Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

می توانند دلایل مختلفی داشته باشند. بسیاری از این علل را می توان با علایم اضافی شناسایی کرد. این علایم شامل نوع درد تجربه شده و مکان هایی که ممکن است درد داشته باشند، دیده می شوند. در بسیاری از موارد، این سردردها همچنین باعث ایجاد درد در مکان های دیگر می شوند و یا توسط عوامل مختلفی ایجاد می شوند. سردرد در پشت سر معمولا نشانه یک بیماری جدی نیست. سردرد در پشت سر معمولا ناشی از سردرد تنشی، میگرن یا وضعیت نامناسب است. با این حال، گاهی اوقات، سردرد در پشت سر می‌تواند نشانه‌ای از چیزی جدی‌تر باشد و ممکن است ناشی از یک مشکل اساسی باشد که ممکن است نیاز به بررسی بیشتر داشته باشد. چرا پشت سرم درد می کند؟ سردرد در پشت سر می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. ممکن است فقط به دلیل یک آسیب جزیی باشد یا می تواند علامت ثانویه سایر مشکلات در بدن باشد. نوع و محل درد می تواند نقش مهمی در تشخیص علت سردرد داشته باشد. سردردهای شدید و مکرر همیشه نیاز به مراقبت پزشکی از سوی پزشک دارند. دردی که منشا آن هر ناحیه از صورت، سر یا گردن باشد، سردرد نامیده می شود. این درد می تواند مبهم یا شدید باشد و در صورت، جمجمه یا گردن موضعی داشته باشد. سردرد ممکن است گاهی با حالت تهوع، استفراغ یا سرگیجه همراه باشد. اما بهتر است شایع ترین علل سردرد در پشت سر را بشناسیم. آنها عبارتند از: سردرد آرتریت ناشی از التهاب در ناحیه گردن است. آنها اغلب باعث درد در پشت سر و گردن می شوند. حرکت معمولا باعث درد شدیدتر می شود. این سردردها می تواند ناشی از هر نوع آرتریت باشد. شایع ترین آنها آرتریت روماتویید و استیوآرتریت هستند. اگر آرتریت دارید که این ناحیه را تحت ت ثیر قرار داده است یا مشکوک به ابتلا به آن هستید، به پزشک مراجعه کنید. آنها قادر خواهند بود به شما در درمان علت زمینه ای کمک کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال، ممکن است بتوانید با راهکارهای زیر علایم خود را کاهش دهید: ماساژ گردن، بالاتنه و پشت انجام ورزش های ملایم، مانند شنای آهسته قرار دادن کمپرس گرم در پشت سر و گردن، زیرا گرما می تواند به شل شدن عضلات و شل شدن مفاصل شما کمک کند. وضعیت بدنی نامناسب نیز می تواند باعث درد در پشت سر و گردن شود. حتی وضعیت نامناسب بدن باعث ایجاد تنش در پشت، شانه ها و گردن شما و سردرد می شود. ممکن است دردی کسل کننده و ضربان دار را در قاعده جمجمه خود احساس کنید. فتق دیسک در ستون فقرات گردنی (گردن) می تواند باعث درد و تنش گردن شود. این می تواند باعث نوعی سردرد به نام سردرد سرویکوژنیک شود. درد به طور معمول در پشت سر احساس می شود. همچنین ممکن است در شقیقه ها یا پشت چشم ها درد احساس کنید. علایم دیگر ممکن است شامل ناراحتی در شانه ها یا بالای بازوها باشد. سردردهای سرویکوژنیک ممکن است زمانی که دراز کشیده اید تشدید شوند. برخی افراد ممکن است بیدار می شوند زیرا درد خواب آنها را مختل می کند. هنگام دراز کشیدن، ممکن است فشاری مانند وزنه بر بالای سر خود احساس کنید. نورالژی اکسیپیتال عارضه ای است که اعصابی که از نخاع به پوست سر کشیده می شوند آسیب ببینند. حتی نورالژی اکسیپیتال اغلب با میگرن اشتباه گرفته می شود. نورالژی اکسیپیتال باعث درد شدید، دردناک و ضربانی می شود که از پایه سر در گردن شروع شده و به سمت پوست سر حرکت می کند. بیماری های زمینه ای، کشش گردن یا سایر عوامل ناشناخته ممکن است باعث آسیب یا تحریک شوند. درد در نورالژی اکسیپیتال می تواند شدید باشد. علایم دیگر عبارتند از: درد پشت چشم حساسیت به نور حساسیت در پوست سر درد ضربان دار و سوزش مداوم دردهای تکان دهنده یا تیراندازی متناوب احساس تیز چاقو که شبیه شوک الکتریکی در گردن و پشت سر است. درد اغلب در یک طرف سر است و می تواند با حرکت دادن گردن ایجاد شود به دلیل شباهت علایم، پزشک ممکن است در تشخیص نورالژی اکسیپیتال برای سردرد میگرنی یا نوع دیگری از سردرد اشتباه کند. ویژگی متمایز نورالژی پس سری درد پس از اعمال فشار به پشت گردن و پوست سر است. گاهی اوقات، پزشک ممکن است نورالژی اکسیپیتال را با تزریق یک بی حس کننده موضعی نزدیک به اعصاب پس سری تشخیص دهد و یک بلوک عصبی موقت ایجاد کند. اگر درد کاهش یابد، پزشک احتمالا نورالژی اکسیپیتال را تشخیص خواهد داد. از آنجایی که نورالژی اکسیپیتال می تواند نشانه ای از سایر اختلالات باشد، پزشک ممکن است سایر بیماری های زمینه ای را نیز بررسی کند. علل احتمالی این بیماری عبارتند از: نقرس آرتروز عفونت تومورها التهاب رگ های خونی آسیب عصبی ناشی از دیابت آسیب به ستون فقرات یا دیسک ها سردردهای تنشی شایع ترین علت درد هستند. این سردردها در پشت و سمت راست سر ایجاد می شوند. سردردهای تنشی ممکن است باعث سفتی گردن یا پوست سر شوند. سردردهای تنشی مانند یک دردی کسل کننده و فشرده هستند. حتی سردردهای تنشی ( TTH ) می توانند تا روز دوام داشته باشند، اما می توانند کوتاه باشند و تا دقیقه طول بکشند. علایم سردرد تنشی عبارتند از: بدون حالت تهوع یا استفراغ سردرد با ورزش بدتر نمی شود. احساس سفتی در پشت یا جلوی سر درد خفیف تا متوسط اما گاهی شدید است. علت TTH در حال حاضر مشخص نیست، اما عوامل متعددی محرک‌های بالقوه هستند. این شامل: فشار آرتروز خستگی کمبود خواب درد سینوسی ننوشیدن آب کافی سردردهای تنشی معمولا به دلیل استرس و تنش در ماهیچه های پوست سر و گردن ایجاد می شوند. این می تواند به دلیل استرس عاطفی یا فیزیکی، اضطراب یا افسردگی باشد. اگر این ماهیچه ها در نتیجه استرس سفت و منقبض شوند، می تواند باعث افزایش فشار شود که باعث می شود اعصاب این ناحیه سیگنال های درد را به مغز ارسال کنند. نتیجه احساس فشار و درد در قسمت‌های پشت سر یا سایر قسمت‌های سر است. درمان خانگی سردرد تنشی اما معمولا می توانید علایم را کاهش دهید و خودتان در خانه آنها را درمان کنید. برای انجام این کار، سعی کنید: نوشیدن آب زیاد: کم آبی بدن می تواند سردرد را بدتر کند. انجام تمریناتی برای شل کردن ماهیچه های سر، گردن، شانه ها و پشت: یوگا یا پیلاتس ممکن است کمک کننده باشد یا شنا کردن، زیرا می تواند عضلات پشت و شانه های شما را شل کند. ماساژ دادن گردن و قسمت فوقانی کمر: این می تواند به شل شدن عضلات این ناحیه کمک کند و اگر نمی توانید ورزش کنید، به عنوان مثال اگر آسیب دیدید، ایده آل است. پزشک ممکن است مصرف مسکن هایی مانند پاراستامول را توصیه کند. برای راهنمایی در مورد استفاده از این داروها و نحوه دریافت و استفاده از آنها با یک داروساز یا دکتر صحبت کنید. سردردهای ناشی از ورزش در نتیجه فعالیت بدنی شدید رخ می دهد. آنها به طور ناگهانی در حین یا بلافاصله پس از ورزش شروع می شوند و به سرعت شدید می شوند. طیف وسیعی از تمرینات از وزنه برداری یا دویدن گرفته تا مقاربت جنسی و فشار بر روی توالت ممکن است باعث این درد شود. علایم شامل درد ضربان دار در دو طرف سر است که می تواند از دقیقه تا روز طول بکشد. این سردردها ممکن است علایمی شبیه میگرن ایجاد کنند. علت این سردردها ناشناخته است. آنها معمولا فقط برای - ماه رخ می دهند. روش های پیشگیری از عود آنها عبارتند از: خواب کافی گرم کردن مناسب نوشیدن مایعات کافی خوردن غذاهای مغذی اجتناب از فعالیت های شدید مصرف داروهای مسکن قبل از ورزش درمان شامل استفاده از داروهای مسکن معمولی سردرد، مانند آسپرین یا استامینوفن است. سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو ( MOH ) ممکن است در صورت استفاده بیش از حد از داروهای مسکن ایجاد شود. سردرد MOH به عنوان سردرد برگشتی نیز شناخته می شود. استفاده گهگاهی از مسکن هیچ مشکلی ایجاد نمی کند. با این حال، زمانی که فردی داروهای مسکن را بیش از دو یا چند روز در هفته در مدت طولانی مصرف می‌کند، ممکن است مصرف بیش از حد دارو یا سردرد برگشتی رخ دهد. علایم اصلی عبارتند از: درد شدیدتر هنگام بیدار شدن سردرد پس از قطع تسکین درد سردردهای مداوم و تقریبا روزانه سایر مشکلات مرتبط با MOH عبارتند از: اضطراب افسردگی بی قراری حالت تهوع کمبود انرژی خواب آلودگی تحریک پذیری ضعف جسمانی مشکل در تمرکز میگرن می تواند در هر قسمت سر ظاهر شود، اما بسیاری از افراد آن را در سمت چپ سر یا پشت سر تجربه می کنند. سردردهای میگرنی یک نوع شایع از سردردهای عودکننده هستند که اغلب در دوران کودکی شروع می‌شوند و با افزایش سن، شدت و دفعات آن افزایش می‌یابد. مواد التهابی که حسگرهای درد را در رگ‌های خونی و اعصاب سر تحریک می‌کنند ممکن است باعث میگرن شوند. سردردهای میگرنی ممکن است از سمت چپ سر شروع شوند و سپس در اطراف شقیقه تا پشت سر حرکت کنند. در بزرگسالی، ممکن است چندین بار در هفته، به خصوص در زنان بین سنین تا سال رخ دهد. علایم رایج میگرن عبارتند از: اشک چشم اختلال بینایی تهوع و استفراغ نرمی عضلات و پوست حساس فعالیت بدنی آنها را بدتر می کند. افزایش حساسیت به نور، صدا و بو از چند ساعت تا چند روز طول بکشد. درد شدید ضربان دار در یک طرف سر یک "هاله" ممکن است قبل از سردرد میگرنی باشد، که در آن فرد نورهای چشمک زن یا سایر اختلالات بینایی را تجربه می کند. عوامل مختلفی برای هر فرد ممکن است باعث بروز حملات میگرنی شود. این عوامل ممکن است عاطفی، فیزیکی، محیطی، رژیم غذایی یا مربوط به دارو باشند و عبارتند از: استرس کمبود غذا خواب ناکافی اضطراب یا افسردگی مصرف قرص ضد بارداری قاعدگی یا سایر تغییرات هورمونی انواع خاصی از مواد غذایی مانند پنیر، شکلات و کافیین نورهای چشمک زن و روشن، صداهای بلند یا بوهای شدید سردردهای خوشه ای نادر اما بسیار دردناک هستند. افراد مبتلا به سردردهای خوشه ای حملات مکرری را تجربه می کنند. این دوره ها یا الگوهای حمله ممکن است هفته ها یا ماه ها طول بکشد. سردردهای خوشه ای ممکن است باعث درد در پشت سر یا کناره های سر شوند. ممکن است هنگام دراز کشیدن بدتر شوند. علایم دیگری که باید مراقب آنها بود عبارتند از: بی قراری حالت تهوع افتادگی پلک گرفتگی بینی حساسیت به نور و صدا درد تیز، نافذ، سوزاننده علایم بسیاری از سردردها را می توان با داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) کاهش داد. برخی از داروها، مانند تیلنول اگر سردرد مزمن دارید، فوق‌العاده قوی می‌تواند به شما کمک کند. درمان زمانی موثرتر است که علت دقیق سردرد شما مشخص شود. سردردهای آرتریت بهتر است با داروهای ضد التهاب و گرما برای کاهش التهاب درمان شوند. سردردهای ناشی از وضعیت نامناسب بدن را می توان بلافاصله با استامینوفن درمان کرد. در درازمدت، می‌توانید با بهبود وضعیت بدن، این سردردها را درمان کنید یا از آن جلوگیری کنید. یک صندلی کار ارگونومیک با محافظ خوب کمری بخرید و هر دو پا را روی زمین بگذارید. سردردهای ناشی از فتق دیسک به درمان بیماری زمینه ای بستگی دارد. درمان فتق دیسک شامل فیزیوتراپی، کشش ملایم، کایروپراکتیک، تزریق اپیدورال برای التهاب و جراحی در صورت نیاز است. بهبودی ممکن است با ورزش ایجاد شود. نورالژی اکسیپیتال ناشی از تحریک، التهاب یا آسیب به اعصاب پس سری است که از پوست سر می گذرد. این شامل انفجارهای ناگهانی درد، با یا بدون سردرد مداوم است. نورالژی اکسیپیتال ممکن است از طریق گرما درمانی، داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، فیزیوتراپی، ماساژ و شل کننده های عضلانی تجویزی درمان شود. در موارد شدید، پزشک شما ممکن است یک بی حس کننده موضعی را برای تسکین فوری به ناحیه اکسیپیتال تزریق کند. این گزینه درمانی می تواند تا هفته ادامه داشته باشد. استفاده از بسته های حرارتی، استراحت و مصرف داروهای ضد التهابی مانند آسپرین یا ناپروکسن می تواند به کاهش سطح درد کمک کند. در موارد نادر، ممکن است فرد برای کاهش فشار روی اعصاب یا مسدود کردن پیام‌های درد به این قسمت از بدن به جراحی نیاز داشته باشد. سردردهای تنشی معمولا با مسکن های بدون نسخه درمان می شوند. پزشک شما ممکن است داروهای تجویزی را برای سردردهای تنشی شدید و مزمن تجویز کند. پزشک شما همچنین ممکن است داروهای پیشگیرانه مانند داروهای ضد افسردگی یا شل کننده های عضلانی را برای کاهش سردردهای احتمالی در آینده تجویز کند. در صورت نادر بودن سردردهای تنشی معمولا مصرف داروهای مسکن مانند آسپرین یا استامینوفن کافی است. گزینه های درمانی عبارتند از: ماساژ فیزیوتراپی طب سوزنی درمان شناختی رفتاری تکنیک های آرام سازی برای درمان میگرن فرد باید مسکن هایی مانند آسپرین یا استامینوفن مصرف کند و در اتاقی تاریک استراحت کند. اگر مسکن‌های معمولی موثر نباشند، پزشک ممکن است داروهای ضددرد معروف به تریپتان‌ها را تجویز کند. این داروها باعث انقباض و انقباض رگ های خونی می شوند که برخی از تغییرات مغزی که باعث میگرن می شوند را معکوس می کند. برای میگرن، پزشک ممکن است هم یک داروی پیشگیرانه مانند یک بتا بلوکر و هم یک داروی مسکن فوری تجویز کند. برخی از داروهای بدون نسخه، مانند Excedrin Migraine ، به طور خاص برای میگرن طراحی شده است. اینها ممکن است برای میگرن های خفیف اما نه شدید موثر باشند. پزشک شما همچنین ممکن است به شما کمک کند تا بفهمید چه چیزی باعث میگرن شما می شود تا بتوانید از این محرک ها جلوگیری کنید. هر چه زودتر فرد درمان اپسیود میگرن را دریافت کند، این درمان موثرتر خواهد بود. افراد می توانند اقدامات خاصی را برای کاهش خطر ابتلا به میگرن انجام دهند. این مراحل عبارتند از: هورمون درمانی مدیریت استرس، ورزش، تمدد اعصاب و فیزیوتراپی داروهایی که به طور خاص برای پیشگیری از میگرن تایید شده اند. یادداشت برداری و اجتناب از محرک های شخصی، از جمله اجتناب از برخی غذاها پیشگیری با داروهایی که معمولا برای صرع، افسردگی یا فشار خون بالا استفاده می شود. بهترین درمان برای سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو اغلب کاهش یا قطع کامل مصرف داروهای مسکن است. سردرد در ابتدا بدتر می شود اما به سرعت برطرف می شود. سپس فرد می تواند مصرف داروهای مسکن معمولی یا ترجیحی خود را از سر بگیرد. ممکن است یک فرد برای قطع چرخه استفاده از تسکین درد به درمان فیزیکی یا رفتاری نیاز داشته باشد. برای برخی داروها، مانند مواد افیونی، پزشک باید کاهش تدریجی دوز را توصیه کند، زیرا قطع فوری برخی از داروها می تواند خطرناک باشد. برای جلوگیری از سردرد مصرف بیش از حد دارو، افراد باید بیش از دو بار در هفته از مصرف داروهای مسکن برای سردرد خودداری کنند. اگر سردردهایی که نیاز به داروی مسکن دارند، مداوم و مکرر هستند، برای پیشگیری و درمان بهتر با پزشک مشورت کنید. درمان سردردهای خوشه ای بر کوتاه کردن دوره سردرد، کاهش شدت حملات و جلوگیری از وقوع حملات بیشتر متمرکز است. اما درمان حاد ممکن است شامل موارد زیر باشد: بی حس کننده های موضعی اکتروتید، نسخه مصنوعی تزریقی هورمون مغز، سوماتوستاتین تریپتان که برای درمان میگرن نیز استفاده می شود و برای تسکین سریع می توان آن را تزریق کرد. روش های پیشگیری ممکن است شامل موارد زیر باشد: ملاتونین کورتیکواستروییدها مسدود کننده های عصبی مسدود کننده های کانال کلسیم در موارد بسیار شدید، ممکن است از جراحی استفاده شود. اگر در پشت سر خود احساس درد دارید بهتر است در موارد زیر به پزشک خود مراجعه کنید: درد با حساسیت در نزدیکی شقیقه همراه است. سردرد مانع انجام فعالیت های عادی شما می شود. شما هر گونه تغییر جدید در الگوهای سردرد را تجربه می کنید. شما شروع به تجربه سردردهای جدیدی می کنید که بیش از چند روز طول می کشد. اگر سردرد شدیدی دارید که بدتر از قبل شده است، یا اگر سردردتان به تدریج بدتر می‌شود، باید در اسرع وقت یک قرار ملاقات با پزشک بگذارید. علایمی وجود دارد که نشان دهنده وضعیت اورژانسی است. اگر سردرد را همراه با هر یک از علایم زیر تجربه کردید، به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید: سردرد شدید به دنبال ضربه به سر تغییرات ناگهانی در شخصیت شما، از جمله نوسانات خلقی نامشخص یا بی قراری تب، سفتی گردن، گیجی و کاهش هوشیاری تا جایی که در تلاش برای تمرکز بر یک مکالمه هستید. اختلالات بینایی، گفتار نامفهوم، ضعف (از جمله ضعف در یک طرف صورت) و بی حسی در هر نقطه از بدن سردردهایی که خیلی ناگهانی ظاهر می شوند، در حالی که معمولا اینطور نیستند، به خصوص اگر شما را از خواب بیدار کرده باشند. سردرد شایع است. انواع سردردها می توانند بر کیفیت زندگی افراد و توانایی آنها در انجام وظایف روزمره ت ثیر بگذارند. بسیاری از سردردها بدون درمان از بین می روند، اما برخی از آنها دلایل جدی تری دارند. هرکسی که نگران درد پشت سر خود است باید به دنبال مشاوره پزشکی باشد. اگر علت زمینه ای وجود دارد که نیاز به درمان دارد، بهتر است هر چه سریعتر این کار را انجام دهید.

گوش شناگر اگر زود تشخیص داده شود، درمان آن آسان است. با تمیز کردن دقیق و درمان های طبیعی برای گوش شناگر برای کمک به کاهش باکتری ها و التهاب می توانید به راحتی مشکل را برطرف کنید. اما باید دقت کنید که همیشه قبل از استفاده از داروهای خانگی با پزشک مشورت کنید. برای خلاص شدن از شر گوش شناگر در خانه، موارد زیر را امتحان کنید: آنچه در این مقاله خواهید خواند: آب پیاز، یکی از درمان های طبیعی گوش شناگر شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آب پیاز از دهه برای درمان عفونت گوش استفاده می شده است. اگرچه شواهد حکایتی فراوانی وجود دارد، شواهد علمی محدود است. تحقیقات نشان می‌دهد که کورستین (فلاوانوییدی که در پیاز بسیار متمرکز است) دارای خواص ضد التهابی است، اما نتایج متناقض است. مطالعه دیگری نشان می دهد پیاز دارای خواص ضد باکتریایی قوی است و از رشد باکتری وبا در ظروف پتری جلوگیری می کند. نحوه درمان گوش شناگر با آب پیاز به دو روش: یک پیاز را از وسط نصف و آن را گرم کنید، آن را در یک حوله بپیچید و حدود دقیقه آن را در برابر دهانه گوش نگه دارید تا خنک شود. یک پیاز را رنده کنید، آن را در یک الک توری ریز بریزید و بگذارید آب آن در ظرفی بریزد. با استفاده از یک قاشق چای خوری یا قطره چکان، چند قطره را در مجرای گوش بریزید. سیر، یکی دیگر از درمان های طبیعی گوش شناگر سیر دارای خواص ضد قارچی، ضد باکتریایی، ضد ویروسی و ضد سرطانی است که برای درمان انواع بیماری ها از جمله پای ورزشکاران، سرماخوردگی و گوش شناگران مفید است. تحقیقات نشان می دهد که ترکیبات ارگانوسولفور آن ممکن است پاسخ های ایمنی ضد التهابی را ایجاد کند. نحوه درمان گوش شناگر با سیر: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چند قطره روغن سیر (یا موللین) را در گوش بریزید. بگذارید چند دقیقه بدون مزاحمت بنشیند. دو بار در روز تکرار کنید. (می توانید با رنده کردن سیر در روغن زیتون، روغن سیر خود را در خانه درست کنید. بگذارید یک شب بماند، سپس روغن را صاف کنید تا تکه های سیر جدا شود. سیر دارای خواص ضد باکتریایی طبیعی است و می توان از آن برای درمان گوش شناگران به شکل روغن سیر استفاده کرد. روغن گوش سیر را می توان از یک فروشگاه مواد غذایی بهداشتی یا داروهای طبیعی خریداری کرد، اما تهیه آن نیز با رنده کردن چندین حبه سیر تازه در یک شیشه با روغن زیتون فوق بکر آسان است. بگذارید این مخلوط یک شب بماند و سپس تکه های سیر را صاف کنید. اگر روغن سیر خانگی در دمای اتاق بماند، پتانسیل رشد باکتری هایی را دارد که باعث بوتولیسم می شوند. تا چند ماه در فریزر یا تا چهار روز در یخچال نگهداری شود. آب اکسیژنه، یکی دیگر از درمان های طبیعی گوش شناگر اگرچه این سوال وجود دارد که آیا پراکسید هیدروژن ( % می تواند به طور موثر باکتری ها را از بین ببرد، ثابت شده است که گسترش باکتری ها را محدود می کند و قارچ ها را از بین می برد، و آن را راهی موثر برای مدیریت یک مورد کوچک گوش شناگر می کند. قسمت پراکسید هیدروژن (در دمای اتاق) را با قسمت آب مخلوط کنید تا ناراحتی را به حداقل برسانید. چند قطره را روی یک سواب پنبه بریزید و مجرای گوش را تمیز کنید، مراقب باشید که خیلی عمیق به گوش نفوذ نکنید یا چند قطره را مستقیما در گوش قرار دهید. در صورت استفاده از قطره، حدود ثانیه بگذارید. پراکسید هیدروژن دارای خواص ضد عفونی کننده است که ممکن است به کشتن باکتری های گوش کمک کند. از آنجا که می تواند باکتری های سالم را نیز از بین ببرد، توصیه می شود آن را با مخلوط کردن یک قسمت پراکسید هیدروژن با یک قسمت آب رقیق کنید. گرما درمانی، یکی دیگر از درمان های طبیعی گوش شناگر گرما می تواند به تسکین درد و التهاب ناشی از گوش شناگر کمک کند. به آرامی یک بطری آب گرم پیچیده شده در پارچه، یک پد گرم کننده، پوشش حرارتی درمانی یا یک پارچه شستشوی مرطوب گرم را در برابر گوش آلوده به مدت پنج تا ده دقیقه نگه دارید. مراقب باشید که گوشتان نسوزد. چند بار در روز از حرارت استفاده کنید تا زمانی که عفونت از بین برود. گرما نه تنها به تسکین ناراحتی کمک می کند، بلکه می تواند به تبخیر آب موجود در گوش نیز کمک کند. برای دمیدن هوای گرم در گوش، از یک سشوار تنظیم شده برای دمیدن هوای گرم در گوش استفاده کنید، یا یک بطری آب گرم را در یک حوله بپیچید و به مدت دقیقه روی گوش نگه دارید. روغن نارگیل روغن نارگیل خوشمزه است، اما خواص ضد میکروبی، ضد قارچی و ضد باکتریایی نیز برای بدن انسان دارد. نحوه درمان گوش شناگر با روغن نارگیل: تا قطره را روی یک سواب پنبه بریزید و روی قسمت بیرونی گوش و مجرای گوش بکشید، مراقب باشید به عمق گوش نروید و به پرده گوش دست نزنید. یا یک گلوله پنبه ای ( تا قطره) را با روغن نارگیل خیس کنید و آن را به قسمت بیرونی گوش بچسبانید که کانال را می پوشاند. بگذارید تا دقیقه بماند و اجازه دهید بخار وارد گوش شود. سرکه سیب کاربردهای زیادی برای سرکه سیب وجود دارد ، جای تعجب نیست که این ماده شگفت انگیز می تواند به گوش شناگران نیز کمک کند. اسیدیته سرکه قرار است باکتری‌ها را در گوش از بین ببرد و از گسترش آن جلوگیری کند. نحوه درمان گوش شناگر با سرکه سیب: چند قطره سرکه سیب رقیق نشده (سرکه سفید نیز موثر خواهد بود) در گوش بریزید. بگذارید دقیقه بماند. در صورت نیاز در طول روز تکرار کنید. مالیدن محلول الکل/سرکه این مخلوط به تسکین گوش شناگر کمک می کند، زیرا الکل آب را در گوش ترکیب می کند و سپس تبخیر می شود. اسیدیته سرکه به جلوگیری از رشد باکتری ها کمک می کند. قسمت الکل مالشی را با قسمت سرکه سیب مخلوط کنید. چند قطره از محلول را در هر گوش بچکانید. دو بار در روز تکرار کنید. قطره گوش شناگر برخی از موارد گوش شناگر سرسخت است و نیاز به آنتی بیوتیک دارد. اگر گوش درد شدید شد یا علایم بیش از تا روز ادامه داشت با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک ممکن است قطره های آنتی بیوتیک گوش را برای کمک به خلاص شدن از شر عفونت تجویز کند. اغلب قبل از اتمام دوره کامل آنتی بیوتیک، گوش شروع به احساس بهتر می کند، اما مهم است که از قطره گوش در طول دوره تجویز استفاده کنید. توقف خیلی زود ممکن است باعث بازگشت عفونت شود. در موارد شدیدتر، پزشکان ممکن است یک فتیله دارویی یا یک اسفنج کوچک را در گوش قرار دهند تا قطرات به مجرای گوش برسند. در این موارد، قرار ملاقات های بعدی برای نظارت بر پیشرفت، تمیز کردن گوش و تعویض فیتیله در صورت نیاز ضروری است. اگر عفونتی ایجاد شود که بیش از مجرای گوش را تحت ت ثیر قرار دهد، ممکن است آنتی بیوتیک خوراکی تجویز شود. می توانید با مصرف پروبیوتیک های باکیفیت پس از درمان یا این پروبیوتیک های مبتنی بر هاگ در طول درمان از روده کودک خود حمایت کنید. نحوه استفاده صحیح از قطره گوش مهم نیست که از یک داروی خانگی یا قطره های گوش تجویز شده استفاده می کنید، در اینجا نحوه استفاده از قطره های گوش برای حداکثر اثربخشی آورده شده است: دراز بکشید و گوش آسیب دیده رو به بالا باشد. قطره را در گوش قرار دهید تا زمانی که گوش پر شود. برای چند دقیقه (یا تا دقیقه طبق دستور) دراز بکشید تا قطره ها جذب شوند. دوام گوش شناگر چقدر است؟ به محض اینکه درد شروع به فروکش کرد، تنها چیزی که بیمار احتمالا می خواهد بداند این است که چه زمانی می توانم دوباره به استخر برگردم؟ پاسخ به شدت بستگی دارد، اما با درمان مناسب، بیشتر علایم در عرض روز کاهش می‌یابد و بیشتر موارد طی تا روز کاملا از بین می‌روند. آیا گوش شناگر منجر به ناشنوایی می شود؟ در موارد شدید، پوست کانال گوش ممکن است آنقدر متورم شود که شروع به بسته شدن روی پرده گوش کند. این می تواند منجر به خفه شدن یا کاهش شنوایی شود. ترسناک به نظر می رسد، درست است؟ ! خوشبختانه، هر کم شنوایی موقتی است، به محض کاهش تورم، شنوایی شما به حالت عادی باز می گردد. چگونه از گوش شناگر جلوگیری کنیم؟ اگرچه اقدامات احتیاطی مناسب مطمینا می‌تواند احتمال ابتلا به گوش شناگر را به حداقل برساند، هیچ راهی برای جلوگیری کامل از آن وجود ندارد علاوه بر بیرون ماندن از استخر، اما همانطور که در بالا توضیح داده شد، حتی این نیز بی‌خطر نیست. بهترین راه برای جلوگیری از گوش شناگر، تمیز و خشک نگه داشتن گوش است که از تشکیل و رشد باکتری ها جلوگیری می کند. این مراحل می تواند کمک کند: گوش‌ها را بعد از شنا، دوش گرفتن یا حمام تخلیه کنید: پس از مدتی در آب، سر خود را به هر طرف بچرخانید یا تکان دهید تا تخلیه راحت شود. به عنوان جایگزین، می توانید به مدت دقیقه به هر طرف دراز بکشید یا از سشوار استفاده کنید تا آب تبخیر شود. از استفاده از سواب پنبه ای بعد از دوش گرفتن یا حمام کردن خودداری کنید: اگر آب در گوش وجود داشته باشد، تعویض پنبه می تواند تجمع موم را بیشتر به داخل گوش فشار دهد و آب را پشت گوش گیر کند. کانال های گوش را بعد از شنا بشویید: اگر گوش شناگر ماندگار است، چند قطره از الکل و محلول سرکه که در بالا ذکر شد (یا سرکه سیب یا پراکسید هیدروژن) را بعد از شنا یا حمام در گوش بریزید. هنگام شنا از گوش شمع ها استفاده کنید: نصب مناسب گوش شمع ها می تواند در وهله اول از ورود آب به کانال گوش جلوگیری کند. سخن آخر گوش شناگر که به عنوان اوتیت حاد خارجی نیز شناخته می شود، یک عفونت شایع کانال گوش است که زمانی رخ می دهد که آب در گوش گیر کند. این باعث التهاب، تورم، خارش و تخلیه مایع از گوش می شود و می تواند بسیار دردناک باشد. اگرچه گوش شناگر معمولا با قطره های تجویزی گوش بهتر کنترل می شود. برخی از داروهای طبیعی و اقدامات پیشگیری وجود دارد که ممکن است ارزش امتحان کردن با نظارت پزشک را داشته باشد.

سالانه هزاران نفر را تحت تاثیر قرار می دهد و در صورت عدم نظارت می تواند خطرناک و جدی باشد. آنوریسم به انبساط یا برآمدگی رگ خونی به بیش از بیش از آن گفته می شود. آیورت (بزرگترین شریان بدن که مسیول انتقال خون غنی از اکسیژن به دور از قلب است) مستعد ابتلا به آنوریسم است. اگر آنوریسم در آیورت صعودی، بخشی از شریان نزدیک به قلب که از قاعده بطن چپ شروع می شود، رخ دهد، آنوریسم آیورت صعودی نامیده می شود. آنوریسم آیورت صعودی یک زیرگروه از آنوریسم آیورت قفسه سینه یا آنوریسم است که در ناحیه قفسه سینه بالای دیافراگم ایجاد می شود. آنوریسم آیورت صعودی دومین نوع شایع آنوریسم آیورت است. آنها بیشتر در افراد مسن و ساله تشخیص داده می شوند. در صورت درمان نشدن، این آنوریسم ها می توانند بزرگ شوند و در نهایت ممکن است ترکیده و منجر به عوارض جدی و مرگ شوند. درمان آنوریسم آیورت صعودی به اندازه و سرعت رشد آن بستگی دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم آنوریسم آیورت صعودی آنوریسم آیورت توراسیک ممکن است باعث مشکلاتی مانند تنگی نفس، کمردرد و درد قفسه سینه شود. آنوریسم آیورت صعودی همیشه علایمی را ایجاد نمی کند، به خصوص در مراحل اولیه و زمانی که اندازه آنها کوچک باشد. با افزایش اندازه، آنوریسم آیورت قفسه سینه ممکن است شروع به ایجاد مشکلاتی مانند علایم زیر کند: سرفه کمر درد تنگی نفس گرفتگی صدا درد قفسه سینه حساسیت در ناحیه قفسه سینه همه افراد مبتلا به آنوریسم آیورت صعودی علایمی را تجربه نمی کنند، حتی زمانی که برآمدگی بزرگ باشد. از سوی دیگر، پارگی آنوریسم یک اورژانس پزشکی است. علایم عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرگیجه سبکی سر مشکل در تنفس مشکل در بلع فشار خون پایین ضربان قلب سریع از دست دادن هوشیاری درد ناگهانی و شدید در قفسه سینه یا کمر ضعف یا فلج در یک طرف بدن علل آنوریسم آیورت صعودی آنوریسم ممکن است به دلیل هر چیزی که دیواره آیورت را ضعیف می کند ایجاد شود. عوامل متعددی می توانند در ایجاد آنوریسم آیورت صعودی و انواع دیگر آنوریسم نقش داشته باشند، از جمله: آترواسکلروز این وضعیت زمانی اتفاق می‌افتد که پلاک‌ها روی دیواره‌های شریان ایجاد می‌شوند و باعث سفت شدن و غیرقابل انعطاف شدن آن‌ها می‌شوند و در نتیجه خطر ضعیف شدن و برآمدگی دیواره‌های سرخرگ را افزایش می‌دهند. عوامل خطر آترواسکلروز شامل کلسترول بالا و فشار خون بالا است. بیماری ها و عفونت تصور می شود که اختلالات ژنتیکی و شرایط التهابی در ایجاد آنوریسم در ناحیه قفسه سینه نقش دارند. شرایط ژنتیکی که ممکن است نقش داشته باشند عبارتند از: سندرم مارفان: وضعیتی که بر بافت همبند بدن ت ثیر می گذارد و ممکن است باعث ضعف در دیواره آیورت شود. Ehlers - Danlos : گروهی از اختلالات نادر که بر بافت همبند که از رگ های خونی حمایت می کند و همچنین استخوان ها، پوست و سایر اندام ها و بافت ها را تحت تاثیر قرار می دهد. Loeys - Dietz : وضعیتی شبیه به سندرم مارفان که نه تنها بافت همبند بدن را تحت تاثیر قرار می دهد، بلکه منجر به بزرگ شدن آیورت می شود. شرایط التهابی که ممکن است خطر آنوریسم آیورت قفسه سینه را افزایش دهد شامل آرتریت سلول غول پیکر و آرتریت تاکایاسو است. عفونت درمان نشده، مانند مسمومیت با سالمونلا، یک علت نادر آنوریسم در آیورت است که معمولا به عنوان آنوریسم قارچی شناخته می شود. مشکلات دریچه آیورت افرادی که مشکلات دریچه آیورت دارند ممکن است بیشتر در معرض آنوریسم آیورت صعودی باشند. به عنوان مثال، کسانی که با دریچه آیورت دو لختی متولد می شوند. بیما ممکن است فشار بیشتری روی دیواره سرخرگ ها تجربه کنند. انواع آنوریسم آیورت انواع آنوریسم آیورت عبارتند از: آنوریسم هایی که در ناحیه قفسه سینه، بالای دیافراگم ایجاد می شوند، به عنوان آنوریسم قفسه سینه طبقه بندی می شوند و ممکن است به دو دسته صعودی یا نزولی تقسیم شوند. آنوریسم آیورت نزولی در پشت حفره قفسه سینه رخ می دهد. آنوریسم هایی که در قسمت تحتانی آیورت ایجاد می شوند، آنوریسم آیورت شکمی نامیده می شوند. اینها شایع‌تر از آنوریسم‌های آیورت قفسه‌ای هستند، آنوریسم‌های آیورت شکمی بیش از درصد از آنوریسم‌های آیورت را تشکیل می‌دهند. عوامل خطر آنوریسم آیورت صعودی عوامل خطر برای ایجاد آنوریسم آیورت صعودی ممکن است شامل سن، سلامت عمومی و سیگار کشیدن باشد. اما عوامل دیگری که خطر ابتلا به آنوریسم آیورت صعودی را افزایش می دهند عبارتند از: سن: هم خطر تصلب شرایین و هم آنوریسم آیورت قفسه سینه با افزایش سن افزایش می یابد. جنسیت: این وضعیت در مردان تا بار بیشتر از زنان تشخیص داده می شود. سابقه خانوادگی: بسیاری از موارد آنوریسم آیورت با سابقه خانوادگی این بیماری مرتبط است. سلامت عمومی: کسانی که فشار خون و کلسترول بالا دارند، بیشتر در معرض خطر سخت شدن شریان ها هستند که یک عامل خطر برای آنوریسم آیورت صعودی است. سیگار کشیدن: استفاده از سیگار و سایر فرآورده های تنباکو یک عامل خطر اصلی برای ایجاد آنوریسم آیورت است. عوارض آنوریسم آیورت صعودی آنوریسم آیورت صعودی یک خطر جدی برای سلامتی است. ممکن است پاره شود و باعث خونریزی داخلی شود که می تواند زندگی را تهدید کند. هر چه آنوریسم بزرگتر باشد، خطر پارگی بیشتر است. به طور مشابه، آنوریسم های بزرگتر می توانند باعث تشریح آیورت شوند، یک اورژانس پزشکی جدی که با پارگی لایه های آیورت مشخص می شود. آنوریسم های کوچکتر می توانند منجر به موارد زیر شوند: ایجاد پلاک آترواسکلروتیک در محل تشکیل لخته در اطراف آنوریسم که خطر سکته را افزایش می دهد. تشخیص و درمان آنوریسم آیورت صعودی اگر پزشک مشکوک به آنوریسم آیورت باشد، ممکن است از یک یا چند آزمایش زیر برای تایید تشخیص استفاده کند: اکوکاردیوگرافی سی تی اسکن آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی ( MRA ) اکثر آنوریسم‌های آیورت صعودی علایمی ایجاد نمی‌کنند و بنابراین تا زمانی که در طول ویزیت پزشک یا معاینه پزشکی کشف نشوند، تشخیص داده نمی‌شوند. پزشکان معمولا آنوریسم‌های کوچک را با مسدودکننده‌های بتا، نوعی دارو برای فشار خون بالا، درمان می‌کنند. آزمایشات معمول برای نظارت بر پیشرفت آنوریسم مورد نیاز است. آنوریسم هایی که بزرگ هستند یا به سرعت در حال رشد هستند نیاز به جراحی دارند. انواع جراحی عبارتند از: جراحی باز در این روش جراح برشی در قفسه سینه ایجاد می کند. آنها بخش آسیب دیده آیورت را برداشته و آن را با یک لوله مصنوعی به نام پیوند جایگزین می کنند. زمان نقاهت پس از جراحی معمولا حداقل هفته است. جراحی اندوواسکولار یک شکل کمتر تهاجمی از جراحی، جراحی اندوواسکولار شامل اجرای یک کاتتر کوچک به آیورت از طریق شریان در پا است. سپس از این کاتتر برای رساندن استنت به آنوریسم استفاده می شود که فشار خون را بر روی شریان کاهش می دهد. این روش از بزرگتر شدن آنوریسم و در نتیجه کاهش کشش دیواره و کاهش خطر پارگی جلوگیری می کند. جراحی اضطراری اگر آنوریسم آیورت صعودی پاره شود، جراحی اورژانسی لازم است. در حالی که امکان ترمیم آیورت وجود دارد، خطرات آن زیاد است و احتمال بروز عوارض در فرد بیشتر است. چگونه از آنوریسم آیورت صعودی جلوگیری کنیم؟ احتمال ایجاد آنوریسم آیورت صعودی ممکن است به تغییرات پیشگیرانه در شیوه زندگی بستگی داشته باشد. تغییرات سبک زندگی می تواند سلامت کلی را بهبود بخشد و خطر ابتلا به آنوریسم آیورت صعودی یا نوع دیگری از آنوریسم آیورت را کاهش دهد. اقدامات پیشگیرانه عبارتند از: ترک سیگار حفظ وزن مناسب مدیریت سطوح استرس نگه داشتن فشار خون در محدوده سالم نگه داشتن سطح کلسترول در محدوده سالم درگیر شدن در فعالیت های قلبی عروقی منظم کاهش مصرف غذاهای پرچرب، قند و سدیم درمان شرایط پزشکی که می تواند خطر آنوریسم آیورت را افزایش دهد. افرادی که در معرض افزایش خطر ابتلا به آنوریسم آیورت هستند، از جمله افرادی که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، باید به پزشک خود مراجعه کنند تا آزمایشات غربالگری منظم برای نظارت بر تشکیل آنوریسم انجام دهند. پیش آگهی آنوریسم آیورت صعودی افراد مبتلا به آنوریسم آیورت صعودی به عوامل متعددی از جمله وجود شرایط همزمان مانند بیماری قلبی، فشار خون بالا و کلسترول بالا بستگی دارد. دریافت درمان برای این شرایط و نظارت بر آنوریسم های موجود، نقش عمده ای در بهبودی و پیشگیری از عوارض دارد. ترمیم آنوریسم آیورت صعودی آنوریسم در معرض خطر پارگی نیاز به ترمیم جراحی دارد. اگر آنوریسم آیورت بزرگ یا در حال رشد باشد، نیاز به ترمیم جراحی در اسرع وقت دارد. در برخی موارد، ممکن است بتوانید بعدا جراحی کنید. ترمیم آنوریسم آیورت جراحی بزرگی است که نیاز به بیهوشی دارد. این جراحی خطرات مغزی و قلبی را به همراه دارد. جراحی بزرگ همچنین خطر لخته شدن خون در وریدهای بزرگ پاهای شما را در حین یا بعد از جراحی دارد. این لخته ها می توانند آزاد شوند و به ریه های شما بروند. به این حالت آمبولی ریه می گویند. سایر خطرات ترمیم آنوریسم آیورت، عبارتند از: عفونت تورم سکته خون ریزی عفونت ریه نارسایی تنفسی نارسایی کلیه مشکلات قلبی ریتم های نامنظم قلب ممکن است بر اساس بیماری زمینه ای خود، خطرات دیگری نیز داشته باشید. توصیه هایی برای آمادگی برای جراحی شامل موارد زیر است: تیم جراحی شما یک ارزیابی کامل پزشکی انجام خواهد داد. این ممکن است شامل یک تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی، اشعه ایکس ویژه، اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) ، آزمایش خون، و روش هایی برای بررسی سلامت ریه ها و قلب شما باشد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است اکوکاردیوگرام قلب شما را انجام دهد. اگر باردار هستید یا فکر می کنید ممکن است باردار باشید، به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید. اگر به هر دارو، لاتکس، ید، نوار چسب، رنگ های کنتراست و بیهوش کننده ها (محلی یا عمومی) حساسیت دارید یا به آن حساسیت دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بخواهید که به شما بگوید قبل از عمل چه کاری باید انجام دهید. در زیر لیستی از مراحل متداول است که ممکن است از شما خواسته شود انجام دهید. در مورد داروهایی که مصرف می کنید، از جمله داروهای رقیق کننده خون، داروهای گیاهی و داروهای بدون نسخه، به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است به شما گفته شود که مصرف برخی داروها را قبل از جراحی متوقف کنید. اگر هنوز سیگار می کشید، از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که چقدر زود قبل از جراحی باید آن را قطع کنید. سیگار خطر لخته شدن خون و مشکلات تنفسی را افزایش می دهد. قبل از عمل، معمولا بعد از نیمه شب شب قبل از عمل، خوردن و آشامیدن را متوقف کنید. این عمل ممکن است ساعت یا بیشتر طول بکشد. احتمال دارد در طول عمر خود به چندین ترمیم جراحی نیاز داشته باشید. این به سلامت دریچه آیورت و شریان های قلب بستگی دارد. شما بیهوشی عمومی خواهید داشت تا در طول جراحی راحت باشید و بخوابید. جراح شما یک برش در جلوی قفسه سینه و از طریق دیواره قفسه سینه شما ایجاد می کند تا به قلب و آیورت شما برسد. در حین عمل، دستگاهی به نام دستگاه قلب - ریه کار قلب شما را انجام می دهد. یک محلول سرد قلب شما را متوقف می کند تا جراحان بتوانند روی قلب ساکن کار کنند. جراح شما ناحیه ضعیف برآمده را برمی دارد و یک جایگزین مصنوعی به نام گرافت را در جای خود می دوزد. اگر دریچه آیورت سالم نباشد، جراح ممکن است آن را ترمیم کند یا با دریچه مصنوعی جایگزین کند. پس از اینکه جراح شما تمام ترمیم ها را انجام داد، جریان خون طبیعی در قلب و آیورت شما از سر گرفته می شود. سپس جراح شما برش را در قفسه سینه شما می بندد. ممکن است سیم های ضربان ساز موقت از پوست و همچنین لوله های تخلیه برای تخلیه خون داشته باشید. شما را به منطقه ریکاوری یا ICU می برند تا پس از آن تحت نظر باشید. ممکن است لازم باشد تا روز یا بیشتر پس از جراحی در بیمارستان بمانید. چند روز اول در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) خواهید بود. لوله ها به شما تغذیه می کنند، به تنفس شما کمک می کنند و مایعات را از بدنتان خارج می کنند. با بهبودی، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما به تدریج لوله ها را خارج می کند. در این مدت، کادر پزشکی به شما کمک می کند تا از برش خود مراقبت کرده و راه رفتن را شروع کنید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به شما دارویی برای کنترل درد و حالت تهوع می دهد. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است دستورالعمل‌های دیگری در مورد آنچه که باید بعد از عمل انجام دهید به شما بدهد. در اینجا یک لیست معمولی وجود دارد: تا زمانی که دستور دیگری داده نشده است از بلند کردن وسایل سنگین خودداری کنید. به تدریج فعالیت های عادی خود را از سر بگیرید (این ممکن است چند هفته طول بکشد) از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که چه زمانی می توانید حمام کردن، رانندگی، کار و فعالیت جنسی را از سر بگیرید. هنگامی که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما را تایید کرد، به طور منظم برای ورزش پیاده روی کنید. دقیقه، بار در هفته را در نظر بگیرید. مراقب هر گونه تورم، قرمزی، خونریزی یا ترشحات زخم خود باشید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را در مورد هر گونه درد فزاینده، تب، درد قفسه سینه، تنگی نفس، افزایش تورم، یا ریتم های سریع و نامنظم قلب اطلاع دهید. یک رژیم غذایی مناسب برای قلب داشته باشید و وزن خود را حفظ کنید. از غذاهایی که نمک و چربی زیادی دارند خودداری کنید. فشار خون خود را تحت کنترل نگه دارید. فشار خون بالا به محل برش و قلب فشار وارد می کند. سیگار نکشید و از محصولات تنباکو استفاده نکنید.

کاملا منظقی است که نسبت به سینه خود آگاه باشید، اما مهم است که به یاد داشته باشید که چیزی به نام سینه های "عادی و یا طبیعی" وجود ندارد. شکل، اندازه، رنگ و حتی بافت پستان، همگی مانند وجود موهای نوک پستان یا ترک‌های پوستی می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. بنابراین اگر از خود می‌پرسید که آیا سینه های من طبیعی است؟ شاید پاسخ مناسبی را پیدا نکنید. این کاملا طبیعی است که سینه های شما نیز در طول زمان تغییر کند. روند پیری می‌تواند باعث افتادگی سینه‌های شما با بالا رفتن سن شود، در حالی که عدم تعادل هورمونی، دوره‌های قاعدگی یا بارداری همگی می‌توانند باعث تورم یا درد شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: سرطان پستان طبق گفته انجمن سرطان آمریکا مت سفانه، زمانی که افراد در مراحل بعدی بیماری تشخیص داده می شوند، این میزان بقا به درصد کاهش می یابد. برای به حداکثر رساندن شانس خود برای تشخیص یک بیماری، باید سعی کنید علایم هشدار دهنده بیماری های پستان را بشناسید و آگاهی از پستان را تمرین کنید. این شامل معاینه منظم سینه ها می شود تا بدانید چه چیزی برای شما طبیعی است. در صورت مشاهده هرگونه ناهنجاری، باید در اسرع وقت به پزشک اطلاع داده شود. در این مقاله از پزشکت اطلاعات بیشتری در مورد سینه‌های طبیعی، علایم هشداردهنده بیماری‌های جدی و روش‌هایی که می‌توانید سینه‌های خود را از نظر وجود علایم قرمز بررسی کنید، پیدا خواهید کرد. "آگاه بودن از سینه" برای اطمینان از اینکه قادر به مشاهده علایم هشدار دهنده احتمالی در سینه های خود باشید، مهم است که آگاهی از سینه را تمرین کنید. برای تمرین آگاهی از پستان، باید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدانید چه چیزی برای شما عادی است. به سینه های خود نگاه و آنها را احساس کنید. بدانید که به دنبال کدام تغییراتی باید باشید. در مورد هرگونه تغییر غیرعادی به پزشک خود مراجعه کنید. بهترین راه برای شناسایی علایم هشداردهنده در سینه‌ها، معاینه منظم آن‌ها و توجه به تغییر آن‌ها در طول زمان است. به نحوه ت ثیرگذاری عوامل سبک زندگی مانند افزایش وزن و دوره قاعدگی بر شکل، اندازه و احساس سینه ها توجه ویژه ای داشته باشید. اگر در مورد چیزی که پیدا کردید نگران هستید، همیشه باید با پزشک خود تماس بگیرید. خودآزمایی پستان خوب است به طور مرتب سینه های خود را به خصوص بعد از ورود به دهه بیست سالگی معاینه کنید. زمان ایده آل - روز پس از پایان دوره قاعدگی است. انجام این روال در زمان مشخص هر ماه به شما کمک می کند تا احساس کنید که پستان های خود معمولا چه احساسی دارند، بنابراین می توانید متوجه شوید که آیا چیزی تغییر می کند. مهم است که کل ناحیه سینه را که از استخوان ترقوه به پایین تا انتهای استخوان سینه امتداد می‌یابد، در اطراف پهلو و زیر بغل بررسی کنید. خودآزمایی سینه را می توان در هر زمانی که راحت هستید حتی بعد از تمرین یا درست قبل از خواب انجام دهید. برخی این فرآیند را در هنگام دوش گرفتن یا حمام آسان تر می دانند، زمانی که می توان از صابون برای کف کردن پوست استفاده کرد. حتما ابتدا سوتین خود را بردارید تا بتوانید به سینه های خود نگاه کنید و همچنین برای هر گونه تغییری احساس کنید. یک دست را زیر سر خود قرار دهید با استفاده از انگشتان دست دیگر، کل ناحیه سینه (از جمله قسمت بالایی سینه، اطراف پهلو و زیر بغل) را بررسی کنید. از حرکات دایره ای کوچک استفاده کنید تا اطراف سینه خود را احساس کنید، سپس آن را بالا و پایین کنید (از فشار سبک، متوسط و محکم روی هر قسمت استفاده کنید) در مرحله بعد، با استفاده از این چهار حالت، هرگونه تغییر در سینه های خود را در مقابل آینه بررسی کنید: با بازوهایتان در کنارتان در حالی که بازوهایتان را بالای سرتان قرار دهید. خم شدن به جلو (هنوز خم شدن عضلات سینه) دستان خود را روی باسن خود قرار دهید تا بتوانید عضلات سینه خود را خم کنید. مراقب هر گونه تفاوت در اندازه و شکل سینه خود باشید. به ویژه، پوست و نوک سینه را از نظر فرورفتگی، چروکیدگی، کبودی، برآمدگی، التهاب، قرمزی یا ترشحات نوک سینه بررسی کنید. غربالگری آزمایش ژنتیکی اگر سن شما سال یا بالاتر است، بسته به محل زندگی شما، ممکن است یک قرار ملاقات برای غربالگری سینه (حدودا هر سه سال یکبار) به شما توصیه شود. حتی در برخی کشورها غربالگری از سن سالگی به شما توصیه می شود. اگر در معرض خطر بالاتر ابتلا به سرطان سینه هستید، همیشه در غربالگری شرکت کنید زیرا ممکن است تنها با استفاده از خودآزمایی علایم هشدار دهنده را نتوانید تشخیص دهید. توده سرطان سینه چه حسی دارد؟ تشخیص سرطان سینه، شناسایی یک توده به سادگی با احساس کردن آن نیست. این به این دلیل است که سینه ها می توانند بافت های مختلفی داشته باشند. برخی از زنان به طور طبیعی توده های بیشتری در سینه های خود نسبت به سایرین دارند. مهم تر است که از احساس سینه های خود آگاه باشید تا بتوانید هر گونه تغییری را تشخیص دهید. در صورت مشاهده هرگونه توده در سینه یا زیر بغل به پزشک مراجعه کنید. همچنین باید مراقب تغییرات در اندازه یا شکل سینه و همچنین تغییرات پوست یا نوک پستان، قرمزی یا ترشح باشید. سینه عادی یا طبیعی چیست؟ سینه ها در انواع شکل ها و اندازه ها هستند. آنها از چربی، بافت غدد، مجاری شیر، غدد لنفاوی، سیاهرگ‌ها و اعصاب تشکیل شده‌اند. همه اینها می‌توانند بر ظاهر و احساس سینه‌های شما در طول زندگی ت ثیر بگذارند. برخی از تغییرات مانند تورم در طول قاعدگی، شایع در نظر گرفته می شود. با این حال، هنوز مهم است که بدانید چه چیزی برای شما طبیعی است. طبیعی است که فکر کنید سینه های شما ممکن است غیرطبیعی باشد، زیرا شکل ها و اندازه های مختلفی وجود دارد. اندازه سینه‌ها می‌توانند از کوچک تا بزرگ متغیر باشند و معمولا ناهموار هستند یا یکی پایین‌تر از دیگری آویزان می‌شود. درمان جایگزینی هورمونی ( HRT ) این به این دلیل است که هورمون های دخیل در این فرآیندها می توانند باعث تورم مجاری شیر و غدد شوند. سینه های شما ممکن است حساس، دردناک، متورم یا توده در اطراف پریود شما باشد. در دوران بارداری، سینه ها نیز ممکن است بزرگتر شوند. تغییر در وزن شما همچنین می تواند بر شکل و اندازه سینه شما ت ثیر بگذارد. گاهی اوقات حتی ممکن است اندازه سینه شما بدون هیچ دلیل مشخصی تغییر کند. در صورت نگرانی با پزشک خود مشورت کنید. توده ها سینه ها به طور طبیعی می توانند صاف یا توده ای باشند. آنها حاوی عضله نیستند، اما دارای بافت فیبری هستند که گاهی اوقات ممکن است احساس برآمدگی کنند. ممکن است متوجه تغییر بافت سینه های خود در مراحل مختلف زندگی خود شوید. به عنوان مثال، در زنان جوان، سینه ها معمولا به دلیل سیستم شیر دارای ضخامتی هستند. این گاهی اوقات می تواند مانند یک توده یا گره از بافت متراکم باشد. سینه ها معمولا در دوران یایسگی بسیار نرم تر می شوند. همچنین ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی در حوالی دوره قاعدگی یا بارداری متوجه برآمدگی سینه های خود شوید. این به دلیل تورم غدد و مجاری داخل سینه شما است. اگر برآمدگی برای شما طبیعی است و در سرتاسر سینه ثابت است و بافتی مشابه با سینه دیگر شما دارد، نباید نگران کننده باشد. با این حال، اگر در مورد هر توده ای که در سینه خود پیدا کرده اید نگران هستید، باید در اسرع وقت با پزشک تماس بگیرید. علایم کشش علایم کشش خطوط ریز روی پوست هستند. اگر سینه های شما خیلی سریع رشد کند، احتمالا در دوران بلوغ یا بارداری، ممکن است دچار کشیدگی شود. آنها گاهی اوقات می توانند خود به خود محو شوند. در حالی که نمی توان کار زیادی برای جلوگیری از ظاهر شدن آنها انجام داد، مرطوب نگه داشتن پوست ممکن است در این شرایط موثر باشد. شکل، اندازه و رنگ نوک پستان مانند سینه ها، نوک سینه ها نیز می توانند از کوچک تا بزرگ متغیر باشند. رنگ آنها ممکن است متفاوت باشد، به طوری که برخی از زنان نوک سینه های تیره یا روشن تری نسبت به دیگران دارند. آنها همچنین ممکن است به سمت بالا یا پایین یا در اندازه های مختلف در هر سینه باشند. ممکن است با نوک سینه های معکوس به دنیا بیایید. در این شرایط نوک سینه ها به جای بیرون رفتن به سمت داخل می چرخند. نوک سینه های معکوس گاهی پس از اتمام رشد سینه ها یا پس از زایمان و شیردهی شروع به بیرون زدن می کنند. برخی از دختران ممکن است موهای اطراف نوک سینه یا آریول خود رشد کنند. این طبیعی است، اما اگر منجر به ناراحتی شما شده می‌توانید آن‌ها را با قیچی‌های کوچک کوتاه کنید (از کندن یا اپیلاسیون خودداری کنید زیرا می‌تواند باعث عفونت شود) نوک سینه های خود را به طور مرتب چک کنید تا بتوانید هر گونه تغییر در آنها را نیز شناسایی کنید. ترشح از نوک پستان مقدار کمی ترشح از نوک پستان یا مایع، زمانی که سینه ها به طور کامل رشد کرده اند (در حدود سن سالگی) رایج است. ممکن است پس از ورزش یا فشار دادن به ناحیه سینه یا نوک سینه این حالت را تجربه کنید. این ترشحات معمولا سفید رنگ است، اما همچنین می تواند زرد، سبز یا قهوه ای/قرمز باشد. با این حال، ترشحات نوک پستان در برخی شرایط می تواند دلیلی برای نگرانی باشد. علایم غیرعادی پستان کدامند؟ هر گونه تغییر غیرعادی در شکل یا اندازه سینه شما، مانند بزرگ شدن ناگهانی یک سینه یا آویزان شدن پایین تر از دیگری می تواند نشانه سرطان سینه باشد. اگر متوجه افزایش سریع سایز سینه، تورم عجیب، گرمی، قرمزی یا تیره شدن سینه شدید، باید فورا با پزشک خود ملاقات کنید. درد سینه ممکن است درد مداوم را در یک نقطه از سینه خود تجربه کنید. این همیشه نشانه سرطان سینه نیست زیرا درد سینه در شرایط خوش خیم پستان شایع تر است. با این حال، اگر درد سینه را تجربه می کنید، همیشه باید به یک متخصص مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید تا آنها بتوانند به تعیین علت کمک کنند. تغییرات پوست و نوک پستان اگر متوجه فرورفتگی یا چروک شدن پوست روی سینه خود شدید، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید زیرا این می تواند نشانه سرطان سینه باشد. پوست روی نوک پستان شما نیز ممکن است مانند نوک پستان معکوس دچار خارش، پوسته پوسته شدن، زخم شدن، ایجاد بثورات پوستی یا شروع به کشیدن شود. این کشش پوست می تواند در سایر قسمت های سینه نیز رخ دهد. ترشح از نوک پستان شما باید نگران ترشحات نوک پستان باشید اگر: بوی بدی دارد شما شیر نمی دهید شفاف یا خون آلود است. شما بالای سال دارید. به طور منظم اتفاق می افتد. فقط از یک سینه بیرون می آید. با فشار دادن به سینه یا نوک سینه تحریک نمی شود. علایم دیگری (مانند توده، درد، قرمزی یا تورم سینه) دارید. اگر هر یک از علایم ذکر شده در بالا را تجربه کردید، در اسرع وقت با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. سایر علایم احتمالی در صورت مشاهده هر یک از علایم ذکر شده در زیر فورا با پزشک خود تماس بگیرید: تورم یا قرمزی که حداقل یک سوم پستان را می پوشاند. افزایش سریع سایز سینه رنگ های صورتی، بنفش، قرمز یا کبودی روی پوست سینه ظاهر می شود. برآمدگی ها یا حفره هایی که روی پوست ظاهر می شوند، شبیه به سطح پرتقال احساس سنگینی، سوزش یا حساسیت یک نوک پستان معکوس که قبلا نداشتید. غدد لنفاوی متورم در زیر بغل و یا نزدیک استخوان ترقوه سخن آخر آگاهی از پستان مهم است زیرا شما را تشویق می کند که به طور منظم سینه های خود را چک کنید. سینه های هر کس متفاوت است، بنابراین باید مطمین شوید که چه چیزی برای شما طبیعی است. شما همیشه باید در صورت مشاهده موارد غیرعادی به پزشک خود اطلاع دهید و تاخیر در تشخیص یا درمان را کاهش دهید.

که به آن پستان با چندین نوک هم گفته می شود، وضعیتی است که در آن یک یا چند نوک پستان اضافی در بدن فرد ایجاد می شود. یعنی فرد، علاوه بر نوک اصلی، نوک یا نوک های بیشتری بر روی پستان خود دارد. نوک پستان سوم یا وجود چندین نوک پستان به نام پلی ماستیا یا پلی تیلیا نیز شناخته می شود. مشخص نیست که چه تعداد افراد به این بیماری مبتلا هستند. طبق مرکز اطلاعات بیماری های ژنتیک و نادر ( GARD ) ، پلی تیلیا یک بیماری نادر است. تخمین زده شده است که حدود آمریکایی یک یا چند نوک پستان اضافی دارند. همچنین این وضعیت در مردان بیشتر از زنان دیده می شود. در حالی که نوک سینه سوم، شایع ترین تعداد نوک پستان اضافی است که افراد مبتلا به این بیماری آن را تجربه می کنند، حتی داشتن هشت نوک پستان اضافی هم دیده شده است. نوک سینه ها با توجه به اندازه، شکل و فرم بافت آن می توانند در انواع مختلف قرار بگیرند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در این وضعیت، نوک پستان اضافی دارای یک آریول در اطراف آن است (بافت نرم و دایره ای شکل اطراف نوک پستان) و بافت معمولی پستان در زیر آن قرار می گیرد. به این معنی که سینه کامل ایجاد می شود. نوک پستان اضافی دارای بافت پستانی در قسمت زیرین است اما هیچ آریولی وجود ندارد. بافت پستانی اضافی وجود دارد اما هیچ نوک سینه تشکیل نشده است. نوک پستان اضافی دارای بافت پستانی در زیر است اما هیچ نوک پستان یا آریول وجود ندارد. نوک پستان اضافی در اطراف خود آریول دارد اما بافت چربی در زیر آن دیده می شود نه بافت پستانی. نوک پستان اضافی به خودی خود ظاهر می شود و هیچ آریول یا بافت پستانی در زیر آن وجود ندارد. زنان و مردان ممکن است یک نوک پستان اضافی داشته باشند و از نظر پزشکی یک نقص جزیی در هنگام تولد محسوب می شوند. این یک ناهنجاری نسبتا شایع است که تقریبا از هر نفر یک نفر را درگیر می کند. نوک پستان سوم گاهی در خانواده ها رخ می دهد و ممکن است جنبه ژنتیکی داشته باشد. اما به احتمال زیاد یک پدیده تصادفی است. به طور کلی، نوک پستان اضافی، در جنین در حال رشد، ایجاد می شود. در هفته چهارم بارداری، دو خط شیر جنینی که از بافت اکتودرم برآمده ساخته شده اند (نوعی بافت که در نهایت به بخشی از پوست شما تبدیل می شود) ، ضخیم می شوند. سینه ها در اوایل رشد جنین، به طور معمول در هفته چهارم بارداری، شکل می گیرند. خطوط شیر، اولین علامت رشد غده پستانی، بلافاصله پس از آن، در حدود هفته ششم رشد جنین، ظاهر می شود. این برجستگی ها از زیر بغل تا کشاله ران در دو طرف بدن پایین می آیند. با ادامه رشد پستانها معمولا در حدود هفته نهم، این خطوط سرانجام متلاشی می شوند. با این حال، گاهی اوقات، خطوط شیر ادامه می یابد و ممکن است به بافت اضافی پستان و نوک سینه ها متصل شود. نوک سینه های اضافی که به بافت پستان متصل هستند، ممکن است بعضی اوقات پس از بارداری، شیر ترشح کنند. نوک پستان های اضافی معمولا کوچکتر از نوک پستان های معمولی هستند. نوک سینه سوم یا اضافی معمولا به اندازه نوک پستان معمولی رشد نمی کند. حتی ممکن است بلافاصله بعد از رشد تشخیص داده نشود. در برخی شرایط ممکن است نوک سینه اضافی به صورت برجستگی های ریزی و فاقد هرگونه علایم مشخص و بارزی شبیه به نوک پستان وجود داشته باشد، اما در برخی شرایط می توان با دید اول نوک پستان اضافی را تشخیص داد. نوک پستان اضافی معمولا بر روی "خط شیر" ایجاد می شود. خط شیر به ناحیه جلوی بدن اشاره می کند که از زیر بغل شروع می شود و از نوک سینه ها عبور می کند. این ساده ترین راه برای تشخیص تفاوت بین نوک پستان اضافی و خال است. اما در برخی شرایط ممکن است نوک اضافی پستان بر روی خط شیر ایجاد نشود. به طور کلی، آنها می توانند تقریبا در هر جایی از بدن، حتی روی دست ها یا پاها ظاهر شوند. این موارد به عنوان نوک سینه های خارج از محل شناخته می شوند. به دلایل بهداشتی معمولا نوک پستان اضافی نیازی به برداشتن و جراحی ندارد. نوک پستان های اضافی هیچ عوارض جانبی ایجاد نمی کنند و علایم بیماری زمینه ای نیستند. اما در برخی شرایط مبتلایان به آن به دلیل شکل ظاهری آن، می خواهند نوک اضافی را جراحی کنند. یک جراحی سرپایی سریع و غیر تهاجمی می تواند برای برداشتن نوک پستان اضافی با حداقل درد و زمان بهبودی انجام شود. هزینه جراحی برداشتن نوک پستان به بیمه فرد بستگی دارد. روش های جراحی بسته به ارتباط یا عدم ارتباط نوک پستان سوم با بافت زیرین پستان متفاوت خواهد بود. نوک سینه های جدا شده از طریق یک روش ساده برداشته می شوند. برای نوک پستان های متصل به بافت پستان، می توان عمل جراحی (برداشتن) را انجام داد. نوک پستان های اضافی معمولا جای نگرانی ندارند. در بعضی موارد نادر، نوک سینه اضافی ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه ای از جمله رشد تومور یا سرطان باشد. اما گاهی ممکن است شما حتی متوجه نوک سینه اضافی خود نباشید. زنان باردار و شیرده معمولا هنگام واکنش در برابر هورمون ها، بافت اضافی نوک پستان را شناسایی می کنند. معاینه منظم بدن و مشورت با پزشک در صورت بروز هر گونه عوارض جانبی احتمالی می تواند از بروز هرگونه عارضه احتمالی پیشگیری کند. در موارد نادر، نوک سینه سوم می تواند نشان دهنده نقص مادرزادی پستان یا نشانه اولیه رشد بدخیم یا تومور باشد. یکی از ژن هایی که می تواند باعث ایجاد یک نوک پستان اضافی شود، به نام ژن Scaramanga ، می تواند یک نوک پستان اضافی را به تبدیل کند. انواع خاصی از نوک سینه ها، مانند پلی تیلیا (دسته شش) ، می تواند به بیماری های کلیه مانند مرحله نهایی یا سرطان سلول های کلیه مرتبط باشد. نوک پستان های اضافی که به تنهایی ایجاد می شوند (به بافت پستان متصل نیستند) ممکن است به طور غیرطبیعی تحت ت ثیر سرطان نوک پستان ها قرار بگیرند که به معروف است. بیماری نوک پستان، نوعی نادر از سرطان پستان است که از نوک سینه شروع می شود و تا دایره پررنگ پوست اطراف نوک پستان انتشار می یابد. بیماری نوک پستان بیشتر در خانم های بالاتر از سال رخ می دهد. پزشکان نمی دانند چه عواملی باعث ایجاد بیماری نوک در پستان می شود. بیشتر به نظر می رسد که این بیماری ناشی از سرطان مجرای پستان باشد. سلول های سرطانی از تومور اصلی سپس از طریق مجاری شیر به سمت نوک پستان و پوست اطراف آن انتقال می یابند. نظریه دیگر این است که این بیماری می تواند به طور مستقل در نوک ایجاد شود. در صورت داشتن نوک پستان اضافی که باعث ایجاد ناراحتی در شما می شود، به پزشک خود مراجعه کنید، زیرا این امر باعث درد در هنگام شیردهی شود. در صورت ایجاد توده جدید، بافت سخت یا جوش در ناحیه، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. در صورت نشت ترشح غیرطبیعی از نوک پستان، پزشک باید نوک سینه اضافی شما را بررسی کند. در بیشتر افراد، نوک سینه های اضافی خوش خیم هستند و به دلیل اینکه اغلب در زیر پستان دیده می شوند، هرگز قابل توجه نیستند. اما اگر می دانید که نوک سینه سوم دارید، در صورت مشاهده تغییراتی مانند خشکی یا پوسته پوسته شدن، بثورات پوستی یا برآمدگی با پزشک خود مشورت کنید. همه تغییرات نوک پستان نشان دهنده نیست، اما مشورت با پزشک و شناخت علایم احتمالی سرطان می تواند در تشخیص زودهنگام شرایط شما موثر باشد. سخن آخر نوک پستان اضافه یا سوم، که به آن نوک پستان بزرگ نیز گفته می شود، وجود یک یا چند نوک سینه اضافی بر روی بدن است. آنها معمولا در "خط شیر"، ناحیه جلوی بدن از زیر بغل تا اندام های تناسلی ظاهر می شوند. نوک سینه اضافی معمولا خطری برای سلامتی ندارند و با یک جراحی سریع می توان آنها را برطرف کرد. نوک پستان سوم شایع است، اما اغلب قابل شناسایی نیستند یا تصور می شود که خال هستند. در اکثر مواقع، آنها با هیچ مشکلی زمینه ای همراه نیستند و نیاز به توجه خاصی ندارند. اما اگر فکر می کنید ممکن است نوک پستان اضافی داشته باشید، بهتر است که با پزشک خود مشورت کنید. هنگامی که یک نوک پستان اضافی به تنهایی اتفاق میفتد، این بیماری به عنوان پلی ماستیا شناخته می شود. هنگامی که نوک پستان سوم به بافت و غدد پستان متصل شود، آن را پلی تیلیا می نامند. در حالی که نوک پستان سوم خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش نمی دهد، باید در همان میزان بافت طبیعی پستان معاینه شود. اکنون که آزمایش ژنتیک برای برخی از سرطان های پستان در خانواده در دسترس است، توجه افراد به نوک پستان اضافی خودشان (حداقل موارد مرتبط با بافت پستان) مهم بوده و بهتر است که این مناطق همراه با دو پستان "طبیعی" کنترل شوند. منابع:

سطوح بالای گرانولوسیت همچنین به عنوان گرانولوسیتوز شناخته می شود گرانولوسیت ها خانواده ای از گلبول های سفید تخصصی که در مغز استخوان تولید می شوند. گرانولوسیتوز زمانی رخ می دهد که سطوح بالای این سلول ها در جریان خون وجود داشته باشد. سطح گرانولوسیت ها با استفاده از آزمایش خون و آزمایش های آزمایشگاهی مانند شمارش کامل خون ( CBC ) ارزیابی می شود. سطوح بالای گرانولوسیت، ممکن است نشان دهنده یکی از چندین فرآیند زیر باشد از جمله: التهاب واکنش آسمی واکنش آلرژیک سلول های خونی عفونت (باکتریایی، قارچی یا ویروسی) سرطان های خون مانند لوسمی میلوژن مزمن میلوفیبروز (سرطان نادر استخوان که در تولید طبیعی سلول های خونی اختلال ایجاد می کند) آنچه در این مقاله خواهید خواند: گرانولوسیت ها چیست؟ گرانولوسیت ها در مغز استخوان بافت اسفنجی که در بسیاری از استخوان های شما وجود دارد شکل می گیرند و بالغ می شوند. مغز استخوان حاوی سلول های بنیادی است که در نهایت به انواع مختلف سلول های خونی از جمله گرانولوسیت ها تبدیل می شوند. هنگامی که گرانولوسیت ها از مغز استخوان خارج می شوند، در جریان خون گردش می کنند و به سیگنال های سیستم ایمنی پاسخ می دهند. نقش آنها حمله به مواد خارجی است که باعث التهاب یا عفونت می شود. نوتروفیل ها، ایوزینوفیل ها و بازوفیل ها انواع کلیدی گرانولوسیت ها هستند. نوتروفیل ها معمولا تا درصد کل گلبول های سفید را تشکیل می دهند. حداکثر درصد از WBC های شما ممکن است ایوزینوفیل باشند، در حالی که بازوفیل ها کمتر از درصد را تشکیل می دهند. گرانولوسیت ها، گلبول های سفید خونی هستند که نقش مهمی در مدیریت سیستم ایمنی دارند. آنها اولین سلول هایی هستند که به عفونت پاسخ می دهند و می توانند نقش مهمی در میانجیگری آلرژی ایفا کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر گرانولوسیت یک عملکرد ویژه در بدن دارد. این شامل: نوتروفیل ها: اینها مسیول پاسخ اولیه و خط دفاعی در برابر عفونت هستند. نوتروفیل ها به منابع عفونت در بدن پاسخ می دهند. آنها همچنین می توانند حرکت کرده و در محل عفونت موضعی شوند و باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها و انگل های آسیب رسان را از بین ببرند. نوتروفیل ها فراوان ترین سلولی هستند که در محل عفونت شناسایی می شوند و اکثریت سطح گرانولوسیت فرد را تشکیل می دهند. سطح نوتروفیل ها را می توان به طور خاص شمارش کرد و در طول دوره عفونت ردیابی می شود. بازوفیل ها: اینها به واکنش به آلرژی و التهاب در بدن کمک می کنند. آنها نقش مهمی در جذب سایر سلول های ایمنی به منبع آلرژی دارند. بازوفیل ها از طریق آزاد شدن مولکول های هیستامین و سایر پیام رسان های شیمیایی که به سلول های ایمنی سیگنال می دهند تا واکنش نشان دهند، باعث التهاب می شوند. در پاسخ به یک آلرژن، بازوفیل ممکن است یک پاسخ ایمنی بیش فعال ایجاد کند که می تواند تهدید کننده زندگی به نام آنافیلاکسی باشد. سطح بازوفیل همچنین می تواند به طور غیر طبیعی در شرایطی به نام لوسمی میلوییدی مزمن افزایش یابد. ایوزینوفیل ها: ایوزینوفیل ها مسیول مدیریت التهاب مزمن و عفونت های انگلی در بدن هستند. آنها می توانند در پاسخ بدن به آلرژی ها، سرطان و عفونت های انگلی نقش داشته باشند. ایوزینوفیل ها یکی از سلول های اولیه هستند که در حذف انگل ها از بدن نقش دارند. سطوح بالای گرانولوسیت چه چیزی را نشان می دهد؟ هنگامی که سیستم ایمنی فعال می شود، سطح گرانولوسیت ها اغلب بالاست. سیستم ایمنی را می توان برای مبارزه با عفونت هایی فعال کرد که عبارتند از: ویروسی باکتریایی قارچی انگلی علاوه بر این، از آنجایی که گرانولوسیت ها در واکنش های آلرژیک دخیل هستند، می توان آنها را در حضور یک واکنش آلرژیک به موارد زیر افزایش داد: یک دارو نیش زنبور عسل یک ماده دیگر همچنین، از آنجایی که مغز استخوان جایی است که گرانولوسیت ها تولید می شوند، اگر سرطان در مغز استخوان وجود داشته باشد مانند لوسمی میلوژن مزمن ممکن است سطح گرانولوسیت به طور غیر طبیعی افزایش یابد. سایر شرایطی که می تواند باعث سطوح بالای گرانولوسیت ها شود عبارتند از: پلی سیتمی ورا میلوفیبروز اولیه درمان گرانولوسیت بالا درمان های زیادی برای سطوح بالای گرانولوسیت وجود دارد. با این حال، سطوح بالای گرانولوسیت طبیعی نیست و معمولا نشان دهنده یک مشکل سلامتی یا بیماری زمینه ای است. اختلالات مغز استخوان یکی از دلایل اصلی گرانولوسیتوز است. اختلالات مغز استخوان زیر می تواند باعث گرانولوسیتوز شود: CML ، سرطان گلبول های سفید خون میلوفیبروز اولیه، یک سرطان خون که باعث ایجاد بافت اسکار در مغز استخوان می شود. پلی سیتمی ورا، اختلالی که در آن بدن تعداد زیادی گلبول قرمز ( RBC ) تولید می کند. ترومبوسیتمی اولیه، اختلالی که در آن بدن تعداد زیادی پلاکت تولید می کند. محدوده طبیعی برای گرانولوسیت ها محدوده مرجع بسته به آزمایشگاه متفاوت خواهد بود. با این حال، طبق آزمایشات آزمایشگاهی آنلاین، معمولا مقدار گرانولوسیت های زیر را در خون خود دارید: نوتروفیل: - سلول در هر میکرولیتر خون ایوزینوفیل: - / mcl خون بازوفیل: - / mcl خون مقادیر بالاتر از این ممکن است نشان دهنده گرانولوسیتوز باشد. گرانولوسیتوز و لوسمی میلویید مزمن ( CML ) گرانولوسیتوز ویژگی اصلی CML است، یک سرطان نادر سلول خونی که از مغز استخوان شروع می شود. CML باعث تجمع گرانولوسیت های توسعه نیافته در مغز استخوان و جریان خون می شود. به طور معمول، مغز استخوان سلول های بنیادی نابالغ را به روشی کنترل شده تولید می کند. سپس این سلول ها بالغ می شوند و به گلبول های قرمز، WBC یا پلاکت تبدیل می شوند. گلبول های قرمز شما حامل اکسیژن و مواد مغذی هستند، گلبول های سفید شما به مبارزه با عفونت و التهاب کمک می کند و پلاکت ها خون را قادر می سازند لخته شود. در افراد مبتلا به CML ، این فرآیند به درستی کار نمی کند. گرانولوسیت های نابالغ و سایر گلبول های سفید شروع به تشکیل و تکثیر غیرقابل کنترل می کنند و همه انواع دیگر سلول های خونی ضروری را از بین می برند. افراد مبتلا به CML ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: خونریزی غیر طبیعی عفونت های مکرر خستگی از دست دادن اشتها پوستی رنگ پریده درد زیر دنده ها در سمت چپ بدن تعریق بیش از حد در هنگام خواب CML بیشتر در بین افراد مسن شایع است، اما در افراد با هر سنی ممکن است رخ دهد. همچنین مردان را بیشتر از زنان مبتلا می کند. افرادی که در معرض پرتوها، مانند پرتودرمانی برای درمان سرطان قرار گرفته اند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به CML هستند. نحوه تشخیص گرانولوسیتوز گرانولوسیتوز معمولا با معاینه فیزیکی و شمارش کامل خون ( CBC ) تشخیص داده می شود. CBC آزمایشی است که میزان گلبول های قرمز، WBC و پلاکت ها را در خون شما اندازه گیری می کند. تعداد غیر طبیعی این سلول ها می تواند نشان دهنده این باشد که شما یک بیماری زمینه ای دارید. CBC شامل دادن نمونه خون است. از رگ بازوی شما خون گرفته می شود. سپس نمونه خون برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود. مانند هر خونگیری، احتمال کمی ناراحتی، خونریزی یا عفونت وجود دارد. سطح بالای گرانوسیت چگونه درمان می شود؟ شناسایی درمان مناسب بستگی به شناسایی علت افزایش گرانولوسیت دارد. مثلا: عفونت ها را می توان با آنتی بیوتیک ها درمان کرد. واکنش های آلرژیک ممکن است با داروهای آلرژی و استروییدها درمان شود. سرطان ممکن است با شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند مغز استخوان درمان شود. گرانولوسیتوز یکی از علایم بیماری های دیگر است. این یک بیماری جداگانه در نظر گرفته نمی شود و معمولا مستقیما درمان نمی شود. در عوض، درمان به بیماری زمینه‌ای که باعث گرانولوسیتوز می‌شود، می‌پردازد. درمان هر گونه بیماری زمینه ای همچنین باید تعداد گرانولوسیت ها را در خون شما کاهش دهد. درمان شما به شرایطی که باعث گرانولوسیتوز شما می شود بستگی دارد. اگر بیماری شما مربوط به سرطان باشد، درمان شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: پیوند مغز استخوان. در طول پیوند مغز استخوان، مغز استخوان شما برداشته می شود و با سلول های بنیادی سالم جایگزین می شود. این سلول‌های بنیادی ممکن است از بدن شما یا از بدن اهداکننده به دست آیند. شیمی درمانی شیمی درمانی شکل تهاجمی دارو درمانی شیمیایی است که به تخریب سلول های سرطانی در بدن کمک می کند. پرتو درمانی. این درمان از پرتوهای پرانرژی برای کوچک کردن تومورها و از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. اسپلنکتومی. بزرگ شدن طحال یکی از عوارض شایع CML است. جراحی برای برداشتن طحال ممکن است توصیه شود. برخی از بیماری ها به خوبی به داروها پاسخ می دهند و سایر شرایط را می توان با تزریق خون درمان کرد. پزشک شما بهترین برنامه درمانی را برای شما تعیین خواهد کرد. سخن آخر سطح بالای گرانولوسیت در خون گرانولوسیتوز نامیده می شود. گرانولوسیتوز مهم است زیرا می تواند نشان دهنده عفونت، بیماری خودایمنی یا سرطان سلول های خونی باشد. گزینه های درمانی زیادی برای افزایش سطح گرانولوسیت وجود دارد و درمان های مورد استفاده به علت زمینه ای بستگی دارد. سطح بالای گرانولوسیت ممکن است یکی از اولین علایم بیماری باشد. طبیعی است که با دلایل متعدد گرانولوسیت بالا احساس سردرگمی کنید. برای ارزیابی و تعیین علت خاص می توان از آزمایش های خاص تری استفاده کرد و سپس ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی می تواند درمان های مناسب را توصیه کند. نوتروفیل ها معمولا تا درصد گرانولوسیت های بدن را تشکیل می دهند. سطوح نوتروفیل ها، بازوفیل ها و ایوزینوفیل ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما سطح آن را می توان از طریق آزمایش های آزمایشگاهی ارزیابی کرد. شایع ترین علل افزایش سطح گرانولوسیت یا گرانولوسیتوز، عفونت ها، واکنش های آلرژیک و اختلالات گلبول های سفید مانند لوسمی میلویید مزمن ( CML ) یا میلوفیبروز است.

، می تواند خفیف و جزیی باشد، اما در موارد نادر احتمال بروز عوارض جدی در حین انتقال خون هم وجود دارد. اگر قصد انتقال خون دارید، ممکن است نگران عوارض مرتبط با خون اهدایی باشید. در حالی که انتقال خون عوارض بسیار کمی دارد و ت مین خون در بیشتر کشور ها بسیار ایمن است، اما همیشه خطرات مرتبط با انتقال خون وجود دارد. غربالگری بیشماری که برای انتقال خون صورت می گیرد در پیشگیری از انتقال بیماری های عفونی موثر هستند. با این حال، احتمال برخی خطرات احتمالی وجود دارد که فرد باید در هنگام انجام انتقال خون آنها را در نظر بگیرد. این خطرات، که برخی از آنها جدی هستند، باید با توجه به نگرانی های سلامتی فرد، سنجیده شوند. انتقال خون یک روش درمانی بسیار رایج است. برخی دلایلی که ممکن است بیمار نیاز به تزریق خون داشته باشد، عبارتند از: اکثر بیمارانی که یک عمل جراحی عمده انجام می دهند، برای جایگزینی هرگونه خون از دست رفته در طی جراحی، به انتقال خون نیاز دارند. از انتقال خون برای بیمارانی که صدمات جدی ناشی از تصادفات اتومبیل یا بلایای طبیعی را تجربه کرده اند استفاده می شود. افراد مبتلا به بیماری ایجاد کننده، مانند یا بیماری کلیوی، اغلب به انتقال خون نیاز دارند. غالب بیمارانی که خون دریافت می کنند هیچگونه عارضه و مشکلی ندارند. با این وجود، گاهی اوقات مشکلات جزیی تا شدیدی در هنگام تزریق خون بروز می کند. برخی از شایع ترین عوارض انتقال خون در افراد، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از افراد نسبت به خون دریافت شده حتی در صورت دریافت گروه خونی مناسب در هنگام تزریق واکنش های آلرژیک دارند. در این موارد علایم شامل کهیر و خارش است. مانند اکثر واکنش های آلرژیک، این مورد با آنتی هیستامین قابل درمان است. اما در صورت جدی بودن واکنش باید با پزشک مشورت شود. واکنش همولیتیک، واکنش به تجویز خون اهدا کننده است. یک واکنش همولیتیک می تواند جدی و خطرناک باشد و در صورت بروز این واکنش، انتقال خون متوقف می شود. یک واکنش همولیتیک زمانی اتفاق میفتد که بیماری که خون را دریافت می کند، گلبول های قرمز انتقالی را از بین ببرد. در طول تجویز، ممکن است از روش های دیگری برای کاهش احتمال واکنش به انتقال خون استفاده شود. پزشک معالج می تواند با بررسی شدت واکنش همولیتیک و بررسی عوارض عدم تزریق، تصمیم بگیرد که انتقال خون را ادامه بدهد یا آن را متوقف کند. بنادریل، تایلنول یا سایر داروهای ضد درد، آنتی هیستامین ها یا استروییدها ممکن است برای جلوگیری یا کاهش واکنش به خون تزریقی اضافه شوند. و کمردرد از علایم شایع واکنش است. مشکل در تنفس می تواند در واکنش های شدید ظاهر شود. فشار خون در برخی موارد واکنش به خون کمتر از حد نرمال است. اختلال عملکرد کلیه می تواند دردناک باشد و به صورت درد پهلو ظاهر شود. اگر واکنش همولیتیک به اندازه کافی شدید باشد احتمال مرگ وجود دارد. اما این عارضه به ندرت رخ می دهد. هنگامی که یک واکنش آلرژیک در حال وقوع است ممکن است بیمار احساس اضطراب و یا ترس داشته باشد. همراه با اختلال عملکرد کلیه، ادرار بیمار می تواند شواهدی از خون منتقل شده توسط کلیه ها را نشان دهد: تب ناگهانی بلافاصله پس از انتقال خون ممکن است نشانه واکنش آلرژیک قریب الوقوع باشد. درجه حرارت بیمار همیشه باید قبل از تزریق بررسی شود. ممکن است ضربان قلب بیمار سریعتر از حد طبیعی قبل از واکنش شود، به همین دلیل، علایم حیاتی معمولا بلافاصله قبل از تجویز خون کنترل می شود. اگر اهدا کننده خون، هنگام اهدای خون بیماری خاصی داشته باشد یا مدت کوتاهی پس از آن بیمار شود، خطر ابتلا به عفونت افزایش می یابد. اگر سیستم ایمنی بدن شما به خطر بیفتد یا به شدت بیمار باشید، خطر شما بیشتر است. بروز تب بعد از انتقال خون جدی نیست. تب، واکنش بدن در برابر گلبول های سفید خون در خون انتقال یافته است. با این حال، اگر بیمار حالت تهوع یا را نیز تجربه کند، می تواند نشانه یک واکنش جدی باشد. در صورت وجود علایم یا عوارض جانبی دیگر، بیماران باید با پزشکان خود مشورت کنند. واکنش همولیتیک ایمنی حاد، یک واکنش بسیار جدی، اما نادر است. این واکنش در اثر حمله بدن بیمار به سلول های قرمز خون انتقال یافته ایجاد می شود. این حمله باعث ترشح ماده ای می شود که به کلیه ها آسیب می رساند. این امر اغلب در مواردی اتفاق میفتد که خون اهدا کننده با گروه خونی بیمار مطابقت مناسبی نداشته باشد. علایم شامل حالت تهوع، تب، درد قفسه سینه و کمر و ادرار تیره است. به طور حتم خونی که باید از یک فرد به فرد دیگر منتقل شود با دقت بسیار زیادی از نظر بیماری عفونی غربالگری می شود و بسیار ایمن و سالم است. با این حال، احتمال ابتلا به بیماری های جدی و خطرناک از راه خون اهدا کننده بسیار کم است. همچنین احتمال کمی برای ابتلا به بیماری های دیگر یا عفونت های ناشی از انتقال خون وجود دارد. موسسه ملی قلب، ریه و خون تخمین می زند که تقریبا از هر ، مورد نفر از طریق انتقال خون به یا HIV مبتلا می شود. احتمال ابتلا به هپاتیت B از هر نفر وجود دارد. بیماری هایی که می توانند با انتقال خون انتشار یابند، عبارتند از: در ساعات پس از تزریق احتمال بروز هر گونه مشکل تنفسی، افت فشار خون و تب وجود دارد. در این وضعیت اشعه ایکس قفسه سینه می تواند مشکلات ریوی را نشان دهد. در موارد شدید بیمار ممکن است به اکسیژن درمانی نیاز داشته باشد. بروز مشکلات ریوی به ندرت رخ می دهد، اما بسیاری بر این باورند که این بیماری کمتر تشخیص داده می شود و در واقع از هر تا تزریق یک مورد مشکلات ریوی اتفاق میفتد. اما به نظر می رسد این مشکلات، سومین علت اصلی مرگ ناشی از انتقال خون است. CJD یک بیماری مغزی بسیار نادر است که معادل انسان بیماری گاو دیوانه است. خطر ابتلا به CJD در حین تزریق خون بسیار کم است، اما اگر اهدا کننده ای به این بیماری آلوده باشد، امکان ابتلا به آن وجود دارد. به طور معمول مالاریا توسط پشه منتقل می شود، خطر ابتلا به مالاریا در کشورهایی که مالاریا غیر معمول است به ندرت رخ می دهد. این خطر در مناطقی از جهان، مانند آفریقا، که مالاریا به طور مکرر تشخیص داده می شود، بسیار بیشتر است. مالاریا باعث تب، لرز، کم خونی، درد عضلانی و سردرد می شود. CMV % مردم وجود دارد. در صورت ابتلا به CMV ، فرد ممکن است علایمی شبیه به علایم آنفولانزا داشته باشد. افرادی که سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند بهتر است خونی را که از نظر CMV غربالگری شده را دریافت کنند. بیماری بابزیوز و لایم با گزش کنه انتشار می یابد و در هر دو حالت باعث خستگی مزمن می شود. بابزیوز مانند مالاریا، با تب، لرزیدن و کم خونی همراه است. لایم بیشتر در نزدیکی مناطق جنگلی که مردم در آن پیاده روی می کنند شایع است، بابیزیوز بیشتر در لانگ آیلند در ایالات متحده دیده می شود. شگاس بیشتر در مکزیک، آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی دیده می شود. Chagas بدون درمان، می تواند باعث آسیب به اندام شود، اما دارو از طریق مراکز کنترل بیماری در دسترس است. سفلیس بیماری بسیار شایع ناشی از تماس جنسی است که باعث ایجاد زخم در دستگاه تناسلی و گاهی در اطراف دهان می شود. سفلیس به راحتی درمان پذیر است اما اگر بدون دارو پیشرفت کند، می تواند منجر به بروز عوارض جانبی بسیاری شود. اعتقاد بر این است که یکی از ویروس های تبخال در بدن درصد از جمعیت وجود دارد. هنگامی که یک نوجوان به این بیماری مبتلا شود، خطر ابتلا به بیماری مونو یا بیماری بوسیدن، - تخمین زده می شود. در حالی که بسیاری از بیماری ها به دلیل ویروس های خانواده تبخال ایجاد می شوند، بیشتر افراد هنگام استفاده از این اصطلاح، به دنبال تبخال دستگاه تناسلی هستند. این ویروس باعث ایجاد ضایعات در اندام تناسلی و زخم های سرد در دهان می شود. انتقال خون یک روش معمول پزشکی است که در آن خون اهدایی از طریق یک لوله باریک که در داخل رگ بازوی شما قرار داده می شود، به بدن تان تزریق خواهد شد. این روش می تواند در جایگزینی خون از دست رفته در اثر جراحی یا جراحت موثر باشد. انتقال خون به طور کلی ایمن در نظر گرفته می شود، اما خطر عوارض وجود دارد. عوارض خفیف و به ندرت عوارض شدید می تواند در هنگام انتقال خون یا چندین روز یا بیشتر از آن رخ دهد. واکنش های شایع تر شامل واکنش های آلرژیک است که ممکن است باعث کهیر و خارش و تب شود. منابع:

، به دلیل بیمار طولانی مدت می تواند بسیاری از قسمت های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد. عوارض بیماری ام اس می تواند قسمت های مختلف بدن از چشم تا مثانه، حتی پاها را درگیر کند. اما به طور کلی، هیچ استاندارد جهانی برای تعریف عارضه MS وجود ندارد. یک بیماری مادام العمر است که می تواند بر سلامت کلی بیماران ت ثیر بگذارد. افراد مبتلا به ام اس اغلب می توانند با مدیریت صحیح علایم، سالها فعال بمانند. همه بیماران عوارض ناشی از بیماری را تجربه نمی کنند. با این حال، برخی از عوارض در بسیاری از افراد مبتلا به MS مشترک می باشند. در بیشتر بیماری ها، کلمه عوارض جانبی ناشی از بیماری ها به مواردی گفته می شود که خارج از محدوده طبیعی بیماری یا در نتیجه آسیب پایدار، ایجاد می شوند. بر همین اساس، یکی از راه های تشخیص عوارض ناشی از MS ، بررسی آسیب به مخ، قسمت فوقانی مغز یا نخاع است. به عبارت دیگر، هر علامت قابل توجهی که در نتیجه آسیب داخلی به مخ، مغز و نخاع ایجاد شده، می تواند یک عارضه ناشی از ام اس تلقی شود. به طور کلی، بیشترین علایم بیماری ام اس در محدوده طبیعی بیماری در نظر گرفته می شود. بنابراین "عوارض" به مواردی اشاره دارد که ناشی از بیماری مداوم یا طولانی مدت بوجود می آیند. عوارضی که ممکن است در مبتلایان به ام اس رخ دهد، عمدتا به محل ضایعات و آسیب بستگی دارد. آسیب دیدگی در قسمت قشر مغز می تواند منجر به بروز عوارض شناختی مانند مشکلات حافظه، محاسبه یا توجه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسیب دیدگی ساقه مغز می توانند منجر به بروز عوارض جانبی در مسیرهای حرکتی و حسی و فلج صورت یا عوارضی شوید، از جمله مشکلات مربوط به راه رفتن و گفتار شود. هر گونه آسیب دیدگی در نخاع می تواند منجر به بروز عوارضی مانند اختلال در راه رفتن شود. وقتی صحبت از مشکلاتی می شود که به طور غیر مستقیم ناشی از آسیب عصبی هستند، شایعترین عارضه، آسیب ناشی از زمین خوردن است. سایر مشکلات غیرمستقیم رایج در مبتلایان به ام اس، شامل و زخم های فشار در افرادی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند یا برای مدت طولانی بی حرکت هستند، می باشند. برخی از عوارض شایعی که می تواند به دلیل آسیب مداوم از طریق MS رخ دهد، عبارتند از: دیگر اولین خط دفاعی در برابر ام اس نیستند. این به خاطر خطر بروز عوارض جانبی MS است. در حال حاضر، کورتیکواستروییدها معمولا فقط برای از بین رفتن سریع حمله مورد استفاده قرار می گیرند. عوارض ناشی از مصرف کوتاه مدت کورتیکواسترویید خوراکی، عبارتند از: افزایش وزن احتباس مایع فشار در چشم فشار خون بالا مشکلات خلقی و حافظه ای افراد کمی باید کورتون را به صورت طولانی مدت مصرف کنند. با این حال، اگر یک کورتون طولانی مدت مصرف کنید، ممکن است بیشتر در معرض خطر عوارضی باشید که شامل موارد زیر است: کبودی آب مروارید عفونت ها قند خون بالا کاهش عملکرد غده فوق کلیه مشکلات چشمی در بیماری ام اس اغلب در اوایل دوره بیماری اتفاق میفتد. اما بعدا هم ممکن است ایجاد شوند. برخی از انواع مشکلات بینایی مرتبط با MS شامل نوریت بینایی (التهاب عصب بینایی) ، دوبینی، (حرکت کنترل نشده چشم) و اختلال در حرکت افقی چشم است. مشکلات بینایی اغلب با گذشت زمان بهبود می یابند. اما ممکن است بینایی بیماری به طور کامل به حالت قبلی خود برنگردد. ضعف پا در مبتلایان به ام اس، معمول شامل ضعف عضلانی است که بلند کردن پا در مچ پا و در نتیجه، راه رفتن را برای بیمار دشوارتر می کند. در شرایطی که بازگشت و عود بیماری منجر به ضعف ناگهانی پا شود، احتمالا با گذشت زمان مسیله بهبود می یابد. اما ضعف پا در ام اس پیشرونده احتمالا ثابت می ماند یا بدتر می شود. برخی از روش های درمانی برای ضعف پا از جمله، بریس ها و دستگاه های تحریک الکتریکی وجود دارد. مشکلات بلع که به دیسفاژی معروف است، در مبتلایان به بیماری ام اس می تواند ترسناک و گاهی خطرناک باشد. تعدادی از راهکارها از جمله تغییرات وضعیت بدن و تمرینات بدنی، تغییر قوام غذا و نوشیدنی ها و تمرینات تقویت عضلات ممکن است به افراد مبتلا به ام اس کمک کند تا از مشکلات بلع جلوگیری کنند. ام اس می توانند توانایی بیماران را در بازدم کامل یا سرفه کاهش دهد. این وضعیت ممکن است خطر ابتلا به عفونت های ریوی مانند را در بیماران افزایش دهد. برخی تمرینات و اقدامات سبک زندگی می توانند در پیشگیری از بروز این مشکلات موثر باشند. بیماران باید با مشاهده هر گونه تغییر در وضعیت تنفسی آنها و یا علایم احتمالی به پزشک مراجعه کنند. ام اس هم مستقیما از طریق فرایند بیماری و هم به دلیل استرس زندگی با این بیماری می تواند منجر به افسردگی و اضطراب شود. افراد مبتلا به ام اس همچنین می توانند تغییرات ناگهانی در احساسات مانند خندیدن یا گریه کردن بدون دلیل مشخص را تجربه کنند. گاهی اوقات، افراد مبتلا به MS MS مبتلایان به ام اس می توانند برای بهبود زندگی جنسی خود، اقدام کنند. مشکلات جنسی و راهکارهای آنها در مبتلایان به ام اس بسته به علت اصلی بیماری متفاوت خواهد بود. گزینه های مفید برای بسیاری از افراد شامل روان کننده ها، داروهایی برای اختلال نعوظ و روان درمانی یا است. افراد مبتلا به ام اس ممکن است به دلایلی از جمله آسیب عصبی، به دلیل اسپاستیک عضله، یا به دلیل عدم تحرک و خستگی به درد مزمن مبتلا شوند. برخی از داروها ممکن است در کنترل درد در بیماران موثر باشند. این دارو ها به علت و علایم بیمار بستگی دارند. مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق درد و درمان موثر آن بسیار مهم است. ورزش و فیزیوتراپی اقدامات سبک زندگی و درمان های جایگزین مانند تغذیه خوب، مدیتیشن و طب سوزنی ممکن است درمان های موثری برای کنترل درد باشد. مشکلات مثانه در مبتلایان به بیماری ام اس بسیار شایع است و می تواند شامل مثانه بیش فعال یا کم کار یا هر دو در زمان های مختلف در یک فرد باشد. افراد مبتلا به ام اس ممکن است توانایی نگه داشتن ادرار (بی اختیاری) را نداشته باشند. یا در شروع دفع ادرار مشکل داشته یا نتوانند مثانه خود را به طور کاملا خالی کنند (احتباس) افراد مبتلا به اختلال عملکرد مثانه درمان نشده، بیشتر دچار عفونت های مثانه یا مجاری ادراری ( UTI ) می شوند. درمان عفونت ادراری و اقدامات لازم برای جلوگیری از آن مهم است. طبق گفته انستیتوی ملی اختلالات مغز و اعصاب و سکته مغزی، بیشتر افراد مبتلا به ام اس پارستزی را تجربه می کنند. پارستزی احساسات غیرطبیعی، موقتی از جمله بی حسی، خارش یا سوزن است. سایر علایم شامل از دست دادن احساس بر روی پوست به طور کامل ( hypoesthesia ) و dysesthesias (احساس دردناک که روی پاها، بازوها، و دست تاثیر می گذارد) ، است. سایر احساسات غیرطبیعی که ممکن است توسط افراد مبتلا به ام اس تجربه شود شامل حرکاتی شبیه به خزیدن حشرات، قطره آب، رطوبت، فشار و لرزش در نواحی خاص بدن است. برخی از افراد، این احساسات را احساسات "فانتوم" توصیف کرده اند. زیرا هیچ احساس واقعی برای پوست بیمار رخ نمی دهد و احساسات ناشی از آسیب به سیستم عصبی مرکزی است. درمان های مختلف از جمله، داروهای ضد افسردگی، پماد های لیدوکایین و کرم های موضعی ممکن است به تسکین علایم پوستی مرتبط با ام اس کمک کند. در شرایطی که بیماری MS ، تحرک بیمار را به میزان قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد، ممکن است بیمار در اثر نشستن یا خوابیدن طولانی مدت بیمار دچار زخم بستر شود. علاوه بر آن، بی حسی و از دست دادن احساس مربوط به بیماری ام اس ممکن است تشخیص این زخم ها و محل های تحت فشار را سخت کند. کاهش فشار، تمیز و خشک نگه داشتن پوست برای جلوگیری از زخم ها و بهبودی زخم های موجود در مبتلایان به بیماری ام اس بسیار مهم است. مانند زخم های بستر، در مبتلایان به بیماری ام نیز ممکن است لخته های خون به دلیل کاهش حرکت و طولانی شدن دوره های بی تحرک ایجاد شوند. در شرایطی که لخته خون در پای شما به ریه ها منتقل شوند، ممکن است به یک بیماری خطرناک و جدی به نام آمبولی ریوی تبدیل شود و جریان خون در ریه ها را مسدود کند. آسیب ناشی از سقوط و طولانی شدن زمان بهبودی در بیماران، نیز می تواند خطر لخته شدن خون را افزایش دهد. بر همین اساس، مبتلایان به ام اس باید تا جایی که وضعیت آنها اجازه می دهد تحرک داشته باشند. اقدامات سبک زندگی مانند هیدراته ماندن و خوب غذا خوردن را دنبال کنند. تا خطر لخته شدن خون را کاهش دهند. MS باعث قطع شدن سیگنال های بین مغز و دستگاه ادراری و سیستم روده می شود. این بدان معناست که بعضی اوقات بدن پیام مناسبی را برای زمان دفع ادرار و مدفوع دریافت نمی کند. گاهی اوقات آسیب عصبی ممکن است بر روی سیگنال های مغز همراه با عملکرد عضلات در قسمت هایی از بدن که مواد زاید را آزاد می کنند نیز ت ثیر بگذارد. حدود درصد از افرادی که مبتلا به ام اس هستند، اختلال در عملکرد روده را تجربه می کنند. این عارضه در صورت ابتلا به بیماری نخاع بیشتر دیده می شود. شایع ترین مشکل روده در بین افرادی است که به ام اس مبتلا هستند. برخی دیگر به دلیل قطع یا کند شدن انتقال سیگنال ها به مغز و یا کاهش آن، بی اختیاری اجباری در روده یا مدفوع را تجربه می کنند. بیماران باید برای تسکین این عارضه، فیبر بیشتری بخورند، مایعات بیشتری بنوشند. داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف کنند، و ورزش منظم داشته باشند. اگر اختلال در عملکرد روده همچنان ادامه داشته باشد، باید این عارضه را با متخصص مغز و اعصاب در میان بگذارند. منابع:

در، از امواج صوتی برای تولید تصاویر از غده پروستات استفاده می کنند. سونوگرافی از پروستات بیشتر برای تشخیص علایمی مانند مشکل ادرار یا نتایج غیرطبیعی آزمایش خون کاربرد دارد. همچنین برای بررسی گره ای که در معاینه مقعدی یافت شده، تشخیص ناهنجاری ها و تعیین علت بزرگ شدن غده مورد استفاده قرار می گیرد. راهکاری مطمین، غیرتهاجمی است و از اشعه یونیزه کننده استفاده نمی کند. این روش به آماده سازی خاصی نیاز ندارد. فقط بیماران باید جواهرات خود را در خانه بگذارند و لباس های گشاد و راحت بپوشند. ممکن است از بیماران خواسته شود که لباس بپوشند و دراز بکشند و زانوها را به سمت سینه خود بکشند. برای بدست آوردن تصاویر با کیفیت بالا، یک مبدل سونوگرافی (یک استوانه پلاستیکی به اندازه انگشت) با فاصله کمی به راست روده وارد می شود. اگر بیمار نیاز به بیوپسی یا نمونه برداری داشته باشد، ممکن است به او گفته شود که از و سایر داروهای رقیق کننده خون برای هفت تا روز قبل از عمل خودداری کنند. سونوگرافی بی خطر و بدون درد است که با استفاده از امواج صوتی، تصاویری از داخل بدن تولید می کند. به تصویربرداری اولتراسوند، اسکن اولتراسوند یا سونوگرافی نیز گفته می شود. در این روش، از یک کاوشگر کوچک به نام مبدل و ژل استفاده می شود که مستقیما روی پوست قرار می گیرد. امواج صوتی با فرکانس بالا از پروب از طریق ژل به داخل بدن منتقل می شوند. این کاوشگر صداهایی را که به عقب برمی گردند جمع می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رایانه از امواج صوتی برای ایجاد تصویر استفاده می کند. در سونوگرافی از اشعه استفاده نمی شود. از آنجا که تصاویر در زمان واقعی ثبت می شوند، می توانند ساختار و حرکت اندام های داخلی بدن را نشان دهند. آنها همچنین می توانند جریان خون از طریق رگ های خونی را نشان دهند. تصویربرداری با سونوگرافی، یک آزمایش پزشکی غیرتهاجمی است که به پزشکان کمک می کند تا انواع بیماری ها را تشخیص داده و درمان کنند. سونوگرافی پروستات، که سونوگرافی ترانس رکتال نیز نامیده می شود، تصاویری از غده پروستات و بافت اطراف آن تهیه می کند. این معاینه به طور معمول به قرار دادن یک پروب سونوگرافی در راست روده بیمار نیاز دارد. این کاوشگر امواج صوتی را از طریق دیواره رکتوم به غده که درست در مقابل رکتوم قرار دارد ارسال و دریافت می کند. از سونوگرافی پروستات برای بررسی غده پروستات شما با استفاده از تصاویر سونوگرافی استفاده می شود. این روش تصاویر سیاه و سفید از پروستات و بافت های اطراف را برای پزشک فراهم می کند. پزشک شما معمولا این کار را به عنوان بخشی از معاینه فیزیکی انجام نمی دهد، اما ممکن است در موارد زیر توصیه شود: شما بیش از سال دارید. شما علایم غیرمعمولی را تجربه می کنید. شما در معرض خطر هستید. پزشک همچنین در صورت مشاهده ناهنجاری در معاینه مقعدی، سونوگرافی پروستات را انجام می دهد. برخی از علایمی که ممکن است پزشک سونوگرافی پروستات را توصیه کند عبارتند از: مشکل ادرار کردن توده یا ندول (بافت اضافی) اطراف رکتوم نتایج غیر طبیعی در آزمایش خون یا ادرار تعداد اسپرم کم با استفاده از آزمایش های باروری تعیین می شود. همچنین می توان از سونوگرافی پروستات برای کمک به پزشک در گرفتن نمونه بافت یا نمونه برداری از پروستات استفاده کرد. به طور کلی، این روش برای موارد زیر تجویز می شود: تشخیص علت ناباروری مردان تشخیص اختلالات درون پروستات تشخیص رشد غیر طبیعی پروستات تشخیص علت پروستات بزرگ شده که به عنوان ( BPH ) شناخته می شود. از سونوگرافی ترانس رکتال غده پروستات برای کمک به تشخیص علایمی مانند موارد زیر استفاده می شود: مشکل ادرار کردن نتیجه آزمایش خون بالا گره ای که توسط پزشک در طی یک معاینه معمول بدن یا معاینه غربالگری سرطان پروستات احساس می شود. از آنجا که سونوگرافی، تصاویر را در زمان واقعی ارایه می دهد، می توان از آن برای هدایت روش هایی مانند بیوپسی سوزن نیز استفاده کرد. در بیوپسی سوزن از سوزن برای نمونه برداری از سلولها (بافت) از یک ناحیه غیرطبیعی در غده پروستات برای آزمایش های بعدی آزمایشگاهی استفاده می شود. برای آمادگی در سونوگرافی پروستات نیازی به آمادگی خاصی نیست. این روش به صورت سرپایی انجام می شود که معمولا کمتر از یک ساعت طول می کشد. پزشک ممکن است شما را به بیمارستان یا کلینیکی ارجاع دهد که تجهیزات سونوگرافی مناسب برای این آزمایش را داشته باشد. همچنین ممکن است لازم باشد قبل از آزمون فرم رضایت نامه را امضا کنید. برخی از دستورالعمل های احتمالی که ممکن است پزشک قبل از آزمایش به شما بدهد شامل موارد زیر است: چند ساعت قبل از آزمایش غذا نخورید. در روز عمل از جواهرات و لباس های تنگ در کلینیک استفاده نکنید. چند ساعت قبل از آزمایش از ملین یا انما استفاده کنید تا روده های شما پاک شود. از داروهای توصیه شده برای کمک به آرامش در طول عمل استفاده کنید. پزشک ممکن است یک داروی آرامبخش مانند لورازپام ( Ativan ) را توصیه کند. مصرف هر دارویی که می تواند خون شما را رقیق کند، مانند داروهای ضد التهاب غیراستروییدی ( NSAID ) یا، حدود یک هفته قبل از عمل قطع کنید. این درصورت توصیه می شود که پزشک قصد دارد از پروستات شما بیوپسی کند. حتی در صورت نمونه برداری یا بیوپسی، از شما خواسته می شود تا از مصرف داروهای رقیق کننده خون مانند آسپیرین به مدت هفت تا روز قبل از عمل خودداری کنید. اسکنرهای سونوگرافی پروستات، از یک کنسول کامپیوتر، صفحه نمایش فیلم و یک مبدل متصل به آن تشکیل شده اند. مبدل، یک وسیله کوچک دستی شبیه به میکروفون است. در برخی موارد احتمال دارد در طول یک امتحان از مبدل های مختلف (با قابلیت های مختلف) استفاده شود. مبدل، امواج صوتی نامفهوم و با فرکانس بالا را به داخل بدن می فرستد. سپس به انعکاس بازگشت گوش می دهد. در این روش، تکنسین مقدار کمی ژل را در ناحیه مورد بررسی قرار داده و مبدل را در آنجا قرار می دهد. این ژل باعث می شود امواج صوتی بین مبدل و ناحیه مورد بررسی به عقب و جلو حرکت کنند. تصویر سونوگرافی بلافاصله بر روی صفحه نمایش، قابل مشاهده است. برای روش های سونوگرافی مانند معاینات ترانس رکتال که نیاز به قرار دادن یک پروب تصویربرداری است دستگاه با ژل پوشانده و روان می شود. غده پروستات در آقایان، دقیقا در جلوی راست روده قرار دارد. بنابراین معاینه سونوگرافی به منظور قرار دادن کاوشگر تصویربرداری در نزدیکترین حد ممکن به غده پروستات، به صورت صحیح انجام می شود. برای سونوگرافی ترانس رکتال، از شما خواسته می شود که دراز بکشید و زانوها را خم کنید. تصاویر از زوایای مختلف به دست می آیند تا بهترین نمای غده پروستات را داشته باشند. در شرایطی که پزشک ضایعه مشکوک با سونوگرافی یا با معاینه مقعدی را شناسایی کند، ممکن است بیوپسی با هدایت سونوگرافی را انجام دهد. این روش، شامل قرار دادن یک سوزن به غده پروستات در حالی است که رادیولوژیست با سونوگرافی محل سوزن را مشاهده می کند. در این شرایط مقدار کمی از بافت برای معاینه میکروسکوپی گرفته می شود. آزمایش آنتی ژن اختصاصی پروستات ( PSA ) ، که میزان PSA در خون را اندازه گیری می کند، ممکن است برای تعیین اینکه آیا یک بیمار در معرض خطر ابتلا به سرطان است یا نه، انجام شود. در این حالت بیوپسی انجام شده و از پروب سونوگرافی برای هدایت نمونه برداری به مناطق خاص غده پروستات استفاده می شود. این معاینه سونوگرافی معمولا در کمتر از دقیقه انجام می شود. معاینات سونوگرافی که در آن مبدل به شکاف بدن وارد می شود ممکن است ناراحتی کمی ایجاد کند. در صورت عدم نیاز به نمونه برداری، سونوگرافی ترانس رکتال پروستات مشابه معاینه مقعدی است که توسط پزشک انجام می شود یا ممکن است ناراحتی کمتری ایجاد کند. در صورت انجام بیوپسی، احتمال بروز ناراحتی و درد (به دلیل قرار دادن سوزن) معمولا کم است زیرا دیواره رکتال نسبت به درد در ناحیه پروستات حساس نیست. به ندرت، بدنبال انجام این عمل، مقدار کمی خون در اسپرم یا ادرار دیده می شود. پس از معاینه، می توانید بلافاصله فعالیت های عادی خود را از سر بگیرید. در تصویربرداری اولتراسوند از تابش یونیزه کننده استفاده نمی شود. سونوگرافی تشخیصی استاندارد، هیچ اثر مضر شناخته شده ای بر روی انسان ندارد. سونوگرافی هیچ مشکلی در سلامتی ایجاد نمی کند و در صورت تجویز پزشکی ممکن است به دفعات لازم تکرار شود. سونوگرافی پروستات کاربرد زیادی دارد و استفاده از آن آسان است و هزینه کمتری نسبت به سایر روش های تصویربرداری دارد. با اسکن اولتراسوند می توان تصویر واضح تری از بافت های نرم تهیه که در تصاویر اشعه ایکس به خوبی نشان داده نمی شوند. مردانی که در طی جراحی قبلی، انتهای روده (راست روده) خود را برداشته اند، کاندیدای مناسبی برای سونوگرافی غده پروستات نیستند. زیرا این نوع سونوگرافی به طور معمول به قرار دادن یک پروب در راست روده نیاز دارد. با این حال، رادیولوژیست ممکن است با قرار دادن یک پروب تصویربرداری سونوگرافی منظم بر روی پوست پرینه بیمار، بین پاها و پشت کیسه بیضه بیمار، غده پروستات را بررسی کند. در برخی شرایط ممکن است MRI . اگر سونوگرافی یا بیوپسی هرگونه ناهنجاری در پروستات یا اطراف آن را نشان دهد، پزشک ممکن است آزمایش های پیگیری را توصیه کند. اگر پزشک شرایطی را کشف کند، آنها در مورد یک برنامه درمانی مناسب برای این بیماری صحبت می کنند. شما را به یک یا متخصص دیگری که می تواند شما را درمان کند ارجاع می دهند. اگر پزشک تشخیص دهد که شما به هایپرپلازی خوش خیم پروستات ( BPH ) مبتلا هستید، که به آن پروستات بزرگ شده نیز گفته می شود، آنها ممکن است داروها یا جراحی را برای کمک به کنترل یا درمان بزرگ شدن توصیه کنند. BPH معمولا یک بیماری جدی نیست. اما می تواند ناراحتی زیادی ایجاد کند. اگر پزشک تشخیص دهد که شما ممکن است سرطان داشته باشید، یک آزمایش آنتی ژن مخصوص پروستات ( PSA ) را برای دیدن میزان پروتیین خاصی در خون شما توصیه می کند. مقادیر بالای PSA ممکن است به معنای ابتلا به سرطان پروستات باشد. اگر به سرطان پروستات مبتلا هستید، پزشک در مورد برنامه های درمانی برای کمک به مدیریت و درمان سرطان شما صحبت خواهد کرد. سونوگرافی پروستات، آزمایشی است که با پرتاب امواج صوتی از بافت های بدن، تصاویر سیاه و سفید از پروستات تولید می کند. این آزمایش برای بررسی پروستات از نظر وجود هرگونه ناهنجاری، سرطان یا سایر بیماری های مرتبط با پروستات استفاده می شود. این آزمایش بی خطر است و در کمتر از یک ساعت انجام می شود. این به پزشک کمک می کند تا شرایط احتمالی پروستات را قبل از جدی تر یا غیر قابل کنترل بودن تشخیص دهد. منابع:

، به ندرت جدی و خطرناک می باشد، اما بسیاری از افراد ممکن است در مورد عفونت های مقاربتی ( STI ) و سایر شرایط عفونی ناشی از مایع منی بر روی چشم خود نگران باشند. اگر شما نگران، پاشیده شدن مایع منی و عوارض ناشی از آن بر روی چشم خود هستید، بهتر است بدانید که در این شرایط نباید به چشم های خودتان دست بزنید. چون ممکن است مایعات منی به مناطق دیگر بدن منتقل شده و یا در چشم های شما بیشتر منتشر شوند. ریختن مایع منی بر روی چشم می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی شود، که عبارتند از: یک شکل از التهاب چشم است. این وضعیت معمولا با وجود باکتری های استافیلوکوک در چشم ایجاد می شود. با این حساب، واقعا بعید است که مایع منی در چشم باعث ایجاد گل مژه شود. در صورت بروز گل مژه ها بر روی چشم بعد از تماس با مایع منی، احتمالا از خود منی نیست بلکه از خارش ها و خراش هایی است که بعد از تماس با مایع منی ایجاد کرده اید. خاراندن چشم ممکن است باعث ورود باکتری ها به چشم شوند. گل مژه یک برجستگی قرمز دردناک است که در پلک بالا یا پایین در نزدیکی مژه ها ایجاد می شود. این وضعیت دردناک بوده، اما یک واکنش التهابی نسبتا بی خطر به عفونت باکتریایی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گل مژه اغلب توسط باکتری های استافیلوکوک ایجاد می شود و هیچ گونه عارضه ای ایجاد نکند. اما، اگر ناقل باکتری هستید و بینی و سپس چشم خود را می مالید، چشم می تواند آلوده شده و لکه ایجاد شود. برخی باکتری های موجود در مایع منی می توانند منجر به بروز ورم ملتحمه یا چشم صورتی شوند. این باکتری ها شامل باکتریهای STI مانند کلامیدیا، سوزاک و سفلیس هستند. علایم رایج ورم ملتحمه، عبارتند از: التهاب پلک قرمزی چشم حساسیت به نور خارش در یک یا هر دو چشم احساس جسم خارجی در چشم اگر بعد از تماس چشم با مایع منی این علایم را تجربه می کنید، برای تشخیص بیشتر به چشم پزشک مراجعه کنید. ممکن است به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشید. طبق بررسی های مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، تماس چشم با مایع منی می تواند منجر به بروز شود اما احتمال آن خیلی کم است. بیشترین خطر ابتلا به HIV از نظر تیوری، به نظر می رسد که احتمال ابتلا به بیمار های مقاربتی در اثر تماس چشم با مایع منی وجود دارد اما از نظر عملی احتمال آن خیلی کم است. احتمال بروز برخی از بیماری های مقاربتی در این وضعیت، عبارتند از: اگر همسر شما، به مبتلا شده، احتمال ابتلا شما به عفونت بیشتر است. وقتی ویروس تبخال چشم را تحت ت ثیر قرار می دهد، به عنوان تبخال چشمی شناخته می شود. تبخال چشمی در صورت عدم درمان، می تواند منجر به عفونت جدی در قرنیه و بینایی شود. تبخال چشمی، نوعی بیماری چشم است که توسط ویروس هرپس سیمپلکس ( HSV ) ایجاد می شود. : درد التهاب سرخی پاره شدن سطح قرنیه HSV . در حقیقت، تبخال چشم شایعترین علت نابینایی مرتبط با آسیب قرنیه در ایالات متحده و شایعترین علت نابینایی مسری در جهان است. HSV را تحت کنترل قرار داد و آسیب به قرنیه را به حداقل رساند. اطلاعات زیادی در مورد میزان انتقال کلامیدیا به دلیل منی در چشم وجود ندارد، اما این یک مسیر احتمالی شناخته شده است. علایم کلامیدیا ممکن است شامل موارد زیر باشد: تورم پلک تحریک مداوم ترشحات چرکی از چشم قطره چشم آنتی بیوتیکی می تواند آن را درمان کند. ابتلا سوزاک از راه تماس چشم با مایع منی، رایج نیست، اما احتمال وقوع آن وجود دارد. علایم سوزاک ممکن است شامل موارد زیر باشد: حساسیت به نور ترشحات چرکی از چشم آنتی بیوتیک های خوراکی و قطره ای چشم می توانند آن را درمان کنند. اگرچه و C در وهله اول از طریق خون منتقل می شود، اما انتقال آن از طریق منی امکان پذیر است. علایم آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد خشکی زخم روی چشم آنتی بیوتیک های خوراکی یا تزریقی می توانند این شرایط را درمان کنند. شپش عانه در خارج از بدن زندگی می کند، بنابراین احتمال وقوع آن از راه منی امکان پذیر نیست. با این حال، اگر فردی به شپش عانه مبتلا باشد احتمال اینکه شپش بتواند در مژه های شما وارد شود، وجود دارد. علایم شپش عانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: خستگی مژه های سفید یا خاکستری بهترین کار این است که حدود سه ماه پس از تماس چشم خود با مایع منی، آزمایش تشخیصی برای بیماری های مقاربتی را انجام دهید. آزمایش زودتر از این ممکن است منجر به نتایج مثبت یا کاذب منفی شود. انجام دادن یا ندادن آزمایشات تشخیصی، در نهایت به این بستگی دارد که آیا علایمی را تجربه می کنید یا نه. در شرایطی که علایمی از بیماری را تجربه می کنید، پزشک ممکن است چشم های شما را با میکروسکوپ ویژه چشم معاینه کند. همچنین ممکن است چشم پزشک قطره هایی را در چشم شما قرار دهند تا از نزدیک قرنیه شما را بررسی کند. در موارد نادر، آنها ممکن است برای بررسی بیشتر از بافت چشم شما نمونه برداری کند. راهکارهای درمانی برای عوارض ناشی از تماس چشم با مایع منی، به تشخیص پزشک بستگی دارد. برخی از عفونت ها مانند کلامیدیا و سوزاک با آنتی بیوتیک درمان می شوند. سایر شرایط، مانند تبخال، درمانی ندارند، اما علایم را می توان با موفقیت کنترل کرد. در شرایطی که مایع منی وارد چشم شده است، می توانید طبق توصیه های سازمان بهداشت جهانی راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: به چشم آسیب دیده خود دست نزنید و از آن محافظت کنید و در اولین فرصت سعی کنید آن را بشویید. در اسرع وقت چشم را با آب یا محلول نمک مانند قطره های چشمی بشویید. می توانید چشم خود را زیر دوش بشویید. گزینه دیگر این است که روی صندلی بنشینید، سر خود را به سمت عقب خم کنید و از کسی بخواهید که به آرامی آب یا محلول نمکی را روی چشم شما بریزد. در هر صورت مطمین شوید که پلک خود را به سمت پایین می کشید تا بتوانید محل را کاملا آبکشی کنید. با قطره های چشم، آب یا محلول های نمکی بدون نسخه، چشم خود را بشویید. همچنین می توانید کمپرس گرم یا خنک را بر روی چشم خود بمالید تا تحریک شود. استفاده از دستمال نرم و مرطوب با آب کاملا مناسب است. مصرف مسکن های OTC مانند ( Tylenol ) و ایبوپروفن نیز می تواند موثر باشد. اما در هر صورت بهتر است، چشم خود را مالش ندهید. این کار فقط باعث بدتر شدن قرمزی می شود. چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ اگر چشم شما قرمز شده، به طور مداوم آب می ریزد، یا در چشم خود احساس درد می کنید، بهتر است با یک چشم پزشک تماس بگیرید. این علایم می تواند نشانه هایی از عفونت چشم باشد. در غیر این صورت، صبر کنید تا حدود ساعت بگذرد و ببینید وضعیت چشم شما چطور است. اگر علایم شما بدتر شد، وقت آن است که با یک چشم پزشک مشورت کنید. شاید در این شرایط تصمیم بگیرید که سریعا چشم خود را با آب و صابون بشویید، اما این کار را نکنید. برای بیرون آوردن منی به صابون یا مواد ضد عفونی کننده دیگر احتیاج ندارید، فقط آب یا محلول نمکی استفاده کنید. بافت چشم به طرز باورنکردنی ظریف است و از طرفی هم مایع منی داراری اجزا مختلفی است که به عنوان تحریک کننده عمل می کند. مایع منی شامل اسیدها، آنزیم ها، روی، کلر و قندها است. بر همین اساس می تواند منجر به قرمزی و التهاب در چشم شود. قرمزی و التهاب پاسخ طبیعی بدن به مواد تحریک کننده است. خواه گرد و غبار، مایع منی یا هر چیز دیگری وقتی در چشم قرار بگیرد، مانند قرار گرفتن یک جسم خارجی در چشم می تواند باعث قرمزی شود. اما این قرمزی باید ظرف ساعت بعد از تماس مایع منی در چشم از بین برود. اغلب اوقات، احساس سوزش یا جسم خارجی در چشم، جدی ترین عارضه جانبی مایع منی در چشم است. با این حال، احتمال ابتلا به برخی از بیماری و عفونت های مقاربتی و چشم صورتی در نتیجه قرار گرفتن چشم در معرض منی، وجود دارد. اگر از وضعیت ابتلا همسرتان به بیماری و عفونت های مقاربتی مطمین نیستید یا نگرانی دارید، با یک پزشک مشورت کنید. آنها می توانند علایم شما را بررسی کرده و در مورد مراحل بعدی به شما مشاوره دهند. منبع:

یا نه، سوالی است که با توجه به شیوع بیماری کرونا و در دسترس قرار گرفتن واکسن آن در بسیاری از افراد با شرایط و بیماری های خاص مطرح شده است. این در حالی است که با در دسترس بودن واکسن کرونا، برخی باورهای غلط و اخبار در شبکه های اجتماعی افراد دچار سردرگمی های زیادی شده اند. این امر خصوصا در مورد کسانی که به دلیل بیماری مزمن و افرادی که مبتلا به و سرطان هستند، بیشتر دیده می شود. در حال حاضر اکثر بیماران سوالات زیادی دارند: آیا با شرایط و وضعیت خودم باید واکسن کرونا بزنم؟ آیا واکسن کرونا برای شرایط من بی خطر است؟ آیا باید برای دریافت واکسن، مصرف داروهای خود را متوقف کنم؟ ما در این مقاله سعی کرده ایم، بسیاری از سوالات رایج مربوط به واکسن کرونا را مورد بررسی قرار دهیم. متاسفانه آزمایشات بالینی مربوط به واکسن به اندازه کافی جامع و کامل نیستند. که بتوانند همه شرایط پزشکی و انواع بیماری ها را بررسی کنند، اما در مورد COVID - ، خطرات عوارض شدید ناشی از بیماری در افرادی که شرایط پزشکی موجود دارند بیشتر است. هیچ شرایط پزشکی شناخته شده ای غیر از سابقه واکنش آلرژیک به مواد واکسن وجود ندارد، که دریافت واکسن COVID - را ممنوع می کند. با این حال بهتر است قبل از دریافت واکسن کرونا، در مورد شرایط و وضعیت خود با پزشک مربوطه مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حال حاضر، هیچ واکسن خاصی برای COVID - وجود ندارد که به نظر می رسد بهتر از بقیه باشد. COVID - که در حال حاضر برای استفاده اضطراری ت یید شده اند، اثر خوبی در کاهش علایم و بستری شدن در بیمارستان دارند. اما بهتر است در مورد شرایط و وضعیت خود با پزشک مربوطه مشورت کنید. احتمال دارد افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند با خطر بیشتر علایم شدید و بستری شدن در بیمارستان از COVID - ناشی از خطر عوارض جانبی روبرو شوند. درد در ناحیه تزریق بعد از هر گونه واکسن، شایع است و به نظر می رسد در واکسن های دوتایی، که به دو دوز تزریق نیاز دارد، تزریق دوم علایم بیشتری از سردرد، درد عضلات و مفاصل، لرز و را ایجاد می کند. برخی گزارش ها از بروز بثورات تاخیری در افراد گزارش شده است اما هیچ اثر پایداری نخواهند داشت. در موارد بسیار نادر احتمال بروز واکنش های آلرژیک شدید وجود دارد. اگر سابقه واکنش های آلرژیک به واکسن دارید، باید قبل از تزریق واکسن کرونا در این مورد با پزشک خود مشورت کنید. اما در افراد مبتلا به بیماری های مزمن خطرات بیشتری برای عوارض جانبی نشان داده نشده است. بسیاری از افراد برای تزریق واکسن کرونا، نگران این موضوع هستند که از کجا باید بفهمیم که نسبت به واکسن حساسیت داریم. به طور کلی باید به این موضوع توجه کنیم که راهی قطعی برای تشخیص حساسیت به مواد واکسن وجود ندارد. به دلیل این ناشناخته، پروتکل استاندارد برای همه این است که پس از تزریق حداقل دقیقه در محل بمانند. در صورت بروز هر گونه عارضه بعد از تزریق واکسن، مسیولین کادر بهداشت می توانند وضعیت بیمار را بررسی و کنترل کنند. برخی از افرادی که سابقه واکنش های شدید نسبت به واکسن هایی مانند واکسن آنفولانزا را داشته اند، این نگرانی را دارند که آیا با این سابقه، می توانم واکسن کرونا را دریافت کنم یا نه؟ به طور کلی، واکسن های COVID - دارای ترکیبات متفاوتی نسبت به عکس های آنفولانزا هستند، بنابراین ممکن است واکنش های مشابه ایجاد نکنند. اما با این حال اگر در گذشته واکنش شدید آلرژیک به عکس آنفولانزا داشته اید، باید به پزشک خود اطلاع دهید. در صورتی که بعد از دریافت دوز اول واکسن دچار سردرد، درد، لرز یا تب شده اید، ممکن است در دوز دوم هم همین علایم را تجربه کنید اما در هر صورت باید دوز دوم را بزنید. اگر واکنش شما نسبت به دوز اول یک واکنش آلرژیک شدیدی باشد، باید از دریافت دوز دوم خودداری کرده و با پزشک خود مشورت کنید. اطلاعات فعلی نشان می دهد که مقاومت در برابر ویروس COVID - در درصد شرکت کنندگان در واکسن جانسون طی روز پس از تزریق به دست آمده است. آنتی بادی های ویروسی که باعث COVID - می شود باید ماه یا حداکثر یک سال طول بکشد، اما بررسی ها در این زمینه همچنان ادامه دارند. طبق توصیه های مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها باید تا هفته پس از مصرف واکسن جانسون و یا هفته پس از دوز دوم از واکسن فایزر و یا مدرنا در خانه بمانید. حتی از معاشرت با افرادی که هنوز واکسن را دریافت نکرده اند، خودداری کنید. طبق کالج روماتولوژی آمریکا ( ACR ) ، به نظر می رسد کسانی که به بیماری های خود ایمنی مبتلا هستند خطر بیشتری برای عفونت های جدی COVID - دارند و واکسیناسیون توصیه می شود. با پزشک خود در مورد داروهای خود و زمان احتمالی دوزهای با دوز واکسیناسیون مشورت کنید تا ت ثیر آن بر روی سیستم ایمنی بدن شما کم شود. با پزشک خود در مورد خطرات ایجاد COVID - و احتمال تداخل در درمان خود مشورت کنید. با پزشک خود درمورد نوع مسکن متناسب با وضعیت و بیماری تان مشورت کنید. استامینوفن (تایلنول) ، یا ایبوپروفن (ادویل) ممکن است برای درد بازو بعد از واکسن مفید باشد، اما مصرف آنها زیاد توصیه نمی شود. اگر نمی توانید از مسکن استفاده کنید، یا مایلید از مصرف آنها بعد از تزریق واکسن کرونا ویروس خودداری کنید، روش های دیگری برای تسکین وجود دارد. برای کاهش درد و ناراحتی در محل تزریق، پارچه خنک را روی محل قرار دهید تا تورم کاهش یابد. ورزش آرام بازو همچنین باعث افزایش جریان خون در ناحیه می شود که می تواند باعث تسکین بیشتر شود. در اکثر بیماری ها، باید داروهای خود را طبق تجویز ادامه دهید. اما برای برخی از داروها برای شرایط خود ایمنی، توصیه می شود که برنامه های دوز دارو تغییر یابد. پزشک شما می تواند در مورد قطع احتمالی دوز دارو برای دریافت واکسن راهنمایی و دستورالعمل های لازم را ارایه دهد. ACR توصیه می کند که برای دریافت واکسن کرونا، باید زمان چرخه دوز دارو متوترکسات، مهار کننده های JAK ، abatacept ، سیکلوفسفامید و ریتوکسیماب تنظیم شود. ممکن است اطلاعات بیشتری در مورد تنظیمات اضافی درمانی توصیه شده در دسترس باشد، بنابراین در مورد تداخل احتمالی داروهای مصرفی خود با واکسن کرونا حتما با پزشک مشورت کنید. طبق انجمن سرطان آمریکا، متخصصان توصیه می کنند که بیشتر بیماران سرطانی واکسن بزنند. کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند در معرض خطر جدی تری از COVID - هستند، بنابراین در این زمینه باید با پزشک خود مشورت کند. با پزشک خود در مورد گزینه های هماهنگی دوزهای دارو با برنامه واکسن COVID - صحبت کنید. COVID - در کسانی که بیماری های مزمن دارند، وجود ندارد. بدون توجه به اینکه قبلا COVID - داشته اید، باید واکسینه شوید. چون متخصصان هنوز نمی دانند افرادی که به کرونا مبتلا شده و بهبود یافته اند، تا چه مدتی از ویروس کرونا در امان هستند. اگر تحت درمان COVID - با آنتی بادی مونوکلونال یا پلاسما هستید، باید روز قبل از دریافت واکسن COVID - صبر کنید. اگر مطمین نیستید که چه روش درمانی دریافت کرده اید یا اگر سوالات بیشتری در مورد واکسن COVID - دارید، با پزشک خود مشورت کنید. متخصصان هنوز در مورد مدت زمان محافظت واکسن در برابر COVID - در شرایط واقعی به دنبال اطلاعات بیشتری هستند. اگر تصمیم دارید که در آینده باردار شوید، بهتر است واکسن COVID - را در صورت در دسترس بودن دریافت کنید. در حال حاضر هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد واکسیناسیون COVID - مشکلی در بارداری ایجاد می کند. علاوه بر این، هیچ مدرکی وجود ندارد که مشکلات باروری از عوارض جانبی هر واکسنی از جمله واکسن های COVID - باشد. مانند همه واکسن ها، دانشمندان اکنون واکسن های COVID - را با دقت برای عوارض جانبی مطالعه می کنند و مطالعه آن برای سالهای طولانی ادامه خواهند داد. در حالی که چندین موارد وجود دارد که باید قبل از دریافت واکسن، مصرف دارو خود را تغییر دهید. اما مبتلایان به بیماری مزمن بهتر است قبل از تزریق آن با پزشک خود مشورت کنند. برخی از افراد به دلیل سایر بیماری های زمینه ای قادر به مصرف استامینوفن یا ایبوپروفن نیستند. در این موارد، بهتر است قبل از مصرف این داروها با ارایه دهنده خدمات بهداشتی یا پزشک معتمد مشورت شود. منابع:

، بندرت رخ می دهند، اما آگاهی و شناخت آنها می تواند در زمان مراجعه به چشم پزشک موثر باشد. بدن مملو از انواع پروتیین هایی است که بافت ها، عضلات و حتی خون را تشکیل می دهند. با گذشت زمان یا با صدمات خاص، برخی از این پروتیین ها می توانند در مکان هایی جمع شوند. در هنگام بروز آب مروارید، برخی از این پروتیین ها، تجزیه شده و به صورت توده ای در عدسی چشم تشکیل می شوند و باعث ایجاد ابر می شوند که می تواند بینایی افراد را تحت تاثیر قرار دهند. گزینه درمان برای آب مروارید، جراحی است که در این روند، جراح لنز را برداشته و یک لنز مصنوعی را جایگزین می کند. هنگامی که آب مروارید شروع به تداخل در فعالیت های روزمره شما می کند، ممکن است پزشک جراحی آب مروارید را به شما پیشنهاد دهد. جراحی آب مروارید، یک روش سرپایی بسیار رایج و معمولا بی خطر است. هرچند مانند هر روش جراحی دیگری می تواند با برخی عوارض جانبی همراه باشد. ما در این مقاله سعی کرده ایم، مهمترین عوارض جانبی جراحی آب مروارید را بررسی کنیم. عوارض شایع جراحی آب مروارید، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد از عوارض مورد انتظار اکثر اقدامات جراحی است. از آنجا که جراحی آب مروارید، فقط لایه های سطحی چشم شما را شامل می شود، به طور کلی مسکن های بدون نسخه در درمان و تسکین درد موثر هستند. اگر درد ادامه داشت یا بدتر شد، با پزشک خود تماس بگیرید چون می تواند نشانه یک عارضه جدی تر باشد. خونریزی سوپراکروروییدی، می تواند در افراد مبتلا به دیابت، یا سایر شرایط موجود پس از جراحی آب مروارید رخ دهد. این عارضه نادر است اما برای جلوگیری از کاهش بینایی نیاز به مراقبت فوری دارد. اکثر روش های جراحی ممکن است خطر عفونت از طریق ابزارهای جراحی، روش جراح یا مراقبت از زخم پس از جراحی را به همراه داشته باشد. اندوفتالمیت، عفونتی است که ممکن است پس از جراحی آب مروارید رخ دهد. هر چند احتمال وقوع آن کم است و در کمتر از . درصد موارد ممکن است رخ دهد. در برخی موارد، جراحی آب مروارید ممکن است موثر نبوده و بعد از جراحی همچنان مشکلات بینایی یا بینایی بدتری داشته باشید. این وضعیت به ندرت رخ می دهد، اما در افرادی که حتی قبل از عمل جراحی بیماری چشمی دیگری فراتر از آب مروارید دارند، بیشتر دیده می شود. لکه های شناورها اصطلاحی برای ذرات ریز پروتیین یا کلاژن است که می توانند از میدان دید شما عبور کرده و سایه ای ایجاد کنند. لکه های شناورها همیشه نیاز به درمان ندارند اما گاهی اوقات می توانند نشانه یک مشکل جدی تر باشند. اندوفتالمیت حاد اولیه نوع دیگری از عفونت است که باعث تورم و درد می شود و می تواند تا روز پس از جراحی رخ دهد. استروییدها برای مبارزه با این عفونت چشم کار نمی کنند. معمولا به آنتی بیوتیک یا ارجاع به متخصص نیاز دارد. با ترمیم بافت چشم، و خارش شایع است. چشمان شما ممکن است احساس خارش، ریگ یا خشکی کند. ممکن است پزشک برای کمک به این مشکل روان کننده را تجویز کند. برای استفاده از قطره های چشمی بعد از جراحی با پزشک خود مشورت کنید. استفاده از بیهوشی عمومی برای جراحی آب مروارید نادر است و معمولا فقط در موارد کودکان صورت می گیرد. به طور معمول، ممکن است از بی حسی موضعی حاصل از قطره های چشم یا بی حسی موضعی با تزریق برای بی حس شدن چشم استفاده شود. به عنوان یک عارضه واقعی بعد از جراحی آب مروارید رخ نمی دهد اما ممکن است ناشی از ضربه جزیی به چشم پس از جراحی باشد. در حین جراحی، احتمال دارد مقدار کمی گلبول سفید یا پروتیین در محفظه جلوی چشم جمع شده و باعث ایجاد تاری دید یا حساسیت به نور شود. این شرایط معمولا موقتی است و با استروییدهای موضعی قابل درمان است. تورم در قرنیه بعد از عمل می تواند در هر قسمت از چشم رخ دهد، اما معمولا در محل های برش وجود دارد. این بیماری را می توان با استروییدهای موضعی درمان کرد که تورم را کاهش می دهد. حداکثر نیمی از افرادی که تحت عمل جراحی آب مروارید قرار می گیرند پس از انجام عمل مقداری افزایش فشار در چشم خود را تجربه می کنند، اما سطح فشار معمولا طی ساعت به حالت طبیعی برمی گردد. مشکلات مداوم با افزایش یا کاهش فشار چشم پس از جراحی ممکن است به سایر موارد چشم مانند گلوکوم مرتبط باشد. در موارد نادر، جراحی می تواند باعث ضربه به عنبیه شود، و در نتیجه افتادگی عنبیه ایجاد می کند. این امر گاهی اوقات به بسته شدن ضعیف زخم یا ترمیم در محل های برش یا دوره های طولانی فشار زیاد در چشم مربوط می شود. عارضه نادر دیگر، نشت زخم است که در هنگام نشت مایع در اطراف محل های برش اتفاق میفتد. این نشت ها با استفاده از رنگ فلورسیین تشخیص داده می شوند و معمولا با استروییدها قابل درمان هستند. تورم و درد شدید در روزهای بعد از عمل آب مروارید ممکن است نشانه این عارضه باشد. سندرم قطعه قدامی سمی، عفونت بسیار نادری است که اغلب به دلیل تجهیزات جراحی آلوده یا قطره چشمی ایجاد می شود. از دوزهای بالای استرویید و تسکین دهنده درد برای درمان این بیماری استفاده می شود که تشخیص آن از اندوفتالمیت دشوار است. در بعضی موارد، ممکن است قطعات کوچکی از لنز طبیعی شما پس از جراحی آب مروارید باقی مانده باشد. اینها می توانند روزها یا حتی سالها بعد از جراحی به صورت عوارض زیر ظاهر شوند: سرخی پاره شدن حساسیت به نور در صورت بروز این وضعیت، قطعات لنز باید با جراحی برداشته شوند. عارضه کپسول خلفی یک عارضه دیررس است که در تا درصد جراحی های آب مروارید رخ می دهد. این عارضه بیشتر در افرادی که دیابت دارند یا قبلا جراحی چشم کرده اند، منجر به تشکیل ذرات ریز محبوس در لایه پشت لنز می شود. ادم ماکولای سیستویید، شایع ترین عارضه در بیشتر جراحی های آب مروارید است و تا هفته بعد از عمل ظاهر می شود. این وضعیت در تا درصد از کل جراحی های آب مروارید رخ می دهد. تورم در اثر تجمع مایعات در چشم ایجاد می شود که می تواند منجر به کاهش بینایی هم گردد. برای درمان این بیماری معمولا از درمان های موضعی استروییدی و غیر استروییدی استفاده می شود که رفع آن تا ماه طول می کشد. بعد از جراحی آب مروارید، این احتمال وجود دارد که لنزهای داخل چشم که جایگزین لنزهای طبیعی می شوند، جابجا شوند یا حرکت کنند. این وضعیت یک عارضه نادر است که تقریبا در . تا درصد از کل جراحی های آب مروارید رخ می دهد، و با بهبود طراحی لنزها در طول سال ها، احتمال آن کاهش می یابد. تاری دید یک علامت رایج است و احتمالا نیاز به جراحی دارد. یک عارضه جدی است که عمدتا در بیماران جوان که مشکلات چشمی دیگری دارند یا لنزهای داخل چشمی خود را جابجا کرده اند، رخ می دهد. این عارضه بسیار نادر فقط در . درصد از جراحی های آب مروارید رخ می دهد. سلول های لنز طبیعی باقی مانده ماده ای فیبری ایجاد می کنند که منقبض می شود و اندازه غشای نازکی را که لنز را احاطه کرده کاهش می دهد. تکنیک های بهبود یافته جراحی، باعث کاهش این عارضه از حدود . درصد در دهه به حدود . درصد شده است. این عارضه می تواند منجر به التهاب مزمن و برگشت ناپذیر قرنیه شود. در حالی که عوارض ناشی از جراحی آب مروارید ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد، اما در برخی موارد احتمال بروز آنها بیشتر است. عوامل خطری که می توانند احتمال بروز این عوارض را افزایش دهند، عبارتند از: افراد دیابتی سن بیشتر از سالگی افراد مبتلا به سایر اختلالات چشم، از جمله کسانی که داروهای خاصی مانند تامسولوزین مصرف می کنند. افرادی که همزمان با سایر گزینه های درمانی، جراحی آب مروارید را انجام می دهند. در بیشتر موارد، باید چند روز بعد از جراحی بهبود بینایی خود را مشاهده کنید. حداقل در مورد آب مروارید. بهبودی کامل بعد از جراحی ممکن است یک ماه طول بکشد و پس از تنظیم چشمان خود به حالت طبیعی جدید، باید برای تجویز عینک به چشم پزشک مراجعه کنید. در طی چند روز پس از عمل جراحی آب مروارید، اکثر افراد می توانند به کار خود برگردند و رانندگی را شروع کنند، اما برخی از فعالیت ها وجود دارد که باید از آنها اجتناب شود. عمدتا، این محدودیت ها شامل کاهش فشار بر روی چشمان شما و جلوگیری از قرار گرفتن در معرض چیزهایی است که می تواند آنها را تحریک کند. برخی از نکات مربوط به بهبود آب مروارید، عبارتند از: اجتناب از مالش چشم محدود کردن ورزش و وزنه برداری وقتی در مکان های روشن هستید از عینک آفتابی استفاده کنید. با دقت دوش بگیرید و از وارد شدن آب و صابون به چشم خود جلوگیری کنید. حداقل به مدت یک هفته از مصرف مواد آرایشی و کرم دور چشم خودداری شود. از قرار گرفتن در معرض مواد تحریک کننده مانند مواد شیمیایی و گرد و غبار خودداری کنید. جراحی آب مروارید یکی از معمولترین اقدامات جراحی است. با گذشت سالها، پیشرفت های انجام شده در روش های جراحی و کاشت لنز خطر عوارض را کاهش داده است. منبع:

تعداد فزاینده ای از مردم به دنبال اطلاعاتی در مورد نحوه پس از تزریق آن هستند. زیرا می ترسند که این واکسن ها، اثرات مضری برای سلامتی شان داشته باشند. اما آیا این کار، ایمن و یا حتی ممکن است؟ در این مقاله، به یافتن پاسخ سوالات مربوط به سم زدایی از می پردازیم. تعداد افراد دریافت کننده واکسن، رو به روز در حال افزایش است. به عنوان مثال، تقریبا از هر نفر در ایالات متحده، نفر واکسن کووید - دریافت کرده اند. بیش از نفر از هر نفری که گفته اند قصد دارند در اوایل سال واکسینه شوند، حداقل یک دوز تزریق کرده اند. نگرانی های مطرح شده در اوایل تابستان در مورد تعداد کم افرادی که واکسن کووید - دریافت می کردند، در آگوست کاهش یافتند. همچنین، در کشورهای مختلف، سیاست هایی برای افزایش، اتخاذ شده است. به عنوان مثال، کارمندان و کارگران، موظف به تزریق واکسن شده اند. این بدان معناست که بسیاری از افرادی که ممکن است قبلا نسبت به تزریق واکسن مردد بوده اند، با فشارهای اضافی برای دریافت واکسن مواجه شوند. در حالی که از هر کارگر واکسینه نشده، نفر گفتند که اگر کارفرما از آنها بخواهد واکسینه شوند، کار خود را ترک خواهند کرد، تنها نفر از هر کارگر واکسینه نشده می‌گویند که واقعا این کار را انجام داده‌اند. بیش از یک سوم ( از کل بزرگسالان) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: افراد واکسینه شده اما مردد یکی از پدیده‌های عجیبی که در دوره همه گیری اخیر ایجاد شده است. این است که برخی از افراد، پس از دریافت واکسن ضد کووید ، شروع به جستجوی اطلاعاتی در مورد چگونگی "سم‌زدایی" از واکسن کرونا کرده‌اند. به‌ویژه اگر از ابتدا نمی‌خواستند آن را دریافت کنند. یک ویدیو در نرم افزار های ارتباط جمعی، که در آن ادعا می‌کنند افرادی که واکسن کووید - را تزریق کرده‌اند، باید حمام‌های پیچیده "سم‌زدایی از واکسن کرونا" را انجام دهند. این فرآیند، از جمله حاوی بوراکس است، در ماه نوامبر به سر فصل اخبار تبدیل شد. با این حال، آن ویدیو تنها یک نمونه از ادعاهای نوظهور مبنی بر اینکه مردم باید از واکسن ضد کووید سم زدایی کنند تا از عوارض جانبی ناخواسته پیشگیری کنند، بود. پیشنهادات برای سم زدایی از واکسن کرونا، از حمام بوراکس گرفته تا رژیم های سم زدایی، متفاوت بود. رژیم‌های سم‌زدایی پیشنهادی، شامل رژیم‌های غذایی پرچرب برای "خنثی کردن سموم" موجود در واکسن‌ها، در کنار مکمل‌هایی از جمله روی و ویتامین‌های C و D بود. بر اساس گزارش برخی رسانه ها، برخی حتی پیشنهاد حجامت کردن محل تزریق را، برای بیرون آوردن واکسن، دادند! ادعاهای افراطی تر، حاکی از آن است که افرادی که واکسن زده اند، باید دوز پیشگیری کننده و هیدروکسی کلروکین مصرف کنند تا با تاثیر منفی واکسن بر سیستم ایمنی مقابله کنند. توجه به این نکته ضروری است که FDA استفاده از این دو دارو را مجاز نمی داند. چرا برخی به دنبال سم زدایی از واکسن کرونا هستند؟ در حالی که افزایش این اطلاعات نادرست ممکن است برای برخی گیج کننده به نظر برسد، پروفسور مونیکا گاندی، استاد پزشکی در دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو و پزشک HIV ، احساس می کند که رسانه های اجتماعی تا حدی مقصر بروز چنین شرایطی هستند. پرفسور گاندی به این واقعیت اشاره کرد که همیشه اطلاعات نادرست در مورد HIV از سوی دانشگاهیان با سابقه بالا و در مقطعی، رییس جمهور آفریقای جنوبی، وجود داشت. اما در نهایت، رسانه های جمعی، ضریب نفوذ بالایی در میان مردم دارند که باعث شده است سخنان آن ها، در میان مردم پخش شود. اعضای پلتفرم های رسانه های اجتماعی، افرادی با مدارک تحصیلی MD و Ph . D هستید. پس به خاطر نام آن ها، کسانی که مطالب به اشتراک گذاری شده می خوانند، باور می کنند که mRNA و پروتیین ها در بدن فرد باقی می مانند. این مواد سمی هستند و سلول های دیگر را می کشد. اگر شما نیز در مورد این واکسن ها بسیار نگران هستید، اگر توسط فردی که پس از نام خود، پسوند MD را دارد، متقاعد شده اید که واکسن ها خطرناک هستند. در این صورت تمام تلاش خود را برای عدم واکسیناسیون، انجام خواهید داد. به خصوص اگر اجباری برای سم زدایی وجود داشته باشد. همچنین، ممکن است که سعی کنید پروتیین یا mRNA را از بدن خود خارج کنید. منظور این است که شما واقعا نگران خواهید شد. این همان کاری است که اطلاعات غلط انجام می دهند. آن ها واقعا شما را نگران می کنند. دستورات واکسیناسیون برای کودکان و مدارس افرادی که مایلند این شایعه را تبلیغ کنند که واکسن‌ها می‌توانند مضر باشند. ادعا می کنند که این واکسن ها، باعث بروز می شوند. آن ها ادعا می کنند فلزات سنگینی که به عنوان مواد نگه دارنده در واکسن ها استفاده می شوند. برای کودکان سمی هستند. این شایعات، والدین را هدف قرار داده اند. به عنوان مثال، اکنون، بیش از نیمی از والدین در ایالات متحده می گویند که نگران هستند که ممکن است فرزندشان مجبور شود برای مبارزه با بیماری COVID - واکسینه شود. به طور کلی، گسترش اخبار نادرست، باعث بروز نگرانی در میان والدین شده است. با وجود این که سیستم های بهداشتی و درمانی کشورهای مختلف، از تزریق واکسن ضد کووید حمایت می کنند. اما همچنان، گروه های مختلفی از مردم، درباره تزریق این واکسن ها، نگرانی های عمده ای دارند. به خصوص والدین، نگران هستند که با تزریق واکسن ضد کووید ، فرزند شان دچار مشکلات مختلفی در زندگی آینده خود شود. به همین علت، نیاز است که درباره واکسیناسیون ضد کووید ، روشن گری هایی انجام شود. آیا واکسن های mRNA مضر هستند؟ به نظر می‌رسد که بیشتر نگرانی‌ها، حول این مسیله می چرخد که واکسن‌های ساخته شده براساس تکنولوژی mRNA ، به طور بالقوه مضر هستند‌. البته، این واقعیت که آن ها یک داروی جدید هستند، به این معنی که هنوز دانشمندان ت ثیر آن ها را به طور کامل بررسی نکرده اند، ممکن است باعث بروز نگرانی شده باشد. اما دانشمندان می گویند شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد این نوع از واکسن ها، می توانند مضر باشند. پروفسور مارتین باخمن، استاد ایمونولوژی دانشگاه برن در سوییس، می‌گوید: شایان ذکر است که بدانید واکسن‌های mRNA که ساخته شده‌اند، در واقع از شکل اصلاح‌شده mRNA ، برای کاهش خطر بروز عوارض جانبی ناخواسته، استفاده می‌کنند. به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که مواد مورد استفاده برای ساخت این نوع از واکسن ها، مولکول های RNA طبیعی نیستند. در واقع، این مولکول ها کمی اصلاح شده اند. به طور کلی، هرچه بیشتر این مولکول ها را اصلاح کنند، به احتمال زیاد سمیت کمتری خواهند داشت. اما ممکن است که این مولکول ها، در عمل ایمن‌سازی بدن فرد نیز موثر باشند، بنابراین شرکت های دارویی مطمین هستند که بین ایمنی و اثر بخشی این نوع از واکسن ها، تعادل قابل قبولی وجود دارد. دانشمندان خاطر نشان می کنند که گر بدن این مواد را تشخیص ندهد، سمی نخواهند بود. بنابراین، اگر RNA موجود در واکسن ها را اصلاح کرده باشند و بدن mRNA را تشخیص ندهد، احتمالا ، هیچ عارضه جانبی، به جز موارد بسیار نادر، بروز پیدا نخواهد کرد. اما در صورتی که RNA را کاملا اصلاح کنند، احتمالا واکسن موثری تولید نخواهد شد. آیا سم زدایی از واکسن کرونا، امکان دارد؟ به طور کلی، برخی از پزشکان معتقدند که واکسیناسیون کووید - "غیرقابل برگشت است و البته، این مسیله، چیز بدی نیست. به طور کلی، واکسن‌های mRNA یک پاسخ ایمنی را در قالب آنتی‌بادی‌هایی ایجاد می‌کنند که به طور خاص پروتیین اسپایک ویروس SARS - CoV - را هدف قرار می‌دهند. این وضعیت، به شدت در برابر ابتلا فرد به عفونت، از او محافظت می‌کند. وقتی این آنتی بادی ها تشکیل شدند، دیگر راه برگشتی وجود ندارد. سیستم ایمنی برای مبارزه با کووید ، همیشه و "برای همیشه" آماده خواهد بود. دانشمندان این نکته را می دانند که این آنتی بادی ها، حداقل به مدت تا ماه در گردش هستند و احتمالا ایمنی طولانی تری، حتی پس از کاهش تعداد آنتی بادی های "مریی"، ایجاد خواهند کرد. آیا فلزات سنگین موجود در واکسن ها "سمی" هستند؟ ادعا هایی مبنی بر اینکه فلزات سنگین موجود در واکسن‌ها "سمی" هستند، وجود دارد. این مطلب، ادعایی است که افراد مخالف استفاده از واکسن، از مدت‌ها قبل از تولید واکسن‌های کووید - ، آن را مطرح کرده‌اند. شیوع این شایعه، به احتمال زیاد به علت این واقعیت است که فلزات سنگین برای چندین دهه مواد تشکیل دهنده واکسن ها بوده اند. این مواد، اغلب به عنوان یک ماده کمکی و یا یک عنصر نگه دارنده، در فرمولاسیون واکسن ها استفاده می شدند. با وجود این که این نگرانی، از گذشته وجود داشته است، به گفته سازمان غذا و دارو، تحقیقات نشان داده اند که یک مولکول حاوی جیوه موجود در واکسن های کودکان، هیچ خطری برای سلامتی آن ها ندارد. باید به این نکته توجه داشته باشید که مردم، چندین دهه است که به طور معمول، واکسن های حاوی این مواد را دریافت می کنند. فلزات سنگین، البته، سمی هستند. اما این سمیت، بستگی به دوز ماده مورد نظر دارد. اما، دوز این عناصر در واکسن ها، مقداری نیست که بتواند خطرناک باشد. سخن آخر همه چیز وابسته به دوز است. به عنوان مثال، مصرف آب برای ادامه حیات ضروری است. اما اگر در دریاچه غرق شوید، آب برای شما مضر خواهد بود! مقدار این عناصری که در واکسن وجود دارند، خطرناک نیست، اما کووید - خطرناک است. شما باید به مقیاس واکسن هایی که تزریق داده شده اند، نگاه کنید تا متوجه شوید که واکسن ها، ایمن هستند. در حال حاضر . میلیارد دوز از واکسن‌های مختلف برای مبارزه با کووید ، در سراسر جهان تزریق شده است. بسیاری از آن‌ها، واکسن‌های mRNA هستند. بنابراین، اگر اتفاقات نامطلوب زیادی رخ می داد، آسیب های زیادی را شاهد بودیم. اما هیچ اتفاق فاجعه باری را مشاهده نکرده ایم. اگرچه ممکن است نرخ واکسیناسیون کند شود، اما واکسیناسیون همچنان ادامه دارد. این واقعیت نشان می دهد که برخی از افرادی که واکسن دریافت می کنند، ممکن است قبلا برای انجام تزریق واکسن، برنامه ریزی نکرده اند و با توجه به شرایط، اقدام به واکسیناسیون کنند.

