر دو دست برای کار با دستگاه آزاد باشند. هنگام استفاده از انژکتور EpiPen لازم است: قلم را از کیف حمل بردارید. انژکتور را در یک مشت نگه دارید، در حالی که انتهای نارنجی به سمت پایین است. دستی را که دستگاه را به سمت بیرون می چرخانید و انتهای نارنجی را، کاملا محکم به سمت ران بیرونی و در زاویه سمت راست پا فشار دهید. با آمدن دوز، سوزن از انتهای نارنجی دستگاه وارد می شود و با یک کلیک گوش دهید. سوزن را حداقل به مدت ثانیه در جای خود نگه دارید. پس از مصرف دوز، انتهای نارنجی، سوزن را می پوشاند و پنجره دستگاه مسدود می شود. اگر نوک سوزن هنوز قابل مشاهده است، از سوزن استفاده مجدد نکنید. هرگز با استفاده از انگشت شست جلوی ایمنی آبی را نگه ندارید. همیشه برای تهیه انژکتور از دو دست استفاده کنید. انژکتور انواع مختلفی دارد. در حالی که آنها به طور کلی به یک روش مشابه به هم کار می کنند، دستورالعمل ها برای هر نوع می تواند کمی متفاوت باشد. در حالی که منتظر کمک هستید، مطمین شوید که فرد می تواند نفس بکشد. برای سهولت تنفس، فرد باید نشسته و کمی به جلو خم شود. با این حال، اگر احساس ضعف می کنند، بیمار باید دراز بکشد و پاهای خودش را کمی بالا ببرد. اگر فرد بیهوش شد، مطمین شوید که سر وی به سمت عقب متمایل شده و می تواند نفس بکشد. با شخص همراه باشید و وضعیت وی را تا رسیدن یک متخصص مراقبت های بهداشتی کنترل کنید. در صورت امکان برای کادر درمان موارد زیر را توضیح دهید: چه چیزی باعث واکنش فرد شده است؟ آیا فرد دارویی دریافت کرده است؟ اطمینان حاصل کنید که ماده حساسیت زای محرک تا حد ممکن از فرد دور باشد. اگر تنفس فرد مختل شده است، باید احیای قلبی ریوی ( CPR ) بر روی بیمار تا رسیدن کمک پزشکی صورت بگیرد. درمان اضطراری برای فردی که واکنش آلرژیک شدید دارد، تزریق اپی نفرین یا آدرنالین است. اپی نفرین به روش های زیر می تواند به تسکین علایم بیمار کمک کند: عضلات اطراف ریه ها را شل می کند. با پیشگیری از انتشار مواد شیمیایی اضافی توسط بدن، واکنش بدن را تا حدودی کاهش می دهد. باعث انقباض رگ های خونی می شود، التهاب را کاهش می دهد و به افزایش فشار خون کمک می کند. اکثر مردم به خوبی به این روش درمانی پاسخ می دهند و علایم معمولا بلافاصله فروکش می کنند. در صورت عدم بهبود فوری، فرد پس از دقیقه به دوز دیگری نیاز دارد. بعضی اوقات، علایم واکنش پس از فروکش کردن برمی گردد. شاید لازم باشد که فرد ساعت در بیمارستان تحت نظر باشد. اگر واکنش آلرژیک شدت کمتری داشته باشد، پزشک احتمال دارد تزریق کورتون یا آنتی هیستامین انجام دهد. آنافیلاکسی یک وضعیت اضطراری خطرناک است. احتمال دارد فردی این واکنش را نسبت به چیزی تجربه کند که قبلا هرگز بر او ت ثیر نگذاشته است. واکنش های آلرژیک غیرقابل پیش بینی هستند، و اجتناب از هرگونه آلرژن شناخته شده بسیار مهم است. حتی اگر هرگز باعث واکنش های شدید نشده باشند. با این حال، همیشه نمی توان از تمام مواد حساسیت زا پیشگیری کرد. شاید لازم باشد فرد دارویی به همراه داشته باشد و از دستبندی استفاده کند که نشان دهنده وضعیت بیمار باشد. اگر شخصی سابقه واکنش های آلرژیک دارد، توصیف عوامل محرک برای دوستان، اعضای خانواده و کارفرمایان یا کارمندان مدرسه مهم است تا در صورت بروز هر گونه علایم، اطرافیان بیمار بتوانند بهترین اقدامات را برای او انجام دهند. آنافیلاکسی یک وضعیت اضطراری خطرناک وجدی است. هر کسی که این واکنش آلرژیک شدید را تجربه کند، نیاز فوری به درمان های پزشکی و کمک دارد. دانستن اینکه در این شرایط چه باید کرد، می تواند به نجات جان فرد کمک کند. آگاهی از علایم و نحوه پاسخگویی بسیار مهم است. در صورت بروز علایم آن در هر یک از اطرافیان تان بهتر است هر چه سریع تر اقدام کنید. آنافیلاکسی باعث آزادسازی مواد شیمیایی از سیستم ایمنی بدن می شود که این فرایند می تواند شما را دچار شوک کند. حتی منجر با افت ناگهانی فشار خون و تنگی مجاری تنفسی و مانع تنفس شود. علایم و نشانه ها شامل نبض سریع و ضعیف، بثورات پوستی، حالت تهوع و استفراغ است. محرک های رایج شامل برخی غذاها، برخی داروها، سم حشرات و لاتکس هستند. آنافیلاکسی نیاز به تزریق اپی نفرین و مراجعه به اورژانس دارد. اگر اپی نفرین ندارید، باید سریعا به اورژانس مراجعه کنید. اگر آنافیلاکسی فورا درمان نشود، می تواند کشنده باشد

از نظر والدین، هیچ چیز نمی تواند جذاب تر از دیدن کوچک آنها باشد. اما ممکن است دندان درآوردن برای خود کودک تجربه خوشایندی نباشد. دندان درآوردن در کودکان فرآیندی است که طی آن اولین دندان از لثه کودک خارج می شود. به عنوان یک پدر و مادر، طبیعی است که نگران روند دندان درآوردن و دردی که ممکن است کودک شما تجربه کند، باشید. شناخت اولین علایم دندان درآوردن در کودکان و راهکارهای مراقبتی از آنها می تواند به شما کمک کند تا برای این مرحله از رشد کودک خود آمادگی بیشتری داشته باشید. بر همین اساس، ما در این مقاله سعی کرده ایم در مورد دندان درآوردن در نوزادان، علایم دندان درآوردن کودکان، روش های درمانی و مراقبتی از آنها برای تسکین درد کودک شما و همچنین زمان تماس با پزشک شما را مختصر مورد بررسی قرار دهیم. پس ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. برای اکثر نوزادان، دندان درآوردن به طور معمول بین تا ماهگی شروع می شود. اکثر بچه ها تا سه سالگی دندان های اصلی خود را دارند. دندان در نوزادان به صورت جفت رشد می کنند. دندانهای جلویی پایین ابتدا و دندانهای جلویی بالایی معمولا دو ماه بعد رویش می یابند. سپس دندان های جانبی پایین و بالا ظاهر می شوند و به دنبال آن دندان های آسیای اول، دندان های نیش و دندان های دوم قرار می گیرند. بنابراین، در سه سالگی، کودک شما دندان اولیه دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این برنامه رشد طبیعی دندان ها است اما شاید رشد دندان ها در همه نوزادان دقیقا طبق این برنامه نباشد. رشد دندان ها ممکن است در برخی نوزادان زودتر و بعضی دیگر دیرتر باشد. میانگین سن دندان درآوردن حدود شش ماه است. دندان درآوردن قبل از شش ماهگی، دندان درآوردن زودرس محسوب می شود. اگر دندان های کودک تا ماهگی رویشی نداشته باشد، به عنوان دندان درآوردن تاخیری محسوب می شود. اگر دندان درآوردن کودک شما به ت خیر افتاده است، نگران نباشید. زمان رویش دندان ها در آنها از یک کودک به کودک دیگر متفاوت است. تا زمانی که رشد مو، پوست و استخوان کودک طبیعی است، جای نگرانی نیست. ت خیر دندان درآوردن مشکلی در رشد کلی کودک شما نشان نمی دهد. در برخی از کودکان ممکن است رویش دندان ها به ت خیر بیفتد. علل اصلی این تاخیر عبارتند از: دلایل ارثی تغذیه نامناسب با این حال، اگر فکر می کنید سابقه خانوادگی در زمینه تاثیر در رویش دندان در کودکان شما وجود ندارد و کودک شما از تغذیه کافی برخوردار است و هنوز دندان های کودک شما رویش نکرده است، باید با پزشک خود مشورت کنید. در زمان دندان در آوردن، نوزادان به دلیل درد و تورم هنگام خارج شدن دندان از لثه بدقلق می شوند. علایم سه تا شش روز قبل از رویش دندان ظاهر و پس از بیرون آمدن نوک دندان از لثه متوقف می شود. دندان درآوردن برای برخی از نوزادان یک فرایند آسان و سریع است، اما برای برخی از آنها ممکن است کند و دردناک باشد. گاهی دندان درآوردن با تب خفیف همراه است. لثه های قرمز و متورم، که کبود و زخم شده است. نوزادان به دلیل ناراحتی در اطراف خط فک و گونه ها، گونه های خود را می کشند. به دلیل ریزش بیش از حد بزاق، ممکن است بثورات خفیفی در اطراف دهان و قفسه سینه کودکان وجود داشته باشد. هنگامی که کودک همه اشیا را در دهان خود نگه می دارد، بزاق زیادی از دهان آنها ریخته می شود. درد در لثه نیز باعث می شود، زیرا لثه ها و گوش ها مسیرهای عصبی مشترکی دارند. نوزادان برای رهایی از درد همه و هر چیز را گاز می گیرند. خواب کودک شما به دلیل درد طولانی ممکن است مختل شود. لثه های دردناک، کودک شما را بی قرار می کنند، بنابراین آنها تمایل دارند که این مسیله را با گاز گرفتن و تحریک پذیر بروز دهند. فشار مکیدن یا جویدن غذا می تواند باعث ناراحتی بیشتر لثه ها در حال درد شود. بنابراین بچه ها اشتهای خود را از دست می دهند و گاهی اوقات غذا نمی خورند. اگر علایم شدید است یا اگر کودک شما علایم زیر را دارد، به یاد داشته باشید که به احتمال زیاد به دلیل دندان درآوردن نیست: بثورات روی بدن آبریزش بینی و سرفه دمای بالاتر از درجه سانتیگراد در چنین مواردی با پزشک خود مشورت کنید. همچنین اگر کودک به دلیل درد طاقت فرسا زیاد گریه می کند، باید کودک را نزد پزشک ببرید. اگر کودک شما درد خفیفی دارد، پس می توانید از داروهای خانگی برای تسکین درد استفاده کنید. برای شما بسیار آزار دهنده است که کودک خود را در حال درد کشیدن ببینید. بنابراین، با کمک این روش ها به آنها کمک کنید درد آنها تا حدودی تسکین پیدا کند: به کودک خود دستمال تمیز، مرطوب و خنک بدهید تا بتواند آن را بجود. اشیاء سرد باعث تسکین درد و کاهش میل به جویدن می شوند. اگر کودک شما چیزهای سرد را دوست ندارد، یک دندون معمولی در دمای اتاق بدهید. شما می توانید حلقه های دندان درآوردن یخ زده به کودک خود بدهید، زیرا آنها بافت لثه ها را ماساژ می دهد و لرز آن را بی حس می کند. با این حال، به آنها اجسام بسیار سرد ندهید زیرا ممکن است ناراحتی آنها را تشدید کنند. اگر کودک شما به مواد جامد علاقه دارد، می توانید از غذاهای منجمد استفاده کنید. به کودک غذاهای که خطر خفگی را افزایش می دهد، ندهید. می توانید با انگشت تمیز یا حلقه دندان خنک، لثه کودک خود را به آرامی ماساژ دهید. ماساژ درد را تسکین می دهد. نوزادان ممکن است در برابر آن مقاومت کنند، بنابراین با برخی از تاکتیک ها آنها را تحت ت ثیر قرار دهید. برای نوزادان بالای شش ماه می توان از استامینوفن یا ایبوپروفن برای تسکین درد استفاده کرد. با این حال، این کار را فقط در صورت تجویز پزشک توسط پزشک انجام دهید. شما نباید به نوزادان زیر ماه بدهید زیرا این امر با همراه است که یک بیماری نادر اما خطرناک است. اسباب بازی جدیدی به کودک خود بدهید و اوقات با کیفیت تری را با او سپری کنید. هر کاری که ذهن آنها را از درد منحرف کند، را انجام دهید. غذاهای جامد مانند مخلوط غلات، ماست، سس سیب نیز درد را کاهش می دهد. دندان درآوردن باعث خونریزی لثه می شود و ممکن است یک توده مایل به آبی در دهان وجود داشته باشد. لازم نیست نگران آن باشید. فقط از یک پارچه مرطوب و خنک استفاده کنید تا اثر آن را کاهش دهد. مواردی که هنگام دندان درآوردن باید از آنها اجتناب کنید: سازمان غذا و داروی آمریکا از استفاده ژل های بی حسی در هنگام دندان درآوردن و مالیدن الکل بر روی لثه کودک هشدار می دهد. همچنین در مورد استفاده از ژل های دندان درآوردن گیاهی یا هومیوپاتی هشدار می دهد. مواد تشکیل دهنده آنها می توانند مشکلات قلبی و خواب آلودگی ایجاد کنند. پمادهای موضعی کمکی نمی کنند زیرا هنگام ریزش بزاق از دهان کودک شسته می شوند. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه گردنبندهای دندانی برای تسکین درد مناسب هستند، وجود ندارد. از آنها اجتناب کنید زیرا ممکن است با خطر خفگی همراه باشند. زیرا باعث سوختن لثه می شود. مرحله دندان درآوردن یکی از طولانی ترین و دردناک ترین مراحل رشد در زندگی کودک است. به عنوان یک پدر و مادر، شما باید اجازه دهید این مرحله از رشد کودک فرایند طبیعی خودش را طی کند. زمان مشخصی برای دندان درآوردن در کودکان وجود ندارد. پس از رویش اولین دندان و تسکین درد، هنگامی که دندان های آسیاب به لثه راه پیدا می کنند، کودک دوباره احساس ناراحتی می کند. دندان های مولر می توانند نسبت به دندانهای جلویی ناراحتی و درد بیشتری ایجاد کنند زیرا اندازه آنها بزرگ تر است و در قسمت پشت دهان قرار دارند. دندان های اولیه (شیری) به اندازه دندانهای دایمی به مراقبت نیاز دارند. بهداشت اولیه دندان می تواند از ایجاد حفره در دندان ها پیشگیری کند. در اینجا چند نکته برای مراقبت از دهان کودک شما آورده شده است: خط لثه کودک خود را با گاز یا پارچه نرم تمیز کنید. از خوردن مواد غذایی شیرین به دلیل پوسیدگی دندان خودداری کنید. به محض دندان، دندان کودک تکمیل شده، بهتر است یک معاینه دندانپزشکی انجام دهید. پس از کامل شدن ماهگی کودک، می توانید به کودک کمک کنید مسواک زدن را شروع کند. کارد و چنگال جداگانه (کاسه، قاشق و چنگال) برای کودک خود تهیه کنید. از آن ظروف برای دیگران استفاده نکنید زیرا باعث عفونت می شود. مکمل ها و داروها به صورت شربت های طعم دار نیز می توانند روی دندان ها ت ثیر بگذارند زیرا شیرین و چسبناک هستند. بنابراین، پس از دادن شربت دهان کودک را با آب بشویید. با تامین غذاهای غنی از ویتامین و مواد معدنی برای کودک خود به ساختن دندان های قوی آنها کمک کنید. کودک شما به کلسیم، فلوراید، فسفر و نیاز دارد که برای سلامت دندان ها و رشد لثه آنها ضروری است. همانطور که قبلا گفته شد، بهداشت دندان باید حتی قبل از ظهور اولین دندان شروع شود. می توانید خط لثه کودک را با استفاده از برس انگشتی یا پارچه گاز تمیز کنید. بعد از سه سال می توانید از خمیر به اندازه یک لایه برای مسواک زدن استفاده کنید. مسواک کودک خود را هر سه ماه یکبار تعویض کنید تا از عفونت باکتریایی جلوگیری شود. تنظیم یک روال مسواک زدن ثابت می تواند به کودک شما کمک کند تا از همان ابتدا به بهداشت دهان و دندان را عادت دهد. به کودک اجازه دهید روزانه دو بار مسواک بزند (صبح و شب) و به او یادآوری کنید که هنگام مسواک زدن خمیردندان را قورت ندهد. انجمن دندانپزشکی آمریکا استفاده از خمیر دندانهای حاوی فلوراید را پس از رویش اولین دندان کودک توصیه می کند. اما، اندازه آن باید به اندازه یک دانه برنج باشد تا زمانی که کودک شما سه ساله شود. مقدار زیاد یا کم فلوراید می تواند برای دندان های کودک شما مضر باشد. مقدار زیاد آن می تواند باعث ایجاد بیماری به نام فلوروز شود. فلوروز یک اختلال شایع که با فرسایش مینای دندان مشخص می شود. کمبود فلوراید منجر به ایجاد پوسیدگی دندان می شود. پوسیدگی دندان، در تاج و ریشه دندان ایجاد می شود و دندان های اصلی نوزادان و کودکان نوپا را تحت ت ثیر قرار می دهد. دیدن لبخند کودک با دهان دندان ریز می تواند نگرانی شما را از بین ببرد و روز شما روشن تر شود. اما با این لذت مسیولیت مراقبت از دندانهای اصلی کودک به وجود می آید زیرا آنها پایه دندانهای دایمی هستند. یک رژیم تعیین کنید، دو بار در روز دندان های آنها را مسواک بزنید و از اقداماتی که می تواند بر سلامت دهان و دندان آنها ت ثیر منفی بگذارد اجتناب کنید.

بسیاری از افراد گهگاه را تجربه می کنند که دفع آن می تواند تا حدودی دشوار باشد. این علامت معمولا موقتی است و جای نگرانی نیست. با این حال، در برخی موارد، حرکات روده ای یا اجابت مزاج ناخوشایند ممکن است نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. در این شرایط درمان های مختلف و تنظیم سبک زندگی ممکن است به فرد در دفع مدفوع با حجم زیاد کمک کرده و حتی از تکرار مسیله جلوگیری کند. ما در این مقاله، به بررسی علل احتمالی مدفوع بزرگ که دفع آن دشوار است، می پردازیم. ما همچنین در مورد گزینه های درمان بحث کرده و توضیح می دهیم که چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم. پس برای یادگیری بهتر علایم و علل مدفوع با حجم زیاد، ادامه مقاله تا انتها را بخوانید. دلایل زیادی برای مدفوع بزرگ، دردناک و با حجم زیاد وجود دارد. آنها عبارتند از: می تواند باعث مدفوع بزرگ با حجم زیاد شده که به سختی دفع می شود. انستیتوی ملی بیماری های دیابت و گوارش و کلیه خاطرنشان می کند که یبوست یک بیماری شایع است و از هر بزرگسال در ایالات متحده حدود نفر را درگیر می کند. در میان افراد سال به بالا، از هر نفر نفر دیده می شود. دلایل احتمالی یبوست عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کهولت سن عدم فعالیت بدنی کمبود فیبر در رژیم غذایی نادیده گرفتن نیاز به دفع مدفوع تغییر در رژیم غذایی یا عادات غذایی علایم یبوست ممکن است شامل موارد زیر باشد: احساس اجابت مزاج ناقص مدفوع سفت، خشک یا گلوله کمتر از سه بار اجابت مزاج در هفته مشکل در دفع مدفوع یا درد هنگام اجابت مزاج عدم ت ثیر مدفوع وضعیتی است که در آن بدن قادر به انتقال یک مدفوع بزرگ، خشک و سخت از طریق روده بزرگ یا راست روده نیست. دلایل عدم ت ثیر مدفوع می تواند شامل موارد زیر باشد: تغییرات رژیم غذایی یبوست درمان نشده استفاده بیش از حد از ملین ها برخی از انواع داروهای ضد درد عدم فعالیت بدنی در یک دوره طولانی علایم این وضعیت می تواند شامل موارد زیر باشد: استفراغ درد معده یا کمر مشکل ادرار کردن عدم توانایی در دفع مدفوع اسهالی که نشت می کند. تغییر در تنفس یا ضربان قلب عدم تاثیر مدفوع بدون درمان می تواند خطرناک باشد، بنابراین اگر علایم عدم تحرک مدفوع را داشته باشید، باید فورا به دنبال کمک پزشکی باشید. یک بیماری شدید که در آن یک انسداد در قسمت های مختلف روده روند هضم طبیعی را مختل می کند. در نتیجه، انتقال مدفوع به راست روده دشوار یا غیرممکن می شود. دلایل احتمالی انسداد روده، عبارتند از: فتق تومور اجسام خارجی در روده ها پیچش یا رشد غیرطبیعی روده جای زخم پس از جراحی یا عفونت علایم انسداد روده می تواند شامل موارد زیر باشد: یبوست استفراغ معده متورم ناتوانی در عبور گاز صداهای بلند از معده درد یا گرفتگی شدید معده انسداد روده یک وضعیت اضطراری است و فرد بلافاصله به کمک پزشکی نیاز خواهد داشت. در افراد مبتلا به، تیرویید قادر به تولید مقدار کافی هورمون تیرویید نیست. هورمون تیرویید بر بسیاری از عملکردهای بدن ت ثیر می گذارد. کم کاری تیرویید می تواند باعث یبوست شود. علایم دیگر کم کاری تیرویید ممکن است شامل موارد زیر باشد: خستگی افسردگی خشکی پوست و مو افزایش وزن بدون دلیل عدم توانایی تحمل سرما کم کاری تیرویید بیشتر در خانم ها و افراد بالای سال دیده می شود. یک مسیله گوارشی است که باعث ناراحتی شکمی و تغییرات مکرر در اجابت مزاج می شود. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: سردرد دل درد یبوست اسهال خستگی نفخ شکم حالت تهوع مخاط در مدفوع دلیل مشخصی برای IBS وجود ندارد، اما عوامل محرک می توانند شامل موارد زیر باشند: استرس اختلالات سلامت روان برخی از غذاها یا نوشیدنی ها عفونت باکتریایی یا رشد بیش از حد در روده Encopresis به کودکان بالای سال گفته می شود که قادر به کنترل وضعیت دفع و اجابت مزاج خودشان نیستند. یبوست طولانی مدت، معمولا باعث ایجاد Encopresis می شود. علایم این وضعیت شامل موارد زیر است: نشت مدفوع مایع مدفوع دردناک و صعب العبور کثیف شدن لباس یا اجابت مزاج روی زمین مدفوع بزرگی که ممکن است توالت را مسدود کند. انسکوپرسی معمولا براساس علایم گزارش شده، سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. معاینه فیزیکی ممکن است معاینه راست روده باشد. اشعه ایکس شکم گاهی اوقات برای تعیین میزان تجمع مدفوع، اغلب لازم و یا توصیه نمی شود. ممکن است از ارزیابی روانشناختی برای یافتن علت اصلی عاطفی این مسیله استفاده شود. چندین تغییر در سبک زندگی وجود دارد که می تواند به کودک شما کمک کند تا بر انسجام غلبه کند. اتخاذ یک رژیم غذایی سرشار از فیبر، جریان حرکات روده را تشویق می کند. نمونه هایی از غذاهای پر فیبر عبارتند از: لوبیا انگور کلم بروکلی توت فرنگی غلات سبوس برای کودکان تا ساله، نوشیدن پنج فنجان آب روزانه می تواند باعث نرمی مدفوع برای عبور آسان شود. محدود کردن مصرف کافیین همچنین می تواند از کمبود آب بدن جلوگیری کند. ورزش روزانه به انتقال مواد از طریق روده کمک می کند. کودک خود را به ورزش منظم تشویق کنید. محدود کردن زمان رسانه ممکن است سطح فعالیت فرزند شما را افزایش دهد. از تکنیک های رفتاری استفاده کنید تا به کودک خود بخاطر نشستن در توالت، خوردن غذاهای سرشار از فیبر و همکاری با روشهای درمانی که توصیه می شود پاداش دهید. پاداش ها می توانند از تمجیدهای مثبت گرفته تا اشیا ملموس باشند، به شرطی که ثبات داشته باشند. از سرزنش فرزند خود برای آلودگی خودداری کنید. این می تواند اضطراب آنها را از رفتن به دستشویی افزایش دهد. در عوض، سعی کنید پس از یک حادثه آلودگی خنثی باشید. یبوست می تواند یکی از علایم رایج در بارداری باشد، یبوست در بارداری می تواند به دلیل موارد زیر باشد: کاهش فعالیت بدنی تغییرات رژیم غذایی تغییر هورمون های موثر بر سیستم هضم کودک در حال رشد روده ها را فشار می دهد. در این شرایط مادر ممکن است علایم زیر را تجربه کند: زور زدن اجابت مزاج مکرر مدفوع سفت و کلوخه مانند احساس اجابت مزاج ناقص برخی از داروها و مکمل ها می توانند باعث دفع مدفوع شوند، از جمله: ادرار آور مکمل های آهن داروهای برخی از داروهای ضد افسردگی آنتی اسیدها با آلومینیوم و کلسیم مسدود کننده های کانال کلسیم داروهایی برای درمان اسپاسم عضلات افراد با برخی تغییرات در سبک زندگی و در برنامه روزمره خود ممکن است بتوانند مدفوع بزرگ با حجم زیاد را درمان کنند، مانند: افزایش مصرف آب انجام فعالیت بدنی بیشتر جویدن کامل لقمه های غذا خودداری از نشستن بیش از حد روی توالت خوردن وعده های غذایی در زمان های منظم اجتناب از غذاهای کم فیبر، مانند غذاهای آماده و فست فود در نظر گرفتن زمان مناسب و معین برای دفع مدفوع در یک زمان مشخص از روز افزایش مصرف فیبر با خوردن میوه ها، سبزیجات، غلات سبوس دار، حبوبات و آجیل بیشتر در شرایطی که این راهکارها برای از بین بردن علایم مدفوع با حجم زیاد موثر نباشد و یا علایم شدیدتر یا بیشتر شوند، ممکن است فرد به درمان پزشکی نیاز داشته باشد. بسته به علت اصلی، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: تغییر داروها ملین ها، نرم کننده های مدفوع یا مکمل های فیبر جراحی برای ترمیم روده بزرگ یا درمان افتادگی رکتوم پیروی از یک برنامه درمانی خاص، برای شرایطی مانند IBS درمان برای بازآموزی عضلات مسیول حرکات روده انما، که یک تزریق مایع یا گاز به راست روده است برای انتشار مدفوع روش های درمانی مثبت و آموزش توالت برای کودکان مبتلا به انسداد اگر تغییرات رژیم غذایی در دوران بارداری موثر نباشد، فرد می تواند با تیم مراقبت های بهداشتی خود در مورد گزینه های درمانی بی خطر صحبت کند. در صورت بروز علایم عدم ت ثیر مدفوع، افراد باید به پزشک مراجعه کنند. درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: تنقیه یا شیاف برای نرم شدن مدفوع برداشتن مدفوع از رکتوم به صورت دستی ملین ها و افزایش مصرف آب و فیبر برای پیشگیری اگر درمان های خانگی موثر نباشند و یا علایم زیر را دارید بهتر است به پزشک مراجعه کنید: تب استفراغ درد پایین کمر درد مداوم معده لاغری بدون دلیل مدفوع سفت و سیاه خونریزی از راست روده عدم توانایی در کنترل دفع ناتوانی در ایجاد مدفوع، اما نشت مدفوع مایع وجود دارد. مدفوع روغنی یا مدفوعی که به سختی قابل شستشو است. در صورت بروز علایم عدم ت ثیر مدفوع یا انسداد روده، افراد باید فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرند.

شایع است. برخی از زنان برای اولین بار در دوران بارداری دچار می شوند. برخی دیگر ممکن است قبل از باردار شدن سابقه تپش قلب را داشته باشند و مشکل آنها در طول بارداری ادامه پیدا کند. تپش قلب در دوران بارداری معمولا بی ضرر است، اما گاهی اوقات می تواند نشانه یک مشکل یا بیماری دیگری باشد. آنچه درمورد علایم، علل، درمان و عوارض تپش قلب در دوران بارداری باید بدانید را ما در این مقاله بررسی کرده ایم. برای اطلاع از آنها ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. تپش قلب یک احساس است که در آن حالت قلب به طور طبیعی نمی زند. تپش قلب در قفسه سینه احساس می شود، اما ممکن است آن را در گردن و گلو نیز تجربه کنید. بدن در دوران بارداری تغییرات زیادی را تجربه می کند. هورمون های بارداری و رحم در حال رشد، باعث انواع مختلفی از علایم حاملگی مانند صبحگاهی، خستگی و تکرر ادرار می شود. با این حال، بارداری مناطق دیگر بدن مانند سیستم گردش خون (قلب و خون رسانی) را نیز تحت ت ثیر قرار می دهد. برخی از زنان متوجه این تغییرات نمی شوند، اما برخی دیگر علایم جدیدی از جمله بروز تپش قلب را تجربه می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قلب در دوران بارداری بیشتر کار می کند و باعث تپش قلب می شود. عوامل مختلفی می توانند باعث تپش قلب در دوران بارداری شوند. اکثر آنها جدی نیستند. با این وجود، در برخی موارد، علت اصلی تپش قلب نیاز به درمان پزشکی دارد. برخی از دلایل بی ضرر تپش قلب در دوران بارداری عبارتند از: استرس و اضطراب واکنش قلب به افزایش حجم خون واکنش به داروهای سرماخوردگی یا آلرژی واکنش به برخی از مواد غذایی یا نوشیدنی ها، به ویژه غذاهایی که حاوی کافیین هستند. علل جدی تر این موارد عبارتند از: مشکلات تیرویید بیماری عروق کرونر و سایر اختلالات فشار خون بارداری ریتم های غیر طبیعی قلب، که آریتمی نامیده می شوند. بسیاری از علایم مشکلات قلبی در طی یک بارداری طبیعی رخ می دهد، و درک این مسیله که آیا بیماری زمینه ای باعث ایجاد علایم می شود دشوار است. در دوران بارداری، حجم خون بدن افزایش می یابد. قلب برای گردش خون اضافی باید سریعتر پمپاژ کند و این می تواند به ضربان قلب سریعتر منجر شود. گاهی اوقات، اعمال اضافی بر روی قلب می تواند منجر به تپش قلب شود. تپش قلب معمولا بی ضرر است. با این حال، در برخی موارد، آنها می توانند مشکلی در قلب یا قسمت های دیگر بدن را نشان دهند. تپش قلب می تواند فرد را دچار سرگیجه، تعریق و ضربان قلب سریع کند. تپش قلب می تواند طیف گسترده ای از علایم را ایجاد کند. زنان باردار احتمال دارد یک یا ترکیبی از موارد زیر را تجربه کنند: احساس ناآرامی ضربان قلب سریع یا سبکی سر احساس ضربان قلب سریع احساسی که قلب زیاد می تپد. احساس لرزش یا شل شدن قفسه سینه استفاده از نوشیدنی های کافیین دار در دوران بارداری می تواند باعث تپش قلب شود. فقط یک پزشک می تواند علت تپش قلب را به درستی تشخیص دهد. پزشک معمولا با پرسیدن علایم و سابقه پزشکی شروع می کند. اگر خانمی یکی از موارد زیر را دارد، مهم است که به پزشک اطلاع دهد: سابقه تپش قلب سابقه بیماری قلبی سابقه خانوادگی بیماری قلبی سابقه مشکلات دیگری که بر قلب ت ثیر می گذارد. هرگونه علایم گردش خون را که در معاینات قبل از تولد تجربه می کنید، حتما با پزشک در میان بگذارید. پزشک می تواند تشخیص دهد که آیا آنچه را که تجربه می کنید طبیعی است یا اینکه باید بیشتر بررسی شود. آنها معمولا با بررسی سوابق پزشکی و پرسش در مورد هرگونه بیماری قلبی در خانواده و معاینه بدنی که شامل گرفتن نبض و گوش دادن به صدای قلب است، تشخیص را شروع می کنند. از آنجا که تپش قلب می تواند مداوم باشد یا در کوتاه مدت بروز کند و از بین برود، احتمال دارد پزشک در حین معاینه متوجه آن نشود. در زمان مشاوره می توانید با پاسخگویی به سوالات به پزشک کمک کنید: چه حسی دارید؟ وقتی تپش قلب شروع می شود چه می کنید؟ آیا علایم دیگری مانند تعریق یا سرگیجه دارید؟ احساس شما چه زمانی شروع می شود؟ چقدر دوام می آورد؟ بسته به نتیجه امتحان، پزشک همچنین احتمال دارد سایر آزمایشات تشخیصی را تجویز کند، از جمله: آزمایش خون برای تشخیص یا دلایل دیگر عکسبرداری از قفسه سینه برای بررسی ریه ها و قلب برای دلایل احتمالی یا سونوگرافی برای بررسی قسمتهای قلب و نحوه کار آنها یک مانیتور قلب که به مدت یک روز، یک هفته یا بیشتر به شما متصل است. نوار قلب ECG EKG برای بررسی فعالیت الکتریکی قلب و شناسایی ضربان قلب نامنظم یا آریتمی درمان تپش قلب به علت و علایم آن بستگی دارد. وقتی تپش قلب به بارداری مربوط می شود، لزوما نیازی به درمان ندارند. پزشک احتمال دارد فقط علایم را کنترل کرده و از شما بخواهد که وضعیت خود را پیگیری کنید. اگر پزشک احساس کند نیاز به درمان دارید، در حین بارداری به بی خطرترین روش ممکن درمان می کنند. آنها می توانند: برای تپش قلب و اختلالات ریتم قلب دارو تجویز کنند. هر بیماری پزشکی زمینه ای مانند کم خونی یا تیرویید پرکار را با خیال راحت درمان کنند. فرد را به پزشک تیرویید (غدد درون ریز) ، قلب ( و پزشک بارداری پر خطر (متخصص پریناتولوژی) ارجاع دهند. موارد شدیدتر نادر است، اما سایر روش های درمانی مانند جراحی قلب نیز در دوران بارداری بی خطر است. هنگام فعالیت یا استراحت، تپش قلب می تواند ناگهان بروز پیدا کند که شاید ترسناک بوده و باعث اضطراب شود. با این حال، وقتی بدانید که چه عواملی باعث بروز علایم شما شده و چگونه می توانید با آن کنار بیایند، با آمادگی بیشتری می توانید با آن مقابله کنید. در هنگام تپش قلب می توانید راهکارهای زیر را انجام دهید: یک لیوان آب بنوشید. یک میان وعده مصرف کنید. اگر در حال فعالیت هستید بنشینید و استراحت کنید. اگر در حال استراحت بودید بلند شوید و حرکت کنید. برخی از روش های آرام سازی، مانند مراقبه و تنفس عمیق را امتحان کنید. برای از بین بردن استرس، یوگای بارداری یا حرکات کششی قبل از زایمان را امتحان کنید. این استراتژی ها احتمال دارد به پیشگیری از تپش قلب کمک کنند: هیدراته بمانید. مصرف کافیین را محدود کنید. سیگار، الکل، یا مواد مخدر استفاده نکنید. بدون مشورت با پزشک خود هیچ داروی جدیدی مصرف نکنید. برای پیشگیری از افت قند خون تنقلات و میان وعده های غذایی را مصرف کنید. به طور منظم در جلسات معاینه قبل از زایمان شرکت کنید، غذای مقوی بخورید و سعی کنید وزن خوبی داشته باشید تا از، فشار خون و کلسترول بالا پیشگیری کند، این موارد می تواند تپش قلب را تشدید کنند. بیشتر اوقات، تپش قلب در دوران بارداری به هیچ عارضه ای منجر نمی شود. قلب سالم، می تواند با خون اضافی و ضربان قلب سریعتر در بارداری مقابله کند، اما اگر قبل از بارداری به مبتلا بودید، بارداری می تواند این وضعیت را بدتر کند. عوارض بیماری قلبی بارداری را تحت ت ثیر قرار می دهد. اگر مشکل قلبی داشته باشید، بارداری به عنوان گروه پر خطر طبقه بندی می شود و ارایه دهنده در رابطه با نظارت بر قلب در طول بارداری، همکاری لازم را با متخصص قلب می کند. یک بیماری قلبی شدید و فشار اضافی که بارداری روی قلب وارد می کند می تواند منجر به موارد زیر شود: سکته ریتم های غیر طبیعی قلب ادم ریوی (مایع در ریه ها) مرگ یکی از عوارض احتمالی مسایل قلبی در بارداری است، اگرچه به ندرت رخ می دهد. در حالی که بیشتر اوقات تپش قلب دلیلی برای نگرانی نیست، اما در تعداد کمی از خانم ها، این می تواند نشانه یک مسیله جدی تر باشد. در صورت بروز علایم زیر با پزشک خود تماس بگیرید یا در موارد زیر به اورژانس مراجعه کنید: درد قفسه سینه دارید. احساس خوبی ندارید. تنگی نفس یا در تنفس مشکل دارید. تپش قلب بیشتر زیاد می کشد یا بدتر می شود. همچنین احساس سرگیجه، سبکی سر یا احساس ضعف می کنید. اکثر مردم به طور عادی در طول روز به تپش قلب فکر نمی کنند. تپش قلب می تواند ناراحت کننده باشد، اما خبر خوب این است که در دوران بارداری بسیار شایع است و معمولا برای مادر یا جنین مضر نیست. تپش قلب در موارد نادر می تواند نشانه هشدار مسیله جدی تری باشد. بنابراین، همیشه در مورد علایم بارداری با پزشک خود مشورت کنید و در صورت نگرانی با او تماس بگیرید. یادگیری در مورد موارد طبیعی و غیر طبیعی نیز می تواند کمک کند هنگام برخورد با تپش قلب در دوران بارداری اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید. یک خانم در طول بارداری در چندین ویزیت برنامه ریزی شده شرکت می کند. با نزدیک شدن به موعد مقرر، یا اگر پزشک به وجود عوارضی مشکوک باشد، دفعات این ویزیت ها افزایش می یابد. اگر تپش قلب بیشتر در بین ویزیت ها رخ دهد، شدیدتر شود یا برای مدت طولانی تر ادامه یابد، باید با پزشک تماس بگیرد. تپش قلب در دوران بارداری اغلب نیازی به درمان ندارد. برای کسانی که نیاز به درمان دارند گزینه های بی خطر زیادی در دسترس است. منابع:

، به تغییرات در اندازه و قوام غدد لنفاوی زیر بغل اشاره دارد. لنفادنوپاتی زیر بغل، یک بیماری نیست بلکه بیشتر یک علامت است که با طیف وسیعی از بیماری ها از عفونت های خفیف گرفته تا همراه است. آدنوپاتی ها می تواند نگران کننده باشد، به خصوص اگر مطمین نباشید که چه چیزی باعث بروز آن شده است. برای کمک به تصمیم گیری در مورد زمان مراجعه به پزشک، تشخیص علل و علایم احتمالی مربوط به بیماری های مرتبط با آن این مقاله را تا انتها بخوانید. لنفادنوپاتی ناشی از عفونت یا سایر فرآیندهای التهابی به عنوان لنفادنیت شناخته می شود. پزشک ممکن است برای جلوگیری از شیوع لنفادنوپاتی به غدد لنفاوی دیگر بدن، داروهای، ضد ویروس یا ضد قارچ تجویز کند. لنفادنوپاتی زیر بغل با تورم و التهاب یک یا چند مورد از تا غدد لنفاوی زیر بغل در هر زیر بغل مشخص می شود. تورم ممکن است یک طرفه باشد (شامل یک زیر بغل) یا دو طرفه باشد (هر دو طرف را درگیر کند) تورم یک طرفه اغلب (اما نه همیشه) علامت عفونت یا بیماری در آن طرف بدن است. تورم دو طرفه به بیماری سیستمیک اشاره دارد. یعنی بیماری که کل بدن را درگیر می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اندازه گره های لنفاوی زیر بغل متورم می تواند از یک نخود کوچک تا یک انگور بزرگ باشد. آنها می توانند مانند سنگ مرمر احساس اسفنجی یا سختی کنند و با علایم زیر همراه باشند: گرما سرخی تب و لرز عرق شبانه درد یا حساسیت درد مفصل یا عضله کاهش وزن بدون دلیل اسپلنومگالی (طحال متورم) لنف ادم (تورم بازو آسیب دیده) غدد لنفاوی بخشی از است که از مایع لنفاوی، عروق لنفاوی، طحال، لوزه ها و غده تیموس نیز تشکیل شده است. سیستم لنفاوی نقشی اساسی در عملکرد سیستم ایمنی بدن، تعادل مایعات و جذب چربی ها و مواد مغذی محلول در چربی دارد. لنفادنوپاتی نشان دهنده این است که سیستم لنفاوی برای دفاع در برابر یک مهاجم (به طور خاص، یک عفونت یا بیماری) پاسخ ایمنی ایجاد کرده است. ابتدا مهاجم وارد رگهای لنفاوی شده و به مایع لنفاوی تبدیل می شود. مایع لنفاوی برای بازرسی توسط سیستم ایمنی بدن به غدد لنفاوی منتقل می شود. پس از شناسایی مهاجم، پروتیین های التهابی (سیتوکین ها) و گلبول های سفید دفاعی (لنفوسیت ها) آزاد می شوند. وظیفه آنها جداسازی و خنثی سازی مهاجم در غدد لنفاوی است. در نتیجه، التهاب و تجمع مایعات در غدد لنفاوی منجر به تورم می شود. این تورم به عنوان لنفادنوپاتی تشخیص داده می شود. لنفادنوپاتی زیر بغل ممکن است به صورت جداگانه یا در کنار لنفادنوپاتی گردن یا قفسه سینه رخ دهد. لنفادنوپاتی عمومی وقوع لنفادنوپاتی را در سراسر بدن به دلیل بیماری سیستمیک توصیف می کند. علت های زیادی برای لنفادنوپاتی زیر بغل وجود دارد، از جمله: خراش گربه روی بازو یا دست به عنوان مثال، پس از انجام تاتو روی شانه یا بازو استرپ گلو می تواند بر غدد لنفاوی زیر بغل و همچنین غدد لنفاوی گردنی ت ثیر بگذارد. نوعی از سل است که با ضایعات پوستی پوسته پوسته مشخص می شود. یک عفونت قارچی نادر و موضعی است که منجر به تورم غدد لنفاوی اطراف می شود. یک بیماری دردناک پوستی با منش نامشخص بر غدد عرق ت ثیر می گذارد. یک بیماری عفونی نادر است که به طور معمول به پوست، چشم ها، غدد لنفاوی و ریه ها حمله می کند. واکسن های سرخک، آبله، سل و سیاه زخم با لنفادنوپاتی یک طرفه در همان بازوی تزریق شده مرتبط هستند. غدد لنفاوی زیر بغل و دهانه رحم اغلب در مراحل اولیه عفونت تحت ت ثیر قرار می گیرند. سندرم مشخص شده با گره های لنفاوی متورم در زیر بغل، گردن یا کشاله ران سرطان غدد لنفاوی و بافت لنفاوی که باعث تورم غدد لنفاوی می شود، معمولا در زیر بغل، گردن یا کشاله ران مانند عفونت های پوستی استرپتوکوک و استافیلوکوک یا سایر عفونت هایی که در بازو، دست، سینه یا شانه موضعی هستند. لنفادنوپاتی زیر بغل به طور معمول با به صورت موضعی پیشرفته یا سرطان پستان التهابی ظاهر می شود. تیرویید، معده، روده بزرگ، لوزالمعده، تخمدان، کلیه و پوست نیز ممکن است گاهی اوقات در زیر بغل متاستاز (انتشار) یابد. لنفادنوپاتی زیر بغل را می توان معمولا با معاینه فیزیکی تشخیص داد. پزشک حتی در صورت عدم علایم ممکن است آنها را در یک معاینه معمول کشف کند. برای تعیین علت، آنها چندین فاکتور را در نظر می گیرند، از جمله: درد یا حساسیت اندازه گره های لنفاوی تعداد غدد لنفاوی متورم مکان (یک طرفه در مقابل دو طرفه) تحرک (گره ها متحرک باشند یا غیرمتحرک) سفتی (سخت یا اسفنجی بودن گره ها) وضعیت گره ها (خواه گره ها بهم پیوسته باشند یا جداگانه) پزشک ممکن است با استفاده از این سرنخ ها و علایم بتوانند علل و بیماری اصلی را تشخیص دهد. علاوه بر معاینه فیزیکی، پزشک سابقه پزشکی و علایم شما مانند اخیر، کاهش وزن غیر قابل توضیح یا ضایعات پوستی غیرطبیعی را بررسی می کند. بر اساس آنها، پزشک ممکن است آزمایشات تشخیصی زیر را تجویز کند: احتمالا برای HIV ، سل یا استرپتوکوک برای کمک به تشخیص بیماری خود ایمنی برای تشخیص سرطان پستان روشی که در صورت وجود ضایعات پوستی ممکن است انجام شود. برای تعیین احتمالی عفونت، اختلال خودایمنی یا سرطان سطح بالای آن در خون نشان دهنده التهاب عمومی است. ( : آزمایش خون که التهاب در بدن را نشان می دهد. افزایش سطح و تعداد لنفوسیتها می تواند نشان دهنده عفونت باشد. مانند اشعه ایکس، سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی ( توده های زیر بغل همیشه نشان دهنده لنفادنوپاتی نیست. برخی از آنها ممکن است رشد خوش خیم یا بدخیمی باشند که به سیستم لنفاوی ارتباطی ندارند، مانند: تومورهای خوش خیم غلاف های عصبی تومورهای خوش خیم متشکل از سلول های چربی بالغ توده های پستان خوش خیم و بدون درد که می تواند تا زیر بغل انتشار یابد. کیست های خوش خیم که معمولا روی پوست مشاهده می شوند. سرطانی که سلول های سیستم عصبی و غدد درون ریز را درگیر می کند و گهگاهی بر زیر بغل ت ثیر می گذارد. این شرایط را معمولا می توان با مطالعات تصویربرداری و سایر روشها مانند آسپیراسیون با سوزن ریز، تشخیص داد. لنفادنوپاتی یک بیماری نیست بلکه بیشتر نشانه بیماری، عفونت یا پاسخ غیرطبیعی سیستم ایمنی بدن است. به همین ترتیب، خود لنفادنوپاتی زیر بغل درمان نمی شود. در عوض، با درمان بیماری زمینه ای برطرف می شود. علایم لنفادنوپاتی می تواند به برخی از درمان های خانگی یا بدون نسخه ( OTC ) پاسخ دهد. کمپرس سرد ممکن است التهاب و داروهای ضد التهاب غیراستروییدی ( NSAID ) مانند Aleve ( و Advil ( نیز می توانند درد و التهاب را تسکین دهند. در مواردی که عفونت با لنفادنوپاتی درگیر باشد، استراحت بسیار لازم و ضروری است. در موارد سرطان پستان پیشرفته، غدد لنفاوی زیر بغل به عنوان بخشی از ماستکتومی رادیکال یا اصلاح شده برداشته می شوند. هنگامی که بدن شما یک مهاجم خارجی را تشخیص می دهد (اعم از بیماری، عفونت یا حتی واکسن) سیستم لنفاوی شما باعث ایجاد پاسخ ایمنی برای دفع تهدید می شود. همانطور که لنفوسیت ها و سیتوکین ها به مهاجم حمله می کنند، غدد لنفاوی شما متورم و در نتیجه باعث لنفادنوپاتی می شوند. لنفادنوپاتی زیر بغل می تواند در یک یا هر دو بغل دیده شود. به عنوان مثال، اگر واکسن در بازوی چپ خود دریافت کنید، ممکن است فقط غدد لنفاوی متورم در زیر بغل دست خود داشته باشید. برعکس، اگر شما به یک عفونت سیستمیک مانند آنفولانزا مبتلا هستید، ممکن است غدد لنفاوی در هر طرف بدن متورم شوند. در هر صورت، لنفادنوپاتی زیر بغل می تواند بسیار دردناک باشد. بسته به علت، ممکن است علایم دیگری مانند خستگی، تعریق شبانه یا تب نیز داشته باشید. به خاطر داشته باشید که اینها علایم لنفادنوپاتی نیستند، بلکه به عنوان یک بیماری زمینه ای هستند که باعث ایجاد پاسخ ایمنی بدن شما شده اند. گاهی اوقات، لنفادنوپاتی می تواند نشانه یک بیماری جدی مانند HIV ، یا سرطان پستان باشد. اگر نگران هستید باید با پزشک خود مشورت کنید. اگر مداوم، شدید یا غیر قابل توضیح باشد، هرگز نباید از آن چشم پوشی کرد. هنگام مراجعه به پزشک، تا آنجا که ممکن است اطلاعات مربوط به آنچه قبل از شروع لنفادنوپاتی انجام داده اید یا تجربه کرده اید، ارایه دهید. هرچه پزشک شما بیشتر بداند، زودتر می تواند علت این وضعیت را تشخیص دهد.

می تواند علایم آزار دهنده ای، از جمله قرمزی، درد، خارش و ایجاد کنند. میکروب ها می توانند قسمت های مختلف چشم را تحت ت ثیر قرار دهند. در نتیجه، انواع مختلف عفونت چشم احتمال دارد به درمان متفاوتی نیاز داشته باشد. در حالی که بسیاری از عفونت های جزیی چشمی به خودی خود بهبود می یابند، اما برخی دیگر می توانند جدی باشند و باعث از بین رفتن دایمی بینایی شوند. اگر شخصی تغییراتی در چشم یا بینایی خود احساس کند که ممکن ایست نشان دهنده عفونت باشد، بهتر است با یک چشم پزشک تماس بگیرد. ما در این مقاله سعی کرده ایم انواع مختلف عفونت چشم و نحوه درمان آنها را بررسی کنیم. شایع ترین نوع عفونت های چشمی، عبارتند از: ورم ملتحمه که اغلب " pinkeye " یا چشم صورتی نامیده می شود، رایج ترین عفونت چشم است. ملتحمه یک لایه نازک از بافت است که سفیدی چشم و داخل پلک ها را می پوشاند. ورم ملتحمه عفونت یا التهاب این لایه است. یک فرد احتمال دارد از یک چشم یا هر دو به این عفونت مبتلا شود. انواع ورم ملتحمه عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید التهاب باکتریایی یا چشم صورتی که معمولا کودکان را درگیر می کند. التهاب گونوکوک که در نوزادان و بزگسالان فعال جنسی شایع است. التهاب کلامیدیا که به طور معمول در کنار عفونت دستگاه تناسلی رخ می دهد. التهاب ویروسی که بزرگسالان بیش از کودکان به آن مبتلا می شوند و رایج ترین نوع التهاب ملتحمه است. آلرژیک هنگام ورود مواد آلرژی زا به چشم، مانند گرده، یا شوره حیوانات خانگی رخ می دهد. تحریک ناشی از قرار گرفتن یک ماده شیمیایی یا خارجی در چشم نیز می تواند باعث التهاب ملتحمه شود. اگر این وضعیت رخ دهد فرد احتمال دارد بیش از حد آبریزش یا ترشح از چشم داشته باشد. شایع ترین علایم آن، عبارتند از: ترشح از چشم اشک بیش از حد خارش در یک یا هر دو چشم پلک هایی که هنگام بیدار شدن از هم پوسته می شوند. سفیدی چشم هایی که صورتی یا قرمز به نظر می رسند. احساس اینکه در چشم شن و ماسه وجود دارد. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند با بررسی چشم و بحث در مورد علایم فرد، التهاب ملتحمه را تشخیص دهد. بسیاری از افراد می توانند ملتحمه ویروسی را در خانه درمان کنند. درمان های پزشکی برای Pinkeye بر اساس نوع آن شامل موارد زیر است: تجویز آنتی بیوتیک خوراکی محلول نمکی و آنتی بیوتیک ها اجتناب از عوامل محرک آلرژی یا قطره های نمکی چشم و داروهای آلرژی کمپرس سرد، آنتی هیستامین های موضعی یا اشک مصنوعی برای تسکین چشم. اگر علت ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV ) یا ویروس زوستر باشد، پزشک احتمال دارد ضد ویروس تجویز کند. قطره چشم آنتی بیوتیکی. اگر بعد از روز چشم ها بهبود نیافتند، فرد باید سریعا با چشم پزشک یا بینایی سنج تماس بگیرد. ملتحمه خفیف باکتریایی می تواند خود به خود برطرف شود. فرد باید از لمس چشم خود اجتناب کند و مرتبا دست های خود را بشوید تا از انتقال ورم ملتحمه به دیگران پیشگیری کند. عاقلانه است که در صورت بروز علایم ورم ملتحمه در نوزاد، با پزشک متخصص اطفال مشورت کند. کراتیت التهاب یا عفونت قرنیه یا لایه بیرونی شفاف روی قسمت رنگی چشم است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) اظهار کردند که استفاده نامناسب از لنزهای تماسی خطر ابتلا به کراتیت را افزایش می دهد. استفاده طولانی مدت از لنزها یا تمیز نکردن و نگهداری صحیح آنها می تواند احتمال ورود میکروب به قرنیه را افزایش دهد. کراتیت بدون درمان، می تواند باعث ایجاد زخم در قرنیه و از بین رفتن دایمی بینایی شود. انواع مختلف کراتیت شامل موارد زیر است: این وضعیت زمانی روی می دهد که HSV قرنیه را آلوده کند. مراقبت نامناسب از لنزهای تماسی می تواند باعث کراتیت باکتریایی شود، اما کرانیت باکتریایی همچنین می تواند در اثر آسیب دیدگی چشم، ضعف سیستم ایمنی بدن و برخی بیماری های چشمی رخ دهد. یک آمیب کوچک به نام آکانتاموبا می تواند باعث ایجاد این کراتیت شود که به آن کراتیت آمیبی نیز گفته می شود. انواع مختلفی از قارچ ها می توانند وارد قرنیه شده و باعث کراتیت قارچی شوند. این التهاب به احتمال زیاد اگر شخصی دارای سیستم ایمنی ضعیف، آسیب دیدگی چشم، بیماری چشمی یا استفاده از لنزهای تماسی باشد، رخ می دهد. علایم کراتیت شامل موارد زیر است: تاری دید حساسیت به نور ترشح یا آبریزش قرمزی و تحریک چشم احساس چیزی در چشم شاید لازم باشد که پزشک برای مشاهده چشم از نور خاصی استفاده کند یا نمونه ای از سلول ها را برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستد تا مشخص کند کدام نوع کراتیت در فرد تجربه می شود. درمان کراتیت احتمال دارد به داروی آنتی بیوتیک، ضد ویروس یا ضد قارچ به شکل قطره یا قرص چشمی نیاز داشته باشد. اندوفتالمیت، عفونت مایع یا بافت داخل چشم است. این عفونت به درمان فوری پزشکی نیاز دارد، زیرا احتمال دارد باعث کوری شود. مطابق با بررسی صورت گرفته در سال ، جراحی آب مروارید در سراسر جهان شایع ترین علت این بیماری است. دو نوع اندوفتالمیت، عبارتند از: این نوع شایع احتمال دارد بعد از آسیب دیدگی چشم، جراحی یا تزریق رخ دهد. وقتی سطح محافظ چشم به خطر بیفتد، باکتری ها یا قارچ ها به داخل چشم وارد می شوند. این عفونت از قسمت دیگری از بدن ناشی می شود که به چشم انتشار می یابد. به عنوان مثال، این می تواند با عفونت ادراری یا عفونت خون رخ دهد. علایم اندوفتالمیت شامل موارد زیر است: سرخی چشم درد تغییرات بینایی حساسیت به نور متخصصان می گویند که بسیاری از موارد اندوفتالمیت نیاز به تزریق آنتی بیوتیک یا داروهای ضد قارچ و احتمالا جراحی اورژانس دارد. سلولیت یک عفونت باکتریایی یا قارچی است که می تواند روی پوست و چشم ها ت ثیر بگذارد. دو نوع سلولیت احتمال دارد چشم را تحت ت ثیر قرار دهد: این نوع بر روی پلک ها ت ثیر می گذارد. این نوع کره چشم را تحت ت ثیر قرار می دهد یا باعث التهاب چشم یا پلک می شود. علایم سلولیت در چشم عبارتند از: تب خستگی پلک قرمز برجستگی چشم التهاب دور چشم مشکل در حرکت عادی چشم تغییرات بینایی، مانند پزشک احتمال دارد با اسکن های خاص یا آزمایش خون سلولیت چشم را تشخیص دهد. همچنین می تواند نمونه کوچکی از سلول ها را از چشم یا بینی خارج کنند. سلولیت نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارد. گاهی اوقات فرد به آنتی بیوتیک هایی نیاز دارد که در بیمارستان تجویز می شود. موارد شدیدتر احتمال دارد نیاز به جراحی برای تخلیه مایعات از عفونت داشته باشد. عفونت در پلک و معمولا در یک فولیکول مژه و یا یکی از غدد چربی پلک است. باکتری ها می توانند باعث ایجاد لک شوند و احتمال دارد در صورتی که فرد با دست های شسته نشده چشم یا بینی خود را لمس می کند، ایجاد شود. لکه بر روی خط مژه یا درست در داخل لبه پلک ظاهر شود. علایم آن شامل: یک توده قرمز و دردناک برجستگی ای که شبیه جوش است. درد یا خراشیدگی در قسمت پلک یا مژه بیشتر عفونت ها با مراقبت در منزل به تنهایی بهبود می یابند. فرد می تواند از کمپرس گرم به مدت دقیقه، چهار بار در روز استفاده کند و همچنین می تواند گره را به آرامی ماساژ دهد. بلفاریت التهاب پلک ها است. علل آن شامل عفونت باکتریایی، آلرژی، گرفتگی غدد چربی در پلک ها و برخی بیماری های پوستی است. دو نوع اصلی بلفاریت وجود دارد، که عبارتند از: این ناحیه مژه را تحت ت ثیر قرار می دهد و شوره سر یا باکتری می تواند دلیل آن اصلی باشد. این عفونت بر روی پلک داخلی ت ثیر می گذارد. مشکلات غدد چربی در پلک ها می تواند باعث ایجاد این نوع عفونت شود. دلایل دیگر شامل آکنه، روزاسه و درماتیت سبورییک است. علایم بلفاریت عبارتند از: خارش در پلک حساسیت به نور سوزش در چشم ها قرمزی و التهاب پلک ها احساس شی یا شن در چشم پوسته پوسته شدن دور چشم مژه ها پوسته یا به هم چسبیده است. پلک هایی که چرب به نظر می رسند. پزشک احتمال دارد بلفاریت را از طریق معاینه چشم و بحث در مورد علایم تشخیص دهد. علایم بلفاریت به مراقبت در منزل پاسخ می دهند. تمیز کردن منظم پلک ها و مژه ها با آب و شامپوی کودک مفید است. اگر فردی دچار شوره سر یا روزاسه باشد، می تواند با پزشک در مورد درمان موثر این شرایط برای کمک به کنترل بلفاریت مشورت کند. موارد شدید بلفاریت شاید به آنتی بیوتیک یا استرویید نیاز داشته باشد. یووییت التهاب uvea ایدز پسوریازیس عفونت هرپس زوستر، التهابی است که مفاصل را تحت ت ثیر قرار می دهد. اسپوندیلیت آنکیلوزان، التهابی است که ستون فقرات را تحت ت ثیر قرار می دهد. مولتیپل اسکلروزیس، یک بیماری خود ایمنی که بدن به اعصاب حمله می کند. سل، یک بیماری باکتریایی است که ریه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. کولیت اولسراتیو، یک بیماری التهابی که دستگاه گوارش را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم یووییت شامل موارد زیر است: تاری دید حساسیت به نور قرمزی در یک یا هر دو چشم ظاهر شدن ناگهانی ذرات، یا "شناورها"، در بینایی پزشکان احتمال دارد با معاینه چشم، سابقه سلامتی، آزمایش خون و آزمایشات تصویربرداری، مانند MRI ، یوویت را تشخیص دهند. درمان می تواند شامل استروییدها به صورت قرص، قطره چشمی یا تزریق باشد. برخی از عفونت های چشم، مانند گل مژه یا بلفاریت، به خوبی به مراقبت از خانه پاسخ می دهند. با این حال، سایر عفونت های چشم، مانند اندوفتالمیت، جدی هستند و به طور بالقوه می توانند منجر به کاهش دایمی بینایی شوند. اگر فردی علایم عفونت چشم را دارد، باید با پزشک تماس بگیرد. علایم شدید، مانند درد شدید یا از بین رفتن ناگهانی بینایی، نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارند. به همین ترتیب، اگر علایم یا ورم ملتحمه با مراقبت در منزل بهبود نیابد، افراد باید به پزشک مراجعه کنند. انواع مختلفی از عفونت چشم وجود دارد. بیشتر آنها جای نگرانی ندارند. با این حال، برخی موارد چشمی اضطراری هستند و فرد باید برای کاهش احتمال از دست دادن بینایی به دنبال درمان پزشکی باشد. اگر شخصی متوجه تغییرات آزار دهنده چشم یا بینایی خود شد، باید با پزشک مشورت کند.

یک روش درمانی جایگزین است که از رنگ ها و فرکانس آنها برای التیام مشکلات جسمی و عاطفی در بدن انسان استفاده می کند. این درمان با نام های کروموپاتی، کروموتراپی یا درمان رنگ نیز شناخته می شود. کروموتراپی نوعی درمان است که از رنگ و نور برای درمان برخی از بیماری های روحی و جسمی استفاده می کند. ما این شکل از درمان را از مصریان باستان ردیابی کرده ایم. آنها از اتاق های پر از آفتاب با شیشه های رنگی برای اهداف درمانی استفاده می کردند. اگرچه رنگ درمانی در طول سال ها محبوبیت زیادی به دست آورده است، اما هنوز در طب غربی به طور گسترده ای پذیرفته نشده است. بسیاری از کارشناسان پزشکی آن را نسبتا تجربی می دانند. اساس رنگ درمانی این است که رنگ های مختلف واکنش های متفاوتی را از هر فردی برمی انگیزد. مردم رنگ های خاصی را درمانی یا محرک می دانند. کارشناسانی که به این نظریه اعتقاد دارند معتقدند که رنگ می‌تواند به روش های مختلف بر ما ت ثیر مثبت بگذارد و به شرایط بسیاری کمک کند. همه ما در مقطعی پیش فرض رنگ درمانی را تجربه کرده ایم. برای برخی از افراد، دیدن رنگ سبز در طبیعت باعث تقویت فوری خلق و خو می شود. برخی افراد با پوشیدن یک لباس زرد مورد علاقه، احساس بهتری دارند. عمل رنگ درمانی را می توان در اصل هندی نیز جستجو کرد. طبق فلسفه هندی، هفت رنگ اصلی در چرخه رنگ، چاکراهای بدن ما را تقویت می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سبز متعادل ترین رنگ در بین تمام رنگ ها است. معمولا سبز ایمن ترین رنگ شناخته شده است و رنگ درمانی با آن شروع می شود. وقتی احساس غمگینی، ناامیدی یا افسردگی می کنید، رنگ سبز می تواند خلق و خوی شما را بهبود بخشد. با این حال، داشتن رنگ سبز خالص بسیار مهم است. زیرا سبز روشن می تواند باعث اضطراب شما شود. آبی، رنگی است که باید با دقت بیشتری از آن استفاده کرد. زیرا در صورت احساس ضعف می تواند انرژی شما را از بین ببرد. آبی به شما کمک می کند تا احساسات خود را بیان کنید. این رنگ با حقیقت درونی شما مرتبط است. آبی رنگ سردی است که می تواند به شما کمک کند تا آرام تر شوید. زرد را می توان در رنگ درمانی برای ایجاد انرژی و تشویق به عمل استفاده کرد. این رنگ می تواند شما را شاد و پرانرژی تر کند. رنگ زرد می تواند هوش و خرد شما را آشکار کند. زردهای بیش از حد یا خیلی روشن با خیانت، ظلم و فریب همراه است. نارنجی به معنای فراوانی، لذت، رفاه و تمایلات جنسی است. پرتقال ممکن است برای تحریک اندام های مختلف بدن انسان برای شفا فیزیکی استفاده شود. رنگ نارنجی شما را احیا می کند و انرژی ذهنی بیشتری به شما می دهد. همچنین این رنگ می تواند احساس ارتباط بین ذهن و بدن شما را افزایش دهد. با این حال، اگر مستعد اضطراب هستید از این رنگ اجتناب کنید. رنگ قرمز حتی بیشتر از نارنجی محرک است. بر مسایل عاطفی مانند استقلال مالی و بقای فیزیکی ت ثیر می گذارد. این رنگ بیشتر برای شفای فیزیکی استفاده می شود. زیرا اثرات عاطفی آن می تواند شدید باشد. از تابش نور قرمز به سر اجتناب کنید، زیرا این می تواند باعث تحریک شدید شود. قرمز و همچنین مادون قرمز برای افرادی که دارای شرایط روحی شدید هستند استفاده نمی شود. بنفش به شدت با زیبایی، معنویت و سعادت مرتبط است. در رنگ درمانی، بنفش اغلب بر روی پیشانی و گردن استفاده می شود تا احساس آرامش را در بدن انسان ایجاد کند. با این حال، برای استفاده در هر قسمت از بدن توصیه می شود. دو تکنیک اصلی کروموتراپی وجود دارد. این کار را می توان از طریق بینایی انجام داد. یعنی با نگاه کردن به یک رنگ خاص به این امید که بدن شما پاسخ مورد نظر را ایجاد کند. با انعکاس مستقیم رنگ های خاص در قسمت هایی از بدن به این امید که بتواند به درمان یک بیماری خاص کمک کند. رنگ می تواند از طریق چشم یا پوست وارد بدن ما شود. هر رنگی که می توانیم ببینیم طول موج و فرکانس منحصر به فرد خود را دارد. هر فرکانس منحصر به فرد ت ثیر متفاوتی روی افراد دارد و برای اهداف متفاوتی استفاده می شود. رنگ‌های گرم معمولا برای جلوه‌های تحریک‌کننده استفاده می‌شوند. اما رنگ‌های سرد برای اثرات آرام‌بخش استفاده می‌شوند. کروموتراپی کاربردهای زیادی دارد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد می تواند به برخی از شرایط زیر کمک کند: فشار افسردگی اضطراب پرخاشگری فشار خون بالا اختلالات خواب سرطان های خاص عفونت های پوستی کروموتراپی شکلی از درمان طب جایگزین است. هنوز تحقیقات بیشتری در مورد اثربخشی آن در درمان شرایط فوق باید انجام شود. در حال حاضر هیچ تحقیقی وجود ندارد که نشان دهد رنگ درمانی می تواند تنها به عنوان یک درمان موثر برای هر یک از این شرایط مورد استفاده قرار گیرد. در طول دهه ها ثابت شده است که کروموتراپی دارای مزایای متعددی از جسمی تا ذهنی است. برخی از مزایایی که ممکن است از رنگ درمانی دریافت شود، عبارتند از: رنگ‌های خاصی مانند آبی و سبز می‌توانند اثرات تسکین‌دهنده‌ای روی افرادی که استرس دارند یا مضطرب هستند داشته باشند. افراد عمدتا در هوای سردتر به دلیل کمبود نور خورشید و گذراندن دوره های طولانی در داخل خانه از اختلال عاطفی فصلی رنج می برند. رنگ های گرم مانند زرد و نارنجی می تواند به کاهش علایم این بیماری کمک کند. ثابت شده است که رنگ هایی مانند قرمز و زرد انرژی شما را افزایش می دهند و انگیزه بیشتری در شما ایجاد می کنند. مطالعات در مورد اثربخشی کروموتراپی به عنوان یک گزینه درمانی، محققان دریافتند که کروموتراپی اثرات مثبتی بر شرایطی مانند موارد زیر دارد: سرطان افسردگی فشار خون بالا عفونت های پوستی برای درک نحوه عملکرد رنگ درمانی و اثربخشی این شکل از درمان، باید تحقیقات بیشتری انجام شود. مهم است بدانید که این روش درمانی برای بسیاری از اختلالات و شرایط نیست. اگر علایم شرایط ناتوان کننده مانند افسردگی شدید یا بی خوابی را تجربه می کنید، با پزشک مشورت کنید. در حالی که فرض رنگ درمانی این است که رنگ های خاص احساسات خاصی را از اکثر مردم برمی انگیزند، این همیشه کار نمی کند. انسان ها منحصر به فرد هستند. تاثیر رنگ های خاص بر افراد احتمال دارد از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. رنگ‌هایی که بیشتر مردم ممکن است آرام‌بخش یا تسکین‌دهنده بدانند شاید برای دیگران اضطراب‌آور یا افسرده‌کننده باشد. کروموتراپی حداقل از زمان مصر باستان وجود داشته است. مصریان به قدرت نور اعتقاد داشتند. آنها از رنگ های مختلف نور برای ترویج شفا در بدن انسان استفاده می کردند. رنگ درمانی و ارتباط آن با بدن انسان در برخی فرهنگ ها همچنان اهمیت دارد. حتی در جوامع غربی که تمایل دارند طب مدرن و نهادینه شده را ترجیح دهند، درمانگران طبیعی به استفاده از رنگ ها برای کمک به مردم برای بهبود سلامت جسمی و عاطفی خود ادامه داده اند. اگرچه طب غربی رنگ درمانی را چندان قبول نمی کند، اما محققان غربی در حال بررسی خواص علمی نور رنگی و فرکانس های نور درون آن هستند. رنگ درمانی هنوز جایگاهی در پزشکی غربی به دست نیاورده است. روش درمانی جایگزین رنگ درمانی بر ارسال فرکانس های نور رنگ به بدن متکی است. نور وارد چشم می شود تا وارد بدن انسان شود یا از تجهیزات رنگ درمانی استفاده شود. یکی از راه‌های استفاده از نور درمانی، مشاهده ساده رنگ است. شما برای چند دقیقه به رنگ نگاه می کنید و با ورود نور به چشم، اثرات درمانی را دریافت می کنید. این تمام چیزی است که برای تحویل وجود دارد. چیزی که باید به آن دقت کنید رنگ هایی است که انتخاب می کنید. سبز به عنوان امن ترین رنگ در نظر گرفته می شود. قرمز و نارنجی شاید باعث هیجان و تحریک بیش از حد شما شود. رنگ درمانی نیز فردی است. آنچه به شما کمک می کند احتمالا احساس بدتری را در شخص دیگری ایجاد می کند. برای مثال، اگر اضطراب زیادی دارید و نیاز به آرامش دارید، نور آبی ممکن است رنگ خوبی برای استفاده باشد. اگر فرد دیگری افسرده باشد، آبی رنگی نیست که باید در رنگ درمانی استفاده کند. نور قرمز به طور کلی با احساسات منفی مرتبط است. اما فردی که برای پردازش خشم کار می کند احتمال دارد آن را به طور مفید بیابد. تجهیزات کروموتراپی انواع مختلفی دارد. برخی از آنها را می توان به راحتی ساخت. این در حالی است که برخی دیگر را می توان برای استفاده سفارش داد. این تجهیزات از پرتاب نور مریی رنگی از طیف مریی استفاده می کند. گاهی اوقات، رنگ روی صفحه نمایش داده می شود و شما به آن نگاه می کنید. نور از لامپ های خاص با قدرت بیش از وات می آید. با استفاده از تجهیزات رنگ درمانی، نور رنگی را می توان با استفاده از تجهیزات مدرن و گاها با تکنولوژی بالا به پوست شما تابید که به شما امکان می دهد رنگ و شدت رنگ را دقیقا مشخص کنید. رنگ ها بر فرآیندهای ذهنی ما ت ثیر می گذارند. همچنین آنها می توانند خلق و خوی ما را تغییر دهند. نور رنگارنگ از طریق چشم ما وارد می شود و ممکن است اثر روانی خاصی را در بدن انسان ایجاد کند. هر رنگ ت ثیر متفاوتی دارد. بنابراین از رنگ های مختلف برای شرایط مختلف روحی و مشکلات خلقی استفاده می شود. به عنوان یک علم، کروماتراپی در مراحل اولیه خود است، اگر حتی در تفکر مدرن متولد شده باشد. برخی تحقیقات در حال انجام است و برخی تکمیل شده است. تاکنون، مطالعات هیچ مدرک قابل اعتمادی در مورد اینکه آیا و چگونه رنگ ها بر بدن فیزیکی ت ثیر می گذارند، نشان نداده اند. هیچ ارتباط مستقیمی بین رنگ های خاص و سلامتی وجود ندارد. رنگ ها نحوه درک و رفتار ما را تغییر می دهند، اما اینکه چگونه بر ما ت ثیر می گذارد مشخص نیست. به نظر می رسد تفکر کنونی در مورد رنگ، ساده سازی بیش از حد یک نوع ت ثیر بسیار پیچیده تر است. احتمالا ارتباطی بین رنگ و حالت وجود دارد، اما یک رنگ خاص مستقیما با یک حالت خاص مرتبط نیست. در برخی از کشورها، رنگ درمانی به عنوان یک درمان شفابخش شناخته شده است. حتی رنگ درمانی توسط قانون تنظیم می شود. در کشورهای دیگر رنگ درمانی را کلاهبرداری و اتلاف وقت و هزینه می دانند. با ادامه تحقیقات، رنگ درمانی ممکن است بحث انگیزتر یا کمتر شود.

همچنین به عنوان تجربه جسمانی و درمان تجربه جسمانی شناخته می شود، درمان جسمانی ذهن، بدن و روح را در کار شفابخشی می گنجاند. جسم درمانی با هدف درمان اثرات PTSD و سایر مسایل سلامت روانی و عاطفی از طریق ارتباط ذهن و بدن و از رویکرد بدن محوری استفاده می کند. بر خلاف انواع استاندارد درمان سلامت روان مانند CBT که به طور برجسته بر ذهن تمرکز می کند، سوماتیک تراپی شامل روش های بدن محور مانند رقص، تنفس و مدیتیشن برای حمایت از بیماران در سفرهای شفابخش است. علاوه بر این، جلسات درمانی تجربه جسمانی شامل گفتار درمانی و تمرینات ذهن و بدن است. هدف این درمان کمک به رهایی از نحوه تحمل یک بدن فیزیکی در برابر استرس، تنش و ضربه است، نه اینکه فقط مشکلات را به صورت کلامی حل کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع سوماتیک تراپی رایج ترین و ساده ترین شکل سوماتیک تراپی به عنوان درمان با تجربه جسمانی شناخته می شود. در این روش درمانی، بیماران مشکلات خود را مانند سایر روش های درمانی سلامت روان مطرح می کنند. به جای اینکه فقط در مورد آنها صحبت کنند، درمانگران جسمی بیماران را راهنمایی می کنند تا بر احساسات فیزیکی اساسی خود تمرکز کنند. از آنجا، تمرینات ذهن و بدن ممکن است شامل کار تنفس، مدیتیشن، تجسم، ماساژ، زمین زدن، رقص و یا کار آگاهی از احساسات باشد. فراتر از درمان استاندارد جسمانی، زیرگروه های متعددی از چارچوب آن به روش های خاصی استفاده می کنند. این شامل: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک درمان جامع که از بدن به عنوان منبع اطلاعات و هدف مداخله استفاده می کند. روان درمانی که منابع علمی، روان شناختی و معنوی را ادغام می کند و بر چهار مفهوم اصلی تمرکز می کند: ملایمت، عدم خشونت، شفقت و توجه. روان درمانی بدنی که کار بدنی، تحلیلی و رابطه ای را بر اساس درک انرژی ترکیب می کند. ترکیبی از روش های درمانی آلوپاتیک (پزشکی) و درمان جامع که شامل ماساژ فیزیکی توسط پزشک است. علاوه بر ذهن و کار بدنی، این درمان شامل موقعیت یابی چشم برای بازآموزی واکنش های احساسی می شود. تکنیک سوماتیک تراپی تجربه درمانی جسمانی یک رویکرد خاص به درمان جسمی است و بر این ایده استوار است که تجربیات تروماتیک باعث اختلال در عملکرد سیستم عصبی فرد می شود و از پردازش تجربه جلوگیری می کند. بنابراین، هدف از تجربه درمانی جسمانی کمک به فرد است که متوجه احساسات جسمانی ناشی از مسایل مربوط به سلامت روانی خود شده و از آن آگاهی برای کار بر روی احساسات و عواطف دردناک استفاده کند. این نوع احساس فیزیکی می تواند به شکل درد مزمن و سایر علایم ناخوشایند باشد. با گذشت زمان، هدف درمان ترومای جسمی این است که به افراد کمک کند تا از بدن خود آگاهی بیشتری پیدا کنند و تکنیک‌های درمانی جسمی را برای رهایی از تنش فیزیکی بیاموزند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: تمرینات تنفسی آگاهی حسی تمرین فیزیکی ماساژ دادن رقص درمانی نکته کلیدی کمک به فرد برای ایجاد الگوهای فکری و رفتارهای جدید برای پاسخگویی بهتر به تجربیات یا احساسات مختلف است. سوماتیک تراپی مبتنی بر این ایده است که آنچه در زندگی شما اتفاق می افتد نه تنها در ذهن بلکه در بدن شما نیز ذخیره می شود. با تمرکز بر احساسات فیزیکی در بدن و بحث در مورد مشکلات شما، این یک رویکرد جامع برای درمان است. تکنیک های سوماتیک تراپی بر موارد زیر تاکید دارند: رهایی احساسی تقویت مرزها فراخوانی منابع عاطفی تشویق توضیحات دقیق یادگیری ابزارهایی برای آرام کردن خود ایجاد آگاهی بیشتر از بدن و احساسات آن حرکت، از جمله اعمال بر اساس احساسات فیزیکی بازپخش موقعیت های گذشته با ابزارهای فیزیکی جدید تمرکز متناوب بین چیزی استرس زا و چیزی غیر استرس زا برای کمک به کاهش تنش سوماتیک تراپی چه زمانی کاربرد دارد؟ هرکسی می تواند جسم درمانی را به عنوان جایگزینی برای گفتگو درمانی معمولی امتحان کند. برای انواع مشکلات سلامت روانی و جسمی استفاده می شود. مسایل مربوط به سلامت روان که سوماتیک تراپی برای آنها استفاده می شود، عبارتند از: PTSD اضطراب اعتیاد اندوه افسردگی استرس از نظر فیزیکی، سوماتیک تراپی ممکن است در درمان موارد زیر موثر باشد: درد مزمن اختلالات گوارشی اختلال عملکرد جنسی این درمان به دلیل تمرکز بر زمینه سازی و تمرکز حواس، می تواند یک گزینه موثر برای هر کسی باشد که به دنبال ارتباط بیشتر با خود و تجربیات خودش در زندگی است. سوماتیک تراپی تا چه حدی موثر است؟ بررسی ها نشان می دهد که سوماتیک تراپی شکل موثری از درمان برای بسیاری از مسایل روانی و جسمی است. ثابت شده است که درمان PTSD با تجربه جسمانی یک روش موثر برای تسریع زمان لازم برای بهبودی یک رویداد آسیب زا است. مطالعات اولیه سوماتیک تراپی نشان داده است که درمان موثری برای PTSD است. اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک اینکه چه بیماران خاصی از این نوع درمان بیشتر سود خواهند برد، مورد نیاز است. هنگامی که قربانیان سونامی مورد مطالعه قرار گرفتند، نتایج نشان داد: % از شرکت کنندگان بهبود قابل توجهی را گزارش کردند یا کاملا عاری از علایم نفوذ، برانگیختگی و اجتناب بودند. نتایج از اثربخشی و قابلیت اطمینان این نسخه اصلاح شده از درمان تجربه جسمانی حمایت می کند. ممکن است برای برخی افراد تعجب آور به نظر برسد که نوعی روان درمانی می تواند به درمان درد فیزیکی کمک کند، اما نشان داده است که این کاملا منطقی و واقعی است. در یک مطالعه، سوماتیک تراپی به عنوان درمانی برای درد میوفاشیال گردنی موثر بود. درمان ترومای جسمی بر ارتباط جسمی و روانی فرد در طول درمان تمرکز دارد و می‌تواند هم به صورت فردی و هم به صورت گروهی انجام شود. تجربه درمانی جسمانی همچنین می تواند برای کسانی مفید باشد که روش های درمانی سنتی تر را پس از یک تجربه آسیب زا امتحان کرده اند، اما این روش ها برای آنها مفید نبوده است. این درمان‌ها می‌تواند شامل درمان‌هایی برای درد فیزیکی، اختلالات گوارشی، مشکلات خواب و سایر مسایل پزشکی باشد. ایده استفاده از تکنیک‌های جسمی این است که وقتی علایم جسمی برطرف شد، بیشتر مردم متوجه می‌شوند که با استفاده از تکنیک‌های درمانی جسمی، پرداختن به علایم روان‌شناختی آسان‌تر است. مفاهیم کلیدی سوماتیک تراپی هدف درمانی سوماتیک، درگیر کردن بدن فرد به عنوان یک تکنیک درمانی و استفاده از عملکردهای اساسی سیستم عصبی در طول درمان است. روانشناسی جسمانی، نظریه ای که درمان جسمی از آن مشتق شده است، شامل مفاهیم اولیه زیر است. گراندینگ گراندینگ یک تکنیک مبتنی بر بدن است که به توانایی فرد برای تجربه کردن خود به عنوان تجسم در لحظه اشاره دارد. این رویکرد جسمانی شامل حس کردن فرم بدنی فرد، درگیر کردن حواس، احساس پاهای خود بر روی زمین و در نهایت آرام کردن سیستم عصبی خود است. توسعه مرزی توسعه مرزی مستلزم تمرکز فردی بر لحظه حال است و به آنها قدرت می دهد تا به نیازهای در حال تغییر خود پاسخگو باشند و مرزهای روشنی را ایجاد کنند. این به فرد کمک می کند تا به گونه ای واکنش نشان دهد که احساس قوی و محافظت کند. خود تنظیمی هدف از خودتنظیمی با ت کید بر اهمیت ارتباط ذهنی با بدن در طول احساسات یا احساسات بزرگ، ایجاد آگاهی از احساسات فیزیکی، با هدف تنظیم (یا پاسخ موثر به) شدت هیجانی است. حرکت و فرآیند درمان‌های جسمی از ظرفیت فرد برای بهبودی با گوش دادن به بدن او استفاده می‌کنند. وضعیت ها، ژست ها و استفاده از فضا، همگی بینشی را در مورد تجربه فرد فراهم می کنند، و در درمان جسمانی، آنها تشویق می شوند تا به طور ذهنی با تکانه های خود درگیر شوند تا به یک راه حل بپردازند. ترتیب دهی هنگامی که تنش شروع به رها شدن می کند، حرکت احساسات می تواند در سراسر بدن اتفاق بیفتد. تنش ممکن است در شکم ایجاد شود، به سمت قفسه سینه حرکت کند، و در نهایت در گلو سفت شود، یا در عوض، تنش ممکن است از طریق اشک رها شود و منجر به توانایی تنفس آزادتر شود. تیتراسیون تیتراسیون یک رویکرد جسمانی است که به فرآیند تجربه مقادیر کمی از ناراحتی با هدف تسکین درد ناشی از یک تجربه تروماتیک قبلی اشاره دارد. هنگامی که فرد به آرامی شروع به بازبینی ترومای گذشته می کند، درمانگر پاسخ بدن شما و احساساتی که ایجاد می کند را ردیابی می کند. آنها علاوه بر تماشای واکنش فیزیکی، تغییرات تنفسی، دست‌های گره کرده یا تغییر تن صدا، احساس شما را بررسی خواهند کرد. سوماتیک تراپی چگونه انجام می شود؟ مانند هر شکل دیگری از درمان، حضور در یک مکان عاطفی و ذهنی که در آن زمان و انرژی برای پردازش احساسات پیچیده دارید، ضروری است. اگر شخصا درمان جسمانی را انجام می دهید، لمس اغلب درگیر است. به همین دلیل، عاقلانه است که اطمینان حاصل کنید که از لمس شدن توسط شخص دیگری ناراحت نمی شوید. مرزها و رضایت در تماس، نقش حیاتی دارند و شما هرگز بدون رضایت لمس نخواهید شد. سوماتیک تراپی دارای هیچ گونه خطری خاص یا منحصر به فرد در قالب آن در نظر گرفته نمی شود. اگر شما علاقه مند به آزمایش جسم درمانی هستید، برای شروع این نکات را دنبال کنید. یک درمانگر پیدا کنید. اولین قدم برای شروع سوماتیک تراپی این است که یک درمانگر در منطقه خود پیدا کنید. بسته به اینکه بخواهید شخصی را به صورت حضوری یا مجازی ببینید، بهتر است به دنبال فردی باشید که از راه مجازی و آنلاین این کار را انجام می دهد. اگر به دنبال تجربه حضوری هستید تا از مزایای درمان های لمسی نیز بهره مند شوید، موقعیت مکانی خود را به همراه درخواست خود در قسمت موتور جستجو اضافه کنید. سوماتیک تراپی به قدری رایج است که شما باید بتوانید آن را در اکثر شهرهای بزرگ پیدا کنید. اگر به دنبال یک درمانگر مجازی هستید، به صورت آنلاین بررسی کنید تا مطمین شوید که درمانگر بالقوه شما نظرات مثبتی دارد. توجه به این نکته مهم است که اکثر درمانگران جسمی مستقیما با شرکت های بیمه سلامت کار نمی کنند زیرا درمان جسمی یک شکل جایگزین از درمان در نظر گرفته می شود. برای اولین قرار خود آماده شوید. قبل از اولین قرار ملاقات، در مورد اهداف عاطفی و فیزیکی خود و آنچه می خواهید از طریق درمان به دست آورید فکر کنید. مانند هر درمان دیگری، توجه داشته باشید که ممکن است خاطرات قدیمی و دردناکی را به یاد بیاورید. خوب است که آنها را بررسی کنید تا به درمانگر خود بگویید. اگر شخصا و حضوری شخصی را می بینید، خودتان را برای کارهای درمانی احتمالی که از طریق لمس انجام می شود آماده کنید. چه به صورت مجازی و چه حضوری، درمانگر جسمی شما در اولین جلسه از شما سوالاتی در مورد تاریخچه و اهداف درمانی شما خواهد پرسید. آنچه بیش از همه مهم است این است که با درمانگر راحت باشید. مانند سایر روش های درمانی، سوماتیک تراپی ممکن است از نظر عاطفی دشوار باشد و دوره درمان طولانی را به همراه داشته باشد، اگرچه بسیاری از افراد سطح بهبودی عمیق تری نسبت به سایر روش های درمانی پیدا می کنند. سخن آخر سوماتیک تراپی که به عنوان درمان تجربه جسمانی نیز شناخته می شود، نوعی درمانی است که به درمان استرس پس از سانحه و اثرات سایر شرایط سلامت روان کمک می کند. این نوع درمان ذهن و بدن فرد را برای اعمال روان درمانی و فیزیوتراپی در طول درمان به هم متصل می کند. درمانگرانی که روان درمانی جسمی بدن را انجام می دهند معتقدند که احساسات درونی فرد بر شکل فیزیکی آنها ت ثیر می گذارد آنها از تمرینات ذهن و بدن برای رهایی از آسیب های فرو رفته از ذهن و بدن استفاده می کنند. با آزاد کردن این احساسات بدنی، یک درمانگر برای درمان تروما از درون به بیرون با این شکل از تروما درمانی تلاش می کند.

یک جراحی بزرگ شکم است که بخشی از روده کوچک یا بزرگ (کولون) برداشته می شود. این روش جراحی در بیمارستان انجام می شود و ممکن است نیاز به چند هفته بهبودی داشته باشد. برداشتن روده ممکن است برای درمان انسداد روده، سرطان یا خونریزی استفاده شود. در این مقاله از پزشکت دلایل برداشتن روده و نحوه انجام این جراحی بیشتر توضیح داده می شود. در عمل جراحی برداشتن روده، بخشی از روده برداشته می شود. سپس دو انتهای روده دوباره به هم نزدیک می شوند. روده اجازه می دهد تا غذا دوباره از طریق روده برای هضم طبیعی حرکت کند. بخشی از روده که دوباره به هم وصل می شود آناستوموز نامیده می شود. برداشتن روده می تواند با برنامه از قبل تعیین شده یا به صورت اورژرانسی انجام شود. شرایط اورژانسی برای برداشتن روده ممکن است شامل یا خونریزی باشد. رزکسیون همچنین می تواند مانند زمانی که بیمار دچار یک بیماری مزمن مانند بیماری کرون باشد تجویز شود. برداشتن روده معمولا توسط جراح کولورکتال انجام می شود. تکنیک های مختلف جراحی برداشتن روده برداشتن روده ممکن است به صورت جراحی باز یا انجام شود. در جراحی باز یک برش طولانی روی شکم ایجاد می شود. سپس جراح رزکسیون را کامل کرده و برش را می بندد. جراحی باز ممکن است به زمان بهبودی طولانی تری در بیمارستان و خانه نیاز داشته باشد. در این نوع جراحی، چندین برش کوچک در شکم ایجاد می شود. برای تکمیل رزکسیون از ابزارهای تخصصی جراحی استفاده می شود و سپس برش های کوچک بسته می شوند. جراحی لاپاراسکوپی همچنین ممکن است به کمک ربات انجام شود، جایی که جراح از بازوهای رباتیک برای تکمیل این روش استفاده می کند. ممکن است بستری در بیمارستان و زمان بهبودی کوتاه‌تر از جراحی باز باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موارد منع جراحی برداشتن روده یا کولکتومی معمولا ، جراحی روی روده تنها زمانی استفاده می‌شود که گزینه‌های دیگر برای درمان بیماری دیگر در دسترس نباشد یا موثر نباشد. به همین دلیل، هیچ قانون خاص و سریعی در مورد اینکه چه کسی نباید رزکسیون روده انجام دهد وجود ندارد. در عوض، یک جراح بر اساس سلامت هر فرد در مورد جراحی تصمیم می گیرد. ممکن است نیاز به شخصی سازی نحوه و زمان انجام جراحی و ابزارها و تکنیک های مورد استفاده وجود داشته باشد. بهبودی پس از جراحی نیز ممکن است برای افرادی که قبل از جراحی به شدت بیمار هستند متفاوت به نظر برسد یا بیشتر طول بکشد. خطرات احتمالی جراحی برداشتن روده یا کولکتومی خطرات جراحی با خطرات عدم انجام جراحی مقایسه می شود. برخی از خطرات جراحی برداشتن روده عبارتند از: عفونت خون ریزی بافت اسکار لخته شدن خون نشت در محل آناستوموز آسیب به سایر اندام های شکم ایلیوس (حرکت طبیعی روده که مواد را در طول روده حرکت می دهد یا متوقف می کند) جراحی برداشتن روده یا کولکتومی چه زمانی انجام می شود؟ برداشتن روده برای درمان مشکل روده کوچک یا بزرگ انجام می شود. اهداف برداشتن روده می تواند شامل موارد زیر باشد: انسداد روده خونریزی در روده ها یا رکتوم بیماری کرون (یک بیماری التهابی مزمن روده) دیورتیکولیت (کیسه های ملتهب در دیواره روده بزرگ) چگونه برای جراحی برداشتن روده یا کولکتومی آماده شویم؟ اگر جراحی برنامه ریزی شده باشد، قرار ملاقات هایی با جراح و هر متخصص دیگر در صورت نیاز قبل از تاریخ جراحی وجود خواهد داشت. جراح در مورد کارهایی که باید در روزهای منتهی به جراحی انجام شود توصیه هایی به بیمار می کند. بخش مهمی از آماده شدن برای جراحی شامل بررسی داروها با جراح است. ممکن است روزها یا هفته ها قبل از جراحی نیاز به قطع مصرف برخی داروها یا مکمل ها وجود داشته باشد. اگر اینطور باشد، برنامه ای در مورد زمان قطع مصرف مواد قبل از جراحی ارایه می شود. ممکن است آنتی بیوتیک ها برای مصرف در روزهای قبل از جراحی تجویز شوند. برخی از آزمایشات مانند آزمایش خون و عکس قفسه سینه ممکن است قبل از جراحی انجام شود. این آزمایشات برای اطمینان از اینکه هیچ بیماری زمینه ای وجود ندارد که بتواند جراحی یا بهبودی را پیچیده کند تجویز می شود. روز قبل از جراحی ممکن است آماده سازی روده انجام شود. آماده سازی روده می تواند به معنای استفاده از یک داروی ملین روده باشد که به حذف تمام مدفوع از روده کمک می کند. جراح زمان شروع آماده سازی و تجویز داروی ملین را تعیین می کند. حتی ممکن است چند روز قبل از جراحی تغییراتی در رژیم غذایی شما ایجاد شود. مجددا ، جراح دستورالعمل هایی را ارایه می دهد، که این دستورالعمل ها شامل مصرف رژیم غذایی مایع در روز یا روزهای قبل از جراحی و سپس ناشتا بودن برای مدتی قبل از جراحی باشد. همچنین ممکن است یک صابون یا مواد شستشوی مخصوص جراحی برای استفاده در حمام روز قبل یا روز جراحی داده شود. شما باید برای بستری شدن در بیمارستان آماده شوید، از جمله ترتیب دادن نحوه رفتن به بیمارستان و آوردن وسایلی که ممکن است نیاز داشته باشید. جراحی برداشتن روده یا کولکتومی چگونه انجام می شود؟ جراح دستورالعمل مصرف داروها را در روز جراحی ارایه می دهد. برای برخی از داروها، مصرف آنها با یک جرعه آب ممکن است کافی باشد، اما ممکن است لازم باشد مصرف برخی داروها تا پس از جراحی قطع شود. هیچ غذا یا نوشیدنی دیگری در روز جراحی مجاز نخواهد بود. در بیمارستان، برخی از مدارک قبل از جراحی باید تکمیل شود. این ممکن است به معنای امضای فرم های رضایت و ارایه اطلاعات بیمه به بیمارستان باشد. همچنین ممکن است شامل ارایه یک شماره تلفن برای تماس اضطراری باشد. یک تزریق داخل وریدی ( IV ) برای دادن مایعات و داروهای مورد استفاده در حین جراحی، از جمله بیهوشی، شروع خواهد شد. برای برداشتن روده بیمار با یک بیهوشی عمومی به خواب می رود. جراح یک یا چند برش در شکم ایجاد می کند. روده مانند یک لوله بلند است. بخشی از روده که تحت ت ثیر این بیماری یا شرایط قرار گرفته است، بریده می شود. سپس دو انتهای روده در دو طرف برش به هم متصل می شوند. این کار را می توان با استفاده از منگنه های جراحی یا بخیه انجام داد. بهبودی پس از جراحی برداشتن روده یا کولکتومی پس از جراحی، در اتاق ریکاوری بیمار به هوش خواهد آمد. هنگامی که وضعیت بیمار ثابت شد، به اتاق بیمارستان منتقل می شود. داروهای ضد درد از طریق IV همراه با سایر داروهایی که مورد نیاز است تزریق می شود. رزکسیون یک جراحی بستری خواهد بود. پس از جراحی، حداقل دو روز و احتمالا چندین روز در بیمارستان بستری خواهید بود. افرادی که سابقه بیماری پیچیده ای دارند یا پس از انجام جراحی هنوز بیمار هستند ممکن است مدت طولانی تری در بیمارستان بستری شوند. هنگام ترخیص از بیمارستان به شما دستورالعمل هایی برای بهبودی در خانه داده می شود. مهم است که هنگام فعالیت های خاص مانند رانندگی و ورزش از دستورالعمل های پزشک پیروی کنید. ممکن است چند هفته طول بکشد تا رانندگی یا بلند کردن وسایلی که بیش از حد وزن دارند برای بیمار امکان پذیر شود. برش های جراحی نیاز به مراقبت دارند. هنگام خروج از بیمارستان دستورالعمل هایی در مورد نحوه مراقبت از آنها داده خواهد شد. علاوه بر این، ممکن است پانسمان هایی روی برش ها وجود داشته باشد که برای تمیز نگه داشتن ناحیه باید تعویض شوند. هر گونه قرمزی، خونریزی یا ترشحات دیگر باید با جراح در میان گذاشته شود. ممکن است چندین هفته طول بکشد تا بهبودی کافی برای بازگشت به محل کار یا مدرسه ایجاد شود. در هر مرحله از بهبودی، جراح دستورالعمل هایی را در مورد زمان شروع فعالیت های بدنی ارایه می دهد. زمان بهبودی ممکن است با جراحی باز نسبت به لاپاراسکوپی طولانی تر باشد. مراقبت بلند مدت اکثر افراد می توانند انتظار داشته باشند که حدود شش هفته پس از جراحی به اکثر فعالیت های عادی بازگردند. مدت زمان تعیین شده ممکن است بر اساس میزان بیماری فرد قبل از جراحی و اینکه آیا عارضه ای در بیمارستان یا خانه رخ می دهد، متفاوت باشد. رژیم غذایی پس از بازگشت به خانه ممکن است برای مدتی محدود شود. جراح دستورالعمل هایی را در مورد اینکه چه زمانی می توان غذاهای بیشتری به رژیم غذایی اضافه کرد، ارایه می دهد. در ابتدا، ممکن است توصیه شود از مصرف غذاهای فیبری، سرخ شده، تند یا بسیار فرآوری شده خودداری کنید. در طی چند هفته، می توان غذاهای بیشتری را به رژیم غذایی اضافه کرد. البته محدود کردن طولانی مدت غذاها معمولا توصیه نمی شود. دلیل جراحی در برنامه مراقبت های بعد از آن مهم خواهد بود. پس از ترخیص از بیمارستان می توانید چندین قرار ملاقات با جراح داشته باشید. پس از آن، ممکن است نیاز باشد که به طور مرتب به یک متخصص، مانند مراجعه کنید. سخن آخر جراحی برداشتن ممکن است برای بیماری ها و شرایط مختلف انجام شود. در این جراحی قسمت آسیب دیده روده برداشته می شود و دو انتهای سالم روده دوباره به هم متصل می شوند. این جراحی در بیمارستان انجام می شود و بیمار باید تا چند هفته قبل از بهبودی در خانه اقامت کوتاهی داشته باشد. جراحی برداشتن یک جراحی بزرگ شکم است که می تواند دردناک باشد. پرسیدن سوال در هر مرحله از فرآیند می تواند به دانستن آنچه در آینده رخ می دهد کمک کند. سرکار نرفتن و دوری از خانه برای جراحی و به دنبال آن بهبودی می تواند دشوار باشد. ممکن است اقداماتی قبل از جراحی و در طول دوره نقاهت توسط پزشک برای کمک به روند بهبودی و سلامت روان در خانه ارایه خواهد شد.

اغلب با هم رخ می دهند. ابتلا به هر دو وضعیت می تواند بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر بگذارد. شواهد زیادی وجود دارند که ارتباط میان ( ED ) و علایم دستگاه ادراری تحتانی ( LUTS ) را نشان می‌دهند. به همین علت پزشکان توصیه می کنند بیمارانی که برای درمان اختلال نعوظ به دنبال مشاوره هستند باید همیشه برای علایم تحتانی غربالگری شوند. پزشک معمولا برای درمان اختلال نعوظ یا تکرر ادرار همه بیماری های زمینه ای مرتبط را در نظر می‌گیرد. مشاوره در مورد ابتلا به بیماری های زمینه ای، و حتی سبک زندگی بیمار می توانند به تشخیص و در نتیجه درمان بهتر بیماری کمک کند. بسیاری از عوامل استرس زا در زندگی باعث ابتلا و یا تشدید بیماری ها می شوند. تشخیص زودهنگام ED در بیماران مبتلا به LUTS می تواند به کاهش خطر بیماری قلبی عروقی بعدی کمک کند. بسیاری از داروهایی که در حال حاضر برای درمان LUTS توصیه می شود بر عملکرد جنسی مردان اثرات نامطلوبی دارند. یکی از اثرات جانبی داروهایی که برای درمان استفاده می شود ابتلا مردان به اختلال نعوظ است. به همین علت پزشک اغلب عملکرد جنسی بیمار را قبل از شروع درمان ارزیابی می کند. همچنین بیمار در طول درمان تحت نظر قرار می گیرد تا پزشک مطمین شود که انتخاب داروها کاملا مناسب است. با این حال ابتبلا به مشکلاتی مانند تکرر ادرار چندان نگران کننده نیست. زیرا درمان های مختلف و همچنین ایجاد برخی تغییرات در سبک زندگی تا حد نسبتا زیادی در رفع این مشکلات موثر است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: به گفته انجمن اورولوژی آمریکا، تکرر ادرار به نیاز غیرقابل کنترل به دفع ادرار گفته می شود. تکرر ادرارمی تواند در هر زمانی از شبانه روز رخ دهد. افرادی که دارای تکرر ادرار هستند ممکن است همزمان نشت ادرار را نیز تجربه کنند. تکرر ادرار می تواند فعالیت های روزمره فرد را تحت تاثیر قرار دهد. به طور کلی بیماری های دستگاه ادراری تحتانی ( LUTS ) در مردان به دلیل اختلال در عملکرد پروستات و مثانه ایجاد می شود. LUTS شامل جریان ضعیف یا متناوب ادرار، زور زدن برای تخلیه مثانه، تخلیه ناقص مثانه، افزایش دفعات تخلیه ادرار و حتی است. اگرچه LUTS معمولا باعث بیماری شدید نمی شود، اما می تواند کیفیت زندگی مردان را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. همچنین تکرر ادرار در صورت عدم درمان به موقع و مزمن شدن می تواند باعث آسیب های جدی تر به دستگاه ادراری مانند کلیه ها شود. اختلال نعوظ ( ED ) به ناتوانی در حفظ و دستیابی به نعوظ برای مقاربت رضایت بخش گفته می شود. ابتلا به اختلال نعوظ شیوع بالایی در سراسر جهان دارد. احتمال ابتلا به این بیماری با افزایش سن در مردان بیشتر می شود. اگرچه ED با خطر مرگ همراه نیست، اما می تواند زمینه را برای ابتلا به بیماری های خطرناک، به ویژه بیماری عروق کرونر ( CAD ) فراهم کند. علایم رایج ED عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توانی در رسیدن به نعوظ ناتوانی در نگه داشتن نعوظ ناتوانی متناوب در دستیابی یا حفظ نعوظ اختلال نعوظ ( ED ) و علایم دستگاه ادراری تحتانی ( LUTS ) اغلب با افزایش سن مردان رخ می دهد. هر دو بیماری مکانیسم های بیماری زایی مشترکی دارند. بررسی ها نشان می دهد که بدون در نظر گرفتن سن بیمار، بین مشکلات دستگاه ادراری تحتانی ( LUTS ) مانند مثانه بیش فعال و ED ارتباط وجود دارد. مطالعه ای در سال نشان داد که تکرر ادرار می تواند یک عامل خطر برای ابتلا به مشکلاتی مانند اختلال نعوظ، دیابت یا فشار خون باشد. علاوه بر این، افرادی که با مشکلات مربوط به ذخیره سازی و دفع ادرار زندگی می کنند به طور کلی میزان رضایت جنسی، لذت و فعالیت کمتری دارند. در مطالعه دیگری که در سال انجام شد، محققان ارتباط قابل توجهی بین مشکلات مجرای ادرار تحتانی و اختلال نعوظ پیدا کردند. همچنین افرادی که دارای مشکل اختلال نعوظ هستند، ممکن است مشکلات مجاری ادرار را نیز تجربه کنند. به همین علت اگر فردی برای رفع اختلال نعوظ تحت درمان قرار بگیرد، پزشک در اولین قدم سلامت دستگاه ادراری او را ارزیابی می کند. همچنین در صورت ابتلا به تکرر ادرار پزشک تمام علل احتمالی LUTS را قبل از درمان در نظر می گیرد. به عنوان مثال برخی از مهمترین علل احتمالی مربوط به مصرف مایعات، ابتلا به دیابت، نارسایی قلبی، اختلال نعوظ و یا سایر بیماری‌ها مانند مثانه بیش فعال یا تنگی مجرای ادرار است. تشخیص ارتباط بین ED و LUTS و درمان مشکل، کیفیت زندگی بیمار و شریک زندگی او را بهبود می‌بخشد و همچنین عوارض و مرگ و میر بیمار را کاهش می‌دهد. اختلال نعوظ یا تحریک جنسی در مردان فرایند پیچیده ای است که به مشارکت اندام های مختلفی مانند مغز، هورمون ها، اعصاب و عضلات نیاز دارد. به همین علت بروز هر گونه مشکل در سلامت جسم یا روان ممکن است دستیابی یا حفظ نعوظ را با مشکل مواجه کند. از سویی دیگر بین ED و مشکلات دستگاه ادراری تحتانی ارتباط تنگاتنگی وجود دارد. علل بالقوه مشترکی هستند که می توانند همزمان باعث ایجاد تکرر ادرار و اختلال نعوظ در مردان شوند. اختلال نعوظ و تکرر ادرار در بسیاری از مواقع جزء بیماری های ثانویه بوده و از درمان برای سایر بیماری ها ناشی می شوند. به عنوان مثال، جراحی برای یا پروستات یکی از دلایل مهم ابتلا به اختلال نعوظ است. برخی از داروها نیز می توانند باعث تکرر ادرار و اختلال نعوظ در مردان شوند. علاوه بر این، برخی از بیماری ها که بر سیستم عصبی مرکزی ت ثیر می‌گذارند، مانند ( MS ) نیز می‌توانند باعث بروز هر یک از این بیماری‌ها در مردان شوند. به طور کلی مجموعه ای از عوامل جسمی و روحی می توانند موجب اختلال نعوظ در مردان شوند. یکی از مهمترین این عوامل استرس است. استرس علاوه بر اختلال نعوظ می تواند موجب تکرر ادرار شود. استرس یک اثر چرخه ای در بدن ایجاد می کند که در آن سطح هورمون کورتیزول در خون افزایش می یابد و در نتیجه باعث تداوم بیماری در فرد می شود. هم ED و هم مثانه بیش فعال می توانند بر کیفیت زندگی فرد ت ثیر منفی زیادی بگذارند. برخی از مهمترین عوارض ED در زندگی روزمره افراد عبارتند از: افسردگی و اضطراب ناتوانی در باردار شدن عدم رضایت از زندگی جنسی از دست دادن صمیمیت با شریک زندگی و تیره شدن روابط افرادی که به مثانه بیش فعال مبتلا هستند ممکن است دچار عوارض مشابهی شوند که بر سلامت عاطفی آنها ت ثیر می گذارد. همچنین فرد مبتلا به اختلال نعوظ ممکن است دچار عوارض جسمی مرتبط با تکرر و نشت ادرار شود. برخی از مهمترین عوارض مثانه بیش فعال عبارتند از: اختلال در خواب و زندگی جنسی تحریک و التهاب پوست در صورت نشت ادرار نیاز مبرم به تخلیه ادرار در ساعات مختلف شبانه روز خودداری از معاشرت با دیگران به دلیل ترس و نگرانی از نشت ادرار افزایش سطح استرس هنگام بیرون رفتن از منزل و عدم دسترسی به سرویس های عمومی یک فرد می تواند هم ED و هم تکرر ادرار را درمان کند که اغلب با میزان موفقیت بالایی همراه است. درمان هر دو بیماری می تواند شامل ترکیبی از مصرف داروها، تغییر شیوه زندگی یا روش های جراحی باشد. برخی از گزینه‌های درمانی رایج برای افراد مبتلا به اختلال نعوظ عبارتند از: مصرف داروهای تزریقی استفاده از شیاف مجرای ادرار مراجعه منظم به پزشک برای تغییرات احتمالی دوز دارو مراجعه به مشاور برای رفع افسردگی، اضطراب یا استرس استفاده از یک دستگاه خلاء برای رساندن خون کافی به آلت تناسلی مصرف داروهای تجویزی مانند سیلدنافیل ( یا تادالافیل (سیالیس) ایجاد تغییر در سبک زندگی مانند ورزش منظم، ترک مصرف الکل و سیگار انجام جراحی برای قرار دادن دستگاه هایی برای کمک به آلت تناسلی در رسیدن به نعوظ همچنین برای افرادی که به مثانه بیش فعال مبتلا هستند، چندین گزینه درمانی موثر وجود دارد. برخی از مهمترین روش های درمان عبارتند از: تزریق بوتاکس پیشگیری از تاخیر در دفع ادرار انجام تمریناتی برای تقویت یا کشش مثانه اجتناب از مصرف غذاهایی که باعث تشدید فعالیت مثانه می شوند. مصرف داروهای تجویزی، مانند آنتی موسکارینی و آگونیست های بتا - با این حال پیش از مصرف هر گونه دارو یا تغییر در سبک زندگی باید حتما با پزشک خود مشورت کنید. یک مطالعه در سال نشان می دهد که ابتلا به سایر مشکلات دستگاه ادراری نیز می تواند منجر به اختلال نعوظ در مردان شود. برخی از مهمترین این بیماری ها عبارتند از: تومور مثانه سنگ های ادراری سندرم درد مزمن لگن اختلال عملکرد نوروژنیک مثانه اختلال نعوظ و تکرر ادرار هر دو جزء بیماری هایی هستند که می توانند باعث اختلال در فعالیت های روزمره افراد شوند. در صورت ابتلا به هر بیماری، درمان به موقع اهمیت بسیار زیادی دارد. زیرا مراجعه به موقع به پزشک باعث پیشگیری از مزمن شدن بیماری و در نتیجه دشوار شدن روند درمان می شود. بنابراین در صورت مشاهده علایم زیر حتما در اولین فرصت با یک پزشک مشورت کنید: تخلیه ناقص مثانه کاهش رضایت جنسی نیاز مکرر به ادرار کردن ناتوانی در به دست آوردن یا حفظ نعوظ افسردگی، اضطراب یا استرس مرتبط با علایم برخی از مردانی که به دلیل تکرر ادرار به پزشک مراجعه می کنند از ابتلا همزمان خود به اختلال نعوظ صحبت نمی کنند. این مساله معمولا علت های مختلفی دارد، از جمله خجالت کمبود زمان عدم اعتماد به نفس مشکل در نحوه پرسیدن احترام به حریم خصوصی باورهای جنسی محافظه کارانه دانش ناکافی در مورد سلامت جنسی در حالیکه در صورت ابتلا همزمان به هر دو بیماری باید حتما پزشک را در جریان قرار دهید. همانطور که پیش از این نیز گفته شد این دو بیماری ارتباط نزدیکی با هم دارند. ابتلا به هر یک از این بیماری ها می تواند زمینه را بای ابتلا به بیماری دیگر فراهم کند. بنابراین با وجودی که پزشک غربالگری لازم در مورد هر دو بیماری را انجام می دهد ولی برای کمک به تشخیص بهتر تمام علایم بیماری خود را با دقت به پزشک توضیح دهید. ابتلا به مثانه بیش فعال با مصرف دارو به راحتی قابل درمان است. همچنین تغییرات سبک زندگی مانند ورزش منظم به کنترل هر چه بیشتر این بیماری کمک می کند. اما نکته مهم این است که ابتلا به بسیاری از بیماری های دیگر مانند دیابت یا فشار خون نیز می تواند زمینه را برای اختلال نعوظ یا تکرر ادرار شما فراهم کند. بنابراین نسبت به نشانه های این بیماری ها نیز هوشیار باشید و در صورت بروز هر گونه مشکل در سلامت خود از پزشک راهنمایی بگیرید. سخن آخر به طور کلی حفظ عملکرد جنسی جزء مهمی از کیفیت زندگی است. هر دو بیماری ED و LUTS بر عملکرد جنسی و در نتیجه کیفیت زندگی مردان و حتی شریک زندگی آنها ت ثیر می‌گذارد. درمان سریع و به موقع ED برای مردان بسیار مهم و ضروری است، زیرا ت ثیر قابل‌توجهی بر میزان رضایت جنسی مردان دارد. بررسی ها نشان می دهد که مردان مبتلا به ED دچار کاهش قابل توجهی در میل، برانگیختگی، و رضایت جنسی هستند. اختلال نعوظ حتی می تواند باروری مردان را نیز تحت تاثیر قرار دهد. نکته مهم این است که فعالیت جنسی با افزایش LUTS کاهش می یابد. بررسی ها نشان می دهد در درصد از مردانی که دارای مشکلاتی مانند تکرر ادرار هستند لذت جنسی آن‌ها تا حد بسیار زیادی به دلیل LUTS کاهش یافته است.

را در این مقاله که سریع ترین و ایمن ترین درمان های خانگی هستند که با آنها می توانید به راحتی بوی واژن را کاهش داده و از بین ببرید بخوانید. برای خلاص شدن از شر بوی بد واژن، تنها چیزی که نیاز دارید چند اقلام طبیعی است که می توانید درست در خانه خود پیدا کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: روغن درخت چای، یکی از درمان خانگی برای بوی بد واژن اگر از دستمال مرطوب های تجاری معطر و دیودورانت های واژینال استفاده می کنید، وقت آن رسیده که آنها را در سطل زباله بیندازید. مواد شیمیایی موجود در این محصولات می توانند را مختل کرده و باعث ایجاد عفونت و بوی بد شوند. برای خلاص شدن از شر بوها، از روغن طبیعی درخت چای رقیق شده در آب به عنوان شستشوی واژن استفاده کنید. سه تا چهار قطره روغن درخت چای را در آب مخلوط کنید و از آن برای شستشوی ناحیه واژن استفاده کنید. همچنین می توانید تا قطره روغن درخت چای را با مقدار کمی روغن زیتون مخلوط کنید و یک تامپون را به مخلوط آغشته کنید و تامپون را وارد کنید. بگذارید یک ساعت بماند. روزانه یا چند بار در هفته با آب روغن درخت چای بشویید. در مورد درمان "تامپون و روغن"، می توانید آن را چندین بار در هفته تکرار کنید. روغن درخت چای هم ضد باکتری و هم ضد قارچ است و بنابراین در عین مبارزه با بو، عفونت را مهار می کند. همیشه یک پچ آزمایشی روی ساعد خود انجام دهید زیرا ممکن است روغن درخت چای برای همه مناسب نباشد. روغن درخت چای بسیار قوی است و به همین دلیل آن را در آب یا روغن زیتون رقیق می کنید. جوش شیرین، یکی دیگر از درمان خانگی برای بوی بد واژن اگر فکر می کنید که جوش شیرین فقط در کیک و نان استفاده می شود، در اشتباهید. از اینکه ببینید چگونه این روش آزمایش شده به شما کمک می کند تا به سرعت از شر بوی واژن خلاص شوید شگفت زده خواهید شد. جوش شیرین را به حمام خود اضافه کنید و پایین تنه خود را به مدت تا دقیقه در آن خیس کنید. همچنین می توانید یک قاشق غذاخوری جوش شیرین را در فنجان آب مخلوط کرده و به عنوان دوش واژینال استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بوی واژن زمانی تشدید می‌شود که سطح pH بدن به هم بریزد. جوش شیرین به بازگرداندن سطح pH شما به حالت طبیعی کمک می کند و در نتیجه باکتری ها و قارچ ها را کنترل می کند. این عفونت را درمان می کند و بوی واژن را فورا از بین می برد. همچنین می توانید از آب جوش شیرین به عنوان شستشوی واژن استفاده کنید. آناناس، یکی دیگر از درمان خانگی برای بوی بد واژن گفته می شود این میوه شگفت انگیز برای سلامت و بوی واژن شما مفید است. برهمین اساس بهتر است آناناس خام و آب آناناس را در برنامه غذایی منظم خود بگنجانید. می توانید به مدت چند روز هر روز یک تا دو لیوان آب آناناس تازه بنوشید. قند زیاد و محتوای آنزیم بالای آناناس باعث بهبود بوی ترشحات واژن شما می شود. پراکسید هیدروژن برای واژینوز باکتریایی پراکسید هیدروژن یک ماده شیمیایی چند منظوره است که می تواند برای درمان واژینوز باکتریایی و رفع بوی بد واژن مورد استفاده قرار گیرد. این یکی از موثرترین روش های درمانی است. قسمت های مساوی پراکسید هیدروژن درصد و آب را مخلوط کنید. مطمین شوید که غلظت آن فقط % است. یک تامپون را به این مخلوط آغشته کنید و به سرعت آن را وارد واژن کنید. آن را بیش از دقیقه در آن نگه ندارید. می توانید این کار را هر چند ساعت یکبار تکرار کنید تا بوی بد از بین برود. خواص ضدعفونی کنندگی طبیعی پراکسید هیدروژن، باکتری های بد واژن را از بین می برد. این منجر به افزایش تعداد باکتری های خوب می شود که به طور طبیعی در آنجا وجود دارند. مطالعات زیادی انجام شده است، و همه آنها توانایی های درمان عفونت پراکسید هیدروژن را ثابت می کنند. ویتامین C با گل رز، یکی دیگر از درمان خانگی برای بوی بد واژن گل سرخ دانه های گیاه رز است و حاوی مقادیر زیادی است. گل رز به تنهایی یا در ترکیب با یک قرص ویتامین C می تواند برای از بین بردن بوی واژن استفاده شود. قرص ویتامین C پودر رز هیپ تامپون قرص ویتامین C را له کنید و با نصف قاشق چایخوری پودر گل رز در اونس آب مخلوط کنید. یک تامپون را به مخلوط آغشته کرده و داخل واژن قرار دهید. به مدت ساعت در جای خود بگذارید. این کار را هر روز تکرار کنید تا ترشحات بدبوی واژن برطرف شود. ویتامین C یک تقویت کننده ایمنی است و به حذف سموم مضر از بدن کمک می کند. این قرص زمانی که در ترکیب با گل رز استفاده می شود، دارای PH اسیدی است و یک روش موثر و ایمن برای درمان واژینوز باکتریایی، یکی از دلایل اصلی بوی بد در ناحیه واژن است. یک مطالعه اثربخشی که در سال انجام شد نیز نشان داد که استفاده از قرص های ویتامین C به مدت شش روز در ماه به مدت شش ماه می تواند عود این عفونت را به نصف کاهش دهد. برگ فوفل، یکی دیگر از درمان خانگی برای بوی بد واژن چه کسی می دانست که می توان از برگ فوفل (پاان) برای درمان مشکل ترشحات بدبو استفاده کرد؟ برگ ها را به قطعات کوچک خرد کرده و بجوشانید. حدود دقیقه بجوشانید. جوشانده را خنک کنید تا به دمای ولرم برسد. تامپون را به این مایع آغشته کرده و وارد واژن کنید. آن را به مدت دقیقه در آنجا نگه دارید. حذف و دور بریزید. این کار را روزانه به مدت یک هفته تکرار کنید. همچنین می توانید این جوشانده را دو بار در روز بنوشید یا از آب آن به عنوان شستشوی واژن استفاده کنید. عصاره برگ فوفل به دلیل خاصیت ضد باکتریایی آن در پمادها استفاده می شود. همچنین به عنوان قابض عمل می کند. سرکه، یکی دیگر از درمان خانگی برای بوی بد واژن سرکه، به ویژه ACV ، یک داروی قوی دیگر است که در مبارزه با بوی واژن بی‌خطر است. دو فنجان سرکه را در آب حمام خود مخلوط کرده و به مدت دقیقه در آن خیس کنید. می توانید دو قاشق چایخوری سرکه سیب را در اونس آب مخلوط کرده و بنوشید. همچنین می توانید یک قاشق غذاخوری سرکه را در یک لیتر آب مخلوط کرده و به عنوان دوش استفاده کنید. یک بار در روز در آب سرکه خیس کنید تا ترشحات بوی بد برطرف شود. دو بار در روز آب سرکه بنوشید. هر دو روز یکبار به مدت هفته دوش بگیرید. سرکه از شر سمومی که باعث بوی ماهی واژن می شوند خلاص می شود. ماهیت اسیدی دارد و دارای خواص ضد باکتریایی است که به کشتن میکروب های ایجاد کننده بو کمک می کند. به ندرت ممکن است فردی به سرکه حساسیت داشته باشد. به آرامی وارد وان حمام شوید و اگر احساس سوزش کردید، فورا خارج شوید و محل را بشویید. ماست، یکی دیگر از درمان خانگی برای بوی بد واژن ماست ممکن است غذای مورد علاقه شما نباشد، اما می تواند به کاهش بوی بد واژن کمک کند. برای بازگرداندن pH طبیعی واژن کافی است دو فنجان ماست شیرین نشده در روز، ترجیحا همراه با وعده های غذایی مصرف کنید. همچنین می توانید ماست را وارد واژن کنید. تامپون را به ماست آغشته کرده و به آرامی داخل واژن خود فرو کنید. بگذارید یک یا دو ساعت آنجا بماند. ناحیه را بردارید و بشویید. علاوه بر این، اگر از بوی بسیار شدید واژن رنج می‌برید، می‌توانید پدهای پنبه‌ای را نیز در ماست آغشته کنید و به آرامی روی واژن بمالید. این روش را می توانید سه تا چهار بار در روز تکرار کنید. روش تامپون به شما کمک می کند تا بوی واژن را یک شبه از بین ببرید. بوی قوی واژن می تواند نشانه ای از عفونت قارچی باشد. باکتری های پروبیوتیک خوب موجود در ماست می توانند به مبارزه با عفونت و کاهش بو کمک کنند. ماهیت اسیدی ماست به بازگشت pH واژن به حالت طبیعی کمک می کند و باکتری لاکتوباسیلوس موجود در آن به درمان عفونت کمک می کند. این یک روش طبیعی و موثر برای از بین بردن بوی ماهی از واژن است. زاج سولفات پتاسیم آلومینیوم به زاج معروف است. به طور گسترده ای برای تمیز کردن مخازن آب، به عنوان یک پماد سنتی پس از اصلاح و در ترشیجات استفاده می شود. آلوم با آب مخلوط می شود تا باکتری ها را از بین ببرد و بوی بدن یا بوی واژن را از بین ببرد. اگر بوی واژن به دلیل ترشح بیش از حد سفید باشد، زاج می تواند برای جلوگیری از این بو مفید باشد. نصف قاشق چایخوری زاج را با یک لیوان آب مخلوط کنید و روزی دو بار بنوشید. این به مدیریت ترشحات سفید اضافی و بوی واژن کمک می کند. یک چوب زاج را در آب خیس کنید و آن را به آرامی نزدیک دهان واژن بمالید. چوب آن در بازار موجود است. این کار را یک یا دو بار در روز انجام دهید تا به نتایج دلخواه برسید. یک چهارم قاشق غذاخوری پودر زاج را در یک لیتر آب مخلوط کنید و واژن خود را با این آب بشویید. دو بار در روز آب زاج بنوشید. روزانه به مدت دو هفته واژن خود را با آب زاج بشویید. زاج با جلوگیری از چسبندگی باکتری به دیواره واژن که یکی از دلایل بوی بد واژن است، رشد باکتری را متوقف می کند. انگور فرنگی (آملا) یکی از بهترین و موثرترین داروهای گیاهی خانگی برای از بین بردن بوی واژن، خوردن انگور فرنگی یا آملا هر روز تا رسیدن به نتیجه مطلوب است. انگور فرنگی دارای آنتی اکسیدان های زیادی است و خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی دارد. آب انگور فرنگی حاوی ویتامین C است در حالی که زیره به هضم غذا کمک می کند و ایمنی را بهبود می بخشد. هر دوی این مواد به تقویت ایمنی و از بین بردن رشد باکتری ها کمک می کنند. چریش برگ چریش (یاس بنفش هندی) و پوست چریش خاصیت ضد میکروبی دارند. از برگ های چریش برای درمان بسیاری از بیماری های پوستی، آبله، انگل های روده و زخم ها استفاده می شود. از آنجایی که بوی واژن می تواند به دلیل رشد بیش از حد باکتری ها باشد، از برگ چریش می توان برای درمان موثر بوی واژن استفاده کرد. برگ های چریش را کاملا بشویید و در آب اضافه کنید. آب را بجوشانید تا مقدار آن به نصف کاهش یابد. از این آب برای شستشوی روزانه واژن استفاده کنید. این کار را حداقل برای یک هفته انجام دهید. سایر روش ها عبارتند از: برگ های چریش را کاملا بشویید و بگذارید یک شب در آب خیس بخورد. از این آب برای شستن واژن خود استفاده کنید. برگ های چریش را کاملا بشویید و با هاون و هاون آسیاب کنید. آب اضافه نکنید. خمیر چریش را بردارید و با کف دست خود پنج توپ کوچک درست کنید. هر روز صبح یک گلوله چریش بخورید. آن را با آب بشویید. پوست چریش را در آب بریزید و بجوشانید تا آب آن به نصف برسد. این آب را اول صبح بنوشید. دو بار در روز به مدت دو هفته واژن خود را با آب چریش بشویید. به مدت دو هفته هر روز صبح آب چریش بنوشید. از آنجایی که برگ ها و پوست درخت چریش دارای خواص ضد میکروبی هستند، دوز روزانه این داروی گیاهی به جلوگیری از رشد میکروب ها و تمیز کردن سیستم واژن از درون کمک می کند. شنبلیله برگ و دانه شنبلیله هر دو برای زنان مفید است. به حفظ تعادل هورمونی، کاهش چربی شکم، بهبود هضم، کاهش سطح قند خون و کاهش دردهای قاعدگی کمک می کند. برای استفاده از شنبلیله برای از بین بردن بوی واژن مراحل زیر را دنبال کنید: دانه های شنبلیله را در آب بجوشانید تا مقدار آب آن به نصف کاهش یابد. آن را خنک کنید و هر روز قبل از صبحانه بنوشید. دانه های شنبلیله را یک شب در آب خیس کنید. هر روز اول صبح آن را بنوشید. برای بهترین نتیجه، آب شنبلیله را به مدت دو هفته بنوشید. آب شنبلیله طعم تلخ و شیرینی دارد. علاوه بر تامین و مواد معدنی بدن، هورمون های زنانه را متعادل می کند و در نتیجه می تواند بوی بد واژن را کاهش دهد. زغال اخته ممکن است بدانید که آب زغال اخته در درمان ( UTI ) بسیار موثر است. زغال اخته دارای خواص ضد میکروبی و ضد التهابی است. از این رو، آنها به کاهش بوی بد واژن کمک می کنند. کرن بری ها را یک شب در آب خیس کنید. این آب را در تمام طول روز میل کنید. این به دفع سموم و جلوگیری از عفونت های باکتریایی کمک می کند. یا زغال اخته را مخلوط یا آب بگیرید و آب آن را بدون برداشتن پالپ بنوشید. اگر به سندرم روده تحریک پذیر مبتلا هستید پالپ را جدا کنید. برای از بین بردن بوی واژن هر روز یک لیوان آب کرن بری بنوشید. زغال اخته در برابر باکتری هایی که بر واژن و مجاری ادراری تاثیر می گذارند بسیار موثر است. زغال اخته از چسبیدن باکتری ها به دیواره واژن جلوگیری می کند، بنابراین از رشد باکتری ها جلوگیری می کند. زردچوبه زردچوبه دارای خواص ضد میکروبی، ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است. این یکی از بهترین درمان های خانگی برای درمان عفونت ها و زخم های میکروبی است. ریشه زردچوبه را کاملا بشویید. اول صبح پوست آن را بگیرید و بجوید. یا پودر زردچوبه را به یک لیوان شیر گرم اضافه کنید و قبل از خواب بنوشید. حتی می توانید ریشه زردچوبه را کاملا بشویید. پوست آن را بگیرید و در یک لیتر آب بجوشانید تا مقدار آب به نصف برسد. از این آب برای شستن واژن خود استفاده کنید. دو بار در هفته واژن خود را با این آب بشویید. زردچوبه اگر به صورت خام و طبیعی مصرف شود به از بین بردن باکتری ها و تقویت ایمنی کمک می کند. تفاوت قابل مشاهده ای را در پوست و بوی واژن خود خواهید دید. مرکبات، مانند پرتقال، گریپ فروت، لیمو شیرین، لیمو، انگور و غیره، منابع عالی ویتامین C هستند که ایمنی را تقویت می کنند. بنابراین، خوردن آنها یا نوشیدن آب مرکبات تازه به خلاص شدن از شر بوی واژن کمک می کند. میوه ها را برش بزنید و در ظرفی حاوی یک لیتر آب بریزید. بگذارید یک شب خیس بخورند. این آب را در تمام طول روز میل کنید. برای از بین بردن بوی واژن روزانه مرکبات بخورید یا آب آنها را بنوشید. آب مرکبات به حفظ تعادل pH بدن و جلوگیری از عفونت میکروبی و خارش در واژن کمک می کند. دانه ها و آجیل مغزها و دانه ها دارای مقدار مناسبی هستند که از خشکی و خارش واژن جلوگیری می کند. تخمه کدو و بادام سرشار از روی هستند که به جلوگیری از خشکی واژن، خارش، رشد باکتری ها و بوی بد دهان کمک می کند. سایر آجیل ها مانند گردو، دانه های کتان (غنی از اسیدهای چرب امگا و پلی استروژن) ، فندق و تخمه آفتابگردان نیز در تنظیم چرخه قاعدگی و جلوگیری از خشکی واژن و عدم تعادل هورمونی مفید هستند. دانه بادام را به مدت چهار ساعت در آب خیس کنید. پوست بادام ها را جدا کرده و داخل مخلوط کن بریزید. داخل فندق بریزید. شیر را بریزید و آن را بچرخانید. پودر بذر کتان را اضافه کنید و خوب هم بزنید. آجیل و شیر به تقویت استخوان ها، بهبود عملکرد مغز، از بین بردن رادیکال های اکسیژن و تقویت ایمنی کمک می کنند. چگونه واژن خود را سریع خوش بو کنیم؟ منطقی است که به آنچه می خورید توجه کنید و غذاهایی که باعث ایجاد بوی بد می شوند را حذف کنید. غذاهای شیرین که حاوی مقدار زیادی شکر یا غذاهای غنی از مخمر هستند اغلب می توانند باعث ایجاد بوی واژن شوند. برای کاهش عفونت قارچی، و به نوبه خود، کاهش بوی واژن باید از آنها اجتناب کنید. گفته می شود چندین سبزی مانند کلم پیچ و کرفس و میوه هایی مانند آناناس و زغال اخته باعث بوی خوب واژن شما می شوند. همچنین، به یاد داشته باشید که آستر شورت، پد، یا هر محصول تجاری دیگری که در تماس نزدیک با اندام‌های خصوصی شما قرار می‌گیرد، می‌تواند منجر به تولید مخمر یا باکتری شود و جای خود را به بوی بد واژن بدهد. از استفاده از آسترها و پدها خودداری کنید یا استفاده از آن را محدود کنید، مگر اینکه کاملا ضروری باشد. ایده این است که اگر ترشحات واژن دارید که به درمان‌های بالا پاسخ نمی‌دهد با مراجعه به پزشک از آن مطمین شوید. روزانه به اندازه کافی آب بنوشید. آب به حفظ دمای بدن و یکپارچگی سلولی و دفع سموم مضر کمک می کند. یکی از دلایل بوی بد واژن است. بنابراین، باید هیدراته بمانید. مقدار آبی که باید بنوشید به قد، وزن و سطح فعالیت شما بستگی دارد. اگر فعالیت زیادی دارید به آب بیشتری نیاز خواهید داشت. مشاور پزشکی ما توصیه می کند که وزن خود را بر حسب پوند به نصف تقسیم کنید و هر روز این مقدار آب بنوشید. می توانید قاشق چایخوری نمک دریای تصفیه نشده را در هر لیتر آب قرار دهید تا به جایگزینی مواد معدنی که از منبع آب شما فیلتر می شوند کمک کند. از حمام کردن در آب داغ خودداری کنید. آب داغ باکتری های طبیعی بدن را از بین می برد. استفاده طولانی مدت از آب داغ برای استحمام می تواند منجر به بوی بد واژن شود. حمام آب سرد بگیرید یا از آب ولرم برای حمام کردن استفاده کنید. همچنین می توانید روغن های ضروری، گلبرگ های گل رز یا کافور را به آب حمام خود اضافه کنید. از مصرف غذاهای حاوی مخمر و شکر پرهیز کنید. غذاهای حاوی مخمر و قند بالا می توانند منجر به بوی واژن شوند. از خوردن نان، کیک، شیرینی، شیرینی، الکل، دونات و غیره خودداری کنید. زمانی که هوس خوردن چیزی شیرین می کنید، شکلات تلخ بخورید. هر روز سبزیجات و میوه ها بخورید. میوه ها و سبزیجات سرشار از مواد مغذی هستند که به مبارزه با بسیاری از مشکلات سلامتی، از جمله عفونت های باکتریایی و قارچی، بیماری های قلبی و غیره کمک می کند. حداقل سه وعده سبزیجات و دو وعده میوه بخورید تا از بوی بد واژن جلوگیری کنید. همچنین می توانید برای صبحانه با سبزیجات یا میوه ها اسموتی درست کنید. از غذاهای تند و سبزیجات نشاسته ای خودداری کنید. استفاده از صابون ها و عطرها را متوقف کنید. صابون ها و عطرها حاوی مواد شیمیایی هستند که بر تعادل pH واژن ت ثیر می گذارند که منجر به رشد باکتری ها می شود. این مواد شیمیایی همچنین باکتری های طبیعی موجود در ناحیه واژن را از بین می برند. بنابراین برای از بین بردن بوی واژن از استفاده از صابون ها یا مواد خوشبو کننده در ناحیه واژن خودداری کنید. همچنین از اسپری یا دوش آب روزانه برای شستن ناحیه واژن خود استفاده نکنید. اسپری‌های آب یا دوش‌ها باکتری‌های طبیعی را از بین می‌برند که منجر به بوی بد واژن می‌شود. صندلی توالت را پاک کنید. سطح صندلی توالت محل مناسبی برای بسیاری از باکتری های بیماری زا است. بنابراین، وقتی از خانه دور هستید، همیشه صندلی توالت را قبل از نشستن روی آن پاک کنید، حتی اگر تمیز به نظر برسد. یا از روکش های صندلی توالت که در اکثر موسسات ارایه می شود استفاده کنید. هنگام نشستن بر روی صندلی فلاش نکشید. هنگام استفاده از توالت های عمومی بسیار مراقب باشید. با پرهیز از مصرف گوشت و روغن زیاد در غذا در سه روز اول پریود، می توان از بوی واژن در دوران قاعدگی جلوگیری کرد. سبزیجات برگ سبز، سوپ سبزیجات، اسموتی ها، میوه های تازه، آب میوه های تازه و آب سم زدایی میوه مصرف کنید. این به جلوگیری از رشد باکتری ها و ترشح چربی اضافی از طریق غدد عرق، دفع سموم از بدن و حفظ تعادل pH کمک می کند. آستر شورت باید بعد از هر سه تا چهار ساعت تعویض شود. استفاده از آستر شورت برای بیش از چهار ساعت به رشد باکتری ها کمک می کند، که می تواند منجر به بوی بد شود. همچنین سعی کنید از تامپون استفاده نکنید زیرا به رشد باکتری کمک می کند و باعث خارش و ناراحتی واژن می شود. مناطق عرق کرده، تیره و پوشیده شده برای رشد باکتری ها ایده آل هستند. بنابراین، لباس زیر خود را بعد از ورزش عوض کنید. این به جلوگیری از خارش، تحریک و بوی بد کمک می کند. حتما لباس زیر خود را به طور مرتب با آب گرم بشویید. قبل از اینکه لباسشویی را روشن کنید، لباس زیر خود را به مدت دقیقه در آب گرم شوینده خیس کنید. این به شستن باکتری های موجود در لباس زیر کمک می کند. همچنین قبل از پوشیدن مجدد لباس زیر خود را به درستی خشک کنید. هورمون های خود را بررسی کنید. زنانی که تحت تغییرات هورمونی هستند یا از عدم تعادل هورمونی رنج می برند، ممکن است ترشحات واژن داشته باشند که دارای بوی بد یا ماهی هستند. با متخصص زنان خود مشورت کنید تا بدانید این چگونه قابل درمان است یا دلیل اصلی ترشحات واژن چیست. برای از بین بردن موقت بوی واژن از یک پودر ضد باکتری و ضد قارچ در قسمت داخلی ران خود استفاده کنید. اگر از بوی بد واژن رنج می برید، همیشه رابطه جنسی ایمن داشته باشید. رابطه جنسی ایمن رشد باکتری ها را محدود می کند و همچنین شما را از بیماری های مضر دور می کند. شورت خود را دو بار در روز عوض کنید. یکی از بهترین راه ها برای خلاص شدن از شر بوی واژن تعویض شورت دو بار در روز یا هر ساعت است. همچنین شلوارهای نخی را به جای حریر یا ساتن بپوشید. ممکن است شورت های ابریشمی یا ساتن بپوشید، اما آن ها را برای ساعات طولانی تری نپوشید. ساتن و ابریشم عرق و ادرار را به دام می اندازند که منجر به رشد باکتری ها و در نتیجه بوی بد می شود. هر شب قبل از خواب، شلوار نخی راحت‌تری را عوض کنید. همچنین شلوارهای مختلف را بخرید تا باکتری ها شرایط مساعدی برای رشد پیدا نکنند. اگر شلواری را بپوشید که از همان نوع دیگری است، باکتری ها در همان ناحیه رشد می کنند و شرایط ایده آل برای تکثیر پیدا می کنند.

