Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

وقتی چشمانتان خشک می شود، تنها چیزی که می خواهید این است که احساس راحتی بیشتری در چشمان خود داشته باشید. ممکن است با پزشک خود در مورد تجویز، پمادهای خاص یا حتی جراحی برای بستن مجاری اشک خود صحبت کنید. قبل از مراجعه به درمان، بهتر است ابتدا عادت های آرایش خود را تغییر دهید. مواردی که در تماس نزدیک با چشم شما هستند، مانند ریمل و خط چشم، ممکن است اشک های شما را آلوده کرده و علایم شما را بدتر کنند. سندرم خشکی چشم ( DES ) یک فقدان هیدراتاسیون چشمی مزمن است که می تواند توسط عوامل متعددی از جمله ژنتیک، عوامل محرک محیطی، آلرژی، برخی شرایط پزشکی، داروهای خاص و نوسانات هورمونی ایجاد شود. خارش چشم خشکی چشم حساسیت به نور سوزش چشم ترشح اطراف چشم چشم های قرمز یا تحریک شده ناراحتی هنگام استفاده از لنزهای تماسی چشمانی که درد دارند یا احساس سنگینی می کنند. درمان DES به علت زمینه ای بستگی مشکل دارد. اپتومتریست، چشم های شما را به طور کامل ارزیابی می کند تا منبع علایم شما را پیدا کرده و درمان کند. دلایل زیادی برای بروز خشکی چشم وجود دارد. گاهی اوقات به این دلیل است که بدن شما در حال پیر شدن است. در موارد دیگر به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند آرتریت روماتویید یا مشکل تیرویید است. مهم نیست که چه چیزی باعث خشکی چشم می شود، استفاده از آرایش می تواند آنها را بدتر کند. شما باید بدانید که از چه محصولاتی اجتناب کنید و چگونه از آرایش مناسب برای حفظ اشک استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از محصولات آرایشی ممکن است چشم شما را تحریک کنند. در اینجا نکاتی برای انتخاب بهترین محصول در صورت خشکی چشم وجود دارد: به جای ریمل از فر مژه استفاده کنید. از ریمل غلیظ استفاده کنید زیرا احتمال خشک شدن آن پس از خشک شدن کمتر است. هنگام خشکی چشم، برخی از محصولات آرایشی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنید، مانند: محصولات حاوی عطر پاک کننده های آرایشی که روغن یا پارابن دارند. محصولات مبتنی بر پودر و مایع، از جمله سایه چشم و فونداسیون ریمل قدیمی که با خشک شدن خرد می شود. همه وسایل آرایش چشم باید پس از ماه دور ریخته شود. بسیاری از محصولات آرایش چشم با غشایی که کره چشم شما را پوشانده تماس پیدا می کند. چشمان ما با غدد ریز، معروف به غدد میبومین، در لبه پلک بالا و پایین که روغنهای تغذیه کننده را در اشکهای ما ترشح می کند، برای جلوگیری از تبخیر زودرس اشک، پوشیده شده است. هرگونه انسداد یا سوزش در این غدد می تواند منجر به اختلال عملکرد غدد میبومین ( MGD ) شود که علت اصلی خشکی چشم است. بررسی ها نشان داد که استفاده منظم از خط چشم می تواند باعث ناپایداری غشای اشک شود زیرا خط چشم می تواند این غدد کوچک میبومین را مسدود کند. مطالعه ای که زمان شکست غشای اشک را بررسی می کرد، گروهی که از خط چشم استفاده می کردند مدت زمان شکست غشای اشک بسیار کمتر بود، که نشان می دهد اشک آنها سریعتر تبخیر می شود. همین گروه همچنین عملکرد غدد میبومین و علایم MGD را کاهش داده بودند. مطالعات نشان می دهد که نحوه آرایش چشم می تواند تفاوت ایجاد کند. یک آزمایش شامل اندازه گیری حجم ذرات براق در اشک افراد هنگام استفاده از خط چشم بود. کسانی که سایه چشم را روی قسمت داخلی خط مژه قرار داده اند، نسبت به کسانی که آن را خارج از خط مژه استفاده کرده اند، حجم بیشتری از ذرات را در غشای اشک خود تجربه کرده اند. محققان پیشنهاد کردند که حرکت ذرات آرایش به داخل غشای اشک می تواند باعث تحریک چشم و خشکی چشم شود. به عنوان مثال، اگر از ریمل مژه و ابرو استفاده می کنید که هنگام خشک شدن خرد می شود، در غشای اشکی ذرات مضر ایجاد می کند. اگر از پودر در نزدیکی چشم خود استفاده کنید، احتمال حرکت ذرات به سمت بالا را افزایش می دهید. سایه چشم های پودری نیز می تواند چشمان شما را در معرض ذرات سست تر قرار دهد. آرایش چشم می تواند غشای اشک شما را نازک کند. این باعث می شود اشکها سریعتر تبخیر شوند. در واقع برخی از افراد به دلیل آرایش چشم دچار خشکی چشم می شوند. گرچه آرایش چشم می تواند مشکلاتی را در خشکی چشم ایجاد کند، اما روش هایی وجود دارد که می توان از آن برای به حداقل رساندن انتقال ذرات استفاده کرد. در اینجا چند نکته وجود دارد: فقط روی نوک مژه ها ریمل بزنید. استفاده از ریمل را به حداقل برسانید. برای هر نوع آرایش از اپلیکاتورهای جداگانه استفاده کنید. به جای چشم ها سایر نقاط صورت خود را آرایش استفاده کنید. هرگز وسایل آرایش خود را با دوستان یا اعضای خانواده به اشتراک نگذارید. سعی کنید از محصولات حاوی کرم برای کمترین میزان تحریک استفاده کنید. آرایش چشم خود را به تعداد دفعاتی که توسط سازنده توصیه می شود جایگزین کنید. اگر نیاز به استفاده از قطره چشم دارید، آن را - دقیقه قبل از آرایش خود بمالید. فقط از محصولات آرایش چشم استفاده کنید که برای استفاده در اطراف چشم در نظر گرفته شده است. از آسترها یا سایه های براق خودداری کنید، زیرا ذرات می توانند به راحتی غده اشکی شما را مختل کنند. آرایش چشم را به قسمت خارجی مژه های خود محدودکنید. پوشاندن لبه داخلی پلک ها می تواند باعث بسته شدن یا تحریک غدد میبومین شود. در مورد بهداشت چشم کوشا باشید. همیشه قبل از خواب صورت و چشم های خود را با محصولات تمیز کننده ایمن برای چشم ها بشویید. آرایش و اپلیکاتورهای خود را تمیز نگه دارید. برای جلوگیری از آلودگی، مداد خط چشم خود را تیز کرده و برس های خود را قبل از هر بار استفاده تمیز کنید. هرگز روی غدد چربی که در لبه پلک بالا و پایین قرار گرفته اند، درست داخل خط مژه، آرایش نکنید. این غدد هستند که برای ترمیم روغن چربی ترشح می کنند. حذف آرایش قبل از خواب الزامی است. خوابیدن با آرایش چشم می تواند منجر به انسداد غدد تولید کننده چربی و عفونت چشم شود. هنگام پاک کردن آرایش نیز باید مراقب باشید و از شیوه های آرایش سالم استفاده کنید. حذف آرایش شامل موارد زیر است: برس های آرایش را به طور منظم بشویید. هنگام عفونت چشم از آرایش استفاده نکنید. قبل از هربار استفاده از مداد چشم را تیز کنید. همیشه قبل از خواب آرایش چشم را پاک کنید. استفاده از شامپو بچه روی یک تکه پنبه تمیز یا پارچه نرم یا اسکراب می تواند به حذف آرایش اضافی و رفع انسداد غدد چربی چشم کمک کند. محصول ژله ای و فاقد چربی و پارابن را امتحان کنید. از قرار دادن پاک کننده آرایش در چشم خودداری کنید زیرا ممکن است باعث تحریک بیشتر آنها شود. از روغن معدنی، سدیم لوریل سولفات و دیازولیدینیل اوره خودداری کنید. در حالی که آنها به خوبی برای پاک کردن آرایش عمل می کنند، شناخته شده است که باعث تحریک چشم می شوند. تمیز نگه داشتن لوازم آرایش برای جلوگیری از عفونت بسیار مهم است. قبل از استفاده، مداد آرایشی خود را تیز کنید تا لایه بالایی باکتری ها از بین بروند. همچنین برس های آرایش و همچنین استفاده از روکش برس را برای تمیز نگه داشتن آنها بشویید. از استفاده از نمونه های فروشگاه خودداری کنید، اما اگر باید مطمین شوید که از یک اپلیکاتور تازه استفاده می کنید. از اپلیکاتور یکسان در قسمت های مختلف صورت استفاده نکنید. به عنوان مثال، از مداد یکسان روی لب ها و چشم های خود استفاده نکنید. از به اشتراک گذاشتن آرایش با دیگران و استفاده از آرایش در تاریخ انقضا خودداری کنید. به عنوان یک قاعده کلی، هر سه تا شش ماه آرایش چشم خود را دور بریزید. می توانید یک نشانگر در کیت آرایش خود نگه دارید تا به تاریخ باز شدن آرایش توجه داشته باشید. اگر عفونت چشم دارید و فورا به اپتومتریست خود مراجعه می کنید، از هیچ نوع آرایش چشم استفاده نکنید. در صورت ابتلا به عفونت، تمام آرایش چشم خود را دور بریزید و بعد از اینکه مجددا اپتومتریست شما مجددا از آن استفاده کرد، یک ست جدید بخرید. همیشه دستان خود را قبل از آرایش بشویید و از بزاق برای کمک به آرایش خود اجتناب کنید زیرا ممکن است منجر به عفونت چشم شود. ذرات ریز موجود در سایه ها و پایه های براق و پودری می توانند وارد چشم شوند و آنها را تشدید کنند. در عوض از سایه های کرم، هایلایت و پایه استفاده کنید. از ریمل ضخیم کننده به جای مژه ها یا ضد آب استفاده کنید زیرا احتمال پوسته پوسته شدن و وارد شدن به چشم کمتر است. برای جلوگیری از تحریک بیش از حد، از مارک های ضد حساسیت استفاده کنید. از آرایش با آرسنیک، بریلیوم، کادمیوم، کارمین، سرب، نیکل، سلنیوم و تالیم اجتناب کنید. فر کننده پلاستیکی مژه جایگزین مناسبی برای ریمل است. (فلز موجود در فرهای معمولی مژه می تواند باعث سوزش و خشکی دور چشم شود) ممکن است وسوسه شوید اکستنشن مژه را امتحان کنید یا خط چشم خود را خالکوبی کنید تا از آرایش خودداری کنید. با این حال، این روش ها همچنین می توانند به طرق مختلف به خشکی چشم کمک کنند. اکستنشن مژه می تواند گرد و غبار بیشتری را جمع آوری کرده و را تشدید کند، که اغلب با خشکی چشم رخ می دهد. برخی از چسب های مژه همچنین حاوی فرمالدیید هستند که برای سطح چشم شما سمی است و می تواند آنها را خشک کند. خالکوبی خط چشم نیز می تواند خشکی چشم را بدتر کند. مشخص شده است که خالکوبی خط چشم باعث اختلال عملکرد غدد میبومین می شوند، که عامل مهمی در خشکی چشم است. وقتی خشکی مزمن چشم درمان نشود، ممکن است چندین بیماری چشمی ایجاد شود، از جمله: کراتیت (التهاب قرنیه) چشم صورتی (ملتحمه) DES . برخی غذاها به هیدراته ماندن چشم ها کمک می کنند. ویتامین های خاص، اسیدهای چرب و عناصر کمیاب نه تنها برای سلامت کلی ما بلکه برای غشای اشکی ما نیز مفید هستند. اینها شامل، ویتامین A ، B ، C ، E ، و همچنین لوتیین و زاکسانتین است. بهترین راه برای اطمینان از این که آرایش چشم باعث تحریک چشم شما نمی شود، اجتناب از آرایش گونه است. اگر خشکی چشم مزمن دارید، ممکن است نتوانید از آرایش چشم استفاده کنید. استفاده از ریمل و خط چشم در قسمت داخلی مژه نیز می تواند بر اشک های شما ت ثیر بگذارد و چشم های شما را تحریک کند. در مورد آرایش چشم که مناسب شماست تصمیم بگیرید. اگر خشکی شدید یا مزمن چشم دارید، آرایش چشم احتمالا مناسب شما نیست. با این حال، با رعایت بهداشت، کاربرد، محصولات و حذف آرایش شبانه، ممکن است بتوانید آرایش کردن را ادامه دهید.

یک آزمایش خون است که برای اندازه گیری و شناسایی انواع مختلف هموگلوبین در جریان خون شما استفاده می شود. هموگلوبین، پروتیین درون گلبول های قرمز خون است که وظیفه انتقال اکسیژن به بافت ها و اندام ها را بر عهده دارد. آزمایش الکتروفورز، هموگلوبین طبیعی و غیر طبیعی را از هم جدا می کند. سپس می توان هر نوع هموگلوبین را به صورت جداگانه اندازه گیری کرد. الکتروفورز هموگلوبین سطح هموگلوبین را اندازه گیری می کند و به دنبال انواع غیر طبیعی هموگلوبین است. اغلب برای کمک به تشخیص، و سایر اختلالات هموگلوبین استفاده می شود. نامهای دیگر این آزمایش الکتروفورز Hb ، ارزیابی هموگلوبین، ارزیابی هموگلوبینوپاتی، تقسیم هموگلوبین، Hb ELP ، صفحه سلول داسی شکل است. جهش های ژنتیکی می تواند باعث ایجاد هموگلوبین غیرطبیعی در بدن شما شود. این هموگلوبین غیر طبیعی می تواند باعث شود اکسیژن بسیار کمی به بافت ها و اندام های شما برسد. این نوع هموگلوبین اکسیژن را به خوبی حمل نمی کند. این می تواند باعث ایجاد کم خونی خفیف شود. به هموگلوبین جنینی نیز معروف است. این نوع هموگلوبین در جنین در حال رشد و نوزادان است. بلافاصله پس از تولد با هموگلوبین A جایگزین می شود. این هموگلوبین بالغ نیز شناخته می شود. هموگلوبین A . HgbA یا HgbF خیلی زیاد یا خیلی پایین باشد، می تواند نشان دهنده انواع خاصی از کم خونی باشد. این نوع هموگلوبین بیشتر در افرادی با نژاد آسیای جنوب شرقی یافت می شود. افراد مبتلا به هموگلوبین E معمولا هیچ علامتی یا علایم خفیف کم خونی ندارند. این نوع هموگلوبین در بیماری سلول داسی شکل یافت می شود. بیماری سلول داسی شکل یک اختلال ارثی است که باعث می شود بدن گلبول های قرمز سفت و داسی شکل ایجاد کند. گلبول های قرمز سالم انعطاف پذیر هستند بنابراین می توانند به راحتی در رگ های خونی حرکت کنند. سلول های داسی شکل می توانند در رگ های خونی گیر کرده و باعث درد شدید و مزمن، عفونت و سایر عوارض شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آزمایش الکتروفورز هموگلوبین در مورد میزان هموگلوبین خون شما اطلاعاتی به شما نمی دهد. این آزمایش در یک انجام می شود. سطوحی که آزمایش الکتروفورز هموگلوبین به آن اشاره می کند، درصد انواع مختلف هموگلوبین است که در خون شما ممکن است وجود داشته باشد. سطح طبیعی هموگلوبین در نوزادان و بزرگسالان متفاوت است: هموگلوبین بیشتر از هموگلوبین F در جنین تشکیل شده است. هموگلوبین F هموگلوبین نوزاد تازه متولد شده را تشکیل می دهد. وقتی کودک شما یک ساله می شود به سرعت این هموگلوبین کاهش می یابد: سطوح طبیعی انواع هموگلوبین در بزرگسالان عبارتند از: هموگلوبین A هموگلوبین F هموگلوبین S و هموگلوبین C اگر علایم اختلال هموگلوبین دارید ممکن است به آزمایش نیاز داشته باشید. این شامل: خستگی مشکلات رشد در کودکان درد شدید (بیماری سلول داسی شکل) ، شرایطی که باعث زرد شدن پوست و چشم شما می شود. اگر شما به تازگی بچه دار شده اید، نوزاد تازه متولد شده شما به عنوان بخشی از غربالگری نوزادان مورد آزمایش قرار می گیرد. غربالگری نوزادان گروهی از آزمایشات است که برای اکثر نوزادان آمریکایی بلافاصله پس از تولد انجام می شود. غربالگری شرایط مختلفی را بررسی می کند. بسیاری از این بیماری ها در صورت تشخیص زودهنگام قابل درمان هستند. اگر در معرض خطر داشتن فرزند مبتلا به بیماری سلول داسی شکل یا اختلال ارثی دیگر هموگلوبین هستید، ممکن است بخواهید آزمایش انجام دهید. عوامل خطر عبارتند از: پیشینه قومی سابقه خانوادگی، یکی دیگر از اختلالات هموگلوبین ارثی، بیشتر در بین مردم ایتالیایی، یونانی، خاورمیانه، آسیای جنوبی و آفریقایی شایع است. برای آمادگی برای الکتروفورز هموگلوبین نیازی به انجام کار خاصی ندارید. معمولا برای آزمایش خون باید به آزمایشگاه بروید. در آزمایشگاه، پرستار نمونه ای از خون را از بازو یا دست شما می گیرد: آنها ابتدا محل را با یک سواب الکل تمیز می کنند. سپس یک سوزن کوچک با لوله ای متصل می کنند که خون را جمع آوری می کند. هنگامی که خون کافی گرفته شد، آنها سوزن را برداشته و محل را با یک پد گاز می پوشانند. سپس نمونه خون شما را برای آزمایش به آزمایشگاه می فرستند. در آزمایشگاه، فرایندی به نام الکتروفورز جریان الکتریکی را از طریق هموگلوبین موجود در نمونه خون شما عبور می دهد. این باعث می شود که انواع مختلف هموگلوبین به نوارهای مختلف تقسیم شود. سپس نمونه خون شما با نمونه سالم مقایسه می شود تا مشخص شود کدام نوع هموگلوبین وجود دارد. نتایج شما انواع هموگلوبین موجود و سطوح هر یک را نشان می دهد. سطح هموگلوبین بسیار بالا یا خیلی پایین ممکن است به این معنی باشد: تالاسمی، وضعیتی که بر تولید هموگلوبین ت ثیر می گذارد. علایم از خفیف تا شدید متغیر است. بیماری هموگلوبین SC ، شرایطی که باعث شکل خفیف یا متوسط بیماری سلول داسی شکل می شود. بیماری هموگلوبین C ، بیماری که باعث ایجاد خفیف کم خونی و گاهی بزرگ شدن طحال و درد مفاصل می شود. هموگلوبینوپاتی نادر، گروهی از اختلالات ژنتیکی که باعث تولید یا ساختار غیرطبیعی گلبول های قرمز می شود. بیماری سلول داسی شکل. در این حالت، شما یک ژن سلول داسی شکل و یک ژن طبیعی دارید. اکثر افرادی که دارای ویژگی سلول داسی شکل هستند مشکلات سلامتی ندارند. نتایج شما همچنین ممکن است نشان دهد که آیا یک اختلال خاص خفیف، متوسط یا شدید است. نتایج آزمایش الکتروفورز هموگلوبین اغلب با سایر آزمایشات از جمله شمارش کامل خون و آزمایش خون مقایسه می شود. اگر در مورد نتایج خود سوالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. شما با به ارث بردن جهش های ژنی بر روی ژن هایی که مسیول تولید هموگلوبین هستند انواع مختلف غیر طبیعی هموگلوبین را به دست می آورید. پزشک ممکن است آزمایش الکتروفورز هموگلوبین را برای تعیین اینکه آیا شما دارای اختلالی هستید که باعث تولید هموگلوبین غیرطبیعی می شود، توصیه کند. پزشک شما ممکن است هموگلوبین شما را آزمایش کند تا آزمایش خون کامل را در طول یک برنامه معمول فیزیکی پیگیری کند. اگر علایم کم خونی را دارید، ممکن است پزشک شما آزمایش الکتروفورز هموگلوبین را انجام دهد. این آزمایش به پزشک کمک می کند تا انواع غیر طبیعی هموگلوبین را در خون شما پیدا کنند. این موارد می تواند نشانه ای از اختلالات باشد از جمله: تالاسمی پلی سیتمی ورا کم خونی داسی شکل اگر تحت بیماری هستید که باعث ایجاد انواع غیرطبیعی هموگلوبین می شود، پزشک شما با انواع الکتروفورز هموگلوبین، میزان انواع مختلف هموگلوبین شما را تحت نظر دارد. افرادی که سابقه خانوادگی کم خونی های ارثی مانند تالاسمی یا کم خونی داسی شکل دارند، ممکن است قبل از بچه دار شدن، غربالگری این اختلالات ژنتیکی را انتخاب کنند. الکتروفورز هموگلوبین نشان می دهد که آیا انواع غیر طبیعی هموگلوبین ناشی از اختلالات ژنتیکی وجود دارد. نوزادان تازه متولد شده نیز به طور معمول از نظر این اختلالات ژنتیکی هموگلوبین مورد بررسی قرار می گیرند. همچنین اگر سابقه خانوادگی هموگلوبین غیرطبیعی یا کم خونی ناشی از کمبود آهن دارید، پزشک ممکن است بخواهد فرزند شما را آزمایش کند. برای آزمایش الکتروفورز هموگلوبین نیازی به آماده سازی خاصی ندارید. خطر بسیار کمی برای انجام آزمایش خون وجود دارد. ممکن است در نقطه ای که سوزن در آن قرار داده شده اند احساس درد یا کبودی کمی داشته باشید، اما اکثر علایم به سرعت از بین می روند. وقتی نوک پا پا را فشار می دهید، ممکن است کمی احساس سوزش کنید و ممکن است کبودی کوچکی در محل ایجاد شود. این باید سریع از بین برود. مانند هر آزمایش خون، حداقل خطرات وجود دارد. این شامل: خون ریزی عفونت در محل سوراخ در موارد نادر، ممکن است رگ پس از خونگیری متورم شود. این بیماری که به فلبیت معروف است، می تواند چندین بار در روز با کمپرس گرم درمان شود. اگر دچار اختلال خونریزی هستید یا از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید، مانند (کومادین) یا (بوفرین) ، خونریزی مداوم می تواند مشکل ساز باشد. اگر در معرض خطر داشتن فرزند مبتلا به اختلال هموگلوبین ارثی هستید، ممکن است بخواهید با یک مشاور ژنتیک صحبت کنید. یک متخصص آموزش دیده در زمینه ژنتیک و آزمایش ژنتیک است. او می تواند به شما در درک این اختلال و خطر انتقال آن به فرزندتان کمک کند.

یک آزمایش پزشکی با حداقل تهاجم است که از اشعه ایکس و مواد حاجب حاوی ید برای تهیه تصاویر رگ های خونی در مغز استفاده می کند. در آنژیوگرافی مغزی، یک لوله پلاستیکی نازک به نام کاتتر از طریق یک برش کوچک در پوست وارد شریان پا یا بازو می شود. با استفاده از هدایت اشعه ایکس، کاتتر به منطقه مورد بررسی هدایت می شود. پس از ورود، ماده حاجب از طریق لوله تزریق و تصاویر با استفاده از اشعه یونیزان (اشعه ایکس) گرفته می شوند. آنژیوگرافی مغزی، آنژیوگرافی تفریق دیجیتال داخل شریانی ( IADSA ) نیز نامیده می شود. این عبارت به دست آوردن تصاویر به صورت الکترونیکی و نه با فیلم اشعه ایکس اشاره دارد. تصاویر به صورت الکترونیکی دستکاری می شوند به طوری که استخوان پوشاننده جمجمه، که معمولا عروق را پوشانده است، از تصویر خارج شده و در نتیجه رگ های باقی مانده به وضوح دیده می شوند. پزشکان از این روش برای تشخیص یا ت یید ناهنجاری های درون رگ های خونی مغز استفاده می کنند، از جمله: لخته خون تومور مغزی پارگی در دیواره شریان تصلب شرایین، تنگی عروق ناهنجاری شریانی وریدی، التهاب عروق خونی، بطور کلی آنها را تنگ می کند. فهرست محتوا ممکن است آنژیوگرافی مغزی انجام شود: برای ارزیابی عروق سر و گردن قبل از عمل جراحی در آماده سازی برای درمان کم تهاجمی ناهنجاری عروق آماده شدن برای سایر درمان های پزشکی، مانند برداشتن تومور از طریق جراحی ارایه اطلاعات اضافی در مورد ناهنجاری های مشاهده شده در MRI یا CT سر، مانند خون رسانی به تومور این روش همچنین می تواند برای تشخیص علت و علایم مانند موارد زیر استفاده شود: سردردهای شدید تاری دید یا دوبینی ضعف یا بی حسی از دست دادن هماهنگی یا تعادل هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید، از جمله مکمل های گیاهی، به پزشک خود اطلاع دهید. هرگونه حساسیت، به ویژه بی حسی موضعی، یا مواد حاجب را ذکر کنید. ممکن است پزشک به شما بگوید که قبل از عمل از مصرف آسپرین، داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) یا داروهای رقیق کننده خون خودداری کنید. در مورد بیماریهای اخیر یا سایر بیماریهای پزشکی به پزشک خود اطلاع دهید. اگر قرار است در طول عمل آرامبخش دریافت کنید، پزشک ممکن است به شما بگوید که چهار تا هشت ساعت قبل از معاینه چیزی نخورید. شما دستورالعمل های خاصی در مورد نحوه آماده سازی دریافت خواهید کرد، از جمله هر گونه تغییری که باید در برنامه دارویی معمولی خود ایجاد کنید. احتمالا پزشک به شما می گوید که بعد از نیمه شب قبل از عمل چیزی نخورید. پزشک به شما می گوید که چه داروهایی را بهتر است صبح مصرف کنید. زنان در صورتی که باردار و یا دوران شیردهی هستند باید به پزشک خود اطلاع دهند. پزشکان آزمایش های زیادی در دوران بارداری انجام نمی دهند تا جنین در معرض اشعه قرار نگیرد. در صورت نیاز به اشعه ایکس، پزشک اقدامات احتیاطی را برای به حداقل رساندن تابش اشعه به نوزاد انجام می دهد. در این روش از تجهیزات اشعه ایکس استفاده می شود. کاتتر یک لوله پلاستیکی بلند و نازک است که بطور قابل ملاحظه ای کوچکتر از "سرب مداد" است. قطر آن حدود / اینچ است. کاتتر توسط رادیولوژیست معمولا از طریق سوراخ کوچکی که توسط سوزن در شریان کشاله ران ایجاد می شود، وارد می شود. با استفاده از هدایت اشعه ایکس، بدون درد از طریق بدن به رگ های مختلف گردن که خون را به مغز می رسانند هدایت می شود. این روش ممکن است از تجهیزات دیگری از جمله خط وریدی ( IV ) ، دستگاه و دستگاه هایی که ضربان قلب و فشار خون شما را کنترل می کنند، استفاده کند. اشعه ایکس نوعی تابش مانند نور یا امواج رادیویی است. اشعه ایکس از اکثر اجسام از جمله بدن عبور می کند. تکنسین پرتو اشعه ایکس را با دقت در ناحیه مورد نظر هدف قرار می دهد. این دستگاه یک انفجار کوچک از اشعه تولید می کند که از بدن شما عبور می کند. تابش یک تصویر را روی فیلم عکاسی یا یک آشکارساز مخصوص ثبت می کند. قسمتهای مختلف بدن اشعه ایکس را در درجات مختلف جذب می کنند. استخوان متراکم بسیاری از اشعه ها را جذب می کند در حالی که بافت نرم (ماهیچه، چربی و اندام ها) اجازه می دهد تا اشعه ایکس بیشتری از آنها عبور کند. در نتیجه، استخوان ها در اشعه ایکس سفید به نظر می رسند، بافت نرم به رنگ خاکستری ظاهر می شود و هوا سیاه می شود. اکثر تصاویر اشعه ایکس فایل های دیجیتالی ذخیره شده به صورت الکترونیکی هستند. پزشک شما می تواند به راحتی به این تصاویر ذخیره شده برای تشخیص و مدیریت بیماری شما دسترسی پیدا کند. این روش اغلب به صورت سرپایی انجام می شود. با این حال، برخی از بیماران ممکن است پس از عمل نیاز به بستری داشته باشند. در صورت نیاز به بستری شدن از پزشک خود بپرسید. قبل از انجام عمل، پزشک ممکن است خون شما را آزمایش کند تا عملکرد کلیه شما را بررسی کرده و مشخص کند که آیا خون شما به طور طبیعی لخته می شود یا خیر. از آنجا که آنژیوگرافی مغزی و دوره نقاهت ممکن است چند ساعت طول بکشد، از شما خواسته می شود قبل از شروع عمل، مثانه خود را خالی کنید. این روش ممکن است از آرام بخش متوسط استفاده کند. نیازی به لوله تنفسی ندارد. با این حال، برخی از بیماران ممکن است نیاز به بیهوشی عمومی داشته باشند. در کودکان تا اواسط نوجوانی، آنژیوگرافی مغزی معمولا تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. پزشک یا پرستار دستگاه هایی را برای کنترل ضربان قلب و فشار خون به بدن شما متصل می کند. شما روی میز عمل دراز خواهید کشید. سر شما با استفاده از بند، نوار یا نگهدارنده سر فوم در جای خود نگه داشته می شود تا در حین عمل نتوانید آن را حرکت دهید. پرستار ناحیه ای از بدن شما را که قرار است کاتتر در آن قرار گیرد استریل می کند. آنها این ناحیه را عقیم کرده و با یک پارچه جراحی می پوشانند. پزشک منطقه را با بی حسی موضعی بی حس می کند. این ممکن است قبل از بی حس شدن ناحیه به طور مختصر بسوزد یا سوزش داشته باشد. پزشک برش بسیار کوچکی از پوست را در محل ایجاد می کند. با استفاده از هدایت اشعه ایکس، یک کاتتر (یک لوله پلاستیکی بلند، نازک و توخالی) از طریق سوراخ کوچکی که توسط یک سوزن ایجاد شده و وارد ناحیه مورد بررسی می شود، وارد رگ خونی می شود. سپس ماده حاجب از طریق کاتتر تزریق می شود. برای تحویل مواد حاجب با سرعت و حجم دقیق از دستگاه مخصوصی به نام انژکتور قدرت استفاده می شود. بدین منظور تزریق کننده به سوند متصل می شود. هنگامی که ماده حاجب به رگ های خونی مورد بررسی می رسد، چندین مجموعه اشعه ایکس گرفته می شود. پس از اتمام روش، پزشک کاتتر را برداشته و برای جلوگیری از خونریزی فشار وارد می کند. گاهی اوقات، پزشک ممکن است از یک دستگاه بسته برای بستن سوراخ کوچک در شریان استفاده کند. این به شما امکان می دهد سریعتر حرکت کنید. هیچ بخیه ای روی پوست قابل مشاهده نیست. پرستار این دهانه کوچک را با یک پانسمان روی پوست می پوشاند. پزشک یا پرستار قبل از رفتن به خانه خط IV شما را حذف می کند. این روش معمولا در عرض یک تا سه ساعت به پایان می رسد. هنگامی که پرستار سوزن را برای خط IV داخل ورید شما قرار می دهد و هنگامی که آنها بی حسی موضعی را تزریق می کنند، آنرا احساس می کنید. بیشتر احساس در محل برش پوست است. پزشک با استفاده از بی حسی موضعی این ناحیه را بی حس می کند. هنگامی که پزشک کاتتر را داخل ورید یا شریان وارد می کند، ممکن است احساس فشار کنید. با این حال، شما احساس ناراحتی جدی نخواهید کرد. اگر از روش آرام بخش استفاده کنید، احساس آرامش، خواب آلودگی و راحتی خواهید کرد. بسته به میزان عمیق آرام بخش، ممکن است بیدار باشید یا نباشید. هنگامی که پزشک کاتتر را وارد می کند، ممکن است فشار کمی را احساس کنید، اما احساس ناراحتی جدی نکنید. وقتی ماده حاجب از طریق بدن خود عبور می کند، شما ممکن است احساس گرما است. این به سرعت از بین می رود. از شما خواسته می شود تا زمانی که تصاویر اشعه ایکس گرفته می شوند، بسیار بی حرکت باشید. سخت ترین قسمت این روش ممکن است چند ساعت دراز کشیدن باشد. پس از اتمام عمل، کاتتر توسط رادیولوژیست خارج می شود. برای جلوگیری از هرگونه خونریزی از محل سوراخ شدن، باید آن را با فشار آوردن به محل یا با استفاده از یک دستگاه بسته شدن عروق که محل سوراخ را مستقیما به هم وصل می کند، بست. فشار ممکن است با دست یا با یک گیره مخصوص اعمال شود که حدود دقیقه طول می کشد تا سوراخ کوچک در شریان بسته شود. اگر رادیولوژیست تشخیص دهد که می توان یک دستگاه بستن عروق را قرار داد، با برداشتن سوند یک پلاگین کوچک وارد می شود و محل سوراخ را سریع می بندد و زمان لازم برای دراز کشیدن شما بعد از عمل کاهش می یابد. پس از انجام عمل قبل از بازگشت به خانه، چند ساعت در اتاق ریکاوری خواهید ماند. اگر سوند در ناحیه کشاله ران قرار داده شده است، دستورالعمل های خاصی در مورد مدت زمان لازم برای صاف نگه داشتن پا به شما داده می شود. این امر بر اساس تکنیکی که برای ترمیم سوراخ ایجاد شده برای قرار دادن کاتتر استفاده می شود، متفاوت خواهد بود. برای تسکین درد و تورم می توانید از یخ روی موضعی که کاتتر در آن قرار داده شده استفاده کنید. ممکن است بلافاصله پس از امتحان رژیم عادی خود را از سر بگیرید. شما می توانید سایر فعالیتهای عادی دیگر را هشت تا ساعت پس از امتحان از سر بگیرید. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر پس از عمل، باید فورا به پزشک خود گزارش دهید: راش سرگیجه لکنت زبان مشکلات بینایی مشکل در تنفس علایم عفونت در محل ضعف یا بی حسی در عضلات صورت، بازوها یا پاها مشکل در استفاده از اندامی که در آن سوراخ یا برش ایجاد شده است. یک، پزشکی که به طور خاص برای انجام، نظارت و تفسیر معاینات رادیولوژی آموزش دیده است، تصاویر را تجزیه و تحلیل می کند. آنها یک گزارش امضا شده به مراقبت های اولیه یا پزشک ارجاع می دهند، که نتایج را با شما به اشتراک می گذارد. ممکن است نیاز به امتحان پیگیری داشته باشید. اگر چنین است، پزشک علت آن را توضیح می دهد. گاهی اوقات یک امتحان پیگیری یک مسیله بالقوه را با نماهای بیشتر یا یک تکنیک تصویربرداری ویژه ارزیابی می کند. همچنین ممکن است ببیند آیا در طول زمان تغییری در مسیله ایجاد شده است یا خیر. معاینات پیگیری اغلب بهترین راه برای بررسی این است که آیا درمان موثر است یا مشکلی وجود دارد. پس از معاینه اشعه ایکس هیچ اشعه ای در بدن شما باقی نمی ماند. استفاده از کاتتر امکان ترکیب تشخیص و درمان را در یک روش واحد فراهم می کند. اشعه ایکس معمولا هیچ عارضه جانبی در محدوده تشخیص معمولی برای این آزمایش ندارد. آنژیوگرافی ممکن است نیاز به جراحی را برطرف کند. در صورت لزوم عمل جراحی، می توان آن را با دقت بیشتری انجام داد. نتایج آنژیوگرافی مغزی دقیق تر از نتایج حاصل از سونوگرافی داپلر کاروتید یا سایر تصویربرداری های غیر تهاجمی از رگ های خونی است. آنژیوگرافی مغزی تصویری بسیار دقیق، واضح و دقیق از رگ های خونی مغز ارایه می دهد. این امر به ویژه هنگامی که یک روش جراحی یا درمان دیگر در نظر گرفته می شود مفید است. در صورت بارداری، زنان همیشه باید به پزشک و متخصص اشعه ایکس خود اطلاع دهند. مادران شیرده باید ساعت پس از تزریق ماده حاجب منتظر بمانند تا شیردهی را از سر بگیرند. اگر در این روش از تزریق ماده حاجب استفاده شود، احتمال بروز واکنش آلرژیک بسیار اندک است. در صورتی که کاتتر پلاک را از دیواره رگ جدا کند که جریان خون را در مغز مسدود می کند، احتمال سکته مغزی با این روش وجود دارد. خطر واکنش آلرژیک جدی به مواد حاجب که حاوی ید هستند بسیار نادر است و بخشهای رادیولوژی برای مقابله با آنها مجهز هستند. یک خطر کوچک وجود دارد که خون باعث ایجاد لخته در نوک کاتتر شده و شریان را مسدود کرده و برای بازکردن مجدد رگ را ضروری می سازد. اگر مبتلا به دیابت یا بیماری کلیوی هستید، کلیه ها ممکن است به دلیل مواد حاجب آسیب ببینند. در بیشتر موارد، کلیه ها ظرف پنج تا هفت روز عملکرد طبیعی خود را بازیابی می کنند. هر روشی که کاتتر را در داخل رگ خونی قرار دهد، خطرات خاصی را به دنبال دارد. این خطرات شامل آسیب به رگ خونی، کبودی یا خونریزی در محل سوراخ و عفونت است. پزشک اقدامات پیشگیرانه ای را برای کاهش این خطرات انجام خواهد داد. اگر سابقه حساسیت به مواد حاجب اشعه ایکس دارید، متخصص رادیولوژیست ممکن است به شما توصیه کند که ساعت قبل از آنژیوگرافی مغزی داروهای خاصی مصرف کنید تا خطر واکنش آلرژیک را کاهش دهید. با این حال، خطر واکنش آلرژیک از ماده حاجب تزریق شده به شریان کمتر از آن است که در ورید وارد شود. پزشکان هنگام معاینه اشعه ایکس مراقبت ویژه ای از استفاده از کمترین دوز تابش ممکن در حین تولید بهترین تصاویر برای ارزیابی انجام می دهند. سازمان های ملی و بین المللی حفاظت از رادیولوژی به طور مستمر استانداردهای تکنیکی را که متخصصان رادیولوژی استفاده می کنند بررسی و به روز می کنند. سیستم های مدرن اشعه ایکس با استفاده از پرتوهای کنترل شده اشعه ایکس و روش های کنترل دوز، تشعشعات سرگردان (پراکنده) را به حداقل می رسانند. این امر تضمین می کند که مناطقی از بدن شما که در آن عکس گرفته نمی شود، حداقل تابش اشعه را دریافت می کنند. هنگام انجام آنژیوگرافی مغزی در کودکان یا بزرگسالان، اغلب مراقبت می شود که با قرار دادن پرده سربی در زیر لگن، تابش تخمدان ها و بیضه ها به حداقل برسد. بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیه ممکن است کاندیدای مناسبی برای این روش نباشند. بیمارانی که قبلا به مواد حاجب اشعه ایکس حاوی ید واکنش های آلرژیک نشان داده اند، در معرض خطر واکنش دوم به مواد حاجب مشابه هستند. منبع:

و حتی دو دوره در یک ماه آزاردهنده است و می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. با این حال، پریودهای مکرر می تواند نحوه عملکرد بدن شما یا مرحله ای از زندگی شما باشد. صرف نظر از این، اگر شما دوره های مکرر بیشتری نسبت به گذشته دارید، یا پریودهای بیشتر از سایر دوره ها دارید، ارزش این را دارد که با مشورت کنید تا علت آن را مشخص کنی. چرخه روزه ای که به عنوان "استاندارد" تصور می شود در واقع فقط یک میانگین است، نه یک قاعده. طبیعی است که چرخه قاعدگی بین تا روز متغیر باشد. در حالی که اکثر زنان یک چرخه منظم دارند که می توانند به آن تکیه کنند، برخی از آنها در کل زندگی خود قاعدگی نامنظم دارند. دوران قاعدگی، چند روز طول می کشد و میزان خونریزی شما تحت ت ثیر سطح هورمون فعلی بدن شما قرار دارد. همه این موارد می تواند باعث شود که پریودهای مکرر داشته باشید. عواملی که می تواند نقش داشته باشد عبارتند از: سن سرطان افزایش وزن بیماری تیرویید تغییر سبک زندگی پولیپ یا فیبروم رحم نادیده گرفتن یا قطع کنترل بارداری سن نقش مهمی در چرخه قاعدگی شما از جمله دفعات قاعدگی، مدت زمان و حجم قاعدگی دارد. دوران نوجوانی و در سالگی و اوایل سالگی بهترین زمان برای بی نظمی چرخه قاعدگی است. میانگین سنی برای شروع قاعدگی سال است، اما باز هم، این یک قانون نیست. اولین دوره ممکن است بین تا سالگی اتفاق بیفتد. دو سال اول ممکن است به دلیل تغییر مداوم هورمون ها نامنظم باشد، که ممکن است احتمال پریودهای نزدیک به هم را افزایش دهد. در حالی که معمولا جای نگرانی نیست، نباید فرض کنید که قاعدگی های مکرر یا نامنظم طبیعی هستند مخصوصا اگر چرخه شما به طور ناگهانی تغییر کند، از حالت عادی به نامنظم یا مثلا از روز به روز برسد. اگر هیچ بیماری زمینه ای باعث قاعدگی های مکرر یا وجود نداشته باشد، متداول ترین درمان، ضد بارداری خوراکی (قرص های ضد بارداری) است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاهش سطح استروژن می تواند چرخه شما را نامنظم کرده و دوره های شما بیشتر (یا کمتر) مکرر شود، همچنین کوتاه تر یا طولانی تر و سبک تر یا حجیم تر شود. بسیاری از اوقات، مردم از این زمان انتقالی به عنوان یایسگی یاد می کنند، اما تا زمانی که یک سال کامل را بدون پریود گذرانده باشید به طور رسمی شروع نمی شود. متوسط سن یایسگی در اواخر دهه و اوایل است، اما ممکن است زودتر یا دیرتر به یایسگی برسیم. شما می توانید حدود هشت تا سال قبل از یایسگی در دوران یایسگی باشید. تغییرات دفعات پریود ممکن است نشانه ورود شما به یکی از این مراحل باشد. خونریزی غیرطبیعی رحم علل بالقوه زیادی دارد. تصور نکنید که مربوط به یایسگی است و باید برای تشخیص و درمان مناسب به پزشک مراجعه کنید. اگر پریودهای مکرر شما به دلیل یایسگی است، ممکن است بتوانید آنها را با تنظیم کنید. هرگونه خونریزی واژینال پس از یایسگی غیر طبیعی تلقی می شود و ممکن است نشانه بیماری جدی از جمله سرطان آندومتر باشد. در صورت یایسگی و خونریزی واژینال یا ترشحات غیر طبیعی، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. اندومتریوز یک وضعیت پزشکی است که در آن بافتی که داخل رحم قرار دارد (آندومتر نامیده می شود) در خارج از آن اندام رشد می کند. دو نشانه اولیه اندومتریوز دوره های دردناک، خونریزی زیاد و چرخه های کوتاه قاعدگی هستند که می تواند به معنای داشتن دو دوره در ماه باشد. دلیل این دوره های اضافی و شدیدتر این است که بدن شما به دلیل رشد بیش از حد خارج از رحم، اندومتر بیشتری برای دفع دارد. همچنین ممکن است هنگام تخمک گذاری خونریزی و درد داشته باشید زیرا بافت می تواند به تخمدان ها بچسبد و کیست ایجاد کند. تخمک گذاری معمولا بین تا روز پس از شروع چرخه قاعدگی (اولین روز آخرین قاعدگی) ، بسته به طول چرخه شما اتفاق می افتد. اگر در دوران تخمک گذاری چرخه کوتاهی دارید و خونریزی می کنید، ممکن است خونریزی های مکرر را تجربه کنید. با این حال، خونریزی همراه با تخمک گذاری باید با کمی لکه بینی همراه باشد. اگر آنقدر خون حجیم است که حتی لباس خود را پر می کنید، با پزشک خود مشورت کنید. پریودهای دردناک و مکرر همیشه نشان دهنده اندومتریوز نیست. علایم دیگر اندومتریوز عبارتند از: اسهال درد پا خستگی درد مزمن لگن تهوع و استفراغ سردرد یا میگرن حرکات دردناک روده مشکل در باردار شدن درد هنگام نفوذ به واژن گرفتگی های قاعدگی که با داروهای ضد التهاب بدون نسخه تسکین نمی یابد. اندومتریوز اغلب با قرص های ضد بارداری با دوز کم یا سایر درمان های هورمونی مدیریت می شود. در برخی موارد، پزشک جراحی را برای برداشتن بافت های مشکل دار یا برداشتن خود رحم توصیه می کند. گاهی اوقات، باکتری های طبیعی واژن یا عفونت های مقاربتی، به ویژه کلامیدیا و سوزاک، می توانند از واژن به سمت رحم حرکت کرده و باعث بیماری التهابی لگن ( PID ) شوند. خطر این امر در دوران پریود و زمانی که دهانه رحم شما باز است مانند سقط جنین یا قرار دادن IUD بیشتر است. PID می تواند چرخه قاعدگی نامنظم یا لکه بینی را ایجاد کند. علایم دیگر عبارتند از: تب یا لرز سوزش ادرار تهوع و استفراغ درد هنگام نفوذ به واژن درد یا حساسیت در قسمت پایین شکم ترشحات واژن زرد یا سبز با بوی عجیب حملات مکرر PID می تواند باعث ایجاد زخم در لوله های فالوپ شود که می تواند منجر به درد مزمن لگن، حاملگی خارج رحمی و ناباروری شود. آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت را برطرف کنند، اما نمی توانند آسیب هایی که به اندام های تناسلی شما وارد می شود را درمان کنند. غده تیرویید و هورمون هایی که تولید می کند برای تنظیم چرخه قاعدگی مهم هستند. بیشترین عادت ماهانه را برای شما ایجاد می کند. کم کاری تیرویید همچنین می تواند مقدار پریودهای شما را زیاد کند. ممکن است لازم باشد پد، تامپون یا نوار خود را هر ساعت تغییر دهید یا دو برابر کنید. همچنین ممکن است بیشتر از یک هفته دوام داشته باشند. سایر علایم کم کاری تیرویید عبارتند از: یبوست خستگی خشکی پوست کاهش تعریق ضعف عضلانی صورت پف کرده نازک شدن موها افسردگی یا ناراحتی احساس سردی شدید افزایش وزن بدون دلیل درد مفاصل یا ماهیچه ها کم کاری تیرویید معمولا با هورمونهای مصنوعی تیرویید درمان می شود. داشتن بیش از حد هورمون تیرویید پرکاری تیرویید نامیده می شود. پرکاری تیرویید بیشتر اوقات با پریودهای کمتر یا حتی عدم قاعدگی همراه است. پولیپ های رحمی، که پولیپ های آندومتر نیز نامیده می شوند، رشد ملایم آندومتر هستند. آنها می توانند از اندازه دانه کنجد تا بزرگتر از یک توپ گلف متغیر باشند و معمولا سرطانی نیستند. پولیپ رحم با افزایش سن شایع تر می شود و در افراد زیر سال نادر است. نوع دیگری از رشد غیر سرطانی روی رحم است، اما بجای آندومتر از بافت ماهیچه ای ایجاد می شود. فیبروم رحمی ممکن است داخل یا خارج از رحم باشند و مانند پولیپ ها، شما می توانید یک یا چند مورد داشته باشید. هر دو پولیپ و فیبروم می توانند باعث بی نظمی قاعدگی شوند، از جمله پریودهای بیشتر، دوره های طولانی تر و سنگین تر و خونریزی بین پریودها. آنها همچنین می توانند در باروری شما اختلال ایجاد کرده و باعث سقط جنین شوند. سایر علایم پولیپ رحم عبارتند از: ناباروری خونریزی بعد از نفوذ به واژن خونریزی یا لکه بینی پس از یایسگی سایر علایم فیبروم رحمی عبارتند از: یبوست نفخ و اتساع ترشحات واژن درد در ناحیه کمر درد هنگام نفوذ به واژن تکرر ادرار و ناتوانی در تخلیه مثانه درمان پولیپ ها و فیبروییدها از درمان های هورمونی و مدیریت علایم تا برداشتن توده ها یا در موارد جدی تر، هیسترکتومی متغیر است. قرص های ضد بارداری چرخه قاعدگی طبیعی شما را با هورمون هایی که از تخمک گذاری جلوگیری می کنند سرکوب می کند. قرص ها معمولا به مدت سه هفته و پس از آن یک هفته دارونما (قرص هایی که حاوی هورمون نیستند) عرضه می شوند و کمبود هورمون در هفته دارونما باعث پریود شدن شما می شود. وقتی قرص را کنار می گذارید یا حتی یک یا دو قرص را نمی خورید، بدن شما ممکن است مانند هفته دارونما واکنش نشان دهد و شروع به ریزش مخاط رحم کند. این می تواند حتی اگر زمان زیادی از آخرین قاعدگی شما نگذشته باشد اتفاق بیفتد. روش مناسب برای از سرگیری کنترل بارداری پس از از دست دادن یک یا چند دوز، بسته به نوع آن متفاوت است، بنابراین حتما اطلاعاتی را که همراه داروهای ضد بارداری شما است بخوانید یا از پزشک یا داروساز خود اطلاعات مورد نیاز را دریافت کنید. فراموش نکنید که ممکن است برای جلوگیری از حاملگی ناخواسته به یک روش پیشگیری از بارداری نیاز داشته باشید. سرطان اندام های تناسلی می تواند هورمون ها و چرخه قاعدگی شما را مختل کند. این امر مهم است که هر زمان بدون دلیل مشخص چرخه قاعدگی شما تغییر می کند به پزشک مراجعه کنید. دو نوع سرطان در رحم شما وجود دارد: این سرطان بسیار نادر در دیواره رحم ایجاد می شود: شایع ترین تومورها در غشای داخلی رحم ایجاد می شود. هر یک از انواع سرطان می تواند باعث پریودهای مکرر شود که ممکن است بسیار طولانی و سنگین باشد، به ویژه اگر شما بالای سال دارید. آنها همچنین می توانند باعث خونریزی بین دوره ها و لکه بینی یا خونریزی پس از یایسگی شوند. علایم دیگر عبارتند از: کاهش وزن بدون دلیل درد یا گرفتگی در قسمت تحتانی شکم یا لگن ترشحات واژن نازک، شفاف یا سفید پس از یایسگی درمان بستگی به میزان سلامتی شما دارد. درمان سرطان رحم ممکن است شامل موارد زیر باشند: ایمونوتراپی شیمی درمانی هورمون درمانی جراحی، اغلب هیسترکتومی داروهایی که از تکثیر سلول های سرطانی جلوگیری می کنند. افزایش وزن و چاقی می تواند از دو جهت بر فراوانی قاعدگی شما ت ثیر بگذارد. افزایش سریع وزن می تواند چرخه شما را از بین ببرد زیرا بر هیپوتالاموس ت ثیر می گذارد، بخشی از مغز شما که هورمون ها را تنظیم می کند. این می تواند منجر به نوسانات هورمونی شود که ممکن است شامل دوره های بیشتر یا کمتر باشد. چاقی رابطه ای پیچیده با قاعدگی دارد. سطوح بالای چربی، که بافت چربی نیز نامیده می شود، می تواند تعادل هورمون های جنسی را بر هم بزند و منجر به استروژن اضافی شود، که می تواند چرخه های قاعدگی کوتاه مدت و دوره های بیشتری را در شما ایجاد کند. همچنین می تواند باعث خونریزی شدیدتر، گرفتگی بیشتر و درد طولانی مدت در دوران قاعدگی شود. این مشکلات زمانی بیشتر نمایان می شوند که بافت چربی در اطراف شکم متمرکز شود. کاهش وزن یا حفظ وزن مناسب می تواند به منظم بودن چرخه قاعدگی شما کمک کند. اضافه وزن ممکن است خطر ( PCOS ) را افزایش دهد، که می تواند از تخمک گذاری جلوگیری کرده و باعث پریودهای نادر شود که بیشتر از حد معمول طول می کشد. تغییرات در برنامه روزانه شما ممکن است بر چرخه قاعدگی شما ت ثیر بگذارد و منجر به پریودهای بیشتر شود، از جمله: کمبود خواب افزایش سطح ورزش سطوح بالای استرس همه این عوامل بدن را تحت فشار قرار می دهند، که هیپوتالاموس را از بین می برد و منجر به ترشح کورتیزول اضافی (هورمون استرس) می شود. تمام آن کورتیزول باعث تغییر در تنظیم هورمون شما می شود که می تواند منجر به نامنظم شدن چرخه قاعدگی و یا بیشتر یا کمتر از دوره ها شود. باید به پزشک مراجعه کنید اگر: پریود شما نامنظم می شود. شما سه ماه پریود نشده اید. بین پریودها خونریزی می کنید. شما بعد از یایسگی خونریزی می کنید. فاصله قاعدگی شما بیش از روز است. فاصله قاعدگی شما کمتر از روز است. شما یک دوره قاعدگی سنگین یا دردناک دارید. شما دوره ای دارید که بیش از روز طول می کشد. ویتامین C ، زنجبیل و زردچوبه همه دارای ویژگی هایی هستند که باعث پریود می شوند. با این حال، هیچ تحقیق علمی وجود ندارد که ثابت کند این ها یا سایر مواد طبیعی می توانند باعث قاعدگی شوند. تغذیه مناسب، کاهش استرس و حفظ شیوه زندگی مناسب می تواند به شما در جلوگیری از بی نظمی قاعدگی کمک کند. اگر دوره های قاعدگی کوتاهی دارید و بیش از یک بار در ماه پریود می شوید، ممکن است تخمک گذاری نداشته باشید. طبق برخی تحقیقات، اگر چرخه شما کمتر از روز باشد، ممکن است هر بار تخمک گذاری رخ ندهد. برخی از زنان در ابتدای بارداری خود دچار خونریزی می شوند، بنابراین اگر قبل از شروع پریود داشتید، این می تواند اولین علامت بارداری شما باشد. این جریان خون که به خونریزی لانه گزینی معروف است، معمولا بسیار سبک تر از دوره عادی شما است. فقط در حدود تا درصد از زنان خونریزی لانه گزینی را تجربه می کنند. با عوامل متعددی که بر چرخه قاعدگی شما ت ثیر می گذارد، به احتمال زیاد در طول زندگی خود دچار برخی از بی نظمی های قاعدگی می شوید. شما نباید هر زمان که همه چیز چند روز از کار می افتد بدترین بیماری ها را تصور کنید، اما باید به پزشک خود در مورد هرگونه بی نظمی قاعدگی اطلاع دهید. تشخیص زودهنگام یک مشکل می تواند از ت ثیر آن بر سلامتی و زندگی شما جلوگیری کند.

آمی تریپتیلین یک قرص خوراکی و داروی تجویز شده برای افسردگی است. افسردگی یک بیماری بالینی بسیار رایج است که همراه با احساس غم و اندوه، کاهش علاقه، خود بی توجهی، بی اشتهایی، احساس خودکشی در موارد شدید و غیره است. این دارو را از دسترس کودکان دور نگه دارید. عوارض قرص آمی تریپتیلین بقدری زیاد می باشد، زیرا می تواند برای کودکان کشنده باشد. این قرص می تواند با آسیب رساندن به چشم، بر بینایی ت ثیر بگذارد. بنابراین، مهم است که این داروها را با احتیاط مصرف کنید. اگر مصرف آن به طور ناگهانی قطع شود، می تواند منجر به عوارض دیگری گردد آمی تریپتیلین به گروهی از داروها به نام تعلق دارد. مشخص است که بیمارانی که تحت افسردگی هستند ممکن است سطح کمی از سروتونین در بدن خود داشته باشند. وقتی سطح بهینه سروتونین دیده نشود، در آن حالت بی ثباتی ایجاد می شود. این امر منجر به شرایط شدید اختلالات خلقی می شود. با این وجود زمان می برد تا دارو اثر خودش را نشان دهد. این دارو برای بهبود خلق و خوی افرادی که در طولانی مدت افسردگی داشته اند، موثر است. حتی به کاهش تنش و اضطراب کمک می کند الگوی خواب فرد را بهبود می بخشد برای اختلال افسردگی اساسی، اختلال اضطراب، (اختلال نقص توجه و حساسیت بیش از حد) و اختلال دو قطبی استفاده می شود همچنین شناخته شده است که با کاهش سیگنال های درد، درد را کاهش می دهد. حتی به نظر می رسد آمی تریپتیلین در درمان میگرن مفید است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آمی تریپتیلین مکانیسم خاصی برای عملکرد خود دارد. این داروها به خوبی در سیستم گوارش (معده) جذب می شوند. پس از جذب، آنها به پروتیین های پلاسما بسیار پیوند می یابند. آنها به خوبی در تمام بافت های بدن از جمله سیستم عصبی مرکزی توزیع می شوند. متابولیسم این داروها برخی از محصولات به نام متابولیت را تولید می کند. متابولیسم کامل آمی تریپتیلین در کبد اتفاق میفتد. پس از پایان مدت زمان عمل، متابولیت های فعال به متابولیت های غیرفعال تبدیل می شوند. متابولیت های غیرفعال از طریق ادرار دفع می شوند. این داروها می توانند مواد شیمیایی مغز را به شدت افزایش دهند. مواد شیمیایی که توسط این داروها افزایش می یابد سروتونین و نوراپی نفرین است. مکانیسم عملکرد برای خواب به درستی شناسایی نشده است. اما برخی از این مکانیزم ها توانایی مسدود کردن هیستامین را دارند شروع عمل این دارو کاملا به فرد بستگی دارد. اما به طور کلی، این دارو حدود تا هفته طول می کشد تا قدرت خود را ثابت کند. اثر درمانی دارو را می توان طی هفته تا هفته به دست آورد استفاده طولانی مدت از این داروها می تواند حالت اعتیاد را ایجاد کند. دوز مصرفی باید طبق دستورالعمل پزشک دقیقا دنبال شود. ایجاد عادت این داروها می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند تاریخ انقضا در پشت بسته چاپ خواهد شد. پس از انقضا داروی آمی تریپتیلین از مصرف آن خودداری کنید دوز آمی تریپتیلین بسته به سن، وزن و سایر شرایط پزشکی توسط پزشک تعیین می شود. ابتدا با دوز کم مصرف شروع خواهید شد در بیماران مبتلا به بیماری های کبدی، قلبی و کلیوی، بسته به میزان نبض، ترشح کراتینین و تست عملکرد کبد، دوز دارو توسط پزشک تغییر می کند آمی تریپتیلین به عنوان یک قرص برای مصرف خوراکی ارایه می شود. معمولا یک تا چهار بار در روز مصرف می شود. برای جلوگیری از عوارض جانبی، آمی تریپتیلین را هر روز تقریبا در همان ساعت مصرف کنید. دستورالعمل های داده شده توسط پزشک خود را دنبال کنید. اگر می خواهید از سرگیجه در طول روز پیشگیری کنید، دوزهای بالاتر را بعد از ظهر یا عصر مصرف کنید. این ممکن است به شما کمک کند تا روز دیگر را کاهش دهید. با از دست دادن دوز، ممکن است علایم ترک را تجربه کنید. اگر دوز مصرفی را فراموش کردید، هنگام به یاد آوردن از مصرف آن خودداری کنید. مصرف این داروها به صورت غیر طبیعی ممکن است مضر باشد. برای کمک به شما در مصرف منظم داروها از یادآوری های تلفنی استفاده کنید یا از برنامه های خاص استفاده کنید چند مورد وجود دارد که باید قبل از مصرف این قرص مورد توجه قرار گیرند و در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر به پزشک خود بگویید مصرف داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین در توصیه نمی شود. قبل از مصرف این داروها باید با متخصص زنان خود مشورت کنید این داروها نباید توسط مادران در دوران شیردهی مصرف شود مگر اینکه ضروری باشد. با این حال، شناخته شده است که مصرف دارو در صورتی که نوزاد بیش از دو ماه داشته باشد، کمی مطمین است. قبل از مصرف باید از پزشک خود مشاوره بگیرید این دارو می تواند سطح خون را در یک بیمار دیابتی افزایش دهد. قبل از مصرف این داروها باید از پزشک خود بپرسید در صورت مصرف این داروها، می تواند بدتر شود. در صورت لزوم مصرف این داروها از پزشک خود بپرسید آمی تریپتیلین باید در بیماران مبتلا به مشکلات قلبی با احتیاط مصرف شود زیرا هر دو این داروها از نظر بدن بسیار ت ثیرگذار هستند. شما به توصیه های مناسب دوز از پزشک خود نیاز دارید در برخی از بیماران با داشتن آمی تریپتیلین شدید مشاهده می شود اگر سرگیجه و اختلالات بینایی دارید، ماشین آلات سنگین دیگری را رانندگی یا کار نکنید. فعالیت های خود را پس از طبیعی شدن کامل شروع کنید بی حسی و ضعف عضلانی در بعضی از بیماران مشاهده می شود. در صورت بروز هرگونه مشکل اسکلتی باید این داروها را تحت نظر پزشک مصرف کنید اگر مشکلات کلیوی دارید باید از پزشک خود مشاوره بگیرید. گاهی اوقات مصرف این داروها بدون نظر پزشک می تواند وضعیت شما را بدتر کند این دارو برای بیماران مبتلا به بیماری های کبدی توصیه نمی شود. قبل از مصرف داروها باید از پزشک خود بپرسید زیرا مشخص شده است این ناهنجاری ها وجود دارد هرگونه عوارض جانبی غیرمعمول را به پزشک اطلاع دهید خطر آفتاب سوختگی ممکن است افزایش یابد. در خارج از آفتاب از خود محافظت کنید. در صورت بروز یا بدتر شدن افسردگی، به ویژه در دو ماه اول درمان، پزشک را مطلع کنید. مصرف داروهای دیگر با آمی تریپتیلین توصیه نمی شود تا زمانی که پزشک یا داروساز تایید کند که این داروها سازگار هستند در صورت افت ناگهانی داروها، ممکن است علایم ترک وجود داشته باشد. یک روش توصیه شده این است که دوز دارو را به آهستگی طی هفته ها و ماه ها کاهش دهید در صورت مشاهده علایم واکنش آلرژیک به آمی تریپتیلین، مانند مشکل تنفس، کهیر، تورم صورت، گلو، زبان یا لب ها، از کمک فوری یا مشاوره پزشکی استفاده کنید. علایم جدید یا وخیم تر را مانند موارد دیگر به پزشک گزارش دهید، از جمله: بی قرار تغییر رفتار حملات هراس یا اضطراب فکر کردن در مورد صدمه زدن به خود بیش فعال هم از نظر روانی و هم از نظر جسمی افسردگی که ممکن است با افکار خودکشی همراه باشد حالت تهوع ناراحتی معده اسهال و یبوست بثورات یا خارش تغییر وزن یا اشتها ادرار کمتر از حد معمول تورم پستان در مردان یا زنان طعم غیرمعمول، زبان سیاه و درد دهان، مشکل در ارگاسم یا ناتوانی جنسی نام تجاری یا نام تجاری معمول آمی تریپتیلین عبارتند از قرص الاویل میلی گرم قرص آمیلایت میلی گرم قرص آمیتون میلی گرم قرص آمیترین میلی گرم آمی تریپتیلین از گروه داروهای ضد افسردگی به نام ضد افسردگی های سه حلقه ای است. تصور می شود که با تقویت یک ماده شیمیایی به نام سروتونین در مغز، که می تواند اضطراب، درد، خلق و خو و خواب شما را بهبود بخشد، کار می کند. این یکی از دلایلی است که پزشکان داروی آمی تریپتیلین را برای خواب تجویز می کنند. با این حال، درصورتی که فرد خواب مناسب نداشته باشد از آن استفاده نمی شود. قبل از مصرف این داروها باید با پزشک خود مشورت کنید مانند آمی تریپتیلین به تقویت تدریجی روحیه شما کمک می کنند و این باعث می شود احساس بهتری داشته باشید. ممکن است احساس کنید که خواب بهتری دارید و راحتتر با مردم ارتباط برقرار می کنید زیرا کمتری دارید. برخی ممکن است در طی چند هفته اول درمان بدتر شوند آمی تریپتیلین می تواند به راحتی احساس خستگی و خواب آلودگی در شما ایجاد کند، بنابراین بهتر است آن را عصر یا دو یا سه ساعت قبل از خواب مصرف کنید. ممکن است بعد از دو هفته تفاوت مشاهده کنید، اما تاثیر آمی تریپتیلین به عنوان مسکن می تواند شش هفته طول بکشد. آمی تریپتیلین نوعی دارو است که در طولانی مدت اثر خود را نشان می دهد. بنابراین فقط به زمان نیاز دارد تا تاثیر خودش را نشان دهد. اگر دارو را گهگاه مصرف کنید، ممکن است فواید آن را از دست دهید. بنابراین باید از پزشک خود یک برنامه مناسب بخواهید سایر داروها بر روی اثر آمی تریپتیلین ت ثیر می گذارند. تداخلات دارویی باعث حذف آمی تریپتیلین از بدن شما می شوند. این داروها عبارتند از تربینافین سایمتیدین داروهایی برای درمان ضربان قلب نامنظم داروهای ضد افسردگی مانند ها، از جمله پاروکستین، فلووکسامین، فلوکستین منبع:

قبل از پرداختن به، لازم است بدانید که دولو ، رایج ترین دارویی است که در هنگام تب و برای تسکین دردهای خفیف تا متوسط استفاده می شود. این قرص به طور موثری تب و درد خفیف تا متوسط را کاهش می دهد. این قرص سیگنال های دردی را که به مغز ارسال می شود، مهار می کند، در نتیجه، درد تجربه شده توسط فرد پس از مصرف آن کاهش می یابد. توجه داشته باشید که پاراستامول استامینوفن و دولو یکسان هستند. دولو فقط یک نام تجاری پاراستامول است. دولو آنتی بیوتیک نیست. این عفونت باکتریایی را درمان نمی کند، اما ممکن است درد و تب ناشی از عفونت باکتریایی را تسکین دهد پاراستامول ماده اصلی تشکیل دهنده دولو است. همچنین از آن برای کاهش درد بدن در هنگام تب استفاده می شود. پاراستامول به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای سرطان و بیماران بعد از عمل جراحی برای تسکین درد تجویز می شود. دوز معمول برای بزرگسالان در صورت نیاز تا قرص هر چهار ساعت است، اما نباید بیش از میلی گرم در روز باشد دولو حاوی پاراستامول (استامینوفن) است که در گروهی به نام مسکن آنیلین قرار دارد. این دارو به گروه تعلق ندارد. زیرا در برابر التهاب بسیار موثر نیست. پاراستامول به طور معمول برای کاهش تب و درد استفاده می شود این دارو ایمن ترین دارو و اولین خط درمان تب محسوب می شود. زیرا عوارض جانبی آن بسیار نادر است. این داروی بدون نسخه و با نسخه در دسترس است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو عمدتا برای کاهش تب (تب بر) و درد (ضد درد) استفاده می شود. عمده آن به عنوان مسکن برای دردهای متوسط استفاده می شود. از می توان در شرایط زیر استفاده کرد سر درد آنفولانزا کمر درد درد دندان درد عضلانی درد مفصل (آرتروز) گرفتگی های قاعدگی تب (تب پس از تزریق واکسن) با مهار سنتز پروستاگلاندین ها که واسطه التهاب هستند، به عنوان تب بر (علیه تب) عمل می کند. آنها غلظت پروستاگلاندین را کاهش می دهند. عمل ضد درد (مسکن) آن نتیجه مهار مسیرهای آبشار سیکلواکسیژناز - و است این دارو به طور فعال از دستگاه گوارش جذب می شود و تقریبا ساعت طول می کشد تا اثر داشته باشد. این عمل حدود ساعت طول می کشد. بین دو دوز متوالی حداقل ساعت فاصله باید داده شود. پاراستامول عمدتا در کبد متابولیزه و تا % دارو طی ساعت از طریق ادرار دفع می شود. تاریخ انقضا سال پس از تاریخ تولید است. قبل از مصرف این دارو به دستورالعمل های موجود در جزوه مراجعه کنید به طور معمول، دوز دارو توسط وزن و سن بیمار توسط پزشک محاسبه می شود. بنابراین، دوز دارو از فردی به فرد دیگر متفاوت است. اما، دوز توصیه شده برای بزرگسالان تا میلی گرم هر تا ساعت است، تا زمانی که علایم ادامه یابد. حداکثر دوز میلی گرم در روز است هیچ عارضه ای در از دست دادن دوز مصرفی وجود ندارد، بنابراین می توانید هر زمان که یادتان آمد دوز بعدی را مصرف کنید برای بچه ها، دوز دارو براساس وزن آنها محاسبه می شود. دوز توصیه شده میلی گرم پاراستامول به ازای هر کیلوگرم وزن کودک است. مصرف محدودیت سنی دارد. برای آگاهی از دوز مصرفی نوزادان زیر سال با پزشک مشورت کنید مانند تمام داروهای دیگر، موارد کمی وجود دارد که فرد باید قبل از مصرف این قرص مورد توجه قرار دهد. در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر به پزشک اطلاع دهید اگر عملکرد کلیه مختل شده است از داروهای مسکن استفاده نکنید، زیرا شرایط را بدتر می کند واکنش آلرژیک بسیار نادر است، اما اگر به پاراستامول حساسیت دارید، از مصرف خودداری کنید از آنجا که این قرص در کبد متابولیزه می شود، در صورت وجود بیماری کبدی از قبل با پزشک مشورت کنید مصرف این دارو در بارداری نسبتا مطمین در نظر گرفته می شود، اما باید تحت نظر پزشک مصرف شود مصرف پاراستامول در دوران شیردهی معمولا بی خطر است، اما در صورت شیردهی باید به پزشک خود اطلاع دهید از مصرف الکل در هنگام قرص خودداری کنید. چون مصرف همزمان آنها می تواند باعث آسیب کبدی شود، که ممکن است خطرناک باشد این دارو با داروهایی مانند نیترات سدیم، فنی تویین، لفلونومید، پریلوکایین، وارفارین و کاربامازپین در بدن تداخل می کند و ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. بنابراین، اگر داروی دیگری استفاده می کنید، به پزشک خود اطلاع دهید سایر داروهایی که ترکیب یکسانی با دارند، عبارتند از قرص قرص آلژینا قرص کالپول قرص کروسین قرص قرص قرص دولوپار قرص قرص قرص فقط مصرف پاراستامول ممکن است بیماری شما را به طور کامل درمان نکند، بنابراین توصیه می شود قبل از مصرف این قرص یا هر قرص دیگر با پزشک خود مشورت کنید. برای درد شدید، پاراستامول همراه با کافیین تجویز می شود، زیرا ظرفیت تسکین درد را افزایش می دهد این دارو در کاهش تب بسیار موثر است و می تواند تا حدی از دردهای خفیف تا متوسط تسکین یابد. این دارو معمولا برای درمان تب، گرفتگی قاعدگی و دردهای مفصلی استفاده می شود دولو در عرض یک ساعت پس از تجویز، عمل می کند. این عمل حدود تا ساعت طول می کشد. بیشتر دارو در طی روز از طریق ادرار از بدن دفع می شود یک یا دو قرص در هر روز هر چهار ساعت قابل مصرف است. اما مقدار کل نباید بیش از میلی گرم باشد. بنابراین مصرف روزانه حدود تا قرص بی خطر است توصیه می شود از مصرف هرگونه دارو با معده خالی خودداری کنید، مگر اینکه توسط پزشک پیشنهاد داده باشد. در غیر این صورت، مصرف این دارو با معده خالی بی خطر است. زیرا هیچ عارضه جانبی در مصرف آن مشاهده نشده است. اما از حداکثر دوز روزانه میلی گرم تجاوز نکنید. در صورت مصرف در دوز توصیه شده، هیچ عارضه جانبی جدی با استفاده از پاراستامول مشاهده نشده است. استفاده بی رویه و طولانی مدت از ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند درد معده آسیب کبدی آسیب کلیه دشواری در تنفس بثورات پوستی آلرژیک در صورت مصرف بالاتر از دوز توصیه شده در مدت زمان کوتاه، منجر به مسمومیت یا سمیت با پاراستامول می شود. مسمومیت با پاراستامول یک بیماری جدی است و به فوریت پزشکی نیاز دارد. سمیت با پاراستامول در سه مرحله خود را نشان می دهد. معمولا در ساعت اول پس از مصرف بیش از حد، که اولین مرحله مسمومیت است، علایم قطعی وجود ندارد در مرحله دوم، که از تا ساعت پس از مصرف بیش از حد طول می کشد، بیمار ممکن است با علایم زیر ظاهر شود استفراغ عرق کردن درد شدید شکم از دست دادن اشتها رنگ پریدگی پوست کما در صورت عدم درمان، در مرحله سوم، ممکن است منجر به آسیب عملکرد کبدی، کاهش عملکرد کلیه، نارسایی چند عضو، آسیب مغزی و در نهایت مرگ شود. مرحله سوم از روز سوم تا پنجم ادامه دارد استیل سیستیین در درمان مسمومیت با پاراستامول استفاده می شود. این دارو تا ساعت پس از مصرف بیش از حد قابل استفاده است، اما اگر در عرض ساعت تجویز شود، بهترین نتیجه را دارد همه داروها، غذا یا مکمل ها تداخل می کنند و منجر به عوارض جانبی خاصی می شوند. بنابراین اگر چندین قرص مصرف می کنید یا یک بیماری از قبل تشخیص داده شده دارید که برای آن تحت دارو هستید، بهتر است در مورد آنها به پزشک خود بگویید. سپس پزشک داروهای جایگزین تجویز می کند یا دوز مصرفی را متناسب با آن تغییر می دهد. فعل و انفعالات رایج این داور، عبارتند از این دارو در مصرف کنندگان مزمن الکل، خطر صدمات جدی کبدی را افزایش می دهد. اگر بیماری کبدی دارید و دولو مصرف می کنید، پزشک عملکرد کبد را از نظر هرگونه ناهنجاری از نزدیک کنترل می کند. در صورت مشاهده علایم غیرمعمول، فورا به پزشکی اطلاع دهید. در صورت نیاز، پزشک برخی از داروهای دیگر را تجویز می کند یا مقدار مصرف را تغییر می دهد این دارو می تواند بیماری کبدی را که از قبل وجود دارد بدتر کند، زیرا اکثر این دارو در کبد متابولیزه می شود. بنابراین اگر اختلال در عملکرد کبد یا بیماری های فعال کبدی دارید از مصرف این دارو خودداری کنید. اگر علایمی مانند حالت تهوع، تب، بثورات، زردی، ادرار تیره، مدفوع کم رنگ و غیره مشاهده کردید، بلافاصله با پزشک مشورت کنید سو ء تغذیه مزمن معمولا با بیماری مزمن و اعتیاد به الکل همراه است. این شرایط خطر سمیت پاراستامول را افزایش می دهد مصرف با برخی دارو ها ممکن است منجر به بروز برخی تداخلات دارویی شود، از جمله فنی تویین متوترکسات کاربامازپین نیتریت سدیم پریلوکایین لفلونوماید داروهای ضد فشار خون داروهای ضد انعقاد خون آزمایش ادرار ممکن است در آزمایش ادرار نتیجه مثبت کاذب بدهد. بنابراین اگر از این دارو استفاده می کنید قبل از انجام این آزمایش به پزشک یا تکنسین آزمایشگاه خود اطلاع دهید منبع:

معمولا چند ساعت پس از مصرف دارو در بدن ظاهر می شود. آلپرازولام که با نام تجاری زاناکس نیز شناخته می شود، یک داروی خوراکی است که برای درمان اضطراب و اختلال وحشت تجویز می شود. این دارو بصورت قرص در داروخانه ها وجود دارد. آلپرازولام همچنین برای درمان چندین بیماری از جمله بی خوابی، کاربرد دارد. مصرف آلپرازولام عوارضی مانند خستگی شدید یا ایجاد کرده و مصرف بیش از حد آن با خطر مرگ همراه است. مصرف زیاد و بی رویه این دارو می تواند اعتیاد آور باشد. به همین علت دارو را باید طبق تجویز پزشک استفاده کرده و هرگز آن را بیش از دوزتجویز شده مصرف نکنید و یا دوز دارو را تغییر ندهید مگر اینکه توسط پزشک دستور داده شود. آلپرازولام اضطراب و اختلال وحشت را درمان می کند. آلپرازولام همچنین برای تسکین و پیشگیری از علایم اضطراب تجویز می شود. این دارو به عنوان بخشی از یک برنامه جامع برای کنترل اضطراب همراه با راهکارهای دیگری مانند روان درمانی و مشاوره مورد استفاده قرار می گیرد. موارد استفاده آلپرازولام، عبارتند از: اختلال هراس مدیریت تسکین کوتاه مدت علایم اضطراب آلپرازولام برای درمان بیماریهایی که به عنوان اختلالات اضطرابی بر اساس معیارهای پزشکی تشخیص داده می شوند، به کار می رود. این دارو برای مقابله با استرس یا مقابله با تنشی که در پاسخ به موقعیتهای خارجی ایجاد می شود تجویز نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آلپروزولام یک بنزودیازپین بسیار قوی است. بنزودیازپین ها گروهی از داروهای تجویزی هستند که به گیرنده های گاما آمینوبوتیریک اسید ( GABA ) در مغز متصل می شوند. GABA آلپرازولام با واسطه مهار فعالیت GABA به همین علت بنزودیازپین ها دارای اثرات آرام بخش و ضد اضطراب بوده و تاثیر خواب آوری در بدن دارند. زاناکس یک نسخه تجاری از آلپرازولام است. سایر بنزودیازپین ها عبارتند از والیوم (دیازپام) و آتیوان (لورازپام) متداول ترین موارد استفاده از آلپرازولام عبارتند از: افسردگی بی خوابی اضطراب ناشی از ابتلا همزمان به افسردگی و اضطراب همچنین در برخی موارد از آلپرازولام به عنوان درمانی برای انواع خاصی از استفاده می شود. مصرف آلپرازولام در صورت ابتلا به برخی بیماری های خاص می تواند مضر باشد. اگر هر نوع واکنش جانبی به آلپرازولام یا هر نوع بنزودیازپین داشته اید، باید از مصرف آلپرازولام پرهیز کرده و یا باید با احتیاط بسیار آن را مصرف کنید. آلپرازولام برای استفاده در کودکان زیر سال ت یید نشده است در صورت باردار یا شیردهی می تواند عوارض جانبی به همراه داشته باشد. هنگام شروع مصرف آلپرازولام، باید از رانندگی یا استفاده از تجهیزات سنگین و خطرناک خودداری کنید. آلپرازولام می تواند اعتیاد آور بوده و منجر به وابستگی شود. اگر سابقه سوء مصرف مواد یا اعتیاد دارید، حتما قبل از مصرف آلپرازولام این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. اگر دچار بیماری هستید که شما را مستعد ایجاد عوارض جانبی جدی می کند، باید با احتیاط از آلپرازولام استفاده کنید. مصرف آلپرازولام در صورت ابتلا به بیماری های زیر می تواند خطرناک باشد: بیماری خطرناکی است که می تواند منجر به آسیب عصب بینایی و در نتیجه کوری شود. گلوکوم حاد زاویه باریک به دلیل افزایش ناگهانی و خطرناک فشار داخل چشم به عنوان یک اورژانس چشم پزشکی در نظر گرفته می شود. مصرف آلپرازولام در افراد مبتلا به گلوکوم حاد زاویه باریک می تواند این وضعیت را بدتر کند، اما در صورت داشتن گلوکوم زاویه باز می توانید از آلپرازولام استفاده کنید. اگر مبتلا به صرع هستید، قطع کردن یا کنار گذاشتن دوزهای آلپرازولام می تواند شما را مستعد تشنج کند. قرص های آلپرازولام به طور کلی با نظرپزشک تجویز می شوند. توصیه می شود کمترین دوز آلپرازولام را که برای کنترل علایم شما موثر است، مصرف کنید. دوز خود را کم یا زیاد نکنید، مگر اینکه پزشک دوز شما را تغییر دهد. افزایش و کاهش باید طبق برنامه و با توجه به سایر داروهای مصرفی شما به تدریج انجام شود. سالمندان و افرادی که به نارسایی کبد یا کلیه مبتلا هستند باید دوز کمتر از حد معمول آلپروزولام را مصرف کنند. زیرا کبد و کلیه این افراد نمی تواند سموم حاصل از دارو را به خوبی از بدن دفع کند. در نتیجه در صورت مصرف آلپروزولام غلظت دارو در خون افزایش پیدا کرده و باعث ایجاد عوارض جدی و مسمومیت دارویی می شود. علاوه بر آن پزشک در افراد مبتلا به نارسایی کلیه و کبد و در سالمندان کمترین دوز دارو را تجویز کرده و مقدار این دوز را با سرعت کمتری نسبت به حد معمول افزایش می دهد. به طور کلی نحوه مصرف و دوز مصرفی آلپروزولام در کودکان و بزرگسالان به صورت زیر است: داروی آلپروزولام برای درمان اضطراب در بزرگسالان با حداکثر دوز مصرفی میلی گرم در روز تجویز می شود. تعداد مصرف بار در روز است که با نظر پزشک ممکن است تغییر کند. آلپرازولام برای درمان اختلالات هراس در بزرگسالان با حداکثر دوز مصرفی میلی گرم و به صورت سه بار در روز تجویز می شود. در کودکان و افراد زیر سال مقدار و نحوه مصرف توسط پزشک تعیین می شود. دارو را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید. داروها را در معرض نور و رطوبت قرار ندهید. از نگهداری و مصرف داروهای تاریخ گذشته پرهیز کنید. قرص های آلپرازولام باید در دمای تا درجه سانتیگراد نگهداری شوند. آلپرازولام باید کامل مصرف شود، و نباید قرص های خود را جویده و یا خرد کنید. مصرف آلپرازولام به خصوص در صورتی که برای اولین بار از آن استفاده می کنید با برخی عوارض جانبی خفیف همراه است. این عوارض جانبی معمولا نیازی به مراقبت پزشکی نداشته و معمولا با ادامه مصرف دارو به طور خود به خود از میان می روند. برخی از عوارض جانبی مانند خواب آلودگی ممکن است حتی پس از عادت به دارو ادامه یابد. مصرف آلپروزولام با سایر دارو ها باعث تشدید اثرات خواب آلودگی دارو می شود. همچنین کاهش سطح هوشیاری و خواب آلودگی در اثر مصرف داروی آلپروزولام در سالمندان بیشتر است. اگر عوارضی مانند خواب آلودگی را تجربه می کنید، باید از رانندگی یا فعالیت های دیگری که خواب آلودگی در آنها مشکل ساز است اجتناب کنید. برخی از عوارض جانبی آلپرازولام بسیار خطرناک بوده و در صورت بروز علایم عوارض جانبی شدید، باید فورا تحت مراقبت پزشکی قرار بگیرید. عوارض جانبی آلپرازولام معمولا چند ساعت پس از مصرف دارو در بدن ظاهر می شود. یبوست سرگیجه افسردگی کاهش تعادل خواب آلودگی افت فشار خون از دست دادن تمرکز افزایش ضربان قلب برخی عوارض جانبی آلپرازولام می تواند باعث خطر مرگ شود. مصرف بیش از حد و یا ترکیب آلپرازولام با داروهای دیگر با عوارض جانبی خطرناکی همراه است. عوارض جانبی شدید آلپرازولام عبارتند از: تشنج شیدایی کما یا مرگ افکار خودکشی از دست دادن هوشیاری در صورت مواجهه با این عوارض باید بلافاصله به پزشک خود مراجعه کنید. توقف ناگهانی آلپرازولام می تواند خطرناک باشد. کاهش یا قطع ناگهانی این دارو باعث تشنج، کما، اضطراب یا افسردگی شدید می شود. اگر می خواهید مصرف آلپرازولام را متوقف کنید، حتما با پزشک خود صحبت کنید تا بتوانید برنامه ای را برای کاهش تدریجی داروی خود دنبال کنید. آلپرازولام با برخی از داروها تداخل دارد. به همین علت در صورت ابتلا به بیماری و یا مصرف داروهای خاص باید حتما پزشک خود را از این موضوع مطلع کنید. مصرف آلپرازولام با مواد مخدر می تواند باعث خطر مرگ شود. داروهایی که با آلپرازولام تداخل می کنند عبارتند از: مواد مخدر آرام بخش ها سایمتیدین (آنتی اسید) شل کننده های عضلانی داروهای ضد بارداری خوراکی فلوکستین (داروی ضد افسردگی) نفازودون (سرزون) ، داروی ضد افسردگی داروهای مسکن، مانند فنتانیل یا اکسی کدون پروپوکسیفن (مسکن درد در دسته مواد مخدر) سایمتیدین ( Tagamet ) ، برای سوزش سر دل فلووکسامین، دارویی برای وسواس فکری عملی دسیپرامین و ایمی پرامین ( کتوکونازول و ایتراکونازول (داروهای ضد قارچ) همچنین مصرف الکل با آلپرازولام خطر مرگ را به شدت افزایش می دهد. همیشه در مورد هر دارویی که مصرف می کنید به خصوص در مورد ( OTC ) ، ویتامین ها و سایر مکمل های غذایی با پزشک خود مشورت کنید. این مساله به پزشک کمک می کند تا دارو و دوز مناسب را برای کاهش خطر تداخلات دارویی برای شما تجویز کند. اگر مشکوک به مصرف بیش از حد آلپرازولام هستید، باید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید. زیرا ممکن است عوارض ناشی از مصرف بیش از حد دارو هر لحظه شدیدتر شود. اگر علایم شدید شد، سعی کنید آرامش خود را حفظ کرده و بدن خود را خنک نگه دارید تا کمک های پزشکی از راه برسند. اگر شخص دیگری بیش از حد داروی زوناکس را مصرف کرده است، سعی کنید او را بیدار و هوشیار نگه دارید تا زمانی که کمک پزشکی از راه برسد. مهمترین علایم مصرف بیش از حد آلپروزولام عبارت است از: کما بیهوشی مشکل تنفسی مکن است در طول مسیر به شما زغال فعال بدهند. این ماده طبیعی می تواند به جذب دارو کمک کرده و به طور بالقوه برخی از علایم شما را تسکین دهد. بعد از رسیدن به بیمارستان یا اورژانس پزشک معده شما را پمپ می کند تا سایر داروهای باقی مانده را از معده خارج کند. همچنین ممکن است پزشک داروهای فلومازنیل، آگونیست بنزودیازپین را برای رفع مسمومیت تجویز کنند. زیرا این داروها می تواند به معکوس کردن اثرات آلپرازولام کمک کنند. در برخی موارد ممکن است تزریق مایعات داخل وریدی برای تامین مواد مغذی ضروری و پیشگیری از کمبود آب بدن لازم باشد. منابع:

عوارض جانبی داروی ریتالین می توانند سیستم های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد. از طرفی هم، سوء مصرف ریتالین باعث ایجاد عوارض خطرناک در بدن مصرف کنندگان می شود. به همین علت ریتالین باید فقط با تجویز پزشک استفاده شود. متیل فنیدات با نام تجاری ریتالین یکی از گزینه های درمانی متداول است که برای درمان افسردگی و اختلال بیش فعالی - کم توجهی ( ADHD ) استفاده می شود. اگرچه مصرف ریتالین می تواند علایم ADHD اگر اولین بار است که مصرف ریتالین را برای درمان افسردگی یا اختلال بیش فعالی - کم توجهی شروع می کنید، عوارض آن معمولا موقتی است. در صورتی که عوارض وخیم شده و یا بیش از چند روز طول کشید، حتما به پزشک مراجعه کنید. ریتالین حتی در صورت مصرف صحیح باز هم ممکن است خطر عوارض جانبی را به همراه داشته باشد. ریتالین (متیل فنیدات) یک محرک سیستم عصبی است. این دارو دوپامین و نوراپی نفرین را در مغز هدف قرار می دهد تا علایم شایع ADHD اگرچه ریتالین یک ماده محرک است، اما در صورت استفاده در درمان ADHD ، می تواند به افزایش تمرکز، توجه و گوش دادن کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریتالین فقط یکی از روش های درمان اختلال کم توجهی - بیش فعالی است. این دارو اغلب همراه با رفتار درمانی استفاده می شود. ریتالین در بدن مانند یک آرام بخش عمل کرده و باعث می شود نشانه های بیش فعالی در کودک کاهش پیدا کرده و تمرکز بیشتری بر مطالب درسی و فعالیت های روزمره خود داشته باشد. همچنین مصرف ریتالین در بزرگسالان نیز با کاهش خستگی و افزایش احساس سرخوشی و نشاط همراه است. علاوه بر آن ریتالین گاهی در بیماران مبتلا به اختلالات خواب برای درمان نارکولپسی یا حمله خواب تجویز می شود. شایع ترین عوارض ریتالین بر قسمت های مختلف بدن عبارت است از: ریتالین بر فعالیت دوپامین و نوراپی نفرین در مغز شما ت ثیر می گذارد. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که توسط سلول های مغزی ترشح شده و بر احساس لذت ت ثیر می گذارد. نوراپی نفرین نیز دارای دو نقش هورمون و انتقال دهنده عصبی است. این هورمون به افزایش سطح هوشیاری، بهبود افسردگی و درمان مشکلات خواب کمک می کند. ریتالین از بازجذب دوپامین و نوراپی نفرین توسط سلول های عصبی مغز پیشگیری کرده و عملکرد این انتقال دهنده های عصبی را افزایش می دهد. در نتیجه سطح این مواد شیمیایی به آرامی در بدن افزایش پیدا می کند. پزشک درمان را با کمترین دوز ممکن شروع کرده و در صورت لزوم به تدریج مقدار آن را افزایش می دهد. مصرف ریتالین ممکن است تمرکز، نظم و کنترل کارها را برای شما آسان تر کند. همچنین می تواند مهارت گوش دادن و تمرکز بر روی شغل یا درس را در بیماران مبتلا به اختلال بیش فعالی - کم توجهی افزایش دهد. اگر از قبل مستعد اضطراب یا تحریک بوده و یا به یک اختلال روان پریشی مبتلا هستید، مصرف ریتالین ممکن است این علایم را بدتر کند. همچنین مصرف ریتالین در بیمارانی که سابقه تشنج دارند باعث تشدید علایم می شود. برخی از افرادی که ریتالین مصرف می کنند، تاری دید یا سایر تغییرات بینایی را تجربه می کنند. تعریق سردرد بدخلقی سرگیجه بی خوابی کاهش اشتها تحریک پذیری افزایش فشار خون افزایش ضربان قلب این دارو به خصوص در دو سال اول مصرف می تواند به طور موقت رشد کودک را کاهش دهد. به همین دلیل پزشک این دارو را برای کودکان با احتیاط تجویز کرده و رشد کودک را دایم تحت نظر قرار می دهد. ریتالین، مانند سایر محرک های سیستم عصبی مرکزی، ممکن است اعتیاد آور باشد. مصرف دوز زیاد ریتالین، باعث افزایش سریع دوپامین و در نتیجه احساس سرخوشی موقت می شود. به همین علت در صورت قطع ناگهانی دارو، ممکن است دچار علایم ترک مصرف شوید. علایم ترک شامل مشکلات خواب، خستگی و افسردگی است. مصرف دوزهای بسیار بالای ریتالین می تواند منجر به عوارض زیر شود: توهم تشنج گیجی هذیان تغییرات خلق و خوی لرزش یا انقباض شدید اگر هرکدام از این علایم را دارید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. ریتالین می تواند باعث مشکلات گردش خون شود. به دنبال مصرف دارو ممکن است در انگشتان خود احساس سرما و درد کنید و یا پوست شما کبود یا قرمز شود. استفاده از ریتالین با اختلالات دستگاه گردش خون از جمله سندرم رینود مرتبط است. سندرم رینود به کاهش جریان خون در رگ های دست و پا گفته می شود. این بیماری به دلایل مختلفی مانند سرمای شدید یا احساسات آنی رخ می دهد. بنابراین اگر به مشکلات گردش خون مبتلا هستید، حتما موضوع را به پزشک خود اطلاع دهید. ریتالین تواند درجه حرارت بدن، فشار خون و ضربان قلب را افزایش دهد. ممکن است احساس تب، لرز و تحریک پذیری داشته باشید. این عوارض معمولا در کوتاه مدت مشکلی ایجاد نمی کنند، اما باید با مراجعات منظم به پزشک، ضربان قلب و فشار خون خود را بررسی کنید. اگر سابقه ابتلا به فشار خون یا ناراحتی قلبی دارید، باید داروی ریتالین را با احتیاط مصرف کنید. ریتالین ممکن است خطر حمله قلبی و سکته مغزی را افزایش دهد. به دنبال مصرف ریتالین موارد نادری از مرگ ناگهانی در افرادی که دارای ناهنجاری های ساختاری قلب بوده اند، رخ داده است. خرد کردن قرص ها و یا تزریق آنها به بدن برای رسیدن به احساس سرخوشی می تواند منجر به انسداد رگ های خونی شود. مصرف دوزهای بالا همچنین می تواند منجر به عوارض خطرناکی مانند نارسایی قلبی، کما، تشنج و حتی مرگ شود. ریتالین باعث افزایش اشتها در بعضی افراد می شود. از دیگر عوارض جانبی ریتالین می توان به معده درد و حالت تهوع اشاره کرد. سوء مصرف ریتالین می تواند باعث استفراغ، درد شکم و اسهال شود. با گذشت زمان، سو مصرف ریتالین می تواند منجر به سوء تغذیه و مشکلات بهداشتی مرتبط شود. همچنین کاهش وزن غیر عمدی یکی دیگر از عوارض جانبی ریتالین است. ریتالین در صورت رعایت دستورالعمل مصرف، به طور کلی مشکلی در سیستم تنفسی ایجاد نمی کند. ریتالین در ابتدای مصرف می تواند مجاری تنفسی شما را باز کند. این عوارض موقتی است و پس از چند روز که بدن به دوز جدید عادت کرد، از بین می رود. با این حال، مصرف دوزهای بسیار زیاد یا مصرف طولانی مدت ریتالین می تواند باعث نامنظم شدن تنفس شود. مشکلات تنفسی همیشه به عنوان یک اورژانس پزشکی در نظر گرفته می شوند. هنگامی که برای اولین بار مصرف ریتالین را شروع می کنید، ممکن است بهبود روحیه و تقریبا احساس سرخوشی داشته باشید. این ویژگی می تواند انجام فعالیت های بدنی روزمره را برای شما آسان کند. مصرف دوزهای بالای ریتالین در دراز مدت، می تواند باعث دردهای عضلانی شود. همچنین درد مفاصل یکی دیگر از عوارض مصرف ریتالین است. مردانی که ریتالین مصرف می کنند ممکن است نعوظ دردناک و طولانی مدت را تجربه کنند. این وضعیت معمولا به دلیل استفاده طولانی مدت یا مصرف دوز بالای ریتالین رخ می دهد. این عارضه اگرچه نادر است، اما در صورت ابتلا به مداخله پزشکی نیاز دارد. دوز مطلوب ریتالین در هر بیمار متفاوت است. درمان معمولا با کمترین دوز دارو شروع می شود. پزشک ممکن است دوز روزانه دارو را تغییر دهد تا زمانی که خود یا فرزندتان پاسخ بهینه را تجربه کنید. ریتالین انواع مختلف دارد: این دارو باید دو تا سه بار در روز، تا دقیقه قبل از غذا مصرف شود. در دوزهای میلی گرم، میلی گرم و میلی گرمی موجود است. اثر هر قرص تقریبا سه تا چهار ساعت دوام می آورد. قرص ها باید به همراه آب یا مایعات دیگر بلعیده شوند. مقدار مصرف نباید بیش از میلی گرم در روز باشد. این قرص تا دقیقه قبل از غذا مصرف می شود. اثرات هر قرص تقریبا ساعت در بدن باقی می ماند. فقط دوزهای میلی گرمی موجود است. قرص ها باید به همراه آب یا مایعات دیگر بلعیده شده و هرگز نباید خرد یا جویده شوند. این دارو همراه یا بدون غذا، یک بار در روز مصرف می شود. معمولا بهترین زمان برای مصرف دارو هنگام صبح است. برای گرفتن نتیجه بهتر باید هر روز در همان زمان مصرف شود. اگر کودک شما قادر به بلعیدن کپسول نیست، می توانید آن را باز کرده و بر روی یک قاشق سس سیب بریزید. با این روش، مخلوط باید بدون جویدن و به طور کامل بلعیده شود. پس از آن یک لیوان آب یا مایعات دیگر به کودک بدهید. کپسول ها هرگز نباید خرد یا جویده شوند زیرا این کار مکانیسم انتشار به موقع را از بین می برد. کپسول ها در دوزهای میلی گرم، میلی گرم، میلی گرم و میلی گرمی در دسترس هستند. اثرات دارو برای تا ساعت در بدن باقی می ماند. مقدار مصرف نباید بیش از میلی گرم در روز باشد. در صورت داشتن هر یک از بیماری های زیر، نباید از داروی ریتالین استفاده کنید: سندرم توره تیک عصبی گلوکوم کنترل نشده اختلالات گردش خون آلرژی یا حساسیت بیش از حد به ریتالین یا هر یک از مواد تشکیل دهنده این دارو در صورت ابتلا به مشکلات مری، معده و روده در هنگام مصرف ریتالین احتیاط کنید. در صورت مصرف ریتالین در بزرگسالان معاینات دوره ای فشار خون باید حتما انجام شوند. دارو را در مکانی امن، دور از دسترس کودکان و در دمای اتاق نگهداری کنید. نسخه ریتالین خود را با هیچ کس، حتی فرد دیگری که بیش فعالی دارد، به اشتراک نگذارید. در صورت ابتلا به هر نوع بیماری روحی از جمله سابقه خانوادگی خودکشی، بیماری دو قطبی، تیک عصبی و یا افسردگی، پزشک خود را از موضوع مطلع کنید. زیرا مصرف ریتالین ممکن است باعث ابتلا به مشکلات رفتاری جدید، بیماری دو قطبی یا سندرم توره شود. به همین علت بهتر است بیماران پیش از شروع درمان با ریتالین از نظر ابتلا به اختلال دو قطبی، تیک عصبی و سندرم توره مورد ارزیابی قرار بگیرند. زیرا در صورت ابتلا به این بیماری ها مصرف ریتالین می تواند باعث تشدید علایم و ایجاد روان پریشی یا شیدایی شود. اگر قصد باردار شدن دارید، در مورد مصرف ریتالین با پزشک خود مشورت کنید. ریتالین در داروهای گروه C بارداری قرار دارد. به این معنی که شواهد علمی در مورد خطرناک بودن مصرف در بارداری وجود ندارد. اما نمی توان خطرات مرتبط با آن را نیز منتفی دانست. به همین علت اغلب پزشکان برای اطمینان از سلامت جنین معمولا ریتالین را جز در مواقع ضروری تجویز نمی کنند. ریتالین از طریق شیر مادر منتقل می شود، بنابراین توصیه می شود مادران شیرده در این دوران از ریتالین استفاده نکنند. منبع:

انواع ویتامین ها ترکیبات آلی هستند که افراد به مقدار کم به آن ها نیاز دارند. بیشتر ویتامین ها نیاز به مواد غذایی دارند زیرا بدن یا آنها را تولید نمی کند یا تولید بسیار کمی دارد. هر موجود زنده ویتامین های مختلفی دارد. به عنوان مثال، انسان ها باید از رژیم های غذایی خود ویتامین C دریافت کنند. در حالی که سگ ها می توانند ویتامین C مورد نیاز خود را تولید کنند. برای انسان، ویتامین D به مقدار کافی در غذا موجود نیست. بدن انسان هنگام قرار گرفتن در معرض نور خورشید ویتامین را سنتز می کند و این بهترین منبع ویتامین D است. ویتامین های مختلف نقش های مختلفی در بدن دارند و فرد برای سالم ماندن به مقدار مختلفی از هر ویتامین نیاز دارد. ویتامین ها مواد آلی هستند که به مقدار اندک در مواد غذایی طبیعی وجود دارند. داشتن مقدار کمی ویتامین خاص ممکن است خطر ابتلا به برخی از مسایل بهداشتی را افزایش دهد. ویتامین ها در چربی یا آب محلول، یا قابل حل هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویتامین های A ، D ، E و K محلول در چربی هستند. ویتامین محلول در چربی در بافت چربی و کبد، و ذخایر این ویتامین می تواند در بدن برای چند روز و گاهی اوقات ماه ها باقی بماند. چربی های رژیمی به بدن کمک می کنند تا ویتامین های محلول در چربی را از طریق دستگاه روده جذب کنند. ویتامین های محلول در آب برای مدت طولانی در بدن باقی نمی مانند و نمی توانند ذخیره شوند. آنها از طریق ادرار از بدن دفع می شود. به همین دلیل، مردم نسبت به ویتامین های محلول در چربی به ت مین منظم ویتامین های محلول در آب نیاز دارند. C و تمام ویتامین های گروه B در آب حل می شوند. این ویتامین دارای ویژگی های زیر است: محلول در چربی است. برای سلامت چشم ضروری است. این ممکن است باعث شب کوری و کراتومالاسی شود که منجر به خشک شدن و کدر شدن لایه جلوی شفاف چشم می شود. منابع مناسب این ویتامین شامل جگر، روغن جگر ماهی، هویج، کلم بروکلی، سیب زمینی شیرین، کره، کلم پیچ، اسفناج، کدو تنبل، سبزیجات، برخی پنیرها، تخم مرغ، زردآلو، خربزه طالبی و شیر است. نام شیمیایی ویتامین تیامین است که با ویژگی های زیر تشخیص داده می شود. محلول در آب است. برای تولید آنزیم های مختلفی که به تجزیه قند خون کمک می کنند ضروری است. کمبود این ویتامین ممکن است باعث سندرم بری بری و Wernicke - Korsakoff شود. منابع مناسب این ویتامین شامل مخمر، گوشت خوک، غلات غلات، تخمه آفتابگردان، برنج قهوه ای، چاودار غلات کامل، مارچوبه، کلم پیچ، گل کلم، سیب زمینی، پرتقال، جگر و تخم مرغ است. نام شیمیایی ویتامین B ریبوفلاوین است که با ویژگی های زیر تشخیص داده می شود. محلول در آب است. برای رشد و نمو سلولهای بدن ضروری است و به سوخت و ساز غذا کمک می کند. کمبود این ویتامین منجر به التهاب لب ها و شکاف در دهان است. منابع مناسب این ویتامین شامل مارچوبه، موز، خرمالو، بامیه، خرد، پنیر کوک، شیر، ماست، گوشت، تخم مرغ، ماهی و لوبیا سبز است. نام های شیمیایی ویتامین B نیاسین، نیاسین آمید با ویژگی های زیر است: محلول در آب است. بدن برای رشد و عملکرد صحیح سلول ها به نیاسین نیاز دارد. سطح پایین منجر به یک مسیله سلامتی به نام پلاگرا و علایمی مانند اسهال، تغییرات پوستی و ناراحتی روده می شود. منابع خوب این ویتامین شامل مرغ، گوشت گاو، ماهی تن، ماهی آزاد، شیر، تخم مرغ، گوجه فرنگی، سبزیجات برگ دار، کلم بروکلی، هویج، آجیل و دانه ها، توفو و عدس است. نام شیمیایی ویتامین B محلول در آب است. برای تولید انرژی و هورمون ها لازم است. کمبود آن منجر به علایم شامل پارستزی یا سوزن می شود. منابع خوب این ویتامین شامل گوشت، غلات سبوس دار، کلم بروکلی، آووکادو و ماست است. نام های شیمیایی ویتامین B محلول در آب است. برای تشکیل سلول های قرمز خون حیاتی است. سطح پایین این ویتامین ممکن است منجر به کم خونی و نوروپاتی محیطی شود. منابع خوب این ویتامین شامل نخود، جگر گاو، موز، کدو و آجیل هستند. نام شیمیایی ویتامین B بیوتین و محلول در آب است. عملکرد: بدن را قادر به متابولیسم پروتیین ها، چربی ها و کربوهیدرات ها می کند. همچنین به کراتین، یک پروتیین ساختاری در پوست، مو و ناخن ها کمک می کند. کمبود و سطح پایین آن ممکن است باعث درماتیت یا التهاب روده شود. منابع خوب این ویتامین شامل زرده تخم مرغ، جگر، کلم بروکلی، اسفناج و پنیر است. نام های شیمیایی ویتامین B اسید فولیک و محلول در آب بوده و برای ساخت DNA و RNA ضروری است. کمبود آن در دوران بارداری، این می تواند بر سیستم عصبی جنین ت ثیر بگذارد. پزشکان مکمل های اسیدفولیک را قبل و حین بارداری توصیه می کنند. منابع خوب این ویتامین شامل سبزیجات برگ دار، نخود فرنگی، حبوبات، جگر، برخی از محصولات غلات غنی شده و دانه های آفتابگردان است. همچنین، چندین میوه مقادیر متوسطی دارند. نام های شیمیایی ویتامین B . برای یک سیستم عصبی سالم ضروری است. کمبود و سطح پایین آن ممکن است منجر به مشکلات عصبی و برخی از انواع کم خونی شود. منابع خوب آن می توان به ماهی، صدف، گوشت، مرغ، تخم مرغ، شیر و سایر محصولات لبنی، غلات غنی شده، محصولات سویا غنی شده و مخمر تغذیه ای غنی شده اشاره کرد. B . نام شیمیایی این ویتامین اسید اسکوربیک و محلول در آب است. به تولید کلاژن، ترمیم زخم و تشکیل استخوان کمک می کند. همچنین رگ های خونی را تقویت می کند، از سیستم ایمنی بدن پشتیبانی می کند، به بدن کمک می کند آهن را جذب کند و به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل می کند. کمبود این ویتامین ممکن است منجر به اسکوربوت شود که باعث خونریزی لثه، از بین رفتن دندانها و رشد ضعیف بافت و ترمیم زخم می شود. منابع خوب آن شامل میوه و سبزیجات است، اما پخت و پز ویتامین C را از بین می برد. نام های شیمیایی ویتامین دی ارگوکالسیفرول، کلکالسیفرول بوده و محلول در چربی است. عملکرد: برای کانی سازی سالم استخوان ضروری است. کمبود این ویتامین ممکن است باعث راشیتیسم و استیومالاسی یا نرم شدن استخوان شود. قرار گرفتن در معرض اشعه UVB خورشید یا سایر منابع باعث تولید ویتامین D در بدن می شود. ماهی های چرب، تخم مرغ، جگر گوشت گاو و قارچ ها نیز حاوی این ویتامین هستند. توکوفرول، توکوترینول نام های شیمیایی این ویتامین بوده که محلول در چربی است. فعالیت آنتی اکسیدانی آن به جلوگیری از استرس اکسیداتیو کمک می کند، مسیله ای که خطر التهاب گسترده و بیماری های مختلف را افزایش می دهد. کمبود این ویتامین نادر است، اما می تواند باعث کم خونی همولیتیک در نوزادان شود. این شرایط سلول های خون را از بین می برد. منابع خوب این ویتامین شامل جوانه گندم، کیوی، بادام، تخم مرغ، آجیل، سبزیجات برگ دار و روغن های گیاهی است. فیلوکینون، مناکینون از نام های شیمیایی ویتامین مورد نظر بوده که محلول در چربی است. برای لخته شدن خون لازم است. کمبود و سطح پایین آن ممکن است باعث یک حساسیت غیرمعمول به خونریزی یا دیاتوز خونریزی شود. منابع کافی و مغذی این ویتامین شامل سبزیجات برگ دار، کدو تنبل، انجیر و جعفری است. طبق تحقیقات، بسیاری از افراد از مولتی ویتامین ها و سایر مکمل ها استفاده می کنند، اگرچه ممکن است این مواد لازم یا مفید نباشند. یک رژیم غذایی متنوع و متعادل که حاوی مقدار زیادی میوه و سبزیجات باشد، می تواند منبع اصلی ویتامین ها محسوب شود. غذاهای غنی شده و مکمل ها ممکن است در برخی موارد مناسب باشد، با این حال، مانند در دوران بارداری، برای افرادی که رژیم های غذایی محدود دارند و برای افرادی که دارای مشکلات خاص سلامتی هستند، مصرف آنها باید تحت نظر پزشک صورت بگیرد. هر کسی که مکمل مصرف می کند باید مراقب باشد که از حداکثر دوز مجاز آن تجاوز نکند، زیرا تحقیقات نشان می دهد مصرف بیش از حد هر ویتامین می تواند منجر به مشکلات سلامتی وبیماری شود. همچنین، برخی از داروها می توانند با مکمل های ویتامین تداخل داشته باشند. به طور کلی، مهم است که قبل از استفاده از هرگونه مکمل با پزشک و یا دارو ساز مشورت کنید. ویتامین ها مواد مغذی ضروری هستند که عمدتا از مواد غذایی حاصل می شوند. هر کدام نقش های مختلفی را در بدن ایفا می کنند و کمبود ویتامین های مختلف می تواند از طرق مختلف به سلامتی آسیب برساند. با دریافت ویتامین ها از یک رژیم غذایی متنوع و متعادل که حاوی مقدار زیادی میوه و سبزیجات است، تلاش کنید. اگر فردی باردار است یا دارای مشکل بهداشتی یا رژیم غذایی محدود است، پزشک یا متخصص تغذیه ممکن است مکمل ها را توصیه کند. منبع:

سونای مادون قرمز محبوبیت زیادی در سالن های ورزشی، آبگرم و سایر مراکز در سراسر جهان پیدا کرده است. سونا مادون قرمز به دلیل نحوه کار آنها مزایایی را ارایه می دهد که سایر سونا های سنتی از آن بهره مند نیستند. البته به نظر می رسد، ادعاهای مربوط به سلامتی و زیبایی در ارتباط با سونا مادون قرمز همیشه مورد حمایت علمی نیست. این سونا دور با گرم کردن مستقیم بدن به جای گرم کردن هوای اطراف بدن، فوایدی زیادی فراهم می کند. این اتاق ها غالبا به عنوان اتاق های گرما درمانی مادون قرمز توصیف می شوند. زیرا عناصر گرمایشی، گرما را به شکل نور مستقیما بر روی بدن منعکس می کنند. این سونا، حدود درصد از گرما برای گرم کردن هوا و درصد دیگر به طور مستقیم بدن شما را گرم می کند. این گرمای تابشی عمیقتر از سوناهای سنتی به پوست نفوذ می کند. از آنجا که هوای اطراف بدن گرم نیست، بسیاری از مردم احساس می کنند این سونا بهتر از سوناهای سنتی قابل تحمل هستند. در حقیقت، دما در سونا مادون قرمز بسیار پایین تر از سونا سنتی است. مادون قرمز دور متداول ترین نوع سونا مادون قرمز است. اما سونا با طیف کامل نیز در دسترس است و اینها انرژی مادون قرمز نزدیک، میانی و دور را ت مین می کنند. گفته می شود که هر نوع انرژی مزایای خاص خودش را دارد. مادون قرمز نزدیک به زیر سطح پوست جذب می شود تا باعث بهبود و احیا گرد. اعتقاد بر این است که برای بهبود زخم و افزایش عملکرد ایمنی بدن بهترین است. فروسرخ میانی برای افزایش گردش خون، آزاد سازی اکسیژن و رسیدن به مناطق آسیب دیده، به عمق بافت بدن نفوذ می کند. گفته می شود این محدوده باعث آرامش عضلات می شود. مادون قرمز دور طولانی ترین طول موج است. برای از بین بردن سموم و تحریک متابولیسم به سلولهای چربی نفوذ می کند. در یک سونا مادون قرمز دور، هوای اطراف بدن شما نسبت به یک سونا سنتی خنک تر می ماند. در عوض، انرژی گرمایی بدن هدف قرار گرفته و تجربه راحت تری را برای شما فراهم می کند. از این سونا به همان روشی که از سونا سنتی استفاده می کنید استفاده خواهید کرد، با این تفاوت که دما احتمالا در آن بالا نخواهد بود. دمای بیشتر آنها از F F به تدریج می توانید زمان، دما یا دفعات مراجعه را افزایش دهید. به یاد داشته باشید که قبل و بعد از جلسه خود آب کافی بنوشید. مطمین باشید که بعد از استفاده به بدن خود زمان دهید تا تنظیم شود. حرکت سریع از اتاق سونا می تواند منجر به سرگیجه شود. هنگام استفاده از سونا برای اولین بار، هوشمندانه است که از کمترین درجه حرارت استفاده کنید. بیش از - دقیقه در داخل آن نباشید. قبل و بعد از جلسه آب کافی بنوشید. به آرامی حرکت کنید تا از سبکی سر جلوگیری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فواید بی شماری به استفاده از این سونا و به طور کلی استفاده از سونا نسبت داده شده است. همه این مزایا توسط مدارک علمی با کیفیت بالا پشتیبانی نمی شوند. اما این بدان معنا نیست که اگر از سونا استفاده می کنید مزایایی را تجربه نخواهید کرد. مطالعات علمی در مورد استفاده از سونا اغلب ناچیز است. استحمام منظم سونا خشک دارای مزایای بالقوه سلامتی است. همچنین برای تعیین فرکانس و مدت زمان مطلوب انواع مختلف حمام سونا برای اثرات بهداشتی هدفمند، مطالعه بیشتر نیز لازم است. مزایایی مطالعات علمی در مورد استفاده از سونا به طور کلی و این سونا به طور خاص پیشنهاد کرده اند، عبارتند از: کاهش وزن یکی از مزایای اصلی است که توسط بسیاری از افرادی که از این سونا استفاده می کنند یا می فروشند، ذکر شده است. یک فرد دارای شرایط متوسط می تواند به راحتی گرم در سونا عرق کند و تقریبا کیلوکالری کالری مصرف کند، که برابر است با - مایل دویدن است. در یک بررسی منتشر شده، سوزاندن کالری را در چشم انداز قرار داده است. وقتی مردم از این سونا استفاده می کنند، عملکرد قلبی عروقی ناشی از هموستاز تنظیم حرارتی مشابه آنچه با پیاده روی با سرعت متوسط است به دست می آید. به همین ترتیب، می توان برای افرادی که به دلیل شرایط مختلف پزشکی بی تحرک هستند، مانند آرتروز یا مشکلات قلبی عروقی یا تنفسی مزایای ویژه ای داشته باشد. عامل اصلی دیگر در مورد استفاده از این سونا برای کاهش وزن، سردرگمی بین از دست دادن آب و از دست دادن چربی است. تعریق باعث از بین رفتن آب می شود. بنابراین تعجب آور نیست که افراد بعد از یک جلسه وزن کمتری دارند. کاهش وزن احتمالا هنگام استفاده از سونا مادون قرمز به دلیل کاهش وزن آب در اثر تعریق زیاد اتفاق میفتد. با این حال، از دست دادن آب پایدار نیست و نباید آن را با کاهش چربی اشتباه گرفت. برخی می گویند که تعریق باعث آزاد شدن فلزات سنگین مانند جیوه و سرب و همچنین مواد شیمیایی محیطی می شود که در بدن به دام افتاده اند. برخی دیگر این ایده را که تعریق باعث آزاد شدن الکل، نیکوتین، اسید سولفوریک و سایر ترکیبات آلی و غیر آلی می شود، تبلیغ می کنند. برخی شواهد برای ت یید این نظریه وجود دارد. گزارش شده است که برخی از مواد شیمیایی (آرسنیک، کادمیوم، سرب و جیوه) در عرق زیاد دیده می شود. برخی منابع ادعا می کنند که سونا مادون قرمز هفت برابر سونای سنتی سوید سم آزاد می کند. یکی از رایج ترین مزایای سلامتی سونا مادون قرمز، بهبود عضلات پس از ورزش است. بسیاری از بدنسازان وقتی تمرین خود را با یک جلسه در سونا دنبال می کنند، کاهش درد و التهاب را بعد از ورزش شدید گزارش می کنند. یک مطالعه کوچک که در فنلاند روی ده مرد انجام شد نشان داد که استفاده از سونا مادون قرمز به سرعت بهبودی از جلسات تمرین قدرت و استقامت کمک می کند. گفته می شود هم مادون قرمز دور و هم انواع دیگر سونا جریان و گردش خون را بهبود می بخشد. در حقیقت، بسیاری از کاربران سونا احساس گرگرفتگی در حین استفاده و بعد از آن را گزارش می کنند. با این حال، تشخیص اینکه آیا فشار خون مستقیما تحت ت ثیر قرار می گیرد، برای مصرف کننده ی متوسط دشوار است. با این حال، چندین نویسنده مطالعه اذعان دارند که استفاده از سونا با کاهش فشار خون ارتباط دارد. استفاده از سونا مادون قرمز با اثرات مفیدی بر فشار خون بالا همراه است. هرکسی که از سونا استفاده کرده باشد می تواند این حقیقت را ت یید کند که اوقات صرف شده در یک مکان ساکت، به دور از رایانه یا تلفن همراه، اقدامات ذهن آگاهی مانند مراقبه و تنفس عمیق را تشویق می کند. اگر استفاده از سونا مادون قرمز دور با کاهش فشار خون، کاهش وزن و تسکین استرس همراه باشد، می تواند با افزایش سلامت قلب نیز همراه باشد. بررسی ها نشان داده که استفاده مکرر از سونا با کاهش خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی عروقی و سکته مغزی همراه است. مردانی که هر هفته چهار تا هفت بار از سونا بازدید می کردند کمترین میزان مرگ و میر را داشتند. مطالعه دیگری رابطه بین استفاده منظم از سونا مادون قرمز دور توسط مردان با عوامل خطر کرونر را بررسی کرد. محققان نتیجه گرفتند که این درمان بهبودهایی را ارایه می دهد. حتی نقش درمانی را برای درمان سونا در بیماران با عوامل خطر تصلب شرایین پیشنهاد می کنند. یک مطالعه کوچک روی زنان مبتلا به سندرم خستگی مزمن که تحت درمان با Waon برخی شواهد نشان می دهد که استفاده از سونا مادون قرمز با کاهش فشار خون و دور کمر ممکن است به افراد دیابتی نوع سود برساند. یک مطالعه بزرگ منتشر شده نشان داد که حمام های مکرر سونا ممکن است با کاهش خطر بیماری های تنفسی حاد و مزمن در مردان میانسال مرتبط باشد. این شرایط شامل بیماری انسدادی مزمن ریوی، آسم یا ذات الریه است. مطالعه دیگری استفاده از سونا مادون قرمز را در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید ( RA ) و اسپوندیلیت آنکیلوزان ( AS ) بررسی کرد. محققان نتیجه گرفتند که درمان مادون قرمز از نظر آماری دارای اثرات مفید کوتاه مدت است و هیچگونه عوارض جانبی ندارد. ادعاها در مورد فواید پوست، کاهش سلولیت و سایر مزایای زیبایی معمولا با استفاده از سونا مادون قرمز در ارتباط است. سونا مادون قرمز دور ممکن است تسکین درد، کاهش استرس، فواید زیبایی و مزایای دیگری را داشته باشد که می تواند به کسانی که شرایط پزشکی دارند کمک کند. با این حال، شواهد کافی برای اطمینان از موثر بودن درمانها وجود ندارد. اکثر محققان در حال بررسی مزایای سلامتی سوناهای مادون قرمز دور از ذهن هستند که عوارض جانبی کمی با استفاده از آنها مرتبط است. با این حال، برای حفظ امنیت، عواملی وجود دارد که باید بخاطر بسپارید. اگر عادت به استفاده از هر نوع سونا ندارید، خطر گرم شدن بیش از حد وجود دارد. بنابراین مهم است که هنگام شروع جلسات کوتاه باشد. در صورت امکان، از کمترین تنظیم گرما استفاده کنید. همچنین اگر قبل و بعد از درمان به میزان کافی آب ننوشید، احتمال دارد با کم آبی بدن مواجهه شوید. به یاد داشته باشید که در حین سونا آب بدن خود را از دست خواهید داد. مهم است که به اندازه کافی آب بنوشید تا بدن بتواند به طور موثر بهبود یابد. مطمین شوید که هم در سونا و هم هنگام خارج شدن از سونا به آرامی حرکت می کنید. افراد خاصی هنگام استفاده از هر نوع سونا، از جمله سونا مادون قرمز دور، احتیاط می کنند. حتی اگر این جلسات ممکن است مزایایی را برای افراد مبتلا به بیماری، به ویژه فشار خون بالا و بیماری های قلبی فراهم کند. علاوه بر این، هر کسی که دارویی مصرف می کند به ویژه آنهایی که باعث خواب آلودگی می شوند باید قبل از استفاده از سونا از مشاوره پزشکی استفاده کنند. در حالی که تحت ت ثیر مواد مخدر هستید، نباید از هر نوع سونا استفاده کنید. سرانجام، زنانی که باردار هستند یا فکر می کنند ممکن است باردار باشند باید از اتاق بخار یا سونا اجتناب کنند. مزایای سونا مادون قرمز دور به طور گسترده گزارش شده است. احتمالا از این تجربه لذت خواهید برد. اما هیچ تضمینی وجود ندارد که این درمان باعث کاهش وزن یا تسکین بیماری شود. اگر می خواهید از فناوری مادون قرمز دور برای بهبود سلامتی استفاده کنید یا مطمینا اگر قصد استفاده از آن را برای اهداف پزشکی دارید، حتما با پزشک خود مشاوره کنید. منبع:

آیا با چشمانی خشک، خسته یا احساس سوزش از خواب بیدار می شوید؟ اگر چنین است، ممکن است از خشکی چشم در صبح رنج ببرید. خشکی چشم یک بیماری رایج است و زمانی اتفاق می افتد که چشمان شما اشک کافی تولید نمی کند یا اشکها به سرعت تبخیر می شوند. این می تواند ناراحت کننده باشد و باعث درد، قرمزی و احساس سوزش در چشم شما شود. بیدار شدن از خواب با چشمان خشک می تواند خواب راحت را از بین ببرد و باعث شود در صبح احساس ناراحتی کنید. سندرم خشکی چشم یک بیماری رایج چشمی است که بر چربی چشم شما ت ثیر می گذارد. برخی از شایع ترین علل خشکی چشم در صبح را در اینجا می آوریم. خشکی چشم به عنوان کمبود طولانی مدت رطوبت در چشم تعریف می شود. خشکی چشم می تواند یک بیماری مزمن باشد، اما برای برخی افراد، خشکی چشم می تواند موقتی باشد و فقط هر چند وقت یکبار آنها را درگیر می کند: لاگفتالموس شبانه زمانی اتفاق می افتد که شما قادر به بستن کامل پلک های خود در هنگام خواب نیستید. تصور می شود که علت اصلی آن ضعف عصب جمجمه هفتم است که به عصب صورت نیز معروف است. دلایل مختلفی برای ضعف عصب صورت وجود دارد، از جمله: ضربه جمجمه یا فک فلج بل، ضعف ناگهانی اما موقتی عضلات صورت آسیب به عروق مخچه، که خون رسانی عصب صورت را ت مین می کند. اگر در شب اشک کافی تولید نمی کنید، ممکن است با خشکی چشم از خواب بیدار شوید: سن شرایط محیطی عوارض جانبی داروها عوارض ناشی از جراحی چشم پلک های آسیب دیده یا بلفاریت شرایط پزشکی مانند آرتریت روماتویید یا دیابت پرکاری تیرویید یا سایر بیماری های چشمی مرتبط با تیرویید می تواند در بسته شدن پلک ها در هنگام خواب اختلال ایجاد کند. این امر باعث تبخیر اشک های شما و افزایش علایم مربوط به خشکی چشم هنگام بیدار شدن می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از داروها، چه با نسخه و چه بدون نسخه، ممکن است باعث خشکی چشم شوند. این شامل: داروهای آکنه داروهای فشار خون داروهای ضد افسردگی داروهای شیمی درمانی آنتی هیستامین ها و ضد احتقان ها همانطور که قبلا نیز گفته شد، خشکی چشم هر چه سن بالاتر می رود شایع تر می شود. تولید اشک با افزایش سن کاهش می یابد بنابراین افراد بالای سال در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به خشکی چشم هستند. استفاده از رایانه اغلب می تواند منجر به خشکی چشم شود. این به این دلیل است که وقتی به مدت طولانی به صفحه کامپیوتر نگاه می کنید، کمتر تمایل دارید پلک بزنید. در نتیجه، اشک های شما ممکن است سریعتر تبخیر شوند، که می تواند منجر به خشکی چشم شود. ویتامین A سلامت کلی چشم را تقویت می کند. کمبود ویتامین A می تواند در چشمان شما اشک ایجاد کند و منجر به خشکی چشم شود. اگر از خشکی چشم رنج می برید، سعی کنید این غذاها را به رژیم غذایی خود اضافه کنید: هویج ماهی اسفناج تخم مرغ کلم بروکلی فلفل دلمه ای بسیاری از بیماری های خود ایمنی می توانند منجر به تولید ناکافی اشک و باعث خشکی چشم شوند. این شرایط خود ایمنی ممکن است شامل موارد زیر باشد: دیابت آرتروز لوپوس سندرم شوگرن اگر فکر می کنید یک بیماری خود ایمنی ممکن است باعث خشکی چشم شما شود، درمان بیماری زمینه ای ممکن است به بهبود علایم خشکی چشم کمک کند. آلرژی همچنین می تواند باعث ایجاد سندرم خشکی چشم شود. اگر از حساسیت فصلی رنج می برید و با خشکی چشم از خواب بیدار می شوید، علایم شما با از بین رفتن حساسیت شما کاهش می یابد. اگر آلرژی های دیگری دارید، قطره های چشمی ضد حساسیت ممکن است به شما کمک کند. گاهی اوقات، خشکی چشم می تواند نتیجه کم آبی بدن باشد. اطمینان از نوشیدن مقدار مناسب مایعات در طول روز می تواند به جلوگیری از کم آبی بدن و مرطوب نگه داشتن چشم ها در طول شب کمک کند. برای محافظت و تغذیه سطح جلوی چشم، اشک دارای سه لایه است: لایه چربی تولید شده توسط غدد میبومین یک لایه آبکی که توسط غدد اشکی تولید می شود. لایه مخاطی تولید شده توسط سلولهای جام در ملتحمه چشم لایه آب چشم را هیدراته می کند، در حالی که لایه چربی از تبخیر لایه آب جلوگیری می کند. لایه مخاطی اشک ها را به طور مساوی روی سطح چشم ها پخش می کند. هر سه این لایه ها برای تولید اشک مورد نیاز است. اگر هر یک از این لایه ها با حجم کافی تولید نشوند، کیفیت اشک کاهش می یابد. Keratoconjunctivitis sicca شایع ترین نوع خشکی چشم است که به دلیل وجود آب ناکافی در اشک بوجود می آید. هر جزء از اجزای تشکیل دهنده اشک یک هدف اساسی را انجام می دهد. کمبود هر یک از این اجزا می تواند منجر به خشکی چشم شود: شایع ترین نوع خشکی چشم است و زمانی رخ می دهد که در اشک های شما کمبود چربی یا لایه مخاطی وجود داشته باشد. بدون این لایه ها، اشک های شما خیلی زود تبخیر می شود و باعث خشک شدن چشم ها می شود. زمانی رخ می دهد که یک لایه آبی نامناسب در غشای چشم وجود داشته باشد. هنگامی که این اتفاق می افتد، چشم شما نمی تواند آنقدر اشک تولید کند که چشمان شما را مرطوب نگه دارد و عملکرد صحیح خود را حفظ کند. در صورت مشاهده هر یک از علایم فوق، احتمالا بهترین کار این است که به چشم پزشک خود مراجعه کنید، به خصوص اگر علایم طولانی مدت یا شدید دارید. چشم پزشک شما می تواند مشکل شما را تشخیص داده و درمان های خاص مورد نیاز شما را توصیه کند. سندرم خشکی چشم بسته به نوع و شدت خشکی چشم شما علایم متفاوتی دارد. برخی از علایم رایج خشکی چشم عبارتند از: تاری دید قرمزی چشم خشکی چشم چشم های خسته فتوفوبیا (حساسیت به نور) آبریزش غیرطبیعی چشم ها ناراحتی هنگام استفاده از لنز سوزش، درد یا خارش چشم مخاط در داخل یا اطراف چشم مشکل در بینایی، به ویژه در شب یا صبح چیزی مانند شن یا ریگ در چشم خود احساس کردن بسیاری از عوامل خطر با سندرم خشکی چشم مرتبط است. عوامل خطرساز که می توانند به این بیماری کمک کنند ممکن است شامل موارد زیر باشد: زنان بیشتر از مردان از سندرم خشکی چشم رنج می برند. اگر بیش از سال سن دارید، احتمال بیشتری وجود دارد که دچار سندرم خشکی چشم شوید. سیگار کشیدن با بسیاری از بیماری های چشمی از جمله سندرم خشکی چشم ارتباط دارد. اولین قدم برای درمان خشکی چشم این است که بفهمید چه چیزی باعث ایجاد علایم شما می شود. بهترین راه برای به دست آوردن این اطلاعات، مراجعه به چشم پزشک و دریافت یک معاینه چشم است. در طول معاینه چشم، پزشک چشم شما را ارزیابی می کند و از شما در مورد شیوه زندگی و سابقه پزشکی شما سوال می کند. با استفاده از این اطلاعات، آنها می توانند علت خشکی چشم شما را تعیین کنند و ممکن است یکی از گزینه های درمانی زیر را توصیه کنند: روشهای پزشکی مانند LipiFlow ، iLux ، رادیوفرکانسی یا نور شدید پالسی داروهای کولینرژیک یا داروهای تحریک کننده اشک مانند سرویملین یا پیلوکارپین آنتی بیوتیک ها، که می توانند التهاب را که ممکن است با غدد ترشح کننده چربی تداخل داشته باشد، کاهش دهند. انسداد نقطه ای. این روشی است که در آن پزشک شما مجاری را که اشک از چشم شما تخلیه می شود (نقطه چشم) را می بندد. قطره های چشمی مانند کورتیکواستروییدها یا سیکلوسپورین ( Restasis ) می توانند التهاب قرنیه (سطح چشم شما) را کنترل کنند. درجه چشمی، مانند درج چشم پزشکی هیدروکسی پروپیل سلولز (لاکریسرت) ، که بین کره چشم و پلک پایینی شما برای روانکاری قرار داده شده است. شما می توانید قطره های چشمی بدون نسخه را خریداری کنید که می تواند چربی چشم را افزایش دهد. پزشک ممکن است پماد سنگین تری برای استفاده در هنگام خواب پیشنهاد کند. تپش حرارتی. اگر غدد تولید کننده روغن در اشک های شما (غدد میبومی) مسدود شده و باعث خشکی چشم می شوند، پزشک شما ممکن است یک سیستم ضربان قلب حرارتی ( LipiFlow ) را پیشنهاد دهد. این سیستم انسداد را گرم کرده و ماساژ می دهد تا از بین برود. درمان های زیادی برای خشکی چشم وجود دارد که می توانید در خانه امتحان کنید. این شامل: با مصرف تا لیوان آب در روز، هیدراته بمانید. با عینک آفتابی از چشمان خود در برابر آفتاب و بادهای خشک محافظت کنید. فیلترها می توانند میزان گرد و غبار و سایر عوامل محرک هوا را که باعث خشکی چشم می شوند، کاهش دهند. افزودن رطوبت به هوای خشک داخلی، به ویژه در فصل زمستان، می تواند به جلوگیری از خشک شدن چشم شما کمک کند برای کمک به مقابله با التهاب پلک، از آب گرم و صابون ملایم مانند شامپو بچه استفاده کنید و نزدیک مژه ها را روی چشم های بسته خود به آرامی ماساژ دهید. انجمن بینایی سنجی آمریکا توصیه می کند به ازای هر دقیقه ای که برای مشاهده یک صفحه صرف می کنید، سعی کنید ثانیه استراحت کنید و به چیزی در فاصله فوت نگاه کنید. استفاده از کمپرس گرم روی چشم ها می تواند به رفع انسداد غدد تولید کننده چربی کمک کند. یک دستمال تمیز را با آب گرم خیس کنید و سپس، با چشمان بسته، آن را به آرامی به پلک های خود فشار دهید. این کار را چند بار در روز به مدت یک یا دو هفته در نظر بگیرید. بیدار شدن از خواب با چشمان خشک می تواند احساسات مثبت حاصل از خواب راحت را کاهش دهد. خارش، احساس سوزش می تواند آزاردهنده و خسته کننده باشد. برخی گزینه های درمانی برای ناراحتی خشکی چشم وجود دارد که می توانید در خانه امتحان کنید، مانند استفاده از کمپرس گرم و شستن پلک ها. با این حال، اگر ناراحتی شما چند روز ادامه داشت، به چشم پزشک مراجعه کنید. چشم پزشک می تواند یک معاینه جامع چشم انجام دهد و برنامه درمانی را توصیه کند.