چگونه بر هم دیگر تاثیر می گذارند؟ آیا ابتلا به خطر کرونا را افزایش می دهد؟ آیا کرونا منجر به حملات صرع می شود؟ ما در این مقاله از ارتباط بین صرع و کرونا را بررسی می کنیم. کرونا بیماری است که می تواند طیف وسیعی از علایم را ایجاد کند. اگرچه اکثر افراد مبتلا به عفونت SARS - CoV - هیچ علامت مرتبط با مغز یا سیستم عصبی را تجربه نمی کنند، COVID - می تواند در موارد نادر باعث تشنج شود. بسیاری از افراد ممکن است علایم کووید - خفیف تا متوسط را تا هفته تجربه کنند. علایم می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت است. این حال، شواهد و مدارک نشان می دهد که SARS - CoV - می تواند مغز و سیستم عصبی فرد را تحت ت ثیر قرار دهد و باعث بروز علایم عصبی شود. تحقیقات نشان می دهد که عوارض عصبی ناشی از COVID - می تواند از علایم خفیف مانند سردرد، و از دست دادن بویایی تا عوارض شدیدتر متغیر و شامل سکته مغزی و تشنج شود. در این مقاله، ارتباط بین COVID - و تشنج را مورد بحث قرار می دهیم و به خطرات بالقوه ای که COVID - برای افرادی که مبتلا به صرع هستند می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آیا مبتلایان به بیماری صرع در معرض ابتلا به کووید - هستند؟ هر کسی می تواند به عفونت SARS - CoV - و به COVID - مبتلا شود. برخی از افراد مانند سالمندان، کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، یا دارای بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت، بیماری‌های تنفسی مزمن یا سرطان هستند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به COVID - و عوارض بالقوه آن باشند. با این حال، هیچ مدرک فعل نشان نداده است که افراد مبتلا به صرع در معرض خطر بیشتری هستند. علاوه بر این، اتحادیه بین المللی علیه صرع ( ILAE ) بیان می کند که در حال حاضر هیچ مدرکی دال بر افزایش خطر ابتلا به عفونت SARS - CoV - در افراد مبتلا به صرع وجود ندارد. این سازمان می افزاید که اگر فردی دارای سیستم ایمنی ضعیف یا سایر چالش های پزشکی مداوم نباشد، بعید است که صرع خطر عوارض را افزایش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین خاطرنشان می کند که خطر عفونت یا عوارض را افزایش نمی دهند. آیا کرونا می‌تواند باعث تشنج، تحریک یا تشدید تشنج شود؟ اگر چه ویروس‌های کرونا مانند SARS - CoV - ممکن است به سیستم عصبی حمله‌کنند. اما بررسی ها نشان می دهد که . درصد از شرکت کنندگان مبتلا به کووید - تظاهرات عصبی از جمله تشنج داشتند. علاوه بر این، ILAE اشاره می کند که در صورت ابتلا به عفونت SARS - CoV - ، خطر بدتر شدن تشنج برای اکثر افراد مبتلا به صرع، هرچند کم، وجود دارد. زیرا بیماری، به ویژه با تب، می تواند بدن را تحت فشار قرار دهد و خطر و دفعات تشنج را افزایش دهد. کووید - همچنین می‌تواند علایمی از جمله تب، کم‌خوابی و خستگی ایجاد کند. این علایم ممکن است باعث تشنج شود و آنها را طولانی‌تر و شدیدتر کند. با این حال، بررسی ها نشان می دهد که خطر ابتلا به تشنج های مرتبط با کووید - کم است، مگر اینکه فردی به شدت بیمار باشد یا در مرحله پایانی بیماری خود باشد. یک مطالعه در سال نشان داد که - % از بیماران بدحال تشنج دارند. این افراد ممکن است علایم شدیدی مانند سطح اکسیژن پایین در خون، شوک، هیپرگلیسمی، عدم تعادل متابولیک و الکترولیت و آسیب چند اندام را تجربه کنند که می تواند باعث تشنج در افراد مبتلا به صرع یا بدون صرع شود. بررسی ها همچنین نشان می‌دهد که التهاب مغز یا غشاهای اطراف آن (که به ترتیب به عنوان آنسفالیت و مننژیت شناخته می‌شوند) شایع‌ترین عارضه عصبی COVID - است. دومین علامت شایع این عارضه تشنج است. آیا افراد مبتلا به صرع باید واکسن بزنند؟ در حال حاضر، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد ابتلا به صرع با خطر بالاتر عوارض جانبی بالقوه واکسن COVID - ، از جمله تشنج مرتبط باشد. کارشناسان در آلمان دریافتند که این واکسن توسط افراد مبتلا به صرع به خوبی تحمل می شود. به طوری که از هر بیمار تنها بیمار عوارض جانبی مرتبط با صرع را تجربه می کنند. با این حال، مانند هر واکسن دیگری، تب ممکن است به عنوان یک عارضه جانبی ایجاد شود. تب می تواند آستانه تشنج را در برخی افراد کاهش دهد. مصرف منظم پاراستامول یا استامینوفن به مدت ساعت پس از واکسن یا در طول مدت تب، باید این خطر را به حداقل برساند. اکثر متخصصان بهداشت توصیه می کنند که برای افراد مبتلا به صرع، خطر ابتلا به COVID - و عوارض بالقوه آن بسیار بیشتر از خطر احتمالی عوارض جانبی واکسن است. آیا درمان COVID - با داروهای صرع تداخل دارد؟ ILAE بیان می کند که هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد داروهای ضد تشنج ممکن است خطر عفونت SARS - CoV - یا عوارض احتمالی را افزایش دهند. اکثر دستورالعمل‌ها توصیه می‌کنند که افراد به طور منظم دارو مصرف کنند تا خطر تشدید تشنج را به حداقل برسانند. گاها گزارش‌هایی مبنی بر ابتلای افراد به تشنج برای اولین بار پس از بهبودی از COVID - گزارش شده است. برخی شواهد نشان می دهد که تشنج ممکن است یک علایم و یا عوارض کووید طولانی باشد. بررسی ها گزارش هایی در مورد فردی که پس از بهبودی از COVID - به دلیل التهاب پس از عفونی دچار صرع مقاوم به درمان شده است، وجود دارد. مطالعه موردی دیگری از سال شامل فردی است که پس از بهبودی از COVID - دچار تشنج صرع شده است. بهترین راه برای جلوگیری از تشنج ناشی از عفونت SARS - CoV - ، اجتناب و محدود کردن قرار گرفتن در معرض ویروس تا حد امکان است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) توصیه می کنند که افراد با رعایت دستورالعمل های زیر به محافظت از خود و دیگران کمک کنند: تزریق واکسن پوشیدن ماسک شستن مرتب دست ها رعایت فاصله گذاری فیزیکی رعایت آداب صحیح سرفه و عطسه به طور مرتب سطوح را تمیز و ضد عفونی کنید. محدود کردن حضور در مناطق با تهویه ضعیف و مکان های شلوغ افرادی که متوجه می شوند که تب، عفونت و استرس باعث تشنج آنها می شود، بهتر است برای توصیه های خاص و یک برنامه اقدام با پزشک مشورت کنند. برای افراد مبتلا به صرع توصیه می شود از حضور در فضاهای شلوغ خودداری کنند، به جلسات پزشکی خود ادامه دهند، داروهای خود را طبق نسخه مصرف کنند و از داشتن داروی کافی اطمینان حاصل کنند. چه عواملی خطر کرونا را در مبتلایان صرع افزایش دهد؟ برخی از افراد مبتلا به صرع بدون در نظر گرفتن کنترل تشنج، بیماری های دیگری نیز دارند که آنها را در معرض خطر ابتلا به COVID - قرار می دهد. آنها ممکن است داروهایی برای کنترل تشنج مصرف کنند که بر سیستم ایمنی آنها نیز ت ثیر می گذارد (به عنوان مثال، ACTH ، استروییدها، اورولیموس، ایمونوتراپی) توجه به این نکته مهم است که اکثر داروهای تشنج بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر نمی گذارند. برخی از افراد ممکن است مشکلات عصبی یا رشدی دیگری داشته باشند که بر ایمنی آنها ت ثیر بگذارد. افرادی که در این شرایط قرار دارند در معرض خطر بیشتری برای ایجاد علایم شدیدتر با بیماری های ویروسی هستند. افراد مبتلا به صرع ممکن است مشکلات پزشکی دیگری داشته باشند که آنها را در معرض خطر بالاتر ابتلا به علایم شدیدتر COVID - قرار دهد، مانند: افراد دارای ناتوانی های ذهنی و رشدی مبتلایان به دیابت یا مشکلات زمینه ای قلبی یا ریوی افرادی که در بلعیدن یا استنشاق مکرر غذا یا مایعات به داخل ریه خود مشکل دارند (آسپیراسیون) در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ذات الریه هستند. صرف نظر از وضعیت شما، برای هر فرد مبتلا به صرع مهم است که با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد خطرات فردی خود و در صورت نیاز به اقدامات احتیاطی خاص صحبت کند. اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از بیمار شدن نیز انجام دهید. صرع خودایمنی چیست و آیا خطر کرونا را افزایش می دهد؟ برخی از انواع صرع ممکن است به دلیل تغییر در عملکرد ایمنی بدن ایجاد شود. به این صرع های خودایمنی می گویند. صرع خودایمنی ممکن است با ایمونوتراپی درمان شود. نمونه هایی از این موارد شامل استروییدها یا ایمونوگلوبولین ها هستند. فردی که هر یک از این داروها را مصرف می کند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نوع جدی کووید - باشد. سخن آخر صرع "خانواده" بسیاری از اختلالات مختلف است که منجر به تشنج می شود. برخی از افراد به راحتی تشنج را کنترل می کنند، هیچ مشکل سلامتی دیگری ندارند و با مصرف داروها بدون تشنج می شوند. یا ممکن است صرع همراه با تشنج های گاه به گاه داشته باشند اما هیچ مشکل سلامتی دیگری نداشته باشند. برای این افراد، داده های موجود نشان می دهد که صرع خطر ابتلا به COVID - و شدت COVID - را افزایش نمی دهد. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه افراد مبتلا به صرع به تنهایی سیستم ایمنی ضعیفی دارند وجود ندارد. آنها را نباید "ضعف ایمنی" در نظر گرفت و "نقص ایمنی" ناشی از تشنج را نخواهند داشت. افراد مبتلا به انواع مختلف صرع، علل خاص صرع یا سایر شرایط بهداشتی ممکن است عواملی بر سیستم ایمنی آنها ت ثیر بگذارند. برخی شواهد نشان می دهد که تشنج ممکن است یک علامت عصبی نادر باشد. حتی می تواند در طول عفونت SARS - CoV - یا پس از بهبودی COVID - رخ دهد. افراد مبتلا به صرع خطر ابتلا به عفونت SARS - CoV - یا عوارض COVID - را ندارند. کارشناسان بهداشت توصیه می کنند که افراد واکسن را دریافت کرده و به مصرف داروهای ضد تشنج خود ادامه دهند.

اهمیت فراوانی دارد چرا که، مژه ها از چشم ها در برابر گرد و غبار، شن و ماسه و الودگی های باقی مانده در هوا محافظت می کنند. جدا از اینکه مژه ها به عنوان یک مانع محافظ در برابر چشم شما عمل می کنند. گاهی اوقات، عوامل مختلفی (اعم از بالا رفتن سن یا یک بیماری پزشکی زمینه ای مانند هیپوتریکوز) می توانند باعث ریزش و نازک شدن مژه ها شوند. اگر می خواهید مژه هایتان بلند تر شود، برخی از داروهای خانگی با تایید علمی وجود دارد که ممکن است برای شما مفید باشد. اسید ریسینولییک جزء اصلی روغن کرچک است و حدود % آن را تشکیل می دهد. این اسید پتانسیل کمک به ریزش مو را نشان داده است. بنابراین، ممکن است یک گزینه جایگزین برای حفظ ضخامت مژه های شما باشد. با این حال، یک مورد بالینی نشان می دهد که غلظت زیاد روغن کرچک ممکن است منجر به مات شدن مو و خشکی شدید آنها شود. از این رو، قبل از اینکه این دارو را امتحان کنید، با خود مشورت کنید. شما به قاشق چایخوری روغن کرچک و چند تکه پنبه احتیاج دارید. قبل از استفاده از روغن کرچک، مژه های خود را کاملا با آب تمیز بشویید و آنها را با یک پاک کننده ملایم خشک کنید. پنبه را به روغن کرچک آغشته کنید و آن را در امتداد خط مژه های بالا و پایین خود قرار دهید. از وارد شدن روغن به چشمان خود جلوگیری کنید. روغن را یک شب نگه دارید و صبح روز بعد آن را بشویید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روغن نارگیل به دلیل اثر نفوذی که برای جلوگیری از ریزش پروتیین های مو دارد، برای مراقبت از مو استفاده می شود. از این رو، ممکن است برای درمان نازکی و آسیب مژه ها و کمک به رشد مجدد آنها نیز استفاده شود. با این حال، هنگام استفاده از روغن نارگیل مراقب باشید زیرا ممکن است یک ماده روغنی روی مژه های شما باقی بگذارد که باعث سنگینی آنها می شود. به قاشق چایخوری روغن نارگیل و یک دسته سواب پنبه نیاز خواهید داشت. قبل از استفاده از روغن، مژه های خود را با صابون و آب ملایم تمیز کنید. یک پنبه را به روغن نارگیل آغشته کنید و آن را در امتداد خط مژه های بالا و پایین خود قرار دهید. از وارد شدن روغن به چشمان خود جلوگیری کنید. بگذارید روغن یک شب بماند. صبح روز بعد آن را بشویید. یک آنتی اکسیدان قوی است که می تواند به کاهش آسیب اکسیداتیو کمک کند. همچنین حاوی ترکیبات توکوترینول است که ممکن است به افزایش تعداد تارهای مو کمک کند. از این رو، ممکن است در داشتن مژه های طولانی تر موثر باشد. ویتامین E را می توان به صورت موضعی روی مژه ها استفاده کرد. مصرف آن به عنوان مکمل خوراکی حتی بی خطر است. اما قبل از مصرف مکمل ها، برای دوز مناسب با پزشک خود صحبت کنید. چای سبز منبع غنی از پلی فنول به نام اپی گالوکاتکین - - گالات ( EGCG ) است که می تواند به رشد مو کمک کند. از این رو، ممکن است در کمک به رشد مژه ها نیز موثر باشد. برای استفاده از آن، به قاشق چایخوری برگ چای سبز (یا کیسه چای) و فنجان آب گرم نیاز خواهید داشت. این دو ماده را مخلوط کرده و - دقیقه دم کنید. مایع را صاف کرده و گرم بنوشید. همچنین می توانید چای را خنک کرده و به صورت موضعی به مژه های بالا و پایین مژه خود با استفاده از پنبه بزنید. چای را دو بار در روز بنوشید. به بهبود گردش خون کمک می کند. ماساژ پوست سر به طور مرتب، چه با روغن و چه بدون روغن، می تواند باعث بهبود طول و ضخامت مو شود. ماساژ دادن آرام پلک ها ممکن است به شما کمک کند نتایج مشابهی را به دست آورید. در مطالعه ای که در Parasitology Research منتشر شد، مشخص شده که روغن لیمو می تواند به درمان مایت مژه کمک کرده و رشد سریع مو را تقویت کند. با این حال، این مطالعه بر روی خرگوش ها انجام شد. برای ایجاد ت ثیرات مشابه بر روی انسان، مطالعات بیشتری لازم است. برای این کار شما به پوست - لیمو، روغن نارگیل یا زیتون و سواب پنبه نیاز خواهید داشت. پوست لیمو را در یک ظرف کوچک قرار داده و چند قاشق غذاخوری روغن زیتون یا نارگیل به آن اضافه کنید. اجازه دهید این مخلوط یک شب بماند. یک سواب پنبه را به این مخلوط آغشته کرده و آن را به خط مژه های بالا و پایین خود بمالید و از وارد شدن آن به چشم خودداری کنید. بگذارید چند ساعت روی آن بماند و آن را بشویید. شما بهتر است این کار را - بار در روز انجام دهید یا اجازه دهید مخلوط یک شب بماند. وازلین (ژل نفتی) می تواند پلک های شما را مرطوب کرده و به خلاص شدن از شر مژه ها کمک کرده و از آسیب بیشتر مژه ها جلوگیری کند. با این حال، هیچ مطالعه ای در مورد توانایی آن برای کمک به رشد مژه ها وجود ندارد. مقداری ژله نفتی (در صورت لزوم) را روی یک پنبه بریزید و آن را به پلک های بالا و پایین خود بمالید. اطمینان حاصل کنید که از ورود آن به چشم خود جلوگیری می کنید. بگذارید یک شب بماند و صبح روز بعد آن را بشویید. روغن زیتون حاوی یک ترکیب فنلی به نام اولوروپین است. در یک مطالعه موش، اولیوروپیین رشد مو را افزایش داد. از این رو، ممکن است به مژه های طولانی تر شما کمک کند. برای این کار شما به - قطره روغن زیتون و - سواب پنبه نیاز خواهید داشت. چند قطره روغن زیتون را روی پنبه بریزید و آن را به مژه های بالا و پایین خود بمالید. روغن را برای مدت - دقیقه بگذارید و سپس آن را با آب ولرم بشویید. کمبود بیوتین می تواند باعث از بین رفتن موهای سر، ابروها و مژه ها شود. خوردن مکمل بیوتین ممکن است به بهبود این بیماری کمک کند. برای دوز صحیح مکمل های بیوتین با یک پزشک خود مشورت کنید. ترکیبی از این روش های درمانی ممکن است به شما در کنترل مژه های کم پشت کمک کند. با این حال، لازم است که برای جلوگیری از آسیب بیشتر و نازک شدن مژه ها، چند تغییر در سبک زندگی را نیز در نظر داشته باشید. قبل از خواب آرایش خود را پاک کنید. استفاده از فر مژه و اکستنشن مژه را محدود کنید. از هرگونه آرایش چشم که باعث تحریک شود خودداری کنید. از استفاده از محصولات آرایش چشم با کیفیت پایین خودداری کنید. مژه ها و پلک های خود را روزانه با استفاده از یک شوینده ملایم یا شامپوی پلک تمیز کنید. یک رژیم غذایی سالم و متعادل را دنبال کنید که شامل مواد مغذی مانند آهن، روی، اسیدهای چرب، بیوتین و پروتیین ها باشد. همراه با رعایت این راهکارها و نکات، همچنین بهتر است بدانید که چه چیزی باعث نازک شدن مژه های شما می شود تا ریشه این مشکل را پیدا کنید. مژه های شما ممکن است به چندین عامل از بین بروند، از جمله: واکنش آلرژیک مخصوصا به محصولات آرایشی چشم افزایش سن شایع ترین علت ریزش مژه است که مردان و زنان مسن را تحت ت ثیر قرار می دهد. برخی از بیماری ها مانند بلفاریت، تیرویید پرکار یا کم کار، پسوریازیس، اگزما یا تریکوتیلومانیا بهداشت ضعیف مانند گذاشتن آرایش چشم به مدت یک شب باعث نازک شدن مژه ها می شود. عدم تعادل هورمون تیرویید می تواند منجر به آسیب دیدن پوست و ریزش مو شود. از آنجا که استروژن نقش مهمی در تولید کلاژن برای حفظ سلامت پوست و مو دارد، کاهش سطح آن در دوران یایسگی ممکن است باعث نازک شدن مژه ها شود. داروهایی که برای درمان سرطان استفاده می شوند اغلب باعث کم پشتی موها و مژه ها می شوند. چسب هایی که برای اتصال مژه های مصنوعی استفاده می شود دارای مواد شیمیایی هستند که ممکن است تحریک کننده یا مضر باشند. به دلیل این واکنش شیمیایی، ممکن است دچار قرمزی، سوزش یا التهاب پلک شوید که ممکن است منجر به ریزش مژه شود. اگر علایم دیگری همراه با نازک شدن مژه ها دارید، توصیه می شود با پزشک خود مشورت کنید تا احتمال وجود بیماری زمینه ای را رد و یا تایید کند. با افزایش تقاضا برای مژه های پرپشت و حجیم، بسیاری از مارک های لوازم آرایشی فروش سرم های رشد مژه را آغاز کرده اند. در حالی که این سرم ها مزایای زیادی دارند، اما عوارض جانبی مانند قرمزی یا خارش چشم، تورم پلک و سوزش دارند. برای جلوگیری از این مشکلات، قبل از استفاده از سرم با پزشک خود مشورت کنید. مژه های شما معمولا از یک الگوی رشد منظم پیروی می کنند و طی یک چرخه می ریزند و رشد می کنند. اقدامات احتیاطی و درمانی فوق ممکن است تا حدی به رشد و ضخیم شدن آنها کمک کند. اگر احساس می کنید که مژه های شما به طور غیر طبیعی نازک می شوند، بلافاصله با پزشک مشورت کنید تا احتمال بروز هرگونه اختلال زمینه ای را رد کند. به دنبال ریمل هایی باشید که حاوی ترکیبی از پپتیدها، پروتیین ها و نرم کننده ها باشند و به طولانی شدن مژه های شما کمک کنند. استفاده از مژه می تواند به مژه های واقعی شما آسیب برساند. برای چسباندن به مژه های شما نیاز به چسب دارند. این چسب می تواند از بین بردن مژه های مصنوعی را با مشکل روبرو کند. همچنین می تواند باعث ریزش مژه های طبیعی شما شود. منبع:

منجر به چه علایمی می شود؟ آیا کودکان در اثر ابتلا به امیکرون نیاز به بستری دارند و حتی سوالات دیگر در مورد امیکرون در کودکان ذهن والدین آنها را درگیر کرده است به طور کلی با ادامه افزایش ابتلا به نوع Omicron بیماری کرونا، میزان بستری شدن در بیمارستان، از جمله در میان کودکان، افزایش یافته است. اما سوالات در مورد میزان خطری که بیماری در کودکان ایجاد می کند، چگونه والدین می توانند از جوانان آسیب پذیر محافظت کنند و اینکه آیا این ویروس با ویروس های قبلی، متفاوت است یا خیر، باقی می مانند. ما در این مقاله از پزشکت سعی کرده ایم این سوالات پرتکرار را بررسی کنیم. میزان شیوع بیماری امیکرون در کودکان هنوز اطلاعات رسمی و قطعی درباره میزان شیوع این بیماری در میان کودکان، وجود ندارد. آمارهای موجود، صرفا تخمینی هستند. در بین مردم، این سخن که کودکان به اندازه بزرگسالان، به بیماری کرونا مبتلا نمی شوند، بسط زیادی پیدا کرده است. با این حال، هنوز هم کودکان ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. علاوه براین، عوارض خطرناکی نیز ممکن است بروز پیدا کند. به طور کلی، کودکان، در معرض خطر ابتلا به و سندرم التهابی چند سیستمی هستند. حتی با ابتلا به موارد خفیف کووید ، احتمال بروز این عوارض، همچنان وجود خواهد داشت. بنابراین، محافظت از کودک در برابر این بیماری، ایده ای منطقی و پیشگیرانه است. به گفته پزشکان، کودکان مبتلا به کووید ، مقاومت بهتری در برابر این بیماری بروز می دهند. به طور کلی، پاسخ ایمنی بدن انسان، به دو شکل است: ایمنی ذاتی که از زمان تولد انسان، با او همراه است و از او محافظت می کند. نوع دیگر ایمنی، ایمنی اکتسابی است که انسان پس از قرار گرفتن در معرض بیماری، آن را به دست می آورد. آنفلونزا خطرناک تر است یا کرونا؟ بنابر گفته پزشکان، از آن جایی که کودکان ایمنی ذاتی قوی تری نسبت به بزرگسالان دارند، پس بهتر می توانند با ویروس کرونا مبارزه کنند. همچنین، طبق گفته پزشکان، ت ثیر ویروس کرونا بر سلامت کودکان، مشابه بیماری آنفولانزا است. در واقع، در آن گروه، سنی کشنده تر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از زمان شروع همه‌گیری بیماری کووید ، کودک بر اثر ابتلا به بیماری کووید - ، جان خود را از دست داده‌اند. این میزان، تقریبا مانند آمار مرگ بر اثر آنفولانزا در یک سال، مقداری معمولی است. هیچ کس واقعا در مورد این موضوع صحبت نمی کند، زیرا معادل دانستن COVID - با آنفولانزا، نوعی تابو است. همچنین، شما نیز نباید این مقایسه را انجام دهید، زیرا در بزرگسالان، این دو بیماری، یکسان نیستند. اما در مورد کودکان، ت ثیر این دو اختلال بر سلامتی آن ها، معمولا مشابه یکدیگر است. بروز بیماری شدید در کودکان، نادر است و میزان مرگ و میر در میان آن ها، حدود دو نفر در هر میلیون است. کودکان بیشتر به کرونا مبتلا می شوند یا بزرگسالان؟ طبق آمار، می توان گفت که میزان مرگ و میر بر اثر ابتلا به بیماری کووید ، در میان کودکان، کم تر از بزرگسالان است. به همین علت، افراد ترجیح می دهند که یک کودک مبتلا به این بیماری باشند تا یک بزرگسال مبتلا به کووید ! علاوه براین، افراد سالمند، آسیب پذیری بیشتری نسبت به بزرگسالان، در برابر کووید دارند. بر اساس آمارها و تحلیل های موجود، احتمال ابتلای کودکان به بیماری شدید، نسبت به بزرگسالان، بسیار کمتر است. اما وقتی بخش عظیمی از جمعیت مبتلا می شوند، ابتلا به موارد شدیدتر را در کودکان نیز مشاهده خواهیم کرد. حتی اگر این شرایط، یک پیامد نادر برای هر کودکی باشد، اما هنوز هم امکان دارد به وقوع بپیوندد. به گفته پزشکان، در حالی که بیماری کووید ، مطمینا به بزرگسالان، شدیدتر و بیش تر از کودکان ضربه می زند، در مجموع، این بدان معنا نیست که شما با کودکان بسیار بیمار مواجه نخواهید شد. به طور کلی، این خطر، برای کودکانی که واکسینه نشده اند، بیشتر است. آیا نوزادان در معرض خطر کرونا هستند؟ نتایج یک مطالعه که اخیرا انجام شده است، نشان داد که نوزادانی که از مادران واکسینه شده متولد می شوند، دارای آنتی بادی های موجود در خون مادر نیز خواهند بود. در واقع، خون مادر که از طریق بند ناف به نوزاد منتقل می شود، سرشار از آنتی بادی است. به گفته پزشکان، مادران واکسینه شده، به عبارت دیگر، از نوزادانشان در چند ماه اول زندگی، محافظت می کنند. علاوه براین، شیردهی نیز می تواند آنتی بادی ها را به نوزاد منتقل کند، اما نه به اندازه واکسیناسیونی که در دوران بارداری مادر انجام می شود. اما به‌طور خاص در مورد ویروس Omicron ، نمی توان به طور قاطع نظر داد. این موضوع، فقط به این علت است که در حال حاضر، اطلاعات کمی در مورد این نوع ویروس کرونا در میان مجامع علمی وجود دارد. با گذشت زمان، اطلاعات بیشتری کسب خواهد شد. در صورت ابتلا کودکان به بیماری امیکرون چه کنیم؟ مانند هر بیماری دیگری، شما باید درباره مراجعه به مراکز درمانی، با پزشکان و مشورت کنید. در مورد بعضی از کودکانی که آزمایش ابتلا آن ها به کرونا، مثبت شده است، مجبور نیستید که به مراکز درمانی مراجعه کنید. اگر آن ها مشکل تنفسی یا تب بالا و مزمن بروز نداده اند، لزوما به مراقبت پزشکی نیاز ندارند. با این حال، باید به این نکته توجه داشته باشید که اورژانس بیمارستان ها، در این روزها، بسیار شلوغ و پر ازدحام است. بنابراین یک راه عالی برای تصمیم گیری درباره روش درمانی کودکتان، تماس با یک است. زمانی که با یک پزشک‌اطفال تماس گرفتید، می توانید درباره روش درمانی مناسب برای کودکتان، با او مشورت کنید. چه زمانی باید به بیمارستان مراجعه کنیم؟ به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که کووید ، یک بیماری تنفسی است. به این معنی که والدین باید در مورد کودکان مبتلا به کووید ، همانطور که در مورد هر نوع ویروس تنفسی دیگر، مانند آنفولانزا یا برونشیت، عمل می کنند، اقدام نمایند. اگر کودکتان مشکل تنفسی دارد، وقت آن است که سریعا به بیمارستان مراجعه کنید. اگر به نظر می رسد که کودکتان در حال خفگی و دچار تنگی نفس است، یا این که فقط احساس می کند و رنگ پوست او تغییر پیدا کرده است، در اسرع وقت به بیمارستان مراجعه کنید. علل دیگری نیز برای ضرورت مراجعه به بیمارستان، وجود دارد. به عنوان مثال، اگر کودک واقعا بی حال است، به طور طبیعی به محرک ها پاسخ نمی دهد، یا بدن وی کم آب است و نمی تواند مایعات را مصرف کند، برای تعیین وضعیت سلامتی او و اتخاذ یک روش درمانی مناسب، بهتر است سریعا به یک‌بیمارستان مراجعه کنید. امیکرون در کودکان چگونه درمان می شود؟ به طور کلی، در اورژانس، کارهای زیادی برای کمک به کودک شما انجام خواهد شد. زمانی که تنفس کودک، آن قدر با دشواری می شود که او مجبور است از عضلات خود استفاده کند و به همین علت، خسته می شود، ممکن است نیاز به لوله گذاری داشته باشد. پزشکان سعی می کنند با ارایه کردن سریع اکسیژن اضافی از طریق کانولای بینی، از بروز این وضعیت پیشگیری کنند. علایم بروز دشواری در تنفس، شامل نفس نفس زدن و تنفس سریع یا تنفس نزدیک به استخوان ترقوه یا در شکم یا قفسه سینه است. کودکان همچنین ممکن است هنگام گریه کردن، علایم کم آبی را نشان دهند. در واقع، آن ها گریه می کنند، اما اشک تولید نمی شود. به طور کلی، مدیریت بیماری کووید، مانند مدیریت سایر ویروس‌ها است. شما باید به خوبی استراحت کنید. آیا می توانم به کودکم داروی تب بر بدهم؟ در ابتدای همه گیری بیماری کووید ، برخی از پزشکان در مورد تجویز داروهای کاهش دهنده تب به کودکان مبتلا به کووید، ابراز نگرانی کردند. برخی از پزشکان، معتقدند که این نگرانی ها بی اساس است و درمان تب با کمک مصرف داروی تیلنول، یک‌روش خوب به حساب می آید. هر کار و روش درمانی که به طور معمول، برای یک بچه مبتلا به تب انجام می دهند، در زمان ابتلا به کووید نیز روشی مطلوب به حساب می‌آید. به عنوان مثال، ممکن است که در هنگام ابتلا به تب، از داروهایی مانند استفاده شود. در صورت ابتلا به کووید نیز می توان از این دارو استفاده کرد. پزشکان می گویند که اکثر علایم بیماری کووید را می توان در خانه، و با تجویز Tylenol یا Advil و مصرف مایعات به میزان کافی، مدیریت کرد. به طور کلی، بیشتر مراقبت‌هایی که کودکان مبتلا به بیماری های ویروسی نیاز دارند، مراقبت‌های حمایتی است، نه مراقبت‌های اضطراری. به طور کلی، بیمارستان‌ها برای درمان‌این علایم، از روش هایی مانند و مایعات IV استفاده می کنند که کودکان، معمولا به این روش های درمانی نیاز ندارند. همچنین، برخی از پزشکان، مصرف داروهای کاهش دهنده تب را نیز توصیه می کنند. کودکان ماهه و بزرگ تر، می توانند هر سه ساعت یکبار، تیلنول و موترین را مصرف کنند. به افراد زیر ماه، هر شش ساعت یکبار تایلنول بدهید. به طور کلی، بهتر است به فرزندان خود کمک کنید تا در هنگام ابتلا به یک بیماری، احساس راحتی کنند. این روش ها، شامل مصرف داروهای کاهنده تب نیز می شود. در دوران همه گیری امیکرون مدارس باید باز شوند؟ بسیاری از کارشناسان و پزشکان، توصیه می کنند که مدارس، باید به هر وسیله ای که لازم باشد، باز بمانند. به طور کلی، اغلب نوجوانان، می‌توانند بیماری کووید - را خیلی سریع در محیط منتشر کنند، در حالی که کودکان، در شیوع این بیماری، زیاد موثر نیستند. کودکان ذرات هوای بسیار کمتری را از ریه های خود به بیرون می فرستند. به طور کلی، بستن مدارس در موج های اولیه شیوع بیماری کووید ، کار درستی بود. اما با تمام آن چه که اکنون در مورد ویروس و نقش کودکان در این بیماری می دانیم، می توان گفت که باز نگه داشتن مدارس برای جامعه، خانواده ها و برای رشد فکری و جسمی کودکان، حیاتی است. به طور کلی، چندین راه کار وجود دارد که می توان از آن ها، برای باز نگه داشتن مدارس، به بهترین شکل ممکن، انجام داد. نکته اصلی در این باره، این مسیله است که هر کسی که واجد شرایط واکسیناسیون باشد، یعنی همه افراد پنج ساله به بالا، باید واکسینه شوند. در این حالت، می توان ایمنی جمعی در جامعه ایجاد کرد. همچنین، باید به این نکته مهم توجه کرد که بیشتر مدارس، برای فعالیت و تدریس مجازی، به امکانات کافی مجهز نیستند. از این نظر، در میان کودکان، اختلاف زیادی در میزان دسترسی به امکانات آموزشی، وجود دارد. این مسیله، نیازمند است که سریعا برطرف شود. زیرا با همه گیری بیماری کووید ، افراد زیادی از ادامه تحصیل انصراف داده اند. زیرا دچار کمبود امکانات هستند. چگونه می توان از دیگر اعضای خانواده محافظت کرد؟ بهتر است بدانید که به طور کلی، بزرگسالان، بیماری کووید - را موثرتر و بیشتر از کودکان، به سایر افراد منتقل می کنند. بیشتر موارد انتقال این بیماری، در خانه اتفاق می افتد. بنابراین بهترین راه برای محافظت از کودکان این است که مطمین شوید که همه اعضای خانواده، به طور کامل واکسینه شده اند. اگرچه بروز بیماری شدید در کودکان نادر است، اما احتمال آن وجود دارد. اگر کودکی مبتلا به کووید است، هر عضو آسیب پذیر خانواده، مانند پدربزرگ و مادربزرگ یا فردی که تحت درمان سرطان قرار گرفته است، باید فاصله اجتماعی خود را با کودک مبتلا به کووید ، حفظ کند. بدیهی است که والدین، از آن کودک مراقبت خواهند کرد و در کنار او خواهند بود. اما طبق گفته CDC ، آن کودک نباید به مدت تا روز، در نزدیکی سایر اعضای خانواده باشد. علاوه براین، در صورت ابتلا به بیماری کووید ، نباید در محیط های پر ازدحام حاضر شوید. به طور کلی، شستن صحیح دست ها و ضد عفونی و پاک کردن سطوح، به ویژه در خانواده هایی که چندین کودک دارند، امری بسیار مهم و حیاتی است. زیرا کودکان، مستعد بلع پاتوژن ها از طریق لمس محیط هستند. به این ترتیب، به کووید مبتلا می شوند. آیا کودکان باید ماسک بزنند؟ به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که هر کسی که می تواند ماسک بزند، باید این کار را انجام دهد. اما اگر کودک نوپایی دارید که به هر حال، ماسک را لمس می‌کند و حتی ممکن است آن را بردارد، بیشتر از فایده ای که دارد، دچار ضرر خواهد شد. در حالی که اکثر خطوط هوایی، استفاده از ماسک را برای کودکان زیر سال اجباری نکرده اند، اما داده‌ها نشان می‌دهند که کودکان ساله و بالاتر، با استفاده از ماسک، مشکلی ندارند. یعنی این افراد می توانند مانند بزرگسالان، از ماسک استفاده کنند. به طور کلی، برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، باید تمام نکات بهداشتی را رعایت کرد. به طور کلی، در صورتی که کودکی نتواند به درستی از ماسک استفاده کند، احتمالا پوشیدن ماسک، فایده کاملی را به همراه نخواهد داشت. اما پزشکان خانواده‌ها را تشویق می‌کنند تا برای استفاده صحیح از ماسک، با یکدیگر همکاری کنند. به طور کلی، ممکن است که کودکان، بلافاصله به استفاده از ماسک عادت نکنند، اما با گذشت زمان، آن را یاد می گیرند. آیا کودکان می توانند بیرون از خانه بازی کنند؟ بله، شما می توانید با رعایت تمام نکات بهداشتی، فرزندان تان را برای و سرگرمی، به بیرون از خانه ببرید. برخی از والدین، حتی در دوران همه گیری کووید نیز، زمانی را برای بازی فرزندان شان در خارج از خانه، اختصاص می دهند. البته، توجه به این نکته ضروری است که در صورت خروج از خانه، رعایت نکات بهداشتی، امری ضروری خواهد بود. متخصصان توصیه می کنند که کودکان، در دوره همه گیری، در محیط های باز فعالیت داشته باشند. با بازی و فعالیت در فضای باز، احتمال انتقال و یا ابتلا به بیماری کووید ، به مقدار قابل توجهی، کاهش پیدا خواهد کرد. همچنین، رعایت نکات بهداشتی را نباید فراموش کنید. با ورود به سال جدید، متخصصان توصیه می کنند که به شدت، در مورد انجام دید و بازدید ها، مراقب باشید. شاید ضروری باشد که تنها به دیدار افراد و خانواده هایی بروید که آنها نیز مانند شما، واکسینه شده اند. در این صورت، احتمال ابتلا به کووید ، کاهش پیدا خواهد کرد. آیا کودکان نیاز به واکسن کرونا دارند؟ به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که هر چه قدر میزان واکسیناسیون در میان افراد جامعه افزایش پیدا کند، احتمال شیوع و ابتلا به بیماری کووید نیز کاهش پیدا خواهد کرد. بنابراین، اگر‌تا به امروز واکسن دریافت نکرده اید، در اسرع وقت، نسبت به دریافت دوز اول واکسن ضد کرونا، اقدام کنید. بسیاری از والدین به دنبال تضمین % هستند که خود و فرزندان شان، هرگز به بیماری کووید مبتلا نشوند. اما، مت سفانه، نمی توان به طور قطعی و کامل، درباره ایمن بودن در برابر بیماری های مختلف، اظهار نظر کرد. در مورد کاهش خطر ابتلا به بیماری، می‌توان سخنانی‌را گفت. اما نمی‌توان به طور قطعی درباره صفر بودن احتمال ابتلا به کووید حرف زد. پزشکان و متخصصان، روش های پیشگیری و حفاظت های اولیه در برابر بیماری کووید را، به ایمنی اولیه رانندگی تشبیه می کنند. به عنوان مثال، کودکان ما سوار ماشین می‌شوند، اگرچه می‌دانیم که علت اصلی مرگ و میر کودکان، تصادفات موتوری است. آیا باید برای کودکم پالس اکسیمتر بخرم؟ به طور کلی، به بسیاری از بزرگسالان توصیه شده است که یک پالس اکسیمتر، به عنوان ابزاری برای اندازه گیری میزان اکسیژن موجود در خون، در دسترس داشته باشند. این توصیه، به این علت است که بزرگسالان، می توانند مستعد هیپوکسی خاموش باشند، یعنی زمانی که سطح اکسیژن خون آن ها، بدون هیچ احساس قابل تشخیصی، کاهش می یابد، تا زمانی که خیلی دیر شده باشد، متوجه آن نمی شوند. اما می توان گفت که تقریبا، استفاده از یک پالس اکسیمتر، برای بچه ها مفید نیست. بنابر گفته پزشکان و متخصصان، کودکانی که به کمبود اکسیژن دچار می شوند، از ماهیچه های جانبی شان برای انجام موثر تنفس استفاده می کنند. اگر سطح اکسیژن آن ها پایین بیاید، عضلات گردن، در بالای ترقوه، قسمت بین دنده ها را بالا کشیده و به تنفس کودک، کمک می کند. به همین علت، شما نیازی به خرید یک پالس اکسیمتر برای کودک ندارید. اگر کودک اکسیژن خون پایینی داشته باشند، با کمی دقت در تنفس او، متوجه این نکته خواهید شد. به طور کلی، یک قانون اساسی در مورد مراقبت از کودکان وجود دارد که حتی در دوران همه گیری کووید نیز صادق است. مراقب علایم کودک خود باشید. می توانید با نگاه کردن به ظاهر کودک خود، متوجه شوید که چه زمانی، و چه مشکلی در سلامتی کودک وجود دارد. اگر یک‌کودک‌سالم باشد، خوب به نظر می رسد. اما یک‌کودک بیمار، ناراحت و خسته به نظر خواهد رسید. بنابراین، بررسی علایم ظاهری کودک، بسیار مهم است. به عنوان مثال، اگر اکسیژن خون کودک درصد باشد، کودک مانند شرایط عادی، فعال نخواهد بود. ممکن است متوجه شوید که حال کودک، خوب نیست. به همین ترتیب، شما کودکی را نخواهید دید که واقعا ناخوشایند به نظر برسد، اما سالم و خوب باشد. اگر آن ها در رختخواب دراز کشیده اند و شما نمی توانید آن ها را به بازی کردن و فعالیت، وادار کنید، و همچنین، آن ها مصرف مایعات را رد می کنند و به محیط خود واکنش نشان نمی دهند، این ها علایم خطرناکی هستند. در این حالت، باید به فکر کودک خود باشید. همچنین، برخی از پزشکان، والدین را تشویق می‌کنند که از خرید پالس اکسیمتر، چشم پوشی کنند. زیرا در بیشتر موارد، به آن نیازی نیست. اگر سوالات بیشتری دارید، می‌توانید با یک تماس بگیرید و با متخصصان این رشته، درباره وضعیت سلامتی کودک تان، مشورت کنید. چگونه از کودکم در برابر امیکرون مراقبت کنم؟ هر متخصص اطفال موافق این نکته است که برای حفظ ایمنی کودک، باید واکسیناسیون انجام دهید. دوزهای تقویت‌کننده‌، اکنون برای نوجوانان ساله و بالاتر در دسترس هستند. تزریق این واکسن ها، بسیار مهم است، زیرا به نظر می‌رسد که تقویت‌کننده‌ها، تفاوت زیادی در محافظت از فرد در برابر Omicron ایجاد می‌کنند. همه افراد خانواده که واجد شرایط هستند، باید واکسینه شوند، زیرا، بیشتر موارد انتقال کووید ، در خانه اتفاق می افتد. واکسینه شدن و تقویت سیستم ایمنی، محدود کردن تماس با افراد واکسینه نشده و استفاده از ماسک‌های با کیفیت بالا و مناسب در مکان‌های عمومی، از اولویت‌های اصلی است. به عنوان والدین، این نکات، مواردی هستند که می توانید کنترل کنید. این موارد، مهم‌ترین لایه‌های حفاظتی هستند. ما می دانیم که واکسن ها، در پیشگیری از ابتلا به بیماری کووید ، روش کاملی نیستند. اما در پیشگیری از بروز علایم شدید و بستری شدن در بیمارستان، بسیار خوب عمل می کنند. درک این موضوع بسیار مهم است. در واقع، با تزریق واکسن، می توان از بروز نتایج بد پیشگیری کرد. این نکته، همان چیزی است که اهمیت تزریق واکسن های ضد کووید را، بیشتر می کند. بنابراین، اگر تا به حال اقدام به تزریق واکسن ضد کووید نکرده اید، نسبت به انجام این کار، اقدام کنید. سخن آخر به طور کلی، تا به امروز، سویه های مختلفی از ویروس کرونا، در اثر جهش در ژنوم، ایجاد شده است. یکی از این سویه ها، امیکرون نام دارد. این سویه، در قسمت های مختلفی از جهان، مشاهده می شود. برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری امیکرون در کودکان، رعایت نکات بهداشتی، مانند تمام ویروس های قبلی، امری حیاتی و مهم محسوب می شود. همچنین، انجام واکسیناسیون، می تواند از بروز نوع شدید کووید ، پیشگیری کند. بنابراین، در صورتی که تا به امروز واکسن ضد کووید دریافت نکرده اید، در اسرع وقت، نسبت به تزریق آن، اقدام کنید. همچنین، اگر دوز اول و یا دوز دوم واکسن ضد کووید را تزریق کرده اید، نسبت به تزریق دوز های تقویت کننده یا یادآور، اقدام کنید. پزشکان و متخصصانی هستند که ادعا می کنند نوع omicron ممکن است منجر به بروز علایم خفیف‌تر بیماری COVID - در بین کودکان شود. داده های اولیه نشان می دهند که نوع امیکرون، باعث بروز نوع خفیف COVID - در کودکان، به ویژه هنگامی که به نوع دلتا مقایسه می گردد، می شود. با این حال، رعایت نکات بهداشتی، امری ضروری است. در واقع، حتی در صورت این که امیکرون، بیماری خفیف تری را در کودکان ایجاد کند، شما باید تمام نکات بهداشتی را برای پیشگیری از ابتلا کودکان تان به این بیماری، انجام دهید. به عبارت دیگر، بهترین کار این است که به هیچ وجه، ویروس امیکرون، وارد بدن کودک شما نشود. اگر‌سوالات بیشتری درباره بیماری امیکرون در کودکان، روش های پیشگیری از ابتلا و نیز درمان این اختلال دارید، با پزشکت تماس بگیرید و با متخصصین پزشکی، درباره وضعیت سلامتی تان، مشورت کنید.

علایم امیکرون چه فرقی با دلتا دارد؟ آیا علایم باعث بستری شدن بیمار می شود؟ چه مدت طول می کشد، علایم ظاهر شوند، پاسخ خود را در این مقاله بخوانید. در حالی که تفاوت‌های ظریفی بین آخرین سویه کروناویروس و نمونه‌های قبلی وجود دارد، تا کنون علایم عفونت تقریبا مشابه به سایر گونه ها نظر می‌رسند. با افزایش موارد Omicron در سراسر ایالات متحده، قبل و بعد از تعطیلات، آمریکایی ها در تلاش هستند تا علایم این نوع جدید را از سایر انواع ویروس کرونا از جمله دلتا تشخیص دهند. اکثر و آنتی‌ژن سریع می‌توانند Omicron را شناسایی کنند. فقط چند آزمایش وجود دارد که این کار را نمی‌کنند. شواهد اولیه حاکی از آن است که برای اکثر مردم، حداقل برای کسانی که در مورد واکسن‌های کووید خود به‌روز هستند، به نظر می‌رسد omicron بیماری خفیفی است که می‌تواند شبیه معمولی باشد، اما شکل دیگری از ویروس کرونا است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم احتمالی امیکرون کدامند؟ به نظر می‌رسد علایم برجسته‌ای از امیکرون وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد: سرفه خستگی احتقان و آبریزش بینی طبق بررسی های انجام شده برخلاف انواع قبلی کرونا، از دست دادن چشایی و بویایی غیر معمول به نظر می رسد. مشخص است که اگر واکسینه شده باشید، به‌ویژه اگر واکسن تقویت‌کننده را تزریق کرده اید، omicron تمایل به ایجاد عفونت‌های خفیف‌تری دارد. آنچه که ما هنوز ندیده‌ایم، حجم قابل توجهی از اطلاعات درباره کارهایی است که omicron در افراد واکسینه نشده انجام خواهد داد. مدیر بهداشت جهانی در پزشکی اورژانس در نیویورک، می گوید: برای افرادی که واکسینه شده اند، اما دوز تقویت کننده نداشته اند، علایم معمول شامل سرفه بیشتر، تب و خستگی بیشتر نسبت به افرادی است که دوز تقویت کننده را دریافت کرده اند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشخیص افتراقی علایم امیکرون همچنین شواهد جدیدی وجود دارد که نشان می‌دهد امیکرون امکان دارد به اندازه انواع قبلی به عمق ریه‌ها نفوذ نکند. مطالعه‌ای که توسط دانشگاه هنگ کنگ به صورت آنلاین منتشر شد و هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است، نشان داد که اگرچه omicron در ریه‌ها شدیدتر است، اما می‌تواند سریع‌تر در دستگاه تنفسی تکثیر شود. به این ترتیب، omicron ممکن است بیشتر شبیه برونشیت عمل کند تا. معمولا بیماران مبتلا به برونشیت حاد، تنگی نفس ندارند بیشتر آنها سرفه به همراه خلط دارند. بیماران مبتلا به ذات الریه تمایل به تنگی نفس دارند و نسبت به به طور کلی احساس خستگی بیشتری می کنند. یک مطالعه نشان داد افرادی که مبتلا به کووید بودند و بعدا مجددا به omicron آلوده شدند ممکن است علایم کمتری نسبت به اولین برخورد خود با این ویروس تجربه کنند. با این حال، غیرممکن است که افراد برای تشخیص خود بیماری به علایم اعتماد کنند. علاوه بر امیکرون، نوع دلتا و افزایش موارد آنفولانزا به راه خود ادامه می دهند. به این دلایل، پزشکان از افرادی که علایم سرماخوردگی یا علایم آنفولانزا دارند می‌خواهند آزمایش بدهند. برخی بررسی ها نشان می دهد که علایم اولیه امیکرون می توانند متفاوت باشند. اما کارشناسان هنوز این را تایید نکرده اند. تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به امیکرون در آفریقای جنوبی اغلب دچار خارش یا همراه با احتقان بینی، سرفه خشک و درد عضلانی، به‌ویژه کمردرد می‌شوند. اما همه اینها علایم دلتا و ویروس اصلی کرونا هستند. اما این احتمال وجود دارد که علایم Omicron بیشتر شبیه دلتا باشد تا اینکه متفاوت باشد. احتمالا همپوشانی زیادی بین امیکرون و انواع قبلی وجود دارد، اگر تفاوت هایی وجود داشته باشد، احتمالا نسبتا ظریف هستند. یکی از تفاوت های احتمالی این است که امیکرون ممکن است کمتر از انواع قبلی باعث از دست دادن طعم و بو شود. تحقیقات نشان می دهد که درصد از بیماران مبتلا به سویه اصلی SARS - CoV - از دست دادن بویایی و درصد از دست دادن چشایی را گزارش کردند، اما تجزیه و تحلیل شیوع کوچک امیکرون در بین افراد واکسینه شده در نروژ نشان داد که تنها درصد از بیماران از دست دادن مزه را گزارش کردند. با این حال، مشخص نیست که آیا این تفاوت ها به دلیل Omicron است یا عامل دیگری مانند وضعیت واکسیناسیون. برخی از علایم ویروس کرونا شامل تهوع، اسهال و است، اما به نطر می رسد در نوع جدید امیکرون منجر به بروز این علایم نمی شود. این در حالی است که تهوع همیشه یک علامت رایج کووید، از جمله با نوع Omicron بوده است. از طرفی هم مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری تهوع و استفراغ را به عنوان علایم شایع این ویروس فهرست می کند. افراد مبتلا به امیکرون ممکن است علایمی مانند حالت تهوع را بیشتر گزارش دهند، زیرا از دست دادن بویایی با نوع جدید شیوع کمتری دارد. بیماران به علایم خفیف تر مانند توجه بیشتری می کنند، زیرا تمرکز آنها بر کاهش ناگهانی بویایی نیست. علایم گوارشی در کودکان بیشتر از بزرگسالان رخ می دهد، اما ممکن است در بزرگسالان نیز رخ دهد. ویروس می تواند برخی از سلول ها را در دستگاه گوارش بیمار آلوده کند که منجر به مشکلات معده مانند اسهال می شود. عفونت های تنفسی به طور کلی ممکن است باعث شود که افراد هنگام سرفه خلط بیشتری تولید کنند. خستگی یکی از شایع‌ترین علایم کووید است، خستگی هم با امیکرون و هم با انواع قبلی این ویروس همراه بوده است. با این حال، معمولا اگر فردی علایم کووید را تجربه کند، خستگی تنها علامت آن نخواهد بود. برای تشخیص خستگی ناشی از کووید از خستگی یا فرسودگی معمولی، توجه داشته باشید که آیا به طور ناگهانی بروز می کند یا خیر. در واقع، بسیاری از علایم Covid - وابسته به وضعیت واکسینه شدن فرد، متفاوت است. علایم بیماران واکسینه شده با دلتا یا کروناویروس اصلی معمولا سردرد، احتقان بینی، فشار سینوسی و درد سینوسی است در حالی که بیماران واکسینه نشده به احتمال زیاد تنگی نفس و سرفه همراه با علایم آنفولانزا را تجربه می کنند. افزایش جهانی ویروس کرونا در آغاز سال سریع تر از همیشه در حال گسترش است. اما آخرین روزهای سال این خبر دلگرم کننده را به ارمغان آورد که نوع امیکرون بیماری شدیدتری نسبت به امواج قبلی ایجاد می کند. به این ترتیب، دولت ها بیشتر بر گسترش تمرکز می کنند تا محدود کردن ترددها. بیمارانی که در نوع امیکرون واکسن دریافت کردند از سردرد، بدن درد و تب شکایت دارند. علایم مانند یک سرماخوردگی است. افراد واکسینه نشده همان تنگی نفس، سرفه و علایم آنفولانزا را دارند که در بین افراد واکسینه نشده دلتا و کروناویروس اصلی مشاهده می شود. به نظر می رسد که امیکرون نسبت به انواع دیگر زمان بروز علایم کوتاه تری دارد. پس از اینکه فرد در معرض تماس قرار گرفت، در مقایسه با تا روز با دلتا و ویروس کرونای اصلی، کمتر از روز طول می کشد تا علایم ایجاد شود، مسری شود و تست مثبت شود. بر اساس داده‌های اولیه، مدت زمانی که طول می‌کشد تا یک فرد مبتلا پس از قرار گرفتن در معرض علایم ظاهر شود، ممکن است برای omicron کوتاه‌تر از انواع قبلی باشد. علایم از یک هفته کامل به کمتر از سه روز یا کمتر می رسد. در حالی که تحقیقات بسیار بیشتری مورد نیاز است، منطقی است که یک ویروس بسیار مسری مانند نوع omicron دوره کوتاه تری داشته باشد. به همین دلیل است که شیوع با سرعت بسیار بیشتری رخ می دهد. ممکن است دوره نهفتگی وابسته به تعدادی از متغیرها، از جمله سن، مشکلات بهداشتی زمینه‌ای و وضعیت واکسیناسیون، کوتاه‌تر یا طولانی‌تر باشد. اینجا هیچ قانون سخت و سریعی وجود ندارد. برخی از تحقیقات دلگرم کننده نشان می دهد که امیکرون ممکن است آسیب کمتری به ریه ها وارد کند و منجر به بیماری کمتری نسبت به تکرارهای قبلی ویروس شود. شواهد اولیه از اروپا همچنین نشان می دهد که Omicron ممکن است علایم خفیف تری ایجاد کند. در ماه دسامبر، سه تیم تحقیقاتی جداگانه به این نتیجه رسیدند که این نوع احتمال کمتری به بستری شدن دارد. پس از کنترل وضعیت واکسیناسیون، خطر بستری شدن در بیمارستان برای بزرگسالان مبتلا به امیکرون درصد کمتر از موج اول همه‌گیری بود و بیماران بستری در آفریقای جنوبی کووید - کمتر در معرض ابتلا بودند. اکثر مردم آفریقای جنوبی قبلا به کووید - مبتلا شده اند و میانگین سنی در آفریقای جنوبی سال است. هر دو عامل احتمال دارد باعث شوند که امیکرون در آفریقا اثرات خفیف تری نسبت به ایالات متحده داشته باشد که در آن میانگین سنی سال است. داده‌ها همچنین نشان داد که اگرچه کودکان علایم خفیفی داشتند، اما احتمال بستری شدن در بیمارستان در طول موج Omicron در مقایسه با موج اول درصد بیشتر بود. کسانی هستند که از امیکرون بیماری شدید می گیرند. گاهی اوقات، علایم خفیف اولیه ممکن است بعدا به علایم جدی تبدیل شوند، بنابراین بسیار مهم است که افراد مبتلا به علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا آزمایش شوند و در خانه بمانند. این هنوز یک ویروس کرونا است. ما هنوز در یک بیماری همه گیر هستیم. به دلیل شیوع سریع نوع امیکرون، موارد ابتلا به ویروس کرونا دوباره در حال افزایش است. گزینه های تست و نحوه ایمن نگه داشتن عزیزان خود را مرتب چک کنید. علایم امیکرون ممکن است متفاوت از علایم سویه های قبلی باشد اما هنوز هم کووید است و می تواند باعث بیماری شدید شود. اگرچه چیزهای زیادی در مورد امیکرون ناشناخته باقی مانده است، کارشناسان شروع به درک بیشتر در مورد نوع و نحوه ت ثیر آن بر افرادی که واکسینه شده و واکسینه نشده اند یا قبلا عفونت کووید داشته اند، شده اند. به عنوان مثال، به نظر می رسد افرادی که در معرض omicron قرار دارند سریع تر بیمار می شوند و ممکن است علایم متفاوتی نسبت به سایر انواع مختلف داشته باشند. با توجه به احتمال دوره کوتاه‌تر، توصیه می شود که هر کسی که با فرد آلوده در تماس بوده است، حدود ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آزمایش قرار گیرد. برای میلیون‌ها نفری که هیچ گونه تماس با کووید در معرض ابتلا به کووید ندارند، اما در تعطیلات با دوستان و خانواده دور هم جمع می‌شوند، عاقلانه است که بعد روز گردهمایی یک آزمایش سریع انجام دهند. اگرچه چیزهای زیادی در مورد omicron ناشناخته باقی مانده است، کارشناسان می گویند این نوع ممکن است منجر به کووید طولانی مدت، حتی با یک مورد خفیف شود. بیمارانی که علایم طولانی‌مدت دارند می‌توانند ماه‌ها پس از ابتلای اولیه به کووید، خستگی شدید، ریتم قلب نامنظم و سایر مشکلات را تجربه کنند. این علایم در طول موج اول همه‌گیری رخ داد و همچنان منجر به مشکلات طولانی کووید از طریق موج دلتا می شود. ما باید فرض کنیم که این نوع می تواند همان کاری را انجام دهد که انواع قبلی انجام می دادند تا زمانی که خلاف آن ثابت شود. با این حال، تحقیقات قبلی نشان می دهد که واکسیناسیون می تواند خطر ابتلا به کووید طولانی مدت را تا حد زیادی کاهش دهد. موارد امیکرون تقریبا هر دو روز یکبار دو برابر می شود. کارشناس بیماری های عفونی و معاون بهداشت جهانی در دانشگاه آلاباما در بیرمنگام، می گوید: "سوال اصلی برای همه در حال حاضر این نیست که آیا omicron قرار است به منطقه آنها حمله کند یا خیر. این اتفاق خواهد افتاد. " وی گفت: "سوال این است که چقدر بیماری شیوع پیدا می کند؟ " کارشناسان همچنان از مردم می خواهند که واکسن بزنند و دوز تقویت کننده برای کاهش خطر ابتلا به بیماری شدید دریافت کنند. این به ما ضربه سختی خواهد زد. اما سرعت گسترده گسترش omicron می تواند به این معنی باشد که این نوع به سرعت مسیر خود را طی خواهد کرد.

، در این مقاله از پزشکت مورد بررسی قرار می گیرد. یکی از سوالاتی که در شیوع کرونا، به وفور پرسیده شده است، این است که آیا امیکرون و دلتا علایم چشمی ایجاد می کند؟ آیا سویه omicron بر روی چشم افراد مبتلا ت ثیر می گذارد؟ مانند سایر انواع ویروس های کرونا، سویه دلتا و نوع تازه کشف شده omicron ، ممکن است قادر به ایجاد علایم مرتبط با چشم باشند، اما این موضوع، هنوز به طور قطعی اثبات نشده است. به طور کلی، واکسن‌های موجود، در برابر انواعی از کروناویروس ها، مانند دلتا و اومیکرون، صد در صد موثر نیستند، اما همچنان بهترین روش محافظتی به حساب می آیند. آزمایش ها و تست های چشمی، ممکن است به زودی بتوانند به تشخیص عوارض طولانی مدت کووید کمک کنند. مواردی از ابتلا به نوع دلتا کرونا، برای اولین بار در بریتانیا و ایالات متحده، در فوریه پس از مشاهده اولیه در هند در اکتبر ، مشاهده شد. CDC تخمین می‌زند که تقریبا همه موارد جدید ابتلا به کووید در آمریکا از دسامبر در حال حاضر توسط ویروس‌دلتا ایجاد می‌شود. تقریبا همه این موارد ابتلا به کووید ، ناشی از نوع دلتای اصلی است. حدود مورد از هر مورد، به علت آلودگی به ویروس هایی به نام دلتا پلاس ایجاد می شوند. نگرانی های اولیه در مورد سویه دلتا، با سبقت گرفتن موارد ابتلا به این سویه ویروس، رو به افزایش است. اما از آن جایی که میزان آلودگی های دلتا پلاس کاهش یافته است، می توان گفت که دلتا پلاس، بیش از سویه دلتای اصلی، خطرناک نبوده است. آیا سویه دلتا کروناویروس می تواند علایم چشمی ایجاد کند؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دانشمندان هنوز به طور قطع پاسخ این مسیله را نمی دانند. سویه‌های قبلی کووید، می‌توانند علایم مرتبط با چشم ایجاد کنند. اما در حال حاضر، داده‌های علمی کافی وجود ندارد که با اطمینان درباره عوارض چشمی سویه دلتا اظهار نظر شود. به همین علت، برای اثبات این مسیله، نیاز به انجام تحقیقات بیشتر داریم. گزارش‌های جداگانه‌ای از موارد ابتلا به عفونت‌های دلتا وجود دارد که باعث بروز علایم چشمی می‌شوند. از جمله یک مورد در ایالت کنتاکی کشور آمریکا که فرد با وجود این که کاملا واکسینه شده بود، دچار سرخی چشم شده بود و علایمی شبیه آنفولانزا بروز پیدا کرده بود. همچنین، یک کودک پنج ساله در ایالت می‌سی‌سی‌پی شناسایی شد که علایم ورم ملتحمه را بروز داده بود. اگرچه چنین علایمی تقریبا به اندازه علایمی مانند سرفه و تب شایع نیست، اما سایر گونه‌های ویروس کرونا، می‌توانند باعث بروز موارد زیر شوند: تاری دید خارش چشم حساسیت به نور احساس درد در چشم قرمز و خون آلود شدن چشم ها اختلال چشم صورتی (ورم ملتحمه) تصور اینکه برخی از موارد ابتلا به عفونت‌های دلتا می‌توانند علایم چشمی مشابهی ایجاد کنند، چندان بعید و دور از ذهن نیست، اما مانند سایر جنبه‌های ویروس دلتا، باید منتظر اطلاعات بیشتر در این مورد باشیم. انجام تحقیقات بیشتر، به روشن شدن واقعیت کمک خواهد کرد. علایم کلی ویروس دلتا چیست؟ در حالی که در مورد هر عفونت ایجاد شده توسط سویه های مختلف، علایم ایجاد شده متفاوت است، با این حال به نظر می رسد که سویه دلتا، علایم کلی کمی متفاوت از سویه های قبلی کروناویروس ایجاد می کند. به نظر می رسد که سرفه و از دست دادن بویایی، در آلودگی با سویه دلتا کرونا ویروس، کمتر شایع است. سردرد، گلودرد، آبریزش بینی و تب، بر اساس جدیدترین بررسی‌هایی که انجام شد، در بریتانیا مشاهده شده است. در بریتانیا، بیش از درصد موارد ابتلا به کووید ، به علت آلودگی با سویه دلتا است. اگر مجموعه ای از علایم مختلف، شامل آبریزش بینی، گلودرد و سردرد، در موارد جدید ابتلا به کووید مشاهده می شود، به این علت است که بسیاری از علایم عفونت دلتا، بیش از هر گونه دیگری، شبیه به یک مورد شدید تب یونجه آلرژی فصلی است. به همین علت است که علایم مربوط به چشم می تواند حتی گیج کننده تر شود. اگر تا به حال به آلرژی‌های فصلی شدید دچار شده اید، احتمالا می‌دانید که آلرژی تا چه اندازه ای می‌تواند بر روی چشم‌های شما ت ثیر بگذارد. قرمز و خون آلود شدن چشم ها، یک علامت مشخص در مورد آلرژی است. خارش، آبریزش و حتی تاری دید نیز شایع است. در حالی که علایم بیماری کووید "کلاسیک" در حال کمتر شدن است، اما هنوز هم می توانند ظاهر شوند. سرفه، از دست دادن چشایی یا بویایی، و برخی از علایم گوارشی، هنوز هم می توانند رخ دهند، اما احتمال بروز آن ها، با گذشت زمان، کمتر می شود. آیا سویه omicron می تواند روی چشم ها ت ثیر بگذارد؟ در حال حاضر، هنوز خیلی زود است که بدانیم نوع جدید omicron چگونه می‌تواند بر چشم‌ها یا بینایی افراد بیمار ت ثیر بگذارد. البته، سایر جنبه های بیماری زایی سویه امیکرون نیز هنوز نیازمند بررسی بیشتر است. دانشمندان، به دنبال یافتن اطلاعات بیشتری درباره سویه امیکرون هستند. به عنوان مثال، درباره سرعت شیوع امیکرون و این که آیا واکسن‌های ضد کووید - در برابر omicron اثر محافظت کنندگی ایجاد می کنند یا خیر، تحقیقاتی در حال انجام است. همچنین، یکی دیگر از سوالات مهم این است که بیماری ناشی از سویه امیکرون، در مقایسه با انواع دیگر، چقدر شدید است. علاوه براین، دانشمندان به دنبال یافتن پاسخ این سوال هستند که آیا omicron جایگزین دلتا به عنوان سویه غالب خواهد شد یا خیر. برخی گزارش‌های منتشر شده در رسانه‌ها، حاکی از آن است که نوع omicron می‌تواند باعث بروز شکل خفیف‌تری از بیماری COVID - شود. دانشمندان هنوز به طور قطع نمی دانند که آیا این مسیله درست است یا نه، اما حتی اگر درست باشد، به این معنی نیست که شما باید از انجام اقدامات پیشگیرانه، دست بکشید. سازمان بهداشت جهانی خاطرنشان می کند: "همه انواع کووید - می توانند باعث بروز بیماری شدید یا مرگ شوند، این مسیله، به ویژه در مورد افراد آسیب پذیر، صادق است". آن ها تاکید می کنند که "پیشگیری، همیشه اقدامی کلیدی است"، بنابراین، مهم نیست که Omicron چقدر می تواند باعث بروز بیماری شود. MIS - C در کودکان چیست و چه علایمی دارد؟ MIS - C ، یا سندرم التهابی چند سیستمی در کودکان، می تواند باعث بروز التهاب در اندام های حیاتی و سایر قسمت های بدن شود. این بیماری شباهت هایی با بیماری کاوازاکی دارد. این شباهت بین علایم این دو اختلال، در اوایل همه گیری، کشف شده بود. دانشمندان در حال حاضر به طور قطع نمی دانند که چرا MIS - C در برخی از کودکان مبتلا به کووید بروز پیدا می کند. به طور کلی، علایم برو یافته ناشی از MIS - C می تواند متفاوت باشد. همچنین، این اختلال می‌تواند باعث قرمزی و خون‌ریزی چشم‌ها شود. اما مانند بیماری کووید - ، بعید است که این تنها علامت مربوط به این اختلال باشد. طبق گفته CDC ، علایم اضافی ناشی از این اختلال، به همراه تب رخ می دهند. علاوه بر تب، علایم MIS - C می تواند شامل موارد زیر باشد: راش اسهال سردرد خستگی استفراغ درد شکم گردن درد فشار خون پایین درد یا سفتی قفسه سینه قرمزی و خونی شدن چشم ها تا آگوست، مورد تایید شده ابتلا به MIS - C در ایالات متحده وجود داشته است و موارد دیگر تحت بررسی قرار گرفته اند. چهل و یک کودک بر اثر این عارضه جان باخته اند. CDC توصیه می کند در صورت مشاهده علایمی مانند دشواری تنفس، درد یا فشار قفسه سینه، رنگ پریدگی پوست یا هر علامت شدید دیگر، به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید. عوارض طولانی مدت کرونا نکته های زیادی وجود دارد که دانشمندان هنوز در مورد عوارض طولانی مدت کووید نمی دانند. علایمی که هفته ها یا ماه ها پس از برطرف شدن عفونت اولیه باقی می مانند. گاهی اوقات، به نظر می رسد که علایم به طور نامحدود ادامه می یابند. به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر می گذارند. عوارض طولانی مدت کووید می تواند به صورت یک یا چند مورد از علایم متعدد شناخته شده، توصیف شود. این علایم، می توانند شامل موارد زیر باشند: سرفه خستگی تپش قلب مه مغزی درد مفاصل درد قفسه سینه دشواری در تنفس تغییر در حس چشایی یا بویایی تشدید علایم پس از انجام فعالیت بدنی دانشمندان هنوز نمی دانند که کووید ، چند وقت یکبار پس از ابتلا به عفونت دلتا، یا در بین افراد واکسینه شده، رخ می دهد. یک مطالعه انجام شده در ماه فوریه نشان داد که تقریبا % از مردم هنوز بین سه تا نه ماه پس از ابتلا به کووید علایم را تجربه می کنند. از هر شرکت‌کننده، یک نفر گزارش داد که علایم ایجاد شده، بر توانایی آن‌ها برای انجام حداقل یک "فعالیت مربوط به زندگی روزمره" ت ثیر می‌گذارند که کارهای خانه، رایج‌ترین آن ها بود. سخن آخر به طور کلی، علایم ناشی از کووید - می‌تواند غیرقابل پیش‌بینی باشد. مانند سایر بیماری‌ها، مهم است که درباره سلامتی خود، حساس باشید. به افرادی که این علایم را تجربه می کنند، توصیه می شود که آخرین دستورالعمل های CDC را دنبال کنند. اگر فکر می کنید که شما یا شخصی که با شما در ارتباط است، مبتلا به کووید - یا کووید طولانی مدت است، با یک متخصص پزشکی صحبت کنید. اگر متوجه بروز علایم اورژانسی مانند مشکل در تنفس، درد یا احساس فشار قفسه سینه، گیجی یا تغییر رنگ پوست شدید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. بر اساس یافته های مطالعه‌ای که در ماه جولای منتشر شد، ممکن است ارتباطی بین عوارض طولانی مدت کووید و آسیب به رشته‌های عصبی میکروسکوپی در قرنیه، وجود داشته باشد. چشم پزشکان برای به دست آوردن اطلاعات مورد نیاز، از یک آزمایش بدون درد و غیر تهاجمی، به نام میکروسکوپ کانفوکال قرنیه استفاده کردند. این روش، فرآیندی است که برای تشخیص چندین بیماری دیگر، که قرنیه را تحت ت ثیر قرار می دهند، استفاده می شود. در حالی که این مطالعه اذعان داشت که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. این کشف در نهایت می تواند گامی به سوی بهبودی افرادی باشد که تحت ت ثیر علایم طولانی مدت، به ویژه عوارض عصبی، قرار گرفته اند.

ناشی از تغییرات هورمونی بسیار زیاد در حاملگی می باشد. برخی از خانم ها فقط بوی خفیفی را در دوران بارداری حس می کنند، در حالیکه برخی دیگر از خانم ها به خصوص در ماه های اولیه علایم شدیدتری از تغییرات هورمونی را در خود می بینند. مطمینا نیازی به احساس خجالت یا شرمندگی نیست. فقط کمی مراقبت بیشتر باعث احساس تازگی و افزایش اعتماد به نفس در شما می شود. برخی از زنان می توانند بوی بدن را با تغییر در رژیم غذایی و رعایت سبک زندگی سالم مدیریت کنند. در حالی که برخی دیگر از خانم ها برای رفع بوی بدن در دوران بارداری نیاز به توجه پزشک دارند. بوی بدن همیشه نشان دهنده بوی نامطبوع یا غیرطبیعی نیست. همچنین این بو می تواند بوی طبیعی ناشی از تعریق بدن باشد. به طور کلی تغییرات دوران بارداری که در تولید بوی بدن نقش دارند، عبارتند از: افزایش دمای بدن احتباس مایعات بدن افزایش جریان خون افزایش متابولیسم پایه فعالیت بیشتر غدد عرق افزایش فعالیت باکتری ها میزان متابولیسم پایه در دوران بارداری افزایش می یابد. به دنبال آن جریان خون و دمای بدن بیشتر می شود. این امر باعث فعال شدن غدد عرق شده و ممکن است میزان عرق تولید شده را افزایش دهد. همچنین، برخی از زنان ممکن است در حین بارداری احساس بویایی بیشتری پیدا کنند. این دو عامل می تواند باعث ایجاد بوی بدن در دوران بارداری شود، حتی اگر فقط بوی عرق باشد. بوی بدن ممکن است در دوران بارداری تغییر کرده و تا چند ماه اول پس از باقی بماند. دلایل مختلفی وجود دارد که می تواند باعث ایجاد بوی شدید بدن شود. این دلایل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش سطح هورمون های جنسی، به ویژه استرادیول و پروژسترون، می تواند حس بویایی زنان باردار را افزایش دهد. همچنین این تغییرات هورمورنی باعث ایجاد بوی قوی تری در نواحی تناسلی و زیر بغل شده و این امر می تواند دلیل بوی بد بدن در بارداری باشد. افزایش خون رسانی در بارداری می تواند سطح pH غذایی که می خورید می تواند بر بدن ت ثیر بگذارد. مصرف غذاهای دریایی در خانم ها، عرق و ترشحات واژن را تحت ت ثیر قرار می دهد. گوشت قرمز ممکن است بر بوی بدن ت ثیر بگذارد. همچنین گوگرد موجود در برخی از سبزیجات مانند کلم برگ، گل کلم و کلم بروکلی توسط جریان خون جذب شده و بوی نامطبوع ایجاد می کنند. در دوران بارداری به دلیل رشد جنین وزن بدن افزایش پیدا می کند. وزن اضافی که زنان باردار در این دوران تحمل می کنند می تواند باعث افزایش چربی های بدن و در نتیجه گرم شدن بدن شود. به همین دلیل، خانم های باردار حتی در آب و هوای سردتر ممکن است تمایل به تعریق بیشتر داشته باشند. در واقع عرق بدن بدون بو است، اما وقتی روی بدن می ماند، می تواند باعث رشد باکتری ها و ایجاد شود. شاید خانم های باردار نتوانند بوی بدن در دوران بارداری را به طور کامل از بین ببرند. اما با انجام برخی راهکارهای طبیعی می توان بوی بدن را تا حدی زیادی کاهش داد. از جمله: سعی کنید در طول روز آب بیشتری بنوشید. نوشیدن آب کافی می تواند بوی بدن را کنترل کرده و همچنین سموم بدن را دفع کند. با استفاده از پاک کننده های ساده و بدون بو بهداشت واژن خود را حفظ کنید. این کار به حفظ باکتری های مفید و سطح pH از مصرف مواد غذایی مانند پیاز و سیر خودداری کنید. این مواد غذایی می توانند باعث تولید و شما شوند. میوه ها و سبزیجات را بیشتر بخورید زیرا بوی بد کمتری می دهند: برای پیشگیری از رشد باکتری ها و تولید بوی بدن، موهای زاید ناحیه تناسلی و زیر بغل خود را اصلاح کنید. از بین بردن موهای زاید باعث می شود تمیز کردن اندام تناسلی برای شما آسان تر شود: استفاده از لباس های گشاد در هر زمان به نفس کشیدن پوست کمک می کند. استفاده از لباس های تنگ باعث بیشتر و مرطوب شدن پوست بدن می شود. از سویی دیگر رطوبت بدن زمینه را برای فعالیت بیشتر باکتری ها و تولید بوی بد فراهم می کند. با استفاده از یک صابون ضد باکتری ملایم، دو بار در روز حمام کرده و بدن خود را کاملا شستشو دهید. همچنین قبل از پوشیدن لباس، ابتدا بدن خود را با استفاده از یک حوله تمیز خشک کنید. همچنین، هر بار که احساس کردید موهایتان چرب شده است، آنها را بشویید. استفاده از یک دیودورانت با بوی ملایم یا پودر تالک به شما کمک می کند تا بوی خوبی داشته باشید. به طور کلی استفاده از این محصولات بهداشتی بوی عرق را کاهش می دهد. همچنین می توانید از دستمال مرطوب کودک برای پاک کردن عرق زیر بغل، زیر پستانها و ناحیه بیکینی استفاده کنید. تا حد امکان لباس های تهیه شده از پارچه های نخی بپوشید. پارچه های نخی هوا را از خود عبور داده و می توانند درجه حرارت بدن شما را کاهش دهند. همچنین بعد از دوش گرفتن لباس های قبلی خود را نپوشید. از لباس های پلی استر و ریون استفاده نکنید. علاوه بر آن تمیز کردن لباس های نخی و سبک نسبت به الیاف دیگر آسان تر است. به عنوان مثال اضافه کردن یک فنجان سرکه سفید در ماشین لباسشویی می تواند به راحتی باکتری های ایجاد کننده بو را از بین ببرد. همچنین لباس زیر و جوراب خود را قبل از شستن در آب سرکه خیس کرده و بعد با آب و صابون کاملا بشویید. این کار به از بین رفتن بوی بد لباس ها کمک می کند. استفاده از راهکارهای بالا کاملا ایمن بوده و هیچ آسیبی به سلامت مادر و جنین نمی رساند. در صورت برطرف نشدن بوی بدن با استفاده ار راهکارهای طبیعی باید با پزشک خود مشورت کنید. همچنین در صورت مشاهده موارد زیر حتما موضوع را به پزشک اطلاع دهید. ایجاد تغییر در بوی بدن تعریق شدید و ناگهانی بدن غیر قابل تحمل شدن بوی بدن پزشک پس از معاینه و بررسی سوابق پزشکی شما ممکن است درمانی را برای کنترل بوی بدن توصیه کند. در صورت وجود بوی بد بدن، ممکن است پزشک اقدامات درمانی زیر را به شما توصیه کند: این صابون ها باکتری های ایجاد کننده بو را از بین می برند: دیودورانت ها بوی بد ناشی از تعریق را به حداقل می رسانند. استفاده از این محصولات بهداشتی مقدار عرق را کاهش داده و جریان عرق را به سطح پوست مهار می کند. خانم هایی که تهوع صبحگاهی را تجربه کرده اند می دانند که مسواک زدن بیشتر، استفاده از نخ دندان و شستشوی مرتب دندان ها با دهان شویه ها بهترین راه رفع بوی بد دهان است. بوی بد دهان همچنین می تواند نشانه کمبود آب بدن یا گرسنگی باشد، اما یا در برخی موارد نیز نشانه یا ابتلا به بیماری های لثه است. از آنجایی که ابتلا به بیماری های دندان و لثه باعث می شود، در صورت ادامه بوی بد دهان حتما با پزشک خود مشورت کنید. برای رفع بوی بد دهان چند عدد قرص نعناع و مقداری آب همراه داشته باشید. بدن خود را هیدراته نگه دارید. همچنین مصرف آب لیمو نیز می تواند به رفع بوی بد دهان کمک کند. برخی باورهای نادرست وجود دارد که می گوید خوردن یک حبه سیر می تواند به تعیین جنسیت جنین کمک کند. اگر بوی بد می دهید، نشان دهنده پسر بودن جنین است و اگر بوی بد ندهید، ممکن است جنین شما دختر باشد. این باورها کاملا نادرست بوده و هیچ پایه و اساس علمی ندارند. خانم ها در در دوران بارداری دچار تغییرات هورمونی بسیار زیادی می شوند. افزایش حس بویایی نشانه اولیه بارداری است. بنابراین افزایش حس بویایی در نتیجه تغییرات هورمونی می تواند یکی از علایم اولیه بارداری باشد. در برخی موارد به دلیل ابتلا به عفونت هایی مانند واژینوز باکتریایی، عفونت های مخمری یا بیماری های مقاربتی ممکن است از ناحیه واژن بوی بد ماهی احساس شود. همچینین عدم رعایت بهداشت شخصی، پوشیدن لباس زیرهای تنگ همراه با تعریق زیاد، نیز ممکن است باعث تولید بوی بد ماهی در بدن شود. تا زمانی که بثورات پوستی، خارش، درد یا قرمزی را در ناحیه واژن تجربه نکنید، بعید است بوی تند واژن مشکلی برای سلامت شما ایجاد کند. برطرف کردن موهای زاید به حفظ بهداشت ناحیه تناسلی کمک زیادی می کند. بنابراین اگر موهای زاید ناحیه بیکینی خود را با استفاده از موم یا هر وسیله دیگر برطرف کنید، باکتریهای مضر نمی توانند در ناحیه تناسلی شما فعالیت کنند. همچنین دوش های معمولی، استفاده از صابون های ملایم و تعویض مرتب لباس زیر در رفع بوی بد واژن بسیار موثر است. از مصرف محصولات معطر و قوی برای شستشوی واژن خودداری کنید. استفاده از این محصولات اینها باعث بدتر شدن اوضاع می شوند. تا حد امکان از محصولات طبیعی و ارگانیک استفاده کنید. سعی کنید همیشه چند عدد دستمال مرطوب پنبه ای زنانه در کیف دستی خود داشته باشید. به طور کلی بوی بدن در دوران بارداری به دلیل تغییرات هورمونی رخ می دهد. این بو ممکن است حتی پس از تولد کودک ادامه داشته باشد. در بعضی از خانم ها سطح هورمون های بدن در مدت کوتاهی پس از زایمان به حد طبیعی می رسد. اما برطرف شدن تغیرات هورمونی و بوی بدن در برخی دیگر از خانم ها ممکن است ماه ها طول بکشد. علت این امر آن است که برخی از مادران نوزاد خود را شیردهی پستانی می کنند. شیردهی نیز می تواند بر روی هورمون ها ت ثیر بگذارد. اما به هر حال خانم ها باید بدانند که این امر موقتی بوده و تا زمانی که شدید و طولانی نشود جای هیچ گونه نگرانی نیست. منابع:

چند روز طول می کشد؟ آیا خطرناک تر از دلتا است؟ پاسخ سوالات خود را در این مقاله از پزشکت بخوانید. به طور کلی، ممکن است با به آشفتگی ناشی از بروز همه‌گیری کووید که ایجاد شده است، یک نکته مهم مورد غفلت قرار بگیرد. اما باید بدانید که نوع اصلی SARS - CoV - ، سرعت شیوع کم تری داشت. پس از ورود این ویروس به بدن افراد، به طور معمول، برای حدود پنج یا شش روز طول می کشد تا علایم امیکرون بروز کنند. طی ماه هایی که از شیوع همه گیری کووید گذشته است، جهش های متعددی در ساختار ژنتیکی این ویروس ایجاد شده است. به این ترتیب، شاهد ویروس هایی با سرعت شیوع بالا هستیم. مدت زمان ورود ویروس به بدن تا زمان بروز علایم، که دوره کمون نامیده می‌شود، حدود پنج روز برای سویه آلفا و چهار روز برای سویه دلتا است. سویه جدید کروناویروس، نام دارد. این سویه، در مقایسه با سایر سویه ها، سرعت شیوع بالاتری دارد. در واقع، سرعت شیوع و بروز علایم امیکرون، بسیار بالا است. همین مسیله، باعث ایجاد نگرانی های جدی در مورد وضعیت این بیماری همه گیر، در سراسر جهان، شده است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تاثیر دوره کمون یک‌ویروس بر سرعت شیوع آن زمان کم دوره کمون در ویروس ها، تاثیر به سزایی در شیوع آن ها دارد. به احتمال زیاد، هر چه دوره کمون یک ویروس کوتاه‌تر باشد، فرد سریع‌تر بیماری را به دیگران منتقل می کند. به عبارت دیگر، ویروس عامل بیماری، با سرعت بیشتری شیوع پیدا می کند. سرعت شیوع بالا، کنترل این ویروس را دشوارتر از سویه های قبلی می کند. در حال حاضر، به نظر می رسد که سویه امیکرون، سرعت شیوع بالایی دارد. در کمتر از یک ماه، Omicron به ده‌ها کشور وارد شده است و نرخ موارد ابتلا به کووید را به رکوردی بی‌سابقه رسانده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر، همانطور که برخی از دانشمندان گمان می کنند، این سویه کروناویروس، آن قدر جهش پیدا کرده است که سریعتر باعث بروز بیماری می شود. حتی می توان گفت که زمان در دسترس برای تشخیص و درمان موثر این سویه، کمتر از سایر سویه های کروناویروس خواهد بود. همین مسیله، می تواند باعث بروز مشکلات جدی شود. با وجود این که سویه امیکرون، به تازگی در جهان شناخته شده است. اما اطلاعات به دست آمده در همین مدت کوتاه، نشان می دهند که این سویه، می تواند سریع تر از سایر سویه ها، افراد مختلف را مبتلا کند. همچنین، سرعت شیوع سویه امیکرون، بالاتر از سایر سویه ها است. دوره کمون سویه امیکرون در یک مقاله تحقیقاتی که شیوع بیماری امیکرون در شهر اسلو را بررسی می کرد، دانشمندان خاطرنشان کردند که پس از شیوع این بیماری در اسلو، به نظر می رسد علایم ابتلا به امیکرون کروناویروس، به سرعت بروز می کند. در واقع، مدت زمان بروز علایم امیکرون، معمولا در حدود سه روز می باشد. به طور کلی، دوره‌های کمون کوتاه‌تر، معمولا منجر به بروز عفونت‌های بیشتر در زمان کمتری می‌شوند. زیرا در چنین شرایطی، افراد سریع تر مستعد انتقال این بیماری به سایر افراد می شوند. همین مسیله، پیشگیری از انتقال این ویروس به نفر بعدی را سخت‌تر می‌کند. دانشمندان، هنوز باید اطلاعات بیشتری در مورد Omicron به دست بیاورند. پس از انجام مطالعات کافی، می توان به طور قطعی درباره دوره کمون این ویروس، نظر داد. اما با توجه به رشد انفجاری ابتلا به این سویه، داشتن دوره کمون کوتاه، نظریه ای معقول به نظر می رسد. تقریبا در هر کشوری که با این سویه آلوده شده است، رد پایی از سرعت شیوع بالا پیدا شده است. در بسیاری از نقاط جهان، موارد ابتلا به Omicron ، هر دو تا سه روز، دو برابر می شود. البته، تعیین دقیق دوره کمون یک‌ویروس، نیازمند انجام مطالعات دقیق است. دوره های نهفتگی SARS - CoV - ممکن است بر اساس وضعیت، اختلالات و بیماری های زمینه ای، سابقه ابتلا به یک عفونت خاص، سن و حتی دوز ویروسی که افراد مبتلا، با آن آلوده می شوند متفاوت باشد. کوتاه بودن دوره نهفتگی‌در سویه امیکرون اگر دوره نهفتگی Omicron به طور قطعی کوتاه تر باشد، دانشمندان باید تعیین کنند که چرا ویروس جدید، چنین ویژگی دارد. برخی از علل این شرایط، می تواند ذاتی خود ویروس باشد. پروتیین اسپایک Omicron دارای بیش از جهش است که برخی از آن ها، بر اساس اطلاعات به دست آمده از انواع قبلی، می‌توانند به امیکرون کمک کنند تا محکم‌تر روی سلول‌ها بچسبد و به طور موثرتری به داخل آن ها وارد شود. دو مطالعه آزمایشگاهی که اخیرا انجام شده، ولی هنوز در مجلات علمی منتشر نشده اند، نشان دادند که ممکن است ویروس امیکرون، با همین شیوه، در داخل بدن افراد مبتلا، مکانیسم های بیماری زایی مختلف خود را، انجام می دهد. یعنی باعث بروز بیماری در افراد شود. البته، توجه به این نکته ضروری است که این یافته‌ها، لزوما به آن چه که در بدن‌افراد مختلف در جریان است، کاملا منطبق نمی شود. با این حال، این داده ها از این ایده پشتیبانی می‌کنند که Omicron ، در حال افزایش سرعت شیوع و بیماری زایی خود است. بیماری زایی سویه امیکرون، هر چه سریع تر اتفاق بیفتد، ویروس سریعتر از یک نفر به فرد دیگر سرایت می کند. تاثیر واکسیناسیون در آلودگی با سویه امیکرون به طور کلی، افرادی که واکسینه نشده‌اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این ویروس هستند. اما این ویروس، عواقب نگران‌کننده‌ای برای واکسینه‌شده‌ها و افرادی که قبلا به کروناویروس آلوده شده‌اند نیز در پی خواهد داشت. به‌ویژه اگر آن ها، دوز تقویت کننده واکسن ضد کووید را دریافت نکرده باشند. بسیاری از آنتی‌بادی‌هایی که علیه نسخه‌های قبلی ویروس کرونا به کار گرفته می شدند، Omicron را به خوبی تشخیص نمی‌دهند. به همین علت، نمی‌توانند این ویروس را قبل از اینکه وارد سلول ها شود، جدا کنند. در نهایت، یک تقویت شده با واکسیناسیون یا سابقه ابتلا به این عفونت، می تواند سریع تر عمل کند. چنین سیستم ایمنی، آنتی بادی های بیشتری تولید می کند. همچنین، گروه های بزرگی از سلول های T را راه اندازی می کند که می توانند ویروس را، قبل از اینکه به شکل جدی در بدن فرد آلوده تاثیر بگذارد، سرکوب کنند. اما این روش های دفاعی، تا چند روز طول می کشد تا وارد عمل شوند. به همین علت، ممکن است به موقع فعال نشوند. سیستم دفاعی بدن، از مراحل اولیه بیماری عقب می ماند و از انتقال ویروس به سایر افراد، پیشگیری نمی شود. به طور کلی، هر چه ویروس Omicron سریع‌تر شیوع پیدا کند، در مقابل سیستم دفاعی بدن، مقاومت بیشتری به دست می آورد. تاثیر دوره کمون بر تشخیص ویروس امیکرون به طور کلی، دوره کمون کوتاه تر، به این معنی است که زمان کمتری برای تشخیص ابتلا به عفونت، قبل از بروز بیماری در فرد آلوده، وجود دارد. به همین علت، متخصصان توصیه می کنند افرادی که بیشتر در معرض آلودگی قرار دارند، به طور منظم، تست های تشخیص آلودگی با کروناویروس را انجام دهند. با این کار، احتمال پیشگیری از انتقال بیماری، بیشتر می شود. نتایج منفی، ممکن است نشان دهنده وضعیت فرد، در زمان گذشته، باشند. به عبارت دیگر، تست های مختلف، فقط تصویری از گذشته ارایه می دهند، نه یک پیش بینی از آینده. یک ویروس، با تکثیر سریع، می تواند در عرض چند ساعت، از وضعیت غیرقابل شناسایی، به شکل قابل تشخیص، تبدیل شود. این واقعیت، به خصوص می‌تواند خبر بدی برای افرادی که به آزمایش‌های PCR اعتماد می کنند، باشد. تست PCR ، یک روش تشخیصی استاندارد، در طول دوره همه‌گیری بوده و انجام آن، برای تشخیص ابتلا افراد مختلف به کووید ، بسیار ضروری است. (خوشبختانه، به نظر می رسد اکثر آزمایش های PCR به خوبی Omicron را تشخیص می دهند) این آزمایش ها، قبل از اینکه بتوانند نتایج را مهیا کنند، باید در آزمایشگاه بررسی شوند. این پروسه، فرآیندی است که معمولا حداقل چند ساعت طول می کشد. به طور کلی، با توجه به سرعت شیوع و بیماری زایی بالای امیکرون، اتخاذ تصمیمات جدید در تشخیص و غربالگری افراد بیمار، ضروری است. روش های تشخیص ابتلا به امیکرون به طور کلی، تست‌های سریع تشخیص آنتی ژن در خانه، که می‌توانند بدون نسخه خریداری شوند و نتایج را در حدود دقیقه مهیا کنند، می‌توانند برخی از نگرانی های موجود را رفع کنند. با وجود این که پاسخ تست های تشخیصی، نمی توانند برای یک مدت طولانی مورد استناد قرار بگیرند، اما با توجه به این که این تست ها، در زمانی سریع انجام می شوند، افراد می توانند این تست را به طور منظم، انجام بدهند. با این وجود، استفاده از تست های آنتی ژن سریع، راه حل کاملی برای رفع نگرانی ها نیستند. در مقایسه با آزمایش‌های PCR ، زمانی که ویروس در سطوح بسیار پایین در بدن وجود دارد، تست های سریع، با دقت پایینی قادر به تشخیص آلودگی فرد به این ویروس هستند. این وضعیت، به این معنی است که در اوایل آلودگی فرد، امکان تشخیص بیماری، با احتمال کمتری همراه خواهد بود. یا حتی ممکن است که تست های سریع، نتوانند آلودگی فرد را تشخیص دهند. اما این تست های سریع، در افرادی که از مدتی قبل به ویروس امیکرون آلوده شده اند، می توانند نتایج قابل قبولی را به همراه داشته باشند. به کمک این تست های سریع، افراد مختلف، می‌توانند بارها و بارها وضعیت سلامتی خود را ارزیابی کنند تا احتمال از دست دادن زمان تشخیص و درمان بیماری ویروسی را کاهش دهند. البته، ممکن است که مردم، فراموش کنند که هر ساعت، وضعیت سلامتی خود را آزمایش کنند. این محصولات، هنوز به تعداد کافی برای پاسخگویی به چنین تقاضای پر حجمی، در دسترس نیستند. همچنین، این تست ها بسیار گران هستند. همین مسیله، باعث می شود که گروه هایی از مردم که توانایی مالی کافی ندارند، نتوانند از این تست های تشخیصی سریع، استفاده کنند. در واقع، بررسی عدالت در دسترسی به این تجهیزات، خود نیازمند بحثی جداگانه است. علاوه براین، در کشورهای فقیر، امکان استفاده از این تست های سریع، برای اکثریت مردم، امکان پذیر نخواهد بود. سخن آخر بنابراین، ویژگی های سویه امیکرون، ضرورت انجام آزمایش‌هایی را که می‌توانند به سرعت و با اطمینان Omicron را تشخیص دهند، افزایش می دهد. اگر سویه Omicron دوره کمون کوتاه‌تری داشته باشد، نحوه تشخیص و مقابله با آن، بسیار دشوار تر از سایر سویه ها خواهد بود. از آنجایی که سازمان بهداشت جهانی، در پایان نوامبر، سویه Omicron را به عنوان یک سویه نگران کننده، اعلام کرد، به نظر می رسد این ویروس تقریبا به تمام نقاط دنیا شیوع پیدا کرده است. محققان در حال ردیابی موارد ابتلا به سویه امیکرون به مدارس، مراکز نگه داری از کودکان، هتل ها، دانشگاه ها و مراسم های گوناگون، هستند. در صورتی که درباره بیماری کووید و سویه امیکرون و مدت زمان بروز علایم امیکرون سوالات بیشتری دارید، با تماس بگیرید و با متخصصین رشته های مربوطه، درباره نگرانی های خود، مشورت کنید.

Gabapentin صد و سیصد میلی گرمی، یک داروی ضد تشنج است که به کنترل تشنج در افراد مبتلا به کمک می کند. برخی از اشکال گاباپنتین همچنین می تواند یا انواع خاصی از درد عصبی را درمان کند. به نظر می رسد گاباپنتین با تغییر فعالیت الکتریکی در مغز و ت ثیر بر فعالیت مواد شیمیایی موسوم به انتقال دهنده های عصبی اثر می کند. نام های تجاری گاباپنتین شامل، و است. این دارو به صورت کپسول یا مایع در دسترس است. در این مقاله، ما موارد استفاده، دوزها و عوارض جانبی گاباپنتین را بررسی می کنیم. ما همچنین خطرات مرتبط و سایر ملاحظات ایمنی را مورد ارزیابی قرار داده ایم. نقش اصلی گاباپنتین پیشگیری یا کنترل تشنج است. این دارو با کاهش فعالیت عصبی برای کاهش شدت تشنج یا بروز آن اثر می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان و بزرگسالان می توانند دارو را مصرف کنند. مارک می تواند یک نوع صرع را در کودکان در سالگی درمان کند. برخی از افراد برای کنترل علایم صرع داروهای دیگری را با گاباپنتین مصرف می کنند. گاباپنتین همچنین می تواند به کاهش نورالژی پس از هرپس، کمک کند. نورالژی پس از هرپس، یک درد عصبی سوزاننده و از عوارض شایع زونا است. طبق یک بررسی در سال ، گاباپنتین خوراکی، با حداقل دوز روزانه میلی گرم، می تواند درد عصبی متوسط یا شدید را که ناشی از زونا یا دیابت است، کاهش دهد. کپسول های گاباپنتین با رهش طولانی مدت می توانند سندرم پای بی قرار را درمان کنند. سندرم پای بی قرار وضعیتی است که با احساسات ناخوشایند در پاها و تمایل شدید یا مقاومت ناپذیر برای حرکت اندام های تحتانی مشخص می شود. یک مطالعه از سال نشان می دهد که گاباپنتین همراه با اکسی کانتین، یک مسکن افیونی، می تواند درد را کنترل کند و کیفیت زندگی را برای افراد مبتلا به درد شدید سرطانی را بهبود ببخشد. با این حال، پزشکان به طور معمول گاباپنتین را برای این منظور تجویز نمی کنند. کپسول خوراکی گاباپنتین برای درمان موارد زیر استفاده می شود: از گاباپنتین برای درمان (کانونی) استفاده می شود. این دارو همراه با سایر داروهای تشنج در بزرگسالان و کودکان سال به بالا که صرع دارند مصرف می شود. این درد ناشی از آسیب عصبی ناشی از زونا است، یک بثورات دردناک که بزرگسالان را درگیر می کند. بعد از عفونت با ویروس واریسلا زوستر ظاهر می شود. این ویروس در افرادی که آبله مرغان داشته اند رخ می دهد. گاباپنتین ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با داروهای دیگر مصرف کنید. میزان دوز مناسب گاباپنتین به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله قدرت محصول شرایط بیمار عملکرد کلیه فرد نوع و مارک گاباپنتین وزن، سن و سلامت عمومی آنها تعداد دوزهای روزانه، ساعاتی که باید بین دوزها بگذرد و مدت زمانی که فرد گاباپنتین مصرف می کند در افراد متفاوت خواهد بود. فرد باید برخی از اشکال گاباپنتین را به همراه غذا مصرف کند. اگر پزشک مارک گاباپنتین را برای تجویز کرده، باید آن را فقط در شب یا شب مصرف کنید. بعضی از مارک ها یا دوزها باید نصف شود. همیشه از نیمه دیگر با دوز بعدی یا در اسرع وقت استفاده کنید. اما هرگز کپسول گاباپنتین با انتشار آزاد را نشکنید و نجوید. همیشه آنها را کامل ببلعید. مصرف فقط دوز توصیه شده گاباپنتین و ادامه استفاده از آن برای مدت زمان طولانی تر از تجویز حیاتی است. اگر شخصی دوز مصرفی را از دست داد، باید از دستورالعمل های مصرف دارو بر روی برچسسب آن پیروی کند یا برای مشاوره با داروساز تماس بگیرد. گاباپنتین می تواند عوارض جانبی زیادی ایجاد کند. طبق یک بررسی در سال ، این ت ثیرات در افرادی که گاباپنتین مصرف می کنند کمی بیشتر از دارونما است. شایعترین عوارض جانبی که در درصد از شرکت کنندگان در گاباپنتین رخ داده، عبارتند از سرگیجه خواب آلودگی مشکلات راه رفتن احتباس آب (تورم بازوها، دست ها و پاها) عوارض جانبی جدی معمول نبوده و با افرادی که دارونما مصرف می کردند یکسان است. کودکان و بزرگسالان ممکن است بیشتر در معرض واکنش های جانبی به گاباپنتین باشند. عوارض جانبی احتمالی این داور، عبارتند از لرز تب سرفه کبودی لرزیدن ضعف تاری دید خستگی یبوست اسهال استفراغ تغییر روحیه تنگی نفس ناراحتی معده مشکلات ادراری زخم های دهان گلو درد و تورم غدد از دست دادن حافظه درد کمر یا قفسه سینه افزایش اشتها و افزایش وزن گرفتگی صدا و خشکی دهان علایم شبیه به آنفولانزا یا سرماخوردگی برخی از عوارض جانبی شایع این دارو در کودکان، عبارتند از بیش فعالی عدم تمرکز مشکلات رفتاری تغییر در عملکرد روزانه اضطراب، یا سایر تغییرات خلقی افرادی که گاباپنتین مصرف می کنند باید در مورد عوارض جانبی ایجاد شده با پزشکان خود مشورت کنند، به خصوص اگر عوارض شدید، مستمر یا بدتر باشند. در صورت بروز علایم واکنش شدید یا آلرژیک زیر به دنبال درمان فوری پزشکی باشید: تب راش کندوها ضعف شدید سرگیجه شدید مشکلات تنفسی تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو زردی پوست یا چشم ( افرادی که گاباپنتین مصرف می کنند باید نسبت به هشدار های زیر آگاه باشند: برخی از افراد هنگام مصرف گاباپنتین یا دیگر افکار خودکشی را تجربه می کنند یا رفتار خودکشی را از خود نشان می دهند. اگر مصرف کنندگان از این دارو ها متوجه تغییر روحیه یا رفتار شدند، باید سریعا با پزشک تماس بگیرند. کپسول خوراکی گاباپنتین می تواند با چندین داروی دیگر تداخل داشته باشد. فعل و انفعالات مختلف می تواند ت ثیرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی می توانند در عملکرد دارو اختلال ایجاد کنند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. گاباپنتین می تواند با سایر داروهای تجویز شده یا بدون نسخه پزشک، ویتامین ها و مکمل های گیاهی تداخل کند. قبل از مصرف گاباپنتین حتما لیست کاملی از داروهای فعلی و مکمل ها را به پزشک ارایه دهید. نتایج یک بررسی در سال نشان می دهد که موارد زیر اصلی ترین موارد تداخل دارویی با این دارو هستند اسید اتاکرینیک، ادرار آور مفلوکوین، داروی ضد مالاریا مرفین، داروی ضد درد افیونی فنی تویین، داروی ضد تشنج لوزارتان، دارویی برای فشار خون بالا کافیین، که در چای، قهوه و کولا وجود دارد. اکسید منیزیم، یک مکمل معدنی و ضد اسید اگر گاباپنتین باعث خواب آلودگی می شود، قبل از مصرف سایر داروها که می توانند باعث خواب آلودگی شوند، با پزشک صحبت کنید از جمله کپسول خواب آور آنتی هیستامین ها داروهای ضد اضطراب شل کننده های عضلانی داروهای ضد افسردگی مواد مخدر (داروهای ضد درد) داروهای سرماخوردگی و آنفولانزا برای اطمینان از بی خطر بودن مصرف گاباپنتین، در صورت ابتلا و یا سابقه بیماری های زیر حتما با پزشک خود مشورت کنید: دیابت بیماری کبد بیماری قلبی بیماری کلیوی مشکلات تنفسی مسایل سوء مصرف مواد مخدر و الکل افسردگی یا سایر سلامت روان اختلالات (در صورت مصرف گاباپنتین برای شرایط غیر مرتبط با تشنج) داروهای خاصی که برای درمان مشکلات اسید معده استفاده می شوند در صورت استفاده با گاباپنتین، می توانند میزان گاباپنتین را در بدن شما کاهش دهند. مصرف گاباپنتین ساعت پس از مصرف این داروها می تواند در پیشگیری از این مشکل موثر باشد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: هیدروکسید آلومینیوم هیدروکسید منیزیم خانم هایی که باردار هستند یا قصد باردار شدن دارند، باید قبل از مصرف گاباپنتین وضعیت خود را به پزشک خود اطلاع دهند. زنان باردار فقط در صورت ضرورت باید از این دارو استفاده کنند. با این حال، کنترل تشنج در دوران بارداری نیز ضروری است. قبل از مشورت با پزشک، مصرف گاباپنتین را برای کنترل تشنج شروع یا قطع نکنید. گاباپنتین از شیر مادر منتقل می شود، اما اثرات آن بر روی نوزادان ناشناخته است. بهتر است قبل از شیردهی این موضوع را با پزشک در میان بگذارید. افراد مبتلا به آلرژی به گاباپنتین نباید از این دارو استفاده کنند. همچنین، این دارو ممکن است حاوی مواد دیگری باشد که می تواند علایم آلرژی را در برخی افراد تحریک کند. قبل از مصرف گاباپنتین، تمام حساسیت های دارویی و غذایی را با پزشک در میان بگذارید. از آنجا که گاباپنتین می تواند باعث خواب آلودگی شود، مصرف کنندگان آن باید هنگام رانندگی یا استفاده از ماشین آلات احتیاط کند. در طی ساعت از مصرف گاباپنتین، از داروهای ضد اسید استفاده نکنید، زیرا آنتی اسیدها توانایی جذب دارو در بدن را کاهش می دهند. مردم همچنین باید از مصرف الکل خودداری کرده و یا مصرف خود را در حین گاباپنتین محدود کنند زیرا خطر واکنش های جانبی وجود دارد. پزشکان گاباپنتین را برای کنترل تشنج، درمان و کاهش درد عصبی تجویز می کنند. انواع مختلفی از گاباپنتین موجود است و اشکال مختلف آن می توانند بیماری های مختلف پزشکی را درمان کنند. دوز مناسب بسته به شرایط و سایر عوامل متفاوت خواهد بود. یک پزشک می تواند در مورد تداخلات دارویی و سایر موارد ایمنی به بهترین وجه توصیه کند. اگرچه گاباپنتین توانایی ایجاد چندین واکنش جانبی را دارد، اما بسیاری از افراد عوارض جانبی جدی را تجربه نمی کنند. منابع:

را می توان از طریق مکان اصلی عفونت مانند ستون مهره ها، فضا های دیسک بین مهره ها، کانال نخاعی و بافت های نرم مجاور آن طبقه بندی کرد. عفونت ممکن است توسط باکتری ها یا ارگانیسم های قارچی ایجاد شود و پس از جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می دهد. شایع ترین شکل عفونت مهره ای است. حتی می تواند از ترومای مستقیم ستون فقرات، عفونت در مناطق اطراف و از باکتری هایی که از خون به یک مهره منتقل می شود، رخ می دهد. شامل فضای بین مهره های مجاور است. عفونت های فضای دیسک را می توان به سه زیر مجموعه بزرگسالان خون ساز، دوران کودکی (دیسکیت) و بعد از عمل تقسیم کرد. شامل آبسه اپیدورال نخاعی است که عفونی است که در فضای اطراف دورا ایجاد می شود. دورا، بافتی که نخاع و ریشه عصب را احاطه کرده است. آبسه ساب دورال بسیار نادرتر است. به عفونت های داخل پارانشیم نخاع (بافت اولیه) آبسه های داخل مدولار گفته می شود. شامل ضایعات گردن و توراکس پاراسپینال و آبسه های عضلانی پسورای کمر است. عفونت های بافت نرم معمولا بیماران جوان را تحت ت ثیر قرار می دهد و اغلب در سالمندان مشاهده نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید استیومیلیت مهره ای سالانه حدود تا ، نفر را تحت ت ثیر قرار می دهد. آبسه اپیدورال نسبتا نادر است و از هر پذیرش در بیمارستان . تا مورد وجود دارد. با این حال، - موارد جراحی رخ می دهد. عفونت های ستون فقرات می تواند ناشی از عفونت باکتریایی یا قارچی در قسمت دیگری از بدن باشد که از طریق جریان خون به ستون فقرات منتقل شده است. متداول ترین منبع عفونت های ستون فقرات، باکتری بنام استافیلوکوکوس اوریوس و به دنبال آن اشریشیا کلی است. عفونت های ستون فقرات ممکن است پس از یک عمل اورولوژی رخ دهد، زیرا رگ های ستون فقرات از طریق لگن به قسمت های بالا بدن منتقل می شوند. شایعترین ناحیه ستون فقرات ناحیه کمر است. سوء مصرف کنندگان وریدی بیشتر در معرض عفونت های ناحیه گردن رحم هستند. اقدامات اخیر دندانپزشکی خطر عفونت های ستون فقرات را افزایش می دهد، زیرا باکتری هایی که ممکن است در طول عمل به جریان خون وارد شوند می توانند به ستون فقرات منتقل شوند. عفونت های فضای دیسک بین مهره ای، احتمالا از یکی از صفحات انتهایی مجاور شروع می شود و دیسک در مرحله دوم آلوده می شود. کارشناسان معتقدند که دیسکت در کودکان ممکن است یک بیماری عفونی نباشد، اما ناشی از دررفتگی جزیی اپیفیز (ناحیه رشد نزدیک به انتهای استخوان) ، در نتیجه آسیب خم شدن باشد. علایم بسته به نوع عفونت ستون فقرات متفاوت است، اما به طور کلی، درد در ابتدا در محل عفونت بروز می کند. بیماران بعد از عمل، ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: تب کاهش وزن ادرار دردناک کمردرد شدید اسپاسم عضلات استیومیلیت مهره ای قرمزی، تورم یا حساسیت نزدیک به برش ضعف و یا بی حسی دستها یا پاها، و یا مثانه بیماران ممکن است در ابتدا علایم کمی داشته باشند، اما در نهایت دچار کمر درد شدید می شوند. به طور کلی، کودکان کوچکتر و بزرگسال تب دار نیستند و به نظر می رسد دردی ندارند اما از انعطاف ستون فقرات خودداری می کنند. کودکان سه تا نه ساله معمولا کمردرد را به عنوان علامت غالب نشان می دهند عفونت فضای دیسک بعد از عمل ممکن است بعد از جراحی رخ دهد، بطور متوسط یک ماه پس از جراحی اتفاق میفتد. درد معمولا با استراحت در بستر و بی حرکتی کاهش، اما با حرکت افزایش می یابد. در صورت عدم درمان، درد به تدریج بدتر می شود. بیماران بزرگسال اغلب طی مراحل بالینی زیر ممکن است علایم زیر را تجربه کنند: فلج درد ریشه عصبی که از ناحیه آلوده تابش می کند. ضعف عضلات ارادی و اختلال عملکرد روده یا مثانه کمردرد شدید همراه با تب و حساسیت موضعی در ستون فقرات در کودکان، آشکار ترین علایم گریه طولانی مدت، درد واضح هنگام لمس ناحیه و حساسیت لگن است. به طور کلی، علایم در این عفونت معمولا غیر اختصاصی هستند. در صورت وجود آبسه پاراسپینال، بیمار ممکن است درد پهلو، شکم یا لنگی را تجربه کند. اگر آبسه عضله پسواس وجود داشته باشد، بیمار ممکن است احساس درد کند که به ناحیه ران کشیده می شود. در صورت وجود علایم عفونت ستون فقرات، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. تشخیص و درمان به موقع می تواند از پیشرفت عفونت جلوگیری کرده و ممکن است میزان مداخله لازم برای درمان عفونت را محدود کند. ت خیر در مراقبت ممکن است منجر به پیشرفت عفونت و آسیب جبران ناپذیری به ساختار استخوانی و بافت نرم ستون فقرات و اطراف آن شود. در عفونت نخاعی، علایم اضطراری که نیاز به مراجعه به پزشک دارند، عبارتند از: تب با دارو کنترل نمی شود. ایجاد نقایص عصبی جدید، مانند ضعف بازوها یا پاها و یا بی اختیاری روده یا مثانه. بزرگترین چالش در تشخیص عفونت ستون فقرات، تشخیص زودهنگام قبل از بروز بیماری جدی است. تشخیص به طور معمول و متوسط یک ماه طول می کشد، اما ممکن است شش ماه هم طول بکشد و مانع درمان موثر و به موقع شود. بسیاری از بیماران تا زمانی که علایم شدید یا ناتوان کننده نباشد، به دنبال مراقبت پزشکی نیستند. آزمایشات خاص آزمایشگاهی می تواند برای کمک به تشخیص عفونت ستون فقرات مفید باشد. ممکن است انجام آزمایش خون برای پروتیین های فاز حاد، میزان رسوب گلبول های قرمز ( ESR ) و سطح پروتیین واکنش پذیر C ( CRP ) مفید باشد. هر دو تست ESR و CRP اغلب شاخص های خوبی برای وجود التهاب در بدن هستند (هرچه سطح آنها بالاتر باشد، احتمال وجود التهاب بیشتر است) از آنجا که التهاب پاسخ طبیعی بدن به عفونت است، می توان این مارکرها را برای ارزیابی وجود عفونت و اثربخشی درمان کنترل کرد. تشخیص علت اصلی عفونت ضروری است، و این می تواند از طریق نمونه برداری بیوپسی هدایت شده توسط تومو گرافی از مهره یا فضای دیسک انجام شود. کشت خون، ترجیحا در هنگام افزایش تب انجام می شود، همچنین می تواند به شناسایی پاتوژن درگیر در عفونت ستون فقرات کمک کند. انجام مطالعات تصویربرداری برای مشخص کردن محل و میزان ضایعه ضروری است. انتخاب روش های خاص تصویربرداری، بسته به محل عفونت، کمی متفاوت است. برای تشخیص درجه تخریب استخوان بهتر است سی تی اسکن تجویز شود. استیو میلیت مهره ای می تواند مهره ها را از بین ببرد و منجر به تغییر شکل ستون فقرات شود. MRI عفونت های ستون فقرات، اغلب به درمان آنتی بیوتیکی یا ضد قارچی وریدی طولانی مدت نیاز دارند و می توانند مساوی با بستری شدن طولانی مدت بیمار باشند. در صورت وجود درد قابل توجه یا احتمال بی ثباتی ستون فقرات به بیمار توصیه می شود که بی حرکت باقی بماند. به طور کلی بیماران درمان آنتی بیوتیکی حداقل شش تا هشت هفته تحت درمان ضد میکروبی قرار می گیرند. نوع دارو بسته به شرایط خاص بیمار از جمله سن وی به صورت موردی تعیین می شود. در صورتی که بیماران کمبود نورولوژیکی داشته و یا هیچ گونه نقص عصبی نداشته باشند، بار باید درمان غیر جراحی در نظر گرفته شود. با این حال، جراحی ممکن است در صورت وجود هر یک از شرایط زیر تجویز شود: کمبودهای عصبی تخریب قابل توجه استخوان باعث بی ثباتی ستون فقرات شود. عدم امکان نمونه برداری از سوزن برای به دست آوردن نمونه های مورد نیاز عدم امکان مصرف آنتی بیوتیک های داخل وریدی به تنهایی برای ریشه کن کردن عفونت هنگامی که مشخص شد بیمار به عمل جراحی احتیاج دارد، ابزارهای تصویربرداری مانند اشعه ایکس ساده، سی تی اسکن یا MRI می توانند به تعیین سطح انجام جراحی کمک کنند. اطمینان از اینکه عفونت نخاعی کنترل شده و به پروتکل درمان پاسخ می دهد یا نه به پیگیری های مناسب و به موقع نیاز دارد. پزشک معالج باید با تجویز آزمایشات آزمایشگاهی و تصویربرداری های پی در پی وضعیت بهبود عفونت را تحت کنترل داشته باشد. مطالعات CT و اشعه ایکس به جراح اجازه می دهد تا یکپارچگی ساختار استخوانی ستون فقرات را ارزیابی کند. پروتکل های درمانی فعلی برای عفونت های ستون فقرات نیاز به درمان توسط یک تیم چند رشته ای از پزشکان، از جمله متخصصان بیماری های عفونی، نورورادیولوژیست ها و جراحان ستون فقرات دارند. این تیم قادر خواهد بود بهترین روش درمانی، چه جراحی باشد و چه غیر جراحی را به صورت فردی ارزیابی کند. منبع:

هر دو به ضعف سیستم ایمنی بدن ارتباط دارند. اما برای بررسی ارتباط و کرونا باهم بهتر است ادامه مقاله از پزشکت را تا انتها بخوانید. در صورت ابتلا به پسوریازیس، ممکن است تعجب کنید که چگونه COVID - ممکن است بر سلامت شما و برنامه درمانی شما ت ثیر بگذارد. خوشبختانه، محققان از اوایل سال چیزهای زیادی در مورد ویروس کرونا، ویروسی که باعث COVID - می‌شود، و نحوه ت ثیر آن بر شرایط مختلف سلامت، از جمله پسوریازیس، آموخته‌اند. خبر خوب این است که بیشتر بررسی ها نشان می‌دهند که خطرات و عوارض جانبی COVID - برای افراد مبتلا به پسوریازیس حداقل است. این شامل افراد مبتلا به پسوریازیس می شود که داروهایی مصرف می کنند که بر عملکرد سیستم ایمنی آنها ت ثیر می گذارد. این مقاله را تا انتها بخوانید تا در مورد خطرات بالقوه COVID - برای افراد مبتلا به پسوریازیس، از جمله اثرات درمان، نحوه سالم ماندن و کاهش خطر اطلاعات بیشتری کسب کنید. پسوریازیس و خطر COVID - برای افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند پسوریازیس، نگرانی در مورد خطر ابتلا به COVID - و عوارض در سیستم ایمنی که در حال حاضر شکننده است وجود دارد. آنچه شناخته شده است این است که گروه‌های خاصی از جمله افراد بالای سال و افرادی که دارای شرایط پزشکی جدی مانند بیماری قلبی، دیابت، بیماری‌های ریوی و بیماری‌های کلیوی و کبدی هستند، به‌ویژه در معرض ابتلا به کووید - و ابتلا به بیماری شدید هستند. در حالی که مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) افراد مبتلا به پسوریازیس یا سایر را در میان افراد در معرض خطر قرار نمی‌دهد، بسیاری از افراد مبتلا به پسوریازیس ممکن است شرایط بیشتری داشته باشند که ممکن است آنها را در معرض خطر ابتلا به COVID - قرار دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد مبتلا به پسوریازیس نیز در مقایسه با سایر افراد در جمعیت عمومی، در معرض خطر بیشتری برای عفونت، از جمله عفونت های تنفسی و هستند. این خطر برای افراد مبتلا به پسوریازیس شدید حتی بیشتر است. طبق گزارشی در سال در مجله پوست بریتانیا، افراد مبتلا به پسوریازیس درصد بیشتر در معرض خطر عفونت و درصد افزایش خطر مرگ ناشی از عفونت هستند. بیماری های مشترک در پسوریازیس به طور کلی، محققان دریافتند افراد مبتلا به پسوریازیس در مقایسه با سایر افراد در جمعیت عمومی، بیشتر در معرض ابتلا به COVID - هستند. داده‌ها بر اساس تعداد افراد مبتلا به پسوریازیس که به COVID - مبتلا شده‌اند در مقایسه با افراد بدون پسوریازیس (شاهد) که به این ویروس نیز مبتلا شده‌اند، درصد افزایش خطر را نشان می‌دهد. آنها حدس زدند که افزایش خطر ناشی از استفاده از درمان های سیستمیک است که می تواند خطر مانند COVID - را افزایش دهد. افراد مبتلا به پسوریازیس همچنین در معرض خطر بیشتری برای بیماری های همراه مانند چاقی و فشار خون بالا هستند. شرایطی که با عفونت های شدید COVID - مرتبط است. در بررسی ها، محققان دریافتند افرادی که از درمان‌های دارویی بیولوژیک (مهارکننده‌های TNF ) استفاده می‌کنند، نسبت به افرادی که از درمان‌های موضعی پسوریازیس استفاده می‌کنند، خطر کمتری دارند. استفاده از درمان‌های بیولوژیکی مهارکننده‌های TNF کاهش درصدی در بروز کووید - را نشان داد و احتمال ابتلای کاربران مهارکننده‌های TNF نسبت به افرادی که درمان موضعی داشتند، درصد کمتر از ابتلا به کووید - بود. علاوه بر این، افراد مبتلا به پسوریازیس و یا آرتریت پسوریاتیک که از برخی داروهای خوراکی سیستمیک، از جمله متوترکسات استفاده می‌کنند، در مقایسه با افرادی که با داروهای موضعی درمان می‌کنند، شانس کمتری برای ابتلا به کووید - دارند. با متوترکسات، این کاهش درصد در مقایسه با درصد در گروه شاهد بود. محققان فقط خاطرنشان می‌کنند که تحقیقات بیشتری برای درک ت ثیر کامل درمان‌های سیستمیک و بیولوژیک بر پیامدهای COVID - در افراد مبتلا به بیماری پسوریازیس مورد نیاز است. علایم کرونا با پسوریازیس که ممکن است با پسوریازیس تجربه کنید، همان علایمی است که برای هر فرد دیگری که به کووید - مبتلا می‌شود، ممکن است رخ دهند. شایع ترین علایم شامل تب، بدن درد، سرفه، خستگی، لرز، سردرد، گلودرد و از دست دادن بویایی یا چشایی هستند. برخی از افراد ممکن است علایم شدیدتری مانند تب بالا و تنگی نفس را تجربه کنند. اگر در معرض COVID - قرار گرفته اید، حدود دو تا روز طول می کشد تا علایم ایجاد شوند. عوارض پسوریازیس و COVID - اگر آزمایش COVID - مثبت بود، علایمی دارید یا فکر می کنید در معرض ویروس قرار گرفته اید، باید فورا با پزشک اصلی خود تماس بگیرید. حتما به آنها بگویید که از برای درمان پسوریازیس استفاده می کنید. اگر آزمایش شما مثبت بود، باید با دکتری که پسوریازیس شما را درمان می‌کند نیز تماس بگیرید تا به شما بگوید چگونه مراقبت از پسوریازیس خود را در حین بهبودی مدیریت کنید. آنها ممکن است به شما پیشنهاد کنند که دوز بعدی یا درمان هایی را که سیستم ایمنی شما را سرکوب می کنند، تغییر دهید یا به تعویق بیاندازید. پزشک شما همچنین اطلاعاتی در مورد گزینه های درمانی برای جلوگیری از تشدید (دوره فعالیت بالای بیماری) در این مدت به شما می دهد. شواهد کافی در مورد اینکه COVID - چگونه بر افراد مبتلا به پسوریازیس ت ثیر می‌گذارد یا اینکه ممکن است متفاوت از افراد بدون پسوریازیس تحت ت ثیر قرار گیرند، وجود ندارد. صرف نظر از این، کووید - بسیار قابل انتقال است. به سرعت گسترش می یابد، به این معنی که همه در معرض خطر هستند. حتی اگر علایمی ندارید، همچنان می توانید کووید - را گسترش دهید. عوارض کووید - مانند دیسترس تنفسی حاد، آسیب قلبی، لخته شدن خون موارد دیگر می‌تواند بر هر فردی که به عفونت مبتلا می‌شود، بخصوص کسانی که در معرض خطر بالاتری برای این بیماری هستند، ت ثیر بگذارد. اما مشخص نیست که آیا افراد مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر بالایی برای این نوع عوارض هستند یا خیر. به نظر می رسد حجم کمی از تحقیقات موجود نشان می دهد که خطر آنها با سایر افراد در جمعیت عمومی متفاوت نیست. COVID - طولانی و پسوریازیس اکثر افرادی که به COVID - مبتلا می شوند در عرض چند هفته به طور کامل بهبود می یابند. اما برخی پس از بهبودی اولیه همچنان علایم یا کووید طولانی مدت را خواهند داشت. اصطلاحی که برای توصیف این افراد استفاده می‌شود، "عوارض طولانی مدت" است. بیش از چهار هفته پس از تشخیص اولیه COVID - باقی می ماند. سالمندان و افرادی که شرایط پزشکی جدی دارند بیشتر احتمال دارد که علایم طولانی COVID - را تجربه کنند. با این حال، حتی افراد جوان تر و به طور کلی سالم ممکن است هفته ها یا ماه ها پس از عفونت خود احساس ناخوشی کنند. علایم شایع کووید طولانی مدت ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب خستگی سرگیجه مشکلات خواب افسردگی یا اضطراب مشکلات حافظه یا تمرکز درد قفسه سینه یا سرفه درد مفاصل و یا عضلات تنگی نفس یا مشکلات تنفسی از دست دادن چشایی یا بویایی درمان پسوریازیس و کرونا به نظر می رسد افرادی که دارای نقص ایمنی هستند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به COVID - قرار دارند. این شرایط معمولا برای افراد مبتلا به سرطان تحت شیمی‌درمانی و افرادی که HIV / AIDS کنترل نشده دارند صدق می‌کند. اما می‌تواند در مورد افرادی که داروهای سرکوب کننده سیستم بدن می خورند هم صدف کند. افراد مبتلا به پسوریازیس از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مختلف استفاده خواهند کرد، از جمله: متوترکسات داروهای بیولوژیک مهارکننده های ژانوس کیناز مصرف این داروها می تواند تا حدی سیستم ایمنی بدن شما را مهار کند که به خطر عفونت شما می افزاید. دستورالعمل‌های فعلی آکادمی پوست آمریکا توصیه می‌کند افرادی که داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند به مصرف آن‌ها ادامه دهند. مگر اینکه آزمایششان مثبت باشد یا علایم کووید - را داشته باشند. علاوه بر این، جدیدترین تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به بیماری پسوریازیس، از جمله افرادی که تحت درمان دارویی بیولوژیک هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا یا آسیب جدی به COVID - از درمان‌های پسوریازیس خود قرار ندارند. بر اساس گفته‌های کارگروه کووید - بنیاد ملی پسوریازیس، اطلاعات کلی موجود نشان می‌دهد که بیشتر درمان‌های پسوریازیس "خطرات ابتلا به SARS - CoV - یا داشتن دوره بدتر بیماری کووید - را تغییر نمی‌دهند". هرگز ایده خوبی نیست که بدون مشورت با پزشک خود تغییری در برنامه درمانی خود ایجاد کنید. به شرطی که بیماری کووید - در شما تشخیص داده نشده باشد و علایمی نداشته باشید، بهتر است به روند درمانی خودتان پایبند باشید. چون بهترین راه برای جلوگیری از تشدید پسوریازیس و افزایش خطر عفونت است. شستن دست ها با پسوریازیس افرادی که پوست ملتهب یا پلاک های پوسته پوسته روی دست های خود دارند ممکن است برای شستن دست ها یا استفاده از ضدعفونی کننده های حاوی الکل مشکل بیشتری داشته باشند. سعی کنید از صابون های کف کننده ضد حساسیت استفاده کنید و از صابون هایی که دارای ساینده های خشن و فرمول ضد باکتری هستند اجتناب کنید. مطمین شوید که به خوبی با آب بشویید. در آخر، پس از خشک کردن دستان خود از یک کرم غلیظ و آبرسان برای مرطوب کردن پوست استفاده کنید. مرطوب کننده هایی مانند وازلین شرط خوبی هستند. اگر متوجه شدید که پوست شما در اثر شستشوی دست یا مرطوب‌کننده تحریک می‌شود، از خود در مورد محصولاتی که ممکن است برای پوست مستعد پسوریازیس شما ایمن‌تر باشند، بپرسید. آیا در صورت ابتلا به پسوریازیس باید واکسن کووید - دریافت کنم؟ احتمالا از خود می پرسید که آیا مصرف واکسن کووید - برای شما بی خطر است یا خیر. پاسخ برای اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس مثبت است. هم شورای بین المللی پسوریازیس و هم بنیاد ملی پسوریازیس توصیه می کنند که افراد مبتلا به پسوریازیس این واکسن را دریافت کنند. "هیچ مدرکی مبنی بر تاثیر واکسن ها بر شروع یا شدت پسوریازیس وجود ندارد. " آیا واکسن COVID - برای مبتلایان به پسوریازیس موثر است؟ تحقیقات نشان داده است که از هر فرد مبتلا به بیماری های خودایمنی، از جمله پسوریازیس، یک نفر ممکن است به درستی در برابر COVID - محافظت نشود. تحقیقات اضافی نشان می دهد که افرادی که از داروهای سیستمیک مانند متوترکسات و ریتوکسان (ریتوکسیماب) استفاده می کنند، ممکن است پاسخ ضعیفی به واکسن نشان دهند. اما این یافته ها هنوز در مراحل اولیه هستند. هیچ یک از تحقیقات تایید یا پیشنهاد نمی کند که افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی باید از واکسیناسیون خودداری کنند. در واقع، کالج روماتولوژی آمریکا توصیه می کند که همه افراد مبتلا به بیماری های روماتیسمی و خودایمنی واکسینه شوند. آیا COVID - برای مبتلایان به پسوریازیس خطرناک تر است؟ افراد مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر بیشتری برای عفونت هستند. اما هیچ مدرکی تا به امروز نشان نداده است که COVID - ممکن است برای آنها در مقایسه با سایر افراد خطرناک تر باشد. بررسی ها نشان می دهد داشتن سایر عوامل خطر، از جمله سن بالاتر و شرایط پزشکی جدی، خطر ابتلا به بیماری یا عوارض شدیدتر ناشی از COVID - را افزایش می دهد. اگر فکر می کنید ممکن است کووید - داشته باشید یا اگر علایم جدید یا تغییر یافته پسوریازیس را تجربه کردید. بهتر است با پزشکت تماس بگیرید. سخن آخر ابتلا به پسوریازیس شما را در گروه پرخطر عفونت یا عوارض COVID - قرار نمی دهد. افراد مبتلا به پسوریازیس که از درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند باید این کار را ادامه دهند. اگر آزمایش کووید - مثبت باشد، متخصص مراقبت های بهداشتی به شما توصیه می کند که چه تغییراتی ممکن است مورد نیاز باشد. واکسن COVID - برای افراد مبتلا به پسوریازیس توصیه می شود. این و اقدامات احتیاطی استاندارد پیشگیری از عفونت، بهترین راه برای جلوگیری از COVID - است.