اکسیزیون، برداشتن در حالی که اصطلاح excise اغلب برای توصیف طیف وسیعی از روش‌های برداشتن بافت در طول جراحی استفاده می‌شود، استفاده دقیق از این اصطلاح به معنای برداشتن تمام ساختار با استفاده از نوعی ابزار برش است. لامپکتومی نمونه‌ای از بیوپسی اکسیزیونی است که کل تومور سینه یا ناحیه‌ای از بافت غیرطبیعی را برمی‌دارد. این برخلاف بیوپسی سنتی است که فقط یک نمونه از توده را برای مطالعه می گیرد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نمونه هایی از اکسیزیون روش‌های جراحی که برای برداشتن قسمت خاصی از بدن استفاده می‌شوند، اغلب با پسوند " - ectomy " خاتمه می‌یابند. آپاندکتومی (که برای برداشتن آپاندیس استفاده می شود) و کوله سیستکتومی (برداشتن کیسه صفرا) دو نمونه از این قبیل هستند. علاوه بر لامپکتومی، آپاندکتومی و کوله سیستکتومی فوق الذکر، نمونه های دیگری از برداشتن جراحی وجود دارد، مانند: معمولا برای برخی از سرطان‌های پوست، از جمله کارسینوم سلول بازال کم خطر و پرخطر، کارسینوم سلول سنگفرشی کم و پرخطر، و ملانوم یک روش جراحی شامل برداشتن بخشی از استخوان از جمجمه (به نام) برای دسترسی به مغز به منظور برداشتن تومور، خواه خوش خیم یا سرطانی. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برداشتن تومور خوش خیم قلب به نام معمولا در حفره سمت چپ بالای قلب یافت می شود که تقریبا % از تمام تومورهای اولیه قلب را تشکیل می دهد. یکی از دو روش درمانی (در کنار) برای حذف ضایعاتی در رگ‌های خونی که در بدو تولد وجود دارند، اما می‌توانند در طول زمان رشد کنند و باعث ایجاد لخته‌های خونی سخت و دردناک به نام یک روش جراحی که نه تنها برای برداشتن تومورهای بدخیم (سرطانی) استخوان بلکه تومورهای خوش خیمی که می توانند بدخیم شوند و خطر شکستگی استخوان را افزایش دهند، استفاده می شود. سایر روش ها عبارتند از: حذف کامل رشد بیش از حد بافت رحم در زنان مبتلا به اندومتریوز یک روش کم تهاجمی برای تعیین محل و برداشتن یک رشد خوش خیم نرم، به نام پولیپ، از مجرای بینی، زمانی که درمان های محافظه کارانه مانند استروییدها نمی توانند تسکین دهند. برداشتن یک یا هر دو بیضه با جراحی که به آن که عمدتا برای درمان یا سرطان پیشرفته پروستات استفاده می یک روش رایج که در طول معاینه آندوسکوپی کولون که کولونوسکوپی نامیده می‌شود. در طی آن پولیپ‌های خوش‌خیم برداشته می‌شوند، در صورتی که ممکن است در نهایت سرطانی شوند. یک روش جراحی که برای برداشتن مفصل آسیب دیده و دردناک آکرومیوکلاویکولار ( ACJ ) که در محل تلاقی ترقوه (استخوان ترقوه) و کتف (تیغه شانه) قرار دارد - بدون ایجاد بی ثباتی خود شانه استفاده می شود. برش‌های جراحی معمولا توسط جراحان انجام می‌شود، برخی از آنها هستند که می‌توانند روش‌هایی مانند آپاندکتومی و کوله سیستکتومی را انجام دهند، و برخی دیگر برای درمان سیستم‌های اندامی خاص آموزش دیده و دارای مجوز هستند. انکولوژیست‌های جراحی که سرطان را درمان می‌کنند. متخصص در اختلالات استخوان و مفاصل. جراحان مغز و اعصاب که بیماری‌های مغز و سیستم عصبی مرکزی را درمان می‌کنند. جراحانی که بیماری های قلب، ریه ها، مری و سایر اندام های قفسه سینه را درمان می کنند. برای مثال، درمان کمکی سرطان ممکن است توسط یک انکولوژیست پزشکی و یا انکولوژیست پرتودرمانی پس از درمان توسط یک انکولوژیست جراحی ارایه شود. جراحی اکسیزیون چگونه انجام می شود؟ برداشتن جراحی ممکن است در بیمارستان یا به صورت سرپایی در مطب پزشک یا مرکز جراحی انجام شود. آنها ممکن است شامل بیهوشی موضعی، منطقه ای یا عمومی یا بدون بیهوشی باشند. برخی از آنها به عنوان یک جراحی باز سنتی شامل یک اسکالپل و یک برش بزرگ انجام می شود. برخی دیگر به روش لاپاراسکوپی انجام می‌شوند. طیف وسیعی از تکنیک های مورد استفاده برای برداشتن جراحی بسیار گسترده است و بسته به قسمت بدن و شرایط تحت درمان متفاوت است. این شامل: این روش که به عنوان یک برش موضعی گسترده نیز شناخته می‌شود، شامل برداشتن تومور و برخی بافت‌های طبیعی اطراف آن (به نام حاشیه بالینی) است. اندازه حاشیه به ضخامت تومور بستگی دارد. در برخی موارد از پیوند پوست یا فلپ پوستی برای پوشاندن زخم استفاده می شود. در حالی که زخم های دیگر به سادگی با بخیه بسته می شود. تقریبا تمام کرانیوتومی های تومور با یک تکنیک ناوبری کامپیوتری انجام می شود که به نام، برای بهبود دقت عمل و کاهش اندازه برش. برداشتن تومور شامل چاقوی جراحی و قیچی تخصصی، یک دستگاه مکش (به نام آسپیراتور اولتراسونیک) و میکروسکوپ های ویژه است. برداشتن جراحی تنها روش درمان میکسوم است. از آنجایی که میوم ها بسیار شکننده و در برابر پارگی آسیب پذیر هستند، برداشتن آنها اغلب نیاز به جراحی باز دارد تا دسترسی واضح تری به حفره های قلب فراهم شود. برداشتن ناهنجاری‌های وریدی با جراحی شامل برداشتن سیاهرگ‌های غیرطبیعی و همچنین برخی از بافت‌های اطراف آنها می‌شود. اسکلروتراپی (که شامل تزریق مواد شیمیایی به داخل سیاهرگ برای کوچک شدن آنها می شود) اغلب از قبل برای کاهش خونریزی و رفع ناهنجاری ها استفاده می شود. برداشتن تومور استخوان اغلب با پرتودرمانی و یا شیمی درمانی برای جلوگیری از گسترش سرطان و کمک به حفظ اندام انجام می شود (که به آن جراحی نجات اندام می گویند) ممکن است از یک صفحه فلزی یا استخوان پیوندی برای کمک به تثبیت و تقویت استخوان استفاده شود. این روش معمولا تحت بیهوشی عمومی با یک آندوسکوپ سفت و سخت انجام می شود. هنگامی که پولیپ پیدا شد، فورسپس، ابزارهای برش یا میکرودبردر (یک ریش تراش استوانه ای) می تواند به سرعت رشد را از بین ببرد. یک روش رایج که در طول معاینه آندوسکوپی کولون انجام می‌شود، کولونوسکوپی نامیده می‌شود که طی آن پولیپ‌های خوش‌خیم به‌صورت پیش‌گیرانه برداشته می‌شوند، در صورتی که ممکن است در نهایت سرطانی شوند. این روش‌ها اغلب با جراحی لاپاراسکوپی به کمک ربات برای برداشتن ضایعات و بافت اسکار یا از بین بردن آن‌ها با گرمای شدید (که به آن فولووراسیون یا کوتریزاسیون گفته می‌شود) انجام می‌شود. هدف از جراحی این است که به همان اندازه بافت سالم باقی بماند تا شانس باروری بعد از عمل افزایش یابد. ارکیکتومی شامل یک برش درست بالای ناحیه شرمگاهی است، پس از آن بیضه و طناب اسپرماتیک به آرامی از طریق سوراخ به همراه کل تومور از کیسه بیضه خارج می‌شوند. این عمل ها را می توان به صورت یا به صورت جراحی باز انجام داد. این جراحی معمولا زمانی استفاده می‌شود که مفصل در اثر آرتروز یا آسیب به شدت آسیب دیده باشد. با استفاده از آرتروسکوپ و ابزارهای لاپاراسکوپی، جراح ابتدا سطوح ساییده شده مفصل را قبل از برش و برداشتن قسمتی از استخوان ترقوه تراشیده و صاف می کند. مفصل توسط رباط هایی که بر روی بخش بریده شده استخوان پل می شوند، ثابت می ماند. نشانه‌های اکسیزیون نیز می‌تواند متفاوت باشد، در برخی شرایط به دلیل مرحله بیماری، اندازه یا محل تومور، سلامت عمومی فرد و سایر عوامل، به رویکردهای جایگزین نیاز دارند. به عنوان مثال، سرطان‌های مرحله اغلب حذف نمی‌شوند، زیرا انجام این کار ممکن است در مقایسه با سایر اشکال درمان، مانند، بقا را بهبود بخشد. به معنای برداشتن کامل یک عضو، یک بخش کامل از یک عضو (مانند کل لوب ریه) یا یک قسمت از بدن است. بخشی از قسمت یا اندام بدن یا بخش کاملی از بافت را برمی‌دارد. به عنوان مثال، برداشتن کل سینه است، در حالی که لامپکتومی برداشتن تومور از سینه است. رزکسیون ممکن است به دلایل مختلفی انجام شود. رزکسیون ممکن است بافتی را که سرطانی یا بیمار شناخته شده است برداشته و جراحی ممکن است روند بیماری را کند یا درمان کند. بسته به بافت یا اندام، جراحی برداشتن ممکن است یک جراحی باز باشد یا ممکن است با یک اسکوپ از طریق یک برش کوچک یا یک نقطه ورودی طبیعی مانند مجرای ادرار یا دهانه رحم انجام شود. یکی از انواع بسیار رایج رزکسیون، برداشتن روده کوچک است، روشی که در آن یک یا چند بخش از روده کوچک برداشته می‌شود. برای افرادی که در ناحیه خاصی از روده مشکلات روده را تجربه می کنند (مانند تنگی، سوراخ شدن، دیورتیکولیت و غیره) ، برداشتن آن ناحیه ممکن است عملکرد طبیعی آن را پس از تکمیل فرآیند بهبودی ممکن کند. جراحی را می توان از طریق یک برش باز یا از طریق برش های کوچک با استفاده از لاپاراسکوپ انجام داد. یکی دیگر از برداشتن شایع زمانی رخ می دهد که سرطان در روده بزرگ یا کولون پیدا شود. درمان سرطان ممکن است شامل برداشتن ناحیه سرطانی و حاشیه بافت اطراف به نام کولکتومی باشد. این ممکن است به عنوان یک درمان انجام شود یا ممکن است یک درمان برای مشکل باشد. رزکسیون را می توان در مناطقی از بدن به غیر از دستگاه گوارش نیز انجام داد. اگر ناحیه‌ای از کبد بیمار بود، می‌توان رزکسیون جزیی کبد را انجام داد تا بافت بد برداشته شود و بافت خوب و سالم کبد در جای خود باقی بماند. برداشتن ریه می تواند ناحیه ای از بافت ریه بیمار را از بین ببرد. سایر انواع رایج رزکسیون در جراحی ها: برداشتن پستان برای سرطان سینه. برداشتن غده پروستات در موارد سرطان پروستات. جراحی TURP برداشتن پروستات از طریق پیشابراه است. برداشتن معده، به طور کامل یا جزیی، می تواند برای سرطان معده، زخم، یا خونریزی انجام شود. برداشتن ریه در موارد سرطان ریه، سل یا سایر بیماری های ریوی. پنومونکتومی برداشتن کل ریه است. لوبکتومی برداشتن یک لوب ریه است. همچنین برداشتن یک گوه، برش یا بخشی از بافت ریه نیز وجود دارد. برداشتن یک یا هر دو غده فوق کلیوی که در بالای کلیه قرار دارند. ممکن است برای سرطان آدرنال یا سندرم هایی مانند سندرم کوشینگ که در آن هورمون بیش از حد تولید می شود، انجام شود. برداشتن این کیسه روده بزرگ به دلیل عفونت، خونریزی یا التهاب. برداشتن یک یا هر دو تخمدان برای سرطان، کیست تخمدان، درد مزمن لگن یا بیماری التهابی لگن برداشتن تمام غده تیرویید یا یک لوب تیرویید پرکار، گواتر، ندول ها یا سرطان تیرویید. برداشتن رحم، گاهی شامل سایر ساختارها. برای سرطان، فیبروم، درد مزمن لگن و خونریزی شدید انجام می شود. سخن آخر ممکن است کلمه " excision " جدی به نظر برسد، اما لزوما اینطور نیست. برداشتن خال برای اهداف زیبایی نیز نوعی برداشتن است. در نهایت، اکسیزیون فقط نشان می دهد که بخشی از بدن شما با جراحی برداشته می شود. اگر قرار است تحت عمل جراحی قرار بگیرید یا هر روشی که با - کتومی ختم می شود از پزشک خود بپرسید که چرا به آن نیاز است، چه چیزی درگیر است و آیا گزینه های کمتر تهاجمی دیگری وجود دارد که ممکن است به همان اندازه موثر باشد. در پایان، شما قضاوت پزشک خود را زیر سوال نمی برید. شما به سادگی تمام اطلاعاتی را که برای انتخاب آگاهانه نیاز دارید به دست می آورید. این شامل درک آنچه برای آماده شدن برای جراحی باید انجام دهید (مانند کاهش وزن یا قطع برخی داروها) ، مدت زمان بهبودی پس از جراحی و اینکه چه تغییراتی در سبک زندگی شما باید بعد از جراحی انجام دهید تا بهترین نتایج را به دست آورید (مانند مانند تغییر رژیم غذایی یا ترک سیگار) با درک کامل خطرات و مزایای جراحی، می توانید انتخاب های بهتری داشته باشید.

برای برخی از زنان ممکن است لذت بخش باشد، اما برقراری رابطه جنسی در دوران قاعدگی می تواند با خطراتی همراه باشد. پریود شدن به این معنی نیست که باید از فعالیت جنسی چشم پوشی کنید. برای برخی از زنان، در دوران قاعدگی حتی می تواند لذت بخش تر از زمان های دیگر در ماه باشد. بررسی ها نشان می دهد که فعالیت جنسی ممکن است و سردرد خوشه ای را در برخی خانم ها کاهش دهد. رابطه جنسی یک قسمت عادی از زندگی است و همه زنان باید از آن لذت ببرند. اما قبل از برقراری رابطه جنسی، باید اطمینان حاصل کنید که خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی و بارداری ناخواسته حتی در دوران پریود وجود ندارد. دو نوع عفونت وجود دارد که ممکن است به دلیل فعالیت جنسی رخ دهد: بیماری های مقاربتی و مشکلات ناشی از تغییر در فلور طبیعی واژن، مانند عفونت های قارچی و واژینوز باکتریایی. انجام رابطه جنسی بی خطر در هنگام قاعدگی بسیار مهم است زیرا در زمان قاعدگی می توانید یک ویروس مقاربتی مانند اچ آی وی داشته و آن را منتقل کنید. این ویروس ممکن است در خون قاعدگی نیز وجود داشته باشد. بنابراین، پزشکان استفاده از را بسیار توصیه می کنند تا از این طریق خطر ابتلا به ویروس اچ آی وی کاهش پیدا کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی هر مایعی که از بدن خارج می شود می تواند حامل ویروس HIV یا سایر عوامل بیماری های مقاربتی باشد. در دوران قاعدگی دهانه رحم کمی باز می شود. در نتیجه ویروس ها به راحتی می توانند به داخل رحم انتقال پیدا کنند. به همین علت بهتر است خانم ها به خصوص در هنگام قاعدگی رابطه جنسی محافظت شده داشته باشند. همچنین خانم ها در دوران قاعدگی بیشتر مستعد ابتلا به برخی از عفونت ها هستند. بررسی ها نشان می دهد که در دوران قاعدگی عوامل بیماری زای قارچی بهتر می توانند در واژن رشد کنند. عفونت های قارچی می توانند بدون انجام فعالیت جنسی هم رخ دهند. برخی از زنان هم ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی در طول دوره قاعدگی، دچار عفونت های قارچی شوند. علایم عفونت قارچی واژن به احتمال زیاد یک هفته قبل از قاعدگی رخ می دهد و رابطه جنسی در این مدت می تواند علایم را تشدید کند. اما در صورت داشتن رابطه جنسی در دوران قاعدگی، شواهد واضحی برای افزایش خطر ابتلا به عفونت قارچی وجود ندارد. بررسی ها نشان می دهد که برخی از زنان در هنگام مقاربت ممکن است مستعد ابتلا به باشند. این وضعیت به احتمال زیاد مربوط به باکتری هایی است که در حین مقاربت وارد مثانه می شوند. اما با این حال ابتلا به عفونت ادراری ممکن است در هر زمان از چرخه قاعدگی اتفاق بیفتد. به طور کلی عفونت های مقاربتی زیادی وجود دارند که در صورت داشتن رابطه جنسی محافظت نشده حتی در دوران قاعدگی می توانند منتقل شوند، از جمله: گال سوزاک کلامیدیا سیفلیس اچ آی وی زگیل تناسلی تبخال تناسلی تریکومونیازیس ( HPV ) تنها راه برای محافظت در برابر بیماری های مقاربتی استفاده از روش های محافظتی مانند کاندوم است. این اقدامات تضمین نمی کند که فرد به عفونت مبتلا نشود، اما در صورت استفاده صحیح می تواند خطر را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. احتمال باردار شدن در طول قاعدگی وجود دارد. به خصوص اگر سیکل قاعدگی شما کوتاه بوده و در پایان قاعدگی رابطه جنسی داشته باشید. پس از مقاربت اسپرم می تواند تا پنج روز در واژن زنده بماند، این مساله باعث افزایش احتمال بارداری می شود. بنابراین استفاده از وسایل کنترل بارداری مهم است. به طور کلی خطر باردار شدن در دوران قاعدگی کم است، اما غیرممکن نیست. اکثر خانم ها سیکل قاعدگی روزه را تجربه می کنند. این چرخه از روز اول خونریزی قاعدگی تا یک روز قبل از شروع خونریزی در ماه بعد ادامه دارد. طول چرخه قاعدگی در بین زنان متفاوت است، اما معمولا بین تا روز بوده و میانگین آن روز است. بارورترین زمان چرخه قاعدگی بین روزهای تا قرار دارد. درست در همین زمان تخمک در حین تخمک گذاری از تخمدان آزاد می شود. در صورتی که لقاح توسط اسپرم بارور شده و لقاح رخ دهد، تخمک وارد رحم شده و در دیواره رحم لانه گزینی می کند. پس از تخمک گذاری، تخمک می تواند به مدت ساعت در لوله های فالوپ زنده بماند. اسپرم نیز پس از انزال معمولا تا روز در بدن مانده و همچنان قابلیت باروری خود را حفظ می کند. در این میان هر گونه تغییر در نظم قاعدگی می تواند تعیین دقیق تخمک گذاری و بارور شدن زنان را به چالش بکشد. موارد بسیاری می توانند بر روی چرخه قاعدگی زنان تاثیر گذشته و طول دوره را تغییر دهند، از جمله: فیبرویید رحم اختلالات اشتها نارسایی تخمدان شیردهی یا بارداری کاهش یا افزایش وزن شدید ( PID ) سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) به طور کلی تا زمانی که افراد در یک رابطه جنسی یا در تلاش برای باردار شدن نباشند، باید از وسایل کنترل بارداری استفاده کرد. حتی اگر زن در دوران قاعدگی باشد. هرگونه رابطه جنسی، بجز دخول می تواند ت ثیرات مثبتی بر سلامت کلی زنان داشته باشد. برخی از این مزایا عبارتند از: اگر در دوران قاعدگی رابطه جنسی برقرار کنید، کمتر به روان کننده های واژن نیاز خواهید داشت. ترشحات قاعدگی باعث لزج و روان شدن واژن می شوند. زنانی که به خشکی واژن مبتلا هستند، می توانند در هنگام مقاربت از انواع روان کننده ها استفاده کنند. این روان کننده ها که اغلب بر پایه آب تشکیل می شوند به طور گسترده ای در دسترس هستند. برخی روان کننده های ترکیبی نیز وجود دارند که پایه اصلی آنها آب و سیلیکون است. استفاده از این روان کننده ها خشکی واژن را رفع کرده و در افزایش میل و لذت جنسی تاثیر زیادی دارد. ژل های روان کننده همراه با کاندوم هیچ مشکلی را ایجاد نمی کنند. اما روان کننده های مبتنی بر روغن، می توانند را خراب کنند. همچنین استفاده کاندوم لاتکس هم توصیه نمی شود. برخی از کاندوم های لاتکس به دلیل داشتن پروتیین های گیاهی باعث ایجاد حساسیت در زنان می شوند. اگر در دوره قاعدگی خود علایمی مانند گرفتگی، احساس غم یا افسردگی را تجربه کرده اید، برقراری رابطه جنسی در این زمان می تواند مفید باشد. ارگاسم باعث ترشح اندورفین در بدن می شود. هورمون های خوبی مانند اکسی توسین و دوپامین هم می توانند برخی علایم قاعدگی را کاهش دهند. زنانی که دارند، ممکن است با پریود شدن، درد و علایم دیگری را تجربه کنند. از سویی دیگر فعالیت جنسی نیز در صورتی که ارگاسم رخ دهد می تواند باعث ایجاد کمی درد شود. با این حال، رابطه جنسی در دوران قاعدگی هیچ گونه ضرری برای خانم ها ندارد. ارگاسم می تواند گرفتگی قاعدگی را تسکین دهد. گرفتگی های قاعدگی در نتیجه انقباضات رحم برای فروریختن آندومتر یا دیواره رحم است. با رسیدن به مرحله ارگاسم، عضلات رحم نیز منقبض شده و سپس آزاد می شوند. ریلکس شدن عضلات رحم می تواند تا حد زیادی گرفتگی های قاعدگی را از میان ببرد. رابطه جنسی همچنین باعث ترشح مواد شیمیایی به نام اندورفین می شود. آزاد شدن این هورمون در بدن احساس شادی و راحتی در شما ایجاد می کند. بعلاوه، فعالیت جنسی ذهن شما را به خود مشغول کرده و در نتیجه در رفع ناراحتی قاعدگی به شما کمک می کند. رابطه جنسی ممکن است پریود شما را کوتاهتر کند. انقباضات عضلانی در طی ارگاسم، باعث تخلیه سریع تر محتویات رحم می شود. بررسی ها نشان می دهد که انواع سردردها و به خصوص سردردهای میگرنی در طی آمیزش جنسی کمتر می شوند. رابطه جنسی ترشح هورون اندورفین در بدن را افزایش می دهد. این ترکیب شیمیایی باعث کاهش سردردهای میگرنی در افراد می شود. اما با این حال بیشتر زنان مبتلا به میگرن در هنگام حملات خود از رابطه جنسی اجتناب می کنند. به دلیل تغییر در سطح هورمون ها، ممکن است خانم ها در طول دوره قاعدگی خود احساس تحریک جنسی بیشتری کنند. برخی از خانم ها احساس گرفتگی در ناحیه لگن دارند، که تواند میل جنسی را افزایش دهد. اما برعکس عده دیگری از زنان هستند که هیچ علاقه ای به رابطه جنسی در دوران قاعدگی ندارند. به یاد داشته باشید که در رابطه با پریود شدن شما هیچ چیز شرم آور و کثیفی وجود ندارد. قاعدگی یک مساله کاملا طبیعی است و رابطه جنسی در آن زمان اشکالی ندارد. همچنین برخی دیگر از مزایای رابطه جنسی در دوران قاعدگی عبارتند از: خواب بهتر تسکین سردرد کاهش استرس تقویت سیستم ایمنی بدن دوره های قاعدگی سبک تر دوره های کوتاهتر قاعدگی به دلیل انقباضات رحمی در زمان ارگاسم بزرگترین نقطه ضعف رابطه جنسی در طول دوره قاعدگی، وجود خونریزی در این دوران است. خون می تواند همه جا از جمله بدن همسرتان، تشک و ملافه ها را آلوده کند. گذشته از کثیف شدن تختخواب، خونریزی ممکن است باعث آشفتگی فکری و روانی شما شود. اضطراب ناشی از آلودگی تخت می تواند تمام لذت جنسی و یا بخشی از آن را از بین ببرد. با این وجود، در صورت نگرانی از این بابت، برخی راهکارها می توانند به کاهش اضطراب شما کمک کنند، از جمله: استفاده از کاندوم داشتن رابطه جنسی زیر دوش استفاده از حوله برای پوشاندن تخت یا سایر سطوح ماندن در یک موقعیت راحت مانند دراز کشیدن به یک طرف اگر از تامپن استفاده کرده و در دوران قاعدگی خود قصد دارید رابطه جنسی برقرار کنید باید قبل از هر چیز تامپون را از بدن خارج کنید. باقی ماندن تامپون در رحم باعث می شود تامپون در حین رابطه جنسی آنقدر به داخل واژن شما رانده شود که برای برداشتن آن مجبور شوید به پزشک مراجعه کنید. رعایت نکات زیر به شما کمک می کند که رابطه جنسی راحت تر و تمیزتری را در دوران قاعدگی خود تجربه کنید: اگر از تامپون استفاده می کنید، قبل از شروع رابطه جنسی حتما آن را از واژن خارج کنید. برای کاهش خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی از شریک زندگی خود بخواهید که از کاندوم استفاده کند. یک دستمال مرطوب در کنار تخت قرار دهید که در صورت لزوم بتوانید از آن برای تمیز کردن خود استفاده کنید. برای راحتی و لذت بیشتر می توانید موقعیت های مختلف را امتحان کنید به عنوان مثال می توانید به پهلو بخوابید. طوری که همسرتان پشت سر شما قرار بگیرد. یک حوله با رنگ تیره روی تخت پهن کنید تا نشتی خون را به خود جذب کند. برای پیشگیری از کثیف شدن تخت و ملافه ها می توانید در حمام و زیر دوش رابطه جنسی برقرار کنید. با شریک زندگی خود صادق باشید. با همسر خود در مورد رابطه جنسی در دوران قاعدگی صحبت کرده و از احساس همسرتان در مورد آن بپرسید. اگر هر کدام از شما علاقه ای به رابطه جنسی در دوران قاعدگی ندارد، درباره دلایل ناراحتی صحبت کنید.

و پسر در دوران حاملگی با یکدیگر فرق دارند. با شناخت علایم بارداری جنین دختر از پسر می توانید تا حدودی جنسیت جنین را حدس بزنید. برخی از افراد ممکن است به زنان در دوران بارداری مشاوره دهند یا داستان هایی راجع به چگونگی پیش بینی جنسیت نوزاد متولد شده برایشان تعریف کنند. در حالی که حدس زدن جنسیت کودک از طریق روش های غیر علمی جالب توجه است. اما شما نمی توانید به آنها مانند روش های پزشکی اعتماد کنید. اما برخی از افراد ادعا می کنند بر اساس برخی از علایم و نشانه ها می توانند دختر بودن جنین را تشخیص دهند. با این حال، آنها هیچ پشتوانه علمی ندارند، زیرا این علایم ممکن است در مورد نوزادان پسر نیز صادق باشد. برخی از علایم بارداری جنین دختر، عبارتند از: گفته می شود اگر ضربان قلب کودک زیاد و بیش از - بار در دقیقه باشد، این نشان می دهد که به احتمال زیاد نوزاد شما دختر است. بررسی های علمی بیان می کند که هیچ ارتباطی بین ضربان قلب و جنسیت کودک وجود ندارد. ضربان قلب طبیعی جنین بین تا دور در دقیقه است. معمولا ممکن است قبل از تولد پایین بیاید. همچنین، هیچ تفاوتی بین ضربان قلب نوزادان دختر و پسر در سه ماهه اول بارداری وجود ندارد. حدود هفته بارداری، ضربان قلب جنین تقریبا مشابه مادر بین تا ضربان در دقیقه است. این سرعت تا هفته سریعتر خواهد شد. در هر دقیقه بین تا ضربه را به خود اختصاص می دهد. سپس شروع به کند شدن می کند و به طور متوسط در جایی بین تا قرار می گیرد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک باور قدیمی دیگر می گوید بالا رفتن شکم در دوران حاملگی می تواند نشان دهنده دختر بودن جنین باشد. اما واقعیت این است که نحوه حمل یک زن به وزن کودک، رحم در حال رشد، محل جفت و مایع آمنیوتیک بستگی دارد این هیچ ارتباطی با رابطه جنسیت نوزاد ندارد. اعتقاد رایج این است که بیماری شدید صبحگاهی نشانه واضحی است که نشان دهنده دختر بودن جنسیت نوزاد دارد. اما باید به این موضوع توجه داشت که تهوع صبحگاهی با تغییرات هورمونی همراه است و این یکی از علایم رایج بارداری است. اکثر خانم ها آن را تا سه ماهه اول تجربه می کنند، در حالی که برخی ممکن است تا زمان زایمان این مشکل را داشته باشند. هیچ مدرک علمی مبنی بر ارتباط جنسیت جنین و بیماری صبحگاهی وجود ندارد. برخی از افراد تصور می کنند که چرب بودن پوست و کدر بودن موها از نشانه های داشتن یک دختر بچه است. اما هیچ مطالعه علمی و یا مدرکی مشخصی برای تایید این موضوع وجود ندارد. تغییرات هورمونی در طول دوران بارداری می تواند منجر به تغییراتی در پوست و مو شوند و این ممکن است از زن به زن دیگر متفاوت باشد. برخی افراد معتقدند که برآمدگی شکم و نوک تیز آن در دوران بارداری، نشان دهنده پسر بودن جنین است. اما جمع شدن وزن شکم در وسط که باعث می شود شکم گرد به نظر برسد، ممکن است نشان دهنده دختر بودن جنین شما باشد. این موضوع درست مانند رو به بالا بودن شکم است ممکن است در تعیین جنسیت کودک تاثیری نداشته باشد. رشد کودک منجر به تغییرات و شکل شکم می شود. وضعیت شکم شما به نوع بدن، افزایش وزن و سایر شرایط جسمی شما مربوط می شود. اعتقاد بر این است که نوسانات خلق و خو ناگهانی، مانند تحریک پذیری شدید، افسردگی و، نشان دهنده این است که احتمالا نوزاد شما یک دختر است. اما واقعیت این است که نوسانات خلقی از موارد معمول در دوران بارداری است و معمولا موقتی هستند. بنابراین، بدون توجه به جنسیت جنین در بارداری، احتمالا زنان در این دوران دچار تغییرات خلقی خواهند شد. یک باور دیگری که در مورد علایم بارداری جنین دختر در بین مردم دیده می شود این است که اگر پستان چپ کمی بزرگتر از پستان راست باشد، به این معنی است که شما یک دختر را حمل می کنید. اما واقعیت این است که تغییرات پستان یکی از است که در نتیجه تغییرات هورمونی بروز پیدا می کند. پستان ها در پایان دوران بارداری برای شروع دوران شیردهی، متورم می شوند. با این حال، هیچ مدرکی در رابطه با تغییرات اندازه پستان و جنسیت کودک وجود ندارد. اعتقاد بر این است زنانی که در دوران بارداری دوست دارند بیشتر به در سمت راست خود بخوابند، احتمالا نوزاد آنها یک دختر است. اما این درست نیست و هیچ مطالعه علمی جنسیت نوزاد را به طرفی که مادر در آن می خوابد پیوند نمی دهد. برای زنان باردار طبیعی است که اغلب موقعیت خواب خودشان را تغییر دهند تا موقعیت راحتی را برای قرار دادن شکم در حال رشد پیدا کنند. برخی از آنها برای راحتی بیشتر از بالش زیر شکم یا بین زانوها استفاده می کنند و در موقعیتی که بیشتر برای آنها مناسب است، می خوابند. برخی معتقدند که ادرار با رنگ زرد تیره در دوران بارداری می تواند نشان دهنده دختر بودن جنین باشد. اما واقعیت این است که رنگ ادرار مربوط به جنسیت کودک نیست ولی می تواند علایمی برای وضعیت سلامت در مادارن باردار باشد. ادرار روشن و شفاف می تواند به دلیل هیدراتاسیون مناسب باشد، در حالی که ادرار تیره نشانه است. از طرفی هم غذاها، مکمل ها و داروها نیز ممکن است را تغییر دهند. یک باور عمومی دیگر در مورد احتمال دختر بودن جنین در دوران بارداری این است که وقتی زنان در دوران بارداری به دنبال غذاهای شیرین مانند شکلات ها و بستنی ها هستند، احتمالا نوزاد آنها دختر است. اما به نظر می رسد هیچ رابطه ای بین ولع مصرف و جنسیت کودک وجود ندارد. ولع مصرف شیرینی در بارداری می تواند به دلیل تغییرات هورمونی، مواد فعال دارویی (موجود در غذاهای خاص) ، عوامل فرهنگی و روانی باشد. با این حال، تحقیقات کافی برای حمایت از این فرضیه ها وجود ندارد. برخی بررسی ها نشان می دهد که میل به بارداری می تواند به کمبود مواد معدنی خاص مربوط باشد، اما هیچ رابطه ای بین ولع مصرف و جنسیت نوزاد وجود ندارد. اعتقاد بر این است که خط تیره ( linea nigra ) که بر روی شکم زنان در دوران بارداری ظاهر می شود، می تواند جنسیت کودک را نیز نشان دهد. اگر خط به سمت بالای شکم کشیده شود، می تواند نشان دهنده پسر بودن جنین باشد. اما اگر خط تا زیر دکمه شکم ادامه پیدا کند، ممکن است نشان دهنده دختر دار شدن باشد. در حقیقت، linea nigra یک تغییر پوستی است که به دلیل افزایش رنگدانه ملانین اتفاق میفتد و ربطی به جنسیت کودک ندارد. برخی از زنان از یکسری راه های جالب برای پیش بینی جنسیت جنین خود استفاده می کنند. حتی جنسیت کودک را در خانه یا در موارد خاص مانند دوش گرفتن کودک پیش بینی می کنند. با این حال، اینها علمی نیستند و نباید جدی گرفته شوند. برخی از این راهکار ها، عبارتند از: حلقه را با استفاده از نخ ببندید و آن را روی شکم آویزان کنید. اگر حلقه به صورت دورانی بر روی شکم بچرخد، می تواند نشان دهنده دختر بودن نوزاد شما باشد. شریک زندگی یا دوست شما می تواند این روش را روی شما امتحان کند. آنها یک کلید در مقابل شما قرار می دهند و شما باید آن را بردارید. اگر انتهای گرد را بگیرید، نوزاد شما دختر خواهد بود و اگر انتهای باریک آن را انتخاب کنید، یک پسر است. نمودار تولد چینی جنسیت کودک خود را بر اساس سن و ماه تعیین می کند. این روش بر سن و سال بارداری شما ت کید دارد. اگر هر دو عدد زوج یا فرد باشد، نوزاد شما یک دختر است. اما یکی زوج باشد و دیگری فرد، پسر است. شاید با این روش ها و علایم بارداری تا حدودی بتوانید جنیست نوزاد خود را تا حدودی حدس بزنید، اما به یاد داشته باشید این روش ها برای تعیین جنسیت کودک غیر علمی است. ممکن است سرگرم کننده باشند اما از نظر علمی اثبات نشده اند. پزشک ممکن است با انجام اسکن اولتراسوند بین هفته و جنسیت جنین شما را مشخص کند. شما می توانید از طریق سونوگرافی حدود هفته از بارداری خود به جنسیت کودک خود پی ببرید. اینها تا درصد دقیق هستند. برخی آزمایشات، از جمله و نمونه برداری از پرزهای جفتی، در تعیین قطعی جنیست کودک موثر هستند. اما اینها هر دو تهاجمی بوده معمولا فقط در مواردی که خطر ابتلا به اختلالات ژنتیکی یا در جنین وجود داشته باشد، توصیه می شوند. آزمایش غیر تهاجمی قبل از تولد، روش دیگری برای تعیین جنسیت است. اما معمولا فقط به زنانی که در معرض خطر حمل نوزادان با شرایط کروموزومی هستند نیز ارایه می شود

می تواند از خفیف تا شدید متغیر و گاهی جدی و خطرناک باشند. علاوه بر علایم معمول، چندین عارضه احتمالی وجود دارد که می تواند همراه با آنفولانزا رخ دهد. برخی از عوارض آنفولانزا می توانند کاملا خطرناک باشند. آنفلوانزا یک بیماری تنفسی بسیار عفونی است. حدود % از جمعیت ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. گروه خاصی از افراد در معرض خطر ابتلا به عوارض متوسط تا شدید ناشی از آنفولانزا هستند. این گروه ها شامل کودکان خردسال، بزرگسالان، خانم ها در دوران بارداری و افراد مبتلا به بیماری های مزمن زمینه ای هستند. در این مقاله برخی از عوارض احتمالی آنفولانزا، در کنار گزینه های درمانی مرتبط با آنها، بیان شده است. همچنین اطلاعاتی را در مورد افرادی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به عوارض آنفولانزا هستند فراهم می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض ناشی از آنفولانزا می تواند از متوسط تا شدید متغیر باشد. در برخی موارد، آنها می توانند بسیار جدی و خطرناک باشند. برخی از شایع ترین عوارض آنفولانزا، عبارتند از: ویروس آنفلوانزا احتمال دارد باعث التهاب و عفونت سینوس ها یا گوش شود. علایم عفونت سینوس شامل موارد زیر است: سوزش گلو بوی بد دهان گرفتگی بینی آبریزش بینی مخاط در گلو سردرد در جلوی سر درد دندان یا فک بالا مخاط بینی سبز یا زرد حساسیت به لمس در صورت، به ویژه در اطراف ناحیه بینی علایم عفونت گوش شامل موارد زیر است: تب مشکل شنیدن ترشح از گوش خارش یا سوزش در گوش احساس پری یا فشار در گوش گزینه های درمانی برای عفونت سینوس یا گوش می تواند شامل موارد زیر باشد: آنتی بیوتیک ها مواد ضد احتقان استفاده از رطوبت ساز قطره گوش آنتی بیوتیکی مسکن ها مانند استامینوفن یا برونشیت اصطلاح پزشکی برای التهاب مجاری تنفسی بزرگ در ریه ها است. این بیماری می تواند کوتاه مدت (حاد) یا طولانی مدت و عود کننده (مزمن) باشد. ویروس آنفولانزا معمولا باعث برونشیت حاد می شود. علایم برونشیت عبارتند از: تب سرفه یا تنگی نفس درد قفسه سینه یا احساس سوزش در اکثر موارد برونشیت حاد طی چند هفته بدون نیاز به درمان پزشکی برطرف می شود: استراحت نوشیدن مایعات فراوان مصرف ( NSAID ) آنفولانزا می تواند علایم مختلفی ایجاد کند و احتمال دارد منجر به از دست دادن مایعات و کمبود آب بدن شود. برخی از علایم آن، عبارتند از: تب اسهال استفراغ کاهش اشتها گرفتگی بینی علایم کم آبی بدن عبارتند از: ادرار زرد تیره کمبود اشک در نوزادان خشکی پوست، دهان یا چشم افرادی که آنفولانزا دارند باید مایعات زیادی بنوشند تا از کمبود آب بدن پیشگیری کنند. ابگوشت آب میوه ها نوشیدنی های ورزشی افرادی که دچار کم آبی شدید هستند در بیمارستان به مایعات داخل وریدی ( IV ) نیاز خواهند داشت. ذات الریه اصطلاح پزشکی عفونت در یک یا هر دو ریه است. عفونت باکتریایی ثانویه می تواند روی هم قرار گرفته و منجر به ذات الریه باکتریایی شود: تب گیجی خستگی درد قفسه سینه تهوع و استفراغ از دست دادن اشتها ناتوانی در نفس کشیدن عمیق تنگی نفس یا تنفس سریع و کم عمق سرفه ای که مخاط سبز، زرد یا خونی ایجاد می کند. گزینه های درمانی بیماری ذات الریه به نوع پنومونی فرد و شدت آن بستگی دارد: مصرف مایعات مسکن ها مانند استامینوفن و ایبوپروفن آنتی بیوتیک برای درمان باکتریایی افرادی که به ذات الریه شدید مبتلا می شوند، احتمالا نیاز به درمان در بیمارستان دارند. به عنوان مثال، آنها احتمال دارد به مایعات IV ، اکسیژن یا کمک به تنفس با استفاده از دستگاه تنفس مکانیکی نیاز داشته باشند. در موارد نادر، ویروس آنفلوانزا می تواند باعث عفونت و التهاب مغز، قلب یا عضلات شود. عفونت مغز یا قلب می تواند منجر به عوارض شدید و جدی شود. انسفالیت اصطلاح پزشکی برای التهاب مغز است. علایم آن احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: تب تشنج گیجی سردرد مشکلات بینایی میوکاردیت اصطلاح پزشکی برای التهاب قلب است. علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: تپش قلب درد شکم تنگی نفس التهاب پاها درد قفسه سینه میوزیت اصطلاح پزشکی برای التهاب عضلات است. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: التهاب عضله ضعف عضلانی حساسیت عضلانی برخی از گزینه های درمانی برای و میوکاردیت، عبارتند از: آنتی بیوتیک برای هدف گیری علل باکتریایی داروهای ضد ویروسی برای هدف گیری علل ویروسی، مانند تبخال تزریق استرویید برای سرکوب سیستم ایمنی بدن و کنترل التهاب ایمونوگلوبولین درمانی، که از داروهایی برای کمک به کنترل سیستم ایمنی بدن استفاده می کند. گزینه های درمان میوزیت عبارتند از: NSAID ها مانند ایبوپروفن و آسپرین برای تسکین درد فیزیوتراپی برای بهبود عملکرد و تحرک عضلات کورتیکواستروییدها برای سرکوب سیستم ایمنی بدن یک واکنش شدید و جدی سیستم ایمنی به عفونت است. در سپسیس، سیستم ایمنی بدن بیش از حد رانده می شود و حمله به سلول ها، بافت ها و اندام های سالم بدن را آغاز می کند. برخی از علایم و نشانه های احتمالی سپسیس، عبارتند از: تنگی نفس فشار خون پایین افزایش ضربان قلب درد یا ناراحتی شدید دمای کم یا زیاد غیر معمول تغییرات ذهنی، مانند گیجی یا خواب آلودگی غیرمعمول سپسیس بدون درمان سریع، می تواند منجر به نارسایی عضو و مرگ شود. فردی که سپسیس داشته باشد، نیاز به بستری فوری در بیمارستان دارد. به محض تشخیص توسط پزشک متخصص، آنتی بیوتیک باید دریافت کنند. برخی از افراد همچنین احتمال دارد نیاز به دستگاه تنفس یا جراحی برای از بین بردن مناطق عفونت داشته باشند. آنفولانزا می تواند در مواردی شدیدتر شود برخی از شرایط مزمن سلامتی، از جمله: آسم دیابت بیماری قلبی ( COPD ) برخی شرایط همچنین می توانند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کرده و بدن را برای مبارزه با ویروس آنفولانزا دشوار کند. نمونه هایی از این شرایط شامل دیابت و اچ آی وی است. همچنین ابتلا به یک بیماری زمینه ای خطر ایجاد عوارض آنفولانزا را افزایش می دهد. مدیریت شرایط موجود و مصرف داروهای ضد ویروسی به محض بروز علایم آنفلوانزا می تواند علایم را کاهش داده و به پیشگیری از عوارض کمک کند. برخی از فاکتورها از جمله سن، مصرف دارو و زمینه های بهداشتی می توانند بر نحوه واکنش بدن به ویروس آنفلوانزا ت ثیر بگذارند. بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، افراد در گروه های زیر در معرض خطر ابتلا به عوارض آنفلوانزا هستند: افراد بالای سال خانم ها در دوران بارداری کودکان زیر سال، به ویژه کودکان زیر سال افراد زیر سال که از داروهای طولانی مدت حاوی آسپرین یا سالیسیلات استفاده می کنند. افرادی که از کورتیکواستروییدها یا داروهایی برای سرکوب سیستم ایمنی استفاده می کنند. CDC : آسم چاقی سرطان شرایط کبدی شرایط عصبی اچ آی وی و ایدز بیماری مزمن کلیوی بیماری قلبی و اختلالات متابولیکی، مانند دیابت اختلالات خونی، مانند بیماری سلول داسی شکل بیماری های مزمن ریه، مانند COPD یا فیبروز کیستیک افرادی که در معرض خطر عوارض آنفولانزا هستند باید که سالانه واکسن دریافت کنند. CDC واکسن آنفولانزا سالانه را برای همه افراد بالای ماه و هر کسی که در معرض خطر ابتلا به عوارض ناشی از آنفلوانزا است توصیه می کند. CDC همچنین واکسن پنومونی یا پنوموکوک را برای کودکان زیر سال، بزرگسالان بالای سال، افراد با برخی بیماری های زمینه ای و افرادی که سیگار می کشند، توصیه می کند. اگر فردی در معرض ابتلا به عوارض آنفلوانزا است، باید به محض مشاهده علایم با پزشک تماس بگیرد. دریافت داروهای ضد ویروسی می توانند شدت و مدت زمان علایم و خطر عوارض را کاهش دهند. CDC توصیه می کند در صورت مشاهده علایم زیر در کودکان فورا باید تحت مراقبت پزشکی قرار گیرند: تشنج عدم هوشیاری سرفه یا تب مکرر تغییر در تنفس یا تنفس دشوار رنگ آبی در صورت یا لب ها درد عضلانی، که احتمال دارد باعث شود فرد تمایلی به راه رفتن نداشته باشد. تب بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) در کودکان بالای هفته یا تب از هر نوع در کودکان زیر هفته CDC به بزرگسالان توصیه می کند که برای هر یک از علایم زیر فورا با پزشک تماس بگیرند: تشنج سرگیجه درد عضلانی سرفه یا تب مکرر ضعف یا عدم ثبات دشواری در تنفس یا تنگی نفس درد مداوم در قفسه سینه یا شکم بدتر شدن شرایط بهداشتی موجود حالت گیجی جدید یا عدم توانایی در بیدار شدن از خواب آنفولانزا بیماری تنفسی بسیار مسری است که می تواند منجر به عوارضی شود. گروه خاصی از افراد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عوارض آنفلوانزا قرار دارند. اینها شامل کودکان خردسال، بزرگسالان و افرادی دارای بیماری زمینه ای می شود. اگر یک گروه در معرض خطر قرار دارند و علایم آنفلوانزا را نشان می دهند، باید سریعا با پزشک تماس بگیرند. دریافت واکسن آنفولانزا سالانه خطر ابتلا به آنفولانزا را در فرد کاهش می دهد. برای افرادی که به آنفولانزا مبتلا می شوند، دریافت داروهای ضد ویروسی به محض بروز علایم می تواند به کاهش شدت و مدت زمان علایم و همچنین کاهش عوارض شدید کمک کند.

، یک داروی ضد قارچ است و برای درمان عفونت های مخمری واژن استفاده می شود. اگر نیازمند اطلاعات بیشتری هستید، با یک پزشک یا داروساز تماس بگیرید. قبل از تجویز و مصرف دارو، باید به پزشک خود تمام مشکلات را بگویید. از جمله: دیابت شیردهی عفونت های مکرر مشکلات سیستم ایمنی بدن بارداری یا تصمیم برای باردار شدن واکنش غیرمعمول یا آلرژیک به کلوتریمازول، سایر داروها، غذاها، رنگها یا مواد نگهدارنده کلوتریمازول واژینال برای درمان عفونت های مخمر واژن در بزرگسالان و کودکان سال به بالا استفاده می شود. کلوتریمازول عضو گروهی از داروهای ضد قارچ به نام ایمیدازول است. این دارو با جلوگیری از رشد قارچ هایی که باعث ایجاد عفونت می شوند، عمل می کند. این دارو فقط برای استفاده واژن تجویز می شود. استفاده خوراکی از این دارو ممنوع است. قبل و بعد از استفاده از این دارو باید دست های خود را بشویید. قبل از استفاده دستورالعمل های موجود در کاتالوگ را با دقت بخوانید. در صورتی که از قرص کلوتریمازول استفاده می کنید، یک قرص را آماده کرده و در اپلیکاتور قرار دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سپس به پشت بخوابید و نوک اپلیکاتور را به آرامی داخل واژن قرار داده و پیستون را فشار دهید تا قرص به داخل واژن آزاد شود. اپلیکاتور را به آرامی خارج کنید. اپلیکاتور را با آب گرم و صابون خوب بشویید. در فواصل منظم از این دارو استفاده کنید. دوره کامل درمان را، حتی اگر فکر می کنید سلامتی تان را بدست آورده اید، طبق دستورالعمل پزشک دوره مصرف دارو خود را تا پایان ادامه دهید. در مورد استفاده از این دارو برای کودکان با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. اگرچه استفاده از این دارو برای دختران سال به بالا طبق دستور پزشک بلامانع است، اما در استفاده از آن باید دقت شود. اگر فکر می کنید مقدار زیادی از این دارو را مصرف کرده اید و احتمال اوردوز وجود دارد، بلافاصله با یک کلینیک پزشکی یا اورژانس تماس بگیرید. این دارو به شکل های مختلف در دسترس است. معمولا افراد تمایل دارند از کرم های کلوتریمازول استفاده کنند. این کرم در قسمت داخلی واژن استعمال می شود. همچنین ممکن است روی پوست اطراف واژن نیز استفاده شود. این کرم بسته به دستورالعمل محصول، معمولا روزی یک بار در زمان خواب، برای یا روز متوالی استفاده می شود. همچنین ممکن است این کرم دو بار در روز، و تا حداکثر روز در اطراف قسمت خارجی واژن استفاده شود. دستورالعمل های موجود در نسخه یا برچسب بسته بندی دارو را با دقت بخوانید و در صورت داشتن سوال با پزشک یا داروساز تماس بگیرید. از کلوتریمازول دقیقا طبق دستور پزشک استفاده کنید و بیشتر یا کمتر از دوز درمانی استفاده نکنید. کلوتریمازول واژینال بدون نسخه پزشک (بدون نسخه) در دسترس است. اگر اولین بار است که دچار خارش و احساس مشکل در واژن می شوید، قبل از استفاده از کلوتریمازول با یک پزشک مشورت کنید. اگر قبلا یک پزشک تشخیص داده است که به عفونت مخمر واژن مبتلا هستید و یا علایم مشابه دیگری دارید، می توانید از این کرم استفاده کنید. در صورت استعمال صحیح، شما باید در سه روز اول درمان با کلوتریمازول، احساس بهتری داشته باشید. اگر علایم شما بهبود نیافت یا بدتر شد، با یک‌پزشک تماس بگیرید. برای استفاده از کرم کلوتریمازول در ناحیه خارج واژن، با استفاده از انگشت خود مقدار کمی از کرم را در ناحیه آسیب دیده پوست بمالید. برای استفاده از کرم کلوتریمازول به صورت داخل واژنی، دستورالعمل های ارایه شده توسط پزشک یا داروساز یا اطلاعات کاتالوگ دارو را به دقت دنبال کنید و مراحل زیر را انجام دهید: اپلیکاتور مخصوص را که آغشته به کرم است، تا میزان مشخص شده پر کنید. به پشت دراز بکشید و زانوها را به سمت بالا قرار داده و سپس پاهایتان‌را از هم باز کنید. همچنین می توانید بایستید و سپس پاها را باز کرده و زانوها را خم کنید. اپلیکاتور را به آرامی وارد واژن کرده و پیستون را فشار دهید تا دارو آزاد شود. اپلیکاتور را به آرامی بیرون بکشید. اگر اپلیکاتور یکبار مصرف است، آن را دور بیاندازید. اگر اپلیکاتور قابل استفاده مجدد است، اجزای آن را جدا کرده و پس از هر بار استفاده با آب و صابون تمیز کنید برای جلوگیری از شیوع عفونت، دستان خود را سریعا پس از استفاده بشویید. این دارو ممکن است در موارد دیگری نیز تجویز شود. از دکتر و یا داروساز خود برای کسب اطلاعات بیشتر سوال بپرسید. اگر به کلوتریمازول، سایر داروها یا سایر ترکیبات کرم واژنی کلوتریمازول حساسیت دارید، حتما به پزشک و داروساز خود بگویید. از داروساز خود لیستی از مواد تشکیل دهنده این دارو را بخواهید. به پزشک و داروساز خود بگویید که کدام‌داروهای نسخه ای و، مکمل های غذایی و محصولات گیاهی را مصرف می کنید و یا قصد دارید آن را مصرف کنید. ممکن است پزشک شما نیاز به تغییر دوزهای داروهای شما داشته باشد یا از نظر بروز عوارض جانبی آن را به دقت کنترل کند. در صورت داشتن درد در قسمت پایین شکم، کمر یا شانه به پزشک خود اطلاع دهید. تب، استفراغ یا ترشحات بدبو از واژن، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت ابتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی یا یا سندرم نقص ایمنی اکتسابی یا AIDS حتما موضوع را با پزشک در میان بگذارید. اگر به طور مکرر و مزمن دچار عفونت مخمر واژن شده باشید، باید با پزشک درباره این موضوع صحبت کنید. اگر باردار هستید، یا در دوران شیردهی قرار دارید و یا قصد باردار شدن را دارید، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. اگر همزمان با مصرف داروی کلوتریمازول باردار شدید، با پزشک خود تماس بگیرید. در زمان استفاده از کلوتریمازول، می توانید رژیم غذایی عادی خود را ادامه دهید، مگر اینکه پزشک رژیم غذایی خاصی را تجویز کرده باشد. دوز فراموش شده را به محض یادآوری استفاده کنید. با این حال، اگر تقریبا همزمان با نوبت دوز بعدی متوجه فراموشی دوز قبلی شدید، از دوز فراموش شده صرف نظر کرده و برنامه منظم دوز خود را ادامه دهید. برای جبران یک وعده فراموش شده از مصرف دو دوز همزمان پرهیز کنید. کلوتریمازول ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. در صورت بروز یا تشدید علایم غیر معمول، به پزشک خود اطلاع دهید. افزایش سوزش، خارش یا تحریک واژن از جمله این علایم است. برخی از عوارض جانبی می توانند جدی باشند. اگر هر یک از علایم زیر را مشاهده کردید، استفاده از کلوتریمازول را متوقف کنید و بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید: تب لرز راش کندوها دل درد استفراغ ترشحات غیرطبیعی و بد بو این دارو را باید در ظرفی که داخل آن قرار دارد، کاملا بسته بندی شده و دور از دسترس کودکان نگه دارید. آن را در دمای اتاق و به دور از گرما و رطوبت بیش از حد نگهداری کنید (برای مثال این دارو را نباید در حمام نگهداری کرد) دور نگه داشتن همه داروها از دید و دسترس کودکان بسیار مهم است زیرا بسیاری از ظروف (از قبیل نگهدارنده های قرص هفتگی و انواع مخصوص قطره های چشمی، کرم ها، پماد ها و داروهای استنشاقی) در برابر اقدامات کودک مقاوم نیستند و کودکان خردسال می توانند به راحتی آنها را باز کنند. برای محافظت از کودکان خردسال در برابر مسمومیت، همیشه درپوش های دارو را محکم ببندید و بلافاصله دارو را در مکانی امن قرار دهید. دارو را در مکانی دور از دسترس و دید کودکان قرار دهید. داروهای غیر قابل استفاده و اضافی باید به روش های خاصی دفع شوند تا اطمینان حاصل شود که حیوانات خانگی، کودکان و افراد دیگر نمی توانند آنها را مصرف کنند. با این حال، نباید این دارو را به توالت بریزید. با پزشک و داروساز خود درباره ی روش های صحیح دفع داروها مشورت کنید. در صورت مصرف خوراکی کلوتریمازول، سریعا با یک کلینیک پزشکی یا اورژانس تماس بگیرید. اگر فرد به زمین افتاده و با مشکل تنفسی رو به رو است یا نفس نمی کشد، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. به یاد داشته باشید که در تمام جلسات ویزیت پزشک شرکت کنید. هر سوالی در مورد کلوتریمازول دارید می توانید از داروساز خود بپرسید. اگر روز پس از شروع درمان با کلوتریمازول هنوز علایم عفونت را دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. مهم است که یک لیست مکتوب از تمام داروهای نسخه ای و بدون نسخه و همچنین سایر محصولات مانند ویتامین ها، مواد معدنی یا سایر مکمل های غذایی را به همراه داشته باشید. هر بار که به پزشک مراجعه می کنید یا در بیمارستان بستری می شوید باید این لیست را به همراه داشته باشید. به یاد داشته باشید که باید این دارو را طبق دستور پزشک و تا پایان دوره درمان تعیین شده توسط پزشک مصرف کنید. از قطع خودسرانه مصرف این دارو خودداری کنید. از مصرف بیش از اندازه این دارو بپرهیزید. نهایتا، اگر سوالی درباره ی نحوه مصرف، عوارض، علایم بهبودی و یا سایر موارد دارید، با یک پزشک یا داروساز تماس بگیرید.

علامتی شایع و نگران کننده است که بسیاری از افراد در طول زندگی خود آن را تجربه می کنند. خارش دهان می تواند در اثر ابتلا به عفونت های ویروسی، قارچی و همچنین آلرژی به مواد غذایی، گرده گل، لاتکس، داروها و موارد دیگر رخ دهد. اگر علت خارش دهان ناشی از آلرژی باشد، به آن سندرم آلرژی دهانی گفته می شود. برخی از دلایل خارش دهان خفیف هستند، در حالیکه برخی دیگر خطرناک بوده و می توانند باعث مرگ بیمار شوند. علایم خارش دهان بسته به علت ایجاد کننده آن، بسیار گسترده است. بنابراین هر فردی ممکن است فقط برخی از علایم را تجربه کند. برخی از مهمترین علایم خارش دهان عبارتند از: عطسه آبریزش بینی ریزش اشک سرفه خشک تورم در زبان، یا گلو احساس سوزن سوزن شدن در دهان، زبان یا گلو احساس خارش یا خزیدن شی در یک یا هر دو کانال گوش گاهی ممکن است علایم خارش دهان خفیف باقی مانده و فقط نواحی دهان یا سر را تحت تاثیر قرار دهد. اما در برخی موارد نیز می تواند نشان دهنده یک واکنش آلرژیک خطرناک باشد. دلایل مختلفی می توانند باعث خارش دهان شوند. برخی از این دلایل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر دچار خارش سقف دهان هستید، ممکن است نسبت به یک ماده غذایی خاص یا گرده گیاه حساسیت داشته باشید. این علامت نشان دهنده این است که شما مبتلا به سندرم آلرژی دهان هستید. این آلرژی همچنین به عنوان سندرم غذای گرده نیز شناخته می شود. سندرم آلرژی دهان بیماری است که معمولا در سال های نوجوانی و بزرگسالی شروع می شود. سندرم آلرژی دهانی حتی در صورت خوردن غذایی که قبلا بدون مشکل مصرف می کردید، هم ممکن است رخ دهد. سندرم آلرژی دهانی متداول ترین نوع آلرژی غذایی است. علایم آن عبارتند از: خارش و سوزن سوزن شدن در دهان، زبان و گلو و اطراف آن تورم بافتهای داخل و اطراف دهان احساس طعم عجیب در دهان خارش مجاری گوش علایم در برخی موارد خفیف بوده و اغلب بیش از دقیقه طول نمی کشد، اما گاهی اوقات نیز ممکن است علایم شدید شده و به یک واکنش آنافیلاکتیک خطرناک، که یک اورژانس پزشکی است، تبدیل شود. سندرم آلرژی دهان زمانی رخ می دهد که پروتیین های موجود در غذاهای خاص، مشابه پروتیین های آلرژی زایی باشد که در انواع خاصی از گرده ها وجود دارد. افرادی که آلرژی فصلی دارند پس از مصرف برخی از سبزیجات خام، آجیل، میوه های نپخته یا ادویه جات، دچار سندرم آلرژی دهانی می شوند. در این موارد، سیستم ایمنی بدن پروتیین های غذایی را با گرده گل اشتباه گرفته و باعث بروز واکنش های آلرژیک می شود. سندرم آلرژی دهانی معمولا در فصل بهار که گرده افشانی گل ها بیشتر است تشدید می شود. زخم های سرد یا، زخم هایی هستند که در اطراف قسمت بیرونی دهان ایجاد می شوند. این زخم ها معمولا روی لب ها یا اطراف آن قرار دارند. علت ابتلا به تبخال، ویروس بسیار مسری به نام هرپس سیمپلکس است. تبخال ها معمولا کوچک هستند اما ممکن است چندین تبخال در یک قسمت از لب در کنار هم ایجاد شوند. اگر مستعد ابتلا به تبخال هستید، احتمال اینکه دچار خارش دهان شوید زیاد است. بسیاری از افراد قبل از ظاهر شدن تاول ها، دچار خارش و در اطراف لب های خود می شوند. تبخال ها به صورت تاول های کوچک پر از مایع در نزدیکی دهان، گونه ها و بینی ایجاد می شوند. زخم تاول ها پس از مدتی می ترکند، محل ترکیدن تاول ها پوسته پوسته شده و زخم ایجاد می کند. این زخم می تواند تا دو هفته روی دهان شما باقی بماند. هیچ درمان قطعی برای تبخال وجود ندارد. اما با استفاده از داروهایی مانند پماد آسیکلوویر می توان به بهبود سریع تر زخم ها کمک کرده و از گسترش تبخال به قسمت های دیگر دهان پیشگیری کرد. آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک خطرناک و یک فوریت پزشکی است که نیاز به مراقبت فوری دارد. اگر در معرض ماده حساسیت زا باشید، واکنش آنافیلاکتیک می تواند با خارش، گزگز یا تورم در دهان شروع شود. بادام زمینی، تخم مرغ و برخی از دانه های روغنی مانند کنجد شایع ترین مواد غذایی هستند که می توانند باعث شوک آنافلاکسی در افراد شوند. همچنین نیش برخی از حشرات مانند زنبور نیز یکی از مهمترین موارد ابتلا به شوک آنافلاکسی است. زیرا در صورت زنبور گزیدگی، سم حشره بلافاصله از طریق گردش خون وارد بدن می شود. این مساله احتمال بروز شوک آنافلاکسی را در فرد افزایش می دهد. به طور کلی آلرژی به موارد زیر می تواند باعث شوک آنافلاکسی در افراد شود: داروها مصرف برخی مواد غذایی نیش زنبور یا سایر حشرات معمولا افراد مبتلا به آلرژی در صورت قرارگرفتن در معرض ماده حساسیت زا علایم خفیف یا متوسط دارند. این علایم شامل آبریزش بینی، بثورات پوستی، کهیر، آبریزش چشم، خارش خفیف و است. علایم آنافیلاکسی شامل موارد زیر است: تشنج اسهال تنگی نفس درد شکم استفراغ سرگیجه حالت تهوع گرفتگی صدا افت فشار خون متورم شدن لب ها احساس تنگی در گلو افرادی که آنافیلاکسی را تجربه می کنند ممکن است دچار ایست قلبی شوند. علایم شوک آنافلاکسی معمولا چند دقیقه پس از قرار گرفتن در معرض ماده حساسیت زا رخ می دهد. گاهی واکنش های شدید می توانند به خودی خود برطرف شوند، اما گاهی نیز ممکن است به شوک آنافیلاکتیک تبدیل شوند. در صورت مشاهده علایم باید بلافاصله با فوریت های پزشکی تماس بگیرید. اگر دهان شما به طور منظم خارش دارد، ممکن است دچار یکی از عفونت های قارچی مانند برفک دهان باشید. برفک دهان یکی از شایع ترین عفونت های قارچی است. این یک عفونت در اثر رشد بیش از حد قارچی به نام کاندیدا آلبیکنز در بافتهای دهان ایجاد می شود. این قارچ ها جزء فلور طبیعی دهان هستند. اما هنگامی که رشد آنها به صورت کنترل نشده ای زیاد می شود می توانند برفک دهانی را ایجاد کند. برفک دهان به صورت لکه های سفید ممکن است بر روی زبان، قسمت داخلی گونه ها، لوزه ها، لثه ها، حلق یا سقف دهان ظاهر شود. علایم برفک دهان عبارتند از: قرمزی و التهاب احساس سوزش یا درد ضایعات برجسته و سفید رنگ از دست رفتن رفتن حس چشایی ترک خوردن قسمت خارجی و گوشه های دهان سالمندان، نوزادان و افرادی که دارای سیستم ایمنی آسیب دیده یا ضعیف هستند بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به برفک دهانی قرار دارند. ابتلا به بیماری هایی مانند دیابت که باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می شود افراد را در برابر عفونت های قارچی آسیب پذیر می کند. مادران شیرده و نوزادان نیز جزء گروههای پرخطر ابتلا به برفک دهانی هستند. نوزادان شیرخوار در صورت ابتلا به برفک دهانی می توانند به راحتی این بیماری را به مادر خود منتقل کنند. اگر دچار خارش دهان و گلو هستید، دلایل آن می تواند شامل موارد زیر باشد: آنافیلاکسی برفک دهانی آلرژی به دارو آلرژی شدید غذایی آلرژی های فصلی اگر دهان و لب های شما خارش دارند، این احساس می تواند ناشی از موارد زیر باشد: تبخال برفک دهانی آلرژی خفیف غذایی ابتلا به خارش دهان بعد از غذا خوردن می تواند ناشی از موارد زیر باشد: آنافیلاکسی آلرژی به دارو سندرم آلرژی دهان حساسیت های غذایی خفیف تا شدید درمان خارش دهان به علت آن بستگی دارد. برای رفع خارش دهان پیش از هر چیز باید عامل ایجاد کننده آن را شناسایی کنید. بسیاری از موارد خارش دهان با استفاده از راهکارهای ساده قابل درمان هستند. برخی از روش های درمانی برای رفع خارش دهان عبارتند از: در واکنش های حساسیتی خفیف، علایم معمولا در طی چند دقیقه به خودی خود از بین می روند. در اینگونه موارد بدن پروتیین های مشکل ساز را هضم می کند. همچنین می توانید مواد غذایی خاصی را که باعث ایجاد آلرژی در شما می شوند را از رژیم غذایی خود حذف کنید. گاهی اوقات، برای مقابله با علایم خفیف، بهتر است آنتی هیستامین بدون نسخه مصرف کنید. واکنش های شدید آلرژیک را می توان با داروهای آنتی هیستامین، مراقبت های پزشکی و در برخی موارد، اپی نفرین درمان کرد. افرادی که سابقه واکنش های آلرژیک دارند باید در مواقع اضطراری تزریق خودکار اپی نفرین به همراه داشته باشند، زیرا این دارو می تواند آنافیلاکسی را متوقف یا از آن پیشگیری کند. اگر یک واکنش آلرژیک شدید تجربه کردید، باید بلافاصله با فوریت های پزشکی تماس بگیرید، حتی اگر خودتان یک درمان اپی نفرین انجام داده باشید. تبخال ممکن است به صورت موضعی یا از طریق مصرف داروهای خوراکی درمان شود. در برخی موارد، پزشک برای مقابله با ویروس هرپس سیمپلکس استفاده از پمادهای ضد ویروس را توصیه می کند. مصرف این پمادها از ایجاد زخم و گسترش بیشتر تبخال پیشگیری می کند. برخی از داروهای معمول برای درمان تبخال عبارتند از: پنسیکلوویر (دناویر) آسیکلوویر ( Zovirax ) والاسیکلوویر (والترکس) اگر به برفک دهان مبتلا هستید، پزشک ممکن است بسته به سطح سلامت و شدت عفونت، طیف وسیعی از درمان های ضد قارچی را برای شما تجویز کند. این داروها به شکل های مختلفی مانند قرص یا دهان شویه ضد قارچ در داروخانه ها وجود دارند. با انجام برخی راهکارها، می توانید از خارش دهان پیشگیری کنید: پوست گرفتن میوه و سبزیجات پرهیز از مصرف داروهای خاص پختن میوه ها و سبزیجات قبل از مصرف اجتناب از مصرف مواد غذایی حساسیت زا اگر مشکوک به برفک دهانی بوده یا فکر می کنید گلودرد دارید، حتما به یک پزشک مراجعه کرده و علایم خود را به او توضیح دهید. در صورت واکنش آلرژیک نسبت به هر ماده آلرژن مانند برخی موارد غذایی حتما به یک پزشک مراجعه کنید. شناسایی آلرژن ها اولین قدم در درمان واکنش های آلرژیک است. پزشک می تواند در شناسایی آلرژن ها به شما کمک کند. همچنین پزشک در صورت لزوم اپی نفرین را برای استفاده در آینده تجویز کرده و توصیه های دیگری برای درمان در منزل به شما ارایه می کند. اگر علایم واکنش آلرژیک دارید اما قادر به شناسایی آلرژن ها نیستید، با یک مشورت کنید. پزشکان متخصص آلرژی در درمان بسیاری از بیماری های مربوط به سیستم تنفسی دارای تخصص هستند. بنابراین متخصص آلرژی می تواند با انجام آزمایش های مخصوص آلرژن های شما را دقیقا مشخص کند. این کار باعث می شود که در آینده بتوانید از مواجهه با این آلرژن ها خودداری کنید. قرار نگرفتن در معرض آلرژن ها نقش بسیار مهمی در پیشگیری از واکنش های آلرژیک دارد. پزشک ممکن است به محض تشخیص آلرژن، نسخه اپی نفرین را برای شما تجویز کند. در صورت تجویز این دارو باید با روش تزریق آن آشنا باشید تا در مواقع لزوم بتوانید برای رفع علایم از آن استفاده کنید. منبع:

می تواند علل زیادی داشته باشد. رایج ترین علل تاری دید در یک چشم، عیوب انکساری است. سایر علل احتمالی شامل عفونت، و آب مروارید است. چه تدریجی باشد چه ناگهانی، احساس در یک چشم می تواند نگران کننده باشد. و با دلایل مختلف از خفیف تا شدید، بهتر است درکی از آنچه ممکن است در پشت چیزهایی قرار داشته باشد که به نظر می رسد از یک چشم شما مبهم است، داشته باشید. بیشتر دلایل تاری دید جدی نیستند. با این حال، مهم است که در مورد تاری دید ناگهانی یا مداوم با پزشک مشورت کنید، زیرا این می تواند نشانه ای از بیماری باشد که نیاز به درمان دارد. بر همین اساس، ما تصمیم گرفته ایم در این مقاله برخی از دلایل تاری دید در یک چشم، همراه با علایم و روش های درمانی را برای شما بررسی کنیم. در اغلب موارد، تاری دید نشانه بیماری جدی نیست. با این حال، تغییرات ناگهانی بینایی ممکن است گاهی اوقات به این معنی باشد که فرد به درمان فوری نیاز دارد. آگاهی از علایم این شرایط می تواند به تصمیم گیری در مورد زمان درمان موثر کمک کند. هر کسی که تاری دید و علایم زیر را دارد باید به فوریت های پزشکی مراجعه کند: مشکل بیدار ماندن از دست دادن هوشیاری سردرد ناگهانی و شدیدی پس از ضربه به سر ناتوانی در بلند کردن یک یا هر دو بازو افتادگی یا بی حسی در یک طرف صورت افراد مبتلا به دیابت نیز باید در صورت بروز علایم زیر به پزشک مراجعه کنند: تغییر ناگهانی بینایی، مانند چشمک زدن نور بینایی شبیه کشیده شدن پرده روی چشم برخی از دلایل شایع تاری دید در یک چشم، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، عیوب انکساری شایعترین علت مشکلات چشمی در ایالات متحده است. عیوب انکساری شامل موارد زیر است: نزدیک بینی یا دید تحریف شده پیرچشمی یا مشکل دیدن اشیا از نزدیک شایع ترین علایم شایع یک عیب انکساری تاری دید است، اما سایر علایم آن شامل موارد زیر است: دوبینی سردرد دید مبهم دیدن هاله ها در اطراف چراغ های روشن عینک یا لنزهای تماسی می توانند به افرادی که دچار عیوب انکساری هستند، کمک کند تا دید واضح تری داشته باشند. با این حال، برخی از افراد ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. میگرن بیماری است که باعث سردردهای متوسط تا شدید می شود. برخی از افراد همچنین هاله هایی را تجربه می کنند. هاله اختلالات حسی است که قبل یا هنگام سردرد اتفاق میفتد. علایم هاله می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف مشکل در صحبت کردن کاهش بینایی کوتاه مدت دیدن اشکال یا خطوط زیگزاگ طبق بنیاد میگرن آمریکا، این علایم برای کسانی که هاله را تجربه می کنند معمولا تا دقیقه طول می کشد. همچنین افراد می توانند میگرن خاموش داشته باشند که میگرن با هاله است اما درد ندارد. درمان میگرن معمولا نیاز به مسکن دارد. داروهای بدون نسخه ممکن است برای کسانی که میگرن گاه به گاه دارند کافی باشد. با این حال، کسانی که دوره های مکرر دارند ممکن است برای مدیریت بیماری به گزینه های تجویز نیاز داشته باشند. باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها همه می توانند باعث عفونت چشم شوند و می توانند روی یک یا هر دو چشم ت ثیر بگذارند. علایم بالقوه عفونت چشم عبارتند از: درد ورم خارش چشم های قرمز یا خونی ترشح یا پوسته در اطراف چشم مشکلات بینایی، از جمله تاری دید التهاب ملتحمه یا پینک چشم نوع متداول عفونت چشم است. اگر فردی علایم عفونت چشم را دارد، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. بسته به علت، درمان می تواند شامل، داروهای موضعی یا آنتی بیوتیک خوراکی باشد. آب مروارید در اثر از بین رفتن عدسی چشم رخ می دهد و باعث تاری دید می شود. آب مروارید می تواند از یک یا هر دو چشم اتفاق بیفتد. آب مروارید وابسته به سن است و در بزرگسالان مسن شایع است. علایم آب مروارید می تواند با گذشت زمان ظاهر شود. آنها عبارتند از: دوبینی تاری دید دید مبهم مشکل خواندن مشکل دیدن در شب دیدن هاله ای در اطراف چراغ ها تنها راه درمان آب مروارید جراحی است. در طی عمل، یک جراح عدسی مصنوعی را جایگزین لنزهای ابری می کند. تخریب ماکولای وابسته به سن ( AMD ) ماکولا را تحت ت ثیر قرار می دهد. ماکولا، بخشی از چشم است که به افراد کمک می کند تا اجسام را با جزییات بیشتری ببیند. این بیماری می تواند از یک چشم شروع شده و به چشم دیگر پیشرفت کرده و باعث از بین رفتن دید شدید یا مرکزی شود. AMD دو نوع دارد: AMD مرطوب در اثر تجمع و تشکیل رگ های خونی در پشت شبکیه و زیر ماکولا رخ می دهد. این وضعیت منجر به خونریزی و نشت در چشم، باعث زخم شدن و آسیب رساندن به آن می شوند. خطوط مستقیم موج دار از علایم اولیه AMD مرطوب است. با افزایش سن، ماکولا نازک تر شده و منجر به تاری دید می شود. این رایج ترین شکل AMD است. رسوبات ریز زرد یا سفید زیر شبکیه، رایج ترین علامت اولیه خشک AMD است. هیچ درمانی برای هر دو نوع AMD وجود ندارد. با این حال، مواردی وجود دارد که افراد می توانند برای کاهش سرعت پیشرفت آن انجام دهند، از جمله: قطع سیگار ورزش منظم رعایت یک رژیم متعادل حفظ فشار خون و سطح کلسترول مناسب در افراد مبتلا به AMD مرطوب، پزشکان ممکن است داروهای فاکتور رشد اندوتلیال ضد عروقی یا را نیز توصیه کنند. برای افرادی که مبتلا به دیابت هستند، تاری دید ممکن است نشانه ای از بیماری چشم دیابتی باشد. افزایش قند خون بالا منجر به آسیب رگ های خونی در چشم و عوارض زیر می شود: گلوکوم آب مروارید ادم ماکولای دیابتی برای افراد مبتلا به دیابت مهم است که سالانه معاینه چشم را انجام دهند، زیرا این موارد به پزشکان کمک می کند علایم اولیه آسیب را تشخیص دهند. افراد می توانند با کنترل سطح گلوکز خون، فشار خون و سطح کلسترول خطر ابتلا به این عوارض را کاهش دهند. درمان بیماری چشم ناشی از دیابت ممکن است شامل داروها، روش های لیزر، جراحی یا ترکیبی از هر سه باشد. گاهی اوقات تاری دید نشانه سکته مغزی است. سکته مغزی هنگامی اتفاق میفتد که چیزی مانند انسداد یا پارگی رگ های خونی از رسیدن خون به بخشی از مغز جلوگیری کند. سایر علایم سکته مغزی، عبارتند از: ضعف بازو افتادگی صورت اختلال در گفتار مشکل ناگهانی در دیدن یا راه رفتن یا سردرد شدید نیز می تواند از علایم سکته مغزی باشد. درمان سکته ممکن است شامل داروهایی برای از بین بردن لخته های خون، روش هایی برای ترمیم رگ های خونی یا جراحی باشد. برخی از افراد مبتلا به COVID - ورم ملتحمه را تجربه می کنند که می تواند باعث تاری دید، قرمزی یا آبریزش چشم و احساس وجود جسم خارجی در چشم شود. مانند سایر انواع ملتحمه ویروسی، این علایم معمولا خود به خود برطرف می شوند. با این حال، مهم است که خودتان را در خانه قرنطینه کرده و در صورت امکان آزمایش COVID - انجام دهید. حتی با علایم کم و یا خفیف، انتقال ویروس COVID - به دیگران نیز امکان پذیر است. سایر علایم COVID - عبارتند از: اسهال سردرد خستگی تب یا لرز سرفه کردن درد عضله یا بدن احساس یا بیماری از دست دادن طعم یا بو گرفتگی یا آبریزش بینی یا دشواری در تنفس در هر زمان که تاری دید یک چشم (یا هر دو چشم) را تجربه کردید، بهتر است به یک چشم پزشک مراجعه کنید. گاهی اوقات می توان تاری چشم در یک چشم را با معاینه چشم تشخیص داد و با استفاده از عینک، لنزهای تماسی یا جراحی انکساری اصلاح کرد اگر شروع تاری دید در یک چشم ناگهانی است، بهتر است به دنبال درمان فوری پزشکی باشید. همچنین، اگر تاری دید با علایم دیگری همراه باشد، می تواند نشانه یک بیماری زمینه ای باشد. سایر علایم مربوط عبارتند از: دوبینی گیجی سرگیجه چشم درد حلقه های دور چراغ سردردی فوق العاده دردناک از دست دادن توانایی صحبت کردن بی حسی یا ضعف فقط در یک طرف بدن احساس سایه ای که روی چشمان شما کشیده می شود یا پرده ای از کنار، بالا یا پایین کشیده می شود. برخی از موارد می توانند باعث تاری دید در یک چشم شوند. عیوب انکساری همچنین بیماری های مرتبط با سن، مانند آب مروارید و AMD از علل شایع برای این وضعیت هستند. یک پزشک می تواند علت تاری دید را تشخیص داده و بهترین گزینه ها را برای درمان توصیه کند. با این حال، اگر فردی در اثر COVID - ممکن است به التهاب ملتحمه مبتلا شود، باید قبل از مراجعه حضوری به یک متخصص بهداشت و درمان تماس بگیرید. افرادی که دچار تغییر یا از دست دادن ناگهانی بینایی می شوند، باید فورا به پزشکی مراجعه کنند، به ویژه اگر بیماری زمینه ای مانند دیابت نیز داشته باشند. منابع:

در مورد اینکه آیا الکل و سرطان با هم ارتباط دارند، یک نظر علمی قوی وجود دارد که مصرف الکل می تواند باعث ایجاد چندین نوع سرطان شود. شواهد نشان می‌دهد که هر چه یک فرد الکل بیشتری بنوشد (به ویژه هر چه فرد به طور منظم الکل بیشتری بنوشد) خطر ابتلا به سرطان مرتبط با الکل در او بیشتر می‌شود. حتی کسانی که بیش از یک نوشیدنی در روز نمی‌نوشند و افرادی که زیاد الکل می‌نوشند (کسانی که نوشیدنی یا بیشتر برای زنان و یا بیشتر نوشیدنی برای مردان در یک جلسه مصرف می‌کنند) در معرض خطر ابتلا به برخی سرطان‌ها هستند. الکل، اصطلاح رایج برای اتانول یا الکل اتیلیک است. اما الکل یک ماده شیمیایی است که در نوشیدنی های زیر یافت می شوند: آبجو شراب ها مشروب مالت الکل های مقطر همچنین الکل از تخمیر قندها و نشاسته توسط مخمر تولید می شود. الکل همچنین در برخی داروها، دهانشویه ها و محصولات خانگی (از جمله عصاره وانیل و سایر طعم دهنده ها) یافت می شود. ما در این مقاله سعی کرده ایم خطرات سرطان مرتبط با مصرف نوشیدنی های الکلی را جمع آوری کنیم. مصرف الکل خطر چه سرطانی را افزایش می دهد؟ طبق دستورالعمل های رژیم غذایی، افرادی که الکل نمی نوشند به هر دلیلی نباید مصرف آن را شروع کنند. الگوهای واضحی بین مصرف الکل و ایجاد انواع سرطان زیر ظاهر شده است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف متوسط تا زیاد الکل با خطر بیشتر برخی از سرطان های سر و گردن مرتبط است. خطر ابتلا به سرطان های حفره دهان (به استثنای لب ها) و حلق (گلو) و خطر ابتلا به سرطان حنجره (جعبه صدا) در مصرف کنندگان متوسط . برابر بیشتر از افراد غیر مشروب است و افرادی که الکل زیاد الکل مصرف می کنند، برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان هستند. سرطان های حفره دهان و حلق و . برابر خطر سرطان های حنجره است. علاوه بر این، خطر ابتلا به این سرطان ها در بین افرادی که این مقدار الکل مصرف می کنند و همچنین از تنباکو استفاده می کنند به طور قابل ملاحظه ای بیشتر است. مصرف الکل در هر سطحی با افزایش خطر ابتلا به نوعی سرطان مری به نام کارسینوم سلول سنگفرشی مری همراه است. خطرات، در مقایسه با عدم مصرف الکل، از . برابر بیشتر برای نوشیدن سبک تا تقریبا برابر بیشتر برای نوشیدن سنگین متغیر است. علاوه بر این، افرادی که کمبود آنزیمی را که الکل را متابولیزه می کند به ارث می برند، در صورت مصرف الکل، به طور قابل ملاحظه ای خطر ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی مری را افزایش می دهند. مصرف زیاد الکل با افزایش تقریبا برابری خطر ابتلا به دو نوع سرطان کبد (کارسینوم سلولی کبدی و کلانژیوکارسینوم داخل کبدی) مرتبط است. مطالعات نشان می دهد که افرادی که الکل سبک می نوشند در مقایسه با افراد غیر مشروب خطر ابتلا به سرطان سینه کمی افزایش یافته است. افزایش خطر در مصرف کنندگان متوسط الکل ( . برابر بیشتر) و مصرف کنندگان سنگین الکل ( . برابر بیشتر) بیشتر است. مصرف متوسط تا سنگین الکل با افزایش . تا . برابری خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ و راست روده در مقایسه با عدم مصرف الکل همراه است. مطالعات متعددی بررسی کرده اند که آیا ارتباطی بین مصرف الکل و خطر ابتلا به سرطان های دیگر وجود دارد یا هیچ ارتباطی وجود ندارد. برای برخی سرطان هیچ ارتباطی یافت نشده است. این سرطان، معده تخمدان پروستات رحم و مثانه با این حال، شواهدی در حال انباشته شدن است مبنی بر اینکه مصرف الکل با افزایش خطر ابتلا به ملانوم و سرطان پروستات و پانکراس مرتبط است. مصرف الکل همچنین در مطالعات متعدد با کاهش خطر سرطان کلیه و لنفوم غیر هوچکین مرتبط بوده است. با این حال، هر گونه مزایای بالقوه مصرف الکل برای کاهش خطرات برخی سرطان ها احتمالا از مضرات مصرف الکل سبقت می گیرد. در واقع، یک مطالعه اخیر به این نتیجه رسید که تعداد بهینه نوشیدنی برای مصرف در روز برای به حداقل رساندن میزان مصرف خطر کلی برای سلامتی صفر است. این مطالعه شامل داده هایی در مورد سرطان کلیه یا لنفوم غیر هوچکین نمی شد. محققان چندین فرضیه را مطرح کردند که الکل ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد، این راه ها شامل موارد زیر می شود: مکانیسم هایی که توسط آن مصرف الکل احتمالا خطر ابتلا به برخی سرطان ها را کاهش دهد شناخته نشده است و احتمالا غیر مستقیم باشد. اختلال در توانایی بدن برای تجزیه و جذب انواع مواد مغذی که شاید با خطر سرطان مرتبط باشد، از جمله: ویتامین A ، ویتامین C ، ویتامین D ، ویتامین E ، کاروتنوییدها تولید گونه‌های اکسیژن فعال (مولکول‌های واکنش‌پذیر شیمیایی حاوی اکسیژن) ، که می‌تواند به DNA ، پروتیین‌ها و لیپیدها (چربی‌ها) در بدن از طریق فرآیندی به نام اکسیداسیون آسیب برساند. نوشیدنی های الکلی همچنین ممکن است حاوی انواع مختلفی از آلاینده های سرطان زا باشند که در طی تخمیر و تولید وارد می شوند. مانند: نیتروزامین ها، الیاف آزبست، فنل ها و هیدروکربن ها. متابولیسم (تجزیه) اتانول موجود در نوشیدنی های الکلی به استالدیید، که یک ماده شیمیایی سمی و یک سرطان زای احتمالی برای انسان است. استالدهید می تواند هم به DNA (ماده ژنتیکی سازنده ژن ها) و هم به پروتیین ها آسیب برساند. تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که هم از الکل و هم از تنباکو استفاده می‌کنند، در مقایسه با افرادی که به تنهایی از الکل یا تنباکو استفاده می‌کنند، در معرض خطر ابتلا به سرطان‌های حفره دهان، حلق (گلو) ، حنجره و مری هستند. در واقع، برای سرطان های دهان و حلق، خطرات مرتبط با مصرف الکل و تنباکو چند برابر است. به این معنا که از اضافه کردن خطرات فردی مرتبط با الکل و تنباکو با هم بیشتر از انتظار می‌رود. خطر ابتلای افراد به سرطان های مرتبط با الکل تحت ت ثیر ژن های آنها است. به ویژه ژن هایی که آنزیم های دخیل در متابولیسم (تجزیه) الکل را رمزگذاری می کنند. به عنوان مثال، یکی از راه‌هایی که بدن الکل را متابولیزه می‌کند، از طریق فعالیت آنزیمی به نام الکل دهیدروژناز یا ADH است که اتانول را به متابولیت سرطان‌زا استالدیید، عمدتا در کبد، تبدیل می‌کند. شواهد اخیر نشان می دهد که تولید استالدیید در حفره دهان نیز رخ می دهد و ممکن است تحت ت ثیر عواملی مانند میکروبیوم دهان قرار گیرد. بسیاری از افراد آسیای شرقی نسخه‌ای از ژن ADH را دارند که شکل "فوق‌فعال" آنزیم را کد می‌کند. این آنزیم فوق فعال ADH تبدیل الکل (اتانول) به استالدیید سمی را سرعت می بخشد. در میان افراد ژاپنی تبار، کسانی که این شکل از ADH را دارند در مقایسه با افرادی که شکل شایع ADH دارند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان پانکراس هستند. آنزیم دیگری به نام آلدهید دهیدروژناز ( ALDH ) استالدیید سمی را به مواد غیر سمی متابولیزه می کند. برخی از افراد، به ویژه آنهایی که تبار آسیای شرقی دارند، دارای نوعی ژن برای ALDH هستند که شکل معیوب این آنزیم را رمزگذاری می کند. در افرادی که آنزیم معیوب را تولید می کنند، استالدیید هنگام نوشیدن الکل ایجاد می شود. تجمع استالدیید چنان اثرات ناخوشایندی دارد (از جمله برافروختگی صورت و تپش قلب) که اکثر افرادی که نوع ALDH را به ارث برده‌اند قادر به مصرف مقادیر زیاد الکل نیستند و بنابراین خطر ابتلا به سرطان‌های مرتبط با الکل کم است. با این حال، برخی از افراد مبتلا به فرم معیوب ALDH می توانند نسبت به اثرات ناخوشایند استالدیید متحمل شوند و مقادیر زیادی الکل مصرف کنند. اکثر مطالعاتی که بررسی کرده اند که آیا خطر ابتلا به سرطان پس از قطع نوشیدن الکل کاهش می یابد یا خیر، روی سرطان های سر و گردن و سرطان مری متمرکز شده اند. به طور کلی، این مطالعات نشان داده اند که توقف مصرف الکل با کاهش فوری خطر سرطان مرتبط نیست. خطرات سرطان در نهایت کاهش می‌یابد، اگرچه ممکن است سال‌ها طول بکشد تا خطرات سرطان به خطرات سرطان‌هایی که هرگز الکل نمی‌نوشند بازگردد. به عنوان مثال، افرادی که قبلا الکل مصرف می کردند، حتی سال پس از توقف نوشیدن الکل، همچنان خطر ابتلا به سرطان حفره دهان و حلق را نسبت به افرادی که هرگز الکل ننوشیدند، بیشتر می کردند، اگرچه این خطر کمتر از قبل از اینکه نوشیدن الکل را ترک کردند، بود. یک مطالعه تخمین زده است که بیش از سال طول می کشد تا خطرات بالای سرطان های حنجره و حلق مرتبط با مصرف الکل به سطح افرادی که هرگز الکل نمی نوشند کاهش یابد. مانند بسیاری از سوالات مربوط به درمان سرطان یک فرد خاص، بهتر است بیماران با تیم مراقبت بهداشتی خود در مورد بی خطر بودن نوشیدن الکل در طول یا بلافاصله پس از درمان شیمی درمانی بررسی کنند. پزشکان و پرستارانی که این درمان را انجام می‌دهند، می‌توانند در مورد بی‌خطر بودن مصرف الکل در حین انجام درمان‌های خاص سرطان، توصیه‌های خاصی ارایه دهند. برای افرادی که این بیماری را دارند یا در معرض خطر ابتلا به آن هستند، سوء مصرف الکل با انواع مشکلات سلامتی همراه است. بسیاری از مردم از اثرات کوتاه مدت مصرف الکل مانند نوسانات خلقی، اختلال در قضاوت و از دست دادن هماهنگی آگاه هستند. با این حال، مصرف طولانی مدت الکل می تواند منجر به عوارض جدی تری شود. مصرف مکرر الکل ممکن است به کبد، مغز یا سیستم قلبی عروقی آسیب برساند. الکل می تواند خطر ابتلا به سرطان های خاص از جمله سرطان مری را افزایش دهد. محققان معتقدند برخی از عوامل کلیدی در مورد مصرف الکل ممکن است در ایجاد سرطان نقش داشته باشند. این عوامل، عبارتند از: الکل احتمال دارد پوشش مری را تحریک کند. سطح هورمون احتمال دارد توسط الکل تغییر کند. الکل توانایی بدن در جذب مواد مغذی و ویتامین های مهم را مختل می کند. بدن الکل را به استالدیید تجزیه می کند، یک ماده شیمیایی که به DNA آسیب می رساند. هر سطحی از مصرف الکل خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می دهد. با این حال، هر چه یک فرد بیشتر مشروب بنوشد، خطر ابتلا به آن بیشتر می شود. در مقایسه با عدم مصرف الکل، نوشیدن زیاد الکل منجر به افزایش پنج برابری خطر ابتلا به سرطان مری می شود. چندین عامل خطر دیگر برای این سرطان وجود دارد. با این حال، داشتن یک عامل خطر به این معنی نیست که فرد به سرطان مری مبتلا می شود. برخی از افراد بدون عوامل خطر ممکن است به سرطان مری مبتلا شوند. برخی از عوامل خطر رایج، عبارتند از: چاقی سن بالاتر جنس مرد مصرف تنباکو رژیم غذایی ضعیف GERD (بیماری رفلاکس معده به مری) یک فرد می تواند با اتخاذ تصمیمات سالم خطر ابتلا به سرطان مری را کاهش دهد. این تصمیمات شامل موترد زیر می شود: حفظ وزن سالم محدود کردن مصرف الکل پرهیز از مصرف دخانیات خوردن میوه و سبزیجات فراوان محدود کردن مصرف الکل خطر سرطان و سایر مشکلات مرتبط با سلامتی را کاهش می دهد. راهبردهای محدود کردن مصرف الکل، نوشیدن آهسته نوشیدنی در فواصل زمانی مصرف را کاهش می دهد. اگر فرد یا مکان خاصی باعث نوشیدن بیش از حد می شود، سعی کنید از آن اجتناب کنید: دانستن اندازه استاندارد نوشیدنی می تواند به فرد کمک کند تا نوشیدنی های خود را به طور دقیق پیگیری کند. بدانید چه چیزی را می توان به طور واقع بینانه به دست آورد و اهداف را به طور مناسب تعیین کنید. حتی تغییرات کوچک می تواند به مزایای سلامتی مثبت منجر شود. پیشرفت‌های کوچک نیز ممکن است انگیزه فرد را برای کاهش بیشتر کند. بسیاری از افراد برای کاهش مصرف الکل به راهنمایی های حرفه ای نیاز دارند. صحبت با یک مشاور یا جستجوی بازپروری الکل شرم آور نیست. با این حال، در برخی افراد، استالدیید شاید به سرعت تجزیه نشود و باقی بماند و احتمالا باعث آسیب به سلول‌های شما شود که می‌تواند منجر به ایجاد سرطان مری شود.

قبل از رشد مهارت های گفتاری و زبانی و قبل از باز شدن زبان ایجاد می شود که ممکن است بر رشد مراکز شنوایی مغز ت ثیر منفی بگذارد. کاهش شنوایی، ناشنوایی یا اختلال شنوایی به از دست دادن کامل یا جزیی توانایی شنیدن صدا در یک گوش یا هر دو گوش گفته می شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد دلایل، انواع، علایم، تشخیص، درمان، پیشگیری و نتایج کاهش شنوایی در نوزادان، این مقاله را بخوانید. برخی از نوزادان ممکن است از بدو تولد دچار کم شنوایی (ناشنوایی مادرزادی) شوند، در حالی که برخی از آنها ممکن است در دوران نوزادی شنوایی خود را از دست دهند. مشکلات گوش خارجی و میانی باعث کاهش شنوایی می شود. این مشکلات از انتقال صدا به گوش داخلی جلوگیری می کند. مشکلات خارجی و گوش میانی که ممکن است منجر به کاهش شنوایی در نوزادان شوند، عبارتند از: تجمع موم گوش جای زخم در لاله گوش تجمع مایعات در پشت لاله گوش اشیاء خارجی در مجرای گوش آسیب دیدگی یا پارگی لاله گوش نقص های مادرزادی در ساختارهای گوش برخی از نوزادان به دلیل مشکلات گوش داخلی ممکن است دچار کم شنوایی شوند. آسیب به انتهای عصب گوش داخلی می تواند علت کم شنوایی باشد. این می تواند به دلیل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تومور اختلالات ژنتیکی ساختار گوش داخلی غیر طبیعی عفونت های مادرزادی مانند، تبخال یا سرخک قرار گرفتن در معرض برخی از داروها یا مواد سمی در زندگی داخل رحمی یا نوزادی عفونت های مغزی، مانند، یا عفونت سرخک که به عملکرد شنوایی مغز آسیب می رساند. سابقه خانوادگی اختلال شنوایی و می تواند خطر کاهش شنوایی را در بسیاری از نوزادان افزایش دهد. کاهش شنوایی می تواند از انواع زیر باشد: در جایی که چیزی در گوش خارجی یا گوش میانی مانع از عبور صدا به گوش داخلی شود. برخی از دلایل کاهش شنوایی رسانا را می توان با جراحی و داروها برطرف کرد. به دلیل وجود مشکل در گوش داخلی یا عصب شنوایی رخ می دهد. که ترکیبی از کم شنوایی رسانا و کم شنوایی حسی - عصبی است. اختلالات طیف نوروپاتی شنوایی ممکن است باعث کاهش شنوایی در اثر آسیب به عصب شنوایی یا گوش داخلی شود و منجر به عدم موفقیت در تکانه های مربوط به صدا به مغز شود. در چنین مواردی، حتی اگر صدا به طور معمول در گوش هدایت شود، مغز قادر به درک آن نیست. هنگامی که کسی می تواند برخی از صداها را بشنود. اما در شنیدن صداهای نرم یا کم مشکل است زمانی است که فرد نمی تواند صدای طبیعی فرد دیگری را بشنود، اما صداهای بلند را می شنود. هنگامی است که فردی فقط برخی صداهای بلند را می شنود و قادر به شنیدن سطح صداهای طبیعی نیست. در آن فرد هیچ صدایی از گفتار را نمی شنود و ممکن است فقط صداهای بسیار بلند را بشنود. میزان کاهش شنوایی به میزان صدا (دسی بل) که فرد می تواند بشنود بستگی دارد. سطح صدای تا دسی بل در شنوایی طبیعی شنیده می شود. سطح صدا که در هر درجه از کاهش شنوایی قابل شنیدن است در جدول زیر ذکر شده است: کاهش شنوایی یک گوش (یک طرفه) یا هر دو گوش (دو طرفه) را تحت ت ثیر قرار می دهد کم شنوایی ناگهانی شروع آن سریع است، در حالی که کم شنوایی پیشرونده ممکن است با گذشت زمان اتفاق بیفتد. کاهش شنوایی قبل از یادگیری کودک برای صحبت کردن، کاهش شنوایی قبل از زبان است و پس از یادگیری صحبت به عنوان کم شنوایی بعد از زبان شناخته می شود. کم شنوایی با گذشت زمان در کاهش شنوایی پایدار ثابت می ماند و ممکن است در نوسان افت شنوایی بهتر یا بدتر شود. کاهش شنوایی موجود در بدو تولد را کم شنوایی مادرزادی می نامند و اگر بعدا اتفاق بیفتد، آن را کم شنوایی اکتسابی یا ت خیری می نامند. کاهش شنوایی مشابه در هر دو گوش را کاهش شنوایی متقارن می نامند. اگر در هر دو گوش میزان متفاوتی از کاهش شنوایی وجود داشته باشد، به آن کاهش شنوایی نامتقارن می گویند. پزشکان ممکن است انواع، درجه، شروع و تظاهرات بالینی کاهش شنوایی را برای نامیدن کم شنوایی در کودک شما ترکیب کنند. این اصطلاحات ممکن است به درک نوع و علت کاهش شنوایی در کودک کمک کند. علایم و نشانه های زیر ممکن است کاهش شنوایی در نوزادان را نشان دهد: نمی تواند دستورات اساسی را دنبال کرد. وقتی با نوزادان بلند صحبت می کنید هیچ عکس العملی را نشان نمی دهد. ممکن است به نقاط عطف گفتاری مانند گفتن تک کلمات در ماه و جملات دو کلمه در دو سالگی نرسد. نوزاد تازه متولد شده فاقد رفلکس مورو است. یعنی نوزاد با صدای بلند وحشت زده نمی شود. در بسیاری از کودکان حتی اگر کم شنوایی مادرزادی داشته باشند، کم شنوایی در سنین مدرسه تشخیص داده می شود. بنابراین توجه به علایم کاهش شنوایی در سنین پایین می تواند مفید باشد زیرا در بسیاری از موارد نوزادان پس از ترمیم می توانند مهارت های گفتاری و زبانی خود را با سرعت طبیعی رشد دهند. پزشکان ممکن است با استفاده از اتوسکوپ به گوش کودک نگاه کنند تا ناهنجاری ها، موم یا اجسام خارجی که باعث کاهش شنوایی می شوند را تشخیص دهند. آزمایشات زیر برای تعیین وجود کم شنوایی در نوزادان انجام می شود: آزمون پاسخ ساقه مغز شنوایی ( ABR ) با استفاده از الکترودها برای بررسی پاسخ عصب شنوایی به اصوات انجام می شود. آزمایش انتشار اتوآکوستیک ( OAE ) با قرار دادن میکروفن در گوش نوزادان برای ارزیابی وجود صدا انجام می شود. در صورت عدم وجود اکو صدا در کانال گوش، کاهش شنوایی قابل تشخیص است. شنوایی سنجی پاسخ بینایی یا شنوایی سنجی بازی با توجه به پاسخ نوزاد به صدا از طریق بازی، می تواند به ارزیابی کاهش شنوایی در نوزادان بزرگتر کمک کند. درمان ممکن است از شش ماهگی شروع شود. زیرا این امر می تواند به کودک در رشد مهارت های گفتاری و زبانی با سرعت طبیعی کمک کند. پزشک می تواند بسته به علت کاهش شنوایی و وضعیت سلامتی عمومی، هر یک از گزینه های درمانی را توصیه کند: برداشتن تومورها داروهایی برای درمان عفونت ها اصلاح جراحی ناهنجاری های ساختاری قرار دادن لوله گوش در نوزادان مبتلا به عفونت های مکرر گوش کاشت حلزون گوش برای کاهش شنوایی حسی - عصبی عمیق می تواند مهارت های ارتباطی کودک را تحت ت ثیر کم شنوایی بهبود بخشد. حتی اگر شنوایی در برخی از نوزادان قابل بازیابی نباشد، گفتار درمانی زودهنگام و آموزش زبان اشاره می تواند کیفیت زندگی آنها را بهبود بخشد. مشکلات گوش میانی یا گوش خارجی که باعث کاهش شنوایی می شود با جراحی یا دارو در بسیاری از موارد قابل درمان است. هیچ درمانی برای برخی مشکلات گوش داخلی و آسیب های عصبی وجود ندارد. نتیجه و میزان موفقیت در درمان، به شدت و نوع کاهش شنوایی بستگی دارد. نوزادانی که کم شنوایی عمیق دارند پس از کاشت حلزون نتایج مثبتی داشته اند. پیشرفته و گفتار درمانی ممکن است به نوزادان کمک کند تا مهارت های گفتاری و زبانی طبیعی خود را مانند دیگر همسالان خود بدون مشکلات شنوایی رشد دهند. از تمام موارد کاهش شنوایی در نوزادان نمی توان جلوگیری کرد. واکسیناسیون مادران و جلوگیری از قرار گرفتن در معرض سموم و داروهایی که ممکن است به شنوایی کودک آسیب برساند، می تواند خطر کاهش شنوایی مادرزادی را کاهش دهد. طبق توصیه، ایمن سازی نوزاد شما می تواند از برخی از عفونت هایی که منجر به مشکلات شنوایی می شوند، جلوگیری کند. همچنین مراقب باشید کودک شما در معرض صداهای بلند قرار ندارد زیرا این امر منجر به کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا می شود. درمان به موقع عفونت های مغزی و ممکن است خطر کاهش شنوایی را در برخی از نوزادان کاهش دهد. در صورت داشتن سابقه کم شنوایی در خانواده، مشاوره ژنتیک به زوجین در برنامه ریزی بارداری نیز موثر است. کاهش شنوایی در نوزادان می تواند مادرزادی باشد یا بعدا ایجاد شود. برخی از بیماری های ایجاد کننده کاهش شنوایی با استفاده از داروها و جراحی بهبود می یابند. به ت خیر انداختن درمان آنها می تواند بر عملکرد شنوایی کودک شما ت ثیر بگذارد زیرا در صورت نامناسب بودن شنوایی ممکن است مراکز شنوایی مغز ایجاد نشوند. درمان به موقع و گفتار درمانی مناسب می تواند در طولانی مدت به کودک در رشد مهارت های شنیداری و گفتاری طبیعی کمک کند.

یک روش سرپایی است که برای اندازه‌گیری PH یا مقدار اسیدی که از معده به مری در طی یک دوره ساعته وارد شده، انجام می‌شود. این روش معمولا برای کمک به ت یید تشخیص یا شناسایی علت علایم مختلف استفاده می شود، از جمله: سوزش سر دل، عمدتا در بیمارانی که آندوسکوپی طبیعی انجام داده اند و درمان پزشکی ناموفق بوده اند یا احتمال دارد به عنوان کاندید عمل جراحی در نظر گرفته شوند. علایم غیر معمول GERD (بیماری ریفلاکس معده به مری) ، مانند درد قفسه سینه، سرفه مزمن، آسم، و سایر علایم گلو این آزمایش همچنین احتمال دارد در ارزیابی اثربخشی درمان‌های فعلی برای سوزش سر دل یا ریفلاکس انجام و اغلب برای کسانی توصیه می شود که علایم آنها با داروها بهبود نمی یابد. آزمایش pH مری تعداد دفعات ورود اسید معده به مری (لوله ای که گلو را به معده متصل کرده) و همچنین مدت زمان ماندن اسید در آنجا را اندازه گیری می کند. این آزمایش شامل قرار دادن یک کاتتر (یک لوله نازک) ، یا یک دستگاه خاص به نام پروب pH ، در مری است. کاتتر یا دستگاه سطح اسید (معروف به سطح pH ) را برای تا ساعت اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند نشان دهد که آیا شما رفلاکس اسید یا GERD (بیماری ریفلاکس معده به مری) دارید یا خیر. رفلاکس اسید یک اختلال است و زمانی رخ می دهد که اسید معده به مری برگردد. هنگامی که اسید به مری برخورد می کند، می تواند احساس سوزش در قفسه سینه یا گردن ایجاد کند. این به عنوان شناخته می شود. رفلاکس می تواند منجر به GERD شود که یک شکل جدی تر از ریفلاکس است. در حالی که رفلاکس اسید و GERD خطرناک و جدی نیستند، علایم بسیار ناراحت کننده می باشند و بر کیفیت زندگی ت ثیر بگذارند. همچنین، در صورت عدم درمان، GERD می تواند به مری آسیب برساند و منجر به مشکلات جدی تری برای سلامتی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نام‌های دیگر آن پایش PH مری آزمایش ساعته PH مری، مانیتورینگ رفلاکس مری، تست اسیدیته مری، پایش pH ، مطالعه پروب pH است. آزمایش pH مری اغلب برای تشخیص رفلاکس اسید یا GERD و همچنین احتمال دارد برای بررسی موثر بودن درمان GERD استفاده شود. در صورت داشتن علایم رفلاکس اسید احتمال دارد به این آزمایش نیاز داشته باشید. این علایم شامل: سرفه گلو درد مشکل در بلع سوزش سردل آروغ زدن مکرر احساس یک توده در گلو غذای بلعیده شده به دهان برمی گردد. (نقایص مجدد) آزمایش pH مری احتمال دارد با استفاده از یک لوله نازک به نام کاتتر یا با یک پروب PH بی سیم (یک دستگاه کوچک و کپسول مانند) انجام شود. در طول آزمایش ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یک لوله کوچک و نازک را از طریق دهان یا بینی وارد می کند. یک انتهای لوله تا مری امتداد می یابد. این لوله دارای سنسوری است که سطح اسید را اندازه گیری می کند. انتهای دیگر لوله به یک مانیتور کوچک متصل می شود که آن را در اطراف کمر یا روی شانه خود قرار می دهید. مانیتور سطح اسید را به مدت ساعت اندازه گیری می کند. شما یک دفترچه یادداشت از علایم خود و غذایی که در این ساعت می خورید نگه دارید. روز بعد، ارایه دهنده خود را خواهید دید که لوله و مانیتور را برمی دارد. همچنین دفترچه خاطرات علایم و غذای خورده شده را به ارایه دهنده خود می دهید. آزمایش پروب pH در طول یک آزمایش بی سیم، که به عنوان مطالعه پروب pH نیز شناخته می شود: ارایه دهنده یک پروب PH را به پوشش مری در طول آندوسکوپی فوقانی متصل می کند، روشی که با استفاده از آندوسکوپ انجام می شود. آندوسکوپ ابزاری نازک و لوله مانند با نور و دوربین است. دارویی برای پیشگیری از درد و ایجاد احساس آرامش و خواب آلودگی در طول عمل دریافت خواهید کرد. این کاوشگر سطح اسید را برای تا ساعت اندازه گیری می کند. کاوشگر اطلاعات را به دستگاهی که روی مچ دست یا کمربند خود می پوشید ارسال می کند. برای تا ساعت باید یادداشتی از علایم و غذایی که می خورید داشته باشید. ظرف تا روز، کاوشگر از طریق اجابت مزاج از بدن خارج می شود. پس از توقف ارسال پروب (بعد از - ساعت) ، دفترچه خاطرات را به ارایه دهنده خود می دهید. باید چهار تا شش ساعت قبل از عمل چیزی نخورید و ننوشید. شاید از شما خواسته شود که مصرف برخی داروها مانند آنتی اسیدها را به مدت ساعت یا تا دو هفته قبل از آزمایش خود متوقف کنید. ارایه دهنده به شما اطلاع می دهد که از کدام داروها و برای چه مدت اجتناب کنید. در طول آزمایش کاتتر، ممکن است کمی ناراحتی خفیف در بینی و گلو احساس کنید، اما معمولا مدت زیادی طول نمی کشد. همچنین احتمال دارد هنگام وارد کردن لوله احساس بدی داشته باشید. به ندرت، این آزمایش می تواند باعث خونریزی بینی شود. در طول آزمایش بی سیم، احتمال دارد گلودرد ناشی از آندوسکوپ داشته باشید. در موارد بسیار نادر، آزمایش می تواند باعث پارگی در پوشش مری شود. اگر نتایج سطح اسید بالا را نشان می دهد، شاید به این معنی باشد که یکی از شرایط زیر را دارید: GERD رفلکس اسید ازوفاژیت، وضعیتی که باعث التهاب مری و می تواند باعث مشکل در بلع شود. تنگی، باریک شدن مری که می‌تواند بلع آن را سخت کند و باعث مشکلات تنفسی شود. بیماری که پوشش مری را تحت تاثیر قرار می دهد. می تواند خطر ابتلا به را افزایش دهد. ازوفاژیت، تنگی و مری بارت احتمال دارد در صورت درمان نشدن رفلاکس یا درمان موثر نباشد. اگر در مورد نتایج خود سوالی دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. چندین دارو وجود دارد که احتمال دارد بر نتایج آزمایش pH مری ت ثیر بگذارد. این ها شامل: سایمتیدین (تاگامت) و فاموتیدین (پپسید) آلکا - سلتزر، گاویسکون، ماالوکس، شیر منیزیا، میلانتا، تومس ایزوردیل، ایزوسورباید، نیتروبید، نیترودیسک، نیتروگلیسیرین ( NTG ) ، نیتروپاچ دیلتیازم (کاردیزم) ، نیفدیپین (آدالت، پروکاردیا) ، و وراپامیل (کالان، ورلان) دکسلانسوپرازول (دکسیلانت) ، اسموپرازول (نکسیوم) ، لانسوپرازول (پرواید) ، امپرازول (پریلوسک) ، پانتوپرازول (پروتونیکس) و رابپرازول (آسیفکس) داروهای دیگری نیز وجود دارند که می تواند بر نتایج آزمایش ت ثیر بگذارند. قبل از انجام عمل در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید. هیچ دارویی را بدون مشورت با پزشک اصلی یا ارجاع دهنده خود قطع نکنید. در صورت نیاز به قطع مصرف مهارکننده های پمپ پروتون، قبل از انجام آزمایش، یک هفته از مصرف این داروها خودداری کنید. لطفا توجه داشته باشید گاهی اوقات ممکن است پزشک از شما بخواهد که داروی خاصی را در طول دوره نظارت ادامه دهید تا ببیند آیا موثر است یا خیر. چهار تا شش ساعت قبل از آزمایش PH مری خود چیزی نخورید و ننوشید. اگر باردار هستید، بیماری ریوی و قلبی یا هر بیماری دیگری دارید یا به هر دارویی حساسیت دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. سعی کنید روال معمول خود را در طول آزمایش pH مری دنبال کنید. بسیاری از افراد تمایل دارند فعالیت های خود را در طول دوره نظارت کاهش یا تغییر دهند. با این حال، چنین تغییراتی می تواند بر وقوع رفلاکس ت ثیر بگذارد و نتایج دوره نظارت را کمتر مفید کند. لطفا توجه داشته باشید در طول دوره نظارت برای پیشگیری از خیس شدن تجهیزات، حمام یا دوش نگیرید. وعده های غذایی منظم خود را در زمان های معمول بخورید به روشی که معمولا غذا می خورید. اگر در طول دوره نظارت غذا نخورید، معده طبق معمول اسید تولید نمی کند و نتایج آزمایش دقیق نخواهد بود. غذاهایی بخورید که علایم را افزایش می دهند. می توانید هر چقدر که می خواهید آب ساده بنوشید. در طول روز بیدار بمانید. تا زمانی که به رختخواب نروید دراز نکشید، مگر اینکه چرت زدن یا دراز کشیدن در طول روز بخشی از برنامه عادی روزانه شما باشد. به دنبال توصیه های پزشک خود در مورد مصرف داروهایی که در طول آزمایش pH مری باید اجتناب کنید، ادامه دهید. علایم اولیه خود را همانطور که با پزشک صحبت کرده اید، با فشار دادن دکمه های مناسب روی مانیتور هنگام بروز علایم ثبت کنید. زمان هایی را که در حال غذا خوردن، نوشیدن چیزی به جز آب یا دراز کشیدن هستید، یادداشت کنید. بهتر است موارد زیر را ثبت کنید: زمانی که شروع به خوردن می کنید. مدت زمانی که غذا خوردن را تمام می کنید. زمانی که شروع به دراز کشیدن می کنید مدت زمانی که دراز کشیدن را تمام می کنید. در قرار بعدی، پزشک نتایج آزمایش pH مری را با شما در میان خواهد گذاشت. احتمال دارد رژیم غذایی و فعالیت های عادی خود را از سر بگیرید. شاید یک درد موقت در گلو احساس کنید. قرص ها ممکن است به کاهش درد کمک کنند. اگر رفلاکس اسید یا GERD تشخیص داده شده، شاید بتوانید علایم خود را با تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی کاهش دهید یا از بین ببرید. تغییرات رژیم غذایی شامل محدود کردن موارد زیر است: غذاهای چرب غذاهای ادویه دار مرکبات و آب میوه ها گوجه فرنگی و فرآورده های گوجه فرنگی تغییرات سبک زندگی عبارتند از: ترک سیگار خوردن مقادیر کمتر کاهش وزن در صورت نیاز چند ساعت بعد از غذا خوردن برای دراز کشیدن صبر کنید. داروهای بدون نسخه مانند آنتی اسیدها نیز ممکن است مفید باشند. اگر علایم بهبود نیافت یا جدی تر باشد، احتمال دارد پزشک درمان هایی را برای کاهش یا مسدود کردن تولید اسید توصیه کند. اینها می تواند شامل داروهای بدون نسخه و یا تجویزی باشد. گاهی اوقات جراحی برای افرادی با علایم شدیدتر و یا مداوم توصیه می شود.

، به گروه بزرگی از اختلالات مربوط می شود، که بیشتر آنها باعث ایجاد زخم پیشرونده در بافت ریه خواهند شد. عوارض مرتبط با بیماری بینابینی ریه در نهایت بر توانایی تنفس و ورود اکسیژن کافی به جریان خون ت ثیر می گذارد. بیماری بینابینی ریه می تواند در اثر تماس طولانی مدت با مواد خطرناک مانند آزبست ایجاد شود. برخی از انواع مانند نیز می توانند باعث بیماری بینابینی ریه شوند. در برخی موارد، علل ناشناخته مانده است. داروها ممکن است آسیب بیماری بینابینی ریه را کند کنند، اما بسیاری از افراد هرگز توانایی استفاده کامل از ریه های خود را به دست نمی آورند. پیوند ریه برای برخی از افرادی که به بیماری بینابینی ریه مبتلا هستند، گزینه مناسبی است. ما به طور معمول از عفونت جلوگیری کرده و بدن را از سرطان محافظت می کند. اصطلاح خود ایمنی به این معناست که سیستم ایمنی بدن گاهی بافت بدن را به عنوان جسم خارجی شناسایی کرده و به آن حمله می کند. بیشتر افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی اثرات آن را بر روی مفاصل تجربه می کنند. اما حدود % نیز به بیماری ریه مبتلا خواهند شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های اولیه بیماری بینابینی ریه عبارتند از: سرفه خشک در حالت استراحت یا در اثر تشدید با ظهور علایم، آسیب غیر قابل برگشت ریه اغلب در حال حاضر رخ داده است. با این وجود، مهم است که در صورت بروز اولین علامت مشکلات تنفسی به پزشک مراجعه کنید. بسیاری از بیماری ها غیر از بیماری بینابینی ریه می تواند بر ریه های شما ت ثیر بگذارد و تشخیص سریع و دقیق آن برای درمان مناسب مهم است. به نظر می رسد این بیماری هنگامی رخ می دهد که آسیب به ریه های شما باعث پاسخ غیر طبیعی بدن می شود. به طور معمول، بدن شما درست مقدار مناسبی از بافت را برای ترمیم ریه تولید می کند. اما در بیماری بینابینی ریه، روند ترمیم به هم می ریزد و بافت اطراف کیسه های هوا (آلویول) زخم و ضخیم می شود. در این شرایط اکسیژن رسانی به جریان خون دشوارتر شود. این بیماری می تواند با عوامل مختلفی از جمله سموم موجود در هوا در محل کار، داروها و برخی از انواع درمان های پزشکی تحریک شود. در بیشتر موارد، علل ناشناخته است. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تعدادی از سموم و آلاینده ها می تواند به ریه های شما آسیب برساند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: الیاف آزبست گرد و غبار دانه درمان های پرتوی گرد و غبار سیلیس فضله پرندگان و حیوانات وان های آبگرم داخل سالن برخی از افرادی که تحت پرتودرمانی یا پستان قرار می گیرند، علایم آسیب ریه را ماه ها یا گاهی سالها پس از درمان اولیه نشان می دهند. بسیاری از داروها می توانند به ریه های شما آسیب برسانند، به ویژه: داروهایی که برای از بین بردن سلولهای سرطانی مانند متوترکسات (اوترکسوپ، ترکسال) و سیکلوفسفامید طراحی شده اند، می توانند به بافت ریه آسیب برسانند. برخی از داروهایی که برای درمان ضربان های قلب نامنظم استفاده می شوند، مانند آمیودارون ( Nexterone ، Pacerone ) یا پروپرانولول ( Inderal ، Innopran ) ممکن است به بافت ریه آسیب برساند. نیتروفورانتویین و اتامبوتول ( Myambutol ) می توانند باعث آسیب به ریه شوند. داروهای ضد التهابی خاصی مانند ریتوکسیماب (ریتوکسان) یا سولفاسالازین (آزولفیدین) می توانند باعث آسیب به ریه شوند. آسیب ریه همچنین می تواند در نتیجه بیماری های خود ایمنی رخ دهند، مانند: روماتیسم مفصلی درماتومیوزیت و پلی میوزیت بیماری بافت همبند مخلوط لیست مواد و شرایطی که می توانند منجر به این بیماری شوند، طولانی است. حتی در برخی موارد، هرگز علل پیدا نمی شود. اختلالات بدون علت، تحت عنوان پنومونی بینابینی ایدیوپاتیک دسته بندی می شوند که شایع ترین و کشنده ترین آنها فیبروز ریوی ایدیوپاتیک است. عواملی که ممکن است شما را مستعد ابتلا به بیماری بینابینی ریه کند عبارتند از: این بیماری احتمالا بزرگسالان را تحت ت ثیر قرار می دهد، اگرچه بعضی اوقات نوزادان و کودکان به این اختلال مبتلا می شوند. اگر در معدن، کشاورزی یا ساخت و ساز کار می کنید یا به هر دلیلی در معرض آلاینده هایی هستید که به ریه های شما آسیب می رسانند، خطر ابتلا به بیماری بینابینی ریه افزایش می یابد. اگر ریفلاکس اسید یا سوءهاضمه کنترل نشده داشته باشید، ممکن است در معرض خطر بیشتری از بیماری بینابینی ریه باشید. برخی از اشکال بیماری بینابینی ریه در افرادی که سابقه سیگار کشیدن دارند بیشتر اتفاق میفتد و سیگار کشیدن فعال ممکن است شرایط را بدتر کند، خصوصا اگر با آمفیزم همراه باشد. انجام پرتودرمانی در قفسه سینه یا استفاده از برخی داروهای شیمی درمانی احتمال ابتلا به بیماری ریوی را بیشتر می کند. بیماری بینابینی ریه می تواند منجر به مجموعه ای از عوارض خطرناک شود، از جمله: برخلاف فشار خون بالا سیستمیک، این وضعیت فقط عروق ریه شما را تحت ت ثیر قرار می دهد. این بیماری هنگامی شروع می شود که بافت اسکار یا سطح اکسیژن کم، کوچکترین رگ های خونی را محدود کرده و جریان خون را در ریه های شما محدود می کند. این به نوبه خود باعث افزایش فشار در عروق ریوی می شود. فشار خون ریوی یک بیماری جدی است که به تدریج بدتر می شود. این وضعیت جدی زمانی اتفاق میفتد که حفره پایین سمت راست قلب شما (بطن راست) مجبور است بیشتر از حد معمول خون را پمپاژ کند. این اغلب نتیجه فشار خون ریوی است. در مرحله انتهایی بیماری مزمن بینابینی ریه، نارسایی تنفسی هنگامی رخ می دهد که سطح اکسیژن خون به شدت پایین همراه با افزایش فشار در شریان های ریوی و بطن راست باعث نارسایی قلبی شود. شناسایی و تعیین علت بیماری بینابینی ریه می تواند چالش برانگیز باشد. تعداد زیادی از اختلالات در این گروه گسترده قرار می گیرند. علاوه بر این، علایم و نشانه های طیف گسترده ای از بیماری ها شبیه به علایم بیماری بینابینی ریه هستند و پزشکان باید قبل از تشخیص قطعی، این موارد را رد و یا تایید کنند. برخی از آزمایشات زیر ممکن است برای تشخیص این وضعیت لازم باشند: برخی از آزمایش هی خونی می توانند پروتیین ها، آنتی بادی ها و سایر نشانگرهای بیماری های خود ایمنی یا واکنش های التهابی به قرار گرفتن در معرض محیط، مانند موارد ناشی از کپک را تشخیص دهند. این آزمایش تصویربرداری برای تشخیص بیماری بینابینی ریه و بعضا اولین قدم در تشخیص آن استسی تی اسکن با وضوح بالا می تواند به ویژه در تعیین میزان آسیب ریه ناشی از بیماری بینابینی ریه مفید باشد. این می تواند جزییاتی از فیبروز را نشان دهد، که می تواند در محدود کردن تشخیص و هدایت تصمیمات درمانی مفید باشد. در از امواج صوتی برای تجسم قلب استفاده می شود. این می تواند تصاویر ساکن از ساختار قلب شما و همچنین فیلم هایی تولید کند که عملکرد قلب شما را نشان می دهد. این آزمایش می تواند میزان فشار وارد شده در سمت راست قلب را ارزیابی کند. برای این آزمایش لازم است سریع و با قدرت از طریق لوله متصل به دستگاه بازدم را انجام دهید که میزان هوای ریه های شما را اندازه گیری می کند. این آزمایش ساده برای اندازه گیری میزان اشباع اکسیژن در خون از دستگاه کوچکی استفاده می کند که روی یکی از انگشتان شما قرار گرفته است. اغلب، فیبروز ریوی فقط با بررسی مقدار کمی از بافت ریه (نمونه برداری) در آزمایشگاه به طور قطعی قابل تشخیص است. نمونه بافت را می توان به یکی از این روشها بدست آورد: در این روش، پزشک با استفاده از یک لوله کوچک و قابل انعطاف (برونکوسکوپ) که از دهان یا بینی به ریه های شما منتقل می شود، نمونه های بسیار کوچکی از بافت را برمی دارد. خطرات به طور کلی جزیی است. اغلب اوقات گلودرد موقتی و گرفتگی صدا از برونکوسکوپ بروز می کند. اما نمونه های بافت برای تشخیص دقیق گاهی خیلی کوچک هستند. در این روش، پزشک حدود یک قاشق غذاخوری آب نمک را از طریق برونکوسکوپ به بخشی از ریه شما تزریق می کند و سپس بلافاصله آن را ساکشن می کند. محلول خارج شده حاوی سلول هایی از کیسه های هوای شما است. اگرچه از لاواژ برونکوآلویولار نمونه برداری از منطقه ریه بیشتر از سایر روش ها انجام می شود، اما ممکن است اطلاعات کافی برای تشخیص فیبروز ریوی را فراهم نکند. گرچه این یک روش تهاجمی تر با عوارض زیاد همراه است، اما اغلب تنها راه برای به دست آوردن یک نمونه بافت به اندازه کافی بزرگ برای تشخیص دقیق است. در حالی که تحت بیهوشی عمومی قرار دارید، ابزارهای جراحی و یک دوربین کوچک از طریق دو یا سه برش کوچک بین دنده های شما وارد می شود. این دوربین به جراح شما اجازه می دهد تا هنگام برداشتن نمونه های بافتی از ریه ها، ریه های شما را بر روی مانیتور ویدیو مشاهده کند. جای زخم ریه که در بیماری بینابینی ریه ایجاد می شود قابل برگشت نیست و درمان همیشه در جلوگیری از پیشرفت نهایی بیماری موثر نخواهد بود. برخی از درمان ها ممکن است علایم بیمار را به طور موقت بهبود بخشند یا پیشرفت بیماری را کند کنند. برخی گزینه های درمان به بهبود کیفیت زندگی کمک می کنند. تحقیقات شدید برای شناسایی گزینه های درمان انواع خاصی از بیماری بینابینی ریه ادامه دارد. با این حال، بر اساس شواهد علمی موجود، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند: بسیاری از افرادی که مبتلا به بیماری های بینابینی ریه هستند، در ابتدا با کورتیکواسترویید (پردنیزون) درمان می شوند، گاهی اوقات در ترکیب با داروهای دیگر که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند. بسته به علت بیماری بینابینی ریه، این ترکیب ممکن است پیشرفت بیماری را کند یا حتی تثبیت کند. داروهای پیرفنیدون ( Esbriet ) و نینتندیب ( Ofev ) ممکن است سرعت پیشرفت بیماری را کاهش دهند. عوارض جانبی مربوط به درمان ممکن است قابل توجه باشد. از مزایا و معایب این داروها با پزشک خود صحبت کنید. ریفلاکس معده ( GERD ) اکثر افراد مبتلا به فیبروز ریوی ایدیوپاتیک را تحت ت ثیر قرار می دهد و با بدتر شدن آسیب ریه همراه است. اگر علایم ریفلاکس اسید دارید، پزشک ممکن است درمان های GERD را برای کاهش اسید معده تجویز کند، از جمله آنتاگونیست های گیرنده H - یا مهار کننده های پمپ پروتون مانند لانزوپرازول ( Prevacid HR ) ، امپرازول ( Prilosec OTC ) و پنتوپرازول (پروتونکس) استفاده از اکسیژن نمی تواند آسیب ریه را متوقف کند، اما می تواند: تنفس و ورزش را آسان تر کند. فشار خون را در سمت راست قلب کاهش دهد. خواب و احساس خوب بودن را بهبود ببخشد. از سطح پایین اکسیژن خون جلوگیری کرده و عوارض آن را کاهش دهد. هدف از توانبخشی ریوی نه تنها بهبود عملکرد روزمره بلکه کمک به افراد مبتلا به بیماری بینابینی ریه است تا وضعیت بهتری داشته باشند. برای این منظور، برنامه های توانبخشی ریوی بر روی موارد زیر تمرکز می کنند: حمایت عاطفی مشاوره تغذیه ای ورزش بدنی، برای بهبود مقاومت شما تکنیک های تنفسی که باعث بهبود کارایی ریه می شوند. برای برخی از افراد مبتلا به بیماری بینابینی ریه شدید که از سایر گزینه های درمانی بهره مند نشده اند، ممکن است گزینه نهایی باشد. منبع:

شاید شما با رعایت تمام نکات بهداشتی هنگام بیرون رفتن از خانه مانند رعایت مسافت اجتماعی، شستن دست و صورت به محض ورود به خانه و یا ضد عفونی کردن سطوح هنوز هم نگران اشیاء و وسایلی که از بیرون خریده اید و یا آلوده بودن کفش و لباس های خود باشید اما واقعیت این است که در حال حاضر هیچ مورد مستندی در مورد انتقال ویروس کرونا از طریق لباس و کفش وجود ندارد و کرونا ویروس از راه لباس منتقل نمی شود، اما کارشناسان معتقدند شست و شوی فوری آن ها می تواند یک راهکار مناسبی برای پیشگیری از ابتلا به کرونا ویروس باشد. اگر در حال مراقبت از یک بیمار مبتلا و یا مشکوک به کرونا ویروس هستید شستن لباس ها معمولا بخشی اساسی از بهداشت و مراقبت برای پیشگیری از این بیماری محسوب می شود. رعایت این نکته بهداشتی در بین افراد پرخطر مانند کارمندان مراکز درمانی و کادر پزشکی بسیار مهم است اما توجه داشته باشید که کرونا ویروس از راه لباس منتقل نمی شود و استفاده از مواد شوینده خانگی معمولی برای از بین بردن ویروس در هنگام شستن لباس ها کفایت می کند. بیماری تنفسی COVID - ، مانند آنفولانزا توسط قطرات تنفسی پخش می شود. سرفه و عطسه یک فرد بیمار در نزدیکی شخص دیگری محتمل ترین علت انتقال مستقیم این ویروس است. علاوه بر آن این ویروس قادر به زنده ماندن در خارج از بدن انسان در سطوح مختلف است که در صورت لمس می تواند منتقل شود. بسته به نوع سطح، متخصصان تخمین می زنند که ویروس می تواند تنها برای چند ساعت تا چند روز زنده بماند. در حالی که ویروس می توانند به مدت تا روز بر روی فلز و پلاستیک زنده باقی بماند اما به نظر می رسد لباس و کفش نمی تواند محیط مناسبی برای کرونا ویروس باشد چون رطوبت نقش مهمی در محیط زیست و رشد یا عدم رشد ویروس ها دارد و ماهیت پارچه ای بودن لباس ها نمی تواند رطوبت لازم را برای رشد ویروس ها فراهم کند. اما اگر در حال حاضر یکی از نزدیکان شما مبتلا به این بیماری شده و یا مشکوک به بیماری است و یا احیانا از بیمار مبتلا به کرونا ویروس پرستاری می کنید، شستن لباس ها می تواند بخش اساسی و یک راهکار مهم برای پیشگیری از ابتلا و شیوع این ویروس باشد. چون کرونا ویروس از راه لباس منتقل نمی شود شما مجبور نیستید بعد از رفتن به فروشگاه های مواد غذایی و یا سوپرمارکت ها به محض ورود به منزل لباس های خود را بشویید اما اگر فاصله اجتماعی را رعایت نکرده اید و یا حتی بدتر از آن، در مجاورت افرادی قرار گرفته اید که سرفه یا عطسه کرده اند، شستن لباس ها برای پیشگیری از ابتلا به این عفونت مرگبار ایده خوبی است اما به طور کلی تمرکز بر روی سایر زمینه های بهداشتی مانند تمیز نگه داشتن دست و لمس نکردن صورت شما نسبت به شست و شوی لباس از اهمیت بیشتری برخوردار است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در نظر داشته باشید رعایت فاصله اجتماعی می تواند موثرترین ابزار کنترل شیوع این بیماری باشد. بنابراین مراجعه به فروشگاه های مواد غذایی و مراکز خرید تا حدودی ممکن است پیروی از این قانون را سخت کند. برای پیشگیری از اقدامات احتیاطی بیشتر، بهداشت دست را حتما رعایت کنید و بعد از بازگشت از خرید حتما دستان خود را به حداقل به مدت ثانیه با آب و صابون بشویید. علاوه بر آن، برای از بین بردن هر نوع آلودگی ویروسی احتمالی بر روی لباس ها نیازی به استفاده از مواد شوینده خاصی نیست و استفاده از مواد شوینده خانگی کفایت می کند. شستن لباس ها با ماشین لباسشویی و استفاده از آب معمولی و صابون بهترین نتیجه را برای از بین بردن ویروس ها بر روی لباس ها دارد. کفش ها فقط به دلیل ماهیت ظاهری، بسیار کثیف تر از لباس به نظر می رسند. به همین ترتیب، آنها احتمالا باکتری ها و سایر آلاینده ها را به داخل خانه منتقل می کنند. مطالعه جدیدی که توسط مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ها منتشر شده است ( CDC ) نشان می دهد که کرونا ویروس رمان می تواند روی کفش ها زندگی کند. در این تحقیق، محققان نمونه ای از کفش های اعضای کادر پزشکی در بخش مراقبت های ویژه در بیمارستانی از ووهان چین را مورد استفاده قرار دادند. بررسی های صورت گرفته نشان داد که نیمی از موارد آزمایش شده نسبت به آلودگی به کروناویروس مثبت بوده اند. بر همین اساس محققان به این نتیجه رسیدن که کفش های اعضاء کادر درمان و پزشکی می تواند به عنوان حامل بیماری عمل کند و در شیوع ویروس نقش داشته باشند. با این وجود، متخصصان معتقدند که کفش در بیشتر موارد نمی تواند منبع انتقال دهنده احتمالی برای ویروس ها باشد. از طرفی هم افراد در استفاده از کفش های خود تا حدودی محتاطانه برخورد می کنند. به عنوان مثال شما هرگز کفش را روی میز آشپزخانه قرار نمی دهید یا آن ها را زیاد لمس نمی کنید. در اصل شما ممکن است در طول روز از کفش های خود به عنوان یک شی کثیف مراقبت و محافظت کنید. اما شما می توانید برای اطمینان از عدم آلوده بودن کفش های خود برخی نکات ایمنی را رعایت کنید. گذاشتن کفش در بیرون از آپارتمان و یا منزل و تمیز کردن آنها قبل از ورود به خانه می تواند یکی از این راهکارها باشد که از ورود ویروس و آلودگی محیط های بیرون به درون خانه جلوگیری می کند. فقط قبل از آوردن کفش ها به خانه و یا آپارتمان باید آنها را در خارج از خانه یا آپارتمان تمیز کرده و اجازه دهید آنها به طور طبیعی خشک شوند. در حالی که در هفته های اخیر نگرانی در مورد احتمال وجود اشیاء مختلف برای انتقال ویروس افزایش یافته است. واقعیت ساده این است که هنوز هم به نظر می رسد انتقال مستقیم از شخص به شخص دیگر علت اصلی ابتلا به کرونا ویروس است. طبق توصیه های مراکز بهداشتی و پیشگیری از بیماری ها رعایت نکات بهداشتی هنوز بهترین راه برای سالم ماندن در برابر این بیماری همه گیر است.