انواع مختلفی از وجود دارند که برخی از آن ها جزو محصولات بدون نسخه، و برخی دیگر از دسته داروهای تجویزی هستند. هر کسی که سیستم ایمنی ضعیفی داشته و فکر می کند ممکن است به عفونت قارچی مبتلا شده باشد، باید بلافاصله با پزشک تماس بگیرد. قارچ ها، شامل انواع مختلفی از موجودات هستند. از میلیون ها گونه مختلف قارچ، فقط چند صد عدد از آن ها، مسیول بروز بیماری در افراد هستند. قارچ ها می توانند بیماری ها و اختلالات مختلفی را ایجاد کنند. بیشتر آن ها ناخن ها یا پوست را تحت تاثیر قرار داده و باعث بروز بثورات یا سایر بیماری های پوستی می شوند. با این حال، برخی از قارچ ها می توانند باعث بروز عفونت های جدی تری شوند. قارچ ها می توانند باعث ایجاد مننژیت، عفونت های خونی و عفونت های ریه شوند. این مقاله، انواع عفونت های قارچی، زمان مراجعه به پزشک و داروهای ضد قارچی موجود برای درمان عفونت های قارچی را بررسی می کند. داروهای ضد قارچی، داروهایی هستند که مردم از آن ها، برای درمان عفونت های قارچی استفاده می کنند. افراد می توانند داروهای ضد قارچی را به صورت خوراکی یا به شکل موضعی استفاده کرده و یا آن ها را از طریق شکل دارویی مایع، به صورت داروهای ضد قارچی، معمولا با کشتن سلول های قارچی یا جلوگیری از رشد و تکثیر آن ها، عملکرد های درمانی مطلوب خود را ایجاد می کنند. بخش هایی از سلول که داروهای ضد قارچ، آن ها را هدف قرار می دهند، شامل غشای سلولی و دیواره سلولی قارچ ها است. این، دو قسمت، هر دو جزو بخش های محافظ سلول هستند. آسیب دیدن این‌دو بخش، می تواند باعث نشت محتویات و مرگ سلول شوند. بدن انسان این ساختارها را ندارد. به این معنی که داروهای ضد قارچی می توانند قارچ ها را، بدون آسیب رساندن به سلول های بدن انسان، مورد هدف قرار دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بسته به عوامل مختلف ایجاد کننده بیماری های قارچی در انسان، داروهای ضد قارچی، به اشکال مختلف در بازار دارویی وجود دارند. داروهای خاص، به اشکال مختلف تولید می شوند. نوع عفونت فرد، بر نحوه دریافت و تجویز داروها، ت ثیر می گذارد. چهار نوع اصلی داروهای ضد قارچ وجود دارد. این چهار نوع، عبارت اند از: پلین ها آزول ها آلل آمین ها این دسته از داروهای ضد قارچی، با تغییر شکل سلول های قارچی، و تبدیل آن به یک شکل متخلخل، تاثیر دارویی خود را ایجاد می کنند. بنابراین احتمال نشت محتویات سلولی و از بین رفتن آن ها، بیشتر می شود. به این ترتیب، بیماری فرد درمان می شود. نمونه هایی از پلین ها و بیماری های قارچی که می توانند آن ها را درمان کنند، عبارت اند از: یک عامل ضد قارچ موضعی و خوراکی است که عفونت های کاندیدا، شامل مشکلات دهان یا پوست را، درمان می کند. مشکلات قابل درمان توسط این دارو، طیف وسیعی از بیماری های قارچی را شامل می شود، از جمله آسپرژیلوز تهاجمی، بلاستومیکوز، کاندیدیازیس، کوکسیدیویدومیکوز، مننژیت کریپتوکوک، کریپتوکوکوز، هیستوپلاسموز، موکورمیکوز، اسپوروتریکوز و سایر موارد. در گروه داروهای ضد قارچی آزول، دو زیر گروه وجود دارد: ایمیدازول ها و تریازول ها. برخی از نمونه های ایمیدازول ها و بیماری های قارچی که آن ها را درمان می کنند، عبارت اند از: عفونت های واژن، پوست و ناخن را درمان می کند. عفونت های پوستی، دهانی و کاندیدی واژن را درمان می کند. عفونت های قارچی سیستمیک ناشی از کاندیدا، بلاستومیکوز، کوکسیدیویدومیکوز، هیستوپلاسموز، کرومومیکوزیس و پاراکوکیدیوییدومیکوز را هدف قرار می دهد. برخی از نمونه های تریازول ها و بیماری های قارچی که آن ها را درمان می کنند، عبارت اند از: آسپرژیلوز و کاندیدا را درمان می کند. برای درمان عفونت های قارچی ناشی از کاندیدا و کریپتوکوک استفاده می شود. این دارو، درمان آسپرژیلوز تهاجمی و عفونت های موکورمیکوزیس را برعهده دارد. داروی پوزاکونازول، عفونت های قارچی مهاجم ناشی از آسپرژیلوز و کاندیدا را درمان می کند. بلاستومیکوز، آسپرژیلوز، هیستوپلاسموز، کاندیدیازیس و قارچ های سطحی مختلف را از بین می برد. آلل آمین ها، با مهار آنزیمی که غشای سلول برای عملکرد صحیح به آن نیاز دارد، اثرات دارویی مطلوب خود را برجای می گذارند. بدون این غشا، سلول به احتمال زیاد قادر به تنظیم عملکرد صحیح و معمول خود، نخواهد بود. یک نمونه از داروهای آلل آمین، تربینافین است که عفونت های قارچی پوست را درمان می کند. این دسته از داروها، بر روی آنزیمی که در ایجاد دیواره سلولی قارچ نقش دارد، تاثیر گذاشته و عملکرد دارویی مورد نظر را ایجاد می کند. برخی از نمونه های اکینوکاندین ها و بیماری های قارچی که آن ها را درمان می کنند، عبارت اند از: کاندیدیازیس مری و کاندیدیازیس تهاجمی را درمان می کند. این بیماری، کاندیدیازیس مری و کاندیدیازیس تهاجمی را درمان می کند. این دارو، آسپرژیلوز، کاندیدیازیس مری و کاندیدیازیس تهاجمی را درمان می کند. به طور کلی، شایع ترین انواع عفونت های قارچی، عبارت اند از: قارچی که در خاک جنوب غربی ایالات متحده زندگی می کند، باعث بروز اختلال کوکسیدیوییدومیکوز می شود. به این بیماری، تب دره نیز می گویند. این اختلال توسط مخمری به نام کاندیدا به وجود می آید. این عفونت زمانی بروز پیدا می کند که عاملی، بر روی محیط داخل دهان، گلو یا مری ت ثیر منفی بگذارد. مخمری که معمولا در بدن و روی پوست زندگی می کند، باعث بروز این عفونت در افراد می شود. اگر عاملی، تعادل محیط داخل واژن را مختل کند، مخمر می تواند تکثیر شده و باعث بروز عفونت شود. عفونت های قارچی ناخن، می توانند بر روی دست ها ایجاد شوند. اما بیشتر در ناخن های پا بروز پیدا می کنند. هنگامی که قارچ ها از طریق ترک های کوچکی در ناخن یا پوست اطراف آن، وارد ناخن می شوند، این عفونت ها را ایجاد می کنند. همچنین، کرم حلقوی، به عنوان کچلی یا درماتوفیتوز شناخته می شود. این اختلال، یک عفونت شایع پوستی است که توسط عوامل مختلفی ایجاد می شوند. گونه های مختلف قارچ، می توانند این اختلال را روی پوست سر، پا یا هر جای دیگری روی پوست، ایجاد کنند. علاوه براین موارد، عوامل قارچی می توانند اختلالات و بیماری های جدی تری را نیز ایجاد کنند. برخی از این موارد، عبارت اند از: آسپرژیلوز بلاستومیکوز تالارومایکوز هیستوپلاسموز مننژیت قارچی موکورمیکوزیس ذات الریه قارچی پاراکوکیدیوییدومایکوزیس عفونت کریپتوکوکوس گاتی این موارد، بسیار نادر هستند. اما در صورت بروز، می توانند بسیار جدی باشند. در ادامه مقاله، به شایع ترین علایم بیماری های قارچی اشاره شده است. افراد مبتلا به خارش جک ممکن است متوجه وجود لکه های پوسته پوسته، خارش دار و قرمز، معمولا در قسمت داخلی چین های پوست ران خود، شوند. علایم این عفونت قارچی، ممکن است شامل مواردی مانند ترشحات غیرطبیعی واژن، خارش واژن، درد، درد هنگام رابطه جنسی و درد در هنگام ادرار کردن، باشد. فردی که به سندرم پای ورزشکاران مبتلا شده است، ممکن است متوجه قرمز شدن، متورم شدن، خارش و گاهی اوقات، پوست اندازی ناحیه بین انگشتان پا شود. این بیماری، با بثورات حلقوی شکل و پوستی خارش دار، قرمز، پوسته پوسته و ترک خورده، تشخیص داده می شود. بسته به محل بروز آن، کرم حلقوی ممکن است باعث بروز ریزش مو در فرد شود. لکه های سفید ممکن است داخل دهان و گلو، از جمله روی زبان را، بپوشانند. همچنین ممکن است قرمزی وجود داشته باشد. علاوه براین، ممکن است که فرد هنگام بلع یا غذا خوردن، احساس درد کند. این عفونت قارچی، باعث می شود که فرد دچار خستگی، سردرد، تنگی نفس، تعریق شبانه و درد عضلانی شود. همچنین، افراد مبتلا به این عفونت قارچی، ممکن است سرفه کرده و متوجه وجود بثورات در بدن خود شوند. ممکن است در مراحل اولیه بروز بیماری های قارچی، افراد بتوانند با استفاده از کرم ها، لوسیون ها یا پودرهای بدون نسخه، مواردی از اختلال کرم حلقوی را رفع کنند. بروز کرم حلقوی بر روی پوست سر، معمولا نیاز به درمان با استفاده از داروهای ضد قارچ تجویز شده دارد. اکثر داروهای ضد قارچ، فقط به صورت نسخه ای در دسترس هستند. بنابراین اگر فکر می کنید که ممکن است به یک عفونت قارچی مبتلا شده باشید، باید از پزشک کمک بگیرید. پزشک، داروی مناسب برای درمان اختلال و بیماری قارچی شما، تجویز خواهد کرد. به طور کلی، توجه به این نکته مهم ضروری است که افرادی که فکر می کنند علایم عفونت های قارچی را داشته و یا دارای یک سیستم ایمنی ضعیفی هستند، باید در اسرع وقت به یک‌پزشک مراجعه کنند. برخی از این افراد تحت خطر ابتلا به عفونت های قارچی، عبارت اند از: ابتلا به بیماری افرادی کع تحت درمان سرطان هستند. افرادی که در بیمارستان ها بستری هستند. افرادی که داروهایی با عوارض جانبی خاص مصرف می کنند. افرادی که سابقه پیوند اعضا داشته و داروهای ضد تیراژ مصرف می کنند. مصرف داروهایی که سیستم ایمنی فرد را ضعیف می کنند. مانند کورتیکواستروییدها و مهارکننده های عامل نکروز تومور. به طور کلی، درمان سریع عفونت های قارچی بسیار مهم است. برخی از عفونت های قارچی ممکن است عوارض طولانی مدت ایجاد کنند. این‌مسیله، به ویژه در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند خطرناک است. داروهای ضد قارچی، می توانند عفونت های قارچی را درمان کنند. تعداد زیادی داروی مختلف ضد قارچی، وجود دارد. در واقع بسیاری از قارچ های مختلف می توانند باعث بروز عفونت شوند. به همین‌دلیل باید از داروهای متنوعی استفاده کنیم. اکثر اوقات، متخصصان و پزشکان عمومی، می توانند عفونت های قارچی را به راحتی درمان کنند، اما گاهی اوقات، برخی از موارد ابتلا به قارچ ها، ممکن است جدی تر باشد. افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، باید در صورت مشکوک بودن به ابتلا به عفونت قارچی، به پزشک مراجعه کنند. اگر فرد به عفونت قارچی مبتلا است، در صورت برطرف نشدن این بیماری با مصرف داروهای بدون نسخه، باید با پزشک خود مشورت کند. منبع:

مشکلات پا می تواند نشان دهنده بیماری و یا وضعیت جدی تر در قسمت دیگری از بدن باشد که احتمال دارد نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشد. رفلکسولوژیست ها و طرفداران پا در سراسر جهان مدتی است ادعا کرده اند که دستکاری نقاط پا می تواند سلامت اندام های داخلی را بهبود بخشد. شواهد کمی برای اثبات این امر وجود دارد، اما واضح است که جنبه هایی از سلامت عمومی فرد گاهی در پاها ظاهر می شود. هنگام ایستادن یا راه رفتن، پاها وزن کل بدن را تحمل می کنند. پا حاوی یک چهارم استخوان های بدن و دارای مفصل، تاندون، ماهیچه و رباط، اعصاب و عروق خونی بی شماری که تمام راه را به قلب، ستون فقرات و مغز متصل می کنند. بنابراین تعجب آور نیست که وقتی پاها دچار مشکل می شوند، بر کل بدن ت ثیر می گذارد. حفظ سلامت پاها از اهمیت حیاتی برای رفاه ما برخوردار است. حدود ، غده عرق در یک جفت پا وجود دارد که روزانه / پیمانه عرق تولید می کنند. وقتی فردی می دود، پاهای او سه تا چهار برابر وزن بدن او تحمل می کند. در ایالات متحده، حدود درصد از مردم هر ساله مشکل پا دارند. فهرست محتوا اسپاسم های عضلانی شاید ناراحت کننده است، همچنین می تواند نشانه هایی از نقص در بدن باشد. اسپاسم می تواند ناشی از باشد. هیدراتاسیون ناکافی می تواند به این معنا باشد که ماهیچه ها اکسیژن کافی دریافت نمی کنند و کمبود یا عدم تعادل الکترولیت ها یا مواد مغذی به ویژه سدیم، کلسیم، پتاسیم یا منیزیم وجود دارد. این می تواند یک عارضه جانبی داروهای دیورتیک باشد که هدف آن کاهش مایعات اضافی در بدن است. اگر اسپاسم هنگام راه رفتن رخ دهد، می تواند نشان دهنده یک مشکل گردش خون باشد. اسپاسم همچنین می تواند ناشی از فعالیت بیش از حد یا کشش ناکافی هنگام ورزش باشد. در نهایت، نوع کفش هم می تواند کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید می تواند باعث قرمز، گرم و متورم و دردناک شدن انگشت پا شود. نقرس شایع ترین نوع التهاب مفاصل در مردان است. این یک نوع آرتریت التهابی است و زمانی رخ می دهد که بیش از حد یا مونوسدیم اورات در بافت ها و مایعات بدن تجمع می یابد. از آنجا که کریستال های اسید اوریک در خنک ترین قسمت بدن جمع می شوند، نقرس به طور معمول در انگشت شست پا ظاهر، و این جایی است که علایم ابتدا ظاهر می شوند. افرادی که اضافه وزن دارند و کسانی که گردش خون ضعیفی دارند، بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند. الکل، رژیم غذایی غنی از گوشت و برخی از داروها می توانند خطر را افزایش دهند. داروهای ضد التهابی شاید کمک کننده باشند، اما نقرس مکرر می تواند منجر به نوعی آرتروز دژنراتیو به نام آرتریت نقرس شود. نقرس همچنین خطر ابتلا به سنگ کلیه را افزایش می دهد. سردی پا می تواند نشان دهنده طیف وسیعی از مشکلات از جمله گردش خون ضعیف، دیابت، و کم خونی باشد. پاهایی که رنگ آنها از قرمز به سفید تغییر می کند، می تواند نشانه ای از بیماری رینود باشد که در آن عصب ها هنگامی که اعصاب نسبت به سرما بیش از حد واکنش نشان می دهند، تنگ می شوند. برای افراد مبتلا به بیماری اولیه رینود، اجتناب از سرماخوردگی و تنباکو به طور معمول کمک می کند. اما درصد موارد، ناشی از یک بیماری زمینه ای، به ویژه بافت های همبند است. این می تواند جدی تر باشد. التهاب پاها طیف وسیعی از مشکلات را نشان می دهد، که برخی از آنها می تواند خطرناک و جدی باشد. این بیماری ها از گردش ضعیف و نارسایی قلبی مرتبط، نارسایی کلیه یا کبد، تا ترومبوز ورید عمقی ( یا لخته شدن خون، تجمع لنفاوی و سلولیت و سایر موارد متفاوت است. اگر قرمزی، گرما و التهاب وجود داشته باشد، می تواند نشان دهنده عفونت باشد. کبودی و التهاب نشان دهنده پیچ خوردگی یا شکستگی است. التهاب بدون درد در پاها هنگام تجمع مایعات در بدن رخ می دهد و جاذبه به این معنی است که مایعات در پاها جمع می شود. درمان خانگی شامل بالا بردن پا هنگام نشستن، ورزش کردن پاها، کاهش مصرف نمک و اجتناب از لباس های تنگ است. کاهش وزن می تواند به برخی از افراد کمک کند. تغییر رنگ ناخن های پا و زخم هایی که بهبود نمی یابند نشان دهنده یک اختلال سیستمیک است که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. ناخن های پا مقعر یا ناخن های پا به شکل قاشق همچنین می تواند نشانه ای از یک اختلال ژنتیکی، مشکلات گردش خون، بیماری های خود ایمنی و شرایط اسکلتی عضلانی باشد. ناخن های زرد پا در بین زنانی که همیشه لاک می زنند شایع است، اما می توانند نشانه مشکل جدی تری باشند. شرایط مرتبط با زرد شدن ناخن های پا عبارتند از: سل زردی ناشی از مشکلات کبدی التهاب غده تیرویید و حتی سینوزیت آنها همچنین می توانند برونکوکتاز را نشان دهند، یک بیماری ریوی که احتمال دارد منجر به مشکلات تنفسی شود. رنگ و بافت ناخن می تواند تنوع وسیع تری از مشکلات سیستمیک را منعکس کند. اگر تغییر رنگ یا تغییر شکل ناخن وجود دارد و این امر با استفاده از لوازم آرایشی ارتباطی ندارد، بهتر است از مشاوره پزشکی استفاده کنید. بی حسی یا سوزن سوزن شدن پا می تواند نشانه ای از مشکلات گردش خون یا آسیب به سیستم عصبی محیطی باشد، احتمالا یک عصب به دام افتاده یا نشان دهنده طیف وسیعی از بیماری ها است. در افراد مبتلا به دیابت، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض قند خون بالا می تواند باعث آسیب عصبی و منجر به سوزن سوزن شدن پا شود. طبق گفته انجمن ملی، بی حسی یا "سوزن سوزن شدن" در اندام ها اغلب یکی از اولین علایم بیماری ام اس است. به ندرت، بی حسی یا سوزن سوزن شدن می تواند نشانه تومور یا سکته مغزی باشد. روماتیسم مفصلی بیماری است که بر استخوان های مفاصل ت ثیر می گذارد. اولین علایم معمولا در دست و پا دیده می شود و مچ پای درصد از افراد مبتلا به این بیماری تحت ت ثیر قرار می گیرند. در آرتریت روماتویید، مخاط مفاصل یا سینوویوم متورم و ملتهب می شود. رباط ها و بافت های مفصلی و پشتیبان، آسیب دیده و منجر به کاهش تحرک می شوند. تغییر شکل احتمال دارد در انگشت با نرم شدن استخوان ها، شکستگی های ناشی از استرس و ریزش استخوان ایجاد شود. استراحت، استفاده از کیسه یخ و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( ، مانند ایبوپروفن، می تواند به تسکین علایم و کاهش درد و التهاب کمک کند. کفش مناسب و کاهش فشار به اصلاح شکل پا کمک و برخی از افراد از بریس استفاده می کنند. تزریق استرویید، التهاب را در مراحل اولیه کاهش می دهد، اما شاید در نهایت جراحی لازم باشد. اگر فردی دچار افتادگی پا شود، نمی تواند قسمت جلویی پا را بلند کند. این نشانه مشکل ماهیچه ای، عصبی یا آناتومیکی است. آسیب عصبی یا عضلانی احتمال دارد تا گردن یا شانه وجود داشته باشد. شاید باعث شود پا هنگام راه رفتن کشیده شود، یا راه رفتن غیرمعمول ایجاد شود، ران خود را بالا بکشید تا پا بتواند حرکت کند. افتادگی پا می تواند ناشی از آسیب عصبی در پا یا آسیب در حین عمل لگن باشد. گاهی اوقات به بیماری عصبی مانند فلج اطفال یا اختلال مغزی یا نخاعی مربوط می شود. فرد مبتلا به بیماری ام اس یا سکته مغزی احتمال دارد دچار افتادگی پا شود. درمان و پیامدهای آن بستگی به علت زمینه ای دارد. بریس یا آتل می تواند به حفظ وضعیت طبیعی پا کمک کند، فیزیوتراپی به راه رفتن و تحریک عصبی گاهی به بلند شدن پا کمک می کند. جراحی می تواند برای درمان اعصاب، جوش خوردن استخوان ها یا اصلاح وضعیت تاندون ها انجام شود. در زخم های مداوم علامت شایع دیابت نوروپاتی یا آسیب به اعصاب است. این بدان معناست که بیماران قادر به احساس یا مشاهده صدمات نیستند، به عنوان مثال، داشتن سنگ در پا یا تاول. اگر زخم ها بدتر و عفونی شوند، می توانند منجر به زخم و و نیاز به قطع عضو شوند. آسیب عصبی همچنین می تواند باعث تغییر شکل پا و انگشتان شود. علایم دیگر دیابت که در پا ظاهر می شود شامل خشکی، ترک خوردگی و لایه برداری پوست، پینه و گردش خون نامناسب است. بنابراین، دفعه بعد که با پاهای خود مشکل جزیی دارید، توجه داشته باشید. مشکلات پاها احتمال دارد شما را نکشند، اما می توانند به فرد را در مورد مشکل جدی تری هشدار دهند.

راه های درمانی برای وجود دارند که خانم ها می توانند با این راهکارهای طبیعی برای کوچک کردن و کاهش فیبروم رحمی خود اقدام کنند. فیبروییدها که، میوم و لیومیوم نیز نامیده می شوند، تومورهای غیر سرطانی هستند که در داخل و اطراف دیواره های رحم ایجاد می شوند. آنها از سلول های ماهیچه ای و سایر بافت ها ساخته شده اند. آنها شاید به اندازه یک دانه کوچک باشند یا از یک لیمو بزرگتر شوند. فرد احتمال دارد چندین یا فقط یک مورد فیبروم داشته باشید. فیبروییدها می توانند با گذشت زمان و به دلایل مختلف کوچک یا بزرگ رخ دهد، اما به نظر می رسد تغییر در اندازه فیبروم با سطح استروژن در بدن ارتباط دارد. هنگامی که سطح بالایی از استروژن دارید، مانند دوران بارداری، فیبروم می تواند بزرگتر شود. وقتی به سن یایسگی می رسید و استروژن کمتری دارید، فیبروییدها می توانند کوچک یا ناپدید شوند. فیبروییدها خطرناک نیستند و بسیاری از افرادی که به آن مبتلا هستند از علایم ناراحت نمی شوند. اما فیبرومهای بزرگ می توانند منجر به موارد زیر شوند: نفخ درد خونریزی شدید احساس فشار در شکم خوشبختانه روش های درمانی برای کوچک کردن فیبروم و تسکین علایم وجود دارد. فهرست محتوا فیبروییدها معمولا به آرامی رشد می کند یا اصلا رشد نمی کنند. در بسیاری از موارد، آنها خود به خود کوچک می شوند. شما احتمال دارد به درمان نیاز نداشته باشید مگر اینکه از علایم ناراحت شوید. پزشک بهترین برنامه درمانی را توصیه می کند. شاید به ترکیبی از درمان ها نیاز داشته باشید. در موارد متوسط تا شدید که علایم بدتر یا بهبود نیافته اند، فیبروییدها شاید با جراحی یا سونوگرافی درمان شوند. می تواند شامل برداشتن فیبروم یا کل رحم باشد. مراقبت در خانه، تغییر رژیم غذایی و داروهای طبیعی می تواند به درمان فیبروم و تسکین علایم کمک کند. تغییر شیوه زندگی در پیشگیری از فیبروم نیز مهم است. این درمانهای طبیعی احتمال دارد به علایم فیبروم کمک نکند، زیرا تسکین بستگی به شدت علایم و نحوه پیشرفت فیبروم دارد. قبل از استفاده این گزینه ها باید با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک بررسی بالینی نشان داد که چاقی و اضافه وزن خطر ابتلا به فیبروم رحم را افزایش می دهد. به این دلیل که سلول های چربی مقدار زیادی استروژن تولید می کنند. کاهش وزن احتمال دارد به پیشگیری یا کاهش اندازه فیبروم ها کمک کند. رژیم غذایی روزانه عامل بسیار مهمی در درمان فیبروم است. تغذیه مناسب و برخی از غذاها می تواند در حفظ وزن سالم، کاهش خطر و تسکین علایم کمک کند. طبق بررسی های انجام شده، خوردن بیش از حد گوشت قرمز خطر ابتلا به فیبروم رحم را افزایش می دهد. خوردن کربوهیدراتهای تصفیه شده و غذاهای شیرین می تواند باعث تحریک یا بدتر شدن فیبروم شود. این غذاها سطح قند خون را بالا می برند و باعث می شود بدن بیش از حد هورمون انسولین تولید کند. از کربوهیدراتهای ساده تصفیه شده اجتناب یا آنها را محدود کنید: شربت ذرت غلات جعبه ای چیپس سیب زمینی برنج سفید، ماکارونی و آرد نوشابه و سایر نوشیدنی های شیرین محصولات پخته شده (کیک، کلوچه، دونات) غذاهای فرآوری نشده غنی از فیبر به موارد زیر کمک می کند: کاهش اشتها تعادل هورمون ها پیشگیری از افزایش وزن غذاهای رنگی روشن مانند میوه ها و سبزیجات نیز به کاهش التهاب و خطر ابتلا به فیبروم کمک می کند. این غذاهای کامل را به رژیم غذایی روزانه خود اضافه کنید: غلات کامل عدس و لوبیا برنج قهوه ای میوه خشک شده گیاهان تازه و خشک شده نان سبوس دار و ماکارونی سبزیجات و میوه های خام و پخته شده شیر و لبنیات احتمال دارد به کاهش فیبروم کمک کند. محصولات لبنی حاوی مقادیر زیادی کلسیم، منیزیم و فسفر هستند. این مواد مغذی می تواند به پیشگیری از رشد فیبروم کمک کند. برخی از انواع ویتامین ها نیز می تواند به کاهش رشد و اندازه فیبروم کمک کنند. بررسی ها ت یید می کند که اگر میزان استفاده کمتر از ویتامین D A فیبروم رحمی احتمال دارد درد قاعدگی، نفخ و گرفتگی را بدتر کند. تعدادی ویتامین می تواند به تسکین این علایم کمک کند: منیزیم ویتامین E ویتامین B - ویتامین B - اسیدهای چرب امگا شما می توانید این ویتامین ها را در غذا و همچنین مکمل ها پیدا کنید. اگر می خواهید مکمل ها را در برنامه روزانه خود قرار دهید، قبل از شروع با پزشک خود مشورت کنید. یک مطالعه نشان داد که شاید ارتباطی بین فشار خون بالا و فیبروم وجود داشته باشد. فشار خون خود را برای کاهش خطر و بهبود سلامت کلی مدیریت کنید: ورزش منظم داشته باشید. غذاهای دارای نمک یا سدیم اضافه شده را محدود کنید. فشار خون خود را به طور مرتب چک کنید و در مورد آن با پزشک مشورت کنید. داروهای گیاهی احتمال دارد به درمان فیبروم یا کاهش علایم مرتبط کمک کنند. بررسی های بیشتری لازم است تا مشخص شود آیا این داروها موثر هستند و مفیدترین دوز آن چیست. گیاهان دارویی قوی و می توانند با داروهای دیگر تداخل داشته باشند. قبل از مصرف داروهای گیاهی با پزشک خود مشورت کنید. بیوفلاونویید موجود در چای سبز به نام EGCG مراقبت در خانه احتمال دارد به مدیریت استرس کمک کند استرس می تواند فیبروم و سلامت کلی بدن را بدتر کند. گزینه های درمانی را که می تواند به کنترل استرس کمک کند، امتحان کنید: یوگا و ورزش حمام های گرم کمپرس گرم یا استفاده از گرمای محلی در بیشتر موارد، فیبرومهای علامتی با داروهای هورمونی، سونوگرافی درمانی، جراحی و سایر درمانها بهتر می شوند. داروها به کوچک شدن فیبروم یا تسکین علایم کمک می کنند. جراحی احتمال دارد شامل برداشتن فیبروم یا کل رحم باشد. برخی از درمانهایی که پزش می تواند توصیه کند عبارتند از: داروهای متعادل کننده هورمون جراحی سونوگرافی متمرکز با هدایت MRI دستگاه داخل رحمی آزاد کننده پروژستین ( IUD هیسترکتومی، که رحم را با جراحی خارج می کند. کرایومیولیز، که با انجماد فیبروم را از بین می برد. که جراحی برای برداشتن فقط فیبروم است. آمبولیزاسیون شریان رحمی، که با مسدود کردن خونرسانی به فیبروم و رحم عمل می کند. میولیز، که با منبع گرما (مانند امواج رادیویی) حذف می شود. Acessa داروهایی وجود دارد که افراد برای کنترل علایم فیبروم استفاده می کنند که خود فیبروم را کوچک نمی کند. پیشگیری از بارداری هورمونی می تواند خونریزی را کاهش دهد و داروهایی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن می توانند به کاهش درد کمک کنند. اگر از خونریزی شدید رنج می برید و در نتیجه دچار کم خونی هستید، ویتامین ها و مکمل های آهن می توانند به شما کمک کنند. خوشبختانه، داروهایی در دسترس هستند که ثابت شده اند فیبروم را کوچک می کنند. بررسی های اخیر نشان داده که هورمون پروژسترون برای حفظ و رشد فیبروم رحمی ضروری است. میفپریستون (معروف به RU - ) ، یک داروی ضد پپروژسترون که در درمان فیبروییدها موثر است و در نتیجه اندازه و علایم فیبروم کاهش می یابد. متاآنالیز روی کارآزمایی هایی انجام شد که شامل فرد دارای رحم با فیبروم رحمی علامت دار بود. مشخص شد که میفپریستون حجم فیبروم و علایم را کاهش می دهد، از جمله دوره های طولانی مدت، میزان از دست دادن خون قاعدگی، درد و فشار لگن، کم خونی و دردهای قاعدگی. در صورت مشاهده هرگونه علایم مربوط به فیبروم، هر چند خفیف، با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما را معاینه می کند و در مورد نیاز به درمان تصمیم می گیرد. شاید قرار ملاقات های بعدی برای نظارت بر فیبروم لازم باشد. اگر برای باردار شدن مشکل دارید، پزشک می تواند تشخیص دهد که علت آن فیبروم است. پزشک می تواند تعیین کند که درمان فیبروم جایگزین یا طبیعی مناسب است. درمان بستگی به سن، سلامتی و شیوه زندگی دارد. همچنین می تواند بسته به تعداد، اندازه و محل فیبروم متفاوت باشد. تغییر در رژیم غذایی و شیوه زندگی اولین برنامه درمانی برای درمان فیبروم رحمی است. این تغییرات سالم حتی با جراحی یا دارو مهم هستند. رژیم غذایی، داروهای طبیعی، مدیریت استرس و تسکین درد جایگزین نیز احتمال دارد به تسکین علایم مانند درد، خونریزی شدید و یبوست کمک کند. با پزشک یا خود در مورد بهترین رژیم غذایی و برنامه ورزشی صحبت کنید. هر روز تغییرات کوچکی ایجاد کنید تا ثابت بمانید و عادات سالم جدیدی ایجاد کنید. یک برنامه غذایی هفتگی تهیه کنید تا در رعایت رژیم متعادل کمک کند. برای داشتن انگیزه، به یک باشگاه ورزشی بروید. قبل از مصرف هر نوع داروی گیاهی یا مکمل با پزشک خود مشورت کنید. لیستی از تمام داروها، مکمل ها و داروهای گیاهی خود را نگه دارید. مکمل های گیاهی را از منابع معتبر خریداری کنید تا از آلودگی و مواد ناسالم پیشگیری شود. با پزشک یا متخصص زنان در مورد بهترین برنامه برای کوچک کردن فیبروم خود مشورت کنید. در صورت نزدیک شدن به یایسگی، انتظار هوشیارانه می تواند گزینه مناسبی باشد، و در حالی که ت ثیر رژیم بر فیبروم ها کاملا درک نشده، رژیم متعادل سالم فقط می تواند برای سلامت کلی مفید باشد. اگر می خواهید فیبروم ها بر کیفیت زندگی ت ثیر نگذارند، گزینه های زیادی وجود دارد. به یاد داشته باشید که قبل از مصرف هر نوع داروی گیاهی یا مکمل با ارایه دهنده خدمات درمانی خود مشورت کنید.

انجام واکسن سالانه آنفولانزا یا flu - shot - during - pregnancy بهترین راه برای پیشگیری از آنفولانزای فصلی است، اما ممکن است با خود فکر کنید که آیا تزریق واکسن آنفولانزا در بارداری بی خطر است یا نه؟ در واقع تزریق واکسن آنفولانزا تقریبا برای همه زنان باردار توصیه می شود. در صورت ابتلا به آنفولانزا، ممکن است علایمی مانند تب، سرفه، بدن درد و گلودرد را تجربه کنید اگر شما سالمند، بسیار جوان، دارای سابقه بیماری یا باردار هستید، آنفولانزا می تواند بسیار جدی تر باشد. هاروی کارپ، پزشک متخصص اطفال می گوید: "این واکسن بی خطر است. " در دوران بارداری، بدن دچار تغییراتی در سیستم ایمنی، قلب و ریه ها می شود که باعث می شود افراد باردار مستعد ابتلا به علایم شدید و عوارض ناشی از ویروس هایی مانند آنفولانزا شوند که می تواند منجر به بستری شدن در بیمارستان و در برخی موارد حتی مرگ شود. توصیه می شود که افراد باردار در دوران بارداری واکسن آنفولانزا بزنند تا در برابر موارد شدید آنفولانزا محافظت شوند. تحقیقات نشان داده است که تزریق واکسن آنفولانزا در هر سه ماهه بارداری بلامانع است تا از فرد باردار و نوزادش در برابر مشکلات سلامتی مرتبط با آنفولانزا در دوران بارداری و پس از آن محافظت کند. واکسن سالانه آنفولانزا باعث می شود سیستم ایمنی بدن آنتی بادی های محافظتی را در برابر ویروس مسری تنفسی ایجاد کند. واکسن به کاهش شانس بیمارشدن شما کمک می کند. حتی اگر واکسن اسپری بینی موجود باشد، افرادی که باردار هستند باید فقط واکسن را تزریق کنند و نه اسپری بینی. حتی اگر شما یک فرد باردار سالم تلقی می شوید، بدن شما ممکن است در مبارزه با عفونت آنفولانزا مشکل داشته باشد. ممکن است مشکلات تنفسی، تب بالا و سایر عوارض جدی ایجاد شود. زدن واکسن آنفولانزا شانس ابتلا به ویروس آنفولانزا را کاهش می دهد. در واقع، نشان داده شده است که تزریق این واکسن به طور متوسط درصد خطر بستری شدن فرد باردار مبتلا به آنفولانزا را در بیمارستان کاهش می دهد. کارشناسان می گویند بهتر است همه قبل از شروع فصل آنفولانزا، افراد واکسینه شوند. در حالی که می توانید در هر زمان از بارداری واکسینه شوید، اگر سابقه بیماری مانند آسم یا بیماری قلبی دارید که می تواند عوارض آنفولانزا را شدیدتر کند، ممکن است پزشک پیشنهاد کند که در اوایل پاییز واکسینه شوید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تزریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری به محافظت از شما و جنین کمک می کند. واکسیناسیون خطر ابتلا به بیمار است، که بالاتر و همراه با عوارض بیشتری در دوران بارداری را کاهش می دهد. بعلاوه، آنتی بادی ها به نوزاد شما منتقل می شوند و از آنها در برابر آنفولانزا در ماه های اولیه زندگی محافظت می کنند. افراد باردار مبتلا به آنفولانزا بیشتر از افرادی که در دوران بارداری مبتلا به آنفولانزا نمی شوند دچار عوارضی مانند زایمان زودرس و زایمان، سقط جنین و مرده زایی می شوند. کیم لنگدون، پزشک متخصص زنان و زایمان با بیش از سال تجربه بالینی، می گوید: "آنفولانزا در بارداری می تواند منجر به ذات الریه و عوارض جدی مانند مرگ مادر یا زایمان زودرس شود. " اگر در برابر آنفولانزا واکسینه شده اید، احتمال ابتلا به آن کمتر است و در صورت ابتلا، احتمال بستری شدن در بیمارستان کمتر خواهد بود. داشتن تب (یکی از علایم شایع آنفولانزا) در دوران بارداری با نقص لوله عصبی (دسته ای از نقایص جدی هنگام تولد) همراه است. ابتلا به آنفولانزا در بارداری ممکن است احتمال داشتن نوزاد با وزن کم هنگام تولد را افزایش دهد. نوزادان بیشتر در معرض ابتلا به موارد شدید آنفولانزا هستند، اما تا ماهگی نمی توانند واکسن آنفلوآنزا را دریافت کنند. اگر مادران در برابر آنفولانزا واکسینه شوند، احتمال اینکه کودک در معرض این ویروس قرار گیرد کمتر است. علاوه بر این، هنگامی که یک فرد باردار واکسن آنفولانزا می زند، آنتی بادی هایی را به نوزاد منتقل می کند تا از کودک در برابر ویروس محافظت کند تا نوزاد بتواند واکسن آنفولانزای خود را دریافت کند. CDC . همچنین ممکن است سندرم Guillain - Barr ( GBS ) بعد از تزریق واکسن آنفولانزا تجربه شود، اما بسیار نادر است. GBS باعث آسیب عصبی، ضعف عضلانی و فلج می شود که معمولا چند هفته طول می کشد. مزایای تزریق واکسن آنفولانزا از این خطر بیشتر است، زیرا شانس شما برای دریافت GBS از واکسن آنفولانزا بسیار کمتر از احتمال ابتلا به آنفولانزا در صورت عدم واکسیناسیون است. تب سردرد خستگی حالت تهوع دردهای عضلانی درد دست در محل تزریق اگر بعد از تزریق آنفولانزا عوارض جانبی شایع را تجربه کردید که پس از چند روز برطرف نشد، حتما به پزشک مراجعه کنید. اگر فکر می کنید در برابر واکسن آنفولانزا واکنش آلرژیک دارید، فورا با اورژانس تماس بگیرید. علایم واکنش آلرژیک احتمالی عبارتند از: ضعف رنگ پریدگی مشکل در تنفس خس خس کردن ضربان قلب تند یا سرگیجه التهاب در اطراف چشم یا لب اگر باردار هستید، مشکل در تنفس ممکن است به این معنی باشد که اکسیژن کافی به نوزاد نمی رسد. باید فورا به دنبال درمان باشید. تزریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری بی خطر، موثر و کم خطر تلقی می شود. مطالعات متعدد، ایمنی واکسن سالانه آنفولانزا را برای افراد باردار و نوزادان متولد نشده آنها ثابت کرده است. در حقیقت، تحقیقی که بیش از دو میلیون فرد باردار در سراسر جهان را شامل می شود نشان می دهد که، خطر بستری شدن در بیمارستان ناشی از آنفولانزا را به طور متوسط تا درصد کاهش می دهد. برخی از افسانه های رایج در مورد خطرات واکسن آنفولانزا در دوران بارداری توسط CDC و بسیاری از سازمان های بهداشتی نادرست ثابت شده است. هیچ خطر ابتلا به آنفولانزا از طریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری وجود ندارد. این یک واکسن غیر فعال است. به این معنی که حاوی ویروس عفونی یا فعال نیست که بتواند شما را بیمار کند. ترکیبات واکسن آنفولانزا برای افراد باردار بی خطر است. برخی از واکسن های آنفولانزای چند دوز با ماده ای به نام تیمروسال ساخته می شود که یک نگهدارنده بر پایه جیوه است. آژانس های بهداشتی فدرال و سازمان های بزرگ پزشکی معتقدند که این روش برای افراد باردار بی خطر و موثر است، و تنها شاهد قرمزی و التهاب جزیی در محل تزریق خواهید شد. اگر هنوز نگران هستید، از پزشک خود یک واکسن آنفولانزای بدون نگهدارنده بخواهید. تزریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری خطر سقط جنین را افزایش نمی دهد. علیرغم گزارشات چند مطالعه کوچک با محدودیت، CDC تزریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری به دلیل محافظت از شما، نوزاد و سایر افرادی که ممکن است در معرض بیماری جدی آنفولانزا باشند، توصیه می شود. تزریق واکسن آنفولانزا در طول سالیان متمادی به میلیون ها زن باردار داده شده است و دارای سابقه ایمنی خوبی است. flu - shot - during - pregnancy به قدری مهم است که در صورت کمبود واکسن آنفولانزا، CDC تیمروسال، یک نگهدارنده مبتنی بر اتیل جیوه، زمانی محرک احتمالی اوتیسم محسوب می شد. تحقیقات نشان داده است که چنین نیست. با توجه به CDC ، تیمروسال دارای سابقه ایمنی طولانی است. هیچ شواهدی مبنی بر آسیب ناشی از دوزهای کم مورد استفاده در واکسن ها وجود ندارد. اگر نگران مواد نگهدارنده در واکسن آنفولانزا هستید. با پزشک خود در مورد گزینه های بدون نگهدارنده صحبت کنید. بیشتر ویال های تک دوز و سرنگ های پر شده حاوی مواد نگهدارنده نیستند. زیرا محصولات بلافاصله استفاده می شوند و مشترک نیستند. همین امر در مورد واکسن بینی FluMist ، که فاقد مواد نگهدارنده است نیز صدق می کند. تزریق واکسن آنفولانزا توصیه می شود و به طور کلی در دوران بارداری بی خطر تلقی می شود. هنگام برنامه ریزی تزریق واکسن آنفولانزا، اطمینان حاصل کنید که فردی که آن را به شما تزریق می کند می داند که شما باردار هستید. فرد باردار باید واکسن آنفولانزا را تزریق کند و روش اسپری بینی برای فرد باردار مناسب نیست. اسپری بینی، که به طور رسمی واکسن آنفلوانزای ضعیف شده زنده ( LAIV ) نامیده می شود. حاوی ویروس آنفولانزای زنده است که ضعیف شده است. یک ویروس تضعیف شده باید واکنش ایمنی بدن فرد را به منظور ایجاد ایمنی تقویت کند. اما این ویروس به اندازه کافی ضعیف است تا بیمار نشود. اما عواملی مانند بارداری، سن یا نقص سیستم ایمنی می تواند آنفولانزا را از ویروس ضعیف شده دریافت کند. انجام واکسن آنفولانزا تقریبا برای همه در دوران بارداری توصیه می شود. تزریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری نیز در چند ماه اول زندگی نوزاد شما را محافظت می کند. افرادی که باردار هستند باید واکسن آنفولانزا را از طریق تزریق دریافت کنند نه اسپری بینی. در صورت داشتن هرگونه سوال یا نگرانی در مورد تزریق واکسن آنفولانزا در دوران بارداری، همیشه با اورژانس تماس بگیرید. دو نوع اصلی واکسن آنفولانزا وجود دارد: تزریق و اسپری بینی. مطمین ش وید که هر سال یک نوع از واکسن آنفولانزا را به عنوان بهترین راه برای جلوگیری از آلوده شدن، دریافت می کنید. هر سال ویروس تغییر کرده و گسترش می یابد، بنابراین محققان ترکیب واکسن را به روز می کنند.

زمانی اتفاق می افتد که باکتری ها (میکروب ها) راه هایی برای نجات از داروهای طراحی شده برای از بین بردن آنها پیدا کنند. استفاده بیش از حد از این داروهای آنتی بیوتیکی می تواند منجر به مقاومت در برابر شود. آژانس های بهداشت جهانی آن را تهدیدی فوری برای سلامت عمومی می دانند. وقتی فردی با باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک آلوده می شود، دیگر آنتی بیوتیک ها در درمان و پیشگیری از عفونت موثر نخواهند بود. این امر درمان را دشوار می کند و خطر گسترش عفونت مقاوم به آنتی بیوتیک را به دیگران افزایش می دهد. فهرست محتوا باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک ها، میکروب هایی هستند که دیگر نمی توان آنها را با داروهای آنتی بیوتیکی کنترل یا از بین برد. این مقاومت زمانی ایجاد می شود که باکتری ها به گونه ای تغییر کرده یا تغییر می کنند که آنتی بیوتیک ها روی آنها تاثیری ندارد. این حالت به طور طبیعی هنگامی ایجاد می شود که باکتری ها تکامل یافته و مکانیسم های دفاعی را برای زنده ماندن در محیط در حال تغییر ایجاد کنند. اما کارشناسان می گویند که مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک ها این روند را به طور خطرناکی سرعت می بخشد. تعداد فزاینده ای از باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم می شوند، از جمله آنهایی که باعث عفونت های پوستی، بیماری های مقاربتی ( STDs ) و عفونت های دستگاه تنفسی مانند می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای روشن شدن، این باکتری ها هستند، نه انسان ها که در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم می شوند. به عبارت دیگر، این حالت به این معنا نیست که بدن انسان در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم می شود. این بدان معنی است که باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند. درمان عفونت های ناشی از باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک ها دشوار است و تقریبا همه را تحت تاثیر قرار می دهد. اگرچه نمی توان این وضعیت را به طور کامل درمان کرد، اما راه هایی برای جلوگیری از شدیدتر شدن این مشکل وجود دارد. برخی از این روش های پیشگیری شامل، اجتناب از مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک ها، توقف گسترش عفونت های باکتریایی، انتخاب دقیق غذاها و تهیه غذای ایمن و توجه به استفاده بیش از حد از محصولات ضد باکتری خانگی است. تجویز بیش از حد آنتی بیوتیک ها علت اصلی بروز این حالت می باشد. آنتی بیوتیک ها می توانند داروهای نجات بخشی برای باشند. اما گاهی اوقات برای عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی، آنفولانزا و گلودردهای ویروسی استفاده می شوند. آنتی بیوتیک ها را دقیقا طبق دستور مصرف کنید. آنتی بیوتیک را برای استفاده در آینده ذخیره نکنید. هرگز آنتی بیوتیک تجویز شده برای شخص دیگر را مصرف نکنید. از آنتی بیوتیک برای ویروس (مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا) استفاده نکنید. اگر ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما آنتی بیوتیک را پیشنهاد کند، آنها می توانند با شما در مورد علت نیاز به درمان صحبت کنند. حتی به شما در تشخیص علایم باکتریایی و علایم ویروسی کمک کنند. مهم است که آنتی بیوتیک ها را دقیقا مطابق دستور پزشک ارایه دهید. حذف دوزها یا ترک زودهنگام درمان حتی اگر احساس بهتری دارید منجر به مقاومت آنتی بیوتیکی می شود. باکتری های antibiotic - resistance مانند سایر باکتری ها از طریق تماس با فرد آلوده به باکتری، برخورد با باکتری در محیط و یا مصرف غذا یا آب آلوده پخش می شوند. به طور کلی، برخی از عادات بهداشت سالم است که می تواند به محافظت از شما از عفونت کمک کنند، عبارتند از: دستها را با آب و صابون بشویید. زخم ها یا بریدگی ها را تمیز نگه دارید. هنگام عطسه یا سرفه بینی و دهان خود را بپوشانید. با رابطه جنسی محافظت شده از بروز بیماری های مقاربتی پیشگیری کنید. از مواد غذایی برای جلوگیری از عفونت های ناشی از غذا درست استفاده کنید. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی و سیستم های بیمارستانی نیز در پیشگیری از گسترش عفونت های مقاوم به آنتی بیوتیک نقش دارند. زیرا این باکتری ها در محیط های مراقبت های بهداشتی رایج هستند. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی و سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی این کار را با استفاده از تکنیک های کامل برای کنترل عفونت و رعایت بهداشت خوب انجام می دهند. باکتری های antibiotic - resistance نه تنها از فردی به فرد دیگر بلکه از طریق حیوانات و مواد غذایی نیز منتقل می شوند. کارشناسان می گویند استفاده منظم از آنتی بیوتیک ها در حیوانات مزرعه عامل مقاومت آنتی بیوتیکی است. در واقع، در سال ، سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) توصیه کرد که صنایع غذایی به طور معمول از آنتی بیوتیک ها در حیوانات سالم به عنوان راهی برای رشد و جلوگیری از بیماری جلوگیری کنند. به عنوان مثال، هنگامی که کشاورزان از آنتی بیوتیک ها برای درمان دام استفاده می کنند. باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک می توانند در بدن حیوانات زنده بمانند. در صورت فروش در فروشگاه های مواد غذایی باقی بمانند. همچنین، این باکتری ها می توانند سایر محصولات را از طریق تماس با پسماند دام و فاضلاب آلوده کنند. به همین دلیل، کارشناسان بر اهمیت تلاش برای خرید گوشتی فاقد آنتی بیوتیک در صورت امکان تاکید می کنند. برچسب بسته بندی را برای کلماتی مثل "مطرح بدون آنتی بیوتیک"، "بدون آنتی بیوتیک تجویز شده است، " و در برخی موارد "ارگانیک" بررسی کنید. همچنین بهتر است به منظور به حداقل رساندن مقدار گوشت در رژیم غذایی خود یا حذف کامل آن تلاش کنید. اگرچه محصولات ضد باکتریایی مانند صابون های مایع، شستشوی بدن، مواد شوینده و اسپری های تمیز کننده به فروش می رسند. آنها می توانند میکروب ها را به طور موثرتری نسبت به صابون های معمولی از بین ببرند، اما سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) نگرانی خود را مبنی بر استفاده از آنها نشان داده است. این آژانس فروش عامل ضد باکتری در محصولات مصرفی بدون اجازه فدرال را بدون نسخه ( OTC ) ممنوع کرد. از تریکلوزان ( TCS ) و triclocarban ( TCC ) به عنوان دو مورد رایج نام برد. به گفته FDA ، تولیدکنندگان این محصولات ثابت نکرده اند که برای استفاده طولانی مدت بی خطر هستند. یا از آب و صابون معمولی موثرتر هستند. بعلاوه، برخی مطالعات نشان داده اند که TCS به طور قابل توجهی در مقاومت آنتی بیوتیکی نقش دارد. کارشناسان معتقدند که شستن دست ها با آب و صابون معمولی هنوز بهترین راه برای جلوگیری از عفونت های شایع باکتریایی است. صابون به تنهایی باکتری ها را از بین نمی برد. ذکر این نکته ضروری است که ممنوعیت FDA در مورد صابون های ضد باکتریایی که در بیمارستان ها کاربرد دارد، اعمال نمی شود. عفونت های ناشی از باکتری های antibiotic - resistance می تواند تقریبا بر هر قسمتی از بدن ت ثیر بگذارد، به این معنی که می تواند علایم متفاوتی را ایجاد کند. این عفونتها می توانند از بیماریهای جزیی تر مانند عفونت استرپتوکوک گلو و عفونت گوش تا شرایط جدی تر مانند مننژیت و باشند. در مورد هرگونه علایم مداوم عفونت با پزشک خود تماس بگیرید و در صورت بروز علایم شدید یا بدتر، به دنبال مراقبت فوری پزشکی باشید. در صورت مشکوک بودن به عفونت، یک متخصص مراقبت های بهداشتی معمولا معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی از جمله بررسی داروهای فعلی شما را انجام می دهد. برای آزمایش کشت و حساسیت ممکن است سواب یا نمونه ای از خون، ادرار، بافت یا مایع دیگر گرفته شود. گاهی اوقات این حالت در هنگام تشخیص اولیه علت عفونت تشخیص داده می شود. اما احتمال دارد عفونت آنطور که انتظار می رود با درمان بهبود پیدا نکند. نمونه برای آزمایش به منظور جداسازی و شناسایی باکتری ها به آزمایشگاه ارسال می شود. سپس متخصصان آزمایشگاه بالینی باکتری ها را در معرض آنتی بیوتیک های مختلف قرار می دهند تا ببینند. آیا هر کدام از آنها می توانند میکروب ها را از بین ببرند. اگر باکتری ها در حضور این آنتی بیوتیک ها به رشد خود ادامه دهند، این بدان معناست که احتمالا باکتری ها antibiotic - resistance هستند. اگر باکتری ها از بین بروند. احتمالا می توان آنتی بیوتیک ها را درمان کرد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما می تواند عفونت شما را بر اساس نتایج آزمایش تشخیص دهد. گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در سال در مورد تهدیدات مقاوم به آنتی بیوتیک، میکروب هایی را که بیشترین خطرات را ایجاد می کنند، ترسیم می کند. این میکروب های زیر را به عنوان تهدیدات فوری ذکر می کند: اسینتوباکتر مقاوم به کارباپنم Candida auri s ( C . auris ) Clostridioides difficile ( C . difficile ) Enterobacteriaceae مقاوم به کارباپنم ( CRE ) Neisseria gonorrhoeae مقاوم به دارو ( N . gonorrhoeae ) درمان عفونت های باکتریایی antibiotic - resistance دشوار و گاهی اوقات غیرممکن است. مدت زمان درمان بستگی به نوع عفونت و محل قرارگیری آن در بدن دارد. درمان ممکن است در بیمارستان، خانه یا مرکز توانبخشی انجام شود. داروهای خاص مورد استفاده بر اساس نوع دقیق عفونت مقاوم متفاوت خواهد بود. آنها معمولا با یک یا چند آنتی بیوتیک درمان می شوند. اگر آنتی بیوتیک ها برای عفونت خاص موثر نیستند، درمان حمایتی ممکن است یک گزینه مناسبی باشد. این زمانی است که بیمار داروها و مراقبت هایی را برای علایمی مانند تب، درد، تورم، سرفه یا کم آبی دریافت می کند تا زمانی که علایم بهبودی نشان داده شود. آنتی بیوتیک ها جان بی شماری را نجات داده اند. اما هر زمان که از آنها بی دلیل استفاده کنید، می تواند به توسعه و گسترش مقاومت آنتی بیوتیکی کمک کند. همانطور که WHO اشاره می کند، مقاومت آنتی بیوتیکی منجر به بستری طولانی مدت در بیمارستان، افزایش هزینه های پزشکی و مرگ بیشتر ناشی از عفونت های باکتریایی می شود. در ایالات متحده، تخمین زده می شود که بیش از . میلیون عفونت antibiotic - resistance و مرگ در هر سال وجود دارد. ایده خوبی نیست که از آنتی بیوتیک "برای درمان" عفونت باکتریایی استفاده کنید. یا از نسخه قدیمی بدون نیاز مجدد استفاده کنید. علاوه بر کمک به مقاومت در برابر آنتی بیوتیک ها، به یاد داشته باشید که عفونت شما بدتر می شود. یا اگر از داروهای اشتباه استفاده کنید، ممکن است عوارض جانبی جدی را تجربه کنید. همیشه علایم عفونت باکتریایی را با پزشک خود یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی در میان بگذارید. آنها می توانند به شما در جهت درمان مناسب بیماری شما راهنمایی کنند. منبع:

یا ریز لوزالمعده ( EPI ) زمانی رخ می دهد که لوزالمعده شما نتواند آنزیم های گوارشی کافی برای تجزیه غذا و جذب مواد مغذی تولید یا آزاد کند. هضم چربی بیشترین ت ثیر را دارد. همانطور که بدن شما سعی می کند چربی تا حدی هضم شده را دفع کند، روده شما احساس ناراحتی می کند. به احتمال زیاد علایمی مانند، درد شکم و اسهال را تجربه خواهید کرد EPI . شدید می تواند منجر به کاهش وزن، اسهال و سوء تغذیه شود. EPI نادر است و علایم و علل ریشه ای آن با سایر اختلالات گوارشی همپوشانی دارد. به این دلایل، می توان آن را در طول تشخیص نادیده گرفت. علایم EPI با سایر شرایطی که بر دستگاه گوارش ت ثیر می گذارند همپوشانی دارد. این شامل: بیماری کرون کولیت زخمی سرطان پانکراس سندرم روده تحریکپذیر علایم EPI غالبا مورد توجه قرار نمی گیرد. علایم EPI زمانی مشهود می شود که تولید آنزیمی که مسیول تجزیه چربی است به تا درصد از حد طبیعی کاهش می یابد. برخی از رایج ترین علایم عبارتند از: اسهال دل درد کاهش وزن به دلیل سوء تغذیه مدفوع غیر طبیعی و حجیم به دلیل کاهش جذب چربی در روده علایم کمبود ویتامین مانند مشکلات بینایی، اسپاسم عضلانی و پوکی استخوان در صورت تشخیص EPI ، درمان شما بر تسکین علایم شما و کمک به بدن در جذب عادی مواد مغذی متمرکز خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درمان اغلب مستلزم ترکیبی از رژیم غذایی و سایر تغییرات شیوه زندگی است تا هضم غذا بهتر صورت بگیرد. این به معنای دریافت یک رژیم غذایی مناسب و متعادل است، که حاوی چربی های مناسب است و موارد دیگری مانند غذاهای پر فیبر را شامل نمی شود. EPI . در عوض، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که چربی های مفید بخورید. چربی های مفید در موارد زیر یافت می شوند: ماهی آجیل روغن های گیاهی شما باید از غذاهایی که به سختی هضم می شوند و بسیار فرآوری شده اند، به ویژه غذاهایی که حاوی روغن هیدروژنه یا مقادیر زیادی چربی حیوانی هستند، اجتناب کنید. خوردن بیش از حد فیبر می تواند سیستم گوارشی شما را نیز تحت ت ثیر قرار دهد. خوردن وعده های غذایی مکرر و کوچکتر و اجتناب از وعده های غذایی سنگین، تجزیه چربی ها و پروتیین ها را برای روده آسان می کند. رزیم غذایی متناسب برای هر کسی متفاوت است، بنابراین ممکن است مدتی طول بکشد تا رژیم غذایی را که برای شما مناسب است پیدا کنید. بهتر است با یک مشورت کنید تا در مورد برنامه ریزی وعده های غذایی مناسب و مقرون به صرفه که علایم EPI شما را تسکین می دهد، بیشتر بدانید. با پزشک خود در مورد تغییرات احتمالی شیوه زندگی برای بهبود علایم EPI صحبت کنید. موارد زیر می تواند برای بهبود کیفیت زندگی با EPI انجام شود: حرکت منظم می تواند سلامت کلی شما را ارتقا دهد. از پزشک خود در مورد بهترین تمرینات برای شما سوال کنید. بر اساس توصیه پزشک رژیم غذایی متعادل داشته باشید. اگر برای شروع به کمک نیاز دارید، با یک متخصص تغذیه مشورت کنید. شما نمی توانید استرس را به طور کامل از بین ببرید، اما می توانید راه های مقابله با آن را بیاموزید. تمرینات تنفس عمیق، یوگا یا تای چی را امتحان کنید. سیگار کشیدن با شرایط لوزالمعده مانند پانکراتیت و سرطان لوزالمعده ارتباط دارد. در صورت سیگار کشیدن، از پزشک خود در مورد برنامه های ترک سیگار اطلاعات بخواهید. همچنین ممکن است نیاز به مصرف مکمل های ویتامین داشته باشید زیرا EPI جذب برخی ویتامین ها را برای بدن شما دشوار می کند. پزشک ممکن است مکمل های آنزیمی را برای جایگزینی مواردی که لوزالمعده شما تولید نمی کند، تجویز کند. در اینجا چند دارو وجود دارد که می تواند در درمان و مدیریت EPI کمک کند: لوزالمعده آنزیم های گوارشی مانند آمیلاز، لیپاز و پروتیاز را در روده کوچک آزاد می کند. این آنزیم ها برای هضم مناسب ضروری هستند. از آنجا که لوزالمعده به اندازه کافی این آنزیم ها را تولید نمی کند، ممکن است از درمان جایگزینی آنزیم پانکراس ( PERT ) سود ببرید. PERT می تواند جایگزین آنزیم ها شود و به شما در جذب مواد مغذی از غذاهایی که می خورید کمک کند. پزشک بر اساس شدت بیماری شما دوز مصرفی را تعیین می کند. شما در آغاز هر وعده غذایی یا میان وعده کپسول را مصرف می کنید. پزشک یا متخصص تغذیه شما نحوه و زمان مصرف آن را توضیح می دهد. برای موثر بودن، آنها باید دقیقا طبق دستورالعمل هر بار که غذا می خورید مصرف شوند. اگر هنگام مصرف PERT با سوزش سر دل مشکل دارید، پزشک شما ممکن است یک مهار کننده پمپ پروتون ( PPI ) را برای کاهش اسید معده اضافه کند. PPI ها با کاهش میزان اسید غدد داخلی مخاط معده کار می کنند. همه افراد PERT به PPI نیاز ندارند. اگر سوزش سر دل خفیف دارید، ممکن است نیازی به PPI با نسخه نداشته باشید. این داروها با نام هایی مانند اسومپرازول (نکسیوم) و لانسوپرازول ( Prevacid ) بدون نسخه در دسترس پزشکان هستند. متخصص گوارش شما ممکن است یک محصول OTC خاص را در دوز خاصی توصیه کند. برخی مکمل های جایگزین آنزیم لوزالمعده بدون نسخه وجود دارد. این مکمل ها از نظر قوام و قدرت متفاوت هستند. اگر EPI دارید، باید از مکمل های جایگزین آنزیم پانکراس OTC اجتناب کنید. EPI A ، D ، E و K ت ثیر بگذارد. ممکن است نیاز به مصرف مکمل های غذایی داشته باشید. اگر تحت PERT هستید، ممکن است بتوانید تمام مواد مغذی مورد نیاز خود را از رژیم غذایی مناسب و بدون مکمل دریافت کنید. همچنین، برخی مکمل ها می توانند با داروهای OTC یا نسخه تجویز شوند. متخصص گوارش ممکن است ویتامین ها و مواد معدنی بسیار خاصی را در مقادیر دقیق توصیه کند. قبل از مصرف مکمل های غذایی حتما با پزشک خود مشورت کنید. EPI . شرایط یا رویدادهای مختلفی وجود دارد که می تواند به لوزالمعده شما آسیب برساند و منجر به EPI شود. برخی از آنها مانند پانکراتیت با آسیب مستقیم به سلول های پانکراس که آنزیم های گوارشی را ایجاد می کنند باعث EPI می شوند. پانکراتیت مزمن، التهاب لوزالمعده است که با گذشت زمان برطرف نمی شود. این شکل از شایع ترین علت EPI در بزرگسالان است. التهاب مداوم لوزالمعده به سلول های آنزیم های گوارشی آسیب می رساند. به همین دلیل است که اکثر افراد مبتلا به پانکراتیت مداوم نیز دچار نارسایی برون ریز می شوند. در مقایسه با پانکراتیت مزمن، EPI در پانکراتیتی که برای مدت کوتاهی می آید و می رود بسیار کمتر رایج است. پانکراتیت حاد درمان نشده با گذشت زمان به شکل مزمن در می آید و احتمال ابتلا به EPI را افزایش می دهد. این یک نوع پانکراتیت مداوم است که هنگامی رخ می دهد که شما به پانکراس شما حمله می کند. درمان با استرویید ممکن است به افراد مبتلا به پانکراتیت خود ایمنی کمک کند تا تولید آنزیم را بهبود ببخشند. افراد مبتلا به دیابت اغلب EPI ایجاد می کنند. محققان این رابطه را به طور کامل درک نمی کنند، اما احتمالا به عدم تعادل هورمونی مربوط به پانکراس در طول دیابت مربوط می شود. EPI EPI خواهند داشت. وقتی جراح تمام یا قسمتی از لوزالمعده شما را خارج می کند، ممکن است مقادیر کمتری آنزیم تولید کند. جراحی های معده، روده و لوزالمعده نیز می توانند با تغییر نحوه هماهنگی دستگاه گوارش به EPI منجر شوند. به عنوان مثال، برداشتن قسمتی از معده می تواند رفلکس های روده مورد نیاز برای ترکیب کامل مواد مغذی با آنزیم های پانکراس را مختل کند. فیبروز کیستیک یک بیماری ارثی است که باعث می شود بدن یک لایه مخاطی ضخیم تولید کند. این مخاط به ریه ها، دستگاه گوارش و سایر اندام ها می چسبد. سندرم شواچمن - الماس یک بیماری ارثی بسیار نادر است که بر استخوان ها، مغز استخوان و پانکراس شما ت ثیر می گذارد. افراد مبتلا به این بیماری معمولا در اوایل کودکی EPI را تجربه می کنند. عملکرد لوزالمعده ممکن است در دوران بلوغ در کودکان بهبود یابد. بیماری سلیاک با ناتوانی در هضم گلوتن همراه است. این بیماری حدود درصد از بزرگسالان آمریکایی را مبتلا می کند. گاهی اوقات، افرادی که از رژیم غذایی بدون گلوتن پیروی می کنند هنوز علایمی مانند اسهال مداوم دارند. در این مورد، علایم ممکن است ناشی از EPI باشد که با مرتبط است. EPI EPI شود. تومور همچنین ممکن است مانع از ورود آنزیم ها به دستگاه گوارش شود. EPI همچنین یکی از عوارض جراحی برای درمان سرطان لوزالمعده است. بیماری کرون و کولیت اولسروز هر دو بیماری التهابی روده هستند که باعث می شوند سیستم ایمنی بدن شما به دستگاه گوارش شما حمله کرده و آن را ملتهب کند. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری کرون یا کولیت اولسروز نیز ممکن است دچار EPI شوند. با این حال، محققان علت دقیق این رابطه را مشخص نکرده اند. این یک بیماری نادر است که در آن تومورهای لوزالمعده یا جاهای دیگر در روده شما مقدار زیادی هورمون تولید می کنند. سندرم زولینگر - الیسون منجر به اسید بیش از حد معده شده، که باعث می شود آنزیم های گوارشی شما به درستی کار نکنند. از آنجا که علایم EPI مشابه سایر بیماریهای گوارشی است، هیچ علامتی وجود ندارد که تشخیص EPI را ت یید کند. پزشک شما به احتمال زیاد از تکنیک های مختلفی برای تشخیص EPI و تشخیص علل زمینه ای آن استفاده خواهد کرد. گاهی پزشکان EPI شدید را بر اساس سابقه پزشکی شما و وجود چندین علامت مشخص از جمله، اسهال و کاهش وزن تشخیص می دهند. آزمایشات تصویربرداری شامل اشعه ایکس، سی تی اسکن یا MRI به پزشک شما کمک می کند تا شواهدی از آسیب به لوزالمعده شما را جستجو کند. آزمایشات آزمایشگاهی میزان چربی در مدفوع شما را بررسی می کند تا مشخص شود که به درستی هضم نشده است. یک آزمایش تنفسی با جستجوی برخی مواد شیمیایی هنگام بازدم، هضم چربی را به طور غیر مستقیم اندازه گیری می کند. بسیاری از شرایط مربوط به EPI ، از جمله سرطان لوزالمعده، فیبروز کیستیک، دیابت و سرطان لوزالمعده، قابل کنترل نیستند. اما برخی عوامل وجود دارد که می توانید آنها را کنترل کنید. مصرف الکل شایع ترین علت پانکراتیت مداوم است. ترکیب مصرف الکل با رژیم غذایی پرچرب و سیگار کشیدن ممکن است شانس ابتلا به پانکراتیت را افزایش دهد. افراد مبتلا به پانکراتیت ناشی از مصرف الکل، درد معده شدیدتری دارند و سریعتر EPI ایجاد می کنند. فیبروز کیستیک یا پانکراتیت در خانواده شما نیز می تواند شانس ابتلا به EPI را افزایش دهد. فقط نیمی از مردم با نارسایی برون ریز لوزالمعده، سطح هضم چربی به حالت عادی برمی گردد. رفع نارسایی شدید برون ریز لوزالمعده می تواند به ویژه مشکل باشد. اگر علایمی دارید که نشان دهنده EPI است، آنها را با پزشک خود در میان بگذارید. علایم ممکن است نشانه بیماریهای زمینه ای مانند پانکراتیت یا دیابت باشد. درمان EPI مهم است زیرا می تواند کیفیت زندگی شما را بهبود بخشد، از آسیب بیشتر به پانکراس جلوگیری کرده و از عوارض جدی ناشی از سوء تغذیه جلوگیری کند. پیروی از برنامه درمانی و تغییرات مثبت در شیوه زندگی می تواند شانس شما را برای بازگشت به هضم طبیعی افزایش داده و کیفیت زندگی شما را بهبود بخشد. عدم تعادل اسید در روده یا رشد بیش از حد میکروب در روده ها نیز می تواند مانع از کار درمان شود. اگر درمان شما بی نتیجه است، ممکن است پزشک برنامه درمانی شما را تغییر دهد. تغییرات می تواند شامل موارد زیر باشد: افزایش دوز آنزیم شما تجویز مهار کننده های پمپ پروتون درمان رشد بیش از حد میکروب در روده شما

کنترل چربی در قند خون بالا به طور همزمان در بسیاری افراد می تواند تاثیر زیادی در سلامتی آنها داسته باشد. چون کلسترول بالا هنگام دیابت شایع است. حتی افرادی که مبتلا به دیابت هستند و قند خون خود را به خوبی کنترل نمی کنند، نسبت به افراد سالم بیشتر از همه دچار مشکلات کلسترولی می شوند که خطر و سایر مشکلات قلبی عروقی را افزایش می دهد. اگر مبتلا به دیابت هستید، قبلا تغییراتی در رژیم غذایی و شیوه زندگی خود ایجاد کرده اید که برای ثابت نگه داشتن سطح قند خون (قند خون) شما انجام شده است. اما با توجه به افزایش خطر مشکلات قلبی مرتبط با دیابت، شاید بخواهید برای حفظ سطح کلسترول خود نیز اقدامات لازم را انجام دهید. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله راه های کنترل چربی و قند خون بالا به طور همزمان را بررسی کنیم. فهرست محتوا کلسترول به خودی خود چیز بدی نیست، کلسترول در هر سلول بدن وجود دارد و بسیار مفید است. کلسترول از تولید هورمون ها، هضم و تبدیل نور خورشید به ویتامین D دو نوع کلسترول وجود دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کلسترول لیپوپروتیین با چگالی پایین ( LDL ) به عنوان "کلسترول بد" شناخته می شود. این مواد نرم و مومی هستند که می توانند در جریان خون جمع شده و جریان خون را مختل کنند. لیپوپروتیین با چگالی بالا ( HDL ) که به آن "کلسترول خوب" می گویند. HDL LDL علاوه بر کلسترول، سطح تری گلیسیرید (چربی) در بدن برای سلامت قلب مهم هستند. مدیریت سطح دیابت و کلسترول به این معنی است که در مورد میزان کربوهیدرات، کلسترول و چربی های اشباع شده در رژیم غذایی خود دقت داشته باشید. همچنین مطمین شوید که از برخی مواد مغذی کافی برای بهبود قند و کلسترول خون خود استفاده می کنید. انواع مختلفی از وجود دارد، که شامل کربوهیدرات های پیچیده (با نام مستعار نشاسته) از اهمیت ویژه ای برخوردارند. آنها در غذاهایی مانند حبوبات، غلات کامل، سبزیجات نشاسته ای، ماکارونی و نان و کربوهیدرات های ساده یافت می شوند. کربوهیدرات های ساده به سادگی قند هستند. برای اکثر افراد مبتلا به دیابت، به ویژه کسانی که انسولین مصرف می کنند و سطح قند خون خود را قبل و بعد از غذا کنترل می کنند، هیچ عدد سخت و سریع کربوهیدرات ایده آل در روز وجود ندارد. مصرف کربوهیدرات توصیه شده برای اکثر افراد به استثنای افرادی که از نظر جسمی غیرفعال هستند، بین تا درصد از کل کالری کربوهیدرات ها است. برای افرادی که رژیم غذایی کالری را دنبال می کنند، این بدان معناست که روزانه . گرم کربوهیدرات دریافت می کنند. بر اساس این واقعیت که در هر گرم کربوهیدرات چهار کالری وجود دارد. شکر به دو صورت در رژیم غذایی استفاده می شود. برای مثال، شکر جزء طبیعی میوه های تازه است. اما در مواردی مانند نوشیدنی های میوه ای و حتی چاشنی هایی مانند سس کچاپ و کباب نیز به عنوان یک افزودنی، اغلب بصورت مخفیانه ظاهر می شود. توصیه می شود که شکر اضافه شده به غذاها به کمتر از درصد کالری در روز برسد. که در غذاهایی مانند پروتیین حیوانی و گوشت فرآوری شده، برخی روغن های گیاهی، محصولات لبنی و میان وعده های غذایی موجود است، سطح کلسترول LDL چربی ترانس یک نوع بد چربی اشباع شده است که از حرارت دادن روغن های گیاهی مایع (هیدروژناسیون) حاصل می شود. فرآیندی که به طور طبیعی به مواد غذایی ماندگاری طولانی تری می بخشد. از آن در مارگارین، غذاهای میان وعده فرآوری شده و محصولات پخته شده و برای سرخ کردن استفاده می شود. علاوه بر پیروی از دستورالعمل های رژیم غذایی برای سلامت عمومی و همچنین نظارت بر قند خون برای تعیین نحوه ت ثیر برخی غذاها، به ویژه کربوهیدرات ها بر سطح خون شما، روشهای موثر دیگری برای مدیریت دیابت و حفظ سطح کلسترول سالم وجود دارد. فیبر بخشی از گیاهان است که قابل هضم نیست. اگرچه بسیار سیر کننده است. اما کالری اضافه نمی کند زیرا بدن نمی تواند آن را جذب کند. بنابراین برای کاهش وزن مفید است. علاوه بر این، فیبر محلول که در غذاهایی مانند لوبیا، سیب و بلغور جو دوسر یافت می شود، به کاهش کلسترول LDL یک قانون خوب برای دریافت فیبر کافی در هر وعده غذایی این است که نیمی از بشقاب خود را با سبزیجات غیر نشاسته ای پر کنید. سبزیجات سرشار از فیبر هستند. همچنین مواد مغذی گیاهی که می توانند به حفظ سلامت کلی شما کمک کنند. هدف این است که میزان فیبر مصرفی خود را هر روز به تدریج افزایش دهید، اگر شما یک زن هستید حداقل گرم در روز و اگر شما یک مرد هستید گرم در روز باید فیبر مصرف کنید. چربی یک ماده مغذی مهم است که برای تولید انرژی و هورمون، جذب ویتامین، حفظ یکپارچگی غشای هر سلول در بدن ما و رشد و نمو ضروری است. تا درصد کالری باید از چربی ت مین شود. همانطور که در بالا ذکر شد، چربی های اشباع شده به میزان بالایی از کلسترول LDL نوع دیگری از چربی خوب، چربی غیر اشباع موجود در ماهی های چرب مانند ماهی آزاد و ماهی کاد، و بذر کتان و گردو، سرشار از هستند. آنها نقش بسزایی در کاهش کلسترول و تری گلیسیرید خون دارند. اگر اضافه وزن دارید یا چاق هستید، از دست دادن فقط تا درصد وزن می تواند با کاهش قند خون، فشار خون و بهبود چربی های خون، ت ثیر فوق العاده ای هم بر دیابت و هم بر سطح کلسترول شما داشته باشد. حتی ممکن است بتوانید داروهای خود را کاهش دهید. یکی از بهترین راه ها برای شروع یک برنامه کاهش وزن ایمن و موثر و متناسب با شما این است که سه روز، به طور ایده آل دو روز هفته و یک آخر هفته، چیزی را که می خورید، چقدر می خورید و حدود چه زمانی غذا می خورید، ثبت کنید. سپس می توانید از یک متخصص تغذیه برای تجزیه و تحلیل آن برای تعیین میانگین تعداد کالری مصرفی و الگوهای دیگر، مانند تعداد سبزیجات که می خورید یا نمی خورید استفاده کنید. با توجه به این اطلاعات، می توانید ببینید چقدر کالری کمتری باید بخورید تا بتوانید وزن خود را به آرامی و به طور مداوم کاهش دهید. از چه غذاهایی باید استفاده کنید یا از آنها خودداری کنید تا شکر کمتری بخورید. فعالیت بدنی کالری می سوزاند، به همین دلیل است که ورزش همیشه به عنوان بخشی از برنامه کاهش وزن توصیه می شود به ویژه برای افراد مبتلا به دیابت. همچنین مشخص شده است که ورزش به کاهش سطح کلسترول کلی کمک می کند. در مطالعات انجام شده، ترکیبی از و تمرینات قدرتی برای کاهش وزن ایده آل بوده است. در مورد اینکه چقدر و چند بار باید ورزش کنید، توصیه می شود دقیقه در هفته فعالیت هوازی با شدت متوسط، یا دقیقه در هفته فعالیت هوازی شدید یا ترکیبی از هر دو، ترجیحا در طول هفته انجام شود. با فعالیت حداقل دقیقه (پنج ساعت) در هفته، مزایای بیشتری را نیز به دست خواهید آورد. حداقل دو روز در هفته فعالیت های تقویت کننده عضلات متوسط تا شدید را اضافه کنید. هرگونه فعالیت بدنی بهتر از بی تحرکی است، حتی اگر فقط به جای آسانسور از پله ها استفاده کنید. یا در اطراف خانه قدم بزنید، می توانید متوجه تاثیرات آن شوید. اگر تمرینات ورزشی طولانی مدت برای شما سخت است. آن را در طول روز به جلسات کوتاه تر، یا دقیقه تقسیم کنید. اگر سیگار می کشید، ترک آن بر سطح کلسترول HDL LDL LDL LDL تحقیقات نشان می دهد، در واقع به محض ترک سیگار، سطح کلسترول شما کاهش می یابد. منبع:

اگر فرزند شما مبتلا به است، احتمالا می پرسید که آیا راهکاری برای و درمانی برای آن وجود دارد یا حداقل می توان پیشرفت آن را کند کرد، درغیر این صورت کودک شما سال به سال به عینک قوی تری نیاز دارد. سالهاست که پزشکان و محققان مراقبت از چشم، به دنبال همین موضوع هستند. یک خبر خوب وجود دارد. برخی بررسی ها نشان می دهد که با کنترل نزدیک بینی در دوران کودکی و بین نوجوانان می توان از پیشرفت آن به جلوگیری کرد. اگرچه هنوز درمان قطعی برای نزدیک بینی کشف نشده است. اما شما می تواند تعدادی از درمان ها را برای کنترل این وضعیت پیشنهاد کنند. فهرست محتوا کنترل نزدیک بینی ممکن است کودک شما را از ابتلا به نزدیک بینی پیش رونده که نیاز به عینک ضخیم و اصلاح کننده دارد. حتی با مشکلات جدی چشمی در مراحل بعدی زندگی مانند آب مروارید اولیه یا حتی شبکیه جدا شده همراه است، نجات دهد. در حال حاضر، چهار نوع درمان برای کنترل نزدیک بینی امیدوار کننده است: قطره چشم آتروپین لنزهای تماسی چند کانونی ارتوکراتولوژی عینک های کنترل نزدیک بینی قطره چشم آتروپین، سالهاست که برای کنترل نزدیک بینی مورد استفاده قرار می گیرد و نتایج کوتاه مدت موثری دارد. اما استفاده از این قطره های چشمی معایبی نیز دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاربرد معمول از آتروپین این روزها کاهش مربوط به انواع خاصی از یووییت است. از آنجا که تحقیقات نشان می دهد نزدیک بینی در کودکان با تمرکز خستگی مرتبط است. محققان به دنبال استفاده از آتروپین برای غیرفعال کردن مکانیسم تمرکز چشم برای کنترل نزدیک بینی هستند. نتایج مطالعات قطره چشم آتروپین برای کنترل پیشرفت نزدیک بینی در سال های اول چشمگیر بوده است. چهار مطالعه کوتاه مدت منتشر شده بین سالهای تا نشان داد که آتروپین به طور متوسط درصد از پیشرفت نزدیک بینی را در کودکان نزدیک بین کاهش می دهد. با این حال، تحقیقات اضافی نشان داده است که اثر کنترل نزدیک بینی آتروپین پس از اولین سال درمان ادامه نمی یابد. آتروپین ممکن است در درازمدت نزدیک بینی را به طور قابل توجهی کنترل نکند. جالب است بدانید، هنگامی که قطره های آتروپین پس از دو سال استفاده برای کنترل نزدیک بینی قطع شد. کودکانی که از قطره با کمترین غلظت آتروپین ( . درصد) استفاده می کردند، نسبت به کودکانی که با آتروپین قوی تر تحت درمان قرار می گرفتند، نزدیک بینی خود را بیشتر کنترل می کردند. کاهش. آنها همچنین یک سال پس از درمان پیشرفت نزدیک بینی "بازگشتی" کمتری داشتند. همچنین، بسیاری از چشم پزشکان تمایلی به تجویز آتروپین برای کودکان ندارند. زیرا اثرات طولانی مدت استفاده مداوم از دارو ناشناخته است. سایر معایب درمان آتروپین شامل ناراحتی و حساسیت به نور ناشی از اتساع طولانی مدت مردمک چشم، تار شدن نزدیک دید، و هزینه اضافی کودک است. زیرا در طول درمان نیاز به دو کانونی یا لنزهای عینک دارد تا بتواند به وضوح بخواند. زیرا توانایی تمرکز نزدیک او تحت ت ثیر قرار می گیرد. ارتوکراتولوژی استفاده از لنزهای تماسی با نفوذپذیری مخصوص گاز است. این در هنگام خواب در شب استفاده می شود. این روش بصورت موقت نزدیک بینی و سایر مشکلات بینایی را اصلاح می کند. بنابراین در ساعات بیداری نیازی به عینک و لنزهای تماسی نیست. اما برخی از چشم پزشکان از لنزهای " ortho - k " برای کنترل پیشرفت نزدیک بینی در کودکان استفاده می کنند. شواهد نشان می دهد بچه های نزدیک بین که چندین سال تحت ارتوکراتولوژی قرار می گیرند، در مقایسه با کودکانی که در سال های اوج برای پیش بینی نزدیک بینی از عینک یا لنز تماسی معمولی استفاده می کنند، ممکن است نزدیک بینی کمتری داشته باشند. بسیاری از پزشکان از این لنزها به عنوان لنزهای "تغییر شکل قرنیه" یا "درمان انکساری قرنیه ( CRT ) " و نه لنزهای ارتو - k یاد می کنند. اگرچه ممکن است طرح لنزها مشابه باشد. در سال ، همان محققان نتایج یک مطالعه پنج ساله مشابه را بر روی کودک نزدیک بین منتشر کردند. بررسی ها نشان می داد استفاده از لنزهای تماسی ارتو - ک در طول شب، باعث افزایش طول محوری چشم می شود. بررسی ها نشان می داد کودکان تا ساله با - . تا - . D نزدیک بینی که دو سال از لنزهای تماسی ortho - k استفاده می کردند، پیشرفت نزدیک بینی کمتری داشتند. حتی کشیدگی محوری چشم آنها کاهش یافته بود. بچه ها در عینک زیبا به نظر می رسند! با افزایش ارتو - ک و سایر تکنیک های کنترل نزدیک بینی، تعداد کمی از کودکان ممکن است در آینده برای نزدیک بینی به عینک نیاز داشته باشند. در اکتبر ، محققان در هنگ کنگ مطالعه دیگری را در مورد ت ثیر لنزهای تماسی ortho - k بر کنترل پیشرفت نزدیک بینی در کودکان منتشر کردند. در مجموع کودک بینای سنی تا سال در شروع تحقیقات، این مطالعه دو ساله را تکمیل کردند. کنتاکت های چند کانونی، لنزهای خاصی هستند. آنها در مناطق مختلف عدسی قدرت های متفاوتی برای اصلاح پیرچشمی و همچنین نزدیک بینی یا دوربینی (با یا بدون آستیگماتیسم) دارند. اما محققان و چشم پزشکان دریافته اند که لنزهای نرم معمولی یا اصلاح شده چند کانونی نرم نیز ابزارهای موثری برای کنترل نزدیک بینی هستند. در سال ، محققانی از استرالیا، چین و ایالات متحده داده های حاصل از مطالعه لنزهای تماسی کنترل نزدیک بینی را که توسط دانش آموزان چینی به مدت شش ماه استفاده می شد، ارایه کردند. مخاطبین دارای طراحی چند کانونی دو فوکوس ویژه با قدرت اصلاحی کامل در مرکز لنز و قدرت کمتری در حاشیه بودند. شرکت کنندگان در شروع سنین بین تا سال بودند و - - تا . دیوپتر ( D ) نزدیک بینی داشتند و بیش از . D آستیگماتیسم نداشتند. در مجموع کودک از تماس های چند کانونی آزمایشی استفاده کردند و کودک از عینک استفاده کردند. پس از شش ماه، کودکانی که از لنزهای تماسی چند کانونی استفاده می کردند، درصد از نزدیک بینی خود کمتر از بچه هایی که از عینک استفاده می کردند، پیشرفت کردند. عینک های چند کانونی نیز برای کنترل نزدیک بینی در کودکان آزمایش شده اند. اما نتایج چشمگیرتر از آنهایی است که با تماس چند کانونی تولید شده است. تعدادی از تحقیقات منتشر شده بین سالهای تا نشان دادند که استفاده از عینک چند کانونی باعث کاهش چشمگیر نزدیک بینی پیشرونده در بیشتر کودکان نمی شود. بررسی ها نشان داد که لنزهای پیشرونده عینک، در مقایسه با لنزهای معمولی تک بینایی، پیشرفت نزدیک بینی را در کودکان در سال اول به میزان کمی اما از نظر آماری قابل توجهی کند می کند. اما ت ثیر آن در دو سال آینده مطالعه قابل توجه نبود. اما در مارس ، محققان در استرالیا و چین نتایج یک کارآزمایی بالینی سه ساله را منتشر کردند که پیشرفت نزدیک بینی را در بین کودک نزدیک بین تا ساله ارزیابی کرد. همه شرکت کنندگان در سال قبل از شروع مطالعه حداقل - . روز پیشرفت نزدیک بینی را تجربه کرده بودند. یک گروه از کودکان از عینک معمولی تک دید، گروه دوم از دو کانونی و گروه سوم از لنزهای دو کانونی با منشور استفاده کردند. پس از سه سال، کودکانی که از هر دو نوع عینک دو کانونی استفاده می کردند، نسبت به کودکانی که از لنزهای تک نفره استفاده می کردند (میانگین . تا - . روز) از پیشرفت چشم انداز چشمگیری برخوردار بودند. به گفته محققان، تقریبا نیمی از جمعیت جهان تا سال نزدیک بین هستند. محققان اخیرا داده های مطالعه را مورد بررسی قرار داده و شیوع نزدیک بینی . میلیون شرکت کننده را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. این گروه همچنین از داده های منتشر شده از برای برآورد روندهای تا استفاده کرد. آنچه آنها پیدا کردند نگران کننده بود. تخمین زده می شود که . میلیارد نفر در سراسر جهان در سال نزدیک بین بوده اند. این حدود درصد از کل جمعیت جهان است. اما تا سال ، محققان پیش بینی می کنند که این رقم به . میلیارد برسد و . درصد از جمعیت جهان را تحت ت ثیر قرار دهد. خبر خوب این است که راه هایی وجود دارد که از فرزندان خود در برابر این وضعیت محافظت کنید. یکی از راهکارها می تواند تشویق آنها به خاموش کردن وسایل الکترونیکی و رفتن به بیرون از منزل باشد. این مطالعه اشاره می کند که افزایش نزدیک بینی عمدتا ناشی از تغییرات در شیوه زندگی است که با فعالیت های بیشتر نزدیک محل کار، مانند استفاده از رایانه و دستگاه های الکترونیکی قابل حمل، از جمله تلفن های هوشمند مشخص می شود. سایر عوامل خطر نزدیک بینی پیش رونده شامل ساعت های طولانی در کلاس درس و زمان کمتر در خارج از منزل، به ویژه در بین کودکان خردسال است. اگرچه بیشتر افراد مبتلا به نزدیک بینی می توان با عینک و لنزهای تماسی تصحیح کرد، سطوح بالای نزدیک بینی باعث افزایش مانند آب مروارید، جدا شدن شبکیه و دژنراسیون نزدیک بینی می شود. همه این موارد می تواند باعث از بین رفتن برگشت ناپذیر بینایی شود. نویسندگان گزارش مطالعه به این نتیجه رسیدند که شیوع نزدیک بینی بالا از سال تا تا برابر افزایش می یابد. حتی نزدیک بینی را به علت اصلی نابینایی دایمی در سراسر جهان تبدیل می کند. بهترین راه برای استفاده از روش های کنترل نزدیک بینی، تشخیص زودرس نزدیک بینی است. حتی اگر فرزند شما از مشکلات بینایی شکایت نمی کند. برنامه ریزی معاینات معمول چشم برای فرزندان شما، قبل از ورود به پیش دبستانی بسیار مهم است. اگر شما یا همسرتان نزدیک بین هستید یا خواهر و برادرهای بزرگتر فرزندتان مبتلا به نزدیک بینی یا سایر مشکلات بینایی هستند. معاینه چشم در دوران کودکی بسیار مهم است. نزدیک بینی معمولا در سالهای اولیه مدرسه تشخیص داده می شود و در نوجوانان سریعتر از نوجوانان مسن پیشرفت می کند. به همین دلیل است که مطالعات کنترل نزدیک بینی معمولا کودکان نسبتا خردسال را درگیر می کند. در حالی که این واقعیت است که نزدیک بینی نیز می تواند در بزرگسالان جوان ایجاد شود. حتی پیشرفت کند. اما این کمتر رایج است. این احتمال وجود دارد که چشمان یک فرد بالغ به درمانهای کنترل نزدیک بینی مانند چشمان کودک پاسخ ندهد. چون تحقیقات در زمینه کنترل پیشرفت نزدیک بینی بر کودکان نزدیک بین تمرکز خواهد کرد تا بزرگسالان. شما بدون شک تبلیغاتی در تلویزیون و اینترنت دیده اید یا شنیده اید که ادعا می کنند تمرینات چشمی می توانند نزدیک بینی را معکوس می کند. حتی بینایی شما را "به طور طبیعی" اصلاح کنند. برخی از این برنامه های تمرینات چشمی به شما توصیه می کنند که از چشم پزشک خود بخواهید برای شما نسخه ای از عینک بنویسد که بصورت عمدی نزدیک بینی شما را برای پوشیدن تمام وقت به عنوان یک درمان کمکی برای انجام تمرینات اصلاح نمی کند. ادعا این است که تمرینات و اصلاح ناهنجاری نزدیک بینی شما را کاهش می دهد. بنابراین با گذشت زمان به اصلاح بینایی کمتری نیاز خواهید داشت. تحقیقات نشان داده است که اصلاح نزدیک بینی در کند کردن پیشرفت نزدیک بینی بی تاثیر است. در واقع ممکن است خطر بدتر شدن نزدیک بینی را افزایش دهد. همچنین، تصحیح عمیق نزدیک بینی باعث از راه دور می شود. حتی ممکن است فرزند شما را در کلاس درس یا ورزش در شرایط نامطلوب قرار دهد. حتی ایمنی او را تحت ت ثیر قرار دهد. منبع:

گلو مسدود شده خود را با محلول گرم نمک شستشو دهید. نمک به عنوان ضد عفونی کننده عمل می کند. گرمای ملایم و غرغره باعث می شود خلط داخل گلو شما شل شود. هنگامی که خلط شل شد، می توان آن را به راحتی از دهان خارج کرد. غرغره همچنین به از بین بردن آلرژن های احتمالی مانند گرد و غبار، اسپورهای باکتریایی و قارچی از گلو کمک می کند. یک چهارم تا نصف قاشق چای خوری نمک سفره یا نمک دریا را به یک فنجان آب گرم اضافه کنید. چند دقیقه با آب نمک غرغره و سپس از دهان خارج کنید. اسپری یا قطره بینی می تواند به خارج شدن خلط در بینی شما کمک کرده و تنفس مناسب را ایجاد کند. اسپری نمک بینی حاوی آب نمک هستند که به رقیق شدن مخاط سینوس کمک می کند. حتی خروج آن را از حفره بینی راحت تر می کند. علاوه بر این، این محلول هیدراته کننده به شستشوی مجاری بینی کمک می کند. حتی مخاط را از ایجاد پوسته یا سفت شدن جلوگیری می کند. می توانید محلول بینی خود را از بازار بخرید یا یک فنجان ( میلی لیتر) آب مقطر را در یک بطری یا ظرف استریل بریزید. اگر فقط آب لوله کشی در دسترس دارید. آن را بجوشانید و سپس قبل از استفاده بگذارید تا در دمای اتاق خنک شود. نصف قاشق چایخوری ( . گرم) نمک و همان مقدار جوش شیرین را در آب مخلوط کنید. در نهایت، این محلول نمکی را در بطری بریزید و در دمای اتاق نگهداری کنید. این محلول به مدت روز قابل استفاده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عسل یک مرطوب کننده طبیعی است که می تواند مخاط را رقیق یا شل کند تا دفع خلط آسان شود. این دارو به ویژه در کاهش سرفه در کودکان مفید واقع شده است. می توانید یک قاشق غذاخوری عسل خام مصرف کنید. همچنین می توانید یک قاشق غذاخوری آب لیمو را با یک قاشق غذاخوری عسل مخلوط کرده و به یک لیوان آب داغ اضافه کرده و مصرف کنید. جزء اصلی زردچوبه کورکومین است. حتی دارای خواص ضد التهابی قابل توجهی است که می تواند به کاهش بیش از حد ترشح مخاط غلیظ و بهبود عملکرد ریه، به ویژه در بیماران مبتلا به، کمک کند. می توانید تا گرم پودر زردچوبه را در روغن سرخ کرده و برای تسکین علایم آسم مصرف کنید. می توانید مقداری پودر زردچوبه را در شیر گرم مخلوط کنید. این تونیک را بنوشید تا ترشح خلط مهار شود. یکی از راههای ساده برای رفع خلط، مصرف غذاهایی است که مقدار زیادی فلفل قرمز در آن وجود دارد. حرارت مشخصه فلفل قرمز از ترکیب اصلی فعال زیستی آن کپسایسین ناشی می شود. این گرما می تواند به حل شدن و رقیق شدن خلط ضخیم کمک کرده و سرفه را راحت تر کند. در حالی که به نازک شدن مخاط کمک می کند، همچنین تولید مخاط اضافی را تحریک می کند که منجر به آبریزش بینی می شود. غذاهای تند را در رژیم غذایی معمولی خود بگنجانید. توجه کنید سابقه مشکلات گوارشی نداشته باشید زیرا با افزایش مصرف فلفل قرمز، بیماری گوارشی تشدید می شود. یکی از تمرینات تنفسی که اغلب برای دفع خلط توصیه می شود، روش پاکسازی مجاری هوایی است که شامل کشیدن و سپس سرفه کردن آن است. سرفه بیشتر یک رفلکس غیر ارادی برای دفع یک عامل تحریک کننده در داخل دستگاه تنفسی است، اما می توان آن را به صورت کنترل شده ای برای رهایی ریه ها از خلط بیش از حد انجام داد. زنجبیل به طور گسترده ای برای تسکین سرفه، گلودرد و احتقان قفسه سینه استفاده می شود، اما شواهد علمی کافی برای ت یید اثرات درمانی آن وجود ندارد. اثربخشی زنجبیل در مهار ترشح بیش از حد مخاط ممکن است به دلیل خواص ضد باکتریایی و ضد التهابی ذاتی آن باشد. می توانید یک تکه کوچک زنجبیل خام یا زنجبیل آبدار میل کنید. یک فنجان آرام بخش چای زنجبیل را با خیساندن گیاه به مدت چند دقیقه در آب داغ آماده کنید و این نوشیدنی را برای رفع احتقان ناشی از خلط بنوشید. سرفه های هوفی شامل تنفس عمیق هوا در ریه ها، نگه داشتن آن در داخل و سپس بازدم فعال برای سرفه کردن خلط است. یک نفس عمیق کشیدن و نگه داشتن آن به هوا اجازه می دهد تا هوا از پشت خلط خارج شده و آن را از دیواره ریه خارج کند. سپس می توانید خلط شل شده را از طریق بازدم شدید یا سرفه از ریه ها خارج کنید. استنشاق بخار یک روش استاندارد برای از بین بردن تجمع خلط در دستگاه تنفسی است، اما اگر چند قطره اسانس درمانی به آب اضافه کنید، ممکن است موثرتر باشد. این روغن ها از گیاهان دارویی مختلف استخراج می شوند و اثرات قابل توجهی در ارتقاء سلامتی دارند که می تواند بهبود سریعتر از احتقان قفسه سینه را تسهیل کند. مقداری آب بجوشانید و در یک کاسه تمیز بریزید. چند قطره روغن نعناع بابونه و روغن به آن اضافه کنید. درجه حرارت بخار را بررسی کنید تا مطمین شوید خیلی گرم نیست و سپس صورت خود را بالای کاسه با یک حوله در بالا نگه دارید تا بخار از آن خارج نشود. بخارها را چند دقیقه تنفس کنید تا خلط شل شود و سپس بعدا سرفه کنید. عفونت های تنفسی معمولا مسیول ایجاد خلط هستند. شما می توانید با تمام تلاش خود برای سالم ماندن و حفظ سلامت دیگران از سرماخوردگی جلوگیری کنید. در اینجا چند نکته برای مراقبت از خود است که می توانید در برنامه روزانه خود برای تسکین تجمع خلط گنجانید: مایعات بیشتری بنوشید تا خلطی که در مجاری تنفسی شما جمع شده اند به راحتی دفع شود و به بدن شما در مبارزه بهتر با عفونت کمک کند. افرادی که از داروهای خاصی استفاده می کنند ممکن است حتی بیشتر از دیگران به آب رسانی نیاز داشته باشند. به نظر می رسد نوشیدنی های گرم در رقیق شدن ترشحات غلیظ مخاط موثرتر است، اما برخی از آنها به عنوان دیورتیک عمل می کنند که در صورت مصرف بیش از حد می تواند ادرار را افزایش داده و بدن را کم آب کند. بنابراین، شما باید همه این عوامل را در نظر بگیرید و میزان مایعات مصرفی خود را بر این اساس تنظیم کنید. شما می توانید با کاهش مصرف نوشیدنی های دیورتیک مانند قهوه و برخی چای ها همراه با افزایش مصرف چای های درمانی و حتی آب گرم، از مزایای آن استفاده کنید. سر خود را بالا ببرید تا تنفس هنگام خواب آسان شود. اگر سر خود را روی چند بالش اضافی بگذارید، نیروی زیادی را بر روی خلط جمع شده در مجاری بینی وارد می کند تا فضایی برای حرکت هوا ایجاد شود. از رطوبت ساز برای انتقال رطوبت به محیط خشک زندگی خود استفاده کنید. تنفس در هوای مرطوب به آبرسانی به انسداد گلو و مجاری بینی کمک می کند. این به نوبه خود باعث کاهش و رقیق شدن ترشح خلط می شود. به طور منظم فیلترهای سیستم گرمایش و سرمایش خود را تمیز و سرویس کنید. تا عملکرد صحیح آنها حفظ شود. یک فیلتر ناپاک یا معیوب به گرد و غبار و سایر عوامل محرک احتمالی اجازه ورود به خانه شما را می دهد و به طور بالقوه باعث ایجاد حساسیت در ایجاد خلط می شود. مراقب آنچه می خورید باشید زیرا برخی غذاها می توانند ترشحات مخاط را افزایش دهند. شما باید غذاهای مضر خود را شناسایی کنید، اما متخصصان به طور کلی توصیه می کنند که مصرف لبنیات و غذاهای چرب و شیرین را محدود کنید. ورزش برای بهبود جریان خون، ایمنی و استقامت بدنی، که همه آنها نقش مهمی در مبارزه با عفونت هایی که باعث ایجاد خلط می شوند، مفید است. علاوه بر این، تنگی نفس ناشی از فعالیت بدنی ریه ها را مجبور می کند تا جذب اکسیژن را افزایش دهند. هجوم شدید هوا در ریه ها مخاطی را که روی دیواره های راه هوایی مستقر شده است از بین می برد، که می تواند منجر به سرفه شود. رعایت بهداشت مستلزم شستشوی مکرر دستها با صابون یا تمیز کردن دستها به ویژه قبل از غذا خوردن یا لمس چشم، بینی و دهان با مواد ضدعفونی کننده حاوی الکل است. هنگام سرفه یا عطسه همیشه دهان و بینی خود را با دستمال بپوشانید. بلافاصله بعد آن را در سطل زباله بیندازید. اگر دستمال کاغذی در دسترس ندارید و نمی توانید سرفه یا عطسه خود را نگه دارید. بهتر است صورت خود را در قسمت خمیده آرنج خود فرو ببرید تا اینکه آن را با دستان خود بپوشانید. اگر از دستان خود استفاده می کنید، قبل از تماس با هر چیز دیگری آنها را با صابون بشویید. از افرادی که مبتلا به سرماخوردگی یا سایر هستند فاصله داشته باشید. خلط یک مایع چسبناک است که در سراسر بدن توسط غشاهای مخاطی (مخاط) که دیواره های داخلی حفره ها و مجاری مختلف بدن را پوشانده است، به ویژه آنهایی که به بیرون منتهی می شوند، تولید می شود. عملکرد آن هیدراته کردن و روغن کاری دیواره های اندام ها، حفره ها و مجاری و مبارزه با عفونت ها است. خلط یا خلط به طور خاص به مخاط غلیظ متراکم تولید شده در ریه ها و دستگاه تنفسی تحتانی در طول عفونت، آلرژی یا برخی بیماری های مزمن دیگر اشاره دارد. مخاط به طور طبیعی در سینوس ها، بینی و گلو برای روان شدن، مبارزه با عفونت ها و به دام انداختن گرد و غبار و سایر محرک های خارجی تولید می شود. مردم به طور معمول این ترشحات آبریزش را در طول روز بدون آنکه متوجه شوند، دفع می کنند. بعید است مشکلی برای سلامتی ایجاد کند. با این حال، هنگامی که مخاط متراکم یا بیش از حد (خلط) می شود، مانند عفونت یا حساسیت، می توانید احساس کنید که از پشت بینی به داخل حلق می ریزد. این احساس ناراحت کننده به عنوان قطره یا ترشحات بعد از بینی شناخته می شود. حتی می تواند باعث سرفه، درد در گلو، نیاز مکرر به پاکسازی گلو و احساس وجود توده در گلو شود. سرفه کردن خلط خون در صبح بیشتر نتیجه پارگی رگ های خونی در ریه ها است. حتی باعث می شود خون به بیرون تراوش کرده و با مخاط مخلوط شود. در چنین مواردی، مشورت با پزشک برای رد هرگونه آسیب جدی ریوی ضروری است. افرادی که مقدار زیادی خون سرفه می کنند نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. ایجاد خلط، در پی عفونت تنفسی نشانه عملکرد خوب سیستم ایمنی بدن است. حاوی گلبول های سفید خون و آنتی بادی هایی است که با میکروب های مهاجم مبارزه کرده و از شیوع بیماری جلوگیری می کند. در اکثر موارد، خلط به خودی خود برطرف می شود. هنگامی که بیماری سرماخوردگی یا آنفلوانزا روند خود را طی کرد. حتی ممکن است تا هفته طول بکشد. با این حال، اگر بیماری طولانی مدت دارید، مانند COPD یا برونشیت، که خلط را به یک عادت منظم تبدیل می کند. شیوه زندگی و اقدامات مراقبتی فوق الذکر می تواند به ویژه در مدیریت ناراحتی تنفسی شما مفید باشد.

جراحی برای افرادی که چند روش درمان غیر جراحی را برای رفع مشکل خشکی چشم خود امتحان کرده اند اما هنوز هم علایم خشکی مزمن چشم را دارند، تجویز می شود با این حال، جراحی خشکی چشم اولین گزینه درمانی نیست که برای خشکی چشم توصیه می شود. پزشک شما احتمالا قبل از توصیه روش های جراحی، سایر روشهای درمانی را پیشنهاد می کند درمان های رایج غیر جراحی برای خشکی چشم شامل موارد زیر است اشک مصنوعی قطره چشمی نسخه ای که به چشم شما کمک می کند تا ریزش اشک بیشتری تولید کند کمپرس گرم یا پماد یا قطره دیگر برای کمک به درمان بیماری های زمینه ای که ممکن است باعث خشکی چشم شود بعضی اوقات این روش های درمانی کافی و یا مناسب نیستند. اگر چشمان شما هنوز احساس خشکی و ناراحتی می کند، ممکن است پزشک یکی از روش جراحی های خشکی چشم زیر را توصیه کند. در حالی که این روش ها حداقل تهاجمی هستند، اما ممکن است با بروز برخی عوارض جانبی همراه باشد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پلاگین پانکتال، سدی در مجرای اشک است که به طور جزیی یا کامل باعث جلوگیری از تخلیه اشک طبیعی از چشم می شود. پلاگین پانکتال به مرطوب نگه داشتن چشم کمک می کند دو نوع پلاگین پانکتال وجود دارد شاخه های پانکتال موقت. از کلاژن یا ماده دیگری ساخته می شوند که ظرف چند روز تا چند ماه بدن آن را حل و جذب می کند شاخه های نیمه دایمی اغلب از سیلیکون یا اکریلیک ساخته می شوند. آنها می توانند سالها دوام داشته باشند. بعدا در صورت نیاز پزشک می تواند آنها را خارج کند هر دو نوع شاخه به داخل سوراخ چشم وارد می شوند، که دهانه های کوچکی هستند که به طور طبیعی اشک از چشمان شما خارج می شود. شاخه های نیمه دایمی گاهی اوقات پایین تر، در بخشی از مجرای اشکی که به کانالچه معروف است، وارد می شوند قرار دادن شاخه های پانکتال یک روش غیرتهاجمی و غیرآسیب زننده است. پزشک ممکن است بی حسی موضعی را برای بی حس کردن منطقه انجام دهد یا ندهد. هنگام قرار دادن دستگاه ها ممکن است احساس فشار کنید. بیشتر افراد می توانند بلافاصله بعد از جراحی فعالیت های عادی خود را از سر بگیرند. ممکن است در نزدیکی جایی که پزشک شاخه ها را فرو برده احساس تحریک یا خراشیدگی داشته باشید. بیشتر مردم به این احساس عادت می کنند تحریک مجرای اشک افزایش خطر عفونت خیس شدن مداوم چشم ها شاخه بیرون می آید یا به اطراف حرکت می کند یک تناسب نامناسب، که ممکن است باعث مالیده شدن پلاگین به چشم شما شود کوتر حرارتی، یک جراحی کم تهاجمی است که در آن پزشک با استفاده از گرما، مجاری اشک شما را می بندد و از افت رطوبت جلوگیری می کند. این روش معمولا در صورت عدم کارکرد شاخه های پانکتال توصیه می شود پزشک ممکن است به طور دایمی دهانه مجاری اشک شما را کوتر کند. یا به صورت سطحی این کار را انجام دهد، بنابراین در آینده دوباره باز می شود. در طی مراحل منطقه تحت جراحی بی حس می شود. این کار در مطب پزشک صورت می گیرد و انجام آن معمولا چند دقیقه طول می کشد. پس از اتمام عمل جراحی بهتر است از لمس یا مالش چشم خودداری کنید. به احتمال زیاد پزشک برای پیشگیری از بروزعفونت احتمالی تجویز می کند اختلال عملکرد غده میبومیا یکی از دلایل عمده بیماری خشکی چشم است. افراد مبتلا به این بیماری، میبوم غیرطبیعی تولید می کنند. این ماده روغنی از تبخیر اشک از چشم جلوگیری می کند بررسی ها نشان می دهد که درمان شدید نور پالس ممکن است به طور موثری خشکی چشم را در افراد مبتلا به درمان کند درمانی یک روش غیرتهاجمی است که اغلب برای درمان بیماری های پوستی مانند روزاسه استفاده می شود از پالس های نور برای تخریب انتخابی ساختارهای عروقی در پلک استفاده می شود. این می تواند به کاهش التهاب و بهبود عملکرد غدد میبومیا کمک کند قبل از انجام این روش، یک ژل محافظ در اطراف چشم شما پخش می شود و عینک بر روی چشمان شما قرار می گیرد. سپس پزشک از دستگاهی برای ارسال نور به پوست اطراف چشم شما استفاده می کند بعد از درمانی، تا ساعت در نواحی تحت درمان از ضد آفتاب استفاده کنید. برای موثرترین روش درمانی ممکن است به چهار جلسه پیگیری جداگانه نیاز داشته باشید جراحی کراتومیلیوز درجا برای اصلاح بینایی اغلب باعث خشکی چشم موقت می شود. همچنین ممکن است خشکی چشم موجود را بهبود بخشد طبق شورای جراحی انکساری آمریکا، حدود درصد از افراد در یک مطالعه که قبل از عمل لیزیک خشکی چشم را گزارش کرده اند، اظهار داشته اند که با انجام این روش، پیشرفت هایی را مشاهده کرده اند. از آنجا که عمل باعث خشک شدن چشم در حین بهبودی می شود، ممکن است پزشک قرار دادن شاخه های موقتی پانکتال یا استفاده از سایر درمان های خشکی چشم را هم توصیه کند سندرم خشکی چشم شدید گاهی اوقات با اختلالات نادر مانند سندرم استیونز - جانسون یا پمفیگویید غشای مخاطی سیکاتریال چشمی همراه است. داروها و اکثر اقدامات جراحی، خشکی چشم را در افراد مبتلا به این شرایط درمان نمی کند. این در نهایت می تواند باعث کوری شود سندرم خشکی چشم در نتیجه نبود یا ناکافی بودن میزان رطوبت و چربی در سطح چشم ها اتفاق می افتد. شدت این خشکی نیز متفاوت بوده و با توجه به میزان شدت آن فرد ممکن است دچار ناراحتی های چشمی مداوم، التهابات و تورم چشم یا حتی زخم شدن سطح چشم شود. اسامی مختلفی برای این عارضه وجود داشته و به آن سندرم خشکی چشم، بیماری خشک چشم یا حتی ساده تر از همه "خشکی چشم" نیز گفته می شود. اگر دچار خشکی چشم شدید و در غیر این صورت قابل درمان نیستید، ممکن است پزشک پیوند خودکار بزاقی غدد جزیی را توصیه کند. این روش نسبتا جدید بوده و شامل کاشت غده بزاقی به جای مجرای اشکی برای مرطوب نگه داشتن چشم است. بررسی ها نشان داده است که این گزینه درمانی به طور موثری خشکی چشم را درمان می کند غشاء آمنیوتیک گزینه دیگری برای افراد مبتلا به کراتیت است که با وضعیت آنها سایر روش های درمانی قابل کنترل نیست. کراتیت، آسیب به سطح چشم است که در اثر خشکی ایجاد می شود در نقش یک مانع فیزیکی از چشم محافظت می کند. همچنین تصور می شود که دارای خواص ضد میکروبی است. این روش شامل کاشت در سطح چشم است. این روش قبلا شامل عمل جراحی برای کاشت بود. امروزه از اقدامات غیرتهاجمی است و در مطب پزشک انجام می شود انجماد، مانند، در فریزر نگهداری و ذخیره می شود با یک حلقه یا باند محکم شده و مانند لنز تماسی در چشم قرار می گیرد بدون آب، مانند، بافت های کم آبی هستند که در مطب پزشک در چشم قرار می گیرند و دارای لنز تماسی هستند هزینه جراحی خشکی چشم بر عوامل مختلفی مانند محل زندگی شما، روشی که جراح انتخاب می کند و نوع پوشش بیمه ای شما بستگی دارد. با پزشک خود در مورد هزینه جراحی که در نظر دارید مشورت کنید. اگر بیمه درمانی دارید، با ارایه دهنده خود تماس بگیرید تا در مورد اینکه آیا روشی را پوشش می دهد و چه مبلغی را باید پرداخت کنید، بپرسید درصد از افرادی که تحت عمل جراحی لیزیک قرار گرفته اند می گویند این جراحی حداقل علایم خشکی چشم را ایجاد می کند. خوشبختانه این علایم معمولا خفیف و موقتی هستند. پس از بهبود کامل چشم، خشکی چشم تقریبا طی چند ماه بهبود می یابد جراحی آب مروارید همچنین ممکن است باعث خشکی چشم شود. بررسی ها نشان داده که درصد از افراد ظرف هفته پس از انجام این روش، خشکی چشم را تجربه کرده اند. علایم خشکی چشم که با جراحی آب مروارید مرتبط هستند معمولا با گذشت زمان بهتر می شوند در این بین، پزشکان می توانند سایر درمان های خشکی چشم را نیز توصیه کنند. اینها ممکن است شامل شاخه های پانکتال یا پارگی مصنوعی باشد اگر سایر روش های درمانی به طور موثر از علایم شما جلوگیری یا آن را درمان نمی کنند، ممکن است بخواهید جراحی خشکی چشم را در نظر بگیرید در صورتی که بعد از درمان های غیرجراحی، هر یک از شرایط زیر را تجربه می کنید، بهتراست درمورد گزینه جراحی با پزشک مشورت کنید علایم شما بهبود نمی یابد علایم شما بدتر می شود درمان های غیر جراحی تاثیری ندارد درمان ها، از جمله اشک مصنوعی و قطره های تجویز شده چشم، به مدیریت خشکی چشم در بیشتر افراد، از جمله کسانی که اخیرا تحت عمل جراحی لیزیک یا آب مروارید قرار گرفته اند، کمک می کند اگر علایم شما بهبود نیافت، با پزشک خود مشورت کنید. چندین روش جراحی ممکن است کمک کند. بیشتر آنها حداقل تهاجمی هستند و عوارض جانبی کمی ایجاد می کنند منبع

مسمومیت با لیتیوم یا مصرف بیش از حد دارو می تواند هنگامی اتفاق بیفتد که فرد از داروی تثبیت کننده خلق و خوی که حاوی این دارو می باشد، بیش از حد معمول استفاده کند. علاوه بر آن، این حالت در شرایطی که بدن نتواند دارو را به درستی دفع کند، ممکن است رخ دهد. لیتیوم یا کربنات لیتیوم، یک ماده فعال در برخی از داروها است که اختلالات خلقی از جمله افسردگی و اختلال دو قطبی را درمان می کند. مصرف بیش از حد می تواند علایمی ایجاد کند که از خفیف تا شدید متغیر است فردی با مسمومیت خفیف یا متوسط با لیتیوم ممکن است حالت تهوع یا استفراغ داشته باشد علایم این حالت به طور کلی به میزان لیتیوم در خون و بافتهای بدن فرد مربوط می شود به طور معمول، سطح بالاتر دارو در خون منجر به علایمی می شود که تعداد آنها بیشتر و شدیدتر است. با این حال، علایم یا درجه مسمومیت ممکن است همیشه با سطح لیتیوم خون ارتباط نداشته باشد. زیرا لیتیوم در داخل سلول ها عمل می کند و سطح سرم، فقط لیتیوم خارج سلول را اندازه گیری می کند بعلاوه، برخی از افراد نسبت به دیگران نسبت به لیتیوم حساسیت بیشتری دارند افرادی که مسمومیت خفیف یا متوسط با لیتیوم دارند به طور معمول علایمی را تجربه می کنند که شامل موارد زیر است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسهال لرزیدن خواب آلودگی ضعف عضلانی حالت تهوع یا استفراغ کمبود هماهنگی خفیف انقباض خفیف یا اسپاسم این حالت بطور متوسط تا شدید ممکن است علایم زیر را ایجاد کند گیجی تاری دید تحریک پذیری زنگ در گوش فشار خون پایین سفتی، گرفتگی یا درد عضله گیجی متوسط یا اختلال هوشیاری حرکات تکراری غیرقابل کنترل چشم میزان ادرار به طور قابل توجهی افزایش می یابد این حالت زمانی ایجاد می شود که لیتیوم بیش از حد در بافت های بدن یا خون جمع شود لیتیوم از طریق ت ثیر بر تعادل مواد شیمیایی مغز موسوم به انتقال دهنده های عصبی که شامل سروتونین، نوراپی نفرین و دوپامین هستند، به ایجاد ثبات در خلق و خو کمک می کند تحقیقات نشان داده است که لیتیوم در درمان چندین بیماری مختلف موثر است. با این حال، این یک شاخص درمانی بسیار دقیق است، به این معنی که مسمومیت می تواند در دوزهای نزدیک به دوزهای موثر برای درمان، ایجاد شود به همین دلیل، مسمومیت خفیف برای افرادی که لیتیوم مصرف می کنند از طریق مصرف یک قرص اضافی یا هیدراته نشدن ممکن است رخ دهد. همه افراد به یک شکل به لیتیوم پاسخ نمی دهند، به این معنی که دوز ایجاد کننده مسمومیت در افراد مختلف، متفاوت است با این حال، تحقیقات نشان داده است که این حالت می تواند در سطح لیتیوم خون در حدود یا بالاتر از . میلی اکی والان در لیتر باشد. موارد متوسط تا شدید معمولا در سطوح بین . و . میلی اکی لیتر در لیتر ایجاد می شود گذشته از شدت مصرف بیش از حد و عوامل پزشکی فردی، در اکثر موارد این حالت بسته به نوع وقوع در یکی از سه دسته تقسیم می شوند این نوع مسمومیت زمانی اتفاق میفتد که کسی که معمولا لیتیوم مصرف نمی کند، به طور تصادفی یا عمدی دوز زیادی مصرف کرده باشد. مسمومیت حاد غالبا باعث بروز علایم فوری دستگاه گوارش تشخیص داده می شود، در حالی که علایم دیگر با حرکت لیتیوم به داخل بافتها و سلولها بدون ذخیره قبلی لیتیوم، طی چند ساعت رخ می دهد. مسمومیت مزمن زمانی رخ می دهد مقدار زیادی از آن را مصرف کند علایم مسمومیت مزمن ممکن است از خفیف تا شدید متفاوت باشد، در درجه اول به میزان لیتیوم مصرفی فرد نسبت به دوز منظم بستگی دارد مسمومیت مزمن زمانی اتفاق میفتد که فردی که در طولانی مدت لیتیوم مصرف می کند، در نحوه از بین بردن یا جذب لیتیوم در بدن خود تغییراتی ایجاد می کند سایر شرایط پزشکی، به ویژه بیماری های کلیه، معمولا مسیول این تغییر هستند. با این حال، عواملی که باعث افزایش جذب نمک در کلیه ها می شوند، می توانند باعث جذب مجدد لیتیوم نیز شوند. برخی از این شرایط عبارتند از: تب نارسایی قلبی مصرف زیاد الکل تعریق زیاد یا ورزش اسهال، حالت تهوع و استفراغ کمبود آب و عدم تعادل الکترولیت رژیم های غذایی محدود سدیم یا نمک داروهای ضد التهاب غیراستروییدی مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین افرادی که مسمومیت مزمن با لیتیوم دارند اغلب علایمی را تجربه می کنند که به نظر نمی رسد با سطح لیتیوم خون مطابقت داشته باشد. دلیل این امر تجمع لیتیوم در بافت های بدن است همچنین تجمع مزمن به این معنی است که علایم می توانند روزها، هفته ها یا حتی ماه ها پس از قطع مصرف لیتیوم توسط فرد ادامه داشته باشند، زیرا ترک لیتیم از بافت های بدن زمان بر است لیتیوم بیشترین تمایل را در مغز و کلیه ها دارد. در تیرویید، استخوان ها، عضلات و کبد به میزان کمتری ایجاد می شود با تشخیص به موقع، دقیق و درمان موثر، اکثر موارد مسمومیت با لیتیوم بدون هیچ گونه عارضه طولانی مدت برطرف می شود با این حال، مسمومیت شدید لیتیوم خطر آسیب عصبی پایدار، به ویژه شرایط مخچه را به همراه دارد هرچه فرد علایم بیشتری را تجربه کند، احتمال بروز عوارض طولانی مدت بیشتر است به عنوان مثال، اگر علایم بیش از ماه پس از قطع مصرف لیتیوم توسط فرد ادامه یابد، در معرض خطر افزایش مسمومیت عصبی دایمی قرار دارند که می تواند فیبرهای محافظت کننده اعصاب را تخریب کند. این مسمومیت عصبی دایمی به عنوان سندرم مسمومیت عصبی ناشی از لیتیوم برگشت ناپذیر شناخته می شود به نظر می رسد افرادی که دچار مسمومیت مزمن با لیتیوم هستند نیز در مقایسه با افرادی که موارد حاد یا حاد مزمن دارند، دچار عوارض شدیدتری می شوند مسمومیت کلیوی، که شامل شرایطی می شود که عملکرد کلیه ها یا توانایی آنها در تمرکز ادرار را مختل می کند، در افرادی که در طولانی مدت از لیتیوم استفاده می کنند، بیشتر دیده می شود افرادی که به مدت طولانی لیتیوم مصرف می کنند نیز بیشتر دچار بیماری تیرویید به ویژه کم کاری تیرویید می شوند، زیرا لیتیوم می تواند در تولید و ترشح هورمون های تیرویید اختلال ایجاد کند در موارد نادر معمولا موارد بسیار شدید یا مواردی که شرایط سلامتی اضافی را پیچیده می کند، مسمومیت لیتیوم نیز می تواند باعث بروز عوارض زیر شود کما تشنج مرگ نارسایی کلیه نارسایی قلبی یا فروپاشی قلبی عروقی محیطی هیچ درمان خاصی برای معکوس کردن مسمومیت لیتیوم وجود ندارد. افرادی که موارد خفیف مسمومیت دارند ممکن است پس از افزایش مصرف مایعات، استراحت و کاهش دوز لیتیوم طبق دستورالعمل پزشک، کاملا بهبود یابند انواع مختلفی از درمان ممکن است به افراد ثابتی با موارد شدید یا مزمن سمی کمک کند، از جمله که روشی است که لیتیوم اضافی را از خون فیلتر می کند. در این روش از یک دستگاه از راه دور استفاده می شود که مشابه کلیه کار می کند روشی است که معده را خالی می کند، لیتیوم اضافی را که اخیرا فرد مصرف کرده از بین می برد. همچنین به عنوان شستشوی معده یا آبیاری روده کامل شناخته می شود، که در آن پزشکان و پرستاران، فرد را به دقت مشاهده و خون آنها را بررسی می کنند تا از کاهش سطح لیتیوم سرم در آنها مطمین شوند. افرادی که مسمومیت شدید دارند ممکن است برای نظارت تخصصی در بخش مراقبت های ویژه بمانند افرادی که مقدار زیادی لیتیوم مصرف می کنند باید به مراقبت های اضطراری مراجعه کنند هر کسی که لیتیوم مصرف می کند و علایم یا نشانه های مسمومیت با لیتیوم دارد، باید دارو را متوقف کرده و در اسرع وقت با پزشک صحبت کند تشخیص و درمان به موقع مسمومیت لیتیوم معمولا می تواند خطر عوارض شدید یا دایمی را کاهش دهد پزشکان معمولا با سنجش میزان خون لیتیوم در فرد، این حالت را تشخیص می دهند. دامنه استاندارد درمانی برای سطح لیتیوم سرم به طور معمول بین . تا . کاهش می یابد. برای تشخیص مسمومیت در شخصی که به طور معمول لیتیوم مصرف می کند، پزشکان باید سطح سرم خود را تا ساعت پس از آخرین دوز مصرف کنند یک پزشک همچنین ممکن است سطح خون فرد را از نظر چندین ماده شیمیایی یا هورمون دیگر که با این حالت ارتباط دارند بررسی کند، از جمله کلسیم گلوکز کراتینین الکترولیت ها نیتروژن اوره خون هورمون تحریک کننده تیرویید برای ت یید تشخیص یا درک بهتر میزان مسمومیت، پزشک همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای ارزیابی یا نظارت انجام دهد عملکرد قلب عملکرد کلیه سطح اکسیژن در بعضی موارد، پزشکان همچنین می تواند از تصویربرداری مغز برای تشخیص این حالت استفاده کنند اکثر افرادی که علایم و نشانه های این حالت را زود تشخیص می دهند و به دنبال درمان هستند، به طور کامل بهبود می یابند. در موارد مزمن ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد تا علایم برطرف شود نادیده گرفتن یا از بین رفتن علایم مسمومیت، به ویژه با گذشت زمان، می تواند منجر به عوارض جدی از جمله کما یا مرگ شود. موارد درمان نشده این حالت نیز می تواند منجر به عوارض دایمی مانند آسیب مغزی، آسیب کلیه و سندرم سروتونین شود این حالت در افرادی که معمولا داروهای حاوی لیتیوم مصرف می کنند نسبتا شایع است. در بیشتر موارد، هنگامی که فرد تشخیص و درمان به موقع دریافت می کند، علایم موقتی است و آسیب پایداری ایجاد نمی کند موارد درمان نشده این حالت، شدید یا مزمن می تواند کشنده باشد، بنابراین یادگیری علایم و نشانه های مسمومیت برای افرادی که لیتیوم مصرف می کنند بسیار مهم است. در صورت مشاهده هر یک از این موارد، باید در اسرع وقت به دنبال مراقبت های پزشکی باشند اگر شخصی مقدار زیادی لیتیوم مصرف کرده باشد، به مراقبت های اورژانسی نیاز دارد منبع:

انتخاب شیر خشک یا شیر مادر یا همان شیردهی پستانی یک تصمیم شخصی است. این یکی از اولین تصمیمات مهمی است که مادر در زندگی جدید خود می گیرد. هر دو روش شیردهی به نوزاد دارای موافقان و مخالفانی است. موضوع شیردهی به نوزاد برای سالهای طولانی یکی از موضوعات بحث برانگیز بوده است. اغلب مادران به دلیل انتخاب شیر خشک برای تغذیه نوزاد مورد قضاوت قرار می گیرند. در واقع هیچ انتخاب درست یا غلطی وجود ندارد، نکته مهم فقط انتخاب مناسب ترین تغذیه برای نوزاد شماست. آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) توصیه می کند که مادران تا حد امکان نوزادان خود را حداقل تا شش ماهگی با شیر خود تغذیه کنند. سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) شیردهی پستانی تا سن سالگی را توصیه می کند. در واقع شیردهی پستانی بهترین راه برای تغذیه نوزادان است. مادران می توانند یک ساعت پس از زایمان نوزاد را با شیر خود تغذیه کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شیردهی پستانی هم برای سلامت مادر و هم برای سلامت نوزاد مفید است. مهمترین فواید شیردهی پستانی عبارت است از: شیردهی پستانی رایگان است. و نیاز به لوازم جانبی شیردهی ندارد. پمپ های شیردوشی، بطری ها، شیرخشک و سایر لوازم بسیار هزینه بر است. مادرانی که نوزاد خود را شیردهی پستانی می کنند نیازی به تهیه این وسایل ندارند. شیر مادر نیازی به آماده سازی ندارد. هر وقت نوزاد گرسنه شود شیرمادر آماده و در دسترس است. شیر مادر تمام مواد مغذی برای رشد و سلامت نوزاد را دارد. از جمله آغوز که در روزهای اول پس از تولد نوزاد تولید می شود سرشار از مواد مغذی است. شیر مادر سیستم گوارش نوزاد را تقویت می کند. خطر ابتلا به بیماری هایی مانند اسهال و ناراحتی معده در نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می شوند کمتر است. شیر مادر نوزاد را تقویت می کند. مواد مغذی موجود در شیر مادر باعث محافظت نوزاد در برابر، عفونت های باکتریایی و ویروسی می شود. شیر مادر ضریب هوشی نوزاد را تقویت می کند. بررسی ها نشان می دهد نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، نسبت به نوزادانی که شیر خشک می خورند ضریب هوشی بالاتری دارند. سندرم مرگ ناگهانی نوزاد یکی از مهمترین عوامل مرگ و میر در نوزادان از بدو تولد تا یک سالگی است. تغذیه با شیر مادر خطر SIDS را کاهش می دهد. تغذیه با شیر مادر برای حفظ سلامت نوزادان نارس بسیار مفید است. شیردهی پستانی میزان مرگ و میر در نوزادانی که در بخش مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) بستری هستند را کاهش می دهد. به طور کلی شیر مادر باعث می شود نوزادان مدت زمان کمتری را در بخش NICU یکی دیگر از فواید مهم شیردهی محافظت نوزاد در برابر چاقی و است. همچنین تغذیه با شیر مادر از ابتلا نوزاد به بیماری های مزمن مانند آسم پیشگیری می کند. تغذیه نوزاد با شیر مادر باعث می شود که رحم سریعتر به اندازه قبل از بارداری برسد. مادرانی که شیردهی پستانی می کنند کالری بیشتری می سوزانند. در نتیجه احتمال چاقی در مادرانی که نوزاد را با شیر خود تغذیه می کنند کمتر است. شیردهی پستانی به حفظ آهن بدن کمک می کند. در واقع تغذیه با باعث می شود که چرخه قایدگی برای مدتی متوقف شود. قایدگی یکی از علت های مهم کم خونی در زنان است. با توقف قایدگی احتمال ابتلا به فقر آهن و کاهش پیدا می کند. تغذیه با شیر مادر باعث افزایش ترشح هورمون هایی مانند اکسی توسین در بدن مادر می شود. اکسی توسین یکی از هورمون های مهم بدن است و به مادر کمک می کند تا با نوزاد خود پیوند بهتری برقرار کند. شیردهی پستانی خطر ابتلا به برخی بیماری ها مانند، بیماری های قلبی - عروقی، و دیابت را در زنان کاهش می دهد. تغذیه با شیر مادر در کاهش خطر بسیار موثر است. بررسی ها نشان می دهد که شیردهی پستانی با ایجاد پیوند عمیق بین مادر و نوزاد باعث کاهش افسردگی پس از زایمان می شود. در صورت انتخاب شیرمادر برای تغذیه نوزاد می توانید این کار را تا زمانی که احساس راحتی می کنید، ادامه دهید. هرچه شیردهی پستانی مدت زمان بیشتری ادامه پیدا کند، مزایای سلامتی آن برای مادر و نوزاد بیشتر خواهد بود. اگرچه شیردهی پستانی برای مادر و نوزاد مفید است، اما می تواند چالش هایی نیز به همراه داشته باشد. با کمک یک مشاور شیردهی می توان بر بسیاری از این مشکلات غلبه کرد. معمولا مدتی طول می کشد تا مادر بتواند اصول شیردهی به نوزاد را یاد بگیرد. مهمترین مشکلات شیردهی پستانی عبارتند از: راهی برای اندازه گیری میزان شیرخوردن نوزاد وجود ندارد. مادران معمولا در چند روز یا هفته های اول در سینه های خود احساس درد و ناراحتی می کنند. نوزادان به طور مرتب نیاز به خوردن شیر دارند. در صورت بازگشت به کار، ادامه شیردهی به نوزاد با روش هایی مانند پمپاژ شیر ممکن است برای مادر دشوار باشد. مادران باید باید مراقب استفاده از داروها و کافیین باشند. برخی از موادی که مادر مصرف می کند از طریق شیر به نوزاد منتقل می شود. به عنوان مثال کافیین موجود در شیر مادر می تواند باعث بی خوابی نوزاد شود. شیر خشک جایگزین شیر مادر است. مادرانی که به هر دلیل قادر به شیردهی پستانی نیستند نوزادان خود را با شیر خشک تغذیه می کنند. شیر خشک در انواع مارک های مختلف در بازار وجود دارد. شیر خشک در اصل از شیرگاو فرآوری شده تولید می شود. ترکیبات شیر خشک تا حد زیادی با ترکیبات شیر مادر مشابهت دارد. ترکیبات شیرخشک توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) تایید می شود و حاوی مواد مغذی زیادی است. استفاده از شیر خشک برای بسیاری از مادران راحت تر است. مادرانی که نوزادان خود را با شیر خشک تغذیه می کنند دارای آزادی عمل بیشتری برای انجام کارهای روزمره خود هستند. مادرانی که نوزادان خود را با شیرخشک تغذیه می کنند فرصت بیشتری برای خواب و استراحت خود دارند. هنگامی که مادر در کنار نوزاد نیست، یکی از اعضای خانواده می تواند نوزاد را با استفاده ازشیشه شیر تغذیه کند. یکی از نگرانی های مهم مادران این است که آیا نوزاد شیر کافی می نوشد یا خیر. در تغذیه با شیر خشک برخلاف شیردهی پستانی، مادر می داند که نوزاد در هر بار تغذیه چه مقدار شیر می خورد. نوزادانی که شیر خشک می خورند نسبت به نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می شوند، به دفعات تغذیه کمتری نیاز دارند. پدران، خواهر، برادرها و سایر اعضای خانواده این فرصت را پیدا می کنند که در زمان تغذیه با نوزاد ارتباط برقرار کنند. استفاده از شیرخشک برای مادرانی که پس از زایمان باید مجددا فعالیت شغلی خود را آغاز کنند، گزینه مناسب تری است. برخی از نوزادان با مصرف شیر خشک دچار عوارض جانبی مانند خارش، و کهیر می شوند. شیر خشک نیاز به آماده سازی دارد. دمای شیرخشک قبل از تغذیه نوزاد باید از نظر میزان گرما کنترل شود. تهیه شیرخشک و لوازم جانبی آن مانند شیشه شیر، کیف حمل شیشه شیر و غیره معمولا هزینه بالایی دارد. استفاده از شیر خشک در تغذیه نوزاد می تواند باعث ابتلا به مشکلات گوارشی مانند و گاز معده شود. تهیه شیرخشک به آب تمیز نیاز دارد که بسته به محل زندگی مادر ممکن است یک مسیله بهداشتی باشد. خطر ابتلا به چاقی در نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند بیشتر از نوزادانی است که شیردهی پستانی می شوند. شیر خشک آنتی بادی های شیر مادر را ندارد. به همین دلیل شیرخشک نمی تواند مانند شیر مادر در برابر ابتلا به عفونت ها و بیماری ها از نوزاد محافظت کند. در صورت شیردهی پستانی یا تغذیه نوزاد با شیر خشک، در نهایت در دو سالگی باید روند از شیر گرفتن نوزاد را شروع کنید. قانون کلی این است که نوزادان باید در ماه اول زندگی خود فقط با شیر مادر یا یک شیرخشک غنی شده تغذیه شوند. از شیرگرفتن برخی از نوزادان خیلی راحت تر است در حالیکه برخی دیگر از نوزادان دچار گریه و بی قراری شدیدی می شوند. بعضی از مادران برای از شیرگرفتن تمایل نوزاد را دنبال می کنند. این مادران به نوزادان خود اجازه می دهند که در مورد کاهش شیردهی تصمیم بگیرند. بعضی دیگر از والدین خودشان فرآیند از شیر گرفتن را شروع می کنند. این روش ممکن است دشوارتر باشد، به خصوص اگر نوزاد شما هنوز به شیردهی وابسته باشد. مادران باید روند از شیر گرفتن نوزاد را به آرامی شروع کنند. بنابراین مقدار شیر نوزاد را به تدریج کاهش دهید. این کار به نوزاد کمک می کند تا به خوردن غذای جامد عادت کند. از طرف دیگر روند تدریجی از شیر گرفتن نوزاد به بدن مادر کمک می کند تا شیر کمتری تولید کند. با ادامه یافتن تغذیه تکمیلی نوزاد مقدار شیر تولید شده در سینه های مادر به تدریج کاهش یافته و در نهایت متوقف می شود. تغذیه به نوزاد را در هنگام صبح و شب ادامه دهید. بچه ها تمایل بیشتری به اولین و آخرین تغذیه روز دارند. شیر مادر یا شیر خشک تا پایان شش ماهگی برای تغذیه نوزاد کافی است. بعد از ماهگی نیازهای تغذیه ای نوزاد افزایش پیدا می کند. بنابراین مادر باید انواع غذاهای سالم و مناسب را در برنامه غذایی نوزاد اضافه کند. استفاده از غذاهای کامل مانند سبزیجات پوره شده، پوره آووکادو و پوره سیب زمینی شیرین برای تغذیه نوزاد توصیه می شود. استفاده از غلات برنج در تغذیه نوزاد مناسب نیست، زیرا ارزش غذایی کمی دارد. FDA خاطرنشان می کند که غلات غنی شده از آهن، و برنج سفید نباید تنها منبع غذایی نوزاد شما باشد. بعد از اینکه نوزاد با اولین غذای خود سازگاری پیدا کرد، می توانید سایر مواد غذایی از جمله غلات سبوس دار، میوه ها، سبزیجات و گوشت ها را به برنامه غذایی نوزاد اضافه کنید. تا حد امکان به غذای نوزاد نمک، شکر یا چاشنی اضافه نکنید. در هر نوبت تغذیه از یک غذا استفاده کنید. چند روز صبر کنید تا مطمین شوید نوزاد شما واکنش آلرژیک نشان نداده و یا در هضم غذا مشکلی ندارد. استفاده از برخی مواد غذایی مانند بادام زمینی، سفیده تخم مرغ، کیوی و عسل می تواند باعث ایجاد آلرژی در نوزادان شود. به طور کلی بعضی از مادران به دلایل پزشکی قادر به شیردهی پستانی به نوزاد خود نیستند. همچنین ممکن است عده دیگری از مادران به دلیل شرایط شغلی انعطاف پذیری لازم برای شیردهی به نوزاد خود را نداشته باشند. فواید شیردهی پستانی برای مادر و نوزاد بسیار زیاد است. از طرف دیگر تغذیه نوزاد با شیر خشک هم فواید خاص خود را دارد. اگر در انتخاب روش شیردهی به نوزاد مشکل دارید، مشورت با پزشک، ماما یا متخصص شیردهی می تواند در تصمیم بهتر به شما کمک کند. منبع:

نقایص مادرزادی دستگاه گوارش به ندرت دیده می شوند. گاهی اوقات، نوزادان ممکن است با نقص به دنیا در طول دستگاه گوارش بیایند. به طور معمول، این نقایص اندام های توسعه نیافته یا قرارگیری نادرست هستند که از عملکرد دستگاه گوارش جلوگیری می کنند. در حالی که این شرایط به ندرت رخ می دهد، آنها همچنین جدی هستند و معمولا نیاز به جراحی دارند. ناهنجاری های گوارشی می توانند در هر جایی از مری تا مقعد رخ دهند. انواع مختلفی از ناهنجاری های مادرزاید وجود دارد، اما بیشتر آنها باعث انسداد دستگاه گوارش می شوند. ناهنجاری های خاص شامل اندام های تکامل نیافته (آترزی) ، اندام های نامرتب و یا پیچ خورده (بدشکلی و وولوس) و اعصاب تکامل نیافته (بیماری هیرشپرونگ) است. علایم به ناهنجاری خاص و محل آن بستگی دارد. اکثر ناهنجاری ها می توانند با جراحی درمان شوند و نتایج طولانی مدت خوبی نیز داشته باشند. از دهان شروع می شود و به مقعد ختم می شود. مری یک لوله عضلانی است که قسمت پشت دهان را به معده متصل می کند. مواد زاید (مدفوع) قبل از عبور از بدن از طریق مقعد، به طور موقت در راست روده ذخیره می شود. در طی رشد جنین، دستگاه گوارش ممکن است از رشد مناسب جلوگیری کند. نقایص مادرزادی دستگاه گوارش شامل آترزی مری (انسداد مری) و سوراخ شدن مقعد (ناهنجاری های مقعد) است. این نقص ها ممکن است با هم رخ دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناهنجاریهای مادرزادی گوارشی هنگامی اتفاق میفتد که اندامها در حالی که جنین هنوز در رحم است رشد کافی پیدا نکنند. علت اصلی این ناهنجاری ها هنوز ناشناخته است، گرچه برخی از کارشناسان معتقدند که ممکن است یک پیوند ژنتیکی وجود داشته باشد. موارد زیر برخی از رایج ترین ناهنجاری ها و نحوه تشکیل آنها است: آترزیا و استنوز باعث انسداد کامل (آترزی) و انسداد جزیی (تنگی) دستگاه گوارش می شوند. انواع مختلفی وجود دارد: مری که قبل از رسیدن به معده باریک یا پایان می یابد. مجاری صفراوی که به تدریج باریک شده و یا مسدود می شوند. بخشی از روده کوچک یا بزرگ باریک یا کاملا جدا از بقیه دستگاه گوارش است. یک دهانه مقعدی که باریک است یا توسط لایه ای از بافت یا پوست محصور شده است. دهانه بین معده و روده کوچک توسط لایه ای از بافت مسدود شده یا کاملا جدا می شود. با رشد جنین، اندام هایی که دستگاه گوارش را تشکیل می دهند به تدریج در موقعیت نهایی خودشان قرار می گیرند. سوءاستفاده به زمانی اطلاق می شود که این چرخش به درستی اتفاق نیفتد. بیشتر اوقات، این وضعیت در روده کوچک رخ می دهد. سوءتحرک ممکن است علایمی ایجاد کند یا نکند. ولوولوس یک عارضه شدید است که می تواند در اثر سوء تحرک رخ دهد. در این شرایط اندامها به گونه ای پیچیده می شوند که جریان خون مسدود شده یا دستگاه گوارش انسداد داشته باشد. روده بزرگ برای انقباض و فشار غذا به سمت مقعد، به اعصاب درون دیواره خود (که به آن اعصاب گانگلیون گفته می شود) متکی است. در بیماری هیرشپرونگ، این اعصاب در بخشی از روده بزرگ تشکیل نشده اند. این از انقباض طبیعی روده جلوگیری می کند و باعث تجمع غذا و ایجاد انسداد می شود. سایر ناهنجاری های مادرزادی دستگاه گوارش شامل موارد زیر است: هنگامی که قسمتی از مری به نای وصل می شود، رخ می دهد. وقتی بخشی از دستگاه گوارش در خارج از بدن کودک به دلیل ناهنجاری دیواره شکم ایجاد می شود. هنگامی که یک قسمت غیرعادی از روده تشکیل و به قسمتی از امتداد دستگاه گوارش متصل می شود. آترزی مری گروهی از ناهنجاری ها است که مری بطور مادرزادی وجود ندارد. مری ممکن است به جای اتصال به معده، در یک کیسه بسته بسته شود، یا با نای (لوله تنفسی) منتهی به ریه ها بپیوندد. در حدود یک سوم نوزادان مبتلا همچنین نقایص مادرزادی دیگری نیز دارند، از جمله و سوراخ شدن مقعد. علایم آترزی مری شامل دریبل بیش از حد، عدم توانایی در تغذیه مناسب و است. بروز آترزی مری یا تنگی مری (مری غیر طبیعی باریک) در ویکتوریا از هر تولد تقریبا یک مورد است. بیشتر نوزادانی که با آترزی مری متولد می شوند، دارای فیستول نای مری نیز هستند، به این معنی که نای (لوله تنفسی) منتهی به ریه ها به مری متصل است. دلایل این ناهنجاری ها ناشناخته است، بنابراین پیشگیری امکان پذیر نیست. در دوران بارداری مایعات آمنیوتیک زیاد در اطراف کودک (پلی هیدرامنیوس) ممکن است نشانگر وجود این نقایص باشد. روش های تشخیص شامل نخ کشیدن یک لوله تغذیه ای باریک در پایین مری کودک برای دیدن دسترسی به معده و استفاده از اشعه ایکس است. آترزی مری نیاز به جراحی فوری دارد. (اگر کودک دارای فیستول نای مری نیز باشد، این نیز به تعمیر سریع نیاز دارد. ترجیحا این دو عمل همزمان انجام شود. با دوختن دو نیمه لوله، آترزی مری ترمیم می شود. اگر فاصله برای جبران خیلی زیاد باشد، ممکن است کودک مجبور باشد مدتی با لوله تغذیه شود تا شکاف کم شود. اقامت طولانی مدت در بیمارستان در پی جراحی است. در بیشتر موارد، کودک حتی در صورت موفقیت آمیز بودن عمل، مشکلات تغذیه ای را تجربه خواهد کرد. این مشکلات می تواند شامل موارد زیر باشد: کودک مستعد ریفلاکس یا سوزش معده است. ممکن است در بلع مشکلاتی وجود داشته باشد. غذای بلعیده شده ممکن است به جای ادامه یافتن در معده، گاهی در مری جای بگیرد. Peristalsis (حرکات عضلانی مری که غذا را تا معده ماساژ می دهند) به اندازه طبیعی هماهنگ نیست. اکثر نوزادانی که با آترزی مری متولد می شوند، دارای فیستول نای مری نیز هستند، به این معنی که مری به نای متصل است. این امر باعث می شود مواد غذایی بلعیده شده به داخل ریه ها و هوا به مری برود. علایم این بیماری شامل سرفه و خفگی هنگام تغذیه و ایجاد رنگ آبی روی پوست به دلیل کمبود اکسیژن (سیانوز) است. با اشعه ایکس هوای داخل مری آشکار می شود. فیستول تراشه مری نیاز به جراحی فوری دارد. فیستول به طور کلی در طی همان عمل برای ترمیم آترزی مری بسته می شود. مشکلات طولانی مدت فیستول نای مری قابل ترمیم می تواند شامل موارد زیر باشد: یک سرفه مشخص، ناشی از شل شدن نای. افزایش حساسیت به عفونت های تنفسی. نای ممکن است در طول دوره های تنفس سخت، مانند گریه، به طور موقت فرو ریخته، منجر به تنفس پر سر و صدا و (گاهی) شود. به جای اینکه مقعد به طور معمول به دهانه مقعد متصل شود، چندین ناهنجاری ممکن است رخ دهد: مقعد ممکن است از بین رفته باشد. راست روده ممکن است در کیسه ای بسته و بدون اتصال به مقعد ختم شود. راست روده ممکن است به مناطق دیگر بدن مانند واژن یا مجرای ادرار منتهی شود. در بسیاری از موارد، راست روده نیز ممکن است بطور غیر طبیعی باریک باشد، که عملکرد آن را بیشتر محدود می کند. بروز آترزی آنورکتال (انسداد) و تنگی در ویکتوریا از هر تولد تقریبا یک مورد است. علایم شامل مقعدی است که در آن وجود ندارد و یا به طور غیرمعمول واقع شده است، هیچ مدفوع در طی دو روز از تولد عبور نمی کند یا مدفوع از بدن خارج می شود از طریق واژن یا مجرای ادرار. از دیگر مشکلات گاهی اوقات با سوراخ سوراخ نشده می توان به اگزومفال (روده فتق شده و سایر اندام های شکمی از طریق سوراخ دیواره شکم) ، آترزی مری و فیستول نای مری اشاره کرد. این بیماری با معاینه فیزیکی و اشعه ایکس تشخیص داده می شود. مقعد نابالغ با جراحی اصلاح می شود و بسته به ماهیت نقص تکنیک ها متفاوت است. معمولا ، درمان اولیه شامل دوختن راست روده به سوراخ جراحی دیواره شکم (استوما) و نصب کیسه کولوستومی است تا مدفوع بتواند از بدن خارج شود. هرگونه اتصال به واژن یا مجرای ادرار بسته است. جراحی ترمیم مقعدی در مراحل بعدی انجام می شود. راست روده به مقعد متصل است و ممکن است لازم باشد یک سوراخ در مقعد ایجاد شود. بسته به در دسترس بودن و عملکرد اعصاب و ماهیچه های اطراف، کودک ممکن است در تداوم روده مشکل داشته باشد. آماده سازی برای اطمینان از مدفوع نرم و رژیم غذایی خاص ممکن است برای چندین سال مورد نیاز باشد. بیشتر ناهنجاری های مادرزادی دستگاه گوارش را می توان قبل از تولد با استفاده از سونوگرافی قبل از تولد تشخیص داد. این آزمایش با استفاده از امواج صوتی تصویری دقیق از جنین و هرگونه ناهنجاری احتمالی را به پزشکان ارایه می دهد موارد زیر برخی از روش های تشخیص ناهنجاری های گوارشی پس از تولد است این روش اغلب برای تشخیص بیماری هیرشپرونگ مورد استفاده قرار می گیرد، این نمونه ای از سلول ها را از دستگاه گوارش خارج می کند تا هرگونه ناهنجاری را آزمایش کند میزان الکترولیت ها را اندازه گیری می کند. سطح غیر طبیعی ممکن است نشان دهنده مسایل دستگاه گوارش باشد اینها تصویری دقیق از دستگاه گوارش و یا شکم ایجاد می کنند تا پزشکان بتوانند هرگونه ناهنجاری را تشخیص دهند. آنها ممکن است شامل توموگرافی رایانه ای، آزمایش تصویربرداری تشدید مغناطیسی و اشعه ایکس با استفاده از باریم، رنگی باشد که به روشن شدن دستگاه گوارش کمک می کند این یک لوله انعطاف پذیر و روشن را از طریق رکتوم به روده بزرگ وارد می کند تا پزشکان بتوانند هر گونه ناهنجاری را تشخیص دهند از این موارد برای جستجوی خون در مدفوع استفاده می شود اکثر ناهنجاری های دستگاه گوارش نیاز به جراحی دارند. این شامل دسترسی به نقص، ترمیم انسداد یا ترازبندی اندام ها، سپس بستن برش است. دو نوع عمل عمومی وجود دارد این یک نوع جراحی با حداقل تهاجم است که از دهانه های موجود مانند مقعد یا برش های بسیار کوچک برای دسترسی به اندام های گوارشی استفاده می کند. معمولا برای نقص جزیی بیشتر استفاده می شود این یک عمل جراحی تهاجمی است که در آن شکاف بزرگتری در شکم یا جاهای دیگر به منظور دسترسی به اندام های گوارشی ایجاد می شود. معمولا هنگام ترمیم نقص شدیدتر مورد استفاده قرار می گیرد با درمان مناسب، چشم انداز کودکان متولد شده با ناهنجاری های گوارشی معمولا بسیار خوب است. انسداد و یا اندامهایی که نادرست قرار گرفته اند می توانند با جراحی ترمیم شوند و به کودک امکان رشد و نمو طبیعی را بدهند در برخی موارد، مانند زمانی که باید یک قسمت آسیب دیده از یک عضو برداشته شود، ممکن است مشکلات طولانی مدت وجود داشته باشد. این موارد می تواند شامل موارد جزیی مانند یبوست تا مشکلات شدیدتر مانند مشکل در جذب مواد مغذی باشد. به همین دلیل، ممکن است لازم باشد که به طور منظم با متخصصان زیر ملاقات کنید تا اطمینان حاصل شود که همه چیز به طور عادی کار می کند این پزشکی است که متخصص مسایل دستگاه گوارش است. آنها می توانند به تشخیص مشکلات اضافی و ارایه برنامه های درمانی کمک کنند این یک متخصص است که می تواند به ایجاد رژیم های غذایی مناسب پس از جراحی برای ناهنجاری دستگاه گوارش کمک کند. متخصص تغذیه می تواند به جلوگیری از مشکلات احتمالی مانند و (عفونت و التهاب روده) کمک کند منابع:

روش های زودتر به بلوغ رسیدن برای برخی از دختران و پسرانی که از بلوغ تاخیری رنج می برند، می تواند کاربردی باشد. معمولا دختران در سن نه یا ده سالگی وارد بلوغ می شوند در حالی که پسران در یا سالگی به آن می رسند. تغییرات بدنی در پسران نیز اتفاق میفتد. بعضی از کودکان بلوغ را سریعتر پشت سر می گذارند اما برای برخی ممکن است به ت خیر بیفتد. اگر کودک شما در این سن خودش به بلوغ نرسد، ممکن است احساس بی دست و پا و کنار گذاشته شود. با این حال، تاخیر در بلوغ، کاملا امری طبیعی است ت خیر در بلوغ امری طبیعی است و نیازی به هیچ درمانی ندارد مگر اینکه ت خیر ناشی از بیماری باشد. تاخیر در بلوغ می تواند ارثی باشد و به شروع بلوغ در مادر بستگی دارد و یا به دلیل کمبود تغذیه ای باشد. این فرایندی است که به طور طبیعی اتفاق میفتد و نباید به سرعت برای درمان آن از دارو استفاده شود. اما برخی راهکارها برای رسیدن به بلوغ زودتر وجود دارد، از جمله: نرمال مستلزم متناسب بودن قد و وزن کودک شما است. اگر کودک شما کم وزن است، می تواند منجر به تاخیر در بلوغ شود. همچنین می تواند باعث شود. در واقع، بررسی ها نشان می دهد افرادی که سالم یا حتی چاق هستند ممکن است زودتر به بلوغ برسند. با این حال، چاقی یا اضافه وزن با عوارض جانبی همراه است. بنابراین برای سریعتر رسیدن به سن بلوغ، کودک شما باید وزن بدن سالم را حفظ کند و بدن خود را در فرم مناسب نگه دارد ورزش نقش بسیار مهمی در رشد جسمی و روانی کودک دارد. بلوغ دیررس ممکن است کودکان را از شرکت فعال در ورزش منصرف کند. اما اگر فرزند شما می خواهد به بلوغ برسد، به او بگویید که یکی از بهترین راه ها برای داشتن سلامتی و تناسب اندام داشتن زندگی جسمی فعال است. فرزند خود را تشویق کنید که بدون هیچ گونه نگرانی در ورزش شرکت کند. هرچه فعالیت آنها بیشتر باشد، اندام آنها متناسبتر شده و زودتر می توانند به بلوغ برسند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ت خیر در بلوغ در برخی از کودکان طبیعی است. کارهای زیادی نمی توانید انجام دهید و ناامید شدن کمکی نخواهد کرد. در حقیقت، نگرانی ناشی از تاخیر در بلوغ فقط بر سلامتی او ت ثیر می گذارد، که منجر به از دست دادن اشتها و ت خیر بیشتر در رسیدن به مرحله بعدی می شود. بنابراین سعی کنید روی جنبه مثبت تمرکز کنید. او بقیه عمر خود را برای بزرگسالی سپری خواهد کرد، اما با رسیدن به بلوغ، کودکی او برای همیشه از دست می رود مصرف مواد مغذی ضروری یکی از مهمترین عواملی که می تواند رشد بلوغ در کودکان را تحت ت ثیر قرار دهد، تغذیه است. کمبود تغذیه یا سوءتغذیه از رشد بدن در شرایطی که کودک به سن بلوغ می رسد جلوگیری می کند. کودکان کم وزن معمولا بلوغ تاخیری دارند همچنین بلوغ منجر به رشد بدن می شود و نیازهای تغذیه ای بچه های در حال رشد را افزایش می دهد. اگر فرزندان شما هر روز غذای سالم و مقوی می خورند تا میزان و مواد معدنی توصیه شده روزانه خود را برآورده کنند، می توانند در زمان مناسب بلوغ را تجربه کنند همچنین، خوردن غذاهای مقوی به کودک شما کمک می کند تا با تغییرات هورمونی کنار بیاید. زیرا بلوغ مرحله ای است که بدن نوجوان شما برای تحول جنسی آماده می شود برای اینکه کودک شما همزمان با دوستانش به بلوغ برسد، باید غذای سالم و مقوی بخورد. به او پروتیین و چربی های سالم بدهید. اجازه دهید بیش از حد چیزی مصرف نکند. رژیم غذایی متعادل داشته باشید. به او سبزیجات، گوشت بدون چربی، میوه، لبنیات و حبوبات بدهید یک ماده مغذی ضروری است که برای رشد مناسب لازم است و استخوان های محکم تری در کودکان ایجاد می کند. ویتامین به همان اندازه مهم است. دختران جوان در دوران بلوغ فاقد کلسیم و ویتامین هستند. همچنین، برای غلبه بر مشکلات کمبود کلسیم مانند پوکی استخوان در آینده، آنها باید غذاهای غنی از کلسیم مصرف کنند. لیست غذایی باید شامل محصولات لبنی شامل کشک یا شیر کم چرب، ماست، پنیر، کره و سبزیجات برگ سبز باشد کودکان برای رشد سالم بدن باید دوز توصیه شده آهن ( میلی گرم در روز برای بزرگسالان) دریافت کنند. برای دختران در دوران بلوغ نیز حیاتی است. دختران نوجوان شروع چرخه قاعدگی را در دوران بلوغ تجربه می کنند. برای جایگزینی خون از دست رفته در طی دوره ها، مصرف غذاهای غنی از آهن مهم می شود. اگر کودک رنگ پریدگی دارد آزمایش هموگلوبین انجام دهید غذای حاوی مقادیر بالای آهن شامل غلات کامل، ماهی، لوبیا و گوشت قرمز است. آهن موجود در این مواد غذایی مغذی به رشد سریع نوجوان شما کمک می کند. دختران باید از خوردن غذاهای پرکالری در دوران بلوغ خودداری کنند. زیرا باعث چاقی آنها و افزایش چربی های ناسالم در بدن می شود یک ماده مغذی حیاتی است که به رشد بدن نوجوان کمک می کند. کمبود پروتیین در بدن همچنین از تجمع عضلات و از رشد کودکان جلوگیری می کند. در دوران بلوغ، پروتیین به ساخت عضلات بدن، بافت ها کمک می کند. حتی بدن را برای فعالیت های روزمره مانند ورزش و سایر فعالیت های فوق برنامه درسی فعال و متناسب می کند. بهترین منابع پروتیین ماهی، گوشت، لبنیات و محصولات مرغ است دختران و پسران جوان باید مقدار مناسب چربی را در رژیم غذایی خود حفظ کنند. غذاهای حاوی مقدار مناسب چربی به روند رشد کمک می کنند و انرژی بهینه را به بدن می رسانند. چربی های اشباع نشده که به طور طبیعی در منابع غذایی مختلف مانند ماهی قزل آلا، آجیل و روغن زیتون وجود دارد، غذاهای عالی برای مصرف در دوران بلوغ هستند هورمون های بلوغ باعث رسوب چربی در نواحی مختلف بدن نوجوان شما مانند پستان، لگن و ران می شوند. افزایش وزن سالم امری طبیعی در دوران بلوغ است و توصیه می شود از هرگونه روش ناسالم کاهش وزن خودداری کنید. در عین حال، نوجوان شما باید از غذاهای مقوی استفاده کند تا از مصرف بیش از حد کالری جلوگیری کند یک ماده مغذی ضروری در سنتز هورمون رشد نقش اساسی دارد و با هورمونهای دیگری مانند تستوسترون، انسولین، تیرویید و ویتامین که رشد استخوان را تقویت می کنند، ارتباط برقرار می کند. غذاهایی که نوجوان شما برای افزایش روی در بدن خود باید مصرف کند شامل اسفناج، گوشت گاو، صدف، دانه کدو تنبل، دانه های کتان (به ویژه برای دختران) ، تخمه هندوانه، لوبیای کلیه و میگو است مغز چندین هورمون ترشح می کند که منجر به عملکرد صحیح بدن می شود. هنگامی که کودکان به سن بلوغ می رسند، هورمون گنادوتروپین یا ترشح می شود. این وضعیت، تغییرات بسیاری از نظر جسمی و عاطفی را ایجاد می کند. در بعضی موارد، بدن این هورمون های بلوغ را تولید نمی کند. در چنین شرایطی، ممکن است درمان برای بازگرداندن تعادل هورمون ها در بدن توصیه شود متخصص غدد ممکن است تزریق تستوسترون برای شروع بلوغ در پسران را توصیه کند. با این حال، این فقط باید پس از بررسی های مناسب و معاینه بدنی پسر انجام شود. در مورد دختران، سونوگرافی لگن برای بررسی رحم، تخمدان و غیره، و مطالعات هورمونی باید به دقت انجام شود. برای شروع عجله نداشته باشید هیچ ترسی در ت خیر در بلوغ وجود ندارد. مگر در مواردی که بیماری پاتولوژیک وجود داشته باشد، بهتر است منتظر شروع بلوغ طبیعی فرزند خود باشید. تنها راه مقابله با این مسیله پذیرش واقعیت و تمرکز بر حفظ سلامتی مطلوب برای رسیدن به بلوغ است. صبر داشته باشید و اجازه دهید بدن با سرعت خودش رشد کند. بیشتر نوجوانان ممکن است از بلوغ دیررس خود نگران باشند. زیرا همه دوستانشان علایم بلوغ را شروع می کنند هنگامی که کودک بیش از تا ماه پس از رسیدن به سن تعیین شده، به بلوغ نرسد، نیاز به مراجعه به متخصص غدد غدد کودک دارد اگر کودک شما در خواب شبانه مشکل دارد، این می تواند دلیل تاخیر در بلوغ باشد. علاوه بر تغذیه، بدن کودک شما به رشد کافی نیز نیاز دارد. یک راه طبیعی برای افزایش ترشح هورمون رشد و رسیدن سریع به بلوغ خوابیدن است. تحقیقات ثابت کرده است که خواب مناسب باعث افزایش ترشح هورمون های رشد در بزرگسالان جوان می شود. بلوغ می تواند یک زمان هیجان انگیز و چالش برانگیز باشد. بلوغ از جهات مختلفی بین پسران و دختران متفاوت است. دختران بلوغ را حدود تا سال زودتر از پسران شروع می کنند و عموما سریعتر تمام می شود. بلوغ یک دختر می تواند از سن تا سالگی باشد، در حالی که دوره پسران از تا سالگی ادامه دارد. اگرچه ممکن است برای رسیدن زودرس به بلوغ مراجعه به هورمون درمانی یا سایر داروها وسوسه انگیز باشد، اما ایده خوبی نیست و توسط متخصصان توصیه نمی شود. صبر داشته باشید و روند طبیعی همانطور که باید اتفاق میفتد. تا آن زمان، کودکی خوشی داشته باشید منبع:

سونوگرافی دو بعدی در بارداری می تواند اطلاعات زیادی را در اختیار مادران و متخصصان زنان و زایمان آنها قرار دهد. سونوگرافی آناتومی دقیق جنین در دوران بارداری از هفته تا توصیه می شود. گاهی اوقات به عنوان اسکن آناتومی یا اسکن ناهنجاری جنین، نیز شناخته می شود، هدف از این تصویربرداری، جمع آوری اطلاعاتی درباره رشد کودک شما است. سونوگرافی دو بعدی در بارداری از طریق شکم انجام می شود. این آزمایش، یا سایر آزمایشات دیگری که در اوایل بارداری انجام می شود، متفاوت است. این سونوگرافی می تواند یک تجربه ناراحت کننده برای والدین آینده باشد. برای سونوگرافی، شما را در حالت خوابیده قرار می دهد (ترجیحا در حالت تمایل به سمت چپ) سپس، یک ژل اولتراسونیک (که برای گرم کردن شما می باشد) روی سطح شکم می مالد. تکنسین یا پزشک، میله مبدل را بر روی شکم شما حرکت می دهد. احساس خواهید کرد که به شکمتان فشار وارد می شود، اما این به شما یا کودک شما آسیب نمی رساند. با این حال، اگر در هر زمان از اسکن احساس ناراحتی می کنید، مهم است که به متخصص اطلاع دهید. در طول سونوگرافی، آناتومی و اندازه جنین ارزیابی می شود. کل اسکن سونوگرافی معمولا از ابتدا تا انتها بین تا دقیقه طول می کشد و شما اغلب با همان جلسه اول نتیجه می گیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از هفته تا بارداری، کودک شما به اندازه کافی بزرگ خواهد بود که پزشک شما می تواند جزییات اندام را از سر تا پا از طریق اسکن آناتومی ببیند. اگر چندقلو داشته باشید، هر جنین جداگانه اسکن می شود. گاهی اوقات، سونوگرافی برای رشد و ارزیابی مجدد براساس یافته های اسکن اولیه پیشنهاد می شود. برای رد کردن نقایص مادرزادی و سایر ناهنجاری ها در سونوگرافی، موارد زیر مورد بررسی قرار می گیرند: اندام و اعضای جنین مایع آمنیوتیک طول دهانه رحم ساختار و محل جفت ستون فقرات و دنده ها موقعیت و حرکات جنین آناتومی دقیق قلب و ریه گردن (از جمله ضخامت چین خوردگی) بند ناف شامل عروق و محل قرارگیری ساختارهای صورت (کام، چشم، بینی، لب و گوش) اندام های شکمی (روده های معده، طحال، کبد، مثانه صفرا) و دیواره شکم دستگاه تناسلی (در صورت مشاهده، می تواند را تعیین کند. ارزیابی مغز (شامل بطن ها، مخچه، جسم پینه ای و سایر ساختارهای کلیدی) به طور معمول، تصاویر تولید شده توسط سونوگرافی در صفحه ای ظاهر می شوند که شما یا تکنسین خود می توانید آنها را دقیق مشاهده کنید. تصاویر اندازه گیری و ضبط می شوند و ممکن است، چاپ یا با یک دیسک با تصاویر به عنوان یادگاری به شما داده شود. برخی از بیمارستان ها یا کلینیک ها به شما امکان می دهند جلسه سونوگرافی را با دستگاه ضبط، مانند دوربین تلفن همراه خود ضبط کنید. با این حال، قوانین پیرامون این امر از پزشکی به پزشک دیگر متفاوت است. بهتر است قبل از قرار ملاقات در مورد دستورالعمل های خاص سوال کنید. لحظاتی پس از تولد، اولین کاری که بسیاری از والدین جدید انجام می دهند شمارش انگشت کوچک دست و پا است. با این حال، فناوری سونوگرافی ارایه دهندگان و والدین را قادر می سازد تا قبل از تولد انگشتان دست و پا را بشمارند. احتمال مشاهده جزییات مانند انگشتان کودک در حین اسکن می تواند چیزی باشد که در صورت اضطراب از اسکن خود می تواند لذت و آرامش خاطر را ایجاد کند. با این حال، در واقع امکان شمردن هر انگشت دست و پا در معاینه سونوگرافی به این بستگی دارد که کودک شما در طول اسکن همکاری کند. اگر آنها بیش از حد حرکت می کنند، ممکن است شما مجبور باشید تا زمان تولد صبر کنید تا همه انگشتان دست و پا را به صورت جداگانه بشمارید. برخلاف انگشتان، به احتمال زیاد شما قادر خواهید بود مناطق بزرگتری مانند دست و پاهای کودک خود را با وجود حرکت آنها در سونوگرافی به وضوح مشاهده کنید. در طی اسکن، متخصص زنان و زایمان، استخوان درشت نی و استخوان ران کودک شما را اندازه گیری می کند. این اندازه گیری ها به آنها کمک می کند تا رشد کودک شما را برای محاسبه کنند. بعضی اوقات ممکن است لگد زدن کودک به شکم را نیز ببینید. احتمال دارد این مرحله از بارداری را احساس کنید، لحظه ای دیگر که مهیج است و می توانید منتظر آن باشید. متخصص زنان و زایمان علاوه بر اینکه به پاهای کودک شما نگاه می کند، استخوان های بازوها (شعاع، اولنا) را نیز اندازه گیری می کند. بسته به موقعیت آنها، ممکن است کودک خود را ببینید که دستان خود را تکان می دهد یا انگشت شست خود را می مکد. حتی ممکن است برخی از متخصصان عکس متحرک بازوی کودک شما یا انگشت شست را که محکم در دهان او قرار دارد، بگیرند. این نوع عکس ها می توانند به یادگاری باقی بمانند. در طی اسکن، ساختارهای داخلی کودک شما، از جمله مغز او را مورد بررسی قرار خواهند داد. در این مرحله از رشد جنین، ظاهر مغز غالبا دارای نمای پروانه ای است. پزشک در حال بررسی وجود و نشانه های تشریحی مغز کودک شما خواهد بود. آنها همچنین هر گونه ناهنجاری احتمالی مانند کیست های شبکه مشیمیه را تشخیص می دهند. همچنین در حین سونوگرافی معده، کلیه ها و سایر ساختارهای کودک شما را بررسی می شود. اگرچه احتمال یافتن ناهنجاری در اندام های کودک شما می تواند نگران کننده باشد، اما در صورت بروز این مشکل ارایه دهنده خدمات شما مراحل بعدی را طی می کند. اگر مشکلی پیدا شود، احتمالا معاینات سونوگرافی بیشتری خواهید داشت که معمولا توسط متخصصانی به نام پریناتولوژیست یا متخصصان مادر و جنین انجام می شود. در بررسی آناتومی جنین، ستون فقرات کودک شما نیز مورد بررسی قرار می گیرد. این معمولا یکی از آسانترین عناصر تشریحی قابل تشخیص برای والدین هنگام تماشای سونوگرافی است. متخصص زنان و زایمان تایید می کند که ستون فقرات و لوله عصبی کودک شما کاملا تشکیل شده و بدون کیست هستند. در صورت وجود ناهنجاری، پزشک شما همچنین این مشکلات را برطرف می کند. در حین سونوگرافی، پزشک میزان ضربان قلب جنین را اندازه گیری می کند و به دنبال هر گونه مشکل ساختاری مانند نقص در بطن ها و سایر می رود. اگر آنها مشکوک به مشکل در قلب کودک شما باشند، به احتمال زیاد یک جنین را توصیه می کنند. مهم است که به یاد داشته باشید که یک مسیله مشکوک در اسکن آناتومی پیدا شده است به معنای وجود واقعی مشکل نیست. بعضی اوقات آزمایش های جانبی توصیه شده جامع تر هستند و می توانند نشان دهند که مشکل مشکوک یا به راحتی برطرف می شود، از بین می رود یا فقط یک ناهنجاری است که در اسکن اولیه نشان داده شده است، اما نگران کننده نیست. در طول اسکن آناتومی، متخصص زنان و زایمان همچنین از نزدیک جفت را بررسی می کند. ت یید محل قرارگیری جفت به شما کمک می کند تا پزشک شما را از نظر بیماری به نام جفت سرراه بررسی کند. بخشی از بارداری که طی سونوگرافی دو بعدی انجام می دهید معمولا مربوط به زمانی است که جنسیت کودک شما قابل مشاهده باشد. برای برخی از والدین، فهمیدن جنسیت نوزاد لحظه ی هیجان انگیز است. صحت این موضوع به عوامل زیادی بستگی دارد. گاهی ممکن است نتوانید در حین سونوگرافی جنسیت جنین را متوجه شوید. ممکن است سونوگرافی اشتباه باشد. اما این مرحله از بارداری در مقایسه با سونوگرافی در اوایل بارداری (سه ماهه اول) دقیق تر است. سونوگرافی سه بعدی (و حتی سونوگرافی بعدی) به طور گسترده تری در دسترس قرار گرفته شده است. گرچه احتمال داشتن تصویری که به شما ایده می دهد کودک شما پس از تولد چگونه به نظر می رسد هیجان انگیز است، به خاطر داشته باشید که به دست آوردن عکس های سه بعدی با کیفیت خوب دشوار است. با پزشک خود در مورد مزایای سونوگرافی سه بعدی در مقابل سونوگرافی دو بعدی برای ناهنجاری جنین صحبت کنید. شواهد نشان می دهد که سونوگرافی نسبت به آخرین قاعدگی با دقت بیشتری همراه است. پس از گذشت هفته از بارداری، تاریخ تخمین زایمان نباید براساس سونوگرافی تغییر کند. زیرا از دقت کمتری برخوردار است. به یاد داشته باشید: این تاریخ مقرر تخمینی است. اکثریت قریب به اتفاق زنان، بچه های خود را در روز موعد مقرر به دنیا نمی آورند. در حقیقت، تصور می شود که تنها حدود % از زنان در موعد مقرر به طور طبیعی زایمان می کنند. در سه ماهه اول تمایز از بارداری زودرس ممکن است دشوار باشد. به همین دلیل پزشکان برای تشخیص سقط جنین اغلب به دو اسکن متوالی نیاز دارند. اما گاهی اوقات می توان سقط جنین را تنها با انجام سونوگرافی و آزمایش های اضافی مانند آزمایش خون hCG گرچه عدم اطمینان از آنچه در طی سونوگرافی دو بعدی اتفاق می افتد می تواند احساس اضطراب ایجاد کند، اما اسکن آناتومی می تواند به عنوان فرصتی برای اطمینان از اینکه کودک شما آنطور که باید رشد کند، باشد. این همچنین فرصتی مناسب برای انداختن نیم نگاهی به کودک شما قبل از تولدش است. منبع:

سیانور یکی از مشهورترین سموم است به حدی که مسمومیت با سیانور تقریبا با مرگ فوری شناخته می شود. اما در زندگی واقعی، سیانور کمی پیچیده تر است. سیانور می تواند به هر ماده شیمیایی حاوی پیوند کربن - نیتروژن ( CN ) اشاره داشته باشد. حتی شما می توانید سیانور را در برخی از نقاط های عجیب و غریب پیدا کنید. همچنین می توانید سیانید را در برخی از ترکیبات نیتریل مورد استفاده پیدا کنید. در داروها مانند سیتالوپرام (سلکسا) و سایمتیدین (تاگامت) نیتریل ها آنقدر سمی نیستند زیرا یون کربن - نیتروژن را به راحتی آزاد نمی کنند. این یون، همان سم در بدن است. سیانور حتی یک محصول جانبی متابولیسم در بدن انسان است. با هر تنفس در مقادیر کم بازدم می شود. اما به طور کلی اشکال کشنده سیانید که می تواند منجر به مرگ شوند، عبارتند از: سدیم سیانید ( NaCN ) سیانید پتاسیم ( KCN ) سیانید هیدروژن ( HCN ) کلرید سیانوژن ( CNCl ) این اشکال می توانند به صورت جامد، مایعات یا گازها ظاهر شوند. به احتمال زیاد هنگام آتش سوزی ساختمان با یکی از این اشکال برخورد می کنید. فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم قرار گرفتن در معرض سیانید سمی ممکن است در عرض چند ثانیه تا چند دقیقه پس از قرار گرفتن در معرض ظاهر شود. در صورت بروز این حساسیت شما ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: گیجی سردرد ضعف کلی حالت تهوع ایست قلبی مشکل در تنفس از دست دادن هوشیاری میزان ت ثیر شدید مسمومیت با سیانید بستگی به موارد زیر دارد: دوز نوع سیانید مدت زمان در معرض قرار گرفتن سم دو روش مختلف وجود دارد که ممکن است شما با آنها در معرض تماس با سیانید قرار بگیرید. مسمومیت حاد سیانور دارای اثرات فوری و اغلب جدی و خطرناک است. مسمومیت مزمن با سیانید ناشی از قرار گرفتن در معرض مقادیر کمتر در طول زمان و به طور تدریجی است. مسمومیت حاد با سیانور نسبتا نادر است و اکثر موارد ناشی از تماس غیر عمدی است. هنگامی که این وضعیت رخ می دهد، علایم ناگهانی و شدید بروز پیدا می کند. ممکن است در این شرایط علایم زیر را تجربه کنید: ایست قلبی مشکل در تنفس از دست دادن هوشیاری اگر مشکوک هستید که شما یا یکی از عزیزان خود دچار مسمومیت حاد با سیانید شده اید، فورا به دنبال فوریت های پزشکی باشید. این مسمومیت یک وضعیت خطرناک و جدی است. در صورت تماس تا قسمت در میلیون ( ppm ) علایم اغلب تدریجی هستند و با گذشت زمان شدت آنها افزایش می یابد. علایم اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد: سردرد حالت تهوع استفراغ سرگیجه خواب آلودگی سایر علایم احتمالی که ممکن است با بروز مسمومیت مزمن رخ دهند، عبارتند از: تشنج نبض ضعیف تر و سریع تر گشاد شدن مردمک ها تنفس های کندتر و کم عمق تر اگر این وضعیت به موقع تشخیص داده و درمان نشود، می تواند منجر به موارد زیر شود: کند شدن ضربان قلب کاهش دمای بدن کبودی لب ها، صورت و اندام ها کما مرگ مسمومیت با سیانور به ندرت اتفاق می افتد. اما معمولا نتیجه آن استنشاق دود یا مسمومیت تصادفی هنگام کار با سیانید یا اطراف آن است. اگر در زمینه های خاصی کار می کنید ممکن است در معرض مواجهه تصادفی باشید. بسیاری از نمک های سیانید معدنی در صنایع زیر استفاده می شود و می توانند منجر به مسمومیت شوند: متالورژی تولید پلاستیک بخور کردن عکاسی شیمیدانان نیز ممکن است در معرض خطر باشند، زیرا سیانیدهای پتاسیم و سدیم معرفهای متداولی هستند که در آزمایشگاه ها استفاده می شوند. شما همچنین ممکن است در معرض خطر مسمومیت با سیانید باشید اگر: مصرف بیش از حد برخی غذاهای گیاهی مانند مغز زردآلو، گیلاس و هلو استفاده بیش از حد از پاک کننده لاک ناخن حاوی ترکیبات آلی سیانید مانند استونیتریل (متیل سیانید) اگر علایم مسمومیت مزمن با سیانید را مشاهده می کنید، فورا به پزشک خود مراجعه کنید. پس از بحث در مورد علایم، پزشک معاینه فیزیکی را انجام می دهد. آنها همچنین ممکن است برای تشخیص بهتر آزمایش خون را به منظور بررسی موارد زیر تجویز کنند: مت هموگلوبین زمانی اندازه گیری می شود که نگرانی برای آسیب ناشی از استنشاق دود وجود داشته باشد. غلظت مونوکسید کربن خون شما می تواند نشان دهنده میزان استنشاق دود باشد. غلظت سیانور خون معمولا به موقع برای کمک به تشخیص و درمان مسمومیت حاد با سیانور در دسترس نیست، اما می تواند بعدا مسمومیت را ت یید کند. درمان در اورژانس بیمارستان بستگی به سطح بیماری قربانی دارد. مسمومیت با سیانید یک بیماری قابل درمان است و در صورت تشخیص سریع و شروع فوری درمان قابل درمان است. اکثر مردم می میرند زیرا تشخیص به سرعت انجام نمی شود یا از ابتدا مورد توجه قرار نمی گیرد. مسمومیت با سیانور بسیار نادر است، بنابراین پزشک معالج باید از احتمال آن مطلع شود. این ممکن است یکی از مهمترین کارهایی باشد که می توانید برای کمک به قربانی انجام دهید. مسمومیت با سیانور را نمی توان در خانه درمان کرد. همیشه مراقبت فوری پزشکی ضروری است. در صورت آتش سوزی، مطمین شوید که شما یا دیگران در معرض دود یا دود قرار ندارید. سپس با مراکز درمانی تماس بگیرید. آرام صحبت کنید و آدرس، نام و آنچه اتفاق افتاده را به وضوح بیان کنید. مطمین باشید که هیچ فردی در خطر نیست. محل را از نظر آتش سوزی، گازهای سمی، دود و مواد شیمیایی ریخته شده بررسی کنید. اگر سیانور هنوز روی قربانی است، لباس و بدن قربانی نیز می تواند منبع خطر باشد. اگر شما یا دیگران در نزدیکی قربانی احساس می کنید که CPR ضروری است، ارزیابی را شروع کنید، اما احیاء دهان به دهان را بدون محافظ مانع انجام ندهید زیرا فرد ارایه دهنده CPR می تواند سیانید را به این روش جذب کند. در صورت عدم وجود مانع حفاظتی، CPR می تواند بدون تماس دهان به دهان انجام شود. اگر CPR بلد نیستید، فرد را روی زمین، ترجیحا روی پهلوی چپ قرار دهید. به دنبال بطری های قرص، بطری های شیمیایی یا آتش باز باشید، زیرا اینها می توانند مسمومیت را ایجاد کنند و اطلاع از این موارد به تیم پزشکی در درمان قربانی کمک می کند. اولین قدم برای درمان مشکوک به مسمومیت با سیانید، شناسایی منبع تماس است. این به پزشک یا سایر ارایه دهندگان خدمات درمانی کمک می کند تا روش ضد عفونی مناسب را تعیین کند. در صورت بروز آتش سوزی یا سایر حوادث اضطراری، نیروهای امدادی از وسایل محافظتی مانند ماسک صورت، محافظ چشم و دستکش های دوتایی برای ورود به منطقه استفاده می کنند و شما را به مکانی امن می برند. در صورت مصرف سیانید، ممکن است به شما زغال فعال داده شود تا سم را جذب کرده و با خیال راحت آن را از بدن خود پاک کنید. قرار گرفتن در معرض سیانید می تواند بر میزان دریافت اکسیژن ت ثیر بگذارد، بنابراین پزشک ممکن است درصد اکسیژن را از طریق ماسک یا لوله تراشه تجویز کند. در موارد شدید، پزشک ممکن است یکی از دو پادزهر را تجویز کند: کیت پادزهر سیانید هیدروکسوکوبالامین (سیانوکیت) کیت پادزهر سیانید شامل سه دارو آمیل نیتریت، نیتریت سدیم و تیوسولفات سدیم است. آمیل نیتریت از طریق استنشاق به مدت تا ثانیه داده می شود، در حالی که نیتریت سدیم به مدت سه تا پنج دقیقه به صورت داخل وریدی تجویز می شود. تیوسولفات سدیم داخل وریدی به مدت حدود دقیقه تجویز می شود. هیدروکسوکوبالامین با اتصال سیانید به آن، ویتامین B - غیر سمی تولید می کند. این دارو سیانید را با سرعت کافی خنثی می کند تا به آنزیمی به نام رودانز امکان سم زدایی بیشتر سیانید در کبد را بدهد. مسمومیت حاد یا مزمن سیانور در صورت عدم درمان به موقع، ممکن است باعث موارد زیر شود: ایست قلبی کما در برخی موارد، مسمومیت با سیانید ممکن است منجر به مرگ شود. اگر مشکوک هستید که شما یا یکی از عزیزانتان علایم مسمومیت شدید با سیانید را تجربه کرده اید، فورا به اورژانس پزشکی مراجعه کنید. پیش آگهی شما بستگی به نوع سیانید موجود، دوز و مدت زمان قرار گرفتن در معرض آن دارد. اگر در معرض سطح پایین حاد یا مزمن قرار گرفته اید، چشم انداز معمولا خوب است. تشخیص و درمان زودهنگام برای کاهش خطر عوارض کلیدی است. سطوح متوسط مواجهه حاد یا مزمن نیز ممکن است با تشخیص و درمان سریع برطرف شود. در موارد شدید، علایم اغلب ناگهانی و خطرناک هستند. توجه فوری به فوریت های پزشکی ضروری است. اگر بیمار مبتلا به مسمومیت با سیانور به خانه فرستاده می شود، تجویز مجدد آن در عرض ساعت توصیه می شود تا مطمین شوید در این مدت اتفاق جدی تری رخ نمی دهد. اگر بیمار در بیمارستان بستری شود، هنگام خروج، دستورالعمل های فردی در مورد پیگیری داده می شود. معمولا توصیه می شود که بیمار با یک متخصص مغز و اعصاب یا متخصص اعصاب و روان مراجعه کند تا مشکلات احتمالی با ت خیر در مغز یا سیستم عصبی را تحت نظر داشته باشد.

. برخی شرایط می تواند منجر به مشکلاتی شود که با ضعف واقعی یا تحریک عضلات همراه هستند. ضعف عضلانی واقعی یکی از علایم بیماری های جدی عضلانی است، در حالی که حالت دوم نشانه سندرم خستگی مزمن است. در برخی موارد، ضعف عضلانی نیز می تواند نتیجه بیماری زمینه ای باشد که نیاز به درمان دارد. ضعف عضلانی می تواند ناشی از بیماری های زمینه ای باشد، مانند: سکته بوتولیسم فلج اطفال کم کاری تیرویید تب روماتیسمی ویروس نیل غربی دیستروفی عضلانی سندرم خستگی مزمن هیپوتونی یا فقدان تون عضلانی افزایش کلسیم خون یا هیپرکلسمی آسیب عصبی به نام نوروپاتی محیطی التهاب مزمن ماهیچه ای به نام پلی میوزیت اختلال عضلانی خود ایمنی به نام میاستنی گراویس درد شدید یا سوزشی در یک یا چند اعصاب که به آن نورالژی نیز گفته می شود. دوره های طولانی مدت استراحت در رختخواب یا عدم تحرک نیز می تواند باعث ضعف عضلانی شود. برخی بیماریهای دیگر که منجر به ضعف عضلات می شوند شامل بیماری گریو، سندرم گیلن باره و بیماری لو گریگ است. ضعف عضلانی معمولا بر عضلات بازوها و پاهای شما ت ثیر می گذارد. بسته به علت زمینه ای، ممکن است علایم زیر را ایجاد کند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آتروفی درد عضلانی گرفتگی عضلات اغلب، ضعف عضلانی علامتی از یک بیماری است که ممکن است نیاز به مراقبت فوری پزشکی داشته باشد. بنابراین، مهم است که علت اصلی را تشخیص دهید و سریعا به دنبال درمان باشید. در این مقاله چند درمان طبیعی وجود دارد که می توانید همراه با درمان های پزشکی برای مقابله با ضعف عضلانی امتحان کنید. اگرچه این داروها ممکن است به تسکین علایم ضعف خفیف عضلانی کمک کنند، اما به طور کامل برای ضعف مزمن عضلانی مفید نیست. بنابراین، برای درمان مناسب، که ممکن است شامل فیزیوتراپی، داروها و غیره باشد، با پزشک خود مشورت کنید. برخی راهکارهای درمانی برای از بین بردن ضعف عضلانی و تسکین علایم عبارتند از: تخم مرغ کامل، انرژی و تغذیه مورد نیاز بدن را برای عملکرد مناسب آن تامین می کند. آنها سرشار از مواد مغذی مانند ویتامین A ، ریبوفلاوین، پروتیین و اسید فولیک هستند که همه آنها برای عملکرد سالم بدن و ماهیچه های شما عالی هستند. برای صبحانه یک یا دو تخم مرغ مصرف کنید. زرده تخم مرغ سرشار از پروتیین و مواد مغذی دیگر است. حدود درصد روغن اکالیپتوس از اکالیپتول ( ، - سینیول) تشکیل شده است که اکثریت خواص مفید آن را به روغن می دهد. روغن اکالیپتوس دارای خواص ضد التهابی و ضد درد قوی است که می تواند در مبارزه با درد و سایر علایم مرتبط با ضعف عضلانی کمک کند. - قطره روغن اکالیپتوس را به میلی لیتر روغن حامل اضافه کرده و خوب مخلوط کنید. این ترکیب را روی ماهیچه های آسیب دیده بمالید. روغن رزماری یکی دیگر از روغن های ضروری است که ممکن است به درمان ضعف عضلانی کمک کند زیرا دارای خواص ضد درد و ضد التهابی است. این خاصیت می تواند به مبارزه با اسپاسم و دردهای عضلانی کمک کند. قطره روغن رزماری را با میلی لیتر روغن حامل مخلوط کنید. سرکه سیب ( ACV ) علاوه بر داشتن خواص ضد التهابی، سرشار از مواد مغذی مانند پتاسیم، کلسیم و ویتامین B است. مطالعات نشان می دهد که کمبود پتاسیم می تواند منجر به ضعف عضلانی شود. بنابراین، مصرف سرکه سیب ممکن است به تقویت ماهیچه کمک کند، در حالی که خواص ضد التهابی آن ممکن است درد و التهاب را کاهش دهد. نشان داده شده است که مصرف شیر، سنتز پروتیین عضلات را بهبود می بخشد و این می تواند به سلامت ماهیچه ها کمک کند. یک لیوان شیر ساده مصرف کنید. بادام منبع غنی منیزیم و ویتامین E بوده و برای ماهیچه ها و سلامت کلی شما مفید است. آنها همچنین کربوهیدرات ها و پروتیین ها را از غذاها به انرژی تبدیل می کنند. این به نوبه خود می تواند به طور طبیعی در مبارزه با ضعف عضلانی کمک کند. الی بادام را یک شب خیس کرده و پوست آن را جدا کنید. ب. روغن سیاه دانه به دلیل اثربخشی آن در درمان مشکلات مختلف سلامتی، از جمله ضعف عضلانی، بسیار مورد استفاده قرار گرفته است. این شامل دو ترکیب - تیموکینون و تیموهیدروکینون - است که دارای خواص ضد التهابی، ضد درد و درمانی هستند. این خواص می تواند به درمان ماهیچه های ضعیف و دردناک کمک کند. روغن سیاه دانه را روی ماهیچه های آسیب دیده ماساژ دهید. مصرف کافی برخی ویتامین ها و مواد معدنی از طریق رژیم غذایی می تواند به درمان ضعف عضلانی کمک کند. مواد معدنی مانند آهن، کلسیم، پتاسیم و منیزیم نقش مهمی در بهبود قدرت و عملکرد ماهیچه های شما دارند. کمبود ویتامین B و ویتامین D می تواند باعث ضعف عضلانی شود. بنابراین، از رژیم غذایی مناسب و متعادل پیروی کنید که شامل همه ویتامین ها و مواد معدنی اصلی برای مبارزه با ضعف عضلانی باشد. برخی از غذاهایی که منابع غنی این مواد مغذی هستند عبارتند از شیر، تخم مرغ، ماهی، طیور، لوبیا، غلات کامل، آووکادو و اسفناج. اگر می خواهید مکمل های اضافی برای هر یک از این مواد مغذی مصرف کنید، با پزشک خود مشورت کنید. انگور فرنگی هندی حاوی مقادیر مناسبی کلسیم، آهن، ویتامین B و پروتیین است. همه اینها برای درمان ضعف عضلانی عالی هستند. آنها همچنین مسکن طبیعی هستند که می توانند به تسکین درد ناشی از ضعف ماهیچه ها کمک کنند. دو تا سه عدد انگور فرنگی هندی را به قطعات کوچک برش دهید. ترکیب اصلی قهوه کافیین است. اگرچه مصرف زیاد کافیین توصیه نمی شود، اما در مقادیر متوسط، ماهیچه های شما را زنده می کند و می تواند به مبارزه با علایم ضعف عضلانی کمک کند. یک تا دو فنجان شیر تازه یا قهوه سیاه مصرف کنید. قهوه را زیاد مصرف نکنید زیرا می تواند منجر به اختلالات دیگری مانند بی خوابی، بی قراری و ناراحتی معده شود. موز انرژی فوری به بدن شما می دهد و بنابراین یکی از بهترین درمان ها برای ضعف عضلانی است. آنها سرشار از پتاسیم و کربوهیدرات مانند ساکارز و گلوکز هستند. همانطور که می دانیم، کمبود پتاسیم می تواند جریان خون را در ماهیچه ها محدود کرده و باعث درد عضلات شود. آنها همچنین بهبود متابولیک را بهبود می بخشند و التهاب بعد از ورزش را کاهش می دهند. موز را به رژیم غذایی روزانه خود اضافه کنید. همچنین می توانید یک موز را با شیر مخلوط کرده و مصرف کنید. ماست حاوی مواد مغذی ضروری مانند کلسیم، پتاسیم و ویتامین B است که می تواند بدن و ماهیچه های شما را به انرژی برساند. همچنین حاوی قندهای طبیعی است که در تولید انرژی برای ماهیچه های ضعیف شما حمایت بیشتری می کند. با این حال، این به تنهایی نتایج مثبتی برای شما به همراه نخواهد داشت. تمرینات بدنی با رژیم غذایی مناسب که شامل کربوهیدرات است به شما در حفظ ماهیچه های سالم کمک می کند. عصاره سیب زمینی غنی از پتاسیم می تواند به افزایش حرکات ماهیچه ای شما کمک کند، در نتیجه به شما کمک می کند تا با ضعف عضلانی و علایم آن به طور طبیعی مبارزه کنید. یک یا دو عدد سیب زمینی را یک شب خیس کنید. در حالی که این درمان ها به نفع شما و در برابر ضعف عضلانی عمل می کنند، می توانید چند شیوه زندگی را برای افزایش اثر بخشی آنها ایجاد کنید. آنها در زیر مورد بحث قرار می گیرند. پیروی از یک رژیم غذایی مناسب و متعادل برای تسریع بازیابی ماهیچه های ضعیف شده بسیار مهم است. غذاهای زیر را در رژیم غذایی روزانه خود بگنجانید: آجیل حاوی چربی های اشباع نشده و مواد مغذی مانند منیزیم است. این چربی ها و مواد مغذی انرژی مورد نیاز برای عملکرد طبیعی آن را به ماهیچه های شما می رسانند. فندق، بادام، بادام هندی و گردو سرشار از منیزیم هستند. گنجاندن میوه ها و سبزیجات تازه در رژیم غذایی روزانه به تقویت ماهیچه ها کمک می کند و از شما در برابر عفونت ها و بیماری هایی که می توانند مانع عملکرد ماهیچه های شما شوند محافظت می کند. غلات سبوس دار حاوی کربوهیدراتهای پیچیده هستند و بنابراین هضم آنها راحت تر از کربوهیدراتهای ساده است. این کربوهیدراتها گلوکز بدن شما را تامین می کنند، که منبع اصلی انرژی برای ماهیچه ها و بدن شما است. اگر به گلوتن حساسیت دارید غلات کامل مصرف نکنید. ماهی های آب سرد منابع غنی از پروتیین، منیزیم و اسیدهای چرب امگا هستند. این مواد مغذی برای رشد مناسب، ترمیم و رشد ماهیچه های شما ضروری هستند. ماهی قزل آلا سرد، ماهی تن، ساردین و ماهی خال مخالی دارای اسیدهای چرب امگا بالایی هستند. ماهیچه ها بخشی جدایی ناپذیر از بدن ما هستند و برای انجام فعالیت های اساسی روزانه مورد نیاز هستند. بنابراین، اگر دچار ضعف عضلانی هستید، عاقلانه است که از درمان استفاده کنید. با این حال، تنها به این روشهای درمانی برای بهبودی وابسته نباشید، به خصوص اگر شما دارای یک بیماری زمینه ای هستید. با پزشک خود مشورت کنید و راهکارها و نکات ذکر شده در اینجا را برای کمک بیشتر دنبال کنید.

یک بیماری یا اختلال دندانی است که لثه های اطراف دندان عقل را درگیر می کند. این وضعیت می تواند از آسیب جزیی به دندان عقل و یا بهداشت ضعیف دندان ایجاد شود. در این شرایط دسترسی به دندان با نخ دندان یا مسواک زدن دشوارتر می شود. اکثر بیماران مبتلا به پری کورونیت دارای فلپ بافت لثه ای هستند که تاج دندان عقل در حال رویش یا دندان ها را می پوشاند، بنابراین باعث گسترش باکتری و عفونت پری کورونیت در وهله اول می شود. فهرست محتوا پری کورونیت از رشد بیش از حد دندان های عقل بروز می کند که باعث شکسته شدن و یا آسیب خط لثه می شود. همچنین این وضعیت در اثر آسیب به فک رخ می دهد. آسیب به فک باعث بروز آبسه برای ورود باکتری ها به اطراف دندان و در نهایت عفونت باکتریایی می شود. تجمع باکتری ها در اطراف آبسه بافت نرم یا فلپ لثه، ممکن است منجر به التهاب می شود. در اکثر موارد پری کورونیت در زیر فلپ لثه یا آبسه توسط دندان عقل تا حدی آسیب دیده، گیر می کند. اگر این محلول به طور مرتب تمیز نشود می تواند منجر به سوزش لثه، التهاب لثه و پری کورونیت کامل شود. نسخه شدید این عفونت و التهاب حتی ممکن است از فک فراتر رفته و تا اعصاب گردن و گونه ادامه یابد. پری کورونیت می تواند منجر به بروز علایم مختلفی شود. آنها می توانند بر اساس مزمن یا حاد بودن این بیماری، مورد به مورد متفاوت باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب درد عفونت و التهاب التهاب غدد لنفاوی گردن انتشار درد در فک، گردن و گونه درد ناشی از لثه در اطراف دندان عقل مشکل در باز کردن دهان به دلیل قفل شدن التهاب بافت لثه به دلیل تجمع چرک طعم بد در دهان ناشی از نشت چرک از لثه چرک یا مواد زرد، قهوه ای یا سفید غنی از پروتیین در محل عفونت وجود دارد. در مورد پری کورونیت حاد یا ناگهانی، آنها علایم زیر را شامل می شوند: ترشحات چرکی تورم بافت لثه درد هنگام بلع درد شدید در نزدیکی دندان های پشت شما در همین حال، پری کورونیت مزمن یا طولانی مدت علایم زیر را نشان می دهد: بوی بد دهان درد کسل کننده یا خفیف که - روز طول می کشد. طعم بد و تلخ در دهان به دلیل ترشح چرک درد و تورم در اطراف دندان عقل یا لثه دندان تنها علایم پری کورونیت نیست. آنها همچنین عوارض اصلی آن هستند. گزش های دردناک و اختلال در بلع: در صورت بروز بیماری شدید ممکن است هنگام گاز گرفتن یا بلع غذا و همچنین صحبت کردن مشکل داشته باشید. مواردی نیز وجود دارد که در آن عفونت می تواند بدتر شود و از مولر سوم آسیب دیده به سایر نواحی مجاور دهان مانند سایر دندان های آسیاب تا غدد لنفاوی گردن انتشار یابد. انتشار عفونت از طریق جریان خون: هنگامی که عفونت در بدن انتشار یابد، ممکن است به گردن و سر شما سرایت کند. حتی این شرایط می تواند به اندازه کافی خطرناک شود. این عفونت ممکن است از طریق جریان خون گسترش یابد و منجر به سپسیس شود. پری کورونیت می تواند با بدتر شدن آنقدر خطرناک شود که باعث ایجاد آنژین لودویگ شود. البته این موارد به ندرت رخ می دهد. آنژین لودویگ: آنژین لودویگ یک عارضه نادر و جدی است که در کف دهان، زیر زبان اتفاق می افتد. علت آن عفونت باکتریایی بدی است که به دلیل آبسه چرکی دندان در مرکز دندان ایجاد می شود. در این شرایط ترشحات پوستی پری کورونیت از فلپ لثه آلوده ایجاد می شود. همچنین می تواند به دلیل سایر آسیب ها و عفونت های دهانی رخ دهد. در رابطه با عوامل خطرساز پریکورونیت، مواردی وجود دارد که باید به آن توجه کنید. افراد زیر معمولا بیشتر مستعد ابتلا به این اختلال دندانی هستند: زنان در دوران بارداری کسانی که بافت لثه آنها زیاد است. افرادی که از لحاظ احساسی دچار استرس و خستگی هستند. بیمارانی که بهداشت دهان و دندان ضعیفی دارند یا از مراقبت های بهداشتی دندان غافل می شوند. کسانی که دندان عقل آنها دچار ضربه شده یا به درستی رشد نکرده است. کسانی که تا سال سن دارند (در این سن معمولا دندان عقل رویش می کند، بنابراین نام آن از آنجا که عقل معمولا با افزایش سن به وجود می آید) این بیماری اساسا التهاب لثه های آلوده اطراف مولر سوم است. این وضعیت یک اختلال دندانی است که بیشتر روی دندان های عقل مبتلا به جزیی یا کلی رخ می دهد. همچنین این بیماری بیشتر در دندان های آسیاب فک پایین به جای فک بالا اتفاق می افتد. بررسی دندانهای مولر سوم: دندانپزشک شما احتمالا ابتدا دندان های مولر سوم شما را بررسی می کند تا ببیند آیا آنها به درستی در حال فوران هستند یا اینکه فوران آنها باعث ایجاد مشکلات عفونی التهابی و باکتریایی شما شده است. اشعه ایکس دندان عقل: دندانپزشک شما همچنین ممکن است تصویر برداری اشعه ایکس از دندان عقل برای اندازه گیری مناسب دندان انجام دهد. پزشک به طور خاص به هم ترازی دندان مولر و نحوه قرارگیری آن را بررسی می کند که می تواند منجر به ایجاد لبه های لثه در ایجاد این وضعیت شود. او همچنین به علایم شما مانند عفونت یا تورم که می تواند وجود پری کورونیت را ت یید کند، توجه خواهد کرد. بررسی وجود فلپ لثه: پری کورونیت تنها به دلیل دندان های عقل ظاهر نمی شود. مواردی وجود دارد که دندان عقل نهفته باعث ایجاد فلپ لثه نمی شود، بنابراین خطر ابتلا به پری کورونیت کاهش می یابد. بنابراین لازم است که دندانپزشک برای تشخیص پری کورونیت خود، وجود فلپ لثه یا بافت نرم آلوده از دندان آسیب دیده را تشخیص دهد. دندانپزشک شما هنگام تصمیم گیری در مورد نحوه درمان پریکورونیت، عوامل متعددی را در نظر می گیرد. سه انتخاب درمانی شما شامل موارد زیر است: کشیدن دندان عقل برداشتن فلپ که دندان عقل نهفته را می پوشاند. مدیریت درد لثه های آلوده اطراف مولر درمان پری کورونیت معمولا شامل برداشتن فلپ ایجاد شده از روی دندان عقل است. با این حال، مواقعی وجود دارد که اگر دندان عقل یا دندان های آسیب دیده به سختی کشیده شوند، بهترین روش درمان علایم است. اگر درد یا تورم به دلیل بیماری انتشار پیدا نکرده باشد و دامنه درد آن محدود به دندان عقل نهفته باشد، می توانید پری کورونیت خود را در کوتاه مدت با داروهای مختلف خانگی مانند شستشوی آب شور یا دهان تخصصی درمان کنید. همچنین با استفاده از کمپرس گرم برای تسکین درد خودداری کنید. اگر تب دارید، به دنبال دندانپزشک باشید: دهان خود را با آب گرم شور شستشو دهید. با دهانشویه ضد عفونی کننده دهان خود را بشویید. بهداشت دهان و دندان از جمله مسواک زدن و نخ دندان کشیدن را رعایت کنید. بعد از اینکه دندان عقل برداشته شد و فلپ لثه دیگر وجود نداشت، عفونت پری کورونیت معمولا درمان می شود. در صورت برداشتن فلپ لثه، گاهی اوقات این بافت ممکن است دوباره رشد کند. حدود دو هفته طول می کشد تا افراد پس از برداشتن جراحی بهبود یابند. همچنین، درمان اختصاصی علایم برای پری کورونیت حاد باید اثر کند و علایم را ظرف یک یا دو روز درمان کند. با این وجود، مراقبت های پیشگیرانه هنوز بهترین روش عمل است. مانند پوسیدگی دندان یا پیروره، معمولا برخورد با عواقب بی توجهی نسبت به حفظ سلامتی و پرداختن به این مسیله از همان ابتدا، زمانی که این بیماری در بیشتر موارد قابل پیشگیری یا درمان است، گرانتر است. با رعایت بهداشت و مراجعه به دندانپزشک شانس این بیماری کاهش می یابد.

به عوامل متعددی از جمله نوع، محل و اندازه تومور و همچنین سن بیمار و سلامت عمومی بستگی دارد. روش ها و برنامه های درمانی برای کودکان و بزرگسالان متفاوت است. تومورهای مغزی با جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی درمان می شوند. بسته به نیاز شما، چندین روش ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. تیم پزشکی شامل جراحان مغز و اعصاب، انکولوژیست های پزشکی، انکولوژیست های پرتویی، پرستاران، متخصص تغذیه و مددکار اجتماعی است که با همکاری یکدیگر بهترین مراقبت های ممکن را ارایه می دهند. قبل از شروع درمان، به اکثر بیماران استرویید داده می شود، داروهایی که تورم یا ادم را تسکین می دهند. ممکن است برای جلوگیری یا کنترل تشنج داروهای ضد تشنج دریافت کنید. در صورت وجود هیدروسفالی، ممکن است برای تخلیه مایع مغزی نخاعی به یک شنت نیاز داشته باشید. شنت یک لوله بلند و نازک است که در بطن مغز قرار می گیرد و سپس در زیر پوست به قسمت دیگری از بدن، معمولا شکم، متصل می شود. مانند لوله تخلیه کار می کند. مایع اضافی از مغز خارج شده و در شکم جذب می شود. در برخی موارد، مایع به قلب تخلیه می شود. پزشکان از انواع روش های درمانی برای درمان تومورهای مغزی استفاده می کنند. درمان بستگی به اندازه تومور، نوع، میزان رشد، محل مغز و سلامت عمومی شما دارد. گزینه های درمانی شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، عوامل بیولوژیکی هدفمند یا ترکیبی از آنها است. جراحی (در صورت بی خطر بودن) عموما اولین توصیه درمانی است. این به سرعت فشار را در مغز کاهش می دهد. طی چند دهه گذشته، محققان تکنیک های جدیدی را برای ارایه اشعه ایجاد کرده اند که تومور مغزی را هدف قرار می دهد و در عین حال از بافت های سالم مجاور محافظت می کند. این درمانها شامل براکی تراپی، پرتودرمانی با تعدیل شدت ( IMRT ) و جراحی رادیویی می باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جراحی، درمان معمول اکثر تومورهای مغزی است. برای برداشتن تومور مغزی، یک جراح مغز و اعصاب در جمجمه سوراخ ایجاد می کند. این عمل را کرانیوتومی می نامند. در صورت امکان، جراح سعی می کند کل تومور را خارج کند. اگر تومور بدون آسیب رساندن به بافت حیاتی مغز به طور کامل برداشته نشود، پزشک تا آنجا که ممکن است تومور را خارج کند. برداشتن جزیی با کاهش فشار بر مغز به تسکین علایم کمک می کند و میزان تومور تحت درمان با اشعه درمانی یا شیمی درمانی را کاهش می دهد. برخی تومورها قابل برداشتن نیستند. در چنین مواردی، پزشک شما ممکن است فقط بیوپسی انجام دهد. یک قطعه کوچک از تومور برداشته می شود تا یک آسیب شناس بتواند آن را زیر میکروسکوپ بررسی کند تا نوع سلول های موجود در آن مشخص شود. این به پزشک شما کمک می کند تا از کدام روش درمانی استفاده کند. گاهی بیوپسی با سوزن انجام می شود. پزشکان از سی تی اسکن یا MRI برای تعیین محل دقیق تومور استفاده می کنند. جراح یک سوراخ کوچک در جمجمه ایجاد کرده و سپس یک سوزن را به سمت تومور هدایت می کند. استفاده از این تکنیک برای انجام بیوپسی یا درمان، استریوتاکسی نامیده می شود. سایر تکنیک های پیشرفته در طول جراحی شامل نقشه برداری مغز برای یافتن مسیرهای عملکردی نزدیک تومورها، آندوسکوپی برای انجام بیوپسی و بازکردن مسیرهای مایع نخاعی از طریق یک محدوده کوچک و برداشتن تومورهای کامپیوتری استریوتاکسیک بدون قاب پیشرفته است. MRI حین عمل نیز برای کمک به حداکثر برداشتن تومور در دسترس است. اگر تومور شما حساس به پرتو است، پزشک ممکن است پرتودرمانی را برای شما تجویز کند. پرتودرمانی مرسوم پرتوهای خارجی اشعه ایکس، پرتوهای گاما یا پروتون ها را در تومور هدف قرار می دهد تا سلول های سرطانی را از بین ببرد و تومورهای مغزی را کوچک کند. بیماران معمولا طی یک دوره چند هفته ای تحت درمان قرار می گیرند. در صورت داشتن تومورهای متعدد یا تومورهایی که نمی توان به راحتی آنها را هدف قرار داد، پزشک ممکن است از پرتودرمانی کامل مغز استفاده کند. پرتودرمانی، استفاده از پرتوهای پرقدرت برای آسیب رساندن به سلول های سرطانی و جلوگیری از رشد آنها است. اغلب برای از بین بردن بافت تومور که با جراحی قابل برداشتن نیست یا برای از بین بردن سلول های سرطانی که ممکن است پس از عمل باقی بمانند استفاده می شود. پرتودرمانی در مواردی که امکان جراحی وجود ندارد نیز استفاده می شود. تشعشعات خارجی از یک دستگاه بزرگ ناشی می شود. به طور کلی، درمانهای اشعه خارجی پنج روز در هفته به مدت چند هفته انجام می شود. برنامه درمان بستگی به نوع و اندازه تومور و سن شما دارد. دادن دوز کل تابش در مدت زمان طولانی به محافظت از بافت سالم در ناحیه تومور کمک می کند. اشعه خارجی ممکن است فقط به تومور، بافت اطراف یا کل مغز هدایت شود. گاهی اوقات تابش به نخاع نیز هدایت می شود. هنگامی که کل مغز تحت درمان قرار می گیرد، بیمار اغلب دوز اضافی اشعه به ناحیه تومور دریافت می کند. این افزایش می تواند ناشی از تابش خارجی یا ایمپلنت باشد. اشعه همچنین می تواند از مواد رادیواکتیو که مستقیما در تومور قرار گرفته اند یا پرتودرمانی ایمپلنت ناشی شود. بسته به مواد مورد استفاده، ایمپلنت ممکن است برای مدت کوتاهی یا دایمی در مغز باقی بماند. ایمپلنت ها هر روز کمی رادیواکتیویته خود را از دست می دهند. بیمار چند روز در بیمارستان می ماند در حالی که اشعه بیشترین فعالیت را دارد. گامانایف، یا جراحی تشعشعی استریوتاکتیک، راه دیگری برای تومورهای درمان مغز است. چاقوی گاما در واقع یک چاقو نیست، بلکه یک تکنیک پرتودرمانی است که یک دوز بالا و دقیق متمرکز و دقیق از اشعه را دقیقا به هدف خود می رساند. درمان فقط در یک جلسه انجام می شود. اشعه های پرانرژی از زوایای مختلف تومور را هدف قرار می دهند. به این ترتیب، دوز بالایی از تشعشع بدون آسیب رساندن به سایر بافت های مغزی به تومور می رسد. یک روش پیشرفته پرتودرمانی با دقت بالا که از شتاب دهنده های اشعه ایکس با کنترل کامپیوتر استفاده می کند. شتاب دهنده ها مطابق بوده و دوز تشعشعی دقیقی را به شکل سه بعدی تومور تحویل می دهند. این دستگاه ها شدت پرتو را کنترل کرده تا دوز بیشتری را روی تومور متمرکز کنند و قرار گرفتن در معرض اشعه در برابر سلولهای سالم را به حداقل برسانند. پرتودرمانی بسیار دقیق که پرتوهای باریک تابش را از زوایای مختلف به تومور هدایت می کند. برای این روش، ممکن است از قاب سر سفت استفاده کنید. قاب حرکت سر را به حداقل می رساند و به عنوان نقطه مرجع پرتوهای تابشی عمل می کند. اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) به پزشک کمک می کند تا محل تومور را مشخص کند. رایانه به پزشک در تنظیم دوز تابش کمک می کند. پرتودرمانی استریوتاکتیک از نظر فیزیکی مشابه جراحی رادیویی است، اما درمان را به چندین جلسه تقسیم می کند. این روش برای تومورهای بزرگ یا تومورهای درون یا نزدیک به ساختارهای مهم مغز که نمی توانند دوز زیاد تابش را تحمل کنند، مناسب است. پرتودرمانی که ترتیب خاصی از پرتوهای اشعه ایکس را با شکل تومور مطابقت می دهد تا دوز تومور را به حداکثر برساند و تماس با بافت طبیعی را به حداقل برساند. این درمان متناسب با آناتومی و محل تومور شما طراحی شده است. ممکن است پزشک برای برنامه ریزی درمان از اسکن CT و یا MRI استفاده کند. اغلب پزشکان برای تومورهای اولیه مغز جراحی تجویز می کنند. جراح تمام یا قسمتی از تومور را بدون ایجاد آسیب شدید به بافت های اطراف بر می دارد. جراحی همچنین ممکن است فشار داخل جمجمه را کاهش دهد. برای درمان شما ممکن است از شیمی درمانی خوراکی یا داخل وریدی ( IV ) استفاده شود. شیمی درمانی و پرتو درمانی (درمان همزمان) به استاندارد مراقبت از تومورهای بدخیم اولیه مغز تبدیل شده است. شیمی درمانی ممکن است باعث کند شدن یا از بین بردن سریع تقسیم سلول های سرطانی شود. پزشکان ممکن است قبل، حین یا بعد از جراحی و یا پرتودرمانی از آن برای تخریب سلول های تومور و جلوگیری از بازگشت آنها استفاده کنند. همچنین ممکن است پزشک شما حساس کننده های رادیویی را تجویز کند. این داروها ممکن است پرتودرمانی را موثرتر کنند. برای پرتودرمانی معمولی، شما باید با یک انکولوژیست پرتویی یا پزشکی که در پرتودرمانی تخصص دارد، مشورت کنید. در اولین ملاقات، متخصص سرطان سابقه بیماری شما را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. در این زمان نیز ممکن است با سایر اعضای تیم درمانی خود مشورت کنید. بعد از تصمیم گیری شما و پزشک (ها) در مورد یک دوره درمانی، برنامه ریزی درمان را شروع می کنید. در اولین مرحله برنامه ریزی درمان، یک متخصص انکولوژی پرتو درمانی درمان پرتودرمانی شما را با استفاده از اشعه ایکس معمولی یا سی تی اسکن شبیه سازی می کند. در بیشتر موارد نیاز به اسکن MRI است. پزشکان از این آزمایشات برای برنامه ریزی نوع و جهت پرتوهای تابشی که برای درمان سرطان استفاده می کنند، استفاده خواهد کرد. در حین این روند باید روی میز درمان دراز بکشید، اگرچه در آن نقطه هیچگونه پرتودرمانی انجام نمی شود. به طور معمول، درمان یک تا دو هفته پس از جلسه برنامه ریزی درمان شروع می شود. برنامه ریزی و ت یید برنامه درمانی شما قبل از شروع درمان به ارزیابی پزشکی قابل توجهی نیاز دارد. در طول درمان پرتودرمانی واقعی، بدون حرکت روی میز درمان دراز می کشید. درمان فقط چند دقیقه طول می کشد و ممکن است در این مدت چشمک بزنید یا بوی بد را احساس کنید. همچنین ممکن است صدایی از واحد درمان بشنوید. اگر تحت جراحی رادیو استریوتاکتیک قرار می گیرید، ممکن است از قاب سر سفت استفاده شود. در این روش، اسکن CT یا MRI به پزشک کمک می کند تا محل تومور را مشخص کرده و کامپیوتر دوز مورد نیاز اشعه را تنظیم کند. پزشک ممکن است چندین عکس روی دستگاه درمان بگیرد تا مطمین شود همه چیز به خوبی تراز شده است. جلسات برنامه ریزی درمان و اولین درمان های پرتودرمانی شما ممکن است تا یک ساعت طول بکشد. پس از آن، درمانها معمولا چند دقیقه طول می کشد و شما در هر جلسه تا دقیقه در بخش پرتودرمانی قرار می گیرید. به طور معمول، درمان ها یک بار در روز، سه تا پنج روز در هفته، به مدت پنج تا هفت هفته انجام می شود. معمولا درمان در آخر هفته انجام نمی شود. شیمی درمانی استفاده از داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی است. پزشک ممکن است فقط از یک دارو یا ترکیبی استفاده کند، معمولا داروها را به صورت خوراکی یا تزریق به رگ یا ماهیچه تزریق می کند. شیمی درمانی داخل نخاعی، شامل تزریق داروها به مایع مغزی نخاعی است. شیمی درمانی معمولا به صورت چرخه ای انجام می شود. یک دوره درمان پس از یک دوره بهبودی، سپس یک دوره درمان دیگر و غیره دنبال می شود. بیماران اغلب نیازی به بستری در بیمارستان برای درمان ندارند و بیشتر داروها را می توان در مطب پزشک یا کلینیک تجویز کرد. با این حال، بسته به داروهای مورد استفاده، نحوه تجویز آنها و سلامت عمومی بیمار، ممکن است بستری کوتاه مدت در بیمارستان ضروری باشد. پیشرفتهای شیمی درمانی شامل قرار دادن مستقیم در حفره تومور با استفاده از یک تکنیک جدید به نام تحویل افزایش یافته با همرفت است. منابع:

چندین آزمایش برای وجود دارد. آنها را می توان به آزمایش های تصویربرداری و تست های عملکردی تقسیم کرد. آزمایشات تصویربرداری، تصویری از رگ خونی و آناتومی آنها را ارایه و میزان باریک شدن را نشان می دهد. آزمایشات عملکردی، اطلاعاتی در مورد اینکه آیا باریک شدن به اندازه کافی برای ایجاد فشار خون بالا یا اختلال عملکرد کلیه مهم است، ارایه می دهد. هر یک از این آزمون ها دارای مزایا و کاستی هایی هستند. آزمایشات تصویربرداری کمتر تهاجمی، برای تشخیص تنگی عروق کلیوی در دسترس است، اما به طور کلی به اندازه آنژیوگرافی دقیق نیستند. متداول ترین آزمایش های تصویربرداری، عبارتند از: سونوگرافی داپلر دوبلکس آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی ( شبیه تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( است. رنگ کنتراست از طریق ورید بازو به خون تزریق می شود و تصاویری از ناحیه خاص بدن (در این مورد شریان های کلیوی) گرفته و تجزیه و تحلیل می شود. دقت (ویژگی و حساسیت) این آزمون مهم است. این آزمایش در بیماران مبتلا به کاشت فلز، ضربان ساز یا کلاستروفوبیا (ترس از فضاهای بسته) انجام نمی شود. احتمال دارد در افرادی با مشکلات کلیوی خفیف تا متوسط، اما نه شدید استفاده شود. این روش مشابه توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن) است و از دقت معقولی برخوردار است. این روش با تزریق رنگ کنتراست به خون و گرفتن عکس از عروق کلیوی انجام می شود. این مورد برای افرادی که مشکلات کلیوی متوسط تا شدید دارند توصیه نمی شود زیرا می تواند مشکل را بدتر کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این روش تهاجمی ترین تصویربرداری برای تنگی عروق کلیوی است. این عمل مشابه یک سونوگرافی معمولی با قرار دادن یک پروب بر روی شکم انجام می شود تا جریان در سراسر شریان های کلیوی را تجسم کرده و همچنین هر گونه تنگی را اندازه گیری کند. دقت آن مشابه سایر آزمایشات بالا است، اما مزیت آن این است که می تواند اندازه باریک شدن و همچنین جریان روی آن را اندازه گیری کند. معایب این آزمون زمانبر بودن آن است و شاید تکمیل آن تا چند ساعت طول بکشد. همچنین بسیار وابسته به اپراتور است، به این معنی که دقت نتیجه بستگی به تخصص و تجربه تکنسینسونوگرافی دارد. آنژیوگرام از سرخرگ کلیوی، بهترین تست در دسترس برای تشخیص میزان محدود است. با این حال، آنژیوگرافی آزمایش اولیه نیست و فقط برای بیمارانی انجام می شود که شواهدی از تنگی در آزمایش های کمتر تهاجمی مانند سونوگرافی، آنژیوگرافی عروق کلیوی مشابه آنژیوگرافی قلب است و شامل قرار دادن یک کاتتر از طریق کشاله ران به شریان اصلی (آیورت) است که تا سطح شریان های کلیوی پیشرفت می کند. این آزمایشات بیشتر از طریق کشاله ران انجام می شود، اما از شریان های سایر نقاط بدن مانند بازوها می توان به همان اندازه استفاده کرد. یک رنگ تزریق می شود و تصاویر اشعه ایکس برای مشاهده کالیبر رگ خونی و میزان تنگی آن گرفته می شود. این روش یک آزمایش تهاجمی (قرار دادن کاتتر در داخل بدن) محسوب می شود و بنابراین به دلیل خطر عوارض به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرد. این آزمایش میزان خطرناک بودن تنگی را مشخص نمی کند. به طور کلی، کاهش بیش از آزمایشهای اصلی عملکردی برای تنگی شریان کلیوی شامل آزمایش فعالیت رنین پلاسما و رنوگرام کاپتوپریل است. این آزمایشها به دلیل دقت کمتری با آزمایشات تصویربرداری انجام می شوند. فعالیت هورمون را اندازه گیری می کند. فعالیت رنین به طور کلی در کلیه مبتلا به تنگی شریان کلیوی در مقایسه با کلیه دیگر بیشتر است. فعالیت کلیه ها را پس از تزریق ماده رادیواکتیو که توسط کلیه جذب می شود اندازه گیری می کند. با تجویز کاپتوپریل قبل از آزمایش، فعالیت در کلیه طبیعی در مقایسه با تنگی عروق کلیوی افزایش می یابد. این وضعیت می تواند نشان دهنده تنگ شدن شریان کلیوی قابل توجهی در پهلو با فعالیت کمتر باشد. های در تنگی شریان کلیه دو طرفه و یک طرفه که با فشار خون بالا مرتبط است، کنترل فشار خون با داروهای معمول فشار خون اولین و مطمین ترین درمان است. مهارکننده های شایان ذکر است که اگر هنگام انجام آزمایش برای بیماری دیگر، تنگی شریان کلیوی به طور تصادفی تشخیص داده شود و شواهدی از اختلال عملکرد کلیه یا فشار خون بالا وجود نداشته باشد، احتمال دارد هیچ درمانی لازم نباشد. گاهی اوقات حتی تنگی شدید می تواند با فشار خون بالا یا اختلال عملکرد کلیه همراه نباشد. در این شرایط، ممکن است نظارت دوره ای بر فشار خون و عملکرد کلیه توصیه شود. اگر نتایج هر یک از آزمایش های غربالگری نشان دهنده ناهنجاری شریان کلیوی باشد. سپس آنژیوگرافی اشعه ایکس انجام می شود. تنگی یا تنگی بیشتر) شریان کلیوی هستند و مقاومت عروق کلیوی آنها بسیار بالا نیست.

نوعی نزدیک بینی است که بدون درمان پس از چند سال بدتر می شود. در شرایطی که نزدیک بینی به اندازه کافی پیشرفت کند، می تواند منجر به نزدیک بینی پیشرونده شود. نوع پیشرونده، درجه ای از نزدیک بینی است که خطر ابتلا به چندین بیماری جدی چشم را افزایش می دهد. پیشرفت نزدیک بینی معمولا در طول دوران کودکی و نوجوانی رخ می دهد، اما می تواند تا اوایل دوران بلوغ ادامه یابد. نزدیک بینی پیشرونده اغلب زمانی ایجاد می شود که شکل کره چشم در طول زمان طولانی تر می شود (از جلو به عقب) هنوز به طور کامل مشخص نشده که چرا برخی از افراد نزدیک بین دچار نزدیک بینی پیشرونده می شوند و برخی دیگر اصلا دچار نزدیک بینی نمی شوند. با این حال، ما می دانیم کودکان دارای والدین نزدیک بین، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. نزدیک بینی پیشرونده یک مشکل رو به رشد است. در سال ، سازمان بهداشت جهانی تخمین زد که . درصد از مردم از نزدیک بینی رنج می برند. تا سال ، آنها معتقدند که این رقم به درصد افزایش می یابد. تقریبا در سال چهار برابر می شود. تمام عیوب انکساری چشم، از جمله نزدیک بینی، در دیوپترها ( اندازه گیری می شود. از دیوپترها برای اندازه گیری قدرت اصلاحی عینک طبی و لنزهای تماسی استفاده می شود. نزدیک بینی بالا معمولا به عنوان اندازه گیری - یا بیشتر تعریف می شود. فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد مبتلا به نزدیک بینی پیش رونده بیشتر در معرض ابتلا به برخی از بیماریهای چشمی مرتبط با کشیدگی چشم و کشش شبکیه هستند. لایه نازک بافت در پشت چشم که نور را "جمع آوری" می کند. اگر این شرایط ایجاد و درمان نشود، می تواند بخشی یا تمام بینایی را تحت تاثیر قرار دهد. افراد مبتلا به نزدیک بینی پیشرونده شانس بیشتری برای توسعه دارند: بر اساس بررسی که در مجله نزدیک بینی پیشرونده می تواند خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا در فرد را افزایش دهد. مانند جدا شدن شبکیه، دژنراسیون نیز در نتیجه کشش و نازک شدن شبکیه رخ می دهد. این شکل از دژنراسیون ماکولا بر میزان خوب دیدن اجسام و رنگ ها در قسمت مرکزی دید ت ثیر می گذارد. گلوکوم که با افزایش فشار در چشم مشخص می شود، باعث آسیب به اعصاب بینایی، مسیرهای بین چشم و مغز می شود. مت سفانه علایم قابل توجهی مانند تاری دید، سردرد، هاله های اطراف چراغ، مشکل در تاریکی و از دست دادن بینایی محیطی تا زمانی که وضعیت پیشرفته نباشد ظاهر نمی شود. برای اطمینان از تشخیص زودهنگام و پیشگیری از نابینایی ناشی از گلوکوم، انجام معاینات منظم جامع چشم بسیار مهم است. افراد مبتلا به نزدیک بینی پیشرونده و زیاد در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند، بیشتر در معرض ابتلا به آب مروارید هستند. آب مروارید در اوایل زندگی در میان کسانی که نزدیک بینی بالایی دارند رخ می دهد. علایم شامل تاری دید، هاله های اطراف نور، افزایش تابش خیره کننده و کاهش شادابی رنگ ها می شود. درمانهای کنترل نزدیک بینی برای کند کردن یا توقف زمانبندی نزدیک بینی پیشرونده تجویز می شود. گزینه ها عبارتند از: ارتوکراتولوژی قطره چشم آتروپین عینک های کنترل نزدیک بینی لنزهای تماسی با طراحی خاص اگر فکر می کنید نزدیک بینی کودک در حال بدتر شدن است، یک معاینه چشم را با پزشک تعیین کنید تا در مورد گزینه های کنترل نزدیک بینی مشورت کنید. نزدیک بینی: اگر می توانید اجسامی را در نزدیکی خود بدون هیچ مشکلی مشاهده کنید، اما خواندن علایم راهنمایی و رانندگی یا نوشتن روی تابلو در مدرسه دشوارتر است. شما دچار نزدیک بینی هستید. نزدیک بینی اغلب به این دلیل رخ می دهد که کره چشم بیش از حد طولانی است و اشعه های نور از نقطه ای دور در محلی در جلوی شبکیه متمرکز شده و یک تصویر مبهم روی شبکیه ایجاد می کنند. نزدیک بینی پیشرونده: نوعی نزدیک بینی است که معمولا کودکان و نوجوانان را درگیر می کند. نزدیک بینی که در آن تصحیح بینایی واضح در بازه های زمانی کمتر از یک سال و در مقادیری بیشتر از یک دیوپتر قدرت افزایش می یابد. تا همین اواخر تصور می شد که شایع ترین علل نزدیک بینی پیشرونده عبارتند از: بیماران آسیایی تبار مولفه ژنتیکی والدینی که خود نزدیک بین هستند. کارهای زیاد نزدیک، مانند خواندن، کار با کامپیوتر و دستگاه های تصویری دستی تحقیقات اخیر در دانشگاه هوستون نشان داد نزدیک بینی پیشرونده با تمرکز ضعیف نور در پشت چشم (شبکیه چشم) در مناطق نزدیک ناحیه مسیول / بینایی (ماکولا) ارتباط دارد. برخی عادات بصری و یا راهکارهای ساده که در صورت ابتلا به این وضعیت می توانید انجام دهید، عبارتند از: بازی در فضای باز حداقل دقیقه در روز خواندن و سایر کارهای نزدیک فقط در نور خوب تماشای تلویزیون در فاصله حداقل فوت یا بیشتر خواندن و سایر کارهای نزدیک با فاصله ای معادل طول ساعد تجویز قالبهای ارتوکراتولوژی برای کودکان مبتلا به نزدیک بینی پیشرونده استراحت مکرر: هر دقیقه، هنگام انجام مطالعه یا سایر کارهای نزدیک، ثانیه به فاصله سانت نگاه کنید. از قالب های بینایی طراحی شده توسط رایانه برای تغییر شکل آرام و تدریجی سطح جلویی چشم (قرنیه) و برای از بین بردن یا کاهش نزدیک بینی و کند کردن نزدیک بینی پیشرونده در کودکان مبتلا استفاده می کند. این قالب ها فقط در شب هنگام خواب پوشیده و سپس با بیدار شدن برداشته می شوند تا دید واضحی را بدون استفاده از عینک یا لنزهای تماسی در طول روز ایجاد کنند! قالبها راحت هستند. مراقبت از آنها آسان است و از مشکلات ناشی از استفاده لنزهای تماسی تمام وقت مانند خشکی و مواردی که روی لنزها یا زیر لنزها ایجاد می شود، رهایی می یابید. از پزشک خود بخواهید که برای ارزیابی نزدیک بینی فرزند خود، یک پزشک متخصص ارتوکراتولوژی آکادمی توصیه کند. اگر والدین یک کودک نزدیک بین هستید، می دانید که نزدیک بینی گاهی اوقات می تواند چالش برانگیز باشد. چیزی که بسیاری از والدین نمی دانند این بوده که نزدیک بینی که به سرعت در حال پیشرفت است فراتر از یک دردسر و می تواند به سلامت چشم فرزند آسیب برساند. کودکان مبتلا به نزدیک بینی که به سرعت در حال پیشرفت هستند به احتمال زیاد در مراحل بعدی زندگی خود به بیماریهای خطرناک بینایی مانند گلوکوم، آب مروارید و دژنراسیون ماکولا مبتلا می شوند. اگرچه هیچ درمان واقعی برای نزدیک بینی وجود ندارد، اما روش هایی وجود دارد که می تواند پیشرفت آن را کنترل کند. درمان های فعلی شامل موارد زیر است: قطره چشم آتروپین لنزهای تماسی عینک های چند کانونی یا لنزهای تماسی ژنتیک نقش مهمی در ایجاد نزدیک بینی دارد. دو والدین نزدیک بین بیشتر احتمال دارد که فرزند نزدیک بینی داشته باشند. تا زوجی که تنها دارای یک والد نزدیک بینی هستند یا اصلا والدین نزدیک بینی ندارند. هیچ کس دقیقا نمی داند چرا نزدیک بینی پیش می رود، اما گذراندن بیشتر روز در داخل خانه، تمرکز بر روی اشیاء نزدیک مانند صفحه نمایش و کتاب، می تواند عوامل خطر باشد. بررسی های بیشتری لازم است تا مشخص شود آیا این واقعیت که کودکان زمان کمتری را صرف تماشای اجسام دور مانند بیس بال متحرک یا تور بسکتبال می کنند. حتی می تواند در افزایش موارد نزدیک بینی در سراسر جهان نقش داشته باشد. یکی از بهترین توصیه ها برای والدین کودکان نزدیک بین، افزایش زمان بازی کودکان در فضای باز در زیر نور آفتاب است. در مطالعات تحقیقاتی، پیشرفت نزدیک بینی در کودکانی که مدت زمان قابل توجهی را زیر نور آفتاب گذرانده اند، کندتر از کودکانی است که این کار را نکرده اند. سازمان بهداشت جهانی توصیه می کند که کودکان زیر سال روزانه ساعت یا کمتر در مقابل صفحه نمایش می گذرانند. برای نوزادان زیر سال هیچ گونه زمان استفاده از صفحه نمایش توصیه نمی شود. بنیاد چشم کودکان، بازی روزانه در فضای باز را توصیه می کند. برای کودکان زیر سال نیز هیچ وقت حضور در صفحه نمایش توصیه نمی شود. آنها همچنین بیشتر از - ساعت در روز را برای کودکان تا ساله با وقفه های مکرر توصیه می کنند.

، نوعی شکستگی استخوان است و زمانی که یک استخوان بلند توسط نیروی پیچشی شکسته شود، رخ می دهد. معمولا درمان این وضعیت به ترکیبی از جراحی، استراحت و فیزیوتراپی نیاز دارد. شکستگی مارپیچ معمولا بلافاصله با جراحی درمان می شود. بعد از جراحی ممکن است از گچ استفاده شود. شکستگی مارپیچی زمانی اتفاق می افتد که یک استخوان بلند توسط نیروی پیچشی یا ضربه ای به نصف دچار شکستگی شود. استخوانهای بلند، استخوانهای بدن هستند که عرض آنها بلندتر است. بیشتر شکستگی های مارپیچی شامل استخوان های بلند ساق، مانند استخوان ران، استخوان درشت نی و فیبولا می شود. این آسیب همچنین می تواند استخوان های بلند بازو را درگیر کند. شکستگی های مارپیچی معمولا آسیب های جدی هستند و خطر عوارض را به دنبال دارند. هنگامی که استخوان های بلند به صورت زاویه ای شکسته می شوند، اغلب به دو قسمت تقسیم خواهند شد که هم تراز نیستند و لبه های ناهموار و ناهمواری دارند. این شکستگی می تواند کنار هم قرار دادن استخوان را مشکل کند. گاهی به شکستگی های مارپیچی شکستگی پیچشی می گویند. فهرست محتوا هر چیزی که فشار زیاد یا نیروی زیادی به استخوان بلند وارد کند، می تواند باعث شکستگی مارپیچ شود. اما چند حرکت، فعالیت و شرایط خاص با آسیب همراه است. علل شکستگی مارپیچ عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تصادفات وسایل نقلیه موتوری و موتورسیکلت. آسیب های ماشینی که اندام افراد را درگیر می کند. کشتی در ناحیه پاها یا بازوها در اثر پیچ خوردگی ایجاد می شود. کودک آزاری، اگر دست یا پای کودک به شدت آسیب دیده باشد. خشونت فیزیکی، هنگامی که دست یا پای فرد به زور پیچ خورده است. تصادفات دوچرخه، معمولا حوادثی که شامل وسیله نقلیه موتوری نیز می شود. زمین خوردن پس از تلاش برای جبران از دست دادن تعادل با بیرون آوردن بازو یا تغییر موقعیت سریع پا. آسیب های فوتبالی، به ویژه هنگامی که دو بازیکن با یکدیگر برخورد می کنند و درگیر یا پیچ خورده می شوند. افتادن از پله ها یا شیب با موانع ثابت، مانند سنگ ها یا درختانی که می توانند بازو یا پای خود را از بقیه بدن دور کنند. آسیب های اسکی یا اسنوبورد، هنگامی که پا در حالی که بقیه ساق به حرکت خود ادامه می دهد در یک چوب اسکی یا اسنوبورد گیر می کند پیچ خورده است. مصدومیت های فوتبال آمریکایی، به ویژه هنگامی که یک بازیکن با بازیکن دیگر برخورد می کند، یکی از بازیکنان دیگر را نگه می دارد یا او را مهار می کند، یا یک بازیکن برای آزاد شدن پیچ می خورد. شکستگی مارپیچ می تواند بسیار دردناک باشد. علایم دیگری که معمولا با آسیب همراه هستند عبارتند از: علایم کبودی التهاب یا قرمزی و تورم غش کردن یا از دست دادن هوشیاری از دست دادن نبض در مچ پا یا مچ دست ناتوانی در راست یا کامل کشیدن پا یا بازو ناتوانی در ایجاد وزن بر روی استخوان آسیب دیده از دست دادن احساس و کنترل در ساق پا یا بازو، به ویژه در پاها و دست ها پزشک معمولا با بررسی آسیب شروع به کار می کند و به طور بالقوه سعی می کند استخوان آسیب دیده را صاف کند. آنها همچنین سوالاتی در مورد زمان و چگونگی آسیب و نحوه درمان آن تا کنون خواهند پرسید. اشعه ایکس اغلب برای تشخیص شکستگی های مارپیچ استفاده می شود. سایر آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص شکستگی های مارپیچی عبارتند از: رادیوگرافی آزمایش خون اشعه ایکس سی تی اسکن بدون تصویربرداری مناسب، شکستگی مارپیچی را می توان با نوع دیگری از شکستگی، مانند شکستگی مورب اشتباه گرفت. در اسکن ها و اشعه ایکس، شکستگی مارپیچی قابل تشخیص است زیرا شبیه یک چنگال است. درمان شکستگی مارپیچی بستگی به شدت شکستگی و آسیب بافت های اطراف و عروق خونی دارد. بلافاصله پس از ایجاد آسیب، مهم است که مطمین شوید هیچ وزنه ای روی شکستگی وارد نمی شود. در صورت امکان، باید آتل بندی شود تا از آسیب بیشتر جلوگیری شود. اندام آسیب دیده باید تا سطح قلب بالا برود و یخ زده شود تا جریان خون کاهش یابد و التهاب محدود شود. یخ باید بیش از دقیقه در یک زمان استفاده شود. استامینوفن تنها داروی بدون نسخه است که در درمان اولیه شکستگی توصیه می شود. داروهای ضد التهابی توانایی لخته شدن خون را تضعیف کرده و ممکن است خونریزی داخلی را بدتر کند. فرد نباید بلافاصله پس از شکستگی چیزی بخورد یا بنوشد، زیرا ممکن است به جراحی نیاز باشد. همه شکستگی ها نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. تماس با مراکز درمانی برای درخواست آمبولانس ممکن است بهترین راه برای رسیدن به بیمارستان بدون آسیب بیشتر باشد. اکثر شکستگی های مارپیچی نیاز به جراحی و بیهوشی عمومی دارند. موارد کمتر شدید، که در آن استخوان به طور کامل جدا نشده است، ممکن است با استفاده از بی حسی موضعی عمل شود. اگر دو سر استخوان از هم جدا شوند، یک جراحی باز کردن باز لازم است. برای این روش، جراحان معمولا پوست را برش می دهند تا شکستگی را نمایان کنند. آنها سپس کل ناحیه را مورد بررسی قرار می دهند و به دنبال قطعات سرگردان از استخوان، رگ های خونی شکسته و آسیب بافت قبل از تنظیم مجدد یا کاهش قسمت های شکسته استخوان می گردند. در صورت لزوم، استخوان با استفاده از سنجاق، پیچ یا میله تقویت می شود تا از ثابت ماندن استخوان در زمان بهبود اطمینان حاصل شود. اگر جراحی شامل تقویت باشد، به آن باز شدن باز با جراحی فیکساسیون داخلی گفته می شود. اگر استخوان جدا نشود، پزشک ممکن است عمل جراحی کاهش بسته را انجام دهد. جراحان استخوان را از خارج به سمت راست ترسیم می کنند و استخوان را از طریق پوست دستکاری می کنند. بعد از جراحی یا با شکستگی های تمیز، آتل اغلب برای تقویت موقعیت مناسب انتهای استخوان استفاده می شود. آتل را می توان به راحتی تنظیم کرد تا امکان ایجاد التهاب فراهم شود. در چند هفته اول بهبودی، استخوان های شکسته باید کاملا بی حرکت شوند یا از حرکت جلوگیری شود. پس از کاهش تورم، معمولا از گچ استفاده می شود. بریس ممکن است پس از چند هفته جایگزین گچ شود، زیرا بریس را می توان برای تمیز کردن، فیزیوتراپی و معاینه برداشت. ویلچر، عصا یا واکر نیز ممکن است برای محدود کردن وزن روی اندام ضروری باشد. در ساعت اول پس از استفاده از آتل و گچ، اندام باید به سطح قلب برسد. یخ زدگی و ارتفاع باید به صورت دوره ای در طول روز به صورت مورد نیاز یا با دستور پزشک استفاده شود. داروهایی برای کنترل درد تجویز می شود. پزشک معمولا برای جلوگیری از عفونت آنتی بیوتیک تجویز می کند. فعالیتهای تدریجی تحمل وزن ممکن است تا هفته پس از آسیب مناسب باشد. با این حال، در موارد شدید، اغلب هفته یا بیشتر طول می کشد تا استخوان بتواند وزن خود را شروع کند. دستگاههای تقویت کننده مانند میله ها و پین ها معمولا بین تا ماه پس از عمل برداشته می شوند. حتی پس از برداشتن گچ یا بریس، اکثر افراد هنوز هم باید حرکت اندام آسیب دیده را محدود کنند. در صورت صدمه به پا، ممکن است چند هفته یا چند ماه پس از برداشتن گچ یا بریس، از واکر یا عصا استفاده شود. در مجموع، بهبودی کامل از شکستگی مارپیچ اغلب بین تا ماه طول می کشد. التیام صحیح آسیب های شدید ممکن است تا ماه طول بکشد. در صورت عدم درمان، شکستگی می تواند تهدید کننده زندگی باشد. شکستگی های مارپیچی همچنین خطر ابتلا به بیماری های اضافی را افزایش می دهد. عوارضی نیز ممکن است در حین عمل جراحی ایجاد شود. عوارض شایع مرتبط با شکستگی مارپیچ عبارتند از: آسیب عضلانی آسیب عروق و عصب عفونت، از جمله استیومیلیت یا عفونت مزمن استخوان عمیق آمبولی ریه، زمانی که لخته خون شل شده و وارد ریه ها می شود. سندرم کمپارتمان، که در آن خون به ساق پا با التهاب یا تورم متوقف می شود. عدم پیوند یا malunion ، زمانی که استخوان بهبود نمی یابد یا به طور صحیح بهبود نمی یابد. سپسیس، هنگامی که سیستم ایمنی بدن پس از تحریک بیش از حد توسط یک عفونت شدید شروع به آسیب رساندن به بافت ها می کند. یک شیوه زندگی بی تحرک ممکن است باعث درد ماهیچه ها و ضعف استخوان ها شود، که ممکن است خطر تجربه شکستگی مارپیچ را افزایش دهد. هیچ راه واقعی برای جلوگیری از شکستگی مارپیچ وجود ندارد. اکثر افراد این آسیب را بر اثر تصادف یا در حین فعالیت های ورزشی تجربه می کنند. با این حال، عواملی وجود دارد که احتمال شکستگی استخوان را افزایش می دهد. عوامل خطر شناخته شده برای شکستگی عبارتند از: سن زایمان زودرس سیگار کشیدن اعتیاد به الکل آسیب عضلانی شرایط عصبی بیماری استخوان سوء تغذیه مزمن آسیب عصبی یا بیماری سطح فعالیت بدنی پایین کمبود ویتامین C اسکوربوت کمبود ویتامین D راشیتیسم سابقه قبلی آسیب استخوانی استیومیلیت یا عفونت استخوانی قرار گرفتن در معرض خشونت یا سوء استفاده عدم استفاده از وسایل محافظتی مانند محافظ مچ برای فوتبال، راگبی و اسنوبورد شرایط ژنتیکی که بر تشکیل و پایداری استخوان ت ثیر می گذارد، مانند osteogenesis imperfecta کمبود مس یا بیماری Menkes ، یک بیماری مادرزادی در هنگام تولد که متابولیسم مس را مختل می کند. اجتناب، پیشگیری یا کاهش این عوامل می تواند به نوبه خود خطر شکستگی مارپیچ را کاهش دهد. منبع:

( TSE ) فقط یک دقیقه طول می کشد و می تواند به تشخیص ناهنجاری ها کمک کند. آشنایی با ظاهر، احساس و شکل بیضه ها به شما کمک می کند تا تغییرات را زود متوجه شوید. برای تشخیص سریع هرگونه توده یا تورم بیضه به پزشک مراجعه کنید. انجام خودآزمایی منظم بیضه ( TSE ) می تواند به شما کمک کند تا با احساس معمول بیضه های خود آشنا شوید تا در صورت بروز هرگونه تغییر، آنها را تشخیص دهید. همه مردان باید بیضه های خود را به طور مرتب چک کنند. سالانه حدود مرد ویکتوریایی مبتلا به سرطان بیضه تشخیص داده می شوند که بیشتر بین تا سالگی است. این سرطان نادر میزان بالایی از درمان دارد و در مراحل اولیه به راحتی درمان می شود. اگر تغییرات در بیضه های خود را تشخیص دادید، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. انجام TSE حتی اگر مبتلا به سرطان بیضه بوده اید یا در حال حاضر برای آن تحت درمان هستید، ایده خوبی است، زیرا ممکن است سرطان در بیضه دیگر ایجاد شود. مردانی که در بدو تولد بیضه های نزول نکرده داشته اند یا نابارور هستند، بیشتر در معرض سرطان بیضه می باشند. اگر به هریک از این گروه ها تعلق دارید، هوشیار باشید و مرتبا بیضه های خود را از نظر وجود توده یا تورم غیرمعمول بررسی کنید. خودآزمایی بیضه فقط یک دقیقه طول می کشد. هر چهار هفته یکبار TSE را انجام دهید. روزی را انتخاب کنید که به راحتی به خاطر سپرده شود، مانند اولین روز هر ماه تقویم. اگر برای سرطان بیضه تحت درمان قرار گرفته اید، هنوز بیضه باقی مانده خود را معاینه کنید زیرا در این بیضه نیز از هر احتمال ابتلا به سرطان دارید. برای اطلاعات بیشتر یا دستورالعمل در مورد TSE و تشخیص سریع توده یا تورم بیضه به پزشک مراجعه کنید. فهرست محتوا آناتومی بیضه شامل موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید غده جنسی کوچک و بیضی شکل که هورمونهای جنسی و اسپرم تولید می کند مجموعه ای از لوله های کوچک متصل به پشت بیضه که اسپرم را جمع آوری و ذخیره می کند. اپیدیدیم به لوله بزرگتری به نام vas deferens متصل می شود کیسه پوستی که بیضه ها را در خود جای داده است. تولید اسپرم به دمای حدود درجه سانتی گراد کمتر از بدن نیاز دارد، به همین دلیل بیضه ها خارج از بدن در کیسه بیضه قرار دارند. با ظاهر، احساس و شکل بیضه های خود آشنا شوید. این به شما کمک می کند تا هرگونه ناهنجاری را متوجه شوید. ویژگی های بیضه های سالم عبارتند از: یک بیضه ممکن است کمی بزرگتر از دیگری باشد. معمولا یکی از بیضه ها پایین تر از دیگری قرار دارد. هر بیضه مانند یک تخمک صاف و سفت احساس می شود. اندازه بیضه های بالغ از حدود میلی لیتر (شبیه تخم مرغ پرنده) تا میلی لیتر (شبیه تخم مرغ کوچک) است. هنگامی که بیضه ها و کیسه بیضه به آرامی مورد استفاده قرار می گیرند، نباید درد و ناراحتی وجود داشته باشد. به طور کلی، روش TSE شامل موارد زیر است: مطمین شوید که کیسه بیضه شما گرم و آرام است. ممکن است دوست داشته باشید بعد از دوش گرفتن یا حمام کردن، TSE را انجام دهید. ممکن است انجام TSE در مقابل آینه مفید باشد، بنابراین می توانید کارهایی را که انجام می دهید ببینید و احساس کنید. ابتدا یک بیضه را بررسی کنید، سپس دیگری را بررسی کنید. با استفاده از انگشتان و شست هر دو دست، یک بیضه را به آرامی بچرخانید. برای پیدا کردن اپیدیدیم که در پشت بیضه قرار دارد، در امتداد زیر کیسه بیضه احساس کنید. این باید شبیه یک دسته کوچک لوله های محکم پیچ خورده باشد. TSE را روی بیضه دیگر انجام دهید. TSE نباید دردناک یا ناراحت کننده باشد. اگر یک یا هر دو بیضه حساس یا دردناک شده اند، به پزشک خود مراجعه کنید. علایم سرطان بیضه شامل یک توده بیضه است که معمولا بدون درد است (از هر مورد یک نفر دردناک است) ، احساس سنگینی در کیسه بیضه و درد مداوم در بیضه آسیب دیده. به هر چیز غیر معمول توجه کنید، مانند: تغییر اندازه بیضه تغییر شکل بیضه تغییر قوام یا احساس بیضه وجود توده یا تورم در داخل یا روی بیضه مهم است که به خاطر داشته باشید که سرطان بیضه نسبتا غیر معمول است، بنابراین اگر توده ای یا هر چیز دیگری که غیر معمول به نظر می رسد پیدا کردید نگران نباشید. برای تشخیص سریع به پزشک خود مراجعه کنید. برخی از شرایط غیر سرطانی که ممکن است بیضه ها را تحت تاثیر قرار دهند عبارتند از: مجموعه ای غیر طبیعی اما بی ضرر از مایع لخته خون ناشی از ضربه یا آسیب به بیضه ها یا کیسه بیضه وریدهای واریسی. حدود تا درصد از مردان دارای واریس کیسه بیضه هستند. عفونت اپیدیدیم، بیضه یا هر دو که باعث التهاب و درد می شود. درمان معمولا آنتی بیوتیک است. طنابی که بیضه را به بدن متصل می کند، پیچ خورده و منبع خون را قطع می کند. این وضعیت بسیار دردناک نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. یکی یا هر دو بیضه در کیسه بیضه وجود ندارد و به جای آن در قسمت تحتانی شکم قرار گرفته است. نوزادان نارس و وزن کم نوزادان بیشتر مستعد بیضه های نزول نکرده هستند. این بیماری شانس سرطان بیضه را در مراحل بعدی زندگی افزایش می دهد و همچنین با ناباروری ارتباط دارد. خودآزمایی بیضه، بررسی ظاهر و احساس بیضه ها است. شما می توانید یک آزمایش بیضه را خودتان انجام دهید، معمولا جلوی آینه ایستاده اید. خودآزمایی های معمولی بیضه می تواند به شما آگاهی بیشتری از وضعیت بیضه ها بدهد و به شما در تشخیص تغییرات کمک کند. خودآزمایی همچنین می تواند شما را از مشکلات بالقوه بیضه آگاه کند. اگر در هنگام خودآزمایی بیضه توده یا تغییرات دیگری را تشخیص دادید، با پزشک خود وقت بگیرید. خودآزمایی بیضه به شما کمک می کند تا بیضه های خود را به طور معمول ببینید و احساس کنید. سپس به احتمال زیاد متوجه تغییرات ظریف خواهید شد. تغییرات در بیضه ها می تواند نشانه یک بیماری خوش خیم شایع مانند عفونت یا کیست یا یک بیماری کمتر شایع مانند سرطان بیضه باشد. مشخص نیست چه کسانی باید خودآزمایی های منظم بیضه را در نظر بگیرند. اگرچه اغلب به عنوان راهی برای تشخیص سرطان بیضه مطرح می شود، اما خودآزمایی بیضه ها خطر مرگ ناشی از این بیماری را کاهش نمی دهد. سرطان بیضه یک نوع سرطان نسبتا غیر معمول است. همچنین در همه مراحل بسیار قابل درمان است، بنابراین یافتن زودهنگام سرطان بیضه احتمال درمان را بیشتر نمی کند. پزشکان و سازمان های پزشکی در توصیه های خود برای معاینه خود بیضه با یکدیگر اختلاف دارند. اگر نگران خطر ابتلا به سرطان بیضه هستید، این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. با هم می توانید تصمیم بگیرید که آیا خودآزمایی منظم بیضه برای شما مناسب است یا خیر. انجام خودآزمایی بیضه خطرات مستقیم ندارد. با این حال، اگر متوجه چیزی غیر معمول شده اید که به شما مربوط می شود، معاینات بعدی ممکن است منجر به نگرانی های غیر ضروری و آزمایشات پزشکی شود. به عنوان مثال، اگر یک توده مشکوک را کشف کردید، ممکن است آزمایشاتی برای تعیین علت آن انجام دهید. این می تواند شامل آزمایش خون، سونوگرافی یا روشی برای برداشتن بافت بیضه برای معاینه (بیوپسی) باشد. اگر این توده غیر سرطانی (خوش خیم) باشد، ممکن است احساس کنید که یک روش تهاجمی غیر ضروری را پشت سر گذاشته اید. برای انجام خودآزمایی بیضه آمادگی خاصی لازم نیست. ممکن است متوجه شوید که خودآزمایی بیضه در حین یا بعد از حمام گرم یا دوش راحت تر است. حرارت، کیسه بیضه را شل می کند و بررسی موارد غیر معمول را برای شما آسان تر می کند. برای انجام آزمایش خود بیضه، بدون لباس جلوی آینه بایستید. سپس: بدنبال تورم باشید. آلت تناسلی خود را دور کرده و پوست کیسه بیضه را بررسی کنید. هر بیضه را بررسی کنید. با استفاده از هر دو دست، انگشتان اشاره و وسط خود را زیر بیضه و شست خود را در بالا قرار دهید. بیضه را به آرامی بین انگشتان شست و انگشتان خود بچرخانید. به دنبال هر تغییری در بیضه خود باشید و احساس کنید. این موارد می تواند شامل توده های سخت، برجستگی های گرد گرد و یا تغییرات جدید در اندازه، شکل یا قوام بیضه باشد. در حین انجام خودآزمایی بیضه، ممکن است به مواردی در مورد بیضه ها توجه کنید، مانند برجستگی روی پوست کیسه بیضه، که غیر معمول به نظر می رسند اما نشانه های سرطان نیستند. موهای متورم، بثورات یا سایر مشکلات پوستی می تواند باعث ایجاد برجستگی روی پوست شود. همچنین ممکن است یک طناب نرم و طناب دار را احساس کنید، که بخشی طبیعی از کیسه بیضه به نام اپیدیدیم است. از بالای قسمت پشتی هر بیضه به سمت بالا منتهی می شود. در صورت مشاهده توده یا تغییرات دیگر در حین خودآزمایی بیضه، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. بسته به شرایط، پزشک ممکن است معاینه بیضه را انجام دهد و سپس آزمایش خون، سونوگرافی یا بیوپسی انجام دهد. بیشتر تغییرات در بیضه ها ناشی از سرطان بیضه نیست. تعدادی از شرایط غیر سرطانی مانند کیست، آسیب، عفونت، فتق و جمع آوری مایع در اطراف بیضه ها (هیدروسل) می توانند باعث تغییراتی در بیضه شما شوند. منابع:

یا ناراحتی جنین یک عارضه اضطراری حاملگی، زایمان و زایمان است که در آن کودک دچار کمبود اکسیژن (آسفیکسی هنگام تولد) می شود. علایم ناراحتی جنین ممکن است شامل تغییر در ضربان قلب نوزاد (همانطور که در مانیتور ضربان قلب جنین دیده می شود) ، کاهش حرکت جنین و مکونیوم در مایع آمنیوتیک و سایر علایم باشد. متخصصان پزشکی باید بلافاصله ناراحتی جنین را برطرف کرده و آن را مدیریت کنند تا از عوارض جدی مانند انسفالوپاتی هیپوکسیک ایسکمیک ( HIE ) ، فلج مغزی ( CP ) و سایر صدمات هنگام تولد جلوگیری شود. مادران باردار هنگام بروز علایم ناراحتی جنین همیشه با پزشک خود نیستند، بنابراین مهم است که علایم زیر را که نشان می دهد نوزاد دچار مشکل شده است، بدانید. اغلب، تنها راه جلوگیری از ناراحتی جنین، به دنیا آوردن نوزاد است که به پزشکان و پرستاران اجازه می دهد مراقبت های پزشکی را انجام دهند. این امر معمولا با زایمان سزارین انجام می شود. حرکت جنین در رحم مادر یکی از هیجان انگیزترین قسمت های بارداری است. علاوه بر ایجاد شادی در خانواده، حرکت درون رحم یک شاخص مهم برای سلامت نوزاد است. برخی مکث های منظم در حرکت طبیعی است زیرا نوزادان در رحم مادر می خوابند. با این حال، اگر کودک کمتر فعال شود یا حرکت خود را کاملا متوقف کند، این ممکن است باعث نگرانی شود. پزشکان باید از مادران باردار در مورد حرکت جنین سوال کنند و در صورت غیرطبیعی بودن الگوها آزمایش بیشتری انجام دهند. برخی از الگوهای ضربان قلب جنین نشان دهنده پریشانی است. برای مشاهده ضربان قلب نوزاد متولد نشده، متخصصان پزشکی می توانند از یک دستگاه نظارت خارجی یا داخلی جنین استفاده کنند. نظارت بیرونی از طریق دستگاهی شبیه به کمربند انجام می شود که می تواند به شکم مادر بسته شود. در حالی که نظارت داخلی شامل اتصال یک الکترود به پوست سر نوزاد است. در زایمان و زایمان سالم، ضربان قلب نوزاد در حین انقباض اندکی کاهش می یابد و پس از پایان انقباض به سرعت به حالت عادی برمی گردد. بنابراین، برخی از تغییرات ضربان قلب قابل پیش بینی است: این به عنوان یک خط ناهموار در مانیتور نشان داده می شود. الگوهای ضربان قلب زیر جنین نمونه هایی از الگوهای غیرقابل اطمینان هستند و نیاز به بررسی بیشتر و مداخله پزشکی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضربان قلب غیرطبیعی سریع (تاکی کاردی) کاهش ضربان قلب غیر عادی (برادی کاردی) کاهش ناگهانی ضربان قلب (کاهش متغیر) بازگشت دیرهنگام به ضربان قلب اولیه پس از انقباض (کاهش سرعت) علاوه بر پایش جنین، ضربان قلب غیرطبیعی جنین در آزمایش بدون استرس ( NST ) یا تست استرس انقباضی ( CST ) تشخیص داده می شود. در طول NST ، یک متخصص پزشکی نحوه تغییر ضربان قلب نوزاد هنگام حرکت جنین را بررسی می کند. یک NST معمولی "واکنش پذیر" نامیده می شود، به این معنی که ضربان قلب نوزاد مطابق انتظار بالا و پایین می رود. "غیر واکنشی" به این معنی است که ضربان قلب نوزاد گاهی اوقات به اندازه کافی افزایش نمی یابد. طبیعی نیاز به آزمایش بیشتر و احتمالا تحویل سزارین اورژانسی ضروری است. CST به پیش بینی نحوه کنار آمدن نوزاد در حین زایمان و تعیین اینکه آیا انجام زایمان طبیعی امکان پذیر است یا خیر کمک می کند. انقباضات رحمی به طور موقت جریان اکسیژن را محدود می کند. این چیزی است که یک نوزاد سالم می تواند آن را تحمل کند. اما ممکن است برای نوزاد در تنگنا بسیار خطرناک باشد. در طول CST ، پزشکان ضربان قلب نوزاد را در پاسخ به انقباضات ثبت می کنند. در صورت انجام CST بر روی زنی که هنوز در حال زایمان نیست، پزشک ممکن است به او پیتوسین (اکسی توسین مصنوعی) بدهد تا رحم منقبض شود. لازم به ذکر است که خطرات خاصی در ارتباط با این امر وجود دارد. پیتوسین می تواند باعث تاکی سیستول رحم (انقباضات بیش از حد قوی، مکرر یا طولانی) شود. این می تواند جریان اکسیژن به نوزاد را به شدت محدود کند. حتی گاهی منجر به پارگی رحم می شود. میزان مایع آمنیوتیک را می توان با استفاده از روشهای مختلف سونوگرافی، از جمله ارزیابی کیفی، عمیق ترین جیب ( SDP ) و شاخص مایع آمنیوتیک ( AFI ) تعیین کرد. ارزیابی کیفی نسبتا ذهنی است. سونوگرافی رحم را بررسی می کند. حتی گزارش می دهد که آیا حجم مایع آمنیوتیک بر اساس تجربه خود کم، طبیعی یا زیاد به نظر می رسد. SDP ، گاهی اوقات حداکثر جیب عمودی ( MVP ) نامیده می شود، اندازه گیری عمودی (بر حسب سانتی متر) بزرگترین جیب مایع آمنیوتیک است که شامل قسمت هایی از بدن جنین یا بند ناف نیست. AFI با اندازه گیری عمق مایع آمنیوتیک در چهار قسمت رحم و جمع اعداد با هم محاسبه می شود. اگر مایع آمنیوتیک به طور غیر عادی کم باشد، این وضعیتی به نام الیگوهیدرامنیوس است که می تواند منجر به محرومیت از اکسیژن و صدمات هنگام تولد مانند HIE و فلج مغزی ( CP ) شود. کاهش مداوم مایع آمنیوتیک همچنین ممکن است در مورد الیگوهیدرامنیوس هشدار دهد و باید از نزدیک تحت نظر قرار گیرد. اگر حجم مایع آمنیوتیک به طور غیرطبیعی زیاد باشد، به آن پلی هیدرامنیوس می گویند. پلی هیدرامنیوس همچنین می تواند باعث کمبود اکسیژن و صدمات بعدی هنگام تولد شود. اگر نتایج یک NST اطمینان بخش نباشد، مشخصات بیوفیزیکی نوزاد ( BPP ) نیز اغلب گرفته می شود. علاوه بر در نظر گرفتن نتایج NST ، BPP شامل سونوگرافی برای ارزیابی حرکت جنین، تنفس، لحن و حجم مایع آمنیوتیک است. به آزمون بدون استرس و هر یک از چهار پارامتر اولتراسوند نمره صفر یا دو امتیاز داده می شود (هیچ نقطه ای وجود ندارد) نمره کل هشت یا بالاتر طبیعی تلقی می شود. مگر اینکه نمره صفر مربوط به مایع آمنیوتیک پایین باشد. نمره چهار یا کمتر نشان دهنده ناراحتی جنین است و نیاز به اقدام فوری دارد. مقادیر کم خونریزی واژینال در دوران بارداری شایع است. با این حال، خونریزی می تواند نشانه این باشد که مشکلی در حاملگی وجود دارد. یکی از نمونه های بسیار خطرناک جدا شدن جفت است. زمانی رخ می دهد که جفت از رحم جدا شود. این امر باعث می شود که کودک از اکسیژن محروم شود. بسته به محل و اندازه شکستگی، ممکن است در ابتدا باعث ناراحتی جنین نشود. اما سلامت مادر و نوزاد همچنان در خطر است. به همین ترتیب، توجه به این نکته ضروری است که جدا شدن جفت می تواند بدون خونریزی واژینال وجود داشته باشد. اما ممکن است همچنان خطر جدی را به همراه داشته باشد. جدا شدن جفت و سایر مشکلات جفتی که باعث خونریزی می شود، نیاز به نظارت دقیق دارد. در بسیاری از موارد، مادر باید در بیمارستان بستری شود و به او سزارین اورژانسی داده شود. برخی از گرفتگی ها در دوران بارداری نسبتا طبیعی است. این امر به این دلیل است که با رشد نوزاد، رحم باید بزرگ شود. با این حال، در برخی موارد گرفتگی عضلانی نشانه جدی تری است، مانند: سقط جنین جدا شدن جفت پره اکلامپسی عفونت ادراری زایمان زودرس بسیار مهم است که پزشکان از گرفتگی عضلات و آزمایشات مناسب برای اطمینان از سلامت مادر و نوزاد اطمینان حاصل کنند. کارشناسان معتقدند برای زنان با وزن سالم قبل از بارداری، افزایش وزن بین تا پوند در دوران بارداری طبیعی است. (محدوده زمانی برای زنانی که قبل از بارداری کم وزن یا اضافه وزن داشتند. همچنین برای کسانی که باردار هستند متفاوت است. اگر مادری بسیار کمتر از حد معمول به دست آورد، ممکن است جنین دچار پریشانی شود و وضعیتی به نام محدودیت رشد داخل رحمی ( IUGR ) داشته باشد، که به این معنی است که آنها کوچکتر از حد مناسب رشد هستند (در میان سایر مشکلات) IUGR به نظارت و آزمایش دقیق پزشک و اغلب زایمان زودرس قبل از زایمان نیاز دارد. مادر باید به طور منظم ویزیت های دوران بارداری داشته باشد و پزشک باید بداند که تغییرات غیرطبیعی وزن ممکن است نیاز به نظارت بیشتر روی جنین داشته باشد. افزایش وزن بیش از حد مادر با به دنیا آوردن نوزادی بزرگ و غیر عادی همراه است، که این حالت به نام ماکروزومی شناخته می شود. ماکروزومی می تواند برای نوزاد بسیار خطرناک باشد. ماکروزومی می تواند یک وضعیت خطرناک هنگام تولد ایجاد کند، مانند عدم تناسب سفالوپلویک ( CPD ) ، که در آن لگن مادر بسیار کوچک است تا اندازه سر نوزاد یا دیستوسی شانه را در خود جای دهد. زمانی که شانه نوزاد در حین زایمان به استخوان لگن مادر گیر می کند. ماکروزومی به ویژه در صورتی که پزشک از این بیماری بی اطلاع باشد خطرناک است. پزشک در این وضعیت ممکن است سعی کند نوزاد را به صورت واژینال به دنیا بیاورد، و هنگامی که زایمان آنطور که باید پیشرفت نمی کند و اگر CPD یا دیستوسی شانه وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است از وسایل خطرناک زایمان استفاده کند. اینها ممکن است شامل ابزارهای کمکی هنگام زایمان مانند فورسپس و کشنده های خلاء یا داروهای تحریک کننده زایمان مانند پیتوسین و سیتوتک باشد. فورسپس و کشنده های خلاء می توانند باعث ضربه به سر و خونریزی مغزی شوند و داروهای تحریک کننده زایمان می توانند انقباضات را آنقدر قوی، طولانی و مکرر کنند که کودک از اکسیژن محروم شود. این مسایل می تواند باعث ایجاد دایمی شودآسیب مغزی در نوزاد، مانند انسفالوپاتی هیپوکسیک ایسکمیک، فلج مغزی و لوکومالاسی داخل بطنی ( PVL ) اغلب، بهترین روش برای به دنیا آوردن نوزاد ماکروزومی، سزارین است. کالج آمریکایی زنان و زایمان ( ACOG ) هشدار می دهد که اصطلاح ناراحتی جنین "مبهم و غیر اختصاصی" است. در عوض، آنها توصیه می کنند که "ناراحتی جنین" با "وضعیت جنین بدون اطمینان" جایگزین شود، و وضعیت نوزاد باید بیشتر در سه گروه جداگانه طبقه بندی شود که میزان ت ثیر نوزاد را توصیف می کند. صرف نظر از اینکه چه اصطلاحاتی را ترجیح می دهند، مهم است که متخصصان پزشکی با علایم هشداردهنده خاص کمبود اکسیژن جنین آشنا شوند تا از آسیب دایمی جلوگیری شود. موارد زیر تنها چند دلیل اساسی برای ناراحتی جنین است: پارگی رحم پره اکلامپسی جدا شدن جفت مشکلات بند ناف تظاهرات غیر طبیعی جنین استفاده نادرست از فورسپس تیم پزشکی باید به طور ماهرانه و مستمر بر سلامت جنین در دوران بارداری، زایمان و زایمان نظارت داشته باشد. آنها مسیول تشخیص و پاسخ به علایم ناراحتی جنین هستند. در صورت ناراحتی نوزاد، مداخلات مناسب ممکن است شامل تجویز اکسیژن، مایعات و دارو به مادر یا تغییر موقعیت مادر باشد. اغلب، برای خارج کردن نوزاد از شرایطی که باعث ناراحتی جنین می شود، یک سزارین اورژانسی لازم است. به ویژه اگر مداخلات قبلی باعث ایجاد آرامش قلب جنین نشده باشد. بسته به شرایط، سزارین اورژانسی باید ظرف تا دقیقه و گاهی خیلی زودتر انجام شود. علایم ناراحتی جنین همیشه باید جدی گرفته شود. بسیار مهم است که متخصصان پزشکی به سرعت این علایم (که ممکن است شامل مداخلات مانند سزارین اورژانسی باشد) را تشخیص داده و به آنها رسیدگی کنند. تا از آسیب دایمی و ناتوانی در نوزاد تازه متولد شده جلوگیری شود. آنها باید در ارزیابی سلامت مادر و جنین در حاملگی های پرخطر دقت ویژه ای داشته باشند. اگر پزشکان علایم ناراحتی جنین را نادیده بگیرند و یا استانداردهای مراقبت از بارداری های پرخطر را رعایت نکنند. این به معنای سهل انگاری پزشکی است. اگر این سهل انگاری منجر به صدمه شود، قصور پزشکی است. منبع:

و یا کیست تخمدان پاره شده می تواند با روش های مختلف مانند مدیریت علایم، مصرف دارو و جراحی صورت گیرد. کیست تخمدان، یک کیسه پر از مایع است که روی یا داخل تخمدان ایجاد می شود. در برخی موارد، کیست می تواند باز و دچار پارگی شود. تخمدان ها یک جفت اندام کوچک و بیضی شکل در قسمت زیرین شکم زن هستند. تقریبا یک بار در ماه، یکی از تخمدان ها تخمک آزاد می کند. تخمدان ها همچنین هورمون های استروژن و پروژسترون را تولید می کنند. اینها در بارداری، چرخه قاعدگی و رشد سینه نقش دارند. کیست تخمدان می تواند به دلایل مختلف ایجاد شود. بیشتر کیست های تخمدان بی ضرر هستند. کیستی که پاره شود ممکن است بدون علامت و یا فقط علایم خفیفی داشته باشد. کیست های پاره شده که باعث علایم خفیف می شوند، اغلب با داروهای ضد درد قابل کنترل هستند. کیست ممکن است با آزمایش تصویربرداری مانند سونوگرافی مورد بررسی قرار گیرد. در برخی موارد، پارگی کیست می تواند علایم شدیدتری ایجاد کند. این موارد می تواند شامل درد شدید در ناحیه زیر شکم و خونریزی باشد. علایمی مانند این نیاز به درمان فوری دارد. در صورت بروز علایم شدید پارگی کیست، ممکن است به بستری در بیمارستان نیاز داشته باشید. حتی احتمال دارد داروهای ضد درد IV (داخل وریدی) از طریق سوزنی که در ورید وارد شده است به شما داده شود. به دلیل خونریزی داخلی ممکن است نیاز به تعویض مایعات یا خون داشته باشید. در موارد نادر، پارگی کیست تخمدان ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. این شرایط می تواند یک جراحی اورژانسی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر به دلیل خونریزی داخلی به جراحی نیاز دارید، جراح در حین بیهوشی، برشی در شکم شما ایجاد می کند. پزشک خونریزی را کنترل کرده و هرگونه لخته یا مایع خون را از بین می برد. سپس ممکن است کیست یا کل تخمدان شما را خارج کند. فهرست محتوا برخی از کیست های تخمدان پاره شده می توانند منجر به خونریزی زیاد شوند. اینها فورا نیاز به درمان دارویی دارند. در موارد شدید، خونریزی می تواند منجر به کم خونی شدید شود. در موارد نادر، این می تواند باعث مرگ شود. بسیاری از کیست های تخمدان پاره نمی شوند. متخصصان نمی دانند چرا برخی کیست ها باز می شوند و برخی دیگر اینطور نمی شوند. احتمال پارگی کیست در حین ورزش شدید یا فعالیت جنسی بیشتر است. اگر شما بیماری زمینه ای خاصی دارید که باعث خونریزی می شود، احتمالا برای پارگی کیست نیاز به جراحی دارید. کیست تخمدان انواع مختلفی دارد. کیست های عملکردی، رایج ترین نوع هستند. این موارد فقط در زنانی رخ می دهد که یایسه نشده اند. آنها اغلب زمانی اتفاق می افتند که تخمک در طول تخمک گذاری از تخمدان آزاد نمی شود. این کیست ها رایج ترین نوع پارگی هستند. برای بسیاری از زنان، پارگی کیست تخمدان هیچ علامتی ندارد یا فقط علایم خفیفی دارد. علایم خفیف را اغلب می توان با داروهای ضد درد کنترل کرد. در این شرایط به ندرت ریسک وجود دارد. موارد شدید ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. جراحی ممکن است حداقل تهاجمی (لاپاراسکوپی) باشد. این بدان معناست که از برش های بسیار کوچک استفاده می کند. یا احتمال دارد یک روش باز استاندارد باشد و از یک برش بسیار بزرگتر استفاده کند. همه جراحی ها دارای خطرات خاصی هستند، اما در این موارد شدید، اگر جراحی انجام نشود، خطرات بیشتری برای شما وجود دارد. خطرات و عوارض احتمالی جراحی پارگی کیست تخمدان، عبارتند از: عفونت خون ریزی لخته شدن خون خطرات بیهوشی برش خوب نمی شود. نیاز به برش بزرگتر (در صورت انجام لاپاراسکوپی) بافت اسکار (چسبندگی) که بعد از عمل ایجاد می شود. آسیب به عروق خونی، اعصاب، ماهیچه ها یا ساختارهای لگن مجاور یک پزشک روند درمانی پارگی کیست تخمدان را تشخیص می دهد. اگر درد ناگهانی و شدید شکم دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید. اگر می دانید که کیست تخمدان دارید، آگاه باشید که ممکن است پاره شود و نیاز به درمان دارد. پزشک متخصص زنان و زایمان این بیماری را تشخیص می دهد. ارایه دهنده شما در مورد سابقه پزشکی و علایم شما سوالاتی را می پرسد. اگر می دانید کیست تخمدان دارید، حتما به پزشک اطلاع دهید. شما همچنین یک معاینه فیزیکی خواهید داشت. این به احتمال زیاد شامل معاینه لگن خواهد بود. اگر احتمال پارگی کیست وجود داشته باشد، ممکن است نیاز به آزمایش داشته باشید. این آزمایشات می تواند سایر علل احتمالی علایم شما مانند بارداری خارج رحمی، آپاندیسیت یا سنگ کلیه را رد کند. برخی از این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: این به دنبال سایر علل احتمالی درد شما است. این کار برای بررسی عفونت لگن انجام می شود. در این آزمایش از امواج صوتی برای مشاهده اندازه، شکل و محل کیست استفاده می شود. این کار برای بررسی اینکه آیا بارداری ممکن است عامل ایجاد کیست باشد انجام می شود. این آزمایش میزان کم آهن در خون شما را بررسی می کنند (کم خونی) آنها همچنین عفونت و علایم سرطان را بررسی می کنند. در این روش از یک سری اشعه ایکس و یک کامپیوتر برای ایجاد یک تصویر دقیق از منطقه استفاده می شود. ممکن است برای رد سایر علل احتمالی علایم، به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشید. اگر برای کیست خود نیاز به جراحی دارید، پزشک شما نحوه آماده سازی را به شما می گوید. به عنوان مثال، شما نباید بعد از نیمه شب قبل از جراحی غذا بخورید یا بنوشید. درمان پارگی کیست تخمدان، به پیچیده بودن آن بستگی دارد. کیست معمولی یک کیسه ساده پر از مایع است. یک کیست پیچیده ممکن است دارای نواحی جامد، برآمدگی روی سطح یا چندین ناحیه پر از مایع باشد. بسیاری از زنان دارای کیست تخمدان عملکردی هستند. بیشتر اینها پیچیده نیستند. کیست پاره شده که پیچیده نیست با داروهای ضد درد درمان می شود. ممکن است به شما گفته شود علایم خود را به مرور مشاهده کنید. در برخی موارد، ممکن است نیاز به انجام سونوگرافی برای پیگیری وضعیت خودتان داشته باشید. ممکن است به درمان دیگری احتیاج نداشته باشید. اگر کیست پیچیده است، ممکن است به مراقبت های متفاوتی نیاز داشته باشید. این نوع کیست ممکن است باعث موارد زیر شود: تب علایم سرطان احتمالی خونریزی که باعث فشار خون پایین یا ضربان سریع قلب می شود. اگر کیست تخمدان دچار پارگی پیچیده شده باشد، ممکن است در بیمارستان به مراقبت نیاز داشته باشید. درمان شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: نظارت دقیق بر ضربان قلب و سایر علایم حیاتی سونوگرافی مکرر برای بررسی وجود خونریزی در شکم مایعات IV (داخل وریدی) برای جایگزینی مایع از دست رفته جراحی برای پیشگیری از بدتر شدن وضعیت پزشکی یا بررسی سرطان نظارت بر سطح گلبول های قرمز خون (هماتوکریت) برای بررسی توانایی خون در حمل اکسیژن در صورت نیاز به عمل جراحی، ارایه دهنده شما ممکن است از یک روش حداقل تهاجمی استفاده کند. به این روش لاپاراسکوپی می گویند. هنگامی که تحت بیهوشی هستید، ارایه کننده برش های کوچکی در شکم شما ایجاد می کند. یک دوربین کوچک روشن و سایر ابزارهای کوچک از طریق این برش ها قرار داده می شوند. پزشک خونریزی را کنترل می کند و هرگونه لخته یا مایع خون را از بین می برد. سپس ممکن است کیست یا کل تخمدان شما را برداشته باشد. سپس ابزارها برداشته می شوند. برش ها بسته و بانداژ می شوند. با پزشک معالج خود در مورد نوع درمان مناسب برای شما صحبت کنید. شما بعد از جراحی باید پیگیری های لازم را انجام دهید که بیشترین اهمیت را برای شما دارد. در صورت نیاز می توانید از داروهای ضد درد استفاده کنید. درد شما باید ظرف چند روز برطرف شود. در صورت تشدید درد، احساس سرگیجه یا علایم جدید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت نیاز به تصویربرداری یا آزمایش خون با پزشک خود تماس بگیرید. اگر کیست تخمدان دچار پارگی پیچیده شده باشد، ممکن است لازم باشد روز یا بیشتر در بیمارستان بمانید. اگر کیست شما دیگر خونریزی ندارد، ممکن است بتوانید به خانه بروید. در صورت نیاز می توانید از داروهای ضد درد استفاده کنید. ممکن است به آزمایش های تصویربرداری پیگیری نیاز داشته باشید تا مطمین شوید خونریزی شما متوقف شده است و ببینید آیا کیست برای رد سرطان به جراحی نیاز دارد یا خیر. در صورت عمل جراحی، نحوه مراقبت از زخم و پانسمان به شما گفته می شود. ممکن است لازم باشد فعالیت بدنی خود را برای مدتی محدود کنید. تیم مراقبت های بهداشتی شما اطلاعات بیشتری را در اختیار شما قرار می دهد. در موارد نادر، پارگی کیست تخمدان به دلیل سرطان ایجاد می شود. این امر نیاز به پیگیری دقیق پزشک متخصص در زمینه مراقبت از سرطان دارد. ممکن است به جراحی و سایر روش های درمانی نیاز داشته باشید. برخی از زنان بیش از یک کیست تخمدان دارند. شما می توانید با پزشک خود برای برنامه ریزی درمان چندین کیست همکاری کنید. کیستی که پاره نشده باشد ممکن است به مرور نیاز به مراقبت داشته باشد. در موارد دیگر، ممکن است نیاز به برداشتن کیست از طریق جراحی داشته باشید. ارایه دهنده شما ممکن است داروهایی مانند قرص های ضد بارداری را تجویز کند. در برخی موارد این می تواند به کوچک شدن کیست تخمدان کمک کند. وجود کیست (برآمدگی پر از مایع) بر روی تخمدان ها شایع است و اغلب بدون علامت است. دانا باراس، MD ، MPH ، متخصص زنان و زایمان در بیمارستان عمومی شهرستان هوارد می گوید: کیست های تخمدان به طور معمول بی ضرر هستند. اما در برخی موارد، کیست تخمدان می تواند پاره شود (باز شود) باراس می گوید: "پارگی کیست تخمدان به طور خودکار جدی و خطرناک نیست. " "در بیشتر موارد، کیست از بین می رود و بدون هیچ مداخله ای بهبود می یابد. با این حال، مواردی وجود دارد که در آن پارگی کیست تخمدان تبدیل به یک اورژانس می شود. " عوامل متعددی می توانند بر مشکل ساز شدن کیست تخمدان ت ثیر بگذارند. آنها عبارتند از: کیست ها می توانند در پاسخ به عفونت لگن (که آبسه نامیده می شود) ایجاد شوند. اگر یک کیست آلوده پاره شود، می تواند باعث سپسیس شود. زنان مبتلا به کیست آلوده با آنتی بیوتیک درمان می شوند و گاهی برای تخلیه جراحی کیست به بستری شدن نیاز دارند. عفونت در ناحیه لگن که عموما ناشی از سوزاک یا کلامیدیا است. بیشتر در معرض کیست تخمدان آلوده هستند. باکتری های ناشی از این بیماری های مقاربتی از دهانه رحم به داخل رحم منتقل می شوند و ممکن است باعث ایجاد کیست شوند. این کیست ها مملو از باکتری هایی هستند که در صورت پاره شدن می توانند منجر به سپسیس شوند. هنگامی که وزن کیست باعث می شود که تخمدان یک یا چند بار روی خود بچرخد (به نام پیچ خوردگی تخمدان) جریان خون به تخمدان کاهش می یابد یا قطع می شود. اگر این اتفاق بیفتد، جراحی برای بازگرداندن جریان خون ضروری است. در حالی که برخی از کیست های تخمدان پاره می شوند ممکن است علایم کمی ایجاد کنند، اما برخی دیگر شدیدتر هستند. تیم مراقبت های بهداشتی شما می تواند به شما در ایجاد یک برنامه مدیریتی که بیشترین اهمیت را برای شما دارد کمک کند. منبع:

بیماری های مادرزادی مشکلاتی هستند که وقتی کودک در رحم در حال رشد است رخ می دهد. بیماری های مادرزادی می تواند جزیی یا شدید باشد. این بیماری ها احتمال دارد بر ظاهر، عملکرد اعضای بدن و رشد جسمی و روانی کودک ت ثیر بگذارند. بیشتر بیماری های مادرزادی در سه ماه اول بارداری، زمانی که اندام ها هنوز در حال شکل گیری هستند، صورت می گیرند. تقریبا از هر نوزاد نوزاد در ایالات متحده آمریکا با بیماری مادرزادی متولد می شود. برخی از بیماری های مادرزادی بی ضرر، ولی بعضی دیگر نیاز به درمان پزشکی طولانی مدت دارند. بیماری های مادرزادی شدید علت اصلی مرگ نوزادان در ایالات متحده است. برخی از نوزادان در حالی که هنوز در رحم هستند، در نحوه تشکیل اعضای بدن دچار مشکل می شوند. به این مشکلات سلامتی، بیماری های مادرزادی گفته می شود. بیش از نوع بیماری مادرزادی وجود دارد، از موارد جزیی که نیازی به درمان ندارند تا موارد جدی که باعث معلولیت می شوند یا نیاز به درمان پزشکی یا جراحی دارند. در بیشتر موارد، پزشکان نمی دانند چه چیزی باعث بیماری مادرزادی در نوزاد شده است. ولی علت احتمال دارد ناشی از عوامل محیطی (مانند قرار گرفتن کودک در معرض مواد شیمیایی یا ویروس در رحم) ، مشکل ژن ها یا ترکیبی از این موارد باشد. به طور کلی، بیماری های مادرزادی می تواند نتیجه عوامل زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ژنتیک عفونت در دوران بارداری انتخاب ها و رفتارهای زندگی قرار گرفتن در معرض برخی از داروها و مواد شیمیایی با این حال، دلایل اصلی برخی بیماری های مادرزادی اغلب ناشناخته است. مادر یا پدر احتمال دارد ناهنجاری های ژنتیکی را به کودک خود منتقل کنند. ناهنجاری های ژنتیکی هنگامی رخ می دهد که ژن به دلیل جهش یا تغییر، دچار بیماری شده و یک ژن یا بخشی از آن وجود نداشته باشد. این بیماری ها در هنگام لقاح اتفاق می افتد و اغلب نمی توان از آنها پیشگیری کرد. بیماری خاصی احتمال دارد در سابقه خانوادگی یکی از والدین یا هر دو وجود داشته باشد. هر سلول در بدن دارای کروموزوم های حاوی ژن است که خصوصیات منحصر به فرد را تعیین می کند. در حین بارداری، کودک از هر یک از والدین یک جفت کروموزوم و ژن های موجود در آنها را به ارث می برد. یک خطا در طی این روند می تواند باعث شود کودک با کروموزوم های خیلی کم و زیاد یا آسیب دیده به دنیا بیاید. یکی از بیماری ها شناخته شده هنگام تولد که ناشی از مشکل کروموزوم است، است. نوزاد پس از گرفتن یک کروموزوم اضافی دچار سندرم داون می شود. بیماری ژنتیکی دیگر هنگامی اتفاق می افتد که هر دو والدین یک ژن معیوب برای بیماری را داشته باشند. یک بیماری یا بیماری همچنین می تواند زمانی اتفاق بیفتد که فقط یکی از والدین دارای ژن آن بیماری باشند. این شامل بیماری های مادرزادی مانند آکندروپلازی (نوعی) و سندرم مارفان است. برخی از پسران اختلالات ناشی از ژن هایی را که فقط مادران به آنها منتقل کرده اند، به ارث می برند. به این بیماری ها، که شامل شرایطی مانند هموفیلی و کوری رنگ است، پیوند X گفته می شود زیرا ژن ها بر روی کروموزوم X حمل می شوند. اگر مادری در دوران بارداری عفونت های خاصی (مانند توکسوپلاسموز) داشته باشد، کودک او می تواند بیماری مادرزادی داشته باشد. سایر مواردی که باعث بیماری می شوند عبارتند از سرخچه و (واریسلا) خوشبختانه بسیاری از افراد در برابر این بیماری ها واکسینه می شوند بنابراین این عفونت ها نادر است. سوء مصرف الکل توسط مادر احتمال دارد باعث سندرم الکل جنین شده و داروهای خاصی که مصرف می کند می تواند باعث بیماری مادرزادی شود. (پزشکان سعی می کنند از مصرف داروهای مضر در دوران بارداری خودداری کنند) عوامل دیگر مانند قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی یا ویروس ها نیز خطر را افزایش می دهند. تمام زنان باردار در معرض خطر زایمان کودکی با بیماری مادرزادی قرار دارند. خطر تحت هر یک از شرایط زیر افزایش می یابد: سن مادر سال یا بالاتر مراقبت های ناکافی قبل از تولد سابقه خانوادگی بیماری مادرزادی یا سایر اختلالات ژنتیکی مصرف مواد مخدر، یا سیگار کشیدن در دوران بارداری عفونت های ویروسی یا باکتریایی درمان نشده، از جمله عفونت های مقاربتی استفاده از برخی از داروهای پرخطر، مانند ایزوترتینویین و لیتیوم زنانی که از قبل تحت شرایط پزشکی مانند دیابت قرار دارند در معرض خطر بیشتری خواهند بود. بیماری های مادرزادی معمولا به عنوان ساختاری یا عملکردی و رشد طبقه بندی می شوند. اگر نوزادی با قسمتی از بدن که از دست رفته یا ناقص است متولد شود، به آن بیماری ساختاری مادرزادی می گویند. بیماری قلب شایع ترین نوع بیماری ساختاری است. سایر موارد شامل، شکاف کام، پا چنبر و دررفته مفصل ران مادرزادی است. وقتی مشکلی در درون بدن کودک وجود داشته باشد، به آن بیماری متابولیکی هنگام تولد می گویند. بیماری متابولیکی از تجزیه مناسب بدن برای ایجاد انرژی جلوگیری می کند. نمونه هایی از بیماری ها متابولیکی شامل بیماری Tay - Sachs ، بیماری مهلکی است که بر سیستم عصبی مرکزی ت ثیر می گذارد و فنیل کتونوریا ( PKU ) است که بر روند پردازش پروتیین در بدن ت ثیر می گذارد. برای افرادی که می خواهند پدر و مادر شوند، مهم است که بدانند برخی از بیماری های مادرزادی قابل پیشگیری است. یک زن، با مصرف و دریافت ید کافی در رژیم غذایی می تواند به جلوگیری از برخی از انواع بیماری های مادرزادی کمک کند. اما درک این نکته نیز مهم است که اکثر نوزادانی که با بیماری مادرزادی متولد می شوند، از پدر و مادر سالم بدون هیچ مشکلی در سلامتی یا عوامل خطر هستند. بیماری ها عملکردی یا تکوینی باعث عدم عملکرد صحیح یک قسمت یا سیستم بدن شده و اغلب باعث ناتوانی در هوش یا رشد می شوند. بیماری ها عملکردی یا تکوینی هنگام تولد شامل بیماری متابولیک، مشکلات حسی و سیستم عصبی است. بیماری متابولیک باعث ایجاد مشکل در شیمی بدن کودک می شود. سندرم داون، که باعث تاخیر در رشد جسمی و ذهنی می شود. که به ریه ها و دستگاه گوارش آسیب می رساند. بیماری سلول داسی شکل، هنگامی رخ می دهد که گلبول های قرمز خون از دست می روند. برخی از کودکان با مشکلات جسمی، همراه با بیماری خاص مادرزادی روبرو هستند. با این حال، بسیاری از کودکان هیچ گونه ناهنجاری قابل مشاهده ندارند. بیماری ها احتمال دارد ماه ها یا حتی سال ها پس از تولد کودک قابل شناسایی نباشند. بسیاری از بیماری های مادرزادی در دوران بارداری قابل تشخیص است. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند از سونوگرافی قبل از تولد برای تشخیص برخی بیماری های مادرزادی در رحم استفاده کند. گزینه های غربالگری عمیق تر، مانند آزمایش خون و آمنیوسنتز (گرفتن نمونه ای از مایع آمنیوتیک) نیز احتمال دارد صورت بگیرد. این آزمایشات معمولا به دلیل سابقه خانوادگی، سن بالای مادر یا سایر عوامل شناخته شده، به زنانی که بارداری در معرض خطر بیشتری دارند ارایه می شود. آزمایشات قبل از زایمان می تواند به تشخیص اینکه مادر عفونت یا بیماری دیگری دارد که برای کودک مضر است کمک کند. معاینه فیزیکی و تست شنوایی همچنین احتمال دارد به پزشک کمک کند تا بیماری های مادرزادی را پس از تولد نوزاد تشخیص دهد. آزمایش خون به نام آزمون نوزاد تازه متولد شده می تواند به پزشکان کمک کند تا اندکی پس از تولد، قبل از بروز علایم، برخی بیماری های مادرزادی را تشخیص دهند. مهم است که بدانید غربالگری قبل از تولد همیشه هنگام حضور در بیماری تشخیص داده نمی شود. یک آزمایش غربالگری همچنین می تواند بیماری را به طور نادرست تشخیص دهد. با این حال، بسیاری از بیماری های مادرزادی پس از تولد با قطعیت تشخیص داده می شود. ؟ گزینه های درمان بسته به شرایط و میزان شدت آن بیماری، متفاوت است. برخی از بیماری های مادرزادی را می توان قبل از تولد یا اندکی بعد از آن درمان کرد. بیماری های دیگر، احتمال دارد کودک را تا آخر عمر تحت ت ثیر قرار دهد. بیماری خفیف می تواند استرس زا باشد، اما به طور معمول بر کیفیت زندگی کلی بیمار ت ثیری نمی گذارد. بیماری ها شدید هنگام تولد، مانند یا اسپینا بیفیدا، می تواند باعث ناتوانی طولانی مدت یا حتی مرگ شود. با پزشک خود در مورد درمان مناسب شرایط کودک مشورت کنید. احتمال دارد از داروها برای درمان برخی بیماری های مادرزادی یا کاهش خطر عوارض ناشی از آن استفاده شود. در برخی موارد، شاید برای کمک به اصلاح ناهنجاری قبل از تولد، دارویی برای مادر تجویز شود. جراحی می تواند بیماری خاصی را برطرف کرده یا علایم را کاهش دهد. برخی از افراد با بیماری مادرزادی، مانند، احتمال دارد تحت عمل جراحی پلاستیک که هم از نظر سلامتی و هم از مزایای زیبایی برخوردار است قرار بگیرند. بسیاری از نوزادان دارای بیماری قلب نیز به جراحی احتیاج دارند. احتمال دارد به والدین آموزش داده شود که دستورالعمل های خاصی را برای تغذیه، استحمام و نظارت بر نوزاد با بیماری مادرزادی رعایت کنند. از بسیاری از بیماری های مادرزادی نمی توان پیشگیری کرد، اما روش هایی وجود دارد که می تواند خطر داشتن نوزادی با بیماری مادرزادی را کاهش دهد. زنانی که قصد باردار شدن دارند باید قبل از بارداری مکمل های اسید فولیک را شروع کنند. این مکمل ها باید در طول بارداری نیز مصرف شوند. اسید فولیک می تواند به جلوگیری از بیماری در ستون فقرات و مغز کمک کند. مصرف ویتامین ها در دوران بارداری نیز توصیه می شود. زنان باید از مصرف الکل، مواد مخدر و دخانیات در دوران بارداری و بعد از آن خودداری کنند. آنها همچنین باید در هنگام مصرف برخی داروها احتیاط کنند. این داروها که به طور معمول بی خطر هستند، در صورت مصرف توسط یک زن باردار، می توانند بیماری های مادرزادی جدی ایجاد کنند. در مورد داروهای مصرفی خود از جمله داروهای بدون نسخه و مکمل ها با پزشک مشورت کنید. اکثر واکسن ها در دوران بارداری بی خطر هستند. در حقیقت، برخی واکسن ها می توانند از بیماری های مادرزادی پیشگیری کنند. برخی از واکسن های حاوی ویروس زنده خطر ابتلا به جنین در حال رشد از نظر تیوری وجود دارد، بنابراین این موارد نباید در دوران بارداری تجویز شوند. باید از پزشک خود بپرسید که کدام واکسن ها ضروری و بی خطر هستند. حفظ وزن مناسب همچنین به کاهش خطر عوارض در دوران بارداری کمک می کند. زنانی که از قبل بیماری هایی مانند دیابت دارند، باید مراقبت های ویژه ای برای مدیریت سلامت خود انجام دهند. حضور در جلسات درمانی منظم قبل از تولد بسیار مهم است. اگر بارداری شما پر خطر تلقی شود، پزشک می تواند را برای شناسایی بیماری انجام دهد. بسته به نوع بیماری، پزشک احتمال دارد بتواند آن را قبل از تولد کودک درمان کند. یک مشاور ژنتیک می تواند به زن و شوهرهایی که سابقه خانوادگی در مورد بیماری یا عوامل خطرساز دیگر برای بیماری های مادرزادی دارند کمک کند. هنگامی که به بچه دار شدن فکر می کنید یا از قبل انتظار دارید، یک مشاور احتمال دارد مفید باشد. مشاوران ژنتیک می توانند با ارزیابی سابقه خانوادگی و سوابق پزشکی، احتمال تولد کودک با بیماری را تعیین کنند. آنها همچنین می توانند آزمایشاتی را برای تجزیه و تحلیل ژن های مادر، پدر و نوزاد انجام دهند.