در سلول های سرطانی به صورت غیر عادی رشد کرده و چندین علایم غیر طبیعی را ایجاد می کنند. سرطان در ابتدا از لایه های سطحی شروع می شود و به قسمت عمیق بافت انتشار می یابد. سرطان آلت تناسلی مرد، یک بیماری بسیار نادر است و اگر در مراحل اولیه تشخیص داده شود، به خوبی قابل درمان است. سرطان ممکن است سرانجام به مناطق دیگر بدن، از جمله غدد، سایر اندام ها و غدد لنفاوی انتشار یابد. انجمن سرطان آمریکا تخمین می زند که هر ساله تقریبا مورد سرطان آلت تناسلی در ایالات متحده تشخیص داده می شود. آلت تناسلی مرد، به اندام تولید مثل مردان اطلاق می شود که نقش حیاتی در عملکردهای جنسی دارد. حداکثر اندازه آلت تناسلی مرد بعد از بلوغ دیده می شود. آلت تناسلی مرد تقریبا شش شکل مختلف دارد، اما شکل آن بر عملکرد جنسی ت ثیر نمی گذارد. آلت تناسلی مرد، از سه قسمت اصلی تشکیل شده است که شامل شافت، سر آلت تناسلی مرد و پوست ختنه گاه می شود. پوست ختنه گاه از آلت تناسلی مرد محافظت می کند. برداشتن پوست ختنه گاه در آلت تناسلی را ختنه می گویند. آلت تناسلی مرد همچنین دارای یک دهانه مجرای ادرار است که به عملکرد ادرار کمک می کند. این قسمت خارجی سیستم تولید مثل است و در معرض خطر ابتلا به و ضربه قرار دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع مختلف سرطان آلت تناسلی مرد، عبارتند از: سارکوم نوعی سرطان است که در عضلات، بافت چربی و رگ های خونی ایجاد می شود: ملانوم نوعی سرطان است که در سلول هایی به نام ملانوسیت آغاز می شود. این سلول ها منجر به رنگ قهوه ای پوست خواهند شد. سرطان سلول سنگفرشی در بیشتر موارد سرطان آلت تناسلی نقش دارد و از سطح پوست ختنه گاه شروع می شود. در بعضی از بیماران، ین سرطان از سطح داخلی پوست ختنه گاه نیز شروع می شود و توانایی انتشار به سایر قسمت های آلت تناسلی مرد را دارد. کارسینوم سلول بازال از درون لایه داخلی پوست شروع می شود. این سرطان به صورت تدریج آغاز می شود، اما به سایر نقاط بدن انتشار نمی یابد. برخی از شایع ترین علت های سرطان آلت تناسلی مرد، عبارتند از: ماده ای به نام smegma ، مایعی غلیظ است که در زیر پوست ختنه جمع می شود. در مردانی که ختنه نشده اند، احتمال تجمع در محل پوست ختنه گاه وجود دارد. در این وضعیت اگر محل ختنه گاه به درستی تمیز نشود، اسمگما به عنوان یک ماده پنیر جمع می شود و می تواند به رشد سرطان کمک کند. پسوریازیس نوعی بیماری است که می تواند به شدت روی پوست ت ثیر بگذارد. سابقه ابتلا به بیماری پسوریازیس و درمان با داروهایی مانند پسورالن می تواند در بروز سرطان آلت تناسلی موثر باشد. قرار گرفتن در معرض اشعه ماورا بنفش به آلت تناسلی مرد می تواند احتمال ابتلا به سرطان آلت تناسلی را افزایش دهد. سرطان آلت تناسلی می تواند منجر به بروز برخی علایم شود. اولین علامت قابل توجه سرطان آلت تناسلی به طور معمول یک توده یا زخم در آلت تناسلی مرد است. ممکن است شبیه یک برآمدگی کوچک، ناچیز یا زخم بزرگ و آلوده باشد. مشهود ترین تغییر در نوک آلت تناسلی مرد دیده می شود. تغییر رنگ پوست، در بعضی از مردان نیز در پوست ختنه گاه دیده می شود. علایم و نشانه های قابل توجه دیگر این سرطان، عبارتند از: تشکیل یک توده خونریزی از ضایعه ترشح چرک مانند درد آلت تناسلی مرد افزایش ضخامت پوست تشکیل برجستگی یا پوسته بثورات مخملی و مایل به قرمز بعضی از بیماران ممکن است درد در ناحیه برآمدگی یا ضایعه در پوست ختنه گاه را تجربه کنند، در حالی که بیماران دیگر اصلا درد ندارند. از طرفی هم ممکن است بیمار در نوک آلت تناسلی خود التهاب را تجربه کند. در برخی از بیماران، در ناحیه کشاله ران، توده همراه با بزرگ شدن غدد لنفاوی دیده می شود. گره های لنفاوی ممکن است زیر سطح پوست صاف باشند. البته باید به این نکته توجه داشته باشید که همه گره های لنفاوی بزرگ شده نشان دهنده سرطان نیستند. ممکن است به دلیل عفونت در آلت تناسلی مرد رخ دهد. مردانی که ختنه نمی شوند بیشتر در معرض ابتلا به سرطان آلت تناسلی قرار دارند. این ممکن است به دلیل مردان ختنه نشده در معرض خطر سایر بیماری ها، از جمله فیموز یا تنگی غلاف و به Smegma فیموز بیماری است که در آن پوست ختنه گاه سفت و جمع می شود. مردان مبتلا به فیموز در معرض خطر ابتلا به اسمگما هستند. Smegma ماده ای است که هنگام جمع شدن سلولهای پوستی مرده، رطوبت و روغن در زیر پوست ختنه گاه تشکیل می شود. همچنین ممکن است وقتی مردان ختنه نشده نتوانند ناحیه زیر پوست ختنه گاه را به درستی تمیز کنند، ایجاد شود. عوامل خطر مختلف مرتبط با سرطان آلت تناسلی مرد، عبارتند از: مردان با بیش از سال سن، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان آلت قرار دارند. سیگار کشیدن می تواند عملکرد جنسی را کاهش دهد، و حتی ممکن است منجر به بروز طیف وسیعی از بیماری های مختلف شود. علاوه بر آن، خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی در این بیماران افزایش می یابد. عفونت های منتقله از راه مقاربتی ناشی از و ویروس نقص ایمنی انسانی می تواند به عنوان یک عامل خطر برای سرطان آلت تناسلی نقش داشته باشد. مراحل سرطان آلت تناسلی در تعیین میزان شیوع سرطان موثر هستند و عبارتند از: در این مرحله، سرطان فقط در لایه سطحی پوست دیده می شود. اما سرطان به سایر قسمت های بدن منتشر نمی شود. در مرحله ، سرطان به بافت همبند انتشار یافته است و لایه ها درست در زیر پوست قرار دارند. در این مرحله نیز سرطان به سایر قسمت های بدن منتشر نمی شود. در مرحله ، سرطان به رگ های خونی یا غدد لنفاوی انتشار پیدا کرده و بافت همبند به شدت از بین می رود. در این مرحله، سرطان به مجرای ادرار منتشر می شود و یک یا دو غدد لنفاوی را درگیر می کند. در این مرحله سرطان به سایر اندام ها سرایت نمی کند. در این مرحله سرطان گره های لنفاوی را درگیر کرده و بافت های نعوظ آلت تناسلی مرد را تحت ت ثیر قرار می دهد. تفاوت عمده بین مرحله A و B درگیری چندین گره لنفاوی در B است. این مرحله، شدیدترین و پیچیده ترین مرحله در سرطان آلت تناسلی است که درگیری سرطان در کیسه بیضه، پروستات و استخوان شرمگاهی مشاهده می شود. تشخیص سرطان آلت تناسلی مرد نیاز به معاینه فیزیکی آلت تناسلی بیمار توسط پزشک دارد. تغییرات رنگ و توده ها در قسمت آلت تناسلی می توانند در تشخیص سرطان موثر باشد. اما پزشک باید برای تشخیص دقیق، سابقه پزشکی بیمار را بررسی کند. سایر روش های تشخیصی برای شناسایی سرطان آلت تناسلی مردانه، عبارتند از: در نمونه برداری، قسمت کوچکی از بافت آلت تناسلی بیمار برداشته می شود. اگر نتایج بیوپسی علایمی از سرطان را نشان دهد، ممکن است پزشک را انجام دهد تا ببیند آیا سرطان انتشار یافته است یا خیر. سیستوسکوپی. سیستوسکوپ یک لوله نازک با یک دوربین کوچک و در انتها نور است. در طی سیستوسکوپی، پزشک به آرامی سیستوسکوپ را در دهانه آلت تناسلی قرار می دهد. با این کار پزشک می تواند نواحی مختلف آلت تناسلی مرد و ساختارهای اطراف آن را مشاهده و تعیین کند که آیا سرطان انتشار یافته است یا خیر. در برخی موارد، گاهی اوقات از آلت تناسلی مرد انجام می شود تا اطمینان حاصل شود که سرطان به بافتهای عمیق آلت تناسلی نفوذ نکرده است. پزشک برای دیدن محل و اندازه تومور، عکسبرداری با اشعه ایکس، سونوگرافی، سی تی اسکن یا MRI را توصیه می کند. درمان سرطان آلت تناسلی ممکن است شامل موارد زیر باشد: استفاده موضعی از دارو به صورت کرم برای بیمار مفید خواهد بود. از لیزر می توان برای تخریب بافتهای سرطانی استفاده کرد. کرایوتراپی روشی است که در آن سلول های سرطانی با استفاده از محصولات یا وسایل بسیار سرد شده از بین می رود. جراحی است در آن لایه آسیب دیده آلت تناسلی برداشته می شود. علاوه بر آن، برخی روش های جراحی برای از بین بردن غدد لنفاوی وجود دارند. نوعی عمل جراحی است که در آن قسمتی از آلت تناسلی بیمار کامل برداشته می شود. پرتو درمانی در شرایطی که سرطان در مراحل اولیه تشخیص داده شود، احتمال بهبودی کامل وجود دارد. اما در شرایطی که سرطان به غدد لنفاوی یا غدد دیگر بدن سرایت نکرده باشد، میزان بقای بیماران در حدود درصد تخمین زده می شود. پس از رسیدن سرطان به اندام های حیاتی، بقا به درصد کاهش می یابد. گزارش ها حاکی از آن است که متوسط عمر بیماران مبتلا به سرطان آلت تناسلی مرد حدود سال است. ختنه بهترین روش برای پیشگیری از سرطان آلت تناسلی مرد است. همچنین ختنه فرصتی را برای تمیز و سالم نگه داشتن آلت تناسلی مرد فراهم می کند. اگر بیمار از بیماری هایی مانند فیموز رنج می برد، پس باید تمرینات خاصی را انجام دهد که برای شل شدن پوست ختنه گاه مفید هستند. علاوه بر آن، مردان باید رابطه جنسی محافظت شده ای داشته باشند. استفاده از کاندوم برای پیشگیری از بیماری های مقاربتی مانند ایدز توصیه می شود. منابع:

نواحی سخت و حساس عضلات هستند که حتی در حالت استراحت، عضله سفت و منقبض می شوند. این فیبرهای عضلانی متشنج هنگام لمس می توانند باعث درد در سایر قسمت های بدن شوند. گره های عضلانی می توانند ناشی از موارد زیر باشند وضعیت بد بدن سبک زندگی بی تحرک استفاده بیش از حد از عضلات و آسیب آنها، عادات غذایی ناسالم و استرس و اضطراب نیز ممکن است در گره های عضلانی نقش داشته باشند. گره های عضلانی می توانند در هر نقطه از بدن وجود داشته باشند، اما معمولا در پشت، شانه ها و گردن شما دیده می شوند. آنها اغلب در عضلات گلوتیال نیز ظاهر می شوند. گره های عضلات می توانند منجر به احساس درد در عضلات و مفاصل شوند. لمس گره عضلانی می توان منجر به التهاب و متورم شدن آنها شود. همچنین حتی زمانی که سعی در آرامش دارید و آنها اغلب به لمس حساس هستند ممکن است احساس تنگی و انقباض ایجاد شود، حتی ممکن است ناحیه آسیب دیده ملتهب یا متورم شود. گره های عضلانی می توانند در مناطقی خارج از عضلات منجر به بروز علایم شوند، از جمله هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردرد دندان درد همچنین ممکن است دچار استرس، اضطراب و افسردگی شوید و در خوابیدن مشکل داشته باشید. درمان گره های عضلانی ممکن است زمان بر باشد. برای از بین بردن گره ها، باید بافت گره خورده را شکسته و اعصاب ملتهب شده را آرام کنید. موارد زیر راهکارهای هستند که می توانید برای از بین بردن گره ها و تسکین احساس درد و علایم خود آنها را انجام دهید. در صورتی که گره های عضلانی در بدن خود دارید که منجر به ناراحتی و درد می شوند سعی کنید استراحت کرده و به بدن خود اجازه دهید استراحت کند. از هر فعالیتی که باعث افزایش درد یا ناراحتی شما شود، خودداری کنید. تا جایی که می توانید سعی کنید آرام باشید. این ممکن است شامل خوابیدن بیشتر از حد معمول یا خوابیدن در یک موقعیت راحت با استفاده از بالش برای حمایت از بدن شما باشد. کشش ملایم که باعث افزایش عضلات می شود می تواند در آزاد سازی تنش در بدن موثر باشند. هنگام انجام تمرینات کششی آرام باشد. خود را به زور در موقعیت های نامناسب و کاری را که باعث درد می شود انجام ندهید. برای نتیجه گیری بهتر، کشش ها را حداقل به مدت ثانیه نگه دارید و آنها را به آرامی آزاد کنید تا خطر آسیب دیدگی شما کاهش یابد. ورزش هوازی ممکن است به رفع گره های عضلانی کمک کند. اگر گره ها در شانه ها یا گردن شما هستند، شنا و هر حرکت بازویی که باعث کار عضلات شانه ها و گردن شما شود را انجام دهید. این تمرینات باعث کشش عضلات و افزایش خون رسانی آنها می شود. افزایش خون رسانی به دفع شدن سموم کمک می کند. استفاده ترکیبی از گرما و سرما می تواند در تسکین درد و التهاب ناشی از گره های عضلانی موثر باشد. سرما به انقباض رگ خونی کمک می کند که تورم را کاهش می دهد. برای استفاده از سرما، از کمپرس سرد استفاده کنید. گرما باعث سستی و شل شدن عضلات شده و درد را تسکین می دهد. گرما ممکن است جریان خون را افزایش دهد، که باعث بهبود می شود. برای اعمال گرما، از پد حرارتی استفاده شود. از درمانی استفاده کنید که برای شما مناسب است. سرما و گرما درمانی باید همراه با سایر روش های درمانی استفاده شود. این روش درمانی با اعمال فشار بر نقاط دردناک اثر می کند. یک ماساژ دهنده با تجربه می تواند گره های عضلانی را فشار دهد تا زمانی که عضلات نرم و آزاد شوند. ماساژ دهنده بعد از یک جلسه درمانی می تواند، یک سری حرکات را برای انجام در خانه توصیه کند. در موارد جدی تر، ممکن است توصیه شود. یک فیزیوتراپیست می تواند به شما در شناسایی علت های اصلی گره های عضلانی کمک کند. آنها درد شما را با استفاده از روشهای درمانی متناسب با وضعیت شما معالجه می کنند. روش هایی به شما آموزش داده می شود که باعث کاهش درد و پیشگیری از عود و بازگشت مجدد آن می شود. مالش عضلات به نرم شدن و شل شدن گره های عضلانی کمک می کند. می توانید دو بار در روز عضله های خود را در ناحیه آسیب دیده ماساژ دهید. پمادی را پیدا کنید که حاوی منتول، کپسایسین یا کافور باشد. قبل از استفاده از مالش برای اولین بار، یک تست پچ انجام دهید. برای انجام تست پچ، مقدار کمی از پماد را به قسمت داخلی بازو بزنید. ساعت صبر کنید تا مطمین شوید هیچ واکنشی نشان نداده است. در این صورت می توانید پماد را به خوبی روی سایر قسمت های بدن خود اعمال کنید. برای درمان گره های عضلانی می توانید از ماساژ استفاده کنید. گردش خون را افزایش می دهد و جریان خون را بهبود می بخشد. این می تواند عملکرد عضلات را بهبود بخشد و به شل شدن عضلات کمک کند. به خاطر داشته باشید که یک جلسه معمولا برای بهبود کامل شما کافی نیست. احتمالا باید چندین جلسه مکرر داشته باشید. ماساژ انواع مختلفی دارد. مناسب ترین گزینه ماساژ برای وضعیت شما به شدت گره های عضلانی و ترجیح شخصی شما بستگی دارد. ممکن است برای تعیین بهترین گزینه ماساژ مجبور شوید، چندین نوع ماساژ مختلف را امتحان کنید. در بعضی موارد می توانید خودتان عضلات دردناک را ماساژ دهید. گره ماهیچه را پیدا کرده و با انگشتان خود آن را به آرامی ماساژ دهید. هنگام ماساژ، برای از بین بردن فیبرهای عضلانی سفت شده و از بین بردن تنش تمرکز کنید. محکم به ناحیه آسیب دیده فشار دهید و با انگشتان خود حلقه های کوچک ایجاد کنید. همچنین می توانید یک توپ تنیس را بین کمر و یا یک دیوار قرار دهید، و روی توپ به عقب و جلو بپیچید تا فشار بیشتری به گره وارد شود. اگر تنش زیادی دارید یا به لمس حساس هستید، این روش ماساژ ملایم برای شما مناسب خواهد بود. ماساژ سویدی از ضربات طولانی، ورز دادن و حرکات دایره ای عمیق استفاده می کند. در این روش لرزش و ضربه زدن نیز برای کمک به آرامش استفاده می شود. در این نوع ماساژ از ضربات شدید برای از بین بردن تنش مزمن عضلانی استفاده می شود. این ماساژ، لایه های عمیق عضله و بافت همبند را هدف قرار می دهد. اغلب برای درمان آسیب عضلانی ناشی از جراحات استفاده می شود. این روش ماساژ مخصوصا به ورزشکاران اختصاص دارد. می توان از آن برای پیشگیری یا درمان آسیب ها استفاده کرد. گره های عضلانی درمان نشده می توانند باعث درد مزمن شده و منجر به سایر بیماری ها شوند. برای تسکین درد عضلانی شدید که در طولانی مدت ادامه دارند، به پزشک خود مراجعه کنید. در صورت شدید شدن درد و ایجاد اختلال در زندگی و عملکرد روزمره خود، باید با پزشک خود تماس بگیرید. در شرایطی که فکر می کنید گره عضلانی شما ناشی از موارد دیگر مانند التهاب گره لنفاوی است باید به سایر علایم همراه توجه کنید. اگر می خواهید مطمین شوید که این یک گره عضلانی است و نه چیز دیگری، با پزشک یا فیزیوتراپیست خود مشورت کنید. آنها می توانند دلایل احتمالی درد را تعیین کنند. روش های مختلفی برای جلوگیری از تشکیل این گره های عضلانی وجود دارد. همیشه در زندگی روزمره خود وضعیت های مناسب را انتخاب کنید. مدت طولانی ننشینید. کمی استراحت کنید و حداقل هر ساعت بعد از نشستن طولانی مدت بلند شوید و حرکت کنید. در طول روز کشش های ساده انجام دهید تا عضلات شما سفت نشوند. حتی می توانید هنگام نشستن پشت میز یا تماشای تلویزیون تمرینات کششی را تمرین کنید. رژیم غذایی سالم حاوی، پتاسیم و داشته باشید و مقدار زیادی آب بنوشید. غذاهای فرآوری شده را با غذاهای کامل جایگزین کنید. انجام ماساژهای منظم را در نظر بگیرید تا به شما کمک کنند و آرام باشید، انعطاف پذیری پیدا کنید و عضلات خود را سالم نگه دارید. هنگام ورزش خود را گرم و خنک کنید و از ورزش بیش از حد بپرهیزید. دویدن خیلی زیاد یا سریع می تواند صدماتی ایجاد کند که ممکن است منجر به بروز گره های عضلانی نیز شود. گره های عضلانی یا نقاط تحریک کننده میوفاشیال اغلب با درمان های خانگی ساده و کشش قابل درمان هستند. با این حال، برخی گره ها می توانند به اندازه کافی دردناک باشند که در زندگی روزمره و فعالیت های فرد اختلال ایجاد کنند. در این صورت، فرد باید برای معالجه به پزشک خود مراجعه کند. وقتی کسی علت اصلی را شناسایی و درمان کند، در آینده قادر به بهبود وضعیت بدن، کاهش تنش و جلوگیری از گره های عضلانی خواهد بود. پیشگیری از گره های عضلانی همیشه امکان پذیر نیست، اما می توانید برای کاهش خطر خود قدم بردارید. مطمین شوید که در طول روز فعالیت جسمی مداوم دارید. وقت بگذارید و روی انعطاف پذیری و آرامش تمرکز کنید. بهتر است تشخیص دهید که کدام یک از شیوه های زندگی و برنامه های درمانی برای شما مناسب ترند. اگر گره عضلانی دارید که بدتر می شود، با درمان بهبود نمی یابد یا تحرک شما را تحت ت ثیر قرار می دهد، با پزشک خود مشورت کنید. منابع:

هنگامی اتفاق میفتد که قسمت بالای معده از طریق عضله بزرگی که شکم و قفسه سینه شما را جدا می کند (دیافراگم) چار برآمدگی می شود. دیافراگم شما یک دهانه (هیاتوس) کوچک دارد که لوله غذای (مری) قبل از اتصال به معده از آن عبور می کند. در فتق هیاتال، معده از طریق آن شکاف به سمت بالا حرکت کرده و به داخل قفسه سینه شما وارد می شود فتق هیاتال کوچک معمولا مشکلی ایجاد نمی کند. حتی ممکن است هرگز متوجه ابتلا خود به این بیماری نشوید، مگر اینکه پزشک هنگام معاینه برای معاینات دیگر متوجه آن شود. اما یک فتق بزرگ هیاتال منجر به بازگشت غذا و اسید از مری و سوزش معده می شود. اقدامات خودمراقبتی یا داروها معمولا می توانند این علایم را تسکین دهند. اما فتق هیاتال بسیار بزرگ، ممکن است به جراحی نیاز داشته باشد به طور کلی دو نوع فتق هیاتال وجود دارد: فتق هیاتال کشویی و فتق ثابت یا پارازوفاژ. فتق هیاتال کشویی شایعترین فتق هیاتال است. این حالت زمانی رخ می دهد که معده و مری از طریق هیاتوس به داخل قفسه سینه بلغزنند. فتق های کشویی تمایل به کوچک بودن دارند. آنها معمولا علایمی ایجاد نمی کنند. ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند. فتق هیاتال ثابت که به عنوان فتق پارازوفاژ شناخته می شود معمولا زیاد شایع نیست. در یک فتق ثابت، بخشی از معده شما از طریق دیافراگم برآمده شده و در این وضعیت باقی می ماند. این فتق ها در اکثر موارد جدی نیستند. با این حال، خطر انسداد جریان خون در معده وجود دارد. در این وضعیت، می تواند منجر به بروز عوارض جدی شده و یک اورژانس پزشکی محسوب می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیشتر این فتق ها کوچک هستند و هیچ علایم و نشانه ای ندارند. اما فتق های بزرگتر می تواند باعث بروز علایم زیر شود سوزش سردل یا شکم احساس سیری بعد از غذا خوردن بازگشت غذا یا مایعات به داخل دهان برگشت اسید معده به مری (ریفلاکس اسید) یا دفع مدفوع سیاه که ممکن است نشان دهنده باشد. در صورت داشتن علایم و نشانه های مداوم که شما را نگران می کند، به پزشک مراجعه کنید فتق هیاتال ثابت به ندرت منجر به بروز علایم می شود. اما در صورت بروز علایم که معمولا به دلیل ورود اسید معده، صفرا یا هوا به مری ایجاد می شود، آنها عبارتند از: اختلال در بلع آروغ زدن بیش از حد درد قفسه سینه یا درد اپی گاستریک سوزش معده هنگام خم شدن یا دراز کشیدن بدتر می شود. علت اصلی فتق هیاتال هنوز مشخص نیست. اما ممکن است به دلیل موارد زیر ایجاد شود تغییرات مربوط به سن در دیافراگم زایمان با یک وقفه غیرمعمول بزرگ آسیب به منطقه، به عنوان مثال، پس از ضربه یا انواع خاصی از جراحی فشار مداوم و شدید بر روی عضلات اطراف، مانند سرفه، استفراغ، فشار آوردن در هنگام دفع، ورزش یا بلند کردن اجسام سنگین خطر بروز فتق هیاتال در افراد با سال سن و یا بیشتر و افراد چاق بیشتر است. بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) زمانی رخ می دهد که مواد غذایی، مایعات و اسید موجود در معده به سمت مری بازمی گردد. این وضعیت می تواند منجر به دل درد یا حالت تهوع بعد از غذا شود. ابتلا به GERD در افراد مبتلا به فتق هیاتال طبیعی است. با این حال، این بدان معنا نیست که هر یک از شرایط همیشه باعث دیگری می شود. می توانید فتق هیاتال بدون GERD یا GERD بدون فتق داشته باشید. فتق هیاتال اغلب طی آزمایش یا روشی برای تعیین علت سوزش سر دل یا درد قفسه سینه یا قسمت فوقانی شکم تشخیص داده می شود. این آزمایشات یا روش ها شامل موارد زیر است برای تشخیص این فتق، اشعه ایکس بعد از نوشیدن مایع گچ مانند صورت می گیرد. مایع مورد نظر لایه داخلی دستگاه گوارش شما را پر می کند. این پوشش به پزشک اجازه می دهد تا جزییاتی از مری، معده و روده فوقانی شما را بررسی کند پزشک یک لوله باریک و انعطاف پذیر مجهز به نور و دوربین (آندوسکوپ) را به پایین گلو وارد خواهد کرد تا داخل مری و معده را از نظر التهاب بررسی کند این آزمایش انقباضات عضلانی ریتمیک در مری هنگام بلع را اندازه گیری می کند. مانومتری مری همچنین هماهنگی و نیروی وارد شده توسط عضلات مری شما را اندازه گیری خواه کرد. بیشتر افراد مبتلا به فتق هیاتال هیچ علایم و نشانه ای را تجربه نمی کنند و نیازی به درمان ندارند. اگر علایم و نشانه هایی مانند سوزش معده مکرر و ریفلاکس اسید را تجربه می کنید، ممکن است به دارو یا جراحی نیاز داشته باشید اگر سوزش معده و ریفلاکس اسید را تجربه می کنید، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند آنتی اسیدها مانند، و ممکن است اثر تسکینی سریعی داشته باشند. استفاده بیش از حد از برخی از آنتی اسیدها می تواند عوارضی مانند اسهال یا گاهی مشکلات کلیوی ایجاد کند این داروها که به عنوان مسدود کننده های گیرنده شناخته می شوند شامل فاموتیدین و نیازاتیدین هستند. نسخه های قویتر با نسخه پزشک در دسترس هستند این داروها که به عنوان مهارکننده های پمپ پروتون شناخته می شوند مسدود کننده های اسید قویتر از انسداد گیرنده های هستند و برای بهبودی بافت مری آسیب دیده تجویز می شوند. مهار کننده های پمپ پروتون بدون نسخه پزشک شامل لانزوپرازول و امپرازول ( هستند. نسخه های قوی تر به صورت نسخه ای در دسترس هستند گاهی این فتق نیاز به جراحی دارد. به طور کلی از جراحی در افرادی استفاده می شود که داروهای تسکین دل درد و ریفلاکس اسید به آنها کمک نمی کند یا عوارضی مانند التهاب شدید یا باریک شدن مری دارند جراحی برای ترمیم فتق هیاتال ممکن است شامل کشیدن معده به سمت شکم و کوچکتر کردن دهانه دیافراگم یا بازسازی اسفنکتر مری باشد. در برخی موارد، جراحی فتق هیاتال با جراحی کاهش وزن، مانند گاسترکتومی آستین همراه است جراحی ممکن است با استفاده از یک برش در دیواره قفسه سینه (توراکوتومی) یا با استفاده از یک روش کم تهاجمی به نام لاپاراسکوپی انجام شود. در جراحی، جراح یک دوربین کوچک و ابزار خاص جراحی را از طریق چندین برش کوچک در شکم وارد می کند. این عمل سپس در حالی انجام می شود که جراح تصاویری را از داخل بدن مشاهده می کند که از مانیتور نمایش داده می شوند ریفلاکس اسید بیشتر علایم فتق هیاتال را ایجاد می کند. تغییر رژیم غذایی می تواند علایم شما را کاهش دهد. بهتر است به جای سه وعده غذایی بزرگ، خوردن وعده های غذایی کوچکتر چندین بار در روز کمک کند. همچنین باید طی چند ساعت پس از خواب از خوردن وعده های غذایی یا میان وعده خودداری کنید. همچنین غذاهای خاصی وجود دارد که ممکن است خطر سوزش معده را افزایش دهد. بهتر است از مصرف این غذاها خودداری کنید: الکل کافیین پیازها شکلات غذاهای ادویه دار میوه های خانواده مرکبات غذاهایی که با گوجه فرنگی درست می شوند. علاوه بر آن، ایجاد چند تغییر در سبک زندگی ممکن است به کنترل علایم و نشانه های ناشی از فتق هیاتال کمک کند، از جمله: سیگار نکشید. وزن مناسب خود را حفظ کنید. در حین اجابت مزاج بهتر است زیاد زور نزنید. در هنگام بلند کردن اجسام سنگین مراقب باشید. سر تخت خود را اینچ (حدود سانتی متر) بلند کنید. از کمربندهای تنگ و برخی تمرینات شکمی پرهیز کنید. بعد از غذا یا در اواخر روز از دراز کشیدن خودداری کنید. در طول روز به جای چند وعده غذایی بزرگ سعی کنید چند وعده غذایی کوچکتر بخورید. از غذاهایی که باعث سوزش معده می شوند مانند غذاهای چرب یا سرخ شده، سس گوجه فرنگی، الکل، شکلات، نعناع، سیر، پیاز و کافیین خودداری کنید در صورت تشخیص این فتق و بی تاثیر بودن تغییر شیوه زندگی و دارو درمانی بهتر است به متخصص گوارش مراجعه کنید. سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید، عبارتند از: علت فتق هیاتال من چیست؟ به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا آمادگی خاصی برای آنها وجود دارد؟ آیا نیاز به درمان داریم؟ گزینه های درمانی مناسب وضعیت من، و مزایا و خطرات هر کدام چیست؟ من بیماری دیگری دارم؟ چگونه می توانم این شرایط را به بهترین شکل با هم مدیریت کنم؟ پزشک احتمالا تعدادی سوال از شما بپرسد، برخی از این سوالات، عبارتند از: چه زمانی علایم را تجربه کردید؟ شدت آنها چقدر است؟ آیا علایم شما مداوم بوده است یا گاه به گاه بروز پیدا می کنند؟ چه عواملی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ فتق هیاتال هنگامی اتفاق میفتد که قسمت بالای معده شما از طریق دیافراگم به سمت بالا رانده و به قسمت قفسه سینه شما وارد شود. دیافراگم یک عضله بزرگ است که بین شکم و قفسه سینه شما قرار دارد. شما برای کمک به تنفس از این عضله استفاده می کنید. به طور معمول، معده شما زیر دیافراگم است، اما در افرادی که فتق هیاتال دارند، بخشی از معده از طریق عضله به سمت بالا برآمده می شود. منابع:

در، مشکل مربوط به پلاکت ها می باشد. پلاکت ها، یکی از سه نوع سلول های خونی هستند که به ترمیم عروق خونی آسیب دیده و پیشگیری از خونریزی کمک می کنند. آنها همراه با گلبول های سفید خون که به مبارزه با عفونت ها کمک می کنند و گلبول های قرمز خون که اکسیژن را به بافت ها می رسانند، در مغز استخوان تولید می شوند. با یک آزمایش شمارش کامل خون ( CBC ) ، می توان تعداد، اندازه و سلامت کلی پلاکت ها را مورد بررسی قرار داد. مارکرهای آزمایشگاهی خاص که به پلاکت اشاره دارند، عبارتند از: تعداد واقعی پلاکت در هر میکرولیتر خون، عبارتند از: کمتر از ، پلاکت در هر میکرولیتر ، تا ، پلاکت در هر میکرولیتر تا ، پلاکت در هر میکرولیتر اگر تعداد پلاکت شما به زیر ، برسد، ممکن است دچار خونریزی طولانی مدت شوید. شمارش پلاکت ها برای پیش بینی هرگونه مشکلات احتمالی خونریزی و لخته شدن، لازم و ضروری است که پزشک باید قبل و بعد از جراحی از آنها اطلاع داشته باشد. همچنین تعداد پلاکت ها در طول شیمی درمانی و پرتودرمانی مهم است، زیرا این روش های درمانی می توانند از تولید پلاکت در مغز استخوان جلوگیری کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میانگین حجم پلاکت، ( MPV ) متوسط اندازه پلاکت ها است. پلاکت های جوانتر از پلاکت های قدیمی بزرگتر هستند. بنابراین تعداد زیاد به این معنی است که شما آنها را به سرعت تولید و آزاد می کنید. در حالی که تعداد کم به معنی تغییر تولید در مغز استخوان است. PDW نوعی تغییر در اندازه پلاکت ها است. حتی می تواند نشان دهنده شرایطی باشد که پلاکت ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. اختلالات پلاکت را می توان در دو دسته بزرگ قرار داد: اختلالات مربوط به عملکرد پلاکت اختلالات مربوط به تعداد پلاکت (محدوده طبیعی پلاکت ها سلول تا سلول در هر میکرولیتر است) در شرایطی که مغز استخوان قادر به تولید پلاکت به تعداد طبیعی نباشد یا پلاکت بعد از ساختن از بین برود، ترومبوسیتوپنی رخ می دهد. منجر به کاهش تعداد پلاکت کمتر از حد نرمال می شود. عوامل زیر ممکن است منجر به ترومبوسیتوپنی شوند: مانند لوپوس یا پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی داروهای ضد انعقاد خون مانند وارفارین و ممکن است تولید پلاکت را مهار کنند. هپاتیت C یا عفونت HIV ممکن است به مغز استخوان حمله کرده و بر تولید ترومبوسیت ها ت ثیر بگذارد. همولیز، افزایش آنزیم های کبدی، سندرم تعداد پلاکت کم، که بیشتر به HELLP معروف است، در بارداری یکی از انواع پره اکلامپسی است و ممکن است منجر به تجزیه سلول های خونی و پلاکت ها شود. این روش های درمانی سلول های تولید کننده خون (مگاکاریوسیت ها) در مغز استخوان شما را سرکوب یا از بین می برد و منجر به کاهش تعداد پلاکت ها می شوند. منجر به تعداد پلاکت بالاتر از حد طبیعی می شود. این وضعیت ممکن است در اثر واکنش بدن نسبت به یک بیماری خاص و یا افزایش تولید پلاکت ها از مغز استخوان رخ دهد. عوامل زیر ممکن است در تعداد بالای پلاکت موثر باشند: ترومبوسیتوز اولیه، بیماری است که در آن مگاکاریوسیت های مغز استخوان پلاکت بیش از حد تولید می کنند و خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد. شرایط التهابی مانند ( RA ) و ( IBD ) ممکن است منجر به افزایش تعداد پلاکت ها شود زیرا سطح بالای التهاب باعث می شود مغز استخوان سلول های سفید خون و پلاکت ها را برای مقابله با آسیب سلولی تولید کند. سلول های مغز استخوان با افزایش تولید گلبول های سفید خون و پلاکت ها به مبارزه با عفونت کمک می کنند و باعث افزایش تعداد پلاکت می شوند. هنگامی که بدن دچار تجزیه سلولهای قرمز خون شده و سلولهای مغز استخوان برای ت مین نیازها به تولید بیش از حد می رسند، ممکن است ترومبوسیتوز واکنشی یا ثانویه ایجاد شود. در هر زمان حداکثر تا یک سوم پلاکت ها در طحال ذخیره می شود و بنابراین برداشتن این اندام باعث افزایش غلظت پلاکت در جریان خون می شود. با این حال این به طور کلی یک وضعیت موقتی است. تعداد زیاد پلاکت در سرطان به خصوص در سرطان دستگاه گوارش و همچنین لنفوم، ریه، تخمدان و نیز دیده می شود. تصور می شود که این امر به دلیل التهاب مرتبط با بدخیمی تحریک تولید پلاکت در مغز استخوان باشد. علاوه بر این، افزایش موقتی تعداد پلاکت ها می تواند پس از جراحی بزرگ یا ضربه رخ دهد. از نظر شدت اختلالات عملکرد پلاکت بسیار متفاوت هستند و بسته به نوع آن می تواند تعداد پلاکت طبیعی داشته باشد. برخی از اختلالات پلاکت بر اساس عملکرد ها، عبارتند از: ترومبوسیتمیای اساسی یک اختلال میلوپرولیفراتیو است که در آن مغز استخوان، پلاکت بیش از حد تولید می کند و خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد. ترومبوسیتوپنی ایمنی نوعی اختلال است که در آن بدن، آنتی بادی را برای پلاکت های خود می سازد. بدن به اشتباه پلاکت ها را مورد حمله قرار داده و آنها را از بین می برد، که اغلب منجر به ترومبوسیتوپنی شدید با خونریزی و یا بدون آن می شود. این وضعیت اغلب در کودکان، یک روند گذرا است. اما معمولا در بزرگسالان یک بیماری مزمن محسوب می شود. اختلالات مرتبط با MYH گروهی از اختلالات مربوط به عملکرد پلاکت هستند. این اختلالات ارثی بوده و ممکن است با کاهش شنوایی و یا اختلال عملکرد کلیه همراه باشد. ترومبوسیتوپنی آلوایمون نوزادی در دوران بارداری یا اندکی پس از تولد رخ می دهد. در این شکل از ترومبوسیتوپنی، پلاکت های مادر با نوزاد در حال رشد با همدیگر تطابق ندارند. در این وضعیت آنتی بادی های مادر، پلاکت نوزاد را از بین می برد و می تواند باعث خونریزی شدیدی شود. ترومبوسیتوز (یا افزایش تعداد پلاکت) می تواند پس از جراحی طحال (برداشتن طحال توسط جراحی) ، عفونت یا کم خونی فقر آهن اتفاق بیفتد. این ترومبوسیتوز راکتیو یا ثانویه نامیده می شود. این وضعیت به طور کلی گذرا است و با درمان علت اصلی، بهبود می یابد. ترومبوسیتوپنی مگاکاریوسیتیک مادرزادی نوعی اختلال نادر مادرزادی است که در آن مغز استخوان به طور طبیعی نمی تواند پلاکت تولید کند. اختلال عملکرد پلاکت ناشی از دارو می تواند به عنوان واکنش به برخی از داروها که پلاکت ها را تحت ت ثیر قرار می دهند، رخ دهد. این داروها شامل و داروهای ضد التهاب غیر استروییدی و همچنین (کلوپیدوگرل) هستند که به طور معمول تجویز می شود و یک عامل ضد پلاکت است. انواع اختلالات پلاکتی، علایم مختلفی دارند و علایم به تعداد پلاکت و عملکرد پلاکت ها وابسته هستند: خونریزی لثه خون دماغ شدن خونریزی بیش از حد قاعدگی (منوراژی) خونریزی طولانی مدت پس از آسیب یا جراحی اختلالات همراه با ترومبوسیتوز ممکن است علایم واضحی نداشته باشد. افزایش بیش از حد پلاکت ها می تواند منجر به ایجاد لخته خون (ترومبوس) شود. علایم مربوط به ایجاد لخته های خون، عبارتند از: سردرد تغییرات بینایی درد قفسه سینه رایج ترین آزمایش غربالگری برای تشخیص انواع اختلالات پلاکت، شمارش کامل خون است. این آزمایش خون ساده شامل اطلاعاتی در مورد تمام سلول های خونی از جمله تعداد پلاکت ها است. پزشک ممکن است بررسی لکه های خونی برای ارزیابی وضعیت پلاکت ها در زیر میکروسکوپ را توصیه کند. این روش به پزشک اجازه می دهد تا پلاکت های خون را از نظر اندازه بررسی کند. در اکثر اختلالات پلاکت مربوط به عملکرد آنها که جنبه ارثی دارند، پلاکت ها بزرگتر از حد طبیعی هستند که این وضعیت در بررسی لکه های خونی قابل تشخیص است. برخی دیگر از اختلالات پلاکتی ممکن است اجزای اصلی پلاکت ها به نام گرانول را نداشته باشند. در اختلالات عملکرد پلاکت ممکن است تعداد پلاکت ها کاملا طبیعی باشند. این اختلالات معمولا شبیه به سایر اختلالات خونی مانند هموفیلی درمان می شوند. تشخیص اختلالات عملکرد پلاکت ممکن است به آزمایش تخصصی مانند زمان خونریزی، سنجش عملکرد پلاکت، آزمایش تجمع پلاکت و یا میکروسکوپ الکترونی پلاکت نیاز داشته باشد. در شرایطی که پزشک احتمال دهد که مغز استخوان بیمار به درستی کار نمی کند ممکن است برای تشخیص اختلال نمونه بردار از مغز استخوان را توصیه کند. اختلالات پلاکت، بسته به و به نوع تشخیص پزشک درمان های مختلفی دارند. برخی از اختلالات پلاکت ممکن است به هیچ درمان خاصی احتیاج نداشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است فقط در شرایط حاد مانند خونریزی، بیمار به درمان نیاز داشته باشند. در شرایط خونریزی های شدید ممکن است بیمار به تزریق پلاکت نیاز داشته باشد. تزریق پلاکت بیشتر برای اختلالات عملکرد پلاکت و بیشتر اختلالات پلاکت با ترومبوسیتوپنی تجویز می شود. استروییدهایی مانند پردنیزون ممکن است در اختلالات پلاکت مربوط به مانند ترومبوسیتوپنی ایمنی استفاده شود. از ایمونوگلوبولین وریدی معمولا در اختلالات پلاکت مربوط به سیستم ایمنی بدن، مانند ترومبوسیتوپنی ایمنی و ترومبوسیتوپنی آلیوایمون نوزادی، استفاده می شود. آسپرین عملکرد پلاکت ها را کاهش می دهد و می تواند برای جلوگیری از تشکیل لخته های خون در ترومبوسیتمی اساسی استفاده شود. داروهای ضد فیبرینولیتیک داروهایی هستند که برای کمک به تثبیت لخته ها به ویژه در سطوح مرطوب مخاط (دهان، بینی، رحم و غیره) استفاده می شوند. این داروها معمولا برای خون دماغ، خونریزی لثه و منوراژی استفاده می شوند. آنها همچنین می توانند بعد از اقدامات جراحی برای پیشگیری از خونریزی استفاده شوند. سخن آخر پلاکت ها که به آنها ترومبوسیت نیز گفته می شود، سلولهای خونی هستند که مسیول لخته شدن خون می باشند. در شرایطی که دیواره رگ های خونی آسیب ببینند، پلاکت ها به محل آسیب می رسند و برای جلوگیری از خونریزی، پلاگین یا لخته ایجاد می کنند. اگر تعداد پلاکت کم باشد (بیماری به نام ترومبوسیتوپنی) ، خطر خونریزی کنترل نشده یا طولانی مدت افزایش می یابد. وقتی پلاکت بیش از حد در خون وجود داشته باشد (بیماری به نام ترومبوسیتوز) ، ممکن است منجر به تشکیل لخته های خونی غیرطبیعی شود، که می تواند جدی و خطرناک باشد. ترومبو ریشه در ترومبوسیت به معنای لخته است که در بیماری های مربوط به پلاکت و لخته شدن خون استفاده می شود. خونریزی ناشی از اختلال پلاکت می تواند نگران کننده باشد. اما پزشک با تشخیص علت اصلی خونریزی می تواند بهترین گزینه های درمانی را توصیه کند. از آنجا که اختلالات پلاکت، علایم و روش های درمانی مشابهی دارند، افراد مبتلا به اختلالات پلاکت ممکن است در مراکز درمانی تحت درمان قرار گیرند. منابع:

برای تسکین علایم بیشتر مشکلات چشمی، خواه خشکی چشم، چشم صورتی، قرمزی چشم و یا خارش و درد چشمان استفاده می شود. تعیین اینکه کدام نوع قطره یا پماد چشم برای شما بهتر است به نوع بیماری چشمی شما بستگی دارد. البته، اگر به هر یک از این علایم یا بیماری های چشمی مبتلا شدید، همیشه بهتر است با پزشک چشم خود مشورت کنید تا علت و شدت مشکل و بهترین روش درمانی مشخص شود. قطره چشم را می توان به دو دسته قطره چشمی بدون نسخه و قطره چشمی نسخه ای تقسیم کرد. قطره چشمی بدون نسخه را نیز OTC . OTC ، به یک چشم پزشک مراجعه کنید تا مشخص کند کدام نوع قطره چشمی برای شما مناسب تر است. قطره های روان کننده که به آن اشک مصنوعی نیز گفته می شود، می تواند باعث تسکین خشکی چشم در کوتاه مدت شود. در صورتی که علت مربوط به شرایط موقت مانند خستگی چشم کامپیوتر، خارج از منزل در شرایط باد و آفتاب و خستگی باشد، این قطره ها می توانند موثر باشند. بیشتر قطره های روان کننده OTC با افزودن عناصر اشک آور مختلفی که از قبل در چشمان شما هستند، کار می کنند تا چشم شما را مرطوب و راحت تر کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بهتر است از قطره های ضد احتقان چشم برای خشکی چشم استفاده نشود. قطره چشم ضد احتقان معمولا به عنوان تسکین دهنده تجویز می شود. ضد احتقان ها باعث می شود که چشمان شما کمتر قرمز شود. اما همچنین می توانند علایم خشکی چشم را در طولانی مدت بدتر کنند. اگر مشکلات خشکی چشم شما شدیدتر است، می توانید از ژل یا پماد روان کننده استفاده کنید. از آنجا که ژل ها و پمادهای خشکی چشم می توانند تا مدتی بعد از قرار دادن چشم در آنها باعث تاری دید شود، بهتر است درست قبل از خواب از آنها استفاده کنید. اگر قطره های چشمی یا پمادهای OTC قطره های چشمی ضد احتقان یا قطره های چشمی سفید کننده، با کوچک شدن رگهای خونی در قسمت سفید چشم (اسکلرا) ، قرمزی چشم را از بین می برد. در حالی که قطره چشمی ضد احتقان برای از بین بردن قرمزی موثر است، مراقب باشید که ممکن است منجر به بروز عوارض جانبی زیادی شود. همیشه بهتر است ابتدا برای تعیین علت قرمزی چشم با چشم پزشک خود مشورت کنید. قطره های چربی ضد احتقان در صورت استفاده زیاد از آنها می توانند باعث خشکی و تحریک، گشاد شدن مردمک چشم و سایر عوارض جانبی شوند. اگر قرمزی چشمان شما ناشی از خستگی، خشکی، کمبود خواب یا تحریک عمومی است، قطره چربی روان کننده OTC می تواند تا حدودی موثر باشد. اما اگر قرمزی آن ناشی از آلرژی است، قطره های روان کننده نیز می توانند موثر باشند. قطره چشم آنتی هیستامین به طور خاص برای درمان خارش ناشی از تهیه شده است. قطره های چشم آلرژی با کاهش هیستامین در بافت های چشم اثر می کنند. آلرژی می تواند علایم چشمی مانند خارش، قرمزی، آبکی و تورم چشم ها را ایجاد کند که قطره های چشم آنتی هیستامین OTC نیز برای آنها مفید است. برخی از قطره های ضد احتقان چشم برای قرمزی چشم دارای آنتی هیستامین نیز هستند. آنها به عنوان درمان خارش به دلیل آلرژی برچسب گذاری شده اند. اما قطره های چربی ضد احتقان معمولا برای استفاده طولانی مدت توصیه نمی شوند. اگر خارش شدید است و با درمان های OTC بهبود نمی یابد، بهتر است برای تجویز قطره های چشمی و یا داروهای خوراکی به چشم پزشک مراجعه کنید. قبل از استفاده از قطره های چشمی برای احساس درد، بهتر است اول علت اصلی آن مشخص شود. معمولا چشم ها بر اثر خشکی، خستگی یا کار زیاد زخم می شود. اما اگر دچار چشم درد شدید، سریعا به چشم پزشک مراجعه کنید تا احتمال عفونت جدی چشم رد و یا تایید شود. تحریک چشم در اثر فشارهای بینایی مانند گریه، ترشحات چشم مربوط به آلرژی و التهاب را می توان با قطره های چربی روان کننده درمان کرد. با این حال، ترشحات غلیظ، زرد یا مایل به سبز چشم ناشی از عفونت چشم ممکن است به قطره های تجویز آنتی بیوتیک چشم نیاز داشته باشد. چشم صورتی (ورم ملتحمه) یکی از رایج ترین انواع عفونت چشم است. اصطلاح "چشم صورتی" برای انواع مختلفی از ورم ملتحمه چشم اشاره دارد. انواع مختلف قطره چشم ممکن است برای التهاب ملتحمه مورد نیاز باشد. بنابراین بهتر است برای تجویز مناسب ترین قطره چشم متناسب با وضعیت خودتان به مراجعه کنید. التهاب ملتحمه باکتریایی، معمولا باعث ترشح چشم ضخیم، زرد و چسبناک می شود. قطره مورد نیاز برای عفونت های باکتریایی چشم باید توسط چشم پزشک تجویز شوند. ورم ملتحمه ویروسی، مسری است. برخی از انواع ویروسی چشم صورتی به خودی خود از بین می روند، اما نوع شدید آن باعث قرمزی، آبریزش، زخم شدن چشم ها، همراه با ترشح چشم شفاف یا مایل به سفید می شود. همچنین ممکن است تاری دید داشته باشید. اگر به ملتحمه ویروسی مبتلا هستید، قطره های چربی روان کننده OTC و کمپرس سرد یا کمپرس یخ می تواند چشمان شما را بهتر کند. اما اگر علایم بدتر شد، باید برای درمان دقیق تر به چشم پزشک خود مراجعه کنید. التهاب ملتحمه آلرژیک، شایع ترین است و معمولا باعث خارش، تورم پلک ها و آبریزش چشم های خونی می شود. چشم صورتی آلرژیک، مسری نیست. OTC مانند Zyrtec ، Claritin یا Benadryl نیز می تواند کمک کند. اگر برای تسکین علایم عفونت چشم از قطره چشم استفاده می کنید، هرگز انتهای بطری را به چشم خود نزنید چون باعث انتشار عفونت می شود. قطره های چرخش مخصوص، برای لنزهای تماسی فرموله شده و می توانند باعث تسکین خشکی چشم و ناراحتی ناشی از سایش لنزهای تماسی شوند. اگر هنگام استفاده از لنز از قطره های چربی روان کننده OTC به طور منظم استفاده می کنید، با چشم پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا نوع لنز تماسی شما با قطره چشمی که استفاده می کنید سازگار است یا خیر. بسیاری از قطره های چشمی OTC یا نسخه ای برای استفاده کنندگان از لنزهای تماسی مناسب نیستند و بهتر است قبل از استفاده از قطره ها روی چشم ها، لنزهای خود را بردارید. شواهد و مدارکی وجود دارند که نشان می دهد افراد بیشتری بدنبال داروهای مکمل و جایگزین ( CAM ) برای بیماری ها و بیماری های چشم هستند. اما بهتر است قبل از استفاده CAM روی چشم خود بیشتر تحقیق کنید. استفاده از قطره چشمی در خانه ممکن است با خطراتی همراه باشد. اشک ترکیبی از روغن، مخاط و آب است. آنها همچنین حاوی اکسیژن، مواد مغذی و آنتی بادی هایی هستند که از چشم شما محافظت می کنند. از همه مهمتر، اشک به طور طبیعی عاری از عفونت است. سخت است که بتوانید قطره های خانگی خود را کاملا تمیز نگه دارید. شما ممکن است بیشتر علاقه داشته باشید که از روغن به عنوان قطره های چشمی استفاده کنید. زیرا برخی از بررسی ها نشان داده است که امولسیون های آب و روغن از قطره های چشمی محلول موثرتر هستند. اما هیچ تحقیقاتی بی ضرر بودن و ایمن بودن درمان های خانگی با استفاده از روغن برای خشکی چشم را تایید نکرده است. این گزینه ها روی انسان نیز آزمایش نشده است. یک مطالعه آزمایشی نشان داد که یک امولسیون چشم روغن کرچک از Allergan به طور موثر حداقل برای چهار ساعت اشک تولید می کند. اما استفاده از این محصول در ایالات متحده متوقف شده است. هنوز هیچ آزمایش انسانی روی روغن نارگیل برای چشم وجود ندارد. بررسی ها نشان می دهد روغن نارگیل بکر برای استفاده انسان بی خطر است، اما در مقایسه با قطره های چشمی و نمکی مزایای زیادی ندارد. علاوه بر این، روغن نارگیل می تواند آلوده شود. هیچ آزمایش انسانی روی این موارد انجام نشده است. استفاده از آن، برای موارد موضعی به بررسی های بیشتری نیاز دارد. قطره چشم می تواند طیف وسیعی از مشکلات چشمی را درمان کند. به عنوان مثال، ممکن است برای درمان عفونت، آسیب جزیی چشم یا بیماری مانند گلوکوم، از قطره چشمی تجویز شده توسط پزشک خود استفاده کنید. یا ممکن است برای تسکین خشکی یا قرمزی چشم از قطره های بدون نسخه پزشک استفاده کنید. بسته به علت اصلی استفاده از قطره، می توانید در کوتاه یا بلند مدت از آن استفاده کنید. مهم نیست که دلیل استفاده از قطره های چشمی چیست، استفاده صحیح از آنها مهم است. استفاده از قطره با روش مناسب به جذب دارو در چشم کمک می کند. هنگامی که بطری را باز می کنید می توانید با قطره چشمی با خیال راحت استفاده کنید. برای قطره های تجویز شده چشم، از داروساز خود در مورد تاریخ انقضا آن سوال کنید. برای قطره های بدون نسخه، تاریخ انقضا روی برچسب را بررسی کنید. اگر از دو نوع قطره چشم استفاده می کنید، بهتر است از آنها به ترتیب مناسب استفاده شود. اگر از قطره های چشمی و پماد چشمی استفاده می کنید، ابتدا از قطره های چشمی استفاده کنید. سپس حداقل دقیقه بعد از پماد استفاده کنید. اجازه ندهید که نوک قطره چکان چشم شما یا هر سطح دیگری را لمس کند. برخورد نوک قطره چکان به هر سطحی می تواند منجر به آلودگی باکتری ها یا میکروب های دیگری و حتی عفونت در چشم شوند. در هنگام استفاده از قطره چشمی دارویی از لنز استفاده نکنید مگر اینکه پزشک یا داروساز گفته باشد اشکالی ندارد. قبل از قرار دادن لنزهای تماسی بعد از استفاده از قطره ها، حداقل دقیقه صبر کنید. قطره چشمی را با شخص دیگری به اشتراک نگذارید این کار می تواند میکروب و عفونت را گسترش دهد. برخی از قطره های چشمی بعد از استفاده باعث سوزش می شوند. این معمولا نگران کننده نیست. با این حال، اگر این ناراحتی در عرض تا دقیقه برطرف نشد یا اینکه بدتر شده، باید با پزشک خود تماس بگیرید. اگر بعد از استفاده از قطره، تورم در چشم دارید، باید با پزشک خود تماس بگیرید. منابع:

یکی از دشوارترین عامل در مورد مدیریت علایم سرماخوردگی در این دوران این است که کرونا و علایم مشترک زیادی دارند. دکتر دانل فیشر، FAAP ، متخصص اطفال و رییس بخش اطفال در مرکز بهداشت پراویدنس سنت جان در سانتا مونیکا، کالیفرنیا، توضیح می دهد: تشخیص تفاوت کرونا و سرماخوردگی از همدیگر بسیار دشوار است. دکتر فیشر می گوید، علایم کووید - و سرماخوردگی معمولی می توانند شامل آبریزش بینی، گلودرد و تب باشند و هر دو ممکن است بین چند روز یا یک هفته ادامه داشته باشند. کووید و سرماخوردگی هر دو به روش های مشابهی گسترش می یابند. ویروس های سرماخوردگی معمولی و کووید - هر دو زمانی که کودکان در تماس نزدیک (حدود شش فوت) با فردی که آلوده است، پخش می شوند. کووید - و سرماخوردگی زمانی پخش می‌شوند که قطرات تنفسی هنگام نفس کشیدن، سرفه، عطسه، صحبت کردن یا آواز خواندن فردی ترشح شوند. آنها می‌توانند در دهان یا بینی کودک شما فرود بیایند و اگر در نزدیکی فرد بیمار قرار بگیرند می‌توانند استنشاق شوند. علاوه بر آبریزش بینی و گلو خارش، علایم اولیه هم کووید - و هم سرماخوردگی می توانند شامل خستگی و از دست دادن اشتها باشند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه بفهمم سرما خورده ام یا کرونا دارد؟ در آغاز همه گیری در سال ، تصور می شد که علایم اصلی متمایز COVID - تب، سرفه و (آنوسمی) است که اغلب به عنوان "سه یا سه گانه کلاسیک" شناخته می شود. به لطف میلیون ها گزارش بهداشتی از مشارکت کنندگان برنامه ZOE COVID Study ، اکنون می دانیم که بیش از علامت COVID - از جمله سردرد، آبریزش بینی، عطسه و گلودرد وجود دارد. بسیاری از علایم کووید - در حال حاضر مانند سرماخوردگی معمولی است، به خصوص برای افرادی که دو دوز واکسن دریافت کرده اند، که تشخیص تفاوت را دشوار می کند. بررسی ها نشان می دهد که از دست دادن بویایی (آنوسمی) یا از دست دادن چشایی همچنان یکی از مهم ترین پیش بینی کننده های مثبت شدن آزمایش کووید - به جای سرماخوردگی معمولی است، بنابراین علامت مهمی است که باید مراقب آن باشید. می توانید با استشمام غذاها یا محصولات معطر، حس بویایی خود را به راحتی در خانه بررسی کنید، یا متوجه شوید که آیا غذاهای آشنا شروع به از دست دادن طعم عجیب می کنند. چگونه کووید - و سرماخوردگی را از هم تشخیص دهم؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشخیص کووید - از سرماخوردگی می تواند بسیار دشوار باشد و تنها راه قطعی برای تشخیص آنها انجام آزمایش کووید است. همانطور که گفته شد، تفاوت هایی بین این دو وجود دارد که ممکن است بتوانید آنها را تشخیص دهید. بارزترین تفاوت این است که COVID - می تواند باعث از دست دادن حس و بویایی شود. گاهی اوقات سرماخوردگی می تواند حس بویایی یا چشایی شما را مهار کند، اما این به دلیل تجمع مخاط و احتقان است. طبق تحقیقات منتشر شده در Rhinology ، COVID - می تواند حتی بدون احتقان باعث از دست دادن چشایی و بویایی شود. از دست دادن حس و چشایی نیز ممکن است با COVID - شدیدتر باشد. علاوه بر این، کووید - می‌تواند گاهی علایم جدی‌تری ایجاد کند، حتی در کودکان. این علایم ممکن است شامل تب برای چند روز، خستگی عمومی و مشکلات تنفسی باشد. علایم COVID - معمولا بعد از قرار گرفتن در معرض بیشتر طول می کشد. دکتر ویلیامسون می گوید در حالی که شما می توانید علایم سرماخوردگی را تا روز پس از قرار گرفتن در معرض آن مشاهده کنید، اما ممکن است علایم کووید - تا روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ایجاد شود نه تنها این، بلکه علایم COVID - اغلب طولانی تر از علایم سرماخوردگی معمولی است. علایم ممکن است از چند روز تا چند هفته ادامه داشته باشد. به گفته دکتر ویلیامسون، برخی از کودکان حتی دچار "علایم طولانی مدت" می شوند که ممکن است چندین ماه طول بکشد. حتی چه مبتلا به کووید - یا سرماخوردگی باشید، علایمی وجود دارد که ممکن است نیاز به مراقبت‌های پزشکی فوری داشته باشد. اینها شامل تبی است که بیش از چند روز طول می کشد، تنفس سخت، اسهال طولانی مدت و کودکی که قادر به نوشیدن مایعات کافی نیست. هر زمان که فرزندتان علایم شدید تنفسی، تب طولانی مدت، اسهال یا علایم کم آبی داشت، باید به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید. در طول همه‌گیری، والدین باید هر زمان که فرزندشان علایم سرماخوردگی دارد، به دنبال تشخیص بیماری باشند. چگونه علایم سرماخوردگی را در طول همه گیری مدیریت کنیم؟ وقتی همه‌گیری برای اولین بار شروع شد، بیشتر ما بچه‌هایمان را در خانه نگه می‌داشتیم، و حتی ماسک‌ها و فاصله‌گذاری بسیاری از ویروس‌های تنفسی مانند ویروس‌های سرماخوردگی ما را از فرزندانمان دور نگه می‌داشت. اما با کاهش اقدامات احتیاطی همه گیر، این تغییر کرده است. همانطور که CDC در ژوین گزارش کرد، ویروس‌هایی مانند آنفولانزا تا ماه مه به "پایین‌ترین حد تاریخی" رسیدند. از آوریل ، احیای عظیمی از ویروس سنسیشیال تنفسی ( RSV ) رخ داد. ویروس‌های سرماخوردگی مانند پاراآنفلوآنزا، آدنوویروس‌های تنفسی، و سایر کروناویروس‌های غیرکووید، از ژوین افزایش چشمگیری داشتند. این بدان معناست که والدین طی چند ماه آینده و به ویژه با باز شدن مدارس با هجوم ویروس های تنفسی مواجه خواهند شد. و بسیار مهم است که بتوانید بین این ویروس ها و COVID - تمایز قایل شوید. برهمین اساس بهتر است نحوه مدیریت علایم سرماخوردگی فرزندتان را به خصوص در طول سال تحصیلی یاد بگیرید. توافق بر این است که هر زمان که فرزندتان علایم سرماخوردگی را نشان می‌دهد یا احساس خوبی ندارد، باید او را نزد پزشک ببرید تا آزمایش کووید - را انجام دهد. اگرچه احتمال بروز علایم کووید - در کودکان نسبت به بزرگسالان کمتر است (آنها ممکن است ناقلان بدون علایم باشند) ، نباید تصور کنید که علایم کودک شما فقط یک سرماخوردگی است. اگر کودکی دارید که با بچه‌های دیگر به کلاس درس برمی‌گردد، احتمالا اگر کودکتان احساس بیماری کرد، باید آزمایش کووید بدهید، حتی اگر این بیماری ابتدا به صورت سرماخوردگی ظاهر شود. نحوه آزمایش برای آزمایش کووید - ، چندین گزینه وجود دارد. ابتدا می توانید فرزندتان را برای آزمایش نزد پزشک اطفال ببرید. این ممکن است راحت‌تر باشد زیرا فرزند شما با مکان و کارکنانی که آزمایش را انجام می‌دهند آشنا خواهد بود. همچنین ممکن است به دنبال باشید که می‌توانید آن را از داروخانه محلی خود خریداری کنید. اینها راحت و مفید هستند و در عرض چند دقیقه نتیجه می دهند. دکتر ویلیامسون هشدار می دهد که این آزمایش ها گاهی اوقات منفی کاذب می دهند و ممکن است آزمایش PCR که در یک مرکز پزشکی انجام می شود دقیق تر باشد. با این حال، اگر آزمایش آنتی ژن در خانه مثبت شد، باید به مدرسه، مهدکودک، یا هر کسی که با او در تماس بوده است، هشدار دهید. قرنطینه اگر فرزندتان جواب آزمایش کووید - مثبت داده است، و این شامل عدم فرستادن او به مهدکودک یا مدرسه می‌شود، باید او را قرنطینه کنید. همچنین باید به مدرسه اطلاع و هشدار دهید که فرزند شما به همراه سایر افرادی که با آنها در تماس بوده اند، نتیجه مثبت کووید دارد. هرچه ارتباطات کمتر باشد، احتمال شیوع کووید کمتر خواهد بود. فورا دیگران را از همه علایم آگاه کنید تا بتوانند اقدامات پیشگیرانه را برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض احتمالی انجام دهند. CDC توصیه می کند در صورت دریافت آزمایش مثبت، به مدت روز از دیگران جدا شوید. علاوه بر این، CDC توصیه می‌کند که مدارس و مراکز مراقبت از کودکان، هر گونه تماس نزدیک با فرزند شما را هشدار دهند و از آنها بخواهند که قرنطینه شوند. جلوگیری عوارض قبل از همه‌گیری، نیازی نبود که فرزندتان را برای هر ویروس سرماخوردگی آزمایش کنید، یا اگر بیمار شد، او را برای روز کامل ایزوله کنید. اما اکنون همه چیز متفاوت است، زیرا همه ما باید سهم خود را انجام دهیم تا مطمین شویم COVID - گسترش نمی یابد. اگر در مورد علایم فرزندتان، نحوه آزمایش کووید - ، یا در صورت مثبت شدن نتیجه آزمایش چه باید کرد، با تماس بگیرید. اگر کودک شما علایم شدیدی مانند تنگی نفس، تب طولانی، علایم کم آبی یا بی حالی شدید دارد، لطفا به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید.

اگر تصمیم به نگهداری سگ های خانگی در منزل خود دارید بهتر است قبل از هر چیزی مطمین شوید انتخاب سگ به عنوان یک حیوان خانگی برای شما و خانواده تان مناسب است. علاوه بر آن، باید در مورد انتخاب بهترین و مناسب ترین نوع سگ متناسب با نیاز های خود و سبک زندگی تان با یک دامپزشک مشورت کنید توجه داشته باشید که سگ ها گاهی می توانند حامل میکروب های باشند که ممکن است منجر به بروز شوند. حتی در صورت تمیز و سالم بودن آنها برای سالم نگه داشتن سگ و پیشگیری از بیماری های عفونی از دامپزشک مشورت بگیرید. در هنگام محافظت و نگهداری از سگ های خانگی برای پیشگیری از بیماری های قابل انتقال از حیوان به انسان و حتی بیماری های سگ های خانگی بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: در موارد زیر حتما دستان خود را با آب و صابون بشویید: بعد از تماس با سگ بزاق قبل از غذا و یا آب دادن به سگ بعد از دست زدن به سگ ها، غذاها، آب یا وسایل مورد نیاز آنها همیشه مراقب شستن دست در کودکان زیر سال باشید. در اکثر مواقع شستن دست ها با آب و صابون بهترین راه برای خلاص شدن از میکروب ها است. اگر صابون و آب به راحتی در دسترس نیست، می توانید از یک ضدعفونی کننده دستی با الکل استفاده کنید که حداقل درصد الکل داشته باشد. تمیز کردن سگ به تمیز نگه داشتن محیط زندگی شما کمک می کند و خطر ابتلا به بیماری ها در افراد و حیوانات دیگر را کاهش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همیشه مدفوع سگ را بلند کرده و آن را از محل زندگی حیوان دور بریزید. مدفوع سگ را باید حتی در حیاط خود و به ویژه در مناطقی که کودکان بازی می کنند، برداشته و دور بریزید. گاز گرفتگی توسط سگ ها می تواند باعث درد و حتی زخم شود. گاز گرفتگی سگ حتی ممکن است منجر به انتشار و انتقال بیماری های عفونی از سگ به انسان شوند. تقریبا از هر نفر که دچار گازگرفتگی سگ ها می شوند به مراقبت پزشکی نیاز پیدا می کنند. اکثر سگ ها امکان دارد در شرایط زیر اطرافیان خود را گاز بگیرند: خوردن غذا هنگام بازی عصبی بودن احساس ترس محافظت از اسباب بازی ها یا توله سگ ها سگ ها ممکن است وقتی احساس خوبی ندارند و می خواهند تنها باشند، اطرافیان خود را گاز بگیرند. همه سگ ها توانایی و قدرت گازگرفتگی را دارند اما این رفتار در بیشتر سگ ها قابل پیشگیری است و راهکارهای زیادی برای جلوگیری از گازگرفتگی در سگ ها وجود دارد، فقط شما باید انواع را بشناسید و از بروز آنها جلوگیری کنید. کودکان کمتر در معرض خطر گاز گرفتگی سگ قرار دارند اما در صورت گاز گرفتگی آسیب بیشتری می بینند. بیشتر گاز گرفتگی سگ ها در کودکان خردسال در حین فعالیت های روزمره و تعامل با سگ های آشنا رخ می دهند. داشتن یک سگ در خانه با احتمال گاز گرفتن بیشتر در ارتباط است. علاوه بر آن، داشتن تعداد سگ های خانگی بیشتر، احتمال گاز گرفتگی را افزایش می دهد. بزرگسالانی که دو یا چند سگ در خانه دارند، پنج برابر بیشتر از افرادی که بدون سگ زندگی می کنند، توسط سگ ها گاز گرفته می شوند. در بین بزرگسالان، مردان احتمالا بیشتر در معرض گازگرفتگی قرار دارند. هنگام آوردن سگ جدید به منزل خود حتی اگر سگ کاملا رفتار عادی و دوستانه با شما داشته باشد کاملا احتیاط کنید. بگذارید سگ جدید ابتدا به شما نزدیک شود. سعی نکنید سگ ها را هنگام دعوا از هم جدا کنید. سگ خود را به بازی های تهاجمی یا بی ادب تشویق نکنید. به سگ غریبه زیاد نزدیک نشوید، حتی اگر به نظر سالم هم باشد. در هنگام روبرو شدن با سگ وحشت نکنید و جیغ نزنید و هرگز از سگ فرار نکنید. وقتی یک سگ جدید به شما نزدیک می شود، باز هم اجازه دهید سگ احساس راحتی کند. در هنگام غذا خوردن و خوابیدن سگ های خانگی یا هنگام مراقبت از توله سگ ها اختلال ایجاد نکنید. اجازه ندهید که کودکان بدون نظارت والدین با سگ ها بازی کنند، حتی اگر کودک قبلل با سگ ملاقات کرده یا آن را می شناسد. اگر فکر می کنید که سگ مخفی شده و یا دوست دارد تنها باشد، ترسیده، بیمار و یا عصبانی است بهتر است به او نزدیک نشوید. اگر یک سگ ناآشنا به شما نزدیک می شود، ساکت و آرام باشید و از تماس مستقیم چشم با سگ خودداری کنید. با صدای صاف و عمیق به او نه یا برو به سمت خانه بگویید و در در مقابل سگ بایستید. به آرامی آرنج خود را به سمت گردن خود بلند و صبر کنید تا سگ به آرامی به عقب برگردد. گازگرفتگی انسان ها توسط سگ ها هرچند زخم ها به نظر عمیق و جدی نباشند ممکن است منجر به انتقال میکروب یا عوامل بیماری زا بین سگ و انسان ها شوند. برای جلوگیری از بروز هر نوع عوارض احتمالی ناشی از گازگرفتگی بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: برای زخم های جزیی: پماد بمالید. زخم را با یک باند تمیز بپوشانید. زخم را کاملا با صابون و آب بشویید. برای زخم های عمیق: برای متوقف کردن خونریزی با یک پارچه خشک و تمیز محل زخم را فشار دهید و سریعا با پزشک تماس بگیرید. اگر نمی توانید خونریزی را متوقف کنید سریعا با خدمات فوریت های پزشکی تماس بگیرید. در صورت مشاهده هر گونه علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: قرمزی، و یا درد در محل زخم نمی دانید سگ علیه واکسینه شده است یا خیر زخم جدی یا عمیق (خونریزی کنترل نشده، درد شدید، از بین رفتن عملکرد) اگر بیش از سال از آخرین واکسن کزاز شما گذشته و گازگرفتگی عمیق باشد. از آنجایی که خطر ابتلا به در اثر گازگرفتگی سگ ها وجود دارد در صورت وقوع هر گونه گاز گرفتگی بهتر است، آن را به مراکز نگهداری حیوانات محلی گزارش دهید. به خصوص اگر: نمی دانید سگ علیه هاری واکسینه شده است یا خیر. سگ بیمار است و یا رفتارهای عجیبی را نشان می دهد. در صورت امکان با مالک سگ تماس بگیرید و مطمین شوید که حیوان فعلی هاری را انجام داده است. در صورتی که تصمیم به نگهداری از یک سگ خانگی دارید بهتر است برای نحوه سالم نگهداشتن آن اطلاعات لازم را کسب کنید چون در این شرایط سلامت شما و اعضاء خانواده تان به سلامت سگ خانگی بستگی دارد. علاوه بر آن، می توانید برای دریافت سریع از دامپزشک با تجربه و دریافت خدمات در اولین فرصت ممکن از پزشکت کمک بگیرید. با ارایه خدمات دامپزشکی می تواند در زمینه درمان، راه های محاظتی و پیشگیری از آموزش های لازم را به شما ارایه کند. برای داشتن یک سگ خانگی سالم بهتر است قبل از انتخاب یک سگ: تحقیق کنید و نحوه مراقبت و برخورد با سگ را یادبگیرید. قبل از خرید سگ در مورد قوانین راجع به مالکیت نژادهای خاص در منطقه خود تحقیق کنید. از دامپزشک خود در مورد غذای مناسب، مراقبت، ورزش و محیطی که برای سگی انتخاب می کنید مشورت بگیرید. سگ ها گاهی می توانند میکروب های بیماری زا را از طریق مدفوع منتقل کنند و منجر به بیماری در انسان ها شوند، حتی هنگامی که فکر می کنید سگ شما کاملا سالم است باز هم مراقب وضعیت سلامتی سگ خود باشید و مرتبا حیوان خانگی خود را تمیز کنید. برای انتخاب سگ خانگی متناسب با نیاز های خود و وضعیت زندگی تان بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: سگ ها و توله سگ ها باید خز براق و نرم داشته باشند. سگی را انتخاب کنید که روشن، هوشیار و بازیگوش باشد. حتما طی چند روز تا یک هفته پس از خرید سگ یا توله سگ جدید حیوان خانگی را به دامپزشک ببرید. نگرش، خلق و خوی، اندازه و میزان فعالیت سگ خانگی را با وضعیت خانه خود و مدت زمانی که می خواهید با حیوان خانگی خود بگذرانید مطابقت دهید. اگر سگ شما مریض شد یا به زودی پس از خرید فوت کرد، سریعا سگ خود را نزد دامپزشک ببرید. محلی که حیوان خانگی شما در آن زندگی می کرد را کاملا تمیز کنید. شایع ترین علایم بیماری در سگ های خانگی که شامل لاغر شدن یا افسردگی، داشتن اسهال، تنفس غیر طبیعی و ترشح مایع از چشم یا بینی آن ها است را بشناسید. حتما به طور مرتب محل زندگی سگ را تمیز کنید. محیط امن، گرم و راحت را برای سگ خود تهیه کنید. مطمین شوید که سگ خانگی شما هر روز به آب تازه، تمیز و مواد غذایی دسترسی دارد. اگر می خواهید سگ خود را خارج از خانه نگهداری کنید سرپناهی را برای محافظت از سرما یا گرما برای سگ در نظربگیرید. محافظت از سگ در برابر تغییرات آب و هوا باعث کاهش استرس و حفظ سلامت آن می شود. اگر سگ را بیرون از خانه نگه می دارید دور سگ خود را حصار بکشید. حصار کشیدن اطراف سگ، حیوان را از حیوانات وحشی محافظت می کند و خطر تعامل غریبه ها با سگ را کاهش می دهد. راهکارهای زیر را در هنگام غذا دادن به سگ خانگی خود رعایت کنید: غذای سگ را جدا از غذای انسان بگذارید. در مورد نوع غذایی مناسب سگ خود با دامپزشک مشورت کنید. مکان مناسب و جدا از آشپزخانه خود را برای غذا خوردن سگ در نظر بگیرید. همیشه دست های خود را بعد از دست زدن به غذای سگ یا تغذیه سگ خود بشویید. میکروب هایی مانند سالمونلا و لیستریا در غذاهای خانگی و حتی مواد غذایی بسته بندی شده که در فروشگاه ها فروخته می شوند وجود دارند. این میکروب ها می توانند شما و حیوان خانگی را بیمار کنند. با دامپزشک در مورد پیشگیری از بیماری های شایع سگ خانگی مشورت کنید. در صورت مشاهده هرگونه علایم بیماری در حیوان خانگی خود با دامپزشک تماس بگیرید. هرگونه ادرار سگ، مدفوع یا استفراغ سگ را در خانه تمیز کرده و به خوبی محل را ضد عفونی کنید. هنگام تمیز کردن حتما از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید و حتما دستان خود را بعد از آن کاملا بشویید. به خاطر داشته باشید که حتی یک سگی که به نظر سالم است می تواند میکروب را به افراد و حیوانات دیگر منتقل می کند. سگ خود را واکسینه کنید. واکسن ها می توانند سگ را در برابر بیماری های خطرناک محافظت کرده و طول عمر آنها را افزایش دهد. برای حفظ سلامتی و جلوگیری از، سگ خود را مرتبا به دامپزشک ببرید و حتی برای راحتی و سهولت دسترسی با دامپزشکان باتجربه می توانید از خدمات استفاده کنید.

و روش های طبیعی برای آنها می تواند تاثیر زیادی در بهبود کیفیت زندگی زنان در دوران میانسالی داشته باشد. یایسگی برای بیشتر خانم ها در اواخر دهه یا اوایل دهه آغاز می شود. معمولا چند سال طول می کشد. علاوه بر این، زنان یایسه بیشتر در معرض خطر ابتلا به چندین بیماری از جمله، چاقی، و دیابت می باشند. بسیاری از زنان برای تسکین به مکمل ها و داروهای طبیعی مراجعه می کنند. در این مقاله لیستی از روش طبیعی برای کاهش علایم یایسگی آورده شده است. تغییرات هورمونی در دوران یایسگی می تواند باعث ضعیف شدن استخوان ها شود. حتی خطر پوکی استخوان را افزایش دهد. D با سلامت استخوان در ارتباط هستند، بنابراین مهم است که به اندازه کافی از این مواد مغذی در رژیم غذایی خود استفاده کنید. D در زنان یایسه نیز با کاهش خطر شکستگی مفصل ران به دلیل ضعف استخوان ها همراه است. بسیاری از غذاها غنی از جمله محصولات لبنی مانند ماست، شیر و پنیر از کلسیم هستند. سبزیجات برگ دار و سبز مانند کلم پیچ، سبزیجات و اسفناج نیز کلسیم زیادی دارند. همچنین در توفو، لوبیا، ساردین و سایر غذاها به وفور یافت می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نور خورشید منبع اصلی ویتامین D شماست. زیرا پوست شما در معرض آفتاب آن را تولید می کند. با این حال، با افزایش سن، پوست در ساخت آن کارایی کمتری پیدا می کند. اگر زیاد در معرض آفتاب نیستید یا اگر پوست خود را می پوشانید، مصرف مکمل یا افزایش منابع غذایی ممکن است برای شما مهم باشد. منابع غذایی غنی شامل ماهی های روغنی، تخم مرغ، روغن کبد ماهی و غذاهای غنی شده با ویتامین D هستند. به طور کلی، رژیم غذایی غنی از کلسیم و ویتامین D برای جلوگیری از از دست دادن استخوان که می تواند در دوران یایسگی رخ دهد، مهم است. رسیدن به وزن مناسب می تواند یکی از راه های اصلی تسکین علایم در یایسگی باشد. این تاثیر می تواند به دلیل ترکیبی از تغییر هورمون ها، افزایش سن، سبک زندگی و ژنتیک باشد. یک مطالعه بر روی زن یایسه نشان داد که کسانی که حداقل پوند ( / کیلوگرم) وزن یا همراه است. خوردن نامنظم ممکن است باعث بدتر شدن برخی علایم یایسگی شود. کنار گذاشتن وعده های غذایی همچنین ممکن است مانع کاهش وزن در زنان یایسه شود. خوردن منظم پروتیین در طول روز می تواند از کاهش توده عضلانی بدون چربی که با افزایش سن اتفاق می افتد جلوگیری کند. رژیم های غذایی با پروتیین بالا علاوه بر کمک به جلوگیری از از دست دادن عضلات، می توانند به کاهش وزن کمک کنند زیرا باعث افزایش سیری و افزایش کالری سوخته می شوند. غذاهای غنی از پروتیین شامل گوشت، ماهی، تخم مرغ، حبوبات، آجیل و لبنیات است. به طور کلی، مصرف منظم پروتیین با کیفیت بالا ممکن است از دست دادن عضله لاغر جلوگیری کرده، به کاهش وزن کمک کند و به تنظیم خلق و خو و خواب کمک کند. بسیاری از زنان برای تسکین علایم یایسگی خود از محصولات و داروهای طبیعی استفاده می کنند. رایج ترین مکمل های طبیعی برای کاهش علایم یایسگی، عبارتند از: اینها را می توان از طریق منابع غذایی طبیعی یا مکمل هایی مانند عصاره شبدر قرمز مصرف کرد. در حال حاضر شواهد کافی برای توصیه آنها در کاهش علایم یایسگی وجود ندارد. اگرچه برخی مطالعات نشان داد که کوهوش سیاه ممکن است به طور موثر را کاهش دهد. اما شواهد مختلفی در این زمینه وجود دارد. شواهد برای اثربخشی سایر مکمل های معمول استفاده شده مانند پروبیوتیک ها، پری بیوتیک ها، کاوا، دونگ کوآی و روغن گل پامچال کمیاب است. مکمل های طبیعی ممکن است به درمان علایم یایسگی کمک کنند. اما شواهد بیشتری در مورد ایمنی و اثربخشی آنها لازم است. یایسگی یک بیماری نیست. بلکه یک قسمت طبیعی از زندگی است. منبع:

، واقعا سردرد های دردناک و ناتوان کننده ای هستند که همه بیماران را از یک طریقی تحت ت ثیر قرار می دهد. اما همه آنها یکسان نیستند به طور کلی، مبتلایان به میگرن بسته به عوامل و الگوی شخصی خودشان علایم مختلفی را تجربه می کنند. بر همین اساس انواع مختلفی از میگرن برای شروع وجود دارد پزشکان میگرن را به چند دسته تقسیم می کنند و یادگیری بیشتر در مورد انواع میگرن می تواند به شما در تشخیص و درمان شخصی متناسب با شما کمک کند علایم اصلی میگرن بدون هاله شامل درد ضربان دار که از یک طرف سر شما شروع می شود (برای بسیاری از مبتلایان، میگرن از پشت چشم چپ) بوده که حرکت در اطراف باعث بدتر شدن درد می شود. احساس حالت تهوع، سرگیجه و حساسیت به نور و صدا در بروز این نوع میگرن طبیعی است. مدت زمان بروز علایم می تواند از - ساعت طول بکشد. میگرن بدون هاله به عنوان اولین و گسترده ترین نوع میگرن و یا میگرن معمولی شناخته می شود. این بیماری، مانند سایر سردرد هایی به طور رسمی توسط پزشکان شناخته می شود و در طبقه بندی بین المللی اختلالات سردرد ذکر شده است اگر حداقل برای سه ماه متوالی بیش از بار در ماه سردرد داشته باشید و هشت مورد از آنها علایم میگرن داشته باشند، به این معنی است که میگرن شما مزمن می شود. به گفته بنیاد میگرن آمریکا، میگرن های مزمن معمولا همان علایم میگرن اپیزودیک را دارند که هر از گاهی بروز می کند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مبتلایان به میگرن بدون هاله، ممکن است متوجه شوند که در ساعات یا چند روز قبل از شروع واقعی سردرد احساس عجیبی دارند و ممکن است علایم زیر را بروز دهند: تکرر ادرار خمیازه مکرر تمرکز ضعیف مشکل خواب هوس های غذایی تحریک پذیری و افسردگی، یبوست یا اسهال مشکل در حرف زدن یا خواندن حساسیت به نور، صدا، لمس و بو خستگی عضله یا سفت شدن آنها، به ویژه در گردن و شانه ها علاوه بر آن، پس از - ساعت سردرد، ابتلا به "خماری میگرن" یا طبیعی است. خماری می تواند علایم زیر را ایجاد کند ناراحتی معده احساس بد خلقی احساس خستگی حساسیت به لمس به خصوص در مناطقی از سر که درد بیشتری احساس می شود. میگرن با هاله با اختلالات بینایی قبل از شروع میگرن و به دنبال آن علایم شایع میگرن همراه است. مدت زمان بروز علایم ممکن است از چند دقیقه تا یک ساعت کامل باشد. میگرن خود می تواند از - ساعت طول بکشد حدود مبتلایان به میگرن را تحت ت ثیر قرار می دهد. برای به دست آوردن مشخصات بیشتر، میگرن دهلیزی می تواند سرگیجه ناگهانی را در شما ایجاد کند. گاهی اوقات این اتفاق زمانی که سر خود را حرکت می دهید رخ می دهد. جالب است، همانطور که در ذکر شده است، حملات سرگیجه ممکن است همیشه قبل از شروع سردرد علایمی نداشته باشد. در حقیقت، این میگرن ممکن است فقط برای چند ثانیه یا حتی برای چند روز ادامه داشته باشند علایم اصلی این میگرن، بدون سردرد واقعی است که مدت زمان آن می تواند ساعت یا کمتر طول بکشد. در صورت بروز علایم هاله مانندی که هرگز درد شکافی در سرتان ایجاد نمی شود، ممکن است دچار میگرن بدون سردرد شده باشید، گاهی اوقات به عنوان "میگرن خاموش"، "میگرن بدون درد" یا "میگرن آفرالژیک" شناخته می شود. به گفته بیمارستان بریگام و زنان، میگرن آلفالژیک یا میگرن بدون درد می تواند همان علایم میگرن را با هاله داشته باشد، جز اینکه سردرد هرگز ظاهر نمی شود جالب اینجاست که بنیاد میگرن آمریکا خاطرنشان می کند که با افزایش سن میگرن بدون سردرد بیشتر می شود علامت اصلی درد معده به جای سردرد است که علایم آن از - ساعت ادامه دارد. گاهی اوقات، به جای سردرد، میگرن می تواند باعث درد شدید در شکم شما شود. این میگرن شکمی است و در کودکان بیشتر از بزرگسالان دیده می شود. براساس بنیاد میگرن آمریکایی، میگرن شکمی باعث درد در نزدیکی دکمه شکم می شود، همچنین می تواند حالت تهوع به شما دست بدهد، و منجر به کم اشتهایی و استفراغ و رنگ پریدگی شود. درست مانند میگرن های معمولی، میگرن شکمی نیز می تواند توسط مواردی مانند استرس، نورهای شدید و مواد افزودنی غذایی مانند گلوتامات منو سدیم ایجاد شود. همچنین به طور معمول با استفاده از همان داروهایی که میگرن استاندارد با سردرد دارد، درمان می شوند علایم اصلی این نوع از میگرن این است که بیش از ساعت طول می کشد. میگرنوسوس اساسا میگرن (با یا بدون هاله) است که بیش از حداکثر استاندارد ساعت طول می کشد. میگرن های شدید را به رسمیت می شناسد، و اشاره می کند که استفاده بیش از حد داروهای می تواند یک علت احتمالی این نوع از میگرن باشد. اما موسسه ملی سردرد اشاره می کند که سایر محرک های احتمالی، عبارتند از: هورمون ها تغییر در هوا تغییرات در داروها آسیب به سر و گردن تغییر در عادات غذایی و خواب جراحی های سینوس، دندان یا فک بیماری ها، مانند آنفولانزا یا عفونت سینوسی برخی از بیماری ها و شرایط ممکن است علایمی شبیه به میگرن را از خود بروز دهند. اگر هیچ یک از این توصیف ها کاملا درست به نظر نرسد، ممکن است سردرد شما از علتی متفاوت با میگرن ناشی شود. انواع متداول دیگر سردرد ها، عبارتند از سردرد های تنشی شایع ترین سردرد های بزرگسالان است در این وضعیت درد به طور معمول کمتر از میگرن است و بیشتر از یک درد ضربان دار درد دارد آنها هر دو طرف سر شما را تحت ت ثیر قرار می دهند و معمولا به اندازه میگرن آسیب نمی زنند. وقتی فعال هستید بدتر نمی شوند آنها علایمی مانند حساسیت به نور و صدا یا ایجاد نمی کنند باعث درد شدید سر می شوند، اما، برخلاف میگرن، آنها تا هشت بار در روز به صورت انفجاری (یا خوشه ای) در هفته ها یا ماهها ظاهر می شوند. سردرد های سینوسی ناشی از عفونت سینوسی است و به ندرت رخ می دهند. طبق بنیاد میگرن آمریکایی، سردرد های پس از سانحه پس از یک آسیب ترومایی اتفاق میفتد و می تواند علایمی را ایجاد کند که شبیه به علایمی، مانند درد شدید ضربان دار که در صورت جابجایی، حالت تهوع و استفراغ و حساسیت به نور و صدا بدتر می شود را ایجاد کنند که شبیه به علایم میگرن است. این درد ها به طور معمول در عرض چند ماه به پایان می رسد اما می تواند "مداوم" و طولانی تر شود، به خصوص اگر سابقه خانوادگی یا میگرن دارید همانطور که بنیاد میگرن آمریکایی گزارش می دهد، سردرد های مداوم روزانه سردرد هایی هستند که ناگهان و به طور روزانه بروز می کنند و بیش از سه ماه طول می کشند. برای آگاهی از علت واقعی این سردرد ها باید به پزشک مراجعه کنید، اما در صورت یکسان بودن علایم می تواند مانند میگرن درمان شود اگر سردرد های دردناک و مکرر دارید، آن را نادیده نگیرید و به دنبال درمان باشید. اولین قدم یافتن پزشکی است تا نوع را تشخیص دهند و بر اساس آن بهترین گزینه درمان را معرفی کند. منبع:

می تواند تحت هر شرایطی که عملکرد لوله شنوایی را مختل می کند، رخ دهد. لوله شنوایی اجازه می دهد مایعات از گوش به پشت گلو تخلیه شود. در صورت برروز هر گونه انسداد در لوله شنوایی، مایع در فضای گوش میانی گیر می کند. متخصصان گوش و حلق و بینی به این مایعات، افیوژن می گویند. اگر التهاب یا مخاط از تخلیه لوله شنوایی جلوگیری کند، علاوه بر، سرماخوردگی و اغلب می تواند منجر به مایع در گوش شود برای یادگیری علت اصلی تجمع مایعات در پشت پرده گوشف چگونگی پیشگیری از آن و تشخیص و درمان بیماری ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. تجمع مایعات در پشت پرده گوش ممکن است در هر فردی رخ دهد، اما به دلیل آناتومی لوله شنوایی کودکان که قطر آن کوچکتر و افقی تر از لوله شنوایی یک بزرگسال است، احتمال بروز آن در کودکان بسیار بیشتر است سالانه حدود . میلیون مورد اوتیت میانی با افیوژن در ایالات متحده رخ می دهد و از هر کودک حدود کودک در برخی از نقاط قبل از رسیدن به یا سالگی این وضعیت را تجربه می کنند. تمام موارد مایع در گوش به دلیل نوعی اختلال در عملکرد لوله شنوایی است که از تخلیه کافی لوله استاش جلوگیری می کند. دلایل عمده ایجاد مایعات در گوش برای بزرگسالان و کودکان، عبارتند از آلرژی قرار گرفتن در معرض مواد تحریک کننده شیمیایی، به ویژه دود سیگار هر نوع احتقان، از ویروس سرماخوردگی، عفونت مشابه یا حتی بارداری ناهنجاری های دهانی که می تواند با یا شکاف کام همراه باشد. تهاجم گوش به گوش (تغییرات سریع فشار هوای محیط مانند حین پرواز در هواپیما یا غواصی) آسیب به لوله شنوایی در اثر اشعه ناشی از سرطان سر و گردن یا جراحی های قبلی که ممکن است لوله شنوایی را مختل کند (نادر) بافت سینوس بزرگ شده، لوزه ها و آدنوییدها یا سایر رشد هایی که لوله شنوایی را مسدود می کنند و معمولا ناشی از مزمن است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم مایع در گوش ها در افراد مختلف، متفاوت است. در کودکان کوچک معمولا گفته می شود که این بیماری بدون علامت است، گرچه به احتمال زیاد کودکان در این سن قادر به بیان ناراحتی و علایم خودشان نیستند. در صورت عدم وجود درد شدید در گوش، بیشتر علایم مورد توجه مراقبان آنها قرار نمی گیرد در اکثر بزرگسالان، احساس تجمع مایعات در گوش میانی ممکن است ظریف باشد. اما برخی از بزرگسالان درد مداوم گوش و علایم ناتوان کننده را گزارش داده اند. در برخی از بزرگسالان و کودکان که به طور مداوم با مشکل مایعات مزمن در گوش خود روبرو بوده اند، نشان داده است که مایعات دوباره تجمع یافته و نیاز به درمان دارند. به طور کلی، علایم مایع در گوش ممکن است شامل موارد زیر باشد کاهش شنوایی مشکلات رفتاری (زنگ زدن در گوش) افزایش درد گوش هنگام تغییر ارتفاع عملکرد ضعیف مربوط به کم شنوایی احساس پری یا گرفتگی در گوش ها از دست دادن تعادل یا سرگیجه (نادر) احساس اینکه گوش "بهم چسبیده" است. چندین بیماری وجود دارد که علایم مشابهی را در مایع گوش ایجاد می کند یا ممکن است همزمان با مایع در گوش وجود داشته باشد از جمله گوش درد تخلیه گوش باروتروما گوش عفونت گوش میانی از آنجا که مایع در گوش اغلب بدون علامت است، به خصوص در کودکان، تشخیص داده نمی شود. اگر کودک شما علایم مایع در گوش دارد بهتر است آنها را نزد پزشک متخصص اطفال یا ببرید. اما ممکن است یک متخصص به تجهیزات تشخیصی بهتری دسترسی داشته باشد، از همه مهمتر تجربه کافی برای تشخیص علت وضعیت شما را داشته باشد. بهترین روش برای تشخیص مایعات در گوش، معاینه گوش با استفاده از اتوسکوپ یا اتومیکروسکوپ است. پزشک شما به احتمال زیاد از اتوسکوپ استفاده می کند. اگرچه اتومایکروسکوپ امکان تشخیص دقیق تر را فراهم می کند ارزیابی گوش با اتوسکوپ بسیار ساده است و شامل عقب کشیدن گوش و قرار دادن نوک اتوسکوپ در گوش است. این وسیله به پزشک اجازه می دهد تا لاله گوش (غشای تمپان) را بررسی کند. پزشکان باتجربه ممکن است در واقع یک سطح مایع در پشت لاله گوش، یک حباب یا بی حرکت بودن لاله گوش را مشاهده کنند مت سفانه، استفاده از این روش همیشه موثر نیست تنها چیزی که نشان دهنده مایع در گوش است، ممکن است جمع شدن کمی لاله گوش یا رنگ آمیزی کمی غیرطبیعی باشد. به همین دلیل، تشخیص مایعات در گوش به یک پزشک ماهر نیاز دارد تجمع مایعات در گوش با آزمایش دیگری به نام تمپانومتری قابل ت یید است. این تست از نظر گوش با استفاده از اتوسکوپ شباهت هایی دارد به این معنا که گوش به عقب کشیده می شود و نوک ساز که به آن اسپکولوم نیز گفته می شود، در قسمت خارجی کانال گوش قرار می گیرد. در این معاینه بیمار باید سعی کند که در طی این آزمایش خیلی بی حرکت بوده و در صورت امکان از صحبت کردن یا بلعیدن خودداری کنند از تمپانومتری می توان برای شناسایی علت های کاهش شنوایی مانند مایع در گوش (اوتیت میانی حاد) یا اتوسکلروز استفاده کرد. از دست دادن شنوایی به دلیل مایع در گوش یکی از مشکلات رایج در کودکان است و می توان از تمپانومتری برای افزودن یک تجزیه و تحلیل عینی (کمی) از پرده گوش و گوش میانی استفاده کرد. تیماپنومتری با قرار دادن ابزاری به نام تمپانومتر در مجرای گوش انجام می شود. تمپانومتر مانند اتوسکوپ یا شبیه دماسنج گوش به نظر می رسد. در این آزمایش تشخیصی خلا ء فشارهای مثبت و منفی را در مجرای گوش ایجاد می کند. انرژی برگشتی، نمودار موجی ایجاد می کند که پزشک می تواند از آن برای ارزیابی اختلالات گوش میانی استفاده کند. شکل موج تولید شده را تمپانوگرام می نامند که پزشک از آن برای ارزیابی عملکرد لاله گوش استفاده شود. اگر مایعی در گوش وجود داشته باشد، غشای تمپ سفت شده و مقدار غیرطبیعی صدا منعکس می شود به طور طبیعی، تجمع مایعات در گوش نیازی به درمان ندارد. مایع معمولا طی چند هفته به خودی خود تخلیه می شود. با این حال، اگر اینگونه نباشد، درمان به عوامل مختلفی بستگی دارد اگر مایعات به مدت هفته وجود داشته باشد، درمان ممکن است شامل آزمایش، مصرف آنتی بیوتیک یا مراقبت بیشتر باشد اگر مایعات پس از هفته هنوز هم وجود داشته باشد، باید آزمایش شنوایی انجام شود. اگر کاهش شنوایی قابل توجهی همزمان با تجمع مایعات وجود داشته باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها یا قرار دادن لوله در گوش را در نظر بگیرد اگر مایع پس از تا ماه همچنان وجود داشته باشد، قرار دادن لوله های گوش در معرض جراحی احتمالا لازم است. حتی اگر دچار کم شنوایی نشوید در صورت بزرگ بودن آدنوییدها و انسداد قابل توجهی در لوله استاش ممکن است نیاز به جراحی برای از بین بردن آن داشته باشید. تجمع مایعات در گوش می تواند همراه یا بدون عفونت فعال باشد. در این وضعیت مصرف آنتی بیوتیک ها هیچ فایده ای ندارند، مگر اینکه در حال حاضر عفونت گوش وجود داشته باشد. علاوه بر آن، آنتی هیستامین ها برای درمان مایع در گوش توصیه نمی شود کودکانی که در معرض خطر ابتلا به تجمع مایعات در گوش هستند، از جمله کسانی که از تاخیر رشد رنج می برند، ممکن است به درمان فوری نیاز داشته باشند. برای کودکانی که نیازی به درمان ندارند، مدیریت علایم و انتظار برای رفع مایعات به خودی خود می تواند بهترین کار باشد. حتی در بین کودکانی که نیاز به مداخله جراحی دارند، بهبودی کامل تقریبا همیشه حاصل می شود این مراحل ممکن است برای پیشگیری از تجمع مایع در گوش موثر باشند: از دود سیگار خودداری کنید از مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک ها خودداری شود از مواد حساسیت زای شناخته شده خودداری شود دست ها و اسباب بازی های کودک خود را مرتبا بشویید در صورت امکان، حتی فقط برای چند هفته، شیردهی را تشویق کنید. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند کمتر مریض و حتی سالها بعد به عفونت گوش مبتلا می شوند در مورد واکسن ها به روز باشید. واکسن پنوموکوک و واکسن آنفولانزا در پیشگیری از شایعترین نوع عفونت گوش موثر است. برخلاف تصور عمومی، ورود آب به گوش کودک خردسال باعث ایجاد اوتیت مدیای جدی نخواهد شد. کودکانی که مرتبا شنا می کنند و گوش خود را به اندازه کافی خشک نمی کنند، ممکن است به گوش شناگر مبتلا شوند، اما این وضعیت با تجمع مایعات در پشت پرده گوش کاملا متفاوت است تجمع مایع در گوش به ویژه برای کودکان در سال های اولیه یک مشکل شایع است. اما در اکثر مواقع تجمع مایعات گوش هم در کودکان و هم بزرگسالان، بدون درمان برطرف می شود اگر علایم شما بیش از شش هفته باقی مانده یا علایم قابل توجهی ایجاد می کند، باید به پزشک مراجعه کنید. تجمع مایع طولانی مدت و درمان نشده در گوش می تواند بر کیفیت زندگی و عملکرد شما در مدرسه یا محل کار ت ثیر بگذارد منبع:

منجر به افزایش و یا کاهش مایع آمنیوتیک می شود. مایع آمنیوتیک، حاوی مواد مغذی، هورمون ها و آنتی بادی های مهمی است و به شما در محافظت از کودک در برابر ضربه و آسیب کمک می کند اگر سطح مایعات آمنیوتیک خیلی کم یا زیاد باشد، این می تواند مشکلی ایجاد کند مایع آمنیوتیک، مایعی زرد و شفاف است که در روز اول پس از بارداری در کیسه آمنیوتیک یافت می شود. این مایع، جنین در حال رشد در رحم را احاطه کرده است مایع آمنیوتیک عملکردهای بسیار مهمی دارد و برای رشد سالم جنین حیاتی است. با این حال، اگر مقدار مایع آمنیوتیک در داخل رحم بسیار کم یا بیش از حد زیاد باشد، ممکن است عوارضی ایجاد شود در این مقاله بسیاری از عملکردهای مایع آمنیوتیک و همچنین شرایطی که سطح مایع آمنیوتیک، خیلی زیاد یا خیلی کم می شود مایع آمنیوتیک از جنین درون رحم محافظت کرده و جنین از آن تغذیه می کند در حالی که کودک در رحم است، درون کیسه آمنیوتیک قرار می گیرد. کیسه آمنیوتیک، کیسه ای است که از دو غشا، آمنیون و جفت تشکیل شده است. جنین در داخل این کیسه رشد کرده و و توسط مایع آمنیوتیک احاطه شده است در ابتدا، مایعات از آب تولید شده توسط مادر تشکیل شده است. با این حال، تقریبا در هفته بارداری، ادرار جنین کودک جایگزین آن می شود، زیرا جنین مایعات را می بلعد و دفع می کند مایع آمنیوتیک همچنین حاوی اجزای حیاتی مانند مواد مغذی، هورمون ها و آنتی بادی های ضد عفونت است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وقتی مایع آمنیوتیک سبز یا قهوه ای باشد، این نشان می دهد که کودک قبل از تولد از مکونیوم عبور کرده است. مکونیوم نام اولین حرکت روده ای جنین است مکونیوم موجود در مایع می تواند مشکل ساز باشد. حتی می تواند یک مشکل تنفسی به نام سندرم آسپیراسیون مکونیوم ایجاد کند که با ورود مکونیوم به ریه ها ایجاد می شود. در برخی موارد، نوزادان پس از تولد به درمان نیاز خواهند داشت مایع آمنیوتیک مسیول موارد زیر است مایع آمنیوتیک حاوی آنتی بادی است مایعات، کودک را عایق کرده، او را گرم نگه داشته و دمای منظمی را برای جنین تنظیم می کند مایعات، کودک را از فشارهای خارجی محافظت کرده و به عنوان یک کمک فنر عمل می کند با تنفس و بلع مایع آمنیوتیک، کودک هنگام رشد از عضلات این سیستم ها استفاده می کند هنگامی که کودک درون کیسه آمنیوتیک شناور است، آزادی حرکت دارد و به عضلات و استخوان ها فرصت رشد مناسب را می دهد مایعات موجود در رحم از فشرده شدن بند ناف جلوگیری می کند. این بند ناف مواد غذایی و اکسیژن را از جفت به جنین در حال رشد منتقل می کند به طور معمول، میزان مایع آمنیوتیک در حدود بارداری در بالاترین حد خود قرار دارد. با نزدیک شدن به زمان تولد این سطح کاهش می یابد وقتی که کیسه آمنیوتیک پاره می شود. مایع آمنیوتیک موجود در کیسه پس از آن از طریق دهانه رحم و واژن شروع به نشت می کند کیسه آمنیوتیک معمولا در اواخر مرحله اول زایمان پاره می شود. به گفته متخصصان، فقط حدود درصد از کیسه ها با شروع زایمان پاره می شوند. وقتی این وضعیت اتفاق میفتد، وقت آن است که با پزشک خود تماس بگیرید زیرا ممکن است زمان زایمان نزدیک باشد. برخی شرایط ممکن است باعث کاهش و یا افزایش مایع آمنیوتیک شوند، از جمله: زمانی رخ می دهد که مایعات آمنیوتیک بسیار کم باشد پلی هیدرامنیوس که به آن هیدرامنیوس یا اختلال مایع آمنیوتیک نیز گفته می شود، در صورت وجود مایعات بیش از حد مایعات آمنیوتیک رخ می دهد مقادیر کم مایعات آمنیوتیک، که به عنوان نامیده می شود، در درصد از کل بارداری ها و درصد از بارداری های پس از تاریخ زایمان رخ می دهد اولیگوهیدرآمنیوس هنگامی رخ می دهد که شاخص مایع آمنیوتیک در سونوگرافی کمتر از سانتی متر یک شاخص طبیعی است - و حداکثر جیب عمودی کمتر از سانتی متر است این وضعیت ممکن است در مادرانی که سابقه هر یک از بیماری های زیر را دارند، رخ دهد دیابت فشار خون مزمن بالا سابقه اختلالات جفت زایمان های دیرهنگام حاملگی های قبلی با رشد محدود، مانند ناهنجاری کلیه دلایل ناشناخته دیگر، معروف به ایدیوپاتیک بارداری های متعدد، به عنوان مثال دو قلوها یا سه قلوها الیگوهیدرامنیوس ممکن است در هر سه ماهه اتفاق بیفتد اما در ماه اول بارداری مسیله نگران کننده تری است. در طی آن زمان، خطر نقص مادرزادی، از دست دادن بارداری، یا از دست دادن نوزادان بیشتر است. اگر سطح مایعات در سه ماهه آخر پایین باشد، خطرات احتمالی ناشی از آن، عبارتند از عوارض زایمان رشد آهسته جنین نیاز به زایمان در این وضعیت زنان باردار در بقیه دوران بارداری از نزدیک تحت نظارت قرار می گیرند تا پزشک از وقوع رشد طبیعی جنین مطمین شود. پزشکان ممکن است از آزمایش های زیر برای بررسی اختلالات مایع آمنیوتیک استفاده کنند: این تست برای بررسی ضربان قلب کودک در هنگام استراحت و حرکت مناسب است با اسکن اولتراسوند می توان حرکات، تون عضلانی، تنفس و میزان مایع آمنیوتیک را تشخیص داد. این روش ممکن است با تست عدم استرس پیگیری شود این آزمایش، اندازه گیری زمان لازم برای لگد زدن کودک به تعداد مشخصی است در این آزمایش از امواج صوتی برای بررسی جریان خون در نوزاد استفاده می شود در بعضی موارد، پزشکان برای محافظت از مادر یا کودک، ممکن است ختم بارداری را توصیه کنند. در این وضعیت تزریق آمنیو (تزریق سالین به داخل رحم) ، افزایش مایعات مادران و استراحت در بستر نیز ممکن است لازم باشد به دلیل خطر فشرده سازی بند ناف، احتمال عوارض زایمان بیشتر است. آمنیو انفوزیون ممکن است در هنگام زایمان مورد نیاز باشد. در برخی موارد، زایمان سزارین ممکن است لازم باشد وقتی مایعات آمنیوتیک بیش از حد باشد، به این ماده پلی هیدرامنیوس می گویند. طبق انجمن بارداری آمریکا، این وضعیت در درصد از کل بارداری ها رخ می دهد پلی هیدرآمنیوس زمانی رخ می دهد که بیش از سانتی متر و اندازه گیری بیش از سانتی متر باشد اختلالات جنینی که می تواند منجر به پلی هیدرامنیوس شود، عبارتند از عفونت ناهنجاری های ریه جنین مشکلات ضربان قلب جنین آکندروپلازی، یک اختلال رشد استخوان سندرم بکویت - ویدمن، که یک اختلال رشد مادرزادی است. اختلالات مغز یا سیستم عصبی، مانند آنسفالی یا دیستروفی میوتونیک خون ناسازگار بین مادر و کودک، به عنوان مثال ناسازگاری یا بیماری های اختلالات دستگاه گوارش، از جمله آترزی اثنی عشر یا مری، گاستروشیزی و فتق دیافراگماتیک که در آن سطح غیر طبیعی آب در مناطق مختلف بدن جنین جمع می شود. سندرم انتقال دوقلو به دوقلو، که در آن یک کودک جریان خون بیشتری نسبت به کودک دیگر دارد. دیابت مادر کنترل نشده نیز خطر را افزایش می دهد این وضعیت همچنین در طی چند بارداری، زمانی که مادر بیش از یک جنین حمل می کند، ممکن است رخ دهد. علایم مادر می تواند شامل درد شکم و دشواری تنفس به دلیل بزرگ شدن رحم باشد. سایر عوارض پلی هیدرامنیوس عبارتند از قطع جفت مرده زایی افتادگی بند ناف پارگی زودرس غشاها خونریزی پس از زایمان در صورت بروز این وضعیت آزمایش دیابت مادر ممکن است توصیه و سونوگرافی مکرر برای کنترل سطح مایع آمنیوتیک در رحم انجام می شود موارد خفیف پلی هیدرامنیوس معمولا بدون درمان برطرف می شود. در موارد شدیدتر، ممکن است مایعات با آمنیوسنتز یا دارویی به نام ایندومتاسین کاهش یابد. این دارو میزان ادرار کودک را کاهش می دهد. گاهی اوقات، مایعات قبل از پاره شدن کیسه آب نشت می کند. طبق انجمن بارداری آمریکا، از هر زن فقط نفر با پاره شدن آب جریان مایع چشمگیری را تجربه می کند. برای بیشتر خانم ها، این کار به صورت قطره چکه یا نشت شروع می شود گاهی اوقات، چیزی که به نظر می رسد مایع نشت می کند، در واقع ادرار است، زیرا رحم روی مثانه فشار می آورد اگر مایعات رنگ و بویی نداشته باشد، مایع آمنیوتیک خواهد بود و شما باید با یک متخصص زنان و زایمان تماس بگیرید زیرا به زودی زایمان شروع می شود اگر مایع سبز، سبز مایل به قهوه ای یا بوی بد داشته باشد، این ممکن است نشان دهنده وجود مکونیوم یا عفونت باشد. باید به دنبال مشاوره پزشکی باشید اگر نشت یا پارگی قبل از هفته اتفاق بیفتد، این به عنوان پارگی زودرس غشاها شناخته می شود. بسته به اینکه چقدر زود اتفاق بیفتد، می تواند عواقب جدی برای مادر و کودک متولد شده داشته باشد. این از هر بارداری مورد را تحت ت ثیر قرار می دهد این به عنوان زودرس پارگی زودرس شناخته می شود، اما ممکن است پارگی زودرس در ترم نیز باشد. پارگی زودرس در ترم زمانی است که هفته یا بیشتر از بارداری کامل گذشته است، اما زایمان در طی ساعت پس از پارگی غشا خود به خود شروع نمی شود در این وضعیت بهتر است که هر چه سریعتر به پزشک مراجعه کرده و از داشتن رابطه جنسی یا وارد کردن هر چیزی به واژن خودداری کنید، زیرا این امر می تواند منجر به عفونت شود خانم هایی که نگران نشت یا میزان مایع آمنیوتیک در دوران بارداری هستند، باید این موضوع را با خود در میان بگذارد منبع:

به علت بروز برخی از بیماری ها و مصرف دارو های احتمالی، شایع است. ( ED ) ناتوانی در رسیدن یا حفظ نعوظ است. درمان اختلال نعوظ در سالمندان می تواند شامل دارو، جراحی، تغییر سبک زندگی یا مدیریت بیماری های زمینه ای باشد. به طور کلی، تحقیقات نشان داد که این بیماری از مردان ساله و بالاتر فقدان میل جنسی را گزارش کنند. جستجوی درمان از یک متخصص جنسی درمانی یا سکس تراپ یکی از گزینه هایی است که می تواند میل جنسی را بهبود بخشد و علایم ED را کاهش دهد. علاوه بر اقدامات مربوط به سبک زندگی، پزشکان می توانند داروهای ED را نیز تجویز کنند. بیشتر آنها برای افراد سالمند مطمین نیستند، اگرچه یک متخصص پزشکی باید بررسی کند که آیا آنها با سایر داروهایی که فرد مصرف می کند سازگار هستند یا نیستند. برخی از داروهایی که پزشک می تواند برای درمان ED تجویز کند، عبارتند از: یکی از رایج ترین درمان های پزشکی ED در افراد سالمند، دسته ای از داروها به نام بازدارنده های فسفودی استراز - ( PDE ) هستند. این داروها رگ های خونی را شل و گسترده می کنند و جریان خون به آلت را بهبود می بخشند. PDE به طور کلی در سالمندان از جمله مبتلایان به بیماری های قلبی عروقی بی خطر هستند. با این حال، آنها برای افرادی که نیترات را برای بیماری های قلبی مصرف می کنند مناسب نیستند. برخی از نمونه های مهارکننده های PDE ، عبارتند از: avanafil تادالافیل ( Cialis ) سیلدنافیل ( vardenafil لویترا، استاکسین در سالمندانی که کمبود تستوسترون دارند، پزشک ممکن است درمان جایگزینی تستوسترون ( TRT ) را تجویز کند. این گزینه درمانی شامل تجویز منظم تستوسترون از طریق تزریق، ژل یا وصله پوستی است. TRT برخی از دلایل شایع ED . آلپروستادیل یک داروی تزریقی یا شیاف آلت تناسلی است که ممکن است برخی از افراد برای رسیدن به نعوظ از آن استفاده کنند. به سرعت رگهای خونی در آلت تناسلی مرد را گسترش داده و به فرد کمک می کند در عرض - دقیقه نعوظ پیدا کند. داروهای تزریقی آلپروستادیل، عبارتند از: ادکس پروستین VR آلپروستادیل یکی از نمونه های تزریقی است، اما پزشکان ممکن است از مخلوطی از سه دارو به نام Trimix استفاده کنند که شامل آلپروستادیل، فنتولامین و پاپاورین است. جراحی یک درمان احتمالی برای مردان مبتلا به ED مقاوم به درمان است، جایی که سایر درمان ها موثر نبوده اند. ED دارد. به طور کلی، سالمندان ممکن است در مقایسه با جوان ترها، نرخ بالاتر ED را تجربه کنند. همچنین آنها احتمالا به بیماری هایی مبتلا هستند و از داروهایی استفاده می کنند که احتمال ابتلا به نعوظ را افزایش می دهد. کاهش وابسته به سن در سطح تستوسترون نیز ممکن است به ED منجر شود. سالمندانی که نگران بیماری ED هستند باید به پزشک خود مراجعه کند. پزشک علت اصلی را تشخیص و گزینه های درمانی را پیشنهاد می دهد. هنگام درمان ED در سالمندان، پزشک ممکن است ترکیبی از تغییر سبک زندگی و درمان های پزشکی را توصیه کند. فرد می تواند گزینه های درمانی را با پزشک خود در میان بگذارد تا مشخص کند کدام روش برای آنها بهتر است. سالمندانی که از نظر جنسی فعال هستند در معرض خطر ابتلا به HIV و سایر بیماری های مقاربتی ( STD ) قرار دارند. با این حال، افراد سالمند با تصور این که آن ها مستعد ابتلا به بیماری های مزمن نیستند، کمتر پیشگیری می کنند و تا حدودی به علت عدم آگاهی و دانش روابط جنسی در سالمندی می باشد. علاوه بر این، ممکن است در این جمعیت مورد بررسی قرار نگیرند و کمتر به دنبال درمان باشند. حتی متاسفانه این امکان وجود دارد بیماری های مقاربتی در سالمندان، جزء بیماری های ناشی از پیری تلقی شوند و تا مدت ها مورد درمان هم قرار نگیرند. منابع:

، بیماری است که وقتی خون بیش از حد قلیایی می شود، رخ می دهد. قلیایی درست نقطه مقابل اسیدی است وقتی که تعادل اسیدی - قلیایی خون، کمی به سمت قلیایی متمایل شود، بدن ما عملکرد بهتری دارد. آلکالوز زمانی رخ می دهد که بدن یکی از این موارد را داشته باشد کاهش بیش از حد یون های هیدروژن تولید کننده اسید افزایش بیش از حد یون های بی کربنات تولید کننده قلیایی بسیاری از افراد هیچ علایمی از آلکالوز متابولیک را تجربه نمی کنند، بنابراین شاید ندانند که به آن مبتلا هستند آلکالوز متابولیک یکی از چهار نوع اصلی آلکالوز است. دو نوع آلکالوز متابولیک وجود دارد که عبارتند از: که در نتیجه از دست دادن یون های هیدروژن، و معمولا با استفراغ یا کمبود آب بدن رخ می دهد. هنگامی که بدن یون های بی کربنات (قلیایی) زیادی را در خود نگه دارد، یا وقتی که یون های هیدروژن از خون به سلول ها منتقل می شود، ایجاد می شود. همچنین یک بیماری به نام اسیدوز متابولیک وجود دارد که وقتی خون یا مایعات بیش از حد اسیدی می شوند، رخ می دهد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدن به کمک ریه ها، هم آلکالوز و هم اسیدوز را جبران می کند. ریه ها باعث می شوند که هنگام تنفس، دی اکسید کربن را از خون خارج کرده و قلیایی بودن خون تغییر کند. کلیه ها نیز، در از بین بردن و دفع یون های بی کربنات نقش دارند وقتی عملکردهای طبیعی بدن برای جبران متعادل سازی آلکالوز و اسیدوز کافی نباشد، وضعیت بیمار به درمان های پزشکی نیاز دارد. آلکالوز متابولیک، احتمال دارد هیچ علایمی نداشته باشد. افراد مبتلا به این نوع آلکالوز اغلب از بیماری های زمینه ای ایجاد کننده آن شکایت دارند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد استفراغ در ناحیه پایین پا (ادم محیطی) موارد شدید آلکالوز متابولیک می تواند باعث موارد زیر شود کما تحریک پذیری علایم شدید در بیشتر موارد که شامل آلکالوز ناشی از بیماری مزمن کبدی شایع است بدن، مواد غذایی که می خوریم را در سلول های خود به انرژی تبدیل کرده و دی اکسید کربن تولید می کند. گلبولهای قرمز موجود در رگ ها، دی اکسید کربن را گرفته و آن را به ریه ها منتقل می کنند تا بازدم صورت بگیرد وقتی گاز دی اکسیدکربن با آب موجود در خون مخلوط می شود، اسیدی ملایم ایجاد می کند که اسید کربنیک نامیده می شود. اسید کربنیک سپس به یون بیکربنات و هیدروژن تجزیه می شود. یون های بی کربنات، قلیایی هستند با تغییر میزان تنفس، می توانیم غلظت یون های بی کربنات قلیایی را که در خون حفظ می شود، بالا و پایین ببریم. بدن در فرآیندی به نام جبران تنفس به طور خودکار این کار را انجام می دهد. این اولین و سریعترین پاسخ بدن برای مقابله با آلکالوز متابولیک است کلیه ها می توانند با افزایش دفع یون های بی کربنات از طریق ادرار، به مقابله با آلکالوز کمک کنند. این نیز یک فرایند خودکار است، اما کندتر از جبران تنفسی صورت می گیرد چندین بیماری زمینه ای مختلف می تواند باعث آلکالوز متابولیک شوند، از جمله: از دست دادن اسیدهای معده، شایعترین علت آلکالوز متابولیک است. معمولا از طریق استفراغ یا مکش از طریق لوله تغذیه بینی ایجاد می شود آب معده دارای مقدار زیادی اسید کلریدریک، یک اسید قوی است. از دست دادن آن باعث افزایش قلیایی بودن خون می شود استفراغ می تواند ناشی از اختلالات معده باشد. پزشک با کشف و درمان علت استفراغ، آلکالوز متابولیک را درمان می کند استفاده از آنتی اسید به طور معمول منجر به آلکالوز متابولیک نمی شود. اما ضعف در عملکرد کلیه ها یا عملکرد نادرست آنها می توانند منجر به قلیایی شدن محیط شود. برخی از داروهای ادرار آور (قرص های مدر) که معمولا برای فشار خون بالا تجویز می شوند، می توانند باعث افزایش ترشح اسید ادرار شوند. افزایش ترشح اسید در ادرار می تواند خون را قلیایی کند اگر هنگام مصرف داروهایی مانند تیازید یا دیورتیک های حلقه ای، علایمی از آلکالوز را تجربه کردید، بهتر است با پزشک مشورت کنید. شاید پزشک تصمیم بگیرد نوع دارو های شما را تغییر دهد. می تواند باعث تغییر یون های هیدروژن در مایع اطراف سلول ها شود. فقدان یون هیدروژن اسیدی باعث قلیایی شدن مایعات و خون می شود EABV آلکالوز متابولیک می تواند به دلیل نارسایی ارگان اصلی مانند قلب، کلیه یا کبد ایجاد و این منجر به کاهش پتاسیم می شود کلرید سدیم می تواند با حفظ مایعات در بدن، بدون از بین بردن مقدار بیش از حد یون های بی کربنات که باعث آلکالوز می شوند، شرایط را بدتر کند در موارد نادر، یک ژن ارثی می تواند منجر به بروز آلکالوز متابولیک شود. پنج بیماری ارثی که می توانند باعث آلکالوز متابولیک شوند، عبارتند از: سندرم لیدل سندرم بارتر سندرم گیتلمن افزایش بیش از حد مینرالکورتیکویید آلدوسترونیسم قابل اصلاح گلوکوکورتیکویید پزشک برای شروع تشخیص، سابقه پزشکی را گرفته و معاینه فیزیکی را انجام می دهد اگر آنها مشکوک به آلکالوز باشند، خون و ادرار را نیز آزمایش می کنند. آنها سطح اکسیژن و دی اکسید کربن را در رگها بررسی می کنند و میزان اسیدیته و قلیایی خون را اندازه می گیرند اسیدیته یا قلیایی بودن یک مایع در مقیاسی به نام، اندازه گیری می شود. در آلکالوز متابولیک، خون بالا است خنثی ترین ماده، آب دارای است. وقتی مایع به زیر می رسد، اسیدی و وقتی از بالاتر می رود، قلیایی است خون به طور معمول دارای از / تا / یا کمی قلیایی است. هنگامی که به طور قابل توجهی بالاتر از این سطح باشد، دچار آلکالوز متابولیک می شوید پزشک همچنین احتمال دارد غلظت یون های کلرید و پتاسیم را در ادرار آزمایش کند هنگامی که سطح کلرید کم باشد، این نشان می دهد که می تواند به درمان با محلول نمک پاسخ دهد. غلظت کم پتاسیم، کمبود پتاسیم یا استفاده بیش از حد از ملین ها را نشان می دهد هیپوکلرمیا به این معنی است که مقدار یون کلرید در خون بسیار کم است آلکالوز هیپوکلورمیک یک بیماری جدی است که می تواند شما را دچار شوک کند. این وضعیت احتمال دارد در اثر کم آبی و دلایل دیگر ایجاد شود خوشبختانه این حالت با یک محلول استاندارد نمک، قابل درمان است. اگر مورد شدید داشته باشید یا با تنظیم رژیم غذایی در موارد خفیف درمان نشود، این روش توسط درمان می شود آلکالوز متابولیک معمولا در موارد شدید، منجر به استفراغ شدید و از بین رفتن مایعات اسیدی معده می شود. این حالت معمولا با درمان با محلول نمکی قابل برگشت است آلکالوز متابولیک، می تواند در نتیجه کمبود پتاسیم یا کمبود کلرید باشد. این کمبودها با مایعات داخل وریدی یا در موارد خفیف با تنظیم رژیم غذایی قابل درمان است در برخی موارد آلکالوز به دلیل بیماری های جدی زمینه ای قلب، کلیه یا کبد ایجاد می شود. در حالی که آلکالوز اغلب در کوتاه مدت قابل برگشت است، برای بهبودی پایدار باید بیماری زمینه ای را درمان کرد در صورت مشاهده علایم جدید یا مداوم بهتر است با پزشک تماس بگیرید درمان آلکالوز متابولیک، هم به علت اصلی آن و هم به این که آلکالوز به کلرید پاسخ دهد یا نه، بستگی دارد. در صورت بروز یک آلکالوز خفیف پاسخ دهنده به کلرید بیمار باید در رژیم غذایی خود تغییراتی، مانند افزایش نمک (کلرید سدیم) را در نظر بگیرد. یون های کلرید باعث اسیدی شدن خون و کاهش قلیایی آن می شود اگر پزشک تشخیص دهد که آلکالوز نیاز به توجه و درمان فوری دارد، احتمال دارد (قطره داخل وریدی) حاوی محلول نمکی (کلرید سدیم) را تجویز کند تزریق یک روش تقریبا بدون درد است. این کار شامل قرار دادن یک سوزن کوچک به داخل رگ بازو است. سوزن توسط یک لوله به یک کیسه استریل حاوی نمک محلول در آب متصل می شود. این کار معمولا در محیط بیمارستان انجام می شود در صورت ابتلا آلکالوز مقاوم در برابر کلرید، بدن احتمال دارد با کمبود پتاسیم مواجهه شود. اما تزریق محلول سدیم کلراید در این وضعیت می تواند شرایط را بدتر کند. در عوض پزشک به دنبال راه هایی برای افزایش سطح پتاسیم بدن است سطح پتاسیم خود را می توانید با موارد زیر افزایش دهید دریافت کلرید پتاسیم به صورت داخل وریدی مصرف قرص های حاوی کلرید پتاسیم دو تا چهار بار در روز (تحت نظر پزشک)

دو روش درمانی متداول برای سرطان هستند. هر دو نوع درمان، شامل استفاده از داروها برای پیشگیری از رشد سلول های سرطانی است. اگرچه آنها هدف یکسانی دارند، اما روش دستیابی به آنها متفاوت است. ایمونوتراپی توانایی را برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی افزایش می دهد. مستقیما بر روی سلولهای سرطانی ت ثیر می گذارد تا از تکثیر آنها جلوگیری شود. تیم مراقبت های بهداشتی شما ممکن است هر دو روش درمانی را به طور همزمان یا علاوه بر سایر درمان های سرطان مانند پرتودرمانی یا جراحی توصیه کند. سلول های سرطانی، سلول های غیر عادی هستند که به صورت غیرقابل کنترل، تکثیر می شوند. به طور معمول، سیستم ایمنی بدن شما سلول های غیر طبیعی را از بین می برد، اما بسیاری از انواع سلول های سرطانی می توانند خودشان را از سیستم ایمنی بدن مخفی کنند. سلول های سرطانی می توانند به روش های مختلف خودشان را از دید سیستم ایمنی بدن مخفی کنند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سلول های سرطانی ممکن است تغییرات ژنتیکی خاصی داشته باشند که باعث عدم تشخیص آنها شود. سلول های سرطانی ممکن است حاوی پروتیین هایی باشند که سلول های سیستم ایمنی بدن را غیرفعال می کنند. سلول های سرطانی با تغییر سلول های اطراف خود می توانند در سیستم ایمنی بدن تداخل ایجاد کنند. ایمنی درمانی در سالهای اخیر به یکی از که به طور فزاینده ای در دسترس و حیاتی است، تبدیل شده است. ایمونوتراپی می تواند به تنهایی یا در ترکیب با انواع دیگر درمان انجام شود. در حال حاضر ثابت شده است که این یک روش درمانی موثر برای بیماران مبتلا به انواع مختلف سرطان است، و آن را امیدوار کننده ترین رویکرد جدید درمان سرطان از زمان اولین شیمی درمانی در دهه است. ایمنوتراپی یا ایمنی درمانی به سیستم ایمنی بدن کمک می کند تا سلول های سرطانی را تشخیص داده و آنها را از بین ببرد. داروهای ایمونوتراپی به سیستم ایمنی بدن کمک خواهند کرد تا سرطان را تشخیص داده و از بین ببرد. هدف از انجام ایمونوتراپی ایجاد گروهی از سلول های T است که به طور خاص سرطان را هدف قرار می دهند. سلول های T نوع خاصی از گلبول های سفید خون هستند که به مهاجمان خارجی حمله می کند. بسیاری از دانشمندان خوش بین هستند که ایمونوتراپی می تواند منجر به پیشرفت هایی در درمان سرطان شود. داروهای ایمنی درمانی را می توان از طریق IV ، کپسول یا کرم مصرف کرد. ایمونو تراپی برای درمان طیف وسیعی از سرطان ها مورد استفاده قرار می گیرد اما هنوز به اندازه شیمی درمانی، پرتو درمانی و جراحی مورد استفاده قرار نگرفته است. داروهای ایمونو تراپی را می توان به چند دسته تقسیم کرد که به طور خاص سیستم ایمنی بدن شما را هدف قرار می دهند. این نوع درمان توانایی سلول های T را در شناسایی و حمله سلول های سرطانی افزایش می دهد. آنتی بادی های مونوکلونال پروتیین هایی هستند که به سلول های سرطانی متصل می شوند و آنها را برای سیستم ایمنی بدن شما مشخص می کنند. واکسن های درمانی به تقویت پاسخ سیستم ایمنی بدن شما به سلول های سرطانی کمک می کنند. تعدیل کننده های سیستم ایمنی یا به طور کلی سیستم ایمنی بدن شما را تقویت می کنند و یا قسمت خاصی از سیستم ایمنی بدن را تقویت خواهند کرد. شیمی درمانی یک دارو درمانی شیمیایی است که در پیشگیری از تکثیر سلول های سرطانی موثر است. اولین داروهای شیمی درمانی در حوالی قاره آمریکا ساخته شد. شیمی درمانی به روش های زیر می تواند به درمان سرطان کمک می کند: کاهش علایم جمع و کوچک کردن تومورها کاهش تعداد سلول های سرطانی در بدن کاهش احتمال انتشار یا بازگشت سرطان شیمی درمانی برای هدف قرار دادن طیف گسترده ای از انواع سرطان ها استفاده می شود. با این حال، مواد شیمیایی موجود در داروهای شیمی درمانی همچنین می توانند به سلول های سالم هم آسیب برسانند، که منجر به عوارض جانبی شایع مانند و می شود. حداقل نوع داروهای شیمی درمانی وجود دارند که می توانند برای درمان سرطان استفاده شوند. نوع دارویی که پزشک برای شیمی درمانی استفاده خواهد کرد به عواملی زیر بستگی دارد: نوع سرطان سن و سلامتی بیمار میزان پیشرفت سرطان سابقه شیمی درمانی هر دسته از داروهای شیمی درمانی، نحوه عملکرد خاص خودشان را دارد و برخی از داروها برای برخی سرطان ها بهتر عمل می کنند. شیمی درمانی و ایمنی درمانی از بسیاری جهات شبیه به هم هستند. هر دو روش درمانی، از داروهایی استفاده می کند که این دارو ها به دنبال از بین بردن سلول های سرطانی بوده و می تواند برای درمان انواع مختلف سرطان استفاده شود. اگرچه این دو روش هدف درمانی مشابهی دارند، اما روش تخریب سلولهای سرطانی در این روش ها متفاوت است. ایمونوتراپی به دنبال افزایش توانایی سیستم ایمنی بدن شما برای از بین بردن سلول های سرطانی است. داروهای شیمی درمانی به طور مستقیم توانایی تکثیر سلول سرطانی را مختل می کنند. شیمی درمانی با عدم استفاده از داروها، متوقف می شود. اما ایمونوتراپی می تواند به طور بالقوه سیستم ایمنی بدن را تحریک کند. حتی پس از قطع درمان نیز با سرطان مبارزه کند. شیمی درمانی در شروع درمان تاثیر فوری در کوچک شدن تومور دارد. اما ایمونوتراپی اغلب طول می کشد تا اثر بگذارد. در درمان های شیمی درمانی (و پرتودرمانی) ، تومورهای مورد هدف ممکن است بلافاصله کوچک شوند. گاهی اوقات، حتی ممکن است در ابتدا تومورها رشد کنند، اما در واقع این تورم در اندازه می تواند به دلیل نفوذ سلول های ایمنی به تومورها باشد. این پدیده در ایمونوتراپی طبیعی است. در حالی که اثرات درمانی شیمی درمانی فقط تا زمانی که داروها در بدن باقی بمانند وجود دارد، اما یکی از مهمترین جنبه های ایمونوتراپی این است که می تواند محافظت طولانی مدت در برابر سرطان را ایجاد کند. از آنجا که ایمونوتراپی قدرت طبیعی سیستم ایمنی بدن برای شناسایی و به خاطر سپردن سلول های سرطانی را افزایش می دهد، این پتانسیل را دارد که در برابر هر نوع سرطان موثر باشد. ایمنی درمانی در حال حاضر منجر به پیشرفت های عمده ای در درمان بسیاری از انواع سرطان ها شده است و به عنوان اولین خط درمانی برای چندین مورد ت یید شده است. همچنین اثربخشی آن در برابر انواع سرطان که از نظر تاریخی در برابر شیمی درمانی و پرتودرمانی مقاوم بوده اند، اثبات شده است. هر دو نوع درمان می توانند به طور خطرناک عوارض جانبی خفیف و جدی ایجاد کنند. شیمی درمانی سلولهایی را که به سرعت تقسیم می شوند، مانند سلولهای سرطانی، هدف قرار می دهد، اما همچنین می تواند به سلول های دیگر بدن که به سرعت تقسیم می شوند مانند مو، پوست، خون و سلول های روده آسیب برساند. بسیاری از عوارض ایمنی درمانی ناشی از بیش فعالی سیستم ایمنی بدن است. عوارض جانبی خفیف می تواند شامل حالت تهوع، علایم شبیه آنفولانزا یا واکنش در محل تزریق باشد. در موارد جدی تر، می تواند باعث حمله سیستم ایمنی به اندام های بدن شود. هزینه شیمی درمانی و ایمونوتراپی می تواند به طور گسترده ای متغیر باشد بر اساس عواملی مانند مدت زمانی که شما به درمان نیاز دارید، نوع سرطان و میزان انتشار می تواند متفاوت باشد. هنگام در نظر گرفتن این روش های درمانی با پزشک مشورت کنید. ایمونوتراپی و شیمی درمانی هر دو توانایی درمان های موثر سرطان را دارند. یکی لزوما بهتر از دیگری نیست. یکی از مواردی که برای درمان سرطان شما بهترین نتیجه را دارد به عوامل زیادی از جمله محل و میزان انتشار سرطان بستگی دارد. برای انتخاب بهترین گزینه درمانی متناسب با شرایط خود بهتر است با پزشک مشورت کنید. پزشک شما می تواند مزایا و معایب هر روش درمانی را توضیح دهد. طول دوره درمان ایمنی درمانی در مقابل شیمی درمانی از یک بیمار به بیمار دیگر متفاوت است و تحت ت ثیر عوامل مختلفی خاص برای فرد و نوع سرطان آنها قرار دارد. شیمی درمانی و ایمونوتراپی دو نوع روش درمانی دارویی هستند که برای درمان سرطان استفاده می شوند. هدف از ایمونوتراپی تقویت عملکرد سیستم ایمنی بدن است تا بتواند سلول های سرطانی را از بین ببرد. شیمی درمانی به طور مستقیم توانایی تکثیر سلول های سرطانی را مهار می کند. هر دو نوع درمان می تواند در درمان سرطان موثر باشد. آنها ممکن است همراه با سایر روش های درمانی سرطان استفاده شوند. گزینه های درمانی را با پزشک خود در میان بگذارید تا بهترین گزینه ها را برای شرایط خود انتخاب کنید. هر بیماری باید با مشاوره با آنکولوژیست و تیم مراقبت خود، گزینه درمانی سرطان را که برای آنها مناسب است، تعیین کند، این می تواند شیمی درمانی، ایمونوتراپی یا ترکیبی از این یا سایر انواع درمان سرطان باشد. منابع:

اختلالات دندانپزشکی در سگ ها مشابه مواردی است که در انسان ها مشاهده می شود. مراقبت مناسب از دندان، از جمله روش های پیشگیری مانند مسواک زدن، می تواند به سالم نگه داشتن دندانها و لثه سگ و گربه های خانگی شما کمک کند. شایع ترین اختلالات دندانپزشکی در سگ ها و حتی گربه های خانگی، عبارتند از: بیماری لثه نقایص مینا نیش نامناسب بیماری اندودنتیک ناهنجاری های رشدی دندان های بدون استفاده آسیب دیدگی فک و صورت پوسیدگی دندان (حفره ها) عفونت باکتریایی بافت اطراف دندان باعث التهاب لثه ها، رباط هایی که دندان را احاطه کرده و استخوان اطراف آن می شود. در صورت عدم درمان به موقع بیماری لثه (پریودنتال) در سگ و حیوان خانگی به دلیل از بین رفتن بافت های پشتیبانی کننده، دندان ها از بین می روند. التهاب لثه اصلی ترین دلیل افتادن دندان در سگ ها است. بیماری لثه در اثر تجمع باکتری ها (پلاک) در خط لثه ایجاد می شود که بخشی از آن به دلیل عدم بهداشت صحیح دهان است. سایر عوامل موثر ممکن است شامل نژاد، ژنتیک، سن و رژیم غذایی نامناسب در حیوان خانگی باشد. با افزایش تعداد باکتری های زیر لثه، مواد زاید باکتریایی مانند سولفید هیدروژن، آمونیاک، اسیدها و ترکیبات دیگر باعث جمع شدن و آسیب دیدن بافت ها می شوند. واکنش خود سگ به این عفونت (التهاب) همچنین باعث شکستگی بافت و از بین رفتن بافت های پشتی دندان می شود. دو نوع بیماری لثه وجود دارد: التهاب و پریودنتیت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در التهاب لثه، لثه به دلیل پلاک باکتریایی ملتهب می شود، اما رباط ها و استخوان هنوز تحت ت ثیر قرار نمی گیرند. لثه ها از مرجانی صورتی به قرمز یا بنفش تغییر می کنند و لبه لثه متورم می شود. بوی بد دهان شایع ترین علایم التهاب لثه است. التهاب لثه را می توان با تمیز کردن مناسب دندان درمان کرد اما در صورت عدم درمان ممکن است منجر به پریودنتیت شود. التهاب لثه معمولا با تمیز کردن کامل دندان ها تحت بیهوشی کامل سگ یا حیوان خانگی انجام می شود و شامل تمیز کردن زیر خط لثه است. اگر در مراحل اولیه درمان، التهاب لثه برطرف نشود سگ باید دوباره تحت درمان قرار بگیرند. پس از اتمام تمیز کردن، دامپزشک می تواند برای جلوگیری از رشد باکتری ها یک سیلانت را روی دندان ها بمالد. سگ هایی که به درمان پاسخ نمی دهند باید برای بیماری های دیگر مانند مشکلات سیستم ایمنی و دیابت ارزیابی شوند. اگر دندان های حیوان تمیز به طور مرتب تمیز نشوند احتمال بازگشت دوباره التهاب لثه وجود دارد بنابراین رعایت بهداشت دهان و دندان در خانه، مانند مسواک زدن و همچنین تمیز کردن مرتب دندان های سگ خانگی شما توسط دامپزشک از اهمیت بسیاری برخوردار است. یکی از اختلالات دندانپزشکی در سگ ها پریودنتیت است. این بیماری لثه ها، رباط ها و استخوان نیز شامل می شود. این بیماری معمولا بعد از رشد تدریجی پلاک، تارتار و لثه ها رخ می دهد و برگشت ناپذیر است و منجر به از بین رفتن دایمی دندان در سگ و گربه های خانگی می شود. سگ های کوچکتر معمولا نسبت به سگ های بزرگ، بیشتر در معرض ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. سگ هایی با رژیم غذایی منظم گوشتی به دلیل اثر تمیز کننده مکانیکی روی دندان ها هنگام جویدن غذا، کمتر دچار مشکل پریودنتیت می شوند. در این شرایط دندان های پشت بیشتر از دندان های جلویی آسیب می بینند. دندان های فوقانی به شدت از دندانهای پایینی آسیب دیده و سطوح گونه دندان نسبت به سطوح نزدیک زبان دارای علایم بیشتری از بیماری خواهد بود. التهاب لثه اغلب در ابتدا در حدود سالگی مشاهده می شود اما در صورت درمان بهبود می یابد. پریودنتیت معمولا از تا سالگی شروع می شود و در صورت عدم درمان باعث از دست دادن دندان خواهد شد. پریودنتیت با تمیز کردن کاملا حرفه ای در بالا و زیر خط لثه درمان می شود. در بعضی موارد برای دستیابی به سطح ریشه برای تمیز کردن، سگ به عمل جراحی نیاز دارد. کشیدن دندان اغلب برای سگ های مبتلا به پریودنتیت لازم و ضروری است و باعث بهبودی سگ می شود. سرانجام، دامپزشکان هر عامل موثر در پریودنتیت، مانند جمع شدن دندان یا بیماری های زمینه ای را درمان می کنند. اگر سگ شما به دلیل پریودنتیت تحت درمان قرار گرفته است، باید مراقبت های بهداشت دهان و دندان را در خانه ادامه دهید. دستورالعمل های دامپزشک خود را دنبال کنید که ممکن است شامل مسواک زدن روزانه، تغییر رژیم ها، ژل پیشگیری از پلاک و شستشوی دهان باشد. مهمترین چیزی که باید به خاطر داشته باشید این است که التهاب لثه در اطراف دندان های تمیز ایجاد نمی شود. رعایت روش های بهداشتی منظم برای تمیز نگه داشتن دندان های حیوان خانگی مانند مسواک زدن و رژیم غذایی همراه با معاینات منظم دندانپزشکی بهترین روش ها برای جلوگیری از بیماری لثه هستند. مسواک زدن روزانه بهترین راه است اما پاک کردن دندان ها حداقل هر - روز یکبار می تواند پلاک را در سگهایی که اجازه مسواک زدن ندارند، از بین ببرد. فقط سطح بیرونی دندانها نیاز به مسواک زدن یا پاک شدن دارند. از خمیردندان های ساخته شده برای انسان ها نباید برای سگ و گربه های خانگی استفاده شود. دامپزشک ممکن است رژیم غذایی خاص، استفاده از اسباب بازی ها و درمان هایی را برای کمک به تمیز کردن دندان های حیوان خانگی توصیه کند. بیماری اندودنتیک در داخل دندان ها رخ می دهد. دندان های سگ ممکن است در اثر آسیب دیدگی بیرونی (به عنوان مثال، بازی تهاجمی یا تصادف اتومبیل) یا گاز گرفتن اشیاء نامناسب (به عنوان مثال، استخوان های واقعی، اسباب بازی های نایلونی سخت، سنگ ها، نرده ها یا قفس ها) شکسته شود. علت های احتمالی این شرایط عبارتند از: آسیب دیدگی ناهنجاری مینا پوسیدگی دندان شکستگی دندان علایم بیماری اندودنتیک در سگ و حیوان خانگی عبارتند از: تورم روی صورت کاهش اشتها آبسه های دندانی سوراخ قرمز یا سیاه روی تاج در این شرایط ممکن است حیوان خانگی در برابر لمس صورت مقاومت کند. دندان با رنگ قرمز مایل به قهوه ای، بنفش یا خاکستری می تواند نشان دهنده شکستگی دندان باشد. یکی دیگر از اختلالات دندانپزشکی در سگ ها ناهنجاری های رشدی متعددی وجود دارد که بر دندان سگ ها اثر می گذارد. بسیاری از این موارد جنبه ژنتیکی دارند. به طور کلی، ناهنجاری هایی که بر راحتی، سلامتی یا توانایی عملکرد سگ ت ثیر می گذارند، نیاز به درمان دارد. مواردی که فقط روی ظاهر (زیبایی شناسی) دندان ت ثیر می گذارد به درمان نیازی ندارند. رشد درست و صحیح دندان ها در سگ های خانگی به عوامل مختلفی بستگی دارد و در صورت عدم درمان به موقع ممکن است منجر به بروز عوارض های طولانی مدت شود. تشخیص زودهنگام و درمان به موقع بهترین روش برای جلوگیری از بروز مشکلات جدی تر است. روند های رشد دندان مادرزادی در حیوانات خانگی را می توان به مرحله تقسیم کرد که هرکدام می توانند مجموعه مشکلات خاص خود را داشته باشند و نیاز به بازرسی توسط یک دامپزشک دارد. مرحله از سن تا هفته سنی، مرحله از سن هفته تا ماهگی و مرحله از ماهگی تا سالگی است. توله سگ ها با فک های نسبتا طولانی بالایی (" overbite ") متولد می شوند. با بزرگ شدن سگ و شروع به خوردن غذای جامد، فک پایین در زیر شکاف رشد قرار می گیرد. اگر بعضی از دندان های پایین زودتر از زمان موعد رشد کنند، در این شرایط ممکن است در پشت دندان های فوقانی گرفتار شوند و از رشد مناسب فک پایین جلوگیری کنند. دامپزشک برای درمان سگ در این مرحله ممکن است مجبور شود چندین دندان سگ را بکشد تا فک پایین بتواند رشد بهتری داشته باشد. به طور طبیعی برخی از سگ ها ممکن است دندان اضافی را داشته باشند. وضعیت برعکس این شرایط هم می تواند رخ دهد. در این موارد، فک پایین سریعتر از حد معمول رشد می کند و نسبت به فک فوقانی خیلی طولانی می شود. این بیماری می تواند در اوایل هفتگی تشخیص داده شود. در این شرایط ممکن است دندان های خاصی از فک فوقانی در پشت دندانهای فک پایین گرفتار شوند و از رشد مناسب فک بالا جلوگیری کنند. درمان در این مرحله شامل کشیدن چند دندان فوقانی در توله سگ ها است. تشخیص زودهنگام و درمان به موقع می تواند از بروز عوارض جانبی جلوگیری کند. سایر مشکلات مادرزادی و رشدی مربوط به دندان های سگ در مرحله که ممکن است نیاز به درمان داشته باشد شامل دندان های اضافی نیز می باشد که فقط در صورت ایجاد مشکل و تداخل با سایر دندان ها باید کشیده شوند. اگر رشد فک بین طرف چپ و راست ناهمگن و نامتناسب باشد، ممکن است دامپزشک دندان ها را از سمتی که رشد کمتری دارند خارج کند. این روش بهترین فرصت برای رشد ناهموار فک ها در سگ و یا حیوان خانگی است. مرحله مهمترین مشکلی که می تواند در این مرحله ایجاد شود، حفظ دندان های توله سگ ها است. به طور معمول، ریختن دندان سگ ها حدود در هفتگی شروع می شود و در عرض ماه دندان ها با دندان های دایمی تعویض می شوند. احتمال تشکیل دندان های دایمی اضافی در این مرحله زیاد است. یکی دیگر از مشکلات دندان سگ ها که ممکن است در مرحله بروز کند، قرارگیری غیر عادی (کج شدن) دندان های تحتانی یا فوقانی است. در این شرایط بسته به وضعیت و سن خاص سگ، از روش درمانی ارتودنسی براکت های حیوان خانگی برای تراز کردن دندان ها در موقعیت های صحیح آنها استفاده می شود. انواع اختلالات دندانپزشکی می تواند در این مرحله از رشد حیوان خانگی ایجاد شود. درمان در صورت لزوم ممکن است شامل درمان ارتودنسی یا کشیدن دندان باشد. جمع شدن دندانها با کشیدن یک یا چند دندان برطرف می شود. در طول رشد مینای دندان بر روی دندان های کودک و دایمی، تجمع رسوب مواد شیمیایی داخل دندان ممکن است باعث آسیب دایمی شود. در این شرایط ممکن است عفونت های ویروسی به سلول های تولیدی مینا دندان ها حمله کنند و باعث بروز اختلالات مینا دندان شوند در این شرایط ممکن است مینای دندان نازک تر از حد طبیعی شود. برخی از علت های دیگر که ممکن است منجر به نقایص مینا دندان شوند، عبارتند از: تروما عفونت سوء تغذیه های شدید عفونت در دندان های خرد شده نقص مینای دندان نیز ممکن است به ویژه در Huskies جنبه ارثی داشته باشد. درمان این شرایط می تواند شامل اتصال مواد مصنوعی به دندان ها، درمان فلوراید و مراقبت مکرر باشد. بعضی از نژادها، به ویژه نژادهای کوچک (مانند مالتیایی) ، ممکن است دندان های اضافی و بدون استفاده در زیر لثه های خود باشند. علاوه بر آن نژادهایی که دارای سر کوتاه و صاف شده هستند (نژادهای براکی فلفلی) می توانند دندان هایی داشته باشند که از بین نمی روند زیرا در وضعیت نادرست قرار دارند. در این شرایط دامپزشک ممکن است با تجویز تصویربرداری با پرتوهای ایکس به طور دوره ای وضعیت دندان سگ را کنترل کنند. یک دندان غیرقابل استفاده می تواند منجر به کیست دندان شود که ممکن است بخش بزرگی از فک را از بین ببرد. دندان های بدون استفاده می توانند برای سگ و یا حیوان خانگی شما مشکل ساز شوند. شکسته شدن دندان و فک در حیوان خانگی غالبا به دلیل تروما رخ می دهند، از جمله: افتادن جویدن تصادفات اتومبیل دعوا با حیوانات دیگر فک حیوانات خانگی ممکن است در اثر پریودنتیت شدید یا سرطان ضعیف شود. دندانهای شکسته شده باید توسط دامپزشک مورد بازرسی قرار گیرند. اگر شکستگی ها در پالپ دندان انتشار پیدا کند، به درمان ریشه (اندودنتیک) یا کشیدن دندان نیاز دارد. زخم های لثه ها یا سایر بافت های نرم باید توسط دامپزشک نیز درمان شود. شکستگی استخوان باید توسط دامپزشک تثبیت شود. تثبیت ممکن است نیاز به استفاده از سیم، پین یا مواد دیگر داشته باشد. در این شرایط بهبودی سریع انجام می شود و بیشتر مواد حمایت کننده می توانند در حدود تا هفته توسط دامپزشک برداشته شوند. پوسیدگی دندان در سگ ها به ندرت دیده می شوند و در صورت بروز معمولا به صورت چاله هایی روی سطوح نیش دندان های مولر دیده می شود. پوسیدگی دندان در سگ و گربه های خانگی به روش در انسان ها، پر می شوند. [ advisers limit = online = true skill ="

یادگیری نحوه و پیشگیری از شعله ور شدن آنها می تواند به مبتلایان این وضعیت کمک کند تا احساس بهتری داشته باشند و کیفیت زندگی خود را بهبود ببخشد. ما در این مقاله سعی کرده ایم برخی راهکارها را برای کمک به فرد برای کاهش شدت علایم و کنار آمدن با آنها را بررسی کنیم. بهترین راهکارها برای مدیریت علایم کولیت اولسراتیو، عبارتند از: برای مدیریت علایم کولیت اولسراتیو بهتر است که هر چیزی را که می خورید و می نوشید را یادداشت کنید. این راهکار می تواند در تشخیص عوامل محرک که منجر به شعله ور شدن علایم می شوند، موثر باشند. بعد از تشخیص و شناسایی عوامل محرک، بهتر است غذاها یا نوشیدنی های مشکوک را برای چند روز از رژیم غذایی خود حذف کنید تا ببینید علایم شما بهبود می یابد یا تغییری حاصل نمی شود. به این نکته توجه داشته باشید که لبنیات یک علت اصلی احتمالی این وضعیت است. بعد، به آرامی این غذاها را دوباره وارد رژیم غذایی خود کنید. اگر دوباره علایم شما شعله ور شد، این غذاها را به کلی از رژیم غذایی خود حذف کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فیبر به نظم روده و سلامت روده کمک می کند، اما فیبر زیاد نیز می تواند باعث شعله ور شدن علایم کولیت اولسراتیو شود. سعی کنید غذاهایی که بیش از گرم فیبر در هر وعده ندارند، را مصرف کنید. غذاهای کم فیبر، عبارتند از کره ماهی تخم مرغ توفو (پنیر سویا) آب میوه بدون تفاله گوشت پخته شده برخی از میوه های پخته شده (بدون پوست و دانه) کربوهیدرات های تصفیه شده مانند برنج سفید، ماکارونی سفید و نان سفید به جای خوردن سبزیجات خام، سبزیجات خود را بخارپز، پخته یا تفت دهید. پخت و پز سبزیجات منجر به از بین رفتن فیبر می شود. اگر بعد از خوردن سه وعده غذایی بزرگ دچار دل درد و اسهال دارید، پنج یا شش وعده غذایی کوچک در روز را مصرف کنید تا ببینید علایم شما بهبود می یابد یا تغییری بوجود نمی اید. غذاهای نرم همچنین ممکن است به مبارزه با کمک کنند. نان سفید، ماکارونی سفید، سس سیب، آب میوه، آبگوشت، کره بادام زمینی خامه ای، سبزیجات نرم و ماهی بخارپز را در نظر بگیرید. برای وعده های غذایی مکانی بی صدا و بدون بو پیدا کنید. سپس خوب بجوید و آرام بنوشید و بلافاصله دراز نکشید. اگر نفخ شکم دارید، از خوردن غذاهای پرچرب و سرخ شده و نوشیدنی های گازدار خودداری کنید. سایر غذاهایی که بهتر است مصرف آنها را محدود کنید شامل لوبیا، کلم بروکلی، کلم، پیاز، مارچوبه و غذاهای رژیمی یا آب نبات های بدون قند حاوی سوربیتول است. محصولات ضد گاز بدون نسخه پزشک اغلب مفید هستند، اما ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. برای تب های مربوط به مایعات بنوشید، کم لباس بپوشید و ترموستات را در یک دمای مناسب در خانه تنظیم کنید. در محل کار، سعی کنید از یک پنکه کوچک استفاده کنید تا هوا در گردش باشد. در مورد مصرف برای کاهش تب از پزشک خود سوال کنید. از مصرف، ایبوپروفن و ناپروکسن که ممکن است دستگاه گوارش را تحریک کند، خودداری شود. ورزش می تواند روحیه شما را تقویت کند، استرس را کاهش دهد و اضطراب و افسردگی مرتبط با را بهبود بخشد. فعالیت بدنی همچنین می تواند التهاب در بدن را سرکوب کرده و به فرد کمک کند تا احساس بهتری داشته باشد. بهتر است که بررسی کنید که چه نوع تمرینی برای شما بهتر است. حتی ترکیب تمرینات با شدت کم مانند شنا، دوچرخه سواری، و پیاده روی نیز می تواند در مدیریت علایم کولیت اولسراتیو موثر باشد. تحقیقات نشان می دهد که استرس در مانند کولیت نقش دارد. محققان داده های مربوط به ، بزرگسال را در مطالعه سوییس تجزیه و تحلیل کردند و رابطه ای بین افسردگی و اضطراب و علایم بیماری یافتند. بررسی ها نشان می دهد که استرس می تواند شعله ور شدن علایم کولیت را بدتر کند. یادگیری نحوه کنترل استرس می تواند پاسخ التهابی بدن را کاهش دهد و به شما کمک کند زودتر بر شعله ور شدن غلبه کنید. روش های ساده برای از بین بردن استرس شامل، تمرینات تنفس عمیق و اختصاص هر روز وقت برای خودتان است. همچنین تعیین اهداف واقع بینانه و یادگیری نحوه گفتن "نه" در هنگام احساس خستگی بسیار مفید است. باید سعی کنید خواب کافی، یک رژیم غذایی متعادل داشته و هیدراته باشید. ترک الکل، کاهش مصرف کافیین و کربنات نیز عاقلانه است. اگر تغییر در سبک زندگی باعث بهبود سطح استرس نمی شود، به پزشک مراجعه کنید. آنها ممکن است دارو یا توصیه به مشاوره را از یک متخصص بهداشت روان توصیه کنند. به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی سالم، اسیدهای چرب امگا ، چربی های سالم موجود در غذاهایی مانند ماهی های چرب، ممکن است التهاب را از بین ببرد و علایم کولیت اولسراتیو را تسکین دهد. چربی های امگا به دلیل عملکرد ضد التهابی قوی و توانایی سوخت رسانی به سلول های دستگاه روده، برای بیماران مبتلا به UC و کرون مفید است. برخی بررسی ها نشان می دهد مکمل اسید چرب امگا برای افراد مبتلا به IBD و سایر بیماری های التهابی مانند پسوریازیس و آرتریت روماتویید نویدبخش است. امگا همچنین ممکن است سیتوکین های پیش التهابی را که باعث التهاب سیستمیک می شوند، کاهش دهد. اما دوز مصرفی روزانه اسیدهای چرب امگا برای جلوگیری یا القا بهبودی در بیماران IBD ، به مطالعات بیشتری نیاز است. در صورت عدم درمان موثر کولیت اولسراتیو، علایم ممکن است عود کنند و دوباره برگردند. برای بسیاری از افراد با علایم خفیف یا متوسط، همه چیز پس از تشخیص تا حدودی بهبود می یابد. بهبودی علایمی می تواند به کمک دارو همراه با شناسایی و پیشگیری از عوامل محرک صورت بگیرد. شعله ور شدن علایم به ندرت رخ می دهد. کمتر شایع است و فقط تعداد کمی از موارد شدید به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارند. شعله ور شدن های مکرر می تواند نشان دهنده مشکلات مربوط به درمان فعلی باشد، بنابراین با پزشک خود مشورت کرده و در مورد تنظیم داروهای خود صحبت کنید. اکنون چندین نوع دارو وجود دارد که می تواند در مدیریت علایم کولیت اولسراتیو موثر باشند. پزشک ممکن است میزان و نوع دارو را تغییر دهد. علاوه بر دانستن چگونگی کنترل و مدیریت علایم کولیت اولسراتیو، شناخت عواملی که باعث شعله ور شدن آنها می شوند نیز می تواند مفید است. کولیت اولسراتیو باعث التهاب و زخم روده بزرگ می شود. در صورت عدم درمان، این شرایط می تواند منجر به عوارض خطرناک زیر شود سوراخ شدن روده سرطان روده بزرگ مگاکولون سمی پزشک به احتمال زیاد دارویی برای کاهش التهاب مانند داروی ضد التهاب یا داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی تجویز می کند. این داروها به تسکین علایم کولیت اولسراتیو کمک می کنند و همچنین می توانند به عنوان درمان پیشگیری کننده عمل کنند تا فرد را در بهبودی قرار دهد. اگر داروی خود را طبق دستورالعمل مصرف نکنید، علایم ممکن است دوباره برگردد. هرگز نباید دوز دارو های خود را کاهش دهید و بدون مشورت با پزشک، مصرف آنها را ترک کنید. دارویی که فرد برای یک بیماری دیگر مصرف می کند نیز می تواند منجر به شعله ور شدن علایم کولیت شود. اگر برای درمان عفونت باکتریایی از آنتی بیوتیک استفاده می کنید این دارو ها می توانند منجر به شعله ور شدن علایم شوند. آنتی بیوتیک ها گاهی اوقات می توانند تعادل باکتری های روده را مختل کرده و باعث شوند. داروهای ضد التهابی غیراستروییدی بدون نسخه، مانند آسپیرین و ایبوپروفن نیز ممکن است کولون را تحریک کرده و باعث شعله ور شدن علایم شود. این بدان معنا نیست که فرد باید مصرف آنتی بیوتیک یا داروهای ضد درد را متوقف کند، اما باید قبل از مصرف این داروها با پزشک خود مشورت کند. اگر فردی آنتی بیوتیک مصرف می کند، برای مقابله با عوارض جانبی احتمالی نیز ممکن است به داروی ضد اسهال موقت نیاز داشته باشد. اگر شخص بعد از مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی درد معده دارد، احتمال دارد پزشک برای کاهش درد، استامینوفن را پیشنهاد کند. باعث کولیت اولسراتیو نمی شود، اما می تواند علایم را بدتر کرده و شعله ور شود. وقتی فرد استرس دارد، بدن به حالت جنگ یا گریز می رود. هورمون هایی آزاد می کند که ضربان قلب را افزایش می دهند و آدرنالین را تقویت می کنند. این هورمون های استرس همچنین پاسخ التهابی را تحریک می کنند. هورمون های استرس در دوزهای کم، بی ضرر هستند. از طرف دیگر، استرس مزمن می تواند بدن را در حالت ملتهب نگه دارد و علایم کولیت اولسراتیو را بدتر کند. غذاهایی که می خورید همچنین می توانند علایم کولیت اولسراتیو را بدتر کنند. حتی ممکن است بعد از خوردن غذاهای خاص دچار شعله ور شدن علایم شوید، از جمله: لوبیا لبنیات گوشت ذرت بو داده آجیل و دانه ها غذاهای چرب غذاهای ادویه دار میوه و سبزیجات خام شیرین کننده های مصنوعی نوشیدنی های دردسرساز می توانند شامل شیر، الکل، نوشیدنی های گازدار و نوشیدنی های کافیین دار باشند. غذاها و نوشیدنی هایی که باعث شعله ور شدن کولیت اولسراتیو می شوند از فردی به فرد دیگر متفاوت است. نحوه پاسخ بدن به موارد خاص نیز می تواند با گذشت زمان تغییر کند. با بهبود رژیم غذایی و تغییر سبک زندگی، بهبود علایم کولیت اولسراتیو و دستیابی به بهبودی امکان پذیر است. تشخیص و پیشگیری از هرگونه عامل محرکی می تواند منجر به شعله ور شدن علایم کولیت اولسراتیو شود. اقدام سریع در هنگام شعله ور شدن می تواند وضعیت را تحت کنترل درآورد. منابع:

راهکارهای برای مدیریت بیماری در ماهی های زینتی وجود دارند که با رعایت آنها می توانید از داشتن آکواریوم زیبای خود لذت ببرید اما باید به نکته توجه داشته باشید که مانند سایر حیوانات خانگی، ماهی های آکواریوم در معرض انواع بیماری ها قرار دارند، بسیاری از بیماری های رایج بین ماهی ها در اثر استرس از جمله ازدحام بیش از حد، سر و صدای زیاد، پرخاشگری از ماهی های دیگر، کیفیت پایین آب و یا تغییر دما یا شیمی آب ایجاد می شوند. نام هایی که معمولا در مورد مشاهده می شود مانند قطره چربی، "چشم پاپی"، "پوسیدگی باله" بیشتر بر روی علایم بیماری تاکید دارند. آنها ممکن است توسط طیف گسترده ای از عوامل بیماری زا ایجاد شود. اگرچه برخی از بیماری ها، مانند بیماری لکه سفید، می تواند باعث ایجاد علایم کاملا قابل مشاهده در ماهی شود، اما علت واقعی آن ممکن مشخص نشود بنابراین برای تشخیص بیماری باید از یک دامپزشک کمک بگیرید چون تشخیص بیماری در ماهی های آکواریومی فقط بر اساس علایم آنها صورت نمی گیرد. راهکارهای به حداقل رساندن مشکلات بیماری در آکواریوم ها و استخرهای زینتی، عبارتند از: حفظ کیفیت آب اطمینان از عدم ازدحام بیش از حد مدیریت محیط ماهی ها برای به حداقل رساندن استرس قرنطینه کردن ماهی های جدید قبل از اضافه کردن آنها به مخزن سرانجام، باید در دور ریختن ماهی های مرده، فاضلاب یا مواد دیگر موجود در مخازن ماهی، بسیار مراقب باشید، زیرا بسیاری از بیماری های ماهی های زینتی می توانند به طبیعت سرایت کرده و بر جمعیت ماهیان بومی ت ثیر بگذارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از راهکارهای مهم برای مدیریت بیماری در ماهی های زینتی، عبارتند از: تقریبا انواع بیماری های در ماهی های آکواریومی باعث بروز استرس در ماهی ها و تضعیف سیستم ایمنی بدن آنها می شود. علت های اصلی بروز استرس در بین ماهی ها، عبارتند از: نور نامناسب کیفیت پایین آب تصفیه نامناسب زیستگاه ناکافی ازدحام بیش از حد رژیم غذایی نادرست شیمی نامناسب آب نقل و انتقال به مکان جدید پرخاشگری از ماهی های دیگر برای حفظ سلامتی ماهی های خود باید آب آکواریوم را به طور منظم تعویض کنید، به ماهی خود غذای متنوعی و باکیفیت دهید، از آکواریوم خود غافل نشوید و چراغ را در یک تایمر قرار دهید تا یک روز عادی را شبیه سازی کند. هنگام تعویض آب، قبل از افزودن آن به آکواریوم، همیشه آب شیر را با تهویه هوا درمان کنید. هرگز ماهی هایی را که تازه وارد فروشگاه آکواریوم محلی شما شده اند را خریداری نکنید. به آنها اجازه دهید قبل از خرید یک هفته یا بیشتر در مکان خود باقی بماند. مطمین شوید که محیط های مناسبی برای تمام ماهی ها و وجود دارد تا از مزاحمت ماهی های های قبلی برای ماهی های جدید جلوگیری شود. پس از افزودن ماهی جدید به آکواریوم، چند ساعت نور را خاموش کنید تا ماهی با محیط جدید سازگار شود. هر وقت ماهی جدید خریداری می کنید، آنها را حداقل روز در آکواریوم قرنطینه قرار دهید تا از سالم بودن آن مطمین شوید. از یک آکواریوم قرنطینه برای جداسازی و نگهداری ماهی های جدید استفاده کنید. حداقل ساعت قبل از تعویض دارو یا اضافه کردن ماهی جدید آب آکواریوم را تعویض و با کربن فیلتر کنید. در حالی که امروزه اکثر ماهی های آکواریومی آب شیرین در فضای بسته پرورش می یابد، برخی از انواع نادر و ماهی های عجیب و غریب هنوز در طبیعت پرورش می یابند. این ماهی ها ممکن است به بیماری های زیادی مبتلا باشند و معمولا در هنگام انتقال به آکواریوم استرس بیشتری دارند. در هنگام خرید ماهی صید شده وحشی باید اقدامات مراقبتی و قرنطینه ای زیادی انجام شود. هنگام نگه داشتن ماهی مانند مارماهی در جنس Mastacembelus و انواع خاصی از حلقه ها، از شن و ماسه به جای ماسه استفاده کنید تا از صدمه زدن به بدن آنها در بستر جلوگیری شود. با استفاده از راهکارهای مدیریت بیماری در ماهی های زینتی می توانید از داشتن آکواریوم زیبای خود لذت ببرید اما باید به نکته توجه داشته باشید که مانند سایر حیوانات خانگی یک روش موثر برای حفظ آکواریوم عاری از بیماری، قرنطینه کردن تمام ماهی های است که جدیدا خریداری شده اند. قرنطینه کردن ماهی ها برای انواع با ارزش مانند دیس، ماهی های نادر یا ماهی های پرورش یافته در آکواریوم ها اختصاصی بسیار مهم است. قرنطینه کردن ماهی های جدید احتمال ورود یک ارگانیسم بیماری را در آکواریوم به شدت کاهش می دهد و به شما امکان می دهد در صورت لزوم، بدون استفاده از مواد شیمیایی به آکواریوم، با خیال راحت ماهی های بیمار را درمان کنید. برای حفاظت از ماهی، آکواریوم را با گیاهان پلاستیکی یا سایر تزیینات غیر متخلخل که به راحتی استریل شده و یا تمیز می شوند تزیین کنید. از سنگ های متخلخل یا چوب خاردار استفاده نکنید زیرا می توانند داروها را جذب کنند. از اتصالات پی وی سی یا اندازه های مختلف لوله نیز می توان به عنوان مکان مخفی استفاده کرد. از ماسه سنگ استفاده نکنید، زیرا مکان مناسبی برای تولید مثل انگل هایی مانند Ich خواهد بود. کربن و سایر مواد شیمیایی را از فیلتر جدا کنید، زیرا این مواد با جذب داروها، باعث کاهش اثر بخشی آنها می شوند. از نور زیاد استفاده نکنید، زیرا محیط کم نور باعث آرامش ماهی شما می شود و همچنین به عنوان مهار برخی از عوامل بیماری زا شناخته می شود. برای آکواریوم قرنطینه خود یک توری جداگانه، شیلنگ سیفون و سایر تجهیزات داشته باشید و هرگز از آنها در آکواریوم اصلی استفاده نکنید. با انجام این کار خطر ابتلا به بیماری ها بین دو آکواریوم قرنطینه و اصلی وجود دارد. این تجهیزات را ضد عفونی کرده و به طور مرتب بشویید. بعد از کار در آکواریوم قرنطینه، دست خود را با صابون ضد باکتری تمیز کنید. ارگانیسم های ایجاد کننده بیماری تقریبا در هر آکواریوم وجود دارند، اما اگر تعداد آنها کم باشد و سیستم ایمنی ماهی ها به درستی کار کنند، تاثیر بر روی سلامت ماهی های شما ندارند. ضد عفونی کننده های ماورا بنفش، ارگانیسم های ایجاد کننده بیماری و همچنین جلبک های معلق را از بین می برند و به سالم نگه داشتن آب کمک می کنند. ضدعفونی کننده های Coralife Turbo - Twist UV در سه اندازه موجود هستند و حداکثر گالن را در خود جای می دهد. لامپ های ضدعفونی UV باید برای حفظ عملکرد اوج هر ماه یا ساعت کار تعویض شوند. برای تشخیص مشکلات و انواع بیماری های ماهی های آکواریومی تشخیص رفتار و ظاهر عادی ماهی از غیر عادی آنها خیلی مهم است. مرتبا ماهی خود را چک کنید. زمان غذا دادن به ماهی ها فرصت مناسبی برای انجام چک کردن آنها است. به دنبال لکه های سفید، چشم های پف کرده، تکه های خونین یا باله های ریز و پاره شده باشید. همچنین، موارد خاصی وجود دارد که ماهی هرگز آنها را انجام نمی دهند. به عنوان مثال، ماهی ها معمولا سطح زمین را گاز نمی گیرند. آنها به طور معمول این کار را در مواقع کمبود اکسیژن میزان زیاد نیتریت، انگل یا آسیب دیدن آبشش ها انجام می دهند. سایر رفتارهایی که باعث نگرانی می شوند عبارتند از: امتناع از غذا خوردن از بین رفتن رنگ پوست ساییدن در برابر تزیینات یا بستر بی حرکت ماندن در اطراف آکواریوم اگر احساس می کنید که ماهی های شما بیمار هستند از فروشگاه آکواریوم محلی یا دامپزشک خود مشاوره درمانی بگیرید. اگر ماهی شما مریض به نظر می رسد یا رفتار غیر طبیعی نشان می دهد، در اسرع وقت برای کمک به تشخیص و درمان با دامپزشک مشورت بگیرید. برای مشاوره آنلاین از دامپزشکان با تجربه خدمات دامپزشکی اپلیکیش پزشکت را به شما پیشنهاد می کنیم. تهیه عکس یا فیلم کوتاه از ماهی و استفاده از آن ها در حین مشاوره آنلاین با دامپزشک می تواند بسیار مفید و موثر باشد. ماهی های مرده و کلیه زباله های مربوط به آکواریوم را از روی مخازن آکواریوم جدا کرده و دور بیندازید و مطمین شوید که هیچ آب یا زباله ای وارد سیستم زهکشی یا آبراه آکواریوم نمی شود. کیفیت مناسب آب برای نگهداری موفق ماهی ضروری است. تخمین زده می شود که آب آکواریوم را تعویض کنید. آب آکواریوم خود را برای مقادیر بالای آمونیاک و نیتریت آزمایش کنید.