مانند انواع دیگر ناباروری است و بسیاری از علایم مشابه با آنها را دارد. با این حال، در ناباروری ثانویه، زنان پس از بارداری موفقیت آمیز قبلی قادر به بارداری یا حمل کامل کودک خود نیستند. نازایی می تواند توسط زن یا مرد ایجاد شود. گزینه های درمانی می تواند شامل داروهایی برای القای تخمک گذاری، ( IVF ) یا جراحی باشد. ناباروری ثانویه به عنوان عدم توانایی در بارداری کودک یا حاملگی پس از زایمان قبلی تعریف می شود. برای طبقه بندی در ناباروری ثانویه، قبلی باید بدون کمک داروهای باروری یا روش های درمانی مانند لقاح آزمایشگاهی انجام شود. ناباروری ثانویه به طور معمول پس از شش ماه تا یک سال تلاش ناموفق برای بارداری تشخیص داده می شود. یک بیماری مرتبط با ناباروری ثانویه، از دست دادن بارداری مکرر است که در آن بیماران و زوجین قادر به باردار شدن هستند اما قادر به ادامه بارداری و زایمان موفق نیستند. ناباروری ثانویه به همان اندازه ناباروری اولیه شایع است. ناباروری ثانویه را می توان در هر دو شریک زندگی یا یکی از شریک زندگی جستجو کرد. در ناباروری ثانویه، حدود یک سوم موارد از زنان و حدود یک سوم از مردان ناشی می شود. در یک سوم باقی مانده، علت آن ترکیبی از عوامل مختلف یا عوامل ناشناخته. افزایش سن، عوارض ناشی از بارداری قبلی یا جراحی، افزایش وزن، داروها، بیماری های مقاربتی، اختلال در تولید اسپرم، سوء مصرف الکل و استعمال دخانیات از جمله موارد ناباروری ثانویه در زنان و مردان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلایل ناباروری ثانویه در مردان، عبارتند از: تستوسترون در تولید اسپرم نقش اساسی دارد. سطح تستوسترون می تواند به دلیل افزایش سن، آسیب به اندام های ادراری یا دستگاه تناسلی یا برخی شرایط پزشکی کاهش یابد. این شرایط عبارتند از: سل آبله دیابت بیهوشی بیماری تیرویید استرس عاطفی بیماری های خون نارسایی تنفسی نارسایی احتقانی قلب تومورهای خوش خیم عفونت های دستگاه تناسلی جراحی در دستگاه تناسلی وجود مایکوپلاسما که نوعی باکتری است. که یک واکنش خطرناک و جدی در برابر عفونت است. واریکوسل بیضه بزرگ شدن رگ های بیضه یا کیسه بیضه است که بیضه ها را در بر می گیرد. این شرایط یکی از دلایل شایع تولید اسپرم کم و ناباروری در مردان است. حدود % مردان نابارور مبتلا به واریکوسل بیضه هستند. منی مایعی است که اسپرم را حمل می کند. بعد از سالگی، کیفیت مایع منی کاهش می یابد. بزرگ شدن پروستات می تواند باعث کاهش تعداد اسپرم و جلوگیری از انزال طبیعی (ترشح مایع منی از بدن) شود. پروستات ممکن است به دلیل سرطان یا سایر شرایط برداشته شود. برداشتن پروستات می تواند باعث شود مایع منی به عقب برگردد. این شرایطی است که در آن ترشح هورمون جنسی کاهش می یابد. این داروها شامل برخی از آنتی بیوتیک ها و داروهایی است که فشار خون را درمان می کنند. درد آرتروز تشنج سرطان ها اسکیزوفرنی پروستات بزرگ شده عفونت های قارچی عفونت های دستگاه ادراری قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی استفاده از برخی از روان کننده های جنسی تجاری که برای اسپرم سمی هستند. روغن های غیر سمی، روغن های طبیعی شامل روغن بادام زمینی، گلرنگ و روغن های گیاهی، سفید تخم مرغ خام و وازلین. قرار گرفتن در معرض سموم دفع آفات، سرب، مواد شیمیایی صنعتی و گرمای بیش از حد می تواند بر قدرت باروری مرد ت ثیر بگذارد. این می تواند باعث کاهش سطح تستوسترون و افزایش سطح استروژن شود. علل ناباروری ثانویه در زنان عبارتند از: زنان با تخمک محدودی به دنیا می آیند و پس از تولد قادر به ایجاد تخمک جدید نیستند. با نزدیک شدن زنان به سالگی و بیشتر، تعداد تخمک های باقی مانده در تخمدان آنها کاهش می یابد و تخمک های باقیمانده احتمال بیشتری برای مشکلات کروموزومی دارند. برخی از دلایل که ممکن است بر تعداد تخمک ها تاثیر داشته باشند، شامل موارد شرایط خودایمنی یا ژنتیکی و سابقه جراحی قبلی یا پرتودرمانی است. لوله های رحمی که تخمک ها را از تخمدان ها به رحم منتقل می کنند، به دلیل عفونت های لگنی مانند کلامیدیا یا ممکن است مسدود شوند. بسیاری از شرایط مربوط به رحم وجود دارد که می تواند باعث ناباروری ثانویه شود، از جمله: جفت حفظ شده می تواند باعث عفونت و ایجاد زخم در رحم شود. فیبروم یا پولیپ، رشد خوش خیم (غیر سرطانی) درون رحم است که می تواند بارداری را مختل کند. زخم رحم می تواند در طی اتساع و ( D & C ) یا زایمان سزارین ایجاد شود که می تواند چسبندگی هایی در داخل رحم ایجاد کند که در حاملگی های بعدی زنان تداخل ایجاد کند. آندومتریوز بیماری است که در آن بافتی که به طور طبیعی در داخل رحم رشد می کند در جای دیگری از بدن مانند تخمدان ها یا سطح روده رشد می کند. در حالی که آندومتریوز شایع است، اما همه باعث ناباروری نمی شود. سندرم تخمدان پلی کیستیک یک اختلال هورمونی است که با دوره های قاعدگی طولانی تر از حد طبیعی یا نادر مشخص می شود. یک زن مبتلا به این بیماری تعداد زیادی هورمون مردانه دارد. در این شرایط تخمدان ها نمی توانند به طور منظم تخمک آزاد کنند. افزایش وزن می تواند منجر به اختلال در عملکرد تخمدان در برخی از بیماران شود. برخی از رژیم های غذایی ممکن است قدرت باروری را تحت ت ثیر قرار دهند. داروها همچنین ممکن است باروری را تحت ت ثیر قرار دهند. اگر یک زن و مرد ساله یا کمتر از آنها حداقل ماه (یا شش ماه در صورت بزرگتر از سال) رابطه جنسی محافظت نشده داشته باشند، اما زن موفق به باردار شدن نشده باشد، آنها باید به ناباروری ثانویه مشکوک شوند. این امر به ویژه در زنان بالای سال که بیماری التهاب لگن، دوره های دردناک، چرخه قاعدگی نامنظم یا در مردان با تعداد اسپرم پایین بسیار مهم است. اگر به ناباروری ثانویه مشکوک هستید، به یک متخصص غدد درون ریز باروری یا متخصص اورولوژی مراجعه کنید. ارزیابی اولیه برای دسترسی به گزینه های درمانی مناسب و موثر بسیار مهم است. پزشک سابقه پزشکی زن و مرد را بررسی می کند و سوالاتی را در مورد چرخه قاعدگی نامنظمی زن می پرسد. علاوه بر آن، سابقه پزشکی مردان برای تشخیص بیماری تیرویید، سرطان یا شرایط مربوط به سن که ممکن است بر تعداد اسپرم یا کیفیت آن ت ثیر بگذارد، مورد بررسی قرار می گیرد. پزشک درمورد آزمایشات احتمالی که به تشخیص بهتر کند، با زوجین صحبت می کند. پزشک همچنین ممکن است تجزیه و تحلیل مایع منی را تجویز کند. صرف نظر از اینکه ناباروری اولیه است یا ثانویه، درمان این دو وضعیت با همدیگر مشابه هستند و شامل موارد زیر می شوند: جراحی برای ترمیم واریکوسل بیضه. این شرایط قابل جبران ترین علت ناباروری مردان است. داروهایی از جمله کلومیفن ( Clomid ) و لتروزول برای القای تخمک گذاری در زنان مبتلا به اختلال تخمک گذاری. تلقیح داخل رحمی ( که شامل قرار دادن اسپرم در داخل رحم زن توسط جراحی برای افزایش احتمال لقاح است. از اهدا کنندگان اسپرم می توان در IUI استفاده کرد. لقاح آزمایشگاهی ( IVF ) ، که شامل تزریق روزانه برای تحریک تخمدان ها است. یک روش جراحی برای بازیابی تخمک ها، لقاح تخمک در آزمایشگاه برای ساخت جنین، رشد جنین در آزمایشگاه و انتقال جنین به رحم است. جراحی برای ترمیم مشکلات مربوط به رحم در زنان. پزشکان می توانند مشکلات ساختاری مانند از بین بردن بافت اسکار، پوسته پوسته و فیبروم از رحم را از بین ببرند. آنتی اکسیدان ها و مکمل های ضد پیری، که می تواند باعث افزایش قدرت باروری در مردان شود. درمان دارویی همچنین می تواند کیفیت مایع منی را بهبود بخشد. ناباروری می تواند یک بیماری مخرب باشد که از نظر عاطفی در افراد و زوجین تاثیر بسیار زیادی دارد. اگر درمان های ناباروری ثانویه نتیجه خوبی نداشته باشد، ممکن است زوجین از طیف وسیعی از احساسات از جمله عصبانیت، غم، اندوه، احساس گناه و تنهایی رنج ببرند. زوجین و افراد مبتلا به ناباروری ثانویه ممکن است به حمایت عاطفی نیاز داشته باشند. آنها می توانند از مشاوره با یک روان شناس بهره بگیرند. ناباروری ثانویه زمانی است که زن و شوهر حداقل یک فرزند به دنیا آورده اند، در تلاشند دوباره باردار شوند، اما پس از حداقل یک سال تلاش باردار نمی شوند. بسیاری از افراد تصور می کنند که ناباروری اولیه بیشتر از ناباروری ثانویه است. ناباروری اولیه زمانی است که زن و شوهر هرگز صاحب فرزند نشده و نمی توانند باردار شوند. با این حال، طبق یک بررسی منتشر شده در سال ، ناباروری ثانویه رایج ترین شکل ناباروری زنان است. زوجینی که دچار ناباروری ثانویه هستند ممکن است بیشتر به دنبال کمک گرفتن باشند. بالاخره آنها یک بچه دارند. آزمایش ناباروری ثانویه همان آزمایش ناباروری اولیه است. زن و مرد هر دو باید بررسی شوند. منابع:

، برای زنانی که دچار سقط جنین مکرر می شوند، می تواند بسیار مهم و حیاتی باشد بتوانند از سقط بعدی خود پیشگیری کنند. به مواردی گفته می شود که زن دو یا چند حاملگی پشت سر هم خود را قبل از رسیدن به هفته بیستم بارداری از دست بدهند. مکرر می تواند ناشی از موارد زیر باشد: دیابت مشکلات سیستم ایمنی ناهنجاری های مادرزادی رحم، که رشد غیر سرطانی در رحم است. مشکلات کروموزومی که از یک یا هر دو والدین منتقل می شود. حدود درصد از زنانی که سقط جنین را تجربه می کنند بیش از یک بار پشت سر هم دچار این وضعیت می شوند. در تا درصد زنانی که سقط جنین مکرر دارند، پزشکان نمی توانند علت آن را مشخص کنند. زنان بالای سال، بیش از زنان جوان در معرض خطر سقط جنین هستند. این به این دلیل است که زنان مسن بیشتر احتمال دارد تخمک هایی با بی نظمی کروموزومی داشته باشند. همچنین بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری های هستند که می تواند بارداری را تحت ت ثیر قرار دهد. علایم سقط جنین عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرفتگی عضلات شدید خونریزی واژینال همراه با درد شکم عبور لخته های خون یا بافت خاکستری از واژن برای تشخیص سقط جنین مکرر، متخصصان در دانشگاه نیویورک لانگون در مرکز باروری یک بررسی پزشکی شامل معاینه فیزیکی، و آزمایش های خاص را توصیه می کنند. برخی از این آزمایشات برای تشخیص علل سقط جنین مکرر، عبارتند از: گاهی اوقات مشکلات رحم ممکن است منجر به سقط جنین مکرر شود. یا رحم با شکل غیر عادی چند نمونه از مشکلات رحمی است که می تواند در بروز سقط جنین های مکرر نقش داشته باشد. آزمایشاتی که مشکلات رحم را در بر می گیرد، عبارتند از: آزمایش خون راهی غیرتهاجمی برای تعیین اینکه آیا شواهدی از بیماری های زمینه ای، عدم تعادل هورمونی یا جهش ژنی وجود دارد یا نه صورت می گیرد. برخی از آزمایشات خون عبارتند از: یکی از نشانگرهای سندرم آنتی فسفولیپید است. نشانگر دیگری برای سندرم آنتی فسفولیپید است. می تواند توانایی بدن در جذب اسید فولیک را مختل کند و ممکن است با افزایش خطر سقط جنین مرتبط باشد. (زمان پروترومبین) aPTT (زمان فعال ترومبوپلاستین جزیی) ، پروتیین C ، فاکتور V لیدن، کمبود پروتیین S ، جهش ژن پروترومبین و کمبود آنتی ترومبین III برای بررسی، که ممکن است خطر سقط جنین در سه ماهه دوم را افزایش دهد، صورت می گیرد. اما شواهد قطعی نیست. یک هفته پس از تخمک گذاری یا در روز چرخه روزه آزمایش می شود تا میزان غیر طبیعی آن بررسی شود. آزمایش سطح هورمون تحریک کننده فولیکول ( FSH ) ، هورمون ضد مولیری ( AMH ) و هورمون لوتیین کننده ( LH ) در این آزمایش پزشک متخصص از خون مادر برای آزمایش سطح پروژسترون، و هورمون های تیرویید و پروتیین های خاصی که می توانند توانایی حفظ بارداری را تحت ت ثیر قرار دهند، نمونه گیری کند. همچنین ممکن است مادر از نظر، یک بیماری مقاربتی که می تواند خطر سقط جنین را افزایش دهد، یا، یک بیماری خودایمن نادر که لخته های خون مانع جریان خون می شوند، آزمایش شوند. سونوگرافی که از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر از اندام ها و سایر ساختارهای بدن استفاده می کند، پزشک را قادر می سازد تا فیبروم یا پولیپ را تشخیص دهد. در طی این آزمایش در مطب، پزشک از سونوگرافی ترانس واژینال استفاده می کند که در آن مبدل وارد واژن می شود تا از اندام های تولید مثل مادر تصویربرداری کند. سونوگرافی که مشکلات رحم، تخمدان و آندومتر را بررسی می کند که می تواند در سقط های مکرر موثر باشد. آزمایشی به نام FemVue شامل تزریق محلول آب شور و حباب های هوا در رحم و لوله های رحمی و مشاهده آنها با استفاده از سونوگرافی است، شاید تجویز شود. از آنجا که خطر سقط جنین مکرر با افزایش سن بیشتر می شود. زنان ساله و بالاتر ممکن است آزمایش خون انجام دهند که میزان هورمون تحریک کننده فولیکول یا FSH را بررسی کند. FSH که توسط غده هیپوفیز در مغز آزاد می شود. تخمدان ها را تحریک به تولید تخمک می کند که در داخل محفظه هایی به نام فولیکول بالغ می شوند. تعداد فولیکول های موجود با افزایش سن زن کاهش می یابد. این امر منجر به ناباروری مربوط به سن می شود. سطح بالای FSH ممکن است به این معنی باشد که تخمدان فاقد تخمک مناسب برای بارداری است. سطح FSH پایین ممکن است استرس شدید را نشان دهد. حتی به نوبه خود می تواند به سقط جنین کمک کند. پزشکان همچنین ممکن است برای سنجش میزان ذخیره تخمدان، آزمایش ضد هورمون ضد مولری ( AMH ) ، را تجویز کنند. این آزمایش تعداد و کیفیت تخمک های موجود برای لقاح را بررسی می کند. با استفاده از این تست که هیستروسالپینگوگرام یا HSG نیز نامیده می شود، پزشک می تواند اندام های تولید مثل را برای مشکلات و شرایط آناتومیکی مانند فیبروییدها، که منجر به سقط جنین می شود، را بررسی کند. همچنین می تواند بافت اسکار ناشی از آندومتریوز یا عفونت را نشان دهد که لوله های رحمی را مسدود می کند. برای انجام این آزمایش، پزشک از طریق یک کاتتر کوچک که یک لوله توخالی است، رنگی را به داخل رحم تزریق می کند. با اشعه ایکس تصاویری از رحم و لوله های رحمی تولید می شود. این تست حدود دقیقه طول می کشد. HSG می تواند ناراحتی موقتی مانند گرفتگی های قاعدگی ایجاد کند. بنابراین ممکن است پزشک شما داروی مسکن بدون نسخه را توصیه کند. در این آزمایش یک رنگ به داخل رحم تزریق شده و از طریق اشعه ایکس آزمایش باز بودن لوله های رحمی و همچنین شکل غیر طبیعی رحم بررسی می شود که ممکن است در بارداری مشکل ایجاد کند. سقط جنین در اکثر مواقع به دلیل آنوپلوییدی رخ می دهد. آنوپلوییدی وضعیتی است که جنین تعداد نامنظمی از کروموزوم ها دارد. درصد کمی از سقط های مکرر در اثر بازآرایی کروموزومی موسوم به جابجایی ایجاد می شود، که در آن قطعه کوچکی از DNA از یک کروموزوم به کروموزوم دیگر منتقل می شود یا با یک وارونگی، که در آن قطعه کوچکی از DNA به ترتیب معکوس بر روی کروموزوم قرار می گیرد. این تغییرات ژنتیکی که می تواند در هر دو مرد یا زن وجود داشته باشد منجر به تخمک یا اسپرم کروموزومی نامتعادل می شود. در این وضعیت بعد از بارداری، جنین ها نمی توانند رشد کنند و در نتیجه سقط می شود. یک پزشک ممکن است به شما و همسرتان آزمایش های کاریوتیپ را توصیه کند. این آزمایش خون به پزشکان کمک می کند تا تعداد و پیکربندی صحیح کروموزوم ها را تشخیص دهند. اگر HSG یا FemVue وضعیتی را در حفره رحم نشان دهد که ممکن است بارداری را تحت ت ثیر قرار دهد، در آن شرایط احتمال دارد بیمار تحت هیستروسکوپی قرار بگیرید. این آزمایش به پزشک اجازه می دهد از جراحی برای درمان برخی بیماری ها مانند فیبروم، پولیپ های بزرگ، چسبندگی رحم (بافت اسکار) یا شرایط رحمی مادرزادی استفاده کند. این روش در بیمارستان انجام می شود. در آن پزشک از یک وسیله بلند و باریک و انعطاف پذیر با دوربین در انتها برای بررسی رحم برای هرگونه ناهنجاری استفاده می کند. با بی حسی موضعی، منطقه ای یا عمومی قابل انجام است و تا دقیقه طول می کشد. از آنجا که هیستروسکوپی می تواند باعث گرفتگی و درد شود، ممکن است پزشک داروهای ضد درد را برای شما تجویز کند. این روش، ممکن است همزمان با هیستروسکوپی انجام شود. حتی می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که آیا رحم توانایی حفظ بارداری را دارد یا خیر. پزشک یک قطعه کوچک از بافت رحم را از داخل رحم خارج کرده و سلول های نامنظمی را آزمایش کند که می تواند عفونت، فیبروم یا پولیپ را نشان دهد. بیوپسی ممکن است باعث گرفتگی شود، که می توان با مصرف داروی بدون نسخه بدون درد حداکثر تا یک ساعت قبل از آزمایش به حداقل رساند. این آزمایش فقط در شرایط نادر انجام می شود. بعد از سقط جنین، بیشتر افراد می خواهند بدانند که چرا این اتفاق افتاده است. معمولا علت اصلی این وضعیت، یک مشکل ژنتیکی تصادفی در نوزاد در حال رشد بود و هیچ چیز نمی تواند مانع آن شود. همیشه پاسخ مشخصی برای تشخیص اصلی علت سقط جنین وجود ندارد. اما درمان ممکن است احتمال موفقیت در بارداری بعدی را افزایش دهد. حتی اگر آمارها اطمینان بخش نباشند، مطالعات نشان می دهد که % از زوجینی که بدون علت مشخص سقط جنین مکرر دارند، در نهایت بارداری موفقیت آمیزی را تجربه می کنند. سقط های مکرر می تواند شما را در موقعیت عجیبی قرار دهد. زیرا این وضعیت ممکن است تصمیم برای بارداری بعدی را برای شما ترسناک جلوه دهد. بعضی از خانم ها حتی از ادامه آزمایش می ترسند زیرا می ترسند پاسخی پیدا نکنند. اما به یاد داشته باشید که حتی اگر علت اصلی سقط جنین مکرر شما مشخص نشود، حداقل می توانید که مطمین شوید دوباره می توانید تلاش کنید. حتی خیالتان راحت شود که مشکل یا بیماری خاصی ندارید که مانع از بارداری شما شود. منابع:

یا هیپوکسمی، از آسیب ویروس کرونا به ناشی می شود که یک وضعیت کاملا جدی و خطرناک است. در طی سطح پایین اکسیژن خون می تواند بسیار خطرناک باشد. بیماری همه گیر COVID - یک بحران بهداشتی جهانی است که به سرعت در حال پیشرفت و حتی تغییر و تحول است. بیماری COVID - در نتیجه عفونت ناشی از سندرم حاد تنفسی توسط کرونا ویروس، ایجاد می شود و می تواند آسیب جدی به سیستم تنفسی وارد کند. بروز و شیوع هیپوکسمی در بیماران مبتلا به COVID - به طور کامل بررسی نشده است. برآورد مرگ و میر های ناشی از هیپوکسمی راحت نیست، زیرا تحقیقات در مورد COVID - هنوز در حال پیشرفت و توسعه است و مرگ های ناشی از عفونت COVID - پیچیده و چند عاملی است. COVID - (مخفف ویروس کرونا ویروس ) یک بیماری تنفسی است که با سندرم حاد تنفسی coronavirus - ( SARS - CoV - ) مرتبط است. ویروس کرونا ویروسی جدید است که در سال شناسایی شد. آلودگی با این ویروس، میزان بالایی از بیماری و مرگ و میر به همراه دارد و متوقف کردن شیوع این بیماری عفونی ویروسی با وجود این واقعیت که ناقلان این ویروس می توانند بدون علامت باشند، پیچیده است. به این معنی که آنها می توانند بیماری را بدون اطلاع از مبتلا بودن به آن، در جامعه گسترش دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویروس های کرونا در میان بسیاری از حیوانات نیز وجود دارد و برخی از آنها می توانند انسان را آلوده کنند، اما SARS - CoV - قبل از شیوع در سال در انسان دیده نشده بود. COVID - هنگام عطسه، سرفه یا تعامل نزدیک از طریق قطرات تنفسی انتقال می یابد. کسانی که بیماری زمینه ای دارند یا مسن هستند بیشتر در معرض عوارض جدی ناشی از COVID - قرار دارند. در حال حاضر هیچ درمانی برای COVID - وجود ندارد و هرگونه درمانی که در مورد مبتلایان به COVID - انجام می شود، تنها درمان ها تسکینی هستند، به این معنی که این درمان ها به شخص در تنفس و سایر عملکردهای حیاتی وی و نیز در مبارزه ی بدن با عفونت، کمک می کنند. هیپوکسمی ناشی از کرونا، بیماری است که در آن سطح اکسیژن خون کاهش می یابد. این بیماری نباید با هیپوکسمی، که بیماری کمبود اکسیژن در بافتها است اشتباه گرفته شود. سطح طبیعی اکسیژن خون معمولا در محدوده تا میلی متر جیوه است. هیپوکسمی می تواند به دلیل کمبود سطح اکسیژن در هوا، ناتوانی ریه ها در جذب و انتقال اکسیژن به بافت های بدن یا عدم توانایی جریان خون در رفتن به ریه ها یا انتقال اکسیژن از ریه ها به بافت های بدن رخ دهد. و سندرم تنفسی حاد، همگی بیماری های مزمن ریوی هستند. آنها عملکرد ریه ها را مختل می کنند. حتی میزان اکسیژن خون را کاهش می دهند. آمارهای اخیر نشان می دهد که درصد موارد ابتلا به COVID - شدید است و دو سوم موارد شدیدا کشنده است. COVID - یکی دیگر از دلایل هیپوکسمی است که در موارد شدید می تواند منجر به ARDS شود. COVID - به این دلیل بیماری زا است که این ویروس انواع مختلفی از اندام ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. با این حال، سیستم تنفسی در افراد مبتلا، معمولا تبدیل به آلوده ترین قسمت بدن می شود. هیپوکسمی با علایم التهابی بیشتری از جمله افزایش تعداد گلبول های سفید خون، تعداد نوتروفیل ها و سطح پروتیین واکنش پذیر C همراه است. مطالعات حاکی از آن است که تنفس سریعتر و کاهش میزان اشباع ریه از اکسیژن نشانگر این است که ریه ها اجازه نمی دهند دی اکسید کربن و اکسیژن مبادله شده و اثربخشی کامل داشته باشند و در چنین شرایطی خطر هیپوکسمی وجود دارد. با این حال، یک اختلاف مشخص بین سطح هیپوکسمی و عملکرد صحیح سیستم تنفسی وجود دارد. بسیاری از بیماران می توانند هیپوکسمی را تجربه کنند. اما همزمان مکانیسم تنفسی نسبتا طبیعی داشته باشند. این اختلال را "هیپوکسمی خاموش" لقب داده اند. خطر هیپوکسمی خاموش در این است که این بیماران تحت درمان قرار نمی گیرند یا به دنبال درمان نمی گردند. زیرا آنها نمی دانند سطح اکسیژن خون شان پایین است. این بدان معنی است که اگرچه ممکن است ریه ها به طور طبیعی کار کنند، اما سایر اعضای بدن مقدار اکسیژن مورد نیاز را دریافت نخواهند کرد. این مطالعه همچنین حاکی از آن است که سطح اکسیژن خون، یک اندازه گیری بالینی مهم در پیش بینی ابتلا به COVID - هیپوکسمی یا همان کمبود اکسیژن، ناشی از کاهش اکسیژن قابل مصرف در خون است. COVID - می تواند منجر به هیپوکسمی در نتیجه آسیب به ریه ها، از طریق پاسخ های التهابی به عفونت ویروسی در سیستم تنفسی شود. مطالعات نشان داده است که خطر مرگ و میر در افرادی که هیپوکسمی را تجربه می کنند بیشتر از افرادی است که سطح اکسیژن خون شان استاندارد است. پزشکان در تشخیص هیپوکسمی، با چالش هایی روبه رو هستند. زیرا برخی از بیماران ممکن است عملکرد ریه طبیعی داشته باشند و هیچ علامتی نشان ندهند. اما سطح اکسیژن خون آنها پایین باشد. برای ارایه دقیق مشاوره و راهنمایی در مورد چگونگی تشخیص و درمان هیپوکسمی در بیماران مبتلا به COVID - تحقیقات بیشتری در مورد رابطه بین COVID - و هیپوکسمی مورد نیاز است. کمبود اکسیژن خاموش یا هیپوکسمی خاموش، هنگامی رخ می دهد که با وجود سالم به نظر رسیدن فرآیند تنفس فرد بیمار، نتایج تست سطح اکسیژن خون نشان دهنده ی وجود مشکل باشند. این اختلال در تعدادی از بیماری ها اتفاق میفتد. اما اخیرا به دلیل بروز بسیار زیاد هیپوکسمی در افراد مبتلا به COVID - ، این موضوع بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. اصطلاح خاموش از این واقعیت ناشی می شود که در ظاهر به نظر می رسد که فرد بیمار تنگی نفس ندارد. تنفس آنها تند نیست و تعداد تنفس آنها افزایش نمی یابد. تنفس، یک کار بسیار طبیعی و آسان برای ما است. اما وقتی سطح اکسیژن خون به سطح پایینی برسد، اکثر افراد احساس تنگی نفس خواهند داشت. علل تنگی نفس می توانند شامل سطح پایین اکسیژن موجود در هوا و همچنین سطح بالای دی اکسید کربن باشد. همانند بسیاری از موارد ابتلا به COVID - احتمالا بسیاری از بیماران مبتلا به COVID - باید افراد بیشتری بررسی شوند تا مشخص شود چرا این ویروس، باعث بروز هیپوکسمی می شود. این ویروس از نظر ت ثیر بر رگهای خونی و مجاری تنفسی ویژگی متفاوتی دارد. حتی برخی شواهد وجود دارد که نشان می دهد ویروس بر ت ثیر می گذارد. حتی مکانیسم های تنظیم تنفس را تحت ت ثیر قرار می دهد. ممکن است سطح اکسیژن خون، بدون وجود تغییر زیاد در عملکرد ریه کاهش پیدا کند. به این معنی که ریه دچار مشکل نمی شود. بیمار هنگام تنفس و بازدم، احساس درد نمی کند. زیرا هیچ مشکلی در ظاهر وجود ندارد. ممکن است ریه ها سطح اکسیژن کافی دریافت کنند. اما نگرانی اصلی این است که اعضای دیگر بدن اکسیژن مورد نیاز خود برای ادامه حیات را دریافت نمی کنند. در حال حاضر نظریه های زیادی در مورد چرایی عملکرد متفاوت این ویروس وجود دارد. اما دستیابی به پاسخ های قطعی زمان می برد. نمی توان تشخیص داد که در حال حاضر چه تعداد از افراد یا کدام دسته از افراد به هیپوکسمی خاموش مبتلا می شوند. اگر به این نوع هیپوکسمی مبتلا باشید، پس از تشخیص مشکل، باید درمان را شروع کرد. بسیاری از بیماران مبتلا به COVID - احتمالا تا از افراد مبتلا به COVID - فقط به بیماری خفیف مبتلا می شوند. هنگامی که شاهد افت سطح اکسیژن خون هستیم، افراد مبتلا در معرض خطر بیشتری برای ایجاد عوارض قرار می گیرند. این افراد باید اکسیژن درمانی را شروع کنند. همچنین این افراد بیشترین احتمال بستری شدن در بیمارستان را دارند. بسته به آزمایشات بالینی، مصرف برخی از داروها ممکن است در همان زمان و فورا شروع شوند. با این حال، بزرگترین حمایتی که می توان انجام داد. تشخیص زودهنگام‌هیپوکسمی و شروع درمان آن با اکسیژن و نظارت دقیق بر این دسته از بیماران نسبت به سایر بیماران مبتلا به بیماری خفیف و فاقد هیپوکسمی است. به محض اینکه میزان اکسیژن کاهش می یابد، سایر اعضای بدن مانند قلب، کلیه ها، مغز و کبد در معرض خطر قرار می گیرند. ما باید از بروز آسیب در دیگر اعضای بدن جلوگیری کنیم، که در صورت عدم تامین و عدم اصلاح سطح اکسیژن پایین خون، این اتفاق می افتد. از نظر تحقیقات و مطالعات علمی، همکاری چشمگیری در میان جامعه علمی در سراسر جهان بوده ایم. دانشمندان در تلاش هستند تا به سرعت به ابهامات پیرامون کووید پاسخ دهند.

پرانگشتی، یا پلی داکتیلی یا انگشت اضافی بیماری است که در آن فرد با انگشت یا انگشتان اضافی متولد می شود. Polydactyly چندین نوع پلی داکتیلی وجود دارد. اغلب اوقات انگشت اضافی در کنار انگشت پنجم یا انگشت شست رشد می کند. Polydactyly تا حدودی جنبه ارثی دارد. همچنین ممکن است در اثر جهش های ژنتیکی یا دلایل محیطی ایجاد شود. درمان معمول جراحی برای برداشتن انگشت اضافی است. دست راست و پای چپ بیشتر درگیر می شوند. علاوه بر آن، دستها بیشتر از پا تحت ت ثیر قرار می گیرند. Polydactyly دو برابر در مردان شایع تر است. از هر نفر در تولد در جمعیت عمومی رخ می دهد. این بیماری بیشتر در جمعیت آمریکای آفریقایی دیده می شود که در هر تولد مورد اتفاق میفتد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پلی داکتیلی باعث می شود که انگشتان یا انگشتان اضافی روی یک یا هر دو دست یا پای قرار داشته باشد. انگشت یا انگشتان اضافی ممکن است به صورت زیر باشند: کامل و کاملا کاربردی تا حدی تشکیل شده با مقداری استخوان فقط یک توده کوچک از بافت نرم (به نام نوببین) نوزادان دارای پلی داکتیلی با یک یا چند انگشت یا انگشت اضافی متولد می شوند. برجستگی یا فلپ کوچکی از پوست که شبیه انگشت است در برخی از نوزادان دیده می شود. به اینها نوبین گفته می شود که انگشتان یا انگشتان اضافی آنها با کمبود عملکرد توسعه نیافته است. در مقابل، ممکن است بعضی از نوزادان انگشتان دست و پا کاملا تکامل یافته باشند که می توانند به طور طبیعی عمل کنند. پلی داکتیلی جدا شده ممکن است علایم و نشانه های دیگری به جز انگشت یا پا اضافی نشان ندهد. اگر پلی داکتیلی با سندرم های دیگر همراه باشد، شاید علایم و نشانه های بالینی خاص آن را مشاهده کنید. برخی از نوزادان ممکن است پلی سنداکسیلی داشته باشند که ترکیبی از سنداکتیلی (انگشتان دست و پا ذوب شده یا توربو) و پلی داکتیلی است. این به روشهای پیچیده تری برای تغییر شکل دست یا پا نیاز دارد. پلی داکتیلی اغلب بدون سایر ناهنجاری ها اتفاق میفتد. این را پلی داکتیلی ایزوله یا غیرسندرومیک می نامند. گاهی اوقات با یک بیماری ژنتیکی دیگر همراه است. این وضعیت را polydactyly سندرومیک می نامند. سه نوع پلی داکتیلی جدا شده وجود دارد که براساس موقعیت انگشت اضافی طبقه بندی می شوند: در قسمت خارج از دست یا پا، جایی که انگشت پنجم است، رخ می دهد. در دست، به این حالت طرف اولنار گفته می شود. این رایج ترین نوع پلی داکتیلی است. در قسمت داخلی دست یا پا، جایی که انگشت شست دست یا انگشت شست پا وجود دارد، اتفاق میفتد. در دست، این وضعیت شعاعی نامیده می شود. در انگشتان میانی دست یا پا اتفاق میفتد. این وضعیت به ندرت رخ می دهد. با پیشرفت فن آوری های ژنتیکی، محققان انواع مختلف را بر اساس تغییرات ناهنجاری و ژن های موجود طبقه بندی کرده اند. پلی داکتیلی سندرومیک بسیار کمتر از پلی داکتیلی جدا شده دیده می شود. بررسی ها نشان می دهد از فرد مبتلا به پلی داکتیلی فقط / درصد از آنها با اختلال ژنتیکی همراه متولد شده اند. بسیاری از سندرم های نادر از جمله ناهنجاری های شناختی و رشد و ناهنجاری های سر و صورت در ارتباط با پلی دکتلی وجود دارد. پیشرفت در تکنیک های ژنتیکی امکان شناسایی ژن ها و جهش های خاصی را ایجاد کرده است که در بسیاری از این اختلالات نقش دارند. با این درک دقیق از ژنتیک، پزشکان بهتر می توانند سایر شرایط را در کودکان متولد شده با پلی داکتیلی جستجو و درمان کنند. برخی از سندرم های ژنتیکی مرتبط با پلی داکتیلی، عبارتند از: به شدت با دو انگشت شست همراه است. سندرم Cornelia de Lange شامل اختلالات رشد است. سندرم پالیستر - هال با نقایص رشد و سنداکتلی همراه است. آکروسفالوسینداکتلی شامل همجوشی اولیه استخوان جمجمه و سندیکا است. سندرم Saethre - Chotzen شامل یک انگشت اول اضافی و سنداکتلی بین انگشتان دوم و سوم است. سندرم مک کوزیک - کافمن شامل نقایص قلبی، ناهنجاری های دستگاه تناسلی و پلی داکتیلی است. Syndactyly سندرم گریگ شامل رشد غیر طبیعی اندام ها، سر و صورت است. انگشتان ذوب شده یا انگشتان اضافی یا انگشت شست یا انگشت شست غیرطبیعی نیز دیده می شوند. انواع مختلف پرانگشتی، دلایل متفاوتی دارند، به طور مثال: پلی داکتیلی جدا شده اغلب از طریق ژن از والدین به کودک منتقل می شود. این به عنوان توارث اتوزوم غالب شناخته می شود. شش ژن خاص درگیر، شناسایی شده است، عبارتند از: GLI GLI ZNF MIPOL PITX ضریب هوشی مکان های کروموزومی این ژن ها نیز مشخص شده است. بررسی ژنتیک polydactyly در سال نشان می دهد که جهش های ارثی در این ژن ها و مسیرهای سیگنالین آنها روی اندام جنین در حال رشد طی هفته های تا ت ثیر می گذارد. برخی شواهد نشان می دهد که عوامل محیطی در موارد جداگانه پلی داکتیلی که خانوادگی نیستند، نقش دارند. مطالعه ای که در سال روی کودک در لهستان انجام شد، با پلیداکتلی پراکسیال جدا شده که خانوادگی نبود، نشان داد که بیشتر در موارد زیر رخ می دهد: کودکان زنان دیابتی کودکانی که وزن کمتری دارند. بچه هایی با درجه پایین تولد (مثلا اول یا دوم) کودکانی که مادرانشان سابقه داشتند. کودکانی که در جنینی در معرض تالیدومید قرار گرفتند. فرزندانی که پدرانشان از سطح تحصیلات پایین تری برخوردار بودند. کودکانی که مادرانشان در سه ماه اول بارداری دچار عفونت دستگاه تنفسی فوقانی شده اند. با پیشرفت فن آوری های ژنتیکی، محققان تعداد بیشتری از ژن ها و مکانیسم های مربوط به انگشت اضافی و سندرم های مرتبط با آن را شناسایی کرده اند. تصور می شود که این سندرم ها ناشی از جهش های ژنتیکی هستند که در مسیرهای سیگنالینگ در طی رشد جنین ت ثیر می گذارند. ناهنجاری های اندام اغلب با مشکلات موجود در اندام های دیگر همراه است. با کسب اطلاعات بیشتر در مورد این ژن ها، محققان امیدوارند که مکانیزم های توسعه اندام را روشن کنند. درمان پرانگشتی به نحوه و محل اتصال انگشت اضافی به دست یا پا بستگی دارد. در بیشتر موارد، انگشت اضافی در دو سال اول کودک جراحی و برداشته می شود. در این شرایط کودک می تواند به راحتی از دست خود استفاده کند و باعث می شود کودک به راحتی بتواند کفش بپوشد. بعضی اوقات بزرگسالان برای بهبود ظاهر یا عملکرد دست یا پای خود جراحی را انتخاب می کنند. جراحی معمولا به صورت سرپایی و با بی حسی موضعی انجام می شود. تکنیک های مختلف جراحی موضوع تحقیقات مداوم است. برداشتن انگشت کوچک یا پا اضافی معمولا یک روش ساده است. بعد از جراحی فقط جای چند بخیه روی دست کودک باقی می مانند. بخیه ها طی دو تا چهار هفته حل می شوند. برداشتن انگشت شست اضافی ممکن است پیچیده باشد. انگشت شست باقیمانده باید دارای زاویه و شکل بهینه باشد تا فرد بتواند از شست خود استفاده کند. این وضعیت ممکن است نیاز به جراحی برای بازسازی انگشت شست داشته باشد، که شامل بافت های نرم، تاندون ها، مفاصل و رباط ها است. این جراحی معمولا پیچیده تر است و برای اطمینان از عملکرد کامل آن نیاز به بازسازی دست است. بیمار در این وضعیت ممکن است به بیش از یک عمل جراحی احتیاج داشته باشد و حتی لازم باشد دست کودک تا چند هفته پس از جراحی داخل گچ قرار بگیرد. گاهی اوقات یک میله به دست بیمار وارد می شود تا استخوان ها در حین بهبودی به هم نزدیک شوند. پزشک ممکن است برای کاهش جای زخم و کمک به بهبود عملکرد، را تجویز کند. سونوگرافی می تواند در سه ماه اول رشد، پلی داکتیلی را در جنین نشان دهد. پلی داکتیلی ممکن است به تنهایی رخ دهد، یا با سندرم ژنتیکی دیگری همراه باشد. پزشک برای تشخیص این وضعیت از والدین کودک می پرسد که آیا سابقه خانوادگی پلی داکتیلی داشته اند یا نه. پزشک همچنین ممکن است را برای بررسی ناهنجاری در کروموزوم ها انجام دهند که می تواند سایر شرایط را بررسی کند. هنگامی که کودک متولد شد، می توان پلی داکتیلی را از طریق معاینه و مشاهده تشخیص داد. اگر پزشک به وجود شرایط ژنتیکی دیگر در کودک مشکوک باشد، آزمایش بیشتری روی کروموزوم های کودک انجام می دهد. پزشک همچنین ممکن است یک اشعه ایکس از انگشت یا انگشتان مربوطه را تجویز کند تا ببیند که چگونه آنها به سایر انگشتان متصل هستند و آیا استخوان دارند یا ندارند. Polydactyly اگر پلی داکتیلی با سایر سندرم های ژنتیکی همراه نباشد، معمولا با جراحی معمولی می توان انگشت اضافی را برداشت. بیشتر موارد در این گروه قرار دارند. پزشک ممکن است عملکرد دست یا پای درگیر را تحت کنترل قرار دهد. همچنین جراحی برای بزرگسالان برای بهبود ظاهر یا عملکرد دست یا پا امکان پذیر است. polydactyly سندرومیک می تواند باعث اختلال در سایر قسمت های بدن شود. همچنین ممکن است شامل اختلال در رشد و ناتوانی شناختی باشد، بنابراین پیش آگهی کودک در این وضعیت به سندرم زمینه ای بستگی خواهد داشت.

در طولانی مدت می تواند منجر به ناراحتی و حتی نگرانی مبتلایان به بیماری کرونا شود. رایج ترین علایم COVID - شامل، سرفه و مشکلات تنفسی است. تا زمانی که علایم شدید نداشته باشید، به احتمال زیاد می توانید آنها را در خانه درمان کنید، همانطور که در هنگام یا آنفولانزا می توانید در خانه اقدامات درمانی را انجام دهید. بیشتر افراد مبتلا به کرونا بدون نیاز به مراقبت های بیمارستانی می توانند بهبود پیدا کنند. با پزشک خود تماس بگیرید تا در مورد اینکه آیا شما باید در خانه بمانید یا شخصا تحت مراقبت های پزشکی باشید، سوال کنید. دانشمندان در حال تلاش برای ساختن داروهای جدید و آزمایش برخی از داروهای موجود، برای درمان بیماری کرونا هستند تا ببینند آیا آنها می توانند COVID - را درمان کنند یا خیر. در این بین، روش هایی وجود دارد که به کمک آنها می توان علایم را چه در خانه و چه در بیمارستان تسکین داد. تعیین برنامه ی درمانی ضد بیماری کرونا، نهایتا باید توسط پزشک انجام شود. بسته به قدرت، سن و بیماری های زمینه ای احتمالی، ویروس مولد بیماری کرونا، می تواند بر روی سیستم تنفسی به طرق مختلف و شدت های گوناگون، ت ثیر بگذارد. علایم می توانند از خفیف، مانند سرفه، و تب تا بروز بیماری های بحرانی، از جمله نارسایی تنفسی، شوک و نارسایی اندام های حیاتی، متغیر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید متاسفانه بیمارانی که بیماری های زمینه ای تنفسی دارند، در صورت ابتلا به کووید - ، بیماری شدید همراه با آسیب جدی به ریه را تجربه خواهند کرد. در چنین شرایطی، بیماری کرونا، بیماری های زمینه ای مانند آسم، بیماری بینا بینی ریه و غیره را بسیار تشدید خواهد کرد. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، به نظر می رسد زمان بهبودی برای عفونت خفیف حدود دو هفته و برای بیماری شدید سه تا شش هفته است. با این حال، این زمان متغیر است. علاوه بر شدت بیماری، به بیماری های زمینه ای قبلی بیمار نیز بستگی دارد. چندین نظرسنجی انجام شده در ایالات متحده و ایتالیا نشان می دهد که تنها از افرادی که همزمان COVID - داشته اند ممکن است دچار آسیب ریه شوند. اما اینکه این تاثیر چقدر شدید خواهد بود و چقدر بر سلامتی آن ها تاثیر خواهد گذاشت، مشخص نیست. درمان های فعلی بر کاهش میزان آسیب اولیه، کاهش شدت، و کاهش زمان درگیری با عوارض بیماری موثر است. بسته به شدت التهاب تنفسی و آسیب های وارده به ریه، و همچنین بیماری های زمینه ای بیمار و شدت آنها، مدت زمان آسیب و ژنتیک بیمار، بیماران می توانند بهبود عملکرد ریه خود را مشاهده کنند. حتی با انجام‌اقداماتی سلامتی بافت ریه را برگردانند. با ابتلا به ذات الریه، با گذشت زمان، عملکرد ریه بیماران می تواند بهبود یابد. با بررسی تجربیات بیماری های قبلی با کرونا به خصوص ویروس های SARS و MERS و مطالعات انجام شده بر روی بیماران پس از ابتلا به فیبروز ریوی، نشان داده است که ضایعات ریوی در سال اول پس از بهبود کاهش یافته است. در موارد التهاب شدید، چالش اصلی ایجاد فیبروز ریوی است. التهاب مزمن به عنوان علت اصلی فیبروز ریوی در نظر گرفته شده است و ممکن است منجر به آسیب به اپیتلیال و فعال شدن فیبروبلاست شود. مطالعاتی در حال انجام است که عوامل ضد فیبروتیک گوناگون را بررسی می کنند. در یک نظرسنجی آنلاین مقطعی و ملی که به تازگی در میان افراد دارای سن تا سال و در ماه مه سال انجام شد، آنها کاربران سیگار الکترونیکی را با افراد غیر استفاده کننده مقایسه کرده اند. آنها دریافتند که احتمال مثبت شدن آزمایش COVID در بین کاربران سیگار الکترونیکی وجود دارد. کسانی که از سیگار و سیگار الکترونیکی استفاده می کردند هفت برابر بیشتر از کسانی که فقط از سیگارهای الکترونیکی استفاده می کردند و نیز پنج برابر بیشتر از افراد غیر استفاده کننده در معرض ابتلا بودند. در همان مطالعه، افرادی که دارای اضافه وزن یا کمبود وزن بودند، دو و نیم برابر بیشتر در معرض خطر آزمایش مثبت برای COVID - قرار داشتند. برای توضیح این موضوع، این دلیل پیشنهاد می شود که نیکوتین و سایر مواد شیمیایی ناشی از دخانیات می توانند باعث آسیب ریوی شوند. تماس مکرر دست ها به دهان و صورت و به اشتراک گذاری دستگاه ها و استفاده از سیگار به صورت مشترک، از جمله علل دیگر این موضوع هستند. در مورد شدت این بیماری در این دسته افراد، تحقیق جامعی انجام نشده است. به نظر می رسد که در افرادی که سیگار می کشند یا از سیگارهای الکترونیکی استفاده می کنند، آزمایش COVID - بهترین توصیه پیشگیرانه، ترک دخانیات است. با این حال، می دانیم ترک دخانیات دشوار است. به خاطر داشته باشید که باید مرتبا در صورت سیگار کشیدن دست ها را بشویید. از دستگاه های مشترک استفاده نکنید و از لمس صورت، دهان و غیره پرهیز کنید. اگر به بیماری مزمن پزشکی مانند دیابت، COPD داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. قند خون، فشار خون و وضعیت مایعات و الکترولیت های بدن را کنترل کنید. حتی مطمین شوید که تنفس مناسب دارید. برای همه افراد، تغذیه کافی، سالم و مناسب، و مصرف آب کافی مهم است. اطمینان حاصل کنید که واکسن های خود را به موقع دریافت کرده اید. اگر در گروه سنی مناسب هستید، واکسن آنفلوانزا و پنومونی را تزریق کنید. ما نمی دانیم که مصونیت بدست آمده ناشی از ابتلا به COVID - به طور طبیعی، چه مدت از شما محافظت می کند. به ویژه در موارد ابتلا به کرونا خفیف که ممکن است پاسخ ایمنی قوی ایجاد نشود. گزارش هایی از ابتلا مجدد بیماران به این بیماری وجود دارد. با این حال، شدت ابتلا های بعدی ممکن است کمتر باشد. با انجام آزمایشات فعلی بر روی، شرکت کنندگان در آزمایش درحال بررسی هستند. ما باید اطلاعات بیشتری در مورد پاسخ ایمنی ایجاد شده در برابر این بیماری جمع آوری کنیم. شما می توانید برای دریافت اطلاعات به روز و بیشتر، با یک پزشک در تماس باشید.

اغلب به عنوان تولد نوزاد مرده، تعریف می شود که پس از هفته بارداری اتفاق میفتد. سقط نوزاد که قبل از هفته اتفاق میفتد معمولا محسوب می شود. مت سفانه، مرده زایی نسبتا شایع است و تقریبا از هر بارداری یک مورد رخ می دهد. در ایالات متحده، هر ساله تقریبا مرده زایی وجود دارد. سالانه تقریبا . میلیون مرده زایی در سراسر جهان صورت می گیرد. حدود از موارد مرده زایی نقش داشته باشد، مدیریت دقیق بارداری به تاخیر افتاده ضروری است. اگر مشخص شد که کودک شما در یک معاینه قبل از تولد ضربان قلب ندارد، پزشک شما باید عدم وجود ضربان قلب را ت یید کند. معمولا ابتدا انجام می شود. اگر مشخص شود که نوزاد فوت کرده است، گزینه های مختلفی برای زایمان نوزاد وجود دارد. یک احتمال این است که بلافاصله برنامه القایی پزشکی را تعیین کنید. در صورت نشان دادن ممکن است سزارین توصیه شود. گزینه دیگر این است که صبر کنید تا ببینید در طی یک یا دو هفته خود به خود جنین سقط می شود یا نه. برخی از خطرات انتظار (مانند لخته شدن خون) وجود دارد، بنابراین شناخت کامل خطرات و مزایای این گزینه ها مهم است. پزشک می تواند به شما کمک کند تا بهترین تصمیم را در این زمینه بگیرید. اگر شما تولد یک نوزاد مرده را تجربه کرده اید، ممکن است با احساس سرزنش از خود روبرو شوید. حتی اگر از دست دادن نوزاد احتمالا تقصیر شما نبوده باشد. ممکن است علاوه بر غم و اندوه خود، دچار افسردگی پس از زایمان شوید. مهمترین نکته ای که باید بدانید این است که هنگام بهبود جسمی و عاطفی، غمگین شدن اشکالی ندارد. چندین مرحله معمول در بهبود عاطفی پس از تولد مرده وجود دارد. اما هر زن (و همسر و عزیزانشان) این موارد را به روش های مختلف و زمان بندی متفاوت تجربه می کنند. در حین بهبودی، صبور و عاشق خود باشید. بسیاری از والدین مدتها قبل از تولد پیوند عمیقی با نوزادان خود برقرار می کنند. قطع این پیوند از طریق مرده زایی آسیب زا است. لازم نیست غم و اندوه خود را توجیه کنید. ناراحتی اشکالی ندارد، اما اگر غرق در افکار منفی شده اید، از عزیزان، دکتر و یا یک مشاور خود کمک بگیرید. در کنار آمدن با غم و اندوه خود، سعی کنید هنگام بروز احساسات خود نسبت به احساسات شریک زندگی و سایر عزیزان خود حساس باشید. درک کنید که شریک زندگی شما نیز غمگین است، حتی اگر غم و اندوه خود را به همان شکل ابراز نکنند. آنها ممکن است سعی کنند تا شما دلداری دهند. به اشتراک گذاشتن احساسات خود می تواند به شما کمک کند تا با هم بهبود پیدا کنید. سعی کنید صبور باشید و گوش شنوا داشته باشید. صحبت در مورد ضرر ممکن است یک گزینه درمانی باشد و شما را به هم نزدیک کند. سعی کنید علایم افسردگی پس از زایمان را در همسرتان دنبال کنید و به او پیشنهاد کنید که در صورت نگرانی به پزشک مراجعه کند یا با یک مشاور صحبت کند. برخی والدین می دانند که در آغوش گرفتن کودک برای روند کنار آمدن با مرده زایی بسیار ضروری است. در حالی که دیگران اصلا نمی خواهند کودک را ببینند. در هر صورت، تجربه زایمان یک نوزاد مرده قطعا قلب مادر را آزار خواهد داد. از طرفی هم، برخی تحقیقات نشان می دهد که در آغوش گرفتن کودک ممکن است خطر افسردگی بالینی را افزایش دهد. اما والدین باید برای این شرایط تصمیم بگیرند. فقط آنها می دانند که هنگام پردازش غم و اندوه خود چه احساسی دارند و چه چیزی ممکن است برای آنها مفید باشد. بعضی از والدین که نوزاد خود را بغل نمی کنند بعدا پشیمان می شوند. اگر مطمین نیستید که می خواهید چه کاری انجام دهید، با پرستار متخصص زنان و زایمان صحبت کنید. آنها ممکن است در مورد آنچه بیشترین کمک را به دیگران که در شرایط مشابه قرار دارند، کرده است توصیه بهتری داشته باشند. اگر فرزندان دیگری دارید، باید در مورد از دست دادن خود با آنها صحبت کنید. استفاده از زبان مناسب سن برای توضیح موضوع پیش آمده بسیار مهم است. کودکان باید با از دست دادن یک خواهر و برادر کنار بیایند.

روشی است که در صورت نیاز پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی برای ارزیابی مایع مغزی نخاعی صورت می گیرد. از گرفتن مایع نخاع به عنوان سوراخ کمر یا LP نیز یاد می شود. برخی از دلایلی که ممکن است پزشک بخواهد یک گرفتن مایع نخاع را انجام دهد شامل موارد زیر است: تشخیص دلایل تشخیص علل تشنج غیرقابل توضیح تشخیص عفونت (باکتری در مایع نخاعی یافت می شود) تجویز انواع خاصی از داروهای شیمی درمانی در درمان برخی سرطان ها ارزیابی موارد غیرمعمول مانند مولتیپل اسکلروزیس، سندرم گیلن - باره و چندین مورد دیگر. بررسی اینکه آیا خونریزی در اطراف مغز وجود دارد یا ندارد. (خونریزی زیر عنکبوتیه مقدار کمی خون در مایعات یافت می شود) یک فرد بزرگسال حدود میلی لیتر مایع نخاعی دارد. به طور معمول، یک بزرگسال روزانه تا میلی لیتر مایع نخاعی تولید می کند. گرفتن مایع نخاع را می توان در هر فرد و در هر سنی انجام داد. نخاع در سطح مهره های کمر اول یا دوم تمام می شود و سوزن معمولا در سطحی از مهره های کمر سوم و چهارم یا چهارم و پنجم قرار می گیرد و نخاع را کاملا از خطر دور می کند. اگرچه بسیار نادر است، اما در اثر گرفتن مایع نخاع، عوارض زیادی می تواند رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از عوارض ناشی از گرفتن مایع نخاع، عبارتند از: ممکن است تا ساعت پس از گرفتن مایع نخاع شروع و معمولا به مدت دو روز یا کمتر طول می کشد. سردرد معمولا در حالت ایستاده بدتر شده و در حالت خوابیده کمتر می شود. علت سردرد نشت مایع نخاع از اطراف محل سوراخ است. در جوانان و مردان پس از پنچری کمر در مقایسه با افراد مسن و زنان خطر سردرد افزایش می یابد. با نوشیدن مایعات فراوان، به ویژه محصولات کافیین مانند چای، قهوه و کولا، احتمال ابتلا به یکی از این سردردها کاهش می یابد. گاهی اوقات، تنها راه درمان سردرد با روشی به نام تزریق خون است. یک متخصص بیهوشی یا متخصص کنترل درد مقدار کمی از خون خود را در محلی که گرفتن مایع نخاع انجام شده تزریق می کند. بعد از این روش معمولا در عرض دقیقه احساس تسکین می کنید. وجود آبسه (جیب عفونت) یا افزایش فشار داخل جمجمه ( ICP ) در حین گرفتن مایع نخاع، می تواند منجر به فتق شود. اگر هنگام انجام گرفتن مایع نخاع فشار در مغز شما افزایش یابد، جریان مایعات از مغز به پایین بند ناف ممکن است باعث فشرده شدن مغز به سمت نخاع شود. این وضعیت بسیار نادر است و فقط با فشار داخل جمجمه به طور قابل توجهی افزایش می یابد. اگر شخصی علایم و نشانه هایی مشابه با مننژیت داشته باشد (تب، سردرد و سفتی گردن) ، ممکن است بلافاصله گرفتن مایع نخاع صورت بگیرد تا از ت خیر در درمان جلوگیری شود. در بعضی از افراد ابتدا سی تی اسکن از مغز انجام می شود تا احتمال خونریزی یا دلایل دیگری که ممکن است فشار داخل جمجمه یا اطراف مغز را افزایش دهد، کمتر شود. اگر پزشک به افزایش فشار داخل جمجمه مشکوک شود، در حین گرفتن مایع نخاع احتیاط زیادی می کند و وضعیت شما قبل از انجام گرفتن مایع نخاع، با دقت مورد بررسی قرار می گیرد. رگ های خونی که اطراف کانال نخاع را احاطه کرده اند ممکن است هنگام قرار دادن سوزن آسیب ببینند. این غالبا به عنوان شیر تروماتیک شناخته می شود و ممکن است باعث خونریزی موضعی کمی شود. گاهی اوقات این می تواند بر نتایج عمل ت ثیر بگذارد، این بدان معناست که پزشک مجبور است سوزن را مجددا در ناحیه دیگری از پشت، اغلب با فاصله یک اینچ یا محل اول قرار دهد. در صورت لزوم داروی بی حس کننده مناسب برای کاهش درد تزریق می شود. قبل از گرفتن مایع نخاع هیچ آماده سازی خاصی از طرف شما لازم نیست. همیشه هنگام انجام این کار از پزشک خود بخواهید که روند کار را به طور کامل برای شما توضیح دهد. این صحبت کردن به شما کمک می کند تا اضطرابی را که تجربه می کنید کاهش دهید. بیشتر شیر های ستون فقرات را می توان در طی - دقیقه به پایان رساند. از شما خواسته می شود در حالی که پاها و باسن به طرف سینه و گردنتان کمی خم شده است، دراز بکشید. این موقعیت را اغلب موقعیت جنینی می نامند. بعضی از پزشکان شما را در حالت نشسته قرار می دهند، جایی که به جلو خم می شوید و دستان خود را روی یک سینی یا پشتی صندلی قرار می دهید. این یک موقعیت جایگزین قابل قبول تر است. گرفتن مایع نخاع با استفاده از تکنیک استریل انجام می شود، به این معنی که همه موارد استفاده شده استریل می شوند تا خطر عفونت را به حداقل برسانند. سپس پزشک با جهت گیری به سمت نقاط برجسته بدن شما، مکان صحیح قرار دادن سوزن را مشخص می کند. غالبا ، پزشک این کار را با معاینه و لمس بالای استخوان لگن (در کنار شما) انجام می دهد. این ناحیه با فضای کمر چهارم و پنجم که سوزن در آن قرار می گیرد مطابقت دارد. پس از شناسایی ناحیه، محل استریل می شود که معمولا شامل استفاده از محلول پاک کننده مایع و پارچه است. یک داروی بی حس کننده (لیدوکایین) ابتدا به پوست و سپس به بافت های عمیق کمر شما تزریق می شود تا ناحیه کاملا بی حس شود. این تزریق باعث ناراحتی جزیی می شود که معمولا مختصر است و به عنوان احساس سوزش توصیف شده است. در صورت احساس درد در هنگام انجام عمل، باید پزشک را مطلع کنید. سپس سوزن در پایین کمر معمولا در سطح کمر سوم و چهارم یا کمر چهارم و پنجم شما قرار داده می شود. سوزن از بین دو مهره عبور می کند تا وارد فضای مایع شود. قرار گرفتن شما در موقعیت جنین اجازه می دهد تا فضاهای مهره ای به طور گسترده تری باز شده تا عبور سوزن راحت تر شود. گاهی اوقات، پزشک ممکن است فشار موجود در ناحیه حاوی مایعات را اندازه گیری کند. این روش کار را تغییر نمی دهد و همچنین بر نتایج ت ثیر نمی گذارد. سپس مایعات اجازه داده می شود تا در یک سری سه یا چهار ویال جمع آوری و سپس برای ارزیابی به آزمایشگاه ارسال می شود. این مرحله برای مجموعه ای کامل از نمونه ها می تواند چند دقیقه طول بکشد. پس از جمع آوری مایع، سوزن برداشته می شود و یک باند یا پانسمان کوچک روی منطقه قرار می گیرد. ممکن است بعد از گرفتن مایع نخاع از شما خواسته شود تا مدتی صاف به پشت دراز بکشید. این کار برای کاهش احتمال سردرد است. نوشیدن مایعات، به ویژه محصولات کافیین مانند چای، قهوه و کولا نیز می تواند به کاهش سردرد کمک کند. محل پنچری شما ممکن است به مدت یک تا دو روز مانند درد در بازو پس از خونگیری دردناک باشد. مانند هر روشی که در آن پوست سوراخ می شود، باید منطقه را از نظر علایم عفونت کنترل کرد. در صورت بروز هر گونه قرمزی، تورم، چرک از ناحیه یا افزایش حساسیت به لمس باید فورا با پزشک مشورت شود. بسته به دلیل گرفتن مایع نخاع، ممکن است در بیمارستان بستری شوید یا از شما خواسته شود با پزشک خود مشورت کنید. اگر شیر در بخش اورژانس انجام شود، بعضی از نتایج به طور معمول در زمان مراجعه به شما داده می شود در حالی که بعضی دیگر اغلب برای - ساعت در دسترس نیستند. در صورت بروز هر یک از موارد زیر باید با پزشک خود تماس بگیرید: بندرت ممکن است عفونت در محلی که سوزن در آن قرار گرفته ایجاد شود. علایم و نشانه ها شامل قرمزی، تورم، حساسیت به لمس یا چرک از محل است. سردرد می تواند پس از یک گرفتن مایع نخاع رخ دهد و گاهی اوقات ممکن است شدید باشد. در صورت بروز این امر، باید با پزشک خود تماس بگیرید. علایم و نشانه های عفونت یا سردرد شدید باید توجه فوری پزشک را به همراه داشته باشد. اگر نمی توانید به پزشک خود برسید، باید فورا از بخش اورژانس محلی خود درخواست کمک کنید. بسیاری از شرایط را می توان در CSF تشخیص داد از جمله: تومورها ( سرطان) عفونت ویروسی ( عفونت غشای اطراف مغز و نخاع ( خونریزی (خونریزی زیر عنکبوتیه، سکته) اختلالات خود ایمنی مانند مولتیپل اسکلروزیس علاوه بر آزمایش سلولهای غیرطبیعی، می توان فشار CSF را اندازه گیری کرد تا مشخص شود آیا بیماری به نام دارید یا خیر. فشار طبیعی CSF بین تا میلی متر است. نمونه های مایع نخاعی برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شوند. تکنسین های آزمایشگاه هنگام بررسی مایع نخاعی موارد مختلفی را بررسی می کنند، از جمله: مایع نخاعی به طور معمول شفاف و بی رنگ است. اگر رنگ آن ابری، زرد یا صورتی باشد، ممکن است خونریزی غیرطبیعی را نشان دهد. مایع نخاعی سبز ممکن است نشان دهنده عفونت یا وجود بیلی روبین باشد. افزایش سطح کل پروتیین بیشتر از میلی گرم در دسی لیتر ممکن است عفونت یا یک بیماری التهابی دیگر را نشان دهد. مقادیر خاص آزمایشگاه ممکن است از یک مرکز پزشکی به یک مرکز درمانی دیگر متفاوت باشد. مایع نخاعی به طور معمول حاوی گلبول سفید (لکوسیت های تک هسته ای) در هر میکرولیتر است. افزایش تعداد ممکن است نشان دهنده عفونت باشد. مقادیر خاص آزمایشگاه ممکن است از یک مرکز پزشکی به یک مرکز درمانی دیگر متفاوت باشد. سطح پایین گلوکز در مایع نخاع ممکن است عفونت یا بیماری دیگری را نشان دهد. وجود باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها یا سایر میکروارگانیسم ها می تواند عفونت را نشان دهد. وجود سلولهای غیر طبیعی در مایع نخاع مانند تومور یا سلول های خونی نابالغ می تواند انواع خاصی از سرطان را نشان دهد. نتایج آزمایشگاه با اطلاعات بدست آمده در طول آزمایش، مانند فشار مایع نخاعی، برای ایجاد یک تشخیص احتمالی ترکیب می شود. گرفتن مایع نخاعی در ناحیه کمر انجام می شود. در حین این عمل، سوزنی بین دو استخوان مهره ها قرار داده می شود تا نمونه ای از مایع مغزی نخاعی برداشته شود. این مایعی است که مغز و نخاع شما را احاطه کرده تا از آنها در برابر آسیب ها محافظت کند. مایع نخاعی می تواند به تشخیص عفونت های جدی مانند مننژیت کمک کند. سایر اختلالات سیستم عصبی مرکزی، مانند سندرم گیلن - باره و مولتیپل اسکلروزیس. یا سرطان های مغز یا نخاع. گاهی از سوراخ کمر برای تزریق داروهای بیهوشی یا داروهای شیمی درمانی به مایع مغزی نخاعی استفاده می شود.

، یکی از چندین واکسنی است که می تواند انسان ها را در برابر COVID - محافظت کند. تحقیقات نشان می دهد که این واکسن در افراد ساله و بالاتر دارای میزان اثربخشی بالایی است. واکسن Pfizer برای COVID - در ایالات متحده و سایر کشورها موجود است. عوارض جانبی آن معمولا خفیف و تا چند روز ماندگار هستند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد واکسن Pfizer ، از جمله نحوه عملکرد، مواد تشکیل دهنده، اثربخشی و ایمنی، ادامه مطلب را بخوانید. فهرست محتوا واکسن Pfizer ممکن است افراد را از ابتلا به COVID - محافظت کند. نام تجاری آن Comirnaty است. شرکت Pfizer Inc ، یکی از بزرگترین شرکت های بیو داروایی جهان و BioNTech ، یک شرکت بیوتکنولوژی آلمان، این واکسن را تولید کرده اند. طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، افراد این واکسن را در دو دوز دریافت می کنند، دوز دوم در حدود روز بعد از اولین دوز تزریق می شود. با این حال، گاهی اوقات، ممکن است فرد دوز دوم را تا هفته بعد از اولین بار دریافت نکند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این واکسن با معرفی یک مولکول به سلول ها، معروف به RNA پیام رسان ( mRNA ) کار می کند. این مولکول به سلول ها می آموزد که از ویروس عامل COVID - که SARS - CoV - است، پروتیینی بسازند. بدن این پروتیین را تشخیص داده و پاسخ ایمنی بدن را تحریک می کند. این باعث ایجاد آنتی بادی و همچنین ایمنی طولانی مدت می شود که می تواند از عفونت های آینده SARS - CoV - جلوگیری کند. سازمان غذا و دارو ( FDA ) بیان کنید که واکسن Pfizer حاوی موارد زیر است: mRNA لیپیدها ( - هیدروکسی بوتیل) آزاندییل) بیس (هگزان - ، - دییل) بیس ( - هکسی الدکانوات) ، [(پلی اتیلن گلیکول( - ] - N ، N - ditetradecylacetamide ، - Distearoyl - sn - گلیسرو - - فسفوکلین و کلسترول) فسفات پتاسیم مونوبازیک و سدیم فسفات سدیم دو پایه، که به عنوان بافر عمل می کنند. کلرید پتاسیم و کلرید سدیم که انواع نمک هستند. ساکارز یا قند سفره این واکسن حاوی مواد حساسیت زا مانند، یا مواد نگهدارنده نیست. FDA استفاده از واکسن Pfizer برای جلوگیری از COVID - در افراد مسن سال سن و بالاتر را مجاز اعلام کرده است. بیشتر بزرگسالان، واجد شرایط دریافت این واکسن خواهند بود. با این حال، برخی ممکن است به دلایل ایمنی لازم باشد از آن اجتناب کنند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) mRNA COVID - ، مثلا به پلی اتیلن گلیکول ( PEG ) یا پلی سوربات، نشان داده اند، واکسن Pfizer دریافت نمی کنند. CDC واکنش آلرژیک فوری را به عنوان واکنشی تعریف می کند که در عرض ساعت پس از مواجهه رخ می دهد و علایمی مانند: کندوها ورم یا تنفس دشوار افرادی که واکنش های آلرژیک به واکسن های دیگر را تجربه کرده اند باید قبل از استفاده از واکسن COVID - با یک متخصص بهداشت صحبت کنند. همچنین اگر افراد یکی از شرایط های زیر را دارند باید قبل از واکسن Pfizer با پزشک مشورت کنند: سابقه آلرژی های دیگر واکسن COVID - دیگری دریافت کرده اند. یک اختلال خونریزی یا استفاده از داروها برای رقیق کردن خون زنانی که باردار هستند، قصد باردار شدن دارند یا شیردهی می دهند. یک سیستم ایمنی ضعیف یا فرد مصرف می کند که بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر بگذارد. هنگام بررسی ت ثیر واکسن Pfizer ، مهم است که بین اثربخشی و کارایی آن تفاوت قایل شوید. "کارآیی" به عملکرد واکسن در شرایط ایده آل و کنترل شده، مانند آزمایشات بالینی اشاره دارد. "اثربخشی" به عملکرد آن در موقعیت های دنیای واقعی اشاره دارد. از کارآزمایی های بالینی شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد واکسن Pfizer از سطح بالایی از اثربخشی برخوردار است. یک کارآزمایی با حضور ، شرکت کننده، که توسط BioNTech و Pfizer ت مین مالی شده است، گزارش داد که دوز واکسن آنها موثر نیست، بنابراین هنوز هم خطری برای کسانی که واکسن دریافت می کنند وجود دارد. علاوه بر آن، افرادی که واکسن را دریافت کرده اند باید دستورالعمل های زیر را رعایت کنند: فاصله فیزیکی شستن دست ها استفاده از ماسک دریافت واکسن اجباری نیست. با این وجود، افرادی که واکسن نمی زنند، در مقایسه با افرادی که واکسن تزریق می کنند، در معرض خطر ابتلا به COVID - قرار دارند. برخی از افراد به دلایل بهداشتی قادر به دریافت واکسن COVID - نیستند. ممکن است افراد دیگر ترجیح دهند که این کار را نکنند. به نظر می رسد واکسن Pfizer برای ویروس کرونا ویروس جدید، SARS - CoV - ، در آزمایشات بالینی و شرایط واقعی موثر باشد. شواهد موجود نشان می دهد که برای اکثر بزرگسالان بی خطر است. عوارض جانبی شایع شامل لرز، تب، خستگی، سردرد و درد یا تورم در محل تزریق است. این فقط باید چند روز طول بکشد. افراد می توانند درباره واکسن های مختلف و ایمنی آنها با یک متخصص بهداشت و درمان صحبت کنند. افراد هنوز هم باید ماسک بزنند، فاصله فیزیکی را رعایت و دستورالعمل های بهداشتی را دنبال کنند تا از انتقال آن جلوگیری شود تا زمانی که خلاف آن توصیه شود. منبع:

، به خصوص درمان های خانگی آن می تواند برای افرادی که از حساسیت دندان خود رنج می برند، واقعا موثر و حیاتی باشد. مطالعه ای در ژورنال انجمن دندانپزشکی آمریکا نشان می دهد که % از جمعیت شمال غربی ایالات متحده دندان های حساس دارند. دندان های حساس با قرار گرفتن در معرض گرم، سرد یا اسیدی دردناک می شوند. اگرچه درمان پزشکی تقریبا در همه موارد ضروری است، اما ممکن است با روش های ساده دیگری هم بتوانید حساسیت ناشی از دندان را تا حدودی کاهش دهید. در این مقاله، ما درمان های خانگی برای دندان های حساس را مورد بررسی قرار داده ایم ممکن است نتایج مطلوبی را برای تسکین دندان های حساس به شما ارایه دهند. علاوه بر این، ما همچنین برخی از مواد غذایی را که باید در طول دوره بهبودی از آنها اجتناب کنید، را به شما معرفی کنیم. استفاده از روغن نارگیل مزایای زیادی برای سلامت دهان و دندان دارد. خاصیت ضد درد و ضد التهابی روغن (به ویژه روغن نارگیل بکر) می تواند به کاهش درد دندان کمک کند. قاشق غذاخوری روغن نارگیل بکر را به مدت تا دقیقه در دهان خود بچرخانید. نمک خاصیت ضدالتهابی دارد. مطالعات صورت گرفته بر روی موش نشان می دهد که ممکن است به کاهش التهاب کمک کند. از این رو، یک آبکشی دندان ها با آب نمک می تواند به کاهش درد دندان کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ماست برای سلامت مینای دندان موثر است. ماست می تواند سلامت دهان را تقویت کند. همچنین غنی از کلسیم است که یکی از اجزای مهم دندان ها است. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که برگ های گواوا خاصیت ضد التهابی دارند. این موارد ممکن است در درمان حساسیت دندان موثر است. برگ های گواوا را کاملا بشویید. آنها را به مدت تا دقیقه بجوید و سپس تف کنید. ترکیبات دارای خواص ضد التهابی و ضد میکروبی هستند. آنها همچنین به مبارزه با عوامل بیماری زا دهانی کمک می کنند. خواص ضد التهابی سیر می تواند به کاهش درد همراه با حساسیت دندان کمک کند. حبه سیر را خرد کنید. پیاز دارای خواص ضد التهابی و ضد باکتری است که با عوامل بیماری زای دهان مقابله می کند. این خواص همچنین ممکن است در کاهش درد مرتبط با نقش داشته باشد. اثر ضد درد روغن میخک می تواند به تسکین دندان درد کمک کند. خواص میکروب کش طبیعی روغن میخک می تواند در از بین بردن عوامل بیماری زا دهانی موثر باشند. روغن میخک بوی قوی دارد. بنابراین، آن را با روغن حامل استفاده کنید. روغن دارای خواص ضد التهابی و ضد میکروبی است. این موارد می تواند به کاهش برخی از دردهای مرتبط با حساسیت دندان کمک کند. عصاره وانیل دارای خواص ضد درد (کاهش درک درد) است حتی می تواند به کاهش درد همراه با حساسیت دندان کمک کند. اگر حساسیت به دندان دارید، مطمین شوید که به اندازه کافی دریافت می کنید. کمبود ویتامین های گروه B ( B ) ، به خصوص در کودکان به پوسیدگی دندان مربوط است. اگرچه این ممکن است ارتباط مستقیمی با حساسیت دندان نداشته باشد، اما مصرف کافی ویتامین های گروه B می تواند سلامت دهان را تقویت کند. ویتامین E همچنین ممکن است به درمان دندان درد کمک کند، اگرچه تحقیقات در این زمینه وجود ندارد. یک بررسی نشان داده است که می تواند اثرات ضد التهابی بر موش های مبتلا به کولیت اولسروز داشته باشد. اطلاعات کافی برای درک اینکه آیا این خاصیت ضد التهابی به درمان درد دندان نیز تبدیل می شود، وجود ندارد. با این حال، غذاهای غنی از این ویتامین ها می تواند موثر باشند. آنها شامل بادام، اسفناج، کلم پیچ، شلغم، ماهی، مرغ، گوشت، تخم مرغ و لبنیات هستند. دهان شویه های حاوی فلوراید و خمیر دندان برای درمان حساسیت دندان توصیه می شود زیرا به تقویت مینای دندان شما کمک می کند و همچنین میزان دندان درد را تا حد زیادی کاهش می دهد. شستشوی دهان همچنین از پوسیدگی دندان در کودکان و نوجوانان جلوگیری می کند. دهان خود را با یک فنجان کوچک دهان شویه حاوی فلوراید بشویید. در حالی که از داروهای فوق الذکر پیروی می کنید، انجام اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از حساسیت دندان در آینده نیز مهم است، از جمله: از ساییدن دندان خودداری کنید. از مسواک با موی نرم استفاده کنید. بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. دندان های خود را به آرامی مسواک بزنید. مصرف غذاهای اسیدی را کاهش دهید. برای پیگیری سلامت دهان و دندان خود مرتبا به دندانپزشک مراجعه کنید. رژیم غذایی شما تا حد زیادی سلامت دهان و دندان شما را تعیین می کند. همچنین بهتر است از مصرف غذاهای زیر خودداری کنید: بستنی آب نبات جوش شیرین تافی چسبناک قهوه/چای داغ گوجه فرنگی ها میوه های خانواده مرکبات نوشیدنی های یخ و سرد با پیروی از یک رژیم خوراکی مناسب و حذف برخی غذاها از رژیم غذایی، به راحتی می توان حساسیت دندان را کنترل کرد. با این حال، اگر به طور اتفاقی دچار درد شدید و غیر قابل تحمل دندان می شوید، بهتر است سریعا به دندانپزشک مراجعه کنید. حساسیت دندان می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. آگاهی از دلایل آن می تواند به شما در جلوگیری از حساسیت دندان در آینده کمک کند. حساسیت دندان زمانی اتفاق میفتد که ماده ای درون دندان شما، به نام عاج، پوشش محافظتی خود را از دست بدهد (که به آن سمنتوم نیز می گویند) این وضعیت باعث می شود انتهای عصبی دندان شما در معرض غذاهای گرم، سرد و اسیدی قرار گیرد و در نتیجه حساسیت دندان افزایش یابد. برخی از عوامل متداول در حساسیت دندان، عبارتند از: دندان شکسته عقب رفتن لثه ها سفید کردن دندان ساییدن دندان (شب) آسیب مینای دندان به دلیل استفاده از مسواک سخت دندان فرسوده به دلیل مصرف غذاها و نوشیدنی های بسیار اسیدی عقب رفتن لثه ها قرمزی یا تورم لثه ها درد دندان هنگام تنفس در هوای سرد افزایش حساسیت دندان به غذاهای گرم، سرد و اسیدی حساسیت دندان یک مسیله مشترک است. با این حال، با مراقبت و اقدامات احتیاطی مناسب می توان آن را به خوبی مدیریت کرد. روش های درمانی مورد بحث در این پست به عنوان جایگزینی برای درمان پزشکی در نظر گرفته نشده است. آنها فقط می توانند تا حدودی به تسکین درد کمک کنند. اگر دندان های حساسی دارید، از رعایت اصول بهداشت دهان و دندان اطمینان حاصل کنید. از مصرف غذاهای خیلی سرد پرهیز کنید. در صورت ادامه علایم، به دندانپزشک مراجعه کنید. یک خمیر دندان حاوی فلوراید بهترین گزینه برای رفع حساسیت دندان و تقویت سلامت کلی دهان شماست. به دنبال خمیردندان حاوی نیترات پتاسیم باشید که انتهای عصب دندان شما را تسکین دهد. برخی از خمیردندان ها همچنین حاوی فلوراید استنوس هستند که یک لایه محافظ روی دندان فرسوده شما ایجاد می کند، در نتیجه درد و حساسیت شما را تسکین می دهد. با دندانپزشکی مشورت کنید که به شما در انتخاب بهترین خمیر دندان برای دندان هایتان کمک می کند. حفره ها سوراخ هایی هستند که در نتیجه پوسیدگی در دندان های شما ایجاد می شوند. آنها به خودی خود بهبود نمی یابند و باید سریعا تحت درمان قرار گیرند زیرا لثه ها و دندان های شما را در معرض خطر عفونت قرار می دهند.

با شیوع بیماری کرونا ویروس و افزایش احتمال مبتلایان و یا ناقل بودن اعضاء یک خانواده شاید مهمترین مسیله و نگرانی افراد مدت زمان بهبودی مبتلایان به کروناویروس باشد. شاید این سوال برای شما هم پیش آمده باشد که چه مدت طول می کشد تا یک فرد مبتلا به کرونا سلامتی خودش را به طور کامل به دست آورد. حتی شما با خیال راحت می توانید در کنار او زندگی کنید. بیماری COVID - عمدتا از طریق قطرات تنفسی از شخص به فرد دیگر منتقل می شود. بنابراین وقتی کسی سرفه و یا عطسه می کند و یا حرف می زند و یا حتی در نزدیک شما آواز می خواند خطر آلوده شدن شما به ویروس و ابتلا به کرونا افزایش پیدا می کند. از طرفی هم اگر فردی به کورو ویروس آلوده شود ممکن است بسته به شدت بیماری روز طول بکشد تا علایم اولیه آن ظاهر شوند. مدت زمان بهبودی مبتلایان به کروناویروس حداقل دو هفته طول می کشد. اما در موارد جدی تر و شدیدتر که بیمار به بستری شدن نیاز داشته باشد. حتی ممکن است زمان بهبودی او تا شش هفته ادامه پیدا کند. همه مبتلایان به بیماری کرونا ویروس علایم آن را بروز نمی دهند. طبق گفته های سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) این بیماری در افرادی که به ویروس مبتلا می شوند روز پس از ابتلا به این ویروس علایم را تجربه می کنند. هر یک از این علایم می تواند در هر زمان در طول دوره بیماری، از روز اول تا روزهای آخر بروز کند. به گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، مدت زمان بهبودی کامل مبتلایان به کرونا ویروس که بعد از آن می توان با خیال راحت زندگی کرد به عوامل زیادی بستگی دارد و در بیماران مختلف، فرق دارد. اما بر اساس اعلام CDC روز از شروع علایم بیمار به طور کامل گذشته باشد. علایم بیماری مانند سرفه و تنگی نفس در بیمار بهبود یافته است. بیمار حداقل ساعت بدون مصرف داروهای کاهش دهنده تب علایمی از نداشته باشد. یادآوری این نکته حایز اهمیت است که افرادی که از COVID - بهبود می یابند، هنوز هم ممکن است تا یک مدت زمان طولانی علایمی مانند اختلال در تنفس، سرفه یا سردرد مداوم داشته باشند. ویلیام شافنر، پزشک متخصص بیماری های عفونی و استاد دانشگاه وندربیلت دانشکده پزشکی در این باره می گوید: مبتلایان به کرونا بعد از بهبودی مسری و انتقال دهنده ویروس نیستند. اما بهبودی جسمی کامل در برخی افراد ممکن است طول بکشد. بر اساس گفته های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، اگر فردی تست COVID - مثبت داشته باشد اما علایمی از بیماری را بروز ندهد روز بعد از اعلام آزمایش خود می تواند از قرنطینه خارج شود و در کنار سایر اعضاء خانواده زندگی کنند. اما افراد با ممکن است به مدت زمان زیادی برای بهبودی نیاز داشته باشند و قرنطینه آن ها طولانی تر شود. برخی از مبتلایان به کرونا پس از بهبودی صرف نظر از اینکه علایمی از بیماری را دارند یا نه ممکن است بخواهند دوباره تست کرونا بدهند. تا ببینند آیا هنوز ویروسی در بدن آن ها وجود دارد یا ندارد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در چنین شرایطی می گوید اگر نتیجه دو آزمایش پشت سر هم از بیمار با حداقل ساعت فاصله از همدیگر منفی باشند بیمار می تواند از قرنطینه خارج شود. این قانون برای افراد با سیستم ایمنی ضعیف هم صدق می کند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری به اطرافیان بیماران توصیه می کند تا روز پس از قرار گرفتن در معرض فرد بیمار خودشان را قرنطینه کنند. این مدت زمان به دوره نقاهت ویروس بستگی دارد. حتی ممکن است مدت زمان مواجهه با ویروس تا شروع علایم دو هفته طول بکشد. مدت زمان آلوده شدن افراد به انواع ویروس تا بروز علایم ابتلا به بیماری را دوره نقاهت بیماری می گویند که این دوره می تواند برای پیشگیری و کنترل بیماری بسیار حیاتی باشد. تشخیص این دوره برای مسیولان بهداشت از اهمیت خاصی برخوردار است. به آن ها اجازه می دهد تا افرادی را که در معرض ویروس قرار گرفته اند را شناسایی و در صورت امکان قرنطینه کنند. اما قرنطینه بیماران مبتلا به ویروس های که دوره نقاهت خیلی طولانی یا کوتاه دارند، ممکن است دشوار باشد برخی از بیماری ها، مانند، دوره نقاهت کوتاه مدت دو یا سه روز دارند و ممکن است افراد قبل از بروز علایم بیماری، ویروس را به افراد دیگر منتقل کنند. برای همین در مورد بیماری آنفولانزا قرنطینه و جداسازی بیماران، غیرممکن است با این حال، ویروس، دوره تقاهت حدود پنج روزه دارد و چهار یا پنج روز پس از شروع علایم طول می کشد تا بیماران بتوانند ویروس را منتقل کنند. همین امر باعث شد تا مسیولان بهداشت بتوانند این ویروس را متوقف و به طور موثر شیوع آن را مهار کنند مسیولان مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری تخمین می زنند که کرونا ویروس جدید دارای دوره نقاهت تا روز است. متاسفانه شناسایی عفونت بر اساس علایم ظاهری امکان پذیر نیست. در بسیار مواقع ممکن است بیمار علایمی بروز ندهد. توصیه های CDC برای مواجهه با سایر بیماران در خارج از منزل به نوع برخورد و تماس افراد بستگی دارد. حتی تماس نزدیک مانند بغل کردن و بوسیدن با رعایت نکات بهداشتی ممکن است ایمن تلاقی شود. شما فقط باید در خانه حتما از ماسک استفاده کرده و فاصله اجتماعی خود با بیمار را رعایت کنید. این که شما فکر کنید حتما در کنار بیمار به ویروس آلوده شده اید و ناقل هستید لزوما به شما این آزادی و اجازه را نمی دهد که از خودتان محافطت نکنید. یا پروتکل های بهداشتی را زیر پا بگذارید. Supriya Narasimhan ، دکتر اپیدمیولوژیست، رییس بخش بیماریهای عفونی و مدیر پزشکی پیشگیری از عفونت در مرکز پزشکی سانتا کلارا ولی در کالیفرنیا در این باره می گوید که خیلی مهم است که همه ما حتی بهبود یافتگان از کرونا ویروس تا زمانی که شیوع این بیماری مهار نشود اقدامات پیشگیرانه را رعایت کنیم. وقتی که یک بیمار بهبود یافته احساس سلامتی و بهبودی کامل را پیدا می کند و تصمیم می گیرد که از قرنطینه خارج شود باید به سلامت افراد دیگر جامعه و حتی اعضاء خانواده اهمیت دهد. به همین علت بهترین راهکار این است حداقل در مورد اطمینان از بهبودی کامل خودشان با پزشک مشورت کنند. وی معتقد است برخی از بیماران بعد از بهبودی خود بیشتر از خودشان محافظت و مراقبت کرده و رعایت حال دیگران را می کنند. همین باعث می شود اطرافیان آن ها هم شرایط را درک کرده و پروتکل بهداشتی را رعایت کنند که در این شرایط ممکن است مشکلی برای اعضاء خانواده بیمار پیش نیاید. اما بیماران بهتر است به محض احساس بهبودی و سلامتی با پزشک خود یک مشورت داشته باشند. برای خارج شدن از قرنطینه و بغل کردن اعضاء خانواده خود زیاد عجله نکنند.

محققان با بررسی نتایج به دست آمده از تحقیقات خویش، در مورد خطر انتقال کرونا در سیگاری ها و قرار گرفتن در معرض دود بازدم فرد هشدار می دهند. آنها معتقدند که قطرات حاوی coronavirus جدید که منجر به بروز بیماری COVID - می شود ممکن است در دود سیگار و همچنین بخار سیگار الکترونیکی به دیگران منتقل شوند. کارشناسان می گویند که دود دست دوم از سیگار و همچنین سیگارهای الکترونیکی می توانند رمان کورو ویروس را دورتر از فاصله معمولی منتقل کنند. این موضوع در افراد که از ماسک استفاده نمی کنند می تواند یک عامل خطر برای شیوع کروناویروس باشد. کارشناسان هشدار می دهند که افراد سیگاری و قلیونی بیشتر در معرض ابتلا به کروناویروس قرار دارند. قرار گرفتن در معرض دود سیگار و دود دسته دوم همیشه خطرناک بوده و می تواند منجر به بروز عوارض جانبی زیادی شود اما در بحران شیوع کروناویروس خطرات ناشی از آن بیشتر و حتی کشنده تر شده است. علاوه بر آن دود ناشی از قلیون ممکن است خطرناک تر باشد. اکثر افراد سیگار کشیدن را با و مرتبط می کنند، اما استعمال دخانیات و مصرف سیگار ریسک ابتلا به انواع اختلالات مزمن را افزایش می دهند. استعمال سیگار بیشتر اندام های زیر را تحت تاثیر قرار می دهد: ریه های ممکن است به شدت تحت ت ثیر سیگار قرار بگیرد. می تواند باعث سرفه، خس خس کردن سینه و آسم شود. استعمال دخانیات می تواند باعث بیماری های مهلکی مانند ذات الریه، آمفیزم و سرطان ریه شود. استعمال دخانیات باعث مرگ و میر ناشی از بیماری انسداد مزمن ریوی ( COPD ) است. COPD ، یک بیماری پیشرونده و ناتوان کننده و مجموعه ای از بیماری های ریه از جمله و است. افراد مبتلا به COPD به دلیل تنگ شدن مجاری هوایی و از بین رفتن بافت ریه، مشکل تنفسی دارند. COPD هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که علایم اولیه در درجه اول به دلیل تنگ شدن مجاری هوایی و از بین رفتن بافت ریه اغلب به عنوان "سرفه سیگاری" رد می شود، اگر افراد به استعمال سیگار ادامه دهند و شرایط بدتر شود، این می تواند ت ثیر زیادی بر کیفیت زندگی آنها بگذارد. افراد مبتلا به COPD می توانند از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند و قطع سیگار موثرترین روش برای انجام این کار است. کارشناسان می گویند هر دو سیگار و قلیون می توانند منجر به انتقال قطعات میکروسکوپی بخار آب از ریه های مصرف کننده ها به شخص دیگر شوند. لورن خطابه، دکترا، یک متخصص در ذرات موجود در هوا در این باره می گوید هوای بازدم افراد شامل مقدار زیادی از ذرات تنفسی است که هنوز مشخص نشده که این ذرات تا چه مسافتی می توانند در هوا حرکت کنند اما آنچه ما نمی دانیم این است که ذرات تا چه اندازه می توانند طی شوند. ما می دانیم که ویروس می تواند به ذرات متصل شود و با قرار گرفتن در معرض هوا می تواند سه، چهار یا پنج بار بیشتر از آنچه که ممکن است حرکت کند. حتی تنفس طبیعی نیز می تواند باعث انتشار کرونا ویروس شود، بر همین اساس به همه افراد توصیه می کنیم که حتما از ماسک های صورت استفاده کنند تا ذرات ویروس آزادانه از طریق هوا پخش نشود. دکتر لن هوروویتز، متخصص ریه در بیمارستان لنوکس هیل در نیویورک، توصیه می کند: از قرار گرفتن در معرض دود دسته دوم خودداری کنید. در مورد سیگار هم از افرادی سیگاری تا جایی که بوی سیگار را نتوانید حس کنید دور شوید. طبق اعلام موسسه ملی بهداشت، دود دست دوم می تواند چند ساعت در هوا بماند و تا پا حرکت کند. هوروویتز می گوید که قرار گرفتن در معرض دود دست دوم و استعمال سیگار درست شبیه صحبت کردن با یک بیمار یا ناقل کروناویروس می تواند خطرناک باشد. بازدم اجباری کشیدن سیگار باعث می شود دود حداقل تا فاصله دو برابری بیشتر از هنگام صحبت کردن با افراد منتقل شود. علاوه بر آن، مصرف کنندگان از والپ ها یا سیگار های الکترونیکی یا برقی در معرض پخش SARS - CoV - هستند. مصرف کنندگان والپ ها فکر می کنند مصرف آن از سیگار ضرر کمتری دارد اما بررسی های جدید نشان داده که خطر انتقال کروناویروس جدید در فضاهای بسته بیشتر است و از طرفی هم مصرف کننده سیگارهای الکترونیکی ترجیح می دهند در کنار هم سیگار بکشند به همین علت احتمال انتقال کرونا ویروس در این افراد زیاد است. در این شرایط نه تنها خود مصرف کنندگان در معرض خطر ابتلا به بیماری ها قرار دارند بلکه کسانی که در معرض دود دست دوم قرار گرفته اند و در کنار مصرف کنندگان قدم می زنند خطرناک است. بررسی ها نشان می دهد که افراد سیگاری در معرض خطر زیاد COVID - قرار دارند و حتی این افراد باعث می شود که با دود تنباکو دیگران در معرض خطر ابتلا به کرونا ویروس قرار بگیرند. به عنوان مثال، در یک مطالعه اخیر دانشگاه استنفورد، مشخص شد که نوجوانان و بزرگسالان جوان که از سیگار الکترونیکی استفاده کرده اند، پنج برابر بیشتر از افراد غیرسیگاری به COVID - مبتلا بودند. افرادی که در روز گذشته هم از سیگار الکترونیکی و هم سیگار معمولی استفاده کردند تقریبا هفت برابر بیشتر از سایر افراد به این بیماری مبتلا شدند. آسیب ریه ناشی از دود سیگار و COVID - بسیار شبیه به هم هستند و دود سیگار ریه ها را آسیب پذیر تر می کند و احتمالا افراد سیگار در برابر ابتلا به COVID حساس هستند، زیرا آسیب های اپی تلیال زیادی دارند که امکان عبور بیشتر ویروس را فراهم می کند. استفاده از دهانشویه و کاهش خطر ابتلا به کرونا ویروس خبر جدیدی است که این روزها محققان با اعتقاد بر آن به عموم مردم توصیه می کنند در هنگام مراجعه به دندانپزشکی ها به عنوان یک پروتکل بهداشتی از آن استفاده کنند. محققان معتقدند که استفاده از دهانشویه ها ممکن است خطر شیوع کرونا ویروس را کاهش دهد. غرغره کردن دهانشویه ها و استفاده از آنها باعث کاهش مقادیر ذرات ویروسی در دهان و گلو می شود و احتمالا خطر انتقال کووید را در کوتاه مدت کاهش می دهد. با این حال، این مطالعه هشدار می دهد که دهانشویه ها برای درمان عفونت های COVID - یا محافظت از خود در برابر ابتلا به کروناویروس جدید، SARS - CoV - مناسب نیستند. محققان معتقدند که استفاده از دهانشویه ممکن است در کاهش خطر ابتلا به کروناویروس کمک کند و رعایت آن در هنگام مراجعه به دندانپزشکی ها می تواند موثر باشد. شستشوی دهان باعث کاهش بار ویروسی بزاق می شود و بنابراین می تواند انتقال SARS - CoV - را کاهش دهد. در بررسی های صورت گرفته محققان از هشت نوع دهانشویه با مواد مختلف موجود در داروخانه های آلمان استفاده کردند. دانشمندان هر دهانشویه را با ذرات ویروس و ماده ای مخلوط کرده اند که هدف از آن بازگرداندن ت ثیر بزاق دهان است. آنها سپس به مدت ثانیه این ترکیب را برای شبیه سازی اثر غرغره تکان دادند و آن را در سلول های Vero E آزمایش کردند که به گفته محققان، "مخصوصا گیرنده" SARS - CoV - هستند. به منظور ارزیابی اثربخشی دهانشویه ها، دانشمندان قبل از افزودن آنها به سلول های آزمایشگاهی، به جای استفاده از دهانشویه، محلول های تعلیق ویروس را با محیط کشت سلولی درمان کردند. در حالی که تمام داروهای آزمایش شده تعداد ویروس اولیه را کاهش می دهند، این مطالعه نشان داده که سه دهانشویه ویروس ها را به حدی کاهش داده که پس از مدت زمان قرار گرفتن در معرض ثانیه هیچ ویروس قابل شناسایی نیست. با این حال، دانشمندان هشدار دادند که ت ثیر و مدت آن در عملکرد بالینی ت یید می شود. اما محققان با اعلام استفاده از دهان شویه و خطر کاهش ابتلا به کرونا ویروس در مورد اینکه دهانشویه ها برای درمان COVID - مناسب نیستند هشدار داده اند. آنها معتقدند استفاده از دهان شویه نمی تواند مانع از تولید ویروس در سلول ها شود، اما می تواند در کوتاه مدت بار ویروسی را کاهش دهد و این می تواند در شرایط خاص مانند دندانپزشکی ها یا در حین مراقبت پزشکی از بیماران Covid - مفید باشد. منابع:

محققان در بررسی های خود دریافتند که آمار طلاق در طول دوران کرونا که طلاق های کرونایی گفته می شود به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. در واقع شیوع و همه گیری بیماری کرونا ویروس تمام جوانب زندگی افراد را از وضعیت مالی تا شرایط سلامتی تحت تاثیر قرار داده و متاسفانه روابط های زناشویی و خانوادگی از این قضیه مستثنی نبوده اند. قرنطینه افراد در طول بحران کرونا زوج ها را مجبور می کند که مدت زمان بیشتری را در کنار همدیگر باشند که این موضوع می تواند منجر به برخی تغییرات در زندگی شخصی افراد شود. علاوه بر آن، ماندن بیشتر در کنار هم در طول دوران قرنطینه منجر به آشکار شدن نقاط منفی و ضعف افراد می شود تا جایی که فرد ممکن است به شریک زندگی خودش شک کند که آیا او همین فردی است که سالها با آن زندگی می کنم. اگرچه به نظر می رسد دوران قرنطینه و حتی دور شدن از محیط های کاری برای پیشگیری از شیوع کرونا و دوره های دورکاری در منزل برای بعضی از مردم عملا باعث پیشرفت شده و افراد می توانند از این فرصت های به دست آمده نهایت استفاده را ببرند اما برای بعضی از موارد به خصوص در روابط های زناشویی تاثیر منفی هم داشته است. حتی در برخی از زوج های که قبل از کرونا تصمیم به ازدواج با همدیگر را داشته اند بعد از قرنطینه از تصمیم خود منصرف شده اند و به این نتیجه رسیده اند که فرد مورد نظر خود را بیشتر شناخته اند و او فرد مناسبی برای آنها نیست. اگرچه طلاق کلمه جدیدی نیست، اما به طور حتم طلاق ناشی از شیوع یک بیماری همه گیر پدیده ای است که جهان قبلا هرگز شاهد آن نبوده و به ندرت رخ می دهد. روند جدید طلاق در هنگام شیوع کرونا ویروس علت های بسیار زیادی دارد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خیلی ها در طی بحران کرونا شغل خود را از دست داده اند و با مشکلات مالی زیادی روبرو شده اند. وضعیت نابسامان مالی می تواند روابط زوجین را تحت فشار قرار دهد. مشکلات مالی وضعیت ازدواج را برای خیلی ها سخت کرده و شاید افراد به این نتیجه برسند که ماندن و زندگی کردن در کنار کسی که در اوابل زندگی مشکلات مالی دارد ارزش نداشته باشد. برخی از عوامل محیطی ممکن است منجر به احساس پوچی و بی ارزشی در زوجین شده و آنها را نسبت به ازدواج و حتی ادامه روابط خود دلسرد کنند و به طور طبیعی علاقه خود را به ازدواج خود از دست بدهند و از تصمیم خود در مورد ازدواج کلا منصرف شوند. در برخی خانواده ها خشونت خانگی گزارش شده است که تشدید این خشونت ها ممکن است زوجین را مجبور کند که به جای تصمیم به ادامه زندگی با یکدیگر به این نتیجه برسند که بهتر است به روابط خود پایان دهند. یکی از عوامل مهم در بروز خشونت های خانگی می تواند بروز فرسودگی، کم شدن میزان صبر و تحمل افراد و کم حوصلگی در بین اعضاء خانواده ها باشد. مهمترین علایم فرسودگی خانوادگی، عبارتند از: احساس خستگی جسمی یا روانی عدم توانایی در انجام کارهای روزانه تحریک پذیری و عصبانیت زود هنگام تجربیات ناخوشایند و احساسات نادرست آنها به یکدیگر ممکن است در طول بحران کرونا و دوران در خانه ماندن و قرنطینه تشدید پیدا کند و افراد را مجبور به طلاق کرونایی کند. واقعیت این است که برخی از افرادی که برای طلاق کرونایی اقدام کرده اند می گویند همسر من به توجه زیادی نیاز دارد و من از این موضوع متنفر هستم برای همین بیشتر اوقات به جای اینکه بخواهم در کنار همسرم باشم دوست دارم کسی کنارم نباشد و به تنها بودن نیاز دارم اما دوران قرنطینه یک دوره عذاب آوری بود که باید همسرم را تحمل می کردم. بر همین تصمیم گرفتم بعد از پایان قرنطینه برای طلاق اقدام کنم. حتی برخی از خانم ها بعد از دوران قرنطینه با اعتراف به اینکه در دوران قرنطینه تازه فهمیدم که نه او شوهر خوبی برای من است و نه پدر خوبی برای فرزندانم تصمیم به طلاق گرفته اند. حتی بررسی نتایج و شواهد نشان می دهد که آمار طلاق در دوران کرونا و بعد آن افزایش پیدا کرده است اما با تمام این مشکلات باید یادآوری کنیم یک جلسه مشاوره با روانشناسان با تجربه در زمینه ازدواج و طلاق و مشکلات خانوادگی ناشی از بحران افسردگی در دوران کرونا می تواند تاثیر زیادی در رفع این چالش ها داشته باشد. از طرفی هم خدمات مشاوره آنلاین برای پیشگیری از شیوع کرونا راهکار جالب و کارآمدی است که زوجین می توانند برای ایجاد روابط بهتر و حتی تصمیم گیری در مورد طلاق خود از آن استفاده کنند. باید به این نکته توجه داشته باشید، فرسودگی خانوادگی تنها بر روی والدین و بزرگسالان تاثیر نمی گذارد بلکه فرزندان و حتی کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. فرسودگی خانوادگی در کودکان اغلب با علایم زیر همراه است: انزوا و تنهایی تحریک پذیر بودن زود عصبانی شدن عدم تمایل به بازی دور شدن از جمع دوستانه عملکرد ضعیف در درس و تکالیف مدرسه ای جای تعجب است که شیوع یک بیماری همه گیر توانسته است بر وضعیت زندگی و روابط زوجین تاثیر بگذارد و منجر به طلاق و جدایی افراد شود. برخی خانم ها از عدم رعایت نکات بهداشتی و اقدامات پیشگیری از این بیماری توسط همسران خود گلایه می کنند و می گویند همین موضوع باعث تنش و اختلافات زیادی در خانواده های آنها شده است. بر همین اساس آنها با ابراز نگرانی در مورد وضعیت سلامتی خود و خانواده شان تصمیم به طلاق و حتی طلاق های عاطفی و زندگی جدا از هم گرفته اند. حتی برخی از خانم ها اعتراض کرده اند با اینکه همسران ما از وضعیت شیوع بیماری مطلع هستند اما باز هم ترجیح می دهند بیشتر وقت بیکاری خود را خارج از منزل سپری کنند و غذا های آماده از بیرون بخرند که همین موضوع منجر به بروز مشکلات خانوادگی زیادی در آنها شده است. برخی از خانم ها با ابراز نگرانی از وضعیت سلامت کودکان خودشان ترجیح می دهند به جای ماندن در کنار همسرانی که پروتکل های بهداشتی برای پیشگیری از کرونا را رعایت نمی کنند از آنها جدا شوند و تنها زندگی کنند. این خانم ها اعتراف می کنند وقتی به همسر خود اعتراض می کنیم که چرا اوضاع را جدی نمی گیرد؟ چرا او اینقدر بی احتیاط است؟ در جواب ما را دیوانه می نامند و مسخره می کنند. بیشتر خانم ها از شرایط موجود در بحران کرونا رنج می برند و دچار افسردگی شده اند. با این که مردم در مورد وضعیت دوران قرنطینه خود نظرات های مختلفی دارند اما موضوعی که واضح و آشکار شده این است که بسیاری از خانم ها نظرات منفی و مخالف با این موضوع را داشته اند. برخی از خانم ها در مورد تشدید تضادهای خانوادگی خود در بحران کرونا گفته اند من قبل از کرونا فکر کرده ام که همسرم واقعا من را دوست دارم و از اینکه فرصت بیشتری برای بودن با من را پیدا کرده خوشحال خواهد بود اما در دوران قرنطینه همسر من اعتراف کرده که احساس می کند زندانی شده و فقط دوست دارد از من دور شود. همین موضوع باعث شده که روابط بین زوجین بیش از بیش دچار مشکلات زیادی شود و حتی اوضاع تشدید پیدا کند. افراد مبتلا به سوء مصرف مواد و الکل در طول دوران بحران کرونا و قرنطینیه با مشکلات زیادی مانند رفتارهای توهین آمیز با شرکای خود و تشدید خشونت خانگی روبرو شده اند. سوء مصرف مواد مخدر و الکل و بروز رفتارهای خشونت آمیز علایم احساسات کنترل نشده ای است که ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. افراد بهتر است قبل از وخیم تر شدن اوضاع خود با روانشناسان مشورت کنند. بروز خشونت ها خانگی و تشدید اختلافات زناشویی و در پی آن بحران طلاق کرونایی درست مانند این سناریو م است بگوییم هرچه بیشتر وقت خود را در کنار هم می گذرانیم، بیشتر از یکدیگر متنفر می شویم. واقعیت این است که همه افراد وحتی زوجین به یک فضا و حریم خصوصی نیاز دارند و اوضاع فقط زمانی بهتر می شود که هر دو زوج همدیگر را خوب درک کنند و به یکدیگر احترام بگذارند اما شاید در برخی موارد تشخیص راهکارهای درست برای مقابله با مشکلات جدید کمی سخت باشد و نیاز به یک فرد سوم و مورد اعتماد دارید که شما را در این زمینه راهنمایی کند. راهکارهای زیادی برای پیشگیری از بروز اختلافات احتمالی و یا تشدید آنها در طول دوران کرونا ویروس وجود دارند که خانواده ها و زوجین می توانند در این زمینه رعایت کنند. برخی از مهمترین راهکار برای مقابله به اختلافات در دوران کرونا ویروس، عبارتند از: از خودتان مراقبت کنید. بین کار و زندگی خود تعادل ایجاد کنند. را یاد بگیرید. با ذهن خود را آرام کنید. بر روی رژیم غذایی و تغذیه سالم تمرکز کنید. و را ترک کنید. راه هایی برای ارتباط با دوستان از طریق چت و تلفن پیدا کنید. سعی کنید روزانه در یک منطقه آرام در طبیعت قدم بزنید. تا جایی که می توانید از منابع خبری منفی و رسانه های اجتماعی جدا شوید. بسته به میزان سن کودکان خود در مورد شرایط پیش رو اطلاعات لازم را به آنها بدهید. لیستی از همه کارهایی که انجام نداده اید تهیه کرده و شروع به اجرایی کردن لیست کنید. در این شرایط تصمیمات تکانشی مانند فروش سهام خود یا خرید آنلاین نگیرید. کسالت شما را در مقابل رژیم های ناسالم فریب می دهد. مراقب رژیم غذایی خود باشید. زمان بیشتری را صرف بچه های خود، استراحت، تمیز کردن و سازماندهی خانه خود کنید. راه هایی برای ابراز قدردانی یا دلسوزی پیدا کنید. والدین باید در انجام وظایف خانوادگی و فرزندپروری با همدیگر همکاری کنید. اگر جزء آن دسته از افرادی هستید که معتقدند ماندن در قرنطینه و خانه برای آنها سخت شده و ممکن است روابط خانوادگی تان را تحت تاثیر عواقب جبران ناپذیری قرار دهد و فکر می کنید مشاوره با یک فرد با تجربه در این زمینه می تواند از طلاق کرونایی شما جلوگیری کند ما خدمات مشاوره آنلاین و تلفنی پزشکت را پیشنهاد می دهیم. حق انتخاب با شماست که در همین وضعیت باقی بمانید و با مشکلات پیش رو در بحران کرونا ویروس که به طور حتم بیشتر و شدیدتر هم می شوند دست و پنجه نرم کنید و یا یک بار برای همیشه با مشاوره از افراد مجرب در زمینه مشکلات اختلافات خانوادگی و زناشویی ضمن حل کردن این مشکلات بتوانید راهکارهای لازم را یادبگیرید تا بتوانید برای مقابله با مشکلات بزرگتر قدمی بردارید. واقعیت این است که راه حل های موقت و فوری شاید به نظر جذاب باشند و در یک دوره بتوانند مشکل را از نظر ظاهری برطرف کنند اما این راهکارها مثمر ثمر نیستد و در دراز مدت اثربخش نخواهند بود. پس بهتر است برای حل مشکلات زندگی و بروز عوارض و حتی طلاق به یک راه حل دایمی و بهتر فکر کنید و درست تصمیم بگیرید. اگر به دنبال مشاوره در زمینه طلاق یا مشاوره در زمینه روابط یا مشاوره خانوادگی برای بهتر شدن امور خود هستید، تیم مشاوران خبره پزشکت به عنوان بزرگترین جامعه پزشکی آنلاین بین بیماران و پزشک می تواند خدمات مشاوره آنلاین و تلفنی را به صورت ساعت شبانه روزی به شما ارایه دهد. مشاوره نوشتاری، صوتی و تصویری در یک بستر کاملا امن و محرمانه با متخصصین در زمینه پزشکی و روانشناسی و پیراپزشکی یکی از خدمات برجسته پزشکت می باشد که در اولین زمان مورد نیاز خود می توانید از آن بهره بگیرید. برای حل مشکلات پیش رو و جلوگیری از طلاق های عاطفی و خشونت های خانگی کافی است پزشکت را نصب کنید و با مشاورین ما در ارتباط باشید. مشاورین ما شبانه روز آنلاین هستند. برخی از مهمترین زمینه هایی که می توانید با مشاورین پزشکت در ارتباط باشید، عبارتند از: رفع مشکلات و بیماری های عفونی و گرمسیری مشاوره آنلاین با پزشک خانواده ارتباط آنلاین با پزشک کار و پزشک قانونی مشاوره آنلاین با متخصصین تغذیه و رژیم درمانی ارتباط با دندانپزشکان در طول شیوع کرونا ویروس مشاوره آنلاین با متخصصین طب سنتی طب فیزیکی و توانبخشی و مشاوره آنلاین با متخصصین در این حوزه مشاوره آنلاین دامپزشکی و پت درمانی ارتباط آنلاین با پرستاران طب اورژانس و پاتولوژی مشاوره برای دریافت خدمات پرستاری در منزل مشاوره آنلاین با متخصصین مجرب در زمینه انواع جراحی ها منابع:

با نزدیک شدن با ماه های عزاداری و حضور مردم در دسته های عزاداری یکی از موضوع مهم خطر شیوع کرونا ویروس در مساجد و مراسم های عبادی سیاسی است. برخی از محققان توصیه می کنند که بهتر است با شیوع بیماری همه گیر کروناویروس بسیاری از مراسم عبادی و سیاسی با رعایت فاصله اجتماعی در فضاهای باز برگزار شوند. این در حالی است که بسیاری از شهرها بعد از برپایی دوباره خدمات عبادی و حتی سوگواری ها با شیوع بیماری کروناویروس در مناطق خود مواجه شدند. بر همین اساس بسیاری از مراکز با افزایش میزان شیوع بیماری به برگزاری مراسم ها خود در فضاهای باز و یا حتی برپایی جلسات به صورت مجازی و آنلاین روی آورده اند. کارشناسان به عموم مردم توصیه می کنند در صورت مراجعه به مراکز عبادی حتما دستورالعمل های بهداشتی مانند رعایت فاصله های اجتماعی و استفاده از ماسک را رعایت کنند. آن ها معتقدند که فاجعه بزرگی است که همه استیکر های لبخند و شادی در فضاهای مجازی به شکلک های غم و قلب های سیاه و در حال پرواز تبدیل شده است. بدون شک برگزاری مراسم های عبادی و سیاسی خطر بروز این بیماری مهلک را در بین شرکت کنندگان افزایش می دهد و سرنوشت نامعلومی را برای آن ها رقم خواهد زد. در یکی از کلیساهای تگزاس بعد برگزاری یک مراسم عبادی، آزمایش کروناویروس در بیش از شرکت کننده در این مراسم مثبت اعلام شد. کارشناسان هشدار می دهند که محل های برگزاری مراسم های مذهبی و عبادی تمام فاکتورهای لازم برای شیوع کرونا ویروس را دارند. برخی از عوامل خطر بروز و شیوع کرونا در مراکز های مذهبی، عبارتند از: استفاده از وسایل مشترک در طی مراسم ها نزدیک شدن افراد به همدیگر و سخت شدن رعایت فاصله اجتماعی خواندن دعاهای دسته جمعی شرکت کنندگان در طی مراسم های مذهبی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دکتر مایکل اس. ساگ، استاد پزشکی در بخش بیماریهای عفونی در دانشگاه آلاباما در بیرمنگام در این باره می گوید: در این شرایط شیوع بیماری خیلی ساده است و ویروس از هر فرصتی برای انتشار استفاده می کند و احتمال ابتلا یک فرد به کروناویروس در این گردهمایی ها بیش از درصد است. چون در اجتماعات بزرگ مذهبی سیاسی حداقل یک نفر و احتمالا هم افراد بیشتری به این ویروس خطرناک آلوده هستند که امکان انتقال آن به سایر افراد زیاد است. محققان معتقدند که زمان اوج انتقال بیماری ساعت قبل از بروز علایم احتمالی می باشد. بنابراین بسیار از افراد به ویروس ممکن است علایمی از ابتلا به بیماری را نداشته باشند. حتی ناخواسته بیماری را به دیگران منتقل کنند. این در حالی است که متاسفانه بسیاری از افراد هنوز مخالف استفاده از ماسک هستند و از پوشیدن آن ممانعت می کنند و این موضوع محققان را نگران کرده است. دکتر میشل بارون، مدیر پزشکی پیشگیری و کنترل بیماری های عفونی در دانشگاه UCHealth می گوید: از آنجایی که بیشتر شرکت کنندگان در مراسم های عبادی و مذهبی افراد سالمند و میانسال هستند که ممکن است نسبت به ویروس کرونا آسیب پذیرتر هم باشند افراد هنگام شرکت در این مراسم ها باید برای حفظ جان و سلامتی آن ها هم شده است از ماسک استفاده کنند. مطمینا کسی دوست ندارد دیگران را به طور عمد در معرض ابتلا به این بیماری کشنده و مهلک قرار دهد. بارون می گوید تجربه رفتن به مراکز عبادی و مذهبی با عدم رعایت پروتکل های بهداشتی خطرات زیادی را به همراه دارد. افراد در این مراسم ممکن است برای ادای فرضیه های عبادی خود بیشتر به همدیگر دست بدهند. همدیگر را بغل کنند و یا با همدیگر دعا بخوانند. بدون شک تمام این موارد تاثیرات خاص خودش را در روحیه شرکت کننده ها دارد. اما مشکل این جاست که انجام این فرضیات ممکن است دقیقه یا بیشتر طول بکشند. در آخر هم شرکت کنندگان به صرف چای و یا شربت دعوت می شوند. در این شرایط ممکن است افراد فرصت نداشته باشند دست های خودشان را بشویند و یا حتی فراموش کنند. تمام این موارد ممکن است در طی همین دقیقه باعث انتشار این ویروس مهلک شود. در حالی که همه ما میدانیم و قبول داریم عبادت در بیرون از منزل و شرکت در مساجد تاثیر و ثواب بیشتری دارد. اما متاسفانه اکثر مردم هنوز با رعایت فاصله اجتماعی در این مکان ها مشکل دارند. بارون با اشاره به این که مردم بعد از شرکت در مراسم ها مذهبی دوباره در خانه های خود جمع می شوند. حتی خطر شیوع بیماری را دوچندان می کنند گفت: طبیعی است که صحبت کردن از راه دور در این مراسم ها در یک فضای بسته دشوار و استفاده از ماسک تا حدودی غیر طبیعی به نظر می رسد. اما باید قبول کنیم با رعایت هر چه بیشتر و بهتر پروتکل های بهداشتی، سریعتر می توانیم از این بحران عبور کنیم. علاوه بر آن برخی از افراد به استفاده از شیلد و یا همان محافظ صورت به جای ماسک در مراسم های مذهبی را پیشنهاد می دهند. کشیش جان بوید که سابقه فعالیت در مراکز درمانی و بهداشتی هم دارد می گوید ما نمی خواهیم با برگزاری مراسم های عبادی عامل انتقال این بیماری باشیم. اما یکی از راهکارها برای جلوگیری از شیوع این بیماری در محل های عبادی و مذهبی استفاده از مچ بند با رنگ های مختلف است که هر رنگ نشان دهنده وضعیت افراد خواهد بود. افرادی که از این مچ بند استفاده می کنند ممکن است حتی با استفاده از ماسک تمایلی به برقرار ارتباط و دست دادن با دیگران را نداشته باشند. استفاده از مچ بند زرد نشان می دهد که من مشکلی برای برقراری تماس با دیگران ندارم. اما بهتر است با من تماس نداشته باشید چون ممکن است ناقل بیماری باشم. استفاده از این مچ بند تا حدودی می تواند نشان دهنده وضعیت اطمینان از سلامت افراد باشد. استفاده از این مچ بند ها برای جلوگیری بیشتر شیوع بیماری در مراسم های عبادی و مذهبی بسیار مهم است. وی با اشاره به پخش آنلاین این مراسم می گوید: من به مردم توصیه نمی کنم که حتما در این مراسم شرکت کنند و به طور حتم استفاده از فناوری جدید در برگزاری مراسم های عبادی می تواند یک ایده بسیار عالی برای رسیدن به اهداف مردم فراهم کند اما در کلیسا ها و مساجد ها هم برای برگزاری حضوری مراسم های عبادی حتما خدمات زیر به مردم ارایه شوند: استفاده از ماسک اجبار به رعایت فاصله های اجتماعی ممنوعیت خواندن دعاهای دسته جمعی بررسی وضعیت تب در شرکت کنندگان ایستگاه ضدعفونی دستی در خارج از مراکز عبادی اما مشکل این است که بیشتر مراسم های مذهبی در مکان های بسته و کوچک برگزار می شوند که شاید رعایت فاصله های اجتماعی در این مکان ها سخت باشد و متاسفانه امکان حضور افراد ناقل ویروس کرونا در محیط های بسته بسیار زیاد است. برخی از افراد در این زمینه با مخالفت تجمع مردم در مراسم های کلیسا و مساجد معتقدند به طور حتم سنت های دینی، سلامتی و حفظ جان و رفاه مردم را نسبت به برگزاری مراسم های مذهبی در اولویت قرار می دهند. اگر شما جزء آن دسته از افراد هستید که شرکت در فعالیت های عبادی و مذهبی را یک وظیفه مهم خود می دانید و تصمیم دارید حتما در این مراسم ها شرکت کنید بهتر است دو موضوع را در نظر بگیرید: قبل از شرکت در مراسم های مذهبی بهتر است عوامل خطر و میزان احتمال ابتلا شما به بیماری و وضعیت سلامتی خودتان را در نظر بگیرید. در صورت ابتلا به بیماری های زمینه است ممکن است در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار داشته باشید. در این شرایط امکان حضور شما در مراسم ها وجود ندارد. شما بهتر است به جای شرکت حضوری در مراسم ها، از پای تلویزیون و یا مجازی مراسم های مذهبی را پیگیری کنید. حضور شما در مراسم های مذهبی و عبادی ممکن است علاوه بر این که برای خودتان ضرر داشته باشد، سلامت اعضاء خانواده و اطرافیان شما را به خطر بیاندازد. تا جایی که می توانید از حضور در جمع های بیش از نفر و حتی قرار گرفتن در کنار افرادی که ماسک ندارند خودداری کنید. با رعایت فاصله اجتماعی حتما خودتان از ماسک استفاده کنید.

یا حمله هیپوگلیسمی یک بیماری پزشکی بالقوه خطرناک است که وقتی سطح گلوکز (قند) خون شما خیلی پایین باشد، رخ می دهد. سطح گلوکز خون کمتر از میلی گرم در دسی لیتر پایین یا افت قند خون در نظر گرفته می شود. حمله هیپوگلیسمی معمولا در افراد دیابتی در اثر عدم تطابق دارو، غذا و یا ورزش اتفاق میفتد. افت قند خون شدید در موارد نادر، ممکن است در کسانی که دیابت ندارند و در اثر بیماری به نام افت قند خون غیر دیابتی رخ دهد. غیر دیابتی با هیپوگلیسمی کلاسیک تفاوت آشکاری دارد به این دلیل که علایم افت قند خون پس از خوردن قند به سرعت برطرف می شود. دوره های مکرر افت قند خون در افراد دیابتی می تواند خطرناک باشد، به طوری که خطر بروز عوارض و یا حتی مرگ را افزایش می دهد. این امر به ویژه در کسانی که بیماری قلبی دارند، بیشتر دیده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشخیص علایم قند خون پایین از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا می تواند به شما کمک کند در صورت بروز این وضعیت، سریعا راهکارهای را برای پیشگیری از حمله شدید انجام دهید. گرسنگی تغییر در بینایی ضربان قلب سریع حالت ناخوشایند یا تحریک پذیری ناگهانی اگر درمان نشود، کاهش شدید سطح قند خون ممکن است منجر به علایم شدید شود که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. علایم حمله افت قند خون، عبارتند از: عدم هماهنگی بی توجهی و گیجی از دست دادن هوشیاری گلوکز منبع اصلی انرژی بدن و مغز شماست که از آنچه که می خوریم و می نوشیم ناشی می شود. داشتن یک رژیم متعادل و کم قند برای حفظ سلامت کلی شما خصوصا در بیماران دیابتی مهم است. انسولین، هورمونی است که به حفظ قند خون در سطح طبیعی کمک می کند تا بدن شما بتواند به درستی کار کند. وظیفه انسولین کمک به ورود گلوکز به سلولهای شما در محل مصرف انرژی است. هنگام ورزش، عضلات بدون نیاز به انسولین، قند را از خون به داخل بافت ماهیچه می گیرند. مدت زمان حملات قند خون بسته به علت وقوع آن بستگی دارد به نحوی که: اگر حمله افت قند خون از حدف یک وعده غذایی یا مصرف بیش از حد انسولین کوتاه مدت ایجاد شده باشد، معمولا در عرض چند دقیقه با خوردن یا نوشیدن یک غذا یا نوشیدنی حاوی قند، مانند یک تکه آب نبات سفت و سخت، شرایط بهبود می یابد. رفع هیپوگلیسمی ناشی از سولفونیل اوره یا انسولین طولانی مدت ممکن است بیشتر طول بکشد اما معمولا طی یک تا دو روز برطرف می شود. افراد دیابتی در تمام طول زندگی در معرض خطر ابتلا به افت قند خون شدید هستند زیرا داروهایی برای کاهش قند خون مصرف می کنند. مهمترین زمان ها برای بررسی قند خون اولین وعده ها در صبح و شب است. اگرچه توصیه می شود که اگر مرتبا افت قند خون دارید، چندین بار در روز چک کنید. برخی از جالبترین حملات افتد قند خون، مواردی است که بدون اطلاع شما اتفاق میفتد. هنگامی که افت قند خون هنگام خواب رخ می دهد، سطح قند خون پایین و بدون درمان باقی می ماند. اما این وضعیت می تواند منجر به اختلال در عملکرد مغز شود. سطح طبیعی قند خون برای یک بزرگسال قبل از غذا بین تا میلی گرم در دسی لیتر و هنگام ناشتایی کمتر از میلی گرم در دسی لیتر است. بعد از غذا، سطح طبیعی قند خون به زیر میلی گرم در دسی لیتر افزایش می یابد. برای پیشگیری از افت قند خون، قند خون فرد باید بیش از میلی گرم در دسی لیتر باشد، اما در هر نقطه نباید بیش از میلی گرم در دسی لیتر باشد. زیرا ممکن است منجر به افزایش قند خون شود. بدن در افراد مبتلا به مقدار کافی انسولین تولید نمی کند، بنابراین بدن قادر به تنظیم دقیق قند خون نیست. افراد دیابتی باید همیشه برای پیشگیری از حملات غیر منتظره افت قند خون به منابع اضطراری دسترسی داشته باشند. این منابع ممکن است شامل موارد زیر باشد: آب نبات قرص قند نوشابه غیر رژیمی کیت تزریق گلوکاگون تزریق گلوکاگون که عمدتا در موارد شدید افت قند خون استفاده می شود. یکی از اعضای خانواده یا دوست آگاه باید، نحوه استفاده از کیت تزریق گلوکاگون را بیاموزد تا بتواند در مواقع اضطراری مانند مواردی که شخص بیهوش است و نمی تواند از راه دهان قند بخورد، از آن استفاده کند. برای کودکان دیابتی می توان لوازم اورژانس را در دفتر مدرسه نگهداری کرد. تشخیص و شناسایی محرک هایی که منجر به بروز حمله هیپوگلیسمی می شوند ممکن است در پیشگیری از حمله مهم باشد، اما تنظیم قند خون در طول روز می تواند به کاهش وخامت حال و شرایط بیمار کمک کند. یک سطح ورزش ثابت را حفظ کنید. در طول روز در ساعات منظم غذا بخورید. هرگز از وعده های غذایی صرف نظر نکنید. بدانید که داروها را دقیقا باید در چه زمانی مصرف کنید. انسولین و دوز داروی دیابت را قبل از مصرف دوباره بررسی کنید. یک دستبند شناسایی داشته باشید که مشخص کند شما دیابت دارید. وعده های غذایی خود را با فاصله بیش از چهار تا پنج ساعت تنظیم کنید. قند خون خود را به دفعاتی که یک متخصص بهداشت و درمان دستور داده است، بررسی کنید. هر روز حداقل سه وعده غذایی با میان وعده هایی که بین وعده غذایی تجویز شده است، با فاصله مساوی بخورید. به طور معمول، ترجیحا دقیقه تا یک ساعت بعد از غذا ورزش کنید و قندهای خود را قبل و بعد از ورزش بررسی کنید. در شرایط نادر، پزشک برای افراد غیر دیابتی که سابقه تشنج یا از دست دادن هوشیاری ناشی از افت قند خون دارند، یک کیت اورژانس گلوکاگون تجویز می کند. مجموعه ای از شواهد نشان می دهد که افت قند خون مکرر برای بیماران دیابتی مضر است، زیرا ممکن است ت ثیرات منفی بر قلب و عروق خونی بگذارد. علایم هیپوگلیسمی ممکن است مبهم باشد یا شبیه به علایم سایر بیماری ها باشند، بنابراین بهتر است تا دیر نشده از اثرات مضر آن آگاه باشید. بررسی ها نشان داده که نوشیدن الکل حتی در افراد دیابتی که انسولین خود را ساعتها قبل مصرف کرده اند باعث حملات قند خون می شود. افراد دیابتی در صورت مصرف الکل باید از این مشکل احتمالی کاملا آگاه باشند. اگر در معرض حملات و کاهش قند خون شدید هستید، با نظارت دقیق بر علایم خود و اطلاع دادن با دوستان و اعضای خانواده، می توانید از تاخیر در درمان حملات جلوگیری کنید. اگر دیابت دارید و علایم خستگی، ضعف، گیجی یا ضربان قلب سریع را احساس می کنید، ممکن است دچار حمله قند خون شده باشید و باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. افت قند خون شدید می تواند شما را بیهوش و یا بیش از حد ضعیف کند و در این وضعیت نتوانید به دنبال کمک باشید، بنابراین بهتر است که اطلاعات مربوط به وضعیت خود را به یک دوست معتمد یا یکی از اعضای خانواده خود که مایل به کمک در موارد اضطراری است، بگویید. حتی اگر دیابت ندارید، افت قند خون می تواند جدی و خطرناک باشد، به خصوص اگر پس از خوردن یا نوشیدن یک غذا یا نوشیدنی همراه با قند به سرعت برطرف نشود. افت قند خون واکنشی که معمولا طی چند ساعت پس از خوردن یک وعده غذایی اتفاق میفتد. کاهش قند خون ناشتا، که ممکن است مربوط به یک بیماری جدی تر باشد. اگر هنگام ناشتایی علایم کاهش قند خون را تجربه می کنید، باید با پزشک خود مشورت کنید زیرا این ممکن است نشان دهنده یک بیماری جدی تر باشد. ممکن است لازم باشد آزمایشاتی انجام شود تا علت اصلی افت قند خون شما مشخص شود. دلایل افت قند خون غیر دیابتی عبارتند از: هپاتیت بی اشتهایی نوشیدن زیاد الکل اختلالات غده فوق کلیوی یا هیپوفیز یا آسیب حاد کلیه تومورهای لوزالمعده، مانند انسولینوم یا تومورهای تولید کننده انسولین دارو (داروهای مالاریا و آنتی بیوتیک های خاصی مانند تریمتوپریم - سولفامتوکسازول) کاهش قند خون می تواند ت ثیر زیاد و حتی پنهانی بر سلامتی شما داشته باشد، بنابراین کنترل قند خون حتی در مواردی که علایمی احساس نمی کنید، در حفظ سلامتی شما بسیار مهم است. اگر علایم حمله قند خون را تجربه می کنید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. کاهش قند خون درمان نشده می تواند منجر به کما و مرگ شود. اگر کسی را که مبتلا به دیابت است و از هیپوگلیسمی رنج می برد، می شناسید، در صورت بی حسی شدید، یا بیهوش شدن، فوری از مراکز درمانی درخواست کمک کنید. واکنش های شدید انسولین می تواند کشنده باشد، بنابراین مهم است که بلافاصله اقدام کنید. منبع:

تا حد زیادی مورد بررسی و مطالعه قرار نگرفته است. اما جهان با انرژی الکترومغناطیسی و نور آبی در حال پیشرفت است. همواره مغناطیس در اطراف ما و حتی از طریق ما در امواج حرکت می کند. طول موج های مغناطیسی از امواج رادیویی طولانی، امواج مایکروویو، مادون قرمز و امواج ماوراء بنفش تا خرده های طیف الکترومغناطیسی، متغیر و متفاوت است. بیشتر امواج الکترومغناطیسی قابل مشاهده نیستند. اما یک باند کوچک از امواج، معروف به نور مریی، توسط چشم انسان قابل تشخیص است. طول امواج نور مریی از نانومتر (نور بنفش) تا نانومتر (نور قرمز) متفاوت است. هرچه موج الکترومغناطیسی طولانی تر باشد، انرژی کمتری نیز منتقل می کند. نور آبی دارای امواج بسیار کوتاه و پرانرژی است. در حقیقت، آنها فقط کمی طولانی تر و از قدرت کمتری نسبت به امواج ماورا بنفش ( UV ) برخوردار هستند. نور آبی مانند سایر رنگ های نور مریی در اطراف شما وجود دارد. خورشید، نور آبی ساطع می کند. لامپ های فلورسنت و رشته ای نیز همین کار را انجام می دهند. بشر به دلیل استفاده گسترده از دستگاه هایی که به فناوری ساطع کننده نور ( LED ) متکی هستند، بیش از هر زمان دیگری در معرض نور آبی قرار دارد. صفحه های رایانه و لپ تاپ، تلویزیون های صفحه تخت، تلفن های همراه و تبلت ها همه از فناوری های LED با مقدار زیادی نور آبی استفاده می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حالی که تحقیقات نشان می دهد که نور آبی از صفحه رایانه و دستگاه های دستی احتمالا خطری جدی برای چشم شما ایجاد نمی کند، خطرات دیگری نیز باید در نظر گرفته شود. چشم شما به ساختارهایی مجهز هستند که از آن در برابر برخی از انواع نور محافظت می کند. قرنیه و عدسی شما از شبکیه حساس به نور در پشت چشم شما در برابر آسیب رساندن اشعه UV محافظت می کند. اما این ساختارها نمی توانند از نور آبی پیشگیری کنند. برای همین شما در معرض مقدار زیادی از نور آبی هستید. نور آبی طبیعی خورشید بسیار بیشتر از مقدار هر دستگاه است. با این وجود، برخی از چشم پزشکان ابراز نگرانی در مورد قرار گرفتن در معرض نور آبی از صفحه های دیجیتال با نور پس زمینه می کنند، زیرا مردم زمان زیادی را با استفاده از آنها در یک فاصله نزدیک می گذرانند. بررسی ها نشان داد که به عنوان مثال در حین همه گیری COVID - ، . درصد از جمعیت، تا ساعت در روز از دستگاه ساطع کننده نور آبی و . درصد دیگر تا ساعت در روز از این دستگاه ها استفاده می کنند. نور آبی می تواند به سلول های شبکیه آسیب برساند، چشم پزشکان می گویند اثبات کمی وجود دارد که نور آبی به شبکیه چشم انسان آسیب می رساند. پزشکان گزارش دادند زنی که برای بهبود پوست خود از از ماسک صورت LED استفاده کرده است دچار بینایی تحریف شده و پس از آن ضایعه ای در شبکیه چشم شده است. از آنجا که دستگاه های LED نسبتا جدید هستند، هیچ مطالعه طولانی مدت در مورد تاثیر نور آبی در طول روز بر روی چشم وجود ندارد. ( AMD ) علت شماره یک از دست دادن بینایی در افراد بالای سال است. وقتی که ساختار چشم شما، یعنی ماکولا افزایش می یابد، چشم شما آسیب می بیند. در این شرایط ممکن است توانایی دید مرکزی خود را از دست بدهید. در این وضعیت هنوز هم ممکن است بتوانید چیزهایی را در حاشیه ببینید، اما جزییات و اشیا در مرکز خطوط دید شما تار شده و حتی ممکن است با گذشت زمان، دیدن آنها غیرممکن شود. اگرچه بررسی های حیوانی و آزمایشگاهی سوالاتی را در مورد اینکه آیا نور آبی می تواند روند تخریب ماکولا را تسریع کند، ایجاد کرده اند، اما چشم پزشکان و محققان معتقدند احتمالا بین استفاده از دستگاه های ساطع کننده LED یا نور آبی با AMD ارتباط قابل ت ییدی وجود ندارد. استفاده از دستگاه های دیجیتال از نزدیک یا برای مدت طولانی می تواند منجر به خستگی چشم شود. پژوهش ها نشان داده اند که وقتی افراد از رایانه، لپ تاپ و سایر وسایل دیجیتالی استفاده می کنند، معمولا کمتر از حد معمول پلک می زنند. پلک زدن کمتر می تواند به معنی رطوبت کمتر و فشار بیشتر بر روی چشم شما باشد. خستگی چشم دیجیتال برای افراد مختلف معنای متفاوتی دارد. هنگامی که چشمان شما از خیره شدن به یک صفحه نور ساطع کننده آبی خسته می شود، ممکن است متوجه علایم زیر شوید: چشم دردناک یا تحریک شده در مورد ت ثیرات نور آبی بر چرخه خواب و بیداری اتفاق نظر زیادی وجود دارد. حسگرهای نور در چشم شما (و حتی در پوست) می توانند تفاوت بین نور روز روشن (با امواج نور شدید آبی) و صدای گرم تر و قرمزتر پایان روز را نشان دهد. هنگامی که نور اطراف شما به آن سایه های غروب آفتاب می رسد، حسگرهای موجود در چشمان شما بدن را وادار می کنند که ذخایر طبیعی بدن شما از ملاتونین، (هورمون ایجاد کننده خواب) را آزاد کند. محققان دریافته اند که وقتی در ساعات شب در معرض نور آبی قرار می گیرید، بدن به اندازه کافی ترشح نمی کند و چرخه خواب شما به تعویق میفتد یا مختل می شود. وقتی نور آبی باعث ایجاد مزاحمت در شما می شود. سایر مشکلات زیر نیز می توانند ایجاد شوند: تغییرات متابولیک، به ویژه قند خون افزایش خطر مرتبط با هورمون سرطان (مانند سینه و پروستات) سطوح پایین تر از لپتین (ماده شیمیایی که نشانگر سیری بعد از غذا است) قرار گرفتن در معرض نور آبی چندین مزایای مهم سلامتی را به همراه دارد. این می تواند شامل موارد زیر باشد: قرار گرفتن در معرض نور آبی می تواند زمان واکنش شما را افزایش داده و هوشیاری را تحریک کند. دقیقه استفاده از نور آبی، عملکرد بهتری در حافظه کلامی و وظایف تثبیت حافظه دارد. نور درمانی آبی اکنون یکی از روش های درمانی برای رفع افسردگی فصلی است. محققان دریافته اند که این یک روش درمانی موثر برای افسردگی فصلی است، به ویژه هنگامی که با داروهای ضد افسردگی ترکیب شود. مطالعات نشان داده اند که نور آبی باعث از بین رفتن باکتری های ایجاد کننده آکنه و کاهش التهاب در ایجاد آکنه می شود. کراتوز اکتینیک و پسوریازیس پلاکی هر دو با نور آبی بهبود یافته اند. آبی نیز در درمان، موثر بوده است. برای مدیریت خطرات ناشی از قرار گرفتن در معرض نور آبی می توانید اقدامات زیر را انجام دهید: در حالی که از دستگاهی استفاده می کنید که نور آبی ساطع می کند، هر دقیقه توقف کنید تا روی اشیایی که حدود فوت دورتر هستند تمرکز کنید. قبل از اینکه دوباره به دستگاه نگاه کنید، روی آن اشیا به مدت ثانیه تمرکز داشته باشید. قطره های چشمی مانند اشک مصنوعی و مرطوب کننده های اتاق همگی روش های خوبی برای پیشگیری از خشکی و تحریک چشم شما در هنگام استفاده از دستگاه های تابش نور آبی هستند. نگاه کردن به صفحه نمایش برای مدت زمان طولانی برای سلامت کلی چشم توصیه نمی شود. اگر برای اصلاح بینایی خود از عینک طبی استفاده می کنید، مطمین شوید که از نسخه ای استفاده می کنید که برای فاصله بین چشم و صفحه شما در نظر گرفته شده باشد. برای کاهش خطر خستگی چشم و اختلال در خواب، ممکن است بخواهید صفحه نمایش های خود را روی تنظیم "شیفت شب" با رنگ های گرم تنظیم کنید. همچنین می توانید صفحه های فیلتر کننده نور آبی را خریداری کنید. این نوع فیلتر ها می توانند براق شدن صفحه نمایش شما را قطع کنند. فیلتر ها تا درصد نور آبی را مسدود می کنند، اگرچه مشخص نیست که آیا مسدود کردن رنگ آبی در حفظ چرخه خواب و بیداری برای کسانی که از صفحه های روشن قبل از خواب استفاده می کنند موثر بوده است. عینک های مسدود کننده آبی در کاهش نور آبی موثر هستند، اما محققان توصیه می کنند که از آنها برای محافظت از چشم استفاده نکنید، زیرا شواهد کافی در مورد کاهش خستگی چشم یا بهبود سلامت چشم وجود ندارد. توصیه می شود از چشمان خود در برابر اشعه ماورا بنفش محافظت کنید. زیرا آب مروارید، سرطان، و انواع دیگر صدمات به چشم در برابر اشعه ماورا بنفش بروز پیدا می کنند. هنگامی که در معرض نور خورشید هستید، از عینک آفتابی با محافظت در برابر اشعه ماورا بنفش استفاده کنید. نور آبی بخشی از طیف انرژی الکترومغناطیسی طبیعی است. چشم شما بیشتر در معرض نور آبی است تا نور خورشید، اما برخی از متخصصان این سوال را مطرح کرده اند که آیا نور آبی مصنوعی می تواند به چشم شما آسیب برساند یا خیر. برخی مطالعات نشان داده اند که نور آبی به سلول های حیوانات آزمایشگاهی آسیب می رساند. نور آبی از دستگاه های دیجیتال و صفحه نمایش LED به چشم انسان آسیب می رساند. قرار گرفتن در معرض طولانی مدت در معرض نور آبی مصنوعی می تواند منجر به خستگی چشم شود. نور آبی همچنین می تواند در چرخه های خواب و بیداری داخلی بدن شما نیز تداخل ایجاد کند، بنابراین می توانید استفاده از دستگاه ها را قبل از خواب محدود کنید.

، سفت شدن ماهیچه هایی است که مجاری تنفسی (برونش ها) را در ریه ها نگه می دارد. همزمان با سفت شدن عضلات، مجاری تنفسی باریک می شود. باریک شدن مجاری تنفسی اجازه نمی دهد هوا به داخل ریه ها وارد یا خارج شود. اسپاسم برونش، میزان اکسیژن وارد شده به خون و میزان دی اکسید کربن موجود در خون را محدود می کند. اسپاسم برونش اغلب افراد مبتلا به و را تحت ت ثیر قرار می دهد و در بروز علایم آسم مانند خس خس سینه و تنگی نفس نقش دارد. هنگامی که نفس می کشید، هوا از طریق گلو و نای عبور می کند، که به عنوان لوله تنفسی نیز شناخته می شود. سپس به درون لوله های برونش می رود و از آن خارج می شود. این لوله ها به داخل ریه های انتشار یافته و در مجاری هوایی کوچکتر منشعب می شوند. به طور معمول، عضلات اطراف لوله های برونش نازک و صاف هستند و اجازه می دهند هوا به راحتی جریان یابد. اگر مشکل تنفسی مانند آسم دارید، این عضلات می توانند مجرای تنفسی را منقبض و باریک کنند. که این حالت اسپاسم برونش نامیده می شود. در طی اسپاسم برونش، تنفس دشوارتر می شود. هنگامی که نفس می کشید احتمال دارد خس خس کنید. علایم اسپاسم برونش ها معمولا به سرعت بروز می کند. آنها می توانند با احساس سفتی در قفسه سینه نفس کشیدن را دشوار کنند. یکی از رایج ترین علایم اسپاسم برونش است. همچنین احتمال دارد در اثر انقباض لوله های برونش، زیاد سرفه کنید. این خس خس سینه و سرفه می تواند فعالیت های روزمره و خواب راحت را دشوار کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسته به علت اسپاسم برونشیت، غدد برونشیت نیز احتمال دارد مخاط بیشتری تولید کند. این وضعیت می تواند منجر به سرفه شده و مجاری تنفسی شما را باریکتر کند. وقتی دچار برونکوسپاسم می شوید، قفسه سینه احساس تنگی می کند و نفس کشیدن سخت است. علایم دیگر این وضعیت، عبارتند از: خستگی سرفه کردن درد یا گرفتگی قفسه سینه خس خس سینه (صدای سوت هنگام نفس کشیدن) هرگونه التهاب یا تحریک در مجاری تنفسی می تواند باعث برونکوسپاسم شود. این بیماری معمولا مبتلایان به آسم را درگیر می کند. اسپاسم برونش هنگامی رخ می دهد که لوله های برونش ملتهب شود. این التهاب می تواند در اثر آسم، یا سایر مشکلات جدی تنفسی ایجاد شود. آسم یک بیماری التهابی است که می تواند ریه ها را تحت ت ثیر قرار دهد. حملات آسم زمانی رخ می دهد که مخاط نایژه متورم و عضلات اطراف آنها سفت شوند. آسم آلرژیک یکی از رایج ترین اشکال آسم است. اگر آسم ناشی از آلرژی دارید، هنگام استنشاق موادی که باعث واکنش آلرژیک می شوند، لوله های برونش منقبض می شوند. این مواد به عنوان آلرژن شناخته می شوند. آلرژن های رایج شامل گرده گیاهان، شوره حیوانات خانگی و گرد و غبار است. آسم غیر آلرژیک می تواند در اثر عوامل تحریک کننده مانند آلودگی هوا، دود سیگار یا آتش چوب، بخار حاصل از محصولات تمیز کننده خانگی یا هوای بسیار سرد ایجاد شود. ورزش همچنین می تواند باعث حمله آسم در برخی از افراد شود. یکی دیگر از دلایل شایع اسپاسم برونش است. برونشیت حاد می تواند به عنوان عارضه عفونت تنفسی یا سرماخوردگی ایجاد شود. این یک بیماری موقتی است که به طور معمول با داروها قابل درمان است. برونشیت مزمن یک مشکل طولانی مدت است. این یکی از شرایطی است که بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) را تشکیل می دهد. COPD گروهی از بیماری های پیشرونده ریه است که نفس کشیدن را دشوار می کند. آمفیزم بیماری دیگری است که زیر دسته COPD قرار می گیرد. در این شرایط، کیسه های هوای ریز در ریه ها آسیب دیده یا از بین می روند. این بیماری توانایی آنها را در پر شدن هوا و تخلیه مناسب آن مختل می کند. سایر عواملی که می توانند باعث اسپاسم برونش شوند، عبارتند از: ورزش هوای سرد عفونت ریه ها بخارات شیمیایی استنشاق دود از آتش بیهوشی عمومی در حین جراحی آلرژن ها، مانند گرد و غبار و شوره حیوانات خانگی سیگار کشیدن، از جمله دخانیات و داروهای غیرقانونی ( COPD ) ، گروهی از بیماری های ریوی شامل برونشیت مزمن و آمفیزم اگر یک بیماری آلرژیک دیگر داشته باشید، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آسم، علت شایع اسپاسم برونش هستید. به عنوان مثال، اگر به یا اگزما مبتلا هستید، به احتمال زیاد به آسم مبتلا می شوید. اگر خویشاوند نزدیک با آسم یا سایر بیماری های آلرژیک داشته باشید، به احتمال زیاد آن را تجربه خواهید کرد. افرادی که زیاد سیگار می کشند در معرض خطر بیشتری برای آسم و سایر مشکلات ریوی، از جمله برونشیت حاد، مزمن و آمفیزم هستند. استنشاق دود سیگار نیز خطر ابتلا به این شرایط را افزایش می دهد. قرار گرفتن مداوم در معرض آلودگی هوا یا مواد شیمیایی در خانه یا محل کار نیز می تواند احتمال ایجاد آنها را افزایش دهد. افراد مسن، کودکان خردسال و هر فردی که سیستم ایمنی آنها مختل شده باشد بیشتر در معرض عفونت های تنفسی قرار دارند. این عفونت ها می توانند منجر به برونشیت حاد و اسپاسم برونش شوند. برای تشخیص اسپاسم برونش، می توانید با پزشک مراقبت های اولیه یا یک متخصص ریه (پزشکی که بیماری های ریوی را درمان می کند) مشورت کنید. پزشک از علایم و سابقه بیماری های شما سوالاتی می پرسد تا تشخیص دهد که آیا سابقه آسم یا آلرژی دارید یا نه؟ آنها برای تشخیص خس خس یا علایم دیگر با استتوسکوپ به صدای قفسه سینه گوش می دهند. آنها همچنین احتمال دارد آزمایشات دیگری را انجام دهند تا بدانند که چه عواملی باعث اسپاسم برونشیت ان می شود. اگر آنها مشکوک به آسم آلرژیک باشند، پزشک احتمال دارد شما را برای آزمایش آلرژی به یک متخصص آلرژی ارجاع دهد. این به آنها کمک می کند مواد حساسیت زا را که احتمال دارد علایم را تحریک کنند شناسایی کنند. اگر آنها مشکوک به برونشیت حاد باشند، پزشک نمونه ای از مخاط را جمع کرده و برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال می کند. این می تواند به آنها کمک کند تا بفهمند که علایم ناشی از عفونت باکتریایی، ویروسی یا قارچی است. پزشک احتمال دارد آزمایشات عملکرد ریه را انجام دهد تا میزان توانایی ریه ها را اندازه گیری کند. این آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد: این آزمایش میزان اکسیژن ریه ها را اندازه گیری می کند. دستگاهی بر روی انگشت بسته می شود تا سطح اکسیژن خون اندازه گیری شود. در لوله ای نفس می کشید که به دستگاهی به نام اسپیرومتر متصل است. اسپیرومتر نیروی هوا را هنگام تنفس اندازه گیری می کند. میزان اکسیژن در خون را اندازه گیری می کند. پزشک همچنین احتمال دارد سطح هموگلوبین را آزمایش کند. هموگلوبین، پروتیینی که به انتقال اکسیژن در خون کمک می کند. این آزمایش برای تشخیص برونکوسپاسم ناشی از ورزش استفاده می شود. برای شبیه سازی تنفس در حین ورزش، شما مخلوطی از اکسیژن و دی اکسید کربن تنفس می کنید. سپس پزشک بررسی می کند که آیا تنفس با این مخلوط بر عملکرد ریه شما ت ثیر می گذارد یا خیر. علاوه بر آن، پزشک می تواند برای تشخیص دقیق تر تست های زیر را تجویز کند: پزشک از این روش برای تشیخیص یا سایر علایم عفونت استفاده می کند. در این آزمایش از اشعه ایکس برای یافتن مشکلات در ریه ها استفاده می شود. پزشک احتمال دارد اسپاسم برونش را با داروهای گشادکننده مجاری تنفسی درمان کند، از جمله: این داروها برای تسکین سریع علایم اسپاسم برونش استفاده می شوند. آنها در عرض چند دقیقه اثر می کنند تا مجاری هوایی بیمار گشاد شود و اثرات آنها تا چهار ساعت ادامه دارد. این داروها تا ساعت راه های هوایی را باز نگه می دارند اما تاثیر گذاری آنها کمی طولانی تر است. این داروها، التهاب را در مجاری تنفسی از بین می برند. می توانید از آنها برای کنترل طولانی مدت اسپاسم برونش استفاده کنید. اگر اسپاسم برونش شدید باشد، پزشک ممکن است این دارو ها را تجویز کند. اگر دچار اسپاسم برونش ناشی از ورزش هستید، حدود دقیقه قبل از تمرین، داروی کوتاه مدت خود را مصرف کنید. در صورت ابتلا به عفونت باکتریایی احتمال دارد لازم باشد آنتی بیوتیک مصرف کنید. در اینجا چند کار وجود دارد که می توانید برای پیشگیری از اسپاسم برونش انجام دهید: اگر حساسیت دارید، در فصولی که گرده در هوا زیاد هستند، ورزش نکنید. در طول روز مقدار زیادی آب بنوشید تا هر نوع مخاط قفسه سینه آزاد شود. در روزهای بسیار سرد در محیط داخلی ورزش کنید. یا وقتی بیرون می روید بینی و دهان خود ببندید. قبل از ورزش تا دقیقه خود را گرم کنید و بعد از ورزش هم تا دقیقه تمرینات کششی را انجام دهید. اگر سیگار می کشید، برای کمک به ترک سیگار از پزشک خود راهنمایی بخواهید. از هر کسی که سیگار می کشد دوری کنید. اگر سال یا بیشتر دارید، یا به بیماری مزمن ریوی یا سیستم ایمنی مبتلا هستید، واکسن های پنوموکوک و آنفلوانزا را به موقع تزریق کنید. اگر علایمی از اسپاسم برونش دارید که فعالیت های روزمره شما را محدود می کند یا ظرف چند روز برطرف نمی شود، با پزشک خود تماس بگیرید. همچنین در صورت بروز شرایط زیر با پزشک مشورت کنید، اگر: سرفه خونی در نفس کشیدن مشکل دارید. هنگام نفس کشیدن درد قفسه سینه دارید. در حال سرفه کردن دارای خلط زیادی به رنگ تیره هستید. تب . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا بالاتر دارید. اسپاسم برونش توانایی فرد در ورزش را محدود می کند. با گذشت زمان، این می تواند ت ثیرات گسترده ای بر تناسب اندام و سلامت کلی داشته باشد، که به توانایی در فعالیت بدنی بستگی دارد. اسپاسم برونش جدی نیز می تواند میزان اکسیژن استنشاقی را کاهش دهد. اندام های حیاتی برای کارکرد صحیح به اکسیژن کافی نیاز دارند. اگر قادر به دریافت اکسیژن کافی نباشید، اندام ها و سایر بافت های احتمال دارد آسیب ببینند. اگر اسپاسم برونش دارید که بدتر می شود، شاید نشانه این باشد که علت اصلی به خوبی درمان نشده یا دیگر به درمان پاسخ نمی دهد. به عنوان مثال، می تواند نشانه کنترل ضعیف آسم باشد. اگر اسپاسم برونش از طریق داروها یا سایر روش های درمانی به خوبی کنترل شود، شرایط زمینه ای که باعث ایجاد آنها می شود، می تواند ت ثیر کمی بر کیفیت زندگی داشته باشد. اگر به برونشیت مزمن، آمفیزم یا بیماری تنفسی مزمن دیگری مبتلا هستید، باید اقدامات مداوم برای مدیریت آن انجام دهید. اگر برای تهیه یک برنامه درمانی موثر و پیروی از آن با پزشک خود مشورت می کنید، احتمال دارد بتوانید اسپاسم برونش را محدود کرده و کیفیت زندگی خوبی را حفظ کنید.

باورهای غلط بسیاری در مورد ناباروری و IVF و به طور کلی درباره ی درمان های ناباروری وجود دارد. این باور های غلط درمان ناباروری بیشتر در میان افرادی وجود دارند که خودشان صاحب فرزند هستند، اما برخی از آن ها در میان کسانی که قصد باردار شدن دارند هم دیده می شود. اما این احتمال وجود دارد که برخی از افراد بر اساس همین باورهای غلط درمان و IVF در مورد تصمیم های غلطی بگیرند، بر همین اساس ما تصمیم گرفته ایم برخی از این باورهای غلط را مورد بررسی قرار دهیم. واقعیت این است که ناباروری یک مشکل مشترک میان زن و مرد است، نه یک مشکل زنانه. ناباروری هم در مردان و هم در زنان رخ می دهد. در اکثریت قریب به اتفاق مردان مبتلا به ناباروری، هیچ علامت قابل مشاهده یا واضحی وجود ندارد که نشان دهنده ناباروری باشد. نعوظ سالم و انزال طبیعی تضمینی برای باروری یک مرد نیست. مشکلات مربوط به تعداد اسپرم، شکل و حرکت آنها از دلایل اصلی ناباروری مردان است. با مشاهده مایع منی نمی توانید متوجه شوید که اسپرم شما مشکلی دارد یا نه. فقط تا درصد منی از اسپرم تشکیل شده است. منی بیشتر از مایعات و مخاط غنی از قندها، اسیدهای آمینه، هورمون ها و مواد معدنی تشکیل شده است، که همگی برای نگهداری از اسپرم و زنده ماندن آنها در خارج از بدن مرد سازمان یافته اند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید می تواند یکی از علایم احتمالی مشکل باروری باشد. این اختلال ممکن است نشان دهنده سطح تستوسترون پایین باشد یا به دلیل آسیب جسمی رخ دهد. مشکل در انزال نیز می تواند نشانه برخی از مشکلات باروری مردان باشد. به عنوان مثال، با (وقتی بیشتر انزال به جای خروج از مجرای ادرار به سمت عقب، یعنی به داخل مثانه می رود) ، ممکن است حجم منی در هنگام انزال غیرطبیعی باشد. اما این علایم، نشان دهنده قطعی ناباروری مردان نیست. این باور که شربت سرفه می تواند باروری را بهبود بخشد یا حتی به عنوان داروی باروری بدون نسخه عمل کند، برای همیشه وجود داشته است. دلیل این باور این است که مخاط دهانه رحم، بخش عملکردی مهمی در باروری زنان است و در برخی از خانم ها ممکن است ضخیم تر از حد طبیعی باشد یا به اندازه کافی وجود نداشته نباشد. با مصرف گوایفنسین می توانید ترشحات مخاط دهانه رحم خود را افزایش داده و قدرت باروری را تقویت کنید. تنها مشکل این باور، این است که واقعا نمی توان به آن اعتماد کرد. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد شربت های سرفه میزان مخاط دهانه رحم شما را بهبود می بخشد و بارداری را آسان می کند. به علاوه، دلایل ناباروری معمولا از مشکل مخاط دهانه رحم پیچیده تر است. اگر مشکلی در مایعات دهانه رحم وجود داشته باشد، به احتمال زیاد این یک علامت نشان دهنده وجود مشکلات اساسی در باروری است که درمان آن پیچیده تر است. مهم است که بدانید، برخی از داروهای سرماخوردگی حاوی موادی هستند که نباید هنگام بارداری یا تصمیم برای بارداری مصرف شوند. تشخیص ناباروری از عقیم بودن، بسیار مهم است. ناباروری به عنوان عدم توانایی در بارداری پس از یک سال رابطه جنسی بدون محافظت تعریف می شود. وقتی یک زن و شوهر بعد از یک سال باردار نمی شوند، از نظر آماری می توان گفت که آنها با مشکل ناباروری روبه رو هستند. با این حال، افرادی که مبتلا به ناباروری تشخیص داده شده اند می توانند بدون درمان های ناباروری، باردار شوند. احتمال بارداری به علت کاهش قدرت باروری، سن و مدت زمانی که آنها برای بارداری تلاش می کنند، بستگی خواهد داشت. شانس ممکن است بسیار کم باشد. در برخی موارد کمتر از درصد، اما لزوما صفر نیست. عقیم بودن مسیله دیگری است. وقتی می گوییم زن یا مرد عقیم هستند، یعنی بدون کمک به باروری، قادر به باردار شدن نیست. نمونه هایی از این مورد ممکن است شامل مردی باشد که تعداد اسپرم منی او صفر است، که به آن آزواسپرمی نیز گفته می شود. وقتی یک مسیله ساختاری باعث آزواسپرمی، می شود و سلول های اسپرم نمی توانند به مایع منی وارد شوند، مرد عقیم است. اگر هر دو لوله رحمی خانم کاملا مسدود شده باشند، ممکن است او عقیم باشد. اگر تخمک نتواند به رحم برسد (و اسپرم نتواند به تخمک برسد) ، بدون کمک درمانی، بارداری غیرممکن خواهد بود. سرپرستی از فرزندخوانده داروی باروری نیست. شاید زوجینی که با ناباروری روبرو شده اند ممکن است پس از فرزندخواندگی باردار شوند. با این حال، فرزندخواندگی درمان بارداری نیست. تجربه ناباروری به این معنی نیست که باردار شدن شما غیرممکن است. با تمام اطلاعاتی که در مورد IVF بدست می آورید، ممکن است فکر کنید این روش بسیار رایج است. اما واقعیت این است که کمتر از درصد از ناباروری در ایالات متحده با استفاده از IVF درمان می شود. اینکه آیا به IVF نیاز دارید یا نه، به علت ناباروری شما بستگی دارد. لوله های فالوپ مسدود شده و ناباروری شدید مردان نیاز به درمان IVF دارند، اما دلایل دیگری نیز وجود دارند که پزشک توصیه می کند از این درمان پیشرفته باروری استفاده کنید. هرچه سن شما بیشتر شود، احتمال بروز ناباروری بیشتر است. با این وجود مردان و زنان جوان نیز با ناباروری روبرو هستند. ناباروری مربوط به سن تنها یکی از دلایل احتمالی کاهش باروری است. طبق آماری که مرکز کنترل بیماری، جمع آوری کرده است، درصد از زنان تا ساله مشکلات بارداری را گزارش می کنند. برای زنان تا ساله، این میزان به درصد افزایش می یابد. در زنان تا ساله، درصد از آنها مشکل باردار شدن را گزارش می دهند. زنان بیشتری پس از سالگی با ناباروری دست و پنجه نرم می کنند، اما تقریبا از هر نفر نفر حتی قبل از رسیدن به سالگی با ناباروری روبرو می شود. افراد به دلایل مختلف، بچه دار شدن را به تعویق می اندازند. در صورت عدم آمادگی هیچ زوجی نباید برای بچه دار شدن عجله کند، اما سن فاکتور مهمی است که باید در نظر گرفت. یک تصور غلط رایج وجود دارد که اگر ناباروری مربوط به سن ایجاد شود، شما همیشه می توانید IVF انجام دهید. اما واقعیت به همین سادگی نیست. همانطور که باروری طبیعی شما با افزایش سن کاهش می یابد، احتمال موفقیت شما در درمان IVF نیز با افزایش سن کاهش می یابد. طبق آماری که CDC جمع آوری کرده است، درصد چرخه IVF برای زنان زیر سال منجر به تولد نوزاد می شود. برای زنان تا ساله، میزان موفقیت تقریبا به نصف، یعنی تقریبا درصد کاهش می یابد. برای زنان تا ساله، میزان تولد زنده در هر چرخه، با استفاده از تخمک خود فرد، فقط درصد است. اگر ناباروری مربوط به سن مانع از فرزندپروری شود، زنان ممکن است استفاده از روش IVF با تخمک اهدایی را انتخاب کنند. اما این روش یک گزینه گران قیمت است و روشی نیست که هر زوج علاقه مند به استفاده از آن مایل باشند. در واقع، از بین همه روش های درمانی باروری، IVF کمترین احتمال بارداری با تعداد جنین بالا را دارد (سه قلو، چهار قلو) با درمان IVF ، جنین ها باید به رحم منتقل شوند. به جز در شرایط خاص، متخصصان باروری نباید بیش از دو جنین را همزمان به رحم انتقال دهند. این شاید یکی از دردناک ترین و آسیب زننده ترین باور های غلط موجود در مورد درمان ناباروری و باروری باشد. زوج هایی که تصمیم می گیرند تلاش خود را متوقف کنند، گاهی اوقات توسط اطرافیان به دلیل تسلیم شدن، سرزنش می شوند. ممکن است به آنها گفته شود: "اگر به تلاش خود ادامه می دادید، در نهایت باردار می شدید. " این مطلب همیشه درست نیست. با این طرز تفکر باروری تضمین نمی شود. برای بالا بردن قدرت باروری خود، حتما از روان کننده مناسب اسپرم استفاده کنید. البته بسیاری از روان کننده های معمولی می توانند برای اسپرم مضر باشند. با این وجود، در صورت نیاز به درمان های باروری، روان کننده های کمک کننده باروری به تنهایی به شما کمک نمی کنند تا باردار شوید. ناباروری ثانویه هنگامی اتفاق میفتد که زن و شوهر، پس از اینکه بچه دار شده اند، در بارداری بعدی مشکل داشته باشند. متاسفانه، موفقیت بارداری قبلی تضمین کننده موفقیت باروری های بعدی نیست. وضعیت باروری با گذر زمان و سن تغییر می کند. گاهی اوقات، یک بیماری زمینه ای جدید ایجاد می شود. گاهی اوقات بارداری قبلی باعث بروز مشکل در باروری جدید می شود. به عنوان مثال، عوارض جراحی یا عفونت پس از زایمان ممکن است منجر به آسیب به رحم‌شود. این جای زخم ممکن است منجر به ناباروری شود. حتی اگر قبلا به صورت موفقیت آمیز باردار شده اید، اگر دوباره تصمیم به باردار شدن دارید، با پزشک خود مشورت کنید. برخی شرایط وجود دارد که در آن ها تغییر رژیم های غذایی و سبک زندگی می توانند به طور قابل توجهی ناباروری را کاهش دهند. به عنوان مثال، می تواند باعث ناباروری شود. درمان اختلال خوردن اغلب می تواند ناباروری را درمان کند. با این حال، این شرایط یک وضعیت معمول نیست. گاهی اوقات مسایل مربوط به سبک زندگی باعث کاهش قابل توجه ناباروری نیز می شود. به عنوان مثال، سیگار کشیدن باعث کاهش باروری در زنان و مردان می شود. استفاده از آبگرم می تواند میزان اسپرم را به میزان قابل توجهی در مردان کاهش دهد. ترک سیگار و ترک استفاده از آب بسیار گرم احتمال بارداری شما را بیشتر می کند. با این حال، بیشتر شرایط ناباروری با تغییر در شیوه زندگی یا تغییر رژیم غذایی به راحتی قابل حل نیست. نقش رژیم غذایی بر باروری کاملا درک نشده است. بسیاری از کتاب ها و وب سایت ها از "رژیم های باروری" سخن می گویند و این نوید را می دهند که اگر برنامه آنها را دنبال کنید سریعتر باردار خواهید شد. اما از این ادعاها تحقیقات علمی بسیار کمی حمایت می کند. آیا باید تلاش خود را برای داشتن یک رژیم غذایی سالم انجام دهید؟ البته! آیا یک رژیم غذایی سالم می تواند به بارداری شما کمک کند؟ ممکن است. اما ناباروری را درمان نمی کند. رژیم غذایی تاثیری بر رفع انسداد لوله های رحمی ندارد. نمی تواند نبود اسپرم را جبران کند. همانطور که کتاب ها و وب سایت های مختلف ادعا می کنند رژیم های غذایی ویژه به شما کمک می کند تا باردار شوید، منابعی نیز وجود دارند که ادعا می کنند گیاهان خاص، داروهای طبیعی و یا مکمل ها، قدرت باروری شما را افزایش می دهند. آیا این ادعاها حقیقت دارد؟ برخی از مکمل ها ممکن است باروری را افزایش دهند، اما نمی توانند ناباروری را درمان کنند. تمام مواد طبیعی بی ضرر نیستند. در برخی موارد، درمان طبیعی بی ضرر است. در موارد دیگر، آنها می توانند با سایر داروها تداخل کنند. و مواد معدنی، که در دوزهای مناسب برای ما مفید هستند، در صورت مصرف زیاد می توانند مضر و حتی کشنده باشند. داروهای گیاهی می توانند به اندازه داروهای شیمیایی تجویزی قدرتمند باشند. سازمان غذا و دارو همچنین بر مکمل های طبیعی نظارت نمی کند. این بدان معنی است که ممکن است بطری حاوی داروی طبیعی حاوی یک ماده ی مضر باشد. همیشه در مورد گیاهان یا مکمل هایی که مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید، حتی اگر "طبیعی" باشند و مطمین باشید که بی ضرر هستند. روند درمان های ناباروری می تواند طاقت فرسا باشد. اطلاعات غلط زیادی وجود دارد و برخی منابع اطلاعاتی با منابع دیگر مغایرت دارند. چگونه می توانید بفهمید کدام یک درست است؟ با پزشک خود مشورت کنید. آنها بهترین منبع برای توضیح بیماری، تشخیص و انتخاب گزینه های درمانی شما هستند. با این حال، ممکن است مواردی پیش بیاید که حتی پزشکان نیز اشتباه کنند. همچنین، گاهی اوقات نظرات مختلفی در مورد نحوه درمان یک مسیله خاص وجود دارد. از شنیدن نظرات مغایر نترسید. مطمین باشید که با داشتن اطلاعات کافی، می توانید بهترین تصمیم را بگیرید. منبع:

تداخل، برای زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی که قصد بارداری شدن را دارند می تواند تا حدودی چالش برانگیز باشد. توصیه های متخصص زنان و زایمان این است که زنان مبتلا به بهتر است قبل از برنامه ریزی برای بارداری، سابقه بارداری خود را مورد بررسی قرار دهند. بیمار باید در مورد خطرات و احتمال عواقب نامطلوب مرتبط با RA یا به دلیل داروها آموزش های لازم را کسب کنند. زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی باید فقط در شرایطی که RA پایدار یا غیرفعال است برای بارداری برنامه ریزی کنند. زن در طول دوران زندگی خود باید مراحل زیادی از جمله بارداری را طی کند. یک زن مبتلا به RA ممکن است مجبور باشد برخی از دستورالعمل ها را در دوران بارداری دنبال کند. آنها می توانند مدیریت بیماری خود وضعیت شان را کنترل کنند و در نتیجه بارداری مطمین تری داشته باشند. با این حال درمان RA در دوران بارداری می تواند چالش برانگیز باشد. زیرا با توجه به اثرات سوء آن بر بارداری، نمی توان از بسیاری از داروهای ضدالتهابی در این بیماری استفاده کرد. حدود یک سوم زنان مبتلا به در بارداری خود مشکل دارند. زنان مبتلا به آرتریت روماتید بیشتر از سایر زنان تحت درمان باروری قرار گرفته اند. نتایج به دست آمده از بررسی ها نشان می دهد که زنان مبتلا به در مقایسه با زنان بدون فرزندان کمتری دارند. بارداری می تواند بر بیماری روماتیسمی خود ایمنی مانند ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم بیماری اغلب در دوران بارداری بهبود می یابد. اما بهبود می تواند کوتاه مدت باشد و بیماری معمولا پس از زایمان دوباره عود می کند و بر می گردد. بررسی ها نشان داده است که بارداری در بیماری که در زمان بارداری فعالیت متوسط تا زیاد بیماری داشته اند، روند بیماری را بیشتر تحت ت ثیر قرار می دهد. این بیماری اغلب در دوره پس از زایمان شعله ور می شود و علایم بدتری را بروز می دهد. این روند به طور کلی حتی در دوران بارداری های بعدی نیز مشاهده می شود. اگر حاملگی در زنان مبتلا به این بیماری بدون برنامه ریزی باشد، باید احتمال مصرف هرگونه دارو در طول دوران بارداری را در نظر گرفت. بررسی سابقه بارداری در تمام زنانی که مبتلا به RA هستند، مهم است. بیمار باید در مورد خطرات و احتمال عواقب نامطلوب مرتبط با RA یا به دلیل داروها آموزش های لازم را ببیند و با یک متخصص زنان و زایمان مشورت کنند. به آنها توصیه می شود در هنگام استفاده از داروهای ضدالتهابی از بارداری خود جلوگیری کنند. علاوه بر آن، به مردان مبتلا به به که تحت درمان با متوترکسات هستند توصیه می شود قبل از اقدام به بارداری باید حداقل ماه پس از قطع دارو صبر کنند. بیمار ترجیحا باید در طول دوران بارداری خود فعالیت بیماری کمی داشته باشد. در صورت بروز هر گونه حاملگی بدون برنامه ریزی در مبتلایان به RA ، باید احتمال وجود هرگونه عوارض دارویی بر روی مادر و جنین در نظر گرفته شود. قطع فوری دارو مانند متوترکسات و لفلونومید باید انجام شود. پزشک معالج باید در مورد خانم هایی که از دارو لفلونوماید استفاده می کنند و ناخواسته باردار شده اند، در مورد خاتمه دادن به بارداری با بیمار صحبت کنند. مصرف و سولفاسالازین را می توان در دوران بارداری ادامه داد. برخی از نکات کلیدی که خانم های مبتلا به روماتیسم مفصلی در بارداری باید به آن توجه داشته باشند، عبارتند از: مشاوره دقیق بیمار باید قبل از برنامه ریزی بارداری انجام شود. لفلونوماید نباید برای مبتلایان به RA در سنین باروری تجویز شود. بارداری باید فقط در شرایطی برنامه ریزی شود که RA پایدار یا غیرفعال باشد. گزینه های درمانی مطلوب باید برای ایجاد تعادل بین اثر بخشی و اثرات سوء داروها انتخاب شود. قبل از برنامه ریزی برای بارداری، حداقل DMARDS دیگر باید به مدت سه ماه و قبل از بارداری لفلونوماید باید قطع شود. داروهای ضد التهاب غیر استروییدی نیز باید در دوران بارداری قطع شوند. کنترل خوب فعالیت بیمار در طول دوره قبل از زایمان برای نتایج مثبت مادر و جنین حیاتی است. روماتیسم مفصلی معمولا زنان جوان را در دوران اولیه خود تحت ت ثیر قرار می دهد. اغلب به دلیل عدم آگاهی عمومی نسبت به بیماری و باورهای غلط اجتماعی، به راحتی در مراحل اولیه تشخیص داده نمی شود. سلامت روده با میکروبیوم روده سالم می تواند از بروز RA برخی از عوامل متداول که می توانند خطر ابتلا به بیماری روماتیسمی را افزایش دهند، عبارتند از: افزایش سن سیگار کشیدن وزن بیش از حد عوامل ژنتیکی شغل خاصی که منجر به آسیب دیدگی و استفاده بیش از حد از مفاصل می شود. روماتیسم مفصلی ( RA ) یک مزمن محسوب می شود که شیوع آن در زنان سه برابر بیشتر از مردان است. این یک بیماری خود ایمنی سیستمیک است که با شرایط التهابی که چندین مفصل را تحت ت ثیر قرار می دهد، مشخص می شود. التهاب ناشی از RA منجر به تخریب مفصلی پیشرونده و ناتوانی شدید و افزایش مرگ و میر می شود. با این حال، اگر با داروهای ضد التهاب درمان شود، می توان امید به بهبودی در بیماران را افزایش داد. آرتریت روماتویید در ابتدا مفاصل را تحت ت ثیر قرار می دهد اما محدود به آنها نیست. در صورت عدم کنترل بیماری، نه تنها به مفاصل، استخوان ها و غضروف ها آسیب می رساند، بلکه ممکن است چندین اندام داخلی مانند چشم، پوست و ریه ها را نیز درگیر کند. درمان مناسب برای هر بیماری روماتیسمی بسیار مهم است. باید حتما تا آخرین مرحله دنبال شود. اگر بیماری های روماتیسمی به درستی درمان نشوند، فعالیت های روزمره مانند راه رفتن، بالا رفتن از پله ها، آشپزی و بهداشت فردی تحت ت ثیر قرار می گیرند. بیماری های روماتیسمی نیز می توانند ت ثیر زیادی بر وضعیت شغلی افراد داشته باشند. آنها تنها بزرگترین علت مرخصی استعلاجی و بازنشستگی زودرس هستند که باعث ناتوانی جسمی حتی در افراد در سن کار می شوند. متخصصان روماتولوژی مسیول تشخیص و درمان بیش از وضعیت روماتیسمی با داروهای پیچیده و قدرتمند هستند. حتی نیاز به مراقبت از متخصصانی مانند روماتولوژیست ها دارند که در استفاده و مدیریت این داروها تخصص دارند. برخلاف تصور اینکه "درد" فقط یک قسمت طبیعی از پیری است، درد شدید مفصل، تورم، سفتی و خستگی که افراد مبتلا به بیماری های روماتیسمی مانند روماتیسم مفصلی و آن را تجربه می کنند، اغلب در افراد جوان رخ می دهد و اغلب وقفه های ناگهانی در تحصیل، مشاغل، والدین و سایر فعالیتهای ضروری روزمره ایجاد می کند. شرایط روماتیسمی نه تنها باعث التهاب و آسیب به مفاصل می شود، بلکه می تواند باعث آسیب جدی به سایر اعضای بدن، ناتوانی و حتی مرگ شود. از هر ده فرد مبتلا به روماتیسم مفصلی، یک نفر در اثر بیماری به علت آسیب به بافت ریه، دچار عوارض جدی ریه می شود. مبتلایان به اسکلرودرمی ممکن است دچار زخم در ریه ها شوند که منجر به عوارض تنفسی جدی شود. درمان مناسب در مبتلایان به روماتیسم بسیار مهم است. باید با نهایت فداکاری گزینه های درمانی در این بیماران دنبال شود. در صورت عدم درمان مناسب این بیماری، فعالیت های روزمره مانند راه رفتن، بالا رفتن از پله ها و بهداشت شخصی بیمار به تدریج تحت ت ثیر قرار می گیرند. روماتیسم به موارد مختلف پزشکی دردناک گفته می شود که مفاصل، استخوان ها، غضروف ها، تاندون ها، رباط ها و عضلات را تحت ت ثیر قرار می دهد. بیماری های روماتیسمی که به آنها بیماری های اسکلتی عضلانی نیز گفته می شود، با درد و در نتیجه کاهش دامنه حرکت و عملکرد در یک یا چند قسمت از سیستم اسکلتی عضلانی مشخص می شود. در برخی از بیماری ها علایم التهاب مانند تورم، قرمزی، گرما در مناطق آسیب دیده وجود دارد. بیماری های روماتیسمی همچنین می توانند اندام های داخلی را تحت ت ثیر قرار دهند. برخی افراد از کلمه آرتروز برای اشاره به همه بیماری های روماتیسمی استفاده می کنند. آرتروز، که به معنای واقعی کلمه به معنی التهاب مفصل است، فقط بخشی از بیماری های روماتیسمی است. آرتروز به معنای محدود در درجه اول شامل درد مفصل، سفتی مفصل، التهاب مفصل و آسیب مفصلی است. بیماری روماتیسمی یک اختلال نیست. این بیماری شامل بیش از بیماری مختلف است. حتی از انواع مختلف آرتروز تا پوکی استخوان و بیماریهای سیستمیک بافت همبند گسترش می یابد. در جهان صنعتی، بیماری های روماتیسمی بیش از هر گروه بیماری دیگر افراد را تحت ت ثیر قرار می دهند. در حقیقت، یک سوم افراد در هر سنی در دوره ای از زندگی خود تحت ت ثیر این بیماری قرار می گیرند. تقریبا در اروپا، هر خانواده ای به نوعی تحت ت ثیر یک بیماری روماتیسمی قرار دارد. علاوه بر این، بیماری های روماتیسمی درمان نشده ممکن است امید به زندگی را کاهش دهند. این بیماری در تمام سنین و هر دو جنس ت ثیر می گذارد. اگرچه زنان بیشتر از مردان درگیر هستند. با وجود تمام عوارضی که از این بیماری گفته شد، خوشبختانه با تشخیص به موقع و انجام آزمایش های خون تحت نظارت یک متخصص روماتولوژی، می توان شرایط روماتیسمی را به خوبی درمان کرد تا افراد حتی با بیماری بدون معلولیت زندگی عادی داشته باشند. این بیماری اگر ظرف ماه از زمان بروز اولین علایم درمان شود، می توانیم به درمان آن امیدوار بود. بیماری های روماتیسمی درمان نشده ممکن است اندام های داخلی را تحت ت ثیر قرار داده و امید به زندگی را کاهش دهند

، عفونت باکتریایی است که در بافت ریه ایجاد می شود. عفونت باعث از بین رفتن بافت و تجمع چرک در آن فضا می شود. آبسه ریه برای درمان چالش برانگیز است و می تواند خطرناک باشد. آبسه های ریه را می توان به دو صورت اولیه یا ثانویه طبقه بندی کرد. آنها از سویه های مختلف باکتری ایجاد می شوند و دلایل مختلفی دارند. آبسه های اولیه در اثر عفونت، در داخل ریه ایجاد می شود. پنومونی آسپیراسیون نوعی عفونت است که بعد از استنشاق غذا یا ترشحات از دهان، معده یا سینوس ها در ریه ها به جای اینکه در مری وارد شود، ایجاد می شود. این یکی از علل شایع آبسه های اولیه است. آبسه ریه در اثر تعرق در غذا یا ترشحات اغلب در حالی که فردی آرام یا بیهوش باشد، یا از طریق مسمومیت یا بیهوشی روی می دهد. مواد استنشاق شده اغلب به بافت ریه آسیب می رساند. همچنین به طور معمول مملو از باکتری است، یا از طریق عفونت یا از باکتری های طبیعی موجود در دهان، دستگاه تنفسی یا معده ایجاد می شود. رایج ترین بیماری که فرد را مستعد ابتلا به آبسه ریه می کند، اعتیاد به الکل است. کسانی که از الکل سوء استفاده می کنند اغلب دچار استفراغ و تغییر سطح هوشیاری می شوند. این شرایط احتمال استنشاق محتوای معده و باکتری در ریه ها را افزایش می دهد، که می تواند باعث ایجاد عفونت شود. افرادی که از الکل استفاده می کنند، به دلیل ضعف در سلامت عمومی و تغذیه، اغلب سیستم ایمنی بدنشان ضعیف است، که ابتلا به عفونت را در آنها افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آبسه های ثانویه به علت عفونت دیگری که در ریه شروع می شود، رخ می دهند. این وضعیت می تواند ناشی از انسداد مجاری تنفسی بزرگ، بیماری همزمان در ریه ها یا عفونت از سایر قسمت های بدن باشد که به ریه ها انتشار می یابد. تعدادی از شرایطی که مستقیما بر ریه ها ت ثیر می گذارد، ممکن است فرد را مستعد ابتلا به این بیماری کند، از جمله: هر نوع، اما به خصوص پنومونی آسپیراسیون ممکن است منجر به آبسه شود، به خصوص اگر تشخیص و درمان آن به ت خیر بیفتد. یک سرطان زمینه ای تقریبا در مواقع موثر هستند. بسته به میزان بیمار بودن فرد، آنتی بیوتیک ها اغلب از راه وریدی شروع می شوند و به مدت چهار هفته تا شش هفته ادامه می یابند یا تا زمانی که دیگر شواهد مربوط به آبسه در مطالعات تصویربرداری مشاهده نشود. در آبسه های ناشی از قارچ، انگلی و همچنین عفونت با مایکوباکتریوم، اکتینومایسس یا نوکاردیا، ممکن است به مدت طولانی تری از درمان به عنوان مثال تا ماه نیاز باشد. آنتی بیوتیک ها تقریبا درصد از زمان منجر به رفع آبسه می شوند، اما اگر بهبودی مشاهده نشود، ممکن است به سایر درمان ها نیز نیاز باشد. توانبخشی ریه و تخلیه وضعیتی نیز غالبا مفید هستند و اغلب با درمان آنتی بیوتیکی ترکیب می شوند. این معمولا درصورت در نظرگرفتن بهبودی پس از روز تا روز مصرف آنتی بیوتیک مورد توجه قرار می گیرد و باید در این مورد زودتر از آن در نظر گرفته شود. تخلیه ممکن است از طریق سوزنی که از دیواره قفسه سینه به داخل آبسه فرو رفته است (تخلیه از طریق پوست) یا از طریق و سونوگرافی درون برونشی (تخلیه درون برونش) انجام شود. در صورت وجود خطر سوراخ شدن بافت ریه، ممکن است در آبسه هایی که در مرکز قرار دارند و از پلور دور هستند، تخلیه درون برونش گزینه ای بهتر باشد، اما تخلیه از راه پوست بیشتر انجام می شود. در برخی موارد، احتمال دارد اقدامات تهاجمی یا جراحی بیشتری لازم باشد. می توان لوله ای را برای تخلیه چرک از آبسه به داخل ریه ها فرو برد، یا شاید برای برداشتن بافت ریه آلوده یا آسیب دیده به یک روش جراحی نیاز باشد. در موارد نادر، آبسه ریه می تواند پاره شود. این یک نگرانی جدی پزشکی است. عوارض احتمالی متعاقب پارگی یا درمان جراحی آبسه، عبارتند از: مجموعه بزرگی از مایع آلوده در اطراف ریه است که در محل آبسه ایجاد می شود. این می تواند خطرناک باشد و به درمان پزشکی فوری احتیاج دارد تا برطرف شود. این زمانی است که ارتباطی بین یک راه هوایی بزرگ در داخل ریه و فضای موجود در پوشش اطراف آن ایجاد می شود. از طریق جراحی اصلاح می شود. این وضعیت می تواند با مقدار کمی خونریزی همراه باشد و بسیار جدی و خطرناک است. عفونت به سایر نقاط بدن انتشار می یابد. اگر عفونت از ریه خارج شود، می تواند در قسمت های دیگر بدن از جمله مغز آبسه ایجاد کند. آبسه ریه تحت درمان با آنتی بیوتیک بدون هیچ عارضه ای بهبود می یابد. درصد از افرادی که دارای سیستم ایمنی سرکوب شده، بیماری زمینه ای یا فاقد دسترسی به مراقبت های بهداشتی هستند، ممکن است مستعد ابتلا به عواقب ناگوار این بیماری باشند. آبسه ریوی یک حفره پر از چرک در ریه ها است که در اثر عفونت با باکتری یا گاهی قارچ یا انگلی ایجاد می شود. آنها ممکن است اولیه یا ثانویه باشند. آبسه ممکن است در اشعه ایکس قفسه سینه دیده شود، اگرچه بهترین آزمایش برای تشخیص CT قفسه سینه است. بیشتر اوقات تنها با آنتی بیوتیک برطرف می شوند، اما در بعضی موارد به تخلیه یا جراحی نیاز دارد.

، آزمایشی است که برای بررسی ژن ها در مورد هرگونه تغییر یا جهش یا هر تغییر دیگری که منجر به هرگونه بیماری یا بیماری شود، انجام می شود. اگرچه این نوع آزمایش در تشخیص به موقع، درمان و پیشگیری از بیماری مفید است، اما محدودیت های خاصی نیز دارد. یک متخصص ژنتیک پزشکی یا یک مشاور ژنتیک می تواند در این روند به شما کمک کند. طبق تعریف، غربالگری ژنتیکی برای شناسایی افراد در معرض خطر یک بیماری ژنتیکی یا انتقال ژن برای بیماری ژنتیکی صورت می گیرد. این آزمایش در تشخیص فنوتیپ و ژنوتیپ کمک می کند و شامل تجزیه و تحلیل کروموزوم ها ( DNA ) ، پروتیین و برخی متابولیت ها به منظور تشخیص بیماری وراثتی مربوط به ژنوتیپ، جهش، فنوتیپ یا کاریوتایپ برای اهداف بالینی است. این آزمایش شامل جمع آوری اولیه نمونه های DNA ، افزودن آنزیم های محدود کننده و به دنبال آن یک پروب رادیواکتیو است. بعدا الکتروفورز ژل انجام می شود و در نهایت، قطعه بیماری زا یا پیوند یافته شناسایی می شود. سه روش اصلی برای این آزمایشات عبارتند از: غربالگری ژنتیکی مشاوره ژنتیک ژن درمانی از این رو، غربالگری ژنتیکی بخشی از این روش است و ابتدا انجام می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تعیین توالی ژنومی می تواند در مواردی انجام شود که تشخیص از طریق این آزمایشات به وضوح مشخص شده، اما علت ژنتیکی آن مشکوک باشد. تعیین توالی ژنومی فرآیندی است که نمونه ای از DNA گرفته شده از خون را تجزیه و تحلیل می کند. هر کس یک ژن منحصر به فرد دارد که از DNA موجود در همه ژن های فرد تشکیل شده است. این آزمایش پیچیده می تواند به شناسایی انواع بیماری ژنتیکی که ممکن است به سلامتی شما مربوط شوند کمک کند. این آزمایش معمولا فقط به مشاهده قسمتهای رمزگذار پروتیین DNA به نام اگزوم محدود می شود. این آزمایشات در تعیین خطر ابتلا به بیماری های خاص و همچنین غربالگری و گاهی اوقات درمان پزشکی نقش حیاتی دارد. انواع مختلف آزمایش ژنتیکی به دلایل مختلف انجام می شود: این آزمایش در صورت اقدام به لقاح آزمایشگاهی بسیار مفید است. در این آزمایش، ارتباط وضعیت تومور یا سرطان با ژن ها بررسی می شود. این آزمایش می تواند در ژن هایی که از طریق ارثی منتقل می شوند مانند سرطان های پستان و تخمدان، بیماری آلزایمر مفید باشد. اگر ارتباط دارو با علت ژنتیکی وجود داشته باشد، این آزمایش به ارزیابی کارایی دارو کمک می کند. این آزمایش در موارد بیماران علامتی که ممکن است بیماری ژنتیکی خاصی داشته باشند، انجام می شود. به عنوان مثال، آزمایش ژنتیکی ممکن است برای ت یید تشخیص یا استفاده شود. اگر سابقه خانوادگی یک بیماری ژنتیکی دارید، انجام آزمایش ژنتیک قبل از بروز علایم ممکن است نشان دهد که آیا در معرض خطر ابتلا به آن بیماری هستید. به عنوان مثال، این نوع آزمایش ممکن است برای شناسایی خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان روده بزرگ مفید باشد. این آزمایش در یک مادر در حال انجام انجام می شود. آزمایش های مختلفی از جمله آمنیوسنتز، آنالیز خون مادر، نمونه گیری پرزهای جفتی، نمونه برداری از کبد جنین، نمونه برداری از بدن قطبی، نمونه برداری از بلاستوسیست و غیره در دسترس است. این آزمایش ژنتیکی معمولا انجام می شود. نوزاد تازه متولد شده از نظر هرگونه تغییر ژنتیکی یا جهش ارزیابی می شود. این می تواند به بررسی کم خونی سلول داسی شکل و غیره کمک کند. تحقیقات اخیرا حوزه بسیار بزرگی برای وضعیت ژنتیکی صورت گرفته است. از این رو، این نوع این آزمایشات می تواند به ارتباط بین بیماری ها و ژن ها، روش های مختلف درمان و غیره کمک کند. اگر سابقه خانوادگی یک اختلال ژنتیکی دارید (مانند کم خونی سلول داسی شکل یا فیبروز کیستیک) یا در یک گروه قومی هستید که خطر ابتلا به یک اختلال ژنتیکی خاص در آن زیاد است، بهتر است قبل از بچه دار شدن این آزمایشات را انتخاب کنید. یک آزمایش غربالگری حامل گسترده می تواند ژن های مرتبط با طیف گسترده ای از بیماری های ژنتیکی و جهش ها را تشخیص دهد و می تواند مشخص کند که آیا شما و همسرتان ناقل شرایط مشابه هستید یا نه. به طور کلی این آزمایشات خطر جسمی کمی دارند. آزمایش های سواب خون و گونه تقریبا خطری ندارند. با این حال، آزمایشات قبل از تولد مانند یا نمونه برداری از پرزهای جفتی خطر کمی از دست دادن بارداری ( را دارد. این آزمایشات همچنین می تواند خطرات عاطفی، اجتماعی و مالی داشته باشد. از این رو، قبل از شروع آزمایش، بهتر است با پزشک مشورت کنید. قبل از انجام این آزمایشات، تا آنجا که می توانید در مورد سابقه پزشکی خانواده خود اطلاعات جمع آوری کنید. سپس، با پزشک یا یک مشاور ژنتیک در مورد سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی خود صحبت کنید تا خطر خود را بهتر درک کنید. همه بیمه نامه های درمانی هزینه آزمایش ژنتیک را پرداخت نمی کنند. بنابراین، قبل از انجام آزمایش ژنتیک، با ارایه دهنده بیمه خود مشورت کنید تا ببینید چه مواردی را پوشش می دهد. بسته به نوع آزمایش، نمونه ای از خون، پوست، مایع آمنیوتیک یا سایر بافتهای شما جمع آوری شده و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود. مدت زمانی که برای دریافت نتایج این آزمایشات طول می کشد به نوع آزمایش و مرکز بهداشتی شما بستگی دارد. قبل از آزمایش با پزشک، متخصص ژنتیک پزشکی یا مشاور ژنتیک در مورد زمان انتظار نتایج صحبت کنید و درباره آنها بحث کنید. اگر نتیجه آزمایش ژنتیک مثبت باشد، این بدان معنی است که تغییر ژنتیکی مورد آزمایش تشخیص داده شده است. اقداماتی که پس از دریافت نتیجه مثبت انجام می دهید به دلیل انجام آزمایش ژنتیک بستگی دارد. اگر مثبت باشد، نشان دهنده وجود ارتباط با بیماری ژنتیکی است و زمان لازم برای رسیدن به نتیجه به نوع و هدف آزمایش بستگی دارد. پس از ت یید مثبت، با پزشک خود صحبت کنید تا در مورد تشخیص و برنامه درمانی تصمیم بگیرید. علاوه بر این، شرکت در مطالعات تحقیقاتی برای شما امکان پذیر است. نتیجه منفی بدین معناست که یک ژن جهش یافته توسط آزمایش شناسایی نشده است، که می تواند تا حدودی مطمین باشد، اما درصد تضمین نمی کند که شما به این اختلال مبتلا نیستید. دقت آزمایش های ژنتیکی برای تشخیص ژن های جهش یافته، بسته به شرایط آزمایش شده و اینکه آیا جهش ژنی قبلا در یکی از اعضای خانواده شناسایی شده است یا خیر، متفاوت است. حتی اگر ژن جهش یافته نداشته باشید، لزوما به این معنی نیست که هرگز به این بیماری مبتلا نخواهید شد. به عنوان مثال، اکثر افرادی که به مبتلا می شوند، ژن سرطان پستان ندارند (یا) همچنین، آزمایش ژنتیکی ممکن است نتواند تمام نقایص ژنتیکی را تشخیص دهد. یک نتیجه منفی نشان می دهد که یک ژن جهش یافته توسط آزمایش شناسایی نشده است اما نمی توان درصد تضمین کرد که هیچ اختلالی وجود ندارد. در برخی موارد، آزمایش ژنتیکی ممکن است اطلاعات مفیدی در مورد ژن مورد نظر ارایه نکند. همه افراد در نحوه پیدایش ژن ها تغییراتی دارند و اغلب این تغییرات بر سلامتی شما ت ثیر نمی گذارد. اما گاهی اوقات تشخیص بین ژن عامل بیماری و تنوع ژنی بی ضرر ممکن است دشوار باشد. در این شرایط، آزمایش پیگیری یا مرور دوره ای ژن با گذشت زمان ممکن است لازم باشد. این فرآیند به عنوان فرایند ارتباطی تعریف می شود که در آن به افراد متقاضی مشاوره، کلیه اطلاعات علمی داده می شود تا بتوانند در مورد حاملگی های فعلی یا آینده تصمیم گیری کنند. به طور کلی می توان آن را به دو نوع تجسم جنین و تجزیه و تحلیل بافت جنین تقسیم کرد. با استفاده از، رادیوگرافی یا فتوسکوپی می توان جنین را تجسم کرد. این نوع مشاوره، تصویر واضحی را به والدین یا کسانی که تصمیم به بارداری دارند برای شناسایی انواع مختلف پیشگیری و درمان خطر بیماری ژنتیکی، موثر است. در ابتدا، نمودار شجره نامه خانوادگی با استفاده از اطلاعات داده شده توسط مادر ساخته می شود. این نمودار شجره نامه برای سه نسل ساخته شده است. نمودار، تجزیه و تحلیل و نحوه وراثت بیماری های ژنتیکی تعیین می شود. سپس خطر بازگشت و عود بیماری کم یا زیاد محاسبه می شود و به دنبال آن تصمیم گیری یا تشخیص بیماری انجام می شود. آزمایش ژنتیک، ابزاری مفید در ارزیابی ژن ها است به طوری که هرگونه اختلال مرتبط با ژن می تواند به موقع تشخیص داده و کنترل شود. برای جزییات بیشتر در مورد همان موارد اولیه، می توانید با پزشک یا متخصص خود از طریق سیستم عامل های پزشکی آنلاین مشورت کنید. آزمایش ژنتیک شامل بررسی DNA شما، پایگاه داده شیمیایی است که دستورالعمل هایی برای عملکردهای بدن شما تعیین می کند. آزمایش ژنتیک می تواند تغییراتی (جهش) در ژن های شما را نشان دهد که ممکن است باعث بیماری شود. اگرچه آزمایش ژنتیکی می تواند اطلاعات مهمی را برای تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری فراهم کند، اما محدودیت هایی وجود دارد. به عنوان مثال، اگر شما فرد سالمی هستید، نتیجه مثبت آزمایش ژنتیکی همیشه به معنای ابتلا به بیماری نیست. از طرف دیگر، در برخی شرایط، نتیجه منفی تضمین نمی کند که شما یک اختلال خاص داشته باشید. صحبت با پزشک، یک متخصص ژنتیک پزشکی یا یک مشاور ژنتیک در مورد آنچه که شما با نتایج انجام خواهید داد گام مهمی در روند آزمایش ژنتیک است.

می تواند تاثیر زیادی در روند بهبود تنفس افراد داشته باشد. ریه ها اندام های حیاتی برای ادامه زندگی هستند. مراقبت از این عضو بسیار ضروری است. سلامت ریه برای سلامت کلی فرد حیاتی است. ریه ها اندام هایی هستند که خود به خود تمیز می شوند و پس از توقف قرار گرفتن در معرض آلاینده ها، به عنوان مثال، ترک سیگار، بهبود می یابند. بعد از اینکه ریه ها در معرض آلودگی مانند دود سیگار قرار گرفتند، ممکن است فرد در قفسه سینه خود احساس سنگینی، گرفتگی یا التهاب کند. خلط در ریه ها جمع می شود تا میکروب ها و عوامل بیماری زا را دفع کند. این واکنش منجر به احساس سنگینی بیشتر در قفسه سینه می شود. افراد ممکن است بتوانند از روش های خاصی برای پاکسازی ریه ها از خلط و مواد تحریک کننده استفاده کنند تا گرفتگی قفسه سینه و سایر علایم ناخوشایند را برطرف سازند. برخی از این روش ها همچنین ممکن است مجاری تنفسی را پاکسازی کنند، ظرفیت ریه را بهبود بخشند و التهاب را کاهش دهند. همه این ها می تواند به کاهش اثرات آلودگی و دود در ریه ها کمک کند. ریه های ما کارهای زیادی برای ما انجام می دهند. حتی اگر زمان و توانایی انجام ورزش تخصصی برای کمک به سلامتی ریه ها نداریم، با انجام کارهای ساده می توانیم از آن ها حفاظت کنیم. هوایی که تنفس می کنیم می تواند به انواع مختلفی از آلاینده ها آلوده باشد. همه چیز از گرده گل گرفته تا مواد شیمیایی و دود سیگار می توانند هوا را آلوده کرده و وارد ریه های ما شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریه های ما عمدتا اندام هایی هستند که خود به خود تمیز می شوند، اما کارهای خاصی وجود دارد که می توانید برای کمک به عملکرد بهینه آنها انجام دهید. پاکسازی ریه ممکن است برای افرادی که مبتلا به یک بیماری خاص هستند که باعث مشکلات تنفسی می شود، مانند، یا COPD یا فیبروز کیستیک مفید باشد. اگر سیگار می کشید یا مجبور به استفاده از داروهای استنشاقی خاصی هستید، ممکن است نیاز به استفاده از روش های پاک سازی ریه داشته باشید. روش های زیادی وجود دارد که می توانید به کمک آنها به پاکسازی ریه های خود اقدام کنید، از جمله ایجاد تغییر در سبک زندگی و انجام تمریناتی که به ریه ها کمک می کند تا مایعات و مخاط اضافی خود را پاک کنند. در ادامه به چند مورد از این روش ها اشاره می کنیم. با بهبود کیفیت هوای خانه، ریه های خود را پاکسازی کنید. می توانید یک دستگاه تصفیه هوا خریداری کنید تا به پاکسازی هوای استنشاقی خانه تان کمک کند. علاوه بر تهیه دستگاه تصفیه هوا، باید تمام فیلترهای خانه خود را عوض کرده و همه منافذ هوا مانند منافذ حمام یا تهویه هوا و یا منافذ گرمایش را تمیز کنید. فیلتر هوای وسایل خانه تان را حتما هر شش ماه یکبار تعویض کنید. ممکن است فکر کنید که با استفاده از خوشبو کننده های هوا، به بهبود کیفیت هوای خانه کمک می کنید. با این حال، این عطرها اغلب مملو از مواد شیمیایی مضر هستند که می توانند ریه های شما را تحریک کنند. حتی پاک کننده های خانگی نیز می توانند مانند مواد تحریک کننده عمل کنند، بنابراین کمد های خود را بررسی کنید و در صورت امکان محصولات کاملا طبیعی را جایگزین پاک کننده های خود کنید. تنفس هوای تازه می تواند به ترمیم بافت های ریه ها و عملکرد صحیح آنها کمک کند. پیش بینی های آلودگی هوا در منطقه زندگی خود را بررسی کنید. وقتی میزان آلودگی زیاد است از انجام ورزش در هوای آزاد خودداری کنید و از سوزاندن زباله، چوب یا انواع دیگر دود ها خودداری کنید. اگر نگران آلودگی هوا هستید یا در منطقه ای با آلاینده های سنگین هوا زندگی می کنید، می توانید از ماسک فیلتر دار استفاده کنید. برخی از تمرینات تنفسی می تواند عملکرد ریه را بهبود بخشد، به ویژه برای افرادی که در حال حاضر سیگار می کشند، یا در گذشته سیگار کشیده اند و یا به علت یک بیماری مزمن ریوی آسیب ریوی دارند. همچنین ابزارهایی مانند اسپیرومتر وجود دارند که می توانند به شما در تمرین تنفس کمک کنند. این نوع دستگاه اغلب بعد از جراحی برای کمک به روند بهبودی بیمار استفاده می شود. سایر تمرینات تنفسی نیازی به استفاده از وسایل کمکی ندارند. مانند تنفس شکمی که به تنفس دیافراگم نیز معروف است. اگر سیگاری هستید یا آسیب ریوی دارید، باید با پزشک خود در مورد گزینه های مناسب بهبود وضعیت ریه صحبت کنید. پزشکان شما را به یک کلینیک تنفسی ارجاع می دهند. در کلینیک های تخصصی درمانگران می توانند به شما با یک برنامه ویژه کمک کنند. رژیم غذایی شما از طرق مختلف می تواند بر سلامت ریه شما ت ثیر بگذارد. برخی از مواد غذایی موثر برای پاکسازی ریه ها، عبارتند از: مصرف غذاهای غنی از ممکن است سلامت ریه شما را بهبود بخشد. یک مطالعه در سال بر روی افراد مبتلا به آسم نشان داد که سطح کافی ویتامین D تعداد حملات آسم را که نیاز به درمان با کورتون دارند کاهش می دهد. بهترین منابع غذایی ویتامین D معمولا محصولات حیوانی مانند ماهی آزاد، ساردین و تخم مرغ هستند. با این حال، غلات صبحانه و سایر محصولات که به طور طبیعی حاوی ویتامین نیستند، ممکن است با این ویتامین غنی شوند. برخی از غذاها و نوشیدنی ها حاوی آنتی اکسیدان های ضد التهاب هستند. کاهش التهاب مجاری هوایی می تواند به تنفس راحت کمک کنند. را امتحان کنید. در یک مطالعه انجام شده در کره نشان داده شد که مصرف چای سبز فقط دو بار در روز خطر ابتلا به COPD را در افراد ساله و بالاتر کاهش می دهد. سایر گزینه های ضد التهاب شامل توت، کلم بروکلی، زردچوبه و شکلات تلخ است. خوردن گیلاس می تواند به مبارزه با التهاب کمک کند. التهاب مجاری تنفسی می تواند تنفس را دشوار کرده و باعث احساس سنگینی و گرفتگی قفسه سینه شود. خوردن غذاهای ضد التهاب می تواند التهاب را کاهش دهد و این علایم تسکین یابد. غذاهایی که به مبارزه با التهاب کمک می کنند، عبارتند از: لوبیا گردو عدس زیتون گیلاس بلوبری زردچوبه سبزیجات همچنین می توانید رژیم غذایی را انتخاب کنید که دارای کربوهیدرات کم و چربی مفید باشد. کربوهیدرات های متابولیزه دی اکسید کربن بیشتری تولید می کنند و اکسیژن بیشتری نسبت به چربی های متابولیزه مصرف می کنند. یک تمرین ورزشی که شامل فعالیت هوازی باشد می تواند به بهبود ظرفیت ریه شما کمک کند. تمرینات هوازی شامل موارد زیر است: شنا دویدن پیاده روی ورزش هایی مانند تنیس تمرینات بوکس و مشت زنی دوچرخه سواری، چه در فضای باز و چه در فضای بسته رقص یا تمرینات الهام گرفته از رقص مانند زومبا اگر به یک بیماری مزمن ریوی مبتلا هستید، مهم است که قبل از شروع یک تمرین ورزشی با پزشک خود صحبت کنید تا برنامه مناسب شما را پیدا کند. شامل استنشاق بخار آب برای باز شدن مجاری تنفسی و کمک به ریه ها در تخلیه مخاط است. علایم افراد مبتلا به بیماری های ریوی ممکن در هوای سرد و خشک بدتر شود. این آب و هوا می تواند غشای مخاطی مجاری تنفسی را خشک کرده و جریان خون را محدود کند. برعکس، بخار و رطوبت پاکیزه، می تواند باعث بهبود تنفس و تخلیه مخاط داخل مجاری تنفسی و ریه ها شود. استنشاق بخار آب می تواند باعث تسکین فوری شده و به افراد کمک کند تا راحت تر نفس بکشند. این روش درمانی ممکن است یک راه حل موقت باشد، اما محققان باید قبل از درک کامل مزایای بخار درمانی بر سلامت ریه، تحقیقات بیشتری انجام دهند. سرفه های کنترل شده می تواند به دفع مخاط از طریق مجاری تنفسی کمک کند. سرفه روش دفع طبیعی سموم از بدن است. سرفه کنترل شده باعث جریان خلط اضافی در ریه ها و دفع آن از طریق مجاری تنفسی می شود. پزشکان به افراد مبتلا به COPD توصیه می کنند این تمرین را انجام دهند تا به پاکسازی ریه های خود کمک کند. افراد می توانند مراحل زیر را برای پاکسازی ریه ها از مخاط اضافی دنبال کنند: روی یک صندلی بنشینید و هر دو پا را روی زمین صاف نگه دارید. بازوها را روی شکم جمع کنید. به آرامی از طریق بینی استنشاق کنید. در حالی که به جلو متمایل هستید، بازدم را آهسته انجام دهید و بازوها را به سمت معده فشار دهید. هنگام بازدم یا بار سرفه کنید، دهان را کمی باز نگه دارید. به آرامی از طریق بینی استنشاق کنید. استراحت کنید و در صورت لزوم تکرار کنید. ورزش منظم می تواند سلامت جسمی و روانی افراد را بهبود بخشد و خطر بسیاری از بیماری ها از جمله سکته مغزی و بیماری های قلبی را کاهش می دهد. ورزش عضلات را مجبور به کار بیشتر می کند، که باعث افزایش سرعت تنفس در بدن می شود و در نتیجه اکسیژن بیشتری به عضلات وارد می شود. همچنین گردش خون را بهبود می بخشد و بدن را در از بین بردن دی اکسید کربن اضافی که بدن هنگام ورزش تولید می کند، کارآمدتر می کند. بدن برای ت مین خواسته های ورزش منظم، شروع به انطباق با شرایط می کند. عضلات یاد خواهند گرفت که از اکسیژن به طور موثرتری استفاده کنند و دی اکسید کربن کمتری تولید کنند. اگرچه ممکن است ورزش برای افرادی که دچار بیماری مزمن ریه هستند دشوارتر باشد، این افراد هنوز می توانند از ورزش منظم بهره مند شوند. افرادی که مبتلا به COPD ، فیبروز کیستیک یا آسم هستند باید قبل از شروع یک رژیم ورزشی جدید با یک متخصص بهداشت مشورت کنند. چای سبز حاوی آنتی اکسیدان های زیادی است که ممکن است به کاهش التهاب در ریه ها کمک کند. این ترکیبات حتی ممکن است از بافت ریه در برابر اثرات مضر استنشاق دود محافظت کنند. مطالعه ای با حضور بیش از بزرگسال در کره گزارش شده است که در آن افرادی که حداقل فنجان چای سبز در روز می نوشند عملکرد ریه آنها بهتر از کسانی است که چای سبز نمی نوشند. تحقیقات و بررسی های صورت گرفته، استفاده از محصولاتی مانند قرص هایی که ادعا می کنند ریه ها را تمیز می کنند را، تایید نمی کند. بهتر است با جلوگیری از استعمال دخانیات، آلودگی و سایر مواد تحریک کننده ریه از آسیب ریه جلوگیری کنید. برخی از محصولات پاک کننده ریه در واقع ممکن است برخی از شرایط ریه را بدتر کند، بنابراین قبل از مصرف هر محصول خاص پاک کننده ریه، حتما با پزشک خود صحبت کنید. برای سلامتی ریه، پیشگیری با روش های کم هزینه بهترین کار ممکن است. به عنوان مثال، ورزش منظم متناسب با سطح آمادگی جسمانی و رژیم غذایی مغذی به ریه ها کمک می کند. همچنین باید در مورد اقدامات دیگری که می توانید برای بهبود سلامت ریه خود انجام دهید با پزشک خود صحبت کنید. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا هر ساله منجر به . میلیون مرگ در سراسر جهان می شود. سموم ناشی از دود سیگار یا آلودگی هوا که به ریه ها وارد می شود، می تواند کل بدن را تحت ت ثیر قرار دهد. این سموم در نهایت در داخل مخاط به دام میفتند. سلامت تنفسی به این بستگی دارد که بدن به طور موثری مخاط را از ریه ها و مجاری هوایی دفع کند. افرادی که ریه آسیب دیده دارند ممکن است مشکل بیشتری نسبت به دیگران برای دفع مخاط از سیستم خود داشته باشند. شرایط مزمن، مانند COPD ، آسم و فیبروز کیستیک، باعث تولید بیش از حد مخاط یا مخاط غلیظ غیرمعمول می شود که می تواند ریه ها را مسدود کند. تکنیک های پاکسازی ریه، می تواند به تخلیه مخاط از ریه ها و مجاری تنفسی کمک کند. بخار درمانی ممکن است باعث تسکین موقتی افرادی شود که از گرفتگی یا شرایط مزمن تنفسی رنج می برند. ورزش منظم، نوشیدن چای سبز و خوردن غذاهای ضد التهاب نوعی از تغییر سبک زندگی است که ممکن است سلامت ریه را بهبود بخشد و خطر آسیب را کاهش دهد.

، خیلی ساده و راحت و حتی موثر است. بواسیر، یک بیماری شایع بوده و می تواند توسط عوامل زیادی ایجاد شود. هر چیزی از ژنتیک گرفته تا یبوست شدید می تواند باعث این وضعیت جسمی بسیار ناخوشایند شود. هنگامی که وریدهای پوشاننده کانال مقعدی و راست روده تحتانی شما متورم می شود و اجابت مزاج با درد و خونریزی همراه باشد، می دانید که این وضعیت نشان دهنده بواسیر است. شمع ها به دلیل خونریزی می توانند باعث شدید شوند. شمع ها در هر سنی ممکن است افراد را تحت ت ثیر قرار دهد، اما بیشتر در افراد سالمند، خانم های باردار، بیماران بستری در بستر و کسانی که از نخاع آسیب دیده اند دیده می شود. خوشبختانه شمع ها در مرحله اولیه خود در خانه قابل درمان هستند. درمان های خانگی که در زیر آورده شده در درمان شمع ها موثر هستند. بسیاری از افراد از مراجعه به پزشکی با این مشکل احساس خجالت می کشند زیرا ممکن است شامل معاینه ناراحت کننده ای باشد. اگر به دنبال درمان هستید، می توانید درمان های خانگی زیر را برای بواسیر امتحان کنید. حدود سه تا چهار اینچ آب ولرم به وان اضافه کنید و به مدت تا دقیقه در آن بنشینید. صابون حمام، حمام حبابی، یا هرگونه محصول دیگر را به آب اضافه نکنید. پس از پایان کار، ناحیه را به درستی و آرام خشک کنید. تا سه بار در روز می توانید این کار را انجام دهید. حمام کم عمق که بتوانید در آن غوطه ور کنید، حمام سیتز نامیده می شود. گرمای آب باعث تسکین و آرامش عضلات مقعد و تسکین خارش می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پنبه را در آب فندق جادوگر آغشته کرده و آن را برای چند دقیقه روی قسمت مقعدی خود قرار دهید. این روش درمانی را سه تا چهار بار در روز استفاده کنید. از فندق جادوگر اغلب برای رفع تحریک و التهاب پوست استفاده می شود. وقتی روی ناحیه آسیب دیده اعمال شود، اثر خنک کننده خواهد داشت. این ماده همچنین قابض است و از ایجاد عفونت جلوگیری می کند. این درمان برای بواسیر خارجی موثر است. برای بواسیر خارجی، سه تا چهار حبه سیر را پوست بگیرید و به مدت دقیقه در آب بجوشانید. این آب را در یخچال صاف کرده و خنک کنید. پد پنبه ای را در این آب خیس کنید و به مدت تا دقیقه آن را روی مقعد قرار دهید. برای بواسیر داخلی، یک حبه را پوست بگیرید و کمی فشار دهید تا آب کمی از آن خارج شود. این را داخل رکتوم قرار داده و بگذارید یک شب بماند. می توانید روزانه سه بار استفاده از گاز این کار را تکرار کنید. خواص ضد التهابی و آنتی بیوتیکی سیر به راحتی درد و تورم را تسکین می دهد. روغن درخت چای را با روغن زیتون مخلوط کنید. پنبه را به این مخلوط آغشته کرده و ناحیه آسیب دیده را با آن پاک کنید. این کار را روزی سه بار تکرار کنید. روغن درخت چای که به روغن ملایکا نیز معروف است، دارویی عالی برای التهاب و خارش پوست است. خواص ضد میکروبی آن باعث پاکیزه شدن و عاری از میکروب می شود. از آنجایی که روغن درخت چای یک روغن ضروری قوی است، حتی پس از رقیق شدن نیز می تواند کمی گزش ایجاد کند. ژل را از برگ خارج کرده و به صورت موضعی برای بواسیر خارجی استفاده کنید. بگذارید ژل به مدت تا دقیقه بماند. برای بواسیر داخلی خارهای برگ را با احتیاط برداشته و به صورت نوارهای کوچک برش دهید. این را مدتی در فریزر قرار دهید. این برگ خنک آلویه را برای چند دقیقه در مقعد قرار دهید. همچنین می توانید صبح ها با معده خالی آب آلویه ورا میل کنید. آب آن، هضم غذا را تقویت کرده و یبوست را برطرف می کند. این کار را هر روز دو یا سه بار انجام دهید. این گیاه از نظر ارزش دارویی بسیار شناخته شده است. خواص درمانی و ضد التهابی آن می تواند به تسکین بواسیر کمک کند. همچنین می توانید برای کاهش تورم دردناک شمع ها، آب آلویه ورا مصرف کنید. با استفاده از انگشتان تمیز، روغن نارگیل را به ناحیه آسیب دیده بمالید. می توانید آن را دو بار یا سه بار در روز استفاده کنید تا درد یا توده از بین برود. مالیدن روغن نارگیل التهاب و درد را کاهش می دهد. چند تربچه را رنده کرده و آنها را فشار دهید تا مقداری آب تربچه تازه تهیه کنید. از آنجا که طعم آن مطبوع نیست، می توانید با فنجان کار خود را شروع کرده و به تدریج در مدت یک ماه آن را به نصف فنجان برسانید. سعی کنید دو بار در روز آب تربچه بنوشید. آب تربچه یک درمان طبیعی عالی برای شمع ها است. با این کار می توانید سیستم خود را سم زدایی کنید و از این طریق ناراحتی دردناک شمع ها کاهش می یابد. آب تربچه هضم را بهبود می بخشد و یبوست را که یکی از اصلی ترین دلایل ایجاد انبوه است برطرف می کند. روغن را کمی گرم کرده و برای تسکین روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. روغن زیتون را دو بار یا سه بار در روز و همچنین قبل از خواب بمالید. روغن زیتون علاوه بر خواص مختلفی که برای بهبود پوست، مو و سلامتی دارد، در تسکین درد و تورم ناشی از انبوه موثر است. دلیل این امر داشتن خواص ضد التهابی است. همچنین می توانید روزانه یک قاشق چای خوری روغن مصرف کنید. یکی از اصلی ترین مشکلاتی که در طی بواسیر بوجود می آید، مشکل دفع مدفوع است. دفع مدفوع ممکن است دشوار باشد و باعث خونریزی شود. اگر در رژیم غذایی خود به اندازه کافی گیاه خشن (فیبر) داشته باشید، روند کار آسانتر می شود. برای درمان شمع ها توصیه می شود تا گرم فیبر در روز مصرف کنید. مقدار زیادی غذای غنی از فیبر مانند سبزیجات، میوه ها، غلات سبوس دار مصرف کنید. چند دقیقه کیسه چای را در آب داغ خیس کنید. آن را برداشته و بگذارید کمی خنک شود. این آب ولرم را به مدت پنج تا دقیقه روی محل آسیب دیده قرار دهید. همچنین می توانید کیسه چای را برای چند دقیقه در یخچال قرار داده و این کیسه خنک را روی مقعد قرار دهید. این کار را روزانه دو یا سه بار تکرار کنید تا از شر بواسیر خلاص شوید. چای سیاه یک قابض طبیعی و همچنین حاوی آنتی اکسیدان است. قرار دادن کیسه های چای می تواند به کاهش علایم شمع کمک کند. چای همچنین دارای خواص ضد التهابی است و تورم عضلات بواسیر را کاهش می دهد. روغن سیاه دانه را در سرکه مخلوط کرده و به ناحیه آسیب دیده بمالید. برای درمان یبوست، / قاشق چای خوری روغن سیاه دانه را به یک فنجان جوشانده چای سیاه اضافه کنید و این را بنوشید. مخلوط روغن و سرکه را سه بار در روز استفاده کنید و جوشانده (با روغن) را دو بار در روز بنوشید. این روغن گیاهی قوی مشتق شده از دانه های زیره سیاه در غیر این صورت به عنوان روغن کالونجی شناخته می شود، در درمان تعدادی از مشکلات بهداشتی داخلی و خارجی استفاده می شود. خواص درمانی آن عمدتا به دلیل ترکیبی به نام تیموکینون موجود در آن است. خواص اصلی آن شامل ضد التهاب، آنتی اکسیدان، ضد درد و است و فرآیند هضم را تنظیم می کند. را برای چند دقیقه در آب داغ قرار دهید. آن را صاف کرده و و لیمو را به آن اضافه کنید. آن را در حالی که گرم است بنوشید. همچنین می توانید از جوشانده (بدون عسل و لیمو) برای شستشوی ناحیه آسیب دیده چند بار در روز استفاده کنید. یا کیسه چای استفاده شده را برای چند دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. در روز دو فنجان چای سبز بنوشید. خواص آنتی اکسیدانی چای سبز روند بهبود بواسیر را تسکین می دهد. هم مصرف خوراکی و هم کاربرد خارجی آن تورم را کاهش می دهد. همچنین، چای سبز روند هضم را بهبود می بخشد و یبوست را تسکین می دهد. انجیرها را بشویید و یک شب در آب خیس کنید. دو عدد از اینها را صبح زود و با شکم خالی و دو تای دیگر را شب بخورید. همچنین می توانید آبی که انجیرها در آن خیسانده اند را بنوشید. این کار را به صورت روزانه انجام دهید تا اینکه شمع ها از بین بروند. این درمان قطعا درد و تورم بواسیر ملتهب را تسکین می دهد. انجیر اثر ملین بر سیستم هضم دارد و یبوست را تسکین می دهد. بواسیر یا شمع قطعا می تواند آزار دهنده باشد و باعث ناراحتی شدید شود. اگر استفاده از داروهای فوق در بدن شما صفر تا حداقل ت ثیر داشته است و خونریزی وجود دارد، لطفا بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. جدا از اینکه روش های درمانی برای شمع های ذکر شده در بالا را امتحان کنید، مهم است که برخی از رژیم های غذایی را در برنامه روزانه خود بگنجانید تا سریعا از این بیماری دردناک خلاص شوید. اگر از شمع رنج می برید، باید از الگوی غذایی مناسب برای درمان شمع پیروی کنید. باید میوه ها و سبزیجات را در رژیم غذایی خود بگنجانید. از غذاهای با طعم مصنوعی حاوی مواد نگهدارنده نیز باید خودداری شود. بیماران باید از غذاهای تند و فلفلی دور باشند زیرا می توانند علایم را تشدید کنند. علاوه بر موز، توت هایی مانند توت سیاه و انگور برای درمان شمع ها بسیار مفید هستند. توت دارای خواص ضد التهابی است که به عبور آزاد مدفوع کمک می کند. آنها همچنین درد و تورم را درمان می کنند. بیوفلاونوییدها نوعی ترکیبات گیاهی هستند که می توانند با کاهش التهاب دیواره رگ های خونی را تثبیت و تقویت کنند. آنها بیشتر در مرکبات یافت می شوند و برای درمان بواسیر در بارداری توصیه می شوند. برای کاهش علایم درد، خارش، خونریزی و ترشح، مصرف مرکبات را افزایش دهید. بیماران مبتلا به شمع ها باید حداقل لیتر آب در طول روز مصرف کنند. مصرف آب به صورت دوغ، اسموتی های میوه ای یا سبزیجات غیر شیرین و آب نارگیل نیز قابل قبول است. منبع:

، به مورادی اشاره دارد که فرد علایمی از بیماری کرونا را تجربه می کند اما نتیجه آزمایش آن منفی است. این در حالی است که باید در هنگامی که علایم COVID - در ما ایجاد می شود اما نتایج آزمایش منفی ما همچنان ادامه دارد، در نظر بگیریم که به این بیماری آلوده شده ایم و باید از دستورالعمل های بهداشتی پیروی کنیم. برای اینکه بدانید که چگونه برخی از بیماران COVID - نتیجه آزمایش منفی دارند، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. ویروس SARS - CoV - باعث بیماری COVID - (ویروس کرونا) می شود. ویروس های کرونا باعث بیماری هایی می شوند که از تا شرایط شدیدتر مانند سندرم تنفسی خاورمیانه متفاوت است. ویروس از طریق قطرات تنفسی (سرفه یا عطسه) و در مجاورت افراد آلوده منتقل می شود. به همین دلیل، سازمان بهداشت جهانی در مارس همه گیری این بیماری را در سراسر جهان اعلام کرد. بسیاری از بیماران علایم بالینی COVID - را نشان می دهند، اما هنگامی که چندین بار تحت آزمایش تشخیصی کرونا قرار می گیرند، نتایج آزمایش برای ویروس منفی است و احتمال دارد پس از آزمایش های مکرر، نتایج آنها مثبت اعلام شود. به تازگی به متخصصان بهداشت و درمان اطلاع داده شده است که وقتی افراد آلوده علایم بیماری را نشان می دهند، مراقب وضعیت آنها باشند. زیرا این وضعیت می تواند به افراد در شرایط شدیدتر منجر به مرگ کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مراکز های بهداشتی بهتر است افراد را که در گزارش تست و آزمایش کرونا آنها از نظر ویروس منفی نشان داده اند، اما علایمی از بیماری را دارند دوباره آزمایش کنند. در برخی شرایط ممکن است نتایج، به طور صحیح ثبت نشده باشد، از جمله: جمع آوری نادرست نمونه مشکل دستگاه نمونه گیری نتایج صحیح آزمایش تشخیص کرونا به موارد زیادی بستگی دارد، از جمله: کیفیت نمونه باید خوب باشد. روش جمع آوری نمونه باید صحیح باشد. آزمایش تشخیصی باید به موقع صورت بگیرد. شیمیایی که نمونه در آن غوطه ور است باید به اندازه کافی باشد تا ویروس همچنان فعال بماند. اگر در هر یک از مراحل خطایی وجود داشته باشد، نتیجه آزمون ممکن است منفی باشد. اگر تکنسین ها به اندازه کافی آموزش ندیده باشند، این خطاها می توانند در روند تشخیص Covid - در آزمایشگاه ها رخ دهند. دکتر آجیت تاکور، مشاور ارشد بخش مراقبت های ویژه در انستیتوی علوم پزشکی آسیا، فریدآباد، می گوید: یک آزمایش ایده آل که بتواند تمام بیماران مبتلا به کرونا را تشخیص دهد باید دارای حساسیت درصدی باشد. اتفاقا RT - PCR برای SARS - CoV - حساسیت حدود درصد دارد. یعنی یک سوم افراد آلوده هنگام آزمایش تشخیص داده نمی شوند. حتی حساسیت بالای RT PCR یا آزمایش دیگر CBNAAT نیز درصد حساس نیست. احتمال دیگری وجود دارد که فرد در هنگام جمع آوری نمونه، بار ویروسی کمی داشته باشد. معمولا پزشکان آزمایش Covid - را در روز سوم یا چهارم پس از مشکوک به مواجهه یا پس از شروع علایم توصیه می کنند. آزمایش Covid - برخی از افراد ممکن است مثبت بوده در حالی که آنها مرحله بیماری را تمام کرده اند و روند بهبودی را دارند. این امر به ویژه در بیمارانی که از Covid - بهبود یافته اند صادق است. بنابراین، در صورت مثبت بودن نتایج آزمایش بهتر است علایم جسمی بیمار هم در نظر گرفته شوند. منفی های کاذب پس از آزمایش های متعدد به COVID - مثبت تایید می شوند. علت مهم برای آزمایش مجدد، تشخیص سریع، مدیریت زودهنگام برای پیشگیری از بدتر و شدیدتر شدن وضعیت بیمار است. متخصصان مراقبت های بهداشتی می خواهند وقتی بیمار علایم بالینی را نشان می دهند و قبل از رسیدن آزمایش های ت ییدی، درمان را شروع کنند. بنابراین مهم است افرادی که دارای علایم ویروس کرونا نیز هستند ولی نتایج آنها منفی است، حتما درمان شوند. زیرا ممکن است وضعیت بیمار شدیدتر شود و حتی منجر به شیوع ویروس به سایر افراد هم گردد. تشخیص نهایی در مبتلایان به کرونا بر اساس، سه موارد زیر صورت می گیرد: نتیجه سواب بینی علایم بالینی بیمار یافته های بالینی COVID - در بنابراین تشخیص بیماری فقط بر اساس یک مورد نباید صورت بگیرد. در حال حاضر، موارد COVID - را تشخیص نمی دهند. در یک بررسی بیماران با علایم COVID - که نتایج آزمایش منفی دریافت کردند در بیمارستان بستری شدند و این بیماران بعدا نتیجه آزمایش مثبت را دریافت کردند. بسیاری از کارشناسان گفته اند که آزمایشات COVID ، ویروس کرونا را در طی روزهای اولیه پس از قرار گرفتن فرد در معرض پاتوژن تشخیص نمی دهد. حدود سه تا پنج روز طول می کشد تا آزمایش بتواند عفونت را پس از مواجهه تشخیص دهد. ثبت نتایج منفی در تست کرونا ممکن است همان چیزی نباشد که ما فکر می کنیم. بنابراین، اگر بیماران علایم COVID دارند، به خصوص در سالمندان، باید بلافاصله برای COVID - تحت درمان قرار بگیرند بدون اینکه منتظر نتایج آزمایش باشند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها می گویند که حتی اگر ما آزمایش منفی داریم، این بدان معنا نیست که ویروس ما را آلوده نکرده است. ما باید از این دستورالعمل ها پیروی کنیم. در این شرایط رعایت فاصله اجتماعی، بررسی، قرنطینه برای حداقل روز، شستن دست و ماسک زدن می تواند از شیوع بیماری پیشگیری کند. وقتی یک روز تست منفی می دهیم، به این معنی نیست که روز دیگر با ویروس کرونا جدید تماس نخواهیم داشت یا به بیماری مبتلا نمی شویم. منابع:

در قسمت جلو چشم می تواند منجر به بی حسی قرنیه، زخم، عفونت های دیگر و حتی کوری شود. cingulum ، کلمه لاتین کمربند یا ارسی گرفته شده ست. زونا در اثر فعال شدن مجدد ویروس آبله مرغان به نام واریسلا زوستر، ایجاد می شود. پس از رفع عفونت اولیه آبله مرغان، ویروس در اعصاب سراسر بدن زندگی می کند، اما توسط کنترل می شود. بنابراین خطر زونا با هر فرآیندی که بتواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند، از جمله سن، بیماری و، افزایش می یابد. سالانه حدود یک میلیون مورد زونا در ایالات متحده رخ می دهد. تا در پیشگیری از زونا موثر است. مت سفانه واکسن زونا، بیماری زونا یا نورالژی پس از هرپس را درمان نمی کند. واکسن فقط به عنوان یک استراتژی پیشگیری موثر است. استفاده از قطره چشم می تواند به مقابله با التهاب و گشاد شدن مردمک چشم کمک کند. یک پزشک معمولا برای تشخیص نیاز به انجام معاینه فیزیکی دارد. آنها همچنین احتمال دارد از مایع تاول نمونه ای گرفته و آن را برای آزمایش ارسال کنند. نتایج مشخص می کند که آیا حاوی ویروسی است که باعث ایجاد زونا می شود. پس از تایید تشخیص بیماری زونا، پزشک داروی ضد ویروسی را تجویز می کند. اگر فردی دارای سیستم ایمنی ضعیف باشد، پزشک احتمال دارد بیمار را برای داروهای ضد ویروسی وریدی در بیمارستان بستری کند. زونا در چشم یک بیماری شدید است. اگر بثورات زونا در صورت ایجاد شد، بلافاصله به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. درمان سریع با داروی ضد ویروس می تواند به تسکین علایم و پیشگیری از عوارض کمک کند. عوارض ناشی از زونا می تواند بسیار جدی باشد. هر فردی که مشکوک به زونا در چشم است باید تحت مراقبت های پزشکی فوری قرار گیرد.

، علل مختلفی دارد. تورم مچ پا در بیشتر موارد، ناشی از آسیب دیدگی یا ادم است. اصطلاح ادم به تجمع مایعات اضافه در بافت های بدن گفته می شود. تورم به خصوص در قسمت ساق و مچ پا شایع تر است. هر فردی ممکن است در طول زندگی خود به ورم مچ پا مبتلا شود. این وضعیت در اغلب موارد جدی نبوده و بدون نیاز به درمان برطرف می شود. اما با این حال در صورت ادامه یافتن یا شدید شدن ورم باید در اولین فرصت به پزشک مراجعه کنید. زیرا در برخی موارد عدم درمان به موقع می تواند باعث عوارض جبران ناپذیری در سلامت شما شود. شایع ترین علل احتمالی تورم مچ پا، عبارتند از: ممکن است فردی به دلیل آسیب دیدگی در مچ پا دچار التهاب شود. افرادی که از ناحیه ران، ساق یا مچ پا آسیب می بینند معمولا در آن ناحیه دچار و در نتیجه تورم می شوند. پیچ خوردگی مچ پا یکی از آسیب های شایع پا است. پیچ خوردگی معمولا باعث درد زیادی شده و حرکت مفصل مچ پا را سخت می کند. یکی از علایم تشخیص پیچ خوردگی مچ پا احساس گرما در این مفصل است. برخی از درمان های خانگی در بهبود آسیب های مچ پا تاثیر زیادی دارند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استراحت بانداژ مچ پا استفاده از مچ بند طبی استفاده از کمپرس یخ برای دقیقه قرار دادن مچ پا در سطحی بالاتر از قلب به عفونت های باکتریایی در پوست گفته می شود. افراد دیابتی به خصوص در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این عفونت قرار دارند. سلولیت با علایمی از جمله قرمزی، گرم شدن پوست و تورم همراه است. این علایم به سرعت در بدن گسترش می یابند. در موارد نادر، سلولیت بدون درمان می تواند باعث خطر مرگ شود. سلولیت با مصرف آنتی بیوتیک درمان می شود. اگر با وجود مصرف دارو، تورم پس از چند روز همچنان ادامه یافته و یا بدتر شد حتما به پزشک اطلاع دهید. برخی از درمان های خانگی سلولیت، عبارتند از: افزایش مصرف آب افزایش مصرف امگا انجام ورزش های مخصوص افزایش متابولیسم بدن با مصرف چای سبز بعضی از داروها می توانند باعث تورم مچ پا به عنوان یک عارضه جانبی شوند. این داروها عبارتند از: استروییدها قرص تستوسترون داروهای مسدود کننده کانال کلسیم قرص های ضد بارداری حاوی استروژن در بعضی از بیماران بلافاصله پس از مصرف دارو علایم تورم مچ پا ایجاد می شود. ولی در برخی دیگر از بیماران تورم مچ پا مدت زیادی پس از مصرف دارو رخ می دهد. اگر تورم مچ پا ناشی از عوارض جانبی دارو باشد باید با پزشک خود مشورت کنید. پزشک ممکن است داروهای ادرارآور را تجویز کرده یا روش هایی را برای کاهش تورم توصیه کند. نارسایی مزمن وریدی ( CVI ) یکی از شایع ترین دلایل ورم مچ پا است. این بیماری دریچه وریدهای پا را تحت ت ثیر قرار می دهد. دریچه ها موجود در دیواره وریدها باعث می شوند که خون به سمت قلب جریان پیدا کند. اما در نارسایی مزمن وریدی عملکرد این دریچه ها مختل شده و در نتیجه مقداری از خون در قسمت ساق و مچ پا جمع می شود. اگرچه CVI عوارض شدیدی ندارد اما با درد و ناراحتی زیادی همراه است. برخی از برخی گزینه های درمانی نارسایی مزمن وریدی، عبارتند از: رادیوفرکانسی یا لیزر درمانی مصرف داروهایی مانند بالا نگه داشتن پاها برای بهبود جریان خون پوشیدن جوراب های واریس برای کاهش تورم گاهی اوقات، یک لخته خون می تواند یکی از سیاهرگ های ساق پا را به طور جزیی یا کلی مسدود کند. به این لخته خون ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) گفته می شود. ابتلا به این عارضه نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارد. DVT مانع جریان خون برگشتی به قلب شده و در نتیجه خون در اندام آسیب دیده جمع می شود. در برخی موارد، بدن می تواند با هدایت تدریجی خون از طریق رگهای کوچکتر مجاور، این انسداد را جبران کند. اگر اندازه این وریدها زیاد نشود، ممکن است اندام متورم بماند. به درد و تورم پس از DVT سندرم پس از ترومبوز گفته می شود. ترومبوز ورید عمقی معمولا با درمان های خانگی زیر تا حد زیادی بهبود پیدا می کند: بالا نگه داشتن اندام آسیب دیده مصرف داروهای ضد انعقاد یا رقیق کننده خون پوشیدن جوراب های واریس برای تقویت جریان خون تورم مچ پا از عوارض شایع بارداری است که به خصوص در سه ماهه سوم بارداری رخ می دهد. در دوران بارداری، بدن خون و مایعات بیشتری برای حمایت از جنین در حال رشد تولید می کند. این تورم علاوه بر مچ پا ممکن است بر صورت و دست ها نیز ت ثیر بگذارد. به طور کلی تورم از عوارض طبیعی و معمولا بی ضرر بارداری است. با این حال، تورم ناگهانی دست و صورت زنان باردار می تواند نشانه ای از یک بیماری خطرناک به نام باشد. زنانی که در دوران بارداری خود تورم خفیفی را در ناحیه مچ پا تجربه می کنند می توانند برای درمان از راهکارهای خانگی زیر استفاده کنند: کاهش مصرف نمک پوشیدن کفش راحت استفاده از کمپرس یخ پوشیدن لباسهای گشاد پوشیدن جوراب واریس پرهیز از مصرف کافیین مصرف غذاهای سرشار از پتاسیم اجتناب از ایستادن به مدت طولانی خارج نشدن از منزل در هوای گرم بالا نگه داشتن پاها در هنگام استراحت پره اکلامپسی یک بیماری خطرناک است که می تواند در سه ماهه دوم یا سوم بارداری رخ دهد. یکی از مهمترین علایم پره اکلامپسی ابتلا به فشار خون بالا و وجود پروتیین در ادرار است. ابتلا به پره اکلامپسی یا مسمومیت بارداری نیاز به درمان فوری پزشکی دارد زیرا در صورت عدم درمان به موقع می تواند باعث مرگ مادر و جنین شود. پره اکلامپسی با علایم مختلفی از جمله سردرد، تغییر در بینایی، افزایش وزن و ادم همراه است. درمان ممکن است شامل داروهایی برای پیشگیری از و کاهش فشار خون باشد. همچنین زایمان کودک یکی از موثرترین روش های درمانی است. با رعایت برخی راهکارهای می توان خطر ابتلا به پره اکلامپسی را کاهش داد، از جمله: زنانی که در دوران بارداری خود دارای کمبود کلسیم هستند باید با تجویز پزشک مکمل های کلسیم را مصرف کنند. مصرف روزانه دوز پایین آسپرین پس از هفته دوازدهم بارداری می تواند تا حد زیادی از خطر ابتلا به پره اکلامپسی پیشگیری کند. ورم لنفاوی نوعی تورم است که بر برخی از بافت های بدن از جمله مچ پا ت ثیر می گذارد. ناشی از تجمع مایعی به نام لنف است. این ماده عمدتا از گلبولهای سفید تشکیل شده، که به مبارزه با عفونت ها کمک می کند. ورم غدد لنفاوی هنگامی رخ می دهد که به سیستم لنفاوی بدن آسیب وارد شود. سیستم لنفاوی شبکه ای از بافت ها و اندام ها است که به مقابله با عفونت ها و متعادل نگه داشتن مایعات بدن کمک می کند. ورم لنفاوی می تواند در نتیجه عفونت، سرطان و برداشتن غدد لنفاوی از طریق جراحی ایجاد شود. همچنین ژنتیک نیز در ابتلا به تورم غدد لنفاوی نقش مهمی دارد. آسیب به سیستم لنفاوی برگشت ناپذیر است، بنابراین درمان فقط می تواند تورم را کاهش داده و از علایم دیگر پیشگیری کند. درمان ورم غدد لنفاوی عبارت است از: افزایش ضربان قلب و تنفس از طریق ورزش ماساژ آرام توسط یک درمانگر که در زمینه درمان ورم لنفاوی تجربه دارد. زمانی رخ می دهد که قلب نتواند خون را به اندازه لازم به اندام های بدن پمپ کند. سه نوع مختلف از نارسایی قلبی وجود دارد که عبارتند از: نارسایی سمت چپ، نارسایی سمت راست، و نارسایی هر دو سمت قلب. نارسایی سمت راست قلب باعث کاهش جریان خون از قلب می شود. در نتیجه خون به داخل رگ ها برمی گردد. این نارسایی ممکن است منجر به تجمع مایعات در بافت های بدن، از جمله مچ پاها شود. همچنین نارسایی قلبی می تواند کلیه ها را تحت ت ثیر قرار دهد. در نتیجه توانایی کلیه ها در حذف آب و نمک از بدن کاهش می یابد. این مساله تورم مچ پا را تشدید می کند. اگرچه هیچ درمانی برای نارسایی قلبی وجود ندارد، اما برخی گزینه های درمانی می توانند به کاهش این تورم کمک کنند، از جمله: کاهش کلسترول مصرفی کاهش مصرف پروتیین حیوانی پرهیز از مصرف سیگار و الکل انجام ورزش های مخصوص برای تقویت سیستم قلب و عروق بیماری مزمن ناشی از آسیب دایمی کلیه ها بوده و می تواند با گذشت زمان بدتر شود. فرد مبتلا به بیماری مزمن کلیه ممکن است در اوایل بیماری هیچ علایمی را تجربه نکند. علایم معمولا با پیشرفت بیماری به تدریج ظاهر می شوند. بیماری CKD باعث می شود که تعادل آب و الکترولیت های بدن بهم بخورد. این مساله باعث اختلال در گردش خون، هضم و حتی تنفس می شود. در این بیماری کلیه ها نمی توانند مواد زاید و مایعات اضافه را از بدن دفع کنند. این عارضه می تواند منجر به طیف وسیعی از علایم، از جمله تورم مچ پا شود. همچنین مشکلاتی مانند عدم تحمل سرما، ورم صورت، ضعف و خستگی از دیگر علایم بیماری مزمن کلیه ها هستند. ورزش منظم می تواند تا حد زیادی به حفظ عملکرد کلیه ها کمک کرده و از ابتلا به این بیماری پیشگیری کند. علاوه بر آن بسیاری دیگر از عوامل مربوط به سبک زندگی می توانند تا حد ممکن به حفظ عملکرد کلیه ها کمک کنند، از جمله: ترک سیگار حفظ فشار خون سالم کنترل سطح قند خون پرهیز از مصرف الکل پیشگیری از اضافه وزن حداقل دقیقه ورزش در روز کاهش مصرف نمک و چربی در رژیم غذایی کبد سالم پروتیینی به نام آلبومین تولید می کند. آلبومین از نشت مایعات از رگ های خونی به بافت های اطراف پیشگیری می کند. مقادیر بسیار کم آلبومین ناشی از بیماری کبدی می تواند باعث تجمع مایعات در پاها، مچ پا و شکم شود. تغییرات سبک زندگی معمولا می توانند به پیشگیری از آسیب کبدی کمک کرده و یا شدت آسیب را کاهش دهند. از جمله: ورزش منظم کاهش مصرف نمک پرهیز از مصرف الکل رعایت یک رژیم غذایی سالم می تواند از طریق روش های مختلف بر روی عضلات و مفاصل بدن ت ثیر گذاشته و باعث درد، سفتی و تورم شود. اگر فردی دچار کم کاری تیرویید شود، به این معنی است که غده تیرویید او نمی تواند هورمون های کافی تولید کند. بررسی ها نشان می دهد که بین اختلالات تیرویید و ارتباط نزدیکی وجود دارد. به همین علت ابتلا به کم کاری تیرویید می تواند باعث تورم دردناک مفاصل شود. پزشک معمولا برای بررسی سطح هورمون تیرویید یک آزمایش ساده خون تجویز می کند. درمان شامل مصرف هورمون های مصنوعی تیرویید است. در صورت مشاهده موارد زیر باید به پزشک مراجعه کنید: تب بدتر شدن یا بهبود نیافتن تورم سابقه بیماری قلبی، کلیوی یا کبدی احساس گرما یا قرمزی در ناحیه متورم افزایش ناگهانی تورم در دوران بارداری منبع:

می تواند یک وضعیت خطرناک وجدی باشد که در افرادی که دیابت دارند و از قند خون پایین (هیپوگلیسمی) یا قند خون بالا (هایپرگلیسمی) رنج می برند، دیده می شود. علایم کما دیابتی شامل حالت روانی تغییر یافته، ناتوانی در گفتار، مشکلات بینایی، خواب آلودگی، ضعف، سردرد و بی قراری است. به طور کلی، برای افراد دیابتی مهم است که قند خون خود را به طور منظم بررسی کرده و داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف کنند. اگر در کنار فرد دیابتی هستید که به دلیل کما دیابتی نیاز به کمک دارد، باید سریعا با اورژانس تماس بگیرید. کمای دیابتی می تواند ناشی از قند خون بالا یا پایین باشد. قند خون بالا (هیپرگلیسمی) زمانی اتفاق میفتد که بدن انسولین کافی ندارد و قند زیادی در خون وجود داشته باشد. علایم افزایش قند خون عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردرد خستگی تکرر ادرار افزایش گرسنگی و یا تشنگی این بیماری به عنوان یک وضعیت شدید قند خون شناخته می شود، هنگامی که بدن چربی ها را با سرعت بیش از حد قابل تحمل بدن تجزیه می کند، رخ می دهد. در این شرایط، کبد، چربی را به کتون تبدیل کرده و باعث اسیدی شدن خون می شود. بیشتر در افراد دیابتی نوع دیده می شود و در افراد دیابتی نوع کمتر رخ می دهد. این وضعیت به عنوان سطح بسیار بالای قند خون بدون کتون شناخته می شود، همچنین این وضعیت بیشتر در بیمارانی که دیابت نوع دارند، بیشتر دیده می شود. HHS نوعی بیماری است که شامل کم آبی شدید، افزایش گلوکز خون و کاهش هوشیاری می شود. به عنوان یک بیمار مبتلا به دیابت، همیشه مهم است که قند خون خود را بررسی کنید. اگر سوال یا نگرانی در مورد وضعیت خود تان دارید، با پزشک تماس بگیرید و از آنها حتما راهنمایی بخواهید. آنها می توانند در مدیریت وضعیت و علایم تان به شما کمک کنند. هنگامی که بدن گلوکز کافی نداشته باشد، قند خون پایین ( اتفاق میفتد. این می تواند منجر به علایمی مانند: گرسنگی تنفس سریع مشکل در صحبت کردن احساس اضطراب یا ضعف اگر فردی به دیابت مبتلا باشد، هیپوگلیسمی می تواند گاه از عوارض داروی دیابت او ناشی شود. گلوکز فاکتور مهمی برای بدن است. هنگامی که سطح قند خون شروع به کاهش می کند، کبد در صورت لزوم گلوکز را آزاد می کند. در صورت داشتن هرگونه سوال یا نگرانی، همیشه مهم است که با متخصص بهداشت خود مشورت کنید. کمای دیابتی می تواند از کاهش قند خون و یا افزایش قند خون ناشی شود. این دو شرایط علایم مختلفی را بروز می دهند که شناخت آنها از همدیگر بسیار مهم است. علایم کما کاهش قند خون، عبارتند از: احساس و علایم کمای ناشی از کاهش و یا افت قند خون شبیه به غش کردن است، از جمله: اضطراب تحریک پذیری پوست عرق کرده نبض تپنده شدیدی روی یکی از رگ های بدن احساس می شود. این علایم قبل از از دست رفتن هوشیاری بروز می کند. در صورت عدم درمان سریع، آسیب مغزی امکان پذیر است. وقتی بیمار به دلیل افت قند خون، کما دیابتی را تجربه می کند، معمولا تحت درمان با گلوکاگون، مایعات داخل وریدی و محلول % دکستروز قرار می گیرد. هنگامی که کما قند خون افزایش می یابد، فرد احساسی شبیه به یک شروع تدریجی همراه با خواب آلودگی را تجربه می کند که با گذشت زمان عمیق می شود. علایم دیگر این وضعیت، عبارتند از: کتوز نبض ضعیف هنگامی که کمای دیابتی ناشی از افزایش قند خون باشد، فرد به طور معمول تحت درمان با انسولین مکمل های فسفات، سدیم و پتاسیم و مایعات داخل وریدی قرار می گیرد. اگر فردی علایم کمای دیابتی را نشان داد، لازم است بلافاصله با مراکز درمانی تماس بگیرید تا بتواند در اسرع وقت مراقبت های لازم را انجام دهد. اگر فردی مبتلا به دیابت باشد، در معرض خطر کما دیابتی قرار دارد. نوع کمای دیابتی بیماران به نوع دیابت آنها بستگی دارد: اگر فردی به مبتلا باشد، به انسولین احتیاج دارد. بنابراین اگر کما دیابتی را تجربه کند، به طور معمول به دلیل افت قند خون یا کتواسیدوز است. اگر فردی به مبتلا باشد و کما دیابتی را تجربه کند، احتمالا به دلیل سندرم هایپراسمولار دیابتی یا سطح بسیار بالای گلوکز خون است. هر کسی که دیابت داشته باشد در معرض خطر کما دیابتی است، اما عوامل زیر می توانند خطر را افزایش دهند: در صورت استفاده از پمپ انسولین باید مرتبا قند خون خود را بررسی کنید. اگر پمپ از کار بیفتد یا لوله (کاتتر) پیچ خورده یا از جای خود بیفتد، تحویل انسولین ممکن است متوقف شود. کمبود انسولین می تواند منجر به کتواسیدوز دیابتی شود. وقتی بیمار هستید یا آسیب دیده اید، سطح قند خون گاهی اوقات به طرز چشمگیری افزایش می یابد. اگر دیابت نوع داشته باشید و مقدار انسولین خود را افزایش ندهید، این ممکن است باعث کتواسیدوز دیابتی شود. شرایط پزشکی، مانند نارسایی احتقانی قلب یا بیماری کلیوی، نیز ممکن است خطر ابتلا به سندرم هایپراسمولار دیابتی را افزایش دهد. اگر قند خون خود را به درستی کنترل نکنید یا داروهای خود را طبق دستور مصرف نکنید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد عوارض طولانی مدت و کما دیابتی خواهید بود. بعضی اوقات، افراد دیابتی که اختلال در خوردن دارند نیز ترجیح می دهند از انسولین خود به منظور کاهش وزن استفاده نمی کنند. این یک عمل خطرناک است که خطر کما دیابتی را افزایش می دهد. الکل می تواند ت ثیرات غیرقابل پیش بینی بر قند خون شما داشته باشد. حتی می تواند خطر ابتلا به کما دیابتی ناشی از افت قند خون را افزایش دهد. داروهای غیرقانونی، مانند کوکایین و اکستازی، می توانند خطر ابتلا به سطح شدید قند خون و بیماری های مرتبط با کما دیابتی را افزایش دهند. سطح قند خون که در طی کما دیابتی رخ می دهد شامل موارد زیر است: قند خون بیش از میلی گرم در دسی لیتر دو بار پشت سر هم بدون هیچ دلیلی قند خون پایین، کمتر از میلی گرم در دسی لیتر، و تعداد آنها که پس از سه بار درمان افزایش نمی یابد. اگر فردی علایم این حالت را دارد، باید با مراکز فوریت پزشکی تماس بگیرید و امدادگران را از ابتلا به دیابت مطلع کنید. همچنین توصیه می شود که فرد دیابتی از گردنبند یا دستبند شناسایی پزشکی استفاده کند. درمان های بیماران دیابتی که قند خون بالایی دارند شامل مکمل های زیر است: سدیم پتاسیم فسفات انسولین مایعات داخل وریدی برای بازگرداندن آب به بافت ها در صورت وجود هر نوع عفونت، درمان نیز برای آن انجام می شود. اگر فردی دچار افت قند خون باشد، درمان ها عبارتند از: دکستروز وریدی برای افزایش سطح گلوکز خون تزریق گلوکاگون، که باعث افزایش سریع سطح قند خون می شود اگر شما یک بیماری دیابتی هستید، اقدامات پیشگیرانه می تواند خطر ابتلا به کمای دیابتی را در شما کاهش دهد، برخی از این راهکار ها، عبارتند از: برای شرایط خود رژیم غذایی مناسبی داشته باشید. میزان قند خون و کتون را در زمان های توصیه شده توسط پزشک بررسی کنید. نحوه مصرف و دستورالعمل های دوز انسولین و داروهای تجویز شده را دنبال کنید. از عادت ها و رژیم های غذاهایی که بر وضعیت شما ت ثیر منفی می گذارند خودداری کنید. از یک دستبند یا گردنبند شناسایی پزشکی استفاده کنید تا متخصصان پزشکی بدانند که به دیابت مبتلا هستید. به دوستان و خانواده خود آموزش دهید تا بدانند در صورت بروز کما دیابتی چه اقداماتی را انجام دهند. اطلاعات لازم را در مورد مدیریت وضعیت خود کسب کنید تا بتوانید از بروز عوارض پیشگیری کنید. مشاوران پزشکی زیادی وجود دارند که به صورت مشاوره های آنلاین به بیماران در مدیریت دیابت کمک می کنند. کمای دیابتی بسته به شدت می تواند باعث آسیب مغزی و/یا مرگ شود. درمان به نوع دیابت و همچنین سایر شرایط سلامتی بستگی دارد. کما دیابتی می تواند یک تجربه جدی و خطرناک برای همه افراد مبتلا به دیابت باشد. اگر شما یا یکی از اطرافیانتان مبتلا به دیابت هستید، بهتر است که به توصیه های پزشک خود عمل کنید. آموزش های لازم در مورد وضعیت خود را کسب کنید تا بتوانید بین مراجعه به پزشک به درستی وضعیت خود را مدیریت کنید. منابع زیادی وجود دارد که به مدیریت دیابت کمک می کنند. در مورد یافتن منابع مناسب و روش های درمانی با پزشک خود مشورت کنید. کما دیابتی باعث بیهوشی می شود. اگر مبتلا به دیابت هستید، قند خون بالا (هایپرگلیسمی) یا پایین قند خون (هیپوگلیسمی) می تواند منجر به کما دیابتی شود. ایده کما دیابتی ترسناک است، اما شما می توانید برای جلوگیری از آن گام بردارید. با دنبال کردن برنامه درمانی دیابت خود شروع کنید. منابع:

عوارض واکسن کرونا ویروس چیست؟ با امید به دستیابی به واکسن کرونا، عوارض واکسن کرونا ویروس توجه خیلی از پژوهشگران را به خود جلب کرده است. آیا این واکسن منجر به بروز عوارض جدی می شود؟ واکسن چه زمانی در دسترس عموم قرار می گیرد؟ با تحولات سریع انجام شده توسط گروه های تحقیقاتی پزشکی برای تولید واکسن برای مبارزه با COVID - ، جهان مشتاقانه منتظر استقرار واکسنی برای استفاده عمومی است. تقریبا گروه تحقیقاتی به مرحله سوم آزمایشات بالینی خود رسیده اند و درصدد تزریق واکسن قبل از سال هستند. در حالی که ت یید عملکرد واکسن کرونا ویروس هنوز به اطلاعات زیادی نیاز دارد، اما چیزی که کارشناسان در مورد آن به مردم زیاد هشدار می دهند، عوارض جانبی احتمالی آن است که می تواند پس از تزریق رخ دهد. سیستم ایمنی بدن، فرد را در برابر عوامل عفونت زا، محافظت می کند و می تواند این عوامل را از بین ببرد. با این حال، برخی از عوامل بیماری می توانند را تحت تاثیر قرار داده و باعث بیماری جدی شوند. عوامل بیماری زایی که به احتمال زیاد باعث ایجاد بیماری می شوند، مواردی هستند که بدن آن ها را شناسایی نمی کند. راهی برای آموزش به سیستم ایمنی بدن است که چگونه یک عامل خارجی را شناسایی کند و از بین ببرد. واکسیناسیون شکل مهمی از پیشگیری اولیه است که می توانند فرد را از مریض شدن محافظت کنند. واکسیناسیون به ما این مکان را می دهد تا بسیاری از بیماری ها مانند سرخک، فلج اطفال، کزاز و سیاه سرفه را کنترل کنیم. واکسیناسیون فقط از افراد محافظت نمی کند. وقتی افراد زیادی در جامعه واکسینه شوند، به محافظت جامعه کمک خواهد شد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور معمول، این واکسن ها مستقیم یا غیرمستقیم بر روی پروتیین سنبله که ویروس های کرونا را منحصر به فرد می کند، تاثیر می گذارند. پس از تزریق واکسن، سیستم ایمنی بدن می تواند به سرعت ویروس های کرونا ویروس را تشخیص دهد و در صورت حمله، توانایی تکثیر ویروس را مختل می کند و از انتشار آن به سایر قسمت های سیستم ایمنی بدن پیشگیری می کند. واکسن از ورود ویروس به سلول ها، تکثیر آنها و بیمار شدن افراد جلوگیری می کند. به طور کلی واکسن ها به میزان قابل توجهی ایمن و بی خطر هستند. حتی اگر کسی عوارض یک بیماری را در نظر بگیرد در برابر عوارض واکسن آن خیلی بیشتر است. همین مورد در مورد واکسن های ویروس کرونا در حال تولید هم صدق می کند. واکسن های ویروس کرونا از روش های مختلفی استفاده می کنند، اما هیچ یک شامل ویروس های بیماری زا نیستند و خود واکسن منجر به بیماری نمی شود. از طرفی هم قانون ملی آسیب واکسن ایجاب می کند که واکسن ها باید "ایمن و موثر" باشند و تا زمانی که بی خطر نباشند در دسترس عموم قرار نمی گیرند. بیشتر عوارض جانبی ناشی از تزریق واکسن خفیف هستند. برخی افراد به هیچ وجه عوارض جانبی را تجربه نخواهند کرد. عوارض جانبی احتمالی که به ندرت دیده می شود، عبارتند از: ضعف عضلانی از دست دادن حافظه درجه پایین یا تب بالا درد، قرمزی یا تورم در محل تزریق کاهش شنوایی و یا از دست دادن آن فلج کامل عضلات در ناحیه خاصی از بدن برخی از عوامل، خطر ابتلا به عوارض جانبی واکسیناسیون را افزایش می دهد. این عوامل خطرزا شامل موارد زیر است: بیمار بودن در هنگام دریافت واکسن داشتن یا سرکوب شده داشتن سابقه خانوادگی یا شخصی در مورد حساسیت به واکسن عوارض جانبی جدی یا خطرناک از طریق واکسن ها نادر است. در واقع، بیشتر افراد در صورت عدم واکسینه شدن در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار می گیرند. متخصصان مستقر در دانشگاه کارولینای شمالی، ایالات متحده آمریکا که داده های آزمایشات و تحقیقات اولیه را از نزدیک تحت نظارت قرار داده اند، می گویند که در حالی که بسیاری از واکسنهایی که در حال تولید هستند، ثابت کرده اند که در خنثی سازی ویروس کرونا موثر هستند و واکسن منجر به بروز پاسخ ایمنی بدن می شود، اما بزرگترین نقض احتمالی واکسن می تواند بروز عوارض جانبی آن باشد اما Moderna Inc و Oxford - AstraZeneca واکسن هایی تولید کردند که در حال حاضر در این رقابت ها پیشتاز هستند و نتایج خوبی را در آزمایش های اولیه نشان دادند. شرکت کنندگان در آزمایش علایم خفیف تا متوسط پس از تزریق واکسن را گزارش داده اند. از نظر علمی، اکثر واکسن ها بعد از تزریق منجر به بروز اثر واکنشی می شوند. بر همین اساس حتی افرادی که دوز کمی از واکسن را دریافت می کنند ممکن است علایم خفیف یا کوتاه مدتی را بروز دهند که این علایم در افرادی که واکسن کرونا ویروس را دریافت کرده اند دیده شده است. درد خفیف خستگی درد عضلانی زخم بازوها تزریق واکسن به بدن باعث ایجاد سد محافظتی و پیشگیری کننده در برابر برخی ویروس ها، میکروب یا عفونت می شود. در حالی که تزریق واکسن ها، شانس ریشه کن کردن عفونت ها را از بین می برند اما به طور طبیعی بدن به آنها واکنش نشان می دهد و منجر به بروز برخی عوارض جانبی می شود. در حالی که واکسن ها معمولا با ناراحتی خفیف و ایجاد عوارض جانبی همراه هستند، بعضی از واکسن ها می توانند دردناک تر از بقیه باشند و عوارض جانبی شدیدتری نسبت به بقیه دارند. از این رو ساخت هر نوع واکسنی زمان می برد و باید در فاز های مختلفی آزمایش شوند و مورد ارزیابی قرار بگیرند. در حال حاضر واکسن های برتر COVID با ایجاد عوارض جانبی کوتاه مدت که به طور موقت بر فرد ت ثیر می گذارد، مرتبط هستند. در حالی که بررسی این عوارض نیاز به تحقیقات بیشتری دارد، اما عوارض جانبی خفیف می تواند مردم را برای آنچه که ممکن است انتظار دارند، آماده کند. از آنجا که واکسن ها دقیقا مثل هم نیستند و هر واکسنی می تواند عوارض خاص خودش را داشته باشد، کسب آگاهی از نتایج و جوانب مثبت و منفی آنها نیز می تواند موثر باشد. تولید کنندگان واکسن کرونا ویروس در حال تلاش برای این هستند تا در اولین فرصت این واکسن را در دسترس عموم قرار دهند، و هر چه زود تر راهی را برای مقابله با این بیماری پیدا کنند اما ممکن است ماه ها طول بکشد تا واکسن ها برای عموم آماده شوند. در حالی که هیچ کس به طور قطعی زمان آماده شدن واکسن کرونا ویروس را نمی داند اما انتظار می رود سریعترین زمان برای در دسترس قرار گرفتن واکسن زمانی است که اولین آزمایشات توسط سازمان غذا و دارو تایید شود. بر همین اساس به نظر می رسد که واکسن کرونا ویروس اواخر امسال یا اوایل سال آینده در دسترس عموم قرار بگیرد اما ساخت و تایید کامل واکسن ها ممکن است زیاد طول بکشد مثلا واکسن چهار سال به طول انجامید. محققان و کارشناسان معتقدند که قبل از اینکه واکسن کرونا ویروس ساخته شود و در دسترس عموم قرار بگیرد دولت ها باید برای توزیع عادلانه آن برنامه ریزی کنند زیرا وقتی واکسن تصویب می شود، اکثر کشورها دوز کافی برای واکسیناسیون را برای همه افراد ندارند. دولت ها باید از الان در مورد توزیع واکسن کرونا ویروس تصمیم درست بگیرند تا به محض در دسترس قرار گرفتن آن بتوانند واکسن را طبق برنامه توزیع کنند. بدون داشتن یک برنامه مشخص، زمان ارزشمندی از دست می رود و دولت ها ممکن است مجبور به تصمیم گیری سریع شوند که در تحقق کامل پتانسیل یک واکسن موفق نیستند. با توجه با اینکه بیماری کرونا ویروس بیشتر بر قشر امر و گروه های محروم جامعه ت ثیر می گذارد، دولت باید وضعیت توزیع واکسن را کاملا طبق برنامه ریزی از پیش تعیین شده مشخص کند. محققان دوز های مختلفی را آزمایش کردند تا ببینند چه عواملی باعث بروز عوارض احتمالی و یا تاثیر بیشتر می شوند اما به نظر می رسد که یک دوز با مقدار بیشتر واکسن تاثیر بیشتری بر روی خنثی سازی ویروس دارد. در مطالعه آکسفورد که نتایج آن در لانست منتشر شده نشان داده که از شرکت کنندگان در فاز اولیه تست واکسن کرونا عوارض جانبی آن را تجربه کرده اند. سایر رقبا مانند CanSino Biologics و Moderna هنگام استفاده از قوی ترین دوز، وقوع عوارض جانبی شدید را مشاهده کردند. حداقل یک شرکت کننده، ایان هایدون، که در آزمایشات فاز اول مدرنا شرکت کرده بود، پس از آنکه ساعت پس از دریافت دوز دوم واکسن، تب فارنهایت را تجربه کرده بود و نیاز به درمان پزشکی داشت. در همین حال، تقریبا سه چهارم افرادی را که واکسن را دریافت کرده بودند، در آزمایش فاز خود عوارض جانبی را گزارش کرد. لازم به ذکر است که عوارض جانبی مانند موارد ذکر شده در بالا نه تنها در واکسن های COVID بلکه به طور خاص در هر واکسنی شایع است. اگرچه فکر احتمال بروز عوارض ناشی از واکسن کرونا ویروس منجر به ترس بسیاری از افراد می شود، اما ما باید تصدیق کنیم که در حال حاضر استفاده از واکسن بهترین شرط ما در مبارزه با ویروس است. از این رو، شناختن کاستی ها و عوارض جانبی احتمالی می تواند ما را برای آینده آماده کند. شاید واکسن کرونا ویروس منجر به بروز برخی عوارض خفیف و درد شود اما باید نتیجه آن را هم در نظر بگیریم. احتمالا نتیجه دریافت واکسن کرونا ویروس و مقابله با بیماری سخت آن خیلی با ارزش تر عوارض ناشی از آن است. هنوز مشخص نیست چه کسانی اول واکسن را می زنند و در اولویت قرار می گیرند اما به نظر می رسد کادر درمان و کارکنان مراکز های بهداشتی و درمانی و همچنین افراد در معرض خطر ابتلا به کرونا ویروس مانند سالمندان و افراد مبتلا به شرایط های پزشکی زمینه ای در اولویت قرا بگیرند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها لیست افراد پر خطر و در معرض خطر ابتلا به بیماری کرونا ویروس را تغییر داده است. این مرکز به مراکز درمانی و مردم هشدار می دهد که افراد پر خطر در صورت ابتلا به COVID - ممکن است پیامدها و عوارض شدیدتری را تجربه کنند. گروه پر خطر در برابر ابتلا به کرونا ویروس، عبارتند از: بیماری کبد فیبروز سیستیک پیوند اعضای بدن بیماری عروق مغزی (متوسط تا شدید) بیماری مزمن انسدادی ریوی شرایط عصبی مانند (نوعی اختلال خونی) بیماری فیبروز ریوی (داشتن بافت ریه آسیب دیده یا زخم) شرایط جدی قلبی مانند نارسایی قلبی، بیماری عروق کرونر یا کودکانی که از نظر پزشکی وضعیت پیچیده ای مانند مانند مبتلایان به بیماری های: عصبی ژنتیکی متابولیکی بیماری مادرزادی قلبی

تشخیص کرونا، آنفولانزا و آلرژی، از یکدیگر نقش بسیار مهمی در روند های درمانی بیماران دارد که می تواند از میزان مرگ و میر و عوارض های ناشی از کروناویروس جلوگیری کند. بر همین اساس متخصصان و پزشکان تلاش کرده اند که علایم هر یک از این بیماری را شناسایی کنند و اطلاعات لازم را در اختیار مردم قرار بدهند. متخصصان معتقدند که خستگی و بدن درد می تواند هم جزیی از علایم آنفولانزا باشد و هم در کرونا ویروس دیده می شود اما تنگی نفس بیشتر در بیماری کرونا ویروس رخ می دهد و آنفولانزا معمولا باعث تنگی نفس نمی شود. آنها می گویند که ویروس کرونا، آنفولانزا و آلرژی علایم مختلفی دارند. توجه به می تواند یک راه نسبتا آسان و دقیق برای تشخیص بیماری کرونا ویروس از بیماری های مشابه به آن باشد. بررسی های دانشگاه کالیفرنیای جنوبی نشان داده که بروز بیماری COVID - از یک ترتیب علایم خاصی پیروی می کند و علایم اغلب در یک جهت خاص شروع می شوند. طبق این مطالعه، در حالی که به طور معمول با سرفه شروع می شود، اولین علامت COVID - تب است. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که علایم اصلی کرونا ویروس جدید شامل، و است. آبریزش بینی و خارش چشم جزء علایم کرونا ویروس محسوب نمی شوند. علایم COVID - معمولا تا روز پس از مواجهه با ویروس ظاهر می شود. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری CDC علامت اصلی COVID - را به شرح زیر اعلام کرده است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرفه خستگی بدن درد تب یا لرز احتقان یا آبریزش بینی یا استفراغ تنگی نفس یا دشواری در تنفس از بین رفتن چشایی یا بویایی جدید با این حال، طبق گفته WHO برخی از افراد آلوده می شوند اما هیچ علایمی را بروز نمی دهند و حتی ممکن است احساس ناراحتی نکنند. این افراد حتی اگر احساس بیماری نداشته باشند هنوز هم می توانند ویروس را به اطرافیان منتقل کنند. نسبت به شرایط مشابه خود علایم بیشتری دارد و علایم اصلی آن شامل عطسه، و سرفه است. COVID - ، مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی، یک بیماری حاد است، یعنی فرد ممکن است تا زمان بروز علایم احساس بیماری نداشته باشد. از طرف دیگر، آلرژی معمولا مزمن است و با علایم خاموش و در طی هفته ها، ماهها یا حتی سالها بروز می کند. متخصصان و پزشکان معتقدند که آلرژی نباید باعث تب و بدن درد شود. آلرژی همچنین ممکن است به خصوص در افراد مبتلا به آسم باعث خس خس سینه شود. علایم آلرژی در محیط های مختلف متفاوت است و در هنگام قرار گرفتن در معرض گرد و غبار، گرده گل، یا شوره حیوانات بدتر می شود، در حالی که علایم بدون توجه به زمان روز، آب و هوا، محل یا سایر عوامل محیطی ادامه می یابد. سرماخوردگی مانند COVID - ، به احتمال زیاد منجر به بروز علایم عمومی مانند تب، سردرد و بدن درد می شود در حالی که آلرژی معمولا فقط دستگاه تنفسی را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم آلرژی با و سایر داروهای خاص آلرژی بهبود می یابد. سرماخوردگی بیشتر به مواد ضد احتقان، استامینوفن، مایعات و استراحت پاسخ می دهد. از طرفی هم مواردی مانند تنگی نفس، سرفه، خستگی، سردرد و گلودرد می تواند علایم COVID - یا آلرژی باشد اما خارش چشم و عطسه به طور کلی فقط علایم آلرژی است. نوعی بیماری تنفسی است که در اثر ویروس ایجاد می شود. آنفولانزا بسیار مسری است و به طور طبیعی توسط سرفه و عطسه و لمس دست فرد آلوده منتشر می شود. بزرگسالان - روز قبل از ابتلا به علایم و حداکثر تا روز پس از شروع بیماری ناقل ویروس و مسری هستند. این بدان معنی است که ممکن است، ویروس آنفولانزا را قبل از اینکه حتی بدانید آلوده هستید، انتشار دهید. حدودی شبیه به علایم کرونا ویروس است و هر دو منجر به تب و بدن درد می شوند اما معمولا در آنفولانزا تنگی نفس بروز نمی کند. با این حال، اگر سرفه، خستگی و تب دارید، ممکن است مبتلا به COVID - باشید. در آنفولانزا ممکن است مانند تهوع، استفراغ و اسهال وجود داشته باشد که در کودکان نسبت به بزرگسالان شایع تر است. به طور معمول، علایم آنفولانزا حدود هفته طول می کشد. با این حال، احساس خستگی می تواند برای چند هفته ادامه یابد. سرماخوردگی یک عفونت ویروسی بینی و گلو (دستگاه تنفسی فوقانی) می باشد و معمولا بی ضرر است. بسیاری از انواع ویروس ها می توانند باعث این بیماری شوند. کودکان کمتر از سال در معرض خطر ابتلا به سرماخوردگی هستند، اما بزرگسالان سالم هم می توانند سالانه دو یا سه بار به آن مبتلا شوند. علایم بیماری در بیشتر افراد طی یک هفته یا روز بعد از ابتلا، بهبود می یابند. علایم ممکن است در افرادی که سیگار می کشند طولانی تر باشد. اگر علایم بهبود پیدا نکردند، به پزشک مراجعه کنید. علایم ممکن است در افراد مختلف، متفاوت باشد و بیشتر شامل موارد زیر است: عطسه گلو درد سرفه کردن آبریزش بینی تب درجه پایین احساس ضعف درد خفیف بدن یا سردرد خفیف ترشحات بینی شما ممکن است شدیدتر و به رنگ زرد یا سبز تغییر رنگ دهد زیرا سرما خوردگی روندی است که باید دوره خودش را طی کند. این علایم، نشان دهنده عفونت باکتریایی نیستند. هم آنفولانزا و هم سرماخوردگی در اثر ویروس ایجاد می شود و می توانند علایم مشابهی داشته باشند بنابراین مهم است که بدانیم فرد مبتلا به آنفولانزا یا سرماخوردگی می باشد. آبریزش بینی یا گرفتگی بینی در سرماخوردگی نسبت به آنفولانزا بیشتر است. ناشی از آنفولانزا می تواند هفته ها ادامه یابد. علایم سرماخوردگی به طور کلی خفیف است و حدود هفته ادامه دارد. استفراغ یکی دیگر از تفاوت های اساسی است. استفراغ به طور معمول با سرماخوردگی همراه نیست اما می تواند در آنفولانزا وجود داشته باشد. تفاوت اصلی بین علایم و در این است که آنفولانزا بیشتر شامل تب است. تب می تواند درجه فارنهایت یا بالاتر باشد و - روز دوام داشته باشد. متخصصان و پزشکان معتقدند که بسیاری از علایم سرماخوردگی، آنفولانزا و COVID مشابه یکدیگر هستند و تشخیص آنها از یکدیگر ممکن است دشوار باشد از طرفی هم همه این بیماری ها توسط ویروس ها ایجاد می شوند، اما نوع ویروس های که منجر به بروز آنها می شود با یکدیگر فرق دارند. به طور کلی همه علایم در افرادهای مختلف به طور یکسان بروز نمی کنند. با این حال یک تفاوت اساسی بین این سه بیماری و علایم کرونا ویروس وجود دارد. علامت شایع COVID - است که قبل از ایجاد رخ می دهد. به طور کلی، آنفولانزا یا سرماخوردگی باعث تنگی نفس نمی شود مگر اینکه بیماری پیشرفت کند و منجر به بروز ذات الریه شود. آنفولانزا از COVID - تقلید می کند، اما معمولا تنگی نفس در آنفلونزا به اندازه COVID - شدید نیست. تنگی نفس در بیماری COVID - ، اغلب تا روز پس از اولین علامت تب رخ می دهد. آبریزش بینی، درد صورت، آبریزش بینی و خارش چشم از علایم رایج آلرژی یا سرماخوردگی است و معمولا در COVID - مشاهده نمی شود. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی WHO رایج ترین علایم بیماری کرونا ویروس، تب، خستگی و سرفه خشک است. "برخی از بیماران ممکن است درد، گرفتگی بینی، آبریزش بینی، گلودرد یا داشته باشند. بررسی ها نشان می دهد که ر بیش از بیمار از چین، گرفتگی بینی فقط از هر بیمار یک نفر دیده می شود. متخصصان معتقدند که تقریبا هیچ کسی از ابتلا به بیماری سرماخوردگی نمی میرد و بیشتر آلرژی های فصلی می توانند خطرناک و آزار دهنده باشند اما آنفولانزا سالانه منجر به بیش از الی مورد مرگ در ایالات متحده می شود. COVID - به راحتی در بین جمعیت منتقل می شود. بر همین اساس می تواند منجر به مرگ و میر بیشتری شود. برای پیشگیری از ابتلا به کرونا ویروس در صورتی که فکر می کنید به این بیماری مبتلا شده اید بهتر است در صورت بروز هرگونه علایم احتمالی سریعا خود را قرنطینه کنید. علایم شدید COVID - که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند عبارتند از: کبودی لب ها دشواری در تنفس درد مداوم یا فشار در قفسه سینه گیجی یا عدم توانایی در بلند شدن طبق گفته CDC ، این موارد نشان دهنده کمبود اکسیژن در جریان خون است. سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده که از هر شش نفری که به COVID - مبتلا می شوند، تقریبا یک نفر دچار تنگی نفس می شود و افراد مسن و کسانی که مبتلا به مشکلات پزشکی اساسی مانند، یا دیابت هستند در صورت ابتلا به کرونا ویروس شرایط سخت تری را تجربه خواهند کرد. علی رغم همپوشانی و تشابه علایم بیماری های ویروسی مانند کرونا ویروس، سرماخوردگی و آنفولانزا، علایم بیماری کرونا ویروس بیشتر به آنفولانزا تشابه دارد تا سرماخوردگی اما از نظر تمایز این دو بیماری متاسفانه تشخیص آنفولانزا از کرونا ویروس تقریبا غیر ممکن است. به همین دلیل به افراد توصیه می شود برای کاهش خطر ابتلا به آنفولانزا حتما آن را انجام دهند. تب، بدن درد، سرفه، عطسه می تواند به طور مساوی به هر دو بیماری نسبت داده شود و نگرانی در مورد ادغام این دو بیماری در فصل پاییز وجود دارد. بر همین اساس بهتر است در صورت بروز موارد خفیفی از علایم مشترک این بیماری ها با پزشک مشورت کنید. متخصصان و پزشکان در مورد درمان دارویی این موارد می گویند که به طور کلی، استامینوفن برای تب ها توصیه می شود. قطره سرفه و شربت سرفه همچنین می تواند به نازک ترشحات مخاط کمک کند و برای گرفتگی بینی ممکن است آنتی هیستامین ها مفید باشند.

، نفخ شکم زمانی رخ می دهد که شکم بعد از غذا خوردن متورم یا بزرگ شده باشد. علت آن معمولا نفخ یا سایر مشکلات گوارشی است. بسیار شایع است. حدود % از افراد می گویند که مرتبا آن را تجربه می کنند. اگرچه نفخ شکم احتمال دارد علامت یک بیماری جدی باشد، اما معمولا ناشی از برخی مواد در رژیم غذایی است. در این مقاله ما سعی کرده ایم ماده غذایی که می توانند باعث نفخ شکم شوند، به همراه پیشنهاداتی در مورد اینکه چه چیزی بخورید را بررسی کنیم. اما به این موضوع توجه داشته باشید که مردم اغلب "نفخ" را با "احتباس آب"، که شامل افزایش مقدار مایعات در بدن است، اشتباه می گیرند. لوبیا نوعی حبوبات است. آنها حاوی مقادیر زیادی پروتیین و کربوهیدرات های مفید هستند. لوبیا همچنین از نظر فیبر و چندین ویتامین و مواد معدنی بسیار غنی است. با این حال، بیشتر حبوبات حاوی قندهایی به نام آلفا گالاکتوزیدها هستند که به گروهی از به نام FODMAP تعلق دارند. FODMAP ها (اولیگو، دی، مونوا ساکاریدها و پلیول های قابل تخمیر) کربوهیدرات هایی با زنجیره کوتاه هستند که توسط باکتری های روده در روده بزرگ تخمیر می شوند. گاز یا نفخ شکم محصول جانبی این فرآیند است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید FODMAP برای افراد سالم، به سادگی انرژی لازم برای باکتری های مفید هضم را ت مین خواهد کرد و نباید مشکلی ایجاد کند. با این حال، برای افراد مبتلا به، نوع دیگری از گاز در طی فرآیند تخمیر تشکیل می شود. این احتمال دارد باعث ناراحتی معده، با علایمی مانند، نفخ شکم، گرفتگی و باشد. خیساندن و جوانه زدن حبوبات روش خوبی برای کاهش FODMAP در آنها است. تعویض چندین بار آب خیس شده نیز می تواند موثر باشد. بعضی از حبوبات راحت تر هضم می شوند. لوبیا چیتی و لوبیا سیاه به خصوص پس از خیساندن، راحت تر هضم می شوند. همچنین می توانید لوبیا را با غلات یا گوشت جایگزین کنید. عدس نیز جزء حبوبات است. آنها حاوی مقادیر زیادی، فیبر و کربوهیدرات های مفید و همچنین مواد معدنی مانند آهن، مس و منگنز هستند. به دلیل محتوای فیبر بالایی که دارند، در افراد حساس باعث نفخ شکم می شوند. این امر خصوصا در مورد افرادی که عادت به خوردن مقدار زیادی فیبر ندارند، صادق است. عدس مانند لوبیا حاوی FODMAP است. این قندها احتمال دارد به تولید بیش از حد منجر شوند. با این حال، خیساندن عدس قبل از خوردن آن می تواند سیستم دستگاه گوارش را بسیار آرام تر کند. عدس رنگ روشن به طور کلی فیبر کمتری نسبت به گیاهان تیره دارد و بنابراین می تواند نفخ کمتری ایجاد کند. نوشیدنی های گازدار یکی دیگر از دلایل بسیار مهم نفخ شکم است. این نوشیدنی ها حاوی مقادیر زیادی دی اکسید کربن هستند. وقتی یکی از این نوشیدنی ها را استفاده می کنید، در نهایت مقادیر زیادی از این گاز را می بلعید. مقداری از گاز در سیستم هضم به دام می افتد که می تواند باعث نفخ ناراحت کننده و حتی گرفتگی شود. آب ساده، همیشه بهترین گزینه برای نوشیدنی است. سایر گزینه های سالم شامل قهوه، چای و آب با طعم میوه هستند. خانواده سبزیجات چلیپایی شامل کلم بروکلی، گل کلم، کلم بروکسلی و چندین ماده دیگر است. C ، آهن و پتاسیم هستند. آنها همچنین حاوی FODMAP هستند، بنابراین احتمال دارد در برخی افراد نفخ ایجاد کنند. پختن سبزیجات چلیپایی می تواند هضم آنها را آسان کند. گزینه های زیادی، از جمله اسفناج، خیار، کاهو، سیب زمینی شیرین و کدو سبز وجود دارد که می توان به جای سبزیجات چلیپایی استفاده کرد. پیاز از سبزیجات زیرزمینی است که طعمی منحصر به فرد و قدرتمند دارد. آنها به ندرت به صورت خام خورده می شوند، اما در وعده های غذایی پخته شده، غذاهای جانبی و سالادها محبوب هستند. پیاز یکی از اصلی ترین منابع غذایی فروکتان ها است. فروکتان ها فیبرهای محلول هستند که می توانند باعث نفخ شوند. بعلاوه، برخی از افراد نسبت به سایر ترکیبات موجود در پیاز، به ویژه پیاز خام حساس هستند. بنابراین، پیاز دلیل شناخته شده نفخ و ناراحتی های گوارشی است. پختن پیاز می تواند این اثرات هضم را کاهش دهد. سعی کنید از گیاهان تازه یا ادویه جات به عنوان جایگزین پیاز استفاده کنید. جو یک دانه غلات است که معمولا مصرف می شود. از آنجا که سرشار از فیبر و حاوی مقادیر زیادی ویتامین و مواد معدنی مانند مولیبدن، منگنز و است، بسیار مقوی است. به دلیل دارا بودن فیبر زیاد، جو می تواند در افرادی که عادت به خوردن مقدار زیادی فیبر ندارند، باعث نفخ شکم شود. علاوه بر این، جو حاوی گلوتن است. این احتمال دارد برای افرادی که تحمل گلوتن ندارند، مشکلاتی را ایجاد کند. جو تصفیه شده، مانند مروارید یا جو اسکاچ، احتمال دارد بهتر تحمل شود. جو همچنین می تواند با دانه های دیگر مانند برنج قهوه ای، کوینولا و یا گندم سیاه، جایگزین شود. چاودار یک دانه غلات، مربوط به گندم است. این ماده بسیار مغذی و منبع عالی فیبر، منگنز، فسفر، مس و ویتامین های گروه B است. با این حال، چاودار همچنین حاوی گلوتن است، پروتیینی که بسیاری از افراد نسبت به آن حساس هستند یا تحمل نمی کنند. به دلیل محتوای فیبر و گلوتن زیاد، چاودار می تواند دلیل اصلی نفخ شکم در افراد حساس باشد. سایر غلات، از جمله جو دو سر، برنج قهوه ای، گندم سیاه یا کینوا را می توان جایگزین چاودار کرد. لبنیات بسیار مغذی و همچنین منبع عالی پروتیین و کلسیم هستند. در صورت عدم تحمل لاکتوز، لبنیات می توانند مشکلات عمده گوارشی ایجاد کنند. که علایم آن شامل نفخ، گاز گرفتگی، و اسهال است. افرادی که عدم تحمل لاکتوز دارند، بعضی اوقات می توانند از خامه و کره، یا لبنیات تخمیری مانند ماست استفاده کنند. محصولات شیر بدون لاکتوز نیز موجود است. سایر گزینه های شیر معمولی شامل شیر نارگیل، بادام، سویا یا شیر برنج است. سیب از محبوب ترین میوه های جهان است. آنها سرشار از فیبر، ویتامین C و آنتی اکسیدان هستند و با مجموعه ای از مزایای سلامتی مرتبط هستند. با این حال، شناخته شده که سیب باعث نفخ و سایر مشکلات گوارشی برای برخی از افراد می شود. دلیل این امر فروکتوز که یک FODMAP بوده و محتوای فیبر زیاد است. فروکتوز و فیبر هر دو می توانند در روده بزرگ تخمیر و احتمال دارد باعث گاز و نفخ شوند. میوه های دیگر مانند موز، بلوبری، گریپ فروت، ماندارین، پرتقال یا توت فرنگی می تواند جایگزین مناسبی برای سیب باشد. سیر هم به عنوان طعم دهنده و هم به عنوان یک داروی سلامتی بسیار محبوب است. مانند پیاز، سیر حاوی فروکتان که FODMAP است و می تواند باعث نفخ شود. آلرژی یا عدم تحمل سایر ترکیبات موجود در سیر نیز با علایمی مانند نفخ، آروغ زدن و گاز گرفتن بسیار شایع است. با این حال، پختن سیر می تواند این اثرات را کاهش دهد. سعی کنید از گیاهان و ادویه های دیگری مانند آویشن، جعفری، پیازچه یا ریحان در آشپزی به جای سیر استفاده کنید. از الکل های قندی برای جایگزینی قند در غذاهای و آدامس ها استفاده می شود. الکل های قند نیز از FODMAP ها هستند. آنها ممکن است مشکلات گوارشی ایجاد کنند، زیرا در محل تغذیه باکتری روده بدون تغییر به روده بزرگ می رسند. مصرف مقادیر زیاد الکل های قندی می تواند باعث مشکلات گوارشی مانند نفخ، گاز و اسهال شود. اریتریتول نیز الکل قندی است، اما هضم آن آسانتر از موارد ذکر شده در بالا است. استویا همچنین یک جایگزین مناسب برای الکل های قند و شکر است. مصرف گندم در چند سال گذشته بسیار بحث برانگیز بوده است، دلیل اصلی آن حاوی پروتیینی به نام گلوتن است. علیرغم برخی بحث ها، گندم هنوز بسیار مصرف می شود. این ماده در بیشتر نان ها، پاستاها، تورتیلا و پیتزا و همچنین کالاهای پخته شده مانند کیک، بیسکویت، پنکیک و وافل کاربرد دارد. برای افراد مبتلا به یا حساسیت به گلوتن، گندم مشکلات عمده ای در هضم شامل نفخ، گاز، اسهال و درد معده ایجاد می کند. گندم همچنین منبع اصلی FODMAP است، که می تواند مشکلات گوارشی را در بسیاری از افراد افزایش دهد. گزینه های جایگزین بدون گلوتن، مانند جو دوسر خالص، کینوا، گندم سیاه، آرد بادام و آرد نارگیل، برای گندم وجود دارد. نفخ شکم مشکل مهمی است، اما اغلب با تغییرات نسبتا ساده برطرف می شود. اگر به طور مداوم مشکلات گوارشی دارید، باید یک رژیم غذایی کم FODMAP را در نظر بگیرید. نه تنها برای نفخ شکم بلکه برای سایر مشکلات گوارشی نیز می تواند بسیار باورنکردنی باشد. با این حال، برای رد یک بیماری بالقوه جدی، حتما با پزشک مشورت کنید. اگر با نفخ شکم مشکل دارید، احتمالا مقصر یک ماده غذایی در این لیست است. همانطور که گفته شد، هیچ دلیلی برای پرهیز از همه این غذاها وجود ندارد، فقط مواردی که مشکل ایجاد می کنند، باید کمتر استفاده شوند. اگر متوجه شدید که یک ماده غذایی مداوم شما را دچار نفخ می کند، پس به راحتی از مصرف آن خودداری کنید. هیچ غذایی ارزش رنج بردن را ندارد.

اختلالی است که فک بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد و در این وضعیت سلول های استخوان از بین می روند و باعث درد فک می شوند. همچنین احتمال بروز ONJ در افراد مصرف کننده داروهای خاص مانند بیس فسفونات ها و مبتلایان به بیماری های جدی مانند سرطان ها و عفونت های استخوانی وجود دارد. همانطور که از نام این بیماری مشخص است، "استیو" به معنی استخوان و "نکروز" به معنی مرگ است. وقتی استخوان فک در معرض عوامل خطرساز خاصی قرار بگیرد، ممکن است به دلیل کمبود خون، سلول های استخوان ابتدا ضعیف شده و سپس از بین می روند و باعث درد فک شوند. این وضعیت ممکن است فقط ناحیه خاصی از فک را تحت تاثیر قرار دهد که بهبود نمی یابد. این امر باعث از بین رفتن سلول های استخوانی می شود. برخی از عواملی که ممکن است فرد را در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دهد، عبارتند از: مصرف استرویید ضربه یا آسیب به استخوان فک عدم رعایت بهداشت دهان و دندان مناسب بعد از کشیدن دندان پرتودرمانی به سر و گردن (ایجاد اختلالی شبیه ONJ بنام استیورادیونکروز) عفونت های استخوانی (برخی از عفونت های استخوانی مانند استیومیلیت اغلب با ONJ اشتباه گرفته می شوند) افرادی که تحت درمان دارویی بیس فسفونات هستند (داروی وریدی در پوکی استخوان و برخی از انواع سرطان و عفونت ها) در برخی شرایط، بیمارانی که ظاهرا هیچ مشکل پزشکی نداشته اند نیز ONJ را گزارش داده اند. زیرا این بیماری می تواند در نتیجه عوامل خطر زا مانند سن بالاتر، دیابت، بیماری لثه (و پریودنتیت) یا سیگار کشیدن هم رخ دهد. ONJ : هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیس فسفونات ها داروهایی هستند که مانع تحلیل استخوان می شوند یا به عبارتی از مرگ سلول های استخوانی پیشگیری می کنند. بیس فسفونات هایی که بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند، اسید آلندرونیک، ریزدرونات و اسید زولدرونیک هستند. طبق تعریف، استیونکروز فک مربوط به بیس فسفونات بخشی، از استخوان فک است که بیش از هشت هفته در معرض دارو قرار دارد و بدون بهبودی مداوم در معرض پوسیدگی دهان قرار گرفته است. این وضعیت در مواردی مشاهده می شود که بیمار سابقه پرتودرمانی قبلی ندارد اما تحت درمان با بی فسفونات است. شرایطی که معمولا برای درمان آنها از بی فسفونات ها استفاده می شود، عبارتند از: برای جلوگیری از خطر شکستگی های مهره ای و غیر مهره ای در زنان یایسه مبتلا به پوکی استخوان. در بیماران سرطانی و برخی از عفونت های استخوانی بدن که به دوز منظم وریدی بیس فسفونات نیاز دارند. در موارد (یک اختلال استخوانی که در آن ضعف و شکنندگی تراکم استخوان تحت ت ثیر قرار می گیرد) اگرچه از بیس فسفونات ها با موفقیت در تمام این شرایط استفاده می شود، اما در شرایطی که بیمار تحت هرگونه عمل دندانپزشکی قرار بگیرد، ممکن است در معرض خطر ابتلا به ONJ باشد. به عبارتی بیمارانی که تحت درمان با بی فسفونات قرار می گیرند، مستعد ابتلا به این بیماری هستند. زیرا در این بیماری ها جذب بیس فسفونات از راه خوراکی ضعیف در نظر گرفته می شود. تحقیقات همچنین نشان می دهد که بیشتر موارد ONJ در بیماران سرطانی با بیماری های همزمان مانند دیابت و عفونت رخ داده است. توجه! اگرچه برخی از جراحان و پزشکان بر این عقیده اند که نیازی به قطع درمان دارویی با بی فسفونات در حین یا قبل از انجام یک عمل دندانپزشکی مانند کشیدن دندان نیست. اما برخی از پزشکان از قطع موقتی دارو در حین انجام جراحی دندان حمایت می کنند. در هر صورت، حفظ بهداشت دهان و دندان راهکار اصلی برای پیشگیری از استیونکروز فک در بیماران تحت درمان با بی فسفونات است. این نوعی ONJ در بیمارانی که تحت پرتودرمانی قرار دارند، رخ می دهد. در بیشتر مواقع، روش های درمانی با اشعه شیمیایی رگ های خونی کوچک را که خون را در استخوان فک گردش می دهند، از بین می برند. کاهش این رگهای خونی منجر به عدم توانایی در بهبود استخوان (هیپواسکولاریزاسیون) می شود. در موارد استیونکروز ناشی از اشعه، قبل از پرتودرمانی، بهتر است تمام دندان های نامطلوب یا بسیار متحرک را درمان کنید. سلامت پریودنتال یا لثه می تواند در چنین مواردی همراه با شروع درمان با فلوراید بهبود یابد. هایپرباریک ( HBO ) یک روش درمانی معمول برای بیماران سرطانی است، که در مدیریت ONJ ناشی از پرتودرمانی نیز مفید واقع شده است. به بیماران ممکن است پنی سیلین درمانی توصیه شود. اما شواهد نشان می دهد که اکسیژن درمانی در درمان بسیار موثرتر است. هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص ONJ وجود ندارد. اما وجود عوامل خطر که در بالا ذکر کرده ایم، نشان دهنده این است که فرد ممکن است در معرض خطر و یا حتی به این بیماری مبتلا شده باشد. پزشکانی که اختلالات اسکلتی عضلانی مانند، ارتوپدی و غدد درون ریز را درمان می کنند بهترین مشاور در مورد زمان و چگونگی ادامه یا قطع داروهای تجویز شده توسط آنها قبل یا بعد از عمل دندانپزشکی هستند. جراح دندانپزشکی ممکن است برای درمان محافظه کار ONJ دهان شویه، مسکن یا آنتی بیوتیک را تجویز کند. مراجعه منظم به دندانپزشک و رعایت بهداشت منظم دهان و دندان و مراقبت از دندان می تواند در تشخیص علایم یا شروع ONJ موثر باشد. بیماران همچنین باید در مورد داروهایی که برای اختلالات استخوانی، عفونت ها یا درمان سرطان مصرف می کنند، به دندان پزشک خود مشورت کنند. زیرا داروهای مورد استفاده در درمان این بیماری ها بسیار قوی هستند. کلید دیگر پیشگیری از ONJ توسط جراح دندانپزشکی، توجه به روند درمانی است که گزینه های درمانی را برای بیمار انتخاب کند که فرد را کمتر در معرض خطر ONJ جراحی های لثه (جراحی پریودنتال) نیز می تواند در این افراد باید با احتیاط صورت بگیرند. زیرا می تواند خطر بهبودی را بدتر کند. کاشت دندان را می توان در بیماران مبتلا به بیس فسفونات درمانی با پروفیلاکسی آنتی بیوتیک انجام داد. شواهد نشان می دهد که کاشت دندان در این بیماران خطرناک نبوده یا بر روی فک آنها ت ثیر منفی نمی گذارد. مراجعه منظم به جراح دندانپزشکی و بهداشت دهان و دندان و مراقبت از دندان از اهمیت اساسی در پیشگیری از ONJ ، به ویژه در افراد سالمند و سیگاری است. افرادی که تحت درمان های دارویی برای مشکلات استخوان هستند می توانند قبل از انجام جراحی های دندانپزشکی معمول یا کشیدن دندان، با پزشک مشورت کنند. دندانپزشک می تواند به طور قطع بیماران را با دستورالعمل و روش برای جلوگیری از خطر ONJ راهنمایی کند. استیونکروز فک در ابتدا باعث ایجاد درد همراه با تغییر احساس، تحرک دندان ها، تورم مخاط، بی حسی فک، ترشح چرک، قرمزی، زخم، شل شدن دندان ها، عفونت در لثه و . می شود. ناحیه استخوان نکروتیک در معرض دید قرار دارد. اگر نکروز در فک بالا باشد، درگیری نزدیک با سینوس فک بالا به عنوان ظاهر می شود. استیونکروز فک باعث التهاب شدید استخوان و از بین رفتن استخوان می شود. با بیس فسفونات ها، گروهی از داروها که روند مرگ برنامه ریزی شده سلول استیوکلاست ها را تشویق می کنند، می توان آن را درمان کرد. اما افزایش دوز استفاده از بی فسفونات همچنین می تواند عملکرد طبیعی استخوان را مختل کند. استیونکروز فک شامل تخریب استخوان فک بالا و پایین است. بیس فسفونات ها، از نظر دارویی به عنوان دی فسفونات ها نیز شناخته می شوند. گروهی از داروها هستند که به نظر می رسد فعالیت استیوکلاستیک در استخوان را مهار کرده و از تخریب استخوان این ضایعه دهانی جلوگیری می کنند. استخوان در معرض حداقل هشت هفته همراه با درد همراه است که ممکن است در ابتدا بدون علامت باشد. استیونکروز فک یک بیماری نادر و خطرناک قلمداد می شود. درد فک، تخریب استخوان و به دنبال آن نکروز، گاهی کشنده تلقی می شود. استیونکروز فک میزان مرگ و میر % دارد. بیس فسفونات ها، اگر از راه خوراکی یا از طریق تزریق IV مصرف شوند، بیش از نیمی از دارو از طریق کلیه دفع می شود. اما این دارو می تواند سالها در استخوان باقی بماند. اگرچه این یک داروی بسیار مفید برای بیماری های استخوانی است. اما عارضه خطرناک آن، استیونکروز فک مربوط به بیس فسفونات است ( BRONJ ) این نام به معنای رسوب آن در استخوان باعث مقدار زیادی نکروز و از بین رفتن استخوان در استخوان فک می شود. این بیماری به دلیل دوزهای بالای بی فسفونات ها مانند مورد بیماران سرطانی رخ می دهد. استیونکروز شامل نکروز استخوان در مفصل است که یک روند غیر قابل برگشت در نظر گرفته می شود. ممکن است به علت بی نظمی سطح مفصل منجر به آرتروز شود. اگر نکروز در کنار سطح مفصل رخ دهد، ممکن است منجر به تغییر شکل مفصل شود. منبع:

دردی است که به دلیل سنگ در دستگاه ادراری ایجاد می شود. دستگاه ادراری شامل کلیه ها، حالب ها، مثانه و مجرای ادرار است. سنگ ها می توانند در هرجای دستگاه ادراری ایجاد شوند و اندازه آنها نیز به طور قابل توجهی متفاوت است. بیشتر سنگ ها به دلیل تجمع مواد معدنی یا مواد دیگر مانند اسید اوریک رخ می دهند که در ادرار به هم می چسبند و توده سفت ایجاد می کنند. در این مقاله، چگونگی تشخیص کولیک کلیوی، علت ایجاد آن و راه های درمان آن را مورد بررسی قرار داده ایم. فرد مبتلا به قولنج کلیه ممکن است هنگام ادرار کردن درد یا به طور کلی مشکل ادرار داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم کولیک کلیه بسته به اندازه سنگ و محل قرارگیری آن در مجاری ادراری متفاوت است. برخی از سنگ های کوچک باعث کولیک خفیف کلیوی می شوند و فرد می تواند بدون ناراحتی زیاد آنها را از طریق ادرار دفع کند. سنگ های بزرگتر می توانند درد شدیدی ایجاد کنند، به خصوص اگر گیر کنند ممکن است جلوی هرگونه مجاری کوچک در دستگاه ادراری را بگیرند. مناطق حساس شامل حالب ها هستند، لوله هایی که ادرار از طریق آنها از بین کلیه و مثانه عبور می کند. شایع ترین علایم کولیک کلیه، درد در ناحیه آسیب دیده بدن بین دنده های تحتانی و لگن است. این درد متمایل به زیر شکم و کشاله ران است. این درد معمولا به صورت امواجی ایجاد می شود که هر کدام دقیقه دوام دارند. قولنج کلیه فقط یکی از علایمی است که سنگ ادرار می تواند ایجاد کند. استفراغ ادرار ابری ذرات ریز در ادرار درد یا مشکل ادرار کردن ادراری که بوی غیرمعمولی دارد. ادرار بیشتر یا کمتر از حد معمول احساس نیاز فوری و مداوم به ادرار کردن وجود، که ممکن است صورتی، قرمز یا قهوه ای به نظر برسد. علایم مربوط به ( UTI ) ممکن است برای برخی از افراد مشاهده شود. این موارد شامل تب، لرز و عرق سرد است. هر کسی از این علایم را تجربه کرده باید با پزشک مشورت کند. هر کسی علایم زیر را در کنار کولیک کلیوی تجربه کند، باید با خدمات فوریت های پزشکی تماس بگیرد یا بلافاصله به اورژانس مراجعه کند: ناتوانی کامل در ادرار کردن استفراغ غیرقابل کنترل تب بالاتر از درجه فارنهایت قولنج کلیه به دلیل تشکیل سنگ در مجاری ادراری رخ می دهد که معمولا در حالب رخ می دهد. در حالب، این سنگ هنگام تلاش برای عبور، منطقه اطراف بافت را کش می دهد، که می تواند منجر به بروز درد در این ناحیه شود. علاوه بر این، محدود شدن جریان ادرار ممکن است باعث التهاب و افزایش فشار شود. حالب همچنین می تواند اسپاسم ایجاد کند و باعث درد شود. چندین ماده شیمیایی و مواد معدنی مختلف می توانند را تشکیل دهند. سنگ ها به دلیل فاکتورهای مختلف خطر ایجاد می شوند، از جمله: چاقی داروهای خاص کلسیم اضافی در ادرار سابقه خانوادگی التهاب مثانه جراحی های دستگاه GI ، مانند بای پس معده نقرس، که به دلیل بیش از حد اسید اوریک رخ می دهد. بیماری های دستگاه گوارش ( GI ) مانند بیماری کرون یا سیستینوریا، که در آن سنگ از یک اسید آمینه به نام سیستیین ایجاد می شود. پزشکان اغلب از آزمایش خون برای بررسی میزان افزایش مواد تشکیل دهنده سنگ در بدن فرد استفاده می کنند. آزمایش تصویربرداری از جمله اشعه ایکس فیلم ساده، سی تی اسکن یا می تواند به شما در یافتن هرگونه سنگ در دستگاه ادراری کمک کند. درمان پزشکی اغلب به نوع سنگ بستگی دارد. انواع مختلفی از سنگ وجود دارد، از جمله: سنگ سیستین نادر است و به دلیل سیستینوریا رخ می دهد. اینها متداول ترین انواع سنگ هستند و از اگزالات کلسیم تشکیل شده اند. این سنگ ها در هنگام بالا رفتن غلظت اسید اوریک در ادرار ایجاد می شوند. باکتری های موجود در می توانند باعث ایجاد سنگ های استروویت شوند، اگرچه این موارد نیز کمتر مشاهده می شوند. افراد می توانند بیشتر سنگ های کوچک را از طریق ادرار دفع کنند. پزشکان مصرف آب زیاد را توصیه می کنند و ممکن است داروهای تسکین دهنده درد برای کمک به فرد در مقابله با درد تجویز کنند. طیف وسیعی از راهکارهای درمانی می تواند به فرد کمک کند سنگ های بزرگتر را برداشته و کولیک کلیه را تسکین دهد. این راهکارها عبارتند از: این روش جراحی تهاجمی شامل این است که پزشک دستگاهی را با استفاده از یک دوربین سبک و متصل به آن وارد دستگاه ادراری می کند. استفاده از این امر به آنها امکان می دهد سنگ را شناسایی کرده و آن را از بین ببرند. ESWL . پزشکان معمولا این روش را با بیهوشی عمومی انجام می دهند. آنها یک برش کوچک در پشت فرد برای دسترسی به کلیه ایجاد می کنند و سنگ را برمی دارند. بعضی اوقات، پزشکان یک لوله نازک را در حالب فرد قرار می دهند تا به رفع انسداد کمک کند و باعث عبور سنگ شود. برخی از افرادی که نمی توانند سنگ ها را از راه ادرار دفع کنند ممکن است نیاز به جراحی باز داشته باشند. با این حال، در جراحی باز زمان بهبودی طولانی تر از سایر روش ها است. پزشکان معمولا سعی می کنند سنگ ها را استخراج کنند یا حتی به قطعات کوچکتر تجزیه کنند تا فرد بتواند قبل از انجام جراحی باز، آنها را دفع کند. درمان همچنین ممکن است شامل داروهایی باشد که به تسکین علایم یا کاهش تجمع سنگ کمک می کنند. این درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: آنتی بیوتیک ها عوامل قلیایی سازی مسدود کننده های کانال کلسیم مسدود کننده های انتخابی آلفا فرد می تواند اقدامات مختلفی را برای جلوگیری از سنگ کلیه انجام دهد. مدیریت درد یک مرحله اساسی در درمان قولنج کلیه است، زیرا می تواند کیفیت زندگی فرد را تا زمان عبور سنگ بهبود بخشد. پزشکان همچنین ممکن است داروهایی را برای تسکین دستگاه GI و کنترل هرگونه تهوع و استفراغ توصیه کنند. قرار دادن بسته حرارتی در پهلو یا کمر ممکن است اسپاسم عضلانی را که می تواند در افراد مبتلا به کولیک کلیوی ایجاد شود، را تسکین دهد. اجتناب از قولنج کلیه با جلوگیری از تشکیل سنگ هایی که علایم را ایجاد می کنند شروع می شود. اگر بدن و کلیه های فرد تمایل به ایجاد سنگ های ادراری کلسیم اگزالات داشته باشد، ممکن است پزشک داروی ادرار تیازید را برای فرد تجویز کند. در موارد دیگر، آنها ممکن است به افراد توصیه کنند مایعات مصرفی خود را افزایش و سدیم رژیم غذایی خود را کاهش دهند. نوشیدن مایعات بیشتر ممکن است همیشه باعث بهبود قولنج کلیه نشود یا به دفع سنگ از دستگاه ادراری کمک نکند، اما حداقل از کمبود آب بدن جلوگیری می کند. بسیاری از افراد از خوردن یک رژیم غذایی سالم که غنی از انواع غلات سبوس دار، سبزیجات، میوه ها و پروتیین های مناسب باشد، سود می برند. همچنین پزشکان ممکن است به افراد توصیه کنند مصرف مرکبات مانند پرتقال، لیمو و گریپ فروت را افزایش دهند. سنگ های کلیه در اکثر مواقع به خودی خود دفع می شوند، اما ممکن است در برخی مواقع منجر به کولیک کلیه شوند. پزشکان غالبا بهترین ترکیب گزینه های درمانی پزشکی و جراحی را برای کمک به تجزیه سنگ های بزرگتر و عبور آنها تجویز می کنند. سنگ های موجود در مجاری ادراری پس از درمان موفقیت آمیز گاهی اوقات دوباره رشد می کنند. انجام اقدامات پیشگیرانه می تواند به افراد کمک کند تا از ایجاد سنگ بیشتر جلوگیری کرده و علایم کولیک کلیوی را کاهش دهند. بیشتر سنگهای ادراری در نهایت خود به خود منتقل می شوند. درمان هایی مانند و لیتوتریپسی می تواند سنگهایی را که از بین نمی روند، از بین ببرد. سنگ های ادراری می توانند دوباره عود کنند. تقریبا نیمی از افرادی که یک سنگ دارند، در عرض پنج سال دوباره ممکن است به این وضعیت مبتلا شوند. نوشیدن مایعات اضافی و انجام اقدامات دیگر برای جلوگیری از سنگ می تواند به شما در پیشگیری از ابتلا به آن و از بروز قولنج کلیه موثر باشد.

وجود دارند که نوع آنها می تواند روش درمانی موثر را برای شما تعیین کند. بر همین اساس ما سعی کرده ایم انواع کاهش شنوایی را مورد بررسی قرار دهیم تا با شناخت علایم احتمالی آنها بتوانید برای تشخیص زودهنگام و درمان به موقع اقدام کنید. انواع اصلی به سه دسته تقسیم می شوند: به این معنی که مشکلی در گوش داخلی یا عصب شنوایی رخ می دهد که صدا را به مغز می رساند. به این معنی که صدا به گوش داخلی نمی رسد. این وضعیت معمولا به دلیل انسداد یا ضربه رخ می دهد. به این معنی است که کمبود شنوایی در اثر ترکیبی از دو موارد بالا ایجاد می شود. متداول ترین نوع کاهش شنوایی حسی، حسی - عصبی است. این یک کاهش شنوایی دایمی است که در صورت آسیب رسیدن به سلول های ریز مو مانند گوش داخلی یا خود عصب شنوایی ایجاد می شود، این نوع از انواع کاهش شنوایی از انتقال سیگنال های عصبی به مغز جلوگیری کرده و یا آن را ضعیف می کند. تست شنوایی می تواند در تشخیص نوع کم شنوایی شما موثر باشد. کم شنوایی حسی - عصبی در کودکانی که با این وضعیت متولد شده، به احتمال زیاد به دلیل یک سندرم ژنتیکی یا عفونت منتقل شده از مادر به جنین درون رحم مانند، سرخچه یا تبخال است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که کاهش شنوایی حسی - عصبی در اواخر زندگی ایجاد می شود (که نوع آن شایع تر است) می تواند توسط طیف گسترده ای از عوامل محرک ایجاد شود. شایع ترین دلایل کاهش شنوایی حسی - عصبی، عبارتند از: قرار گرفتن در معرض صداهای بلند که اغلب در اثر کار حاصل می شود. پیری طبیعی (از نظر پزشکی به عنوان کاهش شنوایی مربوط به سن شناخته می شود) علل کمتر شایع کاهش شنوایی حسی - عصبی، عبارتند از: مریضی منیر بیماری های قلبی و دیابت عفونت هایی مانند اوریون یک عارضه جانبی از داروها نوروم صوتی یا سایر رشدهای سرطانی در گوش داخلی صدمات ضربه ای که به گوش داخلی یا عصب شنوایی آسیب می رسانند. علایم از دست دادن شنوایی حسی عصبی بر روی بلندی صدا و وضوح صداهای تاثیر می گذارد. بسیاری از افراد، کم شنوایی با فرکانس بالا دارند و در نتیجه مشکلات زیر در شنوایی آنها ایجاد می شود: احساس عدم تعادل یا سرگیجه صدای زنگ یا وزوز مداوم در گوش مشکل شنیدن صدای زنان یا کودکان و سایر صداهای بلند ممکن است صداها، خیلی بلند یا خیلی ساکت به نظر برسند. مشکل در پیگیری مکالمه هنگامی که دو یا چند نفر همزمان صحبت می کنند. شنیدن برخی از اصوات گفتاری در هنگام مکالمه دشوار است (به عنوان مثال صدای " s " یا " th ") گفتار دیگران ممکن است برای آنها گنگ باشد، یا فرد می تواند حرف های دیگران را بشنود اما آنها را درک نمی کند. مشکلات گوش دادن در محیط های پر سر و صدا (به عنوان مثال ایستگاه های قطار، سایت های ساختمانی، مراکز همایش، میادین ورزشی و غیره) افرادی که دچار کم شنوایی حسی عصبی هستند اغلب می گویند که می توانند صحبت مردم را بشنوند، اما آنها را واضح نمی شنوند. هیچ روش پزشکی یا جراحی برای ترمیم سلول های کوچک مو مانند گوش داخلی یا عصب شنوایی در صورت آسیب دیدن وجود ندارد. با این حال، کاهش شنوایی حسی عصبی بسته به شدت از دست دادن، با کمک سمعک یا کاشت حلزون قابل درمان است. دستگاه های شنیداری کمکی، مانند دستگاه های هشدار دهنده و ساعت های زنگ دار لرزاننده به ارایه یک راه حل کامل شنوایی کمک می کنند. برای افرادی که کم شنوایی شدید تا عمیق دارند، سمعک می تواند موثر و کمک کننده باشد. عفونت های گوش در کودکان یک علت از دست دادن شنوایی انتقالی است. که در صورت وجود انسداد یا آسیب به گوش خارجی یا میانی ایجاد شده و مانع از رساندن صدا به گوش داخلی می شود. کاهش شنوایی انتقالی، بسته به علت، ممکن است موقتی یا دایمی باشد. علل کاهش شنوایی انتقالی را می توان با توجه به اینکه کدام قسمت از گوش را تحت ت ثیر قرار می دهد (گوش خارجی یا گوش میانی) تشخیص داد: میکروتیا ت ثیر جرم گوش تنگی یا باریک شدن مجرای گوش انسداد ناشی از اجسام خارجی وارد گوش اوتیت خارجی (گوش شناگر نیز شناخته می شود) Exostoses (برجستگی های استخوانی مانند که می توانند در داخل مجرای گوش ایجاد شده و باعث انسداد احتمالی شوند) تیمپانوسکلروز، ضخیم شدن غشای تمپان اوتیت میانی (عفونت گوش) و یا تجمع مایعات در گوش میانی انسداد در لوله استاش، که گوش میانی را به پشت بینی و گلو متصل می کند. اتوسکلروز، که بر استخوان کوچک گوش میانی معروف به رکهای رگ ت ثیر می گذارد. نقص در غشای تمپان (طبل گوش) ناشی از آسیب، عفونت گوش یا تغییرات شدید و سریع فشار هوا رشد یا تومورهای غیرطبیعی که در گوش میانی ایجاد می شوند، مانند یا تومورهای گلوموس ناپیوستگی زنجیره ای مفصلی، یا قطع ارتباط بین استخوان های گوش میانی، ناشی از آسیب یا ضربه شدید از آنجا که گوش داخلی حساس و عصب شنوایی دست نخورده هستند، فردی که از کم شنوایی انتقالی رنج می برد در درجه اول از نظر صدا با صدای کلی مشکل دارد، اما با وضوح آن مشکل ندارد. افراد مبتلا به این نوع از کم شنوایی غالبا متوجه می شوند که برای بهبود توانایی شنیدن به افزایش صدای رادیو یا تلویزیون نیاز دارند. علایم زیر نیز با این نوع از کم شنوایی سازگار است: بوی بدی مجرای گوش درد در یک گوش یا هر دو گوش احساس فشار در یک یا هر دو گوش مشکل یا ناراحتی در مکالمات تلفنی شنیدن از یک گوش راحت تر از گوش دیگر است. بعضی اوقات درمان های پزشکی یا جراحی وجود دارد که می تواند توانایی شنوایی را برای کسانی که دچار کم شنوایی انتقالی شده اند را بهبود بخشد. به عنوان مثال، علایم این بیماری ناشی از ضربه موم، اشیاء خارجی، رشد غیر عادی یا عفونت گوش اغلب با درمان های پزشکی، مانند استخراج موم گوش، آنتی بیوتیک یا روش های جراحی، درمان می شوند. کاهش شنوایی انتقالی ناشی از سایر ناهنجاری ها، مانند تنگی مجرای گوش، اگزوستوز، اتوسکلروز و نا پیوستگی زنجیره استخوان برای درمان پزشکی دشوارتر است و ممکن است کاهش شنوایی دایمی محسوب شود. این کاهش شنوایی انتقالی را می توان با سمعک استاندارد یا دستگاه های قابل کاشت استخوان درمان کرد. کاهش شنوایی مختلط ترکیبی از کاهش شنوایی حسی - عصبی و انتقالی است. ممکن است به تدریج با گذشت زمان اتفاق بیفتد. به عنوان مثال، ممکن است فردی که دچار شنوایی انتقالی طولانی مدت است، با افزایش سن، کم شنوایی مربوط به سن را تجربه کند. متناوبا ، ممکن است فردی با کم شنوایی مرتبط با سن دچار کم شنوایی مختلط موقت شود. علایم کاهش شنوایی مختلط ترکیبی از علایم ذکر شده در بالا برای دو نوع دیگر کاهش شنوایی خواهد بود. گزینه های درمان کاهش شنوایی مختلط به این مسیله بستگی دارد که ماهیت کم شنوایی بیشتر از نظر حسی عصبی یا انتقالی باشد. اگر بخش عمده ای از توسط یک عامل انتقالی ایجاد شده باشد، روش های جراحی و سایر درمان های پزشکی در اصلاح نگرانی های شنوایی موثرتر هستند. اگر کم شنوایی بیشتر ناشی از حس عصبی باشد، سمعک یا دستگاه های قابل کاشت ممکن است گزینه بهتری باشد. بعضی از افراد با ناشنوایی یک طرفه به دنیا می آیند. در موارد دیگر، ممکن است فرد در کودکی یا بزرگسالی شنوایی یک گوش خود را از دست بدهد. همه آنها در مجموع به عنوان ناشنوایی یک طرفه شناخته می شوند. علت آن می تواند حسی عصبی یا انتقالی باشد و درمان بسته به علت کم شنوایی و مدت زمانی که فرد دچار آن شده است، متفاوت است. اگر این نوع کاهش شنوایی به طور ناگهانی ایجاد شد، سریعا از یک مشاوره بگیرید. درمان سریع امری حیاتی است. بسیاری از کم شنوایی های انتقالی و مختلط را می توان از نظر پزشکی درمان کرد و تقریبا همه انواع کم شنوایی با، دستگاه های قابل کاشت و یا دستگاه شنوایی کمکی قابل درمان است. کاهش شنوایی دو طرفه یا BHL می تواند توسط طیف گسترده ای از موارد یا عوامل ایجاد شود. کاهش شنوایی دو طرفه را می توان به عنوان انتقالی یا حس عصبی طبقه بندی کرد. مهم است که همه اشکال کم شنوایی به طور کامل توسط یک متخصص واجد شرایط مناسب بررسی و تشخیص داده شود. اشکال مختلف از دست دادن شنوایی وجود دارد و حتی ممکن است دو نفری که از کم شنوایی دو طرفه رنج می برند شکایات یا علایم بسیار متفاوتی داشته باشند. در حالی که معمولا کاهش شنوایی دو طرفه با گذشت زمان و کاهش سطح شنوایی اتفاق میفتد، اما می تواند بسیار ناگهانی نیز رخ دهد. منبع:

یک مشکل در مردان است که با تعداد کم اسپرم مشخص می شود. برخی دیگر از عواملی که می توانند در سلامت جنسی مردان موثر باشند شامل توانایی دریافت و حفظ نعوظ و همچنین تولید انزال در اوج لذت جنسی است. تعداد اسپرم در انزال می تواند در طول زندگی متفاوت باشد. مردان اغلب برای باروری به مقدار اسپرم مشخصی نیاز دارند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) تعداد اسپرم ها را در یا بالاتر از میلیون اسپرم در میلی لیتر مایع منی طبقه بندی می کند. هر مقدار کمتر از آن به عنوان تعداد کم اسپرم در نظر گرفته و به عنوان الیگو اسپرمیا تشخیص داده می شود. میزان شیوع الیگو اسپرمیا در بین مردان مشخص نشده است. زیرا همه افراد مبتلا به این بیماری تشخیص داده نمی شوند. فقط مردانی که مشکل باروری دارند و در نهایت به دنبال درمان وضعیت خود هستند ممکن است تشخیص داده شوند. اما به طور کلی، انواع الیگو اسپرمیا، عبارتند از: الیگو اسپرمیا خفیف تا میلیون اسپرم در میلی لیتر است. الیگو اسپرمیا متوسط تا میلیون اسپرم در میلی لیتر در نظر گرفته می شود. الیگو اسپرمیا شدید هنگامی تشخیص داده می شود که تعداد اسپرم بین تا میلیون اسپرم در میلی لیتر باشد. چندین شرایط و فاکتورهای سبک زندگی می توانند خطر ابتلا به الیگو اسپرمیا در مرد را افزایش دهند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بزرگ شدن رگ های بیضه مرد می تواند جریان خون در بیضه ها را مختل کند. این وضعیت ممکن است باعث افزایش دما در بیضه ها شود. هرگونه افزایش دما می تواند بر تولید اسپرم ت ثیر منفی بگذارد. حدود درصد از مردان با تعداد اسپرم کم یا تعداد کیفیت اسپرم پایین، این مسیله مشترک را دارند. ویروس هایی مانند عفونت های مقاربتی می توانند مقدار اسپرم را در منی کاهش دهند. در حالی که بسیاری از مردان مبتلا به الیگو اسپرمیا دارای انزال معمولی هستند، برخی از مشکلات انزال ممکن است تعداد اسپرم را کاهش دهد. یکی از این موارد است. این امر هنگامی اتفاق میفتد که مایع منی به جای خارج شدن از نوک آلت تناسلی به مثانه وارد شود. موارد دیگری که ممکن است با انزال معمولی تداخل داشته باشد عبارتند از: صدمات تومورها سرطان سابقه جراحی ها برخی از جراحی ها مانند، جراحی ترمیم، جراحی اسکروتوم، جراحی های پروستات و . می توانند تعداد اسپرم را در انزال شما کاهش دهند. مسدود کننده های بتا، آنتی بیوتیک ها و داروهای فشار خون ممکن است باعث مشکلات انزال شده و تعداد اسپرم را کاهش دهند. داروهای خاصی مانند ضد قارچ، آنتی بیوتیک، داروهای زخم، داروهای، درمان جایگزینی تستوسترون و غیره می توانند تولید اسپرم در بدن فرد را مختل کنند. مغز و بیضه ها چندین هورمون تولید می کنند که مسیول انزال و تولید اسپرم هستند. عدم تعادل در هر یک از این هورمون ها ممکن است تعداد اسپرم را کاهش دهد. سموم دفع آفات، مواد تمیز کننده و مواد استفاده شده در نقاشی ساختمان تعدادی از مواد شیمیایی هستند که می توانند تعداد اسپرم را کاهش دهند. قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین مانند نیز می تواند این مشکل را ایجاد کند. نشستن مرتب، روی اندام تناسلی و پوشیدن لباس تنگ همگی می توانند در گرم شدن بیش از حد موثر باشند. افزایش دما در اطراف بیضه ها ممکن است به طور موقت تولید اسپرم را کاهش دهد. مشخص نیست چه عوارض طولانی مدت ممکن است رخ دهد. استفاده از برخی مواد، از جمله و کوکایین، ممکن است تعداد اسپرم را کاهش دهد. نوشیدن بیش از حد نیز می تواند همین کار را انجام دهد. ممکن است تعداد اسپرم در مردان سیگاری کمتر از مردان سیگاری باشد. اضافه وزن یا چاقی از چند طریق خطر ابتلا به تعداد کم اسپرم را افزایش می دهد. اضافه وزن می تواند به طور مستقیم میزان اسپرم بدن را کاهش دهد. مشکلات وزن همچنین ممکن است در تولید هورمون تداخل ایجاد کند. سلول های خاص سیستم ایمنی بدن که به عنوان آنتی بادی ضد اسپرم شناخته می شوند، با شناسایی اشتباه سلولهای اسپرم، آنها را به عنوان مهاجمان مضر شناخته و به آنها حمله کرده و باعث کم شدن تعداد اسپرم می کنند. برخی از اختلالات ژنتیکی مانند سندرم کلاین فلتر، سندرم کالمن و سندرم کارتاژنر می توانند باعث ایجاد رشد غیرطبیعی در اندام های تولید مثل مردان شوند. انسداد یکی از دلایل عمده الیگو اسپرمیا است. لوله های حامل اسپرم، اگر توسط برخی از پیشرفت های غیر طبیعی مانند فیبروز کیستیک یا هرگونه آسیب ناشی از جراحی های قبلی و عفونت ها مسدود شود، می تواند منجر به جریان کم منی شود. برای برخی از مردان، هیچ علامت و نشانه ای از الیگو اسپرمیا دیده نمی شود. فقط هنگامی که آنها در بارداری دچار مشکل می شوند، این بیماری تشخیص داده می شود. اما اگر یک مرد به دلیل سایر موارد زمینه ای مانند ناهنجاری های کروموزومی، یا هرگونه انسداد دچار الیگو اسپرمیا باشد، ممکن است علایم و نشانه های خاصی ایجاد شود، از جمله: ترشحات غلیظ تورم، درد یا توده بیضه رگ های بزرگ و متورم در کیسه بیضه رشد کم مو و صورت و سایر علایم ناهنجاری های کروموزومی و عدم تعادل هورمونی موارد مربوط به عملکرد جنسی مانند ناتوانی در حفظ نعوظ در هنگام رابطه جنسی یا اختلال نعوظ اگر این مشکل به دلیل انتقال ویروس اتفاق بیفتد، فرد ممکن است هنگام ادرار احساس سوزش کند. برخی از مردان مبتلا به الیگو اسپرمیا علی رغم کاهش تعداد اسپرم، هنوز هم می توانند قدرت باروری خود را حفظ کنند. سایر مردان مبتلا به الیگو اسپرمیا ممکن است با وجود کم بودن تعداد اسپرم، از نظر بارداری مشکلی نداشته باشند. برخی از شایع ترین علل الیگو اسپرمیا همچنین خطر ابتلا به سایر مشکلات باروری در مرد را افزایش می دهد. این شامل مشکلات حرکتی اسپرم است. تحرک اسپرم به میزان فعال بودن اسپرم در منی مرد اشاره دارد. فعالیت طبیعی باعث می شود اسپرم برای لقاح به راحتی به سمت تخمک حرکت کند. تحرک غیر طبیعی ممکن است باعث شود اسپرم به اندازه کافی حرکت نکند و نتواند به تخمک برسد. اسپرم همچنین ممکن است به شکلی غیر قابل پیش بینی حرکت کند که از رسیدن آنها به تخمک جلوگیری کند. مردان مبتلا به الیگو اسپرمیا می توانند با استفاده از این روش ها توانایی و قدرت باروری را افزایش دهند: اگر می خواهید بچه دار شوید، افزایش دفعات مقاربت خصوصا در زمان تخمک گذاری همسرتان می تواند احتمال بارداری همسرتان را بهبود بخشد. زمان بندی رابطه جنسی تا تخمک گذاری می تواند احتمال بارداری را افزایش دهد. با پزشک همسرتان همکاری کنید تا بهترین زمانهای آمیزش را برای بارداری پیدا کنید. برخی از روان کننده ها و روغن ها می توانند تحرک اسپرم را کاهش دهند و از رسیدن اسپرم به تخمک جلوگیری کنند. در صورت نیاز به روان کننده، با پزشک خود در مورد گزینه ای بدون اسپرم مشورت کنید. درمان می تواند باعث بهبود تعداد و کیفیت اسپرم شود. این گزینه های درمانی عبارتند از: واریکوسل اغلب به جراحی نیاز دارد. در طی این روش، پزشک رگ های بزرگ شده را مسدود کرده و جریان خون را به رگ دیگری هدایت می کنند. داروها، از جمله آنتی بیوتیک ها، عفونت و التهاب را درمان می کنند. درمان ممکن است باعث بهبود تعداد اسپرم نشود، اما ممکن است از کاهش تعداد اسپرم جلوگیری کند. کاهش وزن و حفظ وزن سالم ممکن است باعث بهبود تعداد اسپرم شود. همچنین ممکن است خطر شما را برای بسیاری دیگر از شرایط سلامتی کاهش دهد. مصرف مواد مخدر، الکل و تنباکو را نیز برای بهبود میزان اسپرم متوقف کنید. انواع داروها، تزریق ها و تغییر سبک زندگی می توانند هورمون ها را به سطح سالم برگردانند. هنگامی که سطح هورمون بهبود می یابد، تعداد اسپرم ممکن است بهبود یابد. تعداد کم اسپرم احتمال بارداری طبیعی با همسرتان را کاهش می دهد. با این حال، آنها آن را کاملا رد نمی کنند. بسیاری از مردان مبتلا به الیگوسپرمی، علی رغم کاهش تعداد اسپرم، قادر به پدر شدن هستند. از پزشک خود در مورد تکنیک ها یا استراتژی هایی که ممکن است به بهبود احتمال بارداری کمک کند، مشورت کنید. الیگو اسپرمیا نوعی بیماری پزشکی است که در مردان یافت می شود و مشخصه آن کم بودن تعداد اسپرم در منی آنها است. الیگو اسپرمیا توسط عوامل مختلف پزشکی، ژنتیکی، سبک زندگی و عوامل محیطی ایجاد می شود. جنبه های خاصی اجتناب ناپذیر است، اما عوامل شناخته شده دیگری نیز وجود دارد که می تواند برای محافظت از باروری فرد جلوگیری کند. داشتن زندگی سالم، دور نگه داشتن استرس و پرهیز از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی برخی از اقدامات موثر برای تولید اسپرم سالم است. اگر فردی به هر دلیل ژنتیکی و پزشکی تحت ت ثیر الیگو اسپرمیا قرار گرفته باشد، در این صورت یک درمان مناسب می تواند در برخی موارد وضعیت او را بهبود بخشد. منابع:

رابطه از جایی اهمیت پیدا می کند که بررسی ها نشان داده است که کمبود ویتامین B می تواند به طور قابل توجهی عملکرد سلول ها و سیستم ایمنی بدن را مختل کند، منجر به التهاب و طوفان سیتوکنین در مبتلایان به کرونا شود. بیماری ویروس کرونا ( COVID - ) توسط ویروس SARS - CoV - ایجاد می شود. در ژانویه ، سازمان بهداشت جهانی COVID - را به عنوان یک اورژانس بهداشت عمومی و نگرانی های بین المللی اعلام کرد. در مارس ، COVID - به عنوان یک بیماری همه گیر جهانی شناخته شد که مسیول آلوده شدن بیش از میلیون و بیش از مرگ است. علایم کرونا عبارتند از تب، سرفه، خستگی، سردرد، آرترومیالژیا، جدی بینابینی می شود. حتی می تواند منجر به سندرم پریشانی تنفسی حاد، انعقاد خون ناشی از سپسیس و اختلال عملکرد چند ارگان شود. علاوه بر این، پیشرفت شدید COVID - منجر به طوفان سیتوکین با تولید بیش از حد سیتوکین های پیش التهاب می شود. پیش از این، شیوع ویروس های مشابهی که به خانواده ویروس - کرونا تعلق دارند، به ترتیب در سندرم تنفسی حاد شدید ( SARS ) و به عنوان سندرم تنفسی خاورمیانه ( MERS ) به ترتیب رخ داده است. در حال حاضر، هیچ درمان دارویی برای تایید ویروس SARS - CoV - وجود ندارد. تا زمانی که این موارد در دسترس نباشند، باید یک تغذیه مناسب و متعادل را برای عملکرد مناسب بدن و تقویت سیستم ایمنی بدن در نظر گرفت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عناصر ریز مغذی، ویتامین C و به دلیل خاصیت ضد التهابی و حمایت از ایمنی در طی همه گیر شدن مورد توجه بسیاری قرار گرفته اند. سطح پایین ویتامین های D و C منجر به انعقاد خون می شود. سیستم ایمنی را سرکوب می کند و باعث لنفوسیتوپنی می شود. شواهد نشان داده است که میزان مرگ و میر در بیماران COVID - با غلظت کم بیشتر است. بعلاوه، مکمل ویتامین C باعث افزایش شاخص اکسیژن رسانی در بیماران آلوده به COVID - می شود. به طور مشابه، کمبود ویتامین B می تواند به طور قابل توجهی عملکرد سلول ها و سیستم ایمنی بدن را مختل کند، و منجر به التهاب ناشی از هایپرهوموسیستیینمی شود. بر همین اساس، متخصصان معتقدند که تامین ویتامین B مورد نیاز در مبتلایان به کرونا از اهمیت زیادی برخوردار است. زیرا این ویتامین نقشی اساسی در عملکرد سلول، متابولیسم انرژی و عملکرد ایمنی مناسب دارد. به طور کلی ویتامین B از انعقاد خون جلوگیری می کند. عملکرد تنفسی را بهبود می بخشد. سطح سیتوکین پیش التهاب را کاهش می دهد. مدت زمان بستری در بیمارستان را کاهش می دهد. فعال سازی مناسب پاسخ های سیستم ایمنی بدن کمک می کند. بنابراین، وضعیت ویتامین B باید در بیماران COVID - ارزیابی شود. چون ویتامین B می تواند به عنوان یک مکمل غیر دارویی برای درمان های فعلی استفاده شود. تیامین قادر به بهبود عملکرد سیستم ایمنی بدن است و بررسی ها نشان داده شده که خطر دیابت نوع ، اختلالات مرتبط با پیری، بیماری های کلیوی، سرطان، اختلالات روانی و اختلالات تخریب عصبی را کاهش می دهد. کمبود تیامین بر سیستم قلبی عروقی ت ثیر می گذارد و التهاب را افزایش می دهد و منجر به پاسخ های آنتی بادی نابجا می شود. از آنجا که بدن برای از بین بردن ویروس SARS - CoV - به آنتی بادی ها و مهمتر از همه سلول های T نیاز دارد، کمبود تیامین می تواند به طور بالقوه منجر به پاسخ آنتی بادی ناکافی و در نتیجه علایم شدیدتر شود. از این رو، احتمالا سطح کافی تیامین به واکنش سیستم ایمنی مناسب در طی عفونت SARS - CoV - کمک می کند. علاوه بر این، علایم COVID - بسیار شبیه بیماری ورم ریوی ناشی از ارتفاع زیاد است. استازولامید معمولا برای جلوگیری از بیماری در ارتفاع زیاد و ادم ریوی تجویز می شود و متعاقبا سطح اکسیژن را افزایش می دهد. تیامین همچنین به عنوان یک بازدارنده ایزوآنزیم کربنیک آنیدراز عمل می کند بنابراین، دوزهای بالای تیامین که در مراحل اولیه COVID - به افراد داده می شود، می تواند به طور بالقوه هیپوکسی را محدود کرده و بستری شدن در بیمارستان را کاهش دهد. برای تعیین اینکه آیا دوزهای بالای تیامین می تواند به درمان بیماران مبتلا به COVID - کمک کند، تحقیقات بیشتری لازم است. ریبوفلاوین همراه با اشعه ماورا UV بنفش باعث آسیب غیرقابل برگشت به اسیدهای نوکلییک مانند DNA و RNA می شود و از رشد عوامل بیماری زای میکروبی پیشگیری می کند. بررسی ها نشان داده که ریبوفلاوین و نور ماوراء بنفش در برابر ویروس MERS - CoV موثر است. حتی می تواند در برابر SARS - CoV - نیز مفید باشد. در حقیقت، ریبوفلاوین می تواند شیوع و برخی خطرات ناشی از COVID - را به شدت کاهش دهد. نیاسین به عنوان یک عنصر سازنده NAD و NADP عمل می کند که هر دو این عناصر در طول التهاب سیستمیک مزمن حیاتی هستند: NAD به عنوان یک کوآنزیم در مسیرهای مختلف متابولیکی عمل می کند. افزایش سطح آن برای درمان طیف گسترده ای از بیماری ها ضروری است. NAD در مراحل اولیه التهاب آزاد می شود و دارای خواص تعدیل سیستم ایمنی است. بررسی ها نشان می دهد که این دو عنصر به کنترل طوفان التهابی در بیماران مبتلا به COVID - کمک کند. علاوه بر این، نیاسین نفوذ نوتروفیل را کاهش می دهد. حتی در بیماران مبتلا به آسیب ریوی ناشی از ونتیلاتور اثر ضد التهابی نشان می دهد. در همسترها، نیاسین و نیکوتین آمید از آسیب بافت ریه جلوگیری می کند. علاوه بر این، نیکوتین آمید همانند سازی ویروس (ویروس واکسن، ویروس نقص ایمنی انسانی، ویروس های انتروویروس، ویروس هپاتیت B ) را کاهش می دهد. حتی مکانیسم های دفاعی بدن را تقویت می کند. با توجه به نقش محافظتی و تقویت ایمنی ریه نیاسین، می توان از آن بعنوان یک درمان کمکی برای بیماران COVID - استفاده کرد. اسید پانتوتنیک دارای تعدادی عملکرد است، از جمله: بهبود زخم کاهش التهاب بهبود سلامت روان کاهش کلسترول و تری گلیسیرید اگرچه مطالعات محدودی در مورد ت ثیرات اسید پانتوتنیک بر سیستم ایمنی بدن وجود دارد، اما این ویتامین برای تحقیقات آینده مناسب است. پیریدوکسال - فسفات ( PLP ) یک فرم فعال پیریدوکسین است و یک فاکتور اساسی در مسیرهای مختلف التهابی با کمبود منجر به بی نظمی سیستم ایمنی است. PLP منجر به کاهش آن می شود. حتی بررسی ها نشان می دهد بیماران COVID - با التهاب بالا ممکن است کمبود این ویتامین را داشته باشند. سطح پایین PLP در بیماران مبتلا به، بیماری های قلبی عروقی و افراد سالمندان و مبتلایان به کرونا شدید مشاهده شده است. عدم تنظیم پاسخ های ایمنی و افزایش خطر انعقاد خون نیز در بین بیماران COVID - مشاهده شده است. در یک پیش چاپ اخیر پیشنهاد شده است که مکمل PLP علایم COVID - را با تنظیم پاسخ های ایمنی، کاهش سیتوکین های پیش التهاب و جلوگیری از انعقاد پذیری بیش از حد کاهش می دهد. در حقیقت، بررسی ها نشان داده شد که سطح PLP باعث کاهش ناهنجاری در تجمع پلاکت ها و تشکیل لخته خون می شود. بیماران COVID - اغلب با فعال شدن یک پاسخ سلول T بیش از حد و ترشح سیتوکین های پیش التهاب به ویروس پاسخ می دهند. PLP می تواند در کاهش طوفان سیتوکین به بیماران کرونایی کمک کند. فولات یک ویتامین ضروری برای سنتز DNA و پروتیین و مناسب برای سیستم ایمنی بدن است. فورین آنزیمی است که با عفونت های باکتریایی و ویروسی مرتبط است و برای درمان عفونت ها استفاده شده است. اخیرا ، بررسی ها نشان داده که اسید فولیک می تواند فورین را مهار و از اتصال توسط پروتیین سنبله SARS - CoV - COVID - در مراحل اولیه مفید باشد. بنابراین، اسید فولیک ممکن است به عنوان یک روش درمانی برای مدیریت COVID - استفاده شود. ویتامین B برای سنتز گلبول های قرمز خون، سلامت سیستم عصبی، سنتز میلین، رشد سلولی و سنتز سریع DNA ضروری است. اشکال فعال ویتامین B هیدروکسو، آدنوزیل و متیل کوبالامین است. ویتامین B به عنوان تعدیل کننده میکروبیوتای روده عمل می کند. کمبود B اسید متیل مالونیک و هموسیستیین را بالا می برد. در نتیجه التهاب، گونه های اکسیژن واکنش پذیر و استرس اکسیداتیو افزایش می یابد. با این حال، SARS - CoV - می تواند در متابولیسم ویتامین B تداخل ایجاد کند. بنابراین تکثیر میکروبی روده را مختل می کند. علاوه بر این، B کمبود می تواند منجر به بروز اختلالات سیستم عصبی تنفسی، گوارشی و مرکزی شود. با کمال تعجب، یک مطالعه اخیر نشان داد که مکمل های متیل کوبالامین توانایی کاهش آسیب و علایم مربوط به COVID - را دارند. یک مطالعه بالینی انجام شده در سنگاپور نشان داد که در بیماران COVID - که به آنها مکمل ویتامین B ( میکروگرم) ، ویتامین D ( واحد بین المللی) و منیزیم داده شده است از شدت علایم COVID - کاسته و مکمل ها به میزان قابل توجهی نیاز به اکسیژن و مراقبت های ویژه را کاهش می دهند. ویتامین B نه تنها به ایجاد و حفظ یک سیستم ایمنی سالم کمک می کند. بلکه می تواند به طور بالقوه از علایم COVID - جلوگیری کرده و یا عفونت SARS - CoV - را درمان کند. رژیم نامناسب تغذیه ای خطر بروز عفونت ناشی از کرونا را افزایش می دهد. بنابراین، یک رژیم غذایی متعادل برای تقویت سیستم ایمنی لازم است. برای سرکوب فعالیت نادرست سیستم ایمنی بدن که می تواند به طوفان سیتوکین منجر شود، مقرون به صرفه است. مصرف کافی ویتامین برای عملکرد مناسب بدن و تقویت سیستم ایمنی بدن لازم است. به طور خاص، ویتامین B با کاهش تنظیم سیتوکین ها و التهاب های پیش التهاب، کاهش تنفس و مشکلات دستگاه گوارش، جلوگیری از انعقاد انعقاد خون، پاسخ ایمنی را تعدیل می کند.

هر دو بیماری هایی هستند که بر کبد ت ثیر می گذارند. از آنجا که هپاتیت و در بسیاری از موارد در یک طیفی از بیماری هستند، علایم آنها بسیار مشابه می باشد. با این وجود، فرق های بین هپاتیت و سیروز وجود دارد. به طور کلی، هپاتیت ممکن است قابل برگشت باشد، در حالی که سیروز به زخم های دایمی کبد اشاره دارد، که اغلب به دلیل هپاتیت مزمن رخ می دهد. در حالی که برخی از اشکال هپاتیت ممکن است خیلی سریع ظاهر شود، سیروز نیز تمایل دارد که به تدریج ایجاد شود. ما در این مقاله سعی کرده ایم علایمی که ممکن است در هر دو بیماری وجود داشته باشد، اصول اولیه هر بیماری را مرور کرده و سپس برخی از شباهت ها و تفاوت های اصلی هپاتیت و سیروز را بیان کنیم. ممکن است همراه با هپاتیت، سیروز یا هر بیماری دیگری بروز پیدا کنند که منجر به اختلال در عملکرد یا آسیب به کبد شود. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پستانهای بزرگ شده، که به آنها ژنیکوماستی گفته می شود، به دلیل افزایش استروژن ناشی از اختلال عملکرد کبد، در بیماری کبد مشترک است. خارش مزمن (پرووریت) در بیماری کبد شایع است و به دلیل نمک های صفراوی است که در پوست تجمع می یابد. این خارش معمولا بدون راش و ضایعات پوستی اتفاق میفتد. از چند طریق می تواند به بیماری کبد مرتبط باشد. یکی از علت اصلی آن، واریس های مری است. واریس مری اساسا رگ های واریسی مری است. رگ های واریسی در پاها به دلیل جریان خون ضعیف در پاها ایجاد و جمع شدن خون می شود، در حالی که ممکن است جریان خون در مری به علت آسیب کبد افزایش یابد باعث افزایش فشار خون در کبد می شود. فشار خون بالا پورتال در مورد سیروز بیشتر از هپاتیت است. در هپاتیت، اغلب لطیف و بزرگ شده و در زیر دنده ها در ربع فوقانی سمت راست شکم احساس می شود. در سیروز، کبد اغلب کوچک و محکم می شود و در قسمت فوقانی شکم ممکن است مانند یک سنگ احساس شود. آسیت می تواند باعث تورم و نفخ شکم شود و در صورت شدید بودن، ممکن است منجر به تنگی نفس شود، زیرا فشار شکم به سمت بالا بر روی حفره قفسه سینه فشار می آورد. خستگی مزمن، نوعی خستگی که به استراحت شبانه خوب پاسخ نمی دهد، هم در هپاتیت و هم در سیروز بسیار شایع است. یکی از عملکردهای اصلی کبد "سم زدایی" از خون، یعنی دفع سموم و سایر مواد از خون است. هنگامی که عملکرد کبد به خطر میفتد، این سموم می توانند در جریان خون جمع شده و منجر به انسفالوپاتی کبدی شود. وضعیتی است که با بی حالی، گیجی، حرکات غیرعادی عضلانی، فراموشی و غالبا با تغییر شخصیت چشمگیر مشخص می شود. این بیماری گاهی اوقات به عنوان بیماری آلزایمر اشتباه گرفته می شود، اما در برخی موارد حداقل تا حدی قابل برگشت است. تغییر رنگ مایل به زرد در پوست و سفیدی چشم (صلبیه چشم) ، علامت شایع بیماری کبد است. اما دلایل زیادی برای آن دارد. زردی به دلیل تجمع بیلی روبین، یک رنگدانه زرد در خون (هایپربیلیروبینمی) رخ می دهد. زردی در نوزادان نیز اتفاق میفتد، اما این یک روند فیزیولوژیکی طبیعی است. زردی می تواند به سرعت و به طرز چشمگیری ایجاد شود (مانند هپاتیت حاد یا انسداد مجاری صفراوی) یا در عوض به تدریج رخ دهد. علایم هپاتیت حاد می تواند شامل خونریزی لثه، ورم (یا تورم) در پاها، برگشت خواب و سایر اختلالات خواب و از دست دادن هوشیاری باشد. به منظور درک شباهت ها و تفاوت های مهم بین هپاتیت و سیروز، توصیف این دو بیماری مفید است. زیرا همپوشانی قابل توجهی بین آنها وجود دارد. هپاتیت التهاب کبد است و می تواند نه تنها توسط ویروس های شناخته شده مانند هپاتیت B بلکه مجموعه ای از عوامل دیگر ایجاد شود. انواع هپاتیت شامل موارد زیر است: دلایل مختلف عفونی هپاتیت وجود دارد. این موارد شامل هپاتیت A ، B ، C ، D و E و همچنین عفونت های ویروسی مانند مونونوکلیوز عفونی (ویروس Epstein - Barr ) و سیتومگالوویروس است. بسیاری از داروها وجود دارند که می توانند باعث اختلال در عملکرد کبد شوند. مصرف مزمن الکل می تواند از بسیاری جهات بر کبد ت ثیر بگذارد و منجر به بیماری هایی مانند هپاتیت الکلی، کبد چرب و سیروز شود. بیماری کبد چرب غیر الکلی، بیماری که شیوع آن در ایالات متحده در حال افزایش است، می تواند به بیماری شناخته شده به عنوان استیو یا NASH تبدیل شود. بیماری های خود ایمنی بیماری هایی هستند که در آن بدن ما آنتی بادی علیه بافت های خودمان می سازد. تعدادی ترکیبات رایج وجود دارند از حشره کش ها گرفته تا مواد شیمیایی موجود در پاک کننده های خانگی معمولی که برای کبد سمی هستند. سیروز کبدی، جای زخم کبد است. کبد در توانایی خود برای بازسازی پس از آسیب نسبتا منحصر به فرد است، اما با آسیب مکرر یا عفونت های مزمن، مانند هپاتیت مزمن، این روند قطع می شود. سرانجام، کبد قادر به کار موثر نیست، و ایجاد زخم شروع می شود. علل سیروز اساسا همان مواردی است که باعث هپاتیت می شوند، اما بر توانایی کبد در بهبودی خود غلبه می کنند. شایعترین علل سیروز در ایالات متحده شامل بیماری الکلی کبدی و هپاتیت C است. هموکروماتوز (یک بیماری وارثه بیش از حد آهن) کمبود آلفا - - آنتی تریپسین، فقدان ارثی آنزیم شرایط مجاری صفراوی، مانند آترزی مادرزادی صفراوی (هنگامی که مجاری صفراوی مسدود شده یا وجود ندارند) با بدتر شدن سیروز، عملکرد کبد از بین می رود و به طور همزمان، اندام کوچکتر شده و جامد می شود. مایعات در پاها و شکم جمع می شود. نمک های صفراوی می توانند به راحتی در پوست جمع شوند که منجر به زردی و خارش می شود. ممکن است خونریزی از وریدهای بزرگ در دستگاه GI و مری اتفاق بیفتد. سموم همچنین می توانند در خون جمع شوند که منجر به گیجی و کندی ذهنی می شود. برای افرادی که مبتلا به سیروز پیشرفته هستند، تنها درمان واقعی این بیماری پیوند کبد است. مت سفانه، بسیاری از عوارض سیروز از جمله نارسایی کبد و سرطان کبد وجود دارد. سیروز نیز شرایطی است که در آن بافت سالم کبد با بافت اسکار غیرفعال جایگزین می شود. این وضعیت اغلب در افرادی رخ می دهد که مصرف الکل خود را کنترل نمی کنند. طبق تحقیقات، هیچ درمانی برای سیروز وجود ندارد. با این وجود، درمان مناسب شدت علایم را کاهش داده و روند پیشرفت بیماری را کند می کند. اولین قدم که باید برای کاهش علایم سیروز در نظر بگیرید، قطع مصرف الکل است. اگر به نوشیدن الکل ادامه دهید، می تواند منجر به آسیب کبدی و مرگ زودرس شود. تحقیق جدید در حال بررسی روش های بیشتر برای جلوگیری از پیشرفت هپاتیت به سیروز و بدتر شدن سیروز است. به عنوان مثال، استاتین ها ممکن است خطر سیروز را کاهش دهند. اگر به هپاتیت مبتلا هستید یا به سیروز کبدی مبتلا شده اید، یافتن یک متخصص کبدی که با تحقیقات اخیر آشنا باشد بسیار مهم است. هپاتیت و سیروز هر دو بیماری کبدی هستند که می توانند باعث آزمایش غیر طبیعی عملکرد کبد و علایم اختلال عملکرد کبد شوند. بیماری های، هپاتیت و سیروز هر دو می توانند منجر به سرطان کبد، نارسایی کبد یا نیاز به پیوند کبد شوند. تفاوت های مهم بسیاری بین هپاتیت و سیروز وجود دارد، حتی در مواردی که علت یکسانی داشته باشد. طبق تعریف، سیروز (اسکار) غیرقابل برگشت است، در حالی که هپاتیت بسته به علت ممکن است کاملا برگشت پذیر باشد. آنزیم های کبدی (مانند AST و ALT ) اغلب با هپاتیت، به ویژه هپاتیت حاد، بسیار بالا می روند. با وجود سیروز، حداقل در مراحل اولیه، آزمایشات عملکرد کبد ممکن است فقط کمی غیرطبیعی باشد. شرایط دیگری غیر از هپاتیت می تواند منجر به سیروز شود. به عنوان مثال، کمبود آلفا - - آنتی تریپسین و موارد دیگر می تواند منجر به سیروز شود. درمان در هپاتیت، معمولا برای رفع بیماری انجام می شود. اما در سیروز، جای زخم دایمی است و قابل درمان نیست. بنابراین، هدف درمان مربوط به سیروز، تسکین علایم و جلوگیری از هرگونه آسیب کبدی است. علایم افزیش فشار خون پورتال که منجر به واریس مری، بزرگ شدن طحال، تعداد پلاکت پایین و کاهش سطح پروتیین خون می شود در سیروز بیشتر از هپاتیت است. هپاتیت و سیروز از بسیاری جهات، مشابه هستند. خوشبختانه، بسیاری از دلایل التهاب کبد که منجر به سیروز می شود در مراحل اولیه با مراقبت های پزشکی خوب قابل برگشت هستند. به عنوان مثال، ترک مشروبات الکلی می تواند تفاوت زیادی در سیروز مرتبط با الکل ایجاد کند، و درمان هپاتیت C مزمن ممکن است به جلوگیری از سیروز و بسیاری از عوارض آن کمک کند. مشخص شده است که درمان هپاتیت C می تواند حداقل درصد از عفونت ها را برطرف کند، با این حال بسیاری از افراد تا زمانی که به سیروز کبدی مبتلا نشوند از ابتلا به این بیماری اطلاع ندارند. اکنون به افراد دارای عوامل خطر هپاتیت توصیه می شود که باید تحت آزمایش هپاتیت C قرار گیرد. منبع:

را یاد بگیرید تا بتوانید به راحتی خس خس سینه خود را در خانه درمان کنید. علامت شایع اختلالات تنفسی مختلف است که باعث سفت شدن گلو می شود. روش های مختلفی وجود دارد که فرد می تواند بدون استفاده از دستگاه استنشاقی در خانه خس خس خود را متوقف کند، اما این به علت اصلی خس خس سینه بستگی دارد. خس خس سینه زمانی اتفاق میفتد که مجاری تنفسی سفت، مسدود یا ملتهب شده و باعث می شود نفس کشیدن فرد مانند سوت زدن باشد. دلایل شایع آن شامل سرماخوردگی، آسم، آلرژی یا بیماری های جدی تر مانند ( COPD ) است. درمان های خانگی زیر برای خس خس سینه، باز کردن مجاری تنفسی، کاهش تحریک کننده ها یا آلودگی هایی است که فرد در آن تنفس می کند می تواند موثر باشد. اگر فردی مبتلا به یا بیماری پزشکی دیگری است که باعث خس خس می شود، باید با پزشک خود مشورت کرده از داروهای تجویز شده برای آن مانند دستگاه استنشاقی آسم استفاده کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درمان های خانگی موثر برای خس خس شامل موارد زیر است: استنشاق هوای گرم و غنی از رطوبت می تواند برای پاکسازی سینوس ها و باز شدن مجاری تنفسی بسیار موثر باشد: آب داغ را در یک کاسه بزرگ بریزید و با بخار آن نفس بکشید. یک حوله بالای سر قرار دهید تا رطوبت اضافی را برای استنشاق بیشتر جمع آوری کند. چند قطره روغن منتول یا اکالیپتوس به آب اضافه کنید تا قدرت بیشتری داشته باشد. اسانس نعناع ممکن است اثرات تسکین دهنده درد و ضد التهاب داشته باشد. تحقیق از سال نشان می دهد که این روغن ممکن است عضلات سیستم تنفسی را شل کند و به رفع خس خس سینه و سایر مشکلات تنفسی کمک کند. علاوه بر آن، استفاده از اتاق سونا یا دوش آب گرم نیز می تواند به شل شدن عضلات کمک کند. ضربه آرام به پشت یا سینه و تنفس عمیق می تواند به نتایج موثر تر کمک کند. ورزش های تنفسی ممکن است به تسکین علایم ناشی از COPD ، آلرژی و سایر دلایل رایج خس خس کمک کنند. بررسی های صورت گرفته نشان داده است که برخی از روش های تنفسی الهام گرفته از می توانند به رفع مشکلات تنفسی مرتبط با آسم برونش از جمله خس خس سینه کمک کنند. تمرینات تنفسی اغلب شامل استنشاق و بازدم عمیق و منظم است. پزشک می تواند در تصمیم گیری در مورد موثرترین تکنیک های تنفسی به شما کمک کند. ممکن است فردی در هنگام حمله وحشت دچار اختلال در تنفس شود. تمرینات تنفس عمیق نیز می توانند در این وضعیت موثر باشند. آنها به فرد کمک می کنند تا تنفس آرامی داشته باشند. در ماه های خشک زمستان، خس خس سینه اغلب بدتر می شود. رطوبت ساز در اتاق خواب می تواند به شل شدن احتقان و کاهش شدت خس خس سینه کمک کند. فرد می تواند اسانس یا روغن های دیگری را به آب موجود در دستگاه رطوبت ساز اضافه کند، اگرچه قبل از افزودن چیز دیگری به غیر از آب، باید دستورالعمل های دستگاه بخور را بررسی کند. بسیاری از شرایطی که باعث خس خس می شود در صورت آلودگی هوا و یا در پاسخ به مواد حساسیت زا می توانند بدتر شوند. یک فیلتر هوای خانگی می تواند وجود مواد تحریک کننده ای را که ممکن است باعث خس خس سینه و تنفس شود، کاهش دهد. بیماری های مزمن مانند آسم و آلرژی ممکن است در پاسخ به برخی عوامل محرک مانند استرس یا مواد حساسیت زا، بدتر شوند. کنترل هرچه بیشتر این عوامل محرک می تواند کمک کند. افراد مبتلا به آلرژی می توانند از طیف گسترده ای از داروهای آلرژی از جمله داروهای ضد احتقان، قرص های و آنتی هیستامین ها بهره مند شوند. اسپری های بینی ممکن است به ویژه برای رفع سفتی قفسه سینه، احتقان و التهاباتی که می توانند باعث خس خس سینه شوند، مفید باشند. آلرژی های شدیدتر ممکن است به داروهای تجویز شده برای آلرژی نیاز داشته باشند. ایمونوتراپی فرآیندی برای بازآموزی سیستم ایمنی بدن برای عدم واکنش به مواد حساسیت زا است. ممکن است فرد به چندین روش درمانی احتیاج داشته باشد، اما با گذشت زمان، ایمونوتراپی می تواند دفعات خس خس را کاهش دهد. ایمونوتراپی همچنین می تواند برای افراد مبتلا به سایر بیماری های مزمن مانند COPD که آلرژی نیز دارند مفید باشد. گشادکننده های برونشیت، داروهایی هستند که به آرامش ریه ها کمک کرده و از تنگ شدن مجاری تنفسی جلوگیری می کنند. آنها می توانند در خس خس سلولی ناشی از COPD و آسم موثر باشند گشادکننده برونش به دو شکل وجود دارد: گشادکننده برونش کوتاه اثر که بعضا به عنوان استنشاق کننده های نجات شناخته می شوند و می توانند حمله آسم یا COPD را متوقف کنند. گشاد کننده های برونش طولانی اثر که کمک می کند تا در طولانی مدت راه های هوایی شل شود و تکرر و شدت قسمت های خس خس سینه را کاهش می دهد. گشادکننده برونش باید از پزشک تهیه شود و در صورت لزوم می توان از آن در خانه استفاده کرد. طیف گسترده ای از داروها می توانند خس خس را که به دلیل بیماری زمینه ای رخ داده است را درمان کنند. به عنوان مثال فردی که به دلیل واکنش شدید آلرژیک، دچار خس خس می شود، ممکن است به اپی نفرین یا کورتیکواسترویید نیاز داشته باشد. افرادی که مشکلات سلامتی قلب دارند ممکن است از داروهای فشار خون یا داروهای رقیق کننده خون استفاده کنند تا از آسیب بیشتر به قلب جلوگیری کنند. بحث و گفتگو با پزشک در مورد آیا اینکه دارو می تواند در درمان این نوع خس خس سینه موثر باشد یا اینکه چگونه داروهای مختلف ممکن است با یکدیگر تداخل کنند بسیار حیاتی است. نوشیدنی های گرم و داغ می توانند به شل شدن مجاری تنفسی و رفع گرفتگی کمک کنند. عسل یک ضدالتهاب و ضد میکروب طبیعی است، بنابراین افزودن یک قاشق چای خوری عسل به یک نوشیدنی گرم ممکن است علایم فرد را بهبود بخشد. یک مطالعه در سال نشان داد که خوردن یک قاشق غذاخوری عسل دو بار در روز، همراه با سایر روش های درمانی به رفع گرفتگی گلو کمک می کند. برخی افراد متوجه شده اند که نعناع فلفلی یا سایر چای های حاوی منتول می توانند نتایج موثری داشته باشند. تشخیص علت خس خس سینه تنها بر اساس علایم آن دشوار است و در شرایطی که فرد از وضعیت خود نگران است باید به پزشک مراجعه کند. اگر شخصی هر یک از موارد زیر را تجربه کرد، باید به اورژانس مراجعه کند: علایم آنافیلاکسی اختلال و مشکل در تنفس خس خس که به طور ناگهانی بروز می کند. خس خس سینه همراه با علایم دیگر، مانند درد قفسه سینه در صورت بدتر شدن خس خس، در طی یک روز یا همین حدود باید به پزشک مراجعه کنند. نوزادان از طریق بینی نفس می کشند، بنابراین در صورت بروز گرفتگی در ریه ها یا زمانی که در موقعیت نامناسبی قرار بگیرند، ممکن است صدای خس خس یا صدای جیر جیر ایجاد کنند. این وضعیت در نوزادان تا زمانی که آنها با سرعت طبیعی نفس بکشند، جای نگرانی نیست. اما در شرایطی که نوزاد با سرعت تندتر از حد طبیعی نفس بکشد و یا خس خس با با یک بیماری همراه باشد، باید برای درمان و یا تشخیص بهتر به متخصص اطفال مراجعه کرد. در بزرگسالان وقتی مجاری تنفسی به دلیل تحریک، بیماری یا انسداد باریک می شود، هوای در حال حرکت از طریق آنها می تواند صدای خس خس ایجاد کند. برخی از افراد علایم دیگری از جمله ناراحتی هنگام تنفس یا احساس خفگی نیز تجربه می کنند. برخی از علل عبارتند از: ذات الریه عفونت ریه ها است. حمله وحشت می تواند باعث سفت شدن گلو فرد و دشواری تنفس شود. یک اختلال تنفسی مزمن است که باعث تنگ شدن و التهاب مجاری تنفسی می شود. آلرژی های فصلی و آلرژی های غذایی می توانند باعث تحریک تنفسی، گرفتگی و تنفس دشوار شوند. برونشیت التهاب لوله های برونش است که اغلب به دلیل عفونت ویروسی یا باکتریایی ایجاد می شود. عفونت هایی که باعث سرماخوردگی یا آنفولانزا می شوند می توانند باعث التهاب و مشکلات تنفسی شوند. وقتی لوله تنفسی توسط غذا یا جسم دیگری مسدود شود، ممکن است منجر به خس خس سینه شود. این وضعیت معمولا یک فوریت پزشکی محسوب می شود. COPD گروهی از بیماری های التهابی از جمله برونشیت مزمن و آمفیزم را شامل می شود. بیماری قلبی می تواند باعث مشکلات تنفسی، سرفه و مایعات در ریه ها شود. پیش آگهی بلند مدت در مورد خس خس در نهایت به علت اصلی آن بستگی دارد. حتی زمانی که خس خس به دلیل یک بیماری مزمن باشد، اغلب می توان آن را با دارو و درمان های خانگی به خوبی کنترل کرد. مراقبت های پزشکی در حال انجام همچنان مهم است و افرادی که علایم آنها بهبود نمی یابد باید با پزشک مشورت کنند. اگر خس خس سینه باعث نگرانی می شود، حفظ آرامش ضروری است، زیرا وحشت باعث تشدید خس خس می شود. حتی زمانی که خس خس سینه به دلیل یک بیماری پزشکی جدی است، داروها می توانند علایم را بهبود بخشند.

، عملکرد سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کند. پزشکان آن را برای درمان بیماری های خود ایمنی، از جمله و، و پیشگیری از رد عضو پس از پیوند تجویز می کنند. سیکلوسپورین یک روش درمانی جایگزین برای مانند آرتریت روماتویید ( RA ) و پسوریازیس است. پزشکان در صورتی که درمان های اولیه در بیماران موثر نباشند، سیکلوسپورین را تجویز می کنند. اگرچه مصرف این دارو معمولا موثر است، اما می تواند طیف وسیعی از عوارض جانبی را ایجاد کند. افراد می توانند با پزشک خود تصمیم بگیرند که آیا سیکلوسپورین گزینه درمانی مناسب برای آنها می باشد یا خیر. در این مقاله، در مورد سیکلوسپورین، از جمله موارد استفاده، توصیه های دوز، عوارض جانبی، هشدارها و تداخلات بالقوه با سایر داروها، اطلاعات بیشتری را در اختیار شما قرار می دهیم. پس برای یادگیری آنها تا انتهای مقاله را بخوانید. سیکلوسپورین می تواند به درمان بیماری های خود ایمنی مانند RA و پسوریازیس کمک کند. سیکلوسپورین یک داروی تجویزی است که پزشکان برای درمان بیماری های خود ایمنی مانند RA و پسوریازیس استفاده می کنند. انواع آن از جمله کپسول خوراکی، محلول خوراکی و قطره چشم وجود دارد. پزشکان همچنین از سیکلوسپورین برای جلوگیری از رد اندام بدن پس از پیوند عضوی جامد استفاده می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایط خود ایمنی هنگامی ایجاد می شود که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های سالم حمله کند. سیکلوسپورین با سرکوب پاسخ های سیستم ایمنی بدن کار می کند. سیکلوسپورین با کاهش پاسخ ایمنی، از حمله به بافت های سالم جلوگیری می کند. به همین ترتیب، از حمله بدن با عضو پیوندی به عنوان ماده خارجی جلوگیری می کند. عملکرد کلی سیستم ایمنی بدن مبارزه با بیماری است. داروهایی که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند و داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نامیده می شوند، احتمال ابتلا به عفونت در مصرف کنندگان را افزایش می دهد. سیکلوسپورین چگونه اثر می کند؟ سیکلوسپورین عملکرد سیستم ایمنی بدن را مهار می کند. به طور موقت فعالیت سلول های سیستم ایمنی بدن را که لنفوسیت نامیده می شوند، مانند سلول های T کمکی و سرکوبگر T را کاهش می دهد. سیکلوسپورین همچنین میزان آنزیم اینترلوکین - ( IL - ) بدن را کاهش می دهد. IL - فعالیت گلبول های سفید خون را تنظیم می کند. سرکوب IL - می تواند پاسخ ایمنی بدن را کاهش دهد، که باعث کاهش علایم بیماری های خود ایمنی می شود. سیکلوسپورین به اشکال و دوزهای مختلف وجود دارد. افراد باید با پزشک خود همکاری کنند تا بهترین گزینه درمانی را برای نیازهای خاص برای آنها مشخص شود. سیکلوسپورین به شکل اصلی و به صورت اصلاح شده موجود است که میزان جذب دارو در بدن را بهبود می بخشد. همانند سایر موارد، افراد باید طبق دستورالعمل پزشک خود از این دارو استفاده کنند. افراد می توانند روزانه از کپسول سیکلوسپورین (اصلاح شده) یا محلول خوراکی سیکلوسپورین (اصلاح شده) برای کمک به درمان RA و پسوریازیس استفاده کنند. دوز اولیه . میلی گرم در هر کیلوگرم از وزن بدن در روز است که به دو دوز تقسیم می شود. در صورت لزوم، پزشک ممکن است با گذشت زمان این میزان را حداکثر تا میلی گرم در کیلوگرم در روز افزایش دهد. دوز اولیه سیکلوسپورین برای پیوند اعضا به اندام جراحی شده و سایر داروهایی که فرد مصرف می کند بستگی دارد. افراد باید مصرف سیکلوسپورین را برای چندین هفته پس از پیوند ادامه دهند. افرادی که به بیماری های مبتلا هستند که روی کلیه ها یا کبد آنها ت ثیر می گذارد، می توانند دوزهای کمتری سیکلوسپورین مصرف کنند. دلیل آن این است که سیکلوسپورین می تواند باعث بروز یا بدتر شدن مشکلات کلیه و کبد شود. کسانی که روزانه دو دوز مصرف می کنند باید بهتر است طبق یک برنامه منظم عمل کنند. اگر یک دوز را فراموش کردند، باید به محض یادآوری آن را مصرف کنند. اما نباید برای جبران دوز فراموش شده، مصرف خود را دوبرابر کنند. مصرف بیش از حد سیکلوسپورین می تواند عوارض جانبی منفی به همراه داشته باشد. پزشکان ممکن است دوز مصرفی را برای افرادی که بیماری های خاصی دارند و میزان جذب سیکلوسپورین در بدن را تحت ت ثیر قرار می دهند، تنظیم کنند. این شرایط می تواند شامل موارد زیر باشد: کلسترول کم سطح پایین منیزیم عوارض احتمالی سیکلوسپورین کدامند؟ افرادی که از سیکلوسپورین استفاده می کنند ممکن است دچار سردرد و خستگی شوند. سیکلوسپورین می تواند عوارض جانبی مختلفی ایجاد کند، از جمله: آکنه دل درد سردرد خستگی فشار خون بالا افزایش اندازه لثه حساسیت پوستی کاهش عملکرد کلیه درد عضله، استخوان یا مفصل رشد موهای اضافی در مناطق خاص علایم مصرف بیش از حد سیکلوسپورین شامل موارد زیر است: استفراغ خستگی آسیب کلیه ضربان قلب سریع، یا تاکی کاردی تورم بازوها، دست ها، پاها، پاها یا مچ پا، زردی پوست و سفیدی چشم که ممکن است آسیب کبدی را نشان دهد. افرادی که فکر می کنند شاید سیکلوسپورین بیش از حد مصرف کرده اند یا علایم مصرف بیش از حد را دارند، باید فورا به پزشک مراجعه کنند. هشدارهای مصرف سیکلوسپورین کدامند؟ اگرچه سیکلوسپورین یک داروی مورد ت یید سازمان غذا و دارو ( FDA ) است، اما در بعضی موارد می تواند عوارض جانبی شدیدی ایجاد کند. بنیاد ملی پسوریازیس توصیه می شود بیماران در صورت هر یک از شرایط زیر از مصرف سیکلوسپورین خودداری کرده و با پزشک خود مشورت کنند: نقرس کاهش عملکرد کلیه سرطان فعلی یا سابقه آن داشتن یک سیستم ایمنی ضعیف سیکلوسپورین عملکرد سیستم ایمنی بدن را کاهش می دهد. این می تواند خطر ابتلا به عفونت های شدید در فرد را افزایش دهد. دوزهای بالای سیکلوسپورین می تواند باعث مسمومیت کبد و کلیه شود. همچنین می تواند خطر ابتلا افراد به انواع خاصی از سرطان، به ویژه لنفوم و سرطان پوست را افزایش دهد. افرادی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند ممکن است بیشتر در معرض خطر عفونت های رایح مانند عفونت های ویروسی پولیوما باشند که می توانند نتایج جدی و گاه کشنده داشته باشند. محلول خوراکی سیکلوسپورین حاوی مقدار کمی الکل است که می تواند افراد خاصی را تحت ت ثیر منفی قرار دهد. کسانی که نباید محلول خوراکی سیکلوسپورین مصرف کنند شامل کودکان، خانم ها در دوران بارداری و شیردهی و افرادی که بیماری کبد یا صرع دارند، هستند. سیکلوسپورین همچنین می تواند اثر واکسن ها را کاهش دهد. به همین دلیل، اگر قصد دارید همزمان با استفاده از این دارو واکسن بزنند، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. بنیاد ملی پسوریازیس همچنین در مورد استفاده از سیکلوسپورین در افرادی که هم اکنون تحت پرتودرمانی هستند هشدار می دهد. تداخلات دارویی سیکلوسپورین سیکلوسپورین می تواند عملکرد کلیه را تحت ت ثیر قرار دهد و ممکن است مصرف آن همزمان با برخی دارو ها منجر به تداخل دارویی شود، از جمله: داروهای گوارشی مانند سایمتیدین ضد قارچ، مانند آمفوتریسین B و کتوکونازول داروهای ضد التهابی مانند کلشی سین و دیکلوفناک، مانند تاکرولیموس و متوترکسات آنتی بیوتیک ها مانند جنتامایسین، توبرامایسین و سیپروفلوکساسین داروهای زیر می توانند غلظت سیکلوسپورین را در خون افزایش دهند: پیشگیری از بارداری خوراکی گلوکوکورتیکوییدها، مانند متیل پردنیزولون ضد قارچ، مانند فلوکونازول، کتوکونازول و ووریکونازول آنتی بیوتیک ها مانند کلاریترومایسین، اریترومایسین و آزیترومایسین مسدود کننده های کانال کلسیم، مانند دیلتیازم، نیکاردیپین و وراپامیل اگر در حال حاضر دارویی مصرف می کنید که ممکن است با سیکلوسپورین تداخل داشته باشد، باید پزشک خود را مطلع کنید. افراد همچنین باید قبل از مصرف هرگونه مکمل طبیعی، به ویژه گیاه خار مریم، با پزشک خود مشورت کنند. گزینه های جایگزین سیکلوسپورین اگرچه سیکلوسپورین می تواند به تسکین علایم آرتروز کمک کند، متوترکسات همچنان خط اول درمان RA است. با این حال، هر دو روش درمانی مزایای چشمگیر و عوارض جانبی دارند. به عنوان مثال، متوترکسات می تواند در افرادی که زمان زیادی را زیر آفتاب می گذرانند، واکنش های پوستی ایجاد کند. اگر زنان آن را فقط قبل یا حین بارداری مصرف کنند، ممکن است منجر به نقایص مادرزادی شود. نیورال که نوعی سیکلوسپورین است، بر میزان قند خون ت ثیر نمی گذارد. با این حال، مقامات بهداشت عمومی هنوز آن را برای استفاده در دوران بارداری بی خطر نمی دانند. نیورال همچنین می تواند باعث فشار خون بالا و آسیب کلیه شود. افرادی که نیورال و انواع دیگر سیکلوسپورین مصرف می کنند نیز ممکن است نیاز به مصرف داروهای فشار خون داشته باشند. سیکلوسپورین می تواند به درمان بیماری های خود ایمنی مانند RA و پسوریازیس کمک کند. همچنین می تواند به جلوگیری از رد پس از پیوند اعضاء موثر باشد. سیکلوسپورین سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کند، که می تواند خطر ابتلا به عفونت در افراد را افزایش دهد. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن نوعی دارو هستند که قدرت سیستم ایمنی بدن را سرکوب یا کاهش می دهند. برخی از این داروها برای کاهش احتمال رد پیوند برای اندام پیوند یافته مانند کبد، قلب یا کلیه استفاده می شوند. این داروها به عنوان داروهای ضد احتقان هم شناخته می شوند. سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی اغلب برای درمان اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس، پسوریازیس و آرتریت روماتویید کاربرد دارند. بهتر است قبل از شروع استفاده از دارو، در مورد هزینه ها و مزایای درمان سیکلوسپورین با یک پزشک صحبت کنید. منبع:

استفاده از این روش های درمانی مهم است زیرا عفونت های قارچی که بدون درمان رها می شوند می توانند خطر بروز عوارض جانبی را افزایش دهند. در این مقاله انواع درمان های خانگی برای کمک به درمان عفونت های قارچی مورد بحث قرار گرفته و همچنین موارد مختلف مراقبت از خود و پیشگیری که می تواند به دفع چنین عفونت هایی کمک کند، اشاره شده است. درمان های خانگی زیر می توانند در مدیریت عفونت های خفیف قارچی کمک کنند. با این حال، اگر عفونت قارچی شدید باشد یا قسمت داخلی بدن مانند مننژها، خون یا ریه ها را تحت ت ثیر قرار دهد، باید با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجا که علایم عفونت های قارچی ممکن است شبیه مشکلات پوستی مانند پسوریازیس باشد، بهتر است قبل از انجام هرگونه روش درمانی، یک تشخیص مناسب انجام دهید. همه این روش های درمانی می توانند همراه با درمان تجویز شده توسط پزشک برای بهبود سریعتر مورد استفاده قرار گیرند. برای درمان خانگی عفونت های قارچی، از روغن نارگیل استفاده کنید. روغن نارگیل در درجه اول از اسیدهای چرب با زنجیره متوسط تشکیل شده است که دارای فعالیت ضد قارچی هستند. این خاصیت روغن نارگیل در کنترل رشد مخمر یا کاندیدا مفید است. ناحیه آسیب دیده را با صابون بشویید و خشک کنید. چند قطره روغن نارگیل فوق العاده بکر را روی منطقه بمالید. روغن درخت چای دارای خواص ضد میکروبی قوی است که می تواند به شما در دفع عفونت های قارچی کمک کند. این روغن اساسی هم از شواهد حکایتی و هم از شواهد علمی در مورد استفاده از آن به عنوان یک ماده ضد قارچ برخوردار است. علاوه بر روغن درخت چای، روغن پونه کوهی و روغن چریش نیز دارای خواص ضد قارچی هستند. تمام روغن های اساسی باید قبل از استفاده رقیق شوند. بنابراین، چند قطره روغن درخت چای را در یک روغن حامل مانند روغن زیتون یا روغن نارگیل مخلوط کنید. همچنین می توانید روغن درخت چای را با نسبت : با ژل مخلوط کنید. این مخلوط را روی مناطق آسیب دیده بمالید. یک ماده رایج در آشپزخانه است که دارای خواص دارویی مختلفی، از جمله اثرات ضد میکروبی است. سیر حاوی ترکیبات ارگانیسم گوگرد است که فعالیت ضد قارچی از خود نشان می دهند. یک مطالعه نشان داد که سیر به اندازه کرم کلوتریمازول برای درمان عفونت های قارچی کارآمد است. دو حبه سیر را خرد کرده و در روغن زیتون مخلوط کنید تا به صورت خمیر در آید. این خمیر را به ناحیه آسیب دیده بمالید. بعد از دقیقه محل را با آب ولرم بشویید. این دارو را دو بار در روز تکرار کنید تا نتیجه بگیرید. کورکومین، ترکیب فعال زردچوبه، یک ماده ضد قارچی بسیار قوی است که عوارض جانبی بسیار کمی دارد و بنابراین می تواند به درمان موثر عفونت های قارچی کمک کند. قاشق چایخوری زردچوبه را با روغن نارگیل یا زیتون مخلوط کنید تا به صورت خمیر در آید. ناحیه آسیب دیده را بشویید، آن را خشک کنید و یک لایه نازک از خمیر را روی محل عفونت قرار دهید. بعد از حدود دقیقه با آب بشویید. عسل دارای خواص ضد قارچی در برابر طیف وسیعی از قارچ ها از جمله Candida albicans است. این ماده حاوی ترکیبات مختلفی از جمله آنتی اکسیدان ها، لیزوزیم ها، پراکسید هیدروژن، پپتیدهای زنبور عسل، فلاونوییدها، پلی فنول ها، اسید فنولیک و متیل گلیوکسال است که آن را به عنوان یک ماده ضد میکروبی مناسب تبدیل می کند. عسل خام، ارگانیک یا دارای درجه پزشکی را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بعد از دقیقه بشویید. یا در یک روش دیگر می توانید عسل را با روغن نارگیل، روغن زیتون یا ماست مخلوط کنید و خمیر را به محل آلوده بمالید. مطالعات نشان می دهد که بی کربنات سدیم در از بین بردن عوامل عفونت قارچی پوست و ناخن موثر است. با این حال، برای ایجاد سازوکار آن، تحقیقات بیشتری لازم است. بی کربنات سدیم را با آب مخلوط کرده و به شکل خمیر درآورید و آن را روی مناطق آسیب دیده بمالید. محل آلوده را به مدت دقیقه در محلول بی کربنات سدیم قرار دهید. ( ACV ) می تواند به عنوان یک عامل ضد قارچ عمل کند، به ویژه در برابر گونه های کاندیدا، آن را به عنوان یک گزینه عالی برای درمان استوماتیت دندان مصنوعی تبدیل می کند. کاربران همچنین اثر ACV را در درمان عفونت های پوست سر و مفید گزارش می دهند. با این حال، هیچ مدرک علمی این ادعا را ت یید نمی کند. یک قسمت ACV را با قسمت آب رقیق کنید. مخلوط را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. بعد از - دقیقه محل را با آب ساده بشویید. از ماست به طور سنتی برای درمان عفونت های قارچی استفاده شده است، اگرچه هیچ مدرک علمی در مورد آن وجود ندارد. اعتقاد بر این است که محتوای اسید لاکتیک باکتری های مفید در ماست از رشد قارچ جلوگیری می کند. با استفاده از یک پنبه تمیز ماست را به منطقه آسیب دیده بمالید. بعد از دقیقه با آب گرم بشویید. محل آسیب دیده را خشک کنید. داروهای ضد قارچی بدون نسخه مختلفی در دسترس است. بیشتر این عوامل موضعی باید دو بار در روز، حداکثر هفته یا هفته پس از برطرف شدن بثورات، استفاده شوند. می توانید کرم های ضد قارچ، پمادها، اسپری ها، شامپوها و پودرهای پا را نیز امتحان کنید. این مواد معمولا حاوی موادی مانند میکونازول، تولسیکلات، کتوکونازول، سیکلوپیروکس و سلنیوم سولفید هستند. برای عفونت ناخن، می توانید از لاک های ضد قارچ ناخن، یک تا دو بار در هفته استفاده کنید. به دنبال محصولاتی باشید که حاوی کلوتریمازول، روغن اکالیپتوس یا اسید آنسیلنیک باشند. عفونت های کرم حلقوی را می توان با پمادهای تربینافین یا کلوتریمازول درمان کرد. اقدامات خودمراقبتی زیر می تواند به درمان علامت ناشی از عفونت های قارچی کمک کرده و می تواند از شیوع عفونت از یک منطقه به منطقه دیگر جلوگیری کند: ناحیه آلوده را تمیز و خشک نگه دارید. از خاراندن در محل عفونت خودداری کنید. حوله ها، جوراب ها و حمامها را با آب گرم حداقل درجه سانتیگراد بشویید. در صورت ابتلا آلت تناسلی یا واژن به عفونت قارچی از آمیزش جنسی خودداری کنید. برای جلوگیری از رشد اسپورها هر روز از پودرهای ضد قارچ مخصوصا روی پاها استفاده کنید. حتما بعد از دوش گرفتن، پوست خود را به خصوص تمام چین های پوست و بین انگشتان پا خشک کنید. از لوازم بهداشتی شخصی مانند لباس، برس و حوله اشتراکی استفاده نکنید. برای مناطق آسیب دیده و آسیب دیده از حوله های جداگانه استفاده کنید. برای کمک به درمان عفونت های پوست سر یا از شامپوهای ضد شوره استفاده کنید. اقدامات مختلفی می تواند از بروز و حتی عود و بازگشت مجدد عفونت های قارچی جلوگیری کند، مانند: پوست خود را با صابون های ضد عفونی کننده مانند آنهایی که حاوی چریش هستند بشویید. پوست خود را با حوله تازه خشک کرده و از مالیدن خودداری کنید. از به اشتراک گذاشتن ملحفه، حوله، لباس یا حتی کفش با افراد دیگر خودداری کنید. استفاده از لباس های آزاد و قابل تنفس مانند پنبه که می تواند از تجمع عرق روی پوست شما جلوگیری کند ضروری است. استفاده از لباس های نامناسب مانند جوراب شلواری نایلونی می تواند خطر ابتلا به عفونت های قارچی را افزایش دهد. علاوه بر این، از پوشیدن کفش های تنگ خودداری کنید. کفش های قدیمی، شامل کفش های کتانی، دمپایی، چکمه و کفش را دور بریزید. هنگام بیرون رفتن همیشه از کفش، صندل یا دمپایی استفاده کنید. در استخرهای عمومی یا رختکن از جوراب های آبی یا دمپایی استفاده کنید. پس از بازگشت به خانه یا قبل از خواب لباس تمیز بپوشید. همیشه بعد از ورزش یا گذراندن وقت در فضای باز اگر زیاد عرق می کنید، دوش بگیرید و از لباس های تمیز استفاده کنید. علاوه بر این، بلافاصله پس از شنا یا سایر ورزش های آبی لباس های خیس را عوض کنید. همچنین مهم است که هر روز جوراب و لباس زیر را عوض کرده و بشویید. برای شستن لباس ها می توانید از شوینده های ضد عفونی کننده استفاده کنید. توصیه می شود برای جلوگیری از به دام انداختن آلودگی یا ناخن های فرو رفته، ناخن های پا را کوتاه نگه دارید. برای ناخن های آلوده از ناخن گیر دیگری استفاده کنید. علاوه بر این، از استفاده از ناخن مصنوعی خودداری کنید. بعد از تعامل با حیوان خانگی، دستان خود را کامل بشویید. علاوه بر این، حیوانات خانگی و خانه های خود را تمیز نگه دارید. افرادی که اضافه وزن یا کسانی که چین های پوستی چند برابر دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت های قارچی هستند. تمیز نگه داشتن خانه بسیار حیاتی است. در اولین مراحل لوله ها یا شیرهای خراب را تعمیر کنید، زیرا قارچ ها می توانند به راحتی در مناطق مرطوب و سرد رشد کنند. فیلتر رطوبت گیرهای داخلی و دستگاه های تصفیه هوا را مرتبا عوض یا تمیز کنید. در صورت لزوم خانه خود را از نظر رشد کپک به خصوص در حمام بررسی کنید. از آنجا که قارچ ها می توانند افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف را به راحتی آلوده کنند، پیشنهاد می شود یک رژیم غذایی پروبیوتیک، آنتی اکسیدان و غنی از مواد معدنی مصرف کنید. برخی از نمونه های غذاهای پروبیوتیک، ماست و کلم ترش هستند. شما همچنین باید سیب زمینی شیرین و هویج بخاطر E ، و غذاهای دریایی، آجیل و محصولات لبنی به عنوان منبع روی را هم در رژیم غذایی خود بگنجانید. علاوه بر این، غذاهای تقویت کننده سیستم ایمنی مانند ویتامین B ، مس، فولات، آهن و ویتامین B را به رژیم غذایی خود اضافه کنید. همچنین می توانید آب قره قاط را مصرف کنید زیرا حاوی خواص ضد قارچی است. استفاده از الکل و تنباکو می تواند رشد بیش از حد کاندیدا در دهان را تحریک کند. در حالی که عفونت های قارچی گسترده هستند، اما معمولا خفیف بوده و با مراقبت و درمان مناسب در طی یک هفته برطرف می شوند. برای کمک به درمان و بهبودی می توانید درمان های خانگی و خودمراقبتی فوق الذکر را امتحان کنید. پیگیری عفونت هنگام آزمایش داروهای خانگی و یادآوری پاسخ آن به آنها بسیار حیاتی است. اگر در طی روز بهبودی مشاهده نکردید، برای تشخیص و درمان پزشکی با پزشک مشورت کنید. منبع:

خطرناک ترین مکان انتقال کرونا کجاست؟ محققین و اپیدمیولوژیست ها زندان‌ها را خطرناک ترین مکان انتقال کرونا رتبه بندی کردند. سوالی که محققان بهداشت و درمان با هشدار در مورد آن، اعلام کرده اند میله‌های زندان‌ها، خطرناک ترین مکان انتقال ویروس کرونا هستند. در یک بررسی جدید، اپیدمیولوژیست‌ها میله‌های زندان‌ها را به عنوان خطرناک ترین مکان برای انتقال COVID - رتبه بندی کردند. از جمله دلایلی که کارشناسان بهداشت می‌گویند میله‌ها می‌توانند یکی از محیط‌های پر خطر برای انتقال کرونا ویروس باشند، این است که تعداد افرادی که در یک فضای بسته و طولانی مدت به میله‌ها دست می‌زنند، زیاد هستند. به دلیل تعداد افرادی است که برای مدت طولانی در یک فضای بسته تعامل می‌کنند. بر اساس نظرسنجی از اپیدمیولوژیست‌ها که توسط مرکز غیرانتفاعی روزنامه نگاری CivicMeter انجام شده، میله‌های زندان به عنوان خطرناکترین مکان برای ویروس کرونا با زندان گره خورده اند. بیست و هفت اپیدمیولوژیست از تعدادی از دانشگاه‌ها در این پرسشنامه شرکت کردند و در نتیجه قرار گرفتن در معرض ویروس کرونا که منجر به COVID - می‌شود، میزان آلوده شدن و شیوع بیماری را در سطح بالایی نشان دارند. پشت میله‌های زندان یکی از محیط‌های بسیار خطرناک، برای انتقال ویروس کرونا هستند که احتمال شیوع این بیماری را به خصوص در زندانی‌ها افزایش می‌دهند. استاد بخش اپیدمیولوژی در دانشگاه ایالتی اوهایو در این مورد معتقد است که اساسا ، میله‌های زندان از نظر هر پنج بعد زمان، فضا، افراد و میزان شلوغی، مکان و استفاده از ماسک را نقض می‌کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میلر در مورد هر یک از این عوامل می‌گوید: افرادی که برای ملاقات از دوستان و نزدیکان خود می‌روند و یا افراد در هنگام معاشرت با دیگران، دوست دارند بیش از دقیقه در کنار همدیگر باقی بمانند. این مدت زمان بیشتر از دقیقه، زمان رعایت پروتکل‌های بهداشتی را برای نقض می‌کنند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) در این مورد هشدار می‌دهد که هرچه افراد فاصله اجتماعی کمتری را رعایت کنند و تعامل بیشتری با هم داشته باشند، خطر گسترش COVID - بیشتر است. در پشت میله‌های زندان، مردم دوست دارند تا با همدیگر حرف بزنند و صحبت کنند و در این شرایط رعایت توصیه مراکز‌های کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها مبنی بر رعایت فاصله اجتماعی دشوارتر خواهد بود. برقراری ارتباط با افراد بیشتر، خطر ابتلا به بیماری کرونا ویروس را در شما افزایش می‌دهد. به احتمال زیاد در زندان‌ها با افراد زیادی حرف می‌زنید و بنابراین خودتان را در معرض دید افراد جدیدی قرار می‌دهید که ممکن است ناقل ویروس باشند. همچنین، CDC هشدار می‌دهد که برخی از افراد مبتلا به ویروس ممکن است هیچ علایمی‌نداشته باشند و هنوز مشخص نیست که افراد بدون علامت می‌توانند ویروس را انتشار دهند یا خیر. قرار گرفتن در پشت میله‌های زندان‌ها باعث افزایش میزان انتقال بیماری کرونا ویروس می‌شود. بر اساس مراکز‌های کنترک و پیشگیری از بروز بیماری‌ها، برای شیوع بیماری‌های کرونا ویروس، فضاهای بسته خطرناک تر از فضاهای باز هستند و حفظ فاصله از افراد دیگر به ویژه برای افراد مسن و افرادی که در معرض خطر بیشتری برای بیماری شدید هستند بسیار مهم است. احتمال عدم استفاده از ماسک در زندان‌ها زیاد است و بسیاری از زندانی‌ها ماسک نمی‌زنند و یا به درستی از آن استفاده می‌کنند. این عوامل ممکن است خطر ابتلا افراد ملاقات کننده از زندانی به بیماری کرونا ویروس را افزایش دهد. با تمام این گفته‌ها، جیسون تترو، میکروب شناس و مجری برنامه " "، می‌گوید: زندان‌ها برای ابتلا و شیوع بدتر مکان هستند. دلیل این امر مربوط به عدم کنترل مناسب بر رعایت فاصله‌های اجتماعی و پروتکل‌های بهداشتی است. مت سفانه، وقتی ویروسی در محیط‌های شلوغ مانند زندان‌ها وجود دارد، همه این عوامل به راحتی میزان شیوع بیماری را افزایش می‌دهند. مردم همچنین باید برای پیشگیری از خطر انتقال ویروس کرونا از طریق این مکان‌های پر خطر، هنگام بازگشت به خانه دست‌های خودشان را حتما بشویند. کارشناسان بهداشت پیشنهاد می‌کنند مردم به جای ملاقات دوستان خود در پارک و محیط‌های باز، در خانه با هم قرار بگذارند. مراکز کنترل و پیشگیری زا بیماری‌ها می‌گوید: خطر شیوع بیماری کرونا ویروس به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله: آیا در معرض خطر بیماری شدید هستید؟ آیا بیماری کرونا ویروس در محیط اطراف شما شایع است؟ آیا به کسی که بیمار است یا کسی که ماسک ندارد نزدیک شده اید؟ آیا برای محافظت از خود در برابر COVID - اقدامات روزمره را انجام می‌دهید؟ میلر در مورد شیوع بیماری کرونا ویروس در مکان‌های پر خطر می‌گوید وقتی صحبت از بیرون رفتن در هرجایی می‌شود، به مکانی که مجبور هستید از آن رد شوید، توجه کنید. اگر مکان دارای شرایط ذکر شده در بالا هستند، این مکان به عنوان یک محیط پر خطر ابتلا به کرونا ویروس در نظر گرفته می‌شود. بهتر است از رفتن به این مکان‌ها خودداری کنید. به خصوص افراد با شرایط های خاص بهتر است از رفتن به مکان های شلوغ خودداری کنند. گروه پر خطر در برابر ابتلا به کرونا ویروس، عبارتند از: بیماری کبد فیبروز سیستیک پیوند اعضای بدن بیماری عروق مغزی (متوسط تا شدید) بیماری مزمن انسدادی ریوی شرایط عصبی مانند (نوعی اختلال خونی) بیماری فیبروز ریوی (داشتن بافت ریه آسیب دیده یا زخم) شرایط جدی قلبی مانند نارسایی قلبی، بیماری عروق کرونر یا کودکانی که از نظر پزشکی وضعیت پیچیده ای مانند مانند مبتلایان به بیماری های: عصبی ژنتیکی متابولیکی با این حال، او توصیه می‌کند اگر مجبور هستید از خانه خارج شوید بهتر است: فاصله اجتماعی رعایت شود. محیط‌های شلوغ را انتخاب نکنید. سعی کنید با افراد کمتری در ارتباط باشید. جایی را انتخاب کنید که هوا و تهویه مناسبی داشته باشد. COVID - نسبت به کافه‌ها دارند. متخصصان اپیدمیولوژی که به نظرسنجی CivicMeter پاسخ دادند، اجتماعات در فضای باز و صندلی‌های رستوران در فضای باز را به عنوان امن ترین مکان‌ها رتبه بندی کردند. اما با این حال بهتر است در هنگام حضور در مکان‌های باز پروتکل‌های بهداشتی را برای پیشگیری از COVID - در نظر بگیرید: باید از ماسک یا پوشش‌های دیگر صورت استفاده کنید که مانعی برای ورود ویروس به مجرای‌های تنفسی ایجاد شود. فاصله فیزیکی و یا فضای تهویه ای گفته می‌شود که باید برای خود و اطرافیانتان یک محیط با تهویه مناسبی را در نظر بگیرید. اگر به رعایت فاصله اجتماعی خود پایبند باشید و همه موارد الف و ب را رعایت کنید، می‌توانید با خیال راحت با نزدیکان خود ارتباط برقرار کنید. محققان و کارشناسان بهداشت معتقدند که با رعایت پروتکل‌های بهداشتی به راحتی می‌توانید با دوستان خود به تفریح بروید و در کنار خانواده خود باشید. اگر چه ویروس کرونا ویروس مانند قبل زیاد وحشی نیست اما در شرایطی که همه علیه آن مبارزه کنیم، می‌توانیم از زندگی خود لذت ببریم. مکان هایی با تهویه ضعیف که در آن افراد به تعداد زیادی دور هم جمع می شوند و مدت طولانی در آن جا می نشینند، مکانی است که COVID - می تواند راحت ترین و سریعترین گسترش را داشته باشد. کارشناسان همچنین معتقدند که فعالیت هایی مانند رفتن به مساجد با بسیاری از مکان های شلوغ مانند کافه ها و رستوران ها می توانند خطر ابتلا به کرونا ویروس را افزایش دهند. متخصصان اپیدمیولوژی همچنین معتقدند که علاوه بر کافه‌ها، خانه‌های سالمندان، کلیساها و رستوران‌های داخل سالن در معرض خطر بالایی از شیوع بیماری کرونا ویروس قرار دادند. تصور می شود عدم رعایت فاصله فیزیکی و عدم استفاده از ماسک، در مکان های شلوغ منجر به شیوع بیماری های واگیردار مانند کرونا ویروس می شود. دکتر آنتونی فاوچی، مدیر انستیتوی ملی و بیماری های عفونی می گوید: تجمع در مکان های عمومی عامل خیلی خطرناکی برای شیوع کرونا ویروس است که باید از آنها جلوگیری شود. در مورد سفر، کارشناسان پاسخ‌های متفاوتی دادند، از نفر مورد اظهار داشتند که اصلا سفر نمی‌روند. وقتی صحبت از مکان‌های مطمین برای سفر در طول دوران شیوع بیماری کرونا ویرویس می‌شود اکثر متخصصان اپیدمیولوژی کره جنوبی و آلمان را معتبرترین مکان برای مسافرت می‌دانند. از طرفی، روسیه، ایران و برزیل به عنوان مکان‌های نامطمین برای ابتلا به بیماری کرونا در نظر گرفته می‌شوند. در یک بررسی جدید، اپیدمیولوژیست‌ها میله‌ها و زندان‌ها را به عنوان خطرناک ترین مکان برای انتقال COVID - رتبه بندی کردند. مردم همچنین در هنگام بیرون رفتن از منزل خود نیاز به نوشیدنی و خوردنی دارند که این خطر انتقال را افزایش می‌دهد. کارشناسان بهداشت پیشنهاد می‌کنند مردم به جای ملاقات با دوستان در پارک یا محیط‌های شلوغ بهتر است در خانه خود همدیگر را ملاقات کنند. کارشناسان معتقدند دستشویی های عمومی، وسایل های عمومی و توالت ها می توانند مکانی برای شیوع بیماری کرونا ویروس باشند. برهمین اساس به مردم توصیه می شود، از دست زدن به میله های دستشویی خودداری کنند. شاید شنیدن این حرف ها برای مردم زیاد خوشایند نباشد و آنها نمی خواهند این حرف ها را بشنوند اما در پیشگیری از شیوع بیماری همه مجور هستیم رعایت کنیم.

تاثیر کرونا بر ذهن چیست؟ عوارض و اختلالات روانی بیماری کرونا کدامند؟ آیا کرونا منجر به بروز عوارض روانی طولانی مدت در فرد خواهد گردید؟ اینها برخی از سوالات مربوط به عوارض روانی بیماری کرونا است که توجه بیشتر کارشناسان و روانشناسان را به خودش جلب کرده است اما کارشناسان در مورد عوارض روانی کرونا معتقدند که احتمال ابتلا به، و در افراد مبتلا به بیشتر است بر اساس یک مطالعه جدید، تقریبا درصد از بیماران طی ماه پس از تشخیص، یک مسیله بهداشت روانی مانند افسردگی، اضطراب یا زوال عقل پیدا کردند محققان سوابق بهداشتی میلیون نفر را در ایالات متحده ارزیابی کردند که شامل بیش از نفر مبتلا به بود مدت هاست که پزشکان گمان می کردند که با بروز بیشتر همراه است یک مطالعه جدید از انگلستان نشان داد افرادی که مبتلا به هستند پس از بهبودی احتمالا به یک اختلال روانپزشکی مبتلا می شوند بر اساس این گزارش درصد از بیماران ظرف ماه از تشخیص، دچار یک مسیله بهداشت روانی مانند افسردگی، اضطراب یا زوال عقل شدند. خطر آنها در مقایسه با افرادی که ندارند دو برابر تخیمن زده شده است افرادی که مبتلا به هستند معمولا دچار اضطراب، افسردگی و می شوند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه محققان هنوز در تلاشند تا بفهمند دقیقا چگونه ویروس کرونا نه تنها بر ذهن بلکه بر عملکرد مغز ت ثیر می گذارد، اما این تحقیقات جدید ابتلا به کرونا و بروز بیماری های روانی را به همدیگر ربط داده است بریتانی لموندا، دکترای ارشد روانپزشکی، می گوید می تواند به دلیل استرس همه گیر و اثرات جسمی بیماری منجر به مسایل روانی شود محققان دانشگاه آکسفورد و مرکز تحقیقات زیست پزشکی بهداشت آکسفورد سوابق بهداشتی میلیون نفر را در ایالات متحده ارزیابی کردند. این بررسی شامل بیش از نفر مبتلا به بود تقریبا درصد از بزرگسالان مبتلا به برای اولین بار در طی روز دچار یک اختلال روانپزشکی شدند. در حالی که فقط . درصد از بیمارانی که نداشتند، اختلال روانپزشکی داشتند به عبارت دیگر، کسانی که به مبتلا شدند برای اولین بار دو برابر بیشتر خطر ابتلا به یک اختلال خلقی یا اضطرابی را تجربه کرده اند. همچنین سالمندان مبتلا به نیز خطر ابتلا به زوال عقل دو تا سه برابر بیشتر داشتند. به طور کلی ابتلا به بیماری جدیدی که خطرناک و جدی است، می تواند تا حدودی منجر به بروز اضطراب و استرس شود جسیکا استرن می گوید: با توجه به جدید بودن و همه گیری بیماری کرونا که هیچ چارچوب مشخصی برای آن وجود ندارد، نمی توانیم راهکارهای کلی برای پیشگیری از بروز علایم روانی کرونا از راه مدیریت و تغییر سبک زندگی تعریف کنیم کسانی که تست مثبت دارند نیز متاسفانه باید خودشان را قرنطینه کنند که همین موضوع منجر به بروز افسردگی و اضطراب در بین بیماران می شود. این در حالی است که افراد در هنگام بروز هر گونه بیماری به اطرافیان خود نیاز دارند. اما در مورد بیماری کرونا افراد مجبور هستند برای پیشگیری از انتقال بیماری به اطرافیان خود، از آنها دور شوند. بیماران کرونایی ممکن است از حمایت اطرافیان محروم شوند مبارزه با این بیماری همچنین می تواند برای کسانی که علایم متوسط تا شدید دارند، گران و هزینه بر باشد تشخیص و درمان به دلیل شدت بیماری، تازگی بیماری و عدم اطمینان ناشی از درمان و قرنطینه شدن اجباری بیماران نسبت به سایر بیماری های پزشکی، آسیب بیشتری به همراه دارد بسیاری از بیماران مبتلا به ممکن است تا ماه ها طول بکشد. همین طولانی شدن دوران بهبودی می تواند منجر به بروز برخی از چالش ها شود. به عنوان مثال، مشکلات بازگشت به کار، مشکلات مراقبت از کودکان یا مشکلات از سرگیری روال عادی برخی از چالش های بیماران بعد از بهبودی طولانی مدت در بیماران کرونایی است دانشمندان اکنون می دانند که فقط یک بیماری تنفسی نیست بلکه بیماری است که می تواند بر بسیاری از اندام های مهم از جمله مغز تاثیر بگذارد گزارش های متعدد نشان می دهد که بیماران اغلب دچار عوارض عصبی مانند گیجی، سرگیجه، و سایر اختلالات شناختی می شوند دانشمندان هنوز در تلاشند تا نحوه تعامل ویروس کرونا با سیستم عصبی مرکزی را درک کنند. اما آنها معتقدند ویروس کرونا جدید ممکن است خونرسانی به مغز را مختل کند. حتی منجر به می شود لموندا می گوید: "اگر ویروس به طور مستقیم بر سیستم عصبی مرکزی ت ثیر بگذارد، می تواند منجر به بیماری عصبی و روانی قابل توجهی شود. " به علاوه، یک سیستم تنفسی مختل شده می تواند اکسیژن رسانی به مغز را کاهش دهد علاوه بر این، اشترن می گوید که بین عملکرد ایمنی شناختی و سلامت روان ارتباط زیادی وجود دارد می تواند ریتم شبانه روزی فرد را مختل کند. از این طریق روند خواب بیماران را تحت تاثیر قرار دهد. این عوامل منجر به بی خوابی و افسردگی، اضطراب یا سایر تغییرات شناختی می شود بررسی ها نشان داده که سایر عفونت های ویروسی بر ذهن و مغز ت ثیر می گذارند. به نظر می رسد هر دو عفونت حاد سندرم تنفسی و سندرم تنفسی شرق میانه می تواند باعث بروز مسایل روانی مانند هذیان، اضطراب، افسردگی، شیدایی، بی خوابی و شود هر ویروسی که به سیستم عصبی مرکزی حمله کند ومنجر به آسیب هایپوکسیک مغزی شود یا بر عملکرد بدنی ت ثیر بگذارد، می تواند بر سلامت روان بیماران ت ثیر بگذارد از طرفی هم یافته های محققان نشان می دهد افراد مبتلا به اختلالات روانپزشکی از قبل ممکن است مستعد ابتلا به باشند بررسی ها نشان داده افراد مبتلا به کمبود توجه بیش فعالی، افسردگی، اسکیزوفرنی و اختلال دو قطبی هستند احتمال بیشتر به COVID - مبتلا می شوند. محققان معتقدند: اضطراب زیاد باعث افزایش کورتیزول در گردش خون می شود. کورتیزول باعث کاهش ایمنی بدن می شود. به عبارت دیگر، اضطراب یا افسردگی شدید در نهایت می تواند فرد را مستعد ابتلا به کند اگر مبتلا به هستید، بسیار مهم است که به توصیه های پزشک گوش دهید و سلامت جسمی خود را در اولویت قرار دهید: یک رژیم غذایی سالم و منظمی را رعایت کنید، یک برنامه خواب ثابت را در نظر بگیرید و حتی الامکان از نظر جسمی فعال باشید سالتز توصیه می کند، مانند تنفس عمیق، مراقبه آگاهانه و شل شدن عضلات را برای بهبود وضعیت روان خود و کنترل و مدیریت استرس انجام دهید خاطر داشته باشید که بهبودی می تواند هفته ها، گاهی ماه ها طول بکشد درک بهتر از مسیر بهبودی ممکن است اضطراب فرد را کاهش داده و منجر به بهبود سلامت روان شود تحقیقات جدید نشان می دهد افراد مبتلا به ممکن است پس از بهبودی، خطر قابل توجهی برای ایجاد اضطراب یا اختلال خلقی داشته باشند دانشمندان هنوز در حال چگونگی ت ثیر ویروس کرونا در مغز و سیستم عصبی مرکزی هستند. اما آنها معتقدند که این عفونت می تواند جریان خون و اکسیژن به مغز را مهار کند و در بعضی موارد منجر به التهاب مغز شود علاوه بر این، تشخیص بیماری کرونا به تنهایی، استرس زا است. چون این بیماری جدید به طور بالقوه زندگی بیماران را تهدید می کند. از طرفی هم بیماران مجبور هستند خود را قرنطینه کنند و از عزیزانشان جدا شوند. علایم می تواند گاها ماه ها ادامه داشته باشد. حتی زندگی روزمره افراد را مختل کرده و عملکرد آنها را به خطر بیندازد. حتی احتمال دارد بیماران در معرض مشکلات بهداشت روان قرار گیرند منبع:

در زندگی روزمره کاربردهای زیادی دارد، به خصوص برای بیماری هایی که معمولا بروز می کنند. روغن میخک نه تنها مفید است، بلکه در خواربارفروشی ها و فروشگاه های محلی که در بخش ویتامین ها در محصولات کاملا طبیعی تخصص دارند نیز به راحتی در دسترس است. اگر به دنبال افزودن طعم منحصر به فرد به غذاهای خود هستید، می توانید برگ میخک را برای پخت و پز نیز استفاده کنید. مانند سایر داروهای طبیعی، روغن میخک به دلیل خاصیت آرام بخشی آن در دندانپزشکی محبوبیت زیادی دارد، اما می توانید این محصول را بدون نسخه از داروخانه های نزدیک خریداری کنید. یکی از کاربردهای رایج این گیاه برای طعم دادن به داروهای سرفه و داروهای سرماخوردگی است تا حداقل نوشیدن آنها قابل تحمل باشد. اگرچه طبیعی است، اما مصرف بیش از حد در یک زمان می تواند خطرناک و جدی باشد یا باعث مشکلات شدید تنفسی شود. مانند هر فرآورده دارویی، حتی طبیعی، قبل از مصرف با پزشک مشورت کنید. روغن میخک به طور سنتی برای اهداف مختلفی استفاده می شود، از جمله: به عنوان یک ضد میکروبی، برای کمک به کشتن باکتری ها به عنوان یک مسکن برای شرایطی مانند دندان درد و درد عضلانی برای ناراحتی های گوارشی برای تسکین شرایط تنفسی مانند سرفه و آسم در حالی که بسیاری از مواد شیمیایی مختلف در روغن میخک شناسایی شده است، ترکیبی به نام اوژنول یکی از اجزای اصلی آن است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مانند بسیاری از روغن‌های ضروری، محققان برای ارزیابی مزایای سلامتی بالقوه روغن میخک و اجزای آن کار کرده‌اند. بیایید نگاهی عمیق‌تر به آنچه برخی از تحقیقات تاکنون می‌گویند داشته باشیم. فواید روغن میخک برای سلامتی را بشناسید. روغن میخک یک اسانس است که از درختان میخک به دست می آید. درخت میخک که با نام Syzygium aromaticum شناخته می شود، بومی آسیای جنوب شرقی است، اگرچه امروزه ممکن است در مکان های دیگر نیز رشد کند. روغن میخک از تقطیر جوانه های گل خشکی که از درخت میخک جمع آوری می شود، تولید می شود. سایر قسمت های درخت مانند ساقه و برگ ها نیز ممکن است استفاده شود. روغن میخک که رنگ آن از بی رنگ تا زرد روشن متغیر است و دارای رایحه ای تند و تند است، قرن هاست که در کاربردهای مختلف مورد استفاده قرار می گیرد. روغن میخک برای پوست های خشک یک درمان طبیعی عالی است. بهترین راه برای استفاده از این درمان این است که روغن را به صورت مایع درآورید و با یک پارچه تمیز روی پوست خود بمالید. همچنین در بسیاری از محصولاتی که به طور خاص برای کمک به کاهش ظاهر علایم کشش، پف کردن چشم ها و پوست پف کرده ساخته شده اند، استفاده می شود. بسیاری از مردم در مورد خواص درمانی روغن میخک برای دندان درد و سایر دردهای دندان می دانند. در واقع، این محبوب ترین درمانی است که این گیاه طبیعی برای آن استفاده می شود. راه های مختلفی برای استفاده از این برگ وجود دارد. اگر برگ‌های طبیعی میخک دارید، می‌توانید به سادگی برگ را روی دندان دردناک بگذارید و چند دقیقه در آنجا بگذارید، یا اگر به شکل مایع است، به سادگی یک قطره را روی آن ناحیه قرار دهید. علاوه بر دندان درد، میخک برای کاهش درد حفره خشک مفید است، یک عارضه رایج که با کشیدن دندان رخ می دهد. میخک یک راه طبیعی برای کمک به تسکین دردی است که نوزادان در حال دندان درآوردن تحمل می کنند. به سادگی مقداری روغن میخک را روی انگشت خود قرار دهید و انگشت خود را در امتداد لثه های کودک در حال دندان کشیدن بمالید. این یک راه عالی برای جلوگیری از گریه کودک برای ساعت ها بوده است و همچنین می تواند به شما کمک کند شب ها بیشتر بخوابید. میخک برای کمک به تسکین درد بونیون و زگیل ایده آل و مناسب است. پارچه ای را در روغن میخک خیس کنید و روی ناحیه آسیب دیده بمالید. آن را برای چند دقیقه یا تا زمانی که درد کاهش یابد، بگذارید. خیساندن پارچه ای در روغن میخک یا به سادگی مالیدن روغن روی پوست می تواند راه بسیار خوبی برای تسکین درد عصبی باشد. به سادگی محل دردناک را پیدا کنید و میخک را به داخل آن بمالید تا پوست آن را جذب کند. تسکین سوزش روغن جوانه میخک اغلب به عنوان ماده فعال برای تسکین خارش و سوزش که معمولا با تماس با بلوط سمی یا پیچک سمی همراه است استفاده می شود. اگر برگ ها را جدا کرده و آب آن را بگیرید، می توانید به تنهایی از آنها استفاده کنید. اگر آن را به عنوان یک پماد موضعی داشته باشید، به همان اندازه موثر است. استفاده از این گیاه طبیعی روی زخم بستر می تواند از بدتر شدن آنها جلوگیری کند. همچنین استفاده از روغن میخک روی پوست مستعد ابتلا به زخم بستر برای کاهش احتمال ابتلا به آن مفید است. بهبود گردش خون روغن جوانه میخک در برای کمک به بهبود گردش خون استفاده می شود. از آنجایی که این مومیایی مخصوص برای تسکین دردهای عضلانی استفاده می شود، میخک ماده فعالی است که به جریان خون در این ناحیه کمک می کند و به کاهش درد کمک می کند. از آنجایی که این روغن به بهبود گردش خون کمک می کند، برای کاهش درد و ناراحتی که معمولا با سردردهای تنشی همراه است، ایده آل است. یک پارچه آغشته به این روغن را روی پیشانی یا شقیقه ها بمالید تا رگ های خونی باز شوند. هنگامی که برای اهداف آروماتراپی استفاده می شود، روغن جوانه میخک به تحریک مغز کمک می کند. این عطر باعث می‌شود که توجه بیشتری داشته باشید و حتی می‌تواند احساس انرژی بیشتری نسبت به حالت عادی داشته باشید. مصارف دندانپزشکی در یک مطالعه ت ثیر این روغن بر فرسایش دندانی دندان ها توسط نوشیدنی های اسیدی مانند آب سیب بررسی شد. فرسایش دندان می تواند منجر به پوسیدگی شود. بر اساس این مطالعه، این روغن و مولکول های آن در جلوگیری از فرسایش دندان موثر بوده و نویسندگان را به این باور رساند که روغن میخک ممکن است به روشی مشابه فلوراید در جلوگیری از پوسیدگی عمل کند. این بررسی محصول گیاهی طبیعی را آزمایش کرد تا ببیند چقدر در برابر ارگانیسم هایی که باعث ایجاد حفره های دهانی می شوند موثر هستند. مشخص شد که این روغن در مهار ارگانیسم های ایجاد کننده حفره موثرترین است. همچنین این بررسی توانایی تسکین درد ژل میخک و بنزوکایین را مقایسه کرد. محققان دریافتند شرکت‌کنندگانی که با این روغن یا بنزوکایین مورد آزمایش قرار گرفتند، به طور قابل‌توجهی نمره درد کمتری نسبت به گروه دارونما داشتند. این امر باعث شد نویسندگان این مطالعه بر این باورند که این روغن ممکن است به عنوان یک بی حس کننده موضعی موثر باشد. بر همین اساس به نظر می رسد که اسانس میخک ممکن است به جلوگیری از پوسیدگی و تسکین درد دهان کمک کند. کاربردهای پوستی در سال ، محققین این روغن را آزمایش کرد تا ببیند که آیا وقتی روی پوست استفاده می شود، ت ثیری بر خارش مزمن دارد یا خیر. این مطالعه نشان داد که در مقایسه با روغن نفتی، این روغن به طور قابل توجهی خارش را تسکین می دهد. یک مطالعه استفاده موضعی از کرم این روغن در درمان شقاق مقعدی را با نرم کننده های مدفوع و کرم لیگنوکایین مقایسه کرد. پس از ماه، محققان به بهبودی در درصد از افراد در گروه این روغن اشاره کردند، در حالی که در گروه نرم کننده های مدفوع و لیگنوکایین تنها درصد بود. زمانی که این روغن روی پوست مالیده شود، ممکن است در تسکین خارش و بهبودی موثر باشد. خواص ضد سرطانی یک مطالعه به ت ثیر این روغن بر روی یک سری از سلول های سرطان سینه انسان در شرایط آزمایشگاهی توجه کرد، به این معنی که سلول ها در ظرف یا لوله آزمایش آزمایش شدند. محققان دریافتند که روغن میخک در مقادیر خاصی برای سلول های سرطانی سمی است. در یک بررسی دیگر محققان دریافتند که روغن میخک رشد چندین رده سلولی سرطانی از جمله سرطان سینه، دهانه رحم و روده بزرگ را متوقف می کند. عصاره میخک همچنین مرگ سلولی را افزایش داد و تقسیم سلولی را در رده سلولی سرطان روده بزرگ مختل کرد. به نظر می رسد در یک لوله آزمایش، روغن میخک در کشتن سلول های سرطانی یا جلوگیری از رشد آنها موثر است. با این حال، تحقیقات بیشتری برای بررسی خواص ضد سرطانی روغن میخک مورد نیاز است. به عنوان دافع حشرات استفاده می شود! بسیاری از شرکت های دافع حشرات از اسانس میخک به عنوان یکی از مواد فعال در محصولات اسپری خود استفاده می کنند. اگر مقداری برگ یا روغن میخک دارید، می توانید به سادگی به جای صرف هزینه برای اسپری حشرات از آنها استفاده کنید. یکی از کارهایی که می توانید انجام دهید این است که میخک ها را در اطراف محیط حیاط خود بکارید تا جایگزین تعداد حشرات شود که وارد حیاط شما می شوند. همچنین می توانید مقداری از روغن ها را روی بدن خود بریزید تا حشرات و پشه ها به شما نزدیک نشوند. بوی بد آشپزی را کاهش می دهد! برخی از غذاها مانند جگر و ماهی می توانند باعث ایجاد بوی نامطبوع در خانه شما هنگام آشپزی شوند. سوزاندن مقداری روغن یا بخور عطر میخک پس از پختن می تواند به جذب بوهای زننده و جایگزینی آنها با رایحه دلپذیرتر کمک کند. میخک می تواند به برخی از غذاهای بی مزه را طعم دار کند. می توانید از آن به صورت مایع برای اضافه کردن به غذاهای خود استفاده کنید یا از برگ میخک استفاده کنید. میل جنسی را افزایش می دهد. یک قطره میخک در قهوه یا نوشیدنی شما می تواند انرژی جنسی بیشتری به شما بدهد. برخی معتقدند این یک راه طبیعی عالی برای افزایش میل جنسی شما است، اگر اخیرا کاهش یافته است. درد معده را کاهش می دهد. قرن هاست که از میخک برای تسکین درد معده استفاده می شود. در صورتی که چیزی بخورید که با شما موافق نیست، به آرام کردن اعصاب و کمک به هضم غذا کمک می کند. چند قطره از روغن را در یک نوشیدنی بریزید تا از آن برای اهداف معده درد استفاده کنید. از بین بسیاری از گیاهان و داروهای طبیعی که می توانید در سوپرمارکت یا فروشگاه مکمل های خود پیدا کنید، تصمیم به خرید روغن میخک می تواند چندین مزیت را برای شما به همراه داشته باشد. فعالیت ضد میکروبی در مطالعه‌ای در سال ، محققان دریافتند که روغن میخک توانایی کشتن سلول‌های باکتری استاف را در کشت مایع و کلونی دارد. کلونی مجموعه ای از باکتری ها است که با هم زندگی می کنند و توسط یک لایه محافظ لزج محافظت می شوند. اکثر آنتی بیوتیک ها در نفوذ به کلونی و کشتن باکتری های استاف موثر نیستند، اما طبق این مطالعه، به نظر می رسد این روغن قادر به این کار باشد. بررسی ها فعالیت ضد قارچی چندین اسانس را بررسی کرد. از میان روغن‌های آزمایش‌شده، این روغن موثرترین روغن در توقف رشد طیف وسیعی از قارچ‌ها با منش زیست‌محیطی بود. محققان ت ثیر اوژنول، جزء اصلی این روغن، را بر روی مخمر کاندیدا آلبیکنس بررسی کردند. این مخمر می تواند باعث عفونت های قارچی مانند پای ورزشکاران، برفک دهان و عفونت های قارچی واژن شود. به گفته نویسندگان این مطالعه، اوژنول توانایی کشتن مخمر را هم در کشت و هم در مدل موش دارد. اگرچه اثرات آن کمتر از آنتی بیوتیک های آزمایش شده بود، اما این روغن وقتی به کشت مایع اضافه شد یا به عنوان بخار معرفی شد، فعالیت ضد باکتریایی داشت. برهمین اساس می توان ننیجه گرفت که این روغن می تواند در توقف رشد برخی از انواع باکتری ها و قارچ ها موثر باشد. نحوه استفاده اسانس میخک روش های مختلفی برای استفاده از این روغن در خانه وجود دارد. در اینجا چند پیشنهاد وجود دارد: استفاده از این روغن به عنوان اسپری راهی آسان برای افزودن عطر تند میخک به اتاق است. یا شاید بخواهید از خواص ضد میکروبی روغن میخک استفاده کنید و از آن به عنوان یک ضد عفونی کننده ملایم استفاده کنید. برای تهیه اسپری میخک: چند قطره روغن میخک را به آب اضافه کنید. انجمن ملی آروماتراپی کل نگر ( NAHA ) تا قطره در هر اونس آب را پیشنهاد می کند. از آنجایی که اسانس ها در آب حل نمی شوند، بهتر است یک عامل پخش کننده مانند سولوبول را نیز به محلول اضافه کنید. قبل از اسپری حتما بطری را به خوبی تکان دهید. مانند کاربردهای اسپری، استفاده از یک پخش کننده می تواند به پخش عطر میخک در سراسر اتاق کمک کند. هنگام پخش روغن میخک، حتما دستورالعمل‌هایی را که همراه با پخش کننده ارایه شده است، دنبال کنید. هنگام اسپری یا پخش این روغن، مطمین شوید که اتاق به خوبی تهویه می شود. پماد موضعی اگر می خواهید از روغن میخک برای تسکین درد، التیام زخم یا کاهش خارش استفاده کنید، چند راه وجود دارد که می توانید روغن میخک را روی پوست خود بمالید: روغن های ماساژ. روغن میخک را در روغن حامل مانند جوجوبا، نارگیل یا روغن زیتون رقیق کنید. NAHA پیشنهاد می کند از قطره روغن میخک در هر اونس روغن حامل برای ایجاد محلول . درصد استفاده کنید. کرم ها، اسکراب ها یا لوسیون ها. روغن میخک را در یک محصول بدون عطر، مانند لوسیون یا کرم صورت، رقیق کنید. NAHA رقت تا . درصد را برای پوست های معمولی و . تا درصد را برای پوست های حساس توصیه می کند. دندانی آیا شما دندان درد دارید؟ مالیدن روغن میخک روی دندان درد ممکن است به تسکین درد کمک کند تا زمانی که بتوانید به دندانپزشک مراجعه کنید. برای استفاده از روغن میخک برای دندان درد، مراحل زیر را دنبال کنید: چند قطره روغن میخک را در یک روغن حامل خوراکی مانند روغن زیتون یا نارگیل رقیق کنید. یک گلوله پنبه تمیز را به محلول آغشته کنید و اجازه دهید در آن خیس بخورد. از تماس با لثه خودداری کنید، پنبه را روی دندان دردناک بمالید. ممکن است چند دقیقه استفاده از آن طول بکشد تا احساس آرامش کنید. در صورت لزوم هر ساعت یکبار تجدید کنید. اگر هنگام استفاده از روغن میخک روی دندان احساس سوزش یا ناراحتی کردید، استفاده از آن را متوقف کنید. آیا مصرف اسانس میخک عوارض دارد؟ برخی از عوارض جانبی احتمالی روغن میخک وجود دارد که باید از آنها آگاه باشید. روغن میخک می تواند باعث تحریک پوست در برخی افراد شود. اگر در مورد حساسیت خود به روغن میخک نگران هستید، ابتدا آن را آزمایش کنید. برای انجام این کار، مقدار کمی روغن میخک رقیق شده را به داخل آرنج خود بمالید. اگر متوجه علایم تحریک پوستی مانند قرمزی، خارش یا تورم شدید، از روغن میخک به صورت موضعی استفاده نکنید. آلرژی اگرچه نادر است، اما احتمال دارد واکنش آلرژیک به روغن میخک یا اجزای آن ایجاد شود. مطمین شوید که علایم و نشانه های آنافیلاکسی، یک واکنش آلرژیک بالقوه تهدید کننده زندگی را می شناسید: مشکل در تنفس خس خس سینه یا سرفه سفتی در گلو یا مشکل در بلع بثورات یا کهیر، که ممکن است خارش داشته باشد. ناراحتی های گوارشی مانند استفراغ، اسهال یا گرفتگی عضلات تداخلات دارویی اگر هر یک از انواع داروهای زیر را مصرف می کنید، از روغن میخک استفاده نکنید: ضد انعقادها مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOIs ) مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) در صورت ابتلا به هر یک از بیماری های زیر از مصرف روغن میخک خودداری کنید اگر: شما زخم گوارشی دارید. اخیرا یک عمل جراحی بزرگ داشته اید. شما یک اختلال خونریزی مانند هموفیلی دارید. همانطور که در مطالعه ای در سال نشان داده شد، در حالی که به طور کلی برای استفاده موضعی ایمن شناخته می شود، روغن میخک به دلیل حساسیت حتی برخی از باکتری های مفید در بیوم روده به اوژنول، بر تنوع میکروبیوتای روده تاثیر می گذارد. به طور کلی توصیه می شود که روغن میخک را به مقدار زیاد مصرف نکنید. در صورت بلعیده شدن، میخک ممکن است باعث احساس سوزش شود. به جای آن استفاده از روغن میخک روی پوست یا لثه ها یا استفاده از آن به عنوان دهان شویه توصیه می شود. دهان شویه میخک کلوگارد یکی از مواد شوینده تجاری است که در دسترس است. برای جلوگیری از قورت دادن روغن میخک توسط نوزادان و کودکان توجه ویژه ای داشته باشید. در سال گزارش موردی وجود داشت که در آن کودکی که روغن میخک خورده بود و انعقاد داخل عروقی منتشر ( DIC ) و نکروز سلولی کبدی را تجربه کرده بود. گزارش مورد دیگری از سال افسردگی سیستم عصبی مرکزی را در نوزادی که روغن میخک را بلعیده است، توصیف می کند. موارد منع مصرف اوژنول لخته شدن خون را کند می کند و می تواند منجر به افزایش خطر خونریزی شود. افراد مبتلا به اختلالات خونریزی، کسانی که برای جراحی برنامه ریزی شده اند و افرادی که از داروهای ضد انعقاد استفاده می کنند باید از مصرف آن اجتناب کنند. نشان داده شده است که میخک منجر به کاهش سطح قند خون می شود و افرادی که هیپوگلیسمی دارند باید از مصرف آن اجتناب کنند. هنگام خرید روغن میخک به چه نکاتی توجه کنیم؟ می توانید روغن میخک آنلاین یا در فروشگاه های مواد غذایی طبیعی یا بهداشتی خرید کنید. برای یافتن بهترین کیفیت روغن میخک، نکات زیر را دنبال کنید: نام علمی آن را بدانید. باید روی برچسب محصول درج شود. برای روغن میخک، Syzygium aromaticum است. مترادف روغن میخک که ممکن است آن را نیز ببینید Eugenia cariophylata است. به دنبال درجه خلوص باشید. سعی کنید اسانس درصد میخک بخرید. اگر مواد دیگری وجود دارد، باید روی برچسب ذکر شود. مراقب تبلیغات و ادعاهای محصول باشید. روغن‌های ضروری توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) به همان روشی که داروها تنظیم می‌شوند، تایید نمی‌شوند. مراقب هر روغنی باشید که ادعا می کند می تواند برای درمان یا درمان یک بیماری خاص استفاده شود. اطمینان حاصل کنید که روغن در یک بطری شیشه ای تیره نگهداری می شوند. نور می تواند به اسانس ها آسیب برساند و شیشه تیره به جلوگیری از نور کمک می کند. اگر می توانید قبل از خرید آن را بو کنید. روغن میخک رایحه منحصر به فردی دارد. اگر بویی که انتظارش را دارید نمی‌دهد، آن را نخرید. به طور سنتی، روغن میخک برای تسکین ناراحتی های گوارشی، تسکین درد و کمک به بیماری های تنفسی استفاده می شده است. تحقیقات نشان داده است که روغن میخک ممکن است برای کاربردهای دندانی و موضعی، برای درمان عفونت ها و حتی مبارزه با سرطان فوایدی داشته باشد. مانند هر اسانس دیگر، مطمین شوید که روغن میخک را با خیال راحت استفاده کنید. قبل از استفاده از روغن میخک، همیشه در صورت داشتن هرگونه سوال یا نگرانی با پزشک خود صحبت کنید. تغذیه به عنوان یک ادویه، میخک فواید تغذیه ای قابل توجهی دارد. طبق داده های تغذیه ای، یک قاشق چای خوری میخک آسیاب شده حاوی درصد از RDI منگنز معدنی، درصد از RDI ویتامین K ، درصد از RDI ویتامین C ، و مقادیر کمی از کلسیم، منیزیم و ویتامین E است. همچنین منبع خوبی از فیبر است. ویتامین C و اوژنول هر دو آنتی اکسیدانی هستند که می توانند به کند کردن پیشرفت بیماری مزمن کمک کنند. منگنز برای سلامت استخوان ها مهم است. آیا روغن میخک روی قند خون تاثیر دارد؟ احتمالا. یک مطالعه کوچک نشان داد که عصاره میخک می تواند به کاهش افزایش قند خون بعد از غذا کمک کند. با این حال، این تحقیق بر روی داوطلبان سالم و نه افراد مبتلا به دیابت انجام شد. اگر دیابت دارید و از عصاره میخک مکمل می‌گیرید، باید قند خون خود را به دقت کنترل کنید تا زمانی که بدانید میخک چگونه روی شما ت ثیر می‌گذارد آیا سیگار میخک ایمن است؟ نه. سیگار میخک که به عنوان کرتک نیز شناخته می شود، معمولا حاوی تا درصد تنباکو و تا درصد جوانه میخک آسیاب شده و روغن میخک همراه با برخی ادویه های دیگر است. اثر بی‌حس‌کننده اوژنول موجود در سیگار میخک، تنفس طولانی‌تر و عمیق‌تری را ممکن می‌سازد. این ممکن است عمل کشیدن تنباکو را در حال حاضر سخت تر کند، اما هیچ کاری برای جلوگیری از خطرات مربوط به استنشاق نیکوتین، مونوکسید کربن و قطران ندارد.

یک توده غیر سرطانی در پستان است که از بافت مرده یا آسیب دیده پستان ایجاد می شود. هنگامی که بافت سینه آسیب می بیند، سلول های چربی در بافت می میرند و روغن هایی آزاد می کنند که کیسه های کوچکی به نام کیست را تشکیل می دهند. با گذشت زمان، این کیست ها می توانند سفت شوند و منجر به تشکیل بافت زخم شوند. نکروز چربی معمولا پس از جراحی سینه، پرتودرمانی یا سایر آسیب‌های ضربه‌ای به سینه ایجاد می‌شود. در حالی که توده ها در ابتدا می توانند باعث نگرانی شوند، اما از نظر سلامت کلی شما بی ضرر هستند و خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش نمی دهند. توده های ناشی از نکروز چربی نیز به ندرت دردناک هستند، اما ممکن است تا زمانی که سرطان سینه یا سایر مشکلات به عنوان علت توده رد نشود، اضطراب داشته باشید. این وضعیت بی ضرر زمانی ایجاد می شود که بافت چربی سینه آسیب دیده باشد. نکروز چربی سینه یک وضعیت خوش خیم است که می تواند در اثر آسیب به بافت سینه یا اقدامات پزشکی رخ دهد. این وضعیت می‌تواند باعث ایجاد توده‌هایی شود که شبیه سرطان سینه هستند و در ماموگرافی شبیه تومور می شود. همچنین این توده ها می توانند در هر سنی و در هر جایی از سینه ظاهر شوند، اما در خانم هایی که چاق هستند یا سینه های بسیار بزرگی دارند شایع تر است. نکروز یک اصطلاح پزشکی است که برای توصیف بافت آسیب دیده یا مرده استفاده می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نکروز چربی باعث ایجاد یک توده یا توده سفت در سینه شما می شود. معمولا بدون درد است، اما شاید برای برخی افراد حساس شود. همچنین احتمال دارد متوجه قرمزی یا کبودی در اطراف توده شوید، اما به ندرت علایم دیگری وجود دارد. تشخیص تفاوت بین توده نکروز چربی و توده سرطان سینه با معاینه فیزیکی یا حتی با ماموگرافی تقریبا غیرممکن است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر توده ای در سینه خود پیدا کردید، مهم است که فورا به پزشک مراجعه کنید. در حالی که تشخیص تفاوت بین نکروز چربی و سرطان سینه بدون بیوپسی دشوار است، علایمی وجود دارد که احتمالا در سرطان سینه ظاهر شوند که با توده ناشی از نکروز چربی نخواهید داشت. علایم احتمالی سرطان سینه می تواند شامل موارد زیر باشد: ترشح از نوک پستان تورم غدد لنفاوی زیر بازو یا استخوان ترقوه تغییرات در نوک پستان، مانند چرخش به سمت داخل پوسته پوسته شدن یا ضخیم شدن پوست سینه (که به آن پیو نارنجی نیز می گویند) نکروز چربی زمانی ایجاد می شود که بدن سلول های آسیب دیده را با بافت زخم سفت جایگزین کند. اثرات و علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: این وضعیت معمولا بدون درد است، اما سینه شما ممکن است در ناحیه اطراف نکروز حساس یا دردناک باشد. یک توده شاید سفت و گرد یا شبیه به قسمتی از پوست ضخیم باشد. گاهی اوقات سلول های چربی به بافت زخم تبدیل می شوند یا مجموعه ای کیسه مانند از مایع روغنی به نام کیست روغنی را تشکیل می دهند که احتمال دارد مانند یک توده صاف و نرم (مشابه یک انگور کوچک) به نظر برسد. پوست اطراف توده احتمالا قرمز و کبود به نظر برسد. احتمال دارد مقداری تخلیه از نوک پستان که نزدیکترین ناحیه کبودی است مشاهده کنید. نوک پستان شاید کمی به سمت داخل کشیده شود یا پوست سینه ممکن است بالای توده نکروز چربی فرو رود. توده ها اغلب پری آریول هستند که در اطراف هاله که خارج از نوک پستان است در زیر پوست احساس می شود. کیست های روغنی همچنین می توانند باعث ایجاد توده در سینه شوند و گاهی همراه با نکروز چربی ایجاد شوند. کیست‌های روغنی کیسه‌های غیرسرطانی و پر از مایع هستند. آنها زمانی تشکیل می‌شوند که روغن‌های حاصل از تجزیه سلول‌های چربی به جای سفت شدن به بافت زخم در یک مکان جمع شوند. کیست‌های روغنی معمولا خود به خود از بین می‌روند، اما پزشک می‌تواند مایع داخل کیست را تخلیه کند. آسپیراسیون سوزنی اگر برای شما درد ایجاد می کند باعث تخلیه کیست می شود. علایم نکروز پستان می تواند مانند علایم سرطان سینه باشد. مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی برای تعیین علت علایم خود باشید. پس از ظاهر شدن ناحیه نکروز چربی پستان، ممکن است اندازه آن افزایش، کاهش یا ثابت بماند. شاید سال‌ها باقی بماند یا برطرف شود و فیبروز و کلسیفیکاسیون‌هایی را که احتمال دارد در ماموگرافی دیده می‌شود بر جای بگذارد. نکروز به معنای مرگ سلولی است که زمانی اتفاق می افتد که سلول ها اکسیژن کافی دریافت نکنند. هنگامی که بافت چربی سینه آسیب می بیند، توده ای از بافت مرده یا آسیب دیده می تواند تشکیل شود. بافت چربی سینه لایه بیرونی سینه در زیر پوست است. چند دلیل برای نکروز چربی وجود دارد. شایع ترین علت تروما است و به دنبال آن جراحی همراه با پرتودرمانی بعد از عمل است که در تا درصد افراد اتفاق می افتد. بافت چربی سینه ممکن است پس از هر نوع آسیب تروماتیک سینه آسیب ببیند. به عنوان مثال در اثر برخورد با یک توپ یا بسته شدن توسط کمربند ایمنی یا کیسه هوا در طی یک تصادف رانندگی احتمالا آسیب می ببند. اما گاهی اوقات نکروز چربی بدون هیچ ضربه ای ایجاد می شود. استفاده از پرتوهای یونیزان برای درمان سلول های سرطانی ممکن است گاهی باعث ایجاد ناحیه ای از نکروز چربی شود که می تواند با عود سرطان سینه اشتباه گرفته شود. به نظر می رسد که این وضعیت در افرادی که تشعشعات جزیی تسریع شده دارند بیشتر شایع است. هر نوع جراحی سینه می تواند به بافت چربی آسیب برساند. از جمله این عمل ها، عبارتند از: کاهش بیوپسی بازسازی لیپومدلینگ (یا انتقال چربی) نکروز چربی در افرادی که جراحی سرطان سینه و شیمی درمانی انجام می دهند کمکی دریافت می کنند که برای پیشگیری از عود تومور اصلی انجام می شود، شایع تر است. این وضعیت با پیوند چربی در طول بازسازی بیشتر نگران کننده است. زیرا افتراق نکروز چربی از عود سرطان سینه می تواند دشوار باشد. تشخیص نکروز چربی دشوار است. زیرا اغلب شبیه بسیاری از انواع دیگر توده های سینه به نظر می رسد. هم در طول معاینه پستان بالینی و هم در ماموگرافی، سونوگرافی یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) ، توده ممکن است مانند یک تومور بدخیم پستان به نظر برسد. اگر توده ای را احساس کنید احتمالا به تنهایی نکروز چربی را پیدا کنید، یا احتمال دارد در ماموگرافی معمولی شما ظاهر شود. اگر خودتان متوجه توده ای شدید، پزشک معاینه پستان و سپس ماموگرافی یا سونوگرافی انجام می دهد تا تشخیص دهد که آیا این توده به دلیل نکروز چربی یا تومور ایجاد شده است. آنها همچنین شاید بیوپسی سوزنی انجام دهند تا ببینند آیا سلول های سرطانی در توده وجود دارد. اگر پزشک شما این توده را در ماموگرافی پیدا کند، آن را با سونوگرافی یا بیوپسی پیگیری میکند. معمولا برای تشخیص قطعی نکروز چربی بیش از یک آزمایش لازم است. MRI می تواند میزان واکنش التهابی، چربی مایع و درجه فیبروز را تشخیص دهد. نکروز چربی در پستان ممکن است به صورت لیپوم یا لیپوسارکوم آتیپیک به نظر برسد، انواع تومورهایی که به ندرت در بافت پستان یافت می شوند. اگر چربی به مایع تبدیل شود، در سونوگرافی می تواند شبیه کیست باشد. نکروز چربی در طول زمان می تواند ظاهر متفاوتی پیدا کند، بنابراین ماموگرافی های بعدی تغییر در توده را نشان خواهند داد. برای تشخیص نکروز چربی، اغلب نیاز به بیوپسی است. کیست های روغنی معمولا با آسپیراسیون سوزنی تشخیص داده می شوند. آسپیراسیون سوزنی یکی از روش های بیوپسی است که در آن نمونه ای از مایع از طریق یک سوزن نازک و توخالی از توده خارج می شود و سپس به صورت میکروسکوپی بررسی می شود. نکروز چربی معمولا نیازی به درمان ندارد و به مرور زمان خود به خود برطرف می شود. اگر در اطراف توده درد یا حساسیت دارید، داروهای ضد التهابی بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین) می توانند کمک کنند. همچنین می توانید آن ناحیه را ماساژ دهید یا از کمپرس گرم استفاده کنید. توده‌های بزرگ‌تر که باعث ناراحتی بیشتری می‌شوند را می‌توان با جراحی برداشت، اما این کار چندان رایج نیست. اگر نکروز چربی منجر به تشکیل کیست روغنی شده باشد، پزشک می تواند مایع را با سوزن تخلیه کرده و کیست را تخلیه کند. بیماری های خوش خیم پستان مانند نکروز چربی اغلب بدون توضیح ایجاد می شوند. بنابراین واقعا نمی توان از آنها پیشگیری کرد. اما شما می توانید خطر ابتلا به آنها را کاهش دهید. در مورد هر توده ای که در سینه خود احساس می کنید در اسرع وقت با پزشک مشورت کنید. آنها می توانند یک معاینه انجام دهند و هر گونه آزمایش لازم را انجام دهند تا به شما بگویند که این توده نکروز چربی یا سرطان است. بیشتر اوقات، نکروز چربی خود به خود از بین می رود و هر گونه درد یا حساسیت ناشی از نکروز قابل درمان است. معمولا، زنان بیشتر در معرض خطر هستند. نکروز چربی پستان در سنین قبل از یایسگی (حدود سالگی) و دارای سینه های آویزان هستند. سینه‌های آونگ دار شکل بلندتری دارند و بیشتر از سایر سینه‌ها به سمت پایین می‌افتند. سایر عوامل جمعیت شناختی، مانند نژاد، با خطر بالاتر نکروز چربی مرتبط نیستند. نکروز چربی بیشتر پس از جراحی سینه یا پرتودرمانی رخ می دهد، بنابراین ابتلا به سرطان سینه خطر نکروز چربی را افزایش می دهد. بازسازی سینه پس از جراحی سرطان نیز ممکن است خطر نکروز چربی را افزایش دهد. نکروز چربی می تواند باعث ایجاد یک توده غیرسرطانی در سینه شما شود. این توده ها شاید ناراحت کننده باشند یا باعث نگرانی شوند، اما به ندرت باعث درد می شوند یا نیاز به درمان دارند. در بیشتر موارد، این توده ها خود به خود از بین می روند و بر نمی گردند. توده ای که در اثر نکروز چربی ایجاد می شود، خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش نمی دهد یا مشکلات طولانی مدت دیگری ایجاد نمی کند. پزشک شما ممکن است نیاز به بیوپسی سینه داشته باشد تا مطمین شود که توده شما ناشی از نکروز چربی است نه سرطان سینه، بنابراین مهم است که هر زمان متوجه تغییراتی در بافت سینه خود شدید با پزشک مشورت کنید.

یا بواسیر عفونی نیاز به درمان پزشکی دارد تا احتمال عوارض کاهش یابد. ما در این مقاله درباره عوامل ایجاد همورویید عفونی و نحوه درمان آن، اطلاعاتی جمع آوری کرده ایم. وریدهای متورم در قسمت تحتانی رکتوم هستند. آنها اغلب خود به خود یا با درمان به راحتی رفع می شوند. اما در موارد نادر، همورویید ممکن است عفونی شود. همورویید داخلی پرولاپس بیشتر به دلیل مشکلات جریان خون عفونی می شود. روش هایی مانند برداشتن جراحی نیز می تواند خطر عفونت را افزایش دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در برخی موارد، انواع خاصی از همورویید و درمان بواسیر می تواند منجر به عفونت شود. زمانی که جریان خون سالم به آن ناحیه محدود شده باشد احتمال ابتلا به همورویید بیشتر است. ناحیه رکتوم به معنای عرضه ثابت گلبول های سفید و پروتیین های خاصی است که بخشی از سیستم ایمنی هستند. عرضه ثابت گلبول های سفید به کاهش خطر عفونت کمک می کند. همورویید داخلی به ندرت عفونی می شود. این بیماری هموروییدی است که در رکتوم ایجاد می شود. همچنین قسمتی از روده بزرگ است که به مقعد ختم می شود. گاهی اوقات، یک همورویید داخلی احتمال دارد از روده راست به پایین فشار بیاورد که به آن همورویید داخلی افتادگی معروف است. این بیماری اغلب می تواند به آرامی به دیواره روده راست برگردد. اما همچنان احتمال ابتلای آن نسبت به انواع دیگر بیشتر است. از طرفی هم جریان خون به ورید را می توان قطع کرد. به عنوان یک همورویید داخلی خفه شده شناخته می شود. بدون مواد مغذی، اکسیژن و سلول های سیستم ایمنی که در جریان خون حمل می شوند، عفونت می تواند به سرعت ایجاد شود. اگر شرایطی دارید که گردش خون سالم به روده راست را کاهش می دهد، ممکن است در معرض خطر ابتلا به همورویید خفه شده و عفونت متعاقب آن باشید. از جمله شرایطی که می تواند باعث کاهش جریان خون در منطقه شود، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چاقی دیابت بیماری کرون تنگ شدن عروق لخته شدن خون علاوه بر این، داشتن HIV یا بیماری دیگری که سیستم ایمنی را تضعیف می کند، می تواند خطر ابتلا به همورویید عفونی را افزایش دهد. به ویژه، بستن نوار لاستیکی گاهی اوقات می تواند منجر به عفونت شود. در این روش، پزشک باندی را در اطراف بواسیر قرار می دهد و جریان خون آن را قطع می کند. همورویید به زودی می ریزد و پوست بهبود می یابد. در طی این فرآیند، بافت آسیب‌دیده در برابر عفونت باکتری‌های روده آسیب‌پذیر است. خطر مشابهی به دنبال جراحی برای برداشتن همورویید است که معمولا در صورت عدم موفقیت بستن باند لاستیکی انجام می شود. اگر همورویید عفونی داشته باشید، تمام علایم معمولی وجود دارد. این علایم عبارتند از: تورم در اطراف مقعد خارش در داخل و اطراف مقعد یک توده زیر پوست اطراف مقعد شما درد، به خصوص هنگام نشستن یا زور زدن در حین اجابت مزاج مقدار کمی خون در توالت یا روی دستمال حمام بعد از اجابت مزاج اما عفونت می تواند علایم دیگری نیز به همراه داشته باشد. علایم عفونت عبارتند از: تب قرمزی اطراف مقعد، به خصوص در نزدیکی محل عفونت دردی که حتی پس از درمان استاندارد همورویید بدتر می شود. اگر مشکوک به همورویید عفونی هستید، به پزشک مراجعه کنید. عفونت می تواند منجر به عوارض جدی مانند پریتونیت شود. این یک عفونت جدی و خطرناک برای دیواره شکم و اندام های داخلی است. برای تشخیص عفونت همورویید، پزشک سابقه پزشکی و علایم فعلی شما را بررسی می کند. علایمی مانند تب می تواند به پزشک شما در تشخیص کمک کند. یک معاینه فیزیکی نیز برای بررسی علایم بصری عفونت، مانند قرمزی اطراف همورویید، انجام خواهد شد. اگر همورویید داخلی پرولاپس دارید، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که آن را قبل از اینکه عفونی شود حذف کند. آزمایشات خون، مانند شمارش گلبول های سفید، نیز در صورت مشکوک شدن به عفونت انجام می شود WBC پایین می تواند نشان دهنده عفونت باشد. آزمایش ادرار یا اشعه ایکس، برای بررسی عفونت‌هایی که به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته‌اند انجام شود. یک آنتی بیوتیک، برای درمان همورویید عفونی یا بافت عفونی ناشی از روشی برای برداشتن همورویید استفاده می شود. آنتی بیوتیک هایی که برای پریتونیت تجویز می شوند، عبارتند از: سفپیم ایمی پنم نوع خاصی از آنتی بیوتیکی که برای شما تجویز می شود به شدت عفونت و هرگونه مشکل یا حساسیتی که با برخی داروها داشته باشید بستگی دارد. جراحی برای برداشتن بافت عفونی اطراف بواسیر یا بافت داخل شکم در موارد شدید ضروری است. این دبریدمان نامیده می شود و می تواند به بدن در بهبود عفونت کمک کند. علاوه بر داروها و روش‌های جراحی احتمالی، درمان‌های خانگی به تسکین علایم کمک می کند. این علایم عبارتند از: کمپرس یخ یا کمپرس سرد در اطراف مقعد پدهایی که حاوی یک عامل بی حس کننده هستند. مسکن های خوراکی، مانند استامینوفن یا ایبوپروفن همچنین، تنظیم رژیم غذایی می تواند منجر به فشار کمتری در حین اجابت مزاج شود. رژیم غذایی حاوی غذاهای پر فیبر، مانند میوه ها، سبزیجات و غلات کامل، می تواند به نرم نگه داشتن مدفوع شما کمک کند و حجم آن را افزایش دهد و زور زدن را کاهش دهد. بهترین راه برای پیشگیری از همورویید عفونی، پیشگیری از ابتلا به هر نوع این بیماری است. علاوه بر یک رژیم غذایی با فیبر بالا تا گرم در روز و مایعات فراوان، می توانید از طریق موارد زیر به پیشگیری از همورویید کمک کنید این موارد، عبارتند از: حفظ وزن مناسب اجتناب از ساعت ها نشستن در یک زمان ورزش منظم، از جمله فعالیت های هوازی، مانند پیاده روی سریع، تنیس، یا رقص به محض نیاز به دستشویی بروید، زیرا تاخیر در دفع مدفوع می تواند دفع مدفوع را دشوارتر کند. علایم خفیف با پدها و پمادهای بدون نسخه و همچنین بهداشت خوب و خیساندن در یک حمام گرم قابل درمان می باشد. اگر پس از انجام یک عمل آنتی بیوتیک برای شما تجویز شد، کل دوره داروها را مصرف کنید و زود قطع نکنید. اگر عوارض جانبی ناشی از آنتی بیوتیک ها دارید، با پزشک مشورت کنید. شدت عفونت تعیین می کند که چه مدت طول می کشد تا از بین برود. یک دوره یک هفته ای داکسی سایکلین ممکن است کافی باشد، اما یک عفونت جدی به دوره طولانی تر یا داروهای اضافی نیاز دارد. پیگیری با پزشک در طول درمان، احتمال بروز عوارض را کاهش می دهد. اگر سابقه شخصی یا خانوادگی همورویید دارید، احتمال ابتلا به این بیماری در آینده بیشتر است. داشتن یک همورویید عفونی یک بار به این معنی نیست که بیماری بعدی بیشتر احتمال دارد که عفونی شود. نکته اصلی توجه به علایم و درمان زود هنگام است. این بیماری که به عنوان انبوه نیز شناخته می شود، وریدهای متورم و ملتهب در رکتوم یا مقعد هستند. بسته به محل آنها، بواسیر می تواند باعث ناراحتی قابل توجهی شود. در حالی که نادر است، همورویید می تواند عفونی شود، که برای رفع عفونت نیاز به درمان مناسب دارد. علایم و نشانه های همورویید عفونی، عبارتند از: تب خارش تورم قرمزی مقعد درد در هنگام اجابت مزاج مقادیر کمی خون قرمز روشن در توالت یا روی دستمال توالت برخی از عوامل خطرزای سبک زندگی می توانند خطر این بیماری را افزایش دهند که، عبارتند از: هیدراتاسیون ناکافی ورزش نکردن کافی مصرف رژیم غذایی کم فیبر همورویید به دلایل مختلفی عفونی می شود. برخی از این موارد، عبارتند از: وقتی جریان خون از ورید قطع شود، می تواند به سرعت و به راحتی باعث عفونت شود. هموروییدکتومی یکی از راه های حذف همورویید است که می تواند خطر ابتلا به همورویید را افزایش دهد. همورویید می تواند خارجی یا داخلی باشد. همورویید داخلی به ندرت عفونی می شود. این بیماری پرولاپس به احتمال زیاد عفونی می شود. اگر یک همورویید در واقع عفونی شده باشد، پزشک از شما می خواهد که درمان را شروع کنید. همورویید عفونی را می توان به روش های مختلفی درمان کرد که آنها، عبارتند از: معمولا یک دوره آنتی بیوتیک برای درمان همورویید عفونی تجویز می شود. برای موارد شدید، ممکن است یک عمل جراحی برای برداشتن همورویید عفونی لازم باشد. علاوه بر مداخلات پزشکی، تعدادی از درمان‌های خانگی ممکن است در طول درمان شما برای همورویید عفونی مفید باشد، عبارتند از: مصرف مسکن ها استفاده از کمپرس یخ یا کمپرس سرد فیبر بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید. اگر خونریزی شدید مقعدی دارید، این غیرطبیعی است و نشانه این می باشد که چیزی جدی‌تر رخ می دهد. خونریزی شدید مقعدی همراه با احساس غش نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. همورویید وریدهای ملتهب در رکتوم یا مقعد هستند. اگرچه نادر است، اما بواسیر ممکن است عفونی شود. علایم همورویید شامل خارش، درد در هنگام اجابت مزاج و غیره است. در برخی موارد، درمان همورویید عفونی شامل آنتی بیوتیک یا جراحی است. برخی از درمان‌های خانگی شامل استفاده از کمپرس سرد، مصرف مسکن‌ها یا افزودن فیبر بیشتر به رژیم غذایی‌تان است. این بیماری می تواند یک بیماری مزمن، دردناک و دردسرساز باشد، اما به ندرت باعث ایجاد عوارض یا عفونی می شود. پزشکان می توانند راهنمایی مناسبی را برای چگونگی کنار آمدن با موقعیت خاص خود به شما ارایه دهند و به شما کمک کنند تا آرامش پیدا کنید. در حالی که ممکن است مقابله با بواسیر خجالت آور باشد، اما دلیلی وجود ندارد. مهم است که با پزشک خود صادق باشید زیرا همورویید علایم بیماری های جدی تر را تقلید می کند. بواسیر شبیه توده های لاستیکی روی مقعد یا روده راست است. بواسیر معمولا حدود تا روز قبل از شروع بهبود ادامه می یابد. اگر در حال تشدید یافتن درد هستید، به پزشک مراجعه کنید. خونریزی کمی برای همورویید مشخص است. خون به رنگ قرمز روشن ظاهر می شود. مقدار زیاد خونریزی طبیعی نیست. همورویید اغلب دردناک، خارش دار و حساس است. هنگام رفتن به دستشویی ممکن است خونریزی خفیفی وجود داشته باشد.

آرتروز ستون فقرات، به التهاب مفاصل استخوان های ستون فقرات یا مفاصل متصل کننده ستون فقرات به لگن اشاره دارد. این بیماری می تواند بر قسمت های زیر ت ثیر بگذارد: خود استخوان ها دیسک های بین مهره ها رباط ها و تاندون های اتصالی مهره ها آرتروز ستون فقرات می تواند به دلیل، ساییدگی مفاصل، عفونت ها و سایر شرایط ایجاد شود. این اختلال، یک وضعیت دردناک است که اصطکاک را افزایش و دامنه حرکات مفاصل را کاهش می دهد و انجام فعالیت های عادی روزمره را برای فرد دشوار می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آرتروز انواع مختلفی دارد. انواع آرتروز اغلب در دو نوع التهابی یا غیر التهابی دسته بندی می شوند. آرتریت غیر التهابی نیز باعث التهاب در مفاصل می شود، اما معمولا شدت آن کمتر است و واکنشی در برابر آسیب در مفصل است. آرتروز تحلیل برنده، یک نوع غیر التهابی از آرتروز به ویژه در سالمندان است، زیرا در اثر سایش و آسیب مفاصل ایجاد می شود و به مرور زمان اتفاق میفتد. غضروف بین مفاصل که متحرک هستند، در دوران پیری شروع به فرسایش می کند و باعث ایجاد اصطکاک در مفصل می شود. وقتی اصطکاک بین مفاصل افزایش می یابد، منجر به التهاب، درد، سفتی و تورم می شود. آرتروز در ستون فقرات بر روی دیسک های بین مهره ها ت ثیر می گذارد. نوعی بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به پوشش مفاصل حمله می کند. به طور معمول، آرتریت روماتویید، مفاصل اندام فوقانی و تحتانی را تحت ت ثیر قرار می دهند، اما گاهی اوقات می توانند مفاصل ستون فقرات را نیز تحت ت ثیر قرار دهد. این اختلال یک نوع التهابی از آرتروز است، زیرا پاسخ خود ایمنی، باعث التهاب در مفاصل می شود، که به بافت های نرم و استخوان آسیب می رساند. اسپوندیلیت آنکیلوزان زیر مجموعه ای از گروه بیماری های التهابی به نام اسپوندیلوآرتریت است. اسپوندیلوآرتریت نوعی آرتروز است که باعث التهاب در مفاصل اتصالی لگن به ستون فقرات و همچنین مفاصل و رباط هایی می شود که مهره ها را به یکدیگر متصل می کنند. این اختلال، یک نوع نادرتر از است که بر قسمت تحتانی کمر ت ثیر می گذارد، اما همچنین می تواند بالای کمر یا گردن شما را تحت ت ثیر قرار دهد. آرتریت پسوریازیس نوع التهابی آرتروز است که افرادی را که مبتلا به پسوریازیس هستند تحت ت ثیر قرار می دهد. به طور معمول، افراد قبل از شروع هرگونه درد مفصلی، علایم بیماری پوستی پسوریازیس را بروز می دهند، اما گاهی اوقات علایم آرتروز می تواند از ابتدا شروع شود. پاسخی است به عفونت یا بیماری، در قسمت دیگری از بدن که باعث التهاب در مفاصل می شود. عوامل شایع آرتروز واکنشی، عفونت در دستگاه تناسلی، ادراری یا دستگاه گوارش است. برخی از علایم آرتروز ستون فقرات در همه انواع مختلف آرتروز مشترک هستند. این علایم می توانند شامل موارد زیر باشند: سردرد سفتی، تورم و درد کاهش قدرت حرکتی بی حسی در بازوها و پاها کاهش دامنه ی حرکتی مفاصل براساس نوع آرتروز تفاوت هایی در بروز علایم وجود دارد. آرتروز در هنگام استفاده از مفصل دردناک تر می شود، زیرا استفاده طولانی مدت از مفصل باعث افزایش فرسایش و التهاب در مفصل می شود. برای نوع التهابی آرتروز، مانند آرتریت روماتویید، درد حتی در صورت عدم استفاده از مفاصل می تواند تشدید یابد. علایم اختلال، همچنین می توانند بخشی از ستون فقرات را درگیر کنند. مثلا: آرتروز در ستون فقرات گردنی می تواند باعث دردی شود که به شانه ها، پشت سر و قفسه سینه منتقل می شود. اگر اعصاب خارج شده از ستون فقرات تحت ت ثیر قرار گیرند، بی حسی، گزگز و ضعف در بازوها و دست ها ایجاد می شود. آرتروز در ناحیه قفسه سینه می تواند منجر به درد در دنده ها و شکم شود. اسپاسم عضلات می تواند در سراسر کمر و شکم ایجاد شود. دیافراگم عضله زیر دنده ها که بر تنفس ت ثیر می گذارد می تواند درد یا اسپاسم عضلانی داشته باشد و بر کیفیت تنفس فرد ت ثیر بگذارد. التهاب در اطراف دنده ها نیز می تواند منجر به درد و تنگی نفس شود. آرتروز در ستون فقرات کمر باعث درد و احساس سفتی در کمر می شود. اگر اعصاب تحت ت ثیر قرار گیرد، می تواند منجر به ضعف، درد در پاها، و تغییر در عملکرد روده شود. علایم ثانویه آرتروز ستون فقرات به نوع آرتروز فرد مبتلا بستگی دارد. علایم آرتروز تحت ت ثیر فعالیت بدنی است. کسانی که به این شرایط مبتلا هستند باید به اندازه کافی حرکت کنند تا از سفتی مفاصل که تا حدی درد را افزایش می دهد، جلوگیری کنند. علایم آرتروز می تواند صبح ها بدتر شود. این اتفاق به دلیل عدم تحرک طولانی مدت در هنگام خواب می باشد. علاوه بر این، ایستادن یا راه رفتن به مدت طولانی می تواند علایم آرتروز را بدتر کند. آرتریت روماتویید معمولا بسیاری از مفاصل را به طور هم زمان درگیر می کند و باعث ایجاد التهاب، درد و تورم در مناطق مختلف بدن می شود. همچنین می تواند علایمی مانند خستگی، تب و از دست دادن اشتها را ایجاد کند. در مراحل اولیه این بیماری التهابی، بیمار ممکن است تب خفیف، کاهش اشتها و ناراحتی عمومی را نیز تجربه کند. برای افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان، این درد اغلب به عنوان یک درد مبهم توصیف می شود که در دو طرف قاعده ستون فقرات و کمر احساس می شود. با گذشت زمان، درد می تواند به قسمت فوقانی پشت و گردن گسترش یابد. درد و حساسیت گاهی به دنده ها، تیغه های شانه، باسن و پاها کشیده می شود. تشدید علایم آرتریت پسوریازیس می تواند همراه با تشدید بیماری پسوریازیس باشد، به این معنی که افراد مبتلا به این بیماری ممکن است همزمان درد مفصل و بثورات را تجربه کنند. آرتروز پسوریازیس اغلب مفاصل انگشت، انگشتان پا، پا و کمر را درگیر می کند. علاوه بر درد مفاصل، افراد مبتلا به آرتریت واکنشی ممکن است دچار التهاب چشم، افزایش دفعات دفع ادرار، التهاب تاندون ها و رباط ها یا بثورات کف پا، کف دست یا دهان شوند. از آنجا که آرتریت واکنشی در اثر عفونت یا بیماری های دیگر نواحی بدن ایجاد می شوند، معمولا درد مفاصل پس از اسهال، و سایر علایم عفونت ایجاد می شوند. اگر درد مفصل دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. با احتمال ابتلا به هر یک از انواع آرتروز، مراجعه به پزشک و داشتن برنامه درمانی برای مدیریت این بیماری ضروری است. هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد، اما درمان های کنونی به مدیریت علایم شما کمک می کند، التهاب را کاهش می دهد و حتی می تواند بیماری را بهبود بخشد، تا جایی که برای مدتی هیچ علایمی نخواهید داشت. هرچه بیماری کنترل نشود، احتمال آسیب شدیدتر به مفاصل بیشتر است و زندگی با آن دشوارتر می شود. هدف از درمان آرتروز ستون فقرات جلوگیری از ایجاد عوارض بیشتر بیماری است. عوارض می تواند شامل انتشار درد آرتروز و سفتی ستون فقرات از ناحیه کمر، گاهی اوقات تا گردن و حتی داخل دنده ها باشد. با پیشرفت آرتریت نخاعی التهابی، این بیماری می تواند باعث اتصال استخوان های مهره ای شود، که منجر به سفتی و کاهش دامنه حرکت استخوان می شود. در برخی موارد، آرتروز ستون فقرات می تواند باعث انحنای ستون فقرات شود. اگر به آرتروز ستون فقرات مبتلا هستید، تا آنجا که می توانید در مورد نوع و مرحله بیماری خود و تشخیص بهترین روش درمان خود اطلاعات کسب کنید. حفظ پیش آگهی مثبت هنگام مواجهه با یک بیماری پیشرونده می تواند چالش برانگیز باشد، اما این واقعیت را بخاطر داشته باشید که درمان علل ایجاد کننده آرتروز ستون فقرات پیشرفت کرده است. با دکتر خود مشورت کنید تا درمان (های) مناسب شما را تعیین کند. آرتروز ستون فقرات یک گروه از بیماری های دردناک و پیشرونده است. بدون داشتن یک برنامه درمانی موثر، می تواند منجر به ایجاد مشکل در انجام فعالیت های زندگی روزمره یا ناتوانی کلی شود و کیفیت زندگی شما را کاهش دهد. اگر درد مفصلی را تجربه می کنید، در مورد تهیه یک برنامه درمانی با پزشک خود صحبت کنید. این کار به بهبود کیفیت زندگی شما کمک می کند:

به آزمایش میزان رسوب گلبول های قرمز، ( ESR ) پزشک از نتایج ESR را همراه با سایر اطلاعات یا نتایج آزمایشات برای کمک به تشخیص بیماری ها استفاده می کند. سایر آزمایشاتی که پزشک تجویز می کند به علایم بیمار بستگی دارد. از آزمون ESR می توان برای نظارت بر بیماری های التهابی نیز استفاده کرد. در زمان بروز در بدن، گلبول های قرمز خون ( RBC ) به هم می چسبند و باعث ایجاد پلاک می شوند. تجمع گلبول های قرمز در اثر التهاب بر میزان رسوب RBC در لوله ای که نمونه خون در آن قرار می گیرد ت ثیر می گذارد. پزشک معالج شما می تواند این میزان رسوب گلبول های قرمز خون را بررسی کند. سلول ها هرچه سریعتر و بیشتر به سمت پایین لوله آزمایش ته نشین شوند، احتمال وجود التهاب بیشتر است. این آزمایش می تواند التهاب را به طور کلی در بدن شناسایی و اندازه گیری کند. با این حال، به تعیین دقیق علت التهاب کمک نمی کند. به همین دلیل تست ESR بندرت انجام می شود. در عوض، پزشک احتمالا آن را با آزمایش های دیگر با هم درخواست کند تا علت بروز علایم بیمار مشخص شود. تست ESR می تواند برای کمک به پزشک در تشخیص شرایطی باشد که باعث التهاب می شوند مفید باشد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت ها سرطان ها آزمایش ESR می تواند به پزشک شما کمک کند تا بتواند شرایط و بیماری های التهابی خود ایمنی را کنترل کند، از جمله: ( RA ) برخی از انواع آرتروز لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) برخی از مشکلات عضلانی یا بافت همبند، مانند polymyalgia rheumatic اگر علایم بیماری التهابی مانند آرتروز یا ( IBD ) را تجربه کردید، شاید به آزمایش ESR نیاز داشته باشید. این علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کاهش غیر طبیعی وزن درد در شانه ها، گردن یا لگن سردرد، به ویژه همراه با درد در شانه ها درد یا سفتی مفصل که صبح بیش از دقیقه طول بکشد. علایم گوارشی، مانند اسهال، تب، خون در مدفوع یا درد غیرمعمول شکم آزمون ESR به آماده سازی کمی نیاز دارد. ESR ت ثیر بگذارند. این آزمایش شامل یک خون گیری ساده است. فقط یک یا دو دقیقه طول می کشد. ابتدا پوست مستقیم روی رگ تمیز می شود. سپس، سوزنی وارد رگ شده تا خون جمع شود. پس از جمع آوری خون، سوزن برداشته و محل سوراخ پوشانده می شود تا خونریزی متوقف شود. نمونه خون به یک آزمایشگاه برده می شود، جایی که خون در یک لوله نازک و طولانی قرار می گیرد و به مدت یک ساعت در آن نگهداری می شود. در طی این ساعت و پس از آن، آزمایشگاه حرفه ای این تست را ارزیابی می کند که RBC ها تا چه حد و با چه سرعت و مقداری در لوله رسوب کرده اند. التهاب می تواند باعث بروز پروتیین های غیر طبیعی در خون شود. این پروتیین ها باعث جمع شدن RBC پزشک احتمال دارد آزمایش پروتیین واکنش پذیر C ( همزمان با آزمایش ESR را تجویز کند. CRP التهاب را نیز اندازه گیری می کند، که این می تواند به پیش بینی خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر ( CAD ) و سایر بیماری های قلبی عروقی کمک کند. خون گیری برای آزمایش خطرات کمی را در پی دارد. عوارض احتمالی آن عبارتند از: کبودی عفونت سبکی سر غش کردن التهاب ورید خونریزی تحریک پذیری هنگام سوزن زدن احتمالا احساس درد خفیف تا متوسط خواهید کرد. همچنین شاید بعد از آزمایش در محل سوراخ احساس سوزش کنید. برای اندازه گیری میزان رسوب گلبول های قرمز دو روش وجود دارد. در این روش خون به لوله Westergren - Katz کشیده می شود تا زمانی که سطح خون به میلی متربرسد. این لوله به صورت عمودی ذخیره می شود و به مدت یک ساعت در دمای اتاق قرار می گیرد. فاصله بین بالای مخلوط خون و بالای رسوب RBC اندازه گیری می شود. ESR است. روش وینتروب شبیه به روش وسترگرن است، به جز اینکه لوله ای که استفاده می شود میلی متر طول دارد و نازک تر است. یک نقطه ضعف روش وینتر وب این است که حساسیت کمتری نسبت به روش وستگرن است. نتایج آزمایش ESR بر حسب میلی متر در ساعت اندازه گیری می شود. ESR طبیعی تلقی می شود: زنان زیر سال باید ESR بین تا میلی متر در ساعت داشته باشند. مردان زیر سال باید ESR بین تا میلی متر در ساعت داشته باشند. زنان بالای سال باید ESR بین تا میلی متر در ساعت داشته باشند. مردان بالای سال باید ESR بین تا میلی متر در ساعت داشته باشند. کودکان باید ESR بین تا میلی متر در ساعت داشته باشند. هرچه این عدد بیشتر باشد، احتمال التهاب بیشتر خواهد بود. نتیجه غیرطبیعی ESR بیماری خاصی را تشخیص نمی دهد. این فقط هر التهاب احتمالی در بدن را شناسایی می کند و نشان دهنده این است که وضعیت بیمار به بررسی بیشتری نیاز دارد. مقدار غیرطبیعی تقریبا به صفر می رسد. (از آنجا که این تست ها نوسان دارند و آنچه در نهایت خیلی کم در نظر گرفته می شود احتمال دارد از یک فرد به فرد دیگر متفاوت باشد، بیان یک مقدار دقیق دشوار است) این آزمون همیشه قابل اعتماد و معنی دار نیست. زیرا بسیاری از عوامل می توانند نتایج را تغییر دهند، از جمله: سن بالا بارداری استفاده از دارو برخی از دلایل نتایج غیر طبیعی آزمایش ESR جدی تر از سایر موارد است، اما بسیاری از آنها نگران کننده نیستند اگر نتایج آزمایش ESR شما غیر طبیعی است، خیلی نگران نباشید. در عوض، با پزشک خود مشورت کنید تا بفهمید چه چیزی باعث بروز علایم شده است. اگر نتایج ESR خیلی زیاد یا کم باشد، آنها معمولا آزمایشات پیگیری را سفارش می دهند. دلایل متعددی وجود دارد که نتیجه آزمایش ESR بالا است. برخی از شرایط معمول مرتبط، عبارتند از: چاقی سن بالا بارداری کم خونی بیماری کلیوی بیماری تیرویید بیماری های خود ایمنی انواع خاصی از سرطان، از جمله برخی از انواع لنفوم و میلوم چندگانه غیرطبیعی می تواند نشان دهنده تومورهای سرطانی باشد، به خصوص اگر هیچ التهابی پیدا نشود نتایج آزمایش که بالاتر از حد نرمال است نیز با بیماری های خود ایمنی مرتبط است، از جمله لوپوس واسکولیت آلرژیک یا نکروزان انواع خاصی از آرتروز، از جمله ماکروگلوبولینمیای والدنستروم، یک سرطان نادر، که باعث درد عضلات و مفاصل می شود هیپرفیبرینوژنمی، که مقدار زیادی پروتیین فیبرینوژن در خون است آرتریت تمپورال، وضعیتی که در آن شریان گیجگاهی ملتهب یا آسیب دیده می شود برخی از انواع عفونت ها که باعث می شوند نتایج آزمایش بالاتر از حد نرمال قرار گیرند، عبارتند از سل عفونت پوستی تب روماتیسمی عفونت استخوان عفونت های سیستمی عفونت های قلبی که باعث میوکاردیت می شوند (بر عضله قلب ت ثیر می گذارد) ، پریکاردیت (بر بافت اطراف قلب یا پریکارد ت ثیر می گذارد) و اندوکاردیت (بر روی پوشش قلب ت ثیر می گذارد، که می تواند دریچه های قلب را شامل شود) نتیجه آزمایش کم احتمال دارد به دلیل موارد زیر باشد هیپوفیبرینوژنمی، که فیبرینوژن در خون بسیار کم است لکوسیتوز، که تعداد گلبول های سفید خون بالا است کم خونی سلول داسی شکل، یک بیماری ژنتیکی موثر بر پروتیین پلاسمای پایین (در رابطه با بیماری کبد یا کلیه روی می دهد. پلی سیتمی ورا، یک اختلال مغز استخوان است که منجر به تولید اضافی می شود بعد از آزمایش چه رخ می دهد؟ بسته به نتایج، پزشک احتمال دارد بخواهد آزمایش های دیگری از جمله آزمایش دوم را برای ت یید نتایج سفارش دهد. این آزمایشات می تواند به طور بالقوه به پزشک کمک کند تا علت خاص التهاب را تشخیص دهد اگر مشکلی دارید که در یکی از دسته های زیر قرار می گیرد، آزمایشات بعدی همچنین می تواند به اندازه گیری اثربخشی درمان ها کمک کند و را در طول دوره درمان پیگیری کند اگر پزشک تشخیص دهد که یک بیماری زمینه ای باعث افزایش شده است، احتمال دارد شما را به متخصصی ارجاع دهد که بتواند به درستی بیماری را تشخیص و درمان کند اگر پزشک التهاب را تشخیص دهد، می تواند یک یا چند روش درمانی زیر را توصیه کند کورتیکواسترویید درمانی برای کاهش التهاب مصرف داروی ضد التهاب غیر استروییدی مانند ایبوپروفن، یا ناپروکسن اگر یک عفونت باکتریایی باعث التهاب شما شده باشد، پزشک احتمالا برای مقابله با این عفونت آنتی بیوتیک تجویز می کند میزان رسوب گلبول های قرمز، یک آزمایش خون است که می تواند فعالیت التهابی را در بدن نشان دهد. آزمایش یک ابزار تشخیصی مستقل نیست، اما می تواند به پزشک کمک کند تا پیشرفت بیماری التهابی را تشخیص دهد و آن را کنترل کند

مایعات مفصلی یا سینوویال به عنوان یک روان کننده، باعث کاهش اصطکاک و بهبود عملکرد مفاصل می شوند. بر همین اساس، کاهش مایعات مفصلی یا همان سینوویال می توانند عملکرد مفاصل را تحت تاثیر قرار دهد. خوشبختانه راهکارهایی می تواند از بروز بیماری های مفصلی پیشگیری کند. هیدراته ماندن و حفظ رژیم غذایی مناسب روش های ساده ای برای کمک به بهبود سلامت مفاصل است. همچنین می توانید از مکمل های غذایی برای بهبود عملکرد مفاصل استفاده کنید. مکمل ها ممکن است درد مفاصل را تسکین داده و تحرک را بهبود بخشند. در صورت ت یید پزشک، به منظور تسکین درد و بهبود عملکرد مفصل، به طور مرتب ورزش و تمرینات کششی داشته باشید. پزشک شما می تواند به طور دقیق مشکلات پزشکی شما را تشخیص داده و یک برنامه درمانی برای شما تجویز کند. بنابراین اگر نگران سلامتی مفاصل خود هستید با آنها مشورت کنید. به اندازه کافی آب بنوشید تا نیازهای سلول های بدن تان به آب برآورده شود. هیدراته ماندن علاوه بر اینکه برای سلامت کلی شما حیاتی است، به روانکاری و کاهش اصطکاک مفاصل کمک می کند. مقدار مناسب آب مصرفی به سن، جنس و سایر عوامل بستگی دارد. به عنوان یک توصیه کلی، مردان باید حدود . فنجان ( . لیتر) آب در روز بنوشند. زنان باید حدود . فنجان ( . لیتر) آب در روز بنوشند. ماهی قزل آلا و سایر ماهی های چرب برای حفظ سلامتی مفاصل عالی هستند، بنابراین سعی کنید حداقل تا وعده در هفته این غذا ها را بخورید. آجیل، روغن زیتون و سایر منابع چربی های مناسب می توانند به روان سازی مفاصل شما کمک کنند. فراموش نکنید که نباید بیش از مقدار لازم چربی مصرف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میزان مجاز توصیه شده چربی، روزانه از تا قاشق چای خوری است و به سن، جنس و سطح فعالیت شما بستگی دارد. یک آووکادو به طور متوسط حاوی قاشق چای خوری روغن و قاشق غذاخوری ( / میلی لیتر) کره بادام زمینی، حاوی قاشق چای خوری روغن و یک وعده آجیل خام یا بو داده حاوی تا قاشق چای خوری روغن است. معمولا، چربی های اشباع نشده، مانند آنهایی که در روغن های گیاهی یافت می شوند، بخش مهمی از یک رژیم غذایی مناسب هستند. چربی های اشباع و هیدروژنه (که به آن چربی های ترانس نیز گفته می شود) گزینه های مناسبی نیستند و می توانند سطح LDL یا کلسترول بد را افزایش دهند. منابع چربی های بد شامل کره، گوشت قرمز و غذاهای فرآوری شده است. میوه ها و سبزیجات، مواد معدنی و آب بدن را ت مین می کنند و بسیاری از آنها دارای خواص ضد التهابی هستند. سبزیجات برگدار، کلم بروکلی، انواع توت ها و انگور قرمز مملو از آنتی اکسیدان است. منابع مانند مرکبات و فلفل نیز می توانند از فرسایش غضروف جلوگیری کنند. از مصرف غذاهایی که حاوی مقدار زیادی قند یا نمک هستند خودداری کنید. رژیم های غذایی حاوی قند و نمک می توانند درد مفاصل را تشدید کنند. بدن شما برای حفظ آب بدن به نمک احتیاج دارد اما مصرف زیاد آن برای سلامتی مضر است. تعدیل مصرف نمک و شکر همچنین می تواند به کاهش وزن اضافی شما کمک کند که برای مفاصل مفید است. سعی کنید مصرف روزانه نمک خود را بین تا میلی گرم محدود کنید. نمک اضافی به غذای خود اضافه نکنید و از خوردن غذاهای میان وعده شور، مانند چیپس خودداری کنید. سعی کنید هنگام پختن غذا، نمک را با گیاهان، آب مرکبات و طعم دهنده های دیگر جایگزین کنید. مصرف قند خود را به منابع طبیعی مانند میوه های تازه محدود کنید و از مصرف شیرینی ها، کنسروها و سایر منابع قندهای فرآوری شده خودداری کنید. علاوه بر خوردن غذاهایی که به طور خاص به مفاصل شما سود می رسانند، سعی کنید وزن بدن را نیز مناسب نگه دارید. وزن اضافی باعث ایجاد فشار در مفاصل می شود، به خصوص اگر مایعات سینوویال کاهش یافته باشد. اگر اضافه وزن دارید، کاهش حداقل درصد از وزن بدن باعث کاهش فشار در زانوها، باسن و سایر مفاصل می شود. قبل از مصرف مکمل غذایی با پزشک خود مشورت کنید. در حالی که اما و اگرهایی در مورد اثربخشی مکمل های غذایی وجود دارد، بسیاری از افراد مبتلا به مشکلات مفصلی ادعا می کنند که مصرف مکمل ها علایم درد مفاصل آنها را تسکین می دهند. ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. لیست تمام داروهای مصرفی تان را به آنها بدهید. اگر به مدت تا هفته یک مکمل را مصرف کردید ولی هیچ اثر مثبتی مشاهده نکردید، احتمالا باید از مصرف آن صرفه نظر کنید. به صورت روزانه مولتی ویتامین مصرف کنید. مصرف مولتی ویتامین می تواند به شما کمک کند تا از دریافت کافی مواد مغذی مورد نیاز بدن برای تولید مایع مفصلی اطمینان حاصل کنید. روی، منگنز و ویتامین های A ، C و E برای سلامت مفاصل مفید هستند. از پزشک خود بپرسید که آیا می توانید مولتی ویتامین مصرف کنید یا خیر. به خاطر داشته باشید که خوردن غذای مقوی بهتر از مصرف مکمل غذایی است. برخی شواهد نشان می دهد که گلوکوزامین و کندرویتین می توانند درد مفصل را تسکین دهند، از فرسایش غضروف جلوگیری کنند، میزان مایعات مفصل را بهبود بخشند و ساختار مفصلی را ترمیم باز تولید کنند. اگر باردار هستید، قصد باردار شدن دارید و یا در دوران شیردهی هستد، از گلوکوزامین یا کندرویتین استفاده نکنید. اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید، از پزشک خود در مورد تداخلات بالقوه بین دارو و گلوکزآمین سوال کنید. اسید هیالورونیک خاصیت روانکاری و جذب شوک وارده به مایعات مفاصل را دارد. تزریق مستقیم اسید هیالورونیک به مفصل یک درمان ثابت برای است. مصرف کپسول خوراکی کمتر تهاجمی است. اگر برای مدت چند ماه مصرف شود، دوز میلی گرم در روز می تواند کیفیت مایع مفصلی را بهبود بخشد و سلامت مفاصل را افزایش دهد. در حالی که هیچ تداخل دارویی مضر شناخته شده ای وجود ندارد، شما باید قبل از مصرف اسید هیالورونیک با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است به بدن شما کمک کند موادی را که غضروف و مایع مفصلی را تشکیل می دهند، تولید کند. می توانید مکمل را به صورت روزانه مصرف کنید و یا امگا خود را از خوردن ماهی های چرب، گردو و محصولات دانه کتان دریافت کنید. دوز معمول روزانه تا میلی گرم است. بیش از میلی گرم در روز نباید مصرف نکنید. اگر باردار هستید، قصد بارداری دارید، در دوران شیردهی هستید یا داروهای رقیق کننده خون مانند را مصرف می کنید، قبل از مصرف مکمل امگا با پزشک خود مشورت کنید. اگر به غذاهای دریایی حساسیت دارید روغن ماهی مصرف نکنید. قبل از شروع یک برنامه ورزشی جدید با پزشک خود مشورت کنید. ورزش منظم برای سلامت کلی مفاصل مهم است و می تواند خاصیت روانکاری مایعات مفصل را بهبود بخشد. اگر سابقه مشکلات پزشکی دارید، در مورد شروع یک تمرین ورزشی جدید از پزشک خود راهنمایی بخواهید. در صورت احساس درد، فعالیت های خود را آهسته شروع کنید. با دوره های کوتاه ورزش مانند دقیقه و به مدت چند بار در روز شروع کنید. اگر مشکلاتی در مفاصل دارید، احتمالا در چند هفته اول احساس ناراحتی خواهید کرد. اگر در حین یا بعد از ورزش، درد به تدریج شدید تر شود، ورزش را متوقف کنید و با پزشک خود صحبت کنید. از، مانند پیاده روی شروع کنید. به تدریج فعالیت بدنی خود را افزایش دهید. در صورت داشتن آرتروز یا سایر مشکلات مفصلی، تمرینات منظم انعطاف پذیری از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. هر روز کشش های سبک انجام دهید تا سلامت کلی مفاصل و دامنه حرکتی شما بهبود یابد. هنگام کشش، خود را مجبور نکنید تا از محدوده طبیعی حرکت مفاصل خود عبور کنید. سعی کنید تا ثانیه کشش داشته باشید، اما در این کار زیاده روی نکنید. در صورت احساس درد شدید یا احساس کشیدگی، کشش را متوقف کنید. اگر آسیب دیدید، بدون مشورت با یک متخصص طب فیزیکی یا یک متخصص پزشکی، دیگر فعالیت های کششی خود را انجام ندهید. در صورت امکان تمرینات تقویت کننده را انجام دهید. تمرینات تقویت پا مانند اسکوات، برای زانوها، باسن و کمرتان مفید است. اگر مشکل مفصل آرنج یا شانه دارید، تمرینات وزنه برداری با دست را امتحان کنید. حتما ابتدا با پزشک خود در مورد تمرینات تقویت کننده صحبت کنید. اگر به تازگی ورزش را شروع کرده اید، بهتر است در یک کلاس ورزشی شرکت کنید یا به یک باشگاه ورزشی بروید. حضور یک مربی می تواند به کاهش خطر آسیب کمک کند. شنا را امتحان کنید. به خصوص اگر با انجام فعالیت های دیگر احساس درد می کنید. اگر هنگام تمریناتی مانند پیاده روی یا دوچرخه سواری احساس درد می کنید، شنا می تواند یک راه حل عالی باشد. شنا استرس و فشار کمتری به مفاصل وارد می کند زیرا وقتی در آب هستید احساس کاهش وزن خواهید داشت‌. دورهای شنا، پیاده روی در استخر یا کلاس ایروبیک در آب را امتحان کنید. با پزشک یا متخصص خود در مورد مسایل درمانی صحبت کنید. اگر درد مفصل دایمی دارید یا سابقه مشکلات مفصلی دارید، حتما به پزشک مراجعه کنید. کاهش مایعات مفصل به طور طبیعی با افزایش سن اتفاق می افتد و با برخی از انواع آرتروز همراه است. با این حال، درد مفصل می تواند به موارد پزشکی مختلفی مربوط باشد، بنابراین برای تعیین علت با پزشک خود مشورت کنید. هیچ داروی قطعی وجود ندارد که با مصرف آن بتوانید میزان مایعات مفصلی خود را افزایش دهید، اما پزشک ممکن است دارویی را برای کنترل درد توصیه کند. می توانید به یک فیزیوتراپ مراجعه کنید. در صورت آسیب دیدگی یا داشتن مشکلات مفصلی که مانع از انجام تمرینات بدنی می شود، فیزیوتراپی می تواند مفید باشد. تاکید می کنیم که قبل از انجام هرگونه اقدامی، برای مشورت به یک پزشک مراجعه کنید. منبع:

از می توان به و مشکل در تنفس در هنگام بالا رفتن از پله ها اشاره کرد که خیلی از افراد این علایم را به موارد دیگر مانند اضافه وزن و یا کم تحرکی نسبت می دهند. این در حالی است که ریه ها، از اندام های بسیار مهم و حیاتی بدن می باشند. ضروری است که به دقت مراقب سلامتی ریه های خود باشیم. هرگونه نشانه ی احتمالی نشان دهنده مشکل در ریه را باید جدی بگیریم و سریعا به پزشک مراجعه کنیم. و تنگی نفس هنگام بالا رفتن از پله ها، برخی از علایم بیماری ریوی است که باید مراقب آنها باشید. هرچه زودتر مشکل احتمالی ریه تشخیص داده شود، دوره درمان، موثر تر، کوتاه تر و کم هزینه تر خواهد بود. بیماری های ریه شامل، بیماری انسدادی مزمن ریوی و است. اگر بیش از یکی از این علایم یا نشانه ها را تجربه کرده اید، با پزشک خود در مورد سلامت ریه خود مشورت کنید. در ادامه این مقاله، برخی از علایم احتمالی ابتلا به مشکلات ریوی را بررسی می کنیم. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویروس های سرماخوردگی یا آنفلوانزا توانایی این را دارند که بخش های زیادی از ریه های شما را درگیر کنند. آندره مک کی، پزشک متخصص، در مورد علایم خاموش بیماری ریه می گوید: اگر شما سابقه یک مشکل اساسی یا بیماری زمینه ای مربوط به ریه یا استرس زیادی دارید باید وضعیت خودتان را جدی بگیرید، زیرا شما بیشتر در معرض ابتلا به عفونت باکتریایی ایجاد کننده قرار دارید. ریه های آسیب پذیر و در معرض خطر می توانند به ذات الریه باکتریایی یا مبتلا شوند. برای تعیین مشکل احتمالی نیاز به ارزیابی پزشکی و در صورت نیاز، باید دوره درمانی با آنتی بیوتیک خود را شروع کنید. با این حال، برای درمان سرماخوردگی یا آنفولانزا های ویروسی از آنتی بیوتیک استفاده نکنید. آنتی بیوتیک ها مشکلاتی که توسط ویروس ها ایجاد می شوند، را درمان نمی کنند. تنها در صورت ابتلا به عفونت باکتریایی و نه عفونت ویروسی، آنتی بیوتیک ها علایم تنفسی را درمان می کنند. اگر احساس می کنید که در حین انجام فعالیت های عادی تنفس شما دچار مشکل شده و یا دچار سرفه مزمن شده اید (بدون اینکه سرما خوردگی داشته باشید) یا تنگی نفس دارید، ممکن است پزشک آزمایش COPD را انجام دهد اما باید به این موضوع هم توجه داشته باشید که این علایم می تواند به دلیل آسم یا سایر موارد باشد. طبق گفته انجمن ریه آمریکا، این اختلال سومین علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده است. در حالی که میلیون نفر مبتلا تشخیص داده شده است، تعداد بیشتری از مردم به خصوص زنان از ابتلا خود به بیماری اطلاع ندارند. به علاوه، بسیاری از مردم فکر می کنند که احساس تنگی نفس هنگام بالا رفتن از پله ها به سادگی و به طور طبیعی با افزایش سن اتفاق میفتد، اما این مشکلات، عوارض طبیعی افزایش سن نیستند. علت اصلی سیگار کشیدن است، علاوه بر آن دود سیگار، قرار گرفتن در معرض گرد و غبار یا بخارات شیمیایی در محل کار یا محیط شهری یا یک بیماری ژنتیکی، از علل اصلی ایجاد آن است. این یکی از هشدار دهنده ترین علایم بیماری ریوی است. خون ممکن است به رنگ قرمز روشن یا بیشتر قهوه ای و دارای خلط باشد. دکتر مک کی می گوید، گرچه این علامت می تواند نشانه ای از سرطان ریه باشد، اما به این معنی نیست که شما حتما به آن مبتلا هستید. بسیاری از موارد دیگر، از علل خوش خیم گرفته تا برونشیت مزمن یا می توانند باعث سرفه خونی شوند. صرف نظر از این، سرفه خونی علامتی نیست که بتوانید به سادگی آن را نادیده بگیرید. با پزشک خود صحبت کنید و مراقب این علایم غیر معمول سرطان ریه باشید. باید از این علایم آگاه باشید. اگر اطرافیان تان به شما بگویند که صدای شما تغییر کرده است، به این گفته آنها توجه کنید. علت ایجاد این شرایط ممکن است به اندازه یک سرماخوردگی ساده باشد. اما که بیش از دو هفته طول بکشد می تواند از علایم جدی بیماری ریوی باشد. طبق مطالعه ای که در سال در مجله Bronchology مصر انجام شد، از آنجا که مبتلایان به COPD نمی توانند هوا را به میزان زیادی در ریه های خود نگه دارند، می توانند در صدای خود تغییراتی را تجربه کنند یا در تولید کلمات دچار مشکل شوند. دکتر مک کی می گوید: "ما به بیماران می گوییم اگر احساس می کنید نمی توانید نفس عمیق بکشید، باید به پزشک مراجعه کنید. " پزشک شما می تواند احتمال ابتلا به بیماری هایی مانند COPD یا حتی (که با یک آزمایش خون ساده قابل تشخیص است) را رد و یا تایید کند. یکی دیگر از دلایل احتمالی سرفه یا خس خس سینه، آسم در بزرگسالان است که نسبت به آسم که در دوران کودکی ایجاد می شود، دوام بیشتری دارد. به طور کلی، علایم آسم می تواند شامل سرفه خشک، خس خس سینه، تنگی نفس و مشکل در نفس عمیق باشد. یکی از علایم مشکلات ریوی، دردی است که به ظاهر در شانه ایجاد می شود. در بیشتر موارد، درد شانه ناشی از کشیدگی عضله یا التهاب است. اما اگر کاری که باعث صدمه به عضله نشده است را انجام نداده اید و این درد هفته ها بدون هیچ گونه علت خارجی ادامه داشته باشد، ممکن است نیاز باشد برای رد احتمال به پزشک مراجعه کنید. به خصوص اگر سیگاری هستید، حتما باید به پزشک مراجعه کنید. انواع خاصی از تومورهای ریه ممکن است باعث درد شانه در همان طرف بدن که ریه آسیب دیده است، شوند. برخی از اولین علایم بیماری ریوی می تواند شامل درد در شانه ها باشد. هر شرایطی که اکسیژن رسانی به بافت شما را مختل می کند، می تواند منجر به تغییر رنگ در برخی از قسمت های بدن شود. به طور خاص، مراقب کبودی در لب ها، ناخن و پوست باشید. کمبود اکسیژن می تواند آنها را آبی، مایل به خاکستری یا بنفش تیره کند. تغییر رنگ ممکن است به آرامی شروع شود و به تدریج با پیشرفت بیماری، اندام های بیشتری را تحت تاثیر قرار دهد. یا ممکن است در هنگام حمله حاد COPD به طور ناگهانی ظاهر شود. اگر چنین اختلالی را تجربه کرده اید، به دکتر خود مراجعه کنید. بین تا درصد افراد مبتلا به COPD ، کاهش وزن غیرمنتظره ای را تجربه می کنند. این کاهش وزن غیرعادی نشانه این است که بدن قادر به انجام متابولیسم به صورت موثر نیست. بدن شما در شرایط عادی فقط برای انجام عملکردهای اساسی مانند تنفس، به طور مداوم در حال کالری سوزی است. اما عضلات افراد مبتلا به COPD باید بیشتر کار کنند تا مطابق با خواسته های بدن، عملکرد موثر داشته باشند. کاهش وزن به تنهایی فقط نشانه مشکلات ریوی نیست، اما اگر با سایر علایم بیماری ریوی همراه باشد، برای انجام بررسی های بیشتر باید به پزشک مراجعه کنید. درمان، نسبتا آسان است، اما در افراد مبتلا به آسم، سرفه ی شبانه باید بیشتر بررسی شود. کوتاهی نکنید و برای دریافت برنامه درمانی مناسب به پزشک تان مراجعه کنید. آسم بدون مراقبت مناسب می تواند به مجاری تنفسی آسیب برساند. توجه داشته باشید، دلایل دیگری نیز برای سرفه شبانه مانند GERD ، عفونت های ویروسی، آلرژی و استفاده از قطره بینی وجود دارد. وقتی خسته هستید، یک خواب خوب می تواند خستگی ها و کمبود انرژی شما را جبران کند. اما با داشتن احساس خستگی دایمی، حتی یک خواب طولانی مدت هم نمی داند شما را سرحال کند. این اتفاق می تواند نشانه ی تعداد زیادی از بیماری ها، به خصوص برای بیماران مبتلا به سرطان ریه باشد. اگر علاوه بر علایم احتمالی دیگر بیماری ریه، احساس خستگی نیز دارید، حتما با پزشک خود مشورت کنید. در نگاه اول، به نظر نمی رسد که این تورم، درد و حساسیت پا نشان دهنده علایم بیماری ریوی باشد. دکتر مککی می گوید، این مشکلات پا می تواند نشانه آن باشد که فرد دچار ترومبوز ورید عمقی یا وجود یک لخته خون در پا شده است. خطر اصلی این است که احتمال دارد لخته خون حرکت کرده و وارد ریه و منجر به آمبولی ریوی می شود. یک لخته در ریه شما می تواند جریان خون را مسدود کرده و آسیب جدی به بافت وارد کند. سایر نشانه های شامل تنگی نفس، مشکلات تنفسی و درد قفسه سینه است. (اما ممکن است علایم ریوی هم نداشته باشید) مهم است که هر چه زودتر از یک پزشک کمک بگیرید. دکتر مک کی می گوید، این اتفاق نسبتا نادر است، اما سرطان ریه در مراحل اولیه ممکن است هیچ علایمی نداشته باشد. او می گوید: "ما معمولا مرحله سرطان ریه را به طور تصادفی تشخیص می دهیم. " این تشخیص تصادفی ممکن است به این دلیل باشد که بیمار برای مشکل کاملا متفاوت دیگری به رادیوگرافی قفسه سینه یا ستون فقرات احتیاج داشته و در آزمان سرطان تشخیص داده شده است. به همین دلیل، اگر در معرض خطر ابتلا به سرطان ریه هستید (بیش از سال دارید و سال سابقه سیگار کشیدن دارید) ، ممکن است کاندید غربالگری با سی تی اسکن باشید. غربالگری سرطان ریه بدون خطر نیست، بنابراین طبق بررسی های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، بدانید که آیا می توانید این آزمایش را انجام‌دهید یا خیر. دکتر مک کی می گوید: "مهمترین کاری که می توانید انجام دهید اجتناب از مصرف دخانیات است. مردم باید بدانند که ریه ها فیلترهایی هستند که به بقیه بدن شما اکسیژن می رسانند و در از بین بردن مواد سرطان زا و سایر مواد ناسالم به بدن کمک می کنند. " شما نباید این فیلترها را مسدود کنید. او می گوید: "شما فقط یک جفت ریه دارید. " پس باید با آنها خوب رفتار کنید. در صورتی که مشکوک به ابتلا به مشکلات ریوی هستید، هرچه سریع تر به پزشک مراجعه کنید. پزشک برنامه درمانی مناسب برای اختلال احتمالی تان را تجویز خواهد کرد. منبع:

سرطان خون و لنفوم اغلب در یک گروه قرار می گیرند، اما تفاوت عمده بین سرطان خون و لنفوم وجود دارد که می تواند تشخیص این دو را از هم آسانتر کند. دلیل این امر این است که هر دو سرطان "مرتبط با خون" محسوب می شوند. اما با لنفوم در بسیاری از موارد، تفاوت هایی را با هم دارند که آگاهی از این تفاوت ها می تواند در پیش آگهی بیماری تاثیر زیادی داشته باشد. بر همین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله در مورد برخی از این تفاوت ها، از تعاریف و منشا گرفته تا روش درمان سرطان خون و اطلاعات لازم را ارایه دهیم. اما توجه داشته باشید که موارد استثنایی وجود دارد. تفاوت های زیادی در گروه سرطان های خون به نام لوسمیا با بیماری های طبقه بندی شده به عنوان لنفوم وجود دارد. در حقیقت، در بعضی اوقات علایم سرطان خون در یک نوع لنفوم بیشتر از سایر سرطان خون است و بالعکس. یک مثال این است که وقتی ما در مورد تفاوت در سن بروز این سرطان ها صحبت می کنیم. سرطان خون شایع ترین سرطان در دوران کودکی است و ما غالبا سرطان خون را به عنوان بیماری های دوران کودکی و لنفوم ها را به عنوان سرطان هایی که در بزرگسالان بزرگتر اتفاق میفتد، در نظر می گیریم. هنوز بسیاری از انواع سرطان خون در سالمندان دیده می شود، در حالی که برخی از انواع لنفوم، مانند لنفوم هوچکین، اغلب در جوانان بروز می کند. اما استثناهای زیادی وجود دارد، بیایید نگاهی به رایج ترین تفاوت های لوسمی و لنفوم بیندازیم. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرطان خون و لنفوم به گونه ای تعریف می شوند که شاید با استانداردهای امروزی عجیب به نظر برسد. این تعاریف مدتها پیش و از دهه شروع شده است. دو تفاوت اساسی در تعریف لوسمی و سرطان خون وجود دارند، از جمله: یکی از موارد اصلی که باید به آن توجه داشته باشید این است که آیا بدخیمی معمولا با تعداد زیادی گلبول سفید یا لکوسیت ها، گردش خون محیطی یا جریان خون در ارتباط است، یا نه. گلبول های قرمز و سفید هر دو در داخل استخوان های خاصی از بدن، در مغز استخوان تشکیل می شوند و "خون محیطی" به سلول هایی گفته می شود که از رگ های خونی خارج شده و دیگر در مغز نیستند. افزایش بیش از حد گلبول های سفید خون در جریان خون محیطی بیشتر در مورد سرطان خون دیده می شود. نکته کلیدی دیگر که باید در مورد آن بدانید این است که آیا این بیماری با درگیری زود هنگام مغز استخوان ایجاد شده یا نه. این وضعیت بیشتر در لوسمی نیز دیده می شود. به عنوان "هر نوع بدخیمی در بافت لنفاوی" تعریف می شود. می پرسید، بافت لنفاوی هر دو سلول (برخی گلبول های سفید خون) و اندام (از جمله تیموس، مغز استخوان، غدد لنفاوی و طحال) را شامل می شود. متداول ترین نوع سلول در بافت لنفاوی، لنفوسیت است. علاوه بر اندام ها، بافت لنفاوی همچنین شامل مجموعه ای از سلول های واقع در سراسر بدن، در مکان های استراتژیک برای مقابله با مهاجمان است. نمونه هایی از این مکان ها، عبارتند از: لوزه ها، نواحی دستگاه تنفسی، زیر غشای مخاطی مرطوب، مانند قسمت های دستگاه گوارش، و سایر بافت های بدن. به عنوان یک بیماری پیشرونده و بدخیم از اندام های خون ساز تعریف می شود که با تکثیر لکوسیت ها و پیش سازهای آنها در خون و مغز استخوان مشخص می شود. بسته به نوع لوسمی و سایر عوامل، درمان سرطان خون می تواند پیچیده باشد. اما راهکار ها و منابعی وجود دارند که می توانند به موفقیت در درمان کمک کنند. سرطان خون و لنفوم تنها بر اساس علایم تشخیص داده نمی شوند. بسیاری از علایم آنها شبیه به هم هستند یا علایم مختص یک بیماری خاص نیستند، در حالی که برخی از علایم دیگر ممکن است بیشتر نشان دهنده یک بیماری باشند. علایم لنفوم متفاوت بوده و علایم اصلی آن می تواند التهاب بدون درد غدد لنفاوی باشد. غدد لنفاوی ممکن است در گردن، زیر بغل یا کشاله ران شما قابل مشاهده باشند، یا در بررسی ها تصویربرداری دیده شوند. علایم دیگر لنفوم ممکن است شامل خستگی مداوم، تب و لرز تعریق شبانه یا کاهش وزن غیرقابل توجیه باشد. شایع ترین انواع سرطان خون می تواند علایمی مانند درد استخوان و مفصل، خستگی، ضعف، (به دلیل کم بودن گلبول های قرمز خون، معروف به کم خونی) ، خونریزی یا کبودی آسان (به دلیل سطح پایین پلاکت، یا) تب، کاهش وزن و، طحال و کبد باشند. افراد مبتلا به لنفوم ممکن است علایمی داشته باشند که به علایم B اشاره دارند، که اغلب نشان دهنده سرطان تهاجمی یا سریع تر است. علایم B لنفوم شامل تب، کاهش وزن ناخواسته و عرق کردن شبانه است. بررسی انواع مختلف سلول ها و منشا سرطان ها بین لوسمی ها و لنفوم ها با بررسی انواع خاصی از این بیماری ها آسان تر است. چهار نوع اساسی از سرطان خون وجود دارد که دو مورد اصلی آن به نام میلویید معروف هستند: لوسمی حاد میلوژن AML نوعی سرطان خون است. در کودکان و بزرگسالان بروز می کند. اما شایع ترین نوع لوسمی حاد در بزرگسالان است. این نوع سرطان خون عمدتا بزرگسالان را تحت ت ثیر قرار می دهد. فرد مبتلا به لوسمی میلوژن مزمن ممکن است ماه ها یا سال ها علایم کمی داشته و یا اصلا علایم خاصی بروز ندهد. همانطور که این نام ها نشان می دهد، دو نوع سرطان خون "میلویید" هستند که نشان دهنده مغز استخوان است. زیرا مغز استخوان محل تولید گلبول های سفید بدن است. اکنون به دو نوع سرطان خون دوم نگاه کنید: لوسمی لنفوسیتی حاد ( ALL ) شایع ترین نوع سرطان خون در کودکان است اما در بزرگسالان نیز رخ می دهد. لوسمی لنفوسیتی مزمن CLL ، شایع ترین لوسمی مزمن بزرگسالان می باشد و ممکن است فرد سال ها بدون نیاز به درمان، بیمار احساس خوبی داشته باشد. این دو نوع دوم سرطان خون از لنفوسیت ها ناشی می شود. تکثیر یا رشد گلبول های سفید خون و پیش سازهای آنها در مغز استخوان بخشی از تعریف سرطان خون است که بیشتر این وضعیت بری تشخیص سرطان خون استفاده می شود. دو نوع اساسی لنفوم وجود دارد: لنفوم هوچکین یا HL لنفوم غیر هوچکین یا NHL انواع زیادی از سرطان ها از لنفوسیت ها یا پیش سازهای آنها ناشی می شود. این سلولهای لنفوم معمولا در خون محیطی ظاهر نمی شوند. میزان بروز سرطان خون و لنفوم با هم دیگر فرق دارد. به طور کلی، افراد بیشتر از لوسمی به لنفوم مبتلا می شوند. تخمین انجمن سرطان آمریکا برای موارد جدید در سال در این دو بیماری بر اساس زیرگروه ها به شرح زیر بوده است: در بین نفر مبتلا به لنفوم میزان شیوع بیماری به صورت زیر گزارش داده شده است: ، لنفوم غیر هوچکین ، لنفوم هوچکین در بین هزار و نفر مبتلا به لوسمی میزان شیوع بیماری به صورت زیر گزارش داده شده است: سرطان خون حاد میلوییدی ، سرطان خون میلوییدی مزمن لوسمی حاد لنفوسیتی لوسمی لنفوسیتی مزمن سرطان خون دیگر سرطان خون شایع ترین سرطان در دوران کودکی است که حدود یک سوم سرطان های کودکان را تشکیل می دهد. دومین گروه شایع، بدخیمی های سیستم عصبی مرکزی، از جمله تومورهای مغزی است. برای مقایسه، لنفوم تنها درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد. در مقابل، بسیاری از لنفوم ها بیشتر در افراد بالای سال دیده می شود. به طور کلی، درمان هایی که امید به زندگی را افزایش می دهند، در بیماران مبتلا به لوسمی و لنفوم پیشرفته، پیشرفت کرده اند. به عنوان مثال، کشف روش درمانی هدفمند Gleevec ( imatinib ) ، لوسمی میلوییدی مزمن را از یک بیماری تقریبا کشنده جهانی به حالتی تبدیل کرده است که اکنون می توانیم اغلب از آن به عنوان یک بیماری مزمن استفاده کنیم و بیماری را برای مدت زمان نامعلومی کنترل کنیم. سرطان خون حاد لنفوسیتی در یک زمان معمولا به سرعت کشنده بود. با این حال حدود درصد کودکان مبتلا به این بیماری اکنون قابل درمان هستند. برای کسانی که لنفوم هوچکین دارند، امید به زندگی به طور چشمگیری بهبود یافته است. برخی از روش های درمانی جدید، مانند درمان های هدفمند و ایمونوتراپی امید به زندگی در مبتلایان به این سرطان ها را افزایش داده است. سرطان خون و لنفوم هم سرطان "مربوط به خون" محسوب می شوند و هم سلول هایی را درگیر می کنند که در عملکرد ایمنی نقش مهمی دارند. تفاوت های کلی بین این دو مورد ذکر شده در بالا وجود دارد. منبع:

، محبوب ترین روش تسکین درد در هنگام است. زنان بیش از هر روش دیگری برای تسکین درد، اپیدورال را انتخاب می کنند. بیش از زنان این عارضه را تجربه می کنند. در صورت ادامه علایم، روشی به نام "وصله خون" که تزریق خون در فضای اپیدورال است می تواند برای تسکین سردرد انجام شود. بعد از قرارگیری اپیدورال، باید نظارت مداوم برای تغییرات ضربان قلب جنین داشته باشید. دراز کشیدن در یک موقعیت می تواند باعث کند شدن یا متوقف شدن زایمان شود. احتمال دارد عوارض جانبی مانند لرز، صدای زنگ گوش، کمر درد، درد در محل قرارگیری سوزن، حالت تهوع یا مشکل ادرار را تجربه کنید. برای چند ساعت پس از زایمان، شاید نیمه پایین بدن بی حس شود. در موارد نادر، شاید آسیب عصبی در ناحیه ای که کاتتر قرار داده می شود، دایمی باشد. اگرچه بررسی ها تا حدودی مبهم است، اما بیشتر آنها نشان می دهد که برخی از نوزادان در شیر خوردن مشکل دارند. بررسی های دیگر حاکی از آن است که کودک احتمال دارد دچار اختلال تنفسی، بدخیمی در جنین و افزایش تنوع ضربان قلب شود، بنابراین اپیدروال ممکن است نیاز به پنس، وکیوم، زایمان های سزارین و اپیزوتومی را افزایش دهد. هنگامی که کاتتر در محل قرار گرفت، متخصص بیهوشی می تواند یک پمپ اپیدورال ایجاد کند. پمپ به طور مداوم محلول اپیدورال را به کاتتر منتقل می کند، و تا آنجا که لازم باشد درد را تسکین می دهد. در صورت لزوم می توان نوع، مقدار و قدرت بی حس کننده را تنظیم کرد. همچنین شاید امکان کنترل پمپ دارو را به فرد بدهند. به این حالت بی دردی کنترل شده توسط بیمار گفته می شود. میزان مسکن هنوز هم تنظیم می شود، بنابراین به طور تصادفی نمی توانید میزان آن را افزایش دهید. هیچ مدرک معتبری وجود ندارد که این امر را ثابت کند. هنگامی که یک زن به سزارین نیاز دارد، عوامل دیگری، از جمله اندازه یا موقعیت کودک یا پیشرفت کند زایمان به دلیل سایر مسایل نیز نقش دارند. با اپیدورال، احتمال دارد احساس انقباض کنید. برخی شواهد نشان می دهد که اپیدورال با آرامش دادن به مادر می تواند مرحله اول زایمان را تسریع کند. بررسی ها در مورد اثرات اپیدورال بر روی نوزادان تا حدودی مبهم است و بسیاری از عوامل می توانند بر سلامتی نوزاد مت ثر شوند. تعیین میزان ت ثیر این داروها دشوار است و می تواند براساس دوز، طول زایمان و ویژگی های هر کودک متفاوت باشد. از آنجا که دوزها و داروها احتمال دارد متفاوت باشد، اطلاعات مشخصی از بررسی ها در حال حاضر در دسترس نیست. یک عارضه جانبی احتمالی اپیدورال در بعضی از نوزادان، مشکل در شیرخوردن است. دیگر اینکه در حین رحم، احتمال دارد کودک نیز بی حال و در موقعیت مناسب برای زایمان دچار مشکل شود. همچنین مشخص شده که این داروها باعث اختلال تنفسی و کاهش ضربان قلب جنین در نوزادان می شوند. اگرچه احتمال دارد دارو به این نوزادان آسیب نرساند، اما می تواند اثرات نامطلوبی بر نوزاد داشته باشد. اعصاب رحم باید در عرض چند دقیقه پس از دوز اولیه شروع به بی حس شدن کنند. احتمالا بعد از - دقیقه کل اثر بی حسی را احساس خواهید کرد. با شروع از بین رفتن دوز بیهوشی، دوزهای بیشتری معمولا هر یک تا دو ساعت تجویز می شود. بسته به نوع اپیدورال و دوز تجویز شده، می توانید در رختخواب خود بمانید و اجازه بلند شدن و حرکت را ندارید. اگر زایمان بیش از چند ساعت ادامه یابد، احتمالا به احتیاج خواهید داشت، زیرا شکم بی حس می شود و ادرار را دشوار می کند. پس از تولد کودک، کاتتر برداشته می شود و معمولا طی یک یا دو ساعت اثر بیهوشی از بین می رود. برخی از زنان گزارش می کنند که با از بین رفتن دارو، احساس سوزش ناخوشایندی در اطراف کانال زایمان وجود دارد. به دلیل بیهوشی اپیدورال احتمال دارد نتوانید بگویید که دچار انقباض شده اید. اگر نمی توانید انقباضات خود را احساس کنید، کنترل فشار می تواند دشوار باشد. به همین دلیل، شاید کودک برای پایین آمدن از کانال زایمان به کمک بیشتری نیاز داشته باشد. این کار معمولا با استفاده از پنس صورت می گیرد. در بیشتر موارد، اپیدورال در تسکین درد هنگام زایمان موثر است. برخی از زنان از احساس درد شکایت دارند یا فکر می کنند این دارو در یک طرف بدن بهتر عمل می کند. اپیدورال بسیار ایمن، و عوارض جدی آن بسیار نادر است. با این حال، مانند تمام داروها و روش های پزشکی، عوارض جانبی بالقوه ای نیز وجود دارد: دارو احتمال دارد فشار خون را کاهش دهد، که همزمان می تواند ضربان قلب کودک را نیز کاهش دهد. برای اینکه احتمال این امر کمتر شود، مایعات اضافی از طریق لوله ای در بازو ( IV ) داده می شود که شاید لازم باشد به پهلو دراز بکشید. گاهی اوقات، پزشک بیهوشی برای حفظ فشار خون دارو می دهد. قسمت کمر در جایی که سوزن برای رساندن دارو وارد شده است، شاید دردناک باشد. این درد باید بعد از چند روز بهبود یابد. هیچ مدرکی وجود ندارد که اپیدورال می تواند باعث درد دایمی کمر شود. در موارد نادر، سوزن، پوشش نخاع را سوراخ می کند، که در صورت عدم درمان می تواند سردرد ایجاد کند و احتمال دارد چند روز طول بکشد. در صورت بروز این وضعیت، گزینه های درمان را با پزشک بیهوشی خود در میان بگذارید. چند خطر جدی در رابطه با زایمان های بدون دارو وجود دارد. خطرات معمولا در صورت وجود بیماری در مادر و یا مشکلی که مانع از حرکت طبیعی نوزاد در کانال تولد می شود، وجود دارد. سایر نگرانی های مربوط به زایمان واژینال عبارتند از: بواسیر افزایش درد ضربه روانی مشکلات روده اشک در پرینه (ناحیه پشت دیواره واژن) آماده سازی زایو برای خطرات زایمان بدون دارو مهم است. مادران احتمال دارد فکر کنند که یک ماما به خانه خود بیاید یا شاید مراحل زایمان را در بیمارستان انجام دهند. کلاسهای آموزش زایمان کمک می کند تا برای آنچه انتظار دارید آماده شوید. در صورت بروز هرگونه عارضه، این یک شبکه ایمنی را ایجاد می کند. روش های عدم دارو که برای کاهش درد زایمان استفاده می شود: طب فشاری تکنیک های تنفس حمام گرم یا استفاده از بسته گرم تغییرات مکرر در موقعیت برای جبران تغییرات در لگن اگر یکی از موارد زیر را داشته باشید، اپیدورال احتمال دارد گزینه ای برای تسکین درد هنگام زایمان نباشد: تعداد پلاکت کم باشد. عفونت خون داشته باشید. زمانی که خونریزی یا شوک دارید. در قسمت کمر خود عفونت داشته باشید. از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید. دسترسی به فضای اپیدورال توسط پزشک امکان پذیر نیست. سوالاتی که هنگام زایمان در بیمارستان می توانید از ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود پرسید، عبارتند از: از چه ترکیب و دوز داروهایی استفاده خواهد شد؟ چگونه داروها می توانند بر روی کودک من ت ثیر بگذارند؟ آیا من قادر به برخاستن و راه رفتن خواهم بود؟ چه مایعات و غذاهای جامدی را می توانم مصرف کنم؟ به دلیل پیچیدگی زایمان، در مورد آن هیچ روش متناسبی وجود ندارد. به گفته دفتر بهداشت زنان، اینها برخی از عواملی است که پزشکان و ماماها توصیه می کنند: اندازه لگن مادر سطح تحمل درد مادر سطح شدت انقباضات اندازه یا موقعیت کودک سلامت کلی و عاطفی مادر بهتر است همه گزینه های خود را درک کنید و بدانید چه زمانی به دارو نیاز دارید تا مطمین شوید کودک بدون عارضه می تواند وارد جهان شود.

تا حدودی می تواند نگران کننده باشد. این مقاله از تغییرات طبیعی در انواع را بیان می کند و توضیح می دهد که چه زمانی باید با پزشک خود مشورت کنید. نوک پستان، برآمدگی (برجستگی) بافتی است که روی سینه یافت می شود و شیر در دوران شیردهی از آن جریان می یابد. همانطور که سینه ها در همه شکل ها و اندازه ها هستند، نوک سینه ها نیز چنین هستند. اگرچه اکثر مردم نوک سینه های بیرون زده دارند، اما تقریبا تا درصد آنها نوک سینه های معکوس دارند. نوک پستان صاف یکی دیگر از این تغییرات است. علاوه بر شکل ها و اندازه های مختلف، نوک سینه ها می توانند به سمت جلو، به پهلو یا پایین باشند. افراد ممکن است نوک سینه های مودار و گاهی اوقات نوک سینه های اضافی داشته باشند. درک اینکه این تفاوت‌ها طبیعی هستند ممکن است باعث تسکین آن شود، زیرا بسیاری از افراد نسبت به نوک سینه‌های خود آگاه هستند. اما به طور کلی، و انواع آن را می تواند به موارد زیر تقسیم بندی کرد: نوک پستان برخی افراد نسبت به دیگران حساس تر است. در نتیجه، ممکن است توسط مواد شوینده یا پارچه خاصی تحریک شوند. به عنوان مثال، دوندگان مسافت طولانی می توانند بیشتر از افراد غیر ورزشکار به دلیل چروکیدگی، را تجربه کنند. با پوشیدن یک سینه بند نخی مناسب و قابل تنفس، پف کردگی را کاهش دهید. استفاده از شوینده برای پوست های حساس نیز می تواند به جلوگیری از تحریک و حساسیت نوک پستان کمک کند. تحریک جنسی یکی دیگر از دلایل حساس بودن نوک پستان است. این به این دلیل است که مغز تحریک نوک سینه را به عنوان یک عمل جنسی ثبت می کند. داشتن را پلی تیلیا می گویند. تخمین زده می شود که . از افرادی که با شیر مادر تغذیه می کنند، نوک سینه ها را در بعضی مواقع دچار درد می کنند. چندین بیماری خوش خیم و قابل درمان مرتبط با درد نوک پستان عبارتند از: اگزما ماستیت (عفونت پستان) عفونت قارچی نوک پستان می تواند باعث انقباض عروق نوک سینه شود و در نتیجه دوره هایی از درد، سوزش و یا سوزن سوزن شدن ایجاد شود. این می تواند در شرایط زیر ایجاد شود: شیردهی ضربه به نوک پستان قرار گیری در معرض سرما در موارد نادر، درد نوک پستان یکی از علایم سرطان سینه، به ویژه بیماری پاژه در نوک پستان است. اگر علایم زیر را دارید فورا به پزشک خود مراجعه کنید: خارش درد بدون علت واضح حساسیت مداوم نوک پستان سه نوع متداول نوک سینه وجود دارد: بیرون زده، مسطح و معکوس. هر یک از این تغییرات می تواند در ظاهر از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. داشتن نوک سینه های بیرون زده ممکن است به کودک کمک کند راحت تر به سینه بچسبد، اما با حمایت یک مشاور شیردهی، شیردهی موفقیت آمیز با هر نوع نوک سینه امکان پذیر است. به طور کلی، سینه ها بین سنین تا سالگی شروع به رشد می کنند. به طور معمول، سینه های زنان بین تا سالگی به طور کامل رشد می کنند. با این حال، آنها می توانند تا اوایل دهه به رشد خود ادامه دهند. تغییرات دایمی نوک پستان یا آریول اغلب با جراحی سینه، کاهش وزن و افزایش سن بروز می کند. نوک سینه ها و آریول ها از نظر اندازه، شکل، رنگ و بافت متفاوت هستند. آشنایی با ظاهر نوک سینه ها و آریول ها مهم است. تغییرات ناگهانی در ظاهر آنها باید بلافاصله به پزشک گزارش شود. تغییرات در نوک پستان ممکن است نشانه مهمی از سرطان سینه باشد و هر گونه تغییر جدید باید فورا توسط پزشک ارزیابی شود. بسیاری از زنان نگران هستند که اندازه یا شکل نوک سینه هایشان شیردهی را غیرممکن کند. اگرچه اکثر مردم نوک سینه های بیرون زده دارند، اما این نوک ها می توانند از نظر ظاهری متفاوت باشند. نوک سینه های صاف و معکوس انواعی هستند که افراد با آن متولد می شوند یا ممکن است به دلیل افزایش سن ایجاد شوند. در دوران بلوغ، بارداری و یایسگی، نوسانات هورمونی می تواند بر ظاهر و حساسیت نوک پستان ت ثیر بگذارد. چند تار مو در اطراف نوک پستان طبیعی است، اما رشد بیش از حد مو می تواند به سایر شرایط پزشکی اشاره کند. هر گونه تغییر نوک پستان را به پزشک خود اطلاع دهید، به خصوص اگر به طور ناگهانی یا فقط در یک طرف رخ دهد. در حالی که نوک سینه های صاف و معکوس ممکن است شیردهی را چالش برانگیز کند، برخی دستگاه ها و تکنیک ها به نوزادان کمک می کنند که به راحتی به سینه بچسبند. مراجعه به مشاور شیردهی برای همه مادران شیرده ضروری است. مسایل دیگری مانند رشد بیش از حد مو، نشتی نوک سینه ها، عقب رفتن ناگهانی یا وارونگی نوک سینه ها نیز نیاز به ارزیابی دارند. اگرچه این تغییرات ممکن است بسته به تغییرات هورمونی، بارداری یا افزایش سن طبیعی باشد، اما می‌تواند نشانه‌ای از شرایط یا بیماری‌های جدی باشد. بسیاری از زنان نسبت به ظاهر نوک پستان و آریول خود آگاه هستند. اگرچه انجام عمل جراحی سینه برای اصلاح مشکل یک راه حل است، اما تمرین مثبت بودن بدن نیز راه حلی است. ژنتیک و نژاد نقش مهمی در ظاهر نوک سینه ها و آریول ها دارند.

کمی عجیب به نظر می رسد. اما، سرماخوردگی در تابستان بیشتر از آنچه که فکرش را می کنید رایج است. بسیاری از افراد در ماه های تابستان دچار می شوند و به دلیل علایم و همچنین گرمای هوا از آن رنج می برند. سرماخوردگی می تواند در طی تابستان به معضل تبدیل شود. بنابراین، وقتی در ماه های گرم تابستان به سرماخوردگی مبتلا می شوید، چه کاری می توانید انجام دهید؟ چگونه سرماخوردگی در تابستان را درمان کنیم؟ آیا مراجعه به پزشک تنها گزینه است؟ بدون شک اینگونه نیست. استفاده از چند روش درمانی خانگی که هم ارزان قیمت هستند و هم بسیار کارآمد می توانند در درمان سرماخوردگی در طول تابستان موثر باشند. آیا می خواهید درمان های خانگی موثر برای سرماخوردگی در تابستان را بدانید؟ پس، این مقاله را تا انتها بخوانید. برخلاف سرماخوردگی در زمستان که ناشی از ویروس رینوویروس است، سرماخوردگی تابستان اغلب توسط گروه دیگری از ویروس ها شناخته می شود که به آنترو ویروس ها معروفند. این عفونت در صورت تماس با فرد یا شی ء آلوده یا مصرف آبی که ویروس در آن وجود دارد، انتشار می یابد. به طور متوسط، سرماخوردگی بین - روز طول می کشد. همه در طی سرماخوردگی تابستان طیف وسیعی از علایم را تجربه می کنند. رایج ترین آنها عبارتند از: سرفه کردن عطسه کردن خارش گلو و گرفتگی و آبریزش بینی اگر تب و بثورات شدید دارید، سریعا با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روش های درمانی برای خلاص شدن از شر سرماخوردگی در تابستان با راهکارهای طبیعی و درمان های خانگی وجود دارند، که عبارتند از: آب را گرم کنید. نمک و جوش شیرین را درون بطری اسپری بریزید، آب گرم را اضافه کرده و خوب مخلوط کنید. بطری را بشویید و بگذارید تا خشک شود. آب شور به عنوان یک ضد احتقان بینی عمل کرده و پوسته پوستی و یا مخاط جمع شده را از سوراخ های بینی شما پاک می کند. نمک دریا را با نمک سفره جایگزین نکنید زیرا ماده دوم حاوی مواد افزودنی است و می تواند باعث تحریک بیشتر بینی شما شود. در این روش بهتر است از نمک دریا استفاده کنید. یک قاشق غذا خوری و آب را مخلوط کرده و این مخلوط را بنوشید. می توانید مقداری عسل برای طعم بهتر به این معجون اضافه کنید. هر روز - لیوان مخلوط آب و سرکه سیب را بنوشید تا سرما برطرف شود. این مخلوط یک محیط قلیایی در بدن ایجاد می کند، و در از بین بردن ویروس ها و باکتری ها به راحتی و به سرعت عمل می کند. این مکمل را هر روز مصرف کنید. پاسخ ایمنی بدن در برابر عفونت ویروسی را افزایش می دهد. در نتیجه، ویروس به سرعت از بدن دفع می شود. مقداری چای زنجبیل را دم و آن را صاف کرده و عسل را به آن اضافه کنید و این چای را بنوشید. زنجبیل دارای خواص ضد التهابی و ضد ویروسی است. این باعث کاهش التهاب در مجاری بینی شما و کاهش خلط بیش از حد تولید شده می شود. گرمای چای باعث تسکین مجاری بینی شما نیز می شود. مکمل گیاهی را طبق دستور درج شده بر روی بطری آن مصرف کنید. گیاه اکیناسه که معمولا به عنوان گل مایل به قرمز بنفش شناخته می شود، تعداد گلبول های سفید خون را در بدن افزایش می دهد. این برای درمان عفونت هایی مانند سرماخوردگی، آنفولانزا و غیره مفید است زیرا گلبول های سفید خون وظیفه مبارزه با عفونت ایجاد کننده میکروارگانیسم ها را بر عهده دارند. زردچوبه و نمک را به آب اضافه و خوب مخلوط کنید. این ترکیب غرغره کنید. این کار بهتر است هر - ساعت تکرار شود. زردچوبه یکی از گیاهان دارویی در هنگام درمان هرگونه عفونت است. همچنین التهاب را کاهش می دهد و به بهبودی سریع بیماری کمک می کند. چند قطره روغن اساسی اکالیپتوس را به آب داغ اضافه کنید. این حوله برای جلوگیری از خروج بخار به محیط اطراف و کمک به ورود آن به سوراخ های بینی است. همچنین می توانید برای استنشاق بخار از روغن ضروری قبرس، روغن ضروری درخت چای، یا آویشن استفاده کنید. این کار را یک یا دو بار در روز انجام دهید تا زمانی که از شر سرماخوردگی در تابستان خلاص شوید. خاصیت ضد ویروسی اسانس اکالیپتوس این ماده را به درمانی فوق العاده برای درمان سرماخوردگی تبدیل می کند. همچنین باعث تحریک سیستم ایمنی بدن و کاهش التهاب در مجاری بینی می شود. / فنجان دانه گشنیز، / فنجان دانه شنبلیله، / قاشق غذاخوری دانه های زیره، / قاشق غذاخوری دانه رازیانه را با هم تفت دهید. آن را برای مدت چند دقیقه روی شعله ملایم گرم کنید. جوشانده آماده شده را صاف کنید. عسل را به آن اضافه و خوب مخلوط کنید. در حالی که گرم است بنوشید. چای گیاهی گرم را دو بار در روز بنوشید. چای ادویه گیاهی به عنوان یک درمان خانگی موثر برای سرماخوردگی در تابستان عمل می کند. این گیاهان به عنوان ضد احتقان عمل می کنند و علایم سرماخوردگی تابستان را تسکین می دهند. آنها همچنین دارای خواص ضد میکروبی هستند و می توانند عفونت ایجاد کننده ویروس را در بدن از بین ببرند. شیر را بجوشانید و زردچوبه و پودر زنجبیل را به آن اضافه کرده و مخلوط کنید. آن را دو بار در روز بنوشید. قاشق غذاخوری پودر دارچین و میخک را به یک لیوان آب جوش اضافه کنید و بگذارید - دقیقه بجوشد. این شربت را - بار در روز بخورید. مانند سایر گیاهان ذکر شده در داروهای فوق، دارچین همچنین دارای خواص ضد میکروبی و ضد التهابی است که باعث تسکین سرماخوردگی و علایم آن می شود. حبه سیر، قاشق چایخوری آب لیمو، قاشق چای خوری عسل و / قاشق چایخوری پودر چیلی قرمز را مخلوط کرده و مایع را بنوشید. سیر ضد باکتری و ضد ویروس است. همچنین به کمک کرده و سموم بدن را دفع می کند. قاشق چایخوری عسل، قاشق چایخوری آب لیمو یا آب زنجبیل را مخلوط کرده و آن را بنوشید. عسل ماهیتی ضد میکروبی دارد و حاوی ترکیباتی است که باکتری ها و ویروس عامل سرماخوردگی را از بین می برد. همچنین دارای خواص ضد التهابی است. الی پیاز قرمز پیاز را به صورت افقی برش دهید. برش دیگری را روی این قسمت قرار دهید و دوباره مقداری عسل بریزید. این کار را تکرار کنید تا همه برش ها روی هم لایه لایه شوند. در کاسه را بپوشانید و در جای خنک نگهداری کنید. همین شربت را می توان به مدت - روز مصرف کرد. شربت ساخته شده از پیاز قرمز برای درمان سرماخوردگی در تابستان شما بسیار مفید است زیرا پیاز دارای خواص ضد میکروبی و ضد التهابی است. دستان خود را قبل از خوردن یا نوشیدن هر چیزی بشویید. فلفل حاوی است که باعث تسکین احتقان می شود. مقداری فلفل روی مواد غذایی خود بپاشید و اجازه دهید تا سینوس های شما پاک شود. غذاهای غنی از ویتامین C مصرف کنید زیرا سیستم ایمنی بدن شما را تقویت کرده و به بدن کمک می کند سریعتر با عفونت مبارزه کند. سعی کنید هنگام حضور در یک مکان عمومی که ممکن است به ویروس ها، باکتری ها و قارچ های مختلف آلوده باشد، صورت خود را به خصوص در اطراف بینی، دهان و چشم لمس نکنید. سوپ مرغ دارای مواد مغذی و ویتامین هایی برای درمان سرماخوردگی است. همچنین به عنوان یک آنتی اکسیدان برای تسریع روند بهبودی عمل می کند. سوپ غلیظی از سبزیجات و مرغ درست کنید. برای مقابله با سرماخوردگی حداقل دو بار در روز آن را بنوشید.

در، جراح از روش هایی استفاده می کند تا اندازه و تعداد زخم های جراحی یا برش های مورد نیاز جراحی محدود کند و آنها را تا حد امکان به حداقل برساند. جراحی محدود، به طور معمول مطمین تر از جراحی های باز است. زخم های این نوع جراحی، معمولا سریعتر بهبود می یابند، بیماران زمان کمتری را در بیمارستان می گذرانند و درد کمتری را تجربه می کنند. در جراحی باز کلاسیک، جراح شما یک برش بزرگ ایجاد می کند تا به قسمتی از بدن را که نیاز به جراحی دارد، دسترسی پیدا کند. در طی جراحی با حداقل تهاجم، جراح چندین برش کوچک در پوست شما ایجاد می کند که طول آن چند میلی متر است. سپس جراح شما آندوسکوپی (یک لوله باریک و بلند و ثابت شده با دوربین و نور) را به یکی از برش ها وارد می کند. تصاویر مربوط به آندوسکوپ برای مانیتورهای اتاق عمل ارسال می شود تا جراح شما بتواند تصاویر واضح و بزرگ از منطقه مورد نیاز جراحی را مشاهده کند. سپس جراح شما ابزارهای جراحی را از طریق برش های دیگر وارد می کند که به جراح شما اجازه می دهد تا در داخل بدن شما جراحی را انجام دهد. برخی از جراحی های کم تهاجم با فناوری رباتیک انجام می شوند که امکان کنترل دقیق تر جراحی را فراهم می کند. سایر جراحی های کم تهاجم بدون کمک رباتیک انجام می شود. برای آگاهی از انواع مختلف جراحی های محدود، شرایط درمان و فواید و خطرات هر نوع، به مطالعه این مقاله ادامه دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراحی رباتیک، با استفاده از یک ایستگاه عملیاتی الکترونیکی، مشابه کامپیوتر، انجام می شود. با استفاده از این ایستگاه، پزشک یا جراح شما یک دوربین با کیفیت بالا و بازوهای رباتیک کنترل کننده جراحی را کنترل می کنند. برای انجام بیشتر جراحی های رباتیک، پزشک یا جراح شما: از داروهای برای بیهوشی در طول جراحی استفاده می کند. در جایی که ابزار قرار داده می شود، چندین برش کوچک ایجاد می کند. ابزارهای متصل به بازوهای رباتیک را از طریق برش ها، وارد بدن می کند. یک لوله باریک با منبع نور و دوربینی که به آن آندوسکوپ گفته می شود را از طریق یک برش دیگر وارد بدن می کند. این عمل به آنها امکان می دهد منطقه ای را که در آن جراحی صورت می گیرد را مشاهده کنند. بعد از اتمام عمل برش ها را بخیه می زنند. همه جراحی ها با تکنیک های محدود قابل انجام نیستند. به عنوان مثال، حذف تومورهای سرطانی معمولا از طریق جراحی معمولی انجام می شود. جراحی با حداقل تهاجم نیز ممکن است بیشتر از جراحی باز سنتی طول بکشد. با این حال، مزایای جراحی محدود به طور قابل توجهی بیشتر از معایب آن است. بسیاری از جراحی ها را می توان با استفاده از روش های کمکی رباتیک انجام داد، از جمله مواردی که برای درمان مشکلات مربوط به موارد زیر استفاده می شود: آمفیزم سرطان تومورها پیوند کلیه سنگ کلیه انسداد کلیه آندومتریوز سرطان کبد سرطان کلیه برداشتن رحم برداشتن کلیه سرطان معده مشکلات قلب بیماری ریه ها سرطان تخمدان سرطان پانکراس کیست های تخمدان برداشتن تخمدان ها سرطان کیسه صفرا فیبریلاسیون دهلیزی افتادگی دریچه میترال بیماری ریفلاکس معده ترمیم دریچه های قلب اختلالات دستگاه گوارش عفونت کیسه صفرا یا سنگ اختلالات سیستم اورولوژیک اعمال مربوط به زنان و زایمان سرطان روده بزرگ یا راست روده برداشتن بخشی یا کل روده بزرگ (کولکتومی) به دلیل بیماری یا سرطان مزیت اصلی جراحی رباتیک نسبت به جراحی لاپاراسکوپی این است که جراح شما می تواند بافت مورد جراحی را به صورت سه بعدی مشاهده کند. در مقابل، با جراحی لاپاراسکوپی، جراح شما فقط قادر به مشاهده محل جراحی در دو بعد است. مزایای اصلی در مقایسه با جراحی باز، عبارتند از: خطر کمتر عفونت زمان بهبودی کوتاه تر جای زخم های محدود تر و مخفی تر آسیب کمتر به پوست، عضلات و بافت از دست دادن خون کمتر در حین جراحی مانند هر عمل جراحی دیگری، خطرات ناشی از بیهوشی عمومی و عفونت است. جراحی رباتیک می تواند بیشتر از جراحی باز طول بکشد. این به این دلیل است که پزشک شما نیاز به تنظیم تجهیزات رباتیک قبل از انجام عمل جراحی دارد. خطرات بیهوشی در این نوع عمل می تواند افزایش یابد. قبل از اینکه یک عمل جراحی رباتیک انجام دهید، با پزشک خود مشورت کنید تا مطمین شوید از سلامتی کافی برای انجام جراحی برخوردار هستید. در مواردی، اگر جراحی رباتیک موفقیت آمیز نباشد، ممکن است پزشک جراحی باز انجام دهد. این اتفاق می تواند منجر به طولانی شدن زمان بهبودی و ایجاد زخم بیشتر شود. جراحی محدود غیر رباتیک شامل جراحی، آندوسکوپی یا اندوواسکولار است. این جراحی شبیه جراحی رباتیک است، با این تفاوت که جراح شما به جای بازوهای رباتیک با استفاده از دست های خود، عمل را انجام می دهد. برای انجام اغلب جراحی های آندوسکوپی، پزشک یا جراح: از بیهوشی عمومی در طول جراحی استفاده می کند. ابزارها را از طریق چندین برش وارد بدن بیمار می کند. در جایی که ابزار قرار داده می شود، چندین برش کوچک ایجاد می کند. آندوسکوپ را از طریق برش دیگری در بدن قرار می دهد تا بتواند ناحیه مورد عمل خود را ببیند. اگر محل جراحی به اندازه کافی نزدیک باشد، ممکن است پزشک آندوسکوپ را از طریق شکاف دیگری مانند بینی یا دهان شما وارد بدن کند. پس از عمل، جراح، زخم ها را بخیه می زند. بسیاری از بیماری های مشابهی که با جراحی رباتیک درمان می شوند، با جراحی غیر رباتیک نیز قابل درمان هستند. سایر مواردی که توسط جراحی غیر رباتیک درمان می شوند، عبارت اند از: رگ های واریسی تومورهای اطراف مغز یا جمجمه بیماری های عصبی یا ستون فقرات اختلالات موجود در نخاع یا دیسک های نخاعی بسیاری از فواید جراحی غیر رباتیک، همانند جراحی رباتیک است. جراح شما می تواند راحت تر ناحیه مورد جراحی را ببیند و جراحی را با دقت بیشتری انجام دهد. شما زمان بهبودی کوتاهتر و درد کمتری خواهید داشت. احتمال بروز عوارض کمتر است و جای زخم های شما نیز کمتر خواهد شد. همانند جراحی رباتیک، خطر بیهوشی عمومی و عفونت در اطراف محل مورد جراحی وجود دارد. قبل از اینکه جراحی محدود غیر رباتیک انجام دهید، با پزشک خود مشورت کنید تا مطمین شوید که آیا این نوع از اعمال جراحی برای شما مناسب است یا خیر. اطمینان حاصل کنید که از سلامتی کافی برای انجام عمل جراحی برخوردار هستید. در مواردی، اگر جراحی آندوسکوپی موفقیت آمیز نباشد، ممکن است پزشک جراحی باز انجام دهد. این کار می تواند منجر به طولانی شدن زمان بهبودی و ایجاد زخم بیشتر شود. جراحی با حداقل تهاجم به هر عمل جراحی گفته می شود که به جای شکاف بزرگ، از طریق برش های کوچک انجام شود. از آنجا که جراح شما، برش های کوچکتری ایجاد می کند، به احتمال زیاد شما زمان بهبودی سریعتر و درد کمتری نسبت به جراحی باز سنتی خواهید داشت. جراحی محدود در دهه به عنوان یک روش ایمن و موثر برای رفع نیازهای جراحی بسیاری از بیماران ظاهر شد. در سال گذشته، بسیاری از جراحان آن را به جراحی سنتی (باز) ترجیح داده اند، که به برش های بزرگتر و معمولا به مدت طولانی تری در بیمارستان نیاز دارد. از آن زمان استفاده از جراحی با حداقل تهاجم به طور گسترده ای در بسیاری از تخصص های جراحی از جمله جراحی روده بزرگ و ریه گسترش یافته است. با دکتر خود صحبت کنید که آیا شما کاندید مناسبی برای این روش جراحی هستید یا خیر. در مورد هرگونه نگرانی درباره سلامتی تان، با پزشک خود صحبت کنید. بهتر است قبل از هر گونه جراحی سوالات زیر را از پزشک خود بپرسید: بعد از جراحی چقدر احساس درد خواهم داشت؟ دوران نقاهت چه مدت زمانی طول خواهد کشید؟ آیا گزینه ای بهتر از جراحی باز برای درمان من وجود دارد؟ جراحی یا دارو درمانی، کدام یک برای درمان من مناسب است؟ آیا جراحی محدود، درمورد من، خطر بیشتری نسبت به جراحی باز دارد؟ جراحی های محدود در مقایسه با جراحی های باز طرفداران بیشتری دارند. فناوری رباتیک و نیز به سرعت در حال پیشرفت است، به طوری که انجام این جراحی ها برای جراح راحت تر و برای شما ایمن تر است. علاوه بر این مزایا، جراحی با حداقل تهاجم اغلب بهترین انتخاب برای بیمارانی است که با چندین عمل جراحی مانند جراحی عمومی، جراحی زنان، جراحی زنان و زایمان، جراحی روده بزرگ و جراحی چاقی روبرو هستند. منابع:

، همچنین به عنوان آزمایش تعداد اسپرم شناخته می شود که سلامت و زنده ماندن اسپرم مرد را تجزیه و آنالیز می کند. منی، مایع حاوی اسپرم (به علاوه سایر مواد قندی و پروتیینی) است که در هنگام انزال آزاد می شود. تجزیه و آنالیز مایع منی سه عامل اصلی سلامت اسپرم را اندازه گیری می کند: تعداد اسپرم شکل اسپرم حرکت اسپرم، همچنین به عنوان "تحرک اسپرم" شناخته می شود. پزشکان معمولا دو یا سه مورد تجزیه و آنالیز جداگانه اسپرم را انجام می دهند تا نتایج مناسبی را در مورد سلامت اسپرم دریافت کنند. طبق انجمن شیمی بالینی آمریکا ( AACC ) ، آزمایشات باید حداقل با فاصله هفت روز و در طی دو تا سه ماه انجام شود. تعداد اسپرم می تواند به صورت روزانه متفاوت باشد. گرفتن میانگین نمونه های اسپرم می تواند نتیجه قطعی را مشخص کند. پزشکان در برخی موارد ممکن است تست تجزیه و آنالیز مایع منی را برای مردان تجویز کنند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که زوجین در بارداری مشکل دارند، تجزیه و آنالیز مایع منی توصیه می شود. این آزمایش به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد مرد عقیم است یا نه. این تجزیه و آنالیز در تشخیص اینکه آیا تعداد کم اسپرم یا اختلال عملکرد اسپرم دلیل است یا نه می تواند موثر باشد. مردانی که انجام داده اند، برای اطمینان از عدم وجود اسپرم در منی، تحت تجزیه و آنالیز مایع منی قرار می گیرند. در وازکتومی، لوله هایی که اسپرم را از بیضه ها به آلت تناسلی مرد منتقل می کند، بریده و به عنوان یک فرم دایمی کنترل بارداری مهر و موم می شوند. پس از وازکتومی، پزشکان اغلب به مردان توصیه می کنند که هر ماه یک بار و به مدت سه ماه آنالیز اسپرم انجام دهند تا مطمین شوند که دیگر اسپرم در مایع منی آنها وجود ندارد. پزشک به شما اطلاع می دهد که برای آماده سازی آنالیز مایع منی دقیقا باید چه کاری انجام دهید. برای دستیابی به نتایج دقیق بسیار مهم است که این دستورالعمل ها را دنبال کنید. برای دریافت بهترین نمونه بهتر است: از تا ساعت قبل از آزمایش از انزال خودداری کنید. دو تا پنج روز قبل از آزمایش از مصرف الکل، کافیین و داروهایی مانند کوکایین و خودداری کنید. طبق دستورالعمل ارایه دهنده خدمات بهداشتی، مصرف هر داروی گیاهی مانند خار مریم و اکیناسه را متوقف کنید. طبق دستورالعمل ارایه دهنده خدمات بهداشتی، از مصرف هر داروی هورمونی خودداری شود. در مورد هر دارویی که مصرف می کنید با پزشک خود مشورت کنید. شما باید یک نمونه مایع منی را برای تجزیه و آنالیز مایع در دسترس دکتر خود قرار دهید. چهار روش اصلی برای جمع آوری نمونه منی وجود دارد: رابطه جنسی با کاندوم رابطه جنسی با ترک قبل از انزال انزال که توسط برق تحریک می شود. دو عامل اصلی برای داشتن یک نمونه آزمایش خوب بسیار مهم است. ابتدا منی باید در دمای بدن نگهداری شود. اگر خیلی گرم یا خیلی سرد شود، نتایج نادرست خواهد بود. دوم، منی باید ظرف تا دقیقه پس از ترک بدن به مرکز آزمایش تحویل داده شود. برخی از عوامل می توانند بر روی آزمون ت ثیر منفی بگذارند، از جمله: آلودگی نمونه تماس منی با اسپرم کش خطای تکنسین آزمایشگاه شرکت در آزمون وقتی بیمار هستید یا استرس دارید. هیچ خطری در ارتباط با تجزیه و آنالیز اسپرم وجود ندارد. اگر نتایج تجزیه و آنالیز اسپرم در حد طبیعی نباشد، پزشک در مورد مصرف مواد زیر که ممکن است بر تعداد اسپرم شما ت ثیر بگذارد نیز بررسی های لازم را انجام می دهد: الکل کافیین تنباکو گیاهانی مانند خار مریم مصرف مواد مخدر تفریحی استفاده از داروهای تجویز شده از داروهایی که برای کاهش تعداد اسپرم شناخته می شوند، مانند سایمتیدین آزمایشات منی خانگی در دسترس است. با این حال، آنها فقط تعداد اسپرم را مشخص می کنند. آزمایش مایع منی در خانه تحرک یا شکل اسپرم را آنالیز نمی کنند. نتایج آزمایشات در خانه معمولا ظرف دقیقه در دسترس است. تعداد اسپرم طبیعی (بالای میلیون اسپرم در هر میلی لیتر مایع منی) از آزمایش خانگی لزوما به معنای بارور بودن یک مرد نیست، زیرا این بررسی تمام دلایل احتمالی ناباروری مردان را در نظر نمی گیرد. اگر نگران باروری خود هستید، بهتر است یک آزمایش آزمایشگاهی توسط یک متخصص پزشکی انجام دهید. این به شما ارزیابی جامع تری از باروری شما می دهد. بعد از جمع آوری نمونه منی، بسته به آزمایشگاهی که می روید، نتایج آزمایش شما باید ظرف ساعت تا یک هفته آماده شود. هنگامی که یک پزشک نتایج آزمایش تجزیه و آنالیز اسپرم را بررسی می کند، فاکتورهای زیادی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود. تجزیه و آنالیز پس از وازکتومی به دنبال وجود اسپرم است، اما تجزیه و آنالیز برای بررسی مسایل باروری، عمیق تر است. پزشک شما هر یک از نتایج زیر را در نظر خواهد گرفت: یک نتیجه طبیعی برای شکل اسپرم این است که بیش از درصد اسپرم ها به طور معمول شکل طبیعی به خود می گیرند. اگر مردی بیش از درصد اسپرم داشته باشد که شکل آنها غیر طبیعی است، این وضعیت قدرت باروری او را کاهش می دهد. یک اسپرم با شکل غیرطبیعی ممکن است ناهنجاری هایی را در ناحیه سر، قسمت میانی یا دم اسپرم نشان دهد. همچنین ممکن است اسپرم نابالغ باشد و بنابراین نتواند تخمک را بارور کند. برای یک نتیجه طبیعی، بیش از درصد اسپرم باید یک ساعت پس از انزال به طور طبیعی حرکت کند. حرکت اسپرم یا تحرک برای باروری مهم است زیرا اسپرم برای لقاح تخمک باید حرکت کند. یک سیستم خودکار، اسپرم را برای حرکت تجزیه و آنالیز می کند و آنها را در مقیاس تا درجه بندی می کند. نمره به معنای عدم حرکت اسپرم است و نمره یا نشان دهنده حرکت خوب است. سطح pH باید بین . تا . باشد تا نتیجه طبیعی حاصل شود. سطح pH بالاتر از . می تواند نشان دهنده عفونت اهدا کننده باشد. نتیجه کمتر از . می تواند نشان دهنده آلوده بودن نمونه یا مسدود شدن مجاری انزال مرد باشد. حجم منی برای یک نتیجه عادی باید بیشتر از میلی لیتر باشد. حجم کم مایع منی می تواند مقدار کمی اسپرم برای لقاح تخمک را نشان دهد. حجم مایع اضافی همچنین می تواند به معنی رقیق شدن مقدار اسپرم موجود باشد. سرعت مایع شدن اسپرم باید تا دقیقه طول بکشد. در حالی که منی در ابتدا ضخیم است، توانایی مایع شدن، یا تبدیل شدن به قوام آبکی، به حرکت اسپرم کمک می کند. اگر در عرض تا دقیقه منی مایع نشود، قدرت باروری تحت ت ثیر قرار می گیرد. تعداد اسپرم در آنالیز مایع منی باید بین تا میلیون باشد. این نتیجه به عنوان تراکم اسپرم نیز شناخته می شود. اگر این تعداد کم باشد، ممکن است در قدرت باروری مرد تاثیر منفی بگذارد. شکل ظاهری آن باید مایل به سفید و خاکستری و مایل به زرد باشد. منی که دارای رنگ قرمز قهوه ای است می تواند وجود خون را نشان دهد، در حالی که یک رنگ زرد می تواند زردی را نشان دهد یا یک عارضه جانبی برای دارو باشد. اسپرم غیرطبیعی در رسیدن و نفوذ تخمک ها مشکل خواهد داشت و این امر باعث سخت شدن بارداری می شود. نتایج غیر عادی می تواند موارد زیر را نشان دهد: عفونت نقص ژن ناباروری بیماری، مانند دیابت قرار گرفتن در معرض اشعه اگر نتایج شما در سطوح غیرطبیعی باز هم تکرار شود، احتمالا پزشک پیشنهاد می کند که آزمایشات دیگری انجام دهید. این آزمایشات شامل موارد زیر است: آزمایشات ژنتیکی آزمایش هورمون تجزیه و آنالیز ادرار پس از انزال گرفتن نمونه بافت از بیضه ها آزمایش سلول های ایمنی ضد اسپرم تجزیه و آنالیز مایع منی، نیاز به جمع آوری دقیق و تجزیه و آنالیز چندین نمونه دارد. این آزمایش می تواند اطلاعات مختلفی را ارایه دهد که به تعیین عواملی که بر قدرت باروری مردان ت ثیر می گذارند کمک کند. اگر نتایج آزمایش شما غیرطبیعی باشد، ممکن است پزشک توصیه کند که به یک متخصص باروری مراجعه کنید. منبع:

خطر بروز منجر به نگرانی برخی از بیماران شده است. این در حالی است که درمان قارچ سیاه در دوران شیوع بیماری کرونا، تا حدودی زیادی چالش برانگیز است. برهمین اساس، ما سعی کرده ایم در این مقاله ارتباط بین موکورمیکوز یا قارچ سیاه و کرونا ویروس را مورد بررسی قرار دهیم تا شما با کسب اطلاع از علایم احتمالی و نحوه بروز این عفونت قارچی در دوران کرونا بتوانید از بروز هرگونه عوارض در مبتلایان به کرونا پیشگیری کنید. موکورمیکوز یا قارچ سیاه، یک عفونت قارچی جدی اما نادر است که از نوعی قارچی به نام موکورمیست ناشی می شود. همچنین به Zygomycosis معروف است. این قارچ بعد از استنشاق اسپورهای قارچ از هوا معمولا روی سینوس ها یا ریه ها ت ثیر می گذارد. این بیماری عمدتا مبتلایان به بیماری های زمینه ای یا کسانی که ایمنی ضعیف دارند را تحت ت ثیر قرار می دهد. موکورمیکوز یک عفونت قارچی است که با داروهای ضد قارچ تجویز شده معمولا درمان می شود. موکورمیکوز گاهی نیاز به درمان جراحی برای از بین بردن بافت آلوده دارد. موکورمیکوز بر روی سینوس، مغز، دستگاه گوارش، ریه ها، پوست تاثیر می گذارد و گاهی نیز به کلیه ها انتشار می یابد. موکورمیست ها گروهی از قارچ ها هستند که باعث عفونت قارچی می شوند. این ماده معمولا در سراسر محیط، به ویژه در خاک، و همراه با مواد آلی در حال پوسیدگی مانند برگها و کودهای حیوانی وجود دارد. آنها بیشتر در خاک و در تابستان دیده می شوند. این قارچ ها برای اکثر افراد مضر نیستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید موکورمیکوز انواع مختلفی دارد و آنها عبارتند از: ریه ها را تحت تاثیر قرار می دهد. بر روی پوست اثر می گذارد. بر دستگاه گوارش تاثیر می گذارد. روی سینوس و مغز ت ثیر می گذارد. هنگامی اتفاق میفتد که عفونت از طریق جریان خون به قسمت های دیگر بدن منتقل شود. این بیماری معمولا بر روی مغز، طحال، قلب و پوست ت ثیر می گذارد. انواع مختلفی از قارچ ها وجود دارد که به راسته علمی Mucorales تعلق دارند و باعث ایجاد موکورمیکوز می شوند. متداول ترین انواع آن عبارتند از: گونه Rhizopus گونه های مخاطی آپوفیزومیس لیختهایمیا ریزوموکر گونه Rhizomucor گونه های Syncephalastrum Cunninghamella bertholletiae افراد با شرایط زیر بیشتر در معرض ابتلا به موکورمیکوز هستند: مبتلایان به دیابت و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. افرادی که تحت پیوند اعضاء قرار گرفته اند. آسیب یا بریدگی یا سوختگی روی پوست (مقدار بیش از حد آهن در بدن) مصرف کنندگان طولانی مدت مبتلایان به اختلال کاهش تعداد نوتروپنی (گلبول های سفید خون - WBC ) و وزن کم هنگام تولد (در صورت موکورمیکوز دستگاه گوارش نوزادان) Mucormycetes هنگامی که افراد با این موکورمیست ها تماس می گیرند، اسپورهای قارچ را از هوا استشمام می کنند. این بیماری عمدتا بر ریه ها و سینوس ها ت ثیر می گذارد. همچنین وقتی قارچ از طریق بریدگی یا آسیب دیدگی پوست وارد پوست می شود، می تواند عفونت پوستی ایجا کند. موکورمیکوز معمولا از فردی به فرد دیگر سرایت نمی کند. همچنین بین مردم و حیوانات انتشار نمی یابد. پنج فرم بالینی موکورمیکوز وجود دارد که دو فرم بالینی رایج آن، عبارتند از: موکورمیکوز رینوسرکبرال موکورمیکوز ریه موکورمیکوز راینوسکربرال به عنوان عفونت در سینوس آغاز و سپس منجر به تورم اعصاب مغز می شود. این عفونت باعث لخته شدن خون در مغز می شود. این یک عفونت قارچی است که سینوس و مغز را درگیر می کند. این بیماری معمولا در بیماران دیابتی، بیماران نوتروپنیک و مشاهده می شود. برخی از علایم ناشی از آن عبارتند از: تب سردرد ترشحات بینی تورم یک طرفه صورت گرفتگی بینی یا سینوس موکورمیکوز ریه، عفونت ریه است. علایم رایج موکورمیکوز ریوی عبارتند از: تب تنگی نفس سرفه کردن درد قفسه سینه موکورمیکوز دستگاه گوارش کمتر از سایر انواع موکورمایکوز دیده می شود. این وضعیت پس از مصرف ارگانیسم رخ می دهد و معمولا در بیماران با سوءتغذیه و کودکان نارس رخ می دهد. قسمت هایی که تحت ت ثیر موکورمیکوز دستگاه گوارش قرار می گیرند، معده و روده هستند. علایم موکورمیکوز دستگاه گوارش، عبارتند از: استفراغ حالت تهوع خونریزی شکمی درد شکمی غیر اختصاصی تشخیص موکورمیکوز دستگاه گوارش معمولا چالش برانگیز است زیرا علایم بالینی آن مشابه آنتروکولیت نکروزان است. موکورمیکوز ممکن است به صورت تاول های کوچک یا زخم ظاهر شود. این منطقه آلوده به رنگ سیاه در می آید. علایم دیده شده از نوع پوستی این بیماری، عبارتند از: درد التهاب قرمزی در اطراف زخم تورم در منطقه آلوده متخصصان مراقبت های بهداشتی، برای تشخیص قارچ سیاه، سابقه بیماری های زمینه ای و شرایط پزشکی و علایم بالینی بیمار را در نظر می گیرند. نمونه ای از مایعات از ریه ها یا سینوس ها جمع آوری شده و به آزمایشگاه ارسال می شود. در صورت لزوم پزشکان ممکن است نمونه برداری از بافت را نیز انجام دهند. آزمایشات تصویربرداری مانند سی تی اسکن از ریه ها و سینوس ها بسته به ناحیه موکورمیکوز توصیه می شود. پیش آگهی موکورمیکوز به وضعیت کلی سلامتی بیمار و پاسخ بدن به درمان بستگی دارد. تشخیص و درمان به موقع می تواند نتایج بهتری داشته باشد، اما اگر به موقع درمان یا شناسایی نشود، میزان کلی مرگ و میر است. بنابراین متخصصان بهداشت می گویند که این می تواند دلایلی باشد که بیماران COVID ممکن است به بیماری Mucormycosis موکورمیکوز عفونت قارچی نادر اما جدی است. تشخیص به موقع، شناسایی عوامل مستعد کننده خطر و درمان مناسب، که شامل تجویز سریع و تجویز داروهای ضد قارچ است، می تواند پیش آگهی و نتایج بیماری را بهبود ببخشد. در این شرایط همه گیر احتیاط بیشتر باید رعایت شود زیرا گفته می شود که موکورمیکوز در بیماران بهبود یافته COVID - مشاهده می شود. درمان موکورمیکوز در این شرایط همه گیر چالش برانگیزتر و خطرناکتر خواهد بود. بنابراین لازم است که ایمن و سالم بمانید. منبع:

(اورتروسل) زمانی اتفاق می افتد که مجرای ادرار به داخل کانال واژن فشار می آورد. همچنین ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که مجرای ادرار از دهانه مجرای ادرار بیرون بزند. مجرای ادرار لوله نازکی است که ادرار را از مثانه به خارج از بدن می برد. افتادگی مجرای ادرار (اورتروسل) زمانی است که بخشی از پوشش داخلی این لوله به سمت بیرون می چرخد و از طریق دهانه خارجی مجرای ادرار به بیرون می چسبد. پوشش داخلی یک برآمدگی دایره ای یا دوناتی شکل در دهانه مجرای ادرار ایجاد می کند. پرولاپس مجرای ادرار نوعی افتادگی اندام لگنی است. پرولایس نسبتا نادر است و بیشتر موارد در دختران قبل از رسیدن به بلوغ دیده می شود. زنان یایسه (زمان پس از یایسگی، زمانی که دوره های قاعدگی برای ماه متوالی متوقف شده است) نیز شاید دچار افتادگی مجرای ادرار شوند. به طور معمول، مجرای ادرار توسط مجموعه ای از رباط ها، ماهیچه ها و بافت در جای خود نگه داشته می شود. هنگامی که مجرای ادرار از موقعیت طبیعی خود می لغزد، می تواند به داخل واژن فشار وارد کند، از دهانه مجرای ادرار خارج شود. در بسیاری از موارد، افتادگی مثانه (سیستوسل) با افتادگی مجرای ادرار نیز رخ می دهد. این ترکیب از شرایط سیستورتروسل نامیده می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع‌ترین نشانه‌های افتادگی مجرای ادرار، برآمدگی دایره‌ای قابل مشاهده است که از دهانه خارجی مجرای ادرار بیرون زده و همچنین با خونریزی واژینال همراه است. این خونریزی ممکن است باعث لکه بینی یا خون در لباس زیر شود. در موارد کمتر، افتادگی مجرای ادرار باعث تکرر ادرار یا درد در هنگام ادرار یا می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات افتادگی بدون علایم قابل توجه به خصوص در دختران جوان رخ می دهد. در زنان یایسه، افتادگی مجرای ادرار معمولا با علایم اضافی، به ویژه درد همراه با ادرار، و افزایش نیاز به ادرار در شب همراه است. زنان یایسه با افتادگی مجرای ادرار نیز بیشتر احتمال دارد که در ادرار خود خون داشته باشند. افراد مبتلا به پرولاپس خفیف یا جزیی احتمالا هیچ علامتی را احساس نمی کنند. با شدیدتر شدن پرولاپس، علایم احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: تحریک واژن یا فرج رابطه جنسی دردناک ناراحتی دردناک در ناحیه لگن احساس پری یا فشار در ناحیه لگن و واژن اندام هایی که از دهانه واژن یا مجرای ادرار بیرون زده اند. مشکلات ادراری مانند، ناتوانی در تخلیه مثانه و تکرر ادرار افتادگی بر اساس شدت بیرون زدگی طبقه بندی می شود: به این معنی است که مجرای ادرار به آرامی به دیواره های واژن فشار می آورد یا کمی به سمت دهانه مجرای ادرار افت می کند: معمولا به این معنی است که مجرای ادرار تا دهانه واژن یا مجرای ادرار امتداد می یابد یا دیواره های واژن تا حدودی فرو ریخته است: به معنای برآمدگی اندام ها در خارج از دهانه واژن یا مجرای ادرار است. وجود برآمدگی دایره ای یا دوناتی شکل که از دهانه خارجی مجرای ادرار بیرون زده است، نشان دهنده احتمال افتادگی مجرای ادرار است. خروج ادرار از دهانه مرکزی توده، چه با تخلیه طبیعی یا کاتتریزاسیون، تشخیص را تایید می کند. در بزرگسالان، سیستورتروسکوپی (قرار دادن یک لوله با دوربین متصل به مجرای ادرار) گاهی اوقات برای تایید تشخیص استفاده می شود. علل این حالت به طور کامل شناخته نشده است. فعالیت ها یا رویدادهای زندگی مانند بلند کردن اجسام سنگین یا زایمان ممکن است خطر افتادگی را افزایش دهند زیرا فشار شکم را افزایش می دهند. این می تواند عضلات لگن و بافت پشتیبان را ضعیف یا تحت فشار قرار دهد. افتادگی مجرای ادرار زمانی رخ می دهد که عضلات، بافت ها و رباط های داخل بدن ضعیف شوند. فاسیا، غلاف نازکی از بافت، به طور معمول اندام های داخلی را در جای خود نگه می دارد. هنگامی که از کار می افتد، بافت دیگر شاید به اندازه کافی قوی نباشد که موقعیت طبیعی خود را حفظ کند. مشخص نیست که چرا افتادگی مجرای ادرار رخ می دهد، اما به نظر می رسد برخی افراد بیشتر از دیگران به آن مبتلا می شوند. اما بعضی از دلایل ایجاد افتادگی مجرای ادرار، عبارتند از: برخی از افراد احتمالا استعداد ژنتیکی برای ضعیف شدن عضلات یا بافت های کف لگن را دارند. این بافت ها به طور معمول از مجرای ادرار حمایت می کنند، بنابراین افرادی که به طور طبیعی بافت های ضعیف تری دارند، ممکن است استعداد ذاتی برای افتادگی مجرای ادرار داشته باشند. افتادگی اندام لگن در میان زنان یایسه شایع‌تر است. افزایش سن منجر به از دست دادن قدرت عضلانی از جمله قدرت عضلات کف لگن می شود که از مجرای ادرار حمایت می کنند. استروژن هورمونی است که در زنان بیشتر از مردان یافت می شود. از آنجایی که استروژن قدرت عضلانی را افزایش می دهد، تصور می شود که به پیشگیری از افتادگی اندام لگن کمک می کند. سطح استروژن در طول یایسگی کاهش می یابد که می تواند قدرت عضلانی ناحیه لگن را کاهش دهد. به نظر می رسد استروژن درمانی در زنان یایسه خطر افتادگی مجرای ادرار را در آنها کاهش می دهد. سطوح پایین استروژن نیز ممکن است به توضیح دوران پیش از بلوغ کمک کند. خطر افتادگی مجرای ادرار در دختران نسبتا بالاست. زنانی که باردار بوده اند و یک یا چند زایمان واژینال داشته اند در معرض خطر این حالت هستند. بارداری و زایمان باعث فشار بر روی شکم و ناحیه لگن می شود. این فشار می‌تواند به عضلات کف لگن و سایر بافت‌هایی که به حمایت از مجرای ادرار کمک کند، کشش، پاره یا آسیب برساند. برای برخی از زنان، آسیب به بافت های حمایتی بلافاصله پس از آشکار نمی شود و سال ها بعد متوجه آن می شوند. سایر منابع فشار بر ناحیه لگن و شکم نیز می توانند خطر این حالت را افزایش دهند. منابع فشار، عبارتند از: چاقی سرفه های مکرر بلند کردن اجسام سنگین یبوست مزمن و زور زدن در هنگام اجابت مزاج (تومورهای غیر سرطانی رحم) یا (رشد بیش از حد سلول هایی که به رحم می چسبند) جراحی های قبلی لگن، به خصوص برای افتادگی پیشابراه قبلی یا افتادگی سایر اندام های لگن، می تواند خطر افتادگی مجرای ادرار را افزایش دهد. شدیدترین عارضه انسدا است. افتادگی مجرای ادرار مختنق زمانی رخ می دهد که جریان خون را مسدود کند. مسدود شدن جریان خون باعث لخته شدن و جلوگیری از بازگشت طبیعی خون از بافت می شود. بافت بیرون زده شروع به نکروز می کند و به رنگ آبی یا ارغوانی در می آید. این حالت می تواند باعث درد شدید در هنگام ادرار، خونریزی، مشکل در ادرار کردن و دردی که در ناحیه لگن می شود. بسیاری از این موارد خفیف هستند و با حداقل درمان یا بدون درمان از بین می روند. موارد شدیدتر، مانند مواردی که شامل افتادگی مجرای ادرار است، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. پرولاپس جزیی احتمال دارد نیازی به درمان نداشته باشد. در واقع، شما حتی شاید در مورد مجرای ادرار بیرون زده تا زمانی که پیشرفته تر نشود، از آن مطلع نشوید. به این دلیل که افتادگی مجرای ادرار در مراحل اولیه همیشه علایمی ایجاد نمی کند. احتمالا برای پرولاپس پیشرفته درمان لازم باشد. گزینه های شما به شدت پرولاپس، وضعیت سلامتی و احتمالا برنامه های شما برای بارداری آینده بستگی دارد. موارد خفیف معمولا نیازی به درمان ندارند یا فقط به حداقل درمان نیاز دارند. اغلب می توان آنها را با حمام نشستن با آب کم عمق، تمیز نگه داشتن ناحیه و استفاده از ژل نفتی برای کمک به کاهش حساسیت کنترل کرد. در زنان یایسه، کرم های استروژن اغلب علایم خفیف را برطرف می کنند. این کرم ها می توانند استحکام بافت های حمایت کننده مجرای ادرار را بهبود بخشند و از عود آن پیشگیری کنند. تنظیم سبک زندگی، مانند کاهش وزن و اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین، احتمال دارد خطر عود را کاهش دهد. در کودکان، درمان یبوست و پیشگیری از زور زدن هنگام دفع مدفوع به طور کلی به بهبود بافت افتادگی و پیشگیری از عود کمک می کند. اگر عفونت وجود داشته باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند. پساری ها این دستگاه های سیلیکونی در کانال واژن قرار می گیرند و به حفظ ساختار آن کمک می کنند. پساری ها در اندازه ها و اشکال مختلفی وجود دارند. پزشک آن را در کانال واژن شما قرار می دهد. این یک گزینه آسان و غیر تهاجمی است، بنابراین پزشکان اغلب توصیه می کنند که پساری را قبل از سایر درمان ها امتحان کنید. هورمون های موضعی کرم‌های استروژن ممکن است مقداری از هورمون از دست رفته را به بافت‌های ضعیف را جبران کنند تا به تقویت قدرت آنها کمک کنند. تمرینات کف لگن که به آن تمرینات کگل نیز می گویند. این تمرینات به شما کمک می کند تا اندام های لگن خود را تقویت کنید. تصور کنید که سعی می کنید یک شی را با کانال واژن خود در جای خود نگه دارید و به مدت تا ثانیه محکم منقبض شوید. سپس به مدت ثانیه استراحت کنید. این کار را بار در روز انجام دهید. تغییر سبک زندگی چاقی می تواند ماهیچه ها را ضعیف کند، بنابراین کاهش وزن راه خوبی برای کمک به کاهش فشار است. به همین ترتیب، درمان هر گونه بیماری زمینه ای که ممکن است بر عضلات کف لگن شما ت ثیر بگذارد، به از بین بردن استرس کمک می کند. سعی کنید از بلند کردن اجسام سنگین نیز خودداری کنید. این فشار می تواند باعث افتادگی اندام ها شود. پزشک شما ممکن است برای موارد شدیدتر افتادگی مجرای ادرار، مانند مواردی که شامل عفونت، انسداد مجرای ادرار یا افتادگی است، جراحی را توصیه کند. در طول ترمیم جراحی، جراح معمولا بافت بیرون زده را بریده و سپس آستر را دوباره به هم می دوزد. اکثر بیماران برای مدت کوتاهی پس از جراحی نیاز به کاتتریزاسیون دارند و سپس بهبودی کامل پیدا می کنند. کرم های استروژن بعد از جراحی می توانند به پیشگیری از عود کمک کنند. اگر درمان‌های غیرجراحی موثر نباشند یا گزینه‌ای نباشند، پزشک شاید جراحی مانند ترمیم دیواره قدامی واژن را برای تقویت ساختارهای نگهدارنده توصیه کند. برای درمان این حالت می توان از چندین نوع جراحی استفاده کرد. آنچه برای شما مناسب است به شدت پرولاپس، سلامت کلی بستگی دارد. در حالی که افتادگی خفیف مجرای ادرار معمولا علامتی ایجاد ندارد، با پیشرفت بیماری می تواند بسیار ناراحت کننده شود. گزینه های درمانی زیادی برای این حالت وجود دارد، بنابراین با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید تا بهترین مراحل بعدی را مشخص کنید. حتی افرادی که دچار افتادگی شدید مجرای ادرار هستند نیز می توانند تسکین طولانی مدت پیدا کنند.

که به آن اکوتراپی نیز می گویند، مبتنی بر مفهوم استفاده از طبیعت برای کمک به بهبودی به خصوص از نظر روانی است. این در حالی است که به جای صرف وقت برای لذت بردن و بهره مندی از محیط طبیعی، زمان بیشتری را در صفحه نمایش آنلاین صرف می کنیم. وقت آن است که طبیعت را وارد زندگی روزمره خود کنیم. به طور شهودی می دانیم که به نظر می رسد دیدن پرندگان و حیوانات در پارک محلی ت ثیر آرام بخشی بر ما دارد و احساس خوبی در ما ایجاد می کند، شواهد تجربی در مورد مزایای طبیعت درمانی در حال افزایش است. این مقاله توضیح می‌دهد که طبیعت درمانی شامل چه چیزهایی می‌شود، چگونه طبیعت درمانی می‌تواند به سلامت روان شما کمک کند. ما به اندازه قبل، وقت خود را در خارج از خانه نمی گذرانیم. ممکن است دیگر مانند زمانی که بچه بودیم، از طریق دوچرخه سواری در چمنزار یا در دریاچه بازی نکنیم. ما آن فعالیت های فراغت را با زمان بیشتری که در رسانه های اجتماعی و بازی های ویدیویی صرف شده است، جایگزین کرده ایم. پیامدهای رفتار ما این است که ما جامعه ای پر استرس با انواع هستیم. سبز و آبی تراپی ممکن است طبیعت درمانی به نام "مراقبت سبز"، "ورزش سبز" یا "سبز درمانی" را بشنوید. زیرا مزیت قدرتمند آن در گذراندن زمان در فضاهای سبز است. اما طبیعت درمانی همچنین شامل زمان صرف شده در نزدیکی اقیانوس های آبی آرامش بخش، رودخانه های آبی و دریاچه های آبی است. قرار گرفتن در نزدیکی محیط های آبی از نظر روانی اثر ترمیمی دارد. ما را در روحیه خوبی قرار می دهد. رنگ آبی نیز نشان دهنده آرامش و آرامش است. پروژه سلامت آبی، سازمانی است که مطالعاتی در مورد رابطه بین فضاهای آبی و سلامت در کشور در سراسر اروپا انجام داده است. پس از بررسی نفر، محققان دریافتند که مردم در نزدیکی آبراه ها احساس بهتری دارند. در واقع، شواهد ارتباط مثبتی بین قرار گرفتن بیشتر در معرض فضاهای آبی در فضای باز و سلامت، به ویژه از نظر فواید برای سلامت روان و رفاه، نشان داد. بنابراین، محققان مفهوم خود را از اکوتراپی گسترش داده اند تا فضاهای آبی را نیز شامل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رویکردهای مختلف طبیعت درمانی مجموعه ای از برنامه های درمانی مبتنی بر طبیعت در دسترس شما هستند. روش‌های آرامی مانند باغبانی در حیاط خلوت، قدم زدن در مزرعه‌ای پر از گل، یا شناور شدن روی لوله‌ای در رودخانه وجود دارد. طبیعت درمانی یا اکوتراپی همچنین می تواند شامل فعالیت ها یا درمان هایی باشد که در آنها به طور رسمی توسط درمانگران و رهبران آموزش دیده هدایت می شوید. برخی از انواع رسمی‌تر طبیعت درمانی، عبارتند از: درمان مرتبط با کشاورزی، که می‌تواند شامل کار با محصولات، اغلب در یک جامعه باشد. درمان به کمک حیوانات، که ممکن است شامل بازی یا آموزش اسب یا سگ باشد. ماجراجویی درمانی، که ممکن است شامل رفتینگ در آب یا صخره نوردی باشد. بیابان درمانی، که اغلب به گروه هایی از نوجوانان و جوانان با مشکلات رفتاری کمک می کند. جنگل درمانی که به آن حمام کردن جنگل نیز می گویند، یک تمرین ذهنی است که در آن هنگام قدم زدن در جنگل از حواس پنج گانه خود استفاده می کنید. بررسی ها نشان می دهد که طبیعت می تواند سلامت روان را در طول همه گیری بیماری هایی مانند کرونا بهبود بخشد. فواید حضور در طبیعت آنچه علم نشان می دهد این است که ما می توانیم از قدرت شفابخش مادر طبیعت بهره ببریم و انبوهی از مزایای سلامت روان را به دست آوریم. سوال این است که چگونه در چه راه حلی آسان و مقرون به صرفه برای مشکلات ما مشارکت کنیم؟ آخرین تحقیقات در روانشناسی دانش ما را در مورد اینکه چگونه گذراندن وقت در طبیعت راهی کم هزینه و بسیار موثر برای بهبود جنبه های مختلف سلامت روانی ما است، بیشتر می کند. حضور در طبیعت تا حدودی سلامت روان را بهبود می بخشد زیرا ما را از محیط داخلی خود دور می کند. مطالعات نشان داده است که اکثر آمریکایی ها بیشتر وقت خود را در داخل خانه می گذرانند. بعلاوه، بیشتر آن زمان در داخل خانه در حال حاضر با دستگاه های تکنولوژیکی سپری می شود. زمان بیش از حد در داخل خانه و صفحه نمایش می تواند بر سلامت کلی ما از نظر سلامت جسمی و روانی ت ثیر منفی بگذارد. افزایش شادی کتاب ها و مقالات زیادی در مورد چگونگی افزایش شادی منتشر شده است. یکی از راه های اثبات شده گذراندن زمان بیشتر در طبیعت است. در بررسی تحقیقات گسترده قبلی، دکتر گرگوری براتمن، استادیار دانشگاه واشنگتن، به ترسیم مسیری برای سیاستگذاران کمک کرد. او و تیمش می خواستند چارچوبی برای اندازه گیری مزایای سلامت روان ایجاد کنند تا برنامه ریزان شهری بتوانند تنظیمات طبیعی را در برنامه های آینده خود بگنجانند. براتمن و همکارانش در مطالعه خود که در Science Advances منتشر شد، شواهدی یافتند که ارتباط با طبیعت با فواید بسیاری از جمله افزایش شادی، احساس خوشبختی، تعاملات اجتماعی مثبت و احساس معنادار بودن در زندگی مرتبط است. از مزایای طبیعت درمانی کاهش اضطراب، استرس و افسردگی از آنجایی که اضطراب، و افسردگی در حال حاضر با نرخ هشداردهنده ای بر دانشجویان ت ثیر می گذارد، مطالعه دیگری مطالعه از قبل منتشر شده را که شامل بزرگسالان در سن کالج بود مورد بررسی قرار داد. محیط‌های غنی از طبیعت بی‌تردید به کاهش پریشانی روانی کمک کردند. این مطالعه مناطق شهری را با محیط‌های طبیعی مقایسه کرد. این بررسی ها نشان داد که زمان کمی برای ت ثیرگذاری بر این دانش‌آموزان صرف شده است. این نشان داد که با صرف حداقل دقیقه، چه نشستن یا راه رفتن در طیف وسیعی از محیط های طبیعی، ت ثیر قابل توجه و مفیدی بر سلامت روان شرکت کنندگان داشت. دانشمندان از نشانگرهای روانشناختی و فیزیولوژیکی کلیدی برای اندازه گیری آن استفاده کردند. از مزایای طبیعت درمانی افزایش در مزایای شناختی ذهن ما وقتی در طبیعت وقت می گذرانیم خوشش می آید. ما فوکوس بهتری داریم که به عنوان شناخت تیز نیز توصیف می شود. مطالعه اخیر دیگری نشان داد که قرار گرفتن در معرض محیط های طبیعی برای مغز ما مفید است. عملکرد حافظه کاری، انعطاف پذیری شناختی و وظایف کنترل تمرکز را بهبود می بخشد. چرا بودن در طبیعت مفید است؟ یک فرضیه توضیح می دهد که طبیعت مفید است زیرا ما یک انگیزه ذاتی برای بودن در طبیعت داریم، زیرا انسان ها تا همین اواخر در تاریخ ما چنین زندگی کرده اند. نظریه های دیگر پیشنهاد می کنند که بودن در طبیعت واکنش جنگ یا گریز ما را کاهش می دهد. بر اساس تیوری بازگرداندن توجه، مردم به طور طبیعی و کامل در یک محیط طبیعی توجه می کنند، که به منابع شناختی ما سوخت می دهد، توانایی ما را برای تکمیل وظایف بهبود می بخشد. حضور در طبیعت، تنفس در هوای تازه، جذب نور طبیعی خورشید به جای نور مصنوعی داخل خانه، و تجربه مناظر و صداهای آرامش بخش برای سلامت روان همه مفید است. برای کسانی که در مناطق شهری زندگی می کنند، بیرون رفتن در طبیعت به ویژه برای رفاه حیاتی است. علاوه بر این، مشکلات اکولوژیکی اخیر و تغییرات آب و هوایی منبع استرس و اضطراب در جمعیت های جوان بوده است. بیرون رفتن در طبیعت و ارتباط با محیط طبیعی می تواند به کاهش این استرس و حتی فعال کردن تغییرات مثبت برای افرادی که ترس از اضطراب محیطی را تجربه می کنند کمک کند. سلامت روان در محیط های شهری در حال حاضر، بیش از نیمی از مردم در مناطق شهری زندگی می کنند و پیش بینی ها نشان می دهد که تا سال ، بیش از درصد از انسان ها در شهرها زندگی خواهند کرد. به دلایلی که هنوز نامشخص است، زندگی در مناطق شهری با افزایش خطر ابتلا به بیماری روانی مرتبط است. در مقایسه با افرادی که در مناطق روستایی زندگی می کنند، افرادی که در شهرها زندگی می کنند بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی و خلقی هستند. علاوه بر این، افرادی که در شهرها به دنیا می آیند و بزرگ می شوند، دو برابر بیشتر از افرادی که در مناطق روستایی متولد و بزرگ شده اند، در معرض ابتلا به اسکیزوفرنی هستند. حضور در طبیعت می تواند اثرات منفی شهرها بر سلامت روان را کاهش دهد. در مطالعه‌ای در سال ، براتمن و همکارانش از شرکت‌کنندگانی که در یک منطقه شهری در کالیفرنیا زندگی می‌کردند، خواستند به مدت دقیقه در مسیری در یک منطقه طبیعی یا در خیابان‌های شلوغ شهر پیاده‌روی کنند. چگونه طبیعت را به داخل خانه بیاوریم؟ به دلایل اجتماعی و اقتصادی، هر گروهی به راحتی به فضاهای سبز یا آبی دسترسی ندارند. علاوه بر این، در طول آب و هوای نامناسب و ماه های سرد زمستان، حتی آنهایی که امکانات لازم را دارند، ممکن است طبیعت تجملی را انتخاب نکنند. جذابیت قدم زدن در کنار رودخانه یا پیاده روی در یک حفاظتگاه طبیعی ممکن است وجود نداشته باشد. اگر زمان یا دسترسی محدودی دارید، شاید یک برنامه کاری فشرده دارید، یا صرفا راحت نیستید که مدت زمان طولانی را در سرما بگذرانید، همچنان می توانید به راحتی به طبیعت دسترسی داشته باشید. وقتی در خانه و محل کار خود محصور هستیم، چگونه فواید طبیعت را به درون خود بیاوریم؟ در اینجا چند راه آسان وجود دارد: گیاهان را اضافه کنید. آنها نه تنها سموم را از هوا حذف می کنند. بلکه تحقیقات نشان می دهد افرادی که زمان خود را در اطراف گیاهان می گذرانند. نگرانی، همدلی و شفقت بیشتری نسبت به دیگران و همچنین بهبود روابط دارند. با نقاشی یا عکس طبیعت تزیین کنید. مناظر زیبا، باغ های سرسبز یا مناظر طبیعی را انتخاب کنید. در مطالعه دیگری درباره فواید طبیعت برای سلامتی، محققان دریافتند که تماشای مناظر سبز دوست‌داشتنی منجر به کاهش استرس در شرکت‌کنندگان می‌شود. از مناظر صوتی استفاده کنید و برنامه های صداهای آرامبخش طبیعت را دانلود کنید. قدرت گوش دادن به آبشار یا صدای باران را دست کم نگیرید. نتیجه فقط افزایش آرامش و احساس آرامش نیست. نتایج همچنین شامل بازیابی توجه و عملکرد شناختی بهتر است. در یک مطالعه خاص منتشر شده در Psychonomic Bulletin & Review ، شرکت‌کنندگانی که به صداهای طبیعت، به‌ویژه امواج اقیانوس و جیرجیرک‌های گوش می‌دادند، در آزمایش‌ها بهتر از همتایان خود که به صداهای شهری مانند ترافیک و بوق ماشین گوش می‌دادند، عمل کردند. مطالعات گسترده تایید می کند که طبیعت نقش کلیدی در سلامت روان کودکان دارد.

توصیه معمول برای (فشار خون) مصرف آن در صبح بوده است. بررسی ها نشان می دهد بهترین زمان مصرف داروهای فشار خون اکثر داروهای فشار خون زمانی که افراد آنها را در شب مصرف می کنند، موثرتر هستند. این تا حد زیادی به دلیل مفهومی به نام کرونوتراپی است. این رویکردی است برای زمان بندی درمان پزشکی بر اساس ریتم شبانه روزی، چرخه طبیعی تغییرات فیزیکی بدن که هر ساعت اتفاق می افتد. این رویکرد برای یافتن بهترین زمان های روز برای درمان سایر بیماری ها از جمله، بیماری مزمن کلیوی و دیابت استفاده شده است. این مقاله توضیح می دهد که چگونه بسیاری از انواع داروهای فشار خون کار می کنند. حتی بررسی می کند که چگونه فشار خون به طور طبیعی تمایل به افزایش و کاهش دارد، و اینکه چگونه بهترین زمان برای مصرف دارو ممکن است تحت ت ثیر اصول کرونوتراپی باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا زمان مصرف دارو مهم است؟ طبق تحقیقات انجام شده، فشار خون از یک ریتم روزانه پیروی می کند. در طول روز بالاتر می رود و در شب هنگام خواب پایین می آید. از آنجایی که فشار خون صبحگاهی معمولا بالاترین میزان است، مردم اغلب داروهای خود را در آن زمان مصرف می کنند. بسیاری همچنین احساس می کنند که به خاطر سپردن داروهای صبح راحت تر است. از آنجایی که بسیاری از داروهای ضد فشار خون باعث افزایش ادرار می شوند، افراد ممکن است ترجیح دهند آنها را در اوایل روز مصرف کنند. با این حال، با افزایش سن، ممکن است یک الگوی فشار خون به نام عدم فرو رفتن ایجاد کنیم. فشار خون بدون فرورفتگی تمایل دارد در طول شب بالا بماند. افراد ساله و بالاتر با فشار خون بالا بیشتر مستعد عدم فرو رفتن هستند. فشار خون بدون کاهش یک مشکل است زیرا یک عامل خطر اصلی برای چندین بیماری از جمله، سکته مغزی و بیماری کلیوی است. کنترل فشار خون در طول شب برای کاهش خطر مهم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر داروی شما قبل از زمان مصرف نوبت بعدی از بین برود، ممکن است فشار خون شما برای چند ساعت در هنگام خواب افزایش یابد. همچنین ممکن است با بیدار شوید. مصرف دارو قبل از خواب ممکن است به جلوگیری از این مشکل کمک کند. نحوه عملکرد داروهای فشار خون نوع داروی فشار خون وجود دارد. هر کدام به روش های مختلفی عمل می کنند، اما هدف کلی داروهای فشار خون این است که جریان خون و ضربان قلب را آسان تر کنند. دیورتیک ها مایع و سدیم اضافی را از بدن خارج می کنند. آلفا بلوکرها به شل شدن دیواره رگ های خونی کمک می کنند. آلفا بلوکرها به شل شدن دیواره رگ های خونی کمک می کنند. آگونیست های مرکزی انقباض رگ های خونی را سخت تر می کنند. بتا بلوکرها باعث آهسته تر ضربان قلب می شوند. آنها میزان سختی کار و میزان خونی که باید خارج شود را کاهش می دهند. مهارکننده های ACE به کاهش میزان هورمونی به نام آنژیوتانسین کمک می کنند. این هورمون باعث باریک شدن رگ ها می شود. مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II گیرنده های آنژیوتانسین را مسدود می کنند تا از تنگ شدن شریان ها جلوگیری کنند. مسدود کننده های کانال کلسیم رگ های خونی را شل و گشاد می کنند. آنها همچنین ضربان قلب را کاهش می دهند. مهارکننده های آدرنرژیک محیطی مواد شیمیایی موجود در مغز را که در تنگ شدن رگ های خونی نقش دارند، مسدود می کنند. وازودیلاتورها دیواره رگ های خونی را شل می کنند. این به آنها کمک می کند تا گشاد شوند و خون راحت تر جریان یابد. آگونیست های گیرنده آلفا - فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک را کاهش می دهند. این بخشی از سیستم عصبی است که ضربان قلب و سایر عملکردهای غیر ارادی بدن را کنترل می کند. آلفا و بتا بلوکرهای ترکیبی بیشتر برای درمان افرادی که دچار بحران فشار خون هستند استفاده می شود. آنها گاهی اوقات برای کسانی که در معرض خطر بالای هستند تجویز می شوند. چه زمانی فشار خون بالاترین میزان است؟ فشار خون در یک الگوی نسبتا قابل پیش بینی افزایش و کاهش می یابد. وقتی صبح از خواب بیدار می شوید، افزایش می یابد. سپس در طول روز افزایش می یابد. در شب، در هنگام خواب، تمایل به کاهش مجدد دارد. با این حال، این همیشه برای افراد مبتلا به فشار خون بالا صدق نمی کند. در واقع، چهار الگوی متمایز از تغییرات فشار خون در شب وجود دارد. آن ها هستند: کاهش طبیعی فشار خون بین تا درصد فرورفتن شدید، که افت بیش از است. فرورفتن معکوس، که در آن فشار خون در هنگام خواب بیشتر از ساعات بیداری است. هر سه نوع کاهش غیرطبیعی فشار خون با خطرات سلامتی مختلفی همراه است. آنها می توانند عروق و قلب، کلیه ها، سطح قند خون و موارد دیگر را تحت تاثیر قرار دهند. تنها راه برای دانستن اینکه فشار خون شما چگونه تغییر می کند، اندازه گیری منظم آن در زمان های مختلف در طول روز و شب است. یکی از راه‌های انجام این کار، پایش فشار خون سرپایی ( ABPM ) است. این تکنیک شامل پوشیدن یک کاف فشار خون مانند آن چیزی است که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما در مطب خود استفاده می کند. شما از آن برای مدت زمان مشخصی استفاده می کنید، معمولا یا ساعت. کاف به یک مانیتور کوچک متصل می شود که می تواند به یک کمربند یا یک لباس وصل شود. این دستگاه هر یا دقیقه به طور خودکار فشار خون شما را اندازه گیری می کند. ABPM فشار خون را در هنگام خواب و همچنین در ساعات بیداری اندازه گیری می کند. به همین دلیل، می‌تواند یک راه مفید برای فهمیدن اینکه در صورت وجود، کسی تمایل دارد که در شب چه نوع غوطه‌وری داشته باشد. مزایای استفاده از داروهای فشار خون در شب تعداد کمی از مطالعات نشان داده‌اند که داروهای فشار خون زمانی که در شب یا برای افرادی که در شیفت شب کار می‌کنند، قبل از خواب مصرف می‌شوند، بهترین اثر را دارند. بزرگترین و مهم ترین آنها آزمایش کرونوتراپی Hygia است. این یک مطالعه شش ساله بر روی بیش از فرد مبتلا به فشار خون بالا است. محققان شرکت کنندگان را به دو گروه تقسیم کردند. یک گروه داروی فشار خون خود را صبح مصرف کردند. دیگری شبانه مواد خود را مصرف کرد. حداقل یک بار در سال، همه افراد از ABPM برای ثبت فشار خون خود استفاده می کردند. محققان دریافتند که در مقایسه با گروه صبح، کسانی که داروهای فشار خون خود را در شب مصرف می‌کنند، کمتر در معرض خطر ابتلا (یا مرگ ناشی از) تعدادی از بیماری‌ها قرار دارند. به عنوان مثال، نتایج پیشنهاد کردند: خطر سکته مغزی درصد کمتر بود. حتی خطر حمله قلبی درصد کمتر بود. خطر نارسایی قلبی درصد کمتر بود. مطالعه ای در سال در مجله Diabetologia نشان داد که مصرف این داروها در شب خطر ابتلا به دیابت نوع را در افراد مبتلا به فشار خون بالا کاهش می دهد. مزایای بالقوه باعث شد انجمن دیابت آمریکا در استانداردهای مراقبت پزشکی خود در دیابت بیان کند که ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید به مردم بگویند که داروهای فشار خون را در شب مصرف کنند. فشار خون شما در طول روز تغییر می کند. زمانی که برای اولین بار از خواب بیدار می شوید، افزایش می یابد و در طول روز با شیب هایی همراه است. برخی از این الگوها با خطرات سلامتی مرتبط هستند. کرونوتراپی و بهترین زمان مصرف داروهای فشار خون تحقیقات روی کرونوتراپی شواهد قانع کننده ای برای مصرف داروهای فشار خون در شب پیدا کرده است. انجام این کار ممکن است خطر حمله قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع را کاهش دهد. مطالعات دیگر مزایای احتمالی مصرف داروهای فشار خون در شب را گزارش می دهند. یکی این است که بسیاری از مردم بیشتر احتمال دارد داروهای خود را قبل از خواب مصرف کنند تا صبح. یکی دیگر از این موارد این است که اثرات داروهای فشار خون مصرف شده در شب نسبت به زمانی که افراد صبح آنها را مصرف می کنند، کندتر از بین می روند. هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که هرگز نباید داروهای فشار خون خود را در صبح مصرف کنید. در واقع، اگر از داروهای ادرارآور استفاده کنید، بهتر است. آنها با کمک به کلیه ها برای خلاص شدن از شر مایعات اضافی در بدن کار می کنند. این بدان معنی است که آنها می توانند باعث ادرار بیشتر شما شوند، که ممکن است به معنای سفرهای بیشتر به حمام در شب باشد. گاهی اوقات بهتر است آنها را صبح مصرف کنید. همیشه هر دارویی را طبق دستورالعمل ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مصرف کنید. اگر داروی فشار خون خود را صبح مصرف می کنید، آن را در شب بدون صحبت با پزشک خود شروع نکنید. سخن آخر مدتی است که به مردم گفته می شود که داروهای فشار خون را در صبح مصرف کنند، زمانی که فشار خون تمایل به افزایش دارد. ساعات صبح همچنین زمانی است که حمله قلبی، سکته مغزی و سایر موارد اضطراری مرتبط با فشار خون بالا رخ می دهد. با این حال، شواهد رو به رشدی وجود دارد که نشان می‌دهد بهتر است آن را در شب، قبل از خواب مصرف کنید. مطالعات نشان داده اند که این زمان ممکن است خطر ابتلا به برخی بیماری های جدی مانند نارسایی قلبی را کاهش دهد. حتما از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد مزایای احتمالی مصرف داروهای فشار خون در شب سوال کنید. تحقیقات جدید نشان می دهد که مصرف داروهای فشار خون قبل از خواب ممکن است به طور موثرتری خطر بیماری یا مرگ ناشی از را کاهش دهد. زمان مصرف دارو مهم است زیرا فشار خون از یک ریتم روزانه پیروی می کند. در طول روز بالاتر می رود و در شب هنگام خواب پایین می آید. کارشناسان می گویند به جای اتخاذ یک رویکرد کلی، هر رژیم دارویی باید بر اساس بحث با پزشک خود برای شما شخصی سازی شود.

یکی از مهمترین دلایل مراجعه به پزشک است. بیمار با علایم مختلفی از جمله آبریزش بینی، گلودرد، سرفه، دشواری تنفس و بی حالی به پزشک مراجعه می کند. آنتی بیوتیک ها به ندرت برای درمان این اختلال موثر هستند. در هنگام ابتلا به این عفونت ها، باید از مصرف آنها اجتناب شود. مگر اینکه پزشک به وجود عفونت باکتریایی در شما مشکوک باشد. تکنیک های ساده، مانند شستشوی مناسب دست و پوشاندن صورت هنگام سرفه یا عطسه، ممکن است شیوع عفونت دستگاه تنفسی را کاهش دهد. پیش آگهی عفونت تنفسی فوقانی مطلوب است، گرچه گاهی اوقات ممکن است عوارض نامطلوبی رخ دهد. دستگاه تنفسی فوقانی شامل سینوس ها، مجاری بینی، حلق و حنجره است. این ساختارها، هوایی را که از خارج تنفس می کنیم به سمت نای و در نهایت به ریه ها، جهت انجام فرآیند تنفس، هدایت می کنند. عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، ممکن است در هر بخشی از دستگاه تنفسی فوقانی فرد رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت مناطق خاص دستگاه تنفسی فوقانی را می توان با نام جداگانه ای مشخص کرد. نمونه هایی از این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشند: التهاب حنجره و نای رینیت (التهاب حفره بینی) عفونت سینوس یا التهاب حلق (التهاب حلق، توفال و لوزه ها) رینوزینوزیت (التهاب سینوس های واقع در اطراف بینی) اپی گلوتیت (التهاب قسمت فوقانی حنجره یااپی گلوت) نازوفارنژیت، التهاب ناحیه حفره دهان، حلق، هایفوفارنکس، توفال، لوزه ها اگرچه این اختلال ممکن است در هر زمانی از سال رخ دهد، اما بیشتر در فصول پاییز و زمستان بروز می کنند. زیرا مدارس در این فصل ها باز هستند و کودکان و نوجوانان دانش آموز، زمان زیادی را به صورت گروهی و داخل درهای بسته کلاس، در فضایی بسته، می گذرانند. علاوه بر این، بسیاری از ویروس های عفونت دستگاه تنفسی فوقانی در رطوبت کم هوای زمستان رشد می کنند. اکثر عفونت دستگاه تنفسی فوقانی ویروسی هستند. گاهی اوقات، عفونت باکتریایی ممکن است باعث این اختلال شوند. بیشتر موارد عفونت سیستم تنفسی فوقانی مسری هستند و با استنشاق قطرات تنفسی ناشی از سرفه یا عطسه ممکن است از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. انتقال عفونت تنفسی می تواند با لمس بینی یا دهان با دست یا سایر اشیا آلوده نیز، رخ دهد. این اختلال، به طور کلی در اثر حمله مستقیم میکروب های لایه داخلی بافت تنفسی (مخاط یا غشای مخاط) به مجرای هوایی فوقانی، ایجاد می شود. برای اینکه پاتوژن ها (ویروس ها و باکتری ها) به غشای مخاط مجاری هوایی فوقانی حمله کنند، باید از چندین مانع فیزیکی و سیستم ایمنی بدن عبور کنند. مو در مخاط بینی به عنوان یک مانع فیزیکی عمل می کند و به طور بالقوه می تواند ارگانیسم های مهاجم را به دام بیندازد. علاوه بر این، مخاط مرطوب داخل حفره بینی نیز می تواند ویروس ها و باکتری هایی را که وارد مجاری هوایی فوقانی می شوند، به دام بیندازد. همچنین مژک هایی که در نای قرار دارند، به طور مداوم ذرات خارجی را به طرف حلق حرکت می دهند تا در نهایت در دستگاه گوارش و معده تجزیه شوند. علاوه بر این موانع فیزیکی، نیز برای مقابله با عوامل بیماری زا یا میکروب های ورودی به مجاری هوایی فوقانی، وظایفی را برعهده دارد. لوزه، واقع در قسمت فوقانی دستگاه تنفسی، بخشی از سیستم ایمنی بدن است و به مبارزه با میکروب ها کمک می کند. با عملکرد سلول های خاص ضد میکروب، آنتی بادی ها و مواد شیمیایی موجود در این غدد لنفاوی، میکروب های مهاجم در نهایت از بین می روند. با وجود این فرایندهای دفاعی، ویروس ها و باکتری های مهاجم، مکانیسم های مختلفی را برای مقاومت در برابر تخریب توسط سیستم فیزیکی و ایمنی دفاعی بدن، به کار می گیرند. میکروب ها، گاهی اوقات می توانند با تولید سم، سیستم دفاعی بدن را مختل کنند. یا شکل پروتیین های ساختاری بیرونی خود را تغییر دهند تا سیستم ایمنی بدن آنها را به عنوان آنتی ژن مهاجم تشخیص ندهد. برخی از باکتری ها ممکن است مولکول های چسبنده ایجاد کنند. این مولکولها به آنها اجازه می دهد تا به غشای مخاطی بچسبند. این کار مانع از مرگ آنها می شود. توجه به این نکته مهم است که عوامل بیماری زای مختلف، توانایی های گوناگونی برای غلبه و تضعیف سیستم دفاعی بدن و ایجاد عفونت دارند. به طور کلی، علایم این اختلال در نتیجه سموم آزاد شده توسط عوامل بیماری زا و همچنین پاسخ التهابی داده شده توسط سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت ایجاد می شود. علایم رایج این حالت معمولا شامل موارد زیر است: سرفه بی حالی استفراغ بدن درد عطسه کردن گرفتگی بینی دشواری تنفسی گلو درد یا خارش آبریزش بینی (رینوره) کاهش توانایی بویایی (هیپوسمی) تب با درجه حرارت پایین (بیشتر در کودکان مشاهده می شود) ترشحات بینی (ممکن است از شفاف تا رنگ سفید و حتی سبز تغییر کند) علایم ناشی از این حالت معمولا بین تا روز ادامه پیدا می کند. اگر علایم بیش از روز ادامه داشته باشد، ممکن است فرد به یکی از موارد زیر مبتلا شده باشد: آلرژی ذات الریه برونشیت در صورت ادامه علایم بعد از هفته اول و بدون آبریزش بینی، سرفه یا ورم ملتحمه، ممکن است فارنژیت باکتریایی (استرپتوکوکی گلو به دلیل وجود باکتری استرپتوکوک گروه A ) در فرد مبتلا بروز کرده باشد. تشخیص سریع و شروع فوری درمان و آنتی بیوتیک درمانی با داروی مناسب، به دلیل خطر ابتلا به تب روماتیسمی، به ویژه در کودکان، مهم است. اپی گلوتیت، یک عفونت دستگاه تنفسی فوقانی در کودکان است که ممکن است به طور ناگهانی به صورت گلودرد، احساس توده ای در گلو، سرفه خشک، بلع بسیار دردناک و . مشاهده شود. عفونت تنفسی در قسمت تحتانی دستگاه تنفسی فوقانی، مانند حنجره، بیشتر با سرفه خشک و گرفتگی صدا دیده می شوند. از دیگر علایم و نشانه های آن است. برخی از عوامل شایع سرایت و ابتلا به این اختلال، عبارتند از: تماس فیزیکی با کسی که دارای این اختلال باشد. عدم شستن دست پس از تماس با فرد مبتلا به این اختلال سیگار کشیدن، (کاهش قدرت مبارزه مخاط با عوامل بیگانه و از بین رفتن مژک ها) ناهنجاری های آناتومیکی مانند صدمه به صورت، ضربه به مجاری هوایی فوقانی، پولیپ بینی نقص در سیستم ایمنی، مانند ابتلا به HIV ، پیوند اعضا، نقایص ایمنی مادرزادی، استفاده طولانی مدت از استروییدها و . اکثر افراد، می توانند بدون مراجعه به پزشک و بهره مندی از مراقبت های پزشکی حرفه ای، علایم خود را در خانه تشخیص داده و درمان کنند. اکثر موارد این اختلال، ناشی از ویروس ها بوده و خود به خود برطرف می شوند. علایم این اختلال شامل سرفه، عطسه، ترشحات بینی، گرفتگی بینی، آبریزش بینی، تب، خارش گلو یا گلودرد است. ابتلا به این اختلال یکی از دلایل عمده مراجعه افراد به پزشک است. این اختلال شایع ترین بیماری است که منجر به ایجاد وقفه در کار یا تحصیل می شود. عفونت دستگاه تنفسی فوقانی ممکن است در هر زمانی از سال رخ دهد اما بیشتر در پاییز و زمستان دیده می شود. اکثریت قریب به اتفاق این اختلال ناشی از ویروس ها هستند. مراجعه به پزشک در موارد زیر توصیه می شود: تنفس دشوار شدید و بدتر شدن علایم عود عفونت دستگاه تنفسی فوقانی علایمی که بیش از دو هفته طول می کشد. اگر این اختلال شدید باشد و باعث کم آبی قابل توجه بدن، مشکل تنفسی، کاهش اکسیژن رسانی، گیجی قابل توجه، بی حالی و بدتر شدن تنگی نفس شود، ممکن است گاهی منجر به بستری شدن فرد گردد. میزان بستری شدن در بیمارستان ها، در کودکان کمتر از سال، افراد سالمند (خصوصا مبتلایان به زوال عقل) و افراد دارای نقص ایمنی (ضعف سیستم ایمنی) بسیار بیشتر است. در معاینه افراد مشکوک به عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، سایر تشخیص های جایگزین نیز باید در نظر گرفته شود. برخی از تشخیص های رایج و مهم که می توانند علایمی شبیه عفونت دستگاه تنفسی فوقانی ایجاد کنند، عبارتند از: آسم برونشیت انواع آنفولانزا عفونت حاد HIV آلرژی های فصلی واکنش های آلرژیک سینوزیت مزمن (طولانی مدت) تشخیص عفونت دستگاه تنفسی فوقانی معمولا براساس بررسی علایم، معاینه فیزیکی و گاها تست های آزمایشگاهی انجام می شود. در معاینه فیزیکی یک فرد مبتلا به عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، پزشک ممکن است به دنبال مشاهده تورم و قرمزی در داخل دیواره حفره بینی (نشانه التهاب) ، قرمزی گلو، بزرگ شدن لوزه ها و یا ترشحات سفید روی لوزه ها باشد. التهاب غدد لنفاوی اطراف سر و گردن، قرمزی چشم و سینوزیت، از دیگر علایم عفونت هستند. نشانه های دیگر ممکن است شامل بوی بد دهان، سرفه، گرفتگی صدا، و تب باشند. توجه! به طور کلی انجام تست های آزمایشگاهی برای تشخیص عفونت دستگاه تنفسی فوقانی توصیه نمی شود. از آنجا که بیشتر عفونت دستگاه تنفسی فوقانی توسط ویروس ها ایجاد می شوند، انجام تست های آزمایشگاهی ضروری نیست، زیرا به طور معمول هیچ درمان خاصی برای انواع مختلف عفونت ویروسی تنفسی فوقانی وجود ندارد. این نوع عفونت ها معمولا خود به خود برطرف می شوند. در موارد ابتلا به عفونت استرپتوکوکی، تب، مشکلات غدد لنفاوی و عفونت لوزه، نیاز به آزمایش سریع آنتی ژن برای کنترل یا رد کردن شرایطی که در آن احتمال عوارض شدید وجود دارد، ضروری است. همچنین ارزیابی آلرژی و آسم ضروری است. همچنین غربالگری فرد از نظر ابتلا به آنفولانزای خوکی ضروری است. برای تشخیص ابتلا عفونت دستگاه تنفس فوقانی، به ندرت، انجام آزمایشات تصویربرداری ضروری است. در صورت مشکوک بودن به ابتلا به اپی گلوتیت، تصویربرداری اشعه ایکس گردن ممکن است انجام شود. اگر علایم سینوزیت بیش از هفته طول بکشد یا با تغییراتی در بینایی، ترشح زیاد از بینی یا چشم همراه باشد، انجام آزمایش سی تی اسکن می تواند مفید باشد. سی تی اسکن می تواند میزان التهاب سینوس، تشکیل آبسه یا انتشار عفونت به ساختارهای مجاور (حفره چشم یا مغز) را تعیین کند. منبع:

می توانند وضعیت جسمی، روانی، حتی زندگی جنسی مبتلایان به پارکینسون را تحت تاثیر قرار دهند. یک بیماری عصبی است که طیف گسترده ای از عملکردها را تحت ت ثیر قرار می دهد. تغییراتی که در طی بیماری پارکیسون رخ می دهد می تواند ت ثیر بسزایی در جنبه های جسمی و روانی زندگی فرد داشته باشد. علایم بارز بیماری پارکینسون شامل لرزش، حرکات کند و سفتی است. با این حال، روش هایی برای مدیریت بسیاری از عوارض بیماری پارکیسون وجود دارند که می توانند در بهتر شدن کیفیت زندگی فرد مبتلا به بیماری پارکینسون موثر باشند. برای کسب اطلاع بیشتر درباره برخی از عوارض مرتبط با بیماری پارکینسون این مقاله را تا انتها بخوانید. از آنجا که بیماری پارکینسون بر روی عضلات بدن ت ثیر می گذارد، گفتار فرد می تواند مختل و درک آن دشوارتر شود. با گذشت زمان و به تدریج، تغییر در توانایی تفکر بیماران نیز می تواند ارتباط را برای آنها دشوار کند. فعالیت های اجتماعی و سایر ارتباط های فردی آنها ممکن است به چالش کشیده شوند. یک بررسی از سال نشان می دهد که گفتاردرمانی برای کمک به مبتلایان به پارکینسون در ادامه ارتباط موثر است. حتی می تواند به بهبود یا حفظ کیفیت زندگی فرد کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکلات جویدن و نیز احتمال دارد در مراحل بعدی این بیماری رخ دهند. این موارد می تواند در نتیجه تغییر در سیستم عصبی خودمختار یا عضلات گلو ایجاد شود که به عضلات حلق معروف هستند. این تغییرات خطر گیر افتادن غذا در گلو و خفگی در بیماران را افزایش می دهد، که خطرناک و جدی هستند. اگر به طور تصادفی ذرات غذا وارد شود، ممکن است منجر به در بیماران گردد. همچنین احتمال دارد فرد بزاق بیش از حد تولید کند و یا نتواند بزاق را به راحتی ببلعد. این وضعیت می تواند منجر به آب ریزش از دهان شود، که شاید شرم آور باشد. برخی از داروها می تواند این علایم را بهبود ببخشند. همچنین گفتار درمانی گاهی اوقات به فرد کمک می کند تا عضلات گلو خود را تمرین دهد تا بتوانند موثرتر فعالیت داشته باشند. افسردگی می تواند همراه با بیماری پارکینسون رخ دهد و علایم آن را بدتر کند. برخی از محققان این موضوع را مطرح می کنند که از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به دلیل ت ثیر این بیماری بر سیستم عصبی، برخی از احساسات بویایی خود را از دست می دهند. این یک علامت اولیه بیماری است و احتمال دارد سالها قبل از ظهور علایم دیگر رخ دهد. پزشکان، اختلالات بویایی را علامت پیش بینی کننده احتمالی بیماری پارکینسون می دانند. بیماری پارکینسون ممکن است که منجر به بروز طیف وسیعی از عوارض جانبی شود. داروهایی که پزشکان برای درمان بیماری پارکینسون تجویز می کنند نیز می توانند منجر به عوارض جانبی خاصی شوند که برخی از آنها با علایم و عوارض خود بیماری هم پوشانی دارند. در تماس بودن با یک تیم مراقبت های بهداشتی می تواند به مدیریت علایم، عوارض و تغییرات مرتبط با بیماری پارکینسون در هنگام بروز کمک کند.

باعث درد در قسمت پایین پاشنه پا می شود. ناحیه کف پا یک رباط ضخیم است که پاشنه پا را به جلوی پا متصل می کند. این رباط به عنوان یک کمک فنر عمل می کند و از قوس پا پشتیبانی و به راه رفتن کمک می کند. ورم کف پا یکی از شایع ترین شکایات ارتوپدی است. زیرا رباط های کف پا در زندگی روزمره دچار سایش و پارگی زیادی می شوند. فشار زیاد بر روی پاها می تواند باعث صدمه یا پارگی این رباط ها شود. در نتیجه ناحیه کف پا ملتهب شده و التهاب باعث درد و سفتی در پاشنه پا می شود. علت ناراحتی از ناحیه کف پا هنوز مشخص نیست. بررسی سال نشان می دهد که شرایط می تواند باعث التهاب فاسیا شود. شکایت عمده افراد مبتلا به التهاب مفصل کف پا، درد در قسمت پایین پاشنه پا یا گاهی اوقات در قسمت پایین میانی پا است. ورم کف پا معمولا فقط روی یک پا ت ثیر می گذارد اما می تواند هر دو پا را درگیر کند. درد ناشی از التهاب پا با گذشت زمان به تدریج ایجاد می شود. درد می تواند کسل کننده یا تیز باشد. بعضی از افراد احساس سوزش یا درد در قسمت پایین پا را دارند که از پاشنه به سمت خارج انتشار می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد معمولا صبح هنگام برداشتن اولین قدم ها از رختخواب، یا اگر مدتی نشسته یا دراز کشیده اید، بیشتر می شود. در این وضعیت بالا رفتن از پله ها به دلیل سفتی پاشنه می تواند بسیار دشوار باشد. پس از فعالیت طولانی مدت، درد می تواند به دلیل افزایش تحریک یا التهاب، شعله ور شود. افراد مبتلا به التهاب مفصل کف پا معمولا در حین فعالیت درد احساس نمی کنند، بلکه فقط پس از قطع فعالیت متوجه درد می شوند. زنان و مردان فعال بین تا سال در معرض بیشترین خطر ابتلا به ورم کف پا قرار دارند. همچنین التهاب کف پا در خانم ها کمی بیشتر از مردان شیوع دارد. زنانی که باردار هستند، اغلب دچار فاسییت کف پا، به خصوص در اواخر بارداری می شوند. در صورت اضافه وزن یا چاقی بیشتر در معرض خطر ابتلا به التهاب فاسییت کف پا هستید. این به دلیل افزایش فشار بر رباط های فاشیای کف پا است، به خصوص اگر افزایش وزن ناگهانی داشته باشید. اگر یک دونده مسافت طولانی هستید، احتمال دارد که به مشکلات فاشیای کف پا مبتلا شوید. همچنین اگر شغل بسیار فعالی دارید که اغلب مجبورید که روی پاهایتان بایستید در معرض خطر ابتلا به درد کف پا قرار دارید. اگر از نظر ساختاری پا های شما دچار مشکلات خاصی است، از قبیل قوس بسیار بالا یا کف پا کاملا صاف، احتمال دارد دچار التهاب کف پا شوید. تاندون های آشیل تنگ، تاندون هایی هستند که عضلات ساق پا را به پاشنه ها متصل می کنند، همچنین می توانند منجر به درد فاسیای کف پا شود. پوشیدن کفش هایی با کف نرم و پشتیبانی از قوس ضعیف نیز می تواند منجر به التهاب تاندون کف پا شود. التهاب کف پا معمولا نتیجه خار پاشنه نیست. پزشکان قبلا معتقد بودند که خار پاشنه باعث ایجاد درد در افراد مبتلا به فاسییت کف پا می شود، اما این درست نیست. پزشک معاینه بدنی را برای بررسی حساسیت در ناحیه پا و محل دقیق درد انجام می دهد. در طول ارزیابی، آنها احتمال دارد از شما بخواهند که پای خود را خم کنید، در حالی که آنها به ناحیه کف پا فشار می آورند تا ببینند هنگام خم شدن پا و انگشت، درد بدتر می شود یا خیر. پزشک با بررسی موارد زیر قدرت عضلات و سلامت اعصاب را ارزیابی می کند: تعادل رفلکس هماهنگی توان عضلانی حس لامسه و بینایی درمان های خانگی مانند استراحت، استفاده از کیسه یخ و استفاده از بریس و داروهای ضد التهاب اغلب اولین روش های درمان ورم کف پا هستند. اگر این موارد درد را تسکین ندهند، تزریق به قسمت آسیب دیده رباط می تواند موثر باشد. پزشک می تواند این کار را در مطب خود انجام دهد. پزشک احتمال دارد از دستگاه برای تعیین مکان تزریق استفاده کند. آنها همچنین می توانند کورتیکواستروییدها را به پوست پاشنه پا یا قوس پا بمالند، و سپس یک جریان الکتریکی بدون درد اعمال کنند تا استرویید از طریق پوست و به عضله منتقل شود. قسمت اصلی درمان فاسییت کف پا است که می تواند به کشش فاشیای کف پا و تاندون های آشیل کمک کند. یک فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای تقویت عضلات پایین پا به شما آموزش دهد و کمک کند تا راه رفتن خود را تثبیت کرده و فشار در ناحیه کف پا را کاهش دهید. اگر درد ادامه داشته باشد و سایر روش ها موثر واقع نشوند، پزشک احتمال دارد شوک درمانی را توصیه کند. در این روش درمانی، امواج صوتی به پاشنه تابیده می شود تا بهبودی درون رباط را تحریک کند. عوارض جانبی این درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: درد کبودی التهاب بی حسی کف پا اگر درمان های خانگی و پزشکی از التهاب کف پا موثر نباشند، گزینه بعدی که باید در نظر بگیرید جراحی است. جراحی چشمگیرترین روش درمانی است و تنها در مواردی انجام می شود که درد شدید باشد یا بیش از تا ماه طول بکشد. جراح ناحیه کف پا را از استخوان پاشنه جدا می کند. این کار باعث کاهش تنش می شود، اما قوس پا را ضعیف می کند و عملکرد آن احتمال دارد از بین برود. جراحی می تواند منجر به درد مزمن و آسیب عصبی شود، بنابراین فقط پس از آزمایش سایر گزینه های درمانی باید مورد توجه قرار گیرد. کشش های ملایم می تواند به تسکین و حتی پیشگیری از التهاب کف پا کمک کند. کشش زانو ها و فاشیای کف پا به خودی خود باعث شل شدن عضلات و کاهش درد پاشنه می شود. پرهیز از برخی تمرینات، مانند دویدن، برای مهلت دادن به ناحیه کف پا مهم است. شنا و سایر فعالیت های کم ت ثیر می توانند بدون بدتر شدن درد در پاشنه موثر باشند. وقتی دوباره شروع به دویدن کردید، حتما به طور تدریج تمرینات خود را شروع کنید. به یاد داشته باشید قبل از شروع تمرینات خود نیز تمرینات کششی داشته باشید. کشش برای التهاب کف پا به راحتی انجام می شود. فقط به چند وسیله متداول مانند صندلی و غلتک کف یا حتی فقط بطری آب منجمد احتیاج خواهید داشت. کشش های مناسب را برای کمک به بهبود و پیشگیری از التهاب کف پا یاد بگیرید. کاهش درد و تحریک یا التهاب در رباط فاشیای کف پا قسمت مهمی از درمان است، اما این مسیله آسیب اساسی رباط را برطرف نمی کند. درمان اولیه در منزل شامل مراقبت از پاها و استفاده از یخ به مدت تا دقیقه، سه یا چهار بار در روز برای کاهش التهاب است. همچنین می توانید فعالیت های ورزشی خود را کاهش یا تغییر دهید. استفاده از بالشتک قوس در کفش، جایگزینی کفش ورزشی فرسوده و انجام حرکات کششی نیز احتمال دارد به تسکین درد کمک کند. ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن ( Motrin یا Advil ) و ناپروکسن ( Aleve ) می تواند درد رباط را تسکین دهند. آتل شبانه روش دیگری است که می تواند به کشش زانو و قوس پا کمک کند. آتل شبانه نوعی بریس است که پا را در حالت خمیده نگه می دارد و فاسیای کف پا و تاندون آشیل را درمان می کند. این می تواند از درد و سفتی صبحگاهی پیشگیری کند. ارتزهای مخصوص یا تکیه گاه های قوسی برای کفش ها می توانند با توزیع فشار باعث تسکین بخشی از درد شود و از آسیب بیشتر به ناحیه کف پا پیشگیری کند. پیروی دقیق از توصیه های مربوط به درمان در منزل اغلب برای بهبود التهاب فاسییت کف پا بدون کمک پزشک کافی است. در مورد درمان التهاب کف پا با روغن های اساسی بررسی های کمی انجام شده است. برخی بررسی ها نشان می دهد که استفاده از روغن های اساسی احتمال دارد باعث کاهش درد و التهاب در برخی شرایط شود. این روغن ها عبارتند از: روغن اوکالیپتوس روغن اساسی لیموترش قبل از استفاده از آن برای ماساژ، مطمین شوید که روغن اساسی خود را با یک روغن حامل مانند روغن نارگیل رقیق کنید. همچنین می توانید بخار حاصل از اسانس مخلوط شده با آب گرم را استشمام کنید. از آنجایی که مشخص نیست آیا التهاب کف پا باعث تحریک می شود، استفاده از این روغنهای اساسی احتمال دارد کمک چندانی نکند. با این حال، اگر از روغنهای اساسی به درستی استفاده می کنید، به طور کلی هیچ مشکل و عوارضی ندارد. ایجاد چند تغییر در شیوه زندگی می تواند در پیشگیری از التهاب کف پا موثر باشد. کفش های مناسب با پشتیبانی از قوس مناسب بپوشید و کفش های ورزشی خود را مرتبا عوض کنید. تمرینات کم ت ثیر مانند شنا یا دوچرخه سواری را در برنامه های روزمره خود بگنجانید. قبل از ورزش، حتما زانو ها، تاندون آشیل و ناحیه کف پا را با تمرینات کششی، ورزش دهید. تمام تلاش خود را برای حفظ وزن مناسب انجام دهید. اگر اضافه وزن دارید، سعی کنید وزن خود را کاهش دهید تا فشار وارد شده به ناحیه کف پای شما کمتر شود. برای اکثر افراد، فاسییت کف پا در طی چند ماه از درمان های خانگی بهبود می یابد. این موارد شامل استراحت، استفاده از کیسه یخ و تمرینات کششی است. خار پاشنه یک تکه استخوان است که می تواند بر روی استخوان پاشنه پا تشکیل شود. خار پاشنه مانند التهاب کف پا، می تواند به علت فشار طولانی مدت روی پا ایجاد شود. یک جراح ارتوپدی یا یک متخصص غدد می تواند خار پاشنه را تشخیص دهد. مردم غالبا تصور می کنند که درد پا ناشی از خار پاشنه است، اما این معمولا درست نیست. خار پاشنه اغلب هیچ علامتی ندارد. طبق انجمن جراحان ارتوپدی آمریکا ( AAOS ) ، از هر نفر مورد خار پاشنه دارد، اما از هر فرد مبتلا به خار پاشنه، فقط نفر احساس درد می کند. برعکس، درصد از افرادی که خار پاشنه دارند به دلیل خار پاشنه احساس درد می کنند. خار پاشنه با، علل مشابه التهاب کف پا دارد. برخی از این موارد عبارتند از: اضافه وزن کفش های بدون پشتوانه یا فرسوده راه رفتن نادرست یا غیر طبیعی ابتلا به التهاب کف پا نیز احتمال تشکیل خار پاشنه را افزایش می دهد. اگرچه خار پاشنه بدون جراحی بهبود نمی یابد، اما به طور معمول هیچ درد یا علایم دیگری ایجاد نمی کند. در نتیجه، معمولا نیازی به جراحی ندارد. خارهای پاشنه را می توانید تقریبا به همان روش درمانی التهاب کف پا درمان کنید. برای کاهش علایم، استراحت کرده و از یخ، داروهای ضد درد و کفش طبی استفاده کنید. کودکان، مانند بزرگسالان، احتمال دارد به دلیل استفاده بیش از حد از رباط یا پوشیدن کفش های قدیمی یا نامناسب، به فاسییت کف پا مبتلا شوند. از آنجا که این بیماری می تواند به مرور زمان بدتر شود، تماس با پزشک برای تشخیص صحیح و درمان آن ضروری است. ماساژ دادن ناحیه نیز می تواند به بهبود آن کمک کند. مطمین شوید که کودک برای کمک به بهبودی پای خود استراحت کرده و از دویدن، پریدن و ایستادن به مدت طولانی اجتناب می کند. هنگامی که کودک به فعالیت های عادی خود بازگشت، به او یادآوری کنید که برای پیشگیری از بازگشت مشکل، تمرینات گرم کننده و کششی را انجام دهد. همچنین باید بررسی کنید که آنها از کفش های مناسب و پشتیبانی استفاده می کنند. درد پاشنه کودک نیز می تواند به علت بیماری دیگری مانند تاندینیت آشیل یا شکستگی باشد. بررسی های بیشتری در مورد استفاده از تغذیه برای بهبود یا پیشگیری از التهاب کف پا لازم است. با این حال، مصرف این مکمل ها احتمال دارد به ترمیم و بهبود بافت کمک کند: بروملین فلز روی ویتامین سی گلوکوزامین روغن ماهی بهتر است مواد مغذی را از رژیم غذایی متعادل دریافت کنید تا مکمل ها. اگر تصمیم به مصرف مکمل دارید، با پزشک خود مشورت کنید. اگر افزایش وزن باعث التهاب مفصل کف پا شده، رعایت یک رژیم غذایی سالم می تواند به کاهش وزن و تسکین درد در پاشنه پا کمک کند. اگر این بیماری را نادیده بگیرید ممکن است دچار درد مزمن پاشنه شوید. حتی می تواند نحوه راه رفتن شما را تغییر دهد و باعث آسیب به قسمت هایی از پا شود، از جمله: پاها زانو باسن تزریق استرویید و برخی از درمان های دیگر می تواند رباط فاشیای کف پا را تضعیف کرده و باعث پارگی بالقوه رباط شود. جراحی، خطرات خونریزی، عفونت و واکنش به بیهوشی را به همراه دارد. جداشدگی فاشیای کف پا نیز می تواند باعث تغییراتی در پا و آسیب عصبی شود. بیشتر افراد برای تسکین درد ناشی از التهاب کف پا نیازی به جراحی ندارند. در عوض، وضعیت آنها از طریق، درمان های خانگی و پزشکی بهبود می یابد. با این حال، درمان می تواند چندین ماه تا سال طول بکشد تا علایم فرد بهبود یابد.

باعث ایجاد اختلالات بینایی یا هاله، همراه با سردرد یا بدون آن می شود. میگرن چشمی، میگرنی است که علایم بینایی ایجاد می کند. میگرن می تواند دردناک و ناتوان کننده باشد، اما روش هایی برای کمک به پیشگیری و کاهش علایم وجود دارد. در این مقاله، ما علایم، علل و خطرات میگرن چشمی را بررسی می کنیم. جامعه پزشکی میگرن چشمی را میگرنی تعریف می کند که باعث علایم بینایی، همراه یا بدون علایم دیگر، مانند سردرد می شود. طبق بنیاد میگرن آمریکایی، حدود - این افراد در هر دوره از بیماری آن را تجربه می کنند. میگرن چشمی که بدون هاله، معمولا شایع نامیده می شود. پزشکان معمولا به یک میگرن چشمی با هاله، اما بدون سردرد یا درد به عنوان میگرن خاموش اشاره می کنند. میگرن خاموش تقریبا نادر است اما با افزایش سن، بیشتر رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی افراد از اصطلاحات "میگرن چشمی" و "میگرن شبکیه" به جای یکدیگر استفاده می کنند، اما این دو بیماری یکسان نیستند و به مراقبت های مختلفی نیاز دارند. علایمی که میگرن چشمی ایجاد می کند در افراد بسیار متفاوت است. با این حال، آنها می توانند شامل موارد زیر باشند: تهوع و استفراغ حساسیت به نور و صدا اختلال در مهارت های حرکتی دردی که فعالیت، آن را تشدید می کند. یا بی حسی در یک طرف بدن درد شدید، که احتمال دارد ضربان دار ودر یک یا دو طرف سرباشد. دیدن چشمک های موقت ستاره ها، خطوط زیگ زاگ یا الگوهای دیگر یک نقطه روشن یا کور که از مرکز بینایی شروع می شود و انتشار می یابد تا نیمی از میدان بینایی را پوشش دهد. میگرن خاموش معمولا برخی از علایم بینایی را ایجاد می کند، اما باعث نمی شود. علایم بینایی ناشی از میگرن چشمی می تواند ترسناک و ناتوان کننده باشد، اما بیشتر آنها عمر کوتاهی دارند. با این حال، علایم غیر بینایی، مانند درد شدید، می تواند از چند ساعت تا چند روز طول بکشد. تمایل هاله بین تا دقیقه است و به طور معمول اندکی قبل یا هنگام سردرد میگرنی شروع می شود و دومین مرحله از چهار مرحله میگرن است. میگرن شبکیه باعث سردرد و همچنین لکه های کور شدید یا کوری در یک چشم می شود که کمتر از ساعت طول می کشد. محققان دقیقا مطمین نیستند که چرا سردرد های میگرنی رخ می دهد. یک نظریه این است که آنها به دلیل التهاب در مغز هستند، که باعث ملتهب شدن رگ های خونی و فشار بر اعصاب می شود و درد ایجاد می کنند. هاله میگرن احتمال دارد به دلیل فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در سطح خارجی مغز ایجاد شود، و به آرامی مانند یک موج در قسمت بینایی مغز انتشار می یابد. به نظر می رسد میگرن با ژن های فرد نیز ارتباط دارد. براساس بنیاد تحقیقات میگرن، درصد افراد مبتلا به این بیماری سابقه خانوادگی دارند. در زنان، دوره های میگرن احتمال دارد با تغییرات هورمونی که در طول چرخه قاعدگی رخ می دهد ارتباط داشته باشد. برخی از افراد پس از تجربه عوامل محرک خاص، بیشتر دچار یک میگرن یا سردرد می شوند. عوامل تحریک کننده میگرن در همه افراد متفاوت است، اما موارد شایع آن عبارتند از: آسپارتام بوهای شدید ترک کافیین تغییرات هوا کمبود آب بدن خواب کم یا زیاد کافیین بیش از حد تغییرات هورمونی سروصدا های بلند اضطراب و استرس مونوسدیم گلوتامات ( MSG ) الکل، به ویژه شراب قرمز زیر نور شدید یا ضعیف بودن رانندگی در مسافت های طولانی گرمای بیش از حد یا ارتفاع زیاد مدت طولانی به یک صفحه خیره شدن نیترات ها، مانند آنهایی که در گوشت ها و بسیاری از وعده های غذایی آماده وجود دارند. تیرامین، که در پنیرهای پیر، لوبیا فاوا، سوسیس خشک، محصولات سویا و ماهی دودی وجود دارد. میگرن چشمی می تواند علایم دردناکی ایجاد کند و احتمال دارد برای برخی از افراد ترسناک باشد، اما این دوره ها تقریبا کوتاه مدت هستند. با این وجود میگرن شبکیه علایم مشابه میگرن چشمی را ایجاد می کند و می تواند منجر به کاهش دید شدید و غیرقابل برگشت شود. هر فردی که احساس می کند دچار میگرن شبکیه شده باید با پزشک مشورت کند یا به مراقبت های اورژانسی بپردازد. برخی از نشانه هایی که به تشخیص میگرن شبکیه از میگرن چشمی کمک می کنند عبارتند از: نابینایی موقت کاهش شدید بینایی دیدن چراغ های چشمک زن علایمی که فقط روی یک چشم ت ثیر می گذارند. اگر بیماری میگرن در افراد به موقع درمان نشود، احتمال دارد هر بار که بیماری بروز می کند، نسبت به علایم حساسیت بیشتری پیدا کند. این روند می تواند به سردرد های مزمن روزانه یا دوره های میگرن منجر شود. استفاده بیش از حد از مسکن ها می تواند سردرد های اضافی بنام سردرد های برگشتی ایجاد کند. میگرن با هاله همچنین می تواند خطر سکته قلبی در زنان، به ویژه در کسانی که از داروهای مبتنی بر استروژن استفاده می کنند یا سیگار می کشند را افزایش دهد. علایم میگرن چشمی می تواند فعالیت هایی مانند رانندگی، راه رفتن، خواندن، کار و مراقبت از کودکان خردسال را با مشکل روبرو کند. افرادی که علایم میگرن چشمی را تجربه می کنند باید فعالیتی را که انجام می دهند متوقف کنند و تا زمان رفع علایم، استراحت کنند. اگر شخصی هنگام رانندگی علایمی را تجربه کرد، باید با خیال راحت خود را به کنار جاده بکشد و منتظر بماند تا زمانی که احساس آن بهتر شود سفر خود را ادامه دهد. هر فرد بارها و بارها در طول زندگی خود سردرد می گیرد، اما سردرد میگرنی نیاز به درمان متفاوتی دارد. اگر افراد دارای موارد زیر هستند باید با پزشک مشورت کنند: با سردرد مشکلات حسی با سردرد سردرد بعد از ضربه به سر مشکلات بینایی همراه سردرد حالت تهوع و استفراغ همراه با سردرد سردرد شدیدی که باعث سفتی گردن می شود. از دست دادن هوشیاری یا گیجی همراه با سردرد چندین سردرد در هر ماه که ساعتها یا روزها طول می کشد. سردرد هایی که در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کنند. هیچ سابقه ای از وجود ندارد، اما اکنون سردرد های مکرر دارد. سردرد هایی که بیش از دو بار در هفته ایجاد می شوند به داروهای ضد درد نیاز دارند. از آنجا که هیچ آزمایش خاصی برای شناسایی شرایط میگرن در دسترس نیست، یک پزشک احتمال دارد: معاینه بدنی انجام دهد. سابقه پزشکی کامل یک شخص را مرور کند. درباره علایم، استفاده از دارو و عوامل سبک زندگی سوال کند. با در نظر گرفتن تمام این اطلاعات، پزشک می تواند از برخی رهنمودها برای تشخیص بیماری میگرن استفاده کند. طبق دستورالعمل های انجمن بین المللی سردرد، میگرن حداقل پنج دوره علامتی ایجاد می کند که هر دوره تا ساعت بدون درمان طول می کشد و علایمی غیر از سردرد را شامل می شود. در صورت داشتن علایم بینایی مطابق با میگرن، پزشک می تواند میگرن چشمی را تشخیص دهد. ابزارهای کاهش استرس مانند طب سوزنی احتمال دارد به کاهش تعداد دفعات حمله های شدید میگرن کمک کنند. درمان میگرن چشمی معمولا بر پیشگیری و کاهش علایم متمرکز است. ارنوماب ( Aimovig ) دارویی است که فعالیت مولکولی به نام پپتید را که در اپیزود های میگرن نقش دارد، مسدود می کند. داروهای دیگری که تولیدکنندگان برای بیماری های مختلف ساخته اند نیز احتمال دارد به پیشگیری از علایم میگرن کمک کنند. اینها شامل داروهایی برای: افسردگی یا شرایط تشنج پزشکان همچنین می توانند سم بوتولینوم A را برای پیشگیری از میگرن مزمن تجویز کنند. این دارو نیاز به توصیه متخصص دارد. از دیگر کاربردهای آن می توان به درمان اسپاسم اشاره کرد. تغییر در شیوه زندگی و روش های درمانی نیز می تواند باعث کاهش دفعات و شدت سردردهای میگرنی یا اپیزودهای آن شوند. این گزینه ها شامل موارد زیر است: ترک سیگار هیدراته ماندن ایجاد یک برنامه خواب ثابت خوردن وعده های غذایی منظم محدود کردن مصرف کافیین و الکل کم کردن وزن در صورت اضافه وزن پیشگیری از وقت زیاد برای تماشای صفحه ردیابی علایم برای یافتن عوامل محرک میگرن درمان اضطراب و افسردگی با مشاوره و سایر گزینه ها مقابله با استرس با استفاده از ابزارهایی مانند ورزش، تکنیک های آرام سازی، طب سوزنی و مکانیسم های بازخورد زیستی بعضی از داروها احتمال دارد علایم میگرن را بعد از بروز کاهش دهند. به طور کلی، هرچه فرد زود ترپس از شروع علایم از داروها استفاده کند، موثرتر هستند. از جمله آسپرین، استامینوفن و داروهای ضد التهاب غیراستروییدی، گاهی اوقات می توانند علایم میگرن را کاهش دهند. در صورت عدم موفقیت این داروها، فرد باید در مورد مسکن های نسخه ای با پزشک مشورت کند. هیچ درمانی برای میگرن چشمی وجود ندارد، اما برخی از داروها، تنظیم سبک زندگی و سایر روش های درمانی می توانند از بروز علایم میگرن پیشگیری و یا آنها را کاهش دهند. دریافت درمان مناسب برای میگرن چشمی امری حیاتی است، زیرا افراد می توانند با هر دوره میگرن، نسبت به علایم، حساسیت بیشتری پیدا کنند و این در نهایت می تواند به میگرن مزمن روزانه منجر شود. مشورت با پزشک در مورد سردردهای شدید، مکرر یا ناتوان کننده و همچنین آنهایی که علایم مانند مشکلات حسی یا حالت تهوع ایجاد می کنند مهم است. فرد باید به دنبال مراقبت های اضطراری برای علایم بینایی که فقط یک چشم را درگیر می کند، باشد.

، که گاهی اوقات هیپرترانس آمیناز نامیده می شود، به داشتن مقادیر زیادی از آنزیم های خاص کبدی به نام ترانس آمیناز اشاره دارد. در صورت افزایش سطح آنزیم های کبدی، آنها وارد جریان خون می شوند. ترانس آمیناز آلانین ( ALT ) و ترانس آمیناز آسپارتات ( AST ) دو نوع شایع ترانس آمینیت هستند. اکثر افراد مبتلا به ترانس آمینیت تا زمان انجام آزمایش عملکرد کبد نمی دانند که به آن مبتلا هستند. خود ترانس آمینیت هیچ علایمی ایجاد نمی کند، اما معمولا نشان می دهد که اتفاق دیگری در بدن رخ می دهد، بنابراین پزشکان از آن به عنوان یک ابزار تشخیصی استفاده می کنند. برخی از افراد همچنین به طور موقت سطح بالایی از آنزیم های کبدی را دارند و دلیل اصلی برای آن وجود ندارد. با این حال، از آنجا که ترانس آمینیت می تواند به دلیل علایم بیماری های جدی، مانند بیماری کبد یا هپاتیت باشد، مهم است که علل احتمالی آن را پیگیری کنیم. شایع ترین عللی که باعث افزایش آنزیم های کبدی می شوند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کبد به طور طبیعی حاوی مقداری چربی است، اما مقدار زیاد آن می تواند منجر به شود. این معمولا با نوشیدن مقادیر زیادی الکل همراه است، اما شیوع بیشتری دارد. هیچ کس مطمین نیست که دقیقا چه چیزی باعث بیماری کبد چرب غیر الکلی می شود، اما عوامل خطر شایع آن عبارتند از: بیماری معمولا هیچ علامتی ایجاد نمی کند و اکثر افراد تا زمان انجام آزمایش نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند. با این حال، برخی از افراد دارای خستگی، درد خفیف شکمی یا بزرگ شدن کبد هستند که پزشک در هنگام معاینه جسمی احساس می کند. اغلب شامل تغییر در سبک زندگی، مانند پرهیز از الکل، حفظ وزن مناسب و رژیم غذایی متعادل است. هپاتیت به التهاب کبد اشاره دارد. انواع مختلفی از هپاتیت وجود دارد، اما شایع ترین آن هپاتیت ویروسی است. متداول ترین انواع هپاتیت ویروسی که باعث ترانس آمینیت می شوند، هپاتیت B و هستند. و C علایم مشابهی دارند که عبارتند از: تب خستگی ادرار تیره تهوع و استفراغ از دست دادن اشتها درد یا ناراحتی شکمی درد مفاصل و عضلات پوست و چشم هایی به رنگ زرد که به آن گفته می شود. در هنگام مشاهده علایم هپاتیت ویروسی با پزشک خود مشورت کنید. زیرا در صورت عدم درمان، می تواند باعث آسیب دایمی کبد شود، خصوصا اگر به هپاتیت C مبتلا هستید. کبد علاوه بر کمک به بدن برای پردازش غذا، هر چیز دیگری را که از طریق دهان مصرف می کنید از جمله داروها، مکمل ها و گیاهان تجزیه می کند. گاهی اوقات این موارد می توانند باعث ترانس آمینیت شوند، به خصوص هنگامی که در دوزهای بالا مصرف می شوند. ترانس آمینازها همچنین احتمال دارد به عنوان واکنش به برخی از داروها افزایش یابد. این احتمال به خصوص اگر شخصی بیش از یک دارو مصرف کند که می تواند به کبد آسیب برساند، وجود دارد. برخی از داروهای رایج که گاهی باعث افزایش ترانس آمینازها می شوند شامل، استاتین (آتورواستاتین) و داروهای بیماری خودایمنی (متوترکسات) هستند. مانند آتورواستاتین (لیپیتور) و لوواستاتین ( Mevacor ، Altocor ) مانند آمیودارون (کوردارون) و هیدرالازین (آپرسولین) ، مانند دسیپرامین (نورپرین) و ایمی پرامین (توفرانیل) ، مانند استامینوفن (تایلنول) یا ایبوپروفن (ادویل، موترین) گیاهان رایج که احتمال دارد باعث ترانس آمینیت شوند، عبارتند از: سنا کاوا افدرا چاپارال عرقچین اگر هر یک از این موارد را مصرف کردید، در مورد علایم غیرمعمولی که دارید با پزشک خود مشورت کنید. همچنین بهتر است خون خود را به طور منظم آزمایش کنید تا مطمین شوید بر کبد ت ثیری ندارند. اگر علت بروز علایم شما مصرف یکی از این موراد است، فقط باید مقدار مصرفی خود را کاهش دهید. سندرم HELLP یک بیماری جدی است که - درصد زنان در دوران بارداری را تحت ت ثیر قرار می دهد. سندرم HELLP به گروهی از علایم اشاره دارد که شامل موارد زیر است: آمولیز تعداد پلاکت پایین افزایش آنزیم های کبدی این وضعیت اغلب با همراه است، که باعث در زنان باردار می شود. سندرم HELLP در صورت عدم مدیریت صحیح می تواند باعث آسیب کبدی، مشکلات خونریزی و حتی مرگ شود. علایم همراه سندرم HELLP عبارتند از: التهاب دل درد خستگی درد شکم درد شانه خون ریزی تغییرات بینایی تهوع و استفراغ درد هنگام تنفس عمیق اگر باردار هستید و هر یک از این علایم را مشاهده کردید، در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید. چندین بیماری ارثی می تواند باعث ترانس آمینیت شود. آنها معمولا شرایطی هستند که بر روند متابولیسم بدن ت ثیر می گذارند. بیماری های ژنتیکی که می توانند باعث ترانس آمینیت شوند، عبارتند از: بیماری ویلسون هپاتیت غیر ویروسی کمبود آلفا آنتی تریپسین هپاتیت خود ایمنی و الکلی دو نوع متداول هپاتیت غیر ویروسی هستند که می توانند باعث ترانس آمینیت شوند. هپاتیت غیر ویروسی همان علایم هپاتیت ویروسی را ایجاد می کند. هپاتیت خود ایمنی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به سلولهای کبد حمله کند. محققان مطمین نیستند که چه چیزی باعث این امر می شود، اما به نظر می رسد عوامل ژنتیکی و محیطی در این امر نقش دارند. هپاتیت الکلی ناشی از نوشیدن الکل زیاد طی سالهای متمادی است. اگر به هپاتیت الکلی مبتلا هستید، باید نوشیدن الکل را متوقف کنید. عدم انجام این کار می تواند منجر به عوارض جدی از جمله مرگ شود. شایعترین عفونتهای ویروسی که باعث ترانس آمینیت می شوند، مونونوکلیوز عفونی و عفونت ویروس سیتومگال ( CMV ) است. مونونوکلیوز عفونی از طریق بزاق انتشار می یابند و می تواند باعث بروز علایم زیر شود: تب سردرد گلو درد التهاب طحال لوزه ها و التهاب غدد لنفاوی عفونت CMV بسیار شایع است و از طریق مایعات بدن از جمله بزاق، خون، ادرار، منی و شیر مادر قابل انتقال است. بیشتر افراد هیچ علامتی را تجربه نمی کنند مگر اینکه سیستم ایمنی ضعیفی داشته باشند. وقتی عفونت CMV علایمی ایجاد می کند، معمولا شبیه علایم مونونوکلیوز عفونی است. افزایش آنزیم های ترانس آمیناز احتمال دارد نشان دهنده بیماری هایی باشند که می تواند علایم خاصی ایجاد کند. این علایم شامل موارد زیر است: خستگی خارش پوست درد یا التهاب شکمی التهاب در پاها و مچ پا حالت تهوع یا استفراغ زرد شدن پوست (زردی) خونریزی بیش از حد از لخته شدن خون ضعیف در بسیاری از موارد، افراد دارای آنزیم های ترانس آمیناز بالا هستند بدون اینکه علایمی داشته باشند. این زمانی است که افزایش در این آنزیم ها شدید نباشد. افزایش سطح ترانس آمینازها در آزمایش خون برای ALT و AST یافت می شود. اگر AST و ALT بالا باشد، احتمال دارد به شما گفته شود که ترانس آمینیت دارید. همچنین شاید گفته شود که آزمایش های عملکرد کبد ( LFT ) را انجام دهید. آزمایشات عملکرد کبد نه تنها شامل AST و ALT بلکه آزمایشات دیگری مانند آلبومین و بیلی روبین و آلکالین فسفاتاز است. اینها می توانند اطلاعات دیگری در مورد عملکرد کبد و سایر اندامها ارایه دهند. این آزمایشات اغلب به عنوان بخشی از تشخیص پزشکی برای تعدادی از مشکلات مختلف انجام می شود. گاهی اوقات، افراد متوجه می شوند که دارای آنزیم های کبدی بالایی هستند حتی زمانی که علایم دردسرساز را ندارند. اگر ترانس آمیناز بالا دارید، پزشک کلینیک می خواهد این موضوع را با سلامتی کلی بیان کند. نسبت AST و ALT می تواند نشانه ای از نوع مشکل باشد. میزان ارتفاع نیز یک سرنخ مهم تشخیصی است. به عنوان مثال، مقادیر بسیار بالای ترانس آمینازها احتمالا آسیب شدید کبدی را نشان می دهد. سابقه پزشکی نیز مورد توجه قرار می گیرند. این می تواند به پزشک کمک کند تا در مورد علل بالقوه افزایش ترانس آمینازها سرنخی بدست آورد. به عنوان مثال، مهم است که پزشک در مورد مصرف الکل و داروها سوال کند. پزشک همچنین شما را از نظر علایم بیماری کبد (یا سایر سیستم های اندام) معاینه می کند. آزمایشات بالینی نیز احتمال دارد لازم باشد. بسته به شرایط، این موارد می تواند شامل آزمایشات عملکرد کبد، INR (نسبت نرمال بین المللی) آزمایش خون، شمارش کامل خون ( CBC ) ، آزمایش آهن و هپاتیت، و همچنین آزمایشات تری گلیسیرید، کلسترول کل، آزمایش AC گلوکز، و یا آزمایشات اضافی برای علل غیر کبدی (مانند آزمایشات تیرویید) باشد. اگر سطح ترانس آمیناز با درمان کاهش پیدا نکند، شاید به آزمایش های پیگیری نیاز باشد. اینها می تواند شامل موارد زیر باشد: سونوگرافی کبد نمونه برداری از کبد در شرایط دشوار برای تشخیص، مراجعه به می تواند مفید باشد. افزایش ترانس آمینازها همیشه شاخص خوبی برای عملکرد خوب کبد نیستند. با افزایش خفیف، احتمال دارد به کبد آسیب برسد، اما به اندازه ای نیست که عملکرد آن را مختل کند. همچنین، افزایش ترانس آمینازها) به ویژه AST )گاهی اوقات می تواند ناشی از انواع دیگر مشکلات پزشکی باشد. علاوه بر این، گاهی اوقات احتمال دارد افراد آسیب جدی کبدی داشته باشند اما لزوما ترانس آمینازها افزایش نمی یابد. مقادیر بالای AST و ALT معمولا نشان دهنده آسیب قابل توجه کبد است. اما شاید شخص مبتلا به بیماری کبدی شدید بدون نشان دادن AST یا ALT که در حال حاضر افزایش یافته است، آسیب کبدی قبلی داشته باشد. در این حالت، آزمایشات دیگر می تواند به پر کردن تصویر بالینی کمک کند. افزایش ترانس آمینازها احتمال دارد نشان دهد که نیاز به درمان دارید. این به علت اصلی و شدت آن بستگی خواهد داشت. افراد مبتلا به علایم بیماری کبد همراه با افزایش ترانس آمینازها شاید به مداخلات سریعتر نیاز داشته باشند. به عنوان مثال، اگر پزشک به بیماری کبد چرب غیر الکلی مشکوک باشد، معمولا اولین درمان توصیه شده مداخلات در سبک زندگی است. این می تواند شامل کاهش وزن و پرهیز از غذاهایی که حاوی فروکتوز هستند و انجام یک تمرین بدنی شدید و محدود کردن مصرف الکل باشد. بسته به شرایط، سایر درمان ها احتمال دارد شامل درمان های ضد ویروسی برای هپاتیت ویروسی یا قطع دارویی باشد که باعث آسیب کبدی شود. بعد از شروع درمان شاید نیاز به تکرار تست های AST ، ALT و سایر عملکردهای کبدی داشته باشید. این می تواند نشان دهد که چقدر به درمان پاسخ می دهید. بعضی اوقات این آزمایشات نشان می دهد که سطح خفیف ترانس آمینازها، حتی بدون درمان کاهش یافته است. اگر نوعی بیماری کبدی دارید، مهم است که از پیشرفت آسیب کبدی جلوگیری کنید. حتی اگر اکنون علایمی نداشته باشید، احتمال دارد با گذشت زمان کبد به تدریج آسیب ببیند. در نهایت، این می تواند باعث خطرناک شود. موارد مختلفی، از بیماری های جدی گرفته تا تغییرات ساده دارویی، می تواند باعث افزایش آنزیم های کبدی، معروف به ترانس آمینیت شود. همچنین برای برخی از افراد داشتن آنزیم های کبدی به طور موقت طبیعی است. اگر آزمایش خون نشان داد که مبتلا به ترانس آمینیت هستید، مهم است که با پزشک خود مشورت کنید تا علل زمینه ای احتمالی را شناسایی کنید زیرا بسیاری از آنها در صورت عدم درمان منجر به آسیب جدی کبد و حتی نارسایی کبدی می شوند. افزایش آنزیم های ترانس آمیناز می تواند نشانه ای از بیماری کبد یا یک بیماری پزشکی دیگر باشد. در جمعیت عمومی، تعداد افرادی که سطح بالای آنزیم دارند می تواند یا کمتر از این افراد با کبد خود مشکل جدی دارند.

وجود دارند که به راحتی می توانید با استفاده از این مکمل ها و ویتامین ها، علایم آرتروز را در خانه درمان کنید. اما به شما توصیه می کنیم قبل از استفاده از این مکمل ها و ویتامین ها برای درمان آرتروز خود حتما با پزشک مشورت کنید. تعداد زیادی ویتامین، مواد معدنی و گیاهان وجود دارد که تصور می شود به افراد در مدیریت علایم آرتروز کمک می کند، اما برخی از آنها توسط علم پشتیبانی نمی شوند. در اینجا، ما نگاه دقیق تری به مکمل ها و ویتامین هایی می اندازیم که برای کمک به افراد مبتلا به آرتروز وجود دارد. نوعی آنتی اکسیدان است که به عنوان حمایت کننده از رشد استخوان شناخته می شود وهمچنین دستگاه گوارش، سیستم تنفسی و پوست را سالم نگه می دارد. ویتامین A به عنوان یک ماده ضد التهابی نقش دارد. مشخص شده که مکمل ویتامین A در تعدادی از شرایط التهابی مفید و می تواند به تسکین درد در بیماران مبتلا به و آرتروز کمک کند. می توانید ویتامین A را در غذاهایی مانند: کبد هویج اسفناج تخم مرغ طالبی ها شیر غنی شده سیب زمینی های شیرین مقدار توصیه شده روزانه ویتامین A برای زنان میکروگرم و برای مردان میکروگرم است. کمبود آن می تواند باعث ضعف سیستم ایمنی بدن شود. ویتامین A بیش از حد می تواند باعث حالت تهوع، استفراغ و سرگیجه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به دلیل اثرات آنتی اکسیدانی و ضد التهابی دارای توانایی پیشگیری یا درمان آرتروز است. این ویتامین همچنین می تواند باعث بهبود استرس اکسیداتیو و التهاب در مفاصل و کاهش سرعت پیشرفت آرتروز شود. لازم است بررسی های بیشتری انجام شود تا نتیجه گیری روشنی در مورد اینکه آیا ویتامین E می تواند به طور کامل به آرتروز کمک کند یا خیر، انجام شود. بسیاری از خطرات مصرف ویتامین E هنوز شناخته نشده است. عارضه جانبی اولیه خطر خونریزی است. علایم کمبود شامل: رتینوپاتی آسیب به شبکیه چشم کاهش عملکرد ایمنی بدن نوروپاتی محیطی (وضعیتی که به دلیل آسیب عصب محیطی باعث ضعف یا درد در دست و پا می شود) مقدار خوراکی توصیه شده ( RDA ) برای بزرگسالان میلی گرم است. بیش از میلی گرم ویتامین E می تواند خطر خونریزی را هنگامی که داروهای ضد التهاب غیراستروییدی یا استفاده می شود، افزایش دهد. ویتامین E را می توان در غذاهایی مانند موارد زیر یافت: انبه اسفناج آووکادو بادام ها کدو تنبل بادام زمینی کلم بروکلی فلفل دلمه ای سبزهای کلارد کره بادام زمینی دانه های آفتابگردان دارای خواص آنتی اکسیدانی است که به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک، از سلول ها در برابر رادیکال های آزاد محافظت و به ساخت و نگهداری کلاژن و بافت همبند در بدن کمک می کند. بررسی ها نشان داده که ویتامین C می تواند برای اکثر افراد مبتلا به آرتروز زودرس مفید باشد. مقدار رژیم غذایی توصیه شده برای زنان روزانه میلی گرم و برای مردان میلی گرم است. برخی از عوارض جانبی شناخته شده شامل استفراغ، دل درد، حالت تهوع و اسهال است. ویتامین C از طریق میوه هایی مانند موارد زیر تامین می شود: کیوی طالبی توت فرنگی فلفل دلمه ای گوجه فرنگی ها دارای پروتیینی به نام استیوکلسین است. این پروتیین به تولید بافتهای سالم استخوانی در بدن و همچنین به کاهش پیشرفت علایم آرتروز کمک می کند. شواهد محدودی از آزمایشات بالینی وجود دارد بنابراین بررسی های بیشتری باید انجام شود. علایم اولیه کمبود ویتامین K خونریزی و پوکی استخوان است. آنتی بیوتیک ها همچنین به عنوان از بین برنده تولید ویتامین K در بدن شناخته شده اند. مقدار خوراکی توصیه شده میکروگرم برای زنان و میکروگرم برای مردان است. از آنجا که بسیاری از افراد دوزهای توصیه شده را فقط از طریق غذا دریافت نمی کنند، توصیه می شود با متخصص بهداشت خود در مورد اینکه آیا مکمل ها برای نیازهای غذایی خاص مورد نیاز هستند یا خیر، مشورت کنند. ویتامین K در موارد زیر یافت می شود: اسفناج کلم پیچ کلم بروکلی سبزهای کلارد روغن های گیاهی مانند کلزا و سویا ویتامین K در: بعضی پنیرها زرده تخم مرغ غذاهای تخمیر شده مانند کلم ترش و کفیر کلسیم ماده معدنی است که به حفظ دندان ها و استخوان های قوی کمک و همچنین ماهیچه ها را تنظیم می کند. کلسیم به پیشگیری از دست دادن تراکم استخوان و شکستگی و به بیمارانی که پوکی استخوان و آرتریت روماتویید دارند کمک کند. می تواند باعث فشار خون، پوکی استخوان و دندان و گرفتگی عضلات شود. افزایش کلسیم می تواند باعث ایجاد سنگ کلیه شود و از جذب سایر مواد معدنی مانند روی و آهن جلوگیری کند. دوز توصیه شده کلسیم میلی گرم در روز برای مردان و زنان است. برای بیماران آرتریتی و زنان یایسه، میلی گرم در روز ایده آل است. غذاهایی که دارای کلسیم هستند، عبارتند از: پنیر شیر ماست اسفناج کلم پیچ کلم بروکلی ماهی سالمون ساردین کنسرو شده غلات غنی شده با کلسیم کلاژن پروتیینی است که از اسیدهای آمینه تشکیل شده و همچنین مشخص شده که از بافتهای همبند پشتیبانی می کند. کلاژن همچنین به عنوان پشتیبانی از پوست، تاندون ها، استخوان ها و رباط ها عمل می کند. نوع مختلف کلاژن وجود دارد. متداول ترین انواع I تا IV است. نوع I به طور طبیعی در بدن انسان وجود دارد. بررسی ها نشان داده که استفاده از هیدرولیزات کلاژن می تواند به بیماران مبتلا به آرتروز کمک کند. در بررسی دیگری، گزارش نشان داد که مصرف روزانه نوع هیدرولیز شده کلاژن در برابر از دست دادن غضروف محافظت می کند و باعث کاهش درد در بیماران مبتلا به استیوآرتریت می شود. مکمل ها را می توانید از طریق مصرف مواد غذایی زیر به دست آورید: توت مرغ آب قلم، آبگوشت استخوان میوه های خانواده مرکبات دوز مناسب و توصیه شده کلاژن . تا گرم در روز است. هیچ خطری در مصرف کلاژن وجود ندارد. امگا دارای اسیدهای چرب است که مشخص شده برای کاهش التهاب و کمک به بیماران آرتروز مفید است. اسیدهای چرب موجود در امگا عبارتند از: آلفا - لینولنیک اسید ( ALA ) اسید ایکوزآتاترنوییک ( EPA ) اسید Docosahexaenoic ( DHA ) EPA و DHA دو اسید چرب هستند که برای کمک به بیماران آرتروز شناخته شده اند. بررسی ها نشان داده که افزایش می تواند منجر به کاهش التهاب شود. راه افزایش میزان اسید چرب امگا از طریق مکمل های غذایی است. بررسی ها نشان داده که اسیدهای چرب امگا احتمال دارد فعالیت بیماری را تنظیم کرده و اثر پاسخ التهابی خود ایمنی را در مبتلایان به آرتریت روماتویید کاهش دهد. دوزهای توصیه شده اسیدهای چرب امگا برای زنان میلی گرم و برای مردان میلی گرم است، دوزهای توصیه شده EPA و DHA - میلی گرم است. گلوکزآمین قسمت ساختاری غضروف است و مفصلی را که به طور طبیعی در بدن تولید می شود، بالشتک می کند. بررسی ها نشان می دهد که دوز خوراکی یک بار در روز میلی گرم گلوکزآمین نسبت به دارونما در درمان علایم آرتروز در زانو موثرتر است. در بررسی دیگری، شرکت کنندگان که دوزهای روزانه میلی گرم گلوکوزامین را به مدت هفته با داروهای معمول مصرف کردند، نتایج در بیماران نشان داد که این درمان بهبودهای محسوسی در علایم آرتریت روماتویید ایجاد کرد. گلوکوزامین به صورت مکمل در دسترس است. شناخته شده که در اکثر بزرگسالان بی خطر است، اما توجه داشته باشید که از پوسته صدف تولید می شود. برخی از عوارض جانبی عبارتند از: اسهال سردرد یبوست حالت تهوع خواب آلودگی سوزش سردل کندرویتین می تواند از منابع طبیعی مانند غضروف کوسه یا گاو تهیه شود، یا احتمال دارد در آزمایشگاه ساخته شود. کندرویتین به عنوان سولفات کندرویتین و اسید سولفوریک کندرویتین نیز شناخته می شود. سولفات کندرویتین ترکیبی از کندرویتین و نمک معدنی است. بررسی ها نشان داده که مصرف کندرویتین از طریق خوراکی موثرتر از دارونما است. مطالعات دیگر نشان می دهد که کندرویتین می تواند به رشد یا ترمیم غضروف جدید کمک کند. کندرویتین معمولا به عنوان مکمل مصرف می شود. دوز توصیه شده میلی گرم، بار در روز است. برخی از عوارض جانبی عبارتند از: سردرد معده ناراحت خواب آلودگی دی متیل سولفوکسید ( DSMO ) محصولی بی رنگ و حاوی گوگرد است که در بهبود تحرک مفصل و تسکین درد و التهاب در بیماران مبتلا به آرتروز، و آرتریت روماتویید شناخته شده است. مشخص شده که باعث افزایش جریان خون در پوست و تجمع بیش از حد پروتیین در اندام ها می شود. این در آرتریت روماتویید معمول است. دی متیل سولفوکسید به صورت موضعی به عنوان ضد التهاب استفاده می شود. کیفیت فرمولاسیون موضعی از طریق پیشخوان متغیر است و احتمال دارد حاوی ناخالصی هایی باشد که می تواند منجر به مسایل جدی بهداشتی شود. ایمنی آن، به ویژه با استفاده خوراکی، ناشناخته است و بهتر است از آن اجتناب شود. از متیل سولفونیل متان ( MSM ) برای اهداف مختلفی استفاده می شود. شایع ترین آن یک عامل ضد التهاب است. در بررسی بر روی فرد بالای سال، شرکت کنندگان پس از مصرف میلی گرم MSM به مدت هفته در مقایسه با دارونما، کاهش درد را مشاهده کردند. در بررسی دیگری، افراد مبتلا به آرتروز در زانو که به مدت هفته MSM مصرف کردند، بهبود عملکرد بدنی و درد را نشان دادند. اگرچه بهبودی یافت شد، اما برای تعیین اهمیت بالینی، بررسی های بیشتری باید انجام شود. MSM ترکیبی است که حاوی گوگرد است و به طور طبیعی در انسان، حیوانات و گیاهان یافت می شود. دوز پیشنهادی MSM برای بیماران آرتروز . تا گرم MSM روزانه در سه دوز منقسم تا هفته مصرف شده است. عوارض جانبی عبارتند از: خارش خستگی بیخوابی نفخ شکم حالت تهوع S - adenosyl - L - methionine ( SAMe ) به طور طبیعی در بدن از اسید آمینه ضروری متیونین و یک ترکیب تولید کننده انرژی به نام آدنوزین تری فسفات تولید می شود. SAMe دارای خواص ضد التهابی است و شناخته شده که باعث ترمیم غضروف می شود و به درمان آرتروز مفصل ران یا زانو کمک می کند. برخی از عوارض جانبی SAMe شامل حالت تهوع، مشکلات گوارشی جزیی و برای برخی از افراد واکنش آلرژیک است. اسید هیالورونیک به طور طبیعی در بدن انسان وجود دارد. این ماده ژل مانند است که روغن کاری، رشد استخوان ها و غضروف ها را فراهم می کند و التهاب را کاهش می دهد. بررسی ها نشان داده که مصرف مکمل های خوراکی اسید هیالورونیک می تواند به بیماران آرتروز با درد خفیف زانو کمک کند. بررسی دیگر نتیجه گرفت که تزریق اسید هیالورونیک می تواند به کنترل التهاب مفاصل مچ پا ناشی از آرتریت روماتویید کمک کند. در مورد عوارض جانبی، بررسی های زیادی انجام نشده است. در یک بررسی از شرکت کنندگان دریافت کننده هیالورونیک اسید هیچ عارضه جانبی در بین شرکت کنندگان گزارش نشده است. توصیه معمول (میلی گرم) در روز است. اسید هیالورونیک را می توان از طریق تزریق یا مصرف مکمل ها به دست آورد. سویا آووکادو غیر قابل تصفیه ( ASU ) یک عصاره گیاهی طبیعی است که هم از آووکادو و هم از روغن سویا تهیه می شود. ASU احتمال دارد اثرات مفیدی بر عملکردهای شیمیایی داشته باشد که به آرتروز کمک می کنند. در سطح بالینی، ASU همچنین درد را کاهش می دهد و عملکرد مفصل را بهبود می بخشد. عوارض جانبی زیادی وجود ندارد، اگرچه ASU حاوی گلوکوزامین است که می تواند در افرادی که به آلرژی صدفی حساسیت دارند واکنش آلرژیک داشته باشد. بعضی افراد احتمال دارد علایم خفیف گرفتگی بینی یا کهیر را تجربه کنند. دوز توصیه شده روزانه میلی گرم ژل نرم است. دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی قوی است. این به دلیل پلی فنول ها است. ماده دیگر موجود در چای سبز که خواص آنتی اکسیدانی قوی تولید می کند، اپی گالوکاتکین - گالات ( EGCG ) است. این برای کمک به حفظ استخوان و غضروف شناخته شده است. بررسی ها به این نتیجه رسیدند که چای سبز و ورزش به تنهایی یا با هم باعث بهبودی در بیماران آرتروز، بازسازی استخوان و کاهش روند از دست دادن استخوان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید را نشان می دهد. برای تعیین نیازهای بیماران، وضعیت بیماری و تمرینات و مقادیر مختلف چای برای تعیین ت ثیر طولانی مدت، باید بررسی های بیشتری انجام شود. انواع مختلفی از چای های سبز وجود دارد که می توانید امتحان کنید یا می توانید از طریق فرم مکمل از مزایای آن بهره مند شوید. اگر فردی رقیق کننده خون است یا مرتبا آسپرین مصرف می کند، باید از مصرف چای سبز خودداری شود. بررسی ها دوزهای EGCG را بین تا میلی گرم در روز توصیه کرده اند. این معادل چند فنجان در روز است. یک فنجان چای سبز تقریبا میلی گرم تا میلی گرم دارد. دوز روزانه را می توان در چند فنجان در روز بدست آورد. پنجه شیطان گیاه بومی آفریقای جنوبی است که به خاصیت ضد التهاب و تسکین دهنده درد معروف است. در یک بررسی بالینی، نفر مبتلا به آرتروز به طور تصادفی برای هشت هفته دارونما یا پنجه شیطان دریافت کردند. این بررسی نشان داد که پس از تا روز درمان، در بیمارانی که پنجه شیطان دریافت کرده اند، درد آنها کاهش چشمگیری داشته است. عوارض اصلی مصرف بیش از حد پنجه شیطان، عبارتند از: سردرد حالت تهوع معده ناراحت از دست دادن اشتها صدای زنگ زدن در گوش ها پنجه شیاطین را می توان از طریق کپسول، پودر یا مایع مصرف کرد. دوز توصیه شده تا میلی گرم سه بار در روز است. ایمنی طولانی مدت آن مشخص نیست. زردچوبه یک گیاه ریشه ای است که مربوط به زنجبیل است. کورکومین یک ماده شناخته شده در زردچوبه است که به انسداد التهاب کمک می کند و احتمال دارد اثر رقیق سازی خون داشته باشد. بررسی ها نشان می دهد که خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی زردچوبه می تواند به پیشگیری از آرتروز کمک کند. زردچوبه به شکل ریشه، مایع و مکمل در می آید. دوز توصیه شده تا میلی گرم در روز است. عوارض جانبی شامل علایم خفیف مانند حالت تهوع، اسهال یا سرگیجه است. زنجبیل ریشه ای است که احتمال دارد به علایم آرتروز کمک کند. مواد شیمیایی موجود در زنجبیل دارای خواص ضد التهابی است که می تواند در تسکین التهاب و درد در مفاصل کمک کند. بررسی ها نشان داده که زنجبیل ژن پیش التهاب را کاهش و همچنین توانایی افزایش ژن های ضد التهاب را دارد. مقدار پیشنهادی گرم در سه دوز منقسم در روز یا حداکثر فنجان چای در روز است. عوارض جانبی خفیف زنجبیل شامل سوزش معده، حالت تهوع و گاز است. اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید یا سنگ صفرا دارید، مصرف زنجبیل توصیه نمی شود. بروملین گروهی از آنزیم های موجود در میوه و ساقه گیاه آناناس است. این مکمل برای کاهش درد، التهاب و کمک به افراد مبتلا به آرتروز شناخته شده است. یک بررسی نشان داد که بروملین دارای پتانسیلی برای درمان آرتروز زانو است. برای ت یید ت ثیر کامل بروملین در ارتباط با آرتروز، بررسی های بیشتری باید انجام شود. عوارض جانبی شایع ناراحتی معده و اسهال است. مکمل بروملین به صورت پودر، کرم، قرص یا کپسول فروخته می شود که می تواند به تنهایی یا در ترکیب با سایر مواد استفاده شود. دوزهای توصیه شده تا میلی گرم کپسول یا قرص سه بار در روز بین وعده های غذایی است.

، که به آن جمع شدن آب در ریه نیز گفته می شود، تجمع بیش از حد مایعات در فضای بین ریه ها و حفره قفسه سینه است. غشاهای نازک، به نام پلورا، قسمت خارجی ریه ها و داخل حفره قفسه سینه را پوشانده است. در داخل این لایه همیشه مقدار کمی مایع وجود دارد که به روان شدن ریه ها کمک می کند. زیرا در حین تنفس ریه ها انتشار می یابند. پلورال شایع است، طبق آمار انجمن قفسه سینه آمریکا هر ساله تقریبا میلیون مورد در ایالات متحده تشخیص داده می شود. این یک بیماری جدی است که با افزایش خطر مرگ همراه است. در یک بررسی، درصد از افراد بستری در بیمارستان که مبتلا به پلورال افیوژن بودند، طی روز فوت کردند. پلورا هنگام تحریک، التهاب یا آلودگی مایعات زیادی ایجاد می کند. این مایع در حفره قفسه سینه خارج از ریه جمع و باعث ایجاد پلورال افیوژن می شود. انواع خاصی از سرطان مانند در مردان و در زنان می تواند باعث بروز آن شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر دلایل پلورال افیوژن، عبارتند از: بیماری شدید کلیه سیروز یا عملکرد ضعیف کبد عوارض ناشی از جراحی قلب باز (شایعترین علت در کل) بیماری های خود ایمنی، مانند لوپوس و آمبولی ریوی، که در اثر لخته شدن خون ایجاد شده و انسداد رگ های ریه است. برخی از افراد هیچ علایمی از پلورال افیوژن را نشان نمی دهند. این افراد معمولا از طریق اشعه ایکس قفسه سینه یا معاینات فیزیکی که به یک دلیل دیگر انجام شده است، متوجه بیماری خودشان می شوند. علایم رایج پلورال افیوژن، شامل موارد زیر است: تب تنگی نفس سرفه خشک سکسکه مداوم مشکل در فعالیت بدنی مشکل در نفس کشیدن عمیق مشکل در تنفس هنگام خوابیدن در صورت مشاهده علایم افیوژن پلور، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید. پلورال افیوژن انواع مختلفی دارد که هر کدام علل و گزینه های درمانی گوناگونی دارد. اولین طبقه بندی پلورال پلور یا از نوع استعلایی یا از بین برنده است. این نوع پلورال در نتیجه نشت مایعات به فضای پلور در اثر کمبود پروتیین خون یا افزایش فشار در رگ های خونی ایجاد می شود. شایعترین علت آن نارسایی احتقانی قلب است. علت اصلی بروز افیون پلور transudative ، عبارتند از: التهاب تومورها آسیب ریه لنفاوی یا رگ های خونی مسدود می شود. شرایط رایجی که می تواند منجر به این نوع پلور شود شامل آمبولی های ریوی، ذات الریه و عفونت های قارچی است. پلورال های افیوژن پیچیده و بدون عارضه نیز وجود دارد. پلورال افیوژن بدون عارضه حاوی مایعات بدون علایم عفونت یا التهاب است. آنها به درمان سریع نیاز دارند که اغلب شامل تخلیه قفسه سینه است. پزشک معاینه بدنی انجام و با استتوسکوپ به صدای ریه های گوش می دهد. آنها همچنین احتمال دارد برای کمک به تشخیص پلورال افیوژن، رادیوگرافی قفسه سینه را توصیه کنند. سایر آزمایشات احتمالی، عبارتند از: سی تی اسکن سونوگرافی قفسه سینه نمونه برداری از جنب تجزیه و تحلیل مایع پلور در تجزیه و تحلیل مایعات پلور، پزشک با قرار دادن یک سوزن در حفره قفسه سینه و مکش مایعات در یک سرنگ، آنها را از ناحیه غشا پلور خارج می کند. این عمل توراسنتز نامیده می شود. این همچنین به عنوان یک روش معمول برای تخلیه مایعات اضافی از حفره قفسه سینه عمل می کند. سپس مایعات برای تشخیص علت، آزمایش می شود. پزشک همچنین می تواند انجام بیوپسی از جنب را انتخاب کند که شامل گرفتن نمونه ای از بافت از جنب است. این کار را می توان با قرار دادن یک سوزن کوچک از خارج دیواره قفسه سینه به داخل حفره سینه انجام داد. اگر پزشک متوجه شود که پلورال افیوژن دارید، اما قادر به تشخیص نوع آن نباشد، او می تواند یک توراکوسکوپی را تجویز کند. این یک روش جراحی است که اجازه می دهد پزشک با استفاده از دوربین فیبر نوری داخل حفره قفسه سینه را ببیند. برای این روش، پزشک در حالی که تحت بیهوشی عمومی هستید، چند برش کوچک در ناحیه قفسه سینه ایجاد می کند. سپس آنها دوربین را از طریق یک برش و ابزار جراحی را از طریق برش دیگر وارد می کنند تا مقدار کمی مایع یا بافت برای تجزیه و تحلیل استخراج شود. علت اصلی بیماری و شدت افیوژن، گزینه درمانی این بیماری را تعیین می کند. به طور کلی، درمان شامل تخلیه مایع از حفره قفسه سینه، یا با سوزن یا یک لوله کوچک که وارد سینه می شود، است. قبل از این روش بی حسی موضعی دریافت خواهید کرد که باعث راحتی بیشتر درمان می شود. بعد از از بین رفتن ماده بیهوشی احتمال دارد در محل برش مقداری درد یا ناراحتی احساس کنید. بیشتر پزشکان برای کمک به تسکین درد، دارو های مسکن را تجویز می کنند. اگر سرطان علت پلورال افیوژن باشد، احتمال دارد سایر درمان ها برای کنترل تجمع مایعات لازم باشد. پلورودزیس، درمانی است که التهاب خفیفی را بین پلورای حفره ریه و قفسه سینه ایجاد می کند. پس از بیرون کشیدن مایعات اضافی از حفره قفسه سینه، پزشک دارویی را به منطقه تزریق می کند. این دارو اغلب یک مخلوط تالک است که باعث می شود تا دو لایه پلور بهم بچسبند. این امر از تجمع مایع در آینده در آنها پیشگیری می کند. در موارد جدی تر، پزشک با جراحی یک شنت یا لوله کوچک را به داخل حفره قفسه سینه وارد می کند. تا مایعات از قفسه سینه به داخل شکم هدایت شود، جایی که بدن می تواند به راحتی آن را خارج کند. این روش احتمال دارد یک گزینه برای کسانی باشد که به سایر روش های درمانی پاسخ نمی دهند. پلورکتومی، که در آن بخشی از پوشش پلور با جراحی برداشته می شود، در موارد خاص نیز می تواند یک گزینه مناسبی باشد. برخی از موارد پلورال افیوژن احتمال دارد با دارو و سایر مراقبت های حمایتی مدیریت شود. بیشتر افراد طی چند روز یا چند هفته بهبود می یابند. عوارض جزیی ناشی از درمان های تهاجمی بیشتر می تواند شامل درد و ناراحتی جزیی باشد که اغلب با گذشت زمان از بین می روند. برخی از موارد پلورال افیوژن، بسته به شدت وضعیت، علت و درمان استفاده شده، می تواند عوارض جدی تری داشته باشد. عوارض جدی می تواند شامل موارد زیر باشد: عفونت خونریزی ادم ریوی یا تجمع مایع در ریه ها، که می تواند ناشی از تخلیه سریع مایعات در هنگام توراسنتز باشد. این عوارض گرچه جدی اما بسیار نادر است. پزشک به شما در تعیین موثرترین گزینه درمانی کمک خواهد کرد و در مورد مزایا و خطرات هر روش با شما مشورت می کند. پلورال افیوژن می تواند نتیجه انتشار سلول های سرطانی به پلور و همچنین در اثر انسداد سلول های سرطانی از جریان مایعات طبیعی در داخل پلور باشند. مایعات همچنین احتمال دارد در نتیجه برخی از درمان های سرطان مانند پرتودرمانی یا شیمی درمانی تجمع یابد. برخی از سرطان ها بیشتر از سایر موارد باعث ایجاد پلورال افیوژن می شوند، از جمله: ملانوم سرطان ریه سرطان خون سرطان رحم سرطان پستان سرطان تخمدان سرطان دهانه رحم علایم و نشانه ها اغلب شامل موارد زیر است: تنگی نفس کاهش وزن سرفه کردن پلورودز اغلب به عنوان درمانی برای موارد بدخیم استفاده می شود. اگر عفونت داشته یا مستعد ابتلا به آن باشید، پزشک احتمال دارد آنتی بیوتیک تجویز کند. استروییدها یا سایر داروهای ضد التهاب می تواند درد و التهاب را کاهش دهند. پزشک علاوه بر درمان پلورال افیوژن، سرطان زمینه ای را نیز معالجه خواهد کرد. پلورال افیوژن به طور معمول نتیجه سرطان متاستاتیک است. افرادی که تحت درمان سرطان هستند احتمال دارد سیستم ایمنی بدنشان ضعیف شود و آنها را مستعد ابتلا به عفونت یا عوارض دیگر کند. پلورال افیوژن می تواند جدی و خطرناک باشد. بیشتر بیماران نیاز به درمان در بیمارستان و برخی دیگر به جراحی نیاز دارند. مدت زمان بهبودی از پلورال پلور به علت، اندازه و شدت افیوژن و همچنین سلامت کلی بدن بیمار بستگی دارد. شما بهبودی خود را در بیمارستان آغاز خواهید کرد، در آنجا داروهای و مراقبت های لازم را برای کمک و شروع بهبودی دریافت خواهید کرد. بسیاری افراد در هفته اول ترخیص از بیمارستان احساس خستگی و ضعف می کنند. به طور متوسط، طی دو تا چهار هفته محل های برش ناشی از جراحی بهبود می یابند. پس از حضور در خانه به مراقبت و پیگیری مداوم نیاز خواهید داشت.

افراد مبتلا به ممکن است شیمی درمانی را در کنار جراحی و پرتودرمانی در برنامه درمانی خود داشته باشند. پزشکان ممکن است سرطان روده بزرگ را با شیمی درمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی درمان کنند. آنها ممکن است از شیمی درمانی قبل از جراحی برای کوچک کردن تومورها یا بعد از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده کنند. سرطان روده بزرگ یکی از سرطان های است که شیمی درمانی یک است. افراد می توانند داروهای شیمی درمانی را به صورت خوراکی یا از طریق تزریق یا انفوزیون داخل وریدی مصرف کنند. پزشکان معمولا چندین دوره شیمی درمانی را به عنوان بخشی از برنامه درمانی فرد انجام می دهند. در این مقاله به بررسی شیمی درمانی سرطان روده بزرگ و میزان موفقیت آن می پردازیم. ما همچنین به آنچه که یک فرد باید از شیمی درمانی انتظار داشته باشد و عوارض جانبی و خطرات آن توجه می کنیم. مراحل سرطان روده بزرگ و شیمی درمانی پزشکان به مرحله آن سرطان کولون اولیه می گویند. بعد از مرحله ، بسته به میزان انتشار سرطان، مراحل از تا متغیر است. اگر سرطان روده بزرگ به سایر قسمت های بدن انتشار نیافته یا متاستاز نکرده باشد، اغلب جراحی به عنوان اولین شکل درمان در نظر گرفته می شود. جراحی ممکن است شامل برداشتن تنها بافت سرطانی باشد یا جراحان ممکن است نیاز به برداشتن غدد لنفاوی مجاور و بخش‌هایی از کولون داشته باشند که کولکتومی جزیی نامیده می‌شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان ممکن است حدود ماه پس از جراحی، از شیمی درمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده کنند. برای مرحله و سرطان روده بزرگ، سرطان ممکن است به نواحی دیگر انتشار یابد و پزشکان مجبور شوند از ترکیبی از جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی استفاده کنند. انجمن سرطان آمریکا گزارش آماری را برای افرادی که به عنوان بخشی از درمان شیمی درمانی دریافت می کنند، ارایه می دهد. کمتر از است. از شیمی درمانی برای سرطان روده بزرگ چه انتظاری داریم؟ پزشکان ممکن است شیمی درمانی را به دو روش انجام دهند: فرد داروهای شیمی درمانی را به صورت خوراکی یا مستقیم از طریق ورید دریافت می کند. سپس دارو وارد جریان خون آنها می شود و در سراسر بدن آنها حرکت می کند. پزشکان داروهای شیمی درمانی را از طریق شریان فرد تجویز می کنند که مستقیما به محل سرطان منتهی می شود. مزیت این زایمان این است که مقادیر کمتری از دارو در بدن آنها گردش می کند و عوارض جانبی را کاهش می دهد. نمونه‌ای از شیمی‌درمانی منطقه‌ای، انفوزیون شریان کبدی است که پزشکان برای سرطان متاستاز یا سرطانی که به کبد انتشار می‌یابد استفاده می‌کنند. داروها و چرخه ها پزشکان ممکن است از داروهای شیمی درمانی زیر برای سرطان روده بزرگ استفاده کنند: - فلویورواوراسیل ( - FU ) ایرینوتکان ( Camptosar ) اگزالی پلاتین (الوکساتین) تری فلوریدین و تیپیراسیل ( Lonsurf ) کپسیتابین ( Xeloda ) افراد معمولا داروهای شیمی درمانی سرطان روده بزرگ را در داخل ورید در بیمارستان، کلینیک یا مرکز انفوزیون تخصصی دریافت می کنند. پزشکان ممکن است این کار را از طریق تزریق چند دقیقه ای یا انفوزیون طی چند ساعت انجام دهند. فرد شیمی درمانی را در چرخه هایی دریافت می کند و پس از آن دوره هایی استراحت می کند تا زمان لازم برای بهبودی فراهم شود. معمولا، بسته به داروی شیمی درمانی، سیکل ها تا هفته طول می کشند. پزشکان برخی از داروها را فقط در روز اول چرخه تجویز می کنند، یا ممکن است دارو را برای چند روز متوالی یا هفتگی تجویز کنند. در پایان چرخه، برنامه تکرار می شود. پزشکان از شیمی درمانی نیوادجوانت برای کوچک کردن تومور قبل از جراحی و شیمی درمانی کمکی بعد از جراحی برای از بین بردن سلول های باقی مانده استفاده می کنند. برنامه دوز شیمی درمانی کمکی یا نیوادجوانت بسته به نوع دارو، تا ماه طول می کشد. گاهی اوقات پزشکان از در کنار نیز استفاده می کنند. آنها این کار را در زمانی انجام می دهند که فرد برای جراحی یا کمک به درمان سرطان غیرقابل جراحی به بیمارستان می رود. طول درمان برای مراحل پیشرفته سرطان روده بزرگ به موفقیت درمان و میزان تحمل عوارض جانبی توسط فرد بستگی دارد. عوارض و خطرات داروها داروهای شیمی درمانی داروهای قدرتمندی هستند که سلول هایی که به سرعت تقسیم می شوند را از بین می برند. از آنجایی که داروها روی سلول‌های سرطانی اثر می‌گذارند، ممکن است سلول‌های سالم و دارای تقسیم سریع، از جمله سلول‌های مغز استخوان، فولیکول‌های مو و سلول‌هایی که دهان و دستگاه گوارش او را می‌پوشانند، را از بین ببرد. هنگامی که فردی شیمی درمانی خود را تمام می کند، اثرات نامطلوب روی سلول های سالم باید متوقف شود. افراد ممکن است عوارض جانبی شیمی درمانی را تجربه کنند، مانند: اسهال ریزش مو استفراغ حالت تهوع زخم های دهان بثورات روی دست و پا مغز استخوان مسیول تولید سلول های خونی است. از آنجایی که شیمی درمانی ممکن است بر مغز استخوان ت ثیر بگذارد، افراد ممکن است عوارض جانبی دیگری را نیز تجربه کنند، از جمله: تعداد کم گلبول های سفید خون که می تواند خطر عفونت را افزایش دهد. تعداد کم گلبول های قرمز خون که منجر به کم خونی و خستگی می شود. کاهش تعداد پلاکت خون، که می تواند خطر خونریزی یا کبودی ناشی از آسیب های جزیی را افزایش دهد. جایگزین، گزینه ها پزشکان طیف وسیعی از درمان ها را برای درمان سرطان روده بزرگ دارند و افراد اغلب ترکیبی از رویکردها را دریافت می کنند. بهترین رژیم درمانی ممکن است به فرد و مرحله تومور بستگی داشته باشد. همه درمان ها برای هر فردی مناسب نیستند. برخی از جایگزین های شیمی درمانی عبارتند از: ایمونوتراپی از داروهای مختلفی استفاده می کند تا به سیستم ایمنی فرد کمک کند تا سلول های سرطانی را شناسایی کرده و از بین ببرد. این یک شکل نسبتا جدید از درمان سرطان است که پزشکان ممکن است برای سرطان پیشرفته روده بزرگ به عنوان جایگزینی برای شیمی درمانی استفاده کنند. داروهای ایمونوتراپی عبارتند از: مهارکننده های ایمنی که پزشکان ممکن است برای افراد دارای تغییرات ژنی خاص استفاده کنند پمبرولیزوماب ( Keytruda ) و nivolumab ( Opdivo ) ، مهارکننده‌های PD - که پاسخ ایمنی را در برابر سلول‌های سرطانی تقویت می‌کنند. ipilimumab ( Yervoy ) ، یک مهارکننده ایست بازرسی ایمنی که همچنین با مسدود کردن پروتیین خاصی روی سلول‌های ایمنی، پاسخ ایمنی را افزایش می‌دهد. پرتو درمانی پرتودرمانی از دوزهای بالای پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی و کاهش اندازه تومورها استفاده می کند. پزشکان ممکن است از پرتو درمانی خارجی ( EBT ) برای ارسال پرتوهای پرانرژی اشعه ایکس یا پرتوهای پروتون به تومور یا قرار دادن منبع رادیواکتیو در بدن فرد استفاده کنند. پزشکان ممکن است از پرتودرمانی همراه با جراحی استفاده کنند. عمل جراحی جراح ممکن است بافت های سرطانی را در طول جراحی کولکتومی جزیی بردارد. به طور معمول، آنها هرگونه تومور و بخشی از بافت طبیعی اطراف آن ناحیه را حذف می کنند. ممکن است فرد به کولوستومی موقت نیاز داشته باشد که دریچه بیرونی برای دفع مواد جامد از روده است. کیسه کولوستومی بقایای گوارشی را تا زمان بهبودی ناحیه جمع آوری می کند. برخی از افراد ممکن است برای همیشه نیاز به کولوستومی داشته باشند. شیمی درمانی برای سرطان کولورکتال چه زمانی انجام می شود؟ شیمی درمانی درمان با داروهای ضد سرطان است که ممکن است به داخل ورید تزریق شود یا از طریق دهان مصرف شود. این داروها از طریق جریان خون عبور می کنند و به اکثر نقاط بدن می رسند. شیمی درمانی اغلب برای درمان سرطان کولورکتال استفاده می شود. اما شیمی درمانی ممکن است در زمان های مختلف در طول درمان سرطان کولورکتال استفاده شود: شیمی درمانی کمکی بعد از جراحی انجام می شود. هدف از بین بردن سلول‌های سرطانی است که ممکن است در عمل جراحی به دلیل کوچک بودن آن‌ها از بین رفته باشند، و همچنین سلول‌های سرطانی که ممکن است از روده اصلی یا سرطان رکتوم فرار کرده و در سایر قسمت‌های بدن مستقر شوند، اما بیش از حد هستند. کوچک برای دیدن در تست های تصویربرداری. این به کاهش احتمال بازگشت سرطان کمک می کند. شیمی درمانی نیوادجوانت (گاهی اوقات همراه با پرتو) قبل از عمل جراحی برای کوچک کردن سرطان و راحت‌تر برداشتن آن تجویز می‌شود. این اغلب برای سرطان رکتوم انجام می شود. برای سرطان های پیشرفته که به اندام های دیگر مانند کبد گسترش یافته اند، از شیمی درمانی می توان برای کوچک کردن تومورها و کاهش مشکلات ناشی از آن استفاده کرد. در حالی که به احتمال زیاد سرطان را درمان نمی کند، این اغلب به افراد کمک می کند احساس بهتری داشته باشند و عمر طولانی تری داشته باشند. شیمی درمانی چگونه انجام می شود؟ برای درمان سرطان کولورکتال می توانید شیمی درمانی را به روش های مختلف انجام دهید. داروها مستقیما از طریق ورید وارد خون شما می شوند یا آنها را از طریق دهان مصرف می کنید. داروها وارد جریان خون شما می شوند و تقریبا به تمام قسمت های بدن شما می رسند. داروها مستقیما در سرخرگی قرار می‌گیرند که به قسمتی از بدن مبتلا به سرطان منتهی می‌شود. این شیمی درمانی را روی سلول های سرطانی در آن ناحیه متمرکز می کند. با محدود کردن مقدار دارو که به بقیه بدن شما می رسد، عوارض جانبی را کاهش می دهد. انفوزیون شریان کبدی یا شیمی درمانی که مستقیما در شریان کبدی داده می شود، نمونه ای از شیمی درمانی منطقه ای است که گاهی برای سرطانی که به کبد گسترش یافته است استفاده می شود. داروهای شیمی درمانی برای سرطان کولون یا رکتوم که در ورید ( IV ) داده می شوند، می توانند به صورت تزریقی در طی چند دقیقه یا به صورت انفوزیون در مدت زمان طولانی تر تجویز شوند. این را می توان در مطب پزشک، مرکز انفوزیون، یا در یک محیط بیمارستان انجام داد. اغلب، یک IV کمی بزرگتر و محکم تر در سیستم ورید برای انجام شیمی درمانی مورد نیاز است. اینها به عنوان کاتترهای ورید مرکزی ( CVCs ) ، دستگاه‌های دسترسی ورید مرکزی ( CVAD ) یا خطوط مرکزی شناخته می‌شوند. آنها برای قرار دادن داروها، فرآورده های خونی، مواد مغذی یا مایعات مستقیما در خون شما استفاده می شوند. آنها همچنین می توانند در خون گیری برای آزمایش استفاده شوند. انواع مختلفی از CVC ها وجود دارد. رایج ترین انواع پورت و خط PICC هستند. مراحل شیمی درمانی شیمی درمانی به صورت چرخه ای تجویز می شود و به دنبال آن یک دوره استراحت به شما فرصت می دهد تا از اثرات داروها بهبود پیدا کنید. چرخه ها اغلب یا هفته هستند. برنامه بسته به داروهای مورد استفاده متفاوت است. به عنوان مثال، با برخی داروها، شیمی درمانی فقط در روز اول چرخه انجام می شود. با دیگران چند روز متوالی یا هفته ای یکبار داده می شود. سپس، در پایان چرخه، برنامه شیمی درمانی برای شروع چرخه بعدی تکرار می شود. شیمی درمانی ادجوانت یا نیوادجوانت بسته به داروهای مورد استفاده، اغلب به مدت تا ماه تجویز می شود. طول درمان سرطان کولورکتال پیشرفته بستگی به عملکرد خوب و عوارض جانبی شما دارد. سخن آخر شیمی درمانی بخشی جدایی ناپذیر از درمان سرطان روده بزرگ است. داروهای شیمی درمانی داروهای قدرتمندی هستند که سلول هایی که به سرعت تقسیم می شوند را هدف قرار می دهند. پزشکان معمولا از شیمی درمانی همراه با جراحی و پرتودرمانی استفاده می کنند که تفسیر میزان موفقیت برای شیمی درمانی را به تنهایی دشوار می کند. برای مراحل ، و سرطان روده بزرگ، کمتر از درصد افراد شیمی درمانی را به عنوان تنها دوره درمانی خود دارند. با این حال، چه افراد مبتلا به سرطان روده بزرگ شیمی درمانی را به عنوان یک درمان مستقل یا به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی ترکیبی انجام دهند، میزان بقای ساله در چهار مرحله سرطان روده بزرگ و رکتوم تا درصد است.

در موارد شدید صورت می گیرد. زیرا بیشتر موارد ابتلا به توسط ویروس ها ایجاد می شود و بنابراین، به درمان خاصی احتیاج ندارند و خود به خود بهبود می یابند. افراد مبتلا به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی معمولا بیماری خود را تشخیص داده و بدون نیاز به مراجعه به پزشک یا داروهای تجویز شده توسط پزشک، در خانه علایم خود را درمان می کنند. عفونت ویروسی در دستگاه تنفسی به عنوان RTI استراحت، مرحله مهمی در درمان عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی است. فرد می تواند فعالیت های معمول، مانند کار و ورزش سبک را تا حد تحمل ادامه دهد. همچنین افزایش مصرف مایعات به طور کلی توصیه می شود. درمان علایم عفونت دستگاه تنفسی فوقانی معمولا تا زمان رفع عفونت ادامه می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در برخی موارد برای درمان عفونت های تنفسی فوقانی، مصرف، برای کاهش تب و دردهای بدن استفاده می شود. از اسپری بینی (موضعی) می توان برای کاهش ترشحات بینی استفاده کرد. برای درمان و تسکین علایم ناشی از عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، مصرف برخی آنتی هیستامین ها مانند دیفن هیدرامین می تواند در کاهش ترشحات و گرفتگی بینی مفید باشند. این دارو ها برای کاهش دردهای بدن و استفاده می شوند. برای کاهش سرفه می توان از داروهای ضد سرفه استفاده کرد. همچنین می توان از عسل در کاهش سرفه استفاده می شود. از استروییدهایی مانند دگزامتازون و پردنیزون به صورت خوراکی (و از طریق بینی) ، می توان برای کاهش التهاب مجرای تنفسی و کاهش تورم و گرفتگی استفاده شود. محلول بینی اکسی متازولین ضد احتقان است، اما باید فقط برای مدت کوتاهی استفاده شود. داروهای ترکیبی بسیاری نیز به طور گسترده و بدون نسخه در داروخانه ها برای درمان این عفونت ها عرضه می شوند. برخی از داروهای ضد سرفه و که باعث خواب آلودگی بیش از حد می شوند، بایستی در کودکان زیر سال و افراد سالمند با احتیاط مصرف شوند. در صورت مشکوک بودن به ابتلا و یا تشخیص عفونت باکتریایی، می توان از آنتی بیوتیک های گوناگونی برای درمان عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی استفاده شود. این موارد ممکن است شامل گلودرد، سینوزیت باکتریایی یا اپی گلوتیت باشد. در بیماران مبتلا به نقص ایمنی (سیستم ایمنی ضعیف) گاهی اوقات ممکن است داروهای ضد ویروس توسط پزشکان توصیه شود. پزشک معالج می تواند تعیین کند که کدام یک از آنتی بیوتیک ها بهترین گزینه برای درمان عفونت شما است. از آنجا که استفاده از آنتی بیوتیک ها با عوارض جانبی زیادی همراه است و می تواند باعث مقاومت باکتریایی و ایجاد عفونت های ثانویه شود، باید بسیار محتاطانه و فقط تحت نظر پزشک معالج استفاده شوند. به ندرت، ممکن است اقدامات جراحی در موارد عفونت های سینوسی پیچیده، مجاری تنفسی با مشکل تنفس شدید، ایجاد آبسه در گلو، یا تشکیل آبسه لوزه ها (آبسه صفاقی) لازم باشد. برای تسکین علایم عفونت دستگاه تنفس فوقانی می توان از چندین روش ساده برای درمان و مراقبت خانگی استفاده کرد. هوای گرم و مرطوب می تواند باعث تسکین مجاری دهان و بینی شود. سرفه در هوای خشک، بیشتر تحریک می شود. رطوبت می تواند تنفس را راحت تر و ترشحات بینی را بیشتر کند. چند روش ساده برای انجام این کار وجود دارد: ایجاد بخار با باز کردن آب گرم در حمام نوشیدنی گرم (چای داغ، شکلات داغ، شیر گرم) استفاده از دستگاه بخور برای ایجاد رطوبت در اتاق. تا حد امکان از هوای سرد و خشک خودداری کنید. استعمال آب نمک در بینی می تواند به رفع علایم گرفتگی بینی کمک کند. از اسپری های آب نمک موجود در داروخانه ها می توان برای این کار استفاده کرد. همچنین می توان محلول آب نمک خانگی تهیه کرد. یک چهارم قاشق چای خوری نمک را می توان به یک فنجان آب با دمای اتاق، اضافه کرد و هم زد تا حل شود. با استفاده از یک سرنگ یا با کمک دست، می توان محلول را استنشاق کرد و به این ترتیب مجاری بینی را تمیز نمود. هر روز غرغره با آب نمک گرم می تواند برای دستگاه تنفسی مفید باشد. این یک درمان خانگی موثر برای تسکین تحریک بینی و گلو است. به رقیق شدن مخاط کمک می کند و در نتیجه دفع آن را برای شما آسان می کند. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک لیوان آب ولرم برداشته و یک قاشق چای خوری نمک به آن اضافه کنید. حالا نمک را در این حل کنید و هر روز صبح با این غرغره کنید. همچنین می توانید این محلول را تهیه کنید، آن را در سوراخ های بینی قرار داده و روزانه از بینی عبور دهید تا مجاری بینی شما تمیز شود. همچنین می توان یک حوله گرم را بر روی مجاری بینی قرار داد. این کار به رفع گرفتگی بینی کمک می کند. غرغره با آب نمک ممکن است تحریک و خشکی گلو را کاهش دهد. سرفه می تواند با کاهش قرار گرفتن در معرض عوامل تحریک کننده، مانند هوای سرد، دود سیگار، گرد و غبار و آلودگی، رفع شود. یک مطالعه نشان داده است که عسل ممکن است در کاهش سرفه در کودکان مبتلا به عفونت دستگاه تنفسی فوقانی موثرتر از دکسترومتورفان باشد. تصور بر این است که چای ها و دم نوش های گیاهی از جمله دم نوش پوست سنجد و ریشه شیرین بیان می تواند باعث تسکین گلو درد شود. برخی مطالعات اثرات مثبت دم نوش ها و چای های گیاهی را نشان داده اند. استفاده طولانی مدت از این دم نوش ها و چای های گیاهی مطالعه نشده است. با این حال، استفاده طولانی مدت از شیرین بیان می تواند باعث افزایش فشار خون شود. همانطور که در بالا ذکر شد، ثابت شده است که عسل در سرکوب سرفه در کودکان مبتلا به عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مفید است و استفاده از آن در آب داغ یا چای به همراه آب لیمو مفید است. مصرف عسل در نوزادان توصیه نمی شود، زیرا آنها قادر به هضم عسل نیستند که می تواند منجر به عفونت شود. اکیناسه یکی دیگر از داروهای گیاهی است که معمولا در درمان عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی استفاده می شود. تا به امروز، هیچ مطالعه ای اثرات درمانی این گیاه را اثبات نکرده است. از مکمل های خوراکی زینک یا روی در سال های اخیر برای کوتاه شدن مدت زمان و کاهش شدت علایم عفونت دستگاه تنفس فوقانی و سرماخوردگی استفاده شده است. این روش درمانی در کودکان مبتلا به عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مورد بررسی قرار گرفته و نتایج بدست آمده متفاوت است. FDA سرماخوردگی یا عفونت های دستگاه تنفس فوقانی را ت یید نکرده است. تصور بر این است که استفاده از مدت زمان ابتلا به علایم عفونت دستگاه تنفسی فوقانی را کوتاه می کند، اما داده های حاصل از تحقیقات، در مورد فواید ویتامین C در درمان عفونت، بی نتیجه است. علاوه بر آن، هیدراته نگهداشتن بدن با مصرف آب، آب میوه ها و نوشیدنی های غیرکافیین دار می تواند مفید باشد. برخی از عوارض رایج عفونت های تنفسی فوقانی به شرح زیر است: انتشار عفونت به قلب تشکیل آبسه در لوزه ها تشدید بیماری های‌مزمن ریوی مثل آسم انتشار عفونت از سینوس ها به مغز یا مننژیت درد عضلانی یا آسیب به دنده در اثر سرفه شدید درگیری گوش ها و ایجاد عفونت گوش میانی یا اوتیت میانی تب روماتیسمی ناشی از گلودرد ایجاد شده توسط استرپتوکوک ایجاد عفونت ثانویه توسط باکتری ها (عفونت ویروسی می تواند باعث اختلال در مانع ایمنی فیزیکی مجاری تنفسی شود و حمله باکتریها را تسهیل کند) در نتیجه سینوزیت باکتریایی، برونشیت و یا اقدامات مختلفی وجود دارد که می توانند به طور کلی خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهند. ترک سیگار، کاهش استرس و رژیم غذایی مناسب و متعادل و ورزش منظم، همه اقداماتی هستند که می توانند سیستم ایمنی بدن را بهبود بخشند و خطر کلی ابتلا به عفونت را کاهش دهند. شیردهی همچنین با انتقال آنتی بادی های محافظ کننده از شیر مادر به کودک به تقویت سیستم ایمنی نوزادان کمک می کند. اقدامات پیشگیرانه دیگری برای کاهش خطر انتشار عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی وجود دارند. به عنوان مثال: ضدعفونی لوازم شخصی واکسیناسیون با واکسن آنفولانزا پوشاندن دهان و بینی هنگام سرفه یاعطسه شستن دست به ویژه در فصول سرد (پاییز و زمستان) کاهش تماس با افرادی که ممکن است به عفونت مبتلا باشند. (افراد مبتلا ممکن است ویروس را چند روز قبل از بروز علایم و چند روز پس از برطرف شدن علایم، منتقل و انتشار دهند) به طور کلی، پیش آگهی عفونت دستگاه تنفسی فوقانی خوب است. اکثر موارد ابتلا، شامل عفونت های ویروسی است که خود به خود بهبود می یابند. عفونت های باکتریایی در افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف و کسانی که دارای عوارض عفونت های تنفسی فوقانی هستند ممکن است پیش آگهی مطلوبی نداشته باشند. منبع:

شامل برداشتن بخشی یا تمام مثانه و گاهی اوقات بافت های اطراف و غدد لنفاوی مجاور برای از بین بردن تومور سرطانی است. اگر مثانه برداشته شود، به دنبال آن جراحی برای ارایه روشی برای انتقال ادرار از کلیه ها به خارج از بدن انجام می شود. شایع ترین نوع سرطان مجاری ادراری است. سالانه تقریبا مورد جدید از سرطان مثانه تشخیص داده می شود. جراحی، اولین درمان ترجیحی برای این نوع سرطان است، به خصوص زمانی اگر زود تشخیص داده شود و هنوز انتشار نیافته باشد. از جراحی برای برداشتن تومور سرطانی بدخیم مثانه و در صورت نیاز، بازیابی عملکرد مثانه استفاده می شود. برای برداشتن تومور چندین روش مختلف وجود دارد ممکن است بسته به مرحله خاص سرطان مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال تومورهای کوچک از طریق پیشابراه برداشته می شوند در حالی که پزشک برای تومورهای بزرگ از روش برداشتن مثانه استفاده می کند. این روش در اصطلاح پزشکی سیستکتومی نامیده می شود. در این مقاله به روش های مختلف جراحی در درمان سرطان مثانه همچنین دوره بهبودی مورد انتظار می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: سرطان مثانه در کودکان نادر است و این جراحی عمدتا در بزرگسالان استفاده می شود. جراحی مثانه یک جراحی سنگین و برنامه ریزی شده است. پزشک قبل از انجام عمل جراحی مثانه ابتدا آزمایش های مختلفی را تجویز می کند. این آزمایش ها برای بررسی هرگونه گسترش تومور سرطان در بدن انجام می شود. در سرطان مثانه برای برداشتن تومور از تکنیک های جراحی مختلفی استفاده می شود. پزشک بر اساس انجام معاینات و نتایج آزمایش های مختلف تشخیص می دهد که کدام نوع روش جراحی برای بیمار مناسب است. انواع تکنیک ها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این روش، یک برش بزرگ سنتی در شکم برای دسترسی به مثانه ایجاد می‌شود. در این روش پزشک یک لوله نازک و منعطف مجهز به دوربین و ابزار جراحی را وارد مجرای ادرار می کند. بنابراین در این روش هیچ برشی در پوست ایجاد نمی شود. این روش کم تهاجمی شامل چندین برش کوچک در پوست برای دسترسی به مثانه است. تومور سرطانی از طریق این سوراخ ها و با استفاده از ابزارهای مخصوص خارج می شود. مشابه جراحی ایجاد سوراخ است. از این جهت تفاوت دارد که این تکنیک جراحی از طریق ابزار مکانیزه انجام می شود. در واقع می توان گفت که دست پزشک ابزار را کنترل نمی کند. سه روش جراحی مختلف برای درمان سرطان مثانه وجود دارد. اینکه تیم پزشکی شما چه نوع روشی را توصیه می کند به اندازه و محل تومور، مرحله سرطان و سایر ملاحظات پزشکی بستگی دارد. انواع جراحی عبارتند از: ) این روش به عنوان روش تشخیصی اولیه در اکثر افراد مبتلا به سرطان مثانه استفاده می شود. همچنین این روش به عنوان یک روش درمانی برای برخی از سرطان های کوچک یا سطحی در مراحل اولیه که به عضله مثانه حمله نکرده اند، کاربرد دارد. در حین جراحی، یک لوله نازک، سفت و سخت مجهز به نور و دوربین که سیستوسکوپ نام دارد، وارد مجرای ادرار می شود و از این طریق این مجرا به مثانه راه پیدا می کند. مجرای ادرار در انتها به مثانه ختم می شود. پزشک می تواند از ابزارهای دیگر هم به روش سیستوسکوپ استفاده کند. این ابزارها بعد از رسیدن به مثانه به برداشتن تومور و کنترل خونریزی کمک می کنند. به این تکنیک نوین جراحی حفظ مثانه نیز می گویند. این روش تنها شامل برداشتن بخشی از مثانه است. این جراحی به ندرت و فقط در چند موقعیت خاص انجام می شود. به عنوان مثال زمانی که تومور کوچک است یا پزشک به راحتی می تواند به تومور دسترسی پیدا کند. همچنین اگر تومور گسترش نیافته باشد، یا فقط در یک مکان به لایه عضلانی مثانه حمله کرده باشد، باز هم می توان از جراحی سیستکتومی جزیی استفاده کرد. در این روش از آنجایی که قسمت اعظم مثانه باقی مانده است، نیازی به جراحی ترمیمی نیست، اگرچه گاهی ممکن است برای بازیابی کامل عملکرد به جراحی بعدی نیاز باشد. برای اکثر تومورهایی که به لایه ماهیچه ای مثانه گسترش یافته اند استفاده می شود. سرطان های مرحله و در مراحل پیشرفته قرار دارند. این روش جراحی شامل برداشتن کل مثانه، غدد لنفاوی درگیر و همچنین برداشتن برخی از بافت های دیگر مانند لایه مثانه است. در زنان که آناتومی بدن آنها با مردان تفاوت های زیادی دارد روش جراحی کمی متفاوت است. در جراحی زنان رحم، لوله های فالوپ و گاهی اوقات تخمدان ها و بخشی از واژن نیز ممکن است برداشته شوند. پزشک در جراحی سرطان مثانه در مردان، بسته به میزان پیشرفت سرطان ممکن است پروستات، وزیکول‌های منی و حتی بخشی از مجرای ادرار را از بدن خارج کند. هنگامی که کل مثانه برداشته می شود، یک راه جایگزین برای خارج کردن ادرار از بدن مورد نیاز است. سه گزینه مختلفی که پزشکان از آنها استفاده می کنند، عبارتند از: این روش هم از نظر تکنیک و هم از نظر عوارض کمترین پیچیدگی را دارد. در این روش جراحی قطعه کوچکی از روده برداشته می‌شود و لوله های حالب‌که ادرار را از کلیه‌ها به مثانه می‌رسانند داخل این قطعه قرار می‌گیرند. پزشک در ادامه این قطعه کوچک روده را با سوراخی در قسمت بیرونی بدن به نام استوما یا اوروستومی به قسمت جلوی شکم متصل می کند. سپس کیسه ای به استوما متصل می شود که ادرار می تواند به طور مداوم در آن تخلیه شود. بیمار باید این کیسه را هر چند ساعت یکبار تخلیه کند. همچنین کیسه باید همیشه در جای خود و در جلوی شکم نگه داشته شود تا ادرار بتواند از بدن دفع شود. در این روش، پزشک تکه ای از روده بزرگ را جدا می کند، حالب ها در این قسمت کوچک روده بزرگ که از بدن خارج شده است، قرار می گیرند. سپس پزشک کیسه را به دیواره داخلی شکم، معمولا نزدیک ناف، متصل می کند. یک استوما یا سوراخ ریز بین کیسه و قسمت بیرونی بدن ایجاد می شود. این کار امکان تخلیه کیسه را برای بیمار فراهم می کند. سپس یک کاتتر از طریق استوما وارد بدن می شود تا کیسه چند بار در روز تخلیه شود. در این روش برخلاف مجرای ادراری، فرد کیسه ای در قسمت بیرونی بدن خود ندارد. در این روش، با جدا کردن روده بزرگ یک مثانه جدید در بدن ساخته می شود. این مثانه جدید در اصطلاح پزشکی نیو مثانه نام دارد. در ادامه مثانه جدید به حالب ها متصل می شود. مجرای ادرار به مثانه جدید متصل است و ادرار از طریق مجرای ادرار از بدن خارج می شود. این ویژگی به بیمار امکان می‌دهد که مانند قبل از دوره بیماری به راحتی ادرار کند. اگرچه میل به ادرار کردن مانند قبل وجود ندارد. برای تخلیه صحیح مثانه به تمرین نیاز است و باید برنامه منظمی رعایت شود. نشت ادرار ممکن است به خصوص در هنگام شب رخ دهد. بیمار همچنین باید بداند که چگونه از کاتتر برای خارج کردن ادرار استفاده کند. هر عمل جراحی در واقع یک ریسک است و ممکن است با عوارض مختلفی همراه باشد. بنابراین عوارض در هیچ یک از این روش‌ها غیرمعمول نیست. برای انتخاب بهترین گزینه جراحی می توانید با متخصص مشورت کنید. در برخی موارد روش‌های جراحی فوق برای درمان سرطان مثانه توصیه نمی‌شود. برخی از این موارد بر اساس انواع رویه عبارتند از: این روش های جراحی نباید برای افراد مبتلا به تومورهای تیس انجام شود. زیرا این تومورها اغلب منتشر هستند و به سختی مشاهده می شوند. همچنین این روش های جراحی برای افرادی که دارای مراحل پیشرفته سرطان مثانه هستند، یا برای افرادی که عملکرد مثانه ضعیفی قبل از جراحی داشته اند، در نظر گرفته نمی شود. خطرات و عوارض متعددی از جمله درد موقت همراه با نشت ادرار، تکرر ادرار، احساس فوریت ادرار، خونریزی و انسداد حالب ها با این عمل های جراحی همراه است. به خصوص اگر تومور در نزدیکی ناحیه ای قرار دارد که حالب ها وارد مثانه می شوند، احتمال عوارض بیشتر خواهد شد. عفونت، سوراخ شدن مثانه یا عود سرطان از مهمترین عوارضی هستند که در جراحی تومورهای نزدیک حالب دیده می شوند. از آنجایی که سیستکتومی یک روش جراحی بزرگ است، مواردی وجود دارد که این روش در آنها توصیه نمی شود، از جمله: عملکرد بسیار ضعیف ریه سرطان مثانه متاستاتیک پیشرفته، مگر اینکه برای کاهش علایم انجام شود. ضعیف بودن سلامت عمومی بدن، به طوری که بیمار نمی تواند جراحی عمومی را تحمل کند. اختلالات خونریزی که قابل کنترل نیستند. یا مصرف برخی از داروهای ضد انعقاد توسط بیمار سایر خطرات و عوارض احتمالی این جراحی شامل خطرات عمومی مربوط به بیهوشی، خونریزی، عفونت، لخته شدن خون، اختلال عملکرد جنسی در زنان و آسیب به اندام های نزدیک مثانه است. در جراحی انحراف مسیر ادرار پزشک باید بخشی از روده را بردارد. بنابراین بیشتر موارد منع مصرف در روش‌های انحراف مسیر ادرار مربوط به بیمارانی است که به بیماری های التهابی روده مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو مبتلا هستند. همچنین مواردی وجود دارد که در آن نمی توان از روش های ایجاد مثانه جدید یا نیومثانه استفاده کرد. از جمله: ضعیف بودن عملکرد کلیه ها ابتلا به پروتیینوری ( هماهنگی ضعیف چشم و دست که ممکن است به هر دلیل رخ دهد. به عنوان مثال افرادی که دچار سکته مغزی یا آسیب نخاعی شده‌اند به دلیل ضعیف بودن هماهنگی چشم و دست برای قرار دادن کاتتر ممکن است دچار چالش های بسیار زیادی شوند. زوال عقل. از آنجایی که ادرار باید چندین بار در روز از طریق استوما یا مجرای ادرار خارج شود، فراموش کردن این موضوع می تواند مشکلات بسیار زیادی را برای بیمار ایجاد کند. عوارض بالقوه این روش های جراحی شامل نشت ادرار، ابتلا به سنگ کلیه، انسداد، اورینوما (ادرار محبوس شده) و مشکلات جذب روده ای مانند کمبود ویتامین B بسته به محل روده برداشته شده است. قبل از انجام عمل جراحی (به ویژه سیستکتومی و انحراف مسیر ادرار) ، پزشک با انجام معایناتی میزان سلامت شما را بررسی می کند. زیرا بیمار باید به اندازه کافی سالم باشد تا بتواند جراحی و داروی بیهوشی را تحمل کند. آمادگی برای عمل ممکن است شامل موارد زیر باشد: در صورت ابتلا به بیماری ریوی آزمایش خون برای بررسی عملکرد کلیه و همچنین الکترولیت ها قبل از TURBT انجام می شود. زیرا ادرار باید قبل از جراحی فاقد گلبول های سفید و عفونت باشد. ECG ، اکوکاردیوگرام یا تست استرس در صورت ابتلا به بیماری قلبی ( ECG اغلب به طور معمول برای افراد بالای سال انجام می شود) بررسی داروهای مصرفی بیمار (به عنوان مثال رقیق‌کننده‌های خون یا آسپرین، این داروها در صورت مصرف توسط بیمار لازم است که برای مدتی قطع شوند. بیشتر اوقات به شما توصیه می شود بعد از مدت زمان معینی، معمولا شش تا هشت ساعت، چیزی نخورید یا ننوشید. داروهای معمول را اغلب می توان با نوشیدن چند جرعه آب در روزهای قبل جراحی، مصرف کرد. اما در مورد اینکه آیا باید این داروها را در روز جراحی بخورید یا خیر، باید از پزشک خود سوال کنید. اگر قرار است جراحی انحراف مسیر ادرار انجام دهید، از شما خواسته می‌شود که حداقل یک روز قبل از عمل، تخلیه و آماده‌سازی روده را نیز انجام دهید. این مشابه روشی است که قبل از انجام کولونوسکوپی در بیماران انجام می شود. هنگامی که در روز جراحی به بیمارستان می رسید، با پرستار، پزشک و ملاقات خواهید کرد. این تیم پزشکی قبل از انجام عمل جراحی از شما می خواهند که تمام سوالات خود را مطرح کنید و همچنین از شما می خواهند که فرم رضایت نامه قبل از عمل را امضا کنید. مراحل آمادگی برای عمل همچنان ادامه دارد. پرستار در ادامه وزن، درجه حرارت، تعداد تنفس و نبض شما را بررسی می کند. همچنین ممکن است در روز جراحی آزمایش خون یا نوار قلب انجام دهید. به شما لباس بیمارستان و جوراب می‌دهند تا بپوشید. همچنین یک عدد ساک به شما داده می شود که لباس و سایر وسایل مانند لیوان و مسواک در داخل آن قرار دارد. بهتر است تمام اشیاء با ارزش را در خانه بگذارید و از یکی از دوستان یا اعضای خانواده خود بخواهید که از تمام وسایلی که با خود می آورید مراقبت کند. در ادامه شما را به اتاق عمل می برند و متخصص بیهوشی در مورد داروی بیهوشی با شما صحبت می کند. یک داروی بیهوشی داخل وریدی ( IV ) به شما تزریق می شود. این دارو پس از چند ثانیه شما را وارد مرحله بی هوشی می کند. همچنین یک دوز آنتی بیوتیک به شما داده می شود. در مرحله بعد، تیم جراحی محل جراحی را تمیز و ضدعفونی می کند و پارچه های جراحی استریل را روی بدن شما قرار می دهد. آماده سازی کامل و مراحل جراحی بستگی به نوع دقیق عمل دارد. پس از تمام شدن عمل جراحی، پرستار تخت شما را در داخل اتاق ریکاوری قرار می دهد. احتمالا پس از اینکه اثر داروی بی هوشی از بین رفت و شما کم کم چشمان خود را باز کردید به بخش های داخل بیمارستان منتقل خواهید شد. دوستان و اعضای خانواده می توانند شما در داخل اتاق در بیمارستان ملاقات کنند. شما احتمالا به یک دستگاه PCA (بیهوشی کنترل‌شده توسط بیمار) نیاز خواهید داشت تا خودتان بتوانید به تنهایی داروی داخل وریدی را برای مدیریت درد خود تجویز کنید. مدت زمانی که در بیمارستان خواهید بود برای همه متفاوت است. در عمل جراحی TURBT ، ممکن است همان روز مرخص شوید یا یک شب در بیمارستان بمانید. در حالی که در عمل جراحی سیستکتومی رادیکال و انحراف مسیر ادرار، حداقل به پنج تا هفت روز اقامت در بیمارستان نیاز دارید. اما در بسیاری از روش‌های جراحی سرطان مثانه، در صورتی که کاملا به هوش هستید و پس از جراحی احساس راحتی دارید، می‌توانید یک رژیم غذایی منظم داشته باشید. نوشیدن مقدار زیادی آب هم در بیمارستان و هم هنگام بازگشت به خانه مهم است. این کار می تواند به کاهش احتمال ابتلا به عفونت کمک کند. قبل از رفتن به خانه، پرستار شما همچنین درباره توصیه‌ها و محدودیت‌های غذایی صحبت می‌کند. پرستار نکات مهم در مورد مدیریت استوما را به شما یاد می دهد. این یک برنامه منظم برای استفاده از کاتتر برای تخلیه کیسه خواهد بود. در بیمارانی که ار جراحی ایجاد مثانه جدید استفاده شده است، پزشک یک برنامه تمرینی برای ادرار کردن، و همچنین نحوه سونداژ کردن به بیمار ارایه می دهد. جراحی سرطان مثانه یک جراحی بسیار بزرگ است و دوره بهبودی ممکن است مدتی طول بکشد. وجود خون در ادرار در دو تا سه روز اول معمول است. حتی امکان دارد تا دو هفته هنوز مقداری خونریزی خفیف داشته باشید. در روش جراحی TURBT ، شما یک کاتتر در مثانه خود خواهید داشت. این کاتتر ممکن است قبل از ترخیص از بیمارستان برداشته شود، اما گاهی لازم است آن را تا اولین ملاقات بعدی خود در خانه استفاده کنید. پرستار به شما نشان می دهد که چگونه کیسه ادرار را تخلیه کنید. همچنین شما باید یاد بگیرید که کیسه تخلیه ادرار را چگونه به پای خود وصل کنید تا بتوانید وقتی به خانه می روید به راحتی حرکت کنید. اگر سیستکتومی و انحراف مسیر ادرار انجام داده اید، برش های شکمی نیز برای تمیز و خشک ماندن در حین بهبودی ضرورت زیادی دارد. پزشک به شما اطلاع می دهد که چه زمانی می توانید دوش بگیرید و یا چگونه پانسمان ها را عوض کنید. پزشک همچنین در مورد سطح فعالیت شما پس از ترخیص صحبت خواهد کرد. اغلب به شما توصیه می شود برای چند هفته چیزی سنگین تر از یک گالن شیر بلند نکنید. پس از بازگشت به خانه نیز احساس خستگی زیادی خواهید داشت. احساس ضعف پس از عمل کاملا طبیعی است و نیازی به نگرانی ندارد. همچنین بهتر است با تیم پزشکی خود در مورد نحوه پیشگیری از یبوست به دلیل مصرف صحبت کنید. یکی دیگر از نکات مهمی که باید از پرستار خود بپرسید نحوه مراقبت و پیشگیری از لخته شدن خون مانند تورم، قرمزی یا درد در ساق پا است. پس از جراحی سرطان مثانه، پیگیری و مراقبت های منظم اغلب به صورت مادام العمر مورد نیاز است. سرطان مثانه در بسیاری از افراد عود می کند، بنابراین اکثر پزشکان انجام آزمایشات غربالگری را به بیماران توصیه می کنند. بیمار باید این غربالگری ها را سه ماه پس از جراحی شروع کند. آزمایش های غربالگری را باید حتما هر سه تا شش ماه به مدت دو تا چهار سال ادامه دهید. اگر در طول این آزمایشات هیچ گونه علایمی از سرطان در شما مشاهده نشد، می توانید آزمایشات را تحت نظر پزشک به صورت سالانه انجام بدهید. توجه به این نکته مهم است که توصیه مراقبت های پس از عمل در پزشکان متفاوت است. بنابراین هیچ دستورالعمل استانداری در این زمینه وجود ندارد. در واقع در حال حاضر هیچ کارآزمایی بالینی دقیقی وجود ندارد که اثرات مراقبت های پس از عمل بر بقا یا کیفیت زندگی را نشان دهد. عوارض انحراف ادرار ممکن است در هر زمانی رخ دهد و حتی تا سال پس از جراحی نیز مشاهده شده است. مهم است که در صورت مشکوک بودن به داشتن یک عارضه در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید. هم برای مردان و هم برای زنان، وجود یک کیسه تخلیه ادرار در قسمت بیرونی بدن می تواند باعث مانع رابطه جنسی راحت شود. همچنین جود این کیسه ظاهر بدن را تغییر می دهد. به همین علت درمان سرطان مثانه می تواند زندگی جنسی مردان و زنان را به روش های مختلف تحت ت ثیر قرار دهد. در عمل سیستکتومی رادیکال، غده پروستات و وزیکول‌های منی که قسمت عمده مایع منی را تشکیل می‌دهند، برداشته می‌شوند. در حالیکه این اندام ها در رسیدن مردان به ارگاسم نقش بسیار مهمی دارند. اختلال نعوظ به دلیل آسیب عصبی پس از جراحی بسیار شایع است اما احتمال دارد با گذشت زمان بهبود یابد. در جراحی سرطان مثانه، به‌ویژه اگر بخشی از واژن برداشته شده باشد، می‌تواند باعث درد در هنگام مقاربت شود به این درد در اصطلاح پزشکی دیسپارونی گفته می شود. این درد معمولا با گذشت زمان بهبود می‌یابد. آسیب عصبی ممکن است منجر به مشکلاتی در برانگیختگی و ارگاسم شود. یایسگی یکی از عوارض جراحی است که به دلیل برداشتن تخمدان ها می تواند منجر به برخی از مشکلات جنسی مربوط به یایسگی در زنان شود. خوشبختانه گزینه های زیادی برای بهبود سلامت جنسی وجود دارد. در حال حاضر برخی از مراکز سرطان برنامه های درمانی مختلفی دارند که به بهبود مشکلات جنسی بیماران کمک می کند. سخن آخر به طور کلی سه نوع روش اصلی برای برداشتن تومور در سرطان مثانه وجود دارد. سه روش اصلی حذف تومور شامل برداشتن تومور مثانه از طریق مجرای ادرار ( TURBT ) ، سیستکتومی جزیی (و سیستکتومی رادیکال است. سیستکتومی جزیی به حذف بخشی جزیی از مثانه گفته می شود. سیستکتومی رادیکال شامل حذف کامل مثانه، غدد لنفاوی مجاور و سایر بافت های درگیر سرطان است. اگر در طی جراحی مثانه شما برداشته شود، به روشی جدید برای منحرف کردن مسیر ادرار به خارج از بدن نیاز خواهید داشت. گزینه‌های درمانی مختلفی برای این هدف وجود دارد. اگر قرار است جراحی سرطان مثانه انجام دهید، طبیعی است که بسیار مضطرب باشید. این نگرانی فقط به دلیل مواجهه با سرطان نیست. در واقع خطر عود سرطان و همچنین عوارض احتمالی پس از عمل نیز می تواند اضطراب زیادی را در بیماران ایجاد کند. داشته باشید که احتمال بقا در مراحل اولیه سرطان مثانه بسیار بالا است. بنابراین بهتر است با مشاهده اولین علایم بیماری بلافاصله برای تشخیص به موقع به پزشک مراجعه کنید. روش های مختلفی برای کمک به مدیریت اضطراب در مورد سرطان مثانه وجود دارد. شما می توانید با کمک استراتژی هایی مانند مدیتیشن، یا یافتن یک گروه حمایتی تا حد بسیار زیادی

بیشتر افراد التهاب را با آسیب یا بیماری آرتروز مرتبط می دانند. اما می تواند نشانه ای از بیماری های بی شمار و بسیار جدی باشد. به دو نوع حاد و مزمن تقسیم می شود: التهاب حاد به ما در روند بهبود کمک می کند و به طور کلی کوتاه مدت است. التهاب مزمن بیشتر نگران کننده است و می تواند منجر به بروز عوارض جدی شود. در التهاب مزمن، علایم به تدریج متوقف می شوند، اما بدن را در حالت استرس قرار می دهند. با گذشت زمان، التهاب مزمن ت ثیر منفی بر روی بافت ها و اندام ها خواهد گذاشت. التهاب مزمن می تواند برای ماهها یا حتی سالها در بدن باقی بماند. این بیماری در پیشرفت بسیاری از تا سرطان نقش دارد. صرف نظر از علایم التهابی که تجربه می کنید، هیچ یک از علایم نادر و غیر معمول التهاب مزمن در بدن را نباید نادیده گرفت. علایم اصلی التهاب شامل خستگی، تب و درد مفاصل و عضلات است. التهاب همچنین می تواند منجر به بروز علایمی شود که غیرطبیعی هستند. این علایم غیر طبیعی التهاب می تواند مواردی مانند مشکلات تعادل، مقاومت به انسولین، ضعف عضلانی، مشکلات چشمی و پوستی و موارد دیگر را شامل شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایطی مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان ( AS ) و اسپوندیلوآرتریت محوری غیر رادیوگرافی ( nr - AxSpA ) علل التهاب مزمن در حمله به ستون فقرات شناخته شده اند. هر دو می توانند باعث درد در لگن و گردن و همچنین باعث درد و سفتی در ناحیه کمر به خصوص صبح ها می شوند. اگر و مفصل ران مداوم دارید با پزشک خود مشورت کنید. درمان زود هنگام می تواند شرایط، درد و سفتی را کنترل کند و خطر معلولیت را کاهش دهد. علایم پوستی، به ویژه بثورات، در انواع بیماری های خود ایمنی که علت ایجاد التهاب سیستمیک (همه جانبه) شناخته می شوند، شایع است. بیماری های التهابی پوستی مانند پسوریازیس و آرتریت پسوریازیس هنگامی ایجاد می شوند که سیستم ایمنی بدن التهابی را که به سلول های پوست حمله می کند، تحریک کند. اما حتی شرایطی مانند ( RA ) که معمولا علایم پوستی ایجاد نمی کنند، می توانند التهاب پوستی را تحریک کنند. از هر نفر مبتلا به آرتریت روماتید نفر به عنوان بخشی از بیماری خود، به نوعی درگیر التهاب پوست می شود. درگیری پوست در RA نشان دهنده نوع شدید بیماری است. حتی این احتمال دارد به عوارض بیماری مانند گره های روماتویید، سندرم فلتی، livedo reticularis و واسکولیت روماتویید منجر شود. در مورد علایم پوستی جدیدی که تجربه می کنید با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند علت را تشخیص داده و گزینه های درمانی را در اختیار شما قرار دهند. اصطلاح پزشکی، لنفادنیت است. در بدن حدود غدد لنفاوی وجود دارد، اما تنها مواردی که در هنگام التهاب، آنها را احساس می کنید در گردن، زیر بغل و در ناحیه کشاله ران قرار دارند. در صورت بروز التهاب، گره لنفاوی به عنوان یک هشدار دهنده به سیستم ایمنی بدن، متورم می شود. یا سرماخوردگی می تواند باعث التهاب غدد لنفاوی در گردن شود. هنگامی که بدن با عفونت ویروسی مبارزه می کند، احساس بهتری خواهید داشت و التهاب از بین می رود. اگر غدد لنفاوی شما به طور مداوم ملتهب یا دردناک هستند، به پزشک خود اطلاع دهید. احتمال دارد علت اصلی التهاب غدد لنفاوی شما، یک بیماری زمینه ای جدی باشد. اگر علی رغم اینکه شب زیاد می خوابید، اما همچنان در طول روز خسته هستید، این می تواند نشان دهنده این باشد که بدن با التهاب مقابله می کند. در این شرایط ممکن است دایما احساس خستگی کنید. زیرا سیستم ایمنی بدن به طور مداوم در تلاش است تا خودش را با وضعیت جدید سازگار کند. اگر خستگی و کمبود انرژی باعث نگرانی شما شده است با پزشک خود مشورت کنید. برای خستگی که با وجود بهبود خواب، کاهش استرس، تغذیه مناسب و هیدراته ماندن همچنان ادامه دارد، باید با پزشک خود مشورت کنید. بررسی ها نشان می دهد التهاب بر نحوه کار انسولین ت ثیر می گذارد. انسولین سطح قند را در خون کنترل می کند و مقاومت به انسولین می تواند منجر به افزایش قند خون شود. سطح بالای قند خون به طور مداوم می تواند به اعصاب و سلول های خونی آسیب برساند و منجر به دیابت شود. علایم قند خون بالا شامل افزایش تشنگی، سردرد، مشکل در تمرکز، تکرر ادرار، خستگی و کاهش وزن است. اگر به طور مداوم یک یا چند مورد از این علایم را تجربه می کنید، با پزشک خود مشورت کنید، زیرا افزایش قند خون مداوم می تواند عوارض جدی ایجاد کند. افرادی که در اثر آسیب، ضربه یا بیماری التهابی دچار التهاب می شوند، می توانند انعقاد زیاد خون را تجربه کنند. بیماری انعقاد زیاد خون، بیماری است که باعث لخته شدن بیش از حد خون می شود. انعقاد بیش از حد احتمال دارد منجر به، یا آمبولی ریه شود. لخته شدن خون در قلب یا ریه می تواند باعث، تنگی نفس یا ناراحتی در قسمت بالای بدن شود. یک لخته خون در مغز باعث سردرد، مشکلات درک گفتار، مشکل در صحبت کردن، و ناتوانی در حرکت می شود. لخته شدن خون در رگ های عمیق باعث ایجاد درد، قرمزی، گرما و التهاب در یک یا هر دو پا می شود. در صورت مشاهده علایم لخته شدن خون به اورژانس مراجعه کرده و یا با پزشک خود تماس بگیرید. علت لخته شدن خون باید فورا مشخص و درمان شود. مسایل معمول هضم همراه با التهاب شامل نفخ و گاز، درد شکم، و اسهال است. بررسی ها نشان می دهد که حتی سطح پایین التهاب می تواند بر دستگاه گوارش ( GI ) تعدادی از بیماری های التهابی می توانند علایم گوارشی را که مستقیما به سلامت هضم مرتبط هستند از ( IBD ) گرفته تا مواردی که باعث التهاب بیش از حد می شوند، مانند اریتماتوز سیستمیک لوپوس ( SLE ) ، سیستیت بینابینی و مولتیپل اسکلروزیس ایجاد کنند. بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) یکی دیگر از علایم التهاب بیش از حد در بدن است. ریفلاکس نوعی اختلال گوارشی است که باعث می شود اسید معده، غذا یا مایعات اسیدی از معده به مری برگردد. طبق بررسی گزارش شده در سال توسط ژورنال انجمن آمریکا ( JAMA ) ، GERD می تواند بخشی از پاسخ التهابی طبیعی بدن باشد. متاسفانه، این پاسخ باعث آسیب به مری می شود. مشکلات گوارشی مداوم می تواند کیفیت زندگی فرد را تحت ت ثیر قرار دهد. اگر به طور مداوم مشکلات گوارشی را تجربه می کنید، با پزشک خود مشورت کنید. این احتمال دارد، کمک کند تا تمام علایم و دلایل ایجاد آنها را یادداشت کنید. هرچه اطلاعات بیشتری بتوانید با پزشک خود به اشتراک بگذارید، یافتن تشخیص آسان تر خواهد بود. بیماری های التهابی می توانند باعث فعالیت بیش از حد بدن و حمله به سلول های عصبی شوند. وقتی این اتفاق رخ می دهد، سیگنال های عصبی به خطر میفتد و احتمال دارد فرد دچار سرگیجه، تعادل نامناسب یا مشکل در راه رفتن شود. مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) یکی از این بیماری های التهابی است که تعادل را تحت ت ثیر قرار می دهد. به این دلیل که ام اس باعث التهاب در قسمت هایی از مغز می شود که مسیول پردازش تعادل هستند. بعلاوه، هر نوع بیماری التهابی که باعث مشکلات حسی می شود، می تواند تعادل را نیز تغییر دهد. هر زمان که متوجه تغییر تعادل یا راه رفتن خود شدید (نحوه راه رفتن) باید با پزشک خود تماس بگیرید. با بسیاری از بیماری های التهابی شایع از جمله سندرم شوگرن، یک بیماری خود ایمنی که بر غدد اشک و بزاقی ت ثیر می گذارد، همراه است. التهاب چشم در سایر بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتویید و اسکلرودرمی نیز شایع است. در صورت احساس خشکی چشم، تاری دید، سوزش چشم، احساس ریزش در یک یا هر دو چشم، حساسیت به نور، احساس ناراحتی در تماس با مخاط یا ملتهب شدن پلک ها، با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک می تواند برای کاهش علایم و خطر کاهش بینایی و سایر عوارض جدی چشم، درمان هایی را تجویز کند. مه مغز علامت بسیاری از بیماری های التهابی است. این مشکلات حافظه، وضوح ذهنی و تمرکز را تحت ت ثیر قرار می دهد. بررسی ها نشان می دهد التهاب می تواند مسیول کند ذهنی مرتبط با بیماری های التهابی مزمن باشد. اگر التهاب کنترل نشود، می تواند به همان اندازه که بیماری باعث التهاب شده است، ناتوان کننده باشد. درمان التهاب مزمن می تواند مسایل شناختی را حل کند. با انتخاب رژیم غذایی سالم می توان التهاب را نیز کنترل کرد. تغییرات رژیم غذایی می تواند انرژی، سلامت کلی و سایر علایم ناشی از التهاب مداوم را بهبود بخشد. اگر همیشه نیاز به پاکسازی گلو دارید، این یکی دیگر از علایم التهاب است. خلط در مجاری هوایی تحتانی در پاسخ به التهاب تولید می شود. تعدادی از بیماری های التهابی از جمله برونشیت مزمن، ذات الریه، فیبروز کیستیک و بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) می توانند باعث تولید خلط بیش از حد شوند. التهاب مزمن، خطر بیماری های جدی را افزایش می دهد. اگر علایمی از التهاب چه شایع و چه غیر طبیعی را تجربه کردید، در مورد انجام آزمایش خون برای تعیین منبع التهاب با پزشک خود مشورت کنید. داروها، مکمل های غذایی و تغییر سبک زندگی می توانند التهاب مزمن را کنترل کنند. همچنین باید استرس را مدیریت کنید و از مصرف سیگار و مصرف بیش از حد الکل خودداری کنید تا خطر را کاهش دهد.

(رادیوتراپی) اغلب به عنوان اولین گزینه درمانی برای این بیماری استفاده می شود. همچنین برای درمان عودها (زمان بازگشت سرطان) و کمک به تسکین علایم سرطان پروستات در مراحل پیشرفته استفاده می شود. سرطان پروستات سرطانی با رشد کند است. منش آن از غده پروستات است که در زیر مثانه در مردان قرار دارد. این بیماری از هر نفر در ایالات متحده یک نفر را مبتلا می کند. بعد از سرطان پوست غیر ملانوما، سرطان پروستات شایع ترین نوع سرطان در این گروه است. گزینه های درمانی این عارضه از انتظار (نظارت دقیق وضعیت، بدون انجام درمان) تا جراحی می تواند متغیر باشد. اشکال اصلی پرتودرمانی برای سرطان پروستات به صورت خارجی یا داخلی انجام می شود. نوع پرتودرمانی که دریافت می کنید با عوامل متعددی مانند مرحله سرطان و سلامت کلی شما تعیین می شود. این مقاله از به انواع مختلف پرتو درمانی مورد استفاده برای درمان سرطان پروستات می پردازد. نحوه عملکرد هر نوع و عوارض جانبی که هر کدام ممکن است ایجاد کند توضیح خواهد داد. همچنین نکاتی را برای مقابله با درمان ارایه می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اشعه برای سرطان پروستات رادیوتراپی از پرتوهای یونیزه کننده با شدت بالا مانند اشعه ایکس و گاما برای شناسایی دقیق و تخریب سلول های سرطانی استفاده می کند. پرتوهای یونیزان نوعی انرژی است که می تواند از بافت زنده عبور کند. سطوح پایین تشعشعات یونیزان در آزمایشات پزشکی مانند اشعه ایکس و اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) استفاده می شود. پرتودرمانی سرطان از نظر شدت و دفعات استفاده با این آزمایشات رایج متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از تابش می توان برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی خارج از بدن استفاده کرد. این تکنیک را تابش پرتو خارجی می نامند. تشعشع همچنین می تواند به صورت "دانه هایی" که به صورت استراتژیک در غده پروستات قرار می گیرند، به صورت داخلی رسوب کند. این تکنیک براکی تراپی (اشعه داخلی) نامیده می شود. ممکن است در طول درمان یک یا هر دو نوع اشعه به شما داده شود. پرتودرمانی از هر نوع ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر درمان ها استفاده شود. این درمان ها شامل جراحی و هورمون درمانی به نام درمان محرومیت از آندروژن است که در آن سطوح هورمون هایی که می توانند تومور را تحریک کنند کاهش می یابد. در برخی موارد، نمره گلیسون ممکن است به عنوان ابزاری برای تعیین اینکه کدام درمان برای شما موثرتر است استفاده شود. نمره گلیسون یک ابزار تشخیصی است که می تواند به پیش بینی تهاجمی سرطان پروستات کمک کند. نمره گلیسون با توجه به اینکه چقدر سرطان شبیه بافت طبیعی پروستات است تعیین می شود. از تا متغیر است که کم تهاجمی ترین و پرخاشگرترین است. سرطان پروستات همچنین ممکن است از طریق سیستمی به نام گروه های درجه بندی شود. گروه های درجه از تا متغیر هستند که کم تهاجمی ترین و پرخاشگرترین است. پزشک ممکن است پرتودرمانی را در مراحل مختلف درمان توصیه کند، مانند: به عنوان درمان خط اول برای سرطان پروستات درجه پایین که دارای نمره گلیسون یا کمتر است (گروه درجه ) حتی به عنوان یک درمان خط اول همراه با هورمون درمانی برای سرطانی که در خارج از غده پروستات و به بافت های مجاور گسترش یافته است. به عنوان یک درمان خط اول در بیماری درجه متوسط با ویژگی های مطلوب (گروه ) برای درمان سرطان پروستات موضعی که پس از جراحی عود می کند به منظور هدف قرار دادن سلول های سرطانی که در طی جراحی برداشته نمی شوند برای کوچک کردن تومورها و کاهش علایم سرطان پیشرفته پروستات انواع پرتودرمانی برای سرطان پروستات پزشک ممکن است یک یا چند نوع پرتودرمانی را برای شما توصیه کند: پرتودرمانی خارجی از خارج از بدن اعمال می شود. براکی تراپی شامل استفاده از اشعه در داخل بدن است. هنگامی که سرطان پروستات به استخوان ها گسترش یافته است، رادیوم به صورت داخل وریدی (از طریق انفوزیون در ورید) استفاده می شود. پرتو درمانی خارجی ( EBRT ) EBRT تابش را از دستگاهی به پروستات می رساند که پرتوهای نفوذی را به داخل بدن هدایت می کند. این روش مشابه گرفتن عکس اشعه ایکس است و بدون درد است. هر درمان از نظر مدت کوتاه است، اما ممکن است لازم باشد آن را تا پنج بار در هفته به مدت چند هفته انجام دهید. انواع مختلفی از EBRT وجود دارد. رادیوتراپی منسجم سه بعدی ( D - CRT ) D - CRT از رایانه های تخصصی برای ترسیم اندازه، شکل و محل تومور مورد هدف استفاده می کند. این شکل از EBRT پرتوهای تشعشع را به گونه ای شکل می دهد که با خطوط تومور مورد هدف مطابقت داشته باشد. این تکنیک برای کاهش اثرات تابش بر بافت سالم مفید است. پرتودرمانی تعدیل شده با شدت ( IMRT ) IMRT شکل پیشرفته D - CRT است. همچنین رایج ترین نوع EBRT است که برای درمان سرطان پروستات استفاده می شود. این درمان بر یک ماشین کنترل شده توسط کامپیوتر برای شکل دادن و هدف قرار دادن پرتوهای تشعشع به طور مستقیم به بافت سرطانی از زوایای مختلف متکی است. در طول درمان در حالی که شما بی حرکت دراز کشیده اید، دستگاه در اطراف شما حرکت می کند. این دستگاه همچنین میزان تشعشع ارسالی را افزایش و کاهش می دهد تا آسیب به بافت سالم و طبیعی را محدود کند. پرتو درمانی هدایت شده با تصویر ( IGRT ) در این درمان از ماشین های پرتویی استفاده می شود که حاوی اسکنر هستند. این دستگاه ها قبل از تجویز هر دوز پرتو، عکس هایی از غده پروستات تولید می کنند. این امکان تنظیمات ثابتی را فراهم می کند که تحویل و دوز دقیق را فراهم می کند. پرتو درمانی بدن استریوتاکتیک ( SBRT ) این شکل از درمان رادیوتراپی استریوتاکتیک ابلیاتیو ( SABR ) نیز نامیده می شود. این تکنیک پرتوهای دقیق پرتوهای بسیار شدید و قوی را مستقیما در یک تومور هدف قرار می دهد. از آنجایی که SBRT بسیار هدفمند است، در کاهش میزان تشعشعاتی که به بافت اطراف می رسد موثر است. از آنجایی که دوز تابش زیاد است، تعداد ویزیت های مورد نیاز کاهش می یابد. برخلاف IMRT ، SBRT را می توان در چند روز به جای هفته ها تکمیل کرد. پرتو درمانی با پرتو پروتون ( PBRT ) PBRT از ذرات زیراتمی به نام پروتون به جای پرتوهای یونیزه کننده برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند. مانند D - CRT و IMRT ، این دستگاه میزان تشعشعی را که به بافت سالم می رسد کاهش می دهد. براکی تراپی (پرتودرمانی داخلی) براکی تراپی به عنوان درمان کاشت بذر نیز شناخته می شود. ممکن است به عنوان خط اول و تنها درمان سرطان پروستات با درجه پایین که زود تشخیص داده شده است، استفاده شود. همچنین در صورت وجود خطر گسترش سرطان در خارج از پروستات، ممکن است با پرتوهای خارجی ترکیب شود. براکی تراپی یک روش جراحی است که تحت بی حسی نخاعی یا بیهوشی عمومی انجام می شود. در طول براکی تراپی، جراح شما "دانه های" رادیواکتیو را که به اندازه یک دانه برنج هستند مستقیما در غده پروستات قرار می دهد. این نوع درمان برای همه مناسب نیست. اگر قبلا جراحی انجام داده اید، مانند برداشتن پروستات از طریق مجرای ادرار (جراحی که در آن پروستات برداشته می شود) ، ممکن است پزشک شما براکی تراپی را برای شما توصیه نکند. این نوع درمان همچنین ممکن است مشکلات ادراری موجود را بدتر کند. اگر غده پروستات شما بزرگ است، قرار دادن دانه ها در موثرترین مکان ها ممکن است چالش برانگیز باشد. شما و پزشکتان می توانید در مورد اثربخشی این روش صحبت کنید تا مشخص شود که آیا برای شما مناسب است یا خیر. دو نوع براکی تراپی وجود دارد: نرخ دوز پایین (دایمی) در این روش از سوزن برای قرار دادن دانه های رادیواکتیو در پروستات استفاده می شود. سوزن ها برداشته می شوند اما دانه ها در داخل بدن باقی می مانند. هر دانه هر بار هفته ها یا ماه ها تابش با دوز پایین ساطع می کند. تا دانه می تواند وارد شود. آنها به طور دایم در بدن باقی می مانند، حتی پس از مصرف دوز اشعه آنها. نرخ دوز بالا (موقت) در این روش از سوزن های توخالی برای قرار دادن کاتترها (خطوط زایمان) در پروستات استفاده می شود. دانه های رادیواکتیو حاوی پرتوهای با دوز بالا هر بار به مدت تا دقیقه در کاتترها قرار می گیرند. کاتترها در جای خود باقی می مانند به طوری که این روش می تواند تا چهار بار در طول دو روز تکرار شود. آنها پس از آخرین درمان شما برداشته خواهند شد. رادیوم - این درمان در سرطان پروستات در مراحل پیشرفته که به استخوان ها متاستاز کرده (گسترش یافته) استفاده می شود. دی کلرید رادیوم (نام تجاری Xofigo ) یک ایزوتوپ رادیواکتیو است که سطوح پایین تشعشع را مستقیما در استخوان ساطع می کند. این دارو به صورت داخل وریدی هر چهار هفته یکبار تا شش بار تجویز می شود. یک کارآزمایی فاز نشان داد که این درمان باعث افزایش امید به زندگی و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان پروستات در مراحل پیشرفته که به استخوان ها سرایت کرده است، می شود. عوارض جانبی رادیوم معمولا خفیف و موقتی هستند. آنها عبارتند از: اسهال حالت تهوع کم خونی کبودی درد استخوان رادیوتراپی برای سرطان پیشرفته پروستات رادیوتراپی برای درمان سرطان پیشرفته پروستات به دو روش انجام می شود: به عنوان پرتودرمانی خارجی که در آن رادیوتراپی از خارج از بدن (خارج) از دستگاه رادیوتراپی انجام می شود. به عنوان تزریق یک رادیوایزوتوپ مایع به ورید. درد شما ممکن است ظرف چند روز پس از درمان بهتر شود، یا ممکن است چند هفته طول بکشد تا درد بهبود یابد. ممکن است تا هفته طول بکشد تا سود کامل را احساس کنید. گاهی اوقات، درد ممکن است قبل از اینکه بهتر شود بدتر شود. در این مدت باید به مصرف داروهای مسکن ادامه دهید. اگر درد بدتر شد به پزشک یا پرستار سرطان خود اطلاع دهید تا بتوانند مسکن های شما را افزایش دهند. وقتی درمان جواب داد، می توانند آنها را کاهش دهند. شما می توانید به صورت سرپایی در بخش رادیوتراپی پرتودرمانی خارجی داشته باشید. برخی از افراد ممکن است نیاز داشته باشند تا زمانی که آن را دارند در بیمارستان بمانند. رادیوتراپی با استفاده از دستگاهی مانند دستگاه اشعه ایکس بزرگ انجام می شود. به این شتاب دهنده خطی (اغلب LINA ) گفته می شود. ممکن است پرتودرمانی خارجی را به صورت تک درمان یا چند جلسه در طی چند هفته انجام دهید. در ابتدای یک جلسه درمانی (به نام کسری) ، رادیوگراف مطمین می شود که شما در موقعیت صحیح روی مبل قرار گرفته اید و راحت هستید. رادیوتراپی دردناک نیست. اما در طول درمان باید بی حرکت دراز بکشید. ممکن است بخواهید قبل از مصرف داروهای مسکن خود را مصرف کنید. وقتی همه چیز آماده شد، رادیوگراف اتاق را ترک می کند تا بتوانید رادیوتراپی کنید. درمان فقط چند دقیقه طول می کشد. شما می توانید با رادیوگراف ها از طریق یک دستگاه تلفن یا سیگنال به آنها در طول درمان صحبت کنید. آنها می توانند شما را از اتاق بعدی ببینند و بشنوند. عوارض پرتودرمانی برای سرطان پروستات پرتودرمانی می تواند عوارض جانبی کوتاه مدت و طولانی مدت ایجاد کند. نوع تابش شما ممکن است بر خطرات و عوارض جانبی که تجربه می کنید ت ثیر بگذارد. به طور کلی، این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد: سیستیت پرتویی (التهاب مثانه) مشکلات ادرار، از جمله بی اختیاری (از دست دادن کنترل ترشح ادرار) پروکتیت پرتویی (التهاب رکتوم) مشکلات حرکات روده، از جمله اسهال اختلال نعوظ (ناتوانی در دستیابی یا حفظ نعوظ کافی برای دخول) خستگی لنف ادم (احتباس مایعات در پاها و کشاله ران) مقابله با عوارض پرتودرمانی برای سرطان پروستات عوارض جانبی که از پرتوها و سایر درمان های سرطان پروستات تجربه می کنید می تواند برای زندگی با آنها ناراحت کننده و چالش برانگیز باشد. اختلال نعوظ و مشکلات ادراری ممکن است در افرادی که قبل از درمان این مشکلات را دارند بدتر باشد. سن شما و شرایط زمینه ای مانند فشار خون بالا و دیابت نیز ممکن است از عوامل باشند. اختلال عملکرد ادرار اغلب به مرور زمان کاهش می یابد یا خود به خود برطرف می شود. همچنین با داروهای خوراکی می توان آن را با موفقیت درمان کرد. در برخی موارد، راه حل های جراحی ممکن است نتایج درازمدت و رضایت بخشی را به همراه داشته باشد. پرتودرمانی می تواند به اعصاب واقع در نزدیکی غده پروستات که به نعوظ کمک می کند آسیب برساند. پس از پرتودرمانی، چالش های مربوط به نعوظ و سخت نگه داشتن نعوظ برای نفوذ، رایج است. مقدار انزالی که تولید می کنید نیز به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و پتانسیل باروری و توانایی شما در تربیت ژنتیکی فرزند را تغییر می دهد. اگر آسیب عصبی رخ نداده باشد، پزشک ممکن است داروهایی مانند سیالیس (تادالافیل) را تجویز کند که می تواند به شما در داشتن و حفظ نعوظ کمک کند. درمان های دیگر، مانند تزریق آلت تناسلی، پمپ خلاء، و کاشت آلت تناسلی نیز می تواند کمک کند. به خاطر داشته باشید که برای رسیدن به ارگاسم نیازی به نعوظ ندارید. تا زمانی که احساس طبیعی پوست را حفظ کنید، ارگاسم امکان پذیر است. در برخی موارد، شما و همسرتان ممکن است از صحبت کردن با یک درمانگر جنسی سود ببرید. این نوع حرفه ای می تواند به شما در زمینه های جدید کاوش جنسی کمک کند که می تواند رضایت هر دوی شما را فراهم کند. عوارض جانبی پرتودرمانی خارجی هر نوع پرتودرمانی خارجی عوارض جانبی مشابهی دارد. برخی موقتی یا خود حل شونده هستند، اما برخی دیگر ممکن است طولانی مدت یا دایمی باشند. در برخی موارد، اختلال نعوظ ممکن است چندین ماه پس از اتمام درمان شما شروع شود. عوارض جانبی کوتاه مدت ممکن است شامل موارد زیر باشد: علایم ادراری مانند فوریت، نیاز به ادرار مکرر در شب، و جریان ضعیف ادرار قرمزی یا کبودی در محل تشعشع خستگی لنف ادم (احتباس مایعات در پاها و کشاله ران) عوارض جانبی طولانی مدت ممکن است شامل موارد زیر باشد: اختلال نعوظ، از جمله دشواری در گرفتن و حفظ نعوظ به اندازه کافی برای دخول اختلال عملکرد ادرار، از جمله بی اختیاری التهاب رکتوم (پروکتیت) ممکن است بتوانید خطر برخی عوارض جانبی طولانی مدت را قبل از شروع درمان کاهش دهید. قبل از شروع پرتودرمانی، در مورد استفاده از اسپیسر هیدروژل در طول درمان با پزشک خود صحبت کنید. این تکنیک قرار گرفتن بافت سالم رکتوم در معرض تشعشع را کاهش می دهد. جراح شما هیدروژل را در فضای بین پروستات و رکتوم قرار داده و فاصله بین رکتوم و پرتو را افزایش می دهد. این تکنیک ممکن است به شما در جلوگیری از پروکتیت کمک کند. اختلال نعوظ بر اکثر بیماران مبتلا به سرطان پروستات که حداقل به طور موقت رادیواکتیو می شوند، تاثیر می گذارد. هنگامی که اعصاب دست نخورده باقی می مانند، این عارضه جانبی معمولا بهبود می یابد. با پزشک خود در مورد پرتوهای محافظ عروق صحبت کنید، که ممکن است عملکرد نعوظ را به طور موثرتری نسبت به سایر اشکال، از جمله تابش پرتو خارجی استاندارد حفظ کند. عوارض جانبی براکی تراپی براکی تراپی همان انواع عوارض جانبی مانند اختلال نعوظ را ایجاد می کند که پرتودرمانی خارجی انجام می دهد. در برخی موارد، عوارض جانبی برای روده ممکن است کمتر از عوارض ناشی از EBRT باشد. عوارض جانبی که بر مثانه ت ثیر می گذارد، ممکن است شدیدتر باشد. براکی تراپی با دوز بالا ممکن است باعث درد و تورم موقت شود. همچنین ممکن است باعث شود ادرار شما برای مدت کوتاهی قرمز یا قهوه ای به نظر برسد. براکی تراپی با خطراتی همراه است که پرتودرمانی خارجی ندارد. اگر براکی تراپی دایمی دارید، ممکن است برای چند هفته یا چند ماه به دیگران پرتو ساطع کنید. ممکن است پزشک به شما توصیه کند در این مدت از افراد باردار و کودکان کوچک دوری کنید. گاهی اوقات، دانه ها ممکن است از محل اصلی خود دور شوند. به همین دلیل، ممکن است به شما دستور داده شود که در طول فعالیت جنسی از کاندوم استفاده کنید تا از شریک زندگی خود محافظت کنید. سوالات متداول مرحله سرطانی که در آن قرار دارید تا حدی تعیین کننده موفقیت درمان شما خواهد بود. این شامل میزان انتشاری است که در خارج از پروستات رخ داده است. وقتی زود تشخیص داده شود، پرتودرمانی برای درمان سرطان پروستات بسیار موفق است. پیش آگهی نسبی پنج ساله برای سرطان پروستات موضعی و منطقه ای که با پرتو درمانی و سایر درمان ها درمان می شود، نزدیک به % است. بر اساس نوع پرتودرمانی که دریافت می کنید، متفاوت است. پرتودرمانی خارجی ممکن است پنج روز در هفته و به مدت چند هفته انجام شود. پرتودرمانی استریوتاکتیک بدن فقط روزها طول می کشد، نه هفته ها. پرتودرمانی می تواند بر بدن ت ثیر بگذارد. سن و سلامت کلی شما در مدت زمان بهبودی نقش دارد. برخی از عوارض جانبی مانند خستگی، اسهال و درد در هنگام ادرار باید در عرض دو هفته کاهش یابد. حتی پس از بهبودی پس از درمان، ممکن است همچنان عوارض جانبی ناشی از پرتودرمانی داشته باشید. اثرات طولانی مدتی که تجربه می کنید ممکن است شامل مشکلات اختلال نعوظ و در برخی موارد علایم ادراری مانند نشت باشد. اکثر عوارض جانبی طولانی مدت را می توان با دارو یا جراحی درمان کرد. سخن آخر سرطان پروستات اغلب با پرتودرمانی درمان می شود. این روش ها شامل تابش خارجی و تابش داخلی (براکی تراپی) است. عوارض جانبی می تواند شامل التهاب مثانه و راست روده، اختلال نعوظ، اختلال عملکرد ادرار و علایم گوارشی مانند اسهال باشد. برخی افراد از درمان های سرطان پروستات بیشتر از خود بیماری می ترسند. این قابل درک است، با توجه به دامنه عوارض جانبی که ممکن است رخ دهد. به خاطر داشته باشید که تشعشع معمولا برای افزایش طول عمر تجویز می شود. زمانی که سرطان پروستات در مراحل اولیه کشف و درمان شود، میزان بقای نسبی پنج ساله تقریبا درصد است. حتی در این صورت، عوارض جانبی ممکن است و اتفاق می افتد. پیشرفت در پرتودرمانی به کاهش خطر عوارض جانبی کمک می کند. درمان های پزشکی همچنین می توانند عوارض جانبی مانند اختلال نعوظ را کاهش دهند که زندگی با آن ها می تواند چالش برانگیز باشد. ممکن است بعد از تابش منحنی یادگیری داشته باشید. با پشتکار و شکیبایی، ممکن است متوجه شوید که عادی جدید شما سرشار از شادی است و زندگی چندان متفاوت از قبل نیست.

در چند سال گذشته، مشکل پوکی استخوان در مردان به عنوان یک موضوع مهم بهداشت عمومی شناخته شده است. بیماری است که باعث ضعیف شدن اسکلت و شکستن استخوان ها می شود. این بیماری یک وضعیت جدی و خطرناک برای میلیون ها مرد است. نظرسنجی ها نشان می دهد که اکثر مردان آمریکایی پوکی استخوان را تنها به عنوان یک "بیماری زنانه" می دانند. پوکی استخوان را "بیماری خاموش" می نامند، زیرا بدون علامت پیشرفت می کند تا زمانی که شکستگی رخ دهد. در مردان کمتر از زنان ایجاد می شود زیرا مردان اسکلت بزرگتری دارند، تحلیل استخوان دیرتر شروع می شود و کندتر پیشرفت می کند و دوره ای از تغییرات هورمونی سریع و تحلیل استخوان را ندارند. شکستگی های ناشی از پوکی استخوان بیشتر در لگن، ستون فقرات و مچ دست رخ می دهد و می تواند برای همیشه ناتوان کننده باشد. شکستگی لگن به ویژه خطرناک است. شاید به این دلیل که چنین شکستگی‌هایی در سنین بالاتر در مردان رخ می‌دهد تا زنان. مردانی که دچار شکستگی لگن می‌شوند بیشتر از زنان در اثر عوارض جان خود را از دست می‌دهند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: پوکی استخوان اولیه و ثانویه استخوان دایما در حال تغییر است. یعنی استخوان قدیمی برداشته شده و با استخوان جدید جایگزین می شود. در دوران کودکی، استخوان بیشتر از برداشته شدن تولید می شود، بنابراین اسکلت هم از نظر اندازه و هم از نظر قدرت رشد می کند. برای اکثر افراد، توده استخوانی در دهه سوم زندگی به اوج خود می رسد. در این سن، مردان به طور معمول توده استخوانی بیشتری نسبت به زنان دارند. پس از این مرحله، مقدار استخوان در اسکلت معمولا به تدریج شروع به کاهش می کند زیرا حذف استخوان قدیمی از تشکیل استخوان جدید بیشتر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مردان پنجاه ساله اصولا کاهش سریع توده استخوانی که زنان در سالهای پس از یایسگی انجام می دهند، را تجربه نمی کنند. با این حال، در سن یا سالگی، مردان و زنان توده استخوانی را با سرعت یکسان از دست می دهند و جذب کلسیم در هر دو جنس کاهش می یابد. از دست دادن بیش از حد استخوان باعث شکننده شدن استخوان و افزایش احتمال می شود. دو نوع اصلی پوکی استخوان وجود دارد: اولیه و ثانویه. در موارد پوکی استخوان اولیه، یا این وضعیت به دلیل از دست دادن استخوان مرتبط با افزایش سن ایجاد می شود (گاهی اوقات پوکی استخوان پیری نامیده می شود) یا علت ناشناخته است (پوکی استخوان ایدیوپاتیک) اصطلاح پوکی استخوان ایدیوپاتیک معمولا فقط برای مردان کمتر از سال استفاده می شود. در مردان مسن تر، از دست دادن استخوان مربوط به سن به عنوان علت فرض می شود. اکثر مردان مبتلا به پوکی استخوان، حداقل یک (گاهی اوقات بیش از یک) علت ثانویه دارند. در موارد پوکی استخوان ثانویه، از دست دادن توده استخوانی ناشی از برخی رفتارهای سبک زندگی، بیماری ها یا داروها است. برخی از شایع ترین علل پوکی استخوان ثانویه در مردان عبارتند از: سوء مصرف الکل سیگار کشیدن بیماری های گوارشی هیپرکلسیوری و بی حرکتی هیپوگنادیسم ( قرار گرفتن در معرض داروهای گلوکوکورتیکویید علل پوکی استخوان در مردان شایع ترین علل پوکی استخوان در مردان عبارتند از: داروهای گلوکوکورتیکوییدی، داروهای استروییدی هستند که برای درمان بیماری هایی مانند آسم و آرتریت روماتویید استفاده می شوند. ضعف استخوان یکی از عوارض جانبی بسیار رایج این داروها است. تحلیل استخوانی که این داروها ایجاد می کنند ممکن است به دلیل ت ثیر مستقیم آنها بر استخوان، ضعف یا بی حرکتی ماهیچه ها، کاهش جذب روده ای کلسیم، کاهش سطح تستوسترون یا به احتمال زیاد ترکیبی از این عوامل باشد. هنگامی که داروهای گلوکوکورتیکوییدی به طور مداوم استفاده می شود، توده استخوانی اغلب به سرعت و به طور مداوم کاهش می یابد و بیشتر از دست دادن استخوان در دنده ها و مهره ها رخ می دهد. بنابراین، افرادی که از این داروها استفاده می کنند باید با پزشک خود در مورد انجام آزمایش تراکم استخوان صحبت کنند. مردان نیز باید برای نظارت بر سطح تستوسترون آزمایش شوند، زیرا گلوکوکورتیکوییدها اغلب باعث کاهش تستوسترون در خون می شوند. یک برنامه درمانی برای به حداقل رساندن از دست دادن استخوان در طول درمان طولانی مدت با گلوکوکورتیکویید ممکن است شامل استفاده از حداقل دوز موثر و قطع دارو یا تجویز آن از طریق پوست، در صورت امکان باشد. مصرف کافی کلسیم و ویتامین D مهم است، زیرا این مواد مغذی به کاهش تاثیر گلوکوکورتیکوییدها بر استخوان ها کمک می کنند. سایر درمان های ممکن شامل جایگزینی تستوسترون و داروهای پوکی استخوان است. هیپوگنادیسم هیپوگنادیسم به سطوح پایین غیر طبیعی هورمون های جنسی اشاره دارد. به خوبی شناخته شده است که از دست دادن استروژن باعث پوکی استخوان در زنان می شود. در مردان، کاهش سطح هورمون های جنسی نیز ممکن است باعث پوکی استخوان شود. اگرچه کاهش سطح تستوسترون با افزایش سن طبیعی است، اما نباید افت ناگهانی این هورمون با کاهش استروژنی که زنان در دوران یایسگی تجربه می‌کنند قابل مقایسه باشد. با این حال، داروهایی مانند گلوکوکورتیکوییدها، درمان های سرطان (به ویژه برای سرطان پروستات) ، و بسیاری از عوامل دیگر می توانند بر سطح تستوسترون ت ثیر بگذارند. درمان جایگزینی تستوسترون ممکن است برای جلوگیری یا کاهش از دست دادن استخوان مفید باشد. موفقیت آن به عواملی مانند سن و مدت زمان کاهش سطح تستوسترون بستگی دارد. همچنین، هنوز مشخص نیست که هر اثر مفید جایگزینی تستوسترون چه مدت ادامه خواهد داشت. بنابراین، پزشکان معمولا با استفاده از داروهای ت یید شده برای این منظور، پوکی استخوان را مستقیما درمان می کنند. تحقیقات نشان می دهد که کمبود استروژن ممکن است یکی از دلایل پوکی استخوان در مردان نیز باشد. به عنوان مثال، سطح استروژن در مردان مبتلا به هیپوگنادیسم پایین است و ممکن است در ضعف استخوان نقش داشته باشد. پوکی استخوان در برخی از مردان که دارای اختلالات نادر استروژن هستند، دیده شده است. بنابراین، نقش استروژن در مردان تحت بررسی فعال است. سوء مصرف الکل شواهد زیادی وجود دارد که سوء مصرف الکل ممکن است تراکم استخوان را کاهش دهد و منجر به افزایش شکستگی شود. توده استخوانی کم در مردانی که برای سوء مصرف الکل به دنبال کمک پزشکی هستند، شایع است. در مواردی که ضعف استخوان با سوء مصرف الکل مرتبط است، اولین هدف درمان کمک به بیمار برای توقف یا حداقل کاهش مصرف الکل است. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا استخوان از دست رفته در اثر سوء مصرف الکل پس از قطع نوشیدن دوباره بازسازی می شود یا حتی از آسیب بیشتر جلوگیری می شود، نیاز است. با این حال، واضح است که سوء مصرف الکل باعث بسیاری دیگر از مشکلات سلامتی و اجتماعی می شود، بنابراین ترک آن ایده آل است. یک برنامه درمانی همچنین ممکن است شامل یک رژیم غذایی متعادل با مقدار زیادی غذاهای غنی از کلسیم و ویتامین D ، برنامه تمرین بدنی و ترک سیگار باشد. سیگار کشیدن میزان و مهره‌ها در میان مردان سیگاری بیشتر است، اگرچه تحقیقات بیشتری برای تعیین دقیق آسیب‌دیدگی سیگار به استخوان مورد نیاز است. تنباکو، نیکوتین و سایر مواد شیمیایی موجود در سیگار ممکن است مستقیما برای استخوان سمی باشند یا جذب کلسیم و سایر مواد مغذی مورد نیاز برای سلامت استخوان را مهار کنند. ترک سیگار روش ایده آلی است، زیرا سیگار از بسیاری جهات مضر است. مانند الکل، مشخص نیست که آیا ترک سیگار منجر به کاهش میزان از دست دادن استخوان یا افزایش توده استخوانی می شود. اختلالات گوارشی چندین ماده مغذی از جمله اسیدهای آمینه، کلسیم، منیزیم، فسفر و ویتامین‌های D و K برای سلامت استخوان‌ها مهم هستند. بیماری های معده و روده زمانی که جذب این مواد مغذی را مختل کنند می توانند منجر به بیماری استخوان شوند. در چنین مواردی، درمان از دست دادن استخوان ممکن است شامل مصرف مکمل‌ها برای تامین مجدد این مواد مغذی باشد. هیپرکلسیوری هیپرکلسیوری اختلالی است که باعث از دست رفتن بیش از حد کلسیم از طریق ادرار می شود که باعث می شود کلسیم برای ساخت استخوان در دسترس نباشد. بیماران مبتلا به هیپرکلسیوری باید با پزشک خود در مورد انجام آزمایش تراکم مواد معدنی استخوان ( BMD ) صحبت کنند و اگر تراکم استخوان پایین است، در مورد گزینه های درمانی صحبت کنند. بی حرکتی فعالیت تحمل وزن برای حفظ استخوان های سالم ضروری است. بدون آن، تراکم استخوان ممکن است به سرعت کاهش یابد. استراحت طولانی مدت در بستر (به دنبال شکستگی، جراحی، آسیب نخاعی یا بیماری) یا بی حرکتی بخشی از بدن اغلب منجر به از دست دادن قابل توجه استخوان می شود. بسیار مهم است که فعالیت های تحمل وزن (مانند پیاده روی، آهسته دویدن و رقصیدن) را پس از یک دوره استراحت طولانی مدت در بستر در اسرع وقت از سر بگیرید. اگر این امکان پذیر نیست، باید با پزشک خود همکاری کنید تا سایر عوامل خطر پوکی استخوان را به حداقل برسانید. پوکی استخوان در مردان چگونه تشخیص داده می شود؟ در صورت تشخیص پوکی استخوان قبل از شدید شدن، می توان آن را به طور موثر درمان کرد. یک راه برای تشخیص پوکی استخوان می تواند شامل شرح حال کامل پزشکی، اشعه ایکس و آزمایش ادرار و خون باشد. پزشک همچنین ممکن است آزمایش را تجویز کند. این آزمایش می تواند پوکی استخوان را شناسایی کند، خطر شکستگی و پاسخ شما را به درمان پوکی استخوان اندازه گیری کند. شناخته شده ترین تست BMD ، جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه مرکزی یا تست DXA مرکزی نامیده می شود. این تست بدون درد است و می تواند تراکم استخوان را در لگن و ستون فقرات شما اندازه گیری کند. تشخیص پوکی استخوان یا توده استخوانی کم با استفاده از تست BMD برای زنان به طور فزاینده ای رایج است. با این حال، در مردان، اغلب تا زمانی که شکستگی رخ ندهد یا فرد از کمردرد شکایت نکند و به پزشک خود مراجعه کند، تشخیص داده نمی‌شود. این امر به ویژه برای مردان مهم است که پزشک خود را در مورد عوامل خطر ابتلا به پوکی استخوان، از دست دادن قد یا تغییر وضعیت بدن، شکستگی یا کمردرد ناگهانی آگاه کنند. عوامل خطر پوکی استخوان در مردان چیست؟ چندین عامل خطر با پوکی استخوان در مردان مرتبط است: سطوح پایین هورمون جنسی تستوسترون استفاده منظم از برخی داروها مانند گلوکوکورتیکوییدها سن. هر چه سن شما بیشتر باشد، خطر شما بیشتر است. عادات سبک زندگی ناسالم: سیگار کشیدن، مصرف زیاد الکل، مصرف کم کلسیم و ورزش بدنی ناکافی بیماری های مزمنی که کلیه ها، ریه ها، معده و روده ها را تحت ت ثیر قرار یا سطح هورمون ها را تغییر می دهند. نژاد. به نظر می رسد که مردان سفید پوست در معرض خطر بالایی هستند، اما همه مردان ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. پوکی استخوان در مردان چگونه درمان می شود؟ هنگامی که یک مرد مبتلا به پوکی استخوان تشخیص داده شد، پزشک ممکن است یکی از داروهای تایید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده را برای این بیماری تجویز کند. برنامه درمانی همچنین احتمالا شامل دستورالعمل های تغذیه، ورزش و شیوه زندگی برای جلوگیری از تحلیل استخوان خواهد بود. ضعف استخوان به دلیل مصرف گلوکوکورتیکویید باشد، پزشک ممکن است دارویی را برای پیشگیری یا درمان پوکی استخوان ناشی از گلوکوکورتیکویید تجویز کند، تراکم استخوان و سطح تستوسترون را کنترل کند و استفاده از حداقل دوز موثر گلوکوکورتیکویید را پیشنهاد کند. سایر روش‌های پیشگیری یا درمان ممکن شامل مکمل‌های کلسیم و یا ویتامین D و فعالیت بدنی منظم است. اگر پوکی استخوان نتیجه بیماری دیگری (مانند کمبود تستوسترون) یا قرار گرفتن در معرض برخی داروهای دیگر باشد، پزشک ممکن است یک برنامه درمانی برای رفع بیماری زمینه ای پیشنها کند. مردان چگونه می توانند از پوکی استخوان پیشگیری کنند؟ مطالعات تحقیقاتی کمتری در مورد پوکی استخوان در مردان نسبت به زنان انجام شده است. با این حال، کارشناسان توصیه می کنند همه افراد باید اقدامات زیر را برای حفظ سلامت استخوان خود انجام دهند: از دریافت روزانه کلسیمی که برای سن شما کافی است اطمینان حاصل کنید. هر گونه بیماری زمینه ای که بر سلامت استخوان ت ثیر می گذارد را بشناسید و به دنبال درمان باشید. از سیگار کشیدن خودداری کنید، الکل را ترک کنید و سطح فعالیت بدنی خود را افزایش دهید. در مورد استفاده از داروهایی مانند گلوکوکورتیکوییدها که باعث تحلیل استخوان می شوند با پزشک خود صحبت کنید. از دریافت کافی ویتامین D اطمینان حاصل کنید. مصرف ویتامین D در رژیم غذایی تا سن سالگی باید IU (واحد بین المللی) در روز باشد. مردان بالای سال باید میزان جذب خود را به IU در روز افزایش دهند (جدول زیر را ببینید) مقدار ویتامین D موجود در لیتر شیر غنی شده و اکثر مولتی ویتامین ها واحد بین المللی است. در یک رژیم منظم از تمرینات تحمل وزن شرکت کنید که در آن استخوان ها و ماهیچه ها بر خلاف گرانش کار می کنند. این ممکن است شامل پیاده روی، دویدن، ورزش های راکت، بالا رفتن از پله ها و ورزش های گروهی باشد. تمرینات مقاومتی مانند وزنه برداری و استفاده از دستگاه های مقاومتی نیز مهم هستند. یک پزشک باید برنامه ورزشی هر فردی را که قبلا پوکی استخوان در آنها تشخیص داده شده است ارزیابی کند تا مشخص کند که آیا حرکات پیچشی و فعالیت‌های ضربه‌ای مانند آنهایی که در گلف، تنیس یا بسکتبال استفاده می‌شوند، باید محدود شوند.

، تومورهای مرتبط با چشم هستند. تومور مجموعه ای از سلول هایی است که به طور غیر طبیعی رشد می کنند و می توانند بدخیم (سرطانی) یا خوش خیم (غیر سرطانی) باشند. شایع ترین نوع تومور چشم، متاستاتیک است. این تومور ثانویه ناشی از سرطان است که از یک قسمت بدن به قسمت دیگر انتشار یافته است و اغلب از ریه، سینه، روده یا پروستات ناشی می شود. ملانوما چشمی شایع ترین تومور اولیه بزرگسالان است که در چشم ایجاد می شود. گاهی اوقات ملانوم " uveal " یا ملانوم " choroidal " نامیده می شود. از سلول های رنگدانه ای در چشم تشکیل می شود و در سه ناحیه اصلی چشم رخ می دهد: عنبیه، جسم مژگانی و مشیمیه. این سه ناحیه چشم در مجموع " uvea " را تشکیل می دهند. بیشتر ملانوم های چشم در مشیمیه که بین شبکیه و صلبیه قرار دارد رخ می دهد. سایر انواع کمتر شایع تومورهای اولیه داخل چشمی عبارتند از: لنفوم داخل چشمی، رتینوبلاستوما، و. سایر سرطان های نادر چشم شامل ملانوم ملتحمه، کارسینوم پلک و تومور غدد اشکی است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: خال های چشمی مانند زمانی ایجاد می شوند که سلول های خاصی در یک گروه با هم رشد کنند. ممکن است متوجه یک لکه قهوه ای غیرطبیعی روی یا در چشم خود شوید. این خال های خوش خیم معمولا روی مشیمیه، عنبیه یا ملتحمه چشم ایجاد می شوند. تومور چشم ممکن است ابتدا به صورت یک نقطه تیره روی عنبیه، قسمت رنگی چشم شما ظاهر شود. اگر لکه ای در چشم خود مشاهده کردید، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاهی اوقات، افرادی که از تومورهای چشمی رنج می برند ممکن است تاری دید داشته باشند یا از (سایه قابل مشاهده فیبرهایی که در بینایی شما ظاهر می شود) شکایت داشته باشند. اکثر افراد به هیچ وجه علایم تومور چشمی ندارند و اغلب در طول معاینات معمول چشم کشف می شوند. اگر لکه‌ای روی چشم یا نزدیک آن دارید که بزرگ‌تر می‌شود یا شکل یا رنگ تغییر می‌کند، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. همه تومورهای چشمی خوش‌خیم نیستند. تومورهای خوش خیم چشم می توانند روی پلک یا داخل دیواره چشم رشد کنند. به اینها خال های مشیمیه می گویند که ضایعات رنگدانه ای هستند که در داخل چشم یافت می شوند. تومورهای خوش خیم چشم نیز می توانند از رشد غیر طبیعی رگ های خونی داخل یا اطراف چشم ایجاد شوند که همانژیوم نامیده می شود. همانژیوم مشیمیه شایع ترین نوع تومور غیرسرطانی چشم است. علایم می تواند شامل قرمزی یا تغییرات بینایی باشد. انواع مختلفی از سرطان ها می توانند روی چشم ت ثیر بگذارند. سرطان بر بافت های اطراف کره چشم (به نام اربیت) از جمله ماهیچه هایی که کره چشم را حرکت می دهند و اعصاب متصل به کره چشم ت ثیر می گذارد. ساختارهای آدنکس شامل پلک ها و غدد اشکی است. سرطان هایی که در این بافت ها ایجاد می شوند، سرطان آدنکس نامیده می شوند. ملانوم‌های بدخیم معمولا از خال‌های ساده تشکیل می‌شوند، به همین دلیل است که باید اغلب آنها را بخاطر تغییرات بررسی کنید. اگر خال در داخل یا نزدیک چشم خود دارید، باید به طور منظم معاینه شود. همه موارد سرطان چشم علایمی ندارند، اما موارد زیر ممکن است وجود داشته باشد: گلوکوم اعوجاج بصری اجسام شناور جرقه های نور مردمک نامنظم از دست دادن بینایی تشخیص زودهنگام سرطان اغلب گزینه های درمانی بیشتری را امکان پذیر می کند. اگرچه همه سرطان های چشم را نمی توان به موقع تشخیص داد، اما برخی از انواع سرطان های چشم علایم قابل توجهی دارند. برنامه ریزی منظم برای معاینه چشم بسیار مهم است، زیرا بسیاری از بیماری های چشمی علایمی ندارند. اگر پزشک شما تشخیص دهد که شما در معرض خطر بیشتری برای ملانوم چشم هستید، ممکن است توصیه شود که هر سال یک معاینه چشم انجام دهید. ملانوم چشم اغلب در طول معاینات معمول یافت می شود. تومور غیرسرطانی و خوش خیم چشم رشدی است که به سایر قسمت های بدن گسترش نمی یابد. انواع مختلفی از رشد خوش خیم چشم وجود دارد که باید از توده های بدخیم چشم افتراق داده شود. بسیاری از این موارد بیشتر با پوست اطراف چشم و پلک مرتبط هستند. برخی از تومورهای چشمی می‌توانند روی ملتحمه، بافت شفافی که در بالای صلبیه (بخش سفید چشم) قرار دارد، ظاهر شوند و برخی در داخل خود کره چشم قرار دارند و دیدن آن‌ها را برای هر کسی به غیر از پزشک دشوار می‌کند. به طور معمول، رشدی که به طور ناگهانی ظاهر می شود، عفونت و التهاب است تا رشد خوش خیم سلول ها. تومورهای خوش خیم و رشد روی پوست اطراف چشم، پلک و ملتحمه معمولا در اثر قرار گرفتن در معرض باد و اشعه ماوراء بنفش خورشید ایجاد می شوند. تصور می شود که برخی از رشدهای خوش خیم توسط یک ویروس ایجاد می شوند. برخی دیگر به دلیل تغییر مربوط به افزایش سن ظاهر می شوند. ضایعات یا خال های رنگدانه بزرگ می توانند ژنتیکی یا بخشی از یک سندرم کلی مرتبط با یک بیماری باشند. کک و مک و رشد داخل چشم اغلب یک خال مشیمیه خوش خیم یا هیپرتروفی مادرزادی لایه اپیتلیال رنگدانه شبکیه است که به اختصار CHRPE نیز نامیده می شود. اینها معمولا فقط تجمع سلولهای رنگدانه ای هستند که تیره تر به نظر می رسند. اگرچه بیشتر آنها خوش خیم هستند، اما احتمال بسیار کمی وجود دارد که خال مشیمیه سرطانی شود. وجود یک یا دو ضایعه CHRPE معمولا جای نگرانی ندارد. با این حال، ضایعات متعدد CHRPE با افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ مرتبط است. سرطان در اثر تغییرات (جهش) در DNA درون سلول ها ایجاد می شود. DNA داخل سلول شامل مجموعه ای از دستورالعمل هاست که به سلول می گوید چه وظایفی را انجام دهد و چگونه رشد و تقسیم کند. اشتباهات در دستورالعمل ها می تواند باعث شود که سلول عملکرد طبیعی خود را متوقف کند و به سلول اجازه سرطانی شدن بدهد. عوامل متعددی می توانند به جهش های ژنی کمک کنند، از جمله جهش های ژنی ارثی و جهش های ژنی که پس از تولد رخ می دهد. ممکن است با یک جهش ژنتیکی متولد شده باشید. برخی از جهش ها می توانند ارثی باشند و از طریق خانواده ها منتقل شوند. این نوع جهش درصد کمی از سرطان ها را تشکیل می دهد. از سوی دیگر، بیشتر جهش های ژنی پس از تولد شما اتفاق می افتد. بسیاری از عوامل می توانند باعث جهش ژنی شوند، از جمله: چاقی ویروس ها هورمون ها عدم ورزش التهاب مزمن مواد سرطان زا سیگار کشیدن قرار گرفتن در معرض اشعه ملانوم اولیه داخل چشمی عموما در افراد بالای سال با میانگین سنی تشخیص سال ایجاد می شود. این نوع سرطان چشم در کودکان و افراد بالای سال نادر است. همچنین در افراد سفیدپوست بیشتر و در سیاه پوستان کمتر دیده می شود. (مردان و زنان به یک اندازه تحت ت ثیر ملانوم داخل چشمی قرار می گیرند) کارسینوم سلول بازال، کارسینوم سنگفرشی، کارسینوم سباسه و ملانوم بدخیم همه انواع سرطان پلک هستند. افرادی که دارای رنگدانه های اضافی در چشم یا پوست اطراف چشم، لکه هایی مانند خال در چشم، یا خال های مسطح متعدد که شکل یا رنگ آنها نامنظم است، بیشتر در معرض ابتلا به ملانوم داخل چشمی قرار دارند. ملانوم داخل چشمی نیز گاهی در خانواده ها به دلیل جهش یا تغییر در یک ژن ایجاد می شود. نور خورشید یا برخی مواد شیمیایی ممکن است خطر ایجاد ملانوم داخل چشمی را افزایش دهد. رتینوبلاستوما یک سرطان چشم است که کودکان خردسال را درگیر می کند و به دلیل یک جهش ژنتیکی ایجاد می شود. از شبکیه، بافت حساس به نور پشت چشم شروع می شود. سلول های عصبی شبکیه شروع به رشد و تکثیر می کنند، سپس معمولا به داخل چشم و احتمالا به سایر قسمت های بدن گسترش می یابند. اگر هر یک از عوامل خطر مرتبط با سرطان چشم را دارید، باید هر سال برای معاینه کامل به چشم پزشک مراجعه کنید. همچنین حتما با استفاده از عینک آفتابی از چشمان خود در برابر اشعه ماوراء بنفش ( UV ) محافظت کنید. اگر خال غیرمعمول یا رشد پوست دیگری روی چشم یا اطراف چشم خود مشاهده کردید، با چشم پزشک خود مشورت کنید. یک اپتومتریست یا معمولا می تواند به راحتی تفاوت بین ضایعات بدخیم چشم و ضایعات خوش خیم را زمانی که در اطراف یا در چشم ایجاد می شود، تشخیص دهد. اگر مشکوک به سرطان تشخیص داده شوید، ضایعه بریده یا برداشته می‌شود و برای بررسی خوش‌خیم یا احتمالا سرطانی بودن آن به آزمایشگاه فرستاده می‌شود. یک پاتولوژیست تشخیص می دهد که آیا رشد تومور سرطانی است یا خیر و گزارشی را به پزشک ارسال می کند. ضایعات داخل چشم به روش های مختلفی مورد مطالعه قرار می گیرند. پزشکان چشم معمولا یک عکس دیجیتالی از ضایعه می گیرند و آن را از نظر رشد یا تغییرات در طول زمان بررسی می کنند. گاهی اوقات، چشم پزشکان یک سونوگرافی از ضایعه انجام می دهند تا مشخص کنند رشد چقدر جامد یا بازتابنده است. رشدهای داخل چشم که خوش خیم هستند معمولا حاشیه های مشخصی دارند و صاف یا کمی برجسته هستند. ضایعات بدخیم ممکن است شکل نامنظم تری داشته باشند، تغییرات رنگدانه ای داشته باشند و در بالای آن مایع وجود داشته باشد. پزشک شما از آزمایش های زیادی برای تشخیص سرطان چشم استفاده می کند. اگر مشکوک به ملانوم چشم باشد، ممکن است آزمایشات مختلفی را توصیه کند، از جمله: پزشک شما به طور کامل چشم های شما را چه در خارج و چه در داخل معاینه می کند. بزرگ شدن رگ های خونی در قسمت بیرونی چشم معمولا نشانه وجود تومور در داخل چشم شماست. سپس پزشک ممکن است با کمک چشمی غیرمستقیم دوچشمی ( BIO ) به عمق چشم شما نگاه کند. این ابزار برای دیدن داخل چشم از لنز و نور روشن استفاده می کند. همچنین ممکن است از یک لامپ شکاف برای مشاهده ساختارهای داخلی چشم شما استفاده شود. ممکن است از سونوگرافی چشم برای تولید تصاویری از داخل چشم استفاده شود. مبدل اولتراسوند روی پلک بسته یا نزدیک سطح جلویی چشم شما قرار می گیرد. ( OCT ) : یک تست تصویربرداری است که برای ایجاد تصاویر از داخل چشم شما استفاده می شود. برای این روش، یک رنگ فلورسنت به نام فلورسین به بازوی شما تزریق می شود. رنگ در بدن شما و به رگ های خونی پشت چشم حرکت می کند و به پزشک شما اجازه می دهد عکس بگیرد. در طول این روش، پزشک شما سلول های تومور را با یک سوزن از چشم شما خارج می کند. سپس می توان سلول ها را زیر میکروسکوپ مطالعه کرد. با این حال، ملانوم چشم تقریبا همیشه بدون بیوپسی قابل تشخیص است، بنابراین معمولا به این روش نیازی نیست. اگر سرطان چشم برای شما تشخیص داده شود، ممکن است آزمایش های تصویربرداری برای بررسی اینکه آیا سرطان به سایر قسمت های بدن شما سرایت کرده است یا خیر، تجویز شود. ضایعات خوش خیم بیرونی چشم را می توان با جراحی برداشت. آنها همچنین می توانند با مواد شیمیایی خاص یا سوزاندن حذف شوند. اگر کک و مک و ضایعات داخل چشم واقعا خوش خیم تشخیص داده شود، معمولا آنها را به حال خود رها می کنند تا هر تا ماه یکبار برای هرگونه تغییر احتمالی معاینه شوند. هدف از درمان سرطان چشم کاهش خطر گسترش و حفظ سلامت و بینایی چشم شما در صورت امکان است. گزینه های درمانی سرطان چشم به عوامل مختلفی از جمله نوع و مرحله سرطان، عوارض جانبی احتمالی و سلامت کلی بیمار بستگی دارد. افراد مبتلا به گاهی با استفاده از رویکرد تیمی چند رشته ای درمان می شوند. با این نوع طرح، ممکن است چندین متخصص داشته باشید که از چندین نوع درمان استفاده می کنند تا شانس نتیجه موفقیت آمیز را به حداکثر برسانند. نحوه درمان سرطان چشم به تومور و اینکه آیا سرطان به سایر نواحی بدن سرایت کرده است یا خیر بستگی دارد. هدف از درمان، حفظ بینایی در صورت امکان است. بسته به تشخیص شما، برنامه درمانی شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: در برخی موارد، تنها راه درمان، برداشتن چشم است. پرتودرمانی توسط انکولوژیست های پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. پرتودرمانی معمولا شامل تعداد معینی درمان در یک دوره زمانی معین است. لیزر درمانی از لیزر برای کوچک کردن تومورها استفاده می کند. این درمان معمولا عوارض جانبی کمتری نسبت به جراحی یا پرتودرمانی دارد. جراحی در درمان سرطان چشم رایج است. در طول عمل جراحی، چشم پزشک ممکن است بسته به اندازه و گسترش تومور، قسمت هایی از چشم شما را بردارد. اگر هر گونه علایم تومور چشم را مشاهده کردید، بهتر است فورا به پزشک مراجعه کنید. انواع مختلفی از تومورهای چشمی وجود دارد. در حالی که برخی مضر نیستند و نیازی به درمان ندارند، برخی دیگر شدیدتر هستند و ممکن است برای تعیین خوش خیم (معمولا بی ضرر) یا بدخیم (سرطانی) بودن آنها نیاز به آزمایش داشته باشد.

شایع هستند اما اغلب نادیده گرفته می شوند. آنها می توانند از عفونت های جزیی تا شدید متغیر باشند. حتی ممکن است در طولانی مدت بر وضعیت سلامتی زنان ت ثیر بگذارند. از این رو خانم ها باید عفونت های پس از زایمان را بشناسند و در صورت مشاهده هرگونه تب، ترشح، قرمزی و . با متخصص زنان خود مشورت کنند. عفونت های پس از زایمان ممکن است پس از، یا در زایمان و سزارین اتفاق بیفتند. برای درک عفونت های پس از زایمان، علل، علایم و روشهای مراقبت از خود در دوران پس از زایمان، این مقاله از را تا انتها بخوانید. اطلاعات دقیقی از شیوع عفونت های پس از زایمان به دلیل نظارت محدود وجود ندارد. طبق بررسی های صورت گرفته در سال ، سازمان بهداشت جهانی حدود یک میلیون مورد عفونت پس از زایمان را سالانه تخمین زده است. بررسی صورت گرفته بر روی ، زن پس از زایمان نشان داد که میزان عفونت پس از زایمان برخی از عوامل خطر شامل پارگی طولانی مدت غشاء و زمان عمل، واژینوز باکتریایی، کلونیزاسیون با استرپتوکوک گروه A یا B و معاینات متعدد واژن است. روش درمانی برای عفونت استفاده از آنتی بیوتیک است که می تواند در از بین بردن باکتری های عامل عفونت موثر است. بسته به نوع و میزان عفونت پس از زایمان، ممکن است آنتی بیوتیک ها به صورت خوراکی یا وریدی تجویز شوند. ت خیر در تشخیص و درمان عفونت های بعد از زایمان ممکن است عوارض زیر را ایجاد کند: آبسه سپسیس سلولیت سندرم شوک سمی ترومبوز ورید عمقی ورم مفصلی نکروزان ترومبوفلبیت سپتیک لگن سندرم پاسخ التهابی سیستمیک ( SIRS ) اقدامات احتیاطی زیر می تواند در پیشگیری و کاهش خطر عفونت پس از زایمان موثر باشند: نسبت به هرگونه تغییر در محل برش هوشیار باشید. هرگونه احساس ضعف مداوم را به پزشک گزارش دهید. با شستن دست ها و تمیز نگه داشتن ناحیه پرینه بهداشت را رعایت کنید. تغذیه کافی می تواند ضمن جلوگیری از کمبودهای تغذیه ای، سیستم ایمنی بدن را نیز قوی نگه دارد. معاینات بارداری و زایمان خود را به طور منظم پیگیری کنید. تشخیص به موقع هرگونه عفونت می تواند تاثیر به سزایی در درمان و پیشگیری از بروز عوارض داشته باشد. علاوه بر آن، سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) دستورالعمل هایی را برای متخصصان مراقبت های بهداشتی برای کاهش خطر عفونت مادران صادر کرده است که عبارتند از: قبل از زایمان طبیعی از تراشیدن موهای شرمگاهی خودداری کنید. از استفاده از کلرهگزیدین برای پاکسازی معمول واژن در حین زایمان خودداری شود. از استفاده از پروفیلاکسی آنتی بیوتیک در سه ماهه دوم یا سوم خودداری شود. برای زنان مبتلا به پارگی غشای زودرس قبل از زایمان آنتی بیوتیک تجویز شود. بسیاری از بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی استراتژی ها و رهنمودهای WHO را برای کاهش خطر عفونت های پس از زایمان پیاده سازی کرده اند. اما باید به موضوع توجه کنید که عفونت های پس از زایمان می توانند به اشکال مختلف ظاهر شوند. بر همین اساس، خطر ابتلا به عفونت از زمان شروع پارگی غشاها (هنگام زایمان) تا شش هفته بیشتر است. طبق WHO ، سپسیس پس از زایمان، عفونت دستگاه تناسلی است که می تواند هر زمان از زایمان (زایمان یا پارگی زودرس غشا) تا روز (بعد از زایمان) رخ دهد. پس از زایمان را می توان با وجود هر دو یا بیشتر علایم، یعنی درد لگن، تب، ترشح غیر طبیعی واژن، بوی غیر طبیعی، یا ترشح بوی بد تشخیص داد. عفونت های پس از زایمان را می توان در معاینات منظم پس از زایمان به راحتی تشخیص داد. اگر حتی بعد از چند روز از زایمان احساس ناراحتی می کنید وحشت نکنید. بدن شما تغییرات زیادی را تجربه می کند، که می تواند به برخی احساسات منحصر به فرد منجر شود. با این حال، برای رفع ترس خود حتما با پزشک مشورت کنید. منبع:

می تواند از جدی تا خفیف متغیر باشند. اما در صورت بروز عوارض جانبی شدید بعد از مصرف زولپیدم باید به پزشک مراجعه کنید. قرص های خوراکی زولپیدم به عنوان داروهای عمومی و داروهای تجاری در دسترس هستند. قرص های خوراکی زولپیدم برای درمان بی خوابی (مشکل خواب) استفاده می شود. آنها می توانند در به خواب رفتن یا خواب ماندن به شما کمک کنند. زولپیدم یک داروی تجویزی که به صورت قرص خوراکی و اسپری خوراکی تهیه می شود. این قرص خوراکی به سه شکل آزاد سازی فوری، آزادشدگی و زیرزبانی وجود دارد. فرم آزادسازی فوری، دارو را بلافاصله در بدن شما آزاد می کند. فرم آزادسازی طولانی مدت، دارو را به آرامی و تدریج در بدن آزاد می کند. قرص زیر زبانی، زیر زبان شما حل می شود. این فرم ها به عنوان داروهای زیر با نام تجاری در دسترس هستند: Edluar Ambien Ambien CR همه انواع قرص های خوراکی زولپیدم نیز به عنوان داروهای عمومی در دسترس هستند. داروهای عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه با نام تجاری دارند. در برخی موارد، ممکن است به عنوان داروی نام تجاری در تمام نقاط قوت یا اشکال موجود نباشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر در شروع به خواب مشکلی دارید از قرص های آزاد فوری و قرص های زیر زبانی Edluar استفاده کنید. اگر در خواب رفتن یا خواب ماندن مشکل دارید، از قرص های با انتشار طولانی استفاده می شود. زولپیدم متعلق به دسته ای از داروها به نام خواب آور است. یک کلاس داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. زولپیدم فعالیت GABA را افزایش می دهد. GABA یک ماده شیمیایی در بدن شما است که باعث خواب آلودگی می شود. افزایش فعالیت آن، به خواب رفتن شما کمک می کند. زولپیدم می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر شامل برخی از عوارض جانبی اصلی است که ممکن است هنگام مصرف زولپیدم رخ دهند. این لیست شامل تمام عوارض جانبی احتمالی نیست. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی زولپیدم یا نکاتی در مورد چگونگی کنار آمدن با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. عوارض جانبی شایع زولپیدم می تواند شامل موارد زیر باشد: خواب آلودگی سبکی سر درد عضلانی تپش قلب (ضربان قلب سریع، قوی یا نامنظم یا احساس اینکه قلب شما ضربان قلب شما را می گیرد) اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا دو هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات تنفسی افکار یا رفتارهای غیر عادی علایم جدید یا بدتر شدن علایم افسردگی عکس العمل های آلرژیتیک مانند تورم زبان یا صورت و اختلال تنفسی قرص خوراکی زولپیدم می تواند با چندین داروی دیگر تداخل داشته باشد. فعل و انفعالات مختلف می تواند ت ثیرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی از این فعل و انفعالات می توانند در عملکرد دارو اختلال ایجاد کنند، در حالی که برخی دیگر باعث افزایش عوارض جانبی می شوند. قبل از مصرف زولپیدم، حتما پزشک خود را در جریان تمام داروهای تجویز شده، بدون نسخه و سایر داروهای مصرفی خود قرار دهید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها بگویید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تداخلات دارویی پیشگیری شود. مصرف زولپیدم همزمان با داروهای خاص، خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. به این دلیل که زولپیدم و این داروها می توانند عوارض جانبی یکسانی را ایجاد کنند. در نتیجه می توانند این عوارض را افزایش دهند. نمونه هایی از این داروها مانند ایمی پرامین و کلرپرومازین شامل داروهایی هستند که هوشیاری شما را کاهش می دهند. مصرف همزمان هر یک از این داروها با زولپیدم، ممکن است باعث احساس خواب آلودگی شود. مصرف زولپیدم با برخی داروها خطر عوارض جانبی زولپیدم را افزایش می دهد. زیرا ممکن است مقدار زولپیدم در بدن شما را افزایش دهد. نمونه هایی از این داروها، عبارتند از: ریتوناویر و آتازاناویر آنتی بیوتیک هایی مانند کلاریترومایسین و اریترومایسین داروهایی که برای درمان عفونت های قارچی استفاده می شوند، مانند کتوکونازول، ایتراکونازول و ووریکونازول تداخل برخی از دارو ها با زولپیدم می تواند اثر این دارو را در بدن شما کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مخمر سنت جان آنتی بیوتیک هایی مانند ریفامپین، ریفابوتین و ریفاپنتین داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین، فنوباربیتال و فنی تویین دوز زولپیدم که پزشک تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: نوع دارو سن یا جنسیت بیمار نوع بی خوابی که از زولپیدم برای درمان آن استفاده می شود. سایر موارد پزشکی که ممکن است بیمار داشته باشد، مانند آسیب کبدی به طور معمول، پزشک دوز کمتری را شروع و آن را به مرور تنظیم می کند تا به دوز مناسب برسد. آنها در نهایت کمترین دوز را ارایه می دهند که اثر بهتری داشته باشد. این دارو را در مناطق مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. قرص های ترشح فوری، قرص های ترشحی طولانی و ادلوار را درست قبل از خواب مصرف کنید. می توانید قرص های فوری ترشح شده را خرد کنید. قرص های با انتشار طولانی را برش نزنید یا خرد نکنید. شما نباید این دارو را همراه غذا مصرف کنید. مصرف این دارو همراه با غذا ممکن است اثر طولانی تری داشته باشد. قرص های ترشحات فوری ( Ambien ) و قرص های زیر زبانی ( Edluar ) را در دمای اتاق نگهداری کنید. آنها را بین درجه فارنهایت و درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد تا درجه سانتیگراد) نگه داری کنید. قرص های آزادشده ( Ambien CR ) را بین درجه فارنهایت تا درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد تا درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. آنها را از نور دور نگه دارید. مصرف قرص خوراکی زولپیدم با چندین هشدار همراه است. اگر زولپیدم مصرف می کنید و خواب کامل شبانه ندارید، ممکن است در روز بعد از مصرف قرص، آگاهی و زمان واکنش کمتری داشته باشید. بر همین اساس، مصرف آن ممکن است باعث بروز مشکل در رانندگی شما شود. اگر این دارو را مصرف می کنید و خواب کامل شبانه ندارید، نباید رانندگی کنید یا فعالیت های دیگری را که نیاز به هوشیاری دارند را انجام دهید. اگر از قرص های زیرزبانی عمومی با دوز کم استفاده می کنید، نباید بدون داشتن حداقل ساعت خواب بعد از مصرف، رانندگی یا فعالیتهایی را انجام دهید که نیاز به هوشیاری دارند. زولپیدم می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل تنفسی تورم گلو یا زبان اگر واکنش آلرژیک دارید، بلافاصله بل پزشک خود تماس بگیرید. خوردن غذا همراه با زولپیدم ممکن است باعث طولانی تر شدن اثر دارو شود. شما باید این دارو را با معده خالی مصرف کنید. نوشیدن الکل می تواند خطر ایجاد آرامش و خواب آلودگی در اثر زولپیدم را افزایش دهد. در صورت استفاده الکل نباید این دارو را مصرف کنید. این دارو ممکن است باعث تغییر رفتار، مانند افزایش تحریک شما شود. حتی ممکن است دچار توهم شوید. در صورت بروز هر یک از این موارد به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف این دارو را بدون مشورت با پزشک قطع نکنید. ترک دارو به طور ناگهانی می تواند با عوارض و علایم ترک همراه باشد. علایم ترک دارو می تواند شامل گرفتگی عضلات، استفراغ، تعریق، برافروختگی (قرمز شدن و گرم شدن پوست) ، تغییرات عاطفی، احساس عصبی بودن، حملات هراس و گریه های غیرقابل کنترل باشد. این دارو ممکن است علایم افسردگی شما را بدتر کند. از پزشک خود بپرسید که آیا این دارو برای شما بی خطر است یا نه. این دارو ممکن است سرعت تنفس و میزان اکسیژن خون شما را کاهش دهد. اگر دارید، ممکن است از قبل سطح اکسیژن کمتری داشته باشید. از پزشک خود بپرسید که آیا این دارو برای شما بی خطر است یا نه؟ اگر مشکلات کبدی یا سابقه بیماری کبدی دارید، ممکن است بدن شما نتواند این دارو را به خوبی تجزیه کند. این وضعیت ممکن است سطح دارو را در بدن شما افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. همچنین ممکن است منجر به بروز یک بیماری جدی به نام شود. با این شرایط، عملکرد ضعیف کبد باعث مشکلاتی در نحوه کار مغز شما می شود. علایم می تواند شامل گیجی، فراموش کردن چیزها و اختلال در گفتار باشد. اگر آسیب کبدی شدید، نباید از زولپیدم استفاده کنید. هنوز مطالعات کافی در مورد اطمینان از ت ثیر دارو بر روی جنین روی انسان انجام نشده است. تحقیقات انجام شده روی حیوانات، اثرات منفی بر روی جنین هنگام مصرف مادر از زولپیدم نشان داده است. اما مطالعات حیوانی همیشه پیش بینی نمی کند که این دارو در انسان چه تاثیری دارد. بررسی ها نشان داده است که وقتی مادران در اواخر سه ماهه سوم بارداری زولپیدم را مصرف می کنند، نوزادان تازه متولد شده آنها ممکن است اختلال تنفسی و خواب آلودگی بیش از حد را تجربه کنند. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید با پزشک خود صحبت کنید. اگر در حین مصرف این دارو باردار شدید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. زولپیدم ممکن است به شیر مادر منتقل شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. با پزشک خود در مورد مصرف دارو در دوران شیردهی خود صحبت کنید. شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرید. ممکن است کبد افراد سالمند مثل گذشته کار نکند و بدن آنها داروها را با سرعت بیشتری تجزیه کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن آنها باقی می ماند. این وضعیت خطر ابتلا به عوارض جانبی مانند آرام بخشی و کاهش هوشیاری را افزایش می دهد. همچنین ممکن است سالمندان نسبت به این اثرات حساسیت بیشتری داشته باشند. اگر بیش از سال سن دارید، ممکن است پزشک دوز کمتری از این دارو را برای شما تجویز کند. این دارو در کودکان مورد مطالعه قرار نگرفته است. این دارو نباید در افراد زیر سال استفاده شود. منبع:

یا سندرم بعد از COVID ، در برخی از افراد مبتلا به کرونای مزمن، ممکن است منجر به بروز عوارض و مشکلات و بیماری های مزمن گردد. حتی می توانند تا ماه ها فرد را تحت تاثیر قرار دهد و به شدت ناراحت کننده و ویران کننده باشد. خفیف تا متوسط برای بیشتر افراد حدود دو هفته طول می کشد. اما در برخی افراد حتی اگر از مرحله حاد بیماری بهبود یابند، مشکلات طولانی مدت و عوارض ناشی از آن می تواند تا طولانی مدت ادامه داشته باشد. در چنین بیمارانی، ویروس کرونا دیگر در بدن آنها وجود ندارد. حتی در صورت آزمایش تشخیصی، ممکن است فرد از نظر ویروس کرونا منفی باشد. اما با این وجود ممکن است به شدت ناتوان و بیمار باشد. این مشکل چندین نام دارد. موسسه ملی بهداشت از علایم طولانی مدت به عنوان یاد می کنند که مخفف عوارض پس از حاد است. اصطلاحات رایج تر عبارتند از: سندرم بعد از طولانی مدت افرادی که با سندرم پس از زندگی می کنند، گاهی اوقات به عنوان "حمل کنندگان طولانی" شناخته می شوند اگرچه مشخص شده است افرادی که دارای فاکتورهای خطر خاصی هستند (از جمله، سیگار کشیدن، دیابت، چاقی و سایر بیماری ها) در صورت ابتلا به بیماری کرونا، احتمالا دچار یک حمله جدی می شوند. اما ارتباط مشخصی بین این عوامل خطرناک و عوارض طولانی مدت بیماری وجود ندارد. در حقیقت، طولانی مدت در افرادی که علایم خفیف دارند، هم اتفاق میفتد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بررسی ها نشان می دهد که این مشکلات می تواند به دلیل آسیب به اندام ها، پاسخ التهابی، خودایمنی مداوم یا دلیل دیگری باشد. می تواند به طرق مختلف به بدن حمله کند. حتی به ریه ها، قلب، سیستم عصبی، کلیه ها، کبد و سایر اندام ها آسیب برساند. مشکلات بهداشت روانی می تواند از غم و اندوه، درد یا خستگی حل نشده یا پس از درمان در بخش مراقبت های ویژه ناشی شود متخصصان می گویند: ما شاهد طیفی از علایم پس از حاد هستیم که برخی از آنها پس از سایر بیماری های مهم رخ می دهند. برخی از آنها جزیی هستند. اما افراد دیگر ممکن است نیاز به مراقبت مداوم و حتی بستری مجدد در بیمارستان داشته باشند. اما آنچه که مشخص است این است که به نظر می رسد سندرم پس از فقط در مبتلایان به بیماری کرونا شدید دیده نمی شود. بلکه بیمارانی که هرگز علایم شدید بیماری کرونا را نداشته اند، از عوارض طولانی مدت کرونا شکایت می کنند. طبق، شایع ترین علایم پایدار و عوارض طولانی مدت ویروس کرونا، خستگی، سرفه، درد مفاصل و است. سایر مشکلات شامل مشکلات شناختی، عدم تمرکز، افسردگی، درد عضلانی، سردرد، ضربان قلب سریع و تب متناوب است می تواند باعث ایجاد زخم و سایر مشکلات دایمی در ریه ها شود. اما حتی عفونت های خفیف نیز می توانند باعث تنگی نفس مداوم شوند. بهبود ریه پس از امکان پذیر است. اما زمان می برد. متخصصان می گویند ماه ها طول می کشد تا عملکرد ریه فرد به سطح قبل از برگردد. تمرینات تنفسی و تنفس درمانی می تواند در بهبود وضعیت ریه موثر باشند. عفونت می تواند برخی از افراد را با مشکلات قلبی، از جمله التهاب عضله قلب، روبرو کند. در حقیقت، یک مطالعه نشان داد که % از افرادی که از بهبود یافتند، دارای علایم التهاب مداوم قلبی بودند که می تواند منجر به علایم رایج تنگی نفس، تپش قلب و ضربان قلب سریع شود. این التهاب حتی در کسانی که مورد خفیف داشته اند و قبل از بیماری هیچ مشکلی پزشکی نداشته اند، ظاهر شده است عفونت ویروس کرونا باعث آسیب کلیه شود. حتی می تواند خطر بیماری طولانی مدت کلیه و نیاز به دیالیز را افزایش دهد حس بویایی و چشایی تا حدودی بهم دیگر مرتبط هستند. ویروس کرونا می تواند سلولهای بینی را تحت ت ثیر قرار دهد. ابتلا به می تواند باعث تغییر یا از دست رفتن حس بویایی یا چشایی شود. قبل و بعد از اینکه بیماران با بیمار می شوند، ممکن است بویایی یا چشایی خود را به طور کامل از دست بدهند. یا متوجه شوند که چیزهای آشنا بو، طعم بد، عجیب یا متفاوت دارند در حدود یک چهارم افراد مبتلا به که دارای یک یا هر دو این علایم هستند، این مشکل در طی دو هفته برطرف می شود. اما برای بیشتر افراد این علایم همچنان پابرجاست. اگر چه از دست دادن طولانی مدت این حواس ممکن است جدی و خطرناک نباشد. اما تا حدودی می تواند منجر به کمبود اشتها، اضطراب و افسردگی شود. برخی بررسی ها نشان می دهد که تا درصد احتمال دارد که این افراد طی یک سال شاهد بهبود حس بویایی خود باشند دکتر، متخصص اعصاب، می گوید: برخی از افراد به دنبال عفونت دچار علایم متوسط تا بلند مدت از جمله مه مغز، سردرد و سرگیجه می شوند. علت این علایم مشخص نیست. یا نوعی بیماری است که گردش خون را تحت ت ثیر قرار می دهد. افرادی که از جان سالم به در برده اند ممکن است در برابر آن آسیب پذیرتر باشند، متخصص طب فیزیکی و توانبخشی، می گوید: می تواند بازماندگان را با سایر علایم عصبی، از جمله سردرد مداوم، خستگی، مه مغز، مشکلات در تفکر یا تمرکز و بی خوابی مواجهه کند حتی در بیماران فاقد، بی خوابی مداوم پس از یا به طور فزاینده ای در میان بازماندگان شایع است برخی از افراد پس از ابتلا به، با اضطراب طولانی مدت، افسردگی و سایر مشکلات بهداشت روان روبرو هستند. تغییرات جسمی مانند درد و ضعف می تواند به دلیل انزوای طولانی مدت، استرس ناشی از از دست دادن شغل و مشکلات مالی و غم و اندوه ناشی از مرگ عزیزان و از دست دادن سلامتی پیچیده شود بهبودی بیمارانی که در بیمارستان بستری شده اند، ممکن است چالش برانگیز باشد. بریگام می گوید: " سندرم مراقبت بعد از مراقبت ویژه یا، بازماندگان و سایر افرادی را که مدتی را در گذرانده اند، در معرض خطر بیشتری برای مشکلات سلامت روان، شناختی و بهبود جسمی قرار می دهد مگان هوسی، دکترای روانشناسی توانبخشی می گوید که بستری شدن طولانی مدت در می تواند باعث هذیان شود. محیط عجیب و غریب، داروهای متعدد تغییر دهنده ذهن، انزوا و از دست دادن کنترل می تواند بیماران را دچار احساسات وحشتناک، از جمله اختلال استرس پس از سانحه کند هوسی می گوید: "بسیاری از بیماران توهماتی دارند. آنها معتقدند پزشکان سعی در آسیب رساندن به آنها دارند. " رابطه بین و دیابت، به ویژه دیابت نوع ، پیچیده است. دیابت نوع یک عامل خطر برای موارد جدی است. به نظر می رسد برخی از بازماندگان این بیماری پس از بهبودی از در حال تشدید علایم دیابت نوع هستند هنوز مشخص نیست که آیا کودکانی که به مبتلا شده اند بیش از بزرگسالان علایم مداوم را تجربه می کنند یا کمتر؟ اما طولانی مدت در کودکان ممکن است به صورت خستگی، افسردگی، تنگی نفس و سایر علایم طولانی مدت نشان داده می شود آماندا مورو، پزشک متخصص طب فیزیکی و توانبخشی، بخشی از تیم چند رشته ای در کلینیک توانبخشی پست کودکان موسسه کندی کریگر است. وی علایم ویروس کرونا در کودکان و نوجوانان را درمان می کند. او می گوید: مشخص نیست که چرا علایم طولانی مدت برخی از کودکان را تحت ت ثیر قرار می دهد. اما در برخی افراد تاثیری ندارد وی گفت: ما بیمارانی را می بینیم که اغلب کودکانی به ظاهر سالم هستند که هیچ بیماری قبلی یا بیماری خاصی ندارند. اما در صورت ابتلا به کرونا، نیاز به بستری در بیمارستان داشته اند. التهاب قلب بعد از نگران کننده است. به ویژه در میان ورزشکاران جوانی که پس از یک مورد خفیف یا حتی بدون علامت ویروس کرونا، به ورزش خود بازگشتند. آنها باید از نظر علایم آسیب قلبی غربال شوند تا اطمینان حاصل شود که از سر گرفتن فعالیت برای آنها خطرناک نیست کودکانی که عارضه بسیار نادر به نام سندرم التهابی چند سیستم در کودکان یا را تجربه کرده اند، ممکن است آسیب جدی قلبی داشته باشند. آنها باید توسط متخصص قلب کودکان معاینه شوند بریگام می گوید که مراقبت از بیماران با علایم طولانی مدت یک چالش جدی است. وی خاطرنشان کرد که پزشکان علایم پس از ویروس را در بیماران مبتلا به دو بیماری ویروس کرونا اما، شیوع این بیماری محدود بوده است. میلیون ها نفر بیشتر از یا به مبتلا شده اند. بنابراین مشکل عوارض طولانی مدت، به ویژه در زمینه بیماری همه گیر، با انزوا، آسیب اقتصادی، عدم دسترسی و تغییر در برنامه های روزمره بسیار پیچیده تر است. وقتی صحبت از کووید طولانی مدت می شود، خیلی از بیماران می پرسند منظور از طولانی مدت، چه مدت زمانی است؟ پاسخ مشخصی برای این سوال وجود ندارد. اما از طرفی هم باید به این موضوع توجه داشته باشید که زمان زیادی هم از شیوع بیماری کرونا نگذشته است. بیماری کرونا از اوایل سال شروع به گسترش کرده است. اکثریت قریب به اتفاق افرادی که به این بیماری مبتلا شده اند، یک سال یا کمتر از بهبودی آنها می گذرد پزشکان و درمانگران می توانند برای رفع علایم با شما همکاری کنند ورزش های تنفسی، فیزیوتراپی، داروها و سایر درمان ها می توانند به بهبود سلامت شما کمک کنند. اما برای بهبودی تدریجی آماده باشید چون درمان کووید طولانی مدت ممکن است زمان بر باشد. بهترین راه برای پیشگیری از عوارض پس از پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا است. تمرین اقدامات احتیاطی کرونا ویروس و تزریق واکسن موثرترین راه برای جلوگیری از ابتلا به می باشد علایم طولانی مدت می تواند شبیه علایم بیماری دیگری باشد. بنابراین مراجعه به پزشک و رد سایر مشکلات مانند مشکلات قلبی یا بیماری های ریوی ضروری است از دست دادن بویایی، افسردگی، اضطراب یا بی خوابی را نادیده نگیرید. هر علامتی که در زندگی روزمره شما تداخل ایجاد کند، ارزش تماس با پزشک را دارد. پزشک می تواند به شما در رفع این مشکلات و بهبود کیفیت زندگی کمک کند اگر جدید، دشواری در تنفس، لب های مایل به آبی یا هر علایم جدید دیگری دارید سریعا به پزشک مراجعه کنید. منبع:

، در آخرین جلسه نشست کارشناسی کشورهای مختلف با سرپرست گروه علمی سازمان جهانی بهداشت، دکتر و برگزاری پانل تخصصی با کارشناسان از سراسر جهان در فوریه در مورد واکسن‌های فعلی و سویه‌های جدید ویروس کرونا عنوان شده است. رشد انواع جدید COVID - زیاد عجیب نیست. چون بروز و شیوع گونه های جدید یا انواع مختلف، در همه نوع ویروس ها رخ می دهد. بر همین اساس دانشمندان در حال مطالعه و بررسی انواع جدید این ویروس و تولید واکسن COVID - ویروس ها وقتی تکثیر می شوند جهش پیدا می کنند، یک نسخه جدیدی را بوجود می آورند که کمی متفاوتی از ویروس اولیه است. در برخی شرایط این گونه های جدید از بین می روند. اما گاهی اوقات، ویروس های مختلف رشد می کنند و از ویروس اصلی بهتر زنده می مانند و حتی می توانند با آن رقابت کنند و نسبت به نوع اصلی خود عفونی تر شوند. بسیاری از انواع COVID - کشف شده است. محققان در حال پیگیری پنج مورد هستند که عبارتند از: نوع انگلستان با سهولت و سرعت بیشتری نسبت به بقیه انتشار می یابد. در حال حاضر، شواهد اولیه وجود دارد که نشان می دهد این نوع ممکن است با افزایش خطر مرگ همراه باشد. نوع برزیل حاوی جهش های بیشتری نسبت به سویه انگلیس است که ممکن است توانایی آن را در جلوگیری از آنتی بادی های درمانی یا واکسن تحت ت ثیر قرار دهد. نوع آفریقای جنوبی جهش های زیادی با نوع برزیل دارد و تقریبا مشابه است. انواع نیویورک جهش هایی با نوع آفریقای جنوبی دارند و به نظر می رسد برخی از پاسخ های ایمنی بدن را تحت تاثیر قرار می دهند. انواع کالیفرنیایی جهش هایی با نوع انگلستان دارند و ممکن است به برخی از روش های درمانی پاسخ ندهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پاسخ ساده این است که در حال حاضر، هیچ مدرکی مبنی بر مقاومت این یا ویروس های دیگر COVID - در برابر واکسن های فعلی وجود ندارد. نکات کلیدی در پاسخ به این سوال، عبارتند از: اثر بخشی واکسن های COVID در حال حاضر بسیار زیاد است. در واقع، اثر بخشی واکسن کرونا بسیار بالاتر از برخی واکسن های دیگری است که معمولا دریافت می کنیم. این در حالی است که، واکسن سالانه آنفلوانزا از سال به سال در حدود - درصد ت ثیر دارد. واکسن ها از بستری شدن در بیمارستان و مرگ جلوگیری می کنند. این یک نقطه بسیار حساس است که نه تنها به کاهش فشار روی سیستم مراقبت های بهداشتی کمک می کند، بلکه همه این واکسن ها زندگی افراد را نجات می دهند. هرچه بیشتر افراد را واکسینه کنیم، در اسرع وقت، می توانیم ویروس کرونا را متوقف کنیم. پیشگیری از شیوع ویروس می تواند فرصت را برای جهش ویروس و بروز نوع جدیدتر آن از بین ببرد. تحقیقات در مورد همه واکسن ها ادامه دارد. در صورت لزوم، ممکن است نیاز به اصلاح واکسن های COVID - باشد. همه تولیدکنندگان واکسن به مطالعه اثربخشی واکسن ها ادامه می دهند و در حال حاضر به دنبال پیشگیری از شیوع بیماری هستند. برای کاهش شیوع این بیماری، ما باید تمام اقدامات بهداشت عمومی را که می شناسیم مانند استفاده از ماسک، فاصله اجتماعی و جلوگیری از اجتماعات بزرگ، حتی پس از واکسیناسیون، ادامه دهیم. واکسن COVID - از شما محافظت می کند اما این احتمال وجود دارد که هنوز هم بتوانید COVID - را به افرادی که محافظت نمی شوند انتقال دهید. همانطور که اشاره کردیم، حقایقی درباره واکسن های COVID - ، در آخرین جلسه نشست کارشناسی کشورهای مختلف با سرپرست گروه علمی سازمان جهانی بهداشت، دکتر و برگزاری پانل تخصصی با کارشناسان از سراسر جهان در فوریه در مورد واکسن‌های فعلی و سویه‌های جدید ویروس کرونا عنوان شده است که عبارتند از: کلیه واکسن‌های تولید شده از جمله، و دارای در برابر کووید علامتی دارند. اما در برابر بیماران بدون علامت کووید اثربخشی ضعیفی دارند. بنابراین افراد نباید هنگام انتخاب واکسن به دنبال اطلاعات و نتایج مربوط به کارایی واکسن باشند از آنجا که همه انواع واکسن‌ها مانع از بروز نوع شدید بیماری و مرگ می‌شوند، واکسیناسیون حداکثری جامعه مهم است. اگر بخواهیم بشریت را از همه‌گیری کنونی این بیماری نجات دهیم، باید افراد زیادی را تشویق به واکسیناسیون کنیم. بنابراین، همه باید واکسینه شوند و دیگران را نیز به واکسیناسیون تشویق کنند واکسن‌های قابل استفاده از راه بینی ممکن است حتی از کووید بدون علامت نیز جلوگیری کنند، زیرا باعث ایجاد آنتی‌بادی‌های سطحی در مخاط می‌شوند که زنجیره انتقال را قطع می‌کند و به این همه‌گیری پایان می‌دهند افرادی که به مواد غذایی، داروها، لاتکس و یا واکسن ضد سم مار و عقرب حساسیت دارند می‌توانند با خیال راحت واکسن کووید استفاده کنند اما افرادی که آنافیلاکسی شدید نسبت به واکسن‌های قبلی کووید یا غیر کوویدی دارند، باید از واکسن کووید اجتناب کنند واکسیناسیون ده هزار زن باردار در ایالات متحده انجام شده است، بدون اینکه هیچ عارضه جانبی اضافی تا ماه پیگیری پس از آن مشاهده شود. از این رو، خانم‌های باردار می‌توانند با خیال راحت واکسینه شوند افرادی که در گذشته به کووید مبتلا شده‌اند باید چهار تا شش هفته پس از بهبودی، واکسن کووید دریافت کنند. اطلاعات جدید در حال تکمیل و جمع‌بندی است که ممکن است فقط به یک بار واکسن نیاز داشته باشند. افرادی که پلاسمادرمانی شده‌اند، باید حداقل با چهار هفته تاخیر واکسن دریافت کنند. زیرا در طی این چهار هفته آنتی‌بادی‌های از قبل ساخته شده در پلاسمای دریافت شده از بین می‌روند. با این روند از خنثی‌سازی ویروس (پروتیین) موجود در واکسن کرونا جلوگیری می‌شود افراد مبتلا به بیماری شدید که بهبود یافته‌اند باید حداقل تا هفته پس از بهبودی منتظر بمانند تا هر کدام از انواع واکسن را دریافت کنند افراد دیابتی باید پس از مصرف غذا یا صبحانه برای واکسیناسیون مراجعه کنند افراد مبتلا به آلرژی‌های بینی، حساسیت پوستی و آسم را می‌توان با خیال راحت واکسینه کرد کسانی که آنتی‌بادی مونوکلونال دریافت کرده اند، می‌توانند با خیال راحت واکسن بزنند. زیرا واکسن از ویروس زنده نیست کسانی که قصد جراحی دارند باید حداقل هفته قبل از آن برای محافظت موثر در برابر کووید، واکسن بزنند برای بیماران مبتلا به بیماری‌های خود ایمنی مانند، هیچ داده خاصی برای بیماری وجود ندارد. اما از نظر تیوری (آسترازنکا - آکسفورد) و بعید است واکنش‌های خودایمنی را تحریک نموده یا افزایش دهد. بنابراین توصیه می شود این بیماران واکسینه شوند، اگرچه احتیاط بیشتری نیاز دارد افرادی که از استفاده می‌کنند در صورت امکان به مدت شش هفته هنگام مصرف واکسن باید دوز دارو را به کمتر از . میلی‌گرم در روز کاهش دهند. زیرا دوزهای بالاتر به عنوان سرکوب کننده سیستم ایمنی عمل می‌کنند. حتی ممکن است باعث ایجاد ایمنی لازم پس از تزریق واکسن کووید نشوند استروییدهای استنشاقی هنگام تزریق واکسن کووید ممکن است نیاز به قطع مصرف نباشد. زیرا فراهمی زیستی سیستمیک کورتیکواسترویید استنشاقی کم است افرادی که از و کلوپیدوگرل استفاده می‌کنند نیازی به قطع این داروها قبل از واکسیناسیون ندارند افرادی که در حال استفاده از داروهای ضد انعقاد خون مصرف می کنند می‌توانند با خیال راحت واکسن بزنند بیماران مزمن کلیوی که پایدار هستند، نارسایی قلبی، نارسایی کبدی می‌توانند واکسن دریافت نمایند. اما پاسخ ایمنی آن‌ها ممکن است ضعیف باشد به افراد دارای نقص ایمنی ترجیحا باید واکسن (آسترازنکا - آکسفورد) داده شود زیرا دارای کدینگ وکتور ویروسی غیرتکراری برای پروتیین اتصالی است افرادی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند متوترکسایت استفاده می‌کنند باید دارو را از دو هفته قبل و تا دو هفته بعد از تزریق واکسن قطع کنند از طرفی هم، افرادی که از ریتوکسیماب برای لنفوم غیر هوچکین و استفاده می‌کنند باید حداقل به مدت هفته پس از قطع داروها، واکسینه شوند. اما کسانی که به علت ابتلا به تحت درمان هستند و افرادی که به آن‌ها پیوند مغز استخوان داده شده باید حداقل ماه برای دریافت واکسن صبر کنند افراد مسن را باید به انجام واکسیناسیون تشویق نمود زیرا خطر مرگ و میر ناشی از کووید در آن‌ها زیاد است افراد مبتلا به زوال عقل ( ، فلج و هرگونه اختلالات مغز و اعصاب مشابه باید واکسن بزنند. زیرا احتمال دارد رفتارهای پیشگیرانه مناسب آن‌ها در مواجهه با کووید به درستی صورت نگیرد. منابع: ترجمه: دکتر رضا حبیبی ساروی زیر نظر: دکتر فرهنگ بابامحمودی