سرطان خون در کودکان معمولا حاد است، به این معنی که به سرعت پیشرفت می کند. در نتیجه، در صورت مشاهده علایم فرد، باید با پزشک تماس بگیرد سرطان خون نوعی سرطان است که بر خون ت ثیر می گذارد. دو نوع شایع آن در کودکان، لوسمی لنفوبلاستیک حاد و لوسمی حاد میلوژن است در فرد مبتلا به سرطان خون، سلول های خونی قبل از تشکیل کامل در جریان خون آزاد می شوند، بنابراین سلول های سالم کمتری در بدن وجود دارد در زیر، انواع سرطان خون در کودکان، علایم و روش های درمانی را شرح می دهیم. سپس بررسی می کنیم که چه موقع باید با پزشک تماس بگیریم. سرطان خون شایع ترین شکل سرطان در کودکان است. این بیماری سالانه تا کودک زیر سال در ایالات متحده را تحت ت ثیر قرار می دهد سرطان خون هنگامی رخ می دهد که مغز استخوان، سلول های خونی جدید را قبل از بلوغ کامل در جریان خون آزاد کند این سلولهای خونی نابالغ آن گونه که باید عمل نمی کنند و در نهایت تعداد سلولهای نابالغ از سالم بیشتر می شود. سرطان خون می تواند گلبول های قرمز و سفید خون و پلاکت ها را تحت ت ثیر قرار دهد. مغز استخوان، سلول های بنیادی تولید می کند که می تواند به یک سلول بنیادی میلوییدی یا لنفاوی تبدیل شود سلول های بنیادی لنفاوی به سلول های سفید خون تبدیل می شوند. سلول های بنیادی میلوییدی می توانند به موارد زیر تبدیل شوند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پلاکت سلول های قرمز خون گلبول های سفید خون سرطان خون معمولا حاد یا مزمن است و انواع مزمن آن در کودکان به ندرت دیده می شود. آنها می توانند شامل لوسمی میلوییدی مزمن یا لوسمی لنفوسیتیک مزمن باشند بیشتر لوسمی های دوران کودکی، حاد هستند، به این معنی که سریع پیشرفت می کنند و در اسرع وقت به درمان نیاز دارند سرطان خون حاد لنفوبلاستیک شایع ترین نوع در کودکان است که است سرطان خون در کودکان معمولا حاد است، به این معنی که به سرعت پیشرفت می کند. در نتیجه، در صورت مشاهده علایم فرد، باید با پزشک تماس بگیرد شایعترین نوع سرطان خون در کودکان، است که از هر مورد سرطان خون در کودکان، مورد را نشان می دهد درمان احتمال دارد شامل ترکیبی از شیمی درمانی، داروهای هدفمند، ایمونوتراپی، پیوند سلول های بنیادی، جراحی و پرتودرمانی باشد پیش آگهی به نوع سرطان خون و سن کودک بستگی دارد تشخیص بیماری می تواند بر سلامت روانی و جسمی کودک ت ثیر بگذارد و ت ثیرات آن به مراقبین، اعضای خانواده و دوستان نیز سرایت می کند.

اگر کودک شما به یک اختلال رشد زبان بیانی ( DELD ) مبتلا باشد، ممکن است در به خاطر سپردن کلمات واژگان یا استفاده از جملات پیچیده مشکل داشته باشد. به عنوان مثال، یک کودک ساله مبتلا به DELD وقتی از وی سوالی پرسیده شود، کودک نمی تواند کلمات مناسبی برای پاسخگویی به شما پیدا کند. کودکان مبتلا به اختلال رسایی زبان یا اختلال زبان بیانی در بیان خود از طریق گفتار، نوشتن یا اشاره دشوار هستند. برای بسیاری از کودکان، علت اختلال رسایی زبان ناشناخته است. درمان اختلال رسایی زبان به شدت آن بستگی دارد، اما ممکن است شامل درمان با یک آسیب شناس گفتاری باشد. کودکان مبتلا به اختلال رسایی زبان در انتقال یا بیان اطلاعات در گفتار، نوشتن، زبان اشاره یا ژست مشکل دارند. برای کودکان پیش دبستانی، دشواری بیان خود در نوشتن مشهود نیست، زیرا آنها آموزش رسمی را شروع نکرده اند. DELD معمولا به بیان و طرز صحبت کردن محدود می شود و بر توانایی کودک شما در خواندن، گوش دادن یا تولید صدا ت ثیر نمی گذارد، مگر اینکه کودک به سایر ناتوانی های یادگیری هم مبتلا باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت DELD به درستی شناخته نشده است. اما معمولا به سطح هوش کودک شما ارتباط ندارد. به طور معمول، هیچ دلیل خاصی برای اختلال رشد زبان بیانی وجود ندارد. برای بسیاری از کودکان، علت اختلال رسایی زبان مشخص نیست. بعضی از کودکان تنها در رشد زبان دچار مشکل می شوند، در حالی که سایر زمینه های رشد آنها همانطور که انتظار می رود در حال پیشرفت هستند. برای کودکان دیگر، اختلال رسایی زبان با مشکلات رشد یا اختلالات شناخته شده ای همراه است (به عنوان مثال، یا کاهش شنوایی) اوتیسم و اختلال شنوایی با برخی از اختلال رشد زبان بیانی همراه است. این مسایل می تواند علایم کودک شما را بدتر کند. اگر سیستم عصبی مرکزی کودک شما آسیب دیده باشد، احتمال دارد که به یک اختلال زبانی به نام آفازی مبتلا شوند. اختلال زبان بیانی می تواند یک نقص در رشد (از بدو تولد) یا یک اختلال اکتسابی باشد (پس از یک دوره رشد طبیعی رخ می دهد) همچنین می تواند نتیجه ضربه (مانند ضربه به سر) یا یک بیماری و حتی سوءتغذیه باشد. تحقیقات نشان می دهد که، در برخی موارد، اختلال رسایی زبان در بیش از یک عضو خانواده و در بین نسل ها رخ می دهد. کودکان مبتلا به اختلال رسایی زبان در ترکیب کلمات برای تشکیل عبارات و جملات دقیق مشکل دارند. به عنوان مثال، کودک ممکن است از فرم صحیح فعل زمان استفاده نکند (آنها ممکن است بگویند "من می روم" که معنی آنها "من رفتم") یا کلمات دستوری مهم را حذف کنند (ممکن است بگویند "من می روم" در حالی که باید بگویند من دارم می روم) آنها به طور معمول از عبارات و جملات بسیار کوتاه تری نسبت به سایر کودکان هم سن و سال خود استفاده می کنند و واژگان آنها کوچکتر و اساسی تر است. کودکان مبتلا به این اختلال معمولا نسبت به هم سن و سالان خودشان، نسبت به موارد زیر کمبود هایی را دارند: یادآوری کلمات قرار دادن کلمات و جملات کنار هم برای بیان افکار و عقاید استفاده از زبان به طور مناسب در تنظیمات مختلف با افراد مختلف (به عنوان مثال، در خانه، مدرسه، با والدین و معلمان) نمونه های خاص اختلال رسایی زبان، عبارتند از: یک کودک هفت ساله قادر به پیوستن جملات با کلماتی مانند "و"، "اما" یا "اگر" نیست. کودک سه ساله ای که فقط در عبارات دو کلمه ای صحبت می کند. تکرار سوالات و حرف های دیگران عدم توانایی در شروع یا برقراری مکالمه رعایت نکردن قوانین عمومی ارتباط با دیگران مشکل در کار شفاهی و کتبی، و تکالیف مدرسه شک و تردید هنگام تلاش برای مکالمه عدم توانایی رسیدن به موضوع، یا صحبت "در محافل" استفاده از واژگان غیر اختصاصی مانند "این" یا "چیز" داشتن واژگان محدود و ابتدایی تر نسبت به کودکان در سن مشابه استفاده از جمله کوتاه تر و ساده تر از کودکان در یک سن مشابه استفاده از کلمات اشتباه در جملات یا معنای گیج کننده در جملات استفاده از کلمات و جملات نسبت به کودکان هم سن و سال خودش کمتر داشتن مشکلی در بازگویی داستان یا انتقال اطلاعات به روشی سازمان یافته یا منسجم اشتباهات دستوری، کنار گذاشتن کلمات و استفاده از ساختار جمله ضعیف یا ناقص (به عنوان مثال، "او کار می کند" به جای "او می خواهد کار کند" و "من صحبت می کنم" به جای "من می توانم صحبت کنم") این اختلال ممکن است به تنهایی یا با اختلالات زبان دیگر ظاهر شود. علایم معمولا به مشکلات لغات و حافظه کلمات نادرست محدود می شود. به عنوان مثال، ممکن است کودک شما قادر به یادآوری کلماتی که تازه یاد گرفته است، نباشد. در این شرایط احتمال دارد واژگان کودک در مقایسه با سایر کودکان در همان گروه سنی کمتر از حد متوسط باشد. کودک ممکن است نتواند یک جمله طولانی درست را بیان کند و شاید کلمات را حذف کرده یا آنها را به ترتیب اشتباه استفاده کند. همچنین ممکن است زمان ها را اشتباه بگیرند. به عنوان مثال، آنها ممکن است به جای "من پریدم" بگویند "من می پریدم". کودکان مبتلا به DELD معمولا از اصوات پر کننده مانند " uh " و " um " استفاده می کنند، زیرا آنها نمی توانند به بهترین شکل بیان خود فکر کنند. آنها همچنین معمولا عبارات و سوالات را تکرار می کنند. کودک شما ممکن است بخشی از سوال شما را در حالی که به چگونگی پاسخ دادن فکر می کند، دوباره تکرار کند. اگر کودک شما علایم فوق را از خود بروز می دهد و همچنین در درک حرف های شما برای او دشوار است، ممکن است دچار اختلال زبان پذیرا - رسا شده باشد ( RELD ) در این صورت، ممکن است کودک برای درک اطلاعات، سازماندهی افکار و پیروی از دستورالعمل ها نیز با مشکل روبرو شود. برخی از مهارت های زبانی کودکان با تاخیر شروع می شود اما با گذشت زمان جبران خواهند شد. با این حال، در مورد DELD ، کودک ممکن است برخی مهارت های زبانی یاد بگیرد. درک نکات مهم در زبان مشترک در کودکان می تواند به شما کمک کند تا تصمیم بگیرید که آیا به پزشک کودک مراجعه کنید یا نه. پزشک می تواند کودک را به یک گفتاردرمانگر، یک روانشناس یا یک متخصص رشد کودک ارجاع دهد. آنها معمولا برای تعیین اینکه آیا افراد دیگر در خانواده شما دارای اختلال زبان یا گفتار هستند، سابقه پزشکی شما را بررسی می کنند. در این شرایط معمولا مراجعه به یک آسیب شناس گفتاری زبان، توصیه می شود. آنها در درمان و ارزیابی افرادی که در بیان زبان مشکل دارند، تخصص دارند. در هنگام ملاقات با یک متخصص، کودک شما یک آزمایش استاندارد برای اختلال رسایی زبان انجام می دهد. همچنین ممکن است کودک به آزمایش شنوایی نیاز داشته باشد. احتمال دارد کم شنوایی باعث ایجاد مشکل در زبان کودک شما شده باشد. آسیب شناسان گفتاری همچنین ممکن است روند های تشخیصی زیر را توصیه کنند: تست پردازش شنوایی (این با استاندارد متفاوت است) آزمایشی برای (برای کودکان در سنین مدرسه) ارزیابی عملکرد شناختی (تفکر و هوش) توسط یک روانشناس ثبت شده. گزینه های درمانی DELD شامل زبان درمانی و مشاوره است. کودکان برای رشد مهارت های زبانی باید بتوانند موارد زیر را انجام دهند: دریافت اطلاعات اطلاعات را درک کند. اطلاعات را حفظ کند. گفتاردرمانی بر آزمایش و تقویت این مهارت ها و کمک به کودک در افزایش واژگان خود متمرکز است. یک گفتاردرمانگر می تواند از تکرار کلمات، تصاویر، مطالب خواندنی متناسب و ابزارهای دیگر برای پرورش شما استفاده کند. کودکانی که در بیان خود مشکل دارند ممکن است احساس ناامیدی و انزوای اجتماعی کنند. کودک شما احتمالا زیاد با اطرافیان خود درگیر می شود. زیرا در هنگام مشاجره نمی تواند کلمات مناسب را پیدا و منظور خودش را بیان کند. مشاوره به کودک کمک می کند در هنگام بروز درگیری ها چگونه از خودش دفاع کند و مشکل را برطرف کند. به طور کلی، گزینه های درمانی برای این اختلال به شدت آن بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: کمک از معلمان آموزش ویژه جلسات گروهی با گفتار درمان جلسات درمانی فردی با گفتار درمان کمک معلم برای کودکان با اختلال شدید زبان جلسات گفتار درمانی همراه با برنامه های خانگی که والدین می توانند با کودک خود استفاده کنند. پیش آگهی کودکان مبتلا به DELD زمانی خوب و مثبت است که این اختلال با بیماری دیگری مانند نقص شنوایی، آسیب مغزی یا اختلال یادگیری همراه نباشد. کودکان مبتلا به DELD معمولا از طریق زبان درمانی، یاد می گیرند که چگونه حرف های خودشان را کاملا بیان کنند. مشاوره همچنین می تواند به فرزندتان کمک کند تا از نظر اجتماعی خود شان را نشان دهند و از اعتماد به نفس پایین جلوگیری کند. شروع درمان به موقع و سریع برای به حداقل رساندن چالش های روانشناختی که کودک شما ممکن است در نتیجه این اختلال تجربه کند مهم است.

میگرن شکمی در کودکان با دردی در مرکز شکم مشخص می شود که ممکن است شدید باشد. علایم می توانند به مدت یک ساعت تا چند روز ادامه داشته باشند. حالت تهوع و استفراغ ممکن است همراه با درد باشد. مانند بزرگسالان، کودکان می توانند به میگرن مبتلا شوند. این وضعیت می تواند همان نوع بیماری باشد که در بزرگسالان دیده می شود، که به طور معمول با سردرد اتفاق میفتد و گاهی اوقات هاله ایجاد می کند. استفراغ و فوتوفوبیا (کاهش تحمل به نور) می تواند همزمان با این وضعیت رخ دهد. کودکان همچنین دچار برخی از تغییرات غیرمعمول و غیرمعمول میگرن می شوند که به ویژه با سردرد همراه نیستند، که معمولا در بزرگسالان مشاهده نمی شود. میگرن شکمی یکی از این انواع است. میگرن شکمی نوعی بیماری است که تصور می شود مربوط به میگرن است که با درد در شکم مشخص می شود. اغلب با عوامل معمول میگرن کلاسیک بروز می کند. درد می تواند شدید باشد و حالت تهوع و استفراغ ایجاد شود. میگرن شکمی در بزرگسالان به ندرت دیده می شود، اما تخمین زده شده است که تا کودکان مبتلا به این بیماری سابقه خانوادگی مثبتی در مورد میگرن دارند. علت دقیق میگرن شکمی به طور کامل مشخص نشده است، اما پزشکان و محققان معتقدند تغییر در هورمون هایی مانند سروتونین، تغییر در سیستم اعصاب و غدد درون ریز و تغییر در اتصال مغز و روده می تواند باعث حملات شود. ارتباط مغز و روده در میگرن شکمی نقش اساسی دارد. استرس در اوایل زندگی ممکن است کودک را مستعد بیماری هایی مانند میگرن شکمی یا سندرم روده تحریک پذیر کند. سایر دلایل احتمالی میگرن شکمی عبارتند از: تغییر جریان خون در روده ها کمبود خواب الگوی خواب نامنظم تغییر در میکروبیوم نقش اساسی در سلامت روده دارد و می تواند منجر به میگرن شکمی و سایر موارد مانند سندرم روده تحریک پذیر شود پروبیوتیک ها، باکتری های "مفید" زنده موجود در غذاهایی مانند ماست و پنیر به حفظ باکتری های خوب در روده کمک می کنند. مصرف مقدار زیادی آنتی بیوتیک همچنین می تواند تعادل سالم روده را به هم بزند و منجر به رشد باکتری های مضر در روده شود. برخی از غذاهای رایج که باعث بروز سردردهای میگرنی می شوند نیز می توانند باعث میگرن شکمی شوند. آنها عبارتند از: شکلات مونوسدیم گلوتامات ( MSG ) نیتریت ها (به غذاهایی مانند سردی اضافه می شود) هر کودک ممکن است تحت ت ثیر غذاهای مختلف قرار می گیرد. به بیماران یا والدین توصیه می شود که برای کمک به تشخیص اینکه کدام غذاها باعث درد معده می شوند، از رژیم غذایی کودک خود یادداشت برداری کنند. همانطور که گفته شد، میگرن شکمی دردی در شکم ایجاد می کند که می تواند شدید و ناتوان کننده باشد. به طور معمول در قسمت میانی شکم، اغلب در اطراف ناف قرار دارد. گرفتگی، حالت تهوع و استفراغ می تواند درد را همراه داشته باشد. رنگ پریدگی اغلب مشاهده می شود. ممکن است سردرد وجود نداشته باشد. علایم معمولا با خواب تسکین می یابد و می تواند از یک ساعت تا چند روز ادامه داشته باشد. از طرفی هم بعضی از کودکان ممکن است سردردهای میگرنی را تجربه کنند که با درد معده آنها ارتباط نداشته باشد. اگر کودک شما استفراغ می کند، تشخیص بین میگرن شکمی و سندرم استفراغ دوره ای مهم است. سندرم استفراغ دوره ای مهم است که باعث استفراغ مکرر می شود و ناگهان از بین می رود. کودکانی که به میگرن شکمی مبتلا می شوند، در دوره های مختلف علایم را بروز نمی دهند. بر همین اساس تشخیص این بیماری ممکن است مشکل باشد زیرا علایم مشابه سایر دلایل درد معده است. درد شکمی در حمله میگرن بین یک ساعت تا سه روز طول می کشد. در بین حملات، بچه ها سالم هستند و هیچ علایمی ندارند. علایم میگرن شکمی شبیه بسیاری از دیگر بیماری های دستگاه گوارش ( GI ) در کودکان است. تفاوت در این است که علایم میگرن شکمی با روزها تا ماه ها بدون هیچ علامتی پدیدار می شود. به دلیل عدم وجود مکرر سردرد، تشخیص این وضعیت به خصوص در اولین قسمت ممکن است دشوار باشد. هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد که بتواند تشخیص میگرن شکمی را تایید کند، بنابراین تشخیص بر اساس حذف و رد سایر شرایط خواهد بود. مراجعه به متخصص گوارش کودکان که می تواند ابتدا سایر دلایل درد شکم را رد کند از جمله شرایط مشابهی مانند: یبوست سندرم روده تحریکپذیر بیماری کرون زخم پانکراتیت به طور کلی، میگرن شکمی در کودکانی که معیارهای زیر را دارند تشخیص داده می شود: حداقل پنج حمله درد شکمی که هر کدام تا ساعت طول می کشد. درد کسل کننده اطراف دکمه شکم که ممکن است از شدت متوسط تا شدید باشد. حداقل دو مورد از علایم مانند از دست دادن اشتها، حالت تهوع، استفراغ، رنگ پریدگی پوست هیچ شواهدی از بیماری GI یا بیماری کلیوی دیگر وجود ندارد. آزمایشات بالینی و مطالعات تصویربرداری معمولا برای رد سایر شرایطی که می توانند علت بروز علایم باشند، انجام می شود. الکتروانسفالوگرافی ( EEG ) گاهی اوقات برای رد کردن اختلال تشنج تجویز می شود. درمان میگرن شکمی می توانند به منظور کاهش علایم حمله حاد و پیشگیری یا کاهش شدت دوره های بعدی صورت بگیرد. تحقیقات تاکنون اطلاعات کافی برای تعیین قاطعانه نقش داروی خاصی در درمان علایم یا جلوگیری از بروز میگرن شکمی در آینده ارایه نکرده است. هنوز هم بسیاری از بیماران به داروهای ضد میگرن و سایر داروها پاسخ می دهند. انواع داروهایی که می توانند برای کنترل میگرن شکمی استفاده شوند عبارتند از: داروهای ضد درد، مانند داروهای ضد التهاب غیراستروییدی ( NSAID ) یا استامینوفن سوماتریپتان عضوی از گروه داروهای تریپتان که برای درمان میگرن در بزرگسالان استفاده می شود، برای درمان برخی از کودکان بزرگتر مبتلا به میگرن شکمی استفاده شده است. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و داروهایی که اثرات سروتونین را مسدود می کنند در برخی بیماران برای کاهش دفعات حملات استفاده شده است. از اسید والپروییک ( Depakote ) ، داروی ضد تشنج، برای درمان میگرن شکمی استفاده شده است. داروهای ارگوتامین، که برای بزرگسالان مبتلا به میگرن و درمان برخی از انواع میگرن در دوران کودکی استفاده می شود. آنتی هیستامین cyproheptadine نشان داده شده است که در برخی از کودکان با انواع میگرن موثر است. از جنبه های دیگر درمان ممکن است تجویز مایعات داخل وریدی در صورت استفراغ شدید و استفاده از داروهای آرامبخش یا داروهای ضد استفراغ باشد. از طرفی هم درمان می تواند شامل توصیه هایی برای شناسایی و جلوگیری از عوامل تحریک کننده باشد. به عنوان مثال، اگر عوامل محرک غذایی مشخص شده است، باید از قرار گرفتن در معرض آن خودداری شود، اگرچه همه کسانی که میگرن شکمی را تجربه می کنند، عوامل محرک غذایی مشخصی ندارند و عامل محرک در همه موارد قابل شناسایی نیست. برنامه های مدیریت استرس و آرام سازی ممکن است در برخی موارد می تواند مفید باشد. پیش آگهی میگرن شکمی خوب است. در بیشتر کودکان سرانجام حملات درد شکم تسکین می یابد. با این حال، اکثر کودکان (حدود درصد در یک مطالعه بر روی کودک) که میگرن شکمی دارند، در بزرگسالی به میگرن مبتلا می شوند. اعتقاد بر این است که میگرن شکمی یکی از انواع میگرن است که در کودکان شایع است اما در بزرگسالان به ندرت دیده می شود. میگرن شکمی در کودکان با دردی در مرکز شکم مشخص می شود که ممکن است شدید باشد. علایم می توانند به مدت یک ساعت یا چند روز ادامه داشته باشند. حالت تهوع و استفراغ ممکن است همراه با درد باشد. خواب به طور معمول میگرن شکمی را تسکین می دهد. داروهایی که برای درمان میگرن کلاسیک استفاده می شوند نیز می توانند موثر باشند، اگرچه هیچ درمان واحدی وجود ندارد که بتواند در همه بیماران تاثیر داشته باشد. بیشتر کودکان مبتلا به میگرن شکمی سابقه خانوادگی میگرن دارند و اکثرا در بزرگسالی به میگرن مبتلا می شوند. علت دقیق میگرن شکمی به خوبی شناخته نشده است. ممکن است به هر دو عامل نورولوژیک و غدد درون ریز (هورمون) مربوط باشد. تشخیص میگرن شکمی ممکن است دشوار باشد و به رد سایر علل احتمالی درد شکم و علایم آن بستگی دارد. هیچ آزمایش تشخیصی وجود ندارد که تشخیص را ت یید کند. منابع:

اختلالات متابولیک در کودکان می تواند مادرزادی یا اکتسابی باشد، اگرچه بیشتر آنها می تواند به دلیل جهش در ژن ها باشد که به ارث می رسند. برخی از اختلالات متابولیک در کودکان ممکن است به دلیل چاقی ایجاد شوند. در بیماری اختلال متابولیک، ژن های معیوب ممکن است قادر به تولید آنزیم های مورد نیاز بدن نباشند یا در مقادیر کمتری آنها را تولید کنند. این امر می تواند باعث ایجاد اختلالات در متابولیسم شود و منجر به موارد زیر شود: عدم توانایی در جذب مواد مغذی ضروری بدن. تجمع مواد زاید در بدن، که می توانند سمی باشند. عدم توانایی در تولید مواد مورد نیاز و سازنده بدن مانند، و چربی ها برای آزادسازی انرژی. شناسایی علایم اولیه اختلالات متابولیک مختلف، برای اطمینان از رشد و نمو کودک مهم و ضروری است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت اصلی بیشتر اختلالات متابولیک در کودکان، به ارث بردن ژن های معیوب از والدین است. این ژنهای معیوب به دلیل جهش هایی است که ممکن است سالها پیش اتفاق افتاده و به نسلها بعد منتقل شده باشد. بدن انسان براساس اطلاعات ذخیره شده در چندین جفت ژن، آنزیم ها را تولید می کند. کودکان این ژن ها را از والدین دریافت می کنند و ممکن است کودک یک ژن طبیعی و یا یک ژن معیوب دریافت کند. ممکن است ژن طبیعی به جای ژن معیوب فعالیت کند و بنابراین، هیچ علامتی از این اختلال در آن کودک یافت نشود. با این حال، کودک می تواند ناقل شود و ممکن است ژن معیوب را به نسل بعدی منتقل کند. اگر کودک هر دو ژن معیوب را از پدر و مادر به ارث ببرد، بدن او نمی تواند آن آنزیم خاص را تولید کند و باعث اختلال متابولیکی می شود. گاهی اوقات، اختلالات متابولیکی می تواند به دلیل عوامل محیطی و سبک زندگی مانند چاقی رخ دهد. بیش از اختلال متابولیک در کودکان شناسایی شده است. این اختلالات به دلیل نقص در ژن ها است که از والدین به ارث می رسد. در جدول زیر به چند مورد از این اختلالات اشاره شده است. اگرچه بیشتر اختلالات متابولیکی به دلیل نقص ژن های به ارث برده شده در کودک است، اما چاقی کودکان نیز در برخی موارد می تواند یک عامل محرک باشد. مجموعه ای از عوامل خطرناک برای سلامتی مانند فشار خون بالا، مقاومت به انسولین، خطرات قلبی وعروقی است. اگرچه هنوز علت دقیق این سندرم یافت نشده است، اما کودکان چاق بیشتر در معرض خطر قرار دارند. سبک زندگی و اصلاح رژیم غذایی می تواند خطر را در کودکان کاهش دهد. علایم این اختلال می تواند تنها محدود در عوامل متابولیک باشد. با این حال، چند علامت رایج وجود دارد که ممکن است به شما کمک کند که تشخیص دهید آیا کودک شما از اختلال متابولیک رنج می برد یا خیر. گیجی تشنج ضعف میوپاتی بی حالی تغذیه ضعیف/کبد عقب ماندگی ذهنی عدم افزایش وزن و قد اختلالات مفصلی و عضلانی ادرار، تعریق یا بزاق غیرطبیعی عدم رشد حداکثری بخش های مختلف بدن ویژگی های غیر طبیعی بدن (برجستگی شکم) شکم درد و استفراغ پس از مصرف برخی غذاها مشکلات چشمی از دست دادن بینایی، رنگدانه شبکیه، آتروفی بینایی سندرم هرمی و مخچه ای با یا بدون نوروپاتی محیطی (بیماری ماده سفید) قبل از این اختلالات متابولیک در طی غربالگری نوزادان یا قبل از تولد تشخیص داده می شوند، اگر هر یک از اختلالات در طی غربالگری نوزاد تازه متولد شده تشخیص داده نشوند، تا زمانی که علایمی از خودش بروز ندهد، بیماری شناسایی نمی شوند. معمولا پزشک کودک شما، معاینه بدنی انجام می دهد و و ادرار و آزمایش برای تعیین دقیق اختلال متابولیک انجام می دهد. از آنجا که این اختلالات به دلیل نقص در ژن ها است، با گزینه های درمانی موجود، در حال حاضر نمی توان به طور کامل این بیماری ها را درمان کرد. اما با انجام اقدامات خاص می توان تا حدودی این اختلالات را کنترل کرد. لازم به یادآوری است که پزشک بهترین فرد برای شناسایی و تجویز رژیم غذایی و اقدامات احتیاطی است که به کودک شما در داشتن حیاتی سالم کمک می کند. حذف گروه های غذایی که بدن قادر به متابولیسم آنها نیست. به جای آنزیم غیرفعال/غایب و تولید نشده، آنزیم های مصنوعی را از طریق دارو مصرف نمایید که ممکن است متابولیسم را تقویت کند. برای از بین بردن محصولات سمی که به دلیل متابولیسم ناموفق در بدن تجمع می یابند، داروهایی را مصرف کنید. برخی از این اختلالات می توانند باعث عوارض جدی و آسیب دایمی اعضای بدن در کودکان شوند، بنابراین شناسایی و مداخله و درمان به موقع اختلالات متابولیک ممکن است به کاهش عوارض بیماری کمک کند. همچنین، مراقبت از کودکان مبتلا به اختلالات متابولیک دشوار و پیچیده و نیازمند اطلاعات کافی است، به همین دلیل باید از راهنمایی های پزشک خود پیروی کنید. منابع:

از می توان به واریکوسل، ارکیت و سایر بیماری های شایع دستگاه تناسلی مردان اشاره کرد. ممکن است فکر کنید وقتی یک مشکل سلامتی بر بیضه های شما ت ثیر می گذارد، علایم درد در دو طرف راست و چپ احساس می شود. اما بسیاری از شرایط می تواند علایم را فقط در یک طرف ایجاد کند این به این دلیل است که آناتومی بیضه چپ شما با بیضه راست شما کمی متفاوت است بیضه چپ شما به ویژه در برابر تعدادی از شرایط مانند واریکوسل، ناشی از مشکلات وریدی و پیچ خوردگی بیضه، که پیچ خوردگی بیضه در داخل کیسه بیضه است، آسیب پذیرتر است اگر بیضه سمت چپ شما درد می کند، مهم است که برخی از علل شایع، علایم آنها و برخی گزینه های درمانی را که پزشک ممکن است با شما در میان بگذارد، بدانید شما سرخرگ هایی در سراسر بدن خود دارید که خون غنی از اکسیژن را از قلب به استخوان ها، بافت ها و اندام ها می رسانند همچنین رگ هایی دارید که خون کم اکسیژن را به قلب و ریه ها بر می گردانند. وقتی رگ بیضه بزرگ می شود، به آن واریکوسل می گویند. واریکوسل تا درصد از مردان را مبتلا می کند مانند واریس پاهای شما، واریکوسل ممکن است در زیر پوست کیسه بیضه برجسته شود آنها تمایل به ایجاد در بیضه چپ دارند زیرا رگ سمت چپ پایین تر آویزان است. این امر باعث می شود که دریچه های آن ورید ادامه خون را به بدن ادامه دهند ممکن است نیازی به درمان واریکوسل نداشته باشید، اگرچه درد یا مشکلات باروری برای شما ایجاد می کند، باید گزینه های درمان را با اورولوژیست در میان بگذارید جراحی می تواند جریان خون را در قسمت بزرگ شده ورید آسیب دیده ببندد و آن را از طریق سایر وریدها تغییر مسیر دهد. جراحی معمولا در از بین بردن درد و ایجاد عملکرد سالم بیضه موفق است. کمتر از نفر از هر بیمار جراحی واریکوسل مکرر دارند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ارکیت التهاب بیضه ها است که معمولا توسط ویروس یا عفونت باکتریایی ایجاد می شود. درد ممکن است از بیضه چپ یا راست شروع شود و در آنجا باقی بماند یا در سراسر بیضه گسترش یابد کیسه بیضه علاوه بر درد ممکن است متورم و گرم شود. ممکن است پوست قرمز و کیسه بیضه سفت تر یا نرم تر از حالت معمول شود ویروس اوریون اغلب عامل ایجاد ارکیت است. اگر چنین باشد، ممکن است علایم در کیسه بیضه تا یک هفته ظاهر نشوند. عفونت های مقاربتی مانند سوزاک یا عفونت مجاری ادراری نیز ممکن است منجر به ارکیت شود گزینه های درمان ارکیت بستگی به علت زمینه ای آن دارد. عفونت باکتریایی را می توان با آنتی بیوتیک ها درمان کرد. معمولا یک ویروس مانند اوریون فقط به زمان نیاز دارد تا خود را برطرف کند. داروهای ضد درد بدون نسخه ممکن است به تسکین علایم شما کمک کند کیست پر از مایع است که می تواند در هر دو بیضه ایجاد شود اگر درد و ناراحتی را تجربه می کنید، یک عمل جراحی به نام اسپرماتوسلکتومی می تواند کیست را برطرف کند پیچ خوردگی بیضه که یک فوریت پزشکی محسوب می شود، زمانی رخ می دهد که طناب اسپرماتیک در بیضه پیچ خورده و جریان خون آن قطع می شود. طناب اسپرماتیک لوله ای است که به حمایت از بیضه ها در کیسه بیضه کمک می کند اگر این بیماری در عرض شش ساعت درمان نشود، یک مرد می تواند بیضه آسیب دیده را از دست بدهد. پیچ خوردگی بیضه تا حدودی غیرعادی است و از هر مرد جوان نفر را تحت ت ثیر قرار می دهد پیچ خوردگی بیضه باید با عمل جراحی و فوری درمان شود، اگرچه پزشک اورژانس ممکن است بتواند بند را به طور موقت با دست باز کند. یک عمل شامل بستن بیضه با بخیه به دیواره داخلی کیسه بیضه است تا از پیچ خوردگی در آینده جلوگیری شود در داخل بیضه، یک لایه نازک از بافت هر بیضه را احاطه کرده است. وقتی مایع یا خون این غلاف را پر می کند، به این حالت هیدروسل می گویند. معمولا کیسه بیضه متورم می شود و ممکن است درد وجود داشته باشد یا نداشته باشد. هیدروسل می تواند در اطراف یک یا هر دو بیضه ایجاد شود ممکن است برای برداشتن هیدروسل به جراحی نیاز باشد. ممکن است پس از عمل نیاز به تخلیه مایع یا خون از اطراف بیضه داشته باشید که به آن هیدروسلکتومی می گویند قرار ملاقات های بعدی و خودآزمایی توصیه می شود، زیرا هیدروسل حتی پس از برداشتن می تواند دوباره ایجاد شود. بیضه ها در برابر آسیب ها در ورزش، دعوا یا تصادفات مختلف آسیب پذیر هستند. از آنجا که بیضه چپ تمایل دارد پایین تر از سمت راست آویزان شود، سمت چپ کمی آسیب پذیرتر است در موارد آسیب جدی به بیضه، ممکن است برای نجات بیضه یا جلوگیری از عوارض به جراحی نیاز باشد. آسیب های خفیف تر ممکن است با مسکن های دهانی به مدت یک یا دو روز درمان شوند هنگامی که سلول های سرطانی در بیضه ها شکل می گیرند، به آن سرطان بیضه می گویند. حتی اگر سرطان به قسمت دیگری از بدن شما سرایت کند، تشخیص سرطان بیضه است. همیشه روشن نیست که چرا یک مرد به این نوع سرطان مبتلا می شود عوامل خطر شامل سابقه خانوادگی سرطان بیضه و داشتن بیضه نزول نشده است. اما فردی که فاکتور خطر ندارد ممکن است به این بیماری مبتلا شود سرطان بیضه معمولا ابتدا در حین خودآزمایی یا معاینه فیزیکی توسط پزشک مشاهده می شود. وجود توده یا تورم در کیسه بیضه می تواند نشان دهنده تومور سرطانی باشد در ابتدا، ممکن است هیچ دردی وجود نداشته باشد. اما اگر متوجه توده یا تغییرات دیگر در یک یا هر دو بیضه شدید و حتی در آنجا درد خفیفی را تجربه می کنید، به زودی به پزشک مراجعه کنید درمان سرطان بیضه بستگی به نوع سرطان بیضه و میزان رشد یا گسترش تومور دارد. برخی از گزینه ها عبارتند از با این کار تومور برداشته می شود و اغلب شامل برداشتن بیضه است. برای مردان مبتلا به بیماری های اولیه که دارای یک بیضه سرطانی و یک بیضه طبیعی هستند، برداشتن بیضه سرطانی توصیه می شود. فعالیت جنسی طبیعی و باروری معمولا در مردان با یک بیضه طبیعی تحت ت ثیر قرار نمی گیرد این شامل استفاده از پرتوهای پر انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی است. اگر سرطان به غدد لنفاوی مجاور سرایت کرده باشد، معمولا انجام می شود شما یا داروهای خوراکی مصرف می کنید یا آنها را به بدن تزریق می کنید تا سلول های سرطانی را برای از بین بردن بدن مشخص شوند. اگر سرطان از بیضه ها فراتر رفته باشد، از شیمی درمانی استفاده می شود تومورهای سلولهای زایا بخش عمده ای از سرطان های بیضه را تشکیل می دهند درمان با پرتودرمانی یا شیمی درمانی ممکن است خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی یا سرطان دیگری را افزایش دهد. پزشک ممکن است معاینه منظم را توصیه کند تا بتواند وضعیت شما را زیر نظر داشته باشد درد بیضه از هر نوع در یک یا هر دو طرف می تواند ناراحت کننده باشد. اکثر موارد نیازی به مراقبت فوری پزشکی ندارند، اگرچه درد مداوم باید در صورت امکان توسط پزشک یا متخصص اورولوژی، ارزیابی شود اگر درد بیضه به طور ناگهانی و شدید ظاهر شد یا همراه با علایم دیگر مانند تب یا خون در ادرار ایجاد شد، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. اگر درد خفیف است، اما بعد از چند روز فروکش نمی کند، پس وقت بگیرید به همین ترتیب، اگر احساس توده یا تغییر دیگری در بیضه های خود می کنید، به اورولوژیست مراجعه کنید یا حداقل به زودی با پزشک مراقبت اولیه خود وقت بگیرید

می تواند خواب و استراحت کردن را برای افراد، بسیار دشوار کند. به همین دلیل، یافتن روشی برای تسکین درد دندان، مهم است. همه انسان ها تایید می کنند که دندان درد، آزاردهنده و دردناک است، به خصوص اگر در شب و زمانی که می خواهید بخوابید، بروز‌پیدا کند. با این حال، تعدادی روش درمانی وجود دارد که ممکن است به افراد در به دست آوردن آرامش و داشتن یک خواب با کیفیت، کمک کند. از جمله این روش ها، عبارت اند از: مصرف مسکن ها استفاده از کمپرس سرد حتی فشار دادن یک شی فلزی بر روی دندان در این مقاله، در مورد روش های تسکین‌خانگی دندان درد شبانه، مطالب مفیدی آورده شده است. درمان دندان درد های شبانه، ممکن است دشوارتر باشد. زیرا در شب، سرگرمی ها و کارهای زیادی برای حواس پرتی فرد از درد دندان خود، وجود ندارد. با این حال، افرادی که با دندان درهای شبانه مواجه می شوند، می توانند روش های زیر را برای تسکین درد دندان خود، امتحان کنند: به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که مصرف داروهای ضد درد دهان و دندان، ممکن است به درمان دندان درد های شبانه، کمک کنند. مصرف داروهای مسکن بدون نسخه ( مانند استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن ( یک راه سریع و ساده برای بسیاری از افراد است که ممکن است به طور موثر، دندان درد خفیف تا متوسط را کاهش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توجه به این نکته مهم ضروری است که همواره، باید میزان داروی مصرفی تان، مطابق با دوز توصیه شده توسط پزشک یا اطلاعات موجود بر روی بسته بندی دارو باشد. در صورتی که دندان درد شبانه تان شدید باشد. بهتر است به دندانپزشک مراجعه کرده و در مورد مصرف مسکن های قوی تر، با او مشورت کنید. استفاده از کمپرس سرد ممکن است به کاهش درد دندان کمک کند. استفاده از یک کیسه یخ پیچیده شده در یک حوله، و قرار دادن آن در طرف آسیب دیده صورت یا فک، به منقبض شدن رگ های خونی در ناحیه مورد نظر، کمک می کند. باد بدانید که انقباض رگ های خونی، می تواند درد را کاهش داده و به فرد اجازه دهد که با آسودگی بیشتری بخوابد. استفاده از کمپرس سرد بر روی ناحیه مورد نظر، به مدت - دقیقه و هر چند ساعت یک بار در شب نیز، ممکن است به پیشگیری از بروز درد دندان در هنگام خواب، به افراد کمک کند. جمع شدن خون در سر ممکن است باعث بروز درد و التهاب ناخواسته در سر و دهان، و به خصوص دندان ها شود. در مورد برخی از افراد، بالا بردن سر، با استفاده از یک یا دو بالش اضافی، ممکن است درد را به میزان زیادی، کاهش دهد. در چنین شرایطی، احتمالا فرد خواهد توانست که با راحتی بخوابد. استفاده از برخی از پمادهای دارویی نیز، ممکن است به کاهش درد دندان کمک کنند. ژل ها و پمادهای بی حس کننده ، ممکن است ناحیه مورد نظر را، بی حس کنند. به این نکته مهم باید توجه داشته باشید که بنزوکایین، برای استفاده در کودکان و خردسالان مناسب نیست. یک آبکشی ساده دهان با آب نمک، جزو روش های درمانی خانگی پر طرفدار برای رفع دندان درد به حساب می آید. آب نمک، یک محصول طبیعی است که خاصیت ضد باکتریایی دارد. بنابراین ممکن است التهاب را کاهش دهد. این خاصیت آب نمک، به نوبه خود، به محافظت از دندان های آسیب دیده در برابر عفونت، کمک می کند. شستشو با آب نمک همچنین ممکن است به حذف هرگونه ذرات غذا یا بقایای گیر کرده در دندان یا لثه، کمک کند. پریودنتیت یک عفونت جدی لثه است که عموما در نتیجه عدم رعایت بهداشت دهان و دندان ایجاد می شود. این عفونت، می تواند باعث بروز مشکلاتی مانند درد، خونریزی لثه و دندان هایی شود که در حفره آن ها، عوامل عفونی، باعث بروز مشکل شده اند. در یک مطالعه، پژوهشگران دریافتند که شستشو دهان، با دهانشویه پراکسید هیدروژن، به کاهش پلاک و علایم پریودنتیت کمک می کند. مصرف کنندگان، همیشه باید پراکسید هیدروژن را، با قسمت های مساوی از آب رقیق کنند. علاوه براین، باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که باید محلول را در دهان بریزید، اما آن را به هیچ عنوان نباید ببلعید. نکته مهم درباره این دهان شویه ها، این است که استفاده از محلول های پراکسید هیدروژن، برای کودکان مناسب نیست. زیرا ممکن است آنها به طور تصادفی، محلول حاوی پراکسید هیدروژن را ببلعند. به این ترتیب، با بلعیدن محلول، ممکن است عوارض جانبی نا مطلوبی بروز پیدا کند. شست و شوی دهان با چای نعناع و یا مکیدن کیسه های حاوی چای نعناع نیز ممکن است به طور موقت، در از بین بردن درد دندان ها، موثر باشد. محققان اثبات کرده اند که نعناع، حاوی ترکیبات ضد باکتریایی و آنتی اکسیدانی است. منتول، که یک ماده فعال در نعناع است، ممکن است اثر بی حسی خفیفی روی نواحی حساس دندان های فرد، داشته باشد. اوژنول، که یکی از ترکیبات اصلی موجود در میخک است، می تواند درد دندان را کاهش دهد. نتایج یک کارآزمایی بالینی که در سال انجام شد، نشان داد افرادی که بعد از کشیدن دندان، از اوژنول بر روی لثه و حفره دهان خود استفاده کرده اند. در طول بهبود، درد و التهاب کمتری داشته اند. اوژنول به عنوان یک مسکن عمل می کند، به این معنی که ناحیه آسیب دیده را بی حس می کند. برای استفاده از میخک جهت کاهش درد دندان، میخک های آسیاب شده را در آب خیس کنید تا خمیر شود. سپس، خمیر را روی دندان بمالید. یا آن را در یک کیسه چای خالی قرار داده و آن را در دهان قرار دهید. از طرف دیگر، جویدن ملایم یا مکیدن یک حبه میخک و سپس اجازه دادن به آن برای قرار گرفتن در نزدیکی دندانی که دردناک است، ممکن است به تسکین درد کمک کند. البته، استفاده از این روش درمانی خانگی، برای کودکان مناسب نیست. زیرا ممکن است محلول حاوی میخک را بیش از حد ببلعند. در صورت بلعیدن، طعم میخک های بلعیده شده می تواند تند و دردناک باشد. به گفته کارشناسان، اثر ضد باکتریایی سیر ممکن است به از بین بردن باکتری های دهان و دندان کمک کند. سیر یک ماده غذایی محبوب خانگی است که برخی افراد، از آن برای تسکین درد دندان های خود استفاده می کنند. از آن جایی که تهیه سیر آسان است، جزو روش های پرطرفدار محسوب می شود‌. آلیسین، که ترکیب اصلی سیر است، دارای یک اثر ضد باکتریایی قوی است. این ماده موثره، ممکن است به از بین بردن باکتری های موجود در دهان که منجر به ایجاد حفره و درد در دندان های فرد می شوند، کمک کند. بنابراین، استفاده از سیر می تواند مفید باشد. به سادگی، جویدن یک حبه سیر و اجازه دادن به سیر جویده شده، برای قرار گرفتن در کنار دندان، ممکن است به تسکین درد فرد کمک کند. با این وجود، طعم سیر خام برای برخی از افراد می تواند بسیار تند و نامطلوب باشد. بنابراین ممکن است این راه حل برای همه افراد مناسب نباشد. پوسیدگی دندان ها، علت بسیار شایع دندان درد است. در صورت عدم درمان، ممکن است که پوسیدگی دندان، منجر به ایجاد حفره در ساختار دندان های فرد شود. بنابراین، درمان زود هنگام پوسیدگی دندان، برای پیشگیری از بروز مشکلات جدی تر، ضروری است. حفره زمانی ایجاد می شود که اسید ها و باکتری های مختلف، مینای دندان را شکسته و بافت های ظریف داخل دندان را از بین ببرند. این شرایط، می تواند عصب دندان را در معرض عوامل خارجی قرار داده و باعث بروز درد خفیف تا شدید در فرد مبتلا شود. همچنین، ممکن است که عفونت های سینوسی، باعث بروز درد دندان در برخی از افراد شوند. این عارضه، با تخلیه عفونت از سر ایجاد می شود. علایمی مانند درد و فشار ناشی از عفونت نیز ممکن است در شب، بیشتر از ساعات روز، باعث بروز درد در فرد شود. سایر علل احتمالی بروز دندان درد، عبارت اند از: ضربه به فک رشد دندان عقل بیماری های لثه آبسه های دندانی دندان قروچه در شب گیر کردن غذا در دندان یا لثه عدم پر کردن دندان های پوسیده علاوه بر این که بروز دندان درد، می تواند در روز نیز دردناک باشد. اما ممکن است به نظر برسد که این درد، در شب بدتر می شود. یکی از عللی که ممکن است باعث بروز درد شود، این است که وقتی فردی دراز کشیده است، خون به سمت سر سرازیر می شود. این خون اضافی در ناحیه دندان، ممکن است درد و فشاری را که افراد از دندان درد عادی احساس می کنند، افزایش دهد. یکی دیگر از علل بدتر شدن بسیاری از دردها در شب، این است که حواس پرتی ها و کارهای سرگرم کننده کمتری در شب وجود دارد. با عدم تمرکز بر چیزهای دیگر، به جز درد دندان، ممکن است فرد به سختی بخوابد. در صورت وجود علایم عفونت در دهان، دندانپزشک ممکن است مصرف محصولات آنتی بیوتیک را توصیه کند. افرادی که شب ها دچار دندان درد می شوند، باید در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنند. استفاده از هرگونه درمان خانگی فقط برای تسکین موقت در دندان ها است. اگر درد دندان، با علایم دیگری که ناشی از عفونت هستند، همراه باشد، ممکن است فرد برای از بین بردن عفونت، به مصرف آنتی بیوتیک نیاز داشته باشد. وقتی دندان ترک خورده یا پوسیده، باعث بروز درد می شود، فرد باید به دندانپزشک خود مراجعه کند. آن ها قادر خواهند بود که یک راه حل دایمی برای رفع دندان درد پیدا کنند. نادیده گرفتن علایم پوسیدگی دندان، مانند دندان درد، ممکن است منجر به بروز مشکلات جدی تری، از جمله آبسه، بیماری لثه و از دست دادن دندان، شود. ابتلا به دندان درد، یک تجربه دردناک است. اگرچه بسیاری از داروهای خانگی، می توانند تسکین موقت ایجاد کرده و به فرد، برای خوابیدن کمک کنند. اما این روش های تسکینی، راه حل های دایمی برای رفع درد نیستند. هر کسی که بیش از یا روز، بدون بروز علایم عفونت سینوس، دچار درد دندان می شود. باید برای تشخیص و درمان کامل به دندانپزشک مراجعه کند. دندان های فرد ممکن است نیاز به پاکسازی حفره داشته یا گزینه های دیگری مانند ایجاد کانال ریشه یا کشیدن دندان، توسط دندانپزشک انجام شود.

کوته بینی نیز نامیده می شود، حالتی است که در آن کودک همه چیز را از نزدیک می بیند اما در دیدن اجسام دور مشکل پیدا می کند. شایع ترین عیب انکساری است که بیش از درصد کودکان را تحت ت ثیر قرار می دهد. در این حالت، نور روی شبکیه (بافت حساس به نور) در پشت چشم نمی افتد و در عوض در مقابل شبکیه متمرکز می شود و تصاویر مبهم از اجسام دور ایجاد می کند. فهرست محتوا پیشرفت نزدیک بینی در کودکان اغلب در نتیجه افزایش طول محوری چشم است. عوامل زیر می توانند در این امر دخیل بوده و باعث نزدیک بینی در کودکان شوند: اگر والدین هر دو نزدیک بینی داشته باشند، احتمال ابتلای کودک به آن نیز افزایش می یابد. به طور طبیعی، چشم ها تا سال رشد کرده و تغییر شکل می دهند. نزدیک بینی در کودکان ممکن است بدلیل رشد طبیعی چشم قبل از این سن بدتر یا پیشرفت کند. اگر عینک دارای لنز با اصلاح کامل باشد، ممکن است بیماری به مرور زمان پیشرفت کند. لنزهای کاملا تصحیح شده در ابتدا بینایی واضحی را ارایه می دهند، اما ممکن است نزدیک بینی را در کودکان بدتر کنند. کودکانی که زمان کمتری را در خارج از خانه می گذرانند، کمتر از یک تا دو ساعت در روز، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای پیشرفت نزدیک بینی باشند. فعالیت های خارج از منزل باعث آرامش ماهیچه های چشم شده و به آنها اجازه می دهد از فعالیت های تمرکز خودداری کنند. گذراندن ساعت های طولانی روی صفحه های مختلف مانند تلفن های هوشمند، تلویزیون و رایانه می تواند باعث خستگی چشم شده و به پیشرفت نزدیک بینی در کودکان کمک کند. د: علاوه بر مدت زمان تماشای صفحه، فعالیت های طولانی مدت در نزدیکی دید مانند خواندن و نوشتن مداوم نیز می تواند چشم ها را تحت فشار قرار داده و باعث نزدیک بینی شود. این بیماری ممکن است در کودکانی که در طول روز از عینک استفاده می کنند بدتر شود. کودکان مبتلا به نزدیک بینی متوسط و زیاد ممکن است بیشتر در معرض خطر باشند زیرا برای دید نزدیک و دور نیاز به عینک دارند. نزدیک بینی پایین ممکن است با دید از راه دور تداخل نداشته باشد و کودکان فقط برای کارهای دید نزدیک به عینک نیاز داشته باشند. این بیماری معمولا در کودکان در سنین نه تا ده سالگی دیده می شود. این وضعیت ممکن است اغلب در برخی از کودکانی که می توانند بدون مشکل بنویسند و بخوانند، مورد توجه قرار نگیرد. این بیماری اغلب زمانی کشف می شود که کودک نتواند تخته سیاه را از پشت کلاس بخواند. علایم و نشانه های شایع نزدیک بینی ممکن است شامل موارد زیر باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سردرد نزدیک تلویزیون نشستن حالت تهوع هنگام مطالعه کتاب ها یا اشیا را نزدیک صورت نگه داشتن نگه داشتن سر بر روی میز هنگام نوشتن یا خواندن هنگام نگاه کردن به اجسام دور، چشمان خود را جمع کنید. برخی از کودکان مبتلا به این بیماری ممکن است علایم دیگری مانند عدم تمرکز و نمرات تحصیلی ضعیف داشته باشند. در صورت مشکوک بودن به علایم یا نشانه های نزدیک بینی، بهتر است با یک متخصص اطفال یا چشم پزشک مشورت کنید تا بینایی فرزند شما را بررسی کند. این بیماری ممکن است باعث مشکلاتی مانند عدم تمرکز و توجه شود و بر عملکرد تحصیلی کودک ت ثیر بگذارد. اکثر موارد را می توان با عینک، جراحی انکساری یا لنزهای تماسی کنترل کرد. با این حال، عوارض زیر ممکن است در برخی موارد رخ دهد: این وضعیت باعث پارگی و ترک در لکه زرد می شود و منجر به خونریزی در زیر شبکیه می شود در حالی که شبکیه برای تنظیم بینایی کشیده می شود. این وضعیت تشکیل مات یا کدر شدن عدسی چشم است که از ورود نور به شبکیه جلوگیری می کند. آب مروارید ممکن است به آرامی ایجاد شود و باعث تاری دید در کودکان شود. این ممکن است در نزدیک بینی نزدیک به دلیل طولانی شدن محوری چشم و نازک شدن شبکیه رخ دهد. دختران مبتلا به نزدیک بینی بالا ممکن است در آینده در هنگام زایمان طبیعی دچار جدا شدن شبکیه شوند. OAG ممکن است در کودکان مبتلا به نزدیک بینی بالا ایجاد شود. این درمان ممکن است از تخلیه طبیعی مایع داخل چشم و افزایش فشار داخل چشم ( IOP ) جلوگیری کرده و منجر به آسیب عصب بینایی شود. اگر عوارض ذکر شده در بالا مدیریت نشوند، اختلال بینایی ممکن است در موارد نزدیک بینی زیاد رخ دهد. علایم اغلب برای تشخیص این بیماری کافی است. پزشک متخصص اطفال ممکن است یک غربالگری بینایی از کودک انجام دهد و در صورت نگرانی او را به چشم پزشک یا بینایی سنج ارجاع دهد. متخصصان چشم، ارزیابی های مفصلی از بینایی انجام می دهند و بر اساس این شرایط عینک، لنز یا سایر درمان ها را تجویز می کنند. معمولا برای کودکان مبتلا به این بیماری، عینک یا لنز تماسی تجویز می شود. لنزهایی با اعداد منفی، مانند . برای نزدیک بینی توصیه می شود. اگر عدد زیاد باشد لنز قوی تر می شود. این لنزها به تمرکز چشم کمک می کند و باعث می شود نور برای بینایی بهتر روی شبکیه چشم بیفتد. لیزیک CRT لنزهای تماسی شکست موقت قرنیه قرار دادن لنز جدید برای جایگزینی لنز طبیعی. یک عمل ترکیبی چشم شامل PRK و لیزیک. لنزهای مصنوعی که جلوی عدسی طبیعی قرار می گیرند. جراحی انکساری که در طی آن جراح لایه بالایی قرنیه را برمی دارد تا بینایی را بهبود بخشد. معمولا این روش ها می توانند به بزرگسالان کمک کرده و از عینک یا لنز تماسی اجتناب کنند. این روش برای درمان نزدیک بینی در دوران کودکی توصیه نمی شود، زیرا ممکن است با رشد چشم، عیوب انکساری همچنان تغییر کند. در مواردی که ژنتیک دخیل است، نمی توان از نزدیک بینی جلوگیری کرد. با این حال، نکات زیر برای مراقبت از چشم ممکن است به کاهش سرعت نزدیک بینی در کودکان کمک کند. توصیه می شود که کودکان حداقل دو ساعت در طول روز در خارج از خانه باشند. مطالعات نشان داده است که کودکانی که حداقل دقیقه در خارج از منزل در معرض نور خورشید قرار می گیرند، پیشرفت نزدیک بینی در آنها کندتر است. با این حال، استفاده از کرم های ضد آفتاب و استفاده از کلاه و عینک آفتابی را در حین فعالیت در فضای باز فراموش نکنید. هنگام مطالعه یا انجام تکالیف از نور مناسب برای کودکان اطمینان حاصل کنید. این ممکن است فشار چشم را کاهش داده و خطر پیشرفت نزدیک بینی را کاهش دهد. از کودکان بخواهید هنگام مطالعه، نقاشی، نگاه کردن به صفحه نمایش یا انجام هر فعالیت متمرکز دیگری برای استراحت چشم ها استراحت کنند. همچنین از آنها بخواهید برخیزند تا آب بنوشند یا از پنجره به بیرون نگاه کنند. به فرزند خود بیاموزید که کتاب یا تلفن هوشمند خود را در فاصله مناسب نگه دارد نه اینکه آن را در نزدیکی صورت نگه دارد. همچنین بهتر است مکان مناسب نشستن و تماشای تلویزیون را به آنها آموزش دهید. آنها را تشویق نکنید که نزدیک نمایشگر بنشینند. تجویز . % قطره های چشمی آتروپین باعث کاهش سرعت نزدیک بینی در برخی موارد می شود. شما می توانید این کار را طبق توصیه چشم پزشکان انجام دهید و اثرات آن باید هر شش ماه ارزیابی شود. لنزهای تماسی PMMA را ترجیح دهید. زیرا این لنزها سخت هستند و خطر عفونت کمتری نسبت به لنزهای نرم دارند. این بیماری را نمی توان معکوس کرد. بنابراین، گزینه های درمانی و اقدامات پیشگیرانه بر کاهش پیشرفت و بدتر شدن وضعیت متمرکز است.

اکثر عوارض پنی سیلین خفیف و زودگذر هستند و خود به خود و بدون درمان برطرف می شوند. اما گاهی اوقات عوارض پنی سیلین می توانند شدید و حتی خطرناک باشند و نیاز به مراقبت های اورژانسی دارند. پنی سیلین آنتی بیوتیکی است که برای درمان انواع خاصی از عفونت های باکتریایی استفاده می شود. عوارض جانبی شایع شامل اسهال و ناراحتی معده است و برخی از افراد ممکن است به پنی سیلین واکنش نشان دهند. پنی سیلین به صورت خوراکی در دسترس است که از طریق دهان یا تزریق داخل وریدی یا تزریق عضلانی (عضلات بزرگ) استفاده می شود. انواع مختلفی از پنی سیلین با مکانیسم های مختلف وجود دارد. Penicillium chrysogenum معروف است. الکساندر فلمینگ، دانشمند اسکاتلندی، در کشف پنی سیلین در سال فهمید که انواع باکتریایی که به طور تصادفی با " آب کپک " آلوده شده اند، توسط قارچ از بین می رود. تنها در سال بود که دانشمندان توانستند با موفقیت در اولین بیمار خود دارو را تصفیه و عصر آنتی بیوتیک ها را آغاز کنند. امروزه تعداد فزاینده ای از عفونت های باکتریایی وجود دارد که به طور کامل یا جزیی نسبت به داروهای اصلی پنی سیلین مقاوم هستند، پنومونیه استرپتوکوکی (نوعی پنومونی باکتریایی) و انواع خاصی از باکتریهای کلستریدیوم و لیستریا نیز پاسخ کمتری به این آنتی بیوتیک ها داده اند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پنی سیلین ها به خانواده بزرگتری از داروها معروفند که به عنوان آنتی بیوتیک های بتا لاکتام شناخته می شوند. این داروها ساختار مولکولی مشابهی دارند و از یک حلقه چهار اتمی تشکیل شده اند که به آن ها بتا لاکتام گفته می شود. هر نوع پنی سیلین دارای زنجیره های جانبی اضافی است که فعالیت آن را تعیین می کند. پنی سیلین ها با اتصال به مولکول های دیواره باکتری ها به نام پپتیدو گلیکان اثر می کنند. هنگامی که باکتری ها تقسیم می شوند، پنی سیلین از تجمع صحیح پروتیین های موجود در دیواره سلول جلوگیری می کند و باعث پاره شدن سلول باکتری می شود و به سرعت می میرد. پنی سیلین های طبیعی، آن هایی هستند که مستقیما از قارچ های P . chrysogenum مشتق می شوند. پنی سیلین های نیمه سنتتیک در آزمایشگاه تولید می شوند تا شبیه مواد شیمیایی موجود در P . chrysogenum باشند. چهار گروه پنی سیلین نیمه سنتتیک وجود دارد، از جمله آنتی بیوتیک هایی که معمولا تجویز می شوند مانند آموکسی سیلین و آمپی سیلین. پنی سیلین ها برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شوند. آنها عفونت های ویروسی، قارچی یا انگلی را درمان نمی کنند. این دارو ها به طور کلی در برابر باکتری های گرم مثبت، گروهی از باکتری ها که در خارج دیواره سلول پپتیدوگلیکان دارند، فعال هستند. با وجود باکتری های گرم منفی، لایه پپتیدو گلیکان در زیر لایه ای از سلول های چربی دفن شده و دسترسی به مولکول برای دارو را دشوارتر می کند. لیست باکتری های گرم مثبت قابل درمان توسط پنی سیلین ها شامل کلستریدیوم، لیستریا، نیسریا، استافیلوکوک و استرپتوکوک است. امروزه هنوز از پنی سیلین های طبیعی، پنی سیلین G و پنی سیلین V استفاده می شود و برای درمان برخی از عفونت های باکتریایی شایع و غیر معمول مناسب استفاده از پنی سیلین بدون نسخه امر رایجی شده است، البته بیشتر در مورد دارو هایی مانند آموکسی سیلین و آمپی سیلین بیشتر از پنی سیلین ها مصرف می شوند. پنی سیلین G گاهی اوقات برای درمان عفونت های مفصلی مصنوعی، و لپتوسپیروز استفاده می شود. پنی سیلین در صورت استفاده مناسب، می تواند بسیار موثر باشد. حتی در مواردی وجود دارد که دارو در پاکسازی عفونت موثر نیست. در چنین مواردی، ممکن است برای تعیین این که آیا عفونت فرد به پنی سیلین پاسخگو است یا خیر، از تست حساسیت به آنتی بیوتیک استفاده شود. این آزمایش با کشت باکتری های گرفته شده از یک سواب مایع بدن آغاز می شود، سپس مستقیما باکتری ها را در معرض انواع مختلف پنی سیلین در آزمایشگاه قرار می دهد. تست حساسیت به آنتی بیوتیک اغلب برای افراد مبتلا به ناشی از جامعه که در معرض خطر بیماری شدید یا مرگ هستند استفاده می شود. اگر قبلا به هر دارویی در خانواده پنی سیلین حساسیت داشته باشید، مصرف پنی سیلین ها نمی شود. اگر در گذشته واکنش شدید حساسیت به دارو داشته اید، از جمله آنافیلاکسی، (یا نکروز اپیدرم سمی) نیز باید در استفاده از این داروها احتیاط کنید. اگر در گذشته واکنش آلرژیک به پنی سیلین G یا پنی سیلین V داشته اید، ممکن است به پنی سیلین های نیمه سنتتیک مانند آموکسی سیلین یا آمپی سیلین حساسیت داشته باشید. از آنتی بیوتیک های دیگر بتا لاکتام باید در افراد مبتلا به آلرژی به پنی سیلین با احتیاط استفاده شود. زیرا خطر حساسیت واکنشی متقابل البته خیلی کم وجود دارد. این شامل آنتی بیوتیک های سفالوسپورین مانند کفلکس (سفالکسین) ، ماکسی پیم (سففیم) ، روسفین (سفتریاکسون) و سوپراکس (سفیکسیم) است. اگر نگران هستید که ممکن است به پنی سیلین حساسیت داشته باشید، می توانید تست حساسیت پوستی انجام دهید تا ببینید آیا به مقدار یک دقیقه از داروی قرار داده شده در زیر پوست واکنش نشان می دهید یا نمی دهید. در صورت، پنی سیلین نیز باید با احتیاط کامل استفاده شود. پنی سیلین عمدتا از طریق کلیه ها دفع می شود و کاهش عملکرد کلیه باعث تجمع دارو در سطوح سمی خواهد شد. مصرف بیش از حد پنی سیلین می تواند منجر به علایم تحریک، گیجی، لختی، کشیدگی غیرطبیعی و در موارد نادر کما شود. مقدار توصیه شده پنی سیلین G و پنی سیلین V بسته به بیماری، بیماری آن و سن فرد تحت درمان می تواند متفاوت باشد. دوزها به چندین روش مختلف اندازه گیری می شوند. در بزرگسالان، دارو معمولا به واحد یا میلی گرم اندازه گیری می شود. در کودکان، دوز ممکن است با میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن در روز یا واحد در هر کیلوگرم وزن بدن در روز محاسبه شود. اگر به بیماری کلیوی مبتلا هستید، ممکن است برای جلوگیری از مسمومیت دارویی به دوز پنی سیلین کمتری نیاز داشته باشید. از طرف دیگر، اگر تحت درمان با همودیالیز باشید، ممکن است به دوز بالاتری نیاز داشته باشید زیرا همودیالیز می تواند پاکسازی پنی سیلین را از خون تسریع کند. پنی سیلین G به صورت محلول از پیش مخلوط یا پودری در دسترس است که با آب استریل برای تزریق بازسازی می شود. محلول مخلوط شده را می توان در یخچال یا فریزر نگهداری کرد، در حالی که فرمولاسیون پودر را می توان با اطمینان در دمای اتاق نگه داشت. تزریق پنی سیلین G خود به خود انجام نمی شود. پنی سیلین V بصورت قرص خوراکی یا پودر با طعم گیلاس مخلوط با آب در دسترس است. هر دو را می توان با خیال راحت در دمای اتاق نگهداری کرد. پس از استفاده پودر، باید آن را در یخچال نگهداری کرده و پس از روز آن را دور بریزید. برای اطمینان از حداکثر جذب، پنی سیلین V باید با معده خالی و حداقل یک ساعت قبل از غذا یا حداقل دو ساعت بعد از غذا مصرف شود. اگر دوز پنی سیلین V را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر نزدیک به زمان دوز بعدی است، از دوز صرف نظر کنید و به صورت طبیعی ادامه دهید. هرگز دوزها را دو برابر نکنید. همیشه پنی سیلین را طبق دستورالعمل پزشک و به طور کامل مصرف کنید. وقتی احساس خوبی داشتید مصرف آن را متوقف نکنید. شما باید کل دوره درمان خود را طی کنید تا همه باکتری ها ریشه کن شوند. با قطع درمان، مقدار کمی از باکتری های باقیمانده می توانند تکثیر شوند. اکثر عوارض پنی سیلین خفیف و زودگذر هستند و خود به خود و بدون درمان برطرف می شوند. اما گاهی اوقات عوارض جانبی می توانند شدید و حتی خطرناک باشند و نیاز به مراقبت های اورژانسی دارند. شایع ترین عوارض جانبی پنی سیلین ها (که حداقل % از کاربران را تحت ت ثیر قرار می دهد) ، عبارتند از: اسهال سردرد آفت دهان ناراحتی معده زبان مودار سیاه حالت تهوع یا استفراغ کشیدگی های عضلانی (معمولا خفیف تا متوسط) تب و آنژیوادم (تورم بافتی) نیز می تواند رخ دهد اما کمتر شایع است. یکی از جدی ترین نگرانی های مرتبط با استفاده از پنی سیلین خطر ایجاد آلرژی برای کل بدن به جدیاست که به آنافیلاکسی معروف است. آنافیلاکسی ناشی از پنی سیلین واقعی از هر نفر یک تا پنج نفر را تحت ت ثیر قرار می دهد. در صورت عدم درمان آنافیلاکسی می تواند آسیب جدی به بار آورد. حتی ممکن است منجر به شوک، کما، نارسایی تنفسی یا قلبی و حتی مرگ شود. اگر برخی از علایم آنافیلاکسی را پس از دریافت دوز پنی سیلین تجربه کردید، به اورژانس مراجعه کنید: تنگی نفس بثورات شدید یا کهیر تورم صورت، زبان یا گلو ضربان قلب سریع یا نامنظم، سبکی سر یا غش کردن پنی سیلین ها، مانند همه آنتی بیوتیک ها، با افزایش خطر اسهال کلستریدیوم دیفیسیل در ارتباط هستند. این امر هنگامی ایجاد می شود که باکتری هایی که به طور معمول در روده وجود دارند توسط آنتی بیوتیک ها از بین بروند و به تکثیر باکتری ها اجازه می دهد. اکثر موارد خفیف و به راحتی قابل درمان هستند، اما در موارد نادر شناخته شده است. پنی سیلین ها به طور کلی در دوران بارداری و شیردهی بی خطر تلقی می شوند. با این اوصاف، این داروها در دسته داروهای بارداری رده B طبقه بندی می شوند، به این معنی که مطالعات حیوانی هیچ خطر صدمه به جنین را نشان نداده است. زنانی که باردار هستند، قصد باردار شدن یا شیردهی دارند، با پزشک خود مشورت کرده تا مزایا و خطرات استفاده از پنی سیلین را کاملا بشناسند. تعدادی از داروها نیز می توانند با پنی سیلین، اغلب با رقابت در مورد پاکسازی کلیه ها داشته باشند. این می تواند غلظت پنی سیلین در خون و همچنین خطر عوارض جانبی و مسمومیت دارویی را افزایش دهد. سایر داروها می توانند پاکسازی پنی سیلین از بدن را تسریع کرده و اثر دارو را کاهش دهند. منبع:

در زمانی که یک زن‌باردار می شود، ممکن است که چرخه طبیعی و معمول قاعدگی او، به هم ریزد. در این مقاله، درباره تغییراتی که در پریود یا قاعدگی دیررس، بر اثر بارداری، رخ می دهند، صحبت خواهیم‌کرد. پریود دیررس، زمانی رخ می دهد که چرخه قاعدگی یک زن، آنطور که انتظار می رفت، شروع نشده و یک چرخه قاعدگی، بین تا روز طول بکشد. وقتی پریود یک زن روز ت خیر داشته باشد، در واقع، ممکن است باردار شده باشد، اگرچه علل دیگری نیز ممکن است باعث تاخیر یا از دست رفتن کامل یک دوره قاعدگی‌شوند. اگر پریود شما دیر شروع شده، و یا نمی دانید که آیا باردار هستید یا خیر، باید برای روشن شدن شرایط تان، کاری انجام دهید. چقدر باید صبر کنید تا آزمایش بارداری انجام شود؟ باید این نکته را بدانید که دستورالعمل های مربوط به آزمایش های بارداری خانگی اغلب در مورد " پریود از دست رفته شما" صحبت می کنند. در دنیای آزمایشات بارداری، از دست دادن قاعدگی به این معنی است که شما انتظار داشتید خونریزی قاعدگی شما از دیروز شروع شده باشد، ولی در اصل، هنوز شروع نشده است. روز قاعدگی مورد انتظار شما، به چرخه قاعدگی طبیعی و زمان شروع آخرین قاعدگی تان، بستگی دارد. تشخیص علایم قاعدگی دیررس، برای بسیاری از زنانی که قاعدگی منظم دارند، آشکار خواهد بود. اگر انتظار آغا دوره پریود خود را داشتید، ولی شروع نشد، خواهید دانست که قاعدگی تان، به تاخیر افتاده است. همه چرخه های قاعدگی، در زمان دقیق تکرار نمی شوند و طبیعی است که دوره های قاعدگی، با برنامه کمی متفاوت اتفاق بیفتند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بارداری، تنها شرایطی نیست که می تواند باعث تاخیر یا حذف دوره قاعدگی شود. اما اگر از خود می پرسید که آیا چرخه قاعدگی یا پریود از دست رفته شما، ممکن است به معنای باردار بودن شما باشد، می توانید به دنبال سایر علایم اولیه بارداری بگردید. در هفته اول بارداری، بسیاری از زنان موارد زیر را تجربه می کنند: در طول سه ماهه اول (هفته های تا بارداری) ، بدن شما مقدار زیادی هورمون به نام پروژسترون تولید می کند. این هورمون، می تواند باعث خواب آلودگی شما شود. به همین دلیل، حتی در هفته اول پس از بارداری، ممکن است بیش از حد معمول احساس خستگی کنید. خونریزی ناشی از لانه گزینی، یکی از اولین علایم بارداری است. این خونریزی بسیار سبک و خفیف بوده و اغلب "لکه بینی" نامیده می شود. این خونریزی، در نتیجه کاشت تخمک بارور شده (وصل شده به اسپرم) به دیواره رحم اتفاق می افتد. لانه گزینی، معمولا تا روز پس از لقاح یا لحظه بارور شدن تخمک توسط اسپرم، انجام می شود. برخی از زنان، در هنگام بروز‌لانه گزینی، دچار گرفتگی های خفیف شکمی می شوند. همچنین، ممکن است تعدادی از زنان، با وجود رخ دادن لانه گزینه، هیچ علامتی مشاهده نکنند. ممکن است تا هفته پس از لقاح، تغییراتی در سینه های خود مشاهده کنید. سینه های شما ممکن است متورم و حساس به لمس شوند. علاوه براین، ممکن است در سینه خود احساس درد یا احساس سفتی کنید. افزایش سریع هورمون ها و جریان خون در دوران بارداری، می تواند منجر به بروز سردردهای خفیف، حتی پیش از، از دست رفتن قاعدگی شود. از دست رفتن یک دوره قاعدگی، اغلب اولین علامتی است که زنان متوجه آن می شوند. اگر باردار هستید، احتمالا خونریزی منظم قاعدگی نخواهید داشت. برخی از خانم ها در دوران بارداری دچار لکه بینی می شوند، اما این خونریزی، احتمالا بسیار سبک تر و کوتاه تر از قاعدگی معمول شما خواهد بود. تهوع صبحگاهی معمولا تا هفته پس از لقاح ظاهر می شود و پس از حدود هفته، از بین می رود. اگرچه این شرایط، بیماری صبحگاهی نامیده می شود، اما حالت تهوع در دوران بارداری می تواند در هر زمان از شبانه روز اتفاق بیفتد. در مورد بسیاری از زنان، بروز تهوع، در هنگام بیدار شدن در صبح، شدید ترین خواهد بود. برخی از زنان، با بروز حالت استفراغ صبحگاهی، استفراغ می کنند، اما برخی دیگر این ممکن است استفراغ نکنند. حدود - هفته پس از لقاح، ممکن است احساس کنید که مجبورید بیشتر از حد معمول ادرار کنید. این علامت به احتمال زیاد تا اتمام دوران بارداری شما، ادامه خواهد یافت. بارداری زمانی اتفاق می افتد که تخمک توسط اسپرم بارور شود. اما بارداری تنها دلیل از دست دادن یا دیر رسیدن یک چرخه قاعدگی یا پریود نیست. برخی از علل احتمالی دیگر تاخیر قاعدگی، عبارت اند از: بیماری شیر دادن مصرف مواد مخدر فشار روانی و استرس کاهش یا افزایش شدید وزن تغییر در برنامه خواب (شیفت کاری، مسافرت و غیره) پک های تست بارداری خانگی، در واقع ادرار شما را، برای بررسی وجود هورمونی به نام گنادوتروپین کوریونی انسانی ( که فقط در زمان بارداری وجود دارد، بررسی می کند. بدن در زمان لانه گزینی شروع به تولید هورمون وجود با این حال، نتیجه منفی کاذب، در روزهای اول پس از اتفاق نیفتادن منظم قاعدگی، شایع است. میزان ، به صورت روزانه، افزایش می یابد. اگر آزمایش را خیلی زود انجام دهید، ممکن است گرفتن نتیجه مثبت، وجود نداشته باشد. انجام آزمایش، در زمان یک هفته پس از یک چرخه پریود از دست رفته، به احتمال زیاد نتایج دقیقی به شما ارایه خواهد داد. اگر نتیجه دو نوبت آزمایش بارداری خانگی شما منفی بوده است، و با این حال، فکر می کنید که باردار هستید، با پزشک خود مشورت کنید. آن ها می توانند برای تشخیص دقیق بارداری یا عدم بارداری شما، آزمایش خون تجویز کنند. به طور کلی، آزمایش خون، می تواند حاملگی را در اوایل دوران بارداری، تشخیص دهد. آزمایش خون می تواند نتایج دقیقی را در تا روز پس از تخمک گذاری نشان دهد. اگر تست های بارداری شما منفی شد، اما هنوز پریود نشده اید، با پزشک خود مشورت کنید تا مشخص شود علت این شرایط، چه چیزی است همچنین، در صورتی که به انجام آزمایش های بیشتر نیاز باشد، پزشک موارد مورد نیاز را تجویز خواهد کرد. علاوه براین، در صورتی که تصمیم به باردار شدن‌گرفته اید، پزشک‌می تواند روش های متنوعی را، برای تشخیص بارداری تان، به کار بگیرد. به طور کلی، اگر پریود شده اید و می دانید که باردار نیستید، نیازی به درمان یا مراقبت خاصی ندارید. با این حال، اگر در ماه های اخیر، یک چرخه منظم داشته اید، ولی ناگهان این چرخه، متوقف شده است، اگر در زمان های غیر منتظره دچار خونریزی شدید، و در صورتی که بیش از روز از آخرین قاعدگی شما گذشته باشد، و نیز اگر علایم بیشتری دارید که به نگرانی های بیشتری دامن می زنند، پزشک به احتمال زیاد گزینه های درمانی مناسب برای شما را پیشنهاد خواهد کرد. بسته به علت بروز این مشکل، پزشک ممکن است روش هورمون درمانی، مانند مصرف قرص های ضد بارداری یا داروهای دیگر را، تجویز کند. علاوه بر این، ممکن است پیشنهاد کند تا با تغییر سبک زندگی تان، چرخه های قاعدگی‌تاخیری و غیر منظم را، رفع کنید. اگر احساس می کنید که عدم پریود شدن و شروع چرخه قاعدگی در شما، نشانه بارداری است، پزشک می تواند به شما کمک کند تا یک برنامه درمانی تهیه کنید. شما باید مطمین شوید که مراقبت های مناسب و معاینات منظم را در طول دوران بارداری دریافت می کنید. در هر صورت، تاخیر چرخه قاعدگی، می تواند در اثر علل مختلفی، به وقوع بپیوندد. به عنوان مثال، در صورت بارداری، قاعدگی یک‌زن، متوقف خواهد شد. در چنین شرایطی، شما می توانید از تست های خانگی، برای تشخیص حاملگی تان استفاده کنید. در صورتی که نتیجه آزمایش های خانگی، منفی بود، برای تشخیص دقیق تر، می توانید به یک‌پزشک مراجعه کنید. پزشک آزمایش های لازم را تجویز خواهد کرد. چرخه قاعدگی، دوره زمانی است که از اولین روز قاعدگی تا روز قبل از شروع دوره بعدی یک‌زن، آغاز می شود. چرخه متوسط اکثر زنان، روز است. الگوی معمول چرخه قاعدگی زنان، بدین شرح است: بافت پوشاننده رحم تجزیه شده و بدن شما، آن را از طریق واژن خارج می کند. این خونریزی، آغاز دوره قاعدگی شما است و برای اکثر زنان تا روز طول می کشد. پوشش داخلی رحم دوباره شروع به تشکیل می کند تا آمادگی لازم برای تغذیه تخمک بارور شده را بدست بیاورد. بدن شما این کار را هر ماه انجام می دهد تا خود را برای بارداری احتمالی آماده کند. یک تخمک از تخمدان شما، در فرآیندی به نام تخمک گذاری، آزاد می شود. اگر در روز تخمک گذاری یا سه روز قبل از آن، رابطه جنسی داشته باشید، به احتمال زیاد باردار خواهید شد. با وجود این که اسپرم مرد می تواند تا روز در درون بدن زن، زنده بماند، تخمک یک زن تنها در صورتی می تواند روز زنده بماند که توسط اسپرم بارور نشده باشد. تخمک از لوله فالوپ به سمت رحم حرکت می کند. اگر تخمک به اسپرم بپیوندد، تخم بارور شده به دیواره رحم شما متصل می شود. این عمل لانه گزینی نامیده می شود. لانه گزینی، لحظه شروع بارداری است. اگر تخمک به اسپرم متصل نشده باشد، شروع به تجزیه می کند. یعنی از بین می رود. سپس، سطح هورمون های دخیل در بارداری، کاهش می یابد. این کاهش هورمون ها، به رحم شما نشان می دهد که نیازی به حمایت از بارداری در این ماه وجود ندارد. چرخه قاعدگی برخی از خانم ها، هر ماه به تعداد روزهای یکسان طول می کشد. این زنان می توانند روزی را که قاعدگی آنها شروع می شود، به طور دقیق پیش بینی کنند. سایر زنان، دارای چرخه قاعدگی منفاوتی هستند که ممکن است ماه به ماه تغییر داشته باشد. تا زمانی که هر تا روز، یکبار چرخه قاعدگی شروع شود، قاعدگی شما منظم تلقی می شود.

بسیاری از مردم فقط در سمت راست سر خود دچار سردرد می شوند. درد احتمال دارد با علایم دیگری از جمله خستگی، حالت تهوع و اختلالات بینایی همراه باشد. تقریبا درصد بزرگسالان هر ساله سردرد سمت راست را تجربه می کنند، که آن را از شایع ترین شکایات مربوط به سلامتی می دانند. سردرد در سمت راست سر می تواند به دلایل زیر ایجاد شود: مسایل عصبی مسایل مختلف در مغز باعث درد یک طرفه می شود. شرایط عصبی زیر احتمال دارد علت اصلی سردردهای یک طرفه باشد: این حالت زمانی رخ می دهد که اعصاب از بالای نخاع به سمت پوست سر (اعصاب اکسیپیتال) آسیب دیده یا ملتهب می شوند. علایم آن شامل درد شدید در پشت سر و گردن، درد در پشت چشم و حساسیت به نور است. شریان های سر و گردن با آرتریت موقتی ملتهب و همراه با درد عضلانی، باعث سردرد شدید در کنار سر می شود. علایم دیگر شامل خستگی، درد فک و شقیقه های حساس است. این باعث درد شدید در صورت و سر می شود. درد معمولا در یک زمان فقط یک طرف را درگیر می کند و علت آن اختلال در عصب سه قلو در قاعده مغز است. سردرد می تواند به عنوان یک عارضه جانبی داروهای تجویزی یا بدون نسخه ( ایجاد شود. آنها همچنین احتمال دارد در اثر استفاده بیش از حد داروها، از جمله مسکن هایی آسپرین استامینوفن (تیلنول) ایبوپروفن (موترین، ادویل) به این وضعیت سردرد برگشتی می گویند. بر اساس سازمان بهداشت جهانی، شایع ترین نوع سردرد ثانویه است. سردرد ثانویه سردردی است که در اثر شرایط دیگری ایجاد می شود. سردردهای ناشی از مصرف بیش از حد دارو اغلب هنگام بیدار شدن در بدترین حالت خود هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلایل دیگر می تواند منجر به درد در کل سر یا فقط یک طرف شود. این ها شامل: آلرژی خستگی آسیب سر تومورها کشیدگی عضلات یا گره در گردن آنوریسم، یک دیواره عروق ضعیف عفونت ها، از جمله عفونت های سینوسی نوسانات قند خون ناشی از از دست دادن وعده های غذایی بیش از نوع سردرد وجود دارد که حدود درصد از آنها علت مشخصی ندارند. با این حال، میگرن یا سردرد خوشه ای محتمل ترین دلایل ایجاد سردرد در سمت راست سر است. سردردهای تنشی همچنین می تواند در برخی افراد باعث ایجاد درد در یک طرف شود. میگرن اغلب با حساسیت به نور و صدا همراه است. تصور می شود که ژنتیک در سردردهای میگرنی نقش دارد. سردرد میگرنی نوعی سردرد شدیدی است که باعث احساس ضربان قلب یا درد ضربان دار در سر می شود. احساس تپش شدید یا ضربان قلب معمولا با موارد زیر همراه است: استفراغ تاری دید حالت تهوع حساسیت به نور حساسیت به صدا تقریبا یک سوم افرادی که به میگرن مبتلا می شوند، قبل از شروع درد، اختلالات بینایی یا از دست دادن موقت بینایی (معروف به هاله) را تجربه می کنند. در صورت عدم درمان، علایم تا ساعت طول می کشد، به طور معمول درد فقط یک طرف سر را درگیر می کند. عوامل زیر می توانند باعث ایجاد میگرن شوند: خستگی بوهای قوی چراغ های روشن سروصدا های بلند حذف وعده های غذایی خواب زیاد یا خیلی کم تغییرات هورمونی در زنان استرس عاطفی یا اضطراب تغییرات آب و هوا (رطوبت، گرما، فشار) غذاها و نوشیدنی ها مانند الکل، شکلات، پنیر و گوشت های پخته شده درمان زودهنگام برای کاهش طول و شدت علایم، کلیدی است. درمان شامل داروهای سردردهای خوشه ای، سردردهای نادر اما شدیدی هستند که در الگوهای چرخه ای ایجاد می شوند. درد شدید است و معمولا در اطراف یک چشم قرار دارد. همچنین احتمال دارد به سایر نواحی سر و صورت و همچنین گردن و شانه ها نیز سرایت کند. افراد معمولا هفته ها یا ماهها قبل از دوره بهبودی، حملات سردرد مکرر (خوشه ای) را تجربه می کنند. سایر علایم سردردهای خوشه ای عبارتند از: بی قراری تعریق صورت چشمان قرمز یا آبکی گرفتگی یا آبریزش بینی پوست کم رنگ یا قرمز شده التهاب در اطراف چشم آسیب دیده مردان بیشتر از زنان دچار سردردهای خوشه ای می شوند. علت دقیق آن ناشناخته است، اما سیگار کشیدن و سابقه خانوادگی سردردهای خوشه ای می تواند خطر را افزایش دهد. هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اگرچه درمان می تواند تعداد و شدت سردردهای خوشه ای را کاهش دهد. سردردهای تنشی شایع ترین نوع سردرد است که در درصد افراد رخ می دهد. آنها معمولا هر دو طرف سر را درگیر می کنند، اما برخی از افراد ممکن است فقط در یک طرف علایم داشته باشند. علایم شامل: حساسیت به پوست سر درد کسل کننده و دردناک ماهیچه های شانه یا گردن حساس یا سفت سفتی یا فشار روی پیشانی، پهلوها یا پشت سر علایم معمولا چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد و شدت آن خفیف تا متوسط است. سردردهای تنشی گاه به گاه را می توان با مسکن های بسیاری از موارد سردرد به خودی خود و بدون هیچ گونه مداخله برطرف می شود. افرادی که به طور مرتب دچار سردرد می شوند، باید با پزشک خود مشورت کنند تا علت اصلی آن مشخص شود. هر کسی که علایم زیر را در کنار سردرد تجربه می کند، باید به دنبال مراقبت پزشکی باشد: تب راش ضعف گیجی بی حسی آسیب سر لکنت زبان سفتی گردن اختلالات خواب تغییرات در بینایی افزایش درد در حین حرکت تغییرات شخصیتی یا شناختی افرادی که دچار سردردهای شدید می شوند نیز باید با پزشک مشورت کنند. استنشاق اسانسهای پراکنده می تواند به تسکین سردرد کمک کند. بسیاری از سردردها را می توان به سرعت و با موفقیت در خانه با موارد زیر درمان کرد: چرت زدن حمام گرم یا دوش گرفتن آب آشامیدنی برای رفع کم آبی بدن ماساژ ماهیچه های محکم گردن و شانه ها استفاده از کمپرس گرم یا سرد به پشت گردن شل کردن مدل موهای تنگ مانند دم اسبی و بافتن استراحت از صفحه نمایش، از جمله رایانه لوحی و تلویزیون انجام تمرینات تنفسی برای کاهش درد، استرس و اضطراب دور شدن از چراغهای روشن یا چشمک زن، صداهای بلند و بوهای قوی خم شدن را متوقف کنید، زیرا کشش عضلانی می تواند باعث سردرد شود. اجتناب از غذاهایی که باعث سردرد می شوند، از جمله الکل، کافیین و مصرف داروهای مسکن، اما اجتناب از مصرف بیش از حد آنها، زیرا می توانند باعث ایجاد سردرد برگشتی شوند. استفاده از رایحه درمانی، انتشار روغن هایی مانند اکالیپتوس، اسطوخودوس یا روغن نعناع برای سردردهای تنشی در صورت تغییر در دفعات یا شدت سردردهای خود، با پزشک مشورت کنید. وقتی برای ملاقات به پزشک خود مراجعه می کنید، وی یک معاینه فیزیکی را انجام می دهد و در مورد بیماری های زمینه ای و هرگونه علایمی که احتمال دارد تجربه کنید سوال می کند. با داشتن پاسخ به موارد زیر می توانید برای این کار آماده شوید: درد از چه زمانی شروع شد؟ آیا سردرد اولین علامت است؟ چه علایم دیگری را تجربه می کنید؟ هر چند وقت یکبار دچار سردرد می شوید؟ آیا سابقه خانوادگی سردرد، میگرن یا سایر شرایط مرتبط دارید؟ به احتمال زیاد پزشک آزمایشات بالینی را برای تشخیص قطعی انجام می دهد. آزمایشاتی که احتمال دارد انجام دهند شامل موارد زیر است: آزمایش خون، برای بررسی عفونت نخاع یا مغز، سموم یا مشکلات عروق خونی سی تی اسکن جمجمه، برای مشاهده یک سطح مقطعی از مغز، که می تواند به تشخیص عفونت ها، تومورها، خونریزی در مغز و آسیب مغزی کمک کند. اسکن سردرد یک بیماری شایع است که اکثریت افراد را حداقل یک بار تحت تاثیر قرار می دهد. بیشتر سردردها جای نگرانی ندارند. معمولا علایم در عرض چند دقیقه تا چند ساعت برطرف می شوند و با داروهای، تغییر شیوه زندگی و درمان های خانگی قابل تسکین هستند. در صورتی که سردردها شدید، مداوم یا بدتر شوند، با پزشک مشورت کنید. حتی اگر میگرن یا سردرد خوشه ای مسیول درد باشد، درمان های زیادی برای مدیریت علایم و کاهش دفعات سردرد در دسترس است. انواع مختلفی از سردردها وجود دارند که فقط در یک طرف سر یا صورت باعث درد می شوند. بسیاری از آنها علل خوش خیم دارند و خود به خود برطرف می شوند. تغییر در شیوه زندگی مانند مدیریت وضعیت بدن، نوشیدن آب بیشتر یا استراحت به چشم ها شاید کمک کننده باشد. اگر سردردها بر زندگی روزمره تاثیر می گذارد، با پزشک خود مشورت کنید. فقط پزشک می تواند علت سردرد را تشخیص داده و شرایط جدی تر را رد کند. پزشک همچنین می تواند راه هایی برای مدیریت درد و پیشگیری از سردردهای بعدی توصیه کند.

برخی از زنان ممکن است برای اولین بار در طول یا بعد از بارداری دچار بواسیر پس از زایمان شوند. اگرچه این بواسیرها پس از زایمان به طور خود به خود کاهش می یابند، اما ممکن است گاهی بیشتر از حد معمول طول بکشد یا بعد از زایمان بدتر شود بواسیر، اگرچه ناراحت کننده است، اما مضر نیست و می تواند با مراقبت در خانه و کمک پزشکی درمان شود. در این مقاله، اطلاعات مفصلی در مورد بواسیر بعد از بارداری، دلایل ایجاد آن و نحوه مقابله با آنها به شما ارایه می دهیم فهرست محتوا بواسیر وریدهای متورم (واریس) در ناحیه مقعد است. آنها مانند یک توده نرم احساس می کنند که از مقعد بیرون می زند. اندازه همورویید می تواند به اندازه یک کشمش کوچک و به اندازه یک انگور باشد اگر همورویید را در دوران بارداری داشته باشید و همچنین یبوست داشته باشید، احتمال ابتلا به آن افزایش می یابد. همورویید می تواند دردناک باشد، شما حتی ممکن است خونریزی در حال اجابت مزاج و حتی خارش را تجربه کنید. علایم این بیماری می تواند بر اساس نوع بواسیر شما ایجاد شود بواسیر دو نوع داخلی و خارجی دارد. بواسیر داخلی در داخل راست روده یا کانال مقعد قرار دارد و قابل مشاهده نیست. آنها درد کمتری دارند زیرا تنها چند عصب ایجاد کننده درد در داخل راست روده هستند. آنها باعث خونریزی متناوب همراه با ترشح مخاط هنگام دفع مدفوع می شوند. برخی از بواسیرهای داخلی ممکن است خارج از اسفنکتر مقعد بیرون زده و به صورت توده های کوچک انگور مانند ظاهر شوند. در این حالت، این بواسیرهای کوچک را می توانید با استفاده از نوک انگشتان خود به داخل مقعد وارد کنید بواسیر خارجی در خارج از مقعد بیرون زده و به راحتی قابل مشاهده است. آنها دردناک هستند و باعث ناراحتی می شوند. آنها همچنین تمیز کردن ناحیه مقعد را پس از حرکات روده مشکل می کنند. در موارد نادر، آنها لخته خون (ترومبوز) ایجاد می کنند، که یکی دیگر از شرایط دردناک است علایم شایع بواسیر داخلی و خارجی عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد هنگام دفع مدفوع خونریزی از راست روده خارش و احساس سوزش در ناحیه مقعد درد مقعدی که هنگام نشستن تشدید می شود. توده حساس نزدیک ناحیه مقعد که می تواند ترک خورده و خونریزی کند. برای مادران باردار یا پس از زایمان، همورویید اغلب در نتیجه فشار بر روی پرینه در ماه های قبل و در طول زایمان است. رگها مانند دریچه ها عمل می کنند تا خون را به قلب بازگردانند و وقتی این "دریچه ها" ضعیف شوند، می توانند با خون متورم شوند. احتمالا می توانید تصور کنید که چگونه فشار حمل نوزاد و سپس بیرون راندن نوزاد در هنگام زایمان طبیعی می تواند باعث بیرون آمدن رگ ها شود. علاوه بر این، همه هورمون هایی که در طول بارداری و تولد در بدن شما جریان می یابد، بر نحوه عملکرد این رگ ها ت ثیر می گذارد. مادران باردار تولید هورمون پروژسترون را افزایش داده اند که باعث شل شدن رگ ها نیز می شود. به دلایل مختلف، مادران نیز مستعد ابتلا به یبوست پس از تولد هستند. این می تواند یک چرخه معیوب را آغاز کند که نیاز به فشار آوردن برای دفع مدفوع دارد، در نتیجه شعله ور شدن همورویید، ترس از مجبور شدن مجدد و حفظ مدفوع، که سپس سفت می شود، و روند را از نو شروع می کند. در اینجا چند دلیل وجود دارد که ممکن است باعث بواسیر بعد از بارداری شوید فشار بر پرینه قبل و حین زایمان یبوست یا فشار هنگام دفع مدفوع فشار حمل نوزاد و بیرون راندن او در هنگام زایمان تغییرات هورمونی در دوران بارداری و زایمان بر عروق خونی ت ثیر می گذارد که باعث تورم رگ های پا و لگن می شود. بر اساس اندازه، محل و شدت، بواسیر معمولا چند روز تا چند هفته طول می کشد تا از بین برود موارد شدید بواسیر، که منجر به تشکیل لخته خون به نام بواسیر ترومبوز می شود، می تواند با یک روش کم تهاجمی درمان شود. بواسیر مزمن که ماه ها طول می کشد نیز نیاز به کمک پزشکی دارد در برخی موارد خفیف، چند نکته درمانی در خانه می تواند به درمان بواسیر بعد از بارداری کمک کند در اینجا برخی از راه های کنترل بواسیر در خانه آورده شده است: تا جایی که ممکن است استراحت کنید یا دراز بکشید تا فشار از پشت شما کم شود تمایل به ادرار کردن را کنترل نکنید زیرا باعث خشک شدن مدفوع و تشدید وضعیت می شود آب کافی بنوشید و غذاهای سرشار از فیبر مصرف کنید تا یبوست را کاهش داده و ناراحتی را کاهش دهید از محصولات بهداشتی بدون رنگ و بدون بو مانند لنت های قاعدگی، دستمال توالت و دستمال مرطوب استفاده کنید بعد از هر بار دفع مدفوع، منطقه را به آرامی تمیز کنید. برای تسکین درد از بطری اسپری دستی و دستمال مرطوب استفاده کنید کمپرس یخ (مقداری یخ را در یک پارچه تمیز بپیچید) روی همورویید بگذارید و بگذارید حدود ده دقیقه بماند. این کار تورم و ناراحتی را کاهش می دهد تمرینات کگل را انجام دهید زیرا می تواند گردش خون را در ناحیه راست روده و پرینه بهبود بخشد. آنها همچنین می توانند تن ماهیچه های اطراف واژن را بهبود بخشند حمام آب گرم را امتحان کنید. شما می توانید از حمام سیتز استفاده کنید، که یک وان آب کوچک است و روی صندلی توالت قرار می گیرد. همچنین می توانید خود را در وان حمام کنید. نشستن روی حمام به مدت دقیقه پس از هر بار اجابت مزاج یا دو تا سه بار در روز می تواند سوزش را تسکین دهد. برای کاهش تورم و درد می توانید نمک اپسوم را به آب اضافه کنید اگر این اقدامات مراقبت از خانه از علایم توده های پس از زایمان جلوگیری نمی کند، باید برای ارایه خدمات درمانی با پزشک خود مشورت کنید پزشک شما ممکن است داروهای خوراکی یا موضعی را برای درمان بواسیر تجویز کند. درمانها عبارتند از تیلنول (استامینوفن) یا ایبوپروفن برای تسکین موقت توصیه می شود. خارش، التهاب و درد را تسکین می دهند. برخی از مرطوب ترین دستمالها هیدروکورتیزون، فندق جادوگر و لیدوکایین هستند. مکمل های فیبر شامل، متیل سلولز و کلسیم پلی کربوفیل، هستند. آنها درد و التهاب همورویید داخلی و خارجی را درمان می کنند. گلیسیرین و بیساکودیل برخی از شیافهای متداول برای درمان یبوست و تسکین علایم بواسیر هستند. آنها مدفوع را نرم می کنند، قوام آن را بهبود می بخشد و باعث ایجاد حرکات روده می شود. دوکوزات سدیم و دوکوزات کلسیم چند دارویی هستند که ممکن است برای شما تجویز شود. در موارد شدید و نادر، جراحی نیاز است. در صورت لزوم، پزشک ممکن است هر یک از جراحی های زیر را توصیه کند: از دستگاه خاصی برای منگنه استفاده و بواسیر داخلی را خارج می کند در این درمانها از نور مادون قرمز یا برق برای سوزاندن و برداشتن بواسیر داخلی استفاده می شود محلول شیمیایی به بواسیر داخلی و ناحیه اطراف تزریق می شود. این بر جریان خون ت ثیر می گذارد و بواسیر را کوچک می کند این روش جراحی سنتی هموروییدهای بزرگ را از بین می برد و بواسیر داخلی را با بیهوشی خارج می کند. برای همورویید داخلی و خارجی انجام می شود یک نوار لاستیکی مخصوص در اطراف قاعده بواسیر بسته می شود تا جریان خون قطع شود. سپس قسمت باند کوچک شده و در عرض یک هفته یا بیشتر سقوط می کند ایجاد بواسیر بعد از زایمان، به ویژه پس از زایمان طبیعی، شایع است. این بیماری به خودی خود فروکش می کند، اما در برخی موارد، بواسیر هفته ها یا ماه ها باقی می ماند. با ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی و شیوه زندگی می توان از بواسیر جلوگیری کرد. خوردن غذاهای سرشار از فیبر، هیدراته ماندن و ورزش منظم می تواند شانس ابتلا به بواسیر بعد از زایمان را کاهش دهد

به تازگی، محققان "ویروس " جدیدی را در ژاپن کشف کرده اند. کارشناسان می گویند این عفونت می تواند برای خون انسان ها خطرناک باشد. مطالعه جدیدی‌که توسط محققان دانشگاه هوکایدو انجام شد، یک ویروس جدید عفونی را در ژاپن کشف کرد. این ویروس از طریق گزش کنه های عفونی، به انسان ها منتقل می شود. منشاء "ویروس " قبلا ناشناخته بود. اما از آن زمان، کارشناسان نحوه انتشار آن را شناسایی کرده اند. برخی از علایم مرتبط با ابتلا به ویروس یزو، شامل تب و کاهش سطح لکوسیت ها و پلاکت های خون است. به همین علت، می تواند برای انسان ها خطرناک باشد. محققان می گویند که از سال حداقل هفت نفر در ژاپن به این ویروس جدید مبتلا شده اند. اما تا کنون هیچ موردی از مرگ و میر ناشی از این ویروس، به طور رسمی تایید نشده است. فهرست محتوا به دلیل تعداد کم موارد ابتلا به این ویروس، محققان قبلا قادر به شناسایی صحیح و قطعی ویروس هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماران پس از آزمایش خون از نظر اجزای ژنتیکی ویروس های مختلف، محققان تشخیص دادند که عفونت ایجاد شده، با یک ویروس جدید عفونی مرتبط است. نام ویروس محققان سپس بررسی کردند که آیا، مانند انسان ها، حیوانات محلی نیز به طور مشابه تحت ت ثیر این ویروس قرار گرفته اند یا خیر. علاوه براین، محققین بررسی کردند که در صورت وجود، در انسان ها، قبل از سال ، چند مورد از موارد ابتلا به این ویروس وجود داشته است. بر اساس آزمایش آنتی بادی بر روی چندین حیوان مختلف، اثری از این ویروس در راکون های محلی و گوزن ها مشاهده شد. محققان می گویند، به نظر می رسد که ویروس یزو شیوع خود را در منطقه هوکایدو ایجاد کرده است. به احتمال زیاد، درست در زمانی که این ویروس از طریق کنه به انسان منتقل می شود. حتی باعث بروز بیماری در افراد خواهد شد. یعنی کنه، عامل انتقال این بیماری به انسان ها است. برای بررسی سایر موارد ابتلا به این ویروس در انسان، این تیم نمونه خون بیمارانی را که با علایم مشابه، در بیمارستان ها، بین سال های تا بستری شد. اما تشخیص قطعی دریافت نکرده بودند، آزمایش کردند. آن ها در نهایت پنج بیمار دیگر را که آزمایش ویروس در حال حاضر، محققان قصد دارند ویروس به طور کلی، هیچ کدام از موارد عفونت های ویروسی افزایش روزافزون عفونت های ارتونیروویروس ناشی از کنه، مانند تب خونریزی دهنده کریمه کنگو، به یک نگرانی جهانی در مورد سلامت عمومی جامعه بشری تبدیل شده است. در حال حاضر، یک ارتونیروویروس جدید، با نام ویروس از دو بیمار مبتلا به تب ناشی از ترومبوسیتوپنی و لوکوپنی پس از گزش کنه در هوکایدو، ژاپن، به ترتیب در سال و ، که علایمی همچون تب شدید حاد بروز دادند، این ویروس جداسازی شد. در رومانی شناسایی شده است. بروز عفونت در هفت بیمار، از سال تا ت یید شده است. عوامل بیماری زای منتقله از طریق گزش کنه، عامل مهمی در بروز بیماری های مختلف در انسان ها هستند. به ویژه در مناطق روستایی که تعامل بین کنه و انسان در حال افزایش است. علل مختلف بیماری های تب دار حاد، همراه با نیش کنه، محققان و پزشکان را در تعیین عامل ایجاد کننده علایم و بیماری های افراد، دچار مشکل می کند. علاوه بر این، تعداد فزاینده ای از میکروب های تازه شناسایی شده است. حتی در کنه ها، پیچیدگی تمایز علل بیماری تب ناشی از نیش کنه را بیشتر می کند. ارتونیروویروس ها (خانواده جنس) ویروس های منتقله از کنه هستند. آنها باعث بروز بیماری های تب گاهی کشنده در انسان و سایر حیوانات می شوند. از گونه موجود در این جنس، چهار گونه، شامل عوامل بیماری زای شناخته شده انسانی هستند. از جمله این موارد، عبارت اند از ویروس تب خونریزی دهنده کریمه کنگو ( ، ویروس بیماری گوسفند نایروبی، ویروس دوگبه و ویروس کسوکرو. شناسایی های اخیر بیماری تب ناشی از ویروس تامی، با ویروس های تامدی، ویروس کنه تاچنگ ( و ویروس در چین، چشم انداز پیچیده ای از عفونت های ارتونیروویروس را آشکار می کند. ویروس های ارتونیروییدی موجود در کنه ها، در کشور ژاپن، وجود دارد. اما هیچ بیماری مرتبطی قبلا گزارش نشده بود. در حال حاضر، هدف گروه های تحقیقاتی مختلف، شناسایی عامل ایجاد کننده بیماری تب شدید، در موارد آلودگی های ویروسی بود که با ترومبوسیتوپنی، لکوپنی و افزایش آنزیم های کبدی و فریتین پس از گزش کنه در هوکایدو تشخیص داده شد. نهایتا، گروه های تحقیقاتی، با موفقیت یک ارتونیروویروس جدید را از بیماران مورد نظر، شناسایی کردند. در مطالعات مختلفی، تظاهرات بالینی ناشی از ابتلا به این عفونت، ویژگی های ویروس و اپیدمیولوژی ویروس در حیوانات وحشی و کنه ها، شرح داده شده است. دانشمندان یک ویروس ارتونیروویروس جدید را از دو بیمار مبتلا به بیماری تب ناشی از ترومبوسیتوپنی و لوکوپنی پس از گزش کنه در هوکایدو ژاپن جدا کردند. ارتونیروویروس ها ویروس های منتقله از کنه در جنس Orthonairovirus ، و خانواده Nairoviridae از گونه موجود در جنس، چهار گونه شامل عوامل بیماری زای شناخته شده برای انسان هستند: ویروس دوگبه ویروس کسوکرو ویروس بیماری گوسفند نایروبی ویروس تب خونریزی دهنده کریمه کنگو ارتونیروویروس تازه کشف شده، با نام ویروس Yezo عامل بروز بیماری تب شدید است که با ترومبوسیتوپنی، لکوپنی و افزایش آنزیم های کبدی و فریتین تشخیص داده می شود. دکتر کیتا ماتسونو، ویروس شناس در انستیتوی بین المللی کنترل بیماری های عفونی در دانشگاه هوکایدو، می گوید: "از سال تاکنون حداقل هفت نفر به این ویروس جدید مبتلا شده اند. " ویروس یزو پس از آنکه یک مرد ساله، در سال ، با تب و درد پا، پس از نیش زدن بندپایان که گمان می رفت کنه بود، در بیمارستان بستری شد. محققان می گویند: "اواسط ماه مه ، این بیمار به مدت تقریبا ساعت از منطقه جنگلی در نزدیکی ساپورو دیدن کرده بود. " روز بعد، فرد بیمار متوجه یک بندپای متصل به قسمت سمت راست شکمش شد و آن را برداشت. چهار روز پس از بازدید از جنگل، تب این بیمار، بیش از درجه سانتیگراد بود و به دنبال آن اختلال راه رفتن و درد پا وجود داشت. بعد از روز ادامه تب، وی با دمای . درجه سانتیگراد در بیمارستان بستری شد. هنگام بستری، وجود علایم بیماری های مختلف در این‌فرد، منفی بود، به جز تب، کاهش اشتها و درد دو طرفه اندام تحتانی. بیمار تحت درمان قرار گرفت و پس از دو هفته مرخص شد، اما آزمایشات نشان داد که وی به هیچ گونه ویروس شناخته شده منتقله از طریق کنه آلوده نشده است. بیمار دوم پس از نیش زده شدن توسط کنه، در سال بعد، با علایم مشابهی به بیمارستان مراجعه کرد. دانشمندان گفتند: بیمار یک مرد ساله بود. این بیمار، در طول زندگی خود، به طور کلی سالم بوده و هیچ سابقه پزشکی قابل توجهی در سال های قبل، در وی مشاهده نشده بود‌در اواسط ژوییه ، او در کوهی در نزدیکی ساپورو پیاده روی کرد. در طول پیاده روی، او از طریق بندپایی ناشناس که حداقل به مدت دقیقه به بدن چسبیده بود، دچار گاز گرفتگی و نیش زدگی شد. وی تا روز پس از پیاده روی که اشتهای خود را از دست داده بود، در وضعیت سلامت معمول و طبیعی خود باقی ماند و سپس در روز پس از پیاده روی، تب . درجه سانتیگراد را تجربه کرد. پس از دو بار مراجعه به بیمارستان های مختلف در روزهای و پس از شروع تب، که تب فرد به میزان زیادی افزایش پیدا کرده بود ( . درجه سانتیگراد در روز ) پس از بروز علایمی مانند لکوپنی و ترومبوسیتوپنی، وی در روز پس از شروع بیماری، به بیمارستان مراجعه کرد. تجزیه و تحلیل ژنتیکی ویروس های جدا شده از نمونه های خون دو بیمار، وجود نوع جدیدی از ارتونیروویروس را نشان داد که بیشترین ارتباط را با ویروس سولینا و ویروس تامدی دارد. این‌دو ویروس، به ترتیب در رومانی و ازبکستان شناسایی شده اند. تعیین منبع احتمالی ویروس، تیم تحقیق نمونه های جمع آوری شده از حیوانات وحشی در منطقه بین سال های تا را بررسی کردند. آن ها آنتی بادی های ویروس را در گوزن هاکایدو سیکا و راکون پیدا کردند. آن ها همچنین RNA پزشکان می گویند که به نظر می رسد که ویروس یزو شیوع خود را در منطقه هوکایدو آغاز کرده است. به احتمال زیاد این ویروس از طریق کنه به انسان منتقل می شود، باعث بروز بیماری می شود. به طور کلی، از آن جایی که این نوع از ویروس ها، به تازگی شناسایی شده است. هنوز اطلاعات کاملی درباره آن در دسترس نیست. با گذشت زمان و انجام مطالعات بیشتر، دانشمندان اطلاعات بیشتر و دقیق تری را درباره این ویروس جدید بیماری زا به دست خواهند آورد.

برای راهکارهایی وجود دارد که با استفاده از آنها به راحتی می توانید از شر آن خلاص شوید. پس بهتر است برای درمان آبریزش بینی این مقاله را تا انتها بخوانید. آبریزش بینی تخلیه ترشحات از سوراخ های بینی است. این نتیجه تولید بیش از حد ترشحات بینی است. ترشحات بیش از حد بینی منجر به ترشحات آبکی بینی می شود که از سوراخ های بینی شما بیرون می ریزد یا به داخل گلو ریخته می شود. آبریزش بینی می تواند یکی از آزاردهنده ترین علایم سرماخوردگی باشد. خوشبختانه چندین روش طبیعی و خانگی برای امتحان کردن وجود دارد. فهرست محتوا آبریزش بینی تنها علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا نیستند. همچنین ممکن است همزمان با آنها علایم دیگری مانند عطسه، سرفه، احتقان قفسه سینه، گلودرد، سردرد و بدن درد را تجربه کنید. در صورتی که از آبریزش بینی رنج می برید بهتر است. برخی از راهکارهای درمانی یا جلوگیری آن عبارتند از: اگر بینی شما دچار گرفتگی است، با نوشیدن مقدار زیادی آب و آب مرغ بدن خود را هیدراته نگه دارید تا ترشحات رقیق تر و مایع تر شود. این وضعیت باعث می شود سریعتر از بینی و سینوس های شما تخلیه شود. مصرف مقدار زیادی مایعات همچنین باعث می شود که غشاهای مجاری تنفسی شما روان شوند. از مصرف مایعاتی مانند کافیین که می تواند باعث کم آبی بدن شود، خودداری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوشیدنی های گرم زمانی که احساس می کنید دچار سرماخوردگی شده اید، آرامش بخش است. با خوردن آب داغ، به زودی از احتقان بینی، آبریزش بینی و سایر علایم سرماخوردگی و آنفولانزا نیز رهایی خواهید یافت. اطمینان حاصل کنید که تمام نوشیدنی داغ دارویی را در عرض - دقیقه مصرف کنید. نوشیدنی های داغ دارای آنتی هیستامین برای خشک شدن مجاری بینی و رفع علایم آبریزش بینی و سرفه و همچنین ضد احتقان بینی برای رفع گرفتگی بینی موثر است. سپس راحت بخوابید. وقتی احساس خوبی ندارید، خوابیدن بسیار مهم است تا بدن شما بهبود یابد. تحقیقات نشان می دهد که بدن شما هنگام خواب سلول های جدید سیستم ایمنی ایجاد می کند. پروتیین معروف به سایتوکاین ها که برای مبارزه با عفونت و التهاب مهم هستند در هنگام خواب تولید و آزاد می شوند. این بدان معناست که خواب می تواند سیستم ایمنی بدن شما را در وضعیت خوبی نگه دارد. قرار دادن چندین دفعه کمپرس گرم روی بینی و پیشانی خود در روز می تواند به تسکین علایم تنفسی فوقانی مانند احتقان بینی کمک کند. اگر کیسه آب گرم ندارید، سعی کنید یک دستمال را با آب گرم مرطوب کرده و چند بار در روز روی صورت خود بمالید. این کار به شل شدن ترشحات شما کمک می کند تا به رفع احتقان بینی کمک شود. دفعه بعد که گرفتگی بینی دارید، سعی کنید در حمام بنشینید و دوش آب گرم بگیرید. همچنین می توانید بخار را از یک کاسه آب داغ تنفس کنید. استنشاق بخار گرم (نه داغ) می تواند به تسکین غشاهای ترشحاتی بینی و نازک شدن ترشحات کمک کند. این به شما کمک می کند ترشحات خود را سریعتر تخلیه کنید. یک دستگاه مرطوب کننده تمیز یا دستگاه بخور سرد یک راه عالی برای اضافه کردن رطوبت به محیط است، که به احتقان بینی کمک می کند. وقتی هوا خیلی خشک است، ترشحات شما ضخیم تر می شود و خیلی خوب جریان نمی یابد و سینوس های شما ممکن است به درستی تخلیه نشوند. برای افزودن رطوبت به هوا می توانید از مرطوب کننده یا دستگاه بخور خنک کننده سرد استفاده کنید که باعث می شود مجاری بینی شما مرطوب بمانند و باعث تخلیه سریع تر ترشحات شوند. استفاده از اسپری ملایم نمکی بینی می تواند به رفع احتقان در اثر سرماخوردگی یا آلرژی کمک کند. اسپری نمکی بینی با شستن هرگونه ماده حساسیت زا مانند گرده، گرد و غبار یا شوره حیوانات که می تواند منجر به احتقان بینی شود، به باز نگه داشتن مجاری بینی کمک می کند. همچنین می تواند ترشحات ضخیم یا خشک شده را شل کند تا راحت تر از بین برود. محلول نمک همچنین به تسکین مجاری خشک و تحریک شده بینی کمک می کند. در صورت داشتن علایم احتقان بینی، می توانید از آب نمک برای شستشوی ذرات یا ترشحات بینی استفاده کنید. یک ظرف نیتی به طور خاص طراحی شده است که به شما کمک می کند ترشحات را خارج کنید. برای استفاده از آن، سر خود را به طرف سینک ظرفشویی خم کنید و دهانه ظرف را در قسمت بالای بینی قرار دهید و سپس محلول آب شور را در سوراخ بینی فوقانی خود بریزید و اجازه دهید آب از بینی پایین تخلیه شود. ماده شیمیایی موجود در غذاهای تند، کپسایسین، می تواند به رفع آبریزش بینی که ناشی از آلرژی نیست، کمک کند. کپسایسین ترکیبی است که به فلفل قرمز فلفل دلمه ای می بخشد. هنگام خوردن غذاهای تند، آبریزش بینی شما ممکن است در ابتدا بدتر شود، اما در طولانی مدت گرما آبریزش بینی شما را برطرف می کند. داروهای ضد سرماخوردگی و آنفولانزا بدون نسخه می توانند آبریزش بینی و علایم احتقان بینی را از سرماخوردگی یا آنفولانزا به همراه سایر علایم رایج تسکین دهند. مطمین شوید که چه علایمی به جز آبریزش بینی و احتقان بینی ممکن است داشته باشید تا مطمین شوید که تسکین لازم را دارید. داروهای سرماخوردگی، مانند به خشک شدن مجاری بینی کمک می کند تا با آنتی هیستامین آبریزش بینی شما برطرف شود. همچنین دارای ضد احتقان بینی است که گرفتگی بینی شما را برطرف می کند. اگر علایم شما شدید شد یا بیش از روز طول کشید، لطفا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر آبریزش بینی یا احتقان بینی دارید، ممکن است دچار سرماخوردگی معمولی، آنفولانزا یا آلرژی شوید. دو مورد اول در اثر ویروس ها ایجاد می شوند که در صورت عدم دقت کافی می توانند به راحتی به افراد دیگر سرایت کنند. برای جلوگیری از انتشار ویروس های سرماخوردگی و آنفولانزا که باعث آبریزش یا گرفتگی بینی در اطرافیان می شوید، نکات زیر را رعایت کنید: بعد از سرفه، عطسه یا دمیدن بینی، دستان خود را بشویید. وقتی بیمار هستید در خانه بمانید و کودکان را در خانه نگه دارید. قبل از سرفه، عطسه، یا آبریزش بینی، مطمین شوید که فاصله ایمن با افراد دارید. سطوح و اشیاء مکرر لمس شده، از جمله اسباب بازی و دستگیره در را ضد عفونی کنید. از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنید. از بغل کردن، بوسیدن یا دست دادن خودداری کنید. در یک دستمال سرفه و عطسه کنید و سپس آن را دور بیندازید، یا در حالی که دهان و بینی خود را کاملا می پوشانید در سرآستین پیراهن خود سرفه و عطسه کنید. منبع:

یک داروی خوراکی است که برای درمان فشار خون بالا و نارسایی قلبی استفاده می شود. همچنین برای افزایش شانس زنده ماندن پس از حمله قلبی استفاده می شود. این دارو ممکن است به تنهایی یا با داروهای دیگر برای درمان بیماری شما مصرف شود. دوز شروع استاندارد برای بزرگسالان مبتلا به فشار خون بالا میلی گرم است که یکبار در روز مصرف می شود. پزشک ممکن است دوز شما را تا حداکثر میلی گرم در روز افزایش دهد. دوز اولیه برای بزرگسالان مبتلا به نارسایی قلبی میلی گرم در روز است. پزشک ممکن است دوز شما را تا حداکثر میلی گرم در روز افزایش دهد. این دارو ممکن است باعث تورم ناگهانی صورت، بازوها، پاها، لب ها، زبان، گلو و روده ها شود (آنژیوادم) این می تواند کشنده باشد. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید، نباید لیزینوپریل مصرف کنید. این دارو می تواند به جنین شما آسیب برساند یا کشنده باشد. قرص خوراکی لیزینوپریل یک داروی تجویزی است که به عنوان داروهای نام تجاری Prinivil و Zestril در دسترس است. همچنین به عنوان یک داروی عمومی موجود است. داروهای ژنریک معمولا هزینه کمتری دارند. در برخی موارد، ممکن است در هر شکل و به عنوان نسخه نام تجاری موجود نباشند. این دارو متعلق به گروهی از داروها به نام مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص خوراکی لیزینوپریل باعث خواب آلودگی نمی شود. با این حال، ممکن است باعث فشار خون پایین شود. این می تواند به شما احساس ضعف یا سرگیجه بدهد. تا زمانی که ندانید این دارو بر شما چگونه ت ثیر می گذارد، نباید رانندگی کنید، از ماشین آلات استفاده کنید یا فعالیتهای دیگری را که نیاز به هوشیاری دارند انجام دهید. لیزینوپریل همچنین می تواند عوارض جانبی دیگری نیز داشته باشد. شایع ترین عوارض جانبی لیزینوپریل عبارتند از: سردرد سرگیجه سرفه مداوم فشار خون پایین درد قفسه سینه اگر این عوارض خفیف باشد، ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین برود. اگر شدیدتر هستند یا برطرف نشدند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت داشتن هر یک از این عوارض جانبی فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما جدی هستند یا اگر فکر می کنید که یک اورژانس پزشکی دارید، با مراکز درمانی تماس بگیرید. مشکل در بلع مشکل در تنفس تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو درد معده (شکم) با یا بدون تهوع یا استفراغ خستگی تنگی نفس افزایش وزن تورم، به ویژه دست ها، پاها یا مچ پا دل درد تهوع و استفراغ افزایش آنزیم های کبدی زرد شدن پوست و سفیدی چشم شما این دارو می تواند باعث افزایش خطرناک پتاسیم شود. این می تواند منجر به آریتمی (ضربان قلب یا مشکلات ریتم) شود. اگر بیماری کلیوی یا دیابت دارید یا از داروهای دیگری استفاده می کنید که سطح پتاسیم را افزایش می دهند، خطر شما بیشتر است. لیزینوپریل ممکن است با داروهای دیگر تداخل داشته باشد. قرص خوراکی لیزینوپریل می تواند با سایر داروها، گیاهان یا ویتامین هایی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر می دهد. این می تواند مضر باشد یا باعث شود که داروهایی که مصرف می کنید نیز موثر نباشند. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث ایجاد تداخل با لیزینوپریل شوند در زیر ذکر شده است. مصرف برخی داروهای فشار خون با لیزینوپریل خطر ابتلا به فشار خون پایین، پتاسیم خون بالا و مشکلات کلیوی از جمله نارسایی کلیه را افزایش می دهد. این داروها عبارتند از: مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین ( ARB ) نمونه ها عبارتند از: candesartan ( Atacand ، Atacand HCT ) eprosartan ( Teveten ) ایربسارتان (آواپرو، آوالید) لوزارتان ( Cozaar ، Hyzaar ) olmesartan ( Benicar ، Benicar HCT ، Tribenzor ، Azor ) telmisartan ( Micardis ، Micardis HCT ، Twynsta ) والسارتان ( Diovan ، Diovan HCT ، Exforge ، Exforge HCT ) azilsartan ( Edarbi ، Edarbyclor ) نمونه ها عبارتند از: بنازپریل ( Lotensin ، Lotrel ، Lotensin HCT ) کاپتوپریل انالاپریل ( Vasotec ، Epaned ) فوزینوپریل (مونوپریل) لیزینوپریل ( Prinivil ، Zestril ، Prinzide ، Zestoretic ) موکسی پریل ( Uniretic ) پریندوپریل (آسون) کیناپریل ( Accupril ، Accuretic ) رامیپریل (آلتاس) ترندولاپریل (ماویک، تارکا) مصرف داروهای دیابت با لیزینوپریل می تواند سطح قند خون شما را بیش از حد کاهش دهد. این داروها عبارتند از: انسولین ها داروهای خوراکی دیابت قرص آب (دیورتیک) مصرف قرص ادرار آور با لیزینوپریل می تواند فشار خون شما را بسیار پایین بیاورد. این داروها عبارتند از: هیدروکلروتیازید کلرتالیدون فوروزمید بومتانید مصرف مکمل های پتاسیم یا دیورتیک های ذخیره کننده پتاسیم با لیزینوپریل می تواند پتاسیم را در بدن شما افزایش دهد. این داروها عبارتند از: اسپیرونولاکتون آمیلوراید تری آمترن لیزینوپریل می تواند اثرات لیتیوم را افزایش دهد. این بدان معناست که ممکن است عوارض جانبی بیشتری داشته باشید. مصرف برخی داروهای ضد درد با لیزینوپریل می تواند عملکرد کلیه شما را کاهش دهد. این داروها برای درمان نارسایی قلبی استفاده می شوند. آنها نباید با انالاپریل استفاده شوند. از انالاپریل در مدت ساعت پس از تغییر به یا از مهار کننده نپریلیسین استفاده نکنید. مصرف همزمان این داروها خطر تورم ناگهانی صورت، بازوها، پاها، لب ها، زبان، گلو و روده ها را افزایش می دهد (آنژیوادم) این دارو می تواند باعث تورم ناگهانی صورت، بازوها، پاها، لب ها، زبان، گلو و روده ها شود. این می تواند کشنده باشد. در صورت تورم یا درد شکم، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. شما از این دارو کنار گذاشته می شوید و احتمالا برای کاهش تورم به شما دارو می دهند. در هنگام مصرف این دارو تورم می تواند در هر زمان رخ دهد. اگر سابقه آنژیوادم دارید ممکن است خطر شما بیشتر باشد. این دارو می تواند باعث فشار خون پایین شود، به ویژه در چند روز اول مصرف آن. در صورت احساس سبکی سر، سرگیجه، و یا بیهوشی به پزشک خود اطلاع دهید. در موارد زیر ممکن است فشار خون پایین تری داشته باشید: نارسایی قلبی دارید. در حال دیالیز هستید. مایعات کافی نمی نوشید. به شدت عرق می کنید. اسهال و یا استفراغ دارید. این دارو ممکن است باعث سرفه مداوم شود. با قطع مصرف دارو این سرفه از بین می رود. استفاده از نوشیدنی های حاوی الکل می تواند اثرات کاهش دهنده فشار خون لیزینوپریل را افزایش دهد. این ممکن است باعث شود شما احساس سرگیجه یا ضعف کنید. در صورت مصرف الکل، با پزشک خود مشورت کنید. اگر به بیماری کلیوی مبتلا هستید یا تحت دیالیز هستید، احتمال ابتلا به برخی عوارض جانبی جدی ناشی از این دارو بیشتر است. پزشک بر عملکرد کلیه شما نظارت می کند و داروهای شما را در صورت نیاز تنظیم می کند. پزشک شما باید دوز کمتری از این دارو را برای شما شروع کند. این دارو می تواند بر سطح قند خون شما ت ثیر بگذارد. پزشک شما ممکن است نیاز به تغییر دوز داروهای دیابت شما داشته باشد. پزشک به شما می گوید که چند بار سطح قند خون خود را آزمایش کنید. برای زنان باردار: این دارو داروی بارداری از نوع D است. یعنی دو چیز: تحقیقات روی انسان هنگام استفاده از دارو توسط مادر اثرات نامطلوبی روی جنین نشان داده است. این دارو فقط باید در دوران بارداری در موارد جدی که برای درمان بیماری خطرناک در مادر نیاز است استفاده شود. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید با پزشک خود مشورت کنید. از پزشک خود بخواهید تا در مورد آسیب خاصی که ممکن است به جنین وارد شود به شما بگوید. این دارو فقط باید در صورت استفاده از خطرات احتمالی برای جنین با توجه به مزایای احتمالی دارو مورد استفاده قرار گیرد. مشخص نیست که آیا این دارو به شیر مادر منتقل می شود یا خیر. اگر چنین باشد، ممکن است در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به نوزاد خود شیر می دهید با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که آیا شیردهی را متوقف کنید یا مصرف این دارو را قطع کنید. افراد مسن ممکن است داروها را کندتر پردازش کنند. یک دوز معمولی بزرگسالان ممکن است باعث شود سطح این دارو در بدن شما بالاتر از حد معمول باشد. اگر سالمند هستید، ممکن است به دوز کمتر یا برنامه متفاوت نیاز داشته باشید. برای کودکان این دارو مطالعه نشده است و نباید در کودکان زیر سال استفاده شود. این اطلاعات دوز برای قرص لیزینوپریل خوراکی است. همه دوزها و اشکال ممکن در اینجا گنجانده نشده است. پزشک به شما می گوید که چه دوزی برای شما مناسب است. دوز، شکل و دفعات مصرف آن بستگی به موارد زیر دارد: سن شما شرایط تحت درمان شرایط شما چقدر وخیم است. سایر شرایط پزشکی که دارید. نحوه واکنش شما به اولین دوز. اگر اصلا آن را مصرف نکنید، فشار خون شما بالا می ماند. این امر خطر حمله قلبی و سکته مغزی را افزایش می دهد. اگر مصرف این دارو را به طور ناگهانی متوقف کنید، ممکن است فشار خون شما افزایش یابد. این می تواند باعث اضطراب، تعریق و ضربان سریع قلب شود. ممکن است احساس متفاوتی نداشته باشید، اما ممکن است فشار خون شما کنترل نشود. این می تواند شما را در معرض خطر بیشتری برای حمله قلبی و سکته مغزی قرار دهد. اگر مصرف دوز خود را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر چند ساعت تا زمان دوز بعدی شما باقی مانده است، منتظر بمانید و فقط یک دوز در آن زمان مصرف کنید. هرگز سعی نکنید دو نوبت را به طور همزمان جبران کنید. این می تواند عوارض جانبی سمی ایجاد کند. اگر بیش از حد از این دارو مصرف کنید، ممکن است افت فشار خون داشته باشید. این ممکن است باعث بیهوشی شما شود. اگر فکر می کنید بیش از حد دارو مصرف کرده اید، فورا اقدام کنید. با پزشک خود یا مرکز کنترل سم محلی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. پزشک فشار خون و سایر علایم بیماری شما را تحت نظر دارد تا بگوید آیا این دارو برای شما موثر است یا خیر. همچنین اگر فشار خون خود را کنترل کرده و فشار خون آن کمتر باشد، می توانید بگویید که این دارو موثر است. اگر پزشک قرص لیزینوپریل خوراکی را برای شما تجویز کرد، این نکات را در نظر داشته باشید. این دارو باید تقریبا هر روز مصرف شود. شما می توانید قرص را خرد کرده یا برش دهید. آن را از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) تا درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) نگه دارید. داروهای خود را از مناطقی که ممکن است خیس شوند، مانند حمام، دور نگه دارید. این دارو را دور از رطوبت و مکانهای مرطوب نگهداری کنید. منبع:

قبل از مصرف قرص های خوراکی مترونیدازول که در دسترس هستند، باید عوارض قرص های خوراکی مترونیدازول را بشناسیم. مترونیدازول به اشکال مختلف وجود دارد. مترونیدازول شامل یک قرص خوراکی، کپسول خوراکی، کرم، ژل و لوسیونی است که روی پوست خود می مالید. این دارو همچنین به عنوان داروی تزریقی است که فقط پزشک می تواند، آن را تجویز کند. قرص های خوراکی مترونیدازول برای درمان عفونت های ناشی از باکتری یا انگل استفاده می شود. قرص مترونیدازول با اثر فوری و یا طولانی مدت داروهای تجویزی هستند. هر دو از طریق دهان گرفته می شوند. این قرص ها به عنوان داروهای تجاری با نام تجاری (با فوریت انتشار) و (با انتشار طولانی مدت) در دسترس هستند. داروهای با رهاسازی فوری بلافاصله در بدن ترشح می شوند. داروهای با رهاسازی طولانی مدت با گذشت زمان به آرامی در بدن آزاد خواهند شد. هر دو قرص با ترشح فوری و ترشحات گسترده به عنوان داروهای عمومی در دسترس هستند. داروهای عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه با نام تجاری دارند. قرص های خوراکی آزاد فوری مترونیدازول برای درمان بسیاری از عفونت های ناشی از باکتری یا انگل استفاده می شود. این موارد شامل عفونت هایی است که در یا سیستم تولید مثل مثل آمبیازیس و تریکومونیا رخ می دهد. از قرص های خوراکی آزاد شده مترونیدازول برای درمان عفونت های واژن در زنان استفاده می شود. مترونیدازول ممکن است به عنوان بخشی از یک درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که شاید لازم باشد آن را با داروهای دیگر مصرف کنید. مترونیدازول به یک دسته از داروها به نام ضد میکروب نیترویمیدازول تعلق دارد. یک کلاس داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. ضد میکروب ها داروهایی هستند که برای درمان عفونت استفاده می شوند. ضد میکروب های نیترویمیدازول عفونت های ناشی از باکتری ها و ارگانیسم های دیگری به نام پروتوزوآ را درمان می کند. قرص مترونیدازول با از بین بردن باکتری یا ارگانیسم دیگری که باعث ایجاد عفونت می شود، عمل می کند و این عفونت را تسکین می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص خوراکی مترونیدازول خواب آلودگی ایجاد نمی کند، اما می تواند عوارض جانبی دیگری را همراه داشته باشد، از جمله: عوارض جانبی شایعتری که می تواند رخ دهد شامل موارد زیر است: اسهال سردرد یبوست سوزش سردل از دست دادن اشتها حالت تهوع یا استفراغ گرفتگی در ناحیه معده اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض قرص های خوراکی مترونیدازول به شکل جدی و خطرناک، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی می تواند شامل موارد زیر باشد: اثرات سیستم عصبی، از جمله تشنج و (عملکرد غیر طبیعی مغز) علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد گیجی آتاکسی (از دست دادن کنترل حرکات بدن) تشنج (حرکات ناگهانی ناشی از سفت شدن عضلات) در بیشتر موارد، عوارض جانبی مترونیدازول برای مردان و زنان یکسان است. تنها تفاوت واقعی در عوارض جانبی زنان است. به عنوان مثال، مترونیدازول خطر عفونت های مخمری را افزایش می دهد، که بیشتر در زنان رخ می دهد. همچنین، مترونیدازول می تواند باعث تحریک واژن و ترشح شود. مترونیدازول ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی مترونیدازول می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. این وضعیت می تواند مضر باشد و یا از عملکرد مناسب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. دی سولفیرام را با مترونیدازول مصرف نکنید انجام این کار می تواند اثرات خطرناکی در بدن شما ایجاد کند. استفاده از آن با مترونیدازول می تواند منجر به واکنش های روان پریشی با علایم زیر شود: گیجی (اعتقاد به چیزهایی که واقعی نیستند) توهم (دیدن یا شنیدن چیزهایی که واقعی نیستند) اگر در دو هفته گذشته دی سولفیرام مصرف کرده اید، مترونیدازول را مصرف نکنید. مصرف مترونیدازول با داروهای خاص خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد چون ممکن است مقدار هر دو دارو در بدن شما افزایش یابد. برخی از این دارو ها عبارتند از: عوارض جانبی مربوط به افزایش سطح لیتیوم است. اگر این داروها را با هم مصرف کنید، پزشک باید سطح لیتیوم شما را کنترل کند. عوارض جانبی این داروها شامل خطر خونریزی بیشتر است. در صورت امکان باید از مصرف بوسولفان با مترونیدازول خودداری کنید. اگر این داروها را با هم مصرف کنید، پزشک ممکن است بیشتر اوقات مقدار بوسولفان را در بدن شما بررسی کند. مصرف سایمتیدین با مترونیدازول ممکن است منجر به افزایش سطح مترونیدازول در بدن و افزایش عوارض جانبی شود. مصرف یکی از این داروها با مترونیدازول می تواند منجر به کاهش سطح مترونیدازول در بدن شود. حتی می تواند از مترونیدازول در بهبود عفونت شما جلوگیری کند. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی ممکن است در اینجا ذکر نشده باشد. مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شرایط تحت درمان شدت وضعیت بیمار سایر شرایط پزشکی پاسخ بدن به اولین دوز دارو قرص ها و کپسول های خوراکی مترونیدازول دارای هشدار جعبه سیاه هستند. جعبه سیاه جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. هشدار جعبه سیاه اثرات دارویی را نشان می دهد که ممکن است خطرناک باشد. سرطان در برخی از حیوانات هنگام آزمایش با مترونیدازول مشاهده شد. ممکن است خطر مشابهی در انسان نیز وجود داشته باشد. به دلیل این خطر، مترونیدازول فقط باید برای درمان شرایطی که توسط FDA ت یید شده استفاده شود. برای کاهش وقوع باکتری های مقاوم به دارو، مترونیدازول فقط باید برای درمان یا پیشگیری از عفونت هایی که اثبات شده یا به شدت مشکوک به وجود آمدن باکتری هستند استفاده شود. قرص های خوراکی مترونیدازول ممکن است باعث برخی بیماری های جدی شود که بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارد. این شرایط عبارتند از: تشنج (التهاب در مغز) انسفالوپاتی (عملکرد غیر طبیعی مغز) مترونیدازول می تواند یک واکنش آلرژیک شدید یا حساسیت بیش از حد ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب لرز جوش قرمز شل شدن پوست خس خس سینه کهیر (جوش های خارش دار) اگر واکنش آلرژیک دارید، بلافاصله با پزشک یا مراکز درمانی تماس بگیرید اگر تا به حال نسبت به آن واکنش آلرژیک داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. در برخی موارد، مصرف مجدد آن می تواند منجر به مرگ شود. حداقل سه روز قبل از شروع مصرف مترونیدازول باید مصرف نوشیدنی های حاوی الکل را متوقف کنید. همچنین پس از قطع درمان با این دارو، سه روز دیگر از مصرف الکل خودداری کنید. به این دلیل که الکل در صورت استفاده با مترونیدازول می تواند عوارض جانبی ایجاد کند، از جمله: سردرد استفراغ گرفتگی شکم (قرمزی و گرمای ناگهانی صورت) کبد شما به پردازش این دارو کمک می کند. در صورت ابتلا به هرگونه بیماری کبدی، کبد شما ممکن است این دارو را با سرعت بیشتری پردازش کند. حتی می تواند میزان دارو در بدن و خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش دهد. پزشک ممکن است دوز مترونیدازول شما را کاهش دهد. کلیه های شما به پاکسازی این دارو از بدن کمک می کنند. در صورت ابتلا به بیماری کلیوی، کلیه های شما ممکن است این دارو را با سرعت بیشتری پردازش کنند. این وضعیت، میزان دارو را در بدن و خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. پزشک ممکن است دوز مترونیدازول شما را کاهش دهد. مترونیدازول یک داروی بارداری دسته B است. این به معنای دو چیز است: مطالعات این دارو در حیوانات باردار خطری برای جنین نشان نداده است. مطالعات کافی در مورد زنان باردار انجام نشده است که نشان دهد آیا این دارو خطراتی را به همراه دارد. اگر باردار هستید و قصد بارداری دارید با پزشک خود مشورت کنید. مترونیدازول نباید در سه ماهه اول بارداری مصرف شود. برای سه ماهه دوم و سوم، این دارو باید فقط در صورت استفاده از منفعت بالقوه خطر احتمالی استفاده شود. مترونیدازول ممکن است به شیر مادر منتقل شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند منجر به عوارض جانبی شود. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرید. کلیه ها و کبد افراد سالمند ممکن است مانند گذشته کار نکنند. حتی می تواند باعث شود که بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این وضعیت خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. قرص مترونیدازول برای درمان کوتاه مدت استفاده می شود. اگر طبق دستورالعمل آن ها را انجام ندهید، خطراتی به همراه دارد. ممکن است عفونت بهبود نیابد و بدتر شود. داروی شما ممکن است خوب اثر نکند یا به طور کامل از کار بیفتد. برای اینکه این دارو به خوبی اثر کند، باید مقدار مشخصی همیشه در بدن شما باشد. مصرف بیش از حد مترونیدازول احتمال دارد با افزایش سطح دارو در بدن، عوارض بیشتری ایجاد شود، از جمله: اسهال سردرد یبوست طعم فلزی سوزش سردل گرفتگی در ناحیه معده از دست دادن اشتها حالت تهوع یا استفراغ اگر یک دوز را فراموش کردید به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از دوز برنامه ریزی شده بعدی خود به یاد دارید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف همزمان دو دوز عقب نمانید. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود. مترونیدازول را در زمان (های) توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید. این دارو را در مناطق مرطوب یا مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. این دارو را در دمای زیر درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) و دور از نور نگهداری کنید. قرص های با رهش طولانی همراه غذا مصرف نکنید. باید آنها را حداقل ساعت قبل از غذا یا ساعت بعد از غذا میل کنید. می توانید قرص های با اثر فوری را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. مصرف آنها همراه غذا می تواند به کاهش ناراحتی معده کمک کند. منبع:

فتق شکافی زمانی اتفاق میفتد که ضعف در عضله شکم باعث بیرون آمدن بافت های شکم از طریق عضله شود. در این وضعیت، فتق به صورت برآمدگی در زیر پوست ظاهر می شود و در اثر لمس می تواند دردناک یا حساس باشد. ضعف عضله شکمی در اثر، برش ایجاد شده در جراحی قبلی شکم ایجاد می شود. در طی جراحی شکم، شکافی در عضلات شکم ایجاد می شود. در برخی شرایط ممکن است عضله بهبودی کامل پیدا نکند، بنابراین با سفت و آزاد شدن عضلات در حین فعالیت، شکافی در عضله ایجاد می شود. به جای یک عضله صاف و قوی، شکاف کمی در آن رخ می دهد. بعد از مدتی، بافت های زیرین از طریق مسیری که در عضله ایجاد شده به سطح پوست راه پیدا می کنند. فتق شکافی به طور معمول به اندازه کافی کوچک است که فقط صفاق یا پوشش حفره شکم از آن عبور می کند. در موارد شدید، ممکن است قسمت هایی از اندام ها از طریق سوراخ عضله حرکت کنند، اما این موارد به ندرت دیده می شود. سابقه چندین عمل جراحی شکم ممکن است خطر فتق شکافی را افزایش دهد. در شرایطی که فتق در شکم ایجاد شود اما فرد جراحی نشده باشد، فتق شکافی نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فردی که بعد از جراحی شکم، وزن زیادی پیدا می کند، باردار می شود یا در فعالیت هایی شرکت می کند که فشار شکم را افزایش می دهد (مانند برداشتن اجسام سنگین) بیشتر در معرض فتق شکافی است. بارزترین علامت فتق شکافی، برآمدگی در نزدیکی محل برش است. هنگام کشیدگی عضلات، مانند هنگام ایستادن، بلند کردن چیزی یا سرفه، بیشتر قابل مشاهده است. علاوه بر برآمدگی قابل مشاهده، فتق های شکافی نیز ممکن است علایم زیر را ایجاد کنند: تب مدفوع رقیق تهوع و استفراغ سوزش یا درد در نزدیکی فتق ضربان قلب سریعتر از حد معمول درد و ناراحتی شکمی، به ویژه در اطراف فتق در حالی که به احتمال زیاد فرد بین سه تا شش ماه پس از عمل جراحی دچار فتق می شود، فتق می تواند قبل یا بعد از این بازه زمانی رخ دهد فتق ها اغلب به عنوان قابل کاهش یا غیرقابل کاهش دسته بندی می شوند: فتق های قابل کاهش می توانند به عقب رانده شوند. همچنین ممکن است هنگام خوابیدن کوچک تر شوند. فتق های غیرقابل کاهش هنگامی اتفاق میفتد که بخشی از روده به داخل فتق هل داده شود. فتق های غیرقابل کاهش احتمالا منجر به انسداد روده شوند، که می تواند منجر به فتق حبس شده شود. این وضعیت نیاز به درمان فوری دارد. فتق که در موقعیت "خارج" گیر کند به عنوان فتق حبس یا مختل شناخته می شود. گرچه ممکن است فتق حبس اورژانسی نباشد، اما باید درمان را شروع کرد، زیرا به سرعت می تواند به یک وضعیت اورژانسی تبدیل شود. فتق حبس شده را می توان با رنگ قرمز یا بنفش عمیق بافت برجسته تشخیص داد. ممکن است با درد شدیدی همراه باشد، اما همیشه دردناک نیست. حالت تهوع، استفراغ، اسهال و تورم شکم نیز ممکن است رخ دهد. فتق خفه یک فوریت پزشکی است و برای پیشگیری از آسیب رساندن به روده و سایر بافتها، نیاز به مداخله فوری جراحی دارد. در صورت مشاهده برآمدگی قرمز تیره یا بنفش یا احساس درد شدید، بلافاصله به پزشک مراجعه شود. فتق های شکافی زمانی اتفاق میفتد که برش جراحی دیواره شکم بعد از جراحی به درستی بسته نشود. این می تواند باعث ضعیف شدن عضلات شکم شود و به بافت ها و اندام ها امکان ایجاد فتق بدهد. چندین مورد می تواند از بهبود صحیح برش جراحی پیشگیری کند، از جمله: فشار بیش از حد به شکم خود باردار شدن قبل از بهبود کامل برش برگشتن به فعالیت های بدنی خیلی زود بعد از جراحی بعضی اوقات، علت روشنی برای بهبود نیافتن صحیح برش جراحی وجود ندارد. فتق بعد از جراحی اضطراری یا جراحی که نیاز به یک برش بزرگ دارد بیشتر است. اگر لبه های زخم پس از جراحی به درستی تراز نشده باشند، ممکن است برش خوب ترمیم نشود و احتمال فتق را افزایش دهد. تکنیک خیاطی که برای بستن برش استفاده می شود نیز می تواند نقشی داشته باشد. چندین عامل خطر می تواند احتمال ایجاد فتق پس از جراحی را افزایش دهد، از جمله: عفونت زخم سیگار کشیدن شرایط سلامتی موجود مانند، دیابت یا بیماری ریوی داروهای خاص، از جمله داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی یا استروییدها با اختصاص زمان توصیه شده برای بهبودی پس از جراحی شکم، می توان به کاهش خطر ابتلا به فتق کمک کرد. فتق همچنان می تواند در نبودن عوامل خطر دیگر ایجاد شود، بنابراین مهم است که پس از هر گونه عمل، دستورالعمل های پزشکی را برای بهبودی دنبال کنید. حتی اگر احساس بهبودی کامل دارید، تا زمانی که پزشک اجازه نداده، از ورزش یا فعالیت های سنگین دیگر خودداری کنید. قابل مشاهده بودن، تشخیص آن را آسان می کند، اغلب بدون آزمایش پزشکی قابل تشخیص است. پزشک ممکن است برای دیدن فتق در حالی که بیرون است، از فرد درخواست سرفه یا فشار وارد کند. برای تعیین اینکه کدام ناحیه از بدن عضله را تحت فشار قرار می دهد، آزمایش تجویز شود. اگر فتق به اندازه کافی بزرگ باشد که بتواند بیش از پوشش داخلی حفره شکم را از بین ببرد، ممکن است آزمایشات تشخیصی صورت بگیرد. فتق شکافی ممکن است به اندازه کافی کوچک باشد که نیازی به جراحی نداشته باشد و فقط به عنوان یک گزینه باشد. یک گزینه غیر جراحی برای این شرایط فتق بند است. فتق بند، شبیه کمربند وزنه یا کمربند است که فشاری را به طور مداوم روی فتق وارد می کند. علاوه بر وقوع فتق حبس شده، فتق شکافی ممکن است در شرایط زیر نیاز به جراحی داشته باشد: بسیار بزرگ است. فتق باعث درد می شود. از نظر زیبایی جذاب نیست. با گذشت زمان بزرگتر می شود. در برخی از این موارد، تصمیم گیری در مورد جراحی با خود شخص است. اگر فرد احساس ناراحتی یا مثلا از نظر ظاهر فتق نگران است، می تواند ان را جراحی کند. اما بهتر است در مورد جراحی و جزییات آن و روند کار و نحوه بهبود اطلاعاتی را کسب کند. اگر کوچک یا قابل کاهش باشد، می توان جراحی را به ت خیر انداخت. پزشک هنگام تصمیم گیری در مورد ترمیم فتق، سابقه پزشکی و سایر عوامل را در نظر می گیرد. اگر فتق ناراحتی کمی و یا هیچگونه ناراحتی ایجاد نکند، ممکن است مراقبت از فتق و انتظار قبل از عمل جراحی بهتر باشد. توجه به این نکته مهم است که عمل فتق بزرگتر از عمل فتق کوچک دشوارتر است. اگر فرد عمل جراحی پیشرفته انجام دهد، ممکن است جراح استفاده از کمربند مخصوصی که به فرد کمک می کند فشار را بر روی فتق حفظ کرده و از دوخته شدن آن پیشگیری می کند، را توصیه کند. اگر فتق رشد کند یا غیرقابل کاهش باشد، درمان آن نیاز به جراحی خواهد داشت. گزینه پیشنهادی به طور کلی به علایم، اندازه فتق و سابقه پزشکی فرد بستگی دارد. ترمیم فتق باز شامل یک برش در محل فتق است. یک جراح، بافت، روده و سایر اندام های تشکیل دهنده فتق را به داخل شکم منتقل کرده و دهانه را می بندد. آنها همچنین ممکن است از تکه های مشبک برای تقویت نقطه ایجاد فتق استفاده کنند. این تکه های مشبک به بافت اطراف فتق دوخته و در نهایت توسط دیواره شکم جذب می شوند. ترمیم فتق لاپاراسکوپی شامل چندین برش کوچک به جای یک برش بزرگ است. لوله های توخالی در این برش ها قرار می گیرند و شکم فرد را باد می کنند تا اندام های بیشتری دیده شود. سپس یک جراح ابزارهای جراحی، از جمله یک دوربین کوچک را برای انجام جراحی وارد لوله ها می کند. از مش ممکن است در ترمیم نیز استفاده شود. جراحی لاپاراسکوپی کمتر تهاجمی است و خطر عفونت کمتری داشته باشد، هرچند ممکن است برای فتق های بسیار بزرگ یا شدید به اندازه کافی موثر نباشد. جراحی ترمیم فتق شکافی معمولا با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می شود و به صورت سرپایی انجام می گیرد. این جراحی معمولا با استفاده از روش لاپاراسکوپی و با استفاده از برش های کوچک به جای برش سنتی و بسیار بزرگتر انجام می شود. جراحی توسط جراح عمومی یا متخصص داخلی انجام می شود. پس از بیهوشی، جراحی با برش در دو طرف فتق آغاز می شود. سپس جراح بخشی از پوشش شکمی را که از طریق عضله تحت فشار قرار دارد جدا می کند. به این بافت "کیسه فتق" گفته می شود. جراح آن را به موقعیت مناسب خود بازگرداند و سپس شروع به ترمیم نقص عضله می کند. اگر نقص در عضله کوچک باشد، ممکن است بخیه بسته شود. بخیه ها برای همیشه در جای خود باقی می مانند و از بازگشت فتق پیشگیری می کنند. برای نقص بزرگ، جراح ممکن است احساس کند که بخیه کافی نیست. در این حالت از یک پیوند مشبک برای پوشاندن سوراخ استفاده خواهد شد. اگر از روش بخیه با نقص عضلانی بزرگتر (تقریبا به اندازه یک چهارم یا بیشتر) استفاده شود، احتمال عود مجدد آن افزایش می یابد. استفاده از پیوند در فتق های بزرگتر، روند درمانی استاندارد است. هنگامی که تکه های مشبک در جای خود قرار گرفت یا عضله دوخته شد، لاپاراسکوپ برداشته می شود و می توان برش را بخیه زد. برش به طور معمول با بخیه هایی بسته می شود که در یک ویزیت بعدی با جراح برداشته می شوند، در آن زمان از فرم خاصی از چسب برای بسته نگه داشتن برش استفاده می شود. از بانداژهای چسبنده کوچکی به نام نوارهای استری نیز ممکن است استفاده شود. بیشتر افرادی که تحت عمل جراحی ترمیم فتق قرار گرفته اند، در طی حدود سه هفته پس از جراحی قادر به بازگشت به فعالیت طبیعی خود هستند. شکم مخصوصا در هفته اول خوب خواهد بود. در طول این مدت، باید از برش در حین فعالیتی که فشار شکم را با اعمال فشار محکم اما آرام بر روی خط برش، افزایش می دهد، محافظت شود. این امر به ویژه برای بیماران مبتلا به فتق شکافی بسیار مهم است، زیرا آنها مستعد ابتلا به فتق شکافی هستند و ممکن است در مکان های جدید برش در معرض خطر دیگری قرار گیرند. فعالیتهایی که در طی آن باید از برش محافظت شود، شامل موارد زیر است: استفراغ سرفه کردن عطسه کردن بلند کردن اجسام سنگین بلند شدن از حالت نشسته تحمل در حین اجابت مزاج (در صورت یبوست پس از جراحی با جراح خود تماس گرفته شود، تا در صورت نیاز نرم کننده مدفوع تجویز شود) بسیاری از فعالیت های ذکر شده کارهایی هستند که هر روز هر فردی انجام می دهد، بنابراین اجتناب از همه آنها ممکن نیست. با این حال، انجام آنها با احتیاط برای پیشگیری از عوارض بعدی است. اگر مشکلی پیش آمد حتما با پزشک مشورت شود. فتق های شکافی می توانند پس از جراحی شکم ایجاد شوند. آنها حداکثر تا درصد بعد از عمل شکم شامل برش اتفاق میفتند. برخی فاکتورها ممکن است خطر ابتلا به فتق شکافی را افزایش یا کاهش دهند. جدی ترین عوارض فتق های شکافی، انسداد روده و خفگی آن است. فتق خفه شده می تواند باعث مرگ بافتی در روده شود. اگر بلافاصله درمان نشود، این وضعیت شاید بسیار خطرناک باشد. پارگی فتق نیز ممکن است، اما به ندرت رخ می دهد فتق های کوچک در صورت عدم درمان با گذشت زمان بزرگتر می شوند. اگر فتق بیش از حد بزرگ شود، می تواند باعث تورم و درد در شکم شود و در نهایت غیرقابل کاهش باشد. اگر فتق از هر اندازه باعث درد یا ناراحتی قابل توجهی شود یا ت ثیر منفی بر کیفیت زندگی داشته باشد، بلافاصله به پزشک مراجعه شود. عوارض ممکن است به طور بالقوه خطرناک و جدی باشد، بنابراین بهتر است علایم غیرمعمول مورد بررسی قرار گیرد. منابع:

اطلاع دقیق از اینکه چه زمانی به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنیم، بسیار مهم و ضروری است. چون تشخیص زودهنگام و درمان فوری مشکلات مربوط به مغز و اعصاب می تواند از بروز عوارض جانبی احتمالی و بدتر شدن علایم مربوطه پیشگیری کند. متخصصان مغز و اعصاب، متخصصان پزشکی هستند که در تشخیص و درمان بیماری هایی که بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارند تخصص دارند. اگر پزشک عمومی علایمی از یک مشکل عصبی را تشخیص دهد، ممکن است بیمار را به یک پزشک متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد مسایل مغز و اعصاب طیف وسیعی از بیماری ها، از جمله، نوروپاتی دیابتی، سردرد و آسیب عصبی را شامل می شود. در این مقاله، ما در مورد آنچه که متخصصان مغز و اعصاب انجام می دهند، از جمله انواع بیماری هایی که آنها درمان می کنند، روشهایی که انجام می دهند و زمانی که شخص باید به این متخصص مراجعه کند، بحث خواهیم کرد. متخصص مغز و اعصاب یک پزشک پزشکی است که در ارزیابی، تشخیص و درمان بیماری هایی که بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارند تخصص دارد. سیستم عصبی از دو قسمت تشکیل شده است که عبارتند از هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیستم عصبی مرکزی، که به مغز و نخاع اشاره دارد. سیستم عصبی محیطی، که شامل تمام اعصاب خارج از است. به دلیل ماهیت پیچیده سیستم عصبی، بسیاری از متخصصان مغز و اعصاب تمرکز خود را در معالجه برخی از بیماری های عصبی خاص نشان می دهند. بسیاری از متخصصین مغز و اعصاب پس از گذراندن دوره آموزش خود، یک سال یا بیشتر را در یک برنامه بورسیه می گذرانند که در آنجا در زمینه تخصص خود تجربه کسب می کنند. روانپزشکی مراقبت های عصبی اختلالات خودمختاری عصب شناسی کودکان عصب شناسی عروقی داروی عصبی عضلانی ناتوانی های رشد عصبی بیماری های عصبی و مراقبت تسکینی متخصصان مغز و اعصاب کودکان، کودکان را از بدو تولد تا درمان می کنند. آنها بسیاری از شرایط مشابه بزرگسالان را برطرف می کنند. آنها همچنین آموزش هایی برای مدیریت مشکلات رشد و شرایط ژنتیکی دارند. متخصصان مغز و اعصاب شرایط عصبی که مغز، نخاع و اعصاب را تحت ت ثیر قرار می دهد را درمان می کنند. این بیماری ها عبارتند از سکته صرع سردرد و میگرن تومورهای مغزی نوروپاتی محیطی عفونت های سیستم عصبی مانند، مننژیت و بیماری های نورودژنراتیو، مانند بیماری پارکینسون و بیماری آلزایمر بیماری های عصبی عضلانی، مانند میاستنی گراویس، مولتیپل اسکلروزیس و متخصص مغز و اعصاب از بیمار در مورد سابقه سلامتی او سوالاتی می پرسد. همچنین برای آزمایش هماهنگی، رفلکس، بینایی، قدرت، وضعیت روحی و احساس خود یک معاینه بدنی را انجام می دهد. متخصصان مغز و اعصاب طیف وسیعی از آزمایش ها و روش های مختلف را برای تشخیص و درمان بیماری های عصبی انجام می دهند. برخی از این روش ها، عبارتند از این آزمایش از میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی برای گرفتن عکس از مغز داخلی استفاده می کند. حدود دقیقه داخل دستگاه دراز خواهید کشید. اشعه ایکس و رایانه ها تصاویر چند بعدی از بدن شما ایجاد می کنند. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی ممکن است رنگ را تزریق کند تا عروق، رگ های خونی، تومورها یا سایر مناطق را در تصویر قابل مشاهده کند. یک متخصص مغز و اعصاب می تواند از سوراخ کمر یا شیر نخاعی برای جمع آوری نمونه ای از مایع نخاع استفاده کند. آنها ممکن است برای کمک به تشخیص بیماری هایی زیر از این روش استفاده کنند مننژیت انسفالیت میلیت سرطان خون خونریزی در مغز، مانند مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) متخصصان مغز و اعصاب همچنین می توانند از این روش برای درمان بیماری هایی که بر نخاع ت ثیر می گذارد استفاده کنند. آنها می توانند دارو های بیهوشی، آنتی بیوتیک یا درمان های سرطانی را با استفاده از سوزن پنچری کمر تزریق کنند. یا روشی است که متخصص مغز و اعصاب ممکن است انجام دهد. یک متخصص مغز و اعصاب می تواند با استفاده از الکترومیوگرافی وضعیت عکس العمل عضلات فرد به تحریک الکتریکی نورونهای حرکتی، اعصاب تخصصی کنترل کننده حرکت عضلات را بررسی کند. در حین، یک تکنسین مخصوص آموزش دیده سوزن های کوچکی به نام الکترود را به عضله بیمار وارد می کند. این الکترودها فعالیت الکتریکی متفاوتی را که در بافت عضله در طی دوره های حرکت و استراحت رخ می دهد، ثبت می کنند. دستگاه یک الکترومیوگرام تولید می کند، که این فعالیت را ثبت خواهد کرد. متخصصان مغز و اعصاب می توانند از نتایج برای تشخیص بیماری های عصبی عضلانی، مانند میاستنی گراویس و استفاده کنند. متخصصان مغز و اعصاب از الکتروانسفالوگرام برای اندازه گیری و ثبت فعالیت الکتریکی در مغز استفاده می کنند. سلولهای عصبی در مغز از طریق تکانه های الکتریکی با سایر سلولهای عصبی ارتباط برقرار می سازد، که می تواند آنها را ثبت کند. همچنین می تواند الگوهای موج مغزی را ردیابی کند. در طی، یک تکنسین الکترودها را روی سر فرد قرار می دهد. این الکترودها به رایانه ای متصل می شوند که سیگنال های الکتریکی را به الگوهایی تبدیل می کند که تکنسین می تواند آنها را روی صفحه مشاهده یا روی یک قطعه کاغذ چاپ کند. متخصصان مغز و اعصاب می توانند با استفاده از نتایج، فعالیت الکتریکی غیر طبیعی را در مغز شناسایی کرده و بیماری های خاصی را تشخیص دهند، مانند صرع تشنج تومورهای مغزی مشکلات خواب میاستنی گراویس نوعی بیماری عصبی و عضلانی نادر است که باعث ضعف عضلات بازوها و پاها می شود. یک متخصص مغز و اعصاب می تواند از آزمایش خون موسوم به آزمایش تنسیلون برای تشخیص میاستنی گراویس استفاده کند. تنسیلون نام تجاری دارویی به نام ادروفونیوم است که از تجزیه استیل کولین جلوگیری می کند. استیل کولین، انتقال دهنده عصبی که حرکت عضلات را تحریک می کند. میاستنی گراویس باعث حمله سیستم ایمنی به گیرنده های استیل کولین در ماهیچه ها و حتی خستگی عضلات و کاهش حرکت عضلات می شود. در طی آزمایش تنسیلون، یک متخصص مغز و اعصاب مقدار کمی تنسیلون را به جریان خون بیمار تزریق می کند. سپس، آنها از شخص می خواهند که حرکات مختلفی را انجام دهد. متخصص مغز و اعصاب هر بار که فرد احساس خستگی می کند، دوزهای تنسیلون را ادامه می دهد. اگر فرد پس از هر بار تزریق تنسیلون متوجه شود که قدرت او تغییر می کند، این نشان می دهد که احتمالا میاستنی گراویس دارد. یک متخصص مغز و اعصاب می تواند از آزمایش های زیر برای تشخیص اختلالات عصبی استفاده کند آنژیوگرافی نمونه برداری آزمایش ژنتیک آزمایشات بالینی، مانند آنالیز خون و ادرار آزمایشات تصویربرداری، مانند سونوگرافی و، و در صورت داشتن علایمی که نشان دهنده یک بیماری عصبی است، پزشک مراقبت های اولیه ممکن است بیمار را به متخصص مغز و اعصاب ارجاع دهد. برخی از این علایم، عبارتند از گیجی سرگیجه فلج جزیی یا کامل از دست دادن هماهنگی سردردهای مکرر یا شدید تغییرات حسی که بر حس لامسه، بینایی، بویایی یا چشایی ت ثیر می گذارد. برخی از مشکلات عصبی، هنگامی که به طور ناگهانی بوجود می آیند، می توانند نشانه های سکته مغزی باشند. برخی از علایمی که باید از آنها آگاه باشید و آنها را جدی بگیرید عبارتند از سرگیجه گیجی ضعف در بازو، دست یا پا از بین رفتن ناگهانی بینایی بی حسی در یک طرف بدن شما مشکل ناگهانی در صحبت کردن جراحان مغز و اعصاب جراحی را انجام می دهند که مربوط به سیستم عصبی باشد. متخصص مغز و اعصاب و جراحان مغز و اعصاب هر دو بیماری هایی را تحت درمان قرار می دهند که بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارند. با این حال، جراحان مغز و اعصاب، جراحی انجام می دهند، در حالی که متخصصان مغز و اعصاب این عمل را انجام نمی دهند. جراحان مغز و اعصاب دانشکده پزشکی را گذرانده و در زمینه مغز و اعصاب آموزش های تخصصی می بینند. آنها همچنین آموزش خود را در جراحی مغز و اعصاب به پایان می رسانند، و در طی آن اقدامات جراحی مغز و نخاع را آموزش می بینند. به طور کلی، فرد ابتدا باید به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کرده، وی علایم آنها را ارزیابی می کند و در مورد یک برنامه درمانی تصمیم می گیرد. اگر یک متخصص مغز و اعصاب معتقد باشد که فرد نیاز به جراحی دارد، آنها را به یک جراح مغز و اعصاب ارجاع می دهد. متخصصان مغز و اعصاب شرایط پزشکی موثر بر سیستم عصبی را تشخیص داده و درمان می کنند. متخصصان مغز و اعصاب می توانند اقدامات مختلفی را برای کمک به آنها در تشخیص و درمان بیماری های عصبی انجام دهند. با این حال، اگر فردی نیاز به جراحی داشته باشد، متخصص مغز و اعصاب یا پزشک مراقبت های اولیه وی را به جراح مغز و اعصاب ارجاع می دهد. منابع:

درمان های احتمالی کرونا فقط در تسکین و مدیریت علایم بیماران موثر هستند و در حال حاضر هیچ درمان مشخصی برای این بیماری کشنده وجود ندارد. COVID - یک بیماری بسیار عفونی است که می تواند منجر به بروز علایم و عوارض جانبی خطرناکی شود. اما با این حال برخی گزینه ها و درمان های احتمالی کرونا توانسته جان بسیاری از بیماران را نجات دهد. در حال حاضر آنتی بیوتیک ها نیز بی ت ثیر هستند زیرا COVID - یک عفونت ویروسی است و باکتریایی نیست. اگر علایم شما شدیدتر باشد، درمان های حمایتی ممکن است توسط پزشک یا بیمارستان انجام شود. این نوع درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: مصرف دارو برای کاهش تب اکسیژن مکمل در موارد شدیدتر مصرف مایعات برای کاهش خطر افرادی که بخاطر COVID - به سختی تنفس می کنند ممکن است نیاز به ماسک تنفسی داشته باشند. طبق گفته انستیتوی ملی بهداشت، دو دارو می توانند به مدیریت COVID - در برخی از افراد با علایم شدید که در بیمارستان تحت درمان هستند، کمک کنند. دارو هایی مورد استفاده برای درمان این عفونت کشنده در بیماران بستری در بیمارستان و در مرحله شدید بیماری، عبارتند از: وکلوری ( remdesivir ) یک داروی ضد ویروسی است که ممکن است از تکثیر ویروس در بدن جلوگیری کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید طبق FDA ، بررسی ها نشان داده است که استفاده از وکلوری می تواند زمان بهبودی از COVID - را تسریع کند. متوسط زمان بهبودی برای افرادی که وکلوری مصرف می کنند روز بود در حالی که برای افراد گروه دارونما روز بود. مانند، ممکن است با کاهش التهاب، به مدیریت علایم در افراد مبتلا به COVID - کمک کند. همچنین احتمال دارد خطر مرگ را در برخی از افراد با علایم شدید، کاهش دهد. پزشک در بعضی موارد ممکن است هم استروییدها و هم ضد ویروس را با هم تجویز کند. دستورالعمل های درمانی COVID - استفاده از دگزامتازون را در افراد خاص بستری شده با COVID - شدید توصیه می کند. در این مطالعه، بیش از بیمار بستری شده با COVID - به طور تصادفی یا دگزامتازون یا درمان استاندارد دریافت کردند. بیمارانی که به اکسیژن یا ونتیلاتور مکمل نیاز داشتند و دگزامتازون دریافت می کردند، در مقایسه با بیمارانی که تحت مراقبت استاندارد قرار داشتند، در طی روز احتمال مرگ کمتری داشتند. دگزامتازون در بیمارانی که نیازی به کمک های تنفسی ندارند هیچ فایده ای نخواهد داشت. با ادامه تحقیقات دانشمندان در مورد بیماری و درمان های بالقوه، داروهای بیشتری ممکن است مورد ت یید قرار گیرند. اما، با این حال، آزمایشات بالینی باید ایمن و موثر بودن آنها را نشان دهند. در اوایل بیماری همه گیر، FDA تصویب کرد که از داروهای ضد مالاریا هیدروکسی کلروکین و کلروکین به عنوان یک درمان اضطراری برای استفاده شود. آنها بعدا در مورد خطر ابتلا به "مشکلات جدی و بالقوه خطرناک ریتم قلب" هنگام استفاده از این داروها هشدار دادند. حدود محافظت می شود. در هر حالت فرد به دو دوز نیاز دارد. در سطح جهانی، طیف وسیعی از واکسن ها تحت آزمایش هستند. به مرور ممکن است گزینه های بیشتری در دسترس قرار بگیرند. فرد می تواند تا روز قبل از بروز علایم، به ویروس کرونا ابتلا شود. این در حالی است که بعضی از افراد هرگز علایمی ندارند. با این حال، افراد حتی در صورت عدم علایم نیز می توانند ویروس را منتقل کنند. برخی راهکار ها برای جلوگیری از آلودگی به ویروس عامل COVID - ، عبارتند از: استفاده از ماسک صورت در مکان های عمومی. خودداری از لمس صورت، چشم، بینی یا دهان محدود کردن ارتباط با افراد دیگر، به ویژه در مکان های عمومی. ضد عفونی کردن اشیایی که افراد مرتبا آنها را لمس می کنند مانند دستگیره های در. رعایت فاصله اجتماعی حداقل در فاصله متر ( فوت) از افراد دیگر در هنگام بیرون بودن. پوشاندن دهان با دستمال در هنگام عطسه یا سرفه، دفع یک باره بافت و شستن دست ها. شستن دست ها حداقل به مدت حداقل ثانیه با صابون و آب گرم ، یا استفاده از ضد عفونی کننده دست. رزرو آزمایش برای افرادی که علایمی از بیماری دارند یا ممکن است در معرض ویروس قرار گرفته باشد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها به بیماران مبتلا به کرونا توصیه می کند تا مدت زمان خاصی در قرنطینه بمانند: تا زمان بهبود علایم دیگر قطع شدن تب تا ساعت بدون استفاده از داروهای کاهنده تب حداقل روز پس از اولین تجربه علایم یا دریافت نتیجه آزمایش مثبت برای افرادی که علایم شدید دارند، پزشک ممکن است به آنها توصیه کند تا روز پس از بروز علایم، در قرنطینه بمانند. بیماری کرونا می تواند منجر به بروز علایم شایع زیادی شود. شایع ترین علایم آن، عبارتند از: تب لرز سرفه خستگی بدن درد سردرد گلو درد اسهال حالت تهوع یا استفراغ از بین رفتن حس بویایی یا چشایی متخصصان همچنان به بررسی روشهای موثر برای درمان، مدیریت و جلوگیری از عفونت با ویروس کرونا می پردازند. در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان ممکن است به مدیریت علایم کمک کند. در همین حال، بهترین راه برای جلوگیری از شیوع بیماری، محدود کردن تماس با سایر افراد، استفاده از ماسک صورت در اماکن عمومی، شستن مکرر دستها و جدا کردن در صورت بروز علایم است. افراد با علایم خفیف تا متوسط باید در خانه درمان کنند. اگر فردی علایم شدیدی پیدا کند، ممکن است نیاز به درمان در بیمارستان داشته باشد. یک پزشک ممکن است اکسیژن درمانی و داروی مکمل را برای کنترل علایم و کاهش سرعت تکثیر ویروس توصیه کند. منابع:

با این درمان خانگی برای وزوز گوش می توانید وزوز گوش را در خانه درمان کنید. برای یادگیری درمان های خانگی برای وزوز گوش ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. تقریبا هر کس در دوره های مختلف دوره های کوتاهی از زنگ زدن خفیف یا صداهای دیگر را در گوش تجربه کرده است. این به عنوان وزوز گوش شناخته می شود. وزوز گوش به معنی صدای خش خش یا زنگ در گوش است که می تواند ثابت یا متناوب باشد و می تواند در یک یا هر دو گوش رخ دهد. دیابت افزایش سن رفتن به ارتفاعات انسداد جرم گوش آسیب یا عفونت گوش فشار خون بالا یا پایین کمبود ویتامین و مواد معدنی اختلال در سیستم گردش خون قرار گرفتن در معرض صدای بلند عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی تغییرات استخوان گوش (رشد غیرطبیعی استخوان) جینکو بیلوبا بهترین داروی گیاهی برای وزوز گوش در نظر گرفته می شود. این ماده نقش کلیدی در بهبود گردش خون دارد، که به نوبه خود عملکرد گوش را بهبود می بخشد و احساس زنگ زدن را کاهش می دهد. به علاوه، این گیاه دارای خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است که می تواند هرگونه عفونت زمینه ای را که ممکن است منجر به وزوز گوش شود، درمان کند. برای درمان وزوز گوش، عصاره جینکو بیلوبا را که می توانید از داروخانه های گیاهی خریداری کنید، مصرف کنید. تا میلی گرم عصاره استاندارد حاوی تا درصد فلاونوییدها و تا درصد ترپنوییدها می باشد. جینکو بیلوبا را روزانه، به طور ایده آل در سه یا چهار دوز تقسیم شده، به مدت شش هفته مصرف کنید تا نتایج مثبت را دریافت کنید. قبل از شروع درمان با پزشک خود مشورت کنید زیرا این گیاه ممکن است با داروهای خاصی تداخل داشته باشد. توجه کنید جینکو بیلوبا نباید به کودکان داده شود. سرکه سیب که یک عامل ضد قارچی و ضد التهابی است، می تواند برای درمان هرگونه عفونت زمینه ای که ممکن است باعث وزوز گوش شود، مورد استفاده قرار گیرد. سرکه سیب همچنین سطح قلیایی بدن را متعادل می کند. دو قاشق چای خوری سرکه سیب و کمی عسل را در یک لیوان آب مخلوط کنید. این محلول را دو یا سه بار در روز بنوشید تا زمانی قطع وزوز گوش قطع شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ریحان یکی دیگر از داروهای طبیعی خوب برای درمان وزوز گوش است. خواص ضد باکتریایی آن می تواند باکتری هایی که ممکن است باعث ایجاد مشکل شوند را از بین ببرد. علاوه بر این، این گیاه می تواند درد گوش را تسکین دهد. یک مشت برگ ریحان را در مخلوط کن بریزید تا خمیر شود. خمیر را روی صافی بگذارید و با قاشق فشار دهید تا آب آن گرفته شود. آب ریحان را کمی گرم کرده و با استفاده از قطره چکان، دو یا سه قطره از آن را در گوش آسیب دیده بریزید. دو بار در روز به مدت سه یا چهار روز تکرار کنید. خواص دارویی و ضد باکتریایی پیاز به درمان عفونت گوش که باعث وزوز گوش می شود، کمک می کند. یک پیاز کوچک را به مدت یک تا دو دقیقه در مایکروویو قرار دهید. بگذارید سرد شود و سپس آب آن را صاف کنید. دو یا سه قطره آب پیاز را در گوش عفونی بریزید. بعد از پنج دقیقه سر خود را بچرخانید تا آب آن خارج شود. این کار را چند بار در هفته انجام دهید تا وزوز گوش از بین برود. از سیر می توان برای درمان وزوز گوش ناشی از ارتفاع زیاد یا هوای سرد استفاده کرد. سیر به کاهش التهاب و همچنین بهبود گردش خون کمک می کند. علاوه بر این، دارای خواص ضد باکتریایی است که می تواند هر گونه عفونت را از بین ببرد. دو حبه سیر خرد شده را در یک قاشق غذاخوری روغن کنجد سرخ کنید. اجازه دهید تا خنک شود و دو یا سه قطره روغن را داخل مجرای گوش بریزید. این کار را هر روز شب قبل از خواب انجام دهید. حدود یک هفته ادامه دهید. همچنین می توانید کپسول سیر مصرف کنید یا از این گیاه در آشپزی خود استفاده کنید. محلول نمکی می تواند به درمان وزوز گوش ناشی از انسداد مجاری بینی یا مایع بیش از حد در سینوس ها کمک کند. یک قاشق چایخوری نمک و گلیسیرین را در دو فنجان آب گرم مخلوط کنید تا یک محلول نمکی خانگی درست شود. از یک بطری اسپری بینی برای تزریق محلول به هر سوراخ بینی استفاده کنید تا زمانی که عفونت شروع به تخلیه از پشت گلو کند. محلول را نیز در گلو اسپری کنید. این درمان را سه بار در روز تا زمانی که مجاری بینی شما شفاف شود دنبال کنید. زنجبیل همچنین به عنوان درمانی برای وزوز گوش استفاده می شود. خواص دارویی و درمانی موجود در زنجبیل به بهبود گردش خون، خلاص شدن از شر عوامل بیماری زا و مبارزه با رادیکال های آزاد کمک می کند. علاوه بر این، دارای خواصی شبیه آسپرین است که می تواند به کاهش درد همراه با وزوز گوش کمک کند. نصف قاشق چایخوری زنجبیل تازه رنده شده را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. اجازه دهید دقیقه بجوشد، آن را صاف کرده و کمی عسل به آن اضافه کنید. این چای گیاهی را دو یا سه بار در روز به مدت چند روز بنوشید تا علایم وزوز گوش کاهش یابد. روغن خردل یکی دیگر از داروهای خانگی محبوب برای وزوز گوش است. روغن خردل به عنوان یک ماده محافظ طبیعی، به افزایش گردش خون کمک می کند. همچنین خواص ضد قارچی و ضد باکتریایی آن به درمان عفونت گوش کمک می کند. روغن خردل همچنین سیستم ایمنی بدن را برای محافظت در برابر عفونت های بیشتر تقویت کرده و به تجمع موم گوش کمک می کند. کمی روغن خردل را در مایکروویو گرم کنید. چند قطره روغن گرم خردل را مستقیما در گوش آسیب دیده بریزید. بعد از پنج تا دقیقه سر خود را به طرف دیگر کج کنید تا روغن از گوش خارج شود. جرم گوش را با کمک گوش پاک کن بردارید. یک بار در روز برای چند روز متوالی این کار را تکرار کنید. خوردن غذاهایی مانند کدو تنبل که سرشار از ویتامین A هستند می تواند به خلاص شدن از شر وزوز گوش کمک کند. مشخص شده است که کمبود ویتامین A یکی از دلایل اصلی بسیاری از مشکلات گوش از جمله وزوز گوش است. ویتامین A برای عملکرد مناسب حلزون گوش یا گوش داخلی، که وظیفه دریافت و انتقال صداها را بر عهده دارد، ضروری است. کدو تنبل را در سالاد یا سوپ خود بگنجانید، یا آن را بخارپز، کبابی، پر شده، سرخ کرده یا در غذاها استفاده کنید. افزودن آناناس به رژیم غذایی می تواند به کاهش وزوز گوش کمک کند. آناناس به دلیل وجود آنزیمی به نام بروملین به کاهش التهاب در بدن کمک می کند. علاوه بر این، آناناس دارای ویتامین های مختلفی از جمله ویتامین A است. آناناس تازه را در فواصل منظم در طول روز بخورید تا التهاب کاهش یابد. همچنین می توانید آب آناناس تازه بنوشید. سیگار نکشید. به طور منظم ورزش کنید. مصرف آسپرین را محدود کنید. هنگام تلاش برای به خواب رفتن، موسیقی پخش کنید. قرار گرفتن در معرض صداهای بلند را محدود یا دوری کنید. تکنیک های آرامش بخش مانند مدیتیشن یا یوگا را تمرین کنید. برای تسکین فشار و درد از کمپرس گرم یا پد گرم کننده (در پارچه ای پیچیده شده) استفاده کنید. این راهکارها و نکات را برای درمان وزوز گوش دنبال کنید. با این حال، در صورت بی حسی در یک طرف صورت یا بدن، سرگیجه، از دست دادن تعادل، تهوع یا استفراغ، فورا به پزشک مراجعه کنید.

را بشناسید. بروز این عوارض ممکن است به طور جدی مصرف کنندگان را تهدید کند. برای نوشیدن الکل برای سلامتی مضر است. الکل می تواند بر روی سیستم بدن ت ثیر بگذارد. میزان مصرف الکل توسط فرد، عوامل ژنتیکی، جنسیت و وضعیت کلی سلامت همگی بر نحوه واکنش سلامت فرد به نوشیدن زیاد مشروب ت ثیر می گذارد. با این حال، مطالعات به طور مداوم نشان می دهد که به طور کلی، مصرف زیاد الکل برای سلامتی مضر است و یکی از علل اصلی مرگ قابل پیشگیری است. وقتی بدن بیش از میزان متابولیسم الکل مصرف می کند، مقدار اضافی آن در جریان خون تجمع می یابد. قلب الکل خون را در سراسر بدن به گردش در می آورد و منجر به تغییر در شیمی و عملکردهای طبیعی بدن می شود. حتی نوشیدن مشروب می تواند منجر به نقص جسمی، آسیب یا مرگ شود. با گذشت زمان، مصرف بیش از حد الکل می تواند منجر به ایجاد بسیاری از بیماری های مزمن و سایر مشکلات جدی سلامتی شود. مشخص شده است که مشروبات الکلی حداقل در مورد بر شرایط مختلف سلامتی اثر می گذارد. بر همین اساس ما در این مقاله سعی کرده ایم مورد از عوارض خطرناک و جدی الکل بر بدن را مورد بررسی قرار دهیم. فهرست محتوا مصرف زیاد الکل می تواند بر بسیاری از سیستم های بدن ت ثیر بگذارد. الکل بیشتر در کبد متابولیزه می شود، به همین دلیل کبد در معرض آسیب است. بدن الکل را به استالدهید تبدیل می کند، ماده ای که هم سمی و هم سرطان زا است. بیماری کبد الکلی تحت ت ثیر میزان و مدت زمان سوء مصرف الکل قرار دارد. مشروبات الکلی مزمن و شدید خطر زیادی برای افزایش احتمال بیماری کبدی ایجاد می کند. نوشیدن الکل به طور قابل توجهی خطر ابتلا به کبد چرب الکلی را افزایش می دهد، که نتیجه زودرس و برگشت پذیر مصرف بیش از حد الکل است. نوشیدن مزمن، متابولیسم چربی ها را در کبد تغییر می دهد و چربی اضافی در کبد تجمع می یابد. سایر اثرات بر روی کبد شامل التهاب طولانی مدت است که هپاتیت الکلی نامیده می شود. هپاتیت الکلی می تواند منجر به ایجاد زخم شود. در طول یک دوره از چندین سال تا چند دهه، زخم ها می توانند به طور کامل به کبد حمله کرده و باعث سفت شدن و التهاب کبد شوند. این بیماری به عنوان سیروز شناخته می شود. اگر کبد نتواند عملکردهای حیاتی خود را انجام دهد، نارسایی و مرگ چند اندام رخ می دهد. علایم اغلب تنها پس از ایجاد صدمات گسترده ایجاد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف بیش از حد الکل می تواند منجر به پانکراتیت شود. یک التهاب دردناک لوزالمعده که اغلب نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. این التهاب به احتمال زیاد با فعال شدن زودرس پروآنزیم ها به آنزیم های پانکراس و قرار گرفتن مزمن در معرض استالدهید و سایر فعالیت های شیمیایی در لوزالمعده ناشی از آسیب الکل مرتبط است. حدود درصد موارد پانکراتیت بر افرادی ت ثیر می گذارد که به طور مرتب مقدار زیادی الکل مصرف می کنند. مصرف مزمن الکل می تواند خطر ابتلا به انواع سرطان ها از جمله سرطان های دهان، مری، حنجره، معده، کبد، روده بزرگ، راست روده و سینه را افزایش دهد. استالدهید و الکل خود در افزایش خطر نقش دارند. افرادی که سیگار می کشند و همچنین الکل می نوشند، بیشتر در معرض ابتلا به سرطان دستگاه گوارش فوقانی و دستگاه تنفسی هستند. مصرف زیاد الکل با کبد چرب الکلی ارتباط دارد. نوشیدن زیاد می تواند مشکلاتی در سیستم گوارش ایجاد کند، مانند زخم معده، رفلاکس اسید، سوزش سر دل و التهاب مخاط معده، که به گاستریت معروف است. از آنجا که الکل در ابتدا از طریق دستگاه گوارش عبور می کند، شروع به اعمال اثرات سمی خود روی دستگاه گوارش می کند. آسیب به سیستم گوارشی همچنین می تواند منجر به خونریزی داخلی خطرناکی از وریدهای بزرگ شده در مری شود که مربوط به بیماری مزمن کبدی است. الکل با ترشح اسید معده تداخل دارد. الکل می تواند تخلیه معده را به ت خیر بیندازد و حرکات ماهیچه ای در کل روده را مختل کند. دستگاه گوارش به میزان قابل توجهی از الکل آسیب می بیند. نوشیدن بیش از حد الکل سیستم ایمنی را تضعیف می کند و بدن را در برابر بیماری های عفونی مانند ذات الریه و سل آسیب پذیر می کند. الکل باعث تغییر در گلبول های قرمز خون، گلبول های سفید خون و پلاکت ها می شود. کاهش تعداد گلبول های سفید خون می تواند به دلیل الکلیسم رخ دهد. الکلیسم به این دلیل اتفاق می افتد که تولید گلبول های سفید در بدن سرکوب می شود و سلول ها در طحال گیر می افتند. نوشیدن زیاد الکل توانایی بدن در دفع عفونت ها را کاهش می دهد. قرار گرفتن در معرض مقدار زیادی الکل و مصرف الکل مزمن و سنگین بر تولید و عملکرد گلبول های سفید خون در طول زمان ت ثیر منفی می گذارد. خطرات بالاتر مصرف الکل شامل ذات الریه، سل ( TB ) ، اچ آی وی و عفونت می باشد. الکل با تاری دید، ضعف حافظه، اختلال در گفتار، مشکل در راه رفتن و کند شدن زمان واکنش همراه است. همه اینها به دلیل ت ثیرات الکل بر مغز است. الکل گیرنده های مغز و انتقال دهنده های عصبی را تغییر می دهد و در عملکرد شناختی، خلق و خو، احساسات و واکنش های فرد در سطوح مختلف تداخل ایجاد می کند. از آنجا که الکل مضطرب کننده سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) است، در پردازش اطلاعات مشکل ایجاد می کند و فرد در حل مشکلات ساده ناتوان خواهد بود. ت ثیر الکل بر روی گیرنده های سروتونین و GABA ممکن است باعث ایجاد تغییرات عصبی شود که می تواند منجر به کاهش ترس عادی فرد از عواقب اعمال خود شود که منجر به خطرپذیری یا رفتارهای خشونت آمیز می شود. الکل همچنین هماهنگی و تعادل حرکتی خوب را مختل می کند و اغلب منجر به صدمات ناشی از زمین خوردن می شود. نوشیدن زیاد الکل می تواند باعث "فراموشی" یا ناتوانی در به خاطر سپردن رویدادها شود. نوشیدن زیاد الکل طولانی مدت می تواند روند طبیعی پیری مغز را تسریع کرده و منجر به زوال عقل زودرس و دایمی شود. تا سن سالگی، مغز هنوز در حال رشد است. در نتیجه، جوانان به ویژه در برابر اثرات مخرب الکل آسیب پذیر هستند. نوشیدن ناکارآمد منجر به سوء تغذیه و کمبود ویتامین می شود. سوء تغذیه ممکن است تا حدی به دلیل رژیم غذایی نامناسب باشد، اما همچنین به این دلیل است که مواد مغذی به درستی تجزیه نمی شوند. مواد مغذی به اندازه کافی از دستگاه گوارش به خون جذب نمی شوند و به طور موثر توسط سلول های بدن مورد استفاده قرار نمی گیرند. همچنین، توانایی الکل برای ایجاد اختلال در تولید گلبول های قرمز مغز استخوان و ایجاد خونریزی از زخم معده ممکن است منجر به ایجاد کم خونی و فقر آهن شود. نوشیدن زیاد الکل طولانی مدت می تواند باعث نوعی زوال عقل شود. حتی بر حافظه، یادگیری و سایر عملکردهای ذهنی ت ثیر می گذارد. مصرف مزمن مشروبات الکلی، به ویژه در دوران نوجوانی و بزرگسالی، می تواند سلامت استخوان ها را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. ممکن است با از دست دادن توده استخوانی، بعدا در طول عمر، خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهد. پوکی استخوان خطر شکستگی را به ویژه در ناحیه نزدیک استخوان ران افزایش می دهد. الکل با متعادل کردن کلسیم، تولید ویتامین D و سطح کورتیزول تداخل دارد. احتمالا ساختار استخوان افزایش می دهد. افرادی که بیش از حد مشروب می نوشند بیشتر از کسانی که این نوشیدنی را نخورده اند دچار شکستگی مهره می شوند. نوشیدن مقدار زیادی الکل در دوران نوجوانی خطر پوکی استخوان را در سنین بالاتر افزایش می دهد. مصرف الکل شدید می تواند با تحریک ترشح هورمون های خاصی که باعث انقباض عروق خونی می شوند. فشار خون را بالا ببرد. این می تواند بر قلب ت ثیر منفی بگذارد. مصرف زیاد الکل مدتهاست که با عوارض متعدد قلبی عروقی از جمله آنژین، فشار خون بالا و خطر نارسایی قلبی مرتبط است. سکته مغزی یک عارضه بالقوه کشنده بخاطر نوشیدن زیاد است. نوسانات فشار خون و افزایش فعال سازی پلاکت ها در دوران نقاهت بدن پس از پرخوری شایع است. این ترکیب مرگبار شانس سکته مغزی را افزایش می دهد. نوشیدن الکل به هر میزان با تصادفات اتومبیل، خشونت خانگی، سقوط، غرق شدن، صدمات شغلی، خودکشی و قتل مرتبط است. ممکن است با یک نوشیدنی توانایی رانندگی مختل شود. فردی که زیاد مشروب می خورد، احتمال دارد با تصادف شدت بیشتری از آسیب دیدگی را متحمل شود. مشروبات الکلی مزمن یا شدید خطرات زیادی برای سلامتی ایجاد می کند. نوشیدن زیاد، چه در یک موقعیت و چه در یک دوره طولانی، می تواند منجر به آسیب شدید و جبران ناپذیر بدن شود. نوشیدن الکل هیچ وقت کاملا عاری از خطر نیست. هیچ روش قابل اعتمادی برای پیش بینی اینکه چگونه یا چه موقع فرد در نتیجه نوشیدن شدید الکل مزمن آسیب می بیند وجود ندارد. در اینجا برخی از نکات کلیدی در مورد مشروبات الکلی شدید مزمن آورده شده است. اطلاعات بیشتر در مقاله آمده است. مصرف مشروبات الکلی با جرایم خشن همراه است. مصرف بیش از حد الکل چهارمین علت مرگ قابل پیشگیری در ایالات متحده است. هر میزان الکلی که توسط زنان باردار مصرف می شود، استفاده بیش از حد در نظر گرفته خواهد شد. تعریف از نوشیدن زیاد مصرف هشت پیک نوشیدنی یا بیشتر در هفته برای زنان و یا بیشتر برای مردان است. افرادی که قبل از سالگی شروع به نوشیدن می کنند. پنج برابر بیشتر از افرادی که در سالگی یا بعد از آن شروع به نوشیدن می کنند، به الکل وابسته می شوند. در سالهای - ، حدود میلیون بزرگسال آمریکایی گفتند که به طور متوسط چهار بار در ماه الکل مصرف می کنند و به طور متوسط در هر جلسه هشت پیک نوشیدنی می نوشند. نوشیدن زیاد الکل در میانسالی خطر سکته مغزی را بیشتر از دیابت افزایش می دهد. همه می دانند که فشار خون بالا و دیابت می توانند خطر سکته مغزی را افزایش دهند. اما برای افراد میانسال، مصرف زیاد الکل ممکن است این خطر را حتی بیشتر افزایش دهد. ضربه مغزی در زنان جوان ممکن است منجر به سوء مصرف الکل شود. بر اساس مطالعه ای که در مجله Neurotrauma منتشر شد، دخترانی که در دوران کودکی دچار ضربه مغزی می شوند، ممکن است در معرض خطر سوء مصرف الکل در بزرگسالان قرار گیرند.

علل احتمالی زیادی دارد که از خفیف تا شدید متغیر است. نشستن یا خوابیدن در موقعیت اشتباه می تواند جریان خون را محدود کرده یا فشار اضافی بر عصب وارد و بازو را بی حس کند. احتمال دارد فردی به دلیل گردش خون ضعیف دچار بی حسی بازو شود. رگ های خونی مسدود شده یا فشرده می توانند گردش خون را به داخل و خارج از قلب مختل کنند. گردش خون ضعیف باعث بی حسی و سوزن سوزن شدن بازوها، دست ها و پاها می شود. کاهش جریان خون می تواند علایم دیگری را ایجاد کند، مانند: خستگی دست و پای سرد التهاب در پاها، مچ پا درد مفاصل یا عضلات پوست بسیار کم رنگ یا دارای رنگ آبی گردش خون ضعیف به خودی خود یک بیماری نیست، اما اگر فرد در طول روز به اندازه کافی حرکت نکند می تواند رخ دهد. همچنین احتمال دارد نشانه بیماریهای دیگر باشد، از جمله: آترواسکلروز هنگامی رخ می دهد که رسوبات کلسترول به نام پلاک در عروق خونی تجمع می یابد. تجمع پلاک می تواند باعث سخت و تنگ شدن عروق شود و جریان خون را محدود می کند. لخته خون زمانی تشکیل میشوند که خون به صورت توده در داخل یک رگ خونی جمع شود. لخته های خون می توانند انسداد جزیی یا کامل را در داخل رگ خونی ایجاد کنند. بیماری شریان محیطی نوعی آترواسکلروز است که در آن پلاک در شریان بازوها و پاها تجمع می یابد. دیابت می تواند سیستم گردش خون را تحت ت ثیر قرار دهد زیرا سطح بالای قند خون منجر به تشکیل پلاک و آسیب رگ های خونی می شود. درمان گردش خون ضعیف بستگی به علت زمینه ای دارد. فشرده سازی می تواند به کاهش التهاب اندام ها و ورزش به بهبود گردش خون کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افرادی که دارای لخته خون بزرگ یا چندین رگ انسدادی هستند احتمال دارد نیاز به جراحی داشته باشند. پزشکان می توانند داروهایی را برای درمان بیماری های زمینه ای که شاید به گردش خون ضعیف کمک کنند، تجویز کنند. نوروپاتی محیطی شامل شرایط متعددی است که به سیستم عصبی محیطی ( PNS ) آسیب می رساند. PNS اطلاعات بین سیستم عصبی مرکزی مغز و نخاع و بقیه بدن را حمل می کند. نوروپاتی محیطی بسته به اینکه بر اعصاب ت ثیر می گذارد، طیف وسیعی از علایم را ایجاد می کند. به طور کلی، افرادی که دارای نوروپاتی محیطی هستند احتمال دارد موارد زیر را تجربه کنند: ضعف عضلانی تعریق بیش از حد احساس گرما یا سرما سفت شدن عضلات غیرقابل کنترل افزایش حساسیت به لمس و تغییرات دما از دست دادن عضلات یا از دست دادن ماهیچه بی حسی یا سوزن سوزن شدن در بازوها، دست ها و پاها شرایط متعددی می تواند به نوروپاتی محیطی کمک کند، از جمله: دیابت بیماری کلیه یا کبد عدم تعادل هورمونی کمبود ویتامین B - بیماری های خود ایمنی انواع خاصی از سرطان و درمان های آنها صدماتی که باعث شکستگی یا دررفتگی استخوان ها می شود. آترواسکلروز، واسکولیت و سایر انواع بیماریهای قلبی عروقی سندرم خروجی قفسه سینه ( TOS ) به گروهی از شرایط گفته می شود که اعصاب و عروق خونی را که ازبین استخوان ترقوه و اولین دنده عبور می کنند، فشرده می کند. افرادی که TOS دارند احتمال دارد بی حسی یا سوزن سوزن شدن در دست و همچنین ضعف در گردن یا بازو را تجربه کنند. تمرینات فیزیوتراپی که ماهیچه های قفسه سینه و پشت را تقویت می کند می تواند به بهبود وضعیت بدن و کاهش فشار بر اعصاب و عروق خونی که از خروجی قفسه سینه عبور می کنند، کمک کند. پزشکان می توانند داروهایی برای پیشگیری از لخته شدن خون و کاهش درد تجویز کنند. همچنین اگر علایم فرد با فیزیوتراپی یا دارو بهبود نیابد، شاید جراحی را توصیه کنند. تنگی نخاعی گردنی زمانی رخ می دهد که فضای توخالی کانال نخاعی باریک شده و نخاع را فشرده می کند. این فشرده سازی می تواند باعث بی حسی یا ضعف در بازوها یا پاها و همچنین باعث درد گردن و کمر شود. افراد در صورت داشتن اسپوندیلوز گردن، که آرتریت است و بخشی از ستون فقرات در گردن را تحت تاثیر قرار می دهد، می توانند به این بیماری مبتلا شوند. صدمات گردن یا کمر و تومورهای موجود در ستون فقرات نیز می تواند به تنگی نخاع گردن کمک کند. فتق دیسک می تواند به اعصاب اطراف فشار بیاورد، و باعث بی حسی یا درد در بازو شود. افرادی که میگرن همی پلژی دارند، ضعف یا فلج موقت را در یک طرف بدن تجربه می کنند. این علامت می تواند قبل یا در کنار سردرد ظاهر شود. افراد شاید در ساق پا، بازو یا کنار صورت احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن کنند. میگرن همچنین باعث سردردهای شدید و ضربان دار می شود که می تواند یک یا هر دو طرف سر را درگیر کند. علایم میگرن همی پلژی از خفیف تا شدید متفاوت است. یک دوره شدید میگرن همی پلژی می تواند علایم دیگری ایجاد کند، مانند: تشنج گیجی تغییرات شخصیتی از دست دادن حافظه پزشکان احتمال دارد مسکن ها و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی را برای درمان میگرن تجویز کنند. به گفته سازمان ملی اختلالات نادر، پزشکان پروتکل های استاندارد درمانی برای میگرن همی پلژی ایجاد نکرده اند زیرا این بیماری نادر است. حمله قلبی زمانی رخ می دهد که قلب به اندازه کافی خون غنی از اکسیژن دریافت نکند. لخته خون یا تجمع پلاک می تواند انسداد جزیی یا کامل را در یک یا چند رگ خونی تامین کننده قلب ایجاد کند و باعث حمله قلبی شود. در موارد نادر، حمله قلبی همچنین می تواند زمانی رخ دهد که عروق کرونر اسپاسم می کند، و باعث سفت شدن عروق و محدود شدن جریان خون به قلب می شود. در صورت عدم دریافت اکسیژن کافی، ماهیچه قلب احتمال دارد آسیب ببیند یا به طور کلی از کار بیفتد. علایم رایج حمله قلبی عبارتند از: تنگی نفس فشار شدید در قفسه سینه درد یا ناراحتی در یک یا هر دو بازو درد در قسمت فوقانی معده، که می تواند مانند سوء هاضمه یا سوزش سر دل احساس شود. علایم دیگری که باید به دنبال آنها باشید عبارتند از: تعریق تهوع و استفراغ احساس سبکی یا ضعف درد یا بی حسی در پشت، شانه ها، گردن یا فک پزشکان سعی می کنند شریان مسدود شده را باز کرده و جریان خون را به قلب بازگردانند. نوع دقیق درمان بستگی به محل انسداد، وضعیت کلی سلامت فرد و مدت زمان سپری شده از شروع حمله قلبی دارد. سکته مغزی زمانی رخ می دهد که چیزی جریان خون در قسمتی از مغز را محدود یا به طور کامل مسدود کند. سکته مغزی اغلب باعث بی حسی در یک دست، پا یا صورت می شود. دیگرعلایم سکته مغزی عبارتند از: گیجی سرگیجه تغییر بینایی از دست دادن هماهنگی سردرد ناگهانی و شدید مشکل در صحبت کردن دو نوع اصلی سکته وجود دارد: سکته مغزی ایسکمیک زمانی رخ می دهد که لخته خون یا رسوبات چربی در داخل رگ خونی ایجاد شده و جریان خون به مغز را محدود می کند. سکته های هموراژیک زمانی رخ می دهند که رگ خونی در مغز پاره شده و به بافت اطراف خونریزی می کند. سکته مغزی یک بیماری جدی است که نیاز به درمان فوری پزشکی دارد. پزشک می تواند سکته مغزی ایسکمیک را با داروهای ترومبولیتیک که لخته های خون را حل می کند درمان کند. اگر فردی دچار سکته مغزی هموراژیک شود، پزشک باید رگ خونی آسیب دیده را ترمیم کند، که شاید نیاز به جراحی داشته باشد. سوزن سوزن شدن و بی حسی اغلب به عنوان احساسات غیرطبیعی هستند که می توانند در هر نقطه از بدن، معمولا در بازوها، دستها، انگشتان، پاها احساس شوند. این احساس اغلب به عنوان پارستزی تشخیص داده می شود. سوزن سوزن شدن و بی حسی در دست راست می تواند به دلایل مختلف ایجاد شود. سندرم تونل مچ دست، یکی از علل شایع بی حسی، سوزن سوزن شدن و درد در ساعد و دست است این درد ناشی از فشردگی یا تحریک عصب میانی در گذرگاه باریک در قسمت کف دست به نام تونل کارپال است. تونل کارپال معمولا می تواند به دلایل مختلفی از جمله موارد زیر نسبت داده شود: چاقی روماتیسم مفصلی نگهداری مایعات شکستگی مچ دست حرکات مکرر دست بیماریهای مزمن مانند دیابت مواردی که تونل کارپ معمولا با آن درمان می شود شامل: آتل مچ برای نگه داشتن مچ دست در موقعیت مناسب داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) برای درد کورتیکواستروییدها، برای تسکین درد تزریق می شود. اگر علایم به درمان های دیگر پاسخ ندهد یا بسیار شدید باشد، پزشک احتمال دارد جراحی را برای کاهش فشار توصیه کند، به خصوص اگر ضعف در دست یا بی حسی مداوم وجود داشته باشد. اگر بازوی خود را برای مدت طولانی در یک وضعیت قرار داده اید مانند اینکه به پشت دراز کشیده اید و دست خود را زیر سر خود قرار داده اید احتمال دارد هنگام حرکت سوزن سوزن شدن یا بی حسی در آن بازو احساس کنید. این احساسات معمولا هنگام حرکت از بین می روند و اجازه می دهند خون به درستی به اعصاب برسد. نوروپاتی محیطی ضربه ای به اعصاب محیطی است که می تواند باعث درد و سوزن سوزن شدن شود که احتمال دارد با سوزش نیز همراه باشد. اغلب از دست یا پاها شروع می شود و به سمت بالا به بازوها انتشار می یابد. نوروپاتی محیطی می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود، از جمله: دیابت ضربه تومورها عفونت ها بیماری کبد اعتیاد به الکل بیماری کلیوی بیماری بافت همبند نیش حشرات یاعنکبوت بیماری های خود ایمنی رادیکولوپاتی گردنی که اغلب به عنوان عصب کشیده نامیده می شود، نتیجه تحریک عصبی در گردن در جایی است که از نخاع خارج می شود. رادیکولوپاتی گردنی اغلب در اثر آسیب یا سن ایجاد و باعث برآمدگی یا فتق دیسک بین مهره ای می شود. علایم رادیکولوپاتی گردنی عبارتند از: از دست دادن حس ضعف عضلانی در بازو، دست یا شانه سوزن سوزن شدن یا بی حسی در بازو، دست یا انگشتان آن کمبود ویتامین B - . علایم بیماری مولتیپل اسکلروزیس، یک بیماری بالقوه ناتوان کننده سیستم عصبی مرکزی، عبارتند از: لرزش سرگیجه خستگی دید دوگانه لکنت زبان بی حسی یا ضعف بازوها ویا پاها، معمولا در یک طرف سوزن سوزن شدن ویا درد در قسمت های مختلف بدن از دست دادن جزیی یا کامل بینایی، معمولا در یک چشم همزمان اگر سوزن سوزن شدن یا بی حسی در بازوی راست (یا هر جای بدن) وجود دارد، نشانه این است که تغییری در بدن رخ داده است. شاید به علت این باشد که بازوی خود را برای مدت طولانی در موقعیت اشتباه قرار داده باشید، یا می تواند چیزی جدی مانند عوارض ناشی از یک بیماری زمینه ای مانند دیابت یا سندرم تونل کارپ باشد. اگر تشخیص علت بی حسی یا سوزن سوزن شدن شما آسان نیست، تشدید یا برطرف نمی شود، با پزشک خود مشورت کنید. پزشک می تواند منشا علایم را به درستی تشخیص داده و گزینه های درمانی را پیشنهاد دهد. بی حسی بازو یک علامت شایع بسیاری از مسایل جزیی است، مانند قطع موقت گردش خون، اما همچنین نشانه حمله قلبی یا سکته مغزی است. افرادی که در معرض خطر یا سابقه بیماری قلبی عروقی هستند، باید در صورت احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن در بازوی خود، فورا با پزشک مشورت کنند. بی حسی مداوم در بازو بدون علت مشخص نشان دهنده یک مشکل پزشکی اساسی است که می تواند به فیزیوتراپی یا جراحی نیاز داشته باشد. بسیاری از افراد گاهی بی حسی در بازو را تجربه می کنند. بی حسی بازوها می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد که از علل خفیف مانند خوابیدن در موقعیت نادرست گرفته تا شرایط پزشکی شدید مانند حمله قلبی متغیر است. بی حسی ناگهانی در یک یا هر دو بازو می تواند نشانه حمله قلبی، سکته مغزی یا آسیب عصبی باشد، به ویژه اگر فرد علایم دیگری داشته باشد. افرادی که بی حسی و ضعف بازوها را در یک طرف بدن قبل از سردرد شدید تجربه می کنند، شاید یک نوع نادر میگرن به نام میگرن همی پلژی داشته باشند. هر کسی که بدون علت مشخص بی حسی بازو دارد، باید با پزشک خود تماس بگیرد، به ویژه اگر سابقه یا افزایش خطر بیماری قلبی عروقی یا دیابت داشته باشد.

هم برای مادران و هم برای جنین در شکم مسیله بسیار مهمی است. پس بیایید چالش های خواب در بارداری را باهم بررسی کنیم. والدین آینده می دانند که خواب راحت پس از ورود فرزند کوچکشان دشوارتر خواهد شد. در حقیقت، ممکن است در سه ماهه اول بارداری بیش از حد معمول بخوابید. طبیعی است که احساس خستگی کنید. زیرا بدن شما برای محافظت و پرورش نوزاد در حال رشد کار می کند. جفت (اندامی که جنین را تا زمان تولد تغذیه می کند) به تازگی در حال شکل گیری است. بدن شما خون بیشتری تولید می کند. قلب شما سریعتر پمپاژ می کند. معمولا در اواخر دوران بارداری است که اکثر خانم ها در خواب کافی و عمیق و بدون وقفه دچار مشکل می شوند. خواب بخش مهمی از مراقبت های دوران بارداری است. اگر در دوران بارداری برای خوب خوابیدن مشکل دارید، تنها نیستید. ما مشکلات رایج خواب زنان باردار را مورد بحث قرار می دهیم، نگاهی به بهترین وضعیت خواب بارداری می اندازیم. توصیه هایی را در مورد چگونگی بهترین خواب ممکن در دوران بارداری به اشتراک می گذاریم. داشتن خواب با کیفیت در دوران بارداری هم برای مادر و هم برای نوزاد مهم است. برای مادر، آن شب های بی خوابی منجر به خستگی و خواب آلودگی در طول روز می شود. خواب همچنین نقش مهمی در حافظه، یادگیری، اشتها، خلق و خو و تصمیم گیری دارد. همه اینها هنگام آماده شدن برای استقبال از نوزاد تازه متولد شده در خانه مهم است. کمبود خواب مزمن بر سیستم ایمنی اثر بدن می گذارد. برخی از محققان معتقدند کم خوابی بر سلامت مادر و جنین ت ثیر می گذارد. از آنجا که خواب به تنظیم قند خون کمک می کند. به نظر می رسد خواب ضعیف در دوران بارداری با دیابت بارداری ارتباط دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان بارداری که در اوایل حاملگی بیش از حد می خوابند یا خواب کافی ندارند مستعد ابتلا به فشار خون بالا هستند. محرومیت شدید از خواب در اوایل بارداری ممکن است در سه ماهه سوم بارداری خطر ابتلا به پره اکلامپسی را افزایش دهد. شرایطی که می تواند منجر به زایمان زودرس و عوارض پایدار برای قلب، کلیه و سایر اندام های مادر شود. اگرچه تحقیقات بیشتری برای کنترل سایر متغیرها مورد نیاز است، اما به نظر می رسد خواب ضعیف یک عامل خطر است برای زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد، زایمان دردناک، زایمان سزارین و افسردگی. همچنین نشان می دهد که کیفیت پایین خواب در دوران بارداری ممکن است مشکلات خواب و گریه در نوزادان را به محض تولد ایجاد کند. اولین و مهمترین دلیل مشکلات خواب در دوران بارداری، افزایش اندازه جنین است که می تواند موقعیت راحت خوابیدن را دشوار کند. اگر همیشه به پشت یا شکم خوابیده اید، ممکن است به خوابیدن به پهلو عادت کنید (همانطور که پزشکان توصیه می کنند) همچنین، تغییر وضعیت در رختخواب با پیشرفت حاملگی و بزرگ شدن شما دشوارتر می شود. ضربان قلب افزایش می یابد تا خون بیشتری پمپاژ شود و با افزایش مقدار خون به رحم، قلب بیشتر کار می کند تا خون کافی را به بقیه بدن شما ارسال کند. افزایش هورمون های بارداری باعث می شود که نفس عمیق تری بکشید. بعدا ، تنفس می تواند دشوارتر شود زیرا بزرگ شدن رحم فضای بیشتری را اشغال می کند و در نتیجه به دیافراگم شما (ماهیچه ای زیر ریه ها) فشار وارد می کند. کلیه های شما بیشتر تلاش می کنند تا حجم افزایش یافته خون در بدن شما را فیلتر کنند و این فرآیند فیلتر کردن ادرار بیشتری ایجاد می کند. با بزرگ شدن نوزاد و بزرگ شدن رحم، فشار روی مثانه شما افزایش می یابد. این به معنی تکرر ادرار در روز و شب است. اگر کودک شما در شب فعال باشد، ممکن است تعداد ادرار شبانه بیشتر باشد. وزن اضافی که حمل می کنید می تواند در دردهای پاها یا کمر شما نقش داشته باشد. در دوران بارداری، بدن هورمونی به نام رلاکسین تولید می کند که به آماده سازی آن برای زایمان کمک می کند. یکی از اثرات ریلکسین شل شدن رباط ها در سراسر بدن است که باعث می شود زنان باردار ثبات کمتری داشته و بیشتر به ویژه در قسمت کمر در معرض آسیب قرار گیرند. بسیاری از زنان باردار دچار سوزش سر دل می شوند، این زمانی است که محتویات معده به مری برمی گردند. در دوران بارداری، کل سیستم گوارش کند شده و غذا در معده و روده بیشتر می ماند، که ممکن است باعث سوزش سر دل یا یبوست شود. هر دوی آنها در اواخر بارداری وقتی رحم در حال رشد به معده یا روده بزرگ فشار می آورد، بدتر می شوند. عوامل متعددی منجر به بی خوابی در دوران بارداری می شود که از سه ماهه اول شروع می شود. سطح هورمون ها متغیر است باعث ناراحتی عمومی می شود و مشکلات دیگر که می تواند خوابیدن را برای شما دشوار کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: استفراغ تنگی نفس حالت تهوع تکرر ادرار شبانه حساسیت به سینه افزایش ضربان قلب افزایش دمای بدن گرفتگی عضلات پا با گذشت زمان، مادران باردار نیز ممکن است دچار کمردرد شوند. حتی در یافتن موقعیت راحت بخاطر بزرگ شدن شکم مشکل داشته باشند. به ویژه هنگامی که کودک شروع به لگد زدن در شب می کند. نگرانی در مورد زایمان آینده، مادر جدید بودن، مشاغل مربوط به کار و مسیولیت های خانه یا نگرانی های دیگر ممکن است ذهن شما را در شب مشغول کند. در سه ماهه سوم، بسیاری از زنان باردار رویاهای ناراحت کننده ای را تجربه می کنند که می تواند کیفیت خواب را بیشتر مختل کند. در حالی که برای اکثر زنان باردار معمول است که حداقل چند مورد از علایم فوق را تجربه کنند، گاهی اوقات ممکن است به اختلال خواب مربوط باشند. اختلالات خواب می تواند با مشکلات بعدی مادر یا نوزاد ارتباط داشته باشد، بنابراین در صورت مشاهده هرگونه علایمی، مهم است که با پزشک خود مشورت کنید. مشکلات خواب شما ممکن است دلایل دیگری نیز داشته باشد. بسیاری از زنان باردار گزارش می دهند که رویاهای آنها بیش از حد معمول ترسناک می شود و برخی حتی کابوس می بینند. استرس می تواند خواب را نیز مختل کند. شاید نگران سلامتی نوزاد خود هستید، نگران توانایی های خود به عنوان والدین هستید یا از خود زایمان عصبی هستید. همه این احساسات طبیعی هستند، اما ممکن است شما (و همسرتان) را در شب بیدار نگه دارد. البته، ممکن است مواقعی وجود داشته باشد که شما نمی توانید بخوابید. برخیزید و کاری انجام دهید: کتاب بخوانید، موسیقی گوش دهید، تلویزیون تماشا کنید، نامه یا ایمیل دریافت کنید، یا فعالیت دیگری را که از آن لذت می برید دنبال کنید. در نهایت، احتمالا آنقدر احساس خستگی می کنید که دوباره بخوابید. در اوایل بارداری سعی کنید عادت کنید به پهلو بخوابید. خوابیدن به پهلو و خم شدن زانوها راحت ترین حالت برای پیشرفت بارداری است. همچنین کار قلب شما را آسان می کند زیرا باعث می شود وزن نوزاد از وارد آمدن فشار به رگ بزرگ (که به آن ورید اجوف تحتانی نامیده می شود) که خون را از پا و ساق پا به قلب بر می گرداند، جلوگیری کند. برخی پزشکان به طور خاص توصیه می کنند که زنان باردار به پهلوی چپ بخوابند. از آنجا که کبد شما در سمت راست شکم شما قرار دارد، دراز کشیدن به سمت چپ به دور نگه داشتن رحم از کبد کمک می کند. خوابیدن به پهلوی چپ همچنین گردش خون در قلب را بهبود می بخشد و بهترین جریان خون را به جنین، رحم و کلیه ها می دهد. اما نگران نباشید که در طول شب به پشت خود بچرخید. تغییر وضعیت، بخشی طبیعی از خواب است که نمی توانید آن را کنترل کنید. به احتمال زیاد، در سه ماهه سوم بارداری، بدن شما به هر حال به حالت خوابیدن عقب نمی رود زیرا بسیار ناراحت کننده خواهد بود. اگر در خواب به پشت چرخیدید، احتمالا ناراحتی شما را بیدار می کند. با پزشک خود مشورت کنید، زیرا ممکن است به شما توصیه کند از بالش برای تکیه دادن به یک طرف استفاده کنید. داروهای خواب آور بدون نسخه، از جمله داروهای گیاهی، برای زنان باردار توصیه نمی شود. در عوض، این نکات ممکن است شانس شما را برای داشتن یک خواب راحت افزایش دهد: هر روز در ساعت مشخصی بخوابید و بیدار شوید. نوشیدنی های کافیین دار مانند نوشابه، قهوه و چای را از رژیم غذایی خود حذف کنید. مصرف آنها را به صبح یا اوایل بعد از ظهر محدود کنید. درست قبل از خواب از ورزش شدید خودداری کنید. در عوض، کاری آرامش بخش انجام دهید، مانند خواندن کتاب یا نوشیدن یک نوشیدنی گرم و بدون کافیین، مانند شیر با عسل یا یک فنجان چای گیاهی. از خوردن مایعات زیاد یا خوردن یک وعده غذایی کامل در عرض چند ساعت پس از خواب خودداری کنید. برای برخی از زنان خوردن بیشتر در وعده صبحانه و ناهار و سپس صرف شام کوچکتر مفید است. اگر حالت تهوع شما را بیدار نگه می دارد، قبل از خواب شیرینی بخورید. اگر گرفتگی عضلات پا شما را بیدار کند، با فشار آوردن پای خود به دیوار یا ایستادن روی ساق پا می توان گرفتگی را برطرف کرد. برخی از زنان متوجه می شوند که کشش عضلات ساق پا قبل از خواب کمک می کند. همچنین مطمین شوید که مقدار کافی کلسیم و منیزیم در رژیم غذایی خود دارید که می تواند به کاهش گرفتگی عضلات پا کمک کند. اما بدون مشورت با پزشک خود هیچ گونه مکمل مصرف نکنید. شایع ترین اختلالات خواب که در دوران بارداری رخ می دهد آپنه انسدادی خواب، سندرم پای بی قرار و اختلال رفلاکس معده است. افزایش وزن و احتقان بینی باعث می شود بسیاری از زنان شروع به خروپف کنند که ممکن است یک عامل خطر برای فشار خون بالا باشد. برخی از زنان ممکن است به آپنه انسدادی خواب ( OSA ) مبتلا شوند، وضعیتی که با خروپف، نفس نفس زدن و وقفه های مکرر در تنفس مشخص می شود و کیفیت خواب را مختل می کند OSA . ممکن است مانع جریان اکسیژن به جنین شود و خطر پره اکلامپسی، دیابت بارداری و سزارین را افزایش می دهد. تصور می شود که از هر زن نفر در دوران بارداری تحت ت ثیر قرار می گیرد. افراد مبتلا به سندرم پای بی قرار ( RLS ) دچار احساساتی می شوند که به بهترین شکل به عنوان خزیدن، غلغلک دادن یا خارش توصیف می شود که باعث می شود یک حرکت غیر قابل جابجایی در پاها ایجاد شود. این وضعیت می تواند خوابیدن را برای شما دشوار کند، زیرا علایم هنگام استراحت فرد شدیدتر است. تصور می شود که RLS یک سوم زنان را در سه ماهه سوم بارداری تحت ت ثیر قرار می دهد. اختلال رفلاکس معده ( GERD ) باعث ایجاد احساس سوزش ناخوشایند در مری می شود. این یک علت شایع بی خوابی در زنان باردار در تمام دوران بارداری است. تصور می شود که یک چهارم زنان باردار را در سه ماهه اول و تا نیمی از آن را در سه ماهه سوم تحت ت ثیر قرار می دهد. GERD طولانی مدت ممکن است به مری آسیب برساند. روش های مختلفی برای کاهش مشکلات خواب در دوران بارداری وجود دارد. استراتژی های اصلی شامل تنظیم وضعیت خواب و عادات بهداشت خواب است. در ارتباط با بهداشت خوب خواب، مدیریت اختلالات خواب مرتبط با بارداری کلید خواب بهتر در دوران بارداری است. برخی از درمان ها برای درمان اختلالات خواب مانند دستگاه فشار مثبت مداوم ( CPAP ) برای OSA ، آنتی اسیدها برای GERD ، یا مکمل های ویتامین و مواد معدنی برای RLS و سایر شرایط مناسب بوده اند. اگرچه نظریه های زیادی وجود دارد، اما دلیل گرفتگی عضلات پا و RLS در دوران بارداری مشخص نیست. درمانهای پیشنهادی شامل مکمل ویتامین، گرما درمانی و ماساژ است. اما در مورد اینکه بهترین درمان کدام است اجماع وجود ندارد. از آنجا که برخی مواد ممکن است خطری برای جنین در حال رشد ایجاد کنند، زنان باردار همیشه باید قبل از مصرف هرگونه دارو یا داروهای گیاهی برای کمک به خواب با پزشک خود مشورت کنند.

زبان مودار به شرایطی گفته می شود که زبان شما "مودار" به نظر می رسد. اگرچه نام و ظاهر زبان مو دار ممکن است باعث شود فکر کنید مو روی زبان شما رشد می کند. اما این وضعیت هیچ ارتباطی با رشد واقعی مو ندارد. زبان مودار زمانی ایجاد می شود که پاپیلای فیلیفرم ( FP ) روی زبان شما آنطور که باید نمی ریزد. FP برآمدگی های مخروطی شکل در سطح زبان شما است. طول آنها معمولا حدود میلی متر است. مانند سلولهای پوست، سلولهای زبان شما دارای یک چرخه زندگی هستند که به آنها اجازه می دهد رشد کنند، به فعالیت بپردازند و سپس از بین بروند. برای افرادی که زبان مودار دارند، FP . همانطور که آنها رشد می کنند، FP شروع به جمع آوری سموم مانند باکتری ها و غذا می کند. غذاهایی که می خورید و محصولاتی که در دهان می گذارید نیز می تواند رنگ FP را تغییر دهد. همزمان با این اتفاق، FP درصد از مردم حداقل یکبار در طول عمر خود یک نوع زبان مویی را تجربه خواهند کرد. زبان مودار در افراد سالمند شایع تر است، اگرچه در هر سنی ممکن است ایجاد شود. همچنین در مردان شایع تر است. بیش از یک نوع زبان مودار وجود دارد و هر کدام دارای چندین علایم هستند. درک اینکه چه نوع و چه عواملی دارد می تواند به شما در درمان آن کمک کند. هنوز مشخص نیست که چه چیزی باعث موی زبان می شود، اما عوامل خاصی می توانند خطر ابتلا به موی زاید را افزایش دهند. به عنوان مثال، عدم تحریک در بالای زبان می تواند از ریزش مناسب جلوگیری کند. فردی که از رژیم غذایی نرم استفاده می کند ممکن است در رژیم غذایی خود تحریک کافی برای ایجاد سایش نداشته باشد. علل دیگر نیز ممکن است احتمال ایجاد زبان مویی را افزایش دهند، مانند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم آبی بدن خشکی دهان استفاده از کوکایین مصرف زیاد قهوه یا چای پرتودرمانی، به ویژه سر و گردن سیگار کشیدن، جویدن یا فرو بردن تنباکو عدم رعایت بهداشت دهان و دندان (مسواک زدن منظم یا به اندازه کافی خوب) استفاده از برخی از داروها، به ویژه آنتی بیوتیک ها و مهار کننده های پمپ پروتون (که برای درمان رفلاکس اسید استفاده می شود) زبان مودار سیاه بسیاری از دلایل مشابه را با بقیه انواع زبان های مو دارد، اما عوامل خاصی به این حالت ظاهر "سیاه" می دهد. همانطور که FP نامنظم در سطح زبان تجمع می یابد، سلول ها می توانند با غذاها و نوشیدنی هایی که مصرف می کنید و همچنین محصولاتی که استفاده می کنید تغییر رنگ دهند. این شامل: تنباکو قهوه یا چای سیاه دهانشویه های حاوی مواد سفید کننده یا اکسید کننده هستند، مانند پراکسید دهانشویه های حاوی مواد قابض، از جمله منتول و فندق جادوگر علاوه بر این، موادی مانند باکتری ها و مخمرها می توانند رنگ FP را تغییر دهند. با افزایش طولانی مدت FP ، باکتری ها و مخمرها می توانند در ساختارهای مو مانند گیر کنند، که می تواند منجر به تغییر رنگ بیشتر شود. زبان مودار سفید ممکن است نتیجه لوکوپلاکی مو باشد. این حالت باعث ایجاد لکه های سفید و کوچک با بافتی شبیه مو می شود. لکه های سفید و کوچک می توانند رشد کنند و کل زبان را بپوشانند. برخلاف زبان مودار سیاه، لوکوپلاکی مویی علل بسیار خاصی دارد. این وضعیت در دو حالت اصلی ایجاد می شود: ایجاد مونونوکلیوز عفونی شود که در بین سایر بیماریها مونو نامیده می شود. اکثر افراد حداقل یکبار در طول زندگی خود با EBV برخورد می کنند. هنگامی که با ویروس روبرو می شوید، در بدن شما باقی می ماند. اگر سیستم ایمنی ضعیفی دارید می توانید ویروس را دوباره فعال کنید. هنگامی که فعال است، می تواند علایم و شرایط زیادی را ایجاد کند، از جمله لوکوپلاکی مویی. افراد مبتلا به HIV یا ایدز بیشتر در معرض ابتلا به یک زبان موی سفید و سفید هستند. در برخی افراد، زبان مودار ممکن است اولین علامت عفونت HIV باشد. اکثر درمان های HIV و ایدز، لوکوپلاکی مویی را از بین می برد، اما در صورت بازگشت بیماری، می تواند نشانه اولیه ای باشد که داروهای شما به درستی کار نمی کنند. زبان های مودار می توانند رنگهای دیگری از جمله قهوه ای، خاکستری، صورتی و سبز به خود بگیرند. با این حال، تقریبا در همه موارد، دلایل همان زبان مودار سیاه است. رنگ حاصل غذاها یا نوشیدنی هایی است که مصرف می کنید یا محصولاتی که استفاده می کنید به عنوان مثال، آب نبات و دهانشویه ها می توانند FP را رنگ کنند. زبان مودار تقریبا بدون درد است و به ندرت علایم دیگری را ایجاد می کند. با این حال، برخی از علایم یا عوارض زبان مویی ممکن است همزمان با FP طولانی رخ دهد. این علایم اضافی عبارتند از: رشد باکتری یا مخمر ممکن است باعث احساس سوزش شود. FP . رشد باکتری یا مخمر در FP می تواند باعث بو شود. شستشوی دهانشویه برای از بین بردن بوی بد می تواند مشکل را بدتر کند. رشد باکتری یا مخمر روی زبان شما ممکن است طعم غذا را تغییر دهد. FP فوق العاده طولانی حتی می تواند جوانه های چشایی را بپوشاند و از مزه درست چشیدن یا خوردن غذا جلوگیری کند. زبان مودار چگونه درمان می شود؟ زبان مودار اغلب موقت است و معمولا نشانه مشکل جدی تری نیست. با این حال، برخی از دلایل اصلی موی زبان نتیجه عادات مادام العمر مانند سیگار کشیدن است، بنابراین ممکن است لازم باشد که شما به طور جدی برای درمان این بیماری تلاش کنید. متداول ترین راهکارها برای درمان زبان مویی شامل موارد زیر است: می توانید برش زبان مخصوص خریداری کنید تا به شما در تمیز کردن زبان و حذف FP مرده کمک کند. مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و شستشوی صحیح دهان می تواند از ایجاد موهای زاید جلوگیری کند. سیگار کشیدن و برخی از داروها می توانند منجر به موی زبان شوند. برای بازگرداندن یک دهان سالم، غذا را قطع کرده یا به طور کلی متوقف کنید. مایعات و غذاهای تیره رنگ می توانند FP را بر روی زبان شما رنگ کنند. اینها شامل چای سیاه و قهوه است. مایعات شفاف تر مانند آب را انتخاب کنید. در برخی موارد، هنگامی که استفاده از دارو را متوقف می کنید، زبان مودار از بین می رود. از پزشک خود بپرسید که آیا مشکلی ندارد که از دارویی که فکر می کنید ممکن است باعث ایجاد موهای زاید شود، خودداری کنید. همچنین ممکن است بتوانید با کمک پزشک خود یک داروی جایگزین پیدا کنید. اگر این درمان ها موفقیت آمیز نبود، می توانید با پزشک خود در مورد درمان های جدی تر صحبت کنید. این شامل: تجویز داروهای ضد قارچ درمان جراحی برای کوتاه کردن FP دهانشویه ضد عفونی کننده بدون نسخه ( OTC ) مانند لیسترین یا اوراجل مگر اینکه درمان هایی که در خانه انجام می دهید، مانند رعایت بهداشت دهان و دندان، موفقیت آمیز نباشد، نیازی به مراجعه به پزشک ندارید. اگر چنین است، با پزشک یا دندانپزشک خود قرار ملاقات بگذارید تا در مورد گزینه های خود صحبت کنید. پزشک یا دندانپزشک شما با بررسی دهان و گرفتن سابقه پزشکی، تشخیص زبان مودار را تایید می کند. در موارد نادر، ممکن است بخواهند پوست را از زبان شما ارزیابی کنند. اگر تشخیص دهند که ضروری است، پزشک ممکن است بیوپسی یا خراش از زبان شما بگیرد. شما می توانید در مورد گزینه های درمانی بحث کنید و در مورد نحوه از بین بردن زبان مودار در صورتی که اولین درمان های شما موفقیت آمیز نباشد، استراتژی جدید ایجاد کنید. بهترین راه برای جلوگیری از موی زبان، رعایت بهداشت دهان و دندان است. این نکات را در نظر داشته باشید: فقط روی دندان های خود تمرکز نکنید. زبان هم مسواک بزنید. بعد از بیدار شدن و قبل از خواب دندان های خود را مسواک بزنید. اگر می توانید، بعد از هر وعده غذایی نیز مسواک بزنید. این محصولات OTC به از بین بردن باکتری ها و کاهش تجمع روی زبان شما کمک می کند. فاصله بین دندان های شما می تواند باکتری ها و غذا را پنهان کند که می تواند مشکلات بزرگتری را برای لثه ها و دندان ها و همچنین زبان شما ایجاد کند. قهوه، چای سیاه و نوشابه مایعات بسیار ساینده ای هستند. آنها برای دندان های شما مضر هستند، اما می توانند بر زبان شما نیز ت ثیر بگذارند. سعی کنید کمتر از آن مایعات و مایعات شفاف تر مانند آب یا چای سبز بنوشید.

می توانند برای از بین بردن پلاک های روی دندان موثر باشند. اما از بین بردن کمی دشوار تر است و راه کار های ارایه شده ممکن است زیاد موثر نباشند. اما به طور کلی داروهای زیر به کند شدن رشد باکتری های پلاک کمک کرده و دندان های شما را برای مدت طولانی تری سالم نگه دارد. پلاک به لایه شفاف یا زرد کم رنگ اشاره دارد که روی دندان ها، لثه ها، زبان و سایر سطوح داخل دهان شما ایجاد می شود. این ماده از بزاق، بقایای غذا و مایعاتی تشکیل شده است که باکتری های دهان را تغذیه می کند. اگر روزانه دهان را به درستی تمیز نکنید، این باکتری ها با سرعت به رشد خود ادامه می دهند. حتی پلاک بیشتری ایجاد می کنند. پلاک چسبناک می تواند با گذشت زمان پس از مخلوط شدن با کلسیم از بزاق شما سفت شود. رسوبات زرد یا قهوه ای به نام تارتار یا جرم روی دندان ایجاد کند. برخلاف پلاک، که می توان با رعایت بهداشت دهان و دندان از بین برد، دفع جرم بسیار دشوارتر است. معمولا به یک تمیز کردن حرفه ای دندان و مراجعه به نیاز دارد. داروهای جایگزین ضد پلاک مانند جوش شیرین و آلویه ورا ممکن است ساینده تر از خمیردندان باشند و باید با احتیاط استفاده شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عمل روغن کشیدن برای بهداشت دهان و دندان به مدت طولانی برمی گردد. نتایج مثبتی در کاهش بار باکتریایی در دهان به همراه داشته است. اگرچه این تکنیک را می توان با استفاده از انواع روغن های خوراکی انجام داد. با توجه به خواص ضد میکروبی قوی آن، بهترین گزینه است. روغن نارگیل دارای اسید لوریک است که به عنوان یک عامل ضد التهابی عمل و از رشد عوامل بیماری زا در دهان جلوگیری می کند. یک مطالعه نشان داد که کلرهگزیدین مانند دهانشویه رایج در کاهش رشد استرپتوکوکوس موتانس، که عمدتا مسیول تشکیل پلاک است، موثر است. دهان خود را با قاشق غذاخوری روغن نارگیل خالص شستشو دهید. حداقل تا دقیقه در دهان بچکانید تا قبل از بیرون ریختن روغن، روی همه دندان ها و لثه ها شسته شود. همچنین می توانید لثه های خود را روزانه با چند قطره روغن نارگیل ماساژ دهید. می توانید از روغن کنجد گرم به عنوان جایگزین روغن نارگیل استفاده کنید. به هیچ عنوان نباید روغن را غرغره یا بلعید. زمان ایده آل برای روغن کشیدن باید قبل از مسواک زدن در صبح باشد. جوش شیرین یک ساینده ملایم است که می تواند پلاک را از بین ببرد و مانع فرسوده شدن مینای دندان شود. همچنین ممکن است به عنوان یک لایه بردار ملایم برای از بین بردن لکه های روی دندان شما عمل کند. جوش شیرین به عنوان یک عامل قلیایی عمل می کند. حتی می تواند pH بزاق شما را خنثی کرده و دهان شما را برای باکتری های پلاک ساز غیرقابل رشد کند. چندین مطالعه استفاده از پودرهای دندانی یا خمیردندان حاوی جوش شیرین را برای برداشتن پلاک و بهداشت کلی دهان و دندان در مقایسه با خمیردندانی که فاقد آن هستند توصیه کرده اند. یک بار در هفته دندان های خود را با مقدار کمی جوش شیرین مسواک کنید. اما به یاد داشته باشید که دهان و دندان های خود را پس از آن کاملا بشویید. جوش شیرین هنوز یک ماده نسبتا تند است که نباید بیش از حد یا برای مدت طولانی استفاده شود زیرا ممکن است مینای دندان را در طول زمان فرسایش دهد. با مبارزه با بوی بد دهان، که ناشی از تجمع باکتری ها در دهان است، طراوت را به دهان می رساند. مطالعات نشان داده است که آلویه ورا به اندازه دهانشویه کلرهگزیدین که به طور مرتب استفاده می شود در مبارزه با پلاک و التهاب لثه موثر است. آلویه ورا به دلیل خاصیت ضد میکروبی شناخته شده است، که ممکن است برای رفع پلاک و تجمع جرم در دهان به دلیل رشد بیش از حد باکتری ها مورد استفاده قرار گیرد. خمیر برگ آلویه ورا را به مدت دقیقه روی دندان ها و لثه های خود بمالید. سپس آن را با آب سرد بشویید. برای تاثیرگذاری بیشتر، این درمان موضعی را دو بار در روز استفاده کنید. مملو از دوز سنگین کاتچین و پلی فنول بوده که ممکن است سلامت دهان و دندان شما کمک کند. دهانشویه چای سبز ممکن است با مهار فعالیت باکتری های دهان، خطر تشکیل پلاک و پوسیدگی دندان را کاهش دهد. چای سبز به عنوان یک معجون درمانی مفید شناخته می شود. دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی است. علاوه بر این، چای سبز دارای مقدار قابل توجهی فلوراید است که فقط به قدرت محافظ دندان آن می افزاید. در واقع، برخی از مطالعات فعالیت ضد پلاک چای سبز را با انواع مختلفی از دهانشویه های حاوی کلرهگزیدین مقایسه کرده اند. با این حال، تحقیقات بیشتری در مقیاس وسیع مورد نیاز است. تا به طور قطعی اثرات مفید چای سبز در مبارزه با پلاک دندان مشخص شود. قبل از استفاده از آن به عنوان دهانشویه برای از بین بردن پلاک، یک فنجان چای سبز آماده کنید و بگذارید تا دمای اتاق خنک شود. کرنبری مملو از تانن هایی است که دارای خواص ضد باکتریایی و آنتی اکسیدانی هستند. هر دو می توانند در حفظ سلامت دهان و دندان شما نقش بسزایی داشته باشند. این می تواند تجمع پلاک و رسوب را کاهش داده و چندین عفونت سیستمیک را که میکروارگانیسم های دهان می توانند ایجاد کنند، دفع کند. کرنبری مانع چسبیدن باکتری های تولید کننده پلاک به سطح دندان می شود. حتی حذف پلاک را آسان تر کند. چندین مطالعه ت ثیر دندان های حاوی قره قاط را در کاهش رشد میکروب های دهان، به ویژه استرپتوکوکوس که باعث ایجاد پلاک می شود، نشان داده است. با این حال، برای اثبات قطعی این ادعاها، مطالعات وسیع تری نیاز است. دهانشویه کرن بری می تواند به اندازه عامل ضد باکتریایی سنتی مورد استفاده در دهانشویه ها به نام کلرهگزیدین موثر باشد. حتی می تواند مزایای موضعی و سیستمیک را به همراه داشته باشد. برای کاهش میزان پلاک و بهبود سلامت کلی دهان و دندان خود از دهانشویه بر اساس قره قاط استفاده کنید یا آب کرن بری مصرف کنید. آب قره قاط نسبتا اسیدی است و حاوی قند یا کربوهیدرات های نامطلوب است که در صورت مصرف زیاد می تواند مضر باشد. یکی از راه های خنثی سازی محیط اسیدی دهان، خوردن بیشتر محصولات لبنی مانند پنیر است که در مقیاس pH بالا است. پنیر همچنین سرشار از مواد معدنی دندان ساز مانند کلسیم و فسفات است که می تواند به دندان های شما در برابر آسیب ناشی از پلاک کمک کند. محصولات لبنی مانند پنیر و ماست بدون قند اضافی می توانند به حفظ PH سالم دهان، تقویت دندان ها و جلوگیری از رشد باکتری های تشکیل دهنده پلاک کمک کنند. از پوست و آب پرتقال می توان برای از بین بردن رسوبات سرسخت از روی دندان استفاده کرد. اسید سیتریک موجود در آب پرتقال می تواند رسوبات ته نشین شده را تجزیه کند و به این ترتیب حذف آن آسان تر می شود. هنگامی که رسوبات نرم شد، می توانید آن را با پوست فیبری پرتقال پاک کنید. یک مطالعه نشان داد که موجود در پرتقال به تقویت دندان ها کمک کرده و بدن را در پاکسازی باکتری های موجود در جرم کمک می کند. کمی آب پرتقال را روی تمام دندان های خود بمالید و اجازه دهید حدود دقیقه بماند تا پلاک ها نرم شوند. دهان خود را با دهانشویه بشویید. گواوا به دلیل خواص ضد التهابی خود شناخته شده است که به از بین بردن پلاک تجمع یافته روی دندان ها و لثه ها کمک کرده و تورم لثه و درد ناشی از آن را کاهش می دهد. چند برگ گواوا را بشویید و آنها را کاملا بجوید تا آب آنها دندان ها، زبان و لثه های شما را بپوشاند قبل از اینکه آنها را بیرون بریزید. این کار را هر روز انجام دهید تا تشکیل پلاک روی دندان ها کاهش یابد. سرکه سفید دارای خواص ضد باکتریایی است که می تواند از تجمع باکتری های دهان جلوگیری کند، که در نهایت منجر به تشکیل پلاک و جرم می شود. علاوه بر این، اسید استیک موجود در سرکه می تواند به زنگ زدایی مینای دندان و نرم شدن رسوبات برای حذف آسان کمک کند. قاشق چایخوری سرکه سفید و قاشق چایخوری نمک را در فنجان آب مخلوط کنید. از این محلول به عنوان دهانشویه دو بار در روز برای کاهش تجمع پلاک استفاده کنید. از سرکه سفید رقیق نشده برای تمیز کردن دندان های خود استفاده نکنید زیرا بسیار قوی است و می تواند مینای دندان را به مرور زمان دچار فرسایش کند. در اینجا برخی از بایدها و نبایدهای مهم برای رعایت بهداشت دهان و دندان ذکر شده است: ترجیحا هر ماه یکبار دندانهای خود را معاینه و تمیز کنید. هنگام مسواک زدن حتما زبان خود را دور دهان بمالید تا بقایای مواد غذایی برداشته شود. رشد بیش از حد باکتری ها که در نهایت باعث تجمع پلاک می شوند را مهار کنید. دندان های خود را به طور مرتب نخ دندان بکشید زیرا به بیرون آوردن آلودگی از مناطقی که معمولا خارج از دسترس مسواک است کمک می کند. از دهانشویه حاوی کلرهگزیدین استفاده کنید تا دوز اضافی پاک کننده را به حفره دهان خود بدهید. همچنین می توانید دهانشویه با عصاره مریم گلی را امتحان کنید، که به ویژه در برابر استرپتوکوکوس موتانس، عامل اصلی تشکیل پلاک دندانی موثر است. بعد از هر وعده غذایی دهان خود را بشویید تا غدد بزاقی فعال شوند. قرقر کردن آب در دهان که با افزایش ترشح بزاق همراه می شود، به حذف هرگونه باکتری یا ذرات غذا از دهان کمک می کند. در حالت ایده آل، از خمیردندان حاوی فلوراید استفاده کنید. فلوراید یکی از بهترین عوامل محافظ دندان است. تریکلوزان یکی دیگر از اجزای مطلوب در محصولات خوراکی است که به مبارزه با باکتری های تشکیل دهنده پلاک کمک می کند. شما می توانید انواع مختلفی از خمیردندان ها را در بازار پیدا کنید که به طور خاص برای کنترل پلاک یا رسوب طراحی شده اند. مسواکی را انتخاب کنید که دارای موهای نایلونی نرم با لبه های گرد است. هر - ماه یکبار آن را تعویض کنید. هنگام مسواک زدن، مسواک را با زاویه درجه در برابر خط لثه نگه دارید. تا حداکثر تمیزکاری انجام شود و تمیز کردن سطوح داخلی دندانها که دارای رسوبات عمده پلاک هستند را فراموش نکنید. پس از مصرف غذاهای شیرین، چرب و چسبناک دندان های خود را مسواک بزنید. بعد از خوردن غذاهای پر از قند، چرب و چسبناک، دندان های خود را مسواک بزنید. زیرا برخی از عوامل اصلی ایجاد پلاک دهان هستند. از مصرف هرگونه غذا یا نوشیدنی بعد از مسواک زدن اجتناب کنید. از خوردن هرگونه غذا یا نوشیدنی بعد از مسواک زدن اجتناب کنید. زیرا این امر اثر مسواک زدن را از بین می برد. رعایت یک و مناسب و غنی از مواد مغذی برای حفظ سلامت دندان ها و لثه ها ضروری است. در اینجا چند غذای مفید برای حفظ سلامت دهان و دندان وجود دارد: غذاهای تند می توانند غدد بزاقی شما را در تولید بزاق بیشتر تحریک کنند، که به تمیز کردن طبیعی دندان ها و لثه ها کمک می کند. غذاهای فرآوری شده معمولا سرشار از نشاسته و شکر هستند. به عنوان غذا برای باکتری های دهان عمل می کنند. در نتیجه باعث تشکیل پلاک می شوند. مصرف انها را به حداقل برسانید. سبزیجات چلیپایی، نیاز به جویدن زیاد دارند و بافت کمی ضخیم دارند. حتی می تواند پلاک را از دندان و لثه پاک کند. مصرف آنها را افزایش دهید. جویدن یک میوه ترد مانند سیب یا انجیر می تواند به افزایش تولید بزاق در دهان کمک کرده و سطوح دهان شما را تمیز کند. این کار را یک ساعت بعد از صرف غذا انجام دهید تا بقایای مواد غذایی که روی دندان ها، لثه ها یا زبان شما چسبیده است را از بین ببرید. خشکی دهان بستر مناسبی برای رشد باکتری های پلاک ایجاد می کند. بنابراین بسیار مهم است که با نوشیدن مایعات زیاد در طول روز بدن خود را به خوبی حفظ کنید. اگر متوجه شدید که دندان های شما زرد می شوند. وقت خود را برای تمیز کردن آنها تلف نکنید. درمان زودهنگام برای جلوگیری از بدتر شدن شرایط کلیدی است. زیرا هنگامی که پلاک محکم می شود و رسوب می کند، برداشتن آن سخت تر می شود. تمیز کردن بیش از حد دندان های شما با مسواک سفت، قوی یا روزانه، نتیجه ای ندارد. حتی می تواند به ساختار حساس دندان شما آسیب برساند. برای هر نوع تمیز کردن قوی، باید به جای این که خودتان آن را در خانه انجام دهید. به دندانپزشک خود مراجعه کنید. منبع:

می تواند ناشی از آسیب ناگهانی، التهاب، عفونت های مقاربتی یا شرایط اضطراری به نام پیچ خوردگی بیضه باشد. این وضعیت می تواند باعث درد مبهم گاهی اوقات همراه با التهاب در کیسه بیضه شود. درد بیضه شرایطی است که می تواند مردان را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. بیضه ها اندامهای تولید مثل (جنسی) تخم مرغی کوچکی در داخل یک کیسه نازک از پوست به نام کیسه بیضه هستند. اگر درد بیضه دارید، ممکن است آن را در یک یا هر دو بیضه احساس کنید. با این حال، ممکن است درد از بیضه های شما ناشی نشود. درد ممکن است از قسمت دیگری از بدن شما مانند معده یا کشاله ران باشد. به این نوع درد، درد ارجاعی گفته می شود. درد بیضه می تواند حاد (ناگهانی و کوتاه مدت) یا مزمن (تدریجی و طولانی مدت) باشد. گذشته از درد شدید، آسیب ناگهانی، اولین علامت شما ممکن است یک درد کسل کننده باشد که با گذشت زمان یا با فعالیت افزایش می یابد. درد بیضه می تواند شدید باشد زیرا بیضه ها دارای اعصاب حساس زیادی هستند. اگر درد شما بیش از یک ساعت به طول انجامید یا به طور غیرمعمول شدید است، باید تحت مراقبت های پزشکی قرار بگیرید، زیرا این می تواند نشانه ای از شرایط اضطراری به نام پیچ خوردگی بیضه باشد. پسران و مردان در هر سنی ممکن است دچار درد بیضه شوند. اگر کارهای بدنی سنگین یا ورزش های تماسی انجام می دهید، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای درد بیضه باشید. درد بیضه می تواند نشانه احتمالی سرطان بیضه باشد، بنابراین اگر نمی دانید چرا درد بیضه دارید، حتما به پزشک مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های مقاربتی (مانند سوزاک، سفلیس و کلامیدیا) می توانند قسمت های مختلف بدن، از جمله بیضه ها را تحت تاثیر قرار دهند. عفونت های مقاربتی می تواند باعث التهاب بیضه ها و احساس درد و سوزش شود. اگر شما اخیرا دچار آسیب یا تصادف شده اید، ممکن است منبع درد بیضه مشخص باشد، اما در موارد دیگر شاید علت درد شما مشخص نباشد. علل درد بیضه ممکن است شامل موارد زیر باشد: آسیب به بیضه های شما ممکن است در حین ورزش یا تصادف رخ دهد. التهاب و احساس سوزش در یک یا هر دو بیضه (ورم بیضه) ممکن است توسط یک باکتری یا یک عفونت ویروسی ایجاد شود. در کودکان، ویروس اوریون نیز عامل احتمالی ایجاد ارکیت است. در مورد اوریون، التهاب معمولا چهار تا شش روز پس از شروع اوریون شروع می شود. فتق اینگوینال زمانی رخ می دهد که قسمتی از روده شما از طریق قسمت ضعیف عضلات شکم در نزدیکی کشاله ران فشار می آورد. فتق کشاله ران معمولا خطرناک نیست اما می تواند دردناک باشد. اگر دردناک است، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید زیرا ممکن است نیاز به جراحی فوری داشته باشید. این وضعیت به دلیل التهاب اپیدیدیم است. اپیدیدیم یک گروه پیچ خورده از لوله های نازک است که اسپرم را از بیضه ها به مجرای اسپرم و خارج از بدن منتقل می کند. علایم اپیدیدیمیت شامل درد و التهاب است. ممکن است کیسه بیضه متورم و موقع لمس گرم شود و می تواند روزها تا هفته ها طول بکشد. اپیدیدیمیت مزمن بیش از شش هفته طول می کشد. اسپرماتوسل فضایی پر از مایع است که می تواند در داخل اپیدیدیم نزدیک بیضه ایجاد شود. این کیست ها سرطانی و دردناک نیستند، اما گاهی اوقات می توانند به اندازه بزرگ رشد کرده و ناراحت کننده شوند. هنگامی که مایع در اطراف بیضه ها تجمع می یابد، هیدروسل شکل می گیرد. هیدروسل ها شایع هستند و گاهی اوقات می توانند باعث درد یا عفونت بیضه ها شوند. هماتوسل زمانی رخ می دهد که خون بیضه را احاطه کرده باشد. هماتوسل معمولا نتیجه آسیب است. واریکوسل گروهی از رگهای غیرطبیعی بزرگ در نزدیک بیضه ها است. این رگهای بزرگ ممکن است باعث ناراحتی کسل کننده در بیضه آسیب دیده در حین فعالیتهای روزانه شوند. درد بیضه معمولا هنگام دراز کشیدن بهبود می یابد. واریکوسل گاهی اوقات بر توانایی بچه دار شدن ت ثیر می گذارد و گاهی نیز تحت درمان جراحی قرار می گیرد. پیچ خوردگی پیچاندن جریان خون بیضه است. این امر خون رسانی به بیضه را قطع کرده و منجر به درد شدید می شود. پیچ خوردگی می تواند در هر زمان رخ دهد. هنگام پیچ خوردگی بیضه برای نجات بیضه نیاز به جراحی فوری است. سنگ کلیه بیشتر زمانی رخ می دهد که بدن شما دچار کم آبی شده باشد. سنگ ها می توانند در حالب گیر کنند (لوله هایی که ادرار را از کلیه به مثانه تخلیه می کنند) و باعث ایجاد درد در کمر، کشاله ران یا کیسه بیضه می شوند. در صورت افزایش مایعات، سنگ های کوچک ممکن است دفع شوند. سنگ های بزرگتر ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. مردانی که وازکتومی کرده اند گاهی بعد از آن دچار درد بیضه می شوند. این درد می تواند در اثر فشار بیشتر در مجرای دفران (لوله های حامل اسپرم) یا اپیدیدیم ایجاد شود و می تواند منجر به سندرم درد پس از وازکتومی شود. سرطان بیضه شایع ترین سرطان در مردان تا ساله است. گاهی اوقات ممکن است همراه با درد مبهم یا درد در کشاله ران یا بیضه ها، التهاب بیضه یا سنگینی و درد در پایین شکم یا کیسه بیضه ظاهر شود. برای بررسی بیضه ها از نظر علایم سرطان بیضه می توان از روش های تصویربرداری استفاده کرد. علایم همزمان با این وضعیت ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد بیضه بسته به علت آن می تواند متفاوت باشد. آسیب ناگهانی منجر به درد شدید و ناگهانی می شود و به دنبال آن یک درد مبهم ایجاد می شود. درد اپیدیدیمیت می تواند با گذشت زمان بدتر شود. سنگ کلیه می تواند باعث درد شدید در پشت شود که به بیضه ها و نوک آلت تناسلی گسترش می یابد. اگر بیضه ها آسیب دیده باشند ممکن است کیسه بیضه کبود شود. احساس تهوع در معده و استفراغ می تواند نشانه بسیاری از بیماری ها باشد. این موارد شامل آسیب بیضه، ارکیت یا سنگ کلیه است. ممکن است یک توده در کیسه بیضه وجود داشته باشد. بیضه ممکن است قرمز یا براق به نظر برسد. این علایم می تواند نشانه های آسیب، ارکیت، اپیدیدیمیت یا تومور بیضه باشد. تب همراه با درد بیضه نشانه ارکیت یا اپیدیدیمیت است. برخی از سنگ های کلیه می توانند باعث تکرر ادرار شوند. همچنین ممکن است احساس سوزش در هنگام ادرار وجود داشته باشد یا خون در ادرار دیده شود. پزشک شما را در شرایط ایستاده و دراز کشیده معاینه می کند. از شما سوالاتی در مورد زمان شروع درد، مدت زمانی که آن را تجربه کرده اید، می پرسد. همچنین از شما در مورد سابقه جنسی، پزشکی و جراحی سوال می شود. در صورتی که هرگونه فعالیتی درد شما را بهتر یا بدتر می کند، مانند رفتن به دستشویی، ورزش، رابطه جنسی یا نشستن، به پزشک خود اطلاع دهید. آزمایش خون یا ادرار می تواند به رد عفونت ها به عنوان علت احتمالی کمک کند. اگر یک توده در بیضه شما وجود داشته باشد، سونوگرافی برای بررسی سرطان بیضه تجویز می شود. اگر سونوگرافی علایم سرطان را نشان داد، برای برداشتن سرطان به اورولوژیست ارجاع داده می شوید. ممکن است بتوانید با رعایت برخی راهکارها در خانه درد بیضه خود را در خانه تسکین دهید، از جمله: حمام گرم بگیرید. یخ را روی ناحیه بمالید. مسکن های بدون نسخه را امتحان کنید. دراز بکشیده یک حوله پیچیده زیر کیسه بیضه خود قرار دهید. اگر درمان های خانگی موثر واقع نشد، درد بیضه را می توان از نظر پزشکی درمان کرد. درد را معمولا با داروها می توان کاهش داد. داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: استامینوفن ( Tylenol ) یا داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) ، از جمله آسپرین، ایبوپروفن و ناپروکسن، می توانند به تسکین درد کمک کنند. آنها اغلب در موارد آسیب، ضربه یا ارکیت تجویز می شوند. اورکیت یا اپیدیدیمیت ناشی از عفونت باکتریایی باید با یک دوره آنتی بیوتیک درمان شود. از داروهایی مانند آمی تریپتیلین می توان برای درمان دردهای عصبی استفاده کرد. جراحی معمولا برای درد بیضه مورد نیاز نیست، اما در صورت داشتن شرایط اضطراری مانند پیچ خوردگی بیضه یا سرطان بیضه ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. این عمل برای بازکردن پیچ نخاع و بازگرداندن جریان خون به بیضه (ها) انجام می شود. جراح بخیه هایی را در اطراف بیضه می دوزد تا از پیچیدن مجدد جلوگیری شود. طرف مقابل بیضه نیز بخیه زده می شود تا از پیچ خوردگی آینده جلوگیری شود. این روش اصلاحی در صورتی انجام می شود که نتوان فتق خود را به داخل شکم خود فشار داد یا در غیر این صورت کوچک کرد. اپیدیدیم یک پیچ خوردگی لوله های نازک است که اسپرم را از بیضه ها به مجاری اسپرم منتقل می کند. اگر درد مزمن دارید، جراحان ممکن است اپیدیدیم شما را بردارند. اپیدیدمیکتومی معمولا انجام نمی شود و ابتدا درمان های دارویی تجویز می شود. وازوواستومی معکوس وازکتومی در مردانی است که پس از انجام وازکتومی از درد بیضه رنج می برند. وازکتومی می تواند باعث درد بیضه شود که با معکوس شدن وازکتومی قابل درمان است. این مورد به ندرت مورد نیاز است و به عنوان جراحی سرپایی انجام می شود. این روش با حداقل تهاجم از امواج ضربه ای (نیروی در حال حرکت در هوا) برای تجزیه سنگ کلیه استفاده می کند. ریز عصب کشی اسپرماتیک تحت بیهوشی انجام می شود. جراح از یک میکروسکوپ عملی برای تجزیه و قطع اعصاب عبوری از طناب اسپرماتیک استفاده می کند که اغلب درد بیضه را درمان یا تسکین می دهد. به ندرت، اگر درد بیضه شما با استفاده از داروها یا روشهای کمتر تهاجمی بهتر نشود، ممکن است نیاز به برداشتن بیضه (ارکیکتومی) داشته باشید. ارکیکتومی آخرین راه حل است. اگر درد بیضه دارید یا اخیرا فعالیت جنسی پرخطر داشته اید، باید از پزشک کمک بگیرید. پزشکان زیر می توانند وضعیت شما را بررسی و درمان کنند: اگر علایم سرطان بیضه یا سنگ کلیه دارید، ممکن است به اورولوژیست (متخصص جراحی که مشکلات ادراری را درمان می کند) ارجاع داده شوید. در صورت ابتلا به عفونت کلیه یا عملکرد نادرست کلیه ها، ممکن است به یک نفرولوژیست (متخصص پزشکی که مشکلات ادراری را درمان می کند) ارجاع داده شوید. بسته به حاد یا مزمن بودن درد بیضه ممکن است طول بکشد. اگر درد شما ناشی از یک آسیب ساده مانند ضربه ناگهانی یا زمین خوردن است، فقط باید حدود یک ساعت درد داشته باشد. اگر درد شما بیشتر از این طول کشید یا بدتر شد، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. در بیشتر موارد، یک بیضه سالم می تواند اسپرم کافی برای بچه دار شدن شما ایجاد کند. شما هنوز باید بتوانید نعوظ را به طور معمول داشته باشید و حفظ کنید. سطح تستوسترون (هورمون) شما نیز باید ثابت بماند. مردانی که برای پیچ خوردگی بیضه عمل کرده اند، تعداد اسپرم آنها کمتر است. آنها همچنین ممکن است آنتی بادی هایی در سیستم خود داشته باشند که بر حرکت اسپرم ت ثیر می گذارد. اگر در جوانی دچار پیچ خوردگی بیضه شده اید، ممکن است تعداد اسپرم شما کمتر باشد. با این حال، در صورت داشتن هرگونه مشکل در بچه دار شدن، باید تعداد اسپرم ها را بررسی کنید. به یاد داشته باشید که چکاپ های منظم داشته باشید و همیشه قبل از انجام ورزش های تمام تماسی یک جام ورزشی بپوشید. همچنین قبل از انجام کارهای خطرناک باید از لباس محافظ استفاده کنید تا از آسیب دیدن جلوگیری کنید. اگر درد یا تورم بیضه دارید، بخصوص اگر درد بدتر شود یا احساس بیماری کنید، باید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. در صورت بروز علایم پیچ خوردگی بیضه، حتما فورا به پزشک مراجعه کنید.

اغلب به و مشکلات دستگاه ادراری مربوط می شود. کاهش ادرار، یک علامت است و معمولا افرادی که بیمار هستند و مایعات بیش از حد از دست داده اند تجربه می کنند. همچنین در افرادی که انسداد مجاری ادراری دارند رخ می دهد. با این حال، بدن احتمال دارد به دلایل مختلف ادرار کمتری تولید کند، که نیاز به درمان های متفاوتی دارد. الیگوریا یک اصطلاح پزشکی برای خروجی کم ادرار می باشد. کتاب بیماریهای جراحی مشترک، الیگوری را به عنوان خروجی ادرار کمتر از / اونس مایع ( میلی لیتر) در روز تعریف می کند. خروجی ادرار پایین می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای در بدن باشد. اگرچه خروجی ادرار پایین گاهی اوقات یک توضیح ساده دارد، اما هر کسی که میزان ادرار کمتر از حد طبیعی داشته باشد باید برای تشخیص و درمان با متخصص یا مشورت کند. فهرست محتوا کم آبی بدن یکی از علل شایع خروجی کم ادرار است. کم آبی بدن زمانی رخ می دهد که بدن مایعات کافی از رژیم غذایی دریافت نمی کند یا مایعات را خیلی سریع ترشح کرده تا فرد بتواند آن را دوباره جبران کند. آب تقریبا درصد وزن بدن افرادی را که دارای شاخص توده بدنی سالم ( BMI ) هستند، تشکیل می دهد. تنها درصد از وزن بدن در آب کاهش می یابد تا فرد دچار کم آبی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم آبی می تواند زمانی رایج تر شود که فرد با بیماری سر و کار دارد و باعث علایمی مانند تب، اسهال یا استفراغ می شود. در این موارد، کلیه ها احتمال دارد سعی کنند با آزاد نشدن ادرار، ذخایر مایع بدن را حفظ کنند. کم آبی بدن ناشی از بیماری به ویژه در کودکان خردسال خطرناک است، زیرا آنها نمی توانند نیازها یا علایم خود را بیان کنند. نوشیدن آب بیشتر می تواند به مبارزه با کم آبی خفیف کمک کند. غذاهای غنی از مایعات، مانند میوه ها و سوپ ها نیز اگر فرد به اندازه کافی از آنها استفاده کند، شاید کمک کننده باشند. پزشکان احتمال دارد نوشیدنی های الکترولیت خاصی را برای کمک به جبران کردن نمک ها و مایعات بدن ارایه دهند. در موارد شدید، پزشکان می توانند الکترولیت و مایعات داخل وریدی به فرد بدهند. انسداد فیزیکی و عملکردی در دستگاه ادراری یکی دیگر از علل احتمالی خروج کم ادرار است. چندین مشکل می تواند باعث انسداد شده و از خروج ادرار از بدن پیشگیری کند. شرایطی که احتمال دارد مجاری ادراری را مسدود کند، عبارتند از: سرطان مثانه سرطان پروستات سرطان دهانه رحم لخته شدن خون در مجاری ادراری آسیب به اعصاب کنترل کننده مثانه بزرگ شدن خوش خیم غده پروستات آناتومی غیرطبیعی در دستگاه ادراری به دلیل شرایط مادرزادی یا جراحی انسداد مجاری ادراری احتمال دارد به راحتی با سایر مسایل اشتباه گرفته شود. به عنوان مثال، انسداد در برخی از مناطق مجاری ادراری می تواند باعث علایمی مانند استفراغ و تب شود. فردی که دارای این علایم است شاید آنها را با بیماری دیگری که باعث کم آبی بدن نیز می شود اشتباه بگیرد. با این حال، انسداد می تواند علایم دیگری مانند التهاب شکم و دردهای غیرقابل توضیح ایجاد کند. درمان انسداد در دستگاه ادراری ابتدا شامل شناسایی علت اصلی آن است. پزشکان ممکن است آزمایش خون را برای بررسی پروتیین های غیر طبیعی یا علایم سرطان تجویز کنند. آنها به احتمال زیاد سونوگرافی، عکس ساده با اشعه ایکس یا سی تی اسکن را برای بررسی انسداد یا بررسی ساختارهای زیرین مانند پروستات سفارش می دهند. گزینه های درمانی بستگی به علت زمینه ای انسداد دارد. عفونت های شدید مانند، از دست دادن خون یا سایر آسیب ها شاید با از دست دادن ترشح ادرار منجر به شوک بدن شود. این حالت شوک، باعث کاهش جریان خون در اندام هایی مانند کلیه ها می شود. کلیه ها بدون این جریان خون نمی توانند ادرار کنند. شوک یک فوریت پزشکی است که نیاز به توجه فوری دارد. پزشکان قصد دارند قبل از انجام آزمایشات ابتدا شخص را تثبیت کنند تا علت زمینه ای مشخص و درمان مناسب آغاز شود. مصرف برخی داروها می تواند باعث از دست رفتن خروجی ادرار شود. خروجی ادرار پایین یکی از شایع ترین علایم آسیب حاد کلیه است. چند داروی مختلف احتمال دارد باعث آسیب حاد کلیه شود. این داروها عبارتند از: آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزید داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ( ACE ) سایر داروها، مانند داروهای شیمی درمانی و سرکوب کننده های سیستم ایمنی، می توانند برای کلیه ها مضر باشند. فردی که به طور مرتب از این داروها استفاده می کند باید اطمینان حاصل کند که قبل از مصرف داروها به اندازه کافی آب بدن خود را هیدراته می کند. افرادی که بیشتر در معرض آسیب کلیه قرار دارند، از جمله افراد مبتلا به دیابت، باید به طور منظم با پزشک برای آزمایشات نظارت بر عملکرد کلیه خود مشورت کنند. علت دیگری در کاهش دفع ادرار است. افرادی که خطر ابتلا به نارسایی کلیه یا سابقه آسیب مزمن کلیوی دارند، شاید با گذشت زمان بیشتر دچار نارسایی کلیه شوند. پزشکان به طور منظم افرادی را که در معرض خطر از دست دادن عملکرد کلیه هستند یا تجربه کرده اند آزمایش می کنند. با تشخیص زودهنگام، شاید راه هایی برای توقف یا حداقل کاهش عملکرد کلیه وجود داشته باشد. در صورت پیشرفت کامل تا نارسایی کلیوی، فرد به درمانهای پیشرفته مانند دیالیز یا پیوند کلیه نیاز دارد. فردی که به طور مرتب خروجی ادرار کمی دارد باید با پزشک مشورت کند. گاهی اوقات، علت اصلی خروجی کم ادرار واضح است، به عنوان مثال، یک بیماری گذرا. در این موارد، هنگامی که فرد مایعات بیشتری مصرف می کند، این علامت باید برطرف شود. با این حال، کسی که مرتبا ادرار کم دارد باید به پزشک مراجعه کند. کسی که علایم شوک را تجربه می کند باید به دنبال مراقبت های اورژانسی باشد. به همین ترتیب، هر فرد مبتلا به کاهش سطح ادرار باید فورا به دنبال کمک پزشکی باشد. از دست دادن کامل ادرار می تواند باعث آسیب دایمی به کلیه ها شود. پزشکان ابتدا می خواهند علل ساده این مسیله، مانند بیماری های شایع تر را رد کنند. آنها در مورد هرگونه دارویی که فرد استفاده می کند سوال می کنند و احتمال دارد آزمایشات دیگری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن را برای تشخیص انسداد فیزیکی سفارش دهند. پزشکان همچنین آزمایش خون را برای کمک به شناسایی نشانگرهای هر شرایط زمینه ای تجویز می کنند. مراجعه به پزشک در اسرع وقت برای تشخیص و درمان یک اختلال زمینه ای مهم است. درمان سریع می تواند در به حداقل رساندن یا پیشگیری از آسیب طولانی مدت به سلول های کلیه کمک کند. هیچ گزینه ای برای خود درمانی در کاهش دفع ادرار وجود ندارد. توجه به پزشک همیشه برای شناسایی علت و ارایه مناسب ترین درمان ضروری است. در حین ملاقات، پزشک قبل از تشخیص، تعدادی سوال از شما می پرسد. آنها می خواهند بدانند کاهش تولید از چه زمانی شروع شده، آیا به طور ناگهانی رخ داده و آیا از زمان شروع آن بدتر شده است. اگر بدانید تقریبا چقدر مایعات در روز می نوشید، می تواند مفید باشد. همچنین باید بدانید که آیا نوشیدن بیشتر، خروجی ادرار را افزایش می دهد و روزانه چقدر ادرار تولید می کنید. شاید پزشک نیاز داشته باشد تا نمونه ادرار بدهید. آنها ادرار را از نظر رنگ، سطح پروتیین و تجزیه و تحلیل و همچنین نمونه را برای علایم عفونت آزمایش می کنند. اطمینان حاصل کنید که در مورد علایم دیگری که دارید، هرگونه دارو یا مکمل گیاهی که مصرف می کنید و اینکه آیا سابقه مشکلات کلیوی یا مثانه دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. شاید به آزمایشات بالینی نیاز داشته باشید. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون سی تی اسکن سونوگرافی شکم درمان بستگی به علت اولیگوریا دارد. پزشک احتمال دارد یک قطره IV تجویز کند که به سرعت بدن را آب رسانی می کند یا دیالیز برای کمک به دفع سموم تا زمانی که کلیه های دوباره به درستی کار کنند. همچنین شاید بخواهد از مخلوط های مخصوص نوشیدنی برای جایگزینی الکترولیت های از دست رفته در این مدت و پیشگیری از اولیگوریا استفاده کنید. پیش اگهی فرد مبتلا به الیگوریا بستگی به علت این بیماری دارد. در صورت عدم درمان، احتمال دارد کاهش خروجی ادرار باعث عوارض پزشکی شود، مانند: کم خونی فشار خون نارسایی قلبی مشکلات گوارشی اختلال عملکرد پلاکت اکثر موارد نیاز به درمان دارویی دارند. به محض تجربه اولیگوریا با پزشک خود مشورت کنید تا یک برنامه درمانی که مناسب تر است تهیه کنید. به طور کلی، نمی توانید از کاهش خروجی ادرار در هنگام بیماری پیشگیری کنید. با این حال، شایع ترین علت این بیماری، کم آبی بدن است. هر زمان که تب، اسهال یا سایر بیماری ها دارید، مصرف مایعات خود را افزایش دهید. همچنین ممکن است بخواهید از مخلوط های مخصوص نوشیدنی برای جایگزینی الکترولیت های از دست رفته در این مدت و پیشگیری از اولیگوریا استفاده کنید. علت خروج ادرار پایین اغلب می تواند عدم دریافت مایع کافی به بدن باشد. اطمینان از این که فرد بیمار یا دچار استرس جسمی، مایعات کافی دریافت می کند، می تواند به مقابله با دفع کم ادرار که به دلیل کم آبی بدن است کمک کند. در موارد دیگر، خروجی ادرار پایین احتمال دارد نشانه یک بیماری زمینه ای جدی تر، مانند سرطان یا نارسایی قابل توجه کلیه باشد. در هر صورت، بهتر است برای تشخیص علت زمینه ای کاهش خروجی ادرار با مشورت کنید. درمان مناسب در هر مورد برای پیشگیری از عوارض احتمالی جدی، که احتمال دارد شامل آسیب طولانی مدت به کلیه ها باشد، مهم است.