در اینکه حیوانات خانگی می توانند شادی زیادی را برای صاحبان خودشان به ارمغان بیاورند شکی نیست اما مزایای نگهداری از حیوانات خانگی بیشتر از سرگرم شدن با آن ها است. علاوه بر آن، نگهداری از حیوانات خانگی به ویژه برای کودکان می تواند در کسب و آموزش های مهارت های مهم زندگی مانند مسیولیت، اعتماد، دلسوزی، احترام و صبر موثر باشد. هم کودکان و هم حیوانات خانگی از بازی با انرژی زیاد و همچنین داشتن یک دوست صمیمی لذت می برند. در روشن نمودن نقش حیوانات خانگی در تربیت کودک، لازم است بدانیم که اگر فرزند شما دوست دارد که یک حیوان خانگی داشته باشد بهتر است قبل از هر موضوعی در مورد مسیولیت پذیری و نحوه نگهداری از حیوان با او صحبت کنید. برای کودکان خود موارد زیر را کاملا به طور واضح بیان کنید: حیوان خانگی نیاز به مراقبت و مواظبت و نظافت دارد. این احتمال وجود دارد به هر نحوی حیوان خانگی بیمار شود و یا حتی بمیرد. حیوان خانگی شما ممکن است پیر شود و نیاز به توجه بیشتری داشته باشد. نیاز به لمس و نوازش ملایم در هنگام غذا خوردن و خوابیدن حیوان خانگی باعث یادگیری احترام به دیگران در کودکان خردسال می شود. توجه و احترام به دیگران یکی از دشوارترین مهارت ها برای یادگیری در سنین است. هنگامی که حیوانات خانگی عشق بی قید و شرط خودش را به کودکان نشان می دهند، باعث افزایش عزت نفس در او می شود. علاوه بر آن، یادگیری حس مسیولیت پذیری در کودکان یک عامل اساسی برای افزایش در آنها است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حیوانات خانگی بسیار وفادار هستند و کودکان می توانند نحوه رفتار با دیگران را از آن ها یاد بگیرند. بعضی اوقات برقراری ارتباط صحیح و مناسب و آموزش ترفند ها و یاد دادن رفتار های مناسب با حیوان خانگی زمان می برد و نیاز به صبر و حوصله زیادی دارد که کودکان شما می توانند با نگهداری از حیوان خانگی صبر و تمرین زیاد را تقویت کنند. حیوانات خانگی در بهبود و یادگیری برقراری رابطه اجتماعی بسیار عالی هستند. سگ ها هنگام مسافرت، گفتگو با دیگران را تشویق می کنند و مهارت های اجتماعی کودک را بهبود می بخشند. یکی از مهمترین دلایل و مهارت مهم زندگی برای داشتن حیوان خانگی یادگیری مسیولیت پذیری در کودکان است. حیوانات خانگی به غذا، آب، عشق و اکثر آن ها به ورزش نیاز دارند. علاوه بر آن شخصی که دوست دارد از حیوانات خانگی نگهداری کند باید مسیولیت نظافت حیوانات مانند مسواک زدن و حمام بردن حیوان را قبول کند. پس کودک شما قبل از خرید حیوان خانگی باید مسیولیت وظایف مربوط به آن را قبول کند. نگهداری از حیوانات خانگی می تواند نقش بسیار مهمی در یادگیری مهارت های رشد کودکان بالاتر از سال داشته باشد. دومین مهارتی که کودکان با نگهداری از حیوان خانگی خود آن را یاد می گیرند اعتماد کردن است. حیوان خانگی در هنگام غمگین و یا ناراحت بودن صاحبان خود بدون هیچ قید و شرطی از او حمایت می کند. این رفتار حیوانات خانگی به کودک شما یاد می دهد که می تواند به حیوان خانگی خود اعتماد کند. وقتی کودک از حیوان خانگی مراقبت می کند، یاد می گیرد با مراقبت از دیگران با آنها مهربان باشد. از آنجایی که اکثر حیوانات خانگی علاقه زیادی به پیاده روی و پرتاب توپ دارند، نگهداری از آنها می تواند باعث افزایش فعالیت در کودکان شود. داشتن حیوان خانگی در کودکی یک تجربه خارق العاده برای کودک است. کودکان یاد می گیرند مسیولیت یک چیز دیگر زنده را به عهده بگیرند. کودکان دارای حیوانات خانگی می دانند که نیازهای آنها همیشه در اولویت است و بعضی اوقات برای مراقبت از حیوانات خانگی خود باید از استراحت و بازی های خودشان بگذرند. این کودکان نسبت به کودکانی که با حیوانات خانگی رشد نکرده اند دلسوزتر، کمتر خودخواه و خوشحال تر هستند. کودکانی که حیوانات خانگی دارند علاقه مند هستند که بیشتر فعالیت کنند و زمان بیشتری را در خارج از منزل بگذرانند. این موضوع در نهایت می تواند منجر به بهبود سلامت کودکان و کاهش چاقی در آنها شود. از آنجا که یک بیماری همه گیر و در حال رشد است و عواقب جدی برای سلامتی از جمله و سایر بیماری های جدی در آنها دارد، داشتن حیوان خانگی برای کودک می تواند یک تجربه یادگیری ارزشمند و یک تصمیم مهم برای سلامتی باشد. هنگامی که کودک حیوان خانگی خود را از دست می دهد در اصل روند را تجربه می کند و یاد می گیرید که در شرایط از دست دادن و غم و اندوه چگونه رفتار کند. علاوه بر این، کودکان اغلب از طریق فرایند داشتن حیوان خانگی از دست دادن و مرگ نزدیکان را تجربه می کنند. برای بسیاری از کودکان، از دست دادن حیوان خانگی دوست داشتنی اولین تجربه آنها با مرگ است. بچه ها با خداحافظی از حیوانات خانگی خود شروع به درک و حل ثبات مرگ می کنند. این تجربه پاداش از اهمیت بالایی برخوردار است و فرزندان را برای ضررهای بزرگی آماده می کند زیرا ممکن است بعدا در زندگی مرگ عزیزان خود را تجربه کنند. همچنین به آنها کمک می کند تا درک و مدیریت بهتر درد و ناامیدی در سایر جوانب زندگی خود را یاد بگیرند. نگهداری از حیوان خانگی توسط کودکان باعث ایجاد انگیزه درونی در آنها می شود. تقویت انگیزه در کودکان می تواند تاثیر زیادی بر روی عملکرد درسی کودکان داشته باشد. بررسی ها نشان می دهد کودکانی که حیوانات خانگی مانند سگ ها زندگی می کنند کمتر دچار و می شوند و کمتر به نیاز پیدا می کنند. محققان معتقدند که قرار گرفتن در معرض حیوانات در سنین کودکی باعث تحریک و تقویت آن ها می شود. با تمام مزایایی که در مورد نقش حیوانات خانگی در تربیت کودکان عنوان شد باید به این نکته هم توجه داشته باشیم که نگهداری از حیوانات خانگی ممکن است با خطراتی هم همراه باشد. برخی از نژادهای سگ ممکن است نسبت به سایرین تحمل کمتری داشته باشند. والدینی که سگ را برای کودکان خود به عنوان یک حیوان خانگی خریداری می کنند، باید مزاج و سن سگ را در نظر بگیرند. سگ های مسن ممکن است برخورد بهتری با کودکان پر سر و صدا داشته باشند، در حالی که یک توله سگ بسیار جوان نمی توانند درک کنند که کودک وسیله اسباب بازی نیست و ممکن است به کودک آسیب برساند. برخی از والدین ها فکر می کنند خرید یک توله سگ و یا بچه گربه نسبت به حیوانات مسن تر گزینه های مناسبی برای خرید هستند این در حالی است که توله سگ و یا بچه گربه ها به راحتی صدمه می بینند و حتی در مواردی ممکن است به کودک آسیب برسانند. علاوه بر آن، حیوانات خانگی کوچکتر به مراقبت و آموزش بیشتری نیاز دارند. در برخی موارد حتی ممکن است سگ یا گربه یک حیوان خانگی ایده آل برای کودکان نباشد، زیرا حتی لطیف ترین حیوان خانگی نیز نمی تواند به راحتی با کودکان رابطه برقرار کنند. والدین بهتر است در این زمینه می توانند از راهکارهای زیر برای انتخاب و آموزش بهتر حیوان خانگی استفاده کنند: یادگیری خریداری محصولات آموزشی برای تربیت حیوانات خانگی مراجعه به پرورش دهنده با تجربه. یک پرورش دهنده باتجربه می تواند در مطابقت و تشخیص سن و نوع سگ مناسب با خلق خو کودکان به شما کمک کند. برخی نکات مهم بهداشتی و ایمنی وجود دارد که باید هنگام ورود حیوان خانگی به خانه خود آنها را رعایت کنید. رعایت و آگاهی فرزندان و حتی حیوانات خانگی می تواند تاثیر زیادی در وضعیت سلامتی جسمی و روانی کودکان شما داشته باشد بنابراین بسیار مهم است که در تهیه و انتخاب حیوان خانگی مناسب برای کودک خود وقت بگذارید و هزینه کنید و از پرورش دهنده گان و دامپزشکان باتجربه در این زمینه تحقیق کنید. اگر کودک شما حساسیت یا آلرژی خاصی دارد بهتر است قبل از خرید حیوان خانگی حتما با پزشک مشورت کنید. در شرایطی که بعد از خرید حیوان خانگی، کودک شما علایمی از حساسیت را بروز داد به پزشک مراجعه کنید. برای خرید حیوان خانگی مناسب برای کودک خود بهتر است راهکارهای زیر را رعایت کنید: از سالم بودن حیوان مطمین شوید. حیوان خانگی خود را از یک فرد مطمین خریداری کنید. از یک دامپزشک برای بررسی وضعیت سلامت حیوان خانگی کمک بگیرید. در هنگام انتخاب سن و نژاد حیوان را بپرسید و حیوانی متناسب با سن کودک خود انتخاب کنید. مطمین شوید که حیوان خانگی هر ساله واکسیناسیون شده و واکسن های مورد نیاز را دریافت کرده است. اقدامات لازم در هنگام انتقال حیوان خانگی به منزل هرگز کودک خردسال را با حیوان تنها نگذارید. اجازه ندهید حیوانات خانگی با کودکان بخوابند. اجازه ندهید حیوان خانگی به تنهایی در اتاق کودک بچرخد. مکانی آرام و مشخصی را برای حیوان خانگی خود در نظر بگیرید. به فرزندان خود بیاموزید که با حیوانات به آرامی و با احترام رفتار کنند. اجازه ندهید که حیوان خانگی صورت فرزند شما یا هرگونه بریدگی و خراش را لیس بزند. در مراقبت از حیوان خانگی خود از کودکان کمک بگیرید تا روند مسیولیت نگهداری از حیوان را یادبگیرد. هر سگ شخصیت و خلق و خوی متمایز خود را دارد. نژاد تنها یک مولفه در تعیین رفتار آن است. هر سگ پتانسیل گاز گرفتن دارد. همه سگ ها، بدون توجه به اندازه و سن خود نیاز به آموزش و معاشرت دارند تا بتوانند جزیی از خانواده شما باشند. آنها به ورزش کافی، غذا و آب، مراقبت دامپزشکی، پناهگاه و البته عشق نیاز دارند. اقدامات لازم برای خرید یک سگ به دنبال یک سگ با طبیعت آرام باشید. سگ خود را در فضایی که بتواند راحت باشد نگه دارید. سگ خود را در معرض انواع مختلف مردم و موقعیت ها قرار دهید. سگ های مسن تنها در صورتی که قبلا هم در کودکان بوده اند می توانند انتخاب مناسبی برای کودک شما باشند. توله سگ ها می توانند بسیار سرگرم کننده باشند اما انرژی زیادی دارند. توله سگ ها برای آموزش مناسب به زمان و صبر زیادی احتیاج دارند. برای مدت طولانی سگ خود را در خانه تنها نگذارید. اگر مجبور هستید مدت زمان طولانی را از حیوان خانگی خود دور شوید سگ گزینه مناسبی برای شما نخواهد بود. سگ ها به ورزش زیادی احتیاج دارند. فرزندانتان را تشویق کنید همراه با سگ های خانگی خود پیاده روی کنند. اقدامات لازم برای نگهداری گربه خانگی خود گربه خود را در داخل خانه نگه دارید تا از آسیب در امان بماند. مراقب باشید گربه خانگی شما با حیوانات دیگر در ارتباط نباشد. جعبه بستر را تمیز نگه دارید. همیشه هنگام تمیز کردن جعبه، دستکش بپوشید. اگر یک سگ یا گربه نوع مناسب حیوان خانگی برای خانه شما نیست، گزینه های دیگری نیز وجود دارد اما حیوانات عجیب و غریب مانند گلایدرهای قند، جوجه تیغی یا میمون حیوانات خانگی مناسبی برای کودکان نیستند. آنها می توانند خطرناک باشند، یا کودکان نتوانند به درستی از آنها نگهداری کنند. خرگوش و موش خرما حیوانات خانگی خوبی برای کودکان خردسال نیستند. علاوه برآن، خزندگان، به ویژه لاک پشت ها، حیوانات عجیب و غریب به حساب می آیند و قبل از خرید و نگهداری آنها باید با یک دامپزشک مشورت کنید.

در صورتی که تمایل به نگهداری از پرنده های زینتی در خانه های خود دارید بهتر است در درجه اول انواع بیماری های پرنده های زینتی که ممکن است بر حیوان خانگی گرانبها شما تاثیر بگذارند را بشناسید. تشخیص زودهنگام بیماری برای درمان موفقیت آمیز در پرندگان حیوان خانگی مهم است، بنابراین یادگیری در مورد برخی از شایع ترین بیماری ها در پرنده های زینتی، بسیار مهم است. پرنده های زینتی مانند انواع طوطی های می توانند سرگرمی جذابی برای خانواده ها باشند. بررسی های اخیر نشان داده که بیش از میلیون خانوار در ایالات متحده آمریکا پرندگان خانگی دارند. صاحبان پرنده های زینتی توجه داشته باشند که اگرچه حیوانات خانگی آنها ممکن است کاملا باهوش و سرگرم کننده باشند، اما در برخی مواقع ممکن است حامل و ناقل میکروب های باشند که می توانند منجر به بروز بیماری در انسان ها شوند. البته این موارد به ندرت دیده می شود اما در برخی موارد بیماری انتقالی از پرنده های زینتی به انسان ها می تواند منجر به عفونت های جزیی پوستی گرفته تا بیماری های جدی در انسان ها شوند. یکی از بهترین راه هایی که می توانید خود را از ابتلا به بیماری محافظت کنید، شستشوی کامل دست ها با آب جاری و صابون پس از لمس پرندگان، فرورفتگی های آنها یا وسایل موجود در قفس های آنها است. شما می توانید با رعایت نکات بهداشتی و مشاوره به موقع از دامپزشکان احتمال ابتلا به بیماری ها را در پرنده های زینتی خود کاهش دهید. بیماری PDD یکی از گیج کننده ترین اختلالات در بین پرندگان است. این بیماری اگرچه می تواند بر اعصاب ت مین کننده سایر اعضای بدن نیز ت ثیر بگذارد اما بیشتر اعصاب ت مین کننده دستگاه گوارش پرنده را تحت تاثیر قرار می دهد. علایم PDD شامل کاهش وزن، استفراغ، تغییر در وضعیت مدفوع پرنده و التهاب ماهیچه ای در نزدیکی گلو پرندگان است. با این حال، هیچ علامت و نشانه ای مشخص و معینی برای تشخیص صددرصدی بیماری اتساع غیرمترقبه پرندگان وجود ندارند و حتی ممکن است تا مرحله شدید هیچ علایمی از بیماری نشان ندهند. اغلب درمان این بیمار با تجویز داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) انجام می شود و ممکن است رژیم غذایی خاصی برای پرنده در نظر گرفته شود. با این حال، هیچ درمان مشخصی برای این بیماری وجود ندارد و گزینه های درمانی فقط برای کاهش و تسکین درد در پرندگان تجویز می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید Psittacosis یا تب طوطی نوعی از باکتری کلامیدیا است که می تواند بر روی کلیه طوطی ها ت ثیر بگذارد. این بیماری بسیار مسری بوده و از پرندگان به حیوانات دیگر و همچنین انسان قابل انتقال است. علایم بیماری پیتیتاکتوز تشخیص داده نشده، اما علایم احتمالی عبارتند از: اختلال در تنفس عفونت چشم التهاب بی اشتهایی نخوردن آب بی حالی درمان بیماری تب طوطی اغلب آنتی بیوتیک، تتراسایکلین است که می تواند به صورت خوراکی یا تزریقی مصرف شود. با این حال، پرندگانی که تتراسایکلین مصرف می کنند به دلیل ت ثیر آن بر دارو ممکن است با کمبود کلسیم مواجه شوند. بیماری پر و منقار در طوطی یک بیماری جدی است که می تواند انواع پرندگان از خانواده طوطی را تحت ت ثیر قرار دهد و با توجه به شباهت بین این بیماری ها، به "ایدز پرنده" معروف است. اگرچه این بیماری می تواند هر پرنده زیر دو سال سن را مبتلا کند اما PBFD می تواند بر پرندگان در هر سنی ت ثیر بگذارد. علایم PBFD عبارتند از: ریزش پر رشد غیر طبیعی پر عدم وجود کرک رشد ضایعات و ناهنجاری های منقار اگر پرنده علایمی از این بیماری را از خود نشان دهد، دامپزشک ممکن است بیوپسی پوست و یا پر را انجام دهد. در حال حاضر، هیچ درمانی برای PBFD وجود ندارد، بنابراین یک دامپزشک مراقبت های حمایتی را ارایه می دهد که شامل مدیریت درد است. Polyomavirus نوعی اختلال است که پرندگان در قفس، به ویژه طوطی ها را درگیر می کند. پرندگانی که تازه متولد شده یا نوجوان هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا به پولیو ویروس قرار می گیرند. این بیماری معمولا کشنده است. علایم پولیو ویروس شامل از بین رفتن اشتها، بزرگ شدن شکم، فلج و اسهال است. بعضی از پرندگان ممکن است به هیچ وجه علایم ظاهری نشان ندهند، اما حامل ویروس باشند. هیچ درمانی شناخته شده برای Polyomavirus وجود ندارد. این بیماری می تواند به سرعت پیشرفت کند و از میزان مرگ و میر بالایی برخوردار باشد. کاندیدا یا کاندیدیازیس یک عفونت قارچی است که می تواند دستگاه گوارش همه گونه پرندگان را تحت ت ثیر قرار دهد. این بیماری شامل رشد زیاد مخمرهایی است که به طور معمول در دستگاه گوارش پرنده یافت می شوند. این بیماری در پرندگان ممکن است کشنده باشد. بیشتر عفونت های کاندیدا با استفاده از داروهای ضد قارچ درمان می شوند اما در صورت عدم درمان اغلب به بیماری ثانویه دیگری منجر می شود، بنابراین پرنده را باید برای همه مشکلات احتمالی توسط یک دامپزشک معاینه و درمان کرد. علایم شایع عفونت کاندیدا، عبارتند از: ضایعات سفیدی در دهان و اطراف دهان و گلو استفراغ کاهش اشتها ناراحتی گوارشی اگر گمان می کنید حیوان خانگی شما مریض است، سریعا با دامپزشک خود تماس بگیرید. برای سوالات مربوط به سلامتی، همیشه با دامپزشک خود مشورت کنید، زیرا آنها حیوان خانگی شما را مورد بررسی قرار می دهند و با توجه به تاریخچه سلامتی حیوان می توانند بهترین توصیه ها را برای حیوان خانگی شما داشته باشند. قبل از خرید یا پذیرش پرنده های زینتی به عنوان حیوان خانگی بهتر است در مورد انتخاب خود مطمین شوید و پرنده ای متناسب با وضعیت زندگی و شرایط خود انتخاب کنید. بسیاری از پرنده های زینتی طول عمر بسیار طولانی دارند. بعضی از طوطی ها می توانند سال یا بیشتر زندگی کنند. پرندگان نیاز به مراقبت ویژه دارند و بعضی اوقات ممکن است حامل ویروس هایی باشند که در انسان ها منجر به بروز بیماری شوند. به همین دلیل، انواع خاصی از پرندگان ممکن است برای کودکان خردسال یا افراد با سیستم ایمنی ضعیف که در خانه زندگی می کنند، مناسب نباشد. در هنگام مراقبت از پرنده ها برای حفظ سلامتی خود، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: دستان خود را در شرایط زیر کاملا با آب و صابون بشویید: پس از دست زدن به پرندگان، اسباب بازی های آنها، ظروف غذا و آب یا سایر تجهیزات پس از تمیز کردن قفس پرندگان، زیستگاه ها، یا فرورفتگی ها بزرگسالان باید بر شستن دست در کودکان خردسال نظارت داشته باشند. اگر صابون و آب به راحتی در دسترس نیست از ضدعفونی کننده دست استفاده کنید. حتما در اطراف محل نگهداری پرنده خود یک ضد عفونی کننده قرار دهید تا میهمانان و کودکان شما را ترغیب به استفاده از ضدعفونی کننده دست پس از دست زدن به پرندگان کنند. وسایل و مواد غذایی مربوط به پرنده ها را در سینک آشپزخانه تمیز نکنید چون اکتری ها و میکروب های دیگر می توانند مناطق آماده سازی غذا را آلوده کنند. پرندگان دندان ندارند، اما منقارهای آنها در صورت نیش زدن یا تلاش برای نیش زدن شما می تواند آسیب زیادی به همراه داشته باشد. پرندگان همچنین می توانند ناخن ها و چنگال های بسیار تیزی داشته باشند. میکروب ها می توانند از نیش و خراش پرنده ها منتشر شوند، حتی اگر زخم آنها عمیق یا جدی نباشد. همیشه کودکان اطراف پرندگان را از نزدیک کنترل کنید. در صورت چنگ یا نوک زدن پرنده ها زخم ها را فورا با آب و صابون بشویید. در صورت بروز هر یک از موارد زیر سریعا به پزشک مراجعه کنید: پرنده مریض به نظر می رسد. زخم جدی است (خونریزی کنترل نشده، از بین رفتن عملکرد، درد شدید، قرار گرفتن در معرض ماهیچه یا استخوان) یا فکر می کنید به بخیه نیاز دارید. زخم قرمز، دردناک و ملتهب بیش از سال از آخرین واکسن کزاز شما می گذرد. هنگام انتخاب یک پرنده حیوان خانگی، باید: نگرش، مزاج، اندازه، میزان فعالیت و طول عمر پرنده را با خانواده، خانه خود و مدت زمانی که باید با حیوان خانگی خود سپری کنید، مطابقت دهید. پرندگان روشن، هوشیار و فعال انتخاب کنید. پرندگان باید پرهای صاف، براق و نرم داشته باشند. پرندگانی که به نظر افسرده هستند، مسیر زیادی را نمی چرخند، یا کثیف به نظر می رسند ممکن است بیمار باشند. علایم بیماری در یک پرنده که می تواند شامل لاغری یا افسردگی، التهاب در پر یا ناحیه ریزش پرها، تنفس غیر طبیعی و ترشح مایع از چشم یا بینی است را بیاموزید. اگر قبلا پرنده دیگری داشته اید هنگام آوردن پرندگان جدید قبل از معرفی آنها با پرندگان قبلی خود، حتما حداقل روز پرندگان جدید را از هم جدا کنید. این امر از انتقال بیماری پرندگان جدید به قبلی جلوگیری می کند. قبل از کار با هر گروه از پرندگان، دستان خود را با صابون و آب بشویید. ظروف آب، مواد غذایی، اسباب بازی ها و سایر تجهیزات قفس را جدا و تمیز نگه دارید. در طی چند روز پس از خرید یا پذیرش پرنده، آن را به یک دامپزشکی که در زمینه پرندگان حیوان خانگی (دامپزشکان مرغی) تجربه دارد ببرید و در مورد مراقبت از حیوان خانگی جدید خود مشاوره بگیرید. طبق توصیه، برای انجام معاینه و بررسی منقار، چنگال، ناخن یا برش بال به دامپزشک مراجعه کنید. قبل از انتخاب پرنده زینتی بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: از یک دامپزشک برای بررسی وضعیت سلامتی پرنده خود کمک بگیرید. قوانین محلی و مسکونی خود را قبل از پذیرش یا خرید یک پرنده زیتنی بررسی کنید. بسیاری از امکان به دلیل سر و صدای، اندازه یا خطرات بهداشت عمومی ممکن است در مورد نگهداری حیوانات خانگی قوانین خاصی داشته باشند. قبل از اینکه پرنده را به خانه بیاورید، در مورد انواع مختلف پرندگان و شخصیت ها و نیازهای آنها اطلاعات لازم را کسب کنید. پرندگان حیوانات بسیار باهوش و اجتماعی هستند. بر همین اساس نیاز به توجه زیادی دارند. همچنین در مورد طول عمر از نوع پرنده ای که به آن علاقه مند هستید اطلاعات کسب کنید. زیرا بسیاری از پرندگان می توانند سال یا بیشتر زندگی کنند. قبل از خرید پرنده مورد نظر خود در مورد نحوه مراقبت صحیح، غذای مناسب، مراقبت و محوطه یا محیط مناسب برای پرنده ای که انتخاب می کنید از یک دامپزشک با تجربه مشورت بگیرید. مکانی را برای قفس پرنده خود حیوان انتخاب کنید. پرنده ها باید در مکانی گرم قرار بگیرند که دارای نور کافی باشد. پرندگان خانگی را از تعامل با همه حیوانات وحشی و حشرات مانند پشه خودداری کنید. این حیوانات و حشرات می توانند بیماری هایی داشته باشند که در پرندگان حیوان خانگی شما نیز پخش شود. اجازه ندهید پرنده های شما بدون نظارت، در اطراف خانه پرواز یا پرسه بزنند. از اسکان پرندگان خانگی در مناطقی که غذا یا نوشیدنی تهیه، سرو، یا ذخیره می شود، مانند آشپزخانه یا اتاق غذاخوری خودداری کنید. از نزدیک بر هرگونه تعامل پرندگان خود با کودکان یا سایر حیوانات خانگی نظارت کنید تا احتمال آسیب دیدگی کاهش یابد. منابع:

شواهد محکمی وجود ندارد که این تصور را تایید کند که ماه گرفتگی در دوران بارداری مضر است. در بسیاری از فرهنگ ها در سراسر جهان، ماه گرفتگی به عنوان یک فال بد در نظر گرفته می شود. با این حال، این خرافات بخشی از زندگی ما از نسل های قبل بوده است. ما در تمام زندگی خود در معرض چنین خرافاتی بوده ایم. حقیقت این است که آیا می خواهید این خرافات را باور کنید و به آنها عمل کنید، کاملا به شما بستگی دارد. اما در صورتی که قادر به رعایت آداب و رسوم نیستید، باید بدانید که رعایت نکردن آنها آسیبی به نوزاد شما وارد نمی کند. احتمالا اغلب با تیوری ها و سوالات مختلفی روبرو شوید که ممکن است در دوران بارداری شما را سردرگم کند. خسوف زمانی رخ می دهد که خورشید تا حدی یا به طور کامل توسط ماه در حال حرکت بین آن و زمین مسدود می شود یا زمانی که ماه هنگام حرکت سایه زمین بر روی آن مسدود می شود. با این حال، مردم هنوز در مورد اینکه آیا این تاثیر منفی روی یک زن باردار دارد یا خیر بحث می کنند. بارداری مسیولیت های زیادی به همراه دارد. شما اغلب سعی می کنید بهترین کار را برای کودک در حال رشد خود انجام دهید، که احتمال دارد باعث استرس شما شود. به خصوص اگر برای اولین بار باردار شده اید. علاوه بر این، توصیه های بی پایان افراد نزدیک می تواند بر سردرگمی و اضطراب بیفزاید. ما در این مقاله از پزشکت درباره برخی از حقایق علمی و درک افسانه ها و حقایق مربوط به ماه گرفتگی و زنان باردار اطلاعاتی جمع آوری کرده ایم. این خرافه خاص در هند ریشه دوانده است. در طول دوره بارداری خود دستورالعمل های زیادی در مورد بایدها و نبایدها از بزرگان خود دریافت خواهید کرد. پیشنهاد ما این است که علم برای هر چیزی، حتی افسانه ها، توضیحی دارد. بسیاری از افسانه ها را می توان به صورت علمی توضیح داد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که زمین بین خورشید و ماه قرار می گیرد، ماه گرفتگی نامیده می شود. زمانی که ماه بین خورشید و زمین قرار می گیرد به آن خورشید گرفتگی می گویند. خسوف زمانی رخ می دهد که خورشید، ماه و زمین، هر سه در یک خط قرار گیرند. فرهنگ های مختلف در سراسر جهان برداشت های مختلفی از این موضوع دارند. در حالی که برخی ماه گرفتگی را یک فال بد برای زنان باردار می دانند، برخی دیگر نیز با آن موافق نیستند. از نظر علمی، هیچ مدرکی وجود ندارد که ثابت کند خسوف (هم ماه و هم خورشید) می تواند در دوران بارداری مضر باشد. بیایید نگاهی بیندازیم که آیا ماه گرفتگی فقط در دوران بارداری می تواند به فرد آسیب برساند یا به طور کلی می تواند مضر باشد: بله، این درست است، اما این قانون فقط در دوران بارداری اعمال نمی شود. بلکه باید از نگاه مستقیم به خورشید در زمان خورشید گرفتگی حتی زمانی که باردار نیستید خودداری کنید. دلیل این کار، عبارتند از: دلیل آسیب وارده به سلول های مخروطی حساس به نور و میله، حتی می تواند منجر به سوختگی شبکیه شود. تماشای ماه گرفتگی با چشم غیرمسلح در واقع می تواند بر قرار گرفتن شبکیه چشم شما در برابر نور شدید مریی خورشید ت ثیر بگذارد. تابش خورشید وقتی مستقیما به آن نگاه می شود می تواند مضر باشد. اگر قصد تماشای آن را دارید، باید اقدامات احتیاطی مناسب را انجام دهید. بنابراین چه باردار باشید چه نباشید، باید از خیره شدن مستقیم به خورشید در طول ماه‌گرفتگی خودداری کنید. زیرا می‌تواند به چشم‌های شما آسیب برساند و به آن چیزی که به عنوان "کوری خورشیدی" معروف است، ایجاد شود. حتما هزاران حرف مختلف در مورد ماه گرفتگی از بسیاری از افراد خانواده خود شنیده اید. یکی از این دستورالعمل ها پرهیز از خوردن و آشامیدن در طول ماه گرفتگی است. در اینجا چگونگی و چرایی این مسیله آمده است: به دلیل مسدود شدن خورشید، اشعه های آن نیز مسدود می شوند. از این رو توصیه می شود در زمان کسوف از خوردن، آشامیدن یا حتی آشپزی خودداری کنید. این یک واقعیت شناخته شده است که پرتوهای خورشید بسیار مهم هستند و دلیل بقای ما هستند. کاهش دما و فقدان اشعه خورشید باعث رشد میکروب ها، باکتری ها و میکروب های مضر می شود. گفته می شود که این امر بر روی اقلام غذایی و تقریبا هر اقلام فاسد شدنی برای آن موضوع ت ثیر می گذارد. اشعه خورشید تمام باکتری ها و میکروب های مضر را از بین می برد، که در غیر این صورت ممکن است برای انسان خطرناک باشد. بدون این پرتوها، زمین احتمالا مکان دیگری با تعداد زیادی میکروب و میکروب مضر باشد. این همان چیزی است که در هنگام خسوف اتفاق می افتد. از این رو ثابت شد که این یک منطق علمی دارد. اکثر مردم تمام مواد غذایی تهیه شده قبل از ماه گرفتگی را دور می اندازند. این فقط برای پیشگیری از هر نوع آلودگی یا آسیبی است. به دلیل اینکه باکتری‌ها و میکروب‌های افزایش‌یافته شاید روی مواد غذایی در طول ماه‌گرفتگی داشته باشند. اینها اسطوره ها و باورهای اصلی در مورد ماه گرفتگی در دوران بارداری بودند. اکیدا توصیه می شود که با پزشک مشورت کنید و هر شک و تردیدی را که احتمال دارد دارید روشن کنید. کسوف دیدنی ترین پدیده طبیعت است. در بسیاری از فرهنگ ها، از جمله در هند، خورشید گرفتگی یا ماه گرفتگی برای یک زن باردار یک فال بد و مضر در نظر گرفته می شود. اعتقاد بر این است که ماه‌گرفتگی با ایجاد بد شکلی فیزیکی، شکاف لب یا خال‌های مادرزادی بر نوزاد در حال رشد ت ثیر می‌گذارد. هیچ مدرک علمی برای حمایت از این خرافات وجود ندارد. اما آنقدر محکم در فرهنگ ما حک شده است که می‌تواند باعث شود شما یا سایر اعضای خانواده نگران امنیت نوزادتان در هنگام خسوف باشید. به همین دلیل رایج ترین توصیه صرفا ماندن در داخل خانه برای مدت زمان ماه گرفتگی است. لازم نیست نگران وقوع خورشیدگرفتگی یا ماه گرفتگی در جای دیگری از جهان باشید. اگر شما یا خانواده‌تان نگران ت ثیر ماه‌گرفتگی بر روی نوزادتان هستید، ماندن در داخل خانه ضرری ندارد. به هر حال، فقط برای چند ساعت است. این کار اگر به شما و خانواده تان آرامش خاطر بدهد، احتمالا ارزشش را دارد. اگر نمی‌توانید یا نمی‌خواهید در طول ماه‌گرفتگی در خانه بمانید، به این معنا نیست که کودک شما آسیب می‌بیند یا با خال متولد می‌شود. با این حال، پرتوهای خورشید در طی یک خورشید گرفتگی در واقع قوی تر از حد معمول هستند. اگر مستقیم به خورشید نگاه کنید می توانند به بینایی شما آسیب برسانند. برای محافظت از چشمان خود هرگز نباید بدون عینک مخصوص خورشید گرفتگی به ماه گرفتگی نگاه کنید. ماه گرفتگی مانند خورشید گرفتگی به بینایی شما آسیب نمی رساند. مراقبت های بعد از ماه گرفتگی بعد از بارداری علاوه بر ماندن در داخل خانه، بایدها و نبایدهای دیگری نیز وجود دارد. در اینجا برخی از متداول ترین آنها وجود دارد: بعد از پایان ماه گرفتگی حمام کنید. در طول ماه گرفتگی چیزی نخورید. تمام غذاهای پخته شده را از قبل از ماه گرفتگی دور بریزید. تا جایی که می توانید استراحت کنید در حالی که ماه گرفتگی روشن است. در طول مدت ماه گرفتگی از وسایل تیز مانند چاقو، قیچی یا سوزن استفاده نکنید. پنجره ها را با روزنامه یا پرده های ضخیم بپوشانید تا هیچ اشعه ای از ماه گرفتگی وارد خانه شما نشود. یک باور کمتر رایج اما اغلب وجود دارد، این است که یک زن باردار حتی نباید در طول ماه گرفتگی آب بنوشد. مواظب باشید که زیاد بدون غذا یا نوشیدنی نمانید. عدم مصرف آب برای مدت طولانی می تواند شما را در معرض خطر کم آبی قرار دهد، به خصوص اگر ماه گرفتگی در تابستان باشد. اگرچه فقط دو تا سه ساعت از خوردن غذا پرهیز کنید بعید است اتفاقی بیفتد. نخوریدن و نیاشامیدن طولانی مدت می تواند باعث سردرد، خستگی، اسیدیته یا حتی غش شود. اگر هر یک از این علایم را دارید با پزشک مشورت کنید. به نظر می رسد زنان باردار و نوزادان آنها در صورت رعایت برخی محدودیت ها تحت ت ثیر ماه گرفتگی قرار نمی گیرند. برخی از این اقدامات احتیاطی رایج که به زنان باردار توصیه می شود عبارتند از: در طول مدت ماه گرفتگی از منزل خارج نشوید. در خانه چیزی که روز گذشته پخته شده بود، نگه ندارید. با اجسام نوک تیز مانند چاقو، قیچی تماسی بر قرار نکنیم. در طول روز در معرض نور یا اشعه خورشید قرار نگیرید. پرده های سنگین بیرون را بکشید و پنجره ها را با روزنامه بپوشانید. ماه گرفتگی یک سایه است که توسط ماه و زمین زمانی که در یک موقعیت خاص در حال حرکت هستند ایجاد می شود. سایه نمی تواند به کودک شما آسیب برساند. اکثر افسانه هایی که برای شما خوانده می شود، بی اساس هستند و هیچ پیامد علمی مناسبی ندارند. اگر تصمیم به رعایت اقدامات احتیاطی در طول ماه گرفتگی دارید، نکاتی را که باید به خاطر بسپارید. به احتمال زیاد از شما خواسته می شود که در طول ماه گرفتگی چیزی نخورید یا ننوشید. این می تواند باعث کم آبی بدن شما شود و برای کودک شما مضر باشد. همچنین، با همه هیاهوی اطراف شما در مورد این رویداد و دستورالعمل های متعدد بزرگانتان در مورد باید ها و نباید ها، واضح است که شما بیش از حد هوشیار و مضطرب خواهید شد. اضطراب می تواند منجر به افزایش فشار خون شود که برای کودک مضر است. بنابراین، چه از خرافات قدیمی پیروی کنید یا نکنید، مهم است که خود را هیدراته نگه دارید و فشار خون خود را تحت کنترل داشته باشید تا سلامت کودک خود را ت یید کنید. به خصوص اگر رویداد ماه گرفتگی در تابستان است، بیشتر مراقب باشید. اگر در طول ماه گرفتگی نوشیدنی یا غذا نمی خورید، مطمین شوید که علایم زیر را ندارید: اسیدیته احساس غش سردرد شدید سرگیجه های مکرر اگر حتی با کوچکترین این علایم مواجه شدید، فورا با پزشک خود مشورت کنید. اگر قرار است ماه گرفتگی اتفاق بیفتد و خانواده شما از شما بخواهند آداب خاصی را رعایت کنید، از قبل با پزشک مشورت کنید. در مورد گزینه ها و کارهایی که باید و نباید انجام دهید تا علایم حیاتی خود را پشت سر هم نگه دارید، بحث کنید. ماه گرفتگی یک پدیده طبیعی است، اما اگر نگرانی دارید، در خانه بمانید و اقدامات احتیاطی را رعایت کنید. شما دستورالعمل ها را دنبال کنید تا از سلامت کودک خود مطمین شوید و همچنین باید از علایم حیاتی خود نیز مراقبت کنید. نکته اصلی این است که هیچ خسوفی، چه خورشیدی و چه قمری، هیچ تاثیری بر بارداری شما ندارد، اما پیروی از آداب و رسوم و باورها انتخاب شخصی شماست. فقط استراحت کنید و اجازه دهید پدیده طبیعی از کنار آن عبور کند.

یک اختلال غدد درون ریز است که در آن غده تیرویید کودک به اندازه کافی هورمون تیرویید تولید نمی کند. وقتی این اتفاق می افتد، سرعت رشد کودک کند می شود. آنها همچنین می توانند، افزایش وزن، یبوست و تاخیر شناختی را تجربه کنند. غده تیرویید، غده ای پروانه ای شکل است که در جلوی گردن قرار دارد. اگر غده تیرویید کودک قادر به تولید هورمون کافی برای حفظ رشد خود نباشد، این بیماری با جایگزینی هورمون قابل درمان است. در ایالات متحده تخمین زده می شود که از هر تا تولد یک کودک مبتلا به این اختلال وجود دارد. تشخیص و شروع درمان کم کاری تیرویید در روز اول زندگی با نتایج بهتر و خطر کمتر همراه است. انواع مختلفی از کم کاری تیرویید در کودکان وجود دارد و هر نوع علت و برنامه درمانی خاص خود را دارد که آنها عبارتند از: زمانی رخ می دهد که تیرویید کودک قبل از تولد به طور کامل رشد نکرده یا به درستی عمل نکند. اکثر موارد کم کاری تیرویید در طول آزمایشات غربالگری نوزاد مشاهده می شود. زمانی است که غده تیرویید کودک به دلایل پزشکی، مانند سرطان تیرویید، آسیب دیده یا برداشته شود. این نوع تیرویید نادر است اما ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. زمانی اتفاق می افتد که یک کودک غده تیرویید طبیعی داشته باشد اما سیستم ایمنی بدن به آن حمله کند و در نتیجه عملکرد غده کاهش یابد. این وضعیت معمولا به دلیل تیروییدیت لنفوسیتی مزمن ایجاد می شود و اغلب به عنوان تیروییدیت هاشیموتو شناخته می شود. حدود از مردم ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. زمانی اتفاق می افتد که فرزند شما غده تیرویید سالمی داشته باشد، اما مغز او به اندازه کافی هورمون محرک تیرویید تولید نمی کند. این هورمون به غده تیرویید می گوید که کار کند، بنابراین بدون آن، غده به درستی عمل نمی کند. کم کاری تیرویید مرکزی معمولا در اثر آسیب یا ناهنجاری غده هیپوفیز یاهیپوتالاموس کودک ایجاد می شود. می تواند در بدو تولد وجود داشته باشد یا در مراحل بعدی زندگی به دست آید. کم کاری تیرویید در کودکان می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله ژنتیک، کمبودهای تغذیه ای و غیره باشد. کم کاری تیرویید در کودکان می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله ژنتیک، درمان سرطان، کمبودهای تغذیه ای و غیره باشد. اکثر موارد کم کاری تیرویید در کودکان ناشی از جهش های ژنتیکی نیست. در صورت وجود جهش در ژن ها برای عواملی که برای رشد غده تیرویید مهم هستند یا در مسیر هورمون تیرویید، کم کاری مادرزادی رخ می دهد. تحقیقات نشان می دهدکه داشتن خواهر یا برادر مبتلا به کم کاری تیرویید، دوقلو بودن یا باردار شدن با کمک لقاح آزمایشگاهی همگی از عوامل خطر کم کاری تیرویید در کودکان هستند. نوزادانی که نارس به دنیا می آیند به احتمال زیاد در معرض خطر این نوع بیماری باشند. زیرا غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس آنها ممکن است در بدو تولد به طور کامل تشکیل نشده باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر مادر باردار مبتلا به کم کاری تیرویید خود ایمنی باشد، احتمال دارد آن را به جنین خود منتقل کند. در مورد کم کاری تیرویید خودایمنی، سیستم ایمنی آنتی بادی هایی برای حمله به غده تیرویید ایجاد می کند و در نتیجه عملکرد آن کاهش می یابد. درصد از موارد کم کاری تیرویید در کودکان ناشی از عبور آنتی بادی های ضد تیرویید مادر از جفت به کودک است. اگر فرزند شما سابقه سرطان داشته باشد، تحت ت ثیر بیماری و درمان قرار می گیرد. کم کاری تیرویید در کودکان با پرتودرمانی همراه است. به خصوص زمانی که تیرویید یا غده هیپوفیز تحت درمان پرتو قرار می گیرند. تحقیقات نشان داده شده است که حدود . درصد از کودکانی که تحت پرتوهایی به دنبال پیوند مغز استخوان قرار گرفته اند کم کاری تیرویید را تجربه می کنند. خوشبختانه، این نوع بیماری احتمالا طی چند سال خود به خود برطرف می شود. هنگامی که پرتودرمانی روی سر یا گردن انجام می شود، انتظار می رود تا درصد از کودکان تحت درمان در پنج سال آینده کم کاری تیرویید را تجربه کنند. این به احتمال زیاد در کودکان با سابقه سرطان های سیستم عصبی مرکزی رخ می دهد. درمان سایر شرایط مزمن مکن است بر عملکرد تیرویید ت ثیر بگذارد و نیاز به نظارت دقیق داشته باشد این موارد، عبارتند از: اینترفرون برای هپاتیت C برای مدیریت تشنج ید یک عنصر ضروری برای بدن ما است و به طور قابل توجهی بر غده تیرویید ت ثیر می گذارد. مصرف کم یا زیاد ید می تواند بر عملکرد این بیماری ت ثیر بگذارد. بدن ما از طریق رژیم غذایی خود با نمک خوراکی یددار و غذاهای غنی شده دریافت می کند. در سال نشان داده شد که درصد از کودکانی که تغذیه تزریقی دریافت می‌کنند دچار کمبود ید هستند. از بین آن دسته که کمبود ید داشتند، درصد به کم کاری تیرویید مبتلا شدند. برخی از داروهایی مانند سرکوب کننده های سرفه و مکمل های طبیعی حاوی ید هستند. شایع ترین اختلال کم کاری تیرویید در بارداری حدود تا درصد از مادران را تحت تاثیر قرار می دهد. هنگامی که مادر باردار مبتلا به این بیماری است، وضعیت او می تواند منجر به کم کاری تیرویید در فرزندش شود. به این دلیل است که جنین ها در چند ماه اول در رحم به هورمون های تیرویید مادر خود متکی هستند. وقتی بدن مادر نتواند هورمون کافی تولید کند، جنین آنچه را که نیاز دارد دریافت نمی کند. هورمون تیرویید برای رشد مغز مهم است، بنابراین در صورت عدم درمان می تواند منجر به آسیب جدی شود. خوشبختانه زنان مبتلا می توانند با کمک داروها در دوران بارداری نوزادان سالمی به دنیا بیاورند. اگر در حال حاضر دچار کم کاری تیرویید و نگران آن هستید، با در مورد آزمایش سطح هورمون تیرویید مشورت کنید. اما بسیاری از آنها مانند خواب آلودگی و یبوست مبهم هستند. در حالی که بسیاری از علایم مشابه کم کاری تیرویید در بزرگسالان است، برخی از آنها مختص کودکان می شود، از جمله: یبوست خواب آلودگی نوسانات خلقی عدم تحمل سرما صورت پف کرده زمان واکنش کندتر گریه یا صدای خشن کاهش سرعت رشد توان عضلانی ضعیف دست ها و پاهای متورم تیرویید بزرگ شده، شبیه قاعدگی شدید برای دختران نوجوان پوست سر یا پوست خشک و خارش دار و موهای زبر و خشک اولین علامتی که در کودکان نشان می دهد مشکلی در تیرویید وجود ندارد، کندی رشد است. ممکن است برای اولین بار متوجه کندی رشد کودک خود شوید که لباس های او تغییری نکند یا از همه همسالانش کوتاه تر به نظر برسد. با پزشک اطفال مشورت کنید و نمودار رشد او را در هر ویزیت کودک خوب بررسی کنید. اگر پزشک شما در مورد کم کاری تیرویید نگران شود، به احتمال زیاد شما را به یک متخصص غدد اطفال ارجاع می دهد. اگر پزشک اطفال شما نگران است که کودک ممکن است کم کاری تیرویید را تجربه کند. آزمایش غربالگری تیرویید روند تشخیص را با معاینه فیزیکی و آزمایش خون که به عنوان آزمایش غربالگری تیرویید شناخته می شود، آغاز می کند، آنها عبارتند از: سطح هورمون تولید شده توسط تیرویید را اندازه گیری می کند: میزان هورمون تولید شده توسط مغز را اندازه گیری می کند که به تیرویید سیگنال می دهد تا شروع به کار کند. هنگامی که سطح هورمون محرک کودک نرمال، اما هورمون تیرویید او پایین است، به احتمال زیاد به کم کاری تیرویید مبتلا هستند. اگر آنها پایین باشد، آسیب به غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس در مغز ایجاد می شود. اگر وزن فرزند شما با معیارهای چاقی مطابقت داشته باشد، پزشک به احتمال زیاد آزمایش های آزمایشگاهی از جمله TSH را تجویز می دهد. در حالی که کم کاری تیرویید می تواند منجر به افزایش وزن شود، معمولا عامل چاقی نیست. سایر آزمایشات، عبارتند از: این آزمایش سطح آنتی تیروپراکسیداز و آنتی تیروگلوبولین کودک شما را اندازه گیری می کند. این آنتی بادی ها در کم کاری تیرویید خودایمنی افزایش می یابد و نشان می دهد که سیستم ایمنی کودک شما به غده تیرویید او حمله می کند. برای بررسی اندازه و شکل غده تیرویید کودک شما استفاده می شود. این روش بدون درد، تصاویری از تیرویید می گیرد. غربالگری کم کاری تیرویید برای همه نوزادان انجام می شود و از مقدار کمی خون از پاشنه استفاده می شود. غربالگری سطح هورمون محرک خون کودک شما را بررسی می کند. برای همه نوزادان مهم است، زیرا تا درصد از نوزادان مبتلا به کم کاری تیرویید هیچ علامتی ندارند. نوزاد شما به احتمال زیاد در تا ساعت اول زندگی‌اش غربالگری می‌شود و سپس دوباره در معاینه دو هفته‌ای با پزشک اطفال بررسی می‌شود. اکثر موارد کم کاری تیرویید در کودکان با داروهای جایگزین هورمون تیرویید به نام درمان می شود. این دارو به شکل قرص است و مشابه هورمون T در بدن کودک شما است. دارو هر روز در ساعت معینی مصرف می شود. اگر کودک شما برای قورت دادن قرص ها خیلی مشکل دارد، می توان دارو را جویده یا خرد کرد. یا آن را با شیر مادر یا شیر خشک مخلوط کنید. اگر کودک شما مکمل‌های کلسیم یا آهن نیز مصرف می‌کند، داروهای تیرویید خود را همراه با آن داروها به او ندهید زیرا می‌تواند بر آن ت ثیر بگذارد. همانطور که کودک شما رشد می کند، بدن او شروع به سطوح بالاتر هورمون تیرویید می کند. اگر اخیرا متوجه شده اید که فرزندتان کم کاری تیرویید دارد. مهم است که به یاد داشته باشید که این یک بیماری نسبتا شایع در کودکان است و تقصیر شما نیست. خوشبختانه کم کاری تیرویید قابل درمان است و اکثر کودکانی که تحت درمان قرار می گیرند می توانند به قد و رشد طبیعی برسند. برای نظارت بر پیشرفت درمان و تنظیم دوز داروهای تیروییدی در صورت لزوم، مکرر با پزشک مشورت کنید.

بسیار شایع است. این درد می تواند ناشی از عوامل متعددی باشد که بیشتر آنها طبیعی و بی ضرر هستند. با این حال، گاهی اوقات درد لگن می تواند نشانه مشکلی باشد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. هر گونه درد در دوران بارداری می تواند خطرناک باشد، به خصوص اگر این درد در ناحیه لگن باشد. اگر در دوران بارداری دچار درد لگن شدید، به پزشک مراجعه کنید. ما بهتر است شایع ترین علل را بشناسید، آنها عبارتند از: در دوران بارداری، ممکن است یک برآمدگی در وسط شکم خود مشاهده کنید. دو طرف راست شکم شما ماهیچه هایی که از بالا به پایین شکم شما کشیده می شوند می توانند در طول بارداری از هم جدا شوند و باعث ایجاد دیاستاز رکتی ( DR ) شوند. جدا شدن عضلات شکم شما می تواند باعث ضعف شود. شاید در بلند کردن اجسام سنگین مشکل داشته باشید. DR شایع است، در اواخر سه ماهه دوم و سوم شروع می شود و می تواند پس از بارداری ادامه یابد. اگرچه دیاستاز رکتی خطرناک نیست، اما می تواند عوارضی ایجاد کند. احتمال دارد عوارض زیر را تجربه کنید: کنترل مثانه یا روده را از دست می دهید. ضعف یا دردی که در زندگی روزمره شما اختلال ایجاد می کند. اگر دچار کمردرد یا ضعف شدید شدید، با پزشک مشورت کنید. به انقباضات براکستون هیکس، درد زایمان کاذب نیز گفته می شود، زیرا شبیه انقباضات واقعی است، اما شما در واقع درد زایمان را تجربه نمی کنید. انقباضات براکستون هیکس می تواند در اوایل هفته ششم بارداری اتفاق بیفتد، اما معمولا آنها را در اوایل بارداری احساس نمی کنید. در حوالی سه ماهه دوم یا سوم خود درد زایمان کاذبی را احساس کنید که اگر چند هفته از موعد زایمان خود فاصله داشته باشید، می تواند خطرناک و جدی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انقباضات براکستون هیکس رایج است و تصور می شود به بدن شما کمک می کند تا برای زایمان واقعی آماده شود. چیزی که احساس می کنید فیبرهای عضلانی رحم شما سفت و آرام می شود. تفاوت بین انقباضات واقعی زایمان و براکستون هیکس شامل زمان بندی و منظم بودن است. انقباضات براکستون هیکس اغلب پس از فعالیت زیاد، داشتن رابطه جنسی، کم آبی بدن یا پر بودن مثانه رخ می دهد. انقباضات واقعی زایمان در فواصل منظم شروع می شوند و ادامه می یابند و هر چه ادامه می یابند قوی تر و دردناک تر می شوند. اما براکستون هیکس در فواصل نامنظم می آید و می رود و معمولا درد کمتری دارد. انقباضات واقعی زایمان منجر به زایمان نوزاد خواهد شد، در حالی که انقباضات براکستون هیکس منجر به زایمان نخواهد شد. اگر انقباضات را تجربه می کنید و مطمین نیستید که انقباضات براکستون هیکس هستند، باید با پزشک مشورت کنید. در شرایطی که انقباضات شما منظم است، به طور فزاینده ای دردناک می شود، یا متوقف نمی شود، ممکن است در حال زایمان باشید. اگر هر یک از موارد زیر را همراه با انقباضات خود تجربه کردید، به پزشک مراجعه کنید: نشت مایع لکه بینی یا خونریزی کمردردی مبهم که از بین نمی رود احساس گرفتگی یا فشار در شکم خود این علایم می تواند به این معنی باشد که شما در حال تجربه درد زایمان هستید. اگر هنوز در هفته بارداری نیستید، ممکن است زایمان زودرس را تجربه کنید و باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. عفونت واژن می تواند در دوران بارداری رخ دهد زیرا تغییر هورمون ها به ویژه افزایش استروژن تعادل طبیعی اسید واژن را مختل می کند. دو نوع عفونت واژن رایج در دوران بارداری واژینوز مخمری و باکتریایی است. عفونت‌های واژن می‌توانند باعث خارش، احساس سوزش، قرمزی، تورم و درد در اطراف فرج شوند که درست خارج از واژن است. درد ممکن است هنگام رابطه جنسی یا هنگام ادرار کردن نیز ایجاد شود. احتمال دارد مقداری لکه بینی و تغییراتی در ترشحات خود، مانند رنگ، بو یا مقدار غیر طبیعی مشاهده کنید. اگر ترشحات شما رقیق و شیری رنگ، و علایم دیگری ندارید، احتمالا افزایش ترشحات رایج در بارداری است. اگر سفید، دارای توده و ضخیم است، ممکن است مخمر باشد. ترشحات بدبو یا خاکستری می تواند به این معنی باشد که شما مبتلا به واژینوز باکتریایی هستید. عفونت واژن احتمالا در هر زمانی از بارداری اتفاق می افتد. قبل از مصرف هر گونه دارو، حتی درمان های بدون نسخه، با پزشک مشورت کنید. اگر هر یک از موارد زیر را تجربه کردید، باید به پزشک خود مراجعه کنید: لرز درد در لگن تب (درجه حرارت به . درجه فارنهایت) کیست های تخمدان کیسه های کوچک پر از مایعی هستند که می توانند روی یا داخل تخمدان شما رشد کنند. به طور معمول، دو تخمدان کوچک بیضی شکل در پایین شکم قرار دارند. هر ماه یکی از آنها یک تخمک آزاد می کند. تخمدان ها هورمون های استروژن و پروژسترون را تولید می کنند که در بارداری نقش دارند. کیست تخمدان می تواند در هر زمانی رخ دهد و اغلب مورد توجه قرار نمی گیرد. در دوران بارداری، کیست در سه ماهه اول معمولا هیچ علامتی ایجاد نمی کند. آنها معمولا پس از مدتی خود به خود از بین می روند. اگر کیست پاره شود یا بپیچد، می تواند باعث درد، نفخ یا تورم یک طرف شکم شما شود. در صورتی که در دوران بارداری علایم کیست تخمدان احتمالی را احساس کردید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. اگر در سه ماهه اول بارداری باشد، علایم می تواند نشانه وضعیت خطرناک تری، مانند حاملگی خارج از رحم باشد. اگر علایم کیست تخمدان یا علایم زیر را تجربه کردید فورا به اورژانس مراجعه کنید: درد رباط کمردرد مبهم خونریزی واژینال درد ناگهانی و شدید حالت تهوع یا استفراغ احساس ضعف یا سرگیجه مشکل در تخلیه کامل مثانه یا روده احساس نیاز به دفع بیشتر ادرار کردن تب (درجه حرارت به . درجه فارنهایت) درد رباط گرد این درد در دوران بارداری شایع است. رباط های گرد شبیه طناب هایی هستند که رحم شما را به کشاله ران شما متصل می کنند. این رباط‌ها از رحم شما حمایت می‌کنند و ممکن است در سه ماهه دوم زمانی که با رشد شکم نرم و کشیده می‌شوند، دردناک شوند. علایم زیر نشان دهنده درد رباط است: درد تیز و ناگهانی است. شاید احساس کنید چیزی در درون شما می کشد. حرکات ناگهانی، مانند غلت زدن در رختخواب، می تواند باعث درد شود. درد در سمت راست شکم شما احساس می شود، اگرچه در سمت چپ یا هر دو طرف نیز شاید رخ دهد. اغلب اگر بنشینید یا دراز بکشید و استراحت کنید، درد از بین می رود. اگر حرکات ناگهانی باعث تشدید درد شما می شود، سعی کنید از حرکات ناگهانی خودداری کنید. استفاده از کمپرس گرم نیز می تواند کمک کند. در حالی که درد رباط گرد خطرناک نیست، اما با این حال باید با پزشک مشورت کنید. در صورت تجربه هر یک از موارد زیر به پزشک مراجعه کنید: درد شدید خون ریزی مشکل در راه رفتن درد هنگام ادرار کردن حالت تهوع، نفخ یا استفراغ دردی که به پشت شما سرایت می کند. تب ( . درجه فارنهایت) یا لرز، که می تواند به معنای عفونت باشد درد مفصل ساکروایلیاک ( SIJ ) کمردردی است که گاهی به پاهای شما تابش می کند. در اطراف لگن، در پایه ستون فقرات، استخوان ها کمربند لگنی شما را تشکیل می دهند. دو مفصل ساکروایلیاک که در پشت بدن شما قرار دارند، به حمایت از کمربند لگنی کمک می کنند. افزایش وزن بارداری می تواند به استخوان ها و مفاصل کمربند لگنی شما استرس وارد کند. مفاصل شما ممکن است شروع به تحمل بار به طور ناموزون کنند و باعث استرس و اصطکاک بیشتر بر روی SIJ شما شود. این نوع درد SIJ معمولا در اواخر سه ماهه دوم یا سوم شروع می شود. عامل دیگر این درد، تغییرات هورمونی در دوران بارداری است. همان هورمون ریلکسین که به عضلات شما کمک می کند آرام شوند و برای زایمان آماده شوند، می تواند رباط های مورد نیاز برای حمایت را ضعیف کرده و درد را تشدید کنند. ریلاکسین هورمونی است که با شل کردن رباط‌ها، ماهیچه‌ها و مفاصل و نرم کردن دهانه رحم به آمادگی بدن برای زایمان کمک می‌کند. این هورمون در تخمدان ها و جفت شما تولید می شود. ممکن است هنگام بالا رفتن از پله ها، راه رفتن، غلت زدن در رختخواب، حفظ تعادل یا بیرون آمدن از وان احساس درد کنید. درد SIJ را می توان در کمر، پایین پاها، یا در لگن و کشاله ران احساس کرد. این درد می‌تواند تیز یا کسل‌و بی‌حس کننده باشد و باعث شود که احساس کنید پایتان ممکن است کمانش کند. اگر کمر درد شما شدید است یا بدون توجه به موقعیتی که هستید از بین نمی رود، باید با پزشک مشورت کنید. علایمی که نیاز به مراقبت پزشکی دارند، عبارتند از: خونریزی واژینال درد سوزش هنگام ادرار کردن تب (درجه حرارت به . درجه فارنهایت) به اختلال عملکرد سمفیز پوبیس ( SPD ) درد کمربند لگنی نیز گفته می شود، زیرا مانند درد SIJ ، SPD بر لگن ت ثیر می گذارد. علل SPD مانند SIJ است یعنی ریلکسین و افزایش وزن باعث ایجاد فشار و اصطکاک نابرابر روی استخوان‌ها و مفاصل کمربند لگنی می‌شود. درد SPD مانند درد تیراندازی در جلوی لگن است که ممکن است در قسمت پایین شکم، پشت، کشاله ران، پرینه و ران شما پخش شود. شاید صدای کلیک کردن، ساییدن و کوبیدن را بشنوید یا احساس کنید. زمانی که از پله ها بالا می روید، از رختخواب یا وان حمام بیرون می آیید یا خم می شوید، ممکن است شدیدتر شود. شما باید در مورد درد کمربند لگنی به پزشک خود اطلاع دهید، به خصوص اگر در حرکت کردن مشکل دارید یا اگر بالا و پایین رفتن از پله ها دردناک است. اگر علایم دیگری دارید، ممکن است به این معنی باشد که چیز جدی تری در حال وقوع است. سمفیز شرمگاهی مفصلی است که به استخوان های جلوی لگن شما می پیوندد. در دوران بارداری، این مفصل باید گشاد شود تا جایی برای زایمان باز شود. گاهی اوقات، این گشاد شدن می تواند باعث درد شود زیرا لگن ناپایدار می شود و حمایت کمتری می کند. جدا شدن سمفیز شرمگاهی همچنین به عنوان دیاستاز سمفیز پوبیس ( DSP ) شناخته می شود. می تواند مانند تیراندازی و درد شدید در جلوی لگن شما باشد. درد می‌تواند در قسمت پایین کمر، باسن، ران‌ها، پایین شکم و پشت پاها پخش شود. درد ممکن است هنگام برگرداندن در رختخواب یا هنگامی که کودک خود را روی یک لگن حمل می کنید بدتر شود. در برخی موارد، این وضعیت می تواند مانع از تخلیه کامل مثانه شود که می تواند منجر به عفونت مجاری ادراری شود. علایمی که نشان می دهد اتفاق دیگری در حال وقوع است که نیاز به توجه اضطراری دارد، عبارتند از: سردرد خونریزی واژینال ضعف یا درد در پاهای شما درد سوزش هنگام ادرار کردن از دست دادن کنترل مثانه یا روده تب (درجه حرارت به . درجه فارنهایت) عصب سیاتیک شما بزرگترین عصب بدن شماست. از قسمت پایین کمر شما شروع می شود و روی باسن و پشت پاهای شما منشعب می شود. هنگامی که عصب تحت فشار قرار می گیرد، می تواند باعث سیاتیک شود. علایم سیاتیک با شروع سنگین‌تر شدن در سه ماهه دوم و سوم بارداری شروع می‌شود. فشار روی عصب ناشی از افزایش وزن، احتباس مایعات و رحم در حال رشد شما می تواند عصب سیاتیک را در طول مسیرش تحت فشار قرار دهد. گاهی اوقات سر کودک شما می تواند به عصب فشار بیاورد. تغییر وضعیت بدن با افزایش وزن در قسمت جلویی نیز می تواند به سیاتیک کمک کند. رلاکسین همچنین با سیاتیک ممکن است رخ دهد. زیرا رباط ها تکیه گاه خود را شل می کنند و مفاصل و استخوان های شما را جابجا می کنند. این تغییرات می تواند منجر به گرفتگی عصب سیاتیک شود. سیاتیک مانند سوزن سوزن شدن، بی حسی یا درد شدید و تیراندازی است. به طور معمول، شما احساس خواهید کرد که از قسمت پایین کمر یا باسن شروع می شود و به سمت پایین پا می رود. گاهی اوقات آن را در هر دو پا یا تا پاهای خود احساس می کنید. گاهی اوقات سیاتیک می تواند نشانه فتق دیسک باشد. شما باید با پزشک در مورد علایم درد یا بی حسی مشورت کنید. علایم هشدار دهنده اختلال عصبی، عبارتند از: از دست دادن کنترل مثانه یا روده دردی که ناگهانی و شدید در ناحیه کمر یا ساق پا ایجاد می شود. ضعف عضلانی که در فعالیت های روزانه شما اختلال ایجاد می کند. سقط جنین حاملگی هایی است که قبل از هفته بیستم بارداری به از دست دادن جنین ختم می شود. بیشتر سقط، گاهی قبل از اینکه مادر از بارداری آگاه شود، اتفاق می افتد و اغلب مورد توجه قرار نمی گیرد. حدود تا درصد از بارداری های شناخته شده به سقط جنین ختم می شود. از دست دادن بارداری، اگرچه شایع است، اما می تواند از نظر عاطفی چالش برانگیز باشد. پس از پیشرفت، سقط جنین را نمی توان متوقف کرد. اما اگر جنین به طور طبیعی رشد نکند، سقط جنین ممکن است رخ دهد. سقط جنین می تواند باعث خونریزی شدید یا عفونت شود. همچنین، دریافت کمک برای مقابله با جنبه عاطفی سقط جنین برای بسیاری از افرادی که این موضوع را تجربه می کنند، مفید است. علایم سقط جنین، عبارتند از: احساس سرگیجه یا ضعف درد هنگام استفاده از حمام خونریزی یا لکه بینی از واژن شما تب (دمای . درجه فارنهایت) یا لرز گرفتگی یا درد در قسمت پایین شکم، شانه یا کمر لخته های خون، مایع یا بافتی که از واژن شما عبور می کند. تمام خونریزی های اوایل بارداری سقط جنین نیست. لکه بینی خفیف در اوایل بارداری معمولا بی ضرر است. با این حال، شما باید با پزشک مشورت کنید. زایمان زودرس زمانی است که انقباضات و باز شدن دهانه رحم برای زایمان خیلی زود اتفاق می افتد. اما زایمان زودرس می تواند بین هفته تا بارداری اتفاق بیفتد و در حدود درصد از بارداری ها اتفاق می افتد. هر چه زایمان زودرس در بازه تا هفته ای زودتر اتفاق بیفتد، خطرناک تر است. اگر فکر می کنید قبل از هفته بارداری در حال زایمان هستید، به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. علایم زایمان زودرس، عبارتند از: فوران مایع از واژن شما خونریزی واژینال یا لکه بینی گرفتگی یا فشار در شکم شما ترشحات موکوس مانند یا خونی انقباضاتی که شبیه سفت شدن شکم شماست کمردردی که کسل کننده است و از بین نمی رود جدا شدن جفت زمانی اتفاق می افتد که جفت شما به طور کامل یا جزیی از دیواره رحم شما جدا می شود. از آنجایی که جفت مواد مغذی و اکسیژن را برای کودک شما فراهم می کند، می تواند خطرناک و اورژانسی باشد. جداشدن جفت معمولا در سه ماهه سوم اتفاق می افتد. جداشدگی جفت در یک مورد از هر بارداری اتفاق می افتد. نیمی از این موارد خفیف، درصد متوسط و درصد برای مادر و نوزاد خطرناک و جدی هستند. اگر موارد زیر را تجربه کردید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: خونریزی واژینال کمردردی که از بین نمی رود درد یا حساسیت در شکم شما انقباضاتی که بدون مکث و بلافاصله پس از دیگری به وجود می آیند. هنگامی که یک تخمک بارور شده به جایی خارج از رحم می چسبد، به آن حاملگی خارج از رحم می گویند. اغلب، حاملگی خارج رحمی در لوله‌های فالوپ اتفاق می‌افتد، که معمولا به عنوان گذرگاهی برای تخمک‌ها برای حرکت از تخمدان‌ها به رحم عمل می‌کنند. حاملگی خارج از رحم می تواند در سایر قسمت های بدن مانند دهانه رحم، تخمدان یا حفره شکم اتفاق بیفتد. اما حاملگی خارج از رحم نادر است و از هر بارداری در مورد اتفاق می افتد. حاملگی خارج از رحم نمی تواند به نوزاد تبدیل شود و اگر درمان نشود، می تواند زندگی مادر را نیز به خطر بیندازد. حدود درصد از حاملگی های خارج از رحم باعث پارگی لوله فالوپ می شود که دردناک است و باعث خونریزی می شود که می تواند خطرناک باشد. در صورت مشاهده علایم حاملگی خارج از رحم، دریافت مراقبت های فوری پزشکی ضروری است. علایم هشدار دهنده حاملگی خارج از رحم، عبارتند از: درد شانه خونریزی واژینال احساس نیاز به تخلیه روده گرفتگی در یک طرف شکم درد در قسمت پایین شکم شما احساس سبکی سر یا سرگیجه لکه بینی یا خونریزی خفیف واژینال ممکن است با بارداری خارج از رحم، تست بارداری مثبت باشد، پریودتان را از دست بدهید و علایم بارداری دیگری مانند حالت تهوع و احساس خستگی داشته باشید. پارگی رحم نادر، بسیار خطرناک و جدی است و نیاز به مراقبت اورژانسی دارد. برای زنانی که قبلا سزارین داشته اند، حدود در تا در ممکن است بعدا دچار پارگی رحم شوند. پارگی رحم زمانی اتفاق می افتد که دیواره رحم پاره شود. این می تواند در دوران بارداری یا در هنگام زایمان نیز رخ دهد. اگر قبلا سزارین شده‌اید، در معرض خطر پارگی رحم در طول زایمان واژینال بعدی هستید. نشانه هایی که باید مراقب آنها باشید، عبارتند از: خونریزی واژینال پارگی ناگهانی یا درد غیر طبیعی ضربان قلب شما کاهش می یابد. انقباضات زایمان در حال کاهش یا کاهش شدید هستند. درد ناگهانی در محل سزارین یا سایر بافت های زخم شکمی دلایل مختلفی برای درد لگن در دوران بارداری وجود دارد، بنابراین پزشک شما باید شما را به‌دقت معاینه کند تا مشخص شود چه چیزی باعث آن درد می‌شود. احتمال دارد پزشک در مورد فعالیت ها و عادات شما سوالاتی بپرسد، از جمله اینکه آیا مواد مخدر مصرف کرده اید یا نه یا تصادف کرده اید. در مورد علایمی که دارید، به پزشک خود بگویید، حتی اگر خجالت آور باشد یا به نظر بی ارتباط با درد باشد. در صورت امکان، سعی کنید اطلاعات مربوط به علایم خود را ثبت کنید، مانند زمان شروع آنها و مدت زمانی که آنها را داشته اید. پزشک شما ممکن است واژن و دهانه رحم شما را معاینه کند. معاینه لگن محتمل است. شاید آزمایش خون و سونوگرافی را نیز انجام دهید. اگرچه همیشه باید به پزشک خود در مورد هر دردی که تجربه می کنید بگویید. اما برخی از درمان های خانگی برای درد لگن وجود دارد که خطری برای شما یا کودکتان ندارد. بسته به علت درد، می توانید امتحان کنید: حمام آب گرم ورزش در آب استراحت زیاد ماساژ حرفه ای تمرینات کف لگن، مانند کگل یک کمپرس گرم یا کمپرس یخ امتحان کردن بند شکم یا کمربند بارداری یک بالش حمایتی بین زانوها یا زیر شکم در هنگام خواب تمرینات کششی و تقویتی ملایم، مانند ژست کودک و گربه گاو کگل تمریناتی برای کف لگن شما است که به تقویت عضلات حامی رحم، مثانه، روده بزرگ و کوچک کمک می کند. پزشک شما ممکن است درمان پزشکی برای درد لگن شما ارایه دهد. بسته به علت، درمان های پزشکی ممکن است شامل موارد زیر باشد: فیزیوتراپی جراحی بعد از تولد، در مورد دیاستاز رکتی TENS درمانی، که از دستگاهی استفاده می کند که از طریق تحریک الکتریکی به تسکین درد کمک می کند. درد لگن در دوران بارداری می تواند بسیار دردآور و چالش برانگیز باشد. طبیعی است که نگران باشید، و صحبت با پزشک در مورد درد شما ایده خوبی است. بیشتر علل درد لگن خطرناک نیستند، اما در برخی موارد، درد می تواند علامت اورژانسی باشد. اگر درد شدید یا غیرعادی، خونریزی، تب، لرز یا علایم نگران کننده دیگر را تجربه کردید، فورا کمک بگیرید.

و در نتیجه آزمایش ژنتیک که DNA را تجزیه و تحلیل می کند، کاربردهای گسترده ای دارد. ما در این مقاله از، هر آنچه که باید در مورد تست DNA بدانید را بررسی می کنیم. DNA بر هر جنبه ای از سلامت ت ثیر می گذارد. بسیاری از انواع آزمایش‌های DNA مرتبط با سلامت بر روی ژن‌هایی که در ژنوم ارثی شما وجود دارد تمرکز می‌کنند، اما را می‌توان بر روی بافت‌های خاصی که در طول زندگی شما دچار جهش‌های جسمی شده‌اند نیز انجام داد. به عنوان مثال، آزمایش ژنتیکی یک تومور سرطانی، ممکن است جهش‌های DNA خاصی یا ویژگی‌های بیان ژن را نشان دهد و به تعیین موثرترین نوع درمان کمک کند. با استفاده از این کاربردهای متنوع، آزمایش ژنتیک می‌تواند در تشخیص بیماری ها، غربالگری مشکلات در افراد بدون علایم و اطلاع‌رسانی گزینه‌های درمان پزشکی نقش داشته باشد. همانطور که محققان به کسب اطلاعات بیشتر در مورد ژنتیک انسانی ادامه می دهند، تعداد آزمایشات ژنتیکی و کاربردهای آنها در بهداشت و پزشکی همچنان رو به افزایش خواهد بود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کاربرد پزشکی تست DNA در زمینه بهداشت و پزشکی، برخی از کاربردهای موجود و در حال توسعه آزمایش DNA ، عبارتند از: برخی از اختلالات پزشکی با یک نوع خاص یا تغییر در ژن‌ها مشخص می‌شوند که با آزمایش DNA قابل شناسایی است. در این شرایط از تست DNA برای تشخیص بیماری استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناقل فردی است که دارای یک جزء غیرطبیعی از DNA خود است که می تواند آن را به نسل بعدی منتقل کند. به طور بالقوه باعث ایجاد یا افزایش خطر یک اختلال پزشکی ارثی خاص در فرزندانش شود. برای تعیین اینکه آیا یک فرد ناقل است یا خیر، می توان از آزمایش ژنتیک استفاده کرد. پیش‌بینی‌کننده مانند آزمایش ماقل، آزمایش پیش‌بینی‌کننده یا پیش‌علامتی می تواند افرادی را که دارای انواع ژنتیکی هستند و خطر ابتلا به انواع خاصی از مشکلات پزشکی را افزایش دهند را شناسایی کند. آزمایش‌های DNA می‌توانند در تشخیص اینکه جنین دارای ناهنجاری‌های ژنتیکی است یا نه موثر باشد. در این شرایط جنین ممکن است به یک بیماری جدی یا اختلال رشد مبتلا باشد. ژن ها یکی از چندین عاملی هستند که ممکن است توضیح دهند که چرا همه به یک شکل به داروها پاسخ نمی دهند. فارماکوژنتیک از آزمایش DNA برای کمک به انتخاب داروی مناسب و یا کاهش عوارض جانبی آن فرد خاصی استفاده می کند. یک چالش در و سلول‌های بنیادی، احتمال رد پیوند توسط سیستم ایمنی گیرنده است. آزمایش مجموعه خاصی از ژن‌ها در اهداکننده و گیرنده می‌تواند تعیین کند که آیا تطابق ژنتیکی وجود دارد یا خیر، که شانس موفقیت پیوند را افزایش می‌دهد. این دسته از آزمایش‌های DNA تلاش می‌کند تا ژن‌های خاص فرآیندهای بدن مانند حواس، متابولیسم یا ریتم شبانه‌روزی را تجزیه و تحلیل کند تا به شما امکان دهد عادات سبک زندگی خود را بهینه کنید. همه این کاربردهای آزمایش ژنتیکی به یک اندازه تایید یا استفاده نمی شوند. در حالی که برخی از انواع ژن ها به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته اند، برخی دیگر هنوز به طور کامل شناخته نشده اند. آزمایش DNA می تواند اطلاعاتی در مورد خطر برخی از بیماری ها ارایه دهد، اما در برخی موارد نمی تواند به طور قطعی تعیین کند که آیا شما به بیماری مبتلا خواهید شد یا خیر. کاربردهای غیر پزشکی آزمایش DNA آزمایش DNA در خارج از زمینه سلامت نیز استفاده می شود. نمونه هایی از کاربردهای غیر پزشکی آزمایش DNA عبارتند از: از آنجایی که DNA دارای علایم خاص یک فرد است، آزمایش DNA می تواند هویت فرد را ثابت کند. در تحقیقات جنایی، این نوع آزمایشات پزشکی قانونی می تواند هویت قربانیان و مجرمان را مشخص کند. افرادی که می خواهند نسب خانوادگی خود را ردیابی کنند اغلب به آزمایش اجداد DNA روی می آورند. یادگیری در مورد وجود ژن های خاص و الگوهای وراثت DNA ممکن است بینشی در مورد ریشه های خانواده شما ارایه دهد. والدین و فرزندانشان بخش‌های خاصی از DNA خود را به اشتراک می‌گذارند، به این معنی که DNA می‌تواند در آزمایش پدری یا اثبات اینکه آیا افراد از نظر بیولوژیکی با هم مرتبط هستند یا خیر، استفاده شود. مزایا و معایب آزمایش ژنتیک به طور قابل توجهی به موقعیتی که در آن استفاده می شود، بستگی دارد. در بیشتر موارد توصیه می شود قبل از انجام آزمایش با پزشک یا مشورت کنید. وظیفه یک مشاور ژنتیک این است که نوع اطلاعاتی را که آزمایش ژنتیک ارایه می دهد و اینکه چگونه ممکن است بر سلامت شما ت ثیر بگذارد، توصیف کند. یک مشاور ژنتیک همچنین می تواند معایب احتمالی آزمایش DNA را شرح دهد. آزمایشات ژنتیکی ممکن است نتایج غیرمنتظره یا نگران کننده، از جمله تغییرات ژنی با اهمیت سلامتی ناشناخته را نشان دهد. حتی برای آزمایش‌های ژنتیکی غیرپزشکی، اغلب مفید است که ابتدا با یک پزشک یا مشاور ژنتیک مشورت کنید تا مطمین شوید که از جزییات آزمایش و نتایجی که ارایه می‌دهد مطلع هستید. هنگامی که یک آزمایش ژنتیک توسط پزشک یا مشاور ژنتیک تجویز می شود، می توانید انتظار داشته باشید که نتایج آزمایش خود را از آنها دریافت کنید. در آن زمان، معمولا فرصتی خواهید داشت که سوال بپرسید و مطمین شوید که معنی نتایج خود را درک کرده اید و آیا مراقبت های بعدی ضروری است یا خیر. برای آزمایش DNA در خانه، نتایج ممکن است از طریق پست یا از طریق یک وب سایت یا برنامه تلفن هوشمند در دسترس باشد. برخی از شرکت های آزمایش خانگی برای بررسی نتایج آزمایش شما با مشاوران ژنتیک مشاوره می کنند، اما برخی دیگر تنها توضیحات محدودی از یافته های آزمایش شما ارایه می دهند. آزمایش DNA می تواند به روش های مختلف انجام شود. آزمایش‌ها ممکن است تنها به یک قطعه کوچک از ژنوم نگاه کنند تا ببینند آیا یک نوع DNA وجود دارد یا خیر. از تست های پانل می توان برای بررسی همزمان چندین ژن استفاده کرد. آزمایش در مقیاس بزرگ می تواند بخش های عظیمی از DNA یا حتی کل ژنوم را تجزیه و تحلیل کند. بسته به هدف آزمایش و مقدار DNA مورد تجزیه و تحلیل، تکنیک‌های آزمایش ژنتیک متمایز در دسترس هستند. هزینه آزمایش و تفسیر نتایج می تواند بر اساس روش تست انتخابی متفاوت باشد. در زیر نمونه‌هایی از آزمایش‌های ژنتیکی خاص وجود دارد که می‌تواند اختلالات ژنتیکی را تشخیص دهد و نشان دهد چه کسی در معرض خطر ابتلا به این بیماری یا انتقال آن به فرزندان خود است: آزمایش DNA ممکن است بر روی جنین برای غربالگری اختلالات ژنتیکی انجام شود: آزمایش‌های فارماکوژنومیک، مانند موارد زیر، می‌توانند به پیش‌بینی چگونگی پاسخ فرد به برخی داروها کمک کنند: در بیماران مبتلا به سرطان، آزمایش DNA تومور می تواند تغییرات ژنتیکی در سلول های سرطانی را شناسایی کند. در پیوند اعضا و سلول های بنیادی، نوعی تجزیه و تحلیل ژنتیکی به نام آزمایش آنتی ژن های لکوسیت انسانی ( HLA ) معمولا استفاده می شود. ژن‌های HLA به مدیریت واکنش‌های ایمنی بدن کمک می‌کنند و تطابق HLA بین اهداکنندگان و گیرندگان می‌تواند موفقیت پیوند را بهبود بخشد. آزمایش‌های DNA برای ویژگی‌های سبک زندگی می‌تواند بر روی ژن‌های مختلف تمرکز کند، اما اعتبار این نوع آزمایش همچنان مورد بررسی قرار می‌گیرد. سایر آزمایشات ژنتیکی مربوط به هویت پزشکی قانونی، نسب و خویشاوندی می تواند شامل درجات مختلفی از تجزیه و تحلیل DNA و روش های آزمایش بر اساس دامنه و هدف آزمایش خاص باشد. اکثر آزمایشات ژنتیکی شامل نمونه خون گرفته شده از ورید بازوی شما یا نمونه بزاق است. برای آزمایش ژنتیکی مرتبط با سلامت، یک پزشک یا مشاور ژنتیک می‌تواند پس از بررسی وضعیت شما و بحث در مورد فواید و معایب بالقوه آزمایش‌های ژنتیکی، آزمایش را تجویز کند. کار با یک متخصص بهداشت می تواند به شما کمک کند که در مورد آزمایش مطلع شوید، نمونه DNA شما به درستی جمع آوری شده است، و تجزیه و تحلیل توسط یک آزمایشگاه تایید شده انجام می شود. برخی از انواع آزمایش‌های DNA ، به‌ویژه آزمایش‌های غیرپزشکی، نیازی به دستور پزشک یا مشاور ژنتیک ندارند. با این حال، حتی در این موارد، بهتر است از قبل با یک متخصص بهداشت صحبت کنید تا مطمین شوید که مزایا و معایب آن را می‌دانید و سپس نتایج و اهمیت آنها را بررسی کنید. چندین نوع آزمایش DNA در خانه در دسترس است. در بیشتر موارد، این آزمایشات شامل نمونه برداری از بزاق یا خون و ارسال آن به آزمایشگاه برای تجزیه و تحلیل است. انواع آزمایش‌های ژنتیکی در خانه شامل آزمایش‌های نسب، آزمایش‌های خویشاوندی و پدری، تجزیه و تحلیل سبک زندگی، و برخی از آزمایش‌های خطر ناقل و پیش‌بینی‌کننده سلامت است. برخی از شرکت‌ها آزمایش‌های خانگی را فقط برای یک جنبه از تجزیه و تحلیل DNA می‌فروشند، در حالی که برخی دیگر طیف وسیعی از انواع آنالیز را ارایه می‌دهند که می‌توانید از بین آنها انتخاب کنید. برخی از گزینه‌های آزمایش در خانه فقط اطلاعات خام از DNA شما را ارایه می‌کنند که می‌تواند برای تجزیه و تحلیل به شرکت‌های شخص ثالث ارسال شود: طبیعتا DNA شما حاوی اطلاعات شخصی فراوان است، بنابراین پیامدهای حفظ حریم خصوصی ارسال نمونه DNA را در نظر بگیرید. خط‌مشی‌های حفظ حریم خصوصی می‌توانند به روشن شدن نحوه استفاده و محافظت از داده‌های شما کمک کنند، اما این اسناد اغلب گیج‌کننده هستند یا ممکن است در تاریخ بعدی اصلاح شوند. برای بسیاری از آزمایش‌های ژنتیکی مرتبط با سلامت، اهمیت یک نوع DNA به خوبی شناخته نشده است. این بدان معنی است که برخی از آزمایش ها نتایج بالقوه گیج کننده یا گمراه کننده ای را ارایه می دهند: گاهی آزمایش‌های ژنتیکی، به‌ویژه آزمایش‌های پدری یا نسب، می‌توانند اطلاعاتی را در مورد روابط خانوادگی نشان دهند که ممکن است غیرمنتظره و ناراحت‌کننده باشد. بسیاری از انواع آزمایش DNA در خانه به دقت توسط سازمان غذا و دارو تنظیم نمی شوند، که می تواند تشخیص این که کدام آزمایش معتبر است را دشوار کند. در نظر گرفتن دقیق مزایا و خطرات آزمایش ژنتیک می تواند به شما کمک کند تشخیص دهید که آیا برای شما مناسب است یا خیر و از عواقب پیش بینی نشده جلوگیری کنید. صحبت با یک پزشک یا مشاور ژنتیک قبل و بعد از آزمایش نیز می تواند به بهبود درک شما از هر آزمایش ژنتیکی و اهمیت بالقوه آن کمک کند. DNA چیست؟ دیوکسی ریبونوکلییک اسید ( DNA ) کد ژنتیکی است که در تمام سلول های زنده یافت می شود. این کد رشته ای از پایه ها است که دنباله ای از چهار ماده شیمیایی در آرایش های مختلف هستند. در انسان، DNA از حدود سه میلیارد باز تشکیل شده است. کروموزوم ها ساختارهای درون سلولی هستند که DNA در آنها وجود دارد. DNA طبیعی انسان در جفت کروموزوم، برابر با کروموزوم کل نگهداری می شود. DNA حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول ها اجازه می دهد تا کار کنند و تمام فرآیندهای بدن را فعال کنند. این دستورالعمل‌ها توسط ژن‌ها ارایه می‌شوند که مجموعه‌ای از بازها در DNA هستند. اعتقاد بر این است که انسان تا ژن دارد که هر کدام از چند صد تا دو میلیون پایه تشکیل شده است. بیشتر DNA و ژن های شما از والدین بیولوژیکی شما می آید. مجموعه کامل DNA ارثی شما به عنوان ژنوم شما شناخته می شود. بیش از درصد از ژنوم انسان در هر فرد یکسان است. DNA ارثی در تمام سلول های بدن یافت می شود. در طول زندگی شما، سلول‌های منفرد می‌توانند تغییراتی را تجربه کنند که به عنوان جهش‌های سوماتیک شناخته می‌شوند و می‌توانند DNA را تغییر دهند. با این حال، این جهش‌ها تنها بر روی DNA در آن سلول‌های خاص ت ثیر می‌گذارند. آنها DNA ارثی شما را تغییر نمی دهند. از آنجایی که DNA نحوه عملکرد سلول های بدن شما را تعیین می کند، برای درک سلامت و بیماری اساسی است. انواع (جهش) در ژن ها می تواند خطر مشکلات سلامتی را افزایش دهد و بر نحوه پاسخ بدن شما به داروها ت ثیر بگذارد. علاوه بر این، از آنجایی که DNA برای هر فرد منحصر به فرد است (به جز دوقلوهای همسان که دارای DNA مشابهی هستند) می توان از آن برای شناسایی استفاده کرد و از آنجایی که ارثی است، می تواند به نشان دادن اجداد و روابط خانوادگی کمک کند.

ر کشور های توسعه یافته در حین زایمان یا به دلیل بارداری بسیار نادر است. اما با توجه به اهمیت علت مرگ و میر مادران ما سعی کرده ایم در این مقاله هر آنچه که باید در مورد میزان، علل و پیشگیری از مرگ و میر مادر بدانید را بررسی کنیم. وقتی اولین فرزند خود را به دنیا می آورید، فکر کردن به اینکه برای اولین بار نوزاد خود را در آغوش بگیرید و تمام لحظات زیبایی را که با هم سپری خواهید کرد، هیجان انگیز است. اما، زمانی که نمی دانید چه انتظاری دارید، می تواند ترسناک نیز باشد. بسیاری از مادران آینده نگران زایمان، بیهوشی و عوارض هستند. حتی طبیعی است که در مورد احتمال مرگ فکر کنیم. اما نگران نباشید با چک لیست بارداری شخصی برای آمدن نوزاد خود برنامه ریزی کنید. با خواندن این مقاله درباره هر آنچه که باید در مورد میزان، علل و پیشگیری از مرگ و میر مادر بدانید، از لیست خرید تا نکات سلامتی، اطلاعاتی را کشف کنید. هنگامی که زنی به دلیل هر چیزی که مربوط به بارداری باشد می میرد، به آن مرگ مادر یا مرگ مادر می گویند. مرگ مادر می تواند در دوران بارداری، در حین زایمان و زایمان، یا در روز پس از زایمان یا خاتمه بارداری اتفاق بیفتد. اگر زنی بر اثر تصادف یا مشکلی که ربطی به بارداری نداشته باشد فوت کند، مرگ ناشی از بارداری محسوب نمی شود. در کشورهای توسعه یافته، تکنولوژی مدرن و دسترسی به مراقبت های بهداشتی دارند، احتمال مرگ در دوران بارداری، زایمان، یا در روزها و هفته های پس از زایمان بسیار کم است. البته هنوز خطر مرگ مادر حتی در کشورهای توسعه یافته کم است. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، تقریبا زن در سال بر اثر عوارض ناشی از بارداری در ایالات متحده جان خود را از دست می دهند. بهداشتی میزان مرگ و میر مادران را به این صورت گزارش می کنند که به ازای هر تولد زنده چند زن جان خود را از دست می دهند. هر سال حدود میلیون تولد در ایالات متحده وجود دارد و در سال تقریبا مرگ مادر به ازای هر تولد زنده وجود داشت. در ایالات متحده، احتمال مرگ به دلیل بارداری کمتر از در است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آمار جهانی میزان مرگ و میر زنان در بارداری سایر کشورهای توسعه یافته در مقایسه با ایالات متحده، نرخ مرگ و میر مادران مشابه و حتی کمتری دارند. با این حال، همه جا اینطور نیست. در سرتاسر جهان، سالانه بیش از زن به دلیل مشکلاتی که در دوران بارداری و زایمان به وجود می‌آیند جان خود را از دست می‌دهند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) گزارش می‌دهد که در ایالات متحده سالانه حدود زن جان خود را از دست می‌دهند، تقریبا زن در هر روز در سراسر جهان جان خود را از دست می‌دهند. بیشتر این زنان ( درصد) در کشورهای فقیر و در حال توسعه زندگی می کنند. در برخی جاها، احتمال مرگ به دلیل بارداری به در می رسد. واقعیت غم انگیز این است که بسیاری از این مرگ ها قابل پیشگیری هستند. کدام عوامل خطر مرگ و میر مادران در بارداری را افزایش می دهند؟ همانطور که می بینید، محل زندگی شما تاثیر بسزایی بر سلامت و رفاه شما به عنوان یک زن باردار دارد. سایر مواردی که بر خطرات حاملگی ت ثیر می گذارد، عبارتند از: زنان در سن بیست سالگی نسبت به زنان جوانتر یا مسن تر در دوران بارداری عوارض کمتری دارند. دختران جوان زیر سال شانس بیشتری برای ابتلا به عوارضی دارند که می تواند منجر به مرگ شود. خطرات همچنین با بالا رفتن سن مادر افزایش می یابد و با باردار شدن زنان در اواخر دهه یا و سالگی افزایش می یابد. زنان فقیر در یک گروه اجتماعی - اقتصادی پایین ممکن است تحصیلات کمتر، رژیم غذایی نامناسب و موانعی برای مراقبت های بهداشتی داشته باشند. آموزش کمتر به بارداری زودهنگام یا برنامه ریزی نشده کمک می کند. کمبود تغذیه می تواند منجر به کمبودهای سلامتی و پیامدهای بد بارداری شود. عدم دریافت مراقبت با کیفیت زنان را در معرض خطر عفونت یا سایر عوارض قرار می دهد که در غیر این صورت توسط یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی ماهر قابل مدیریت و درمان است. در برخی کشورها، دختران و زنان فرصت کمتری برای تحصیل دارند. اغلب از منابع مالی محروم هستند و در زندگی و انتخاب های خانوادگی خود حرفی برای گفتن ندارند. برای بسیاری از زنان، مراقبت های پزشکی دور از دسترس است و دسترسی به آن دشوار است. فقدان مراقبت های دوران بارداری، زایمان بدون حضور افراد ماهر مانند پزشک، ماما یا پرستار، و عدم دسترسی به درمان هایی مانند آنتی بیوتیک ها و خدمات اورژانسی می تواند عواقب خطرناک و جدی داشته باشد. برابری تعداد دفعاتی است که یک زن باردار شده است. احتمال بروز مشکل در بارداری یا مشکلات حین زایمان در بارداری اول کمی بیشتر است. شانس در بارداری دوم کمتر است. اما، پس از پنج بار یا بیشتر، خطر یک بار دیگر افزایش می یابد. شایع ترین علل مرگ و میر مادران باردار در ایالات متحده، عوارض شدید بارداری و مرگ مادر نادر است. با مراقبت های پزشکی مناسب، بیشتر مشکلاتی که در دوران بارداری، زایمان و دوران پس از زایمان به وجود می آیند قابل درمان و یا حتی پیشگیری هستند. با این حال، در سایر نقاط جهان، این شرایط خطرناک تر است. در اینجا علل اصلی مرگ و میر مادران ذکر شده است. خونریزی پس از زایمان ( PPH ) خونریزی بیش از حد و از دست دادن خون پس از زایمان است. یک پزشک ماهر معمولا می تواند خونریزی را متوقف کند. اما، اگر یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی با دانش و مهارت های مناسب در دسترس نباشد، مادر می تواند به دلیل از دست دادن خون زیاد جان خود را از دست بدهد. خونریزی پس از زایمان تقریبا درصد از کل مرگ و میر مادران را تشکیل می دهد. مراقبت ها و آزمایش های دوران بارداری معمولا مشکلاتی مانند فشار خون بالا و پروتیین در ادرار را مشخص می کند. با مراقبت های پزشکی خوب، پزشکان می توانند پره اکلامپسی را درمان و کنترل کنند. اما، بدون مراقبت، می تواند خطرناک شود و منجر به مرگ شود. اختلالات فشار خون علت درصد از مرگ و میرهای مرتبط با بارداری است. زنان ممکن است در اثر سقط جنین ناایمن، زایمان غیربهداشتی یا زایمان طولانی مدت دچار عفونت شوند. عدم درک و اطلاعات در مورد بهداشت شخصی و نحوه مراقبت از بدن پس از زایمان نیز می تواند مادر را در معرض خطر عفونت قرار دهد. حدود درصد از مرگ و میر مادران در نتیجه عفونت است. بر اساس گزارشی در مورد نظارت بر سقط جنین توسط CDC ، "مرگ زنان مرتبط با عوارض سقط جنین برای سال به عنوان بخشی از سیستم نظارت بر مرگ و میر بارداری CDC ارزیابی می شود. در سال ، آخرین سالی که داده های موجود در مورد آن در دسترس بود، زن به این نتیجه رسیدند. مشخص شد که در نتیجه عوارض ناشی از سقط جنین قانونی فوت کرده است. با این حال، در سایر مناطق جهان، سقط جنین ناایمن عامل اصلی مرگ و میر در میان زنانی است که حاملگی ناخواسته دارند. بر اساس مقاله ای که در سال منتشر شد، سقط جنین ناایمن دلیل مرگ حدود زن در سال است. آمبولی ریه ( PE ) یک لخته خون در ریه ها است. PE می تواند پس از زایمان ایجاد شود و خطر با سزارین بیشتر است. حدود درصد از مرگ و میر مادران به دلیل آمبولی ریه است. تقریبا درصد از زنان به دلیل سایر مشکلات مستقیم مرتبط با بارداری می میرند. شرایطی مانند جفت سرراهی، پارگی رحم و حاملگی خارج رحمی بدون مراقبت و درمان مناسب می تواند منجر به عوارض و مرگ شود. علت غیرمستقیم مرگ در زنان باردار ناشی از شرایطی است که ارتباط مستقیمی با بارداری ندارد اما در دوران بارداری ایجاد می‌شود یا بدتر می‌شود. بارداری می تواند بر مشکلات سلامتی مانند HIV و بیماری قلبی ت ثیر بگذارد. شرایطی مانند دیابت و کم خونی می تواند ایجاد شود یا بدتر شود. این مسایل تقریبا درصد از مرگ و میر مادران را تشکیل می دهند. چگونه از میزان مرگ و میر مادران باردار پیشگیری کنیم؟ بین سال های تا ، تعداد زنانی که به دلیل بارداری و زایمان جان خود را از دست می دهند، درصد کاهش یافته است. کاهش به دلیل: آموزش زنان مراقبت های دوران بارداری بیشتر افزایش استفاده از روش های پیشگیری از بارداری در دسترس بودن بیشتر آنتی بیوتیک ها، انتقال خون و درمان عوارض پیشرفت در مراقبت های تخصصی برای حاملگی ها و زایمان های پرخطر تولدهای بیشتر در بیمارستان ها یا با حضور ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی ماهر اما، در بسیاری از نقاط جهان، کار بیشتری باید انجام شود. برای پایین آوردن نرخ مرگ و میر مادران در جایی که بالاترین میزان زنان را دارند، به موارد زیر نیاز دارند: زنان جوان (و مردان) که اطلاعات بیشتری در مورد تولید مثل، باروری، کنترل بارداری و عواقب جنسی محافظت نشده دارند، می توانند انتخاب های بهتری برای خود داشته باشند. اطلاعات تنظیم خانواده می تواند از بارداری ناخواسته و سقط جنین های ناایمن جلوگیری کند. مراقبت های بهداشتی، مدیریت شرایط از قبل موجود، و در دسترس بودن روش های ایمن می تواند از مرگ در دوران بارداری جلوگیری کند. تغذیه و خدمات بهداشت باروری به ویژه برای دختران و زنان جوان مهم است. آگاهی از شیوه های بهداشت شخصی خوب و نحوه مراقبت از بدن می تواند میکروب ها را دور نگه دارد. شستن مرتب دست ها، تمیز کردن ناحیه پرینه در طول معاینات قبل از تولد، و یک ناحیه زایمان بهداشتی در حین زایمان نیز می تواند به جلوگیری از عفونت کمک کند. مراقبت های ماهرانه قبل و حین زایمان می تواند از عوارض جلوگیری کرده و منجر به زایمان ایمن شود. در صورت امکان، زنان باید برای نوزادان خود یک مرکز مراقبت های بهداشتی داشته باشند. اگر زایمان در بیمارستان، کلینیک یا مطب امکان پذیر نیست، در آن صورت فردی که در زایمان ماهر است باید در منزل باشد. پس از زایمان، زنان همچنان به مراقبت نیاز دارند. معاینات پس از زایمان برای خونریزی یا عفونت غیرطبیعی می تواند تفاوت را ایجاد کند. زندگی دور از خدمات یا عدم توانایی پرداخت آنها می تواند مانع از دستیابی زن به دانش لازم برای مراقبت از خود پس از زایمان یا دریافت آنتی بیوتیک های نجات بخش و توجه پس از زایمان شود. آمار مرگ و میر در بخش سزارین در کشورهای پیشرفته، احتمال مرگ ناشی از سزارین هنوز نادر است، اما کمی بیشتر از زایمان طبیعی است. مطالعه ای که در سال در مجله آمریکایی زنان و زایمان منتشر شد نشان داد که مرگ و میر مادران . در هر برای سزارین و . در هر برای زایمان واژینال است. دلیل اینکه سزارین نرخ بالاتری دارد این است که جراحی است و جراحی خطراتی دارد تحقیقات منتشر شده در سال نشان می دهد که وقتی سزارین انتخابی باشد و بدون نیاز پزشکی انجام شود، خطرات آن بیشتر از زایمان از طریق زایمان طبیعی است. عوارض ناشی از سزارین که می تواند منجر به مرگ مادر شود، عبارتند از: عفونت لخته شدن خون واکنش های بیهوشی از دست دادن خون آسیب به سایر اندام ها در حین جراحی اما، به خاطر داشته باشید که سزارین نیز جان انسان ها را نجات می دهد. مواقعی وجود دارد که سزارین بهترین گزینه است. در صورت لزوم، سزارین می تواند احتمال مرگ مادر و همچنین مرگ نوزاد را کاهش دهد و زایمان را بسیار ایمن تر کند. در گذشته بارداری و زایمان خطرناک تر بود. اما امروزه، بچه دار شدن بسیار ایمن تر است. اگر مراقبت‌های دوران بارداری را به طور منظم دریافت می‌کنید، خوب غذا می‌خورید، انتخاب‌های مناسبی برای سبک زندگی انجام می‌دهید، و یک پزشک ماهر در زمان زایمان خود دارید، شانس داشتن یک بارداری سالم و زایمان عالی است. با این حال، در برخی از نقاط جهان، زنان همچنان با شرایط دشواری در مورد بارداری و زایمان روبرو هستند. درست مانند بسیاری از زنان دیگر، آنها نیز همان امیدها و ترس ها را نسبت به بچه دار شدن دارند. مت سفانه ترس آنها کاملا موجه است. اما، امید آنها نیز همینطور است. سازمان های بهداشت مادر و کودک مانند WHO ، USAID ، یونیسف، UNFPA ، و بسیاری دیگر در حال افزایش آگاهی در مورد این موضوع هستند. آنها در حال توسعه برنامه هایی برای کمک به مبارزه با مرگ و میر مادران و ساختن آینده بهتر برای همه زنان هستند. اگر می‌خواهید درگیر شوید، می‌توانید به دنبال فرصت‌هایی برای کمک به افراد کم‌اقبال جامعه خود باشید یا با حمایت از سازمان‌هایی مانند این‌ها که در تلاش هستند آموزش نجات بخش، دارو و مراقبت را برای زنان اطراف به ارمغان بیاورند، تفاوت ایجاد کنید.

ابزاری است که برای ارزیابی مدفوع انسان بر اساس شکل و نحوه تشکیل یا شل بودن آن استفاده می شود. ابزارها برای ارزیابی مدفوع عبارتند از: مقیاس مایرز ترازو مدفوع بریستول ترازو فرم مدفوع بریستول در این نموداراعداد تا ، از سخت ترین تا شل ترین، به مدفوع اختصاص داده می شود. آنها به یک ابزار مفید برای کمک به تشخیص مشکلات گوارشی ( GI ) مانند سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) تبدیل شده است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: این ترازو اعدادی را نشان می دهد که بیشتر با ظاهر و شکل حرکات روده مطابقت دارند: : توده های سخت جدا که به سختی عبور می کنند. : کلوچه ای، سوسیس شکل : سوسیس شکل با ترک بر روی سطح : سوسیس شکل یا مار مانند، صاف و نرم : حباب های نرم با لبه های برش واضح که به راحتی قابل عبور هستند. : قطعات کرکی با لبه های ناهموار ولطیف : کاملا مایع، آبکی، بدون قطعات جامد نوع و مدفوعی را توصیف می کند که به خوبی شکل گرفته و به راحتی دفع می شود. اینها به عنوان سالم ترین و ایده آل ترین نوع مدفوع در نظر گرفته می شوند. نوع و مدفوعی را توصیف می کند که به سختی دفع می شود و احتمال دارد به یبوست اشاره کند. نفخ و معده درد می تواند همراه با این نوع باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شاید فرد در دفع کامل مدفوع مشکل داشته باشد. این می تواند باعث شود که هنگام تلاش برای اجابت مزاج فشار بیاورید و منجر به همورویید شود. نوع و مدفوع شلی است که می تواند نشان دهنده کمبود فیبر در رژیم غذایی یا اسهال خفیف باشد. نوع مدفوع بسیار شل یا اسهال کاملا مایع را توصیف می کند. شاید احساس نیاز فوری به اجابت مزاج داشته باشید و نتوانید آن را با این نوع دفع نگه دارید. همچنین در صورت ادامه اسهال ممکن است دچار کم آبی یا سوء تغذیه شوید. در واقع مدفوع بر اساس یک مقیاس درجه ای طبقه بندی می شود که شکل و قوام آن را توصیف می کند. این به مشکلات گوارشی مانند یبوست و اسهال اشاره دارد. اگر علایم روده غیرعادی دارید یا متوجه تغییر در عادات روده یا ظاهر مدفوع خود شده اید، ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی از نمودار مدفوع بریستول استفاده کند. از جمله مواردی مانند: اسهال یبوست نفخ و گاز گرفتگی شکم حالت تهوع یا پری تغییر بین اسهال و یبوست استیاتوره (مدفوع شناور "چرب") علایم دیگری که به سوء جذب یا ناتوانی در هضم و جذب مواد مغذی اشاره دارد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شاید بخواهد که به مدفوع خود نگاه کنید و آن را با نمودار مدفوع بریستول مقایسه کنید. سپس می توانید در مورد هرگونه تغییر در عادات روده خود و نمره جدید در ویزیت بعدی مشورت کنید. چه زمانی از نمودار مدفوع بریستول استفاده می شود؟ در طول ویزیت، پزشک ممکن است بپرسد که هر چند وقت یک‌بار تمایل به اجابت مزاج دارید و آیا این دفعات را بیشتر یا کمتر از حد معمول انجام داده‌اید. آنها همچنین احتمال دارد سوالات دیگری در مورد مدفوع بپرسند مانند: با هر دفع مدفوع چقدر تمایل به دفع دارید. متوجه خون یا مخاط در مدفوع خود می شوید. بوی مدفوع چگونه است و اغلب چه رنگی دارد. اینکه آیا مدفوع به کاسه توالت می‌چسبد و چقدر راحت می‌توانید تمام باقی مانده‌های مدفوع را از بین ببرید. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی همچنین احتمال دارد نمونه‌ای از مدفوع را بررسی کند و در صورت نیاز آزمایش‌های بالینی را سفارش دهد. برای مثال، آنها احتمال دارد کشت مدفوع را انجام دهند تا بفهمند چه نوع باکتری در مدفوع وجود دارد. آنها شاید از معیارهای رم استفاده کنند تا ببینند آیا علایم با یک اختلال عملکردی دستگاه گوارش مانند IBS مطابقت دارد یا خیر. حرکات روده اگر به اندازه یک تا سه بار در روز یا سه بار در هفته رخ دهد، در اکثر موارد منظم محسوب می شود. اما آنچه به عنوان حرکات روده "طبیعی" در نظر گرفته می شود در هر فرد متفاوت است و عوامل زیادی وجود دارد که بر عادات روده ت ثیر می گذارد. عادات روده ای افراد تحت ت ثیر عوامل زیادی قرار می گیرد و می تواند روز به روز تغییر کند. به عنوان مثال، عادات روده احتمال دارد به دلایل زیر تغییر کند: داروها استرس کم آبی بدن رژیم غذایی مسافرت رفتن بیماری هایی مانند آنفولانزای معده تغییراتی که با افزایش سن رخ می دهد. مسایل بهداشتی جدی تر مانند بیماری التهابی روده یا سرطان روده بزرگ تغییرات در سطوح هورمونی، مانند تغییراتی که در دوران بارداری یا قاعدگی رخ می دهد. در واقع ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی از این ابزار به عنوان بخشی از ارزیابی دقیق تر الگوهای روده و عادات استفاده می کند. این می تواند به مشخص کردن آنچه احتمال دارد باعث مشکلات GI یا بدتر شدن آنها شود کمک کند. نتایج همچنین ممکن است نیاز به آزمایش های بالینی برای تعیین علت اصلی این مشکلات اشاره کند. نمودار مدفوع بریستول اغلب به عنوان راهی برای اندازه گیری سرعت عبور غذا از دستگاه گوارش و بررسی مشکلات عملکرد آن استفاده می شود. محققان همچنین از این نمودار برای ارزیابی اینکه چگونه درمان‌های مختلف برای افراد مبتلا به مشکلات گوارشی خاص کار می‌کنند، استفاده کرده‌اند. این مقیاس در بررسی هایی که به دنبال درمان های جایگزین مانند طب سوزنی هستند، به کار رفته است. نسخه اصلاح شده نمودار نیز می تواند برای کودکان استفاده شود. این شامل نقاشی هایی است که کودکان می توانند برای توصیف مدفوع خود هنگام ارزیابی مشکلات روده مانند یبوست و کثیفی استفاده کنند. نمودار مدفوع بریستول ابزاری است که توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی برای ارزیابی مدفوع استفاده می شود. مقیاس درجه ای به توصیف شکل و قوام مدفوع کمک می کند. بر اساس نتایج، پزشک می‌تواند الگوهای روده و عادات را ارزیابی کند و در صورت نیاز آزمایش‌های بالینی را برای تشخیص اینکه چه چیزی احتمال دارد باعث مشکلات گوارشی شود، درخواست کند. این مقیاس همچنین به عنوان یک ابزار تحقیقاتی برای بررسی اختلالات دستگاه گوارش و چگونگی عملکرد درمان های مختلف برای این مسایل استفاده می شود. BSFS یک ابزار تشخیصی برای کمک به طبقه بندی مدفوع به هفت دسته است. پزشکان می توانند از این ابزار به عنوان یک راهنمای عملی در ارزیابی مدت زمانی که مدفوع در روده سپری کرده استفاده کنند. BSFS به عنوان یک روش سریع، ارزان و قابل اعتماد برای طبقه بندی مدفوع به صورت بصری بدون نیاز به آزمایش است. متخصصان پزشکی می توانند از BSFS برای کمک به ارزیابی وضعیت روده و اندازه گیری اثربخشی درمان های خاص استفاده کنند. به عنوان مثال، پزشکان احتمال دارد از BSFS برای کمک به تشخیص سندرم روده تحریک پذیر استفاده کنند. BSFS مقیاسی است که مدفوع را از سخت ترین تا نرم ترین طبقه بندی می کند. متخصصان انواع و را به طور غیر مشخصی سخت و نشان دهنده یبوست می دانند، در حالی که انواع و به طور غیرعادی شل هستند و ممکن است نشان دهنده اسهال باشند. متخصصان پزشکی به طور کلی انواع ، و را معمول ترین آنها می دانند. نوع ظاهر توده های سخت جداگانه دارد، در حالی که نوع سوسیس شکل اما توده ای است. هر دو نوع می تواند نشان دهنده یبوست باشد، زیرا این مدفوع سفت، خشک و به سختی دفع می شود. همچنین احتمال دارد رنگ آنها تیره تر بوده و این زمانی رخ می دهد که غذا خیلی آهسته از سیستم گوارشی عبور و روده بزرگ آب زیادی جذب می کند. برای کمک به درمان یبوست، افراد می توانند فیبر بیشتری مصرف کنند، آب بیشتری بنوشند، فعالیت بدنی منظم انجام دهند و تمرین روده را امتحان کنند. شاید افراد ملین های بدون نسخه ( OTC ) را برای مدت کوتاهی امتحان کنند. در موارد شدیدتر، پزشک احتمال دارد داروهایی را برای نرم کردن مدفوع و تشویق روده بزرگ به دفع، تجویز کند. نوع شکلی شبیه به سوسیس اما با ترک بر روی سطح دارد، در حالی که نوع ظاهری مشابه با نوع اما سطحی صاف و نرم دارد. متخصصان به طور کلی این انواع را سالم ترین و معمولی ترین اشکال مدفوع می دانند. مدفوع نوع حباب های نرمی با لبه های برش یافته است که فرد می تواند به راحتی آنها را دفع کند. این نوع در کسانی که مشکل روده ندارند معمولی است، در حالی که در برخی دیگر می تواند نشان دهند که مدفوع خیلی شل است و شاید دلالت بر اسهال داشته باشد. نوع یک مدفوع نرم که به نظر می رسد از قطعات کرکی با لبه های ناهموار تشکیل شده، در حالی که نوع کاملا مایع و بدون تکه های جامد است. این نوع مدفوع احتمال دارد نشان دهد که فرد دچار اسهال شده، زیرا مدفوع شل و رنگ روشن تری دارد. این به دلیل عبور سریع مدفوع از سیستم گوارش است و روده قادر به جذب آب نیست. در درمان اسهال، افراد برای حفظ آب بدن نیاز به نوشیدن مایعات فراوان دارند و مصرف داروهای ضد اسهال OTC را در نظر می گیرند. برای موارد مزمن یا مداوم اسهال، افراد می توانند با پزشک صحبت کنند، که علت را شناسایی کرده و داروهای مناسب را تجویزمی کند. روده از روده کوچک و بزرگ تشکیل شده است که هر دو نقش مهمی درحفظ سلامت بدن دارند آنها مایعات و مواد مغذی را از غذا جذب و مواد زاید را پردازش و دفع می کنند. علایم روده سالم عبارتند از: تخلیه کامل روده هنگام حرکت دفع مدفوع بدون درد یا نیاز به زور زدن حرکات منظم روده و مدفوع خوش فرم (نوع و ) اجابت مزاج در عرض یک دقیقه پس از نشستن روی توالت علاوه بر داشتن یک رژیم غذایی سالم، نوشیدن مایعات زیاد و ورزش منظم، افراد می توانند استراتژی های دیگری را برای بهبود سلامت و عملکرد روده خود امتحان کنند. اینها عبارتند از: افراد سعی کنند خود را برای اجابت مزاج در زمان های ثابت روزانه آموزش دهند. به عنوان مثال، افراد سعی کنند کمی بعد از خوردن صبحانه مدفوع خود را دفع کنند. همچنین توصیه می شود که فرد زمان زیادی بگذارد و به محض اینکه احساس نیاز به رفتن کرد از دستشویی استفاده کند. حفظ وضعیت مناسب توالت می تواند اجابت مزاج را برای افراد آسان تر و از زور زدن پیشگیری کند. این معمولا شامل استراحت، قرار دادن پاها بر روی زیرپایی برای اطمینان از اینکه زانوها بالاتر از باسن هستند، خم شدن به جلو، برآمدگی شکم و صاف کردن ستون فقرات است. اگر فردی مشکوک است که یک دارو یا مکمل می تواند بر حرکات روده او ت ثیر بگذارد، باید این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارد. آنها احتمال دارد بتوانند دوز را تغییر دهند یا داروی دیگری را پیشنهاد کنند. علاوه بر خوردن فیبر بیشتر، برای افراد مفید است که از خوردن غذاها و نوشیدنی هایی که می تواند معده آن ها را تحریک می کنند، خودداری کنند. این احتمال دارد شامل کافیین و غذاهای چرب باشد. با این حال، قبل از ایجاد هر گونه تغییر شدید در رژیم غذایی، توصیه می شود با یک متخصص پزشکی مشورت کنید. اگر فردی مدفوع خود را در دو انتهای BSFS می بیند یا از یک سر ترازو به سر دیگر تغییر می کند، توصیه می شود با پزشک مشورت کند. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند علت بالقوه حرکات غیرطبیعی روده را شناسایی و درمان های مناسب توصیه کند تا فرد بتواند مدفوع منظم و سالمی داشته باشد. سخن آخر BSFS یک ابزار تشخیصی است که افراد می توانند از آن برای طبقه بندی مدفوع خود بر اساس ظاهرشان استفاده کنند. مقیاس از نوع (سخت) تا نوع (شل) متغیر است و احتمال دارد مشکلات مربوط به حرکات روده را از طریق شکل و قوام مدفوع شناسایی کند.

یا آزمایش نشانگر زیستی روشی برای جستجوی ژن‌ها، پروتیین‌ها و سایر مواد (به نام نشانگرهای زیستی یا نشانگرهای تومور) است. تست های بیومارکر، می‌توانند اطلاعاتی در مورد ارایه دهند. سرطان هر فرد الگوی منحصر به فردی از نشانگرهای زیستی دارد. برخی از نشانگرهای زیستی بر نحوه عملکرد برخی درمان‌های سرطان ت ثیر می‌گذارند. آزمایش نشانگر زیستی ممکن است به شما و پزشکتان کمک کند تا یک درمان سرطان را برای خود انتخاب کنید. همچنین انواع دیگری از نشانگرهای زیستی وجود دارند که می توانند به پزشکان در در طول و بعد از درمان کمک کنند. آزمایش بیومارکر برای افرادی است که سرطان دارند. افراد مبتلا به تومورهای جامد و افراد مبتلا به سرطان خون می توانند آزمایش بیومارکر را انجام دهند. آزمایش بیومارکر برای تشخیص سرطان نیز ممکن است به عناوین زیر نامیده شود: آزمایش تومور تست جسمانی زیر گروه بندی تومور تومور ژنومی یا پروفایل ژنومی آزمایش مولکولی یا پروفایل مولکولی اگر با یک تشخص خاص همراه باشد، آزمایش بیومارکر ممکن است یک آزمایش تشخیصی همراه نامیده شود. تست نشانگر با آزمایش ژنتیک فرق دارد. آزمایش ژنتیک برای پیدا کردن اگر کسی به ارث برده جهش که آنها را بیشتر احتمال دارد به سرطان است. جهش های ارثی جهش هایی هستند که با آنها متولد شده اید. آنها توسط والدینتان به شما منتقل می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه از بیوماکر در درمان سرطان استفاده می شود؟ آزمایش‌های نشانگر زیستی می‌توانند به شما و پزشکتان در انتخاب برای شما کمک کنند. برخی از درمان‌های سرطان، از جمله درمان‌های هدفمند و درمان‌های ایمنی، ممکن است فقط برای افرادی که سرطان‌شان دارای نشانگرهای زیستی خاصی است، کارساز باشد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به سرطان که دارای تغییرات ژنتیکی خاصی در ژن EGFR هستند، می توانند درمان هایی را دریافت کنند که این تغییرات را هدف قرار می دهد، به نام مهارکننده های EGFR . در این مورد، آزمایش نشانگر زیستی می‌تواند مشخص کند که آیا سرطان فرد دارای تغییر ژن EGFR است که می‌تواند با مهارکننده‌های EGFR درمان شود. آزمایش نشانگر زیستی همچنین می‌تواند به شما در یافتن مطالعه‌ای درباره درمان سرطان جدید (یک کارآزمایی بالینی) کمک کند که ممکن است بتوانید به آن ملحق شوید. برخی از مطالعات افراد را بر اساس بیومارکرهای سرطانشان ثبت نام می کنند. برای برخی کارآزمایی‌های بالینی دیگر، آزمایش نشانگر زیستی بخشی از بررسی است. برای مثال، مطالعاتی مانند NCI - MATCH و NCI - COG Pediatric MATCH از آزمایش‌های نشانگر زیستی برای تطبیق افراد با درمان‌های مبتنی بر تغییرات ژنتیکی در سرطان‌هایشان استفاده می‌کنند. آیا تست بیومارکر بخشی از آزمایش پزشکی است؟ بله، آزمایش نشانگر زیستی بخش مهمی از پزشکی دقیق است که به آن پزشکی دقیق نیز می‌گویند. پزشکی دقیق، رویکردی برای مراقبت های پزشکی است که در آن پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری بر اساس ژن ها، و سایر مواد موجود در بدن شما تنظیم می شود. برای درمان سرطان، پزشکی دقیق به معنای استفاده از نشانگرهای زیستی و آزمایش‌های دیگر برای انتخاب درمان‌هایی است که به احتمال زیاد به شما کمک می‌کنند، در عین حال شما را از دریافت درمان‌هایی که احتمالا کمکی نمی‌کنند، دریغ می‌کنند. ایده پزشکی دقیق جدید نیست، اما پیشرفت های اخیر در علم و فناوری به سرعت بخشیدن به سرعت این حوزه از تحقیقات کمک کرده است. اکنون دانشمندان می‌دانند که سلول‌های سرطانی می‌توانند تغییرات بسیار متفاوتی در ژن‌ها، پروتیین‌ها و سایر موادی داشته باشند که باعث رشد و گسترش سلول‌ها می‌شوند. آنها همچنین آموخته اند که حتی دو نفر مبتلا به همان نوع سرطان ممکن است تغییرات یکسانی در سرطان خود نداشته باشند. برخی از این تغییرات بر نحوه عملکرد برخی درمان های سرطان ت ثیر می گذارد. اگرچه محققان هر روز در حال پیشرفت هستند، رویکرد پزشکی دقیق برای درمان سرطان هنوز بخشی از مراقبت های معمول برای اکثر بیماران نیست. اما توجه به این نکته مهم است که حتی رویکرد "استاندارد" برای درمان سرطان (انتخاب درمان‌ها بر اساس نوع سرطان، اندازه آن و گسترش آن) موثر است و برای هر بیمار شخصی‌سازی می‌شود. آیا برای تعیین درمان سرطان باید آزمایش بیومارکر انجام دهم؟ با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید تا در مورد اینکه آیا آزمایش بیومارکر برای درمان سرطان باید بخشی از مراقبت شما باشد یا خیر صحبت کنید. پزشکان معمولا آزمایش بیومارکر ژنومی (که پروفایل ژنومی نیز نامیده می شود) را برای افراد مبتلا به سرطانی که گسترش یافته یا پس از درمان عود کرده است (آنچه سرطان پیشرفته نامیده می شود) پیشنهاد می کنند. آزمایش نشانگر زیستی نیز به طور معمول برای انتخاب درمان برای افرادی که انواع خاصی از سرطان از جمله، و تشخیص داده شده است، انجام می شود. همچنین ایده خوبی است که با ارایه دهنده بیمه خود مشورت کنید تا ببینید آیا آنها آزمایش بیومارکر سرطان شما را پوشش می دهند یا خیر. آزمایش بیومارکر در هر بیمارستانی در دسترس نیست. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا ببینید آیا آزمایش نشانگر زیستی در بیمارستان یا مکانی که مراقبت سرطان خود را دریافت می کنید ارایه می شود یا خیر. تست بیومارکر چگونه انجام می شود؟ اگر شما و پزشکتان تصمیم بگیرید که آزمایش بیومارکر را بخشی از مراقبت خود کنید، نمونه ای از سلول های سرطانی شما را می گیرند. اگر تومور جامد دارید، ممکن است در حین جراحی نمونه برداری یا کنند. جراحی نمی کنید، ممکن است نیاز به بیوپسی از تومور خود داشته باشید. اگر دارید یا در حال انجام آزمایش بیومارکر معروف به بیوپسی مایع هستید، باید خونگیری کنید. مثلا اگر نتوانید بیوپسی تومور را انجام دهید، آزمایش بیوپسی مایع انجام دهید، زیرا به سختی می توان به تومور با سوزن دسترسی پیدا کرد. نمونه های شما به یک آزمایشگاه ویژه فرستاده می شود که در آنجا برای نشانگرهای زیستی خاص مورد آزمایش قرار می گیرند. آزمایشگاه گزارشی ایجاد می‌کند که نشانگرهای زیستی موجود در سلول‌های سرطانی شما را فهرست می‌کند. اینکه آیا درمان‌هایی وجود دارد که ممکن است برای شما مفید باشد. تیم مراقبت های بهداشتی شما نتایج را برای تصمیم گیری در مورد درمان با شما در میان می گذارد. برای برخی از آزمایش‌های نشانگر زیستی که ژن‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کنند، باید نمونه‌ای از سلول‌های سالم خود را نیز ارایه دهید. این کار معمولا با جمع آوری خون، بزاق یا تکه کوچکی از پوست شما انجام می شود. این آزمایش‌ها سلول‌های سرطانی شما را با سلول‌های سالم مقایسه می‌کنند تا تغییرات ژنتیکی (موسوم به جهش سوماتیک) را که در طول زندگی شما ایجاد شده‌اند، پیدا کنند. جهش های سوماتیک باعث بیشتر سرطان ها می شوند و نمی توانند به اعضای خانواده منتقل شوند. آیا انواع مختلفی از تست های نشانگر زیستی وجود دارد؟ بله، انواع مختلفی از تست های نشانگر زیستی وجود دارد که می تواند به انتخاب درمان سرطان کمک کند. بیشتر آزمایش‌های نشانگر زیستی که برای انتخاب درمان سرطان استفاده می‌شوند، به دنبال نشانگرهای ژنتیکی هستند. اما برخی به دنبال پروتیین یا انواع دیگر نشانگرها هستند. برخی آزمایش‌ها یک نشانگر زیستی را بررسی می‌کنند. برخی دیگر به طور همزمان بسیاری از نشانگرهای زیستی را بررسی می کنند و ممکن است آنها را آزمایش چند ژنی یا آزمایش پانل نامیده شوند. یک نمونه آزمایش Oncotype DX است که به بررسی فعالیت ژن مختلف می‌پردازد تا پیش‌بینی کند که آیا احتمالا برای افراد مبتلا به سرطان سینه موثر است یا خیر. برخی از آزمایشات برای افراد مبتلا به نوع خاصی از سرطان، مانند، انجام می شود. آزمایش‌های دیگر به دنبال نشانگرهای زیستی هستند که در بسیاری از انواع سرطان یافت می‌شوند و افراد مبتلا به انواع مختلف سرطان می‌توانند از این آزمایش‌ها استفاده کنند. برخی از آزمایش‌ها که توالی‌یابی کل اگزوم نامیده می‌شوند، تمام ژن‌های سرطان شما را بررسی می‌کنند. برخی دیگر که توالی یابی کل ژنوم نامیده می شوند، به تمام DNA (هم ژن ها و هم خارج از ژن ها) در سرطان شما نگاه می کنند. هنوز سایر آزمایش‌های نشانگر زیستی به تعداد تغییرات ژنتیکی در سرطان شما (آنچه به عنوان بار جهشی تومور شناخته می‌شود) بررسی می‌شود. این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا بفهمید که آیا نوعی از به نام مهارکننده های ایست بازرسی ایمنی ممکن است برای شما مفید باشد یا خیر. آزمایش‌های نشانگر زیستی معروف به بیوپسی مایع در خون یا مایعات دیگر برای نشانگرهای زیستی سلول‌های سرطانی بررسی می‌شوند. دو آزمایش بیوپسی مایع توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) به نام‌های Guardant CDx و FoundationOne Liquid CDx وجود دارد. نتایج آزمایش بیومارکر چه چیزی را نشان می دهد؟ نتایج یک آزمایش نشانگر زیستی می تواند نشان دهد که سرطان شما دارای نشانگر زیستی خاصی است که توسط یک درمان شناخته شده مورد هدف قرار گرفته است. این بدان معناست که درمان ممکن است برای درمان سرطان شما کار کند. درمان منطبق ممکن است به عنوان یک درمان تایید شده توسط FDA ، یک درمان بدون برچسب، یا از طریق شرکت در یک کارآزمایی بالینی در دسترس باشد. نتایج همچنین می تواند نشان دهد که سرطان شما دارای نشانگر زیستی است که ممکن است از اثربخشی یک درمان خاص جلوگیری کند. این اطلاعات می تواند شما را از دریافت درمانی که به شما کمکی نمی کند، در امان بگذارد. در بسیاری از موارد، آزمایش نشانگر زیستی ممکن است تغییراتی را در سرطان شما پیدا کند که به پزشک شما در تصمیم گیری درمانی کمک نمی کند. به عنوان مثال، تغییرات ژنتیکی که تصور می شود بی ضرر هستند (خوش خیم) یا اثرات آنها مشخص نیست (نوعی با اهمیت ناشناخته) برای تصمیم گیری در مورد درمان استفاده نمی شود. تعیین گزینه درمانی برای سرطان بر اساس نتایج آزمایش شما، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است درمانی را توصیه کند که برای نوع سرطان شما تایید نشده است، اما برای درمان نوع دیگری از سرطان که نشانگر زیستی مشابهی با سرطان شما دارد، تایید شده است. این بدان معناست که درمان بدون برچسب مورد استفاده قرار می گیرد، اما ممکن است برای شما مفید باشد زیرا سرطان شما دارای نشانگر زیستی است که درمان آن را هدف قرار می دهد. برخی از آزمایش‌های نشانگر زیستی می‌توانند تغییرات ژنتیکی را که ممکن است با آن متولد شده‌اید (به ارث رسیده) پیدا کنند که خطر ابتلا به سرطان یا سایر بیماری‌ها را افزایش می‌دهد. به این تغییرات ژنتیکی جهش های ژرمینال نیز می گویند. اگر چنین تغییری پیدا شد، ممکن است نیاز باشد آزمایش ژنتیکی دیگری انجام دهید تا ت یید شود که آیا واقعا یک جهش ارثی دارید که خطر سرطان را افزایش می‌دهد یا خیر. فهمیدن اینکه یک جهش ارثی دارید که خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد ممکن است بر شما و خانواده شما ت ثیر بگذارد. به همین دلیل، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است به شما توصیه کند که با یک صحبت کنید تا به شما در درک معنای نتایج آزمایش برای شما و خانواده‌تان کمک کند. آیا آزمایش بیومارکر برای درمان سرطان به من کمک می کند؟ آزمایش‌های نشانگر زیستی به هر کسی که آن را دریافت می‌کند کمکی نمی‌کند. دلایل مختلفی وجود دارد که چرا آنها ممکن است به شما کمک نکنند. آزمایش بیومارکر ممکن است به شما کمکی نکند اگر: بافت تومور کافی در نمونه بیوپسی شما برای انجام آزمایش بیومارکر وجود ندارد. آزمایش هیچ نشانگر زیستی را در سرطان شما پیدا نمی کند که با درمان های موجود مطابقت داشته باشد. این آزمایش یک درمان منطبق را مشخص می کند که بدون برچسب استفاده می شود، و بیمه شما هزینه را پوشش نمی دهد. آزمایش یک درمان منطبق را مشخص می کند که در یک کارآزمایی بالینی در حال آزمایش است و شما نمی توانید در کارآزمایی شرکت کنید. چرا درمان سرطان شکست می خورد؟ حتی اگر آزمایش شما نشانگر زیستی را پیدا کند که با درمان موجود مطابقت دارد، درمان ممکن است برای شما کارساز نباشد. گاهی اوقات سایر ویژگی‌های سرطان یا بدن شما بر عملکرد خوب یک درمان ت ثیر می‌گذارد، مانند اینکه چگونه دارو در بدن شما تجزیه می‌شود. دلیل دیگری که ممکن است درمان موثر نباشد این است که همه سلول های سرطانی شما نشانگرهای زیستی یکسانی ندارند. این بدان معناست که آزمایش نشانگر زیستی ممکن است درمانی پیدا کند که برخی از سلول‌های سرطانی، اما نه همه، را از بین ببرد. سلول‌های سرطانی که با درمان از بین نمی‌روند می‌توانند به رشد خود ادامه دهند و از اثربخشی درمان جلوگیری کنند یا باعث شوند. یکی دیگر از دلایلی که آزمایش‌های نشانگر زیستی ممکن است کمکی نکنند این است که نشانگرهای زیستی در سرطان شما می‌توانند در طول زمان تغییر کنند. اما یک آزمایش فقط یک "عکس فوری" از تغییرات در یک نقطه از زمان را ثبت می کند. بنابراین، نتایج یک آزمایش نشانگر زیستی قبلی ممکن است نشانگرهای زیستی سرطان شما را در حال حاضر منعکس نکند. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است بخواهد سرطان شما را دوباره آزمایش کند، به عنوان مثال، اگر بعد از درمان دوباره عود کند. هزینه آزمایش بیومارکر برای درمان سرطان چقدر است؟ هزینه آزمایش بیومارکر باتوجه به نوع آزمایشی که انجام می دهید، نوع سرطانی که دارید و طرح بیمه شما بسیار متفاوت است. برای افراد مبتلا به سرطان پیشرفته، برخی از آزمایش‌های نشانگر زیستی تحت پوشش بیمه هستند. ارایه دهندگان بیمه خصوصی اغلب هزینه آزمایش نشانگر زیستی را پوشش می دهند. اگر شواهد کافی وجود داشته باشد که این آزمایش برای هدایت تصمیمات درمانی مورد نیاز است.

تست گلوبولین، آزمایش خونی است که سطح گروهی از پروتیین ها به نام گلوبولین ها را اندازه گیری می کند. چهار نوع پروتیین گلوبولین وجود دارد که شامل پروتیین های آلفا ، آلفا ، بتا و گاما گلوبولین است. گلوبولین ها کمی کمتر از نیمی از پروتیین های خون را تشکیل می دهند. این پروتیین ها عملکردهای مختلفی از جمله دفاع ایمنی، انتقال مواد و فرآیندهای آنزیمی دارند. آزمایش پروتیین کل یا آزمایش الکتروفورز پروتیین سرم دو زیرگروه از آزمایش گلوبولین هستند که می توان برای آزمایش این پروتیین ها استفاده کرد. آزمایش گلوبولین یک آزمایش خون است. این کار توسط پرسنل های آزمایشگاه ها انجام می شود که از بازوی شما نمونه خون می گیرد. اگر پزشک شما آزمایش پروتیین کل را سفارش تجویز کند، می‌خواهد میزان پروتیین‌های آلفا ، آلفا و بتا گلوبولین را در خون شما اندازه‌گیری کند. آنها همچنین سطح آلبومین (پروتیین کبد) را بررسی می کنند. زیرا اندازه گیری پروتیین کل بخشی از آزمایشات عملکرد کبد است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر علایمی مانند زردی پوست (یرقان) ، حالت تهوع، استفراغ، خارش، خستگی مداوم، تورم یا تجمع مایعات و از دست دادن اشتها دارید، پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای مشاهده عملکرد کبد شما تجویز کند. پروتیین های گلوبولین برای عملکرد کبد و کلیه مهم هستند. آزمایش پروتیین کل نشانه خوبی از نحوه عملکرد کبد است. سطح پایین پروتیین کل می تواند نشانه ای از بیماری کبد باشد. دومین نوع آزمایش گلوبولین، الکتروفورز پروتیین سرم است. این آزمایش گاما گلوبولین و سایر پروتیین های کمیاب در خون را اندازه گیری می کند. گاما گلوبولین ها حاوی آنتی بادی هایی هستند که به بدن در حمله به مواد خارجی و مبارزه با بیماری کمک می کنند. آنتی بادی ها برای حفظ یک سیستم ایمنی سالم مهم هستند. تست هایی که گاما گلوبولین را اندازه گیری می کنند می توانند برای تشخیص مشکلات سیستم ایمنی بیش فعال از جمله آلرژی ها و اختلالات خود ایمنی استفاده شوند. افزایش پروتیین های گاما گلوبولین می تواند نشان دهنده عفونت، التهاب مزمن و در موارد شدید، نوعی سرطان به نام مولتیپل میلوما باشد. در حالی که این آزمایش‌ها می‌توانند به پزشک در تشخیص کمک کنند، یک متخصص همچنین از آزمایش‌ها و ارزیابی‌های دیگری برای تشخیص یک وضعیت یا بیماری خاص استفاده می‌کند. آزمایش گلوبولین می تواند به تشخیص بیماری کبد، بیماری کلیوی، سوء تغذیه یا سوء جذب، اختلالات سیستم ایمنی و برخی از انواع سرطان کمک کند. اگر پزشک شما به یکی از این شرایط مشکوک باشد یا به طور خاص در مورد عملکرد کبد یا کلیه شما نگران باشد، ممکن است فورا آزمایش گلوبولین را تجویز کند. با این حال، آنها همچنان یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهند، سابقه پزشکی شما را می‌گیرند و شاید برای ت یید تشخیص نیاز به انجام آزمایش‌های دیگری داشته باشند. آزمایش گلوبولین نیاز به نمونه خون دارد. خونگیری یک روش معمولی است که می تواند در مطب، کلینیک یا آزمایشگاه سرپایی انجام شود. اکثر افراد در طول یا بعد از خونگیری هیچ مشکلی را تجربه نمی کنند. با این حال، هنگامی که یک ورید سوراخ می شود، ممکن است موارد زیر رخ دهد: سرگیجه یا سبکی سر خون ریزی بیش از حد عفونت ناشی از سوراخ شدن پوست شکستگی عروق زیر پوست (هماتوم) در حالی که آنها معمولا رخ نمی دهند، این پیامدها می توانند فورا مورد توجه قرار گیرند و عموما عوارض طولانی مدت ندارند. برای افراد سالم، خطر کلی مرتبط با رگ‌گیری کم است. تکنسین هایی که خون گیری را انجام می دهند اقداماتی را برای کاهش خطر، مانند استفاده از سوزن های یکبار مصرف و اقدامات احتیاطی مناسب انجام می دهند. در بیشتر موارد، مزایای این آزمایش بیشتر از خطر مرتبط با خونگیری است. اما مواردی وجود دارد که فرد نباید خونگیری کند. به عنوان مثال، اگر آنها یک عفونت پوستی (سلولیت) در ناحیه داشته باشند. ممکن است لازم باشد قبل از انجام آزمایش گلوبولین برای چندین ساعت یا یک شب چیزی نخورید. پزشک به شما اطلاع می‌دهد که آیا باید چیزی بخورید یا خیر. برخی داروها می توانند بر نتایج آزمایش ت ثیر بگذارند. در صورت مصرف هر یک از داروهای زیر به پزشک خود اطلاع دهید. آندروژن ها کلرپرومازین کورتیکواستروییدها دکستران هورمون های رشد انسولین ایزونیازید نیومایسین فناسمید پروژسترون و استروژن (از جمله قرص های ضد بارداری) سالیسیلات ها استروییدها سولفونامیدها تولبوتامید دوز داروی خود را نادیده نگیرید یا تغییر ندهید، مگر اینکه پزشک به شما بگوید. اگر آزمایش تحت ت ثیر دارو قرار گیرد، شاید از شما بخواهند که دوز طبیعی خود را در زمان دیگری مصرف کنید. پزشک شما سابقه پزشکی شما را می‌گیرد، فهرست داروهای شما را بررسی می‌کند، یک معاینه فیزیکی کامل می‌کند و قبل از تجویز آزمایش گلوبولین، درباره سابقه سلامت خانواده‌تان سوال می‌پرسد. این اطلاعات، به علاوه نتایج آزمایش، به آنها در رسیدن به تشخیص کمک می کند. اکثر خون گیری ها را می توان در مطب در همان روزی که پزشک شما تصمیم به تکمیل آزمایش می گیرد انجام داد. با این حال، اگر باید قبل از آزمایش ناشتا باشید، باید برای تاریخ بعدی برنامه ریزی شود. گرفتن خون برای آزمایش گلوبولین معمولا فقط چند دقیقه طول می کشد. با این حال، مراحل دیگری وجود دارد که باید انجام دهید که می‌تواند به کل زمان صرف شده برای کار اضافه کند. با این حال، فردی که از شما خون می گیرد باید به سیاهرگ بازوی شما در محل چین آرنج شما دسترسی داشته باشد. پوشیدن لباس هایی با آستین‌هایی که به راحتی بالا می‌روند می‌تواند مفید باشد. بهتر است یک روز قبل از خونگیری آب اضافی بنوشید. هنگامی که به درستی آب می نوشید، رگ‌های شما بزرگ‌تر می‌شوند و امکان دسترسی آسان‌تر را فراهم می‌کنند. کم آبی می تواند نمونه گیری خون را دشوارتر کند و ممکن است خطر عوارض را افزایش دهد. پرسنل آزمایشگاه نواری را دور قسمت بالای بازوی شما می بندد تا به طور موقت جریان خون را متوقف کند. اینکار به آنها اجازه می دهد رگ های شما را بهتر ببینند. اگر وریدهای برجسته و به راحتی قابل مشاهده دارید، ممکن است نیازی به انجام این مرحله نباشد. برخی از افراد با وارد کردن سوزن، احساس سوزش یا گزگز خفیفی را تجربه می کنند. این ناراحتی معمولا خفیف است و مدت زیادی طول نمی کشد. هنگامی که به اندازه کافی آب بنوشید، این فرآیند معمولا فقط چند دقیقه طول می کشد. اگر در طول یا بعد از خون گیری دچار سرگیجه، سبکی سر یا احساس غش می شوید، به متخصص اطلاع دهید. ناحیه ای که رگ سوراخ شده با یک پد پنبه ای و نوار پوشانده می شود. پرسنل آزمایشگاه ممکن است به شما دستور دهد که اینها را برای چند ساعت آینده نگه دارید. معمولا توصیه می شود تا چند ساعت پس از خون گیری از بلند کردن اجسام سنگین، ورزش یا فعالیت های شدید خودداری کنید. خونگیری معمولا دوره نقاهت طولانی ندارد، بنابراین شما می توانید پس از آزمایش خود را به خانه برسانید. اگر دچار سرگیجه یا بیهوشی شدید، از شما خواسته می شود که برای استراحت، یک میان وعده و نوشیدنی کمی در آزمایشگاه بمانید. پس از خونگیری برای آزمایش گلوبولین دستورالعمل خاصی وجود ندارد. شما نباید هیچ مشکل درازمدت مهمی در ارتباط با خونگیری داشته باشید. حتی اگر بعد از آزمایش دچار سرگیجه یا غش شدید، افراد سالم معمولا با استراحت و مایعات به سرعت بهبود می یابند. غش بعد از گرفتن خون معمولا به دلیل کم آبی یا قند خون پایین (هیپوگلیسمی) است، به خصوص اگر قبل از آزمایش ناشتا بودید. معمولا چندین روز تا یک هفته طول می کشد تا نتایج به دست آید. پزشک شما نتایج را دریافت و سپس تفسیر می کند. نتایج حاصل از آزمایش گلوبولین به شکل مقادیر آزمایشگاهی است. این اعداد نشان می دهد که آیا یک فرد دارای سطوح سالم پروتیین در خون خود است یا خیر. سطح پروتیین گلوبولین برای بزرگسالان به طور معمول بین . تا . گرم در دسی لیتر ( g / dL ) است. محدوده طبیعی پروتیین کل بین . تا . گرم در دسی لیتر است. در برخی موارد، این پروتیین ها ممکن است افزایش یابند. به عنوان مثال، طبیعی است که این پروتیین ها در دوران بارداری بیشتر باشند. آزمایش پروتیین کل نیز نسبت آلبومین به گلوبولین (نسبت A / G ) را فراهم می کند. نسبت : به مقدار هر جزء در خون پاسخ می دهد (مثلا اگر سطح آلبومین بالاتر از سطح گلوبولین باشد) به طور کلی، مقدار کمی بالاتر از نرمال در نظر گرفته می شود. نسبت پایین می تواند نشانه ای از اختلالات خود ایمنی، عملکرد ضعیف کلیه یا بیماری کبد باشد. نسبت بالا نشان دهنده انواع خاصی از سرطان یا شرایط ژنتیکی می باشد. از نتایج آزمایش گلوبولین به تنهایی استفاده نمی شود. پزشک شما آنها را با یافته‌های معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و سایر آزمایش‌ها قبل از تشخیص تفسیر می‌کند. اگر نتایج نرمال باشد، نیازی به پیگیری خاصی برای آزمایش نخواهید داشت. با این حال، پزشک احتمالا بخواهد در صورت داشتن علایم، انواع دیگر آزمایش ها را تجویز کند. اگر نتایج خارج از محدوده طبیعی باشد، شاید پزشک از شما بخواهد آزمایش های خون دیگری را برای ارایه اطلاعات دقیق تر انجام دهید. اگر پزشک شما به یک بیماری خاص مانند سرطان مشکوک است، ممکن است برای جستجوی تومورها یا غدد لنفاوی متورم به آزمایش‌های تصویربرداری مانند MRI نیاز داشته باشید. هر عمل پزشکی می تواند بر سلامت عاطفی و جسمی فرد ت ثیر بگذارد. خونگیری برای آزمایش گلوبولین عموما برای اکثر افراد بی خطر است. همچنین زمان زیادی نمی خواهد. با این حال، هنوز باید روش و خطرات آن را درک کنید. وقتی نتایج آزمایش برگشت، باید با پزشک خود در مورد آزمایش‌های اضافی مورد نیاز و همچنین گزینه‌های درمانی خود صحبت کنید. اقداماتی وجود دارد که می توانید برای بهبود سلامت خود حتی قبل از انجام آزمایش و بدون توجه به نتایج آن انجام دهید. داشتن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش، کاهش وزن در صورت نیاز، و ترک سیگار همگی می توانند سلامت کلی شما را بهبود بخشند. اگر در مورد آزمایش، نتایج یا چیزهای بعدی مضطرب هستید، تکنیک‌های کنترل استرس و آرامش می‌توانند به شما کمک کنند. گلوبولین باندینگ هورمون جنسی ( SHBG ) پروتیینی است که توسط کبد شما ساخته می شود و به هورمون های استروژن، دی هیدروتستوسترون و تستوسترون متصل می شود. پزشک ممکن است آزمایش خون را برای بررسی سطوح این پروتیین برای تشخیص اختلالات مرتبط با هورمون مانند کمبود آندروژن یا هیپوگنادیسم تجویز کنند.

اگر به دنبال خود هستید بهتر است ادامه مقاله از پزشکت را تا انتها بخوانید. اما توجه داشته باشید که افزایش سطح ALT می تواند نشانه ای از آسیب کبدی باشد. انجام اقداماتی برای کاهش سطح ALT می تواند به بهبودی کبد کمک کند. تغییرات سبک زندگی، مانند رژیم غذایی مناسب و، همگی می توانند به کاهش سطح ALT کمک کنند. ما در این مقاله از پزشکت به روش هایی می پردازیم که افراد می توانند برای کاهش سطح ALT خود بکار ببرند. ممکن است فرد بتواند با نوشیدن قهوه سطح ALT را کاهش دهد. ALT مخفف آلانین آمینوترانسفراز است. آلانین آمینوترانسفراز، آنزیمی در کبد است. آنزیم ها به بدن کمک می کنند تا واکنش های شیمیایی را به درستی انجام دهد. ALT برای فیلتر کردن سموم از خون، ذخیره مواد مغذی و تولید صفرا ضروری است. آسیب یا التهاب کبد باعث می شود که کبد این آنزیم ها را در جریان خون آزاد کند و منجر به افزایش سطح ALT در بدن شود. کاهش سطح ALT می تواند به کبد در انجام وظایف خود کمک کند. افراد باید عواملی را که باعث افزایش ALT می شوند، مانند آسیب کبدی یا دیابت، با کمک یک متخصص گوارش درمان کنند. روش های طبیعی می توانند مکمل درمان پزشکی برای کمک به کاهش سطح ALT باشند. هنگامی که کبد شما آسیب دیده یا ملتهب می شود، می تواند ALT را در جریان خون شما آزاد کند. این باعث می شود سطح ALT شما افزایش یابد. سطح بالای ALT می تواند نشان دهنده یک مشکل کبدی باشد، به همین دلیل است که پزشکان اغلب از آزمایش ALT هنگام تشخیص استفاده می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چندین عامل می تواند باعث افزایش سطح ALT شود، از جمله موارد زیر: چاقی نارسایی قلبی مصرف الکل هپاتیت A ، B یا C بیماری کبد چرب غیر الکلی ( NAFLD ) داروهای مسکن بدون نسخه، به ویژه داروهای تجویزی که برای کنترل کلسترول استفاده می شود. درمان های خانگی برای کاهش سطح ALT صرف نظر از اینکه چه چیزی باعث افزایش سطح ALT شما می شود، مهم است که با پزشک خود برای یافتن و رفع علت زمینه ای کار کنید. اما در این بین، چند چیز وجود دارد که می توانید امتحان کنید که ممکن است به کاهش سطح ALT شما کمک کند. نوشیدن یک تا چهار فنجان قهوه در روز می تواند به کاهش سطح ALT و کاهش خطر بیماری کبد و سرطان کمک کند. محققان مطمین نیستند که آیا این کافیین موجود در قهوه است که خاصیت محافظت از کبد دارد یا به دلیل آنتی اکسیدان های موجود در قهوه است. ورزش منظم می تواند به بهبود سلامت کبد کمک کند. بررسی های انجام شده نشان می دهد که فعالیت بدنی عامل مهمی در درمان بیماری کبدی است. یک مطالعه داشتن یک برنامه ورزشی منظم را به عنوان بخشی از درمان بیماری های مزمن مانند توصیه می کند. کمبود فولات ممکن است خطر آسیب به کبد را افزایش دهد و به طور بالقوه با ارتباط داشته باشد. افراد می توانند با خوردن برخی غذاها سلامت کبد خود را بهبود بخشند. مصرف مکمل های اسید فولیک نیز می توانند به کاهش سطح ALT کمک کند. افزایش مکمل اسید فولیک باعث کاهش سطح ALT ، به ویژه در مردان و کسانی که سطح ALT بالایی دارند، می شود. محققان دریافتند که دوز روزانه . میلی گرم اسید فولیک ممکن است به کاهش سطح ALT کمک کند. در حالی که اصطلاحات فولات و اسید فولیک اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند، اما این دو کاملا یکسان نیستند. آنها دو شکل مختلف از ویتامین B - هستند. فولات به طور طبیعی B - موجود در برخی غذاها است. اسید فولیک یک شکل مصنوعی از B - است که در مکمل ها استفاده می شود و به برخی از غذاهای فرآوری شده اضافه می شود. بدن شما نیز آنها را به روش های مختلف پردازش می کند. در حالی که آنها کاملا یکسان نیستند، فولات و اسید فولیک هر دو مزایایی در سلامت کبد و کاهش ALT دارند. مصرف . میلی گرم اسید فولیک در روز برای کاهش سطح سرمی ALT در صورت ترکیب با دارو مفید است. مصرف فولات بیشتر منجر به کاهش سطح ALT و کاهش خطر آسیب کبدی می شود. بررسی ها نشان داده است که با افزایش سطح، سطح ALT کاهش یافت. برای کمک به کاهش سطح ALT ، غذاهای غنی از فولات را مانند موارد زیر به رژیم غذایی خود اضافه کنید: جگر موز پاپایا چغندر حبوبات آووکادو کلم بروکلی غلات غنی شده سبزیجات برگدار، از جمله کلم پیچ و اسفناج بیشتر مکمل های اسید فولیک حاوی دوزهای یا میکروگرم هستند. توصیه می شود دوز روزانه میکروگرم را در نظر بگیرید که معادل . میلی گرم است. داشتن یک رژیم غذایی کم چرب و کربوهیدرات متوسط می تواند به درمان و پیشگیری از NAFLD ، یکی از علل شایع ALT بالا کمک کند. تعویض فقط یک وعده غذایی در روز با یک وعده غذایی سرشار از سبزیجات و کم چرب می تواند به کاهش سطح ALT در طول یک ماه کمک کند. یک بررسی نشان داد که داشتن یک رژیم غذایی کم کالری و کربوهیدرات برای کاهش سطح ALT در بزرگسالان دارای اضافه وزن با مقاومت به انسولین نیز موثر است. برای بهبود سلامت کبد و کمک به کاهش ALT ، لزوما نیازی به ایجاد تغییرات شدید در رژیم غذایی خود ندارید. با تلاش برای خوردن حداقل پنج وعده میوه و سبزیجات تازه در روز شروع کنید. همچنین می توانید نکات زیر را در برنامه ریزی هفتگی وعده های غذایی خود بگنجانید: غلات کامل غنی از فیبر را انتخاب کنید. شیر و لبنیات بدون چربی یا کم چرب را مصرف کنید. پروتیین های حیوانی بدون چربی مانند مرغ یا ماهی را انتخاب کنید. خوردن غذاهای سرخ شده را با غذاهای پخته شده یا برشته شده تعویض کنید. چربی های اشباع شده و ترانس را با چربی های تک غیراشباع و چند غیراشباع جایگزین کنید. از میوه ها و سبزیجاتی که با سس های پرکالری یا شکر و نمک اضافه شده سرو می شوند خودداری کنید. حداقل دو بار در هفته ماهی بخورید، به طور ایده آل آنهایی که دارای هستند، مانند سالمون یا قزل آلا را بیشتر مصرف کنید. حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشید مهم است که با پزشک خود همکاری کنید تا علت اصلی افزایش ALT خود را پیدا کنید. کاهش ALT نیاز به درمان علت دارد، اما برخی تغییرات رژیم غذایی می تواند کمک کننده باشد. همه ما می دانیم که کاهش وزن عامل مهمی در درمان بیماری کبد چرب و پیشگیری از فیبروز کبد است. حتی کاهش وزن باعث بهبود حساسیت به انسولین و کاهش التهاب می شود. ورزش منظم همراه با کاهش کالری، خطر ابتلا به سرطان کبد را کاهش می دهند. کاهش کالری دریافتی از طریق یک رژیم غذایی متعادل به کاهش وزن افراد کمک می کند. افراد می توانند سطح کلسترول بالا را از طریق ورزش منظم و رژیم غذایی مناسب که شامل موارد زیر است کاهش دهند: افزایش فیبر غذایی اجتناب از چربی های ترانس کاهش گوشت و چربی اشباع شده افزایش مصرف اسیدهای چرب امگا برخی داروها و مکمل ها می توانند باعث آسیب بیشتر به کبد شوند. مصرف بیش از حد استامینوفن می تواند به کبد آسیب برساند. افرادی که آسیب کبدی دارند نباید بیش از میلی گرم در روز مصرف کنند. افرادی که به طور منظم الکل مصرف می کنند باید از مصرف استامینوفن خودداری کنند یا در صورت لزوم آن را در دوزهای بسیار کم مصرف کنند. برخی از مکمل های گیاهی نیز می توانند سم را در کبد افزایش دهند. آهن یا ویتامین A اضافی نیز در دوزهای بالا می تواند برای کبد مضر باشد. افرادی که سطح ALT بالایی دارند باید با پزشک خود مشورت کنند تا مطمین شوند که مصرف هر گونه دارو، مکمل یا داروهای گیاهی بی خطر است. الکل می تواند آسیب به کبد را افزایش دهد، بنابراین افرادی که سطح ALT بالایی دارند باید از مصرف الکل برای محافظت از کبد در برابر آسیب بیشتر خودداری کنند. افرادی که سیگار می کشند باید سیگار را ترک کنند. کسانی که سیگار نمی کشند باید برای کاهش بار سمی روی کبد از دود سیگار اجتناب کنند. افراد همچنین باید در صورت امکان از سطوح بالای سموم شیمیایی در هوا اجتناب کنند و از یک دستگاه تصفیه هوا در خانه برای حذف سموم اضافی استفاده کنند. افراد می توانند برای آزمایش خون کبد به پزشک مراجعه کنند که سطح ALT را در بدن آنها نشان می دهد. پزشک از بازو خون می گیرد و نمونه را برای آزمایش در آزمایشگاه می فرستد. سطح نرمال ALT کمتر از واحد در لیتر ( U / L ) است. با این حال، برخی از محققان کاهش مقدار مورد قبول را توصیه کرده اند. کاهش مقدار ALT به این دلیل است که افراد بیشتری به چاقی و بیماری کبد چرب غیر الکلی مبتلا می شوند و با کاهش آستانه بالایی برای سطوح نرمال ALT ، پزشکان ممکن است بتوانند بیماری های کبدی را زودتر تشخیص دهند. با توجه به این توصیه، سطوح ایده آل ALT عبارتند از: کمتر از U / L برای زنان کمتر از U / L برای مردان سطوح بسیار بالا ALT ممکن است نشان دهنده مشکلات کبدی مانند هپاتیت باشد. حتی سطوح پایین ALT در افراد مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب خطر مرگ و میر طولانی مدت را افزایش می دهد. سطوح ALT که U / L است می تواند خطر و افزایش مرگ و میر را پیش بینی کند. افراد می توانند نتایج ALT خود را با پزشک خود در میان بگذارند تا متوجه شوند که آیا سطح ALT آنها مناسب است یا خیر یا باید اقداماتی برای تغییر آن انجام دهند. ALT می تواند نشانه ای از آسیب کبدی باشد. افراد می توانند با ایجاد تغییراتی در شیوه زندگی، مانند ورزش منظم و تغییر رژیم غذایی، سطح ALT خود را کاهش دهند. افزایش مصرف فیبر، کاهش چربی های اشباع شده و غذاهای فرآوری شده و همچنین مصرف طیف وسیعی از مواد مغذی از میوه ها و سبزیجات می تواند به کاهش سطوح کمک کند. افراد در صورت مشاهده علایم آسیب کبدی می توانند برای آزمایش ALT به پزشک مراجعه کنند تا بررسی کنند که آیا سطح ALT آنها در محدوده طبیعی است یا خیر.