مصرف برخی می تواند با بروز برخی عوارض جانبی همراه باشد. حتی در برخی موارد این عوارض خطرناک و جدی هستند. داروهای رقیق کننده خون داروهایی هستند که از تشکیل لخته خون جلوگیری می کنند. پزشکان ممکن است به افرادی که از این داروها استفاده می کنند توصیه کنند که خود را ترک کنند. می تواند عروق خونی کوچک و بزرگ را مسدود کرده و به طور بالقوه باعث بروز برخی بیماری ها شود. پزشکان برای جلوگیری از لخته شدن خون، دو نوع رقیق کننده خون داروهای ضد انعقاد خون و داروهای ضد پلاکت تجویز می کنند. الکل با عملکرد برخی داروها تداخل دارد و همچنین می تواند بر نحوه لخته شدن خون در بدن ت ثیر بگذارد. ترکیب آن با داروهای رقیق کننده خون می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله ایمنی و اثرات نوشیدن الکل در هنگام استفاده از داروهای رقیق کننده خون را بررسی کنیم. فهرست محتوا الکل با داروهای خاصی تداخل دارد. در جدول زیر انواع مختلف با الکل مانند ضد پلاکت و پادبند داروهای رقیق کننده خون ذکر شده است: پزشکان به افرادی که از Aggrenox استفاده می کنند هشدار می دهند که مصرف الکل خود را ترک کنند. نوشیدن زیاد این داروها خطر خونریزی معده را افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افرادی که وارفارین مصرف می کنند نیز باید مصرف الکل خود را ترک کنند. یک مطالعه درداروسازی و ایمنی دارو دریافت که مصرف الکل متوسط تا زیاد هنگام مصرف وارفارین می تواند منجر به خونریزی شدید دستگاه گوارش شود. هشدارهای خاصی در مورد مصرف الکل در هنگام مصرف سایر داروهای رقیق کننده خون وجود ندارد. مصرف الکل نیز می تواند زمان لازم برای توقف خونریزی، مشابه رقیق کننده خون را افزایش دهد. برخی از افراد باید در هنگام مصرف داروهای رقیق کننده خون از نوشیدن الکل خودداری کنند. این افراد شامل افراد با شرایط زیر هستند: زنان در دوران بارداری بهبود یافتگان از اختلال مصرف الکل افرادی که قادر به کنترل میزان نوشیدنی خود نیستند. افرادی که بیش از مقدار توصیه شده مشروب مصرف می کنند ممکن است خطر ابتلا به موارد زیر را افزایش دهند: صدمات بیماری کبد بیماری قلب و عروقی اختلالات استفاده از الکل افرادی که از داروهای رقیق کننده خون با کاهش عملکرد کبد استفاده می کنند ممکن است داروهای بیشتری در جریان خون خود جمع کنند. افزایش سطح رقیق کننده های خون در بدن می تواند منجر به افزایش خطر خونریزی شود. مصرف الکل ممکن است سطح فیبرینوژن در بدن را کاهش دهد. کبد این پروتیین را تولید می کند، که نقش مهمی در کنترل جریان خون و تقویت لخته شدن خون دارد. به طور کلی گرم الکل معادل دو نوشیدنی استاندارد می تواند سطح فیبرینوژن را کاهش دهد. این وضعیت می تواند بر لخته شدن خون ت ثیر بگذارد. الکل همچنین می تواند بر عملکرد پلاکت ها، که اجزای تشکیل دهنده لخته خون هستند، ت ثیر بگذارد. بررسی های صوررت گرفته در نشان می دهد که مصرف روزانه الکل باعث افزایش فعالیت پلاکت ها می شود. از آنجا که زنان نسبت به مردان الکل بیشتری در جریان خون خود حفظ می کنند، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مشکلات ناشی از ترکیب الکل با داروها قرار دارند. ترکیب الکل و داروها نیز برای افراد مسن خطر بیشتری دارد. سرعت تجزیه الکل توسط بدن با افزایش سن کاهش می یابد، به این معنی که الکل مدت بیشتری در جریان خون باقی می ماند. پزشکان و داروسازان می توانند به مردم توصیه کنند که آیا هنگام مصرف داروهای رقیق کننده خون باید از مصرف الکل خودداری کرده یا آن را محدود کنند. ایمن ترین راه برای جلوگیری از عوارض این است که از تجویز روزانه الکل خودداری کنید. برخی از افراد ممکن است در ابتدا این توصیه ها را دنبال کنند اما وسوسه شوند که به مرور زمان مصرف الکل خود را افزایش دهند. انجام این کار می تواند خطر خونریزی را افزایش دهد. اگر الکل با رقیق کننده خون تداخل داشته باشد یا بر توانایی بدن در تشکیل لخته خون ت ثیر بگذارد، ممکن است خونریزی ایجاد شود. افرادی که عوارض جانبی زیر را دارند باید به دنبال اورژانس پزشکی باشند: ضعف سرگیجه درد شدید کبودی غیر معمول ادرار قرمز یا قهوه ای خلط قرمز در اثر سرفه مدفوع قیر مانند یا قرمز سقوط یا ضربه جدی به سر استفراغ قهوه ای یا قرمز روشن خونریزی قاعدگی شدیدتر از حد معمول برشی که خونریزی آن متوقف نمی شود. خونریزی لثه یا خونریزی بینی که متوقف نمی شود. وارفارین (کومادین) یک داروی رقیق کننده خون است که معمولا مورد استفاده قرار می گیرد (ضد انعقاد خوراکی کومارین) از این دارو برای پیشگیری یا درمان لخته شدن خون در رگ ها، شریان ها یا قلب استفاده می شود که می تواند خطر سکته مغزی، حمله قلبی یا سایر بیماری های جدی را کاهش دهد. همچنین می تواند از بزرگ شدن لخته موجود جلوگیری کند. بیمارانی که سابقه ( AFib ) ، بیماری عروق محیطی ( PAD ) ، حمله قلبی یا جراحی های زانو یا لگن در معرض خطر ترومبوآمبولی وریدی ( VTE ) دارند، ممکن است از داروهای ضد انعقاد خون استفاده کنند. ترکیب الکل و داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین می تواند منجر به تداخل دارویی شود. بیمارانی که وارفارین دریافت می کنند باید از مسمومیت حاد با الکل اجتناب کنند، اما اطلاعات موجود نشان می دهد که مصرف متوسط الکل ( تا نوشیدنی در روز) ت ثیر کمی بر پاسخ وارفارین دارد. احتمالا عاقلانه است که از مصرف الکل و وارفارین اجتناب کنید. در صورت مصرف مداوم الکل یا بیماری کبدی فعال، به پزشک خود اطلاع دهید. هنگامی که وارفارین با الکل ترکیب می شود، اثرات وارفارین می تواند تغییر کند و ممکن است منجر به خطر خونریزی بیشتر یا کاهش اثر وارفارین شود. بیماری کبدی نیز ممکن است این عوارض را تغییر دهد. نوشیدن زیاد الکل (نوشیدن زیاد) می تواند متابولیسم (تجزیه) داروهای ضد انعقاد خوراکی را کاهش داده و خطر خونریزی را افزایش دهد. از سوی دیگر، مصرف بیش از حد الکل روزانه متابولیسم وارفارین را افزایش می دهد و می تواند اثربخشی آن را کاهش داده و خطر لخته شدن، حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش دهد. اثر ضد پلاکتی الکل ممکن است خطر خونریزی را بدون ت ثیر بر INR ، اندازه گیری اثر وارفارین، افزایش دهد. پلاکت ها سلول های خونی مهمی هستند که به بدن شما کمک می کنند تا در هنگام خونریزی لخته شود. یک اثر ضد پلاکتی می تواند از تشکیل لخته های خون جلوگیری کند. داروهای ضد انعقاد خوراکی جدید مستقیم ( DOAC ) تداخل الکل و دارو را در برچسب محصول خود ذکر نکرده اند. با این حال، اگر شما مقدار زیادی الکل مصرف می کنید یا به طور روزانه الکل مصرف می کنید، حتما این موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. مصرف زیاد الکل ممکن است خطر زخم معده یا خونریزی را افزایش دهد و این امر با داروهای ضد انعقاد بدتر می شود. علاوه بر این، برخی از داروهای ضد انعقاد خوراکی مستقیم در کبد تجزیه می شوند. اگر بیماری کبدی ناشی از الکل دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. الکل ممکن است با عملکرد برخی داروها از جمله رقیق کننده خون تداخل داشته باشد. پزشکان توصیه می کنند افرادی که وارفارین یا داروهای حاوی استیل سالیسیلیک اسید مصرف می کنند، مصرف الکل را ترک کنند. برخی افراد باید مراقبت بیشتری انجام دهند. به عنوان مثال، افرادی که مشکلات کبدی دارند باید مصرف الکل خود را ترک کنند. فردی که در مورد مصرف الکل در هنگام مصرف داروهای رقیق کننده خون مطمین نیست، باید با پزشک مشورت کند. هر کسی که علایم شدید مانند خونریزی مداوم، درد شدید یا سرگیجه را تجربه می کند، باید به دنبال مراقبت های اورژانسی باشد. را بشناسید. بروز این عوارض ممکن است به طور جدی مصرف کنندگان را تهدید کند. برای نوشیدن الکل برای سلامتی مضر است. الکل می تواند بر روی سیستم بدن ت ثیر بگذارد. میزان مصرف الکل توسط فرد، عوامل ژنتیکی، جنسیت و وضعیت کلی سلامت همگی بر نحوه واکنش سلامت فرد به نوشیدن زیاد مشروب ت ثیر می گذارد. با این حال، مطالعات به طور مداوم نشان می دهد که به طور کلی، مصرف زیاد الکل برای سلامتی مضر است و یکی از علل اصلی مرگ قابل پیشگیری است. در صورتی که از عوارض ناشی از مصرف الکل رنج می برید بهتر است با مربوطه مشورت و از بدتر شدن علایم خود پیشگیری کنید. در صورت نیاز به ترک مصرف الکل بهتر است با و با تجربه در این زمینه در ارتباط باشید. منابع:

بیشتر در مردان جوان تا ساله به دلیل فعالیت ها و ضربه هایی که با آنها روبرو می شوند رخ می دهد. اینها با فعالیت های ورزشی، تصادفات رانندگی و سایر آسیب های ناگهانی رخ می دهد. برای شکستن تیغه شانه معمولا به نیروی سنگین نیاز است. بنابراین، هنگامی که تیغه یک فرد شکسته می شود، متخصص مراقبت های بهداشتی سایر آسیب ها را بررسی می کند. تیغه شانه یا کتف مسیول حرکت پیچیده ماهیچه های شانه است و برای شکستن آن ضربه های زیادی نیاز است. در بسیاری از نواحی استخوان که شامل کتف است گزارش شده است. تیغه شانه (کتف) به ندرت شکسته می شود. شکستگی تیغه های شانه تعداد کمی از شکستگی ها را شامل می شود. کتف یا تیغه شانه یک ساختار استخوانی است که در قسمت فوقانی پشت قرار دارد و قسمت بالای بازو را به دیواره قفسه سینه متصل می کند. همچنین قسمت سوکت مفصل شانه را تشکیل می دهد که قسمت بالای بازو (استخوان بازو) را به سوکت (گلنویید) متصل می کند. فرآیندهای آکرومیون و کوراکویید برآمدگی های استخوانی هستند که در قسمت بالای کتف یافت می شوند و نقش آنها برای اتصال کتف به استخوان ترقوه است. کتف توسط لایه های ضخیم ماهیچه ای احاطه شده است که وظیفه حرکت صاف مفصل شانه را بر عهده دارند. شکستگی تیغه شانه به بروز علایم زیادی همراه است که مهمترین آنها عبارتند از: حرکت بازو باعث افزایش درد کتف می شود. فرد قادر نخواهد بود بازوی متصل به کتف شکسته را بلند کند. فرد بازوی متصل به کتف آسیب دیده را نزدیک بدن نگه می دارد. شانه فرد با شکستگی کتف ممکن است صاف یا تغییر شکل یافته به نظر برسد. درد، تورم و کبودی ممکن است بر روی تیغه شانه در قسمت فوقانی پشت یا بالای شانه، که روی کوراکویید و آکرومیون قرار دارد رخ دهد. به دلیل حرکت دیواره قفسه سینه با هر نفس، ممکن است فرد با هر نفس عمیق درد داشته باشد. این حرکت ممکن است باعث حرکت تیغه شکسته شکسته و باعث درد شود. در صورت وجود شرایط زیر، به ویژه اگر با هرگونه ضربه به ناحیه شانه یا قسمت بالای کمر همراه باشد، با پزشک تماس بگیرید: تورم شانه در اطراف شانه درد با حرکت شانه آسیب دیده اگر درد شانه در عرض - روز بهبود نیابد ضربه جدی به شانه، دیواره قفسه سینه، کمر یا گردن می تواند باعث صدمات شدید شود. در صورت مشاهده هر یک از این علایم و علایم بلافاصله با مراکز درمان تماس بگیرید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد شکم تنگی نفس درد شدید یا تغییر شکل شانه ناتوانی در حرکت دادن شانه یا بازو کاهش احساس در بازوی آسیب دیده ضعف، بی حسی یا گزگز مداوم در بازوی آسیب دیده شکستگی های کتف در اثر ضربه مستقیم ناشی از نیروی زیاد یا خشونت ایجاد می شوند. صدمات مرتبط با دیواره قفسه سینه، ریه ها و شانه در اکثر افراد با شکستگی تیغه شانه رخ می دهد. در نتیجه، در صورت شکستگی کتف، سایر نواحی بدن باید با جدیت از نظر مشکلات دیگر مورد بررسی قرار گیرد. دلایل متداول شکستگی تیغه های شانه شامل موارد زیر است: افتادن روی بازو تصادفات وسایل نقلیه موتوری سقوط با ضربه مستقیم به شانه پزشک پس از معاینه کامل فیزیکی و تصویربرداری قادر به تشخیص شکستگی تیغه شانه خواهد بود. پزشک یا می تواند با استفاده از روش های زیر شکستگی را تشخیص دهد: اشعه ایکس شانه و سینه گرفته می شود. سی تی اسکن شکم و قفسه سینه برای ارزیابی سایر آسیب ها نشان داده می شود. برای تشخیص شکستگی حفره شانه (گلنویید) سی تی اسکن شانه مورد نیاز است. شکستگی های کتف در طی ارزیابی های گسترده پس از ضربه بزرگ ناشی از زمین خوردن، تصادفات وسیله نقلیه موتوری یا ضربه مستقیم کشف می شوند. تیغه شانه شکسته باید تحت درمان مداوم یا متخصص قرار گیرد تا از بهبود مناسب اطمینان حاصل شود. هنگام خروج از بیمارستان دستورالعمل های داده شده را دنبال کنید و از آسیب های احتمالی هنگام بهبودی اجتناب کنید. داروهای ضد درد و بی حرکتی به احتمال زیاد برای کنترل درد در اوایل دوره بهبودی و توانبخشی مورد نیاز است. بیماران باید جلسات پیگیری را انجام دهند و بدانند که در یک بازه زمانی باید داروهای ضد درد را کاهش داد. بسیاری از داروهای ضد درد (به عنوان مثال هیدروکودون) می توانند اعتیادآور شوند. مشکلات مربوط به داروهای ضد درد و درد باید با مراقبت های اولیه و که فرد را درمان می کنند مورد بحث قرار گیرد. اولیه با تمریناتی که برای بهبود دامنه حرکت شانه طراحی شده اند، حدود یک هفته پس از آسیب شروع می شود. مهم است که این تمرینات را زود شروع کنید تا از شانه یخ زده جلوگیری کنید (اگر از شانه به مدت طولانی استفاده نشود، یخ زدن شانه ممکن است رخ دهد) هدف از درمان، حفظ عملکرد شانه است. اکثر شکستگی های بدن کتف بدون جراحی درمان می شوند. یخ برای تورم و داروهای ضد درد برای کنترل درد استفاده می شود. شانه به مدت - هفته در یک بند شانه بی حرکت می شود تا زمانی که درد برطرف شود. به احتمال زیاد نیاز به مدیریت درد است. داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) ، استامینوفن، هیدروکودون و مورفین داروهای رایجی هستند که برای کاهش درد در زمان بهبود شکستگی استفاده می شوند. برنامه دارویی باید با توجه به وضعیت کلی بیمار و آسیب های مرتبط با آن تعیین شود. پزشک تجویز کننده باید مدت زمان کاهش داروها را در نظر بگیرد. جلسات درمانی پیگیری و بعدی برای کمک به تعیین این برنامه دارویی مفید است. از آنجا که شکستگی های تیغه شانه اغلب با آسیب های شدید و جدی همراه است، باید در بخش اورژانس بیمارستان مورد ارزیابی قرار گیرد. بلافاصله بازو را بی حرکت کنید. حرکتش ندهید. با بستن بازو بر روی گردن و خم شدن آرنج، که بازوی آسیب دیده را نزدیک بدن نگه می دارد، می توان شانه را بی حرکت نگه داشت. برای کاهش تورم و ناراحتی، یخ را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. به مدت دقیقه یخ بزنید و از تماس مستقیم یخ با پوست خودداری کنید. از آنجا که احتمال زیاد آسیب های دیگر در زمان آسیب شانه وجود دارد، فرد مصدوم باید با آمبولانس به بیمارستان منتقل شود. برخی از خطرات جراحی تعویض شانه شامل عفونت، مشکلات بهبود زخم، خونریزی و آسیب به اعصاب و عروق نزدیک شکستگی است. گاهی شانه بسیار سفت می شود. گاهی اوقات، شکستگی بهبود نمی یابد و ممکن است عمل دیگری توصیه شود. دوره نقاهت بعد از جراحی چقدر اغلب تحت ت ثیر شدت آسیب اولیه شما قرار می گیرد. ممکن است برای پوشیدن، حمام کردن، شستن و غذا خوردن به مدت پنج تا روز به کمک نیاز داشته باشید. ما اطمینان می دهیم که مقدار کافی داروی ضد درد دارید تا بتوانید راحت باشید. پزشک شما را معاینه کرده و اشعه ایکس شما را ارزیابی می کند تا پیشرفت شما مشخص شود. بازگشت شما به محل کار زودتر برای کار روی میز و بعدا برای مشاغل مربوط به کار خواهد بود. فیزیوتراپی برای افزایش حرکت و قدرت اغلب برای به حداکثر رساندن بهبود و بهبود نتیجه مورد نیاز است. پزشک و درمانگر شما با هم کار خواهند کرد و به شما توصیه می کنند که چه زمانی فعالیتها و تمرینات خود را پیشرفت دهید. تروما ممکن است باعث شکستگی استخوان بازو (توپ) یا گلنویید (حفره) مفصل شانه شود. اکثر این آسیب ها را می توان بدون جراحی با نتیجه خوب و طولانی مدت درمان کرد. برخی از شکستگی ها با جراحی بهتر درمان می شوند زیرا در صورت تنها ماندن ممکن است خطر بالای آرتریت را به همراه داشته باشند. بعید است برخی بهبود یابند، یا در صورت عدم درمان جراحی ممکن است در موقعیت نامناسب بهبود یابند شکستگی ها یا به صورت جابجا شده یا غیر محرک توصیف می شوند. خوشبختانه نزدیک به درصد از شکستگی های شانه غیر محرک هستند. این بدان معناست که قطعات شکسته در نزدیکی موقعیت آناتومیکی خود باقی می مانند و درمان فقط نیاز به بی حرکتی در یک حلقه دارد تا تکه های استخوان بهبود یابند. بیشتر شکستگی های شانه در حدود شش هفته بهبود می یابد. حدود درصد شکستگی های شانه جابجا شده و ممکن است برای بازگرداندن آناتومی طبیعی به نوعی دستکاری نیاز داشته باشد گاهی ماهیچه های روتاتور کاف همزمان با شکستگی آسیب دیده یا پاره می شوند. این می تواند درمان را پیچیده تر کند حفظ انعطاف پذیری آرنج، مچ دست و انگشتان هنگام استراحت روی شانه بسیار مهم است. با راهنمایی پزشک، ممکن است با بهبودی شکستگی حرکت شانه را شروع کنید. اگر بازو خیلی زود جابجا شود، این می تواند بهبود را به تاخیر بیندازد، اما حرکت بسیار کم باعث بهبودی زود هنگام آن می شود.

عوارض مصرف زیاد ایبوپروفن، در کوتاه مدت و یا بلند مدت، می تواند در موارد نادر کشنده باشد. ایبوپروفن یک داروی ضد التهاب غیراستروییدی ( است. افراد برای درمان درد، تب و التهاب از آن استفاده می کنند. این دارو یکی از پرمصرف ترین داروها در جهان است. مصرف بیش از حد آن باعث بروز علایم می شود و در موارد نادر، احتمال دارد کشنده باشد. اگر فردی بیش از حد ایبوپروفن مصرف کرده، باید با مراکز درمانی تماس بگیرد. ایبوپروفن نوعی داروی NSAID Advil و Motrin نام تجاری داروی ایبوپروفن است. افراد می توانند دوز کمتری از دارو را بدون نسخه تهیه کنند و دوز بالاتر نیز با نسخه پزشکی در دسترس است. ایبوپروفن در فرمول های قرص، کپسول، ژل مایع، قرص جویدنی و سوسپانسیون یا قطره موجود است. این ماده همچنین در بسیاری از محصولات مختلف از جمله داروهای سرماخوردگی و آلرژی، ماده ای اصلی است. ایبوپروفن با جلوگیری از تولید پروستاگلاندین ها اثر می کند. پروستاگلاندین ها هنگام بروز آسیب نقش اساسی در التهاب دارند. آنها باعث برافروختگی پوست، گرما، التهاب و درد می شوند. ایبوپروفن با اتصال به گیرنده های COX - و COX - روی آنزیمی به نام پروستاگلاندین سنتاز، فعالیت آنها را مسدود می کند. در دوز مناسب، ایبوپروفن یک داروی بی خطر برای مصرف کودکان و بزرگسالان است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ایبوپروفن یک بدون نسخه ( OTC NSAID ) است که برای درمان التهاب، تب و درد خفیف استفاده می شود. میلیون ها نفر از این دارو برای درمان موارد زیراستفاده می کنند: تب سردرد گرفتگی های قاعدگی برخی از نام های تجاری ایبوپروفن عبارتند از: ادویل میدول نوپرین موترین پامپرین IB دوز توصیه شده ایبوپروفن به سن فرد بستگی دارد. دوز توصیه شده برای بزرگسالان یک یا دو قرص میلی گرم هر چهار تا شش ساعت است. بزرگسالان نباید بیش از میلی گرم در یک بار یا میلی گرم در روز مصرف کنند. بزرگسالان بالای سال برای کنترل علایم خود نباید تا حد امکان ایبوپروفن مصرف کنند. سالمندان بیشتر در معرض عوارض جانبی کلیه و هستند. برای تعیین دوز بی خطر در کودکان، باید از وزن کودک و فرمول داروی ایبوپروفن که استفاده می کنید آگاهی داشته باشید. ایبوپروفن، به شکل قطره برای نوزاد، مایعات و قرص های جویدنی برای کودکان موجود است. جدول زیر خلاصه ای از دوزهای توصیه شده و حداکثر روزانه را بر حسب میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن برای بزرگسالان و کودکان نشان می دهد. میلی گرم در کیلوگرم در هر دوز به کودکان زیر شش ماه ایبوپروفن ندهید. برای شیرخوران شش ماه تا یک سال، دوز محافظت شده فرمولاسیون شیرخوران به وزن آنها بستگی دارد. همیشه کمترین دوز موثر ایبوپروفن را مصرف کنید و در چارچوب های زمانی زیر، یک دوز واحد مصرف آن را در نظر بگیرید: هر - ساعت برای کودکان هر - ساعت برای بزرگسالان بعضی از پزشکان احتمال دارد حداکثر دوز روزانه را تجویز کنند. برخی از داروها می توانند خطر مصرف بیش از حد ایبوپروفن را افزایش دهند. بدون مشورت با پزشک خود هیچ یک از داروهای زیر را با ایبوپروفن مصرف نکنید: به دلیل افزایش خطر سمیت به دلیل افزایش خطر سمیت به دلیل افزایش خطر نارسایی کلیه زیرا احتمال دارد خطر عوارض جانبی جدی را افزایش دهد. مانند، زیرا می تواند خطر خونریزی جدی دستگاه گوارش را افزایش دهد. مصرف توام ایبوپروفن با الکل همچنین می تواند خطر ابتلا به عوارض جانبی جدی مانند خونریزی معده یا روده را افزایش دهد. مصرف NSAID ها، از جمله ایبوپروفن، می تواند در دوران بارداری خطرناک باشد. به این دلیل که آنها می توانند عملکرد پروستاگلاندین هایی را که هنگام و برای رشد سیستم قلبی عروقی جنین مهم هستند، تغییر دهند. فرد باید قبل از مصرف ایبوپروفن در دوران بارداری به خصوص در سه ماهه سوم با پزشک مشورت کند. دوز میلی گرم ایبوپروفن در شیر مادر قابل تشخیص نیست، اما دوزهای بالاتر می تواند وارد شیر مادر شود. به این معنی که اگر یک خانم بیش از حد آن را مصرف کند، در معرض عوارض ایبوپروفن از طریق شیر مادر قرار می گیرد. متخصصان از ت ثیر مقادیر کم ایبوپروفن در شیر مادر بر نوزادان اطلاعی ندارند. اما خانم ها باید قبل از مصرف در دوران شیردهی، با پزشک مشورت کنند. مصرف زیاد ایبوپروفن می تواند باعث درد معده شود. مصرف بیش از حد ایبوپروفن، خطرناک نیستند و در کمتر از % گفته می شود، برخی از افراد عوارض شدیدی را تجربه کرده اند. هیچ دوز مشخصی برای زمانی که یک بزرگسال علایم مصرف بیش از حد را تجربه می کند وجود ندارد. اگر کودک کمتر از میلی گرم در کیلوگرم ایبوپروفن مصرف کند، احتمال دارد هیچ علایم مصرف بیش از حد را تجربه نکند. با این حال، در دوز میلی گرم در کیلوگرم، کودک می تواند عوارض جانبی جدی را تجربه کند. علایم مصرف بیش از حد ایبوپروفن می تواند در عرض ساعت همه افراد بلافاصله علایم مصرف بیش از حد ایبوپروفن را تجربه نخواهند کرد. برخی از افراد هیچ علایم قابل مشاهده ای ندارند. علایم خفیف مصرف بیش از حد ایبوپروفن می تواند شامل موارد زیر باشد: راش تعریق اسهال دل درد سرگیجه تاری دید استفراغ حالت تهوع سوزش سردل یا زنگ زدن در گوش علایم شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: کما تشنج سردرد شدید افت فشار خون تنفس دشوار یا کند تولید ادرار کم یا زیاد شیرخواران که بیش از حد مصرف می کنند احتمال دارد علایم بی حالی (عدم پاسخگویی) یا آپنه (قطع موقتی تنفس) را نشان دهند. شایع ترین علایم مصرف زیاد ایبوپروفن، عبارتند از: یکی از رایج ترین عوارض جانبی ایبوپروفن در هنگام مصرف دارو در دوزهای توصیه شده، دل درد است. هنگامی که ایبوپروفن گیرنده های COX - را در معده مسدود کند، می تواند لایه محافظ آن را مختل کند. افرادی که بیش از حد ایبوپروفن مصرف می کنند احتمال دارد عوارض جانبی را تجربه کنند که از درد معده تا خونریزی شدید در دستگاه گوارش متغیر است. در این شرایط حتی ممکن است عوارض طی چند ساعت پس از مصرف زیاد رخ دهد. نارسایی کلیه می تواند در کودکان و بزرگسالانی که ایبوپروفن زیاد مصرف می کنند رخ دهد. با این حال، بروز این عوارض زیاد شایع نیست. بررسی سمیت ایبوپروفن، توسط نویسندگان در نشان داد که از نفر با علایم تجربه ایبوپروفن، تنها نفر نارسایی کلیه داشته اند. در بیشتر موارد، متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند ناشی از مصرف مقدار زیادی ایبوپروفن درمان کنند. سیستم عصبی مرکزی را تجربه کنند. این وضعیت می تواند باعث از بین رفتن هوشیاری و کما شود. کودکان احتمال دارد در اثر مصرف بیش از حد، دچار تشنج و کاهش هوشیاری شوند. حتی در برخی از کودکان شاید دچار اختلال در تنفس شوند. پزشکان اورژانس می توانند سمیت سیستم عصبی مرکزی را که به دلیل مصرف بیش از حد ایبوپروفن اتفاق میفتد را معکوس کنند. در مقایسه با NSAID ها مانند دیکلوفناک، مفنامیک اسید و، مصرف بیش از حد ایبوپروفن به میزان کمتری با سمیت سیستم عصبی مرکزی ارتباط دارد. رایج ترین عارضه ناشی از مصرف بیش از حد ایبوپروفن، اسیدوز متابولیک است که در آن بدن نمی تواند ترکیبات اسیدی را از خون و بافت های خود حذف کند. بدن، ایبوپروفن را تجزیه و به ترکیبات اسیدی تبدیل می کند. در صورت مصرف بیش از حد، ترکیبات اسیدی تجمع یافته و می توانند pH خون و بافت های بدن را کاهش دهند. این وضعیت باعث اسیدی شدن بدن می شود. مصرف بیش از حد ایبوپروفن می تواند باعث نارسایی کلیوی و تشنج شود، که بر تولید و حذف ترکیبات اسیدی ت ثیر می گذارد. اسیدوز متابولیک می تواند باعث بروز علایم زیر شود: تغییرات فشار خون نقص سیستم ایمنی اختلالات عملکرد قلب خطر بالاتر ضربان قلب نامنظم است. تحویل اکسیژن تغییر یافته از طریق جریان خون پروفن می تواند کاهش تعداد پلاکت ها را نشان دهد. حتی در این شرایط ممکن است توانایی بدن در تشکیل لخته های خون کاهش یابد. در صورت مصرف بیش از حد ایبوپروفن باید فورا به دنبال مراقبت پزشکی باشید. در بیشتر موارد، پزشکان می توانند از بروز عوارض مصرف بیش از حد ایبوپروفن پیشگیری کنند. پزشک اورژانس سابقه کاملی از میزان مصرف ایبوپروفن در فرد و در چه زمانی مصرف کرده را ثبت می کند. در بیمارستان، پزشکان تنفس، ضربان قلب و سایر علایم حیاتی را کنترل می کنند. پزشک احتمال دارد لوله ای را از طریق دهان فرو کند تا از خونریزی داخلی احتمالی مطمین شود. همچنین سایر گزینه های درمانی برای پیشگیری از بروز عوارض مصرف این دارو، عبارتند از: ملین ها مایعات داخل وریدی داروهایی که منجر به استفراغ شوند. کمک به وضعیت تنفس بیمار، مانند اکسیژن درمان یا دستگاه تنفس شستشوی معده (پمپاژ معده) ، فقط در صورت مصرف دارو در آخرین ساعت ایبوپروفن از طریق نسخه پزشک و بدون نسخه به راحتی در دسترس است. شاید به همین دلیل، مصرف زیاد از آن بسیار شایع است. افراد احتمال دارد علایم مصرف بیش از حد را فقط در دوزهای زیاد تجربه کنند. از ایبوپروفن نمی توانید بیش از حد استفاده کنید. همیشه باید آن را دقیقا همانطور که روی برچسب نوشته شده یا طبق توصیه پزشک مصرف کنید. مصرف بیش از حد ایبوپروفن، می تواند عوارض جانبی خطرناکی از جمله آسیب به معده یا روده ایجاد کند. در موارد نادر، مصرف بیش از حد احتمال دارد کشنده باشد. اگر فکر می کنید شما یا شخصی بیش از حد داروی ایبوپروفن مصرف کرده، با خدمات اورژانس تماس بگیرید. مصرف مقادیر بالای ایبوپروفن در مدت زمان طولانی همچنین می تواند خطر سکته یا حمله قلبی را افزایش دهد. احتمالا بعد از مصرف بیش از حد ایبوپروفن با درمان سریع پزشکی بهبود خواهید یافت، اما برخی از افراد دچار مشکلات کبدی، کلیوی یا معده می شوند NSAID . ها مانند ایبوپروفن نباید توسط افرادی که سابقه زخم یا خونریزی از دستگاه گوارش دارند استفاده شود. همیشه برچسب های محصول را با دقت بخوانید و کمترین میزان ایبوپروفن را که به تسکین علایم کمک می کند، مصرف کنید. اگر بعد از مصرف ایبوپروفن علایم زخم را تجربه کردید، مصرف را متوقف و با پزشک خود تماس بگیرید:

می تواند منجر به نگرانی والدین شود. این در حالی است که والدین اغلب از کاهش اشتهای فرزندان خود شکایت دارند. با این حال، معمولا در کودکان بین دو تا پنج سال کاهش اشتها کاملا عادی است. اما در برخی موارد می تواند باعث نگرانی والدین شود. در این مقاله در مورد دلایل احتمالی از کاهش اشتها در کودکان، راه های اصلاح آن و مکمل هایی که ممکن است به تقویت کمک کنند، بحث می کنیم. اگر کودک شما دارای وزن و قد طبیعی و متناسب با سن است، پس دلیلی برای نگرانی وجود ندارد. زیرا برخی از کودکان با یک جثه ی کوچک ممکن است نیاز غذایی کمتری داشته باشند و بنابراین اشتهای کمتری هم دارند. اما اگر کودک شما بزرگتر است و از کاهش اشتها به صورت ناگهانی همراه با کاهش وزن رخ داده است، در این صورت می توانید با یک متخصص اطفال مشورت کنید تا علت را شناسایی کرده و مشکل را درمان کند. اگر کودک شما همیشه خسته و تحریک پذیر است، این حالت می تواند با کمبود اشتها مرتبط باشد. برخی از شایع ترین علل از کاهش اشتها در کودکان، عبارتند از: تغییر در روند رشد کودکان می تواند باعث کاهش اشتها در آنها شود. در طول سال اول، کودکان به سرعت رشد می کنند. اما بعد از آن، روند رشد شان کند می شود و ممکن است کمتر غذا بخورند. در این دوره، کاهش اشتها کاملا طبیعی است. در حقیقت، در سال دوم زندگی، کودکان فقط باید . کیلوگرم و سانتی متر بر وزن و قد خود اضافه کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیماری ها اغلب می توانند باعث کاهش اشتها در کودکان شود. اگر کودک شما از، آنفلوانزا، مشکل معده، تب یا علایم دیگر رنج می برد، ممکن است دچار کاهش اشتها شود. خوشبختانه اکثر کودکان با بهتر شدن وضعیت جسمانی اشتهای خودشان را دوباره به دست می آورند می تواند ت ثیرات منفی بسیاری از جمله از کاهش اشتها در کودکان خردسال داشته باشد. اگر متوجه شدید که کودک شما علاقه خود را به غذا خوردن از دست داده یا خواب ناکافی دارد، ممکن است از استرس رنج ببرد. برای رفع اشتهای ضعیف فرزند خود، باید علت استرس را شناسایی کرده و آن را کاهش دهید. برخی از دلایل عمده استرس در دوران کودکی، عبارتند از آزار توسط سایر افراد ناتوانی در کنار آمدن با فشار تحصیلی و انتظارات غیر عملی والدین مسایل خانوادگی مانند مرگ در خانواده، مرگ حیوان خانگی یا تولد خواهر و برادر جدید افسردگی می تواند دلیل دیگری برای از کاهش اشتهای کودک باشد. اما بیشتر والدین افسردگی را با اشتباه می گیرند. غم و افسردگی یکسان نیستند. احساس غم و اندوه با گذشت زمان از بین می رود، اما افسردگی اینگونه نیست. افسردگی نه تنها کودک را ناراحت می کند بلکه در زندگی عادی او نیز اختلال ایجاد می شود اگر کودک شما دیگر علاقه ای به فعالیت هایی که قبلا از آنها لذت می برد، نشان نمی دهد، ممکن است افسرده شده باشد. تغییر در عادات غذایی می تواند یک شاخص قوی برای افسردگی باشد. در صورت نگرانی توصیه می شود از مشاوره پزشکی استفاده کنید. گاهی اوقات، کودکان از خوردن غذا بیزار می شوند. آنها سعی می کنند تا جایی که ممکن است بدون غذا بمانند. حتی هنگام غذا خوردن، آنها غذاهای کم چرب را انتخاب می کنند و بعدا از خوردن دچار احساس گناه می شوند. ژنتیک، عدم تعادل شیمیایی مغز و مسایل مربوط به رشد نیز می تواند باعث بی اشتهایی عصبی شود اگر کودک شما از غذا پرهیز کرده یا بیش از حد لازم ورزش می کند، در حالی که به شدت وزن کمی دارد، احتمالا از رنج می برد. یک متخصص تغذیه یا روانپزشک می تواند به شما بگوید که چگونه به کودک بی اشتهای خود کمک کنید تا اشتهای سالم را بدست آورد. اگر کودک اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده است، احتمال دارد اشتهای او تحت ت ثیر قرار گرفته باشد. علاوه بر آنتی بیوتیک ها، چندین داروی دیگر نیز می توانند اشتها را تحت ت ثیر قرار دهند یکی دیگر از دلایل احتمالی کاهش اشتهای کودک است. کودکان مبتلا به کم خونی بی حال، خسته و تحریک پذیر به نظر می رسند. در صورت عدم درمان، کم خونی می تواند در رشد و عملکرد کودک شما اختلال ایجاد کند اگر مشکوک به کم خونی در فرزند خود هستید، آزمایش خون انجام دهید انگل روده می تواند باعث از کاهش اشتها در کودکان شود. کرم ها وارد دستگاه گوارش کودک می شوند و در آنجا به صورت انگلی زندگی می کنند و باعث خونریزی روده ای، از کاهش اشتها، اسهال خونی و غیره می شوند. داروی ضد انگل را می توان از طریق داروساز یا پزشک دریافت کرد. اگر حیوانات خانگی دارید، آنها را دو بار در سال کرم زدایی کنید. حرکات نامنظم روده و کاهش اشتها در کودکان می تواند منجر به یبوست شود. نشانه یبوست دفع مدفوع سفت است. علاوه بر دلایل بالا، از کاهش اشتها در کودکان می تواند به دلایل دیگری مانند فرزندپروری مقتدرانه، مقدار غذایی که مادر به کودک خود می دهد، وعده های غذایی خانوادگی، وضعیت اقتصادی اجتماعی و ترس از امتحان غذاهای جدید باشد. برخی راهکار ها و روش های طبیعی برای افزایش اشتهای کودک آورده، عبارتند از: برای افزایش وزن غذاهای سالم و پر کالری انتخاب کنید سعی کنید غذاها و طعم های جدید را کم کم معرفی کنید تا کودک شما به آن ها عادت کند یک اسموتی با توت فرنگی، عسل، موز، یخ و ماست یونانی درست کنید تا غذا جالب شود چندین سبزیجات را با هم مخلوط کنید تا رنگ های متنوعی در وعده غذایی کودک شما ایجاد کند اعتقاد بر این است که آب لیمو، زنجبیل و سرکه ممکن است ترشحات معده و اشتهای فرد را تحریک کند. به آنها اجازه ندهید در زمان صرف وعده ی اصلی از میان وعده استفاده کنند. فاصله زمانی مناسب بین هر وعده را حفظ کنید از غذاهای مقوی که کودک شما دوست دارد بخورد، فهرستی بنویسید وعده های غذایی را متناسب با سلیقه او تنظیم کنید. وقتی کودک شما غذای مورد علاقه خود را در بشقاب می بیند، احتمال خوردن آن بیشتر است اگر اشتهای فرزند شما کاهش یافته است، لقمه های کوچکتری از غذا را به او پیشنهاد کنید تا اینکه آنها به تنهایی شروع به خوردن غذا کنند. مقادیر کمتر غذا ممکن است به افزایش متابولیسم کمک کرده و به نوبه خود اشتها را افزایش دهد کودکان دوست دارند میان وعده بخورند. اما این میان وعده ها باید به اندازه وعده های غذایی مناسب و مفید باشند. انتخاب های هوشمندانه غذایی انجام دهید. به عنوان مثال، به جای ترد و ساندویچ، بادام زمینی تفت داده یا به جای کلوچه، سبزیجات پخته شده به او بدهید اگر حتی پس از انجام این اقدامات، اشتهای کودک شما به حالت طبیعی بازنگشت، بهتر است که آنها را نزد پزشک متخصص اطفال ببرید. زیرا ممکن است یک بیماری پزشکی زمینه ای وجود داشته باشد. هرگز کودک خود را به دلیل کم غذا خوردن تنبیه یا سرزنش نکنید. در عوض، الگوی غذایی آنها را بررسی و علت کاهش اشتها را پیدا کنید برخی راهکار ها برای پیشگیری از کم اشتهایی در کودکان، عبارتند از: کودک خود را به فعالیت بدنی تشویق کنید در فواصل منظم وعده های کوچک را سرو کنید کودک خود را به انتخاب غذای سالم تشویق کنید وعده های غذایی را برای کودکان جالب و جذاب جلوه دهید در زمان صرف غذا با کودکان بحث ننموده و آنها را سرزنش نکنید برنامه وعده های غذایی را طوری تنظیم کنید که فقط در زمان گرسنگی فرزندتان غذا سرو کنید اگر کودک گرسنه نیست او را مجبور به خوردن غذا نکنید. همچنین دستور اتمام غذا در بشقاب او فکر بدی است کمبود اشتها می تواند در رشد طولانی مدت کودک ت ثیر بگذارد. بنابراین، اگر احساس می کنید کودک شما کمتر از حد معمول غذا می خورد، ابتدا الگوی غذایی او را مشاهده کنید. قد و وزن آنها را کنترل کنید تا ببینید آیا از حد طبیعی پایین تر هستند یا خیر. اگر این تغییر به دلیل عادات غذایی نامناسب است، پس برای اصلاح آن قدم بردارید چندین روش طبیعی برای افزایش اشتهای کودک شما وجود دارد. اما در بعضی مواقع ممکن است لازم باشد از محرک های اشتها استفاده کنید تا اطمینان حاصل شود که کودکان به اندازه لازم غذا می خورند. اگرچه این داروهای محرک اشتها بدون نسخه پزشک در دسترس هستند، اما هیچ مطالعه کاملی در زمینه ت یید ایمنی آنها برای کودکان انجام نشده است. بنابراین، قبل از مصرف آنها با متخصص اطفال مشورت کنید. این مکمل یک منبع انرژی پودر شده است که حاوی ترکیبی از کربوهیدرات و چربی برای کودکانی است که اشتها ندارند و وزن کمی دارند ترکیبات آن شامل نشاسته ذرت هیدرولیز شده، ترکیبی از روغنهای گیاهی تصفیه شده (ذرت، نارگیل) ، تری گلیسیریدهای با زنجیره متوسط (روغن نارگیل تکه تکه شده، روغن هسته خرما) ، مونو و دی گلیسیریدها، استرهای اسید تارتاریک دی استیل از مونو گلیسیریدها است. ارزش غذایی این مکمل در هر گرم مواد معدنی عبارتند از: سدیم ( < گرم) پتاسیم ( < گرم) کلراید ( < گرم) کلسیم ( < گرم) فسفر ( < گرم) مکمل غذایی دارای است که به رشد و نمو کلی بافت های بدن کمک کرده و ویتامین فعالیت آنزیم های ضروری بدن را تحریک می کند ترکیبات آن شامل آب تصفیه شده، سوربیتول، پروپیلن گلیکول، صمغ زانتان، ساخارین سدیم، متیل پرابن، پروپیل پارابن و بنزوات سدیم (مواد نگهدارنده) است. ارزش غذایی در هر وعده شامل موارد زیر است: نیاسین . میلی گرم تیامین . میلی گرم ریبوفلاوین . میلی گرم ویتامین سی میلی گرم ویتامین به اندازه میلی گرم ویتامین میلی گرم این نوشیدنی حاوی میلی گرم ویتامین به همراه آنتی اکسیدان های دیگر است. فاقد کافیین بوده و جایگزین الکترولیت های حیاتی دفع شده از طریق عرق می شود فروکتوز، اسید سیتریک، مالتودکسترین، اسید مالیک است. علاوه بر آن، بادام زمینی ممکن است در افزایش اشتها و پروتیین سازی کمک کند، از این رو مواد غذایی با پایه بادام زمینی بیشتری را به رژیم غذایی کودک خود اضافه کنید برخی از گیاهان و ادویه ها مانند زنجبیل ممکن است به عنوان محرک اشتها عمل کنند. می توانید گیاهان و ادویه ها را در روغن زیتون تفت دهید و آنها را در یک وعده غذایی میل کنید. اگر کودک شما از نوشیدن شیر امتناع ورزید، کلسیم را به صورت پنیر کوارک، ماست، خامه و کشک به رژیم غذایی وی اضافه کنید. اگر آنها شیر گیاهی را ترجیح می دهند می توانید از شیرهای غیر لبنی نیز استفاده کنید اگر کودک شما سالم و خوشحال و فعال است و می تواند خوب بخوابد، کاهش اشتها جای نگرانی ندارد. اما از دست دادن طولانی مدت اشتها نیاز به مشورت پزشکی دارد. بنابراین، عادات غذایی کودک خود را زیر نظر داشته باشید منبع:

روشی برای کمک به بازیابی عملکرد جنسی است. جراحی ایمپلنت آلت تناسلی مرد عملی است که در آن از پروتز برای درمان استفاده می شود. این جراحی فقط زمانی انجام می شود که اختلال نعوظ با درمان های غیر جراحی اثر نکنند. ایمپلنت آلت تناسلی روشی برای کمک به بازیابی عملکرد جنسی است. این عمل جراحی همچنین ممکن است پس از عمل فالوپلاستی انجام شود. فالوپلاستی عملی است که در افراد تراجنسیتی برای تایید جنسیت انجام می شود. همچنین فالوپلاستی برای بازسازی آلت مردان در افرادی که به دلیل بیماری یا تروما آلت خود را از دست داده اند، استفاده می شود. جراحی ایمپلنت آلت تناسلی قرار دادن پروتز در آلت تناسلی مرد است. پروتز باعث می شود که آلت تناسلی مرد بتواند به حالت راست درآید. اما عمل تاثیری در اندازه آلت ندارد. ایمپلنت نباید احساسی که در آلت تناسلی خود احساس می کنید را کاهش دهد. از سویی دیگر این گفته به معنای افزایش تحریک یا احساس نیست. جراحی ایمپلنت شامل یا موضعی و برشی بر روی آلت تناسلی است تا جراح بتواند دستگاه را وارد کند. ایمپلنت های غیر بادی لوله های نیمه سخت هستند که می توانند به شکل دلخواه خم شوند. می توانید آلت تناسلی خود را برای دفع ادرار به سمت پایین خم کنید و یا آن را برای مقاربت جنسی در جای خود قرار دهید. برخی از پروتز ها سفتی بیشتری را برای آمیزش جنسی ایجاد می کنند. اگرچه سفتی بیشتر آلت برای آمیزش جنسی لذت بخش تر است ولی در شرایط عادی روز می تواند ناراحت کننده باشد. این پروتز به تدریج باعث به تحلیل رفتن بافت آلت تناسلی می شود. پروتز بادی دو بخشی نیاز به جراحی پیچیده تری دارد. این پروتز حالت نعوظ سفت تری را ایجاد می کند. علاوه بر آن نعوظ ایجاد شده حالت طبیعی تری دارد. پروتز آلت تناسلی مرد برای همه مناسب نیست و برخی از شرایط می تواند این عمل را خطرناک یا بعید به نظر برسد که مثر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر به عفونت مثانه مبتلا هستید، باید جراحی خود را به بعد از درمان و رفع عفونت موکول کنید. اگر مبتلا به عفونت مزمن مثانه یا لگن هستید، ممکن است این روش برای شما توصیه نشود. احتمال عفونت شدید یا آلودگی دستگاه تناسلی می تواند این جراحی را برای شما بسیار خطرناک کند. علاوه بر این، اگر قبلا ضربه قابل توجهی به آلت تناسلی یا مجرای ادرار شما وارد شده و این آسیب یا تروما برطرف نشده است، ممکن است ایمپلنت آلت تناسلی برای شما مناسب نباشد. اگر به بیماری های مقاربتی و زخم های باز مبتلا هستید، باید بیماری شما قبل از جراحی کاملا درمان شود. زیرا جراحی می تواند شما را در معرض عفونت های بعدی در ناحیه لگن قرار دهد. جراحی ایمپلنت آلت تناسلی عوارض خاص خود را به همراه دارد. یکی از مهمترین این عوارض عملکرد ناکافی دستگاه پس از قرارگیری در آلت است. عوارض احتمالی پس از عمل عبارتند از: عفونت خون ریزی آسیب به مجرای ادرار مشکلات عملکرد ایمپلنت کوتاه شدن آلت تناسلی مرد تغییر در احساس آلت تناسلی مرد به دلیل آسیب عصب ایمپلنت آلت تناسلی نوعی درمان است که می تواند به کسانی که اختلال نعوظ دارند کمک کند. اختلال نعوظ ممکن است به دلیل مسایل مختلفی از جمله افزایش سن، کمبود هورمون و بیماری پیرونی رخ دهد. نوعی بیماری است که در آن آلت تناسلی مرد کج می شود. کج شدن آلت تناسلی با نعوظ بسیار دردناک همراه است. ایمپلنت ها سفتی لازم برای آلت را فراهم می کنند. در نتیجه کسانی که شدید دارند، می توانند رابطه جنسی عمیق، ارگاسم و انزال داشته باشند. ایمپلنت آلت تناسلی به کسانی که در ارگاسم و انزال غیر مرتبط با اختلال نعوظ مشکل دارند کمک نمی کند. اختلال نعوظ بر اساس سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی برای بررسی تغییرات آناتومیکی بدن و همچنین آزمایش های هورمونی تشخیص داده می شود. آزمایش های هورمونی سطح تستوسترون خون را اندازه گیری می کنند. تستوسترون پایین همچنین ممکن است پزشک آزمایش های تصویربرداری را نیز برای شما تجویز کند. این آزمایش ها برای تشخیص مواردی مانند بزرگ شدن پروستات، مشکلات مثانه، بیماری ستون فقرات یا تومورها به کار می روند. بزرگ شدن پروستات از اختلالات مهمی است که بیشتر در مردان بالای سال رخ می دهد. بزرگ شدن پروستات معمولا با اختلال نعوظ و کاهش عملکرد جنسی مردان همراه است. ایمپلنت آلت تناسلی همچنین می تواند در افراد فراجنسیتی استفاده شود. افراد فراجنسیتی برای تایید جنسیت خود ابتدا به عمل فالوپلاستی نیاز دارند. بنابراین با استفاده از عمل فالوپلاستی آلت تناسلی مرد بازسازی می شود. پس از آن افراد فراجنسیتی با انجام ایمپلنت آلت تناسلی می توانند نعوظ داشته باشند. درمان های غیر جراحی برای اختلال نعوظ می تواند برای بسیاری از مردان موثر باشد. به طور کلی، توصیه می شود قبل از در نظر گرفتن پروتز آلت تناسلی، از روش های غیر تهاجمی مانند داروهای خوراکی و یا تزریق آلت تناسلی برای درمان اختلال نعوظ استفاده شود. یکی از روش های درمان اختلال نعوظ استفاده از حلقه آلت تناسلی است. این حلقه با استفاده از مکش خون را به داخل آلت تناسلی می کشد. استفاده از این حلقه مشکل اختلال نعوظ را برطرف کرده و لذت بیشتری را در حین آمیزش جنسی ایجاد می کند. هنگامی که برای ایمپلنت آلت تناسلی تصمیم گرفتید، یک در مورد انتخاب ایمپلنت مناسب، با شما صحبت خواهد کرد. پزشک مزایا و معایب انتخاب هر یک از ایمپلنت ها را به طور واضح برای شما توضیح می دهد. پس از عمل جراحی جای زخم کوچکی در محل برش باقی می ماند. پزشک به طور دقیق محل اسکار زخم و ایمپلنت را به شما نشان می دهد. حراحی ایمپلنت آلت تناسلی در اتاق عمل در داخل یک بیمارستان یا یک مرکز جراحی انجام می شود. این جراحی یک عمل سرپایی است. بنابراین نیازی نیست که قبل از عمل در بیمارستان یا مرکز جراحی بستری شوید. در همان روز مراجعه می توانید پس از عمل به خانه برگردید. می توانید در روز جراحی از یک لباس راحت استفاده کنید. پوشیدن شلوارهای گشاد انتخاب خوبی است. پس از عمل تا ناحیه لگن دارای بانداژ خواهید بود. پس از عمل ناحیه تناسلی شما متورم می شود. در نتیجه پوشیدن یک شلوار گشاد راحتی بیشتری را برای شما فراهم می کند. شب قبل از عمل باید از خوردن و آشامیدن خودداری کنید. پزشک پیش از عمل داروهای مصرفی شما را بررسی خواهد کرد. به طور کلی، توصیه می شود مصرف داروهای رقیق کننده های خون را چند روز قبل از جراحی کاهش داده یا متوقف کنید. همچنین اگر به دیابت مبتلا بوده و از داروهای دیابت یا داروی ضد التهاب استفاده می کنید، پزشک دوز آنها را برای شما کاهش می دهد. پیش از عمل باید دستورالعمل های پزشک را با دقت دنبال کنید. در روز عمل باید شخصی را همراه خود داشته باشید که پس از جراحی بتواند شما را به خانه برساند. قبل از عمل نیازی به تغییر در سبک زندگی یا رژیم غذایی خود خود ندارید. قبل از عمل جراحی باید فرم رضایت نامه را امضا کنید. پیش از عمل یک ساده برای شما تجویز می شود. مشکلاتی مانند سطح غیر طبیعی الکترولیت های بدن یا بالا بودن تعداد گلبول های سفید خون می تواند نشانه یک بیماری حاد باشد. ابتلا به این مشکلات باعث به تعویق افتادن جراحی شما می شود. پزشک دمای بدن، فشار خون و نبض شما را اندازه گیری خواهد کرد. پرستار یک کاتتر داخل وریدی در بازو یا دست شما قرار می دهد. جراح آلت تناسلی و اطراف آن را بررسی می کند تا اطمینان حاصل کند که قبل از جراحی مشکلی مانند عفونت وجود ندارد. برای کاهش خطر عفونت پزشک معمولا قبل از عمل یک دوز داروی پیشگیری کننده آنتی بیوتیک IV برای شما تجویز می کند. قبل از رفتن به اتاق عمل از شما خواسته شود که مثانه خود را خالی کنید. پس از رفتن به اتاق عمل یک کاتتر ادراری برای جمع آوری ادرار در مجرای ادرار شما قرار داده می شود. برای برخی از افراد، این کار کمی ناخوشایند است، اگرچه بسیاری از افراد آن را احساس نمی کنند. یک داروی بیهوشی به شما تزریق شده و باعث خواب آلودگی شما می شود. بنابراین در طول جراحی هیچ دردی را احساس نمی کنید. در برخی موارد پزشک از بیهوشی موضعی استفاده می کند. در این روش داروهای بی حسی با سوزن در اطراف کشاله ران و آلت تناسلی تزریق می شوند. گاهی پزشک از روش بیهوشی عمومی استفاده می کند. در بی هوشی عمومی داروهای IV شما را به خواب برده و عضلات را فلج می کند. اگر بیهوشی عمومی داشته باشید، یک لوله تنفسی در گلو قرار داده می شود تا در حین جراحی بتوانید از مکانیسم تنفس کمک بگیرید. با شروع بیهوشی، تیم پزشکی موهای ناحیه تناسلی شما را می تراشد. آلت تناسلی مرد، کیسه بیضه و اطراف آن با یک محلول ضد عفونی کننده تمیز می شود. جراح یک پارچه روی بدن شما قرار می دهد. فقط آلت تناسلی مرد در معرض دید قرار می گیرد. جراح یک برش درروی پوست ایجاد می کند که ممکن است از تا سانتی متر طول داشته باشد. مقدار برش به میزان دسترسی مورد نیاز برای قرار دادن ایمپلنت بستگی دارد. به طور معمول، این برش در قسمت بالای آلت تناسلی و در نزدیکی استخوان لگن در سمت شکم ایجاد می شود. در طول عمل خونریزی ها به خوبی کنترل می شود. خون موجود در ناحیه جراحی باید با دقت برداشته شود تا پس از بسته شدن برش در آلت تناسلی شما جمع نشود. پزشک بعد از اتمام عمل لایه های سطحی و عمیق بریده شده را بخیه می زند. در پایان ناحیه جراحی ضدعفونی شده و با بانداژ و گاز پوشانده می شود. اگر تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته باشید متخصص بیهوشی لوله تنفسی شما را برمی دارد. پزشک قبل از خارج شدن از اتاق عمل، تنفس شما را کنترل می کند. بعد از عمل تقریبا به مدت تا ساعت کاتتر ادرار در محل خود باقی می ماند. پزشک نشانه های خون بیش از حد در ادرار یا کدر شدن ادرار (نشانه عفونت) را بررسی می کند. با از بین رفتن اثر داروی بیهوشی میزان درد کنترل شده و در صورت لزوم داروی مسکن برای شما تجویز می شود. پس از اطمینان از وضعیت سلامت کلی در حالی که کاتتر همچنان در جای خود قرار دارد، از بیمارستان ترخیص می شوید. پزشک در هنگام ترخیص ممکن است داروهای ضد درد، آنتی بیوتیک و ملین برای شما تجویز کند. بهبودی کامل از عمل ایمپلنت آلت تناسلی چندین هفته طول می کشد. در چند هفته اول پس از جراحی، تورم و درد در آلت تناسلی و اطراف آن خواهید داشت. روز بعد از جراحی برای خارج کردن کاتتر باید به پزشک مراجعه کنید. پزشک در طول ویزیت ناحیه جراحی شما از نظر کاهش تورم بررسی می کند. بعد از چند هفته بخیه های شما برداشته می شود. بنابراین می توانید به تدریج فعالیت های روزمره خود را شروع کرده و از ایمپلنت آلت تناسلی برای آمیزش جنسی استفاده کنید. همزمان با بهبودی، باید از زخم جراحی خود مراقبت کنید. در مورد ضدعفونی کردن زخم و خشک نگه داشتن آن دستورالعمل هایی به شما داده می شود. یبوست می تواند درد را افزایش دهد. بنابراین برای نرم نگه داشتن مدفوع لازم است از یک ملین استفاده کنید. استفاده از کیسه یخ می تواند ورم آلت را کاهش دهد. اما مراقب باشید که کیسه یخ را مستقیما روی پوست خود قرار ندهید. در صورت نیاز می توانید مسکن ها را طبق دستور پزشک مصرف کنید. مصرف آنتی بیوتیک ها را برای پیشگیری از عفونت زخم حتما ادامه دهید. عوارض بعد از عمل که باید مراقب آنها باشید عبارتند از: تب یا لرز افزایش تورم ادرار دردناک وجود کدر شدن رنگ ادرار گرما، قرمزی یا حساسیت افزایش درد در ناحیه جراحی بعد از جراحی برای پیشگیری از عوارضی مانند عفونت مثانه یا لخته شدن خون روزی چند بار در حدود دقیقه پیاده روی کنید. منبع:

تاثیر کرونا بر قاعدگی مورد بررسی قرار گرفته است. بسیاری از زنان مبتلا به کرونا ویروس که عوارض طولانی مدت این بیماری را تجربه کرده اند، از تاثیر کرونا بر قاعدگی شکایت دارند. طی چند ماه گذشته، تعداد فزاینده ای از مردم در سراسر جهان می گویند که پس از ابتلا به، آنها یک عوارض طولانی مدت از بیماری را تجربه می کنند. اکنون مردم آن را طولانی می نامند. افراد مبتلا به طولانی مدت اغلب علایمی مانند تب، خستگی یا را طی ماه ها پس از فروکش بیماری اولیه و خاموش تجربه می کنند. شواهد نشان می دهد که علایم باید حدود هفته پس از شروع علایم ناپدید شوند. دلایلی که باعث می شود بسیاری از افراد، علایم ایت اختلال را تجربه کنند هنوز مشخص نیست. با این حال، محققان و پزشکان اکنون در حال بررسی مکانیسم های احتمالی و بهترین راه های حمایت از افراد مبتلا به طولانی هستند. اخیرا ، در شبکه های اجتماعی و گروه های پشتیبانی اختصاصی، بسیاری از خانم ها مبتلا به طولانی در مورد چگونگی ت ثیر این وضعیت طولانی مدت بیماری بر چرخه آنها صحبت کرده اند، که بر کیفیت زندگی آنها ت ثیر بیشتری دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در طی بررسی صورت گرفته در زنانی که عوارض طولانی مدت بیماری کرونا را تجربه کرده اند، آنها اظهار داشته اند که از زمان ابتلا به، آنها قاعدگی نامنظم، لخته شدن غیرمعمول خون پریود یا بدتری را تجربه کرده اند. اما بررسی ها نشان داده است که شکل این اختلالات در زنان مختلف، متفاوت بوده است. یکی از مشارکت کنندگان، گزارش داده است که از زمان ابتلا به، ماه ها قبل، قاعدگی نامنظم داشته است. جولیا شرکت کننده دیگر در این بررسی، که در اواسط سالگی است، در مارس به علایم مبتلا شد. اما به آزمایش دسترسی نداشت. وی معتقد است که به مبتلا شده است. این امر در چرخه قاعدگی وی اختلال ایجاد کرده است. حتی برخی از زنانی که دچار اختلالاتی در چرخه خود شده اند، گفتند که مقدار غیرمعمول لخته در ترشحات قاعدگی خود و یا لخته های غیرمعمول در خون را تجربه کرده اند. یکی دیگر از بیماران همچنین پریودهای نامنظم و افزایش شدت علایم طولانی مدت در زمان پریود را گزارش کرد. وی می گوید: دوره های قاعدگی من از نظر فراوانی، مدت زمان، جریان، شدت و سطح درد تغییر کرده اند. من همچنین قبل از شروع قاعدگی شعله ور شدن علایم را تجربه می کنم، که بسیار گیج کننده است. زیرا قاعدگی من غیرقابل پیش بینی است. من خستگی شدید، ناتوان کننده، دردهای عضلانی وحشتناکی را تجربه می کنم که بدن من را کاملا قفل می کند. حتی فقط وقتی پریود می شوم می فهمم که بدن من چنین احساسی دارد. حتی پزشکان در این مورد، احتمال را تشخیص دادند. با این حال، بیمار به دلیل زمان بندی خاص این تغییرات در چرخه قاعدگی، از این ارزیابی قانع نشده است. برخی از مبتلایان به بیماری کرونا اظهار داشته اند که در کنار سایر علایم طولانی مدت، تغییرات در چرخه قاعدگی آنها بر زندگی شان ت ثیر گذاشته است. یک مورد از بیماران گفته است که بعد از ابتلا به کرونا دوره های بسیار دردناک و سایر علایم ناتوان کننده را تجربه کرده است. یکی دیگر از بیماران گزارش داده است که تغییرات دوره قاعدگی بعد از کرونا از نظر ذهنی مرا تحت ت ثیر قرار داده است. زیرا لخته های خونی و خطر بروز عوارض احتمالی او را نگران کرده است. وی در این باره می گوید: من احساس می کنم تمام مدت علایم سندرم قبل از قاعدگی را دارم. از نظر عاطفی باعث حساسیت بیشتر من شده است. من علایمی را تجربه می کنم که قبلا آنها را نداشته ام. یکی دیگر از بیماران گفته است که بعد از کرونا و هنگام نزدیک شدن دوره های قاعدگی علایم ناتوان کننده ای را تجربه می کند. او می گوید: در روزهای منتهی به پریود، اگزما بدتر و تنفس من دشوارتر می شود. میگرن با هاله می گیرم، در نوک انگشتانم درد شدید دارم. مفاصل من درد می کند و پای راست من شروع به می کند. پزشکان معتقدند که از دست دادن خونی که با دوره های بسیار شدید و غیر قابل پیش بینی قاعدگی همراه است، احتمالا در ایجاد کم خونی نقش دارد. یکی دیگر از بیماران می گوید: تغییراتی که بعد از کرونا در چرخه قاعدگی من ایجاد شده است، باعث نگرانی من در مورد ارتباط گزارش شده بین و عوارض قلبی عروقی شد. وی می گوید: همین امر، باعث شده که من به توصیه های مربوط به افزایش خطر حمله قلبی و سکته مغزی زیاد توجه کنم. حتی شروع به مصرف روزانه آسپرین با دوز کم کردم. افرادی که برای بررسی تاثیر کرونا بر قاعدگی مورد ارزیابی قرار گرفته اند، معقتدند که پزشکان معالج و متخصص زنان و زایمان، علایم آنها را جدی نگرفته و از آنها حمایتی نکرده اند. یکی از بیماران می گوید: وقتی نگرانی های خود را در مورد چرخه قاعدگی را به متخصص زنان گفتم او معتقد بود که علایم من به دلیل استرس ناشی از بیماری کرونا بوده که بدن او تحمل کرده است. یکی دیگر از بیماران می گوید: من به دکترم مراجعه کرده ام. اما نه فقط در مورد تغییر دوره، بلکه در مورد بیماری کرونا، آنها قادر به کمک من نبودند. حتی پزشک بلافاصله هرگونه رابطه و قاعدگی را رد کرد. بر همین اساس من نگران شدم که شاید علایم من ناشی از تغییراتی مانند سرطان پستان باشد. بر همین اساس تحت یک ماموگرافی پرهزینه قرار گرفتم که نشان داد من سرطان ندارم. مقاومت پزشکان، در برابر تاثیر کرونا بر دوره قاعدگی زنان، آنها را وادار به خوددرمانی کرده است. حتی برخی از بیماران اعتراف کردند که در تلاش برای جستجوی پشتیبانی از دوره های مختل شده یا سایر علایم طولانی مدت به سیستم بهداشتی اعتمادی ندارند. به طور کلی، مشاوره پزشکی در مورد تاثیر بیماری، بر روی دوره قاعدگی زنان وجود ندارد. اکثر پزشکان این وضعیت را ناشی از استرس و اضطراب بیش از حد می دانند. بر همین اساس بسیاری از بیماران آرزو می کنند کاش به منابع تخصصی تر و مراقبت های تخصصی دسترسی داشتند. هنوز مشخص نیست که چرا و چگونه سیکل های قاعدگی زنان در طول و بعد از تحت ت ثیر قرار می گیرد. اما برخی از پزشکان معتقدند که استرس بیش از حد خودش باعث اختلال در قاعدگی و محور هیپوتالاموس هیپوفیز تخمدان می شود. ویروس کرونا می تواند اندام های تولید مثل زنان را تحت ت ثیر قرار دهد. اطلاعات منتشر شده در مورد اثرات نسبتا کم است. با این وجود، برخی از احتمالات زیست شناختی نشان می دهد که ویروس می تواند با تاثیر بر سایر اندام ها، به طور مستقیم به عملکرد تخمدان حمله کند. بررسی ها نشان داده است که % از افراد مبتلا به تغییرات قاعدگی دارند. به نظر می رسد این موارد پس از بهبودی فرد به حالت اولیه برمی گردند. حتی تاثیری بر روی باروری زنان ندارد. طبق یک مطالعه منتشر شده در باروری در ماه سپتامبر، از فرد مبتلا به با سوابق قاعدگی، نفر ( درصد) تغییرات در حجم خون قاعدگی را گزارش کردند و نفر ( درصد) تغییرات مختلفی را در چرخه قاعدگی، مانند خونریزی کمتری یا دوره های طولانی تر مشاهده کردند. شرکت کنندگان در این مطالعه بخشی از گروه مبتلایان به بودند که در بیمارستان در شانگ های، چین تحت مراقبت قرار گرفته بودند. بر اساس شواهد حکایتی، ممکن است تغییرات در چرخه قاعدگی در افراد مبتلا به به طول و شدت بیماری" بستگی داشته باشد. برخی از بیماران چرخه های طولانی تر و یا شدیدتری را تجربه می کنند. اما سایر علایم بر حجم چرخه نیز ت ثیر می گذارند. اما بررسی ها نشان داده که بعد از بهبود علایم بیمار کرونا چرخه ها قاعدگی در زنان به حالت اولیه بر می گردد. این وضعیت احتمالا مربوط به سرکوب هورمون تخمدان است. اگر چه بروز برخی تغییرات در طول دوره قاعدگی می تواند ناراحت کننده باشد. اما یک یا دو دوره ت خیر یا تغییر در دوره قاعدگی نباید باعث ایجاد اضطراب بیش از حد شود. با این حال متخصصان و پزشکان معتقدند: خانم هایی که به دلیل ابتلا به کرونا دچار تغییراتی در دوره ماهیانه خود شده اند بهتر است در این مورد با پزشک خود مشاوره کنند. حتی در صورت لزوم آزمایشات جانبی را انجام دهند. پزشک ممکن است آزمایشات دیگری مانند آزمایش خون برای بررسی کم خونی، بارداری احتمالی یا عملکرد تیرویید را انجام دهند. منبع:

عادت، رفتاری است که کودک شما بارها و بارها و تقریبا بدون فکر و اراده انجام می دهد عادت های کودکان غالبا ممکن است شما را آزار دهد، اما معمولا روش هایی برای اصلاح عادات کودکان وجود دارد عادات کودکان، معمولا شامل لمس قسمت هایی از صورت یا بدن آنها است. گاهی کودکان از عادت های خود آگاه هستند و گاهی خیر. ناخن جویدن کندن پوست لب ها مکیدن انگشت شست چرخاندن و کشیدن مو انگشت در بینی کردن جویدن اشیا مانند مداد و لباس عادت ها، می توانند برای کودکان دلگرم کننده باشند. همانطور که کودکان نوپا مرحله کودکی را پشت سر می گذارند، عادت هایی مانند مکیدن انگشت شست می تواند راهی برای تسکین استرس یا اضطراب باشد بعضی اوقات عادت ها به دلایل خاصی شروع می شوند اما با وجود از بین رفتن عامل، هنوز ادامه دارند. شما الگوی فرزند خود هستید. اگر می بینید فرزندتان عادت خود را شروع می کنند، شاید از خود بپرسید که آیا این یکی از عادت های خودتان است؟ به عنوان مثال، ناخن جویدن ممکن است در یک خانواده به یک عادت تبدیل شود توجه: به نظر می رسد برخی از کودکان رفتارهای متداول اما کمی غیرمعمول را از خردسالی دارند. اما اکثرا تا پنج سالگی این رفتار را متوقف می کنند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی رفتارها ممکن است به نظر عادت باشد اما علت پزشکی دارد. به عنوان مثال، اگر کودکی به طور ناگهانی شروع به کشیدن یا ضربه زدن به گوش خود کرد می تواند به این دلیل باشد که به عفونت گوش مبتلا شده یا در حال است بیشتر عادت ها به خودی خود از بین می روند. اما اگر عادت رفتار های فرزند شما مختل کننده شده است نیاز به درمان دارد. برای اصلاح عادات کودکان به تدریج به فرزند خود تذکر دهید. تشویق کودک برای ترک عادت ها موفقیت زیادی به همراه خواهد داشت. سعی کنید در مواقع بیکاری کودک خود را به انجام کار دیگری تشویق کنید. سعی کنید بفهمید چرا کودک شما این عادت را انجام می دهد و گزینه دیگری را جایگزین کنید. عادت ها می توانند به صورت جفت باشند، مانند مکیدن انگشت شست و کشیدن مو که به صورت جفت با هم رخ می دهند. هنگامی که فرزندتان مکیدن شست را ترک می کند، ممکن است کشیدن مو نیز متوقف شود شست در حدود سه سالگی، می تواند به مشکلی برای رشد دندان های کودکان تبدیل شود. اگر کودک شما بعد از سه سالگی هم به این عادت ادامه می دهد با پرشک خود در مورد استفاده از روش های پیشگیرانه مانند گچ چسبنده یا یک محلول رنگ، مشورت کنید. این موارد باعث می شود انگشتان دست بد مزه شوند اگر فکر می کنید اضطراب، دلیل اصلی این عادت است، پس علت اضطراب را درمان کنید. با پزشک خانواده خود در مورد مراجعه به روانپزشک مشورت کنید. به عنوان مثال، یک روانشناس می تواند برای ترک این عادت چند مرحله ساده را به کودک شما آموزش دهد تیک ها عادت نیستند. تیک ها انقباضات غیر ارادی عضله هستند. به عنوان مثال می توان به چشمک زدن مکرر یا حرکت تند بازو یا شانه اشاره کرد. گاهی تیک ها به دلیل شرایطی مانند سندرم توره یا استرس ایجاد می شوند کودک ممکن است بتواند تیک را برای مدت کوتاهی متوقف کند، اما وقتی کودک به فکر کنترل نباشد مجدد، برمی گردد. اگر احساس می کنید که تیک برای کودک شما ناراحت کننده است، بهتر است از یک روانپزشک کمک بگیرید. در اینجا لیستی از عادات خوب برای دانش آموزان آورده شده است که باید با شروع در مدرسه آنها را آموزش دهید اهمیت تغذیه سالم و اینکه چگونه غذاهای غیرمفید می توانند برای سلامتی مضر باشند را به فرزندتان توضیح دهید گاهی اوقات نوع خانگی میان وعده های فست فود مانند رشته، ماکارونی و پیتزا را برای کودک خود تهیه کنید این عادت، قطعا یکی از مهمترین نکاتی است که در بین لیست عادت های خوبی وجود دارد که کودک نیاز به آموزش آن دارد. اکنون زمان آن فرا رسیده است که کودک هنگام نشستن پشت میز شام مانند یک بزرگسال رفتار کند بچه های کوچکتر در هنگام مسواک زدن اغلب تنبل هستند چند دقیقه وقت بگذارید تا به او در مورد اهمیت مسواک زدن صحیح آموزش دهید اگر قول مسواک زدن بلافاصله بعد از خوردن غذا را به شما داد، مسواک زدن را به یک فعالیت پر از سرگرمی تبدیل کنید و گاهی اوقات برخی غذاهای شیرین را به او بدهید کودک خود را وادار کنید تا یک برنامه خواب صحیح تنظیم کند و این هنگامی که کودک شما به مدرسه می رود مهمترین مسیله خواهد بود خودتان به یک ساعت خواب منظم مقید باشید. هر روز برای برخی از فعالیت های جدید را در فضای باز با فرزند خود انجام دهید و او را به داشتن فعالیت بدنی تشویق کنید همیشه ایده خوبی است که کودک به تمیز کردن فضای اتاق شخصی بپردازد اطمینان حاصل کنید که همه اسباب بازی ها، کتاب ها و وسایلش در مکان های مناسب خود قرار گرفته اند و هر روز دقیقه را به این کار اختصاص دهید می توانید با میان وعده مورد علاقه کودک به او پاداش دهید اگر کودک شما به اندازه کافی بزرگ شده است و شما می توانید به او پول تو جیبی بدهید مسیولیت خرج کردن صحیح پول را به او بیاموزید برای او یک قلک بگیرید او را تشویق کنید که پولش را پس انداز و هزینه هایش را مدیریت کند. قانون اساسی دیگری که شما باید در این زمینه به کودک خود آموزش دهید مودب بودن است. "لطفا" و "متشکرم" کلمات جادویی هستند که می توانند بسیاری از مشکلات را بدون دردسر حل کنند و این همان چیزی است که دوست دارید کودک شما بداند همکاری یکی از عادت های بسیار مهم برای کودکان مدرسه ای است به او بیاموزید که چگونه همکاری با دیگران لذت را دو چندان می کند. برای کودک خود توضیح دهید که ریختن زباله در مکان های عمومی مانند پارک یا باغ نمادی از یک شهروند بد است. از او بخواهید که همیشه زباله را در سطل مخصوص ان بیندازد و نقش خودش را به عنوان یک شهروند متمدن ایفا کند به کودک خود کمک کنید، پیروی از این عادت های ساده، مطمینا در پرورش عادت ها و شکل گیری شخصیت او بسیار کمک خواهد کرد. به او توضیح دهید که چگونه پیروی از این عادت های خوب و ساده در مدرسه باعث می شود او فرد بهتری باشد مهارت ها و رفتارهای خوبی در زندگی وجود دارد مانند همیشه گفتن لطفا و تشکر از شما، همکاری و احترام به بزرگترها که بچه ها باید یاد بگیرند. از طرفی عادات عصبی و نامناسبی مانند جویدن ناخن یا پیچیدن مو هم وجود دارد. اصلاح عادات کودکان باعث بهبود ارتباط کودک با اطرافیان می گردد در اینجا عادت وجود دارد که باید به فرزندان خود کمک کنید تا فورا ترک کنند هیچ چیز بدتر از این نیست که کسی با دهان پر صحبت کند. اگر متوجه شدید فرزندتان این کار را انجام می دهد، بلافاصله و به طور مکرر رفتار او را اصلاح کنید. ممکن است مدتی طول بکشد تا آنها دیگر این کار را نکنند. بچه ها تمایل دارند همیشه حرفی برای گفتن داشته باشند، و متوقف کردن آن ها برای تکمیل جویدن و بلعیدن غذا دشوار است. به بچه های خود بیاموزید که برای پاک کردن بینی از دستمال استفاده کنند و در حمام یا یک مکان خصوصی و دور از سایرین این کار را انجام دهند در بعضی از فرهنگ ها، با صدای بلند بعد از یک وعده غذایی قابل قبول است. و اگر در فرهنگ و خانواده شما اینگونه است، به آن احترام بگذارید. اما در غیر این صورت، سعی کنید چنین رفتاری را مهار کنید، مخصوصا وقتی این اتفاق در اکثر اوقات رخ می دهد. مطمین شوید که در صورت انجام غیر ارادی ان نیز ببخشید می گویند از کودکی به فرزندان خود بیاموزید تا هنگام سرفه دهان خود را بپوشانند. اما نه با دست، بلکه با قسمت داخل آرنج لباسشان باید این کار را انجام دهد. سرفه و عطسه از موارد انتشار میکروب ها است. هرچه تعداد بیشتری از بچه ها یاد بگیرند که این کار را انجام دهند، بیماری های کمتری در مدارس گسترش می یابد و در نهایت به خانه شما نیز راه نمی یابند بچه ها گاهی به جای قرار دادن لباس در داخل سطل لباس آن را روی زمین، می اندازند. بچه ها این عادت ناخوشایند را دارند که دست هایشان را با لباس هایشان پاک کنند، معمولا با غذا و چیزهای دیگر مانند رنگ، خاک یا هر ماده دیگری که با آنها روبرو می شوند. حتما یک دستمال یا حوله کاغذی به کودک خود بدهید. در هر وعده غذایی او را تشویق کنید تا نه تنها دهان، بلکه دستان خود را نیز پاک کنند. و یک دستمال یا پارچه برای پاک کردن دست در هنگام فعالیتهای دیگر مانند نقاشی تهیه کنید سخت است که کودک بتواند بدون نیاز به تشنگی آب بنوشد. در صورت مصرف آبمیوه، نوشیدن آب برای آنها سخت تر خواهد شد عدم نوشیدن آب کافی، منجر به مشکلات زیادی از کمبود آب بدن تا یبوست، خشکی لب و حتی مشکلات دندانی می شود. به تعویق انداختن کارها می تواند به سرعت به یک عادت بد تبدیل شود، بنابراین شما باید فرزندان خود را در مسیر صحیح قرار دهید تا تمام کارهایی را که باید انجام شود سریع انجام دهند و زمان بر نشود. بسیاری از کودکان وقتی احساس ناامنی، اضطراب یا عصبی شدن می کنند ناخن های خود را می جوند و این کار به تدریج تبدیل به عادت می شود عادت کشیدن مو ها بیشتر در دختران دیده می شود. این می تواند منجر به ریزش مو شود. آنها خیلی وقتها که حوصله شان سر می رود این کار را انجام می دهند کودکان عاشق لمس و کشف بدن خود هستند. آنها وقتی به قسمت های خصوصی خود دست می زنند احساس خوبی دارند. اما وقتی این کار را در جمع انجام می دهند کاملا شرم آور می شود وقتی که او این کار را در جمع انجام می دهد سعی کنید حواس او را پرت کنید. برخی از کودکان هنگام خواب آلودگی یا خستگی شست خود را می مکند. هرچند انجام این کار به آنها راحتی زیادی می دهد اما می تواند منجر به درد یا عفونت شست و مشکلات دندانی شود بعضی از بچه ها عادت دارند از تنقلات به جای غذای اصلی استفاده کنند. در نتیجه آنها در زمان وعده های غذایی احساس گرسنگی نمی کنند. برنامه مناسبی برای وعده های غذایی تعیین کنید. میان وعده هایی را که سیرکننده و مقوی هستند به کودک خود پیشنهاد دهید و او را از غذای ناسالم دور نگه دارید کودکان معمولا برای فرار از مجازات دروغ می گویند هنگام آنها را سرزنش نکنید. به آنها بگویید انجام این کار اشتباه است و وقتی آنها حقیقت را می گویند از آنها تعریف و تمجید کنید و پاداش دهید بعضی از کودکان آنقدر نسبت به خود احساس ناامیدی دارند که همواره خود را سرزنش می کنند. به کودک کمی وقت بدهید و او را تشویق کنید. کودکان هنگامی که به شدت از چیزی ناراحت هستند شروع به استفاده از زبان توهین آمیز کرده و احساس می کنند این یک کار درست است اما باید هر چه زودتر این عادت را ترک کنند. کلمات بد در مقابل فرزندانتان استفاده نکنید چون آن ها از شما یاد می گیرند اگر می خواهید فرزندانتان از شر عادت های بد خود خلاص شوند، حتما الگوی خوبی برای آن ها باشید.

در خصوص مزایای سونا برای ریه، باید بدانید که بسیاری از افراد به دلیل آرامش بخش بودن، از سونا لذت می برند. مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض گرمای خشک سونا می تواند مزایای بی شماری را به همراه داشته باشد. مزایای سونا برای کمک به افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلب، درد مزمن، سندرم خستگی مزمن، و غیره است. استفاده از سونا همچنین برای کمک به سلامت ریه شناخته شده است. گرمای ناشی از سونا می تواند افراد مبتلا به مانند آسم و COPD استحمام سونا به عنوان حرارت درمانی کل بدن یا گرما درمانی شناخته می شود. سونا در مناطق مختلف جهان به اشکال مختلف استفاده می شود. در طول زمان، سونا برای اهداف بهداشتی و اجتماعی مورد استفاده قرار گرفته است. این سونا از سونا سنتی به سبک فنلاندی پیروی می کند. این سونا دارای هوای خشک با رطوبت از تا درصد است. دوره های رطوبت افزایش می یابد و دما بین تا درجه سانتیگراد یا تا درجه فارنهایت است. سبک های دیگر شامل حمام به سبک ترکی و بنای روسی است: این یک سونای گرمایی خشک است که دامنه دمایی آن بین تا درجه سانتیگراد یا تا درجه فارنهایت است. به طور کلی، سبک های مختلف سونا را می توان با سطح رطوبت، منبع گرمایش و سبک ساخت تشخیص داد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلایل مختلفی وجود دارد که مردم از سونا استفاده می کنند، از جمله: آرامش خواب بهتر کاهش وزن کاهش استرس فواید ضد پیری افزایش متابولیسم جوان سازی پوست بهبود اگرچه این دلایل مهم استفاده از سونا است، اما برخی از مزایای ذکر شده برای پشتیبانی کامل از آنها نیاز به تحقیقات پزشکی بیشتری دارند. تا آنجا که در مورد فواید پزشکی، تحقیقاتی وجود دارد که نشان می دهد استفاده از سونا فواید قلبی عروقی دارد. یک مطالعه بر روی مردان میانسال انجام شد که نتیجه گرفت استفاده مکرر از سونا باعث کاهش زیاد نتایج قلبی عروقی کشنده می شود. اعتقاد بر این است که سونا، گرمای خشک ظرفیت و عملکرد ریه را افزایش می دهد. این شامل بهبود بالقوه تنفس برای افراد مبتلا به تب یونجه، برونشیت، تب، سرماخوردگی و شرایط تنفسی مزمن مانند آسم و COPD مطالعه ای روی شرکت کننده مرد مبتلا به بیماری انسدادی ریه انجام شده است. این مطالعه نتیجه گرفت که استفاده از سونا باعث بهبود موقت عملکرد ریه می شود. مطالعه دیگر نشان داد قرار گرفتن در معرض سونا باعث بهبود تنفس در بیماران مبتلا به آسم یا برونشیت مزمن می شود. علاوه بر این، سایر مطالعات انجام شده نشان می دهد که استفاده مکرر از سونا می تواند به کاهش خطر کمک کند. در نتیجه، هنوز شواهد غیرقطعی درباره اثربخشی سونا درمانی در تسکین برخی علایم تنفسی وجود دارد. برخی مطالعات نشان داده اند که سونا می تواند به تسکین علایم رینیت آلرژیک و عفونت های خفیف دستگاه تنفسی فوقانی کمک کند. درمان های سونا در افراد مبتلا به رینیت آلرژیک تحت هفته برنامه توانبخشی سونا قرار گرفت و گزارش داد که اوج جریان تنفسی بینی بهبود یافته است. مطالعات همچنین استفاده از سونا و اثرات بالقوه COVID - در صورت استفاده از سونا، میانگین دمایی که به کنترل پاتوژن کمک می کند به شرح زیر است: درجه سانتیگراد یا درجه فارنهایت برای دقیقه درجه سانتیگراد یا درجه فارنهایت برای دقیقه درجه سانتیگراد یا درجه فارنهایت برای دقیقه نشان داده شده است که این دما و زمان باعث کاهش عفونت ویروس کرونا می شود. گرچه گرما سابقه طولانی در درمان ها دارد، اما برای تعیین دما و زمان های خاص لازم مطالعات بیشتری باید انجام شود. از آنجا که حمام سونا معمولا برای بیماری تنفسی استفاده می شود، تحقیقات بیشتری برای ت یید مزایا و خطرات کامل استفاده از سونا و افراد مبتلا به یا عفونت خفیف دستگاه تنفسی فوقانی مورد نیاز است. بخار خشک در استفاده از سونا برای کمک به افراد مبتلا به آسم و COPD برای افراد مبتلا به COPD ، سونا احتمالا به ظرفیت ریه و انسداد مجاری هوایی کمک می کند. تحقیق برای ارزیابی اینکه آیا گرما درمانی مکرر به بیماران COPD COPD بررسی ها نشان می دهد که استفاده از سونا برای افرادی که آسم دارند بی خطر است. حمام منظم سونا می تواند از بیماری های تنفسی پیشگیری کند. اگرچه هیچ عامل خطری در بروز دیررس آسم یا COPD به طور کلی، سونا برای اکثر افراد مناسب است. افرادی که به بیماری کلیوی مبتلا هستند، باردار هستند، اخیرا دچار حمله قلبی شده اند، ناپایدار دارند یا تنگی شدید آیورت دارند که شریان اصلی قلب را باریک می کند، باید از سونا خودداری کنند. در طول جلسه سونا یک فرد عادی یک قطره عرق می ریزد. نوشیدن آب کافی در طول زمان بسیار مهم است. وقتی در سونا عرق می کنید، سموم بدن از طریق تعریق آزاد می شوند، بنابراین مهم است که در طول استفاده از سونا، آب کافی بنوشید، تا دچار کمبود آب نشوید. در طول یک جلسه در سونا، فشار خون می تواند کم و زیاد شود. گزارش ها حاکی از آن است که ضربان نبض می تواند درصد یا بیشتر بپرد. این میزان خون را هر دقیقه قلب دو برابر می کند. در صورت ابتلا به، احتیاط لازم را رعایت کنید و قبل از رفتن به سونا با پزشک مشورت کنید. استفاده مکرر از سونا ممکن است بر اسپرماتوژنز، منشا و رشد سلولهای اسپرم در اندام های تولید مثل مرد ت ثیر بگذارد. برخی اقدامات احتیاطی و ایمنی که باید هنگام استفاده از سونا به خاطر داشته باشید، عبارتند از: دقیقه یا کمتر زمان کافی برای استفاده از سونا است. برای کاربرانی که برای اولین بار استفاده می کنند، پنج دقیقه کافی است. مهم است که ببینید بدن شما چگونه به محیط سونا واکنش نشان می دهد. بعد از استفاده از سونا دو تا چهار لیوان آب بنوشید. نوشیدن آب در طول زمان در سونا نیز مشکلی ندارد. باید همیشه به کودکان در سونا نظارت داشته باشید. توصیه می شود که کودکان زیر پنج سال نباید از سونا استفاده کنند. این امر ممکن است خطر وقوع قلبی را در افرادی که از قبل بیماری قلبی دارند، افزایش دهد. الکل باعث کم آبی بدن می شود و خطر آریتمی، افت فشار خون و مرگ ناگهانی را افزایش می دهد. زنانی که باردار هستند و یا مبتلا به بیماری های مزمن پزشکی مانند هستند، باید قبل از استفاده از سونا با پزشک خود مشورت کنند. استفاده از سونا می تواند برای بسیاری از افراد آرامش بخش باشد. این غالبا علاوه بر تمرین و یا ماساژ استفاده می شود. سونا همچنین شناخته شده است که بسیاری از مزایای سلامتی را فراهم می کند. رعایت کلیه اقدامات احتیاطی لازم برای ایمن ماندن در هنگام استفاده از سونا بسیار مهم است. از سونا به عنوان جایگزین برای هر روش درمانی استاندارد استفاده نکنید. در صورت داشتن هرگونه بیماری سلامتی، به ویژه بیماری مزمن تنفسی، مهم است که قبل از استفاده از سونا با پزشک خود مشورت کنید. منبع:

می تواند مشکلاتی مانند تولد زودرس و نقص مادرزادی را برای کودک ایجاد کند. همچنین خطر ابتلا به سندرم مرگ ناگهانی در کودک شما را افزایش می دهد اگر باردار هستید، سیگار نکشید و از دود سیگار سیگاری و سیگار دوری کنید هرچه زودتر سیگار کشیدن را در دوران بارداری ترک کنید، سلامتی شما و کودک تان کمتر تحت عوارض احتمالی قرار می گیرد. سیگار از برگ توتون تهیه می شود. توتون و تنباکو دارویی به نام نیکوتین دارد. نیکوتین همان چیزی است که باعث می شود شما به سیگار کشیدن معتاد شوید. اعتیاد، نوعی بیماری مغزی است که باعث سیگار کشیدن می شود، حتی اگر خودتان نخواهید. اعتیاد بر کنترل خود و توانایی ترک سیگار ت ثیر می گذارد دود حاصل از تنباکو بیش از ماده شیمیایی دارد. حداقل مورد از این موارد برای افراد سیگاری و غیر سیگاری مضر است. حداقل مورد از آنها می توانند باعث سرطان شوند. تنفس حتی کمی دود تنباکو می تواند مضر باشد به همه اعضای بدن آسیب می رساند. حتی می تواند باعث بیماری های جدی و خطرناکی شود، از جمله اعتیاد دیابت سکته بیماری لثه بیماری قلبی و بیماری های ریوی مشکلات چشمی که می تواند منجر به کوری شود. دهان، گلو، کلیه ها و سایر اندام ها و سیگار کشیدن در دوران بارداری برای شما و کودک ضرر دارد. ترک سیگار، حتی قبل از بارداری، می تواند تغییر بزرگی در زندگی کودک شما ایجاد کند اگر در دوران بارداری سیگار می کشید، بیشتر از افراد غیر سیگاری احتمال دارد عوارض زیر را تجربه کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ، زایمان بیش از زمان شروع زودرس، قبل از هفته بارداری است. زمانی است که تخمک بارور شده در خارج از رحم کاشته و رشد می کند. بارداری خارج رحمی همیشه به سقط جنین ختم می شود. حتی می تواند مشکلات جدی و خطرناکی را برای یک زن باردار ایجاد کند. بیشتر اوقات، حاملگی خارج رحمی با جراحی برطرف می شود جفت در رحم رشد و از طریق بند ناف غذا و اکسیژن کودک را ت مین می کند. یک وضعیت جدی است که در آن جفت قبل از تولد از دیواره رحم جدا می شود. جفت سرراهی وضعیتی است که در آن جفت در رحم قرار گرفته و تمام یا بخشی از دهانه رحم را می پوشاند. اگر سیگار می کشید و باردار هستید یا به فکر باردار شدن هستید، به پزشک خود اطلاع دهید. هنگامی که در دوران بارداری سیگار می کشید، مواد شیمیایی مانند نیکوتین، مونوکسیدکربن و قطران از جفت و بند ناف به کودک منتقل می شوند این مواد شیمیایی برای کودک مضر است. آنها می توانند میزان اکسیژن دریافتی کودک را کاهش دهند. حتی ممکن است رشد کودک شما را قبل از تولد کند کند و به ریه ها و مغز کودک آسیب برساند اگر در دوران بارداری سیگار می کشید، به احتمال زیاد کودک شما عوارض و مشکلات زیر را تجربه خواهد کرد: تولد زودرس قبل از هفته بارداری از جمله نقص مادرزادی در دهان کودک به نام یا شکاف کام. نقص مادرزادی، وضعیتی است که در بدو تولد وجود دارد. آنها شکل یا عملکرد یک یا چند قسمت از بدن را تغییر می دهند. نقایص مادرزادی می تواند در سلامت کلی، چگونگی رشد بدن یا نحوه کار بدن مشکل ایجاد کند این به این معنی است که کودک شما با وزنی کمتر از پوند، اونس به دنیا آمده است که نیز نامیده می شود. مرگ غیر قابل توجیه نوزاد کوچکتر از سال است. معمولا هنگام خواب کودک اتفاق میفتد. گاهی اوقات مرگ گهواره نامیده می شود زیرا کودک اغلب در گهواره خود می میرد، دودی است که شما از سیگار یا سایر محصولات تنباکو شخص دیگری استنشاق می کنید. دود دست دوم برای شما و نوزاد خطرناک است. قرار گرفتن در معرض دود دست دوم در دوران بارداری می تواند منجر به تولد کودک با وزن کم یا نقص مادرزادی شود دود دست دوم حتی پس از تولد برای کودک شما خطرناک است. نوزادانی که در معرض دود دست دوم قرار می گیرند بیشتر در اثر جان خودشان را از دست می دهند. آنها همچنین در معرض بیماری های زیر قرار می گیرند: پنومونی یک عفونت در ریه ها است آسم یک وضعیت سلامتی است که بر مجاری تنفسی بدن ت ثیر می گذارد و می تواند باعث مشکلات تنفسی شود التهاب (تحریک، مانند قرمزی و تورم) در لوله های برونش است که هوا را به ریه های کودک منتقل می کند حتی می تواند باعث سرفه و تنگی نفس شود دود دست سوم همان دودی است که وقتی شخصی سیگار می کشد بر وسایلی مانند لباس، مبلمان، فرش، دیوارها، پوست و مو که در دود یا اطراف آن بوده است، قرار می گیرد. دود دست سوم به این وسایل می چسبد، با گذشت زمان جمع می شود و به سختی از بین می رود. دود دست سوم حاوی بیش از ماده شیمیایی است و برای زنان باردار، نوزادان و کودکان مضر است. نوزادان و کودکان زمانی که در دود دست سوم نفس می کشند یا وقتی چیزهایی را که در معرض دود سیگار شخص قرار گرفته اند در دهان خود لمس می کنند، ممکن است در معرض دود دست سوم قرار بگیرند. محققان در تلاشند تا بفهمند آیا دود سیگار باعث سرطان و سایر بیماری ها می شود یا نمی شود. حاوی مایعی است که معمولا شامل نیکوتین، طعم دهنده ها (مانند توت فرنگی، دارچین یا آدامس حباب دار) و سایر مواد شیمیایی است. بعضی از این سیگار ها، شبیه سیگارهای معمولی هستند. بعضی از آنها شبیه به قلم، میله های حافظه کامپیوتر یا استنشاق کننده های آسم به نظر می رسند. سیگارهای الکترونیکی به جای روشن شدن با باتری کار می کنند. طعم های مختلف سیگارهای الکترونیکی ممکن است به خصوص برای کودکان سرگرم کننده و جذاب به نظر برسد. لمس و یا نوشیدن مایعات سیگارهای الکترونیکی می تواند منجر به مسمومیت با نیکوتین شود. مسمومیت با نیکوتین می تواند کشنده باشد. علایم و نشانه های مسمومیت با نیکوتین، عبارتند از سردرد استفراغ گرفتگی شکم مشکلات تنفسی ضربان قلب سریع یا آهسته سیگارهای الکترونیکی حاوی مواد شیمیایی مانند نیکوتین هستند که می توانند به شما و کودک آسیب برسانند. طعم دهنده ها و سایر مواد شیمیایی موجود در سیگارهای الکترونیکی ممکن است برای شما و کودک تان مضر باشد. تنفس در بخار سیگار الکترونیکی شخص دیگری نیز می تواند مضر باشد. برای درک بهتر ت ثیر سیگارهای الکترونیکی بر زنان و نوزادان در دوران بارداری تحقیقات بیشتری لازم است ممکن است فکر کنید سیگارهای سبک یا ملایم گزینه های مطمین تری در دوران بارداری هستند. یا حتی بخواهید به جای ترک کامل سیگار، مصرف آن را کاهش دهید. درست است که هرچه سیگار کمتری بکشید، برای کودک بهتر است. اما ترک کامل آن، بهترین گزینه است هرچه زودتر سیگار کشیدن را در دوران بارداری ترک کنید، سلامتی شما و کودک می تواند بیشتر شود. بهتر است قبل از بارداری سیگار را ترک کنید. اما ترک در هر زمان از بارداری می تواند ت ثیر مثبتی در زندگی کودک شما داشته باشد به طور متوسط، افراد سیگاری سال زودتر از افراد غیر سیگاری می میرند. ترک سیگار خطر ابتلا به سرطان و سایر بیماری ها مانند را کاهش می دهد. ترک سیگار می تواند به شما کمک کند دندان تمیزتر، نفس تازه تر و حس چشایی بهتری داشته باشید. لکه های انگشتان و چین و چروک پوست شما کمتر شود. دید بهتر و عضلات و استخوان ها قویتری داشته باشید. تهیه برنامه ترک، یک روش عالی برای کمک به شما در ترک سیگار است. برای ترک راحت تر سیگار در دوران بارداری بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: در همان روزی که قصد تدرک سیگار را دارید تمام سیگارهای خود را، فندک و زیرسیگاری خود را دور بریزید. روز ترک را در تقویم خود ثبت کنید. دلایل و اهداف خود را برای ترک سیگار یادداشت کنید. وقتی به سیگار کشیدن فکر می کنید بهتر است به لیست نگاه کنید و آنها را به یادبیاورید. محرک هایی که شما را به سیگار کشیدن ترغیب می کند را شناسایی کرده و از آنها دور شوید. آنها می توانند فعالیت هایی باشند مانند صحبت کردن با تلفن یا پایان یک وعده غذایی که شما را به سیگار کشیدن ترغیب می کند. تشخیص عوامل محرک می تواند به شما در یادگیری روش های مدیریت آنها کمک کند. راه های مقابله با هوس سیگار کشیدن را پیدا کنید. به عنوان مثال، یادبگیرید وقتی اشتیاق به سیگار کشیدن دارید، چه کاری را می توانید جایگزین آن کنید. به عنوان مثال، به پیاده روی بروید تا ذهن شما را از استعمال سیگار دور نگه دارد. از یک توپ استرس کوچک استفاده کنید تا دستانتان را مشغول نگه دارد. میان وعده های غذایی یا آدامس بخورید تا چیزی در دهان شما باقی بماند از پزشک و یا مشاور خود در مورد راهکارهایی که به شما کمک می کند تا بتوانید سیگار را ترک کنید، مانند آدامس، اسپری بینی و داروها، مشورت بگیرید. استفاده از این موارد را بدون ت یید پزشک خود شروع نکنید. سعی کنید استرس خود را مدیریت کنید. می تواند محرک سیگار کشیدن باشد. مواردی را برای تسکین استرس مانند مراقبه، تنفس عمیق، ورزش یا گوش دادن به موسیقی مورد علاقه خود امتحان کنید. به خاطر پیشرفت خود به خودتان جایزه دهید. نقاط عطف را مانند روز، هفته و ماه بدون دود جشن بگیرید اگر در ترک کردن مشکلی دارید، به تلاش خود ادامه دهید! شما در حال انجام بهترین کارها برای خود و کودک تان هستید منبع

برخی، وجود دارند که با استفاده از آنها تا حدودی می توانید درد های ناشی از خستگی چشمی خود را کاهش دهید. به طور کلی، درد چشم پس از یک روز کار طولانی به کامپیوتر یا کار در خارج از عناصر و آلودگی های هوا کاملا رایج است. از طرفی هم، عفونت چشم همچنین می تواند باعث درد شود. چشم ها یکی از حساس ترین اعضای بدن هستند، بنابراین حتی درد خفیف نیز می تواند باعث نگرانی شما شود. علاوه بر این، وقتی صحبت از سلامت چشم می شود، هیچ کس نمی خواهد خطر کند. بسته به جایی که درد را تجربه می کنید، می تواند به دو دسته درد چشم و درد مداری تقسیم شود. شما ممکن است احساس سوزش یا خارش داشته باشید. چنین درد چشم به دلیل تحریک یک جسم خارجی در چشم، ورم ملتحمه، تحریک از لنزهای تماسی، سایش قرنیه، آسیب، یا حالت ناخن ایجاد می شود. درد مداری در اعماق چشم رخ می دهد و احساس درد، ریگ، چاقو یا ضربان می کنید. این نوع درد می تواند به دلیل گلوکوم، نوریت بینایی، میگرن، صدمات نافذ چشم و آیریتیس باشد. هنگامی که به دلیل مشکل جزیی باشد، بدون درمان یا درمان جزیی برطرف می شود. در این بین می توانید چند روش درمانی ساده و موثر را برای کاهش درد و بهبود سلامت چشم خود امتحان کنید. احتیاط: اگر علاوه بر درد چشم، یا درد ناشی از ضربه یا قرار گرفتن در معرض ماده شیمیایی یا نور، کاهش بینایی را نیز تجربه کردید، بلافاصله به چشم پزشک مراجعه کنید. برخی درمان های خانگی برای درد چشم، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر احساس می کنید نوعی جسم خارجی در چشم شما وجود دارد که باعث درد می شود، تمرین چشمک زدن را امتحان کنید. چشمان خود را کاملا ببندید و تا بشمارید. سپس، پلک ها را به هم فشار داده و دوباره تا بشمارید. در آخر، چشمان خود را باز کنید و تا بشمارید. چند بار این کار را تکرار کنید تا از درد راحت شوید. برای سالم نگه داشتن چشمان خود، باید تلاش آگاهانه داشته باشید تا هنگام استفاده از رایانه یا دستگاه های تلفن همراه خود، چشم های خود را بیشتر حرکت دهید. آکادمی چشم پزشکی آمریکا توصیه می کند از قانون / / استفاده کنید، یعنی برای هر دقیقه از زمان نمایش، به چیزی که حداقل فوت با آن فاصله دارد حداقل ثانیه نگاه کنید. یکی دیگر از راه حل های آسان درد چشم شستشو با آب است. با قرار گرفتن در معرض یک جسم خارجی یا ماده شیمیایی، مهم است که چشم ها را با آب مقطر ولرم یا یک محلول نمک بشویید. قاشق چای خوری نمک را در فنجان آب مقطر مخلوط کنید. محلول را بجوشانید و اجازه دهید کاملا خنک شود. از آن برای شستشوی کامل و یا شستشوی چشم آسیب دیده استفاده کنید. این درمان خانگی را روزی دو بار انجام دهید. توجه: در صورت امکان از آب مقطر استفاده کنید. زیرا آب لوله کشی ممکن است حاوی مواد شیمیایی و ناخالصی باشد. استفاده از کمپرس سرد روی چشم همراه با درد می تواند به شما کمک کند تا فورا تسکین پیدا کنید. همچنین باعث تسکین می شود، که می تواند به دلیل نوعی آلرژی باشد. پارچه ای را در آب سرد یخ خیس کنید، آن را بیرون آورده و روی چشم های خود قرار دهید. بعد از دقیقه آن را برداشته و چند بار دیگر تکرار کنید. در روش دیگر، مقداری یخ را در یک حوله نخی تمیز بپیچید. آن را روی پلک های بسته خود قرار دهید و پس از تا دقیقه آن را بردارید. این کار را یا بار تکرار کنید. اگر بلفاریت یا حالت ناخن دارید که باعث درد چشم می شود، کمپرس گرم را امتحان کنید. کمپرس گرم به پاک شدن غده چربی روغن یا فولیکول مو کمک می کند و روند بهبودی را تسریع می کند. علاوه بر آن، با بهبودی بلفاریت یا استیک، درد از بین می رود. یک پارچه نرم را به آب گرم آغشته کنید و رطوبت اضافی آن را بگیرید. حوله گرم را روی پلک های بسته خود قرار دهید. آرام باشید و به مدت دقیقه آرام نفس بکشید. پارچه را عوض کنید و یا بار این کار را تکرار کنید. از این روش درمانی یا بار در روز استفاده کنید. اگر چشمان شما به دلیل ساعت ها کار در مقابل لپ تاپ یا صفحه رایانه دچار خستگی و درد شده است، ماساژ درمانی را امتحان کنید. ماساژ همچنین به مقابله با درد ناشی از میگرن کمک می کند. مقداری روغن زیتون ولرم را به کف دست خود بمالید. با استفاده از انگشتان خود، پلک ها و عضلات بالای ابرو را به مدت حدود ثانیه به آرامی ماساژ دهید. سپس حدود ثانیه پلک های پایین خود را در برابر استخوان های پایین ماساژ دهید. در آخر، تا ثانیه دیگر شقیقه ها و استخوان های گونه فوقانی را ماساژ دهید این کار را روزانه یا بار انجام دهید. تکنیک ساده کف دست، برای تسکین چشم های خسته و دردناک عالی است. این روش به ویژه هنگامی مفید است که پس از خواندن یا صرف وقت زیاد در مقابل صفحه دسکتاپ، لپ تاپ یا تلویزیون چشمان شما خسته و دردناک می شود. صاف و در حالت راحت بنشینید. کف دست خود را به هم بمالید تا گرم شود. کف دست های گرم خود را روی پلک های بسته خود قرار دهید، اما فشار زیادی وارد نکنید. آرام باشید و از تاریکی حدود ثانیه لذت ببرید. چشمان خود را به آرامی باز کرده و به اطراف نگاه کنید. این کار را تا بار در یک جلسه تکرار کنید. گلاب یک درمان خانگی شناخته شده برای تسکین درد چشم است. همچنین دارای خواص ضد عفونی کننده قدرتمندی است که می تواند از انواع مختلف عفونت چشم پیشگیری و درمان کند. بررسی ها نشان داده که وقتی از گلاب در قطره های چشمی استفاده می شود، به دلیل خاصیت ضد عفونی کننده و ضد درد، به درمان ملتحمه کمک می کند. با استفاده از قطره چکان قطره گلاب خالص به طور مستقیم در چشم خود قرار دهید. این کار را دو بار در روز انجام دهید. در روش دیگر، یا قطره گلاب را در مقداری آب مقطر مخلوط کنید. از آن برای شستشوی چشم چند بار در روز استفاده کنید. بهترین راه برای جلوگیری از بروز درد چشم، مراقبت مناسب از چشم است. هنگام کار با ابزار دستی، ابزار برقی یا مواد شیمیایی صنعتی از عینک استفاده کنید. هنگام استفاده از مواد شیمیایی اسپری، آن را همیشه از چشم خود دور کنید. هنگام بازی های ورزشی مانند بسکتبال، راکتبال و تنیس از عینک ایمنی استفاده کنید. هنگام استفاده از مواد شیمیایی قوی مانند تمیز کردن مایعات، آمونیاک و مواد شوینده، آنها را از چشم دور نگه دارید. هنگامی که در محیط غبارآلود هستید، از عینک استفاده کنید تا از ورود ذرات کوچک و گرد و غبار به چشمان شما جلوگیری کند. خیره شدن به صفحه رایانه یا تلویزیون می تواند باعث خستگی و درد چشم شود، از این رو به طور مداوم از وقت صفحه خود استراحت کنید. اگر به جسم خارجی در چشم مشکوک هستید، چشم را به شدت مالش ندهید. در عوض، از روش های درمانی بالا برای از بین بردن آن استفاده کنید. برای موارد خفیف ناراحتی چشم، هر کاری را که انجام می دهید متوقف کنید، چشم های خود را ببندید و بگذارید استراحت کنند. اگر از لنزهای تماسی استفاده می کنید، برای جلوگیری از صدمات چشمی مربوط به لنزهای تماسی از مراقبت های منظم و منظم چشم استفاده کنید. هنگامی که چشم درد دارید، به جای استفاده از عینک، به قرنیه چشم خود فرصت دهید تا بهبود یابد. هنگام عفونت چشم از استفاده از آرایش چشم خودداری کنید. برای اطمینان از سلامت چشمان خود مرتبا چشمان خود را تحت نظر متخصص قرار دهید. منبع:

یا سندرم نشخوار کودکان نوعی اختلال غذایی بسیار شایع است که در کودکان دیده می شود. به عنوان یک پدر و یا یک مادر، شما در دوران کودکی یا اوایل کودکی فرزندتان، با مشکلات زیادی روبرو می شوید. این مشکلات کمابیش شامل برخی از اختلالات جسمی یا دیگر موارد است. از بین این اختلالات که ممکن است نوزاد یا کودک شما از آن رنج ببرد، اختلال نشخوار کودکان یکی از موارد آزار دهنده و مهم است. اختلال نشخوار کودکان، نوعی اختلال در خوردن غذا است. این یک وضعیت خاصی محسوب می شود که در آن نوزاد یا کودک غذا را از بالا می آورد و مرتبا شروع به جویدن آن می کند. پس زدن غذا از معده و سپس جویدن آن در این اختلال، بلعیدن مجدد آن را به دنبال دارد. در بیشتر موارد، غذا توسط کودک تف شده و به بیرون ریخته می شود. نارسایی مجدد هنگامی اتفاق میفتد که غذای تازه دریافت شده به مری، گلو و دهان برمی گردد، اما به صورت استفراغ به طور غیر ارادی یا اجباری از دهان خارج نمی شود. معمولا کودکانی که به این اختلال مبتلا شده اند، الگوی غذایی طبیعی دارند. عادت نشخوار غذا، قبل از اینکه به عنوان یک اختلال مطرح شده و نیاز به درمان پیدا کند، باید حدود یک ماه در کودک شما ادامه پیدا کند. سندرم نشخوار کودکان اغلب با پرخوری عصبی، بیماری ریفلاکس معده و مری GERD برخی از افراد دارای سندرم نشخوار کودکان مرتبط با اختلال تخلیه رکتوم هستند که در آن هماهنگی ضعیف عضلات کف لگن منجر به یبوست مزمن می شود. پیش از این به نظر می رسید که این بیماری در نوزادان و افراد دارای ناتوانی در رشد شایع است. اکنون مشخص شده است که این بیماری مربوط به سن نیست، زیرا ممکن است در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان رخ دهد. سندرم نشخوار کودکان بیشتر در افرادی که اضطراب، افسردگی یا سایر اختلالات روانپزشکی دارند، رخ می دهد. تحقیقات پزشکی در این زمینه نتوانسته است دلیل مناسبی را برای این اختلال نشان دهند. با این حال، قاطع ترین دلایلی که باعث ایجاد این اختلال در کودک شده، عمدتا روانشناختی است. بررسی ها نشان داده است که اختلال نشخوار کودکان در صورت بروز استرس و اضطراب در کودکان مشاهده می شود. استرس در خانواده می تواند منجر به اختلال نشخوار در کودک شود. در واقع با این کار، کودک به نوعی به دنبال مقابله با تنش های روانی موجود در محیط پیرامونش است. بررسی ها نشان داده، جویدن مداوم توسط اکثر کودکان باعث آرامش آنها می شود. دلیل دیگری که می تواند این اختلال را تحریک کند، یک بیماری طولانی مدت است. به طور کلی، علت اصلی این اختلال مشخص نیست. این اختلال می تواند هر کودک بالای سه ماه را تحت ت ثیر قرار دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چگونه می توانید تشخیص دهید که فرزند شما دارای اختلال نشخوار کودکان است؟ جدا از اینکه عادت بازگشت غذا از معده، مکررا و یک به مدت یک ماه یا بیشتر طول می کشد، علایم دیگری برای تشخیص این اختلال در کودکان نیز وجود دارد. از طریق آن علایم، ممکن است بتوانید بفهمید کودک شما از این اختلال رنج می برد یا خیر. این علایم عبارتند از: پرتاب غذا از دهان به بیرون کاهش وزن بوی بد دهان و شکاف لب مشکلات گوارشی و معده درد که کودک شما از آن رنج می برد. حرکاتی مانند قوس پشت، سفت شدن عضلات شکم و نگه داشتن سر به عقب در کودک اگرچه این علایم اختلال نشخوار کودکان، قطعی نیست، اما می توانند نشان دهنده این باشند که کودک شما ممکن است از این اختلال رنج ببرد. علایم و نشانه های اختلال نشخوار کودکان در کودکان و بزرگسالان یکسان است. بزرگسالان به احتمال زیاد غذای پس زده را تف می کنند. کودکان به احتمال زیاد مواد غذایی را دوباره احیا می کنند و دوباره آنها را قورت می دهند. اختلال نشخوار کودکان با سایر اختلالات خوردن، به ویژه پرخوری عصبی ارتباط دارد، اما چگونگی ارتباط این شرایط هنوز مشخص نیست. ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM - V ) معیارهای تشخیصی زیر را برای اختلال نشخوار کودکان مشخص می کند: بازگشت منظم غذا حداقل برای یک دوره یک ماهه. غذای پس زده شده ممکن است تف شود، دوباره احیا یا دوباره قورت داده شود. نارسایی مجدد ناشی از یک بیماری پزشکی، مانند اختلال دستگاه گوارش نیست. عقب ماندگی همیشه در رابطه با اختلال غذایی دیگری مانند بی اشتهایی عصبی، اختلال پرخوری یا پرخوری عصبی رخ نمی دهد. هنگامی که نارسایی در کنار اختلال فکری یا رشد دیگری رخ می دهد، علایم به حدی شدید هستند که نیاز به کمک پزشکی دارند. علایم اختلال نشخوار کودکان با علایم ریفلاکس اسید و GERD متفاوت است: در ریفلاکس اسید، اسیدی که برای تجزیه غذا در معده استفاده می شود به مری می رود که ممکن است باعث سوزش در قفسه سینه و طعم ترش در گلو یا دهان شود. در ریفلاکس اسید، غذا گاهی اوقات برمی گردد، اما طعم آن ترش یا تلخ است، که این وضعیت در مورد غذای برگردانده شده در اختلال نشخوار کودکان صدق نمی کند. ریفلاکس اسید به ویژه در بزرگسالان. بیشتر در شب اتفاق میفتد، زیرا دراز کشیدن در شب باعث برگشت محتویات معده به مری می شود. اختلال نشخوار فورا پس از مصرف غذا رخ می دهد. علایم اختلال نشخوار کودکان به درمان ریفلاکس اسید و GERD پاسخ نمی دهند. اختلال نشخوار کودکان می تواند هر کس را تحت ت ثیر قرار دهد، اما این بیماری بیشتر در نوزادان و کودکان دارای معلولیت ذهنی دیده می شود. برخی منابع بیان می کنند که اختلال نشخوار کودکان به احتمال زیاد زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما برای ت یید این مورد نیاز به مطالعات بیشتری است. عوامل دیگری که ممکن است خطر ابتلا به اختلال نشخوار کودکان را در کودکان و بزرگسالان افزایش دهد عبارتند از: سابقه بیماری حاد سابقه بیماری روانی تجربه یک اختلال روانپزشکی تحت یک عمل جراحی بزرگ سابقه تجربه استرس زا برای شناسایی چگونگی ت ثیر این عوامل در اختلال نشخوار کودکان تحقیقات بیشتری لازم است. سندرم نشخوار فوری و درمان نشده می تواند به لوله بین دهان و معده (مری) آسیب برساند. سندرم نشخوار کودکان همچنین می تواند باعث موارد زیر شود: کاهش وزن ناسالم سوء تغذیه فرسایش دندان بوی بد دهان انزوای اجتماعی هیچ روند تشخیصی مشخصی برای این اختلال وجود ندارد. درمان بستگی به حذف سایر اختلالات و همچنین سن و توانایی شناختی دارد. رفتار درمانی برای درمان افراد فاقد معلولیت رشد که دارای سندرم نشخوار کودکان هستند کاربرد دارد. در این تنفس دیافراگم از انقباضات شکم و برگشت مجدد جلوگیری می کند. بیوفیدبک بخشی از رفتار درمانی برای سندرم نشخوار کودکان است. در طول بازخورد زیستی، عکس العمل ها می تواند به شما یا فرزندتان کمک کند تا مهارت های تنفسی دیافراگماتیک را برای مقابله با نشخورا مجدد یاد بگیرید. برای نوزادان، درمان معمولا کار با والدین یا مراقبان برای تغییر محیط و رفتار کودک است. شما باید با یک پزشک مشورت کنید و به دنبال اصلاح رفتار کودک خود باشید. بهترین راه برای اطمینان از پیشگیری ابتلا کودک شما به سندرم نشخوار کودکان، ایجاد محیط آرام و به دور از استرس در خانواده است. اگر نشخوار مکرر به مری آسیب برساند، ممکن است داروهای مهارکننده پمپ پروتون مانند ازومپرازول (نکسیوم) یا امپرازول تجویز شود. این داروها می توانند از پوشش مری محافظت کنند. برخی از افراد مبتلا به سندرم نشخوار کودکان ممکن است از درمان با دارو استفاده کنند که در تسکین معده در دوره بعد از غذا موثر است. شما می توانید با مراجعه به پزشک خانواده یا فرزند خود شروع کنید. اما احتمالا به پزشکی که متخصص اختلالات گوارشی است (متخصص گوارش) ارجاع داده می شوید. برای سندرم نشخوار، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است: به احتمال زیاد علت این علایم چیست؟ آیا علل احتمالی دیگری نیز وجود دارد؟ آیا این وضعیت احتمالا موقتی است یا در طولانی مدت ادامه پیدا می کند؟ چه درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا گزینه دیگری برای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می دهید وجود دارد؟ آیا محدودیت های غذایی توصیه می شود که باید در مورد کودک خود، آنها را رعایت کنم؟ پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما می پرسد، مانند: علایم از چه زمانی شروع شده است؟ آیا علایم با هر وعده غذایی بروز می کند؟ شدت علایم چقدر است؟ به نظر شما چه چیزی باعث بهتر و یا بدتر شدن علایم شما می شود؟ اختلال نشخوار در کودکان نوعی بیماری است که در آن افراد به طور مکرر و ناخواسته غذای هضم نشده یا تا حدی هضم شده را از معده تف و آن را به دهان آورده و سپس آن را دوباره قورت می دهند یا آن را تف می کنند. طبق گزارشات از آنجا که غذا هنوز هضم نشده است، مزه طبیعی و اسیدی ندارد. نشخوار فکری معمولا در هر وعده غذایی، کمی بعد از خوردن غذا اتفاق میفتد. مشخص نیست که چند نفر به این اختلال مبتلا هستند. درمان ممکن است شامل رفتار درمانی یا داروها باشد. رفتاردرمانی که شامل آموزش تنفس از دیافراگم به افراد می شود، درمان معمول انتخابی است. جویدن آدامس ممکن است درتسکین برخی علایم سندرم نشخوار کودکان در بزرگسالان موثر باشد. تشخیص اختلال نشخوار کودکان دشوار و طولانی مدت است. پس از تشخیص، پیش آگهی آن عالی است. درمان اختلال نشخوار کودکان در اکثر افراد موثر است. در برخی موارد، اختلال نشخوار کودکان حتی به خودی خود برطرف می شود. منابع:

به اهمیت کلی بازی برای کودکان و به تعادل رسیدن رشد کلی کودک مربوط می شود. بررسی ها نشان می دهد که ترکیب بازی در محیط داخلی و فعالیت بدنی در فضای باز برای سالم ماندن رشد کودک بسیار مهم است. یکی از فواید بازی کودکان در فضای باز، این است که کودکان خردسال را ترغیب می کند بدن و ذهن خود را پرورش دهند. بازی در فضای باز تمام حواس کودکان را درگیر می کند و از این لحاظ کودک شما هم از نظر جسمی و هم روانی، سالم تر می ماند. برخی از فواید بازی کودکان در فضای باز، عبارتند از: روحیه آنها را تقویت می کند. عملکرد شناختی را بهبود می بخشد. اکتشاف و خلاقیت را تشویق می کند. به رشد مهارت های حرکتی کمک می کند. آنها را قادر به انجام تمرینات با شدت متوسط می کند. کم تحرکی و بسیاری از مشکلات سلامتی مرتبط با آن را کاهش می دهد. در نهایت، فعالیت های فضای باز به کودکان کم سن و سال در رشد، سالم تر و مقاوم تر کمک خواهد کرد. برخی از مزایای بالقوه بازی در فضای باز برای کودکان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بازی در فضای باز می تواند یک روش برای افزایش توانایی یادگیری کودکان خردسال باشد. یک فضای بیرونی، فضای یادگیری را فراهم می کند که در آن کودکان بتوانند چیزهای جدیدی را یاد بگیرند. بازی گروهی با سایر دوستان و هم سن و سالان می تواند به کودکان کمک کند تا دروس و مهارت های اساسی را یاد بگیرند که تنها با یادگیری در کلاس یا کتاب به آنها آموزش داده نمی شود. بازی در فضای باز همچنین به کودکان خردسال کمک می کند تا یادبگیرند که یادگیری یک فرآیند مداوم است که حتما نیاز به کلاس درس ندارد. رشد جسمی به اندازه رشد ذهنی، مهم و ضروری است. بازی در فضای باز، یک شکل عالی برای بهبود سلامت جسم و روان کودکان است. وقتی کودکان خردسال به بازی های خارج از خانه بپردازند، فعالیت بدنی آنها افزایش می یابد. حتی انرژی و استقامت آنها در طول روز تقویت می شود. بازی در فضای باز نه تنها باعث بهبود خلق و خوی آنها خواهد شد. بلکه باعث افزایش سطح آمادگی جسمانی و توانایی سیستم ایمنی بدن آنها نیز خواهد بود. بازی در فضای باز به افزایش انعطاف پذیری، تقویت عضلات و مفاصل و بهبود چابکی کمک می کند. در طول اوقات خارج از خانه، کودکان با هم معاشرت می کنند و در محیط های جدید قرار می گیرند. بنابراین آنها را برای بهتر شدن ترغیب می کند. به عنوان مثال، وقتی کودکان، به صورت گروهی بازی می کنند، چگونگی کار کردن در گروه ها را یاد می گیرند. همچنین یاد می گیرند که چگونه مراقب یکدیگر باشند و با احترام با دیگران رفتار کنند. بعلاوه، هنگامی که کودکان خردسال در پارک محلی یا منطقه بازی با بچه های جدید را ملاقات می کنند، فرصتی را برای کشف تجربیات جدید و دوستان جدید پیدا می کنند. در مقایسه با کودکان که وقت خود را در خانه می گذرانند، کودکان کم سن و سال که اغلب در فضای باز بازی می کنند با دیگران راحت تر و بهتر ارتباط برقرار می کنند. آنها مجبور می شوند دوستانی جدید پیدا کنند یا به کودکان مختلف نزدیک شوند. در نتیجه مهارت های اجتماعی و ارتباطی خود را بهبود می بخشند. طبیعت، لازمه بقای همه موجودات زنده است. هنگامی که کودکان خردسال وقت خود را در فضای باز می گذرانند، با طبیعت بیشتر و نزدیک تر تماس برقرار می کند. هرچه کودک شما زمان بیشتری در طبیعت باشد، دلبستگی، عشق و علاقه بیشتری به آن پیدا می کنند. کودکان شما باید از همان کودکی به طبیعت علاقه مند شوند. بر همین اساس، می توانید آنها را به سفر و طبیعت گردی ببرید. حتی اثرات گرم شدن کره زمین و جنگل زدایی را به آنها بیاموزید. بازی در فضای باز علاوه بر بهبود عملکرد شناختی، برای رشد بدن هم ضروری و مهم است. هنگامی که کودکان خردسال وقت خود را برای دویدن در پارک محلی یا پیاده روی می گذرانند، بدن، آنها را به چالش می کشند که به تقویت عضلات کمک می کند. همچنین، فعالیت های خارج از منزل به کودکان کمک می کند خطرات موجود را ارزیابی کرده و راه های مقابله با آنها را یاد بگیرند. بازی در فضای باز به آنها کمک می کند، مهارت های جدید را با اطمینان فرا بگیرند. حتی کوچکترین چیزها کودکان خردسال را متحیر می کند و آنها می توانند فورا از کوچکترین چیزها الهام بگیرند. این که آیا در منطقه بازی با نظارت بزرگسالان با شن بازی می کنند یا با دوستان خود در محوطه مدرسه می دوند، فضای بیرون باعث پیشرفت خلاقیت می شود. فضاهای باز و کمبود محدودیت، آزادی بیشتر را تضمین می کند و تخیل کودک را برمی انگیزد. این در درجه اول به این دلیل است که کودک بسیار کنجکاوتر در مورد محیط محلی و محیط فعلی خود است. آنها نه تنها سریعتر متوجه مسایل می شوند، بلکه سریعا یاد می گیرند زیرا ذهن آنها پذیرای انبوهی از اطلاعات است. یکی از مهمترین مزایای بازی در فضای باز و گذراندن اوقات در طبیعت، بهبود توجه، به ویژه برای کودکان خردسال مبتلا به اختلال بیش فعالی و کمبود توجه ( ADHD ) است. همچنین بازی در فضای باز، برای بهبود عملکرد در مدرسه شناخته شده است. بر خلاف شرکت در کلاس درس، اوقات فراغت به عنوان تفریح در نظر گرفته می شود. کودکان خردسال، تلاش زیادی برای برنده شدن در ورزش های خارج از منزل انجام می دهند، که به تمرکز زیادی نیاز دارد. بنابراین، بازی در فضای باز همراه با مزایای جسمی، دارای مزایای ذهنی است. بازی در فضای باز، مجموعه ای از اشیا را برای بازی با کودکان ارایه می دهد. حتی به آنها کمک می کند مهارت های حرکتی خوب و خوشایند خود را بسازند و آنها را بهبود بخشند. مهارتهای حرکتی آنها را به طریقی رشد می دهد. در چند سال اول زندگی آنها، کار بر روی این مهارت ها و ایجاد خلاقیت در آنها بسیار مهم است. از این رو، درگیر کردن کودکان با اشیا برای رشد این مهارت ها از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. این را علم یا یک واقعیت بنامید، اما ثابت شده است که فضای باز، باعث خوشحالی افراد می شود. زیبایی طبیعت، آفتاب گرم و هوای پاک، باعث تحریک هورمون های شاد درون مغز و افزایش روحیه در افراد خواهد شد. بازی در فضای باز، یک خروجی عالی برای کودکان است تا هرگونه ناامیدی یا انرژی جمع شده را به طور مثبت آزاد کنند. در این شرایط علاوه بر اینکه، آنها در طول روز روحیه شادتری دارند و به آنها کمک می شود شب راحت بخوابند. دیدن اشیاء از منظرهای مختلف، بسیار حیاتی است. با بازی در فضای باز می توانید این مسیله را در کودک تقویت کنید. کودکان خردسالی که همیشه در خانه می مانند علاقه ای به آنچه در خارج از چهار دیوار آنها اتفاق میفتد، ندارند. این یک دنیای کاملا جدید است که در آنجا وجود دارد. اما اگر یک بار کودک را به محیط بیرون و اطراف خودش ببرید، به طور حتم دیگر علاقه به ماندن در خانه ندارد. آنها در این دنیای جدید، قادر به مشاهده و رشد عقاید و رسیدگی به مشکلات و راه حل های ایده آل برای مشکلاتشان هستند. اینها تنها برخی از مزایای عمده بازی در فضای باز برای کودکان خردسال است. اما همین که کودک خود را آزاد بگذارید، موارد بیشتری را خواهید آموخت. انجام هر کاری با اعتدال مهم است و این شامل بازی در فضای باز نیز می شود. بازی در فضای باز عوارض و خطرات زیادی ندارد. اما بهتر است بین همه فعالیت ها تعادل را رعایت کنید. برخی عوارض و معایت بازی در فضای باز برای کودکان، عبارتند از: بعضی اوقات، به دلیل علاقه به بازی در فضای باز، ممکن است کودکان کم سن و سال بیش از حد غیرقابل کنترل باشند. این وضعیت می تواند باعث مشکلات سلامتی مانند فشارهای جسمی شود. تفریح بیش از حد در فضای باز می تواند کودک را از مطالعه یا سایر جنبه های زندگی غافل کند. همانطور که قبلا ذکر شد، ایجاد تعادل کامل بین همه فعالیت ها، از جمله مطالعه و بازی در فضای باز، مهم است. در بعد از ظهرهای گرم، محافظت از پوست بدون ضد آفتاب می تواند در طولانی مدت منجر به مشکلات پوستی شود. به همین ترتیب، در زمستان، هر کودک برای گرم نگه داشتن خود به لباس مناسب نیاز دارد. هر فصلی با نگرانی های ایمنی خود همراه است که باید آنها را در نظر بگیرید. بازی در فضای باز به نگهداری و مراقبت منظم از کودک از دور ریختن سطل زباله گرفته تا انتقال هرگونه ابزار، وسایل یا شاخه های تیز نیاز دارد. باید منطقه را برای کودک خود ایمن نگه دارید. هنگامی که به پیاده روی یا پیک نیک در جنگل می روید، بهتر است یک اسپری دافع حشرات را به دنبال خود داشته باشید. این می تواند از کودک شما برای ابتلا به عفونت و گزش محافظت کند. کودکان ممکن است هنگام بیرون رفتن از خانه با غریبه ها تماس داشته باشند. بنابراین، شما باید در مورد غریبه ها با کودک خود صحبت کنید. یک راه آسان برای بیرون بردن کودکان از خانه این است که حیاط خانه خود را به یک زمین بازی تبدیل کنید. فقط با داشتن برخی امکانات انگشت شماری و ایده های خلاقانه مانند آویزان کردن تاب لاستیک، چادر زدن یا پر کردن تخت باغ با شن و ماسه، می توانید به کودک خود یک مکان بازی آماده برای کاوش تهیه کنید. هنگامی که کودکان خردسال بیش از حد فوتبال بازی کرده اند، می توانید آنها را با یک ورزش جدید مانند بیس بال، بسکتبال یا تنیس آشنا کنید. مطمین شوید که ورزش های مناسب کودکان را انتخاب می کنید. از مواردی مانند طناب پرشی و توپ که بازی در فضای باز را تشویق می کنند استفاده شود. بخاطر فواید بازی کودکان در فضای باز مهم است که برای بازی کردن کودکانتان در فضای باز زمانی را اختصاص دهید. کودکان، بازی در فضای باز را دوست دارند. آنها تفریحات در فضای باز را به عنوان یک تفریح بیهوده نمی دانند. به کودک خود اجازه دهید تا در محیط بیرون از خانه، کوهنوردی، غلت خوردن، دویدن، چرخش و فعالیت های دیگری را یاد بگیرد. منبع:

در پاسخ به اینکه، باید به این مورد اشاره کرد که پرتاب وسایل توسط کودکان نوپا طبیعی است تا زمانی که به الگوی رفتاری تبدیل شود. پرتاب وسایل، به مهارت های حرکتی پیشرفته و هماهنگی چشم نیاز دارد. از این رو، عمل پرتاب کردن معمولا نتیجه رشد کودکان است. با این حال، اگر کودک شما عادت دارد چیزهایی را پرتاب کند، چه برای جلب توجه و چه به دلیل برخی مسایل اساسی، این مسیله می تواند برای شما نگران کننده باشد. دانستن دلایلی که باعث می شود کودکان نوپا وسایل خود را پرتاب کنند ضروری است. برای درک اینکه چرا کودکان نوپا وسایل را پرتاب می کنند و چگونه می توانید به آنها در مدیریت چنین کارهایی کمک کنید این مقاله را کامل بخوانید. عمل پرتاب اشیا می تواند چندین دلیل اساسی داشته باشد. یک کودک نوپا ممکن است به دلایل زیر اشیاء اطراف خودش را پرتاب کند. که عبارتند از: کودکان نوپا حس کنجکاوی دارند و از طریق بررسی وسایل، چیزهای جدیدی را یاد می گیرند. پرتاب وسایل می تواند برای کودکان نوپا بسیار جالب باشد. آنها ممکن است این کار را انجام دهند تا مشاهده کنند که هنگام پرش، سقوط، پاشیدن یا خرد شدن همه چیز چه اتفاقی میفتد. این روش کودک نوپا، برای تعیین علت و معلول است. بررسی عکس العمل اطرافیان به پرتاب اشیاء می تواند به آنها در درک محیط و چیزهای اطراف کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان نوپا، جلب توجه شخص مورد علاقه خود را دوست دارند. آنها کارهای زیادی را برای جلب توجه مردم انجام می دهند. پرتاب اشیاء یکی از اقدامات جلب توجه شما است. اگر مشاهده کنند که به آنها توجه نمی شود، به احتمال زیاد دوباره آن را تکرار می کنند. کودک نوپا معمولا هنگامی که والدین یا دیگران به کار مشغول هستند یا با شخص دیگری صحبت می کنند، از این حقه استفاده خواهند کرد. کودکان نوپا با بازی های مشابه و همان اسباب بازی ها به راحتی خسته می شوند. بنابراین، آنها ممکن است روش های مختلف استفاده از اشیا یکسان یا بازی با اسباب بازی های مشابه را امتحان کنند. پرتاب کردن، یکی از روش های بازی با اسباب بازی قدیمی یا یک شی است که کودک نو پا اکنون آن را کسل کننده می داند. در این وضعیت پرتاب به بازی جدید تبدیل می شود و اگر کودک نوپا با آن سرگرم شود، احتمالا آن را تکرار می کنند. برخلاف بزرگسالان، کودکان نوپا ابراز احساسات خود را از طریق کلمات دشوار می دانند. آنها معمولا از طریق اعمالی مانند گریه یا پرتاب اشیاء ارتباط برقرار می کنند. پرتاب وسایل می تواند خشم، ناراحتی یا ناامیدی را به دلایل اساسی دیگری مانند درد یا گرسنگی به شما منتقل کند. کودک نوپا استفاده درست از اشیا را درک نمی کند. برای درک استفاده صحیح، آنها را پرتاب می کند. آنها همچنین این کار را برای این که از شخص دیگری یاد گرفته و تقلید می کنند، انجام می دهند. به عنوان مثال، آنها کودک بزرگتری را در حال پرتاب توپ می بینند، و بعدا هنگامی که هر چیز گردی به کودک نوپا داده می شود، بلافاصله آن را دور می اندازند. اگر کودک شما به پرتاب کردن اشیاء عادت کند، ممکن است به یک ویژگی رفتاری برای آنها تبدیل شود. کودک نوپایی که عادت به پرتاب اشیاء دارد احتمال دارد صفات نامطلوب زیر را بروز دهد: اگر در لحظه مناسب متوقف و اصلاح نشود، کودک نو پا ممکن است این رفتار را در هر مکان و زمان، بدون توجه به مناسب بودن شرایط، تکرار کند. به عنوان مثال، کودک نوپایی که عادت به پرتاب وسایل دارد، ممکن است حتی در رستوران غذا و قاشق و چنگال را پرتاب کند. اگر این عادات نامناسب اصلاح نشوند، می توانند جزیی جدایی ناپذیر از شخصیت کودک شوند. کودک نوپا بزرگ خواهد شد و یاد می گیرد که پرتاب اشیاء برای نشان دادن خشم یا ناامیدی اشکالی ندارد. این عادت حتی ممکن است تا سال های نوجوانی کودک نوپا نیز ادامه پیدا کند. والدین باید اقدامات لازم را انجام دهند تا از تبدیل شدن پرتاب وسایل به عادت آنها و ویژگی شخصیتی کودک پیشگیری کنند. شما می توانید برای پیشگیری از این عادت، اقدامات زیر را انجام دهید: علت و نتیجه پرتاب اشیایی را که نباید پرتاب شوند را به کودک نوپا بیاموزید. از زبان ساده و لحن مودبانه برای نشان دادن شکستگی اشیا و استفاده صحیح از اشیاء استفاده کنید. هر زمان که کودک نوپا اسباب بازی پرتاب کرد، آن را برای مدتی بردارید. یک قانون تنظیم کنید که هر بار که کودک نوپا چیزی را پرتاب می کند، آن جسم برداشته می شود. این روش باعث می شود کودک نوپا متوجه شود که پرتاب وسایل رفتاری غیرقابل قبول است. وقتی به نظر می رسد کودک تمایل به پرتاب اشیا دارد یا وقتی می خواهد علت و معلول را آزمایش کند گزینه های دیگری را ارایه دهید. این می تواند برای کودکان نوپا که غالبا از روی کنجکاوی اشیا را پرتاب می کنند مفید باشد. می توانید به آنها اشیای دیگری مانند توپ برای پرتاب کردن بدهید. این کار به کودک نوپا کمک خواهد کرد بین اشیایی که قرار است پرتاب شوند و آنهایی که مجاز به پرتاب شدن نیستند، تفاوت قایل شود. هر وقت دیدید کودک نوپا همانطور که انتظار می رود رفتار می کند، از آنها تعریف کنید. اگر آنها بدون پرتاب کردن با یک اسباب بازی بازی می کنند، می توانید بگویید، عالی است که دیگر آن را نمی اندازید یا شما پسر/دختر خوبی هستید که اسباب بازی را نمی اندازد اما به آن اهمیت می دهد. تحسین رفتار خوب، کودک را به تکرار آن ترغیب می کند. به یاد داشته باشید، فرزندتان شما را تماشا می کند. کودکان نوپا با تماشای بزرگسالان رفتارهای جدیدی یاد می گیرند و سعی در کپی کردن کارهای آنها دارند. اگر کودک نوپا مشاهده کند که وقتی ناامید یا ناراحت شده اید اشیاء را پرت می کنید، تحت ت ثیر قرار می گیرند تا همان کار را انجام دهند. اگر می خواهید عادت های فرزندتان را تغییر دهید، باید با فعالیت های صحیح به آنها بیاموزید. برخی از کودکان نوپا ممکن است دلایل معتبری برای پرتاب اشیا داشته باشند و درک آنها برای شما ضروری است. هنگامی که کودک نوپای شما اشیا را پرتاب می کند، مشاهده کنید و دلیل آن را سعی کنید متوجه شوید. به عنوان مثال، شاید وقتی کودک نوپا گرسنه باشد یا از وقت خوابش گذشته باشد، اشیاء را پرتاب کند. علت اصلی پرتاب را تعیین کنید و سپس برطرف کنید. می توانید به طور غیرمستقیم عادت کودک نوپا را متوقف کنید. وقتی کودک نوپا روحیه خوبی دارد، کلمات و اعمال را برای بیان احساسات خود به آنها بیاموزید. به آنها بیاموزید که اگر مشکلی دارند یا احساس ناراحتی یا ناامیدی می کنند، همیشه می توانند به جای پرتاب چیزها، از کلمات برای انتقال احساسات خود به والدین استفاده کنند. کودک زبان عشق را بیشتر از خشم می فهمد. وقتی به نشان دادن عکس العمل رفتار کودک می پردازید، سعی کنید آرام باشید. اگر نمی توانید خشم خود را در همان لحظه کنترل کنید، کمی وقت بگذارید و بعدا با کودک نوپای خود صحبت کنید. نیرو و عصبانیت بیش از حد می تواند کودک نوپا را وادار به عصبانیت کند و پرخاشگرانه اشیا را پرتاب کند. مشکلات ایجاد شده توسط کودک نوپای خود را با هم مرتب کنید. به کودک نشان دهید چگونه پرتاب کردن اشیا می تواند به آنها آسیب برساند و هرگز دیگر نمی توان آنها را پس داد. بگذارید کودک نوپای شما با جایگزینی هر چیزی که پرتاب می کنند و نمی شکند، میزان آسیب را درک کند. اگر کودک نوپای شما عادت دارد غذا پرتاب کند، رفتار صحیح و آداب سفره را به او بیاموزید. این کار را می توانید با غذا دادن به کودک در وعده های غذایی کل خانواده، نشان دهید. به کودک نوپای خود اهمیت غذا خوردن آرام و بدون پرتاب غذا به اطراف را بیاموزید. بعضی از کودکان نوپا وقتی سیر هستند تمایل به پرت کردن غذا دارند. با حرکات و کلمات مودبانه به آنها رفتار صحیح بیاموزید. صبر، همدلی و سازگاری همان چیزی است که شما برای ترک کردن یا ایجاد عادت در کودکان به آن نیاز دارید. مطمین شوید که رفتار مناسب را از طریق تمرین منظم فوق تقویت می کنید. اگر کودک نوپا شما ویژگی های زیر را داشته باشد، می توانید با پزشک درمورد رفتار کودک خود مشورت کنید: این رفتار ها عبارتند از: بدون هیچ دلیل مشخصی اشیا را پرتاب می کند. به تلاش مداوم شما در اصلاح عادت پاسخ نمی دهد. بیشتر مواقع اشیاء را به ست دیگران پرتاب می کنند. هر بار که چیزهایی را پرتاب می کنند عصبانیت یا ناامیدی شدید را نشان می دهد. پرتاب اشیا را حتی در شرایطی که بتوانند به راحتی با شما ارتباط برقرار کنند ترجیح می دهد. برای چنین الگوهای رفتاری با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. در بعضی موارد، اینها ممکن است نشانه های اوتیسم باشد، اما شما خودتان نباید هیچ نتیجه ای بگیرید. کودک نوپای شما چندین آزمایش را برای نتیجه گیری از وجود اوتیسم انجام می دهد، اما تنها در صورت مشکوک بودن پزشک، شما می توانید نتیجه گیری کنید. انداختن چیزها معمولا در بین کودکان نوپا یک عادت معمول است و معمولا با درک بهتر کودک از اشیا، این عادت برطرف می شود. والدین نقش مهمی در ایجاد عادت های خوب در فرزندان خود دارند. بنابراین، به کودک نوپای خود روش صحیح استفاده از اشیا را بیاموزید. راه های مناسب برای ابراز ناامیدی خود را به آنها بیاموزید و وقتی نوبت به پرتاب برای بازی می رسد، اسباب بازی هایی در اختیار آنها قرار دهید که بتوانند بدون آسیب رساندن به خود و دیگران آنها را پرتاب کنند. در پاسخ به اینکه، باید به این مورد اشاره کرد که پرتاب وسایل توسط کودکان نوپا طبیعی است تا زمانی که به الگوی رفتاری تبدیل شود. پرتاب وسایل، به مهارت های حرکتی پیشرفته و هماهنگی چشم نیاز دارد. از این رو، عمل پرتاب کردن معمولا نتیجه رشد کودکان است. با این حال، اگر کودک شما عادت دارد چیزهایی را پرتاب کند، چه برای جلب توجه و چه به دلیل برخی مسایل اساسی، این مسیله می تواند برای شما نگران کننده باشد. منبع:

برای سلامتی بسیار ضروری است. علاوه بر دلایل عمومی بهداشت شخصی، برای نوجوانان دلایل خاصی نیز وجود دارند که اهمیت آن را دوچندان می کند. بهداشت شخصی، مجموعه فعالیت هایی است که برای حفظ پاکیزگی، ارتقا سلامت بدن و پیشگیری از بیماری ها انجام می شود. کودکان تا اواخر کودکی روی عادات اساسی بهداشت شخصی مانند شستن دستها بعد از غذا و پوشاندن دهان هنگام سرفه تمرکز می کنند. اما هنگامی که آنها به می رسند، برخی عادات جدیدی که برای سلامت نوجوانان بسیار مهم است، اضافه می شود. به عنوان والدین، می توانید از نوجوان خود را در ایجاد عادت های جدید حمایت کنید. در این مقاله، ما در مورد لزوم رعایت بهداشت شخصی برای نوجوانان، اینکه چگونه آنها می توانند این کار را انجام دهند و همچنین پدر یا مادر می توانند در این کار به آنها کمک کنند، را بررسی می کنیم؟ بهداشت در دوران نوجوانی برای سلامتی بسیار ضروری است، درست مثل این که برای کودکان و بزرگسالان مهم است. علاوه بر دلایل عمومی بهداشت شخصی، برای نوجوانان دلایل خاصی نیز وجود دارند. موارد زیر دلایلی برای حفظ بهداشت در نوجوانان است: رعایت بهداشت می تواند به آنها کمک کند تا منظم و متمرکز بر اهدافی که برای خود تعیین کرده اند، تمرکز کنند. رعایت بهداشت به حفظ پاکیزگی و پیشگیری از قرار گرفتن در معرض عفونت و بیماری کمک می کند. به عنوان مثال، تمیزی در دوران قاعدگی به دختران نوجوان کمک می کند تا از بروز هرگونه عفونت احتمالی پیشگیری کنند. رعایت بهداشت شخصی نیز از آن جهت مهم است که نوجوانی زمانی است که کودکان تغییرات جدیدی مانند رشد موهای بدن و افزایش بوی بدن را تجربه می کنند. بهداشت به آنها کمک خواهد کرد تا قسمت های خصوصی خود را تمیز نگه دارند و از بوی بد بدن پیشگیری کنند. رعایت بهداشت شخصی به آنها کمک می کند تا در کنار مردم راحت باشند. این می تواند اعتماد به نفس، عزت نفس و افزایش انگیزه یک نوجوان را برای داشتن یک سبک زندگی سالم تقویت کند. همچنین به آنها کمک می کند تا با هنجارهای اجتماعی بزرگسالی سازگار شوند، جایی که بهداشت بخشی از شخصیت فرد محسوب می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بهداشت شخصی اصطلاحی پویا است که انواع مختلفی از بهداشت نظیر استحمام، شستن دست، مسواک زدن و غیره را در بر می گیرد. انواع مختلف عادات بهداشتی در نوجوانان، عبارتند از: پوست نوجوانان با رسیدن به بلوغ ممکن است چرب شود. پوست چرب گرد و غبار و آلودگی را جذب می کند. بنابراین پوست چرب به عنوان محل تولید میکروب ها عمل می کند. حتی منجر به بروز چندین مسیله پوستی مانند آکنه و جوش های سرسیاه می شود. بنابراین، خوب است که یک نوجوان با شستن منظم صورت خود با صابون ملایم یا مواد شوینده صورت، یک روال مراقبت از پوست مناسب عادت کند. اگر نوجوان با مشکلات پوستی مداوم روبرو شد، با یک مشورت کنید. پزشک می تواند محصولات مناسب مراقبت از پوست، مانند پاک کننده ها و کرم های ملایم آکنه را برای شما تجویز کند. نوجوانان بیشتر از بچه ها از خانه بیرون می روند. به این ترتیب، موها و پوستشان بیشتر کثیف می شوند. همچنین، تغییرات هورمونی ممکن است باعث چربی و بد بو شدن موها شود. نوجوان خود را تشویق کنید که هفته ای دو یا سه بار موهای خود را با یک شامپوی ملایم بشوید. نوجوانی زمانی است که آنها دوست دارند ناخن های خود را رشد دهند، آنها را به اشکال مختلف حالت دهند و طراحی کنند. با این حال، ناخن های دست بستر مناسبی برای تجمع میکروب هستند. این میکروب ها می توانند هنگام غذا خوردن با دست به دهان منتقل شوند. همچنین لمس صورت می تواند باعث ورود میکروب به دهان، چشم و بینی یا روی پوست شود. بنابراین، رعایت بهداشت ناخن برای نوجوانان ضروری است. عدم رعایت بهداشت دهان و دندان می تواند منجر به مشکلاتی مانند بوی بد دهان و پوسیدگی دندان شود. نوجوان خود را وادار کنید تا روزانه دو بار مسواک بزند و از نخ دندان استفاده کند. آنها همچنین باید دهان خود را بعد از غذا، یا با آب ساده یا با دهان شویه بشویند. دست ها می توانند میکروب ها را تقریبا در هر قسمت از بدن پخش کنند. شستن دستها قبل و بعد از غذا، بعد از بازی در فضای باز، بعد از غذا دادن یا بازی با حیوانات خانگی، پس از استفاده از توالت و پس از هر موقعیت دیگری که آنها به یک سطح آلوده دست بزنند، لازم است. بوی بدن به دلیل ایجاد نوع جدیدی از غده عرق در دوران بلوغ، در زیر بغل و نواحی دستگاه تناسلی ایجاد می شود. باکتری های موجود در پوست از ترکیبات موجود در عرق این مناطق تغذیه می کنند و باعث بوی بد بدن می شوند. بنابراین، باید به نوجوان خود توضیح دهید که استحمام، به ویژه پس از فعالیت بدنی، به از بین بردن عرق و باکتری کمک می کند و از بوی بد بدن پیشگیری می کند. آنها همچنین ممکن است از یک ضد تعریق برای کنترل تولید عرق استفاده کنند. به نوجوانان باید توصیه شود که هر بار پس از استفاده از توالت، دستگاه تناسلی خود را پاک کنند و هنگام استحمام آنها را بشویند، زیرا نوجوانان به طور عادی از اندام تناسلی خود ترشح دارند. آموزش بهداشت قاعدگی به یک دختر نوجوان شامل راهنمایی آنها برای پیگیری دوره های قاعدگی، استفاده از محصولات بهداشتی مانند نوار بهداشتی (یکبار مصرف) یا تامپون و دفع ایمن آنها بعد از استفاده است. همچنین باید به یک دختر نوجوان راهنمایی در مورد استفاده صحیح از این محصولات داده شود. پسران نوجوان بسته به رشد موهایشان می توانند سبیل یا ریش داشته باشند. اگر نوجوان بخواهد اصلاح کند، می توانید برای آنها کرم اصلاح و تیغ مناسب نوجوانان بخرید. به آنها بیاموزید که چگونه موهای صورت خود را با دقت و بدون ایجاد صدمه اصلاح کنند. به همین ترتیب، به دختران نوجوان که می خواهند موهای زیر بغل خود را از بین ببرند، باید در مورد اهمیت استفاده از وسایل استریلیزه گفته شود و هنگام تراشیدن ناحیه دستگاه تناسلی خود مراقب باشند و در صورت لزوم از برداشتن آن خودداری کنند. همچنین به آنها در مورد روشهای مراقبت از پوست بعد از اصلاح و اینکه چرا نباید لوازم خود را با دیگران به اشتراک بگذارند، بیاموزید. مهم است که هر روز لباس به خصوص لباس زیر و جوراب عوض شود. لباس، سلول های مرده پوست، عرق و سایر مایعات بدن را که می توانند میکروب ها را در خود نگه دارند، حفظ می کنند. نوجوانانی که لباس و کفش تمیز می پوشند می توانند به طور موثری با موضوعات مربوط به بلوغ مانند بوی بدن و بوی بد پاها مقابله کنند. نوجوانانی که نیازهای اضافی دارند احتمالا به پشتیبانی بیشتری نیاز دارند. این موارد عبارتند از. ت یید این عوامل می تواند به شما کمک کند تا با خیالی آسوده ارتباط برقرار کنید. به عنوان مثال، اگر کودکی با دیدن، درک بهتری دارد مراحل را به او آموزش داده و به آنها نشان دهید چه کاری انجام دهد. این به نوجوان کمک می کند تا فعالیت را پیش بینی و آن را پیگیری کند. همچنین یادآوری مراحل را راحت تر انجام دهد. نوشتن برنامه فعالیت های بهداشتی نیز ممکن است موثر باشد. می توانید در مورد فعالیت های بهداشت شخصی مربوط به قاعدگی یا شب ادراری از یک متخصص کمک بگیرید. موارد زیر برخی از دلایل عمده نوجوانان برای مواجهه با مسایل بهداشت شخصی است. عدم آگاهی یکی از رایج ترین دلایل عدم علاقه کودک به بهداشت شخصی است. ممکن است نوجوان از اهمیت بهداشت و مراحلی که باید در این زمینه بردارند آگاهی نداشته باشد. ممکن است نوجوانان تمایل داشته باشند حمام خود را به تعویق بیندازند یا از استحمام یا مسواک زدن خودداری کنند. آنها ممکن است دستان خود را پس از استفاده از توالت یا قبل از غذا نشویند. این موارد ممکن است در نوجوانانی که از سنین پایین تر بهداشت شخصی را رعایت کرده اند، کمتر باشد. برخی از نوجوانان به دلیل ت خیر در رشد شناختی یا برخی از مشکلات بهداشت روانی مانند افسردگی، در حفظ بهداشت اساسی دچار مشکل شوند. در چنین موارد خاص، یا نوجوان قادر به درک اهمیت بهداشت شخصی نیست، یا مراحل انجام عمل را فراموش می کنند. نوجوانانی که دچار تاخیر شناختی و مشکلات روانی هستند باید به پزشک متخصص مراجعه کنند. در موارد دیگر، توصیه می شود با نوجوان خود صحبت کنید و به آنها اهمیت بهداشت شخصی را بیان کنید. برای صحبت کردن با نوجوانان خود در مورد مسایل بهداشت شخصی بهتر است مراحل زیر را در نظر بگیرید: برای صحبت کردن با فرزند خود، زمان مشخص و مکان ساکت و خلوتی را انتخاب کنید. نوجوانی که در آرامش است می تواند به راحتی در مکالمه شرکت کند. از نوجوان حمایت کنید و در مورد نیازهای شخصی آنها به برقراری ارتباط ادامه دهید. وسایل بهداشت شخصی لازم را برای آنها بخرید. در صورت مشاهده هرگونه رفتار نامنظم مربوط به بهداشت شخصی که نمی توانید آن را درست آموزش دیهد، از یک متخصص کمک بگیرید. بگذارید شما و نوجوانتان تنها باشید و مکالمه کنید تا به حریم خصوصی آنها احترام بگذارید. این کار به نوجوان شما کمک می کند تا به شما اعتماد کند. با دیدن تغییرات مثبت، نوجوان را به طور مناسب تحسین و پاداش دهید. اگر نوجوان پیشرفت نکرد، برخی از قوانین بهداشتی را دقیق تنظیم کنید. در مورد موضوعی که می خواهید در مورد آن بحث کنید، یک تحقیق سریع انجام دهید. این به شما کمک می کند اطلاعات صحیح را با نوجوان خود به اشتراک بگذارید. بهترین مرحله برای شروع مکالمه در مورد بهداشت شخصی، ابتدای بلوغ است. مطمین باشید زمانی که نوجوان شما وارد دوره بلوغ می شود، آنها برای تغییراتی که ممکن است تجربه کنند کاملا آماده هستند. در پایان صحبت، از نوجوان خود سوال کنید یا هرگونه پیشنهادی دارید با او در میان بگذارید. با صبر و حوصله به آنها گوش دهید و احساس شنیده شدن در آنها ایجاد کنید. سعی کنید به آنچه می توانید پاسخ دهید و نشان دهید که مایلید به آنها کمک کنید. تجربیات خود را به اشتراک بگذارید و به آنها بگویید که چگونه عادات بهداشتی نامناسب می تواند به یک بیماری تبدیل شود. با این حال، در حین صحبت، این کار را شرم آور نشان ندهید. خوب است که مکالمه خود را با تمجید از نوجوان خود آغاز کنید و سپس ادامه دهید. در مورد جنبه های اجتماعی بهداشت صحبت کنید. مثالهایی را برای نوجوانتان بیان کنید. آنها را با مثالهایی از اهمیت بهداشت برای سلامت جسمی، فیزیولوژیکی، روانی و اجتماعی راهنمایی کنید. به عنوان مثال، وقتی در مورد فعالیت های بهداشت دهان صحبت می کنید، در مورد یکی از اقوام یا دوستان خود صحبت کنید، که در نهایت برای درمان کانال ریشه مراجعه کرد زیرا آنها مسواک نمی زدند و نخ دندان نمی کشیدند. بهداشت شخصی در سلامت کلی افراد تاثیر گذار است. خوب است که نوجوان خود را در مورد اهمیت بهداشت شخصی در حالی که در دوران بلوغ است راهنمایی کنید. از آنجا که انتقال از کودکی به نوجوانی برای هر کودکی آسان نیست، مطمین شوید که به بهترین نحو از آنها حمایت می کنید. صبر و استقامت به کودک شما کمک می کند بهتر بهداشت را رعایت کند. منبع:

، نوعی اختلال عصبی و رشدی ژنتیکی نادر است که بر نحوه رشد مغز ت ثیر می گذارد و باعث کاهش تدریجی مهارت های حرکتی و گفتاری می شود. این اختلال در درجه اول دختران را درگیر می کند. به نظر می رسد اکثر نوزادان مبتلا به سندرم رت در تا ماه اول به طور طبیعی رشد می کنند و سپس مهارت هایی را که قبلا داشته اند مانند توانایی خزیدن، راه رفتن، برقراری ارتباط یا استفاده از دست های خود را از دست می دهند. با گذشت زمان، کودکان مبتلا به سندرم Rett در استفاده از ماهیچه هایی که حرکت، هماهنگی و ارتباط را کنترل می کنند، مشکلات زیادی دارند. سندرم رت همچنین می تواند باعث تشنج و ناتوانی ذهنی شود. حرکات غیر عادی دست مانند مالش مکرر یا کف زدن جایگزین استفاده درست از دست می شود. اگرچه درمانی برای سندرم Rett وجود ندارد، اما درمان های بالقوه در حال پیشرفت هستند. درمان فعلی بر بهبود حرکت و ارتباطات، درمان تشنج و ارایه مراقبت و پشتیبانی از کودکان و بزرگسالان مبتلا به سندرم Rett و خانواده های آنها متمرکز است. نوزادان مبتلا به سندرم رت به طور معمول پس از یک بارداری طبیعی و زایمان متولد می شوند. به نظر می رسد بیشتر نوزادان مبتلا به سندرم رت در شش ماه اول رشد کرده و رفتار طبیعی دارند. پس از آن، علایم و نشانه ها شروع به ظاهر شدن می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برجسته ترین تغییرات معمولا در سن تا ماهگی، در طی چند هفته یا ماه رخ می دهد. علایم و شدت آنها از کودکی به کودک دیگر بسیار متفاوت است. علایم و نشانه های سندرم رت شامل موارد زیر است: رشد مغز پس از تولد کند می شود. اندازه سر کوچکتر از اندازه طبیعی (میکروسفالی) معمولا اولین علامتی است که کودک مبتلا به سندرم Rett آن را تجربه می کنند. با بزرگتر شدن کودکان، رشد ت خیر در سایر قسمت های بدن مشخص می شود. اولین علایم اغلب شامل کاهش کنترل دست و کاهش توانایی خزیدن یا راه رفتن عادی است. در ابتدا، از دست دادن این توانایی ها به سرعت اتفاق میفتد و سپس به تدریج ادامه می یابد. در نهایت عضلات ضعیف می شوند یا ممکن است با حرکت و موقعیت غیر عادی سفت یا اسپاتیک شوند. کودکان مبتلا به سندرم رت معمولا توانایی تکلم، برقراری ارتباط چشمی و برقراری ارتباط از طریق دیگر را از دست می دهند. آنها ممکن است نسبت به افراد دیگر، اسباب بازی ها و محیط اطرافشان بی علاقه شوند. برخی از کودکان دچار تغییرات سریع مانند از دست دادن ناگهانی گفتار می شوند. با گذشت زمان، کودکان ممکن است به تدریج تماس چشمی خود را بازیابند و مهارت های ارتباطی غیرکلامی پیدا کنند. حرکات غیر عادی کودکان مبتلا به سندرم رت معمولا دچار حرکات تکراری و بی هدف دست می شوند که ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد. حرکات دست ممکن است شامل کشیدن دست، فشار دادن، کف زدن، ضربه زدن یا مالیدن باشد. کودکان مبتلا به سندرم رت دارای حرکات غیرمعمول چشمی مانند خیره شدن شدید، چشمک زدن، چشمان ضربدری یا بسته شدن همزمان یک چشم هستند. اینها شامل نفس کشیدن، تنفس غیر عادی سریع (تهویه بیش از حد هوا) ، بازدم شدید هوا یا بزاق و بلع هوا است. این مشکلات معمولا در ساعات بیداری اتفاق می افتد، اما اختلالات تنفسی مانند تنفس کم عمق یا تنفس دوره ای می تواند در هنگام خواب اتفاق بیفتد. کودکان مبتلا به سندرم رت با افزایش سن ممکن است به طور فزاینده ای تحریک شده و تحریک پذیر شوند. دوره های گریه یا فریاد ممکن است به طور ناگهانی و بدون دلیل مشخص شروع شود و ساعت ها ادامه یابد. برخی از کودکان ممکن است ترس و اضطراب را تجربه کنند. این موارد ممکن است شامل حالت های ناگهانی و عجیب صورت و خنده های طولانی، لیسیدن دست و گرفتن مو یا لباس باشد. از دست دادن مهارت ها می تواند با از دست دادن عملکرد فکری همراه باشد. بیشتر افرادی که سندرم رت دارند در برخی از زمان زندگی خود دچار تشنج می شوند. انواع مختلفی از تشنج ممکن است رخ دهد و با الکتروانسفالوگرام غیرطبیعی ( EEG ) همراه باشد. اسکولیوز با سندرم Rett شایع است. به طور معمول از تا سالگی شروع می شود و با افزایش سن افزایش می یابد. در شرایط انحنا شدید، ممکن است بیمار به جراحی نیاز داشته باشد. این یک مشکل جدی برای بسیاری از کودکان و بزرگسالان مبتلا به سندرم Rett است و می تواند منجر به مرگ ناگهانی شود. الگوی خواب غیر عادی می تواند شامل اوقات نامنظم خواب، خوابیدن در روز و بیدار بودن در شب یا بیدار شدن در شب با گریه یا فریاد باشد. انواع مختلفی از علایم، مانند استخوان های ضعیف، شکننده و مستعد جراحی دستها و پاهای کوچکی که معمولا سرد هستند. مشکلات جویدن و بلعیدن. مشکلات عملکرد روده و دندان قروچه می تواند رخ دهد. سندرم رت معمولا به چهار مرحله تقسیم می شود: علایم و نشانه ها در مرحله اول، که بین تا ماهگی شروع می شود و می تواند برای چند ماه یا یک سال ادامه یابد. نوزادان در این مرحله ممکن است ارتباط چشمی کمتری از خود نشان دهند و علاقه خود به اسباب بازی را از دست بدهند. همچنین ممکن است در نشستن یا خزیدن ت خیر داشته باشند. با شروع بین تا سالگی، کودکان توانایی انجام مهارت هایی را که قبلا داشته اند، از دست می دهند. این از دست دادن می تواند سریع یا تدریجی باشد و طی هفته ها یا ماه ها اتفاق بیفتد. علایم سندرم Rett مانند کندی رشد سر، حرکات غیر عادی دست، تخلیه بیش از حد هوا، جیغ زدن یا گریه بدون دلیل مشخص، مشکلات حرکتی و هماهنگی و از بین رفتن تعاملات اجتماعی و ارتباطات رخ می دهد. مرحله سوم معمولا در سنین تا سالگی آغاز و می تواند سالها ادامه داشته باشد. اگرچه مشکلات حرکتی همچنان ادامه دارد، اما رفتار ممکن است بهبودی محدود داشته باشد. تشنج ممکن است در این مرحله آغاز شود و به طور کلی قبل از سالگی اتفاق نمیفتد. این مرحله معمولا پس از سالگی آغاز می شود و می تواند سالها یا دهه ها ادامه داشته باشد. این کاهش تحرک، ضعف عضلانی، انقباض مفصل و اسکولیوز است. درک، مهارت های ارتباطی و دستی معمولا پایدار می مانند یا کمی بهبود می یابند و ممکن است تشنج کمتر اتفاق بیفتد. علایم و نشانه های سندرم رت می تواند در مراحل اولیه ظریف باشد. اگر پس از رشد ظاهرا طبیعی کودکتان مشکلات جسمی یا تغییر در رفتار های او را مشاهده کردید، بلافاصله به پزشک کودک خود مراجعه کنید: رشد کند سر کودک یا سایر قسمت های بدن کاهش هماهنگی یا تحرک حرکات تکراری دست کاهش تماس چشمی یا کاهش علاقه به بازی های عادی ت خیر در رشد گفتار یا از دست دادن توانایی های گفتاری قبلا به دست آمده مشکل رفتار یا تغییرات خلقی مشخص سندرم رت یک اختلال ژنتیکی نادر است. سندرم کلاسیک Rett ، و همچنین انواع مختلفی با علایم خفیف یا شدیدتر، می توانند بر اساس جهش ژنتیکی خاص رخ دهند. جهش ژنتیکی عامل بیماری به طور تصادفی، معمولا در ژن MECP رخ می دهد. فقط در چند مورد این اختلال، ژنتیکی ارثی است. به نظر می رسد جهش منجر به ایجاد مشکل در تولید پروتیین برای رشد مغز شود. با این حال، علت دقیق آن به طور کامل مشخص نشده و هنوز در حال بررسی است. از آنجا که ترکیبی از کروموزوم در مردان از زنان متفاوت است، پسران دارای جهش ژنتیکی قبل از تولد یا در اوایل نوزادی می میرند. تعداد بسیار کمی از پسران به جهش متفاوتی مبتلا شده که منجر به شکل مخرب کمتر سندرم Rett می شود. مشابه دختران مبتلا به سندرم رت، این پسران احتمالا تا بزرگسالی نیز زندگی خواهند کرد، اما هنوز در معرض تعدادی از مشکلات فکری و رشدی هستند. سندرم رت نادر است. جهش های ژنتیکی شناخته شده در ایجاد بیماری تصادفی هستند و هیچ عامل خطری شناسایی نشده است. در چند مورد، عوامل وراثتی به عنوان مثال، داشتن اعضای نزدیک خانواده با سندرم Rett ممکن است نقش داشته باشد. عوارض سندرم رت شامل موارد زیر است: مشکلات خواب که باعث اختلال در خواب قابل توجه در فرد مبتلا به سندرم Rett و اعضای خانواده می شود. مشکل در خوردن غذا، منجر به تغذیه نامناسب و ت خیر در رشد می شود. مشکلات روده و مثانه، مانند یبوست، بیماری ریفلاکس معده ( GERD ) ، بی اختیاری روده یا ادرار و بیماری کیسه صفرا دردی که ممکن است با مشکلاتی مانند مشکلات دستگاه گوارش یا شکستگی استخوان همراه باشد. مشکلات عضلانی، استخوانی و مفصلی اضطراب و رفتار مشکلی که ممکن است مانع عملکرد اجتماعی شود. نیاز به مراقبت و کمک مادام العمر در فعالیت های زندگی روزمره طول عمر کوتاه شده. اگرچه بیشتر افراد مبتلا به سندرم رت تا بزرگسالی زندگی می کنند، اما ممکن است به دلیل مشکلات قلبی و سایر عوارض سلامتی به اندازه یک فرد متوسط زندگی نکنند. هیچ راهی شناخته شده برای جلوگیری از سندرم رت وجود ندارد. در بیشتر موارد، جهش ژنتیکی که باعث بروز این اختلال می شود، خود به خود رخ می دهد. حتی در این صورت، اگر فرزند یا سایر اعضای خانواده مبتلا به سندرم Rett دارید، بهتر است در مورد آزمایش ژنتیک با پزشک خود مشورت کنید. تشخیص سندرم رت در دختران تشخیص سندرم رت شامل مشاهده دقیق مهارت های رشد و نمو کودک شما و پاسخ دادن به سوالات مربوط به سابقه پزشکی و خانوادگی است. این تشخیص معمولا وقتی مورد توجه قرار می گیرد که رشد سر کاهش می یابد یا او مهارت ها یا نقاط عطف رشد را از دست می دهد. برای تشخیص سندرم Rett ، سایر شرایط با علایم مشابه باید رد و یا تایید شوند. از آنجا که سندرم Rett نادر است، ممکن است کودک شما برای رد و یا تایید مواردی که منجر به علایم مشابه سندرم Rett می شود، نیاز به آزمایشات خاص داشته باشد. برخی از این شرایط، عبارتند از: سایر اختلالات ژنتیکی اوتیسم فلج مغزی مشکلات شنوایی یا بینایی اختلالات متابولیکی، مانند فنیل کتونوریا ( PKU ) بی نظمی هایی که باعث از بین رفتن مغز یا بدن می شوند (اختلالات دژنراتیو) اختلالات مغزی ناشی از ضربه یا عفونت آسیب مغزی قبل از تولد (قبل از تولد) اینکه کودک شما به چه آزمایشاتی نیاز دارد به علایم و نشانه های خاصی بستگی دارد. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون آزمایشات ادرار آزمایشات تصویربرداری مانند تصویربرداری با تشدید مغناطیسی ( MRI ) یا توموگرافی کامپیوتری ( CT ) تست های شنوایی امتحانات چشم و بینایی آزمایشات فعالیت مغز یا الکتروانسفالوگرام ها تشخیص سندرم کلاسیک Rett شامل بررسی و ارزیابی علایم اصلی زیر است: از دست دادن جزیی یا کامل مهارتهای دستی از دست دادن جزیی یا کامل زبان گفتاری ناهنجاری های راه رفتن، مانند مشکلات راه رفتن یا عدم توانایی راه رفتن حرکات تکراری بی هدف دست، مانند چرخاندن دست، فشار دادن، کف زدن یا ضربه زدن، قرار دادن دست در دهان، یا حرکات شستشو و مالش اگر پزشک کودک شما پس از ارزیابی به سندرم رت مشکوک شود، ممکن است برای ت یید تشخیص آزمایش ژنتیک آنالیز DNA این آزمایش نیاز به گرفتن مقدار کمی خون از ورید در بازو دارد. سپس خون به یک آزمایشگاه ارسال می شود، در آنجا تکنسین ها DNA کودک شما را از نظر ناهنجاری ها و سرنخ های مربوط به علت و شدت اختلال بررسی می کنند. آزمایش جهش ژن MEPC تشخیص را ت یید می کند. اگرچه هیچ درمانی برای سندرم Rett وجود ندارد، اما درمان ها به سمت علایم و حمایت می روند، که ممکن است پتانسیل حرکت، ارتباطات و مشارکت اجتماعی بیمار را بهبود بخشد. با بزرگتر شدن کودکان نیاز به درمان و پشتیبانی پایان نمی یابد. معمولا درمان مادام العمر است. درمان سندرم Rett نیاز به یک رویکرد تیمی دارد. مدیریت علایم و مشکلات سلامتی ممکن است به یک تیم چند تخصصی نیاز داشته باشد. نظارت منظم بر تغییرات فیزیکی مانند اسکولیوز و GI و مشکلات قلبی مورد نیاز است. گرچه داروها نمی توانند سندرم Rett را درمان کنند، اما ممکن است در کنترل برخی علایم و نشانه های مرتبط با این اختلال مانند تشنج، سفتی عضلات یا مشکلات تنفسی، خواب، دستگاه گوارش یا قلب موثر باشند. فیزیوتراپی و استفاده از بریس یا گچ می تواند به کودکانی که اسکولیوز دارند، کمک کند. در برخی موارد، فیزیوتراپی همچنین می تواند در حفظ حرکت، ایجاد وضعیت نشستن مناسب و بهبود مهارت های راه رفتن، تعادل و انعطاف پذیری موثر باشد. دستگاه های کمکی ممکن است مفید باشند. کاردرمانی ممکن است استفاده مناسب از دست ها را برای فعالیت هایی مانند پانسمان و تغذیه را بهبود بخشد. اگر حرکات تکراری بازو و دست مشکلی ایجاد کند، آتل هایی که حرکت آرنج یا مچ دست را محدود می کنند ممکن است مفید باشند. گفتار درمانی می تواند با آموزش روش های غیرکلامی ارتباط و کمک به تعاملات اجتماعی، به بهبود زندگی کودک کمک کند. تغذیه مناسب برای رشد طبیعی و بهبود توانایی های ذهنی، جسمی و اجتماعی بسیار مهم است. یک رژیم غذایی با کالری بالا و متعادل ممکن است توصیه شود. استراتژی های تغذیه برای پیشگیری از خفگی یا استفراغ مهم است. بعضی از کودکان و بزرگسالان ممکن است نیاز به تغذیه از طریق لوله ای داشته باشند که مستقیما در معده قرار گرفته است (گاستروستومی) تمرین و ایجاد عادات خوب خواب ممکن است برای اختلالات خواب مفید باشد. منبع:

اغلب عوارض جدی نیستند، اما عوارض جانبی نادرتر و جدی تر ممکن است رخ دهد. تامیفلو یک داروی تجویز شده برای درمان در کودکان و بزرگسالان است. سازمان غذا و دارو استفاده از تامی فلو را در سال ت یید کرد. با این حال، تحقیقات اخیر در مورد چگونگی عملکرد تامیفلو تردید ایجاد کرده و نگرانی ها را در مورد عوارض جانبی احتمالی افزایش داده است. این مقاله به طور خلاصه شواهد موجود در مورد اثربخشی و ایمنی تامی فلو در کودکان را مورد بررسی قرار داده است. یک پزشک ممکن است تامیفلو را برای کاهش علایم آنفولانزا، تجویز کند. آنتی ویروس های آنفلوانزا، داروهایی هستند که مدت زمان بروز علایم آنفولانزا را کوتاه می کنند. تامیفلو نام تجاری داروی ضد ویروسی اوسلتامیویر است. اولستامیویر به گروه داروهای ضد ویروس بازدارنده نورآمینیداز تعلق دارد. نورآمینیداز آنزیمی است که به ویروس اجازه می دهد در داخل بدن تکثیر شود. این آنزیم ها را مسدود کرده و به جلوگیری از تکثیر ویروس کمک می کند. یک پزشک ممکن است برای کاهش علایم آنفلوانزا در کودکان در سن هفته گی یا پیشگیری از آنفلوانزا در کودکان ساله یا بیشتر، تامیفلو تجویز کند. تامیفلو ممکن است، عوارض جانبی مختلفی ایجاد کند. اکثر عوارض جانبی شایع جدی نیستند، اما عوارض جانبی نادرتر و جدی تر ممکن است رخ دهد. طبق نظر، شایعترین عوارض جانبی تامیفلو و استفراغ است. هر دو در روز اول درمان اتفاق میفتند. مصرف تامیفلو همراه با غذا ممکن است خطر ناراحتی معده را کاهش دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر عوارض جانبی اوسلتامیویر ممکن است شامل موارد زیر باشد سردرد خستگی درد شکم خون دماغ شدن در بعضی موارد، اوسلتامیویر ممکن است عوارض جانبی جدی تری ایجاد کند. کودک یا بزرگسالی که هر یک از موارد زیر را تجربه کرده باید سریعا به پزشک مراجعه کند یا با اورژانس تماس بگیرد خارش گیجی گرفتگی صدا زخم های دهان مشکلات گفتاری تورم صورت یا زبان دشواری در تنفس یا بلعیدن بثورات پوستی آلرژیک، یا تاول یک بررسی خطر عوارض جانبی عصب روانپزشکی را در میان کودکان و بزرگسالانی که اوسلتامیویر را دریافت کرده اند را بررسی کرد. طبق این بررسی، بین سپتامبر و مه ، حدود نفر در سراسر جهان هنگام مصرف اوسلتامیویر، عوارض جانبی اعصاب و روان را تجربه کردند. در کل مورد از این ها در کودکان ساله یا کمتر اتفاق افتاده است. شایع ترین ها در میان کودکان رفتارهای غیر عادی، توهم و اختلالات ادراکی است. اما تامیفلو به ندرت ممکن است باعث تغییرات جدی ذهنی خلقی شود. این احتمال در کودکان بیشتر است. علایم رفتاری غیرمعمول، از جمله گیجی، تحریک یا خودزنی کودک را به پزشک گزارش دهید. با این حال، نویسندگان اظهار داشتند که این عوارض ممکن است به دلیل اوسلتامیویر نبوده باشد و احتمالا علایم ویروس آنفلوانزا بوده است. نویسندگان این نتیجه گیری را بر اساس مشاهدات زیر انجام دادند می تواند به طور مستقیم علایم روانپزشکی ایجاد کند. بیشتر موارد زمانی اتفاق میفتد که افراد تب را تجربه می کنند. همچنین در بین افرادی که اوسلتامیویر مصرف نمی کنند نیز وجود دارد. برای کودک مبتلا به دیابت، فواید مصرف تامیفلو ممکن است بیشتر از هر گونه خطرات احتمالی باشد. برای برخی از کودکان، مزایای مصرف تامیفلو ممکن است بیشتر از خطرات احتمالی باشد. این خطرات شامل کودکان با علایم شدید آنفولانزا و کسانی است که دارای بیماری های پزشکی زیر هستند، هم می شود: دیابت سرطان بیماری کبد بیماری قلبی بیماری ریه بیماری کلیوی اختلالات عصبی عضلانی سابقه سیستم ایمنی ضعیف آنفلوآنزا به احتمال زیاد در کودکانی که یک یا چند مورد از موارد فوق را دارند، عوارض ایجاد می کند. تحقیقات نشان می دهد که اثر تامیفلو در افراد سالم با مبتلایان به آنفولانزای خفیف و کسانی که آنفولانزای شدید یا سایر بیماری ها را دارند، متفاوت است. آزمایشات بالینی اولیه حاکی از آن است که تامیفلو در درمان آنفلوانزا در بین افراد سالم دیگر بسیار موثر است. ت یید از این دارو در سال انجام شد. یک بررسی کاکرین در سال نتایج به دست آمده را دوباره بررسی کرد. نویسندگان به این نتیجه رسیده اند که این دارو مدت زمان علایم آنفولانزا را کمتر از یک روز کاهش می دهد. اولستامیویر با نام عمومی، ت ثیر مهمی بر اینکه پزشکان مجبور هستند افراد را بعدا در بیمارستان بستری کنند، نداشت. همچنین این دارو به طور قابل توجهی عوارض جدی آنفلوانزا مانند برونشیت، سینوزیت و عفونت گوش میانی را کاهش نداد. علاوه بر آن، برخی از افراد در هنگام مصرف دارو نیز عوارض جانبی را تجربه کردند. نویسندگان این بررسی پیشنهاد کردند که اوسلتامیویر به درمان علایم آنفولانزا کمک می کند اما از تکثیر ویروس جلوگیری نخواهد کرد. روشه، شرکتی که داروی اصلی را به بازار عرضه کرده است، به طور مشترک بودجه مطالعه جداگانه ای را ت یید کرد که با این ادعا مخالف بود و از استفاده از حمایت می کرد. در سال ، اکثر کشورهای جهان شیوع ویروس یا آنفولانزای خوکی را تجربه کردند. برای اولین بار، محققان توانستند داده های مشاهده ای در مورد اثرات تامی فلو در بیماران بستری را جمع آوری کنند. یک مطالعه در سال پرونده پزشکی کودک را که پزشکان به دلیل آنفولانزا در بیمارستان بستری کرده بودند، تجزیه و تحلیل کرد. از این تعداد، درصد از بیمارانی که تحت درمان قرار نگرفتند در اثر عفونت فوت کردند. این میزان درصد بیشتر از تعداد کودکانی بود که پس از درمان با فوت کردند. همچنین، در بین کودکانی که در مراحل پیشرفت بیماری تحت درمان قرار گرفتند، احتمال زنده ماندن آن ها بیشتر است. به طور کلی، سیستم ایمنی بدن در افراد سالم، می تواند با ویروس آنفلوانزا مبارزه کند. در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف تری دارند، داروهای ضد ویروسی ممکن است سیستم ایمنی بدن را تقویت کرده و بدن را از شر ویروس نجات دهد. و دو گزینه جایگزین هستند که برای کودکان مناسب هستند. اما مصرف هر یک از این دارو ها می تواند با عوارضی همراه باشد. به طور مثال زنامیویر می تواند منجر به سردرد شود. پودری است که فرد با استفاده از دستگاه استنشاق خاصی آن را استشمام می کند. یک پزشک ممکن است برای درمان آنفولانزا در کودکان سال به بالا و یا جلوگیری از آنفلوآنزا در سال به بالا، را تجویز کند. برای افراد مبتلا به آسم یا سایر مشکلات تنفسی مناسب نیست، زیرا در صورت سفت شدن عضلات داخل ریه ها و محدود کردن جریان هوا، خطر برونکوسپاسم را افزایش می دهد. طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، کمتر از درصد از افراد شرکت کننده در آزمایشات بالینی عوارض جانبی را در پاسخ به استنشاق تجربه کرده اند. با وجود این، عوارض جانبی احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد اسهال سردرد سرگیجه سینوزیت علایم بینی حالت تهوع سرفه کردن عفونت گوش، بینی و گلو یک داروی داخل وریدی با نام تجاری است. پزشک می تواند برای کمک به درمان آنفولانزا، پرمی ویرو تجویز کند اما از ابتلا به آن پیشگیری نخواهد کرد. در درمان آنفولانزا در کودکان ساله و بالاتر تاثیری ندارد. اما برای کودکانی که قادر به استفاده از داروهای ضد ویروسی از راه خوراکی یا استنشاق نیستند بسیار مناسب است. طبق یک بررسی در سال ، عوارض جانبی پرامیویر در بین کودکان بیشتر بوده، اما معمولا خفیف تا متوسط است. عوارض جانبی در کودکان عبارتند از تب سرفه کردن رفتار غیر عادی مشکلات دستگاه گوارش تحقیقات نشان می دهد که تمیفلو برای کودکان و بزرگسالان با علایم شدید آنفولانزا و کسانی که دارای بیماری های جدی زمینه ای هستند مفید است. فواید برای افراد سالم با علایم خفیف باید در برابر خطر عوارض جانبی بالقوه سنجیده شود. و دو گزینه هستند که برای کودکان مناسب هستند. یک پزشک به طور موردی تصمیم می گیرد که کدام داروی ضد ویروس آنفلوانزا مناسب تر است. ضد ویروسی آنفلوانزا سرماخوردگی را درمان منابع:

با مدیریت آسم، می توانید زندگی طبیعی و فعالی داشته باشید. پیروی از برنامه شخصی خود در زمینه آسم، که با مشورت پزشک تهیه شده، بهترین راه برای کنترل آسم است. یک برنامه عملی دستورالعمل های ساده ای را برای کنترل روزمره آسم به شما ارایه می دهد. یک بیماری التهابی مجاری تنفسی در ریه ها است. این مجاری هوایی در پاسخ به برخی عوامل محرک بسیار حساس بوده و متورم می شوند. عضلات مجاری تنفسی، سفت و پوشش راه هوایی متورم و ملتهب شده و باعث ایجاد مخاط چسبنده می شود. این تغییرات باعث باریک شدن مجاری هوایی شده و تنفس را دشوار می کند. حتی منجر به بروز علایم معمولی آسم مانند سرفه، تنگی قفسه سینه و می شود. دارو برای کنترل خوب آسم ضروری است. مراقبت خوب از آسم همچنین شامل درمان سایر موارد مانند تب یونجه است که می توانند بر آسم ت ثیر بگذارند. یک سبک زندگی سالم می تواند به کنترل علایم آسم کمک کند و باعث می شود که احساس خوبی داشته باشید. علایم خودتان را کنترل کنید. ریه ها را تا حد امکان سالم نگه دارید. از تداخل آسم در مدرسه یا کار پیشگیری کنید. کمک کنید تا از یک زندگی کامل و فعال لذت ببرید. از شعله ور شدن علایم و یا حمله شدید آسم پیشگیری کنید. اگرچه علت آن همیشه مشخص نیست، اما حساسیت اغلب سهم عمده ای در ایجاد آن دارد. عوامل مختلفی از جمله موارد موجود در محیط روزمره ما می توانند آسم را تحریک کنند. محرک های رایج آسم، عبارتند از: عوامل عاطفی، از جمله خنده یا استرس تغییرات دمای هوا، از جمله رعد و برق گرد و غبار، آلودگی، دود چوب و آتش سوزی عفونت های ویروسی مانند و آنفولانزا برخی از داروها، از جمله و برخی داروهای فشار خون مواد شیمیایی و بوی شدید، از جمله عطرها و پاک کننده های خانگی محرک های محل کار مانند گرد و غبار چوب، مواد شیمیایی یا نمک های فلزی برخی از غذاها و مواد نگهدارنده، طعم دهنده ها و رنگ دهنده ها (در موارد نادر) آلرژن ها، از جمله فضولات موجود در گرد و غبار، گرده ها، کپک ها و شوره حیوانات خانگی (ذرات پوست، عرق و بزاق) ورزش و فعالیت بدنی. اگرچه ورزش و فعالیت در مبتلایان به آسم برای تقویت سلامت عمومی و تناسب اندام مهم است. آسم که در اثر ورزش ایجاد می شود احتمال دارد با دارو یا تمرینات گرم کردن بهبود یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دو نوع اصلی داروهای آسم، تسکین دهنده ها و پیشگیری کننده ها هستند. هرکسی که آسم دارد در صورت بروز علایم به مسکن نیاز دارد تا از آن استفاده کند. برخی از کودکان و بیشتر بزرگسالان مبتلا به آسم، باید هر روز یک درمان پیشگیرانه را به طور منظم انجام دهند. استفاده از روند های درمانی پیشگیری کننده منظم باعث می شود که مجاری تنفسی نسبت به عوامل محرک حساس نبوده و التهاب داخل مجاری تنفسی را کاهش دهد. داروی ریلیور به سرعت مجاری تنفسی را باز می کند و در صورت لزوم برای تسکین فوری علایم آسم مصرف می شود. ریلیور دارویی است که می توان آن را در هنگام شعله ور شدن علایم یا در مواقع اضطراری استفاده کرد. این عوارض جانبی احتمالا صدمه جدی وارد نمی کند. با این حال، استفاده مکرر از داروهای تسکین دهنده شاید نشانه آن باشد که آسم به خوبی کنترل نشده است. استفاده از داور های پیشگیری کننده باعث کاهش حساسیت مجاری تنفسی و کاهش التهاب می شود. برای اثربخشی بیشتر، باید داروها هر روز و در طولانی مدت مصرف شود. مصرف داروی پیشگیرانه ی خود را حتی در مواردی که علایمی ندارید و همچنین در هنگام سرماخوردگی و شعله ور شدن آسم ادامه دهید. بیشتر داروهای پیشگیری کننده آسم، استنشاقی است. از آنجا که این دارو مستقیما به ریه های منتقل می شود بنابراین خطر عوارض جانبی ناشی از مصرف این استروییدها بسیار کم است. اکثر بزرگسالان مبتلا به آسم می توانند با مصرف دوز کم کورتیکواسترویید استنشاقی، کنترل خوبی در علایم آسم خود داشته باشند. برخی از کودکان مبتلا به آسم نیاز به مصرف دارو های پیشگیری کننده منظم دارند که می تواند شامل یک کورتیکواسترویید استنشاقی باشد (شبیه به بزرگسالان مبتلا به آسم) ، اما داروهای غیر استروییدی از جمله یک قرص نیز در دسترس است. با پزشک خود در مورد بهترین نوع دارو برای کودک خود مشورت کنید. نوع دارو معمولا به علایم و سن کودک و همچنین جواب دادن صحیح آن بستگی دارد. مصرف دارویی که قویتر از نیاز باشد فایده دیگری ندارد. چندین دستگاه مختلف وجود دارد که می توانند برای داروهای آسم استفاده شوند. به طور معمول، داروی آسم استنشاق می شود، بنابراین می تواند مستقیما به ریه ها برود و به سرعت اثر کند. سه نوع اصلی دستگاه های استنشاق، عبارتند از: این یک قوطی آیروسل است که یک داروی خوب را آزاد می کند. همیشه قبل از استفاده قوطی را تکان دهید. استفاده از پفکر با اسپیسر موثرتر و آسان تر است. پزشکان توصیه می کنند هر فرد مبتلا به آسم از فاصله دهنده به همراه پفکر خود استفاده کند. اینها دارای یک قوطی آیروسل با فنر هستند. هنگام شروع نفس کشیدن از طریق دهان، دارو به طور خودکار از بین می رود. اینها برای کودکان و افرادی که به سختی می توانند یک پفکر را هماهنگ کنند بهتر است. این داروها به جای مایع مانند استنشاق های آیروسل، به عنوان پودر خشک، حاوی دارو هستند. برای استفاده موثر از دستگاه استنشاقی با پودر خشک، باید نفس عمیق بکشید تا دارو به ریه ها وارد شود. کودکان خردسال و افرادی که نفس تنگی دارند احتمال دارد استفاده از استنشاق کننده های خشک پودر برای آنها سخت باشد. برخی از انواع دیگر داروها می تواند برای آسم شدیدتر استفاده شود. اینها در یک دستگاه پودر خشک ( Handihaler ) و یک دستگاه غبار تحت فشار ( Respimat ) وجود دارد. اسپیسر وسیله خاصی است که شبیه لوله ای شفاف است. به یک استنشاقی با دوز اندازه گیری شده (پفکر) متصل می شود. باید هر بار بین یک پیمانه دارو را با فاصله بیندازید و سپس به مدت چهار نفس به طور معمول نفس بکشید. استفاده از اسپیسر با پفکر باعث می شود داروی بیشتری به ریه ها برسد و عوارض جانبی احتمالی دارو را کاهش دهد. فاصله ها بسته به نیاز و سن در اشکال و اندازه های مختلفی وجود دارد. پفکر با فاصله نیز آسان تر، و ارزان تر و بسیار قابل حمل تر است و احتمال بروز عوارض جانبی را کاهش می دهد. مصرف منظم دارو احتمال دارد دشوار باشد. فراموش شدن آن آسان است و بسیاری از افراد مجبور به مصرف دارو نیستند، به خصوص وقتی احساس خوبی داشته و علایمی نداشته باشند. اما بهتر است که داروهای خود را به درستی مصرف کنید و از توصیه های پزشک پیروی کنید. از عوارض دارویی خود آگاه شوید تا بدانید که کدامیک از علایم شما طبیعی و کدامیک غیرطبیعی هستند. اگر هر گونه نگرانی دارید، با پزشک، مربی آسم یا داروساز خود مشورت کنید. از پزشک یا داروساز در مورد نقش همه داروهای سوال کنید. در مورد چگونگی و زمان استفاده از هرکدام به عنوان بخشی از برنامه کنترل آسم، دستورالعمل کتبی بخواهید. از پزشک خود بخواهید دستگاهی در اختیارتان بگذارد که با آن احساس راحتی کنید. کمک های ویژه ای برای افرادی که در هماهنگی پفکر کردن مشکل دارند وجود دارد. مطمین شوید که از دستگاه های خود به درستی استفاده کرده اید. از پزشک، مربی آسم یا داروساز خود بخواهید که تکنیک ها را بررسی کند. تمام نکات فوق در مورد کودکان نیز صدق می کند، اما نکات مفیدی که در کنترل آسم کودکان موثر است، عبارتند از: به طور کلی، کودک می تواند داروهای پیشگیرانه خود را قبل و بعد از مدرسه مصرف کند، بنابراین کمتر به نظارت معلم احتیاج دارند و از دردسر برای کودکان دیگر پیشگیری می کند. با بزرگتر شدن کودک، از آنها در تصمیم گیری درباره داروهای آسم و مدیریت آنها نظرخواهی کنید. پیوند داروی آسم با اهداف خود کودک، می تواند در مدیریت آسم در کودکان موثر باشد به عنوان مثال، کودکی که ورزش را دوست دارد، در صورتی که اهمیت مصرف دارو خودش را بداند، احتمال دارد داروی آسم را با آسودگی بیشتری مصرف کند. برخی از داروها برای سایر شرایط می توانند علایم آسم را بدتر کرده و شعله ور یا حمله آسم را تحریک کنند. بسیار مهم است که در صورت تجویز داروی جدید یا خرید داروهای بدون نسخه یا درمان های تکمیلی، به پزشک و داروساز خود اطلاع دهید که آسم دارید. اگر احساس می کنید داروی خاصی آسم را بدتر می کند، علایم را درمان کرده و بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. داروهایی که در برخی افراد باعث ایجاد علایم آسم می شود، عبارتند از: آسپرین موجود در برخی از داروها، مانند مسکن ها قطره چشمی مسدود کننده بتا برای درمان گلوکوم بیماری چشم مهار کننده ها که اغلب برای کنترل فشار خون بالا استفاده می شود. قرص های مسدود کننده بتا که اغلب برای کنترل استفاده می شود. ( NSAIDs ) مانند ایبوپروفن ( و ناپروکسن ( برنامه عملی یک برنامه فردی است که توسط بیمار و پزشک برای کمک در مدیریت علایم آسم ایجاد شده است. این طرح توصیه می کند که برای سالم ماندن خود و زمانی که آسم ناپایدار است ونیاز به کمک دارید چه کاری باید انجام دهید. هیچ برنامه عملی "استاندارد" برای آسم وجود ندارد، زیرا آسم در افراد مختلف با هم متفاوت است. برنامه باید برای مقابله با عوامل محرک، علایم و نشانه ها و داروها تهیه شود. با این حال، برنامه های مبتنی بر علایم معمولا برای کودکان استفاده می شود. یک برنامه عملی آسم شامل موارد زیر است: نحوه مراقبت از آسم روزمره (لیست منظم داروها و اینکه چند بار در روز باید آنها را مصرف کنید) موارد کلیدی که اقدامات لازم برای مدیریت در هنگام بدتر شدن آسم یا شعله ور شدن آن را به بیمار توصیه می کند. علایمی که به اندازه کافی جدی هستند و به کمک فوری پزشکی نیاز دارند (همراه با اطلاعات اضطراری در مورد اینکه در صورت شعله ور شدن آسم چه کاری باید انجام دهید) برنامه عملی آسم را هر شش ماه یا پس از شعله ور شدن شدید آسم با پزشک خود مرور کنید. اگر کودک مبتلا به آسم دارید، بسیار مهم است که یک خلاصه مکتوب، آسان و قابل فهم از مدیریت آسم فرزند خود را تهیه کنید. این یک منبع مرجع برای توصیه های پزشک است. این طرح همچنین برای هر کس که از کودک مراقبت می کند مفید و کاربردی است. این برنامه، اطلاعات به روز و دقیق (از جمله برنامه کمک های اولیه اضطراری فرزند) را برای کمک به مدیریت آسم فراهم می کند. یک نسخه از برنامه را به مدرسه، مهد کودک، مرکز مراقبت از کودک و هر کس دیگری که از کودک مراقبت می کند، بدهید. هنگامی که فرزند به اندازه کافی بزرگ شد و می تواند شرایط را درک کند، بهتر است وضعیت آسم را برای او توضیح داده و او را تشویق کنید تا از علایم و روش های درمان خود آگاه شود.

آلبوترول در بیماران آسماتیک یک داروی نجاتبخش است. خود آلبوترول اعتیاد آور نیست. ولی، افراد مبتلا به آسم ممکن است به آن اعتیاد پیدا کنند. افراد مبتلا به آسم به طور معمول از دو نوع استنشاق برای کمک به درمان بیماری خود استفاده می کنند: آنها معمولا روزانه برای کمک به مدیریتعلایم آسم و جلوگیری از حملات آسم مصرف می شوند. آنها به سرعت علایم آسم را تسکین می دهند. می توان از آنها در هنگام حمله آسم استفاده کرد. اعتیاد زمانی رخ می دهد که فرد بدون توجه به پیامدهای منفی بهداشتی یا اجتماعی که ممکن است با این رفتار همراه باشد، به طور اجباری یا غیرقابل کنترل به دنبال یک ماده مخدر می رود. وابستگی را می توان به وابستگی جسمی و وابستگی روانی تقسیم کرد. با قطع مصرف دارو، وابستگی جسمی از طریق وجود علایم ترک نشان داده می شود. افرادی که وابستگی روانشناختی دارند ممکن است تمایل شدیدی به استفاده از دارو داشته باشند. این اصرار می تواند به مواردی مانند عدم استفاده کوتاه مدت از دارو یا احساسات خاص مانند بی حوصلگی یا افسردگی مرتبط باشد. وابستگی روانی ممکن است در افرادی رخ دهد هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این ممکن است در افرادی رخ دهد که داروهای نگهدارنده به خوبی علایم خود را کنترل نمی کنند. وقتی این اتفاق می افتد، آنها ممکن است بیشتر از داروهای نجات خود برای کاهش علایم استفاده کنند. استفاده بیش از حد از داروهای امداد و نجات مانند آلبوترول در واقع می تواند علایم را بدتر یا بیشتر کند. این می تواند منجر به چرخه ادامه استفاده بیش از حد شود. علاوه بر این، از آنجا که آلبوترول و سایر داروهای نجات به راحتی در دسترس هستند و علایم را به سرعت تسکین می دهند، استفاده از آنها می تواند با احساس امنیت یا تسکین همراه باشد. به جای ادامه استفاده مکرر از داروهای امداد و نجات، افرادی که آسم به خوبی کنترل نشده اند ممکن است در واقع به داروی جدید نگهدارنده نیاز داشته باشند. اگر مشاهده کردید که علایم آسم مکرر است یا بدتر می شود، همیشه باید به پزشک مراجعه کنید. سوسپانسیون استنشاق آلبوترول به عنوان یک داروی عمومی در دسترس نیست. این دارو فقط به عنوان داروهایی با نام های تجاری: ProAir HFA ، Ventolin HFA و Proventil HFA . در دسترس است. آلبوترول به صورت سوسپانسیون استنشاق، محلول نبولایزر، پودر استنشاق، قرص آزاد کننده فوری، قرص با رهش طولانی یا شربت خوراکی در دسترس است. این دارو را با بلعیدن یا استنشاق آن می توانید مصرف کنید. آلبوترول برای تسکین برونشاسپاسم (سفت شدن و تورم عضلات اطراف مجاری تنفسی) در کودکان و بزرگسالان مبتلا به آسم کاربرد دارد. همچنین برای جلوگیری از آسم ناشی از ورزش استفاده می شود. آلبوترول ممکن است برای کمک به درمان علایم آسم، به عنوان بخشی از درمان ترکیبی با های استنشاقی، آگونیستهای بتا با اثر طولانی مدت و گشادکننده های برونش مصرف شود. ین دارو برای درمان یا جلوگیری از اسپاسم برونش، که باعث سفت شدن و تورم عضلات اطراف مجاری تنفسی می شود، کاربرد دارد. حتی در افراد مبتلا به آسم (بیماری انسدادی برگشت پذیر راه هوایی) و جلوگیری از اسپاسم برونش ناشی از ورزش استفاده می شود. آلبوترول به دسته داروهایی موسوم به گشادکننده برونش آگونیست بتا - آدرنرژیک تعلق دارد. یک کلاس داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. آنها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. این به شما کمک می کند راحت تر نفس بکشید. سوسپانسیون استنشاق آلبوترول خواب آلودگی ایجاد نمی کند، اما می تواند منجر به بروز عوارض جانبی دیگری شود. برخی از عوارض جانبی شایع که می توانند با آلبوترول رخ دهند عبارتند از: لرزش سردرد استفراغ سرگیجه عصبی بودن آبریزش بینی ضربان قلب سریع یا نامنظم اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات قلبی مانند، ضربان قلب سریعتر و فشار خون بالاتر سفت شدن و تورم عضلات اطراف مجاری تنفسی (برونکوسپاسم) همراه با اختلال در تنفس و خس خس سینه واکنش آلرژیک جدی با بروز علایمی مانند کندوها، بثورات پوستی، تورم صورت، پلک ها، لب ها، زبان یا گلو، مشکل در بلعیدن، بدتر شدن مشکلات تنفسی مانند، یا تنگی نفس و شوک (کاهش فشار خون و هوشیاری) واکنش های شدید پوستی، مانند اریتم مولتی فرم و سندرم استیونس - جانسون، به ندرت ممکن است در کودکان رخ دهد. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب لرز خارش سوزش ضایعات قرمز یا بثوراتی که روی بدن شما پخش می شود. تحریک پذیری ضربان قلب سریع (ضربان قلب نامنظم) اگر فکر می کنید مقدار زیادی از دارو را مصرف کرده اید، بلافاصله به مراکز درمانی مراجعه کنید. آلبوترول ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. سوسپانسیون استنشاق آلبوترول می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که می خواهید تداخل کند. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. تداخل دارویی می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث تداخل با آلبوترول شوند، عبارتند از: به طور کلی، افراد مبتلا به آسم نباید از داروهای فشار خون به نام مسدود کننده های بتا استفاده کنند. مسدود کننده های بتا اثرات آلبوترول بر تنفس شما را مسدود می کنند. این می تواند باعث اسپاسم برونش شدید و مشکلات تنفسی بیشتر در افراد مبتلا به آسم شود: پروپرانولول آتنولول استفاده از داروهای فشار خون دیگر مانند ادرار آورها (قرص های آب) با آلبوترول می تواند باعث تغییر در ریتم قلب و پتاسیم شود که کمتر از حد طبیعی است. اگر این داروها با هم تجویز شوند، پزشک باید سطح پتاسیم شما را کنترل کند: بومتانید فوروزماید هیدروکلروتیازید کلورتالیدون هنگام مصرف دیگوکسین و آلبوترول با هم احتیاط کنید. آلبوترول می تواند سطح دیگوکسین را در بدن شما کاهش دهد. این به این معنی است که دیگوکسین ممکن است به همان خوبی کار نکند. شما پزشک ممکن است دوز دیگوکسین خود را تنظیم کرده و سطح خون دیگوکسین خود را در طول درمان کنترل کنید. اگر آلبوترول را با داروهای خاص افسردگی مصرف می کنید بسیار مراقب باشید. مصرف این داروها با هم ممکن است اثرات قلبی آلبوترول را به میزان قابل توجهی افزایش دهد: مهار کننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOI ) ، مانند فنل زین، سلژلین و ترانیل سیپرومین داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند آمیتریپتیلین، ایمی پرامین و نورتریپتیلین در هنگام مصرف آلبوترول باید مراقب برخی هشدارها باشید، از جمله: این دارو می تواند تنفس یا خس خس سینه را بدتر کند. این وضعیت حتی می تواند خطرناک باشد. در این شرایط فورا مصرف این دارو را متوقف کنید. پزشک داروی متفاوتی به شما می دهد. برونکاسپاسم های متناقض، معمولا با استفاده اولین قوطی یا ویال جدید اتفاق میفتد. اگر برای تسکین علایم خود به داروی بیشتری نیاز دارید، این نشان می دهد که وضعیت آسمی شما در حال بدتر شدن است. در این شرایط، به پزشک خود مراجعه کنید. آنها ممکن است داروی متفاوتی مانند استنشاقی تجویز کنند. برخی افراد با شرایط و بیماری های زمینه ای خاص بهتر است در مصرف این دارو احتیاط کنند: در صورت ابتلا به بیماری قلبی مانند نارسایی، ضربان قلب نامنظم یا فشار خون بالا، به پزشک خود اطلاع دهید. آلبوترول ممکن است فشار خون، ضربان قلب یا نبض شما را به میزان قابل توجهی تغییر دهد. حتی می تواند وضعیت قلبی شما را بدتر کند. آلبوترول می تواند کنترل قند خون شما را بدتر کند. اگر دیابت دارید، با پزشک خود در مورد اینکه این دارو برای شما بی خطر است مشورت کنید. آلبوترول ممکن است تیرویید پرکار شما را بدتر کند. اگر این بیماری را دارید، با پزشک خود درمورد اینکه این دارو برای شما بی خطر است مشورت کنید. این دارو می تواند تشنج شما را بدتر کند. با پزشک خود مشورت کنید تا مطمین شوید این دارو برای شما بی خطر است. آلبوترول می تواند سطح پتاسیم شما را بیشتر کاهش دهد. اگر در حال حاضر سطح پتاسیم کمی دارید، این می تواند اثرات منفی قلبی ایجاد کند. آلبوترول یک داروی بارداری رده C است. این به معنای دو چیز است: تحقیقات انجام شده روی حیوانات، اثرات سویی بر جنین هنگام مصرف مادر از دارو نشان داده است. هنوز مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا اطمینان حاصل شود که این دارو چه تاثیری بر جنین دارد. اگر باردار هستید و قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. این دارو فقط در صورت استفاده از مزایای بالقوه خطر احتمالی برای جنین باید استفاده شود. اینکه آیا آلبوترول به شیر مادر منتقل می شود، مشخص نیست. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود مشورت کنید. شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرید. بدن افراد سالمند ممکن است داروها را با سرعت کمتری تجزیه کنند. یک دوز طبیعی آن در بزرگسالان ممکن است باعث ایجاد مسمومیت در بدن شود. ایمنی و اثربخشی این دارو در کودکان زیر سال ثابت نشده است. این دارو در کودکان زیر سال نباید استفاده شود. دوز، فرم و تعداد دفعات مصرف شما به موارد زیر بستگی دارد: سن شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی بیمار واکنش بدن به اولین دوز دارویی آلبوترول برای درمان کوتاه مدت و طولانی مدت استفاده می شود. می توانید در هنگام شعله ور شدن علایم آسم خود از این دارو استفاده کنید. همچنین ممکن است برای رفع تنگی نفس، خس خس سینه و سرفه به دلیل آسم به مدت طولانی مجبور شوید که از این دارو استفاده کنید. اگر مصرف دارو را قطع کردید یا اصلا آن را مصرف نکردید ممکن است آسم شما بدتر شود. حتی می تواند منجر به زخم برگشت ناپذیر مجاری تنفسی شما شود. احتمالا تنگی نفس، خس خس سینه و سرفه بیشتر خواهد بود. در صورت شدیدتر شدن علایم آسم، باید این دارو را تا بار در روز مصرف کنید. اگر در این مدت آن را طبق برنامه مصرف نکنید، احتمالا علایم شما بدتر می شود دستگاه استنشاق را قبل از هر بار اسپری خوب تکان دهید. درپوش را از دهان محرک بردارید. استنشاق را با دهان به سمت پایین نگه دارید. دستگاه از طریق دهان نفس بکشید و تا آنجا که می توانید هوا را از ریه های خود خارج کنید. دهان را در دهان خود قرار داده و لب های خود را در اطراف آن ببندید. در حالی که عمیق و آرام از طریق دهان نفس می کشید، قسمت بالای کنیستر را تا انتها فشار دهید. درست بعد از بیرون آمدن اسپری، انگشت خود را از کنیستر بردارید. بعد از اینکه نفس کشیدید، استنشاق را از دهان خارج کنید و دهان خود را ببندید. نفس خود را تا آنجا که می توانید، تا ثانیه نگه دارید و سپس به طور طبیعی نفس بکشید. اگر پزشک به شما گفت که از اسپری های بیشتری استفاده کنید، دقیقه صبر کنید، آن را تکان دهید و دوباره استفاده کنید. بعد از هر بار استفاده از دستگاه استنشاق، کلاه را دوباره روی دهان بگذارید. مطمین شوید که درپوش محکم در جای خود قرار گرفته است. با پیروی از دستورالعمل های سازنده، دستگاه استنشاقی خود را تمیز کنید. منابع:

درمان های خانگی زگیل در بین مردم طرف داران زیادی دارند. این در حالی است که درمان های متداول شامل لایه برداری شیمیایی، جراحی، انجماد و جراحی لیزر در دسترس است. اما این روش های درمانی ممکن است گران باشد و باعث تحریک پوست شود. زگیل ها رشد بی ضرری روی پوست هستند. علت آنها عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) است. زگیل مسری است. آنها می توانند خود به خود از بین بروند، اما ممکن است این روند هفته ها، ماه ها یا سالها به طول انجامد. اگر زگیل تناسلی یا زگیل در صورت دارید، این روش های درمانی را امتحان نکنید. پوست در این مناطق بسیار حساس است، بنابراین در عوض به پزشک مراجعه کنید. یک داروی ضد ویروسی طبیعی، ممکن است عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) را سرکوب کند. سایر درمان ها، آنزیم هایی دارند که گفته می شود علیه ویروس عمل می کنند. برخی از درمان ها حاوی اسیدهای طبیعی هستند که به از بین بردن پوست آلوده کمک می کنند. هدف از هر درمانی بهبود واکنش ایمنی بدن به عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی است. با این حال ویروس را از بین نخواهد برد، بنابراین ممکن است زگیل برگردد. بسیاری از داروهای خانگی شواهد علمی قابل اعتماد برای ت یید آنها کم یا فاقد آن هستند. با این حال، افراد موفقیت خود را در استفاده از آنها برای از بین بردن گزارش می کنند. به طور کلی، درمان خانگی برای زگیل، شامل مراحل درمانی زیر هستند: تصور می شود که مانند اسید سالیسیلیک عمل می کند. سالیسیلیک اسید یک درمان رایج زگیل است که پوست آلوده را از بین می برد. سرکه همچنین دارای خواص ضد میکروبی طبیعی است که ممکن است به مبارزه با عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی کمک کند، اما مطالعات بیشتر لازم است. برای امتحان آن، قسمت سرکه سیب و قسمت آب را مخلوط کنید. یک پنبه را با این مخلوط خیس کنید. آن را روی زگیل قرار دهید و روی آن را با باند بپوشانید. بگذارید سه تا چهار ساعت بماند. همیشه سرکه سیب را با آب رقیق کنید. اسیدیته ممکن است باعث تحریک و سوختگی شیمیایی شود. همچنین، آن را روی زخم های باز قرار ندهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گفته می شود که پتاسیم موجود در پوست موز با عفونت های مقابله می کند. با این حال، هیچ تحقیقی را به درمان زگیل یا عفونت های ویروسی پوست مرتبط نمی کند. همچنین شواهد علمی وجود ندارد که پوست موز با عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی مبارزه کند. اگر می خواهید آن را امتحان کنید، داخل پوست موز را روی زگیل بمالید. این کار را روزانه تکرار کنید. به عنوان درمان خانگی برای زگیل سابقه طولانی در استفاده از آن برای بهبود بیماری های پوستی مانند پسوریازیس، اسکارهای کلوییدی و میخچه دارد. همچنین برای عفونت های باکتریایی، قارچی و ویروسی مانند زگیل استفاده می شود. در یک بررسی در سال ، عصاره سیر ظرف چهار هفته از شر زگیل خلاص شد. زگیل برنگشته است. آلیسین، جز اصلی سیر، اثرات میکروبی دارد. این ماده با از بین بردن آنزیم های موجود در عوامل بیماری زای مضر کار می کند. برای درمان زگیل با سیر، حبه را خرد کرده و با آب مخلوط کنید. به زگیل بزنید و با باند بپوشانید. این کار را روزانه به مدت سه تا چهار هفته تکرار کنید. همچنین می توانید آب سیر بمالید یا یک حبه روی زگیل بمالید. یکی دیگر از درمان خانگی برای زگیل، پوست پرتقال است. این یک گزینه ارزان قیمت است، اما اطلاعات علمی برای تهیه نسخه پشتیبان وجود ندارد. این درمان، شامل مالیدن پوست پرتقال روی زگیل یکبار در روز است. ظاهرا ، زگیل تغییر رنگ داده، تیره می شود و سپس میفتد. این ممکن است دو هفته یا بیشتر طول بکشد. برخی ادعا می کنند که آب سیب زمینی می تواند زگیل را "کم آب" کند، اما هیچ مطالعه ای در مورد اثر آن وجود ندارد. برای امتحان این روش، یک سیب زمینی کوچک را از وسط نصف کنید. قسمت بریده شده را روی زگیل بمالید تا جایی که در آب سیب زمینی پوشانده شود. این کار را دو بار در روز تکرار کنید. بسیاری از مردم قاصدک را به عنوان علف هرز مزاحم تصور می کنند. با این حال، طب باستان چینی و خاورمیانه از قاصدک برای خواص دارویی خود استفاده می کنند. شیر قاصدک یا شیره، یک درمان سنتی برای بیماری های پوستی مانند زگیل است. در بررسی حیوانات دریافتند که عصاره قاصدک ممکن است تولید کلاژن را بیشتر کند، التهاب پوست را کاهش دهد و تحریک را تسکین دهد. یک بررسی در سال همچنین تعیین کرد که قاصدک ها دارای اجزای ضد میکروبی هستند. این خواص ممکن است برای مبارزه با زگیل مفید باشد، اما تحقیقات بیشتری در مورد انسان مورد نیاز است. برای امتحان این روش، یک قاصدک را از هم جدا کرده و شیره چسبناک سفید را بیرون آورید. روزی یک یا دو بار به زگیل بمالید. این کار را به مدت دو هفته تکرار کنید. هرگز از قاصدکی که با مواد شیمیایی پاشیده شده استفاده نکنید. مردم از ژل برای بیماری های پوستی مانند و پسوریازیس استفاده می کنند. اگر زگیل خارش دار یا دردناک است، ژل آن می تواند تسکین دهنده باشد. ژل آلویه ورا همچنین می تواند با عوامل بیماری زا از جمله ویروس ها مبارزه کند. در یک بررسی ذر سال دریافت که بر علیه ویروس هرپس سیمپلکس نوع کار می کند، اما هیچ مطالعه ای در مورد مزایای خاص عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی وجود ندارد. برای استفاده از آلویه، یک برگ از گیاه آلویه ورا بردارید. ژل را روی زگیل قرار دهید. این کار را روزانه تکرار کنید. همچنین می تواند از شر زگیل خلاص کند. ماده اصلی آن اسید سالیسیلیک است که ماده رایج در درمان زگیل بدون نسخه است. سالیسیلیک اسید با لایه برداری از پوست آلوده عمل می کند. با گذشت زمان، این زگیل را از بین می برد. تصور می شود که آسپرین نیز ت ثیر مشابهی دارد. روش پیشنهادی این است که قرص های آسپرین را خرد کرده و با آب مخلوط کنید. خمیر را روی زگیل بمالید و یک شب باند را ببندید. لاک ناخن شفاف یک داروی زگیل است. گفته می شود ویروس را "خفه" می کند، اما شواهد مهمی در مورد اثر آن وجود ندارد. حداقل، لاک ناخن شفاف می تواند به عنوان یک پوشش محافظ عمل کند. این روش شامل پوشاندن زگیل با لاک ناخن شفاف است. بعضی از افراد این کار را یک روز در میان انجام می دهند، در حالی که دیگران این کار را دو یا سه بار در روز انجام می دهند. یکی دیگر از درمان خانگی برای زگیل ویتامین E است. این ماده مغذی برای یک سیستم ایمنی سالم بسیار حیاتی است. تصور می شود که می تواند واکنش بدن در برابر عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی را بهبود بخشد، اما هیچ مطالعه ای برای حمایت از این ادعا انجام نشده است. می توانید یک کپسول ویتامین E را سوراخ کنید و روغن را به زگیل بمالید. با زخم از زگیل محافظت کنید و آن را یک شب نگه دارید. این کار را به مدت دو هفته روزانه تکرار کنید. زنبورهای عسل ماده ای رزینی مانند به نام موم تولید می کنند. این ماده از مواد گیاهی، موم، گرده و آنزیم های زنبور عسل ساخته شده است. تحقیقات نشان می دهد که موم دارای خواص ضد میکروبی است و باعث تولید سلول های پوستی می شود. برای درمان آکنه، زخم ها و ویروس هرپس سیمپلکس استفاده می شود. این مزایا همچنین ممکن است به بهبود پوست آلوده و مبارزه با عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی کمک کند. برای استفاده از موم، آن را روی زگیل قرار دهید. یک باند را در بالا قرار دهید و بگذارید یک شب بماند. این کار را روزانه تکرار کنید. برای تقویت ایمنی می توانید موم نیز مصرف کنید. این ممکن است به بدن کمک کند تا از شر زگیل خلاص شود. روغن کرچک یک داروی ضد میکروبی و ضد التهابی است. این ماده به عنوان یک داروی طبیعی برای زگیل، کرم حلقوی، شوره سر و سایر بیماری های پوستی استفاده می شود. هر روز روغن کرچک را روی زگیل بمالید. ممکن است دو یا چند هفته طول بکشد تا زگیل از بین برود. نوار چسب یکی از محبوب ترین درمان های خانگی زگیل است. یافتن آن ارزان و آسان است. گفته می شود که نوار چسب با گذشت زمان پوست آلوده را از بین می برد. تحقیقات در مورد اثربخشی نوار چسب منسوخ شده است. در بررسی سال دریافتن که نوار چسب موثرتر از انجماد است، اما متناقض است در بررسی سال پیشنهاد کرد که نوار چسب بهتر نیست. تحقیقات جدید و به روز شده ضروری است. برای استفاده از نوار چسب، یک قطعه کوچک را روی زگیل بچسبانید. هر سه تا شش روز آن را بردارید. زگیل را در آب خیس کنید و آن را با سنگ پومیس یا تخته زغال سنگ مالش دهید. بگذارید تا ساعت بدون پوشش باشد. مراحل کار را تکرار کنید. اگر پوست حساسی دارید با احتیاط از نوار چسب استفاده کنید. ممکن است باعث قرمزی، تحریک و خونریزی شود. آناناس دارای بروملین است، مخلوطی از آنزیم هایی که پروتیین ها را هضم می کند. اعتقاد بر این است که بروملین با حل کردن پروتیین ها در عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی، زگیل ها را از بین می برد. در حالی که برخی داده ها برای حمایت از اثربخشی بالقوه بروملین در درمان چند بیماری پزشکی وجود دارد، هیچ مطالعه علمی برای حمایت از استفاده از آن برای از بین بردن زگیل وجود ندارد. مردم از چندین روش موفق در از بین بردن زگیل را با استفاده از آب آناناس گزارش کرده اند. یک روش خیساندن زگیل هر روز در آب آناناس است. تکنیک دیگر استفاده روزانه آناناس تازه است. روغن درخت چای یک داروی ضد میکروبی قدرتمند است. این ماده برای درمان بیماری های پوستی مانند آکنه، پای ورزشکار و سایر عفونت های پوستی استفاده می شود. خواص ضد ویروسی روغن نیز ممکن است به خلاص شدن از شر زگیل کمک کند. برخی از روش ها پیشنهاد می کنند روغن درخت چای را روی زگیل بگذارید، اما روغن رقیق نشده می تواند باعث تحریک پوست شود. همیشه ابتدا آن را رقیق کنید. برای انجام این کار، تا قطره روغن درخت چای را با قطره روغن حامل مانند روغن بادام یا روغن کرچک ترکیب کنید. تا قطره از این مخلوط را روی یک پنبه اضافه کنید. آن را به مدت تا دقیقه روی زگیل قرار دهید. این کار را دو یا سه بار در روز تکرار کنید. به عنوان درمان خانگی برای زگیل خاصیت تقویت ایمنی دارد. این ویتامین همچنین برای ترمیم زخم و سلامت پوست مفید است. تصور می شود که با عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی مبارزه می کند، اما شواهد قابل اطمینان تری لازم است. برای امتحان کردن آن، یک قرص ویتامین C را خرد کرده و با آب مخلوط کنید. خمیر را روی زگیل بمالید، روی آن را با باند بپوشانید و بگذارید یک شب بماند. این کار را روزانه تکرار کنید. برخی از افراد ادعا می کنند که آب لیمو و ویتامین C خمیر موثرتری ایجاد می کنند. این می تواند از اسیدیته آب لیمو باشد. آب لیمو ممکن است باعث تحریک پوست شود، بنابراین با احتیاط از آن استفاده کنید. زگیل ها معمولا خود به خود از بین می روند. درمان های خانگی طبیعی برای زگیل ممکن است به تسریع روند کمک کند. تحقیقات بیشتر با تحقیقات مبتنی بر شواهد پشتیبانی نمی شوند. با این حال، برخی افراد ادعا می کنند که این روش های درمانی برای آنها مفید بوده است. همیشه ابتدا تست پچ را انجام دهید. حتی درمان های طبیعی نیز می توانند باعث تحریک پوست شوند. منبع:

یا جراحی با کمک ربات ها، شاید پیشرفته ترین فناوری پزشکی در دوران معاصر باشد. یک جراح آموزش دید، بازوهای رباتیک را از صفحه مشاهده، که معمولا در همان اتاق روی میز عمل قرار دارد، کنترل می کند. اما صفحه مشاهده می تواند دور باشد و به جراحان امکان می دهد از راه دور جراحی را انجام دهند. صفحه نمایش بخشی از جراحی است که به عنوان یک کنسول شناخته می شود و اجازه می دهد اقدامات جراحی در حالت نشسته انجام شود، در حالی که جراح یک نمای بزرگ شده سه بعدی، از محل جراحی بیمار را مشاهده می کند. برخلاف آنچه بسیاری از مردم درباره جراحی رباتیک تصور می کنند، در واقع توسط روبات ها انجام نمی شود. بلکه جراح به طور مداوم کنترل کامل بازوهای رباتیک را در دست دارد. این ربات به عنوان ابزاری عمل می کند و می تواند یک دستیار برای جراح شناخته شود، بنابراین نام جراحی رباتیک، جراحی با کمک ربات است. سالهاست که جراحی رباتیک وجود دارد. در واقع، طبق گزارش سال ژورنال جراحی رباتیک آمریکا، اولین ربات برای انجام عمل بیوپسی مغز در سال استفاده شد. اولین ربات نوآور PUMA نام داشتو توسط Westinghouse Electric ساخته شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مدل PUMA مدتهاست منسوخ شده است، به خصوص با راه اندازی مدل رباتی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد. به آن ربات داوینچی می گویند. مدل داوینچی در سال معرفی شد. مدل اولیه داوینچی اولین رباتی بود که برای جراحی عمومی لاپاراسکوپی (جراحی کم تهاجمی شکم یا لگن با استفاده از دوربین) ت یید شد. از آن زمان، زمینه جراحی با کمک رباتیک به دلیل پیشرفت چشمگیر فناوری توسعه یافته است. فناوری جراحی رباتیک امروز در دقت، تصویربرداری، دامنه حرکت و موارد دیگر به طرز چشمگیری بهبود یافته است. فناوری مدرن رباتیک همچنین برای چندین تخصص جراحی مانند جراحی مغز و اعصاب (مغز، ستون فقرات و اعصاب محیطی) ، اقدامات قلب و ریه، جراحی گوش و گلو و موارد دیگر سازگار شده است. جراحی با کمک رباتیک با استفاده از یک روش جراحی با حداقل تهاجم انجام می شود. این جراحی به جای ایجاد یک برش بزرگ برای نشان دادن محل جراحی و انجام اقدامات، به برش های بسیار کوچک (معمولا حدود تا سانتی متر) برای قرار دادن ابزارهای بسیار کوچک نیاز دارد. جراحی با حداقل تهاجم غیر رباتیک (که به آن جراحی یا نیز گفته می شود) می تواند با استفاده از آندوسکوپ انجام شود. آندوسکوپ یک لوله باریک با دوربین است که از طریق برش های کوچک یا از طریق یک شکاف طبیعی مانند دهان یا بینی وارد می شود. اما در جراحی آندوسکوپی غیر رباتیک، جراح هنگام مشاهده محل جراحی بر روی مانیتور کامپیوتر، مستقیما ابزارهای کوچک را از طریق کانال (به جای کنترل بازوهای رباتیک) کنترل می کند. برخی افراد با شرایط زیر ممکن است کاندید مناسبی برای انجام جراحی رباتیک نباشند، از جمله: در شرایطی که بیمار همزمان بیش از یک وضعیت پزشکی داشته باشد ممکن است کاندید مناسبی برای جراحی رباتیک در نظر گرفته نشود. بافت چربی مانع دید جراح در محل جراحی می شود. همه افراد چاق به طور خودکار از جراحی با کمک ربات محروم نمی شوند. این موضوع به آناتومی خاص فرد، نوع عمل و سایر عوامل بستگی دارد. بسیاری از بیماری ها را نمی توان از طریق جراحی با کمک ربات انجام داد. یک نمونه از آنها جراحی پلاستیک و ترمیمی است. فناوری خاص مورد نیاز برای انجام روش های جراحی پلاستیک و ترمیمی هنوز راه اندازی نشده است. امروزه، اکثر ابزارهای مورد استفاده در جراحی رباتیک بسیار بزرگ هستند. آنها برای انجام جراحی میکروسکوپی در بافت ظریف در بسیاری از اقدامات ترمیمی طراحی نشده اند. همچنین، بزرگنمایی با استفاده از فناوری کمکی رباتیک به اندازه کافی برای مشاهده کافی بزرگنمایی نمی شود. اگر در مورد واجد شرایط بودن برای جراحی رباتیک سوالی دارید، حتما با پزشک خود مشورت کنید. در بسیاری از اوقات بیمارستان یک هییت پزشکی دارد و در مورد افرادی که صلاحیت جراحی با کمک رباتیک را دارند تصمیم گیری می کند. بنابراین احتمال دارد مدتی باید منتظر بمانید تا متخصصان در مورد وضعیت شما تصمیم گیری کنند. جراحی با کمک ربات چندین مزیت عمده دارد که عبارتند از: درد و زخم کمتر خستگی کمتر برای جراح خطر کمتر عفونت (در مقایسه با جراحی باز) بهبودی زودتر و بازگشت سریعتر به کارهای روزمره از دست دادن خون کمتر و در نتیجه بیمار کمتر نیاز به تزریق خون نیاز پیدا می کند. از بین بردن لرزش دست جراحان (یک پدیده شایع، به ویژه در طی اقدامات طولانی جراحی) بستری کوتاه تر در بیمارستان و بهبود سریعتر برای بیمار (به دلیل برش های کمتر و سایر عوامل) تجسم بهتر محل جراحی به دلیل بزرگنمایی دوربینی که در صفحه نمایش جراح نمایش داده می شود. مهارت در دستگاه های رباتیک بهبود یافته (در مقایسه با دست جراح) که امکان دسترسی به مکان های دشوار را فراهم می کند. جراحی با کمک رباتیک به طور کلی مطمین در نظر گرفته می شود. اما عواملی وجود دارد که احتمال دارد خطر آسیب در حین جراحی را افزایش دهد. این موارد عبارتند از: آسیب عصبی می تواند به دلیل موقعیتی که بیمار باید در طی برخی از روش ها تحمل کند، رخ دهد. اگرچه نقص مکانیکی در طی جراحی با کمک ربات نادر است. اما بسیاری از اجزای مکانیکی، از جمله بازوهای رباتیک، ابزار، دوربین و سایر موارد وجود دارد که ممکن است در حین جراحی به طور بالقوه از کار بیفتد. قوس الکرتیکی می تواند باعث آسیب دیدگی و سوختگی ناخواسته از دستگاه شود. قوس الکتریکی وقتی اتفاق میفتد جریان الکتریکی ابزار در بازوی رباتیک قطع شده و به سمت بافت اطراف هدایت نشود. جدیدترین ربات ها دارای تجهیزات ایمنی هستند که هشدار روشنی را برای جراحان در هنگام استفاده از وسایل، از نظر قوسی نشان می دهند. این خطر زمانی بیشتر است که جراح تجربه کمتری داشته و در انجام جراحی های رباتیک بر منحنی یادگیری تسلط نداشته باشد. بررسی ها نشان داده است که تسلط بر منحنی یادگیری رباتیک می تواند از روش (برای اقدامات زنان، مانند بستن لوله ها) تا روش برای لاپاراسکوپی با کمک رباتیک RALF (برداشتن غده پروستات و بافت های اطراف آن) باشد. علاوه بر آن خطرات مربوط به هر نوع جراحی، از جمله جراحی با کمک رباتیک، می تواند شامل موارد زیر هم باشد: عفونت خون ریزی مشکلات تنفسی واکنش های آلرژیک به داروها خطرات، مانند ذات الریه (این خطر در هر نوع جراحی وجود دارد) یک بررسی ساله نشان داد که بیشترین احتمال بروز عوارض جانبی ناشی از اقدامات جراحی با کمک رباتیک، در جراحی های پیچیده قلب و قفسه سینه و همچنین سر و گردن دیده می شود. سوء عملکرد دستگاه و ابزار، هزاران بیمار و تیم های جراحی را با ایجاد عوارض و زمان طولانی مدت، تحت ت ثیر قرار داده است. بررسی دیگری که در سال منتشر شد، گزارش داد که اکثر حوادث جدی ناشی از جراحی رباتیک شامل پارگی، خونریزی، عوارض ناشی از موقعیت بیمار، حفظ اجسام خارجی و عفونت است. به خاطر داشته باشید که انواع روش های جراحی، از جمله جراحی سنتی و همچنین انواع جراحی با حداقل تهاجم (مانند جراحی لاپاراسکوپی و جراحی باز) خطراتی را به همراه دارند. برای سنجش صحیح خطرات و مزایای جراحی با کمک ربات، بهتر است که هنگام جراحی به کمک ربات با جراح خود مشورت کنید. انواع مختلفی از جراحی وجود دارد که می تواند با استفاده از فناوری رباتیک انجام شود، از جمله: جراحی ارتوپدی مانند تعویض مفصل ران جراحی سر و گردن مانند تومورهای گلو یا زبان، سرطان تیرویید و موارد دیگر جراحی روده بزرگ مانند، درمان بیماری کرون و موارد دیگر جراحی قفسه سینه برای شرایط موثر بر ریه ها، مانند تومورهای ریه، یا مری (سرطان مری) جراحی اورولوژی مانند پروستاتکتومی، سنگ کلیه یا سایر اختلالات کلیه، بی اختیاری ادرار، جراحی مثانه جراحی قلب مانند بای پس عروق کرونر، افتادگی دریچه میترال، (ریتم نامنظم قلب) و موارد دیگر جراحی سرطان برای از بین بردن تومورها، به ویژه آنهایی که در نزدیکی اعضای حیاتی بدن مانند رگ های خونی و اعصاب هستند. جراحی عمومی مانند برداشتن کیسه صفرا، بیماری ریفلاکس معده و مری GERD ، جراحی بای پس معده و باند معده، جراحی لوزالمعده، تومورهای کبد و موارد دیگر جراحی زنان مانند بستن لوله (یک روش جراحی برای جلوگیری از بارداری) ، سرطان تخمدان یا دهانه رحم، کیست تخمدان، (رشد خوش خیم رحم) ، برداشتن رحم (برداشتن رحم و تخمدان ها و قسمت های واژن و دهانه رحم) ، و بیشتر اگر قرار بر این است که تحت جراحی رباتیک قرار بگیرید، بهتر است قبل از آن، اقدامات زیر را در نظر بگیرید: اطلاعات مربوط به روش کار را جمع آوری کنید. در مورد خطر و مزایای جراحی با کمک ربات با جراح خود مشورت کنید. برخی اقدامات (مانند روش های روده بزرگ) مستلزم استفاده از تنقیه یا ملین برای پاکسازی روده قبل از جراحی است. دستورالعمل های جراح قبل از عمل راجع به اینکه چه داروهایی مصرف کند و چه چیزی بخورید و بنوشید (معمولا حداقل هشت ساعت قبل از جراحی از مصرف مایعات خودداری کنید) را دنبال کنید. به یاد داشته باشید که علاوه بر داروهای تجویز شده، در مورد سایر داروهای بدون نسخه و همچنین گیاهان طبیعی یا مکمل هایی که مصرف می کنید، به پزشک خود اطلاع داده و دستورالعمل های ارایه دهنده خدمات بهداشتی را در مورد زمان مصرف دنبال کنید. توجه داشته باشید که هر نوع دارویی که منجر به کاهش زمان لخته شدن شود مانند آسپرین، کومادین یا پلاویکس می تواند باعث خونریزی حین جراحی گردد. این داروها باید به مدت روز قبل از جراحی قطع شوند. مراحل انجام جراحی با کمک ربات ها شامل موارد زیر است: برای از بین بردن هرگونه احساس درد در بیمار، بیهوشی عمومی داده می شود. برش های کوچک (طول تقریبی تا سانتیمتر یا طول / تا اینچ) توسط جراح ایجاد می شود تا امکان قرار دادن وسایل در بدن را فراهم کند. از یک لوله انعطاف پذیر کوچک و دارای دوربین روشن (که آندوسکوپ نامیده می شود) استفاده می شود تا به جراح امکان مشاهده دید سه بعدی از محل جراحی را بدهد. جراح ابزارهای رباتیک مینیاتوری و دوربین قدرتمند را وارد بدن می کند. سپس جراح در کنسول مجاور (یک کامپیوتر بزرگ) می نشیند تا عمل را انجام دهد. در کنسول، منطقه عمل با وضوح عالی و بسیار بزرگ دیده می شود. با نشستن روی کنسول، جراح کنترل، دست و بازوهای رباتیک de Vinci (متصل به ابزار جراحی) را به دست می گیرد. یک جراح دیگر به عنوان دستیار در میز عمل قرار دارد تا محل قرارگیری وسایل جراحی را ت یید کند. دستگاه های رباتیک که از مهارت و دامنه حرکتی بالاتری نسبت به انسان برخوردار هستند. به جراح امکان می دهد با موفقیت جراحی های ظریف را در مکان های صعب العبور انجام دهد. اندام هایی که باید برداشته شوند (مانند کیسه صفرا) از طریق یکی از برش های کوچک از بدن خارج می شوند. پس از اتمام روش، برش ها بسته شده و با یک پانسمان کوچک پوشانده می شوند. اگرچه بهبودی پس از جراحی رباتیک معمولا بسیار کوتاهتر و دردناک تر از جراحی سنتی است. اما احتمال دارد محدودیت هایی در فعالیت و رفع وجود داشته باشد. دستورالعمل های بعد از جراحی می تواند شامل موارد زیر باشد: احتمال دارد از طرف جراح دستور داده شود که تا زمانی که وی از سرگیری فعالیتهای طبیعی را ت یید نکند، از بلند کردن جسم سنگین یا فشار آوردن خودداری کنید. حداقل یک هفته از رانندگی خودداری کنید. دستورالعمل های جراح خود در مورد داروهای ضد درد یا سایر دستورالعمل های بعد از عمل را دنبال کنید. در صورت تشدید درد (به ویژه اگر با داروی مسکن برطرف نشود) حالت تهوع و استفراغ، خونریزی، قرمزی یا چرک در یکی از محل های جراحی که می تواند نشان دهنده عفونت باشد، به پزشک خود مراجعه کنید. منبع:

با بسیاری از نام های تجاری دیگر نیز به فروش می رسد و یکی از موارد تشکیل دهنده بسیاری از داروهای بدون نسخه است. داروی استامینوفن یا تیلنول می تواند عوارض جانبی زیادی داشته باشد. اگرچه در بیشتر افراد امکان ایجاد عوارض جانبی وجود ندارد، اما برخی از اثرات آن می توانند جدی باشند. احتمال بروز عوارض در صورت مصرف بیش از حد آن بیشتر خواهد بود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این دارو و همچنین عوارض جانبی آن، از جمله نکاتی درمورد اینکه در صورت بروز عوارض جانبی چه کاری باید انجام دهید و چگونه می توانید به طور کلی از آنها اجتناب کنید، ادامه مطلب را بخوانید. برای تسکین دردهای خفیف یا متوسط می توانید از داروی استامینوفن استفاده کنید. این درد ها معمولا درد ناشی از سرماخوردگی، گلودرد، سردرد، بدن یا عضلات، گرفتگی های قاعدگی، آرتروز یا دندان درد است. همچنین می توانید از آن برای کاهش تب استفاده کنید. کاملا مشخص نیست که داروی استامینوفن چگونه کار می کند. اما تورم یا التهاب را کاهش نمی دهد. در عوض، تصور می شود که مانع انتشار برخی مواد شیمیایی در مغز شما می شود که درد را ایجاد می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروی استامینوفن یا تیلنول عوارض جانبی دارد، اما در اکثر موارد عوارضی ایجاد نمی کنند. اکثر مردم این دارو را به خوبی تحمل می کنند. در موارد نادر، افراد، واکنش های آلرژیک نسبت به آن داشته اند. مهمترین عارضه جانبی آسیب شدید کبد است. اما این عارضه معمولا فقط در صورت استفاده بیش از حد از داروی استامینوفن یا تیلنول اتفاق میفتد. در موارد بسیار نادر، برخی از افراد واکنش های آلرژیک به داروی استامینوفن داشته اند. در صورت بروز واکنش های زیر پس از مصرف داروی استامینوفن یا تیلنول، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید خارش شدید آسیب شدید کبدی دشواری در تنفس یا بلعیدن لایه برداری یا تاول زدن پوست تورم صورت، لب ها، گلو، یا زبان شما مسمومیت با داروی استامینوفن می تواند در اثر مصرف بیش از حد داروی استامینوفن اتفاق بیفتد. کبد داروی استامینوفن را متابولیسم و آن را به ماده دیگری تبدیل می کند. اگر مقادیر زیادی داروی استامینوفن مصرف کنید، کبد مقدار بیشتری از آن ماده را تولید می کند. وقتی مقدار آن زیاد باشد، این ماده می تواند به کبد شما آسیب برساند. علایم آسیب کبدی شامل موارد زیر است مدفوع تیره از دست دادن اشتها یا استفراغ ادرار تیره یا چای مانند تعریق بیش از حد معمول درد در ناحیه فوقانی شکم کبودی یا خونریزی غیرمعمول زردی پوست یا سفیدی چشم (زردی) اگر شک دارید که بیش از حد داروی استامینوفن مصرف کرده اید یا به هر یک از این علایم مبتلا شده اید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. اگر می دانید بیش از دوز توصیه شده داروی استامینوفن مصرف کرده اید، حتی اگر علایم آسیب کبدی نداشته باشید، به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر شخصی که می دانید داروی استامینوفن مصرف کرده است به حالت بیهوشی و کما رفته و یا تنفس او متوقف شده، با اورژانس تماس بگیرید. مصرف بیش از حد داروی استامینوفن یا تیلنول شایع تر از آن است که فکر می کنید. زیرا داروی استامینوفن یک ماده رایج در داروهای مختلف بدون نسخه است. آسیب شدید کبد به احتمال زیاد در موارد زیر اتفاق میفتد کودکانی که بیش از پنج دوز در یک دوره ساعته مصرف می کنند. بزرگسالانی که بیش از گرم ( میلی گرم) داروی استامینوفن در یک دوره ساعته مصرف می کنند. افرادی که قبلا به بیماری کبد مبتلا شده اند، داروهای دیگری مصرف می کنند که می تواند به کبد آسیب برساند. قبل از مرصف داروی استامینوفن به کودک، برچسب بسته را برای راهنمایی بررسی کنید. مقدار مصرف را کنترل کنید. دوز مصرفی برای کودکان معمولا در نموداری ثبت است که براساس سن و وزن تنظیم شده است. پزشک یا داروساز می تواند به شما در تعیین دوز مصرفی کمک کند. اگر کودک شما کمتر از سال دارد، قبل از دادن داروی استامینوفن یا تیلنول به او با پزشک خود صحبت کنید. هنگامی که این دارو در دوزهای مناسب استفاده شود، داروی استامینوفن یک داروی بی خطر و موثر است. معمولا هیچ عارضه ای ندارد. با این حال، اگر بیش از حد استفاده کنید، عوارض جانبی می تواند شدید و حتی کشنده باشد. شما باید بدانید که آیا داروهای دیگری که مصرف می کنید دارای داروی استامینوفن یا تیلنول هستند یا خیر، تا از حد مجاز روزانه خود عبور نکنید. اگر داروی استامینوفن بخشی از رژیم دارویی شما است، با پزشک خود صحبت کنید تا ببینید دوز مناسب برای شما چقدر است. تیلنول یک داروی بدون نسخه است که برای درمان درد و تب خفیف تا متوسط استفاده می شود. این ماده حاوی ماده فعال داروی استامینوفن است. داروی استامینوفن ممکن است به داروهایی که برای درمان انواع مختلفی از بیماری ها استفاده می شود، از جمله موارد زیر، اطلاق شود آلرژی سردرد کمردرد دندان درد دردهای عضلانی گرفتگی های قاعدگی سرماخوردگی و آنفولانزا مصرف بیش از حد داروی استامینوفن ممکن است در بعضی افراد رخ دهد. هنگامی که یک دوز طبیعی مصرف می کنید، دارو به دستگاه گوارش وارد و در جریان خون شما جذب می شود. برای بیشتر فرم های خوراکی در مدت دقیقه یا برای شیاف تا ساعت، شروع به اثر می کند. در نهایت، در کبد تجزیه و متابولیزه و از طریق ادرار دفع می شود. مصرف زیاد تیلنول باعث متابولیسم آن در کبد می شود و در نتیجه باعث افزایش متابولیت (محصول جانبی متابولیسم) به نام می شود. N سمی است. در کبد سلول ها را از بین می برد و باعث آسیب بافتی غیرقابل برگشت می شود. در موارد شدید، می تواند باعث نارسایی کبد شود. حتی باعث ایجاد زنجیره ای از واکنش ها شده که می تواند منجر به مرگ شود. نارسایی کبدی ناشی از مصرف بیش از حد داروی استامینوفن یا تیلنول تقریبا در درصد موارد باعث مرگ می شود. در میان کسانی که دارند، درصد نیاز به پیوند کبد پیدا می کنند. کسانی که بدون نیاز به پیوند کبد از مصرف بیش از حد داروی استامینوفن یا تیلنول جان سالم به در می برند، ممکن است در طولانی مدت آسیب کبدی را تجربه کنند. در صورت مصرف دوز توصیه شده، تایلنول نسبتا بی خطر است. به طور کلی، بزرگسالان می توانند بین میلی گرم تا میلی گرم داروی استامینوفن هر تا ساعت مصرف کنند. FDA توصیه می کند که یک فرد بزرگسال نباید بیش از میلی گرم از داروی استامینوفن استفاده کند، مگر اینکه توسط پزشک معالج، دستور دیگری داده شود. بیش از روز متوالی را مصرف نکنید، مگر اینکه توسط پزشک دستور داده شده باشد. برای کودکان، دوز بسته به وزن متفاوت است. اگر کودک شما زیر سال ندارد، از دکتر خود دوز مناسب را بخواهید. به طور کلی، کودکان می توانند هر ساعت حدود میلی گرم داروی استامینوفن یا تیلنول در هر پوند از وزن بدن خود مصرف کنند. کودکان در طول ساعت نباید بیش از میلی گرم داروی استامینوفن در هر پوند از وزن خود مصرف کنند. بیش از روز به طور مستقیم به کودک خود ندهید، مگر اینکه توسط پزشک به شما دستور داده شود. علایم و نشانه های مصرف بیش از حد تایلنول شامل موارد زیر است استفراغ حالت تهوع از دست دادن اشتها درد در سمت راست بالای شکم در صورت مشکوک شدن به خود، فرزندتان یا کسی که می شناسید و گمان می کنید بیش از حد تایلنول مصرف کرده است، بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید. بسیار مهم است که در اسرع وقت به دنبال کمک پزشکی باشید. درمان مصرف بیش از حد تایلنول یا داروی استامینوفن یا تیلنول به میزان مصرف و مدت زمان بستگی دارد. اگر کمتر از یک ساعت از بلعیدن تایلنول گذشته باشد، ممکن است از زغال فعال برای جذب داروی استامینوفن یا تیلنول باقیمانده از دستگاه گوارش استفاده شود. هنگامی که احتمال آسیب کبدی وجود داشته باشد، دارویی به نام ممکن است از راه خوراکی یا داخل وریدی تجویز شود. NAC از آسیب کبدی ناشی از متابولیت جلوگیری می کند. تایلنول، هنگامی که طبق دستورالعمل استفاده می شود، برای اکثر افراد بی خطر است. با این حال، در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر، باید قبل از استفاده از با پزشک خود صحبت کنید سوءتغذیه بیماری کلیوی اختلال مصرف الکل بیماری کبد یا نارسایی کبدی تیلنول ممکن است خطراتی را برای افرادی که باردار یا شیرده هستند ایجاد کند. قبل حتما با پزشک خود صحبت کنید. تایلنول می تواند با سایر داروها تداخل داشته باشد. در صورت استفاده از داروهای زیر مهم است که قبل از مصرف با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید داروی دیابت لیکسیزناتید آنتی بیوتیک سل ایزونیازید داروی ضد ویروس زیدوودین، به ویژه کاربامازپین و فنی تویین داروهای رقیق کننده خون، به ویژه وارفارین و آدنوکومرول داروهای سرطانی، به ویژه ایماتینیب و پیکانترون داروهای دیگری که حاوی داروی استامینوفن یا تیلنول هستند. استفاده بیش از حد از داروی استامینوفن یا تیلنول بسیار شایع می باشد. این امر به دلیل این است که داروی استامینوفن یا تیلنول یکی از داروهای رایج در بسیاری از خرید های دارویی بدون نسخه است. در اینجا به چند روش برای اطمینان از مصرف بی خطر داروی استامینوفن یا تیلنول اشاره می کنیم: تیلنول یکی از انواع مختلف داروهایی است که دارای داروی استامینوفن یا تیلنول است. برچسب هر دارویی را که مصرف می کنید به دقت بررسی کنید. داروی استامینوفن یا تیلنول معمولا در لیست "مواد موثر" قرار می گیرد. ممکن است به صورت یا استام نوشته شود. مصرف تیلنول همراه با سایر داروها مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، آلرژی یا گرفتگی قاعدگی ممکن است منجر به مصرف بیش از حد داروی استامینوفن یا تیلنول شود. نباید تایلنول را به کودکان بدهید، مگر اینکه برای درد یا تب لازم باشد. تایلنول را با هیچ محصول دیگری که حاوی داروی استامینوفن است، مصرف نکنید. برای کودکان، وزن موثرترین راه برای تعیین مقدار دادن است. اگر مطمین نیستید، از یک داروساز برای تعیین میزان مصرف کمک بگیرید. اگر دارو برای شما تاثیری ایجاد نمی کند، بیش تر مصرف نکنید، در عوض با پزشک خود صحبت کنید. پزشک بررسی می کند که آیا داروی دیگری می تواند به علایم شما کمک کند یا خیر. اگر مشکوک هستید کسی در معرض خطر استفاده از برای آسیب رساندن به خود است یا از برای آسیب رساندن به خود استفاده کرده است، فورا با اورژانس تماس بگیرید. تایلنول وقتی مطابق با راهنمای روی برچسب استفاده شود بی خطر است. مصرف زیاد تایلنول می تواند باعث آسیب دایمی کبد، نارسایی کبدی و در بعضی موارد مرگ شود. داروی استامینوفن یا تیلنول ماده موثره در است. داروی استامینوفن یا تیلنول یک ماده رایج در بسیاری از انواع داروهای بدون نسخه است. مهم است که برچسب های دارویی را به دقت بخوانید زیرا نباید همزمان بیش از یک دارو حاوی داروی استامینوفن یا تیلنول مصرف کنید. اگر مطمین نیستید که برای شما مناسب است یا یک دوز بی خطر برای شما یا فرزند شما چه مقدار می باشد، برای مشاوره با یک پزشک یا داروساز تماس بگیرید. منبع:

قابل پیشگیری بوده و استراحت، تغذیه و آروغ زدن و استفاده از پستانک می تواند در بهبود آن موثر باشد. لازم به یادآوری است که بیشتر نوزادان در سال اول خود دچار سکسکه می شوند و این معمولا جای نگرانی ندارد. زمانی اتفاق می افتد که معده نوزاد به دیافراگم فشار وارد می کند. این وضعیت باعث می شود تا هوا از طریق کوردهای صوتی بسته شده، خارج و صدای سکسکه ایجاد شود. سکسکه در نوزادان بازتابی است که خیلی زود حتی قبل از تولد کودک شروع می شود. رفلکس سکسکه در نوزادان، بسیار قوی است. آنها می توانند تا . % از وقت خود را در نوزادی، سکسکه کنند. سپس با خارج شدن از مرحله نوزاد، سکسکه کاهش می یابد. احتمال دارد والدین نگران باشند که سکسکه، باعث ناراحتی نوزاد می شود. در این مقاله، عواملی را که باعث ایجاد سکسکه در نوزادان می شود و بهترین راه های پیشگیری از آنها و زمان تماس با پزشک را بررسی می کنیم. سکسکه به طور کلی جای نگرانی ندارد. بررسی از سال نشان می دهند که رفلکس سکسکه می تواند برای از بین بردن هوای اضافی معده مفید باشد. با این حال، جامعه پزشکی هنوز مطمین نیست که سکسکه هدف دارد. بنابراین، چه اتفاقی در بدن میفتد تا باعث ایجاد آنها شود؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سکسکه وقتی اتفاق میفتد که چیزی باعث اسپاسم دیافراگم شده و تارهای صوتی به سرعت تحریک شوند. هوا از طریق گیرنده ها صوتی بسته، به بیرون منتقل و صدای سکسکه ایجاد می شود. دیافراگم عضله بزرگی است که از پایین قفس دنده عبور می کند. با نفس کشیدن فرد به سمت بالا و پایین حرکت می کند. سکسکه در نوزادان بدون هیچ دلیل مشخصی اتفاق میفتد، اما تغذیه گاهی اوقات باعث اسپاسم دیافراگم می شود. سکسکه می تواند در شرایط زیر رخ دهد: تغذیه بیش از حد کودک غذا خوردن خیلیی تند بلع بیش از حد هوا این عوامل می تواند باعث گسترش معده کودک شود. با منبسط شدن معده، به سمت دیافراگم فشار آورده و اسپاسم هایی را که منجر به سکسکه می شوند، تحریک می کند. اگر سکسکه به طور مکرر اتفاق بیفتد و باعث پریشانی شود، می تواند در اثر یک بیماری زمینه ای مانند (مری) ایجاد شود. این اتفاق زمانی رخ می دهد که غذای هضم شده جزیی و اسید معده از طریق لوله غذایی برگردد. با عبور این مایعات از دیافراگم، می تواند آن را تحریک کرده و اسپاسم ایجاد کند. تغذیه یا مشکلات معده همیشه احتمال دارد باعث سکسکه شود. دیافراگم می تواند به دلایل نامشخصی دچار اسپاسم شود. مکیدن پستانک احتمال دارد منجر به سکسکه در کودک شود. سکسکه به طور معمول به کودک آسیب نمی رساند. گرچه بزرگسالان شاید سکسکه را ناراحت کننده بدانند، اما باعث ناراحتی کمتری در نوزادان می شوند. معمولا کمک به کودک برای پیشگیری از خوب است. ولی اگر آنها متوقف نشود، بهتر است با یک پزشک مشورت کنید. وقتی شخصی نگران است و نمی خواهد سکسکه نوزادان ادامه یابد، می تواند از راهکارهای زیر برای پیشگیری از سکسکه در نوزادان استفاده کند: هنگامی که معده با هوا پر می شود، احتمال دارد به دیافراگم فشار وارد کند و باعث اسپاسم شود. استراحت در زمان تغذیه برای کودک می تواند میزان هوای معده را کاهش دهد. این شاید از سکسکه پیشگیری کند. طبق آکادمی اطفال آمریکا، ایده خوبی است که نوزادان با هر بطری که برای تغذیه استفاده می کند هر بار تا اونس بخورد. اگر نوزادی از شیر مادر تغذیه می کند، ایده خوبی است که کودک هنگام جابجایی بین پستان، آروغ بزند. اگر کودک در حین تغذیه شروع به سکسکه کرد، تغذیه را متوقف کرده و کودک را آروغ بزنید تا کمک کند هوای اضافی را آزاد کند. موقعیت کودک خود را تغییر دهید. خوب است که سعی کنید کودک، دراز بکشد و یا بسته به جایی که در هنگام شروع سکسکه احساس می کنید، او را در حالت نشسته قرار دهید. تغییر موقعیت همیشه مانع سکسکه کودک نمی شود اما ارزش امتحان کردن را دارد. مکیدن پستانک احتمال دارد به شل شدن دیافراگم و توقف سکسکه کمک کند. حرکت مکیدن پستانک می تواند به تسکین نوزادی که سکسکه کرده و اسپاسم های دیافراگم را کاهش دهد. ماساژ کمر و پشت و رو کردن کودک می تواند به آرامش او کمک کند. حتی احتمال دارد این وضعیت اسپاسم های ایجاد کننده سکسکه را متوقف کند. پشت کودک خود را مالش دهید. سعی کنید کمر کودک را با حرکت دورانی مالش دهید تا به آزاد شدن هوای اضافی کمک کرده و سکسکه را متوقف کند. برخی از درمان های معروف سکسکه، ریشه سنتی دارند و هیچ پایه علمی ندارند. ولی این روش ها و بسیاری دیگر از روش های درمانی خانگی را برای کودک امتحان نکنید. برخی از درمان های خانگی که احتمال دارد برای بزرگسالان و کودکان بزرگتر مفید باشد، می تواند برای نوزادان خطرناک باشد. مثلا هنگامی که کودک در حال سکوت است، به او آب ندهید، او را زیر و رو نگه دارید، او را بترسانید، زبان را بکشید یا سعی کنید که نفس خود را حفظ کند. این روش های درمانی فرض شده می تواند کودک را آزار دهد و حتی احتمال دارد خطرناک باشد. بعید است که آنها مانع از سکسکه در نوزادان شود. سکسکه عملی است که می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. در بزرگسالی، احتمال دارد ما آنها را به عنوان یک ناراحتی جزیی ببینیم. سکسکه اگرچه برای بزرگسالان و کودکان بزرگتر آزار دهنده است اما معمولا یک تجربه کوتاه مدت، برای نوزادان است که فقط چند دقیقه طول می کشد. به طور معمول با سکسکه اذیت نمی شوند. گرچه سکسکه جای نگرانی نیست اما احتمال دارد بتوان از بروز آنها در نوزادان پیشگیری کرد و حتی در صورت بروز آنها را متوقف کرد. به طور کلی سکسکه گاه به گاه، برای کودک خطرناک نیست. آنها می توانند هر از چند گاهی در نوزاد بروز کرده و خود به خود برطرف شوند. بهبود سکسکه در کودک به هیچ اقدامی احتیاج ندارد، اما چند نکته وجود دارد که می توانید سعی کنید به محض شروع سکسکه کودک، آن را متوقف کنید. به طور کلی، سکسکه اغلب قابل پیشگیری نیست، اما پیروی از استراتژی های زیر می تواند تا حدودی موثر باشد: به طور مکرر و به مقدار کم به کودک غذا دهید. جای بطری را مکرر عوض کنید تا هوایی نزدیک پستانک نباشد. مطمین شوید که دهان کودک روی کل پستانک چسبانده شده است. قبل از اینکه کودک گرسنه شود، به او غذا دهید تا او را آرام نگه دارید. بعد از هر بار شیر دادن کودک، نیم ساعت او را به حالت نشسته نگه دارید. اگر کودک به طور مکرر دچار سکسکه می شود، باید با پزشک مشورت شود. سکسکه در کودکان زیر ماه به طور معمول جای نگرانی ندارد. در صورت سکسکه مکرر یا زمانی که به نظر می رسد کودک را آزار می دهد با پزشک مشورت کنید زیرا این می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. احتمال دارد باعث سکسکه مکرر و ناراحت کننده شود. یک نوزاد شاید مبتلا به باشد اگر: تف بیش از حد معمول دارد. در زمان تغذیه بیشتر از حد معمول گریه کند. در حین یا بعد از تغذیه بیش از حد کمرش را قوس می دهد. اگر شک دارید که احتمال دارد نوزادی مبتلا به باشد باید با پزشک مشورت کنید. این بیماری به راحتی قابل درمان است. سکسکه نوزادان معمولا جای نگرانی نیست. بیشتر نوزادان در سال اول خود دچار سکسکه می شوند. بسیاری از دلایل احتمالی آن مربوط به تغذیه است. پیروی از بهترین روش های تغذیه، احتمال دارد سکسکه را کاهش دهد و برخی از داروهای خانگی نیز می توانند موثر باشند. اگر سکسکه در نوزاد شما به طور مکرر تکرار می شود، یا اگر باعث پریشانی یا علایم دیگری می شود، با یک پزشک مشورت کنید. همچنین اگر پس از یک سالگی، کودک به طور مکرر دچار سکسکه می شود، بهتر است با پزشک تماس بگیرید. سکسکه یک عمل انعکاسی مثل عطسه یا سرفه است، یعنی ما نمی توانیم جلوی وقوع آن را بگیریم یا آن را کنترل کنیم. تصور می شود عوامل محرک مختلفی مانند هوای اضافی در معده، تحریک مری، و موارد دیگر باعث سکسکه می شوند اما دلیل مشخصی برای وقوع سکسکه شناخته نشده است. سکسکه در واقع توسط عصبی ایجاد می شود که مغز را به دیافراگم متصل می کند و می تواند توسط عوامل مختلفی مانند خوردن زیاد یا خیلی سریع، ایجاد شود. به طور معمول وقتی نفس می کشید، هوا را به داخل ریه ها می کشید و سپس دیافراگم شل می شود تا اجازه دهد هوا از طریق دهان خارج شود. با این حال، وقتی سکسکه می کنید، اسپاسم دیافراگم و هوایی که می خواهید آن را مکش کنید، در برابر تارهای صوتی بسته، گیر می کند، و باعث می شود صدای متمایز وجود داشته باشد. با وجود این واقعیت که سکسکه با تنفس ارتباط تنگاتنگی دارد، بررسی ها نشان داده است که تنفس و سکسکه ارتباطی ندارند و به نظر می رسد این دو، مکانیسم جداگانه در بدن هستند. یعنی اگر به هوای بیشتری در بدن احتیاج دارید این باعث سکسکه نمی شود. این روند احتمال دارد به خصوص برای نوزادان خطرناک به نظر برسد، اما بررسی ها نشان می دهد که حملات معمولی سکسکه باعث تغییرات قابل توجهی در ضربان تنفس، قلب یا اشباع اکسیژن در نوزادان سالم نمی شود. سکسکه کودک معمولا بی ضرر است. سکسکه عملکردی از بدن است که قبل از تولد کودک کاملا شروع می شود. نظریه های زیادی درمورد اینکه بدن ما سکسکه می کند وجود دارد، اما هنوز هیچ یک اثبات نشده است. به طور کلی، سکسکه، به ویژه نوزادان بسیار طبیعی است و با بزرگتر شدن کودک کاهش می یابد. اگر کودک دچار سکسکه است که به نظر می رسد باعث درد یا ناراحتی وی شده است یا علایم دیگری مانند استفراغ با سکسکه دارد، بهتر است با پزشک مشورت کنید تا مطمین شوید هیچ اتفاق دیگری در ایجاد سکسکه وجود ندارد. منابع:

، حالتی است که به طور مداوم چشم کودک آبریزش دارد بطوری که به نظر می رسد کودک در حال گریه کردن می باشد. این بیماری به عنوان اپی فورا نیز شناخته می شود و می تواند به دلیل انسداد مجرای اشک، آلرژی و غیره باشد و نه به دلیل تحریک عاطفی. معمولا آبریزش چشم در کودکان ممکن است بدون هیچ گونه درمان و جراحی برطرف شود، در حالی که برخی موارد ممکن است به دارو یا جراحی نیاز داشته باشند. پزشک شما بهترین فرد برای تصمیم گیری در مورد روند درمان کودک تان است. آگاهی از دلایل مختلف و علایم آنها به شما کمک می کند تا به موقع به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. بیشتر دلایل آبریزش چشم در کودکان، قابل درمان یا کنترل است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد دلایل آن، این مقاله را بخوانید. این وضعیت شایع در نوزادان به عنوان انسداد مادرزادی مجرای بینی ( NLDO ) یا داکریوستنوز نیز شناخته می شود. در کودکان مبتلا به این بیماری، دهانه مجرای اشک به طور مناسب ایجاد نشده است، که ممکن است باعث آبریزش چشم شود. این وضعیت می تواند در یک چشم یا هر دو چشم رخ دهد، ممکن است به خودی خود برطرف شود یا به صورت مقطعی باشد. همراه با آبریزش چشم، علایم دیگر مسدود شدن مجاری اشک، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرمزی چشم بر اثر مالش تجمع اشک در گوشه چشم ها ترشحات مخاطی یا زردی ناشی از عفونت به دلیل محیط راکد و مرطوب مجرای اشک. این امر همچنین می تواند باعث چسبندگی چشم ها در صبح شود. چشم پزشک برای معلوم کردن وضعیت کودک شما معاینه فیزیکی می کند. براساس این معاینه، آنها ممکن است انتظار داشته باشند که خود به خود برطرف شود یا با استفاده از یک کاوشگر به صورت دستی دهانه مجرا را پاکسازی کنند. شواهد متناقضی درباره زمان مناسب برای انجام این روش وجود دارد. این روش دشوار است و مانند هر روش دیگر % نتیجه ندارد. بیشتر این موارد طی تا ماه اول خود به خود برطرف می شوند. برخی شواهد نشان می دهد که ماساژ جانبی بینی می تواند روند درمان را تسریع کند. انگشت شست یا انگشت خود را بر روی ناحیه ای قرار دهید که قسمت داخلی چشم و استخوان بینی به هم می رسند. محکم به سمت پایین فشار دهید. این ممکن است به چرک یا مایعی که در کیسه اشک گیر افتاده است کمک کند. آبریزش چشم می تواند از علایم (التهاب ملتحمه آلرژیک) باشد. علت چنین واکنش های آلرژیک می تواند یک عامل خارجی مانند گزش یا نیش حشرات، گرد و غبار، کنه ها، هاگ های کپک، گرده گل، گیاه گلدان، علف، غذاهایی مانند لبنیات، تخم مرغ، سویا، آجیل، تب یونجه و بعضی اوقات داروهای خاص باشد. علایم مرتبط با آلرژی، عبارتند از: آبریزش بینی گرفتگی بینی عطسه کردن خارش بینی، دهان و گلو قرمز و تورم و خارش چشم تشخیص و اجتناب از عوامل ایجاد کننده آلرژی می تواند در جلوگیری از واکنش های آلرژیک کمک کند. شما همچنین می توانید: خانه خود را بدون گرد و غبار نگه دارید. از استعمال دود سیگار خودداری کنید. فیلترهای خانه خود را مرتبا تمیز و تعویض کنید. وقتی گرد و غبار در هوا وجود دارد از عینک آفتابی استفاده کنید. فرزندان خود را از بیرون رفتن و بازی هنگامی که گرده در هوا وجود دارد منصرف کنید. اگر همیشه اجتناب از ماده حساسیت زا امکان پذیر نیست، کودک خود را نزد پزشک ببرید، وی ممکن است قطره های چشم آنتی هیستامین و سایر داروها را برای تسکین علایم تجویز کند. گاهی اوقات، آبریزش چشم می تواند به دلیل باشد. ممکن است بعید به نظر برسد، اما سندرم خشکی چشم می تواند غدد اشک را به عنوان یک واکنش محافظ برای تولید بیش از حد اشک تحریک کند. علایم مرتبط عبارتند از: احساس سوزش مالش چشم و قرمزی حسی که جسم خارجی در چشم است. هنگامی که پزشک کودک شما تشخیص سندرم خشکی چشم را ت یید کرد، ممکن است قطره های چشمی، ژل و اشک مصنوعی برای او تجویز کند. آبریزش چشم در کودکان همچنین می تواند به دلیل عفونت موسوم به ورم ملتحمه باشد. همچنین به عنوان چشم صورتی شناخته می شود، این یک عفونت چشم معمول در کودکان است که احتمالا به دلیل آلرژی یا عفونت های باکتریایی یا ویروسی ایجاد می شود. علایم ممکن است بر اساس آنچه باعث عفونت چشم می شود متفاوت باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد: تورم پلک یا زخم قرنیه ترشح چرک چشمی در صورت عفونت باکتریایی گاهی اوقات، تب و گلودرد نیز ممکن است بروز دهد. اگر عفونت به علت ویروس باشد، ترشحات آبکی وجود دارد گزینه های درمان با توجه به علت اصلی آن متفاوت است. پزشک ممکن است آنتی بیوتیک و پمادهای چشمی را در صورت عفونت های باکتریایی تجویز کند. هیچ درمان خاصی برای عفونت های ویروسی وجود ندارد و ممکن است در عرض یک یا دو هفته به خودی خود بهتر شود. با این حال، می توان آنتی بیوتیک و پماد چشمی برای جلوگیری از عفونت های ثانویه تجویز کرد. قرمزی چشم، همراه با ترشحات آبکی، یکی از علایم رایج سرماخوردگی است. اگر در ترشحات چرک وجود داشته باشد، می تواند عفونت باکتریایی را نشان دهد. علایم مرتبط عبارتند از: آبریزش بینی گرفتگی بینی عطسه کردن سرفه کردن معمولا طی یک هفته خود به خود بهبود می یابد. با این حال، می توانید نکات خاصی در مورد مراقبت از منزل مانند استفاده از مرطوب کننده، پاک کردن گرفتگی بینی با لامپ مکش یا استفاده از برخی از داروهای بدون نسخه سرماخوردگی را امتحان کنید. اگر کودک شما کمتر از سه سال است با پزشک خود مشورت شود. کودکان هنگام بازی در معرض آسیب دیدگی چشم قرار دارند. آسیب می تواند در قسمت سفید چشم رخ دهد. اگر کودک از لنزهای تماسی استفاده می کنند، ممکن است آبریزش چشم داشته باشند. علایم مرتبط با اسیب دیدگی چشمی، عبارتند از: چشمان اشک آلود احساس وجود جسم خارجی در چشم اگر درد خفیف و خراش آن سطحی باشد، خودبه خود برطرف می شود. شستشوی چشم با آب زلال، جلوگیری از مالش یا لمس چشم می تواند به تسریع بهبودی کمک کند. اما اگر درد غیر قابل تحمل است و اگر متوجه آسیب دیدگی مردمک چشم شده اید، کودک خود را نزد پزشک ببرید. این وضعیت باعث التهاب پلک ها می شود. اگرچه این یک بیماری جدی نیست، اما در صورت عدم درمان ممکن است عوارضی مانند تغییر دایمی ساختار پلک ایجاد کند. علایم مرتبط با عبارتند از: قرمزی چشم چشمان اشک آلود پوسته شدن پلک ها احساس جسم خارجی در چشم مراقبت های اولیه، شامل ماساژ و شستشوی پلک ها برای از بین بردن بقایای پوست مرده و پوسته پوسته شدن آن است. همچنین ممکن است پزشک آنتی بیوتیک تجویز کند. آبریزش چشم می تواند به دلیل نور شدید، تحریک ناشی از اجسام خارجی در چشم، خستگی چشم به دلیل قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تلفن های هوشمند، خندیدن بیش از حد و خمیازه باشد. در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر، همراه با آبریزش چشم، کودک خود را نزد پزشک ببرید. مقادیر زیاد ترشحات چشم آبریزش طولانی مدت چشم ها التهاب و قرمزی همراه با درد شدید مشکوک به آسیب دیدگی چشم کودک اغلب چشمهایش را می مالد. چشمی که در معرض مواد شیمیایی قرار گرفته است. به خصوص اگر فقط یک چشم درگیر و قرمز و دردناک باشد پس در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. آبریزش چشم ممکن است علامت یک علت زمینه ای باشد، بنابراین همیشه توصیه می شود به دنبال علایم دیگر باشید و علت اصلی آن را شناسایی کنید. پزشک بعد از معاینه چشم کودک و علایم جانبی، بهترین روش درمانی را تعیین می کند. علاوه بر درمان، بهتر است برخی از این درمان های خانگی را برای تسکین آبریزش چشم نیز امتحان کنید. در مورد التهاب ملتحمه، می توانید قبل از استفاده از پماد چشم، تمیز کردن چشم ها را با آب تمیز یا محلول نمکی نرمال در نظر بگیرید. از آب نمک به طور سنتی به عنوان گزینه ای برای درمان عفونت چشم استفاده می شود، زیرا دارای خواص ضد میکروبی است. برخی از چای ها مانند چای رویبوس و چای سیاه دارای خواص ضد التهابی هستند که ممکن است به تسکین چشم و راحتی آن کمک کنند. می توانید کیسه های چای سرد را روی چشم کودک خود قرار دهید، در حالی که آنها چشمانشان را به مدت دقیقه بسته نگه دارند. برای انجام ماساژ، یک قطره از قطره های چشم تجویز شده را در چشم قرار دهید. انگشت اشاره خود را نزدیک کنار بینی زیر چشم قرار دهید تا ماساژ داده شود. در حالی که محکم فشار می دهید انگشت خود را با حرکات کوتاه به سمت پایین حرکت دهید. این کار را سه بار روزانه تکرار کنید. برای عفونت های باکتریایی چشم، آکادمی چشم پزشکی آمریکا پیشنهاد می دهد یک دستمال تمیز را در آب گرم خیسانده و روی آن قرار دهید تا سرد شود. با توجه به یک بررسی Cochrane ، همچنین گفته می شود کمپرس گرم برای اطمینان از رعایت بهداشت پلک موثر است. کمپرس گرم نیز به عنوان درمان های سنتی برای خشکی چشم در نظر گرفته می شود. طبق آکادمی چشم پزشکی آمریکا، استفاده از کمپرس سرد ممکن است در کاهش آبریزش چشم به دلیل آلرژی موثر باشد. یک دستمال را در آب سرد خیس کنید و چند دقیقه روی چشم کودک بگذارید. می توانید این کار را در طول روز چندین بار تکرار کنید. پیشگیری براساس علت اصلی آبریزش چشم در کودکان امکان پذیر است. شما می توانید اقدامات زیر را برای جلوگیری از آبریزش چشم به دلیل عفونت، آلرژی، سرماخوردگی یا آسیب دیدگی چشم انجام دهید. مواد حساسیت زا را شناسایی کرده و سعی کنید فرزندان خود را از آنها دور نگه دارید. اطمینان حاصل کنید که کودک شما حوله و ملافه را با افرادی که ورم ملتحمه دارند، به اشتراک نمی گذارد. اهمیت ایمنی و بهداشت را در هنگام بازی و اطراف حیوانات خانگی توضیح دهید. هرگز بلافاصله پس از لمس چیزی کثیف یا حیوان خانگی چشم را لمس نکنید. رژیم غذایی متعادلی را برای کودکان خود در نظر بگیرید تا سیستم ایمنی آنها تقویت شود و آنها را کمتر در معرض سرماخوردگی قرار دهد. اگر فرزندانتان از لنزهای تماسی استفاده می کنند، مطمین شوید که از آنها به درستی استفاده خواهند کرد تا از عفونت یا صدمات چشم جلوگیری کنند. آبریزش چشم در کودکان ممکن است یک عارضه باشد که علت اصلی آن را بروز می دهد. با این وجود، اگر هرگونه تغییر غیرطبیعی در چشم مشاهده کردید و یا اشک برای طولانی مدت ادامه دارد، کودک خود را به پیش چشم پزشک ببرید. منبع:

می توانند منجر به بروز نگرانی در برخی از والدین شود. به طور کلی، آلرژی به حیوانات مانند سگ ها و گربه ها تا درصد از مردم جهان را تحت ت ثیر قرار می دهد و این امر به یک نگرانی بهداشت عمومی تبدیل شده است. برخی والدین از داشتن حیوانات خانگی در چند سال اول فرزند خود اجتناب می کنند. با این حال، اگر حیوان خانگی تا زمان تولد کودک، از قبل آنجا بوده یا شما به دلایل مختلف سگ را به فرزندی قبول کرده اید، خوب است بدانید که آیا کودک شما به سگ حساسیت دارد یا خیر. درست مانند بزرگسالان، حتی نوزادان نیز می توانند به سگ و سایر حیوانات حساسیت داشته باشند. با این حال، حساسیت برای همه نوزادان رخ نمی دهد. گاهی ممکن است کودک علایم آلرژیک را برای برخی از مواد حساسیت زای دیگر نشان دهد، اما شما آن را به عنوان آلرژی به سگ ها اشتباه بگیرید. بنابراین بهتر است که برای ت یید علت دقیق آلرژی به پزشک متخصص اطفال مراجعه کنید. انسان برای مبارزه با باکتری ها، ویروس ها و سایر عوامل بیماری زا طراحی شده است. با این حال، در برخی افراد، سیستم ایمنی ممکن است عوامل بیماریزا را از عواملی مانند پوست سگ (پوست مرده) ، خز، بزاق و ادرار تشخیص ندهد. در این وضعیت سیستم بدنی بدن آنها را به عنوان اجسام بیگانه مضر شناسایی و به آنها حمله می کند و باعث واکنش آلرژیک می شود. عمدتا، این یک نوع واکنش حاد است که علایم و نشانه ها را فورا نشان می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیچ سگی وجود ندارد، که بتواند ضد آلرژی یا غیر آلرژی باشد. هر نژاد سگی می تواند منجر به حساسیت و آلرژی شود. عوامل خطر حساسیت به سگ در نوزادان چیست؟ برخی از عوامل خطر حساسیت به سگ در انسان و بویژه توزادان، عبارتند از: به نظر می رسد که خز سگ باعث حساسیت سگ در نوزادان می شود. اما خز به تنهایی منجر به بروز حساسیت نمی شود. این خز می تواند حاوی پروتیین هایی از شوره حیوان خانگی، بزاق و ادرار باشد که ممکن است منجر به شود. خز همچنین می تواند مواد حساسیت زای رایج دیگر مانند گرد و غبار و گرده را حمل کند. هر نژاد سگ دارای سطح متفاوتی از توانایی ایجاد آلرژی است، اما حتی سگ های بدون مو نیز ممکن است در نوزادان ایجاد حساسیت کنند. مواد حساسیت زای سگ بر روی مبلمان، کف، دیوارها و سایر سطوح خانه وجود دارد. آنها به راحتی به سطوحی مانند پرده، تودوزی و . متصل می شوند و مدت زمان طولانی توانایی ایجاد آلرژی را از دست نمی دهند. مواد حساسیت زای سگ می تواند در خانه هایی که حیوانات خانگی وجود ندارد هم وجود داشته باشد زیرا افراد می توانند ماده حساسیت زای سگ را روی لباس خود حمل کنند. این مواد حساسیت زا هنگام نظافت، نوازش سگ و . در هوا پخش می شوند. مواد آلرژی زا که روی سطوح قرار گرفته اند ممکن است هنگام گردگیری و جاروبرقی مجددا در هوا پخش شوند. به محض اینکه مواد حساسیت زا در هوا معلق شوند، تمایل دارند در محل باقی بمانند، بنابراین باعث ایجاد علایم برای مدت طولانی می شوند. مواد حساسیت زا حتی در صورت عدم حضور حیوان خانگی در خانه نیز در خانه وجود دارند. یک سیستم تهویه منزل یا یک تهویه هوا همچنین می تواند ماده آلرژی زا را در سراسر خانه پخش کند. حتی اگر نگهداری سگ فقط به یک اتاق محدود شود باز هم ممکن است اتفاق بیفتد. به محض مشاهده علایمی که به طور بالقوه ممکن است نشان دهنده آلرژی به سگ شما (یا هر چیز دیگری) در کودک شما باشد، باید پزشک عمومی خود را از این امر آگاه کرده و با آنها همکار کنید تا قبل از هر چیز منبع آلرژی را محدود کنید. پزشک ممکن است شما را به یک ارجاع دهد تا بیشتر این مورد را بررسی کند. متخصصان آلرژی پزشکان و دانشمندان متخصصی هستند که با شما همکاری می کنند تا منبع واکنش های کودک شما را محدود کنند، که ممکن است به معنای انجام آزمایشات مختلف و آزمایشات روی کودک شما باشد تا متوجه شوید مشکل چیست. اگر کودک شما یک یا چند مورد از علایم زیر را بعد از قرار گرفتن در معرض ماده حساسیت زای سگ نشان دهد، ممکن است به سگ آلرژی داشته باشد. آبریزش بینی عطسه کردن خارش پوست قرمزی پوست اختلال در تنفس خارش، آبریزش یا قرمزی چشم کهیر یا برجستگی های روی پوست در هر حالت، بهترین درمان پیشگیری آلرژی به سگ در نوزادان، دوری از ماشه (ماده آلرژی زا) است. در این حساسیت، عامل محرک سگ است. با این حال، اگر نمی خواهید از حیوانات خانگی خود جدا شوید، با پزشک و یا متخصص آلرژی برای کنترل آلرژی در کودک خود مشورت کنید. پزشک ممکن است یک یا چند مورد زیر را پیشنهاد کند: ممکن است دارو های آنتی هیستامین برای درمان واکنش های آلرژیک در نوزادان تجویز شود. با این وجود از دادن خودسرانه ( OTC ) به کودک خود، خودداری کنید. پزشک بعد از در نظر گرفتن سن کودک، وزن بدن و شدت علایم، در مورد دوز دارو تصمیم خواهد گرفت. از اسپری های استروییدی بینی، آنتی هیستامین ها یا سایر داروهای خوراکی معمولا برای علایم بینی مانند آبریزش یا انسداد بینی استفاده می شود. آنتی هیستامین برای علایم چشمی مانند آبریزش، خارش یا قرمزی چشم نیز استفاده می شود. از ایمنی درمانی معمولا برای بزرگسالان استفاده می شود. در این روش، به مدت طولانی مدت تزریق های از مقدار کم آلرژن به فرد داده می شود. در نهایت می تواند علایم آلرژی سگ را کاهش دهد. از ایمونوتراپی معمولا برای نوزادان استفاده نمی شود. اگر تشخیص داده شود که کودک یا کودک نوپا شما به طور کلی نسبت به سگ یا حساس است، این مساله شما را به عنوان پدر و مادر با یک معضل بزرگ روبرو می کند. هنگامی که جلوگیری از قرار گرفتن در معرض سگ امکان پذیر نیست، مراحل زیر ممکن است در جلوگیری از تشدید علایم موثر باشد: از جاروبرقی، کیسه ای دوتایی یا میکروفیلتر استفاده کنید. اثاثه یا لوازم داخلی خانه را با مواد قابل شستشو جایگزین کنید. برای تشک و ملحفه کودک از محافظ های گرد و غبار استفاده کنید. دستان کودک را هر بار که سگ را لمس می کنند با آب و صابون بشویید. حمام دادن حداقل یک بار در هفته به سگ می تواند باعث کاهش آلرژن سگ در هوا شود. سگ را از اتاق خواب کودک یا هر اتاق دیگری که کودک بیشتر وقت خود را در آن می گذراند دور کنید. برای پاک کردن مواد آلرژی زا از هوا از پاک کننده های ذرات معلق ( HEPA ) با بازده بالا استفاده کنید. در صورت امکان فرش ها را از خانه خارج کنید. اگر این امکان وجود ندارد، فرش معمولی را با یک فرش با توده کم جایگزین کنید و آن را مرتبا بخار خشک کنید. حضور سگ را فقط به یک اتاق در خانه محدود کنید. در صورت امکان، سگ را در یک اتاق اختصاصی برای سگ در بیرون از خانه نگهداری کنید. بیشتر آلرژی ها زمینه های ژنتیکی دارند. به همین ترتیب، آلرژی سگ در خانواده ها نیز وجود دارد. با این حال، اگر شما به سگ حساسیت دارید، کودک حتما حساسیت نخواهد داشت. برخی از نوزادان علی رغم داشتن حداقل یکی از والدین دارای حساسیت به سگ، به سگ حساسیت ندارند. در صورت حساسیت نوزاد و کودک شما به سگ، احتمالا متوجه خواهید شد که کودک شما نسبت به برخی از سگ ها حساسیت بیشتری دارد. این بدان معنی است که اگر تمایل به داشتن یک سگ دارید، می توانید سگی را انتخاب کنید که کودک شما در برابر آن واکنش زیادی را نشان ندهد. نژادهای کم ریزش مانند Labradoodle Poodle یا Cockapoo تنها سه مورد از این نژادها هستند. با این حال، به یاد داشته باشید که هر سگی که انتخاب می کنید باید برای میزان آلرژی بررسی شود. زیرا آلرژی پیچیده است شاید سگهای مشابه یا نژاد دیگر نیز منجر به بروز حساسیت شوند. مطالعات نشان می دهد که نگهداری سگ در سالهای اولیه کودک احتمال ایجاد آلرژی در اواخر زندگی را کاهش می دهد. حیوانات خانگی به بخشی ضروری از خانواده ها تبدیل شده اند. اگر مشکوک به آلرژی سگ در کودک خود هستید، سعی کنید میزان تماس او با سگ را کاهش دهید. برای مقابله با یک دوره ناگهانی حساسیت شدید، همیشه داروهای تجویز شده را در دسترس خود نگه دارید. اگر آلرژی کودک قابل کنترل نیست، شاید مجبور باشید که خانه جدیدی برای سگ خود پیدا کنید. همکاری با پزشک برای شناسایی موارد خاص یا مواردی که کودک شما به آنها حساسیت دارد، کلید اصلی حل و مدیریت این مسیله است. آلرژی به سگ ها قبل از هر چیز به راحتی می تواند جدا از آلرژی های فصلی باشد، زیرا آلرژی های فصلی البته در طول سال بروز پیدا می کنند و سپس از بین می روند، در حالی که آلرژی به سگ ها هر زمان که کودک شما در حضور سگ یا خانه باشد با علایمی بروز می کند. قرار گرفتن مداوم در معرض مواد حساسیت زای سگ ممکن است منجر به حساسیت آلرژیک و پیشرفت واکنش آلرژیک و رینیت آلرژیک یا آسم شود. منابع:

یکی از این واکنش در پاسخ به تزریق واکسن است. با این حال، این واکنش ها با برخی اقدامات ساده موقتی، قابل کنترل هستند. موثرترین اقدام پیشگیرانه در برابر بیماریهای عفونی است و به ریشه کن شدن این بیماری ها کمک می کند. واکنش های جانبی مانند تورم و درد در محل تزریق، همراه با تب، در نوزادان پس از تزریق واکسن رایج است. واکسیناسیون برای والدین می تواند زمان سختی باشد، زیرا آنها اغلب با دیدن گریه کودک خود احساس درماندگی می کنند. با این حال، واکسیناسیون به نوزادان از ابتلا به بیماری های خطرناک جلوگیری می کند و ضروری است. یکی از عوارض جانبی واکسیناسیون تب است. به عنوان یک والدین، ممکن است شما ندانید که در چنین شرایطی چه باید بکنید. بیایید بررسی کنیم که تب بعد از واکسیناسیون چگونه بر کودک شما ت ثیر می گذارد. برخی از نوزادان پس از دریافت واکسن دمای زیادی را تجربه می کنند و این طبیعی است. این بدان معنی است که سیستم ایمنی کودک شما در حال واکسیناسیون پاسخ می دهد. از این رو، اگر کودک شما تب خفیف پایین را بروز می دهد، نباید نگران باشید. مانند بسیاری از داروهای دیگر، واکسیناسیون نیز می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود. خفیف تا متوسط، درد و یا تورم در محل تزریق، احساس و تحریک پذیری از عوارض جانبی واکسن ها است. اگرچه هر واکسنی می تواند باعث تب شود، اما چند واکسن مانند DPT با تب بیشتری همراه هستند. از آنجا که فواید واکسن بیشتر از خطرات آن است، پزشکان در سراسر جهان واکسیناسیون را توصیه می کنند. در صورت مشاهده تب شدید پس از واکسیناسیون در کودک، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. تب درجه حرارت بدن است که بالاتر از حد طبیعی است. دمای بدن اکثر افراد در حدود / درجه سانتیگراد ( درجه سانتیگراد) است. اما، دمای پایه بدن بین افراد متفاوت است و همچنین در طول روز در افراد متفاوت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجا که تب با بیماری در ارتباط است، بسیاری از مردم فکر می کنند که این یک چیز بد است. اما تب ها، حتی تب های بالا، یک قسمت طبیعی و مهم از پاسخ ایمنی هستند. ابتدا تب ها با بالا بردن درجه حرارت در بدن بدن را به میزبان کمتری برای میکروب تبدیل می کنند و در نتیجه توانایی تولید مثل در بدن را محدود می کنند. دوم، دمای بالاتر همچنین باعث فعال شدن برخی از مواد شیمیایی سیگنالینگ می شود که پاسخ های ایمنی را هدایت می کنند. سیستم ایمنی بدن واکنش التهابی در پاسخ به ماده خارجی واکسن ایجاد می کند. این واکنش ها به صورت قرمزی، تورم یا درد در محل تزریق یا سایر واکنشهای سیستمیک مانند تب، بدن درد یا سردرد بروز می کند. داشتن تب خفیف در پاسخ به واکسن امری کاملا طبیعی است. این نشان می دهد که واکسن در حال تاثیر گذاری است و بدن شما برای مقابله با عفونت، آنتی بادی تولید می کند. تب خفیف معمولا طی ساعت پس از تزریق واکسن ایجاد می شود و ممکن است دو تا سه روز ادامه داشته باشد. برای واکنشهای جزیی که پس از واکسیناسیون اتفاق میفتد، نیازی به مراجعه به پزشک نیست. پس از انجام در صورت بروز علایم زیر باید به پزشک مراجعه کنید. استفراغ یا اسهال تب بیش از سه روز ادامه دارد. گریه مداوم به مدت سه ساعت یا بیشتر پس از ساعت کاهش دوباره برمی گردد. اگر قطر قرمزی اطراف محل تزریق بزرگتر از سه اینچ شود. تب شدید بیش از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) اگر کودک بیمار به نظر می رسد و غذا نمی خورد و خوب نمی خوابد. نشان دادن رفتار بی حال و غیر فعال غیرمعمول یا عدم واکنش به محرک های طبیعی. بثورات واکسن سرخک که بیش از چهار روز طول بکشد (شش تا روز پس از تجویز واکسن شروع می شود) بیشتر اثرات واکسن ها مانند تحریک پذیری، احساس سرخ شدن، قرمزی، تورم، درد و تب پس از سه روز تجویز واکسن کاهش می یابد. در صورت دوام بیشتر با متخصص اطفال تماس بگیرید. اگر کودک پس از واکسیناسیون علایم زیر را نشان داد، با اورژانس تماس بگیرید: کندوها تورم گلو ضربان قلب سریع مشکل در بلعیدن مشکل در تنفس واکنش شدید به واکسن بسیار نادر است، اما مراقب کودک خود باشید. اگر به چیز غیرمعمولی مشکوک هستید، بلافاصله با ارایه دهنده خدمات بهداشتی تماس بگیرید. اگر کودک شما پس از واکسیناسیون تب خفیف تا متوسطی دارد، مراحل زیر ممکن است به شما در مدیریت کودک کمک کند. حتی اگر تب بعد از واکسیناسیون طبیعی است، شما به عنوان والدین دوست دارد کاری کنید که کودک شما احساس راحتی و آرامش بیشتری می کند. برخی راهکارها برای این منظور عبارتند از: داروهای بدون نسخه را امتحان کنید. کودک را در لایه های لباس یا پتو نپوشانید. لباس های راحت، گشاد و قابل تنفس را برای کودک خود انتخاب کنید. اگر کودک شما از یک رژیم غذایی جامد استفاده می کند و از خوردن غذا امتناع می ورزد، بهتر است یک رژیم مایع در نظر بگیرید. به کودک شیرخشک، آبگوشت و پوره هایی بدهید که به راحتی قابل هضم هستند. از پزشک در مورد مصرف استامینوفن یا داروی ایبوپروفن مشورت بگیرید. این داروها می توانند تب و تحریک پذیری را تسکین دهند. هرگز خوددرمانی نکنید بلکه فقط دوز را طبق توصیه پزشک متخصص اطفال تهیه کنید. اتاق کودک خود را کاملا تهویه نگه دارید. پنجره ها را باز نگه دارید و اجازه دهید هوای تازه وارد شود. دمای مناسب درجه سانتیگراد ( درجه فارنهایت) است. همچنین می توانید از مرطوب کننده استفاده کنید. اگر کودک شما ناراحت است، می توانید داروهای بدون نسخه مانند پاراستامول یا ایبوپروفن را امتحان کنید. ایبوپروفن در نوزادان کمتر از ماه و بزرگتر از ماه نیز به همان اندازه ایمن و موثر است. در مقایسه با پاراستامول، ایبوپروفن در نوزادان کمتر از ماه عوارض جانبی بیشتری دارد. از این رو توصیه می شود از پاراستامول برای درمان تب به عنوان اولین انتخاب استفاده شود و در صورت موثر نبودن، از ایبوپروفن نیز می توان به تنهایی یا علاوه بر پاراستامول استفاده کرد. در بیشتر موارد، تب پس از واکسیناسیون به خودی خود برطرف می شود. فرزند شما ممکن است بعد از واکسن ها کمی تحریک شده و حالش خوب نباشد. اما فواید واکسن به طور قابل توجهی بیشتر از خطرات آن است. بنابراین، طبق برنامه پیشنهادی، کودک خود را واکسینه کنید. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده ( CDC ) توصیه می کند واکسیناسیون یکی از بهترین راه هایی است که والدین می توانند از نوزادان خود در برابر بیماری جدی کودکی قبل از دو سالگی محافظت کنند. واکسن ها با میکروارگانیسم های مرده یا ضعیف ساخته می شوند که آنتی ژن نام دارند. سیستم ایمنی بدن آنتی ژن های موجود در واکسن را به عنوان ماده خارجی شناسایی کرده و برای مقابله با میکروارگانیسم ها آنتی بادی تولید می کند. اگر کودک به بیماری واقعی آلوده شود، بدن میکروارگانیسم ها را تشخیص می دهد و برای مقابله با عفونت زودتر آنتی بادی تولید می کند. تب معمولا دو تا سه روز پس از واکسیناسیون ادامه دارد. این دارو ظرف ساعت پس از تجویز واکسن شروع می شود. این نوع تب خفیف و بی ضرر است. بنابراین دادن داروهای کاهش دهنده تب قبل از واکسیناسیون توصیه نمی شود. مطالعات روی بیمارانی که قبل از واکسیناسیون داروهای کاهش دهنده تب دریافت کرده بودند، در مقایسه با بیمارانی که دارو دریافت نکرده اند، پاسخ آنتی بادی کمتری نشان می دهد، که نشان می دهد پاسخ ایمنی آنها به واکسن در نتیجه کاهش تب کمتر است. به طور کلی، همه کودکان بعد از واکسیناسیون تب می کنند. اگر کودک شما تب ندارد، به این معنی نیست که واکسن اثر نکرده است. واکنش هر کودک به واکسن متفاوت است. بررسی تحقیقاتی نشان داده است که نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند به دلیل واکسیناسیون در معرض خطر کمتری در ابتلا به تب هستند. با این حال، این ممکن است در مورد همه نوزادان شیرده صدق نکند. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) ، تقریبا میلیون کودک در سراسر جهان هنوز در معرض خطر هستند و در معرض خطر بیماری های جدی، بیماری های بد، معلولیت ها و مرگ قرار دارند. واکسن برای نوزادان ضروری است. تب ناشی از واکسن موقتی است و در محدوده دمای پایین باقی می ماند. همچنین با اقدامات احتیاطی خاص می توان آن را مدیریت کرد. اگر کودک شما تب بالا دارد و نگرانی دیگری دارید، در اینصورت از مشاوره با دریغ نکنید.