در موارد نادر می تواند به سرطان ربط داشته باشد، اما این حال خانم ها باید در صورت بروز درد در ناحیه تخمدان، به پزشک مراجعه کنند. تخمدان ها که در هر طرف لگن یک زن قرار گرفته اند وظیفه تولید و آزاد سازی تخمک های مورد نیاز لقاح را دارند. بنابراین شاید تعجب آور نباشد که درد تخمدان بیشتر در قسمت های تحتانی شکم، لگن یا کمر احساس می شود که این درد مربوط به تخمک گذاری و قاعدگی است. با این حال، یک مشکل زنان مانند یا یا حتی یک بیماری پزشکی که بر سیستم گوارشی یا ادرار شما ت ثیر می گذارد می تواند منجر به درد در قسمت های مختلف تحتانی شود. همین همپوشانی علایم، تشخیص اصلی را مشکل می کند. اما خانم ها باید در صورت بروز هر گونه درد، علت اصلی آن را شناسایی کنند. اما شایع ترین علت های درد تخمدان، عبارتند از: زنان ممکن است در یک روز یا در طی یک چرخه قاعدگی طبیعی در یک یا هر دو تخمدان احساس درد یا ناراحتی کنند. این درد گرفتگی که یک زن در حین قاعدگی یا قبل از قاعدگی تجربه می کند، دیسمنوره نام دارد و به دلیل آزاد شدن پروستاگلاندین ها یا مواد شبه هورمونی است که می توانند عضلات از رحم را منقبض می کند. برخی از زنان در اواسط چرخه، هنگامی که تخمک از تخمدان خارج می شود، به جای در دوران قاعدگی، درد تخمدان را تجربه می کنند. این درد به عنوان درد mitelschmerz یا شناخته می شود، ممکن است ناخوشایند باشد اما بی ضرر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رشد خوش خیم، معمولا با پر از مایع است که می تواند منجر به درد، ناراحتی، خونریزی، بی نظمی قاعدگی، و یا حتی بدون علایم باشد. کیست تخمدان شایع بوده و می تواند در نقاط مختلف در طول چرخه قاعدگی ایجاد شود. کیست های فولیکولی در صورت عدم تخمک گذاری، در حین تخمک گذاری تشکیل می شوند. اگر جسم زرد (کیسه تخمک) درست پس از تخمک گذاری حل نشود، کیست های جسم زرد ایجاد می شود. کیست های کوچک تخمدان ممکن است به خودی خود بهبود یابند. اما برخی از آنها مانند کیست بزرگی که پاره شده یا ترکیده است به درمان فوری پزشکی نیاز دارند. این وضعیت ممکن است باعث درد ناگهانی، تیز و شدید در یک طرفه لگن شود. وضعیتی است که در آن پوشش داخلی آندومتر رحم می تواند در مناطق دیگر اندام های تولید مثل زن مانند تخمدان ها، لوله های رحمی یا مثانه ایجاد شود. آندومتریوز اغلب باعث درد شدید گرفتگی رحم یا تخمدان و خونریزی متناوب می شود. درد ممکن است به ویژه در دوران قاعدگی زن یا هنگام رابطه جنسی شدید باشد. آندومتریوز ممکن است به علت تشکیل چسبندگی (بافت اسکار) منجر به ناباروری شود. در، حاملگی معمولا در یکی از لوله های رحمی رخ می دهد. حتی ممکن است باعث درد متوسط تا شدید تخمدان شود و نیاز به درمان اضطراری دارد. PID عفونتی است که می تواند یک یا چند اندام تولید مثل از جمله رحم، تخمدان ها، لوله های رحمی و واژن را تحت ت ثیر قرار دهد. این وضعیت جدی اغلب به دلیل عفونت منتقله از راه مقاربتی ایجاد می شود. حتی ممکن است منجر به درد در مناطق مختلف لگن، از جمله یک یا هر دو تخمدان شود. اغلب در رابطه جنسی بدتر است. زنان مبتلا به PID ، رشد خوش خیم است که از پوشش داخلی رحم ناشی می شود. یک زن مبتلا به فیبروم علاوه بر ناراحتی یا فشار لگن، ممکن است دچار خونریزی غیرطبیعی رحمی، کمردرد، یبوست، مشکلات ادراری و ناباروری داشته باشد. چند شرایط غیرطبیعی و نادر وجود دارد که ممکن است باعث درد تخمدان شود. با توجه به جدی بودن بیشتر این موارد، بهتر است که این علایم را نادیده بگیرید. برخی از علل نادر درد تخمدان، عبارتند از: می تواند باعث درد تخمدان شود. اما به ندرت رخ می دهد. در حقیقت، این بیماری اغلب علایمی ایجاد نمی کند یا در صورت بروز، علایم ظریف تری مانند نفخ، احساس سیری بدون خوردن زیاد و فوریت ادرار یا تکرر آن را بروز می دهد. این یک وضعیت غیرمعمول است که می تواند در صورت انجام جراحی برای بیرون آوردن تخمدان ها و از بین بردن برخی از بافت ها به وجود آید. این یک وضعیت غیر طبیعی، اما یک وضعیت جدی است که نیاز به درمان و جراحی فوری دارد. در آن یکی از لوله های رحم پیچ خورده و به طور بالقوه خونرسانی آن و تخمدان را قطع می کند. این وضعیت می تواند باعث درد شدید و ناگهانی ناشی از ایسکمی (کمبود جریان خون) به این مناطق شود. با درد تخمدان فانتوم، زن حتی پس از برداشتن یکی یا هر دو تخمدان خود، همچنان دردی شبیه به درد تخمدان را احساس می کند. اعتقاد بر این است که این وضعیت نتیجه تحریک عصبی حسی مداوم است. اگر در ناحیه لگن یا با پریود یا در دوره های مختلف، علایم جدید یا متفاوتی دارید، باید به پزشک مراجعه کنید: خون در ادرار درد مداوم یا شدید لگن خونریزی بعد از یایسگی خونریزی یا لکه بینی بین دوره ها خونریزی در حین یا بعد از رابطه جنسی تب، لرز، تعریق شبانه، یا استفراغ جریان قاعدگی با لخته های خون بزرگ و یا زیاد دوره هایی که بیش از هفت روز طول می کشد. چرخه قاعدگی که بیش از روز یا کوتاهتر از روز باشد. خونریزی قاعدگی که هر ساعت و برای چند ساعت متوالی از طریق یک یا چند تامپون یا پد خیس می شود. تشخیص علت درد تخمدان ساده نیست، زیرا می تواند مربوط به مشکلات سایر اندام های تولید مثل، مانند رحم یا دهانه رحم، یا حتی سایر سیستم های بدن باشد. (تخمدان ها در همان ناحیه عمومی بسیاری از اندام های دیگر قرار دارند) اگر برای درد تخمدان به پزشک مراجعه کنید، اولین کاری که وی انجام می دهد بررسی سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی است. در طول معاینه پزشکی، پزشک چندین سوال در مورد درد مانند زمان شروع، احساس آن، چه چیزی باعث بهتر و بدتر شدن آن می شود و اینکه آیا علایم دیگری مانند خونریزی واژن، یا تب دارید یا نه از شما خواهد پرسید. وی همچنین از شما خواهد پرسید که آیا تا به حال به بیماری زنانگی مانند یا فیبروم رحم مبتلا شده اید و آیا قبلا تحت عمل جراحی شکم یا لگن قرار گرفته اید یا نه. پزشک همچنین ممکن است در مورد سابقه جنسی، مانند اینکه چند شریک زندگی دارید یا اینکه آیا تاکنون به عفونت منتقله از راه جنسی مبتلا شده اید یا نه سوالاتی بپرسد. برای درد تخمدان، پزشک شکم و کمر و پهلوها را معاینه می کند. علاوه بر بازرسی و فشار بر روی این مناطق برای بررسی حساسیت، پزشک معاینه لگن را نیز انجام می دهد. در طول معاینه لگن، ممکن است از مایع واژن یا از دهانه رحم نمونه هایی از طریق آزمایش گرفته شود تا از نظر عفونت یا سلول های غیر طبیعی ارزیابی شود. برای ت یید یا تشخیص ممکن است آزمایشات مختلفی انجام شود. شاید مهمترین آزمایش تست بارداری برای رد یا تشخیص احتمالی بارداری خارج رحمی باشد. علاوه بر آزمایش بارداری، ممکن است تجزیه و تحلیل ادرار برای بررسی خون یا عفونت انجام شود. به همین ترتیب، برای PID ، پزشک ممکن است مارکرهای التهابی خون، مانند پروتیین واکنش پذیر C ( CRP ) یا میزان رسوب گلبول های قرمز ( ESR ) ، یا برای بررسی تعداد سلول های سفید خون (نشانه عفونت) را تجویز کند. از آنجا که دلایل مختلف پزشکی برای درد تخمدان وجود دارد، اگر پزشک آزمایشات تصویربرداری مانند سونوگرافی لگن یا توموگرافی کامپیوتری ( CT ) شکم و لگن را انجام دهد، تعجب نکنید. لاپاراسکوپی لگن یک روش جراحی است که گاهی اوقات برای تعیین علت درد لگن زن استفاده می شود. در حین لگن، پزشک ممکن است از یک نمونه بافت (نمونه برداری) استفاده کند. مشکلات دستگاه گوارش، مانند یبوست یا حتی شرایط جدی تر، مانند آپاندیسیت یا دیورتیکولیت، می تواند منجر به درد یا ناراحتی شده و به عنوان درد تخمدان اشتباه گرفته شود. اگر پزشک مشکوک به مشکل دستگاه گوارش به جای مشکل لگن باشد (به عنوان مثال اگر بارداری و معاینه لگن طبیعی باشد و معاینه شکم حساسیت کانونی را نشان دهد) ، وی آزمایش های مناسب را ادامه می دهد. به عنوان مثال، سی تی اسکن شکم می تواند آپاندیسیت و دیورتیکولیت را تشخیص دهد. اغلب، یک سابقه بالینی و معاینه دیجیتال مقعد می تواند یبوست را تشخیص دهد. به همین ترتیب، ( UTI ) یا سنگ کلیه می تواند باعث دردی شود که مانند درد تخمدان باشد. این شرایط را می توان غالبا با آزمایش ادرار طبیعی خیلی زود رد کرد. در صورت وجود مشکوک به، می توان از CT اسکن استفاده کرد. هنگامی که علت درد تخمدان مشخص شد، شما و پزشک می توانید با تدوین یک برنامه درمانی که ممکن است به سادگی تغییر چند شیوه زندگی در آن بیشتر باشد مانند استفاده از داروهای تجویز شده یا جراحی، درمان را شروع کنید. اگر درد تخمدان شما به چرخه ماهانه مربوط باشد، تغییر سبک زندگی مانند خواب کافی، ورزش، استفاده از تکنیک های آرامش و استفاده از پد گرم کننده اغلب می تواند باعث تسکین ناراحتی شود. بسته به تشخیص، پزشک ممکن است دارو را توصیه یا تجویز کند. به عنوان مثال، اگر درمان های خانگی ساده مانند گرما و استراحت باعث کاهش گرفتگی قاعدگی نمی شوند، یک ( NSAID ) که باعث کاهش سطح پروستاگلاندین در بدن می شود، اغلب به شما کمک می کند. زنان مبتلا به اختلالات خونریزی، حساسیت به، بیماری کلیوی یا کبدی یا مشکلات معده نباید از این داروها استفاده کنند. علاوه بر NSAID ، روش های پیشگیری از بارداری مانند قرص، پچ، حلقه یا دستگاه داخل رحمی نیز می توانند گرفتگی های قاعدگی را کاهش دهند. یکی دیگر از شرایط زنان که نیاز به دارو دارد، است. در صورت تشخیص PID ، پزشک برای شما آنتی بیوتیک تجویز می کند. در موارد شدیدتر، ممکن است لازم باشد یک زن در بیمارستان بستری شود و آنتی بیوتیک ها را از طریق ورید دریافت کند. جراحی برای شرایط اضطراری، مانند پیچ خوردگی تخمدان یا حاملگی خارج رحمی، ضروری است. جراحی نیز اغلب به عنوان بخشی از درمان سرطان تخمدان انجام می شود. ممکن است برای از بین بردن فیبروم رحم یا بافت آندومتر در آندومتریوز شدید استفاده شود. نکته آخر، نگرانی در مورد سرطان تخمدان برای زنانی که درد تخمدان را تجربه می کنند، معمول است. در حالی که درد تخمدان می تواند نشان دهنده این بیماری باشد، اما علت اصلی آن نیست و سایر علل احتمالی به مراتب بیشتر است. حتی در این صورت، بهتر است که درد تخمدان را نادیده نگیرید و توسط پزشک ارزیابی شوید. منبع:

از برای بررسی میزان آلبومین موجود در خون استفاده می شود. آزمایش خون آلبومین به عنوان آزمایش آلبومین سرم نیز شناخته می شود. آلبومین پروتیینی است که کبد شما می سازد. ما در این مقاله سعی کرده ایم درباره موارد استفاده، عوارض جانبی، روش و نتایج آزمایش خون آلبومین و همچنین نتایجی که ممکن است رخ دهد ذکر کنیم. آزمایش آلبومین شاید به عنوان بخشی از معاینات پزشکی منظم شما درخواست شود. پزشک شما نیز احتمالا در صورت مشکوک بودن به یا کلیوی، آن را تجویز کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تست آلبومین چه زمانی توصیه می شود؟ برخی از علایمی که شاید تجربه کنید و احتمال دارد پزشک شما را مشکوک به بیماری کبدی کند و آزمایش آلبومین را تجویز کند عبارتند از: خارش پوست مدفوع کم رنگ رنگ ادرار تیره تورم پاها، مچ پا و پاها یرقان (زرد) چشم و پوست تورم و درد در شکم (به خصوص قسمت بالای سمت راست که کبد در آن قرار دارد) اگرچه بیماری کلیوی معمولا تا زمانی که کلیه‌ها از کار افتادند هیچ علامتی ندارد، برخی از علایمی که احتمال دارد در شما وجود داشته باشد باعث می‌شود پزشک شما به بیماری کلیوی مشکوک شود و آزمایش آلبومین را تجویز کند: کمبود اشتها خارش پوست تورم در مچ پا و پا حالت تهوع و یا استفراغ افزایش یا کاهش محسوس در حجم ادرار در نهایت، اگر پزشک شما مشکوک است که بدن شما پروتیین کافی جذب نمی کند، ممکن است این آزمایش را تجویز کند. یک آزمایش مشابه، آزمایش آلبومین ادرار است. به این صورت که هم آلبومین را اندازه می‌گیرند و هم معمولا برای تشخیص بیماری کلیوی تجویز می‌شوند. با این حال، آزمایش آلبومین ادرار، میزان آلبومین موجود در ادرار را بر خلاف سطح خون اندازه گیری می کند. به آن تست میکروآلبومین نیز می گویند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر پزشک شما مشکوک به بیماری کبدی باشد، احتمالا آن را با سایر آزمایش‌های خونی که آزمایش‌های عملکرد کبدی نامیده می‌شود، تجویز می‌کند. برخی از این تست‌های دیگر عبارتند از: بیلی روبین تست پروتیین کل زمان پروترومبین برای انجام آزمایش آلبومین سرم خون نیاز به حجم بالای خون نیست. بنابراین یک فرایند کم‌خطر است. به هر حال، اگر پیدا کردن رگ برای تکنسین دشوار باشد، ممکن است شما احساس ناراحتی کرده و پس از نمونه‌گیری روی پوست شما کبودی ایجاد شود. شما همیشه باید به پزشک در مورد بیماری‌های خود که ممکن است باعث افزایش خونریزی شوند اطلاع بدهید. اگر برخی داروها مانند داروهای رقیق‌کننده خون که باعث افزایش بیش از حد انتظار خونریزی می‌شوند را مصرف می‌کنید به آنها اطلاع بدهید. برخی عوارض جانبی آزمایش آلبومین سرم خون عبارتند از: عفونت در محل تزریق جمع شدن خون در زیر پوست غش کردن در هنگام کاهش خون خونریزی یا کبودی در محل فرو رفتن سوزن در صورت بروز هرگونه عوارض جانبی غیر منتظره با پزشک خود تماس بگیرید. اما آزمایش آلبومین مانند سایر، هیچ گونه منع مصرف یا خطر جدی ندارد. شاید پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی شخصی و سابقه پزشکی خانوادگی شما سوال کند. اگر دارویی مصرف می کنید، باید به پزشک خود اطلاع دهید. زیرا برخی داروها می توانند با میزان آلبومین خون شما تداخل داشته باشند. اگر از قبل شرایطی مانند دیابت یا فشار خون بالا دارید که شما را در معرض خطر ابتلا به بیماری کبدی یا کلیوی قرار می دهد، باید آنها را به پزشک خود اطلاع دهید. اگر مصرف کننده شدید الکل هستید، خالکوبی های متعددی دارید (مخصوصا اگر عفونت مرتبط با خالکوبی داشته اید) ، یا قبلا خون دریافت کرده اید، باید به پزشک خود اطلاع دهید. زیرا این امر خطر ابتلا به بیماری کبدی را افزایش می دهد. همچنین باید به پزشک خود اطلاع دهید که آیا باردار هستید یا خیر. این یک آزمایش خون ساده است، بنابراین انجام آن فقط چند دقیقه طول می کشد. آزمایش در بیمارستان، احتمالا در مطب سرپایی یا در آزمایشگاه بیمارستان انجام می شود. برای این آزمایش نیازی به پوشیدن لباس خاصی ندارید، بنابراین می توانید مانند معمول لباس بپوشید. با این حال، شاید بخواهید لباس های بدون آستین یا لباسی بپوشید که آستین ها را به راحتی بالا بزنید، زیرا خون از بازوی شما خارج می شود. اگر فقط آزمایش خون آلبومین انجام می دهید، برای آماده شدن نیازی به انجام کاری ندارید. با این حال، اگر پزشک شما آن را همراه با آزمایش‌های دیگر تجویز کند، شاید از شما بخواهد تا چند ساعت قبل از انجام آزمایش‌ها چیزی نخورید یا ننوشید. پرستار یا هر کسی که آزمایش را انجام می‌دهد، یک سوزن را در بازوی شما فرو می‌کند. خون شما گرفته می شود و برای آزمایش به محل مناسبی منتقل می شود. احتمال دارد کمی سوزش داشته باشد و کل فرآیند در یک دقیقه یا کمتر به پایان برسد. اگر رگ‌های شما به سختی پیدا می‌شوند، احتمالا یک تورنیکت روی آن قرار داده شود تا آنها را برجسته و قابل مشاهده کند. شما می‌توانید بلافاصله پس از آزمایش به خانه بروید و پزشک یا تکنسین آزمایشگاه به شما اطلاع می‌دهد که چه زمانی برای نتایج بازگردید. می توانید خودتان به خانه برگردانید یا حتی رانندگی کنید. با این حال، اگر سابقه سرگیجه پس از آزمایش خون دارید، باید قبل از رفتن به خانه صبر کنید تا سرگیجه برطرف شود. آزمایش خون با چند عارضه جانبی احتمالی همراه است. انها معمولا خفیف هستند و در عرض چند دقیقه یا چند ساعت از بین می‌روند: سوزش خفیف کمی سبکی سر یا سرگیجه اگرچه این عوارض نادر هستند، اما این عوارض جدی هستند و باید فورا به پزشک خود گزارش داده شوند. یک عفونت خون ریزی بیش از حد (ناحیه متورم و جامد پر از خون) علت بالا و پایین بودن آلبومین ( Alb ) در آزمایش خون، سطح نرمال آلبومین خون بین . تا . گرم در هر لیتر (گرم در دسی لیتر) یا تا گرم در لیتر (گرم در لیتر) است. آزمایشگاه ها و بیمارستان ها از معیارها و اندازه گیری های مختلفی استفاده می کنند. شایع ترین علل کاهش سطح آلبومین اگر سطح آلبومین شما کمتر از حد طبیعی باشد، می تواند به این معنی باشد که یکی از موارد زیر را دارید: سوء تغذیه بیماری کبد یا بیماری کلیوی بیماری سلیاک یا بیماری تیرویید (مانند بیماری کرون) برخی داروها، روش ها و شرایط شاید بر سطح آلبومین شما ت ثیر بگذارد. باردار بودن می تواند سطح آلبومین خون شما را کاهش دهد. این نیز می تواند به کاهش میزان آلبومین در خون شما کمک کند. سوختگی‌های جدی ممکن است سطح آلبومین پایین‌تر از حد طبیعی ایجاد کند (هیپوآلبومینمی) نوشیدن بیش از حد آب یا دریافت مایعات داخل وریدی، به خصوص در مقادیر زیاد، می تواند باعث نادرست بودن آزمایش خون آلبومین شود. انسولین، هورمون های رشد، استروییدها و آندروژن ها می توانند سطح آلبومین شما را افزایش دهند در حالی که کنترل بارداری می تواند آن را کاهش دهد. اگر نتیجه آزمایش شما پزشک شما را به تشخیص بیماری کبدی هدایت کند، احتمالا آزمایش های بیشتری برای تشخیص نوع بیماری کبدی شما تجویز می شود. انواع مختلفی از بیماری کبدی وجود دارد. دوره درمانی شما به نوع نتیجه آزمایش شما بستگی دارد. اگر نتیجه آزمایش شما پزشک شما را به تشخیص بیماری کلیوی سوق دهد، احتمالا آزمایش آلبومینوری را تجویز می کند. نتایج این آزمایش‌های بعدی او را قادر می‌سازد تا میزان پیشرفت شما را ببیند و یک برنامه درمانی مناسب ارایه دهد. اگر پزشک شما مشکوک باشد که شما به بیماری تیرویید مبتلا هستید، آزمایش‌های خون بیشتری را درخواست می کند. مانند آزمایش خون شامل آزمایش هورمون تحریک‌کننده تیرویید ( TSH ) ، آزمایش تیروکسین آزاد و آزمایش آنتی‌بادی تری یدوتیرونین رایگان احتمالا درخواست می‌شود. همچنین، بسته به نوع فرعی بیماری تیروییدی که مشکوک است، احتمالا آزمایش های تصویربرداری مانند سی تی اسکن و ام آر آی را نیز درخواست کند. اگر از نتایج آزمایش شما، پزشک تشخیص دهد که بدن شما پروتیین را به خوبی جذب نمی کند، احتمال دارد یکی از مراحل زیر را انجام دهد: مکمل های پروتیینی را تجویز می کند. شما را در یک رژیم غذایی خاص قرار دهد. برای تعیین علت سوء جذب پروتیین خود، آزمایش های بیشتری را سفارش دهد و متعاقبا ، دارو یا روش هایی برای درمان آن تجویز کند. آلبومین نقش های مختلفی در بدن انسان ایفا می کند. غلظت آلبومین در گردش خون به طور مستقیم با سلامت کبد و همچنین وضعیت تغذیه مرتبط است. اگر میزان آلبومین در گردش کم باشد، می تواند نشانه ای از آسیب کبدی یا کلیوی باشد. سطوح پایین آلبومین نیز می تواند نشانه ای از باشد. فرآیند خوردن باعث تحریک تولید آلبومین در کبد می شود و میزان آلبومین خون را در سطح منظمی نگه می دارد. با این حال، سوءتغذیه یا افرادی که رژیم غذایی کم پروتیین مصرف می کنند ممکن است سطوح پایینی داشته باشند. سطح آلبومین همچنین می‌تواند بر سطوح متصل به کلسیم و سایر پروتیین‌ها ت ثیر بگذارد. در خون، کلسیم به پروتیین ها، عمدتا آلبومین، متصل می شود. بنابراین، اگر غلظت آلبومین کم باشد، می‌تواند غلظت کل کلسیم را نیز کاهش دهد، اما کلسیم فعال زیستی را کاهش نمی‌دهد. به همین دلیل است که معمولا کلسیم تنظیم شده گزارش می شود. بین سطوح پایین آلبومین و خطر ابتلا به پوکی استخوان اختلاف نظر وجود دارد. با این حال، برخی از مطالعات علمی بیان می کنند که سطوح پایین آلبومین می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان را به ویژه در استخوان ران، لگن و ستون فقرات افزایش دهد. عملکرد اصلی آلبومین تنظیم حجم خون در بدن با اعمال فشار انکوتیک در عروق خونی است. فشار انکوتیک (همچنین به عنوان فشار اسمزی کلوییدی شناخته می شود) نوعی فشار است که پروتیین ها از آن برای کشیدن و نگه داشتن مایع در خون استفاده می کنند تا از ورود آن به سایر بافت ها پیشگیری کنند. آلبومین همچنین به حرکت مولکول ها و مواد مانند کلسیم و داروها در بدن کمک می کند. اگر فکر می‌کنید هر یک از عوامل بالا ممکن است بر نتایج آزمایش شما ت ثیر گذاشته باشد، می‌توانید درخواست کنید که در زمانی که عامل های کاهش یافته یا حذف شده باشد، یکی دیگر را مصرف کنید. باید بدانید که اگر پس از تجزیه و تحلیل نتایج آزمایش آلبومین، هر بیماری در شما تشخیص داده شود، احساس ناراحتی یا غمگینی طبیعی است. اگر احساس می‌کنید که به شما کمک می‌کند بهتر با آن کنار بیایید، با خانواده و دوستان خود صحبت کنید. همچنین مهم است که در اسرع وقت گزینه های درمانی خود را به طور گسترده با پزشک خود در میان بگذارید. اگر سطح آلبومین شما در محدوده طبیعی است اما سابقه خانوادگی بیماری کبدی یا کلیوی دارید، باید از پزشک خود بپرسید که آیا لازم است آزمایش های آلبومین سرم را در فواصل زمانی منظم برنامه ریزی کنید یا لازم نیست.

برای تعیین اینکه آیا به بورلیا بوردورفری B . burgdorferi ، باکتری عامل مبتلا شده اید یا خیر، استفاده می شود. آزمایشات بیماری لایم با خونگیری معمولی انجام می شود. در حالی که گونه های دیگری از بورلیا وجود دارد که باعث بیماری لایم می شود، B . burgdorferi شایع ترین علت در ایالات متحده است. اکثر آزمایشات آنتی بادی در ایالات متحده فقط B را آزمایش می کنند. burgdorferi ، اما بسته به سابقه سفر فرد، آزمایش‌های ویژه گونه‌های دیگر نیز در دسترس است. بیماری لایم از طریق کنه های آلوده به بورلیا به انسان منتقل می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نقش آزمایشات بیماری لایم هدف از رایج ترین نوع آزمایش بیماری لایم این است که مشخص شود آیا شما در نتیجه تماس قبلی با باکتری Borrelia که باعث بیماری لایم می شود، آنتی بادی ایجاد کرده اید یا خیر. آنتی بادی ها پروتیین هایی هستند که توسط سیستم ایمنی ایجاد می شوند و تهدیدات خاصی مانند باکتری ها و ویروس ها را هدف قرار می دهند. آزمایش خون به تنهایی نمی تواند تشخیص دهد که آیا شما به بیماری لایم مبتلا هستید یا خیر. ولی، آزمایش می‌تواند اطلاعات مفیدی را ارایه دهد که پزشک شما می‌تواند همراه با سایر عوامل در نظر بگیرد، مانند علایمی که داشته‌اید و اینکه آیا در معرض کنه‌هایی قرار گرفته‌اید که می‌توانند حامل بورلیا باشند، تا تشخیص دهد که آیا تشخیص بیماری لایم مناسب است یا خیر. انواع آزمایشات برای تشخیص بیماری لایم آزمایش‌های تیتر آنتی‌بادی برای بیماری لایم، آنتی‌بادی‌هایی را اندازه‌گیری می‌کنند که مخصوص باکتری‌هایی هستند که می‌توانند این بیماری را تحریک کنند. آنتی بادی ها بخشی از پاسخ ایمنی بدن هستند. آزمایش‌ها به دنبال دو نوع آنتی‌بادی هستند که با نام‌های ایمونوگلوبولین M ( IgM ) و ایمونوگلوبولین G ( IgG ) شناخته می‌شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنتی بادی های IgM معمولا در عرض چند هفته پس از عفونت با باکتری بورلیا به اوج خود می رسند و تا ماه پس از عفونت شروع به فروپاشی می کنند. آنتی بادی های IgG کندتر رشد می کنند، - هفته پس از قرار گرفتن در معرض ظاهر می شوند و ممکن است - ماه پس از مواجهه به اوج خود برسد. در حالی که IgM تمایل دارد با یک عفونت فعال مرتبط باشد، هر دو IgM و IgG می توانند سال ها در خون باقی بمانند. یک سری آزمایشات آزمایشگاهی می تواند آنتی بادی های بیماری لایم را تشخیص دهد. این تست ها عبارتند از: مخفف " آزمون ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم " است که آنتی‌بادی‌ها را در جریان خون شما تشخیص می‌دهد. آزمایش آنتی بادی IgM موجود در خون هنگام ابتلا به عفونت. آزمایش آنتی بادی IgG که با عفونت باکتریایی مبارزه می کند. یک آزمایش پیگیری که پروتیین ها و آنتی بادی ها را در خون تشخیص می دهد (وسترن بلات تنها در هفته اول عفونت معنی دار است) ابتدا آزمایش الایزا انجام می شود. اگر نتایج مثبت یا مبهم باشد، آزمایش دوم، ایمونواسی IgM / IgG یا ایمونوبلات انجام می شود. دیگر توصیه نمی شود که آنتی بادی های IgM یا IgG را بدون آزمایش ایمنی قبلی بررسی کنید. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) آزمایش دو مرحله ای یا دو مرحله ای را برای این آنتی بادی ها توصیه می کند. اگر آزمایش خون اولیه برای آنتی بادی های IgM یا IgG مرتبط با باکتری بورلیا مثبت باشد، آزمایش دوم انجام می شود که اغلب با استفاده از روش های مختلف آزمایشگاهی انجام می شود. آزمایش IgM و IgG می تواند از این که شما در معرض بورلیا قرار گرفته اید حمایت کند، اما این به خودی خود ثابت نمی کند که آیا شما به بیماری لایم مبتلا هستید یا خیر. آزمایش مایع مغزی نخاعی فراتر از آزمایش خون، می توان مایع سیستم عصبی مرکزی را برای علایم باکتری Borrelia تجزیه و تحلیل کرد. این آزمایش مایع مغزی نخاعی ( CSF ) نیز نامیده می شود. آزمایش CSF برای بیماری لایم پیچیده است و لزوما نمی تواند عفونت بورلیا قبلی یا فعلی سیستم عصبی مرکزی را رد کند. با این حال، بسیاری از یافته‌های CSF وجود دارد که همراه با شرح حال بیمار و معاینه فیزیکی، می‌تواند توسط پزشک برای تایید وجود عفونت لایم در سیستم عصبی مرکزی استفاده شود. برای تشخیص بیماری لایم در خارج از سیستم عصبی مرکزی، آزمایش خون رویکرد ارجح است. اگر آزمایش بی نتیجه باشد، ممکن است آزمایش بعدی ضروری باشد. این می تواند شامل مکرر یا استفاده از انواع مختلف آزمایشات پزشکی برای رد سایر بیماری ها باشد. در افراد مشکوک به عفونت مجدد باکتریایی، ممکن است از تست های تصویربرداری برای تشخیص التهاب مفاصل استفاده شود. آزمایش خون بیماری لایم آزمایش خون بیماری لایم به دنبال آنتی بادی های موجود در خون در برابر باکتری هایی است که باعث بیماری لایم می شوند. این آزمایش برای کمک به تشخیص بیماری لایم استفاده می شود. کنه می تواند شما را به شدت مبتلا به بیماری لایم کند. بیماری لایم توسط باکتری به نام Borrelia burgdorferi ایجاد می شود. کنه های پا سیاه حامل این باکتری ها هستند. کنه ها با گاز گرفتن موش ها یا گوزن های آلوده به بیماری لایم، باکتری ها را می گیرند. پزشک خون شما را از نظر آنتی بادی هایی که سعی در مبارزه با باکتری های موجود در خون شما دارند، آزمایش می کند. یکی از این تست ها، تست الایزا نام دارد و شما معمولا آزمایش دومی به نام تست وسترن بلات برای ت یید ابتلا به بیماری لایم انجام می شود. برای درمان بیماری لایم، ممکن است تا یک ماه نیاز به مصرف آنتی بیوتیک داشته باشید. موجود در داروخانه می توانند به تسکین سفتی مفاصل شما کمک کنند. اگر زود تشخیص داده شود، بیماری لایم به راحتی قابل درمان است. بدون درمان، ممکن است مشکلات قلبی، عضلانی و حتی عصبی داشته باشید. بنابراین دفعه بعد که در جنگل یا چمن های مرتفع هستید، لباس محافظ بپوشید و پس از رسیدن به خانه، خود را برای کنه بررسی کنید. آزمایش آنتی بادی بیماری لایم به آمادگی قبلی نیازی ندارد. یک تکنسین آزمایشگاه قبل از گرفتن خون، داخل آرنج شما را با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می کشد. خون شما از ورید بازوی شما با استفاده از یک سوزن کوچک گرفته می شود. خونگیری نباید دردناک باشد، اگرچه ممکن است زمانی که سوزن در رگ شما قرار می گیرد، احساس سوزش خفیفی داشته باشید. نمونه خون در یک ویال جمع آوری خواهد شد. محل سوراخ شده در صورت نیاز پس از برداشتن سوزن بانداژ می شود. پس از خونگیری، شما آزاد هستید که به خانه بروید. خطرات بسیار کمی در ارتباط با آزمایش آنتی بادی بیماری لایم وجود دارد. خونریزی بیش از حد ممکن است، اما در صورت مصرف داروهای رقیق کننده خون یا داروهای ضد التهابی خاص مانند: هپارین وارفارین آسپرین ایبوپروفن ناپروکسن عفونت در محل سوراخ نیز ممکن است، اما به ندرت رخ می دهد. بانداژ را تا زمانی که تمام خونریزی متوقف شود در جای خود نگه و محل را تمیز نگه دارید. برخی از افراد پس از خونگیری احساس سبکی سر می کنند. در صورت وجود این موضوع به تکنسین اطلاع دهید. ممکن است از شما خواسته شود قبل از رفتن به خانه چند دقیقه بنشینید. چه کسی باید آزمایش بیماری لایم بدهد؟ معمولا اگر فردی علایم بیماری لایم و تماس شناخته شده یا احتمالی با کنه‌هایی که می‌توانند حامل باکتری بورلیا باشند، باشد، آزمایش نشان داده می‌شود. با این حال، از آنجایی که توسعه آنتی بادی ها زمان می برد، زمان آزمایش مهم است که در نظر گرفته شود. علایم بیماری لایم به میزان عفونت باکتریایی بستگی دارد. سه مرحله برای توصیف عفونت استفاده می شود: در این مرحله اولیه، علایم معمولا فقط در نزدیکی نیش کنه مشاهده می شود. این مرحله اولیه اریتم مهاجر نامیده می شود و شامل یک بثورات قابل توجه است که معمولا در عرض چند هفته پس از گاز گرفتن ایجاد می شود. در این مرحله، باکتری ها از طریق خون حرکت می کنند تا سایر قسمت های بدن را تحت ت ثیر قرار دهند و می توانند علایم عمومی مانند تب، سردرد و درد ایجاد کنند. در برخی موارد، باکتری می تواند بر قلب یا سیستم عصبی تاثیر بگذارد. این مرحله مدت ها پس از گزش اولیه کنه رخ می دهد و اغلب شامل علایمی است که مفاصل یا سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد. توجه! درک این مراحل مهم است زیرا آزمایش در هر مرحله به یک اندازه ارزش ندارد. با بیماری های زودرس موضعی و اریتم مهاجر، آزمایش خون به طور کلی مفید نیست زیرا آنتی بادی ها زمان کافی برای رشد ندارند. در افرادی که علایم بیماری زودرس یا دیررس دارند، آزمایش می تواند به تعیین اینکه آیا آنها قبلا عفونت بورلیا داشته اند یا خیر، کمک کند. اگرچه آزمایش خون به تنهایی بیماری لایم را تشخیص نمی دهد. این یکی از عواملی است که باید در کنار علایم و قرار گرفتن در معرض احتمالی کنه در نظر گرفته شود. برخی از علایم بیماری لایم، مانند درد مفاصل، می تواند ناشی از بسیاری از بیماری های دیگر باشد. به همین دلیل، اگر فقط این نوع علایم غیراختصاصی را دارید و هیچ نشانه دیگری از قرار گرفتن در معرض بورلیا ندارید، آزمایش توصیه نمی شود. در این موارد، آزمایش مثبت می‌تواند گمراه‌کننده باشد، زیرا آنتی‌بادی‌ها می‌توانند نتیجه یک عفونت گذشته باشند نه یک وضعیت فعال که باعث علایم فعلی شما می‌شود. به دلیل نگرانی های مشابه در مورد نتایج مثبت کاذب بالقوه، غربالگری تصادفی برای بیماری لایم در افراد بدون علایم حتی در مناطقی که دارای کنه هایی هستند که می توانند باکتری بورلیا را حمل کنند توصیه نمی شود. آزمایش مایع مغزی نخاعی اغلب زمانی نشان داده می شود که فرد دارای علایم عصبی منطبق با بیماری لایم و آزمایش خون مثبت یا غیرقطعی باشد. نتایج آزمون بیماری لایم آزمایشات بیماری لایم معمولا برای تعیین اینکه آیا فردی در معرض بورلیا قرار گرفته است یا خیر موثر است، اما مانند هر آزمایش پزشکی، آنها کامل نیستند. ملاحظاتی وجود دارد که می تواند بر دقت آزمون ها و نحوه تفسیر آنها ت ثیر بگذارد. این امکان وجود دارد که آنتی‌بادی‌های سایر باکتری‌ها با آزمایش‌هایی برای آنتی‌بادی‌های بورلیا شناسایی شوند. این به عنوان یک مثبت کاذب شناخته می شود زیرا آزمایش قرار گرفتن در معرض بورلیا را در حالی که واقعا رخ نداده است نشان می دهد. یک نتیجه مثبت گمراه‌کننده نیز می‌تواند در بیمارانی رخ دهد که قبلا بیماری لایم داشته‌اند یا واکسن بیماری لایم را دریافت کرده‌اند. CDC دستورالعمل هایی را برای نحوه تفسیر نتایج آزمایش آنتی بادی صادر کرده است. مطالعات نشان داده‌اند که آزمایشگاه‌هایی که از این دستورالعمل‌ها پیروی می‌کنند، نسبت به آزمایشگاه‌هایی که معیارهای غیر استاندارد را اعمال می‌کنند، تجزیه و تحلیل‌های منسجم و قابل اعتمادتری تولید می‌کنند. زمانی که آزمایش انجام می شود باید در نظر گرفته شود زیرا ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا آنتی بادی های مختلف ایجاد شوند و در خون قابل تشخیص باشند. آزمایشگاه و پزشک می توانند این عوامل را هنگام تفسیر نتایج آزمایش شما در نظر بگیرند. به طور کلی، آزمایش معمولا در ارزیابی قرار گرفتن در معرض باکتری قابل اعتماد است، اما مهم است که به یاد داشته باشید که این با تشخیص قطعی بیماری لایم متفاوت است. نتایج عادی آزمایش بیماری لایم نتیجه آزمایش منفی طبیعی است. این بدان معناست که هیچ یا تعداد کمی آنتی بادی برای بیماری لایم در نمونه خون شما دیده نشده است. اگر آزمایش الایزا منفی باشد، معمولا آزمایش دیگری لازم نیست. بازه ی مقادیر متوسط بین آزمایشگاه های مختلف ممکن است به طور نامحسوس متفاوت باشد. برخی از آزمایشگاه ها از اندازه گیری های مختلفی استفاده می کنند یا نمونه های مختلفی را آزمایش می کنند. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد معنای نتایج آزمایش خاص خود صحبت کنید. نتایج غیرعادی نتیجه مثبت الایزا غیر طبیعی است. این بدان معناست که آنتی بادی در نمونه خون شما دیده شده است. اما، این تشخیص بیماری لایم را تایید نمی کند. نتیجه مثبت الایزا باید با تست وسترن بلات دنبال شود. فقط یک تست مثبت وسترن بلات می تواند تشخیص بیماری لایم را تایید کند. برای بسیاری از افراد، تست الایزا حتی پس از اینکه برای بیماری لایم درمان شدند و دیگر علایمی نداشتند، مثبت می ماند. آزمایش الایزا مثبت نیز ممکن است در مورد بیماری های خاص غیر مرتبط با بیماری لایم مانند رخ دهد. خطرات انواع آزمایشات بیماری لایم خطر کمی برای تست خون وجود دارد. اندازه سیاهرگ ها و سرخرگ ها از فردی به فرد دیگر و از یک طرف بدن به سمت دیگر متفاوت است. تست خون از برخی افراد ممکن است دشوارتر از دیگران باشد. سایر خطرات مرتبط با خونگیری ناچیز است اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: خون ریزی بیش از حد غش یا احساس سبکی سر (تجمع خون در زیر پوست) سوراخ های متعدد برای تعیین محل رگ ها عفونت (هر زمان که پوست آسیب ببیند) پس از ابتلا به بیماری لایم، آنتی بادی ها در خون شما باقی می مانند. بنابراین حتی پس از درمان بیماری، ممکن است همچنان آزمایش خون شما مثبت باشد. بیماری لایم با آنتی بیوتیک درمان می شود. در صورت مثبت بودن تست عفونت باکتریایی، پزشک در مورد دوره درمان شما با جزییات صحبت خواهد کرد. سندرم پس از بیماری لایم اگر برای بیماری لایم با آنتی بیوتیک درمان می شوید اما همچنان علایم را تجربه می کنید، به آن سندرم پس از بیماری لایم می گویند. بر اساس مقاله ای که در سال در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد، حدود تا درصد از افراد مبتلا به بیماری لایم این سندرم را تجربه می کنند. علت هنوز مشخص نیست. سندرم پس از بیماری لایم می تواند بر تحرک و مهارت های شناختی ت ثیر بگذارد. درمان در درجه اول بر کاهش درد و ناراحتی متمرکز است. اکثر افراد بهبود می یابند، اما ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد. علایم سندرم پس از بیماری لایم مشابه علایمی است که در مراحل اولیه این بیماری رخ می دهد. این علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: خستگی مشکلات گفتاری مشکل در خوابیدن درد مفاصل یا عضلات مشکل در تمرکز و مشکلات حافظه کوتاه مدت درد یا تورم در مفاصل بزرگ مانند زانو، شانه یا آرنج آیا بیماری لایم مسری است؟ هیچ مدرکی مبنی بر مسری بودن بیماری لایم بین افراد وجود ندارد. همچنین، با توجه به CDC ، زنان باردار نمی توانند این بیماری را از طریق شیر مادر به جنین خود منتقل کنند. بیماری لایم عفونتی است که توسط باکتری های منتقل شده از کنه های گوزن پا سیاه ایجاد می شود. این باکتری ها در مایعات بدن یافت می شوند، اما هیچ مدرکی مبنی بر اینکه بیماری لایم می تواند از طریق عطسه، سرفه یا بوسیدن به فرد دیگری منتقل شود، وجود ندارد. همچنین هیچ مدرکی مبنی بر اینکه بیماری لایم می تواند از طریق تماس جنسی منتقل شود یا از طریق منتقل شود وجود ندارد. علایم و عوارض بیماری لایم خبر خوب این است که معمولا یک کنه باید تا ساعت به بدن شما بچسبد تا شما را مبتلا کند. خبر بد این است که کنه های پا سیاه آنقدر کوچک هستند که دیدن آن تقریبا غیرممکن است. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری لایم هرگز حتی یک کنه روی بدن خود نمی بینند. اما اکثر افرادی که توسط کنه گزیده می شوند به بیماری لایم مبتلا نمی شوند. بنابراین، چگونه مطمین شوید که به بیماری لایم مبتلا هستید؟ علایم آنفولانزای بیماری لایم معمولا چند روز یا چند هفته پس از گزیده شدن شما شروع می شود. ممکن است در سراسر بدنتان خارش داشته باشید. لرز، تب و سرگیجه یا شاید سردرد، درد عضلانی و سفتی گردن. احتمالا بثورات چشم گاو نر را روی بدن خود خواهید دید. می تواند بسیار بزرگ شود. بعد از چند هفته، عضلات صورت شما ممکن است ضعیف یا حتی فلج شوند. زانوها و سایر مفاصل شما ممکن است متورم و درد کنند. حتی ممکن است متوجه شوید که ضربان قلبتان از بین می رود. در نهایت، عضلات شما ممکن است به طور عجیبی حرکت کنند، ممکن است احساس بی حسی یا گزگز داشته باشید و ممکن است در صحبت کردن دچار مشکل شوید. تب خستگی سردرد درد مفاصل بثورات پوستی به شکل چشم گاو نر بیماری لایم در صورت عدم درمان می تواند بر قلب و سیستم عصبی شما ت ثیر بگذارد. علایم بیماری لایم پیشرفته می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه تنگی نفس ضربان قلب نامنظم از دست دادن حافظه از دست دادن تون عضلانی در صورت سوزن سوزن شدن دست ها و پاهای شما تشخیص بیماری لایم ممکن است دشوار باشد. کنه ها بسیار کوچک هستند و نیش ها همیشه قابل توجه نیستند. علایم این بیماری می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. همه افراد الگوی بثورات کلاسیک "چشم گاو" را در اطراف نیش کنه تجربه نمی کنند. لازم به ذکر است که همیشه برای تشخیص نیازی به انجام آزمایش نیست. برای افراد مبتلا به بثورات چشم گاو نر کلاسیک که در یک منطقه پرخطر زندگی می کنند، آزمایش برای تشخیص توصیه نمی شود. پزشک شما از نتایج آزمایش آنتی بادی بیماری لایم به همراه گزارش علایم شما برای تایید تشخیص استفاده خواهد کرد. آنتی بادی ها پروتیین هایی هستند که بدن شما در پاسخ به مواد خارجی یا مضر به نام آنتی ژن می سازد. اما آنتی ژن های رایج عبارتند از: قارچ باکتری ها ویروس ها مواد شیمیایی اگر به B . burgdorfer i مبتلا شده باشید، بدن شما آنتی بادی تولید می کند. این آنتی بادی های مخصوص بیماری لایم در خون شما وجود دارد و اگر عفونت باکتریایی داشته باشید، آزمایش شما مثبت خواهد بود. در شرایطی که هرگز در معرض B . burgdorferi قرار نگرفته اید، هیچ آنتی بادی بیماری لایم در جریان خون خود نخواهید داشت. در این صورت آزمایش شما منفی خواهد بود. با این حال، احتمال نتایج مثبت کاذب به دلیل واکنش متقابل آزمایش با سایر بیماری‌ها از جمله، بیماری‌های خودایمنی و ویروس اپشتین بار وجود دارد. اما ممکن است در روزها و هفته های اولیه پس از ابتلا به عفونت، آزمایش بیماری لایم منفی باشد. این به این دلیل است که بدن شما هنوز تعداد قابل توجهی آنتی بادی تولید نکرده است. معمولا در حدود تا هفته پس از ابتلا به عفونت، آزمایش بیماری لایم مثبت می شود. بیماری لایم یک بیماری ناشی از عفونت با یک باکتری است که از طریق نیش انواع خاصی از کنه ها پخش می شود. علایم می تواند روی پوستی که در آن نیش اتفاق افتاده یا در جای دیگری روی پوست تاثیر بگذارد و ممکن است پیشرفت کند و سایر قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار دهد. خانواده ای از باکتری ها به نام بورلیا باعث بیماری لایم می شوند.

گلیکوزوری یا نشان دهنده سطوح بالای قند در ادرار یا گلوکز در ادرار اشاره دارد. وجود مقدار کمی قند در ادرار طبیعی بوده، اما با برخی بیماری های زمینه ای، میزان قند می تواند به بالاتر از حد طبیعی برسد. در حالی که گلیکوزوری نیازی به درمان ندارد، ممکن است بیماری زمینه ای که باعث آن می شود نیاز به مدیریت داشته باشد. این مقاله علل بالقوه گلیکوزوری را توضیح می دهد. همچنین زمان مراجعه به پزشک و نحوه تشخیص و درمان گلیکوزوری را بررسی می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: طبیعی است که گلوکزی که در خون وجود دارد می تواند به ادرار نیز منتقل شود. اندام های کوچکی به نام کلیه مسیول تصفیه خون و دفع مواد زاید هستند. خون تمیز شده دوباره به بدن منتقل می شود. مواد زاید باقیمانده به مثانه می‌روند که ادرار را جمع‌آوری و با دفع کردن آزاد می‌شود. در حالی که بیشتر قند توسط کلیه ها بازجذب و دوباره وارد جریان خون می شود، ممکن است مقداری از آن باقی بماند. این قند با بقیه مایعات به مثانه می رود و همراه با ادرار از بدن دفع می شود. اگر کلیه ها قند کافی را قبل از خروج از بدن به عنوان ادرار دفع نکنند، گلیکوزوری ممکن است رخ دهد. زمانی که میزان قند در ادرار بیشتر از میلی گرم در دسی لیتر باشد، گلیکوزوری تشخیص داده می شود. در واقع وجود مقداری قند در ادرار طبیعی است. با این حال، اگر کلیه‌ها که به عنوان فیلتر عمل می‌کنند، گلوکز کافی را از ادرار قبل از خروج از بدن خارج نکنند، احتمال دارد گلیکوزوری رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سطوح بالای گلوکز در ادرار می تواند ناشی از بیماری زمینه ای، جهش ژنتیکی، برخی داروها و بارداری باشد. به خاطر داشته باشید که برخی از افراد با سطح قند بالا در ادرار هیچ علامتی نشان نمی دهند. حتی زمانی که ناشی از بیماری باشد، سطوح بالای قند در ادرار ممکن است تا زمانی که بیماری زمینه‌ای پیشرفت کند یا در طول غربالگری طبیعی، تشخیص داده نشود. گلیکوزوری می تواند ناشی از هیپرگلیسمی باشد، که قند خون بالاست. که قبل از دیابت نوع رخ می دهد و همچنین دیابت که یک وضعیت طولانی مدت است با سطح قند خون بالا مشخص و می تواند باعث گلیکوزوری شود. دیابت بر هورمون انسولین ت ثیر می گذارد. در این شرایط توانایی بدن برای ذخیره و استفاده از قند به عنوان انرژی افزایش می یابد. با و سطوح بالای قند خون، کلیه ها قادر به جذب تمام قند نیستند. سپس کلیه ها از طریق ادرار از شر قند اضافی بدن خلاص می شوند. در حالی که گلیکوزوری احتمال دارد علایمی ایجاد نکند، اما دیابت کنترل نشده یا سطح قند خون بالا دارید، ممکن است علایم دیگری را تجربه کنید، از جمله: تکرر ادرار تغییر در دید تشنگی بیش از حد کاهش وزن بی دلیل خستگی، یا انرژی کم عفونت های مکرر یا زخم هایی که به کندی بهبود می یابند. در بیماری مزمن کلیه، که از دست دادن عملکرد کلیه است، یا پس از، افراد ممکن است سطح قند بالایی در ادرار خود داشته باشند. بررسی ها نشان می دهد که افزایش ترشح قند و برخی مواد معدنی ضروری در ادرار در برابر پیشرفت بیماری مزمن کلیوی از برخی افراد محافظت می کند. در بیماری مزمن کلیه، احتمال دارد علایم دیگری مانند: تب خستگی تنگی نفس مشکل در خوابیدن افزایش نیاز به ادرار کردن التهاب در پا، دست یا مچ پا در برخی موارد، گلیکوزوری می‌تواند ناشی از تغییر در ژن‌هایی باشد که از طریق خانواده منتقل می‌شوند. این بیماری نادر ارثی، گلیکوزوری کلیوی نامیده و باعث می شود کلیه ها گلوکز بیش از حد را در ادرار ترشح کنند، حتی زمانی که سطح قند خون طبیعی یا پایین است. این نوع گلیکوزوری معمولا علایم جدی ندارد. انواع خاصی از داروهای دیابت، مانند امپاگلیفلوزین، کلیه ها را از جذب مجدد گلوکز برای کمک به کاهش سطح قند خون مسدود می کند. این می تواند منجر به گلیکوزوری شود. به دلیل تغییرات در هورمون ها و نحوه عملکرد کلیه ها در دوران بارداری، گلیکوزوری ممکن است در حدود درصد از افراد باردار دیده شود. اغلب این دلیلی برای نگرانی نیست، اما همچنان باید با پزشک خود در میان گذاشته شود. یا سطح بالای قند خون در دوران بارداری نیز می تواند باعث گلیکوزوری شود. غربالگری برای دیابت، بخش مهمی از مراقبت های دوران بارداری است. علایم می تواند شامل احساس تشنگی شدید و نیاز به ادرار کردن بیش از حد معمول باشد. در واقع گلیکوزوری می تواند به دلیل سطح بالای قند خون، بیماری کلیوی، یک بیماری ارثی، برخی داروهای دیابت و همچنین بارداری ایجاد شود. در حالی که گلیکوزوری احتمال دارد علایمی ایجاد نکند، بیماری های زمینه ای که باعث آن می شود می تواند منجر به علایم قابل توجه دیگری شود. اگر فکر می کنید قند در ادرارتان وجود دارد، با پزشک خود تماس بگیرید تا بتواند علت اصلی را تشخیص دهد. در صورت بروز علایم زیر فورا به دنبال مراقبت پزشکی باشید یا با خدمات درمانی تماس بگیرید: غش سردرگمی تشنج که می تواند باعث حرکات غیرارادی و تغییر در هوشیاری شود. تغییراتی در هوشیاری که نشان می‌دهد فرد چقدر بیدار و هوشیار است. گلیکوزوری با آزمایش میزان قند در ادرار تشخیص داده می شود. سایر روش های آزمایشگاهی نیز احتمال دارد برای تشخیص علل زمینه‌ای احتمالی انجام شود. آزمایش گلوکز ادرار را می توان در خانه انجام داد. این کار با جمع‌آوری نمونه‌ای از ادرار و استفاده از دستگاه کوچکی به نام نشانگر ادرار برای اندازه‌گیری سطح گلوکز انجام می‌شود. در نشانگر، رنگ برای نشان دادن سطوح مختلف گلوکز در نمونه تغییر می کند. اگر آزمایشی را در خانه انجام می دهید، حتما نتایج را با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در میان بگذارید. در شرایطی مانند دیابت یا بیماری مزمن کلیوی، تشخیص زودهنگام برای کمک به کند کردن روند پیشرفت بیماری بسیار مهم است. برای آزمایش گلیکوزوری، پزشک احتمال دارد را برای بررسی سطح قند و آزمایش خون را برای بررسی سطح قند خون و عملکرد کلیه تجویز کنند. پیش دیابت و دیابت بر اساس نتایج زیر تشخیص داده می شوند: آزمایش AC ، که یک آزمایش خون است و میانگین سطح قند خون را بررسی می کند. آزمایش گلوکز پلاسما ناشتا ( FPG ) ، یک آزمایش خون است که نیاز به ناشتا بودن یک شبه دارد و دیابت را بررسی می کند. یک آزمایش تحمل گلوکز خوراکی ( OGTT ) ، که از شما می‌خواهد قبل از گرفتن خون، نوشیدنی شربت خاصی بخورید تا بررسی کنید که بدن چقدر قند را پردازش می‌کند. AC . قند خون ناشتا برابر یا بیشتر از میلی گرم در دسی لیتر قند خون ساعته OGTT بیشتر یا مساوی میلی گرم در دسی لیتر در واقع گلیکوزوری را می‌توان با آزمایش‌های خانگی و همچنین آزمایش‌های خون یا ادرار به دستور پزشک بررسی کرد. پیش آگهی از گلیکوزوری بستگی به این دارد که چه چیزی می تواند باعث بروز این وضعیت می شود. اگر علایم دیگری وجود نداشته باشد، علایم یا عوارض نادر خواهد بود. اگر بیماری خاصی باعث سطح بالای گلوکز در ادرار شود، باید توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تحت نظر باشید. درمان در اسرع وقت ممکن است به کاهش احتمال عوارض در صورت پیشرفت بیماری کمک کند. به خاطر داشته باشید که برخی از بیماری ها می توانند عوارض جدی ایجاد کنند. به عنوان مثال، شرایط مرتبط با سطح قند خون بالا می تواند منجر به عوارض زیر شوند: آسیب کلیه مشکل در بهبود عفونت ها زخم های ضعیف التیام یافته بدتر شدن بینایی یا از دست دادن بینایی آسیب عصبی در بازوها و پاها که می تواند باعث ضعف، درد یا مشکل در کنترل عضلات شود. در واقع گلیکوزوری در صورتی رخ می دهد که کلیه ها گلوکز کافی را قبل دفع از طریق ادرار خارج نکنند. این می تواند ناشی از بیماری زمینه ای، جهش ژنتیکی، برخی داروها و همچنین بارداری باشد. گلیکوزوری احتمال دارد از طریق آزمایش ادرار و خون تشخیص داده شود. پزشک همچنین می تواند آزمایش های خاص دیگری را نسبت به بیماری زمینه ای تجویز کند. درمان بر اساس نیازهای خاص هر فرد متفاوت خواهد بود. سخن آخر گلیکوزوری ممکن است زیاد نگران کننده نباشد. اگر مقدار زیادی قند در ادرار خود دارید، مهم است که با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید. آنها می توانند گزینه های درمانی و همچنین تغییرات سبک زندگی را که ممکن است به پیشگیری از عوارض کمک کند، توصیه کنند. همیشه نمی توان از گلیکوزوری پیشگیری کرد، اما به خودی خود، معمولا دلیل اصلی نگرانی نیست. در عوض، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی فرد به دنبال درمان بیماری زمینه‌ای مانند دیابت یا مشکلات کلیوی است. اگرچه امکان پیشگیری از دیابت نوع وجود ندارد، اما گاهی اوقات افراد می توانند با محدود کردن مصرف قند، رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم و حفظ وزن مناسب از دیابت نوع پیشگیری کنند. گلیکوزوری وضعیتی است که در آن ادرار فرد حاوی قند یا گلوکز بیش از حد لازم است که معمولا به دلیل سطح بالای قند خون یا آسیب کلیه رخ می دهد. یکی از علایم رایج و است. گلیکوزوری کلیوی زمانی رخ می دهد که کلیه های فرد آسیب دیده باشد. این یک بیماری نادر است و زمانی ایجاد می شود که سطح قند خون فرد طبیعی باشد، اما کلیه ها قادر به حفظ گلوکز نیستند. در نتیجه قند به مقدار زیاد به داخل ادرار می ریزد.

Lipase که به عنوان آزمایش لیپاز سرم نیز شناخته می شود، به پزشک نشان می دهد که آیا سطح لیپاز بالا است یا خیر. سطوح بالای لیپاز در خون نشان دهنده وجود مشکل در یا ابتلا به بیماری التهابی دیگری است. همچنین پزشک معمولا همزمان با آزمایش لیپاز، سطح آنزیم دیگری به نام آمیلاز را نیز بررسی می کند. بررسی سطح آنزیم آمیلاز در خون اطلاعات بیشتری را در اختیار پزشک قرار داده و به تشخیص اختلال پانکراس کمک می کند. اگر پزشک در مورد ابتلا یک بیمار به پانکراتیت مشکوک باشد، یک آزمایش خون ساده برای بررسی سطوح بالای لیپاز در خون تجویز می کند. لیپاز یکی از آنزیم های مهمی است که توسط لوزالمعده برای کمک به هضم چربی ها تولید می شود. همچنین لیپاز نوعی آنزیم محلول در آب است که تری گلیسریدها را به گلیسرول و اسید چرب تبدیل می کند. این عمل مهم لیپولیز نام دارد. در واقع در عمل لیپولیز چربی ها به واحدهای کوچکتر شکسته می شوند تا روده بتواند آنها را جذب کند. هر گونه التهاب یا آسیب به پانکراس می تواند باعث انتشار لیپاز در جریان خون شود. حاد معمولا در نتیجه سوء مصرف الکل یا انسداد مجرای صفراوی رخ می دهد. بررسی دقیق تاریخچه بیمار و مطالعات آزمایشگاهی مناسب به پزشک کمک می کند تا علت بیماری را به طور دقیق شناسایی کند. اندازه گیری سطح آمیلاز و لیپاز سرم بهترین راه برای ت یید تشخیص پانکراتیت حاد است. همچنین سونوگرافی و توموگرافی کامپیوتری نیز روش های دیگری هستند که می توانند به پزشک در انتخاب بهترین رویکرد درمانی کمک کنند. شناسایی سریع بیمارانی که نیاز به مراقبت های ویژه یا مشاوره تخصصی دارند بسیار مهم است. درمان هایی مانند ساکشن معده و یا مصرف آنتی کولینرژیک ها می تواند علایم بیماری یا نیاز بستری شدن در بیمارستان را در بیماران مبتلا به پانکراتیت حاد کاهش دهد. با مراقبت های خوب و مناسب، اکثر بیماران روند بهبودی خوبی دارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: افزایش بروز پانکراتیت، همراه با گزینه های درمانی جدید، چالشی را برای پزشکان ایجاد می کند. بررسی ها نشان می دهد که بین سال های و ، بروز پانکراتیت حاد برابر افزایش یافته است. نرخ مرگ و میر بیماران در اثر ابتلا به پانکراتیت به تا درصد می رسد. مراجعه به موقع به مراکز درمانی باعث می شود تا پزشک بتواند بهترین رویکرد درمانی را انتخاب کند. اگرچه پانکراتیت حاد دلایل متعددی دارد، ولی شایع ترین علل آن سوء مصرف الکل و انسداد مجاری صفراوی مربوط به هستند. این دو وضعیت تا درصد از کل موارد پانکراتیت حاد را به خود اختصاص می دهد. بیماران مبتلا به پانکراتیت حاد همراه با درد خفیف یا شدید در پهلو، پشت یا هر دو به پزشک مراجعه می کنند. درد به صورت ثابت وجود دارد و زمانی که بیمار به پشت خوابیده است بدتر می شود. هنگامی که بیمار در وضعیت نشسته قرار می گیرد، ممکن است درد کمی کاهش بیابد. مصرف یک وعده غذایی سنگین اغلب باعث ایجاد درد می‌شود. تهوع و استفراغ در تا درصد بیماران وجود دارد. پانکراتیت صفراوی معمولا در افراد مسن رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض پانکراتیت حاد در عرض دو هفته پس از شروع درد رخ می‌دهد. عفونت ثانویه پانکراس شایع ترین علت مرگ در پانکراتیت حاد است که تا درصد مرگ و میرها را به خود اختصاص می دهد. عوارض اغلب به صورت نارسایی سیستم های قلبی عروقی، ریوی و کلیه ظاهر می شود. عوارض قلبی عروقی اغلب به شکل کاهش مقاومت عروقی است. نارسایی ریوی به شکل بیماری بسیار خطرناک ظاهر می شود. نارسایی حاد کلیوی یکی دیگر از عوارض پانکراتیت حاد است که با افزایش دو برابری کراتینین مشخص می شود. به طور کلی اگر فرد علایم اختلال لوزالمعده یا بیماری پانکراتیت را نشان دهد، معمولا پزشک آزمایش لیپاز را تجویز می کند. برخی از مهمترین این علایم عبارتند از: کمر درد کاهش وزن کمبود اشتها افزایش ضربان قلب درد شدید در قسمت بالای معده حالت تهوع با یا بدون استفراغ پزشک ممکن است برای کمک به تشخیص بهتر آزمایش آمیلاز را در کنار آزمایش لیپاز تجویز کند. نتایج آزمایش آمیلاز نشان می دهد که آیا فرد به بیماری پانکراس مبتلا است یا خیر. بین تا درصد بیماران علایم اسپاسم عضلات شکم همراه با درد در قسمت چپ بدن دارند. علایم دیگر تب، تاکی کاردی و یرقان یا است. اغلب بیمار در هنگام مراجعه بی قرار و دچار کم آبی بدن هستند. پزشک پس از تشخیص، می‌تواند از آزمایش‌های لیپاز و آمیلاز برای نظارت بر درمان بیماری استفاده کند. مزایای آزمایش آمیلاز این است که به سرعت انجام می شود، نتایج به راحتی به دست می آیند و کم هزینه است. آزمایش لیپاز که برای بررسی بیماری های لوزالمعده انجام می شود، مانند هر ساده دیگری است. تکنسین ابتدا نواری را دور بازوی بیمار می بندد تا خون در داخل رگ جمع شود. سپس تکنسین یک ورید را انتخاب می کند، ناحیه با کمک الکل ضدعفونی می شود و سپس با یک سرنگ کوچک خون می گیرد. هنگامی که سوزن داخل یا خارج پوست می شود ممکن است کمی احساس سوزش کنید. این سوزش معمولا کمتر از پنج دقیقه طول می کشد. سپس تکنسین نمونه خون را به آزمایشگاه می فرستد، جایی که سطح لیپاز اندازه گیری و آنالیز می شود. زمان دریافت نتایج بسته به امکانات آزمایشگاه متفاوت است. پزشک آزمایشگاه معمولا به صورت تخمینی به شما اطلاع می دهد که چه زمانی می توانید نتایج را دریافت کنید. به طور کلی انجام آزمایش خون خطر بسیار کمی دارد. ممکن است در نقطه ای که سرنگ وارد شده، درد خفیف یا کبودی داشته باشید، اما بیشتر علایم به سرعت از بین می روند. آنزیم لیپاز را می توان در ادرار نیز اندازه گیری کرد. آزمایش ادرار لیپاز معمولا در هر زمانی از روز انجام می شود و نیاز به آمادگی خاصی ندارد. آزمایش لیپاز نیاز به آمادگی چندانی ندارد. در این آزمایش نیز مانند هر آزمایش پزشکی دیگری باید توصیه ها و دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید. پزشک معمولا از شما می‌خواهد که برای مدت زمان مشخصی، معمولا بین تا ساعت، قبل از آزمایش از خوردن یا نوشیدن هر چیزی به جز آب خودداری کنید. در صورت مصرف هر گونه دارو یا مکمل حتما موضوع را به پزشک خود اطلاع دهید. زیرا برخی از داروها می توانند در نتایج آزمایش لیپاز اختلال ایجاد کنند. محدوده های معمولی برای نتایج آزمایش، بسته به عوامل زیر متفاوت است: سن روش تست سابقه سلامت رابطه ی جنسی به دلیل واریانس، بهتر است که نتایج را با پزشک خود در میان بگذارید. زیرا ممکن است همین نتیجه در یک فرد نشان دهنده وجود مشکل باشد ولی در فرد دیگر خیر. سطح لیپاز در نتایج آزمایشگاه معمولا بر حسب واحد در لیتر ( U / L ) خون نشان داده می شود. همچنین محدوده های معمولی می تواند به دلیل سطح امکانات آزمایشگاهی متفاوت باشد. در برخی از مراکز، محدوده لیپاز مرجع برای بزرگسالان زیر سال - U / L است. برای بزرگسالان بالای سال، محدوده طبیعی - U / L در نظر گرفته می شود. اگر سطح لیپاز یک فرد بسیار بالا و تا برابر مقدار مرجع باشد می تواند نشان دهنده ابتلا فرد به پانکراتیت حاد باشد. مقدار لیپاز در خون معمولا بسیار اندک است. آسیب دیدن سلول های لوزالمعده باعث افزایش سطح غلظت لیپاز در خون می شود. به طوری که گاهی مقدار لیپاز در خون در عرض تا ساعت به حدود سه برابر می رسد. سطوح بالای لیپاز ممکن است تا هفته همچنان بالا باقی بماند. همچنین سطوح بالای لیپاز می تواند نشان دهنده مشکلات دیگری مانند کلیه ها یا روده باشد. آنزیم لیپاز در خون معمولا سطح ثابت و اندکی دارد. بنابراین هر گونه سطوح غیرمعمول لیپاز که بسیار بالا یا پایین باشد، می تواند نشان دهنده وجود یک بیماری یا مشکل در بدن باشد. به عنوان مثال پایین بودن سطوح لیپاز به طور قابل توجهی آسیب دایمی به سلول های پانکراس تولید کننده لیپاز را نشان می دهد. این وضعیت می تواند ناشی از اختلالات طولانی مدت، مانند پانکراتیت مزمن یا فیبروز کیستیک باشد. افزایش سطح لیپاز می تواند نشان دهنده ابتلا به تعدادی از بیماری های زیر باشد، مانند: نارسایی کلیه بیماری سلیاک پانکراتیت حاد زخم لوزالمعده سنگ کیسه صفرا گاستروانتریت یا التهاب ویروسی معده کوله سیستیت یا التهاب ناگهانی کیسه صفرا وجود هر گونه مشکل در روده، مانند بیماری ها و افزایش سطح لیپاز آزمایش لیپاز عموما برای تشخیص بیماری های لوزالمعده به کار می رود. اما با این حال بیماری های دیگری نیز هستند که می توانند سطح لیپاز خون را به طرز قابل توجهی افزایش دهند. بنابراین بالا بودن سطح لیپاز خون همیشه به معنای ابتلا به مشکلات لوزالمعده نیست. بیماری های خاصی که می توانند منجر به سطوح بالای لیپاز شوند، عبارتند از: انسداد روده التهاب غدد بزاقی سرطان پانکراس بیماری زخم معده التهاب کیسه صفرا بیماری های کلیوی انسداد مجرای پانکراس پانکراتیت یا تورم پانکراس حاد یا مزمن همچنین مصرف برخی از داروها نیز ممکن است منجر به افزایش سطح لیپاز شود. از جمله: کدیین مورفین ایندومتاسین داروهای کولینرژیک دیورتیک های تیازیدی برخی از قرص های ضد بارداری پس از اینکه پزشک علت افزایش سطح لیپاز را تشخیص داد، درمان هایی را برای کاهش سطح لیپاز تجویز می کند. پانکراتیت حاد یکی از شایع ترین مشکلات مرتبط با سطوح بالای لیپاز در خون است. در صورت مراجعه به موقع به پزشک و تشخیص بیماری در مراحل اولیه، درمان شامل موارد زیر خواهد بود: تزریق مایعات داخل وریدی شروع یک رژیم غذایی ملایم تجویز داروهایی برای کنترل درد پزشک همچنین هرگونه بیماری زمینه‌ای مانند سنگ‌های صفراوی یا افزایش سطح کلسیم که باعث ابتلا به پانکراتیت می شوند، را درمان می‌کند. مصرف برخی از داروها می توانند باعث ابتلا به پانکراتیت حاد شوند. در این صورت پزشک نوع یا مقدار مصرف دارو را تغییر می دهد. بیمار می تواند با رعایت یک رژیم غذایی مناسب و اجتناب از مصرف الکل خطر ابتلا به پانکراتیت حاد را تا حد بسیار زیادی کاهش دهد. اگر افزایش سطح لیپاز در اثر ابتلا به پانکراتیت حاد و یا هر بیماری زمینه‌ای دیگری باشد، پیگیری درمان باعث می شود سطح انزیم دوباره به محدوده معمولی بازگردد. سخن آخر به طور کلی لیپاز نوعی پروتیین است که توسط پانکراس، اندامی که در نزدیکی معده قرار دارد، ساخته می شود. لیپاز در هضم چربی ها به بدن کمک می کند. وجود مقدار کمی لیپاز در خون طبیعی است. اما، سطوح بالای لیپاز می تواند به معنای ابتلا به پانکراتیت، التهاب لوزالمعده یا نوع دیگری از بیماری پانکراس باشد. آزمایش خون رایج ترین روش برای اندازه گیری سطح لیپاز در خون است. اما آزمایش لیپاز با نام های لیپاز سرم و LPS نیز شناخته می شود. آزمایش لیپاز یک آزمایش نسبتا غیر تهاجمی است و هیچ عارضه ای برای سلامت افراد ایجاد نمی کند. نتایج آزمایش می‌تواند در تشخیص پانکراتیت حاد و سایر مشکلات موثر بر پانکراس به پزشک کمک کند. تشخیص و درمان پانکراتیت حاد در مراحل اولیه می تواند از مزمن شدن این بیماری پیشگیری کند.

به خودی خود ضروری نیست، اما مفید است. حتی ممکن است به پیشگیری از ( UTIs ) کمک کند. عفونت ادراری زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری وارد مجرای ادرار، معمولا از طریق مجرای ادرار، و به مثانه منتقل می شود. ادرار کردن بعد از رابطه جنسی می تواند به دفع باکتری هایی که در حین مقاربت وارد شده اند از مجرای ادرار شما کمک کند. توصیه رایجی که در بین زنان به اشتراک گذاشته می شود این است که آنها باید بعد از ادرار کنند تا خطر عفونت دستگاه ادراری ( UTI ) کاهش یابد. مانند بسیاری از کلمات حکمت آمیز رایج، برخی حقایق برای حمایت از این ادعا وجود دارد، اگرچه آنها لزوما واضح یا قطعی نیستند. این مقاله به بررسی این موضوع می‌پردازد که آیا ادرار کردن بعد از رابطه جنسی در کاهش خطر ابتلا به عفونت ادراری در خانم‌ها فایده‌ای دارد یا خیر و آیا همین امر ممکن است در مورد مردان نیز صدق کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ادرار کردن بعد از رابطه جنسی برای زنان بهتر است یا مردان؟ ادرار کردن بعد از رابطه جنسی ایده بدی نیست، اما برخی از افراد ممکن است بیشتر از کاهش خطر UTI بهره مند شوند. در زنانی که مستعد عفونت ادراری هستند، ممکن است بیشترین سود را از ادرار کردن بعد از رابطه جنسی داشته باشید. مسیر از مجرای ادرار به مثانه کوتاه است، بنابراین باکتری برای ایجاد عفونت ادراری مجبور نیست مسافت زیادی را طی کند. اما در زنانی که مستعد عفونت ادراری نیستند، ادرار کردن بعد از رابطه جنسی ممکن است چندان مهم نباشد. اما ضرری هم ندارد. ادرار کردن بعد از رابطه جنسی برای مردان کمترین فایده را دارد. به این دلیل که مجرای ادرار بسیار طولانی تر است. باکتری ها برای ایجاد عفونت ادراری باید خیلی دورتر حرکت کنند. آیا مردان باید بعد از رابطه جنسی ادرار کنند؟ ادرار کردن بعد از رابطه جنسی برای مردان کمتر از زنان موثر است. این به این دلیل است که بین آناتومی زن و مرد تفاوت های زیادی وجود دارد. نسبتا نادر است که مردان به عفونت ادراری مبتلا شوند. به طور کلی، مجرای ادرار مردانه طولانی تر به این معنی است که احتمال ورود باکتری ها به مثانه و ایجاد مشکل کمتر است. علاوه بر این، مجرای ادراری آلت تناسلی که مردان از طریق آن ادرار می کنند، لوله ای است که از طریق آن انزال صورت می گیرد. بنابراین، اگر مرد در حین مقاربت واژینال، انزال کند، این می تواند هر گونه باکتری را دفع کند. این بدان معنا نیست که این ایده بدی است که مردان بعد از رابطه جنسی ادرار کنند. فقط احتمالا در آنها کمتر از زنان مفید است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این ممکن است در رابطه با کاملا صادق نباشد. باکتری‌های خاصی مانند پنومونی استرپتوکوک و گونه‌های هموفیلوس می‌توانند در حین مقاربت مقعدی وارد مجرای ادرار آلت تناسلی شده و باعث اورتریت حاد شوند. در حال حاضر هیچ مدرکی مبنی بر اینکه ادرار کردن بعد از رابطه مقعدی خطر ابتلا به اورتریت یا UTI را در شریک جنسی کاهش دهد وجود ندارد. ادرار بعد از سکس بدون دخول شما یا همسرتان می توانید بدون نگرانی در مورد افزایش خطر ابتلا به عفونت ادراری، هر نقطه دیگری از فرج را لمس کنید. با این حال، یک استثنا وجود دارد، اگر شریک زندگی شما یا کونیلینگوس را انجام دهد، که بر تماس دهانی با کلیتوریس (که بسیار نزدیک به دهانه مجرای ادرار است) تمرکز می کند، باکتری ها می توانند از دهان و زبان به مجرای ادرار منتقل شوند. عفونت های جنسی و مجاری ادراری عفونت های دستگاه ادراری ( UTIs ) بدون شک با رابطه جنسی مرتبط هستند. هر چه فردی بیشتر رابطه جنسی داشته باشد، احتمال ابتلای او به عفونت ادراری بیشتر است. این پیوند به قدری شناخته شده است که UTI های مرتبط با جنسی گاهی اوقات به عنوان "سیستیت ماه عسل" شناخته می شوند. سیستیت کلمه دیگری برای التهاب مثانه است. یکی از دلایل اصلی این است که رابطه جنسی می تواند بر مجرای ادرار فشار بیاورد (لوله ای که ادرار از طریق آن از بدن خارج می شود) این می تواند مجرای ادرار را تحریک کند یا باکتری ها را به داخل آن وادار کند. هر دو به نوبه خود می توانند احتمال عفونت را افزایش دهند. اکثر مردم عفونت ادراری را با مقاربت واژینال مرتبط می دانند. به این دلیل که مجرای ادرار درست بالای واژن قرار دارد. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد مقاربت مقعدی نیز با افزایش خطر عفونت ادراری مرتبط است. رابطه جنسی با عفونت ادراری در افراد مبتلا به واژن مرتبط است. می تواند باکتری ها را وارد مجرای ادرار کند. همچنین می تواند بافت های مجرای ادرار را تحریک کند و آنها را در برابر عفونت آسیب پذیرتر کند. بهداشت جنسی چندین مطالعه، عوامل جنسی و بهداشتی را بررسی کرده اند تا ببینند که آیا ممکن است با افزایش خطر عفونت های دستگاه ادراری مرتبط باشند یا خیر. یکی از عواملی که مورد بررسی قرار گرفته است، ادرار کردن در دقیقه پس از مقاربت است. اکثر مطالعاتی که در مورد ادرار کردن بعد از رابطه جنسی انجام شده است، نشان داده اند که به نظر می رسد خطر ابتلا به UTI را کاهش می دهد. تیوری این است که ادرار کردن بعد از رابطه جنسی می تواند هر باکتری را از مجرای ادرار خارج کند. با این حال، تحقیق به اتفاق آرا نیست. برخی مطالعات وجود دارد که هیچ رابطه ای بین ادرار کردن بعد از رابطه جنسی و خطر عفونت ادراری پیدا نکردند. با این حال، ادرار کردن پس از رابطه جنسی هرگز خطر ابتلا به عفونت ادراری را افزایش نمی دهد. بنابراین چه مفید باشد چه نباشد، ضرری ندارد. تصور می‌شود که ادرار کردن پس از رابطه جنسی، با دفع باکتری‌ها از مجرای ادرار، خطر عفونت ادراری را کاهش می‌دهد. با این حال، شواهد در مورد اینکه آیا واقعا کمک می کند یا خیر، تقسیم می شوند. چه زمانی باید بعد از سکس، ادرار کرد؟ در حالت ایده آل، شما باید ظرف دقیقه پس از رابطه جنسی ادرار کنید تا از مزایای پیشگیری از عفونت ادراری بهره مند شوید. هر چه زودتر بهتر. ادرار بعد از سکس، از بارداری پیشگیری می کند؟ ادرار کردن از بارداری جلوگیری نمی کند، حتی اگر چند ثانیه بعد از انزال خارج شوید. در حین مقاربت واژینال، انزال به داخل کانال واژن آزاد می شود. ادرار از مجرای ادرار خارج می شود. اینها دو دهانه کاملا مجزا هستند. به عبارت دیگر، ترشح ادرار از مجرای ادرار چیزی را از واژن شما خارج نمی کند. اگر مایع منی وارد واژن شده باشد، دیگر راه برگشتی وجود ندارد. اسپرم در حال حاضر به سمت بالا حرکت می کند تا تخمک را بارور کند. هنگامی که در حال تلاش برای باردار شدن هستید، برخی از متخصصان پزشکی ممکن است توصیه کنند چند دقیقه قبل از بلند شدن بعد از رابطه جنسی صبر کنید. تصور می‌شود که این به تسهیل مسیر هر شناگر لحظه آخری به سمت رحم کمک می‌کند. اگر بلافاصله بعد از آن ادرار کنید، به شانس باروری خود آسیبی نمی رساند. اگر واقعا می‌خواهید یک لحظه به آن فرصت بدهید، پنج دقیقه یا بیشتر صبر کنید، سپس برخیزید و ادرار کنید. ادرار بعد از رابطه جنسی از UTI پیشگیری می کند؟ پاسخ کوتاه است. ما به طور قطع نمی دانیم، اما مطمینا نمی تواند صدمه ببیند. مطالعات زیادی در مورد رابطه بالقوه بین مقاربت، عفونت های ادراری و ادرار کردن پس از آن به عنوان یک روش پیشگیری وجود ندارد. بسیاری از عوامل دیگر نیز در ایجاد عفونت ادراری نقش دارند، از جمله اینکه چقدر آب می نوشید و چه مقدار به طور معمول ادرار می کنید. برای دانشمندان دشوار است که متغیر مناسب را جدا کنند. ادرار کردن بعد از رابطه جنسی ممکن است به دفع باکتری های عامل عفونت ادراری کمک کند، اما از ابتلا به عفونت های مقاربتی ( STI ) جلوگیری نمی کند. شما پس از رابطه جنسی ادرار می کنید تا باکتری ها را از مجرای ادرار خارج کنید. باکتری های مرتبط با بیماری های مقاربتی به روشی متفاوت بر بدن ت ثیر می گذارند. بدن شما می تواند باکتری ها را از طریق پارگی های ریز در غشاهای مخاطی جذب کند. ادرار کردن بر این فرآیند جذب ت ثیری نخواهد داشت. تنها راه برای کاهش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی استفاده از در هر بار فعالیت جنسی و غربالگری منظم است. اگر نیازی به ادرار کردن نداشتید چه کنید؟ اگر نیازی به ادرار کردن ندارید اما می دانید که باید ادرار کنید، ممکن است استفاده از راهکارهای زیر برای شما مفید باشد: آب بیشتری بنوشید. هر چه آب بیشتر بنوشید، مثانه شما بیشتر کشیده می شود. هر چه بیشتر کشش پیدا کند، احتمال بیشتری وجود دارد که میل به ادرار کردن داشته باشید. نوشیدن نیم یا کامل آب بلافاصله بعد از رابطه جنسی ممکن است به تنظیم مثانه شما کمک کند. نشانه های صوتی یا تصویری را امتحان کنید. برای مثال تماشای یا گوش دادن به آب جاری ممکن است به تحریک مثانه شما کمک کند. چند دقیقه بیشتر روی توالت بنشینید. صرف چند لحظه بیشتر برای خودتان ممکن است مثانه شما را تشویق کند که آرام شود و محتویات آن را آزاد کند. اگر بعد از رابطه جنسی ادرار نکنید چه اتفاقی می افتد؟ اگر بعد از رابطه جنسی ادرار نکنید یا نتوانید ادرار کنید، هیچ مشکلی برای شما پیش نمی آید. این فقط یک راه آسان برای کمک به جلوگیری از UTI است. نگه داشتن ادرار برای مدت طولانی در هر زمان بعد از رابطه جنسی یا موارد دیگر می تواند خطر ابتلا به عفونت ادراری را افزایش دهد. اگر به طور مرتب به عفونت ادراری مبتلا می شوید، با پزشک یا سایر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی قرار ملاقات بگذارید. آنها ممکن است بتوانند آنتی بیوتیک یا سایر داروهای پیشگیرانه را تجویز کنند. سخن آخر ادرار کردن بعد از رابطه جنسی ممکن است به کاهش خطر ابتلا به عفونت ادراری کمک کند. این را با هیدراتاسیون مناسب و استراحت های منظم همراه کنید و ممکن است خطر شما حتی بیشتر کاهش یابد.

یا هیپرواسمیا اغلب با علایم ناخوشایندی همراه است. این بیماری ممکن است به طور متناوب رخ دهد، به ویژه هنگامی که با برخی بیماری ها مانند یا عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی همراه باشد. هایپراسمیا در برخی موارد نادر، نیز می تواند ژنتیکی باشد، و معمولا به صورت حساسیت بویایی مداوم افزایش می یابد. هایپراوسمی در اکثر مواقع، نیازی به درمان ندارد. اما اگر علایم شما آزار دهنده باشند، روشهای درمانی و مقابله ای وجود دارند که می توانید برای کاهش اثرات و پیشگیری از عوارض از آنها استفاده کنید. جالب اینجاست که با هیپراوسمیا، ممکن است حس بویایی شما در تشخیص بعضی از بوها بیشتر شود اما نسبت به برخی دیگر حساسیت کمتری داشته باشید. یعنی در این وضعیت ممکن است یک واکنش غیرقابل قبول، یک واکنش خنثی داشته باشید، یا حتی از حس بویایی تقویت شده خود لذت ببرید. با هیپرواسمیا، احتمالا می توانید هر سه نوع واکنش زیر را در یک نقطه داشته باشید: هیپراسمیا ممکن است بوی خاصی را برای شما ناخوشایند کند. در این وضعیت ممکن است احساس یا بیزاری کنید و بوها حتی می توانند باعث ایجاد میگرن یا شوند. بین افزایش حساسیت به بو و اسموفوبیا (بیزاری از برخی بوها) رابطه شدیدی وجود دارد. هر یک از این شرایط می تواند به دیگری منجر شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علی رغم نام، اسموفوبیا لزوما ترس از بوی بد نیست. در عوض، این معمولا یک انزجار شدید محسوب می شود. در برخی موارد، اسموفوبیا می تواند باعث ایجاد ترس از بوهای خاص آزار دهنده شود. هیپرواسمیا باعث می شود که به یک بو که لزوما ناخوشایند نیست، حساس شوید. خصوصا اگر هایپراوزمیای شما ژنتیکی باشد. برخی از افرادی که دچار هیپرواسمیا ژنتیکی هستند، به عنوان "بویایی فوق العاده" توصیف می شوند و قادر به تشخیص و شناسایی رایحه های ظریف با دقت بسیار زیاد هستند. این استعداد بالاتر از حد متوسط ممکن است به برخی از افراد اجازه دهد تا بیماری ها (به ویژه) را قبل از تشخیص بالینی، تشخیص دهند. اگر از بدو تولد دچار هیپراوسمی شده اید، حتی ممکن است متوجه نشوید که به این بیماری مبتلا هستید. از طرف دیگر، اشاره شده است که افزایش حساسیت به بو می تواند با چاقی همراه باشد. احتمالا به این دلیل است که اشتها و لذت بردن از غذا نه تنها به طعم و مزه بلکه به بو نیز بستگی دارد. اگر متوجه شده اید که نوعی غذا برای شما نسبت اطرافیان تان، بوی اشتها آورتری دارد، باید این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید (اگر اضافه وزن نیز دارید) زیرا می تواند سلامتی شما را در طولانی مدت تحت ت ثیر قرار دهد. برخی از افراد به طور طبیعی حساسیت بیشتری نسبت به بو دارند. به نظر می رسد این وضعیت ژنتیکی است و با ژن SCNA در ارتباط است، که کانال های سدیم (بخشی از سلول های عصبی) را در بدن کد می کند. همچنین ممکن است در زمان های خاص، مثلا در دوران بارداری، یا در حال افزایش حساسیت، دوره هایی از هایپراسمیا را تجربه کنید. برخی از بیماری ها می توانند به طور ناگهانی یا به تدریج منجر به هایپراسمیا مزمن شوند. چندین بیماری وجود دارد که غالبا با هایپروسمی و اسموفوبیا مشخص می شوند. این شرایط مانند، میگرن و آلرژی معمولا اپیزودیک هستند. سایر شرایط، مانند قرار گرفتن در معرض سم، شایع نیستند و تشخیص آنها دشوار است. افزایش حساسیت به بو معمولا در سه ماهه اول و دوم بارداری گزارش می شود. هایپروسمی می تواند و استفراغ را تحریک کند و با هایپرمیز گراویداروم همراه است. هایپرمیز گراویداروم، استفراغ بیش از حد در دوران بارداری است که معمولا نیاز به درمان پزشکی و تزریق مایعات داخل وریدی یا IV دارد. افزایش حساسیت به بو و همچنین دفع برخی بوها در مرحله قبل از میگرن و همچنین در اوج میگرن بسیار رایج است. اما این وضعیت پس از کاهش میگرن کاهش می یابد. اما افراد مبتلا به میگرن مکرر حتی در زمان های بدون میگرن نیز، حساسیت به بو را افزایش می دهند. گرفتگی بینی غالبا همراه با آلرژی هایی که بر سیستم تنفسی فوقانی ت ثیر می گذارد، رخ می دهد. این وضعیت می تواند در تشخیص بو اختلال ایجاد کند. علاوه بر آن، آلرژی همچنین با هایپراسمزی (در طول و یا در بین حملات آلرژی) همراه است. می تواند باعث گرفتگی بینی شود. در حالی که می توان تشخیص بوی شما را تحت تاثیر قرار دهد، حتی در برخی از موارد ممکن است دچار هایپروزمی شوید. افزایش حساسیت به بو می تواند به عنوان هاله قبل از تشنج رخ دهد. در موارد نادر، هیپروزمی نیز می تواند در هنگام یا پس از آن وجود داشته باشد. اگر مبتلا به هایپراوزمی همراه با صرع هستید، ممکن است بوهایی را بشنوید که دیگران آن را حس نکنند یا اصلا وجود نداشته باشد. اگر بوی بدن اصلا وجود نداشته باشد، ممکن است لزوما دچار هایپروزمی واقعی نباشید. گزارشات متعددی از افزایش حساسیت به بو پس از قرار گرفتن در معرض سمومی مانند سرب یا جیوه گزارش داده شده است. هیپراسمیا ممکن است فقط یکی از عوارض سمیت شیمیایی باشد گاهی اوقات، پس از قرار گرفتن در معرض چندین مواد شیمیایی رخ دهد. هیپروزمیا در ارتباط با تعدادی از شرایط از جمله کمبود ویتامین B ، بیماری لایم، مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) و سندرم توره گزارش شده است. شرایط عصبی، به ویژه بیماری، پارکینسون و سکته مغزی غالبا با هیپوزمی یا کاهش حساسیت به بو همراه است. معمولا بوی های نامطبوع بیشتر مورد توجه قرار می گیرند. چون مردم بیشتر بوهای نا خوشایند را متوجه می شوند و به آن واکنش نشان می دهند. تشخیص و شناسایی بو توسط عصب بویایی کنترل می شود. عصب بویایی همچنین به عنوان عصب جمجمه یا اولین عصب جمجمه ای توصیف می شود. گیرنده های بو عصب بویایی را در سطح مجاری بینی فعال می کنند، که پیام هایی را به قشر مغز مغز می فرستد و به شما امکان می دهد بوها را تشخیص داده و نسبت به آنها واکنش نشان دهید. اختلال در عملکرد بویایی می تواند به دلیل مشکلاتی در گیرنده ها، عصب یا نواحی قشر مخ (هیپوکامپ، قشر اربیتوفرونتال و انسولا) ایجاد شود که این پیام ها را با هم ادغام می کند. هیپراسمیا معمولا براساس علایم بیمار تشخیص داده می شود. اما این وضعیت به تنهایی بروز نمی کند و ممکن است با علایم دیگری همراه باشد. با این حال، هنگامی که علایم هیپروزمی را تجربه می کنید، می تواند نشانه دهنده این باشد که علت اصلی آن در حال تشدید شدن است. به عنوان مثال، اگر مرتبا قبل از میگرن توسط غذا این وضعیت را دارید، می تواند نشانه دهنده این باشد که باید داروی خود را مصرف کنید. پزشک ممکن است یک آزمایش تشخیصی را برای ت یید این بیماری در شما انجام دهد. تست شناسایی بو دانشگاه پنسیلوانیا ( UPSIT ) یک تست ماده ای است که برای تشخیص نقص بویایی ناشی از بیماری هایی مانند آلزایمر و پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرد. برخی از بیماری های مشابه به این وضعیت وجود دارند که می توانند تشخیص بیماری و علت اصلی آن را دشوار کنند، از جمله: این یک بیماری نادر است که در آن افراد نسبت به بوی بدن خود حساس هستند. مشخصه آن درک غیرطبیعی و غیرمنطقی از بوی بدن خودتان است. این وضعیت ممکن است ناشی از یک وضعیت زندگی مانند احساس خجالت یا تحقیر در مورد بوی بدن باشد. همچنین می تواند به دلیل بوی واقعی بدن باشد که تشخیص آن برای دیگران خیلی خفیف است. اما به دلیل حساسیت زیاد بویایی در بدن شما می توانید آن را تشخیص دهید. بیماری مشابه دیگر، پاروزمیا، تغییر درک بویایی است که در آن برخی بوها به طور مداوم به اشتباه تشخیص داده می شوند. این اختلال با کاهش حجم هیپوکامپ و سایر مناطق مغز که حس بویایی را کنترل می کنند همراه است. انواع توهمات حسی وجود دارد. در توهم بویایی شما نوعی بوی نامطبوع را حس می کنید. نشانه روان پریشی و یک اختلال بسیار جدی است و نیاز به درمان با داروهای ضد روان پریشی دارد. روان پریشی می تواند به دلیل بیماری مغز رخ دهد، یا اثر جانبی دارو باشد. هیپراسمیا تا حدی قابل درمان است. اگر به آلرژی، میگرن یا بارداری مبتلا هستید، علایم دیگر شما ممکن است بیشتر نگران کننده شما باشد. اگر به لوپوس، ام اس یا ویتامین B مبتلا هستید، درمان بیماری زمینه ای شما بهترین راه برای به حداقل رساندن هیپراوزمیا است. ( OTC ) و داروهای تجویز شده می توانند به کنترل حالت تهوع و استفراغ کمک کنند. بسیاری از اوقات، داروهای OTC مثل Dramamine (دیمن هیدرینات) ، Bonine (مکلزین) ، و بنادریل (دیفن هیدرامین) برای کنترل تهوع و استفراغ مفید هستند. قبل از استفاده این داروها حتما با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید زیرا در صورت بارداری یا مصرف داروهای دیگر ممکن است برای شما مناسب نباشند. متداول ترین داروهای ضد استفراغ با نسخه درمانی شامل کمپازین (پروکلرپرازین) ، رگلان (متوکلوپرامید) و زوفران (اودانسترون) است. در شرایط نادر، هیپرواسمیا می تواند یک مشکل جدی باشد که ممکن است شما نیاز به جراحی داشته باشید. این کار باعث کاهش عملکرد عصب بویایی می شود. اگر دچار هایپراسمیا هستید، می توانید برای مدیریت وضعیت خود برخی راهکار ها را انجام دهید. اگر در محیطی با بوی شدید کار می کنید بهتر است از ماسک استفاده کنید. همچنین می توانید حساسیت به بوهای آزار دهنده را با جویدن آدامس یا مکیدن آب نبات یا نعناع کمتر کنید. برخی از افراد به هیچ وجه تحمل بوی خاصی را ندارند و ممکن است نتوانند در بیمارستان یا کارخانه ای که حاوی بوهای ناشی از مواد شیمیایی است کار کنند. اگر شما هم همین شرایط را دارید، شاید بهتر باشد در محیط کار یا خانه خود تغییراتی ایجاد کنید تا در معرض بوهای ناراحت کننده قرار بگیرید. افزایش حساسیت به بو نسبتا شایع است. اما به ندرت می تواند نشان دهنده بیماری جدی باشد. اما اگر مداوم این وضعیت را تجربه می کنید ممکن است نشان دهنده بیماری هایی، مانند تشدید ام اس، میگرن، حمله آلرژی یا تشنج باشد. در این وضعیت بهتر است داروهای خود را به موقع مصرف کنید تا اثرات حمله را به حداقل برسانید. در بیشتر موارد، افزایش حساسیت به بو در واقع در تشخیص موقعیت های خطرناک مانند آتش سوزی یا غذاهای فاسد مفید است. برخی از متخصصان معتقدند که هیپراسمیا یک ویژگی مفید است نه یک مشکل. زیرا می تواند در جلوگیری از صدمات جدی یا بیماری موثر باشد. با این وجود، اگر وضعیت شما در زندگی تداخل ایجاد می کند، حتما با پزشک خود مشورت کرده و تحت معالجه قرار بگیرید. منبع:

، به میزان تنفس آرام و کم عمق اشاره دارد. دلایل زیادی برای این بیماری وجود دارد که بعضی از آنها جدی تر از دیگری هستند. مغز، سیستم تنفسی را کنترل می کند. بنابراین، هر چیزی که بر عملکرد سیستم عصبی مرکزی از جمله مغز ت ثیر بگذارد، می تواند باعث کاهش تنفس شود. در موارد خفیف، فرد احتمال دارد علایمی را متوجه نشود. ولی در برخی موارد، افراد ممکن است تنفس کند و کم عمقی داشته باشند. و دستگاه های تنفس، بسته به شدت آن می تواند به درمان کاهش تنفس کمک کنند. کاهش تنفس بدون درمان می تواند باعث عوارض جدی و خطرناک و حتی مرگ شود. فرد مبتلا به کاهش تنفس احتمال دارد در هر دقیقه فقط - نفس بکشد. کاهش تنفس زمانی رخ می دهد که ریه ها نتوانند به طور موثر دی اکسید کربن و اکسیژن را رد و بدل کنند. این اختلال عملکرد منجر به تجمع دی اکسید کربن در بدن می شود که می تواند منجر به بیماری شود. یک علامت رایج کاهش تنفس، نفس کشیدن کندتر و کم عمق تر از حد طبیعی است. در بیشتر موارد، میزان تنفس در حدود - تنفس در دقیقه است. نرخ تنفس عادی در یک فرد بالغ سالم - نفس به ازای هر دقیقه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش تنفس می تواند باعث تجمع اسید در بدن و منجر به اسیدوز تنفسی، وضعیت خطرناک و جدی، همراه با نارسایی عضو شود. در این وضعیت تهویه ریه برای انجام تعویض گاز مورد نیاز کافی نیست. گاهی اوقات از میزان تنفس کمتر از تنفس در دقیقه به عنوان تعریفی از کاهش تنفسی استفاده می شود. هایپونتیلاسیون منجر به افزایش غلظت دی اکسید کربن در خون (هیپرکاپنیا) و اسیدوز تنفسی (کاهش pH خون) می شود. افسردگی تنفسی می تواند در اثر تعدادی از فرایندهای مختلف بیماری ایجاد شود. همچنین می تواند از عوارض جانبی داروها مانند داروهای ضد درد افیونی و آرامبخش ها باشد. برخی از داروها و مواد می توانند باعث کاهش تنفس شوند یا خطر آن را افزایش دهند. این داروها شامل داروهای آرامبخش، مسکن، و سایر مواد، مانند الکل و برخی داروهای غیرمجاز که عملکرد مغز را کاهش می دهند. برخی از شرایط همچنین می توانند باعث بروز این بیماری شوند. کاهش تنفس به چند دلیل می تواند رخ دهد. دلایل احتمالی هیپو هنتیلینگ، عبارتند از ناهنجاری دیواره قفسه سینه (اختلال در دم و بازدم) بیماری های عصبی عضلانی که باعث ضعف عضلات کنترل کننده تنفس می شود. آسیب مغزی که توانایی مغز در کنترل عملکردهای اساسی مانند تنفس را مختل می کند. بیماری مزمن ریه بیمار شرایطی مانند و فیبروز کیستیک را توصیف می کند که منجر به انسداد مجاری هوایی می شود. هیپوونتیلاسیون همچنین می تواند به علت، عارضه جانبی داروهای خاص رخ دهد. دوزهای زیاد سیستم عصبی مرکزی می تواند باعث کندی سیستم تنفسی شود. داروهایی که می توانند این ت ثیر را در بدن داشته باشند عبارتند از الکل آرامبخش مواد افیونی باربیتورات ها بنزودیازپین ها علایم کاهش تنفس به شدت آن بستگی دارد. در موارد شدیدتر، علایم آشکارتر می شوند. علایم کاهش تنفس عبارتند از گیجی سردرد سرگیجه بی حالی گمراه کردن برخی از افراد همچنین می توانند این موارد را تجربه کنند تشنج استفراغ لرزیدن ضربان قلب سریع یا پایین مردمک چشم را کاهش داده یا مشخص می کند. تنفس کم عمق و آهسته با کمی حرکت سینه شدید پوست مایل به آبی، به خصوص در انگشتان پا و انگشتان دست آپنه، که به مکث غیرطبیعی طولانی بین تنفس اشاره دارد. صداهای غیرطبیعی نفس، مانند کاهش صداهای تنفسی یا صدای سوت یا خس خس کاهش تنفس در صورت عدم درمان می تواند منجر به موارد زیر شود حمله قلبی کما یا مرگ ایست تنفسی ضربه مغزی کاهش ضربان قلب هر کسی که به کاهش تنفس مشکوک است یا چندین مورد از علایم معمول را مشاهده می کند، باید سریعا با پزشک مشورت کند. اگر فردی این علایم را داشته باشد، کنترل هوشیاری و حرکات او تا حد ممکن بسیار حیاتی است. پیشگیری از همه موارد کاهش تنفس، مانند مواردی که به دلیل تصادف یا بیماری ناگهانی است، امکان پذیر نیست. با این حال، موارد دیگر قابل پیشگیری هستند. روش های کاهش احتمال ابتلا به این بیماری عبارتند از اجتناب از مصرف بیش از حد الکل نظارت بر کودکانی که داروهای تجویز شده مصرف می کنند. اجتناب و یا اقدامات احتیاطی هنگام استفاده از داروهای مخدر اجتناب از داروهای آرام بخش یا اقدامات احتیاطی اضافی هنگام استفاده از آنها پزشک معمولا با طرح سوالاتی در مورد علایم فرد و بررسی سابقه پزشکی و مشخصات دارویی، تشخیص را آغاز می کند. سپس آنها معاینه جسمی را انجام می دهند تا علایم تنفس غیرطبیعی و ریتم قلب را جستجو کنند. پس از مراجعه اولیه، پزشک معمولا آزمایش های تشخیصی را برای کمک به ت یید کاهش تنفس و ارزیابی شدت آن انجام می دهد. این آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد در صورت مشاهده علایم کاهش تنفس با پزشک مشورت کنید. پزشک در مورد علایم و داروها، سوال خواهد کرد. سپس آنها معاینه فیزیکی و آزمایشات را برای تشخیص انجام می دهند. پزشک احتمال دارد یک سری آزمایش برای تعیین علت کاهش تنفس تجویز کند. آزمایشات عبارتند از: یک آزمایش تصویربرداری است که از ناحیه قفسه سینه عکس گرفته و ناهنجاری ها را بررسی می کند. آزمایش تنفسی که میزان عملکرد ریه ها را خوب تعیین می کند: آزمایش خون که میزان دی اکسید کربن و اکسیژن و تعادل اسید/باز را در جریان خون اندازه گیری می کند: میزان اکسیژن جریان خون را از طریق یک مانیتور بدون درد روی انگشت اندازه می گیرد. تعداد گلبول های قرمز موجود، برای انتقال اکسیژن از بدن را ارزیابی می کند. برای تشخیص اختلالات مربوط به خواب، مانند استفاده می شود. کاهش تنفس یک بیماری قابل درمان است. درمان ها بسته به علت متفاوت است. هنگامی که دارو باعث هیپونتیلاسیون می شود، قطع دارو می تواند تنفس طبیعی را بازگرداند. سایر درمان های احتمالی برای هیپونتیلاسیون عبارتند از کاهش وزن اکسیژن درمانی برای حمایت از تنفس جراحی برای اصلاح ناهنجاری قفسه سینه دستگاه یا برای باز نگه داشتن راه هوایی هنگام خواب داروهای استنشاقی برای باز کردن مجاری تنفسی و درمان بیماری مداوم ریه اگر مصرف بیش از حد دارو، علت کاهش تنفس باشد، سم زدایی لازم است. پیروی از برنامه درمانی احتمال دارد از بروز عوارض پیشگیری کند. کاهش تنفس، می تواند کیفیت زندگی بیمار را مختل کند. شناسایی و درمان به موقع شاید به بدن کمک کند تا سطح سالم اکسیژن و دی اکسید کربن را حفظ کرده و از بروز عوارض پیشگیری کند. هیپونتیلاسیون در صورت عدم درمان، می تواند عوارض خطرناک و جدی، از جمله مرگ را به همراه داشته باشد. کاهش تنفس ناشی از مصرف بیش از حد دارو می تواند منجر به ایست تنفسی شود. این زمانی است که تنفس کاملا متوقف می شود، که بالقوه کشنده است. دوره های در حال انجام هیپونتیلاسیون همچنین می تواند باعث فشار خون ریوی، و نارسایی قلبی سمت راست شود. کاهش تنفس یا هیپونتیلاسیون هنگامی رخ می دهد که ریه ها، گازهای اکسیژن و دی اکسید کربن را به طور موثر مبادله نکنند. این می تواند منجر به عوارضی مانند اسیدوز تنفسی شود و بدون درمان، می تواند کشنده باشد. در طی یک چرخه تنفس طبیعی، اکسیژن را وارد ریه ها می کنید. خون، اکسیژن را در بدن حمل می کند و آن را به بافت های خود می رساند. سپس، دی اکسید کربن و ماده زاید را به ریه ها برمی گرداند. هنگام بازدم دی اکسید کربن از بدن خارج می شود. در هنگام هیپونتیلاسیون، بدن نمی تواند به اندازه کافی دی اکسید کربن را حذف کند. این می تواند منجر به استفاده ضعیف از اکسیژن توسط ریه ها شود. نتیجه این امر، سطح بالاتر دی اکسید کربن و اکسیژن کم، موجود در بدن است. هیپوونتیلاسیون با هایپرونشن متفاوت است. هایپرونشن تهویه بیش از حد هنگامی است که در این وضعیت خیلی سریع نفس می کشید و سطح دی اکسید کربن را در خون کاهش می یابد. علل کاهش تنفس شامل بیماری های است که مغز را تحت ت ثیر قرار می دهد، مانند سکته مغزی، و داروهای تفریحی که عملکرد سیستم عصبی مرکزی را مختل می کنند. اگر فردی به کاهش تنفس مشکوک است، باید به دنبال فوریت های پزشکی باشد.

یا به عنوان داروی نام تجاری Flomax و به عنوان یک داروی عمومی در دسترس است. دارو های با نام عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه با نام تجاری دارند. تامسولوسین فقط به صورت کپسولی است که از راه دهان مصرف می شود. از کپسول خوراکی تامسولوسین برای درمان علایم ( BPH ) استفاده می شود. این دارو ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با داروهای دیگر مصرف کنید. تامسولوسین برای درمان علایم هیپرپلازی خوش خیم پروستات ( BPH ) استفاده می شود. BPH بیماری است که می تواند در مردان رخ دهد. با BPH ، پروستات بزرگ می شود اما سرطانی نیست. BPH شامل مشکل در ادرار کردن، و نیاز مکرر یا فوری به ادرار است که اغلب در شب اتفاق میفتد. تامسولوسین به یک دسته از داروها به نام مسدود کننده های آلفا آدرنرژیک تعلق دارد. یک کلاس داروها، گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. تامسولوسین با شل کردن عضلات مثانه و پروستات اثر کرده و به بهبود جریان ادرار کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کپسول خوراکی تامسولوسین خواب آلودگی ایجاد نمی کند، اما می تواند عوارض جانبی دیگری داشته باشد. عوارض جانبی شایعتری که می تواند با تامسولوسین رخ دهد شامل موارد زیر است: سردرد اسهال خستگی آبریزش بینی سرفه کردن کاهش منی درد کمر یا قفسه سینه یا مشکل در بلعیدن از دست دادن انرژی یا قدرت عضلانی اگر این عوارض خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا دو هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: انزال غیرطبیعی علایم شبیه پریاپیسم (و طولانی مدت) واکنش آلرژیک، با مشکل تنفس، تب، تورم گلو یا زبان، بثورات پوستی، خارش یا فشار خون پایین که باعث می شود هنگام تغییر موقعیت دچار سبکی سر، ضعف یا گیجی شوید. اگرچه بعضی از داروها به هیچ وجه نباید با هم استفاده شوند، اما در موارد دیگر حتی در صورت ایجاد تعامل ممکن است از دو داروی مختلف استفاده شود. در این موارد، پزشک می تواند دوز دارو را تغییر دهد، یا اقدامات احتیاطی دیگر لازم است. ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که شما را با این دارو معالجه نکند و یا برخی از داروهای دیگر را تغییر دهد. تامسولوسین ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. کپسول خوراکی تامسولوسین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی مصرفی شما تداخل کند. تداخل زمانی است که ماده ای، نحوه اثر دارو را تغییر دهد. تداخل دارویی می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود مشورت کنید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. استفاده از این دارو با هر یک از داروهای زیر معمولا توصیه نمی شود، اما ممکن است در بعضی موارد لازم باشد. اگر هر دو دارو با هم تجویز شوند، پزشک ممکن است دوز دارو یا تعداد دفعات استفاده از یک یا هر دو دارو را تغییر دهد. سرتینیب کلاریترومایسین Cobicistat کنیوپتان ایده آلیزیب ایندیناویر ایتراکونازول کتوکونازول لوپیناویر نفازودون نلفیناویر پاروکستین پوزاکونازول ریتوناویر ساکویناویر تادالافیل Telaprevir تلیترومایسین ووریکونازول استفاده از این دارو با هر یک از داروهای زیر ممکن است خطر عوارض جانبی خاصی را افزایش دهد. اگر هر دو دارو با هم تجویز شوند، پزشک ممکن است دوز دارو یا تعداد دفعات استفاده از یک یا هر دو دارو را تغییر دهد. آسبوتولول آلپرنولول آتنولول آوانافیل بتاکسولول بوانتولول بیسوپرولول بوسیندولول کارتولول کارودیلول سلیپرولول سایمتیدین سیپروفلوکساسین دیلوالول دیلتیازم اسمولول کتوکونازول لبتالول لووبونولول مپیندولول متوپرانولول متوپرولول نادولول نبیولول اکسپرنولول پنبوتولول پیندولول پروپرانولول ریتوناویر سیلدنافیل سوتالول تالینولول ترتاتولول تیمولول وردنافیل وراپامیل از برخی داروها نباید در زمان خوردن غذا یا انواع خاصی از مواد غذایی استفاده شود زیرا ممکن است تداخل ایجاد کند. استفاده از الکل یا تنباکو همراه با داروهای خاص نیز ممکن است باعث ایجاد تداخل شود. مصرف سایمتیدین با تامسولوسین می تواند سطح تامسولوسین را در بدن افزایش دهد. این خطر ابتلا به عوارض جانبی تامسولوسین را افزایش می دهد. این داروها باید با احتیاط با هم استفاده شوند. مصرف اریترومایسین با تامسولوسین می تواند سطح تامسولوسین را در بدن افزایش دهد. حتی می تواند خطر ابتلا به عوارض جانبی تامسولوسین را افزایش دهد. این داروها باید با احتیاط با هم استفاده شوند. مصرف پاروکستین با تامسولوسین می تواند سطح تامسولوسین را در بدن افزایش دهد. این وضعیت خطر ابتلا به عوارض جانبی تامسولوسین را افزایش می دهد. این داروها باید با احتیاط با هم استفاده شوند. مصرف برخی از ضد قارچ ها با تامسولوسین می تواند سطح تامسولوسین را در بدن افزایش دهد. این خطر ابتلا به عوارض جانبی تامسولوسین را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: تربینافین (این داروها باید با احتیاط با هم مصرف شوند) کتوکونازول (از این دارو همزمان با تامسولوسین استفاده نکنید) مصرف داروهای ED با تامسولوسین می تواند باعث افت فشار خون شود. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: تادالافیل وردنافیل سیلدنافیل مصرف آلفوزوزین با تامسولوسین می تواند فشار خون پایین را کاهش دهد، این یک عارضه جانبی تامسولوسین است. علایم می تواند شامل، غش و افتادن باشد. مصرف داروهایی به نام مسدود کننده های آلفا با تامسولوسین می تواند باعث فشار خون بسیار پایین شود. نمونه هایی از مسدود کننده های آلفا عبارتند از: دوکسازوسین پرازوسین دوز، فرم و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شما شرایط تحت درمان شدت وضعیت شما پاسخ بدن به اولین دوز دارویی سایر شرایط پزشکی و بیماری ها از کپسول خوراکی تامسولوسین برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. عدم مصرف آن طبق دستور می تواند منجر به بروز عوارض جانبی خواهد شد. اگر مصرف دارو را به طور ناگهانی قطع کردید یا به هیچ وجه آن را مصرف نکنید علایم BPH شما بهبود نمی یابد. اگر مصرف این دارو را برای چند روز قطع کردید، قبل از شروع مجدد با پزشک خود مشورت کنید. اگر دوز دارو را از دست دادید یا دارو را طبق برنامه مصرف نکنید داروی شما ممکن است خوب اثر نکند. برای اینکه این دارو به خوبی اثر کند، باید مقدار مشخصی همیشه در بدن شما باشد. اگر دارو را بیش از حد مجاز آن مصرف کرده اید، مصرف زیاد این دارو باعث افت فشار خون می شود. حتی می تواند خطرناک باشد. اگر یک دوز را فراموش کردید به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف همزمان، دو دوز را جبران کنید. این کار می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود. این دارو را باید دقیقه بعد از غذا، هر روز در یک زمان مشخص مصرف کنید. مقدار دارویی که مصرف می کنید به قدرت دارو بستگی دارد. همچنین تعداد دوزهایی که هر روز می گیرید، مدت زمان مجاز بین دوزها و مدت زمان مصرف دارو به بیماری بستگی دارد که برای آن دارو استفاده می کنید. مصرف هر دارویی با برخی هشدار ها همراه است. در مورد این دارو هم باید به هشدارهای آن توجه داشته باشید، از جمله: تامسولوسین هنگام ایستادن پس از نشستن یا دراز کشیدن می تواند احساس سرگیجه یا افت فشار خون در شما ایجاد کند. به ندرت، تامسولوسین می تواند باعث پریاپیسم شود. پریاپیسم نعوظ مداوم و دردناک است که مربوط به فعالیت جنسی نیست. اگر پریاپیسم دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عدم درمان پریاپیسم، می تواند به دایمی منجر شود (عدم توانایی در نعوظ) اگرچه نادر است، این دارو می تواند واکنش های پوستی شدیدی از جمله یک بیماری جدی به نام سندرم استیونز - جانسون ایجاد کند. این واکنش های پوستی می تواند باعث جوش، تورم صورت، تب و مشکل تنفس شود. در صورت مشاهده علایم واکنش پوستی ناگهانی یا شدید پس از مصرف این دارو، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. IFIS عارضه ای است که می تواند در حین جراحی برای یا رخ دهد. اگرچه نادر است، اما این مشکل در مورد افرادی که تامسولوسین مصرف می کنند گزارش شده است. اگر نیاز به جراحی آب مروارید یا گلوکوم دارید، حتما به پزشک یا جراح خود بگویید که تامسولوسین مصرف می کنید. تامسولوسین می تواند واکنش های آلرژیک شدیدی مانند یک بیماری جدی به نام سندرم استیونز - جانسون ایجاد کند. این واکنش ها می توانند علایم زیر را داشته باشد: مشکل تنفس التهاب گلو یا زبان بثورات، خارش، کهیر اگر تاکنون واکنش آلرژیک به دارو یا سولفا داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد و حتی باعث مرگ شود. سولفا ماده ای است که در داروهای خاص یافت می شود. در صورت بروز واکنش آلرژیک جدی به سولفا، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر قصد جراحی آب مروارید را دارید، و این دارو را مصرف می کنید یا در ماه گذشته از این دارو استفاده کرده اید به چشم پزشک خود اطلاع دهید. یک مشکل جدی چشمی به نام سندرم Iris ( Floppy Iris ) حین عمل ( IFIS ) در برخی از بیمارانی که از این دارو استفاده می کردند یا اخیرا هنگام جراحی آب مروارید از این دارو استفاده کرده اند، رخ داده است. این دارو ممکن است نتایج آزمایش آنتی ژن اختصاصی پروستات ( PSA ) را که ممکن است برای تشخیص سرطان پروستات استفاده شود، تحت ت ثیر قرار دهد. این دارو از جلوگیری نمی کند اما ممکن است خطر ابتلا به سرطان پروستات با درجه بالا را افزایش دهد. اگر نگرانی در مورد این خطر دارید به پزشک خود بگویید. اگر هنگام استفاده از این دارو دچار نعوظ طولانی مدت شدید، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. این یک اثر ناخواسته بسیار نادر است که باید فورا درمان شود تا از آسیب نعوظ دایمی (ناتوانی جنسی) جلوگیری شود. مردانی که این دارو را مصرف کرده اند نباید خون اهدا کنند تا اینکه ماه از آخرین دوز دارو بگذرد. این دارو معمولا بر توانایی های جنسی طبیعی اکثر مردان ت ثیر نمی گذارد. ممکن است هنگام رابطه جنسی متوجه شوید که مایعات کمتری را انزال می کنید. منابع:

شامل راهکارهایی مانند تغییر سبک زندگی (رژیم غذایی، ورزش، کاهش وزن) و مصرف داروها و یا است. یک درمان متناسب با همه موارد برای دیابت نوع وجود ندارد. کلید اصلی مدیریت این شرایط رایج، رعایت پروتکل درمانی متناسب با شرایط هر فرد است. وقتی یک برنامه درمانی با دقت اجرا و دنبال می شود، دیابت نوع قابل برگشت است. این همان درمان نیست. اما به معنای کاهش خطر عوارض است. تغییر یا رعایت برخی از شیوه های زندگی تقریبا همیشه مرحله اول درمان دیابت نوع است. کاهش وزن یکی از اهداف اصلی تغییر سبک زندگی است. از دست دادن فقط اضافی بیماران" شود. مانند هر روش جراحی، عمل جراحی چاقی نیز خطراتی دارد. همچنین به تغییر در سبک زندگی قابل توجهی، به ویژه در مورد رژیم غذایی نیاز دارد. افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار می گیرند، لازم است یک برنامه غذایی خاص را که سرشار از پروتیین است و کربوهیدرات تصفیه شده و قندهای اضافی را محدود می کند دنبال کنند. آنها همچنین باید متعهد به مصرف مکمل های غذایی شوند. با توجه به عوارض احتمالی مرتبط با دیابت نوع ، به ویژه برای افرادی که چاق هستند، مزایای مداخله جراحی ممکن است بیش از خطرات باشد. اما در مورد تغییرات لازم در رژیم غذایی، ایجاد آنها به طور کلی به یک شیوه زندگی سالم بیشتر کمک می کند. منبع:

دارای اهمیت زیادی هستند. این کیت ها به بیماران کمک می کنند تا بتوانند خیلی زود ابتلا به ویروس کرونا را تشخیص دهند. در نتیجه فرد بیمار می تواند خیلی سریع خود را قرنطینه کند. این مساله تا حد زیادی در پیشگیری از انتشار ویروس موثر است. هفته‌ها ت خیر در آزمایش‌ها و حتی کیت‌های آزمایش معیوب، واکنش اولیه به همه‌گیری COVID - را با مشکلات بسیاری مواجه کرد. با وجود آنکه دانشمندان و پزشکان سراسر جهان در تلاش برای غلبه بر ویروس کرونا هستند موارد COVID - در سراسر جهان همچنان رو به افزایش است. در نهایت زیاد شدن روز افزون موارد ابتلا به کووید زمینه را فراهم کرد تا بازار جدیدی تحت عنوان آزمایش خانگی برای کروناویروس جدید ظاهر شود. محدودیت کیت‌های آزمایش، کمبود زنجیره‌ت مین نیرو و دستورات پیچیده قرنطینه، انجام آزمایش های کووید را برای همه بیماران مشکل کرد. برای رفع این مشکل به تدریج و فقط در عرض چند هفته کیت‌های آزمایش خانگی تولید شدند. کیت های آزمایش این امکان را برای شما فراهم می کنند که بتوانید نمونه‌ها را در خانه جمع‌آوری کنید و آنها را برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستید. البته تلاش های اولیه برای ارایه تست کووید در خانه از نظر علمی چندان مورد تایید نبود. با این حال، تا نوامبر ، اولین آزمایش کاملا خانگی کووید توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) مجاز اعلام شد. اکنون بسیاری از مردم تست های خانگی کووید را با خیال آسوده در خانه انجام می دهند و نمونه ها را به آزمایشگاه ارسال می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: آزمایش کووید در طول همه‌گیری کرونا به اشکال مختلف انجام شد. متخصصان به دنبال راه هایی برای آزمایش ویروس کرونا بدون افشای افراد بیمار یا پرسنل بیمارستان ها و مراکز درمانی بودند. به همین دلیل سازمان غذا و داروی آمریکا FDA مجوزهای اضطراری و ویژه ای را برای سرعت بخشیدن به روند کار اعطا کرد. این مجوز برای بسیاری از سازمان های پزشکی مرتبط با کووید، از جمله آزمایشگاه ها برای تولید کیت های آزمایش، صادر شد. در نتیجه امروزه تست های خانگی زیادی برای تشخیص COVID - در اختیار مردم قرار دارد. این تست ها نیازی به نسخه پزشک ندارند. همچنین تست های خانگی کووید دارای پیچیدگی زیادی نیستند و تقریبا تمام افراد می توانند به راحتی از آن استفاده کنند. همچنین یکی دیگر از مزایای مهم کیت های تست خانگی کووید این است که می توانند نتایج را به سرعت و با میزان دقت بالایی نشان دهند. روش های مختلفی برای تشخیص ویروس کرونای جدید با استفاده از آزمایش وجود دارد. اخیرا ، آزمایش‌های آنتی‌بادی برای تشخیص یا مصونیت گذشته ارایه شده‌اند. اما نکته بسیار مهم، توانایی آزمایش عفونت فعال ویروس کرونا است که می‌تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. به طور کلی عفونت‌های فعال COVID - را می‌توان با استفاده از دو نوع آزمایش شامل آزمایش‌های مولکولی و آزمایش‌های آنتی ژن تشخیص داد. آزمایش مولکولی به آزمایشی گفته می شود که ژن‌ها، پروتیین‌ها یا سایر مولکول‌های خاص را در نمونه‌ای از بافت، خون یا سایر مایعات بدن بررسی می‌کند. آزمایش مولکولی که برای بررسی COVID - استفاده می شود، آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز ( PCR ) است. در آزمایش مولکولی کووید مایعات بدن را با استفاده از سواب گلو، بینی یا بزاق جمع‌آوری می کنند. اما در واقع انواع خاصی از ترشحات گلو و بینی وجود دارند که فقط می‌توانند از ویروس کرونای جدید ناشی شوند. در ادامه این مایعات، از نظر مواد ژنتیکی مورد بررسی قرار می گیرند. در اوایل همه گیری کرونا، این آزمایش‌ها فقط از طریق مراکز درمانی و فقط با تجویز پزشک و ارایه نسخه در دسترس بودند. اما امروزه به دلیل پیشرفت همه‌گیری کرونا گزینه‌های بیشتری، برای انجام دادن آزمایشات در خانه ارایه می‌شوند. در حال حاضر روش‌های انجام آزمایشات کووید ساده تر شده و بهبود یافته‌اند. همچنین زمان انتظار برای دریافت نتایج آزمایش، نسبت به گذشته از چند روز به چند دقیقه کاهش یافته است. اولین تست کاملا خانگی COVID - که توسط FDA ت یید شد، یک آزمایش مولکولی است. در آزمایش ملکولی از یک چوب بلند انعطاف پذیر که دارای یک نوک نرم است برای جمع آوری نمونه استفاده می کنند. این چوب بلند در اصطلاح پزشکی سواب نامیده می شود. سواب تقریبا سانت طول دارد. با چرخاندن سواب در حفره های بینی و حلق، نمونه ترشحات و مواد تنفسی جمع آوری می شود. برای جمع آوری بهتر نمونه معمولا تکنسین آزمایشگاه سواب را به مدت ثانیه و چندین بار داخل حفره های بینی و حلق می چرخاند. سپس سواب در داخل یک لوله قرار می گیرد. تکنسین آزمایشگاه لوله را مهر و موم می کند و آن را در پایان به واحد آزمایش می فرستد. در عرض دقیقه یا کمتر، می‌توان نتایج را مستقیما از صفحه‌نمایش نورانی واحد آزمایش خواند. این نتایج نشان می‌دهد فرد برای ابتلا به ویروس SARS - CoV - مثبت یا منفی است. این آزمایش را می توانید برای افراد سال به بالا در خانه انجام بدهید. اما اگر قصد دارید این آزمایش را برای کودکان سال به بالا انجام بدهید باید حتما به مراکز درمانی مراجعه کنید. کسانی که نتایج تست COVID - آنها منفی است اما علایم مشابه COVID - را تجربه می کنند، باید موضوع را به پزشک خود اطلاع دهند. زیرا منفی بودن نتایج لزوما احتمال ابتلا به COVID - را رد نمی کند. البته این مساله معمولا در مورد موارد خفیف بیماری رخ می دهد. بنابراین اگر دارای علایم بیماری هستید بهتر است برای اطمینان بیشتر تست های تشخیصی کرونا را چندین نوبت دیگر تکرار کنید. برای دقت بیشتر می توانید این تست ها را در فاصله زمانی مشخص چند روزه انجام بدهید. تشخیص زودهنگام بیماری و قرنطینه افراد مبتلا می تواند تا حد زیادی از انتشار این ویروس پیشگیری کند. تست آنتی ژن شباهت بسیار زیادی به دارد. این تست ها به صورت جعبه های کوچک و یکبار مصرف تولید می شوند. آزمایش های آنتی ژن می توانند عفونت های فعال ویروس کرونا را در بسیاری از بیماران دارای علایم شناسایی کنند. دقت این تست ها تقریبا زیاد است. این آزمایش‌ها قطعات کوچک پروتیینی به نام آنتی‌ژن‌که بر روی ویروس کرونا وجود دارد، را شناسایی می‌کنند. تست های آنتی ژن معمولا در تشخیص پاتوژن های تنفسی از جمله ویروس های آنفولانزا استفاده می شوند. این تست ها در عرض چند دقیقه نتایج را نشان می دهند. از همین فناوری برای تشخیص بارداری و نیز استفاده می شود. آزمایش‌های آنتی ژن را می‌توان برای غربالگری در محیط‌های جمعی پرخطر استفاده کرد. تکرار آزمایش در اینگونه محیط ها می‌تواند به سرعت ویروس COVID - را شناسایی کند. این کار باعث می شود که در اسرع وقت بتوانید اقدامات پیشگیرانه و کنترل عفونت را انجام دهید. در آزمایش های آنتی ژن نیز جواب آزمایش بسیار سریع آماده می شود. همچنین تست مولکولی و تست آنتی ژن هر دو از طریق آزمایش نمونه های بینی و گلو ابتلا به کووید را تشخیص می دهند. پیش از هر چیز باید گفت که هیچ آزمایشی به طور صد در صد دقیق نیست. این مساله به خصوص در موارد خفیف بیماری بیشتر مشاهده می شود. به دلیل ماهیت عجولانه بسیاری از آزمایش‌های COVID - ، و همچنین فقدان داده‌های خوب در مورد نتایج آزمایش، دشوار است که بخواهیم در مورد دقت آزمایشات خانگی کووید اظهار نظر کنیم. با این وجود سازمان غذا و داروی آمریکا اعلام کرده است که برخی از آزمایش‌های خانگی کووید در درصد از موارد دارای دقت کامل هستند. همچنین تست های خانگی کرونا دارای برندهای مختلفی هستند که از نظر دقت تفاوت های جزیی با یکدیگر دارند. بررسی ها نشان می دهند که آزمایش‌های آنتی ژن در مراحل اولیه عفونت بسیار موثر هستند. اما با این حال حساسیت این آزمایش‌ها با کاهش سرعت دفع ویروس در مراحل بعدی بیماری کاهش می یابد. در واقع به طور کلی می توان گفت که بیشترین میزان دقت تست در هفته های اول ابتلا و بعد از بروز اولین نشانه های بیماری است. همچنین دقت تست می تواند تحت ت ثیر نحوه جمع‌آوری نمونه آزمایشی و نحوه پردازش آن نیز قرار گیرد. انواع مختلف تست کووید در آزمایشگاهها و مراکز درمانی زیادی انجام می شوند. هزینه آزمایش کووید - بیشتر به این بستگی دارد که از چه نوع آزمایشی استفاده می کنید و یا کیت آزمایش خانگی را از کجا می‌خرید. برخی از طرح‌های بیمه ممکن است هزینه آزمایش خانگی کووید را پوشش دهند. به طور کلی می توانید با مشاور بیمه خود در مورد قوانین و گزینه های تحت پوشش مشورت کنید. برخی از بیمه ها از شما می خواهند که هزینه آزمایش را از قبل پرداخت کنید، اما پس از آزمایش با ارایه نسخه می توانید، هزینه های پرداخت شده را از بیمه دریافت کنید. تست‌های خانگی کووید اکنون به طور گسترده ای در دسترس هستند. این تست های خانگی را می توانید به راحتی از داروخانه‌ها به صورت حضوری و یا آنلاین خریداری کنید. البته میزان در دسترس بودن کیت های آزمایش ممکن است بسته به منطقه محل سکونت شما متفاوت باشد. کیت خانگی Pixel LabCorp اولین کیت تست کووید خانگی بود که توسط FDA ت یید شد. این کیت، تایید شده در آوریل ، شامل یک سواب پنبه ای برای جمع آوری نمونه است. پس از جمع آوری نمونه و ارسال به آزمایشگاه، نتایج در عرض چند روز برای آزمایش کننده ارسال می شود. این آزمایش در ابتدا فقط با نسخه پزشک در دسترس بود. اما در دسامبر مجوز فروش کیت های خانگی تست کووید به مشتریان بالای سال و بدون نیاز به نسخه صادر شد. این کیت ها رامی توانید بدون نیاز به نسخه پزشک از داروخانه ها تهیه کنید. کیت های آزمایش خانگی آنتی ژن برای COVID - ، نیز در دسامبر ت یید شد. این آزمایش خانگی را می توانید از داروخانه های بزرگ تهیه کنید. تست آنتی ژن خانگی شامل یک سواب و کارتریج برای تجزیه و تحلیل نمونه در عرض دقیقه است و نیازی به نسخه پزشک ندارد. سخن آخر به طور کلی انجام آزمایش برای کنترل شیوع COVID - بسیار مهم است. در گذشته آزمایش‌های اولیه با مشکلات زیادی مواجه شد، اما امروزه ابزارهای جدیدی مانند تست‌های خانگی کووید برای استفاده ت یید شده‌اند. استفاده از این تست ها تشخیص اینکه آیا آلوده شده‌اید و همچنین پیشگیری از انتشار ویروس را آسان‌تر از همیشه می‌کند. در صورت مثبت بودن آزمایش، حتما اقدامات احتیاطی مناسب را برای پیشگیری از گسترش بیماری انجام دهید. برای درمان به موقع در اسرع وقت از پزشک خود کمک بگیرید. اگر نتایج آزمایش خانگی شما منفی شد اما علایم کووید - را دارید، فورا برای آزمایش و تشخیص قطعی به پزشک خود مراجعه کنید. یکی از نگرانی‌های مربوط به تست خانگی کووید، ردیابی تماس و ثبت موارد فعال ویروس است. بنابراین اگر با استفاده از آزمایش خانگی تست COVID - شما مثبت شد، موضوع را در اسرع وقت به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت خفیف بودن بیماری می توانید خود را قرنطینه کنید و بدون نیاز به مراقبت های پزشکی در منزل به استراحت بپردازید. انجام اقدامات خود مراقبتی در مدت حداقل دو هفته باعث کاهش علایم و بهبود هر چه سریع تر شما می شود. اما اگر با گذشت یک هفته علایم بیماری شدیدتر شد حتما برای درمان به مراجعه کنید.

به خون در خلط هنگام سرفه یا تف کردن گفته می شود. اگرچه خون در خلط می تواند نگران کننده باشد، اما معمولا به خصوص در افراد جوان یا افراد سالم جای نگرانی نیست. خون در خلط در بسیاری از بیماری های تنفسی خفیف، از جمله عفونت های تنفسی فوقانی، برونشیت و آسم، یک اتفاق رایج است. سرفه همراه با خون زیاد یا دیدن خون به طور مکرر در خلط می تواند نگران کننده باشد. این وضعیت می تواند ناشی از بیماری ریه یا معده باشد. خون از ریه ها (هموپتیز) اگر خون قرمز روشن، کف و گاهی مخلوط با خلط باشد، ممکن است از ریه ها و در اثر سرفه مداوم یا عفونت ریه رخ دهد. خون از دستگاه گوارش (هماتمزیس) اگر خون تیره و همراه با ردی از غذا باشد، ممکن است از معده یا جاهای دیگر در دستگاه گوارش ناشی شود. حتی می تواند نشانه ای از یک بیماری جدی تر باشد. علل احتمالی خون در خلط، عبارتند از: عوامل زیادی می توانند باعث خونریزی بینی شوند. یک آسیب جدی ضربه به قفسه سینه می تواند باعث ظاهر شدن خون در خلط شود. داروهایی مانند کوکایین که از طریق سوراخ های بینی استنشاق می شوند می توانند دستگاه تنفسی فوقانی را تحریک کنند. این داروها از لخته شدن خون جلوگیری می کنند. به عنوان مثال می توان به وارفارین، ریواروکسابان، دبیگاتران و آپیکسابان اشاره کرد. این شرایط ارثی به شدت به ریه ها آسیب می رساند. معمولا باعث دشواری در تنفس و سرفه مداوم همراه با خلط ضخیم می شود. این وضعیت التهاب رگهای خونی در سینوس ها، ریه ها و کلیه ها را توصیف می کند. معمولا باعث آبریزش بینی، خون دماغ، و تب می شود. یک باکتری باعث این عفونت شدید ریوی می شود که می تواند منجر به تب، تعریق، درد قفسه سینه، درد هنگام تنفس یا سرفه و سرفه مداوم شود. باریک شدن دریچه میترال قلب، به نام، می تواند به خصوص در صورت تحمل فشار یا دراز کشیدن باعث تنگی نفس شود. علایم دیگر شامل تورم پا یا پاها و تپش قلب یا خستگی، به ویژه با افزایش فعالیت بدنی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این بیماری شامل التهاب مداوم یا مکرر مجاری تنفسی، همراه با سرفه و تولید خلط است. COPD انسداد دایمی جریان هوا از ریه ها است و معمولا باعث دشواری در تنفس، سرفه، تولید خلط و خس خس می شود. برونشکتازی بزرگ شدن دایمی قسمت های مجاری تنفسی ریه ها را توصیف می کند. اغلب با عفونت، تنگی نفس و خس خس سینه اتفاق میفتد. این وضعیت می تواند دستگاه تنفسی فوقانی را تحریک کرده و رگ های خونی را پاره کند. این عفونت و سایر عفونت های ریوی می توانند باعث خلط خونی شوند. با التهاب بافت ریه مشخص می شود، معمولا به دلیل عفونت باکتریایی است. افراد مبتلا به ذات الریه در هنگام تنفس یا سرفه، خستگی، تب، تعریق و لرز دچار درد قفسه سینه می شوند. علاوه بر آن، افراد مسن نیز می توانند سردرگمی را تجربه کنند. این وضعیت، تجمع مایعات موجود در ریه ها را توصیف می کند. ادم ریوی بیشتر در افراد مبتلا به بیماری های قلبی دیده می شود. باعث خلط صورتی و کف و همچنین تنگی نفس شدید، گاهی اوقات با درد قفسه سینه می شود. این سرطان معمولا از گلو، حنجره یا نای شروع می شود. حتی می تواند باعث تورم یا زخم بهبودی نشود، گلودرد دایمی و لکه قرمز یا سفید در دهان ایجاد شود. به لخته شدن خون در یک سرخرگ ریه اشاره دارد. معمولا باعث درد قفسه سینه و تنگی نفس ناگهانی می شود. آمبولی ریه در حقیقت انسداد عروق ریوی در اثر لخته ی خونی است که از طریق رگ های خونی خودش را به آنجا رسانده است. این عروق یا رگ های اصلی هستند که از قلب به سمت ریه منشا می گیرند و یا شاخه های آنهاست که به ریه خون رسانی می کنند. آمبولی ریه یکی از اورژانس های پزشکی است که باید سریعا درمان شود. این وضعیت در صورت عدم رسیدگی به موقع و به دلیل عدم اکسیژن رسانی کافی ممکن است آسیب جدی به ریه و یا سایر ارگان های حیاتی از جمله قلب وارد کند. اگر فردی بیش از سال داشته باشد و دخانیات مصرف کند، به احتمال زیاد به سرطان ریه مبتلا می شود. می تواند باعث سرفه مداوم شود و تنگی نفس، درد قفسه سینه، و گاهی اوقات درد استخوان یا سردرد ایجاد کند. سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود ناشی از سیگار، علت اصلی سرطان ریه می باشد. پزشکان معتقدند که سیگار کشیدن با آسیب به سلول هایی که از ریه محافظت می کنند، باعث این سرطان می شود. دود سیگار حاوی مواد سرطان زا است که باعث تغییر در بافت ریه می شود. در ابتدا ممکن است بدن این آسیب را ترمیم کند. اما با هر بار قرار گرفتن در معرض مکرر دود سیگار، سلول های ریه بیشتر آسیب می بینند. با گذشت زمان، آسیب سلول های ریه می تواند باعث اختلال در عملکرد آن ها و سرطان شود. شخصی که به مقدار زیاد یا در فواصل مکرر خون سرفه می کند، باید به پزشک مراجعه کند. همچنین، در صورت وجود علایم زیر همراه با خون در خلط به پزشک مراجعه کنید: از دست دادن اشتها کاهش وزن بدون دلیل خون در ادرار یا مدفوع بدتر شدن تنگی نفس، سرگیجه، تب برای تعیین اینکه آیا یک بیماری باعث ایجاد خون در خلط می شود، پزشک معمولا سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و معاینه فیزیکی را انجام می دهد. در طول معاینه، پزشک ممکن است از فرد بخواهد سرفه کند تا ینی و دهان بیمار را از نظر خونریزی بررسی کند. همچنین احتمال دارد از خلط و خون برای آزمایش نمونه برداری کند. در برخی موارد، شاید تشخیص علت اصلی خلط به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشد. این موارد ممکن است شامل عکسبرداری از قفسه سینه، سی تی اسکن یا باشد که شامل یک دوربین در انتهای لوله ای است که به مجاری تنفسی وارد می شود. اگر شرایط التهابی باعث خون در خلط شود، تجویز استروییدها می تواند موثر باشد. هدف از درمان ها جلوگیری از خونریزی و درمان علت اصلی آن است. درمان های احتمالی این وضعیت عبارتند از: استروییدها برای درمان بیماری های التهابی احتمالی. از آنتی بیوتیک ها در موارد ذات الریه یا سل استفاده می شود. برونکوسکوپی می تواند از محل اصلی خون را بررسی کند. در این روش ابزاری به نام آندوسکوپ از طریق بینی یا دهان وارد مجاری تنفسی می شود. برای اطمینان از نمونه برداری از ناحیه مورد نظر در ریه، از تکنیک های ویژه ای برای هدایت مجموعه بیوپسی های انجام شده استفاده می شود. در افراد مبتلا به سرطان ریه، ممکن است یک برونکوسکوپ با یک سونوگرافی برای بررسی غدد لنفاوی در قفسه سینه استفاده شود. به این سونوگرافی endobronchial ( EBUS ) گفته می شود. EBUS به پزشکان در تعیین راه های درمانی مناسب کمک می کند. در طی برونکوسکوپی، پزشک یک لوله نازک حاوی یک منبع نور و دوربین را از طریق بینی یا دهان وارد ریه ها می کند. این یک روش نسبتا سریع و بدون درد است، به آمادگی کمی نیاز دارد. پزشکان برای تشخیص علت مشکلات تنفسی و مشکلات ریه مانند تومور، عفونت و خونریزی از برونکو سکوپی استفاده می کنند. اگر یک رگ خونی اصلی علت خون در خلط باشد، پزشک ممکن است روشی به نام آمبولیزاسیون را تجویز کند. یک کاتتر به داخل رگ منتقل و منبع خونریزی مشخص می شود و از یک سیم پیچ فلزی، مواد شیمیایی یا قطعه اسفنج ژلاتینی برای بستن آن استفاده می شود. اگر مشکلات لخته شدن یا رقیق شدن بیش از حد خون باعث ایجاد خون در خلط شده باشد، ممکن است تزریق عناصر در خون مانند پلاسما، فاکتورهای لخته شدن یا پلاکت مورد نیاز باشد. اینها ممکن است برای درمان سرطان ریه استفاده شوند. اجراحی برای برداشتن قسمت آسیب دیده یا می تواند موثر باشد. جراحی معمولا آخرین راه حل درمانی محسوب می شود و فقط در صورت خونریزی شدید یا مداوم تنها یک گزینه است. خون در خلط، به ویژه در مقادیر کم، معمولا جای نگرانی نیست. با این حال، در افرادی که سابقه پزشکی از مشکلات تنفسی دارند و یا سیگار می کشند، این اغلب به ارزیابی بیشتر نیاز دارد. عفونت های تنفسی، سایر بیماری های ریوی و مشکلات کمتری در دستگاه گوارش می تواند باعث ظاهر شدن خون در خلط شود. برخی از علل خفیف بوده و خود به خود برطرف می شوند. در موارد دیگر، مداخله پزشکی ضروری است. منبع:

بیشتر به رگ های ملتهب سطح چشم مربوط می شود. اما قرمز شدن چشم می توان علت های دیگری هم داشته باشد. قرمزی چشم زمانی اتفاق میفتد که رگ های چشم شما متورم یا تحریک شوند. قرمزی چشم که به آن چشم های خونی نیز گفته می شود، می تواند وجود چندین بیماری را نشان دهد. در حالی که برخی از این مشکلات خوش خیم هستند، برخی دیگر جدی بوده و نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارند. قرمزی چشم ممکن است نگران کننده باشد. با این حال، بیشتر مشکلات جدی چشمی هنگامی اتفاق میفتد که شما قرمزی همراه با درد یا تغییر بینایی داشته باشید. به طور کلی شایع ترین علت قرمزی چشم، رگ های ملتهب سطح چشم است. سایر علت های عمده قرمزی چشم، عبارتند از: تحریک کننده های مختلف می توانند باعث التهاب عروق روی چشم شوند، از جمله: سرفه کردن گرد و خاک خشکی هوا سرماخوردگی واکنش های آلرژیتیک قرار گرفتن در معرض آفتاب عفونت های باکتریایی یا ویروسی، مانند سرخک یا سرفه می تواند شرایط خاصی ایجاد کند که به آن خونریزی زیر ملتحمه می گویند. در این وضعیت ممکن است لکه خون در چشم ظاهر شود. این شرایط ممکن است جدی به نظر برسد. با این حال، اگر همراه با درد نباشد، معمولا طی تا روز برطرف می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علل جدی تر قرمزی چشم شامل عفونت است. عفونت ها می توانند در ساختارهای مختلف چشم رخ دهند و به طور معمول علایمی مانند درد چشم، ترشح یا تغییر در بینایی ایجاد کنند. عفونت هایی که می توانند باعث قرمزی چشم شوند، عبارتند از: التهاب فولیکول های مژه که نامیده می شود. زخم هایی که چشم را پوشانده و زخم های قرنیه نامیده می شوند. التهاب غشایی که چشم را می پوشاند و ملتحمه یا چشم صورتی نامیده می شود. چشم صورتی یا ورم ملتحمه می تواند باعث در ناحیه چشم شود. این بیماری بسیار مسری به سه شکل باکتریایی، ویروسی و آلرژیک رخ می دهد. التهاب ملتحمه باکتریایی به طور معمول با یک آنتی بیوتیک درمان می شود. ورم ملتحمه ویروسی با کمپرس آب سرد، تسکین می یابد. بسیاری از افراد هنگام قرار گرفتن در معرض گرده، تحریک چشم را تجربه می کنند. در هنگام ورزش باد نیز باید اقدامات احتیاطی را انجام دهید. از محافظ چشم در فضای باز استفاده کنید. کپک یکی دیگر از مواد حساسیت زا رایج است. سطح رطوبت خانه خود را بین تا درصد حفظ کنید. اگر در آب و هوای مرطوب زندگی می کنید، ممکن است به رطوبت گیر نیاز داشته باشید. شوره حیوانات خانگی را می توان با برخی از استراتژی ها کنترل کرد. در صورت امکان، حیوانات خانگی خود را بیرون نگه دارید. همچنین باید آنها را از مواردی که چشم شما را لمس می کنند، مانند بالش های تخت دور نگه دارید. پس از لمس حیوان خانگی از مالیدن چشم خودداری کنید و پس از تماس، دستان خود را بشویید. بلفاریت اختلال التهابی شایع چشم است که باعث قرمزی در ناحیه چشم می شود. همچنین می تواند باعث موارد زیر شود: خارش سوزش پوسته پوسته شدن آنتی بیوتیک ها در برابر موثر هستند. روش های درمانی تمیز نگه داشتن پلک ها و استفاده از کمپرس گرم نیز تاثیر گذار است. نوع قرمزی چشم که معمولا کمتر دیده می شود. علایم آن تکه ای منقوش و چشمگیر به رنگ خون در چشم است. این لکه به طور معمول یک کبودی مشابه روی پوست است. این وضعیت می تواند پس از یک ضربه کوچک یا حتی سرفه یا عطسه ایجاد شود. و استفاده از داروهای رقیق کننده خون، احتمال خونریزی را افزایش می دهد. این به طور کلی در طی دو هفته بدون هیچ گونه درمانی برطرف می شود. در صورت داشتن درد یا ناراحتی مداوم باید به پزشک مراجعه کنید. سایر دلایل قرمزی چشم عبارتند از: حالت های پلک مشکلات خونریزی مصرف ضربه یا آسیب به چشم ( RA ) التهاب قسمت سفید چشم که نامیده می شود. خراش قرنیه ناشی از تحریک کننده ها یا استفاده بیش از حد از لنزها افزایش سریع فشار چشم که منجر به درد می شود، گلوکوم حاد نامیده می شود. اگر قرمزی چشم دارید، باید با مشاهده موارد زیر به پزشک مراجعه کنید: به نور حساس می شوید. و استفراغ دارید. شما سردرد و تاری دید دارید. شما در چشم خود احساس درد می کنید. علایم شما بیش از هفته طول می کشد. چشم شما پس از ضربه یا آسیب قرمز است. شما تغییراتی در بینایی خود تجربه می کنید. شما از یک یا هر دو چشم خود ترشح دارید. اگر قرمزی چشم شما به دلیل یک بیماری مانند التهاب ملتحمه یا بلفاریت رخ داده است، می توانید علایم خود را در خانه درمان کنید. استفاده از کمپرس آب گرم روی چشم می تواند به کاهش علایم کمک کند. همچنین باید مرتبا دستان خود را بشوید، از آرایش یا لمس چشم خودداری کنید. اگر قرمزی چشم شما با درد یا تغییر در بینایی همراه است، برای درمان باید به پزشک مراجعه کنید. پزشک از شما در مورد علایم، شرایط سلامتی فعلی و مشکلاتی که ممکن است باعث تحریک چشم شما شود، سوال خواهد کرد. همچنین چشم شما را معاینه می کند. پزشک از محلول نمکی برای پاک کردن هر گونه تحریک کننده چشم شما استفاده می کند. پزشک بسته به تشخیص درمانی را برای کاهش علایم شما تجویز می کند. درمان احتمالا شامل آنتی بیوتیک ها، قطره های چشمی و مراقبت در منزل است. بیشتر علل قرمزی چشم منجر به عوارض جدی نمی شود. اگر به عفونت مبتلا هستید که باعث تغییر بینایی می شود، این ممکن است بر توانایی شما در انجام کارهای روزمره مانند پخت و پز یا رانندگی ت ثیر بگذارد. عفونت هایی که درمان نمی شوند ممکن است به آسیب دایمی چشم منجر شوند. اگر قرمزی چشم در طی روز برطرف نشد، باید به پزشک مراجعه کنید. با استفاده از بهداشت مناسب و پیشگیری از مواد تحریک کننده که می توانند باعث قرمزی شوند، می توان از بیشتر موارد قرمزی چشم پیشگیری کرد. برای پیشگیری از قرمزی چشم این نکات را دنبال کنید: لنزهای خود را مرتبا تمیز کنید. هر روز تمام آرایش را از چشم خود پاک کنید. از لنزها، بیشتر از حد توصیه شده استفاده نکنید. از موادی که باعث تحریک چشم شما می شوند خودداری شود. از فعالیت هایی که باعث می شوند خودداری کنید. اگر در ارتباط با کسی هستید که به عفونت چشم مبتلا شده است، دستان خود را بشویید. اگر چشم شما آلوده شد، در صورت عدم استفاده از شستشوی چشم، فورا آن را با شستشوی چشم یا آب بیرون بریزید. قرمزی چشم می تواند هنگامی رخ دهد که رگ های خونی سطح چشم شما منبسط یا گشاد شوند. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که جسم یا ماده ای خارجی وارد چشم شده یا عفونت ایجاد شده باشد. قرمزی چشم معمولا موقتی است و به سرعت برطرف می شود. در اینجا چند راهکار وجود دارد که می توانید برای سهولت کار انجام دهید. به طور کلی، یک یا چند مورد زیر باعث بهتر شدن قرمزی چشم در خانه می شود. یک حوله را در آب گرم خیس کنید. اطراف چشم حساس است، بنابراین دما را در حد معقولی نگه دارید. حدود دقیقه حوله را روی چشم خود قرار دهید. گرما می تواند باعث افزایش جریان خون در منطقه شود. همچنین می تواند باعث افزایش تولید روغن روی پلک های شما شود. اگر کمپرس گرم موثر نبود، می توانید مخالف آن را انجام دهید. حوله ای که در آب خنک خیس خورده می تواند برای کوتاه مدت علایم قرمزی چشم را تسکین دهد. کمپرس خنک می تواند هرگونه تورم را برطرف کرده و خارش ناشی از تحریک را کاهش دهد. حتما از افزایش بیش از حد دما در ناحیه اطراف چشم خود پیشگیری کنید، در غیر این صورت ممکن است مشکل بدتر شود. اشک، به تمیز نگه داشتن چشمان شما کمک می کند. خشکی کوتاه مدت یا طولانی مدت، می تواند با اشک های مصنوعی درمان شود. اگر بیشتر اوقات، قرمزی چشم را تجربه می کنید، باید راهکار های دیگری را به کار بگیرید. در اینجا چند تغییر در سبک زندگی وجود دارد که ممکن است علایم شما را تسکین دهد. در صورت ادامه مشکل نیز باید به پزشک مراجعه کنید. اگر شما قرمزی چشم مزمن دارید و از لنزها استفاده می کنید، ممکن است مشکل مربوط به عینک شما باشد. مواد موجود در داخل لنزهای خاص می تواند احتمال عفونت یا تحریک چشم را افزایش دهد. اگر مدت زیادی از یک لنز استفاده کرده و دچار قرمزی چشم شده اید، به پزشک مراجعه کنید. محلول تماسی که استفاده می کنید می تواند روی چشم شما نیز ت ثیر بگذارد. برخی از ترکیبات محلول با برخی از مواد لنز سازگار نیستند. مطمین شوید که از بهترین محلول برای لنزهای خود استفاده می کنید. کم آبی می تواند باعث قرمزی چشم شود. به طور کلی، فرد برای حفظ تعادل مایعات مناسب در روز به حدود فنجان آب نیاز دارد. خوردن مقدار زیاد غذاهای التهابی ممکن است باعث قرمزی چشم شود. مصرف بیش از حد غذاهای فرآوری شده، لبنیات و فست فودها می توانند باعث التهاب شوند. شما می توانید با کاهش میزان مصرف این غذاها یا افزودن غذاهای کاهش دهنده التهاب بیشتر به رژیم غذایی، وضعیت خود را بهبود ببخشید. غذاهای غنی از اسیدهای چرب امگا می توانند التهاب را کاهش دهند. این موارد معمولا در ماهی ها مانند ماهی آزاد و دانه ها و مغزها مانند بذر کتان یافت می شوند. همچنین می توانید مکمل های حاوی امگا را بیشتر مصرف کنید. محیط شما همچنین می تواند بر روی چشمان شما ت ثیر بگذارد. قرار گرفتن دایمی در معرض مواد حساسیت زا مانند گرده گل یا دود می تواند علت قرمزی چشم باشد. هوای خشک، رطوبت و باد نیز می تواند ت ثیرگذار باشد. در بیشتر موارد، شرایطی که باعث قرمزی چشم می شوند جدی نیستند و بدون درمان پزشکی برطرف می شوند. درمان های خانگی مانند کمپرس می توانند به تسکین علایمی که تجربه می کنید کمک کنند. اگر علایم ادامه یافت یا شامل درد یا از دست دادن بینایی است، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. منبع:

می تواند علایم یک بیماری باشد، اما اغلب جای نگرانی نیست. لکه بینی به عنوان خونریزی واژینال که خارج از دوره های منظم پریود اتفاق میفتد، تعریف می شود. معمولا لکه بینی شامل مقدار کمی خون است که بعد از استفاده از سرویس بهداشتی یا لباس زیر ممکن است آن را روی کاغذ توالت مشاهده کنید. خونریزی یا لکه بینی هر زمان دیگری غیر از پریود شدن، خونریزی غیرطبیعی از واژن یا خونریزی بین قاعدگی محسوب می شود. دلایل مختلفی وجود دارد که شما ممکن است قبل از پریود، لکه بینی را تجربه کنید. بسیاری از این دلایل را می توان به طور موثری درمان و یا با آنها مقابله کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص ها، روش های تزریق، حلقه ها و ایمپلنت های هورمونی می توانند باعث لکه بینی بین دوره ها شوند. لکه بینی می تواند خود به خود یا در شرایط های زیر رخ دهند: قرص های ضد بارداری خود را مصرف نکنید. نوع یا دوز کنترل بارداری خود را تغییر دهید. برای مدت زمان طولانی از روش های کنترل بارداری استفاده کرده اید. ابتدا از یک روش کنترل بارداری مبتنی بر هورمون استفاده کرده اید. بعضی اوقات، از روش های کنترل بارداری برای درمان خونریزی غیرطبیعی بین پریود استفاده می شود. در صورت بهبود یا بدتر شدن علایم به پزشک مراجعه کنید. لکه بینی تخمک گذاری، خونریزی خفیفی است که در حدود زمان چرخه قاعدگی هنگام تخلیه تخمدان از تخمدان رخ می دهد. برای بسیاری از خانم ها، این زمان می تواند بین روز تا روز پس از اولین روز آخرین قاعدگی شما باشد. لکه بینی ناشی از تخمک گذاری ممکن است به رنگ صورتی روشن یا قرمز باشد و در اواسط چرخه قاعدگی شما حدود تا روز ادامه خواهد داشت. سایر علایم و نشانه های تخمک گذاری ممکن است شامل موارد زیر باشد: نفخ شکم حساسیت به پستان افزایش میل جنسی افزایش مخاط دهانه رحم درد مبهم در یک طرف شکم حس بویایی، چشایی یا بینایی شدید تغییر در موقعیت یا استحکام دهانه رحم مخاط دهانه رحم که دارای قوام و شکل سفیده تخم مرغ است. کاهش دمای پایه بدن قبل از تخمک گذاری و به دنبال آن افزایش شدید بعد از تخمک گذاری. لکه بینی لانه گزینی ممکن است زمانی رخ دهد که تخمک بارور شده به لایه داخلی رحم شما متصل شود. اما همه خانم ها، هنگام بارداری، خونریزی لانه گزینی را تجربه نمی کنند. خونریزی لانه گزینی معمولا به رنگ صورتی روشن تا قهوه ای تیره است، مقدار آن بسیار کمتر از یک دوره معمول است و به اندازه یک دوره معمول دوام ندارد. همچنین ممکن است علایم زیر را با خونریزی لانه گزینی، تجربه کنید: نوسانات خلقی حساسیت به پستان درد در ناحیه کمر خونریزی لانه گزینی نگران کننده نیست و هیچ خطری برای نوزاد متولد نشده ندارد. با این حال، اگر خونریزی شدیدی را تجربه کرده اید و می دانید که باردار هستید، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. لکه بینی در دوران بارداری طبیعی است. حدود تا درصد از زنان در سه ماهه اول، لکه بینی را تجربه می کنند. خونریزی اغلب کم است و احتمال دارد به رنگ آن صورتی، قرمز یا قهوه ای باشد. معمولا لکه بینی جای نگرانی ندارد اما اگر این علامت را دارید باید به پزشک خود اطلاع دهید. اگر خونریزی شدید یا درد لگن دارید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. این می تواند نشانه یا حاملگی خارج رحمی (لوله ای) باشد. در دوران یایسگی قاعدگی نامنظم می شود و ممکن است همزمان با آن لکه بینی داشته باشید. همچنین ممکن است قاعدگی شما کلا حذف شود یا خونریزی قاعدگی داشته باشید که کمتر یا شدیدتر از حد معمول باشد. ضربه به واژن یا دهانه رحم گاهی اوقات می تواند منجر به لکه بینی نامنظم شود. این وضعیت می تواند به دلیل موارد زیر رخ دهد: رابطه جنسی خشن یک شی مانند تامپون یک روش، مانند معاینه لگن رشد کوچک غیر طبیعی بافت است که می تواند در برخی از قسمت های بدن از جمله دهانه رحم و رحم اتفاق بیفتد. بیشتر پولیپ ها خوش خیم یا غیر سرطانی هستند. پولیپ های دهانه رحم به طور معمول هیچ علایمی ایجاد نمی کنند، اما ممکن است باعث علایم زیر شود: ترشحات غیر معمول خونریزی خفیف بین پریود خونریزی خفیف بعد از رابطه جنسی پزشک شما می تواند در طی یک معاینه معمول لگن، پولیپ دهانه رحم را تشخیص دهد. به طور کلی، پولیپ ها نیاز به درمان ندارند مگر اینکه منجر به علایم آزار دهنده ای شوند. برداشتن آن به طور کلی آسان بود و دردناک نیست. پولیپ های رحم فقط در آزمایش های تصویربرداری مانند سونوگرافی قابل تشخیص هستند. آنها اغلب خوش خیم، اما درصد کمی می توانند سرطانی شوند. این پولیپ ها معمولا در افرادی که یایسگی خود را تمام کرده اند رخ می دهند. علایم آن ممکن است شامل موارد زیر باشد: ناباروری خونریزی نامنظم قاعدگی دوره های قاعدگی بسیار طولانی خونریزی واژینال پس از یایسگی عفونت های مقاربتی ( STIs ) ، مانند کلامیدیا یا سوزاک، می توانند باعث لکه بینی بین دوره ها یا بعد از رابطه جنسی شوند. علایم دیگر STIs درد لگن خارش واژن یا مقعد یا سوزش آور ترشحات سفید، زرد یا سبز از واژن در صورت مشکوک بودن به STI خونریزی غیرطبیعی بین پریود علامت شایع ( PID ) است. در صورت انتشار باکتری از واژن به رحم، لوله های رحمی یا تخمدان ها ممکن است PID علایم دیگر بیماری التهابی لگن عبارتند از: تب درد در پایین یا بالای شکم رابطه جنسی یا ادرار دردناک ترشحات واژن افزایش یافته یا بوی بد در صورت مشاهده علایم عفونت یا PID ، به پزشک مراجعه کنید. بسیاری از عفونت ها با درمان های مناسب با موفقیت قابل درمان هستند. رشد بافت رحم است. علاوه بر لکه بینی بین دوره ها، می توانند علایمی مانند موارد زیر را داشته باشند: درد لگن درد کمر مشکلات ادراری دوره های سنگین یا طولانی تر برخی از زنان مبتلا به فیبروم رحم هیچ علایمی را تجربه نمی کنند. فیبروم ها معمولا خوش خیم هستند و ممکن است خود به خود کوچک شوند. هنگامی اتفاق میفتد که بافتی که به طور معمول درون رحم شما را می پوشاند در خارج از رحم رشد می کند. این وضعیت می تواند باعث خونریزی یا لکه بینی بین پریود و همچنین علایم دیگر شود. علایم و نشانه های دیگر آندومتریوز، عبارتند: خستگی ناباروری مقاربت دردناک درد و گرفتگی لگن دوره های قاعدگی طولانی دوره های قاعدگی دردناک ادرار یا اجابت مزاج دردناک اسهال، یبوست، نفخ یا حالت تهوع خونریزی نامنظم بین پریود گاهی نشانه ( PCOS ) است. این وضعیت زمانی اتفاق میفتد که تخمدان ها یا غدد فوق کلیوی زن بیش از حد هورمون های "مردانه" تولید کنند. برخی از زنان مبتلا به PCOS علایم دیگر PCOS آکنه درد لگن ناباروری افزایش وزن رشد بیش از حد مو دوره های قاعدگی نامنظم استرس می تواند انواع تغییرات از جمله نوسانات در چرخه قاعدگی در بدن زنان ایجاد کند. برخی از خانم ها ممکن است لکه بینی واژن را به دلیل استرس جسمی یا عاطفی زیاد تجربه کنند. برخی از داروها مانند داروهای رقیق کننده خون، داروهای تیروییدی و داروهای هورمونی می توانند باعث خونریزی واژینال در بین پریود شوند. گاهی اوقات، تیرویید کم کار می تواند باعث لکه بینی شما بعد از پایان قاعدگی شود. علایم دیگر تیرویید کم کار (کم کاری تیرویید) عبارتند از: یبوست خستگی افسردگی افزایش وزن خشکی پوست گرفتگی صدا موهای کم پشت حساسیت به سرما صورت پف کرده کاهش ضربان قلب سطح کلسترول بالا درد یا سفتی مفصل درد عضلانی یا ضعف درمان تیرویید کم کار معمولا شامل مصرف قرص هورمون خوراکی است. برخی از سرطان ها می توانند باعث خونریزی غیرطبیعی، لکه بینی یا اشکال دیگر ترشحات واژن شوند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرطان واژن سرطان تخمدان سرطان دهانه رحم سرطان آندومتر یا رحم بیشتر اوقات لکه بینی نشانه سرطان نیست. اما باید توسط پزشک معاینه شوید، خصوصا اگر قبلا یایسگی رخ داده باشد. برخی از شرایط پزشکی مانند دیابت، بیماری کبدی، بیماری کلیوی و اختلالات خونی ممکن است باعث لکه بینی بین دوره های قاعدگی شود. در صورت بروز این مشکلات به پزشک مراجعه کنید. لکه بینی با خونریزی که هنگام پریود شدن تجربه می کنید، فرق دارد. به طور معمول، لکه بینی دارای علایم زیر است: بیش از یک یا دو روز طول نمی کشد. جریان کمتری نسبت به قاعدگی شما دارد. به رنگ صورتی، مایل به قرمز یا قهوه ای است. از طرف دیگر، خونریزی ناشی از قاعدگی، ویژگی های زیر را دارد: حدود - روز طول می کشد. هر تا روز اتفاق میفتد. معمولا به قدری زیاد است که به پد یا تامپون نیاز دارید. اگر لکه بینی غیرقابل توجیهی دارید باید به پزشک مراجعه کنید. اگرچه ممکن است جای نگرانی نباشد و به خودی خود برطرف شود، اما همچنین می تواند نشانه یک مسیله جدی تر باشد. سعی کنید دقیقا زمان لکه بینی و علایم دیگر را ثبت کنید تا بتوانید این اطلاعات را با پزشک خود در میان بگذارید. اگر لکه بینی با علایم زیر همراه باشد، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. تب کبودی سرگیجه درد شکم درد لگن خونریزی شدید لکه بینی قبل از پریود می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود. برخی از اینها به درمان سریع پزشکی نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر بی ضرر هستند. هرگونه خونریزی از واژن که در صورت عدم پریود اتفاق بیفتد غیرعادی تلقی می شود. در صورت لکه بینی باید به پزشک مراجعه کنید. منبع:

می تواند پیش آگهی و مدت زمان بهبودی بعد از جراحی را بهبود ببخشد. جراحی قلب و عروق معمولا در اتاق عمل بیمارستان انجام می شود. این اتاق به طور استاندارد به دستگاه ECG ، دستگاه بیهوشی و ونتیلاتور مکانیکی مجهز است تا در مواقع اضطراری از آن استفاده شود. جراحی های قلب و عروق با کمک ویدیو صورت می گیرد. اکثر این جراحی ها حتی در جراحی های نسبتا جزیی به بستری شدن نیاز دارند. در آمادگی برای جراحی قلب و عروق بهتر است موارد زیر را در نظر بگیرید: اگر قرار است تحت قرار بگیرید باید از قبل برنامه ریزی کنید تا کسی بعد از اقامت در بیمارستان شما را به خانه برساند. جراحی قلب و عروق به طور معمول شامل بی حسی های منطقه ای با آرام بخش از طریق ورید یا بی حسی موضعی است. در هر سه مورد، محدودیت های غذایی و نوشیدنی وجود دارد. در بیشتر موارد، شب قبل از جراحی باید بعد از نیمه شب، خوردن هر چیزی را کنار بگذارید. صبح روز بعد، مجاز هستید چند جرعه آب بنوشید و هر داروی مورد ت یید پزشک را مصرف کنید. در طی چهار ساعت بعد از زمان جراحی، هیچ چیزی از جمله آب، تکه های یخ یا آدامس نباید بخورید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراح لیستی از داروهایی را که قبل از جراحی قلب و عروق باید مصرف آنها را متوقف کنید، را ارایه می دهد. این داروها شامل داروهایی هستند که باعث خونریزی می شوند، لخته شدن خون را مختل می کنند. بر سطح قند خون ت ثیر می گذارند و یا اثرات بیهوشی را تقویت می کنند: معمولا در روز جراحی از جمله انسولین قطع می شود. مصرف این دارو ها از جمله داروهای کومدین (وارفارین) و (کلوپیدوگرل) معمولا سه تا پنج روز قبل از جراحی متوقف می شود. مصرف معمولا پنج روز قبل از جراحی متوقف می شود. مصرف مسدود کننده ها از جمله داروهای لوپرسور (متوپرولول) و ایندرال (پروپرانولول) معمولا دو تا سه روز قبل از جراحی متوقف می شود. Advil ایبوپروفن، Aleve ناپروکسن و Celebrex سلکوکسیب معمولا پنج تا هفت روز قبل از جراحی متوقف می شود. اما در طی چهار روز پس از جراحی مجددا شروع می شود. با دوز بالا و کورتیکواستروییدهای خوراکی مانند پردنیزون نیز شاید لازم باشد قبل و بعد از جراحی متوقف شود. زیرا آنها در بهبود زخم ت ثیر دارند. همیشه در مورد هر دارویی که مصرف می کنید، اعم از تجویز شده، بدون نسخه، داروی تغذیه ای، گیاهی یا تفریحی به جراح اطلاع دهید. برای بستری در بیمارستان، در صورت نیاز برای هزینه های ت مین، باید کارت شناسایی، کارت بیمه و فرم بستری را به همراه داشته باشید. با توجه به اینکه بیشتر افراد با جراحی های قلب و عروق به مدت چند روز در بیمارستان بستری می شوند، باید بسته به مدت اقامت خود بسته بندی لازم را انجام و لباس متناسب با روش خود به همراه داشته باشند. برای مثال: در صورت نیاز به بعد از جراحی، پوشیدن پیراهن و لباس شب می تواند راحت تر باشد. پیراهن دکمه دار به همراه داشته باشید تا از ایجاد اختلال در بخیه، یا تخلیه جراحی پیشگیری کنید. خانم ها شاید بعد از جراحی با سوتین هایی که از جلو بسته می شوند راحت تر باشند تا زخم های جراحی را تحت فشار قرار ندهند. وسایل بهداشتی لازم، لباس زیر و جوراب، روپوش و دمپایی و چیزهایی که باید بخوانید و خودتان را با آنها سرگرم کنید فراموش نشوند. وسایل زیادی را با خود برندارید. زیرا فضای زیادی برای ذخیره وسایل خود نخواهید داشت. هرگونه اشیای با ارزش را در خانه بگذارید. همچنین لازم است داروی ضروری خود را به مقدار کافی تهیه کنید. دود سیگار باعث انقباض طولانی مدت عروق (باریک شدن رگ های خونی) می شود. حتی می تواند با کاهش مقدار خون و اکسیژن رسیده به زخم های جراحی، مانع بهبودی شود. سیگار کشیدن همچنین با افزایش خطر بهبود نامناسب زخم همراه است. حتی باعث می شود بخیه ها به درستی بسته نشود. به همین دلیل، اکثر جراحان قلب و عروق بدون توجه به علت اصلی جراحی، ترک سیگار حداقل پنج روز قبل پنج روز پس از جراحی را توصیه می کنند. به طور روزمره به افرادی که بیماری قلبی یا ریوی دارند توصیه می شود که برای پیشگیری از پیشرفت بیماری، سیگار کشیدن را به طور کامل قطع کنند. برای کاهش میل به نیکوتین و بهبود احتمال ترک، از پزشک خود در مورد وسایل کمکی برای ترک سیگار مشورت بگیرید. در روز جراحی از شما خواسته می شود که بدن خود را با ضد میکروب کاملا بشویید. از استفاده هرگونه لوسیون، پماد، رایحه یا آرایش روی پوست خودداری کنید. پس از ثبت نام در پذیرش بیمارستان، باید یک برگ اطلاعات پزشکی و یک فرم رضایت نامه را پر کنید. می توانید در آن اهداف و خطرات جراحی را بخوانید. بسته به عمل جراحی، شما را به اتاق قبل از عمل هدایت می کنند. یا مستقیما در یک اتاق بیمارستانی بستری می شوید که در آنجا برای جراحی آماده می شوید. بعد از تغییر لباس های خود به لباس های بیمارستانی مراحل زیر صورت می گیرد: برای محاسبه شاخص توده بدن ( BMI ) استفاده می شود تا دوز صحیح داروها از جمله بیهوشی تجویز شود. شما از جمله دما، فشار خون و ضربان قلب شما چک خواهد شد. از جمله CBC ، پانل متابولیک جامع ( CMP ) و گازهای شریانی ( ABG ) برای ارزیابی شیمی خون انجام می گیرد. به قفسه سینه شما وصل می شوند تا ضربان قلب تان هنگام جراحی کنترل شود. دستگاهی به انگشت شما بسته می شود تا میزان اشباع اکسیژن خون را در حین جراحی کنترل کند. قرار دادن یک لوله انعطاف پذیر که کاتتر داخل وریدی ( IV ) نامیده می شود. کاتتر به داخل رگ بازو برای انتقال داروها و مایعات، از جمله آرام بخشی IV و آنتی بیوتیک ها وارد می شود. همچنین شاید بدن در محل جراحی تراشیده شود. بیهوشی توسط متخصص بیهوشی انتخاب و انجام می شود تا یک جراحی مطمین و راحت با حداقل خطر صورت بگیرد. این امکانات شامل موارد زیر است: انجام یک یا چند آمپول در محل جراحی و به طور معمول با مراقبت بیهوشی تحت نظارت ( MAC ) ، نوعی آرام بخشی IV که برای القای "خواب گرگ و میش" استفاده می شود. نوعی بیهوشی است که سیگنال های درد عصبی (مانند نخاع یا اپیدورال سینه) را مسدود می کند. طور معمول برای جراحی های پیچیده تر یا طولانی تر برای بیهوشی کامل بیمار استفاده می شود. پس از بیهوشی، می توان جراحی را شروع کرد. بهبودی بعد از جراحی بستگی به عمل جراحی دقیق و انجام تکنیک برای آن دارد. با توجه به اینکه روش های بیشماری برای جراح قلب و عروق وجود دارد، امکانات بسیاری در دسترس است. به عنوان مثال، جراحی برای تنگی نای (باریک شدن) شامل قرار دادن استنت برای باز نگه داشتن راه هوایی است. در حالی که برداشتن لوب ریه را با جراحی انجام می دهد. یک عمل جراحی قلب و عروق بسته به گستردگی عمل احتمال دارد چند ساعت طول بکشد. بعد از جراحی به بخش مراقبت های بعد از بیهوشی ( PACU ) منتقل خواهید شد و تا زمان بهبودی کامل تحت نظر خواهید بود. یا در صورت انجام جراحی اساسی مستقیما به بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) منتقل خواهید شد. مدت زمان بستری شدن در بیمارستان می تواند متفاوت باشد. احتمال دارد شامل مدت کوتاهی برای اهداف مشاهده (یعنی اطمینان از عدم بروز عوارض یا تعیین پاسخ) یا بستری طولانی مدت، برای بهبودی و توان بخشی در بیمارستان باشد. جراحی قلب و عروق، شامل یک دوره بهبودی و بیشتر اوقات، یک برنامه توانبخشی ساختار یافته است. توانبخشی ریوی معمولا شامل تمرینات هوازی و قدرتی پیشرونده همراه با تمرینات تنفسی برای افزایش حجم و قدرت استنشاق و بازدم است. علاوه بر این، تلاش هایی برای کاهش وزن صورت می گیرد که اغلب پس از جراحی های بزرگ ریوی تحت نظر یک متخصص تغذیه باتجربه انجام می شود. به طور استاندارد در چهار قسمت در افرادی که تحت عمل جراحی قلب قرار گرفته اند، انجام می شود، از جمله: فاز حاد (در بیمارستان) فاز زیر حاد (در یک مرکز سرپایی) فاز فشرده سرپایی (سرپایی و داخل منزل) مرحله تهویه مطبوع مستقل علاوه بر این، برای اطمینان از بهبودی لازم، باید با جراح خود مشورت کنید تا مطمین شوید که بهبودی به طور کامل صورت می گیرد. همچنین برای اطمینان از مدیریت مداوم وضعیت درمان شده باید با متخصص قلب، ریه، متخصص گوارش یا مشورت کنید. بهبودی از طریق جراحی قلب و عروق می تواند با حمایت خانواده و دوستان و همچنین گروه های پشتیبانی آنلاین یا حضوری به طور قابل توجهی افزایش یابد. مشاوره آنلاین با متخصص قلب نیز احتمال دارد در بهبودی بهتر شما موثر باشد. منبع:

می تواند منجر به نگرانی در برخی از خانم ها شود. اما درد های سیکلی و غیر سیکلی پستان ها علت های زیادی دارد. درد پستان را می توان از طرق مختلف تجربه کرد. حتی ممکن است مربوط به چرخه قاعدگی شما باشد و یا غیر مرتبط با سیکل ماهیانه باشد. ممکن است احساس مبهم حساسیت به لمس یا درد مبهم داشته باشید. یا در عوض از درد ضربان دار دایمی یا درد شدید خنجر مانند رنج ببرید. قسمت های درد پستان ممکن است طبق یک برنامه منظم باشد، فقط یک بار اتفاق بیفتد یا در مدت طولانی ادامه پیدا کند. ممکن است فقط در یک پستان باشد و یا در هر دو پستان احساس شود. تعدادی از اصطلاحات مختلف برای توصیف درد پستان استفاده می شود از جمله: ماستودینیا ماستالژی ورم پستان (گرچه اصطلاح ماستیت بیشتر برای توصیف عفونت یا ها کاربرد دارد) بیشتر اوقات درد پستان به معنای نیست. اگرچه برخی از افراد همراه با سرطان پستان درد دارند و علایم آن هرگز نباید نادیده گرفته شود. از هر زن نفر در مرحله ای از زندگی خود دچار درد پستان (ماستالژی) می شوند. درد پستان معمولا به صورت زیر طبقه بندی می شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد دوره ای پستان که درد مربوط به پریود است. معمولا در نیمه دوم چرخه ماهانه اتفاق میفتد و در روزهای قبل از پریود بدتر می شود. درد غیر چرخه ای پستان که درد مربوط به پریود نیست. درد غیر دورانی پستان ممکن است به دلیل درد ناشی از خود پستان، به عنوان مثال، عفونت یا شیردهی و یا دردی باشد که از خود پستان ناشی نمی شود. معمولا در این حالت درد از عضلات دیواره قفسه سینه ایجاد می شود. درد پستان در زمان عادت ماهیانه بسیار شایع است. این بیماری ابتدا در هر سنی پس از شروع پریود رخ می دهد اما معمولا در سنین تا سالگی ایجاد می شود. با متوقف شدن دوره قاعدگی در زنانی که یایسه شده اند، رخ نمی دهد در بسیاری از زنان علایم خفیف است. در واقع، داشتن برخی از ناراحتی های پستان برای چند روز قبل از پریود طبیعی است. با این حال، در برخی از زنان درد می تواند شدید و یا طولانی تر باشد. - روز قبل از پریود معمولا بدترین حالت است. در برخی از زنان درد تا دو هفته قبل از پریود ادامه دارد. درد معمولا به زودی پس از شروع پریود کاهش می یابد. شدت آن معمولا ماه به ماه متفاوت است. به طور معمول، درد هر دو پستان را تحت ت ثیر قرار می دهد. معمولا در قسمت فوقانی و خارجی پستان بدترین حالت را دارد و ممکن است به قسمت داخلی بازو کشیده شود کیفیت زندگی برخی از زنان با بروز این درد می تواند به طور قابل توجهی تحت ت ثیر قرار گیرد. فعالیت بدنی مانند آهسته دویدن می تواند درد را بدتر کند. مواردی مانند در آغوش کشیدن کودکان و فعالیت های جنسی می تواند دردناک باشد. درد ممکن است در خواب اختلال ایجاد کند یکی از اولین سوالاتی که پزشک برای تعریف علت درد، از شما می پرسد این است که آیا درد پستان شما چرخه ای است؟ یا در فواصل منظم مرتبط با قاعدگی شما اتفاق میفتد یا غیر سیکل است و ارتباطی با دوره قاعدگی ندارد؟ درد دوره ای پستان، در طی چرخه قاعدگی زن اتفاق میفتد یا حداقل در نقاط مختلف چرخه شدت آن متفاوت است. درد پستان اغلب یکی از علایم ( PMS ) است. حتی می تواند با، تحریک پذیری و سطح غیر طبیعی هورمون همزمان ظاهر شود. علاوه بر آن، درد پستان نیز ممکن است قبل از عادت ماهانه بدون سایر علایم شایع PMS رخ دهد. درد پستان همراه با PMS اغلب با احساس سنگینی یا تورم در پستان همراه است. این ناراحتی اغلب چند روز قبل از شروع پریود ظاهر می شود. حتی ممکن است تا زمان قطع پریود ادامه یابد، اگرچه با گذشت زمان از شدت آن کاسته می شود. درد دوره ای پستان ممکن است طبیعی بوده و با تغییرات طبیعی هورمونی همراه باشد. PMS اگر چنین دردی دارید بهتر است آن را نادیده نگیرید. درد دوره ای پستان نیز ممکن است به دلیل شرایط خوش خیم پستان باشد که به عنوان تغییرات فیبروکیستیک پستان یا اکتازی مجرای پستانی شناخته می شود. در تغییرات فیبروکیستیک پستان، ممکن است در مناطق حساس پستان خود درد داشته باشید. سینه های شما نیز ممکن است سفت و ضخیم احساس شوند. هر دو میکرو کیست (که قابل احساس نیستند) و ماکروسیست (که قابل احساس است) ممکن است منجر به درد پستان در دوره قاعدگی شود. برای تشخیص بیماری نیاز به بیوپسی سوزنی برای تخلیه کیست است. گشاد شدن مجرای پستانی در زنان یایسه (زنان نزدیک به یایسگی) بیشتر دیده می شود. حتی اغلب باعث ایجاد حساسیت در نوک پستان و آریول می شود. به ندرت، اکتازیای مجاری ممکن است در زنان سالمند یا نوجوانان رخ دهد. درد پستان همراه با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی امری عادی بوده و ممکن است بیمار به تغییر قرص ضد بارداری با ترکیبی متفاوت نیاز داشته باشد. خوشبختانه گزینه های مختلفی برای وجود دارد که پزشک می تواند گزینه متناسب با وضعیت بیمار را تجویز کند. اما تغییر دارو همیشه مفید نیست. درد غیر سیکلیک پستان ارتباطی با چرخه قاعدگی ندارد یا بعد از یایسگی رخ می دهد. شدت این درد ممکن است متفاوت باشد، اما به جای تغییرات ناشی از هورمون ها، می تواند به دلیل بیماری یا جراحت، افزایش وزن، جراحی پستان یا داروهای خاص ایجاد شود. درد غیر سیکل مداوم ممکن است در هر دو پستان یا فقط در یک پستان یا در یک ناحیه خاص ایجاد شود. استفاده از سوتین نامناسب دلیل اصلی درد غیر سیکل در پستان است. اما باعث سرطان پستان نمی شود. سرطان پستان، دلیل نادر درد پستان است و بیشتر سرطان های پستان باعث درد نمی شوند. بر این اساس درد پستان غیر دوره ای علامتی است که بسیاری از زنان مبتلا به سرطان پستان آن را نادیده می گیرند. برخلاف نظر رایج که سرطان پستان بدون درد است، سرطان پستان می تواند و گاهی اوقات باعث درد می شود و درد ممکن است اولین علامت بیماری باشد. یک مطالعه در سال نشان داد که بیش از هر زن مبتلا به سرطان پستان در سه ماه منجر به تشخیص درد دارند. برخی از انواع سرطان پستان، مانند سرطان التهابی پستان، به طور معمول با درد شروع می شوند. پستان ها روی عضلات و دنده های دیواره قفسه سینه و در بالای قلب، ریه ها و سایر ساختارهای قفسه سینه قرار دارد. درون پستان ها پر از اعصاب، رگ های خونی و بافت های همبند است. درد هر یک از این بافت ها گاهی اوقات ممکن است در پستان ها احساس شود. آرتروز در ستون فقرات یا دنده ها ممکن است باعث درد غیر سیکلیک پستان و همچنین کشیدگی های عضلانی شود که بر روی عضلات سینه ت ثیر می گذارد. بیماری های ریه، مانند یا لخته شدن خون در پاها که به ریه ها منتقل شده اند، گاهی اوقات به عنوان درد پستان اشتباه می شود. اگر درد شما در پستان چپ است، بهتر است که مطمین شوید درد شما مربوط به بیماری قلبی نیست. درد قفسه سینه مربوط به اغلب در زنان متفاوت از مردان است. حتی می تواند از نظر شخصیت بسیار مبهم و ظریف باشد. حتی گاهی اوقات می توان آن را با درد پستان اشتباه گرفت. اگر در دوران یایسگی هستید، با نگه داشتن نمودار چرخه و پیگیری درد، می توانید تشخیص دهید که درد شما دوره ای است یا غیر سیکلی. بسیاری از خانم ها، ثبت درد خود را در تعیین الگوی درد خود بسیار ارزشمند می دانند. اما تعیین اینکه چه چیزی باعث بدتر شدن و یا بهبود آن می شود، بسیار مهم است. اگر درد شما ادامه دارد، باید برای معاینه بالینی پستان به پزشک مراجعه کنید. مطمینا ، در صورت مشاهده توده، تغییراتی در پوست مانند قرمزی، ضخیم شدن یا ظاهر پوست پرتقال باید سریعا به پزشک مراجعه کنید. برخی از خانم ها با اعتقاد به اینکه درد پستان چیزی است که زنان به سادگی با آن زندگی می کنند از مراجعه به پزشک خود چشم پوشی می کنند. درمان هایی که برای درد پستان غیر سیکلیک و غیر سرطانی موثر بوده اند، شامل داروهای ضد التهابی موضعی مانند Topricin (دیکلوفناک) ، داروهای ضد التهاب خوراکی مانند Advil (ایبوپروفن) و هورمون درمانی است. از داروهای ضد التهابی موضعی می توان به طور منظم استفاده کرد. برای درد شدید و مداوم پزشک ممکن است برداشتن پستان یا را در نظر بگیرد. البته این گزینه درمانی بسیار نادر است. برای ماستالژی عمومی، ماستکتومی توصیه نمی شود. تحقیقات نشان می دهد که % از این روشها درد را بهبود نمی دهد. علاوه بر این، عوارض ناشی از جراحی ترمیمی ممکن است منجر به درد شدید و سایر علایم شود. با توجه به شیوع سرطان پستان که تقریبا از هر هشت زن یک نفر را درگیر می کند، علایم مربوط به پستان گاهی اوقات می تواند اضطراب قابل توجهی ایجاد کند. در صورت بروز این ترس بهتر است که با پزشک خود مشورت کنید. گاهی اوقات بررسی عوامل خطر و غربالگری مناسب می تواند اضطراب را کاهش داده و به تسکین درد کمک کند. منابع:

زمانی رخ می دهد که بزاق اضافی در دهان یا ریه ها جمع و با هوا مخلوط شده و کف ایجاد کند. کف کردن ناخواسته در دهان یک علامت بسیار غیر طبیعی و نشانه ای از یک بیماری پزشکی جدی است که نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارد. حتی مقدار کمی کف در دهان می تواند دلیل خاصی داشته یا نشانه ای از بیماری خاص باشد. افراد به ندرت مقادیر زیادی کف از دهان خود تولید می کنند. اما باید به این نکته توجه کنید که اگر حتی به طور ناخواسته مقداری بزاق حبابی از دهان شما خارج می شود، ممکن است به درمان و مراجعه به پزشک نیاز داشته باشید. کف کردن در دهان به طور معمول با مشکلات سیستم عصبی مرکزی همراه با عوارض جدی، از جمله کما و مرگ همراه است. برخی از مهمترین دلایل تشکیل کف در دهان، عبارتند از: مصرف بیش از حد دارو و حتی بیشتر از توان تجزیه بدن، می تواند منجر به بروز کف در دهان شود. اما مصرف بیش از حد آن ممکن است منجر به تشنج و بیرون ریختن بزاق در دهان شود و از طریق دندان ها و لب های فشرده تحت فشار قرار گیرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افرادی که دارو بیش از حدی مصرف می شوند ممکن است دچار حملات قلبی و ادم ریوی ( PE ) شوند. در این وضعیت مایعات به داخل ریه ها نشت می کند. هر دو این وضعیت با کف کردن دهان همراه است. در صورت عدم عملکرد مناسب ریه ها و قلب، مایعات در اطراف اندام ها جمع و سلول ها به علت عدم اکسیژن کافی می میرند. دی اکسیدکربن و سایر گازها نیز در اطراف سلول ها جمع شده و با مایع مخلوط می شوند و یک مخاط کف آلود، صورتی روشن یا رنگی ایجاد می کنند. این مخاط کف آلود ممکن است به طور غیرقابل کنترل از دهان خارج شود. ممکن است باعث کف در دهان شود. افراد مبتلا به اختلالات تشنج یا صرع ممکن است انواع مختلفی از حملات تشنجی را تجربه کنند که هرکدام از آنها علایم منحصر به فرد خود را دارند. معمولا فقط یک نوع تشنج، که تشنج تونیک - کلونیک یا تشنج تشنجی نامیده می شود، با کف کردن جزیی یا تشکیل حباب در دهان همراه است. افرادی که تشنج تونیک - کلونیک را تجربه می کنند، به طور همزمان در سراسر مغزشان جریانات الکتریکی غیرطبیعی دارند. تشنج های تونیک کلونیک معمولا باعث از بین رفتن فوری هوشیاری و به دنبال آن تشنج های کل بدن می شوند. تشنج های تونیک - کلونیک باعث از دست دادن کنترل عضلات می شود، که می تواند بلع یا باز کردن دهان را دشوار کند. در هنگام تشنج، مایعات بزاقی تمایل به جمع شدن در دهان دارد قبل از اینکه دندان های فشرده شوند، با اکسیژن و گازهای دهان مخلوط شده و ظاهر آن کف شود. هر کسی که تشنج بدون علت مشخص، یک تشنج شدید را تجربه می کند، باید تحت مراقبت های پزشکی فوری قرار گیرد. اگر تشنج بیش از دقیقه طول کشید یا دقیقه پس از اتمام تشنج کاملا هوشیار نیست، افراد باید به دنبال مراقبت های اورژانسی باشند. ویروس یک بیماری مشترک انسان و دام است، به این معنی می تواند از حیوانات به انسان منتقل شود. ویروس هاری قادر به آلوده و آسیب رساندن به مغز و مرکزی انواع پستانداران خونگرم است. هاری از طریق بزاق حیوان آلوده از یک میزبان به میزبان دیگر منتقل می شود. یکی از علایم هاری، فلج عضلات گلو است که بلع را دشوار می کند. هاری همچنین باعث افزایش تولید بزاق می شود. در صورت عدم توانایی بلع، بزاق ممکن است در دهان جمع شده و با اکسیژن و گازهای دیگر مخلوط شود. تعداد افرادی که هر ساله در آمریکای شمالی دچار هاری می شوند بسیار کم است. طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، هر ساله فقط بین تا مورد بیماری هاری انسان در ایالات متحده گزارش می شود. انسان های مبتلا به هاری ممکن است همان علایم مشخصه حیوانات مانند تشکیل کف در دهان، پرخاشگری شدید و آبگریزی یا ترس از آب را نداشته باشند. علایم هاری در انسان شامل تب و ضعف در مراحل اولیه است. با پیشرفت بیماری، علایم به اضطراب، گیجی، و بی خوابی تبدیل می شوند. کف کردن در دهان مشخص ترین علامت هاری است. زیرا ویروس بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارد و حیوان یا فرد نمی تواند بزاق خود را ببلعد. زمانی است که قلب نمی تواند به طور موثر پمپاژ کند، بنابراین مایعات از وریدها نشت می کند و در بافت ها جمع می شود، به ویژه باعث تورم در اندام تحتانی می شود. این وضعیت می تواند باعث تجمع مایعات در ریه ها شود که به ادم ریوی معروف است. در موارد شدید، ریه های بیمار آنقدر پر از مایع می شوند که فرد هنگام تنفس کف می کند. یک حمله قلبی منجر به یک نارسایی قلبی بزرگ در سمت چپ می تواند یک دلیل باشد. افرادی که وضعیت کف در دهان را تجربه می کنند باید به دنبال درمان وضعیت خود، سریعا به پزشک مراجعه کنند. درمان بسته به علت کف زدن در دهان متفاوت خواهد بود، اما درمان سریع پزشکی معمولا برای جلوگیری از عوارض جدی و غیر قابل جبران، ضروری است. برخی از گزینه های درمان کف کردن دهان بستگی به علت اصلی آن، عبارتند از: افرادی که دارو بیش از حدی مصرف کند باید در اسرع وقت در بیمارستان بستری شود. برای پیشگیری از بروز خطرات جدی سلامتی مانند نارسایی عضو، کما و مرگ به نظارت مداوم پزشکی نیاز دارند. مصرف بیش از حد دارو از زمان تزریق یا بلعیدن آن، فقط تا ساعت طول می کشد تا باعث مرگ شود. علایم مصرف بیش از حد دارو، عبارتند از: تشنج پارانویا و روان پریشی سریع یا کند شدن نبض تنفس کم عمق و آهسته گشاد شدن مردمک چشم افزایش یا کاهش دمای بدن افرادی که سموم قابل هضم، مانند الکل یا مواد شیمیایی مایع بیش از حدی را مصرف کرده اند ممکن است برای حذف سم به شستشوی معده نیاز داشته باشند. در حال حاضر هیچ پادزهر شناخته شده ای برای درمان بیش از حد ناشی از داروهای محرک وجود ندارد. بیشتر افراد پس از مصرف بیش از حد دارو، بسته به شدت یا علت مصرف دارو، باید حداقل یک روز یا بیشتر در بیمارستان بمانند. در شرایطی که یکی از اطرافیان شما دچار تشنج شده بهتر است تا رسیدن کمک های بیمارستانی در کنار فرد بمانید. اگر فرد نزدیک دیوار است می توانید پتو و یا حوله را برای ایجاد تکیه گاه بین فرد و دیوار قرار دهید. وسایل اطراف بیمار مانند صندلی، میز یا وسایل برقی را از فرد دور کنید. هرگز سعی نکنید چیزی را در دهان فردی که دچار تشنج است قرار دهید. هنگامی که بیمار تمام شد و فرد هوشیاری خودش را به دست آورد، می تواند به پهلو بچرخد. مطمین شوید که راه دهان و بینی فرد باز است و می تواند نفس بکشد. فرد را با پتو یا ژاکت بپوشانید و اجازه دهید استراحت کند. هر چند دقیقه یک بار بررسی کنید که هنوز هوشیار است و به طور طبیعی نفس می کشد. افرادی که مبتلا به صرع هستند ممکن است هر بار که دچار تشنج می شوند نیازی به مراجعه به اورژانس نداشته باشند. بعد از تشنج، مهمترین چیزی که بسیاری از افراد به آن نیاز دارند، استراحت و مصرف مقدار آب کافی است. تشنج برای کل بدن استرس آور و طاقت فرسا است. پزشکان فردی را که دچار تشنج شده را تحت کنترل قرار می دهند تا از طبیعی بودن عملکردهای بدن، مانند ضربان قلب و تنفس او مطمین شوند. همچنین احتمال دارد برای بیمار دارو تجویز شود. اگر اولین باری است که بیمار دچار تشنج شده است، پزشکان آزمایشاتی را برای تعیین علت اصلی تشنج انجام می دهند. برخی از افراد مبتلا به اختلالات تشنج و انواع صرع به داروهای مادام العمر موسوم به داروهای ضد تشنج نیاز دارند. اگر فردی فکر می کند در معرض ویروس هاری قرار گرفته است باید فورا به پزشک مراجعه کند. برخی توصیه ها برای افرادی که در معرض این ویروس قرار گرفته اند، عبارتند از: ناحیه در معرض یا زخم را به مدت حداقل دقیقه با یک صابون در زیر یک شیر آب بشویید. در اسرع وقت برای واکسیناسیون به بیمارستان، کلینیک بهداشت محلی یا پزشک مراجعه کنید. این واکسن ها می توانند از ایجاد عفونت در ویروس پیشگیری کنند. در صورت بروز عفونت، درمانی برای بیماری وجود ندارد. افرادی که فکر می کنند ممکن است در معرض ویروس هاری یا حیوانات آلوده قرار گرفته اند باید برای جلوگیری از عوارض جدی، ایمن سازی سریع و زودهنگام انجام دهند. کف در دهان یک علامت بسیار غیر معمول بوده، اما با عوارض جدی سلامتی همراه است. این موارد شامل مصرف بیش از حد دارو، تشنج و عفونت هاری است. اگر کسی شروع به کف کردن در دهان کند، اطرافیان او باید فرد را به پهلو بچرخاند و مطمین شوند که راه های هوایی او باز است. با اورژانس تماس گرفته یا بیمار را به نزدیکترین بیمارستان منتقل کنند. شرایط شناخته شده برای ایجاد کف در دهان در صورت عدم درمان، می تواند منجر به عوارض جدی در سلامتی، اغلب نارسایی عضو، کما و مرگ شود. کف در دهان یک علامت جسمی است. کف در واقع بزاقی است که در دهان و گلو جمع شده است. زیرا فرد توانایی بلعیدن را از دست داده است. با نفس کشیدن بیمار، بزاق با هوا مخلوط می شود و کف می شود. منبع:

از می توان به شروع دوره های بلوغ و یا یایسگی اشاره کرد. اما به طور کلی، طیف وسیعی از عوامل می تواند باعث زودتر شروع شدن دوره های قاعدگی شود. اگر این اتفاق هر چند وقت یک بار رخ دهد، احتمالا جای نگرانی نیست، زیرا تغییرات در چرخه قاعدگی کاملا طبیعی است. در ممکن است قاعدگی فرد نامنظم باشد. این تغییرات شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افزایش قد و وزن بزرگ شدن بافت پستان افزایش ذخیره چربی در پاها و باسن تغییرات پوستی، مانند افزایش تولید چربی، لکه ها و آکنه افزایش رشد مو در بازوها، پاها، زیر بغل و ناحیه شرمگاهی تغییرات هورمونی در دوران بلوغ علاوه بر ایجاد تغییرات جسمی، بدن زنان را برای تولید مثل آماده می کند. کالج آمریکایی زنان و زایمان ( ACOG ) گزارش داده که به طور متوسط، زنان برای اولین بار دوره های خود را بین سنین و سالگی تجربه می کنند. بلوغ یک روند طبیعی است. معمولا مداخله پزشکی لازم نیست. اگر یک پزشک مشکوک باشد که مشکلی در رابطه با شروع بلوغ وجود دارد، سابقه پزشکی نوجوان را بررسی می کند. آنها همچنین ممکن است معاینه بدنی و آزمایشات آزمایشگاهی از جمله آزمایش خون و تصویربرداری را انجام دهند. اگر فرد قاعدگی یا سایر ویژگی های بلوغ را قبل از سالگی تجربه کند، والدین و مراقبان ممکن است بخواهند که به پزشک مراجعه کنند. اما این می تواند نشان دهنده این موضوع باشد که کودک زودتر از زمان لازم به بلوغ می رسد و پزشکان از آن به عنوان " " یاد می کنند. سن سالگی علایمی از رشد پستان ندارند، ممکن است بلوغ را به ت خیر بیندازند. بلوغ دیررس می تواند به دلایل بی شماری از جمله کمبود چربی بدن، ژنتیک و مشکلات موثر بر تخمدان رخ دهد. انتقال به یایسگی، معمولا از سنین تا سالگی آغاز می شود. ( FSH ) شود. برخی از افراد به دلیل افزایش سطح FSH چند روز زودتر پریود می شوند. علاوه بر آن، می تواند باعث موارد زیر شود: شکی واژن تغییرات در میل جنسی خونریزی شدیدتر یا کمنر تر دوره های طولانی تر یا کوتاه تر تغییرات خلقی و تحریک پذیری و مشکل در خوابیدن دوره پیش یایسگی به دوره ای گفته می شود که بدن به طور طبیعی به یایسگی منتقل می شود. این یک مشکل بهداشتی نیست که نیاز به درمان پزشکی داشته باشد. برخی از علایم انتقال و نکاتی برای مدیریت آن، عبارتند از: مواد روان کننده و مرطوب کننده های واژن می توانند به شما کمک کنند. قرص های ضد بارداری با دوز کم می توانند به ثبات سیکل های قاعدگی نامنظم کمک کنند. مسکن های بدون نسخه می توانند به شما کمک کنند. همچنین، کمپرس گرم می تواند باعث تسکین گرفتگی عضلات معده و کمر شود. شب اتاق خواب را خنک نگه دارید، مقدار زیادی آب بنوشید و از عوامل احتمالی از جمله کافیین، الکل و غذاهای پرادویه خودداری کنید. هورمون درمانی و برخی از نیز ممکن است در هنگام گرگرفتگی شدید کمک کنند. پزشک با بررسی سابقه پزشکی خود و احتمالا با انجام چند آزمایش معمول می تواند تشخیص دهد که آیا فردی در حال یایسگی است یا نه. در مورد هرگونه تغییر در چرخه قاعدگی به پزشک مراجعه کنید. همچنین، افرادی که در حال حاضر در دوره یایسگی هستند، در صورت تجربه علایم زیر باید به پزشکان خود اطلاع دهند: از دست دادن خون بیش از میلی لیتر درد یا خونریزی در حین یا بعد از رابطه جنسی خونریزی شدید که در کمتر از ساعت از طریق پد یا تامپون خیس می شود. بروز علایم جدید یا بدتر، به ویژه اگر هر گونه اختلال در زندگی روزمره داشته باشد. برخی از عفونت های مقاربتی ( STIs ) ، از جمله کلامیدیا، سوزاک و سفلیس، می توانند باعث خونریزی واژن یا لکه بینی بین پریود شوند: تکرر ادرار خونریزی یا ترشحات مقعدی ترشحات زرد از واژن یا مجرای ادرار درد در هنگام رابطه جنسی یا هنگام ادرار کردن پزشکان این STI ها را با آنتی بیوتیک معالجه می کنند. نوع و دوز مناسب به شرایط زمینه ای بستگی دارد. فرد می تواند آزمایشات مربوط به STI مشترک را در مطب پزشک یا کلینیک انجام دهد. ACOG توصیه می کند که زنان کمتر از سال و سایر افراد با خطر بالاتر عفونت تحت سوزاک و غربالگری کلامیدیا قرار بگیرند. عوامل خطر برای یک STI عبارتند از: داشتن STI فعلی یا قبلی عدم استفاده مداوم از کاندوم داشتن چندین شریک جنسی داشتن رابطه جنسی با کسی که یک STI دارد. داشتن یک شریک جنسی که بیش از یک شریک جنسی داشته باشد. در صورت مشاهده علایم STI فرد باید فورا به پزشک مراجعه کند. ( PCOS ) یک بیماری شایع است که می تواند از هر زن را درگیر کند. متخصصان بهداشت هنوز علت آن را نمی دانند، اما این می تواند در نتیجه عوامل مختلفی مانند هورمون های نامتعادل و مقاومت به انسولین باشد. PCOS ممکن است باعث پریود زودرس شود، زیرا یک علامت شایع دوره قاعدگی نامنظم است. علایم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: چاقی رشد موهای زاید آکنه و پوست چرب کیسه های پر از مایع در تخمدان ها فرد می تواند برای کاهش علایم و درمان PCOS از دارو استفاده کند. پزشک با انجام موارد زیر PCOS را تشخیص می دهد: پزشک ممکن است به دنبال بزرگ شدن کلیتور یا بزرگ شدن تخمدان های متورم باشد. آنها ممکن است فشار خون فرد را بگیرند، شاخص توده بدنی ( BMI ) فرد را بررسی کنند یا به دنبال علایم آکنه، ریزش مو یا تغییر رنگ پوست باشند. پزشک ممکن است از خون برای آزمایش سطح هورمون فرد استفاده کند. با این کار می توانید کیست هایی را در تخمدان بررسی کنید. خفیف می تواند هنگامی اتفاق بیفتد که تخمک بارور شده به پوشش رحم متصل شود. این اتفاق معمولا - هفته پس از بارداری و چند روز زودتر از یک دوره پیش بینی شده رخ می دهد. علایم دیگر خونریزی کاشت می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد نفخ شکم حالت تهوع گرفتگی شکم تغییرات دمای بدن سینه های دردناک یا حساس لانه گزینی معمولا حدود - روز پس از تخمک گذاری و درست قبل از شروع قاعدگی اتفاق میفتد. خانم ها باید هرگونه خونریزی یا لکه بینی غیر طبیعی را به پزشک گزارش دهند و در صورت مشاهده موارد زیر، فورا به دنبال مراقبت پزشکی باشند. تکرر ادرار گرفتگی شدید قاعدگی درد در شکم، کمر یا لگن درد در حین یا بعد از رابطه جنسی دوره های بیش از حد سنگین یا طولانی مدت متخصصان پزشکی از اصطلاح "سقط جنین" برای از دست دادن حاملگی استفاده می کنند که قبل از هفته اتفاق میفتد. از دست دادن بارداری می تواند علایم زیر را ایجاد کند: درد در شکم یا کمر ترشحات لخته مانند از واژن لکه بینی یا خونریزی شدید واژن علاوه بر انجام معاینه لگن، پزشک ممکن است سطح هورمون زن را بررسی کند و نمونه ای از ترشحات واژن وی را بررسی کند. در مورد هرگونه نشانه از دست دادن بارداری به یک ارایه دهنده خدمات بهداشتی مراجعه کنید. در صورت بروز علایم زیر به دنبال درمان باشید: خونریزی مداوم از واژن ترشحات واژن با بوی بد گرفتگی شدید یا انواع دیگر درد عضلانی هنگامی اتفاق میفتد که بافت در خارج از رحم رشد کند. خونریزی شدید خونریزی نامنظم دوره های نامنظم لکه بینی بین دوره ها اگرچه علت آندومتریوز ناشناخته است، اما ممکن است هورمون ها و ژنتیک در این امر نقش داشته باشد. تا ساله بیشتر باشد، اما ممکن است در موارد زیر خطر ابتلا به آندومتریوز در فرد بیشتر باشد: خانم هایی که بچه دار نشده اند. یکی از اعضای خانواده در حال حاضر این بیماری را دارد. آنها چرخه قاعدگی را تجربه می کنند که روز یا کمتر طول می کشد. به منظور درمان آندومتریوز، فرد می تواند از داروهای زیر استفاده کند: پروژستین ها پیشگیری از بارداری خوراکی داروهای ضد انعقادی غیراستروییدی جراحی نیز یک گزینه است. طبق بررسی ، % از کسانی که برای برداشتن هرگونه ضایعه جراحی کرده اند، درد آنها تسکین پیدا کرده است. پزشک به دنبال کیست و جای زخم در پشت رحم خواهد بود. این می تواند به شناسایی کیست تخمدان کمک کند. اگر سونوگرافی هر کیست را تشخیص دهد، پزشک ممکن است دارو تجویز کند. کنترل بارداری می تواند درد را کاهش دهد و هورمون های آزاد کننده گنادوتروپین آگونیست ها می توانند میزان استروژن بدن را کاهش دهند. اگر درد بهبود یابد، می تواند نشان دهنده ابتلا به آندومتریوز در فرد باشد. ممکن است یک پزشک برای مشاهده بافت آندومتریوز این جراحی را انجام دهد. همچنین ممکن است نمونه برداری کنند. پریود زود رس به خودی خود مشکلی ایجاد نمی کند. با این حال، اگر هرگونه تغییر در قاعدگی رخ دهد، یا اگر شخصی نگرانی دارد، باید با پزشک تماس بگیرد. نوسانات هورمونی در دوران بلوغ و یایسگی می تواند باعث قاعدگی زودرس شود. در همین حال، برخی از STI ها از جمله کلامیدیا، سوزاک و سفلیس می توانند باعث خونریزی واژینال بین پریود شوند. همچنین، خونریزی لانه گزینی و از دست دادن بارداری می تواند شبیه به دوره های قاعدگی باشد، زیرا هر یک از آنها می تواند گرفتگی شکم و خونریزی واژینال باشد. شایان ذکر است که خونریزی کاشت ممکن است بسیار تیره تر از خون قاعدگی معمولی باشد. منبع:

، کلید رشد آن است. در نظر بگیرید که زندگی بدون اعتماد سازی در رابطه چگونه می تواند باشد شما می خواهید رازی را با همسر خود در میان بگذارید، اما به او اعتماد ندارید. حفظ روابط عاطفی بدون اعتماد سازی دشوار است. هر دقیقه از زندگی شما به یک کابوس تبدیل می شود اگر به یکدیگر اعتماد نکنید. در واقع، یک رابطه بدون اعتماد کاملا آشفته است و ناکارآمد می شود. اعتماد ایمانی است که به کسی دارید که همیشه به شما وفادار خواهد ماند و شما را دوست خواهد داشت. اعتماد به کسی به این معنی است که می توانید به او تکیه کنید و راحت به او اعتماد کنید زیرا با او احساس امنیت می کنید. این سنگ بنای هر رابطه ای است که بدون آن پایه و اساس همیشه متزلزل خواهد ماند. اعتماد پایه ای است که بر اساس آن رابطه شما می تواند در سخت ترین زمان ها دوام بیاورد. در واقع، بدون اعتماد، نمی توانید رابطه خود را برای مدت طولانی حفظ کنید. عدم اعتماد یکی از دلایل فروپاشی روابط است. شما نمی توانید بدون اعتماد به یک شخص عشق بورزید. اعتماد عنصر سازنده عشق است. درست مانند اینکه یک کودک به مادرش اعتماد می کند و در نتیجه او را دوست دارد، شریک زندگی شما نیز باید بداند که شما قابل اعتماد هستید و در مواقع سخت آنها را رها نمی کنید. این احساس برای جوانه زدن و شکوفایی عشق مهم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اعتماد در روابط یک اصل است. درس گرفتن از اشتباهات ما کار عاقلانه ای است و این علایم به شما می گوید که چه زمانی می توانید به شریک زندگی خود اعتماد کنید: او مکالمات خود را باز و شفاف نگه می دارد. او در صحبت کردن معمولی و راحت است. عمیق ترین رازها و ترس های خود را در میان می گذارد. این یک نشانه مطمین است که می توانید به او اعتماد کنید. به احساسات او پاسخ دهید و به او بگویید که به او اعتماد دارید. او اشتباهات خود را بدون هیچ مانعی می پذیرد. او در مورد آنها صادق است و سعی نمی کند با توضیح آنها را توجیه کند. به اشتراک گذاشتن هزینه های خود یک چیز است، اما اشتراک گذاری یک حساب بانکی و صادق بودن در مورد امور مالی او چیز دیگری است. در مورد دوم، او در مورد ارزش مالی خود شفاف است و تنها در صورتی می تواند این کار را انجام دهد که به شما اعتماد داشته باشد. این یک سیگنال است که می توانید به او اعتماد کنید. او نیازها و علایق شما را بر علایق خود ترجیح می دهد و باعث می شود احساس راحتی کنید. او قصد دارد شما را به دوستان و همکارانش معرفی کند و همه را در مورد رابطه شما باخبر کند. اغلب ما تمایل داریم صحبت های شریک خود را قطع کنیم یا تمایل به ارایه مشاوره داریم. اما زمانی که شریک زندگی شما با دقت به حرف های شما گوش می دهد و نشان می دهد که به شما اهمیت می دهد و به احساسات شما احترام می گذارد، می توانید به او اعتماد کنید. این موضوع به تنهایی مربوط به رابطه جنسی نیست، اما چیزهای کوچکی مانند یک بوسه صبح بخیر، دست گرفتن یا در آغوش گرفتن، پیوند قوی او با شما را نشان می دهد. او تنها در صورتی می تواند چنین اعمالی را انجام دهد که به شما ایمان کامل داشته باشد. ارتباط چشمی را حفظ می کند. اگر هنگام صحبت با شما به چشمان شما نگاه کرد، مطمین باشید که او قابل اعتماد است. این نشان می دهد که او چیزی برای پنهان کردن از شما ندارد. اگر در حین صحبت نمی تواند چشمان شما را ببیند، به این معنی است که او می خواهد چیزی را از شما پنهان کند. او به اتفاقات زندگی شما علاقه زیادی دارد، خواه در مورد دوستان، کار یا هر چیز دیگری باشد. حتی او به صحبت های شما توجه می کند و می خواهد شما را بهتر از هر کس دیگری بشناسد. با خانواده و دوستان شما معاشرت می کند. او از تعامل با خانواده شما ابایی ندارد و با آنها دوست است. او نیت خوبی برای خانواده شما دارد و آنها را جزیی از خانواده خود می داند. شما خوش شانس خواهید بود که چنین پسری داشته باشید. اگر وقتی به طور تصادفی گوشی او را چک می کنید، گوشی او را بدزدد، نشانه خوبی در رابطه شما نیست. اگر او در حال پاسخ دادن به تلفن و چک کردن پیامک های روبروی شما است، به این معنی است که او چیزی برای پنهان کردن از شما ندارد. این یک نشانه سالم است. او با شما راحت است. او خود معمولی اوست و با شما راحت است همانطور که از رابطه شما مطمین است. اگر فردی در رابطه خود ناراحت باشد، نشان می دهد که چیزی برای پنهان کردن دارد. وقتی می توانید بدون هیچ تردید یا ترسی از تحقیر شدن به او اعتراف کنید، نشان دهنده اعتماد عمیق به رابطه شماست. اعتماد را نمی توان مطالبه کرد، باید آن را به دست آورد. کار آسانی نیست اما ساختن آن به زمان و تلاش نیاز دارد. چگونه در رابطه عاطفی خود اعتماد ایجاد کنید؟ ایجاد اعتماد یک فرآیند دو طرفه است، اعتماد مهم است. قبل از ایجاد اعتماد، باید انتظارات یکدیگر و اینکه اعتماد برای شما چه معنایی دارد را درک کنید. در اینجا چند راه برای ایجاد اعتماد در رابطه شما وجود دارد: اولین چیزی که در دستور کار شما برای ایجاد اعتماد است این است که اشتباهات خود را بپذیرید. سعی نکنید اشتباهات خود را بپوشانید. اگر این کار را بکنید، وضعیت بدتر می‌شود. توبه نشان می دهد که می خواهید اعتماد ایجاد کنید. وقتی همسرتان صاحب متوجه اشتباهش شد، آنقدر متواضع باشید که ببخشید. به دعواهای گذشته ادامه ندهید، رها کنید، بپذیرید و از "حالا" نهایت استفاده را ببرید. اعتماد در هیچ رابطه ای به راحتی در دسترس نیست. شما باید آن را با مراقبت از رفتار و اعمال خود به دست آورید. همانطور که دوست دارید همسرتان با شما رفتار کند. به همین سادگی. راستگو، مسیولیت پذیر، وفادار، دلسوز و صادق باشید. همه اینها بر همسر شما ت ثیر می گذارد تا متقابل شود. فعالانه گوش کنید. وقتی همسرتان با شما صحبت می کند، فعالانه و بدون قضاوت گوش دهید. آنها همچنین هنگام صحبت کردن به شما گوش می دهند. این عادت پایه و اساس ایجاد اعتماد را می گذارد. وقتی قولی می دهید مطمین شوید که به آن پایبند هستید. فقط به خاطر راضی نگه داشتن شریک زندگی خود قول ندهید زیرا زیر پا گذاشتن وعده یکی از ساده ترین راه ها برای نقض اعتماد است. سلایق و سرگرمی های شریک زندگی خود را بشناسید. علاقه واقعی خود را با کنجکاوی نشان دهید، سوال بپرسید و از آنها بیاموزید. اگر همسرتان حس صمیمیت شما را جلب کند، اعتماد او را جلب خواهید کرد. با شریک زندگی خود همدلی کنید، نیازهای او را درک کنید و برآورده کنید. سعی کنید با قرار دادن خود به جای آنها مشکل آنها را درک کنید. این می تواند به شما کمک کند دیدگاهی به دست آورید و اعتماد ایجاد کنید. صریح و صادقانه صحبت کنید و مطمین شوید که به جای پیامک یا صحبت تلفنی، درباره موضوعات مهم حضوری صحبت می کنید. پیام ها ممکن است اشتباه تفسیر شوند. صحبت رو در رو آسان تر است زیرا می توانید مقاصد، احساسات و زبان بدن یکدیگر را درک کنید. ارتباط موثر عنصر مهمی در ایجاد اعتماد است. درگیری ها را حل کنید. درگیری ها را به محض بروز و ظهور سریع رسیدگی کنید و اجازه ندهید روی هم جمع شوند. آنها را حل کنید و ادامه دهید. اگر در رابطه خود شک دارید به جای تردید با شریک زندگی خود در مورد آنها صحبت کنید. فضای خصوصی خود را خصوصی نگه دارید. از اسرار خود محافظت کنید و اجازه ندهید افراد خارجی نفوذ کنند. شریک زندگی خود را مورد انتقاد یا قضاوت قرار ندهید. در عوض، نظرات خود را با هدف کمک به رشد شریک زندگی خود به روشی سازنده بیان کنید. بدون قضاوت به تفاوت های یکدیگر احترام بگذارید. حمایت کردن در هر رابطه ای یک امر مسلم است. هنگامی که از شریک زندگی خود حمایت می کنید، آنها می خواهند چیزهای جدیدی را امتحان کنند و در پذیرش ریسک تردید ندارند زیرا می دانند که می توانند از شما حمایت کنند. اعتماد گاهی اوقات می تواند فرد را کور کند و راه را برای خیانت هموار کند. اما اگر هنوز می خواهید در رابطه باشید یا نمی خواهید شریک زندگی خود را از دست بدهید، هرگز برای بازسازی اعتماد دیر نیست. اعتماد سخت ترین چیزی است که ایجاد می شود، به خصوص بعد از خیانت. خیانت زمانی اتفاق می افتد که از مرزها عبور می کنید، زمانی که از قدرت سوء استفاده می شود، یا زمانی که مکررا شریک زندگی خود را فریب می دهید یا به او دروغ می گویید. چنین خیانت در اعتماد باید ترمیم شود تا رابطه زنده بماند. بهتر است برای اعتماد بعد از خیانت راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: عذرخواهی کنید. اگر خیانت کرده‌اید، باید احساسات شریک زندگی‌تان را بپذیرید و عذرخواهی کنید. این همش نیست شما باید مسیولیت کاری را که انجام داده اید به عهده بگیرید و تمام تلاش خود را برای نشان دادن عشق و مراقبت خود نسبت به شریک زندگی خود انجام دهید. قول بدهید که دیگر صدمه نزنید. قول باید واقعی باشد. قولی که به آن عمل کنید. همانطور که در رابطه خود رشد می کنید، یکدیگر را می شناسید. شما نقاط قوت، ضعف و معایب آنها را می دانید. یکدیگر را درک کرده و با یکدیگر کنار بیاورید. بشناسید و بپذیرید که شریک زندگی شما ویژگی هایی دارد که شما آن ها را دوست ندارید. انتظار نداشته باشید که شریک زندگی شما مطابق میل شما تغییر کند، زیرا نمی توانید آنها را "سفارشی" کنید. هنگامی که تازه وارد یک رابطه شده اید، ناسازگاری ها را نادیده نگیرید زیرا ممکن است در دراز مدت هزینه بر باشند. تجربیات شما با شریک زندگی تان به شما می آموزد که پس از خیانت چگونه رفتار یا واکنش نشان دهید. اعتماد این بار با بلوغ بیشتر بین زوجین شروع به رشد مجدد می کند. کسب اعتماد دشوار است و به محض اینکه آن را به دست آوردید، با متعهد و پایدار بودن در رابطه خود، تمام تلاش خود را برای از دست ندادن آن انجام دهید. آیا رابطه ما دچار مشکل شده است؟ روابط ممکن است گاهی آسیب پذیر باشند. شکنندگی روابط بیشتر به اعتمادی که دو فرد دارند بستگی دارد. اما زمانی که این پیوند شکسته شد و از آن پشیمان شوید، ممکن است به دنبال این باشید که چگونه یک رابطه شکسته را اصلاح کنید. اغلب یک رابطه ممکن است به دلایل مختلف شروع به فروپاشی کند. چند ثانیه و اشتباهات می تواند شکاف بزرگی بین شما و شریک زندگی تان ایجاد کند. با این حال، نیاز به زمان، تلاش، انرژی و تمایل برای ترمیم پیوند شکسته و بازگرداندن شریک زندگی خود دارد. اگر شریک زندگی خود را دوست دارید و نمی خواهید او شما را ترک کند، بیشتر تلاش کنید و او را به خود نزدیک کنید. روابط مستلزم عشق متقابل، احترام و پرورش مداوم است و انرژی جسمی و عاطفی زیادی می طلبد. گاهی اوقات، حفظ جریان می تواند چالش برانگیز باشد و مشکل می تواند به طرق مختلف ظاهر شود، مانند: انتقاد از شریک زندگی اگر دایما به خاطر چیزهای کوچک یا به خاطر برآورده نکردن انتظارات از یکدیگر انتقاد می کنید، نشان دهنده بی احترامی شما به همسرتان است. این به آنها این پیام را می دهد که از آنها ناراضی هستید و از رابطه ناراضی هستید. انتقاد مداوم حتی قبل از اینکه متوجه شوید می تواند ازدواج شما را خراب کند. تصور اشتباه گاهی اوقات وقتی همسرتان فراموش می کند در طول روز با شما تماس بگیرد، تصور می کنید که او به شما اهمیتی نمی دهد. شما فقط چیزها را آنطور که می خواهید تفسیر می کنید. ممکن است لحظه ای که به خانه می آیند با آنها روبرو شوید، اما بعدا متوجه شوید که همسرتان فقط مشغول جلسات بوده است. این خیلی دیر است زیرا آسیب قبلا وارد شده است. قبل از اینکه چیزها را فرض کنید، آنها را از منظر شریک زندگی خود ببینید. که تا حد زیادی از مشکل جلوگیری می کند. دعوای دایمی برای زوج‌ها دعوا کردن طبیعی است، اما وقتی مشاجره‌ها اغلب اتفاق می‌افتد و به فریاد زدن ختم می‌شود، بین شما طلاق عاطفی ایجاد می‌شود. شما مجبور نیستید در مورد همه چیز به توافق برسید، اما در یک رابطه سالم، زوج ها با احترام توافق می کنند که با هم اختلاف نظر داشته باشند. ممکن است مواردی وجود داشته باشد که در آن گرما، احساس می‌کنید که می‌خواهید بیرون بروید. در چنین شرایطی کمی مکث کنید، از هم دور شوید و بعد از اینکه آرام شدید، بحث کنید. بی احترامی به یکدیگر اگر احساس می کنید همسرتان با شما خوب رفتار نمی کند یا به شما احترام نمی گذارد و بیشتر از اینکه در زندگی زناشویی خوشحال باشید، آشفته هستید، رابطه شما نیاز به ترمیم جدی دارد. همچنین، اگر به نیازهای شما رسیدگی نمی شود و مرزهای شخصی شما تشخیص داده نمی شود، وقت آن است که مسیولیت امور را بر عهده بگیرید، زیرا ممکن است همسرتان نیز شکایت های مشابهی از شما داشته باشد. نشان دادن بی اعتنایی هر چقدر هم که مخالف باشید، نمی توانید نسبت به شریک زندگی خود نادیده بگیرید، توهین کنید یا به طعنه بگویید. چنین رفتاری فقط منجر به سقوط رابطه شما می شود. زوج های سالم به جای تحقیر یکدیگر، بداهه می پردازند و یکدیگر را تکمیل می کنند. شروع مکالمه با لحن منفی هر زمان که مکالمه ای دارید، با لحن منفی شروع می شود. ممکن است همسرتان به جای اینکه از شما بپرسد که آیا قبض ها را پرداخت کرده اید یا نه، به شما بگویید: "حتما فراموش کرده اید که قبوض را پرداخت کنید. مگه نه؟ " چنین مکالماتی شما را سرگردان می کند. ناامنی و عدم اعتماد اگر به شریک زندگی خود اعتماد ندارید، باید دلیل این اتفاق را با دقت بررسی کنید. هر بار که آنها با تلفن صحبت می کنند یا پیام های خود را بررسی می کنند، ممکن است بخواهید بدانید طرف مقابل چه کسی است. سوء ظن مداوم شادی شما را از بین می برد. عدم ارتباط شما به سختی ارتباط برقرار می کنید یا بدتر از آن نمی دانید در مورد چه چیزی صحبت کنید. تصور کنید، شما و همسرتان در یک ساحل عاشقانه تنها نشسته اید و نمی دانید به یکدیگر چه بگویید. این می تواند یک پرچم قرمز بزرگ در رابطه شما باشد. کاهش منطقه آسایش دیگر احساس راحتی نمی کنید که با شریک زندگی خود صحبت کنید یا خودتان باشید زیرا می ترسید آسیب ببینید. روابط زمانی نمی توانند دوام بیاورند که خودتان راحت نباشید یا آنچه را که می خواهید بگویید را بیان نکنید. کاری را که با هم دوست دارید انجام نمی دهید. آن روزها را به خاطر دارید که در تعطیلات آخر هفته زیاد تلویزیون تماشا می کردید یا از گیاهان باغچه پرورش می دادید؟ دیگر این کارها را با هم انجام نمی دهید زیرا یا مشغول کارهای دیگری هستید یا دیگر آن علاقه را به یکدیگر ندارید. چگونه یک رابطه شکسته را نجات دهیم؟ این ویژگی‌ها می‌تواند نشان دهنده، پایان روابط شما و همسرتان یا از هر دو طرف باشد، اما نکته اصلی این است که آنها نشانه‌ای از مشکلات هستند. آنها زنگ خطری برای شما هستند تا روی رابطه خود کار کنید. و اگر عزم و تعهد لازم برای انجام آن را داشته باشید، همه چیز می تواند روشن و مثبت شود. بنابراین، چگونه یک رابطه شکسته را ترمیم کنیم: هر دو طرف تلاش کنید. هر دو، شما و شریک زندگیتان، باید تلاش آگاهانه ای برای کار روی رابطه انجام دهید. اگر یکی از شما مایل به کار بر روی آن نباشد، ممکن است تلاش دیگری بیهوده باشد. هیچ فایده ای برای کار با فردی که بی علاقه است وجود ندارد. شما علیرغم سخت کوشی خود در همان مکان باقی خواهید ماند. دلایل مشکل را تجزیه و تحلیل کنید. دلایل ایجاد مشکل در ازدواج خود را بررسی کنید. اگر نتوانستید دلیل را بیابید، از یک درمانگر یا مشاور کمک بگیرید. قبل از انباشته شدن مشکلات، آنها را با دقت مدیریت کنید. برخی از مسایل، مانند موارد زیر، زمانی که در جوانی حذف نشوند، می توانند پیچیده شوند. خطوط ارتباطی را باز نگه دارید. اگر چیزی را در مورد همسرتان دوست ندارید، ارتباط برقرار کنید. تا زمانی که شما به آنها بگویید، هیچ راهی وجود ندارد که شریک زندگی شما در مورد آن باخبر شود. در مورد نگرانی های خود صادق باشید و با صراحت صحبت کنید تا شریک زندگی تان به آنها رسیدگی کند. اما به یاد داشته باشید که مودب باشید و آزاردهنده نباشید. به صحبت های همسرتان گوش دهید. پس از اینکه همسرتان حرفش را متوقف کرد، مشتاق نباشید که چیزی بگویید. درعوض به همسرتان توجه کنید تا متوجه شوند که به دیدگاه او احترام می گذارید. او احتمالا به شما پاسخ مثبت خواهد داد. دیدگاه همسرتان را درک کنید. اغلب اوقات در طوفان احساسات خود گرفتار می شوید و احساسات شریک زندگی خود را نادیده می گیرید. لحظه ای وقت بگذارید و از چشم همسر خود به موضوع نگاه کنید. ممکن است بدانید چه چیزی آنها را آزار می دهد و همه چیز را در مسیر درست قرار دهید. خودتان را تغییر دهید. قبل از اینکه بخواهید همسرتان را تغییر دهید خودتان را تغییر دهید. اغلب ما فکر می‌کنیم که "حق با من است، او باید تغییر کند"، "چرا نمی‌توانی چیزهای بدیهی را ببینی" و چیزهایی از این قبیل. در عوض، سعی کنید خودتان را تغییر دهید، و همسرتان با دیدن تغییر در شما تغییر خواهد کرد. سازگار باشید و به جای سرزنش همدیگر را درک کنید. به مشکلات رسیدگی کنید. هنگامی که متوجه شدید مشکلات چیست، به آنها رسیدگی کنید. فقط صحبت در مورد آن شما را به جایی نمی رساند. راه حل هایی بیابید و خود را متعهد به کار روی آنها کنید. به عنوان مثال، اگر هر دو تصمیم دارید هر روز یک ساعت تلفن همراه خود را کنار بگذارید و با هم صحبت کنید، به آن پایبند باشید. اگر همسرتان تمام کارهای خانه را انجام می دهد، فهرستی از سه تا چهار کاری که هر روز انجام می دهید تهیه کنید. اگر رابطه عاشقانه کمتری در رابطه شما وجود دارد، هر چند وقت یکبار برای قرار ملاقات برنامه ریزی کنید. بخشش را بیاموزیم. بخشیدن امری الهی است. خوب، برای بخشش نیازی نیست خدایی باشید. اما بخشش برای بازسازی یک پیوند ضروری است. مهمتر از همه، اگر شما فردی باشید که بخشنده است، شما را از تمام احساسات منفی رها می کند و باعث می شود احساس سبکی کنید. مسیولیت را بپذیرید. مسیولیت باید از هر دو طرف باشد، این را نمی توان انکار کرد. اما، مسیولیت خود را بپذیرید و بر عهده بگیرید. این کار را آسان می کند و به شما کمک می کند رابطه خود را اصلاح کنید. به همسرتان فضا و زمان بدهید. برای اینکه هر رابطه ای سالم باشد، باید فضای شخصی برای هر دو وجود داشته باشد. عشقی که در مکان و زمان مقید است خفه می شود. گذراندن وقت با شریک زندگی تان خسته کننده خواهد بود و ممکن است شما را دیوانه کند. شما باید این آزادی را داشته باشید که گاهی اوقات تنها باشید. لحظه ای که آزادی شما محدود می شود، مشکل شروع می شود. تغییرات جالبی در روال خود ایجاد کنید: داشتن روال تکراری می تواند ازدواج شما را کسل کند. برخی تغییرات و چیزهای هیجان انگیز را در رابطه خود وارد کنید، ممکن است کارهایی باشد که هر دوی شما دوست دارید با هم انجام دهید، یا روزهای آغازین خواستگاری خود را از طریق آلبوم های قدیمی دوباره زنده کنید و یادداشت هایی در مورد نحوه عاشق شدن خود به اشتراک بگذارید.

برای هرکسی که مشکل خواب دارد، قرص های خواب یک توصیه رایج برای رسیدن به یک استراحت شبانه خوب است. این قرص ها همچنین برای افرادی که مستعد بیدار شدن در نیمه شب هستند مفید هستند، زیرا برخی از قرص های خواب می توانند به خواب ماندن نیز کمک کنند. با این حال، با وجود تمام کمک های ارایه شده، یک نقطه ضعف عمده برای برخی از قرص های خواب این است که کاربران ممکن است به اثرات آنها وابسته شوند. این امر به ویژه زمانی صادق است که آنها برای مدت طولانی یا در دوزهای بسیار بالا مصرف شوند. این مقاله از اثرات قرص‌های خواب‌آور و همچنین علایمی را که ممکن است نشانه‌ای از وجود مشکل در این کمک‌ها باشد، بررسی می‌کند. حتی به شما کمک می کند تا از خطرات این داروها، به ویژه زمانی که در ترکیب با سایر داروهای آرام بخش استفاده می شود، آگاه شوید تا از علایم مصرف بیش از حد قرص های خواب آور و اقدامات مناسب در صورت سوء استفاده از این داروها آگاه شوید. قرص های خواب آور چگونه کار می کنند؟ برای هر نفر از هر آمریکایی مبتلا به بی خوابی طولانی مدت خواب است. همچنین کسانی که مشکلات خواب دیگر را تجربه می کنند، قرص های خواب بدون نسخه و داروهای تجویزی می تواند مفید باشد. انواع مختلفی از داروهای خواب آور بدون نسخه ( OTC ) و داروهای خواب با نسخه وجود دارد. داروهای OTC که معمولا توصیه می شوند شامل محصولات مبتنی بر آنتی هیستامین مانند ملاتونین هستند. از نظر داروهای تجویز شده، عوامل غیرعادی هستند که برای کمک به خواب تجویز می شوند، مانند داروهای ضد افسردگی خاص. دسته دیگر داروهای خواب با نسخه، بنزودیازپین هایی مانند زاناکس یا کلونوپین، یا داروهای مشابه بنزودیازپین مانند زولپیدم ( Ambien ) یا زوپیکلون ( Zimovane ) هستند که به نام "داروهای Z " شناخته می شوند. اینها انواع داروهای خواب هستند که پتانسیل تحمل، وابستگی و استفاده نادرست (سوء استفاده) را دارند. برای دستیابی به اثرات خواب‌آلود و آرامش‌بخش، این قرص‌های خواب‌آور سیستم GABA را فعال می‌کنند، یک انتقال‌دهنده عصبی بازدارنده اصلی سیستم عصبی مرکزی. این بدان معناست که قرص‌های آرام‌بخش اساسا می‌توانند مغز را کند کنند و اثرات آرام‌بخشی ایجاد کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص های خواب آور برای کاهش حوادث بیدار شدن از خواب و افزایش خواب عمیق در مصرف کنندگان شناخته شده است. این قرص‌ها اغلب در صورت نیاز مصرف می‌شوند، به این معنی که فقط زمانی که مشکوک هستند که استراحت کامل شبانه با مشکل مواجه می‌شوند. با این حال، گاهی اوقات می توان آنها را برای مصرف هر شب و برای مدت طولانی تجویز کرد. نشانه های اعتیاد به قرص های خواب آور برای هر کسی که بنزودیازپین ها یا داروهای Z را با دوز کافی بالا برای مدت زمان کافی طولانی مصرف می کند، ممکن است وابستگی ایجاد شود. وابستگی می تواند فیزیولوژیکی و روانی باشد. هنگامی که دارو قطع می شود، وابستگی فیزیولوژیکی با علایم ترک مشخص می شود. وابستگی روانی نشان دهنده نیازی است که فرد بدون دارو نمی تواند آن را مدیریت کند. هنگامی که برای به خواب رفتن دوزهای قوی تر مورد نیاز است، می تواند نشان دهد که تحمل با دارو ایجاد شده است و وابستگی فیزیولوژیکی ایجاد شده است. استفاده نادرست از این داروها متفاوت است. برخی از افرادی که این قرص‌های خواب‌آور برایشان تجویز می‌شود، بیشتر از آنچه تجویز شده است مصرف می‌کنند یا از این دارو برای اهداف دیگری غیر از خواب استفاده می‌کنند. این الگوی رفتاری ممکن است یک اعتیاد یا تعریفی که امروزه به عنوان اختلال مصرف مواد از آن یاد می شود را آشکار کند. قرص های خواب آور خطر جدی وابستگی جسمانی را به همراه دارند، به خصوص زمانی که بیش از دو هفته مصرف شوند. افراد اغلب درک نمی‌کنند که تحمل با قرص‌های خواب‌آور چقدر سریع ایجاد می‌شود، به‌ویژه زمانی که شخصی یک قرص اضافی را اینجا و آنجا مصرف می‌کند. تحمل می تواند منجر به وابستگی فیزیکی و/یا اعتیاد شود. بسیاری از افرادی که به قرص‌های خواب‌آور اعتیاد پیدا می‌کنند، پس از کاهش اثرات آن افزایش دوز خود را گزارش کرده‌اند. با گذشت زمان، آنها تحملی پیدا کردند که به اعتیاد تبدیل شد. اولین قدم برای غلبه بر این اعتیاد قدرتمند، تشخیص وجود مشکل است. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی معیارهای کامل برای تشخیص بالینی اعتیاد را تشریح می کند. این معیارها شامل علایم رفتاری، جسمی و روانی است که در نتیجه مصرف طولانی مدت مواد مخدر ایجاد می شود. با استفاده بیش از حد از این داروها، علایم و نشانه های زیر ممکن است بروز کنند: خارش سرگیجه سبکی سر توهمات حرکات ناپایدار نوسانات خلقی اختلال در گفتار مشکل در تمرکز چالش های حافظه رویاهای عجیب و غریب و کابوس خواب آلودگی در ساعات بیداری هنگام مشاهده فردی که از قرص های خواب آور سوء استفاده می کند، یک یافته رایج این است که میل به استفاده از این قرص ها در تمام ساعات روز، حتی قبل از شب است. نیاز به استفاده از قرص ها شاید برای اثر سرخوشی باشد و نه برای ایجاد خواب. این عادت همچنین می تواند باعث تثبیت شبانه شود تا استفاده از قرص ها را مجاز کند. افرادی که از قرص‌های خواب‌آور سوء استفاده می‌کنند معمولا به دلیل مصرف مداوم آنها سریع‌تر از یک فرد معمولی تمام می‌شوند. تداخلات خطرناک با قرص های خواب رعایت احتیاط در هنگام استفاده از قرص های خواب آور برای ایجاد خواب خوب بسیار مهم است. این امر به ویژه در مواردی که ممکن است همزمان با داروهای خواب تجویز شده، مواد دیگری به بدن وارد شود، صادق است. مواد زیر در ترکیب با یک قرص خواب می توانند نتایج منفی در بدن ایجاد کنند. هنگامی که الکل مصرف می شود، می تواند باعث خواب آلودگی شود و بر تفکر فرد ت ثیر بگذارد. قرص های خواب آور نیز اثر مشابهی دارند. هنگامی که این دو ماده با هم بیش از حد مورد استفاده قرار گیرند، آرام بخش می تواند شدید شود و به طور بالقوه منجر به سرکوب تنفس و حتی مرگ شود. اگر ترکیب شوند، نتیجه آنها می تواند واکنش شدیدی را در بدن ایجاد کند که باعث ایجاد مشکل در تمرکز و انجام وظایف می شود. در حالی که مسکن ها (مانند مواد افیونی) می توانند به بدن در مدیریت درد کمک کنند، ترکیب آنها با بنزودیازپین می تواند خطرناک باشد. هر دوی آنها بر سطح هوشیاری، شناخت و عملکرد تنفسی ت ثیر دارند. هنگامی که این دو بیش از حد باشد، همچنین می تواند منجر به مصرف بیش از حد شود. آیا ترکیب قرص های خواب آور و الکل خطرناک است؟ بله، قرص های خواب آور و الکل ترکیب خطرناکی هستند. از آنجایی که هر دو دارای اثرات آرام بخش هستند، می تواند باعث توقف تنفس در فرد شود که در صورت مصرف زیاد منجر به مرگ می شود. اکثر قرص‌های خواب‌آور دارای برچسب احتیاطی برای عدم مصرف الکل در حین مصرف آن هستند و این باید به شدت رعایت شود. آیا نوشیدن قرص های خواب آور با آب انگور بی خطر است؟ هنگام مصرف قرص های خواب آور، گریپ فروت نخورید و آب انگور ننوشید. این باعث افزایش جذب داروی قرص‌های خواب می‌شود که ممکن است منجر به بی‌خوابی شود. آیا ملاتونین یک قرص خواب آور است؟ نه، ملاتونین یک قرص خواب نیست. در عوض، یک کمک خواب است. مکمل های ملاتونین عملکرد هورمون ملاتونین را در بدن تقلید می کنند که مسیول چرخه خواب و بیداری است. سطح ملاتونین در بدن در شب به اوج خود می رسد، بنابراین خواب را افزایش می دهد. تحقیقات نشان می دهد که ملاتونین یک کمک خواب عالی برای کسانی است که از اختلالات خواب، تاخیر در خواب به دلیل برنامه کاری نامنظم، جت لگ و بی خوابی رنج می برند. آیا استفاده از ملاتونین هر شب بی خطر است؟ بله، برای استفاده کوتاه مدت ملاتونین برای استفاده هر شب بی خطر است، اما وقتی طولانی مدت استفاده شود، دیگر بی خطر نیست. مانند قرص‌های خواب‌آور، فرد می‌تواند تحمل ملاتونین را افزایش دهد و ممکن است در طول زمان برای ت ثیرگذاری به دوزهای بالاتر نیاز داشته باشد. این ممکن است بر تولید طبیعی ملاتونین در بدن ت ثیر بگذارد. مصرف بیش از حد ملاتونین می تواند باعث بی حالی روز بعد شود. استفاده طولانی مدت همچنین می تواند باعث کاهش اثربخشی سایر داروها مانند قرص های ضد بارداری و داروهای فشار خون شود. چگونه بدون قرص خواب به خواب برویم؟ به راحتی در شب با آرامش به خواب رفتن برای برخی یک امر تجملی است. قرص های خواب آور بهترین راه حل برای لذت بردن از یک استراحت شبانه خوب نیستند. راه های زیادی وجود دارد که می توانید آن را انجام دهید. اگر می‌خواهید شب‌ها بدون هیچ وسیله‌ای برای خواب راحت بخوابید، بایدها و نبایدها در اینجا آمده است: قبل از خواب شیر گرم بنوشید. پیش از خواب دوش آب گرم بگیرید. قبل از رفتن به رختخواب مدیتیشن، تکنیک های تمدد اعصاب و تمرینات تنفس عمیق را امتحان کنید. برنامه خواب منظمی داشته باشید حتی در آخر هفته ها (در همان ساعت از روز بخوابید و بیدار شوید) هر روز حداقل دقیقه صبح یا بعد از ظهر ورزش کنید. از ورزش‌های با شدت بالا ساعت‌ها قبل از خواب خودداری کنید. اگرچه، یوگای آرام‌بخش را می‌توان قبل از خواب برای بهبود خواب انجام داد. در طول روز خود را در معرض نور طبیعی روز قرار دهید، که برای تنظیم ریتم شبانه روزی بدن است. قرار گرفتن در معرض نور خورشید باعث افزایش تولید هورمونی به نام سروتونین در مغز در طول روز می شود. این به فرد کمک می کند تا احساس آرامش، تمرکز و بهبود خلق و خوی در طول روز داشته باشد. در شب، نور تاریک مغز را تحریک می کند تا هورمون ملاتونین تولید کند که به خوابیدن کمک می کند. مطمین شوید که یک محیط خواب آرام داشته باشید. بهتر است تخت، بالش، تشک و پتو راحت داشته باشید. اطمینان حاصل کنید که اتاق شما خیلی گرم، نه خیلی سرد، نه خیلی روشن و بدون حواس پرتی باشد. در صورت نیاز از ماسک چشم و گوش گیر برای خواب راحت استفاده کنید. نبایدها: از مصرف نوشیدنی های الکلی خودداری کنید. از مصرف وعده های غذایی بزرگ بعد از خواب خودداری کنید. قبل از خواب از مواد محرک مانند نیکوتین، شکلات و برخی داروها اجتناب کنید. اگر در شب به سختی به خواب می روید، از چرت زدن در روز خودداری کنید. از حواس پرتی در ساعات خواب اجتناب کنید، تلفن خود را در حالت بی صدا نگه دارید یا مزاحم نشوید. نوشیدن نوشیدنی های کافیین دار در اواخر بعد از ظهر یا شب (قهوه، چای، نوشابه و نوشیدنی های انرژی زا) خودداری کنید. از گذراندن زمان زیاد در رختخواب خود در طول روز خودداری کنید، تمام وقت خود را صرف تماشای تلویزیون یا غذا خوردن در رختخواب نکنید. حتی از استفاده از وسایل در زمان خواب خودداری کنید. نور آبی ساطع شده بر روی گجت ها تولید هورمون ملاتونین را مهار می کند و به خواب رفتن را دشوارتر می کند. در عوض، کتاب بخوانید یا در یک مجله بنویسید تا بخوابید. چگونه اعتیاد به قرص های خواب آور را مدیریت کنیم؟ اگر بایدها و نبایدهایی را که در بالا ذکر شد امتحان کرده اید و همچنان مشکل خواب دارید، برای هر گونه مشکل خواب با یک درمانگر مشورت کنید. ممکن است سطوح بالایی از استرس را تجربه کنید و باعث از دست دادن خواب شما شود. با این کار، باید با یک درمانگر صحبت کنید تا احساساتی که دارید را بررسی کنید. هنگامی که به این مسایل رسیدگی کنید و به روشی سالم کنار بیایید، در کمترین زمان، می توانید شب ها با آرامش بخوابید. قرص‌های خواب‌آور اغلب می‌توانند ابزار مفیدی برای کسانی باشند که مشکل خواب دارند. با این حال، استفاده نادرست از این داروها می تواند کشنده باشد. در صورت بروز اعتیاد به این داروها، روش های زیر ممکن است در نظر گرفته شود: کاهش تدریجی دوز مصرفی برای کمک به سم زدایی مناسب بدن از قرص های خواب، به طور کلی کاهش تدریجی دوز انجام می شود. این فرآیند به نام مخروطی شدن شناخته می شود و ممکن است با یا بدون سایر داروها انجام شود. برای اطمینان از اینکه این فرآیند به طور ایمن و موثر انجام می شود، توصیه می شود که این روند تحت نظارت فعال پزشکی انجام شود. مشاوره حرفه ای برای افرادی که درگیر این هستند که آیا ممکن است مشکلی با داروهای خواب تجویزی داشته باشند، صحبت با پزشک خود اولین قدم است. آنها می توانند استراتژی ها و درمان هایی را برای کمک به شما برای غلبه بر این مشکل توصیه کنند. تکنیک‌هایی مانند درمان شناختی - رفتاری در صورت وجود می‌توانند به مدیریت هوس برای قرص‌های خواب‌آور کمک کنند و می‌توانند به بررسی افکار و رفتارهای مشکل‌آفرینی که ممکن است در مصرف مشکل‌ساز شما نقش داشته باشند، کمک کنند. سخن آخر لذت بردن از یک استراحت شبانه خوب چیزی است که همه ما به آن امیدواریم. زمانی که از قرص های خواب آور به درستی استفاده شود، می تواند همان کمک اضافی باشد که برای ترویج استراحت سالم نیاز داریم. با این حال، در صورت سوء استفاده و استفاده بیش از حد، این می تواند عواقب منفی داشته باشد. برای مدیریت مشکل قرص های خواب آور، مهم است که به دنبال کمک حرفه ای باشید. کاربرانی که به قرص‌های خواب‌آور وابسته شده‌اند، علایم ترک سیگار را هنگام ترک تجربه می‌کنند و این وابستگی می‌تواند در کمتر از روز ایجاد شود. بسته به طول مصرف، سن، جنسیت، سطح دوز و سایر عوامل، علایم ترک می تواند چند هفته طول بکشد. تحقیقات نشان می دهد که یکی از بهترین راه ها برای مدیریت علایم ترک، انجام سم زدایی پزشکی است. اعتیاد به قرص های خواب آور نیز ممکن است مشکل ساز شود و منجر به وابستگی جسمانی شود. همچنین می توانید با یک متخصص سلامت روان مشورت کنید. سوء مصرف قرص های خواب آور را می توان به عنوان یک اختلال سوء مصرف مواد طبقه بندی کرد، بنابراین قبل از اینکه به قرص های خواب آور اعتیاد پیدا کنید، فورا با یک درمانگر مشورت کنید.

برای آنها یک تجربه وحشتناک است. قلدری می‌تواند از راه های مختلفی مانند کاهش بیش از حد بر قربانیان ت ثیر بگذارد. بنابراین، پرداختن به این مشکل و پیشگیری از آن در مراحل اولیه، قبل از اینکه عواقب منفی درازمدت بر روی کودکان داشته باشد، حیاتی است. ما در این مقاله از چندین نکته مهم در مورد قلدری، از جمله چرایی وقوع آن، نحوه تشخیص علایم هشداردهنده و نحوه جلوگیری از قلدری فرزندتان را بیان می کنیم. چرا برخی از کودکان به قلدری روی می آورند؟ پاسخ به این سوال ساده است: قلدری، مشکلات اجتماعی آنها را حل می کند. به هر حال، قلدری کردن به کسی آسانتر از حل کردن مسایل، مدیریت احساسات و یادگیری حل مشکلات است. قلدری راه آسانی است و مت سفانه برخی از بچه ها آن را قبول می کنند. به مردانی نگاه کنید که همسران خود را کتک می زنند یا می ترسانند و بر سر فرزندان خود فریاد می زنند. آنها هرگز یاد نگرفته اند که همسر یا والدین موثری باشند. در عوض، آنها فقط قلدر هستند. سایر افراد در آن خانواده ها در ترس زندگی می کنند ترس از اینکه قرار باشد بر سر آنها فریاد بزنند، نام ببرند یا کتک بزنند. قلدری در کودکان یک عمل پرخاشگرانه است که کودک نسبت به کودک یا کودکان دیگر نشان می دهد. قلدرها اغلب از قدرت بدنی، زیرکی یا محبوبیت برتر خود برای آسیب رساندن به کودک دیگر به هر نحوی که بتوانند استفاده می کنند. ابزارهای آسیب رساندن آنها شامل اعمال تجاوز فیزیکی، مانند: لگد زدن، هل دادن و زمین خوردن، و شکنجه های روانی مانند صدا زدن، شایعه پراکنی، شرمساری در کلاس است. قلدری باعث نگرانی همه طرف های مربوطه، از جمله مدرسه و والدین قلدر می شود. جدا از قلدری فیزیکی و کلامی در مدرسه و سایر مکان‌ها، آزار و اذیت سایبری نیز وجود دارد که از طریق ایمیل، پیام‌های متنی و نظرات و پیام‌ها در رسانه‌های اجتماعی اتفاق می‌افتد. برخی از سایت‌های رسانه‌های اجتماعی اجازه ارسال نظرات یا محتوای دیگر را به صورت ناشناس می‌دهند و به زورگویان این فرصت را می‌دهند که با ارسال نظرات تند و زننده یا ارسال پیام‌های نامطلوب، دیگران را مورد آزار و اذیت قرار دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وسایل کسی را برداشتن بارها و بارها به یک کودک طعنه زدن گفتن حرف های زشت در مورد کودک نادیده گرفتن کودک و حذف آنها از بازی شایعه پراکنی در مورد کودکی که دوست ندارند. آپلود عکس های ناخواسته در شبکه های اجتماعی ارسال نظرات ناخوشایند آنلاین یا ارسال پیامک منفی ژست های بی ادبانه یا ایجاد حالات بی ادبانه در صورت ضربه زدن، لگد زدن یا هل دادن سایر کودکان یا انجام کارهایی مانند خاراندن آنها با اجسام تیز یا به آنها آسیب می رساند. اگرچه قلدری معمولا به صورت گروهی انجام می شود، اما برخی از قلدرها نیز به تنهایی عمل می‌کنند. اگر دوستانشان مخالفت یا اعتراض کنند، قلدرها احتمالا به همان شیوه با آنها رفتار خواهند کرد. اکثر مدارس قوانین سختگیرانه ای علیه قلدری دارند. با این حال، مهم است که والدین در مورد قلدری با فرزندشان نیز صحبت کنند. قلدری می تواند فیزیکی یا احساسی باشد! با قلدری، هیچ چیز نباید حل شود، زیرا قلدر همیشه راه خود را پیدا می کند. زنجیره فرماندهی به زور ایجاد شده است و ذهن کل قلدر این می شود که "اگر آنچه را که من می گویم انجام دهید، در اینجا آرامش برقرار خواهد شد. " و این تمام نیست. وقتی قلدر از زور استفاده می‌کند، تقصیر قربانی است که به گفته‌هایش عمل نمی‌کند. بنابراین نگرش قلدر این است: "کاری که می خواهم را انجام بده یا با پرخاشگری من روبرو شو. " این سوال را از خود بپرسید: چند قلدر عاطفی می شناسید؟ آنها معمولا با توهین کلامی و توهین و با ایجاد احساس کوچک در افراد، دیگران را کنترل می کنند. آنها افراد بسیار منفی و منتقدی هستند. این تهدید همیشه در پس‌زمینه است که می‌خواهند چیزی را بشکنند یا کسی را صدا بزنند یا در صورت مخالفت با کسی ضربه بزنند. توجه داشته باشید که این رفتار زمانی که فردی در سنین نوجوانی خود است شروع نمی شود. معمولا زمانی که کودک پنج یا شش ساله است شروع می شود. دلایل زیادی وجود دارد که چرا یک کودک قلدر می شود، این دلایل عبارتند از: برخی از کودکان برای تحت تاثیر قرار دادن دیگران و قرار گرفتن در گروهی از دوستان خود یا پذیرش در یک حلقه اجتماعی که متشکل از قلدر ها باشد، قلدری کنند. بسیاری از کودکان، به ویژه کودکان کوچکتر، عواقب و ت ثیر کلی اعمال خود را درک نمی کنند. درک ت ثیر قلدری بر احساسات دیگران برای آنها سخت است. فقدان همدلی باعث می شود که آنها به قلدری بی رویه ادامه دهند. شایع ترین دلیل قلدری، عدم توجه والدین در خانه است. آنها سعی می کنند با قلدری توجه دیگران را به خود جلب کنند و برای تخلیه ناامیدی خود سرکوب می کنند. این بیشتر در خانه‌هایی اتفاق می‌افتد که کودک به دلیل تولد نوزاد، طلاق یا والدینی که به مواد مخدر یا الکل معتاد هستند مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد. در برخی موارد، اگر خواهر یا برادر بزرگتر قلدر باشد، خواهر یا برادر کوچکتر نیز می تواند قلدر شود. در واقع خواهر یا برادر بزرگتر ممکن است خواهر یا برادر کوچکتر را مورد آزار و اذیت قرار دهد، که ممکن است باعث شوند فرد کوچکتر (خواهر یا برادر) بعدا در مدرسه دیگران را مورد آزار و اذیت قرار دهد. گاهی اوقات، والدین قلدرها ممکن است خودشان قلدر باشند. آنها می توانند بیهوده بر سر دیگران فریاد بزنند، به دیگران بی احترامی کنند، یا در خانه با تحقیر در مورد دیگران صحبت کنند. فرزندان چنین والدینی ممکن است فکر کنند که آزار و اذیت دیگران و انجام همین کار در مدرسه و سایر مکان‌های عمومی طبیعی است. در چنین مواقعی والدین از نحوه خود بی اطلاع هستند و در نتیجه فرزندان نیز نمی توانند خشم خود را کنترل کنند. اگر فرزندتان به شما نگوید که مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، سخت می توانید تشخیص دهید که آیا آن را تجربه می‌کند یا خیر، مگر اینکه قلدری باعث آسیب‌های فیزیکی شود. اغلب، قلدرها به کودک دستور می‌دهند که چیزی را به بزرگسالان گزارش نکنند و او را تهدید می‌کنند که در صورت انجام این کار، عواقب ناگواری در انتظار آنها خواهد بود. کبودی‌ها، بریدگی‌ها و خراش‌های فیزیکی غیرقابل توضیح در مکان‌های عجیب و غریب، پرچم‌های قرمزی هستند که می‌توانند نشان دهنده یک حادثه قلدری باشند. برخی از علایم رفتاری نیز ممکن است در نتیجه آسیب روانی ناشی از قلدری رخ دهد. ممکن است تشخیص فورا دشوار باشد، اما مشاهده مکرر می تواند قلدری را آشکار کند. عادت بهانه آوردن درست نخوردن یا نخوابیدن عدم داشتن ارتباط با دیگران افت ناگهانی عملکرد مدرسه از کودک دیگری با ترس صحبت می کند. دردهای غیر قابل توضیح به خصوص در معده بی میلی به مدرسه رفتن یا شرکت در فعالیت ها در موقعیت های ساده گریه می کند یا عصبانی می شود. معمولا مشاهده علایم سوء استفاده کلامی یا عاطفی دشوار است، اما می توانید به دنبال شاخص هایی مانند از دست دادن عزت نفس یا هر رفتار غیرعادی باشید. در برخی موارد، کودکان حتی دچار می شوند. همچنین باید علایمی را که فرزندتان در صورت قلدر بودن ممکن است نشان دهد، بررسی کنید. قلدری کودک در صورت عدم مراقبت می تواند منجر به مشکلات زیادی در سطوح شخصی و حرفه ای شود. یک کودک قلدر به طور خودکار اعتراف نمی کند که به دیگران قلدری می کند. شما باید مراقب علایمی باشید که نشان می دهد کودک شما قلدر است. به راحتی ناامید می شود. برای مسایل کوچک عصبانیت های زیادی ایجاد می کند. بر دیگران مسلط است و سعی می کند موقعیت ها را کنترل کند. از خشونت به عنوان راه حلی برای مشکلات اساسی استفاده می کند. به طور یکسان نسبت به بزرگسالان و کودکان پرخاشگری نشان می دهد. نسبت به دیگران همدردی کمی نشان می دهد یا اصلا ابراز همدردی نمی کند. این علایم همیشه آشکار نیستند. این وظیفه والدین و معلمان کودک است که هوشیار باشند و زودتر متوجه این علایم شوند. والدین و سایر بزرگسالان در تماس نزدیک با کودکان نقش مهمی در کاهش قلدری ایفا می کنند. شما باید چشمان خود را باز نگه دارید تا متوجه علایمی شوید که فرزندتان ممکن است نشان دهد و سپس اقدامات فوری را انجام دهید. صحبت با مسیولین مدرسه می تواند اولین قدم باشد و پس از آن با یک متخصص اطفال یا یک مشاور کودک مشورت کنید. در اینجا مواردی وجود دارد که می توانید انجام دهید، این موارد عبارتند از: اگر فرزندتان به شما گفت که مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، با آرامش و بدون قضاوت به او گوش دهید. به آنها آرامش و حمایت بدهید. اغلب، کودکان قلدری می‌ترسند و اگر بزرگ‌تر باشند، خجالت می‌کشند که به والدین یا معلمان خود اعتراف کنند که مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند. اغلب، کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، تقصیر را به گردن خود می اندازند. آنها معتقدند که اگر ظاهر متفاوتی داشتند یا رفتارهای متفاوتی داشتند، مورد آزار و اذیت قرار نمی گرفتند. آنها اغلب به این دلیل اذیت می شوند که اگر به کسی بگویند، قلدری بدتر می شود. آنها همچنین نگران این هستند که والدینشان ممکن است از آنها بخواهند که نمی در برابر قلدر بایستند. به فرزندتان توضیح دهید که با خبر دادن به شما کار درستی انجام داده است. بهتر است به آنها بگویید که قلدرها آنها را بدون توجه به اینکه چه کار می کنند یا چگونه به نظر می رسند، اذیت می کنند. به آنها نشان دهید که تنها نیستند. بسیاری از کودکان و حتی بزرگسالان هستند که بدون تقصیر مورد آزار و اذیت قرار می گیرند. در نهایت به آنها توضیح دهید که این قلدر است که اشتباه می کند و فرزند شما بی گناه است. به فرزندتان اطمینان دهید که مشکل او را درک کرده اید و اکنون برای مقابله با این موضوع در کنار او خواهید بود. با آنها برنامه ریزی کنید که چگونه با قلدری برخورد کنند بدون اینکه آنها احساس گناه یا گوشه گیری کنند. قلدری معمولا در مدارسی اتفاق می افتد که بسیاری از کودکان برای مدت طولانی با هم هستند. قلدر را به فردی که در مدرسه مسیول کودکان است، مانند مدیر، معلم، مشاور یا پرستار گزارش دهید. از آنها بخواهید که مراقب باشند و از وقوع بیشتر جلوگیری کنند. حتی می‌توانید با والدین قلدر، همراه با مسیولان مدرسه صحبت کنید. بسیاری از مدارس قوانین ضد قلدری دارند و برنامه هایی را برای آموزش در برابر رفتارهای ناخواسته اجرا می کنند. همه ایالت ها قوانین و سیاست های قلدری نیز دارند. شما می توانید در موارد جدی، مانند زمانی که کودک قلدری فرزند شما را به آسیب جسمی تهدید می کند، با مقامات قانونی تماس بگیرید. کودکی که مورد آزار و اذیت یک کودک قلدر قرار می گیرد ممکن است اغلب نداند که چگونه به قلدری و فرد قلدر واکنش نشان دهد. والدین می توانند وارد عمل شوند و راه های مقابله با قلدری را با حداقل ناامیدی و بدون هیچ گونه تلافی تلخ به کودک آموزش دهند. در اینجا روش هایی وجود دارد که کودک شما می تواند با قلدری مقابله کند، این روش ها عبارتند از: اگر فرزندتان مورد آزار و اذیت یک کودک قلدر قرار گرقت، از او بخواهید دور شود. اگر فرزندتان در حین راه رفتن به مدرسه، قلدری را به طور معمول تشخیص داد، از او بخواهید از یک مسیر جایگزین برای جلوگیری از مورد آزار و اذیت قرارگرفتن توسط قلدر استفاده کند. از فرزندتان بخواهید که از دوستان مورد اعتماد خود کمک بگیرد. مطمین شوید که آنها همیشه یک نفر را همراه خود داشته باشند، از جمله زمانی که در اتوبوس مدرسه یا هنگام بازدید از دستشویی هستند. به طور کلی، به فرزندتان بگویید که هر جا که احتمال دارد با قلدر روبرو شود، دوستش را در نزدیکی خود نگه دارد. ناراحتی و تلافی طبیعی است. با این حال، قلدرها با چنین واکنش هایی رشد می کنند. آنها احساس قدرت بیشتری می کنند زیرا توانسته اند قربانی خود را عصبانی کنند و سعی می کنند بیشتر آنها را تحریک کنند. نکته کلیدی در اینجا حفظ خونسردی حتی پس از تمسخر شدید و حفظ چهره ای آرام است. در موقعیت‌هایی که کودک نمی‌تواند راه برود، از او بخواهید مانند شمردن تا ده یا کشیدن نفس‌های عمیق را دنبال کند. در حالی که خندیدن یا لبخند زدن به قلدر ممکن است آنها را تحریک کند، آنها می توانند چهره خود را آرام نگه دارند تا زمانی که قلدر علاقه خود را از دست داده و دور شود. شجاع باشند. به فرزندتان بگویید که باید رفتاری آرام داشته باشد و نشان ندهد که تحت ت ثیر قلدری قرار گرفته است. رفتارهایی که انگار علاقه ای ندارند، نادیده گرفتن نظرات آزاردهنده و ارسال پیامک با تلفن همراه در حالی که فرد قلدر در حال صحبت کردن است، راه هایی برای نشان دادن این است که کلمات قلدر بر آنها ت ثیری ندارد. بسیاری از کودکان فکر می کنند که شکایت کردن بد است. در برخی موارد، قلدر ممکن است فرزند شما را در صورت شکایت از قلدری به خشونت تهدید کرده باشد. در هر صورت، به کودک خود بگویید که قلدر اشتباه می کند و کودک شما باید هرچه زودتر به یک بزرگسال اتفاقات را اطلاع دهد. مداخله زودهنگام توسط مقامات مدرسه اغلب برای مهار قلدری مفید است. این تنها کودک آزار دیده نیست که به کمک نیاز دارد. حتی قلدر نیز نیاز به توجه دارد تا رفتار نامناسب خود را اصلاح کند. اگر فرزند شما قلدر است، به این معنا نیست که او ناامید است و راهی برای درست کردن اوضاع وجود ندارد. راهنمایی مناسب و حمایت کافی می تواند به تغییر رفتار کودک کمک کند. اگر فرزندتان قلدر است، کارهایی وجود دارند که می توانید، انجام دهید. این کارها عبارتند از: از کودک خود دلیل رفتار او را بپرسید. اگر از صحبت کردن با شما ناراحت هستند، مشاور مدرسه یا معلم مورد علاقه آنها را در گفتگو شرکت دهید. دلیل رفتار آنها را پیدا کنید و سعی کنید دیدگاه آنها را درک کنید. در مورد هر سناریو با آنها بحث کنید و پاسخی را که انتظار دارید به آنها بگویید. به عنوان مثال، "در طول ناهار، من می خواهم از بشقاب خود غذا بخورید و به بشقاب کسی دست درازی نکنید. " چنین اشاره گرها می توانند رفتار مناسب را تقویت کنند. به رفتار خود با فرزندتان فکر کنید و بررسی کنید که آیا مناسب است یا خیر. اگر احساس می کنید رفتار شما محرک اعمال آنهاست، وقت آن رسیده که خودتان را اصلاح کنید. مراقب عصبانیت خود، نحوه صحبت با دیگران باشید و همچنین مراقب رفتار خواهر و برادر بزرگتر کودک با آنها باشید. به آنها اطلاع دهید که عواقبی برای اعمال آنها وجود خواهد داشت و کارهای اشتباه آنها را پیگیری کنید. این روش به ویژه در نوجوانان و نوجوانان موثر است. سلب امتیاز در صورت سوء رفتار می تواند انگیزه قوی برای رفتار خوب باشد. مراقب فعالیت های آن ها باشید حتی اگر می گویند که زورگویی را متوقف کرده اند. در حالی که قلدری فیزیکی یا کلامی را می توان به راحتی تشخیص داد، کشف آزار و اذیت اینترنتی دشوارتر است. به طور مرتب وسایل الکترونیکی فرزندان خود را بررسی کنید. بسیاری از دستگاه‌ها دارای گزینه‌های کنترل والدین هستند که به شما امکان می‌دهند تعامل فرزندتان با دیگران را محدود یا از راه دور مشاهده کنید. در مواردی که فرزند شما با وجود تنبیه های مکرر یا تلاش های والدین یا معلمان قادر به درک عیوب خود نیست، مشاوره می تواند کمک کند. مشاوری را بیابید که در مشاوره با کودکانی که در قلدری زیاده روی می کنند، تخصص داشته باشد. مشاوره منظم می تواند به تدریج رفتار کودک را بهبود بخشد و او را متوجه اثرات منفی قلدری کند. هر کودکی به پدر و مادری نیاز دارد که بتواند بدون ترس از قضاوت با او صحبت کند. سعی کنید اینگونه باشید. به آنها گوش دهید و در صورت لزوم به آنها توصیه کنید. اگر فرزندتان بداند که همیشه می‌تواند احساسات خود را با شما در میان بگذارد، ممکن است احساسات فروخورده ای که می‌تواند منجر به قلدری شود در او ایجاد نشود، مهارت‌هایی که کودک قلدر شما به آنها نیاز دارد! کودکی که قلدری می کند باید بیاموزد که چگونه مشکلات اجتماعی را حل کند و چگونه با عواطف خود بدون عمل کردن برخورد کند. با فرزندتان در مورد حل مسیله صحبت کنید. از فرزندتان بپرسید: وقتی بچه های دیگر نمی خواهند بازی های شما را انجام دهند چه اتفاقی می افتد؟ وقتی بچه های دیگر چیزهایی دارند که شما می خواهید و آنها را به شما نمی دهند؟ چطور از پس این بر می آیی؟ وقتی فکر می‌کنید حق با شماست و آن‌ها اشتباه می‌کنند و کاری از دستتان برنمی‌آید، چگونه با آن برخورد می‌کنید؟ فرزند شما باید یاد بگیرد که چگونه تعارضات را حل کند و احساسات خود را مدیریت کند. او باید مهارت های سازش، نحوه فداکاری، نحوه تقسیم و نحوه برخورد با بی عدالتی را بیاموزد. او همچنین باید یاد بگیرد که چگونه همه چیز را بررسی کند و از خود بپرسد: "آیا آنچه که من می بینم واقعا اتفاق می افتد؟ آیا جاناتان واقعا از من متنفر است یا فقط امروز حالش بد است؟ " بچه ها باید یاد بگیرند که چگونه تکانه های خود را مدیریت کنند. اگر انگیزه آنها ضربه زدن یا صدمه زدن یا صدا زدن کسی است، باید یاد بگیرند که با آن به درستی برخورد کنند. بسیاری از کودکان و نوجوانان انگیزه آسیب رساندن به دیگران را دارند. آنها انگیزه ای برای انجام انواع کارها دارند. اما آنها باید یاد بگیرند که با آنها رفتار کنند و بچه هایی که قلدری می کنند از این قاعده مستثنی نیستند. بسیاری از والدین به اشتباه فکر می کنند که قلدرها فقط پسر هستند. با این حال، اینطور نیست و قلدرها می توانند از هر جنسیتی باشند. شرایط اولیه ای که باعث می شود کودکان به قلدر تبدیل شوند، می تواند بر هر کودکی ت ثیر بگذارد. بنابراین، والدین نباید شکایات قلدری فرزند خود را بر اساس جنسیت فرد قلدر نادیده بگیرند. این که کودک شما یک قلدر باشد یا یک تماشاگر باشد، مهم است که به وضعیت رسیدگی کنید. با کودک خود گفتگوی باز داشته باشید و مرتبا به او یادآوری کنید که قلدری یا تشویق به آن اشتباه است. اگر فرزندتان دید که شخصی در مدرسه یا هر جای دیگری مورد آزار و اذیت قرار می گیرد، به او بگویید با یک بزرگسال مورد اعتماد صحبت کند. معلمان و والدین نقش مهمی در جلوگیری از فرهنگ قلدری و حفظ فضایی دارند که در آن همه کودکان بتوانند با مثبت اندیشی رشد کنند. بچه ها به دلیل نداشتن مهارت های اجتماعی زورگو می شوند! قلدری خود می تواند از منابع مختلفی سرچشمه بگیرد. یک منبع، قلدری در خانه است. شاید خواهر و برادر بزرگتر، اعضای خانواده بزرگتر، یا والدینی وجود داشته باشند که از پرخاشگری یا ارعاب استفاده می کنند تا به راه خود برسند. بخشی از رشد قلدری می‌تواند از نوعی ناتوانی یادگیری تشخیص داده نشده یا تشخیص داده شده ناشی شود که توانایی کودک برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی و حل مسیله را مهار می‌کند. اما اشتباه نکنید، بچه‌ها در درجه اول از قلدری برای جایگزینی مهارت‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. همانطور که کودکان مراحل رشد خود را پشت سر می گذارند، باید راه هایی برای حل مشکلات و کنار آمدن با افراد دیگر بیابند. این شامل یادگیری نحوه حضور در موقعیت های اجتماعی، دوست یابی و درک محیط اجتماعی آنها می شود. قلدرها از پرخاشگری استفاده می کنند و برخی از خشونت و آزار کلامی برای جایگزینی این مهارت ها استفاده می کنند. بنابراین در واقع، آنها مجبور نیستند حل مسیله را یاد بگیرند، زیرا آنها فقط بچه های دیگر را تهدید می کنند. آنها مجبور نیستند یاد بگیرند که چگونه کارها را حل کنند، زیرا آنها فقط همکلاسی های خود را تحت فشار قرار می دهند یا آنها را با اسم صدا می زنند. آنها مجبور نیستند یاد بگیرند که چگونه با دیگران کنار بیایند آنها فقط آنها را کنترل می کنند. راهی که آنها مشکلات را حل می کنند از طریق زور و ارعاب بی رحمانه است. بنابراین تا زمانی که آن کودک به ده سالگی برسد، قلدری بسیار ریشه دوانده است. این پاسخ طبیعی آنها به هر موقعیتی است که از نظر اجتماعی احساس ناجوری، ناامنی، ترس، بی حوصلگی یا خجالت می کنند. وقتی قلدرها بزرگ می شوند! فراموش نکنید، کودک شما قلدری می کند زیرا حل مشکلات با صحبت کردن برای او دشوار است. بنابراین، او راه آسان را انتخاب می کند و از قلدری استفاده می کند. همه ما دردسرهای فزاینده یادگیری نحوه مذاکره در موقعیت های اجتماعی را پشت سر می گذاریم در واقع، ممکن است در تمام زندگی خود روی این مهارت کار کنیم. وقتی صحبت از این مهارت ها به میان می آید، نباید هیچ استثنایی در خانواده شما وجود داشته باشد. برای کودکی که از قلدری به‌عنوان یک میانبر به جای توسعه این مهارت‌ها استفاده می‌کند، شما باید به‌عنوان والدین سخت‌تر تلاش کنید تا به آنها آموزش دهید که چه کاری انجام دهند. اشتباه نکنید، اگر کودکی قلدری می‌کند، این تمایل می‌تواند در تمام زندگی با او باقی بماند. خوشبختانه، برخی از قلدرها پس از ترک مدرسه به بلوغ می رسند. خواهید دید که آنها وارد اوایل بیست سالگی خود می شوند و به نظر می رسد که حالشان خوب است. آنها ازدواج می کنند، به دانشگاه می روند، حرفه ای را شروع می کنند و از رفتار قلدرانه خود دست می کشند. اما مت سفانه، کودکان خردسال را نیز خواهید دید که به قلدرهای نوجوان و سپس قلدر بزرگسال تبدیل می شوند. این رفتار و نداشتن مهارت های اجتماعی چه تاثیری بر آنها می گذارد؟ اینها افرادی هستند که همسر و فرزندان خود را مورد آزار عاطفی و بعضا جسمی قرار می دهند. اینها افرادی هستند که اگر همسر و فرزندان خود را آنطور که می خواهند انجام ندهند، اسم خود را صدا می کنند. قلدرها نیز ممکن است تبهکار شوند. سخن آخر به این موضوع نگاه کنید: قلدر کسی است که مایل است از پرخاشگری، آزار کلامی، تخریب اموال یا حتی خشونت استفاده کند تا راه خود را بگیرد. اختلال شخصیت ضداجتماعی (که جنایتکاران را به این ترتیب طبقه بندی می کنند) به فردی اطلاق می شود که مایل است از پرخاشگری و خشونت استفاده کند تا راه خود را طی کند. جمعیت جنایتکار مملو از قلدرهایی است که هرگز یاد نگرفتند که چگونه درگیری ها را حل کنند و در موقعیت های اجتماعی رفتار مناسبی داشته باشند. بنابراین، انتظار نداشته باشید که فرزندتان پس از رسیدن به سن، از قلدری بیشتر شود. اکنون به آن رسیدگی کنید و آینده بسیار روشن تری به فرزندتان خواهید داد.

انواع افسردگی و علایم تشخیصی آنها را بشناسید تا در صورت بروز هر گونه علایمی از افسردگی بتوانید نوع آن و راهکارهای درمانی آن را تشخیص دهید. همه افراد دوره های غم و اندوه عمیق را پشت سر می گذارند. این احساسات بسته به شرایط معمولا ظرف چند روز یا چند هفته از بین می روند. با این حال، غم و اندوه شدید که بیش از هفته طول می کشد و بر توانایی برای عملکرد فرد ت ثیر می گذارد، احتمال دارد نشانه افسردگی باشد. برخی از علایم رایج افسردگی عبارتند از: کمبود انرژی تغییرات اشتها اختلال در خواب ناتوانی در تمرکز خلق و خوی تاریک کناره گیری از دوستان احساسات عمیق غم و اندوه احساس بی ارزشی یا ناامیدی مشکل در انجام فعالیت های عادی عدم علاقه به چیزهایی که قبلا از آنها لذت می بردید. فکر کردن زیاد به مرگ یا آسیب رساندن به خود افسردگی روی همه افراد متفاوت و ممکن است فقط برخی از این علایم را داشته و همچنین احتمال دارد علایم دیگری داشته باشید که در اینجا ذکر نشده است. به خاطر داشته باشید، داشتن برخی از این علایم گهگاهی بدون افسردگی نیز طبیعی است. اگر علایم شروع به ت ثیر بر زندگی روزمره کند، احتمال دارد نتیجه افسردگی باشد. انواع مختلفی از افسردگی وجود دارد. در حالی که این ها علایم مشترکی، اما تفاوت های کلیدی نیز دارند. در اینجا نگاهی به انواع افسردگی و نحوه ت ثیر آن بر افراد می‌اندازیم. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: یک بیماری شایع و عود کننده است. طبق بررسی ها، حدود . میلیون بزرگسال در ایالات متحده حداقل یک دوره افسردگی اساسی را تجربه کرده اند. افراد همچنین احتمال دارد به افسردگی اساسی به عنوان زیر اشاره کنند: افسردگی شدید یا افسردگی مزمن افسردگی کلاسیک یا افسردگی تک قطبی افراد مبتلا به افسردگی اساسی در بیشتر ساعات روز و تقریبا هر روز علایم را تجربه می کنند. مانند بسیاری از شرایط سلامت روان، ارتباط چندانی با آنچه در اطراف رخ می دهد ندارد. شما می توانید یک خانواده دوست داشتنی، دوستان و یک شغل رویایی و زندگی ای داشته باشید که دیگران به آن حسادت می کنند ولی همچنان افسردگی داشته باشید. حتی اگر دلیل واضحی برای افسردگی وجود نداشته باشد، به این معنی نیست که واقعی نیست یا می توانید به سادگی آن را از بین ببرید. افسردگی اساسی شکل شدیدی از افسردگی است که علایمی مانند: غم یا اندوه تغییرات در اشتها کمبود انرژی و خستگی نگرانی و اضطراب مداوم دردهای غیر قابل توضیح احساس بی ارزشی یا ناامیدی مشکل در خوابیدن یا خواب زیاد افکار مرگ، خودآزاری یا خودکشی از دست دادن علاقه به فعالیت های لذت بخش سابق عدم تمرکز، مشکلات حافظه و ناتوانی در تصمیم گیری این علایم احتمال دارد ادامه یابد وهفته ها یا حتی ماه ها برخی از افراد می توانند یک دوره افسردگی اساسی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر در طول زندگی خود آن را تجربه می کنند. صرف نظر از اینکه علایم چقدر طول می کشد، افسردگی شدید می تواند مشکلاتی در روابط و فعالیت های روزانه ایجاد کند. در حالی که فرد مبتلا به MDD ممکن است گاهی احساس ناامیدی کند، مهم است که به یاد داشته باشید که این اختلال را می توان با موفقیت درمان کرد. برای بهبود دیدگاه خود، بسیار مهم است که به برنامه درمانی خود پایبند باشید. جلسات درمانی یا قرار ملاقات های بعدی با متخصص مراقبت های بهداشتی خود را از دست ندهید. هرگز مصرف داروهای خود را قطع نکنید مگر اینکه درمانگر یا متخصص مراقبت های بهداشتی به شما توصیه اختلال افسردگی مداوم، افسردگی است که تا مدت ها ادامه دارد سال یا بیشتر. افراد همچنین احتمال دارد به این بیماری به عنوان دیس تایمیا یا افسردگی مزمن اشاره کنند. افسردگی مداوم ممکن است به اندازه افسردگی شدید احساس نشود، اما همچنان می تواند روابط را تیره و کارهای روزانه را دشوار کند. برخی از علایم افسردگی مداوم عبارتند از: تغییرات اشتها کناره گیری اجتماعی مشکلات تمرکز و حافظه غم و اندوه عمیق یا ناامیدی عزت نفس پایین یا احساس بی کفایتی تغییر در الگوهای خواب یا انرژی کم مشکل در عملکرد در مدرسه یا محل کار ناتوانی در احساس شادی، حتی در مواقع شاد عدم علاقه به چیزهایی که زمانی از آنها لذت می بردید. اگرچه این یک نوع افسردگی طولانی مدت است، اما علایم می تواند ماه ها قبل از بدتر شدن مجدد، شدت کمتری داشته باشد. برخی از افراد قبل یا در حین ابتلا به اختلال افسردگی مداوم، دوره‌هایی از افسردگی اساسی را نیز تجربه می‌کنند. به این حالت افسردگی مضاعف می گویند. افسردگی مداوم سال ها طول می کشد، بنابراین افراد مبتلا به این نوع افسردگی شاید احساس کنند علایم فقط بخشی از نگرش عادی آنها به زندگی است. در افسردگی شیدایی شامل دوره‌هایی از شیدایی یا هیپومانیا است که در آن شما بسیار خوشحال هستید. این دوره ها با دوره های افسردگی متناوب می شوند. افسردگی شیدایی نامی قدیمی برای اختلال دوقطبی و هیپومانیا شکل کمتر شدید شیدایی است. علایم فاز شیدایی عبارتند از: انرژی بالا تفکر بزرگ کاهش خواب تحریک پذیری متقابل افکار و گفتار افزایش عزت نفس و اعتماد به نفس احساس شادی، "بالا بودن" یا سرخوشی رفتار غیرعادی، مخاطره آمیز و خود ویرانگر برای اینکه یک متخصص پزشکی شما را مبتلا به اختلال دوقطبی I تشخیص دهد، باید یک دوره شیدایی را تجربه کنید که روز طول می کشد یا در صورت نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارید. احتمال دارد قبل یا بعد از دوره شیدایی یک دوره افسردگی را تجربه کنید. دوره های افسردگی علایمی مشابه افسردگی اساسی دارند، از جمله: خستگی کمبود انرژی کاهش فعالیت افکار خودکشی مشکلات خواب مشکل در تمرکز احساس غم و اندوه یا پوچی از دست دادن علاقه به فعالیت های لذت بخش قبلی در موارد شدید، اپیزودها می تواند شامل توهم و هذیان باشد. همچنین می توانید دوره های مختلط داشته باشید که در آن هم علایم شیدایی و هم افسردگی دارید. توهم زمانی است که چیزهایی را می بینید، می شنوید، بو می کنید، می چشید یا احساس می کنید که واقعا وجود ندارند. نمونه ای از این می تواند شنیدن صداها یا دیدن افرادی باشد که حضور ندارند. هذیان یک باور نزدیک است که آشکارا نادرست یا منطقی نیست. اما برای کسی که روان پریشی را تجربه می کند، همه این چیزها بسیار واقعی هستند. برخی از افراد مبتلا به افسردگی شدید ممکن است دوره های روان پریشی را تجربه کنند. این می تواند شامل توهم و هذیان باشد. متخصصان پزشکی از این اختلال به عنوان اختلال افسردگی اساسی با ویژگی های روان پریشی یاد می کنند. با این حال، برخی از ارایه دهندگان هنوز از این پدیده به عنوان روان پریشی افسردگی یا افسردگی روان پریشی یاد می کنند. افسردگی همراه با روان پریشی می تواند علایم فیزیکی نیز ایجاد کند، از جمله مشکلات در نشستن یا کند شدن حرکات بدنی. روان پریشی ترکیبی از علایم است که منجر به اختلال در رابطه با واقعیت می شود. این می تواند نشانه ای از اختلالات جدی سلامت روان باشد. افرادی که روان پریشی را تجربه می کنند ممکن است توهم یا هذیان داشته باشند. توهمات تجربیات حسی هستند که در غیاب یک محرک واقعی رخ می دهند. به عنوان مثال، فردی که توهم شنوایی دارد ممکن است صدای فریاد مادرش را در زمانی که مادرش در اطرافش نیست بشنود. یا کسی که توهم بصری دارد ممکن است چیزی را ببیند، مانند فردی که در مقابل خود قرار دارد، که در واقع آنجا نیست. فردی که روان پریشی را تجربه می کند ممکن است افکاری نیز داشته باشد که برخلاف شواهد واقعی باشد. این افکار به عنوان هذیان شناخته می شوند. برخی از افراد مبتلا به روان پریشی نیز ممکن است از دست دادن انگیزه و کناره گیری اجتماعی را تجربه کنند. این تجربیات می تواند ترسناک باشد. آنها همچنین ممکن است باعث شوند افرادی که روان پریشی را تجربه می کنند به خود یا دیگران صدمه بزنند. اختلال افسردگی اساسی با شروع در نزدیکی زایمان، در دوران بارداری یا در عرض هفته پس از زایمان رخ می دهد. افراد احتمال دارد به این افسردگی پس از زایمان اشاره کنند، اما این اصطلاح فقط در مورد افسردگی پس از زایمان صدق نمی کند. اما افسردگی پری ناتال ممکن است رخ دهددر حالی که باردار هستید. تغییرات هورمونی در دوران بارداری و زایمان می تواند باعث ایجاد تغییراتی در مغز شده که منجر به نوسانات خلقی می شود. کمبود خواب و ناراحتی جسمی که اغلب با بارداری و تولد نوزاد همراه است نیز کمکی نمی کند. علایم افسردگی پری ناتال می تواند به شدت علایم افسردگی اساسی باشد و شامل موارد زیر است: غمگینی فرسودگی اضطراب خشم یا عصبانیت افکار آسیب رساندن به خود یا نوزاد مشکل در مراقبت از خود یا نوزاد جدید نگرانی شدید در مورد سلامت و ایمنی نوزاد افرادی که فاقد حمایت یا قبلا افسردگی داشته اند در معرض خطر ابتلا به افسردگی پری ناتال هستند، اما احتمال دارد برای هر فردی که باردار است یا تازه زایمان کرده باشد، رخ دهد. اختلال پیش از قاعدگی ( PMDD ) شکل شدید سندرم پیش از قاعدگی ( PMS ) است. در حالی که علایم PMS می تواند هم جسمی و هم روانی باشد ولی علایم PMDD عمدتا روانی هستند. این علایم روانی شدیدتر از علایم مرتبط با PMS هستند. به عنوان مثال، برخی از افراد احتمال دارد در روزهای منتهی به پریود احساسات بیشتری داشته باشند. با این حال، فرد مبتلا به PMDD ممکن است سطحی از افسردگی و غم و اندوه را تجربه کند که مانع از انجام کارهای روزمره شود. سایر علایم احتمالی PMDD عبارتند از: نفخ سردرد کمبود انرژی غم و ناامیدی حساسیت سینه مشکلات خواب مشکل در تمرکز گرفتگی عضلات نوسانات خلقی شدید درد مفاصل و عضلات هوس غذایی یا پرخوری حملات پانیک یا اضطراب تحریک پذیری و عصبانیت مشابه افسردگی پری ناتال، PMDD احتمال دارد با تغییرات هورمونی مرتبط باشد. علایم آن اغلب درست پس از تخمک گذاری شروع و پس از شروع قاعدگی شروع به کاهش می کند. برخی افراد PMDD را فقط به عنوان یک مورد بد PMS نادیده می گیرند، اما PMDD می تواند بسیار شدید شود و شامل افکار خودکشی باشد. افسردگی فصلی یا اختلال عاطفی فصلی مربوط به فصول خاصی است. متخصصان پزشکی از این اختلال به عنوان اختلال افسردگی اساسی با الگوی فصلی یاد می کنند. برای اکثر افراد مبتلا به افسردگی فصلی، این معمولا در ماه های زمستان رخ می دهد. علایم اغلب در پاییز شروع، زیرا روزها کوتاه تر می شوند و در زمستان ادامه می یابند. علایم عبارتند از: افزایش وزن کناره گیری اجتماعی افزایش نیاز به خواب احساسات روزانه غمگینی، ناامیدی یا بی لیاقتی افسردگی فصلی احتمال دارد با ادامه فصل بدتر و منجر به افکار خودکشی شود. هنگامی که بهار شروع می شود، علایم بهبود می یابند. این می تواند به تغییرات در ریتم بدن در پاسخ به افزایش نور طبیعی مربوط باشد. علت دقیق SAD ( MDD با الگوی فصلی) ناشناخته است. عوامل موثر می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. با این حال، افرادی که در مناطقی از کشور زندگی می‌کنند که شب‌های زمستانی طولانی دارند (به دلیل عرض‌های جغرافیایی بیشتر) و نور خورشید کمتر است، احتمال بیشتری دارد که این بیماری را تجربه کنند. به عنوان مثال، SAD در کانادا و آلاسکا شایع تر از فلوریدا است. تصور می شود که نور بر SAD ت ثیر می گذارد. یک نظریه این است که کاهش قرار گرفتن در معرض نور خورشید بر ساعت زیستی طبیعی که هورمون ها، خواب و خلق و خوی را تنظیم می کند، ت ثیر می گذارد. نظریه دیگر این است که مواد شیمیایی مغز وابسته به نور در مبتلایان به SAD بیشتر تحت ت ثیر قرار می گیرند. افرادی که اعضای خانواده آنها سابقه شرایط روانی دارند نیز در معرض خطر بیشتری برای SAD هستند. افسردگی موقعیتی یا اختلال سازگاری با خلق افسرده، از بسیاری جهات شبیه افسردگی اساسی است. با این حال، افسردگی موقعیتی توسط رویدادها یا موقعیت های خاص ایجاد می شود، مانند: مرگ یکی از عزیزان همراه با مشکلات حقوقی گسترده مشکلات مربوط به طلاق یا حضانت فرزند قرار گرفتن در روابط آزاردهنده عاطفی یا فیزیکی بیکار بودن یا مواجهه با مشکلات مالی جدی یک بیماری جدی یا سایر رویدادهای خطرناک و جدی البته، طبیعی است که در طول رویدادهایی مانند این احساس غمگینی و اضطراب داشته باشید یا حتی از دیگران کناره گیری کنید. با این حال، افسردگی موقعیتی زمانی رخ می دهد که این احساسات شروع به عدم تناسب با رویداد محرک کرده و در زندگی روزمره اختلال ایجاد کنند. علایم افسردگی موقعیتی معمولا در عرض ماه از رویداد اولیه شروع می شود و می تواند شامل موارد زیر باشد: درد ها اضطراب گریه مکرر غم و ناامیدی تغییرات اشتها ناتوانی در تمرکز مشکل در خوابیدن کناره گیری اجتماعی کمبود انرژی و خستگی افسردگی غیر معمول به افسردگی اطلاق می شود که به طور موقت در پاسخ به رویدادهای مثبت از بین می رود. احتمال دارد پزشک از آن به عنوان یک اختلال افسردگی اساسی با ویژگی های غیر معمول یاد کند. علیرغم نامش، افسردگی آتیپیک غیر معمول یا نادر نیست. همچنین به این معنا نیست که کم و بیش جدی تر از انواع دیگر افسردگی است. ابتلا به افسردگی غیر معمول می تواند چالش برانگیز باشد زیرا ممکن است برای دیگران (یا برای خودتان) همیشه "افسرده به نظر نرسید". همچنین می‌تواند در طول دوره‌ای از افسردگی شدید یا با افسردگی مداوم رخ دهد. سایر علایم افسردگی غیر معمول می تواند شامل موارد زیر باشد: بیخوابی دردهای مختلف تصویر بدن ضعیف افزایش اشتها و وزن اختلال در غذا خوردن خوابیدن خیلی بیشتر از حد معمول احساس طرد شدن و حساسیت به انتقاد سنگینی در بازوها یا پاها که یک ساعت یا بیشتر در روز طول می کشد. افسردگی غیر معمول در گذشته نوعی افسردگی در نظر گرفته می شد. انجمن روانپزشکی آمریکا دیگر افسردگی غیر معمول را به عنوان یک اختلال جداگانه به رسمیت نمی شناسد. در عوض، این بیماری اکنون افسردگی اساسی با ویژگی های غیر معمول نامیده می شود. اختلال افسردگی اساسی ( MDD ) یک اختلال روانی است که می تواند بر نحوه تفکر، احساس و رفتار افراد ت ثیر بگذارد. افراد مبتلا به MDD اغلب علاقه خود را به انجام فعالیت هایی که معمولا از آنها لذت می برند و در انجام کارهای روزمره دچار مشکل می شوند، از دست می دهند. گاهی اوقات، ممکن است احساس کنند که زندگی ارزش زیستن ندارد. این علایم ممکن است با زندگی روزمره تداخل داشته باشد و بر سلامت جسمی و روحی ت ثیر بگذارد. علایم MDD با ویژگی های غیر معمول مشابه علایم MDD کلاسیک است. با این حال، یک تفاوت اساسی وجود دارد. در افرادی که MDD با ویژگی های غیر معمول دارند، خلق و خوی می تواند در پاسخ به شرایط و رویدادهای مثبت بهبود یابد. بعید است که یک تغییر مثبت خلق و خوی افراد مبتلا به MDD کلاسیک را تقویت کند. اگر فکر می کنید احتمال دارد هر نوع افسردگی داشته باشید، مهم است که با یک پزشک پیگیری کنید. همه انواع افسردگی که در این مقاله مورد بحث قرار گرفت قابل درمان هستند، اگرچه ممکن است مدتی طول بکشد تا درمان مناسب پیدا شود. اگر یک دوره قبلی افسردگی را تجربه کرده اید و فکر می کنید احتمال دارد دوباره رخ دهد، فورا به یک درمانگر یا یک متخصص سلامت روان دیگر مراجعه کنید. اگر قبلا هرگز افسردگی نداشته اید، با یک پزشک مراقبت های اولیه شروع کنید. برخی از علایم افسردگی می تواند به یک وضعیت جسمانی زمینه ای مرتبط باشد که باید مورد توجه قرار گیرد. سعی کنید تا جایی که می توانید اطلاعات بیشتری در مورد علایم خود به پزشک بدهید. در صورت امکان ذکر کنید: هر بیماری زمینه ای دیگری که دارید. زمانی که برای اولین بار متوجه علایم شدید. چگونه زندگی روزمره را تحت تاثیر قرار داده اند. هر گونه اطلاعات در مورد سابقه بیماری روانی در خانواده تمام داروهای تجویزی و بدون نسخه ای که مصرف می کنید، از جمله مکمل ها و گیاهان دارویی سعی کنید همه چیز را به پزشک خود بگویید. این به آنها کمک می کند تا تشخیص دقیق تری بدهند و شما را به نوع مناسب متخصص سلامت روان ارجاع دهند. وراثت ترکیب ژنتیکی یک فرد، که توسط ژن‌ها به ارث رسیده و از هر دو والدینش تعیین می‌شود می‌تواند یکی از عوامل اصلی تمایل فرد به ابتلا به افسردگی باشد. بررسی های دوقلو نشان می دهد که وراثت حدود تا درصد عامل افسردگی است و مطالعات خانوادگی نشان داده که افسردگی در یکی از بستگان درجه اول (والدین، خواهر و برادر یا فرزندان) می تواند نشان دهد که احتمال ابتلای فرد به اختلال افسردگی اساسی دو تا سه برابر بیشتر است. علاوه بر این، شدیدترین اشکال افسردگی بیشتر از عوامل دیگر توسط ژنتیک تحریک می شود. اما افسردگی پیچیده و اغلب در نتیجه ت ثیرات ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود. افسردگی می تواند ناشی از خشونت، سوء استفاده، بی توجهی، فقر، یا طیفی از عوامل دیگر باشد. اینها احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: بارداری یا زایمان چندین بیماری زمینه ای رویدادهای آسیب زا یا دوره های بسیار استرس زا در زندگی ساختارهای متفاوت مغز یا عدم تعادل شیمیایی ژن‌هایی که به‌عنوان عامل افسردگی شناسایی شده‌اند، نقش‌های نسبتا متوسطی دارند، با این حال هیچ شواهد محکمی برای "ژن افسردگی" وجود ندارد که باعث علایم افسردگی در هر فردی شود که ممکن است حامل آن باشد. بر اساس بررسی های متعدد در طول سالها، افسردگی اغلب در زنان دو برابر مردان شایع تر است. اما روشن نیست که چرا شکاف ظاهری وجود دارد یا اینکه آیا اندازه شکاف دقیقا به تصویر کشیده شده یا حتی اصلا وجود دارد. توضیحات احتمالی برای شکاف ظاهری نشان می‌دهد که چگونه افسردگی می‌تواند توسط بیولوژی و تجربیات، بدون توجه به عوامل ژنتیکی تقویت شود. بررسی جامع این تحقیق نشان می‌دهد که تفاوت جنسیتی، همانطور که در تشخیص‌ها اندازه‌گیری می‌شود، از نوجوانی شروع و به‌ویژه برای دخترانی حاد است که زودتر وارد بلوغ شوند. این شکاف جنسیتی در دوران نوجوانی بیشتر می شود. استرس ناشی از بلوغ می تواند نقش داشته باشد نه فقط تغییرات هورمونی و فیزیکی، بلکه آزار جنسی را دختران می تواند در حین رشد تجربه کنند. علاوه بر همه این‌ها، کلیشه‌ها احتمال دارد به یک سوگیری با دو پیامد مضر دامن بزنند، که به موجب آن دختران و زنان ممکن است به راحتی به افسردگی مبتلا شوند، در حالی که می‌توان آن را در پسران و مردان نادیده گرفت یا از آن چشم پوشی کرد. هدف روانپزشکان قبل از درمان فرد مبتلا به افسردگی، تعیین شدت بیماری، علل احتمالی آن و از بین چند نوع افسردگی است. اختلال دوقطبی وجود دارد که دارای فاز افسردگی است که با فاز شیدایی طرف مقابل همراه است. انواع دیگر افسردگی تک قطبی نامیده می شوند و فاقد شیدایی مربوطه هستند. افسردگی تک قطبی می تواند نسبتا کوتاه مدت و در اثر یک رویداد یا یک وضعیت موقتی ایجاد، اما دو هفته حداقل برای تشخیص در نظر گرفته می شود. اختلال افسردگی مداوم که به آن دیستیمیا نیز گفته، برای مدت طولانی شروع می شود و به طور خاص، حداقل دو سال طول می کشد. نظم افسردگی فصلی ( SAD ) معمولا مربوط به شروع زمستان است و می تواند تکرار شود. دانستن اینکه آیا ژنتیک نقش مهمی در افسردگی افراد بازی می‌کند می‌تواند به روانپزشک کمک کند موثرترین پیشگیری‌ها و درمان‌ها را تجویز کند. درمان‌ها شامل گفتار درمانی برای موارد خفیف‌تر، دارو برای اصلاح شیمی مغز، و درمان شناختی رفتاری است که تشخیص افکار و رفتارهای منفی را تحریک می‌کند و سپس قصد دارد آنها را تغییر دهد. سخن آخر اگر افسردگی در خانواده وجود دارد، باید آگاه اما بی جهت نگران نباشید. هیچ کس به طور مستقیم افسردگی را به ارث نمی برد. در حالی که وراثت می تواند فرد را مستعد، و احتمال افسردگی را بیشتر کند، بسیاری از عوامل دیگر و راه هایی برای غلبه بر این بیماری نقش دارند. اگر علایم افسردگی را در یکی از نزدیکان خود مشاهده کردید، ضروری است که از یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی کمک بگیرید.

زمانی اتفاق میفتد که مرد در حین رابطه جنسی زودتر از آنچه که مایل است و یا زودتر از شریک زندگی اش به انزال برسد. انزال زودرس یک اختلال رایج جنسی است. تخمین ها متفاوت است، اما از هر نفر نفر می گوید که آنها مدتی این مشکل را تجربه کرده اند. تا زمانی که به ندرت اتفاق بیفتد، جای نگرانی نیست. با این حال، در صورت وجود شرایط زیر ممکن است انزال زودرس تشخیص داده شود: قادر به تاخیر در انزال وقتی که در حین رابطه نیستید. همیشه یا تقریبا در عرض یک دقیقه بعد از رابطه جنسی انزال داشته باشید. احساس پریشانی و ناامیدی می کنید و در نتیجه از داشتن یک رابطه جنسی دلخواه محروم می شوید. هر دو عامل روانشناختی و بیولوژیکی می توانند در انزال زودرس نقش داشته باشند. اگرچه بسیاری از مردان از صحبت کرن در مورد آن احساس خجالت می کنند. اما باید بدانید که انزال زودرس یک بیماری شایع و قابل درمان است. داروها، مشاوره ها و روش های جنسی که انزال را به ت خیر می اندازند یا ترکیبی از این موارد می توانند به بهبود رابطه جنسی برای شما و همسرتان کمک کنند. علامت اصلی انزال زودرس عدم توانایی در ت خیر انزال بیش از یک دقیقه پس از شروع رابطه جنسی است. با این حال، این مشکل ممکن است در همه موقعیت های جنسی، حتی در هنگام خود ارضایی رخ دهد. اولیه ثانویه بسیاری از مردان احساس می کنند که علایم این مشکل را دارند، اما علایم مطابق با معیارهای تشخیصی انزال زودرس نیست. در عوض این مردان ممکن است دارای انزال زودرس متغیر طبیعی باشند، که شامل دوره های انزال سریع و همچنین دوره های انزال طبیعی است. اگر در بیشتر اوقات در حین رابطه جنسی زودتر از حد انتظار انزال روی می دهد، با پزشک خود صحبت کنید. معمول است که مردان در مورد بحث در مورد نگرانی های مربوط به سلامت جنسی احساس خجالت می کنند، اما اجازه ندهید که این موضوع شما را از گفتگو با پزشک باز دارد. انزال زودرس یک مشکل شایع و قابل درمان است. برای برخی از مردان، مکالمه با پزشک ممکن است به کاهش نگرانی در مورد انزال زودرس کمک کند. به عنوان مثال، شنیدن اینکه انزال زودرس گاه به گاه عادی است و میانگین زمان از شروع رابطه تا انزال حدود دقیقه است، ممکن است اطمینان بخش باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت دقیق انزال زودرس مشخص نیست. در حالی که زمانی تصور می شد این مشکل فقط روانشناختی است، پزشکان اکنون می دانند که انزال زودرس شامل تعامل پیچیده ای از عوامل روانی و بیولوژیکی است. عوامل روانشناختی که ممکن است نقش داشته باشند عبارتند از: افسردگی سوء استفاده جنسی تجارب اولیه جنسی نگران انزال زودرس بودن احساسات گناهی که تمایل شما به عجله در رابطه جنسی را افزایش می دهد عوامل دیگری که می توانند نقش داشته باشند عبارتند از: مردانی که نگران نعوظ در حین رابطه جنسی هستند، ممکن است در انزال خود عجله کنند که تغییر آن دشوار است. بسیاری از مردان مبتلا به انزال زودرس همچنین دارای مشکلات اضطرابی هستند. یا به طور خاص در مورد عملکرد جنسی یا مربوط به سایر مسایل مرتبط با آن مضطرب می شوند. اگر روابط جنسی رضایت بخشی با شرکای دیگر داشته اید که در آن انزال زودرس اتفاق نمیفتد یا به ندرت اتفاق رخ می دهد یا اصلا اتفاق نمیفتد، ممکن است مسایل بین فردی بین شما و شریک زندگی فعلی شما در ایجاد این مشکل نقش داشته باشد. برخی از عوامل بیولوژیکی ممکن است در انزال زودرس نقش داشته باشند، از جمله: صفات ارثی سطح غیر طبیعی هورمون ها التهاب و عفونت پروستات یا مجرای ادرار سطح غیر طبیعی مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهنده های عصبی عوامل مختلفی می توانند خطر انزال زودرس شما را افزایش دهند، از جمله: اگر گاهی اوقات یا به طور مداوم در ایجاد یا حفظ نعوظ مشکل دارید، ممکن است در معرض خطر انزال زودرس باشید. ترس از دست دادن نعوظ ممکن است باعث شود شما آگاهانه یا ناآگاهانه در روابط جنسی عجله کنید. استرس. استرس های عاطفی یا ذهنی در هر زمینه از زندگی شما می توانند در انزال زودرس نقش داشته باشد، توانایی آرامش و تمرکز در هنگام روابط جنسی، احتمال انزال زودرس را کاهش می دهد. انزال زودرس می تواند در زندگی شخصی شما مشکلاتی ایجاد کند، از جمله: مشکلات اضطراب مشکلات باروری. اگر انزال به صورت داخل رحمی رخ ندهد، انزال زودرس می تواند گاهی اوقات لقاح را برای زوجینی که قصد بچه دار شدن رابطه برقرار می کنند، دشوار کند. علاوه بر سوال در مورد زندگی جنسی، پزشک از شما در مورد سابقه سلامتی شما سوالاتی می پرسد و ممکن است یک معاینه بدنی انجام دهد. اگر هم دچار این حالت هستید و هم در ایجاد یا حفظ نعوظ مشکل دارید، پزشک ممکن است آزمایش خون برای بررسی سطح هورمون مردانه (تستوسترون) یا سایر آزمایشات را انجام دهد. در برخی موارد، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که به یک متخصص اورولوژی یا یک روانپزشک که متخصص اختلالات جنسی است، مراجعه کنید. گزینه های معمول درمانی برای این حالت شامل تکنیک های رفتاری، بی حسی موضعی، داروها و مشاوره است. به خاطر داشته باشید که یافتن روش درمانی یا ترکیبی از روشهای درمانی مناسب برای شما ممکن است زمان بر باشد. درمان رفتاری به همراه دارو درمانی ممکن است موثرترین روش باشد. ضعف عضلات کف لگن ممکن است توانایی شما را برای ت خیر در انزال مختل کند. تمرینات کف لگن ( می تواند به تقویت این عضلات کمک کند. برای انجام این تمرینات عضلات مربوطه را پیدا کنید. برای شناسایی عضلات کف لگن، ادرار را در میانه جریان متوقف کنید و یا عضلات را که مانع عبور گاز می شوند، سفت کنید. در این مانورها از عضلات کف لگن شما استفاده می شود. هنگامی که عضلات کف لگن خود را شناسایی کردید، می توانید تمرینات را در هر موقعیتی انجام دهید، اگرچه ممکن است در ابتدا انجام آنها را در حالت خوابیده آسان تر انجام دهید. تکنیک خود را کامل کنید. عضلات کف لگن خود را سفت کرده، انقباض را به مدت سه ثانیه نگه دارید و سپس به مدت سه ثانیه شل شوید. چند بار پشت سر هم امتحان کنید. هنگامی که ماهیچه های شما قوی می شوند، سعی کنید تمرینات کگل را هنگام نشستن، ایستادن یا راه رفتن انجام دهید. تمرکز خود را تکرار کنید. برای بهترین نتیجه، فقط بر روی سفت شدن عضلات کف لگن خود تمرکز کنید. مراقب باشید عضلات شکم، ران یا باسن خود را خم نکنید. از نگه داشتن نفس خودداری کنید. در عوض، در حین تمرینات آزادانه نفس بکشید. این کار را بار در روز تکرار کنید. حداقل سه ست با تکرار در روز را در نظر بگیرید. پزشک شما ممکن است شما و همسر تان را در استفاده از روشی به نام تکنیک فشار مکث راهنمایی کند. برای انجام این تکنیک فعالیت جنسی را به طور معمول، از جمله تحریک آلت تناسلی مرد، شروع کنید تا زمانی که تقریبا برای انزال احساس آمادگی کنید. از شریک زندگی خود بخواهید انتهای آلت تناسلی مرد را در محلی که سر (گلان) به شافت می پیوندد فشار دهد و فشار را برای چند ثانیه حفظ کنید تا میل به انزال از بین برود. از شریک زندگی خود بخواهید فرآیند فشار را در صورت لزوم تکرار کند. با تکرار هر چند بار که لازم باشد، می توانید بدون انزال به رابطه جنسی با شریک زندگی خود ادامه دهید. بعد از برخی از جلسات تمرینی، احساس دانستن چگونگی به ت خیر انداختن انزال ممکن است به عادت دیگری تبدیل شود که دیگر نیازی به روش فشار مکث ندارد. اگر روش فشار مکث باعث درد یا ناراحتی شود، روش دیگر این است که قبل از انزال تحریک جنسی را متوقف کنید، صبر کنید تا سطح تحریک کاهش یابد و سپس دوباره شروع کنید. این رویکرد به عنوان تکنیک توقف شروع شناخته می شود. کاندوم ممکن است حساسیت آلت تناسلی مرد را کاهش دهد، که می تواند به تاخیر انداختن انزال کمک کند. کاندوم های در دسترس هستند. این کاندوم ها حاوی عوامل بی حسی مانند بنزوکایین یا لیدوکایین هستند و یا از لاتکس ضخیم تری ساخته شده اند تا انزال را به ت خیر بیندازند. به عنوان مثال می توان به، و اشاره کرد. از کرم ها و اسپری های بیهوشی که حاوی ماده بی حسی مانند بنزوکایین، لیدوکایین یا پریلوکایین هستند، گاهی اوقات برای درمان انزال زودرس استفاده می شود. این محصولات تا دقیقه قبل از رابطه جنسی به آلت تناسلی مالیده می شود تا احساس را کاهش داده و باعث تاخیر در انزال شود. کرم لیدوکایین - پریلوکایین برای انزال زودرس یا EMLA با نسخه پزشک در دسترس است. اسپری های لیدوکایین برای انزال زودرس بدون نسخه پزشک در دسترس هستند. اگرچه عوامل بی حس کننده موضعی موثر و به خوبی عمل می کنند، اما عوارض جانبی بالقوه ای دارند. به عنوان مثال، بعضی از مردان گزارش می کنند که حساسیت به طور موقت کاهش یافته و لذت جنسی کاهش یافته است. گاهی اوقات، شرکای زن نیز این اثرات را گزارش کرده اند. بسیاری از داروها ممکن است ارگاسم را به ت خیر بیندازند. اگرچه هیچ یک از این داروها به طور خاص توسط سازمان غذا و دارو برای درمان انزال زودرس ت یید نشده اند، برخی از این داروها از جمله داروهای ضد افسردگی، مسکن و مهار کننده های فسفودی استراز برای این منظور استفاده می شوند. این داروها ممکن است به صورت درخواستی یا استفاده روزانه تجویز شوند و ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با سایر روش های درمانی تجویز شوند. یک عارضه جانبی خاص، ارگاسم تاخیری است. به همین دلیل، از مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین یا مانند اسکیتالوپرام، سرترالین، پاروکستین یا فلوکستین برای کمک به ت خیر در انزال استفاده می شود. به نظر می رسد از بین موارد مصرف شده در ایالات متحده، پاروکستین موثرترین باشد. این داروها معمولا پنج تا روز طول می کشد تا شروع به کار کنند. اما ممکن است دو تا سه هفته طول بکشد تا اثر کامل آن را ببینید. اگر ها زمان انزال شما را بهبود ندهند، پزشک ممکن است داروی ضد افسردگی سه حلقه ای کلومیپرامین (آنافرانیل) را برای شما تجویز کند. عوارض جانبی ناخواسته داروهای ضد افسردگی ممکن است شامل حالت تهوع، تعریق، خواب آلودگی و کاهش میل جنسی باشد. مسکن ها ترامادول (اولترام) دارویی است که معمولا برای درمان درد استفاده می شود. همچنین عوارض جانبی دارد که انزال را به ت خیر می اندازد. عوارض جانبی ناخواسته ممکن است شامل حالت تهوع، سردرد، خواب آلودگی و باشد. ممکن است زمانی تجویز شود که ها موثر نباشند. ترامادول را نمی توان در ترکیب با استفاده کرد. برخی از داروهایی که برای درمان اختلال نعوظ استفاده می شوند، مانند سیلدنافیل ( ، تادالافیل، یا واردنافیل (لویترا، استاکسین) نیز ممکن است به درمان انزال زودرس کمک کنند. عوارض جانبی ناخواسته ممکن است شامل سردرد، صورت و سو هاضمه باشد. این داروها ممکن است در صورت استفاده همراه با موثرتر باشند. این روش شامل گفتگو با یک روانپزشک در مورد روابط و تجربیات شما است. جلسات می تواند به شما در کاهش اضطراب عملکرد و یافتن راه های بهتر کنار آمدن با استرس کمک کند. مشاوره هنگامی که در ترکیب با دارو درمانی استفاده شود به احتمال زیاد به شما کمک خواهد کرد. با انزال زودرس، ممکن است احساس عصبانیت، شرم و ناراحتی کنید و از شریک زندگی خود دور شوید. شریک زندگی شما نیز ممکن است از تغییر در صمیمیت جنسی ناراحت باشد. انزال زودرس باعث می شود که شرکا کمتر احساس ارتباط و صمیمیت کنند. صحبت در مورد این مسیله، یک مرحله مهم است و مشاوره در مورد رابطه جنسی می تواند مفید باشد. چندین روش درمانی جایگزین از جمله، مدیتیشن و مورد مطالعه قرار گرفته است. با این حال، برای ارزیابی اثربخشی این روشهای درمانی، تحقیقات بیشتری لازم است. احساس خجالت هنگام صحبت در مورد مشکلات جنسی امری طبیعی است، اما می توانید اطمینان داشته باشید که پزشک شما با بسیاری از مردان دیگر گفتگوی مشابهی داشته است. انزال زودرس یک بیماری بسیار شایع و قابل درمان است. آماده بودن برای صحبت در مورد انزال زودرس به شما کمک می کند تا درمانی را که برای احیای زندگی جنسی خود نیاز دارید، بدست آورید. اطلاعات زیر باید به شما کمک کند تا برای استفاده بیشتر از وقت خود، آماده شوید. وقتی وقت ویزیت خود را تعیین می کنید، سوال کنید که آیا محدودیتی وجود دارد که باید در زمان منتهی به ملاقات خود رعایت کنید. از زمان فعالیت جنسی، به روابط و برخوردهای جنسی خود فکر کنید. آیا قبلا با انزال زودرس مشکل داشته اید؟ با چه کسی و تحت چه شرایطی؟ سایر موارد پزشکی را که با آن تشخیص داده شده اید، از جمله شرایط سلامت روان را بنویسید. همچنین به نام و دوز تمام داروهایی که در حال حاضر مصرف می کنید یا اخیرا مصرف کرده اید، از جمله داروهای بدون نسخه، توجه داشته باشید. سوالات را از قبل بنویسید تا از وقت خود با دکتر خود بیشترین استفاده را ببرید. در لیست زیر سوالاتی وجود دارد که می توانید در مورد انزال زودرس از پزشک خود بپرسید. چه آزمایشاتی را پیشنهاد می کنید؟ شما چه رویکرد درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا در معرض خطر تکرار این مشکل هستم؟ چه چیزی ممکن است باعث انزال زودرس من شود؟ چه زمان پس از شروع درمان می توانم انتظار بهبودی داشته باشم؟ آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که برای درمان تجویز می کنید وجود دارد؟ آیا بروشور یا سایر موارد چاپی وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ بازدید از چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ ممکن است پزشک سوالات بسیار شخصی بپرسد و همچنین بخواهد با شریک زندگی شما صحبت کند. برای کمک به پزشک در تعیین علت مشکل و بهترین روش درمانی، آماده پاسخگویی به سوالاتی از جمله: چند بار انزال زودرس داشته اید؟ چند بار رابطه جنسی برقرار می کنید؟ چقدر از رابطه فعلی خود راضی هستید؟ اولین بار کی انزال زودرس را تجربه کردید؟ انزال زودرس چقدر باعث آزار شما می شود؟ انزال زودرس چقدر همسرتان را آزار می دهد؟ آیا فقط با یک شریک خاص انزال زودرس دارید؟ آیا هنگام خودارضایی دچار انزال زودرس می شوید؟ آیا هر وقت رابطه جنسی دارید، انزال زودرس دارید؟ آیا شما هم در آغاز و حفظ نعوظ (اختلال نعوظ) مشکل دارید؟ آیا داروهای تجویزی مصرف می کنید؟ اگر چنین است، اخیرا چه داروهایی را شروع کرده اید یا مصرف آنها را متوقف کرده اید؟ تصمیم گیری در مورد صحبت با پزشک یک مرحله مهم است. در این میان، در جستجوی راههای دیگری باشید که در آن شما و شریک زندگی خود می توانید با یکدیگر ارتباط برقرار کنید. اگرچه انزال زودرس می تواند باعث فشار و اضطراب در یک رابطه شود، اما این یک بیماری قابل درمان است. منبع:

، که به آن جراحی قفسه سینه نیز گفته می شود، جراحی مربوط به اندام های قفسه سینه، از جمله قلب و ریه ها است. این جراحی احتمال دارد برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها، از تا و سرطان مری انجام شود. جراحی های قلب و عروق از جمله، برداشتن ریه، استنت گذاری عروق و بسیاری از اقدامات دیگر متنوع است. به همین ترتیب، جراحی قفسه سینه شامل بسیاری از رشته های پزشکی، از جمله کودکان، انکولوژی و عصب شناسی است. جراحی قلب و عروق، شامل جراحی قلب و رگهای خونی و جراحی ریوی (ریه) است و برای تشخیص و معالجه بیماری ها و آسیبهای ضربه ای قلب، ریه ها و سایر ساختارهای متحد آن، مانند نای (لوله تنفسی، مری لوله تغذیه) و دیافراگم استفاده می شود. جراحی قلب و عروق توسط یک جراح قلب و عروق انجام می شود، پزشکی که قبل از شروع به جراحی، دو یا سه سال آموزش بورسیه و دریافت مدرک، به عنوان یک جراح عمومی آموزش دیده است. برخی از جراحان قلب و عروق در روش های بسیار پیچیده مانند و ریه تخصص دارند. جراحی به روش باز آندوسکوپی (معروف به لاپاراسکوپی یا توراکوسکوپی) جراحی باز به طور کلی در صورت دسترسی به محل آسیب دیدگی، آسیب دیدگی شدید یا پیچیده یا مقدار برداشتن بافت، شایع است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مقابل، جراحی های آندوسکوپی و رباتیک حداقل تهاجمی هستند. از آنجا که آنها شامل یک یا چند برش کوچکتر هستند، زمان بهبودی آنها معمولا کوتاه تر است. اکثر این روش ها نیاز به بستری در بیمارستان دارند. از آنجا که جراحی باز با برش بزرگ صورت می گیرد و ساختارهای دیگر احتمال دارد تحت ت ثیر قرار بگیرند (از جمله دنده ها و جناغ) ، به مدت طولانی تری بستری در بیمارستان و زمان بهبودی نیاز دارد. برخی از روش های تشخیصی (مانند نمونه برداری از ریه) ، شاید به عنوان یک روش سرپایی انجام شود، و این امکان را می دهد که پس از آن به خانه برگردید. جراحی قلب و عروق به طور گسترده ای در سال توسط جراح آلمانی لودویگ رن آغاز شده است که با موفقیت خونریزی بطن راست مردی را که از ناحیه سینه چاقو خورده بود ترمیم کرد. از آن زمان، عمل جراحی قلب و عروق به حدی پیشرفت کرده که جراحی قلب باز، امروزه امری عادی تلقی می شود. موارد منع انواع جراحی قلب و عروق می تواند با توجه به نوع روش انجام شده متفاوت باشد. هنوز هم، چند مورد منع مطلق برای عمل جراحی قلب و عروق وجود دارد که فراتر از مواردی است که به طور کلی برای جراحی اعمال می شود. جراحی قلب و عروق بعید است فرد را به دلیل شکنندگی شدید، عفونت یا بیماری همزمان، ناتوانی در مقاومت در برابر بیهوشی عمومی و سایر دلایل در معرض خطر قرار دهد. با این وجود، از آنجا که عمل جراحی قلب و عروق محدود به بیماری های پیشرفته قلبی عروقی و ریوی است، مزایای جراحی به عنوان "آخرین گزینه" بیشتر از خطرات آن است. بر همین اساس، بیمار قبل از جراحی نیاز به ارزیابی دقیق دارد. همه جراحی ها خطراتی را به همراه دارند، اما جراحی قلب و ریه ها به ویژه با توجه به عملکردهای حیاتی آنها و همچنین گره خوردن آنها با کلیه ها، کبد، مغز و سایر اندام ها، نگران کننده است. به همین ترتیب، عوارضی که از جراحی قلب و عروق ناشی می شود می تواند بر این سیستم و سایر اندام حیاتی ت ثیر منفی بگذارد. فراتر از خطرات عمومی جراحی (از جمله خونریزی بعد از عمل، عفونت و خطرات بیهوشی) ، خطرات و عوارض خاصی در ارتباط با جراحی قلب یا ریوی وجود دارد. خطرات جراحی قلبی عروقی، عبارتند از: (حمله قلبی) (ریتم غیر طبیعی قلب) ترومبوز (لخته شدن خون وریدی) آسیب ایسکمیک قلب (ناشی از اختلال در جریان خون) ایسکمی روده (همچنین به دلیل اختلال در جریان خون ایجاد می شود) تامپوناد قلب (هنگامی که خون لایه داخلی قلب را پر می کند، ایجاد می شود) پنومونی نارسایی تنفسی ترومبوز ورید عمقی آبسه چرک در حفره قفسه سینه آمبولی ریوی (لخته شدن خون در ریه ها) (ضربان قلب آشفته) پلورال افیوژن (تجمع مایع در غشای اطراف ریه ها) (فرو ریختن ریه به دلیل نشت در ریه ها) آتلکتازی (فرو ریختن ریه به دلیل تخلیه کیسه های هوای ریه ها) از جراحی های قلب برای تشخیص و درمان طیف وسیعی از بیماری ها و اختلالات ریوی و قلبی عروقی و همچنین مشکلات دستگاه گوارش و مری استفاده می شود. این جراحی برای موارد اضطراری پزشکی (مانند حمله قلبی بزرگ یا آسیب دیدگی قفسه سینه) یا روشهای برنامه ریزی شده (در صورت اتمام گزینه های غیر جراحی یا ناکافی بودن) ، استفاده می شود. در برخی بیماری ها، مانند سرطان ریه، جراحی قلب و عروق به عنوان یک استاندارد مراقبت در نظر گرفته می شود. جراحی قلب و عروق می تواند در بزرگسالان، کودکان و نوزادان انجام شود و حتی احتمال دارد در نوزادان متولد نشده با روش های ویژه رحمی انجام شود. نمونه ای از جراحی های قلب و سینه و زمان انجام آنها، عبارتند از: در صورت تجویز جراحی قلب و عروق، آزمایشات قبل از عمل برای ت یید جراحی و کمک به هدایت روند کار از جمله نوع بیهوشی، انجام می شود. ابزارهای مختلف برای تعیین خطرات فرد برای جراحی وجود دارد. این ابزارها می توانند مشخص کنند که آیا فردی در معرض خطر پایین، متوسط یا زیاد پس از عمل جراحی قلب قرار دارد. علاوه بر این، جراح آزمایشات و روش های مختلفی را برای کمک به برنامه ریزی جراحی و شناسایی آسیب هایی که احتمال دارد بر واکنش فرد به بیهوشی، خطر عوارض یا بهبودی ت ثیر بگذارد، انجام می دهد. این آزمایشات که به عنوان آزمایش تشخیصی نیز شناخته می شود، قبل از جراحی تجویز می شود. آنها شامل آزمایش خون برای ارزیابی عملکرد اندام ها، آزمایش های عملکرد کبد ( LFT ) ( CBC ) و آزمایش های انعقاد خون می شوند. بررسی های تصویربرداری می توانند به نقشه برداری رویکرد جراحی و تعیین مناسب ترین روش جراحی کمک کنند. برای ارزیابی اختلالات دریچه برای ارزیابی بیماری عروق کرونر برای برنامه ریزی قبل از عمل برای مشخص کردن علت نارسایی قلبی برای ارزیابی خطر سکته مغزی برای پیوندهای احتمالی برای مشخص کردن انسداد رگ های خونی برای ارزیابی بی نظمی های ضربان قلب برای ارزیابی جریان خون و توصیف بیماری عروق کرونر برای تعیین عملکرد ریه ها برای مشاهده مستقیم بافت های داخل مجاری تنفسی یا قفسه سینه برای برنامه ریزی قبل از عمل برای تشخیص مناطق التهاب (ضایعات گرانولوماتوز) در مجاری تنفسی برای تعیین اینکه آیا سرطان ریه قابل درمان است یا خیر. برای توصیف بهتر آسیب ها یا ناهنجاری های بافت نرم برای مشخص کردن مناطق فعالیت سرطان، از جمله متاستازها مراجعه و به این معنی نیست که شرایط و بیماری شما لزوما جدی است. بلکه معنای ساده این است که از مهارت های یک جراح به خصوص در ساختار، عملکرد و بیماری های قلب، ریه ها و سایر اندام های قفسه سینه آموزش دیده بهره مند خواهد شود. اگر جراحی قلب و عروق توصیه می شود، در مورد نوع جراحی از پزشک خود مشورت بگیرید تا یک انتخاب آگاهانه داشته باشید. اگر پاسخ های لازم را دریافت نمی کنید، در مورد نظر دوم، دریغ نکنید به شرطی که تاخیر درمان سلامتی را به خطر نیندازد.

باعث می شود که برخی از نواحی بدن مانند انگشتان پا در مقابل دمای سرد یا استرس، بی حس شوند. در بیماری رینود، عروق کوچکتر که خون را به پوست می رسانند، باریک شده و جریان خون در مناطق آسیب دیده را محدود می کنند. زنان بیشتر از مردان به بیماری رینود مبتلا می شوند. به بیماری رینود، پدیده یا سندرم رینود نیز می گویند. به نظر می رسد شیوع آن در افرادی که در آب و هوای سردتر زندگی می کنند بیشتر است. درمان بیماری رینود به شدت آن و سایر بیماری های زمینه ای بستگی دارد. برای اکثر افراد، بیماری رینود ناتوان کننده نیست، اما می تواند زندگی بیمار را تحت ت ثیر قرار دهد. پزشکان علت حملات رینود را دقیقا نمی دانند، اما به نظر می رسد رگ های خونی دست و پا در دمای سرد یا استرس بیش از حد واکنش نشان می دهند. در بیماری رینود، شریان های انگشتان پا باریک می شوند و در اثر سرما یا استرس، خون رسانی را محدود می کنند. با گذشت زمان، این رگهای کوچک می توانند کمی ضخیم شوند و جریان خون را بیشتر محدود کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دمای سرد به احتمال زیاد باعث عود بیماری می شود. قرار گرفتن در معرض سرما، مانند قرار دادن دست در آب سرد، برداشتن چیزی از فریزر، محتمل ترین عامل محرک برای این بیماری است. برای برخی از افراد، استرس عاطفی می تواند بروز بیماری را تحریک کند. علایم و نشانه های بیماری رینود عبارتند از انگشتان دست و پای سرد در واکنش به سرما یا استرس، رنگ پوست تغییر می کند. بی حسی، احساس خارش و یا گزش در هنگام گرم شدن یا کاهش استرس در هنگام حمله رینود، مناطق آسیب دیده پوست معمولا سفید می شود. سپس، آنها اغلب کبود شده و احساس سرما و بی حسی می کنند. با گرم شدن و بهبود گردش خون، مناطق آسیب دیده احتمال دارد قرمز و دچار گزگز یا التهاب شوند. اگرچه رینود معمولا انگشتان را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما می تواند مناطق دیگر بدن مانند بینی، لب ها، گوش ها را نیز درگیر کند. پس از گرم شدن، بازگشت جریان خون طبیعی به منطقه می تواند دقیقه طول بکشد. در صورت داشتن سابقه شدید رینود و ایجاد زخم یا عفونت در یکی از انگشتان دست و پا، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید. دو نوع اصلی بیماری رینود وجود دارد، که عبارتند از: این بیماری که رینود نیز نامیده می شود، اغلب با یک مشکل پزشکی با بیماری همراه نیست. احتمال دارد آنقدر خفیف باشد که بسیاری از افراد مبتلا به رینود اولیه به دنبال درمان نباشند. حتی می تواند خود به خود بهبود یابد. این فرم که پدیده رینود نیز نامیده می شود، ناشی از یک بیماری است. اگرچه رینود ثانویه نسبت به فرم اولیه شایع نیست، اما جدی تر و خطرناک تر است. علایم و نشانه های رینود ثانویه معمولا در حدود سالگی ظاهر می شوند. سیگار کشیدن رگ های خونی را منقبض می کند. بیشتر افرادی که این بیماری نادر را دارند و منجر به سفت شدن و زخم شدن پوست (اسکلرودرما) می شود، به رینود مبتلا هستند. بیماری های دیگری که خطر ابتلا به رینود را افزایش می دهند شامل، و است. این بیماری ها شامل تجمع پلاک در رگ های خونی است که قلب را تغذیه می کنند. اختلال در آن رگ های خونی باعث دست و پای ملتهب و فشار خون بالا که عروق ریه را تحت ت ثیر قرار می دهد. این وضعیت شامل فشار بر روی عصب اصلی ناحیه مچ دست، ایجاد بی حسی و درد در آن است که می تواند دست را در معرض دمای سرد قرار دهد. مانند تایپ کردن، نواختن پیانو یا انجام حرکات مشابه برای مدت طولانی و استفاده از ابزارهای ارتعاشی، می تواند منجر به آسیب دیدگی بیش از حد عروق باریک پوست اندام ها شود. به عنوان مثال می توان به شکستگی مچ دست، جراحی یا سرمازدگی اشاره کرد. شامل مسدود کننده های بتا برای، داروهای میگرن حاوی ارگوتامین و سوماتریپتان، داروهای مصرفی در درمان کمبود توجه/بیش فعالی، برخی از عوامل شیمی درمانی و برخی از داروهای بدون نسخه سرماخوردگی داروهایی هستند که باعث تنگ شدن رگ های خونی می شوند. عوامل خطر ابتلا به رینود اولیه، عبارتند از این بیماری بیشتر زنان تحت ت ثیر قرار دارند. اگرچه هر کسی در هر سنی می تواند به این بیماری مبتلا شود، بیماری رینود اولیه اغلب در سنین تا سالگی آغاز می شود. این اختلال در اقوامی که در آب و هوای سردتر زندگی می کنند نیز بیشتر دیده می شود. به نظر می رسد که ابتلا یکی از اقوام درجه یک مثل والدین، خواهر و برادر یا کودک، به این بیماری خطر ابتلا به رینود اولیه را افزایش می دهد. عوامل خطر برای رینود ثانویه، عبارتند از این موارد شامل بیماری های مانند اسکلرودرمی و لوپوس است. اینها شامل مشاغلی است که باعث ضربه مکرر می شوند، مانند ابزارهای عملیاتی که مرتعش می شوند. این مواد شامل سیگار کشیدن، مصرف داروهایی که رگ های خونی را تحت ت ثیر قرار می دهد و در معرض برخی مواد شیمیایی مانند وینیل کلراید است. اگر رینود ثانویه شدید باشد با شیوع نادر با کاهش جریان خون در انگشتان پا می تواند باعث آسیب بافتی شود. پزشک از علایم و سابقه پزشکی سوالاتی می پرسد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. همچنین احتمال دارد پزشک آزمایشاتی را برای رد سایر مشکلات پزشکی که می توانند علایم و نشانه های مشابه ایجاد کنند، تجویز کند. برای تشخیص تفاوت بین رینود اولیه و ثانویه، پزشک می تواند آزمایشی به نام ناخن را انجام دهد. در طول آزمایش، پزشک ناخن را زیر میکروسکوپ یا ذره بین قرار می دهد تا تغییر شکل یا التهاب رگ های خونی ریز را تشخیص دهد. اگر پزشک تشخیص دهد که بیماری دیگری مانند اختلال خود ایمنی یا بیماری بافت همبند احتمال دارد باعث ایجاد رینود شود، آزمایش خون مانند آزمایش مثبت برای این آنتی بادی ها می تواند نشانه ای از یک سیستم ایمنی تحریک شده باشد، و در افرادی که بیماری های بافت پیوندی یا سایر اختلالات خود ایمنی دارند شایع است. این آزمایش میزان نشستن گلبول های قرمز در کف لوله را تعیین می کند. سرعت سریعتر از حد طبیعی می تواند یک بیماری التهابی یا خودایمنی زمینه ای باشد. هیچ کس با آزمایش خون نمی تواند آزمایش رینود را تشخیص دهد. پزشک شاید آزمایشات بالینی دیگری مانند آزمایشاتی که بیماری های شریانی را رد می کنند، برای کمک به تشخیص وضعیتی که می تواند با رینود مرتبط باشد، تجویز کند. پوشیدن لباس برای سرما به صورت لایه لایه و پوشیدن دستکش یا جوراب سنگین معمولا در مقابله با علایم خفیف رینود موثر است. داروها برای درمان اشکال شدیدتر این بیماری در دسترس هستند. اهداف درمان عبارتند از از آسیب بافت پیشگیری کنید. بیماری زمینه ای را درمان کنید. تعداد و شدت حملات را کاهش دهید. بسته به علت علایم، داروها می تواند کمک کنند. برای گسترش رگ های خونی و افزایش جریان خون، پزشک احتمال دارد موارد زیر را تجویز کند. این داروها باعث شل شدن و باز شدن رگ های خونی کوچک در دست ها و پاها می شوند و از شدت و تعداد حملات در اکثر مبتلایان به رینود می کاهند. این داروها همچنین می توانند به بهبود زخم های پوستی انگشتان پا کمک کنند. این داروها، رگ های خونی را شل می کنند، شامل پماد نیتروگلیسیرین است که برای کمک به بهبود زخم های پوستی در پایه انگشتان استفاده می شود. سایر گشاد کننده های عروقی شامل داروی فشار خون بالا لوزارتان، داروی اختلال نعوظ سیلدنافیل، داروی ضد افسردگی فلوکستین و دسته ای از داروها به نام پروستاگلاندین ها است. اگر رینود شدید دارید، پزشک می تواند جراحی یا داروی تزریقی را توصیه کند. از طریق برش های کوچک در دست ها یا پاهای آسیب دیده، پزشک این اعصاب ریز را در اطراف رگ های خونی از بین می برد. این جراحی، در صورت موفقیت، می تواند به حملات کمتر و کوتاهتری منجر شود. پزشکان می توانند مواد شیمیایی مانند بی حس کننده های موضعی یا آنابوتولینومتوکسین (بوتاکس) را برای مسدود کردن اعصاب سمپاتیک در دست ها یا پاهای آسیب دیده تزریق کنند. در صورت بازگشت یا ادامه علایم، شاید مجبور شوید این روش را تکرار کنید. مراحل مختلف می تواند حملات رینود را کاهش داده و کمک کند تا احساس بهتری داشته باشید. سیگار کشیدن یا استنشاق دود سیگار با محکم کردن رگ های خونی باعث کاهش دمای پوست می شود که می تواند منجر به حمله شود. ورزش می تواند گردش خون را افزایش دهد. اگر رینود ثانویه دارید، قبل از ورزش در فضای باز و در سرما با پزشک خود مشورت کنید. یادگیری شناختن و پیشگیری از موقعیت های استرس زا احتمال دارد به کنترل تعداد حملات کمک کند. سعی کنید از یک محیط گرم به یک اتاق تهویه مطبوع منتقل نشوید. در صورت امکان از بخشهای منجمد فروشگاه های مواد غذایی خودداری شود. دست ها، پاها یا سایر مناطق آسیب دیده را گرم کنید. برای اینکه انگشتان دست و پا را به آرامی گرم کنید دست ها را زیر بغل قرار دهید. دست ها و پاها را ماساژ دهید. انگشتان دست و پا را تکان دهید. به داخل خانه یا منطقه گرمتر بروید. روی انگشتان دست و پا خود آب گرم بریزید. اگر استرس باعث حمله می شود، از شرایط استرس زا خارج شوید و آرام باشید. یک تکنیک تسکین دهنده استرس که برای تان مناسب است را یاد بگیرید و آن را تمرین کنید و دست ها یا پاهایتان را در آب گرم قرار دهید تا به حمله کمتر کمک کند. تغییر در سبک زندگی و مکمل هایی که جریان خون بهتر را تشویق می کنند احتمال دارد به مدیریت رینود کمک کنند. با این حال، مشخص نیست که این اقدامات چقدر می تواند برای رینود مفید واقع شود. بررسی بیشتر لازم است. اگر علاقه مند هستید، با پزشک خود در مورد موارد زیر مشورت کنید مکمل های جینکو می توانند به کاهش تعداد حملات رینود کمک کنند. مصرف مکمل های روغن ماهی می تواند به بهبود تحمل در برابر سرما کمک کند. به نظر می رسد این عمل باعث بهبود جریان خون می شود، بنابراین می تواند در تسکین حملات رینود مفید باشد. استفاده از ذهن برای کنترل دمای بدن احتمال دارد در کاهش شدت و تعداد حملاتی که تجربه می کنید کمک کند. شامل تصاویر هدایت شده برای افزایش دمای دست و پا، تنفس عمیق و سایر تمرینات آرام سازی است. پزشک شاید بتواند درمانی را پیشنهاد دهد که می تواند در یادگیری تکنیک های بیوفیدبک کمک کند. کتاب ها و فیلم هایی در این زمینه وجود دارد. قبل از مصرف مکمل ها با پزشک خود مشورت کنید. در صورت تداخل دارویی بالقوه یا عوارض جانبی درمان های جایگزین، پزشک می تواند هشدار دهد. در فضای باز وقتی هوا سرد است، قبل از بیرون رفتن از کلاه، روسری، جوراب و چکمه و دو لایه دستکش استفاده کنید. برای پیشگیری از رسیدن هوای سرد به دستان خود، یک کت با دستبندهای نرم بپوشید. همچنین از گرم کننده های دستی شیمیایی استفاده کنید. اگر نوک بینی و لاله های گوش به سرما حساس هستند، از ماسک گوش و صورت استفاده کنید. اتومبیل خود را گرم کنید. قبل از رانندگی در هوای سرد بخاری ماشین خود را برای چند دقیقه روشن کنید. در داخل خانه اقدامات احتیاطی را انجام دهید. جوراب بپوشید. هنگام بیرون آوردن غذا از یخچال یا فریزر، از دستکش، یا دستگیره فر استفاده کنید. برخی افراد پوشیدن دستکش و جوراب در رختخواب در زمستان را مفید می دانند. از آنجا که تهویه هوا می تواند باعث حملات شود، تهویه هوا را روی دمای گرمتری تنظیم کنید. از لیوان های نوشیدنی گرم استفاده کنید. پزشک احتمالا می تواند رینود را براساس علایم بیمار تشخیص دهد. در برخی موارد، بهتر است به پزشکی مراجعه کنید که متخصص اختلالات مفاصل، استخوان ها و عضلات (متخصص روماتولوژی) است. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید. لیستی از این موارد تهیه کنید علایم، از چه زمانی شروع شده اند و چه عاملی باعث تحریک آنها می شود. تمام داروها، و سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها بررسی سابقه بیماری های پزشکی شما و خانواده تان، به ویژه بافت همبند یا اختلالات خودایمنی، دارید. سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید، شامل موارد زیر است اگر من رینود داشته باشم اولیه است یا ثانویه؟ در صورت وجود چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ چگونه می توانم خطر حمله رینود را کاهش دهم؟ چه عواملی باعث بروز علایم و نشانه های من می شود؟ من بیماری دیگری دارم چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟ پزشک احتمالا سوالاتی می پرسد از جمله آیا سیگار می کشید؟ در صورت وجود، روزانه چه مقدار کافیین مصرف می کنید؟ آیا شخص دیگری در خانواده شما به بیماری رینود مبتلا شده است؟ در هنگام حمله رینود، آیا انگشتان دست و پا تغییر رنگ می دهد یا احساس بی حسی یا درد می کنید؟

بیماری و یا آنمی داسی شکل در کودکان، دسته ای از اختلالات ارثی است که بر هموگلوبین (پروتیینی که اکسیژن را حمل می کند) بدن ت ثیر می گذارد. گلبول قرمز داسی شکل نسبت به سلول طبیعی شکننده تر است. سلول های داسی شکل همچنین در مقایسه با گلبول های قرمز طبیعی چسبناک هستند. سلول های غیرطبیعی ممکن است رگ های خونی کوچک را مسدود کرده و جریان خون را در قسمت های مختلف بدن کاهش دهند. حتی ممکن است اغلب منجر به دوره های درد و نارسایی اعضای بدن شود. ما سعی کردیم در این مقاله در مورد دلایل، علایم، عوارض، تشخیص، درمان و پیشگیری از کم خونی داسی شکل در کودکان توضیح دهیم. ژن سلول داسی توسط جهش یک نقطه ای در ژن بتاگلوبین هموگلوبین تولید می شود که منجر به تشکیل هموگلوبین S A S مبتلایان به سلول داسی شکل از عوارض مختلف داشتن هموگلوبین غیرطبیعی رنج می برند. هموگلوبین غیر طبیعی سفت و هنگامی که از اکسیژن خارج می شود، یعنی پس از رساندن اکسیژن به بافت ها، به هم می چسبد و در نتیجه شکل داسی شکل و مخروط گلبول های قرمز ایجاد می شود. گلبولهای قرمز بد شکل ممکن است نسبت به سلولهای طبیعی سفت تر و سخت تر باشند. گلبول های قرمز خون طبیعی به صورت دیسک مخروطی شکل و انعطاف پذیر هستند. به طوری که می توانند حتی از رگ های خونی کوچک و پر پیچ و خم عبور کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های ممکن است در هر کودک متفاوت باشد. با این حال، شروع بیماری معمولا در حدود پنج ماهگی تشخیص داده می شود. در کودک مبتلا به کم خونی داسی شکل ممکن است علایم و نشانه های زیر را مشاهده کنید: رشد و ت خیر در بلوغ ممکن است به دلیل کمبود اکسیژن و مواد مغذی رخ دهد. مشکلات بینایی و آسیب شبکیه که می تواند در اثر انسداد رگ های خونی در چشم بروز کند. زخم های پا ممکن است در این کودکان عودکننده یا بهبود نیافته باشد اما معمولا فقط پس از سالگی رخ می دهد. عفونت های مکرر ممکن است به دلیل آسیب به طحال ناشی از سلول های داسی شکل رخ دهد. احتمال عفونت از جمله کلامیدیا، هموفیلوس آنفلوانزا نوع B ، استرپتوکوک پنومونیه، سالمونلا و استافیلوکوک در این کودکان بیشتر است. داسی بودن سلول های قرمز خون در ریه ها، اکسیژن رسانی به ریه ها را از بین می برد و به آنها آسیب می رساند. این یک وضعیت اضطراری است که با، دشواری تنفس و تب مشخص می شود و در صورت بروز چنین علایمی باید فورا کودک را به پزشک رساند. عارضه شناخته شده کم خونی داسی شکل است و ممکن است بدون علایم یا علامت دار باشد. سکته مغزی معمولا به عنوان یک ضعف ناگهانی در حرکت (فلج) یا تشنج ظاهر می شود اما ممکن است گاهی بدون علایم باسد و فقط به عنوان در کودکان آشکار شود. دوره های درد حاد قسمت هایی از درد ناشی از سلول های داسی شکل هستند که رگ های خونی کوچک را مسدود می کند. این درد به عنوان یک درد تیز، شدید، ضربان دار یا ضربات چاقویی توصیف می شود. درد معمولا در شکم، قفسه سینه، مفاصل و استخوان ها احساس می شود اما ممکن است در هر نقطه از بدن اتفاق بیفتد. ممکن است در ارتفاعات، کم آبی، بیماری، تغییرات دما یا استرس بروز کند اما اغلب علت آن مشخص نیست. این درد ها ممکن است چند روز تا چند هفته طول بکشد و فرکانس آن در هر کودک متفاوت باشد. درد مزمن شایع است و با بحران درد حاد فرق دارد. در کودکان مبتلا به این بیماری دیده می شود. زیرا سلول های داسی شکل زود از بین می روند. یک گلبول قرمز طبیعی تقریبا روز زندگی می کند، در حالی که سلول داسی شکل قبل از اینکه با سلول جدید جایگزین شود، طی تا روز می میرد. وقفه در زمان مرگ و جایگزینی گلبول های قرمز خون می تواند باعث کم خونی شود. کمبود گلبول های قرمز می تواند اکسیژن رسانی را کاهش داده و منجر به شود. در بعضی مواقع درجه کم خونی ممکن است آنقدر شدید باشد که زندگی فرد را تهدید می کند. علاوه بر این دلیل ذکر شده در بالا، کم خونی می تواند به دلیل عفونت پاروویروس B دوباره سلولهای قرمز داسی شکل در طحال، گیر می کنند و باعث رشد اندازه آن می شوند. طحال می تواند حتی بیشتر گلبول های قرمز خون را به دام بیندازد و باعث ایجاد درد شدید شکمی و همچنین کم خونی شدید در بیمارانی شود که به عنوان بحران ترشح طحال شناخته می شوند. کم خونی داسی شکل در دوران نوزادی می تواند به صورت سرگیجه، زردی و تورم دردناک دست و پا به ویژه انگشتان ظاهر شود. بیشتر کودکان ممکن است در دوران نوزادی مبتلا به کم خونی داسی شکل باشند. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر، به پزشک مراجعه کنید. تب زردی درد شدید رنگ پریدگی سردرد شدید ورم دست و پا کاهش ناگهانی بینایی بی حسی بدون علت مشخص علایم و نشانه های سکته مغزی مانند فلج، مشکلات گفتاری، گیجی و مشکلات راه رفتن تشخیص و درمان به موقع ممکن است خطر عوارضی مانند عفونت های شدید، کاهش بینایی و سکته را کاهش دهد. کم خونی داسی شکل ممکن است باعث ایجاد عوارض زیر شود زیرا سلول های داسی شکل جلوی جریان خون در اندام ها و بافت های اصلی را می گیرند. کوری می تواند به دلیل انسداد رگهای خونی شبکیه رخ دهد. اگر خونرسانی مغز تحت ت ثیر قرار گیرد، سکته مغزی ممکن است ایجاد شود. آسیب های عضوی (کلیوی، قلبی، کبدی) ممکن است به دلیل کمبود خون غنی از اکسیژن ایجاد شود. سندرم حاد قفسه سینه می تواند در اثر عفونت شدید یا انسداد رگ های ریه توسط سلول های داسی شکل ایجاد شود. زخم های پا که به صورت زخم باز در پا وجود دارد، ممکن است به دلیل کمبود خون رسانی ایجاد شود. آزمایش خون (مانند الکتروفورز Hb ) به شناسایی هموگلوبین معیوب که باعث کم خونی داسی شکل می شود کمک می کند. آزمایشات اضافی مانند آزمایشات تصویربرداری برای ارزیابی عوارض احتمالی انجام می شود. اگر آزمایش خون برای کم خونی داسی شکل مثبت باشد، پزشک ممکن است کودک و والدین را برای مشاوره ژنتیک ارجاع دهد. درمان کم خونی داسی شکل در کاهش علایم و پیشگیری از درد و سایر عوارض تاثیر گذار است. برای کنترل کم خونی داسی شکل در کودکان اغلب داروها و تزریق خون لازم است. اقدامات جراحی و سایر روش ها برای درمان کم خونی سلول داسی شکل، شامل موارد زیر می باشد: تزریق گلبول های قرمز ممکن است به کاهش علایم و عوارض کمک کند. پیوند مغز استخوان که به آن پیوند سلول های بنیادی نیز گفته می شود، برای کم خونی داسی شکل شدید تجویز می شود. ژن درمانی برای کم خونی سلول داسی تحت تحقیقات فعال است و به زودی ممکن است روش جدیدتری برای درمان بیماری سلول داسی در دسترس باشد. هیچ راهی برای پیشگیری از بیماری وجود ندارد زیرا این یک بیماری ژنتیکی است. اگر هر دو والدین دارای ویژگی سلول داسی شکل باشند، مشاوره ژنتیکی قبل از بارداری ممکن است به درک خطر کم خونی داسی شکل کمک کند. مراحل زیر برای مراقبت از منزل به کاهش دفعات عفونت و دوره های علایم شدید در کودکان مبتلا به کم خونی داسی شکل کمک می کنند. داروهای تجویز شده را به موقع مصرف کنید. از گرما یا آب و هوای سرد بسیار پرهیز کنید. از قرار گرفتن کودک در معرض دود سیگار و سایر آلاینده ها خودداری شود. آب کافی بنوشید زیرا کم آبی ممکن است منجر به حملات سلول داسی شکل شود. یک رژیم غذایی سالم حاوی (ویتامین B ) و سایر ویتامین ها ممکن است به تقویت سلول های قرمز خون کمک کند. اگر کودک شما از درد شکایت می کند، مطمین شوید که مقدار زیادی مایعات می نوشد. والدین کودک ممکن است اغلب به دلیل انتقال ژن های معیوب دچار آشفتگی عاطفی شده و احساس گناه کنند. با این حال، این یک عامل ارثی است و شما نمی توانید ژن ها را اصلاح کنید. بهتر است تمرکز خود را روی مدیریت علایم بگذارید، که می تواند در طولانی مدت به نفع فرزند شما باشد. همچنین قبل از برنامه ریزی برای باردار شدن در مشاوره ژنتیک شرکت کنید. منبع:

، یک آزمایش تشخیصی تهاجمی قبل از تولد است که ناهنجاری های کروموزومی در جنین را تشخیص می دهد. آمنیوسنتز روشی است که در آن مایعات آمنیوتیک برای آزمایش یا درمان از رحم خارج می شود. مایع آمنیوتیک مایعی است که کودک را در دوران بارداری احاطه کرده و از آن محافظت می کند. این مایع حاوی سلول های جنین و پروتیین های مختلف است. اگرچه آمنیوسنتز می تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد سلامت کودک شما فراهم کند، اما درک خطرات آمنیوسنتز مهم است: زنان بالای سال زنانی که بارداری قبلی داشته و دارای مشکلات ژنتیکی مانند هستند. زنانی که سابقه پزشکی از نظر بیماری ارثی مانند یا دیستروفی عضلانی دارند. تست آمنیوسنتز تا درصد برای آزمایش ناهنجاری های کروموزومی، نقص لوله عصبی و اختلالات ژنتیکی دقیق است. سالانه حدود آزمایش در ایالات متحده انجام می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آمنیوسنتز یک روش تشخیصی تهاجمی است که در آن پزشک مواد ژنتیکی موجود در مایع آمنیوتیک اطراف جنین را بررسی می کند. آمنیوسنتز یا آزمایش مایع آمنیوتیک اغلب بین هفته های تا بارداری انجام می شود. کیسه آمنیوتیک یا آمنیون در دوران بارداری جنین را احاطه می کند. این کیسه حاوی مایعی به نام مایع آمنیوتیک است. جنین کاملا در این مایع غوطه ور است. انواع مختلف آمنیوسنتز می تواند به دلایل مختلف انجام شوند، از جمله: آمنیوسنتز ژنتیکی شامل گرفتن نمونه ای از مایع آمنیوتیک و آزمایش آن برای شرایط خاص مانند سندرم داون است. آمنیوسنتز ژنتیکی می تواند اطلاعاتی در مورد ترکیب ژنتیکی کودک شما فراهم کند. به طور کلی، آمنیوسنتز ژنتیکی زمانی ارایه می شود که نتایج آزمایش ممکن است ت ثیر مهمی در مدیریت بارداری یا تمایل شما به ادامه بارداری داشته باشد. آمنیوسنتز ژنتیکی معمولا بین هفته های تا بارداری انجام می شود. آمنیوسنتز انجام شده قبل از هفته بارداری با میزان بالاتری از عوارض همراه است. آزمایش بلوغ ریه جنین شامل گرفتن نمونه ای از مایع آمنیوتیک و آزمایش آن برای تعیین بلوغ ریه های کودک برای تولد است. آمنیوسنتز بلوغ ریه جنین می تواند تعیین کند که آیا ریه های کودک برای تولد آماده هستند یا خیر. این نوع آمنیوسنتز فقط در صورتی انجام می شود که از طریق القای یا سزارین برای جلوگیری از عوارض بارداری برای مادر در شرایط غیر اضطراری در نظر گرفته شود. این عمل معمولا بین هفته های تا بارداری انجام می شود. زودتر از هفته، بعید است ریه های کودک کاملا رشد کند. با این وجود آمنیوسنتز برای همه مناسب نیست. اگر عفونت داشته باشید، مانند اچ آی وی/ایدز، یا هپاتیت C ، ممکن است ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما را از آمنیوسنتز منصرف کند. این عفونت ها می توانند در حین عمل آمنیوسنتز به کودک شما منتقل شوند. گاهی اوقات، آمنیوسنتز برای ارزیابی نوزاد از نظر عفونت یا بیماری دیگر استفاده می شود. این روش همچنین می تواند برای ارزیابی شدت کم خونی در نوزادانی که دارای حساسیت Rh هستند. وضعیت غیرمعمولی که در آن سیستم ایمنی بدن مادر، آنتی بادی علیه پروتیین خاصی در سطح سلولهای خونی کودک تولید می کند، انجام شود. اگر در دوران بارداری مقدار زیادی مایع آمنیوتیک جمع شده باشد (پلی هیدرامنیوس) ، ممکن است آمنیوسنتز برای تخلیه مایع آمنیوتیک اضافی از رحم شما انجام شود. آمنیوسنتز می تواند DNA را از جنین جمع آوری کند و سپس می تواند با DNA پدر مقایسه شود. آمنیوسنتز می تواند در تشخیص سندرم داون در مراحل اولیه بارداری موثر باشد. تجزیه و تحلیل این سلول ها، پزشک را قادر می سازد تا سلامت جنین را ارزیابی کند. آنها قادر خواهند بود هرگونه مشکلات احتمالی را تشخیص دهند. اگر پزشک در این مرحله مشکلی را تشخیص دهد، ممکن است قبل از خروج جنین از رحم بتواند آن را درمان کرد. آمنیوسنتز ممکن است بیماری Rh را که می تواند منجر به کم خونی شدید در جنین شود، را تشخیص دهد. اگر مشکل قابل توجهی وجود داشته باشد، والدین ممکن است تصمیم بگیرند که به بارداری خاتمه دهند. در این آزمایش پزشک یک سوزن ستون فقرات سنج را به یک مکان امن در کیسه آمنیوتیک هدایت می کند. سوزن بین تا میلی لیتر مایع آمنیوتیک را از کیسه آمنیوتیک استخراج می کند و مایعات برای آزمایش ارسال می شود. این میزان از مایه نشان دهنده حدود میلی لیتر مایعات در هفته حاملگی است. در آزمایشگاه، DNA جنین از نظر ناهنجاری های ژنتیکی بررسی می شود. این مایع حامل بافت جنین از جمله سلول های پوستی و مواد زاید جنین است. بنابراین می توان از آن برای ارزیابی اینکه آیا جنین در حال رشد طبیعی است یا در معرض خطر ابتلا به یک بیماری جدی یا ناهنجاری است، استفاده کرد. DNA یا اطلاعات ژنتیکی است. این روش برای تشخیص برخی از بیماری ها حتی قبل از زایمان موثر است، از جمله: Spina bifida و سایر نقایص لوله عصبی در این وضعیت یک کروموزوم اضافی، معروف به تریزومی - ، می تواند ویژگی های جسمی، رشد ذهنی و توانایی یادگیری فرد را تحت ت ثیر قرار دهد. در این نوع از کم خونی، گلبول های قرمز خون، شکل یا بافت غیرطبیعی دارند. سلول های قرمز خون اکسیژن را به اطراف بدن منتقل می کنند. در مبتلایان به توانایی بدن در ایجاد گلبول های قرمز ضعیف است. کروموزوم اضافی، تریزومی ، یک بیماری جدی ایجاد می کند که در آن نوزاد فقط برای چند روز زنده می ماند. این وضعیت بسیار نادر است. تریزومی - یک کروموزوم اضافی است که باعث ناهنجاری های شدید جسمی و روانی می شود. این یک سندرم ژنتیکی است که باعث ایجاد چالش های جسمی، شناختی، عاطفی و رفتاری می شود که می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. آمنیوسنتز در مراحل بعدی بارداری، می تواند عفونت، ناسازگاری Rh ، پیش بینی بلوغ ریه و رفع فشار از پلی هیدرامنیوس را تشخیص دهد. آمنیوسنتز به طور فزاینده ای برای مدیریت پارگی زودرس غشا در دوران بارداری استفاده می شود. برخی مارکرهای التهابی مایع آمنیوتیک، مانند مایع آمنیوتیک IL - ، می تواند به پزشک کمک کند تا تصمیم بگیرد که آیا باید زایمان زودرس انجام شود یا خیر. نمونه برداری از پرزهای کوریونی ( CVS ) جایگزینی برای آمنیوسنتز است. در این آزمایش بافت از پرزهای کوریون، بخشی از جفت گرفته می شود. آمنیوسنتز یک آزمایش معمول نیست. فقط درصورتی انجام می شود که خطر قابل توجهی برای جنین در وضعیت جدی یا ناهنجاری وجود داشته باشد. این آزمایش برای جنین هایی در نظر گرفته می شود که در معرض خطر مسایل ژنتیکی یا رشد قرار دارند. برخی عواملی که می توانند جنین را در معرض خطر قرار دارند، عبارتند از: خطر نقص لوله عصبی باز مانند وجود دارد. مادر در تاریخ تخمینی زایمان سال یا بیشتر سن داشته باشد. سابقه خانوادگی، یا در خانواده هایی که فرزند قبلی با یک بیماری ژنتیکی مانند سندرم داون وجود دارد. آزمایش سه گانه اولیه، آزمایش خون بین هفته های و انجام شده است، نتایج غیر طبیعی را نشان می دهد. آزمایش سه گانه به دنبال سطوح بالا و پایین آلفا - فتوپروتیین، گنادوتروپین جفتی انسانی ( hCG ) و استریول است. می تواند خطر بروز یک بیماری ژنتیکی وابسته به جنس، مانند هموفیلی یا دیستروفی عضلانی دوشن را نشان دهند. به طور معمول به مادر مشاوره ژنتیک داده می شود. با توجه به خطرات آمنیوسنتز، لطفا در مورد بهترین اقدام از مشاوره بگیرید. این روش تشخیصی تهاجمی است، بنابراین می تواند برخی از خطرات را به همراه داشته باشد. در سه ماهه دوم، حدود درصد خطر یا مرده زایی وجود دارد. اگر آزمایش قبل از هفته انجام شود احتمال بروز خطرات احتمالی بیشتر است. در سه ماهه سوم ممکن است منجر به بروز مشکلاتی در رشد ریه جنین شود. سایر خطرات احتمالی آن، عبارتند از: آمنیوسنتز ممکن است باعث عفونت رحم شود. اگر به عفونت مبتلا هستید. مانند، توکسوپلاسموز یا HIV / AIDS ممکن است عفونت در طی عمل آمنیوسنتز به کودک شما منتقل شود. آمنیوسنتز ممکن است باعث شود سلول های خونی کودک به خون مادر وارد شود. اگر خون Rh منفی دارید و آنتی بادی برای خون Rh مثبت ایجاد نکرده اید، پس از عمل آمنیوسنتز یک فرآورده خونی به نام Rh globulin ایمنی تزریق می شود. این تزریق از تولید آنتی بادی Rh در بدن جلوگیری می کند که می تواند از جفت عبور کرده و به گلبول های قرمز کودک شما آسیب برساند. آزمایش خون می تواند تشخیص دهد که آیا شما شروع به تولید آنتی بادی کرده اید یا نه. در طی عمل آمنیوسنتز، کودک ممکن است یک دست یا پا را به داخل مسیر سوزن حرکت دهد. آسیب دیدگی جدی در سوزن نادر است. آمنیوسنتز در سه ماهه دوم خطر اندکی حدود . تا . درصد سقط را به همراه دارد. تحقیقات نشان می دهد که خطر از دست دادن بارداری برای آمنیوسنتز قبل از هفته بارداری بیشتر است. به ندرت، مایع آمنیوتیک پس از آمنیوسنتز از طریق واژن نشت می کند. با این حال، در بیشتر موارد میزان مایعات از دست رفته اندک است و ظرف یک هفته متوقف می شود و بارداری به طور طبیعی ادامه خواهد یافت. عوامل دیگر می توانند خطر زایمان یا ناهنجاری های جنینی را افزایش دهند، از جمله: موقعیت جنین و جفت مقدار مایع آمنیوتیک آناتومی و وضعیت مادر وجود دو یا چندین جنین مشورت با متخصص زنان و زایمان در مورد اینکه آیا انجام آمنیوسنتز به دلیل خطرات موجود ضروری است یا خیر، مهم است. آمنیوسنتز غالبا تحت پوشش بیمه است، درصورتی که دلیل پزشکی برای انجام آن وجود داشته باشد، به عنوان مثال، اگر مادر باردار بالای سال داشته باشد. م. منابع:

هر دو مواد افیونی هستند. در حالی که متادون برای درمان درد مزمن و اعتیاد به مواد افیونی استفاده می شود، سوباکسون تنها برای درمان وابستگی به مواد افیونی تایید شده است. درد مزمن، دردی است که برای مدت طولانی ادامه دارد. اپیوییدها داروهای قوی هستند که برای کمک به تسکین درد مزمن تجویز می شوند. در حالی که این داروها موثر هستند، می توانند منجر به اعتیاد و وابستگی شوند. بنابراین باید با دقت از آنها استفاده کرد. یک داروی ژنریک است. سوباکسون نام تجاری داروی است. اگر بیش از چند هفته این دارو را مصرف کرده اید، بدون مشورت با پزشک، مصرف آن را قطع نکنید. برای پیشگیری از علایم ترک، مانند اضطراب، تعریق، حالت تهوع و مشکلات خواب، باید مصرف این دارو را به تدریج کاهش دهید. این دارو پتانسیل سوء استفاده بالایی دارد. این بدان معنی است که شما می توانید به آن معتاد شوید. حتما آن را دقیقا همانطور که پزشک به شما گفته است مصرف کنید. اگر سوال یا نگرانی دارید، با پزشک مشورت کنید. اعتیاد زمانی اتفاق می‌افتد که هوس‌های غیرقابل کنترلی دارید که باعث می‌شود به مصرف مواد مخدر ادامه دهید. شما نمی توانید مصرف دارو را متوقف کنید حتی اگر منجر به نتایج مضری شود. وابستگی زمانی اتفاق می افتد که بدن شما از نظر فیزیکی با یک دارو سازگار شود و نسبت به آن تحمل ایجاد کند. این وضعیت باعث می شود که برای ایجاد همان اثر به دارو بیشتری نیاز داشته باشید. متادون در اشکال متفاوتی وجود دارد که این اشکال، عبارتند از: محلول تزریقی قرص خوراکی محلول خوراکی کنسانتره خوراکی قرص خوراکی باید قبل از مصرف در مایع حل شود. نام تجاری سوباکسون به عنوان یک داروی خوراکی است که می تواند در زیر زبان حل شود (زیر زبانی) یا بین گونه و لثه قرار داده شود تا حل شود (باکال) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نسخه‌های عمومی بوپرنورفین نالوکسان (مواد تشکیل دهنده سوباکسون) به صورت خوراکی و قرص زیرزبانی موجود است. محدودیت هایی در مورد نحوه دسترسی به این داروها وجود دارد. این محدودیت ها به نوع دارو و دلیل استفاده از آن بستگی دارد. فقط متادون برای درمان درد مزمن تایید شده است. متادون برای تسکین درد در برخی داروخانه ها موجود است. با پزشک خود در مورد اینکه چه داروخانه هایی می توانند نسخه متادون را برای درمان درد مزمن پر کنند، مشورت کنید. هم متادون و هم سوباکسون می توانند برای کمک به شما در عبور از فرآیند سم زدایی مواد افیونی استفاده شوند. سم زدایی زمانی اتفاق می افتد که بدن شما سعی می کند از شر یک دارو خلاص شود. در طول سم زدایی، شما علایم ترک را دارید. بیشتر علایم ترک، خطرناک و جدی نیستند، اما بسیار ناراحت کننده هستند. این داروها می توانند علایم ترک و میل به مواد مخدر را کاهش دهند. متادون و سوباکسون هر دو به مدیریت سم زدایی کمک می کنند، اما روند استفاده از آنها متفاوت است. هنگامی که از متادون برای استفاده می کنید، فقط می توانید آن را از برنامه های تایید شده درمان مواد افیونی دریافت کنید. اینها شامل کلینیک های نگهداری از معتادین به متادون است. هنگام شروع درمان، باید به یکی از این کلینیک ها مراجعه کنید. یک پزشک مشاهده می کند که هر دوز را دریافت می کنید. هنگامی که پزشک به این نتیجه رسید که شما در درمان با متادون پایدار هستید، ممکن است به شما اجازه دهد که دارو را در خانه بین زماان و فرصت های مراجعه به کلینیک مصرف کنید. اگر دارو را در خانه مصرف می کنید، همچنان باید آن را از یک برنامه درمانی تایید شده با مواد افیونی دریافت کنید. برای دریافت درمان نیازی به مراجعه به کلینیک ندارید. پزشک به شما نسخه ای می دهد. با این حال، آنها احتمالا شروع درمان شما را از نزدیک زیر نظر خواهند داشت. آنها ممکن است از شما بخواهند که برای دریافت دارو به مطب مراجعه کنید. اگر مجاز به مصرف دارو در خانه هستید، پزشک احتمال دارد بیش از چند دوز در یک زمان به شما تجویز نکند. با این حال، با گذشت زمان، پزشک احتمالا به شما اجازه می دهد که درمان خود را مدیریت کنید. موارد زیر نمونه هایی از عوارض جانبی متادون و سوباکسون است. این موارد، عبارتند از: غش تعریق یبوست دل درد سرگیجه سبکی سر خواب آلودگی تهوع و استفراغ بی حسی در دهان قرمزی داخل دهان زبان متورم یا دردناک ضربان قلب سریعتر یا کندتر عوارض جانبی جدی متادون و سوباکسون شامل موارد زیر می باشد: اعتیاد درد شدید معده واکنش آلرژیک مشکلات کبدی فشار خون پایین اختلالات ریتم قلب مشکلات شدید تنفسی اگر متادون یا سوباکسون را بیش از آنچه پزشک یا کلینیک تجویز کرده است مصرف کنید، ممکن است باعث مصرف بیش از حد دارو یا مسمومیت دارویی شود. این مسمومیت حتی می تواند منجر به مرگ شود. بسیار مهم است که داروی خود را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. از آنجایی که هم متادون و هم سوباکسون مواد افیونی هستند، می توانند باعث اعتیاد و علایم ترک شوند. متادون در مقایسه با سوباکسون خطر سوء استفاده بیشتری دارد. شدت علایم ترک هر یک از داروها می تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد. به طور معمول، ترک متادون می تواند حدود تا هفته طول بکشد در حالی که علایم ترک سوباکسون می تواند از یک تا چند ماه ادامه داشته باشد. علایم ترک مواد افیونی می تواند شامل موارد زیر باشد: تعریق اسهال آبریزش بینی آبریزش چشم حالت تهوع یا استفراغ احساس گرما یا سردی مشکل خواب (بی خوابی) درد عضلانی یا گرفتگی عضلات مصرف هیچ یک از داروها را به تنهایی قطع نکنید. اگر این کار را انجام دهید، علایم ترک شما بدتر می شود. اگر لازم باشد مصرف دارو را قطع کنید، پزشک به مرور زمان دوز مصرفی شما را به آرامی کاهش می دهد تا از علایم ترک پیشگیری شود. اسهال لرزش سردرد مشکل خواب تهوع و استفراغ دردهای عضلانی تب، لرز و تعریق افسردگی و اضطراب گرگرفتگی های سرد و گرم توهمات (دیدن یا شنیدن چیزهایی که وجود ندارند) در صورت مصرف هر یک از داروها در دوران بارداری، سوباکسون و متادون نیز می توانند باعث آسیب به نوزاد شوند. ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: اسهال لرزش استفراغ گریه بلند مشکل خواب تحریک پذیری رفتارهای بیش فعال ناتوانی در افزایش وزن بیشتر از حد معمول گریه کردن هم متادون و هم سوباکسون می توانند با سایر داروها تداخل داشته باشند. در واقع، متادون و سوباکسون بسیاری از تداخلات دارویی مشابهی دارند. نمونه هایی از داروهایی که متادون و سوباکسون ممکن است با آنها تداخل داشته باشند، عبارتند از: داروهای HIV و ریتوناویر سایر مواد افیونی مانند بوپرنورفین (بوترانس) و بوتورفانول (استادول) آنتی بیوتیک ها مانند اریترومایسین (اریتروسین) و کلاریترومایسین (بیاکسین) بنزودیازپین ها مانند آلپرازولام (زاناکس) ، لورازپام (آتیوان) و کلونازپام (کلونوپین) داروهای ضد قارچ، مانند کتوکونازول، فلوکونازول (دیفلوکان) و وریکونازول ( Vfend ) یا داروهای کمکی خواب، مانند زولپیدم ( Ambien ) ، اسزوپیکلون ( Lunesta ) و تمازپام ( Restoril ) داروهای ضد تشنج مانند فنی تویین ( Dilantin ) ، فنوباربیتال ( Solfoton ) و کاربامازپین ( Tegretol ) داروهای ریتم قلب، مانند آمیودارون (پاسرون) داروهای ضد افسردگی، مانند آمی تریپتیلین، ( Celexa ) و کوتیاپین ( Seroquel ) مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAIOs ) ، مانند سلژیلین ( Emsam ) و ایزوکاربوکسید ( Marplan ) داروهای آنتی کولینرژیک، مانند بنزتروپین ( Cogentin ) ، آتروپین ( Atropen ) و oxybutinin ( Ditropan XL ) اگر هر یک از این موارد را دارید، باید قبل از مصرف متادون یا سوباکسون ایمنی خود را با پزشک خود در میان بگذارید: بیماری کبد اعتیاد به الکل بیماری کلیوی مشکلات تنفسی مشکلات روحی و روانی سوء استفاده از سایر داروها همچنین در موارد زیر قبل از مصرف متادون با پزشک مشورت کنید: تشنج مشکلات ریتم قلب مشکلات معده مانند یا باریک شدن روده سخن آخر متادون و سوباکسون شباهت های زیادی دارند و برخی تفاوت های کلیدی دارند. برخی از تفاوت های مهم بین این داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: هزینه دسترسی خطر اعتیاد اثرات جانبی اشکال دارویی تداخلات دارویی پزشک شما می تواند در مورد این تفاوت ها بیشتر به شما بگوید. اگر به درمان اعتیاد به مواد افیونی نیاز دارید، پزشک بهترین مکان برای شروع است. آنها می توانند بهترین دارو را برای کمک به سلامتی شما توصیه کنند. مصرف سوباکسون می تواند منجر به علایم ترک مواد افیونی شود، به خصوص اگر دوز بسیار بالا باشد. این به این دلیل است که سوباکسون حاوی داروی نالوکسان است. اگر سوباکسون را تزریق کنید، نالوکسان ممکن است باعث علایم ترک شود. اما اگر سوباکسون را به صورت خوراکی مصرف کنید، بدن شما مقدار بسیار کمی از جزء نالوکسون را جذب می کند، بنابراین خطر علایم ترک کم است. با این حال، مصرف دوزهای بالای سوباکسون از طریق خوراکی ممکن است همچنان علایم ترک را ایجاد کند.

رعایت یا هیپوتیرویید می تواند از بروز عوارض احتمالی در مبتلایان به کم کاری تیرویید پیشگیری کند. رژیم غذایی مناسب برای سلامت مطلوب تیرویید مهم هستند. بیماری است که در آن بدن به اندازه کافی هورمون تیرویید تولید نمی کند. هورمون های تیرویید به کنترل رشد، ترمیم سلول و متابولیسم کمک می کنند. در نتیجه، افراد مبتلا به کم کاری تیرویید احتمال دارد احساس خستگی، افزایش وزن و سرما کنند. کم کاری تیرویید - از مردم جهان را تحت ت ثیر قرار می دهد. این می تواند علایمی مانند خستگی، افزایش وزن و احساس سرما را ایجاد کند. خوشبختانه، خوردن مواد مغذی مناسب و مصرف داروها می تواند به کاهش علایم و بهبود عملکرد تیرویید کمک کند. مواد مغذی مفید برای تیرویید ید، سلنیوم و روی هستند. پیروی از یک رژیم غذایی مناسب، می تواند علایم را به حداقل برساند و در حفظ وزن سالم کمک کند و خوردن غذاهای کامل، فرآوری نشده و پروتیین بدون چربی را تشویق می کند.

وقتی فرزندتان به دستورالعمل های شما توجه نمی کند، ممکن است ناامید شوید. از این رو، بسیاری از والدین در تلاش هستند تا بفهمند چکار کنیم بچه ها حرف گوش کنند؟ اما از دست دادن خونسردی شما کمکی نمی کند. درعوض، آرامش داشته باشید و تکنیک های زیر را دنبال کنید تا فرزندان به حرف های شما احترام بگذارند. ایده های زیر در انتقال افکار، احساسات و انتظارات شما از فرزندتان بدون تکرار و داد و فریاد و ساده موثر هستند. در حالی که از این نکات استفاده می کنید، به صحبت های فرزندتان نیز گوش دهید و سعی کنید دلیل رفتار او را بفهمید. اما قبل از اینکه وارد لیست شویم، بیایید دلایل احتمالی گوش نکردن فرزندانتان به شما را مورد بحث قرار دهیم. در اینجا چند دلیل وجود دارد که می تواند مانع از گوش دادن کودک شما به شما شود. این موارد، عبارتند از: این ساده ترین توضیح است و اغلب، صحیح است. گاهی اوقات، کودکان آنقدر غرق در بازی یا هر کار دیگری می شوند که تمام مناظر و صداهای دیگری را از یاد می برند. آنها فقط بر روی کاری که در دست دارند تمرکز می کنند. سعی کنید با صدای معمولی و بدون ذکر نام یا گذرا، آموزش دهید. در این صورت، کودک دستورات شما را می شنود، اما چیز دیگری توجه او را به خود جلب می کند و آن این است که آنها صرفا آن چیز را به جای آموزش شما ترجیح می دهند. آنها عمدا شما را نادیده نمی گیرند یا سعی در آزمایش صبر شما ندارند، بلکه با خواسته های متضاد سر و کار دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ذهن کودکان اغلب مشغول جذب چیزهایی از محیط اطراف است. آنها نمی توانند دستورالعمل های پیچیده را درک کنند. دستورالعمل های بیش از حد در یک جمله می تواند آنها را گیج کند و پردازش را برای آنها دشوار کند. در این صورت عمدا شما را نادیده نمی گیرند. حقیقت این است که آنها دستور شما را نمی فهمند. وقتی به فرزندتان نگاه می کنید، ممکن است فکر کنید که او فقط دارد بازی می کند یا از پنجره به بیرون نگاه می کند. شاید از نظر شما شلوغ به نظر نرسند، اما کاری را انجام می دهند که معتقدند مهم است. اگر از آنها بخواهید هر کاری را که انجام می دهند فورا ترک کنند و کاری را که می خواهید انجام دهند، به حرف شما گوش نمی دهند زیرا به گفته آنها، شما کار آنها را قطع می کنید. کودکان انرژی زیادی دارند، اما نسبت به بزرگسالان سریع تر خسته می‌شوند. اگر کودک شما بعدازظهرها چرت نزند، متوجه خواهید شد که او در عصرها توجه کمتری به شما دارد. آنها نمی توانند روی دستورالعمل های شما تمرکز کنند و وقتی خسته هستند آنها را پردازش کنند. شما همچنین احتمالا گاهی اوقات خسته می شوید و سر آنها فریاد می زنید. با این حال، به یاد داشته باشید که آنها کودک هستند و ممکن است زمانی که خسته هستند به کمک بیشتری نیاز داشته باشند. بیشتر بزرگسالان آنقدر به قوانین عادت کرده اند که متوجه نمی شوند کودکان این قوانین را نمی دانند. قوانین ساده ای مانند ساکت ماندن در کتابخانه یا غذا ندادن به حیوانات در باغ وحش چیزهایی هستند که هنوز نمی دانند. اگر به طور ناگهانی این قوانین را بر روی آنها وارد کنید، آنها گیج می شوند. این در نهایت باعث می شود که آنها به حرف شما گوش ندهند. اگر فرزندتان برای انجام کاری که از او می‌خواهید فعالیتی را رها کرد، برای خوشحال کردن شماست. بچه ها شما را بدون قید و شرط دوست دارند، اما باید احساس کنند با شما ارتباط دارند. برای ایجاد ارتباط با فرزندتان باید تلاش کنید. اگر با فرزندتان ارتباط برقرار نکنید، او احتمالا به شما گوش نخواهد داد. این یکی از ناراحت کننده ترین چیزهایی است که شما به عنوان والدین با آن مواجه خواهید شد. همانطور که کودکان رشد می کنند، شخصیت خود را شکوفا می کنند و نظرات خود را دارند و گاهی اوقات به گونه ای عمل می کنند که اراده آنها را تایید می کند. اگر احساس می کنید فرزندتان هرگز به شما گوش نمی دهد، نگران نباشید. راه‌هایی وجود دارد که می‌توانید بدون استفاده از فریاد یا تهدید، کاری کنید که فرزندتان به حرف‌های شما گوش دهد. این ایده‌ها، یا تکنیک‌های فرزندپروری مثبت را برای برقراری ارتباط موثر با فرزندتان امتحان کنید و او را وادار کنید که به حرف‌های شما گوش کند: اگر دستورالعمل ها را در حالی که آنها به چیز دیگری مشغول هستند ارایه دهید، احتمالا به آن توجهی نکنند. آنها را به نام صدا کنید، مطمین شوید که توجه آنها به شماست، تماس چشمی برقرار کنید و به آرامی و واضح به آنها آموزش دهید. این شانس فرزند شما را افزایش می دهد که به شما گوش دهد. همانطور که خم می شوید تا با آنها صحبت کنید، آنها احساس می کنند با شما ارتباط بیشتری دارند. ایجاد ارتباط قوی با کودک آسان است. سعی کنید وقت خود را به آنها اختصاص دهید. با این حال، به خاطر داشته باشید که ایجاد ارتباط فقط برای یک بار نیست. برای برقراری مجدد این ارتباط باید به طور مداوم کار کنید. ایجاد ارتباط می تواند چیزی به سادگی پرسیدن درباره روز بعد از مدرسه از آنها یا خواندن یک داستان قبل از خواب باشد. اگر با او ارتباط صمیمانه ای داشته باشید، فرزندتان برای تحت ت ثیر قرار دادن شما هر کاری انجام می دهد. بچه ها دوست دارند همه چیز را کنترل کنند. دادن حق انتخاب به آنها احساس قدرت می دهد. به جای اینکه انتخاب های خود را به آنها تحمیل کنید، از آنها بخواهید که انتخاب کنند. انتخاب کردن آنها را بسیار خشنود می کند. به عنوان مثال، اگر می خواهید آنها لباس خاصی را برای یک مراسم بپوشند، دو لباس انتخاب کنید و از فرزندتان بخواهید یکی از آن دو را انتخاب کند. احتمال زیادی وجود دارد که آنها لباسی را که می خواهید بپوشند انتخاب کنند و احساس کنند که کنترل دارند. اکثر والدین به کودکان یک سری دستورالعمل می دهند. کودکان ممکن است برایشان آزاردهنده باشد که دایما هر کاری را که انجام می دهند ترک کنند و دستورات شما را اجرا کنند. در نتیجه، ممکن است دستورات شما را به عنوان نویز پس زمینه تلقی کنند و آنها را نادیده بگیرند. اگر مقصر هستید که دایما از آنها می خواهید کاری انجام دهند، باید آگاهانه دستورات را کاهش دهید و کلمات خود را بسنجید تا فرزندانتان یاد بگیرند که برای دستورالعمل های شما ارزش قایل شوند. اگر فرزندتان اولین بار به شما گوش نداده است، کاری را که انجام می دهید رها کنید، به سمت او بروید و در حین برقراری تماس چشمی، دستورالعمل ها را تکرار کنید. اینکار به کودکان کمک می کند بفهمند که باید فورا کار را انجام دهند. این را می توان بدون فریاد زدن یا عصبانیت انجام داد. بچه ها برای انجام کارها وقت می گذارند. آنها هنوز در حال توسعه مهارت های حرکتی خود هستند و ذهن آنها توسط بسیاری از چیزهای دیگر در اطرافشان پرت شده است. برای شما، ممکن است به نظر برسد که کودک عمدا وقت خود را تلف می کند. اما برای پیشگیری از این امر، رویدادها را طوری برنامه ریزی کنید که فرزندانتان را از قبل شروع به انجام کارهایشان کنید. به عنوان مثال، اگر تاکسی شما برای ساعت : بعد از ظهر برنامه ریزی شده است، مطمین شوید که کودک شما از ساعت : صبح شروع به پوشیدن کفش می کند. درخواست از آنها برای عجله کردن معمولا کارساز نیست. کودکان خردسال نمی توانند دستورالعمل های طولانی و پیچیده را درک کنند. آنها دامنه توجه کوتاهی دارند و اگر دستورالعمل های طولانی به آنها بدهید نمی توانند روی آنچه می گویید تمرکز کنند. بهتر است دستورات خود را به جملات کوتاه و مستقیم تقسیم کنید تا فرزندتان حرف شما را متوجه شود. به عنوان مثال، به جای این که بگویید: " تاکسی اینجاست. سریع کفش هایت را بپوش و بیا، می توان گفت: " کفش هایت را بپوش ". اگر از آنها بخواهید در حالی که از فعالیت دیگری لذت می برند کاری انجام دهند، احتمال کمی وجود دارد که به شما گوش دهند. در عوض، می توانید به آنها مهلت بدهید. به فرزندتان بگویید که به جای انجام فوری، پس از مدتی باید کاری انجام دهید. به عنوان مثال، اگر آنها در پارک بازی می کنند، به جای این که بگویید بیا، حالا برویم، بهتر است این جمله را تاکید کنید که ما باید دقیقه دیگر برویم. کودکان احساسات قوی دارند حتی اگر ندانند چگونه آنها را به خوبی بیان کنند. اگر به آنها دستور دهید که بلافاصله کاری را انجام دهند، ممکن است دچار بحران شوند زیرا نمی خواهند کاری را که انجام می دهند ترک کنند. اشک های کودکان را نادیده نگیرید و از آنها نخواهید گریه خود را متوقف کنند. در عوض، به آنها اطمینان دهید که می‌دانید برای رها کردن هر کاری که انجام می‌دهند، مشکل دارند. وقتی هر کاری را که انجام می دهند مهم است، به احتمال زیاد با شما همکاری می کنند. اگر فرزند شما پس از یک روز طولانی در مدرسه یا پس از یک جلسه پر سر و صدا در زمین بازی خسته شده است، چندان مایل به کار سریع طبق دستور شما نخواهد بود. کودکان با پیشرفت روز بیشتر خسته می شوند. علایم خستگی را متوجه شوید و از آنها بپرسید که آیا در انجام کارها به کمک نیاز دارند یا خیر. سعی کنید در تنظیم زمان حمام یا خواب به کودک کمک کنید. اینکار ها ممکن است برای شما پیش پا افتاده به نظر برسند، اما بعد از صرف انرژی زیاد در جای دیگر، انجام آنها برایشان دشوار است. علاوه بر این، کمک کردن به آنها می تواند به ایجاد ارتباط عالی بین شما و فرزندانتان کمک کند. کودکان دوست دارند کاوش کنند. وقتی از یک مکان بازدید می کنند، سعی می کنند به روش های خود آن مکان را درک کنند. از آنجایی که آنها نمی دانند چه چیزی قابل قبول است و چه چیزی غیرقابل قبول است، می توانند به گونه ای رفتار کنند که نباید. در چنین مواقعی، والدین سعی می کنند فرزندان خود را وادار به رفتاری کنند، اما در صورت عدم موفقیت، در نهایت فریاد می زنند و صحنه ایجاد می کنند. در عوض، می توانید درست قبل از خروج از خانه در مورد مکانی که در حال بازدید هستید صحبت کنید و به فرزندتان بگویید که در آنجا چگونه باید رفتار کند. به عنوان مثال، اگر از یک کتابخانه بازدید می کنید، به آنها بگویید که باید در آنجا ساکت باشند. وقتی کودک شما مشغول بازی یا انجام کار دیگری است، ممکن است دستورات شما را به عنوان صدای پس زمینه رد کند. اگر با صدای معمولی صحبت کنید ممکن است به شما گوش ندهند. با این حال، اگر به طور ناگهانی با آنها زمزمه کنید، آنها به طور غریزی کاری را که انجام می دهند کنار می گذارند و به آنچه می گویید گوش می دهند. کودکان آینه رفتار شما هستند. بنابراین، اگر می‌خواهید رفتارهای مناسب را به آن‌ها بیاموزید، باید آن شیوه‌ها را در زندگی روزمره خود به کار بگیرید. به جای اینکه فقط به آنها بگویید، " آن را آنجا بگذار " یا " این کار را نکن "، می‌توانید بگویید، " لطفا می‌توانید آن را آنجا بگذارید؟ استفاده از کلمه لطفا در یک جمله شانس گوش دادن به صحبت های شما را افزایش می دهد. زمانی که فرزندتان می‌خواهد کاری خطرناک یا نامناسب انجام دهد، طبیعی است که بگویید: این کار را متوقف کن. با این حال، کودکان نمی دانند در غیر این صورت چه کاری می توانند انجام دهند. آنها ممکن است کاری را که انجام می دهند متوقف کنند و در فعالیت های نامناسب دیگری شرکت کنند. به جای گفتن این کار را متوقف کن، سعی کنید بگویید خوشحال می‌شوم اگر این کار را بکنید. اینکار نه تنها به فرزند شما کمک می کند تا آنچه را که قابل قبول است بیاموزد، بلکه فضای مثبت و شادی را برای شما و فرزندتان ایجاد می کند. برخی از قوانین اساسی وجود دارد که هر کودک باید از آن پیروی کند. این قوانین معمولا شامل بهداشت شخصی است و نمی توان آنها را به خطر انداخت. اغلب، بچه ها تنبل می شوند و سعی می کنند از این مشکلات خلاص شوند. اگر می خواهید فرزندتان از یک قانون اساسی پیروی کند، از او نپرسید که آیا می تواند این کار را انجام دهد یا خیر. به آنها بگویید که باید این کار را در یک محدودیت زمانی انجام دهند. در عصر حاضر، کودکان باید با بسیاری از مسایل کنار بیایند. آنها در کلاس های مختلف شرکت می کنند و انتظار می رود که در مدرسه و همچنین در فعالیت های مشترک عملکرد خوبی داشته باشند. همه اینها نه تنها وقت آنها را می گیرد، بلکه باعث می شود احساس عجله و ناشناخته شدن داشته باشند. سعی کنید با آنها همدلی کنید. خودتان را جای آنها بگذارید تا بفهمید آنها در این سن کم چه می گذرانند. این کار شما را با آنها مهربان تر می کند و به نوبه خود احساس دوست داشتن و شنیدن خواهند داشت. آنها از پاسخگویی به درخواست های شما خوشحال خواهند شد. کودکان عاشق بازی هستند. اگر حرفتان را به یک بازی تبدیل کنید، می توانید آنها را مجبور به انجام هر کاری کنید. اگر می خواهید کاری را سریع تر انجام دهند، بهترین راه این است که کار را برایشان جالب کنید. آنها مشتاق انجام آن در کوتاه ترین زمان خواهند بود. کودکان از حجم کاری که باید انجام دهند غرق می شوند. ممکن است برای یک بزرگسال جزیی به نظر برسد، اما برای ذهن کوچک کودکان، کار بزرگی است. در نتیجه، آنها ممکن است به آنچه شما می گویید گوش ندهند. برای غلبه بر چنین وضعیتی، می توانید پیشنهاد دهید که با هم مشکل را حل کنید. آنها از کمک قدردانی خواهند کرد و کار سریع تر انجام خواهد شد. بهترین راه برای اطمینان از اینکه فرزندتان دستورالعمل شما را شنیده است این است که از او بخواهید آن را تکرار کند. تا زمانی که فرزند شما اصل حرف شما را فهمیده باشد، لازم نیست کلمه به کلمه تکرار کنید. اما تکرار دستورالعمل به آنها کمک می کند تا آن را در مغز خود ثبت کنند تا بهتر آن را به خاطر بسپارند. اگر اشتباه می کنند، آنها را به آرامی اصلاح کنید. در حالی که برای کودک شما اشکالی ندارد که آنچه شما می گویید تکرار کند، نباید تکرار آنچه می گویید را به عادت تبدیل کنید. این فقط یک سیگنال به فرزند شما می فرستد که می تواند اجازه دهد اولین باری که شما چیزی می گویید بگذرد. اگر چیزی می گویید، مطمین شوید که فرزندتان همان بار اول آن را یادداشت می کند. در سراسر اتاق برای فرزندتان قدم بزنید، تماس چشمی برقرار کنید و آنچه را که می خواهید، بگویید. اگر فرزندتان هر کاری را به خوبی انجام می دهد، نحوه برخورد او با موقعیت را تحسین کنید. کلمات مثبت ذهنیت مثبتی را ایجاد می کنند و کودک شما برای عملکرد بهتر انگیزه پیدا می کند. همیشه اعمال آنها را تحسین کنید. با بازخورد مثبت، بهبود قابل توجهی را در رفتار فرزندتان و توانایی او برای گوش دادن به شما خواهید دید. درخواست از فرزندتان برای انجام کارهای پیچیده نه تنها باعث سردرگمی او می شود، بلکه در زمانی که قادر به انجام آن ها نیست، بر عزت نفس او نیز ت ثیر می گذارد. به عنوان یک والدین، می‌دانید که فرزندتان قادر به انجام چه کاری و چقدر است. فقط آنچه را که می توانند مدیریت کنند به آنها بدهید. اغلب والدین معمولا مهارت های فرزندان خود را دست کم می گیرند یا بیش از حد آن ها را برآورد می کنند. برخی از کودکان مجاز به انجام هیچ کاری نیستند، در حالی که از برخی دیگر انتظار می رود بیش از آنچه می توانند انجام دهند. در هر صورت، کودک با مشکلاتی روبرو می شود. فهرستی واقع بینانه از کارهایی که فرزندتان می تواند انجام دهد تهیه کنید و به او اجازه دهید این کار را با سرعت خودش انجام دهد. به محض اینکه متوجه شوند که شما به آنها اعتماد دارید و آنها را قضاوت یا انتقاد نمی کنید، بیش از حد مایل می شوند که سهم خود را از کار بر عهده بگیرند. وقتی فرزندتان حتی پس از یادآوری های مکرر به طور مداوم به شما گوش نمی دهد، طبیعی است که خونسردی خود را از دست بدهید و شروع به فریاد زدن کنید. با این حال، وقتی شما ناراحت می شوید، فرزندانتان بیشتر ناراحت می شوند. اولین غریزه آنها فرار از موقعیت است و ممکن است برای اثبات حرف خود با شما بحث کنند. این به شما بستگی دارد که آرامش خود را حفظ کنید و کار را به پایان برسانید نه اینکه نق بزنید. وقتی به نتیجه رسیدید و کمی آرام‌تر شدید، می‌توانید درباره مشکلی که پیش آمده صحبت کنید. بچه ها کارهای روزمره را دوست دارند. اگر بدانند چه زمانی چه کاری را انجام دهند، احساس خوشبختی بیشتری می کنند. روال ها به طور خودکار جایگزین دستورالعمل های بی پایان می شوند و همه را از تنش رها می کند. یک برنامه روتین برای صبح ها تنظیم کنید. حتی می توانید نموداری تهیه کنید تا فرزندانتان فراموش نکنند که چه کاری باید انجام دهند. برای موقعیت های مختلف هر تعداد نمودار که می خواهید بسازید. اینکار به آزاد کردن ذهن فرزندتان کمک می کند و باعث می شود راحت تر به شما گوش دهد. اگر می خواهید فرزندتان به شما گوش دهد، باید شروع به گوش دادن به او کنید. اگر عادت دارید در حالی که فرزندتان با شما صحبت می کند به تلفن خود نگاه کنید یا کار دیگری انجام دهید، احتمال زیادی وجود دارد که فرزندتان اعمال شما را منعکس کند. به یاد داشته باشید که شما الگوی فرزندتان هستید. رفتار شما در رفتار آنها منعکس می شود. بنابراین، ضروری است که از هر کاری که انجام می دهید دست بردارید و به صحبت های فرزندتان گوش دهید. این عادت می تواند کمک زیادی به بهبود ارتباط با فرزند شما کند. در حالی که دستورالعمل‌های کوتاه بیشتر اوقات جواب می‌دهند، مواقعی وجود دارد که فرزند شما ممکن است آن‌ها را نیز تنظیم کند. بچه ها معمولا می دانند که قرار است چه کاری انجام دهند. آنها سعی می کنند از انجام آن اجتناب کنند زیرا درگیر کار دیگری هستند. وقتی فقط از یک کلمه استفاده می کنید، فرزندانتان یاد می گیرند که آن را با فوریت یا نیاز به انجام کار مرتبط کنند. بیشتر ارتباط شما با فرزندانتان می تواند به صورت دستور باشد. شما به آنها دستور می دهید که کاری انجام دهند و از آنها انتظار انجام آن کار را دارید. با این حال، کودکان اراده های خود را دارند. در حالی که آنها کوچکتر هستند، ممکن است به شما گوش دهند، اما وقتی بزرگتر می شوند، شروع به ابراز اراده خود می کنند. به جای دستور، می توانید اطلاعاتی در مورد مزایا و معایب انجام یک فعالیت خاص به آنها بدهید. به عنوان مثال، اگر آنها در پارک چند کار خطرناکی انجام می دهند، می توانید به آنها یاد بدهید که آنها یا دیگران چگونه ممکن است آسیب ببینند. کودکان نیز احساسات عمیقی را تجربه می کنند. اغلب، آنها نمی توانند احساسات خود را کنترل کنند، و در نتیجه باعث عصبانیت می شوند. به عنوان یک والدین، می توانید به آنها کمک کنید تا احساسات خود را نام ببرند تا احساس کنند که دوستش دارند. به عنوان مثال، اگر کودک شما عصبانی یا ناامید است، احساسات او را نادیده نگیرید. در عوض، دلیل عصبانیتش را جویا شوید. هنگامی که آنها موضوع را توضیح می دهند، از آنها بپرسید که فکر می کنند راه حل ممکن برای حل آن چیست. این تکنیک نه تنها به کودک شما کمک می کند تا احساسات خود را شناسایی کند و احساس مهم بودن کند، بلکه به بهبود مهارت های حل مسیله و تفکر جانبی او نیز کمک می کند. اگرچه فرزند شما بسیار کوچکتر از شما است، اما باید به خاطر داشته باشید که آنها خواسته ها و اراده هایی نیز دارند. شما به سادگی نمی توانید انتظار داشته باشید که فرزندتان همیشه طبق دستورات شما عمل کند. البته، مواقعی وجود دارد که کودک شما باید صریح به صحبت های شما گوش دهد، اما این زمان ها را محدود کنید و هر بار که می خواهید فرزندتان از آنها پیروی کند، نیاز به آن قوانین را توضیح دهید. وقتی به فرزندتان آزادی انتخاب می دهید، آنها شروع به ارزش گذاری برای توصیه های شما می کنند. حتی بزرگسالان نیز تمایل به انتخاب های نامناسب دارند، بنابراین هیچ فایده ای ندارد که فرزندتان را به خاطر قضاوت های بد سرزنش کنید. باید به خاطر داشته باشید که آنها در نهایت تنها فرزند هستند. وقتی اشتباه می کنند، آنها را تنبیه نکنید. با آنها بنشینید و آنچه را که اشتباه رخ داده است و به جای آن چه کاری می‌توانست انجام دهد را بیان کنید. همچنین می توانید دفعه بعد که نیاز به انتخاب دارند به آنها کمک کنید. به این ترتیب آنها نیازهای خود را به راحتی با شما در میان می گذارند و به توصیه های شما گوش می دهند. وقتی پیشاپیش از فرزندتان تشکر کنید، این تصور را به کودکتان می‌دهد که به توانایی‌های او اعتماد دارید. تضمین می شود که فرزند شما رفتار بهتری داشته باشد و بیشتر به شما گوش دهد. کودکان معمولا می خواهند تا آنجا که می توانند والدین و نزدیکان خود را تحت ت ثیر قرار دهند. اگر بتوانید به آنها احساس خاص بودن بدهید، با خوشحالی به درخواست شما عمل خواهند کرد. چیزی که باید به خاطر بسپارید این است که کودکان وقت خود را صرف انجام کارها به روش خود می کنند. به جای فریاد زدن بر سر آنها، یک واقعیت را بیان کنید و سپس از آنها بپرسید که قصد دارند در مورد آن چه کاری انجام دهند. به عنوان مثال، اگر روی زمین اسباب بازی هایی وجود دارد، بگویید: " می بینم که اسباب بازی هایی روی زمین وجود دارد. برنامه شما برای مرتب کردن آنها چیست؟ این به فرزند شما فرصتی می دهد تا کنترل موقعیت را در دست بگیرد. اگرچه ممکن است فکر کنید فرزندانتان برای قبول هر مسیولیتی بسیار کوچک هستند، اما آنها بیش از حد برای آن آماده هستند. هر چه زودتر مسیولیت پذیری را به آنها بیاموزید، در زندگی آینده برای آنها بهتر است. هنگامی که آنها با عواقب اعمال خود روبرو می شوند، به طور خودکار یاد می گیرند که دفعه بعد چگونه باید رفتار کنند. این تکنیک می تواند در برخورد با کودکان بزرگتر نیز کاملا موثر باشد. چه آنها دستورات شما را اجرا کنند یا نه، کاری کنید که مطمین شوند که عشق شما به آنها تغییر نمی کند. بچه ها، مخصوصا وقتی کوچکتر هستند، تشنه عشق شما هستند. کودکانی که مورد محبت و مراقبت قرار می گیرند بیشتر به حرف والدین خود گوش می دهند. بسیاری از والدین اغلب فکر می کنند که گریه فرزندانشان نشانه ضعف است. آنها سعی می کنند فرزندان خود را از گریه منع کنند و حتی سعی می کنند آنها را شرمنده کنند که ساکت بمانند. با این حال، گریه یک کار کاملا طبیعی برای احساسات کودک شما است.

آیا هر روز نوشابه می خورید؟ اگر چنین است، ممکن است شما اعتیاد به نوشابه داشته باشید. اعتیاد به عنوان وابستگی جسمی یا روانی به یک ماده تعریف می شود. افراد می‌توانند به کافیین که از طریق نوشابه مصرف می‌شود، اعتیاد پیدا کنند. ما در این مقاله از به بررسی علایم، علل، تشخیص و درمان اعتیاد به نوشابه و همچنین ت ثیر مصرف بیش از حدآن بر سلامت شما می پردازیم. نوشابه یک نوشیدنی است که با مواد تشکیل دهنده مانند کافیین و شکر تهیه می شود که آن را به طرز منحصر به فردی لذت بخش می کند و منجر به هوس می شود. اگر هوس نوشابه به وابستگی تبدیل شود، مشکلات روانی و جسمی می تواند به دنبال داشته باشد. اعتیاد به نوشابه یا وابستگی به آن می تواند منجر به موارد زیر شود: افسردگی دیابت نوع بیماری های قلبی مشکلات دندانی بیماری کبد چرب افزایش وزن ناخواسته ضعیف شدن استخوان ها برخی از علایم و نشانه های اعتیاد به نوشابه شبیه علایم اعتیاد به الکل یا مواد مخدر است. در حالی که ممکن است شما مسمومیت یا تغییر هوشیاری را تجربه نکنید، علایمی مانند موارد زیر است: خوردن مداوم نوشابه را تجربه کنید که مقاومت در برابر آن دشوار است. کنترل مصرف نوشابه خود را مختل کرده باشید. نوشابه را در مقادیر بیشتر از آنچه در ابتدا در نظر داشتید مصرف کنید. اگر نتوانید مصرف نوشابه را کم یا قطع کنید، علایم ترک مانند تحریک پذیری و مشکل در تمرکز، یا علایم فیزیکی مانند سردرد و لرزش را تجربه کنید. علایم وابستگی به نوشابه بیشتر به عملکرد مغز و سیستم عصبی شما مربوط می شود. علایمی که ممکن است تجربه کنید، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میل شدید یک مشغله ذهنی با نوشیدن ناتوانی در تعدیل مصرف نوشابه تشنگی که فقط با نوشابه برطرف می شود یکی دیگر از علایم، تجربه ترک است زمانی که شما قادر به مصرف نوشابه نیستید، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید: سردرد گیجی تحریک پذیری خلق و خوی افسرده مانند هر اعتیاد دیگری، علل آن با استفاده از این ماده و ایجاد نیاز جسمی یا روانی با مصرف بیشتر شروع می‌شود. موارد زیر برخی از علل اعتیاد به نوشابه هستند: نوشابه حاوی موادی مانند کافیین و شکر است که می تواند اعتیاد آور باشد. الکل و مواد مخدر، کافیین همچنین باعث ترشح هورمون حس خوب دوپامین در مغز می‌شود و باعث می‌شود بیشتر هوس کنید. ممکن است نوشابه را با وعده‌های غذایی خاصی مانند فست فود یا غذای بیرون بخورید، و احساس کنید که وعده غذایی ناقص است مگر اینکه نوشابه مصرف کنید. ممکن است از طعم و تند نوشیدنی های گازدار لذت ببرید و انتخاب آنها را به جای آب یا سایر گزینه ها به عادت تبدیل کنید. اعتیاد به نوشابه مضر است زیرا مصرف آن با چندین بیماری جدی مرتبط است، این عوارض، عبارتند از: چاقی دیابت سنگ کلیه سکته مغزی بیماری قلبی کلسترول بالا فشار خون بالا پوسیدگی دندان سندرم متابولیک اختلالات خوردن مشکلات گوارشی کسانی که به طور منظم نوشابه می نوشند در مقایسه با کسانی که مصرف نمی کنند اضافه وزن دارند. مصرف بیشتر نوشابه با خطر سکته مغزی و سنگ کلیه مرتبط است. اگر فکر می کنید که بیش از حد نوشابه مصرف می کنید یا به آن معتاد شده باشید، بهتر است سعی کنید مصرف نوشابه را کاهش دهید. این چند نکته است که می تواند به شما در کاهش مصرف نوشابه کمک کند: مانند آب سلتزر جایگزین کنید. به دنبال گزینه های شیرین نشده باشید که هیچ شکر یا جایگزین شکر اضافه ای ندارند. همچنین می توانید نوشیدن آب گازدار یا با طعم میوه را امتحان کنید. می توانید نوشابه را یکباره کنار بگذارید، یا اگر علایم ترک را تجربه می کنید، این کار را به تدریج انجام دهید. به تدریج نوشابه هایی را که در یک روز مصرف می کنید کاهش دهید. تعیین اهدافی مانند دو نوشابه در روز، هفته آینده یک نوشابه در روز، هفته بعد نصف نوشابه در روز در این هفته می تواند مفید باشد. باید با خود پیمان ببندید که هر بار که نوشابه می نوشید حداقل به اندازه نوشابه آب بنوشید. بنابراین، اگر یک لیوان نوشابه می نوشید، باید حداقل یک لیوان آب همراه با آن بنوشید. آب می تواند به رفع تشنگی و سیر شدن شما کمک کند و ممکن است متوجه شوید که به اندازه ای که فکر می کردید به نوشابه گازدار نیاز ندارید. اگر سعی کرده اید مصرف نوشابه را کاهش دهید اما موفق نبوده اید، بهتر است با پزشک مشورت کنید. در سال های اخیر، محققان مفهوم اعتیاد به غذا را بررسی کرده اند. پزشک احتمالا در مورد عادات مصرف نوشابه، شیوه زندگی، علایم و سابقه خانوادگی شما سوال می کند و سعی می کند علت آن را مشخص کند. در صورت لزوم، از شما می خواهند که سایر آزمایشات و معاینات غربالگری را نیز انجام دهید. نوشابه اسیدی است و به مرور زمان می تواند رنگ دندان های شما را تغییر دهد و مینای آن را فرسوده کند. در نتیجه دندان های شما را ضعیف کرده و شما را بیشتر در معرض پوسیدگی و سایر مشکلات دندانی قرار می دهد. اگر به جای نوشابه رژیمی، نوشابه پر شکر بنوشید، این مشکل تشدید می شود. زیرا شکر باکتری های تشکیل دهنده پلاک را تغذیه می کند و در نتیجه روند پوسیدگی دندان را تسریع می کند. اسید فسفریک موجود در انواع نوشابه تیره نیز به پوکی استخوان کمک می کند. علاوه بر این، مصرف زیاد نوشابه های معمولی و رژیمی می تواند باعث افزایش وزن شود. نوشابه کامل حاوی حدود کالری همه از شکر در هر وعده اونس ( میلی لیتر) است. این بدان معناست که اگر مقدار زیادی نوشیدنی به عنوان مثال، اونس ( میلی لیتر) با هر وعده غذایی بنوشید، به راحتی می توانید کالری اضافی یا بیشتر در روز بنوشید. مصرف زیاد قند می تواند باعث افزایش وزن و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع و بیماری قلبی شود. همچنین نوشیدن نوشابه قندی با بیماری کبد چرب غیرالکلی در بزرگسالان و کودکان مرتبط است. اعتیاد به نوشابه را می توان به عنوان نوشیدن مقادیر بیش از حد آن و عدم توانایی در ترک تعریف کرد. اعتیاد به نوشابه می تواند باعث تعدادی از مشکلات سلامت جسمی مانند افزایش وزن و پوسیدگی دندان شود. هر چه نوشابه بیشتری بنوشید، از پاسخ دوپامین لذت کمتری می برید، که می تواند باعث میل بیشتر شما به نوشابه شود. از آنجایی که اعتیاد به نوشابه واقعا یک اختلال نیست، هیچ درمان رسمی وجود ندارد. به طور کلی، افرادی که با اعتیاد به مواد غذایی دست و پنجه نرم می کنند، تمایل دارند به درمان رفتاری به خوبی پاسخ دهند. CBT در کمک به افراد برای اصلاح رفتارهای مشکل ساز، از جمله پرخوری، اشکال مختلف اعتیاد و سایر رفتارهای اجباری بسیار موثر است CBT . می تواند به هدف قرار دادن الگوهای فکری مشکل ساز که منجر به رفتارهای نامناسب مانند نوشیدن نوشابه می شود کمک کند. بررسی ها نشان داده است که مصرف نوشابه با تعدادی از شرایط سلامتی جدی از جمله بیماری قلبی، سکته مغزی، دیابت و چاقی مرتبط است. نوشابه همچنین می‌تواند اعتیادآور باشد، و باعث می‌شود بیشتر هوس کنید و توانایی شما برای کنترل مصرف را مختل می‌کند. اگر نوشابه زیاد مصرف می کنید، می توانید اقداماتی را برای کاهش مصرف خود انجام دهید. وابستگی به نوشابه می تواند به آرامی یا سریع شروع شود. یکی از عوامل تعیین کننده در چگونگی ایجاد اعتیاد، ترکیب شیمیایی مغز شما و سابقه شخصی و خانوادگی شما از رفتارهای اعتیادآور است. نوشیدن نوشابه به ویژه نوشابه کافیین دار می تواند باعث ترشح دوپامین در مغز شود که به عنوان هورمون شادی نیز شناخته می شود. از آنجایی که اعتیاد فردی است، ارایه توصیه های یکسان در مورد چگونگی جلوگیری از وابستگی به نوشابه دشوار است. اگرچه این مراحل برای پیشگیری از وابستگی به نوشابه تضمینی نیستند، اما خطر ابتلا به آن را کاهش می دهد. از آنجایی که وابستگی به نوشابه دارای مولفه ذهنی بزرگی است، اگر برای ترک نوشابه مشکل دارید، باید با پزشک مشورت کنید. علایم ترک شامل تحریک پذیری، خستگی، سردرد و حتی احساس افسردگی است. این علایم به دلیل ترک کافیین است و معمولا بین تا روز طول می کشد. اگر هنگام تلاش برای ترک سیگار نمی توانید این علایم را مدیریت کنید، باید با پزشک مشورت کنید. برای اطمینان از عدم وابستگی به نوشابه، انواع نوشیدنی‌هایی را که از آن لذت می‌برید و پاسخ دوپامین را ایجاد نمی‌کنند، در دسترس خود نگه دارید. در اینجا چند گزینه بهتر نوشیدنی وجود دارد که فاقد کافیین، شکر و شیرین کننده های مصنوعی یا کمتر هستند: چای سرد بدون شیرینی چای سبز، سیاه یا گیاهی داغ کامبوچا یا چای تخمیر شده آب گازدار، ترجیحا شیرین نشده قهوه، گرم یا سرد، ترجیحا بدون کافیین آب، طعم دار شده با میوه تازه یا آب لیمو یا لیموترش این جایگزین‌ها به شما این امکان را می‌دهند که نوشیدن نوشابه‌های شیرین یا رژیمی که عادت‌ساز هستند، به برنامه نوشیدنی‌های خود تنوع بیافزایید. اعتیاد به نوشابه، یا وابستگی به آن، می تواند اثرات جدی بر سلامت جسمانی شما داشته باشد. مصرف زیاد نوشابه می تواند منجر به افزایش وزن، پوسیدگی دندان و بیماری قلبی و دیابت نوع شود. شما می توانید نوشابه را ترک کنید یا به آرامی میزان مصرف خود را کاهش دهید. هر روش مزایا و معایبی دارد، اما آنها به همان اندازه موثر هستند. سخن آخر اعتیاد یک اختلال روانی و فیزیولوژیکی است که با استفاده مداوم از یک ماده مشخص می شود حتی اگر بر شما ت ثیر منفی بگذارد. افراد می توانند به مواد و رفتارهای مختلفی از جمله مواد مخدر، داروهای تجویزی، رابطه جنسی و استفاده از گوشی هوشمند معتاد شوند. با این حال، اعتیاد تعریف رسمی ندارد و در حال حاضر شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد این یک اختلال واقعی است. اعتیاد به نوشابه یا وابستگی به آن را می توان به عنوان نوشیدن بیش از حد بدون اینکه بتوانید مصرف خود را ترک کنید یا تعدیل کنید حتی اگر اثرات منفی را تجربه کنید، تعریف شود. اعتیاد به مواد غذایی از جمله اعتیاد به نوشابه می تواند رفتارهای مشترک زیادی با اعتیاد به مواد مخدر داشته باشد. از آنجایی که نوشابه حاوی چندین ماده بالقوه ایجاد عادت مانند کافیین، سدیم، و شکر یا شیرین کننده های مصنوعی است، وابستگی به آن آسان تر از آن چیزی است که فکر می کنید.

عملی است که قبل از توقف و شروع مجدد در تحریک جنسی تا حد انزال انجام می شود. لبه زدن، شامل چرخه های تحریک است که می تواند برخی از افراد را به سمت ارگاسم شدیدتر سوق دهد. لبه، شامل تحریک جنسی تا حدی درست قبل از ارگاسم قبل از توقف یا کاهش دوباره سرعت است. افراد ممکن است قبل از اینکه به ارگاسم برسند، این چرخه را چندین بار تکرار کنند. بعید به نظر می رسد که لبه ها مشکلی در سلامتی ایجاد کنند. لبه زدن ممکن است در افرادی که زود انزال می کنند مفید باشد زیرا می تواند مدت زمان فعالیت های جنسی آنها را افزایش دهد. حتی می تواند فرصت های بیشتری برای آزمایش و اعتماد به نفس در هنگام رابطه جنسی را برای فرد فراهم می نماید. برخی از افراد ممکن است از لبه به عنوان راهی برای افزایش مدت فعالیت جنسی استفاده کنند، در حالی که دیگران ممکن است بخواهند شدت آن را افزایش دهند یا فعالیتهای مختلف جنسی را کشف کنند. لبه شامل تحریک جنسی و توقف دقیقا قبل از نقطه ارگاسم است. لبه به منظور افزایش لذت جنسی شخص برای دوره های طولانی تر و شدیدتر صورت می گیرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر فردی ممکن است بدون توجه به هویت جنسیتی یا گرایش جنسی خود، این وضعیت را تجربه کند. لبه زدن می تواند شامل تکرار چندین بار این چرخه باشد. مردان و زنان ممکن است از لبه به عنوان راهی برای جلوگیری از انزال زودرس استفاده کنند. طبق مقاله ای در سال ، فقط مختص مردان نیست. افراد مختلف، ممکن است لبه زدن را با اهداف متفاوتی انجام دهند. برخی از افراد ممکن است از لبه برای افزایش شدت ارگاسم یا تجربه جنسی استفاده کنند. یا برخی افراد ممکن است این کار را به عنوان روشی برای دوام بیشتر فعالیت های جنسی انجام دهند. مردم همچنین می توانند از لبه به عنوان راهی برای جلوگیری از انزال زودرس استفاده کنند. هر کسی می تواند این کار را انجام دهد. برخی از افراد ممکن است از لبه به عنوان راهی برای ایجاد اعتماد به نفس با دیگران استفاده کنند. فواید لبه زدن طبق انجمن بین المللی پزشکی جنسی، لبه در برخی از افراد می تواند شدت ارگاسم را افزایش دهد. این وضعیت می تواند در رابطه جنسی با شریک زندگی یا استمنا اعمال شود. گنجاندن یک دوره لبه در حین رابطه جنسی می تواند به ایجاد هیجان و اوج راضی کننده تر کمک کند. استفاده از روش لبه نیز ممکن است دستیابی به ارگاسم را آسان کند. یک بررسی در سال نشان می دهد زنانی که از لبه استفاده می کنند بیشتر در دوران رابطه جنسی به ارگاسم می رسند. لبه ممکن است برای افرادی که انزال زودرس را تجربه می کنند مفید باشد زیرا می تواند مدت زمان رابطه جنسی قبل از ارگاسم را افزایش دهد. افراد در حال ارگاسم می تواند شدت آن را تغییر دهند. این تغییر ممکن است شامل کاهش سرعت، تغییر وضعیت یا متوقف کردن تحریک به طور کامل باشد. لبه همچنین به افراد کمک می کند عوامل محرک جنسی خود را کشف کنند. یک بررسی در سال نشان داد که در حالی که زنان می توانند از طریق رابطه جنسی به تنهایی به ارگاسم برسند، اما تحریک کلیتورال بیشتر منجر به ارگاسم می شود و اوضاع را بهتر می کند. استفاده از لبه به افراد این امکان را می دهد تا فعالیت های جدید و روش های لمس یا تحریک را امتحان کنند و اعتماد به نفس بیشتری در طی رابطه جنسی داشته باشند. این در حالی است که رابطه جنسی گاهی اوقات برای زوج های جدید تجربه دشواری است. اما استفاده از لبه زدن، به فرد این فرصت را می دهند تا در مورد علایق جنسی خود صحبت کنند و درباره علاقه شریک زندگی خود اطلاعات بیشتری کسب کند. از طرفی هم، لبه ممکن است برای یادگیری علایق جنسی فردی مفید باشد. با تکرار چرخه های لبه، افراد می توانند در مورد عوامل محرک جنسی یاد بگیرند و فعالیت های جدید را کشف کنند. لبه زدن به ندرت منجر به بروز عوارض خطرناک می شود و به نظر می رسد هیچ مشکلی در انزال ایجاد نمی کند. لبه بندرت منجر به فشار خون اپیدیدیم یا "گلوله های آبی" می شود. اپیدیدیم، تجمع خون در بیضه ها است که در اثر تحریک طولانی مدت بدون ارگاسم ایجاد می شود. می تواند باعث درد و بی حس شدن بیضه شوند. همانطور که از نام محاوره ای آن پیداست، فشار خون اپیدیدیم می تواند باعث شود بیضه ها رنگ مایل به آبی پیدا کنند. علایم دیگر شامل درد و سنگینی در بیضه ها است. این علایم به دلیل محدود شدن جریان خون از آلت تناسلی مرد رخ می دهند. البته افراد باید به وضعیت ارگاسم خود توجه داشته باشند. لبه زدن اگر چه ممکن است به افراد در رسیدن به ارگاسم کمک کند، اما به نظر می رسد در افرادی که آنورگاسمیا را تجربه می کنند نیز موثر نباشد. مانند هر فعالیت جنسی دیگر، لبه زدن هم ممکن است خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد. فعالیت های جنسی می تواند منجر به بیماری مقاربتی ( STD ) مانند کلامیدیا، سفلیس یا شود. البته می توان با استفاده از، مانند کاندوم یا سد دندانی و دریافت معاینات منظم بهداشت جنسی، خطر آلودگی از لبه را کاهش داد. بعید به نظر می رسد که لبه ها باعث مشکلات انزالی مانند انزال عقب مانده یا شوند. برخی از افراد ممکن است انزال دیررس یا زودهنگام را تجربه کنند، اما علل این مسایل معمولا روانی یا عاطفی است. روش های مختلفی برای انجام لبه وجود دارد. اما همه این روش ها مراحل مشابهی دارند که شامل موارد زیر است: تحریک دقیقا قبل از ارگاسم متوقف کردن تحریک، یا تغییر شدت برای جلوگیری از اوج گرفتن انتظار کوتاه مدت افزایش دوباره تحریک به لبه تکرار مراحل تا رسیدن به ارگاسم لبه زدن در حین رابطه جنسی، ممکن است شامل تغییر موقعیت یا فعالیت برای کاهش تحریک باشد. هدف کاهش شدت رابطه است، که می تواند شامل ادامه فعالیت با سرعت کمتری باشد. برخی از افراد برای لبه زدن، روش فشرده سازی را تمرین می کنند. این روش شامل فشردن قسمت بالای آلت تناسلی مرد قبل از انزال و نگه داشتن آن است. اما باید انتظار در طولانی مدت و یا انجام دادن فعالیت هایی که لذت جنسی را کاهش می دهند، خودداری کرد. چون این کار ممکن است منجر به تخریب روحیه فرد شود و رسیدن به انزال را مختل کند. از طرفی هم، همه افراد با استفاده از لبه در حین رابطه جنسی موافق نیستند. برای همین قبل از استفاده آن باید در مورد آن با شریک زندگی خود مشورت کنید. آنورگاسمیا یا اختلال عملکرد ارگاسم، اصطلاح پزشکی برای مسایلی است فرد در رسیدن به ارگاسم مشکل دارند. این یک مشکل شایع در زنان است اما می تواند مردان را نیز درگیر کند. آنورگاسمیا در مردان ناتوانی مداوم مرد در ارگاسم حتی پس از تحریک جنسی کافی محسوب می شود. آنورگاسمیا یا سندرم کوگلان هر دو جنس را تحت ت ثیر قرار می دهد. اما شیوع آن در زنان بیشتر است. شیوع ارگاسم تاخیر یا غایب در مردان حدود % تخمین زده می شود. بعلاوه، این وضعیت در مردان جوان کمتر است. بررسی ها نشان داده شده است که احتمال بروز آن با افزایش سن بیشتر می شود. آنورگاسمیا مرد می تواند برای کسانی که آن را تجربه می کنند ناراحت کننده باشد. خصوصا اینکه اغلب همراه با تاخیر در انزال اتفاق میفتد. بعضی از افراد آنورگاسمازی مادام العمر دارند، در حالی که دیگران ممکن است در دوره های از زندگی یا در شرایط خاص به این بیماری مبتلا شوند. کارشناسان مطمین نیستند که چه چیزی باعث آنورگاسمیا می شود، اما بسیاری بر این باورند که عوامل زیر ممکن است در بروز آن نقش داشته باشند: سابقه جراحی های زنان مسایل مربوط به رابطه افسردگی، اضطراب یا استرس داروهای خاص، مانند داروهای ضد افسردگی برخی از شرایط پزشکی و بیماری ها مانند دیابت به طور کلی، لبه زدن روشی مطمین و ایمن است و می تواند منجر به ارگاسم شدیدتری شود. لبه ها همچنین می توانند راهی برای بهبود زندگی جنسی زوجین باشند. لبه ممکن است به خصوص برای افرادی که زود انزالی دارند مفید باشد. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که همه افراد از لبه زدن لذت نمی برند. یادگیری بیشتر در مورد لبه و بحث در مورد آن با شریک زندگی تان یا یک روان شناس می تواند در تصمیم گیری برای افرادی که می توانند از این روش استفاده کنند، موثر باشد. زوجین همچنین ممکن است از لبه برای ایجاد اعتماد به نفس در اتاق خواب استفاده کنند. این ممکن است به ویژه برای زوج های جدیدی که ممکن است عصبی باشند مفید باشد. برخی از افراد ممکن است از ترکیب لبه در فعالیت های جنسی خود بهره مند شوند. به عنوان مثال، افرادی که انزال زودرس را تجربه می کنند ممکن است برای جلوگیری از این موارد از لبه استفاده کنند. منبع:

به نام لاگوفتالموس شبانه شناخته می شود، نسبتا شایع است. بررسی ها نشان می دهد که حدود نفر از هر نفرهنگام خواب چشمانشان را نبندند. از آنجایی که لاگوفتالموس شبانه می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت خواب و سلامت چشم ت ثیر بگذارد، دانستن علایم این بیماری و نحوه درمان آن مفید است. بستن چشم ها یکی از ویژگی های مشخص خواب است. به همین دلیل، شاید تعجب آور باشد که برخی افراد با چشمان نیمه یا کاملا باز می خوابند. پلک های ما نقش مهمی در داشتن یک خواب خوب شبانه دارند. پلک ها به عنوان یک سد محافظ عمل و از چشم ها در برابر ذرات خارجی محافظت می کنند. آنها همچنین روان کننده هستند و از خشک شدن چشم پیشگیری می کنند. بستن چشم‌ها نیز مانع از نور می‌شود که برای کالیبره کردن ساعته داخلی بدن بسیار مهم است. سلول های خاص در شبکیه چشم، نور را پردازش و اطلاعاتی را به هیپوتالاموس می فرستد و به آن سیگنال می دهد که زمان بیداری فرا رسیده است. وقتی تاریکی را تجربه می کنیم، ملاتونین تولید می شود و به بدن ما می گوید که زمان خواب است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: لاگوفتالموس شبانه می تواند دلایل زیادی، از جمله مکانیک معیوب پلک، اختلالات عصبی و تغییرات ساختاری در صورت داشته باشد. شرایط متعدد می تواند افراد را مستعد این مسایل کند: هنگامی که کره چشم بیرون زده، سطح بیشتری را برای پوشاندن پلک ایجاد می کند. علل احتمالی پروپتوز شامل اختلالات تیرویید مانند بیماری گریوز، شرایط مادرزادی که بر آناتومی صورت ت ثیر می گذارد، عفونت یا تومور است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایط متعددی می‌توانند پلک‌ها را کوتاه یا توان عضلانی آن‌ها را کاهش دهند و در نتیجه از بسته شدن کامل پلک‌ها پیشگیری کنند. روش های پزشکی مانند جراحی سفت کردن پلک، تزریق بوتاکس و برداشتن چربی دور چشم می تواند ارتفاع و رنگ پلک را به خطر بیندازد. ترومای فیزیکی، سوختگی شیمیایی، و برخی بیماری‌ها مانند پمفیگویید چشمی و سندرم استیونز جانسون، می‌توانند اجزای پلک را زخمی کرده و عملکرد آن‌ها را محدود کنند. مجموعه ای از مشکلات با تاثیر بر اعصاب صورت می تواند مانع از عملکرد صحیح پلک ها شود. این مشکلات عبارتند از: فلج بل جراحات بیماری لایم مصرف بیش از حد آرام بخش ها، از جمله برخی از قرص های خواب آور، گاهی اوقات می تواند باعث لاگوفتالموس شبانه شود. زمانی که هیچ علت شناخته شده ای برای لاگوفتالموس شبانه وجود نداشته باشد، به عنوان ایدیوپاتیک طبقه بندی می شود. در برخی شرایط، چشمان شخص می‌تواند در حالی که خواب است باز باشد، بدون این که آنها لاگوفتالموهای شبانه داشته باشند. به عنوان مثال، افرادی که اغلب در خواب راه می روند، در طول دوره راه رفتن در خواب، چشمانشان باز است. با این حال، راه رفتن در خواب یک موضوع جداگانه در نظر گرفته می شود. همه افراد مبتلا به لاگوفتالموس شبانه متوجه علایم نمی شوند. علایمی که فرد تجربه می کند به شدت بیماری و سن فرد بستگی دارد. از آنجایی که روغن کاری چشمی اثر خشک کردن لاگوفتالموس شبانه را کاهش می‌دهد، افراد مسن‌تر به احتمال زیاد علایمی را به دلیل کاهش کیفیت و تولید اشک ناشی از افزایش سن دارند. علایم لاگوفتالموس شبانه معمولا در صبح بدترین حالت و در طول روز بهبود می یابند. علایم احتمالی عبارتند از: تاری دید خشکی چشم چشمان خیس چشمان قرمز احساس تحریک چشم های دردناک با گذشت زمان، لاگوفتالموس شبانه ممکن است به دلیل خشکی مداوم وضعیتی به نام کراتیت به قرنیه آسیب برساند و خطر زخم قرنیه، سوراخ شدن و از دست دادن بینایی را افزایش دهد. بررسی ها نشان داده افرادی که لاگوفتالموس شبانه را تجربه می کنند کیفیت خواب پایینی دارند، که عمدتا به دلیل ناراحتی است. برخی تحقیقات نشان می‌دهند نوری که از پلک‌های باز وارد شده، باعث می‌شود افراد خواب از تحریک بصری بیدار شوند. اگر پزشک به لاگوفتالموس شبانه مشکوک باشد، معمولا فرآیند تشخیص را با مشاهده چشم ها از راه دور آغاز می کند. آنها همچنین به طور کامل علایم، شرایط مستعد کننده و سابقه خانوادگی را با فردی که علایم را تجربه می کند، در میان می گذارند. بر اساس مشاوره اولیه، پزشک احتمال دارد معاینه لامپ اسلیت را توصیه کند. این روش از یک میکروسکوپ کم مصرف برای بررسی ساختارهای چشم استفاده می کند. همچنین ممکن است پزشک از فردی که علایم را تجربه می کند بخواهد پلک بزند و از دست های دستکش برای حرکت دادن پلک ها و بررسی علایم اختلال عملکرد عصبی استفاده کند. یک ارزیابی ویژه اغلب انجام می شود زیرا این یک جزء مهم در تهیه برنامه درمانی بیمار است. تشخیص لاگوفتالموس شبانه به تنهایی دشوار است. حتی اگر فرد دیگری هنگام خواب شما را مشاهده کند، شاید منافذ بسیار کوچک پلک توسط مژه ها پوشانده و تشخیص داده نشود. اگر علایم چشمی دایمی دارید، به ویژه خشکی چشم که در صبح بدتر می شود، مراجعه به پزشک برای آزمایش های تخصصی احتمال دارد مفید باشد. اگر لاگوفتالموس شبانه درمان نشود، می تواند به طور قابل توجهی بر سلامت چشم ت ثیر بگذارد و خواب را به خطر بیاندازد. دریافت یک تشخیص مناسب و برنامه درمانی کافی کمک می کند تا کیفیت چشم بسته مورد نیاز خود را داشته باشید. لاگوفتالموس چگونه درمان می شود؟ درمان برای لاگوفتالموس شبانه بسته به علت و شدت علایم متفاوت است. در صورت امکان، اصلاح هر گونه شرایط زمینه ای که به مشکل کمک می کند، مهم است. به عنوان مثال، فردی که آسیب عصبی دارد می تواند با یک متخصص مغز و اعصاب مشورت کند، یا فردی که دارای اختلال تیرویید است احتمال دارد به درمان غدد درون ریز نیاز داشته باشد. اولین هدف درمان لاگوفتالموس شبانه بهبود خشکی چشم و پیشگیری از کراتیت است. به افرادی که علایم را تجربه می کنند احتمال دارد قطره های چشمی برای روانکاری در ساعات بیداری و پماد برای قبل از خواب داده شود. در موارد شدیدتر، پزشکان می توانند استفاده از نوار مخصوص برای بسته نگه داشتن چشم ها در شب یا وسیله ای عینک مانند که رطوبت را در هنگام خواب فراهم می کند، توصیه کنند. اگر تشخیص داده شد که لاگوفتالموس شبانه دارید، می توانید برای خنثی کردن اثرات آن، تنظیماتی در محیط خواب خود انجام دهید. اطمینان حاصل کنید که اتاق تاریک است تا نور وارد نشود و به بیداری کمک نکند. استفاده از یک مرطوب کننده یا دور کردن تخت خود از جریان هوای خشک نیز می تواند خشکی چشم را کاهش دهد. افرادی که لاگوفتالموس شبانه را تجربه می کنند توصیه می شود قبل از خواب آرام بخش را محدود کنند. همچنین تمیز نگه داشتن چشم ها و عاری از ذرات بسیار مهم است زیرا روغن کاری ناکافی خطر عفونت را افزایش می دهد. افراد مبتلا به لاگوفتالموس شبانه احتمال دارد تمرین پلک زدن را در ساعات بیداری بیشتر و به طور کامل برای اطمینان از رطوبت کافی چشم مفید بدانند. دارو درمانی پزشک همچنین ممکن است داروهایی را تجویز کند، از جمله: قطره چشم اشک مصنوعی پمادهای چشمی برای پیشگیری از خراشیدگی یک فرد همچنین می تواند در شب از عینک های مرطوب کننده استفاده کند که کمک کننده است. اینها با مرطوب کردن چشم ها در هنگام خواب کار می کنند. خوابیدن با دستگاه مرطوب کننده در اتاق خواب نیز می تواند هوای اطراف را مرطوب نگه دارد و کمتر باعث خشکی چشم می شود. احتمال دارد پزشک استفاده از وزنه خارجی پلک را توصیه کند. این پلک به قسمت بیرونی پلک بالایی متصل می شود تا آنها را بسته نگه دارد. استفاده از نوار جراحی روی پلک ها نیز به همین منظور انجام می شود. گزینه دیگر جراحی است، اگرچه این معمولا فقط برای موارد شدید توصیه می شود. برخی از افراد احتمال دارد برای درمان لاگوفتالموس شبانه نیاز به مداخله جراحی داشته باشند. تکنیک‌های جراحی مربوطه شامل پیوند پوست، دوختن پلک‌ها به هم یا کاشت وزنه‌های طلایی ریز در پلک‌ها است. اگرچه این رویکردها ممکن است شدید به نظر برسند، اما عموما به خوبی قابل تحمل و موثر هستند. جراحی های متعددی وجود دارد که می تواند لاگوفتالموس را درمان کند. در یکی از انواع جراحی، یک ایمپلنت جراحی طلایی در پلک قرار داده می شود که مانند وزن پلک عمل می کند تا چشم را در هنگام خواب بسته نگه دارد. این جراحی شامل ایجاد یک برش کوچک در قسمت بیرونی پلک بالای مژه است و باعث ایجاد یک جیب کوچک در محل کاشت ایمپلنت می شود. ایمپلنت با بخیه هایی در جای خود نگه داشته که جیب را مهر و موم می کند. برای کمک به بهبودی پلک، پماد آنتی بیوتیکی روی پلک استفاده می شود. در نتیجه جراحی، فرد ممکن است موارد زیر را تجربه کند: التهاب سرخی کبودی درد و ناراحتی این علایم باید به مرور زمان با بهبودی پلک کاهش یابد. لاگوفتالموس شبانه با کاهش کیفیت خواب مرتبط است. شاید فرد به دلیل درد و ناراحتی ناشی از خشک شدن چشم در طول شب به مدت طولانی نخوابد. در صورت مشکوک بودن به لاگوفتالموس شبانه، افراد باید با پزشک خود وقت ملاقات بگذارند. سپس پزشک می تواند به آنها در یافتن درمان مناسب کمک کند. افرادی که با چشمان باز می خوابند معمولا دچار عوارض شدید یا آسیب به چشم نمی شوند. با این حال، اگر برای مدت طولانی درمان نشود، خطر آسیب جدی به چشم ها افزایش می یابد و احتمال دارد منجر به از دست دادن بینایی شود. درمان خواب با چشمان باز معمولا ساده است و قطره های چشمی، وزنه زدن به پلک ها و مرطوب کننده های هوا همگی می توانند کمک کننده باشند. در برخی موارد، لاگوفتالموس شبانه علامت یک بیماری زمینه ای است. بنابراین، فردی که مشکوک است با چشمان باز می‌خوابد، باید با پزشک خود تماس بگیرد تا مشکل مهم‌تری را رد کرده و به سرعت درمان شود. افرادی که با چشمان باز می خوابند، اغلب از خواب بیدار می شوند و چشمان خود را خشک، قرمز و تحریک شده می بینند. این در کوتاه مدت آزاردهنده و دردناک است، اما اگر به طور مزمن با چشمان باز بخوابید، مشکلات درازمدت احتمالی نیز وجود دارد. خوابیدن با چشم‌های باز شبانه می‌تواند باعث ملتهب شدن چشم‌ها و همچنین منجر به لکه‌های خشک یا حتی زخم در قرنیه یا داخل پلک‌ها شود. در حالی که این پدیده به طور کامل شناخته نشده است، شایع ترین علت آن یک اختلال خواب به نام لاگوفتالموس شبانه است که اساسا به معنای ناتوانی در بستن کامل پلک ها در شب است. گاهی اوقات این عارضه به دلیل اختلالات پوستی یا حتی جراحی زیبایی ناموفق ایجاد می شود، اما معمولا این مشکل به اعصاب صورت مربوط می شود. خوشبختانه اکثر افرادی که با چشمان باز می خوابند هیچ عارضه جانبی جدی ندارند. در نتیجه، درمان می تواند به سادگی استفاده از اشک تقلبی یا پماد قبل از خواب و بعد از بیدار شدن برای اطمینان از روان ماندن چشم باشد. خوابیدن با ماسک روی چشم نیز می تواند کمک کننده باشد. برای موارد جدی تر، ممکن است نیاز به جراحی باشد. و حتی در برخی موارد، وزنه‌های طلایی در پلک‌ها کاشته تا به اندازه‌ای کافی سنگین که به خودی خود بسته شوند. اگر با چشمان باز می خوابید، با یک پزشک مشورت کنید تا دریابید که چه نوع درمانی مناسب است.

دررفتگی کشکک زمانی رخ می دهد که کلاهک زانو از شیار عمودی خود در مفصل زانو خارج شود. این دررفتگی معمولا در اثر زور، برخورد، سقوط یا گام بد ایجاد می شود. کشکک دررفته دردناک است و فرد را از راه رفتن باز می دارد، اما اصلاح آن آسان و گاهی اوقات خود به خود خوب می شود. دررفتگی کشکک در واقع دررفتگی کلاهک زانو از شیار آن در مفصل است. مفصل زانو از سه استخوان ران، ساق پا و کاسه زانو در وسط تشکیل شده است. به طور معمول، هنگامی که پای خود را خم و صاف می کنید، کاسه زانو در داخل یک شیار عمودی بین انتهای پایین استخوان ران و انتهای بالایی استخوان ساق پا (شیار تروکلر) به بالا و پایین می لغزد. شبکه ای از تاندون ها و رباط ها کاسه زانو را در داخل شیار محکم و در حین حرکت خم می شود. هنگامی که کشکک دررفته می شود، به خارج از شیار تروکلیر منتقل و دیگر نمی تواند بالا و پایین حرکت کند. این کار زانو را قفل و رباط‌ها را از جای خود بیرون می‌کشد و اغلب آنها را پاره می‌کند. در بیشتر موارد ( درصد مواقع) ، کاسه زانو به سمت خارج و شیار بیرون می‌آید. دررفتگی کشکک معمولا یک آسیب حاد ناشی از ضربه یا چرخش و پیچش ناگهانی است و مانند هر دررفتگی، تا زمانی که اصلاح نشود دردناک و ناتوان کننده است. اما دررفتگی کلاهک زانو گاهی اوقات خود را اصلاح می کند. در بیشتر مواقع، دررفتگی کشکک یک آسیب حاد ناشی از زور است. به این حالت دررفتگی حاد کشکک می گویند. این یک آسیب نسبتا شایع است، زیرا کاسه زانو نسبت به سایر مفاصل، نیروی کمتری برای دررفتگی دارد و بازگشت به داخل کشکک نیز نسبتا آسان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به ندرت، دررفتگی کشکک می‌تواند به صورت رشدی و به دلیل وضعیتی به نام دررفتگی مادرزادی کشکک (یا دیسپلازی تروکله) رخ دهد. هنگامی که کشکک در خارج از شیار تروکلیر رشد می کند، نمی توان آن را به جای خود بازگرداند. این موارد برای اصلاح نیاز به جراحی دارند. برخی از افراد احتمال دارد فکر کنند که دچار دررفتگی کشکک شده اند، در حالی که واقعا سابلوکساسیون کشکک دارند. سابلوکساسیون یک دررفتگی جزیی است. بدان معنا که استخوان در مفصل ناپایدار بوده و ممکن است کمی از جای مناسب خود خارج شده باشد، اما تا آخر بیرون نیامده است. هنگامی که فرد سابلوکساسیون کشکک دارد، کاسه زانو همچنان در شیار حرکت می کند و فرد همچنان می تواند راه برود، اما احتمال دارد احساس ناراحتی یا ناپایداری داشته باشد و شاید هنگام حرکت، صدای ترکیدن بشنوید. سابلوکساسیون کشکک می تواند در اثر آسیب یا شلی کلی در مفصل (بی ثباتی کشکک) ایجاد شود. دررفتگی کشکک به دررفتگی کلاهک زانو نیز گفته می شود. ولی "زانو دررفته" شامل دو استخوان دیگر تشکیل دهنده مفصل زانو می شود: استخوان ران و ساق پا (درشت نی) هنگامی که زانو دررفته است، استخوان ران و درشت نی دیگر در مفصل زانو به هم متصل نمی شوند. یکی از استخوان ها نسبت به استخوان دیگر به عقب یا جلو کشیده شده است. دررفتگی زانو (دررفتگی تیبیوفمورال) نادرتر و جدی‌تر از کاسه زانو دررفته است، زیرا نیروی مورد نیاز برای ناهماهنگی استخوان‌های پا و آسیبی که به رباط‌ها وارد می‌کند. دررفتگی حاد کشکک به دلیل زور، در اثر ضربه مستقیم یا یک گام بد که وزن بدن را علیه شما استفاده می کند، ایجاد می شود. سقوط یا برخورد شدید می تواند کاسه زانو را از جای خود خارج کند. با این حال، همیشه آنقدر طول نمی کشد. احتمال دارد ناشی از چیزی به سادگی یک چرخش ناگهانی باشد که زانو می‌پیچد در حالی که ساق پا هنوز محکم است. ورزشکاران و رقصندگان، مستعد پیوت های سریع، قربانیان این امر هستند. برخی از افراد دچار ناپایداری کشکک هستند، به این معنی که تاندون ها و رباط هایی که کاسه زانو را در جای خود نگه می دارند، شل و ناپایدار هستند. این احتمال دارد ناشی از یک آسیب یا یک بیماری آناتومیکی قبلی باشد. کاسه زانو ناپایدار راحت تر دررفته می شود. افراد مبتلا به دررفتگی مادرزادی کشکک (دیسپلازی تروکلر) با این بیماری متولد می شوند. اغلب، اما نه همیشه، با سایر ناهنجاری های رشدی مرتبط است. در رفتگی کشکک در هر کسی می تواند از طریق آسیب رخ دهد. با این حال، افراد خاصی بیشتر در معرض خطر هستند، از جمله: رقصندگانی که مستعد چرخش سریع هستند. ورزشکاران، به ویژه در ورزش های پرتحرک نوجوانانی که مفاصل و رباط‌هایشان در اثر رشد مداوم شل شده است. مردان قد بلند و درشت جثه ای که مفاصلشان بیشتر تحت فشار است. افراد مبتلا به ناپایداری کشکک، به خصوص اگر قبلا کشکک آنها دررفته باشد. زنانی که باسن پهن‌تر و رباط‌های شل‌ترشان فشار جانبی بیشتری به زانو وارد می‌کند. پزشکان نمی‌دانند که چه چیزی باعث دررفتگی مادرزادی کشکک می‌شود، اما بروز بیشتر در بین اعضای خانواده نشان‌دهنده ارتباط ژنتیکی است. برخی از بیماری های مادرزادی دیگر نیز با آن مرتبط هستند، از جمله: آرتروگریپوز سندرم داون یا سندرم لارسون سندرم ناخن کشکک دیسپلازی دیاستروفیک یا سندرم الیس وان کرولد علایم و نشانه های در رفتگی زانو شامل: درد شدید کمانش زانو کبودی در زانو قفل شدن زانو التهاب ناگهانی ناتوانی در راه رفتن کاسه زانو از نظر ظاهری از جای خود خارج شده است. دررفتگی ها اغلب بسیار دردناک هستند، اما دامنه ای برای آنها وجود دارد. دردناک بودن بستگی به این دارد که استخوان چقدر از مفصل خارج و عضلات و رباط‌های اطراف، رگ‌های خونی و اعصاب چقدر آسیب دیده باشند. حرکت دادن مفصل دررفته یا تحمل وزن روی آن همیشه دردناک خواهد بود. تا زمانی که مفصل اصلاح نشود، نمی توانید از اندام به طور معمول استفاده کنید. اگر کشکک دررفته خودش را اصلاح کند، احتمال دارد درد و تحرک بهبود یابد. اما همچنان باید به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید. آنها آسیب های ثانویه رباط ها را بررسی و شما را در طول روند توانبخشی طولانی تر راهنمایی می کنند. در در رفتگی، کشکک زانو قفل شده و نمی‌تواند صاف یا خم شود، یا وقتی می‌خواهید آن را خم کنید، گیر می‌کند و می‌پرد. در این حالت وقتی می خواهید وزن را روی آن تحمل کنید، مفصل ناپایدار و کمانش می شود. حرکت دادن آن نیز دردناک خواهد بود. اگر بتوانید راه بروید، ممکن است فقط سابلوکساسیون کشکک داشته باشید. اگر کشکک دررفته به جای خود بازگردد، احتمال دارد بتوانید پس از آن راه بروید. اما زانو همچنان در اثر ضربه متورم و دردناک خواهد بود. اگر خیلی دردناک است، نباید سعی کنید راه بروید. در هر حال، همیشه به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه تا آسیب های ثانویه را بررسی کنید. وقتی دوباره راه رفتن را شروع کردید، احتمالا عصا و بریس را توصیه می‌کنند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولا می توانند با معاینه فیزیکی و پرسیدن سوالاتی در مورد آسیب دیدگی کاسه زانو در رفتگی را تشخیص دهند. با این حال، آنها آزمایش های تصویربرداری رادیوگرافی را برای بررسی هر گونه آسیب مرتبط، مانند پارگی رباط، آسیب غضروف یا شکستگی درخواست می کنند. با دررفتگی کشکک، می توان ابتدا مفصل را اصلاح کرد و بعد از آن عکس گرفت. اگر کشکک دررفته خودش را اصلاح کند، احتمال دارد متوجه دررفتگی آن نشوید. دررفتگی که خود را اصلاح می کند "گذرا" نامیده می شود. پس از آن، زانو همچنان دردناک و متورم خواهد بود، اما می تواند مانند بسیاری از آسیب‌های رایج زانو به نظر برسد. در این مورد، آزمایش‌های تصویربرداری می‌توانند شواهدی را پس از وجود دررفتگی همراه با آسیب‌های ثانویه نشان دهند. بررسی ها نشان داده که کاسه زانو زمانی که پا به دقت کشیده می شود، به خودی خود به حالت اولیه باز می گردد. اگر دراز کردن پا خیلی دردناک است، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند برای آسان‌تر کردن آن دارو بدهد. اگر خودتان آن را برطرف کردید، پس از آن به پزشک مراجعه کنید. آنها می خواهند شکستگی و آسیب وارده به غضروف و رباط ها را بررسی کنند. مراقبت معمولی از دررفتگی کشکک زمانی که قطعه شل ایجاد نشده باشد، بی حرکتی زانو برای مدت کوتاهی (هفت تا روز) است. در این مدت التهاب و ناراحتی حاد دررفتگی کاهش می یابد. روند بهبودی مستلزم تحرک آهسته زانو و مفصل کشکک رانی است و معمولا طی یک دوره سه تا شش هفته‌ای می‌توان انتظار بهبودی کامل را داشت. زمانی که دررفتگی کشکک مکرر باشد، این دوره زمانی به طور قابل توجهی طولانی می شود، که اغلب در شرایطی که شلی بیش از حد رباط ها وجود دارد، انتظار می رود. مدیریت محافظه کارانه این مشکلات با استراحت، تقویت عضلات لگن و ران و شاید استفاده از بریس پشتی کشکک مناسب است. درمان های جایگزین می تواند شامل گلوکزامین، اسید هیالورونیک و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) باشد. برخی از موقعیت‌های دررفتگی کشکک، مانند زمانی که دررفتگی‌های مکرر رخ می دهد، می‌توانند با جراحی درمان شوند. در این شرایط، برای محدود کردن زمان از دست رفته در رقابت و کاهش شانس ضایعات غضروفی در سطح زیرین کشکک که اغلب غیر قابل ترمیم هستند روش های تثبیت کشکک مناسب است. این روش‌ها می‌توانند شامل فرآیندهای بافت نرم و استخوان یا ترکیبی از آنها باشند. در بررسی های گذشته مشخص شده که بروز دررفتگی مکرر پس از اولین دررفتگی می تواند تا درصد باشد. درمان جراحی آن دررفتگی ها، با کاهش کشش جانبی و سفت کردن مهار داخلی احتمال دارد این میزان عود را به زیر درصد کاهش دهد. عمل های جراحی روی کشکک معمولا به صورت سرپایی انجام می شود. اقدامات محدود به تغییر تنش بافت نرم، توانبخشی را در عرض یک هفته آغاز می کند و می توان انتظار بازگشت به فعالیت را در اوایل شش هفته داشت. روش هایی که احتیاج به کار استخوانی دارند (استیوتومی) به یک دوره بی حرکتی نسبی و به تا هفته استراحت نیاز دارند تا بازگشت به فعالیت ورزشی مجاز باشد. تا زمانی که تشخیص واضح باشد، یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی آگاه به صورت دستی کاسه زانو را در اسرع وقت جابجا می کند. این کاهش نامیده می شود. آسیب دررفتگی کشکک که در زمین بازی رخ می دهد می تواند بلافاصله توسط یک پزشک در صورت وجود در محل کاهش یابد. اگر به اورژانس مراجعه کنید، احتمال دارد به شما مسکن بدهند. آنها معمولا ابتدا مفصل را تصحیح و سپس با اشعه ایکس به آن نگاه می کنند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی آزمایش های تصویربرداری را انجام می دهند تا ببینند که کاسه زانو به درستی تعویض شده و هر گونه درمان دیگری را برنامه ریزی می کنند. اشعه ایکس و سی تی اسکن به آشکارسازی هر گونه شرایط آناتومیکی موجود که می تواند در دررفتگی نقش داشته باشد و همچنین هرگونه آسیب دیگر کمک می کند. در صورت نیاز، ام آر آی اطلاعات دقیق تری در مورد غضروف و رباط ها ارایه می دهد. گاهی اوقات MRI یک دررفتگی گذرا قبلی را نشان می دهد که مشکوک نبوده است. اگر آسیب قابل توجهی به استخوان یا غضروف و تاندون‌های زانو وارد شود، احتمال دارد پزشک جراحی را برای ترمیم آن توصیه کند. در صورت داشتن دررفتگی های مکرر کشکک یا ناپایداری مزمن کشکک، ممکن است جراحی نیز توصیه شود. ترمیم و تقویت غضروف و رباط ها یک اقدام پیشگیرانه برای تثبیت مجدد زانو است. زمانی که دررفتگی کشکک مادرزادی باشد، مفصل تنها از طریق جراحی قابل ترمیم است. چند روز اول با داروهای مسکن و آتل به خانه فرستاده می شوید. بالا بردن و یخ زدن دوره ای مفصل می تواند به کاهش التهاب کمک کند. راه رفتن را دوباره به تدریج با عصا و یک بریس برای نگه داشتن مفصل در جای خود شروع خواهید کرد. فیزیوتراپی برای تقویت مجدد عضلات و در عین حال محدود کردن دامنه حرکت تا زمانی که مفصل تثبیت شود بسیار مهم است. حدود شش هفته تا سه ماه طول می کشد تا به طور کامل از کشکک دررفته بهبود یابد. تمام دررفتگی ها تا حدودی باعث کشیده شدن رباط ها و تخریب غضروف مفصل می شود. هنگامی که کشکک دررفته شود، اگر به همین ترتیب آسیب دیده باشد، احتمال وقوع مجدد آن بیشتر است. پیشگیری از تصادفات سخت است، اما گاهی اوقات عواملی وجود دارند که می‌توانیم سعی کنیم آنها را کاهش دهیم. بسته به اینکه در وهله اول چه چیزی باعث دررفتگی کشکک شده است، احتمال دارد بخواهید یک یا چند مورد از این اقدامات پیشگیرانه را انجام دهید: مهمترین کاری که می توانید برای پیشگیری از دررفتگی مکرر کشکک انجام دهید و اینکه از دررفتگی اول خود به طور کامل بهبود پیدا کنید. این بدان معناست که فیزیوتراپی را طبق تجویز انجام دهید و سعی نکنید خیلی زود از پا استفاده نکنید. به آن زمان و توجهی که برای بهبودی لازم است، بدهید. تقویت سیستماتیک هر یک از گروه‌های عضلانی مختلف که زانو را تثبیت می‌کنند، می‌تواند به اطمینان حاصل شود که هیچ یک از گروه‌های عضلانی استرس زیادی را تحمل نمی‌کنند. حرکات کششی نیز مهم است، تا مطمین شوید که هر گروه عضلانی طیف کاملی از تحرک را که باید ارایه می دهد. یک فیزیوتراپ یا مربی شخصی می تواند کمک کند تا در مسیر درستی برای تمرین مادام العمر قرار بگیرید. اگر یک ورزشکار هستید، از یک متخصص بخواهید که روش انجام برخی حرکات و تمرینات را تجزیه و تحلیل کند و مطمین شوید که فرم شما درست است. تمرین با فرم نادرست می تواند فشار مکرر بر عضلات و مفاصل وارد کند. اگر فاکتورهای آناتومیکی دارید که در بی ثباتی کشکک نقش دارند، احتمال دارد برای کمک به تقویت زانو، جراحی را در نظر بگیرید. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا دریابید که آیا کاندید مناسبی برای جراحی ترمیمی هستید یا خیر. اگر اولین بار است که برای آسیب دررفتگی کشکک تحت درمان قرار گرفته اید، پیش آگهی شما خوب است. اکثر افراد ظرف شش هفته به طور کامل بهبود می یابند. عوارض طولانی مدت احتمال دارد شامل ثبات کمتر مفصل زانو و تحلیل رفتن غضروف باشد که می تواند به آرتروز در مراحل بعدی زندگی کمک کند. اگر دچار ناپایداری مزمن کشکک یا دررفتگی مکرر هستید، ممکن است کاندیدای خوبی برای جراحی و کمک به تثبیت مفصل باشید. جراحی میزان موفقیت خوبی برای تثبیت دارد، اما در ادامه با آرتروز همراه است. کشکک دررفته می تواند ترسناک و دردناک باشد، اما به اندازه سایر آسیب های دررفتگی جدی نیست. برای دررفتگی کشکک نسبت به سایر استخوان ها نیروی کمتری لازم است، به این معنی که احتمال آسیب جانبی به رگ های خونی یا اعصاب کمتر است. همچنین به راحتی و گاهی اوقات به تنهایی جابجا می شود. اگر کاسه زانو در رفته است، اولین چیزی که باید نگران باشید این است که استخوان را در جای خود قرار دهید. شما یا یک متخصص آموزش دیده ممکن است بتوانید آن را در محل تعمیر کنید. در غیر این صورت، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی می تواند این کار را با دارو انجام دهد تا درد کمتری داشته باشد. پس از آن، استراحت و توانبخشی باید در حدود شش هفته بر روی زانوی خود بازگرداند. دررفتگی کشکک (کاسه زانو) بیشتر در ورزشکاران جوانتر و اغلب دررفتگی ها به صورت جانبی (خارج) رخ میدهد. این در رفتگی، با درد و التهاب قابل توجهی همراه است. پس از دررفتگی کشکک، اولین قدم باید جابجایی کاسه زانو در شیار تروکلیر باشد. این اغلب به طور خود به خود روی می دهد زیرا فرد زانو را در حالی که هنوز در زمین بازی است یا در اتاق اورژانس یا تمرین دراز می کند و زانو برای معاینه کشیده می شود. زمانی که جابجایی قبل از معاینه رخ دهد، وقوع آن باید با یافتن مشکلات مرتبط حل شود. مشکلات مرتبط به طور معمول با دررفتگی کشکک رخ می دهد که واضح ترین آنها پارگی رباط هایی است که خود کشکک زانو را تثبیت می کند. مانند همه مفاصل دیگر، پارگی رباط رخ می دهد تا به مفصل اجازه دررفتگی بدهد. دردررفتگی کشکک زانو، رباط‌های داخل زانو بیشترین آسیب را می بینند زیرا کشکک زانو به سمت خارج می‌لغزد. در حالی که پارگی این رباط ها باعث ناراحتی است، اما پتانسیل بهبود دارند. بخش‌های کوچک غضروف و استخوان که اغلب از کاسه زانو یا کندیل جانبی فمورال در حین جابجایی کاسه زانو جدا می‌شوند، بسیار نگران‌کننده‌تر هستند. این قطعات به بدن شل تبدیل می شوند و معمولا در طی یک روش آرتروسکوپی نیاز به برداشتن دارند. دررفتگی کشکک نیز می‌تواند باعث آسیب‌های قابل توجه عضله چهار سر ران شود که به دلیل ترشح در داخل زانو یا شروع زودهنگام تمرینات و بازگشت زودهنگام به بازی بدتر می شود.

کمبود، خطرات سلامتی بسیار زیادی را به همراه دارد. بنابراین باید سعی کنید تا خواب شبانه بهتری داشته باشید. خواب عمیق که خواب موج آهسته ( SWS ) نیز نامیده می شود، چهارمین مرحله از چرخه خواب است. چرخه خواب و بیداری ساعته بدن شما خواب عمیق را کنترل می کند. بیشترین بخش خواب عمیق در یک سوم اول شب رخ می دهد. خواب عمیق در حدود درصد از خواب شبانه را تشکیل می دهد. در طول این مرحله، مغز امواج دلتا را تولید می کند. امواج دلتا بلندترین و کندترین امواج مغزی هستند که دامنه بالایی نیز دارند. تعداد امواج دلتا نیم تا دو سیکل در ثانیه است. تقویت خواب عمیق و یا خواب موج آهسته تاثیر بسیار زیادی بر بهبود توانایی شناختی افراد دارد. بررسی ها نشان داده است که افزایش زمان خواب عمیق از روش های مختلفی مانند صدا، الکتریسیته و داروها می تواند توانایی‌های شناختی افراد را بهبود ببخشد. چرخه خواب بدن به پنج مرحله تقسیم می شود. در چهارمین مرحله خواب که به عنوان خواب عمیق یا خواب موج آهسته شناخته می شود، بدن شما برخی از مهم ترین عملکردهای خود را انجام می دهد. کمبود خواب، به ویژه خواب عمیق، می تواند اثرات منفی بسیار زیادی بر سلامت شما داشته باشد. خوشبختانه راه های مختلفی برای بهبود زمان و کیفیت خواب وجود دارد تا بتوانید زمان بیشتری را در خواب عمیق تجربه کنید. خواب چندین مرحله دارد، اما با این حال خواب ( REM ) یا حرکت سریع چشم بیشترین توجه محققان را به خود جلب کرده است. خواب REM مرحله ای است که در آن رویاها را تجربه می کنیم، بنابراین برای همه افراد این مرحله از خواب بسیار جالب است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با این حال، مراحل دیگر خواب نیز بسیار جالب هستند. خواب عمیق مرحله ای است که بدن بافت های خود را ترمیم می کند، استخوان و ماهیچه می سازد و سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند. علاوه بر آن خواب عمیق نقش حیاتی در شکل گیری خاطرات دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: نداشتن خواب عمیق کافی ت ثیرات منفی زیادی بر توانایی مغز در یادآوری خاطرات دارد. محققان مغز چهار نفر که ناحیه هیپوکامپ مغز آنها دچار آسیب شده بود را بررسی کردند. این افراد فقدان خواب موج آهسته و مشکل در یادآوری خاطرات اپیزودیک را تجربه کردند. این مساله نشان می دهد که کمبود خواب عمیق با اختلال در یادآوری خاطرات به هم مرتبط هستند. به طور کلی خواب کافی برای حفظ سلامت شما ضروری است. کمبود خواب می تواند به مشکلاتی بسیار بیشتر از احساس خستگی منجر شود. با گذشت زمان، کمبود خواب می تواند مشکلات عدیده زیر را ایجاد کند: افزایش زمان واکنش کاهش عملکرد شناختی اختلال در تصمیم گیری کند شدن رشد در کودکان تغییرات خلقی مانند افسردگی و تحریک پذیری کاهش توانایی تشکیل توده عضلانی، مبارزه با عفونت ها و ترمیم سلول ها افزایش خطر ابتلا به، سکته مغزی، دیابت و و کلیوی خواب عمیق با موج آهسته، در حدود تا درصد از کل خواب شبانه شما را تشکیل می دهد. میزان کل خواب مورد نیاز شما به سن، سلامتی و کیفیت خوابی که دارید بستگی دارد. به طور کلی، مقدار مناسب خواب عمیق برای گروههای سنی مختلف عبارتند از: تا ساعت در روز تا ساعت در روز حداقل ساعت در روز تا ساعت در روز تا ساعت در روز ابتلا به برخی بیماری ها می تواند با خواب عمیق مورد نیاز بدن تداخل ایجاد کند. برخی از مهمترین این بیماری ها عبارتند از: نارسایی قلبی، آپنه خواب، بیماری تیرویید اختلالات روانپزشکی، مانند استرس، افسردگی یا اضطراب مشکلات زیست محیطی، مانند سر و صدای زیاد، شیفت های کاری شبانه یا پرواز زدگی داروهایی که به دلیل داشتن عوارض جانبی می توانند باعث بی خوابی یا بیداری مکرر در طول خواب شبانه شوند. بدن انسان دارای است. این ریتم های شبانه روزی در اصطلاح پزشکی سیرکادیان ( Circadian ) نامیده می شوند. بدن انسان این ریتم شبانه روزی یا الگوی ساعته را به طور دایم تکرار می کند. ریتم شبانه روزی باعث احساس خواب و بیداری در انسان می شود. با افزایش سن، ریتم شبانه روزی بدن تغییر می کند. بنابراین هر چه سن بیشتر می شود زمان کل خواب، کیفیت خواب و زمان صرف شده در خواب موج آهسته به تدریج کاهش پیدا می کند. این تغییرات بخشی طبیعی از روند پیری هستند. طبیعتا وقتی از خواب بیدار می شویم، باید احساس شادابی و هوشیاری داشته باشیم، در حالیکه بسیاری از مردم اینطور نیستند. علت خستگی بعد از خواب کمبود خواب عمیق است. اگر هر شب تا ساعت می‌خوابید، اما خواب عمیق تنها درصد کل خواب شما را تشکیل دهد، شما دچار کمبود خواب عمیق هستید. کمبود خواب عمیق باعث می شود که شما همچنان در طول روز خسته باشید. دلایل احتمالی مختلفی وجود دارند که می توانند باعث کاهش چرخه خواب عمیق شوند. برخی از مهمترین این دلایل عبارتند از: خواب زیاد عدم خواب کافی آپنه انسدادی خواب اختلال خواب عمومی ابتلا به برخی بیماری های زمینه ای که می توانند باعث خستگی شوند. کم خوابی به معنای نداشتن خواب کافی در طول شب و یا کاهش کیفیت خواب است. کم خوابی می تواند مشکلات بسیار زیادی را برای سلامت شما ایجاد کند. مشکل در به خواب رفتن و ناتوانی در بازگشت به خواب از مهمترین علایم کم خوابی هستند. بررسی ها نشان می دهد که کم خوابی در صورتی که برای مدت طولانی ادامه پیدا کند می تواند باعث بروز مشکلات بسیار زیادی از جمله آسیب به بخش های گیجگاهی مغز شود. همچنین یکی دیگر از عوارض کمبود خواب عمیق شبانه ابتلا به اختلالات هورمونی است. عدم تعادل هورمون های بدن باعث افزایش اشتها و تمایل به رفتارهای تکانی مانند پرخوری می شود. به طور کلی خواب با کیفیت به اندازه غذا و آب برای سلامتی بدن مهم است. خواب کافی به شما کمک می کند که زنده بمانید و رشد کنید. برخی از مهمترین عوارض کم خوابی عبارتند از: افزایش وزن پیری زودرس فشار خون بالا مشکلات حافظه مشکل در تمرکز کاهش میل جنسی ضعف سیستم ایمنی خطر ابتلا به دیابت تغییرات خلق و خوی ابتلا به بیماری های قلبی اختلال در حفظ تعادل بدن افزایش زمان عکس العمل و افزایش خطر تصادف در واقع کم خوابی و کمبود خواب عمیق شبانه دارای عوارض منفی بسیار زیادی بر بدن است. علاوه بر موارد بالا کم خوابی حتی می تواند در میزان بینایی شما نیز تاثیر بگذارد. در واقع کم خوابی باعث دوبینی و تاری دید می شود. همچنین تحریک پذیری نیز ار دیگر عوارض کمبود خواب عمیق است. تحریک پذیری باعث می شود در مواجهه با مشکلات حتی کوچک روزمره واکنش های تند و خشنی نشان بدهیم. بنابراین در صورت مواجهه با مشکلات کم خوابی بهتر است حتما با یک پزشک مشورت کنید. مراجعه هر چه سریع تر به پزشک باعث می شود تا بتوانید از بروز مشکلات بیشتر در سلامت خود پیشگیری کنید. داشتن یکی خواب خوب و راحت شبانه باعث افزایش انرژی شما در طول روز می شود. به طور کلی برای داشتن خواب عمیق تر، باید بیشتر بخوابید. با این حال راهکارهای ساده ای وجود دارد که به شما کمک می کند با ایجاد تغییرات جزیی در سبک زندگی و عادات قبل از خواب، کیفیت خواب خود را بهبود ببخشید. یکی از ساده ترین روش های کمک به خواب عمیق تغییرات سبک زندگی است. در طول زمان می توانید تغییرات کوچکی را در سبک زندگی خود ایجاد کنید. این تغییرات با وجود کوچک بودن به شما کمک می کنند که کیفیت خواب خود را بهبود ببخشد. به عنوان مثال استفاده استفاده از دوش آب گرم و یا خوردن وعده های غذایی سبک پیش از رفتن به رختخواب می تواند تا حد زیادی در داشتن یک خواب راحت و عمیق به شما کمک کند. از جمله مهمترین تغییراتی که می توانید در سبک زندگی خود ایجاد کنید، عبارتند از: از چرت زدن در طول روز خودداری کنید. مصرف نیکوتین، کافیین و الکل را به طور کامل ترک کنید. با استفاده از تکنیک های مختلف تمدد اعصاب مانند، یوگا اضطراب خود را کاهش دهید. قبل از خواب هر فکر یا مشکل ناخوشایندی که باعث آزار شما می شود را یادداشت کنید تا افکارتان آرام شود. حداقل دقیقه در روز پیاده روی یا ورزش کنید، اما دو ساعت قبل از خواب هیچ گونه فعالیت شدیدی نداشته باشید. ممکن است با وجود تغییرات سبک زندگی و رعایت نکات بالا همچنان در هنگام صبح با احساس ضعف و خستگی از خواب بیدار شوید. این مساله می تواند نشان دهنده کمبود خواب عمیق و یا ابتلا به برخی بیماری های زمینه ای باشد. بنابراین در صورت ادامه یافتن مشکلات خواب بهتر است برای پیشگیری از مشکلات بیشتر در اسرع وقت به یک پزشک متخصص اختلالات خواب مراجعه کنید. رعایت یک روال منظم قبل از خواب به شما کمک می کند که زمان لازم برای به خواب رفتن کاهش یابد. برخی از نکات مهم برای داشتن یک روال منظم شبانه عبارتند از: حداقل دو ساعت قبل از خواب از خوردن وعده ها غذایی سنگین خودداری کنید. پیش از خواب از نگاه کردن به صفحات گوشی های هوشمند و تبلت خودداری کنید. برای افزایش کیفیت خواب اتاق خواب شما باید ساکت، تاریک بوده و دمای مناسبی داشته باشد. سعی کنید هر شب در یک ساعت مشخص بخوابید و صبح ها در ساعت معینی از خواب بیدار شوید. پیش از رفتن به رختخواب یک فعالیت آرام بخش دهید. به عنوان مثال دوش آب گرم گرفته و یا کمی مطالعه کنید. خوردن غذا یا تماشای تلویزیون در رختخواب کار بسیار نادرستی است. از تخت خود فقط برای خواب و رابطه جنسی استفاده کنید. اگر پس از گذشت دقیقه هنوز نتوانستید بخوابید، به سقف خیره نشوید. این کار فقط باعث می شود که شما احساس ناامیدی و بیداری بیشتری کنید. بنابراین به جای خیره شدن به سقف و تلاش بیهوده برای به خواب رفتن به اتاق دیگری بروید. سعی کنید یک فعالیت آرامبخش مانند مطالعه انجام دهید تا زمانی که دوباره احساس خواب آلودگی کنید. چرخه خواب به دو دسته اصلی خواب بدون حرکات سریع چشم ( NREM ) و خواب حرکات سریع چشم ( REM ) تقسیم می شود. به طور کلی چرخه خواب معمولی دارای پنج مرحله مختلف است. شما در طول خواب شبانه چندین بار این را طی خواهید کرد. مرحله اول خواب، زمانی شروع می شود که شما هنوز بیدار هستید. وقتی خواب‌آلوده می‌شوید و چشمانتان را می‌بندید، مغز امواج تتا را تولید می کند. تولید این امواج باعث می شود که شما به خواب بروید. مرحله اول خواب معمولا بیشتر از ده دقیقه طول نمی کشد. مرحله اول خواب دوره گذر از بیداری به خواب است. بدن شما وارد سبک ترین مرحله خواب می شود که N نام دارد. در این مرحله، امواج آلفای مغز شما به فعالیت با فرکانس دامنه کم ( LAMF ) تغییر می کند. شما هنوز تون عضلانی دارید و تنفس شما با سرعت منظمی انجام می شود. این مرحله معمولا تا دقیقه در هر چرخه طول می کشد. شما در این مرحله به خواب عمیق تری می روید. ضربان قلب و دمای بدن شما کاهش می یابد. مغز شما شروع به نشان دادن امواج دلتای طولانی می کند. این مرحله در سیکل اول حدود دقیقه طول می کشد و با پیشرفت شب طولانی تر می شود. در نهایت، همه امواج مغزی شما با امواج دلتا جایگزین می شوند. این مرحله خواب عمیق یا خواب امواج آهسته است که با امواج دلتا با فرکانس کندتر مشخص می شود. بیدار شدن در این مرحله آسان نیست. اگر کسی یا چیزی شما را از خواب بیدار کند، احتمالا تا یک ساعت بعد بسیار گیج خواهید بود. بدن شما از این مرحله برای ترمیم، رشد و تشکیل حافظه استفاده می کند. پس از خواب عمیق، بدن وارد یک دوره خواب REM می شود. در این مرحله فعالیت مغز شما تقریبا مشابه زمانی است که بیدار هستید، اما ماهیچه های شما به جز چشم ها و دیافراگم نمی توانند حرکت کنند. این مرحله ای است که در آن خواب دیدن را تجربه می کنید.

و بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) مرتبط هستند و این اصطلاحات اغلب به جای هم استفاده می شوند، اما آنها یکسان نیستند. سوزش سر دل یکی از علایم ریفلاکس اسید است و زمانی رخ می دهد که شیره معده از معده به مری (لوله غذا) برمی گردد و سلول های پوشاننده آن را تحریک می کند. این می تواند باعث احساس سوزش در قفسه سینه شود که اصطلاح "سوزش سر دل" از آنجا آمده است. علاوه بر سوزش سر دل، رفلاکس اسید می تواند باعث بروز علایمی مانند سرفه، بوی بد دهان و مشکل در بلع شود. دوره های مکرر سوزش معده معمولا نشان دهنده وجود GERD است. در صورت عدم درمان، GERD می تواند باعث بروز عوارضی همچون سرطان گلو، مری بارت و التهاب مری (ازوفاژیت) شود. این مقاله از پزشکت را مطالعه کنید تا با شباهت ها و تفاوت های میان سوزش سر دل، رفلاکس اسید و GERD آشنا شوید. طیف گسترده ای از محرک های سوزش سر دل وجود دارد که ممکن است منجر به علایم مختلفی شود، از جمله: سرفه مداوم یکی از شایع ترین علایم همراه با سوزش سر دل است. برگشت محتویات معده گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد طعم ناخوشایند در دهان شود. رفلاکس اسید می تواند باعث برگشت و التهاب آدنوییدها (بافت های پشت حفره بینی) و در نتیجه گلودرد شود. تحریک بافت های مری منجر به احساس سوزش ناخوشایند در قفسه سینه، معمولا در پشت استخوان سینه می شود. سوزش سر دل همچنین به عنوان دیسفاژی شناخته می شود، هنگامی که غذا به طور طبیعی از دهان از طریق مری به معده عبور نمی کند، مشکل در بلع ممکن است رخ دهد. گاهی اوقات این حالت می تواند مانند احساس سوزش یا خفگی در قفسه سینه باشد. سوزش سر دل در اثر شرایط مختلفی ایجاد می شود. در واقع، هر چیزی که مری را مختل کند می تواند باعث سوزش سر دل شود، به همین دلیل است که ارزیابی پزشکی مناسب علایم شما مهم است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از مکانیسم هایی که می توانند منجر به سوزش سر دل شوند عبارتند از: تحریک مستقیم مری ضعف اسفنکتر تحتانی مری ( LES ) اختلالات حرکتی دستگاه گوارش که منجر به تاخیر در تخلیه معده و فتق هیاتال می شود. اگر گاهی اوقات سوزش سر دل دارید، ممکن است تشخیص علت دقیق علایم شما دشوار باشد. فکر کردن به غذاهایی که می‌خورید، فعالیت‌هایی که انجام می‌دهید، لباس‌هایی که می‌پوشید، و داروهایی که قبل از احساس علایم مصرف می‌کردید، ممکن است به تشخیص بهتر کمک کنند. چرا که درمان شما به علت آن بستگی دارد. اگر علت آن غذایی است که خورده اید، ممکن است بخواهید از داروهای بدون نسخه ( OTC ) مانند TUMS (ضد اسید) یا پپتو بیسمول (بیسموت ساب سالیسیلات) استفاده کنید و از خوردن آن غذا اجتناب کنید. گشاد کردن لباس ها و دراز نکشیدن بعد از غذا نیز ممکن است کمک کننده باشد. اگر بیش از حد سیگار می کشید یا مشروب می نوشید، گذر زمان ممکن است برای رفع علایم شما کافی باشد. علایم رفلاکس اسید مانند سوزش سر دل می باشد، که عبارتند از: گلو درد سکسکه نفخ شکم سرفه خشک بوی بد دهان گاز (آروغ زدن) حالت تهوع یا استفراغ نارسایی (چشیدن طعم غذا یا اسید معده در گلو) سوزش سر دل (درد یا احساس سوزش در قفسه سینه) مشکل در بلع (دیسفاژی) یا احساس این که توده ای در گلوی شما وجود دارد. رفلاکس اسید یک اختلال گوارشی است و زمانی رخ می دهد که محتویات معده به مری شما برگردد. شایع‌ترین علت این امر، ضعیف شدن اسفنکتر تحتانی مری است که به محتوای غذا و شیره معده اجازه جریان برگشتی می‌دهد و پوشش لوله غذا را تحریک می‌کند. رفلاکس اسید معمولا توسط برخی غذاها، مواد تشکیل دهنده یا گروه های غذایی مانند کافیین، نعناع، غذاهای چرب یا سرخ شده، شکلات، مرکبات و غذاهای تند ایجاد می شود. اگرچه سیگار کشیدن، نوشیدن بیش از حد الکل، و دراز کشیدن بعد از غذا نیز ممکن است باعث بروز این اختلال شود. رفلاکس اسید معمولا با ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، داروهای تجویزی یا OTC و داروهای طبیعی یا گیاهی به طور موثر درمان می شود. ترکیبی از درمان GERD که شما استفاده می کنید بر اساس شدت علایم شما و بهترین نتیجه برای شما است. توصیه می شود با یک پزشک مشورت کنید تا مزایا و معایب هر روش درمانی را بدانید و بهترین راه را برای دستیابی به اهداف درمانی خود بیابید. اگر گاه به گاه رفلاکس اسید معده دارید و به دنبال تسکین آن هستید، احتمالا داروهای بدون نسخه و اجتناب از محرک سوزش معده شما را حل خواهد کرد. ممکن است بخواهید با پزشک خود در مورد نوع درمان رفلاکس اسید مشورت کنید، اما به طور کلی، این درمان ها بی خطر هستند و حداقل عوارض را دارند. برخی از داروهایی که ممکن است مورد استفاده قرار گیرند عبارتند از: محبوب ترین برند پپتو بیسمول است که جریان مایعات و الکترولیت ها را به داخل روده محدود می کند. برخی از مارک های تجاری عبارتند از Tums ، Maalox ، Rolaids و Mylanta . این داروها با کاهش میزان اسید ایجاد شده در پوشش معده عمل می کنند. این داروها اغلب در مدت زمان تا دقیقهاثر میکند که اثر آنها تا ساعت در بدن باقی می ماند. به عنوان مثال می توان به Axid AR ( nizatidine ) ، Pepcid Complete یا Pepcid AC ( famotidine ) ، تاگامت (سایمتیدین) و Zantac (رانیتیدین) اشاره کرد. اینها یکی دیگر از داروهای کاهش‌دهنده اسید قوی هستند، با این تفاوت که اثرات آنها بیشتر از مهارکننده‌های H دوام می‌آورد و تا ساعت تسکین می‌دهد. زمانی که آنها برای چند روز متوالی مصرف شوند، اثر افزایش می یابد. برخی از PPI های رایج شامل Nexium اسومپرازول، Prevacid لانسوپرازول و Prilosec امپرازول می باشند. درمان‌های طبیعی زیر و تغییرات سبک زندگی نیز ممکن است در بهبود رفلاکس اسید مفید باشند: از غذاهای محرک اجتناب کنید. سیگار باعث کاهش تولید بزاق و در نتیجه افزایش تولید اسید معده می شود بنابراین لازم است آن را ترک کنید. از گیاهانی مانند زنجبیل، بابونه، آب آلویه و شیرین بیان استفاده کنید که به عنوان یک کمک کننده به هضم عمل می کنند. آدامس بدون قند بجوید زیرا تولید بزاق می تواند یک اثر تسکین دهنده داشته باشد و به کاهش تولید اسید در معده کمک کند. کمی جوش شیرین را با آب ترکیب کنید تا یک محلول قلیایی ایجاد کشود این می تواند به خنثی کردن اسید در معده کمک کند. تصور می شود مانند جوش شیرین، مصرف یک قاشق سرکه سیب با مقداری آب به خنثی کردن اسید معده و هضم کمک می کند. یک موز (یا یک غذای پر قلیایی دیگر) بخورید. موز سرشار از پتاسیم است و آن را به یک ماده غذایی نسبتا قلیایی تبدیل می کند. این بدان معنی است که این غذای عالی برای مقابله با اسید معده است زیرا مری شما را تحریک می کند. علایم GERD شبیه سوزش سر دل و علایم ریفلاکس اسید است، البته با چند علامت اضافی که به دلیل ماهیت مزمن بیماری است. این علایم عبارتند از: گرفتگی صدا بوی بد دهان سرفه خشک مزمن مشکل در خوابیدن حالت تهوع یا استفراغ درد قفسه سینه یا شکم (معمولا احساس سوزش در قفسه سینه) مشکل در بلع (دیسفاژی) یا احساس اینکه که توده ای در گلوی شما وجود دارد. خس خس سینه یا سایر علایم شبه آسم ( GERD می تواند باعث ایجاد آسم شود و تنفس را دشوار کند) حملات مکرر رفلاکس اسید منجر به GERD می شود. با گذشت زمان، سلول های آسیب دیده در مری می توانند باعث باریک شدن مری، زخم، التهاب و حتی تغییرات ژنتیکی دایمی در سلول های پوشش دهنده مری شوند. در صورت عدم درمان، GERD می تواند عوارض جدی از جمله سرطان داشته باشد، بنابراین باید فورا به آن رسیدگی شود. GERD معمولا فقط با یک معاینه فیزیکی و بررسی تاریخچه دقیق علایم شما قابل تشخیص است، اما اگر هرگونه تردید یا نگرانی در مورد عوارض احتمالی وجود داشته باشد، پزشک ممکن است آزمایش هایی مانند آندوسکوپی فوقانی، نظارت بر اسید سرپایی ( pH ) ، معاینه، مانومتری مری، یا رادیوگرافی بلع باریم را پیشنهاد کند. فراوانی و شدت علایم شما معمولا تعیین می کند که آیا برای مدیریت علایم GERD نیاز به تغییر در سبک زندگی، مصرف دارو یا هر دو دارید. در اغلب موارد مانند رفلاکس اسید، پزشک شما ممکن است دارو را توصیه کند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: آنتی اسیدهای OTC ، مانند Rolaids و TUMS برای خنثی کردن اسید معده مهارکننده های پمپ پروتون، مانند پروتونیکس (پانتوپرازول) و پریلوسک (امپرازول) مسدود کننده های اسید، مانند مسدود کننده های هیستامین، داروهای OTC مانند فاموتیدین یا پپسید AC ، یا داروهای تجویزی مانند سایمتیدین یا تاگامت دانستن عوامل خطری که در ایجاد GERD نقش دارند و محرک هایی که باعث تشدید آن می شوند، مانند غذاهای تند، مصرف زیاد کافیین، چاقی و سیگار کشیدن می تواند به شما در جلوگیری از ریفلاکس و کاهش نیاز به دارو کمک کند. اگر ریفلاکس عودکننده دارید، تغییرات سبک زندگی زیر ممکن است علایم شما را کاهش داده و کیفیت زندگی شما را افزایش دهد: ترک سیگار تغییر عادات غذایی و رژیم غذایی خود کاهش وزن در صورت اضافه وزن یا چاقی پیاده روی بعد از غذا برای کمک به هضم غذا بالا بردن سر در هنگام خواب با قرار دادن یک بالش فوم یا بالش اضافی زیر سر و قسمت بالایی پشت برای متمایل کردن بدن و بلند کردن سر از تخت به اندازه تا اینچ حملات گاه به گاه رفلاکس اسید رایج است و معمولا نگرانی چندانی ندارد. حملات مکرر رفلاکس اسید می تواند نشان دهنده GERD باشد، یک بیماری بسیار قابل پیشگیری که با ترکیبی از اصلاح شیوه زندگی و دارو قابل پیشگیری است. اقدامات زیر می توانند از GERD جلوگیری کنند، این اقدامات عبارتند از: از پوشیدن لباس های تنگ خودداری کنید. مانند سیگار کشیدن، الکل می تواند LES را آرام کند. نیکوتین اسفنکتر مری را شل می کند و اجازه می دهد اسید وارد شود. چربی اضافی شکم به شکم شما فشار وارد کرده و شیره معده را به سمت مری بالا می برد. غذاهای تند، پیاز، شکلات، کافیین و غذاهای ناسالم همگی شیوع GERD را افزایش می دهند. آنها باعث آروغ زدن شما می شوند و ممکن است همراه با گاز اسید نیز بالا بیاورند. غذای بیشتر در معده می تواند به معنای تجمع بیشتر اسید باشد. خوردن وعده های غذایی کوچکتر می تواند رفلاکس اسید را کاهش دهد. جاذبه عامل اصلی هضم غذا است. زمانی که دراز می کشید نیروی جاذبه رد می شود و احتمال برگشت اسید از معده از طریق اسفنکتر مری به مری بیشتر می شود. بالا بردن کل نیمه بالایی بدن، نه فقط سر، تا اینچ به این معنی است که نیروی جاذبه دوباره وارد بدن می شود و جریان برگشت اسید معده به مری را برطرف می کند. سوزش سر دل امری رایج است و معمولا خود به خود از بین می رود، اما اگر علایم شما با علایم نگران کننده همراه است و با وجود درمان، بیش از چند ساعت ادامه دارد لازم است بررسی های بیشتری صورت گیرد. اگر هر یک از علایم زیر را تجربه کردید، فورا به پزشک مراجعه کنید تا دلایل احتمالی جدی تر درد مانند حمله قلبی یا آمبولی ریه را رد کنید، این علایم نگران کننده عبارتند از: تنگی نفس سبکی سر ضربان قلب تند حالت تهوع یا استفراغ از دست دادن هوشیاری تعریق (به خصوص تعریق زیاد در یک منطقه خنک) دردی که به فک، گردن، شانه ها، بازوها یا پشت شما می رسد. احساس فشردن یا فشار، به خصوص دردی که بدتر می شود یا به سمت چپ بدن می رسد. سوزش سر دل بسته به علت اصلی ممکن است از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. شیر برای محافظت در برابر اسید معده، آنطور که برخی افراد ممکن است فکر کنند، عمل نمی کند. در واقع، محتوای چربی بالای محصولات لبنی، مانند شیر کامل، تولید اسید در معده را تحریک می کند که می تواند باعث رفلاکس اسید شود. رفلاکس اسید می تواند مانند یک احساس سوزش یا گاز گرفتن در قفسه سینه باشد که گاهی اوقات سوزش سر دل نامیده می شود، اما هیچ وقت افراد علایم دقیق مشابهی ندارند. برخی از افراد ممکن است احساس کنند توده‌ای در گلو دارند، در بلع مشکل دارند یا بوی بد دهان را تجربه می‌کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است حالت تهوع، نفخ و ناراحتی بالای شکم را تجربه کنند. چای های گیاهی بدون کافیین مانند چای بابونه یا زنجبیل ممکن است علایم رفلاکس اسید را تسکین دهند، زیرا به عنوان کمک کننده به هضم عمل می کنند. از مصرف چای نعناع و نعناع باید خودداری کرد زیرا ممکن است علایم سوزش سر دل را تحریک یا تشدید کنند. طیف گسترده ای از مواد غذایی وجود دارد که می تواند به تسکین علایم سوزش سر دل کمک کند. غذاهای آبکی مانند هندوانه، سوپ، خیار و کرفس می توانند اسید معده را رقیق کنند و غذاهای با pH پایین (قلیایی) مانند موز و گل کلم می توانند به جبران تجمع اسید معده کمک کنند. سوزش سر دل، رفلاکس اسید و GERD اصطلاحاتی هستند که اغلب به جای همدیگر استفاده می شوند، اما متفاوت هستند. سوزش سر دل از علایم رفلاکس اسید است. GERD یک بیماری جدی است که با حملات مکرر رفلاکس اسید مشخص می شود. هر سه را می توان با ترکیبی از داروها و تغییر سبک زندگی مدیریت و در برخی موارد درمان کرد.

از التهاب تارهای صوتی ناشی شده و باعث ضعیف و خشن شدن صدا می شود. التهاب می تواند به چندین عامل مربوط باشد. برخی از موارد مانند فریاد زدن بیش از حد می تواند منجر به گرفتگی موقتی صدا شود. ما در این مقاله دلایل احتمالی گرفتگی صدا، اینکه آیا جای نگرانی است و برخی از گزینه های درمانی آن را بررسی می کنیم. گرفتگی صدا ممکن است نشانه التهاب در حنجره باشد که به لارنژیت معروف است. حنجره، جعبه صدا نیز نامیده می شود، در بالای گلو قرار دارد و شامل تارهای صوتی است تارهای صوتی دو باند غضروف و عضله هستند که هنگام صحبت کردن یا غذا خوردن فرد مرتعش می شوند. اندازه و شکل چین های صوتی نحوه نوع صدا را تعیین می کند تورم یا تحریک تارهای صوتی می تواند حرکت ارتعاشی معمول را محدود کرده و منجر به گرفتگی صدای فرد شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گرفتگی صدا می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، از جمله: لارنژیت یا یکی از شایع ترین دلایل گرفتگی صدا است و این بیماری می تواند حاد یا مزمن باشد. لارنژیت حاد معمولا به دلیل عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مانند آنفولانزا رخ می دهد گرفتگی صدا می تواند به دلیل استفاده بیش از حد از صدا رخ دهد، به عنوان مثال داد زدن بلند آواز خواندن با صدای بلند صحبت کردن صحبت کردن طولانی مدت و بدون استراحت با صدای خیلی کم یا خیلی بلند صحبت کردن متخصصان بهداشت و درمان لارنژیت را که بیش از هفته ادامه یابد، مزمن تعریف می کنند سیگار کشیدن مصرف بیش از حد الکل بیماری ریفلاکس معده قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا گرد و غبار که حنجره را تحریک می کند. ندول های صوتی، کیست ها و پولیپ ها، رشد خوش خیمی هستند که می توانند در امتداد چین های صوتی ظاهر شوند پولیپ های صوتی معمولا در یک طرف چین صوتی وجود دارد کیست صوتی رشد سخت بافتی است که در داخل طناب صوتی ایجاد می شود گره های صوتی در دو طرف تارهای صوتی فرد به صورت جفت رشد می کنند و می تواند منجر به فشار یا اصطکاک بیش از حد شود درمان ندول های صوتی، کیست و پولیپ ها معمولا شامل استراحت، جراحی یا صدا درمانی است. خونریزی تار صوتی وقتی اتفاق میفتد که رگ خونی تار صوتی فرد پاره شود. آنها ممکن است به سرعت منجر به گرفتگی صدا شوند که می تواند بر صدای فرد ت ثیر بگذارد در صورت بروز این مشکل، فرد باید فورا به صدای خود استراحت داده و با پزشک تماس بگیرد فلج طناب صوتی زمانی اتفاق میفتد که یک یا هر دو چین صوتی نتوانند به درستی باز یا بسته شوند. این وضعیت می تواند به دلیل موارد زیر باشد سرطان تیرویید آسیب به سر، قفسه سینه یا گردن تومورها در قاعده جمجمه، گردن و سینه درمان ها شامل صدا درمانی و در برخی موارد جراحی است برخی شرایط عصبی می توانند قسمت هایی از مغز که عضلات گلو و حنجره را کنترل می کنند، تحت تاثیر قرار دهند. این شرایط ممکن است شامل موارد زیر باشد سکته دیسفونی اسپاسمودیک رفلاکس اسید زمانی اتفاق میفتد که اسید معده بالا رفته و گلو را تحریک می کند. این وضعیت در بعضی افراد می تواند به حنجره آسیب برساند. متخصصان بهداشت از این موضوع به عنوان ریفلاکس حنجره یاد می کنند ریفلاکس، نوعی رفلکس اسیدی است. اگر فردی به مبتلا باشد، ممکن است متوجه گرفتگی صدای خودش شود که در صبح بدتر خواهد شد افراد مبتلا به ممکن است احساس کنند مجبورند مدام گلو خود را پاک کنند درمان ها شامل تغییرات رژیم غذایی و مصرف دارو است علایم کلی صدای گنگ شامل صدای ضعیف و خش دار است. بسته به علت اصلی، ممکن است علایم دیگری همراه با گرفتگی صدا بروز کند بر اساس بنیاد صدا، سایر علایم احتمالی با گرفتگی صدا، عبارتند از سرفه مداوم مخاط در گلو مشکل در بلعیدن احساس خشکی گلو احساس یک توده در گلو نیاز مداوم به پاک کردن گلو برخی از علایم ممکن است دلیل خاصی را نشان دهند. به عنوان مثال، یک مزه تلخ یا ترش در دهان و بدتر شدن علایم پس از مصرف غذاهای پرادویه، ممکن است نشان دهنده باشد توجه داشته باشید که گرفتگی صدا همیشه یک دلیلی برای نگرانی نیست. به عنوان مثال، برخی از افراد ممکن است پس از استفاده بیش از حد از صدای خود مانند فریاد یا آواز، این وضعیت را تجربه کنند. در این موارد، گرفتگی معمولا موقتی است در صورت مشاهده گرفتگی که بیش از هفته طول می کشد، فرد باید با پزشک تماس بگیرد. این امر به ویژه اگر علایم یا آنفولانزا نداشته باشند بسیار مهم است در صورت بروز علایم زیر بلافاصله با پزشک تماس بگیرید سرفه خونی توده در گردن اختلال در تنفس درد هنگام صحبت کردن یا بلعیدن از دست دادن کامل صدا برای چند روز ابتدا یک پزشک در مورد علایم و عادت های زندگی، مانند سیگار کشیدن و نوشیدن الکل، سوالاتی از شما می پرسد تا علت را شناسایی کند. پزشک ممکن است معاینات جسمی دهان و گلو را انجام دهد. به عنوان مثال، آنها ممکن است از آینه برای بررسی حنجره و التهاب یا تحریک استفاده کنند درمان صدای گرفتگی به علت اصلی آن بستگی دارد در برخی موارد، استراحت صدا و نوشیدن آب زیاد به بهبود التهاب حنجره کمک می کند. با این حال، دلایل وخیم تر ممکن است نیاز به درمان پزشکی داشته باشند متخصصان بهداشت خاطرنشان می کنند که ممکن است مبتلایان به این وضعیت از گفتاردرمانی و زبان درمانی بهره مند شود. این روش می تواند به افراد کمک کند از تحریک تارهای صوتی و عواملی که منجر به آنها می شود، خودداری کنند. اگر گرفتگی صدا ناشی از سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی تحریک کننده حنجره باشد، پزشک توصیه می کند از این عوامل دوری کنید. عدم مصرف بیش از حد الکل نیز ممکن است موثر باشد. اگر عفونت ویروسی علت اصلی گرفتگی صدا باشد، علایم ممکن است خود به خود برطرف شوند. پزشکان بعضی اوقات از داروهای ضد ویروسی برای کمک به علایم و کوتاه شدن زمان بهبودی به میزان - روز استفاده می کنند سیگار کشیدن را متوقف یا محدود کنید. دود، گلو را خشک و تحریک می کند. دوش آب گرم بگیرید. بخار دوش به باز شدن مجاری تنفسی و ت مین رطوبت کمک می کند. مایعات هیدراته کننده زیادی بنوشید. مایعات ممکن است برخی از علایم شما را تسکین داده و گلو را مرطوب کنند. از مصرف کافیین و الکل خودداری کنید. آنها می توانند گلو شما را خشک کرده و گرفتگی صدا را بدتر کنند. از رطوبت ساز برای افزودن رطوبت به هوا استفاده کنید. این می تواند به باز شدن راه تنفسی و سهولت تنفس کمک کند. با مکیدن پاستیل یا آدامس گلو را مرطوب کنید. این عمل بزاق را تحریک می کند و ممکن است به آرامش گلو کمک کند. مواد آلرژی زا را از محیط خود حذف کنید. آلرژی اغلب می تواند باعث بدتر شدن صدا یا گرفتگی صدا شود. برای گرفتگی صدا از داروهای ضد احتقان استفاده نکنید. آنها بیشتر باعث تحریک و خشک شدن گلو می شوند. اگر این داروهای خانگی مدت زمان گرفتگی صدا را کاهش نمی دهد، به پزشک مراجعه کنید. پزشک شما می تواند در تعیین علت علایم و درمان مناسب کمک کند. چند روز به صدای خود استراحت دهید. از حرف زدن و داد زدن پرهیز کنید. زمزمه نکنید، زیرا این در واقع تارهای صوتی شما را بیش از پیش فشار می دهد. اگر گرفتگی صدا مداوم و مزمن دارید، ممکن است یک بیماری پزشکی زمینه ای جدی باشد. مداخله زودرس اغلب می تواند چشم انداز شما را بهبود بخشد. شناسایی و درمان علت گرفتگی صدا مداوم شما ممکن است از وخیم شدن وضعیت شما جلوگیری کرده و هرگونه صدمه به تارهای صوتی یا گلو را محدود کند. شناسایی و پیشگیری از عوامل محرک می تواند به جلوگیری از گرفتگی صدا کمک کند. برای برخی از افراد، استفاده از برخی راهکارها برای استفاده مناسب از صدا می تواند موثر باشد. برای جلوگیری از گرفتگی صدا می توانید اقدامات مختلفی انجام دهید. برخی از روش های پیشگیری که ممکن است به محافظت از تارهای صوتی شما کمک کند، عبارتند از: سیگار را ترک و از استعمال دخانیات سیگار خودداری کنید. تنفس دود می تواند باعث تحریک تارهای صوتی و حنجره شود و گلو را خشک کند دستان خود را مرتبا بشویید. گرفتگی صدا اغلب به دلیل عفونت ویروسی دستگاه تنفسی ایجاد می شود. شستن دست ها به جلوگیری از شیوع میکروب ها و حفظ سلامتی شما کمک می کند هیدراته بمانید. حداقل هشت لیوان اونسی آب در روز بنوشید. مایعات، مخاط گلو را نازک کرده و آن را مرطوب نگه می دارند از مصرف مایعاتی که بدن شما را کم آب می کند پرهیز شود. اینها شامل نوشیدنی های کافیین دار و نوشیدنی های الکلی است. آنها ممکن است به عنوان ادرار آور عمل کنند و باعث از دست دادن آب شما شوند سعی کنید در برابر تمایل به پاک کردن گلو خود مقاومت کنید. این ممکن است باعث افزایش التهاب تارهای صوتی و تحریک کلی گلو شود علاوه بر این، افراد باید از موارد زیر جلوگیری کنند: سیگار کشیدن استفاده از دهان شویه حاوی الکل استفاده بیش از حد از صدا در صورت امکان مصرف غذاهای پرادویه، به خصوص در صورت ابتلا به ریفلاکس اسید گرفتگی صدا می تواند دلایل مختلفی از جمله الهتاب حنجره یا گره های صوتی داشته باشد. علامت اصلی به طور معمول صدای ضعیف و خشنی است. با این حال، بسته به علت، علایم دیگری مانند سرفه یا گلو درد می تواند ظاهر شود. گرفتگی صدا همیشه جای نگرانی ندارد. غالبا ، صدای فرد بدون درمان به حالت عادی برمی گردد. در موارد دیگر، پزشکان ممکن است داروها یا تغییر سبک زندگی را برای درمان این بیماری پیشنهاد دهند منبع:

یک بیماری قلبی است که با احساس سبکی سر و تپش قلب در پاسخ به ایستادن مشخص می شود. با ضربان قلب همراه با تغییر وضعیت بدن به طرز چشمگیری افزایش می یابد بیشتر افراد مبتلا به زنانی هستند که بین سنین تا سالگی قرار دارند. بعضی از افراد سابقه خانوادگی دارند، اما اکثر آنها اینگونه نیستند. برخی از افراد گزارش می کنند که پس از یک بیماری استرس زا آغاز شده و دیگران گزارش می دهند که بیماری آنها به تدریج شروع شده است. شدت این عوارض از نسبتا خفیف تا ناتوان کننده متفاوت است و داروها و راهکار های سبک زندگی می توانند به تسکین علایم کمک کنند نوعی اختلال است که می تواند جوانان را تحت ت ثیر قرار دهد. این شرایط می تواند ناگهانی شروع شود و به طور معمول در سنین تا سالگی رخ می دهد و زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا می شوند. ممکن است طیفی از علایم را تجربه کنید که طی چند دقیقه تغییر حالت دراز کشیده یا نشسته به حالت ایستادن رخ می دهد. علایم می تواند اغلب، به صورت روزانه بروز کنند گرگرفتگی همچنین می تواند به دلیل فعال شدن برخی مواد شیمیایی توسط سلول های ایمنی بدن خ دهد. این می تواند منجر به نفس نفس زدن، و احساس سبکی سر، استفراغ و شود. همچنین احتمال دارد خون در قسمت پایین ساق پا جمع شود و به آنها ظاهری متورم یا کبود بدهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایعترین علایم عبارتند از: ضعف سردرد خستگی سرگیجه تاری دید سبکی سر مشکل در تمرکز احساس اضطراب کبود شدن پاها (احساس اینکه ضربان قلب سریع یا نامنظمی دارید) شاید ترکیبی از این علایم را همراه با تجربه کنید اگر دارید، احتمال دارد دوره های مکرر غش کردن را، به طور معمول بدون هیچ گونه دلیلی علاوه بر ایستادن تجربه کنید بعضی اوقات، افرادی که دارند توانایی تحمل ورزش را ندارند و احتمال دارد در پاسخ به فعالیت بدنی خفیف یا متوسط احساس سبکی و سرگیجه کنند. این وضعیت به عنوان عدم تحمل ورزش توصیف می شود می تواند با سندرم های دیگر مانند سنکوپ نوروکاردیوژنیک همراه باشد. افراد مبتلا به اغلب با سایر موارد مانند سندرم خستگی مزمن، سندرم فیبرومیالژیا، میگرن و سایر بیماری های خودایمنی به طور همزمان تشخیص داده می شوند علت POTS همیشه روشن نیست. در بعضی افراد این بیماری عامل ژنتیکی دارد و ژنهای معینی احتمال دارد به پیشرفت آن کمک کند. در نیمی از موارد علت آن، می تواند مربوط به خود ایمنی باشد. به طور کلی، ایستادن باعث می شود خون از تنه به سمت پاها منتقل شود. این تغییر ناگهانی به این معنی است که قلب برای پمپاژ دچار اختلال می شود. برای جبران این مسیله، سیستم عصبی خودمختار به رگ های خونی فرمان می دهد تا خون بیشتری به قلب برساند و فشار خون و ضربان قلب را طبیعی نگه دارد. اکثر افراد هنگام ایستادن در فشار خون یا نبض، تغییرات زیادی را تجربه نمی کنند کاهش فشار خون در هنگام تغییر حالت از ایستادن همراه با علایمی مانند سبکی سر را افت فشار خون ارتواستاتیک می گویند. اگر فشار خون طبیعی باقی بماند، اما ضربان قلب افزایش یابد، نامیده می شود علت اصلی بروز احتمالا در هر فرد متفاوت است، اما مربوط به تغییر در سیستم عصبی خودمختار، سطح هورمون آدرنال، حجم کل خون (که می تواند با کاهش یابد) و تحمل ورزش ضعیف باشد. فشار خون و ضربان قلب، توسط سیستم عصبی خودمختار کنترل می شود. این سیستم بخشی از سیستم عصبی که عملکردهای داخلی بدن مانند هضم، تنفس و ضربان قلب را کنترل می کند. اینکه فشار خون کمی پایین بیاید و ضربان قلب هنگام ایستادن کمی افزایش یابد طبیعی است. با این وجود، با این تغییرات بیشتر از حد معمول خواهد بود مشخص نیست که چرا یا هر نوع دیگر از دیس اتونومی ایجاد می شود و به نظر می رسد یک استعداد خانوادگی برای این شرایط وجود دارد گاهی اوقات اولین قسمت پس از شرایط زیر رخ می دهد بارداری جراحی بزرگ یک قسمت از ضربه مغزی بیماری عفونی حاد، مانند آنفلوانزا شدید ارزیابی تشخیصی این وضعیت، شامل سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایشات تشخیصی است. پزشک احتمال دارد حداقل دو بار، یک بار در حالت خوابیده و یک بار دیگر در حالت ایستاده فشار خون و نبض بیمار را بگیرد. به طور معمول، در هنگام ایستادن، ضربان قلب بار در دقیقه یا کمتر افزایش می یابد. با انتظار می رود ضربان قلب بار در دقیقه یا بیشتر افزایش یابد در حالی که فشار خون تقریبا ثابت است. در ضربان قلب بیش از چند ثانیه هنگام ایستادن بالا می ماند (اغلب دقیقه یا بیشتر) ، علایم به طور مکرر رخ می دهد و وضعیت بیش از چند روز ادامه دارد تغییرات نبض موضعی تنها مورد تشخیصی نیست، شاید این درجه تغییر را با علایم دیگر تجربه کنید در صورت نیاز به ارزیابی بیشتر، پزشک احتمال دارد شما را به یک متخصص مغز و اعصاب، قلب و عروق یا متخصصی که بر ارتباط بین مغز و قلب متمرکز است، ارجاع دهد. POTS گاهی اوقات به عنوان یک اضطراب یا اختلال هراس تشخیص داده نمی شود، بنابراین مهم است که پزشک علایم را بررسی کند. آزمایش می تواند در تشخیص مفید باشد. در طی این آزمایش، فشار خون و نبض هنگام خوابیدن روی میز و هنگامی که به حالت ایستاده منتقل می شود، در چند فواصل زمانی اندازه گیری می شود در طول ارزیابی، پزشک احتمال دارد علاوه بر موارد دیگری مانند کمبود آب بدن، رفع شرایط استراحت طولانی مدت در بستر و نوروپاتی دیابتی را نیز در نظر بگیرد داروهایی مانند داروهای ادرار آور و فشار خون می توانند اثراتی مشابه با ایجاد کنند یک درمان مشخص یا دارو برای این وضعیت وجود ندارد. برای تعیین اینکه کدام دارو می تواند به بهترین وجه علایم را تسکین دهد شاید به آزمایش و خطا نیاز باشد. شاید فرد به ترکیبی از چندین رویکرد درمانی نیاز داشته باشد. پزشک احتمال دارد، پیشنهاد کند که مرتبا در خانه فشار خون و نبض خود را بررسی کنید. نوشیدن مایعات غیر کافیین می تواند بدن را هیدراته کند. می توانید مایعات مناسب هر روز را اندازه گیری کنید. کمبود آب در شب معمول است، بنابراین نوشیدن مایعات، صبح در صورت امکان قبل از بلند شدن از رختخواب بسیار مهم است. تغییر رژیم غذایی اغلب بخشی از درمان POTS است. با افزایش مصرف آب و افزودن سدیم بیشتر، می توانید حجم خون خود را افزایش دهید. این می تواند از شدت علایم بکاهد. با این حال، به اکثر افراد توصیه نمی شود که از رژیم غذایی با سدیم بالا استفاده کنند، بنابراین با پزشک خود در مورد مقدار سدیم مورد نیاز خود مشورت کنید: قبل از ایستادن اونس آب بنوشید. خواب منظم و با کیفیت کافی داشته باشید. میان وعده، زیتون، و آجیل های شور را میل کنید. در ورزش های هوازی مانند دوچرخه سواری یا قایقرانی شرکت کنید. در طول روز وعده های غذایی کمتری بخورید و برای کمک به حفظ رطوبت بدن و انرژی، میان وعده بخورید. از آنجا که در صورت داشتن انجام ورزش بسیار دشوار است، شاید بیمار به یک برنامه ورزشی رسمی تحت نظارت، نیاز داشته باشد یک برنامه تمرینی برای حتمال دارد با شنا شروع شود که نیازی به حالت ایستاده ندارند. و به طور کلی، بعد از یک یا دو ماه، پیاده روی، دویدن یا دوچرخه سواری می تواند اضافه شود اگر دارید، برای پیشگیری از بازگشت علایم، باید برنامه ورزشی خود را برای مدت طولانی ادامه دهید پزشک احتمال دارد جوراب های واریس تجویز کند، که مانع از جریان خون بیش از حد به پاها هنگام ایستادن می شود. استفاده از آنها به طور چشمگیری به پیشگیری از افت فشار خون ارتواستاتیک کمک می کند. با گذشت زمان علایم POTS بسیار قابل کنترل تر می شوند. حتی گاهی علایم طی چندین سال از بین می روند. در مردان احتمال دارد بهبودی کامل در مقایسه با زنان رخ دهد. اگرچه درمانی برای POTS وجود ندارد، اما روشهای درمانی در حال پیشرفت هستند. شرایطی است که می تواند بسیار ناامید کننده باشد. این شرایط غالبا جوانان را درگیر می کند و گرچه اغلب با گذشت زمان برطرف می شود، اما درمان آن امکان پذیر است شاید برای یافتن دارو و دوز مناسب آن نیاز به برخی تنظیمات در داروهای خود داشته باشید سندرم تاکی کاردی ارتواستاتیک وضعیتی اصطلاحی است که برای توصیف گروهی از شرایط عصبی که علایم مشابه دارند، استفاده می شود. افراد مبتلا به هنگام ایستادن از حالت نشسته، احساس خستگی یا سرگیجه می کنند. اکثر افرادی که POTS هنگامی که این علایم را پس از ایستادن به حالت ایستاده مشاهده می کنید، به عنوان عدم تحمل ارتواستاتیک شناخته می شود برخی بررسی ها، تعداد افراد مبتلا به حدود میلیون نوجوان و بزرگسال تخمین می زنند. برخی از افراد علایمی دارند که طی تا سال کاملا از بین می روند. برخی دیگر علایمی دارند که در طول زندگی آنها پدیدار می شود افراد مبتلا به نیز درجات مختلف علایم را تجربه می کنند. حدود درصد آنها علایمی دارند که بسیار شدید است، این امر توانایی آنها در انجام کارهای خانه یا مشارکت در نیروی کار را مختل می کند

هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آخرین توصیه کمیته مشترک واکسیناسیون و ایمن سازی ( JCVI ) این است که واکسن COVID - باید برای زنان باردار در نظر گرفته شود که خطر ابتلا به ویروس در آنها زیاد است و نمی توان از آنها جلوگیری کرد، یا اگر زن شرایط زمینه ای وجود دارد او در معرض خطر بسیار بالایی از عوارض COVID - است. واکسن COVID - فقط در مواردی که مزایای احتمالی آن بیشتر از خطرات احتمالی برای زن و نوزاد باشد، باید در بارداری مورد استفاده قرار گیرد. زنان باید مزایا و خطرات ناشی از واکسن را با پزشک خود در میان بگذارند و بر اساس شرایط فردی تصمیم مشترک بگیرند. به دنبال بررسی نیاز بالینی آنها برای واکسیناسیون در برابر COVID - ، ممکن است به زنان شیرده واکسیناسیون داده شود. زنانی که قصد بارداری دارند پس از واکسیناسیون نیازی به اجتناب از بارداری ندارند و هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد واکسن های COVID - بر باروری ت ثیر می گذارد.

( bremelanotide ) یا ویاگرای زنانه، برای درمان کاهش میل جنسی در زنانی که یایسگی را پشت سر نگذاشته اند و میل جنسی آن ها در گذشته کاهش نداشته، استفاده می شود. از برملانوتید باید فقط برای درمان کاهش میل کم جنسی مربوط به موقعیت جنسی است، استفاده شود. از برملانوتید نباید برای درمان میل کم جنسی که ناشی از مشکلات رابطه، مشکلات سلامتی، بیماری روانی یا استفاده از برخی داروها است، استفاده شود. برملانوتید برای استفاده در مردان یا در زنانی که یایسه شده اند کاربردی ندارد. به عبارتی برای بهبود عملکرد جنسی نباید از برملانوتید استفاده شود. در صورت داشتن مشکلات قلبی یا فشار خون بالا یا غیرقابل کنترل، نباید از برملانوتید استفاده کنید. قبل از مصرف این دارو، اگر به آن حساسیت دارید و یا داروهای مربوط به بیماری قلبی و فشار خون بالا درمان یا کنترل نشده حتما با پزشک خود مشورت کنید. مصرف برملانوتید برای افراد زیر سال ت یید نشده است. اگر تا به حال مشکلات زیر را داشته اید پزشک خود را در جریان بگذارید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری کلیوی بیماری قلبی یا عروقی فشار خون بالا کنترل نشده. در بیماران با این شرایط نباید استفاده شود بیماری کبدی، شدید با احتیاط استفاده شود. اثرات ممکن است به دلیل کندتر شدن دارو از بدن افزایش یابد مشکل معده یا روده (به عنوان مثال، تخلیه آهسته معده) با احتیاط استفاده کنید. ممکن است این وضعیت را بدتر کرده و باعث کاهش جذب داروهای خوراکی شود برملانوتید ممکن است به نوزاد لقاح یافته آسیب برساند. استفاده موثر از وسایل کنترل بارداری برای پیشگیری از بارداری می تواند مفید باشد. اگر باردار شدید، مصرف دارو را متوقف کنید و فورا به پزشک خود اطلاع دهید. شیردهی هنگام استفاده از برملانوتید ممکن است بی خطر باشد. در مورد هر گونه خطر ناشی از این دارو با پزشک خود مشورت کنید. تمام دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را دنبال کنید و تمام راهنماهای دارو یا برگه های دستورالعمل را بخوانید. دارو را دقیقا طبق دستورالعمل استفاده کنید. برملانوتید در زیر پوست تزریق می شود. یک پرستار یا پزشک ممکن است به شما آموزش دهد که چگونه خودتان به درستی از دارو استفاده کنید. دستورالعمل های استفاده همراه با دارو را بخوانید و آنها را به دقت دنبال کنید. اگر همه دستورالعمل ها را نمی دانید از پزشک یا داروساز خود سوال بپرسید. حداقل دقیقه قبل از فعالیت جنسی از برملانوتید استفاده کنید. در هر ساعت فقط یکبار تزریق انجام دهید. در طی ماه بیش از تزریق کامل استفاده نکنید. فقط وقتی آمادگی تزریق را دارید آمپول را آماده کنید. اگر دارو سالم به نظر نمی رسد، رنگ آن تغییر کرده یا ذراتی در آن وجود دارد، از آن استفاده نکنید. برای دریافت داروی جدید با داروساز خود تماس بگیرید. برملانوتید می تواند حالت تهوع ایجاد کند، که ممکن است شدید باشد. این دارو را دقیقا همانطور که پزشک تجویز کرده استفاده کنید. در صورت عدم بهبود علایم پس از هفته با پزشک خود تماس بگیرید. دارو باید در دمای اتاق خنک و دور از گرما و نور نگهداری شود. آن را در یخچال قرار ندهید. قلم های تزریق بلا استفاده را در کارتن اصلی خود نگه دارید. فقط یک بار از قلم تزریق پیش ساخته استفاده کنید. قوانین محلی را در مورد نحوه دفع این دارو دنبال کنید. آن را دور از دسترس کودکان و حیوانات خانگی نگه دارید. از آنجا که در موارد لزوم از برملانوتید استفاده می شود، برنامه دوز روزانه ندارد. اگر از دارو بیش از میزان توصیه شده استفاده کرده اید، سریعا با اورژانس تماس بگیرید. دستورالعمل های پزشک خود را در مورد هرگونه محدودیت در غذا، نوشیدنی یا فعالیت دنبال کنید. قبل از استفاده خطرات مصرف دارو باید در مقابل منافع آن سنجیده شود. این تصمیمی است که شما و پزشک اتخاذ خواهید کرد. برای این دارو موارد زیر باید در نظر گرفته شود اگر تاکنون واکنش غیرمعمول یا آلرژیک نسبت به این دارو یا داروهای دیگر داشته اید، به پزشک خود بگویید. همچنین اگر انواع دیگری از آلرژی مانند غذاها، رنگها، مواد نگهدارنده یا حیوانات را دارید، به متخصص بهداشت خود اطلاع دهید. برای محصولات بدون نسخه، برچسب یا مواد بسته بندی را با دقت بخوانید مطالعات مناسبی در مورد رابطه سن و اثرات تزریق برملانوتید در جمعیت کودکان انجام نشده است. امنیت و اثربخشی آن در کودکان تایید نشده است مطالعات مناسب در مورد رابطه سن با اثرات تزریق برملانوتید در سالمندان انجام نشده است. در صورت مشاهده علایم واکنش آلرژیک، از کمک های فوری پزشکی استفاده کنید، مانند: کهیر اختلال در تنفس تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو در صورت داشتن موارد زیر، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. سردرد شدید فشار خون بالا کاهش ضربان قلب شدید یا مداوم فشار خون و ضربان قلب شما باید ظرف ساعت پس از تزریق به حالت طبیعی برسد. اگر این عوارض بیش از ساعت طول کشید، به پزشک خود اطلاع دهید. برملانوتید ممکن است رنگ لثه یا پوست (به ویژه در صورت یا پستان) را تیره کند. افرادی که رنگ پوست تیره دارند ممکن است بیشتر در معرض این عارضه جانبی قرار بگیرند. این تغییرات پوستی حتی پس از قطع مصرف برملانوتید نیز ممکن است دایمی باشد. با پزشک خود درمورد علایم خود صحبت کنید. عوارض جانبی شایع این دارو ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد سرفه کبودی قرمزی خارش خونریزی گرفتگی بینی تهوع و استفراغ (گرمای ناگهانی، قرمزی یا احساس گزگز) بی حسی یا احساس سوزن سوزن شدن در محل تزریق این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. میزان معمول برای اختلال میل جنسی کم در بزرگسالان / میلی گرم به صورت زیر جلدی در صورت نیاز دقیقه قبل از فعالیت جنسی پیش بینی شده است. بیش از دوز نباید در مدت ساعت تجویز شود. تجویز بیش از دوز در ماه توصیه نمی شود. داده های کافی برای تعیین خطر مرتبط با دارو برای نقص های عمده هنگام تولد، یا پیامدهای نامطلوب مادر یا جنین وجود ندارد. داده های حیوانی احتمال آسیب به جنین را نشان می دهد مادرانی که توانایی بارداری شدن را دارند باید از پیشگیری از بارداری موثر استفاده کنند. در صورت مشکوک بودن به بارداری، استفاده از آن را متوقف کنید. هیچ اطلاعاتی در مورد استفاده بالینی از برملانوتید در دوران شیردهی در دسترس نیست. از آنجا که برملانوتید یک مولکول پپتیدی حلقوی با وزن مولکولی است، احتمالا مقدار آن در شیر بسیار کم و جذب آن بعید است. زیرا احتمالا در دستگاه گوارش نوزاد از بین می رود. تا زمانی که اطلاعات بیشتری در دسترس نباشد، از برملانوتید باید در دوران شیردهی خصوصا هنگام شیر دادن به نوزاد تازه به دنیا آمده یا نوزاد نارس با احتیاط استفاده شود. برملانوتید می تواند سرعت هضم غذا در شما را کاهش دهد. حتی ممکن است مدت بیشتری طول بکشد تا بدن شما داروهایی را که از طریق دهان مصرف می کنید، جذب کند. در مورد سایر داروهای خود، به ویژه موارد زیر با پزشک خود مشورت کنید. آنتی بیوتیک داروی های ضد درد نالترکسون (برای درمان اعتیاد به الکل یا مواد افیونی) این لیست کامل نیست. سایر داروها از جمله، ویتامین ها و محصولات گیاهی ممکن است برملانوتید را تحت ت ثیر قرار دهند. همه تداخلات دارویی احتمالی در اینجا ذکر نشده است. به یاد داشته باشید، این دارو و سایر داروها را از دسترس کودکان دور نگه دارید، هرگز داروهای خود را برای دیگران تجویز نکنید و این دارو را فقط برای موارد تجویز شده استفاده کنید. تزریق برملانوتید برای درمان اختلال میل جنسی بیش فعالی در زنان قبل از یایسگی که قبلا مشکلی در میل جنسی نداشتند و در هر نوع تحریک، موقعیت یا شریک زندگی رخ می دهد، استفاده می شود. این دارو فقط باید در زنانی استفاده شود که میل جنسی پایینی دارند که برای آنها آزار دهنده است و به دلیل مشکل پزشکی یا بهداشت روانی، مشکلات در روابط یا دارو یا سایر مواد مخدر ایجاد نمی شود زنانی که یایسه شده اند و آقایان نباید از برملانوتید استفاده کنند. برای بهبود عملکرد جنسی از این دارو استفاده نکنید این دارو فقط با تجویز پزشک در دسترس است این دارو به صورت تزریق در زیر پوست شما، معمولا در معده یا ران، تجویز می شود. شما یا مراقب خود ممکن است برای تهیه و تزریق این دارو در خانه آموزش دیده باشید. مطمین باشید که نحوه استفاده از دارو را می دانید. هر بار برای تزریق دارو از یک ناحیه بدن متفاوت استفاده کنید. این به شما کمک می کند تا از مشکلات پوستی ناشی از تزریق جلوگیری کنید مایعات موجود در قلم خودکار انژکتور را بررسی کنید. باید شفاف یا بی رنگ باشد. در صورت کدر بودن، تغییر رنگ یا وجود ذرات از دارو استفاده نکنید در هر بار تزریق داروی خود از یک سوزن جدید استفاده کنید برخی از عوارض جانبی ممکن است رخ دهد که معمولا نیازی به توجه پزشکی ندارند. با سازگاری بدن با دارو، این عوارض جانبی ممکن است از بین بروند. همچنین، متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است بتواند در مورد راه های پیشگیری یا کاهش برخی از این عوارض جانبی به شما بگوید. در صورت ادامه یا آزار دهنده بودن عوارض جانبی زیر، یا در صورت داشتن هرگونه سوال در مورد آنها، با متخصص بهداشت خود مشورت کنید. منابع:

pessary . رحم بند یا pessary . انواع مختلف پسیار از دوران باستان استفاده می شده است، از جمله زمان بقراط که در آن از انار برای درمان افتادگی رحم استفاده می شده است. در قرن شانزدهم، پساری ها معمولا با فرو بردن یک رشته در موم ساخته می شدند. امروزه بیشتر پساری ها از سیلیکون درجه پزشکی ساخته شده و با دوام، ضد حساسیت بوده و قرار دادن و برداشتن آنها نسبتا آسان است. همچنین به شیاف های واژن که برای انتقال داروها از طریق بافت های متخلخل واژن استفاده می شود، Pessary گفته می شود. رحم بند باید توسط یک متخصص پزشکی نصب شود زیرا نصب نادرست آن می تواند منجر به آسیب دیدگی واژن خواهد شد. پساری به واژن وارد می شود و درست زیر دهانه رحم قرار می گیرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید pessaries . دو نوع اصلی pessary نگهدارنده و پر کننده می باشند. آنها در اشکال و اندازه های مختلف متناسب با کالبدشناسی فردی زن هستند. همه pessary رایج ترین مورد pessary pessary حلقه ای است که برای اکثریت زنان متناسب بوده و می تواند در تمام مراحل افتادگی اندام لگن مورد استفاده قرار گیرد. پساری پرکننده که کمتر مورد استفاده قرار می گیرد پایه ای گسترده با ساقه دارد که در طول های مختلف وجود دارد به طوری که اکثر خانم ها نیز می توانند از آن استفاده کنند. انواع رحم بندهای نگهدارنده، عبارتند از: رایج ترین وسیله پشتیبانی هستند که بعضی از آنها مانند دونات توخالی بوده و در بعضی دیگر غشای سوراخ شده ای در مرکز دارند تا ادرار را تسهیل کند. مانند مکعب هایی با اضلاع مقعر هستند. آنها برای پرولاپس خفیف و درجه سه و معمولا فقط در طول روز استفاده می شوند. مانند زین هستند و گاهی اوقات برای درمان یا سیستوسل استفاده می شوند. برای افتادگی جدی تر، درجه اول یا درجه دوم استفاده می شوند و به شکل یک جسم جامد با یک سوراخ بزرگ و سوراخ های کوچکتر در اطراف هستند. برای درمان افتادگی شدید درجه یک استفاده می شود که دارای یک پایه جامد و گرد و یک ساقه انگشت مانند است که مانع از پیچ خوردن آن می شود. برای درمان افتادگی درجه و ایجاد تناسب سفارشی در هنگام باد کردن دستگاه شبیه توپ با پمپ کف، در دسترس هستند. حلقه هایی به شکل مشخص هستند، بعضی از آنها خم شده و به فرم های مختلف تا می شوند. اگرچه کمتر مورد استفاده قرار می گیرند، اما گاهی اوقات برای درمان برگشت رحم ("رحم کج شده") استفاده می شوند. رحم بند نمی تواند افتادگی اندام لگن را "درمان" کند. این یک روش غیرتهاجمی است که برای جلوگیری یا به ت خیر انداختن جراحی واژن یا هنگام افتادگی در دوران بارداری استفاده می شود. پساری های دارویی، داروهایی جامد و تک دوز هستند که برای درمان عفونت های موضعی یا سایر بیماری ها به واژن وارد می شوند. پساری های دارویی معمولا به شکل مخروط هستند و با ماده ای موم مانند ساخته می شوند که در دمای بدن حل شده و به این ترتیب امکان جذب تدریجی دارو در بافت های متخلخل واژن فراهم می شود. آنها بی شباهت به شیاف رکتوم نیستند که داروها را از طریق راست روده تحویل می دهند. یکی از رایج ترین موارد استفاده از رحم بند های دارویی، درمان عفونت شدید مخمر واژن است. چنین پیسی حاوی یک دوز واحد از داروی ضد قارچ (مانند کلوتریمازول) است و برای دوز آسان قبل از خواب وارد می شود. همچنین تسکین دهنده هایی وجود دارد که برای زایمان در زنان با بارداری طولانی مدت یا پارگی زودرس غشاها استفاده می شود. pessary حاوی هورمون پروستاگلاندین است که به نرم شدن دهانه رحم و ایجاد انقباضات کمک می کند. افتادگی هنگامی رخ می دهد که یک قسمت از بدن از موقعیت طبیعی خود خارج شده و در یک ساختار مجاور بیرون می زند. از پرولاپس اندام لگن برای توصیف برآمدگی اندامهای لگن (معمولا مثانه) از طریق دهانه واژن استفاده می شود. pessary یک روش غیر جراحی برای درمان افتادگی اندام لگن است. با توجه به اینکه درمان افتادگی اندام لگن با جراحی بامیزان بالای عود همراه است، رحم بند یک گزینه مناسب برای اکثر خانمها ارایه می دهد. موارد استفاده از pessary می تواند با توجه به بیماری زمینه ای که متفاوت باشد، شایع ترین آنها شامل موارد زیر است: زمانی رخ می دهد که رحم از جای خود بیفتد و به داخل واژن بریزد. هنگامی رخ می دهد که بافت بین راست روده و واژن ضعیف و باعث می شود تا مقعد در پشت واژن برجسته شود. هنگامی رخ می دهد که دیواره بالایی واژن ضعیف شده و اجازه می دهد روده کوچک به فضای واژن فشار وارد کند. که به آن افتادگی قدامی نیز گفته می شود، هنگامی اتفاق میفتد که مثانه از موقعیت طبیعی خود پایین بیاید و برآمدگی در واژن ایجاد کند. افتادگی اندام لگن و بی اختیاری ادرار ارتباط تنگاتنگی با هم دارند، در حدود % از زنان مبتلا به افتادگی (ادرار ناخواسته هنگام سرفه، عطسه یا بلند کردن وزنه) را تجربه می کنند. برای کمک به تسکین این بیماری ها، پساری ها به طور مشخص برای حمایت از ساختار خاص افتاده مورد استفاده قرار می گیرد. نوع رحم بند های تسکین دهنده نه تنها باید راحت باشد بلکه نباید در ادرار کردن زنان اختلال ایجاد کند. رحم بند های درمانی در مطب پزشک نصب می شوند. برای بدست آوردن اندازه صحیح، پزشک ابتدا معاینه لگن را انجام می دهد. وی چندین اندازه مختلف را آزمایش می کند تا اندازه مناسب را تشخیص دهد. بزرگترین سایزی معمولا بهترین انتخاب است. اگر pessary به درستی نصب شده باشد، انگشت پزشک باید به راحتی از بین pessary و دیواره واژن عبور کند. عوامل که می تواند در انتخاب و نصب نوع رحم بند موثر باشند، عبارتند از: تغییر شکل واژن سابقه جراحی لگن تعداد دفعات زایمان طول واژن کمتر از . اینچ ( سانتی متر) دهانه واژن گسترده تر از حد طبیعی (که به عنوان introitus شناخته می شود) هزینه pessary معمولا در صورت تجویز پزشکی، حداقل تا حدی توسط بیمه درمانی ت مین می شود. بیشتر انواع سیلیکونی در صورت استفاده مناسب و مراقبت از آنها حدود سال دوام می آورند. اکثر زنان بدون نیاز به عمل جراحی می توانند به مدت دو سال یا بیشتر با موفقیت از پساری استفاده کنند. بعضی اوقات عوارض جانبی خفیفی مانند سوزش واژن، ترشحات بوی بد و عفونت های دستگاه ادراری در اثر استفاده از محتوای پسی وجود دارد. با این حال، از آنجا که امکان جابجایی و تعویض pessary . یک رحم بند توسط یک متخصص پزشکی، معمولا یک متخصص زنان، با یک اتصالات اولیه وارد واژن می شود. شاید پزشک مجبور شود تا سبک ها و اندازه های مختلف را امتحان کنند تا نوع متناسب با بیمار را مشخص کند. بعد از نصب پزشک آموزش های لازم برای نحوه نگهداری و تمیز کردن آن را ارایه می دهد. به طور کلی بعد از نصب، فرد باید دو هفته و شش ماه بعد برای معاینه های بیشتر به پزشک خود مراجعه کند. اما برخی از خانم ها ممکن است نیاز به مراجعه مکرر داشته باشند. بیشتر رحم بند ها را می توان در خانه خارج و دوباره وارد کرد. در بعضی موارد، ممکن است هر سه تا شش ماه توسط پزشک یا پرستار برداشته، شستشو داده و مجددا وارد شود. pessary معمولا به روان کننده مناسب نیاز دارد. به زنان یایسه توصیه می شود از کرم استروژن استفاده کنند که در رفع خشکی و افزایش ضخامت دیواره واژن موثر است. پساری های حلقه ای قبل از قرار دادن به دو نیم می شوند. سپس لبه تا شده، روغنکاری شده و به دهانه واژن وارد می شود. هنگامی که حلقه قرار گرفت، حلقه باز شده و به داخل شکاف بزرگ پشت گردن رحم کشیده می شود (که به آن فورنیکس خلفی گفته می شود) سپس برای اطمینان از تناسب مناسب حلقه، گره کوچکی ایجاد می شود. پساری های مکعب قبل از وارد کردن، کاملا فشرده می شوند. آنها در عمیق ترین قسمت واژن قرار گرفته و آزاد می شوند. مکش ایجاد شده، دستگاه را در جای خود نگه می دارد. برخلاف برخی از دستگاه های دیگر، برای جلوگیری از سوزش واژن، رحم مکعبی باید در طول شب برداشته شود. پساری های Gehrung نیز تا می شوند تا قوس منحنی صاف باشد. سپس پایه های pessary روغن کاری شده و وارد می شوند. با باز شدن، قوس پشت در قسمت فورنکس جلوی دهانه رحم قرار می گیرد. در حالی که قوس جلوی آن روی غضروف بین استخوان های شرمگاهی قرار می گیرد (که به آن سمفیز پوبیس می گویند) پساری های Shaaatz سفت هستند و باید به صورت عمودی وارد شوند. سپس آنها به حالت افقی در واژن پیچ می خورند. پساری های Gelhorn تا شده، تا یک طرف پایه به ساقه لمس شود. سپس پسیار ابتدا به انتهای پایه واژن وارد می شود. پس از باز شدن، ساقه باید به راحتی در داخل رحم واژن قرار گیرد و دستگاه را به طور محکم نگه دارد. رحم بند های بادی با آویزان شدن ساقه پمپ به خارج از واژن وارد می شوند. سپس یک پمپ به اندازه کف دست به ساقه متصل شده و سه تا پنج بار فشرده می شود تا باد کند. سپس می توان ساقه را از واژن آویزان کرد و یا درون رحم واژن فرو برد. مانند رحم بند های مکعبی، پساری های بادی نیز باید هر روز برداشته و تمیز شوند. پساری های اهرمی از وسط تا شده اند تا انتهای خمیده آن با انتهای صاف مطابقت داشته باشد. پس از روغنکاری، پساری به داخل واژن وارد می شود. به گونه ای قرار می گیرد که میله خمیده پشت لگن قرار بگیرد و انتهای افقی آن در پشت جوش شل قرار گیرد. خانم هایی که از رحم بند استفاده می کنند می توانند یک یا دو بار در هفته pessary را از واژن خارج کنند. پس از برداشته شدن، آن را با صابون ملایم و آب گرم تمیز کرده و قبل از تعویض آن را بشویید. پزشک می تواند برای پیشگیری از هر گونه تحریک، کرم استروژن واژن برای استفاده در داخلی را تجویز کند. پیساری ها در صورت فشار بیش از حد در هنگام اجابت مزاج ممکن است از محل خودشان خارج شوند. بر همین اساس خانم ها بهتر است در حین اجابت مزاج مراقب باشند. در صورت خارج شدن pessary . در صورتی که نمی توانید خودتان رحم بند را در محل مناسب قرار دهید بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا این کار در مطب انجام شود. دفعات ویزیت بسته به نیاز شما از هر ماه تا هر سه ماه می تواند متفاوت باشد. عوارض احتمالی ناشی از استفاده از رحم بند می تواند شامل موارد زیر باشد: خون ریزی مشکل در انجام رابطه جنسی تحریک و حتی آسیب در داخل واژن به این حالت بی اختیاری استرس می گویند. علایم اولیه این امر ممکن است دشواری در ادرار کردن، احساس ناراحتی یا گرمای زیاد باشد. ترشحات می تواند نشانه ای از بیماری به نام باشد که ناشی از عدم تعادل در باکتری های طبیعی موجود در واژن است. بهتر است که در صورت مشاهده علایم این عوارض به پزشک مراجعه کنید. زیرا این عوارض معمولا قابل درمان هستند. pessary . اگر هنگام وارد کردن پساری در حالت ایستاده یا نشسته مشکل دارید، سعی کنید به پشت بخوابید و زانوهای خود را خم کنید. منابع:

، به بیماری زمینه ای و علت اصلی آن بستگی دارد. اما به طور کلی، تعدادی از بیماری ها مانند پولیپ، فیبروم و سرطان می توانند رحم را تحت ت ثیر قرار دهند و باعث درد شوند. درد یا ناراحتی رحم معمولا در ناحیه لگن و پایین شکم احساس می شود و اغلب به وسط شکم یا کمر انتشار می یابد. علایم بیماری های رحم تا حدودی شبیه به هم هستند و ممکن است شامل خونریزی، قاعدگی نامنظم و نازایی باشد، بنابراین بهتر است برای تشخیص علت اصلی آنها به پزشک مراجعه کنید. برخی نگرانی ها جدی است، اما در برخی موارد علایم بیماری های رحمی جدی نیستند. رحم شبیه گلابی در لگن و در پشت مثانه و در جلوی روده بزرگ قرار دارد. رحم در دوران بارداری بزرگ می شود و به طور کلی طی چند هفته پس از زایمان تقریبا به اندازه اصلی خود کاهش می یابد. در هر طرف رحم لوله های رحمی و تخمدان ها قرار دارد. رحم، واژن، تخمدان ها و لوله های رحمی سیستم تولید مثل زنان را تشکیل می دهند. با توجه به نزدیکی تمام این اندام ها، درد در ناحیه لگن می تواند به دلیل یک وضعیت رحم یا بیماری غیر از رحم باشد. بیماری مربوط به رحم می تواند از خود رحم شروع شود یا ممکن است توسط عواملی خارج از رحم مانند هورمون ها رخ دهد. اکثر این بیماری ها را می توان با دارو کنترل کرد، اما برخی از آنها ممکن است به برداشتن رحم طریق جراحی نیاز داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیسمنوره درد قاعدگی شدیدی است که می تواند قبل و یا در طول دوره قاعدگی رخ دهد. دیسمنوره معمولا نشانه ای از بیماری رحم نیست و اغلب با داروهای ضد درد یا بهبود می یابد. منوراژی خونریزی طولانی مدت یا بسیار شدید قاعدگی است. منوراژی می تواند بدون هیچ علت مشخصی رخ دهد، اما همچنین ممکن است ناشی از، فیبروم رحم، پولیپ، انواع خاصی از کنترل بارداری یا سرطان، در سایر شرایط باشد. اغلب، منوراژی باعث (تعداد گلبول های قرمز خون پایین) می شود، بنابراین ممکن است برای کنترل خونریزی و همچنین درمان کم خونی به درمان نیاز داشته باشید. افتادگی یا پرولاپس رحم زمانی اتفاق میفتد که عضلات و رباط هایی که رحم را در جای خود نگه داشته اند ضعیف شده و باعث می شوند رحم نزدیک مثانه پایین بیاید. بسیاری از افراد با افزایش سن، افتادگی رحم خفیف تا متوسط دارند. شایعترین علایم آن فوریت و نشت ادرار است، اما موارد شدید به خصوص در حین یا بعد از رابطه جنسی نیز می تواند باعث درد شود. رحم می تواند به سمت پشت ستون فقرات متمایل شود، که به آن رحم وارونه می گویند. در بیشتر اوقات، هیچ علامت مشخصی ندارد و بندرت در دوران بارداری عوارض ایجاد می کند. پزشک ممکن است در هنگام معاینه لگن، این وضعیت را تشخیص دهد. گاهی اوقات، رحم به طور غیر طبیعی شکل می گیرد. هر گونه ناهنجاری مادرزادی در رحم می تواند منجر به تداخل در بارداری شده و خطر سقط جنین را افزایش دهد. در صورت باردار بودن پزشک می تواند در سونوگرافی بارداری، ناهنجاری رحم را تشخیص دهد. حتی ناهنجاری های مادرزادی رحم در زمان بارداری و در اسکن توموگرافی شکمی یا تشخیص داده می شود. چندین ناهنجاری معمول وجود دارد: در این وضعیت رحم از دو قسمت جداگانه تشکیل می شود که بافت رحم به طور کامل یا تقریبا کامل دو طرف را از هم جدا می کند. در این وضعیت رحم به شکل قلب است و در نتیجه دو نیمه تقریبا برابر را تشکیل می دهد. در این وضعیت رحم، به ویژه در نزدیکی دهانه تحتانی، دارای دو قسمت است که هر یک دهانه رحم جداگانه ای دارند. در رحم تک شاخ، رحم کوچکتر به نظر می رسد، زیرا ممکن است یک قسمتی از آن فشرده یا رشد نیافته باشد، در نتیجه فقط یک حفره "واقعی" ایجاد می شود که اندازه آن کوچک است. وقتی باکتری ها یا ارگانیسم ها وارد دهانه رحم می شوند و به سمت بالا انتشار می یابند، عفونت می تواند یک یا چند اندام لگن از جمله رحم، دهانه رحم و لوله های رحمی را تحت ت ثیر قرار دهد. به این وضعیت می گویند. علایم شامل ناراحتی، ترشح، بوی بد و فوریت ادرار یا درد است. بسیاری از افراد پولیپ رحم دارند که این رشد کوچک و نرم در داخل رحم است که می تواند باعث درد، خونریزی شدید قاعدگی، لکه بینی بین پریود و شود. فیبروم ها در دیواره های رحم هستند. گاهی اوقات، یک فیبروم توسط ساقه به خارج رحم متصل می شود. آنها می توانند به اندازه یک دانه یا یک نخود یا به اندازه یک خربزه نارنجی یا کوچک باشند. علایم فیبروم شامل خونریزی شدید یا طولانی مدت بین یا هنگام قاعدگی، درد لگن و یا فشار، کمر درد، درد هنگام مقاربت و مشکل در بارداری است. اگرچه فیبروییدهای رحمی را گاهی تومور می نامند. اما سرطان نیستند و به بافت حمله نمی کنند و مانند سرطان به سایر قسمت های بدن سرایت نمی کنند. هیپرپلازی آندومتر شرایطی است که در آن تکثیر بیش از حد سلولهای آندومتر (پوشش داخلی رحم) باعث ضخیم شدن بیش از حد آن و در نتیجه خونریزی غیرطبیعی می شود. هیپرپلازی آندومتر سرطان نیست. اما در بعضی موارد، می تواند منجر به سرطان رحم شود. به ویژه هنگامی که همراه با (رشد بافت آندومتر در دیواره عضلانی رحم) رخ دهد. علایم هیپرپلازی آندومتر شامل خونریزی غیرطبیعی واژن، ترشحات واژن یا غیرطبیعی است. با، همان نوع بافتی که رحم شما را پوشانده است، در قسمت های دیگر بدن، معمولا در شکم یا تخمدان رشد می کند. آندومتریوز می تواند باعث تجمع بافت اسکار در اطراف اندام های آسیب دیده شود. غالبا ، افرادی که آندومتریوز دارند، هیپرپلازی آندومتر را هم تجربه می کنند. علایم شامل قاعدگی دردناک یا طولانی، خونریزی نامنظم یا لکه بینی، درد در حین رابطه جنسی یا بعد از آن، درد در شکم یا روده و درد در هنگام دفع ادرار یا در حین دفع مدفوع است. وجود چسبندگی پس از جراحی رحم، پرتودرمانی یا آسیب را سندرم آشرمن می نامند. معمولا چسبندگی رحمی علایمی ایجاد نمی کند، اما ممکن است در طول دوره های قاعدگی منجر به خونریزی جزیی شود و خطر ناباروری و سقط جنین را افزایش دهد. موارد شدید می تواند باعث درد یا عفونت می شود. به طور معمول به عنوان سرطان آندومتر نامیده و باعث خونریزی غیرطبیعی واژن می شود. در صورت انتشار به درمان تهاجمی نیاز دارد. اگر دلیل قابل مشخصی برای درد لگن وجود نداشته باشد، ممکن است درد مزمن لگن تشخیص داده شود. این وضعیت در صورت تشدید درد به درمان نیاز دارد. به طور کلی، علایم بیماری های رحم، عبارتند از درد کمر ترشحات واژن مشکل ادرار کردن درد یا ناراحتی لگن مشکل بارداری و باروری دوره های قاعدگی نامنظم در طول چرخه قاعدگی، تغییرات رحم منجر به بروز برخی بیماری های رحمی و علایم آنها می شود. سابقه پزشکی و علایم بیمار می توانند در تشخیص علت اصلی علایم بیمار موثر باشند. پزشک براساس، این علایم می تواند سایر آزمایشات تشخیصی مناسب را تجویز کند. چندین آزمایش تشخیصی وجود دارد که پزشک ممکن است در نظر بگیرد. معاینه لگنی می تواند مشکلات مانند رحم پرولاپس یا رحم رتروگراد را تشخیص دهد. معاینه لگن نمی تواند داخل رحم را به اندازه کافی ارزیابی کند و در صورت نیاز به بررسی قسمت های داخلی تر رحم پزشک ممکن است سایر آزمایشات تشخیصی را تجویز کند. پاپ اسمیر یک آزمون تشخیصی مهم که می تواند تغییرات در سلول های گردن رحم شناسایی است. از آنجا که دهانه رحم به رحم متصل است، اگر اخیرا آزمایش پاپ اسمیر انجام نداده اید، در صورت بروز علایم بیماری رحم، پزشک احتمالا به شما پیشنهاد می کند که پاپ اسمیر را انجام دهید. تجزیه و تحلیل ادرار می تواند عفونت ها و گاهی سلول های سرطانی را شناسایی کند، که می تواند علایم شما را توضیح دهد. نمونه های خون می توانند تغییرات هورمونی را تشخیص دهند که ممکن است ناشی از یا منجر به شرایط رحم باشد. آزمایشات تصویربرداری، مانند اسکن توموگرافی کامپیوتری یا سونوگرافی، در عکس برداری از رحم مفید است و می تواند ناهنجاری های آناتومیکی مانند افتادگی رحم، ناهنجاری رحم یا رحم رتروگراد را تشخیص دهد. در این آزمایشات اغلب از رنگی استفاده می شود که می تواند به داخل رگ خونی تزریق شود تا ساختارها تجسم یابد. روش های مداخله ای تصویربرداری را به سطح بعدی می رساند. به عنوان مثال، هیستروسکوپی شامل قرار دادن یک لوله در دهانه رحم برای تصویربرداری قسمت داخلی رحم است، در حالی که هیستروسالپلنگوگرافی یا سونوهیستروگرام شامل تزریق مایع یا رنگ در دهانه رحم برای تهیه تصاویر از قسمت داخلی رحم است. درمان مناسب برای وضعیت رحم و بیماری های مربوط به رحن به علت آن بستگی دارد. دارو، درمان های هورمونی، جراحی یا سایر اقدامات ممکن است لازم باشد عفونت مانند نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارد. آندومتریوز غالبا با داروهایی مانند داروهای ضد بارداری هورمونی برای کاهش علایم درمان می شود. به همین ترتیب، در صورت شدید بودن علایم، هایپرپلازی آندومتر، دیسمنوره و منوراژی با هورمون درمانی قابل درمان هستند. فیبروم رحم را می توان با آمبولیزاسیون درمان کرد، این یک روش کم تهاجمی است که باعث کاهش خونرسانی به بافت رحم برای کوچک شدن فیبروم می شود. پولیپ ها همچنین می توانند با آمبولیزاسیون کنترل شوند، اما معمولا نیازی به درمان ندارند. افتادگی رحم با جراحی قابل درمان است و موارد شدید ممکن است نیاز به جراحی برداشتن رحم داشته باشند. افرادی که ناهنجاری مادرزادی رحم دارند، به ندرت نیاز به جراحی پیدا می کنند، اما اغلب در بارداری برای کاهش احتمال به مشاهده و مراقبت دقیق احتیاج دارند. رحم رتروگراد به ندرت به درمان نیاز دارد. اما در صورت بروز می تواند به استراتژی های سبک زندگی برای مدیریت نشت ادرار نیاز داشته باشد. گاهی اوقات، بسته به شدت بیماری و نحوه پیشرفت، ممکن است ترکیبی از رویکردهای درمانی مورد نیاز باشد. اگر علایمی از بیماری رحم دارید، تشخیص علت اصلی آن دشوار است. شایع ترین بیماری هایی که رحم را تحت ت ثیر قرار می دهند، قابل کنترل و درمان هستند، اما برخی از بیماری ها حتی با درمان نیز ممکن است به طور کامل از بین نرود. بر همین اساس، بهتر است در صورت بروز هر گونه علایم مربوط به بیماری های رحمی حتما با متخصص زنان و زایمان مشاوره کنید. منبع:

برداشتن پولیپ است. متداول ترین انواع پولیپکتومی، پولیپکتومی رحم و پولیپکتومی روده بزرگ می باشند با این حال، می توان پولیپکتومی را در هر ناحیه از بدن که پولیپ ایجاد می شود، از قبیل بینی یا معده، انجام داد. رشد بافت را با فضای توخالی می گویند پولیپکتومی، پولیپ هایی را که باعث ایجاد علایم می شوند، ممکن است سرطانی باشند یا نیاز به بررسی دارند، از بین می برد پلیپکتومی روشی مطمین بوده و میزان عوارض آن کم است روش مناسب برای از بین بردن پولیپ به اندازه و محل پولیپ بستگی دارد در بیشتر موارد، در حالی که بیمار هوشیار است بدون بیهوشی، می توان پولیپ را برداشت بیشتر پولیپ ها رشد خوش خیم هستند، به این معنی که آنها توانایی سرطان شدن را ندارند پولیپ ها کاملا شایع هستند و پولیپکتومی می تواند یک روش نسبتا سریع و ساده باشد دو نوع شایع پولیپکتومی، عبارتند از که برای از بین بردن پولیپ در روده بزرگ انجام می شود. برای از بین بردن پولیپ ها در بافت آندومتر، بافتی که رحم را پوشانده است پولیپ ها ممکن است در مناطق دیگر بدن نیز ایجاد شوند. برخی دیگر از مکان های نسبتا رایج پولیپکتومی، عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بینی معده دهانه رحم تارهای صوتی پولیپ ها از بافت، محل های مختلف خارج و به فضاهای توخالی در بدن تبدیل می شوند. به عنوان مثال، پولیپ های روده بزرگ از بافت روده بزرگ شروع می شوند و سپس در فضای توخالی انتشار می یابند بیشتر آنها خوش خیم و برخی سرطانی، برخی پیش سرطانی هستند. رد سرطان بدون بررسی پولیپ امکان پذیر نیست، بنابراین بسیاری از پزشکان برای آزمایش سرطان، برداشتن روتین پولیپ ها را توصیه می کنند پولیپ ها شایع هستند و اکثر مردم نمی دانند که به آنها مبتلا هستند. بین - درصد آمریکایی ها پولیپ روده بزرگ دارند. با افزایش سن در زنان شیوع بیشتری پیدا می کند و در زنان یایسه بسیار شیوع دارد. فقط - درصد از پولیپ های رحمی سرطانی هستند حتی وقتی پولیپ سرطانی نباشد، بعضی از پولیپ ها بسیار بزرگ می شوند. در صورت بروز، ممکن است جریان خون را تغییر داده، اندام ها را تحت فشار قرار دهند و باعث بروز طیف وسیعی از علایم دیگر شوند پولیپکتومی همیشه نیاز به بیهوشی ندارد. در صورت عدم استفاده از بیهوشی، ممکن است از آرامبخش استفاده شود آمادگی برای پولیپکتومی به روش جراحی و محل پولیپ بستگی دارد افرادی که تحت برداشتن پولیپ رحم با بی حسی موضعی قرار می گیرند، ممکن است نیازی به آماده سازی خاصی نداشته باشند با این حال، پولیپکتومی روده بزرگ نیاز به خالی بودن روده بزرگ و ناشتایی دارد. بیماران ممکن است نیاز به استفاده از تنقیه، ملین یا هر دو در تا ساعت قبل از جراحی داشته باشند بسیاری از بیماران ترجیح می دهند برای انجام این عمل به طور کامل بیهوش نشوند. دیگران ممکن است را ترجیح دهند. پزشک، معمولا از طریق سوزن داخل وریدی به بیمار آرامبخش تزریق می کند. آرامبخش باعث می شود بیمار احساس خواب آلودگی و آرامش کند بیشتر پولیپ ها را می توان با یک دامنه از بین برد. دامنه لوله ای است که پزشک وارد بدن می کند و بدون نیاز به یک برش بزرگ، پولیپ را از بین می برد. برای پولیپکتومی رحم، پزشک دامنه را از طریق واژن، به داخل دهانه رحم و رحم وارد می کند. دوربین به هدایت دامنه و بررسی پولیپ کمک می کند در حین انجام پلی پکتومی روده بزرگ، پزشک لوله را از طریق راست روده وارد بدن می کند. در این روش همانند پولیپکتومی رحم، دوربین به پزشک در یافتن پولیپ کمک می کند پزشکان از روش های مختلف جراحی برای از بین بردن پولیپ استفاده می کنند. بعید است تکنیک خاص، بر روی تجربه بیمار از جراحی ت ثیر بگذارد برخی از گزینه ها برای جراحی پولیپ عبارتند از عمولا در پولیپ های کوچک استفاده می شود، در این روش از پنس برای شل شدن پولیپ استفاده می شود. جراح همچنین از یک سیم برای برداشتن بخشی از پولیپ که به داخل بافت انتشار می یابد استفاده خواهد کرد ین تکنیک شبیه برداشتن پنس سرد است. با این حال، علاوه بر گرفتن نوک پولیپ، یک جراح از روشی به نام الکتروکاتر استفاده می کند تا بافت پولیپ باقی مانده را بسوزاند و از خونریزی جلوگیری کند دام حلقه ای است که می تواند پولیپ را گرفته و از بین ببرد و هنگامی که پولیپ بزرگتر از سانتی متر باشد محبوب ترین گزینه است. دام می تواند گرم یا سرد باشد و جراح همچنین می تواند از الکترو کواتر برای از بین بردن باقی مانده بافت پولیپ استفاده کند در طی این روش، بیمار ممکن است احساس فشار یا کشیدن کند، اما نباید درد داشته باشد. بسته به محل پولیپ و سایر عوامل، پزشک ممکن است قبل، حین یا بعد از عمل به بیمار داروی مسکن بدهد هنگامی که پولیپ ها بسیار بزرگ هستند، ممکن است جراحی به سوراخ بزرگتر نیاز داشته باشد. این روش پیچیده تر است و به بیهوشی عمومی نیاز دارد پولیپکتومی روده بزرگ معمولا همزمان با انجام می شود. در طی کولونوسکوپی، کولونوسکوپ به راست روده شما وارد می شود تا پزشک بتواند تمام قسمت های روده بزرگ را ببیند. کولونوسکوپ یک لوله بلند، نازک و انعطاف پذیر است که در انتهای آن یک دوربین و یک چراغ قرار دارد. کولونوسکوپی به طور معمول برای افرادی که بیش از سال سن دارند برای بررسی هر گونه رشد که می تواند نشان دهنده سرطان باشد ارایه می شود. اگر پزشک در حین کولونوسکوپی پولیپ را کشف کند، آنها معمولا همزمان عمل پولیپکتومی را انجام می دهند. روش های مختلفی وجود دارد که می توان از طریق آن پولیپکتومی را انجام داد. تعیین نوع روش به نوع پولیپ در روده بزرگ بستگی دارد. برای پولیپ های کوچک (قطر کمتر از میلی متر) می توان از پنس بیوپسی برای برداشتن استفاده کرد. پولیپ های بزرگتر (قطر تا سانتی متر) را می توان با استفاده از یک دام حذف کرد. در پولیپکتومی دام، پزشک شما یک سیم نازک را در پایین پولیپ حلقه کرده و برای قطع رشد از گرما استفاده می کند. سپس هر بافت یا ساقه باقیمانده قطع می شود. برخی از پولیپ ها، به دلیل اندازه، محل یا پیکربندی زیاد، برای جراحی چالش برانگیزتر شناخته می شوند یا با افزایش خطر عوارض همراه هستند. در این موارد می توان از تکنیک های برداشتن آندوسکوپی مخاط یا تشریح زیر مخاط مخاطی استفاده کرد. در، پولیپ از بافت زیرین با استفاده از تزریق مایعات قبل از انجام جراحی برداشته می شود. این تزریق مایعات اغلب از سرم نمکی ساخته می شود. هر بار یک قطعه پولیپ برداشته می شود که به آن برداشت قطعه قطعه می گویند. در مایع در اعماق ضایعه تزریق و پولیپ به صورت یک تکه خارج می شود. برای برخی از پولیپ های بزرگتر که از طریق آندوسکوپی قابل برداشت نیستند، ممکن است به جراحی روده نیاز باشد. مقداری خونریزی و درد ممکن است به دنبال پلی پکتومی رخ دهد. بیمار باید در صورت خونریزی بیش از حد یا دردی که فروکش نمی کند، به پزشک مراجعه کند. بهبودی از پولیپکتومی معمولا حدود هفته طول می کشد. بیماران ممکن است به دنبال این روش به ویژه بلافاصله بعد از عمل احساس درد کنند. پزشک ممکن است داروی ضد درد را تجویز کند طبیعی است که به دنبال جراحی کمی خونریزی را تجربه کنید، اما اگر خونریزی شدید است، یا بوی بدی دارد که می تواند عفونت را نشان دهد، با پزشک تماس بگیرید پس از برداشتن، پولیپ برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال می شود. اگر سرطانی نباشد، بیمار پس از برداشتن تحت معاینه قرار می گیرد، اما احتمالا دیگر نیازی به درمان نخواهد داشت اکثر افراد مبتلا به پولیپ نمی دانند که به آنها مبتلا هستند هنگامی که آنها علایم ایجاد می کنند، پزشک ممکن است آزمایش های غربالگری را توصیه کند. در بعضی موارد، پولیپ ها به عنوان بخشی از غربالگری سایر آزمایشات تشخیص داده می شوند. این بدان معناست که افرادی که تحت آزمایش غربالگری قرار می گیرند و پولیپ های در آنها تشخیص داده می شود، بیشتر تحت پولی پکتومی قرار می گیرند افرادی که علایم مربوط به پولیپ مانند درد یا خونریزی را تجربه می کنند، معمولا نیاز به برداشتن پولیپ دارند مانند همه جراحی ها، ین جراحی هم برخی خطرات را به همراه دارد. این موارد عبارتند از ین امر زمانی اتفاق میفتد که عضوی که تحت عمل قرار گرفته سوراخ شود. این وضعیت می تواند کشنده باشد، اما نادر است گاهی اوقات زخم به درستی بهبود نمی یابد و باعث خونریزی بیش از حد می شود هر زخمی می تواند آلوده شود. بر همین اساس یک عمل پلی پکتومی ممکن است باعث زخم شود. وقتی بیماران از توصیه های پزشک چشم پوشی می کنند یا وضعیت سلامتی خوبی ندارند، احتمال عفونت بیشتر است گاهی اوقات جراحی اول مقداری از بافت را به طور ناقص جراحی می کند و این امر نیاز به پولیپکتومی دوم دارد پولیپکتومی یک جراحی طبیعی است که می تواند علایم پولیپ را از بین ببرد و سرطانی بودن آنها را بررسی کند. مانند هر روش دیگر، بیماران باید فواید و خطرات احتمالی آن را با کمک پزشک خود بسنجند. با این حال، برای اکثر دریافت کنندگان پولیپکتومی، این روش یک ناراحتی جزیی است که می تواند باعث آرامش خاطر و رهایی از علایم دردسر ساز شود پس از برداشتن پولیپ، آن را به آزمایشگاه آسیب شناسی می فرستند تا بررسی شود که آیا پولیپ سرطانی است یا خیر. نتایج معمولا یک هفته طول می کشد تا آماده شود، اما گاهی اوقات ممکن است بیشتر طول بکشد. منابع

، آزمایشی برای کمک به تشخیص علت نارسایی حاد کلیه است. نارسایی حاد کلیه (همچنین به عنوان آسیب حاد کلیه شناخته می شود) ، وضعیتی که با بدتر شدن سریع عملکرد کلیه مشخص می شود، یک وضعیت اورژانس پزشکی است. در فردی که نارسایی حاد کلیوی دارد، تعیین سریع و روند پیشرفت علت آن کلید اصلی درمان موثر است. هر زمان که پزشکان سعی در ارزیابی سریع علت زمینه ای در بیمار مبتلا به نارسایی حاد کلیوی دارند، معمولا دفع کسری سدیم ( FENa ) را اندازه گیری می کنند. FENa یک روش سریع برای کمک به آنها در ارزیابی نوع کلی مشکلی است که باعث نارسایی حاد کلیه می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل و عوامل خطر نارسایی حاد کلیه علل نارسایی حاد کلیه را می توان به سه دسته تقسیم کرد: بیماری پیش کلیوی، بیماری کلیوی ذاتی و بیماری پس کلیوی. بیماری پیش کلیوی در بیماری پیش کلیوی، نارسایی کلیه به دلیل کاهش عمده جریان خون به کلیه ها ایجاد می شود. اما خود کلیه ها ممکن است کاملا طبیعی باشند (حداقل در ابتدا) ، به دلیل افت جریان خون، کلیه ها دیگر قادر به فیلتر کردن سموم از خون به طور موثر نیستند. در نتیجه حجم ادرار کاهش می یابد و مواد سمی در خون تجمع می یابد. نارسایی حاد کلیه نارسایی حاد کلیه ناشی از بیماری پیش کلیوی می تواند ناشی از چندین بیماری باشد. یکی از دلایل کاهش حجم خون به دلیل کم آبی، خونریزی، استفراغ یا اسهال است. سایر علل بیماری پیش کلیوی شامل نارسایی احتقانی قلب و سیروز کبدی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درمان موثر نارسایی کلیه پیش از کلیه مستلزم معکوس کردن یا بهبود علت زمینه ای است و در نتیجه جریان خون به کلیه ها بازگردانده می شود. بیماری کلیوی ذاتی بیماری کلیوی ذاتی، یعنی بیماری که مستقیما خود کلیه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد، همچنین می تواند نارسایی حاد کلیوی ایجاد کند. اختلال ذاتی که اغلب باعث نارسایی حاد کلیوی می شود، وضعیتی به نام نکروز حاد توبولار ( ATN ) است. ATN زمانی رخ می دهد که سلول های اپیتلیال پوشش لوله های کلیه آسیب ببینند. این آسیب ممکن است ناشی از افت شدید جریان خون در کلیه ها (حتی اگر افت بسیار گذرا باشد) ، سپسیس یا مواد سمی مختلف (از جمله چندین آنتی بیوتیک، سیس پلاتین، مواد حاجب مورد استفاده در طی روش های اشعه ایکس، مانیتول، ه م) رنگدانه هایی که می توانند در خون با کم خونی های همولیتیک و کانابینوییدهای مصنوعی انباشته شوند. سایر انواع بیماری‌های کلیوی ذاتی که می‌توانند نارسایی حاد کلیوی ایجاد کنند عبارتند از: گلومرولونفریت حاد (نوعی اختلال که باعث التهاب گلومرول‌های کلیه می‌شود) ، واسکولیت، نفریت بینابینی حاد یا آمبولی کلیوی (لخته‌های خونی که در کلیه‌ها لخته می‌شوند) در حالی که همه این اختلالات باید در یک فرد مبتلا به نارسایی حاد کلیوی به دلیل بیماری کلیوی ذاتی در نظر گرفته شود، ATN تا حد زیادی شایع ترین علت ذاتی نارسایی حاد کلیوی است. اهمیت محاسبه دفع کم سدیم دفع کسری سدیم مقدار نمک (سدیم) است که از طریق ادرار از بدن خارج می شود در مقایسه با مقدار فیلتر شده و دوباره جذب شده توسط کلیه. دفع کسری سدیم ( FENa ) یک آزمایش نیست. در عوض، این یک محاسبه بر اساس غلظت سدیم و کراتینین در خون و ادرار است. برای انجام این محاسبه، آزمایشات شیمیایی ادرار و خون مورد نیاز است. نمونه های خون و ادرار به طور همزمان جمع آوری شده و به آزمایشگاه ارسال می شود. در آنجا از نظر سطح نمک (سدیم) و کراتینین مورد بررسی قرار می گیرند. کراتینین محصول زاید شیمیایی کراتین است. کراتین یک ماده شیمیایی است که توسط بدن ساخته می شود و برای تامین انرژی عمدتا به عضلات استفاده می شود. تشخیص سریع ATN حیاتی است. اپیتلیوم لوله های کلیوی تمایل به بازسازی سریع دارد، بنابراین اگر ATN تشخیص داده شود و بتوان علت زمینه ای را شناسایی و حذف کرد، شانس خوبی وجود دارد که نارسایی کلیوی بدون آسیب دایمی کلیه درمان شود. اختلالات پس از کلیوی، می تواند با انسداد جریان ادرار تولید شده توسط کلیه ها نارسایی حاد کلیوی ایجاد کند. این انسداد می تواند به دلیل انسداد در هر دو حالب، مثانه یا مجرای ادرار رخ دهد و می تواند ناشی از سنگ کلیه، تومورها، خونریزی یا ضربه باشد. شرایط پس کلیوی در کمتر از درصد موارد مسیول نارسایی حاد کلیه است و از آنجایی که این شرایط معمولا با درد یا ناراحتی شدید همچنین کاهش شدید جریان ادرار همراه است، تشخیص آنها معمولا دشوار نیست. چگونه اندازه گیری دفع سدیم می تواند کمک کند؟ در بیشتر موارد، تشخیص علت نارسایی حاد کلیه به مراجعه به پزشک نیاز دارد که بین بیماری پره کلیوی و ATN تفاوت قایل شود. محاسبه و اندازه میزان دفع سدیم می تواند در تشخیص این دو وضعیت موثر باشد. محاسبه FENa درصد سدیم فیلتر شده توسط کلیه ها را تخمین می زند که در نهایت به ادرار دفع می شود. نام اختصاری FENa از "دفع کسری" و " Na " گرفته شده است. Na نماد شیمیایی سدیم است. سدیم یک الکترولیت است که برای تمام سلول های بدن حیاتی است و حفظ غلظت طبیعی سدیم در تمام مایعات بدن برای زندگی حیاتی است. کلیه ها نقش بسیار مهمی در حفظ تعادل طبیعی سدیم دارند. وقتی کلیه ها خون را فیلتر می کنند، مقدار زیادی سدیم وارد لوله های کلیوی می شود. این به کلیه ها اجازه می دهد تا مقادیر زیادی سدیم را در شرایطی که برای حفظ تعادل سدیم لازم است دفع کنند. با این حال، در بیشتر شرایط، تنها مقادیر نسبتا کمی سدیم باید در ادرار دفع شود. بنابراین لوله‌های کلیوی بیشتر سدیم فیلتر شده را دوباره به جریان خون بازجذب می‌کنند. بازجذب سدیم یکی از مهمترین وظایف لوله های کلیوی است. دفع سدیم در افراد با بیماری های کلیوی در افراد بدون بیماری کلیوی، معمولا تنها به شدت ATN را پیشنهاد می کند. FENa بین تا درصد می تواند یکی از اختلالات باشد. با در دست داشتن نتایج محاسبه FENa ، پزشک اغلب ایده بسیار خوبی در مورد علت نارسایی حاد کلیه دارد. محدودیت های محاسبه FENa چندین محدودیت برای محاسبه FENa وجود دارد. ممکن است بین نارسایی کلیوی پیش کلیوی و نارسایی ذاتی کلیوی همپوشانی وجود داشته باشد، به ویژه در مواردی که شرایط ایجاد کننده بیماری پیش کلیوی به اندازه ای شدید می شود که باعث کاهش قابل توجه فشار خون شود. اگر افت فشار خون به اندازه کافی شدید باشد، می تواند باعث آسیب به لوله های کلیوی شود. در چنین مواردی، هم بیماری پره کلیوی و هم ATN ممکن است وجود داشته باشند، که تفسیر FENa را دشوار می کند. علاوه بر این، سطوح سدیم ادرار می‌تواند با نارسایی حاد کلیه، به‌ویژه در مراحل اولیه اختلال، از ساعت به ساعت کاملا متغیر باشد. بنابراین تنها یک اندازه گیری FENa می تواند پاسخ گمراه کننده ای بدهد. این محدودیت معمولا می تواند با اندازه گیری FENa چندین بار در یک دوره چند ساعته، تا زمانی که اندازه گیری تثبیت شود، دور زد. در افراد مبتلا به بیماری مزمن زمینه ای کلیوی (مانند گلومرولونفریت مزمن) ، یک بیماری حاد پیش کلیوی می تواند منجر به افزایش مقدار FENa شود. این حالت حتی می تواند پزشکان را گمراه کند که فکر کنند ATN رخ داده است. بنابراین تفسیر FENa در زمینه بیماری مزمن کلیوی باید با احتیاط انجام شود. در نهایت، نمی توان به طور قابل اعتماد اندازه گیری FENa را در افرادی که درمان دیورتیک مصرف می کنند، که باعث افزایش سطح سدیم ادرار می شود، تفسیر کرد. با این وجود، تا زمانی که پزشک این محدودیت‌ها را در نظر داشته باشد، محاسبه FENa می‌تواند در تعیین نوع وضعیتی که باعث نارسایی حاد کلیه می‌شود بسیار مفید باشد. بنابراین، می‌تواند در هدایت تیم پزشکی به سمت مناسب‌ترین نوع درمان مفید باشد.

هموگلوبین، پروتیینی است در گلبول‌های قرمز خون که اکسیژن را از ریه‌ها به سایر قسمت‌های بدن منتقل و دی اکسید کربن را از ریه‌ها خارج می‌کند. بدن می‌تواند هموگلوبین را از طریق آهن، یک ماده معدنی طبیعی که در گلبول‌های قرمز خون یافت می‌شود، بسازد. می تواند به بدن آسیب برساند و می تواند منجر به بیماری های جدی از جمله شود. هنگامی که علت هموگلوبین پایین سطح آهن پایین باشد، به این بیماری می گویند. این مقاله به بررسی علل، علایم و درمان هموگلوبین پایین می پردازد و آنچه را که می توانید برای جلوگیری از کاهش بیش از حد سطح هموگلوبین خود انجام دهید، شرح می دهد. انواع مختلفی از کم خونی وجود دارد. کم خونی فقر آهن تنها یکی از انواع کم خونی ها است. کم خونی پرنیشیوز، کم خونی آپلاستیک و کم خونی همولیتیک از دیگر انواع آن هستند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه چیزی باعث کاهش سطح هموگلوبین می شود؟ ممکن است چند دلیل وجود داشته باشد که شما هموگلوبین پایین داشته باشید، از جمله: خونریزی شدید قاعدگی داشته اید. شما خون زیادی اهدا کرده اید. بدن شما اخیرا دچار تغییرات عمده ای، مانند بارداری یا جهش رشد در کودکان شده است. خونریزی مداوم در دستگاه گوارش شما به دلیل سرطان روده بزرگ یا زخم وجود دارد. اخیرا جراحی گوارشی انجام داده اید که باعث جذب ضعیف آهن توسط بدن شما شده است. خونریزی در دستگاه گوارش شما ناشی از مصرف بیش از حد آسپرین یا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند Aleve (ایبوپروفن) است. شما آهن را از غذاهایی که می خورید دریافت می کنید، اما تمام آن آهن توسط بدن شما جذب نمی شود. رژیم غذایی کم آهن می تواند منجر به کم خونی فقر آهن شود. عوامل خطر برای هموگلوبین پایین برخی از افراد در معرض خطر بیشتر هموگلوبین پایین هستند. آنها عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوجوانان زنان باردار نوزادان تا ماهه گیاهخواران یا وگان ها بزرگسالان سال و بالاتر افرادی که دارای اختلال ژنتیکی خون هستند. افراد مبتلا به سرطان، و یا بیماری مزمن کلیوی افرادی که در دوره قاعدگی خود خونریزی شدید دارند. کودکانی که در خونشان سرب دارند (سرب توانایی بدن در ساخت هموگلوبین را مسدود می کند) علایم هموگلوبین پایین عبارتند از: سردرد بدن درد تنگی نفس مشکل خواب تحریک پذیری درد قفسه سینه احساس ضعف پوست رنگپریده مشکل در تمرکز ناخن های شکننده سرد بودن دست و پا داشتن ضربان قلب سریع داشتن زبان زخم یا متورم احساس سرگیجه یا غش کردن تمایل به خوردن چیزهایی مانند خاک یا یخ برخی از افراد هنگام تلاش برای اهدای خون متوجه می شوند که هموگلوبین آنها پایین است. رد شدن برای اهدای خون لزوما دلیلی برای نگرانی نیست. شما می توانید یک شمارش هموگلوبین داشته باشید که برای شما خوب است اما با استانداردهای تعیین شده مراکز اهدای خون مطابقت ندارد. اگر تعداد هموگلوبین شما فقط کمی کمتر از سطح مورد نیاز است، به خصوص اگر در گذشته برای اهدای خون پذیرفته شده اید، ممکن است فقط لازم باشد چند ماه صبر کنید و دوباره تلاش کنید. اما اگر مشکل ادامه داشت، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. اگر علایم و نشانه های کاهش تعداد هموگلوبین را دارید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. علایم و نشانه ها می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی ضعف تنگی نفس رنگ پریدگی پوست و لثه ضربان قلب سریع یا نامنظم پزشک شما ممکن است را برای تعیین اینکه آیا تعداد هموگلوبین شما پایین است یا نه توصیه کند. اگر آزمایش شما نشان داد که تعداد هموگلوبین شما پایین است، احتمالا برای تعیین علت به آزمایشات بیشتری نیاز خواهید داشت. سطح هموگلوبین پایین چگونه درمان می شود؟ علایم هموگلوبین پایین مشابه علایم ناشی از بسیاری از بیماری های زمینه ای دیگر است. به همین دلیل مهم است که در صورت داشتن این علایم به پزشک خود مراجعه کنید تا علت واقعی آن مشخص شود. برای کمک به تشخیص و سپس درمان کم خونی فقر آهن، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما آزمایش خونی به نام شمارش کامل خون ( CBC ) را تجویز می کند که می تواند سطح هموگلوبین شما را اندازه گیری کند. آنها احتمالا یک معاینه فیزیکی و سایر آزمایشات تشخیصی را نیز انجام خواهند داد. درمان هموگلوبین پایین به سن شما، شدت هموگلوبین پایین و علت آن بستگی دارد. به طور معمول، چند درمان برای کم خونی فقر آهن موجود است، از جمله: این رایج ترین درمان برای کمبود آهن است. همیشه قبل از استفاده از مکمل های آهن با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی مانند استفراغ یا اسهال به آنها اطلاع دهید. این مورد برای کم خونی شدید فقر آهن رایج تر است. همچنین بیشتر در افرادی که دارای کم خونی فقر آهن هستند و همچنین دارای شرایط مزمنی مانند بیماری سلیاک یا بیماری کلیوی هستند استفاده می شود. این می تواند تعداد گلبول های قرمز و آهن را در خون شما افزایش دهد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است روش هایی مانند آندوسکوپی فوقانی ( EGD ) یا کولونوسکوپی را برای یافتن علت خونریزی انجام دهد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است در مورد افزودن بیشتر غذاهای غنی از آهن به رژیم غذایی با شما صحبت کند. این موارد عبارتند از: ماهی گوشت توفو لوبیا و حبوبات طیور مانند مرغ و بوقلمون سبزیجات برگدار مانند کلم و کلم پیچ مصرف بیشتر غذاهای غنی از ویتامین C ، مانند مرکبات، می تواند جذب آهن شما را بهبود بخشد. آیا هموگلوبین پایینی دارم؟ اگر برخی از علایم هموگلوبین پایین را دارید، ممکن است لزوما این مشکل را نداشته باشید. علایم زیادی در ارتباط با هموگلوبین پایین وجود دارد که با چندین بیماری دیگر نیز همراه است. بهترین رویکرد این است که برای کمک و آزمایش بیشتر به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید. هموگلوبین نرمال، کم و زیاد شما می توانید از طریق آزمایش خون به میزان هموگلوبین خود پی ببرید. در اینجا اطلاعاتی در مورد سطوح هموگلوبین طبیعی، پایین و بالا آورده شده است: . - . گرم در دسی لیتر (گرم در دسی لیتر) برای مردان و . - گرم در دسی لیتر برای زنان هر سطح کمتر از . - . گرم در دسی لیتر برای مردان و . - گرم در دسی لیتر برای زنان هر سطح کمتر از . - . گرم در دسی لیتر برای مردان و . - گرم در دسی لیتر برای زنان چگونه از کاهش سطح هموگلوبین جلوگیری کنیم؟ همیشه نمی توان از کاهش هموگلوبین جلوگیری کرد. زمانی که مبتلا به کم خونی ناشی از فقر آهن قابل پیشگیری هستید، موثرترین اقدامات پیشگیرانه عبارتند از: بیشتر افراد مبتلا به کمبود آهن به تا میلی گرم در روز آهن نیاز دارند. به طور کلی خوردن غذاهایی مانند سبزیجات سبز برگ (مانند کلم پیچ، اسفناج و کاهوی رومی) ، لوبیاها و پروتیین های بدون چربی به بدن شما کمک می کند تا آهن و سایر ویتامین های مورد نیاز خود را دریافت کند. این می تواند شامل قاعدگی های شدید یا وجود خون در مدفوع شما باشد. این به این دلیل است که بدن برای جذب آهن با کلسیم مشکل تری دارد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است راه دیگری برای دریافت کلسیم پیشنهاد کند. این بدان معناست که خون شما در حمل اکسیژن در سراسر بدن و خلاص شدن از شر دی اکسید کربن دچار مشکل می شود. هموگلوبین پایین می تواند با بیماری ها و شرایط خاصی مانند کم خونی همراه باشد. کم خونی فقر آهن شایع ترین شکل کم خونی است. این بدان معناست که بدن شما آهن کافی ندارد. شما می توانید با مصرف بیشتر مواد غذایی حاوی آهن مانند مرغ، گوشت، توفو و سبزیجات برگدار مانند اسفناج و کلم پیچ، سطح هموگلوبین خود را افزایش دهید. اگر سطح هموگلوبین شما پایین است، پزشک ممکن است مکمل های آهن یا درمان با آهن را توصیه کند. بسیاری از افراد می توانند سطح هموگلوبین خود را با تغییرات غذایی و مکمل ها افزایش دهند. برای تعیین دوز صحیح مکمل با پزشک صحبت کنید. اگر سطح هموگلوبین پایین بماند، ممکن است فرد به درمان بیشتری مانند تزریق خون نیاز داشته باشد. بسته به علت هموگلوبین پایین و درمان های انجام شده، ممکن است تا یک سال طول بکشد تا سطوح به محدوده سالم برسد. کاهش طبیعی سطح هموگلوبین بدون علت زمینه ای امکان پذیر است. برخی حتی ممکن است هموگلوبین پایینی داشته باشند و هیچ علامت یا نشانه ای را تجربه نکنند. سطح هموگلوبین کمتر از . گرم در دسی لیتر ( g / dl ) خطرناک است و می تواند منجر به نارسایی قلبی یا مرگ شود. سطح طبیعی هموگلوبین برای مردان . - . گرم در دسی لیتر ( g / dL ) و برای زنان . - گرم در دسی لیتر است. سخن آخر هموگلوبین پایین که به دلیل سطوح پایین آهن بروز پیدا می کند به عنوان کم خونی فقر آهن شناخته می شود. دریافت نکردن آهن کافی در رژیم غذایی شایع ترین علت کاهش هموگلوبین است. علایم هموگلوبین پایین شامل سردرد، خستگی و رنگ پریدگی پوست است. درمان‌های هموگلوبین پایین شامل مکمل‌های آهن، درمان با آهن و جراحی است. افزودن بیشتر غذاهای غنی از آهن به رژیم غذایی شما نیز مهم است. داشتن تعداد کم هموگلوبین می تواند جدی باشد، به خصوص اگر به اندازه ای کم باشد که باعث غش، ضعف و تنگی نفس شود. خوشبختانه، هموگلوبین پایین با مکمل‌های مختلف، درمان‌ها و اصلاح سبک زندگی بسیار قابل درمان است. اگر هموگلوبین پایینی دارید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود کار کنید تا علت آن را تعیین کنید و یک برنامه درمانی برای کمک به مدیریت آن پیدا کنید.

یک اصطلاح عمومی است که برای پوشش ده‌ها بیماری مختلف، مثلا آرتریت، استفاده می‌شود. روماتیسم به بیماری هایی گفته می شود که مفاصل، ماهیچه ها و بافت های همبند را ملتهب می کنند. پوست و سایر اندام ها نیز ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرند. بسیاری از بیماری های روماتیسمی خود ایمنی هستند، به این معنی که سیستم ایمنی بدن شما به استخوان ها و بافت های سالم خود حمله می کند. به همین دلیل، بیماری های روماتیسمی اغلب مزمن و طولانی مدت هستند، اگرچه می توان اغلب آنها را درمان و مدیریت کرد. روماتیسم های رایج شامل انواع آرتریت، لوپوس و نقرس است. پزشکانی که در درمان این اختلالات خود ایمنی و اسکلتی عضلانی تخصص دارند، روماتولوژیست نامیده می شوند. انواع بیماری های روماتیسمی التهابی در حالی که بسیاری از بیماری های روماتیسمی التهابی علایم مشترک یا مشابهی دارند، تفاوت های کلیدی نیز وجود دارد. ما به رایج ترین انواع بیماری های روماتیسمی، از جمله علایم و گزینه های درمانی خواهیم پرداخت. روماتیسم مفصلی آرتریت روماتویید ( RA ) یک بیماری التهابی مزمن است که باعث تورم و ملتهب مفاصل می شود. در افراد مبتلا به RA ، سیستم ایمنی به پوشش مفاصل شما حمله می کند که می تواند دردناک باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با گذشت زمان، RA همچنین می تواند باعث آسیب دایمی مفاصل شما از طریق تخریب استخوان و غضروف، و ضعیف شدن عضلات و رباط های اطراف شود. اثرات آن معمولا در مفاصل کوچکتر بدن مانند بند انگشتان دست یا انگشتان پا جدا می شود. RA نیز می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: ریه ها پوست چشم ها رگ های خونی اولین علایم قابل توجه RA معمولا درد و سفت شدن مفاصل دست یا پا است. نقرس در واقع نقرس یک بیماری التهابی است که معمولا یک مفصل را درگیر می کند و به صورت شعله ور شدن رخ می دهد. نقرس زمانی ایجاد می شود که کریستال های اسید اوریک بیش از حد در بافت های بدن شما در اطراف مفصل تجمع می یابد. این کریستال های سوزنی شکل باعث درد و التهاب در ناحیه می شوند. نقرس اغلب در انگشت شست پا ایجاد می شود، اما می تواند در سایر مفاصل نیز شعله ور شود. منجر به تورم، قرمزی و احساس گرما می شود. اگر این بیماری برای مدت طولانی درمان نشود، گره‌های سختی به نام توفی می‌توانند از کریستال‌ها ایجاد شوند. کریستال های اسید اوریک نیز می توانند منجر به کاهش عملکرد کلیه شوند. طبق گزارش موسسه ملی بهداشت ( NIH ) ، عوامل خطر برای نقرس، عبارتند از: پیر شدن نوشیدن الکل فشار خون بالا اضافه وزن یا چاقی بیماری مزمن کلیوی نوشیدن نوشیدنی با شربت ذرت با فروکتوز بالا لوپوس لوپوس یک بیماری خود ایمنی است. در افرادی که در بدو تولد به آنها زن اختصاص داده شده است، شایع تر است. با این حال، شدت بیماری لوپوس در مردان بدتر است. انواع مختلفی از لوپوس وجود دارد، اما رایج ترین لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) است. از آنجایی که علایم آن می تواند بیماری های دیگر را تقلید کند، تشخیص لوپوس می تواند دشوار باشد. مانند بسیاری از روماتیسم ها، لوپوس اغلب به صورت شعله ور شدن و یا دوره هایی که علایم به ویژه بدتر می شود و گاه به گاه بروز می کند. علایم لوپوس عبارتند از: تب خستگی ریزش مو زخم در دهان درد عضلات و مفاصل درد قفسه سینه یا مشکل تنفس بثورات پوستی (به ویژه راش مالاریا) اسکلرودرمی اسکلرودرمی یک بیماری اسکار مزمن با منشا ناشناخته است که بافت های همبند را تحت تاثیر قرار می دهد. در قسمت های مختلف بدن اسکلرودرمی می تواند موضعی یا سیستمیک باشد. اسکلرودرمی بدن شما را فریب می دهد تا فکر کند مجروح شده اید و تولید کلاژن را تحریک می کند. کلاژن پروتیینی است که برای حفظ و ترمیم بافت های بدن ما ضروری است. تولید بیش از حد کلاژن باعث ایجاد لکه های سفت و سفت از پوست می شود. اسکلرودرمی موضعی بیشتر پوست را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث ایجاد لکه ها یا خطوط ضخیم پوست می شود که ممکن است تغییر رنگ دهند. اسکلرودرمی سیستمیک می تواند باعث رسوبات کلسیم، مشکلات گوارشی و سایر مشکلات پوستی شود. بسیاری از افراد مبتلا به اسکلرودرمی نیز خستگی را تجربه می کنند. شوگرن سندرم شوگرن باعث کمبود رطوبت کافی در چشم و دهان می شود. سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های سالم در غدد که بزاق و اشک تولید می کنند حمله می کند و باعث خشکی می شود. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری گزارش می دهد که زنان برابر بیشتر احتمال دارد به این بیماری مبتلا شوند. به نظر می رسد که این بیماری توسط عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می شود. علایم با داروهای ضد درد و جایگزینی رطوبت (لوسیون و پماد، قطره چشم) درمان می شود. علاوه بر خشکی دهان و خشکی چشم، شوگرن همچنین می تواند باعث ایجاد موارد زیر شود: خستگی خشکی واژن درد عضلات و مفاصل پوست خشک و بثورات واسکولیت واسکولیت یک التهاب نادر اما بالقوه جدی رگ های خونی است. این می تواند منجر به کاهش جریان خون به بافت شود که به عنوان ایسکمی شناخته می شود. درد شدید ممکن است در بافتی که رگ خونی آسیب دیده به آن می رسد رخ دهد. انواع مختلفی از واسکولیت وجود دارد، از جمله آرتریت سلول غول پیکر (آرتریت تمپورال) و واسکولیت لکوسیتوکلاستیک یا حساسیت مفرط. علایم بسته به نوع متفاوت است و واسکولیت معمولا با دارو درمان می شود. علایم و نشانه های واسکولیت ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب خستگی تپش قلب تهوع و استفراغ عفونت های سینوسی کاهش اشتها، کاهش وزن دردهای عضلانی یا مفصلی مشکلات پوستی (برجستگی های بنفش یا قرمز، خوشه های نقطه ای، کهیر) مشکلات چشمی (کوری در یک چشم می تواند اولین علامت آرتریت سلول غول پیکر باشد) درمان بیماری های روماتیسمی همکاری نزدیک با روماتولوژیست خود بسیار مهم است. بسیاری از بیماری های روماتیسمی در صورت عدم درمان می توانند به سرعت بدتر شوند و عوارض طولانی مدت سلامتی ایجاد کنند. درمان اغلب شامل ترکیبی از موارد زیر است: دارو فیزیوتراپی تغییر سبک زندگی داروهای مورد استفاده برای روماتیسم عبارتند از: داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) اینها داروهای بدون نسخه هستند که می توانند به کاهش درد و کاهش التهاب کمک کنند. مارک های رایج عبارتند از Advil (ایبوپروفن) و Aleve (ناپروکسن) کورتیکواستروییدها مصرف خوراکی استروییدها می تواند فعالیت سیستم ایمنی را کاهش داده و التهاب کلی را کاهش دهد. برخی از استروییدها را می توان برای اثرات موضعی تر تزریق کرد. این دسته از داروها شامل پردنیزون و کورتیزون است. آنها نیاز به نسخه پزشک شما دارند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی این داروها شامل برخی کورتیکواستروییدها هستند، اما دسته وسیع تری هستند، از جمله داروهای بیولوژیک مانند Humira (ادالیموماب) و Enbrel (اتانرسپت) سرکوبگرهای ایمنی فعالیت سیستم ایمنی را کاهش می دهند تا از آسیب و التهاب جلوگیری کنند. با این حال، آنها می توانند عوارض جانبی قابل توجهی داشته باشند، به خصوص اگر طولانی مدت استفاده شوند. شما می توانید بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های فرصت طلب باشید. نقرس را می توان با تجویز داروی کلشیسین ضد التهابی ( Colcrys ) درمان کرد. کلشی سین را می توان به طور منظم برای جلوگیری از شعله ور شدن یا مبارزه با علایم هنگام حمله نقرس مصرف کرد. اگر حملات مکرر باشد، پزشک ممکن است داروهایی برای حل کردن کریستال هایی که بدن شما را در ادرار باقی می گذارند تجویز کند. برخی از بیماری های روماتیسمی در صورت عدم درمان یا پیشرفت آنها به مرحله شدید می تواند ناتوان کننده باشد. این می تواند شما را از مراقبت از خود، کار کردن یا تحرک باز دارد. برای برخی افراد، به‌ویژه افراد مسن، کمک‌های حرکتی یا مراقبین ممکن است علاوه بر رویکردهای درمانی ضروری باشد. به ندرت، جراحی توصیه می شود. عوامل خطر بیماری های روماتیسمی ژنتیک یک عامل خطر اولیه برای اکثر بیماری های روماتیسمی است. برخی از نشانگرهای زیستی کلیدی را می توان در خون آزمایش کرد. زنان همچنین نسبت به آرتریت روماتویید، لوپوس و سایر بیماری‌های خودایمنی از جمله اسکلرودرمی آسیب‌پذیرتر هستند. دلیل این امر هنوز به خوبی شناخته نشده است، اما استروژن ممکن است نقش داشته باشد. اختلالات روماتیسمی می تواند در هر زمانی رخ دهد، اگرچه خطر ابتلا به بسیاری از افراد با افزایش سن افزایش می یابد. شروع آرتریت روماتویید در بزرگسالان ساله بیشتر است. محرک های محیطی همچنین می توانند شروع و پیشرفت بیماری را تسریع یا بدتر کنند. یک رژیم غذایی مغذی و ورزش منظم از اجزای مهم پیشگیری و مدیریت هستند. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ گاهی اوقات درد مفاصل ممکن است به دلیل یک آسیب حاد مانند پیچ خوردگی مچ پا باشد و به سرعت برطرف شود. با این حال، درد مفاصل طولانی یا بدتر می شود همیشه باید توسط پزشک ارزیابی شود. سایر علایم آزاردهنده، از جمله تحریک یا بثورات پوستی نیز باید بررسی شوند. اگر سابقه روماتیسم در خانواده خود دارید، مهم است که با پزشک خود در مورد عوامل خطر مشورت کنید. هنگامی که شما را از نظر بیماری روماتیسمی غربالگری می کند، پزشک معاینه فیزیکی برای بررسی علایم تورم و نقاط داغ انجام می دهد. آنها ممکن است برای جستجوی علایم قابل مشاهده آسیب، اشعه ایکس یا ام آر آی را درخواست کنند. آزمایش خون نیز قطعه مهمی از پازل برای بسیاری از بیماری های روماتیسمی از جمله RA ، لوپوس و نقرس است. برای بسیاری از انواع بیماری های خودایمنی، در حالی که هیچ درمانی وجود ندارد، درمان سریع می تواند از شعله ور شدن و کاهش آن جلوگیری کند. پیش آگهی بیماری های روماتیسمی روماتیسم های التهابی به دسته وسیعی از بیماری های خود ایمنی اطلاق می شود که مفاصل و ماهیچه ها را تحت تاثیر قرار می دهند. این شامل RA ، لوپوس، اسکلرودرمی و بسیاری دیگر است. این بیماری‌ها علاوه بر عوامل تعیین‌کننده، اغلب دارای علایم عمومی از جمله خستگی، درد مفاصل و تظاهرات پوستی هستند. بسیاری از روماتیسم ها بیشتر بر زنان یا افرادی که در بدو تولد به آنها زن اختصاص داده شده اند ت ثیر می گذارد. ژنتیک نیز یک عامل خطر کلیدی است. در حالی که بیماری های روماتیسمی قابل درمان نیستند، پزشکان می توانند علایم را با دارو، فیزیوتراپی و در موارد نادر جراحی درمان کنند. این امکان وجود دارد که در حین مدیریت شرایط خود، زندگی سالمی داشته باشید.

مشکلات ماهیچه‌های مری است. لوله‌ای که غذا و نوشیدنی را پس از بلع به معده می‌برد. اسپاسم ممکن است علایم جزیی تا شدید از جمله اشکال در بلع و درد قفسه سینه ایجاد کند. دارو یا درمان های دیگر اغلب کمک می کند و جراحی نادر است. اگر درد شدید قفسه سینه دارید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. این حالت انقباضات ماهیچه ای غیر طبیعی در مری است. این اسپاسم ها رسیدن غذا به معده را سخت تر می کند. همچنین آنها می توانند دردناک باشند. اسپاسم مری یک انقباض غیرارادی و اغلب دردناک در مری یا لوله غذا است. این حالت ممکن است زندگی فرد را مختل کند، اما درمان‌ها و درمان‌های خاص می‌توانند به تسکین علایم کمک کنند. مری لوله ای است که دهان و معده را به هم متصل می کند. معمولا از یک سری انقباضات کنترل شده و هماهنگ برای انتقال غذا از دهان به معده استفاده می کند. برخی از غذاها یا شرایط زمینه‌ای می‌توانند باعث ایجاد این حالت شوند. این انقباضات ممکن است فقط چند دقیقه یا تا چند ساعت طول بکشد. در این مقاله از به بررسی علل این حالت و نحوه تسکین علایم را با استفاده از دارو، درمان های طبیعی و تغییرات رژیم غذایی می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: مری یک لوله عضلانی است که بخشی از دستگاه گوارش شما را تشکیل می دهد. بعد از قورت دادن غذا یا نوشیدنی را وارد معده شما می کند. ماهیچه هایی که مری را تشکیل می دهند به روش های پیچیده ای با هم کار می کنند. اسفنکترها (دریچه های عضلانی) در هر دو انتهای مری باز و بسته می شوند تا غذا و نوشیدنی ها از دهان به معده شما منتقل شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دریچه‌ها همچنین از برگشت غذا یا مایعات به سمت مری (مثلا از معده) بدون دلیل پیشگیری می‌کنند. پس از قورت دادن، ماهیچه های مری منقبض می شوند (لمس و شل می شوند) هنگامی که مری همانطور که باید کار می کند، این موج انقباضات هماهنگ غذا یا مایع را به سمت معده شما حرکت می دهد. این سری از انقباضات پریستالسیس نامیده می شود. اگر اسپاسم مری دارید، این انقباضات به درستی عمل نمی کنند. انقباضات غیرمعمول قوی یا بی اثر عضلانی در مری می تواند حرکت غذا یا مایعات را در مری دشوار کند. اسپاسم مری می تواند ماهیچه های مری شما را متفاوت تحت تاثیر قرار دهد. دو نوع اصلی عبارتند از: انقباضات عضلانی ناهماهنگ بیشتر در قسمت تحتانی مری اتفاق می افتد. این نوع اسپاسم مری اغلب باعث می شود که غذا یا مایعی که قبلا بلعیده شده است به سمت مری شما برگردد (به نام نارسایی) این وضعیت مشابه بر نحوه عملکرد ماهیچه های مری نیز ت ثیر می گذارد. در مری فندق شکن (یا چکش چکشی) ، انقباضات ماهیچه ای بیش از حد قوی یا شدید است. این می تواند باعث درد شود، به خصوص هنگام قورت دادن. درد می تواند شدید باشد و ممکن است مانند فشردن در قفسه سینه باشد. اسپاسم مری نادر است. کارشناسان پزشکی تخمین می زنند که اسپاسم منتشر مری از هر نفر یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. علت دقیق اسپاسم مری ناشناخته است. برخی از جامعه پزشکی بر این باورند که این مشکل ناشی از اعصاب معیوب است که مسیول نحوه عملکرد ماهیچه های مری هستند. اسید بیش از حد در مری نیز می تواند منجر به این مشکل شود. اسید اضافی می تواند به دلیل سوزش سر دل برای مدت طولانی باشد. برخی از افراد پس از خوردن غذا یا نوشیدنی گرم یا خیلی سرد متوجه علایم اسپاسم مری می شوند. اما اسپاسم ممکن است در هر زمان اتفاق بیفتد، حتی زمانی که غذا نمی‌خورید یا نمی‌نوشید. اسپاسم مری می تواند علایم خفیف تا شدید ایجاد کند. برخی از افراد هیچ علامتی را تجربه نمی کنند. در برخی موارد، اسپاسم مری می‌تواند باعث درد قفسه سینه شود که به نظر می‌رسد دچار حمله قلبی شده‌اید. در صورت شدید تر شدن درد قفسه سینه غیرقابل توضیح برای بیش از پنج دقیقه، با پزشک خود تماس بگیرید یا به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. علایم این اختلال معمولا در رفت و برگشت هستند. ممکن است در زمان‌های خاصی مانند بعد از خوردن یا نوشیدن چیزی بسیار گرم یا سرد متوجه علایم شوید. یا علایم ممکن است به طور ناگهانی شوند. علایم ممکن است چند دقیقه یا بیش از یک ساعت طول بکشد. اگر اسپاسم مری دارید، ممکن است موارد زیر را داشته باشید: مشکل در بلع غذا یا مایعات (دیسفاژی) احساس اینکه چیزی در گلوی شما گیر کرده است. غذا یا مایعات پس از قورت دادن مجددا برمی گردند (بازگشت) درد در نزدیکی استخوان سینه هنگام قورت دادن یا در مواقع دیگر. درد قفسه سینه که ممکن است مانند سوزش سر دل (احساس سوزش در قفسه سینه) یا، کمتر رایج، حمله قلبی باشد. تشخیص اسپاسم مری می تواند مشکل باشد. پزشک ابتدا شما را معاینه فیزیکی می کند تا علایم شما را ارزیابی کند. اگر درد قفسه سینه دارید، پزشک ممکن است آزمایشاتی مانند نوار قلب ( EKG ) را برای رد بیماری قلبی تجویز کند. سایر آزمایشاتی که به تشخیص اسپاسم مری کمک می‌کنند، عبارتند از: در این آزمایش شما باید محلولی حاوی باریم را ببلعید. در حالی که باریم به سمت پایین مری شما حرکت می کند، اشعه ایکس گرفته می شود. اگر تنگی وجود داشته باشد، باریم ممکن است گیر کند یا کند شود. در این آزمایش، اگر پزشک شما مشکوک به وجود یک ناهنجاری ساختاری باشد، یک لوله باریک به نام آندوسکوپ در مری شما وارد می شود. آندوسکوپ دارای یک دوربین سبک و کوچک در یک انتها است تا پزشک شما بتواند داخل مری شما را مشاهده کند. در صورت عدم تشخیص ناهنجاری ساختاری، این آزمایش برای اندازه گیری امواج فشار داخل مری انجام می شود. وجود تعداد غیرعادی زیاد انقباضات همزمان در قسمت تحتانی مری شاخص اصلی اسپاسم است. پزشکان می توانند اسپاسم مری را با استفاده از یک آزمایش ویژه تشخیص دهند که در آن فرد باریم را می بلعد تا مری در عکس رادیوگرافی قابل مشاهده باشد. آنها همچنین ممکن است مانومتری را توصیه کنند که از یک لوله نازک و تخصصی برای اندازه گیری انقباضات مری استفاده می کند. درمان اسپاسم مری بر شل کردن عضلات مری برای تسکین علایم شما تمرکز دارد. اگر اسپاسم مری علایمی ایجاد نکرد، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. درمان ها عبارتند از: تحقیقات نشان می دهد که روغن نعناع فلفلی ممکن است به آرامش عضلات مری کمک کند. نوشیدن آب با چند قطره روغن نعناع ممکن است علایم جزیی را تسکین دهد. شناسایی عواملی که باعث ایجاد علایم شما می شوند می تواند به شما در پیشگیری از اسپاسم های بعدی کمک کند. دارو می تواند اسپاسم مری را به روش های مختلف درمان کند. مصرف مسدود کننده های کانال کلسیم (داروهای فشار خون) قبل از غذا خوردن به بسیاری از افراد کمک می کند تا راحت تر قورت دهند. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای می توانند اعصاب معیوب مری را هدف قرار دهند و درد را تسکین دهند. تزریق بوتاکس به طور موقت ماهیچه های مری را فلج می کند و اسپاسم را متوقف می کند. اگر سایر روش‌های درمانی کمکی نکردند، ممکن است ارایه‌دهنده شما این گزینه را توصیه کند. مزایای درمان معمولا یک سال طول می کشد. برای موارد شدید، پزشک شما ممکن است جراحی را برای رفع دایمی مشکل توصیه کند. در طول جراحی میوتومی، یک پزشک برشی در امتداد عضله تحتانی مری ایجاد می کند. این برش کار عضله را به طور کامل متوقف می کند و انقباضات غیر طبیعی را متوقف می کند. با عدم استفاده از عضله مری، جاذبه به حرکت غذا و مایعات به داخل مری کمک می کند. پزشکان ممکن است از جراحی به عنوان آخرین راه حل استفاده کنند، اگر درمان های دیگر موثر واقع نشده باشند. دو روش جراحی موجود است: جراح ماهیچه های انتهای تحتانی مری را برش می دهد تا اسپاسم ها را ضعیف کند. نیاز به تحقیقات طولانی مدت بیشتری در مورد اثربخشی این جراحی وجود دارد. یک جراح آندوسکوپ را با یک دوربین کوچک از دهان فرد و پایین گلوی او هدایت می کند. سپس برشی در مری ایجاد می کنند تا اسپاسم ها را ضعیف کنند. در برخی موارد، پزشک ممکن است تزریق بوتاکس را برای کمک به کاهش اسپاسم مری پیشنهاد کند. این پروتیین از باکتری ها گرفته می شود و به طور موقت ماهیچه ها را فلج می کند. مت سفانه، از آنجایی که محققان علت اسپاسم مری را کشف نکرده‌اند، نمی‌توانید به طور کلی از بروز این بیماری پیشگیری کنید. با این حال، شناسایی عواملی که علایم شما را تحریک می‌کنند (مانند برخی غذاها یا نوشیدنی‌ها) ممکن است به شما در پیشگیری از شروع یا تشدید علایم کمک کند. عوامل غذایی که معمولا باعث ایجاد گرفتگی مری می شوند، عبارتند از: غذای تند شراب قرمز غذایی که خیلی گرم یا سرد است پزشک ممکن است تغییرات خاصی در سبک زندگی افراد مبتلا به اسپاسم مری را توصیه کند، از جمله موارد زیر: ترک سیگار اجتناب از لباس های تنگ ثبات یا حفظ وزن متوسط کاهش مصرف الکل وعده های غذایی کوچکتر به دفعات بیشتر اجتناب از خوردن غذا نزدیک به زمان خواب یا قبل از دراز کشیدن در برخی موارد، شرایط زمینه ای مانند افسردگی، اضطراب یا بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) می تواند باعث انقباضات مری شود. ترکیبی از داروها، درمان و تکنیک های مدیریت استرس می تواند به فرد کمک کند افسردگی یا اضطراب زمینه ای را مدیریت کند. داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است درد ناشی از اسپاسم مری را کاهش دهند. پزشکان می توانند مهارکننده های پمپ پروتون یا مسدود کننده های H را برای افراد مبتلا به GERD تجویز کنند که ممکن است به کاهش اسپاسم گلو نیز کمک کند. اسپاسم مری می تواند مخل باشد. آنها گاهی باعث درد یا مشکل در بلع می شوند. اما این وضعیت یک تهدید جدی برای سلامتی شما در نظر گرفته نمی شود. اسپاسم مری برای ایجاد سرطان مری شناخته شده نیست. درد شبیه سوزش سر دل و مشکل در بلع اغلب نشانه‌های یک مشکل روتین (مانند GERD یا ریفلاکس مزمن اسید) هستند. به طور معمول، این علایم ممکن است نشانه یک بیماری جدی تر (مانند سرطان) باشد. اگر علایم مشابهی را برای بیش از دو هفته تجربه کردید، با پزشک مشورت کنید. پیش آگهی اسپاسم مری بر اساس شدت علایم شما متفاوت است. بسیاری از افراد علایم کمی یا جزیی را از اسپاسم مری تجربه می کنند. درمان ها اغلب می توانند علایم اسپاسم مری را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند. اگر در بلع یا سوزش سر دل مداوم مشکل دارید، با پزشک مشورت کنید. اسپاسم مری گاهی اوقات می تواند علایمی ایجاد کند که بسیار شبیه به حمله قلبی است. حمله قلبی در صورتی که فورا درمان نشود می تواند خطرناک و جدی باشد. اگر موارد زیر را تجربه کردید به پزشک مراجعه کنید: عرق سرد حالت تهوع یا استفراغ مشکل در نفس کشیدن (به نام تنگی نفس) تپش قلب، مانند ضربان قلب سریع یا نامنظم درد در سایر نواحی نزدیک قفسه سینه، مانند شانه، بازو یا گردن سنگینی یا سفتی در قفسه سینه که بعد از پنج دقیقه از بین نمی رود سرگیجه یا احساس ضعف یا ضعف (مثل اینکه ممکن است بیهوش شوید) در صورت عدم درمان، موارد متوسط تا شدید اسپاسم مری می تواند بر کیفیت زندگی شما ت ثیر منفی بگذارد. علایم ممکن است خوردن را دشوار کند، که می تواند به مرور زمان منجر به عدم تعادل تغذیه شود. درد مزمن ممکن است باعث شود شما از فعالیت هایی که از آن لذت می برید کناره گیری کنید یا عوارض عاطفی داشته باشید. اگر سوزش سر دل، مشکل در بلع یا سایر علایم اسپاسم مری میزان زندگی را محدود می کند، از پزشک خود در مورد گزینه های درمانی سوال کنید. وقتی درد قفسه سینه غیرقابل توضیحی دارید، همیشه به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید.

گیر کردن غذا در گلو می تواند ناراحت کننده و دردناک باشد. با این حال، توانایی تشخیص علایم خفگی و دانستن اینکه در مواقع اضطراری چه کاری باید انجام دهید می تواند به نجات جان یک فرد کمک کند. فرآیند بلع غذا شامل تعدادی از حرکات غیر ارادی عضلات است. در بیشتر مواقع این حرکات ماهیچه ای از گیرکردن غذا در گلو پیشگیری می کند. ابتدا زبان، غذا را به پشت گلو هل می دهد. این جایی است که روزنه های مری (لوله غذا) و نای قرار دارند. هنگامی که فرد قورت می دهد، یک غضروف به نام اپی گلوت لوله نای را می بندد و به طور موقت تنفس را متوقف و از ورود غذا به مجاری تنفسی پیشگیری می کند. در همان زمان، ماهیچه ای به نام اسفنکتر فوقانی مری شل می شود و به غذا اجازه می دهد به داخل مری حرکت کند. با این حال، گاهی اوقات غذا احتمال دارد در مری گیر کند و احساس ناخوشایندی در گلو یا قفسه سینه ایجاد شود. در مواقع دیگر، اپی گلوت به اندازه کافی در حین بلع بسته نیست، و اجازه می دهد غذا وارد مجاری هوایی شده واین می تواند منجر به خفگی می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم گیر کردن غذا در گلو هر دو نوع انسداد باعث درد و ناراحتی می شوند. با این حال، انسداد در نای می تواند یک اورژانس پزشکی باشد. اگر غذا در مری گیر کند، باعث احساس ناخوشایندی در گلو یا قفسه سینه می شود. هنگامی که غذا وارد نای می شود، می تواند تا حدی یا به طور کامل راه های هوایی را مسدود کند. گاهی اوقات، سرفه های مداوم یا شدید احتمال دارد غذا را از جای خود خارج کند. در مواقع دیگر، انسدادی که در نای یا جعبه صدا رخ می دهد می تواند منجر به خفگی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خفگی به مشکلات تنفسی ناشی از انسداد حاد راه های هوایی اشاره دارد. فردی که در حال خفگی است قادر به استنشاق یا بازدم هوای کافی برای سرفه نیست. علایم زیر احتمال دارد نشان دهنده خفگی فرد باشد: خس خس سینه چنگ زدن به گلو سرفه‌های بی‌صدا یا نفس‌گیر یک رنگ آبی در پوست، به نام سیانوز ناتوانی در صحبت کردن یا نفس کشیدن فردی که نمی تواند صحبت و سرفه کند یا نفس بکشد ممکن است به مانور هایملیخ نیاز داشته باشد. این روش که به عنوان رانش شکمی نیز نامیده می شود، شامل اعمال فشار شدید به شکم برای از بین بردن انسداد در نای است. انجام مانور Heimlich فقط در شرایط اضطراری مورد نیاز است. مانور هایملیخ باید را روی شخصی که در حالت خفگی است انجام شود. این روش برای کودکان زیر سال یا زنان در مراحل پایانی بارداری مناسب نیست. این افراد احتمال دارد به تغییرات مختلفی در مانور نیاز داشته باشند. پزشکان اورژانس آمریکا دستورالعمل هایی را برای انجام مانور Heimlich ارایه می دهد. قبل از انجام آن بر روی فردی که هوشیار است، شخص باید با پرسیدن "آیا احساس خفگی می‌کنید؟ " ت یید کند که طرف مقابل در حال خفگی است؟ فقط در صورتی مانور را ادامه دهید که فرد سرش را به علامت بله تکان دهد و نمی تواند خودش صحبت کند و نفس بکشد. برای انجام مانور هایملیخ باید مراحل زیر را طی کنید: پشت سر فرد بایستید و هر دو دست را به دور کمر او دراز کنید. یک مشت را ببندید و آن را طوری قرار دهید که بالای ناف و زیر قفسه سینه او قرار گیرد. مشت گره شده را با دست دیگر ببندید. به سرعت مشت گره شده را به سمت عقب و بالا زیر قفسه سینه آن فشار دهید. این کار را تا بار پشت سر هم انجام دهید. تا زمانی که انسداد از مجاری تنفسی خارج شود یا تا رسیدن اورژانس به انجام فشارهای شکمی ادامه دهید. اطمینان حاصل کنید که فرد در اسرع وقت تحت مراقبت های پزشکی قرار می گیرد، حتی اگر خفگی او متوقف شده باشد. اگر تنفس فرد قطع شود و پاسخ ندهد، باید احیای قلبی ریوی ( CPR ) دریافت کند. فردی که در هنگام خفگی تنهاست احتمال دارد نیاز داشته باشد که مانور هایملیخ را روی خود انجام دهد. اگر صندلی در دسترس باشد، می توانند در حین انجام مانور به پشتی صندلی تکیه دهند. این باید به رفع انسداد از راه های هوایی کمک کند. بلع مایعات می تواند به رفع انسدادهای غذایی کمک کند. تا زمانی که فرد در حال خفگی نباشد، غذای گیر کرده در گلو همیشه یک اورژانس پزشکی بزرگ نیست. اگر فرد در حال خفگی نیست، سرفه های شدید می تواند به خارج شدن غذا از گلو کمک کند. گاهی اوقات، انسداد در مری رخ می دهد. این نهفتگی بولوس غذایی ( FBI ) نامیده می شود. اگرچه ناراحت کننده است، اما متخصصان پزشکی FBI مری را به اندازه خفگی، یک اورژانس پزشکی مهم نمی دانند. افرادی که غذا در مری آنها گیر کرده می توانند نکات زیر را برای کمک به خارج کردن آن امتحان کنند: این کار می تواند به روغن کاری غذا یا فشار دادن آن به سمت پایین کمک کند. این نوشیدنی ها می تواند مانند قرص های جوشان به رفع انسداد کمک کنند. این قرص های بدون نسخه باعث تشکیل گاز دی اکسید کربن می شوند که با فشار دادن آنها به سمت پایین به رفع انسداد مواد غذایی کمک می کند. این دارو کمک می‌کند حباب‌های گاز با چگالی بیشتر به هم نزدیک و این باعث فشار در مری می شود که می تواند به رفع انسداد مواد غذایی کمک کند. در سال ، بیش از نفر بر اثر خفگی مردند. خفگی می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. با این حال، در کودکان زیر سال و در بزرگسالان بالای سال شایع تر است. خفگی جزء چهار علت اصلی مرگ تصادفی است. در واقع خفگی علت اصلی مرگ نوزاد و چهارمین علت مرگ در میان کودکان پیش دبستانی است. کودکان معمولا با غذا، سکه، بادکنک و اسباب بازی های کوچک خفه می شوند. افراد مسن بزاق کمتری تولید می کنند که این امر باعث می شود هنگام بلعیدن غذا آنها را با مشکل مواجه کند. برخی از شرایط که در سنین بالاتر شایع تر هستند نیز می توانند خطر خفگی را افزایش دهند. به عنوان مثال می توان به زوال عقل و بیماری پارکینسون اشاره کرد. برخی از افراد دیسفاژی را تجربه می کنند که اصطلاح پزشکی برای مشکلات بلع است. دیسفاژی می تواند خطر خفگی را در فرد افزایش دهد. برخی از اختلالات عضلانی و سیستم عصبی که بر اعصاب درگیر در بلع ت ثیر می‌گذارند، می‌توانند باعث دیسفاژی شوند. نمونه هایی از شرایطی که می توانند باعث دیسفاژی شوند عبارتند از: سکته آسیب سر فلج مغزی زوال عقل بیماری پارکینسون اسکلروز جانبی آمیوتروفیک دیسفاژی همچنین می تواند پس از آسیب به مری ایجاد شود. اگر فرد یک یا چند مورد از موارد زیر را اغلب تجربه می کند، باید با پزشک خود وقت ملاقات بگذارد: مشکل در بلع غذا در نای گیر کرده است. انسداد مواد غذایی در مری پزشکانی که اختلالات بلع را درمان می کنند از تست های تشخیصی برای بررسی مراحل مختلف فرآیند بلع استفاده می کنند. این آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد: این تکنیک از آندوسکوپ برای مشاهده مکانیسم های بلع در داخل دهان و گلو استفاده می کند. پزشکان چگونگی واکنش مکانیسم ها به محرک های مختلف مانند غذا، مایعات و پفک های هوا را بررسی می کنند. در این بررسی از عکسبرداری اشعه ایکس در زمان واقعی فرد هنگام بلعیدن استفاده می شود و به پزشکان کمک می کند تا مشکلات را در مراحل مختلف فرآیند بلع شناسایی کنند. بر اساس نتایج این آزمایش‌های تشخیصی، پزشک احتمال دارد استراتژی‌های خاصی را برای بهبود ایمنی هنگام بلع توصیه کند. نمونه آنها شامل: ایجاد تغییر در اندازه و بافت غذا تلاش برای مداخلات پزشکی یا جراحی ایجاد تغییر در وضعیت سر و گردن هنگام غذا خوردن مانورهای رفتاری هنگام بلعیدن، مانند چانه را امتحان کنید. نکات زیر می تواند به پیشگیری از ایجاد انسداد غذایی در مری و نای کمک کند: نخوردن غذا "در حال حرکت" خوردن لقمه های کوچکتر غذا قبل از بلعیدن غذا را به آرامی و به طور کامل بجوید. بر خلاف بزرگسالان که عمدتا با غذا خفه می شوند، کودکان نیز می توانند با اسباب بازی ها یا اشیاء کوچک خفه شوند. نکات زیر می تواند به پیشگیری از خفگی در کودکان کمک کند: خرد کردن غذا قبل از دادن آن به کودکان تشویق کودکان به جویدن آهسته و کامل غذا دور نگه داشتن اشیای کوچک از دسترس کودکان نظارت بر کودکان خردسال هنگام غذا خوردن یا بازی اطمینان حاصل کنید که کودکان برای خوردن غذا درست می‌نشینند. همچنین، افراد باید از دادن غذاهای زیر به کودکان زیر تا سال خودداری کنند: کره های آجیلی با قاشق یا انگشت غذاهای چسبنده، مانند تافی، آب نبات صمغی، و مارشمالو یا غذاهای لغزنده مانند انگور، هات داگ و تکه های بزرگ گوشت غذاهای کوچک و سفت مانند آجیل، میوه های خشک و آب نبات های سفت گاهی اوقات احتمال دارد انسدادهای غذایی در مری یا نای ایجاد شود. انسداد مواد غذایی در مری به طور کلی یک اورژانس پزشکی بزرگ نیست. با این حال، انسداد مواد غذایی در نای می تواند منجر به خفگی شود. افرادی که در حال خفگی هستند نیاز به درمان اورژانسی دارند. مانور Heimlich که به نام رانش شکمی نیز شناخته می‌شود، یک روش کمک‌های اولیه است که افراد می‌توانند از آن برای رفع گرفتگی‌های نای فرد استفاده کنند. با این حال، برای استفاده در کودکان زیر سال و زنان باردار مناسب نیست. افرادی که اغلب در بلع مشکل دارند باید به پزشک خود مراجعه کنند. آنها می توانند علت مشکلات بلع را تشخیص دهند و نکات و تکنیک هایی را برای بهبود ایمنی هنگام بلع ارایه دهند.

شامل کلیه اختلالاتی است که در آن ناحیه ای از مغز به طور موقت یا دایمی تحت ت ثیر کم خونی یا خونریزی قرار گرفته و یک یا چند رگ خونی مغزی در روند آسیب شناسی نقش دارند. بیماری عروق مغزی شامل، تنگی کاروتید، تنگی مهره و تنگی داخل جمجمه، و ناهنجاری های عروقی است. کلمه عروق مغزی از دو قسمت مخچه که به قسمت بزرگی از مغز اشاره دارد، و عروق به معنی عروق و رگ ها تشکیل شده است. در کل، کلمه عروق مغزی به جریان خون در مغز اشاره دارد. هر گونه اختلال در جریان خون ممکن است از تنگی عروق (تنگی) ، تشکیل لخته (ترومبوز) ، انسداد (آمبولی) یا پارگی رگ های خونی (خونریزی) رخ دهد. کمبود جریان خون (ایسکمی) بر بافت مغز ت ثیر می گذارد و ممکن است باعث سکته شود. در سال حدود مورد مرگ ناشی از عروق مغزی وجود داشته است. . مورد آن مربوط به افراد سال به بالا بود. بیماری عروق مغزی شایع ترین رویداد عصبی ناشی از داخل جمجمه ای آمریکا است که علت تقریبا ، مورد از این حملات در سال است، که درصد از کل سکته های مغزی ایسکمیک را نشان می دهد. سومین علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده است. از بیش از نفر هر ساله تحت ت ثیر آن قرار می گیرند. حدود درصد از افرادی که از اولین سکته مغزی خود بهبود می یابند در طی سال دچار سکته مغزی دیگری می شوند. سکته مغزی دلیل اصلی معلولیت طولانی مدت جدی است، که تخمین زده می شود . میلیون بازمانده از سکته مغزی در حال حاضر زنده مانده باشند. انجمن قلب آمریکا تخمین می زند که در سال ، سکته مغزی فقط در ایالات متحده حدود . میلیارد دلار هزینه مستقیم و غیرمستقیم داشته است. جدیدترین آمار شیوع انجمن قلب آمریکا تخمین می زند که ، نفر سکته مغزی را تجربه کرده اند. سالانه تخمین زده می شود که ، نفر در ایالات متحده دچار پارگی شده و تا % ممکن است دچار آنوریسم پاره نشده باشند. ناهنجاری های شریانی وریدی در حدود درصد از جمعیت عمومی وجود دارد. خطر خونریزی از طریق درصد در سال با درصد احتمال سکته مغزی یا مرگ همراه با هر خونریزی است. سکته مغزی، قطع ناگهانی جریان خون مداوم به مغز است که باعث از دست رفتن عملکرد عصبی می شود. قطع جریان خون می تواند در اثر انسداد، منجر به سکته مغزی ایسکمیک شود. حتی قطع جریان خون ممکن است با خونریزی در مغز، منجر به سکته مغزی خونریزی دهنده کشنده شود. تخمین زده می شود که درصد از کل موارد سکته مغزی را تشکیل می دهد. سکته مغزی ممکن است به طور ناگهانی رخ دهد، گاهی اوقات با علایم خفیف یا بدون علایم رخ دهد. رایج ترین نوع سکته مغزی است که اکثریت سکته های مغزی را تشکیل می دهد. سکته مغزی ایسکمیک دو نوع ترومبوتیک و آمبولیک دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سکته مغزی ترومبوتیک زمانی رخ می دهد که یک لخته خون، به نام ترومبوس، شریان مغز را مسدود کرده و جریان خون را متوقف کند. سکته آمبولیک زمانی اتفاق میفتد که یک تکه پلاک یا ترومبوس از محل اصلی خود حرکت کرده و یک رگ در پایین دست را مسدود کند. می تواند ناشی از فشار خون بالا، پارگی آنوریسم یا ناهنجاری عروقی یا به عنوان عارضه داروهای ضد انعقاد خون باشد. خونریزی داخل مغزی زمانی رخ می دهد که خونریزی مستقیما در بافت مغز وجود داشته باشد، که غالبا لخته ای در مغز ایجاد می کند. وقتی خونریزی فضاهای مایع مغزی نخاعی را در اطراف مغز پر می کند، خونریزی زیر عنکبوتیه رخ می دهد. هر دو حالت بسیار جدی است. سکته مغزی خونریزی دهنده معمولا نیاز به جراحی برای از بین بردن فشار داخل جمجمه ناشی دارد. درمان جراحی برای سکته مغزی هموراژیک ناشی از آنوریسم یا عروق خونی معیوب می تواند از سکته های بعدی پیشگیری کند. ممکن است جراحی برای بسته شدن رگ خونی معیوب و هدایت جریان خون به رگ های دیگر که خون، انجام شود. یک رویداد عروقی مغزی موقت است که هیچ آسیب دایمی بر جای نمی گذارد. به احتمال زیاد شریان مغزی به طور موقت مسدود شده و علایمی شبیه سکته مغزی ایجاد می کند، اما انسداد قبل از بروز آسیب دایمی از بین می رود. علایم می تواند شبیه به علایم سکته مغزی باشد اما به سرعت برطرف می شود. در حقیقت، علایم ممکن است به قدری مبهم و زودگذر باشد که افراد زیاد متوجه آن نشوند. به ویژه هنگامی که فقط چند دقیقه طول بکشد. علایم شامل موارد زیر است گیجی ناگهانی، مشکل در گفتار یا درک مشکل ناگهانی دیدن در یک یا هر دو چشم سردرد ناگهانی و شدیدی بدون علت مشخص بی حسی یا ضعف ناگهانی صورت، بازو یا پا، به ویژه در یک طرف بدن مشکل ناگهانی در راه رفتن، سرگیجه، از دست دادن تعادل یا هماهنگی شریان های کاروتید، خون غنی از اکسیژن را به مغز می رسانند. انسداد رگهای داخلی کاروتید توسط تجمع چربی و کلسترول منجر به تشکیل پلاک می شود. این فرآیند تصلب شرایین نامیده می شود. انسداد شدید را تنگی کاروتید می گویند که ممکن است باعث شود. تنگی کاروتید، غالبا بدون علامت است. یک پزشک ممکن است هنگام گوش دادن به شریان های کاروتید با استتوسکوپ، تنگی را از طریق صدای غیرطبیعی به نام تشخیص دهد. بیماران معمولا ابتدا تحت معاینه دقیق بدنی قرار می گیرند. این معاینه می تواند نقص عصبی، حرکتی و حسی خاصی را نشان دهد که می تواند سرنخی را درباره میزان و محل انسداد ارایه دهد. اگر پزشک مشکوک به تنگی باشد، آزمایش های تشخیصی مانند سونوگرافی داپلر، دوبلکس کاروتید یا آنژیوگرافی مغزی توصیه می شود. آنوریسم مغزی (یا جمجمه) ناحیه ای است که رگ خونی در مغز ضعیف می شود و در نتیجه از قسمت دیواره رگ برآمده می شود. معمولا آنوریسم در نقطه ای از انشعاب رگ خونی ایجاد می شود. این اختلال ممکن است در اثر نقایص مادرزادی یا سایر بیماری ها مانند فشار خون بالا، تصلب شرایین (تجمع رسوبات چربی در رگ ها) یا ضربه به سر رخ دهد. آنوریسم در همه گروه های سنی رخ می دهد. اما میزان بروز برای افراد ساله و بالاتر به طور پیوسته افزایش می یابد، بیشتر در افراد تا ساله شیوع دارد. در زنان حدود سه برابر شیوع دارد. اصطلاح ناهنجاری عروقی به اتصال های غیر طبیعی شریان، ورید یا هر دو اشاره دارد. این موارد شامل ناهنجاری وریدهای طبیعی یا عروق است که مستقیما به وریدها منتهی می شوند. ناهنجاری های عروقی در اثر رشد رگ های خونی مغز در دوران بارداری تشکیل می شود، اما علت مستقیم آن ناشناخته است. به همراه دارد. دورال در پوشش مغز رخ می دهد و یک بیماری اکتسابی است که ممکن است در اثر آسیب ایجاد شود. معمولا از طریق ترکیبی از و آنژیوگرافی تشخیص داده می شود. می تواند مغز اطراف را تحریک کرده و باعث تشنج یا سردرد شود. اگر درمان نشود، می تواند بزرگ و پاره شده و باعث خونریزی داخل مغزی یا زیر عنکبوتیه و آسیب دایمی مغز شود. هر ساله، از هر فرد مبتلا به، حدود چهار نفر دچار خونریزی می شوند. پیشگیری از پارگی ناهنجاریهای عروقی یکی از دلایل عمده ای است که درمان عصبی زودرس برای توصیه می شود. بیماری مویامویا بیماری پیشرونده شریان های کاروتید و شاخه های اصلی آنها است که می تواند منجر به انسداد برگشت ناپذیر شود. این نام به دلیل ظاهر ضایعات ایجاد شده از کلمه ژاپنی گرفته شده است. در حقیقت، این بیماری بیشتر بر مردم با اصل ژاپنی ت ثیر می گذارد. این یک بیماری است که تمایل دارد کودکان و بزرگسالان را در دهه های سوم تا چهارم زندگی تحت ت ثیر قرار دهد. کودکان مبتلا به این بیماری ممکن است دچار سکته مغزی، کاهش شناختی آهسته پیشرونده، تشنج یا حرکات غیر ارادی اندام ها شوند. بزرگسالان به طور معمول خونریزی داخل جمجمه ای را تجربه می کنند. بیماران مبتلا به آنژیوم وریدی ممکن است سردرد یا تشنج داشته باشند، اگرچه این علایم ممکن است ارتباطی با آنژیوم نداشته باشند. به طور معمول، این ضایعات بدون علامت هستند و هنگام بررسی بیماری های دیگر، شناسایی می شوند. آنها بندرت خونریزی می کنند، بنابراین معمولا نیازی به درمان ندارند. آنها تقریبا درصد از جمعیت عمومی را تحت ت ثیر قرار می دهند. ناهنجاری نادری است، که گاهی اوقات در آزمایشات قبل از تولد یا از طریق نارسایی قلبی در نوزادان تشخیص داده می شود. دارای دیواره ضخیم تری نسبت به است و بعید است پارگی و خونریزی داشته باشد. با این حال، از آنجا که مویرگ ندارد، خون ممکن است بسیار سریع جریان یابد و فشار زیادی را بر قلب وارد کند، که ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود. بر همین اساس کودکان مبتلا به این شرایط باید توسط متخصصان ارزیابی و تشخیص داده شوند تا اقدامات درمانی مناسب انجام شود. آمبولیزاسیون، روش انتخابی برای درمان بیماران مبتلا به است. انواع بیماری های عروق مغزی را می توان از طریق آزمایش های تصویربرداری تشخیصی تشخیص داد. این آزمایشات به جراحان مغز و اعصاب اجازه می دهد عروق داخل و اطراف مغز و خود بافت مغز را بررسی کنند. به طور کلی عروق مغزی در اشعه ایکس دیده نمی شوند، بنابراین از رنگ حاجب برای بررسی آنها استفاده خواهد شد. برای انجام این آزمایشات به بیمار بی حسی موضعی داده می شود، شریان معمولا در پا سوراخ می شود، و یک سوزن در شریان قرار می گیرد. یک کاتتر (یک لوله باریک و انعطاف پذیر بلند) از طریق سوزن و داخل رگ وارد می شود. سپس از طریق رگ های اصلی شکم و قفسه سینه رد می شود تا جایی که به درستی در عروق گردن قرار گیرد. این روش توسط فلویوروسکوپ (یک اشعه ایکس ویژه که تصاویر را بر روی مانیتور تلویزیون انجام می دهد) کنترل می شود. سپس ماده حاجب از طریق کاتتر به ناحیه گردن تزریق و تصاویر اشعه ایکس گرفته می شود. در این روش از برای کمک به تشخیص پلاک، لخته شدن خون یا سایر مشکلات جریان خون در عروق کاروتید استفاده می شود. در این روش یک مبدل با ژل محلول در آب بر روی پوست قرار می گیرد. این ژل به انتقال صدا به سطح پوست کمک می کند. سونوگرافی روشن شده و تصاویر شریان های کاروتید و اشکال موج نبض تهیه می شود. هیچ خطر و عوارضی ندارد و این تست غیرتهاجمی و بدون درد است. یک تصویر تشخیصی است که پس از خواندن اشعه ایکس توسط رایانه ایجاد می شود. در برخی موارد، دارویی از طریق ورید تزریق می شود تا به برجسته سازی ساختارهای مغزی کمک کند. بافت استخوان، خون و مغز بسیار متفاوت است و به راحتی می توان آنها را در سی تی اسکن تشخیص داد. سی تی اسکن یک آزمایش تشخیصی مفید برای سکته های خونریزی دهنده است. زیرا در این روش خون به راحتی دیده می شود. با این حال، ممکن است آسیب ناشی از سکته مغزی ایسکمیک تا چند ساعت یا چند روز در سی تی اسکن مشخص نشود. در این روش ژل محلول در آب بر روی مبدل و پوست بالای رگهای اندام قرار می گیرد. در صورت طبیعی بودن سیستم وریدی، یک صدای روی داپلر ایجاد می شود. سونوگرافی داپلر می تواند هر دو سیستم وریدی سطحی و عمقی را ارزیابی کند. هیچ عوارضی ندارد و غیرتهاجمی و بدون درد است. یک تست تشخیصی با استفاده از گیرنده های فلزی کوچک (الکترودها) قرار گرفته بر روی پوست سر است. در این روش سیگنال های الکتریکی به صورت امواج مغزی چاپ می شوند. یک آزمایش تشخیصی تا حدودی تهاجمی است که در آن با استفاده از سوزن از مایع مغزی نخاعی در فضای اطراف نخاع نمونه برداری می شود. این آزمایش می تواند در تشخیص خونریزی ناشی از خونریزی مغزی مفید باشد. یک آزمایش تشخیصی است که تصاویر سه بعدی از ساختارهای بدن را با استفاده از میدان های مغناطیسی و فناوری رایانه تولید می کند. می تواند انواع مختلفی از بافت عصبی و تصاویر واضح از ساقه مغز و مغز خلفی را به وضوح نشان دهد. غیرتهاجمی است. یک آزمایش تشخیصی غیرتهاجمی است که در تصویربردار تشدید مغناطیسی انجام می شود. تصاویر مغناطیسی توسط یک کامپیوتر جمع می شوند تا تصویری از عروق موجود در سر و گردن را نشان دهند. رگهای خونی واقع در گردن و مغز را نشان می دهد و می تواند به تشخیص انسداد و آنوریسم کمک کند. منبع