می تواند از سوء هاضمه و گریه طولانی مدت تا ناهنجاری های متغیر باشد. اگرچه استفراغ کوتاه مدت در نوزادان نگران کننده نیست، اما استفراغ مکرر نیاز به تشخیص علت اصلی و درمان دارد. همچنین والدین باید در هنگام بروز استفراغ در نوزادان برای پیشگیری از خطر کم آبی بدن، به دنبال درمان باشند. در مورد دلایل، درمان، درمان های خانگی استفراغ در نوزادان و زمان مراجعه به مراقبت های پزشکی بیشتر بدانید. نوزادان به علت های مختلف ممکن است استفراغ کنند. برخی از شایع ترین علت استفراغ در نوزادان، عبارتند از: مری در نوزادان هنوز کامل نشده است، بنابراین ممکن است شیر پس از تغذیه در مری برگردد. در این وضعیت احتمال دارد شیر از دهان یا بینی کودک خارج شود. به فرآیند بالا آوردن ریفلاکس معده و مری پس از شیردهی، تف کردن هم گفته می شود. این وضعیت به طور معمول با گذشت زمان بهتر خواهد شد. رفلاکس معمولا در طی ماهگی با رشد کودک از بین می رود. آنفلوانزای معده که گاستروانتریت ویروسی نیز نامیده می شود، عفونت ویروسی معده است. علاوه بر استفراغ، اسهال، تب و درد شکم از علایم بروز گاستروانتریت است. در آنفلوانزای معده ممکن است نوزادان برای چند روز استفراغ کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آلرژی یا عدم تحمل غذا ممکن است باعث استفراغ در نوزادان شود. آلرژی غذایی حتی می تواند باعث تورم و خارش لب و چشم شود. از طرفی هم نوع رژیم غذایی مادر می تواند یکی از دلایل حساسیت در نوزادان شیرخوار باشد. شیر، تخم مرغ، آجیل، ماهی، دانه ها و گندم از جمله مواد حساسیت زای رایجی هستند که در وقتی مادران در دوران بارداری از آنها تغذیه می کنند ممکن است منجر به بروز آلرژی در نوزادان شوند. واکنش ها و علایم آلرژیک مانند استفراغ، ممکن است از چند دقیقه پس از قرار گرفتن در معرض مواد حساسیت زا ایجاد شود. ممکن است در نوزادانی که از شیشه شیر می خورند یا از شیر گرفته شده اند، رخ دهد. بطری های غیر استریل، غذاهای فاسد و غذا یا آب آلوده به باکتری سالمونلا یا E . coli می توانند مسمومیت غذایی ایجاد کنند و منجر به استفراغ و اسهال در نوزادان شوند. نوزاد شما ممکن است به طور تصادفی مواد سمی را ببلعد که باعث استفراغ او شود. با دور نگه داشتن مواد شیمیایی و شیمیایی سمی و خطرناک از کودک می توانید از بروز هر گونه مسمومیت جدی در نوزاد خود پیشگیری کنید. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند یا با بطری تغذیه می شوند در صورت پرخوری ممکن است استفراغ کنند. سوراخ های بزرگ در شیشه های شیر می تواند دلیلی برای تغذیه بیش از حد در بیشتر نوزادان شیرده باشد. تغذیه بیش از حد از در کودکانی که تازه از شیر گرفته شده اند نیز می تواند منجر به استفراغ شود. تنگی مادرزادی پیلور، باریک شدن پیلوروس (بخشی از معده که به روده متصل است) از بدو تولد است. این بیماری از ورود غذا به روده جلوگیری می کند و باعث استفراغ شدید می شود. تنگی پیلور همچنین ممکن است باعث کمبودهای تغذیه ای شود. این بیماری به طور معمول از بدو تولد قابل تشخیص نیست اما به تدریج با گذشت زمان مشخص شده و علایم آن چهار تا شش هفته بدتر می شوند. در تنگی مادرزادی پیلور، نوزاد شما بسیار گرسنه است اما اندکی پس از غذا خوردن ممکن است استفراغ کند. در حین فتق، روده ها از طریق ناحیه ضعیف شده عضله شکم از حفره شکم خارج می شوند. فتق مختنق وضعیتی است که در آن خون رسانی به قسمت فتق قطع می شود. استفراغ، گریه مداوم به دلیل درد و پوشک با خون (خون در مدفوع) ممکن است نشان دهنده فتق مختنق شده در نوزادان باشد که نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارد. انواژیناسیون یا درهم رفتگی روده شرایطی است که بخشی از روده به قسمت دیگر تا می خورد. اگرچه ممکن است این وضعیت در هر نقطه از روده اتفاق بیفتد، اما در محل اتصال ایلیوسکال، جایی که روده کوچک و روده بزرگ به هم متصل هستند، رایج است. استفراغ شدید، رنگ پریدگی، کم آبی بدن و حالت هیپوتونیک از علایم رایج است. همچنین ممکن است مدفوع شبیه ژله قرمز در نوزادان مشاهده کنید. نوزادان مبتلا به عفونت تمایل به استفراغ همراه با تب دارند. با این حال، ناهنجاری های ساختاری و عملکردی، مانند ریفلاکس و تنگی پیلریک، ممکن است همیشه باعث تب نشوند. بنابراین نمی توان تب را یک علامت اصلی برای ارزیابی شدت استفراغ یا عاملی برای تعیین نیاز به مراقبت های پزشکی دانست. اگر کودک کمتر از سه ماه دارد، پس از اولین علایم استفراغ به پزشک مراجعه کنید. اگرچه استفراغ گاه به گاه طبیعی است، اما در نوزادانی که بیمار هستند، یا استفراغ مکرر دارند باید به پزشک مراجعه شود. در صورت بروز بیماری های زیر بهتر است به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید: گریه برای مدت طولانی یا تب شدید. ادرار تیره یا وضعیتی که کودک ادرار نمی کند. علایم کم آبی، مانند گودی چشم، خشکی دهان و گریه بدون اشک. شکم متورم یا شکمی که هنگام لمس کردن دردناک به نظر می رسد. اسهال یا یبوست نیز ممکن است نشان دهنده مشکلات GI در نوزادان باشد. استفراغ به رنگ زرد مایل به سبز یا آبی می تواند به دلیل باشد. استفراغ پرتابه ای (اجباری) استفراغ اجباری ممکن است تنگی پیلور در نوزادان را نشان دهد. وجود خون در پوشک ها می تواند نشانه ای از عفونت یا آلرژی باشد زیرا ممکن است باعث ایجاد خون در مدفوع شود. استفراغی که بیش از یک روز طول بکشد یا استفراغ مکرر. این وضعیت می تواند نشان دهنده عفونت یا ناهنجاری ساختاری باشد. ظاهر استفراغ خونی یا قهوه ای می تواند خونریزی در دستگاه گوارش را نشان دهد. اگر در استفراغ کودک شیرخوار خود خون مشاهده کردید، مطمین شوید که هیچ شکاف یا خونریزی در نوک سینه های مادر وجود ندارد زیرا نوزادان ممکن است هنگام شیر خوردن خون را ببلعند. نوزادان ممکن است در اثر استفراغ مداوم دچار کم آبی شوند. همچنین احتمال دارد به طور تصادفی استفراغ را ببلعند، که می تواند خطر پنومونی آسپیراسیون را افزایش دهد. هدف اصلی درمان های خانگی، پیشگیری از کم آبی بدن به دلیل از دست دادن آب و الکترولیت از طریق استفراغ است. شما می توانید بعد از مشورت با پزشک متخصص اطفال، درمان های خانگی برای استفراغ کودک را امتحان کنید. آنها ممکن است بر اساس وزن، سن و علایم کودک شما مراقبت در منزل را توصیه کنند. مراقبت در منزل برای جلوگیری از کم آبی ممکن است شامل موارد زیر باشد: به نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند باید بیشتر اوقات شیر دهی ادامه پیدا کند. نوزادان تغذیه شده با شیرخشک هر دقیقه و به مدت دو تا سه ساعت به محلول آب رسانی دهانی ( ORS ) نیاز دارند. در حالی که می توانید ORS را بدون نسخه بخرید، برای ارایه مقدار مصرف با پزشک مشورت کنید. میزان دوز مورد نیاز آن، بسته به وزن کودک، رژیم غذایی و شدت استفراغ ممکن است متفاوت باشد. در تصمیم گیری در مورد زمان تغذیه و عدم تغذیه کودک پس از استفراغ بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: اگر کودک پس از استفراغ در مقابل تغذیه مقاومت می کند، قبل از تلاش دوباره مدتی صبر کنید. بهتر است بعد از استفراغ، شیردهی یا شیشه دادن را پیشنهاد دهید. اگر کودک شما آماده خوردن است، می توانید بلافاصله به او غذا دهید. مقدار کمی شیر مادر یا مایعات پس از استفراغ بدهید. تغذیه با شیر مادر یا مایعات پس از استفراغ، ممکن است به رفع در نوزادان و کاهش تحریک گلو کمک کند. بهتر است با قاشق یا بطری به نوزادان بالای شش ماه آب بدهید. اگر کودک گوش درد یا تب دارد، بهتر است پس از مشورت با پزشک متخصص اطفال، داروی ضد درد مانند استامینوفن بدهید. این دارو می تواند علایم را قبل از تغذیه مجدد تسکین دهد. اگر کودک شما استفراغ شدیدی دارد و از غذا دادن خودداری می کند، از یک متخصص اطفال مشورت بگیرید. عدم تغذیه بعد از استفراغ می تواند خطر کمبود آب بدن را افزایش دهد. متخصصان اطفال قبل از شروع درمان کودک را معاینه می کنند و در مورد علایم و نشانه های او سوالاتی را می پرسد. اگر کودک شما استفراغ طبیعی داشته و دلیل خاصی نداشته باشد، ممکن است داروهایی را برای کودک تجویز نکند. بسته به علت، گزینه های درمانی زیر توصیه می شود. آنتی بیوتیک ها برای عفونت باکتریایی تجویز می شوند. ناهنجاری ها و شرایط ساختاری ممکن است نیاز به اصلاح جراحی برای بهبود استفراغ داشته باشد. محلول آب رسانی دهانی را می توان به نوزادانی داد که می توانند بدون استفراغ مجدد آن را بنوشند. گاستروانتریت ویروسی و دیگر عفونت های ویروسی معمولا با مایعات و دیگر درمان های حمایتی برطرف می شوند. نوزادانی که دچار کم آبی شدید هستند و کسانی که از مصرف خوراکی مایعات خودداری می کنند ممکن است به مایعات داخل وریدی ( IV ) و الکترولیت نیاز داشته باشند. به دلیل عوارض جانبی بالقوه، داروهای ضد استفراغ برای جلوگیری از استفراغ به کودکان زیر دو سال داده نمی شود. اگر کودک شما استفراغ می کند، از فرستادن آنها به مهد کودک خودداری کنید تا از انتشار هرگونه عفونت منجر به استفراغ پیشگیری شود. واکسیناسیون علیه ویروس روتا و رعایت بهداشت شخصی می تواند خطر استفراغ ناشی از عوامل بیماری زا را کاهش دهد. نسبت به علایم و نشانه های ناهنجاری های ساختاری هوشیار باشید و در صورت نگرانی در مورد استفراغ کودک خود از مراجعه به پزشک متخصص اطفال دریغ نکنید. منبع:

( dysentery ) عفونت روده ای است که باعث اسهال شدید خونی می شود. به عبارتی اسهال خونی یک بیماری عفونی است که با اسهال شدید همراه است. معمولا علایم و نشانه های دیسانتری خفیف هستند و معمولا طی چند روز از بین می روند. بر همین اساس اکثر بیماران به دنبال مراقبت پزشکی نیستند. هر ساله در سراسر جهان، بین تا میلیون مورد عفونت شیگلا رخ می دهد که از این تعداد میلیون مورد کشنده است. بیش از درصد این مرگ و میرها کودکان زیر سال در کشورهای در حال توسعه هستند. در برخی موارد نیز، احتمال دارد مخاط خونی هم در مدفوع دیده شود. اسهال خونی معمولا تا روز طول می کشد. علاوه بر اسهال سایر علایم دیسانتری، عبارتند از: استفراغ گرفتگی شکم یا درد تب . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا بالاتر، که در صورت عدم درمان می تواند خطرناک باشد. اسهال خونی معمولا در نتیجه بهداشت نامناسب انتشار می یابد. به عنوان مثال، اگر کسی که اسهال خونی دارد پس از استفاده از توالت دست خود را نشوید، هر چیزی که لمس کند در معرض خطر آلودگی قرار می گیرد. عفونت همچنین از طریق تماس با غذا یا آبی که به مواد مدفوع آلوده شده منتقل می شود. شستشوی دقیق دست و سرویس بهداشتی مناسب می تواند در پیشگیری از اسهال خونی و انتشار آن موثر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اکثر افرادی که اسهال خونی را تجربه می کنند، دچار اسهال خونی باکتریایی یا آمیبی می شوند. انتروهموراژیک ایجاد می شود. اسهال ناشی از شیگلا به شیگلوز نیز معروف است. شیگلوز، متداول ترین نوع اسهال خونی است. اسهال خونی آمبیک در اثر انگل تک سلولی ایجاد می شود که روده ها را آلوده می کند. همچنین به آمیبازیس معروف است. اسهال خونی آمیبیک در کشورهای پیشرفته کمتر دیده می شود. این نوع معمولا در مناطق گرمسیری، که شرایط بهداشتی نامناسبی دارند یافت می شود. در ایالات متحده، بیشتر موارد اسهال خونی آمیبی در افرادی دیده می شود که به منطقه ای که اسهال در آن شایع است سفر کرده اند. شیگلوز و اسهال خونی آمیب به طور معمول در نتیجه بهداشت نامناسب رخ می دهد. این شرایط به محیط هایی گفته می شود که افرادی که بیماری ندارند با مدفوع افرادی که اسهال خونی دارند، در تماس هستند. این تماس احتمال دارد از طریق شرایط زیر رخ دهد: غذای آلوده تماس فیزیکی آب آلوده و سایر نوشیدنی ها شستن ضعیف دست توسط افراد آلوده شنا در آبهای آلوده مانند دریاچه ها یا استخرها کودکان بیشتر در معرض خطر شیگلوز هستند، اما هر فردی در هر سنی می تواند به آن مبتلا شود. آلودگی به راحتی از طریق تماس فرد به فرد و با غذا و نوشیدنی آلوده منتشر می شود. شیگلوز بیشتر در افرادی که از نزدیک با فرد آلوده در تماس هستند انتشار می یابد، مانند افراد در محیط های زیر در خانه در مدارس در خانه های سالمندان در مراکز مراقبت روزانه اسهال خونی آمیب در درجه اول با خوردن غذای آلوده یا نوشیدن آب آلوده در مناطق گرمسیری که از نظر بهداشتی ضعیف هستند، انتشار می یابد. این موارد معمولا از تا روز پس از عفونت ظاهر می شوند و بیمار طی یک هفته بهبود می یابد. برخی از افراد همچنین دچار می شوند که می تواند برای مدت طولانی و گاهی سالها ادامه یابد. علایم اسهال خونی از خفیف تا شدید وجود دارد که عمدتا به کیفیت بهداشت در مناطقی که عفونت انتشار یافته بستگی دارد. در کشورهای پیشرفته، علایم و نشانه های اسهال خونی نسبت به کشورهای در حال توسعه یا مناطق گرمسیری خفیف تر است. علایم اسهال خفیف عبارتند از گرفتگی کمی معده درد این موارد معمولا از تا روز پس از عفونت ظاهر می شوند و بیمار طی یک هفته بهبود می یابد. برخی از افراد همچنین دچار عدم تحمل لاکتوز می شوند که می تواند برای مدت طولانی و گاهی سالها ادامه یابد. علایم در طی تا روز پس از عفونت ظاهر می شوند. به طور معمول یک معده درد و اسهال خفیف وجود دارد، اما در مدفوع خون و مخاط دیده نمی شود. برای شروع احتمال دارد اسهال به طور مکرر رخ دهد. علایم کمتر شایع این وضعیت عبارتند از تب استفراغ حالت تهوع درد شدید شکمی خون یا مخاط در مدفوع غالبا ، علایم به قدری خفیف است که نیازی به ویزیت پزشک ندارد و در عرض چند روز مشکل برطرف می شود. یک فرد مبتلا به اسهال خونی آمیب احتمال دارد علایم زیر را تجربه کند درد شکم و لرز یبوست متناوب تهوع و استفراغ دفع مدفوع دردناک اسهال آبکی، که می تواند حاوی خون، مخاط یا چرک باشد. اگر آمیب از دیواره روده عبور کند، می تواند به جریان خون منتقل شده و اعضای دیگر بدن را آلوده کند. آن ها همچنین می توانند زخم ایجاد کنند. این وضعیت باعث خونریزی و ایجاد خون در مدفوع می شود. علایم می تواند چندین هفته ادامه داشته باشد. آمیب ها پس از برطرف شدن علایم شاید به زندگی در بدن میزبان ادامه دهند. حتی هنگامی که سیستم ایمنی بدن ضعیف شود، احتمال دارد علایم دوباره عود کنند. این نوع دیسانتری توسط ) ) آمیب ایجاد می شود. گروه آمیب ها با هم تشکیل کیست داده و این کیست ها با مدفوع انسان از بدن خارج می شوند. آمیب ها در مناطق بهداشتی نامناسب، می توانند غذا، آب و انسان های دیگر را آلوده کنند، زیرا آنها می توانند برای مدت طولانی در خارج از بدن زنده بمانند. آمیب ها همچنین می توانند بعد از استفاده از دستشویی روی دستان فرد باقی بمانند. رعایت نکات بهداشتی خطر انتشار عفونت را کاهش می دهد. این شیوع بیشتر در مناطق گرمسیری دیده می شود، اما گاهی در مناطقی از روستاها هم رخ می دهد. این نوع از اسهال خونی شدیدترین علایم را ایجاد می کند و علت آن باسیل شیگلا است. بهداشت نامناسب علت اصلی آن است. شیگلوز همچنین به دلیل غذای آلوده می تواند انتشار یابد. اگر شما یا فرزند تان علایم اسهال خونی دارید، با پزشک مشورت کنید. dysentery در صورت عدم درمان، در وقت ملاقات، پزشک علایم و مسافرت های اخیر بیمار را بررسی می کند. این اطلاعات می تواند به پزشک کمک کند تا علت احتمالی علایم را تشخیص دهد. علاوه بر آن، بسیاری از بیماری ها می توانند باعث اسهال شوند. اگر علایم دیگری از اسهال خونی ندارید، پزشک آزمایش تشخیصی را برای تعیین وجود باکتری ها، تجویز می کند. این شامل آزمایش خون و نمونه مدفوع است. پزشک همچنین احتمال دارد آزمایش بالینی را انجام دهد تا تصمیم بگیرد که آنتی بیوتیک تجویز کند یا نه. با روش های بهداشتی خوب می توان از ابتلا به شیگلوز پیشگیری کرد، مانند شستن مکرر دست نخوردن آب هنگام شنا در تعویض پوشک نوزادی که مبتلا به اسهال است، مراقب باشید. بهترین راه برای پیشگیری از اسهال خونی آمیبی این است که هنگام بازدید از منطقه ای که در آن بیماری شایع است، مراقب آنچه می خورید و می نوشید، باشید. هنگام سفر به این مناطق، باید از موارد زیر پیشگیری کنید مصرف شیر، پنیر یا محصولات لبنی غیر پاستوریزه نوشیدنی هایی که در بطری و مهر و موم نشده، نگهداری شده اند. میوه یا سبزیجات پوست کنده، مگر اینکه خودتان آنها را پوست بگیرید. مواد غذایی و نوشیدنی هایی که توسط فروشندگان خیابانی فروخته می شوند. شیگلوز خفیف معمولا فقط با استراحت و مصرف مایعات فراوان درمان می شود. داروهای بدون نسخه، مانند بیسموت ساب سالسیلات، می توانند به رفع گرفتگی و اسهال کمک کنند. باید از داروهایی که حرکات روده را کند می کنند مانند لوپرامید (ایمودیم) یا آتروپین - دی فنوکسیلات (لوموتیل) و ممکن است وضعیت را بدتر کند، پرهیز شود. شیگلوز شدید با آنتی بیوتیک قابل درمان است، اما باکتری های ایجاد کننده آن اغلب مقاوم هستند. اگر پزشک آنتی بیوتیک تجویز کرده و پس از گذشت دو روز بهبودی مشاهده نکردید، این موضوع را به پزشک اطلاع دهید. سویه باکتری شیگلا می تواند مقاوم باشد و شاید به برنامه درمانی دیگری نیاز داشته باشد. اسهال خونی خفیف باکتریایی، نوعی که معمولا در کشورهای پیشرفته با سرویس بهداشتی مناسب دیده می شود، بدون درمان برطرف می شود. با این حال، بیمار باید مایعات زیادی بنوشد. در موارد شدیدتر، داروهای آنتی بیوتیک تجویز می شود. از داروهای ضد آمیب برای درمان انتاموبا هیستولیکا استفاده می شود. این موارد باعث می شود که آمیب پس از رفع علایم در داخل بدن زنده نماند. یا مترونیدازول اغلب برای درمان اسهال خونی استفاده می شود. این دارو هم باکتری ها و هم انگل ها را درمان می کند. اگر نتایج آزمایشگاه مشخص نباشد، بسته به شدت علایم بیماری، احتمال دارد ترکیبی از داروهای آنتی بیوتیک و آمیب کش به بیمار داده شود. در موارد شدید، پزشک می تواند یک قطره وریدی برای جایگزینی مایعات و پیشگیری از کمبود آب بدن توصیه کند. در بعضی موارد، اسهال خونی می تواند منجر به عوارضی شود، از جمله: این در افرادی که سویه خاصی از باکتری شیگلا به نام دارند تاثیر می گذارد. این افراد ممکن است دچار درد مفاصل، سوزش چشم و ادرار دردناک شوند. آرتریت بعد از عفونت می تواند ماه ها یا سالها ادامه داشته باشد. این موارد نادر است و به احتمال زیاد در افراد با سیستم ایمنی ضعیف مانند افراد مبتلا به یا سرطان ت ثیر می گذارد. گاهی اوقات کودکان خردسال می توانند تشنج عمومی داشته باشند. مشخص نیست که چرا این اتفاق می افتد. این عارضه به طور کلی بدون درمان برطرف می شود. یک نوع باکتری شیگلا، گاهی اوقات با تولید سمی که سلول های قرمز خون را از بین می برد، می تواند باعث شود. در موارد نادر، اسهال خونی آمیبیک می تواند منجر به آبسه کبد یا انگل به ریه ها یا مغز شود. شیگلوز معمولا ظرف مدت یک هفته از بین می رود و به داروهای تجویز شده نیاز ندارد. اگر به شیگلوز مبتلا هستید از تهیه غذا برای افراد دیگر خودداری کنید و به شنا نروید. افرادی که مبتلا به شیگلوزیس هستند و با کودکان کار می کنند، در تهیه غذا یا مراقبت های بهداشتی باید تا زمان قطع اسهال در خانه بمانند. اگر شما یا شریک زندگی تان مبتلا به شیگلوزیس شده اید، از رابطه جنسی تا پایان اسهال خودداری کنید. بیشتر افراد مبتلا به اسهال خونی آمیبیک از چند روز تا چند هفته بیمار هستند. اگر به اسهال خونی آمیبی مشکوک هستید، توجه فوری پزشکی ضروری است. پزشک باید برای از بین بردن انگلی که باعث این نوع اسهال خونی می شود دارو تجویز کند. اسهال خونی یک التهاب روده بزرگ است. حتی می تواند منجر به گرفتگی معده خفیف و اسهال شدید همراه با مخاط یا خون در مدفوع شود. عدم آبرسانی کافی، می تواند کشنده باشد. عفونت با باسیل شیگلا، یا باکتری، شایع ترین علت آن است.

موضوع نگران کننده ای است که والدین باید به آن توجه زیادی داشته باشند. زیرا زندگی روزمره کودکان، مانند بزرگسالان، با شروع همه گیری ویروس کرونا تحت تاثیر قرار گرفته است. کودکانی که در مورد ویروس کرونا سوالاتی دارند و لازم است پاسخ هایی مناسب و قابل فهم دریافت کنند. همچنین نیاز است اعمالی مانند، شستن دست، رعایت فاصله فیزیکی و سایر رفتارهای تقویت کننده سلامتی جسمی را فراگیرند. کودکان، از جمله کودکان بسیار کوچک، می توانند به مبتلا شوند. بسیاری از آنها هیچ علامتی ندارند. کسانی که بیمار می شوند علایم خفیف تری مانند تب کم درجه، و سرفه را تجربه می کنند. برخی از کودکان عوارض شدیدی داشته اند، اما این مورد کمتر دیده شده است. کودکان مبتلا به بیماری های زمینه ای ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری شدید تری باشند. یک عارضه بالقوه شدید و خطرناک می تواند در کودکان رخ دهد که سندرم التهابی چند سیستمه در کودکان نامیده می شود، می تواند منجر به مشکلات جدی در قلب و سایر اندام های بدن شود. در این شرایط، قسمت های مختلف بدن مانند قلب، ریه ها، کلیه ها، مغز، پوست، چشم ها یا اندام های دستگاه گوارش می توانند ملتهب شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب بیش از دو روز تورم دست ها و پا ها استفراغ و یا ابتلا اسهال کبودی لب ها و ایجاد ترک خوردگی سرخی چشم (قرمزی قسمت سفید چشم) ایجاد یک گره لنفاوی بزرگ و متورم در گردن زبانی قرمزتر از حد معمول و شبیه رنگ توت فرنگی تحریک پذیری و یا خواب آلودگی یا ضعف غیرمعمولی بسیاری از شرایط می توانند علایمی شبیه علایم یا سندرم التهابی چند سیستمه را ایجاد کنند. پزشک ابتدا می خواهد بداند که آیا فرزند شما در اطراف شخصی که نتیجه آزمایش ابتلا به ویروس مثبت داشته است یا خیر. نتایج معاینه بدنی، آزمایش یا آزمایش آنتی بادی خون و سایر آزمایشات پزشکی که التهاب و عملکرد اندام ها را بررسی می کند، می تواند تشخیص را امکان پذیر کند. در صورت بروز علایم در کودک، به خصوص اگر تب آنها بیش از دو روز طول بکشد، به پزشک مراجعه کنید. اگر علایم تشدید شد یا بهبود نیافت، دوباره به پزشک مراجعه کنید. پزشکان در استفاده از روش های مختلف درمانی برای التهاب و همچنین درمان هایی برای حمایت از سیستم های ارگانی که با مشکل روبرو هستند، موفقیت های را کسب کرده اند. در حالی که برخی از موارد مرگ و میر وجود داشته است، اکثر کودکانی که به مبتلا شده اند بهبود یافته اند. تعطیلی مدارس باعث شده تا تعاملات اجتماعی و بهداشت روانی کودکان تحت ت ثیر بگیرد. رهنمودهایی را برای گشایش مدارس منتشر کرده و خاطرنشان کرده است که برای تصمیم گیری در مورد زمان و نحوه گشودن ایمن مدارس باید شرایط جامعه را در نظر گرفت. این دستورالعمل ها پنج استراتژی اصلی پیشگیری را در اولویت قرار می دهد، که وقتی با هم مورد استفاده قرار می گیرند، باید گسترش در مدارس را به حداقل برسانند: شستن مکرر دست تمیز کردن سطوح با مواد ضد عفونی کننده استفاده همگانی و صحیح از ماسک هایی که دهان و بینی را می پوشاند. فاصله فیزیکی فوت یا بیشتر و رعایت فاصله اجتماعی برای کاهش حداکثری انتقال بیماری در این رهنمودها، باز کردن پنجره ها و درها، تهویه مناسب هوا توصیه می شود. در حالت ایده آل، مدارس باید به لیست دانش آموزان و معلمان دارای علایم و همچنین تست غربالگری معمول برای شناسایی موارد بدون علامت دسترسی داشته باشند. اگرچه آنها اذعان می کنند که معلمان مهم است، اما قبل از بازگشت به مدرسه نیازی به این واکسیناسیون نیست. بیشتر کودکانی که به ویروس آلوده می شوند هیچ علایمی ندارند. یا علایم خفیف تری مانند تب درجه پایین، خستگی و دارند. مطالعات اولیه نشان می دهد که کودکان در شیوع ویروس کرونا نقش زیادی ندارند. اما مطالعات اخیر این نگرانی را ایجاد می کند که کودکان می توانند توانایی انتشار عفونت را داشته باشند. مطالعات اخیر از نظر روش های مختلف متفاوت بود، یافته های آنها مشابه بود: کودکان آلوده به اندازه بزرگسالان آلوده در دستگاه تنفسی فوقانی یا بیشتر، ویروس کرونا داشتند. میزان ویروس موجود در کودکان بار ویروسی آنها با شدت علایم آنها ارتباط ندارد. به عبارت دیگر، ویروس بیشتر، به معنای علایم شدیدتر نیست. با این حال، وجود بارهای ویروسی زیاد در کودکان آلوده این نگرانی را افزایش می دهد که کودکان حتی بدون علایم می توانند به راحتی عفونت را به دیگران منتقل کنند. انجام واکسیناسیون زود هنگام برای نوزادان و کودکان نوپا خصوصا نوزادان ماهه و کمتر فواید مهمی دارد. از آنها در برابر عفونت هایی مانند پنوموکوک و سیاه سرفه که می توانند کشنده باشند، محافظت می کند. اکنون که مطب ها و کلینیک های پزشکان اقدامات خاصی را برای جلوگیری از شیوع انجام داده اند، واکسیناسیون برای کودکان نیازی به ت خیر ندارد. این امر خصوصا در مورد کودکانی که بیماری های خاصی دارند، صادق است. با این حال، اگر نگران مراجعه به مطب یا کلینیک هستید، بهتر است با آنها تماس بگیرید و شرح حال خود را به آنها اطلاع دهید. بدانید که آنها چه اقدامات احتیاطی برای ایمن نگه داشتن کودکان انجام می دهند و در مورد وضعیت خاص خود آن ها را آگاه کنید. اگر در مورد فرزند خود نگرانی دارید، برای مشاوره با پزشک خود تماس بگیرید. بسیاری از اقدامات لازم را میتوان از راه دور به صورت تلفنی از پزشک خود بپرسید. اگرچه برخی از موارد ممکن است به ملاقات حضوری نیاز داشته باشند، از جمله: بیماری یا صدمه ای که می تواند جدی باشد، مانند علایم همراه با مشکل تنفس، درد قابل توجه، خواب آلودگی غیرمعمول، تب شدید که پایین نمی آید، یا بریدگی که ممکن است به بخیه یا بستن شکستگی استخوان نیاز داشته باشد. برای راهنمایی در مورد اینکه آیا باید فرزند خود را به مطب یا اورژانس محلی بیاورید با پزشک خود تماس بگیرید. کودکانی که تحت درمان مداوم برای یک بیماری جدی مانند سرطان، بیماری کلیوی یا بیماری روماتولوژیک هستند. این موارد ممکن است شامل، تزریق سایر داروها، دیالیز یا تزریق باشد. پزشک در مورد هرگونه تغییر در روش های درمانی یا نحوه انجام آنها در طی همه گیری به شما مشاوره می دهد. از مراجعه حضوری به پزشک پرهیز کنید. مگر اینکه پزشک به شما گفته باشد. ویزیت منظم ممکن است شامل کودکانی باشد که مشکلات تنفسی دارند و باید به صدای ریه های آنها گوش داده شود. کودکانی که برای محافظت از خود به واکسیناسیون احتیاج دارند، کودکانی که فشار خون آنها بیش از حد زیاد است، کودکانی که وزنشان افزایش نمی یابد، کودکانی که بخیه دارند، یا کودکانی که آزمایش خون غیر طبیعی دارند و نیاز به بررسی مجدد دارند. اگر کودک شما به خاطر یک مشکل پزشکی تحت درمان است، برای مشاوره با پزشک خود تماس بگیرید. سازمان بهداشت جهانی یا توصیه می کند که از واکسن در زنان باردار استفاده نشود. مگر اینکه مزایای واکسن در تزریق بیشتر از خطرات احتمالی آن باشد. موارد زیادی وجود دارد که ما هنوز در مورد ایمنی واکسن در این جمعیت نمی دانیم. پیش از هر اقدامی حتما با پزشک خود مشورت نمایید. در اینجا چند فاکتور برای بررسی وجود دارد. اول، اگرچه خطر واقعی بیماری و مرگ در بین افراد باردار بسیار کم است. اما در مقایسه با افراد غیر باردار از همان گروه سنی، این خطر بیشتر است. علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهد که داشتن ممکن است خطر تولد زودرس، به ویژه برای کسانی که بیماری زمینه ای دارند، افزایش دهد. انتقال ویروس از مادر به کودک در دوران بارداری امکان پذیر است، اما به نظر می رسد این یک اتفاق نادر است. آزمایشات واکسن افراد باردار را شامل نمی شود. بنابراین دانش ما در مورد ایمنی واکسن در دوران بارداری محدود است. در مطالعات حیوانی، واکسن های تاثیری در باروری نداشته و یا مشکلی در بارداری ایجاد نکرده اند. واکسن های هیچ ویروسی ندارند. بنابراین نمی توانند باعث ایجاد در یک زن یا کودک او شوند. بدن ما به سرعت ذرات مورد استفاده در واکسن را تجزیه و از بین می برد. بنابراین بعید است که آنها به جفت برسند یا از آن عبور کنند. از طرف دیگر، مصونیتی که یک زن از واکسیناسیون ایجاد می کند می تواند از جفت عبور کند و ممکن است به ایمن نگه داشتن کودک پس از تولد کمک کند. متخصصان، از جمله معتقدند که در صورت شیردهی دریافت واکسن بی خطر است، اگرچه افراد شیرده در آزمایشات واکسن لحاظ نشده اند. وقتی فردی هنگام شیردهی واکسینه می شود، سیستم ایمنی بدن، آنتی بادی هایی ایجاد می کند که از ابتلا به محافظت خواهد کرد. این آنتی بادی ها می توانند از طریق شیر مادر به کودک منتقل شوند و احتمالا در محافظت در برابر عفونت کمک می کنند. واقعیت این است که هرچه افراد و فرزندان شما در معرض معاشرت با تعداد کمتری از افراد باشند، بهتر است. با این حال، واقعیت این است که هر خانواده ای قادر به حضور دایمی پدر و مادر در خانه در همه اوقات نخواهد بود. تمام کاری که می توانید انجام دهید این است که سعی کنند با انجام کارهایی مانند موارد زیر خطر را به حداقل برسانید تا حد امکان تعامل فیزیکی فرزندتان با پرستار حداقل میزان ممکن باشد. انتخاب یک پرستار کودک که تمام اصول پیشگیری از ابتلا به کرونا را رعایت کند. اگر می توانید فقط از یک نفر برای پرستاری از کودکانتان استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که همه افراد در طول روز، به خصوص قبل از غذا خوردن، مرتبا دست های خود را می شویند. اطمینان حاصل کنید که پرستار کودک می داند که باید فاصله اجتماعی را رعایت کند. اگر احساس بیماری می کند یا در معرض قرار دارد باید به شما اطلاع دهد. در صورت بازی کودکتان با دوستانش، حتما باید اصول بهداشتی رعایت شود. می توانید برای پیاده روی خانوادگی یا دوچرخه سواری در مکانی که در آن هستید بروید و قوانین فاصله اجتماعی را رعایت کنید. منبع:

با گریه و یا دل پیچه های مکرر، طولانی مدت و شدید در یک نوزاد همراه است. کولیک می تواند به خصوص برای والدین ناراحت کننده باشد زیرا کولیک کودک بدون دلیل مشخصی اتفاق میفتد و به نظر می رسد هیچ راهی برای تسکین آن وجود ندارد. دلپیچه ها غالبا در غروب زمانی که والدین اغلب خسته هستند، اتفاق میفتد. قولنج معمولا وقتی کودک در حدود هفته دارد به اوج خود می رسد و پس از تا ماهگی به طور قابل توجهی کاهش می یابد. گرچه گریه بیش از حد با گذشت زمان برطرف می شود، اما کولیک فشار قابل توجهی را به پرستار کودک تازه متولد شده وارد می کند. شما می توانید گام هایی برای کاهش شدت و مدت کولیک کودک خود بردارید، استرس خود را کاهش دهید و اعتماد به نفس را در ارتباط والدین و فرزند خود تقویت کنید. سر و صدا و گریه برای نوزادان، به ویژه در سه ماه اول تولد طبیعی است. محدود کردن میزان گریه طبیعی دشوار است. به طور کلی، کولیک به صورت گریه سه ساعت یا بیشتر در روز، سه روز یا بیشتر در هفته، به مدت سه هفته یا بیشتر تعریف می شود. ویژگی های قولنج ممکن است شامل موارد زیر باشد: بی قراری شدید حتی بعد از کم شدن گریه گریه شدید ممکن است بیشتر شبیه فریاد یا بیان درد باشد. زمان گریه کودک قابل پیش بینی است و غالبا در شب اتفاق میفتد. تغییر رنگ صورت، مانند قرمز شدن صورت یا رنگ پریدگی پوست اطراف دهان گریه بدون دلیل مشخص، برخلاف گریه برای ابراز گرسنگی یا نیاز به تعویض پوشک تنش بدنی، مانند کشیده یا سفت شدن پاها، سفت شدن بازوها، مشت های گره خورده، کمر قوس دار یا شکم بادکرده بعضی اوقات پس از دفع گاز یا شیرخوردن کودک، علایم کودک تسکین می یابد. گاز احتمالا نتیجه هوای بلعیده شده در هنگام گریه طولانی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گریه بیش از حد و غیر قابل تسکین ممکن است قولنج یا نشانه ای از بیماری باشد که باعث درد یا ناراحتی می شود. اگر نوزاد شما گریه بیش از حد یا سایر علایم قولنج را نشان می دهد، بهتر است به دنبال درمان باشید. علت قولنج ناشناخته است. امکان دارد در اثر عوامل متعددی ایجاد شود. در حالی که تعدادی از دلایل کشف شده، برای محققان دشوار است که تمام ویژگی های مهم را شرح دهند، از جمله اینکه چرا معمولا در اواخر ماه اول زندگی شروع می شود، چرا در بعضی از روزهای اتفاق میفتد و چرا خود بخود خوب می شود. عوامل موثر احتمالی که بررسی شده اند، عبارتند از: یا عدم تحمل غذایی استرس یا اضطراب در خانواده شکل اولیه میگرن در دوران کودکی سیستم گوارشی که کاملا توسعه نیافته عدم تعادل باکتری های سالم در تغذیه بیش از حد، کمبود غذا یا آروغ زدن های مکرر عوامل خطر کولیک به خوبی شناخته نشده است. تحقیقات انجام شده عوامل زیر را در نظر گرفته اند: جنسیت کودک حاملگی های زودرس نوزادانی که از شیر خشک و شیر مادر با هم تغذیه می کنند. نوزادانی که از مادران سیگاری متولد می شوند، در معرض خطر ابتلا به قولنج هستند. پزشک معاینه کامل بدنی را انجام می دهد تا علل احتمالی پریشانی کودک را شناسایی کند. معاینه کامل بدنی شامل موارد زیر خواهد بود: اندازه گیری قد، وزن و دور سر کودک ارزیابی واکنش در برابر لمس یا حرکت گوش دادن به قلب، ریه ها و صداهای شکمی وجود بثورات، التهاب یا سایر علایم عفونت یا آلرژی بررسی اندام ها، انگشتان، انگشتان پا، چشم ها، گوش ها و اندام های تناسلی تست های آزمایشگاهی، اشعه ایکس و سایر تست های تشخیصی معمولا مورد نیاز نیستند، اما در موارد نامشخص به حذف سایر شرایط به عنوان دلایل احتمالی کمک می کنند. کولیک مشکلات پزشکی کوتاه یا طولانی مدت را برای کودک ایجاد نمی کند. اما برای والدین استرس زا است. تحقیقات نشان داده است که ارتباط بین کولیک و مشکلات زیر در والدین وجود دارد: قطع زودهنگام شیردهی افزایش خطر افسردگی پس از زایمان در مادران احساس گناه، خستگی، درماندگی یا عصبانیت در والدین استرس ناشی از کودک در حال گریه باعث شده والدین گاهی اوقات کودک خود را تکان دهند یا به او آسیب بزنند. تکان دادن کودک می تواند آسیب جدی به مغز وارد کند و باعث مرگ نوزاد گردد. اگر والدین اطلاعاتی در مورد تسکین کودک گریان، آموزش در مورد قولنج و حمایت مورد نیاز برای مراقبت از نوزاد مبتلا به کولیک نداشته باشند، خطر این واکنش های کنترل نشده بیشتر است. داشتن یک برنامه و لیستی از استراتژی های تسکین دهنده می تواند مفید باشد. استراتژی های تسکین دهنده ممکن است شامل موارد زیر باشد: از پستانک استفاده شود. نوزاد خود را با کالسکه راه ببرید. با کودک خود راه بروید یا او را تکان دهید. پخش صوتی از ضربان قلب یا صداهای آرام کاهش نور چراغ ها و محدود کردن سایر محرک های بینایی مالیدن شکم نوزاد یا قرار دادن کودک روی شکم برای مالش پشت تهیه صدا هایی با کارکردن دستگاه هایی مانند، جاروبرقی یا خشک کن لباس در اتاق مجاور تغییر در شیوه های تغذیه نیز ممکن است باعث تسکین علایم کولیک در کودکان شود. کودک خود را با بطری در حالت ایستاده تغذیه کنید و کاری کنید که مرتبا در حین و بعد از تغذیه آروغ بزند. استفاده از بطری منحنی به تغذیه در حال ایستادن کمک می کند و بطری کیسه ای تاشو می تواند باعث کاهش مصرف هوا شود. اگر اقدامات تسکین دهنده یا تغذیه ای باعث کاهش گریه یا تحریک پذیری نمی شود، ممکن است پزشک شما آزمایش کوتاه مدت، تغییرات رژیم غذایی را توصیه کند. اگر کودک شما داشته باشد، علایم و نشانه های دیگری مانند بثورات، استفراغ یا وجود دارد. تغییرات غذایی ممکن است شامل موارد زیر باشد: شیر خشک را تغییر دهید. پزشک ممکن است یک هفته آزمایش یک شیر خشک را پیشنهاد کند که دارای پروتیین های تجزیه شده و به اندازه های کوچکتر باشد. رژیم غذایی مادران را تغییر دهید. بهتر است رژیم غذایی بدون مواد حساسیت زای معمول مانند لبنیات، تخم مرغ، آجیل و گندم را امتحان کنید. همچنین سعی کنید غذاهای تحریک کننده بالقوه مانند کلم، پیاز یا نوشیدنی های کافیین دار را حذف کنید. مراقبت از نوزادی که کولیک دارد حتی برای والدین باتجربه نیز ممکن است طاقت فرسا و استرس زا باشد. استراتژی های زیر می توانند به شما کمک کنند تا از خود مراقبت کرده و پشتیبانی مورد نیاز خود را بدست آورید: استراحت کنید و یا با همسر یا شریک زندگی خود به نوبت از نوزاد مراقبت کنید، یا از دوست خود بخواهید که مدتی مسیولیت امور را بر عهده بگیرد. به خودتان فرصت دهید در صورت امکان از خانه خارج شوید. برای استراحت های کوتاه از تختخواب کودک استفاده کنید. لازم است اعصاب خود را آرام کنید، کودک خود را در حین گریه برای مدتی در گهواره قرار دهید، اشکالی ندارد. احساسات خود را ابراز کنید. طبیعی است که والدین در این شرایط احساس درماندگی، افسردگی، گناه و عصبانیت کنند. احساسات خود را با اعضای خانواده، دوستان و پزشک کودک خود در میان بگذارید. موفقیت خود را به عنوان والدین با میزان گریه کودک اندازه گیری نکنید. کولیک نتیجه فرزندپروری بد نیست و گریه های تسلی ناپذیر نوزاد نشانه ناراحتی از شما نیست. مراقب سلامتی خود باشید. غذاهای سالم بخورید. برای ورزش وقت بگذارید. اگر می توانید، هنگام خواب کودک (حتی در طول روز) بخوابید. از مصرف الکل و سایر داروها آرامبخش خودداری شود. یادتان باشد که کولیک موقتی است. دوره کولیک اغلب پس از تا ماهگی بهبود می یابد در صورت امکان برنامه ای را با یکی از دوستان یا اقوام خود تنظیم کنید تا وقتی بیش از حد خسته شدید وارد عمل شوید. یکی از عواملی که ممکن است به قولنج کمک کند عدم تعادل باکتریهای مفید در دستگاه گوارش نوزاد است. یک روش درمانی تحت بررسی استفاده از باکتری های خوب (پروبیوتیک ها) برای ایجاد تعادل باکتریایی مناسب برای بهبود سلامت کلی دستگاه گوارش است. برخی مطالعات انجام شده نشان داد که کاهش زمان گریه هنگام درمان نوزادان مبتلا به کولیک با وجود باکتری به نام لاکتوباسیلوس روتری ارتباط دارد. این مطالعات با گروه های کوچکی انجام شده و نتایج تا حدودی متفاوت بوده است. اکثر کارشناسان موافقند که در حال حاضر شواهد کافی برای حمایت از استفاده از پروبیوتیک ها برای درمان قولنج وجود ندارد. چندین مطالعه کوچک برخی از مزایا یا نتایج متفاوت را برای درمان های جایگزین نشان داده است. با این حال، شواهد کافی برای قضاوت در این مورد وجود ندارد. درمان های جایگزین تحت بررسی عبارتند از: آب قند چای های گیاهی داروهای گیاهی، مانند روغن رازیانه خطرات شناخته شده شامل موارد زیر است: برخی از داروهای هومیوپاتی حاوی مقادیر کمی از مواد سمی هستند. مصرف دمنوش گاهی ممکن است منجر به آلودگی، مواد تشکیل دهنده بدون مارک یا دوزهای متناقض در داروهای گیاهی شود. استفاده منظم از دمنوش های گیاهی یا سایر داروهای مایع ممکن است منجر به کاهش مصرف شیر یا افت سطح سدیم در خون نوزاد شود. قبل از استفاده از داروی جایگزین برای درمان نوزادان از قولنج با پزشک خود مشورت کنید. هنگامی که کودک خود را نزد پزشک می برید، بهتر است که برای قرار ملاقات خود آماده باشید. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما در آماده سازی وجود دارد. برای آماده شدن برای قرار ملاقات خود، اطلاعات زیر را به صورت کتبی ثبت کنید: زمان و مدت گریه کودک برنامه تغذیه و خواب کودک شما استراتژی هایی که برای آرامش کودک خود استفاده کرده اید. سن نوزاد شما هنگامی که الگوی گریه طولانی مدت و مکرر شروع می شود. مشاهداتی در مورد رفتار کودک یا سایر عوامل قبل، حین یا بعد از یک دوره کولیک پزشک کودک شما احتمالا سوالاتی از این قبیل را از شما می پرسد: آیا بدن کودک شما تنش دارد؟ آیا می توانید گریه را توصیف کنید؟ صدای گریه کودک شما چگونه است؟ کودک شما چند مرتبه و چقدر تف می کند؟ آیا کودک شما از نظر غذا خوردن مشکلی دارد؟ آیا گریه درست بعد از غذا خوردن اتفاق میفتد؟ آیا کودک شما در این دوره ها در تنفس مشکل دارد؟ به کودک خود چه چیزی تغذیه می کنید، و چند وقت یکبار؟ چه زمانی حملات کولیک رخ می دهد؟ آن ها چقدر دوام می آورند؟ چند بار در هفته؟ برای تسکین کودک خود چه کارهایی انجام می دهید؟ چقدر آن کارها خوب است؟ کودک شما چه مدت می خوابد؟ آیا اخیرا تغییراتی در الگوی خوابش ایجاد شده است؟ وقتی کودک شما گریه می کند چگونه با آن کنار می آیید؟ بقیه اعضای خانواده چطور با آن کنار می آیند؟ منبع:

، یا Nitroglycerin به باز شدن رگ های خونی و جریان خون کمک می کند. افراد همچنین از داروی نیتروگلیسیرین برای درمان شکاف های مزمن مقعدی استفاده می کنند. هنگامی که عاملی جریان خون در عضله قلب را محدود می کند، ممکن است منجر به درد شدید قفسه سینه شود که پزشکان آن را می نامند. مردم اغلب از داروی نیتروگلیسیرین برای تسکین استفاده می کنند. در بیشتر مواقع، دلیل کاهش جریان خون تشکیل پلاک و باریک شدن عروق خونرسانی به قلب است. در این مقاله، ما یک نمای کلی از داروی نیتروگلیسیرین، شامل موارد استفاده، نحوه کار و عوارض جانبی احتمالی، تداخلات و هشدارها را ارایه می دهیم. فرد می تواند برای تسکین علایم آنژین از داروی نیتروگلیسیرین استفاده کند. داروی نیتروگلیسیرین دارویی است که آنژین و شکاف های مزمن مقعد را درمان می کند. این دارو با ارتقا ء جریان خون کار می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدن، داروی نیتروگلیسیرین را تجزیه و آن را به اکسید نیتریک تبدیل می کند. اکسید نیتریک باعث شل شدن عضله صاف درون رگ های خونی می شود و اجازه می دهد تا، رگ ها باز شوند و به این ترتیب خون بیشتری در رگ جریان می یابد. متخصصان بهداشت و درمان این عمل را گشاد شدن عروق می نامند. در طی حمله آنژین، فرد احساس درد شدید در قفسه سینه می کند. داروی نیتروگلیسیرین ظرف تا دقیقه شروع به اثر می کند، اما حداکثر اثر آن بعد از دقیقه رخ می دهد. هنگامی که افراد از داروی نیتروگلیسیرین برای شقاق مقعدی استفاده می کنند، پماد باعث می شود اسفنکتر مقعدی که همان بافت عضلانی اطراف مقعد است شل شود و فشار در مقعد کاهش یابد. این باعث جریان خون در منطقه می شود و به بهبود شقاق کمک می کند. پزشکان معمولا ، داروی نیتروگلیسیرین را برای درمان دردی که آنژین ایجاد می کند، تجویز خواهند کرد. تنگی عروق که خون را در قلب ت مین می کنند، همان چیزی است که باعث آنژین ناپایدار می شود. پزشکان این بیماری را بیماری عروق کرونر ( CAD ) می نامند. CAD شایع ترین نوع بیماری قلبی است. بیش از ، نفر در ایالات متحده سالانه به دلیل CAD ، می میرند. داروی نیتروگلیسیرین اجازه باز شدن رگ های خونی را می دهد که باعث می شود اکسیژن و خون غنی از مواد مغذی عضله قلب را تغذیه کنند. این عمل تسکین فوری درد سینه را ارایه می دهد. افراد همچنین می توانند از داروی نیتروگلیسیرین برای درمان شکاف مقعدی استفاده کنند. اشک در پوست مقعد است. افراد ممکن است از طریق دفع مدفوع سخت دچار شکاف مقعدی شوند. مشابه اثرات آنژین، داروی نیتروگلیسیرین به عنوان یک پماد مقعدی با تحریک جریان خون در منطقه آسیب دیده به روند بهبود کمک می کند. بیمارانی که درد شدید قفسه سینه دارد، ضروری است که این علایم را در اسرع وقت برطرف کند. افراد همچنین می توانند فرم سریع داروی نیتروگلیسیرین را تا دقیقه قبل از انجام فعالیتی که باعث حمله می شود، مصرف کنند. یک بسته زیر زبانی داروی نیتروگلیسیرین حاوی میکروگرم پودر داروی نیتروگلیسیرین است. هنگام شروع درد آنژین، بیمار باید محتویات بسته را زیر زبان خود قرار دهد. در اولین علایم درد آنژین، فرد باید قرص را زیر زبان یا بین لثه و گونه قرار دهد. این قرص از طریق بافت های دهان حل و جذب می شود. افرادی که از اسپری آیروسل، پمپ اسپری، بسته یا قرص استفاده می کنند نباید دارو را قورت دهند. داروی نیتروگلیسیرین از طریق بافت های دهان جذب می شود. این امر تسکین سریع تر دارو نسبت به بلعیدن آن کمک می کند. همچنین افراد باید دقیقه پس از تجویز دوز، از شستشو دهان یا تف انداختن خودداری کنند. فرد می تواند هر یک از این اشکال داروی نیتروگلیسیرین سریع را در فواصل دقیقه مصرف کند. اگر کسی سه دوز فرمولاسیون سریع را مصرف کرده و تسکین درد را تجربه نکرده است، باید سریعا به پزشک مراجعه کند. همچنین دو فرمول دیگر از داروی نیتروگلیسیرین وجود دارد که می تواند از حملات آنژین جلوگیری کند. اینها سریع عمل نمی کنند و مردم نباید از آنها برای پیشگیری از حمله هنگام وقوع استفاده کنند. چسب داروی نیتروگلیسیرین، در دوزهای مختلف از . میلی گرم در ساعت تا . میلی گرم در ساعت وجود دارد. بیمار می تواند چسب را به جز نواحی زیر زانو و آرنج، روی پوست خود قرار می دهد. بیشتر افراد چسب را روی سینه خود می گذارند. این ناحیه باید تمیز، خشک و بدون مو باشد تا داروی نیتروگلیسیرین در سطح پوست جذب شود. فرد باید چسب را به مدت تا ساعت روی پوست بگذارد و تا ساعت آن را بردارد. مردم معمولا در طول روز چسب را دارند و در هنگام خواب آن را برمی دارند. بیمار می تواند دو بار در روز از پماد داروی نیتروگلیسیرین بر روی پوست، خود استفاده کند. افراد می توانند با استفاده از دستگاه اندازه گیری دوز همراه با لوله، پماد داروی نیتروگلیسیرین را به پوست خود بمالند. یک فرد دوز مورد نظر را روی اپلیکاتور اندازه گیری کرده و سپس پماد اپلیکاتور را به طرف پایین روی پوست خود قرار می دهد. سپس پماد را در سطح پوست پخش می شود. فرد نباید دارو را بر روی پوست خود ماساژ دهد. پماد باید در سراسر پوست جذب شود. بیماران می توانند به طور روزانه هر دو دوز پماد، را مصرف کنند. پزشکان به بیماران توصیه می کنند که اول صبح از پماد استفاده، و ساعت بعد آن را دوباره مصرف کنند. پماد مقعدی برای ترک های مقعدی حاوی . % داروی نیتروگلیسیرین است. یک فرد هر ساعت و تا هفته پماد را در مقعد خود قرار می دهد. برای استفاده از پماد مقعدی، فرد انگشت خود را با پلاستیک می پوشاند و اینچ پماد را در امتداد انگشت فشار می دهد. سپس انگشت را تا مفصل انگشت اول وارد کانال مقعد می کنند. سپس فرد اطراف منطقه را آغشته می کند. اگر این کار منجر به درد زیاد می شود، بهتر است فرد به جای آن پماد را به قسمت خارج مقعد بمالد. افراد ممکن است هنگام استفاده از داروی Nitroglycerin عوارض جانبی زیادی را تجربه کنند، از جمله: ضعف سردرد استفراغ حالت تهوع غش کردن ضربان قلب نامنظم بیش از حد هنگامی که افراد برای تسکین آنژین از داروی Nitroglycerin استفاده می کنند، باید در موقعیت نشسته و آرام قرار بگیرند. فشار خون فرد ممکن است پس از استفاده از داروی Nitroglycerin به طور قابل توجهی کاهش یابد. اگر بعد از تجویز دوز، خیلی سریع بایستند، فشار خون ممکن است حتی پایین بیاید و بیمار را در معرض غش قرار دهد. شایع ترین عارضه جانبی طولانی اثر Nitroglycerin سردرد است، اما این اثر جانبی با مصرف دارو کاهش می یابد. اگرچه پماد مقعدی فقط در مقعد قرار می گیرد، اما ممکن است فرد همچنان دچار سردرد و شود. بعضی از بیماران ممکن است به داروی Nitroglycerin حساسیت داشته باشند. پزشکان توصیه می کنند که در صورت داشتن سابقه واکنش آلرژیک به داروی نیتروگلیسیرین، از آن استفاده نکنید. پزشکان داروی Nitroglycerin را برای افرادی که سابقه کم خونی شدید، در سمت راست قلب یا افزایش فشار در مغز دارند، تجویز نمی کنند. داروی Nitroglycerin ممکن است با داروهای خاص دیگری تداخل کند. مهارکننده های PDE - داروهایی هستند که پزشکان برای درمان اختلال نعوظ در مردان تجویز می کنند. ویاگرا، سیالیس و لویترا مهار کننده های PDE - هستند. همانند داروی Nitroglycerin ، این داروها همچنین باعث افزایش جریان خون می شوند و می توانند فشار خون را کاهش دهند. پزشکان توصیه نمی کنند که افراد از داروی Nitroglycerin همزمان با مهارکننده های PDE - استفاده کنند، زیرا مصرف همزمان این دو، می تواند باعث غش شود. مرد ها بایددر صورت مصرف ویاگرا یا لویترا در ساعت گذشته یا Cialis در ساعت قبل، از مصرف داروی Nitroglycerin خودداری کنند. هر شخصی که از داروی Nitroglycerin طولانی مدت استفاده کند نباید از مهارکننده های PDE - ، استفاده کند. سردردهای ضربان دار می تواند نشانه مصرف بیش از حد داروی Nitroglycerin باشد. مصرف بیش از حد داروی Nitroglycerin ممکن است هنگامی رخ دهد که افراد از مهارکننده های PDE - ، همراه داروی Nitroglycerin مصرف کرده یا اگر در هنگام حمله، از داروی نیتروگلیسیرین زیاد استفاده کنند. عوارض جانبی شدیدی که بیمار ممکن است در هنگام مصرف بیش از حد داروی Nitroglycerin تجربه کند، عبارتند از: گیجی سرگیجه اختلالات بینایی افزایش ضربان قلب سردردهای ضربان دار افت ناگهانی فشار خون افزایش جریان خون و فشار در مغز در حال حاضر، هیچ دارویی نمی تواند مصرف بیش از حد Nitroglycerin را بی اثر کند. بیماران می توانند با دادن مایعات داخل وریدی و بالا آوردن پاها، این عوارض را مدیریت کنند. استفاده از داروی Nitroglycerin به روش مناسب و درست می تواند، از بروز عوارض جدی آنژین را که، شامل، سکته مغزی و حتی مرگ است، پیشگیری کنند. مصرف داروی نیتروگلیسیرین می تواند با داروهای اختلال نعوظ تداخل داشته باشد. مردان مبتلا به آنژین باید مصرف ویاگرا، سیالیس و لویترا را به پزشک خود اطلاع دهند زیرا استفاده از هر دو دارو با هم ممکن است خطرناک باشد. همچنین افراد می توانند شکاف های مقعدی را با پماد داروی نیتروگلیسیرین رکتال درمان کنند. حتی در هنگام استفاده موضعی از داروی نیتروگلیسیرین، عوارض جانبی و تداخلات نیز ممکن است ایجاد شود. منبع:

، تاثیر بسیار زیادی در روند رشد و تکامل و موفقیت کودکان دارد. این در حالی است که توانایی تمرکز در افراد، از نظر سن و سطح رشد متفاوت است. بعضی از کودکان دارای سطح تمرکز بالایی هستند در حالیکه برخی دیگر از کودکان برای تمرکز مشکلات زیادی دارند. اگر کودک شما در توجه و تمرکز مشکل دارد، ممکن است برخی از این علایم را در رفتار او مشاهده کنید: گاهی پرخاشگری یا بدخلقی می کند. نمی تواند روی تکالیف مدرسه تمرکز کند. در یادگیری مطالب و به خاطر سپردن آنها مشکل دارد. در مقایسه با کودکان هم سن خود دست خط خوبی ندارد. در مهارت های حرکتی مانند دویدن یا پریدن ضعیف است. در یک مکان نمی نشیند و حواسش به راحتی پرت می شود. به نظر می رسد که به طور مداوم در حال رویاپردازی است. اغلب چیزها را فراموش کرده و نمی تواند ذهن خود را سازماندهی کند. کودکان هر روز بسته به سن خود به هشت تا ده ساعت خواب نیاز دارند. توجه دقیق به الگوی خواب بخش مهمی از مدیریت مشکلات تمرکز است. کودکانی که دارای ساعت خواب و بیداری منظمی هستند نسبت به سایر کودکان تمرکز بیشتری دارند. فشار بی رویه به کودک برای داشتن عملکرد خوب در مطالعه یا سرگرمی، باعث ایجاد حواس پرتی در کودک می شود. همچنین مشاجرات مکرر بین والدین یکی دیگر از دلایل بروز علایم کم توجهی و حواس پرتی در کودک است. زیاد باعث کاهش عملکرد کودک می شود. برای افزایش تمرکز کودک از مشاجره در مقابل کودک خودداری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمبودهای غذایی عامل مهمی برای عدم تمرکز است. رژیم های غذایی حاوی مقدار زیادی قند و چربی بر مهارت تمرکز کودکان ت ثیر منفی می گذارند. تخم مرغ، نان سبوس دار، شیر، مرغ، گوشت و ماهی قزل آلا گزینه های غذایی مناسبی برای کودکان هستند. از دادن کافیین و نوشیدنی های انرژی زا به کودکان پرهیز کنید. دوری از استرس و رعایت رژیم غذایی سالم تا حد زیادی باعث می شوند. روش های افزایش تمرکز در کودکان عبارتند از: در رفتار با کودک صبور، معقول و منطقی باشید. کودک خود را به جای سرزنش، درک کنید. برای راهنمایی بیشتر با معلم کودک صحبت کنید. از آنجایی که معلم از نزدیک با کودک کار می کند، احتمالا می تواند اطلاعات مفیدی به شما بدهد. در فاصله دوری از کودک خود نشسته و او را در هنگام بازی، صحبت و کتاب خواندن مشاهده کنید. به جملاتی که کودک می گوید با دقت گوش کرده و بفهمید چه چیزی علاقه او را به خود جلب کرده است. برخی از کودکان به طور قابل توجهی در فیلتر کردن سر و صدا مشکل دارند. بنابراین، فضای مناسبی برای تمرکز کودک خود فراهم کنید. هنگامی که کودک مشغول انجام تکالیف مدرسه است، با کسی صحبت نکنید. همچنین برای سکوت بیشتر و افزایش تمرکز کودک، تلویزیون حتما باید خاموش باشد. به عنوان والدین، برای فرزند خود یک الگوی مناسب باشید. هنگامی که کودک شما در حال مطالعه است، کتاب می خواند یا فعالیتی انجام می دهد، فضای آرامی را برای او فراهم کنید. این کار باعث می شود که کودک کار خود را بهتر انجام دهد. برای کودک چیزهایی بخرید که علاوه بر ایجاد سرگرمی بتواند خلاقیت و تفکر را در کودک شما شکوفا کند. به جای اینکه به کودک خود بازی های الکترونیکی بدهید تا خود را با آن مشغول کند، به او بازی های سنتی و فیزیکی یاد بدهید. هنگام استفاده از تلفن همراه و شبکه های ارتباطی در کنار فرزندتان باشید. این کار باعث می شود در برابر خطرات احتمالی دنیای مجازی بهتر بتوانید از کودک خود مراقبت کنید. یک ساعت مشخص برای تماشای تلویزیون یا بازی های رایانه ای برای کودک خود اختصاص دهید. به این ترتیب، زمان استفاده از وسایل الکترونیکی در کودک شما محدود می شود. زمان مطالعه کودک را به ساعت های مختلف تقسیم کنید. اهدافی که برای کودک تعیین می کنید باید قابل دستیابی باشند. ایجاد نظم در کارهای ساده روزانه می تواند به بهبود تمرکز در کودک کمک کند. برای همه فعالیت های روزانه مانند بازی، مطالعه، گردش و سایر علایق کودک یک جدول زمانی تهیه کنید. وظایف کودک را به طور مرتب تغییر دهید تا کودک شما علاقه خود را به انجام کارها از دست ندهد. اگر دارای مجموعه ای از کتاب های مختلف هستید، از کودک خود بخواهید آنها را به ترتیب حروف الفبا مرتب کند. بسته به سن کودک، مسیولیت هایی مانند چیدن سفره، تهیه ساندویچ، مرتب کردن کمد و مواردی از این دست را به عهده او بگذارید. هر بار که کودک کارهای خود را در یک بازه زمانی مشخص تمام می کند، به او پاداش بدهید. این کار باعث ایجاد انگیزه در کودک می شود. انجام کارهای بزرگ برای بچه ها طاقت فرسا است. کارهای وقت گیر یا دشوار را به کارهای کوچکتر تقسیم کنید. این کار باعث می شود کودک با اعتماد به نفس بیشتری بیشتری به انجام کارها بپردازد. اگر کودک کاری را انجام دهد که زمان کمتری ببرد در خود احساس خستگی نمی کند. بنابراین اگر کودک در حال خواندن یک کتاب است و گیج و خسته به نظر می رسد، از او بخواهید که مطالب را در صفحات یا پاراگراف های کوچک بخواند. به کودک در هنگام انجام کار انگیزه بدهید. وقتی می بینید کودک شما کارها را بهتر انجام داده و تمرکز بیشتری دارد، از او تعریف کنید. کودک باید هنگام انجام یک کار احساس موفقیت کند. این کار به کودک کمک می کند تا انگیزه و تمرکز خود را برای عملکرد بهتر حفظ کند. از مشاوران مدرسه برای شناخت بهتر مشکلات فرزند خود راهنمایی بگیرید. از معلمان و مشاوران مدرسه بپرسید که آنها چگونه می توانند در زمینه بهبود تمرکز، به کودک شما کمک کنند. برای ارزیابی مشکل فرزند خود با پزشک یا درمانگر وقت ملاقات بگذارید. مشورت با پزشک به شما کمک می کند که مشکلات کودک خود را درک و شناسایی کنید. پزشک راه حل ها و درمان های مناسب را با شما درمیان می گذارد. بررسی ها نشان می دهد که فعالیت های بدنی مانند دویدن، دوچرخه سواری، فوتبال بازی و غیره نه تنها برای بدن بلکه برای ذهن کودکان نیز مفید است. ورزش و فعالیت به کودکان کمک می کند تا تمرکز بهتری داشته باشند. دریافت مقدار کافی اکسیژن باعث عملکرد بهتر مغز می شود. بنابراین، چند تمرین ساده تنفسی را به کودک خود یاد بدهید. یک اتاق آرام، نزدیک پنجره، تراس یا باغ محل مناسبی برای انجام تمرینات تنفسی است. برای تشویق بیشتر کودک تمرینات تنفسی را با هم انجام دهید. از کودک خود بخواهید به پشت خوابیده و یک اسباب بازی را روی شکم خود قرار دهد. سپس، به او بگویید که نفس عمیق بکشد. کودک باید با قفسه سینه اش اسباب بازی را تا جایی که ممکن است بالا ببرد. هر چه اسباب بازی بیشتر بالا برود، به این معنی است که ریه های کودک پر از هوا است. برخی از ورزش های مانند تاداسانا (حرکت کوه) و اوستراسانا (حرکت شتر) می تواند به بهبود تمرکز در کودکان کمک کند. همچنین انجام ورزش های یوگا وضعیت بدن را بهبود می بخشد، استرس را از بین می برد و باعث آرامش بیشتر کودک می شود. انجام موضوعات سرگرم کننده نقش مهمی در جلب توجه کودکان دارد. برای سرگرم کردن کودک مدادهای رنگی و دفترهای نقاشی در دسترس او قرار بدهید. اوقات فراغت و تعطیلات آخر هفته را با سرگرمی ها و بازی های پر از هیجان برای بچه ها سپری کنید. انجام برخی از فعالیت ها و بازی های می توانند تمرکز کودکان را افزایش دهند. برخی از این بازی ها عبارتند از: پازل یک بازی خارق العاده است که می تواند به بهبود تمرکز در کودکان کمک کند. انواع مختلفی از بازی پازل مانند پازل تصویری و پازل کلمات وجود دارد. انواع مختلفی از پازل به صورت آماده و در شکل های متنوع در بازار وجود دارند. برای خرید پازل تصویری، ترجیحا پازلی را انتخاب کنید که تصویر آن مورد علاقه کودک شما باشد. روش بازی: ابتدا تصویر کامل پازل را به کودک نشان دهید. سپس پازل را در حالیکه قطعات آن به هم ریخته، به کودک خود بدهید. از کودک بخواهید برای تکمیل تصویر قطعات به هم ریخته را مرتب کند. کودک باید برای درست کردن پازل هر قطعه ای را در مکان مناسب قرار دهد. کودکان معمولا به انواع بازی های پازل علاقه زیادی دارند. پازل کلمات یک راه عالی برای تقویت دایره کلمات کودک است. علاوه بر آن این بازی باعث افزایش تمرکز و بهبود مهارت دیکته نویسی در کودکان می شود. روش بازی: کودک باید بداند که علامت های مختلف در بازی به چه معنا است. قبل از هر چیز قوانین و علامت های مختلف بازی را به کودک یاد بدهید. به طور غیر مستقیم به کودک کمک کنید تا بتواند کلمات رمز گذاری شده را پیدا کند. تلاش برای پیدا کردن کلمات مناسب باعث می شود کودک برای مدت زیادی با پازل سرگرم شود. این بازی به کودک یاد می دهد که چگونه بدون حرکت در یک مکان ایستاده و از انجام آن خسته نشود. روش بازی: یک موسیقی را با صدای بلند پخش کنید. از کودک خود بخواهید که همزمان با پخش موسیقی نقش شخصیتی را بازی کند. در حین اجرای کودک، ناگهان موسیقی را متوقف کرده و با صدای بلند بگویید "مجسمه". کودک با شنیدن این کلمه کودک باید موقعیتی که در آن قرار دارد را دقیقا به همان شکل حفظ کند. بعد از آنکه کودک به مدت ثانیه بدون حرکت و در حالت مجسمه باقی ماند، با صدای بلند به او بگویید "رها". به محض شنیدن کلمه رها، کودک می تواند حرکت کرده و وضعیت بدن خود را تغییر دهد. اگر کودک حرکتی نکرده باشد بازی بلافاصله ادامه پیدا می کند. این کار را تکرار کنید، اما مراقب باشید که کودک خسته نشود. این بازی محبوب در بهبود تمرکز و همچنین مهارت تلفظ به کودکان کمک می کند. بازی پیچش زبان، ضمن سرگرم کردن کودک، می تواند حافظه شنوایی او را نیز تحریک کند. این بازی در واقع نوعی به چالش کشیدن تلفظ کلمات است. روش بازی: روی تخته سیاه یا یک تکه کاغذ چند کلمه با تلفظ نزدیک بهم بنویسید. به عنوان مثال می توانید از جمله دایی چاق است، چایی داغ است، استفاده کنید. کاغذ را به فرزند خود داده و از او بخواهید که جمله شما را با صدای بلند بخواند. به کودک خود بگویید به تدریج سرعت خواندن کلمات را بالا برده و هیچ مکثی نداشته باشد. هنگام خواندن جملات هرچه کودک کلمات را با سرعت بیشتری تلفظ کند دچار پیچش زبان بیشتری خواهد شد. زمان گرفته و ببینید که کودک برای چه مدت می تواند کلمات را درست بگوید. اشتباهات کودک باعث خنده خودش و شما خواهد شد. این بازی باعث بهبود تمرکز و افزایش توانایی ریاضی کودک می شود. همچنین انجام این بازی به خصوص برای ایجاد علاقه به درس ریاضی در کودکان مفید است. روش بازی: اعداد را با صدای بلند و به ترتیب بشمارید. هنگام شمردن یکی از اعداد را به طور هدفمند از قلم بیندازید. از فرزندتان بخواهید با صدای بلند عدد جامانده را به شما بگوید. به عنوان مثال ، در این حالت کودک شما باید فریاد بزند " " اگر احساس کردید که کودک به بازی علاقه دارد به تدریج سطح بازی را دشوار تر کنید. به طور کلی مشکل در تمرکز، می تواند در مدرسه و همچنین در زندگی بعدی کودک مشکلاتی را ایجاد کند. انجام فعالیت های ساده و همچنین تشویق و انگیزه شما می تواند تا حد زیادی در بهبود توانایی های کودک موثر باشد. منبع:

بروز می تواند منجر به بروز برخی چالش ها و نگرانی هایی در والدین و مراقبان آنها شود. این در حالی است که اختلال طیف اوتیسم ( ASD ) تقریبا از هر کودک نفر را درگیر می کند. ASD طیف وسیعی از بیماری ها از جمله و را پوشش می دهد که پزشکان معتقد هستند این بیماری ها با هم متفاوت است. علایم رفتاری اغلب در اوایل کودکی بروز می کند. با وجود این، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) گزارش می دهند که بیشتر کودکان اوتیستیک تا قبل از سالگی تشخیص نمی دهند. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در ایجاد دوستی و درک احساسات دیگران مشکل داشته باشند. اوتیسم یکی از شایع ترین اختلالات رشد عصبی است. این ویژگی با چالش هایی با تعامل اجتماعی، ارتباطات و انعطاف پذیری در تفکر و رفتار مشخص می شود. افراد اوتیسم ممکن است در برقراری ارتباط با اطرافیان، ایجاد دوستی و درک احساسات دیگران مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است افکار تکراری داشته باشند و رفتارهای تکراری انجام دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از بیماری ها در افراد مبتلا به تشنج، شیوع بیشتری دارد، از جمله: اختلالات گوارشی، مانند اضطراب یا افسردگی طبق برخی تحقیقات، آنها دو یا بیشتر اختلالات همراه از جمله اختلال بیش فعالی با کمبود توجه ( ADHD ) ، اختلال سرکشی مخالف یا اضطراب اجتماعی دارند. هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد و بسیاری از افراد اوتیسم احساس می کنند که ASD بخشی جدایی ناپذیر از هویت آنها است. پزشکان و درمانگران می توانند به افراد در مدیریت علایم و حفظ زندگی شاد و سالم کمک کنند. برخی از علایم اوتیسم در یک کودک ساله ممکن است شامل موارد زیر باشد: کودکان اوتیسم ممکن است با دیگران بازی نکنند و علایم زیر را بروز دهند: علاقه به بازی کردن به تنهایی بازی نوبتی با دیگران را درک نمی کنند. هیچ علاقه ای به معاشرت با دیگران ندارند. هنگامی که آنها را صدا می زنید، پاسخی نمی دهند. از به اشتراک گذاشتن اسباب بازی ها خودداری می کنند. افراد اوتیسم طیف کاملی از احساسات را تجربه می کنند، اما معمولا احساسات خود را به نحو دیگری بیان می کنند: در درک احساسات دیگران مشکل دارند. در بحث یا بیان احساسات خود مشکل دارند. برخی حالات صورت را از خود نشان می دهند که ممکن است با احساسات درونی آنها مطابقت نداشته باشد. از تماس فیزیکی با دیگران خودداری می کنند. هنگام بغل کردن خودشان را سفت و سخت می کنند. وقتی والدین از اتاق بیرون می روند هیچ احساسی را نشان نمی دهند. اوتیسم با مشکل در برقراری ارتباط مشخص می شود. در سالگی، یک کودک اوتیستیک ممکن است علایم زیر را در مشکلات ارتباطی آنها ببینید: کودک شما اصلا حرف نمی زند. بی احساس به نظر می رسند. سخنان دیگران را تکرار می کنند. از تماس چشمی خودداری می کند. به سوالات شما پاسخ مناسبی نمی دهند. شوخ طبعی مناسب سن را درک نمی کنند. از حرکاتی مانند اشاره یا تکان دادن سر برای بیان احساسات خود استفاده می کنند. ت خیر یا بازگشت به عقب را در مهارت های گفتاری و زبانی کودک خود مشاهده می کنید. از کلمات، عبارات یا اصوات به طور مکرر استفاده می کنند، که پزشکان آن را اکولالیا می نامند. از ضمایر اشتباه استفاده می کنند، به عنوان مثال از "شما" به جای "من" استفاده خواهند کرد. کودکان اوتیسم اغلب رفتارهایی به ظاهر غیرمعمول یا تکراری از خود بروز می دهند. آنها ممکن است رفتارهای زیر را نشان دهند: دور خود شان بچرخند. مرتبا دست خودشان را به هم بزنند. در شرایط خاص بیش فعال هستند. بر روال یا تشریفات خاص اصرار دارند. رفتارهای وسواسی را از خودشان بروز می دهند. اسباب بازی ها را به روشی منظم و وسواسی مرتب می کنند. به نظر می رسد شیفته یک اسباب بازی یا فعالیت خاص باشند. هر گونه اختلال در نظم آنها منجر به تحریک، عصبانیت یا ناامیدی از آنها می شود. علایم احتمالی دیگر اوتیسم در کودکان، عبارتند از: بد اخلاقی پرخاشگری تکانشگری زخمی کردن خود عادات غذایی غیر معمول واکنش شدید به صدا، بو، رنگ یا سلیقه همه کودکان اوتیسم همه این علایم را از خودشان بروز نمی دهند، و بسیاری از کودکان در هنگام عصبانیت رفتار ها را بروز می دهند. بر همین اساس تشخیص این کودکان سخت است و نیاز به تجربه دارد. کودکان اوتیسم ممکن است با بزرگتر شدن، تنها بودن را ترجیح دهند. کودکان اوتیستیک با افزایش سن چالش های متفاوت یا متفاوتی را با برقراری ارتباط، اجتماعی شدن و رفتار از خودشان نشان می دهند. این امر تا حدی به دلیل افزایش برقراری روابط های اجتماعی در مدرسه و جامعه است. کودکان و نوجوانان در سن مدرسه ممکن است موارد زیر را از خودشان نشان دهند: اضطراب پرخاشگری تنها بودن را ترجیح می دهند. الگوها و لحن گفتاری غیرمعمول عدم برقراری روابط دوستی با دیگران وسواس با موضوعات یا فعالیتهای خاص مشکل در مکالمه و نوبت گرفتن در مکالمه تحریک یا ناامیدی در هنگام بهم ریختن نظم در کارها مشکلات تفسیر نشانه های غیرکلامی و اجتماعی افزایش یا کاهش حس بویایی، چشایی، لمس، بینایی و شنوایی حالت یا حرکات غیرمعمول، مانند گاز گرفتن یا تکان دادن انگشتان ASD در پسران برابر بیشتر از دختران است. بررسی ها نشان می دهد که دختران اوتیسم ممکن است علایم متفاوت و ظریف تری از خود نشان دهند. این ممکن است منجر به تشخیص نادرست یا مشکلات بعدی در دستیابی به درمان موثر شود. نویسندگان یک مطالعه با حضور بیش از کودک اوتیستیک گزارش دادند که دختران و پسران تفاوت هایی را در ساختار مغز و رفتار نشان می دهند. دختران معمولا رفتارهای تکراری و محدودکننده کمتری از خود نشان می دهند. تحقیقات اخیر همچنین حاکی از آن است که دختران اوتیسم و پسران اوتیسم داستان های مختلفی را تعریف می کنند. دختران ممکن است از کلمات "فرایند شناختی" بیشتر استفاده کنند، مانند "فکر کنید" و "بدانید"، در حالی که مطالعات قبلی نشان می داد که همه کودکان اوتیسم کمتر از این کلمات استفاده می کنند. نظریه های دیگر در مورد اینکه چرا ASD در زنان شیوع کمتری دارد، عبارتند از: دختران بهتر می توانند چالش های اجتماعی خود را "پوشانند". معلمان، والدین و مراقبان رفتارهایی اوتیسم در دختران را کمتر گزارش داده اند. ابزارهای تشخیصی بر اساس چگونگی بروز علایم در مردان است که منجر به تشخیص کم در زنان می شود. اختلاف ژنتیکی بین دو جنس به این معنی است که زنان احتمال کمتری دارد که اوتیسم را به ارث ببرند. والدین و مراقبانی که فکر می کنند کودکی آنها ممکن است به اوتیسم مبتلا باشد باید برای تشخیص با پزشک مشورت کنند. برای اینکه بدانید چه موقع باید به دنبال کمک باشید، بهتر است از نقاط عطفی کودک خود، آگاه باشید. CDC لیستی جامع از نقاط عطف برای کودکان ساله ارایه می دهد. یک متخصص مانند یک متخصص اطفال یا یک روانشناس کودک می تواند اوتیسم را به طور رسمی تشخیص دهد. این متخصصان رفتار کودک را مشاهده کرده و رشد او را ردیابی می کنند. آنها همچنین شنوایی و بینایی کودک را آزمایش می کنند و ممکن است آزمایشات دیگری را برای رد سایر شرایط زمینه ای که می توانند باعث ایجاد علایم شوند انجام دهند. به عنوان مثال، کودکی که دارای مشکلات شنوایی است ممکن است مشکلات اجتماعی را نشان دهد یا وقتی با او حرف می زنید پاسخ به شما ندهد. علاوه بر آن، پزشک ممکن است سطح خاصی از اوتیسم را تشخیص دهد. هر سطح به نوع و میزان درمان متفاوتی نیاز دارد. درمان های ارتباطی و رفتاری ممکن است برای کودکان اوتیسم مفید باشد. گزینه های زیادی برای کودکان اوتیسم وجود دارد که بسته به علایم کودک متفاوت است. روشهای درمانی و حمایتهای دیگر که ممکن است برای کودکان اوتیسم مفید باشد شامل موارد زیر است: داروها کار درمانی درمان های رفتاری برنامه های آموزشی مداخلات روانشناختی آموزش مهارتهای ارتباطی خانواده درمانی و آموزش والدین تغییر در سبک زندگی، مانند ایجاد و پایبند بودن به یک روال خاص مدیریت هر شرایط دیگری که در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان اوتیسم رخ می دهد ضروری است. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج اضطراب بیش فعالی کودکان ساله اوتیستیک علایم و نشانه های قابل توجهی را از وضعیت خودش به ویژه در ارتباط متقابل اجتماعی و رفتار نشان می دهند. هرچه کودک یک تشخیص و پشتیبانی دقیق دریافت کند، نتیجه بهتری خواهد داشت. انواع روش های درمانی برای کودکان اوتیسم و خانواده های آنها در دسترس است. اگر والدین و مراقبین نگران علایم اوتیسم هستند باید با پزشک مشورت کنند. یک پزشک می تواند کودک را ارزیابی کند و او را به یک متخصص ارجاع دهد. آنها همچنین می توانند اطلاعاتی در مورد روش های درمانی به والدین کودک ارایه دهند. منبع:

انجام برخی از آزمایشات پزشکی نیاز به آزمایش ادرار و ادرار کردن فوری بیمار دارد. برهمین اساس راهکارهای دفع ادرار و یا اینکه در این شرایط می تواند موثر باشند. در شرایط عادی، یک فرد سالم نباید در ادرار کردن مشکل داشته باشد. در عوض، بدن به طور طبیعی به فرد می گوید که چه موقع نیاز به ادرار دارد. ادرار اجباری فقط در مواقعی که برای نمونه پزشکی لازم است رخ می دهد. اما از طرفی هم مشکلات مثانه بیشتر از آنچه فکر می کنید یک مسیله رایج است. بررسی ها نشان می دهد که حدود میلیون نفر در انگلستان از بی اختیاری ادرار رنج می برند و این تعداد به طور پیوسته هر روز افزایش می یابد. خوشبختانه راه های زیادی برای بهبود سلامت مثانه شما وجود دارد. برخی از بیماری های زمینه ای مانند مشکلات پروستات یا عفونت مثانه می توانند منجر به بروز برخی مشکلات در زمینه ادرار کردن افراد شوند. در این شرایط، فرد باید به جای تلاش برای اجبار ادرار، به دنبال مراقبت پزشکی باشد تا علت اصلی علایم خود را شناسایی کردن و آن را برطرف کند. با این حال، مواقعی وجود دارد که فرد به دلیل نمونه ادرار یا دلایل دیگر نیاز به ادرار دارد و نمی تواند از قبل آماده شود. افراد می توانند با نوشیدن آب بیشتر و عدم ادرار کردن قبل از مراجعه به پزشک، برای آزمایش ادرار یا سایر اقدامات پزشکی آماده شوند. اگر این امکان پذیر نیست، آنها می توانند از یک یا چند تکنیک زیر برای تحریک ادرار استفاده کنند. ممکن است فرد برای تحریک ادرار چندین تکنیک را امتحان کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگام نشستن روی توالت، یک فرد می تواند به ناحیه ای که بین ناف و استخوان ناحیه تناسلی قرار دارد ضربه بزند. خم شدن به جلو هنگام نشستن روی توالت باعث فشار بیشتر بر مثانه می شود که می تواند ادرار را تحریک کند. قرار دادن دست در آب گرم می تواند میل به ادرار کردن را تحریک کند. شخص باید این کار را هنگام نشستن روی توالت انجام دهد. صدای آب می تواند نیاز به دفع ادرار را ایجاد کند. فردی که در ادرار کردن مشکل دارد می تواند سینک حمام را قبل از اقدام به ادرار کردن یا شستن توالت قبل از استفاده روشن کند. نوشیدن آب یا مایع کم قند در حین تلاش برای ادرار کردن نیز ممکن است بدن را برای ادرار کردن تحریک کند. نوشیدن شش تا هشت لیوان آب توصیه شده در روز دارای مزایای زیادی مانند افزایش انرژی است و همچنین با تقویت دفع سموم از بدن، بر سلامت مثانه ت ثیر مثبت می گذارد. بنیاد تغذیه بریتانیا توصیه می کند که حداقل نیمی از مایعاتی که مصرف می کنید باید آب باشد، اما بسته به شرایطی که از قبل دارید، می توانید مقدار مصرف آب را تغییر دهید. نوشیدن نوشیدنی های کافیین دار یا الکل توصیه نمی شود، زیرا می توانند باعث کم آبی بدن شوند. مانور والسالوا شامل هل دادن به سمت پایین است که انگار سعی می کنید مدفوع داشته باشید. ممکن است شخصی متوجه شود که استفاده از ساعد خود برای فشار به قسمت تحتانی شکم نیز مفید است. تمرینات ساده مانند پیاده روی یا انجام پرش می تواند به ادرار کردن فرد کمک کند. ماساژ قسمت داخلی ران در حین توالت می تواند به القاء نیاز به ادرار کمک کند. یک فرد باید داخل پا را با دست یا انگشتان خود به آرامی ماساژ دهد. اگر دلیل عدم توانایی در ادرار کردن فرد، عصبی است یا استرس دارد، می تواند برخی از تکنیک های اصلی آرامش را برای تشویق ادرار امتحان کند. تغییر سبک زندگی و تحریک ادرار علاوه بر موارد ذکر شده در بالا برخی راهکارها و تغییر سبک زندگی وجود دارند که می توانند به شما در تحریک ادرار فوری و اینکه چگونه خود را وادار به ادرار کنیم؟ موثر هستند، از جمله: برخی از غذاها مانند مواد تند می توانند مثانه شما را تحریک کنند. کنترل ادرار می تواند بر عضلات مثانه شما فشار وارد کند، بنابراین تمایل به ادرار کردن را طولانی نکنید و در هنگام ادرار کردن عجله نکنید. اگر ادرار به مدت طولانی در مثانه شما بماند، احتمال عفونت افزایش می یابد. وقتی در دستشویی هستید، صبرکنید تا مثانه کاملا خالی شود. بیشتر به عنوان تمرینات کگل شناخته می شوند، تمرین عضلات کف لگن می تواند از دیواره مثانه، روده ها و سلامت جنسی شما پشتیبانی کند. هم مردان و هم زنان می توانند از این امر سود ببرند و همچنین می تواند به کاهش کنترل مثانه با بالا رفتن سن کمک کند. علاوه بر سایر خطرات سلامتی دیگر، سیگار کشیدن می تواند در طولانی مدت خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهد. همچنین به دلیل موادی که در آن وجود دارد، به ویژه نیکوتین، که باید توسط بدن پردازش شود، می تواند به عنوان عامل تحریک کننده مثانه عمل کند. شیوه زندگی سالم شامل ورزش منظم، تغذیه مناسب و حفظ وزن سالم است. یک رژیم غذایی سالم باعث بهبود سلامت مثانه می شود زیرا تعادل مناسب تغذیه باعث می شود تمام از سلامت و عملکرد مناسب تمام اندام های شما حمایت کند. مثانه یک اندام عضلانی توخالی در بدن است که پس از عبور از کلیه ها به عنوان محل جمع آوری و ذخیره ادرار عمل می کند. اگر به درستی عمل نکند، ممکن است عوارضی مانند عفونت مجاری ادراری و سنگ کلیه ایجاد کند، یا می تواند با بی اختیاری روده ارتباط داشته باشد. سلامت روده و مثانه دست به دست هم می دهند، به همین دلیل دانستن راه هایی برای تنظیم حرکت روده نیز مهم است رفع یبوست و سایر مشکلات روده می تواند به بهبود عملکرد مثانه کمک کند. مشکلات مثانه می تواند نشانه ای از سندرم روده تحریک پذیر یا IBS باشد. برای اطمینان از داشتن سیستم گوارشی سالم مانند خوردن غذاهای غنی از فیبر، که هضم خوب را تسهیل می کند، قدم بردارید. سیستم عصبی فرد معمولا مسیول سیگنال دهی به هنگام پر شدن مثانه است و باید تخلیه شود. این احساس اغلب احساس پری و فشار است. در بیشتر موارد، فرد می تواند با استفاده از این سیگنال های طبیعی بفهمد که چه موقع باید ادرار کند. با این حال، مواقعی وجود دارد که ادرار فوری در صورت نیاز، اغلب برای انجام آزمایشات پزشکی الزامی است. برخی از رایج ترین دلایلی که ممکن است فرد برای انجام آزمایش پزشکی نیاز به ادرار داشته باشد، عبارتند از: تست مواد مخدر معاینات رادیولوژی یا اولتراسونیک آزمایش ادرار، کشت ادرار و مطالعات خون سیستوسکوپی، جایی که یک لوله نازک با دوربین مثانه و پیشابراه را بررسی می کند. مطالعات اورودینامیکی، که میزان چگونگی ذخیره و ترشح ادرار توسط بدن را ارزیابی می کند. نمونه هایی از مطالعات اورودینامیکی شامل uroflowmetry ، cystometrogram ( CMG ) ، پروفایل فشار پیشابراه و الکترومیوگرافی است. پس از عمل جراحی، ممکن است فردی با وضعیتی به نام مثانه عصبی روبرو شود. این زمانی است که اعصاب دیگر به مغز نمی گویند زمان ادرار کردن فرا رسیده است. مثانه عصبی می تواند باعث شود فرد یا مدت زیادی ادرار را نگه دارد یا در ادرار کردن دچار مشکل شود زیرا نمی تواند احساس کند که مثانه اش پر شده است. در صورت بروز مشکل در ادرار کردن چندین بار در روز، افراد باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. عدم امکان دفع ادرار می تواند نشانه بیماری های زمینه ای باشد که نیاز به درمان دارند، مانند عفونت های مجاری ادراری یا مشکلات پروستات. شخصی که هنگام آزمایش ادرار در دفع ادرار مشکل دارد، احتمالا یک بیماری زمینه ای ندارد. آنها ممکن است اخیرا ادرار کرده یا عصبی شده باشند. در این موارد، فرد معمولا می تواند با استفاده از تکنیک های ذکر شده در بالا، ادرار را تحریک کند. گنجاندن این تغییرات در شیوه زندگی شما می تواند شگفتی های زیادی برای سلامت مثانه شما ایجاد کند و بر سلامت کلی شما نیز ت ثیر مثبت بگذارد. سلامت مثانه خود را پیگیری کرده و هرگونه تغییر را یادداشت کنید. اگر با وجود تکنیک ها ذکر شده، هنوز در دفع ادرار مشکل دارید، به پزشک مراجعه کنید. منابع:

زمانی اتفاق می افتد که مویرگ ها یا رگ های خونی کوچک اطراف کیسه های هوایی شما نتوانند دی اکسید کربن را به درستی با اکسیژن مبادله کنند. این بیماری می تواند حاد یا مزمن باشد. نارسایی حاد تنفسی زمانی ایجاد می شود که مایع در کیسه های هوای ریه ها جمع شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، ریه های شما نمی توانند اکسیژن را در خون شما آزاد کنند. به نوبه خود، اندام های شما نمی توانند به اندازه کافی خون غنی از اکسیژن برای عملکرد داشته باشند. اگر ریه های شما نتوانند دی اکسید کربن را از خون شما خارج کنند، دچار نارسایی تنفسی حاد می شوید. نارسایی حاد تنفسی یک وضعیت کوتاه مدت است. نارسایی حاد تنفسی به طور ناگهانی رخ می دهد و معمولا با یک اورژانس پزشکی درمان می شود. در اغلب موارد، نارسایی حاد تنفسی اگر به سرعت درمان نشود، ممکن است منجر به مرگ شود. نارسایی مزمن تنفسی یک وضعیت مداوم است. به تدریج در طول زمان ایجاد می شود و نیاز به درمان طولانی مدت دارد. نارسایی مزمن تنفسی معمولا زمانی اتفاق می افتد که راه های هوایی که هوا را به ریه های شما منتقل می کند، باریک و آسیب دیده می شوند. نارسایی مزمن تنفسی حرکت هوا را در بدن محدود می کند، به این معنی که اکسیژن کمتری وارد بدن می شود و دی اکسید کربن کمتری از آن خارج می شود. دو نوع نارسایی حاد تنفسی شامل هیپوکسمیک و هیپرکاپنیک می باشد. نارسایی تنفسی هیپوکسمیک به این معنی است که شما اکسیژن کافی در خون خود ندارید، اما سطح دی اکسید کربن شما نزدیک به حد طبیعی است. نارسایی تنفسی هیپرکاپنیک به این معنی است که دی اکسید کربن بیش از حد در خون شما وجود دارد و اکسیژن در حد طبیعی یا کافی نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم نارسایی حاد تنفسی به علت زمینه ای آن و میزان دی اکسید کربن و اکسیژن در خون شما بستگی دارد. افرادی که سطح دی اکسید کربن بالایی دارند ممکن است دچار گیجی و تنفس سریع و پی در پی شوند. افرادی که سطح اکسیژن پایینی دارند در تنفس ناتوان هستند و پوست و نوک انگشتان یا لب های آنان آبی رنگ می شود. افراد مبتلا به نارسایی حاد ریه ها و سطح اکسیژن پایین ممکن است موارد زیر را تجربه کنند: اضطراب تپش قلب بی قراری تعریق زیاد خواب آلودگی تنفس سریع و سطحی از دست دادن هوشیاری ضربان نامنظم قلب (آریتمی) هنگامی که چیزی در گلو شما قرار می گیرد، ممکن است در رساندن اکسیژن کافی به ریه ها دچار مشکل شوید. انسداد همچنین می تواند در افرادی با بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) یا آسم رخ دهد که تشدید آن باعث تنگ شدن مجاری تنفسی می شود. صدمه ای که سیستم تنفسی شما را مختل می کند می تواند بر میزان اکسیژن خون شما ت ثیر منفی بگذارد. به عنوان مثال، آسیب نخاع یا مغز می تواند بلافاصله بر تنفس شما ت ثیر بگذارد. مغز به ریه ها می گوید که نفس بکشند. اگر مغز به دلیل آسیب نتواند پیام ها را منتقل کند، ریه ها نمی توانند به عملکرد صحیح خود ادامه دهند. آسیب به دنده ها یا قفسه سینه نیز می تواند روند تنفس را مختل کند. این صدمات می تواند توانایی شما را در استنشاق اکسیژن کافی به ریه ها مختل کند. سندرم پریشانی حاد تنفسی ( ARDS ) یک بیماری جدی است که با اکسیژن کم در خون مشخص می شود. سندرم دیسترس تنفسی حاد می تواند زمانی رخ دهد که شما در بیمارستان تحت درمان بیماری دیگری هستید. اگر سابقه بیماری دارید مانند: پنومونی سپسیس ضربه شدید آسیب های شدید مغزی پانکراتیت (التهاب لوزالمعده) آسیب های ریوی ناشی از استنشاق دود یا محصولات شیمیایی در صورت مصرف بیش از حد مواد مخدر، عملکرد مغز و توانایی تنفس یا بازدم را مختل می کند. استنشاق مواد شیمیایی سمی، دود یا بخار نیز می تواند باعث نارسایی حاد تنفسی شود. این مواد شیمیایی ممکن است به بافت های ریه های شما، از جمله کیسه های هوا و مویرگ ها صدمه زده یا آسیب برساند. سکته مغزی زمانی رخ می دهد که مغز شما دچار مرگ بافت یا آسیب بر روی یک یا هر دو طرف از مغز است. اغلب، فقط یک طرف را تحت ت ثیر قرار می دهد. اگرچه سکته مغزی برخی از علایم هشدار دهنده مانند لکنت زبان یا گیجی را شامل می شود، اما معمولا به سرعت رخ می دهد. در صورت سکته مغزی، ممکن است توانایی تنفس صحیح خود را از دست بدهید. عفونت ها از علل شایع تنفس هستند. پنومونی به ویژه، ممکن است باعث نارسایی تنفسی شود. طبق گفته کلینیک مایو، در برخی موارد ذات الریه هر پنج لوب ریه را درگیر می کند. ممکن است در معرض نارسایی حاد تنفسی باشید اگر: دخانیات مصرف می کنید. دارای سیستم ایمنی ضعیف هستید. سابقه خانوادگی بیماری یا شرایط تنفسی داشته باشید. صدمه ای به ستون فقرات، مغز یا قفسه سینه وارد شود. مشکلات تنفسی مزمن (طولانی مدت) مانند سرطان ریه، بیماری مزمن انسدادی ریه ( COPD ) یا آسم نارسایی حاد تنفسی نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. ممکن است برای کمک به تنفس و جلوگیری از مرگ بافت در اندام ها و مغز، اکسیژن دریافت کنید. بعد از اینکه پزشک شما را تثبیت کرد، اقدامات خاصی را برای تشخیص وضعیت شما انجام می دهد، مانند: انجام معاینه فیزیکی از شما سوالاتی مربوط به سابقه خانوادگی یا بیماری پرسیده می شود. برای بررسی ناهنجاری های ریه، اشعه ایکس قفسه سینه تجویز می کند. سطح اکسیژن و دی اکسید کربن بدن را با دستگاه پالس اکسی متری و آزمایش گاز خون شریانی بررسی می کند. درمان معمولا به هر بیماری زمینه ای که ممکن است داشته باشید، بستگی دارد. سپس پزشک نارسایی تنفسی شما را با گزینه های مختلف درمان می کند. پزشک ممکن است داروهای ضد درد یا داروهای دیگر را برای تنفس بهتر به شما تجویز کند. اگر هیپوکسمی خفیف باشد، ممکن است کپسول اکسیژن دریافت کنید تا به شما در تنفس بهتر کمک کند. اگر نمی توانید به تنهایی تنفس کافی داشته باشید، پزشک ممکن است یک لوله تنفسی را در دهان یا بینی شما قرار داده و لوله را به دستگاه تنفس متصل کند تا به شما در تنفس کمک کند. در صورت نیاز به کمک طولانی مدت از ونتیلاتور، ممکن است تراکیوستومی (عملی که راه هوایی مصنوعی در نای ایجاد می کند) انجام شود. شما ممکن است اکسیژن را از طریق یک مخزن اکسیژن یا ونتیلاتور دریافت کنید تا به شما در تنفس بهتر کمک کند. اگر درمان مناسب برای بیماری زمینه ای خود دریافت کنید، بهبود عملکرد ریه را مشاهده خواهید کرد. همچنین ممکن است نیاز به توانبخشی ریوی داشته باشید که شامل ورزش درمانی، آموزش و مشاوره است. نارسایی حاد تنفسی می تواند باعث آسیب طولانی مدت به ریه ها شود. اگر علایم نارسایی تنفسی را تجربه می کنید، باید به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید. علایم نارسایی مزمن تنفسی ممکن است در ابتدا مهم نباشد. علایم معمولا به آرامی در مدت زمان طولانی رخ می دهند. هنگامی که علایم ظاهر می شوند، ممکن است شامل موارد زیر باشد: گیجی خستگی اضطراب سرفه کردن سردرد روزانه خس خس کردن تنفس سریع و پی در پی رنگ مایل به آبی روی پوست، لب ها یا ناخن ها مشکل در تنفس یا تنگی نفس، به ویژه هنگامی که فعال هستید. نارسایی مزمن تنفسی یک بیماری جدی است که با گذشت زمان بدتر می شود. با افزایش شدت بیماری، ممکن است افراد دچار ریتم غیرطبیعی قلب شوند، تنفس خود را متوقف کرده یا به کما بروند. برخی بیماریهای ریوی می توانند باعث نارسایی مزمن تنفسی شوند. شرایطی که بر نحوه سلامتی مغز، ماهیچه ها، استخوان ها یا بافتهای اطراف از تنفس ت ثیر می گذارد نیز می تواند باعث نارسایی مزمن تنفسی شود. بیماریها و شرایطی که معمولا منجر به نارسایی مزمن تنفسی می شوند عبارتند از: سکته ذات الریه ضایعات نخاعی سیگار کشیدن فیبروز سیستیک دیستروفی عضلانی آسیب به قفسه سینه سوء مصرف مواد مخدر ALS (بیماری لو گریگ) بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) پزشک شما می تواند با انجام معاینه فیزیکی و پرسیدن علایم و سابقه پزشکی خود، نارسایی مزمن تنفسی را تشخیص دهد. پزشکان همچنین ممکن است آزمایشات خاصی را برای ت یید تشخیص انجام دهند. اغلب یک بیماری مداوم یا صدمه قابل توجه قبل از ایجاد نارسایی مزمن تنفسی رخ داده است. پزشک شما در مورد بیماری های ریوی یا شرایطی که در حال حاضر دارید یا در گذشته داشته اید از شما سوال می کند تا با سابقه پزشکی خود بیشتر آشنا شوید. در طول معاینه فیزیکی، پزشک شما از یک دستگاه پزشکی به نام گوشی پزشکی برای شنیدن صداهای غیرطبیعی در ریه ها و قلب شما استفاده می کند. پالس اکسی متری یک آزمایش ساده و بدون درد است که میزان ارسال خوب اکسیژن به نقاط مختلف بدن را ارزیابی می کند. پزشک شما یک سنسور کوچک را در نوک انگشت یا لاله گوش شما قرار می دهد تا مشخص شود آیا اکسیژن کافی دریافت می کنید یا خیر. در افراد سالم، محدوده طبیعی اشباع اکسیژن بین تا درصد خواهد بود. هر درصد زیر نشان دهنده سطح غیر طبیعی اکسیژن پایین است. تست گاز خون شریانی امن، روش آسان است که شامل اندازه گیری مقدار اکسیژن و دی اکسید کربن در خون است. همچنین pH یا میزان اسید خون شما را اندازه گیری می کند. پزشک خون را از شریان مچ دست شما می گیرد. سپس خون را برای آزمایش به آزمایشگاه می فرستند. نتایج این آزمایش میزان اکسیژن و دی اکسید کربن در خون شما و همچنین شیمی کلی خون شما را نشان می دهد. پزشک می تواند از اشعه ایکس قفسه سینه یا سی تی اسکن برای به دست آوردن دید بهتر از ریه های شما استفاده کند. این آزمایشات ممکن است علل احتمالی نارسایی مزمن تنفسی را نشان دهد. برونکوسکوپ یک وسیله نازک و انعطاف پذیر است که می تواند در مجاری تنفسی و ریه ها قرار داده شود. پزشکان می توانند از این آزمایش برای بررسی دقیق مجاری ریه و همچنین نمونه برداری از مجاری تنفسی و بافت ریه استفاده کنند. اگرچه نارسایی حاد تنفسی یک اورژانس پزشکی است که باید در بیمارستان درمان شود، اما نارسایی مزمن تنفسی بسته به علت آن ممکن است در خانه مدیریت شود. در موارد شدید، متخصصان پزشکی می توانند به شما در مدیریت بیماری در طولانی مدت کمک کنند. گزینه های درمانی معمولا شامل موارد زیر است: افزایش سطح اکسیژن در خون درمان علت اصلی نارسایی تنفسی حذف دی اکسید کربن اضافی از خون اگر اکسیژن کافی در خون ندارید، ممکن است اکسیژن درمانی دریافت کنید. اکسیژن درمانی با افزایش میزان اکسیژن استنشاق، سطح اکسیژن را افزایش می دهد. اکسیژن از مخزن از طریق لوله توزیع می شود. این گاز از طریق ماسک صورت، لوله های بینی یا یک لوله بزرگتر که مستقیما در لوله تنفس وارد می شود وارد ریه ها می شود. دستگاههای کوچک و قابل حمل اکسیژن موجود است که می توان آنها را حمل کرد. در موارد شدید نارسایی مزمن تنفسی، ممکن است نیاز به تراکیوستومی باشد. در طول این روش، پزشک یک لوله در نای شما قرار می دهد تا بتوانید راحت تر نفس بکشید. لوله از طریق برش در جلوی گردن شما جایی که نای شما قرار دارد وارد می شود. این لوله ممکن است موقت یا دایمی باشد. اگر نارسایی مزمن تنفسی با سایر روش های درمانی بهبود نیافت، پزشک شما را به دستگاه تنفس وصل می کند. این دستگاه اکسیژن را از طریق لوله ای که در دهان یا بینی شما قرار دارد و به پایین در نای شما پمپ می کند. از آنجایی که دستگاه تنفس مستقیم هوا را به ریه های شما وارد می کند، مجبور نیستید به تنهایی برای تنفس اکسیژن به سختی کار کنید. بسته به شدت وضعیت شما، دستگاه تنفس ممکن است فقط به شما در تنفس کمک کند، یا ممکن است لازم باشد تمام تنفس را برای شما انجام دهد. سایر اشکال کمک تنفسی، که تحت عنوان تهویه غیر تهاجمی ( NIV ) شناخته می شوند، شامل BiPAP و CPAP می باشد. وسایل کمک تنفسی ممکن است گزینه های بلندمدت مناسب برای شرایط خاص باشند. اغلب هیچ درمانی برای نارسایی مزمن تنفسی وجود ندارد، اما علایم را می توان با درمان مدیریت کرد. اگر از بیماری ریوی طولانی مدت مانند COPD یا آمفیزم رنج می برید، ممکن است به تنفس دستگاه اکسیژن بطور مداوم نیاز داشته باشید. روند بهبودی شما بستگی به علت دقیق نارسایی تنفسی، سلامت کلی شما و سرعت دریافت درمان دارد. با پزشک خود صحبت کنید تا درباره روند بهبودی خود بیشتر بدانید.

تاثیر باعث عدم تعادل رادیکال های آزاد و آنتی اکسیدان ها در بدن می شود که این می تواند منجر به آسیب سلولی و بافتی شود. استرس اکسیداتیو به طور طبیعی رخ می دهد و در روند پیری نقش دارد مجموعه ای از شواهد علمی نشان می دهد که استرس اکسیداتیو طولانی مدت در ایجاد انواع بیماری های مزمن نقش دارد. چنین شرایطی شامل سرطان، دیابت و بیماری های قلبی است بر همین اساس ما تصمیم گرفته ایم در این مقاله، استرس اکسیداتیو چیست، چگونه بر بدن ت ثیر می گذارد و چگونه می توان آن را کاهش داد را مورد بررسی قرار دهیم. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره این موضوع ادامه مطالب را تا انتها بخوانید. استرس اکسیداتیو چیست؟ بسیاری ز عوامل شیوه زندگی می توانند منجر به بروز استرس اکسیداتیو شوند. استرس اکسیداتیو زمانی ایجاد می شود که عدم تعادل رادیکال های آزاد و آنتی اکسیدان ها در بدن وجود داشته باشد سلولهای بدن در طی فرآیندهای متابولیک طبیعی رادیکالهای آزاد تولید می کنند. با این حال، سلول ها همچنین آنتی اکسیدان هایی تولید می کنند که این رادیکال های آزاد را خنثی می کند. به طور کلی، بدن قادر است تعادل بین آنتی اکسیدان ها و رادیکال های آزاد را حفظ کند عوامل متعددی در ایجاد استرس اکسیداتیو و تولید بیش از حد رادیکال آزاد نقش دارند. این عوامل می تواند شامل موارد زیر باشد رژیم غذایی سبک زندگی شرایط خاصی عوامل محیطی مانند آلودگی و تابش واکنش ایمنی طبیعی بدن نیز می تواند به طور موقت باعث ایجاد استرس اکسیداتیو شود. این نوع استرس اکسیداتیو باعث التهاب خفیفی می شود که پس از مبارزه سیستم ایمنی با عفونت یا ترمیم آسیب از بین می رود استرس اکسیداتیو کنترل نشده می تواند روند پیری را تسریع کند و ممکن است منجر به بروز برخی از بیماری ها شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رادیکال های آزاد چیست؟ رادیکال های آزاد، از جمله گونه های فعال اکسیژن، مولکول هایی هستند که دارای یک یا چند الکترون جفت نشده هستند. نمونه هایی از رادیکال های آزاد عبارتند از سوپراکسید رادیکال هیدروکسیل رادیکال اکسید نیتریک سلولها حاوی ساختارهای کوچکی به نام میتوکندری هستند که برای تولید انرژی به شکل آدنوزین تری فسفات عمل می کنند میتوکندری اکسیژن و گلوکز را برای تولید دی اکسید کربن، آب و ترکیب می کند. رادیکال های آزاد به عنوان محصولات جانبی این فرآیند متابولیک ایجاد می شوند مواد خارجی مانند دود سیگار، آفت کش ها و ازن نیز می توانند باعث ایجاد رادیکال های آزاد در بدن شوند آنتی اکسیدان ها چیست؟ توت تازه و سایر میوه ها حاوی آنتی اکسیدان هستند آنتی اکسیدان ها موادی هستند که با اهدای الکترون، رادیکال های آزاد را خنثی یا حذف می کنند. اثر خنثی کننده آنتی اکسیدان ها از بدن در برابر استرس اکسیداتیو محافظت می کند. نمونه هایی از آنتی اکسیدان ها شامل ویتامین، و است مانند رادیکال های آزاد، آنتی اکسیدان ها نیز از منابع مختلف تهیه می شوند. سلول ها به طور طبیعی آنتی اکسیدان هایی مانند گلوتاتیون تولید می کنند رژیم غذایی افراد نیز منبع مهمی از آنتی اکسیدان ها است. غذاهایی مانند میوه ها و سبزیجات بسیاری از آنتی اکسیدان های ضروری را در قالب ویتامین ها و مواد معدنی ت مین می کنند که بدن نمی تواند به تنهایی آنها را ایجاد کند اثرات استرس اکسیداتیو اثرات استرس اکسیداتیو متفاوت است و همیشه مضر نیست. به عنوان مثال، استرس اکسیداتیو ناشی از فعالیت بدنی ممکن است اثرات مفید و تنظیم کننده ای بر بدن داشته باشد ورزش باعث افزایش رادیکال های آزاد می شود که می تواند باعث ایجاد استرس اکسیداتیو موقتی در ماهیچه ها شود. با این حال، رادیکال های آزاد ایجاد شده در طول فعالیت بدنی، رشد بافت را تنظیم کرده و تولید آنتی اکسیدان ها را تحریک می کنند استرس اکسیداتیو خفیف همچنین ممکن است بدن را در برابر عفونت و بیماری ها محافظت کند. در یک بررسی صورت گرفته دانشمندان دریافتند که استرس اکسیداتیو گسترش سلول های سرطانی ملانوم را در موش ها محدود می کند با این حال، استرس اکسیداتیو طولانی مدت به سلول ها، پروتیین ها و بدن آسیب می رساند. این می تواند منجر به بروز پیری زودرس شود و ممکن است نقش مهمی در ایجاد طیف وسیعی از شرایط داشته باشد ما برخی از این شرایط را در زیر مورد بحث قرار می دهیم التهاب مزمن استرس اکسیداتیو می تواند باعث التهاب مزمن شود عفونت ها و جراحات باعث واکنش ایمنی بدن می شوند. سلولهای ایمنی موسوم به ماکروفاژها ضمن مبارزه با میکروبهای مهاجم، رادیکالهای آزاد تولید می کنند. این رادیکال های آزاد می توانند به سلول های سالم آسیب وارد کرده و منجر به التهاب شوند در شرایط عادی، التهاب پس از از بین بردن سیستم ایمنی بدن عفونت یا ترمیم بافت آسیب دیده از بین می رود با این حال، استرس اکسیداتیو همچنین می تواند پاسخ التهابی را تحریک کند، که به نوبه خود رادیکال های آزاد بیشتری تولید می کند که می تواند منجر به استرس اکسیداتیو بیشتر شود و یک چرخه ایجاد کند التهاب مزمن ناشی از استرس اکسیداتیو ممکن است منجر به چندین بیماری از جمله دیابت، بیماری های قلبی عروقی و آرتریت شود بیماری های تخریب کننده عصبی اثرات استرس اکسیداتیو ممکن است منجر به بروز برخی بیماری ها از جمله آلزایمر و بیماری پارکینسون شود مغز به ویژه در برابر استرس اکسیداتیو آسیب پذیر است زیرا سلول های مغزی به مقدار قابل توجهی اکسیژن نیاز دارند. مغز درصد از کل مقدار اکسیژن مورد نیاز بدن برای سوخت رسانی به خود را مصرف می کند سلولهای مغزی از اکسیژن برای انجام فعالیتهای متابولیکی شدید که باعث ایجاد رادیکالهای آزاد می شود، استفاده می کنند. این رادیکال های آزاد به رشد سلول های مغزی، پلاستیسیته عصبی و عملکرد شناختی کمک می کند در طول استرس اکسیداتیو، رادیکالهای آزاد اضافی می توانند به ساختارهای داخل سلولهای مغز آسیب برسانند و حتی باعث مرگ سلول شوند که ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد استرس اکسیداتیو همچنین پروتیین های ضروری مانند پپتیدهای آمیلویید بتا را تغییر می دهد. بررسی ها نشان داده، استرس اکسیداتیو ممکن است این پپتیدها را به نحوی تغییر دهد که به تجمع پلاک های آمیلویید در مغز کمک می کند. این نشانگر اصلی بیماری آلزایمر است شرایط مرتبط با استرس اکسیداتیو استرس اکسیداتیو ممکن است در بروز طیف وسیعی از بیماری ها نقش داشته باشد، از جمله سرطان بیماری آلزایمر بیماری پارکینسون دیابت بیماریهای قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، تصلب شرایین و سکته مغزی اختلالات التهابی سندرم خستگی مزمن آسم ناباروری مردان عوامل خطر استرس اکسیداتیو آلودگی می تواند خطر استرس اکسیداتیو طولانی مدت را افزایش دهد عواملی که ممکن است خطر استرس اکسیداتیو طولانی مدت را در فرد افزایش دهند عبارتند از چاقی رژیم های سرشار از چربی، قند و غذاهای فرآوری شده قرار گرفتن در معرض تابش سیگار کشیدن یا سایر محصولات دخانی مصرف الکل داروهای خاص آلودگی قرار گرفتن در معرض آفت کش ها یا مواد شیمیایی صنعتی راه های پیشگیری از استرس اکسیداتیو لازم به یادآوری است که بدن به رادیکال های آزاد و آنتی اکسیدان ها نیاز دارد. داشتن تعداد زیاد یا تعداد کمی از آنها ممکن است منجر به بروز بیماری ها و مشکلات سلامتی شود اجتناب کامل از قرار گرفتن در معرض رادیکال های آزاد و استرس اکسیداتیو غیرممکن است. با این حال، مواردی وجود دارد که می توانید برای به حداقل رساندن اثرات استرس اکسیداتیو بر بدن خود انجام دهید. اصلی ترین کاری که می توانید انجام دهید افزایش سطح آنتی اکسیدان ها و کاهش تشکیل رادیکال های آزاد است. یکی از روشهای پیشگیری از استرس اکسیداتیو این است که اطمینان حاصل کنید که به اندازه کافی آنتی اکسیدان در رژیم غذایی خود دارید. خوردن پنج وعده در روز از انواع میوه ها و سبزیجات بهترین راه برای تامین نیاز بدن برای تولید آنتی اکسیدان ها است. نمونه هایی از میوه ها و سبزیجات عبارتند از: انواع توت ها گیلاس میوه های خانواده مرکبات آلو سبزیجات برگ تیره کلم بروکلی هویج گوجه فرنگیها زیتون نمونه های دیگری از منابع آنتی اکسیدانی رژیم غذایی عبارتند از: ماهی و آجیل ویتامین E ویتامین سی زردچوبه چای سبز ملاتونین پیاز سیر دارچین تغییر سبک زندگی برای پیشگیری از استرس اکسیداتیو سایر شیوه های زندگی سالم نیز می توانند از استرس اکسیداتیو جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهند. در اینجا برخی از شیوه های زندگی مفید هستند: یک برنامه ورزشی منظم و متوسط داشته باشید. سیگار نکشید. همچنین از قرار گرفتن در معرض دود سیگار خودداری کنید. هنگام استفاده از مواد شیمیایی احتیاط کنید. این شامل تمیز کردن مواد شیمیایی، اجتناب از قرار گرفتن در معرض اشعه های غیر ضروری و آگاهی از سایر منابع قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، مانند آفت کش هایی است که در غذا یا باغبانی استفاده می شود. از کرم ضد آفتاب استفاده کنید. کرم ضد آفتاب از آسیب اشعه ماوراء بنفش به پوست شما جلوگیری می کند. باندازه کافی بخوابید. خواب کافی برای حفظ تعادل در تمام سیستم های بدن شما بسیار مهم است. عملکرد مغز، تولید هورمون، آنتی اکسیدان و تعادل رادیکال های آزاد و بسیاری چیزهای دیگر بر خواب ت ثیر می گذارد. از پرخوری خودداری کنید. مطالعات نشان داده است که پرخوری و خوردن مداوم بدن شما را بیشتر از زمانی که در فواصل زمانی مناسب غذا می خورید و وعده های کوچک یا متوسط می خورید در حالت استرس اکسیداتیو نگه می دارد. سخن آخر استرس اکسیداتیو زمانی رخ می دهد که رادیکال های آزاد اضافی در سلول های بدن وجود داشته باشد. بدن در طی فرآیندهای متابولیک طبیعی رادیکال های آزاد تولید می کند استرس اکسیداتیو می تواند به سلول ها، پروتیین ها و آسیب برساند که می تواند به پیری کمک کند. همچنین ممکن است در ایجاد طیف وسیعی از بیماریها از جمله دیابت، سرطان و بیماریهای عصبی مانند آلزایمر نقش داشته باشد بدن به طور طبیعی برای مقابله با این رادیکال های آزاد آنتی اکسیدان تولید می کند. رژیم غذایی افراد نیز منبع مهمی از آنتی اکسیدان ها است ایجاد برخی شیوه های زندگی و تغییر رژیم غذایی ممکن است به کاهش استرس اکسیداتیو کمک کند. اینها ممکن است شامل حفظ وزن مناسب بدن، ورزش منظم و خوردن رژیم متعادل و مناسب و سرشار از میوه و سبزیجات باشد منابع:

چهره شما نشان دهنده سلامتی شماست. در حالی که احساسات در چهره شما منعکس می شود، علایم صورت نشان دهنده بیماری های خاصی می باشد. در اینجا مواردی که صورت شما در مورد سلامت به شما می گوید آورده شده است: اگر متوجه زرد شدن رنگ صورت و به طور خاص زرد شدن سفیدی چشم های خود شدید، این نشانه بزرگی برای نشان دادن زردی است. همراه با زردی پوست و چشم، سایر علایم زردی عبارتند از: خستگی، سردرد، تب، از دست دادن اشتها، حالت تهوع، استفراغ، کاهش وزن، درد شکم، خارش پوست، و رنگ پریده ادرار و مدفوع. بنابراین، اگر زردی پوست و چشم دارید، برای ارزیابی بیشتر به پزشک خود مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هر گونه بثورات روی صورت نشانه مطمینی است که چیزی در بدن شما دچار مشکل شده است. اگر بثورات به شکل پروانه روی هر دو گونه کشیده شود و ظاهری شبیه آفتاب سوختگی داشته باشد، ممکن است از لوپوس رنج ببرید. لوپوس یک اختلال سیستم ایمنی است که بر پوست، مفاصل، خون، ریه ها، قلب و کلیه ها ت ثیر می گذارد. همراه با بثورات پروانه ای شکل، سایر علایم لوپوس عبارتند از: خستگی، درد مفاصل، تورم، درد عضلانی، تب کم درجه، بزرگ شدن غدد لنفاوی، درد قفسه سینه، تنگی نفس، احتباس مایعات و سردردهای مکرر. اگر این بثورات پروانه ای شکل روی صورت و برخی دیگر از علایم ذکر شده در بالا وجود دارد، مشورت با پزشک مهم است. مدیریت به موقع این بیماری بسیار مهم است. زیرا می تواند سلامتی را به خطر بیندازد و زندگی مانند بیماری های قلبی عروقی و مشکلات کلیوی در برخی افراد شود. موهای ناخواسته و زاید در امتداد خط فک، چانه و لب بالا می تواند برای هر زنی بسیار شرم آور باشد. این مشکل زیبایی به نام هیرسوتیسم شناخته می شود. این مشکل موی صورت می تواند نشانه سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) باشد. سندروم تخمدان پلی کیستیک، عدم تعادل هورمونی است که در آن سطح هورمون مردانه افزایش می یابد. این مشکل بیشتر در خانم ها پس از یایسگی به دلیل تغییرات ناگهانی هورمونی در بدن شایع است. حذف موهای زاید و اقدامات دارویی درمان های موثری برای هیرسوتیسم است. اصلاح کردن مو های زاید موثر است، اما باید بارها تکرار شود. همراه با سندرم تخمدان پلی کیستیک، موهای زاید صورت نیز می تواند به دلیل استفاده از برخی داروها یا اختلالات غده فوق کلیوی باشد. در موارد نادر، ممکن است به دلیل تومور یا سرطان غده آدرنال یا تخمدان باشد. اگر ظاهر پوست شما ناگهان رنگ پریده، شسته و بی روح به نظر می رسد، سطح آهن خود را بررسی کنید. کم خونی و فقر آهن که میلیاردها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از عوامل اصلی رنگ پریدگی پوست است. به دلیل پایین بودن سطح آهن، بدن نمی تواند هموگلوبین کافی تولید کند. در موارد کمبود شدید آهن، پوست ممکن است رنگ طبیعی خود را از دست داده و به شدت رنگ پریده شود. حتی داخل لب ها، لثه ها و داخل پلک های پایینی قرمز کمتر از حد معمول ظاهر می شود. در کنار رنگ پریدگی پوست، خستگی از علایم شایع کمبود آهن است. علایم دیگر شامل تنگی نفس، سردرد، سرما در دست و پای شما و ناخن های شکننده است. اگر کمبود آهن دارید، مهم است که غذاهای غنی از آهن مانند گوشت، چغندر، انار، عدس و لوبیا بخورید. برای کمک به جذب مناسب آهن در بدن، حتما غذاهای غنی از ویتامین C نیز بخورید. همه افراد گاه به گاه خشکی پوست را تجربه می کنند. این می تواند به دلایل جزیی مانند هوای زمستانی یا دوش بیش از حد با آب گرم باشد. با این حال، گاهی اوقات، خشک شدن بیش از حد پوست و پوسته پوسته شدن و ترک خوردن لب ها نشانه کم آبی بدن است. پوست حاوی تقریبا درصد آب است که به شفافیت، قابلیت ارتجاعی و انعطاف پذیری کمک می کند. بنابراین وقتی بدن شما فاقد آب است، ممکن است منجر به خشکی پوست شود. علاوه بر این، کم آبی بدن می تواند باعث خشکی و ترک خوردن لب ها شود. علاوه بر این، سطح پایین آب در بدن به این معنی است که آنقدر عرق نمی کند که آلودگی و چربی اضافی جمع شده روی پوست را از بین ببرد. عرق نکردن به نوبه خود می تواند خطر آکنه، اگزما و پسوریازیس را افزایش دهد. با نوشیدن آب فراوان، پوست خود را آبرسانی کنید. همچنین، یک لایه نازک روغن نارگیل یا زیتون را روی پوست و لب های خود بمالید و به آرامی ماساژ دهید. در حالی که خشک شدن پوست می تواند به دلیل کم آبی بدن باشد. اما اگر این مشکل را به مدت طولانی داشته باشید. می تواند مشکلات دیگر سلامتی مانند کم کاری تیرویید یا دیابت را نشان دهد. کمبود ویتامین B نیز می تواند یکی از دلایل آن باشد. زنانی که مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک هستند ممکن است لکه های ضخیم، قهوه ای یا سیاه روی چین های گردن، پیشانی، ناف، زیر بغل و سینه ها مشاهده کنند. این نوع تغییر رنگ پوست با نام acanthosisnigricans شناخته می شود. مقاومت به انسولین یا سطوح بالای انسولین در افرادی که از سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) رنج می برند باعث ایجاد پوست ضخیم، خورنده و تغییر رنگ در قسمت های مختلف بدن می شود. . درصد از بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک ( تا سال) گزارش کردند که مبتلا به آکانتوز نیگریکانس هستند. بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک که سابقه خانوادگی دیابت و چاقی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به آکانتوز نیگریکانس هستند. این وضعیت نشان دهنده هیپراینسولینمی و مقاومت به انسولین است. چین و چروک با افزایش سن اجتناب ناپذیر است. با این حال، چین و چروک های زودرس در اطراف دهان یا پیشانی می تواند زیبایی و جذابیت جوانی را از بین ببرد. چین و چروک زودرس می تواند به دلیل قرار گرفتن بیش از حد در معرض دود سیگار باشد. نیکوتین موجود در سیگار رگ های خونی را در لایه های بیرونی پوست باریک کرده و جریان خون را کاهش می دهد. این امر اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای پوست سالم و زیبا را از پوست شما محروم می کند. به علاوه، بیش از ماده شیمیایی در دود تنباکو وجود دارد که به کلاژن و الاستین آسیب می رسانند و به پوست شما قدرت و قابلیت ارتجاعی می بخشد. با نه گفتن و اجتناب از سیگار کشیدن، می توانید چین و چروک را کاهش دهید و با گذشت زمان، پوست شما سالم تر به نظر می رسد. ترک های نزدیک دهان، که از نظر پزشکی به نام چالیت شناخته می شود، اغلب با کمبود ویتامین B یا ریبوفلاوین همراه است. کمبود ویتامین B در بدن می تواند منجر به التهاب غشای دهان، پوست، چشم و دستگاه گوارش شود. همراه با ترک در گوشه های دهان، ممکن است از علایمی مانند تورم غشاهای مخاطی، ملتهب شدن پلک ها، زخم روی لب یا دهان و قرمزی پوست رنج ببرید. برای درمان ترک های گوشه دهان، غذاهای غنی از ویتامین B را در رژیم غذایی خود قرار دهید. سعی کنید بیشتر مرغ، ماهی قزل آلا، ماهی تن، تخم مرغ، صدف، گوجه فرنگی خشک شده، سوییس، بادام زمینی، لوبیا و حبوبات بخورید. از طرف دیگر، می توانید مکمل ویتامین B را پس از مشورت با پزشک خود امتحان کنید. در کنار کمبود ویتامین B ، این مشکل دردناک نیز می تواند ناشی از کمبود آهن و روی باشد. لکه های زرد در پوست اطراف چشم که به آن گزانتلاسما می گویند، می تواند نشانه بیماری قلبی باشد. این لکه ها پلاک های زرد رنگی هستند که بیشتر در نزدیکی کانتوس داخلی پلک ها ایجاد می شوند. این تکه های کوچک پوستی، نرم و بدون درد هستند و بینایی را مختل نمی کنند. با این حال، این مشکل اغلب با تصلب شرایین، دیس لیپیدمی و بیماری عروق کرونر همراه است. تعداد قابل توجهی از موارد با سیگار کشیدن، چاقی مرکزی، فشار خون بالا، دیابت و دیس لیپیدمی، که عوامل اصلی خطر بیماری عروق کرونر هستند، ترکیب شده است. پف چشم ها یا حلقه های تیره زیر چشم معمولا در اثر زیاد شب بیداری ها و کمبود خواب ایجاد می شود. پف چشم حتی می تواند به دلیل گریه زیاد باشد. با این حال، اگر پف چشم ها با وجود خواب کافی اتفاق بیفتد، ممکن است نشان دهنده یک مشکل پزشکی اساسی باشد. به عنوان مثال، ممکن است به دلیل بیماری چشمی تیرویید باشد. این وضعیت باعث تورم بافت و ماهیچه های اطراف چشم می شود. بیماری تیرویید یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به پشت چشم حمله کرده و باعث التهاب می شود. به غیر از پف، ممکن است علایم دیگری نیز وجود داشته باشد مانند: تغییر در ظاهر چشم احساس سوزش آبریزش چشم تاری دید حتی درد در پشت چشم. این درد ها به ویژه هنگام نگاه کردن به بالا یا پایین اتفاق میفتد. گاهی اوقات، پف یا برآمدگی چشم ها می تواند نشانه ای از اختلال تیرویید باشد که به بیماری گریوز معروف است. همچنین می تواند نشان دهنده نوعی مشکل کلیوی باشد. حتی منجر به تورم عمومی در سراسر بدن، از جمله در اطراف چشم می شود. منابع:

که در اثر مرگ ناحیه ای از بافت (انفارکتوس) یا خونریزی در غده هیپوفیز ایجاد می شود معمولا همراه با وجود است. این وضعیت نیاز به تشخیص و درمان فوری پزشکی دارد. این وضعیت همچنین به عنوان انفارکتوس هیپوفیز و در زنان در حین زایمان یا بلافاصله پس از آن، سندرم شیهان نامیده می شود. فهرست محتوا آپوپلکسی هیپوفیز بیشتر در اثر خونریزی در تومور خوش خیم غده هیپوفیز یا مرگ ناحیه ای از بافت در غده هیپوفیز در نتیجه تومور ایجاد می شود. در بسیاری از موارد، تومور قبلا تشخیص داده نشده است و بیمار تنها در صورت بروز علایم آپوپلکسی هیپوفیز از وجود آن آگاه می شود. عواملی وجود دارد که ممکن است باعث ایجاد آپوپلکسی هیپوفیز در بیماران مبتلا به تومور هیپوفیز شود. این موارد عبارتند از: بارداری آسیب به سر سابقه پرتودرمانی به غده هیپوفیز جراحی بزرگ (به ویژه) اخیرا آزمایشات عملکرد هیپوفیز پویا انجام شده است. استفاده از برخی داروها مانند داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقاد) به ندرت، آپوپلکسی هیپوفیز ممکن است در افرادی با غده هیپوفیز که قبلا طبیعی بودند، پس از افت ناگهانی، شدید و طولانی مدت فشار خون ایجاد شود. معمولا آپوپلکسی هیپوفیز بسیار ناگهانی رخ می دهد. این وضعیت می تواند جدی و خطرناک باشد و نیاز به تشخیص و درمان فوری پزشکی دارد. علایم ناشی از افزایش فشار در فضای اطراف غده هیپوفیز است. این موارد می توانند شامل موارد زیر باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شروع ناگهانی سردرد و یا حالت تهوع اگر خونریزی به مایع مغزی نخاعی گسترش یابد، ممکن است سردرد شدید، سفتی گردن و تب ایجاد شود. در صورت فشرده شدن (بیشتر) از دست دادن ناگهانی بینایی (یا بدتر شدن بینایی) می تواند رخ دهد. از دست دادن بینایی محیطی بیرونی (که به آن "همیانوپسی بیت مورال" می گویند) یا کوری کامل ممکن است رخ دهد: گسترش جانبی به سینوس ها می تواند اعصاب کنترل کننده حرکت چشم را فشرده کرده و منجر به دوبینی شود. علایم ناشی از کم کاری هیپوفیز بستگی به این دارد که کدام هورمون درگیر شوند، بر همین اساس علایم احتمالی، عبارتند از: در زنان، این وضعیت می تواند منجر به ناباروری شود. در برخی موارد، ممکن است موهای بدن و صورت از بین برود. کاهش هورمون های جنسی، هورمون لوتیینیزه ( LH ) و هورمون تحریک کننده فولیکول ( FSH ) در زنان یایسه، این می تواند منجر به کاهش یا از دست دادن دوره قاعدگی و/یا تولید شیر مادر (گالاکتوره) شود. در مردان، این می تواند منجر به کاهش سطح تستوسترون شود و باعث و ناتوانی جنسی شود. تومورهای بزرگ هیپوفیز می توانند سطح پرولاکتین خون را کمی افزایش دهند. پزشکان تصور می کنند این امر به دلیل فشرده شدن ساقه هیپوفیز، ارتباط مغز و غده هیپوفیز رخ می دهد. به آن "اثر ساقه" می گویند. هیپوپیتوییتاریسم شدیدتر می تواند منجر به کم کاری تیرویید یا کاهش سطح غیرطبیعی کورتیزول شود که ممکن است خطرناک و جدی باشد. خستگی سرگیجه کاهش انرژی کاهش عملکرد ذهنی از دست دادن اشتها کاهش وزن یا افزایش وزن تغییرات در عملکرد هورمونی می تواند باعث عدم تعادل الکترولیت در خون به طور معمول سطح سدیم پایین ( شود. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی تشنج با گذشت زمان، علایم دیگر ممکن است به دلیل ناتوانی غده هیپوفیز در تولید هورمون های مناسب ظاهر شود. برآورد میزان واقعی این وضعیت دشوار است. آپوپلکسی هیپوفیز اغلب اولین تظاهر تومور هیپوفیز زمینه ای در حدود درصد از بیماران است. اما آپوپلی هیپوفیز ارثی نیست. آپوپلی هیپوفیز یک وضعیت اورژانس است و در صورت مشکوک، بستری فوری در بیمارستان برای بررسی بیشتر مورد نیاز است. آپوپلکسی هیپوفیز در همه بیمارانی که سردرد حاد دارند، صرف نظر از اینکه علایم دیگری از خود نشان می دهند یا نه، و به ویژه اگر قبلا تومور هیپوفیز تشخیص داده شده باشد، در نظر گرفته می شود. ارزیابی اولیه شامل شرح حال مفصل است، به ویژه تمرکز بر علایمی که ممکن است نشان دهد غده هیپوفیز به درستی عمل نکرده است. پس از آن یک معاینه فیزیکی کامل شامل اعصاب جمجمه و زمینه های بینایی دنبال می شود. اسکن فوری رزونانس مغناطیسی MRI بر روی تمام بیماران مشکوک به آپوپلکسی هیپوفیز انجام می شود. این امر بیش از درصد بیماران را تشخیص می دهد. اسکن توموگرافی کامپیوتری CT تنها در صورت عدم امکان انجام اسکن MRI مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا تنها - درصد از بیماران تشخیص قطعی را ارایه می دهند. بیماران همچنین در اسرع وقت آزمایش خون را انجام می دهند تا بررسی کنند که آیا غده هیپوفیز آنها همه هورمون ها را به میزان لازم و در مقادیر مناسب تولید می کند یا خیر. تقریبا درصد از بیماران هنگام انجام این آزمایشات خون دچار کمبود یک یا چند هورمون هیپوفیز (هیپوپیتوییتاریسم) می شوند. پزشکان به طور خاص می خواهند ارزیابی کنند که آیا غده هیپوفیز هورمونی به نام هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک تولید می کند یا خیر. این هورمون آزادسازی کورتیزول از غدد فوق کلیوی را کنترل می کند، که برای اطمینان از عملکرد صحیح متابولیسم بدن بسیار مهم است. در غیر این صورت، وضعیتی به نام نارسایی ثانویه آدرنال نامیده می شود، توسعه می یابد این وضعیت در دوسوم بیماران مبتلا به آپوپلی هیپوفیز دیده می شود و باید فورا تحت درمان قرار گیرد. در صورت مشکوک شدن، بلافاصله به بیماران کورتیزول جایگزین داخل وریدی یا عضلانی داده می شود تا نتایج هرگونه آزمایش برای ت یید وضعیت مشخص شود. اول از همه مهم است که اطمینان حاصل شود که بیمار تثبیت شده است و در صورت نیاز درمان جایگزینی کورتیزول را دریافت می کند. این کار نه تنها نارسایی ثانویه آدرنال را درمان می کند بلکه به کاهش تورم غده هیپوفیز برای کاهش علایم فوری کمک می کند. دو آپشن اصلی درمان آپوپلکسی هیپوفیز وجود دارد: مدیریت جراحی یا غیر جراحی (محافظه کارانه) تصمیم گیری در مورد اینکه کدام یک از این گزینه های درمانی را باید دنبال کنید به صورت فردی توسط یک تیم چندرشته ای از جمله، و انجام می شود. اگر بیمار دارای اختلال بینایی شدید یا کاهش هوشیاری باشد، تیم ممکن است مدیریت جراحی را در نظر بگیرد. این شامل عملی برای جلوگیری از خونریزی و کاهش فشار بر غده هیپوفیز است. این عمل از طریق بینی انجام می شود. در صورت امکان توسط جراح هیپوفیز مجرب انجام می شود. پس از عمل جراحی، تیم تحت نظارت دقیق بیمار قرار می گیرد تا مطمین شود که غده هیپوفیز وی هنوز به درستی کار می کند و هورمون های مناسب تولید می کند. اگر بیمار دارای اختلال بینایی خفیف و علایم کمتری داشته باشد، ممکن است درمان محافظه کارانه در نظر گرفته شود. این شامل اطمینان از این است که بیمار برای کمبود هورمون تحت درمان قرار می گیرد و تحت نظارت دقیق قرار می گیرد. بیماران روزانه معاینات بالینی و عصبی را برای ارزیابی وضعیت خود و بررسی پایداری آن انجام می دهند. پس از ترخیص از بیمارستان به دنبال آپوپلکسی هیپوفیز، پیگیری سرپایی با متخصص غدد ضروری است. آزمایش های مکرر خون برای ارزیابی اینکه آیا هورمون هایی که به طور معمول توسط غده هیپوفیز تولید می شوند تحت تاثیر قرار می گیرند یا خیر، و آیا به مکمل هورمونی طولانی مدت نیاز است یا خیر، نیاز است. این آزمایشات را می توان به صورت سرپایی انجام داد. بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند نیاز به نظارت دقیق دارند تا از عملکرد صحیح غده هیپوفیز آنها اطمینان حاصل شود. در غیر این صورت، هورمون های جایگزین تجویز می شود. به طور کلی، جایگزینی هورمون به خوبی تحمل می شود و معمولا عوارض جانبی قابل توجهی ندارد. برخی از بیماران همچنین ممکن است برای مدت کوتاهی پس از عمل به دیابت بی مزه مبتلا شوند. با این حال، این معمولا فقط موقتی است. بسیاری از بیمارانی که دچار آپوپلی هیپوفیز می شوند، بهبودی کامل را تجربه می کنند. همه بیماران نیاز به مدیریت طولانی مدت دارند که جزییات دقیق آن بستگی به ماهیت تومور هیپوفیز زمینه ای و موفقیت درمان دارد. به طور استاندارد، همه بیماران باید در تا هفته یک بررسی کامل غدد درون ریز و در تا ماه پس از رویداد آپوپلکسی هیپوفیز، اسکن MRI انجام دهند. آنها همچنین باید یک بررسی بالینی سالانه، ترجیحا در کلینیک مشترک غدد درون ری جراحی اعصاب دریافت کنند. آپوپلکسی هیپوفیز وضعیتی است که در آن تومور هیپوفیز خود به خود دچار خونریزی می شود. اصطلاح "آپوپلکسی هیپوفیز" همچنین می تواند یک بیماری کمتر شایع را توصیف کند، زمانی که تومور هیپوفیز میزان خون خود را افزایش می دهد. همه انواع آدنوم های هیپوفیز به ویژه تومورهای بزرگتر (ماکروآدنوم) می توانند با آپوپلکسی همراه باشند. اصطلاح آپوپلکسی معمولا خونریزی های بزرگتری را توصیف می کند که منجر به شروع ناگهانی علایم می شود. پزشکان ممکن است به آپوپلکسی هیپوفیز مشکوک شوند زیرا افزایش ناگهانی اندازه تومور وجود دارد. پیش بینی اینکه چه کسی دچار آپوپلکسی هیپوفیز می شود، دشوار است. اگرچه با طیف گسترده ای از اختلالات و عوارض جانبی درمان همراه بوده است. یکی از روش هایی که پزشکان برای تشخیص آپوپلی هیپوفیز استفاده می کنند، استفاده از اسکن MRI است. همچنین ممکن است تحت اسکن کامپیوتری ( CT ) غده هیپوفیز قرار بگیرید که در صورت وجود ناهنجاری نیز نشان داده می شود. منابع: