Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

" " اصطلاح عامیانه برای فشار خون اپیدیدیم است و به اشاره دارد. برخی از افراد احتمال دارد این علامت را پس از برانگیختگی جنسی که منجر به نمی شود، تجربه کنند. این علامت می تواند به این دلیل رخ دهد که در هنگام برانگیختگی، خون در بیضه‌ها جمع و در شرایط عدم ارگاسم، باعث درد آن‌ها می‌شود. اگرچه توپ های آبی شاید ناراحت کننده باشند، اما معمولا دوام زیادی ندارند. این عارضه در میان پسران نوجوانی که شروع به انجام آزمایشات جنسی می‌کنند شایع‌تر است، اما ممکن است زمانی که شما بزرگتر هستید نیز اتفاق بیفتد. توپ های آبی در مردان چیست؟ زمانی که یک مرد بدون ارگاسم برانگیخته می‌شود، توپ‌های آبی می تواند رخ دهند. این امر باعث تجمع موقت خون در بیضه ها می شود. اصطلاح پزشکی برای این وضغیت، فشار خون اپیدیدیم است. افرادی که دارای توپ های آبی هستند احتمال دارد علایم زیر را در بیضه های خود تجربه کنند: سنگینی ناراحتی یا درد خفیف برانگیختگی جنسی باعث ایجاد شریان هایی می شود که خون را به اندام تناسلی مردانه می برد تا منبسط شده و جریان خون را در این ناحیه افزایش دهد. سیاهرگ هایی که معمولا خون را از اندام تناسلی می گیرند، محدود شده، خون را در آنجا به دام می اندازند و باعث می شوند. پس از انزال، احساس برانگیختگی در فرد متوقف شود، رگ های خونی همراه با آلت تناسلی و بیضه های متورم به اندازه معمول خود باز می گردند. افراد ممکن است بتوانند با انزال یا با پرت کردن حواس خود احساس توپ های آبی را از بین ببرند. باور های غلط در مورد توپ های آبی در مردان هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توپ آبی خطرناک نیست. پس از اتمام نعوظ و بازگشت جریان خون به اندام تناسلی، هر گونه ناراحتی باید از بین برود. فرد برای از بین بردن توپ های آبی از طریق رابطه جنسی نیازی به شریک زندگی ندارد. آنها می توانند با انجام یک فعالیت غیر تحریک کننده برای پرت کردن آنها از شر علایم خلاص شوند. بیضه ها در واقع آبی نمی شوند، اما احتمال دارد رنگ آبی کم رنگی به خود بگیرند. این به دلیل افزایش حجم خون در ناحیه است. اگر فردی متوجه آبی یا بنفش شدن بیضه ها شود، این می تواند نشانه یک مشکل جدی تر به نام باشد. متخصصان بهداشت این وضعیت را یک اورژانس پزشکی می دانند. توپ‌های آبی یک احساس درد موقت در بیضه‌ها است که پس از خروج خون اضافی از ناحیه و بازگشت فشار خون به حالت عادی، باید از بین برود ومعمولا برای مدت طولانی دوام نمی آورد. افراد می توانند توپ های آبی را با انزال از طریق خودارضایی یا در حین رابطه جنسی با شریک زندگی خود از بین ببرند. اگر فردی نمی تواند یا نمی خواهد خودارضایی کند، می تواند از تکنیک های دیگری برای کاهش فشار خون و پایان دادن به برانگیختگی استفاده کند. برخی از راه‌های کاهش برانگیختگی، عبارتند از: ورزش برای تشویق جریان خون طبیعی در بدن قرار دادن کمپرس گرم روی بیضه ها برای کاهش درد تمرکز بر کار یا حل مسیله به عنوان یک عامل حواس پرتی دراز کشیدن برای افزایش جریان خون دور از بیضه ها گرفتن دوش آب سرد برای کمک به محدود کردن جریان خون به اندام تناسلی در صورت امکان، چیز سنگینی را برای اعمال فشار بر سایر نواحی بدن بلند کنید. افراد شاید متوجه شوند که مصرف مسکن های بدون نسخه ( OTC ) مانند ایبوپروفن می تواند به درمان درد شدیدتر کمک کند. فردی که درد شدید یا طولانی مدت در بیضه ها را تجربه می کند باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. اگر فقط هنگام برانگیختگی در بیضه ها درد و ناراحتی دارید، احتمال دارد ناشی از EH باشد. اگر به طور منظم علایم دردناکی را در زمانی که برانگیخته نمی شوید، تجربه می کنید، ممکن است نشان دهنده مشکل دیگری باشد، مانند: اورکیت سنگ کلیه پروستاتیت شلوار تنگ اپیدیدیمیت که التهاب بیضه است. نوروپاتی دیابتی در ناحیه کشاله ران عفونت که معمولا با التهاب همراه است. همچنین احتمال دارد نشانه پیچ خوردگی بیضه باشد. این وضعیت به دلیل چرخش سریع بیضه ها رخ می دهد و باعث درد و التهاب می شود که اغلب نیاز به جراحی اورژانسی دارد. درد در بیضه ها می تواند نشانه وضعیت جدی تری باشد. بخش‌های زیر به برخی از شرایط دیگر که باعث درد بیضه می‌شوند با جزییات بیشتری نگاه می‌کنند. سنگ کلیه می تواند باعث درد ارجاعی در کشاله ران و بیضه ها شود. افراد مبتلا به سنگ کلیه احتمال دارد این مشکل را تجربه کنند، علایم شامل: خون در ادرار تهوع و استفراغ احساس سوزش هنگام ادرار کردن پیچ خوردگی بیضه زمانی رخ می دهد که طناب اسپرماتیک نگهدارنده بیضه ها پیچ خورده و باعث درد شدید می شود. این اختلال یک فوریت پزشکی است، زیرا جریان خون را به بیضه ها قطع می کند. هر فردی با علایم زیر نیاز به کمک فوری پزشکی دارد: تهوع و استفراغ یک بیضه که بزرگتر از دیگری می شود. درد شدید در کیسه بیضه، معمولا در یک طرف کیسه بیضه قرمز یا تیره تر از حد معمول ظاهر می شود. هر گونه آسیب به بیضه ها، مانند آسیب های ورزشی یا برخورد جسمی به کشاله ران، می تواند باعث درد، التهاب و کبودی شود. مردم اغلب می توانند با مصرف مسکن های OTC و استراحت، آسیب های جزیی را درمان کنند و برای آسیب های جدی تر، بهتر است به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اپیدیدیمیت زمانی رخ می دهد که لوله پشت بیضه ها متورم شود. این التهاب می تواند به دلیل عفونت مقاربتی یا مجاری ادرار باشد. علایم عبارتند از: تب التهاب کیسه بیضه حساسیت یا درد در کیسه بیضه احساس سوزش هنگام ادرار کردن فرد باید برای درمان اپیدیدیمیت با پزشک تماس بگیرد. پزشک احتمال دارد آنتی بیوتیک یا سایر داروها را تجویز کند. واریکوسل زمانی رخ می دهد که رگ ها در بیضه بزرگ می شوند. ممکن است فرد بتواند سیاهرگ های بزرگ شده را ببیند. واریکوسل معمولا در سمت چپ کیسه بیضه رخ می دهد. به طور معمول، شما نیازی به مراجعه به پزشک در مورد EH ندارید. اگر مرتبا باعث درد شدید می شود یا عملکرد جنسی را مختل می کند، با پزشک مراقبت های اولیه، یا یک درمانگر جنسی خود صحبت کنید. اگر درد شدید و مداوم بیضه را تجربه کردید که با فعالیت جنسی مرتبط نیست، به پزشک مراجعه کنید. آنها می توانند سایر شرایطی که ممکن است باعث درد شوند را رد کنند. همچنین در صورت داشتن علایم زیر علاوه بر درد، باید به پزشک مراجعه کنید: درد در قسمت پایین کمر درد مبهم در ناحیه کشاله ران یک توده یا بزرگ شدن هر دو بیضه این علایم احتمال دارد نشان دهنده مشکل جدی تری مانند سرطان بیضه باشد. "توپ های آبی" اصطلاح عامیانه برای بیضه هایی است که پس از تحریک جنسی که منجر به ارگاسم نمی شود، درد دارند. پزشکان از این علامت به عنوان فشار خون اپیدیدیم یاد می کنند. فشار خون اپیدیدیم خطرناک نیست و هر دردی باید پس از رسیدن به ارگاسم یا توقف احساس برانگیختگی از بین برود. فردی که درد شدید یا پایدار در بیضه ها را تجربه می کند باید با پزشک مشورت کند، زیرا احتمال دارد به دلیل یک مشکل پزشکی باشد.

از سرماخوردگی معمولا بدون درمان یا مراجعه به پزشک از بین می رود. با این حال، گاهی اوقات سرماخوردگی می تواند به یک عارضه سلامتی مانند برونشیت یا گلودرد استرپتوکوکی تبدیل شود. کودکان خردسال، بزرگسالان مسن و افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند به احتمال زیاد دچار عوارض شایع ناشی از سرماخوردگی می شوند. آنها باید علایم سرماخوردگی خود را به دقت بررسی کنند و در اولین نشانه عارضه با پزشک خود تماس بگیرند. اگر علایم سرماخوردگی بیش از روز طول بکشد یا اگر همچنان بدتر شود، ممکن است یک مشکل ثانویه داشته باشید. در این موارد باید با پزشک خود مشورت کنید. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله شایع ترین عوارض سرماخوردگی را مورد بررسی قرار دهیم. آنها عبارتند از: سرماخوردگی می تواند باعث تجمع مایع و احتقان در پشت پرده گوش شود. هنگامی که باکتری یا ویروس سرماخوردگی به فضای معمولا پر از هوا در پشت پرده گوش نفوذ می کند، نتیجه آن عفونت گوش است. این عفونت معمولا باعث گوش درد بسیار دردناک می شود. عفونت گوش یکی از عوارض شایع سرماخوردگی در کودکان است. کودک بسیار خردسالی که نمی تواند احساسات خود را به زبان بیان کند، ممکن است گریه کند یا بد بخوابد. کودک مبتلا به عفونت گوش نیز ممکن است ترشحات بینی سبز یا زرد یا عود تب بعد از سرماخوردگی داشته باشد. اغلب، عفونت های گوش ظرف یک تا دو هفته از بین می روند. گاهی اوقات، تنها چیزی که برای کاهش علایم لازم است درمان های خانگی زیر است: کمپرس گرم قطره گوش نسخه ای داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن در برخی موارد، پزشکان ممکن است بخواهند آنتی بیوتیک تجویز کنند. در تعداد کمی از موارد، جراحی لوله گوش برای تخلیه مایعات گوش ممکن است ضروری باشد. اگر کودک شما علایم عفونت گوش را دارد با پزشک خود تماس بگیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرماخوردگی یکی از شایع‌ترین محرک‌های حملات آسم به‌ویژه در کودکان خردسال است. علایم سرماخوردگی ممکن است در افراد مبتلا به آسم بیشتر طول بکشد. علایم آسم، مانند خس خس سینه یا تنگی قفسه سینه نیز ممکن است در طول سرماخوردگی بدتر شود. اگر آسم دارید و سرما خورده اید مراحل زیر را امتحان کنید: تا حد امکان استراحت کنید و مایعات فراوان بنوشید. اگر علایم آسم شما بدتر شد، داروی خود را بر اساس آن تنظیم کنید و با پزشک خود تماس بگیرید. جریان هوای خود را با پیک فلومتر خود هر روز در زمان مشخصی کنترل کنید و داروهای آسم خود را بر اساس آن تنظیم کنید. کلیدهای پیشگیری از حمله آسم ناشی از سرماخوردگی این است که بدانید چگونه آسم خود را در طول یک بیماری مدیریت کنید و زمانی که علایم تشدید می شوند به دنبال درمان باشید. در صورت بروز علایم زیر بهتر است با پزشک عمومی خود مشورت کنید: علایم ذات الریه دارید. گلوی شما به شدت درد می کند. تنفس شما به شدت سخت می شود. سینوزیت عفونت سینوس ها و مجاری بینی است که می تواند با بروز علایم زیر همراه باشد: تب گلو درد درد صورت سرفه کردن سردردهای بد احساس پری در گوش از دست دادن چشایی و بویایی گاهی اوقات، ممکن است باعث بوی بد دهان شود. سینوزیت زمانی ایجاد می شود که سرماخوردگی معمولی ادامه یابد و سینوس های شما را مسدود کند. سینوس های مسدود شده باکتری ها یا ویروس ها را در مخاط بینی به دام می اندازند. این باعث عفونت و التهاب سینوس می شود. سینوزیت حاد می تواند تا دوازده هفته طول بکشد، اما معمولا قابل درمان است. پزشک ممکن است مسکن‌های بدون نسخه، ضداحتقان‌ها و احتمالا آنتی‌بیوتیک‌ها را پیشنهاد کند. استنشاق بخار نیز می تواند باعث تسکین شود. برای انجام این کار، آب جوش را در یک کاسه یا تابه بریزید، سپس با یک حوله روی سر خود خم شوید و بخار آن را استنشاق کنید. دوش آب گرم و اسپری های بینی نمکی نیز ممکن است کمک کننده باشد. اگر علایم سینوزیت دارید یا اگر علایم سرماخوردگی شما بیش از روز ادامه داشت، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر سینوزیت درمان نشود، ممکن است عوارض جدی ایجاد شود، اگرچه این امر نادر است. گاهی اوقات افراد مبتلا به سرماخوردگی ممکن است به گلودرد استرپتوکوکی نیز مبتلا شوند. گلودرد استرپتوکوکی در کودکان تا ساله بیشتر شایع است، اما بزرگسالان نیز ممکن است به استرپتوکوک مبتلا شوند. گلودرد استرپتوکوکی توسط باکتری های استرپتوکوک ایجاد می شود. شما می توانید آن را از لمس یک فرد یا سطح آلوده، تنفس ذرات معلق در هوا که هنگام سرفه یا عطسه یک فرد منتشر می شود، یا به اشتراک گذاشتن وسایل با فرد مبتلا به آن مبتلا شوید. علایم گلودرد استرپتوکوکی عبارتند از: تب راش سردرد فرسودگی درد گلو مشکل در بلع نقاط کوچک قرمز روی سقف دهان غدد لنفاوی حساس و متورم در گردن لوزه های متورم و قرمز (گاهی با لکه های سفید یا چرک) معده درد یا استفراغ (در کودکان خردسال شایع تر است) گلودرد استرپتوکوکی معمولا با ترکیبی از آنتی بیوتیک ها و داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن و ایبوپروفن درمان می شود. اکثر افراد در عرض ساعت پس از شروع آنتی بیوتیک احساس بهتری پیدا می کنند. مهم است که کل دوره آنتی بیوتیک را مصرف کنید حتی اگر احساس بهتری دارید. قطع مصرف آنتی بیوتیک در اواسط دوره ممکن است منجر به عود علایم یا حتی عوارض جدی مانند بیماری کلیوی یا تب روماتیسمی شود. این عارضه تحریک غشاهای مخاطی برونش ها در ریه ها است. علایم برونشیت عبارتند از: لرز خستگی تب خفیف تنگی قفسه سینه سرفه (اغلب همراه با مخاط) اغلب، درمان های ساده تنها چیزی است که برای درمان این عارضه لازم است. درمان آن می تواند شامل مراحل زیر باشد: استراحت مناسب داشته باشید به مقدار زیاد مایعات بنوشید. از یک مرطوب کننده استفاده کنید. از داروهای مسکن بدون نسخه استفاده کنید. با این حال، در صورت داشتن سرفه هایی که موارد زیر را دارید، باید با پزشک خود تماس بگیرید: خواب شما را قطع می کند. بیش از سه هفته طول می کشد. همراه با خس خس سینه یا مشکل در تنفس است. همراه با تب بیشتر از . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) بیماری های جدی تری مانند ذات الریه می تواند از برونشیت مزمن درمان نشده ایجاد شود. ذات الریه می تواند به ویژه برای افراد در گروه های پرخطر خطرناک و گاهی کشنده باشد. این گروه ها شامل کودکان خردسال، سالمندان و افرادی با شرایط موجود می باشد. بنابراین، افراد این گروه ها باید در اولین نشانه های علایم ذات الریه به پزشک خود مراجعه کنند. با ذات الریه، ریه ها ملتهب می شوند. این باعث علایمی مانند سرفه، تب و لرزش می شود. در صورت داشتن هر یک از علایم ذات الریه زیر فورا به دنبال درمان پزشکی باشید: تنگی نفس لرز شدید یا عرق کردن دردهای شدید قفسه سینه درد شدید هنگام نفس عمیق کشیدن سرفه شدید همراه با مقادیر زیادی مخاط رنگی تب مداوم بیشتر از درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) پنومونی معمولا به درمان با آنتی بیوتیک ها و درمان حمایتی بسیار پاسخ می دهد. با این حال، افراد سیگاری، افراد مسن و افرادی که مشکلات قلبی یا ریوی دارند، به ویژه در معرض عوارض ناشی از ذات الریه هستند. این گروه ها باید علایم سرماخوردگی خود را از نزدیک تحت نظر داشته باشند و در اولین نشانه ذات الریه به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. برونشیولیت یک بیماری التهابی برونشیول ها (کوچکترین راه های هوایی در ریه ها) است. این یک عفونت شایع و گاهی شدید است که معمولا توسط ویروس سنسیشیال تنفسی ( RSV ) ایجاد می شود. برونشیولیت معمولا کودکان کمتر از سال را تحت ت ثیر قرار می دهد. در چند روز اول علایم آن شبیه سرماخوردگی است و شامل آبریزش یا گرفتگی بینی و گاهی تب می شود. پس از آن، خس خس سینه، ضربان قلب سریع، یا تنفس دشوار ممکن است رخ دهد. در نوزادان سالم، این وضعیت معمولا نیازی به درمان ندارد و در عرض یک تا دو هفته از بین می‌رود. برونشیولیت ممکن است در نوزادان نارس یا مبتلایان به سایر شرایط پزشکی به مراقبت پزشکی نیاز داشته باشد. همه والدین در صورتی که فرزندشان هر یک از علایم زیر را داشت باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشند: خس خس با صدای بلند نیاز به نشستن برای نفس کشیدن پوست آبی به خصوص اطراف لب ها و ناخن ها مشکل در خوردن یا نوشیدن به دلیل تلاش برای تنفس تنفس بسیار سریع و کم عمق (بیش از تنفس در دقیقه) کروپ عارضه ای است که بیشتر در کودکان خردسال دیده می شود. مشخصه آن سرفه شدیدی است که صدایی شبیه به پارس فوک دارد. علایم دیگر آن شامل تب و صدای خشن است. کروپ اغلب با مسکن‌های بدون نسخه قابل درمان است، اما اگر کودک شما علایم کروپ را نشان داد، همچنان باید با پزشک اطفال صحبت کنید. اگر کودک شما هر یک از علایم زیر را داشت، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: مشکل در بلع مشکل در تنفس آب دهان بیش از حد تحریک پذیری شدید پوست آبی یا خاکستری اطراف بینی، دهان یا ناخن ها هنگام استنشاق صداهای تنفسی بلند و با صدای بلند تب . درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) یا بالاتر خواب اغلب تحت ت ثیر سرماخوردگی قرار می گیرد. علایمی مانند آبریزش بینی، احتقان بینی و سرفه می توانند تنفس را سخت کنند. این می تواند شما را از خواب کافی برای عملکرد صحیح در طول روز باز دارد. تعدادی از داروهای سرماخوردگی بدون نسخه ممکن است به تسکین علایم کمک کنند. این همچنین می تواند به شما کمک کند تا استراحتی را که برای بهبودی کامل نیاز دارید به دست آورید. از پزشک خود برای انتخاب نوع مناسب برای نیازهای خود کمک بخواهید. در صورت سرماخوردگی، فعالیت بدنی نیز می تواند دشوار باشد. ورزش شدید می تواند به ویژه چالش برانگیز باشد زیرا احتقان بینی تنفس را دشوار می کند. به ورزش های ملایم مانند پیاده روی پایبند باشید تا بتوانید بدون اعمال فشار بیش از حد فعال بمانید. به علایم سرماخوردگی خود بسیار توجه کنید، به خصوص اگر جزء گروه پرخطر هستید. اگر علایم شما بیش از حد معمول طول کشید یا اگر علایم جدید و غیرعادی تری داشتید با پزشک خود تماس بگیرید. تشخیص زودهنگام برای مدیریت عوارض احتمالی بسیار مهم است. منبع: این وبسایت : www . healthline . com / health / common - cold - complications

می تواند یک یا هر دو چشم را درگیر کند. این وضعیت زمانی اتفاق می افتد که تغییرات در عدسی چشم باعث می شود شفافیت چشم کم شود. این منجر به دید ابری یا مه آلود می شود. آب مروارید بیشتر افراد سالمند را درگیر می کند (آب مروارید مرتبط با سن) ، اما برخی از نوزادان با آب مروارید متولد می شوند. آب مروارید در نوزادان و کودکان نادر است. در بریتانیا از هر نوزاد تا نوزاد با آب مروارید متولد می شوند. آب مروارید دوران کودکی اغلب به عنوان زیر شناخته می شود: آب مروارید هنگام تولد نوزاد یا کمی پس از آن وجود دارد. آب مروارید در نوزادان یا کودکان بزرگتر تشخیص داده می شود. در کودکان، آب مروارید می تواند یک یا هر دو چشم را درگیر کند. لکه‌های ابری در لنز گاهی اوقات بزرگ‌تر و بیشتر می‌شوند و در نتیجه بینایی کودک به طور فزاینده‌ای تحت ت ثیر قرار می‌گیرد. علاوه بر ضعف بینایی، آب مروارید همچنین می تواند باعث "لرزش چشم" و انحراف چشم شود که در آن چشم ها به جهات مختلف اشاره می کنند. هنگامی که کودک شما بسیار کم سن است، تشخیص علایم آب مروارید دشوار است. اما چشم‌های کودک شما در معاینه‌ی غربالگری فیزیکی نوزاد در عرض ساعت پس از تولد و دوباره در تا هفتگی به طور معمول معاینه می‌شوند. اگر در معاینه نوزاد مشکوک به آب مروارید مادرزادی باشد، چشم پزشک متخصص ظرف هفته پس از معاینه اولیه، نوزاد شما را معاینه می کند. اگر در معاینه تا هفتگی مشکوک به آب مروارید مادرزادی باشد، چشم پزشک متخصص نوزاد شما را تا هفتگی معاینه می کند. گاهی اوقات پس از انجام این آزمایشات غربالگری، آب مروارید در کودکان ایجاد می شود. علایم آب مروارید دوران کودکی، عبارتند از: حرکات سریع و کنترل نشده چشم یا "لرزش" چشم معروف به نیستاگموس چشم‌هایی که به جهات مختلف اشاره می‌کنند که به عنوان انحراف چشم شناخته می‌شود. دید ضعیف ممکن است متوجه شوید که کودک شما در تشخیص و دنبال کردن اشیا یا افراد با چشم مشکل دارد. مردمک سفید یا خاکستری همچنین می تواند نشانه ای از بیماری های جدی دیگر مانند رتینوبلاستوما باشد و باید فورا توسط پزشک معاینه شود. دلایل مختلفی وجود دارد که چرا یک کودک ممکن است با آب مروارید به دنیا بیاید یا در حالی که هنوز کم سن است به آن مبتلا شود. اما در بسیاری از موارد نمی توان علت دقیق آن را تعیین کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آب مروارید از بدو تولد (آب مروارید مادرزادی) گاهی اوقات به دلیل انتقال یک ژن معیوب از والدین به کودک ایجاد می شود. تخمین زده می شود که در حدود مورد از هر مورد این بیماری، سابقه خانوادگی آب مروارید مادرزادی وجود دارد. تحقیقات اخیر نشان می دهد که علل ژنتیکی مسیول اکثر آب مرواریدهای مادرزادی دو طرفه در بریتانیا است. آب مروارید همچنین می تواند با شرایط ناشی از ناهنجاری های کروموزومی مانند سندرم داون همراه باشد. کروموزوم ها قسمت هایی از سلول های بدن هستند که ژن ها را حمل می کنند. آب مروارید مادرزادی نیز می تواند ناشی از عفونت هایی باشد که در دوران بارداری توسط مادر گرفتار شده است. عفونت های اصلی مرتبط با افزایش خطر آب مروارید مادرزادی عبارتند از: ویروس هرپس سیمپلکس ویروسی که اغلب باعث تبخال می شود. آبله مرغان یک بیماری خفیف اما بسیار عفونی ناشی از ویروس واریسلا زوستر سیتومگالوویروس - ( CMV ) یک ویروس رایج که می تواند علایمی شبیه آنفولانزا ایجاد کند. توکسوپلاسموز یک عفونت انگلی که با مصرف غذا، آب یا خاک آلوده به مدفوع گربه آلوده ایجاد می شود. سرخجه (سرخک آلمانی) یک عفونت ویروسی که می تواند باعث ایجاد دانه پوستی خالدار قرمز - صورتی شود. آب مرواریدهایی که پس از تولد در کودکان ایجاد می شوند به عنوان آب مروارید اکتسابی، نوزادی یا نوجوانی شناخته می شوند. علل این نوع آب مروارید می تواند شامل موارد زیر باشد: ضربه چشم در نتیجه آسیب به چشم یا جراحی چشم دیابت یک بیماری مادام العمر که باعث می شود سطح قند خون فرد خیلی بالا برود. گالاکتوزمی جایی که قند گالاکتوز (که عمدتا از لاکتوز، قند موجود در شیر می آید) توسط بدن نمی تواند تجزیه شود. توکسوکاریازیس یک عفونت انگلی نادر که گاهی اوقات می تواند چشم ها را آلوده کند و از حیوانات به انسان از طریق مدفوع آلوده آنها سرایت کند. اما بیشتر این مشکلات یا نادر هستند یا معمولا باعث ایجاد آب مروارید در کودکان نمی شوند. معمولا نمی توان از آب مروارید، به ویژه آنهایی که ارثی هستند (در خانواده) پیشگیری کرد. اما پیروی از توصیه های ماما یا پزشک عمومی برای جلوگیری از عفونت در دوران بارداری (از جمله اطمینان از به روز بودن واکسیناسیون قبل از بارداری) ممکن است احتمال تولد فرزندتان با آب مروارید را کاهش دهد. اگر قبلا نوزادی با آب مروارید دوران کودکی داشته اید و قصد بارداری دیگری را دارید، ممکن است بخواهید با پزشک عمومی در مورد اینکه آیا مشاوره ژنتیکی مناسب است یا خیر صحبت کنید. مشاوره ژنتیک می تواند به زوج هایی که ممکن است در خطر انتقال یک بیماری ارثی به فرزندشان باشند کمک کند. مهم است که آب مروارید در کودک شما در اسرع وقت تشخیص داده شود. درمان زودهنگام می تواند به طور قابل توجهی خطر مشکلات بینایی طولانی مدت را کاهش دهد. تشخیص سریع آب مروارید در کودکان بسیار مهم است زیرا درمان زودهنگام می تواند خطر مشکلات بینایی طولانی مدت را کاهش دهد. علایم آب مروارید در دوران کودکی بسته به میزان کدر بودن عدسی، محل کدر شدن عدسی و اینکه یا هر دو چشم تحت ت ثیر قرار گرفته باشند، می تواند متفاوت باشد. به همه والدین پیشنهاد می‌شود که نوزادشان را در عرض ساعت پس از تولد و دوباره زمانی که نوزادشان تا هفته دارد، معاینه فیزیکی انجام دهند. آب مروارید دوران کودکی از جمله شرایطی است که در معاینه فیزیکی نوزاد مورد بررسی قرار می گیرد. چشم های کودک شما با نگاه کردن به ظاهر کلی و نحوه حرکت آنها بررسی می شود. اگر چشم کودک شما کدر به نظر می رسد، می تواند نشانه ای از ابتلای او به آب مروارید باشد. معاینه چشم توسط متخصص، برای جستجوی "رفلکس قرمز" با استفاده از نور روشن است. رفلکس قرمز بازتابی از پشت چشم است که شبیه به افکت قرمزی چشم است. اگر هیچ رفلکس قرمز یا ضعیفی مشاهده نشد، ممکن است به این معنی باشد که لنز کدر شده است. اگرچه آب مروارید می تواند از بدو تولد وجود داشته باشد (مادرزادی) ، اما گاهی اوقات تا زمانی که کودک بزرگتر نشده است، ایجاد نمی شود. اگر در هر مرحله در مورد بینایی فرزندتان نگرانی دارید، به پزشک عمومی یا پزشک متخصص مراجعه کنید. همچنین باید مطمین شوید که فرزندتان آزمایش‌های معمول چشمی برای بررسی مشکلات بینایی او انجام می‌دهد. همه کودکان زیر سال حق دارند از تست های بینایی رایگان استفاده کنند که باید هر سال یکبار انجام دهند. جراحی آب مروارید معمولا بسیار موفقیت آمیز است، اما برخی از کودکان ممکن است عوارضی را تجربه کنند و نیاز به درمان بیشتری داشته باشند. حتی اگر آب مروارید کودک در طی جراحی با موفقیت برداشته شود، بینایی او ممکن است تحت ت ثیر سایر بیماری های چشمی قرار گیرد. به عنوان مثال، تنبلی چشم ممکن است رخ دهد اگر بینایی در یک چشم ضعیف‌تر باشد. مغز سیگنال‌های بینایی را که از چشم ضعیف‌تر می‌آید را نادیده می‌گیرد، که منجر به عدم رشد مناسب بینایی در چشم آسیب‌دیده می‌شود. تنبلی چشم به درمان بیشتری نیاز دارد، معمولا از یک چسب بر روی چشم قوی تر استفاده می شود، اگرچه ممکن است همیشه درمان کامل مشکل امکان پذیر نباشد. دید ابری اگر در حین جراحی آب مروارید در کودک شما لنز مصنوعی نصب شده باشد، خطر اصلی وضعیتی به نام کدورت کپسول خلفی ( PCO ) است. کدورت کپسول خلفی زمانی است که بخشی از کپسول لنز ("جیب" که لنز در آن قرار دارد) ضخیم می شود و باعث ایجاد دید ابری می شود. کدورت کپسول خلفی بازگشت آب مروارید نیست، بلکه در اثر رشد سلول ها روی عدسی مصنوعی ایجاد می شود. PCO بعد از عمل جراحی آب مروارید که در آن لنز مصنوعی کاشته می شود رایج است و معمولا در عرض تا ماه پس از عمل ایجاد می شود. اگر فرزند شما به PCO مبتلا شود، ممکن است برای اصلاح آن به عمل دیگری نیاز داشته باشد. جراحی لیزر چشم، که در آن پرتوهای انرژی بخشی از چشم را قطع می کند، ممکن است استفاده شود. در طول این عمل، قسمت کدر کپسول لنز برداشته می‌شود و به اندازه کافی باقی مانده است تا لنز مصنوعی را در جای خود نگه دارید. این روش فقط باید حدود دقیقه طول بکشد و بینایی باید بلافاصله یا در عرض چند روز بهبود یابد. از آنجایی که هیچ برش یا بخیه جراحی لازم نیست، کودک شما معمولا می تواند بلافاصله به فعالیت های عادی خود بازگردد. سایر عوارضی که ممکن است بعد از عمل برداشتن آب مروارید دوران کودکی رخ دهد عبارتند از: گلوکوم جایی است که بینایی تحت تاثیر افزایش فشار داخل چشم قرار می گیرد. بدون درمان موفقیت آمیز، گلوکوم می تواند آسیب جبران ناپذیری به ساختارهای کلیدی چشم و نابینایی وارد کند. این یک خطر مادام العمر برای کودکانی است که جراحی آب مروارید انجام می دهند، بنابراین این کودکان تا پایان عمر حداقل یک بار در سال به اندازه گیری فشار چشم توسط چشم پزشک نیاز دارند. این وضعیت می تواند شامل تبدیل شدن مردمک به شکل بیضی باشد. ناهنجاری های مردمک شایع است و معمولا بینایی را تحت ت ثیر قرار نمی دهد. جداشدگی شبکیه جایی است که بینایی تحت ت ثیر شبکیه (لایه سلول های حساس به نور که پشت چشم را پوشانده است) از دیواره داخلی چشم جدا می شود. این جایی است که مایع بین لایه‌های شبکیه جمع می‌شود و گاهی اوقات بینایی را تحت ت ثیر قرار می‌دهد. عفونت می تواند شامل اندوفتالمیت، یک عفونت باکتریایی نادر باشد. در بسیاری از موارد، برای درمان این مشکلات در صورت بروز، نیاز به دارو یا جراحی بیشتر خواهد بود. اگرچه برخی از عوارض احتمالی جراحی آب مروارید می تواند بینایی کودک شما را تحت تاثیر قرار دهد، اما اغلب می توان آنها را با دارو یا جراحی بیشتر درمان کرد. این وبسایت : www . nhs . uk / conditions / childhood - cataracts /

آنها معتقدند مردان جوانی که از استفاده می کنند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای عوارض جانبی روانشناختی باشند محققان در بوستون دریافتند که گزارش این عوارض جانبی منفی دارویی در مردان سال به بالا پس از سال به طور قابل توجهی افزایش یافته است یک مطالعه جدید نشان می دهد مردان جوان با استفاده از داروی ریزش مو فیناستراید که با نام تجاری فروخته می شود، بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی، اضطراب و افکار خودکشی قرار دارند دکتر برایان نوروزی، متخصص ارولوژی در بیمارستان سنت جوزف در اورنج کانتی، کالیفرنیا، در این مورد می گوید: فیناستراید تقریبا تا زمانی که در بازار بوده یک داروی بحث برانگیز محسوب می شود. سازمان غذا و دارو این دارو را در سال ت یید کرد وی گفت: در ابتدا، اثرات بالقوه آن بر نعوظ باعث ترس زیادی در بیماران شد. با این حال، فیناستراید می تواند یک درمان موثر برای برخی از مردان مسن با باشد این وضعیت منجر به مشکلات ادراری در مردان می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با توجه به اثربخشی فیناستراید در کوچک شدن پروستات، مردان باید از عوارض جانبی احتمالی آن آگاه باشند خطرات استفاده از این دارو بیشتر از مزایای آن است. مصرف این دارو، یک تصمیم شخصی است زیرا فیناستراید به طور بالقوه باعث و از بین رفتن میل جنسی می شود. مردانی که می خواهند فیناستراید را برای امتحان کنند باید خطرات آن را در نظر بگیرند. به ویژه مردان جوان که به نظر می رسد بیشتر در معرض خطر عوارض جانبی منفی هستند ارایه دهندگان این دارو باید در مورد احتمال بروز عوارض جانبی جنسی، جسمی و روانی در طول درمان به بیماران خود مشاوره دهند برخی از بیماران پس از قطع مصرف این دارو همچنان این علایم را تجربه می کنند، اگرچه پزشکان از علت بروز آن اطمینان ندارند اگر مردان جوان ترجیح می دهند از این دارو برای ریزش مو استفاده کنند، در صورت مشاهده هرگونه عارضه جانبی، به ویژه افکار خودکشی، باید با پزشک خود تماس بگیرند وقتی بیمار برای درمان آلوپسی، مصرف فیناستراید را شروع می کند، پزشک معالج وی باید به طور دوره ای افسردگی، اضطراب و افکار بیمار را کنترل کنند شلی گری، فارم دی، استاد دانشکده داروسازی دانشگاه واشنگتن، در این مورد می گوید: توجه به این نکته مهم است که مطالعات مشاهده ای، مانند این، نمی تواند ثابت کند که فیناستراید باعث این عوارض جانبی می شود اگرچه محققان پیوندی قوی بین این دارو و خودکشی و علایم روانشناختی یافتند، اما چندین توضیح ممکن برای نتایج این تحقیقات وجود دارد مردان مبتلا به ریزش مو که به آن آلوپسی نیز می گویند، ممکن است عوامل یا مشکلات سلامتی دیگری داشته باشند که خطر خودکشی، یا اضطراب آنها را افزایش می دهد از طرفی هم شاید، افزایش توجه رسانه ها به عوارض جانبی احتمالی این دارو همچنین ممکن است منجر به گزارش علایم بیشتر مردان شود درک کامل ارتباط بین دارو و علایمی که مردان جوانتر تجربه می کنند، نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. فیناستراید، برای درمان، تاییده شده است. بعدا استفاده از آن برای درمان ریزش مو با الگوی مردانه گسترش یافت در مطالعه جدید، محققان گزارش خودکشی و تقریبا گزارش سایر علایم روانشناختی را در بین مردان مصرف کننده فیناستراید شناسایی کردند بیشتر این موارد در مردان ساله یا کمتر و در افرادی که برای ریزش مو از فیناستراید استفاده می کردند اتفاق افتاد. در مردان مسنی که از دارو برای بزرگ شدن پروستات استفاده می کنند، هیچ ارتباط قوی بین عوارض آن و دارو مشاهده نشده است قرص خوراکی فیناستراید برای درمان بزرگ شدن پروستات (هیپرپلازی خوش خیم پروستات) و ریزش مو با الگوی مردانه تجویز می شود. قرص خوراکی فیناستراید به عنوان داروهای تجاری با نام تجاری و در دسترس است. شرایطی که فیناستراید برای درمان استفاده می شود به نوع داروی مصرفی بستگی دارد مصرف فیناستراید در زنان و کودکان فیناستراید با کاهش میزان هورمون دی هیدروتستوسترون در بدن شما کار می کند به طور معمول باعث بزرگتر شدن پروستات می شود. کاهش به بیمار کمک می کند تا پروستات بزرگتر نشود. همچنین منجر به افزایش رشد مو و در سر می شود. رشد مو در سایر قسمت های بدن تحت ت ثیر قرار نمی گیرد قرص خوراکی فیناستراید خواب آلودگی ایجاد نمی کند، اما می تواند منجر به بروز عوارض جانبی دیگری شود. عوارض جانبی شایع تر عوارض جانبی شایعتری که می تواند با فیناستراید رخ دهد شامل موارد زیر است بثورات پوستی کاهش میل جنسی مشکل در نعوظ یا حفظ آن افزایش اندازه و حساسیت پستان اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا دو هفته از بین برود. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید فیناستراید ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. این می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید این دارو با چندین هشدار همراه است فیناستراید می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند، علایمی مانند کندوها مشکل تنفس تورم گلو یا زبان اگر تا به حال نسبت به آن واکنش آلرژیک داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. فیناستراید ممکن است از طریق پوست منتقل شود. زنان باردار و زنانی که قصد دارند در آینده نزدیک باردار شوند نباید از پس این دارو مصرف کنند چون می تواند منجر به بروز نقایص مادرزادی شود. این دارو متعلق به دسته داروهایی است که می تواند خطر رشد سریعتر یا نامنظم سرطان پروستات را کاهش دهد. فیناستراید می تواند باعث کاهش سطح آنتی ژن اختصاصی پروستات ( شود. افزایش سطح این آنتی ژن با سرطان پروستات ارتباط دارد. اگر سطح در هنگام مصرف این دارو افزایش یابد، ممکن است نشانه باشد. دوز، فرم و تعداد دفعات مصرف این دارو فقط با نظر پزشک و با شرایط زیر تجویز می شود سن شرایط تحت درمان واکنش بدن به اولین دوز مصرفی وضعیت و سایر شرایط پزشکی بیمار مقدار مصرف ریزش مو با الگوی مردانه هایپرپلازی خوش خیم پروستات ( BPH ) بزرگ شدن پروستات است و هنگامی رخ می دهد که سلول های غده پروستات شروع به تکثیر کنند. این سلولهای اضافی باعث التهاب غده پروستات می شوند که مجرای ادرار را فشرده و جریان ادرار را محدود می کند. BPH همان نیست و خطر ابتلا به سرطان را افزایش نمی دهد. با این وجود، می تواند علایمی را ایجاد کند که بر کیفیت زندگی مرد ت ثیر بگذارد. BPH در مردان مسن تر از سال شایع است. پروستات، یک غده عضلانی کوچک در است. مجرای ادرار را احاطه کرده و بیشتر مایعات را در مایع منی ایجاد می کند. عملکرد عضلانی پروستات در انتقال مایع منی از طریق آلت تناسلی در اوج رابطه جنسی کمک می کند. در بسیاری از مردان، پروستات بزرگ می شود. بعضی اوقات منجر به علایم و به مرور زمان عوارض دیگری می شود. با این حال، گزینه های درمانی برای هر یک از این شرایط وجود دارد. اندازه پروستات لزوما شدت علایم این وضعیت را تعیین نمی کند. برخی از مردان که فقط پروستات کمی بزرگ شده دارند می توانند علایم قابل توجهی داشته باشند، در حالی که سایر مردان با پروستات بسیار بزرگ شده فقط می توانند علایم جزیی ادراری را تجربه کنند. در برخی از مردان، علایم در نهایت تثبیت می شود و حتی ممکن است با گذشت زمان بهبود یابد. چندین روش درمانی موثر از جمله داروها، روشهای حداقل تهاجمی و جراحی برای بزرگ شدن غده پروستات وجود دارد، برای انتخاب بهترین گزینه، پزشک علایم، اندازه پروستات، سایر شرایط سلامتی و ترجیحات بیمار را در نظر خواهد گرفت. برای کمک به کنترل علایم پروستات بزرگ شده، سعی کنید: چاقی با بزرگ شدن پروستات همراه است. این عمل به دوبار رد کردن معروف است. دمای سردتر می تواند باعث احتباس ادرار شود و فوریت ادرار را افزایش می دهد. عدم تحرک به احتباس ادرار کمک می کند. حتی مقدار کمی ورزش می تواند به کاهش مشکلات ادراری ناشی از بزرگ شدن پروستات کمک کند. این داروها عضلات اطراف مجرای ادرار را کنترل می کنند که جریان ادرار را کنترل می کند و باعث دفع ادرار سخت تر می شود. یک یا دو ساعت قبل از خواب چیزی بنوشید. آنها می توانند تولید ادرار را افزایش داده، مثانه را تحریک کرده و علایم را بدتر کنند. منابع:

. این دارو برای درمان انواع مختلف آرتروز، درد کوتاه مدت و گرفتگی های قاعدگی کاربرد دارد. دارو سلکسیب دارای هشدارهای جعبه سیاه است. این جدی ترین هشدارها از سوی سازمان غذا و دارو است. یک جعبه سیاه در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد به پزشکان و بیماران هشدار می دهد. دارو سلکسیب یک است. تمام ها می توانند خطر حمله قلبی، نارسایی قلبی یا سکته مغزی را افزایش دهند. این خطر با استفاده بیشتر داروهای افزایش می یابد. در صورت استفاده از دوزهای بالا، این میزان نیز افزایش می یابد. اگر فاکتورهای خطر ابتلا به مانند فشار خون بالا را داشته باشید، ممکن است خطر شما بیشتر باشد. اگر بیماری قلبی دارید قبل از مصرف سلکسیب با پزشک خود مشورت کنید. در صورت داشتن پیوند عروق کرونر یا جراحی قلب برای بهبود جریان خون در قلب، سلکسیب را مصرف نکنید. اگر سلکسیب را برای درمان درد قبل یا بعد از جراحی استفاده کنید، خطر حمله قلبی یا سکته مغزی شما افزایش می یابد. اگر خونریزی معده فعلی یا سابقه زخم معده دارید از سلکسیب استفاده نکنید. مصرف سلکسیب خطر خونریزی معده، زخم یا سوراخ های کوچک مخاط معده یا روده را افزایش می دهد که می تواند کشنده باشد. این موارد ممکن است در هر زمان و بدون علایم هشدار دهنده رخ دهد. اگر سال یا بیشتر دارید، بیشتر در معرض خطر این مشکلات هستید، در مورد مصرف این دارو احتیاط کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو ممکن است باعث ایجاد شود یا فشار خون بالا را بدتر کند. اگر فشار خون دارید این دارو را با احتیاط مصرف کنید. فشار خون خود را قبل و هنگام مصرف این دارو بررسی کنید. در صورت آسم دارو سلکسیب را با احتیاط مصرف کنید. ممکن است باعث تنگی مجاری تنفسی و مرگ شود. اگر هنگام مصرف این دارو آسم شما تشدید شد، فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار بگیرید. این دارو با تجویز پزشک برای درمان موارد زیر استفاده می شود درد کوتاه مدت روماتیسم مفصلی اسپوندیلیت آنکیلوزان گرفتگی های قاعدگی این دارو متعلق به دسته ای از داروها به نام داروهای ضد التهاب غیراستروییدی است. یک کلاس داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. ها آنزیمی به نام سیکلوکسیژناز را مسدود می کنند. در بدن شما برای تولید مواد شیمیایی که باعث درد و می شوند، کار می کند. با انسداد، های مشابه این دارو از ایجاد این مواد شیمیایی جلوگیری می کنند. این به نوبه خود باعث کاهش درد و التهاب می شود. کپسول خوراکی سلکسیب خواب آلودگی ایجاد نمی کند، اما می تواند خطر بروز عوارض جانبی دیگری را به همراه داشته باشد. عوارض داروی سلکسیب شایعتری که می تواند با کپسول خوراکی سلکسیب رخ دهد شامل موارد زیر است گاز دل درد یبوست اسهال سردرد استفراغ حالت تهوع سوزش سردل عفونت دستگاه تنفسی اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما زندگی را تهدید می کند یا فکر می کنید یک فوریت پزشکی دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد حملات آسم فشار خون بالا تورم صورت یا گلو افزایش غیرمعمول وزن خونریزی و و روده درد قفسه سینه یا حمله قلبی سرگیجه ناگهانی یا مشکل در راه رفتن ضعف ناگهانی در یک قسمت یا طرف بدن سردرد بسیار شدید که دلیل دیگری ندارد. ادم یا تورم در بازوها و پاها، دست ها و پاها مشکلات کبدی علایم ممکن است زردی پوست یا سفیدی چشم شما باشد. سلکسیب ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. کپسول خوراکی سلکسیب ممکن است با سایر داروها، گیاهان یا ویتامین هایی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. به همین دلیل پزشک شما باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. اگر کنجکاو هستید که چگونه این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید تداخل کند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث تداخل با سلکسیب شوند، عبارتند از: ترکیب و سلکسیب خطر خونریزی را افزایش می دهد. سلکسیب ممکن است سطح لیتیوم را در بدن افزایش دهد. علایم سمیت لیتیوم شامل اختلال گفتار و لرزش است. سلکسیب ممکن است اثرات کاهش دهنده فشار خون برخی از داروهای فشار خون را کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از ادرار آور داروی پیوند انسداد گیرنده های آنژیوتانسین مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنتی تانسین ترکیب سیکلوسپورین و سلکسیب خطر آسیب کلیه را افزایش می دهد. مصرف سلکسیب با داروهای خاصی که برای درمان سرطان استفاده می شود خطر عوارض جانبی آن داروها را افزایش می دهد. این عوارض جانبی شامل آسیب کلیه و کاهش سلول هایی است که به شما در مبارزه با عفونت کمک می کنند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از متوترکسات پمترکس سلکسیب یک داروی ضد التهاب غیراستروییدی است. ترکیب آن با سایر ها خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. نمونه هایی از سایر ها عبارتند از ایبوپروفن ترکیب سلکسیب با کورتون مانند پردنیزون خطر خونریزی معده را افزایش می دهد. اگر سلکسیب را با دیگوکسین مصرف کنید، ممکن است سطح دیگوکسین در بدن افزایش یابد. اگر این داروها را با هم مصرف کنید، پزشک ممکن است سطح دیگوکسین شما را کنترل کند. این دارو با چندین هشدار همراه است. مصرف سلکسیب ممکن است منجر به بروز حساسیت شود و یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. ترکیب الکل با سلکسیب خطر خونریزی معده را افزایش می دهد. اگر سابقه بیماری قلبی دارید یا در معرض خطر بیماری قلبی هستید، نباید سلکسیب مصرف کنید. برای افراد مبتلا به بیماری قلبی، استفاده از این دارو می تواند خطر لخته شدن خون، حمله قلبی و سکته را افزایش دهد. اگر سابقه خونریزی معده یا زخم دارید، بیشتر در معرض زخم یا خونریزی دیگری هستید که ممکن است کشنده باشد. اگر به داروهای حاوی سولفونامید حساسیت دارید، نباید این دارو را مصرف کنید. این دارو حاوی سولفونامید است. ممکن است واکنش های پوستی جدی را ایجاد کند. هرگونه بثورات پوستی را فورا به پزشک خود اطلاع دهید. برای زنان باردار، این دارو بستگی به فاصله زنان در بارداری در یکی از دو دسته بارداری دارد. برای هفته اول بارداری، این یک داروی بارداری رده است. این دسته به معنی دو چیز است. تحقیقات انجام شده روی حیوانات، اثرات نامطلوبی را برای مادر در هنگام مصرف دارو را نشان می دهد و یا هنوز مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا اطمینان حاصل شود که این دارو چه تاثیری بر جنین دارد. بعد از هفته بارداری، این دارو از داروهای بارداری رده است. برای این دسته مطالعات نشان می دهد که خطر مصرف عوارض جانبی برای مادر در هنگام مصرف دارو وجود دارد و یا اینکه مزایای مصرف دارو در دوران بارداری ممکن است بیشتر از خطرات احتمالی در موارد خاص باشد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. این دارو باید در دوران بارداری فقط در صورت استفاده از مزایای بالقوه خطر احتمالی برای جنین استفاده شود. اگر هنگام مصرف این دارو باردار شدید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو از طریق شیر مادر منتقل می شود. شما و پزشک باید تصمیم بگیرید که این دارو را مصرف می کنید یا نکنید. این دارو در تعداد کمی از افراد بالای سال مورد مطالعه قرار گرفته است. اگر سال یا بیشتر دارید، ممکن است خطر ابتلا به مشکلات معده و را داشته باشید که در صورت مصرف این دارو منجر به بروز عوارض کشنده شود. این دارو در افراد زیر سال مورد مطالعه قرار نگرفته است. دوز، فرم و تعداد دفعات مصرف شما با نظر پزشک به موارد زیر بستگی دارد سن شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی واکنش بدن به اولین دوز درمان ابتلا به بیماری کبد ممکن است توانایی بدن در پاک سازی این دارو را از بدن کاهش دهد که می تواند منجر به عوارض جانبی بیشتری شود. اگر بیماری کبدی متوسطی دارید، دوز روزانه سلکسیب ممکن است به نصف کاهش یابد. اگر بیماری کبدی شدید، نباید این دارو را مصرف کنید. بسته به شرایط شما، ممکن است از کپسول خوراکی سلکسیب برای درمان کوتاه مدت یا طولانی مدت استفاده شود. اگر دارو را طبق دستور پزشک مصرف نکنید، این دارو خطراتی دارد. مصرف بیش از حد آن خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. اینکه آیا شما باید این دارو را همراه غذا مصرف کنید، به دوز مصرفی شما بستگی دارد. اگر میلی گرم سلکسیب دو بار در روز مصرف می کنید، برای جذب بهتر دارو باید آن را همراه غذا مصرف کنید. اگر دو بار در روز تا میلی گرم سلکسیب مصرف می کنید، می توانید آن را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. منبع:

خواص درمانی کافور زیاد است، به نحوی که در صنعت دارویی از این ماده استفاده های زیادی می شود. کافور، یک دارو گیاهی است و بوی بسیار قوی دارد. کافور فواید دارویی و خواص درمانی زیادی دارد. یکی از مواد اصلی در ساخت دارو Vicks VapoRub کافور است. کافور ماده جامد مومی، قابل اشتعال، سفید یا شفاف است که در چوب لور کافور، درخت بومی آسیا یافت می شود. این ماده در طب سنتی برای سنین مختلف در کشورهای آسیایی مورد استفاده قرار می گیرد. این ماده به صورت مکعب های کوچک و یک روغن اساسی است که از درخت کافور استخراج می شود. کافور، دارای خواص ضدعفونی کننده، بی هوشی، ضد التهاب، محرک، ضد روماتیسمی، ضد نورولوژیک، ضد اسپاسم و آرام بخش است. همچنین به عنوان یک ضد احتقان طبیعی تاثیر دارد که منجر به استفاده از آن در پزشکی می شود. از کافور به دلیل خواص داروییآن به عنوان یکی از مواد اصلی در بسیاری از محصولات بهداشتی استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی از خواص درمانی کافور این است که داروی خوبی برای درمان محسوب می شود. بوی شدید کافور قدرت پاکسازی سینه و خلاص شدن از گرفتگی بینی را دارد. در حقیقت، چندین داروی برای درمان عفونت سینه و گلو برای سرفه و سرماخوردگی حاوی کافور می باشند. در صورت لزوم یا قطره روغن اصلی کافور را با قاشق غذاخوری روغن بادام مخلوط کنید. این ترکیب روغن را به آرامی و برای چند دقیقه روی سینه و گلو خود بمالید. برای درمان سرفه مزمن، استنشاق بخار بسیار آن موثر است. چند قطره روغن اساسی کافور را در یک کاسه آب داغ بریزید. بخاطر تسکین درد قفسه سینه و سرفه بخار را استنشاق کنید. کافور در درمان موثر است. خاصیت ضد التهابی آن به کاهش، تورم و قرمزی پوست کمک می کند. یک فنجان روغن نارگیل اصل را در یک ظرف شیشه ای ضد هوا قرار دهید. یک قاشق چایخوری روغن کافور اضافه کرده و آن را کاملا مخلوط کنید. بعد از شستن صورت با پاک کننده، آن را خشک کنید و مقداری از روغن را روی آکنه قرار دهید. آن را به مدت دقیقه روی پوست ماساژ دهید. اجازه دهید یک شب بر روی پوست بماند. صبح روز بعد، روغن را با آب ولرم و پاک کننده بشویید. این کار را یک بار در روز انجام دهید. یکی دیگر از خواص درمانی کافور، رفع گرفتگی بینی است. در این موارد، کافور به عنوان یک ضد احتقان طبیعی عمل می کند. گرفتگی بینی مسدود شده را سریع رفع و راه تنفس را دوباره راحت و آسان می کند. کمی روغن کافور را در قاشق غذاخوری روغن خردل گرم مخلوط کنید. قبل از خواب این مخلوط را به آرامی روی سینه، پشت و گلو خود بمالید تا تنفس کشیدن آسانتر شود و خواب راحت تری داشته باشید. همچنین می توان برای مقابله با گرفتگی بینی چند بار در روز از یک کرم بدون کافور استفاده کرد. زخم های سرد یا تاول های ناشی از، کاملا شایع و بسیار مسری هستند و باعث درد و تحریک زیادی می شوند. برای درمان تبخال، کافور را امتحان کنید. به دلیل خاصیت ضد درد و ضد التهابی بودن، در تسکین موقت درد و خارش ناشی از ضایعات بی خطر و موثر است. اسانس کافور همچنین دارای یک احساس خنک کنندگی دارد که به درمان و درد زخم های سرد کمک می کند. یا قطره روغن اصلی کافور را با قاشق غذاخوری روغن نارگیل خالص ذوب شده مخلوط کنید. با استفاده از پنبه آغشته به روغن آن را روی زخم ها بمالید. این عمل را یا بار در روز تکرار کنید. یکی دیگر از خواص درمانی کافور، از بین بردن است. کافور، هنگامی که همراه با روغن نارگیل استفاده می شود، یک درمان عالی برای از بین بردن شپش سر است. روغن نارگیل باعث خفه شدن شپش می شود و کافور به دلیل خاصیت ضد انگلی به از بین بردن شپش کمک می کند. یک قاشق غذاخوری کافور خرد شده و قاشق غذاخوری روغن نارگیل را مخلوط کنید. آن را روی موهای خود بمالید و بیشتر روی پوست سر و ریشه موهایتان تمرکز کنید. با استفاده ازکلاه دوش موها را پوشانده و بگذارید یک شب روی سر بماند. روز بعد موهای خود را با شامپو بشویید. برای از بین بردن کامل شپش سر یا بار در هفته به مدت یک ماه از این راهکار درمانی استفاده کنید. کافور به دلیل خاصیت ضد التهابی بودن، درمانی بسیار موثر برای درد های عضلانی است. ماساژ ناحیه دردناک با روغن ضروری کافور به بهبود گردش خون کمک می کند و سفتی را کاهش می دهد که به نوبه خود باعث بهبود درد می شود. یا قطره روغن کافور را در تا قاشق غذاخوری روغن زیتون گرم مخلوط کنید. از آن برای ماساژ ناحیه آسیب دیده یک یا دو بار در روز استفاده کنید. اگر در هنگام ماساژ باعث تشدید درد شد، از ادامه آن صرف نظر شود و با پزشک مشورت کنید. کافور یک درمان خانگی مناسب برای از بین بردن است. این دارو به کاهش درد ترک پا کمک کرده و همچنین روند بهبودی را تسریع می کند. یک تکه کافور را در آب گرم مخلوط کنید. پاها را به مدت دقیقه در آن خیس کنید. پاها را با سنگ پا بمالید. آنها را با آب تمیز بشویید و خشک کنید. مقدار کمی Vicks VapoRub (حاوی کافور است) را روی پاشنه ها و پاهای خود بمالید. یک جفت جوراب پا کنید و بگذارید یک شب پوشیده باشد. این کار را روزانه تکرار کنید. زایده گوشتی روی پا می تواند باعث ناراحتی زیادی هنگام راه رفتن یا ایستادن شود. برای کاهش ناراحتی می توان از روغن ضروری کافور استفاده کنید. کافور، به عنوان یک ضد عفونی کننده قوی، در درمان میخچه بسیار موثر است. روغن به سرعت به داخل پوست نفوذ کرده که این عمل نیز، به بهبودی سریعتر میخچه کمک می کند. یک فنجان روغن نارگیل طبیعی را در مایکروویو گرم کنید تا ذوب شود. در یک قاشق غذاخوری روغن سقز و قاشق غذاخوری روغن کافور مخلوط کنید. آن را خوب هم بزنید و اجازه دهید محصول به دست آمده خنک شود. بعد، پاها را به مدت دقیقه در آب گرم خیس کرده و کاملا خشک کنید. این پماد خانگی را روی میخچه بمالید. روزانه یا بار تکرار کنید. اسانس کافور به عنوان یک حشره کش طبیعی و دافع عمل می کند. به دلیل بوی شدید و خواص دیگر می توان از آن برای از بین بردن یا دفع پشه ها و سایر حشرات استفاده کرد. نصف فنجان آب داغ را در یک بطری اسپری تمیز بریزید. قطره روغن طبیعی کافور به آن اضافه کنید. بطری را خوب تکان دهید تا مواد با هم مخلوط شوند این محلول را در اطراف مکان هایی که حشرات یا پشه ها می نشینند، اسپری کنید. چند قطره روغن کافور را در دیفیوزر بریزید و آن را در اتاقی که پشه وجود دارد قرار دهید. کافور برای افرادی که از رنج می برند، یا با احساس ناخوشایندی، مانند ضربان، کشش و یا تمایل غیرقابل کنترل برای حرکت دادن پاها به ویژه هنگام خواب اذیت می شوند، می تواند موثر باشد. کافور برای کاهش ناراحتی ها و دردها مفید است. خواص درمانی و ضد اسپاسم آن به تسکین التهاب و کاهش علایم سندرم پای بی قرار کمک می کند. کمی روغن کافور را در روغن زیتون گرم قرار دهید. به مدت تا دقیقه آن را روی تمام پا ماساژ دهید. این کار را روزانه قبل از خواب انجام دهید. می توان از کرم کافور نیز به همین روش استفاده کرد. برخی از محصولات کافور مانند ممکن است در تسکین درد، و تورم ناشی از آرتروز موثر باشد. احساس سرما یا گرما که پس از استفاده از این کرم ها بوجود می آید ممکن است شما را از درد منحرف کند. برای استفاده، کرم کافور را هر روز چندین بار به هر منطقه آسیب دیده بمالید. خواص ضد قارچی کافور آن را در درمان مفید می کند. تحقیقات انجام شده در سال نشان داد که استفاده از Vicks VapoRub که حاوی کافور و همچنین روغن منتول و اکالیپتوس است، در درمان قارچ ناخن پا موثر می باشد. در این مطالعه، از نفر نفر پس از هفته استفاده از پماد، نتایج مثبت نشان دادند. برای استفاده، Vicks VapoRub را چند بار در روز روی ناخن های پا آسیب دیده قرار دهید. بو و طعم زیادی دارد و به راحتی از طریق پوست جذب می شود. کافور در حال حاضر از سقز ساخته شده است، اما به شرط استفاده صحیح از آن، هنوز هم مطمین است اما استفاده از آن می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود، به خصوص اگر از آن در دوزهای بالا استفاده کنید. کافور، هرگز به صورت داخلی مصرف نشود و آن را روی پوست آسیب دیده قرار ندهید، زیرا ممکن است سمی باشد. همیشه قبل از استفاده از روغن کافور روی پوست، آن را با مقداری روغن حامل مخلوط کنید. کافور بسیار قوی است و می تواند باعث تحریک شود. کافور نباید به طور مستقیم بر روی پوست قرار می گیرد. فقط روغن کافور سفید برای مصارف بهداشتی بی خطر است. روغن کافور قهوه ای و زرد حاوی مقادیر زیادی سافرول است. این باعث سمی شدن آنها و ایجاد سرطان می شود. در بیشتر محصولاتی که پیدا می کنید فقط از روغن کافور سفید استفاده می شود. اگر در حال خرید روغن کافور خالص هستید، مطمین شوید که این روغن سفید است. منابع:

سموم ارگانوفسفره، مواد شیمیایی هستند که در محصولات کشاورزی مانند علف کش ها، آفت کش ها و حشره کش ها وجود دارند. قرار گرفتن در معرض سموم ارگانوفسفره می تواند مضر باشد. کاربردهای دیگر سموم ارگانوفسفره شامل استفاده از گازهای عصبی مانند سارین و تولید پلاستیک و حلال است. می تواند پس از قرار گرفتن در معرض کوتاه مدت یا طولانی مدت عوامل محرک رخ دهد. حتی این وضعیت می تواند باعث آسیب عصبی و اختلال در تولید هورمون در انسان و حیوانات شود. سموم ارگانوفسفره همچنین برای گیاهان و حشرات سمی هستند. کارگران کشاورزی و سایر افرادی که با مواد شیمیایی کشاورزی کار می کنند ممکن است در معرض خطر باشند. این مسمومیت بیشتر در مناطق روستایی رخ می دهد. با این حال، سموم ارگانوفسفره می توانند در محصولات غذایی مانند گندم، آرد و روغن پخت و پز نیز وجود داشته باشند. استفاده از اسپری مورچه و سوسک نیز ممکن است منجر به قرار گرفتن در معرض آن شود. در ایالات متحده، در اطراف نفر سالیانه با سموم ارگانوفسفره تماس پیدا می کند اما مرگ و میر نادر است. با این حال، در سراسر جهان، سالانه حدود میلیون نفر را تحت تاثیر قرار می دهد و مسیول حدود مرگ و میر است. دولت ایالات متحده در سال قوانین سخت گیرانه تری در مورد استفاده از سموم ارگانوفسفره وضع کرد. این مقاله به مسمومیت با ارگانوفسفره، نحوه تشخیص آن، عوامل خطر و اقداماتی که در صورت بروز مسمومیت باید انجام داد، می پردازد. علایم مسمومیت با ارگانوفسفره می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و بسته به نوع و درجه قرار گرفتن در معرض آن بسیار متفاوت است. در موارد شدیدتر، می تواند جدی و خطرناک باشد. علایم به طول مدت قرار گرفتن در معرض و قدرت ماده شیمیایی درگیر بستگی دارد. کارشناسان اثرات سمیت را بر اساس طول مدت قرار گرفتن در معرض طبقه بندی می کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اثرات حاد در عرض چند دقیقه تا ساعت رخ می دهد. علایم تحت حاد ساعت تا هفته پس از مواجهه ظاهر می شود. اثرات مزمن از هفته تا چند سال پس از قرار گرفتن در معرض ظاهر می شود. علایم چه مواجهه کوتاه مدت یا بلندمدت باشد، مشابه هستند. اما قرار گرفتن در معرض طولانی مدت ممکن است منجر به عوارض طولانی مدت شود. بسته به شدت تماس، علایم نیز می تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد. قرار گرفتن در معرض هر دو حاد و مزمن میتواند منجر به علایم زیر می شود: تعریق تشنج توهمات سردرد افزایش ادرار تغییرات عاطفی خواب آلودگی دشواری تنفس لرزش عضلانی از دست دادن حافظه سردرگمی و اضطراب تنگ شدن مردمک افزایش تولید بزاق و اشک اسهال، حالت تهوع و استفراغ تغییرات در ریتم قلب و سایر علایم قلبی عروقی علایم ممکن است در عرض چند دقیقه ظاهر شوند و چندین هفته طول بکشد تا ناپدید شوند. قرار گرفتن در معرض ارگانوفسفره نیز می تواند منجر به عوارض طولانی مدت شود. مجددا ، شدت به میزان و طول مواجهه بستگی دارد. عوارض میتواند بر سیستم های بدن تاثیر بگذارد، از جمله: تشنج توهمات نوروپاتی بی حالی پانکراتیت علایم تنفسی قند خون بالا تحریک پذیری مشکلات حافظه روان پریشی پارکینسونیسم سیستم عصبی سیستم قلبی عروقی ریتم قلب نامنظم برونکواسپاسم شدید ریتم قلب تند یا آهسته فشار خون بالا یا پایین علایم گوارشی و متابولیک تغییرات در وضعیت روانی تجمع مایع در اطراف ریه ها عدم تعادل الکترولیت و سطوح کم بی کربنات پنومونی آسپیراسیون به دلیل تولید بیش از حد بزاق نارسایی تنفسی، زیرا ماهیچه های تنفسی ضعیف تر می شوند. همچنین می تواند خطر ابتلا به مشکلات کلیوی را افزایش دهد و برخی گزارش ها می گویند ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد. سموم ارگانوفسفره می تواند طریق زیر وارد بدن شود: سیستم تنفسی تماس مستقیم با پوست دهان و دستگاه گوارش آنها در داخل بدن، تولید آنزیمی به نام استیل کولین استراز ( AchE ) را متوقف می کنند. این آنزیم به تجزیه ناقل عصبی استیل کولین موجود در سیستم عصبی محیطی و مرکزی کمک می کند. این منجر به تجمع استیل کولین و تحریک بیش از حد گیرنده های نیکوتین و موسکارینی می شود. این گیرنده ها در توابع مختلف بدن، از جمله هورمون و تولید بزاق، و عملکرد عضلات صاف، مانند آنچه که در بر داشت در سیستم قلبی و عروقی و گوارشی نقش بازی می کنند. مسمومیت با ارگانوفسفره می تواند در شرایطی که فرد در دوزهای بالا یا برای مدت طولانی در معرض مواد شیمیایی قرار گیرد، رخ دهد. خطر مسمومیت با ارگانوفسفره در موارد زیر بیشتر است: خانه ها و باغ ها اقدامات دامپزشکی محیط های کشاورزی و روستایی اشتغال در کشاورزی، کنترل آفات و برخی صنایع سموم ارگانوفسفره نیز ممکن است در مواد غذایی به دلیل سمپاشی محصولات زراعی وجود داشته باشد. یک مطالعه نگرانی هایی را در مورد ت ثیر قرارگیری در معرض ارگانوفسفره بر کودکان در کشورهای با درآمد پایین تر، به ویژه مصر، ایجاد می کند. نویسندگان خاطرنشان می‌کنند که ارگانوفسفره‌ها یکی از شایع‌ترین علل مسمومیت در سطح جهانی به دلیل هزینه کم و دسترسی آسان هستند. این مطالعه داده‌های کودک ساله و کمتر را بررسی کرد که در سال برای مسمومیت با ارگانوفسفره در یک بیمارستان تحت درمان قرار گرفتند. از این تعداد، درصد موارد تصادفی و درصد اقدام به خودکشی بودند. در برخی نقاط، مانند نپال، نگرانی هایی در مورد استفاده از سموم ارگانوفسفره در خودکشی وجود دارد. عوامل موثر در این امر عبارتند از فقدان خدمات حمایتی سلامت روان و این واقعیت که سموم ارگانوفسفره به راحتی در دسترس هستند. اگر فردی را می شناسید که در معرض خطر فوری آسیب رساندن به خود، خودکشی یا آسیب رساندن به شخص دیگری است: سوال سخت را بپرسید: "آیا به خودکشی فکر می کنید؟ " بدون قضاوت به حرف فرد گوش دهید. تا رسیدن کمک حرفه ای در کنار فرد بمانید. سعی کنید هر گونه سلاح، دارو یا سایر اشیاء بالقوه مضر را بردارید. اگر فردی پس از قرار گرفتن در معرض ارگانوفسفره علایمی را تجربه کند، پزشک احتمالا این علایم را بررسی می کند. اما اگر فردی علایم شدید مسمومیت حاد را نشان دهد، متخصصان توصیه می کنند که درمان را بلافاصله و بدون انتظار برای نتایج آزمایشگاهی شروع کنند. اگر فردی مستقیما با ارگانوفسفره‌ها در تماس باشد، باید: لباس هایشان را بردارید. بلافاصله با آب و صابون مایع بشویید. هر گونه لنز تماسی را بردارید و چشم ها را با آب ولرم شستشو دهید. هر کسی که به فرد کمک می کند باید اطمینان حاصل کند که او نیز از محافظت های لازم نیز برخوردار است. هدف از درمان ناشی از این مسمومیت این است که مطمین شوید فرد به طور موثر نفس می کشد و از جذب بیشتر سم در بدن جلوگیری شود و عملکرد گیرنده های موسکارینی و نیکوتینی بازیابی شود. آتروپین روی گیرنده های موسکارینی کار می کند. پزشک با دوز - میلی گرم داخل وریدی درمان را شروع می کند و هر تا دقیقه به دوز اضافه می شود تا بزاق از ریه ها پاک شود و راه های هوایی دیگر انسداد پیدا نکند. پس از این، پزشک حداقل میلی گرم پرالیدوکسیم را به صورت داخل وریدی طی دقیقه برای بازیابی عملکرد گیرنده های نیکوتین تجویز می کند. فرد باید ظرف ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن، این را داشته باشد. پزشک ممکن است تا زمانی که علایم بهبود یابد، به دوز اضافه کند. هر کسی که علایم مسمومیت با ارگانوفسفره را تجربه می کند باید مدتی را در بیمارستان تحت نظر بگذراند. آنها اغلب می توانند در شرایط ساعت بدون علایم بیمارستان را ترک کنند. افرادی که با ارگانوفسفره کار می کنند باید: در صورت وجود، آب چاه را به طور منظم آزمایش کنید. تمام میوه ها و سبزیجات را قبل از استفاده بشویید. از استفاده از محصولات حاوی ارگانوفسفره خودداری کنید. در صورت وقوع سمپاشی در نزدیکی خانه، پنجره ها را بسته بمانید. حین و بعد از استفاده از آنها از وسایل حفاظتی کامل استفاده کنید. در پایان روز کاری حمام یا دوش بگیرید و قبل از خوردن یا نوشیدن بشویید. بدانید کدام محصولات حاوی ارگانوفسفره هستند و آنها را به طور کامل بشناسید. محصولات را در مکانی امن نگهداری کنید و آنها را به وضوح علامت گذاری کنید. سموم ارگانوفسفره عموما به صورت مایعات بی رنگ تا قهوه ای فرموله می شوند. آنها ممکن است هیچ بو یا بوی مزه ای نداشته باشند. در سطح جهانی، میزان مرگ و میر پس از قرار گرفتن در معرض ارگانوفسفره بین تا درصد متغیر است، اما این به عوامل مختلفی از جمله درجه و نوع قرار گرفتن در معرض و سطح مراقبت های بهداشتی در دسترس بستگی دارد. شایع ترین علت مرگ نارسایی تنفسی است. یک مقاله در سال که توسط BMJ منتشر شد، نتیجه را برای افرادی که به طور تصادفی یا در محل کار در معرض قرار می گیرند، "مطلوب" توصیف می کند. سموم ارگانوفسفره در محصولات کشاورزی مانند حشره کش ها و ساخت حلال ها و پلاستیک ها استفاده می شوند. قرار گرفتن در معرض می تواند سمی باشد. شدت ضربه به محصول و طول و شدت نوردهی بستگی دارد. هر فردی که پس از قرار گرفتن در معرض سموم ارگانوفسفره علایمی را تجربه کند، نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. افرادی که در طولانی مدت با ارگانوفسفره کار می کنند و شروع به مشاهده علایم می کنند نیز باید به دنبال مشاوره پزشکی باشند. منبع:

وقتی مایعات بدن حاوی اسید بیش از حد باشد، به آن اسیدوز یا می گویند. اسیدوز زمانی رخ می دهد که کلیه‌ها و ریه‌ها نتوانند اسیدیته خون با تعیین ) اسیدوز با فهرست محتوا دو نوع اسیدوز وجود دارد که هر کدام علل مختلفی دارند. بسته به علت اصلی آن، به اسیدوز تنفسی یا اسیدوز متابولیک طبقه بندی می شود. اسیدوز تنفسی زمانی رخ می دهد که آسیب به قفسه سینه مشکلات سیستم عصبی استفاده بیش از حد از الکل تغییر شکل ساختار قفسه سینه ضعف عضلانی در قفسه سینه شرایط مزمن راه هوایی، مانند آسم استفاده نادرست از داروهای آرام بخش چاقی، که می تواند تنفس را دشوار کند. اسیدوز متابولیک به جای ریه ها از کلیه ها شروع می شود و زمانی رخ می دهد که آنها نتوانند اسید کافی را از بین ببرند یا از مقدار باز بیش از حد خلاص شوند. سه شکل عمده اسیدوز متابولیک وجود دارد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسیدوز دیابتی در افراد مبتلا به دیابت که به خوبی کنترل نشده رخ می دهد. اگر بدن کمبود انسولین کافی داشته باشد، کتون ها در بدن انباشته شده و خون را اسیدی می کنند. اسیدوز هیپرکلرمیک ناشی از دست دادن بی کربنات سدیم است. این پایه به خنثی نگه داشتن خون کمک می کند. اسهال و استفراغ می توانند باعث این نوع اسیدوز شوند. اسیدوز لاکتیک زمانی رخ می دهد که اسید لاکتیک بیش از حد در بدن وجود داشته باشد. علل می تواند شامل نارسایی قلبی، سرطان، تشنج، نارسایی کبد، کمبود اکسیژن و قند خون پایین باشد. حتی ورزش طولانی مدت می تواند منجر به تجمع اسید لاکتیک شود. اسیدوز توبولار کلیه زمانی رخ می دهد که کلیه ها قادر به دفع اسیدها از طریق ادرار نباشند. این باعث اسیدی شدن خون می شود. عواملی که می توانند در خطر ابتلا به نقش داشته باشند عبارتند از: چاقی دیابت کم آبی بدن نارسایی کلیه مسمومیت با آسپرین یا متانول یک رژیم غذایی پرچرب که کربوهیدرات کمی دارد. تنفسی و متابولیک علایم زیادی دارند. با این حال، علایم این حالت بر اساس علت آن متفاوت است. برخی از علایم رایج اسیدوز تنفسی عبارتند از: گیجی تنگی نفس خواب آلودگی خستگی یا خواب آلودگی به راحتی خسته می شود. برخی از علایم رایج متابولیک شامل موارد زیر است: زردی گیجی خستگی سردرد کمبود اشتها خواب آلودگی افزایش ضربان قلب تنفس سریع و کم عمق تنفسی که بوی میوه می دهد، نشانه اسیدوز دیابتی ( است. اگر فکر می کنید احتمال دارد داشته باشید، فورا با پزشک مشورت کنید. تشخیص زودهنگام می تواند تفاوت زیادی در بهبودی ایجاد کند. پزشکان با یک سری آزمایش خون، را تشخیص می دهند. یک آزمایش گاز خون شریانی به سطوح اکسیژن و دی اکسید کربن در خون نگاه می کند. همچنین اگر تنفسی تشخیص داده شود، پزشک می خواهد سلامت ریه ها را بررسی کند. این می تواند شامل رادیوگرافی قفسه سینه یا آزمایش عملکرد ریوی باشد. اگر به متابولیک مشکوک هستید، باید نمونه ادرار بدهید. پزشکان پزشکان معمولا باید بدانند چه چیزی باعث اسیدوز می شود تا نحوه درمان آن را تعیین کنند. با این حال، برخی از درمان ها را می توان برای هر نوع اسیدوز استفاده کرد. به عنوان مثال، پزشک احتمال دارد به شما بی کربنات سدیم (جوش شیرین) بدهد تا ) انجام داد. درمان سایر انواع اسیدوز می تواند شامل درمان علت آنها باشد. درمان‌های این بیماری معمولا برای کمک به ریه‌ها طراحی می‌شوند. به عنوان مثال، احتمال دارد داروهایی برای گشاد کردن راه هوایی و همچنین اکسیژن یا دستگاه فشار مثبت مداوم راه هوایی ( داده شود. دستگاه انواع خاصی از اسیدوز متابولیک هر کدام درمان های خاص خود را دارند. به افراد مبتلا به هیپرکلرمیک ممکن است بی کربنات سدیم خوراکی داده شود. ناشی از نارسایی کلیه شاید با سیترات سدیم درمان شود. بیماران دیابتی مبتلا به کتواسیدوز مایعات ، اکسیژن یا آنتی بیوتیک ها باشد. بدون درمان سریع می تواند منجر به عوارض بهداشتی زیر شود: سنگ کلیه رشد تاخیری بیماری استخوان مشکلات مزمن کلیه شما نمی توانید به طور کامل از پیشگیری کنید. با این حال، کارهایی وجود دارد که می توانید برای کاهش خطر انجام دهید. برای کاهش خطر اسیدوز تنفسی می توانید اقدامات زیر را انجام دهید: وزن مناسب بدن را حفظ کنید. چاقی می تواند تنفس را سخت تر کند. داروهای آرام بخش را طبق دستور مصرف کنید و هرگز آنها را با الکل مخلوط نکنید. سیگار را ترک کنید. استعمال دخانیات می تواند به ریه ها آسیب برساند و تنفس را کم اثر کند. برای کاهش خطر اسیدوز متابولیک می توانید اقدامات زیر را انجام دهید: هیدراته بمانید. مقدار زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. دیابت خود را کنترل کنید. اگر سطح قند خون را به خوبی مدیریت کنید، می توانید از کتواسیدوز پیشگیری کنید. برخی افراد به طور کامل از بهبود می یابند. سایر افراد با عملکرد اندام ها، نارسایی تنفسی و کلیه مشکل دارند. شدید می تواند باعث شوک یا حتی مرگ شود. میزان بهبودی از اسیدوز به علت آن بستگی دارد. درمان سریع و مناسب نیز به شدت بر بهبودی ت ثیر می گذارد. هنگامی که سطح اسید در خون بیش از حد بالا باشد، نامیده می شود. زمانی که خون بیش از حد قلیایی باشد، آلکالوز نامیده می شود. و آلکالوز تنفسی به دلیل مشکل در ریه ها است. متابولیک و آلکالوز به دلیل مشکل در کلیه ها است. هر یک از این شرایط ناشی از بیماری یا اختلال زمینه ای است. درمان بستگی به علت دارد. آلکالوز و اسیدوز در صورت عدم درمان می توانند بسیار جدی شوند. اگر فکر می کنید علایم هر یک از این بیماری ها را دارید، با پزشک خود مشورت کنید.

از یا کوکسیدینیا می توان به اسیب به باسن، عفونت و فشار مداوم و نشستن بیش از حد اشاره کرد. کوکسیدینیا دردی است که در دنبالچه ستون فقرات احساس می شود. این درد اغلب پس از چند هفته بهبود می یابد، اما گاهی اوقات نیاز به درمان دارد. در این مقاله با درد دنبالچه ستون فقرات آشنا می شوید. کوکسیدینیا دردی است که در دنبالچه ستون فقرات احساس می شود. دنبالچه آخرین استخوان ستون فقرات است و درد در این ناحیه می تواند ناشی از افتادن، زایمان، نشستن زیاد یا در موارد نادر تومور باشد. در بیشتر موارد، درد طی چند هفته یا چند ماه از بین می‌رود، اما گاهی اوقات می‌تواند بسیار طولانی‌تر باشد و به شدت بر توانایی بیمار در انجام فعالیت‌های روزانه ت ثیر بگذارد. علت این درد چیست؟ چگونه تشخیص داده می شود؟ چگونه درمان می شود؟ و راه های پیشگیری چیست؟ پاسخ تمام این سوالات را در این مقاله خواهید یافت. فهرست محتوا دنبالچه در پایین و پایه ستون فقرات قرار دارد. این استخوان مثلثی شکل است و قسمت پایینی ستون فقرات را در زیر استخوان خاجی تشکیل می دهد. بسته به رشد فردی، دنبالچه ممکن است از سه تا پنج استخوان تشکیل شود. این تکه استخوان ثابت نیست و قسمت های استخوانی آن حرکات محدودی دارد که توسط رباط ها و مفاصل متصل به آنها انجام می شود. دنبالچه از طریق مفصل ساکروکوکسیژیال به استخوان خاجی متصل می شود. در همان زمان، لگن و پاها کمی به جلو و عقب حرکت می کنند. هنگام نشستن و ایستادن، تمام استخوان های لگن که دم بخشی از آن است، برای حفظ تعادل به داخل و خارج حرکت می کنند. دنبالچه محل اتصال بسیاری از عضلات کف لگن است. این ماهیچه ها از مقعد حمایت می کنند و به اجابت مزاج کمک می کنند، از واژن در زنان حمایت می کنند و به راه رفتن، دویدن و حرکت دادن پاها کمک می کنند. درد استخوان دم بسته به میزان آسیب، خفیف تا شدید است. درد حاد معمولا به طور ناگهانی رخ می دهد و در عرض چند روز تا چند هفته برطرف می شود، اما درد مزمن ناشی از التهاب می تواند بیش از سه ماه طول بکشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم کوکسیدیوز ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، حتی گاهی اوقات خود را با علایم دیگر نشان می دهد. اما به طور کلی علایم رایج آن عبارتند از: به دلیل نزدیکی دم به مقعد و اندام تناسلی، در این موارد بیمار ممکن است درد خفیف تا شدید را احساس کند. در این حالت فرد هنگام نشستن یا تکیه دادن به عقب احساس درد می کند. یا هنگام نشستن روی سطوح سخت بدون بالشتک. یا مثلا هنگام دوچرخه سواری احساس درد می کند. در این حالت، چرخش استخوان های لگن و حرکات ماهیچه ای ممکن است باعث ایجاد درد در دم شود. این درد می تواند به قدری شدید باشد که ایستادن و نشستن برای فرد سخت باشد و فرد برای تغییر وضعیت راحت تر به چیزی تکیه کند. در این حالت درد فقط در ناحیه دنبالچه احساس می شود و در لگن و سایر استخوان ها احساس نمی شود. این درد گاهی خفیف و گاهی شدید است. گاهی به طور مداوم باقی می ماند و گاهی با فشار و حرکت فرار دم دم احساس می شود. علل کوکسیدینیا متفاوت است. اما رایج ترین آنها عبارتند از: ضربه مستقیم به دنبالچه شایع ترین علت کوکسیدینیا است و معمولا منجر به التهاب و درد در اطراف دنبالچه می شود. رباط ها ملتهب می شوند و گاهی قسمت جلویی یا پشتی دنبالچه دچار شکستگی و دررفتگی می شود. برخی از فعالیت ها مانند اسب سواری و دوچرخه سواری برای مدت طولانی باعث فشار و درد در ناحیه دم می شود. البته این درد دایمی نیست اما در صورت عدم کنترل ممکن است به درد مزمن تبدیل شود و باعث تحریک طولانی مدت مفصل ساکروسیتیال شود. در هنگام زایمان، سر نوزاد از روی دنبالچه عبور می کند و فشار بر روی دنبالچه ممکن است به ساختارهای دنبالچه (دیسک ها، رباط ها و استخوان ها) آسیب برساند. اگرچه بسیار غیرعادی است، اما گاهی اوقات این فشار باعث آسیب و شکستگی دم می شود. در موارد بسیار نادر، وجود تومور در کنار دنبالچه یا عفونت در قسمت های جانبی این استخوان می تواند به آن سرایت کند و باعث درد و التهاب دنبالچه شود. یکی از علل نادر کوکسیدیوز سرطان است. این سرطان می تواند سرطان استخوان یا سرطان در نواحی دیگر باشد که به این ناحیه گسترش یافته است. (سرطان متاستاتیک) این غیر معمول نیست، اما درد ممکن است به سایر قسمت های ستون فقرات یا لگن و حتی مثانه سرایت کند. به طور کلی درد استخوان در زنان بیشتر از مردان است، اما به طور کلی برخی از عوامل خطر ابتلا به آن را افزایش می دهند. به دلیل بزرگتر بودن زاویه لگن و همچنین ضربه به دم در هنگام زایمان، زنان بیشتر مستعد ابتلا به کوکسیدیوز هستند. کاهش وزن بیش از حد نیز یکی از علل کوکسیدیوز است. در این صورت به دلیل چربی ناکافی در باسن، دنبالچه بیشتر مستعد آسیب خواهد بود. چاقی در حرکت استخوان های لگن اختلال ایجاد می کند. گاهی اوقات این فشار ثابت باعث درد دنبالچه می شود. مطالعات نشان داده است که اگر شاخص توده بدنی ( BMI ) در زنان بالاتر از . و در مردان بیش از . در مردان باشد، خطر ابتلا به کوکسیدینیا بیشتر است. در سنین بالا، دیسک های کوچک غضروف (بافت انعطاف پذیر و انعطاف پذیر) که به نگه داشتن استخوان دنبالچه کمک می کند، فرسوده می شود و استخوان هایی که استخوان دنبالچه را تشکیل می دهند، محکم تر در جای خود قرار می گیرند. این می تواند فشار بیشتری به دنبالچه وارد کند و منجر به درد شود. معمولا در مواردی که درد خفیف و آزاردهنده نباشد، بیمار به دنبال یافتن علت دقیق آن نیست. اما درد شدید نشان دهنده یک مشکل جدی است. به همین دلیل است که تشخیص صحیح آن بسیار مهم است. در مرحله اولیه معاینه بالینی و بررسی سابقه پزشکی بیمار انجام می شود. در صورت لزوم، روش های تشخیصی مانند آزمایش برای تشخیص دقیق بیماری از تصویربرداری، اشعه ایکس، سی تی اسکن و ام آر آی استفاده می شود. برخی از بیماری ها مانند سیاتیک، زونا در باسن، ساکروایلییت یا شکستگی علایم مشابه کوکسیدینیا دارند. درمان‌های غیرجراحی تقریبا در درصد موارد در درمان کوکسیدینیا موفق هستند. فیزیوتراپی و تمرینات ورزشی خاص که فشار روی دنبالچه را کاهش می دهد. استفاده از کمپرس سرد و کمپرس یخ چند بار در روز در روزهای اول شروع درد، التهاب و درد را کاهش می دهد. گذاشتن کیسه آب گرم برای چند روز اول درد می تواند تنش عضلانی را که باعث درد دنبالچه می شود کاهش دهد. استفاده از داروهای ضد التهابی مانند داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (ایبوپروفن، ناپروکسن) یا مهارکننده های COX - باعث کاهش التهاب دنبالچه می شود. تغییراتی در نحوه انجام فعالیت های روزانه که باعث فشار بیشتر و تحریک استخوان دنبالچه می شود. مثلا به جای نشستن طولانی جلوی میز ایستادن یا استفاده از بالش های طبی برای نشستن. اگر یبوست دارید و نیاز به نشستن طولانی مدت در توالت دارید، رژیم غذایی خود را تغییر دهید و غذاهای پر فیبر بخورید. اجابت مزاج را آسان می کند و فشار روی دم را کاهش می دهد. تزریق داروهای بی حس کننده (لیدوکایین) و استروییدها (برای کاهش التهاب) در اطراف استخوان دنبالچه می تواند درد را تسکین دهد. البته این تزریق تا سه بار در سال انجام می شود. ماساژ دادن عضلات منقبض کف لگن که به سمت دنبالچه حرکت می کنند ممکن است کوکسیدینیا را کاهش دهد و در موارد نادر، درمان‌های غیرجراحی جواب نمی‌دهند و پزشک ممکن است برای حل مشکل جراحی را توصیه کند. پیشگیری کلید اصلی جلوگیری از عود و عود درد دنبالچه است. روش های پیشگیری مانند موارد زیر از ابتلا به کوکسیدیوز جلوگیری می کند. استرس را کاهش دهید و سیگار نکشید. با وسایل و روش های مناسب ورزش کنید. هنگام مسافرت از کمربند ایمنی استفاده کنید. تغذیه خوب و مناسبی داشته باشید و وزن مناسب را رعایت کنید. خوب بنشینید، از نشستن طولانی خودداری کنید، خوب بایستید و خوب حرکت کنید. ورزش منظم همراه با کشش و تقویت می تواند در پیشگیری از بروز این وضعیت موثر باشد. با رعایت این نکات می توانید از درد دنبالچه جلوگیری کنید. در صورت بروز درد که منجر به نگرانی شما شده بهتر است از مشاور و متخصصین پزشکی مشورت بگیرید. خدمات مشاوره آنلاین با متخصصین با تجربه در به شما کمک می کند تا بتوانید با اقدام به موقع از بروز عوارض احتمالی پیشگیری کنید. منبع:

شایع ترین شکل زوال عقل عروقی است که از دست دادن عملکرد شناختی ناشی از رگ های خونی آسیب دیده در مغز را توصیف می کند. "مولتی انفارکت" به این معنی است که چندین نواحی مغز به دلیل کمبود خون در اثر یک سری سکته های کوچک آسیب دیده اند. انسداد عروق مغز معمولا باعث (انفارکتوس) می شود، اما گاهی اوقات علایم سکته وجود ندارد. این سکته های "بی صدا" خطر ابتلا به را در فرد افزایش می دهد. اگر تعدادی سکته کوچک در طول زمان تجربه شود، ممکن است زوال عقل چند انفارکتی ایجاد شود. دمانس چند انفارکتی ( MID ) زمانی اتفاق می افتد که یک سری سکته های کوچک باعث از دست دادن عملکرد مغز می شود. سکته مغزی یا انفارکت مغزی زمانی رخ می دهد که جریان خون به هر قسمت از مغز قطع یا مسدود شود. خون اکسیژن را به مغز می رساند و بدون اکسیژن، بافت مغز به سرعت می میرد. محل آسیب سکته مغزی نوع علایم رخ داده را تعیین می کند. MID می تواند باعث از دست دادن حافظه و عملکرد شناختی مشکلات روانی شود. درمان بر کنترل علایم و کاهش خطر سکته مغزی در آینده متمرکز است. علایم MID ممکن است به تدریج در طول زمان ظاهر شوند یا ممکن است به طور ناگهانی پس از سکته ایجاد شوند. به نظر می رسد برخی از افراد بهبود یافته و علایم MID پس از سکته های کوچک تر دوباره کاهش می یابند: علایم اولیه زوال عقل عبارتند از: جا انداختن اشیا تجربه تغییرات شخصیتی گم شدن در مکان های آشنا مشکل در به خاطر سپردن کلمات در انجام کارهای معمولی مانند پرداخت قبوض مشکل دارند. از دست دادن علاقه به چیزهایی که قبلا از آنها لذت می بردید. با پیشرفت زوال عقل، علایم واضح تر ظاهر می شود. این علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توهمات افسردگی تفکر هذیانی مشکلات زبان قضاوت ضعیف فقدان احساس بی حسی یا گزگز از دست دادن حافظه کناره گیری اجتماعی سردرگمی و آشفتگی تغییر در الگوهای خواب تکرر ادرار یا بی اختیاری ادرار مشکل در برنامه ریزی پیش رو مشکلات در توجه، تمرکز و قضاوت مشکل در انجام وظایف اساسی، مانند لباس پوشیدن و آماده کردن غذا از آنجایی که علایم زوال عقل چند انفارکتی می تواند در مراحل ایجاد شود، می توان آنها را به راحتی با بیماری آلزایمر اشتباه گرفت. اما اغلب اشکال زوال عقل عروقی با آلزایمر رخ می دهد و برخی تحقیقات نشان می دهد که زوال عقل چند انفارکتی ممکن است باعث بیماری آلزایمر یا منجر به پیشرفت آن شود. عوامل خطر زوال عقل چند انفارکتی و سایر اشکال زوال عقل عروقی عبارتند از: زوال شناختی قبل از سکته آترواسکلروز یا تصلب شرایین فیبریلاسیون دهلیزی، که یک ضربان قلب نامنظم و سریع است که باعث ایجاد سکته و لخته شدن خون شود. سابقه سکته: آسیب مغزی که می تواند با سکته مغزی رخ دهد، خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می دهد. سخت شدن شریان ها (آترواسکلروز) : آترواسکلروز باعث باریک شدن رگ های خونی به دلیل تجمع پلاک در رگ ها می شود. فشار خون بالا: ساییدگی و پارگی رگ های خونی ناشی از فشار خون بالا، خطر مشکلات عروقی در مغز را افزایش می دهد. دیابت: اگر سطوح بالای گلوکز به رگ های خونی آسیب برساند، خطر سکته مغزی و سایر مشکلات عروقی افزایش می یابد. سیگار کشیدن: سیگار کشیدن می تواند باعث سخت شدن شریان ها و سایر بیماری های عروقی از جمله زوال عقل عروقی شود. کلسترول بالا: سطوح بالای کلسترول LDL با افزایش خطر زوال عقل عروقی و احتمالا با خطر بالاتر ابتلا به بیماری آلزایمر مرتبط است. سن: سن یک عامل خطر اصلی است زیرا دمانس عروقی بیشتر در دهه یا رخ می دهد. آنها در دهه و کمتر شایع هستند و به ندرت قبل از سالگی رخ می دهند. MID به طور کلی در افراد تا ساله رخ می دهد و در مردان شایع تر از زنان است. MID در اثر یک سری سکته های کوچک ایجاد می شود. سکته مغزی، قطع یا انسداد جریان خون به هر قسمت از مغز است. اصطلاح "مولتی انفارکت" به معنای بسیاری از سکته ها و بسیاری از مناطق آسیب دیده است. اگر جریان خون برای بیش از چند ثانیه متوقف شود، سلول های مغز می توانند به دلیل کمبود اکسیژن بمیرند. این آسیب معمولا دایمی است. سکته مغزی می تواند بی صدا باشد، به این معنی که آنقدر ناحیه کوچکی از مغز را تحت تاثیر قرار می دهد که متوجه آن نمی شوید. با گذشت زمان، بسیاری از سکته های بی صدا می توانند منجر به MID شوند. سکته های بزرگ که باعث علایم فیزیکی و عصبی قابل توجهی می شوند نیز می توانند منجر به MID شوند. تست خاصی وجود ندارد که بتواند MID را تعیین کند. هر مورد از MID متفاوت است. حافظه ممکن است در یک فرد به طور جدی مختل شود و در فرد دیگر فقط به طور خفیف مختل شود. تشخیص اغلب بر اساس موارد زیر انجام می شود: یک معاینه عصبی سابقه زوال ذهنی گام به گام رد سایر علل ارگانیک زوال عقل مانند کلسترول بالا، دیابت، فشار خون بالا، یا تنگی کاروتید توموگرافی کامپیوتری ( CT ) سی تی اسکن یک اشعه ایکس ویژه است که می تواند تصویر مقطعی از مغز را نشان دهد. گاهی اوقات ماده حاجب برای کمک به یافتن هرگونه ناهنجاری در رگ های خونی مغز تزریق می شود. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی - ( MRI ) اسکن MRI از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی برای ایجاد تصاویر دقیق از مغز استفاده می کند. در برخی موارد، ماده حاجب برای کمک به شناسایی ناهنجاری ها تزریق می شود. توموگرافی انتشار پوزیترون ( PET ) اسکن PET از یک ماده رادیواکتیو سطح پایین استفاده می کند که با موادی که به مغز می روند متصل می شود. این اسکن مواد را ردیابی می کند زیرا نشان می دهد کدام قسمت های مغز به درستی کار نمی کنند. این آزمایش می تواند به ویژه در تعیین نوع زوال عقل مفید باشد. سونوگرافی داپلر سونوگرافی داپلر را می توان برای تعیین انسداد یا مکان های باریکی که از طریق شریان های کاروتید مانع جریان خون به مغز می شود استفاده کرد. داپلر ترانس کرانیال، که به پزشک اجازه می دهد تا سرعت جریان خون را در رگ های خونی مغز شما اندازه گیری کند. تست‌های عصب‌روان‌شناختی همانند تشخیص سایر اشکال زوال عقل، تست‌های عصبی روان‌شناختی حافظه، ادراک، زبان و سایر مهارت‌ها را برای ارزیابی نقص‌های شناختی ارزیابی می‌کنند. پزشک شما همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای رد سایر شرایطی که ممکن است باعث زوال عقل شود یا به آن کمک کند، تجویز کند. افسردگی کم خونی عفونت مزمن کمبود ویتامین بیماری تیرویید مسمومیت دارویی درمان متناسب با نیازهای فردی شما انجام خواهد شد. اکثر برنامه های درمانی شامل دارو و تغییر سبک زندگی است. هیچ درمانی برای زوال عقل چند انفارکتوس وجود ندارد و هیچ دارویی برای درمان آن توسط سازمان غذا و دارو تایید نشده است. با این حال داروهایی که مشکلات رفتاری را درمان می کنند ممکن است برای کنترل علایمی مانند از دست دادن قدرت قضاوت، بی قراری و سردرگمی مفید باشند. داروهای احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد: ممانتین هیدرژین نیمودیپین اسید فولیک CDP - کولینین مسدود کننده های بتا محرک ها (متیل فنیدات) داروهای موثر بر سطح سروتونین (ترازودون، بوسپیرون) داروهای ضد روان پریشی (هالوپریدول، ریسپردال، اولانزاپین) مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین برای کاهش فشار خون مسدود کننده های کانال کلسیم برای عملکرد شناختی کوتاه مدت مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین، که داروهای ضد افسردگی هستند و ممکن است به رشد نورون‌ها و برقراری مجدد ارتباطات در مغز کمک کنند. قطع یا تغییر داروهایی که بدتر یا باعث سردرگمی می شوند ممکن است عملکرد ذهنی را بهبود بخشد. مهم است که قبل از قطع یا تغییر هر دارویی ابتدا با پزشک معالج مشورت کنید. داروهایی که ممکن است باعث ایجاد یا افزایش گیجی در برخی بیماران شوند عبارتند از: مسکن ها لیدوکایین سایمتیدین آنتی کولینرژیک ها (از جمله داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین یا ایمی پرامین) علاوه بر این، اگر عوامل خطری که به زوال عقل چند انفارکتی کمک می کنند درمان شوند، ممکن است پیشرفت بیماری کند شود. چنین درمانی شامل کنترل فشار خون، سطح کلسترول و دیابت و همچنین ترک سیگار است. پزشکان همچنین ممکن است دارویی را برای کمک به پاک نگه داشتن رگ ها مانند تیکلوپیدین ( Ticlid ) و کلوپیدوگرل ( Plavix ) تجویز کنند. به طور کلی، افراد مبتلا به زوال عقل باید تشویق شوند تا زمانی که ایمن هستند و باعث ناامیدی یا سردرگمی نمی شوند، به فعالیت های عادی خود بپردازند. یک محیط خانه باثبات با روال‌های معمول یک عنصر ضروری برای حفظ سلامتی بیمار است. مانند سایر شرایط مشابه، ارایه دهندگان گفتار و زبان، کاردرمانی و فیزیوتراپی می توانند در راه اندازی سیستم های جبرانی و برنامه های فعال سازی فیزیکی و شناختی برای کمک به حفظ عملکرد و به حداکثر رساندن توانایی ها کمک کنند. محبوبیت مکمل های گیاهی به عنوان درمان بیماری MID افزایش یافته است. با این حال، مطالعات کافی برای اثبات موفقیت آمیز بودن استفاده از آنها انجام نشده است. نمونه هایی از مکمل های گیاهی که در حال حاضر برای استفاده در درمان MID در حال مطالعه هستند عبارتند از: Melissa officinalis یا بادرنجبویه که برای بازیابی حافظه استفاده می شود. درمنه آبسینتیوم یا افسنطین که برای بهبود عملکرد شناختی استفاده می شود. Bacopa monnieri یا زوفا آبی که برای بهبود حافظه و عملکرد فکری استفاده می شود. حتما قبل از مصرف این مکمل ها با پزشک خود مشورت کنید، زیرا می توانند با سایر داروها تداخل داشته باشند. گزینه های دیگر برای درمان عبارتند از ورزش منظم برای ایجاد قدرت عضلانی، تمرین شناختی برای بازیابی عملکرد ذهنی، و توانبخشی برای مشکلات حرکتی. MID هیچ درمانی ندارد. داروها و آموزش شناختی ممکن است به حفظ عملکرد ذهنی کمک کند. سرعت و پیشرفت زوال عقل متفاوت است. برخی از افراد بلافاصله پس از تشخیص MID می میرند و برخی دیگر سال ها زنده می مانند. هیچ مدرکی دال بر اقدام موثر برای جلوگیری از MID وجود ندارد. مانند بسیاری از شرایط، بهترین روش پیشگیری، مراقبت از بدن است. بیمار باید: کنترل دیابت را حفظ کنید. یک رژیم غذایی متعادل بخورید. به طور منظم به پزشک مراجعه کنید. از کنترل خوب فشار خون اطمینان حاصل کنید. یک برنامه ورزشی منظم را شروع کنید یا حفظ کنید.

از بیماری های شایع مفصلی و استخوانی هستند که گاهی اوقات به اشتباه تشخیص داده می شوند. در این مقاله تفاوت اصلی این بیماری ها بیان شده است که پزشکان به دلیل این تفاوت ها به راحتی می توانند بیماری را تشخیص دهند. آیا یا دارم؟ این سوال برای بسیاری از شما و همچنین کسانی است که دردهای عضلانی و سایر مشکلات سیستم عصبی دارند. گاهی اوقات پاسخ به این سوال حتی برای پزشکان دشوار است زیرا این دو بیماری علایم مشابه زیادی دارند که می تواند منجر به تشخیص اشتباه شود. با این حال، به دلیل تمایزاتی که در برخی از علایم آرتریت روماتویید و فیبرومیالژیا وجود دارد، این دو تا حدودی قابل تشخیص هستند. چیست؟ این سوالی است که در ادامه این مقاله به آن پاسخ خواهیم داد. فهرست محتوا بهتر است قبل از بحث در مورد تفاوت بین آرتریت روماتویید و فیبرومیالژیا به طور خلاصه به این دو بیماری نگاه کنید. آرتریت روماتویید یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن مفاصل و اندام های سالم را هدف قرار می دهد. این باعث التهاب، درد و آسیب می شود. فیبرومیالژیا وضعیتی است که باعث درد و خستگی گسترده اسکلتی عضلانی، مشکلات خواب، شناختی و خلقی می شود. در حال حاضر هیچ علت قطعی شناخته شده ای وجود ندارد، اما برخی عوامل خارجی، از جمله ژنتیک و استرس، ممکن است فرد را مستعد ابتلا به این بیماری کند. شباهت هایی بین آرتریت روماتویید و فیبرومیالژیا وجود دارد. هر دو بیماری همراه با سایر علایم بدن باعث درد مفاصل و عضلات می شوند. آرتریت روماتویید بیشتر از مفاصل کوچکتر مانند زانو یا باسن مفاصل بزرگتر دست، پا و ساق را تحت تاثیر قرار می دهد. تورم در مفاصل و عضلات همان چیزی است که نام هر دو بیماری را می دهد. فیبرومیالژیا بسیاری از علایم مشابه را دارد. درد مفاصل و عضلات، انرژی کم، علایم خستگی، از دست دادن خواب و سفتی در هر دو بیماری مشترک است. هر دو بیماری باعث التهاب می شوند که می تواند حرکت بدن را دشوار کند. افراد مبتلا به فیبرومیالژیا گاهی اوقات وقتی در اطراف افرادی هستند که شاد و فعال به نظر می رسند، احساس بدی را گزارش می کنند. با این حال، این دو بیماری بسیار متفاوت هستند و علایم احتمالا از نظر فراوانی و شدت برای هر بیماری متفاوت خواهد بود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در یک مطالعه اخیر از کالج پزشکی دانشگاه ایلینویز، محققان دریافتند که فیبرومیالژیا و آرتریت روماتویید اغلب اشتباه تشخیص داده می شوند. از بیمار شرکت کننده در یک مطالعه، بیش از نیمی ( . % به اشتباه مبتلا به آرتریت روماتویید تشخیص داده شده بودند. در مقابل، تنها پانزده درصد مبتلا به فیبرومیالژیا تشخیص داده شده بودند. این عدم دقت احتمالا به این دلیل است که فیبرومیالژیا و آرتریت روماتویید آنقدر شبیه هستند که اصطلاح "فیبرومیالژیا" به طور دقیق تشخیص یا درمان آن را توصیف نمی کند. طبقه بندی فیبرومیالژیا به عنوان یک بیماری مزمن در حال حاضر توسط کالج روماتولوژی آمریکا به رسمیت شناخته نشده است. با این حال، این وضعیت توسط سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) و وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده به رسمیت شناخته شده است. آیا فیبرومیالژیا و آرتریت می توانند چیزهای کاملا متفاوتی باشند؟ لازم نیست. علل و علایم دقیق هر بیماری می تواند متفاوت باشد. همچنین این امکان وجود دارد که هیچ تفاوت واقعی بین فیبرومیالژیا و آرتریت وجود نداشته باشد بلکه هر دو علایم علل زمینه ای مختلف هستند. به عنوان مثال، فیبرومیالژیا اغلب به دلیل عدم تعادل سیستم عصبی مرکزی ایجاد می شود. با این حال، علت آرتریت می تواند به دلایل مختلفی مانند سن، ژنتیک و سایر عوامل داخلی و خارجی باشد. در اینجا چند تفاوت اصلی بین این دو شرط وجود دارد: تفاوت های زیادی بین فیبرومیالژیا و آرتریت روماتویید وجود دارد. قابل توجه ترین این تفاوت ها این واقعیت است که فیبرومیالژیا یک بیماری مزمن است به این معنی که نیاز به درمان مداوم دارد. در حالی که آرتریت روماتویید معمولا در سال‌های آخر زندگی ظاهر می‌شود، می‌تواند در اوایل کودکی و حتی در سال‌های نوزادی نیز رخ دهد. از طرف دیگر، با فیبرومیالژیا، اثرات این بیماری طولانی مدت و غیرقابل برگشت است. یکی از تفاوت های مهم فیبرومیالژیا و آرتریت روماتویید این است که درد بخشی از این بیماری است. اکثر افراد مبتلا به فیبرومیالژیا در اکثر یا تمام روزها درد گسترده ای را در سراسر بدن تجربه می کنند. این درد اغلب به عنوان یک درد مبهم توصیف می شود که عمدتا در شب یا هنگام خواب رخ می دهد. بیماران فیبرومیالژیا همچنین ممکن است تب و افزایش وزن داشته باشند. ناراحتی مفاصل مرتبط با RA بسته به فرد می تواند از حداقل تا متوسط تا شدید متغیر باشد. درد آرتریت گسترده نیست و در نواحی خاصی مانند دست، مچ، زانو و پا متمرکز می شود. گاهی اوقات ممکن است به نظر برسد که مچ پای خود را پیچانده اید یا استخوان خود را شکسته اید. قسمت هایی از بدن شما ممکن است آنقدر حساس باشد که حتی نتوانید آنها را لمس کنید. ممکن است بپرسید: کدام بدتر است؟ فیبرومیالژیا یا آرتریت روماتویید؟ نظرات بیماران و پزشکان در مورد این سوال متفاوت است. اما به طور کلی گفته می شود که درد آرتریت می تواند کاملا شدید باشد. پزشکان همچنین معتقدند که فیبرومیالژیا درد آرتریت را بدتر می کند. پزشکان همچنین می گویند که تفاوت این دو بیماری در نحوه ارسال پیام های درد به مغز است. آنها می گویند که فیبرومیالژیا با درد گسترده ای مشخص می شود که "شدت متفاوتی دارد. " در مورد آرتریت روماتویید، پیام‌ها یکسان است، اما تحویل بیشتر جهت‌دار است "اینجا دارم درد می‌کنم" یا "اینجا دارم صدمه می‌بینم". ناراحتی فیبرومیالژیا ممکن است در مفاصل و عضلات ایجاد شود. با این حال، فیبرومیالژیا مفاصل شما را به شدت آرتریت تخریب نمی کند. همچنین بر عضلات یا سایر بافت های نرم شما ت ثیری نمی گذارد. تفاوت دیگر فیبرومیالژیا و آرتریت روماتویید این است که اولی معمولا باعث تغییر شکل یا ناتوانی شدید نمی شود. یکی از تفاوت های آشکار بین فیبرومیالژیا و آرتریت این واقعیت است که بیماران فیبرومیالژیا از این بیماری بهبود نمی یابند. این برخلاف آرتریت است که به طور کلی امکان بهبود تدریجی بافت های اطراف مفاصل را فراهم می کند. با این حال، درد مرتبط با فیبرومیالژیا نیز می تواند بسیار شدید باشد. غیرمعمول نیست که فردی که از این بیماری رنج می‌برد، علایم مختلفی را تجربه کند، از خفیف تا بسیار شدید. علاوه بر این، داروهای مسکن رایج مانند ایبوپروفن یا استامینوفن که معمولا برای آرتریت تجویز می شوند، وجود ندارد. همچنین تفاوت های متعددی در زمینه های درمان فیبرومیالژیا و آرتریت وجود دارد. بیشتر داروهای تجویز شده برای آرتریت با هدف کاهش درد، تورم و توانایی تمرکز هستند. با این حال، اکثر درمان های فیبرومیالژیا بر توانایی خواب تمرکز دارند. برای هر دو بیماری، گاهی اوقات مسکن نیز تجویز می شود. از آنجایی که فیبرومیالژیا می تواند چندین نواحی بدن را درگیر کند، اغلب برای دستیابی به درمان کامل به داروهای مختلفی نیاز است. از آنجایی که هر دو بیماری معمولا چند سال طول می‌کشد، گزینه‌های درمانی برای این بیماری تقریبا یکسان است. بسیاری از اوقات بیماران داروهای ضد روماتیسمی مانند ضد التهاب یا مسکن را انتخاب می کنند. برای جلوگیری از بروز علایم بیشتر، مهم است که رژیم غذایی سالم داشته باشید، خواب کافی داشته باشید و به طور منظم ورزش کنید. این مراحل می تواند به کنترل علایم تا حدی کمک کند که بیماران بتوانند زندگی عادی تری داشته باشند. برخلاف آرتریت، اکثر متخصصان معتقدند که علت فیبرومیالژیا عصبی است. از آنجایی که این نوع بیماری به دلیل خاصی مرتبط نیست، پزشکان مطمین نیستند که چه چیزی باعث آن می شود. از آنجایی که در خانواده ها دیده شده است، ممکن است برخی افراد آن را داشته باشند و ندانند. دانشمندان دریافته اند که مسایل ارثی می تواند یکی از دلایل این بیماری و رژیم غذایی نامناسب، استرس و تجربیات آسیب زا باشد. علاوه بر تفاوت در علایم تجربه شده توسط بیماران مبتلا به این بیماری ها، شدت آنها نیز می تواند بسیار متفاوت باشد. فیبرومیالژیا در زنان شایع تر از مردان است. با این حال، این مورد در مورد آرتریت نیست. به همین دلیل است که قبل از تشخیص خود علایم مرتبط با هر یک از این بیماری ها باید از یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی واجد شرایط مشاوره بگیرید. بنابراین، اجازه دهید نگاهی به این سوال از دیدگاه پزشکان بیندازیم. چیزی که پزشکان بر آن توافق دارند این است که فیبرومیالژیا بر خلاف آرتریت روماتویید درگیر سیستم عصبی مرکزی است. در واقع، پزشکان می گویند که اگر ساختار ژنتیکی فیبرومیالژیا را داشته باشید، احتمال ابتلا به آرتریت روماتویید بسیار زیاد است. بنابراین، نیاز زیادی به روش های موثر برای تعیین علایم اولیه این بیماری ها وجود دارد. زندگی با این بیماری ها بسیار خسته کننده است. بیماران باید علایم دردناک آرتریت روماتویید و فیبرومیالژیا را علاوه بر چالش‌های اضافی درد مزمن ناشی از التهاب، تحمل کنند. این بیماری ها می توانند تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی داشته باشند. به دلیل علایم و عوارض مرتبط با آرتریت روماتویید و فیبرومیالژیا، تشخیص مثبت ضروری است تا به بیماران اجازه داده شود تا برای هر گونه عارضه ای زود درمان شوند. بیمارانی که از آرتریت روماتویید و فیبرومیالژیا رنج می برند، علایم مختلفی از جمله درد مفاصل، حساسیت به لمس، خستگی مفرط، توانایی محدود در انجام فعالیت های بدنی، مشکلات خواب، حالت تهوع، خستگی و مشکل در تنفس را تجربه می کنند. مبتلایان به فیبرومیالژیا ممکن است احساس افسردگی و ناامیدی و مشکل در تمرکز را نیز گزارش کنند. این شرایط ناتوان کننده می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی ت ثیر بگذارد و باید به طور مناسب تشخیص داده و درمان شود. تفاوت های زیادی بین فیبرومیالژیا و آرتریت روماتویید وجود دارد. این دو بیماری ممکن است بر اساس عوامل مختلفی از جمله ایجاد، علت، علایم، تشخیص و درمان شناسایی شوند. تست فاکتور روماتویید فیبرومیالژیا یکی از بهترین راه های تشخیص این دو بیماری است که پزشکان از آن بسیار استفاده می کنند. اگر به فیبرومیالژیا یا آرتریت روماتویید مبتلا هستید، لطفا تجربیات خود را با ما در میان بگذارید تا افراد دیگر نیز از آنها بهره مند شوند.

یک جراحی برای درمان انسداد بینی است. انحراف تیغه بینی، جابجایی دیواره بین سوراخ های بینی است و اغلب باعث ایجاد این انسدادها می شود. ساختارهای استخوانی بزرگ شده به نام شاخک نیز ممکن است قسمت هایی از بینی را مسدود کند. یک جراح همچنین سپتوپلاستی را برای درمان سینوزیت طولانی مدت، برداشتن و درمان سایر بیماری هایی که راه هوایی بینی را مسدود می کنند، انجام می دهد. گاهی اوقات، جراحان سپتوپلاستی را برای جلوگیری از خونریزی های مکرر بینی توصیه می کنند. سپتوپلاستی یکی از رایج ترین عمل های گوش، حلق و بینی ( ENT ) در ایالات متحده است. با این حال، پزشکان اغلب تنها پس از رد سایر درمان‌های انسداد بینی، سپتوپلاستی را توصیه می‌کنند. در این مقاله، آنچه در طول سپتوپلاستی باید انتظار داشت، از جمله خطرات این عمل و دلایل انجام آن را بررسی می کنیم. سپتوپلاستی روشی برای اصلاح است. قبل از جراحی، یک پرستار و پزشک جزییات جراحی را بررسی کرده و به هر سوالی پاسخ خواهند داد. آنها ممکن است از فردی که تحت عمل جراحی قرار می گیرد بخواهند برخی آزمایشات معمول مانند آزمایش خون، اشعه ایکس یا ردیابی الکتریکی قلب را انجام دهد. پزشکان و پرستاران همچنین سوالاتی در مورد سلامت عمومی، داروهای فعلی یا آلرژی های احتمالی خواهند پرسید. در بدو ورود به بیمارستان، متخصص بیهوشی با فردی که تحت عمل جراحی قرار دارد ملاقات می کند تا تمام عناصر بیهوشی را توضیح دهد. سپتوپلاستی اغلب شامل بیهوشی عمومی است. یک متخصص بیهوشی فرد را در طول جراحی بیهوش می کند. گاهی اوقات، جراحان ترجیح می دهند به جای آن از بی حسی موضعی و آرام بخش داخل وریدی استفاده کنند، اما ابتدا این موضوع را با بیمار در میان می گذارند. مانند سایر جراحی هایی که از بیهوشی عمومی استفاده می کنند، افراد نباید بعد از مدت زمان معینی در شب قبل از عمل چیزی بخورند، بنوشند یا حتی آدامس بجوند. در صورت لزوم، پزشک یا پرستار دستورالعمل های بیشتری را در مورد زمان و نحوه مصرف داروها ارایه می دهد. برای کاهش خطر خونریزی، پزشک احتمالا از فرد می‌خواهد تا یک هفته قبل از جراحی، مصرف داروهای خوراکی رقیق‌کننده خون را متوقف کند. هرکسی که از داروهای رقیق کننده خون یا سایر داروها استفاده می کند باید این موارد را با جراح در میان بگذارد. در طی سپتوپلاستی، جراح سعی می کند غضروف و استخوان خم شده سپتوم را صاف کند. ابتدا پوشش مخاطی را که غضروف و استخوان را پوشانده است، بلند می کنند. سپس جراح غضروف و استخوان را تغییر شکل می دهد و گاهی قسمت هایی را برمی دارد. پس از آن، پزشکان آنرا در جای خود قرار می دهند. اگر شاخک های بزرگ شده باعث انسداد شوند، جراح ممکن است سعی کند آنها را با کاهش فرکانس رادیویی کوچک کند. در برخی موارد دیگر، جراح بخشی از شاخک را برمی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بیش از درصد از انسداد بینی افراد پس از جراحی، بهبود می یابد. افراد معمولا چند ساعت پس از جراحی احساس خواب آلودگی می کنند. برخی به دلیل احساس تهوع دارند. آنها همچنین ممکن است در این روش درد احساس کنند. افراد باید هر گونه عوارض بعدی را به پرستار گزارش دهند. آنها می توانند داروهایی را برای تسکین علایم ارایه دهند. تیم پزشکی احتمالا پانسمان را در هر دو سوراخ بینی قرار می دهد. پانسمان کردن به این معنی است که فرد باید بلافاصله پس از عمل از طریق دهان نفس بکشد. پانسمان برای کمک به توقف هرگونه خونریزی که بلافاصله پس از جراحی رخ می دهد در جای خود قرار دارد. وقتی پزشک فرد را از بیمارستان مرخص کرد، پرستار پانسمان را برمی دارد. به ندرت، متخصص، آتل را در بینی قرار می دهد. اگر چنین باشد، معمولا بعد از روز یک قرار ملاقات دیگر برای برداشتن اسپلینت ها تعیین می کنند. اگر هیچ عارضه ای رخ ندهد، پزشک معمولا فرد را در همان روز عمل به خانه می فرستد. یکی از اعضای خانواده یا دوست باید برای همراهی آنها حضور داشته باشد. انتظار می رود که پس از ترخیص از بیمارستان و با بهبودی بدن، مقداری احتقان و خونریزی رخ دهد. این علایم باید طی هفته آینده برطرف شوند. درد نیز شایع است که افراد می توانند طبق نظر پزشک خود مسکن مصرف کنند. برای تسهیل در بهبودی بینی، افراد می توانند از موارد زیر اجتناب کنند: سیگار کشیدن خیلی زود به سر کار نرفتن برای حداقل - روز، دمیدن بینی ازدحام جمعیت، به‌ویژه در مناطقی که مردم بیشتر با دود سیگار و سایر افراد مبتلا به سرماخوردگی یا سرفه مواجه می‌شوند، که احتمال بیماری را افزایش می‌دهد. خونریزی بیش از حد ممکن است در نتیجه سپتوپلاستی رخ دهد. اگرچه سپتوپلاستی یک روش بسیار کم خطر است، اما افراد باید از عوارض احتمالی آن آگاه باشند و با هر گونه نگرانی به پزشک مراجعه کنند. مقدار کمی خونریزی در جراحی بینی شایع است و افراد عموما آن را به خوبی تحمل می کنند. اما در موارد نادر، ممکن است خونریزی بیش از حد رخ دهد. در این شرایط، جراح ممکن است مجبور شود این روش را متوقف کند تا از قرار دادن فرد در معرض خطر بیشتر جلوگیری کند. به ندرت، تزریق گلبول قرمز ضروری است، اما پزشک فقط در موارد اضطراری این کار را انجام می دهد. از آنجایی که بینی یک محیط استریل نیست، ممکن است بعد از سپتوپلاستی عفونت ایجاد شود. این یک عفونت بسیار نادر و جدی است که نیاز به درمان فوری دارد. پس از جراحی، افراد و خانواده‌هایشان باید مراقب تغییرات فشار خون یا ضربان قلب، تب، تغییر رنگ یا هر علامت غیرعادی دیگری باشند. برخی از اعصابی که به لثه، دندان های جلویی و فک بالا منتهی می شوند از بینی عبور می کنند. سپتوپلاستی خطر آسیب به این اعصاب و بی حسی مداوم را افزایش می دهد. بی حسی معمولا پس از چند ماه برطرف می شود. گاهی اوقات ممکن است یک سوراخ کوچک در سپتوم بینی در حین یا بعد از جراحی به خصوص در مورد عفونت بعد از عمل ایجاد شود. اگر سوراخ شدن منجر به خونریزی یا سایر عوارض مشابه شود، ممکن است فرد به جراحی بیشتری نیاز داشته باشد. اگرچه بسیار نادر است، سپتوپلاستی می تواند به مغز آسیب برساند و نشت مایعی ایجاد کند که مغز و نخاع را تغذیه کرده و خطر بیشتری برای عفونت ایجاد می کند. اگرچه اکثریت بزرگی از افراد بهبود قابل توجهی در علایم انسداد بینی خود گزارش می دهند، اما خطر کوچکی وجود دارد که جراحی ممکن است به علایم کمک نکند. در موارد نادر، افراد ممکن است تغییری در حس چشایی یا بویایی، درد مداوم صورت، تغییرات صوتی، نقص بینایی، یا التهاب و کبودی اطراف چشم را تجربه کنند. تیغه بینی ساختاری است که از بینی حمایت می کند و راه هوایی راست و چپ دو سوراخ بینی را از هم جدا می کند. مخاط، یک لایه نازک از غشای بافتی، سپتوم را می پوشاند. مخاط از سپتوم محافظت کرده و آن را می پوشاند. همچنین به حفظ رطوبت داخل بینی کمک می کند. سپتوم ممکن است به طور طبیعی در طول دوران کودکی کمی در یک جهت خم شود. با این حال، در اکثر افراد، سپتوم صاف است. شاخک های بینی ساختارهای استخوانی بلند، مجعد و باریکی هستند که تا مجرای تنفسی سوراخ های بینی گسترش می یابند. در هر سوراخ بینی، چهار راه هوایی در راه هوایی بینی ایجاد می کنند و در دیواره های جانبی سوراخ های بینی ایجاد می شوند. بافت مخاطی در بینی بیشتر شاخک ها را می پوشاند. هنگامی که فردی هوا را از طریق بینی استنشاق می کند، بزرگترین شاخک ها عمدتا مسیول فیلتر کردن، گرم کردن و مرطوب کردن هوا هستند. پوشش مخاطی شاخک ها نیز ذرات معلق در هوا را به دام می اندازد و فیلتر می کند. این بدان معنی است که شاخک ها بخش اساسی سیستم ایمنی هستند که با بیماری مبارزه می کند. در صورتی که بینی فردی به طور مداوم مسدود شده باشد و علت آن انحراف تیغه بینی باشد، ممکن است پزشک سپتوپلاستی را توصیه کند. دلیل اصلی انجام سپتوپلاستی اصلاح انحراف سپتوم است که بینی را مسدود کرده و بر جریان هوا ت ثیر می گذارد. انحراف سپتوم زمانی اتفاق می افتد که سپتوم به اندازه کافی در یک جهت خم می شود. این می تواند تنفس را دشوار کند. گاهی اوقات، سپتوپلاستی در طی سایر روش ها مانند جراحی سینوس یا برداشتن تومور ضروری است. پزشکان همچنین ممکن است سپتوپلاستی را برای افرادی توصیه کنند که درمان‌های غیرجراحی یا مشکلات خروپف را درمان نکرده باشند. بزرگ شدن شاخک ها نیز می تواند منجر به مشکلات تنفسی برای برخی افراد شود. جراحی برای رسیدگی به شاخک ها نیز ممکن است کمک کند. درمان های غیرجراحی برای انسداد بینی می تواند به افراد در تنفس بهتر کمک کند. افراد باید قبل از جراحی این گزینه ها را با پزشک در میان بگذارند. داروهای بدون نسخه ( OTC ) و نسخه ای برای افراد مبتلا به احتقان ناشی از آلرژی و همچنین واکسن های آلرژی در دسترس است. گزینه شستشوی سالین و اسپری های ضد احتقان نیز موجود است. در موارد عفونت باکتریایی، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها را برای کمک به پاکسازی مجاری تنفسی بینی تجویز کند. پزشک معمولا تنها در صورتی سپتوپلاستی را در نظر می گیرد که این اقدامات موفقیت آمیز نباشد. سپتوپلاستی برای اصلاح انحراف تیغه بینی انجام می شود. اکثر سپتوپلاستی‌ها زیبایی نیستند، اما در عوض به مشکلات عملکردی، از جمله انسداد جریان هوا از طریق سوراخ (های بینی) می‌پردازند. اگر سپتوپلاستی بخشی از جراحی زیبایی باشد، احتمالا در حین جراحی زیبایی بینی انجام می شود. گاهی اوقات برای رسیدن به اثر زیبایی مطلوب از جراحی بینی، سپتوپلاستی نیز ضروری است. یک جراح زیبایی برای تغییر ظاهر خارجی بینی، عمل زیبایی بینی را انجام می دهد. اکثر متخصصان پزشکی این ماده آرایشی را در نظر می گیرند. هنگامی که یک جراحی شامل سپتوپلاستی و رینوپلاستی می شود، پزشکان این عمل را سپتورینوپلاستی می نامند. اگر سپتوپلاستی و رینوپلاستی زیبایی باشد، بیمه گر ممکن است هزینه درمان را ندهد.

کودکان نوپا، و گاهی اوقات نوزادان، احتمال دارد حملات حبس نفس داشته باشند. آنها در حدود از کودک رخ می دهد. حملات حبس نفس می تواند پس از ناراحتی یا مبهوت کودک روی دهد به عنوان مثال، یک ضربه جزیی یا یک ترس داشته باشد. تماشای این وضعیت در کودکان ترسناک است، اما کودک به هیچ درمانی نیاز ندارد. کودک احتمال دارد به سرعت بهبود یابد یا برای مدت کوتاهی پاسخگو نباشد. حملات حبس نفس اغلب به عنوان بخشی از عصبانیت کودک نوپا رخ می دهد. حملات یک واکنش خودکار به چیزی ناخوشایند است. این یک رفتار عمدی از طرف کودک نیست. حملات حبس نفس در پسران و دختران به میزان مشابهی رخ می دهد. این حملات ها معمولا در کودکان بین ماه تا سال است. قبل از ماهگی نادر هستند. فهرست محتوا تعداد حملات برای کودکان مختلف، متفاوت است. آنها می تواند گاهی اوقات چندین بار در روز یا فقط هر چند هفته یا چند ماه و معمولا زمانی رخ می دهد که کودک بیش از حد خسته، ناراحت و تحریک‌پذیر است (گریزلی) اغلب والدینی که حملات حبس نفس را دیده اند، می توانند زمان وقوع دیگری را پیش بینی کنند. نوع حملات حبس نفس وجود دارد. هر دو نوع احتمال دارد در یک کودک در زمان های مختلف زندگی آنها رخ دهد. هیچ کدام از این دو نوع عواقب جدی ندارند (مگر اینکه فرزند در صورت افتادن به خود آسیب برساند) اما دیدن آنها ترسناک است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حملات آبی رایج ترین هستند. احتمال دارد فرزند به خودش صدمه زده یا بسیار ناراحت یا ناامید شده باشد و سپس: گریه یا فریاد زدن به زور نفس کشیدن احتمال دارد فلاپی شود و هوشیاری خود را از دست بدهد (غش کردن) نفس را حبس کنید و به خصوص در اطراف لب ها آبی شوید این ناشی از کمبود اکسیژن است و چند ثانیه طول می کشد. اینها کمتر رایج هستند و می توانند در کودکان خردسال پس از یک آسیب جزیی یا اگر کودک ناراحت است رخ دهند. حملات رنگ پریدگی ناشی از ضربان قلب آهسته است و اغلب با تشنج اشتباه گرفته می شود. فرزند شما: غش و بسیار رنگ پریده به نظر می رسد. دهانشان را باز و انگار گریه می کنند اما صدایی بیرون نمی آید. دوره کوتاهی دارند که در آن دست‌ها و پاهایشان سفت می‌شود و کنترل مثانه یا روده‌شان را از دست می‌دهند. حملات حبس نفس یا به دلیل تغییر در الگوی تنفس معمول کودک، کاهش ضربان قلب یا ترکیبی از این دو ایجاد می شود. درد یا احساسات قوی مانند ترس یا ناامیدی می تواند این واکنش ها را ایجاد کند. دلیل اصلی حملات حبس نفس مشخص نیست. از هر کودکی که دارای حملات حبس نفس هستند، نفر سابقه اپیزودهای مشابه در خانواده خواهد داشت. در برخی از کودکان، حملات حبس نفس می تواند با مرتبط باشد. این وضعیتی است که در آن بدن تعداد طبیعی گلبول قرمز تولید نمی کند. اکثر کودکان مبتلا به این اختلال مشکل اساسی جدی ندارند. کودکان مبتلا به حملات حبس نفس، صرع ندارند. از آنجایی که حملات حبس نفس می تواند شبیه حملات صرعی به نظر برسند، این دو اغلب اشتباه گرفته می شوند. حملات حبس نفس پس از ناامیدی، مبهوت شدن یا صدمه دیدن کودک رخ می دهد. کودکان مبتلا به صرع بدون اینکه هیچ یک از این موارد از قبل اتفاق افتاده باشد، تشنج می کنند. این حملات فقط زمانی روی می دهد که کودک بیدار و معمولا ایستاده است. حملات می تواند در زمانی که کودک بیدار یا خواب است رخ دهد. خطر افزایش ابتلا به صرع در کودکان مبتلا به حملات حبس نفس وجود ندارد. فرزند شما به دلیل دوره کوتاه مدت با کاهش سطح اکسیژن خون، هیچ آسیب طولانی مدتی نخواهد داشت. برخی از کودکان با حملات رنگ پریده ممکن است با بزرگ شدن بیشتر دچار غش شوند. پس از این حملات با کودک خود به طور معمول رفتار کنید. وحشت نکنید. اجازه دهید حملات به خودی خود متوقف شود. کودک خود را از هر چیز سخت یا تیز دور نگه دارید. کودک خود را به پهلو دراز بکشید و او را تماشا کنید. کودکتان را تکان ندهید، چیزی را در دهانش نگذارید یا به او آب نپاشید. پس از رویداد به طور عادی با کودک خود رفتار کنید رفتار را تنبیه یا پاداش ندهید. با پزشک خانواده خود در مورد مشکل صحبت کنید. کودک نیاز به معاینه فیزیکی دارد تا مطمین شود که مشکل دیگری مانند ضربان قلب نامنظم ندارد. پزشک احتمال دارد آزمایش خون را برای بررسی کم خونی یا کمبود آهن فرزندتان پیشنهاد کند. در صورت وجود، پزشک می تواند داروی آهن را پیشنهاد کند. این شاید دفعات و شدت حملات حبس نفس را کاهش دهد. کودکانی که حملات حبس نفس دارند معمولا سالم هستند. فرزندتان را نزد پزشک خانواده ببرید اگر: این حملات ها بدون اینکه کودک از قبل ناامید، مبهوت یا صدمه دیده باشد، رخ می دهد. کودک با حملات حبس نفس، سفت یا لرزش دارد که بیش از یک دقیقه طول می کشد. فرزند شما مدت زیادی طول می کشد تا بهبود یابد و به چندین ساعت خواب نیاز دارد یا برای مدت طولانی گیج به نظر می رسد. کودک کمتر از ماه سن دارد زیرا نوزادان خردسال نیاز به بررسی علل دیگر دارند حملات حبس نفس ممکن است هنوز در این گروه سنی روی دهد اما کمتر رایج است. درمان خاصی لازم نیست. اطمینان حاصل کنید که کودک به اندازه کافی استراحت می کند، به کودک خود کمک کنید احساس امنیت کند و به کاهش و مدیریت ناامیدی او کمک کنید. با فرزندتان متفاوت از برادران یا خواهرانش یا سایر کودکان رفتار نکنید. به این دلیل که درمان های مختلف می تواند منجر به مشکلات رفتاری شود که پس از توقف حملات ادامه می یابد. حبس نفس زمانی است که تنفس نوزاد یا کودک تا دقیقه متوقف می شود و احتمال دارد غش کند. این می تواند زمانی رخ دهد که کودک ترسیده، ناراحت، عصبانی باشد یا دچار شوک یا درد ناگهانی شود. معمولا بی ضرر است، اما می تواند برای والدین ترسناک باشد، به ویژه زمانی که برای اولین بار روی می دهد. اقدام فوری مورد نیاز است اگر فرزند شما: آبی یا خاکستری است. به دلیل تناسب می لرزد یا تکان می خورد. غش می کند و نمی توان آن را از خواب بیدار کرد. اینها می توانند علایم حبس نفس باشند، اما شاید به سایر شرایط جدی تر نیز مرتبط باشند. اگر پزشک قبلا به شما نگفته است که تنفس حبس شده، مهم است که فورا آن را بررسی کنید. در حین حبس نفس، کودک ممکن است: آبی یا خاکستری شود. برای یا دقیقه غش کند. فلاپی یا سفت باشد، یا احتمال دارد بدن آنها تکان بخورد. گریه کنند و سپس در حالی که نفس خود را حبس کرده اند سکوت کنند. دهانشان را باز کنند انگار می خواهند گریه کنند اما صدایی در نمی آورند. ممکن است کودک برای مدتی بعد از آن خواب آلود یا گیج باشد. اگرچه حبس نفس می تواند برای والدین ترسناک باشد، اما معمولا بی ضرر است و کودک باید تا سن یا سالگی از آن خارج شود. قسمت های حبس نفس: تشنج صرع نیستند. معمولا کمتر از دقیقه طول می کشد (اگر کودک غش کند، معمولا ظرف یا دقیقه به هوش می آید. کودک از روی عمد این کار را انجام نمی دهد و نمی تواند کنترل کند که وقتی یک قسمت حبس نفس دارد چه روی می دهد. تا پایان مرحله با آنها بمانید. آرام بمانید باید در کمتر از دقیقه بگذرد. کودک را به پهلو بخوابانید او را بلند نکنید. مطمین شوید که آنها نمی توانند به سر، دست یا پاهای خود به چیزی ضربه بزنند. موارد زیر را در موقع حبس نفس انجام ندهید: به آنها تنفس دهان به دهان یا کودک خود را تکان ندهید و به او آب نپاشید. به آنها نگویید (آنها عمدا این کار را انجام نمی دهند) چیزی را در دهان آنها (از جمله انگشتان خود) قرار ندهید. به پزشک عمومی مراجعه کنید اگر: کودک قبلا مبتلا به حبس نفس تشخیص داده شده. بیشتر از قبل اپیزودهای حبس نفس دارد یا اپیزودها بدتر به نظر می رسند. سفت است یا بیش از یک دقیقه می لرزد و مدتی طول می کشد تا بهبود یابد. دارای اپیزودهای حبس کننده نفس است که بر زندگی روزمره ت ثیر می گذارد. پزشک عمومی تلاش خواهد کرد تا دریابد که آیا بیماری زمینه ای جدی تری وجود دارد یا خیر. آنها احتمال دارد نوار قلب را برای بررسی ریتم قلب کودک پیشنهاد کنند. درمان خاصی برای حبس نفس وجود ندارد. در نهایت باید تا زمانی که کودک یا ساله شود متوقف شود. حبس نفس گاهی با کم خونی فقر آهن مرتبط است. داروها به ندرت برای درمان حبس نفس استفاده می شوند. احتمال دارد سطح آهن خون کودک بررسی شود. اگر سطح آهن آنها کم باشد شاید به مکمل های آهن نیاز داشته باشند. حبس نفس معمولا توسط یک شوک یا درد ناگهانی یا احساسات شدید مانند ترس، ناراحتی یا عصبانیت ایجاد می شود. نوع حبس نفس وجود دارد: این رایج ترین نوع حبس نفس است و زمانی رخ می دهد که الگوی تنفس کودک تغییر کند. این نوع حبس نفس زمانی روی می دهد که ضربان قلب کودک کاهش می یابد.

سندرم عدم حساسیت آندروژن ( بر رشد اندام های تناسلی فرد ت ثیر می گذارد. دو نوع ) و سندرم عدم حساسیت جزیی آندروژن ( نامیده می شوند. اندام تناسلی یک فرد مبتلا به اندام تناسلی یک فرد مبتلا به زمانی تشخیص داده می شود که روانشناسان متخصص مراقبت های بهداشتی در این مواقع می توانند به افراد مبتلا به رشد جنسی افراد مبتلا به اگرچه افراد مبتلا به (الگوی مردانه معمولی) هستند، بدن به تستوسترون (هورمون جنسی) به طور کامل یا اصلا پاسخ نمی دهد. این از رشد جنسی یک مرد معمولی پیشگیری می کند. آلت تناسلی تشکیل نمی شود یا توسعه نیافته است. این بدان معناست که اندام تناسلی کودک شاید به صورت زنانه رشد کند یا در مردان رشد نکرده باشد. کودک می تواند بیضه های کامل یا تا حدی نزول نکرده داشته باشد. اما هیچ رحم یا تخمدانی وجود نخواهد داشت. زنانی که ناقل این تغییرات ژنتیکی هستند، خودشان به نوع اصلی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سندرم عدم حساسیت کامل به آندروژن ( که در آن تستوسترون ت ثیری بر رشد جنسی ندارد، بنابراین اندام تناسلی کاملا زنانه است. سندرم عدم حساسیت جزیی آندروژن ( که در آن تستوسترون تا حدی بر رشد جنسی ت ثیر می گذارد، بنابراین اندام تناسلی اغلب برای پسران یا دختران آنطور که انتظار می رود نیست. تشخیص کودکان مبتلا به تیم متخصصان کمک می کند تا رشد جنسی فرزندتان را درک کنید. در مورد، آنها در مورد اینکه چرا توصیه می کنند فرزندتان را به عنوان پسر یا دختر بزرگ کنید، صحبت خواهند کرد. کودکان مبتلا به شما و تیم متخصص با هم تصمیم خواهید گرفت که چه چیزی به نفع فرزندتان است. اکثر کودکان مبتلا به به شما و فرزندتان حمایت روانی ارایه می شود تا در درک و مقابله با تشخیص کودکان شاید در زمانی که بسیار کوچک هستند نیازی به حمایت روانی نداشته باشند. اما آنها باید با درک بدن خود و نحوه عملکرد آن بزرگ شوند. در مورد صحبت کردن با فرزندتان در مورد اکثر کودکان مبتلا به در موارد معدودی، کودکان بزرگتر و بزرگسالان مبتلا به افراد مبتلا به نارسایی جنسیتی اغلب تمایل دارند که به عنوان عضوی از جنس مخالف زندگی کنند. آنها شاید بخواهند که ظاهر فیزیکی شان با هویت جنسی یا نحوه شناسایی مطابقت بیشتری داشته باشد. اگر فرزند مبتلا به آن‌ها همچنین بیضه‌های نزول نکرده خواهند داشت، اما این معمولا مورد توجه قرار نمی‌گیرد، مگر اینکه باعث فتق شوند (که در آن ضعف در بافت اطراف را فشار می‌دهند) اولین علایم معمولا در دوران بلوغ شروع می شود که در حدود یا سالگی است. هنگامی که یک دختر مبتلا به پریود نمی شوند. موهای ناحیه تناسلی و زیر بغل کم یا اصلا ایجاد نمی شود. سینه ها و جهش های رشد، طبیعی دارد، اگرچه احتمال دارد در نهایت کمی بلندتر از حد معمول برای یک دختر باشد. دختران مبتلا به رشد کودکان مبتلا به در بسیاری از موارد، اندام تناسلی در بدو تولد اولین علامت است و نوزادان مبتلا احتمال دارد دارای موارد زیر باشند: بیضه های نیمه پایین نیامده کلیتوریس بزرگ شده (ارگان جنسی که به زنان اجازه می دهد ارگاسم داشته باشند) هیپوسپادیاس، سوراخی که ادرار از آن خارج می شود، در قسمت زیرین آلت تناسلی قرار دارد، نه در انتهای آن. کودکان مبتلا به برخی از کودکان مبتلا به ، افراد مبتلا به سندرم عدم حساسیت آندروژن ( توسط یک تغییر ژنتیکی ایجاد می شود و به این معنی است که بدن نمی تواند به طور کامل یا جزیی به تستوسترون پاسخ دهد. تستوسترون، هورمون جنسی است که توسط بیضه ها تولید می شود. ایجاد تغییرات معمول مورد انتظار در پسران مانند رشد آلت تناسلی و حرکت بیضه ها به سمت پایین به داخل کیسه بیضه را کنترل می کند. در اوایل بارداری، همه نوزادان متولد نشده اندام تناسلی یکسانی دارند. همانطور که در داخل رحم اندام تناسلی مرد یا زن رشد می کنند. این به جفت کروموزوم های جنسی که از والدین خود دریافت می کنند و توانایی آنها در پاسخ به هورمون های جنسی که می سازند بستگی دارد. کروموزوم‌های جنسی مجموعه‌ای از ژن‌ها به نام کودکان مبتلا به این بدان معناست که رشد جنسی مرد به طور طبیعی رخ نمی دهد. اندام تناسلی زنانه یا توسعه نیافته به نظر می رسد. رحم و تخمدان ها نیز در داخل رشد نمی کنند. در بیشتر موارد، تغییر ژنتیکی در امتداد خط زن به کودک منتقل می شود. ژن از آنجایی که مادر کروموزوم هر فرزند مونث ( ژنتیکی که مادر داشته باشد، کروموزوم اگر مادر یک فرزند ژنتیکی پسر ( داشته باشد، این احتمال وجود دارد که بتواند کروموزوم اگر این روی دهد، کروموزوم زنان حامل کروموزوم از شانس داشتن فرزند مبتلا به مواردی که از شانس داشتن پسری که تحت ت ثیر قرار نگرفته است. از شانس داشتن دختری که تحت تاثیر قرار نگرفته و حامل ژن تغییر یافته نیست. از شانس به دنیا آوردن دختری که تحت ت ثیر قرار نگرفته است، اما می تواند ژن تغییر یافته را به فرزندان خود منتقل کند. سندرم عدم حساسیت آندروژن ( گاهی اوقات بلافاصله پس از تولد نوزاد تشخیص داده می شود، اگرچه اغلب تا زمانی که کودک به بلوغ نرسیده، متوجه آن نمی شود. پزشکان شاید بر اساس شکل ظاهری و رشد جنسی کودک به منبع:

متاستاز های کبدی، به شرایطی اطلاق می شوند که سرطانی، که در ابتدا در قسمت دیگری از بدن شکل گرفته است، به کبد منتقل شده و باعث بیماری آن شود. برخی از پزشکان و جراحان، ممکن است که این اختلالات را، "سرطان ثانویه کبد" بنامند. در متاستاز های کبدی، سلول های سرطانی، از سایر قسمت های بدن، به کبد مهاجرت می کنند. آن ها، سلول هایی از اندام هایی از بدن هستند که سرطان، در ابتدا، از آن جا شروع شده است. پس از ایجاد سرطان در یک اندام، نهایتا، سلول های سرطانی، می توانند‌به کبد مهاجرت کنند. از آن جایی که در این اختلال، سرطان، از قسمت دیگری از بدن به کبد راه پیدا کرده است، پزشک ممکن است این اختلالات را به عنوان مرحله یا سرطان پیشرفته معرفی کند. سرطان اولیه کبد، کمتر از متاستاز های کبدی، شایع است. به طور معمول، افراد مبتلا به سرطان اولیه کبد، با عوامل مستعد کننده ای، مانند یا رو به رو می شوند. با پیشرفت و رشد تومور، علایم این اختلال، ممکن است شامل حالت تهوع، و از دست دادن اشتها باشد. در مراحل اولیه این اختلالات، افراد مبتلا، ممکن است علایم قابل توجهی نداشته باشند. با پیشرفت تومور در کبد، این عضو ممکن است متورم شود. بروز تورم در کبد، می تواند باعث انسداد جریان خون و صفرا شود. هنگامی که این شرایط، اتفاق می افتد، فرد ممکن است علایمی مانند موارد زیر را تجربه کند: تب گیجی تعریق خستگی نفخ شکم کاهش وزن بزرگ شدن کبد از دست دادن اشتها دفع ادرار تیره رنگ حالت تهوع و استفراغ احساس درد در شانه راست یرقان یا زردی پوست و چشم احساس درد در سمت راست بالای شکم به طور کلی، فرد مبتلا به سرطان، در ناحیه دیگری از بدن که متوجه علایم جدید می شود، باید در اسرع وقت، به پزشک خود اطلاع دهد. یک پزشک یا جراح، ممکن است انجام سی تی اسکن شکم را، برای تشخیص این اختلالات، تجویز کند. علاوه براین، در صورتی که فرد، علایم سرطان کبد را نیز تجربه کرده باشد، ممکن است پزشک، نسبت به ابتلا او به متاستاز کبد، مشکوک شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی، پس از انجام معاینه اولیه و پرسیدن چند سوال، پزشک معالج تان، باید آزمایش هایی را برای ت یید ابتلا فرد به سرطان کبد، انجام دهد. برخی از آزمایشاتی که ممکن است نیاز به انجام دادن آن ها وجود داشته باشد، عبارت اند از: سونوگرافی کبد سی تی اسکن شکم روش تصویربرداری و اسکن MRI تست‌های عملکرد کبد، که تعیین می‌کنند که کبد به چه شکلی فعالیت می کند. آنژیوگرافی، که در آن پزشک از رنگ، برای تهیه تصاویری از کبد، با کنتراست بالا، استفاده می کند. لاپاراسکوپی، که شامل استفاده از یک لوله انعطاف پذیر است که به پزشک اجازه می دهد تا بیوپسی از کبد را انجام دهد. به طور کلی، درمان متاستاز های کبدی، معمولا با هدف کاهش علایم و افزایش امید به زندگی فرد مبتلا، انجام می شوند. در بیشتر موارد، هیچ راهی برای درمان قطعی متاستاز های کبدی، وجود ندارد. به طور کلی، دو روش درمانی برای مبارزه با متاستاز های کبدی وجود دارد: موضعی و سیستماتیک. سن و وضعیت سلامتی کلی فرد تعیین می کند که پزشک، چه روش درمانی را پیشنهاد کند. همچنین، روش درمانی اتخاذ شده، به محل بروز سرطان اولیه، اندازه و تعداد تومورهای موجود در کبد و درمان‌های قبلی که فرد آن ها را امتحان کرده است، بستگی دارد. برخی از گزینه های درمانی موضعی برای مبارزه با متاستاز های کبدی، عبارت اند از: پرتودرمانی، که در این روش، می توان از پرتوهای مخصوص، برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی موجود در کبد و از بین بردن آن ها، استفاده کرد. روش استفاده از فرکانس های رادیویی، که از جریان های الکتریکی با فرکانس بالا، برای ایجاد گرمای کافی برای کشتن سلول های سرطانی، استفاده می کنند. درمان های سیستماتیک، ممکن است سرطان را در سراسر بدن، از طریق جریان خون، مورد هدف قرار دهند. برخی از گزینه های درمانی سیستماتیک، برای مبارزه با متاستاز های کبدی، عبارت اند از: درمان اصلاح کننده پاسخ بیولوژیکی، که به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند. درمان هدفمند، روش دیگری برای مبارزه با سرطان ها است. این روش، مستقیما سلول های سرطانی را هدف قرار می دهد. شیمی درمانی، که در آن، از داروهای مخصوص، برای هدف قرار دادن سلول های دارای چرخه رشد سریع در سراسر بدن، استفاده می کنند. یکی دیگر از روش های درمانی سیستماتیک است. این روش، سرطان هایی را هدف قرار می دهد که برای رشد به هورمون ها متکی هستند، مانند سرطان سینه. طول عمر افراد مبتلا به متاستاز های کبدی، فقط تخمین زده می شود. یعنی نمی توان به طور قطعی، درباره طول عمر این افراد، اظهار نظر کرد. به طور کلی، امید به زندگی و پیش آگهی افراد مبتلا به متاستاز های کبدی، معمولا ضعیف است. زیرا این سرطان، به طور قطعی قابل درمان نیست. با این حال، روش های درمانی مختلف، ممکن است به کوچک شدن تومور، افزایش امید به زندگی و تسکین علایم فرد مبتلا، کمک کنند. به طور کلی، امید به زندگی و بقای ساله افراد مبتلا به این اختلال، به منشاء سرطان بستگی دارد. عوامل دیگر، عبارت اند از جنس، سن و سلامت کلی فرد. به عنوان مثال، با توجه به اطلاعات ارایه شده در یک مطالعه، میزان بقای ساله، برای افراد مبتلا به متاستاز های کبدی، که منش آن از روده بزرگ است، به شرح زیر می باشد: کمتر از ماه بدون درمان درصد احتمال زنده ماندن با درمان پزشک، بهترین فردی است که می تواند بقای بیمار خود را پیش بینی کند. در همه موارد، میزان بقای فرد، تنها مقداری تخمینی است. یک فرد مبتلا، ممکن است که بسیار طولانی تر یا کوتاه تر از حد انتظار، زندگی کند. در صورت ابتلا به متاستاز های کبدی، ممکن است که فرد علایم حاد را مشاهده کند. با مشاهده این علایم، فرد باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. برخی از این علایم، عبارت اند از: استفراغ مکرر، یا استفراغ دو یا چند بار در روز برای بیش از روز زردی مشکل در بلع استفراغ خونی تورم غیر معمول در پاها یا شکم کاهش وزن غیر قابل توضیح و غیر عادی متاستاز های کبدی، از عوارض سرطان های پیشرفته تر هستند. بروز متاستاز های کبدی، نشانه گسترش سرطان از ناحیه ای به ناحیه دیگر است. متاستاز کبد، می تواند سال ها پس از درمان موفقیت آمیز یک سرطان اولیه، رخ دهد. حتی یک فرد درمان شده نیز، باید به طور منظم معاینات لازم را انجام دهد تا مطمین شود که به سرطان های دیگری مبتلا نشده است. همچنین، فرد درمان شده، باید علایم متاستاز کبدی را بداند تا در صورت تجربه هر کدام از آن علایم، به پزشک خود اطلاع دهد. به طور کلی، پیشگیری از بروز این اختلال، همیشه امکان پذیر نیست. متاستاز های کبدی، زمانی رخ می دهند که سرطان از ناحیه دیگری از بدن، گسترش یافته و وارد کبد فرد شده باشد. در برخی موارد، ممکن است قبل از تشخیص سرطان اولیه، متاستاز کبدی، در فرد بروز پیدا کند. در موارد دیگر، ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد تا سرطان به کبد سرایت کند. درمان سرطان اولیه می تواند به کاهش خطر گسترش سرطان به سایر اندام های بدن فرد، کمک کند. با این حال، این مسیله، تضمینی نیست. زیرا متاستاز های کبدی می توانند سال ها پس از درمان موفقیت آمیز نیز، ایجاد شوند. به طور کلی، انسان ها باید دستورالعمل های زندگی سالم را، برای کمک به پیشگیری از بروز انواع سرطان ها، دنبال کنند. برخی از رفتارهایی که باید از انجام دادن آن ها اجتناب کرد، عبارت اند از نوشیدن زیاد الکل و سیگار کشیدن. علاوه براین، افراد باید سعی کنند که وزن خود را، از طریق رعایت یک رژیم غذایی مناسب و انجام ورزش، در محدوده مناسب و متعادل، حفظ کنند. همچنین، تشخیص زودهنگام هر نوع سرطان، در اغلب اوقات، بهترین شانس را برای درمان موفقیت آمیز، به همراه خواهد داشت. به طور کلی، فرد باید معاینات منظم پزشکی داشته و علایم غیرعادی یا هشدار دهنده خود را، با پزشک خود در میان بگذارد. تقریبا در همه موارد ابتلا به این سرطان ها، هنگامی که سرطان اولیه گسترش یافته یا به کبد متاستاز داده است، هیچ درمانی وجود نخواهد داشت. با این حال، درمان های فعلی می توانند به بهبود امید به زندگی و تسکین علایم فرد بیمار، کمک کنند. ولی هیچ درمان قطعی وجود ندارد. به طور کلی، موفقیت نسبی درمان، به محل بروز سرطان اولیه و میزان پیشرفت آن در کبد فرد بیمار، بستگی دارد. تحقیقات کنونی، به دنبال یافتن راه‌های جدیدی برای مبارزه و کشتن سلول‌های سرطانی است. برخی از این روش ها، شامل تحریک بیش از حد پاسخ ایمنی و اختلال در مراحل چرخه سرطان در فرآیند متاستاتیک، هستند. به طور کلی، بهترین راه ممکن، این است که با انجام اقدامات پیشگیرانه و داشتن سبک زندگی خوب و مناسب، از بروز بیماری های مختلف، از جمله سرطان ها، پیشگیری کرد. اگر سوالات دیگری دارید، با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. بروز متاستاز های کبدی در یک فرد، به این معنی است که سرطان، در یک قسمت از بدن فرد ایجاد شده، و به کبد او، سرایت کرده است. در این موارد، گفته می شود که فرد، مبتلا به سرطان پیشرفته یا مرحله است. پیش آگهی متاستاز های کبدی، ضعیف است. نرخ بقای افراد مبتلا به این اختلال، تقریبا % برای سال می باشد. روش های درمانی مختلف، می توانند به کاهش علایم و کوچک شدن تومور کمک کنند. اما به طور معمول، هیچ درمانی برای متاستاز های کبدی وجود ندارد. اگر سوالات بیشتری درباره متاستاز های کبدی دارید، می توانید با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. منابع:

کاهش درد در بیماری ام اس بسیار حایز اهمیت است، چون اکثر مبتلایان به این بیماری از درد رنج می برند. درد علامت بسیار شایع ام اس است. در حقیقت، یک مطالعه نشان داد که تقریبا درصد از مبتلایان به درد را تجربه کرده اند. این مقاله بر روی درمان های خانگی متمرکز است که افراد می توانند در خانه برای کمک به کنترل درد ام اس امتحان کنند. برخی درمان خانگی برای تسکین درد عصب مبتلایان MS وجود دارد که این بیماران با به کارگیری این راهکار ها به راحتی می توانند تا حدودی درد عصب خود را کاهش دهند. MS یا مولتیپل اسکلروزیس علایم بسیاری مانند از دست دادن تحرک، خستگی و درد را ایجاد می کند. با این حال، بسیاری از داروهای پزشکی و طبیعی وجود دارد که می تواند به کاهش درد کمک کند. مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن و اغلب ناتوان کننده است و بر سیستم عصبی مرکزی ت ثیر می گذارد. در این بیماری جریان سیگنال های عصبی بین مغز و بدن قطع می شود. فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بررسی ها نشان می دهد که استفاده از ماساژ درمانی برای درمان درد موثر است. فشار بر روی بدن در اثر عدم تحرک، اسپاستیک یا استرس می تواند به درد اندام منجر شود. با این حال، می تواند در بهبود عملکرد دست وپا برای بیماری ام اس مفید باشد. یک مطالعه نشان می دهد که ماساژ درمانی می تواند به طور قابل توجهی درد در پاها را کاهش دهد و سلامت کلی افراد مبتلا به ام اس را بهبود بخشد. محققان آزمایش کردند که آیا ماساژ درمانی بر عملکرد پا ت ثیر می گذارد یا خیر. آنها معتقدند اگرچه ماساژ درمانی می تواند با کاهش درد باعث بهبود تحرک شود، اما این اثرات موقتی است. ماساژها با کاهش تنش در گیرنده های درد و تحریک ترشح اندورفین، به کاهش درد کمک می کنند. ماساژ در واقع خاصیت آرامش بخشی نیز دارد. آنها احتمال دارد احساس استرس و اضطراب را از بین ببرند که هر دو می توانند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی ت ثیر بگذارند. برخی از افراد مبتلا به ام اس احساس سوزش یا درد در بازوان خود را تجربه می کنند. پزشکان این احساسات را بیهوشی می نامند. استفاده از کمپرس گرم روی پوست ناحیه می تواند احساس سوزش یا درد را بهبود بخشد. بیماریی که پزشکان آن را "اریترومالالژیا" می نامند، یک علامت دردناک است که روی پا ت ثیر می گذارد. پاها احتمال دارد احساس تنگی یا التهاب کرده و همچنین احساس سوزش داشته باشند. برخی از روش های درمانی برای گرم کردن پا در مبتلایان به این بیماری عبارتند از: بالا بردن پاها پوشیدن جوراب های واریس شنا کردن در صورت امکان خیساندن پا در آب ولرم یا خنک قرار دادن کمپرس خنک یا گرم روی پوست درد عصبی می تواند به دلیل کمبودهای خاص ایجاد و تشدید شود. پزشک می تواند در تشخیص کمبود های مواد مغذی از جمله موارد زیر به بیماران کمک کند: ویتامین B - ویتامین ویتامین غالبا ، درد و بیماری به رژیم غذایی ناسالم مربوط می شود. مبتلایان به این بیماری باید اصول تغدیه ای مربوط به وضعیت خود را رعایت کنند و خود را بشناسند و آن را رعایت کنند. برخی غذاهای مضری که بیماران باید از آن پرهیز کنند، شامل ذرت، لبنیات، گلوتن، سویا و شکر است بی حسی، سوزن سوزن شدن یا درد در دست ها یکی از علایم رایج است. علایمی که بر روی دست ها ت ثیر می گذارد باعث کاهش عملکرد در انجام کارهای روزمره می شوند. افراد مبتلا به ام اس که در دست خود احساس درد یا بی حسی می کنند می توانند تمرینات زیر را برای بازیابی عملکرد و قدرت خود انجام دهند کف دست را به سمت پایین نگه دارید. بازو را ثابت نگه دارید، دست را از یک طرف به طرف دیگر بچرخانید. کف دست را به سمت پایین و انگشتان را شل کنید. دستان خود را مشت کرده و سپس انگشتان را صاف کنید. کف دست را به سمت پایین و انگشتان را شل کنید. انگشتان را از هم باز کنید. انگشتان را به سمت عقب حرکت دهید. کف دست را به سمت بدن خود نگه دارد تا انگشت شست به سمت سقف باشد. انگشت شست را به کف دست خم کرده و سپس شست را صاف کنید. کشش دست و مچ دست می تواند به درمان بی حسی یا گزگز کمک کند. کف دست را به سمت سقف نگه دارید. بازو را ثابت نگه داشته، مچ دست را خم کنید تا انگشتان دست به سمت سقف باشند. مچ دست را به حالت اول برگردانید و کف دست رو به بالا باشد. مچ دست را در جهت مخالف خم کنید تا انگشتان به سمت پایین قرار بگیرند و کف دست از بدن دور شود. معمولا پزشک به افراد مبتلا به ام اس توصیه می کنند که برای کمک به کاهش علایمی مانند خستگی، فعالیت بدنی خود را کاهش دهند. با این حال، تحقیقات اخیر نشان می دهد که تمرینات سبک مانند یوگا و پیلاتس احتمال دارد در کنترل علایم این بیماری مفید باشد. و پیلاتس هر دو شامل حرکاتی هستند که باعث کشش و تقویت بدن می شوند. آنها اشکال مختلفی از ورزش ها می باشند که افراد می توانند متناسب با نیازهای خودانتخاب کنند. برخی تحقیقات نشان می دهد که یوگا تمرین موثری برای کنترل درد کمر است. طبق انجمن ملی، افراد مبتلا به ام اس می‌توانند با تمرین یوگا کارهای خود مانند تعادل و راه رفتن ونشستن را بهتر مدیریت کنند. یک بررسی کوچک هفته ای از سال نشان داد که یوگا در کوتاه مدت می تواند بر علایم ت ثیر بگذارد. نتایج این مطالعه مشخص کرد که یوگای کوتاه مدت احتمال دارد منجر به بهبود خستگی، تعادل، طول گام و سرعت راه رفتن شود. مطالعه دیگری، این بار در سال ، افراد مبتلا به ام اس را دنبال کرد که در یک برنامه هفته ای پیلاتس شرکت کردند. در پایان برنامه، شرکت کنندگان از بهبود وضعیت و درد کمتر در شانه و کمر خود خبر دادند. افراد مبتلا به ام اس می توانند با انجام فعالیت های بدنی سبک مانند شنا، ایروبیک در آب، پیاده روی و کشش می تواند درد خود را کنترل کنند. و درد عضلانی وجود داشته باشد. با این حال، بررسی ها بیشتری برای تعیین اینکه آیا مصرف ویتامین اضافی می تواند به درد مربوط به کمک کند، ضروری است. ویتامین نقش مهمی در عملکرد و حفظ عضلات دارد. همچنین اثرات ضد التهابی ایجاد می کند که می تواند درد عضلات را کاهش دهد. افراد می توانند ویتامین و افزایش مصرف کلسیم روزانه خود را از غذاهای به دست آورند. برخی از این غذاها، عبارتند از شیر ماهی تخم مرغ سبزیجات روش زندگی نقش مهمی در مدیریت علایم دارد. برخی از داروهای طبیعی بر کاهش استرس ت ثیر دارد که می تواند علایم را تحریک کند. فعالیت های آرامش بخشی مانند ماساژ و یوگا به طور خاص بر کاهش استرس عاطفی با آزاد شدن تنش جسمی در بدن اثر دارد. روش های دیگر برای کاهش استرس شامل، ورزش های تنفسی آهسته و مشاوره است. داروهای بدون نسخه می توانند به تسکین درد عمومی ام اس کمک کنند. طبق انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس، پزشک احتمال دارد هیدروکسی زین را برای تسکین درد و خارش تجویز کند. استفاده از مسکن های بدون نسخه، مانند ایبوپروفن، می تواند تا حدودی مفید باشد. درمان های طب سوزنی نیز ممکن است درد را کاهش دهند. طب سوزنی روشی است که مردم در طب سنتی چین به کار می برند. طب سوزنی شامل قرار دادن سوزن های بسیار ظریف در نقاط خاص بدن است. برخی بررسی ها نشان می دهد که طب سوزنی سر می تواند درد را کاهش دهد. درد برای بسیاری از افراد مبتلا به ام اس یک واقعیت است. با این حال، بسیاری از درمان های پزشکی و طبیعی برای کمک به مدیریت علایم وجود دارد. انجام ورزش های هوازی سبک و ایجاد تغییر در سبک زندگی می تواند درد را کاهش داده و علایم را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. بهبود عواملی مانند استرس و افسردگی نیز می تواند بر علایم ت ثیر مثبت بگذارد. با کمک یک متخصص پزشکی، بیماری ام اس می توانند برای مدیریت علایم و بهبود کیفیت زندگی خود کار کنند. افرادی که به بیماری ام اس مبتلا هستند، در صورت احساس درد در ناحیه جدیدی از بدن، یا در صورت بدتر شدن درد باید با پزشک خود مشورت کنند.

در صورت خشکی پوست در کودکان، آنها ممکن است در طول روز مجبور باشند چندین بار از مرطوب کننده استفاده کنند. خشکی پوست در کودکان در زمستان ها بدتر می شود. اما خشکی پوست در کودکان طبیعی است، مگر اینکه به دلیل یک بیماری زمینه ای ایجاد شده باشد. قرمزی خفیف و بدون درد ظاهر خشن و پوسته پوسته شدن ملایم خارش و قرمزی خفیف پوسته پوسته شدن متوسط پوست شکستگی خفیف و خطوط روی پوست خونریزی از ترک های پوست پوسته پوسته شدن شدید و خارش درد همراه با قرمزی و لکه های خشک پوست خشکی خفیف تا متوسط پوست در کودکان گاهی اوقات، به دلایلی که جدی نیستند، ایجاد می شود و با استفاده از داروهای خانگی و اقدامات احتیاطی می توان چنین خشکی را کاهش داد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به دلیل سرما یا گرمای شدید هوا، ممکن است پوست کودک شما خشک شود و این باعث کاهش سطح رطوبت می شود. از آنجا که بدن کودک آب اضافی خود را از دست می دهد، پوست خشک می شود. این وضعیت ممکن است باعث ایجاد ترک روی پاشنه ها شود و پوست کف پا شروع به خارش کند. کودکانی که تمایل دارند بیشتر وقت خود را در خانه با تهویه هوا یا بخاری بگذرانند، مستعد خشکی پوست هستند. کولرها و بخاری ها رطوبت هوا را بیرون می کشند و این می تواند دلیلی برای ایجاد خشکی پوست باشد. پوشیدن لباس تنگ همچنین می تواند باعث خشکی پوست در کودکان شود. اصطکاک بین پوست و لباس می تواند خشکی پوست را تشدید کند. دوش گرفتن طولانی یا حمام در آب گرم یا شنای طولانی مدت در استخرهای دارای کلر می تواند سد لیپید پوست را تخلیه کرده و آن را خشک و پوسته پوسته کند. عدم نوشیدن آب کافی باعث خشکی پوست کودک شما نیز می شود. یکی از علایم برجسته کم آبی لب های خشک و منقبض است. سطح پوست دارای pH طبیعی . تا . است و استفاده از صابون های اسیدی یا قلیایی می تواند PH پوست را تغییر داده و باعث خشکی آن شود. همچنین، بسیاری از صابون ها و شوینده ها لیپیدهای طبیعی پوست را از بین می برند، که می تواند منجر به خشکی شود. استفاده از شوینده ها و شامپوهایی که مملو از مواد شیمیایی مصنوعی هستند نیز می توانند پوست کودک شما را خشک کنند. کودکان تمایل به بازی در فضای باز و در معرض آفتاب دارند که این امر همچنین می تواند باعث خشکی پوست شود. قرار گرفتن در معرض اشعه ماورا بنفش خورشید می تواند به لایه های داخلی پوست آسیب برساند و باعث قرمزی، خارش و درد شود. معمولا کمبود باعث خشکی پوست می شود. گزارش یک مورد نشان داد که کمبود سلنیوم همچنین می تواند باعث خشکی پوست شود. علایم دیگر کمبود این ویتامین عبارتند از: خونریزی لثه حساسیت استخوان اگر خشکی پوست کودک شما به دلیل کمبود تغذیه ای است، ممکن است پزشک به شما توصیه کند غذاهایی مانند تخم مرغ، ماهی، میوه ها و سبزیجات نارنجی و زرد، کلم بروکلی، اسفناج و سایر سبزیجات برگ تیره را که سرشار از ویتامین A هستند، را در رژیم غذایی کودک خود قرار دهید. این یک بیماری پوستی خوش خیم است که اغلب در کودکان و نوجوانان رخ می دهد و ممکن است باعث پوسته پوسته شدن پوست شود. برجسته ترین علامت لکه های گرد یا بیضی شکل روی پوست کودک است، همراه با پوسته پوسته شدن و خارش خفیف، که بیشتر در گونه ها، بازوها و قسمت بالای تنه دیده می شود. این وصله های دایره ای هنگام قرار گرفتن در معرض آفتاب می توانند دچار تیرگی شوند. علت خاص این بیماری پوستی هنوز مشخص نیست و به خودی خود برطرف می شود. با این حال، زمان بهبودی ممکن است از چند ماه تا یک سال باشد. پوسته پوسته شدن پوست در زمستان که رطوبت کمتری در هوا وجود دارد، برجسته تر است. هیچ درمان خاصی برای این بیماری پوستی وجود ندارد. با این حال، استروییدهای موضعی، مانند از کودکانی که علایم پسوریازیس را نشان می دهند، سابقه خانوادگی مثبت پسوریازیس دارند. همچنین می تواند به دلیل استرس، عفونت های استرپتوکوکی و ترک داروهای موضعی ایجاد شود. این اختلال پوستی با لکه های بیضی شکل یا گرد روی پوست که خارش دارند، و پوسته های سفید نقره ای مشخص می شود. درمان خاصی برای پسوریازیس وجود ندارد. فقط با کرم های موضعی، نرم کننده ها و کراتولیتیک ها که می توانند به کاهش علایم کمک کنند، می توان آن را مدیریت کرد. خشکی پوست در کودکان طبیعی است و با نکات ساده مراقبت از منزل قابل درمان است. با این حال در صورت بروز شرایط زیر، باید کودک خود را نزد پزشک ببرید اگر: وقتی ترک ها خونریزی دارند. در ترک های پوست چرک و درد وجود دارد. متوجه می شوید که خشکی و پوسته پوسته شدن بیشتر شده است. این شرایط حتی دو هفته پس از استفاده از نکات مراقبت در منزل بهبود نمی یابد. پزشک پوست کودک را معاینه می کند و علت را تشخیص می دهد و بیماری زمینه ای را تشخیص می دهد. اگر کودک شما به دلایل بالا پوستی خفیف تا متوسط خشک دارد، با رعایت برخی راهکار ها و مراقبت در منزل می توان آن را درمان کرد. مطمین شوید که کودک شما در طول روز به اندازه کافی آب می نوشد تا هیدراته بماند. پنج لیوان برای پنج تا هشت سالگی هفت لیوان نه تا دوازده ساله هشت تا ده لیوان برای + سال در شرایط شدید آب و هوایی سعی کنید مدت زمان استحمام را به ده دقیقه یا کمتر محدود کنید. از کودک خود بخواهید در آب ولرم استحمام کند و از استفاده از صابون حاوی مواد شیمیایی که باعث خشک شدن پوست می شود خودداری کنید. به محض خشک شدن بدن پس از استحمام، کرم مرطوب کننده را روی بدن خود بمالید. آنها را تشویق کنید تا در مناطقی که ممکن است در معرض آفتاب قرار گیرند، ضد آفتاب بزنند. اگر خارش و پوسته پوسته شدن پوست وجود دارد، می توانید روزانه سه بار لوسیون بدن استفاده کنید. اگر کودک شما بیشتر وقت خود را در خانه در کولرهای گازی سپری می کند، پس از استفاده از یک مرطوب کننده رطوبت به طور کامل به او کمک کنید تا بدن خود را مرطوب نگه دارد. قبل از استفاده از استخر، مطمین شوید که آنها کرم مرطوب کننده ضد آب را در سراسر بدن خود استفاده کرده اند. اگر ترک های پا آلوده باشد، می توان پماد آنتی بیوتیک را پس از ت یید پزشک کودک سه بار در روز استفاده کرد. در جاهایی مانند شکم، زیر بغل، بندهای زانو و غیره که اصطکاک بیشتری روی پوست از لباس وجود دارد، مرطوب کننده بزنید. اجازه ندهید فرزندان شما خارش و خشکی پوست را خراش دهند، زیرا این امر منجر به خونریزی و عفونت می شود. به جای کمک کمپرس سرد، به تسکین خارش کمک کنید. زمان شنای کودک خود را به - دقیقه محدود کنید و به او آموزش دهید که پس از شنا درست استحمام کند تا کلر اضافی که می تواند باعث خشکی پوست شود را بشویید. ترک های کم عمق و عمیق را می توان با کمک باند مایع پانسمان کرد. این موارد در داروخانه ها بدون نسخه پزشک در دسترس هستند، اما از پماد و باند مایع با هم استفاده نکنید. شما همچنین می توانید از یک نرم کننده لب غیر معطر برای لب های شکاف خورده یا ژله غلیظ نفتی برای پوست استفاده کنید. معمولا خشکی پوست ناشی از برخی از دلایل فوق با این اقدامات احتیاطی و درمانی طی دو هفته فروکش می کند. اگر چنین نباشد، می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. چند درمان طبیعی وجود دارد که می توانید برای کاهش خشکی پوست در کودکان کمک کنید. در حالی که اثربخشی این داروهای خانگی با تحقیقات علمی ت یید نمی شود، اما شواهد حاکی از آن است که آنها ممکن است بتوانند از خشکی پوست ناشی از شرایط عمومی یا پزشکی تسکین دهند. استفاده موضعی روغن های گیاهی ممکن است به عنوان یک مانع محافظ برای پوست عمل کرده و به حفظ رطوبت و کاهش خشکی کمک کند. از این رو، روغن نارگیل، روغن آفتابگردان، روغن هسته انگور، روغن آرگان، روغن لوبیای سویا، روغن بادام زمینی، روغن بادام می توانند به کاهش خشکی پوست کمک کنند. این روغن ها دارای خواص ضد التهابی هستند که ممکن است برای کاهش قرمزی و تسکین درد مفید باشد. حمام های جو دوسر اثر تسکین دهنده ای بر روی پوست تحریک شده دارند. همچنین بلغور جو دوسر کلوییدی موجود در آن دارای خاصیت مرطوب کنندگی، پاک کنندگی و ضد التهاب است. براساس یک بررسی، افزودن بلغور جو دوسر به طور مستقیم به آب حمام و اجازه دادن به کودکان برای مدت - دقیقه در آن خیس بخورد، می تواند از التهاب و خارش ناشی از خشکی پوست راحت شود. خشکی پوست در کودکان ممکن است یک عارضه جدی برای سلامتی محسوب نمی شود. اما اگر شدید باشد، می تواند عوارض و ناراحتی ایجاد کرده و برنامه روزانه کودک را مختل کند. بنابراین، در زمستان ها که ممکن است این وضعیت بدتر شود، بیشتر مراقب باشید. همچنین، اگر کودک شما به برخی از بیماری های خود ایمنی تشخیص داده شده است، پس مطمین شوید که او در مورد این بیماری به خوبی آموزش دیده است. به آنها بگویید که چه عواملی می تواند باعث تحریک آن شود و برای جلوگیری از آن چه کارهایی را انجام دهد. منبع:

، یک احساس ناگهانی و موقتی گرما (گرمای شدید) و تعریق است، که معمولا در قسمت بالاتنه ایجاد می شود. ولی بیشترین شدت گرگرفتگی در صورت، گردن و قفسه سینه احساس می شود. گرگرفتگی همچنین می تواند با برافروختگی یا قرمزی پوست همراه باشد. وقتی گرگرفتگی در شب اتفاق میفتد، به عرق شبانه معروف هستند و معمولا خواب را مختل می کنند. مدت زمان و فرکانس گرگرفتگی ممکن است بسته به عامل تحریک کننده متفاوت باشد در درجه اول در زنان یایسه رخ می دهد. با این حال، مردان و نوجوانان به دلایل مختلف ممکن است گرگرفتگی را تجربه کنند، که ممکن است یک بیماری پزشکی زمینه ای را نشان دهد که باید به سرعت شناسایی و درمان شود. گرگرفتگی در نوجوانان می تواند به دلیل عوامل مختلف تحریک کننده و شرایطی رخ دهد که عبارتند از: نوجوانان مبتلا به اختلال وحشت، دوره های مکرر و ناگهانی ترس یا ناراحتی شدیدی را تجربه می کنند. شروع این اختلال معمولا در سنین تا سالگی است. علایم می تواند شامل تنگی نفس یا احساس گرفتگی، ضعف، خفگی، ضربان قلب سریع، لرزش، حالت تهوع، گرگرفتگی یا لرز، بی حسی یا احساس گزگز، درد یا ناراحتی قفسه سینه، و ترس از مرگ، از دست دادن ذهن، یا از دست دادن کنترل باشد. فوبیا یک واکنش اضطرابی شدید نسبت به چیزی است که خطر فوری ایجاد نمی کند. اضطراب و فوبیا نیز می تواند علایم مشابهی داشته باشد و فعالیت های نوجوان را محدود کرده و کیفیت زندگی را تحت ت ثیر قرار دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این شرایط باعث ترشح بیش از حد هورمون تیرویید در غده تیرویید فرزند شما می شود. پرکاری تیرویید با اضطراب، تحریک پذیری، عصبی بودن، تعریق زیاد، عدم تحمل گرما، کاهش یا ضعف عملکرد در مدرسه، لرزش جزیی، افزایش ضربان قلب، افزایش اشتها (با یا بدون کاهش وزن) ، مشخص می شود. چندین روش درمانی برای پرکاری تیرویید وجود دارد. پزشکان برای کاهش ترشح هورمون های تیرویید از داروهای ضد تیرویید و ید رادیواکتیو استفاده می کنند. بعضی اوقات، درمان پرکاری تیرویید شامل جراحی برای از بین بردن کامل یا بخشی از غده تیرویید شما است. این وضعیت به عنوان اختلال در عملکرد یا تخلیه فولیکول های تخمدان قبل از سن سالگی تعریف می شود. به عبارت دیگر، در نوجوانان دختر است و اغلب به دلیل ناهنجاری های کروموزومی یا آسیب ناشی از شیمی درمانی یا پرتودرمانی سرطان ایجاد می شود. نارسایی اولیه تخمدان یک اختلال گروهی است. به این معنی که زنان درجات مختلفی از علایم را دارند. شایع ترین علامت، قاعدگی نامنظم است. زنان مبتلا به POI POI تخمدان زنان و دختران مبتلا به استروژن کافی تولید نمی کنند که می تواند مانع رشد و نمو شود. شایعترین علایم آن چرخه قاعدگی غیر طبیعی است. با این حال گرگرفتگی یا خشکی واژن (دیس پارونیا) نیز ممکن است رخ دهد. می تواند نشانه اولیه چند نوع سرطان مانند لنفوم باشد. با این وجود گرگرفتگی در شب تنها علایم آن نیست. موارد دیگر می تواند شامل خستگی، تب و کاهش وزن باشد. در هر صورت، تشخیص صحیح توسط پزشک قبل از تعیین این موضوع ضروری است لنفوم ممکن است همیشه در مراحل اولیه خود علایم ایجاد نکند. درعوض، در طول معاینه فیزیکی غدد لنفاوی بزرگ بیماری تشخیص داده شود در این صورت ممکن است گره های کوچک و نرم زیر پوست بیمار و یا در قسمت های مختلف بدن مشاهده شوند. خوردن غذای پرادویه، نوشیدن نوشیدنی های گرم، پوشیدن لباس تنگ، سیگار کشیدن، مصرف کافیین یا الکل، قرار گرفتن در اتاق گرم یا بسته، مصرف برخی داروها (عوارض جانبی) و چند ماده افزودنی غذایی نیز ممکن است باعث گرگرفتگی شود. اگرچه، شدت پاسخ یا عدم وجود آن ممکن است به صورت جداگانه متفاوت باشد پس از (بلوغ جنسی) و در طول بقیه زمان تولید مثل در یک زن، سطح استرادیول در تخمدان ها زیاد می شود. به همین دلیل، بدن فقط . درجه تغییر دما در بدن را تحمل می کند بدون اینکه مکانیسم جبران در سیستم عصبی مرکزی فعال شود. این دلیل عدم پاسخ نوجوان به تغییر هوا با گرگرفتگی همراه است با این حال، با کاهش سطح استروژن، کنترل دما در هیپوتالاموس مختل می شود، و حتی یک تغییر کوچک در دما باعث گرگرفتگی می شود. بسته به علت یا عامل تحریک کننده، علایم گرگرفتگی عبارتند از: لرز اضطراب ضعف (پوست عرق کرده) افزایش ضربان قلب (احساس تپش) تعریق زیاد یا زیاد در قسمت بالای بدن احساس گرما یا پوست احساس گرما می کند. گرگرفتگی (قرمز شدن پوست معمولا در اطراف صورت، گردن و قفسه سینه) دمای پوست به خصوص در انگشتان، گونه ها، پیشانی، بالای بازوها، قفسه سینه، شکم، پشت، ساق پا و ران افزایش می یابد مدت زمان و فرکانس گرگرفتگی ممکن است بسته به عامل تحریک کننده متفاوت باشد پزشکان ممکن است علت گرگرفتگی را بر اساس توصیف علایم تجربه شده تشخیص دهند. ارزیابی تاریخچه پزشکی و سایر علایم مرتبط ممکن است به شناسایی عوامل تحریک کننده یا شرایط زمینه ای کمک کند درمان گرگرفتگی در نوجوانان ممکن است به عوامل یا شرایط تحریک کننده بستگی داشته باشد. خط درمان می تواند شامل موارد زیر باشد: نوعی درمان گفتاری است که در درمان اضطراب یا اختلالات وحشت موثر است. این روش درمانی به کودک شما کمک می کند مهارت ها و فنونی را برای کنار آمدن با اضطراب، وحشت و افکار یا احساسات نامطلوب فرا بگیرد. پزشکان ممکن است به همراه درمان داروهایی را تجویز کنند. مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین و مهارکننده های جذب مجدد سروتونین - نوراپی نفرین در کودکان و نوجوانان استفاده می شود. با این حال، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و بنزودیازپین ها در کودکان خیلی کاربرد ندارند. طبق گفته کالج متخصص زنان و زایمان آمریکا، هورمون درمانی در نوجوانان دختر برای درمان نارسایی اولیه تخمدان متمرکز بر جایگزینی هورمون هایی است که تخمدان ها قبل از یایسگی تولید می کنند. بنابراین، زنان جوانتر ممکن است به دوزهای بالاتر استروژن نسبت به زنان یایسه نیاز داشته باشند. علاوه بر این، استرادیول و پروژسترون همچنین ممکن است در دختران نوجوان پس از رسیدن به بلوغ جنسی، در هورمون درمانی استفاده شود. برای کاهش سرعت ترشح هورمون تیرویید، پزشکان ممکن است داروهای ضد تیرویید را پیشنهاد دهند. علاوه بر پرداختن به عامل یا شرایط ایجادکننده، شما همچنین می توانید کودک خود را به پیروی از این نکات مربوط به مراقبت در منزل و سبک زندگی ترغیب کنید. برخی از راهکارهای درمانی در منزل برای تسکین علایم گرگرفتگی در نوجوانان، عبارتند از: ورزش منظم بدنی به حفظ سلامت عمومی کودک کمک می کند لباس های نخی و روشن می تواند به کودک کمک کند تا احساس راحتی کند، به خصوص در هوای گرم که باعث گرگرفتگی می شود سعی کنید از مصرف کافیین، غذاهای پرادویه و الکل خودداری شود. داشتن یک رژیم غذایی متعادل با تمام مواد مغذی گروه های مختلف غذایی نیز می تواند به کودک شما کمک کند. از مواد غذایی حاوی مواد افزودنی (سولفیت) که می توانند گرگرفتگی ایجاد کنند، خودداری کنید کودک خود را به انجام تمرینات تنفس عمیق به مدت تا دقیقه هر روز ترغیب کنید. این می تواند به جلوگیری از اضطراب و ایجاد موقعیت های وحشت کمک کند. همچنین ممکن است آنها را وادار کنید تکنیک های آرامبخش دیگر مانند یوگا و مدیتیشن را امتحان کنند گرگرفتگی در نوجوانان به دلایل مختلفی اتفاق میفتد. مدت زمان و فرکانس گرگرفتگی ممکن است بسته به عامل تحریک کننده متفاوت باشد تعداد کمی محرک یا علت را می توان در خانه کنترل کرد و سایر موارد ممکن است به مراقبت پزشکی نیاز داشته باشند. اگر کودک شما از گرگرفتگی بدون محرک هوایی یا غذایی یا فعالیت بدنی شکایت دارد و علایم هشدار دهنده دیگری را نیز نشان می دهد، فورا به دنبال مشاوره پزشکی باشید. برای درمان گرگرفتگی از خود درمانی خودداری کنید. اگر کودک شما گرگرفتگی های مکرر را تجربه می کند، بهتر است به دنبال درمان های پزشکی باشید. منابع:

از می توان، به سوءمصرف الکل، پرخاشگری و خطرات رانندگی و تصادف، مصرف سیگار و مواد مخدر اشاره کرد. نوجوانان امروز بیش از هر زمان دیگری در معرض این خطرات تهدید کننده قرار دارند. والدین و مراقبان می توانند با کسب اطلاع از این خطرات احتمالی از بروز آنها جلوگیری کنند. برخی از شایع ترین خطرات تهدید کننده سلامتی نوجوانان، عبارتند از: تصادفات با وسایل نقلیه موتوری علت اصلی مرگ نوجوانان در ایالات متحده است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) تخمین می زنند که هر روز هفت نوجوان بین تا سال بر اثر صدمات ناشی از وسایل نقلیه موتوری می میرند. حتی بیشتر از این افراد در بیمارستان های اورژانس برای جراحات جدی تحت درمان قرار می گیرند. نوجوانان تا سال بیش از هر گروه سنی دیگر خطر مرگ یا جراحت در تصادف اتومبیل را دارند. سرعت رانندگی در نوجوانان بیشتر از سایر افراد است. نوجوانان کمتر از رانندگان باتجربه توانایی تشخیص موقعیت های خطرناک را دارند و از رفلکس رانندگی کمتری برخوردار هستند. کمتر از از دانشجویان در برنامه های تربیت بدنی روزانه ثبت نام می کنند. مشکلات مربوط به وزن در طی سالهای نوجوانی ممکن است پیچیده باشد. بیشتر نوجوانان در این سال ها جهشی رشد می کنند. نوجوانان اغلب قبل از بلندتر شدن وزن خود را افزایش می دهند. بسیاری از نوجوانان در بدن جدید خود احساس ناراحتی می کنند. حتی می توانند نسبت به بحث در مورد وزن حساس باشند. درمان چاقی، کاهش وزن است و ابتدا تغییر سبک زندگی از جمله رژیم غذایی و ورزش توصیه می شود. تمرکز بر تغذیه سالم به عنوان یک خانواده می تواند به حمایت از نوجوان شما کمک کند بدون اینکه احساس کند او جدا است. سالهای نوجوانی می تواند برای بسیاری از والدین یک چالش باشد. هرچه آنها استقلال بیشتری پیدا کرده و روابط دوستی جدیدی برقرار می کنند، نظارت بر رفتار آنها دشوارتر خواهد بود. در عین حال، نوجوانان برای هدایت فشار همسالان و انتخاب هوشمندانه به راهنمایی احتیاج دارند. بنابراین حفظ خطوط ارتباطی والدین با نوجوانان ضروری است. منبع:

داروی سیمبیکورت (بودزونید/فورموترول) ، داروی مورد تایید داروی سیمبیکورت، به عنوان یک درمان روتین، برای اختلال انسداد مزمن ریه یا COPD ، استفاده می شود. COPD ، گروهی از بیماری های ریوی است که شامل برونشیت مزمن و آمفیزم می باشد. علاوه بر کمک به باز نگه داشتن راه های هوایی، تعداد موارد حملات و شدت آن ها را، کاهش می دهد. البته، مصرف داروی فورموترول متعلق به دسته ای از داروها به نام بتا آگونیست های طولانی اثر است که به باز شدن راه های هوایی کمک می کند. داروی، به عنوان یک داروی استنشاقی، با دوز اندازه گیری شده، عرضه می شود. ) کمی متفاوت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. آن ها می توانند به شما نکاتی را در مورد نحوه مقابله با هر گونه عوارض جانبی که ممکن است آزاردهنده باشند، ارایه دهند. اگر سوالات بیشتری درباره این دارو دارید، با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. به طور کلی، داروهای موجود در بازار، جهت مصرف، توسط سازمان غذا و دارو، تایید شده اند. علاوه براین، عوارض جانبی ناشی از مصرف این داروها، توسط سازمان های مربوطه، ثبت و به روز رسانی می شود. در صورت بروز عارضه جانبی جدید، می توانید آن را به سازمان غذا و دارو گزارش دهید. عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف داروی سردرد کمر درد گرفتگی بینی ناراحتی معده حالت تهوع یا استفراغ برفک دهان (عفونت قارچی در دهان فرد) درد هنگام صحبت کردن و مشکل در صحبت کردن عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، برونشیت، یا سینوزیت بیشتر این عوارض جانبی، ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر این عوارض در شما، شدیدتر بوده و یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. در صورت اضطراری بودن وضعیت سلامتی تان، هر چه سریع تر به یک‌مرکز درمانی مراجعه کنید. اگر‌سوالات بیشتری درباره عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف این دارو دارید، با یک‌پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. به طور کلی، عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف داروی عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف داروی سیمبیکورت و علایم آن ها، می تواند شامل موارد زیر باشد: یکی از عوارض احتمالی ناشی از مصرف داروی سیمبیکورت، پنومونی (نوعی عفونت ریه) است. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: تب سرفه کردن مشکل در تنفس کمبود انرژی و خستگی مفرط عارضه دیگری که احتمال دارد، در اثر مصرف این‌دارو ایجاد شود، کاهش رشد در کودکان است. علایم این‌عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: رشد کندتر از حد انتظار در کودکان کاهش تراکم استخوان، عارضه دیگری است که ممکن است در اثر مصرف این دارو ایجاد شود. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: شکستگی استخوان (اگر تغییرات تراکم استخوان شدید باشد) برونکواسپاسم متناقض (سفت شدن غیرمنتظره راه های هوایی به دلیل اینکه دارو قرار است اسپاسم برونش را درمان کند) از جمله عوارضی است که ممکن است، در برخی از افرادی که از داروی سیمبیکورت استفاده می کنند، ایجاد شود. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: سرفه کردن خس خس سینه مشکل در تنفس احساس سفتی در قفسه سینه عارضه دیگری که ممکن است با آن رو به رو شوید، افزایش سطح هورمونی به نام کورتیزول می باشد که ممکن است فعالیت غدد فوق کلیوی شما را کاهش دهد. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف کاهش وزن خستگی مفرط هوس مصرف نمک فشار خون پایین هنگام ایستادن ایوزینوفیلی (سطح بالای گلبول های سفید خاص) ، یکی دیگر از عوارض جانبی احتمالی ناشی از مصرف این دارو است. علایم ناشی از این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: راش مشکل در تنفس نوروپاتی محیطی (درد، بی حسی یا ضعفی که اغلب دست ها یا پاهای شما را تحت تاثیر قرار می دهد) هیپوکالمی (سطح پایین پتاسیم) ، دیگر عارضه ای است که احتمال دارد در اثر مصرف سیمبیکورت ایجاد شود. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه غش کردن گرفتگی عضلات تغییرات در ریتم قلب علاوه براین موارد، در برخی از افراد، هایپرگلیسمی (قند خون بالا) نیز ممکن است ایجاد شود. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: سرگیجه افزایش تشنگی مشکل در تمرکز افزایش دفع ادرار همچنین، در اثر مصرف این دارو، برخی از افراد ممکن است با مشکلات قلبی عروقی (قلب و عروق خونی) رو به رو‌شوند. علایم این‌عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: تپش قلب تغییرات فشار خون ایجاد تغییر در ریتم قلب احساس درد در قفسه سینه یکی دیگر از عوارض جانبی ناشی از مصرف این دارو، مشکلات سیستم عصبی مرکزی است. علایم این عارضه، می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج لرزش سردرد سرگیجه افزایش خطر ابتلا به عفونت هایی مانند آبله مرغان یا سرخک، از دیگر عوارض ناشی از مصرف این دارو است. علاوه براین، عوارض جدی مرتبط با آسم، می تواند شامل موارد زیر باشد: بستری شدن در بیمارستان لوله گذاری (لوله ای که برای تنفس وارد راه هوایی می شود) نهایتا مرگ سایر عوارض جانبی جدی، عبارت اند از: واکنش های آلرژیتیک آب سیاه و آب مروارید (انواع مشکلات چشمی) عوارض جانبی ناشی از مصرف ، شامل علایم سرماخوردگی مانند سرفه، گلودرد، گرفتگی یا آبریزش بینی و همچنین سردرد بودند. مانند بسیاری از داروها، برخی از افراد ممکن است پس از مصرف خارش بثورات پوستی گر گرفتگی (ایجاد گرمی و قرمزی در پوست شما) به طور کلی، بروز واکنش آلرژیک شدیدتر، نادر اما ممکن است. علایم یک واکنش آلرژیک شدید، می تواند شامل موارد زیر باشد: تورم زبان، دهان یا گلو مشکل در تنفس یا صحبت کردن تورم زیر پوستی، به طور معمول در پلک ها، لب ها، دست ها یا پاها اگر واکنش آلرژیک شدید ناشی از مصرف داروی به طور کلی، افزایش وزن، به عنوان عارضه جانبی ناشی از مصرف داروی اگر نگران افزایش وزن هستید، با پزشک خود صحبت کنید. آن ها می توانند رژیم غذایی و ورزش و همچنین داروهای شما را بررسی کنند. مشکلات چشمی ناشی از مصرف داروی سیمبیکورت احتمال بروز مشکلات چشمی در اثر مصرف داروی در طول درمان با، پزشک بینایی شما را به طور منظم تحت نظر دارد. به خصوص اگر سابقه بیماری های چشمی خاصی داشته باشید. و اگر تاری دید، تغییر در بینایی یا درد در چشم دارید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است در اثر مصرف داروی حدود تا درصد از افرادی که در مطالعات بالینی، داروی ، گلوی شما درد می کند، از پزشک خود بپرسید که چه داروهایی هایی ممکن است به تسکین شما کمک کنند. این احتمال وجود دارد که مصرف باید به این نکته توجه داشته باشید که اگر هنگام مصرف، متوجه بروز سرگیجه، سردرد یا تپش قلب شدید، مهم است که فورا به پزشک خود اطلاع دهید.

ارتباط قوی بین کم خونی و نارسایی قلبی وجود دارد. کم خونی یک بیماری است که در بدن شما به اندازه کافی، گلبول های قرمز سالم وجود ندارند. سلول های قرمز خون به حمل اکسیژن به اندام خود را، در حالی که نارسایی قلبی اتفاق می افتد زمانی که قلب قادر به پمپاژ مناسب خون اکسیژن را به سراسر بدن است. برخی از بیماران نارسایی احتقانی قلب ( CHF ) نیز کم خونی دارند. اگر نارسایی قلبی به موقع تشخیص داده شود و درمان شود، می توانید پیشرفت آن را کاهش دهید. کم خونی قابل درمان است اما ابتدا باید علت آن را تشخیص داد. در این مقاله با نحوه ارتباط این دو شرط آشنا خواهید شد. کم خونی تعداد گلبول های قرمز خون را کاهش می دهد. این می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. بدن شما ممکن است به اندازه کافی هموگلوبین (پروتیینی در گلبول های قرمز) یا گلبول های قرمز خون تولید نکند، بدن شما خیلی سریع گلبول های قرمز را تجزیه می کند، یا ممکن است اختلال هموگلوبین داشته باشید. این باعث می شود که اندام های شما اکسیژن کافی برای عملکرد صحیح دریافت نکنند. وجود دارد چند کم خونی ها، اما دو ترین شایع است کم خونی فقر آهن و بیماری سلول داسی شکل: کم خونی فقر آهن معمولا به دلیل از دست دادن خون یا جذب ضعیف آهن رخ می دهد. قاعدگی می تواند باعث از دست دادن آهن در اثر خونریزی شدید شود. بارداری نیاز بدن به آهن را افزایش می دهد. کم خونی داسی شکل یک بیماری ژنتیکی است که در آن گلبول های قرمز سفت و قلابی شکل هستند و حرکت آزادانه خون در رگ های خونی را دشوار می کند. کم خونی باعث کاهش تعداد گلبول های قرمز در بدن شما می شود. علل آن عبارتند از ناهنجاری هموگلوبین یا تولید نکردن گلبول های قرمز کافی در بدن یا شکستن خیلی سریع گلبول های قرمز. دو بیماری شایع که باعث کم خونی می شوند، کم خونی ناشی از فقر آهن و بیماری سلول داسی شکل است. هنگامی که نارسایی قلبی اتفاق می افتد، مایع در ریه ها به دام می افتد. همچنین مایع در پاها و ساق پا جمع می شود و باعث تورم یا ادم می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از آنجایی که قلب شما نمی تواند خون کافی را در بدن پمپاژ کند، اندام های شما اکسیژن کافی دریافت نمی کنند. در نتیجه، یکی از عوارض نارسایی قلبی است بیماری مزمن کلیوی ( CKD ) در این شرایط رگ های خونی کلیه ها آسیب می بینند. کلیه‌ها نمی‌توانند اکسیژن کافی دریافت کنند و در نتیجه تصفیه خون برای آنها دشوار است. CKD همچنین میزان اریتروپویتین ( EPO ) را در کلیه ها کاهش می دهد. EPO نوعی پروتیین است که به ساخت گلبول های قرمز خون کمک می کند. سطوح پایین EPO می تواند باعث کم خونی شود. کم خونی و نارسایی قلبی برخی علایم مشترک دارند. آنها شامل خستگی، تنگی نفس و ضربان قلب سریع در حالت استراحت هستند. علایم اضافی برای کم خونی عبارتند از: سردرد درد زبان پوست رنگ پریده که خشک است یا به راحتی کبود می شود سرگیجه سندرم پاهای بی قرار سایر علایم نارسایی قلبی عبارتند از: تورم در مچ پا یا پاها سرفه خشک و هک کننده میل به دفع بیشتر ادرار در شب یا هنگام استراحت ناراحتی معده، حالت تهوع یا احساس نفخ تنگی نفس، خستگی و ضربان قلب سریع همگی از علایم کم خونی و نارسایی قلبی هستند. با این حال، با کم خونی، ممکن است احساس سرگیجه، پوست به راحتی کبودی و سندرم پای بی قرار نیز داشته باشید. با نارسایی قلبی، تورم در پاها، سرفه خشک و ناراحتی معده را تجربه خواهید کرد. تشخیص نارسایی قلبی و کم خونی شامل آزمایش خون، تصویربرداری و سایر اقدامات پزشکی است. پزشک شما یک شمارش کامل خون ( CBC ) و گاهی آزمایش ادرار را تجویز می کند. آزمایش خون تعداد و شکل سلول های خونی شما را نشان می دهد. همچنین می تواند نشان دهد که سطح ویتامین B ، B و آهن شما کم است یا خیر. آزمایش ادرار سطوح غیر طبیعی هموگلوبین را بررسی می کند. آزمایشات اضافی ممکن است شامل موارد زیر باشد: کولونوسکوپی: در این روش، یک لوله بلند و منعطف با یک دوربین در رکتوم قرار داده می‌شود تا ناهنجاری‌های روده بزرگ را بررسی کند. بیوپسی مغز استخوان: بسته به نتایج سایر آزمایش‌ها، پزشک ممکن است بیوپسی مغز استخوان را انجام دهد که بافتی را برای بررسی در آزمایشگاه برای بررسی شرایطی مانند سرطان یا بیماری مغز استخوان برداشته است. درمان کم خونی به علت ایجاد آن بستگی دارد. در برخی موارد می توان آن را درمان کرد. بدون توجه به علت، پزشک شما رژیم غذایی سرشار از غذاهای غنی از آهن را توصیه می کند. همچنین باید از غذاهایی که مانع جذب آهن در بدن شما می شوند، خودداری کنید. برای کم خونی فقر آهن، درمان پزشکی ممکن است شامل مکمل های آهن، انفوزیون آهن (آهن که به صورت داخل وریدی، از طریق IV داده می شود) یا تزریق خون باشد. اگر CDK علت باشد، ممکن است تزریق EPO توصیه شود. اگر خونریزی داخلی دلیل کم خونی شما باشد، به جراحی نیاز خواهید داشت. زخم به احتمال زیاد باعث خونریزی می شود. اگر فتق هیاتال دارید که در آن بخشی از معده از طریق عضله دیافراگم به سمت بالا حرکت می کند، بیشتر مستعد ابتلا به زخم و در نتیجه خونریزی داخلی هستید. کم خونی داسی شکل ممکن است نیاز به پیوند مغز استخوان داشته باشد. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای کم خونی و کلسترول بالا تجویز کند، مانند پانل چربی. آزمایش خون همچنین سطوح مولکولی به نام NT - pro BNP را بررسی می کند. سطوح بالای NT - pro BNP به این معنی است که حفره های قلب شما تحت فشار قرار می گیرند که نشانه ای از نارسایی قلبی است. سایر آزمایش‌هایی که ممکن است پزشک شما تجویز کند عبارتند از: اشعه ایکس قفسه سینه سونوگرافی قلب شما (اکوکاردیوگرام یا اکو) بررسی فعالیت الکتریکی در قلب یا EKG تست واکنش قلب شما به استرس یا تست استرس نارسایی قلبی قابل درمان نیست، اما می توانید از بدتر شدن آن جلوگیری کنید. درمان بستگی به این دارد که در چه مرحله ای از نارسایی قلبی هستید و چه چیزی باعث آن شده است. اکثر برنامه های درمانی شامل داروها و تغییرات سبک زندگی می شود. تشخیص نارسایی قلبی و کم خونی شامل آزمایش خون، تصویربرداری یا سایر انواع روش های پزشکی است. درمان کم خونی می تواند شامل مکمل آهن، تزریق آهن، رژیم غذایی سرشار از غذاهای غنی از آهن یا جراحی باشد. در برخی موارد، کم خونی از بین می رود. برای نارسایی قلبی، درمان بر پیشگیری از بدتر شدن وضعیت تمرکز دارد. کم خونی ناشی از کمبود آهن، B یا B را می توان با مصرف بیشتر غذاهای غنی از این ویتامین ها و مواد معدنی پیشگیری کرد. علاوه بر این، ویتامین C به بدن شما کمک می کند تا این ویتامین ها را بهتر جذب کند. با این حال، کم خونی ارثی (ژنی که از والدین منتقل می شود) قابل پیشگیری نیست. با اجتناب از بیماری قلبی می توانید از نارسایی قلبی پیشگیری کنید. برخی از عوامل خطر بیماری قلبی اجتناب ناپذیر هستند. اینها شامل سن بالاتر، جنس، نژاد یا قومیت و سابقه خانوادگی است. شرایط سلامتی مانند دیابت نیز می تواند شما را در معرض خطر بیشتری برای بیماری قلبی قرار دهد. برخی از راه‌های کاهش خطر بیماری قلبی، عبارتند از: کنترل فشار خون مدیریت دیابت کاهش کلسترول شما حفظ وزن مناسب ورزش منظم ترک سیگار عدم مصرف زیاد الکل کم خونی ناشی از کمبود ویتامین با رژیم غذایی قابل پیشگیری است. کم خونی ارثی، مانند کم خونی داسی شکل، قابل پیشگیری نیست. با کاهش خطر ابتلا به بیماری قلبی می توان از نارسایی قلبی پیشگیری کرد. می تواند به خوب غذا خوردن، سیگار نکشیدن، ورزش منظم و حفظ وزن مناسب کمک کند. شما می توانید با مصرف یک رژیم غذایی سرشار از آهن، B و B یا مکمل های ویتامین، کم خونی ناشی از کمبود ویتامین را درمان و از آن پیشگیری کنید. برخی از علایم کم خونی در صورتی که علت آن داخلی باشد، مانند زخم، با جراحی قابل درمان هستند. شما نمی توانید از کم خونی ارثی مانند کم خونی داسی شکل جلوگیری کنید. با کاهش خطر ابتلا به بیماری قلبی می توان از نارسایی قلبی پیشگیری کرد. این به معنای ورزش منظم، خوردن غذاهای سالم و مدیریت بیماری های مزمن مانند دیابت یا فشار خون بالا است. با کم خونی شدید، ممکن است سردرد داشته باشید، ضربان قلب سریع داشته باشید و به طور کلی همیشه احساس ضعف کنید. حتی با بدتر شدن نارسایی قلبی، تنگی نفس، تورم در مچ پا و پاها و سرفه خشک خواهید داشت که در هنگام دراز کشیدن بیشتر اتفاق می افتد. با نارسایی قلبی، صبر نکنید تا علایم آنقدر شدید شود که نیاز به مراجعه به اورژانس داشته باشید. اگر تورم ناگهانی در پاها، تغییر وزن غیرقابل توضیح، سرفه شبانه یا تنگی نفس داشتید با پزشک خود تماس بگیرید. برای کم خونی، اگر دایما احساس ضعف می کنید و سردرد یا سرگیجه دارید که از بین نمی رود، با پزشک خود تماس بگیرید. نارسایی قلبی و کم خونی شرایط جدی هستند. اما اگر به موقع تشخیص داده شود، می توانید هر دو بیماری را با موفقیت مدیریت کنید. نارسایی قلبی یک بیماری مزمن است که قابل درمان نیست، اما همچنان می توانید زندگی کامل و فعالی داشته باشید. در بیشتر موارد، کم خونی قابل درمان است. اگر نارسایی قلبی و کم خونی دارید، پیروی از برنامه درمانی پزشک بهترین شانس را برای داشتن زندگی با کیفیت بالا به شما می دهد.

مردمک ها به طور طبیعی به تغییر سطح نور واکنش نشان می دهند و میزان نور وارد شده به چشم را کنترل می کنند. اما شاید به دنبال این موضوع باشید که علت تنگ شدن مردمک چیست و چه عواملی منجر به تنگ شدن آنها می شود؟ تنگ شدن مردمک چشم نشانه چیست؟ میوز یا مردمک های تنگ شده زمانی رخ می دهد که آنها به طور غیر طبیعی منقبض می شود. در شرایط عادی، مردمک‌ها اندازه‌شان را تغییر می‌دهند تا مقدار مناسبی از نور وارد کنند. در تاریکی بازتر یا گشادتر می شوند تا نور بیشتری وارد شود. حتی در نور شدید، برای پیشگیری از ورود نور زیاد، تنگ تر یا منقبض هستند. با این حال، برخی از شرایط پزشکی و بیماری زمینه ای و استفاده از بعضی داروها می تواند باعث تنگ شدن مردمک ها شود. اصطلاح پزشکی برای مردمک های تنگ شده، میوز است، از یک کلمه یونانی باستان muein به معنای "بستن چشم ها" گرفته شده است. فهرست محتوا چندین بیماری و دارو می توانند باعث تنگ شدن مردمک در چشم شوند، از جمله: برخی از داروها دارای مواد افیونی یا مخدر هستند. مواد افیونی، از جمله مورفین، داروهایی هستند که معمولا برای تسکین درد استفاده می شوند. این مواد می توانند از نظر روانی بر فرد ت ثیر بگذارند و به شدت اعتیادآور باشند. افراد معمولا برای درمان دردهای شدید پس از جراحی، مانند جراحی دندان، یا برای دردهای طولانی مدت، مانند برخی از سرطان ها، داروهای مخدر را به شکل قرص مصرف می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مواد افیونی تجویزی که می تواند باعث تنگ شدن مردمک شوند، عبارتند از: کدیین متادون مورفین اکسی کدون هیدروکودون متادون اغلب برای کمک به فردی که وابستگی به مواد افیونی دارد به آرامی و با علایم ترک اعتیاد تجویز می شود. علاوه بر تنگ شدن مردمک چشم، علایم مصرف بیش از حد مواد افیونی، عبارتند از: تنفس آهسته ضربان قلب کند کبودی ناخن رنگ پریدگی مصرف بیش از حد مواد افیونی در صورت عدم درمان می تواند کشنده باشد، بنابراین هر فردی که مشکوک به مصرف بیش از حد آن باشد نیاز به مراقبت های فوری پزشکی دارد. به فردی که بیش از حد مواد مصرف می کند نالوکسان داده می شود که اثرات آن را مسدود کند. در صورتی که وابستگی به مواد مخدر داشته باشند، پزشک احتمال دارد آنها را به یک برنامه درمانی و بهبودی ارجاع دهد. برخی از داروهای تجویز شده برای فشار خون بالا نیز می توانند باعث تنگ شدن مردمک چشم شوند. این شامل: کلونیدین تتراهیدروزولین هر کسی که فکر می کند داروی فشار خون آن می تواند باعث بروز تنگ شدن مردمک چشم شود، باید با پزشک خود مشورت کند. پزشک شاید بتواند نوع دیگری از دارو را تجویز کند. مصرف هرویین می تواند باعث تنگ شدن مردمک و قرمزی چشم شود. تنگ شدن مردمک چشم یکی از نشانه های مصرف هرویین، یک ماده افیونی تفریحی بسیار اعتیادآور است. هرویین باعث کند شدن عملکرد بدن و یک مسکن قوی است و فرد را بسیار آرام و خواب آلود می کند. سایر علایم مصرف هرویین و اعتیاد، عبارتند از: پارانویا کاهش وزن لکنت زبان خارش شدید چشم های خونی یا قرمز افکار خودزنی یا خودکشی خواب آلودگی شدید و به خواب رفتن در لحظات نامناسب افرادی که از هرویین با سوزن های مشترک استفاده می کنند در معرض خطر ابتلا به عفونت های خونی هستند. تزریق هرویین همچنین می تواند به رگ ها و شریان ها آسیب برساند و ممکن است باعث قانقاریا شود. هرویین همچنین می‌تواند باعث نارسایی تنفسی (زمانی که تنفس فرد متوقف می‌شود) یا استفراغ و باعث مرگ شود، زیرا توانایی فرد را برای سرفه کردن مناسب محدود می‌کند. فردی که وابستگی به هرویین دارد باید با پزشک خانواده صحبت کند. یک متخصص مراقبت های بهداشتی در مورد مصرف مواد مخدر، وضعیت خانواده و مسکن و سایر عوامل موثری که شاید فرد بخواهد افشا کند سوال می کند. پزشک احتمال دارد نمونه ادرار یا بزاق را درخواست کند. بسته به نیازهای فرد، طیف وسیعی از گزینه های درمانی در دسترس است. این ها شامل: سم زدایی گروه های حمایتی داروهایی مانند متادون گفتار درمانی، درمان شناختی رفتاری ( CBT ) یا سایر مشاوره ها سندرم هورنر یک بیماری نادر است که در اثر تومور، سکته مغزی یا آسیب به تنه مرکزی مغز (ساقه مغز) ایجاد می شود. این عصب بر نوعی از عصب به نام عصب سمپاتیک ت ثیر می گذارد. علایم عبارتند از: افتادگی پلک فوقانی روی چشم آسیب دیده (پتوز) مردمک چشم در یک طرف صورت مشخص تر می شود. ناتوانی در تعریق در یک طرف صورت، در برخی موارد سندرم هورنر می تواند نشانه ای از عوارض خطرناک و جدی در گردن یا قسمت بالایی بدن باشد، بنابراین لازم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. یووییت، التهاب لایه میانی چشم، از جمله عنبیه است. در حالی که بسیاری از افرادی دارای یووییت قدامی، سالم هستند، ولی می تواند با موارد زیر مرتبط باشد: بیماری ریه شرایط عفونی بیماری گوارشی شرایط روماتیسمی بیماری های پوستی این وضعیت بیشتر در افراد جوان یا میانسال رخ می دهد و می تواند در یک یا هر دو چشم ظاهر شود. علایم عبارتند از: تاری دید قرمزی چشم درد در چشم حساسیت به نور مشخص کردن مردمک چشم درمان های مردمک نقطه ای یا تنگ شده ناشی از یووییت قدامی، عبارتند از: استفاده از قطره چشمی برای باز کردن مردمک چشم مصرف قطره های چشمی حاوی استرویید برای کاهش التهاب یک پزشک یا متخصص چشم (چشم‌پزشک) شاید در صورت مشکوک شدن به یک بیماری زمینه‌ای، فرد را برای آزمایشات بیشتر ارجاع دهد. برخی از آسیب‌های سر که بر سیستم عصبی مرکزی ت ثیر می‌گذارند می تواند باعث تنگ شدن مردمک ها شوند. یک بررسی در سال اهمیت نحوه واکنش مردمک ها به نور را در هنگام آسیب های احتمالی به سیستم عصبی مرکزی ارزیابی کرد. در افرادی که در تصادفات جاده ای یا سایر تصادفات دچار آسیب سر شده اند، تنگ شدن مردمک چشم می تواند نشانه مشکلات داخلی جدی باشد. صدمات سر می تواند عوارض شدید و حتی خطرناک ایجاد کند، حتی اگر اثرات آن بلافاصله آشکار نشود. هر فردی که دچار آسیب سر شده باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. بررسی ها نشان می دهد قرار گرفتن تصادفی در معرض آفت‌کش‌ها (ارگانوفسفات‌ها) می‌تواند در برخی موارد باعث تنگ شدن مردمک چشم شود. فرد همچنین احتمال دارد علایم زیر را بروز دهد: تعریق نبض سریع سرفه کردن خواب آلودگی مشکلات تنفسی ضعف عضلانی بزاق بیش از حد پف کردن و استفراغ در سال ، سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) تخمین زد میلیون نفر هر ساله توسط سموم دفع آفات مسموم می شوند. هر کسی که فکر می کند خود یا شخص دیگری توسط یک آفت کش، پاک کننده خانگی یا سایر محصولات سمی مسموم شده، نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. اگر فردی بیهوش است یا استفراغ می کند، مهم است که در صورت امکان او را به پهلو بغلتانید و سرش را کمی به سمت پایین خم کنید. این وضعیت تضمین می کند که استفراغ می تواند بدون خفه شدن فرد از دهان آن خارج شود. درمان های پزشکی برای مسمومیت عبارتند از: آرام بخش ها داروهای ضد تشنج دستگاه تنفس (تهویه هوا) تنگ شدن مردم به خودی خود یک بیماری نیستند، اما می توانند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشند. هر فردی که بدون هیچ دلیل مشخصی این وضعیت را تجربه می کند باید در اسرع وقت با پزشک مشورت کند. بسیاری از علل مردمک های دقیق، شرایط پزشکی جدی، مانند وابستگی به مواد افیونی یا مسمومیت با آفت کش ها هستند. مداخله زودهنگام می تواند به پیشگیری از عوارض جدی کمک کند. حتی یووییت قدامی می تواند باعث آسیب دایمی چشم و کوری در صورت عدم درمان شود. با این حال، پیش آگهی شرایطی که باعث ایجاد این وضعیت می شود، زمانی بهبود می یابد که افراد به سرعت به دنبال درمان باشند و توصیه های پزشک را برای بهبودی کامل دنبال کنند. اصطلاح پزشکی برای تنگ شدن مردمک چشم یا مردمک های دقیق است. تنگ شدن اندازه مردمک در نور شدید طبیعی است، اما زمانی که مردمک به میزان نور واکنش طبیعی نشان نمی دهد و تنگ می ماند، این می تواند نشانه ای از یک مشکل پزشکی باشد. میوز همچنین در برخی شرایط پزشکی از جمله سندرم هورنر دیده می شود و ممکن است با سکته مغزی رخ دهد. به دنیا آمدن بدون عضله ای که مردمک ها را کنترل می کند یا با نقص در عضلات مردمک به دنیا می آیند میوز مادرزادی یا میکروکوریا نامیده می شوند. بسته به علت دقیق، میوز می تواند یک یا هر دو مردمک را درگیر کند. در صورت بروز علایم شدید با چشم پزشک مشورت کنید.

گرفتگی گلو دلایل زیادی دارد. ممکن است ثابت یا متناوب و از خفیف تا شدید متغیر باشد. گرفتگی گلو ممکن است نشان دهنده چیز خیلی جدی نباشد. با این حال، در برخی شرایط، باید به دنبال درمان اورژانسی بود، به خصوص اگر با مشکلات تنفسی یا مشکل در بلع همراه باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد گرفتگی گلو، از جمله علل آن و گزینه های درمانی، ادامه مطلب را بخوانید. حقایق سریع در مورد گرفتگی گلو: در بیشتر موارد، گرفتگی گلو جدی نیست. آلرژی یا عدم تحمل غذا و سایر مواد می تواند باعث گرفتگی گلو شود. درمان های خانگی می توانند به کاهش علایم در کوتاه مدت کمک کنند. گرفتگی گلو ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. احتمال دارد شما علایم زیر را تجربه کنید: تورم گلو قفل شدن ماهیچه گلو حساسیت، فشار یا درد در گلو احساس داشتن توده داخل گلو برخی از دلایل احتمالی گرفتگی گلو عبارتند از: آلرژی ها معمولا زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی به اشتباه چیزی مانند یک ماده غذایی یا گرده را به عنوان یک تهدید برای بدن شناسایی کند. سیستم ایمنی برای مبارزه با این آلرژن ها مواد شیمیایی آزاد می کند که منجر به علایمی مانند انسداد بینی یا خارش گلو می شود. یک واکنش آلرژیک شدید و حاد آنافیلاکسی نامیده می شود که خطرناک است و نیاز به درمان فوری دارد. واکنش های آنافیلاکتیک می تواند توسط آلرژن هایی ایجاد شود که عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داروها زهر حشرات غذاهای خاص تحقیقات نشان می دهد که از هر آمریکایی، نفر آنافیلاکسی را تجربه می کند، اگرچه پیشنهاد شده است که این میزان ممکن است نزدیک به در باشد. هر کسی که علایم آنافیلاکسی دارد باید تحت درمان فوری پزشکی قرار گیرد. علاوه بر سفتی در گلو، علایم عبارتند از: سرفه استفراغ درد شکم حالت تهوع مشکل در تنفس فشار خون پایین درد در قفسه سینه ضربان قلب سریع تورم صورت یا زبان اضطراب می تواند به صورت علایم فیزیکی از جمله گرفتگی در گلو ظاهر شود. دشواری در تنفس و احساس سفت شدن گلو از علایم کلاسیک حمله پانیک هستند: سایر علایم حمله پانیک عبارتند از: لرز تعریق ضعف سردرد سرگیجه سبکی سر تکان دادن حالت تهوع درد قفسه سینه ضربان قلب سریع احساس ترس یا ناامیدی احساس از دست دادن کنترل سوزن سوزن شدن یا بی حس شدن دست ها هنگامی که اسید معده به سمت مری حرکت می کند، می تواند باعث ایجاد احساس سوزش در قفسه سینه شود که به عنوان سوزش سر دل شناخته می شود. اگر سوزش سر دل بیش از دو بار در هفته رخ دهد، ممکن است به عنوان بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) تشخیص داده شود. تحقیقات نشان می دهد که بیش از میلیون آمریکایی روزانه سوزش سر دل را تجربه می کنند. سوزش سر دل همچنین می تواند باعث گرفتگی گلو شود. در صورت عدم درمان، GERD علایم GERD آروغ زدن سرفه کردن مشکل در بلع گرفتگی صدا خس خس سینه احساس وجود توده در گلو طعم ترش یا تلخ در دهان بوی بد دهان و یا بوی بد دهان گواتر زمانی رخ می دهد که غده تیرویید که غده پروانه شکل در گردن است به طور غیر طبیعی رشد کند. غده تیرویید هورمون هایی را تولید می کند که بر سرعت متابولیسم بدن و سایر عملکردها ت ثیر می گذارد. گواتر با غده تیروییدی که بیش از حد هورمون (پرکاری تیرویید) یا هورمون بسیار کمی (کم کاری تیرویید) تولید می کند، مرتبط است. همچنین، تیروییدی که مقدار زیادی هورمون تولید می کند، می تواند باعث گواتر شود. همراه با گرفتگی گلو، علایم گواتر عبارتند از: سرفه کردن گرفتگی صدا مشکل در تنفس یا بلع تورم در جلوی گلو و گردن اگر عفونتی در لوزه‌ها یا جای دیگری در گلوی فرد وجود داشته باشد، می‌تواند منجر به گلودرد، متورم یا سفت شدن گلو شود. همچنین، فرد مبتلا به عفونت گلو ممکن است موارد زیر را تجربه کند: تب لرز سردرد گوش درد بوی بد دهان مشکل در بلع از دست دادن صدا یا لارنژیت برخی از شایع‌ترین عفونت‌هایی که منجر به گرفتگی گلو می‌شوند شامل لوزه‌های ویروسی و گلودرد استرپتوکوکی هستند. ممکن است دلایل دیگری برای گرفتگی گلو وجود داشته باشد، از جمله: آلودگی تخلیه از عفونت سینوسی آلرژی فصلی تب یونجه قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص درمان گرفتگی گلو به علت اصلی آن بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد: تزریق اپی نفرین یک داروی کلیدی است که برای درمان آنافیلاکسی استفاده می شود. افراد مبتلا به آلرژی حاد شناخته شده باید یک تزریق خودکار مانند Adrenaclick EpiPen برخی از افراد مبتلا به آلرژی ممکن است از ایمونوتراپی بهره مند شوند. ایمونوتراپی درمانی است که افراد را نسبت به آلرژن های خاص حساسیت زدایی می کند. اگر فردی از واکسن های آلرژی بهره مند شود، پزشک به مرور زمان مقادیر کمی از آلرژن ها را زیر پوست تزریق می کند. این فرآیند ممکن است حداقل چند سال طول بکشد تا زمانی که دیگر آلرژی در فرد ایجاد نشود. اضطراب را می توان با روان درمانی یا داروها یا ترکیبی از هر دو درمان کرد. همچنین انجام مدیتیشن، تمرینات تمدد اعصاب و تغییر شیوه زندگی سالم می تواند مفید باشد. رفلاکس معده با داروها، تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی یا هر دو درمان می شود. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان GERD آنتی اسیدها: چندین آنتی اسید ها را می توان به صورت بدون نسخه خریداری کرد. مسدود کننده های گیرنده H : این داروها به کاهش تولید اسید معده کمک می کنند. این مسدود کننده ها به صورت بدون نسخه یا با نسخه در دسترس هستند. مهارکننده های پمپ پروتون: این مهار کننده ها به کاهش علایم GERD PPI به ندرت و در موارد شدید GERD افراد مبتلا به گواتر ممکن است به جراحی یا در موارد پرکاری تیرویید نیاز به درمان با ید رادیواکتیو داشته باشند. برخی دیگر شاید متوجه بهبود علایم با مصرف دارو برای درمان کم‌کاری تیرویید یا پرکاری تیرویید شوند. عفونت های باکتریایی را می توان با آنتی بیوتیک ها درمان کرد. عفونت های ویروسی تحت ت ثیر آنتی بیوتیک ها قرار نمی گیرند و باید خود به خود برطرف شوند. هنگام مبارزه با هر گونه عفونت، استراحت و نوشیدن آب کافی اهمیت دارد. افراد می توانند با شستن مرتب دست ها و اجتناب از تماس با افراد بیمار از عفونت های بعدی پیشگیری کنند. در حالی که درمان دارویی اغلب برای گرفتگی مداوم در گلو ضروری است، برخی از درمان‌ها را می‌توان بدون نسخه انجام داد. کسانی که آلرژی غذایی دارند باید از محرک های آن اجتناب کنند. آنتی هیستامین ها ممکن است به تسکین علایم آلرژی در صورت بروز کمک کنند. افراد مبتلا به اضطراب می توانند برای حفظ آرامش، تنفس عمیق و تمرینات آرام سازی تدریجی عضلانی را امتحان کنند. یک رژیم غذایی سالم، ورزش و محدود کردن کافیین و الکل نیز می تواند اضطراب را کاهش دهد. گرفتگی گلو ناشی از سوزش سر دل را می توان از طریق تغییرات رژیم غذایی کاهش داد. آهسته غذا خوردن و پرهیز از پرخوری ضروری است. همچنین، حداقل ساعت قبل خوابیدن غذای خود را میل کنید. آنتی اسیدها وقتی هر چند وقت یکبار استفاده شوند می توانند در درمان کمک کنند. ایبوپروفن یا مسکن مشابه دیگری ممکن است به افرادی که التهاب گلو یا درد مربوط به یک علت عفونی یا غیر عفونی دارند کمک کند. غرغره کردن با آب گرم و نمک چندین بار در روز نیز می تواند درد و تورم گلو را کاهش دهد. گرفتگی گلو می‌تواند آزاردهنده و ناراحت‌کننده باشد. بنابراین، اگر احساس گرفتگی گلو بیش از چند روز ادامه داشت، فرد باید به پزشک مراجعه کند. در صورت وجود علایم زیر، مراجعه فوری به پزشک ضروری است: درد قفسه سینه سفتی در گردن تورم غدد لنفاوی در امتداد گردن گلودرد به مدت ساعت یا بیشتر تب . درجه فارنهایت یا بیشتر سفتی در گلو می تواند جدی و خطرناک باشد. افراد مبتلا به آلرژی باید گرفتگی گلو را جدی بگیرند زیرا ممکن است آنافیلاکسی باشد. توصیه می شود که به دنبال درمان اورژانسی پزشکی، به ویژه پس از قرار گرفتن در معرض آلرژن، باشید. بسیاری از شرایطی که زمینه ساز سفتی گلو هستند مانند GERD افراد مبتلا به آلرژی حاد شدید باید یک قلم اپی نفرین به همراه داشته باشند و در صورت امکان از تماس با محرک های آنها اجتناب کنند.

اشعه ایکس دندان می تواند مشکلات دهان، دندان ها، لثه ها و فک را زود تشخیص دهد. درمان مشکلات قبل از جدی شدن می تواند باعث صرفه جویی در هزینه، درد و گاهی اوقات حتی در زندگی شما شود. شاید گرفتن عکس اشعه ایکس در مطب دندانپزشکی برای شما ناراحت کننده باشد. پوشیدن آن پیش بند سنگین و نگه داشتن یک وسیله گاهی ناراحت کننده بین دندان هایتان حتی برای چند ثانیه چندان جالب نیست. اما اشعه ایکس به کمک می کند وضعیت دندان ها، ریشه ها، محل قرارگیری فک و ترکیب استخوان صورت شما را ببیند. اشعه ایکس همچنین به آنها کمک می کنند تا مشکلات دندانی را در مراحل اولیه رشد خود پیدا کرده و درمان کنند. اشعه ایکس نوعی انرژی است که می تواند از اجسام جامد عبور کند یا توسط آن جذب شود. این انرژی توسط اجسام متراکم مانند دندان ها و استخوان ها جذب می شود و در اشعه ایکس به صورت مناطقی با رنگ روشن ظاهر می شود. اشعه ایکس از اجسام کم تراکم مانند لثه ها و گونه ها عبور می کند و به صورت نواحی تیره روی فیلم اشعه ایکس ظاهر می شود. اشعه ایکس می تواند به یافتن مشکلاتی که با معاینه دهانی قابل مشاهده نیستند کمک کند. پیدا کردن و درمان مشکلات در اوایل رشد آنها ممکن است باعث صرفه جویی در هزینه شما شود، از بیماری جلوگیری می کند و احتمالا حتی زندگی شما را نجات دهد. اشعه ایکس به دندانپزشک کمک می کند تا مشکلات دندان و فک شما را تشخیص دهد. در بزرگسالان، اشعه ایکس نشان می دهد: از بین رفتن استخوان در فک کیست و برخی از انواع تومورها پوسیدگی در زیر دندان های پر کرده تغییرات در استخوان یا کانال ریشه به دلیل عفونت آبسه (عفونت در ریشه دندان یا بین لثه و دندان) پوسیدگی، به خصوص نواحی کوچک پوسیدگی بین دندان ها وضعیت و موقعیت دندان ها برای کمک به آماده شدن برای کاشت دندان، بریس، پروتز یا سایر روش های دندانپزشکی در کودکان، اشعه ایکس در تعیین موارد زیر می تواند موثر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید میزان رشد دندان عقل روند پیشرفت پوسیدگی دندان نهفته باشد (نتواند از لثه بیرون آید) میزان فضای موجود در دهان که همه دندان‌های جدید را در خود جای دهد. اینکه هر چند وقت یکبار نیاز به عکسبرداری با اشعه ایکس است به سابقه پزشکی و دندانپزشکی و وضعیت فعلی شما بستگی دارد. برخی از افراد ممکن است هر شش ماه یکبار نیاز به اشعه ایکس داشته باشند. دیگرانی که اخیرا بیماری دندانی یا لثه ای ندارند و ویزیت های برنامه ریزی شده مداوم با دندانپزشک خود ممکن است فقط هر دو سال یکبار نیاز به عکسبرداری با اشعه ایکس داشته باشند. بیماران جدید ممکن است در اولین معاینه خود رادیوگرافی بگیرند. همچنین ممکن است برای مقایسه با اشعه ایکس که در طول زمان برای بررسی مشکلات و تغییرات غیرمنتظره گرفته شده است، اشه ایکس تازه گرفته شود. ممکن است نیاز باشد که اشعه ایکس اغلب در افرادی که در معرض خطر بالای مشکلات دندانی هستند گرفته شود. این افراد عبارتند از: افراد مبتلا به (لثه) برای نظارت بر تحلیل استخوان. افرادی که نوشیدنی های شیرین زیادی می نوشند برای یافتن پوسیدگی دندان. بزرگسالان با کارهای ترمیمی زیاد، مانند پر کردن برای جستجوی پوسیدگی در زیر پرکردگی های موجود. سیگاری ها: برای نظارت بر تحلیل استخوان ناشی از بیماری لثه (سیگاری ها در معرض افزایش خطر بیماری لثه هستند) کودکان: عموما کودکان نسبت به بزرگسالان به اشعه ایکس بیشتری نیاز دارند زیرا دندان‌ها و فک‌های آن‌ها هنوز در حال رشد هستند و دندان‌هایشان بیشتر از بزرگسالان در معرض پوسیدگی دندان قرار می‌گیرند. افرادی که دهان خشک دارند چه به دلیل مصرف داروها (مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب، آنتی هیستامین ها و غیره) یا شرایط سلامتی (مانند سندرم شوگرن، غدد بزاقی آسیب دیده، پرتودرمانی سر و گردن) شرایط خشکی دهان باعث پوسیدگی می شود. دو نوع اصلی اشعه ایکس دندان وجود دارد: داخل دهانی (فیلم اشعه ایکس در داخل دهان است) و خارج دهانی (پرتو ایکس در خارج از دهان است) داخل دهانی رایج ترین نوع اشعه ایکس می باشد. انواع مختلفی از اشعه ایکس داخل دهانی وجود دارد. هر کدام جنبه های مختلف دندان را نشان می دهد. اشعه ایکس بایت وینگ جزییات دندان های بالا و پایین را در یک ناحیه از دهان نشان می دهد. هر بایتینگ یک دندان را از تاج آن (سطح آشکار) تا سطح استخوان نگهدارنده نشان می دهد. اشعه ایکس بایت وینگ پوسیدگی بین دندان ها و تغییرات در ضخامت استخوان ناشی از بیماری لثه را تشخیص می دهد. اشعه ایکس بایت وینگ همچنین می‌تواند به تعیین تناسب مناسب روکش (کلاهی که کاملا دندان را احاطه کرده است) یا سایر ترمیم‌ها (مانند بریج) کمک کند. همچنین می تواند هرگونه سایش یا خرابی پرکردگی دندان را نشان دهد. اشعه ایکس پری اپیکال کل دندان را نشان می دهد. از تاج تا ورای ریشه جایی که دندان به فک می چسبد. هر اشعه ایکس پری آپیکال تمام دندان ها را در یک قسمت از فک بالا یا پایین نشان می دهد. اشعه ایکس پری آپیکال هرگونه تغییر غیرعادی در ریشه و ساختار استخوان اطراف را تشخیص می دهد. اشعه ایکس اکلوزال رشد و قرارگیری کل قوس دندانی را در فک بالا یا پایین دنبال می کند. اشعه ایکس خارج دهانی برای تشخیص مشکلات دندانی در فک و جمجمه استفاده می شود. انواع مختلفی از اشعه ایکس خارج دهانی وجود دارد. این روش کل ناحیه دهان (تمام دندان های فک بالا و پایین) را در یک عکس رادیوگرافی نشان می دهد. این اشعه ایکس موقعیت دندان‌های کاملا بیرون‌آمده و در حال رشد را تشخیص می‌دهد، می‌تواند دندان‌های نهفته را ببیند و به تشخیص تومورها کمک می‌کند. توموگرام یک لایه یا "برش" خاص از دهان را نشان می دهد و لایه های دیگر را محو می کند. این اشعه ایکس ساختارهایی را بررسی می‌کند که به سختی می‌توان آنها را به وضوح دید، زیرا دیگر ساختارهای مجاور مانع از دید می‌شوند. برآمدگی های سفالومتری یک طرف سر را نشان می دهد. این اشعه ایکس به دندان ها در رابطه با فک و مشخصات فرد نگاه می کند. متخصصین ارتودنسی از این اشعه ایکس برای ایجاد رویکرد تنظیم مجدد دندان های خاص هر بیمار استفاده می کنند. سیالوگرام از رنگی استفاده می کند که به غدد بزاقی تزریق می شود تا در فیلم اشعه ایکس دیده شود. (غدد بزاقی بافت نرمی هستند که با اشعه ایکس دیده نمی شوند. دندانپزشکان ممکن است این آزمایش را برای بررسی مشکلات غدد بزاقی مانند انسداد یا سندرم شوگرن (اختلال با علایمی از جمله خشکی دهان و خشکی چشم) تجویز کنند. اختلال می تواند در پوسیدگی دندان نقش داشته باشد) این روش، نوعی تصویربرداری است که به ساختارهای داخلی به صورت سه بعدی نگاه می کند. این نوع تصویربرداری برای یافتن مشکلاتی در استخوان های صورت مانند کیست، تومور و شکستگی استفاده می شود. سی تی پرتو مخروطی نوعی اشعه ایکس است که تصاویر سه بعدی از ساختارهای دندان، بافت نرم، اعصاب و استخوان ایجاد می کند. این به هدایت کاشت ایمپلنت دندان کمک می کند و کیست ها و تومورها را در دهان و صورت ارزیابی می کند. همچنین می تواند مشکلاتی را در لثه ها، ریشه دندان ها و فک ها مشاهده کند. سی تی پرتو مخروطی از جهاتی شبیه به سی تی دندان معمولی است. هر دو تصاویر دقیق و باکیفیت تولید می کنند. با این حال، نحوه گرفتن تصاویر متفاوت است. دستگاه CT پرتو مخروطی در اطراف سر بیمار می چرخد و همه داده ها را در یک چرخش جمع آوری می کند. سی تی اسکن سنتی انواع تصاویر گرفته شده را جمع آوری می کند زیرا دستگاه چندین چرخش را در اطراف سر بیمار انجام می دهد. این روش همچنین بیماران را در معرض سطح بالاتری از اشعه قرار می دهد. مزیت منحصر به فرد سی تی پرتو مخروطی این است که می توان از آن در مطب دندانپزشکی استفاده کرد. تجهیزات CT کامپیوتری دندان فقط در بیمارستان ها یا مراکز تصویربرداری موجود است. نوعی تصویربرداری دندانپزشکی دو بعدی است که امکان ارسال مستقیم تصاویر به کامپیوتر را فراهم می کند. تصاویر را می توان در عرض چند ثانیه روی صفحه مشاهده، ذخیره یا چاپ کرد. تصویربرداری دیجیتال چندین مزیت دیگر در مقایسه با اشعه ایکس سنتی دارد. به عنوان مثال، تصویر گرفته شده از یک دندان را می توان بزرگ کرد. این کار باعث می‌شود دندانپزشک شما کوچک‌ترین تغییراتی را که در معاینه دهان قابل مشاهده نیست، آسان‌تر ببیند. همچنین در صورت لزوم می توان تصاویر را به صورت الکترونیکی برای دندانپزشک یا متخصص دیگر برای نظر دوم یا به دندانپزشک جدید ارسال کرد. تصویربرداری دیجیتال نیز نسبت به اشعه ایکس از تابش کمتری استفاده می کند. تصویربرداری MRI یک روش تصویربرداری است که یک نمای سه بعدی از حفره دهان از جمله فک و دندان را می گیرد. ( MRI مقدار تابش ساطع شده از اشعه ایکس بسیار کم است. وجود دستگاه های اشعه ایکس که پرتو را به یک منطقه کوچک محدود می کند، اشعه ایکس با سرعت بالا، استفاده از پیش بند سرب دار و قوانین فدرال که به دقت و بررسی ایمنی دستگاه های اشعه ایکس نیاز دارند. اگر باردار هستید حتما به دندانپزشک خود اطلاع دهید. در طول بارداری، ممکن است لازم باشد که به عنوان بخشی از برنامه درمانی خود برای بیماری دندان، عکس برداری با اشعه ایکس انجام دهید. به گفته کالج آمریکایی متخصصان زنان و زایمان، مراقبت از دندان، از جمله اشعه ایکس دندان، در دوران بارداری بی خطر است. استفاده از پیش بند سربی و یقه تیرویید از شما و جنینتان در برابر اشعه محافظت می کند. اشعه ایکس دندان یک ابزار تشخیصی مفید برای کمک به دندانپزشک شما در تشخیص آسیب و بیماری است که در طول معاینه منظم دندان قابل مشاهده نیست. اگر بیمار جدیدی هستید، دندانپزشک ممکن است برای تعیین وضعیت فعلی سلامت دهان و دندان شما عکسبرداری با اشعه ایکس را توصیه کند تا یک وضعیت اولیه برای کمک به شناسایی تغییراتی که ممکن است بعدا رخ دهد، داشته باشد. ممکن است به مجموعه جدیدی از اشعه ایکس برای کمک به دندانپزشک شما برای تشخیص هرگونه حفره جدید، تعیین وضعیت سلامت لثه یا ارزیابی رشد و تکامل دندان‌های شما نیاز باشد. اگر دندانپزشک قبلی از شما رادیوگرافی داشته باشد، دندانپزشک جدید شما ممکن است از شما کپی آن را بخواهد. از هر دو دندانپزشک بخواهید که در ارسال اشعه ایکس به شما کمک کنند. معاینه اشعه ایکس دندان بی خطر است. با این حال، آنها به سطوح بسیار پایینی از قرار گرفتن در معرض تابش نیاز دارند، که خطر اثرات مضر بالقوه را بسیار کم می کند. ابزارها و تکنیک‌های اشعه ایکس دندان برای محدود کردن قرار گرفتن بدن در معرض تشعشع طراحی شده‌اند و تمام اقدامات احتیاطی انجام می‌شود تا اطمینان حاصل شود که قرار گرفتن در معرض اشعه به اندازه معقول قابل دستیابی است.

ابتلا به تومور مغزی می تواند یک چیز ترسناک باشد. ترسناک تر از آن، فکر جراحی ها و تمام داستان ها و افسانه های افرادی است که تحت عمل جراحی مغز، کرانیوتومی برای برداشتن تومور یا هر نوع درمان جراحی دیگری قرار گرفته اند. اما آیا آنقدر ترسناک است که برخی فکر می کنند؟ برای یافتن پاسخ این مقاله را تا انتها بخوانید. گاهی اوقات دسترسی به تومور مغزی پیچیده تر از برداشتن آن است. از این رو، برای کمک به جراح برای دسترسی به سرطان در مغز، باید مراحل جانبی اضافه شود. یکی از این روش‌ها، جراحی کرانیوتومی است که شامل یک مرحله برداشتن استخوان علاوه بر سایر جراحی‌های مغز است. در کرانیوتومی، بخشی از استخوان جمجمه را برای دسترسی به تومور برمی دارد. کرانیوتومی ممکن است به کمک کامپیوتر و تصویربرداری برای یافتن و رسیدن به محل دقیق سرطان نیاز داشته باشد. به طور طبیعی، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی [] یا توموگرافی کامپیوتری [ CT ] تکنیک‌هایی هستند که در ابتدا انجام می‌شوند. قسمت برداشته شده از استخوان جمجمه "فلپ استخوانی" نامیده می شود که پس از برداشتن کرانیوتومی تومور در جای خود قرار می گیرد. به طور معمول، فلپ استخوانی در پایان عمل با صفحات و پیچ‌های کوچک جایگزین می‌شود. مواردی وجود دارد که فلپ استخوان برگردانده نمی شود. اندازه و پیچیدگی کرانیوتومی به مشکل بیمار بستگی دارد که می تواند از تورم مغز گرفته تا خارج کردن اجسام خارجی مانند گلوله متغیر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چرا یک فرد نیاز به انجام کرانیوتومی دارد؟ همانطور که به طور خلاصه در بالا ذکر شد، دلایل جراحی کرانیوتومی متفاوت است و شامل موارد زیر است، اما محدود به موارد زیر نیست: بریدن یا ترمیم آنوریسم ترمیم شکستگی های جمجمه ترمیم پارگی در غشای پوشاننده مغز (دورا ماتر) بیرون آوردن یک جسم خارجی، مثلا یک گلوله از بین بردن خون یا لخته های خون از رگ خونی که نشت می کند. تخلیه آبسه مغزی (آبسه یک پاکت عفونی پر از چرک در بافت است) دسترسی به محل درمان برای تشخیص یا برداشتن تومورها کاهش فشار داخل جمجمه با از بین بردن نواحی آسیب دیده یا متورم مغز ممکن است ناشی از آسیب تروماتیک یا سکته باشد. کاشت دستگاه برای اهدافی مانند درمان اختلالات حرکتی، مانند یا دیستونی (نوعی اختلال حرکتی) ، یا صرع انکساری کرانیوتومی و برداشتن تنها برای تومورها استفاده نمی شود. هر زمان که مغز تحت فشار بیش از حد است، مانند زمانی که متورم است، لخته خون دارد یا آبسه دارد، جراحی کرانیوتومی گزینه انتخابی است. اگر برداشتن تومور با کرانیوتومی، لخته شدن خون، گلوله در سر یا هر دلیل دیگری درمان باشد، بیمار چگونه باید آماده شود؟ مغز قبل از جراحی کرانیوتومی، بیمار باید حداقل یک هفته زودتر از مصرف هر نوع داروی ضد التهابی غیر استروییدی و رقیق‌کننده‌های خون خودداری کند. با این حال، اگر داروهایی به صراحت برای جراحی تجویز شده است، باید طبق برنامه با دقت مصرف شوند. علاوه بر این، بیمار نباید از شب قبل از جراحی چیزی بخورد یا بنوشد. سیگار کشیدن و نوشیدن مشروبات الکلی نیز از یک هفته قبل تا دو هفته بعد از عمل ممنوع است. در صورت نیاز به ام آر آی یا سی تی اسکن، ممکن است بر روی پیشانی و پشت گوش بیمار قرار داده شود تا MRI قبل از عمل با سیستم هدایت تصویر هماهنگ شود. در بسیاری از موارد، پزشک برای اطمینان از سلامت بیمار نیاز به آزمایش خون دارد. کرانیوتومی بدون توجه به نوع جراحی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. امضای رضایت نامه الزامی است و بیمار باید راه را با دقت بخواند و بداند که تحت چه شرایطی قرار می گیرد. آنها همچنین باید خطرات مرتبط با چنین جراحی های مغزی را بدانند. مغز پس از برداشتن تومور سر به دلایل دیگر، بیمار ممکن است تورم و کبودی در صورت یا اطراف چشم‌ها، سردرد، سرگیجه و مشکلات حافظه، گفتار یا بینایی را تجربه کند. بنابراین، جراح مغز و اعصاب مشخص می کند که بیمار باید چند روز را در بخش مراقبت های ویژه ( ICU ) بگذراند، جایی که ضربان قلب، فشار خون و علایم عصبی به طور مداوم کنترل می شود. با وجود تمام این اقدامات احتیاطی، ممکن است بیمار همچنان در معرض خطرات پس از جراحی قرار گیرد. خطرات کلی پس از جراحی شامل خونریزی، عفونت، لخته شدن خون، و واکنش به بیهوشی است. در مورد جراحی کرانیوتومی، بسته به نوع عمل، خطرات دیگری نیز اضافه می شود: تشنج تورم مغز سکته مغزی آسیب عصبی ضعف عضلانی فشار خون ناپایدار پنومونی که نوعی عفونت ریه است. از دست دادن برخی از عملکردهای ذهنی نشت CSF یا نشت مایع مغزی نخاعی که مایعی است که مغز را احاطه کرده و از آن محافظت می کند. علاوه بر این، برخی از خطرات مربوط به روش هستند و برای همه بیماران پس از کرانیوتومی اتفاق نمی افتد. آنها به شدت و پیچیدگی مشکل بستگی دارند و عبارتند از: فلج مشکل گفتاری مشکلات حافظه تعادل یا هماهنگی غیر طبیعی کما می تواند از برخی از خطرات جلوگیری کرده یا آنها را کاهش دهد، اما معمولا بیمار نیاز به سازش دارد و با علم به اینکه ممکن است این اتفاق بیفتد، تحت عمل جراحی قرار گیرد. در بسیاری از موارد موضوع مرگ یا زندگی است و بیمار چاره دیگری ندارد. مغز مانند هر نوع جراحی مغز دیگری، کرانیوتومی نیز انواع مختلفی دارد، از جمله: کرانیوتومی پیشانی راست برای برداشتن تومور کرانیوتومی ترانس لابیرنت این مدل بر اساس شرایط بیمار، هدف جراحی و مزایای کلی انتخاب می شود. برخی از انواع اصلی کرانیوتومی به شرح زیر است: هنگامی که روش‌های کم تهاجمی نتوانند نیازهای جراحی را برآورده کنند، جراح می‌تواند این روش را انتخاب کند. در اینجا، برشی در پوست سر در پشت خط مو و استخوانی که کانتور مدارها را تشکیل می دهد، ایجاد می شود و پیشانی برداشته می شود. رایج ترین هدف رسیدن به تومورهای سخت به سمت جلوی مغز است. این یک رویکرد سنتی پایه جمجمه با این باور اصلی است که برداشتن استخوان اضافی ایمن تر از دستکاری غیر ضروری است. معمولا مننژیوم ها، استزیونوروبلاستوماها و تومورهای بدخیم قاعده جمجمه با کرانیوتومی دو پیشانی گسترده درمان می شوند. در پایان فلپ استخوانی تعویض می شود. کرانیوتومی سوپرا اربیتال که معمولا به عنوان کرانیوتومی "ابرو" شناخته می شود، روش دیگری برای برداشتن تومورهای مغزی است. همانطور که از نام آن پیداست، این یک روش کم تهاجمی است و شامل یک برش کوچک در داخل ابرو برای دسترسی به تومورهای جلوی مغز است. کیست های شکاف Rathke ، تومورهای قاعده جمجمه و چندین تومور هیپوفیز نیز با این روش قابل درمان هستند. از آنجایی که این یک روش کم تهاجمی است، نسبت به جراحی کرانیوتومی باز می تواند درد کمتری داشته باشد. دوره نقاهت ممکن است کوتاهتر باشد و هیچ جای زخم بزرگی در محل جراحی باقی نماند. رترو سیگمویید که اغلب به عنوان کرانیوتومی سوراخ کلید شناخته می شود، یکی دیگر از روش های جراحی کم تهاجمی برای برداشتن تومورهای مغزی است. پس از ایجاد یک برش کوچک در پشت گوش که دسترسی به مخچه و ساقه مغز را فراهم می کند، جراح می تواند تومور قاعده جمجمه را خارج کند. مننژیوم ها، نوروم های آکوستیک و تومورهای متاستاتیک مغز یا ستون فقرات اهداف دیگر کرانیوتومی سوراخ کلید هستند. مانند سایر روش‌های کم تهاجمی، کرانیوتومی رترو سیگمویید نیز به زمان بهبودی کمتری نیاز دارد، در حالی که در مقایسه با انواع مختلف جراحی مغز، کمترین اسکار جراحی و درد کمتری بر جای می‌گذارد. کرانیوتومی اربیتوزیگوماتیک دومین روش سنتی قاعده جمجمه است که در مقاله ما معرفی شده است. مانند کرانیوتومی دو پیشانی گسترده، کرانیوتومی اربیتوزیگوماتیک نیز برای دسترسی و عمل به تومورها و آنوریسم های دشوار استفاده می شود. باور پایه‌ای این رویکرد نیز مانند کرانیوتومی دو پیشانی گسترده است: برداشتن استخوان اضافی از دستکاری غیر ضروری مغز ایمن‌تر است. هنگامی که روش های کم تهاجمی نمی توانند کمک کنند، استخوانی که کانتور مدار و گونه را تشکیل می دهد برداشته می شود تا در انتها با هدف برداشتن کرانیوتومی تومور جایگزین شود. برخی از مواردی که با استفاده از این نوع جراحی قابل درمان هستند عبارتند از کرانیوفارنژیوم، تومورهای هیپوفیز و مننژیوم. جراح مغز و اعصاب می تواند به عمق بیشتری برسد و به بخش های دشوار مغز دسترسی پیدا کند و در عین حال آسیب شدید به مغز را به حداقل برساند. در کرانیوتومی ترانس لابیرنت، برشی در پوست سر در پشت گوش ایجاد می شود تا استخوان ماستویید و مقداری از استخوان گوش داخلی برداشته شود. بخش اساسی استخوان گوش داخلی که در اینجا برداشته می شود کانال های نیم دایره ای است که حاوی گیرنده هایی برای تعادل هستند. گاهی اوقات نمی توان کل تومور را به دلیل آسیب های شدیدی که عمل برداشت می تواند ایجاد کند، خارج کرد. با این حال، جراحان مغز و اعصاب معمولا سعی می کنند کل تومور یا تا آنجا که ممکن است از آن خارج شوند. بزرگترین مشکل این روش از دست دادن شنوایی است. هنگامی که کانال های نیم دایره ای برداشته می شوند، شنوایی برای دسترسی و برداشتن تومور قربانی می شود. با این وجود، خطر آسیب عصب صورت را می توان کاهش داد. در تمام این روش‌ها، فلپ استخوانی برداشته شده جایگزین می‌شود و با پیچ‌ها و صفحات در جای خود ثابت می‌شود. این همیشه در مورد فلپ استخوان صدق نمی کند و گاهی اوقات جراح استخوان را جایگزین نمی کند. کرانیوتومی، کرانیوکتومی و کرانیوپلاستی شبیه به هم اما سه تکنیک متفاوت جراحی مغز هستند. همانطور که از نام ها پیداست، جمجمه در هر سه روش درگیر است. در کرانیوتومی، بخشی از سر به طور موقت برداشته می‌شود تا دسترسی به قسمت‌های عمیق‌تر مغز برای برداشتن تومورها، لخته‌های خون، تورم مغز، اجسام خارجی و درمان برخی مشکلات دیگر، همانطور که در بخش‌های قبلی ذکر شد، فراهم شود. از طرف دیگر، در کرانیکتومی، فلپ استخوانی بلافاصله تعویض نمی شود. معمولا جراحان مغز و اعصاب این روش را زمانی ترجیح می دهند که مشکل آسیب های مغزی تروماتیک و سایر آسیب های سر که شامل تورم باشد، باشد. قسمت برداشته شده از جمجمه دور نگه داشته می شود تا فشار و فشردگی برخی از مناطق مغز کاهش یابد. در تکنیک سوم، کرانیوپلاستی، فلپ استخوان مانند دو روش قبلی برداشته می شود. با این حال، هرگز دوباره وصل نمی شود زیرا قسمت برداشته شده جمجمه به خودی خود دارای مشکلاتی است آسیب دیده یا سرطانی است. بنابراین، قسمت حذف شده با تیتانیوم، اکریلیک یا یک جایگزین استخوان مصنوعی جایگزین می شود. نصب قطعه جدید نیز باید توسط جراح مغز و اعصاب انجام شود. کاهش فشار در مواقع اضطراری یکی از مهمترین مزایا و ویژگی های خاص کرانیوپلاستی است. می تواند با این مزیت خاص جان انسان ها را نجات دهد. یکی دیگر از مزایای خاص کرانیوپلاستی این است که قطعه استخوانی جدید می تواند به بازیابی کانتور طبیعی جمجمه کمک کند. گاهی اوقات قسمت برداشته شده جمجمه را بد شکل می دهد، اما کرانیوپلاستی می تواند به بازیابی شکل طبیعی کمک کند. ایمپلنت های تیتانیوم به دلیل مزایای متعددی که دارند به طور خاص برای جراحی کرانیوپلاستی ترجیح داده می شوند. در کرانیوپلاستی، قسمت برداشته شده جمجمه را نمی توان به عقب بازگرداند. یا آسیب دیده یا سرطانی است یا مشکلات دیگری دارد و نباید تعویض شود. بنابراین، یک ایمپلنت ساخته شده از تیتانیوم، PEEK ، اکریلیک، یا یک جایگزین استخوان مصنوعی باید استفاده شود. تیتانیوم یکی از رایج ترین موادی است که برای اهداف عملیاتی و ایمپلنت استفاده می شود. همچنین در کرانیوپلاستی محبوبیت بیشتری پیدا می کند، زیرا از تغییر شکل زیبایی جلوگیری می کند، آسیب پذیری بافت های محافظت نشده مغز را کاهش می دهد و خطرات و هزینه های مربوط به جراحی ها و روش های اضافی را به حداقل می رساند. جراحی مغز می تواند یک روش کم تهاجمی مانند کرانیوتومی ابرو، کرانیوتومی پیشانی راست برای برداشتن تومور، یا کرانیوپلاستی باشد، جایی که بخشی از جمجمه دور ریخته می شود و یک تکه تیتانیوم یا مواد دیگر جایگزین آن می شود. با این وجود، بیمار باید اطلاعات کافی در مورد جراحی، آمادگی برای آن و خطرات آن داشته باشد تا خطرات پس از جراحی را تا حد امکان کاهش دهد.

، عمل تمیز کردن واژن است. دوش شامل پاکسازی داخلی واژن است. زنان از فرهنگ های مختلف از تکنیک ها و محصولات مختلفی برای دوش واژینال استفاده می کنند. برخی از آب ساده و برخی دیگر از آب و سرکه استفاده می کنند. برخی دیگر از ضد عفونی کننده ها یا راه حل های دیگر استفاده می کنند. دوشینگ ممکن است شامل شستشوی ساده با مایع تمیز کننده باشد. همچنین می‌تواند شامل وارد کردن مایع با فشار بالا به داخل واژن با استفاده از کیسه یا وسایل دیگر باشد. بسته به اینکه از چه تکنیک ها و محصولاتی استفاده می شود، خطرات بالقوه دوش متفاوت خواهد بود. آب ساده و آبکشی ساده ایمن ترین گزینه هستند. با این حال، حتی این نوع خفیف دوش توسط اکثر پزشکان توصیه نمی شود. در مقابل، دوش واژینال یا هر روشی که احتمال دارد مایع را از طریق دهانه رحم و به داخل رحم وارد کند، خطرناک است. دوش واژینال با افزایش خطر ابتلا به تعدادی از شرایط سلامت مرتبط است، از جمله: اندومتریوز زایمان زودرس واژینوز باکتریال بیماری التهابی لگن وزن کم هنگام تولد حاملگی خارج رحمی فهرست محتوا اگر واژن شما بوی نامطبوعی دارد، راه حل این نیست که دوش بگیرید. در عوض، باید با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. تغییر در بوی واژن می تواند نشانه برخی از عفونت های STD یا سایر بیماری های واژن باشد. دوش واژینال نه تنها یک راه برای بیماریهای مقاربتی درمان نشده است، حتی می تواند در واقع آنها را بدتر کند. در مقابل، پزشک می تواند به شما کمک کند تا بفهمید که چگونه را به روشی سالم مدیریت کنید. این می تواند شامل هر چیزی از درمان STD گرفته تا تغییر نوع لباس زیر باشد. اگر بوی واژن شما تغییر کرد، مهم است که علت آن را بیابید. تغییر در بو لزوما به معنای ابتلا به STD نیست. با این حال، اگر بوی واژن تغییر کرد، احتمالا می خواهید آن را درمان کنید. برطرف کردن مشکل بوی واژن انتخاب بهتری نسبت به حذف مشکل با عطرها یا درمان های موقت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دوش واژینال شستن واژن با آب یا مخلوطی از مایعات برای از بین بردن بو و "تمیز کردن" واژن است. اغلب، سرکه با آب مخلوط می شود، اما برخی از محصولات دوش از پیش بسته بندی شده حاوی جوش شیرین یا ید هستند. تعدادی نیز حاوی مواد ضد عفونی کننده و معطر هستند. از هر پنج زن بین تا سال یک نفر به طور مرتب از دوش استفاده می کند. یک نظرسنجی در سال نشان داد که این عمل در زنان آفریقایی - آمریکایی و اسپانیایی تبار رایج تر است. علاوه بر این، یک مطالعه نشان داد که نوجوانان از هر قومیت و نژادی تمایل بیشتری به دوش واژن دارند. دوش می تواند عوارض جانبی مانند سوزش ایجاد کند. این عوارض می‌توانند سایر علایم را پنهان کند، مانند بوی نامتعارف، بدتر کند. شما باید راه های ایمن برای خلاص شدن از بوی واژن را پیدا کنید. برای انجام دوش واژینال، مخلوطی از آب و سایر مواد را در یک بطری یا کیسه قرار می دهند. سپس مخلوط اسپری شده یا به سمت بالا به داخل واژن پاشیده می شود. سپس مایعات از واژن خارج می شوند. دلایل رایجی که زنان از دوش استفاده می کنند، عبارتند از: جلوگیری از بارداری از بین بردن بوی نامطبوع جلوگیری از عفونت مقاربتی شستن خون قاعدگی بعد از پریود یا مایع منی بعد از رابطه جنسی دوش واژینال هیچ یک از این موارد را انجام نمی دهد. کالج آمریکایی زنان و زایمان استفاده از محصولات دوش را به زنان توصیه نمی کند. واژن شما طوری طراحی شده است که به طور طبیعی تعادل pH را حفظ کند. واژن پر از باکتری یا فلور است که به توقف عفونت و جلوگیری از تحریک کمک می کند. اگر تعداد باکتری های سالم واژن خود را حذف کنید یا تا حد زیادی کاهش دهید، ممکن است باکتری های مشکل ساز رشد کنند. حتی می تواند منجر به عفونت، تحریک و عوارض جدی تر شود. افرادی که اغلب دوش می گیرند متوجه می شوند که دوش برای آنها مفید است. با این حال، شواهد خلاف این را نشان می دهد. تحقیقات نشان می دهد که دوش برای سلامتی مضر است زیرا تعادل شیمیایی و میکروبی طبیعی واژن را بر هم می زند. دوش واژینال به طور بالقوه می تواند منجر به BV یا سایر عفونت های باکتریایی شود. همچنین دوش واژینال ممکن است پاتوژن ها را از طریق دهانه رحم به سمت بالا هدایت کند و باعث عفونت رحم شود. دوش ها فقط فلور واژن را مختل نمی کنند. مواد شیمیایی مورد استفاده در بسیاری از دوش های بدون نسخه و خانگی نیز ممکن است پوست را تحریک یا ملتهب کند. این می تواند عفونت موجود را بدتر کند. خطر عفونت جدید همچنین می تواند زن را مستعد ابتلا به عفونت جدید کند. بسیاری از زنان به دلیل بوی قوی یا غیرمعمول واژن یا ترشحات دوش می گیرند. اگر این علایم در نتیجه عفونتی مانند سوزاک، کلامیدیا یا تریکومونیازیس باشد، دوش می تواند خطرناک باشد. هنگامی که فردی مبتلا به چنین عفونتی است، دوش واژینال می تواند ارگانیسم ها را به داخل رحم هدایت کند، جایی که احتمال ایجاد بیماری التهابی لگن ( PID ) وجود دارد. PID یک عفونت مرتبط با ناباروری است. در واقع دوش واژینال یکی از دلایل اصلی ناباروری ثانویه است. ناباروری ثانویه زمانی رخ می دهد که زوجی که در گذشته با موفقیت باردار شده اند دیگر قادر به بچه دار شدن نباشند. دوش واژینال نیز خطر حاملگی خارج از رحم را افزایش می دهد. به این ترتیب، دوش واژینال فعالیتی است که احتمالا بهتر است از آن اجتناب کنید. اگر دوش بگیرید، ممکن است محیط طبیعی واژن خود را بر هم بزنید. ممکن است در نهایت با عوارضی روبرو شوید که می توانند بسیار شدید باشند. این شامل: زنانی که به طور منظم دوش می‌گیرند، بیشتر احتمال دارد که زایمان زودرس، سقط جنین و سایر عوارض بارداری را تجربه کنند. استفاده از دوش می تواند منجر به بارداری خارج از رحم نیز شود و زنانی که از دوش استفاده می کنند ممکن است برای باردار شدن با مشکل مواجه شوند. تعادل سالم باکتری ها از رشد بیش از حد مخمر واژن جلوگیری می کند. از بین بردن تعادل طبیعی ممکن است باعث شکوفایی مخمر و عفونت قارچی شود. به همین ترتیب، احتمال ابتلا به واژینوز باکتریایی در زنی که دوش می‌کشد، پنج برابر بیشتر از زنی که این کار را نمی‌کند، است. برخی از خانم ها به این امید که شستن واژن، عفونت واژن را از بین ببرد از دوش استفاده می کنند. دوش گرفتن ممکن است عفونت را بدتر کند. دوش گرفتن در حالی که عفونت واژن دارید ممکن است عفونت را به سایر قسمت‌های دستگاه تناسلی شما نیز سرایت دهد. ( PID ) عفونتی است که در اندام های تناسلی ایجاد می شود. بیشتر موارد PID ناشی از عفونت های مقاربتی ( STIs ) است. دوش واژینال خطر ابتلا به PID در زنان را درصد افزایش می دهد. از هر هشت زن یک زن با سابقه PID برای باردار شدن مشکل دارد. ساده ترین راه برای تمیز کردن واژن انجام یک شستشوی ساده در حین حمام یا دوش گرفتن است. صابون ضروری نیست، اما اگر می خواهید از آن استفاده کنید، مطمین شوید که ملایم است و بوی زیادی ندارد. عطرها و مواد شیمیایی می توانند پوست حساس اندام تناسلی شما را تحریک کنند. با یک دست، با دو انگشت اول خود یک V شکل دهید تا پوست بیرونی را نگه دارید و چین های واژن را باز کنید. از آب گرم استفاده کنید و به آرامی محل را چندین بار آب بپاشید. می توانید از صابون ملایم هم استفاده کنید. چین ها را به شدت مالش ندهید و از ورود صابون به داخل واژن خودداری کنید. به آرامی محل را با آب بشویید تا تمام صابون پاک شود. با استفاده از یک حوله تمیز، ناحیه را خشک کنید. همه واژن ها بوی طبیعی دارند. بوی هر زن متفاوت است و بو می تواند در طول زمان تغییر کند. به همین ترتیب، رویدادهایی مانند ورزش یا رابطه جنسی می توانند بوی طبیعی واژن شما را به طور موقت تغییر دهند. بهداشت مناسب را رعایت کنید. از پارچه های قابل تنفس استفاده کنید. از محصولات خوشبو کننده با دقت استفاده کنید. با این حال، می توانید با چند مرحله ساده، خطر ایجاد بوهای قوی را کاهش دهید. اندام تناسلی خود را به آرامی به طور منظم بشویید. از استفاده از صابون هایی که می توانند پوست حساس را تحریک کنند خودداری کنید. از پاک کننده های ناملایم مانند دوش در واژن خود استفاده نکنید. آنها می توانند تعادل pH واژن شما را بر هم بزنند و باعث تحریک و عفونت شوند. اسپری ها و پودرها ممکن است به پوشاندن بوی واژن کمک کنند، اما آنها را در داخل واژن خود استفاده نکنید. آنها فقط برای قسمت بیرونی واژن شما ایمن هستند. رطوبت بیش از حد اطراف دستگاه تناسلی و واژن می تواند باعث افزایش بو و عفونت شود. لباس‌های زیر درصد پنبه بپوشید که قابلیت تنفس دارد و می‌تواند عرق و سایر مایعات را از بین ببرد. پارچه های ساتن، ابریشم و پلی استر اجازه جریان هوای کافی را نمی دهند و ممکن است رشد باکتری ها را تقویت کنند. بوی واژن و مقداری ترشح طبیعی است. در صورت وجود علایم زیر شما مشکل جدی تری خواهید داشت و باید به پزشک مراجعه کنید. این شامل: درد در هنگام ادرار ترشحات واژن با بوی قوی درد یا ناراحتی در حین رابطه جنسی ترشحات واژن که سفید یا زرد مایل به سبز است. سوزش، خارش و قرمزی یا التهاب در داخل یا اطراف واژن بوی واژن که پایدار است و بعد از چند روز تمام نمی شود. واژن شما بطور خودکار تمیز می شود. این برای از بین بردن مایع منی، خون و سایر مایعات از طریق ترشحات طبیعی طراحی شده است. شما نیازی به تمیز کردن آن با شستشوهای سخت ندارید. اگر بوی یا ترشح غیرمعمولی دارید، از دوش برای از بین بردن آن استفاده نکنید. در عوض، به پزشک مراجعه کنید. دوش منظم ممکن است مشکلات اساسی را بپوشاند یا پنهان کند ولی می تواند منجر به عوارض جدی در عفونت شود.

اگر اخیرا زایمان کرده‌اید، و در حال حاضر شیر می‌دهید و هنوز برای نوزادی دیگر آماده نیستید، ممکن است به دنبال این باشید که کدام گزینه پیشگیری از بارداری در شیردهی برای شما مناسب تر است. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله ایمنی شیردهی در هنگام استفاده از کنترل بارداری، مزایا و خطرات احتمالی، گزینه‌های پیشگیری از بارداری در شیردهی، و اهمیت زمان شروع کنترل بارداری پس از مورد بحث قرار دهیم. فهرست محتوا به طور کلی، کنترل بارداری در دوران شیردهی ایمن است و بر سلامت شما یا کودکتان ت ثیری نخواهد گذاشت. بسیاری از داروهای ضد بارداری را می توان بلافاصله پس از زایمان شروع کرد. برای سه هفته اول پس از زایمان، نباید از روشی مانند قرص، چسب یا حلقه استفاده کنید که دارای هورمون استروژن است. بعد از سه هفته می توانید هر یک از این روش ها را شروع کنید. بهتر است بین زایمان و باردار شدن مجدد حداقل ماه صبر کنید. این بدان معناست که کودک شما حداقل سال و نیم خواهد بود قبل از اینکه نوزاد دیگری را باردار شوید. این به بدن شما زمان می دهد تا قبل از اینکه برای بارداری بعدی آماده شود، از آخرین بارداری خود به طور کامل بهبود یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید باردار شدن مجدد قبل از ماهگی خطر ابتلا به برخی مشکلات سلامتی را برای کودک شما افزایش می دهد، از جمله: این زمانی است که نوزاد شما با وزن کمتر از پوند، اونس به دنیا می آید. این بدان معناست که کودک شما بر اساس تعداد هفته های رحم کوچکتر از حد طبیعی است. این بدان معناست که کودک شما خیلی زود و قبل از هفته بارداری متولد می شود. نوزادان نارس نسبت به نوزادانی که به موقع به دنیا می‌آیند بیشتر در معرض مشکلات سلامتی هستند و باید بیشتر در بیمارستان بمانند. هرچه فاصله بین بارداری ها کوتاه تر باشد، خطر زایمان زودرس بیشتر می شود. نوزادانی که دارای این شرایط سلامتی هستند در مقایسه با نوزادان بدون این شرایط بیشتر احتمال دارد مشکلات سلامتی طولانی مدت داشته باشند یا حتی بمیرند. زمان بین زایمان و باردار شدن مجدد، فاصله تولد، فاصله بین بارداری و فاصله بین بارداری نامیده می شود. لازم به ذکر است که فاصله تولد بیش از پنج سال با خطرات خاص خود همراه است، مانند افزایش احتمال پره اکلامپسی، یک عارضه جدی بارداری که با فشار خون بالا و علایم آسیب به سیستم اندام دیگری، معمولا کبد یا کلیه ها تعریف می شود. یکی از بزرگترین معایب استفاده از روش های پیشگیری از بارداری در دوران شیردهی کاهش میزان شیر است، اما این معمولا تنها زمانی مربوط می شود که از روش های هورمونی حاوی استروژن استفاده شود. کاهش عرضه شیر می تواند مشکلات زیادی را برای نوزاد شما ایجاد کند، از جمله: کاهش وزن کم آبی بدن کاهش حرکات روده پوشک با رطوبت کمتر که نشانه ادرار کم می باشد. با توجه به خطرات مرتبط با داروهای ضد بارداری استروژن، گزینه های کنترل بارداری فقط با پروژسترون ترجیح داده می شوند. کنترل بارداری هورمونی که حاوی استروژن است می تواند شامل قرص، NuvaRing و یک چسب پوستی باشد. در نهایت، در طول دوره پس از زایمان، افرادی که به تازگی زایمان کرده اند در معرض خطر بیشتری برای ایجاد لخته های خون در عمق بدن قرار دارند. این به عنوان ترومبوز ورید عمقی ( DVT ) شناخته می شود. ترکیبی از گزینه های هورمونی کنترل بارداری که حاوی استروژن و پروژسترون هستند، این خطر را بیشتر افزایش می دهند. اگر در گذشته از دیافراگم یا کلاه دهانه رحم استفاده کرده اید، تا اولین معاینه پس از زایمان خود صبر کنید تا دوباره از آن روش استفاده کنید. اکثر پزشکان توصیه می کنند که تا اولین معاینه چیزی در واژن خود قرار ندهید. ممکن است به یک اندازه جدید نیز نیاز داشته باشید. تعدادی از گزینه های موثر کنترل بارداری برای افرادی که شیر می دهند وجود دارد، از جمله گزینه های هورمونی و غیر هورمونی. IUD و ایمپلنت بازو موثرترین روش های کنترل بارداری هستند و گزینه های هورمونی فقط پروژسترون به خصوص در ابتدا ترجیح داده می شوند. دستگاه های داخل رحمی ( موثرترین روش کنترل بارداری هستند. آنها می توانند هورمونی یا غیر هورمونی باشند. هر دو نیاز به نسخه دارند. آی یو دی ها دستگاه های پلاستیکی T شکل هستند که برای جلوگیری از لقاح در رحم قرار می گیرند. یکی از نسخه های هورمونی آی یو دی Mirena است که حاوی پروژسترون است. این هفت سال محافظت می کند. به صورت موضعی عمل می کند و مقدار کمی از هورمون ها را مستقیما در رحم ترشح می کند. این بر کیفیت یا کمیت شیر مادر ت ثیری ندارد. سایر IUD های هورمونی عبارتند از: Skyla ، Liletta و Kyleena . تنها یک آی یو دی غیر هورمونی موجود است و آن پاراگارد است. از مس ساخته شده است و بر کیفیت یا کمیت شیر مادر تاثیری ندارد. برای سال ایمن و موثر است. خطر عفونت شما با IUD کمی بیشتر است. مصرف minipill یک گزینه تنها پروژسترون - برای کنترل تولد است. این بسیار موثر است، اما باید روزانه مصرف شود، و در عین حال، برای اثربخشی آن. در مقایسه با قرص‌های معمولی، میزان شکست در پیشگیری از بارداری کمی بالاتر است، اما از آنجایی که افرادی که شیر می‌دهند، بارور نیستند، معمولا مشکلی نیست. دو نوع قرص ضد بارداری وجود دارد: قرص های ترکیبی و فقط پروژسترون. قرص های ترکیبی قرص های روزانه هستند که هم حاوی استروژن و هم پروژسترون هستند و رایج ترین نوع قرص های ضد بارداری هستند. با این حال، آنها به طور کلی پس از زایمان توصیه نمی شوند زیرا حاوی استروژن هستند که می تواند شیر را کاهش دهد. Nexplanon یک ایمپلنت بازو است که نوعی پیشگیری از بارداری است که فقط حاوی پروژسترون است. راحت است زیرا پس از قرار دادن، لازم نیست کار دیگری برای جلوگیری از بارداری انجام دهید. ممکن است بتوانید ایمپلنت یا IUD را در بیمارستان یا در معاینه پس از زایمان خود انجام دهید. دپو - پروورا جلوگیری تزریق تخمک گذاری، و یک شات جدید هر سه ماه در هر دو بازو یا باسن مورد نیاز است. شما می توانید اولین واکسن خود را بلافاصله پس از زایمان انجام دهید. علاوه بر انواع خاصی از IUD ، سایر روش های کنترل بارداری غیر هورمونی عبارتند از: کاندوم داخلی، که در داخل رفتن مهبل (واژن) برای پیشگیری از بارداری و یا در داخل واژن و یا مقعد برای محافظت از عفونت های جنسی دیافراگم، یک وسیله کم عمق به شکل فنجان ساخته شده از سیلیکون نرم است که بعد از قرار دادن اسپرم کش، آن را از وسط خم کرده و داخل واژن قرار می دهید تا دهانه رحم شما را بپوشاند. کلاه دهانه رحم، یک فنجان کوچک ساخته شده از سیلیکون که پس از قرار دادن اسپرم کش، آن را داخل واژن خود قرار می دهید تا دهانه رحم را بپوشاند. اسفنج ضد بارداری که قبل از رابطه جنسی در عمق واژن قرار می گیرد و دهانه رحم شما را می پوشاند و حاوی اسپرم کش برای جلوگیری از بارداری است. توجه داشته باشید که این گزینه ها بسیار کمتر از کنترل بارداری هورمونی موثر هستند. میزان شکست معمولی برای کاندوم های مردانه درصد، برای کاندوم های زنانه درصد و برای دیافراگم یا کلاهک دهانه رحم درصد است. زمان شروع کنترل بارداری به روش انتخابی بستگی دارد. به طور کلی، شما می خواهید از چند هفته پس از زایمان استفاده از روش های ضد بارداری را شروع کنید. زمان قرار دادن IUD اهمیت دارد زیرا احتمال خارج شدن ایمپلنت بستگی به مدت زمان گذاشتن ایمپلنت پس از تولد دارد. بهترین گزینه این است که IUD را بلافاصله پس از زایمان دریافت کنید، که خطر اخراج کاهش می یابد. شما می توانید بلافاصله پس از زایمان طبیعی یا سزارین ایمپلنت قرار دهید و بلافاصله پس از زایمان نیز می توانید تزریق ضد بارداری انجام دهید. قرص های ضدبارداری ترکیبی باید بعدا ، زمانی که شیر به خوبی تثبیت شد، در حدود چهار تا شش هفته معرفی شوند. کلاهک دهانه رحم، دیافراگم و اسفنج معمولا از شش هفته پس از زایمان شروع می شود. گزینه های هورمونی فقط پروژسترون معمولا ترجیح داده می شوند. آی یو دی موثرترین است. روش تنظیم خانواده به طور کلی توصیه نمی شود. هر کسی که نگران کنترل بارداری پس از زایمان در دوران شیردهی است، باید در مورد وضعیت خاص خود با پزشک خود مشورت کند. پیشگیری از بارداری هورمونی حاوی بیش از میکروگرم ( mcg ) روزانه اتینیل استرادیول (استروژن) می تواند شیردهی را سرکوب کند. این می تواند نیاز به افزایش مکمل را ایجاد کند. قطع شیردهی زودتر از موعد نیز امکان پذیر است. به این ترتیب، یک گزینه هورمونی فقط پروژسترون (مینی قرص) معمولا برای والدین شیرده ترجیح داده می شود. تغذیه با شیر مادر به عنوان یک روش پیشگیری از بارداری به روش آمنوره شیردهی ( LAM ) معروف است. برای اینکه موثر باشد، باید به طور انحصاری با شیر مادر تغذیه کنید، کودک شما باید ماه یا کمتر باشد و شما نباید پریود شوید. بستگی به فرم استفاده شما دارد. به عنوان مثال، کسانی که IUD دریافت می کنند، جریان خون کاهش یافته یا ممکن است اصلا پریود نشوند. کنترل بارداری نقش مهمی در تنظیم خانواده دارد. دانستن گزینه های پیشگیری از بارداری در دوران شیردهی به شما این قدرت را می دهد که انتخاب درستی برای خود و خانواده خود داشته باشید. فاصله زمانی بین بارداری برای سلامت مادر و کودک مهم است. گزینه های زیادی برای پیشگیری از بارداری برای والدین شیرده وجود دارد، از جمله موارد هورمونی و غیر هورمونی. با پزشک خود در مورد اینکه چه روشی برای پیشگیری از بارداری برای شما مناسب است، صحبت کنید و در مورد نگرانی های خود صادق باشید. منبع:

بیماری کرون در کودکان و نوجوانان، یک بیماری جدی و مزمن است که بر دستگاه گوارش ت ثیر می گذارد. مزمن به این معنی است که این بیماری طولانی مدت و پایدار است و معمولا مادام العمر است. بیماری کرون باعث التهاب می شود که اغلب در روده کوچک (که دارای سه قسمت است: دوازدهه، ژژونوم و ایلیوم) است. دیواره ها و پوشش نواحی آسیب دیده قرمز و ملتهب و منجر به زخم و خونریزی می شود. این وضعیت گاهی اوقات با اشاره به التهاب در بخشی از روده آسیب دیده، مانند ژژونوییلیت، ایلیت، ایلیوکولیت یا کولیت (زمانی که روده بزرگ را درگیر می کند، که کولون نیز نامیده می شود) نامگذاری می شود. این بیماری می تواند در هر سنی ظاهر شود، اما اغلب در افراد بین تا سال تشخیص داده می شود. بیماری کرون همانند بیماری نیز جز بیماری التهابی روده یا IBD نامیده می شود. کولیت اولسراتیو فقط به روده بزرگ به صورت مداوم حمله می کند و بر کل ضخامت دیواره روده ت ثیر نمی گذارد. از سوی دیگر، بیماری کرون می‌تواند در هر جایی از دستگاه گوارش، از دهان تا مقعد، رخ دهد، به نقاط مختلف روده حمله می‌کند و بر ضخامت کامل روده ت ثیر می‌گذارد. دیواره روده در هر دو بیماری افزایش و کاهش می یابد. مواقعی وجود دارد که علایم دوباره ظاهر می شوند یا بدتر می شوند و دوره های دیگری که علایم بهبود می یابند یا به طور کلی از بین می روند. در حالی که بیماری کرون مشکلات زیادی را برای افراد در هر سنی ایجاد می کند، می تواند چالش های ویژه ای برای کودکان و نوجوانان ایجاد کند. علاوه بر علایم آزاردهنده و اغلب دردناک، این بیماری می تواند رشد را متوقف کند، بلوغ را به تاخیر بیندازد و استخوان ها را ضعیف کند. علایم بیماری کرون گاهی اوقات ممکن است مانع از شرکت کودک در فعالیت های لذت بخش شود. مسایل عاطفی و روانی زندگی با بیماری مزمن می تواند به ویژه برای جوانان دشوار باشد. علایمی که هر فرد مبتلا به بیماری کرون تجربه می کند عمدتا با توجه به محل و میزان التهاب تعیین می شود. اکثر کودکان مبتلا به این بیماری دارای التهاب قسمت تحتانی ایلیوم هستند. بیش از نیمی از این کودکان همچنین دارای التهاب در بخش های مختلف کولون هستند. برخی از کودکان فقط در روده بزرگ التهاب دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از آنها التهاب پراکنده در اطراف روده کوچک، عمدتا در بخش میانی (ژژونوم و ایلیوم فوقانی) دارند. تعداد بسیار کمی از کودکان فقط در معده و بالاترین بخش روده کوچک که معده به روده (اثنی عشر) تخلیه می شود، التهاب دارند. شایع ترین علایم بیماری کرون عبارتند از: روده کوچک فوقانی: تهوع، استفراغ، درد شکم، کم اشتهایی مقعد یا رکتوم: مدفوع دردناک، خونریزی مقعدی، درد مقعدی روده بزرگ: همراه با مخاط یا چرک، درد شکمی، عجله برای اجابت مزاج روده کوچک: اسهال آبکی، درد شکم، کاهش وزن، کاهش اشتها و کند شدن رشد. تاخیر در رشد ممکن است چندین سال قبل از علایم دیگر باشد. اغلب علایم بسیار خفیف هستند. عوارض بیماری کرون می تواند منجر به مشکلات جدی تری هم در روده و هم در سایر نقاط بدن شود. این عوارض اغلب باعث ایجاد علایم می شوند. افراد مبتلا به بیماری کرون اغلب دچار سوءتغذیه هستند. این به چند دلیل اتفاق می افتد: کم اشتهایی، اجتناب از خوردن به دلیل درد یا ناراحتی، و جذب ضعیف مواد مغذی توسط روده های آسیب دیده. علایم کم خونی (تعداد کم گلبول های قرمز خون) شامل خستگی، ضعف، تنگی نفس و رنگ پریدگی پوست است. خونریزی روده می تواند باعث کم خونی شود. آهن، که برای ساخت گلبول های قرمز ضروری است، به خوبی توسط روده های آسیب دیده جذب نمی شود. آسیب به دیواره روده می تواند منجر به ایجاد آبسه (دانه های های عفونی و چرک) ، انسداد، سوراخ شدن دیواره روده و فیستول (ارتباطات غیر طبیعی بین روده و سایر قسمت های بدن یا بین دو قسمت روده) کودکان گاهی اوقات دچار آبسه و فیستول در اطراف مقعد می شوند. این ممکن است اولین علامت بیماری کرون باشد. خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ در افراد مبتلا به بیماری کرون اندکی افزایش می یابد. سرطان معمولا سال ها پس از شروع بیماری کرون ایجاد می شود. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری کرون حداقل یک نشانه از این بیماری را در خارج از روده دارند. توقف رشد و تاخیر در رشد جنسی، یا تاخیر در بلوغ، مشکلات رایج در کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری کرون است. اعتقاد بر این است که این مشکلات بیشتر به دلیل سوء تغذیه است. درد مفاصل شایع ترین علامت بیماری کرون در خارج از روده است. درد مفاصل گاها بروز می کند و مفاصل را تغییر شکل نمی دهد. اغلب در مفاصل بزرگ باسن و پاها و در ستون فقرات رخ می دهد. شایع ترین مشکلات پوستی بیماری کرون، اریتم ندوزوم است که شامل برجستگی های برجسته، حساس و قرمز رنگ (ندول) است که اغلب در قسمت تحتانی پاها قرار دارد. این مشکلات در کودکان کمتر از بزرگسالان است. ممکن است در حین تشدید شدن بیماری ایجاد شوند. گاهی اوقات آنها اولین علامت بیماری هستند. قسمت های مختلف چشم ممکن است تحریک، ملتهب و دردناک شود. در برخی موارد، کرون می تواند بینایی را مختل کند. بیماری کرون می تواند باعث مشکلاتی در کلیه ها (سنگ ها) ، حالب ها (به عنوان مثال عفونت مجاری ادراری) و مثانه شود. اینها اغلب نتیجه عدم تعادل شیمیایی مربوط به تغذیه و جذب ضعیف است. مشکلات مختلف کبد و کیسه صفرا در افراد مبتلا به بیماری کرون رخ می دهد، از جمله هپاتیت، کبد چرب، سنگ کیسه صفرا و التهاب مجاری صفراوی. در برخی موارد، اینها عوارض جانبی درمان هستند. افراد مبتلا به بیماری کرون خطر تشکیل لخته های خون در رگ های خونی را افزایش می دهند. داروهای قوی مورد استفاده برای کنترل بیماری کرون می توانند بر بسیاری از سیستم های بدن از جمله کبد، کیسه صفرا، پانکراس، ریه ها، قلب و سیستم عصبی تاثیر بگذارند. اگر کودک یا نوجوان شما مبتلا به بیماری کرون است و این علایم و نشانه ها را دارد با متخصص اطفال کودک یا نوجوان خود مشورت کنید. خونریزی مقعدی یا درد شدید در شکم یا رکتوم نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. اسهال مداوم یا مکرر، درد شکم یا استفراغ نیاز به مراجعه فوری به متخصص مراقبت های بهداشتی کودک را دارد. کودکی با کاهش وزن غیرقابل توضیح، خستگی، درد مفاصل، توقف رشد، تاخیر در بلوغ یا سایر شرایط غیرعادی در کودک باید توسط یک متخصص پزشکی معاینه شود. رژیم غذایی و استرس باعث بیماری کرون نمی شود. آنها می توانند علایم را بدتر کنند، اما علت بیماری نیستند. ما دقیقا نمی دانیم چه چیزی باعث بیماری کرون می شود. ظاهرا یک رویداد محرک ناشناخته پاسخ ایمنی را در یک فرد مستعد ژنتیکی تغییر می دهد. این پاسخ ایمنی غیر طبیعی منجر به التهاب مداوم روده می شود. ناهنجاری های مختلف ایمنی در افراد مبتلا به بیماری کرون شایع است. در برخی افراد، این بیماری در خانواده ایجاد می شود. این امر به ویژه در مورد افرادی که در سنین پایین تر به این بیماری مبتلا می شوند صادق است. چندین ژن با این بیماری مرتبط شده اند، اما هیچ الگوی روشنی برای چگونگی تعامل این ژن ها برای ایجاد بیماری وجود ندارد. جهش در یک ژن به نام CARD در درصد قابل توجهی از افراد مبتلا به بیماری کرون وجود دارد. با این حال، این ژن اغلب در افراد سالمی نیز وجود دارد که هرگز به این بیماری مبتلا نمی شوند. ما همچنین نمی دانیم که رویداد محرک چه چیزی می تواند باشد. باکتری هایی که به طور طبیعی در روده ها زندگی می کنند (یا برخی باکتری ها یا ویروس های دیگر) ممکن است در شروع بیماری نقش داشته باشند کودک یا نوجوان مبتلا به بیماری کرون باید به طور منظم با تیم مراقبت های بهداشتی خود ملاقات کند. هدف از این بازدیدها کاهش علایم، دستیابی یا حفظ بهبودی و جلوگیری از عوارض است. این بازدیدها به تیم اجازه می دهد تا علایم را کنترل کند، عوارض جانبی را بررسی کند و در صورت لزوم درمان را تنظیم کند. این ملاقات ها همچنین به والدین اجازه می دهد تا هر گونه مشکلی را با تیم مراقبت از کودک در میان بگذارند. هر گونه مشکل عاطفی یا رفتاری و همچنین هر گونه مشکل جسمی باید گزارش شود. بیماری کرون معمولا به صورت سرپایی قابل مدیریت است. کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری به طور معمول در بیمارستان بستری نمی شوند. در صورت وجود هرگونه عارضه جدی (انسداد، سوراخ شدن، آبسه، خونریزی) یا نیاز به داروی داخل وریدی در شرایط تشدید بیماری، بستری شدن در بیمارستان ضروری است. بیماری کرون یک بیماری جدی است که ممکن است ت ثیر زیادی بر زندگی یک کودک یا نوجوان داشته باشد. بیماری کرون معمولا یک بیماری کشنده نیست و با درمان و حمایت مناسب، اکثر کودکان عملکرد بسیار خوبی دارند و می توانند به مدرسه بروند و در ورزش و فعالیت های روزانه شرکت کنند. هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد.

، کم خونی ارثی است که در آن، بدن قادر به تولید مقدار طبیعی هموگلوبین نیست. هموگلوبین، پروتیین موجود در گلبول های قرمز خون است که اکسیژن را در سراسر بدن افراد، حمل می کند. هموگلوبین A (هموگلوبین اصلی در بزرگسالان) شامل زنجیره های آلفا - گلوبین و زنجیره های بتا - گلوبین است. در تالاسمی آلفا، مقدار زنجیره آلفا گلوبین کاهش می یابد. شما در این مقاله با تالاسمی آلفا از علایم تا عوامل خطر آشنا می شوید. ( thal - uh - SEE - mee - uh ) یک اختلال خونی و ارثی است. این بدان معنی است که از یک یا هر دو والدین از طریق ژن آنها منتقل می شود. زمانی که تالاسمی دارید، بدن شما هموگلوبین کمتری نسبت به حالت عادی تولید می کند. هموگلوبین یک پروتیین غنی از آهن در گلبول های قرمز است. اکسیژن را به تمام قسمت های بدن می رساند. نوع اصلی تالاسمی وجود دارد: آلفا و بتا. در مورد هر یک از این اختلالات، ژن های مختلف، تحت تاثیر قرار می گیرند. تالاسمی می تواند باعث کم بروز خونی خفیف یا شدید شود. کم خونی زمانی رخ می دهد که بدن شما گلبول قرمز یا هموگلوبین کافی نداشته باشد. شدت و نوع کم خونی بستگی به این دارد که چند ژن تحت ت ثیر قرار گرفته اند. این وضعیت زمانی رخ می دهد که برخی یا تمام ژن سازنده هموگلوبین (ژن های آلفا گلوبین) از بین رفته یا آسیب دیده باشند. ناقل خاموش آلفا تالاسمی، که یک ژن از بین رفته یا آسیب دیده داشته و ژن دیگر طبیعی هستند. آزمایش خون این افراد، معمولا طبیعی است. با ابتلا به این اختلال، گلبول های قرمز فرد بیمار، ممکن است کوچک تر از حد طبیعی باشند. ناقل خاموش بودن به این معنی است که فرد علایم بیماری را ندارد، اما می تواند ژن آسیب دیده را به فرزند خود منتقل کند. این موضوع با آزمایش DNA تایید می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناقل آلفا تالاسمی، دو ژن از دست رفته دارد. در چنین شرایطی، ممکن است که فرد کم خونی خفیف داشته باشد. در افراد مبتلا به HbH ، سه ژن فرد از دست رفته است. یعنی فقط ژن فعال باقی می ماند. فرد ممکن است که کم خونی متوسط تا شدید داشته باشد. علایم این بیماری، می تواند با بروز تب، بدتر شود. همچنین در صورت قرار گرفتن در معرض برخی داروها، مواد شیمیایی یا عوامل عفونی، ممکن است که شرایط بیمار، بدتر شود. در صورت ابتلا به این اختلال، اغلب نیاز به است. با ابتلا به این بیماری، فرد در معرض خطر بیشتری برای داشتن فرزند مبتلا به آلفا تالاسمی ماژور قرار می گیرد. در آلفا تالاسمی ماژور، هر ژن آسیب دیده اند. این شرایط باعث بروز کم خونی شدید می شود. در بیشتر موارد، نوزاد مبتلا به این بیماری، قبل از تولد، می میرد. دو نوع تالاسمی آلفا، می تواند منجر به بروز مشکلات جدی در سلامتی افراد شود: سندرم Hb Bart و بیماری HbH . این سندرم، جدی ترین شکل بیماری تالاسمی آلفا است. همچنین، این اختلال، به عنوان سندرم هیدروپس جنینی هموگلوبین بارت و آلفا تالاسمی ماژور شناخته می شود. در این سندرم، مایعات اضافی، قبل از تولد، در بدن جنین جمع می شوند. این اختلال، می تواند باعث بروز عوارض زیر شود: نقایص قلبی کم خونی شدید هپاتواسپلنومگالی (بزرگ شدن کبد و طحال) ناهنجاری های مادرزادی در دستگاه ادراری و دستگاه تناسلی اکثر نوزادانی که مبتلا به سندرم Hb Bart متولد می شوند، مرده به دنیا می آیند. همچنین، ممکن است که مدت کوتاهی پس از تولد، بمیرند. علاوه بر این، این سندرم، می تواند باعث بروز عوارض در دوران بارداری، از جمله پره اکلامپسی، زایمان زودرس و خونریزی شود. اختلال HbH ، شکل خفیف‌تر تالاسمی آلفا است. علایم این اختلال، معمولا در اوایل کودکی بروز پیدا می کند. این بیماری، ممکن است باعث بروز عوارض زیر شود: زردی هپاتواسپلنومگالی خفیف تا متوسط افراد مبتلا به بیماری HbH ، معمولا تا بزرگسالی زندگی می کنند. علایم این وضعیت، بسته به شدت بیماری، در افراد مختلف، متفاوت است. حتی، احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: زردی خستگی کم خونی زخم های پا بزرگ شدن پیشانی بزرگ شدن کبد و طحال پره اکلامپسی (در دوران بارداری) تالاسمی آلفا، یک بیماری ارثی است که برای ابتلا به آن، لازم است والدین، هر دو، ناقل باشند. بنابراین، خطر به دنیا آمدن فرزند مبتلا به بیماری آلفا تالاسمی، بستگی به وضعیت سلامتی و ژنتیکی والدین دارد. سالانه، هزاران نوزاد مبتلا به تالاسمی آلفا متولد می شود. بروز این بیماری، بیشتر در آسیا، آفریقا و نواحی مدیترانه شایع است. در ایالات متحده، تقریبا درصد از آفریقایی - آمریکایی ها، تالاسمی آلفا دارند. تشخیص بیماری تالاسمی آلفا، بستگی به شدت بیماری دارد. ناقلین پنهان تالاسمی آلفا. تالاسمی آلفا خاموش، هیچ تغییر آزمایشگاهی در شمارش کامل خون ( CBC ) ایجاد نمی کند. به همین دلیل، به افراد مبتلا به این نوع اختلال، ناقل خاموش می گویند. تالاسمی آلفا معمولا پس از تولد فرزند فرد مبتلا به بیماری HbH ، تشخیص داده می شود. پزشکان می توانند بیماری ناقلان خاموش را با آزمایش ژنتیک تشخیص دهند. آلفا تالاسمی مینور. گاهی اوقات، آلفا تالاسمی مینور، در غربالگری نوزادان، تشخیص داده می شود، اما نه در همه موارد. این مشکل، معمولا در طول انجام یک تست CBC معمولی، آشکار می شود. CBC ، کم خونی خفیف تا متوسط، همراه با وجود گلبول های قرمز بسیار کوچک را تشخیص می دهد. گلبول های قرمز کوچک را می توان با کم خونی ناشی از فقر آهن اشتباه گرفت. به طور کلی، اگر پزشک، ابتلا به کم خونی ناشی از فقر آهن و تالاسمی بتا را رد کند، فرد احتمالا به اختلال آلفا تالاسمی مبتلا شده است. در صورت لزوم، پزشک می تواند این موضوع را با انجام یک آزمایش ژنتیک، تایید کند. پزشکان می توانند این اختلال را، در نوزادان، شناسایی کنند. یک هماتولوژیست کودکان، با اثبات این تشخیص، نوزاد را از نزدیک تحت نظر خواهد گرفت. علاوه بر این، برخی از بیماران در مراحل بعدی زندگی، در طی یک کارآزمایی برای تشخیص کم خونی، شناسایی می شوند. Hydrops fetalis یک تشخیص خاص نیست. بلکه یک پارامتر مشخص در سونوگرافی نوزادان است. اگر جنین دارای تجمع مایع باشد (این اختلال به هیدروپس معروف است) ، پزشک یک کارآزمایی را، برای یافتن علت، انجام خواهد داد. در سندرم Hb Bart ، چهار ژن آلفاگلوبین وجود ندارد. آزمایش ژنتیک می تواند ت یید کند که آیا شما یک ناقل خاموش هستید یا خیر. اگر نگران ابتلا به بیماری تالاسمی آلفا هستید، با پزشک خود صحبت کنید. آن ها ممکن است انجام آزمایش ژنتیک و آزمایش خون را توصیه کنند. انجام آزمایش‌های زیر ممکن است به تشخیص ناقل بودن فرد کمک کند: FEP (پرتوپورفیرین اریتروسیت آزاد) و فریتین. این آزمایش برای شناسایی کم خونی ناشی از فقر آهن انجام می شود. الکتروفورز هموگلوبین با کمیت A و F . یک تست آزمایشگاهی که نشان می دهد چه نوع هموگلوبینی در بدن وجود دارد. شمارش کامل خون ( CBC ) این آزمایش اندازه، تعداد و بلوغ سلول های خونی مختلف را در حجم مشخصی از خون، بررسی می کند. تمام این آزمایشات را می توان با استفاده از یک نمونه خون انجام داد. در یک زن باردار، نوزاد با استفاده از CVS (نمونه برداری از پرزهای کوریونی) یا آمنیوسنتز، مورد آزمایش قرار می گیرد. البته، انجام آزمایش DNA ، برای تشخیص آلفا تالاسمی، مورد نیاز است. در مورد افرادی که ناقل خاموش بوده یا مبتلا به آلفا تالاسمی مینور هستند، نیازی به درمان نیست. اگرچه افراد مبتلا به آلفا تالاسمی مینور، کم خونی خفیف مادام العمر خواهند داشت، ولی درمان خاصی انجام نخواهد شد. کسانی که به موارد متوسط تا جدی مبتلا هستند، ممکن است نیاز به تزریق خون یا درمان کیلاسیون داشته باشند. تزریق خون. افراد مبتلا به بیماری HbH معمولا کم خونی متوسطی دارند که این شرایط، به خوبی قابل تحمل است. با این حال، به دلیل تسریع در تجزیه گلبول های قرمز خون، گاهی اوقات در طول بیماری هایی که با تب همراه هستند، تزریق خون مورد نیاز است. بزرگسالان ممکن است نیاز به تزریق خون منظم داشته باشند. افراد مبتلا به نوع شدیدتر بیماری HbH (به نام بیماری Hemoglobin H - Constant Spring ) ممکن است کم خونی قابل توجهی داشته و در طول زندگی خود نیاز به تزریق خون مکرر داشته باشند. درمان کیلاسیون آهن. افراد مبتلا به بیماری HbH ممکن است دچار اضافه بار آهن شوند. این اختلال ممکن است حتی در غیاب انتقال خون ثانویه، به افزایش جذب آهن در روده کوچک منجر شود. داروهایی به نام شلاتور می توانند به خلاص شدن بدن از شر آهن اضافی کمک کنند. این اختلال، یک بیماری ژنتیکی است که از یک یا هر دو والدین به ارث می رسد. تنها عامل خطر، داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری است. به طور کلی، افراد مختلف، بر اساس نوع تالاسمی آلفا، علایم متفاوتی خواهند داشت. علایم شایع در هر نوع از این بیماری ها، ممکن است شامل موارد زیر باشد: در افراد ناقل آلفا تالاسمی خاموش، هیچ علامتی بروز پیدا نمی کند. فرد ناقل آلفا تالاسمی، ممکن است با کم خونی خفیف مواجه شود. همچنین، ممکن است که علایمی نداشته باشد. علاوه براین، ممکن است علایم خفیفی مانند خستگی خفیف یا عدم تحمل ورزش را تجربه کند. افراد مبتلا به HbH ، با علایم متوسط تا شدید مواجه می شوند. این علایم، شامل کمبود انرژی (خستگی) و عدم تحمل ورزش هستند. همچنین ممکن است که با بزرگی کبد یا طحال، پوست مایل به زرد و زخم ساق پا، رو به رو شوند. این افراد، در معرض خطر بیشتری برای داشتن فرزندی با شدیدترین نوع تالاسمی آلفا، یعنی نوع ماژور، هستند. نوزادان مبتلا به آلفا تالاسمی ماژور، معمولا قبل از تولد، می میرند. تالاسمی آلفا یک اختلال ارثی است که در آن بدن نمی تواند هموگلوبین کافی تولید کند. این بیماری، از بدون علامت تا شدید و جدی، متغیر است. گاهی اوقات، فرد می تواند ناقل (تالاسمی آلفا خاموش) بوده و بدون هیچ نشانه ای از بیماری باشد. برخی دیگر ممکن است بیماری بسیار خفیفی داشته باشند که به عنوان داشتن صفت تالاسمی آلفا شناخته می شود. دو نوع تالاسمی آلفا که باعث بروز مشکلاتی در سلامتی افراد می شوند، سندرم Hb Bart و بیماری HbH نام دارند. سندرم Hb Bart قبل از تولد تشخیص داده می شود. این اختلال، قبل از تولد یا مدت کوتاهی پس از آن، کشنده است. بیماری HbH اغلب در دوران کودکی تشخیص داده می شود. با این حال، افراد مبتلا به HbH تا بزرگسالی به خوبی زندگی می کنند. به یاد داشته باشید که برای بروز این اختلال، هر دو والدین باید ناقل باشند تا کودکی با تالاسمی آلفا متولد شود. پزشکان می توانند تالاسمی آلفا را با آزمایش خون تشخیص دهند. با این حال، اگر فردی ناقل خاموش باشد، آزمایش خون آن را تشخیص نمی دهد.

وضعیت جنین در هفته بارداری به گونه ای هست که تقریبا تمام اندام های جنین شکل گرفته است. در این هفته، قد جنین از بالای سر تا پایین باسن بیش از سانتی متر است. جنین از فرق سر تا پاشنه پا نزدیک به . سانتی متر قد دارد. در هفته بارداری، وزن جنین تقریبا گرم است. جنین در هفته بارداری ممکن است در ظاهر کاملا رشد یافته به نظر برسند، اما هنوز مراحل زیادی از رشد باقی مانده است. یکی از اندام هایی که در این دوران همچنان با روند سریع به رشد خود ادامه می دهد مغز است. در واقع، وزن مغز جنین در طی الی هفته پیش از تولد، افزایش زیادی پیدا می کند. جنین در طی هفته باقیمانده تا زایمان به طور مداوم در حال وزن گیری است و هر هفته تقریبا گرم وزن اضافه می کند. در نتیجه چربی بیشتری در زیر پوست جنین ایجاد شده و چروک های پوست جنین کمتر می شود. جنین در هفته بارداری تقریبا برای تولد آماده است. جنین ممکن است بلافاصله پس از تولد برای تنفس خود به مقداری اکسیژن نیاز داشته باشد، اما با این حال احتمال زنده ماندن جنین بیش از از زنان باردار بین هفته های تا بارداری زایمان می کنند. پزشک از طریق معاینه و سونوگرافی سعی می کند اندازه و وزن جنین را تخمین بزند. بیشتر نوزادان در هنگام تولد بین ، تا گرم وزن دارند. اما، گاهی اوقات میزان وزن گیری جنین بیشتر از حد انتظار است. نوزادی که هنگام تولد بیش از گرم وزن دارد، یک نوزاد بزرگ محسوب می شود. درشت بودن جنین در اصطلاح پزشکی ماکروزومی نامیده می شود. بررسی ها نشان می دهد که وزن جنین در یک سوم از زنان باردار در اواخر سه ماهه سوم بارداری بیشتر از حد متوسط است. ماکروزومی هنگامی رخ می دهد که جنین در رحم مادر بیش از حد مواد مغذی دریافت کرده و درنتیجه رشد سریع تری پیدا می کند. اگرچه درشت بودن جنین در زنان باردار تقریبا نادر است، اما داشتن یک جنین بزرگتر از حد متوسط می تواند منجر به برخی از عوارض شود. زنان بارداری که دارای جنین درشت هستند معمولا زایمان طولانی تر و دشوارتری دارند، ممکن است به سزارین نیاز داشته باشند و همچنین نوزاد ممکن است دچار صدمات ناشی از زایمان شود. پزشک بر اساس اندازه تخمینی جنین، اندازه و شکل لگن، سلامت کلی مادر و شرایط جنین، گزینه های مناسب برای زایمان را مورد بحث قرار خواهد داد. اگر وزن تخمینی نوزاد بیش از کلیوگرم باشد سزارین گزینه مناسب تری خواهد بود. بسیاری از زنان بارداری که دارای جنین درشت هستند قادر به زایمان واژینال می باشند. اما با این حال زایمان باید در بیمارستان های بسیار مجهز انجام شود. به طور کلی درشت بودن جنین وضعیت نگران کننده ای نیست. و بسیاری از نوزادان مبتلا به ماکروزومی در سلامت کامل متولد می شوند. مادران باردار به خصوص در هفته های آخر بارداری باید برای خود وقت بگذارند. به خواب خود اهمیت داده و به اندازه کافی استراحت کنند. زنان باردار باید خود را در اولویت قرار دهند و برای انجام کارها از اعضای خانواده و اطرافیان کمک بگیرند. برای کاهش تکرر ادرار در هفته های آخر بارداری مصرف مواد حاوی کافیین مانند چای و قهوه باید محدود شود. همچنین مادران باردار باید ساک بیمارستان خود را آماده کرده و آن را در دسترس قرار دهند. منبع:

اختلال داشتن گرایش به کودکان در زیر سن بلوغ یا کودکانی که به تازگی بالغ شده اند. توسط انجمن تخصصی بیماری های روانی آمریکا یا با عنوان علاقه ی جنسی تعریف شده است. (این انجمن تعریف خود را در سال منتشر کرده و در اصل تغییری بر همان تعریف قدیمی از پدوفیلی است که دگرگونی جنسیتی نام داشته است. اعتراضات زیادی برای این تعریف قدیمی وجود داشت و گفته می شد دگرگونی در واقع یک تعریف اشتباه است. باید این اختلال را نوعی علاقه ی جنسی تعریف کرد) تخمین زده می شود حدود یک درصد از مردان با این اختلال به دنیا می آیند اما در حقیقت شما در مورد این حس خود به همسرتان چیزی نمی گویید. شما چیزی به دوستانتان نگفته و مسلما پیش نمی آید که در کنار دوستی نشسته و به او بگویید " راستش باید حقیقتی را به تو بگویم. من حس می کنم نسبت به کودکان احساساتی قوی دارد. واقعا به خاطر این کشش جنسی حس بدی نسبت به خودم پیدا می کنم. " شما در این مورد با هیچ کس حرفی نخواهید زد اختلال پدوفیلی یک نیست. البته بیماران پدوفیلی ممکن است به نوع رفتار جنسی خود وابسته شوند. حتی اغلب متجاوزان جنسی به کودکان بدون شک دارای اعتیادهای جنسی بوده اند. درمان سنتی برای اختلال پدوفیلی روش پیشگیری از آزادسازی است، یعنی کمک می کند کسانی که دچار این اختلال هستند شناخته شده و برای شرایط پرخطری که در آن قرار می گیرند تکنیک های تطابقی را پیدا کنند انجمن تخصصی می گوید اختلال پدوفیلی تنها یک اختلال جنسی است که باعث استرس یا مشکلات در روابط بین فردی برای بیمار خواهد شد. یا اگر به ان عمل کند برای او دردسر ساز خواهد بود. این اختلال در واقع نوعی پارافیلیا یا انحراف جنسی است. یک اختلال جنسی که با برانگیختگی و تحریک شدید، فانتزی های جنسی مکرر، رفتارهایی که با در نظر گرفتن نرمال های فرهنگی ناسالم شناخته خواهد شد. حتی باعث ایجاد استرس شدید یا ناکارآمدی می شوند شناخته می شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از انحرافات جنسی آشنا شامل عورت نمایی (تمایل بیمار برای نشان دادن بدن یا اندام جنسی به دیگران) ، تماشاگری جنسی (احساس اجبار برای دیدن دزدکی روابط دیگران) و تن مالی (مالش ناحیه ی تناسلی به بدن افراد غریبه) هستند. صداها نوع متفاوت از پارافیلیا وجود دارند. از آبازوفیلیا (تمایل جنسی به کسانی که ناتوانی جسمی دارند) تا زوسادیسم (لذت بردن از آزار رساندن به حیوانات) متغیرند. به نظر می رسد این افراد در محدوده ای از چیزهایی قرار دارند که انتخاب خودشان نبوده است یک نفر نمی تواند خودش انتخاب کند که دیگر یک مبتلا به اختلال پدوفیلی نباشد. اما می تواند کاری کند که به کودک آزاری دست نزند. بیماران پدوفیلی به احتمال بیشتر زمانی که ناامید بوده و حس می کنند چیزی برای از دست دادن ندارند دست به خشونت خواهند زد وقتی صحبت به بیمار اختلال پدوفیلی و دیگر تمایلات جنسی عجیب می رسد جامعه ی ما بیشتر روی به تنبیه می اورد تا پیشگیری. ما نمی خواهیم به کسانی که فکر می کنیم ممکن است به کودکانمان آزار برسانند کمک کنیم. ما می خواهیم وانمود کنیم ان ها وجود ندارند. تا زمانی که مشکلی برای کودکمان پیش امده و سپس به فکر تنبیه ان فرد افتاده و می خواهیم او را مثال و عبرتی برای دیگران کنیم. حتی گفتن کلمات پدوفیلی و کمک کردن در کنار هم باعث به هم ریختن ذهن افراد می شود. اما باید بدانید شاید این بهترین مسیر برای کاهش خشونت جنسی علیه کودکان باشد اگر چیزی دلسوزانه در مورد بیماران اختلال پدوفیلی و این اختلال روانی به زبان بیاورید. دیگران اشتباها ممکن است تصور کنند شما خشونت جنسی به کودکان را می خواهید تبریه کنید. این باعث ترکیب حس ناراحتی ما از اختلالات روانی و حس تنفر از رفتارهای ناسالم است. دلسوزی شما می تواند واقعا در جامعه باعث ایجاد دشمنی برای شما شود یک فرد بیمار درست شبیه به همه ی انسان های دیگر به نظر می رسد و به همین دلیل است که متجاوزان در همه جا و مقابل چشمان شما حضور داشته اما نمی توانید ان ها را بشناسید. اما چطور می توانید این افراد را تشخیص دهید؟ باید به دنبال علایم هشداردهنده و پرچم های قرمز باشید: تکنیک هایی که برای فریب دادن کودک شما استفاده می کنند را بشناسید. یاد بگیرید چطور می توان گفت کسی از اعتماد شما سوءاستفاده کرده و از موقعیتی که در آن قرار دارد به نفع اهداف پلید خود بهره برده است. چور می توان یک فرد متجاوز را در بین کودکان دیگر، خانواده و بزرگسالان تشخیص داد به عنوان والدین، یکی از قوی ترین غرایز شما حفظ امنیت کودکتان است، از آسیب دیدن، خشونت و طعمه ی دیگران شدن. متجاوزان آیا می دانید اگر حس می کنید کسی قصد فریب دادن کودک شما را دارد باید به دنبال چه چیزی باشید؟ متجاوزان در جلوی چشمان شما هستند، او می تواند خواهر یا برادر بزرگتر، اعضای خانواده، خویشاوندان، هم کلاسی یا دوست کودکتان باشد. در حقیقت نود درصد اوقات فرد متجاوز کسی است که با قربانی و خانواده ی او رابطه داشته اند شاید فکر کنید. این اتفاق برای کودک من نمی افتد، این اتفاق در خانواده ی ما ممکن نیست. اما هرچیزی ممکن است. بهترین کاری که باید انجام دهید اماده بودن برای شناخت پرچم های قرمز قبل از اتفاق افتادن چیزی است. متجاوزان تکنیک هایی برای فریب دادن کودکان دارند که باید آن ها را یاد بگیرید امارهای داده شده در کشورهای غربی به شدت ترسناک هستند از هر هشت دختر یک نفر و از هر پنج پسر یک نفر قبل از رسیدن به سن بلوغ به نوعی تجاوز را تجربه می کنند. البته اگر تمام مواردی که اتفاق افتاده اند گزارش شوند مسلما این آمار بالاتر خواهد رفت متجاوزان به کودکان بسیار در فریب دادن کودک زیرک هستند آن ها باید شرایطی داشته باشند که بتوانند این عمل نفرت انگیز خود را پنهان سازند. کودکان ساده و بی گناه بهترین گزینه برای حیله های زشت این افراد بوده و فرد بیمار سعی می کند با مهربانی و تمجید خود اعتماد کودک را به دست بیاورد، همچنین اعتماد خانواده ی او اما این افراد چه نشانه هایی دارند؟ ان ها اغلب برخوردی دوستانه داشته، مهربان اند، دوست داشتنی اند و با کودکان بازی می کند از طرف دیگر آن ها ظاهر خوبی برای زندگی شان ساخته و دیگران دوستشان دارند. آن ها با استراتژی قربانی خود را هدف قرار می دهند، اغلب از طریق خانواده، دوستان، مدرسه، ورزش یا فعالیت های دیگر سعی دارند تا خود را وارد زندگی کودک کنند این فرد زمان زیادی را در خانه ی شما گذرانده و بسیاری اوقات با شما و خانواده تان است. فرد متجاوز می تواند شامل خواهر و برادرها، خویشاوندان، دوستان خانوادگی، همسایه ها، هم کلاسی ها، بچه های خاله عمو . مربی یا معلمی باشد که علاقه ی بسیار خاصی به یکی از کودکان نشان می دهد او سخت تلاش می کند تا برنامه ای برای تنها بودن با کودک شما ترتیب دهد. این فرد برای خوبی شما یا به خاطر قلب خوب و مهربانش کاری برای شما انجام نمی دهد. زمان تنها بودن برای او یک فرصت است کودکی که به دنبال توجه و محبت بیشتر است و یا کسی که بیشتر اوقات تنهاست و نیاز به یک دوست یا راهنما دارد. این کودک اغلب کمی داشته و ممکن است خجالتی به نظر برسد اطراف خود و اجتماعاتی که در ان هستید را در نظر داشته باشید. بزرگسالان عادی تنها می توانند چند دقیقه با کودکان مشغول باشند. بعد توجه آن ها به سمت افراد بزرگسال دیگر معطوف خواهد شد. اما یک فرد بیمار ترجیح می دهد زمان خود را با بازی کردن در کنار بچه ها سپری کند این یک پرچم قرمز است فرد متجاوز در فریب دادن کودکان و والدین ان ها تبحر زیادی دارد. او با بدست آوردن اعتماد فرد، استفاده از هدایا و جلب توجه کودک او را فریب خواهد داد. این ها اولین علایم هشداردهنده برای یک فرد متجاوز هستند کودکان چه چیزی را بیشتر از اسباب بازی و هدیه دوست دارند؟ فرد متجاوز در پیدا کردن نقطه ی نرم شدن کودک بسیار ماهر است زیرا او بسیار سخت تلاش کرده است تا با کودکان ارتباط برقرار کرده و با زبان ان ها حرف بزند. اگر کسی چیزهایی به کودک شما هدیه می دهد که خودتان توانایی مالی خرید ان را ندارید و بیش از حد به نظر می رسد، این هدایا به او فرصت می دهند تا زمان بیشتری را با کودکتان بگذراند این یک علامت هشداردهنده ی بزرگ است فرد متجاوز کودک را برای این کار اماده می کند او چیزهای متفاوت را امتحان خواهد کرد تا ببیند کودک شما چقدر رازدار است مرتبا به دنبال فراهم کردن زمانی برای تنها بودن با کودک است. مرتبا به محدودیت ها و مرزهای فیزیکی، عاطفی و اجتماعی بی توجهی می کند. به او تصاویر جنسی نشان داده و داستان های نامناسبی را در مقابل کودک تعریف می کند. اطلاعات خصوصی نامناسب و خصوصی یا متناسب با سن بزرگسالان را با کودک در میان می گذارد. بیشتر زمان خود را با کودکان می گذراند و علاقه ی کمی به گذراندن وقت با افرادی در سن خود دارد. کودکان را گلچین می کند، در توجه کردن به ان ها افراط کرده و روابطی که متناسب با سنش نیست با کودکان برقرار می کند. مرزهای فیزیکی با کودکان را کنار می گذارد مانند بغل کردن، لمس کردن، بوسیدن، نیشگون گرفتن، مچ انداختن یا نگه داشتن کودک به زور حتی زمانی که کودک مقابل تماس فیزیکی یا توجه او مقاومت می کند. در ظاهر به نظر می رسد واقعا خوب است و اغلب به دنبال ای است که تنهایی با کودک شما زمانی را بگذراند، اغلب در کارهای کودک به شما کمک می کند، کودکتان را شب ها برای گردش بیرون می برد، برای او بدون هیچ دلیل مشخصی هدیه می خرد خصوصا کسی که خودش بچه ندارد درخواست کمک در مقابل یک فرد متجاوز زمانی که علایم هشداردهنده ی فریب دادن کودک را مشاهده کردید اگر متوجه هریک از این پرچم های قرمز و علایم هشداردهنده شدید از یک فرد متخصص کمک بگیرید. برخورد کردن درست با فردی که پرچم های قرمز را نشان داده است کار سختی خواهد بود و نیاز است به شیوه ی درستی برخورد خود با او را مدیریت کنید

اهمیت مشاوره آنلاین در نوجوانان بسیار بالاست. دوره ای است که فرد از کودکی به بزرگسالی تغییر می کند و معمولا بین سنین تا سالگی اتفاق می افتد. در این دوره، جوان بالغ شروع به تجربه تحولات ذهنی و جسمی زیادی می کند. از نظر جسمی، نوجوانان شاهد تغییرات در بدن خود هستند. تغییرات بدنی همراه با وضعیت حساس روانی آن ها با تغییرات هورمونی زیادی همراه است که همه این موارد می تواند روی روحیه و افکار آن ها تاثیرات منفی داشته باشد. نوجوانان در اوایل دوران نوجوانی خود بسیار حساس هستند و نوسانات خلقی زیادی را تجربه می کنند. عدم مشاوره و راهنمایی صحیح آن ها ممکن است با عواقب جبران ناپذیری همراه باشد و حتی منجر به بروز رفتارهای پرخطر در نوجوانان شود. هر مرحله از رشد کودکان با چالش های خاص خودش همراه است و خطر بروز برخی مشکلات و اختلالات روانی می تواند این چالش ها را در هر مرحله بدتر و شدیدتر کند. هر کودکی به تغییرات زندگی او پاسخ متفاوتی می دهد. برخی از وقایع که ممکن است بر سلامت روانی کودک یا نوجوان ت ثیر بگذارد عبارتند از: آزار و اذیت بلای طبیعی خشونت خانگی فقر یا بی خانمانی طلاق یا جدایی والدین تولد یک خواهر و برادر مسیولیت بیشتر از سن سوء استفاده جسمی یا جنسی حرکت به مکان جدید یا مدرسه جدید مرگ یک دوست، مانند یک عضو خانواده یا یک حیوان خانگی تقریبا میلیون کودک و نوجوان ممکن است مشکلات سلامت روان را تجربه کنند. این مشکلات می تواند در خانه، مدرسه یا با دوستان مشکل ایجاد شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در یک مطالعه نرخ برخی از شرایط در کودکان و نوجوانان تخمین زده شده است: . به مشاوره های حضوری مراجعه می کنند. در یک مطالعه از سال ، شرکت کنندگان نوجوان گفتند که آنها برای درمان موضوعات حساس از قبیل تمایلات جنسی، روش درمانی آنلاین را ترجیح می دهند. با این حال، در مورد موضوعات دیگر (مانند درگیری همسالان، زورگویی و راهنمایی عمومی) بیشتر نوجوانان در این تحقیق گفتند که آنها ترجیح می دهند از مشاوره های حضوری استفاده کنند. در بررسی صورت گرفته دیگر، نوجوانان اعتراف کرده اند که استفاده از در نوجوانان با علایم افسردگی و اضطراب برای آن ها جذاب تر بوده است و اثربخشی بیشتری داشته است. نوجوانان روند درمانی را به مشاوره حضوری ترجیح می دهند، چون: برهمین اساس آن ها در مشاوره های مبتنی بر چت احساس راحتی بیشتری نسبت به صحبت کردن چهره به چهره با یک روان شناس دارند. درمان آنلاین می تواند باعث صرفه جویی در وقت نوجوانان شود. علاوه بر آن، مشاوره آنلاین برای نوجوانانی که در شهرهای کوچک زندگی می کنند و شاید دسترسی به یک مشاور و روان شناس کمی مشکل باشد، بسیار کاربردی و مفید خواهد بود. بسیاری از نوجوانان از مراجعه به مطب یک درمانگر احساس شرمندگی می کنند و ممکن است از ترس همسالان و حتی اطرافیان خود هرگز حاضر نشوند به مراکز روان درمانی مراجعه کنند اما مشاوره آنلاین در نوجوانان تا حدودی می تواند بسیاری از این نگرانی ها را کاهش دهد. قیمت مشاوره آنلاین در برخی شرایط کمتر و مقرون به صرفه تر از مشاوره های حضوری است. در مشاوره آنلاین فرد نیاز به هزینه رفت و آمد ندارد. مشاوره آنلاین روانشناسان کودک و نوجوانان مشاوره در مورد نوجوانان نه تنها می تواند برای نوجوانانی که دارای مشکلات شخصیتی یا رفتاری هستند مفید باشد بلکه برای همه افراد در این سنین موثر و کارساز خواهد بود. مشاوران متخصص و باتجربه در زمینه کودک و نوجوانان، متخصصانی هستند که آموزش های لازم را در زمینه روان شناسی و تغییر رفتار دیده اند و به طور حرفه ای می توانند نوجوانان را در هر زمینه ای راهنمایی کنند. این مشاورین، مهارت ها و دانش و تجربه های لازم را در طول مشاوره های مختلف با نوجوانان به دست آورده اند. مشاوران متخصص در زمینه کودک و نوجوانان فقط اطلاعات مهم را با والدین به اشتراک می گذارند تا والدین بتوانند وضعیت فرزند خود را درک کرده و به آن ها کمک کنند. به عنوان بزرگترین جامعه آنلاین بیمار و پزشک با مشارکت بیش از صدها روان شناس و روان پزشک می تواند در زمینه های مختلف مربوط به نوجوانان راهکارهای لازم را ارایه دهد.

علایم در یک یا هر دو بیضه دیده می شود و بسته به علت ممکن است متفاوت باشد. برخی از علایم و نشانه های شایع همراه با درد بیضه شامل موارد زیر است: استفراغ درد شکم ادرار دردناک بزرگ شدن بیضه ها تورم یا قرمزی بیضه تخلیه آلت تناسلی مرد (خون در ادرار) هماتوسپرمی (خون در منی) درد در هنگام انزال (ترشح مایع منی) حساسیت و تحریک پذیری بیضه ها درد و تورم بیضه را کیسه بیضه حاد نیز می نامند. شروع ناگهانی درد شدید بیضه در پسران نوجوان می تواند به دلیل پیچش بیضه باشد و به مراقبت های پزشکی فوری نیاز دارد. شایع ترین دلایل درد بیضه در نوجوانان می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تومورهای بیضه نیز ممکن است باعث درد یک یا هر دو بیضه شوند. درد سنگ کلیه ممکن است در بعضی از نوجوانان به ناحیه بیضه تابیده شود. در این شرایط، جدی و اضطراری، عصب اسپرماتیک می چرخد، پیچ خورده و ممکن است خونرسانی به بیضه ها را مختل کند. در حالی که دلایل آن کاملا مشخص نیست، این بیماری باید ظرف مدت شش تا ساعت درمان شود. زیرا کمبود جریان خون می تواند باعث آسیب دایمی به بیضه ها شود. ضربه به بیضه ها ممکن است منجر به تورم، کبودی و درد شدید شود. به ندرت، آسیب می تواند منجر به پارگی بیضه شود که نیاز به ترمیم جراحی دارد. این عفونت ها از عفونت های باکتریایی و ویروسی بیضه ها و اپیدیدیم تشکیل شده است. اپیدیدیم، لوله ای است که بیضه ها را به واز دفرانس و حامل اسپرم متصل می کند. عفونت کلامیدیا یا سوزاک می تواند دلیل عفونت در نوجوانان فعال جنسی باشد. ویروس همچنین ممکن است باعث عفونت بیضه شود و بیشتر در کودکان زیر ده سال دیده می شود. فتق اینگوینال باعث بیرون زدگی بافت چربی یا روده از طریق عضلات ناحیه کشاله ران می شود. حتی می تواند باعث درد و برجستگی در کشاله ران یا بیضه شود. این شرایط از تجمع مایعات در اطراف بیضه (هیدروسل) ، بزرگ شدن ورید (واریکوسل) یا کیست های پر از مایع (اسپرماتوسل) ناشی می شود. حتی ممکن است باعث درد و ناراحتی کیسه بیضه شود. برای تشخیص دقیق و معالجه شرایط ایجاد درد بیضه در نوجوان خود به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. شدت درد ممکن است بسته به عوامل ایجاد کننده آن متفاوت باشد. برخی فاکتورها می توانند خطر را که دلیل اصلی درد حاد بیضه است، افزایش دهند. این عوامل خطر احتمالی عبارتند از: این می تواند نتیجه عفونت های کلامیدیا باشد. سابقه خانوادگی مثبت ممکن است با پیچ خوردگی بیضه مرتبط باشد. پسران نوجوان ممکن است خطر پیچ خوردگی بیضه را داشته باشند. بروز این خطر بعد از سالگی نادر است. پیچ خوردگی ممکن است در هنگام فعالیت های ورزشی اتفاق بیفتد. با این حال، بسیاری از پسران حتی در هنگام خواب به این مشکل مبتلا می شوند. اگر نوجوان شما درد بیضه دارد، فورا به اورژانس مراجعه کنید. درمان زودهنگام می تواند از بروز عوارض احتمالی جلوگیری کند، به خصوص اگر این درد به دلیل پیچ خوردگی بیضه باشد که ممکن است باعث آسیب دیدگی دایمی در صورت عدم درمان برای چندین ساعت شود. درمان در طی شش ساعت اول از شروع درد بیضه می تواند تا کاهش یابد. پزشک عمومی می تواند بیمار ارا برای ارزیابی و درمان به متخصصان زیر ارجاع دهد: متخصصان متخصصان جراحان عمومی مراجعه های نوجوان شما براساس علایم، معاینه بدنی یا پس از انجام آزمایش های تشخیصی لازم انجام می شود. پزشک پس از ارزیابی دقیق علایم و معاینه فیزیکی، بیمار ممکن است برخی از آزمایشات زیر را برای شناسایی علت درد بیضه تجویز کند: سونوگرافی کلیه برای تشخیص مفید است. آزمایش خون ممکن است به شناسایی عوامل های التهابی در خون کمک کند. تجزیه و تحلیل ادرار و سواب مجرای ادرار برای آزمایش عفونت ادراری یا دستگاه تناسلی مفید است، به خصوص اگر ترشحات آلت تناسلی وجود داشته باشد. سونوگرافی بیضه ممکن است در ارزیابی پیچش بیضه در ارزیابی گردش خون به بیضه کمک کند. همچنین می تواند پارگی بیضه، تومورها، هماتوسل (جمع آوری خون) یا اپیدیدیم را تشخیص دهد. تصویربرداری هسته ای با مقایسه توزیع رنگهای خاص می تواند به ارزیابی بیضه ها در پیچ خوردن بیضه کمک کند. در موارد معدودی، اگر به پیچ خوردگی بیضه مشکوک باشید، پس از آزمایش های لازم، بیمار ممکن است بدون هیچگونه آزمایش تصویربرداری دیگری جراحی شود. به ندرت، بیضه ها به تنهایی می توانند پیچ خورده و سپس از بین روند. این معمولا در صورتی اتفاق می افتد که نوجوان دچار پیچ خوردگی متناوب شود، جایی که درد ناگهانی رخ می دهد و سپس بهتر می شود. البته این احتمال وجود دارد باعث بهبود شرایط نشود و بیضه ها در معرض آسیب های طولانی مدت باشند. بنابراین، اگر نوجوان شما درد بیضه دارد، به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. تولید هورمون تستوسترون و عملکرد تولید مثل می تواند توسط بیضه های منفرد انجام شود. با این حال، پیچش ممکن است در برخی از پسران باعث ناباروری شود. اگرچه یک بیضه می تواند عملکردها را انجام دهد، می توان ایمپلنت های بیضه را با جراحی قرار داد تا ظاهر زیبایی را بهبود بخشد. بسته به علت درد بیضه، درمان های زیر را می توان پس از ارزیابی انجام داد: این می تواند شامل داروهای ضد التهاب باشد. طبق توصیه پزشکان، صدمات جزیی را می توان با استراحت و یخ همراه با داروهای ضد درد درمان کرد. ممکن است برای مقابله با عفونت، در مورد ارکیت یا نسخه آنتی بیوتیک به مدت تا روز ارایه شود. نیاز به جراحی فوری دارد، که ممکن است شامل پیچ خوردن بیضه ها و ارکیوپکسی باشد که بیضه ها را در دیواره بیضه ثابت می کند. گاهی اوقات، جراحان ممکن است قبل از جراحی، پیچاندن دست را انجام دهند. پارگی بیضه، هماتوسل، آسیب های نافذ و تومورهای بیضه نیز می تواند نیاز به درمان جراحی داشته باشد. را می توان با دارو یا از طریق لیتوتریپسی درمان کرد، این یک روش پزشکی برای شکستن سنگ کلیه است. درمان های خانگی و برای درمان درد بیضه قبل از شناسایی علت توصیه نمی شود. ایبوپروفن و تایلنول ممکن است تسکین موقتی درد داشته باشند. اگر نوجوان شما درد بیضه دارد، به اورژانس مراجعه کنید. با انجام این اقدامات می توان از برخی دلایل درد بیضه در نوجوانان جلوگیری کرد: علیه ویروس اوریون برای کاهش خطر ابتلا به ارکیت ویروسی در هنگام فعالیت های ورزشی از محافظ یا سایر لباس های محافظ استفاده کنید. استفاده از می تواند خطر عفونت یا بیماری های مقاربتی را به حداقل برساند. خودآزمایی منظم بیضه ها می تواند به شناسایی توده های تومورهای بیضه کمک کند. حتی می تواند به دنبال تشخیص و درمان به موقع برای نتایج بهتر باشد. با پزشک صحبت کنید تا به نوجوان کمک کند روش صحیح خودآزمایی بیضه ها را درک کند. ممکن است برای برخی والدین ناخوشایند باشد که در مورد آناتومی دستگاه تناسلی و بهداشت باروری با نوجوانان و دختران پیش از خود صحبت کنند. با این حال، می توانید به آنها بفهمانید که درد در دستگاه تناسلی می تواند یک وضعیت اضطراری باشد و آنها نباید آن را از دید شما پنهان کنند. شما بهتر است به آنها اطمینان دهید که درد در ناحیه تناسلی بخشی از رشد طبیعی آنها است و هیچ چیز خجالت آور و شرمندگی نیست. آنها را تشویق کنید تا هرگونه درد بیضه را به شما اطلاع دهند زیرا درمان زودرس بهترین راه برای جلوگیری از آسیب دایمی یا از بین رفتن بیضه ها است. درد حاد بیضه در پسران جوان ممکن است نیاز به مراجعه به اورژانس داشته باشد. در حالی که مسکن ها ممکن است موقتا تسکین دهند، اما مشکلی اساسی را برطرف نمی کنند. توجه سریع پزشکی می تواند به درمان به موقع و بدون عارضه کمک کند. اقدامات پیشگیرانه مانند استفاده از وسایل محافظتی در حین انجام فعالیت های ورزشی و واکسیناسیون می تواند به کاهش خطرات درد بیضه در نوجوانان کمک کند. منبع:

از می توان به، ترس از خواب، وحشت در شب و خیس کردن رختخواب اشاره کرد. اختلالات خواب در بین کودکان، به ویژه در سن کم، معمول است. بی خوابی، ترس از خواب، ترس های شبانه، راه رفتن در خواب و خیس کردن رختخواب می تواند الگوی خواب طبیعی کودک شما را مختل کند. بعضی از کودکان ممکن است در زمان خواب مشخص خود احساس خستگی نکنند در حالی که دیگران بدون حضور پدر و مادر در به خواب رفتن مشکل دارند. بعضی از بچه ها غالبا نیمه شب بیدار می شوند، ناگهان کاملا بیدار می شوند و می چرخند یا می آیند و مادر و پدر را بیدار می کنند. بسیاری از مشکلات خواب در با اصلاح رفتار روزانه و عادات خواب مرتبط است که می توانید برای تغییر آنها با کودک خود تمرین کنید. با کمی صبر و نظم، می توانید به کودک خود آموزش دهید تا بر مشکلات خواب خود غلبه کند و خواب شبانه آرامبخش و موثری داشته باشد. علاوه بر عادات روزانه و کارهای روزمره، بچه ها اغلب موانع دیگری را برای داشتن یک خواب خوب شبانه تجربه می کنند. ترس از تاریکی، خواب های بد، ترس های شبانه، راه رفتن در خواب و خیس کردن رختخواب از دیگر مشکلات خواب است که بچه ها اغلب با آن دست و پنجه نرم می کنند. اغلب این موارد به مرور برطرف می شود. روش های زیادی وجود دارد که می توانید مشکلات خواب فرزند خود را برطرف کرده و مطمین شوید که استراحت شبانه خوبی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در دوره ای از کودکی، اکثر کودکان ترس از تاریکی یا خوابیدن شبانه را تجربه می کنند و بسیاری ار آن ها در تفکیک واقعیت و خیال مشکل دارند، بنابراین اگرچه ایده هیولاهای زیر تخت برای شما احمقانه به نظر می رسد، اما برای کودکان واقعی و بسیار ترسناک است. اگرچه بهتر است که به کودک اجازه دهید ترس خود را بدون خجالت ابراز کند اما مهم است که از نگرانی او حمایت نکنید. بهتر است برای کودک توضیح دهید که تصورات او می تواند غیر واقعی باشد و در واقع علتی برای ترس وجود ندارد. با درک ترس آنها شروع کنید. قبل از اینکه به کودک اطمینان دهید که نگرانی او از واقعیت جداست و اتفاق بدی نخواهد افتاد، ترس او را بپذیرید و با او همدلی کنید. از چراغ خواب استفاده کنید تا کودک شب در تختخوابش امنیت بیشتری داشته باشد، البته به شرطی که به اندازه کافی روشن نباشد و خواب او را مختل کند. بگذارید فرزندتان شب ها یک وسیله برای احساس امنیت مانند اسباب بازی یا پتوی مخصوص در آغوش خودش داشته باشد. همراه داشتن یک حیوان خانگی در اتاق نیز می تواند به رفع ترس آنها کمک کند. البته بازی با آن نباید خواب آنها را مختل کند. به کودک خود کمک کنید تا در طول روز علت ترس از خواب خود را کشف کند. از آنها بخواهید زیر تخت را بررسی کنند تا ببینند چیزی در آنجا نیست. صحبت در مورد ترس آنها در طول روز و نه در هنگام خواب نیز می تواند به تقویت اعتماد به نفس آنها و مضطرب نشدن در شب کمک کند. در طول روز کتابها، فیلم ها یا نمایش های تلویزیونی ترسناک را ممنوع کنید. این موارد فقط به قوت گرفتن تخیل کودک شما دامن می زند و باعث ترس شبانه او می شود. کودک خود را تشویق کنید که حتی اگر شب بیدار شود در رختخواب بماند. شما می خواهید فرزندتان یاد بگیرد که تختخواب او مکان امنی است بنابراین هنگام خواب با او بنشینید و او را از اتاق خوابش خارج نکنید. وقتی بچه ها به سن پیش دبستانی می رسند و ترس از تاریکی هوا دارند، بیشتر مستعد کابوس دیدن می شوند. هر مسیله یا احساسی که آنها در طول روز با آنها دست به گریبان بوده اند می تواند خود را به صورت خواب های آشفته در شب نشان دهد. مهم است که با کودک خود در مورد هر تغییری که در زندگی تجربه می کند حرف بزنید. نقل مکان کردن به خانه جدید یا انتقال به یک مدرسه دیگر، جدا شدن والدین یا اضافه شدن خواهر و برادر جدید به خانواده، همه اینها می تواند به عدم امنیت در زندگی کودک دامن بزنند. حتی کابوس های شبانه را به همراه دارند. با توجه به سن و شرایط کودکتان، هر روز وقت بگذارید و با آنها مشورت کنید. از آنچه در زندگی آنها می گذرد و از هر مسیله ای که در مدرسه یا با دوستانشان دارند مطلع شوید. اگر فرزندتان پس از یک کابوس شما را از خواب بیدار کرد، به او اطمینان دهید که این حالت واقعی نیست و به محتوای رویای ترسناک او توجه نکنید. حتی در مورد آن سوال نپرسید. بر روی آماده شدن دوباره آنها جهت خواب تمرکز کنید. ترور شبانه به معنی وحشت در خواب و جیغ زدن، پرت شدن و ترس شدید در حالی کودک خواب است تعریف می شود. این وضعیت ممکن است ناراحت کننده باشد. اما معمولا جای نگرانی نیست و اغلب نتیجه جانبی استرس، کمبود خواب، داروهای جدید یا تغییر در محیط خواب هستند. اکثر بچه ها در سالهای نوجوانی این مورد را تجربه می کنند. برخلاف کابوس، کودک شما صبح روز بعد احتمالا هیچ خاطره ای از این رویداد نخواهد داشت. عرق کردن جیغ کشیدن ضربه یا لگد زدن به تختخواب نشستن یا ایستادن در روی تخت تنفس شدید و افزایش ضربان قلب حرکت در اطراف خانه (ترور شبانه می تواند همراه با راه رفتن در خواب باشد) از آنجا که تلاش برای بیدار کردن کودک از ترور شبانه ممکن است باعث پریشانی بیشتر کودک شود. پس او را به آرامی به رختخواب هدایت کردهیا صبر کنید تا دوباره بخوابند. می توانید با گذاشتن دست روی شانه یا فشار دادن دست به آنها اطمینان دهید. این وضعیت چند دقیقه بیشتر طول نمی کشد. هیچ درمانی برای ترورهای شبانه وجود ندارد. اما شما می توانید برای امنیت کودک خود اقدامات پیشگیرانه انجام دهید. اگر آنها هنگام وحشت در خواب راه می روند، اطمینان حاصل کنید که درهای خارج از خانه قفل شده اند، در بالای پله ها نرده قرار دهید و هرگونه اشیا خطرناک یا شکستنی را از مجاورت کودک دور کنید. می توانید به کودک خود کمک کنید تا با هر چیزی که باعث استرس او می شود کنار بیاید. حتی برای کاهش تنش تلاش کند. همچنین می توانید از مصرف نوشیدنی های کافیین دار در طول روز پیشگیری کنید. اگر ترور شبانه هر بار تقریبا در یک ساعت مشخص اتفاق میفتد، می توانید حدود - دقیقه قبل از آن کودک خود را از خواب بیدار کنید. راه رفتن در خواب، یکی دیگر از در کودکان می باشد. این حالت فقط شامل بلند شدن از رختخواب و راه رفتن نیست. بسیاری از افراد هنگام خواب صحبت می کنند، در رختخواب می نشینند، یا حرکات تکراری مانند دست و پا زدن با لباس یا مالش چشم های خود را انجام می دهند. اگرچه چشمان کودک شما باز است، اما از آنجا که هنوز خواب است، مانند زمان بیداری چیزی را نمی بیند. کودک شما از کاری که انجام می دهد آگاهی ندارد و به احتمال زیاد صبح روز بعد آن را به خاطر نمی آورد. برخی از عوامل ت ثیرگذار در علت راه رفتن در خواب شامل کمبود خواب، برنامه نامنظم خواب، بیماری، استرس یا برخی از داروها هستند. معمولا نیازی به مراجعه به پزشک نیست مگر اینکه حوادث بسیار تکرار شود یا شامل رفتارهای پرخطر باشد و منجر به خواب آلودگی فرزند شما در روز بعد شود. رعایت یک برنامه منظم خواب و اطمینان از اینکه کودک شما به اندازه کافی استراحت می کند، اغلب برای حل مشکل راه رفتن در خواب کافی است. همچنین می توانید با شرکت دادن کودک در فعالیت های آرامش بخش قبل از خواب، به کاهش سطح او کمک کنید. کودک خود را قبل ازخواب به دستشویی تشویق کنید. زیرا مثانه پر نیز می تواند در راه رفتن در خواب نقش داشته باشد. سعی نکنید یک فرد خوابیده را که در حال راه رفتن است را بیدار کنید. زیرا این کار ممکن است آنها را بترساند. در عوض، آنها را به آرامی به تختخوابشان راهنمایی کنید. مطمین شوید که پنجره ها و درها قفل شده اند و بالای پله ها نرده نصب کنید. اشیا و اسباب بازی هایی تیز و قابل شکستن را از اطراف تختخوابشان بردارید. اگر فرزند شما در یک اتاق مشترک با خواهر یا برادرش است اجازه ندهید که در طبقه بالای تخت بخوابد. اگرچه راه رفتن در خواب معمولا در نوجوانی متوقف می شود، اما کلیدهای اتومبیل را از بچه هایی که سن کافی برای رانندگی دارند، دور نگه دارید. یکی از اختلالات خواب در کودکان می باشد. در طول روز کودکان می توانند به طور صحیح از دستشویی استفاده کنند. اما برخی از کودکان ممکن است در شب با مشکلات کنترل مثانه دست و پنجه نرم کنند. این وضعیت حتی ممکن است تحقیرآمیز و استرس زا باشد. خیس کردن تختخواب معمولا در کودکان دو تا چهار سال اتفاق میفتد. با این حال، شب ادراری حتی ممکن است در مورد کودکان در سنین مدرسه نیز ادامه یابد. اگر هر دو والدین سابقه شب ادراری را داشته باشند به احتمال زیاد فرزند آنها نیز این کار را انجام خواهد داد. بدن کودک شما شبانه بیش از حد ادرار تولید می کند. فرزند شما یبوست دارد و روده کامل به مثانه فشار وارد می کند. کودک شما در یک خواب عمیق است و مثانه پراورا از خواب بیدار نمی کند. شب ادراری یک پاسخ به استرس، تغییرات در خانه، یک بیماری جزیی یا خستگی است. مثانه فرزند شما به اندازه کافی رشد نکرده است که بتواند ادرار را برای یک شب نگه دارد. به همین ترتیب، ممکن است ارتباط بین مغز و مثانه آنها کاملا شکل نگرفته باشد. اگر کودک شما حداقل شش ماه به طور کامل توالت رفتن را آموزش دیده است ولی شروع به خیس کردن تخت می کند، می تواند به علت یک مشکل پزشکی باشد و نیاز به مشورت با پزشک دارد. این امر به ویژه اگر با علایم زیر همراه باشد: تورم پاها یا مچ پای آنها در طول روز هم شلوار خود را خیس کند. درد یا احساس سوزش هنگام ادرار کردن خیس شدن تختخواب در هفت سالگی یا بالاتر. لکه های صورتی یا خونی روی لباس زیر آنها وجود دارد. ادامه شب ادراری، به خصوص اگر کودک بیش از هفت سال داشته باشد یا بزرگتر شده باشد، ممکن است نشانه سو استفاده جنسی باشد. منبع:

اصولا با سرگیجه و تاری دید همراه است که احتمال دارد شما هم در برخی شرایط آن را تجربه کنید. سرگیجه و می تواند در اثر شرایط مختلف، واکنش به دارو و حتی استرس ایجاد شود. چه علایم خفیف یا شدید باشند، مهم است که مشخص شود چه چیزی ممکن است باعث سرگیجه یا تاری دید شده باشد. بسته به علت زمینه‌ای، بروز تاری دید و سرگیجه اغلب با، سردرد و سبکی سر و سایر علایم همراه است. اگر تاری دید و سرگیجه طولانی شد یا علایم جدی دیگری ایجاد شد، با تماس بگیرید. علل شایع سرگیجه و تاری دید برخی از محرک‌های سرگیجه و تاری دید نسبت به سایرین جدی‌تر هستند. شرایط زیر ممکن است علت تجربه هر دو احساس باشد: اضطراب و استرس، از علل سیاهی رفتن چشم هنگامی که اضطراب و استرس بسیار زیاد می شود، حمله اضطراب یا حمله ممکن است رخ دهد. سطح آدرنالین در طی هر دوی این رویدادها افزایش می‌یابد که می‌تواند باعث علایم فیزیکی مانند سرگیجه، تاری دید و دید تونلی (از دیگر علایم فیزیکی و احساسی) شود. و اضطراب بهترین راه برای مقابله با اثرات فیزیکی است که ممکن است به همراه داشته باشند. فعالیت های کاهش استرس، تمرینات تنفسی یا مشورت با پزشک را برای درمان موارد شدید در نظر بگیرید. داروهایی که باعث سیاهی رفتن چشم می شوند. برخی از داروها می توانند عوارض جانبی از جمله سرگیجه و تاری دید داشته باشند. واکنش ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است. مصرف همزمان چند دارو یا نوشیدن الکل همراه با برخی داروها نیز می تواند علایم را افزایش دهد. اگر اخیرا شروع به مصرف داروی جدیدی کرده اید. هر گونه نگرانی در مورد عوارض جانبی را به پزشک گزارش دهید. ممکن است پزشک شما یک درمان جایگزین را پیشنهاد کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افت قند خون، از علل سیاهی رفتن چشم (هیپوگلیسمی) معمولا با دیابت مرتبط است، اگرچه شرایط دیگری مانند روزه گرفتن و واکنش به دارو نیز می تواند باعث ایجاد آن شود. قند خون پایین می تواند منجر به احساس سبکی سر، خستگی و گرسنگی و همچنین سرگیجه و تاری دید شود. خوردن یک میان وعده یا نوشیدن کمی آبمیوه می تواند به تسکین علایم خفیف قند خون کمک کند، اما اگر به یک مشکل عود کننده تبدیل شد یا علایم دیگری ایجاد شد، با پزشک تماس بگیرید. ضربه مغزی یا آسیب مغزی، از علل سیاهی رفتن چشم آسیب‌مغزی از ضربه مغزی گرفته تا آسیب‌های مغزی تروماتیک ( TBIs ) متغیر است و می‌تواند ناشی از تصادفات ورزشی، تصادفات رانندگی، افتادن و غیره باشد. آسیب های مغزی و سر بسته به شدت آسیب می توانند علایم مختلفی ایجاد کنند. تاری دید و سرگیجه از جمله این علایم هستند. هر گونه که باعث تحریف بینایی شود (که به تاری دید و سرگیجه محدود نمی شود) باید به عنوان یک اورژانس درمان شود و در اورژانس یا یک مرکز مراقبت فوری تحت مراقبت قرار گیرد. سردرد میگرنی، از علل سیاهی رفتن چشم میگرن نوعی سردرد شدید است که معمولا شامل حالت تهوع و حساسیت به صدا و نور است. در بسیاری از موارد، میگرن می تواند باعث سرگیجه و تاری دید نیز شود. میگرن می تواند بین تا ساعت طول بکشد. برخی از راه‌های کمک به تسکین سردرد میگرنی عبارتند از مصرف مسکن، استراحت در اتاقی تاریک و ساکت، استفاده از کمپرس گرم یا خنک و ماساژ شقیقه‌ها. اگر میگرن بیش از چند بار در ماه رخ دهد یا در مقابل درمان مقاومت کند، ممکن است نیاز به درمان پیشرفته توسط پزشک باشد. سرگیجه و بیماری حرکت سرگیجه یک احساس ناگهانی عدم تعادل و چرخش است که حتی در حالت نشسته یا ایستادن فرد رخ می دهد. برخی از علل شایع سرگیجه شامل کم آبی بدن، سردردهای میگرنی و حرکت ناگهانی سر است. بیماری حرکت می‌تواند با حرکت مداوم در شرایط مختلف، از جمله سفر با ماشین یا ایستادن در کنار آب متحرک، ایجاد شود. بیماری حرکت می تواند احساسات ناخوشایند دیگری مانند حالت تهوع، سرگیجه و گاهی اوقات تاری دید داشته باشد. سکته مغزی و سیاهی رفتن چشم زمانی رخ می دهد که خون رسانی به مغز قطع شود. علایم زیادی وجود دارد از جمله مشکل در صحبت کردن، شروع ناگهانی سردرد و بی حسی یا ضعف در یک طرف بدن یا صورت که می تواند نشان دهنده سکته مغزی باشد. علایم همچنین می تواند شامل تاری دید و سرگیجه باشد. اختلالات بینایی برخی از می توانند در سرگیجه و تاری دید نقش داشته باشند. این اغلب با شرایط بینایی مانند: ناهماهنگی قابل توجه ادراک بینایی بین هر چشم تفاوت قابل توجهی در نسخه های بینایی بین هر چشم وضعیتی که در آن چشم ها برای ارسال تصویر به مغز با هم تلاش می کنند. تطبیق با یک عینک جدید یا نسخه تماسی نیز می تواند باعث سرگیجه و تاری خفیف شود، اما این حالت باید ظرف یک یا دو هفته پس از استفاده از بین برود. در مورد مشکلات بینایی، چه خفیف یا شدید، در تماس با چشم پزشک تردید نکنید. تاری دید یک مشکل رایج است که ممکن است زمانی ایجاد شود که ساختارهای چشم مانند شبکیه، قرنیه یا عصب بینایی تحت تاثیر منفی یک رویداد یا مشکل سلامتی خاص قرار گیرند. رشد آهسته و پیشرفت تاری دید معمولا ناشی از شرایط پزشکی مزمن است. برعکس، شروع ناگهانی تاری دید معمولا ناشی از یک رویداد خاص است که ممکن است از یک مشکل جزیی (به عنوان مثال، فشار چشم) تا مشکلات سلامتی جدی‌تر مانند گلوکوم یا سکته مغزی متغیر باشد. بیمارانی که دچار آسیب به سیستم داخلی یا دهلیزی خود می شوند، می توانند تاری دید داشته باشند. سیستم دهلیزی در حفظ تعادل بسیار مهم است، به ویژه در مورد چشم ها هنگام حرکت سر. رفلکسی به نام رفلکس دهلیزیچشمی یا VOR طراحی شده است تا حرکت سر را به اندازه خواندن یک کتاب کاهش دهد و به اندازه قایق جهنده در دریای متلاطم کاهش دهد. هنگامی که VOR دچار اختلال می شود، پدیده ای به نام oscillopsia رخ می دهد. به زبان ساده، به یک فن نوسانی فکر کنید و سعی کنید پره های فن را در حال حرکت ببینید. این همان پدیده ای است که مردم با اسیلوپسی و ضعف VOR تجربه می کنند. بیماران اغلب با این تصور که مشکلی در چشمانشان وجود دارد به اپتومتریست یا مراجعه می کنند. oscillopsia می تواند باعث ایجاد علایم سرگیجه مانند حالت تهوع و احساس عدم تعادل شود. منش واقعی از اختلال عملکرد گوش داخلی ناشی می شود که قادر به هماهنگی با حرکت شما نیست که منجر به احساس عجیب می شود. این وضعیت توسط فیزیوتراپیست ها در مراکز درمانی و تعادلی قابل درمان است. درمانگر می تواند به طور عینی اختلال عملکرد VOR را با استفاده از یک تست ویژه به نام تست حدت بینایی پویا یا DVA اندازه گیری کند. با اطلاعات DVA ، درمانگر می‌تواند تمرین‌های خاصی را برای کمک به مغز برای تشخیص اسیلوپسی و تثبیت دید شما تجویز کند. تاری دید ناگهانی و سردرد تجربه سردرد همراه با تاری دید می تواند بسیار ترسناک باشد، به خصوص اگر این اولین بار است که بدون هشدار قبلی اتفاق می افتد. تاری دید ممکن است در یک یا هر دو چشم ایجاد شود و برای برخی از افراد، بینایی تار، کدر یا حتی در اثر رنگ‌ها و اشکالی که دیدن را دشوار می‌کند، تغییر می‌کند. شایع ترین علل تاری دید ناگهانی و سردرد، عبارتند از: میگرن یک بیماری خاص که با شروع ناگهانی سردرد ضربان دار یا ضربان دار همراه با تاری دید همراه است، است. با این حال، برخی از افراد قبل از شروع سردرد، اختلالات بینایی مانند نقاط کور، چشمک زدن، خطوط مواج یا تاری دید را تجربه می کنند. این علامت هشدار دهنده به هاله معروف است. میگرن همچنین با حساسیت شدید به نور یا صدا، حالت تهوع، استفراغ یا سرگیجه مرتبط است. میگرن های مکرر که بینایی و توانایی انجام فعالیت های روزانه را تحت تاثیر قرار می دهند باید توسط یک متخصص پزشکی درمان شوند. تومور مغزی کاذب یکی دیگر از علل بالقوه سردرد و، نوع خاصی از فشار خون بالا است که به عنوان تومور مغزی کاذب یا فشار خون داخل جمجمه شناخته می شود، وضعیتی که مایع مغزی نخاعی در اطراف مغز تجمع می یابد و به تدریج فشار را افزایش می دهد. افزایش فشار منجر به سردرد در پشت سر می شود که در شب یا پس از بیدار شدن از خواب بدتر می شود. سبکی سر، صدای زنگ در گوش، حالت تهوع و مشکلات بینایی نیز ممکن است ایجاد شود. مشکلات بینایی شامل تاری دید، جرقه های نور یا دوره های کوتاه کوری است. این اختلالات معمولا در صورت ادامه افزایش فشار بدتر می شوند. اگر فشار خون داخل جمجمه به درستی درمان نشود، مشکلات بینایی یا از دست دادن بینایی ممکن است دایمی شود. فشار چشم یک مسیله کمتر جدی که ممکن است باعث سردرد و تاری دید نیز شود، فشار چشم است که ممکن است پس از فوکوس طولانی مدت روی یک جسم بدون استراحت ایجاد شود. دید دوگانه که در نتیجه نگاه طولانی مدت به یک دستگاه الکترونیکی مانند تلفن همراه، تبلت، لپ‌تاپ یا تلویزیون ایجاد می‌شود، اغلب به عنوان فشار چشم دیجیتال شناخته می‌شود. مطالعه یا رانندگی طولانی مدت، به ویژه در شب، ممکن است باعث خستگی چشم نیز شود. انجام برخی فعالیت ها در مناطقی که نور خیلی روشن یا خیلی کم است نیز می تواند منجر به خستگی چشم شود. این وضعیت معمولا زمانی ایجاد می‌شود که چشم‌ها خسته می‌شوند و با سردرد، تاری دید، چشم‌های تحریک‌شده که ممکن است خشک یا قرمز باشند، و درد در گردن، شانه‌ها یا پشت همراه است. استراحت مکرر از نگاه کردن به یک شیء خاص (مانند تلفن هوشمند، لپ تاپ) و اطمینان از نور مناسب می تواند به جلوگیری از خستگی چشم کمک کند. مرطوب نگه داشتن چشم ها با استفاده از قطره های چشمی می تواند به کاهش فشار روی چشم ها نیز کمک کند. به طور کلی، تغییرات خاص در سبک زندگی می تواند از بروز تاری دید و سردرد ناشی از فشار چشم جلوگیری کند. تاری دید و سردرد و سرگیجه تعدادی از شرایط وجود دارد که ممکن است باعث تاری دید، سردرد و سرگیجه به طور همزمان شود، این موارد عبارتند از: میگرن دیابت نوع فشار خون پایین التهاب گوش داخلی (لابیرنتیت) قند خون پایین ( با این حال، یک علت غیرمنتظره و اغلب نادیده گرفته شده تاری دید، سردرد، سرگیجه و حتی خستگی کم آبی بدن است. هنگامی که یک فرد به شدت کم آب می شود، فشار خون شروع به کاهش می کند و این ممکن است منجر به سرگیجه شود زیرا ممکن است مغز مقادیر کافی اکسیژن دریافت نکند. سطح الکترولیت های مهم مانند سدیم و پتاسیم نیز ممکن است در نتیجه کم آبی کاهش یابد. الکترولیت ها به انتقال سیگنال های الکتریکی در سراسر بدن کمک می کنند و اگر سطح آنها خیلی کم شود، انتقال سیگنال ممکن است غیر طبیعی شود. به همین دلیل است که حرکات غیرمنتظره از جمله انقباضات غیرارادی عضلانی اغلب زمانی رخ می‌دهد که فرد دچار کم آبی شود. ترکیبی از فشار خون پایین و عدم تعادل الکترولیت ها به دلیل کم آبی بدن می تواند باعث سردرد، تاری دید، ضعف عضلانی و خستگی شود که ممکن است نشانه غش شدن قریب الوقوع باشد. کم آبی شدید که به سرعت درمان نمی شود می تواند منجر به عوارض تهدید کننده زندگی شود که از گرمازدگی تا شوک و حتی نارسایی کلیه را شامل می شود. بنابراین، اگر تاری دید، سرگیجه و سردرد به یکباره ایجاد شود، یکی از اولین راهکارهایی که باید امتحان کرد، نوشیدن مقادیر زیادی آب یا نوشیدنی های الکترولیتی است. آرتریت تمپورال، که به التهاب یا آسیب به شریان‌های شقیقه‌ها اشاره دارد، یکی دیگر از بیماری‌هایی است که ممکن است علایمی مانند: خستگی ضعف تاری دید سبکی سر سردرد ضربان دار در شقیقه ها حساسیت در شقیقه ها و پوست سر از دست دادن ناگهانی بینایی در یک چشم علت خاص این وضعیت ناشناخته است، اما اعتقاد بر این است که با یک پاسخ غیرطبیعی خود ایمنی مرتبط است. دوزهای زیاد برخی از آنتی بیوتیک ها و در برخی موارد عفونت شدید نیز ممکن است منجر به آرتریت تمپورال شود. از آنجایی که علت آن به خوبی شناخته نشده است، جلوگیری از ایجاد این وضعیت دشوار است. با این حال، پس از تشخیص می توان آن را برای کاهش بروز عوارض جدی مانند کاهش دایمی بینایی، درد فک، کاهش اشتها، درد و سفتی مفاصل و کاهش وزن ناخواسته درمان کرد. درمان به موقع یکی از بهترین راه ها برای جلوگیری از بروز این عوارض است. مسمومیت با مونوکسید کربن یک رویداد خطرناک که با سردرد مبهم، تاری دید، سرگیجه و خستگی تدریجی همراه است که منجر به خواب آلودگی می شود، ( CO ) است. مونوکسید کربن گازی بی رنگ و بی بو است که از سوزاندن سوخت، پروپان، گاز یا چوب از مواد زیر تولید می شود: شومینه ها موتورهای خودرو صدا خفه کن ماشین بخاری های فضایی کوره های زغالی ژنراتورهای قابل حمل تنفس طولانی مدت این گاز باعث تجمع آن در جریان خون می شود و در صورت وقوع، تاری دید، ضعف، خستگی، سردرد خفیف، تهوع، استفراغ، گیجی و در نهایت از دست دادن هوشیاری رخ می دهد. این یک اورژانس پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد. سرگیجه، تاری دید و سردرد مبهم از اولین علایم مسمومیت با گاز مونوکسید کربن است و در صورت مشکوک شدن به آن، فورا به خارج از منزل بروید و به دنبال درمان باشید. به طور کلی، اگر ترکیبی از تاری دید، سرگیجه و سردرد برای مدت طولانی طول بکشد، فعالیت های منظم را مختل کند، یا منجر به غش شود، باید با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین علت این علایم ملاقات داشته باشید. تاری دید در هنگام بیدار شدن به دلایل مختلف برای بسیاری از افراد اتفاق می افتد. بیشتر اوقات این مشکل پس از مالش چشم یا چند ثانیه پلک زدن خود به خود برطرف می شود. چه هر روز صبح اتفاق بیفتد و چه به صورت پراکنده، ممکن است سوالاتی را در مورد اینکه چه نوع مشکلی ممکن است باعث این مشکل شود ایجاد کند. یکی از شایع ترین دلایل است. اشک هدف اصلی روانکاری، محافظت و تغذیه چشم است. اگرچه اشک به طور مداوم تولید می شود، از جمله در هنگام خواب، اشک ممکن است در طول شب خشک شود و این می تواند منجر به تاری دید در یک یا هر دو چشم در صبح شود. افرادی که در هنگام خواب چشمانشان به طور کامل بسته نمی شود ممکن است در هنگام بیدار شدن به دلیل خشکی چشم دچار تاری دید شوند. علاوه بر این، خوابیدن روی یک طرف صورت، به خصوص اگر فشار بیش از حد روی یک چشم وارد شود، ممکن است تولید اشک را در طول شب مختل کند. این ممکن است باعث تاری دید در یک چشم در هنگام بیدار شدن شود. در بیشتر موارد، چند بار پلک زدن یا مالش ملایم چشم ها باعث تولید اشک می شود که متعاقبا با مرطوب کردن مجدد قرنیه تاری را برطرف می کند. آلرژی‌ها یا عفونت‌هایی که روی چشم‌ها ت ثیر می‌گذارند، مانند ورم ملتحمه، ممکن است باعث دوبینی در یک چشم در هنگام بیدار شدن شوند. آلرژن‌های رایج (مانند گرد و غبار، گرده، دود) می‌توانند پاسخ‌های ایمنی را القا کنند که منجر به علایم مختلفی می‌شود، به‌ویژه زمانی که در تماس با چشم قرار می‌گیرند. هنگامی که این اتفاق می افتد، ممکن است فرد با دید دوگانه در یک یا هر دو چشم و همچنین چشم های آبریزش، خارش، سوزش، قرمزی یا متورم از خواب بیدار شود. داروهای آلرژی بدون نسخه معمولا علایم مربوط به چشم را تسکین می دهند، در حالی که برخی از افراد ممکن است واکنش شدیدتری به نام ورم ملتحمه آلرژیک ایجاد کنند. این نوعی التهاب چشم است که نتیجه یک واکنش آلرژیک قوی به گرده، کپک، گرد و غبار و غیره است. آنتی هیستامین های قوی (داروهای آلرژی) یا قطره های چشمی ممکن است در هدف قرار دادن این نوع مشکل و متعاقبا پیشگیری موثرتر باشند. نوع دیگری از ورم ملتحمه که با تاری دید در یک یا هر دو چشم همراه است، بیشتر به عنوان شناخته می شود. این عفونتی است که باعث تورم در قسمت بیرونی چشم، خارش، اشک زیاد، رنگ چشم صورتی مایل به قرمز و ترشحات موکوس مانندی می شود که در شب در اطراف چشم جمع می شود. ممکن است ناشی از باکتری ها یا ویروس ها، مواد شیمیایی خاص، یا آلرژی های ضعیف کنترل شده باشد. ملتحمه باکتریایی نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارد که معمولا به شکل قطره چشم است. درمان‌های موثر برای ورم ملتحمه ویروسی محدود است و آنتی هیستامین‌ها معمولا ورم ملتحمه آلرژیک را برطرف می‌کنند. قطره های چشمی سالین را می توان به طور مکرر در طول روز برای شستشوی چشم ها و تسریع روند بهبودی استفاده کرد. این همچنین به هدف قرار دادن تاری دید کمک می کند و از انتشار عفونت به چشم دیگر جلوگیری می کند. ورم ملتحمه کاملا مسری است و می تواند به راحتی به چشم سالم یا حتی افراد دیگر تا دو هفته سرایت کند. بنابراین باید به موقع به آن رسیدگی شود. اگر تاری دید ظرف چند دقیقه پس از بیدار شدن برطرف نشد یا با علایم اضافی مانند سرگیجه، سردرد شدید یا ضعف همراه شد، مهم است که با پزشک صحبت کنید. شروع ناگهانی تاری دید یک طرفه و سردرد سردرد ناگهانی و کوبنده که با دید دوگانه یا تاری در یک چشم همراه است ممکن است نشانه سکته مغزی یا ( TIA ) باشد که به عنوان سکته کوچک نیز شناخته می شود. علایم سکته مغزی و مینی سکته یکسان است، اما علایم مربوط به سکته کوتاه مدت کوتاه تری است. اگر استوک مناطقی از مغز را که بینایی را تنظیم می کند تحت تاثیر قرار دهد، ممکن است تاری دید یا از دست دادن بینایی در یک چشم ایجاد شود. علایم اضافی سکته مغزی یا مینی سکته مغزی عبارتند از: سرگیجه شدید، افتادن یا غش کردن گیجی ناگهانی یا از دست دادن حافظه بی حسی یا ضعف ناگهانی در یک طرف بدن مشکل در صحبت کردن واضح یا ناتوانی در صحبت کردن هر فردی که دچار سکته مغزی می شود باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد زیرا ممکن است باعث عوارض جدی شود. همچنین تعدادی گزارش در مورد تاری دید که به طور ناگهانی در چشم چپ ایجاد شده است، وجود دارد. این نوع مشکل ممکن است نتیجه جداشدگی شبکیه باشد که در اثر شرایط زمینه ای مانند بیماری های خود ایمنی یا بدخیمی های چشمی (مانند سارکوییدوز، لوپوس سیستمیک، لنفوم داخل چشمی) ایجاد می شود. با این حال، چنین شرایطی ممکن است برای مدت طولانی قبل از جدا شدن شبکیه پیشرفت کند. این بدان معنی است که با ایجاد تاری دید در چشم چپ، مشکل سلامتی که باعث آن می شود ممکن است به مرحله جدی رسیده باشد که نیاز به درمان فوری دارد. سخن آخر به طور کلی، شروع ناگهانی تاری دید که با علایم تکان دهنده دیگری مانند سردرد شدید و کوبنده، سبکی شدید سر یا خستگی، یا غش همراه است، باید توسط یک متخصص پزشکی به موقع درمان شود. این به پزشک فرصتی می‌دهد تا مشکل زمینه‌ای را که برای مسایل بالقوه جدی یا تهدیدکننده زندگی (مانند جداشدگی شبکیه، سکته، اهمیت ویژه‌ای دارد، تشخیص دهد و درمان کند. شروع ناگهانی تاری دید و سرگیجه ممکن است کاملا ترسناک باشد، اما اگر علت به سرعت برطرف شود، ممکن است از عوارض عمده جلوگیری شود. به خصوص اگر این علایم به دلیل مسایل جزیی مانند خستگی چشم یا کم آبی خفیف باشد، این موضوع بیشتر می شود. در صورت تداوم تاری دید، سرگیجه، سردرد یا علایم اضافی، با یک متخصص مشورت کنید.

درمان خارش گوش بدون دارو امکان پذیر است. به طور کلی برخی درمان های خانگی برای برطرف کردن خارش گوش وجود دارند که در مواقع نیاز می توانید از آنها استفاده کنید. مجرای گوش خارجی انسان بسیار حساس است. در نتیجه، حتی یک تغییر ناگهانی در محیط کانال گوش می تواند منجر به شروع خارش گوش شود. اکثر افرادی که از خارش مجرای گوش رنج می برند، هنگام برخورد با این مشکل ناراحت کننده، غالبا در نهایت با استفاده از اشیا ء غیر استریل و تیز مانند سنجاق، خلال دندان و آویزهای کت، مشکل را تشدید می کنند تا خارش خود را تسکین دهند. وارد کردن اینگونه ابزارهای خطرناک در ناحیه ای به حساسیت مجرای گوش می تواند باعث خراش پوست و پارگی لاله گوش شود. این، به نوبه خود، ورود آزاد به باکتری ها و همچنین سایر ذرات و بقایای خارجی در گوش و زمینه را برای یک عفونت جدی تر فراهم می کند. فهرست محتوا برخی از مهمترین دلایل خارش گوش، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید واکنش های آلرژیک درماتیت مجرای گوش آب محبوس شده در مجرای گوش تحریک ناشی از سمعک یا هدفون خشکی گوش به دلیل ترشح ناکافی یا فاقد موم گوش تمیز کردن گوش با گوش پاک کن که حفره موم طبیعی را از بین می برد و در نتیجه تجمع پوسته های پوست خشک در مجرای گوش ایجاد می شود. در بعضی مواقع، حتی پسوریازیس، یا آکنه می تواند پوست کانال گوش را درگیر کند. مطالعه ای در سال که در، بینی و گلو انجام شد، گزارش داد که اختلالات مفصل گیجگاهی فکی ( TMD ) می تواند علایم زیادی داشته باشد و خارش گوش یکی از آنهاست. گذشته، گوش خارش دار نیز می تواند با علایم زیر همراه شود: تب التهاب درد یا حساسیت به لمس قرمزی در گوش خارجی ترشح یا نوعی زهکشی که از گوش خارج می شود. درمان خارش گوش بدون دارو، در خانه امکان پذیر است. برخی از راهکارهای خانگی در این وضعیت، عبارتند از: اگر احساس می کنید هنگام شنا یا هنگام دوش گرفتن یا استحمام آب به گوش شما وارد شده است و این دلیل خارش در گوش شما است، اجازه دهید گرانش مسیر خود را طی کند. جاذبه زمین با از بین بردن مایعات جمع شده در گوش آسیب دیده می تواند در خارش گوش موثر باشد. گوش خود به موازات زمین کج کنید. انگشت تمیز را در گوش خود قرار دهید. اکنون، سعی کنید برای کمک به تخلیه مایعات خلاء ایجاد کنید. برای تمیز کردن ترشحات از یک حوله پنبه ای استفاده کنید. همچنین می توانید به راحتی و در حالی که حوله ای در زیر گوش دارید، به پهلو دراز بکشید. این درمان همچنین می تواند در مقابله با یک مورد گوش شناگر کمک کند. شست و شوی گوش با آب گرم یکی از بهترین راه ها برای خلاص شدن از شر مایع اضافی گوش است که می تواند باعث خارش در گوش شود. نیروی ملایم آب باعث جدا شدن موم می شود و برداشتن آن از گوش راحت تر می شود. مطمین شوید که فقط از آب مقطر استفاده کنید. هرگز از آب شیر استفاده نشود. فقط باید از آب مقطر برای نرم کردن موم گوش استفاده شود. آب مقطر نسبت به آب مخلوط شده با بی کربنات سدیم یا یک محلول بر پایه روغن به منظور از بین بردن موم گوش، بسیار موثرتر است. یک سرنگ لامپ لاستیکی را با آب مقطر کمی گرم پر کنید. سر خود را به حالت ایستاده خم کرده و گوش خارجی را به سمت بالا و عقب بکشید تا مجرای گوش صاف شود. با استفاده از سرنگ مقدار کمی آب را به آرامی در مجرای گوش قرار دهید. بگذارید یک دقیقه بماند و سپس با کج کردن سر به طرف مقابل آن را تخلیه کنید. آب و موم گوش را با یک پارچه تمیز پاک کنید. این کار را روی گوش دیگر تکرار کنید. یکی از معروف ترین درمان های خانگی برای رفع خارش در گوش، روغن زیتون است. روغن زیتون در از بین بردن موم گوش اضافی موثر و کانال گوش شما را به خوبی روغن کاری می کند. حتی می تواند موم سفت و سخت گوش را نرم کند، در نتیجه باعث دفع آن از گوش می شود. همچنین دارای خواص ضد عفونی کننده ای است که ممکن است خطر عفونت گوش را کاهش دهد. روغنکاری منظم روغن زیتون ممکن است باعث کاهش خارش و خشکی پوست کانال گوش شود که اغلب به خارش کمک می کند اما همچنین می تواند در توانایی تمیز کردن طبیعی گوش موثر باشد و به حذف موم طبیعی گوش کمک کند. دراز بکشید و گوش آسیب دیده رو به بالا باشد. قسمت بیرونی گوش خود را به آرامی به سمت بالا و عقب بکشید. با استفاده از قطره چکان - قطره روغن زیتون ولرم در دهانه گوش خود قرار دهید. پوست جلوی گوش را به آرامی ماساژ دهید تا به روغن خود کمک کند. تا دقیقه در این وضعیت بمانید. هر روغن اضافی را که از گوش شما می چکد پاک کنید. در صورت نیاز این کار را در گوش دیگر تکرار کنید. پراکسید هیدروژن به دلیل تجمع موم در مقابله با خارش گوش بسیار موثر است. در حقیقت، بسیاری از قطره های تجاری گوش حاوی پراکسید هیدروژن یا یک ترکیب مشابه به عنوان یکی از اصلی ترین مواد تشکیل دهنده آن هستند. با این حال، استفاده بیش از حد مکرر از پراکسید هیدروژن در کانال گوش ممکن است باعث خشکی پوست کانال گوش شود. پراکسید هیدروژن به رقیق شدن قوام موم کمک کرده و باعث حباب شدن و حرکت آن از گوش می شود. قسمت های مساوی پراکسید هیدروژن ( % و آب را مخلوط کنید. قطره چکان گوش را با این محلول پر کنید. سر خود را به پهلو کج کرده و چند قطره از این محلول را داخل گوش قرار دهید. مدتی این موقعیت را حفظ کنید. سپس، سر خود را به طرف مقابل متمایل کنید تا محلول تخلیه شود. با استفاده از پارچه تمیز جرم گوش را پاک کنید. این روند را برای گوش دیگر خود تکرار کنید. اگر علت خارش در گوش آکنه باشد، کمپرس گرم می تواند بسیار مفید باشد زیرا آکنه را خشک می کند. با بهبود آکنه، خارش را از بین می برد. گرمای حاصل از کمپرس گرم به کاهش و تحریک کمک می کند که به نوبه خود می تواند آکنه را نرم کرده و چرک را به سطح بدن منتقل کند. به علاوه، گرما به کاهش هر گونه درد کمک می کند. یک دستمال را در آب گرم خیس کنید و مقدار آب اضافی آن را بکشید. کمپرس گرم را به مدت دقیقه روی گوش قرار دهید. برای شستشوی گوش از پاک کننده ملایم استفاده کنید. به مدت چند روز دو بار در روز از این درمان استفاده کنید. برای کمک به تبخیر رطوبت در مجرای گوش خارجی که گاهی اوقات می تواند دلیل خارش باشد، سشوار می تواند مفید باشد. هوای گرم و خشک باعث تبخیر طبیعی رطوبت از مجرای گوش می شود و سرعت خشک شدن کانال مرطوب را افزایش می دهد. سشوار را در فاصله تا اینچی از گوش خود نگه دارید. حرارت خشک کن را روی گرم و جریان هوا را روی کم تنظیم کنید. خشک کن را روشن کرده و مستقیما به داخل گوش گوش دهید. خشک کن را به مدت تقریبی ثانیه در وضعیت نگه دارید. در صورت نیاز، فرآیند را دوباره تکرار کنید. توجه: برای جلوگیری از سوزش بیش از چند دقیقه گوش خود را در معرض حرارت خشک کن قرار ندهید. در شرایطی که رطوبت گیر افتاده یا عفونت پوست مجرای گوش شده باشد، خشک نگه داشتن گوش تا حد ممکن کمک زیادی خواهد کرد. هرگونه رطوبت در گوش می تواند باعث تحریک، التهاب و عفونت شود. گوش های خود را پس از قرار گرفتن در معرض رطوبت شنا یا استحمام کاملا خشک کنید. فقط گوش خارجی خود را خشک کنید و آن را به آرامی و با حوله یا پارچه نرم پاک کنید. سر خود را به پهلو متمایل کنید تا به تخلیه آب از مجرای گوش کمک کند. برای جلوگیری از ورود آب به مجاری گوش هنگام استحمام، تکه پنبه ای را با روغن بپوشانید و آن را در گوشهای خارجی قرار دهید. حفظ سلامت گوش در جلوگیری از هر نوع از مشکلات گوش، از جمله خارش در گوش بسیار مهم است. برای تمیز کردن قسمت داخلی گوش خود از پنبه استفاده نکنید. در نهایت می تواند آسیب بیشتری وارد کند. با استفاده از یک پنبه، مقداری آب گرم و صابون ملایم، بیرون گوش خود را به طور مرتب تمیز کنید. از آنجا که گوش ها تا حد زیادی خود تمیز کننده هستند، باید از تمیز کردن بی دلیل گوش خودداری کنید. سایر روش های پیشگیری برای جلوگیری از تحریک گوش و خارش شامل موارد زیر است: از لمس انگشتان آلوده به گوش خودداری کنید. برای نجات حفره گوش از رطوبت بیش از حد، هنگام استحمام کلاه دوش بپوشید. اگر زیاد شنا می کنید، از یک محلول برای پاک کردن آب اضافی از گوش خود استفاده کنید. از شامپوها و ژل های دوش ملایم استفاده کنید که مخصوص پوست های حساس ساخته شده اند. تلفن همراه و گوشی خود را همیشه تمیز نگه دارید، زیرا می تواند در ایجاد عفونت گوش نقش داشته باشد. تولید بیش از حد موم گوش را با استفاده از روشهای مورد ت یید پزشک، مانند قطره گوش یا سرنگ، مدیریت کنید. هنگام انتخاب جواهرات گوش دقت کنید و از جواهرات ساخته شده از فلزات که منجر به واکنش آلرژیک و منجر به خارش می شوند خودداری کنید. خارش گوش که ریشه در برخی از عفونت ها یا بیماری های زمینه ای ندارد به ندرت باعث نگرانی می شود و ممکن است طی چند روز خود به خود برطرف شود. با این حال، اگر با مشکلاتی مانند خونریزی یا تخلیه گوش یا مواجهه شدید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. خارش جزیی مربوط به خشکی گوش، جرم زیاد گوش یا عفونت خفیف را می توان با کمک چند روش درمانی ساده و موثر در خانه با موفقیت کنترل کرد اما اگر خارش با وجود مراقبت های مناسب در منزل طی یک هفته فروکش نکند، برای شناسایی علت اصلی و رفع علایم بهتر است به یک مراجعه کنید. از قرار دادن اشیا ء خارجی در گوش خود، به خصوص سواب پنبه، خودداری کنید. اگر از خشکی گوش رنج می برید از یک مرطوب کننده برای افزودن رطوبت به محیط خانه خود استفاده کنید. حرکات خمیازه یا جویدن نیز می تواند با تغییر شکل مجرای گوش به خارج شدن آب از مجرای گوش کمک کند. گوشهای خارجی را مرتبا تمیز کنید تا از جمع شدن چربی، سلولهای مرده پوست و سایر آلودگی ها در دهانه مجرای گوش جلوگیری کند. هنگام استفاده از محصولاتی مانند اسپری مو و رنگ مو، با قرار دادن گلوله های پنبه ای در گوش، از گوش خود در برابر مواد تحریک کننده محافظت کنید. مطمین شوید که آنها را خیلی عمیق وارد نکنید. منبع:

برای افرادی که مستعد ابتلا به ضعیف شدن استخوان هستند ممکن است یک راهکار پیشگیری کننده باشد. اگر بالای سال دارید، به احتمال زیاد تراکم استخوان و استحکام استخوان شما رو به کاهش است. این وضعیت با تراکم استخوان کم، استیوپنی نامیده می شود. خانم ها استخوان های نازک تری نسبت به مردان دارند. با افزایش سن، تغییرات هورمونی، عادات غذایی، شرایط سلامتی و سبک زندگی کم تحرک، زنان بیشتر از مردان مستعد ابتلا به استیوپنی هستند. اگرچه استیوپنی بدون درد است، اما کاهش تراکم استخوان زنان را در معرض خطر ابتلا به قرار می دهد. یک رژیم غذایی مناسب و ورزش می تواند به کمک کند. این مقاله به شما بینشی در مورد برنامه غذایی که باید دنبال کنید، روال ورزش و یک سبک زندگی ایده آل برای بازیابی و ساخت تراکم استخوان را ارایه می دهد تا بتوانید از پوکی استخوان جلوگیری کنید. فهرست محتوا استیوپنی مرحله درست قبل از شروع پوکی استخوان است. این یک بیماری نیست. اینکه چگونه یک فرد طعمه استیوپنی می شود تا حد زیادی با رژیم غذایی فرد تعیین می شود. مصرف رژیم غذایی سرشار از کلسیم و ویتامین D ، انجام ورزش های تحمل وزن برای تقویت عضلات و استخوان ها و پرهیز از غذاهایی که در جذب کلسیم اختلال ایجاد می کنند، تراکم استخوان را بهبود می بخشد. به گفته کارشناسان بهداشت، در طول قرن گذشته، مردم از سبزیجات، محصولات لبنی و میوه‌ها به گوشت، غلات و غذاهای فرآوری شده روی آورده‌اند. این تغییر، کلسیم موجود و سایر مواد معدنی استخوان ساز را که برای سلامت استخوان ضروری هستند، محدود کرده است. نمونه یک رژیم غذایی که می تواند از پوکی استخوان فرد جلوگیری کند، عبارت است از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تخم مرغ آب پز و نان تست پودر پروتیین غنی شده با کلسیم و شیر سالاد اسفناج، انجیر و پنیر ریکوتا سالاد سالمون پخته شده و سبزیجات کولارد سوپ بروکلی ساردین کبابی با سبزیجات کاری چغندر، هویج، نخود و پنیر دلمه با نان مسطح آرد گندم غذاهایی که در جدول رژیم غذایی فهرست شده اند سرشار از کلسیم، ویتامین D ، ویتامین K و سایر ریزمغذی ها هستند. در حالت ایده آل، اگر به غذاهای خانگی پایبند باشید، مفید خواهد بود. یک لیوان شیر قبل از خواب نه تنها از پوکی استخوان جلوگیری می کند بلکه خوابی آرام را تضمین می کند. مصرف روزانه غذایی را می توان به قلیایی و اسیدی تقسیم کرد. غذاهای زیر ممکن است از ضعف استخوان را معکوس کرده و به جذب کلسیم در استخوان ها کمک کند: ساردین با استخوان ماست کم چرب توفو با نمک های فرآوری شده با کلسیم شیر (اگر عدم تحمل لاکتوز دارید از شیر سویا استفاده کنید) پنیر ریکوتا سبزی کولارد بادام ها انجیرهای خشک شده لوبیا چیتی آب پرتقال غنی شده با کلسیم کلم بروکلی سبزی شلغم کلم پیچ اسفناج حتی اگر این غذاها سرشار از کلسیم هستند، برای جذب بدن شما، ویتامین D ضروری است. شما می توانید ویتامین D کافی را از نور خورشید و غذاهای غنی از ویتامین دی دریافت کنید. حداقل دقیقه را در معرض نور خورشید بگذرانید و بیشتر سطح پوست خود را در معرض نور خورشید قرار دهید، عمدتا در ساعات اولیه صبح این کار را انجام دهید تا به بدن خود در سنتز ویتامین D کمک کنید. اینجاست که فعالیت های خارج از منزل به شما کمک می کند. در طول زمستان، غذاهای غنی شده با ویتامین D مصرف کنید تا مطمین شوید بدن شما دچار نمی شود. باید مصرف پنیر، زرده تخم مرغ، آب پرتقال و غلات غنی شده با ویتامین D در رژیم غذایی شما را در رژیم غذایی خود قرار دهید. وقتی نمودار رژیم غذایی استیوپنی خود را تهیه کردید، غذاهایی را که در جذب کلسیم اختلال ایجاد می کنند را حذف کنید. فیتات ها و اگزالات ها پتانسیل این کار را برای شما انجام می دهند، بنابراین مطمین شوید که چنین مواد غذایی را با غذاهای غنی از کلسیم به صورت همزمان مصرف نمی کنید. اسفناج، سیب زمینی شیرین و لوبیا دارای اگزالات هستند، در حالی که سبوس گندم کامل، آجیل و لوبیا سرشار از فیتات هستند. بهتر است مصرف قهوه و نوشابه های گازدار را نیز کاهش دهید. زیرا حاوی کافیین هستند که مانع جذب کلسیم می شود. قهوه را بیرون از وعده های غذایی ساعت بنوشید. مثلا صبحانه بخورید، یک ساعت صبر کنید و بعد قهوه بنوشید. پیاز قرمز و مقدار کمی مارچوبه را خلال کنید. به ساردین ها نمک، فلفل و کمی روغن زیتون اضافه کنید و اجازه دهید دقیقه بماند. ماهی را حدود یک دقیقه از هر طرف کباب کنید. حدود نصف قاشق غذاخوری روغن زیتون را به سبزیجات و شاخه رزماری اضافه کنید، خوب مزه دار کنید و حدود - دقیقه (به جز حبه های سیر) کباب کنید. حبه های سیر را ریز خرد کرده و تفت دهید. ابتدا سبزی ها را در ظرف بچینید، سپس ساردین ها را اضافه کنید و در آخر شاخه رزماری را روی آن قرار دهید. تکه های فلفل قرمز، سیر سرخ شده را بپاشید و آب آن را روی یک تکه لیمو در بالا فشار دهید. تکه لیموی دیگر را در کناره نگه دارید. این غذا را به صورت گرم سرو کنید. پوکی استخوان منجر به کاهش توده استخوانی می شود که در صورت عدم رعایت رژیم غذایی مناسب و ورزش، ممکن است باعث پوکی استخوان شود. اگر استیوپنی در شما تشخیص داده شد، با یک متخصص تناسب اندام مشورت کنید تا بدانید چگونه استخوان های خود را برای ساختن توده استخوانی بدون آسیب دیدگی آموزش دهید. بهترین ورزش‌ها برای افزایش توده استخوانی و تقویت استخوان‌ها، دویدن، پیاده‌روی، دویدن از پله‌ها، ورزش‌های تحمل وزن، دوچرخه‌سواری، اسکات با وزنه، فشار دادن و هستند. اهمیت فعالیت مناسب فعال ماندن کلید پیشگیری از بیماری است. ورزش منظم می تواند میزان متابولیسم شما را افزایش دهد، که به نوبه خود سلامت کلی شما را بررسی می کند. به این ترتیب می توانید از بیماری قلبی، ضعف عضلات و استخوان ها، مشکلات چشمی، اختلالات پوستی، مشکلات گوارشی و غیره جلوگیری کنید. وقتی غذاهای مفیدی را می خورید بدن خود را تقویت می کنید و مقدار کافی ویتامین، مواد معدنی، کربوهیدرات، پروتیین و چربی را برای آن تامین می کنید. بدن به همین ترتیب پاسخ می دهد و باعث می شود احساس انرژی بیشتری کنید. در این شرایط تمرکز شما بهبود می یابد، چربی اضافی را از دست خواهید داد و همچنین سیستم ایمنی بدن شما تقویت می شود. سبزیجات برگ سبز و پروتیین بخورید و مصرف غذاهای فرآوری شده را محدود کنید. بروز استرس منجر به تشکیل رادیکال های مضر اکسیژن می شود. رادیکال های اکسیژن باعث آسیب به پروتیین ها، چربی ها و DNA می شوند. بنابراین استرس ممکن است باعث ایجاد یک سری مشکلات سلامتی شود که شما را ضعیف می کند. از موقعیت های استرس زا دوری کنید. به آهنگ مورد علاقه خود گوش دهید، به یک کلاس سرگرمی بپیوندید و برای خودتان وقت بگذارید. این تغییرات کوچک می تواند کمک زیادی به شما در کاهش استرس کند. بعد از تمام تمرینات برای استحکام استخوان‌هایتان، بدن شما سزاوار استراحت است. حداقل ساعت بخوابید تا بدن خود را حفظ کنید. از فواید رژیم غذایی استیوپنی می توان به این موارد اشاره کرد که این رژیم ساخت توده استخوانی و تقویت استخوان ها کمک می کند. حتی سیستم ایمنی را بهبود می بخشد. مطالعات علمی نشان می‌دهد که برخی از غذاهای غنی از کلسیم می‌توانند تراکم استخوان را بهبود بخشند. با این حال، ورزش منظم برای کارآمدی این رژیم ضروری است. این امر باعث برگشت از دست دادن استخوان می شود. ممکن است زمان ببرد، اما اگر به برنامه غذایی پایبند باشید، می توانید از بروز پوکی استخوان به راجتی پیشگیری کنید. علاوه بر آن می توانید در صورت بروز هر گونه علایم مربوط به ضعف استخوان ها از در زمینه های مختلف مشاوره بگیرید.

اگر کودک شما برای مدت طولانی در کنار صداهای بسیار بلند یا زیاد باشد، ممکن است گوش داخلی او آسیب ببیند. این کم شنوایی ناشی از سر و صدا نامیده می شود. به زبان ساده، کم شنوایی ناشی از سر و صدا، آسیب دایمی به سلول های مویی ریز گوش، که به عنوان استریوسیلیا شناخته می شود، و ناشی از صداهای بلند است. زلزله، سطوح خطرناک صدا ارتعاشاتی در سلول های مو ایجاد می کند که بسیار قوی هستند که گاهی اوقات به طور دایم به گوش آسیب می رسانند سلول های مو قابل جایگزین شدن نیستند و دوباره رشد نمی کنند. سلول‌های موی آسیب‌دیده نمی‌توانند سیگنال‌های الکتریکی را به مغز برسانند و شنوایی را مختل می‌کنند. هر دو صداهای شدید اما کوتاه مانند شلیک گلوله در نزدیکی و قرار گرفتن مکرر یا مداوم در معرض صداهای بلند مانند کار با تجهیزات ساختمانی می توانند به سلول های مویی آسیب برسانند صداهای بلند می تواند به سلول های مویی گوش داخلی و عصب شنوایی آسیب برساند. به این کم شنوایی حسی عصبی یا ناشنوایی عصبی می گویند. کم شنوایی حسی عصبی دلایل بسیار دیگری نیز دارد. کاهش شنوایی ناشی از صداهای بلند ممکن است بلافاصله یا به آرامی در طی چند سال اتفاق بیفتد. ممکن است دایمی یا موقت باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی، به مردم توصیه می شود از قرار گرفتن در معرض هر صدایی بالاتر از حدود دسی بل خودداری کنند، اگرچه این بستگی به مدت زمان و تعداد دفعات تماس فرد و همچنین نزدیک بودن آنها به صدا دارد. یک آرایشگر که در تمام روز از سشوار دسی‌بل استفاده می‌کند همچنان می‌تواند به کاهش شنوایی مبتلا شود. اما فردی که فقط به صورت دوره ای از جاروبرقی استفاده می کند، که معمولا حدود دسی بل است، به دلیل مدت زمان کوتاه و نادر قرار گرفتن در معرض صدا، در معرض خطر بسیار کمتری قرار دارد کودک شما ممکن است در اطراف سر و صدای بلند در هر جایی باشد. نمونه هایی از صداهایی که می توانند باعث کاهش شنوایی شوند، عبارتند از: گوش دادن به موسیقی در دستگاه شخصی، مانند پخش کننده MP ، با افزایش صدا. فعالیت‌های تفریحی مانند کنسرت‌های راک، ماشین‌های برفی، گاری‌ها یا هواپیماهای رادیویی. منابع رایج سر و صدا از وسایلی با صدای بلند مانند سشوار، غذاساز، مخلوط کن. ترافیک یا مترو یا ابزار یا تجهیزاتی مانند دمنده برگ و چمن زنی. مشکل شنوایی علامت اصلی کم شنوایی ناشی از سر و صدا است. فرزند شما ممکن است موارد زیر را داشته باشد: صدای زنگ یا وزوز در گوش ( مشکل در شنیدن صداهای ملایم یا ضعیف مکالمه عادی ممکن است مبهم یا مبهم به نظر برسد ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزند شما در مورد شنوایی فرزند شما سوال خواهد پرسید. او کودک شما را معاینه می کند و به گوش ها توجه زیادی دارد. ممکن است کودک شما برای آزمایش شنوایی به یک متخصص ارجاع داده شود. تست شنوایی معمولا توسط شنوایی شناس یا انجام می شود. وی متخصصی است که مشکلات گوش، بینی و گلو را درمان می کند. هنگامی که عصب شنوایی آسیب ببیند، دایمی است. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: ممکن است از آنها برای کمک به شنیدن بهتر فرزندتان استفاده شود. آنها دستگاه هایی هستند که قسمت های آسیب دیده گوش داخلی را کار می کنند. کاشت ایمپلنت فقط برای برخی از کودکان توصیه می شود. به عنوان مثال، کودکی که پس از ماه استفاده از سمعک، سود کمی دارد یا اصلا از آن استفاده نمی کند. رای محافظت از کودک در برابر کم شنوایی بیشتر، کودک را از صدای بلند دور نگه دارید. هنگامی که نمی توان از صدای بلند اجتناب کرد، کودک شما باید از گوش گیر یا کلاهک استفاده کند. کم شنوایی دایمی جدی ترین عارضه کم شنوایی ناشی از صدا است. قرار گرفتن منظم در اطراف صدای بلند نیز می تواند باعث شود: مشکل خواب ناراحتی معده فشار خون بالا مشکل در خوابیدن افزایش ضربان قلب تحریک پذیری و افزایش خستگی صدای زنگ یا وزوز در گوش (وزوز گوش) شما و فرزندانتان زمانی که می دانید در اطراف سر و صدای بلند خواهید بود، باید از گوش گیر یا ماف استفاده کنید. گوش گیرها در گوش خارجی قرار می گیرند. گوش بند روی تمام قسمت بیرونی گوش قرار می گیرد. هر دو به جلوگیری از کاهش شنوایی کمک می کنند. کارهای دیگری که باید انجام دهید عبارتند از: مراقب صداهای موجود در محیط خود باشید. از کودک خود در برابر صدای بلند محافظت کنید. بدانید کدام صداها خیلی بلند هستند و می توانند باعث آسیب شوند. در صورت مشکوک بودن به کم شنوایی، شنوایی فرزندتان را بررسی کنید. کم شنوایی ناشی از سر و صدا دایمی است. برای محافظت از شنوایی فرزندتان در برابر آسیب بیشتر و کمک به فرزندتان در مدیریت کم شنوایی: سعی کنید کودک خود را از صداهای بلند دور نگه دارید. با ارایه دهنده فرزندتان در مورد درمان ویژه برای گفتار، زبان و شنوایی صحبت کنید. هنگامی که کودک شما قرار است در اطراف صداهای بلند باشد، باید از گوش گیر استفاده کند. با ارایه دهنده کودک خود در مورد فعالیت هایی مانند غواصی که ممکن است باعث آسیب بیشتر شود صحبت کنید. در مورد اینکه کدام داروها ممکن است باعث آسیب بیشتر شنوایی شوند، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزندتان صحبت کنید. اگر فرزندتان موارد زیر را دارد با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزندتان تماس بگیرید: علایم کم شنوایی مشکل در مدرسه در اطراف صدای بسیار بلند بوده و علایمی دارد که از بین نمی روند. نکاتی که به شما کمک می کند از بازدید از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزندتان بیشترین بهره را ببرید: قبل از بازدید، سوالاتی را که می خواهید به آنها پاسخ دهید، یادداشت کنید. در این ملاقات، نام داروها، درمان‌ها یا آزمایش‌های جدید و هر دستورالعمل جدیدی که ارایه‌دهنده شما برای فرزندتان به شما می‌دهد را یادداشت کنید. اگر فرزندتان قرار ملاقات بعدی دارد، تاریخ، زمان و هدف آن ملاقات را یادداشت کنید. بدانید چگونه می توانید پس از ساعات اداری با ارایه دهنده فرزندتان تماس بگیرید. اگر فرزندتان بیمار شود و سوالی دارید یا نیاز به مشاوره دارید، این مهم است. کم شنوایی ناشی از سر و صدا معمولا دایمی است، بنابراین مهم است که برای محافظت از گوش خود اقدامات احتیاطی انجام دهید. راه‌حل‌های مختلفی برای افرادی که پیش‌بینی می‌کنند در موقعیت‌های سر و صدای بلند قرار بگیرند، وجود دارد، از جمله گوش گیرهای فوم یکبار مصرف که در کانال گوش قرار می گیرند را می توان از فروشگاه های دارو، سخت افزار و لوازم ورزشی خریداری کرد. آنها در اندازه های مختلف هستند و سطح نویز را بین تا دسی بل کاهش می دهند، که در بیشتر موقعیت ها مفید است، اما نه همه. گوش‌گیرها را می‌توان به‌صورت سفارشی و متناسب با گوش‌های شما توسط متخصص مراقبت‌های بهداشتی شنوایی قالب‌گیری کرد گوش‌بندها که کاملا روی گوش قرار می‌گیرند و یک مهر و موم تشکیل می‌دهند، سطح نویز را تا دسی‌بل کاهش می‌دهند. تعویض قطعات دستگاه با صدای بلند و استفاده از روان کننده می تواند اصطکاک و نویز را کاهش دهد. بسیاری از خودروها، تجهیزات مزرعه و سایر ماشین آلات دارای صدا خفه کن، صدا خفه کن و یاتاقان هستند که می توانند صدا را کاهش دهند هدفون هایی که مستقیما در مجرای گوش قرار می گیرند، موسیقی با صدای بلند را درست در پرده گوش قرار می دهند. از بلندی صدای موسیقی خود آگاه باشید و هرگز از موسیقی برای جلوگیری از صداهای ناخواسته دیگر استفاده نکنید. حواستان باشد که هنگامی که از خطرات نویز آگاه شدید، همه جا متوجه آنها خواهید شد و می توانید اقدام کنید. به عنوان مثال، از پیاده روی مستقیم در محل های ساخت و ساز فعال خودداری کنید و به جای آن از خیابان عبور کنید. اگر در یک بزرگراه شلوغ در ترافیک گرفتار شده‌اید، شیشه‌های ماشین خود را برای یک سواری آرام‌تر بالا بزنید. هنگام چمن زنی از گوش گیرهای فوم ارزان قیمت استفاده کنید کم شنوایی دایمی جدی ترین عارضه کم شنوایی ناشی از صدا است. برای کمک به جلوگیری از کاهش شنوایی از گوش گیر یا کلاهک استفاده کنید. کاهش شنوایی ناشی از سر و صدا تدریجی و بدون درد است. هنگامی که عصب شنوایی از بین می رود، دایمی است. اگر کودک شما برای مدت طولانی در اطراف صداهای بسیار بلند یا در اطراف صداهای بلند باشد، ممکن است گوش داخلی او آسیب ببیند. آزمایش شنوایی می تواند توسط شنوایی شناس یا گوش و حلق و بینی انجام شود. گوش و حلق و بینی متخصصی است که مشکلات گوش، بینی و گلو را درمان می کند. قرار گرفتن در معرض صداهای خطرناک یکی از علل شایع کم شنوایی در بزرگسالان است. در طول زندگی ما، اثرات تجمعی محیط های پر سر و صدا، که به عنوان آلودگی صوتی نیز شناخته می شود، بر ساختارهای ظریف گوش داخلی ت ثیر می گذارد. این می تواند منجر به کاهش شنوایی حسی عصبی دایمی شود کاهش شنوایی ناشی از سر و صدای حین کار حیاتی است در حالی که بزرگسالان بیشتر در معرض خطر کم شنوایی ناشی از سر و صدا هستند، افزایش سریع استفاده از هدفون در بین کودکان و نوجوانان به این معنی است که آنها نیز در معرض خطر هستند

، میزان پروتیینی به نام (آنتی ژن سرطانی ) را در خون اندازه گیری می کند. سطح سرطان تخمدان، زمانی بروز پیدا می کند که رشد سلولی کنترل نشده ای، در تخمدان یک زن، وجود داشته باشد. سالانه افراد زیادی در اثر ابتلا به این بیماری می میرند. به عنوان مثال، سرطان تخمدان، پنجمین علت شایع مرگ ناشی از سرطان در زنان در ایالات متحده آمریکا است. از آنجایی که سطوح بالای، می تواند نشانه ای از بیماری های دیگر به غیر از سرطان تخمدان باشد، این آزمایش برای غربالگری زنانی که در معرض خطر کمی برای ابتلا به این بیماری قرار دارند، استفاده نمی شود. آزمایش خون نام های دیگر این آنتی ژن سرطانی، عبارت اند از آنتی ژن سرطان ، آنتی ژن گلیکوپروتیین، آنتی ژن سرطان تخمدان و نشانگر تومور. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آزمایش خون غربالگری زنانی که در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان تخمدان هستند، یکی دیگر از کاربردهای مهم تست CA - یا آنتی ژن سرطانی است. به طور کلی، این تست، می تواند به افراد در تشخیص زودهنگام بیماری شان، کمک کند. درمان زودهنگام، احتمال موفقیت بیشتری را به همراه خواهد داشت. اگر می خواهید درمان سرطان تخمدان را شروع کنید، ممکن است پزشک شما، انجام آزمایش این آزمایش تشخیصی، یک تصویر بسیار خوب از اینکه درمان شما چقدر موثر بوده است، به دست می دهد. ممکن است در طول درمان سرطان تخمدان، نیاز باشد که چندین بار، این آزمایش را انجام دهید. اگر شما در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان تخمدان قرار دارید، پزشک شما ممکن است توصیه کند که آزمایش خون، همراه با یک ترانس واژینال سونوگرافی، به صورت منظم، انجام شوند. درصد یا بیشتر زنان مبتلا به سرطان تخمدان، سطوح بالای اگر در حال حاضر به خاطر ابتلا به بیماری سرطان تخمدان، تحت درمان هستید، ممکن است به انجام آزمایش خون همچنین، در صورت وجود عوامل خطر زا ابتلا به سرطان تخمدان، ممکن است به انجام این آزمایش تشخیصی، نیاز داشته باشید. اگر موارد زیر درباره شما صدق می کنند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان تخمدان، باشید. در چنین شرایطی، بهتر است که هر چه سریع تر، این تست را انجام دهید: به ارث بردن ژن های عامل‌بروز سرطان تخمدان، نشان می دهند که شما در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به سرطان تخمدان قرار دارید. این ژن ها، با نام های هر گونه سابقه شخصی ابتلا به انواع سرطان ها، باعث می شود که شما به انجام این تست نیاز داشته باشید. اگر قبلا سرطان رحم، سینه یا روده بزرگ را تجربه کرده اید، بهتر است که این تست تشخیصی را هر چه سریع تر، انجام دهید. درمان زودهنگام، با موفقیت بیشتری همراه خواهد بود. یک پزشک، با استفاده از یک سوزن کوچک، از رگ بازوی شما نمونه خون می گیرد. پس از وارد کردن سوزن، مقدار کمی خون در یک لوله آزمایش یا ویال جمع آوری می شود. وقتی سوزن داخل یا خارج می شود، ممکن است کمی احساس سوزش کنید. این فرآیند، معمولا کمتر از پنج دقیقه طول می کشد. به طور کلی، برای انجام آزمایش خون انجام آزمایش خون خطر بسیار کمی دارد. ممکن است در نقطه ای که سوزن گذاشته شده، دردی خفیف یا کبودی را تجربه کنید، اما بیشتر علایم، به سرعت از بین می روند. اگر به خاطر ابتلا به سرطان تخمدان، تحت درمان هستید، ممکن است در طول درمان، چندین بار مورد آزمایش قرار بگیرید. در شرایطی که آزمایش نشان داد که سطح اگر درمان سرطان تخمدان خود را به پایان رسانده اید، تشخیص سطوح بالای، ممکن است به معنای بازگشت سرطان باشد. وقتی به خاطر ابتلا به سرطان تخمدان، تحت درمان قرار نگرفته اید و نتایج تست شما، سطوح بالای بارداری بیماری های کبد بیماری التهابی لگن ( فیبروم رحم، رشد غیر سرطانی در رحم قاعدگی، در زمان های خاصی در طول دوره قاعدگی شما عفونت اندام های تناسلی زنان که معمولا در اثر یک بیماری مقاربتی مانند سوزاک یا کلامیدیا ایجاد می شود. این وضعیت، اختلالی که در آن، بافتی که به طور معمول در داخل رحم رشد می کند، در خارج از رحم نیز رشد می کند. می تواند بسیار دردناک باشد. همچنین، این بیماری، ممکن است باردار شدن فرد بیمار را سخت تر کند. اگر به خاطر ابتلا به سرطان تخمدان تحت درمان قرار نگرفته اید و نتایج تست شما، سطوح بالای وقتی پزشک شما فکر می کند که ممکن است به سرطان تخمدان مبتلا شده اید، ممکن است شما را به یک انکولوژیست زنان، پزشکی که در درمان سرطان های دستگاه تناسلی زنانه متخصص است، ارجاع دهد. سوالات بیشتری دارید، می توانید با یک پزشک تماس گرفته و سوالات تان را از او بپرسید. ممکن است، آزمایش یک تومور مارکر به نام، همراه با آزمایش خون، انجام شود. آزمایش، اغلب برای نظارت بر زنانی که به خاطر ابتلا به نوع شایع سرطان تخمدان، به نام سرطان اپیتلیال تخمدان، تحت درمان قرار گرفته اند، استفاده می شود. برخی از مطالعات نشان می‌دهند که موارد دیگری غیر از سرطان تخمدان، که می تواند باعث افزایش سطح فیبروم قاعدگی جراحی بارداری پریتونیت آندومتریوز بیماری کبد دیورتیکولیت کیست تخمدان پاره شده همچنین، بافت سالم و طبیعی در سلول‌های تخمدان، لوزالمعده، سینه و پوشش قفسه سینه و معده، سطوح پایینی از سطح بسیار بالای، نکته ای است که پزشک به دنبال بررسی آن است. اما این مسیله، همیشه به این معنی نیست که افراد به سرطان تخمدان مبتلا هستند. تنها یک بار انجام این آزمایش، احتمالا چندان مفید نخواهد بود. مجموعه ای از نتایج که نشان دهنده تغییر سطوح این آنتی ژن هستند، در تشخیص بیماری یا مشکلات مختلف، مفید هستند. اگر سطح آنتی ژن سرطانی شما بالا باشد، پزشک ممکن است انجام آزمایش های دیگری، مانند سونوگرافی لگنی یا ترانس واژینال را، برای تعیین علت مشکل، توصیه کند. وقتی به خاطر ابتلا به سرطان تخمدان، تحت درمان بوده و سطح سطوح بسیار بالای آزمایش، پروتیین های خاصی را در خون شما جستجو می کند. سرطان تخمدان می‌تواند علت افزایش مقدار این پروتیین‌ها باشد. اما شرایط دیگری نیز می‌توانند باعث شوند که مقدار آن ها، در خون شما، افزایش پیدا کنند. این آزمون همچنین با نام هایی مانند تست نشانگر تومور و تست آنتی ژن سرطان، شناخته می شود. اما استثنا های زیادی وجود دارد. حدود نیمی از زنان مبتلا به سرطان تخمدان در مراحل اولیه، سطوح طبیعی این آنتی ژن ها را دارند. همیشه در مورد نیاز و زمان انجام چنین آزمایشاتی، با پزشک خود صحبت کنید. همچنین، آزمایش، ممکن است در صورت وجود توده در ناحیه لگن، انجام شود. این تست، به پزشک شما کمک می کند تا علت ایجاد توده را کشف کند. پزشک شما احتمالا از آزمایش همچنین، ممکن است که سطوح بالاتر از حد طبیعی، بدون ابتلا به سرطان تخمدان، در افراد ایجاد شود. گروه ویژه خدمات پیشگیرانه کشور های مختلف، انجام غربالگری سرطان تخمدان را، حتی در زنانی که علایمی نداشته یا در معرض خطر پایینی برای ابتلا به سرطان هستند، توصیه می کند.

قبل از پرداختن به باید بدانیم که یک ناهنجاری یا بی نظمی در ضربان قلب است که با احساس بال بال زدن قلب یا تپش خیلی آهسته یا خیلی سریع مشخص می شود. این وضعیت در اکثر شرایط می تواند از چند ثانیه تا چند ساعت طول بکشد تپش قلب می تواند علل مختلفی از جمله محرک های خارجی، عوامل روانی، و شرایط هورمونی یا بیولوژیکی داشته باشد. اما عواملی مانند کم خونی، پرکاری تیرویید، عدم تعادل الکترولیت در بدن قند خون پایین، سطوح بالای آدرنالین به دلیل استرس یا اضطراب ورزش شدید، مصرف بیش از حد کافیین، نیکوتین یا الکل و استفاده از داروهای غیرقانونی مانند کوکایین و ماری جوانا از شایع ترین علل تپش قلب هستند علاوه بر این، زنان باردار و کسانی که از حملات پانیک رنج می برند بیشتر در معرض این مشکل هستند. برخی از داروهای تجویزی نیز ممکن است باعث همین امر شوند تپش قلب در واقع به خودی خود یک علامت است. با این حال، ممکن است با علایم دیگری مانند تنگی نفس و احساس انقباض در گلو همراه باشند در برخی موارد، تپش قلب می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری قلبی جدی‌تر باشد، به‌ویژه زمانی که با علایمی مانند سرگیجه، غش، تاری دید، درد قفسه سینه، تعریق، تهوع و استفراغ همراه باشد اگر این علایم را تجربه کردید، به خصوص اگر بدتر شد یا مکررا رخ داد، یا اگر سابقه بیماری قلبی دارید، با پزشک خود مشورت کنید اگرچه در بیشتر موارد، تپش قلب بی ضرر است و خود به خود برطرف می شود. برخی از تغییرات ساده در سبک زندگی و درمان های خانگی نیز می تواند در تسکین این مشکل مفید باشد درمان خانگی برتر برای تپش قلب را بررسی کنیم تا با شناخت آنها بتوانید از بروز عوارض آن و حتی بدتر شدن شرایط خود پیشگیری کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فهرست محتوا تنفس عمیق یکی از بهترین راه ها برای مقابله با تپش قلب است. این به کاهش اضطراب و همچنین حمله پانیک کمک می کند و به نوبه خود به عادی سازی ضربان قلب شما کمک می کند. تنفس عمیق همچنین به آرامش بدن و افزایش اکسیژن رسانی به مغز کمک می کند به راحتی در حالت چهارپایی بنشینید نفس های آهسته و عمیق از طریق بینی بکشید و اجازه دهید شکم شما با هر بار استنشاق منبسط شود به آرامی از طریق دهان نفس بکشید چند دقیقه این کار را تکرار کنید تا ضربان قلب شما کاهش یابد همچنین می توانید به طور مرتب یوگا و مدیتیشن را برای جلوگیری از تپش قلب انجام دهید این تکنیک قدیمی می تواند به بازگرداندن ضربان قلب سریع به حالت عادی کمک کند. باعث مداخله فیزیکی می شود که عصب جمجمه دهم (عصب واگ) را تحریک می کند. این به نوبه خود منجر به کاهش ضربان قلب می شود ابتدا بینی خود را نیشگون بگیرید، دهان خود را ببندید و سپس سعی کنید به زور نفس خود را خارج کنید. این کار ضربان قلب شما را تسریع می کند و سپس ضربان قلب شما را کاهش می دهد توجه: اگر بیماری قلبی دارید، از این روش استفاده نکنید سرفه شدید برای چند دقیقه می تواند به تسکین تپش قلب کمک کند. این باعث ایجاد فشار در قفسه سینه می شود که قلب شما را به ریتم طبیعی باز می گرداند یک اقدام پیشگیرانه نیست. از این دارو فقط در مواقعی که تپش قلب دارید استفاده کنید از آنجایی که کاهش مصرف مایعات می تواند قلب را مستعد ضربان نامنظم قلب کند، سعی کنید یک لیوان آب سرد بنوشید تا ضربان قلب طبیعی خود را بازیابی کنید. همچنین به کاهش استرس، اضطراب و سرگیجه کمک خواهد کرد پاشیدن آب سرد روی صورت می تواند برای تپش قلب و حملات پانیک نیز مفید باشد. همچنین می توانید دوش آب سرد بگیرید. آب سرد به سیستم عصبی شما کمک می کند تا ضربان قلب شما به حالت عادی بازگردد ملاس یک راه حل ساده برای کنترل تپش قلب است. سرشار از پتاسیم، آهن، کلسیم و منیزیم است که به جلوگیری از این کمبودها در بدن کمک می کند که می تواند باعث تپش قلب شود. به ویژه برای درمان کم خونی، یکی از علل اصلی تپش قلب، مفید است قاشق غذاخوری ملاس سیاه بند را در فنجان آب بریزید و بنوشید گزینه دیگر این است که قاشق چایخوری ملاس سیاه و سرکه سیب را در فنجان آب مخلوط کنید هر یک از این درمان ها را یک بار در روز دنبال کنید کمبود منیزیم در بدن نیز می تواند باعث تپش قلب شود. این ماده معدنی عملکرد صاف قلب و سیستم عصبی و همچنین گردش خون بهتر در بدن را تضمین می کند غذاهای غنی از منیزیم مانند اسفناج، کلم پیچ، چغندر سوییس و سایر سبزیجات سبز تیره، آجیل مانند بادام و بادام هندی دانه هایی مانند دانه کنجد و دانه کدو تنبل بلغور جو دوسر کره بادام زمینی ماهی سردآبی آووکادوها موز شکلات تلخ و ماست کم چرب بخورید همچنین می توانید از مکمل های منیزیم، میلی گرم در روز استفاده کنید. با این حال، با پزشک خود صحبت کنید تا مطمین شوید که دوز مناسب را برای شرایط خود مصرف می کنید کی دیگر از درمان های خانگی موثر برای تپش قلب، دارچین است. حاوی مواد شیمیایی و مغذی متعددی از جمله منگنز و پتاسیم است که برای قلب مفید است. این به بهبود جریان خون به قلب، جلوگیری از تجمع بیش از حد لیپوپروتیین‌های با چگالی کم یا کلسترول بد و کاهش فشار خون بالا کمک می‌کند قاشق چایخوری پودر دارچین را در یک لیوان آب گرم مخلوط کرده و بنوشید از طرف دیگر، قاشق چایخوری پودر دارچین و عسل را با هم مخلوط کرده و میل کنید هر یک از این درمان ها را یک بار در روز به مدت چند روز دنبال کنید ه گفته متخصصان گیاهان دارویی، برای تپش قلب ناشی از حملات پانیک یا اضطراب، سنبل الطیب یک درمان خوب است. اثر آرامش بخش سنبل الطیب به شما کمک می کند تا آرام شوید و ضربان قلب طبیعی خود را بازیابی کنید. علاوه بر این، خواب را تقویت می کند طره تنتور سنبل الطیب را به یک لیوان آب اضافه کنید و برای تسکین سریع آن را بنوشید همچنین می توانید مکمل های سنبل الطیب را برای چند هفته به عنوان یک اقدام پیشگیرانه مصرف کنید. برای دوز مناسب با پزشک مشورت کنید و این مکمل را بیش از چند هفته مصرف نکنید توجه: مصرف این گیاه برای زنان باردار توصیه نمی شود زالزالک یکی دیگر از گیاهان موثر برای درمان تپش قلب است. این به افزایش جریان خون به قلب کمک می کند و انقباضات ماهیچه های قلب را بهبود می بخشد و به نوبه خود به تثبیت ضربان قلب کمک می کند می توانید این گیاه را به صورت مکمل مصرف کنید. دوز عمومی از تا میلی گرم در روز است و برای تا هفته مصرف می شود. قبل از مصرف این مکمل با پزشک خود مشورت کنید زیرا می تواند با برخی داروها تداخل داشته باشد. به علاوه، این گیاه ممکن است در دوران بارداری مناسب نباشد ادرنجبویه که با نام نیز شناخته می شود، یک گیاه عالی برای تپش قلب است. اثر مقوی بر قلب و سیستم گردش خون دارد. علاوه بر این، به عنوان یک آرامش بخش ملایم عمل می کند و به کاهش اضطراب کمک می کند. همچنین می تواند به عادی سازی تیرویید پرکار کمک کند قاشق چایخوری بادرنجبویه خشک را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. روی آن را بپوشانید و به مدت تا دقیقه دم کنید. هر زمان که تپش قلب دارید یک فنجان از این چای را بنوشید همچنین، بادرنجبویه را در آشپزی خود بگنجانید یا پس از مشورت با پزشک از مکمل استفاده کنید مصرف سبزیجات سبز و میوه های تازه را افزایش دهید هر روز تا گواوا رسیده را با معده خالی بخورید سعی کنید محرک های خود را شناسایی کنید و از آنها دوری کنید مصرف نوشیدنی های الکلی خود را محدود یا متوقف کنید از غذاهای حاوی کافیین مانند قهوه، شکلات و نوشابه خودداری کنید سیگار نکشید و از محصولات تنباکو استفاده نکنید از مصرف داروهای غیرقانونی مانند کوکایین و آمفتامین ها خودداری کنید، زیرا می توانند باعث تپش قلب شوند فشار خون و سطح کلسترول را تحت کنترل نگه دارید مقدار کافی آب بنوشید زیرا کم آبی بدن می تواند منجر به تپش قلب شود یا بار در هفته حداقل دقیقه ورزش هوازی داشته باشید. پیاده روی، دویدن و بازی تنیس همگی انتخاب های عالی هستند سطح استرس خود را با کمک مدیتیشن، یوگا و سایر تکنیک های آرامش بخش کاهش دهید هر شب حداقل تا ساعت بخوابید همیشه قبل از تنظیم دارو یا مصرف مکمل های جدید با پزشک خود مشورت کنید منابع

بارداری دوران هیجان انگیزی در زندگی یک زن است. تغییرات در بدن شما ممکن است با تغییرات در احساسات شما مطابقت داشته باشد. شما نمی دانید که روزانه چه اتفاقی می افتد؟ ممکن است یک روز احساس خستگی، ناراحتی یا بدخلقی کنید و روز دیگر پرانرژی، سالم و شاد باشید. آخرین چیزی که ممکن است تجربه کنید در دوران بارداری می باشد. آسم یکی از شایع ترین بیماری های پزشکی در ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته است. اگر آسم دارید، می دانید تشدید (حمله) به چه معناست. ممکن است، سرفه یا مشکل در تنفس داشته باشید. به یاد داشته باشید که جنین (کودک در حال رشد) در رحم برای اکسیژن خود به هوایی که تنفس می کنید وابسته است. وقتی دچار حمله آسم می شوید، ممکن است جنین اکسیژن کافی دریافت نکند. این می تواند جنین را در خطر بزرگی قرار دهد. اگر قبل از بارداری برای آسم خود دارو مصرف می کردید، به خصوص اگر آسم شما به خوبی کنترل شده بود، ممکن است از ترس اینکه به جنین آسیب برسد، مصرف دارو را متوقف کنید. این یک اشتباه است که بدون مشورت و توصیه ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مصرف دارو ها را قطع کنید. خطر بیشتر داروهای آسم برای جنین در مقایسه با خطر حمله شدید آسم ناچیز است. علاوه بر این، زنان مبتلا به آسم که کنترل نشده است، احتمال بیشتری دارد که در دوران بارداری دچار عوارض شوند. احتمال اینکه نوزادان آنها نارس به دنیا بیایند، در هنگام تولد کوچک یا کم وزن باشند و پس از تولد به بستری طولانی تری در بیمارستان نیاز داشته باشند، بیشتر است. در بارداری، درست مانند قبل از بارداری، برای آسم خود به یک برنامه عملی نیاز دارید. به محض اطلاع از بارداری، به پزشک خود اطلاع دهید. هر دو شما با هم باید برنامه اقدام فعلی خود را بررسی کرده و در صورت لزوم تغییراتی ایجاد کنید. ممکن است متوجه شوید که علایم شما تغییر کرده است یا حساسیت شما به برخی محرک ها متفاوت است. حتما همه داروهایی را که مصرف می کنید به او بگویید نه فقط داروهای آسم. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم آسم در دوران بارداری مانند علایم آسم در هر زمان دیگری است. با این حال، هر زن مبتلا به آسم واکنش متفاوتی به بارداری نشان می دهد. ممکن است علایم خفیف‌تر یا علایم شدیدتری داشته باشید، یا علایم شما ممکن است تقریبا همان چیزی باشد که باردار نیستید. به طور کلی، محرک های آسم در دوران بارداری مانند هر زمان دیگری است. مانند وضعیت علایم آسم، در دوران بارداری حساسیت به محرک ها ممکن است افزایش یابد، کاهش یابد یا تقریبا ثابت بماند. این تفاوت ها به تغییرات هورمونی در دوران بارداری نسبت داده می شود. محرک های رایج حملات آسم شامل موارد زیر است: ورزش آلرژی غذایی ناراحتی عاطفی دود سیگار (دست اول یا دوم) بوهای قوی، اسپری ها، عطرها دود ناشی از پخت و پز یا آتش چوب رینیت آلرژیک (تب یونجه یا آلرژی فصلی) تغییرات آب و هوا، به ویژه هوای سرد و خشک واکنش های آلرژیک به مواد شیمیایی خاص و لوازم آرایشی، صابون، شامپو واکنش به مواد محرک، مانند گرد و غبار، کپک ها، پرها، شوره حیوانات خانگی و غیره ( GERD ) ، یا برگشت محتویات معده به مری یا "لوله غذا" مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، برونشیت و سینوزیت، هر دو عفونت باکتریایی و ویروسی می توانند باعث حمله آسم شوند. اگر آسم دارید و باردار هستید، باید مراقب علایم خود باشید. به خاطر داشته باشید که علایم شما ممکن است بدتر از حد معمول باشد. ممکن است حمله ای داشته باشید که شدیدتر از آن چیزی باشد که به آن عادت کرده اید. از وضعیت آسم خود در گذشته غافل نشوید، اکنون علایم خود را دنبال کنید. اگر دچار سفتی قفسه سینه یا مشکل در نفس کشیدن هستید، به نزدیکترین بخش اورژانس بیمارستان مراجعه کنید. در آنجا می توان به شما اکسیژن و داروهای "نجات" داد که برای شما و کودکتان بی خطر هستند. برنامه ای برای سفر به مناطق دورافتاده با دسترسی دشوار به امکانات مراقبت های بهداشتی نداشته باشید. بهترین راه برای درمان آسم این است که در وهله اول از حمله آسم خودداری کنید. از قرار گرفتن در معرض عوامل محرک آسم خودداری کنید. این ممکن است علایم شما را بهبود بخشد و مقدار دارویی را که باید مصرف کنید کاهش دهد. اگر سیگار می کشید، آن را ترک کنید. سیگار کشیدن می تواند به شما و جنین شما آسیب برساند. از قرار گرفتن در کنار دیگرانی که سیگار می کشند خودداری کنید. دود سیگار می تواند باعث حمله آسم شود. دود دست دوم نیز می تواند باعث آسم و سایر مشکلات سلامتی در کودکان شما شود. آلاینده ها و محرک ها را از خانه خود دور کنید. از چیزهایی که به آنها حساسیت دارید اجتناب کنید. حتی از افرادی که سرماخوردگی، آنفولانزا یا سایر عفونت ها دارند دوری کنید. از محرک های شخصی شناخته شده خود (پوسیدن گربه، ورزش، هر چیزی که شما را ناراحت می کند) اجتناب کنید. اگر علایم رفلاکس معده به مری (مثلا سوزش سر دل) دارید، از خوردن وعده های غذایی زیاد یا دراز کشیدن بعد از غذا اجتناب کنید. داروهای آسم معمولا به همان ترتیبی که قبل از بارداری مصرف می‌کردید، مصرف می‌شوند. هنگامی که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما استفاده شما از یک دارو در دوران بارداری را در نظر می گیرد، به سوالات زیر فکر می کند: آیا دارو لازم است؟ آیا خطرات دارو بیشتر از فواید آن است؟ تاثیر دارو بر بارداری اعم از زایمان و شیردهی چیست؟ آیا دوز یا فاصله دوز دارو به دلیل بارداری نیاز به تغییر دارد؟ چه اطلاعاتی برای ارزیابی اثر دارو بر جنین در دسترس است؟ ما در مورد اثرات بسیاری از داروها بر روی جنین اطلاعات کافی نداریم. سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) داروهای مورد استفاده در بارداری را بر اساس این دسته بندی ها طبقه بندی می کند: در بارداری بی خطر است. ب: معمولا بی خطر است اما فواید آن باید بیشتر از خطرات آن باشد. ج: ایمنی مصرف در دوران بارداری ثابت نشده است. د: در بارداری ناامن است. X : در بارداری منع مصرف دارد. تعداد زیادی از داروها در دسته C فهرست شده اند زیرا داده های مطالعه قابل توجهی در مورد دارو در بارداری وجود ندارد. بسیاری از داروهایی که به عنوان دسته C فهرست شده اند، به طور کلی در مراحل خاصی از بارداری بی خطر یا بی خطر در نظر گرفته می شوند. ممکن است لازم باشد در مورد داروهای خود و هر گونه نگرانی در مورد آنها با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. این داروها برای تسکین گرفتگی، آبریزش یا، خارش یا آبریزش چشم ها و سایر علایم جزیی آلرژی استفاده می شوند. اگرچه برخی از داروهای ضد احتقان ممکن است در صورت استفاده در اوایل بارداری خطر داشته باشند، اما ایمنی آنها در بارداری به طور کامل مورد مطالعه قرار نگرفته است. در صورت امکان، از مصرف منظم اپی نفرین و سایر داروهای مرتبط (آلفا آدرنرژیک ها) خودداری کنید زیرا ممکن است خطر بیشتری برای جنین داشته باشند. اپی نفرین ممکن است به صورت تزریقی برای درمان یک حمله شدید آسم یا یک پاسخ آلرژیک خطرناک تجویز شود. اگر این وضعیت رخ دهد، درمان سریع و موثر واکنش شما برای کاهش خطر کمبود اکسیژن برای جنین مهم است. این داروها برای تسکین سردرد، درد عضلانی، التهاب و تب استفاده می شوند. مصرف آنها در اواخر بارداری توصیه نمی شود. سوزش سر دل و بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) در بارداری شایع هستند. اغلب می‌توان آنها را بدون دارو با بالا بردن سر تخت، پرهیز از پرخوری، اجتناب از محرک‌های غذایی و نخوردن دو تا سه ساعت قبل از خواب، درمان کرد. اگر برای کنترل سوزش سر دل و ریفلاکس نیاز به دارو دارید، از مصرف منظم آنتی اسیدهای حاوی بی کربنات و خودداری کنید. یکی برای پیشگیری و کنترل طولانی مدت علایم آسم و دیگری برای "نجات" سریع در صورت حمله. داروهای طولانی مدت هر روز مصرف می شوند، حتی اگر علایمی نداشته باشند. در دوران بارداری، کورتیکواستروییدهای استنشاقی پایه اصلی کنترل طولانی مدت هستند. داروهای بلندمدت گاهی اوقات در یک آماده سازی منفرد مانند یک استرویید استنشاقی و یک بتا آگونیست طولانی اثر ترکیب می شوند. داروهای نجات فقط زمانی مصرف می شوند که علایم بروز پیدا کند. بتا آگونیست‌های کوتاه‌اثر استنشاقی معمولا اولین انتخاب برای تسکین سریع علایم هستند. کورتیکواستروییدها با جلوگیری از تورم و ترشح مخاطی که همراه با التهاب هستند از علایم پیشگیری می کنند. آنها به جلوگیری از حملات شدید آسم کمک می کنند. آنها محبوب ترین داروهای آسم طولانی مدت برای زنان باردار هستند زیرا به خوبی کار می کنند و در بارداری بی خطر هستند. آنها عوارض جانبی کمی ایجاد می کنند. این داروها با مسدود کردن ماده ای که توسط سلول های بدن شما تولید می شود (لوکوترین ها) که باعث تورم و اسپاسم راه های هوایی می شود، عمل می کنند. آنها در دوران بارداری بی خطر در نظر گرفته می شوند، اما به طور کلی برای بسیاری از افراد به اندازه استروییدهای استنشاقی کار نمی کنند. این داروها اغلب در ترکیب با استروییدهای استنشاقی برای علایم شدید یا شبانه استفاده می شوند. آنها همچنین برای جلوگیری از آسم ناشی از ورزش استفاده می شوند. از آنجایی که اثر آنها به ت خیر می افتد، آنها برای درمان نجات استفاده نمی شوند (به بتا آگونیست های کوتاه اثر در زیر مراجعه کنید) نمونه‌هایی از بتا آگونیست‌های طولانی‌اثر شامل سالمترول ( Serevent ) و فورموترول ( Foradil ) هستند. این داروها دیواره های راه هوایی را شل می کنند. آنها با مرتبط هستند، اما به طور کلی تصور می شود که آنها در بارداری بی خطر هستند. آنها به اندازه سایر داروهای طولانی مدت استفاده نمی شوند زیرا برای تعداد زیادی از افراد موثر نیستند. پرکاربردترین نمونه تیوفیلین ( Slo - bid ، Uniphyl ) است. از آنجایی که بارداری می تواند غلظت این دارو را در جریان خون تغییر دهد، بررسی سطح تیوفیلین ممکن است مورد نیاز باشد، حتی اگر قبلا آن را مصرف می کردید. این داروها از تورم در راه هوایی جلوگیری می کنند. آنها بیشتر برای جلوگیری از حملات ناشی از ورزش، هوای سرد یا آلرژی استفاده می شوند. آنها در بارداری بی خطر در نظر گرفته می شوند، اما در بسیاری از افراد به اندازه سایر داروهای کنترل طولانی مدت اثر ندارند. به عنوان مثال می توان به کرومولین ( Intal ) و ندوکرومیل ( Tilade ) اشاره کرد. این داروهای استنشاقی به سرعت راه‌های هوایی را گشاد می‌کنند و سفتی، خس‌خس سینه و تنگی نفس را از بین می‌برند. آنها در بارداری نسبتا ایمن هستند زیرا فقط مقادیر کمی در جریان خون جذب می شوند. این داروها عموما ت ثیر منفی کمی روی جنین دارند. یک مثال آلبوترول ( Proventil ، Ventolin ) است. این داروها فقط برای مدت کوتاهی مصرف می شوند تا زمانی که سایر داروها شروع به کار کنند و آسم کنترل شود. استفاده از آنها در دوران بارداری بحث برانگیز است، اما بیشتر شواهد نشان می دهد که آنها بی خطر هستند. اگرچه ممکن است هنگام استفاده در سه ماهه اول خطر بسیار کمی برای شکاف لب یا کام وجود داشته باشد، حمله شدید آسم در مادر می تواند زندگی جنین را به خطر بیندازد. به عنوان مثال می توان به پردنیزون (دلتازون) و متیل پردنیزولون (مدرول) اشاره کرد. به صورت استنشاقی، این داروها علاوه بر آگونیست بتا (یا به جای بتا آگونیست در افرادی که نمی توانند بتا آگونیست مصرف کنند) برای تسکین علایم شدید استفاده می شود. به عنوان مثال ایپراتروپیوم بروماید ( Atrovent ، Combivent ) است. در صورت ابتلا به آنفولانزا، خطر حمله شدید آسم بسیار زیاد است. از آنجایی که حمله شدید آسم می تواند جنین را از اکسیژن محروم کند، تزریق واکسن در سه ماهه دوم و سوم بارداری توصیه می شود. (ایمنی آن در سه ماهه اول بیشتر مشکوک است) اگر قبل از بارداری واکسن های آلرژی مصرف کرده اید و واکنش شدیدی به واکسن ها نداشته اید، باید در دوران بارداری واکسن های آلرژی را ادامه دهید. با این حال، در دوران بارداری نباید واکسن های آلرژی را شروع کنید. آسم کنترل نشده می تواند سلامت شما را در معرض خطر قرار دهد زیرا احتمال ابتلا به و یا فشار خون بالا بیشتر است. هر دو این شرایط می تواند کودک شما را نیز در معرض خطر قرار دهد. هر چه شدت آسم بیشتر باشد، خطر برای جنین بیشتر است. در موارد نادر، جنین حتی می تواند به دلیل کمبود اکسیژن بمیرد. آسم شما در دوران بارداری قابل کنترل است. اگر آسم شما کنترل شود، شانس بارداری و زایمان سالم و طبیعی به اندازه زنی که آسم ندارد، دارید. حملات آسم می تواند تعدادی از اثرات منفی بر نتیجه بارداری داشته باشد. کنترل ضعیف آسم با زایمان زودرس، و مرده‌زایی در جنین و فشار خون بالا در زنان باردار مرتبط است. زنانی که در حین درمان آسم باردار می شوند، نباید مصرف داروهای خود را متوقف کنند، مگر اینکه به طور خاص توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به آنها گفته شود. اینکه چگونه بارداری ممکن است بر آسم شما ت ثیر بگذارد قابل پیش بینی نیست. حدود یک سوم از زنان مبتلا به آسم در دوران بارداری بهبود می یابند، حدود یک سوم بدتر می شوند و یک سوم دیگر تقریبا در همان حالت باقی می مانند. هر چه آسم شما قبل از بارداری خفیف‌تر بوده و در دوران بارداری بهتر کنترل شود، شانس کمتری برای داشتن علایم آسم یا عدم وجود علایم آسم در دوران بارداری بیشتر خواهد بود. اگر کنترل آسم در دوران بارداری بدتر شود، علایم در هفته های تا (ماه ششم تا هشتم) به بدترین حالت خود می رسد. اکثر زنان در تمام بارداری های خود سطح یکسانی از علایم آسم را تجربه می کنند. اگرچه بروز حمله آسم در حین نادر است، اما برخی از داروهایی که در حین زایمان یا بلافاصله پس از آن استفاده می شوند، می توانند آسم را بدتر کنند. اکنون، مانند تمام دوران بارداری، مهم است که به متخصصان مراقبت های بهداشتی اطلاع دهید که مبتلا به آسم هستید. در بیشتر موارد، علایم در عرض سه ماه پس از زایمان به حالت "طبیعی" باز می گردد. منبع:

یک مشکل رایج است. در واقع، تحقیقات نشان می دهد که زنان در دهه و سالگی تا حدودی اضافه وزن دارند. این افزایش وزن بیشتر در ناحیه شکمی دیده می شود. اینکه چقدر از این افزایش وزن به دلیل تغییرات هورمونی یا عوامل دیگری مانند ت ثیرات پیری است، کاملا مشخص نیست. با این حال، آنچه واضح است این است که افزایش وزن یایسگی که معمولا در نیمی از افرادی که در حال تغییر وضعیت خود هستند، رخ می‌دهد لازم نیست. فهرست محتوا برخی از عوامل می توانند در افزایش وزن در دوران یایسگی نقش داشته باشند، از جمله افراد از هر جنس با افزایش سن، به دلیل کاهش طبیعی توده عضلانی بدون چربی (که سارکوپنی نامیده می شود) تمایل به افزایش وزن دارند تحقیقات نشان می دهد که مردم درصد به درصد از توده عضلانی خود را در هر دهه پس از سالگی، از دست می دهند. زنان با افزایش سن، صرف نظر از اینکه در یایسگی هستند یا نه، تمایل به افزایش وزن دارند. اما هورمون ها به خصوص کاهش سطح استروژن در این شرایط نقش دارند هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی تحقیقات به این واقعیت اشاره می‌کنند که استروژن می‌تواند به مسدود کردن سیگنال‌های گرسنگی بدن کمک کند، که به نوبه خود می‌تواند به شما کمک کند کمتر غذا بخورید. علاوه بر این، در مواقع اضافه وزن، تمایل دارد به صورت چربی در اطراف وسط ذخیره شود یک بررسی زنان با وزن متوسط قبل از یایسگی را به مدت پنج سال مورد بررسی قرار داد. در سال سوم، آنهایی که یایسه شده بودند یا در حال گذار به آن بودند (به نام پیش یایسگی) ، توده چربی کل، چربی "تنه" (چربی شکمی) و چربی احشایی (چربی در عمق بدن) به طور قابل توجهی بالاتر از زمان شروع مطالعه داشتند. با کاهش توده عضلانی، متابولیسم یا سرعت سوزاندن کالری کند می شود. به این دلیل که برای حفظ عضلات حتی در حالت استراحت انرژی بیشتری نسبت به چربی مصرف می شود. زمانی که کالری سوزانده نشود، وزن افزایش می یابد. فعالیت بدنی از هر نوع، چه ورزش هوازی، چه تمرینات قدرتی یا هر دو، کلیدی برای جلوگیری از افزایش وزن در تمام مراحل زندگی است. اما تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مسن کمتر به ورزش منظم فکر می‌کنند، چه رسد به اینکه واقعا آن را انجام دهند یک مطالعه بر روی افراد مسن، میانسال و جوان تر از هر جنس انجام شد. آنها دریافتند که درصد از افراد گروه مسن تر قصدی برای انجام فعالیت بدنی منظم در شش ماه آینده نداشتند در حالی که فقط درصد در گروه بزرگسالان جوان این مورد دیده شده بود. گرگرفتگی، تعریق شبانه و افزایش اضطراب تنها برخی از مواردی هستند که می توانند افراد یایسه را در شب بیدار نگه دارند تحقیقات نشان می دهد که کمبود خواب می تواند به افزایش وزن کمک کند. زیرا بد خوابیدن در شب باعث می‌شود روز بعد بیش از حد خسته باشید. در این شرایط نمی‌توانید فعالیت بدنی داشته باشید. همچنین مشکلات خواب ممکن است به دلیل نحوه استفاده بدن از چربی در هنگام خواب باشد. احتمال چاقی یا بعد از یایسگی در افراد سه برابر بیشتر از قبل از آن است. سندرم متابولیک با فشار خون بالا، قند خون بالا، سطوح غیر طبیعی کلسترول و چربی و چربی اضافی شکم مشخص می شود. شصت و پنج درصد از زنان آمریکایی سن تا ، به عنوان درصد از زنان بالای چاق هستند. برخی از خطرات سلامتی مرتبط با این اضافه وزن، عبارتند از در یک مطالعه، زنان یایسه ای که محققان از آن به عنوان "اضافه وزن یا چاق ناسالم متابولیک" یاد می کردند، چهار برابر خطر ابتلا به دیابت را نسبت به زنان یایسه با "وزن طبیعی متابولیک سالم" داشتند. دیابت، بیماری که با داشتن قند خون بالا مشخص می شود، می تواند بدن شما را خراب کند و خطر بیماری قلبی، سکته و آسیب کلیوی را افزایش دهد بیماری های قلبی عروقی عامل اصلی مرگ و میر در زنان است. خطر ابتلا به بیماری های قلبی در زنان پس از یایسگی افزایش می یابد. این تا حد زیادی به دلیل کمبود استروژن است که اثرات محافظتی بر قلب دارد. اما اضافه کردن چاقی یا اضافه وزن یکی دیگر از عوامل خطر برای بیماری قلبی است. یایسگی می تواند یک زمان خطرناک برای زنان و فشار خون آنها باشد. بدون اثرات محافظتی استروژن، رگ‌های خونی بیشتر باریک می‌شوند و جریان خون را سخت‌تر می‌کنند علاوه بر این، افزایش وزن در دوران یایسگی به عنوان چربی شکم ذخیره می شود. هر چه دور کمر یک زن بزرگتر باشد، خطر ابتلا به فشار خون بالا بیشتر می شود در حالی که افزایش وزن در دوران یایسگی امری رایج است، اما راهکارهایی برای پیشگیری از آن هم وجود دارد. برای دور نگه داشتن آن چه کاری می توانید انجام دهید؟ مرحله اول: به کاهش کالری کلی خود فکر کنید. زنان در یایسگی تقریبا - کالری کمتر در روز از زنان جوان تر از . بعد از سالگی نیاز دارند. اما از رژیم های بسیار کم کالری که برای مدت طولانی ناپایدار هستند، خودداری کنید اگر توانستید وزن خود را قبل از یایسگی با کالری در روز حفظ کنید، ممکن است لازم باشد پس از یایسگی به یا بیشتر کاهش دهید. برای کاهش وزن، ممکن است نیاز داشته باشید که مصرف خود را به عنوان مثال، چند صد کالری بیشتر در روز کاهش دهید برای کاهش وزن، بسیاری از کارشناسان را توصیه می کنند. این برنامه غذایی بر غلات کامل، حبوبات، میوه ها، سبزیجات و چربی های سالم مانند روغن زیتون فرا بکر تاکید دارد. چربی حیوانی کمی دارد و فیبر بالایی دارد در یک مطالعه، زنان یایسه که به مدت دو ماه از رژیم مدیترانه ای پیروی کردند، حدود هشت پوند وزن کم کردند و دور کمر خود را کاهش دادند. ورزش منظم نه تنها می تواند به کاهش افزایش وزن در دوران یایسگی، بلکه برخی از علایم آزاردهنده یایسگی مانند گرگرفتگی و مشکلات خلقی را تسکین می دهد. البته، قبل از شروع یک برنامه ورزشی، ت یید پزشک خود را بگیرید، اما به طور کلی، در اینجا چند نکته وجود دارد فعالیت‌های هوازی مانند پیاده‌روی سریع، دوچرخه‌سواری یا شنا را هدف قرار دهید که قلب شما را به تپش می‌اندازد، اما احساس تنگی نفس را در شما ایجاد نمی‌کند. بزرگسالان سالم باید دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط در هفته را هدف قرار دهند. سه روز در هفته وزنه بردارید یا از نوارهای مقاومتی برای ساختن حفظ توده عضلانی استفاده کنید. افزایش عضله می تواند متابولیسم شما را افزایش داده و منجر به کاهش وزن شود. ورزش‌های تحمل وزن همچنین استحکام استخوان‌ها را تقویت کرده و از پوکی استخوان که یک خطر پس از یایسگی است، جلوگیری می‌کند. این تمرینات شامل پیاده روی، دویدن، بالا رفتن از پله، رقص و تنیس است. برای کمک به خواب بهتر، را رعایت کنید هر شب در ساعت مشخصی به رختخواب بروید قبل از خواب تلویزیون تماشا نکنید و از وسایل الکترونیکی استفاده نکنید اتاق خواب خود را در دمایی نگه دارید که برای خواب راحت باشد (برای اکثر افراد این دمای درجه است) پزشک راهنمای سلامتی شماست. هر زمان که در مورد سلامت خود سوال یا نگرانی دارید با متخصص مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید. علاوه بر توصیه به شما در مورد دستورالعمل های تغذیه مناسب و ورزش، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که داروهای خود را تغییر دهید تا ببینید آیا این به جلوگیری یا توقف افزایش وزن کمک می کند شما می توانید افزایش وزن در دوران یایسگی را به همان روشی که با یایسگی مرتبط نیست کاهش دهید مصرف رژیم غذایی مناسب کالری را محدود کنید. به طور منظم ورزش کنید و ترکیبی از ورزش های هوازی (پیاده روی سریع، دوچرخه سواری، شنا) برای سوزاندن کالری و تمرینات قدرتی برای عضله سازی را هدف قرار دهید. خواب خود را در اولویت قرار دهید در نهایت استرس را کاهش دهید. استرس می تواند منجر به مواردی مانند پرخوری، مصرف بیش از حد الکل، اختلالات خواب و سایر مسایلی شود که می تواند منجر به افزایش وزن شود بهترین کارهایی که می توانید برای جلوگیری از افزایش وزن یایسگی انجام دهید این است که فعال باشید و فعال بمانید و مراقب آنچه می خورید، باشید اگر متوجه شدید وزنتان بالا می رود، کالری دریافتی خود را چند صد کالری در روز کاهش دهید. مصرف شیرینی ها، نوشیدنی های شیرین و الکل را محدود کنید و از غذاهای سالم و سرشار از مواد مغذی و فیبر استفاده کنید تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که از رژیم غذایی کم کربوهیدرات با چربی متوسط و پروتیین بالا پیروی می‌کردند، در معرض خطر کاهش وزن در دوران یایسگی قرار داشتند. افزایش وزن در دوران یایسگی دلایل مختلفی دارد. بخشی از این افزایش به دلیل روند طبیعی پیری بدن است. با افزایش سن، استروژن و توده عضلانی کاهش می یابد. که متابولیسم شما را کند می کند و نحوه ذخیره و توزیع چربی بدن را تغییر می دهد و منجر به افزایش وزن می شود عوامل سبک زندگی مانند بی تحرکی بیشتر و ایجاد مشکلات خواب (هر دو با افزایش سن افراد رایج است) نیز می تواند باعث افزایش وزن شود اینکه چقدر ممکن است به دست آورید و در طول یک دوره زمانی بسیار فردی است. خیلی چیزها به رژیم کلی، سطح فعالیت و تون عضلانی شما بستگی دارد و نه فقط به وضعیت یایسگی شما برخی از داده ها نشان می دهد که وزن در دهه زندگی شما شروع به افزایش می کند و سپس در سالگی کاهش می یابد. تحقیقات دیگر نشان می دهد که زنان در دهه ششم زندگی خود تمایل به افزایش وزن دارند. اینکه چقدر از افزایش وزن مربوط به یایسگی و چقدر به سایر عوامل پیری مرتبط است، کاملا مشخص نیست یایسگی می تواند یک زمان چالش برانگیز برای افرادی باشد که سعی در کنترل وزن خود دارند. تغییرات هورمونی، افزایش سن و حتی اختلالات خواب همگی می توانند باعث افزایش وزن شوند. افزایش وزن خطر ابتلا به دیابت، فشار خون بالا و بیماری قلبی را به همراه دارد مراقبت از خود با تغذیه سالم و ورزش منظم می تواند به شما در مبارزه با چاقی میانسالی کمک کند. متخصص مراقبت های بهداشتی شما می تواند به شما مشاوره دهد و هر گونه نگرانی شما را برطرف کند منبع:

ENT مخفف پزشکی برای گوش، بینی و گلو است. یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی که در درمان اختلالات گوش و حلق و بینی تخصص دارد، به عنوان متخصص " ENT " شناخته شود. با این حال، نام مناسب برای این نوع پزشک متخصص گوش و حلق و بینی است. در این مقاله اختلالات گوش، حلق و بینی بررسی می شود. بخش های مهمی از بدن شما هستند که به صورت روزانه مورد استفاده قرار می گیرند. گوش ها اندام های حسی هستند که نه تنها به شنوایی مربوط می شوند، بلکه برای ایجاد حس تعادل نیز عمل می کنند. همچنین یک اندام حسی است که نه تنها حس بویایی را برای شما فراهم می کند، بلکه تا حدی حس چشایی شما را نیز تامین می کند. بینی همچنین نقش مهمی در مرطوب کردن هوای تنفسی ایفا می کند و از ورود میکروب ها به بدن جلوگیری می کند. مسیر رسیدن هوا به ریه ها و همچنین مسیر ورود غذا و آب به دستگاه گوارش شما را فراهم می کند. اختلال عملکرد گوش، بینی یا گلو می تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی شما ت ثیر بگذارد و در برخی موارد ممکن است یک اورژانس پزشکی باشد. اگر مشکلات مزمن گوش، بینی یا گلو دارید، توصیه می شود به یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی اولیه مراجعه کنید و همچنین یک متخصص گوش و حلق و بینی را در مدیریت اختلال خود بگنجانید. التهاب یا عفونت لوزه ها معمولا لوزه نامیده می شود. این وضعیت می تواند ناشی از سرماخوردگی معمولی، گلودرد مونو یا استرپتوکوکی باشد. این یک بیماری بسیار شایع است که می تواند باعث درد شدید گلو شود. هنگامی که لوزه ها برای مدت طولانی ملتهب یا عفونی می شوند، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. این روش "لوزه برداری" نامیده می شود. اگرچه التهاب لوزه اغلب با برداشتن لوزه درمان می شد، اما این روش دیگر خط اول درمان نیست و اکنون فقط در موارد خاص انجام می شود. یکی از شایع ترین شرایطی که گاهی اوقات می توان با برداشتن لوزه درمان کرد، آپنه خواب است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وقتی التهاب به اندازه کافی شدید باشد، می تواند در بلع و تنفس اختلال ایجاد کند. برداشتن لوزه در موارد انسداد شدید راه های هوایی یا بلع اندیکاسیون دارد. نشانه های کمتر مطلق برای برداشتن لوزه شامل گلودرد استرپتوکوکی عود کننده، التهاب لوزه مزمن که با آنتی بیوتیک بهبود نمی یابد و انسداد منجر به بوی بد دهان یا تغییر در صدا می شود. عفونت گوش زمانی اتفاق می‌افتد که میکروب‌ها وارد گوش می‌شوند و در آنجا گیر می‌افتند، یا ممکن است در اثر عفونت یا آلرژی اخیر مایع یا مخاطی ایجاد شود که به ویروس‌ها یا باکتری‌ها اجازه می‌دهد در گوش رشد کنند. علایم عفونت گوش عبارتند از: درد از دست دادن شنوایی مشکلات تعادل تخلیه از گوش (از پارگی پرده تمپان) کودکان کوچک بیشتر در معرض عفونت گوش هستند. علایم عفونت گوش در کودک شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: تحریک پذیری که هنگام خواب تشدید می شود مشکلات تعادل تب برخی از کودکان ممکن است گوش های خود را بکشند یا بکشند. اگر عفونت برای مدت طولانی درمان نشود، می تواند باعث تاخیر در رشد آن شود، مانند تاخیر در شنوایی و گفتار. اگر کودک شما عفونت مزمن گوش دارد، ممکن است پزشک شما لوله‌های کوچکی را در داخل گوش او قرار دهد. به این لوله های تهویه می گویند. سینوس ها حفره هایی در جمجمه هستند که چشم و بینی را احاطه کرده و مسیول تشدید صدا هستند. سینوزیت زمانی رخ می دهد که این حفره ها توسط باکتری ها، قارچ ها یا ویروس ها عفونی شوند یا به دلیل آلرژی یا شرایط دیگر ملتهب شوند. علایم سینوزیت عبارتند از: سردرد آبریزش بینی عطسه و سرفه کردن بوی بد دهان درد در اطراف چشم یا روی پل بینی دندان درد آپنه خواب یک توقف کوتاه تنفس در هنگام خواب است. ممکن است هم در بزرگسالان و هم در کودکان رخ دهد. علل شایع آپنه خواب عبارتند از: اضافه وزن داشتن بزرگ شدن لوزه ها یا ساختارهای دیگر در بینی و گلو داشتن راه هوایی به طور طبیعی کوتاهتر از حد معمول علایم آپنه خواب عبارتند از: خرناس دوره های خروپف و نفس نفس زدن در هنگام خواب بیدار شدن با احساس بی قراری سردرد خستگی افسردگی بیدار شدن با گلو بسیار خشک یا گلودرد چند بار بیدار شدن در طول شب در صورت عدم درمان، آپنه خواب می تواند باعث نارسایی قلبی، افسردگی، تغییرات خلقی و سایر بیماری ها شود. توصیه های درمانی اغلب شامل تغییر سبک زندگی و رژیم غذایی، فشار مثبت مداوم راه هوایی ( CPAP ) یا در مورد ناهنجاری های راه هوایی، جراحی گوش و حلق و بینی است. لازم به ذکر است که در حالی که برخی از پزشکان گوش و حلق و بینی در درمان هر بیماری مربوط به گوش، بینی و گلو راحت هستند، برخی دیگر تخصصی تر هستند. هنگام ملاقات با متخصص خود آماده باشید تا در مورد علایم خود صحبت کنید. سایر اختلالات گوش و حلق و بینی عبارتند از کاهش شنوایی، سرگیجه، رفلاکس اسید، سرطان های گوش، بینی و گلو و بسیاری دیگر. اکثر افراد در طول زندگی خود یک یا چند مورد از این اختلالات را تجربه خواهند کرد. در حین ملاقات با ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی، بحث در مورد علایم شما ممکن است به ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما کمک کند تا تشخیص اختلال گوش و حلق و بینی را بدهد. راه‌های زیادی برای پیشگیری از اختلالات گوش و حلق و بینی وجود دارد، اگرچه همیشه ممکن نیست، مانند شرایط مادرزادی. می توان از اختلالات متعدد گوش و حلق و بینی جلوگیری کرد، یا حداقل فراوانی آنها را کاهش داد. در اینجا مواردی وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از اختلالات گوش و حلق و بینی انجام دهید. شستن مکرر دست ها تنها مهم ترین کاری است که می توانید برای جلوگیری از عفونت انجام دهید. از قرار گرفتن در معرض بیماری خودداری کنید و بهداشت را رعایت کنید، مانند پوشاندن دهان هنگام سرفه و ماندن در خانه هنگام بیماری. از آنجایی که آموزش بهداشت خوب به کودکان کوچک دشوار است، کودکان نوپا که در مهدکودک یا پیش دبستانی شرکت می کنند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات مزمن گوش و حلق و بینی هستند. عفونت گوش یکی از اختلالات شایع گوش و حلق و بینی است. آنها زمانی رخ می دهند که میکروب ها وارد گوش شده و در آنجا گیر می کنند. به دلیل ماهیت عفونی آنها، کارهای زیادی وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از عفونت گوش انجام دهید. با این حال، برخی از ویژگی های ارثی، برخی از افراد، به ویژه کودکان را مستعد ابتلا به عفونت گوش می کند. در اینجا فهرستی از راه های پیشگیری از عفونت گوش آورده شده است: از قرار گرفتن در معرض دود سیگار خودداری کنید. آلرژی را شناسایی و درمان کنید. واکسیناسیون های کودک خود را به روز نگه دارید. جرم گوش را خارج نکنید مگر اینکه پزشکتان به شما بگوید. عفونت سینوسی زمانی رخ می دهد که میکروب ها وارد یکی از حفره های توخالی جمجمه اطراف چشم و بینی می شوند. عفونت سینوسی ممکن است شبیه سرماخوردگی بسیار بدی باشد که بعد از تا هفته معمول از بین نمی‌رود. در اینجا چند راه وجود دارد که می توانید از خود محافظت کنید. اگر سرما خورده اید، از اسپری بینی سالین (که بدون نسخه موجود است) استفاده کنید تا مجرای بینی شما مسدود نشود. حتی اگر سرما خورده اید پرواز نکنید. اگر مجبور به پرواز هستید، دقیقه قبل از پرواز از اسپری بینی و ضداحتقان استفاده کنید. شناسایی و درمان آلرژی سینوزیت طولانی مدت معمولا به دلیل آلرژی ایجاد می شود، در حالی که سینوزیت حاد معمولا توسط باکتری ایجاد می شود. برای سینوزیت مزمن روزانه از اسپری بینی نمکی استفاده کنید. دلایل زیادی برای گلودرد وجود دارد، از جمله عفونت، رفلاکس اسید، آپنه خواب یا اختلالات شدیدتر و نادرتر مانند سرطان. یکی از دلایل بسیار شایع گلودرد، عفونت باکتریایی یا ویروسی است، بنابراین رعایت بهداشت، مانند شستن مکرر دست ها، راه خوبی برای پیشگیری از گلودرد است. در اینجا چند پیشنهاد دیگر وجود دارد: برای تقویت سیستم ایمنی بدن خود استراحت کافی داشته باشید و ورزش کنید. از قرار گرفتن در معرض دود سیگار خودداری کنید. زمانی که کیفیت هوا در منطقه شما ضعیف است، مدت زمان طولانی را بیرون نگذرانید. رفلاکس مری را درمان کنید. آپنه خواب وضعیتی است که در آن فرد هنگام خواب برای مدت کوتاهی نفس خود را متوقف می کند. در ایالات متحده بسیار رایج است و در صورت عدم درمان می تواند مضر باشد. خوشبختانه درمان های زیادی وجود دارد و آپنه خواب اغلب قابل درمان است. در اینجا چند ایده خوب برای جلوگیری یا جلوگیری از آپنه خواب آورده شده است. وزن بدن مناسب را حفظ کنید. قبل از خواب از مصرف الکل یا آرام بخش خودداری کنید. شناسایی و درمان لوزه ها، پولیپ بینی یا سایر اختلالاتی که می توانند باعث انسداد راه هوایی شوند. ترک سیگار. اگر آپنه خواب ادامه یابد، باید با فشار مثبت مداوم راه هوایی یا CPAP درمان شود. همه اختلالات گوش و حلق و بینی قابل پیشگیری نیستند. بسیاری از آنها به صفات ارثی وابسته هستند. با این حال، پیروی از این پیشنهادات ممکن است در آینده شما را سالم نگه دارد. شستن دست‌ها در خط مقدم پیشگیری از بیماری باقی می‌ماند، همراه با سایر روش‌های جداسازی، از جمله سرفه کردن در آستین و ماندن در خانه در هنگام بیماری. این دستورالعمل ها همچنین می تواند به تقویت سیستم ایمنی بدن شما کمک کند، احتمال ابتلا به یک بیماری را کاهش داده و مدت زمان بیمار شدن را محدود می کند. بسیاری از آزمایشات برای تشخیص اختلالات گوش و حلق و بینی استفاده می شود. صرف نظر از بیماری خاص شما، اطلاعات خاصی وجود دارد که همیشه باید برای ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود آماده داشته باشید تا به او در تشخیص مشکل شما کمک کند. در اینجا برخی از سوالاتی است که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است بپرسد: علایم شما چیست و چه زمانی شروع شد؟ آیا از داروهایی (بدون نسخه، از جمله مکمل های ویتامینی و گیاهی یا نسخه ای) استفاده کرده اید؟ اگر چنین است، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما می خواهد دوز را بداند. آیا به هر دارویی حساسیت دارید؟ اگر بله، آنها چه هستند و چه نوع واکنشی داشتید؟ آیا سابقه قبلی اختلالات گوش و حلق و بینی دارید؟ سابقه خانوادگی اختلالات گوش و حلق و بینی دارید؟ آیا شرایط پزشکی دیگری دارید؟ تب کرده اید؟ اگر بیمار یک کودک کوچک است، در اینجا سوالات اضافی وجود دارد: آیا کودک حالت تهوع و استفراغ داشته است؟ اگر چنین است، آیا کودک همچنان به پوشک خیس خود ادامه داده است؟ آیا کودک به طور غیرعادی بداخلاق یا بی حال بوده است؟ کودک مشکل تعادل داشته است؟ آیا عادات غذا خوردن و آشامیدن کودک تغییر کرده است؟ کودک نشانه هایی از کاهش شنوایی از خود نشان داده است، مثلا فورا به نام او پاسخ نمی دهد یا در صداهای بلند مبهوت نمی شود؟ اگر علایم و نشانه‌های عفونت گوش را دارید، پزشک از اتوسکوپ برای تجسم گوش خارجی و پرده گوش استفاده می‌کند. اگر عفونت وجود داشته باشد، گوش ممکن است قرمز و متورم به نظر برسد. همچنین ممکن است ترشح مایع وجود داشته باشد. برخلاف سایر عفونت‌ها، همیشه نمی‌توان باکتری دقیقی را که مسیول آن است تعیین کرد. به این ترتیب، ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی آنتی بیوتیک هایی را انتخاب می کنند که محتمل ترین موجودات را در صورت مشکوک شدن به منبع باکتریایی پوشش دهند. این به این دلیل است که گرفتن نمونه از گوش برای کشت دشوار است. آنتی‌بیوتیک‌ها عفونت ویروسی را درمان نمی‌کنند و ممکن است تا سه هفته طول بکشد تا بدن شما با ویروس مبارزه کند. در گوش شناگر، گوش خارجی و مجرای گوش ممکن است قرمز باشد. پس از معاینه، پزشک ممکن است متوجه چرک در کانال گوش شود و پوست ممکن است پوسته پوسته یا ریخته شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی ممکن است بتواند یک نمونه مایع برای کشت به دست آورد. اگر مشکوک به عفونت سینوسی باشد، ممکن است از آندوسکوپ برای بالا رفتن از بینی و تجسم سوراخ داخل حفره سینوسی و کشت مستقیم سینوس استفاده شود. سواب بینی به دلیل نتایج مثبت کاذب که پاتوژن سینوس را منعکس نمی کند مفید نیستند. با آندوسکوپ، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی به دنبال التهاب و/یا ترشح خواهد بود. در صورتی که سایر آزمایش‌ها بی‌نتیجه باشند، ممکن است چهار تصویر اشعه ایکس یا سی‌تی اسکن نشان داده شود. گلودرد استرپتوکوکیباعث بزرگ شدن لوزه های قرمز شده که گاهی اوقات دارای لکه های سفید روی آنها می شود. با این حال، بسیاری از عفونت های ویروسی نیز می توانند باعث این امر شوند. اگر مشکوک به گلودرد استرپتوکوکی باشد، کشت گلو گرفته و به آزمایشگاه فرستاده می‌شود. انجام این آزمایش سریع و آسان است و تنها با ناراحتی خفیف همراه است زیرا ممکن است باعث ایجاد احساس نق زدن شود. یک سواب پنبه ای در پشت گلو مسواک زده می شود و سپس به آزمایشگاه فرستاده می شود تا باکتری استرپتوکوک، عامل گلودرد استرپتوکوکی را آزمایش کند. آزمون استاندارد می تواند تا روز طول بکشد. با این حال، آزمایش سریع استرپتوکوکی نیز می تواند انجام شود که تنها چند دقیقه طول می کشد. اگر تست سریع استرپتوکوک مثبت باشد، آنتی بیوتیک شروع می شود. اگر تست سریع استرپتوکوک منفی باشد، شما را به خانه فرستاده و کشت استاندارد همچنان انجام خواهد شد. حدود درصد از تست های سریع استرپتوکوکی منفی پس از یک یا دو روز در آزمایشگاه مثبت می شوند. آپنه خواب اختلالی است که باعث می شود فرد برای مدت کوتاهی هنگام خواب نفس خود را متوقف کند. در اولین ویزیت شما، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی با گرفتن یک تاریخچه پزشکی کامل شروع می‌کند. قبل از سفارش مطالعه خواب، احتمالا برخی از این سوالات را می پرسد: آیا تا به حال به شما گفته اند که خروپف می کنید؟ تا به حال به شما گفته شده است که هنگام خواب نفس خود را متوقف کرده اید؟ آیا صبح ها سرحال از خواب بیدار می شوید یا از خواب آلودگی روز رنج می برید؟ از نوسانات خلقی یا افسردگی رنج می برید؟ آیا اغلب در نیمه شب از خواب بیدار می شوید؟ بر اساس علایم فعلی شما، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است استفاده از ترکیبی از این آزمایش ها را برای تشخیص اختلال خاص شما انتخاب کند. سپس از این اطلاعات برای ایجاد یک برنامه درمانی موثر استفاده خواهد کرد.

باردار شدن یکی از غنی ترین و رضایت بخش ترین تجربه ها در زندگی یک زن است. بدون تضعیف نقش ضروری مردان، منصفانه است که بگوییم بارداری صرفا ساعت درخشان یک زن است، زیرا او کسی است که تمام کارهای سنگین بارداری را انجام می دهد. هنگامی که شما و همسرتان تصمیم به تلاش برای بچه دار شدن گرفتید، ممکن است بخواهید هر چه زودتر این اتفاق بیفتد. برای برخی از زنان، باردار شدن آسان است، در حالی که ممکن است برای برخی دیگر زمان ببرد. به طور متوسط، اگر یک زن به طور منظم بدون هیچ گونه محافظت شده داشته باشد، ظرف یک سال پس از تلاش برای باردار شدن، باردار می شود. در حالی که اکثر مردم این پیشرفت طبیعی تولیدمثل را به عنوان چیزی که حتما اتفاق می‌افتد بدیهی می‌دانند، برخی باید قبل از ثبت موفقیت، از چندین حلقه عبور کنند. نکاتی برای افزایش شانس بارداری باعث می شود که این روند سریعتر اتفاق بیفتد. زمانی که تصمیم گرفتید کودک جدیدی به این دنیا بیاورید، باید به پزشک مراجعه کنید. هنگام تلاش برای باردار شدن باید به موارد زیادی توجه شود. از تخمک گذاری گرفته تا کیفیت اسپرم همسرتان، از رژیم غذایی گرفته تا انتخاب های دیگر در سبک زندگی، و از سن شما تا سلامت عمومی شما، همه چیز به تقویت باروری و کاهش خطر کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر تلاش شما برای باردار شدن با وجود داشتن رابطه جنسی محافظت نشده منظم برای بیش از ماه نتیجه نداد، باید به پزشک مراجعه کنید. حدود تا درصد از زوج ها باید با ناباروری دست و پنجه نرم کنند و چنین مشکلات مربوط به لقاح می تواند از هر یک از طرفین یا هر دو ناشی شود. حدود یک سوم از این موارد به مشکلات ناباروری مردان نسبت داده می شود و یک سوم دیگر به دلیل مشکلات خاص زنانه است. موارد باقی مانده یا ایدیوپاتیک هستند یا ناشی از عوامل مستعد کننده ای هستند که برای هر دو شریک جنسی اعمال می شود. پزشک شما شریک زن را آزمایش می کند تا شرایط پزشکی زیر را که اغلب ریشه ناباروری زنان است رد کند: اندومتریوز مدت کوتاه بیماری التهابی لگن غلظت بالای پرولاکتین عدم تعادل عمومی هورمونی لوله های فالوپ مسدود شده وجود سیکل های عدم تخمک گذاری شریک مرد نیز برای مشکلات ناباروری یا ناتوانی جنسی مورد آزمایش قرار می گیرد. اولیگواسپرمی یا تعداد کم اسپرم، دلیل اصلی ناباروری مردان است. اولیگواسپرمی را می‌توان آن را به یکی از دلایل زیر ردیابی کرد: منی آلوده داروهای خاص سیگار کشیدن زیاد مصرف بیش از حد الکل مجرای اسپرم آسیب دیده وجود عفونت در پروستات ناهنجاری در تولید مایع منی استفاده طولانی مدت از استروییدها قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی عفونت های مقاربتی مانند تریکومونیازیس و کلامیدیا اگر شما یا همسرتان از هیچ یک از این شرایط پزشکی رنج نمی برید و هنوز موفق به بارداری نمی شوید، این احتمال وجود دارد که شما بدشانس بوده باشید. اگر برای باردار شدن در تلاش بوده اید، برخی تغییرات ساده در سبک زندگی ممکن است به افزایش شانس باردار شدن و جلوگیری از سقط جنین کمک کند. برای زوجی که با مشکلات باروری مقابله می‌کنند، آسیب‌های عاطفی و ذهنی که همراه با آن بوجود می‌آید می‌تواند برای رابطه آنها کاملا دردسرساز باشد. به جای اینکه با هر تلاش ناموفق ناامید شوید، توصیه می شود که هر دو شریک به عنوان یک تیم کار کنند و در این مواقع ناراحت کننده از یکدیگر حمایت کنند. با اجازه دادن به ناامیدن شدن، شانس خود را برای تولید مثل بیشتر به خطر می اندازید زیرا استرس عاملی برای ناباروری شناخته شده است. بنابراین مدیریت سطوح استرس برای ثبت موفقیت باروری ضروری است. یک مطالعه در سال منتشر شده در باروری و عقیمی گزارش می دهد که استرس در زندگی می تواند به طور قابل توجهی احتمال بارداری را کاهش دهد. این به این دلیل است که استرس اثر منفی خود را از طریق مسیر مدولار سمپاتیک اعمال می کند. زنان در هنگام استرس، سطوح بالاتری از آلفا آمیلاز دارند، آنزیمی که مسیول تاخیر در تخمک گذاری است. می‌توانید با تمرین تکنیک‌های آرام‌سازی، مانند طب سوزنی، مدیتیشن، ماساژ درمانی، خواندن کتاب‌های خودیاری، و گوش دادن به موسیقی آرام‌بخش و آرام همراه با تصاویر هدایت‌شده، استرس را کاهش دهید. برای افزایش شانس باردار شدن و به دنیا آوردن نوزاد سالم، سیگار را ترک کنید. در واقع، سیگار کشیدن اثر درمان باروری را کاهش می دهد، اگر شما آن را انجام می دهید. حتی در زنان، سموم موجود در دود سیگار با کاهش سطح استروژن در بدن بر باروری ت ثیر می گذارد. در واقع، زنانی که بیش از حد سیگار می کشند، کمتر از غیرسیگاری ها باردار می شوند. مطالعه‌ای در سال که در باروری و عقیمی منتشر شد، ت ثیرات منفی سیگار و دود غیرفعال را بر تراکم و تحرک اسپرم و ت ثیر نامطلوب احتمالی بر مورفولوژی نشان داد. مطالعه دیگری در سال که در ژورنال پزشکی تحصیلات تکمیلی منتشر شده است. اشاره می کند که مردانی که ناباروری دارند، یا کسانی که مشکل باردار شدن دارند، باید سیگار را ترک کنند. تا شانس خود را برای بارداری موفق بهینه کنند. بنابراین، چه سیگاری فعال یا غیرفعال باشید، وقت آن است که اقداماتی را برای ترک سیگار انجام دهید. اگر قصد بارداری دارید، باید الکل خود را ترک کنید. این مهم است زیرا مصرف زیاد الکل با مشکلات مربوط به باروری در زنان و مردان مرتبط است. سموم موجود در الکل مدت زمان بارداری را افزایش می دهد. اگر باردار شوید. خطر تولد نوزادتان با اختلال طیف الکل جنینی ( FASD ) را افزایش می دهید. یک مطالعه در سال منتشر شده در باروری و عقیمی گزارش می دهد که مصرف زیاد الکل با افزایش خطر ناباروری مرتبط است. از این رو، برای شریک زن در یک زوج نابارور مهم است که مصرف الکل را ترک کنند. همه متخصصان توصیه می کنند که زنانی که قصد باردار شدن دارند باید کاملا از الکل اجتناب کنند. اگر نمی توانید نوشیدنی را متوقف کنید، از یک متخصص کمک بگیرید. کمبود ویتامین D ممکن است باعث ناباروری و سقط جنین شود، بنابراین قبل از برنامه ریزی برای بارداری سطح خود را بررسی کنید. بر اساس یک مطالعه در سال که در تحقیقات تغذیه و مواد غذایی مولکولی منتشر شد، این ویتامین برای بارداری و تولد یک نوزاد سالم مهم است. بررسی ها نشان داد که کمبود ویتامین D با عوامل خطر متابولیک در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) مرتبط است. این وضعیت باعث تخمک گذاری نامنظم می شود. از آنجایی که نور خورشید به تولید ویتامین D در بدن کمک می کند، بدن خود را صبح زود به مدت دقیقه در روز در معرض نور خورشید قرار دهید. غذاهای سرشار از ویتامین D مانند ماهی قزل آلا، پنیر، زرده تخم مرغ، برخی از قارچ ها (که در نور فرابنفش رشد می کنند) و غذاهای غنی شده با ویتامین D مصرف کنید. پس از مشورت با پزشک از مکمل های ویتامین D استفاده کنید. اسید فولیک یک ویتامین مهم برای کسانی است که در تلاش برای باردار شدن هستند. به تقسیم سلولی کمک می کند و تخمک گذاری را تقویت می کند. در واقع، متخصصان سلامت مصرف این ویتامین را قبل و در دوران بارداری توصیه می کنند. در یک مطالعه در سال که در مجله فارماکولوژی بالینی منتشر شد، محققان دریافت مکمل اسید فولیک را با . میلی گرم در روز برای زنان سالم و با وزن طبیعی حداقل به مدت ماه قبل از بارداری توصیه کردند. اسید فولیک همچنین به کاهش بروز نقص لوله عصبی ( NTDs ) کمک می کند. همه زنان در سنین باروری باید روزانه میکروگرم اسید فولیک دریافت کنند. اگر قصد بارداری دارید حداقل به مدت تا ماه روزانه از مکمل های اسید فولیک استفاده کنید. در مورد میزان نیاز قبل و بعد از بارداری با پزشک خود صحبت کنید. شما همچنین می توانید غذاهای غنی از اسید فولیک مانند سبزیجات با برگ سبز تیره، بروکلی، آووکادو، کشمش، لوبیا و عدس بخورید. قهوه یک نوشیدنی محبوب است، اما اعتیاد به آن می تواند باردار شدن را برای شما دشوار کند. اول از همه، کافیین موجود در قهوه به عنوان یک محرک و یک ادرارآور عمل می کند. این بدان معنی است که مصرف زیاد آن می تواند فشار خون و ضربان قلب شما را افزایش دهد که می تواند بر توانایی شما برای باردار شدن ت ثیر بگذارد. حتی در دوران بارداری، به زنان باردار توصیه می‌شود که از مصرف قهوه خودداری کنند زیرا می‌تواند بر سلامت جنین ت ثیر منفی بگذارد. در مطالعه ای که در مجله آمریکایی اپیدمیولوژی منتشر شد، محققان به این نتیجه رسیدند که سطوح بالای مصرف کافیین ممکن است بارداری را در زنان بارور به تاخیر بیندازد. مطالعه دیگری که در سال در مجله تغذیه منتشر شد، نشان می دهد که مصرف کافیین ممکن است بر عملکرد تولید مثل مردان ت ثیر منفی بگذارد. کافیین فقط در قهوه وجود ندارد. مواد غذایی زیادی وجود دارند که حاوی کافیین هستند. بنابراین، غذای خود را هوشمندانه انتخاب کنید. وقتی نوبت به افزایش شانس باردار شدن می رسد، گنجاندن ورزش متوسط در برنامه روزانه ضروری است. ورزش متوسط به شما کمک می کند وزن طبیعی خود را حفظ کرده و با چاقی مبارزه کنید. هم زنان دارای اضافه وزن و هم زنان کم وزن مستعد ابتلا به اختلالات تخمک گذاری هستند و دوز منظم فعالیت تناسب اندام بهترین گزینه برای مقابله با چنین مشکلات وزنی است. طبق یک مطالعه در سال که در مجله انجمن زنان ترکیه - آلمانی منتشر شد، زنان دارای اضافه وزن و چاق خطر ناباروری، نرخ حاملگی، میزان سقط جنین و عوارض بارداری را افزایش دادند. ورزش منظم از جمله پیاده روی، آهسته دویدن و شنا به تناسب اندام و فعال ماندن شما کمک می کند. با این حال، از انجام فعالیت های هوازی بیش از حد شدید خودداری کنید، که ممکن است تخمک گذاری را مهار کند و تولید هورمون پروژسترون را کاهش دهد. گام اولیه در برنامه ریزی برای نوزاد، تعیین برنامه تخمک گذاری است. در دوره هایی که در حال تخمک گذاری هستید، شانس شما برای بارداری بیشتر است. با پیگیری چرخه های تخمک گذاری خود با کمک یک مانیتور باروری یا کیت های پیش بینی تخمک گذاری، شما و همسرتان دقیقا متوجه خواهید شد که چه زمانی باید امتحان کنید. یکی دیگر از راه‌های تعیین تاریخ تخمک‌گذاری، ردیابی دمای پایه بدن است که بلافاصله پس از تخمک‌گذاری افزایش می‌یابد. برای انجام همین کار می توانید از دماسنج پایه استفاده کنید. تخمک گذاری معمولا بین روزهای تا سیکل شما اتفاق می افتد. بر این اساس برنامه ریزی کنید. از یک رژیم غذایی متعادل استفاده کنید که دارای منبع مناسبی از کربوهیدرات، فیبر، پروتیین و چربی های ضروری باشد. مصرف مایعات بهینه را حفظ کنید تا بدن خود را به اندازه کافی هیدراته نگه دارید و در اوج سلامتی باشید. مصرف مقادیر کافی آب نه تنها به دفع سموم از بدن کمک می کند، بلکه برای حفظ عملکرد مناسب اندام ها و تعادل هورمونی نیز ضروری است. استفاده از غذاهای فرآوری، گوشت قرمز و محصولات سویا را کاهش دهید. حتی مصرف شیر کامل ممکن است به بهبود باروری شما کمک کند. برخی داروها می توانند بر باروری شما ت ثیر منفی بگذارند. بنابراین، توصیه می شود که به خوبی از عوارض جانبی احتمالی هر دارویی که قصد دارید برای پیشگیری از عوارض احتمالی مرتبط با باروری استفاده کنید، آگاه باشید. با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد هر دارویی که مصرف می کنید یا قصد مصرف آن را دارید، فقط برای اطمینان کامل صحبت کنید. سخن آخر بسیاری از مردم در برنامه ریزی برای یک کودک با مشکلات متعددی روبرو می شوند، اما به ندرت به دلیل احساس نادرست خجالت از مبارزه خود صحبت می کنند. این تا حد زیادی به دلیل انگ زدن به است، مفهومی تاسف بار و شرم آور که در طول نسل ها تداوم یافته و هنوز هم مرتبط است. اکثر زوج هایی که در تولید مثل با مشکل مواجه می شوند، آن را یک شکست شخصی می دانند و از صحبت کردن در مورد آن طفره می روند، غافل از اینکه افراد بی شماری در یک قایق دریانوردی می کنند. شما می‌توانید با تماس با دیگرانی که قبلا مشکلات مشابهی را پشت سر گذاشته‌اند یا هنوز درگیر آن هستند، به شانس خود برای باردار شدن کمک کنید. این نه تنها به شما احساس اجتماعی می دهد، بلکه ممکن است شما را در مورد برخی از عوامل کلیدی که ممکن است نادیده گرفته باشید، روشن کند. علاوه بر این، اضطراب‌هایتان فشار روانی و عاطفی بیشتری را به وضعیت آسیب‌پذیر شما اضافه می‌کند. از آنجایی که استرس و سایر عوامل تعیین‌کننده روان‌شناختی نیز می‌توانند مانند عوامل فیزیولوژیکی بر سلامت باروری شما ت ثیر منفی بگذارند، بهتر است با صحبت در مورد وضعیت خود با متخصصان و همچنین دوستان و خانواده، آن را به درستی رها کنید.

اگر به دنبال از بین بردن ضعف بدنی خود هستید، بهتر است بدانید که ضعف عمومی، یا بی حالی یک مشکل رایج است که توسط بسیاری از افراد تجربه می شود. ضعف بدن به فقدان ادراک شده یا مستند انرژی یا قدرت بدنی یا عضلانی اشاره دارد که ممکن است به دلیل فعالیت بدنی باشد یا نباشد. فهرست محتوا شما می توانید به دلایل مختلفی احساس ضعف کنید، از جمله داروها کمبود خواب استرس عاطفی نوشیدن بیش از حد الکل کار فیزیکی بیش از حد کمبود مواد مغذی ضروری ابتلا به سندرم نقص ایمنی مانند ایدز حذف وعده های غذایی منجر به هیپوگلیسمی می شود. مبتلا به دیس تایمی، افسردگی یا اختلال دوقطبی ضعف مداوم می تواند ناشی از مشکلات سلامتی و یا همان بیماری های زمینه ای باشد، مانند آرتروز سندرم یایسگی کم کاری تیرویید سندرم خستگی مزمن یا بیماری های قلبی مانند نارسایی احتقانی قلب اختلالات عصبی، پارکینسون، مولتیپل اسکلروزیس بیماری های جدی مانند سرطان با یا بدون شیمی درمانی دیابت (با عوارض: هیپوگلیسمی یا هیپرگلیسمی یا آمیوتروفی) اختلالات تنفسی (آمفیزم، فیبروز کیستیک، هیپوکسمی سطح پایین اکسیژن خون) در این موارد، یافتن علت دقیق این ضعف با مشورت پزشک بسیار مهم است ضعف می تواند شما را برای انجام فعالیت های روزانه بی انرژی نگه دارد. ممکن است احساس کنید هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تنبل خسته خواب آلود عدم علاقه به انجام کارهای روزمره سایر علایم ضعف عبارتند از مشکل در تمرکز از دست دادن اشتها مشکل در به خواب رفتن در اینجا چند درمان خانگی برای ضعف وجود دارد موز منبع بسیار خوبی از قندهای طبیعی مانند ساکارز، فروکتوز و گلوکز است. این قندها به طور موثر می توانند انرژی سریع و قابل توجهی را به شما هدیه دهند. همچنین، موز حاوی پتاسیم، ماده معدنی مورد نیاز بدن برای تبدیل قند به انرژی است. علاوه بر این، فیبر موجود در موز به حفظ سطح گلوکز در خون شما کمک می کند هر زمان که احساس ضعف کردید یک یا دو عدد موز بخورید. همچنین می توانید شیک موز یا اسموتی را امتحان کنید برای کمک به تقویت بدن و دور نگه داشتن ضعف، یک موز رسیده را با قاشق غذاخوری عسل دو بار در روز بخورید. از طرف دیگر، می توانید آن را به غلات صبحگاهی یا بلغور جو دوسر اضافه کنید توجه: اگر از بیماری قلبی یا کلیوی رنج می برید، با پزشک خود در مورد میزان مصرف بی خطر صحبت کنید. اگر دیابت شما به خوبی کنترل نمی شود، با پزشک خود مشورت کنید انگور فرنگی هندی که به نام آملا نیز شناخته می شود، میوه ای بسیار مغذی است که می تواند به افزایش سطح انرژی شما کمک کند. منبع خوبی از ویتامین، کلسیم، پروتیین، آهن، کربوهیدرات ها و فسفر است مصرف یک عدد انگور فرنگی هندی در روز می تواند سیستم ایمنی ضعیف را تقویت کند. چند عدد انگور فرنگی هندی را بخرید و در آبمیوه گیری بریزید تا آب تازه گرفته شود قاشق غذاخوری از این آب را با مقدار مساوی عسل مخلوط کنید این را دو یا سه بار در روز به مدت یک هفته بنوشید توجه: مجددا ، به دلیل محتوای فسفر، در صورت داشتن بیماری کلیوی یا، استفاده از انگور فرنگی هندی را با پزشک خود در میان بگذارید برای قرن ها، جینسینگ به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی شناخته شده است. هر زمان که احساس ضعف کردید می تواند به شما انرژی بدهد. این گیاه به دلیل خاصیت آرام بخش و آرامش بخشی که دارد بر روی اعصاب شما نیز اثر تسکین دهنده دارد. یک ریشه جینسینگ را به برش های نازک برش دهید تا برش را در سه فنجان آب به مدت دقیقه روی حرارت ملایم بجوشانید محلول را صاف کرده، کمی عسل به آن اضافه کنید و اجازه دهید خنک شود در صورت نیاز روزانه تا فنجان چای جینسینگ بنوشید توجه: جینسینگ برای کسانی که یا هر نوع بیماری قلبی دارند مناسب نیست شیر یکی از بهترین منابع کلسیم و ویتامین است که نشان داده شده است که از ماهیچه ها و استخوان های سالم حمایت می کند. یک فنجان شیر گرم با قاشق چایخوری عسل بنوشید یا از آن به صورت ساده لذت ببرید. همچنین شیر را به غلات یا قهوه خود اضافه کنید همچنین می توانید دو تا سه انجیر را در فنجان شیر بجوشانید. انجیر خورشتی را بخورید و شیر آن را بنوشید تا قوت بگیرد این افزودنی کم کالری به یک رژیم غذایی سالم می تواند به شما کمک کند در طول روز پرانرژی بمانید. توت فرنگی سرشار از ویتامین است، یک آنتی اکسیدان که به ترمیم بافت کمک می کند، ایمنی را تقویت می کند و آسیب رادیکال های آزاد را از بین می برد توت فرنگی دارای خواص ضد سرطانی، ضد دیابتی و ضد چاقی است. ثابت شده است که آنها به محافظت از قلب و سیستم عصبی کمک می کنند علاوه بر این، دوز سالم منگنز، فیبر و آب را از توت ها دریافت می کنید. هر زمان که احساس خستگی و ضعف کردید نصف لیوان آب توت فرنگی تازه بنوشید همچنین می توانید توت فرنگی را به تنهایی بخورید یا آن را با سایر میوه ها، غلات کامل و سبزیجات مخلوط کنید تا یک سالاد میوه کم کالری و پر فیبر درست کنید داشتن یک رژیم غذایی متعادل برای دور نگه داشتن ضعف و خستگی بسیار مهم است. گنجاندن تخم مرغ در رژیم غذایی می تواند بسیار مفید باشد زیرا سرشار از مواد مغذی مانند پروتیین، آهن، بیوتین، ویتامین، اسید فولیک، ریبوفلاوین و اسید پانتوتنیک است. برای تقویت تغذیه ای که توسط این نیروگاه پروتیینی ارایه می شود، روزانه یک تخم مرغ بخورید. روش‌های مختلفی وجود دارد که می‌توانید تخم‌مرغ‌هایتان را آب پز، همزده و سرخ‌شده یا به‌عنوان املت با پنیر، گوشت‌های کم‌چرب و سبزیجات میل کنید کافیین موجود در قهوه مغز را تقویت می کند و به شما انرژی فوری می دهد. علاوه بر ایجاد احساس انرژی، می تواند به افزایش استقامت، بهبود تمرکز، کاهش درد و بهبود سرعت متابولیسم کمک کند. نوشیدن قهوه در حد اعتدال هیچ آسیبی به سلامتی شما وارد نمی کند. مطالعات نشان می‌دهند که مصرف قهوه را به فنجان یا کمتر در روز محدود کنید. مصرف بیش از حد قهوه می تواند خطر اضطراب، تپش قلب، عصبانیت و بی خوابی را افزایش دهد توجه: اگر حتی پس از استفاده از این راه‌حل‌ها همچنان احساس خستگی می‌کنید، برای تعیین علت دقیق و دریافت درمان مناسب، به پزشک مراجعه کنید بادام سرشار از است که می تواند به شما در مبارزه با علایم ضعف عمومی کمک کند و پرانرژی بمانید همچنین دوز بالای منیزیم موجود در بادام در تبدیل پروتیین، چربی و کربوهیدرات ها به منابع انرژی نقش دارد. کمبود خفیف منیزیم می تواند علت ضعف در برخی افراد باشد. دو عدد بادام، یک عدد انجیر خشک و چند عدد کشمش را یک شب در آب خیس کنید. صبح بادام و انجیر و کشمش را بردارید و آب آن را بنوشید. بادام را پوست بگیرید و بخورید و سپس انجیر و کشمش را بخورید همچنین بادام بو داده همراه خود داشته باشید و هر زمان که احساس خستگی یا ضعف کردید مقداری از آن را برای انرژی فوری بخورید در اینجا چند نکته وجود دارد که به شما کمک می کند ضعف و خستگی را از بین ببرید خواب مناسب داشته باشید مقدار زیادی آب بنوشید تا بدنتان هیدراته بماند سعی کنید وزن ایده آل بدن خود را حفظ کنید از یک رژیم غذایی مناسب و مفید پیروی کنید از مصرف الکل بپرهیزید و سیگار را کنار بگذارید هر روز حداقل نیم ساعت ورزش کنید تا پرانرژی و فعال بمانید. اگر ضعف به مدت - هفته ادامه داشت یا علایم بدتر شد، بهتر است به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. چندین درمان خانگی وجود دارد که می تواند انرژی شما را افزایش دهد و قدرت شما را دوباره پر کند منابع

آیا تا به حال صبح ها با احتقان، سوزش و چشمان قرمز و آبریزش از خواب بیدار شده اید؟ اگر چنین است، ممکن است علایم آلرژی صبحگاهی داشته باشید. عوامل زیادی می توانند باعث آلرژی صبحگاهی شوند. معمولا ، اگر علایم شما در صبح بدتر شود، ممکن است ناشی از کنه های گرد و غبار باشد که تمایل به ایجاد خانه در رختخواب افراد دارند. اما این آلرژی ها می تواند ناشی از گرده گل و شوره حیوانات خانگی نیز باشد. چه تب یونجه داشته باشید و چه آلرژی به کنه گرد و غبار، زمانی که آلرژی دارید با عطسه از خواب بیدار می شوید. دلایل مختلفی ممکن است رخ دهد، از جمله: تعداد گرده ها در صبح بیشتر است. کنه های گرد و غباری که در داخل و اطراف تخت شما زندگی می کنند. شوره حیوانات خانگی که در اتاق خواب شما جمع می شود. آلرژی شایع است و سالانه بیش از میلیون آمریکایی را مبتلا می کند. هر چقدر هم که ناخوشایند به نظر برسد، آلرژی به کنه گرد و غبار در واقع حساسیت به گرد و غبار یا کنه نیست. در عوض، این مدفوع کنه گرد و غبار است که در واقع حاوی آلرژن است (ماده ای که باعث واکنش آلرژیک می شود) بر خلاف آلرژی به گرده، آلرژی کنه گرد و غبار در تمام طول سال رخ می دهد، زیرا آنها در داخل خانه شما زندگی می کنند. کنه‌های گرد و غبار می‌توانند در هر جایی زندگی کنند، اما به خصوص فرش، ملافه، پرده و مبلمان روکش‌دار را دوست دارند. از بین بردن کنه های گرد و غبار امکان پذیر نیست. علایم آلرژی به کنه گرد و غبار معمولا در صبح بدتر می شود زیرا هنگام خواب در معرض آلرژن قرار می گیرید. آلرژی به گرده که به عنوان تب یونجه یا رینیت آلرژیک فصلی نیز شناخته می شود، یکی از شایع ترین آلرژی ها است. در ایالات متحده، . از کودکان را مبتلا می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گیاهان برای بارور کردن سایر گیاهان از همان گونه گرده آزاد می کنند. آلرژی به گرده ناشی از واکنش به گرده ای است که گیاهان و درختان در بهار، تابستان و پاییز آزاد می کنند. آلرژی های رایج گرده عبارتند از: علف ها درختان ابروسیا علایم آلرژی به گرده اغلب در صبح بدتر می شود. علاوه بر این، گرده ها ممکن است به لباس شما بچسبند، به این معنی که شما در طول روز آلرژن را با خود حمل می کنید. همچنین، اگر با پنجره های باز بخوابید، ممکن است تمام شب در معرض گرده ها باشید. آلرژی به حیوانات خانگی اغلب در افرادی رخ می دهد که سایر آلرژی ها و یا آسم هم دارند. در واقع، درصد از افراد مبتلا به آلرژی به شوره سگ و گربه نیز حساسیت دارند. آلرژی به گربه دو برابر آلرژی سگ است. افراد مبتلا به آلرژی به حیوانات خانگی به پروتیین های موجود در ادرار، بزاق یا شوره (سلول های مرده پوست) حیوان خانگی واکنش نشان می دهند. مردم اغلب موهای یا خز حیوانات خانگی را به عنوان یک آلرژن اشتباه می گیرند، اما اینطور نیست. هر چند مو یا خز حیوان خانگی می تواند ناقل آلرژن باشد. علایم آلرژی به حیوانات خانگی می تواند در صبح رخ دهد، به خصوص اگر حیوان خانگی شما در اتاق خواب شما با شما بخوابد. اگر حیوان خانگی خود را بیرون از اتاق خواب خود نگه دارید و قبل از خوابیدن لباس های خود را عوض کنید، ممکن است آلرژی صبحگاهی را تسکین دهید. کپک ها را می توان هم در داخل و هم در خارج از منزل یافت، به این معنی که ممکن است در تمام طول سال به کپک آلرژی داشته باشید. هنگامی که منبع کپک مختل می شود، هاگ ها به هوا فرستاده می شوند. برای فرد آلرژیک، تنفس این مواد می تواند باعث ایجاد واکنش شود. در داخل خانه، کپک ممکن است در مناطق مرطوب مانند حمام، آشپزخانه و زیرزمین ها یافت شود. مکان های رایج برای یافتن کپک در فضای باز عبارتند از: برگ های مرده کمپوست علف ها دانه ها سیل و آسیب آب می تواند باعث ایجاد آلرژی به کپک شود علایم آلرژی در صبح مانند علایم آلرژی در هر زمان دیگر از روز است. با این حال، گاهی اوقات علایم آلرژی صبحگاهی شدیدتر است. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند: عطسه کردن آبریزش یا گرفتگی بینی خستگی چشم های خارش دار و آبریزش چشمان باد کرده خارش گوش سرفه کردن در موارد شدید، ممکن است علایمی شبیه به آسم را تجربه کنید. اینها ممکن است شامل مشکلات تنفسی، خس خس سینه و سرفه باشد. گربه‌ها می‌توانند یک دوره شدید آسم را در درصد از افراد مبتلا به آسم موجود ایجاد کنند. پزشکان آلرژی را بر اساس علایم و آزمایش‌هایی که واکنش آلرژیک را ت یید می‌کنند، تشخیص می‌دهند. آلرژی صبحگاهی زمانی تشخیص داده می‌شود که علایم شما در صبح آشکارتر شود. تشخیص ممکن است شامل موارد زیر باشد: سابقه پزشکی: پزشک مراقبت های اولیه یا متخصص آلرژی (پزشک متخصص در زمینه آلرژی و آسم ناشی از آلرژی) سابقه پزشکی شما را از جمله اینکه آیا سابقه خانوادگی آلرژی یا آسم دارید یا خیر، می گیرد. پزشک معاینه فیزیکی نیز انجام خواهد داد. ارزیابی علایم: پزشک علایم شما را ارزیابی می کند، از جمله اینکه چه چیزی باعث ایجاد آنها می شود و زمانی که اغلب رخ می دهند. تست های آلرژی: این ممکن است شامل آزمایش های پوستی، آزمایش خون یا هر دو باشد. تست های پوستی استاندارد طلایی برای تعیین حساسیت فرد به آن در نظر گرفته می شود. این آزمایشات در مطب متخصص آلرژی انجام می شود. دو نوع تست پوستی عبارتند از: تست خراش: قطرات یک آلرژن بر روی پوست خراشیده می شود و سپس محل واکنش مشاهده می شود. تست داخل پوستی: مقدار کمی از یک آلرژن به زیر پوست تزریق می شود و سپس محل واکنش مشاهده می شود. با آزمایش خون، یک فلبوتومیست خون شما را می گیرد و یک متخصص آزمایشگاه آن را ارزیابی می کند. آنها به طور خاص به دنبال آنتی بادی های ایمونوگلوبولین E ( IgE ) در پاسخ به آلرژن ها هستند. IgE نوعی آنتی بادی است که وقتی فردی به یک آلرژن حساس شود تولید می شود. یک آزمایش IgE خاص می تواند تشخیص دهد که شما به چه چیزی حساسیت دارید. خبر خوب این است که اقداماتی وجود دارد که می توانید برای محدود کردن علایم آلرژی صبحگاهی خود انجام دهید. برخی از چیزهایی که باید امتحان کنید عبارتند از: پنجره ها را بسته نگه دارید: وقتی تعداد گرده ها زیاد است، پنجره ها را ببندید و به جای آن از تهویه مطبوع استفاده کنید. داروهای آلرژی مصرف کنید: زمانی که قبل از قرار گرفتن در معرض گرده ها مصرف شوند، آنتی هیستامین ها می توانند علایم آلرژی شما را از بین ببرند. دوش گرفتن قبل از خواب: دوش گرفتن گرده ها را از پوست و موهای شما پاک می کند. قبل از خواب حتما لباس هایی بپوشید که در معرض مواد حساسیت زا قرار نگرفته باشند. رطوبت کمتر: این می تواند به کاهش آلرژی کنه گرد و غبار و آلرژی به کپک داخلی کمک کند. به طور منظم تمیز کنید: تشک و بالش خود را با پوشش های مخصوص گرد و غبار بپوشانید و هر هفته ملافه خود را با آب داغ بشویید. علاوه بر این، سطوح سخت و فرش ها را به خصوص آنهایی که در اتاق خواب هستند، گردگیری کنید. فرش را با کفپوش سخت جایگزین کنید: شوره حیوانات خانگی و کنه های گرد و غبار دوست دارند در فرش پنهان شوند. اگر نمی توانید همه فرش های خانه را جایگزین کنید، از فرش اتاق خواب خود شروع کنید. اغلب، آلرژی صبحگاهی یک مزاحمت خفیف و گاهی فصلی است. در موارد دیگر، آنها شدیدتر هستند. در این صورت، قرار ملاقات با پزشک مهم است. اگر تنظیم سبک زندگی و آنتی هیستامین های بدون نسخه ( OTC ) کمکی نکرد، ممکن است بخواهید برای تشخیص و برنامه درمانی رسمی به پزشک مراجعه کنید. پزشک ممکن است کورتیکواستروییدهای داخل بینی را توصیه کند که برخی از آنها بدون نسخه در دسترس هستند. ایمونوتراپی (معروف به واکسن های آلرژی) همچنین می تواند به کنترل آلرژی ها در زمانی که اجتناب از محرک ها دشوار است کمک کند. پزشک آلرژی شما این موارد را برای کمک به کاهش حساسیت شما نسبت به آلرژن ها فرموله می کند. آنها به ویژه در برابر محرک های رایج آلرژی صبحگاهی مفید هستند. اگر علایمی شبیه به آسم مانند خس خس سینه، سرفه یا مشکل در تنفس دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید. اگر به دنبال تسکین آلرژی صبحگاهی هستید، کارهایی وجود دارد که می توانید انجام دهید. شناسایی منبع آلرژی شما نقطه مهمی برای شروع است. آلرژی ها، از جمله آنهایی که با علایم در صبح ظاهر می شوند، گاهی اوقات با استفاده از واکسن های آلرژی قابل درمان هستند. آلرژی صبحگاهی را می توان با تغییر سبک زندگی، با اجتناب از آلرژن ها و با دارو کنترل کرد. بله، سردردهای سینوسی و میگرن با آلرژی همراه بوده است. به این دلیل که آلرژی می تواند باعث تورم در حفره های سینوسی شود که منجر به درد و فشار می شود. مدت زمان ماندگاری آلرژی صبحگاهی بستگی به عامل ایجاد آن دارد. به عنوان مثال، اگر آلرژی صبحگاهی شما ناشی از آلرژی فصلی گرده باشد، پس از کاهش تعداد گرده ها، آلرژی صبحگاهی شما باید کاهش یابد. علاوه بر این، می توانید علایم خود را با اجتناب از محرک ها یا مصرف OTC یا داروهای تجویزی مدیریت کنید. اغلب، افراد می توانند بر اساس زمان ظاهر شدن علایمشان و عواملی که آنها را تحریک می کند، حدس های دقیقی در مورد اینکه به چه چیزی حساسیت دارند، بکنند. با این حال، تنها راه قطعی برای شناسایی آلرژی شما از طریق تست آلرژی است. ممکن است بتوانید علایم آلرژی صبحگاهی خود را با تمیز کردن مکرر اتاق خواب و رختخواب، استفاده از پوشش های گرد و غبار برای بالش و رختخواب، دوش گرفتن قبل از خواب، برداشتن فرش از اتاق خواب و بسته نگه داشتن پنجره ها در شب کاهش دهید.

تاثیر ورزش بر بیماری های مزمن مانند، یا یا درد مفاصل کاملا مشخص شده است. اگر به بیماری مزمن مبتلا هستید، ورزش منظم می تواند به شما در مدیریت علایم و بهبود سلامت کمک کند. در این شرایط ممکن است درباره ورزش سوالاتی از قبیل اینکه چند وقت یکبار می توانم ورزش کنم؟ کدام تمرینات برای من بی خطر هستند، را از خودتان داشته باشید. فهرست محتوا ورزش هوازی می تواند به بهبود سلامت قلب و استقامت شما کمک کرده و در کاهش وزن موثر باشد. تمرین با شدت زیاد به طور کلی برای اکثر افراد ایمن و موثر است و انجام دادن آنها به زمان کمی نیاز دارد. حتی فعالیت هایی مانند راه رفتن، جزء ورزش با شدت بالاتر نیز به حساب می آیند. تمرینات قدرتی می تواند قدرت و استقامت عضلات را بهبود بخشد، انجام فعالیت های روزمره را آسان تر کند، کاهش قدرت عضلانی مربوط به بیماری را کاهش دهد و منجر به ثبات مفاصل شود. تمرینات انعطاف پذیری به شما کمک می کنند تا بتوانید وضعیت حرکت کردن مفاصل خود را بهبود ببخشید، بنابراین آنها می توانند بهترین عملکرد را داشته باشند. حتی این تمرینات ممکن است در کاهش خطر سقوط و جلوگیری از افتادن شما موثر باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر به بیماری مزمن مانند بیماری های قلبی، دیابت، آسم یا کمر یا درد مفاصل مبتلا هستید ورزش می تواند فواید مهمی برای سلامتی شما داشته باشد. با این حال، بهتر است که قبل از شروع یک تمرین ورزشی با پزشک خود مشورت کنید. او ممکن است در مورد اینکه چه ورزش هایی برای شما مناسب هستند و چه موارد باید هنگام ورزش رعایت کنید، توصیه هایی داشته باشد. ورزش منظم می تواند به بهبود سلامت قلب شما کمک کند. بررسی های اخیر نشان داده است که افراد مبتلا به بیماری قلبی، اغلب تمرینات متناوب را به خوبی تحمل می کنند. برای افرادی که دارند، ورزش می تواند خطر مرگ ناشی از بیماری و احتمال پیشرفت بیماری قلبی را کاهش دهد. ورزش منظم به انسولین کمک می کند تا به طور موثرتری سطح قند خون شما را کاهش دهد. فعالیت بدنی همچنین می تواند در کنترل وزن و تقویت انرژی بدن موثر است. اگر دارید، ورزش می تواند خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی را کاهش دهد. در برخی موارد، ورزش می تواند در کنترل دفعات و شدت حملات آسم موثر باشد. فعالیت های منظم هوازی با شدت کم می تواند باعث افزایش قدرت و استقامت در کمر شود و عملکرد عضلات را بهبود بخشد. تمرینات عضلات شکم و پشت (تمرینات تقویت کننده هسته) ممکن است با تقویت عضلات اطراف ستون فقرات به تسکین علایم ناشی از کمر درد کمک کند. ورزش می تواند درد را کاهش دهد. حتی به حفظ قدرت عضلات در مفاصل آسیب دیده کمک کند و سفتی مفصل را کاهش دهد. همچنین می تواند عملکرد جسمی و کیفیت زندگی افرادی که آرتروز دارند را بهبود بخشد. ورزش می تواند کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان را بهبود بخشد و همچنین ممکن است تناسب اندام آنها را بهبود بخشد. ورزش همچنین می تواند خطر مرگ ناشی از سرطان پستان، روده بزرگ و پروستات را کاهش دهد. علاوه بر آن، فعال بودن از نظر جسمی خطر ابتلا به چندین سرطان معمولا را کاهش می دهد. تحقیقات نشان می دهد بزرگسالانی که در فعالیت های بدنی بیشتری شرکت می کنند، خطر ابتلا به سرطان های زیر را کاهش می دهند: ریه کلیه مثانه پستان آندومتر مری (آدنوکارسینوم) روده بزرگ (پروگزیمال و دیستال) معده (آدنوکارسینومای کاردیا و غیر کاردیا) ورزش می تواند باعث بهبود شناخت در افراد مبتلا به شود و افرادی که به طور منظم فعال هستند کمتر در معرض خطر زوال عقل و اختلال شناختی قرار می گیرند. برخی از مزایای فعالیت بدنی بر سلامت مغز درست بعد از یک جلسه فعالیت بدنی متوسط تا شدید اتفاق میفتد. مزایا شامل بهبود تفکر یا شناخت برای کودکان تا ساله و کاهش احساس اضطراب کوتاه مدت برای بزرگسالان است. فعالیت بدنی منظم می تواند در بهبود تفکر، یادگیری و تمرکز فرد به ویژه سالمندان موثر باشد. همچنین خطر ابتلا به افسردگی و اضطراب را کاهش داده و به خواب بهتر کمک می کند. اگر می خواهید وزن مناسب داشته باشید یا وزن خود را حفظ کنید، بهتر است رژیم غذایی و فعالیت بدنی مناسبی داشته باشید. هر دو این عامل در حفظ وزن بدن، از دست دادن وزن اضافی بدن یا کاهش موفقیت آمیز وزن نقش اساسی دارند. وقتی کالری بیشتری از طریق خوردن و نوشیدن دریافت می کنید وزن اضافه می کنید. مهم است. برای رسیدن یا حفظ وزن سالم شاید لازم باشد بیشتر از دیگران فعال باشید و بیشتر ورزش کنید. برای حفظ وزن خود دقیقه در هفته فعالیت هوازی با شدت متوسط (مثلا دقیقه در روز، روز در هفته) را ادامه دهید. شواهد علمی قوی نشان می دهد که فعالیت بدنی می تواند به شما کمک کند با گذشت زمان وزن خود را حفظ کنید. با این حال، میزان دقیق فعالیت بدنی مورد نیاز برای انجام این کار مشخص نیست زیرا از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. این احتمال وجود دارد که برای حفظ وزن خود نیاز به انجام بیش از دقیقه فعالیت با شدت متوسط در هفته داشته باشید. پزشک شما ممکن است تمرینات خاصی را برای کاهش درد یا ایجاد قدرت توصیه کند. بسته به شرایط و وضعیتی که دارید، شاید لازم باشد از انجام برخی تمرینات به طور کامل یا در هنگام بدتر شدن علایم خود اجتناب کنید. در برخی موارد، ممکن است لازم باشد قبل از شروع ورزش با یک متخصص طب فیزیکی یا کاردرمانی مشورت کنید. بهتر است فعالیت های هوازی با ت ثیر کم مانند پیاده روی و شنا را انتخاب کنید. این نوع فعالیت ها باعث و لرزش کمر نمی شود. حتما هنگام ورزش یک دستگاه استنشاقی را همراه خود نگه دارید. ورزش هایی که برای شما بهتر است به نوع و درگیر شدن مفاصل بستگی دارد. با دکتر یا یک فیزیوتراپیست خود همکاری کنید تا یک برنامه ورزشی مناسب را به شما آموزش دهد. قبل از شروع یک تمرین معمول، بهتر است که با پزشک خود در مورد مدت زمان جلسات ورزشی خود مشورت کنید تا میزان شدت بی خطر تمرینات ورزشی را برای شما مشخص کند. به طور کلی، سعی کنید حداقل پنج روز در هفته حدود دقیقه فعالیت بدنی روزانه داشته باشید. به عنوان مثال، بیشتر روزهای هفته حدود دقیقه پیاده روی سریع را امتحان کنید. حتی می توانید فعالیت های بدنی را به قسمت های کوتاهی از زمان تقسیم شده در طول روز تقسیم کنید. انجام دارن هر فعالیتی بهتر از این است که هیچ کاری نکنید. اگر توانایی انجام این میزان فعالیت را ندارید، تمرینات را تا آنجا که می توانید انجام دهید. حتی یک ساعت در هفته فعالیت بدنی نیز می تواند فواید سلامتی داشته باشد. بسته به شرایط و وضعیتی که دارید، پزشک ممکن است برخی نکات و اقداماتی را برای قبل از ورزش توصیه کند. به خاطر داشته باشید که فعالیت بدنی باعث کاهش قند خون می شود. قبل از هر فعالیتی سطح قند خون خود را بررسی کنید. اگر از داروهای انسولین یا دیابت که قند خون را کاهش می دهد استفاده می کنید، ممکن است لازم باشد قبل از ورزش میان وعده بخورید تا از افت قند خون جلوگیری شود. گرما می تواند مفاصل و عضلات شما را کند. حتی دردی را که ممکن است قبل از شروع داشته باشید تسکین دهد. همچنین، حتما کفشی را انتخاب کنید که در هنگام ورزش ضربه و ثبات ایجاد کند. با پزشک خود در مورد اینکه چه نوع ناراحتی را در حین ورزش یا بعد از آن انتظار دارید و همچنین نکاتی برای به حداقل رساندن درد خود مشورت کنید. از او بپرسید که چه نوع یا درجه ای از درد ممکن است طبیعی باشد و چه دردی می تواند نشان دهنده یک مسیله جدی تر باشد. اگر به بیماری قلبی مبتلا هستید، هنگام بروز علایمی مانند سرگیجه، تنگی نفس غیرمعمول، یا ضربان قلب نامنظم باید ورزش کردن را متوقف کنید. شروع یک تمرین منظم ورزشی می تواند سخت باشد. فعالیت بدنی منظم یکی از مهمترین کارهایی است که می توانید برای سلامتی خود انجام دهید. هر کس می تواند مزایای سلامتی فعالیت بدنی را تجربه کند. سن، توانایی ها، قومیت، شکل یا اندازه در تاثیر ورزش مهم نیست. اگر از تمرینات شدید و افزایش سطح فعالیت بدنی خود می ترسید، بهتر است بدانید که فعالیت هوازی با شدت متوسط مانند راه رفتن سریع برای اکثر افراد به طور کلی ایمن است. برای اینکه به روال خود ادامه دهید، بهتر است در هنگام ورزش کردن از یکی از دوستان و اعضاء خانواده بخواهید شما را همراهی کنند. همچنین از پزشک بخواهید که به افرادی که بیماری مشابه شما را دارند، یک برنامه ورزشی توصیه کند. برای داشتن انگیزه، فعالیت هایی سرگرم کننده را انتخاب کنید. اهداف واقعی خود را مشخص کرده و پیشرفت خود را جشن بگیرید. هر گونه نگرانی در مورد برنامه ورزشی خود از شروع کار تا ادامه آن را با پزشک خود در میان بگذارید. منابع:

قرص آموکسی سیلین یک آنتی بیوتیک است که برای درمان عفونت های ناشی از انواع خاصی از باکتری استفاده می شود. قرص خوراکی آموکسی سیلین به صورت قرص های آزاد فوری ( ، آزادشده ( یا جویدنی به بازار عرضه می شوند. قرص جویدنی و قرص فهرست محتوا آموکسی سیلین یک آنتی بیوتیک پنی سیلین است که با باکتری ها مقابله می کند. آموکسی سیلین برای درمان انواع مختلفی از عفونت های ناشی از باکتری ها مانند لوزه ها، برونشیت، ذات الریه و عفونت های گوش، بینی، گلو، پوست یا مجاری ادراری استفاده می شود. آموکسی سیلین همچنین گاهی اوقات همراه با دیگری به نام کلاریترومایسین (بیاکسین) برای درمان زخم معده ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری کاربرد دارد. این ترکیب گاهی با کاهنده اسید معده به نام لانسوپرازول استفاده می شود. قبل از استفاده از آموکسی سیلین، اگر به سفالوسپورین ها مانند اومنیسف، سفزیل، سفتین، کفلکس و دیگران حساسیت دارید، به پزشک خود بگویید. همچنین اگر مبتلا به آسم، بیماری کبد یا کلیه، اختلال خونریزی یا لخته شدن خون، مونونوکلیوز (مونو نوکلیوز) یا هر نوع هستید، به پزشک خود بگویید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آموکسی سیلین می تواند باعث کاهش اثر شود. در مورد استفاده از روش غیر هورمونی جلوگیری از بارداری (مانند کاندوم، دیافراگم، اسپرم کش) برای جلوگیری از بارداری هنگام مصرف این دارو، از پزشک خود بپرسید. این دارو را برای مدت زمان کامل تجویز شده مصرف کنید. علایم شما ممکن است قبل از رفع کامل عفونت بهبود یابد. آموکسی سیلین عفونت ویروسی مانند یا آنفولانزا را درمان نمی کند. این دارو را با شخص دیگری به اشتراک نگذارید، حتی اگر علایمی مشابه شما داشته باشد. داروهای آنتی بیوتیکی می توانند باعث شوند. این ممکن است هنگام مصرف آموکسی سیلین یا در عرض چند ماه پس از قطع مصرف اتفاق بیفتد. اگر اسهال آبکی یا خونی دارید، مصرف این دارو را متوقف کنید و با پزشک خود تماس بگیرید. از داروهای ضد اسهال استفاده نکنید، مگر اینکه پزشک مصرف آن را تجویز کرده باشد. قرص خوراکی آموکسی سیلین خواب آور است، اما می تواند عوارض جانبی دیگری نیزایجاد کند. عوارض جانبی رایج قرص خوراکی آموکسی سیلین می تواند شامل موارد زیر باشد: کهیر اسهال استفراغ حالت تهوع اگر این عوارض خفیف باشد، احتمال دارد طی چند روز یا دو هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود تماس بگیرید. علایم شبیه آنفولانزا، مانند تب، بدن درد یا گلو درد، بثورات دردناک قرمز یا بنفش که انتشار می یابد و یا تاول هایی که می توانند باعث خراش پوست و ایجاد زخم های باز شوند. افزایش آنزیم های کبدی نشان داده شده در آزمایش خون، درد در شکم (ناحیه معده) ، زرد شدن پوست و چشم ها، خستگی آموکسی سیلین احتمال دارد باعث اسهال شود. در صورت ابتلا به اسهال خونی یا آبکی، گرفتگی معده و تب با پزشک خود تماس بگیرید. مهم است که کل دوره درمان را طبق تجویز پزشک به پایان برسانید. در صورت احساس بهتر شدن، مصرف این دارو را قطع نکنید. قطع خود سرانه دارو می تواند دوران درمان را طولانی تر کند. حتی می تواند منجر به ایجاد مقاوم به آنتی بیوتیک شود. در این شرایط در صورت ابتلا مجدد به عفونت باکتریایی، دیگر درمان با آموکسی سیلین برای شما موثر نخواهد بود. این دارو می تواند یک واکنش آلرژیک جدی ایجاد کند. حتی این واکنش می تواند کشنده باشد. اگر به آنتی بیوتیک های دیگر مانند پنی سیلین ها یا سفالوسپورین ها حساسیت دارید، احتمال بروز واکنش آلرژیک بیشتر است. اگر هنگام مصرف این دارو در تنفس یا تورم گلو یا زبان خود مشکل دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. آموکسی سیلین متعلق به گروهی از داروها به نام پنی سیلین است. این داروها به روشی مشابه همدیگر عمل می کنند و اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. آموکسی سیلین با از بین بردن باکتری ها و توقف رشد آن در بدن اثر می کند. آموکسی سیلین احتمال دارد با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی آموکسی سیلین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. تداخل دارویی می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای مصرفی بیمار را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید با پزشک خود صحبت کنید. مصرف آموکسی سیلین با داروهای خاص خطر عوارض جانبی ناشی از آموکسی سیلین را افزایش می دهد. چون در این وضعیت احتمال دارد مقدار آموکسی سیلین در بدن افزایش یابد. نمونه هایی از داروهایی که مصرف همزمان آنها با آموکسی سیلین منجر به افزایش مقدار آن می شود، عبارتند از: در صورت مصرف همزمان پروبنسید با آموکسی سیلین، پزشک احتمالا دوز آموکسی سیلین را ثابت نگه می دارد. مصرف همزمان آلوپورینول و آموکسی سیلین ممکن است منجر به بثورات پوستی شود. علاوه بر آن، مصرف آموکسی سیلین با برخی داروهای خاص ممکن است خطر عوارض جانبی داروهای خاص را افزایش می دهد. آموکسی سیلین میزان این داروها را در بدن افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها شامل داروهایی برای درمان لخته های خون است. اگر از آنها همزمان با آموکسی سیلین استفاده کنید، خطر خونریزی بیشتر است. از طرفی هم مصرف برخی دارو ها با آموکسی سیلین می تواند اثر دارو ها را کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: کلرامفنیکل سولفونامیدها مانند سولفامتوکسازول داروهای پیشگیری از بارداری خوراکی تتراسایکلین ها مانند تتراسایکلین یا داکسی سایکلین ماکرولیدها مانند اریترومایسین، کلاریترومایسین یا آزیترومایسین مصرف آموکسی سیلین می تواند منجر به بروز یک واکنش حساسیتی شدید شود. علایم این واکنش حساسیتی می تواند شامل موارد زیر باشد: اختلال تنفس التهاب گلو یا زبان اگر واکنش آلرژیک دارید، بلافاصله با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید. آموکسی سیلین در مبتلایان به دیابت احتمال دارد باعث ثبت نتایج مثبت در آزمایشات قند شود. در مبتلایان به بیماری های شدید کلیوی، احتمال دارد کلیه ها به سرعت این دارو را از بدن دفع کنند. مصرف آموکسی سیلین در مبتلایان به بیماری مونونوکلیوز خطر ابتلا به بثورات شدید را افزایش می دهد. آموکسی سیلین یک داروی بارداری دسته آموکسی سیلین احتمال دارد به شیر مادر منتقل شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند منجربه بروز عوارض جانبی شود. کلیه های افراد سالمند با کهولت سن احتمال دارد مانند گذشته کار نکنند. این وضعیت می تواند باعث شود که بدن داروها را با سرعت بیشتری تجزیه کند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن وضعیت بیمار شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی پاسخ بدن به اولین دوز درمان قرص خوراکی آموکسی سیلین برای درمان کوتاه مدت استفاده می شود. اگر طبق دستورالعمل استفاده نکنید، خطرات جدی به همراه دارد. اگر ناگهان مصرف دارو را قطع کردید یا اصلا آن را مصرف نکنید، احتمال دارد عفونت باکتریایی بهبود نیابد یا بدتر شود. مصرف بیش از حد آن ممکن است سطح خطرناکی از دارو را در بدن ایجاد کند. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال ناراحتی معده اگر یک دوز را فراموش کردید به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اگر پزشک برایتان قرص خوراکی آموکسی سیلین تجویز می کند، این ملاحظات را به خاطر بسپارید. قرص ها را خرد نکنید یا برش ندهید. این دارو را در زمان (های) توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید. بهتر است آموکسی سیلین مایع را در یخچال نگهداری کنید اما اجازه ندهید که یخ بزند. شما باید ساعت پس از اتمام وعده غذایی، قرص های آزاد شده آموکسی سیلین را استفاده کنید. شما می توانید کپسول، قرص، قرص جویدنی یا سوسپانسیون آموکسی سیلین راهمراه یا بدون غذا مصرف کنید. اگر برای درمان زخم معده از آموکسی سیلین همراه با کلاریترومایسین و یا لانزوپرازول استفاده می کنید، از تمام داروهای خود طبق دستور استفاده کنید. راهنمای دارو یا دستورالعمل های بیمار همراه با هر دارو را بخوانید. دوزها یا برنامه دارویی خود را بدون نظر پزشک تغییر ندهید. از این دارو برای مدت زمان کامل تجویز شده استفاده کنید، حتی اگر علایم شما به سرعت بهبود یابد. حذف دوزها می تواند خطر ابتلا به عفونت مقاوم در برابر دارو را افزایش دهد. آموکسی سیلین عفونت ویروسی مانند آنفولانزا یا یک سرماخوردگی را درمان نمی کند. آموکسی سیلین را در دمای اتاق بین درجه فارنهایت و درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد و درجه سانتیگراد) و دور از نور نگه دارید. این دارو را در مناطق مرطوب نگهداری نکنید.

فواید ورزش در آب چیست؟ ورزش در آب یکی از بهترین روشها برای انجام ورزش منظم، ایمن و موثر در تمرینهای شماست. و فواید زیادی برای سلامتی دارد. ورزش در آب، علاوه بر ایجاد محرکی م موثر برای افزایش آمادگی جسمانی کلی، همچنین به عنوان مکانیزمی موثر برای بهبودی بهتر و سریع تر از بیماری ها کاربرد دارد. ورزش های آبی نه تنها به دلیل هجوم آدرنالین، بلکه به دلیل چندین فواید سلامتی بسیار محبوب هستند. در بیشتر موارد، ورزش های آبی در فضای باز انجام می شود، جایی که شما می تواند هوای تازه تنفس کنید. این وضعیت روحیه شما را بالا می برد، روحیه خوبی به شما می بخشد و شما را با طراوت و پر انرژی خواهد کرد. فهرست محتوا از آنجا که آب مقاومت بیشتری نسبت به هوا دارد، تمرین در آب می تواند همان تمریناتی را که در خشکی انجام می دهید، در آب به چالش بکشد مقاومت بیشتر می تواند عضلات را به طور کامل درگیر کند و همچنین به شما در سوزاندن کالری بیشتر در مدت زمان کمتری کمک می کند. ورزش در آب به شما امکان می دهد یک تمرین قلبی عالی همراه با استحکام قدرت و انعطاف پذیری بیشتری داشته باشید. شناوری آب همچنین از عضلات و مفاصل شما پشتیبانی بیشتری می کند. بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، ورزش در آب به ویژه برای افرادی که بیماری مفصلی دارند، مانند و، مفید است ورزش در آب همچنین یک فرم مطمین تر از ورزش برای زنان باردار و افرادی است از شرایط زیر رنج می برند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فیبرومیالژیا مسایل تعادل آسیب های مفصلی آموزش های مبتنی بر آب می تواند به روش های زیر به بهبود سلامت شما کمک کند ورزش در آب در ارتباط با فشار خون سیستولیک و متوسط شریانی فواید فوق العاده ای دارد. علاوه بر این، پایبندی منظم به یک برنامه آموزشی مبتنی بر آب می تواند باعث افزایش ظرفیت هوازی و جذب اکسیژن شود. به طور کلی، شرکت منظم در آموزش های مبتنی بر آب، ت ثیر مثبت بسیار زیادی بر روی قلب و عروق دارد. ورزش های آبی نوعی ورزش عالی محسوب می شوند. آنها تقریبا بر همه قسمت های بدن تاثیر می گذارند. حتی به شما کمک می کند کالری را به روش طبیعی بسوزانید. این وضعیت باعث افزایش متابولیسم و در نتیجه مصرف مایعات و اشتها می شود که به نوبه خود به شما کمک می کند از پرخوری پرهیز کنید. حتی با افزایش انرژی شما باعث بهبود و تقویت سیستم ایمنی بدن در برابر بیماری های مزمن می شود. افراد مبتلا به دیابت و نیاز به تغییرات زیادی در شیوه زندگی دارند تا سلامت کلی خود را تحت کنترل داشته باشند. ورزش های آبی یا حتی فقط شنا کردن ساده روی آب و انجام برخی از تمرینات سبک به کاهش استرس و آرامش شما کمک می کند که برای قلب و بدن به طور کلی مفید است. ورزش بر رروی تردمیل گزینه مناسبی برای سالمندان و زنان بعد از یایسگی نیست. اما یکی از فواید ورزش در آب این است که ورزشهایی مانند قایقرانی در قایق، دوچرخه های آبی، پارو زدن و مواردی از این دست نوع برای این افراد توصیه می شود، چون که به افزایش تراکم استخوان کمک می کند. مانند سایر ورزش ها، ورزش های آبی نیز برای بدن مفید هستند. علاوه بر این، برای ذهن نیز مفید است. جریان آرام آب باعث کاهش، اضطراب و می شود. به عنوان مثال ثابت شده است که شنا باعث بهبود خلق و خوی در زنان و مردان می شود. ورزش در آب به طور مداوم نقش بسیار مهمی در بهبودهای عملکرد و قدرت اندام تحتانی دارد. با این حال، توجه به این نکته مهم است که تفاوت قابل توجهی در میزان بهبود وجود دارد. میزان تاثیر ورزش در آب به شدت تمرینات، عمق آب و غوطه ور شدن در آن بستگی دارد. غوطه ور شدن سطح گردن در آب مقاومت محیطی را کاهش می دهد که در نتیجه باعث بازگشت خون وریدی بیشتر و افزایش ظرفیت اکسیداتیو برای افراد می شود. علاوه بر این، یک تحقیق نشان داد که راه رفتن روی تردمیل زیر آب محرک کافی برای استخراج انرژی قابل توجه فراهم می کند. همچنین باعث بهبود عملکرد راه رفتن و کاهش ضربان قلب می شود. خصوصیات مکانیکی آب فشار بر روی مفاصل و ضربان قلب را کاهش داده و منجر به بهبود تحرک می شود. ورزش در آب می تواند منجر به بهبود کنترل حرکتی و وضعیت راه رفتن شود. یکی دیگر از اهمیت ورزش در آب، سرعت بخشیدن به توانبخشی آسیب هاست. این امر به ویژه برای افرادی که از اندام تحتانی، کمر و آسیب های عصبی بهبود می یابند بسیار مهم است. یک تحقیق نشان داد که آموزش مبتنی بر آب می تواند کمردرد و ناتوانی های ناشی از ان را بهبود ببخشد. همچنین رفاه عمومی را در افراد مبتلا به کمردرد مزمن افزایش می دهد. علاوه بر این، نتایج یک مطالعه در مورد اثرات ورزش های آبی و عملکرد ریوی در بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی نشان داد که اجرای ورزش های مبتنی بر آب، پاسخ عملکرد ریوی بهتری نسبت به تمرینات خشک در بیماران ایجاد می کند. انواع مختلف تمرینات ورزشی به دلیل خواص مکانیکی آب می تواند در محیط های آبی صورت بگیرند، از جمله: بسیاری از برنامه های مبتنی بر آب در سطح کم در آب کم عمق شروع می شود که در آن شرکت کنندگان می توانند کف استخر را لمس کنند و طیف وسیعی از فعالیت های عملکردی را انجام دهند. برخی از بهترین تمریناتی که می توان در آب کم عمق انجام داد شامل حرکات ران و شانه و تمرینات استقامتی است. با توجه به مقاومت فراگیر آب در برابر بدن، افراد می توانند با اطمینان و به طور موثر اندام خود را از طریق دامنه های مختلف حرکتی حرکت دهند تا تحرک و استقامت عضلانی آنها افزایش یابد. بسیاری از ت سیسات آبزی، ایروبیک در آب را به عنوان گزینه کم ت ثیر برای افزایش ضربان قلب و شدت کلی به منظور ایجاد بهبودهای قلبی تنفسی در افراد، ارایه می دهند. عمق استخرهای توصیه شده برای ایروبیک موثر در آب کم عمق - فوت است. در این سطح، شرکت کنندگان باید بین قفسه سینه و شانه های خود غوطه ور شوند، این امر باعث می شود تا % از وزن بدن آنها در آب حمایت شود. فعالیت های موثر دیگری که می تواند در آب انجام شود، دویدن در آب های عمیق است. افرادی که شناگر قوی هستند، می توانند بدون کمک تمرینات ورزشی را در آب های عمیق انجام دهند. با این حال، به افرادی که شناگر ماهر نیستند توصیه می شود با استفاده از وسایل کمکی و حفاظتی در آب های عمیق شنا کنند. در هنگام دویدن در آبهای عمیق، افراد همان حرکات و تمرینات در خشکی را انجام می دهند در حقیقت، تحقیقات نشان داد که ارتباط زیادی بین دویدن در آبهای عمیق و خشکی وجود دارد. با این حال، همچنین باید توجه داشته باشید وقتی مهارت شما در دویدن آب عمیق افزایش یابد، مهارت دویدن در خشکی قویتر هم می شود. با وجود چنین ارتباط تنگاتنگی با دویدن در خشکی، دویدن در آب عمیق وسیله ای بسیار کارآمد برای آموزش آب برای بهبود استقامت قلبی تنفسی و عضلانی است. علاوه بر این، دویدن در آب های عمیق ت ثیرات مثبتی در بهبود عمومی و حفظ عملکرد هوازی در یک دوره طولانی دارد. تحقیقات گذشته نشان داده است که دویدن در آبهای عمیق می تواند عملکرد هوازی را در ورزشکاران آموزش دیده تا هفته حفظ کند. راه رفتن در آب یک تمرین خوب برای شروع است. پیاده روی در آب می تواند بازوها و قسمت تحتانی بدن را هدف قرار دهد. با استفاده از وزنه های دست یا مچ پا می توانید شدت آن را افزایش دهید قدم زدن را در آب کم عمق، تا ارتفاع کمر شروع کنید ستون فقرات را بکشید و با فشار دادن به پاشنه پا و به جای اینکه روی نوک انگشتان خود راه بروید از همه انگشتان استفاده کنید. بازوها را در کنار خود، در آب نگه دارید و هنگام راه رفتن آنها را حرکت دهید دقیقه به راه رفتن ادامه دهید این ورزش به تقویت عضلات بازو کمک می کند. استفاده از دمبل های کف باعث افزایش مقاومت می شود تا شانه ها در آب بایستید دمبل ها را در کنار خود نگه دارید، کف دست ها رو به بالا باشد در حالی که بازوهای خود را تا ارتفاع آب بلند می کنید آرنج ها را به نزدیک تنه بکشید مچ دستان خود را بچرخانید تا کف دست ها به سمت عقب برگردد بازوها را به حالت اول برگردانید. برای هر تمرین - ست - بار تکرار انجام دهید این ورزش به فعال سازی عضلات در اندام های تحتانی بدن کمک می کند لبه استخر را نگه دارید، زانوهای خود را به سمت سینه خم کنید و پاها را به دیوار فشار دهید از دیوار دور شوید و تا جایی که می توانید روی پشت خود شناور باشید زانوهای خود را به سمت سینه بکشید، پاها را به پایین استخر فشار دهید و دوباره به طرف دیوار بدوید. این تمرین را به مدت - دقیقه ادامه دهید به طور کلی، برنامه های ورزشی مبتنی بر آب می توانند هم برای افراد سالم و هم برای افراد خاص بسیار موثر باشند. برای بسیاری از افراد، ورزش های مبتنی بر آب می توانند یک گزینه قدرتمند یا مکمل شگفت انگیز برای سایر تمرینات ورزشی باشند. در هر صورت، ورزش های مبتنی بر آب برای اکثر بزرگسالان یک گزینه ورزشی مناسب و مطمین است. منابع:

کاربرد های کرایوتراپی چیست؟ کرایوتراپی که به آن جراحی کرایوسیرویید، کرایوابیلاسیون، کرایوتراپی از طریق پوست یا کرایوابیلاسیون هدفمند نیز گفته می شود، یک روش درمانی کم تهاجمی است که با استفاده از سرما شدید صورت می گیرد. این روش بافت بیمار از جمله سلول های سرطانی را منجمد کرده و از بین می برد. کرایوتراپی ممکن است به صورت موضعی (روی سطح پوست) ، از راه پوست یا جراحی صورت بگیرد. کرایوتراپی موضعی به طور معمول در مورد و استفاده می شود. هنگامی که ضایعه در زیر سطح پوست قرار دارد، لازم است یک پروب درمانی سوزن مانند از طریق پوست قرار داده شود. این وضعیت گاه به برش و جراحی نیاز دارد. در کرایوتراپی از تصویربرداری و یک دستگاه سوزن مانند به نام کرایوپروب و گاز نیتروژن مایع یا آرگون برای ایجاد سرمای شدید بهمنظور یخ زدگی و از بین بردن بافت های بیمار از جمله سلول های سرطانی استفاده می شود. این روش ممکن است برای درمان انواع بیماری های پوستی و همچنین تومورهای داخل کبد، کلیه ها، استخوان ها، ریه ها و استفاده شود. فهرست محتوا کرایوتراپی در شرایط زیادی کاربرد دارد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گره ها ضایعات پوستی تومورهای پوستی کک و مک ناخوشایند خال های پوستی پیش سرطانی، کبد و دهانه رحم رتینوبلاستوما، سرطان شبکیه در دوران کودکی سایر کاربرد های کرایوتراپی شامل درمان تومورهای سایر قسمت های بدن مانند کلیه ها، استخوان ها (از جمله ستون فقرات) ، ریه ها و پستانها (از جمله توده های خوش خیم پستان به نام فیبروآدنوم) می باشد. اگرچه تحقیقات بیشتری برای تعیین اثر بخشی طولانی مدت آن لازم است، نشان داده شده است که کرایوتراپی در برخی بیماران موثر است. زمانی که این روش برای درمان پوست استفاده می شود، پزشک برای تسکین ناراحتی جزیی، مصرف ایبوپروفن نیم ساعت قبل از این روش را توصیه می کنند. در برخی موارد برای پیشگیری از بروز عفونت، تجویز می شود. برای درمان های عمیق تر، شامل تومورها، بیماران باید از مصرف داروهای رقیق کننده خون برای مدت زمان توصیه شده قبل از درمان خودداری کنند. بسیاری از آزمایشات تصویربرداری در دوران بارداری انجام نمی شود. بر همین اساس خانم ها باید در صورت احتمال بارداری به پزشک خود اطلاع دهند. در مورد بیماری های اخیر، شرایط پزشکی، آلرژی و داروهایی که از جمله مکمل های گیاهی و مصرفی خود با پزشک مشورت کنید. ممکن است چند روز قبل از عمل به شما توصیه شود که مصرف آسپرین، داروهای ضد التهاب غیراستروییدی یا داروهای رقیق کننده خون را متوقف کنید. برخی از پزشکان پس از کرایوتراپی در تومورهای عمیق، یک شب بستری در بیمارستان را برای بیمار توصیه می کنند. کرایوتراپی از راه پوست می تواند به عنوان یک جراحی سرپایی انجام شود. در این روش ممکن است از سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری یا رزونانس مغناطیسی، دستگاه سواب پنبه یا دستگاه اسپری، کرایوپروب و برونکوسکوپ استفاده شود. حتی ممکن است جراحی انجام شود. اسکنرهای اولتراسوند از یک کامپیوتر، صفحه نمایش فیلم و یک مبدل متصل تشکیل شده اند. مبدل یک وسیله کوچک دستی شبیه میکروفون است. بعضی از آزمایشات ممکن است از مبدل های گوناگون (با قابلیت های مختلف) استفاده می شود. مبدل، امواج صوتی با فرکانس بالا را به داخل بدن می فرستد. تکنسین مقدار کمی ژل را در ناحیه مورد بررسی ماساژ داده و مبدل را در آنجا قرار می دهد. این ژل باعث می شود امواج صوتی بین مبدل و ناحیه مورد بررسی به عقب و جلو بروند. تصویر سونوگرافی بلافاصله بر روی صفحه نمایش ویدیو که مانند مانیتور کامپیوتر است، مشاهده می شود. رایانه بر اساس بلندی صدا (دامنه) ، گام (فرکانس) و مدت زمان بازگشت سیگنال اولتراسوند واکنش نشان می دهد. سی تی اسکنر به طور معمول یک ماشین بزرگ و دونات شکل است که یک تونل کوتاه در مرکز آن وجود دارد. بیمار روی یک میز معاینه باریک دراز می کشد که به داخل و خارج این تونل کوتاه می رود. واحد سنتی یک لوله استوانه ای شکل بزرگ است که توسط آهنربا دایره ای شکل احاطه شده است. بعضی از واحدهای که سیستم های کوتاه سوراخ نامیده می شوند، طوری طراحی شده اند که آهنربا بیمار را به طور کامل احاطه نکند. بعضی از دستگاه های جدید سوراخ بیشتری دارند که می تواند برای بیماران بزرگتر یا مبتلایان به کلاستروفوبیا راحت تر باشد. در کرایوتراپی برای درمان بافت های خارجی بدن از یک سواب پنبه یا دستگاه اسپری استفاده می شود. در کرایوتراپی برای درمان بافتی های داخلی بدن، نیاز به راهنمایی تصویر و اپلیکاتور کرایوتراپی یا کرایوپروب نیاز دارد. از طریق لوله به منبع نیتروژن یا آرگون متصل می شود. بیشتر واحدهای کرایوتراپی از گاز آرگون استفاده می کنند و توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ت یید می شوند. تجهیزات دیگری که ممکن است در طی این روش استفاده شود شامل خط داخل وریدی، دستگاه سونوگرافی و دستگاه هایی است که ضربان قلب و فشار خون بیمار را کنترل می کنند. در کرایوتراپی از گاز نیتروژن یا آرگون برای ایجاد دمای بسیار سرد به منظور از بین بردن بافت بیمار استفاده می شود. در کرایوتراپی برای بافت های خارجی بدن، نیتروژن مایع مستقیما با سواب پنبه یا دستگاه اسپری استفاده می شود. در تومورهای واقع در زیر سطح پوست و در اعماق بدن، پزشک با استفاده از راهنمایی تصویر یک یا چند اپلیکاتور یا کرایوپروب را از طریق پوست به محل بافت بیمار وارد می کند و سپس نیتروژن مایع یا گاز آرگون را تحویل می دهد. از آنجا که کرایوتراپی شامل یک سری مراحل است که منجر به مرگ سلول می شود، تومورها به طور مکرر منجمد و ذوب می شوند. به طور معمول، دو یا چند چرخه یخ زدایی استفاده می شود. هنگامی که سلول ها از بین می روند، گلبول های سفید بدن بافت مرده بدن را پاکسازی می کنند. روش های هدایت تصویر از طریق پوست مانند کرایوتراپی اغلب توسط رادیولوژیست آموزش دیده در بخش رادیولوژی یا بعضا در اتاق عمل انجام می شود. این روش اغلب به صورت سرپایی انجام می شود. با این حال، برخی از بیماران ممکن است نیاز به بستری شدن داشته باشند. بیمار ممکن است به مانیتورهایی متصل شود که ضربان قلب، فشار خون، سطح اکسیژن و نبض بیمار را ردیابی می کنند. در این روش بیمار شاید به آرام بخش نیاز داشته باشد اما نیازی به لوله تنفس نخواهد داشت. با این حال، برخی از بیماران ممکن است به نیاز پیدا کنند. محلی که قرار است اپلیکاتورها یا کرایوپروب وارد شود تراشیده و استریل و با پارچه استریل پوشانده می شود. یک برش پوست بسیار کوچک در محل ایجاد می شود. با استفاده از راهنمای تصویربرداری، پزشک یک یا چند اپلیکاتور یا کرایوپروب را از طریق پوست به محل بافت بیمار وارد می کند. به محض اینکه برنامه ها یا (ها) در محل قرار گرفتند، نیتروژن مایع یا گاز آرگون آزار می شود. گذشته از (ها) ، هیچ چیز دیگری وارد بدن نمی شود. با کاهش سریع دما در نوک پروب یک "توپ یخی" ایجاد می شود. کل آب در اطراف نوک پروب یخ می زند. از تصویربرداری برای هدایت محل نصب و نظارت بر روند انجماد استفاده می شود. با استفاده از سونوگرافی، یا می توان از توپ یخی تصویربرداری کرد. بعضی از تومورها برای انجماد کامل به چندین اپلیکاتور نیاز دارند. برای سرطان پروستات، شش تا هشت اپلیکاتور از طریق پروینوم (بافت بین رکتوم و بیضه و آلت تناسلی مرد) وارد بدن می شوند. پس از اتمام روش، اپلیکاتور (ها) برداشته و برای جلوگیری از خونریزی فشار وارد می شود. به طور معمول این روش به بخیه نیاز ندارد. کل مراحل معمولا طی یک تا سه ساعت انجام می شود. برای کنترل ضربان قلب و فشار خون در طول کرایوتراپی دستگاه هایی به بدن بیمار متصل می شوند. پس از کرایوتراپی از طریق پوست، بیمار باید بتواند فعالیت های معمول خود را طی یک تا سه روز شروع کند. در جراحی باز، بیمار باید بتواند در طی هفت تا روز فعالیت های معمول خود را از سر بگیرید. حداقل باید ساعت از بلند کردن اجسام سنگین خودداری شود. کرایوتراپی برای درمان فیبروآدنوم ممکن است باعث کاهش بافت اسکار یا زخم شود. در جراحی باز، مدت زمان بهبودی بعد از جراحی در تومورهای کلیه یا کبد ممکن است کمتر از برداشتن تومور باشد. برای کرایوتراپی از راه پوست، بیمار ممکن است یک شب در بیمارستان بماند یا چندین ساعت پس از عمل مرخص شود. در کرایوتراپی برای کنترل درد معمولا نیاز به بستری در بیمارستان نیست. کرایوتراپی از راه پوست عوارض کمتری نسبت به جراحی باز دارد زیرا فقط به یک برش کوچک برای عبور پروب از پوست نیاز دارد. در نتیجه، کرایوتراپی از راه پوست هزینه کمتری دارد و عوارض جانبی کمتری نسبت به جراحی باز دارد. یک بیمار معمولا می تواند فعالیت های زندگی روزمره خود را ساعت بعد از عمل، از سر بگیرد. مانند تمام روش هایی که بر روی پوست صورت می گیرد این روش می تواند با خونریزی همراه باشد. خونریزی می تواند ناشی از سوراخ شدن پوست و یا انجماد بافت هایی مانند کبد، کلیه یا ریه باشد. این روش ممکن است به ساختارهای بدن آسیب وارد کند. در طی کرایوتراپی کبد، مجاری صفراوی ممکن است آسیب ببیند. در طی کرایوتراپی کلیه، حالب یا سیستم جمع کننده ممکن است آسیب ببیند. در طی کرایوتراپی پروستات احتمال دارد راست روده آسیب ببیند. هرگونه معالجه شکم می تواند منجر به آسیب به روده و ایجاد حفره در روده و عفونت شکمی شود. هنگامی که برداشتن تومور از طریق جراحی برای برخی از بیماران غیرممکن باشد، کرایوتراپی می تواند به عنوان یک روش درمانی جایگزین برای سرطان صورت بگیرد اما اثر بخشی طولانی مدت آن هنوز در حال بررسی است. کرایوتراپی به عنوان یک درمان موضعی در نظر گرفته می شود یعنی فقط می تواند بیماری را در یک محل درمان کند. این دارو نمی تواند سرطانی را که به سایر قسمت های بدن انتشار یافته است را درمان کند. از آنجا که پزشکان تومورهایی را که در تصاویر رادیولوژیک مشاهده می کنند را از بین می برد، ممکن است سرطان میکروسکوپی دیده نشوند. اگرچه استفاده از آن در استخوان، کلیه، کبد و ریه امیدوارکننده است، اما تحقیقات کرایوتراپی از راه پوست به بررسی های طولانی مدت نیاز دارد. منبع

داکسی سایکلین برای درمان عفونت، آکنه های شدید و مالاریا استفاده می شود. مصرف داکسی سایکلین می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود. داکسی سایکلین یک آنتی بیوتیک تتراسایکلین است که با باکتری های بدن مبارزه می کند. مصرف قرص خوراکی داکسی سایکلین می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود که برخی از این عوارض شایع و مهم هستند. عوارض جانبی شایع داکسی سایکلین می تواند شامل موارد زیر باشد: کهیر اسهال کندوها حالت تهوع و اسنفراغ از دست دادن اشتها تغییر رنگ موقت دندان ها اگر این عوارض خفیف باشد، احتمال دارد طی چند روز یا چند هفته از بین بروند اما در شرایطی که علایم شدیدتر باشند یا به مرور زمان از بین نروند، باید به پزشک مراجعه کنید: کم خونی تحریک مری یا زخم های مری (سوزش یا درد در قفسه سینه) (سردرد، تاری دید، دید دوتایی، از دست دادن بینایی) واکنش جدی پوستی (تاول، پوسته پوسته شدن پوست، ضایعات پوستی و لکه های بنفش) (اسهال شدید یا اسهال خونی، گرفتگی معده و درد معده، تب، کمبود آب بدن، از دست دادن اشتها، کاهش وزن) (درد در قسمت فوقانی شکم، یا درد در شکم که به سمت پشت کشیده و یا بعد از غذا خوردن بدتر می شود، تب) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این دارو برای درمان بسیاری از عفونت های باکتریایی مختلف مانند آکنه، عفونت های دستگاه ادراری، عفونت های روده ای، عفونت های تنفسی، عفونت چشم، سوزاک، کلامیدیا، سیفلیس، پریودنتیت (بیماری لثه) و موارد دیگر استفاده می شود. این دارو همچنین برای درمان لکه ها، برجستگی ها و ضایعات آکنه مانند، ناشی از استفاده می شود. اما باید به این نکته توجه داشته باشید که قرمزی صورت ناشی از روزاسه را درمان نخواهد کرد. برخی از انواع این دارو برای جلوگیری از مالاریا، برای درمان سیاه زخم، یا برای درمان عفونت های ناشی از کنه، کنه یا استفاده می شود. این دارو ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی تجویز شود. در این شرایط شما مجبور هستید که قرص را همراه با دارو های دیگر مصرف کنید. این دارو به گروهی از داروها به نام تتراسایکلین ها تعلق دارد. در واقع تتراسایکلین ها یک گروه از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های شبیه به هم استفاده می شوند. این دارو با اتصال به واحدهای خاصی از پروتیین های بدن، از ساخت پروتیین باکتریایی جلوگیری می کند. با این کار رشد پروتیین متوقف و عفونت درمان می شود. این دارو احتمال دارد با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی داکسی سایکلین می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی رخ می دهد که ماده ای نحوه تاثیر دارو را تغییر می دهد. تداخل دارویی ممکن است مضر باشد و یا از عملکرد مناسب دارو جلوگیری کند. برای جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای مصرفی شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. داروهایی که نباید با این دارو به طور همزمان مصرف کنید، عبارتند از: مصرف همزمان پنی سیلین با داکسی سایکلین ممکن است در نحوه از بین بردن باکتری پنی سیلین تداخل ایجاد کند. مصرف ایزوترتینویین و داکسی سایکلین می تواند خطر پرفشاری خون داخل جمجمه را افزایش دهد. در برخی شرایط مصرف برخی داروها با داکسی سایکلین می تواند از عملکرد مناسب دارو جلوگیری کند و مقدار آن را در بدن کاهش دهد. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث ایجاد این نوع تداخل در بدن شوند، عبارتند از: داروهای تشنج مانند باربیتورات ها، کاربامازپین و فنی تویین آنتی اسیدهایی که حاوی آلومینیوم، کلسیم، منیزیم، بیسموت ساب سالسیلات و حاوی آهن هستند. علاوه بر آن، مصرف داکسی سایکلین با داروهای خاص، خطر عوارض جانبی این داروها را افزایش می دهد. نمونه ای از دارویی که می تواند باعث این نوع تداخل شوند، مصرف است. در صورت نیاز به مصرف داکسی سایکلین، پزشک احتمال دارد دوز وارفارین را کاهش دهد. قرص خوراکی داکسی سایکلین با چندین هشدار همراه است، از جمله: مصرف داکسی سایکلین در طول رشد دندان، ممکن است باعث تغییر دایمی رنگ دندان در کودکان شود. مصرف این دارو در نیمه آخر بارداری مادر و یا سالگی کودک می تواند منجر به تغییر رنگ دندان های کودکان به زرد، خاکستری یا قهوه ای شود. مصرف داکسی سایکلین ممکن است باعث اسهال شود. این عارضه حتی می تواند از اسهال خفیف تا عفونت شدید روده متغیر باشد. اگر اسهال شدید یا مداوم دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. احتمالا پزشک مصرف این دارو را قطع می کنند. این دارو احتمال دارد باعث افزایش فشار داخل جمجمه، شود که علایم آن شامل سردرد، تاری دید، دو بینی و کاهش بینایی است. در صورت بروز این علایم فورا به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین احتمال دارد در داخل چشم خود التهاب داشته باشید. زنان در سنین باروری که دارای اضافه وزن هستند بیشتر در معرض خطر این عارضه قرار دارند. اگر سابقه فشار خون داخل جمجمه دارید، خطر بروز این عوارض ناشی از داکسی سایکلین بیشتر است. داکسی سایکلین می تواند واکنش های جدی پوستی ایجاد کند. این موارد شامل شرایطی به نام، نکرولیز اپیدرمی سمی و واکنش دارویی با ایوزینوفیلی و علایم سیستمیک ( DRESS ) است. علایم می تواند شامل تاول، لایه برداری پوست و بثورات لکه های کوچک بنفش باشد. در صورت بروز هر یک از این علایم، مصرف این دارو را متوقف کرده و بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. مصرف داکسی سایکلین در سه ماهه دوم و سوم بارداری، می تواند از رشد استخوان در کودکان جلوگیری کند. همچنین مصرف آن تا سن سالگی ممکن است رشد استخوان در کودکان را کاهش دهد. این رشد استخوان با تاخیر پس از قطع دارو برگشت پذیر است. داکسی سایکلین می تواند یک واکنش حساسیتی شدید ایجاد کند. علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: اختلال تنفس تورم گلو یا زبان اگر واکنش آلرژیک دارید، بلافاصله با پزشک یا مرکز درمانی تماس بگیرید. اگر شابقه واکنش آلرژیک به آن یا سایر تتراسایکلین ها داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. مصرف این دارو در دوران بارداری ممکن است بر رشد دندان و استخوان در نوزاد متولد شده ت ثیر بگذارد. مصرف داکسی سایکلین در نیمه آخر بارداری می تواند باعث تغییر رنگ دایمی دندان در اواخر زندگی کودک شود. اگر باردار هستید به پزشک خود اطلاع دهید. داکسی سایکلین می تواند باعث کاهش اثر قرص های جلوگیری از بارداری شود. در مورد استفاده از ضد بارداری غیر هورمونی ( دیافراگم با اسپرم کش) برای جلوگیری از بارداری از پزشک خود مشورت بگیرید. غذاهای حاوی کلسیم احتمال دارد میزان جذب این دارو توسط بدن را مختل کنند. حتی احتمال دارد دارو به خوبی کار نکند. برخی از غذاهایی که کلسیم زیادی دارند شامل شیر و پنیر است. اگر این مواد را می خورید یا می نوشید، حداقل یک ساعت قبل یا پس از دارو آنها را مصرف کنید. مصرف این دارو در افرادی که سابقه افزایش داخل جمجمه دارند، خطر ابتلا به افزایش فشار داخل جمجمه بیشتر است. داکسی سایکلین به شیر مادر منتقل می شود و احتمال دارد در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند منجر به بروز عوارض جانبی شود. بر همین اساس بهتر در مورد مصرف آن در دوران شیردهی با پزشک مشورت کنند. حتی می توانید شاید لازم باشد در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف این دارو تصمیم بگیرند. کلیه های افراد سالمند با افزایش سن و کهولت ممکن است مثل قبل کار نکنند. در این شرایط بدن توانایی جذب کامل دارو را ندارند. در نتیجه، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. داکسی سایکلین احتمال دارد باعث تغییر رنگ دندان در زمان رشد دندان شود. این دارو نباید در کودکانی که سال یا کمتر دارند استفاده شود، مگر اینکه مزایای آن بیش از عوارض مصرف دارو باشد. در این کودکان، استفاده از آن برای درمان بیماری های شدید یا جدی مانند یا تب خال و زمانی که هیچ درمان دیگری در دسترس نباشد، توصیه می شود. داکسی سایکلین را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید. تمام دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود را دنبال کنید. این دارو را در مقادیر بیشتر یا کمتر یا بیش از مدت توصیه شده مصرف نکنید. داکسی سایکلین را با یک لیوان آب کامل مصرف کنید. در حالی که این دارو را مصرف می کنید مایعات زیادی بنوشید. مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن وضعیت بیمار شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی نحوه پاسخ بدن به اولین دوز دارویی در صورت حساسیت به داکسی سایکلین یا سایر آنتی بیوتیک های تتراسایکلین مانند دمکلوسیکلین، ماینوسیکلین، تتراسایکلین یا تیگسیکلین، نباید این دارو را مصرف کنید. برای اطمینان از اینکه داکسی سایکلین برای شما بی خطر است، اگر تاکنون سابقه ابتلا به بیماری های زیر را داشته اید به پزشک خود بگویید: بیماری کبد بیماری کلیوی آلرژی به آسم یا سولفیت افزایش فشار داخل جمجمه ایزوترتینویین، داروی تشنج یا داروی رقیق کننده خون مانند وارفارین (کومدین) نیز مصرف می کنید.

برای انتقال داروها به داخل بینی استفاده می شوند. بیشتر اوقات، از آنها برای درمان علایم آلرژی یا سرماخوردگی، مانند خارش، عطسه یا احتقان بینی استفاده می شود. با این حال، برخی از اسپری های بینی به اندازه داروهایی را که برای نقاط دیگر بدن عمل می کنند، موثر هستند. مخاط بینی غنی از رگ های خونی است، به این معنی که می تواند به راحتی داروها را وارد جریان خون شما کند. بسته به نوع دارو، این اسپری با نسخه و بدون نسخه ( OTC ) در دسترس است. اکثر آنها با وارد کردن یک اسپری خوب از دارو به داخل سوراخ بینی، با استفاده از یک بطری پمپ دستی یا بطری فشرده کار می کنند. هر نوع دارویی است که از طریق بینی در درمان آبریزش بینی و آلرژی استنشاق می شود. رایج ترین شامل مواد فعال از چهار دسته هستند: استرویید ضد احتقان اسپری نمکی اسپری های نمکی مانند آبکشی با آب نمک برای مجاری بینی شما هستند. هنگام تنفس میکروب ها و عوامل تحریک کننده وارد بینی شما می شوند. بینی شما مخاطی تولید می کند تا آنها را بیرون بکشد. اسپری های نمکی مانند مخاط عمل می کنند و مواد تحریک کننده را قبل از ایجاد التهاب دفع می کنند. آنها همچنین می توانند به دفع مخاط اضافی کمک کنند. بسیاری از ها حاوی مواد نگهدارنده هستند. اگر بینی شما ملتهب یا آسیب دیده باشد، ممکن است این مواد نگهدارنده باعث تحریک شوند. با این حال، اگر بینی شما در اثر هوای خشک زمستانی تحریک می شود، اسپری های نمکی می توانند رطوبت درمانی را اضافه کنند. برخی از این اسپری ها حاوی کورتیکواستروییدها هستند که به کاهش التهاب در مجاری بینی کمک می کنند. اسپری های استروییدی برای احتقان مزمن ناشی از حساسیت یا تحریک کننده بهتر عمل می کنند. برخی از اسپری های استروییدی نیاز به نسخه پزشک دارند، در حالی که برخی دیگر در داروخانه محلی شما موجود است. نامهای تجاری رایج شامل Nasacort و Flonase است. اسپری بینی استروییدی برای استفاده طولانی مدت در بزرگسالان بی خطر است. عوارض جانبی عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عطسه سوزش گلو سوزش مجاری بینی برخی از اسپری های حاوی آنتی هیستامین ها هستند که باعث کاهش احتقان ناشی از واکنش ایمنی آلرژیک می شوند. ثابت شده است که اسپری های حاوی آزلاستین ( Astelin و Astepro ) بسیار بی خطر هستند. مطالعات نشان می دهد که اسپری آزلاستین موثرتر از آنتی هیستامین های خوراکی مانند بنادریل و برخی از اسپری های کورتیکواستروییدی است. عوارض جانبی احتمالی اسپری های آزلاستین عبارتند از: مزه تلخ خستگی افزایش وزن درد عضلانی سوزش بینی اکثر DNS ها حاوی اکسی متازولین (مارک های افرین و ژنریک) هستند. آنها با منقبض کردن رگ های خونی در مجاری بینی عمل می کنند. DNS ها برای سرماخوردگی، آنفلوآنزا یا سایر مشکلات کوتاه مدت بهترین هستند. وقتی دچار احتقان شدید، مجاری بینی شما متورم و مسدود می شود. التهاب منجر به افزایش تولید مخاط و آبریزش بینی می شود. DNS ها عروق خونی را کوچک کرده و التهاب و تولید مخاط همراه آن را کاهش می دهند. مجموعه وسیعی از این اسپری ها بدون نسخه و با نسخه در بازار وجود دارد. برخی از آنها گرفتگی بینی و آلرژی را درمان می کنند، در حالی که برخی دیگر داروهای سیستمیک و واکسن را برای مدیریت یا جلوگیری از بیماری ارایه می دهند. اولین قدم در استفاده صحیح از اسپری بینی این است که مطمین شوید از آن به دلایل مناسب استفاده می کنید. فلوناز (فلوتیکازون پروپیونات) : عطسه و علایم تب را درمان می کند. Nasacort (تریامسینولون) : خارش و آبریزش بینی را درمان می کند. افرین (اکسی متازولون) : به عنوان ضد احتقان برای رفع احتقان بینی در افراد مبتلا به سرماخوردگی و مشکلات سینوسی عمل می کند. Nasalcrom (کرومولین) : به تسکین و جلوگیری از علایم رینیت آلرژیک مانند عطسه، آبریزش بینی یا خارش کمک می کند. نیو سینفرین (فنیل افرین) : به عنوان ضد احتقان برای رفع احتقان بینی در افراد مبتلا به سرماخوردگی و مشکلات سینوسی عمل می کند. رینوکورت (بودسونید) : استروییدی که از التهاب جلوگیری می کند و آبریزش و خارش بینی را درمان می کند. Imitrex (سوماتریپتان) : به تسکین حمله میگرنی کمک می کند. اسپری بینی نیکوتین: وسیله ای برای ترک سیگار استفاده می شود. QNASL (بکلومتازون) : برای درمان علایم حساسیت مانند عطسه استفاده می شود. ژانس (فلوتیکازون) : می تواند برای درمان پولیپ بینی و همچنین علایم آلرژی تجویز شود. پاتاناز (اولوپاتادین) : برای درمان علایم حساسیت مانند خارش بینی و چشم استفاده می شود. Astelin NS / Astepro (آزلاستین) : یک آنتی هیستامین بدون استرویید که علایم آلرژی بینی را کاهش می دهد، مانند آبریزش بینی، تب یونجه یا سایر حساسیت ها ( OTC . ناصارل (فلونیزولید) : به کوچک شدن پولیپ بینی و تسکین علایم حساسیت مانند آبریزش یا گرفتگی بینی، عطسه و خارش بینی کمک می کند. Nasonex ( mometasone ) : برای پیشگیری و درمان گرفتگی بینی و سایر علایم حساسیت استفاده می شود. Zetonna / Omnaris ( ciclesonide ) : برای درمان خارش و آبریزش بینی و همچنین عطسه استفاده می شود. Dymista (ترکیب فلوتیکازون/آزلاستین) : علایم آلرژی مانند آبریزش و خارش بینی را درمان می کند. فورتیکال (کلسیتونین) : برای درمان پوکی استخوان استفاده می شود، میزان کلسیم را در بدن شما کنترل می کند و به حفظ تراکم استخوان مناسب کمک می کند. FluMist واکسن آنفلوانزای داخل بینی است. این باید توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی تجویز شود. اسپری بینی می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. برخی از عوارض جانبی رایج عبارتند از: سردرد سوزش خون ریزی عصبی بودن حالت تهوع عطسه کردن خشکی در بینی افزایش آبریزش بینی اگر عوارض جانبی مداوم یا شدید بود، به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت مشاهده هر یک از عوارض جانبی زیر، با پزشک خود تماس بگیرید: ضعف لرزش بیخوابی سرگیجه تنگی نفس تغییر بینایی ضربان قلب نامنظم یا سریع اسپری بینی خود را با دیگران در اشتراک نگذارید. استفاده از اسپری بینی مشترک می تواند میکروب یا عفونت را منتقل کند. در صورت خونریزی بینی یا سوزش در بینی با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما می تواند به شما در رفع این مشکلات کمک کند یا داروی متفاوتی را برای شما پیدا کند. اجازه ندهید نوک اسپری به هیچ چیز غیر از قسمت داخلی بینی شما تماس داشته باشد. اگر نوک هر سطح دیگری را لمس کند، می تواند باکتری ها یا میکروب های دیگر را که می توانند باعث عفونت در بینی شما شوند، جمع کند. دستورالعمل های استفاده از پزشک یا برچسب دارو را دنبال کنید. از اسپری بینی خود فقط تا زمانی که توصیه می شود استفاده کنید، در غیر این صورت ممکن است مشکل ایجاد کند. به عنوان مثال، اسپری هایی که برای از بین بردن احتقان استفاده می شوند در صورت استفاده طولانی مدت می توانند اثر بدی داشته باشند. بسیاری از داروهای مختلف به عنوان اسپری بینی ارایه می شوند و دستورالعمل نحوه استفاده از آنها می تواند متفاوت باشد. اگر دستورالعمل محصول خاصی را که استفاده می کنید نمی دانید، از داروساز خود بخواهید تا شما را راهنمایی کند. قبل از شروع: مطمین شوید که می توانید از طریق هر سوراخ بینی نفس بکشید. اگر سوراخ بینی شما مسدود شده باشد، دارو به اندازه کافی در مجرای بینی نفوذ نمی کند تا موثر باشد. بدانید که برخی از اسپری های بینی باید هر روز قبل از استفاده پرایم شوند. برای انجام این کار، آن را چند بار به هوا اسپری کنید. اطمینان حاصل کنید که آن را دور از چشم و دیگران نگه دارید. اسپری بینی خود را طبق دستور ذخیره کنید و بطری را دور از تابش مستقیم نور خورشید نگه دارید. اسپری بینی خود را با افراد دیگر به اشتراک نگذارید و مهمتر از همه، آن را در جایی نگه دارید که کودکان نمی توانند به آن برسند. می توانید خودتان از این دستورالعمل ها برای استفاده از اسپری بینی استفاده کنید. اگر والدین یا پرستار بیمار هستید، می توانید از این مراحل برای اسپری بینی به کودک یا بزرگسال دیگر نیز استفاده کنید. بطری را با انگشتان اشاره و وسط خود در هر طرف بطری و انگشت شست خود را در پایین بطری نگه دارید. بطری را آماده کنید این کار معمولا با اسپری کردن یک یا چند بار محصول در هوا یا دستمال انجام می شود. برای دستورالعمل های خاص به برچسب محصول مراجعه کنید. سر خود را کمی به جلو خم کنید. سوراخ بینی را که دارو دریافت نمی کند ببندید. این کار را با فشار ملایم آن طرف بینی انجام دهید. نوک بطری را در سوراخ بینی دیگر فرو کنید. وقتی پمپ را با انگشت اشاره و وسط خود به پایین فشار می دهید، از طریق آن سوراخ بینی نفس عمیق بکشید. بطری را بردارید و یک یا دو بار نفس بکشید. بین اسپری ها حداقل ثانیه صبر کنید. بعد از استفاده از اسپری بینی چند دقیقه منتظر بمانید تا بینی شما باد کند. دستهای خود را بشویید تا هرگونه دارویی حذف شود. بطری را طبق دستورالعمل برچسب یا پزشک یا داروساز خود نگهداری کنید. برخی از اسپری های بینی طعم ناخوشایندی را در دهان شما ایجاد می کنند. نوشیدن آب یا آب میوه باید به از بین بردن طعم مزه کمک کند. هرگز از اسپری بینی خود بعد از تاریخ انقضا روی بطری استفاده نکنید. داروهای مایع به راحتی می توانند با خاک یا باکتری آلوده شوند. اگر مشکلی در اسپری بینی خود دارید، با پزشک خود تماس بگیرید: پس از استفاده از اسپری طبق دستورالعمل، وضعیت شما بهبود نمی یابد. خونریزی بینی دارید که پس از تا دقیقه سرعت خود را کاهش نمی دهد یا متوقف نمی شود. برای کمک به عملکرد خوب اسپری بینی، این دستورالعمل ها و هرگونه دستورالعمل روی برچسب اسپری بینی یا پزشک یا داروساز خود را دنبال کنید. این مراحل می تواند به شما کمک کند از اسپری بینی خود به راحتی و با خیال راحت استفاده کنید.

که به حمام مفصل ران نیز معروف است، نوعی حمام است که در آن شما بدن خود را تا باسن در آب گرم یا محلول نمک در وان یا حوض بزرگ فرو برده و می نشینید. این نوع حمام از نظر پزشکی برای تسکین ناراحتی و درد در قسمت پایین بدن توصیه می شود. در حقیقت، حمام sitz یک گزینه عالی برای افرادی است که درد، التهاب، تورم یا (فاصله بین راست روده و فرج یا کیسه بیضه) دارند. همچنین برای افرادی که در ناحیه مقعد مشکل دارند یا نوعی عفونت در ناحیه تناسلی دارند مفید است. بسته به دلیلی که از آن استفاده می کنید، می توانید از آب گرم یا سرد برای حمام سیتز استفاده کنید. در برخی موارد، ممکن است لازم باشد حمام سیتز کنتراست، متناوب آب گرم و سرد انجام دهید. می توانید از وان معمولی خود برای ایجاد حمام نشسته استفاده کنید. فقط مطمین شوید که وان را قبل و بعد کاملا تمیز کنید. وان حمام را تا حدی با آب گرم پر کنید. تا قاشق غذاخوری نمک اپسوم یا جوش شیرین را در آب مخلوط کنید. در وان حمام بنشینید تا باسن و ناحیه تناسلی شما در آب غوطه ور شوند. هر بار حدود دقیقه یا تا زمانی که آب حرارت خود را از دست بدهد خیس کنید. سپس به آرامی محل را خشک کنید. کیت های حمام سیتز موجود در بازار را می توان با اکثر توالت ها استفاده کرد. یک کیت معمولا شامل یک کیسه پلاستیکی است که به یک لوله بلند متصل شده و منجر به یک حوضچه پلاستیکی کم عمق می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لوله را در سوراخ حوضچه قرار دهید و آن را تا مرکز بکشید. آن را به ته حوضچه بچسبانید. از گیره برای قطع جریان لوله استفاده کنید. کیسه محلول را با آب ولرم یا سرد پر کنید. حوضچه را روی لبه داخلی توالت فرنگی قرار دهید. کیسه را روی آویز یا قلاب آویزان کنید تا مایع به سمت پایین تخلیه شود. اکنون می توانید روی حوض بنشینید لوله را باز کنید. هر بار حدود دقیقه خیس کنید. بایستید و با یک حوله پنبه ای تمیز منطقه را خشک کنید. شما می توانید از حمام سیتز، چه برای وان حمام و چه از یک کیت، برای درمان بسیاری از بیماری ها به راحتی در خانه استفاده کنید. بواسیر، که به عنوان شمع نیز شناخته می شود، رگ های متورم شده ای هستند که در اطراف مقعد یا در راست راست روده واقع شده اند. همورویید در مردان و زنان شایع است و از هر آمریکایی نفر را مبتلا می کند. در حقیقت، حدود نیمی از بزرگسالان بالای سال مبتلا به بواسیر هستند. به گفته موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی، با افزایش سن، بافت های حمایتی در ناحیه مقعد ضعیف می شوند و شما را مستعد ابتلا به بواسیر می کنند. با کمک حمام sitz ، می توانید ناراحتی های شمع را کاهش دهید. گرمای مرطوب به تسکین بواسیر و تسکین درد و احساس خارش کمک می کند. زنان باردار نیز آن را مفید می دانند. مطالعه ای که در سال در Women and Birth منتشر شد گزارش می دهد که یک پروتکل درمانی محافظه کار برای بواسیر در دوران بارداری، که در آن حمام سیتز یک روش اساسی است، نتایج بسیار امیدوار کننده ای را در مقایسه با کرم آنورکتال نشان داد. بعد از زایمان طبیعی، زن درد و ناراحتی زیادی را تجربه می کند. در واقع، گرفتگی عضلات با کوچک شدن رحم به اندازه معمول خود می تواند غیرقابل تحمل باشد. استفاده از حمام سیتز بعد از زایمان به پاکسازی پرینه کمک می کند و به نوبه خود خطر هر نوع عفونت را کاهش می دهد. زایمان واژینال اغلب باعث التهاب پرینه می شود که می تواند با حمام سیتز کاهش یابد. درمان پس از زایمان نیز با حمام سیتز کمک می کند. آب گرم در واقع گردش خون شما را در آن ناحیه افزایش می دهد، که به نوبه خود باعث بهبود می شود. بیماری التهابی لگن ( PID ) ، نوعی عفونت که اندام های تناسلی زنان را تحت ت ثیر قرار می دهد، زمانی رخ می دهد که باکتری های منتقله از راه جنسی وارد واژن شده و به رحم، لوله های فالوپ یا تخمدان ها سرایت می کنند. کیست واژن توده ای از بافت مایع یا نیمه جامد است که در امتداد دیواره های واژن، معمولا در نزدیکی دهانه واژن ایجاد می شود. انواع مختلفی از کیست های واژن وجود دارد. شایع ترین آنها کیست های واژینال، کیست مجرای گارتنر و کیست بارتولین است. برای درمان کیست های واژن ممکن است روزهای زیادی از حمام سیتز استفاده شود. همچنین، بسته به شرایط شما، ممکن است مجبور شوید از حمام سیتز سه یا چهار بار در روز، هر کدام حداقل تا دقیقه استفاده کنید. شقاق مقعدی ترک یا پارگی در مقعد و کانال مقعد است، مشکلی که می تواند حاد یا مزمن باشد. علامت اولیه شقاق مقعدی درد حین و بعد از حرکات روده و همچنین خونریزی، خارش و ترشحات است که بوی بدی دارد. حمام سیتز برای افرادی که از شقاق مقعدی رنج می برند مفید است. این به افزایش جریان خون در ناحیه مقعد کمک می کند، که به بهبود پارگی های جزیی یا شکاف در بافت کمک می کند. مطالعه ای که در سال در مجله World of Surgery منتشر شد نشان داد که بیمارانی که بعد از اسفنکتروتومی برای شقاق مقعد از حمام سیتز استفاده می کردند، مزایایی را گزارش کردند، حتی اگر میزان درد با افرادی که حمام سیتز دریافت نمی کردند تفاوت چندانی نداشت. مزایای گزارش شده شامل تسکین قابل توجهی در سوزش مقعد، نمره رضایت تا حدی بهتر و عوارض جانبی نامطلوب نبود. مطالعه دیگری که در سال در چاپگر استرالیا منتشر شد گزارش می دهد که مدیریت شقاق مقعد اولیه عموما غیر جراحی است و شامل افزایش فیبر غذایی، حمام سیتز، پمادهای موضعی و تزریق سم بوتولینوم است. در صورتی که این درمان ها بی اثر باشد، بیماران نیاز به ارجاع جراحی دارند. بزرگ شدن پروستات یک اختلال است که به طور کلی مردان ساله و بالاتر را درگیر می کند. حمام سیتز همچنین با تمیز نگه داشتن ناحیه و افزایش جریان خون در آن منطقه عمل می کند. مطالعه ای که در سال در مجله آسیایی اندرولوژی منتشر شد، گزارش می دهد که حمام نشسته، ماساژ پروستات و فیزیوتراپی کف لگن ممکن است به بیماران در کنترل بهتر علایم پروستاتیت مزمن کمک کند. یبوست می تواند افراد در هر سنی، از جمله کودکان را تحت تاثیر قرار دهد. درد و ناراحتی ناشی از یبوست را می توان به راحتی با نشستن روی حمام گرم سیتز کاهش داد. در حقیقت، استفاده از حمام سیتز می تواند به کاهش ناراحتی های مرتبط با دفع و جلوگیری از تمایل به نگه داشتن مدفوع کمک کند. اندومتریوز یک بیماری شایع در زنان است که در آن بافتی شبیه به پوشش داخلی رحم در خارج از رحم یافت می شود و به نوبه خود باعث ایجاد یک واکنش التهابی مزمن می شود. به گفته کارشناسان، اندومتریوز از هر زن در دوران باروری یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد که تقریبا میلیون زن در سراسر جهان هستند. درد لگن شایع ترین علامت آندومتریوز است که با حمام سیتز می توان آن را کاهش داد. غالبا حمام سیتز گرم و سرد توصیه می شود. اگر از حمام گرم سیتز استفاده می کنید، همیشه دمای آب را بررسی کنید. باید ولرم باشد و گرم نباشد. آب داغ می تواند پوست حساس را بسوزاند. ژل دوش، حمام حبابی یا هر نوع صابون اضافه نکنید. منبع:

در بسیاری از موارد، یک یا هر دو تخمدان پس از در جای خود باقی می مانند. بر همین اساس، احتمال سرطان تخمدان پس از هیسترکتومی کاهش می یابد. سرطانی است که از سلول های تخمدان ایجاد می شود. در تخمدان ها تخمک آزاد می شوند و منبع اصلی هورمون های زنانه استروژن و پروژسترون هستند. بیشتر سرطان های تخمدان از سلول های اپیتلیال که سطح بیرونی تخمدان را می پوشانند شروع می شود. سرطان همچنین می تواند در داخل سلول های زایا که تخمک تولید می کنند یا در سلول های استرومایی تولید کننده هورمون ایجاد شود. هیسترکتومی عمل جراحی است که در آن رحم برداشته می شود. هیسترکتومی انواع مختلفی دارد که شامل موارد زیر می باشند: رحم و دهانه رحم برداشته می شوند. رحم برداشته می شود اما دهانه رحم سالم باقی می ماند. رحم، دهانه رحم، تخمدان ها و لوله های فالوپ برداشته می شوند. رحم و دهانه رحم همراه با بافت در دو طرف دهانه رحم و قسمت فوقانی واژن برداشته می شود. اگر دهانه رحم یا لوله های فالوپ شما برداشته نشده باشد، خطر ابتلا به سرطان در این اندام ها کم است. همچنین اگر به عنوان درمان سرطان هیسترکتومی انجام داده اید، باید بدانید که سرطان شما هنوز هم می تواند عود کند و احتمال بازگشت آن وجود دارد. انجام هیسترکتومی (حتی در صورتی که تخمدان ها در جای خود باقی بمانند) ممکن است احتمال سرطان تخمدان را تا یک سوم کاهش دهد. گاهی اوقات لوله های فالوپ و هر دو تخمدان در حین هیسترکتومی برداشته می شوند. به این عمل سالپینگو اوفورکتومی دو طرفه یا BSO هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدون تخمدان ها، خطر ابتلا به سرطان تخمدان کمتر است، اما هنوز هم ریسک آن وجود دارد. خطر ابتلا به سرطان به این دلیل است که سلول های تخمدان می توانند به پرینه، منطقه ای بین واژن و مقعد، انتقال یابند. اگر این انتقال، قبل از برداشتن تخمدان ها اتفاق افتاده باشد، آن سلول ها پشت می مانند. این سلول های باقی مانده تخمدان می توانند درست مانند تخمدان های سرطانی شوند. در صورت وجود، هنوز سرطان تخمدان در نظر گرفته می شود حتی اگر تخمدانها قبل از ایجاد سرطان برداشته شوند. سرطان همچنین می تواند از سلول های صفاق، بافت پوشاننده دیواره شکم ایجاد شود. در حالی که این سرطان تخمدان نیست، رفتار مشابهی با سرطان تخمدان دارد و به طور مشابه درمان می شود. برخی از افراد از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به سرطان تخمدان هستند. در این صورت، می توانید اقدامات پیشگیرانه را در نظر بگیرید. یک گزینه مناسب این است که تخمدان های خود را بردارید. وقتی این کار به صورت پیشگیرانه انجام شود، به آن اوفورکتومی دو طرفه پیشگیرانه می گویند. بدون تخمدان نیز، شما هنوز ممکن است مبتلا به سرطان تخمدان شوید، اما خطر ابتلا شما به میزان قابل توجهی کمتر است. اگر حامل جهش های ژنی BRCA BRCA زنانی که این ژن ها را حمل می کنند نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان سینه هستند، بنابراین برداشتن تخمدان ها قبل از نیز می تواند خطر ابتلا به سرطان سینه مثبت هورمونی را کاهش دهد. صرف نظر از نوع هیسترکتومی شما، باز هم باید معاینات منظم داشته باشید. با این حال، هیچ آزمایش معمول غربالگری برای سرطان تخمدان وجود ندارد. علایم سرطان تخمدان یا سرطان صفاقی اولیه ممکن است تا پیشرفت بیماری ظاهر نشوند. علایم اولیه اغلب گسترده و خیلی خاص نیستند. برخی از علایم رایج عبارتند از: خستگی یبوست کمردرد تکرر ادرار درد لگن یا شکم نفخ شکم و ناراحتی سوزش سر دل یا ناراحتی معده مشکل خوردن یا احساس سیری بیش از حد تشخیص این علایم به عنوان علایم سرطان دشوار است، زیرا آنها علایم بیماری های دیگر را نیز تقلید می کنند. با پیشرفت بیماری، مایع ممکن است در شکم جمع شود و باعث ناراحتی شکم، حالت تهوع، استفراغ یا تنگی نفس شود. هنگامی که کسی به سرطان مبتلا شود، این علایم به درمان پاسخ نمی دهند فقط با گذشت زمان کاهش می یابد. توصیه می شود که علایم را در اسرع وقت به پزشک خود گزارش دهید زیرا افرادی که در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار می گیرند، دارای درمان بهتری هستند. معاینه لگن گزینه مناسبی برای شروع تشخیص سرطان است، اما تومورهای کوچک در لگن شما همیشه قابل احساس نیستند. آزمایشات تصویربرداری مانند سونوگرافی واژینال یا MRI CA - با این حال، تنها راه برای تایید تشخیص سرطان تخمدان، بیوپسی تخمدان یا سایر بافت های مشکوک است. سرطان تخمدان نوعی نسبتا نادر از سرطان است. این سرطان، طول عمر را . درصد قرار می دهد. اگر شما جهش های ژنی خاصی را حمل می کنید، این خطر بیشتر است. زنانی که دارای جهش BRCA BRCA عوامل زیادی بر دیدگاه فردی شما ت ثیر می گذارد. یکی از این مراحل مرحله تشخیص است. میزان بقای نسبی ساله برای همه مراحل سرطان تخمدان اپیتلیال، درصد است. در صورت تشخیص و درمان در مراحل اولیه، میزان بقای نسبی ساله تا درصد است. اما به طور معمول، فقط درصد سرطان تخمدان در مراحل اولیه تشخیص داده می شود. به همین دلیل آگاهی از علایم سرطان تخمدان و گزارش آنها در اسرع وقت بسیار مهم است. اگر شما هیسترکتومی (جراحی برای برداشتن رحم) انجام داده اید، ممکن است با خود فکر کنید که آیا هنوز می توانید به سرطان زنان مبتلا شوید یا خیر. اما میزان خطر شما بستگی به نوع روش جراحی دارد. پس از هیسترکتومی، مراقبت از علایم هشدار دهنده سرطان تخمدان یا نوعی از سرطان که شبیه آن است، به نام سرطان صفاقی اولیه مهم است. تورم و نفخ شکم علایم مهمی هستند که نباید نادیده گرفته شوند. اکثر زنانی که به دلایلی که شامل سرطان نیست، هیسترکتومی انجام داده اند، احتمال ابتلا به سرطان تخمدان در آنها حتی در مواردی که تخمدان ها حفظ شده اند، کم است. تحقیقات جدید نشان داده است که برخی از موارد سرطان تخمدان ممکن است در شروع لوله های فالوپ، به طوری باشد که از بین بردن آنها می تواند خطر را کاهش دهد. علایم سرطان تخمدان اغلب با سایر بیماری های غیر سرطانی تداخل دارد. در حالی که تشخیص تفاوت ممکن است چالش برانگیز باشد، اما علایم سرطان تخمدان دایمی است. آنها همچنین ممکن است بیشتر دیده شوند یا شدیدتر باشند. در صورت تداوم این علایم به پزشک خود اطلاع دهید. خستگی یبوست کمردرد ناراحتی معده رابطه جنسی دردناک تورم شکم با کاهش وزن تغییرات قاعدگی، مانند خونریزی نامنظم یا خونریزی شدیدتر بعد از انجام عمل هیسترکتومی، شما همچنان نیاز به معاینات منظم دارید. اگرچه هیچ غربالگری معمول برای سرطان تخمدان وجود ندارد، پزشک شما ممکن است آزمایش های خاصی مانند معاینه لگن، آزمایش خون یا آزمایش های تصویربرداری در صورت مشکوک بودن سرطان را توصیه کند. سرطانی که پس از هیسترکتومی ایجاد می شود می تواند عوارض مختلفی ایجاد کند. پزشک شما ممکن است درمان های خاصی را برای کمک به شما در مدیریت این عوارض جانبی توصیه کند. اگر سرطان تخمدان به نقاط مختلف بدن گسترش یابد، می تواند عوارض ایجاد کند، از جمله: خستگی و ضعف شدید شایع است. کمبود گلبول های قرمز سالم می تواند رخ دهد. ممکن است متوجه تورم یا تجمع شدید مایع در بدن خود شوید. هنگامی که مایع بین غشاهای نازک خطوط ریه و حفره قفسه سینه جمع می شود، ممکن است مشکلات تنفسی ایجاد شود. اگر کاهش وزن شدید باشد، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که تغذیه را به صورت وریدی دریافت کنید. مجموعه ای از مایع که در حفره شکم تجمع می یابد. آنها می توانند علایم ناخوشایندی مانند نفخ یا مشکلات گوارشی ایجاد کنند. اگر یک تومور بزرگ، روده یا حالب شما را مسدود کند (مجاری که از طریق آنها ادرار از کلیه ها به مثانه منتقل می شود) ، ممکن است به یک استوما (حفره بین روده و قسمت بیرونی بدن) ، یک استنت نیاز داشته باشید. (یک لوله کوچک، انعطاف پذیر، توخالی) ، یا یک لوله نفروستومی (لوله ای که از کلیه به خارج بدن می رود) هیسترکتومی نیز مانند همه جراحی ها خطراتی دارد. برخی از عوارض احتمالی عبارتند از: عفونت لخته شدن خون از دست دادن خون یا خونریزی عوارض جانبی ناشی از بیهوشی آسیب به مثانه، پیشابراه، عروق خونی یا اعصاب یایسگی زودرس یا ناباروری (در صورت برداشتن تخمدان ها) افتادگی لگن، زمانی اتفاق می افتد که اندام های لگنی کشیده یا افت می کنند. بسیاری از زنان مبتلا به سرطان تخمدان متوجه تفاوت در عملکرد جنسی یا میل جنسی خود می شوند. افسردگی نیز یک مسیله رایج است. به عنوان یک قاعده کلی، در صورت بروز هر گونه مشکل غیرمعمول که از بین نمی رود یا شدید نمی شود، به پزشک خود مراجعه کنید. در صورت مشاهده علایم مرتبط با سرطان تخمدان بیش از بار در ماه، به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است آزمایشات خاصی را برای بررسی سرطان یا رد سایر شرایط انجام دهد. بیشتر اوقات، علایم شما به دلایل دیگری ایجاد می شود، اما همیشه ایده خوبی است که بررسی شوید. اگرچه خطر هیسترکتومی کم است، شما همچنان ممکن است بعد از هیسترکتومی به سرطان تخمدان یا سرطان صفاقی اولیه مبتلا شوید. علایم این بیماری ها اغلب تا زمان پیشرفت سرطان ظاهر نمی شوند، بنابراین توجه به هرگونه مشکل غیر معمول یا مداوم بسیار مهم است. درمان زودهنگام سرطان تخمدان حیاتی است، بنابراین اگر در مورد علایم خاصی نگران هستید، به پزشک مراجعه کنید.

تاندونیت، التهاب یا سوزش تاندون است. تاندون، بندهای ضخیم فیبری است که ماهیچه را به استخوان متصل می کنند. این بیماری باعث درد و حساسیت به لمس در خارج از یک مفصل می شود. در حالی که تاندونیت می تواند در هر یک از تاندون های ایجاد شود، ولی بیشتر در اطراف شانه ها، آرنج ها، مچ ها، زانوها و پاشنه پا شایع است. برخی از اسامی رایج برای مشکلات مختلف تاندونیت عبارتند از: شانه شناگر زانوی جامپر آرنج تنیس باز آرنج بازیکن گلف باز اکثر موارد التهاب تاندونیت را می توان با استراحت، و داروها برای کاهش درد با موفقیت درمان کرد. اگر تاندونیت شدید باشد و منجر به پارگی تاندون شود، شاید نیاز به جراحی داشته باشید. فهرست محتوا علایم و نشانه های تاندونیت در نقطه ای ظاهر می شوند که تاندون به استخوان متصل شده و معمولا شامل موارد زیر است: لطافت التهاب خفیف درد اغلب به عنوان یک درد کسل کننده توصیف می شود، به ویژه هنگام حرکت اندام یا مفصل آسیب دیده اکثر موارد التهاب تاندون به اقدامات مراقبت پاسخ می دهند. اگر علایم و نشانه ها همچنان ادامه داشت و بیش از چند روز در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کرد، با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه تاندونیت می تواند در اثر یک آسیب ناگهانی ایجاد شود، اما این حالت به احتمال زیاد ناشی از تکرار یک حرکت خاص در طول زمان است. اکثر افراد دچار التهاب تاندون می شوند زیرا مشاغل یا سرگرمی های آنها شامل حرکات تکراری است که بر تاندون ها فشار وارد می کند. استفاده از تکنیک مناسب به ویژه هنگام انجام حرکات ورزشی مکرر یا فعالیت های مرتبط با شغل مهم است. تکنیک نادرست می تواند منجر به التهاب تاندون شود. عوامل خطر برای ایجاد التهاب تاندون شامل سن، کار در مشاغل خاص یا شرکت در ورزشهای خاص است. با بالا رفتن سن، تاندون های افراد انعطاف پذیری کمتری پیدا می کند، که این امر باعث می شود آسیب آنها راحت تر شود. تاندونیت در افرادی که مشاغل آنها شامل موارد زیر است شیوع بیشتری پیدا می کند: ارتعاش اعمال اجباری حرکات تکراری موقعیت های ناخوشایند اگر در ورزشهای خاصی که شامل حرکات مکرر است مشارکت داشته باشید، احتمال ابتلا به التهاب تاندون بیشتر است، به خصوص اگر تکنیک شما مناسب و بهینه نباشد. این وضعیت می تواند با موارد زیر رخ دهد: گلف تنیس بیسبال بولینگ بسکتبال شنا کردن در حال دویدن بدون درمان مناسب، التهاب تاندون می تواند خطر پارگی را افزایش دهد. پارگی تاندون ها یک وضعیت بسیار جدی تر که می تواند نیاز به جراحی داشته باشد. اگر سوزش تاندون چند هفته یا چند ماه ادامه پیدا کند، احتمال دارد شرایطی به نام تاندونوز ایجاد شود. این وضعیت شامل تغییرات دژنراتیو در تاندون، همراه با رشد غیرطبیعی عروق خونی جدید است. برای کاهش احتمال ابتلا به التهاب تاندون، توصیه های زیر را دنبال کنید: از فعالیت هایی که فشار بیش از حد بر تاندون ها وارد می کند، به ویژه برای دوره های طولانی خودداری کنید. اگر در حین تمرین خاصی احساس درد کردید، توقف کرده و استراحت کنید. فعلیت های مختلف را ترکیب کنید. اگر یک ورزش یا فعالیت باعث درد خاصی می شود، ورزش دیگری را امتحان کنید. تمرینات متقابل می تواند به شما کمک کند تا یک تمرین ضربه ای مانند دویدن را با تمرینات کمتری مانند دوچرخه سواری یا شنا ترکیب کنید. تکنیک خود را بهبود بخشید. اگر تکنیک شما در فعالیت یا ورزش ناقص است، می توانید خود را برای مشکلات تاندون خود آماده کنید. هنگام شروع یک ورزش جدید یا استفاده از وسایل ورزشی، دستورالعمل های حرفه ای بگیرید. بعد از ورزش برای کشش بیشتر زمان بگذارید تا دامنه حرکتی مفاصل را به حداکثر برسانید. این می تواند به کاهش آسیب های مکرر روی بافت های سفت کمک کند. بهترین زمان برای کشش بعد از ورزش است، زمانی که عضلات گرم می شوند. از ارگونومی مناسب محل کار استفاده کنید. در صورت امکان، یک ارزیابی ارگونومیک از محل کار خود داشته باشید و صندلی، صفحه کلید و میز کار خود را مطابق توصیه برای قد، طول بازو و کارهای معمول خود تنظیم کنید. این به محافظت از همه مفاصل و تاندون ها در برابر استرس بیش از حد کمک می کند. ماهیچه های خود را برای بازی آماده کنید. تقویت عضلات مورد استفاده در فعالیت یا ورزش می تواند به آنها در تحمل بهتر استرس و فشار کمک کند. معمولا پزشک می تواند تاندونیت را در طول معاینه فیزیکی تشخیص دهد. در صورت رد علایم دیگر که می تواند باعث علایم و نشانه ها شوند، پزشک احتمال دارد تصویربرداری اشعه ایکس یا سایر آزمایشات تصویربرداری را تجویز کند. اهداف درمان تاندونیت تسکین درد و کاهش التهاب است. اغلب، مراقبت از تاندونیت به تنهایی از جمله استراحت، یخ و مسکن های بدون نسخه شاید تمام درمانی باشد که نیاز دارید. برای التهاب تاندونیت، پزشک احتمال دارد این داروها را توصیه کند: مصرف آسپرین، ناپروکسن سدیم ( یا ایبوپروفن ( گاهی اوقات پزشک می تواند داروی کورتیکواسترویید را برای تخلیه تاندون به اطراف آن تزریق کند. تزریق کورتیزون باعث کاهش التهاب می شود و می تواند به کاهش درد کمک کند. کورتیکواستروییدها برای التهاب تاندون بیش از سه ماه (التهاب مزمن مزمن) توصیه نمی شوند، زیرا تزریق مکرر احتمال دارد تاندون را ضعیف کرده و خطر پارگی تاندون را افزایش دهد. درمان شما احتمال دارد از یک برنامه تمرینی خاص که برای کشش و تقویت واحد تاندون عضلانی آسیب دیده طراحی شده است، سود ببرید. به عنوان مثال، تقویت غیر عادی که بر انقباض ماهیچه در حین طولانی شدن آن ت کید می کند نشان داده که برای بسیاری از بیماری های مزمن تاندون بسیار موثر است و اکنون به عنوان خط اول درمان در نظر گرفته می شود. در مواردی که فیزیوتراپی علایم را برطرف نکرده است، پزشک احتمال دارد موارد زیر را پیشنهاد کند. این روش شامل ایجاد سوراخ های کوچکی در تاندون با یک سوزن ظریف برای تحریک عوامل دخیل در بهبود تاندون است. این روش با حداقل تهاجم از یک برش کوچک برای قرار دادن دستگاه خاصی استفاده می کند که بافت اسکار تاندون را با امواج صوتی اولتراسونیک بر می دارد. بسته به شدت آسیب تاندون، شاید ترمیم جراحی لازم باشد، به خصوص اگر تاندون از استخوان جدا شده باشد. برای درمان تاندونیت در خانه، استراحت، یخ، فشرده سازی و ارتفاع انجام می شود. این درمان می تواند به تسریع بهبودی کمک کرده و از مشکلات بعدی پیشگیری کند. از فعالیت هایی که باعث افزایش درد یا التهاب می شود خودداری کنید. سعی نکنید حین درد کار یا بازی کنید. استراحت برای بهبود بافت ضروری است. اما این به معنی استراحت کامل در رختخواب نیست. می توانید فعالیت ها و تمرینات دیگری را انجام دهید که به تاندون آسیب دیده فشار وارد نمی کند. شنا و ورزش در آب می تواند به خوبی تحمل شود. برای کاهش درد، اسپاسم عضلانی و التهاب، یخ را چندین بار در روز تا دقیقه روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. بسته های یخ، ماساژ یا حمام های آب خیس با یخ و آب همه می توانند کمک کنند. برای ماساژ یخ، یک فنجان پلاستیکی پر از آب را فریز کنید تا بتوانید فنجان را در حالی که یخ را مستقیما روی پوست قرار می دهید نگه دارید. از آنجا که التهاب می تواند منجر به از دست دادن حرکت در مفصل آسیب دیده شود، ناحیه را فشرده کنید تا التهاب متوقف شود. روکش یا بانداژ فشاری بهتر است. اگر التهاب تاندون بر زانو ت ثیر می گذارد، پای آسیب دیده را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید تا التهاب کاهش یابد. اگرچه استراحت بخش مهمی از درمان تاندونیت است، اما عدم فعالیت طولانی مدت می تواند باعث سفت شدن مفاصل شود. پس از چند روز استراحت کامل ناحیه آسیب دیده، آن را به آرامی در محدوده کامل خود حرکت دهید تا انعطاف پذیری مفصل حفظ شود. همچنین می توانید داروهای بدون نسخه - مانند آسپرین، ایبوپروفن ( یا استامینوفن (تیلنول، دیگران) را امتحان کنید تا ناراحتی ناشی از تاندونیت را کاهش دهید. شما احتمال دارد در ابتدا علایم و نشانه های خود را با پزشک خانوادگی در میان بگذارید، اما شاید نیاز به ارجاع متخصص پزشکی ورزشی یا، داشته باشید. آنچه می توانید انجام دهید؟ شاید بخواهید لیستی بنویسید که شامل موارد زیر باشد: شرح علایم مفصل سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید. اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی که داشته اید. تمام داروها و مکمل های غذایی که مصرف می کنید. اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی والدین یا خواهر و برادر خود در مورد التهاب تاندون، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: آیا باید آزمایشاتی را انجام دهم؟ محتمل ترین علت علایم من چیست؟ آیا باید فعالیتهای خود را محدود کنم؟ شما چه رویکرد درمانی را توصیه می کنید؟ من بیماری های دیگری هم دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟ آیا اقدامات خودمراقبتی وجود دارد که بتوانم امتحان کنم؟ آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خود ببرم؟ در طول معاینه فیزیکی، پزشک نقاط حساس اطراف ناحیه آسیب دیده را بررسی می کند. محل دقیق درد می تواند به تعیین علت درد ناشی از مشکلات دیگر کمک کند. پزشک همچنین مفصل آسیب دیده را به موقعیت های مختلف منتقل می کند تا علایم و نشانه ها را تکرار کند. سوالاتی که پزشک احتمال دارد بپرسد شامل موارد زیر است: درد از کی شروع شد؟ کجا احساس درد می کنید؟ چه نوع کاری انجام می دهید؟ آیا به طور ناگهانی شروع شد یا به تدریج رخ داد؟ در چه سرگرمی ها یا فعالیتهای تفریحی شرکت می کنید؟ آیا در مورد تکنیک مناسب فعالیت خود آموزش دیده اید؟ آیا اخیرا زمین خوردن یا هر نوع آسیب دیگری را تجربه کرده اید؟ به نظر می رسد که چه چیزی علایم را بهبود می بخشد یا بدتر می کند؟ آیا درد در حین انجام برخی فعالیت ها مانند زانو زدن یا بالا رفتن از پله ها رخ می دهد یا بدتر می شود؟

در حالی که کشش و استفاده از لیفت پاشنه بدون شک روند بهبود تاندون آسیب دیده را تسریع می کند، مصرف داروهای مسکن تجویز شده برای درمان درد ممکن است طیف وسیعی از عوارض جانبی را در پی داشته باشد. اما برخی درمان های خانگی درد تاندون آشیل وجود دارند که با استفاده از آنها می توانید درد آن را کاهش دهید. ما در این مقاله سعی کرده ایم چند داروی طبیعی که می تواند به درمان درد و تسریع در بهبود تاندون آشیل آسیب دیده کمک کنند را بررسی کنیم. یک کیسه یخ را روی ناحیه آسیب دیده قرار دهید. بگذارید یک یا دو دقیقه روی پوست بماند و سپس آن را بردارید. این کار را تا بار تکرار کنید. استفاده موضعی از کیسه یخ ناحیه آسیب دیده را بی حس می کند. همچنین درد و التهاب ناشی از تاندونیت آشیل را کاهش می دهد. یک قاشق غذاخوری روغن کرچک برداشته و آن را روی ناحیه آسیب دیده حدود دقیقه بمالید. همچنین می توانید یک کمپرس گرم روی آن قرار دهید تا کارایی آن افزایش یابد. این کار را حداقل دو بار در روز انجام دهید. روغن کرچک حاوی اسید ریسینولییک است که به تسکین التهاب و درد کمک می کند. این می تواند به بهبود تاندون آشیل کمک کند. کمبود ویتامین D باعث افزایش درد اسکلتی عضلانی می شود. مکمل ویتامین C برای تسریع بهبود زخم تاندون آشیل موثر است. هر دوی این مطالعات نشان می دهد که مصرف غذاهای غنی از این ویتامین ها راهی عالی برای بهبود سریع تر تاندونیت آشیل است. غذاهای غنی از ویتامین C و D شامل مرکبات، سبزیجات برگ سبز، ماهی چرب، پنیر و زرده تخم مرغ است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک قاشق چایخوری پودر زردچوبه را به یک لیوان شیر داغ اضافه کنید. شما می توانید یکبار در روز شیر زردچوبه، ترجیحا در شب بنوشید. زردچوبه حاوی یک ترکیب بسیار مفید به نام کورکومین است. کورکومین دارای خواص درمانی است که می تواند به تسریع در بهبود پارگی تاندون کمک کند. یکی از اولین مواردی که پزشک از شما می خواهد برای مقابله با آسیب تاندون آشیل انجام دهید این است که تاندون آسیب دیده را چند هفته استراحت دهید تا علایم کاهش یابد. استراحت به تاندون آسیب دیده اجازه می دهد تا سریعتر بهبود یابد. ماساژ و کشش تاندون آسیب دیده به بهبود سریعتر کمک می کند. حتی ماساژ اصطکاک عمقی خاصیت ارتجاعی بافت را بازیابی می کند، درد و التهاب را کاهش می دهد و فشار روی تاندون آشیل آسیب دیده را کاهش می دهد. شش قطره روغن نعناع را با یک قاشق چایخوری روغن نارگیل مخلوط کنید. این مخلوط را به آرامی روی تاندون آسیب دیده به مدت چند دقیقه ماساژ دهید. این کار را تا بار در روز انجام دهید. روغن نعناع حاوی منتول است که دارای خواص ضد التهابی است. این خواص به تسکین التهاب در اطراف تاندون آسیب دیده کمک می کند. شش قطره روغن مره را به یک قاشق چایخوری روغن نارگیل اضافه کنید. آن را به آرامی روی عضله آسیب دیده ماساژ دهید. قبل از شستشو، اجازه دهید حداقل دقیقه روی ناحیه آسیب دیده کار کند. روغن میر هم ضد التهاب و هم ضد درد است. این یکی از بهترین روغنهای ضروری است که می تواند علایم آسیب تاندون آشیل را کاهش دهد. می توانید دوبار در روز چای زنجبیل بنوشید. زنجبیل دارای خواص ضد درد و ضد التهابی است. چای زنجبیل یک درمان عالی برای درمان تاندونیت آشیل است. برای تسریع روند بهبودی، روزی یکبار آب استخوان بنوشید. آبگوشت استخوان حاوی کندرویتین و گلوکوزامین است که می تواند به بهبود سریع تاندون شما کمک کند. روزانه : میلی گرم امگا مصرف کنید. شما می توانید با مصرف غذاهایی مانند ماهی چرب، دانه کتان، گردو و دانه های چیا، مصرف این ماده مغذی را افزایش دهید یا مکمل های اضافی برای آن مصرف کنید. قبل از مصرف مکمل های اضافی برای امگا با پزشک مشورت کنید. اسیدهای چرب امگا در مورد سلامتی شما مزایای متعددی را ارایه می دهند. اثرات ضد التهابی آنها به مبارزه با التهاب و بهبود سریعتر کمک می کند. اگر می خواهید این داروها به خوبی کار کنند و به بهبود سریعتر کمک کنند، باید نکات ذکر شده در زیر را دنبال کنید. سعی کنید دویدن در سربالایی را کاهش دهید. کفش هایی بپوشید که پای شما را محکم کرده و مناسب شما باشد. تمرینات و حرکات یوگا را انجام دهید که نیاز به کشش تاندون آشیل خود دارد. اگر ورزش باعث سفت شدن یا درد بیشتر در ساق پا یا پاشنه پا می شود، ورزش را کنار بگذارید. از رژیم غذایی غنی از غذاهای ضد التهابی مانند سبزیجات برگ سبز، گوجه فرنگی، انواع توت ها، آجیل و ماهی مانند ماهی آزاد و ماهی خال مخالی برای تسکین علایم درد استفاده کنید. معمولا، تاندونیت آشیل کمتر می تواند باعث نگرانی شود. صدمات جزیی حتی ممکن است بدون نیاز به درمان بیشتر خود به خود بهبود یابند. با این حال، اگر ساق پا یا مچ پای شما بیش از چند هفته به طور مداوم درد می کند، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید تا علل دیگر بررسی شود. تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی یک بیماری بالقوه ناتوان کننده است که حدود درصد از جمعیت عمومی را تحت ت ثیر قرار می دهد. ممکن است شیوع درصد در گروه های فعال و پرانرژی بیشتر باشد. اگر به طور جدی به ورزش مشغول هستید، مراقب باشید. همه فعالیتهایی که فشار ناگهانی به پاشنه وارد می کنند، به ویژه در هنگام پرش، می توانند باعث پاره شدن تاندون آشیل شما شوند. این آسیب می تواند خفیف تا متوسط باشد و اغلب درمان آن آسان است. برای آگاهی بیشتر از تاندونیت آشیل و نحوه استفاده از داروهای طبیعی برای کاهش درد و تسریع بهبودی، ادامه مطلب را بخوانید. آشیل تاندونی است که ماهیچه های ساق پا را به پاشنه پا متصل می کند. تاندون به نوار کلاژن فیبری گفته می شود که به چسباندن ماهیچه ها به استخوان کمک می کند. حتی تاندون آشیل، تاندون استخوان پا نیز نامیده می شود. به تاندون آشیل تاندونیت آشیل یا تاندونیت پاشنه گفته می شود. احتمال اینکه تاندون آشیل هنگام انجام برخی فعالیت های بدنی یا انجام کارهای روزانه خود آسیب ببیند بسیار زیاد و متداول است. آسیب می تواند خفیف تا متوسط باشد و معمولا احساس سوزش یا سفتی در ناحیه اطراف تاندون می شود. درد شدید و غیرقابل تحمل نشان می دهد که تاندون شما یا تا حدی پاره شده یا کاملا پاره شده است. عواملی که می توانند باعث ایجاد و افزایش خطر ابتلا به آسیب تاندون آشیل شوند، در زیر مورد بحث قرار گرفته است. انجام فعالیتهایی که به سرعت نیاز دارند می تواند باعث آسیب تاندون آشیل شود. چنین فعالیتهایی عبارتند از: دویدن فوتبال تنیس والیبال بیسبال رقصیدن ژیمناستیک حتی فعالیت های ورزشی مانند بسکتبال می تواند به تاندون آشیل شما آسیب برساند. چنین صدماتی معمولا زمانی که پاهایتان را فشار داده و از زمین بلند می کنید تا زمانی که فرود می آیید رخ می دهد. برخی از عواملی که می توانند شما را در معرض خطر بیشتر آسیب تاندون آشیل قرار دهند عبارتند از: داشتن کف پای صاف پوشیدن کفش پاشنه بلند تاندون های سفت به دلیل عدم ورزش مصرف داروهایی مانند گلوکوکورتیکوییدها یا آنتی بیوتیک هایی مانند فلوروکینولون ها اکثر موارد التهاب تاندون آشیل علایم زیر را نشان می دهند. یکی از بارزترین علایم آسیب تاندون آشیل، درد خفیف تا متوسط درست بالای پاشنه پا است. این درد به ویژه هنگامی که مچ پا را کش می دهید یا سعی می کنید روی انگشتان پا بایستید، مشهود است. ناحیه آسیب دیده همچنین ممکن است دچار موارد زیر شود: التهاب کبودی شکننده بودن هنگامی که تاندون آشیل آسیب می بیند، اغلب هنگام پاره شدن، صدا ایجاد می کند. برخی از افراد ممکن است هنگامی که انگشتان پا را از زمین بلند می کنند و هنگام قدم برداشتن دچار درد بشوند. اگر به پزشک مراجعه می کنید، احتمالا از شما خواسته می شود آزمایش های زیر را انجام دهید. ممکن است پزشک از شما بخواهد آزمایش های زیر را انجام دهید: معاینه فیزیکی: ممکن است از شما خواسته شود راه بروید یا بدوید تا پزشک به دنبال مشکلاتی باشد که ممکن است منجر به آسیب شما شده است. تست فشار ساق پا: شامل فشار دادن تاندون آسیب دیده و تلاش برای حرکت دادن پای شما است. در صورت پاره شدن تاندون آشیل، پای شما حرکت نمی کند. اگر آسیب شما جزیی باشد، معمولا خود به خود بهبود می یابد. با این حال، برای آسیب های جدی تر، پزشک ممکن است داروهایی را همراه با سایر درمان های ذکر شده در زیر تجویز کند. برای درمان تاندون آشیل آسیب دیده، پزشک ممکن است ابتدا از شما بخواهد استراحت کافی داشته باشید. همچنین ممکن است از شما خواسته شود: از لیفت پاشنه استفاده کنید. برای تقویت عضله آسیب دیده، حرکات کششی و ورزش کنید. از مسکن های ضد التهابی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده کنید. اگر درد در اطراف تاندون آشیل حتی پس از چند روز برطرف نشد یا اگر بدتر شد، فورا به پزشک خود مراجعه کنید. بهبودی کامل تاندون آشیل بین تا هفته طول می کشد. عدم درمان تاندونیت آشیل می تواند باعث مزمن شدن آن شود. تاندونیت مزمن آشیل حتی کارهای ساده مانند راه رفتن را نیز مشکل می کند و اغلب نیاز به جراحی دارد. کسانی که از تاندونیت آشیل رنج می برند باید کفش هایی بپوشند که مناسب آنها باشد و برای راه رفتن راحت باشند. کفش هایی با پاشنه های بلند و بالشتک دار برای درمان تاندونیت آشیل مناسب هستند. پارگی تاندون آشیل معمولا در هفته بهبود می یابد. اما ممکن است تا ماه طول بکشد تا بیماران فعالیت خود را از سر بگیرند.

ممکن است، باعث سرگیجه شما شود، گویی اتاق در حال چرخش، بی ثباتی یا چرخش در اطراف شما است. این احساسات چه دراز کشیده، نشسته یا ایستاده ممکن است رخ دهند. بسیاری از سیستم های بدن از جمله ماهیچه ها، استخوان ها، مفاصل، چشم ها، اندام تعادل در گوش داخلی، اعصاب، قلب و رگ های خونی باید به طور طبیعی کار کنند تا تعادل طبیعی داشته باشید. هنگامی که این سیستم ها به خوبی کار نمی کنند، می توانید مشکلات تعادل را تجربه کنید. بسیاری از شرایط پزشکی و بیماری ها می توانند باعث مشکلات تعادل شوند. با این حال، بیشتر مشکلات تعادل ناشی از مشکلاتی در اندام تعادلی شما در گوش داخلی (سیستم دهلیزی) است. علایم و نشانه های مشکلات تعادل عبارتند از: گیجی تغییرات بینایی، مانند تاری احساس شناور بودن یا سرگیجه از دست دادن تعادل یا عدم ثبات حس حرکت یا چرخش (سرگیجه) احساس غش یا سبکی سر (پیش سنکوپ) افتادن یا احساس اینکه ممکن است زمین بخورید. مشکلات تعادلی می تواند ناشی از شرایط مختلف باشد. علت مشکلات تعادل معمولا به علامت یا علامت خاص مربوط می شود. سرگیجه می تواند با بسیاری از شرایط همراه باشد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ممکن است به دلیل ضربه مغزی یا آسیب سر دیگر سرگیجه داشته باشید. ممکن است در قایق ها، اتومبیل ها و هواپیماها یا در پارک های تفریحی سرگیجه داشته باشید. بیماری حرکت در افراد مبتلا به میگرن شایع است. زمانی اتفاق می‌افتد که کریستال‌های کلسیم در گوش داخلی که به کنترل تعادل شما کمک می‌کنند، از موقعیت طبیعی خود خارج شده و به جای دیگری در گوش داخلی حرکت می‌کنند. BPPV شایع ترین علت سرگیجه در بزرگسالان است. ممکن است هنگام چرخش در رختخواب یا خم کردن سر به سمت عقب برای نگاه کردن به سمت بالا، احساس چرخش کنید. این اختلال التهابی که احتمالا توسط یک ویروس ایجاد می‌شود، می‌تواند بر اعصاب در بخش تعادل گوش داخلی شما ت ثیر بگذارد. علایم اغلب شدید و مداوم هستند و شامل حالت تهوع و مشکل در راه رفتن هستند. علایم ممکن است چند روز طول بکشد و به تدریج بدون درمان بهبود یابد. این یک اختلال شایع پس از BPPV در بزرگسالان است. این اختلال اغلب با انواع دیگر سرگیجه رخ می دهد. علایم شامل بی ثباتی یا احساس حرکت در سر است. علایم اغلب با تماشای حرکت اشیا، هنگام مطالعه یا زمانی که در یک محیط بصری پیچیده مانند یک مرکز خرید قرار می گیرید بدتر می شوند. این سومین اختلال شایع در بزرگسالان است. علاوه بر سرگیجه ناگهانی و شدید، بیماری منیر می تواند باعث کاهش شنوایی نوسانی و وزوز، زنگ یا احساس پری گوش شود. علت بیماری منیر به طور کامل شناخته نشده است. بیماری منیر نادر است و معمولا در افراد بین تا سال ایجاد می شود. میگرن سرگیجه و حساسیت به حرکت (میگرن دهلیزی) ممکن است به دلیل میگرن رخ دهد. میگرن یکی از علل شایع سرگیجه است. این تومور غیرسرطانی (خوش خیم) با رشد آهسته بر روی عصبی ایجاد می شود که بر شنوایی و تعادل شما ت ثیر می گذارد. ممکن است سرگیجه یا از دست دادن تعادل را تجربه کنید، اما شایع ترین علایم کاهش شنوایی و زنگ زدن در گوش است. نوروم آکوستیک یک بیماری نادر است. این بیماری که به عنوان هرپس زوستر اوتیکوس نیز شناخته می شود، زمانی رخ می دهد که یک عفونت شبیه زونا روی اعصاب صورت، شنوایی و دهلیزی نزدیک یکی از گوش های شما ت ثیر بگذارد. ممکن است سرگیجه، گوش درد، ضعف صورت و کاهش شنوایی را تجربه کنید. سبکی سر می تواند با موارد زیر مرتبط باشد: ایستادن یا نشستن خیلی سریع می تواند باعث شود برخی از افراد کاهش قابل توجهی در فشار خون خود داشته باشند و در نتیجه احساس سبکی سر یا غش کنند. ریتم غیر طبیعی قلب (آریتمی قلب) ، تنگ یا مسدود شدن رگ های خونی، ضخیم شدن ماهیچه قلب (کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک) یا کاهش حجم خون می تواند جریان خون را کاهش دهد و باعث سبکی سر یا احساس غش شود. از دست دادن تعادل در هنگام راه رفتن یا احساس عدم تعادل می تواند ناشی از موارد زیر باشد: از دست دادن تعادل یا بی ثباتی می تواند از عوارض جانبی داروها باشد. اینها شامل اسپوندیلوز گردن و بیماری پارکینسون است. آسیب می تواند منجر به مشکلات در راه رفتن شود. شما می تواند باعث احساس شناور بودن یا سنگینی سر و بی ثباتی در تاریکی شود. ضعف عضلانی و مفاصل ناپایدار می تواند به از دست دادن تعادل شما کمک کند. مشکلات بینایی نیز می تواند منجر به بی ثباتی شود. احساس سرگیجه یا سبکی سر می تواند ناشی از موارد زیر باشد: سبکی سر می تواند یکی از عوارض جانبی داروها افسردگی (اختلال افسردگی اساسی) ، اضطراب و سایر اختلالات روانپزشکی می توانند باعث سرگیجه شوند. این وضعیت اغلب با اختلالات اضطرابی همراه است و ممکن است باعث سبکی سر شود. ناهنجاری های سیستم دهلیزی می تواند منجر به احساس شناور شدن یا سایر احساس های کاذب حرکتی شود. پزشک شما با بررسی سابقه پزشکی شما و انجام یک معاینه فیزیکی و عصبی شروع می کند. برای تعیین اینکه آیا علایم شما ناشی از مشکلاتی در عملکرد تعادل در گوش داخلی شما است، پزشک احتمالا آزمایشاتی را توصیه می کند. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند: تست های شنوایی مشکلات شنوایی اغلب با مشکلات تعادل همراه است. آزمون پوسچروگرافی با پوشیدن یک مهار ایمنی، سعی می کنید روی یک سکوی متحرک ایستاده بمانید. تست پوسچروگرافی نشان می دهد که بیشتر به کدام قسمت از سیستم تعادل خود تکیه می کنید. الکترونیستاگموگرافی و ویدیونیستاگموگرافی. هر دو تست حرکات چشم شما را که در عملکرد دهلیزی و تعادل نقش دارند، ثبت می کنند. الکترونیستاگموگرافی از الکترودهایی برای ثبت حرکات چشم استفاده می کند. ویدیونیستاگموگرافی از دوربین های کوچک برای ضبط حرکات چشم استفاده می کند. تست صندلی چرخشی. حرکات چشم شما در حالی که روی صندلی کنترل شده توسط کامپیوتر نشسته اید که به آرامی به صورت دایره ای حرکت می کند، تجزیه و تحلیل می شود. مانور Dix - Hallpike . پزشک در حین تماشای حرکات چشم شما با دقت سر شما را در موقعیت های مختلف می چرخاند تا تشخیص دهد که آیا شما حس حرکتی کاذب دارید یا می چرخید. تست پتانسیل میوژنیک برانگیخته دهلیزی. پدهای حسگر متصل به گردن و پیشانی و زیر چشم شما تغییرات کوچکی را در انقباضات عضلانی در واکنش به صداها اندازه گیری می کند. تست های تصویربرداری ام آر آی و سی تی اسکن می توانند تعیین کنند که آیا شرایط پزشکی زمینه ای ممکن است باعث مشکلات تعادل شما شود یا خیر. تست فشار خون و ضربان قلب. فشار خون شما ممکن است هنگام نشستن و سپس بعد از دو تا سه دقیقه ایستادن بررسی شود تا مشخص شود که آیا افت فشار خون قابل توجهی دارید یا خیر. ضربان قلب شما ممکن است هنگام ایستادن بررسی شود تا مشخص شود که آیا بیماری قلبی باعث علایم شما شده است یا خیر. گزینه های درمان بستگی به علت مشکلات تعادل شما دارد. درمان شما ممکن است شامل موارد زیر باشد: درمانگرانی که در زمینه مشکلات تعادلی آموزش دیده اند، برنامه ای سفارشی برای بازآموزی تعادل و تمرینات طراحی می کنند. درمان می تواند به شما در جبران عدم تعادل، سازگاری با تعادل کمتر و حفظ فعالیت بدنی کمک کند. برای جلوگیری از افتادن، درمانگر شما ممکن است یک کمک تعادلی مانند عصا و راه‌هایی برای کاهش خطر افتادن در خانه توصیه کند. اگر BPPV دارید، یک درمانگر ممکن است یک روش (تغییر موقعیت کانال) را انجام دهد که ذرات را از گوش داخلی شما پاک می کند و آنها را در ناحیه دیگری از گوش شما رسوب می دهد. این روش شامل مانور دادن به موقعیت سر است. اگر به بیماری منیر یا میگرن مبتلا هستید، اغلب تغییرات رژیم غذایی پیشنهاد می شود که می تواند علایم را کاهش دهد. ممکن است لازم باشد مصرف نمک را محدود کنید و از سایر محرک های غذایی مانند کافیین، الکل و برخی مواد تشکیل دهنده اجتناب کنید. اگر افت فشار خون وضعیتی را تجربه می کنید، ممکن است نیاز به نوشیدن مایعات بیشتر یا پوشیدن جوراب های فشاری داشته باشید. داروها اگر سرگیجه شدید دارید که ساعت ها یا روزها طول می کشد، ممکن است داروهایی برای شما تجویز شود که می توانند سرگیجه و استفراغ را کنترل کنند. اگر به بیماری منیر یا نوروم آکوستیک مبتلا هستید، تیم درمانی شما ممکن است جراحی را توصیه کند. رادیوسرجری استریوتاکتیک ممکن است یک گزینه برای برخی از افراد مبتلا به نوروم آکوستیک باشد. این روش پرتو را دقیقا به تومور شما می رساند و نیازی به برش ندارد. منبع:

در اصطلاح پزشکی دیاستازیس رکتی نامیده می شود. عضلات شش تکه شکمی به صورت دو نوار از قفسه سینه تا لگن امتداد یافته و در امتداد خط میانی معده به هم می رسند. دیاستازیس رکتی به دلیل جداشدن دو نوار از عضلات شش تکه شکم رخ می دهد. این وضعیت که به عنوان "دیاستاز عضله راست شکم" ( DRAM ) نیز شناخته می شود، در دوران بارداری و بعد از آن شایع است. همچنین جدا شدن ماهیچه های شکمی از هم باعث می شود که بافت همبند به طرفین کشیده شده و در نتیجه ضعیف و نازک شود. در ادامه متن به دلایل ایجاد دیاستازیس شکمی و نحوه مدیریت آن می پردازیم. فهرست محتوا در دوران بارداری جنین در حال رشد فشار زیادی به عضلات شکم وارد می کند. عضلات شکم در اثر فشار وارد شده توسط رحم و جنین در حال رشد به تدریج از هم فاصله می گیرند. از سویی دیگر، هورمون های بارداری باعث شل شدن بافت همبند می شوند. این مساله باعث تشدید فاصله گرفتن عضلات شکم از یکدیگر می شود. دیاستازیس رکتی معمولا در مراحل پایانی بارداری رخ می دهد. همچنین در هنگام زایمان نیز به دلیل وارد شدن فشار زیاد به عضلات شکم احتمال فاصله گرفتن عضلات شکمی از یکدیگر بیشتر می شود. به غیر از علل فوق، عوامل دیگری نیز وجود دارند که می توانند احتمال دیاستازیس رکتی در دوران بارداری یا بعد از آن را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بارداری دوم یا بیشتر بارداری دو یا چند قلویی ضعیف بودن عضلات شکم قبل از بارداری داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به دیاستازیس شکمی بالا بودن سن مادر در زمان بارداری (بالای سال) ریز اندام و کوتاه قد بودن مادر و داشتن نوزادی بزرگتر از حد متوسط خانم ها ممکن است بعد از هفته بارداری دچار دیاستازیس رکتی شوند. اما با این حال این وضعیت در اغلب موارد فقط پس از زایمان رخ می دهد. جدا شدن عضلات شکمی شش هفته پس از زایمان حدود تا درصد شایع است. این وضعیت شش ماه پس از زایمان می تواند با شیوع تا درصد ادامه یابد. فضای ایجاد شده بین ماهیچه های شکم معمولا پس از گذشت هشت هفته از زایمان به تدریج کوچک تر می شود. اما در برخی موارد، فاصله ایجاد شده بین عضلات شکمی بسیار وسیع بوده و برای ماهها تا سالها پس از زایمان باقی می ماند. اگر فاصله عضلات شکمی در مدت سه تا شش ماه پس از زایمان به خودی خود بهبود نیابد، ممکن است به درمان نیاز داشته باشید. شایع ترین علایم دیاستازیس رکتی عبارتند از: وضعیت فیزیکی نامناسب بدن احساس درد در ناحیه کمر و لگن ایجاد برآمدگی در خط وسط شکم احساس درد و ناراحتی در ناحیه شکم نفخ و یبوست بعد از غذا در دوران بارداری ممکن است در دوران بارداری متوجه یک برآمدگی در شکم خود شوید. این برجستگی گاهی در قسمت بالا و در برخی موارد در قسمت زیر ناف قابل مشاهده است. هنگامی که از عضلات شکم خود برای ایستادن، نشستن یا دراز کشیدن استفاده می کنید، این برجستگی بیشتر آشکار می شود. در موارد نادر، ممکن است درد شدید شکم، لگن یا کمر را تجربه کنید. این دردهای شدید نشان دهنده این است که میزان جداشدگی عضلات شکم بسیار زیاد بوده و برطرف کردن آن به درمان های پزشکی نیاز دارد. همچنین باید بدانید که علایم جدا شدن عضلات شکمی در دوران بارداری و پس از زایمان یکسان است. اگر می خواهید به طور دقیق بدانید که آیا علایم شما نشان دهنده جدایی عضلات شکمی است یا خیر، روش های دیگری نیز وجود دارد. این روش ها عبارتند از: به پشت دراز بکشید. زانوها را خم کرده و کف پاها را صاف روی زمین قرار دهید. دست راست خود را روی شکم بگذارید. طوری که جهت انگشتان دست به سمت انگشتان پا باشد. انگشتان خود را به آرامی روی ناف فشار دهید. در همان حال سر خود را بلند کرده و چانه را به سمت سینه بالا ببرید. با این کار ماهیچه های شکم منقبض می شوند. سعی کنید انگشتان دست خود را در فاصله بین ماهیچه های شکمی قرار دهید. در صورتی که بین عضلات شکم خود حداقل به اندازه دو انگشت فاصله احساس کردید، به احتمال زیاد به دیاستازیس رکتی مبتلا شده اید. شش عضله شکمی از قفسه سینه شروع شده و تا لگن امتداد پیدا می کنند. جدا شدن عضلات شکمی در قسمت های مختلف شکم می تواند متفاوت باشد. بنابراین این روش را می توانید در قسمت بالا و پایین ناف تکرار کنید. فیزیوتراپیست معمولا می تواند با کمک ابزاری به نام کولیس یا سونوگرافی شدت جدا شدگی عضلات شکم را بررسی کند. دیاستازیس رکتی به طور کلی با فاصله نوک دو انگشت دست در بین عضلات شکم طبقه بندی می شود. این فاصله تقریبا معادل . سانتی متر یا بیش از یک اینچ است. هنگامی که فاصله بین عضلات شکم در حدود چهار تا پنج نوک انگشت باشد، این فاصله شدید تلقی می شود. جدا شدگی عضلات شکمی به طور کلی خطری برای سلامتی ندارد. ابتلا به این وضعیت فقط باعث ناراحتی خفیف و ایجاد تغییراتی در ظاهر بدن می شود. این تغییرات شکمی برای بسیاری از خانم ها می تواند ناخوشایند باشد. اصلاح این فاصله در اغلب موارد با تمرینات منظم فیزیوتراپی امکان پذیر بوده و معمولا با گذشت زمان اصلاح می شود. تا حد امکان به عضلات شکم خود فشار نیاورید، زیرا این کار می تواند وضعیت را بدتر کند. بلند کردن اجسام سنگین و ابتلا به یبوست معمولا بافت همبند را تحت فشار قرار می دهد. همچنین، ایستادن و نشستن مکرر نیز فشار وارد شده بر روی بافت همبند شکم را بیشتر می کند. با احتیاط ورزش کنید. تمریناتی مانند کرانچ، دراز و نشست و پلانک جلو می تواند جدایی عضلات شکمی را تشدید کند. همچنین برخی از تمرینات یوگا مانند حرکت سگ با صورت پایین نیز می تواند باعث بیشتر شدن فاصله بین عضلات شکم شود. به طور کلی از انجام فعالیت هایی که با فشار بر دست و زانو همراه است، خودداری کنید. تکنیک توپلر یک نوع ورزش است که در درمان دیاستازیس رکتی در دوران پس از زایمان بی خطر و موثر می باشد. این تمرین شامل استفاده از آتل شکم است. این آتل از عضلات شکم محافظت کرده و آنها را در کنار هم نگه می دارد. تمرینات کف لگن و تمرینات عمقی شکم نیز باعث کاهش فاصله ماهیچه های شکمی می شود. با این حال، قبل از انجام این تمرینات باید حتما با پزشک یا فیزیوتراپیست خود مشورت کنید. در برخی موارد ممکن است دیاستازیس رکتی شدید بوده و تمرینات تقویتی عضلات هسته مرکزی بدن، در رفع آن موثر نباشد. در اینگونه موراد پزشک معمولا عمل جراحی را به عنوان گزینه بعدی توصیه می کند. جراحی شامل دوختن عضلات شکم در امتداد خط میانی است. این روش اغلب به نام لاپاراسکوپی شناخته می شود. در موارد شدید، ممکن است پزشک جراحی شکم باز را توصیه کند. این عمل جراحی به خانم هایی که قصد دارند در آینده مجددا باردار شوند، توصیه نمی شود. در اینگونه موارد پزشک ممکن است فقط تمرینات فیزیوتراپی را توصیه کند. انجام منظم تمرینات فیزیوتراپی در اغلب موارد موثر است. احتمال کمی وجود دارد که جداشدگی عضلات شکمی پس از تمرینات فیزیوتراپی مجددا عود کند. انجام تمرینات فیزیوتراپی علاوه بر تقویت عضلات شکمی باعث درمان اختلال عضلات کف لگن در خانم ها نیز می شود. اختلال عملکرد عضلات کف لگن معمولا با مشکلات متعددی مانند بی اختیاری ادرار همراه است. در هنگام انجام تمرینات برای رفع دیاستازیس رکتی، باید بر روی تقویت عضلات هسته مرکزی بدن تمرکز کنید. انجام این تمرینات در رفع فاصله بین عضلات شکم بسیار موثر است. همچنین انجام تمرینات ورزشی باعث برقراری ارتباط بهتر ذهن و بدن می شود. برخی از این تمرینات عبارتند از: روش اجرا: روی زمین دراز بکشید. زانوها را خم کرده و کف پاها را بر روی زمین قرار دهید. یک دست خود را زیر قفسه سینه قرار دهید. به این ترتیب، هنگام نفس کشیدن می توانید حرکت دیافراگم را در زیر دست خود احساس کنید. هوا را به آرامی به درون ریه ها بکشید. در حین عمل دم عضلات شکم را با کمک انگشتان دست گرفته و آنها را تا حد امکان به هم نزدیک کنید. به آرامی هوا را از ریه های خود بیرون ببرید. در هنگام بازدم ناف و شکم خود را به سمت ستون فقرات پایین بکشید. این تمرین را دو تا سه بار در روز تکرار کرده و سپس استراحت کنید. این تمرین نه تنها عضلات شکم، بلکه عضلات کف لگن را نیز تقویت می کند. همچنین، انجام منظم این تمرین در بهبود پس از زایمان نیز بسیار موثر است. روی زمین دراز بکشید. زانوها را خم کرده و کف پاها را صاف روی زمین بگذارید. کمر خود را به زمین فشار داده و سعی کنید ناف خود را به سمت ستون فقرات بکشید. با فشار دادن قسمت تحتانی کمر به زمین، لگن خود را به آرامی تا یک اینچ بلند کنید. به مدت ثانیه در این وضعیت باقی مانده و سپس کمر خود را پایین بیاورید. این تمرین عضلات کف لگن را نیز درگیر می کند. جداشدن ماهیچه های شکمی از هم می تواند منجر به مشکلات مختلفی در سلامت شما شود. از جمله: کمردرد درد لگن ضعف عضلات تغییر حالت بدن مستعد کردن زمینه ابتلا به فتق اختلال عملکرد عضلات کف لگن دیاستازیس رکتی در صورت شدید بودن می تواند منجر به فتق احشای شکمی شود. این وضعیت معمولا با جراحی های ترمیمی قابل درمان است. انجام تمرینات مختلف توانبخشی زیر نظر فیزیوتراپ متخصص روش بسیار مناسبی است، که می تواند به کاهش دیاستازیس رکتی در دوران بارداری کمک کند. ابتلا به دیاستازیس شکمی در دوران بارداری تقریبا شایع است. به طور میانگین درصد از خانم ها ابتلا به دیاستازیس رکتی را در دوران بارداری و پس از زایمان تجربه می کنند. در ماههای پایانی بارداری افزایش حجم رحم باعث وارد آمدن فشار زیاد به عضلات راست شکمی می شود. بنابراین نمی توان به طور کامل از جدا شدن ماهیچه های شکمی در بارداری پیشگیری کرد. اما با این حال، قبل از اینکه قصد بارداری داشته باشید، می توانید با انجام تمرینات مخصوص عضلات شکم خود را تقویت کنید. بسیاری از این تمرینات را می توانید در دوران بارداری نیز ادامه دهید. اصلا. شما می توانید حتی پس از گذشت چندین سال از زایمان خود برای درمان جدا شدگی عضلات شکمی اقدام کنید. زمان بهبودی به شدت جداشدگی عضلات شکمی و میزان آسیب وارد شده به بافت همبند بستگی دارد. منبع:

کتوکونازول به صورت قرص خوراکی، کرم موضعی، کف موضعی، شامپو و ژل موضعی در دسترس است. از کتوکونازول برای درمان عفونت های قارچی و مخمری روی پوست، مو، ناخن و خون استفاده می شود. این دارو فقط در مواردی تجویز می شود که سایر درمان ها موثر نباشد یا عوارض جانبی زیادی ایجاد کنند. کتوکونازول به یک گروه از داروها به نام ضد قارچ تعلق دارد. برای جلوگیری از ایجاد عفونت در قارچ ها و مخمرها اثر می کند. کتوکونازول می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. برخی از عوارض جانبی که احتمال دارد هنگام مصرف کتوکونازول رخ دهند، عبارتند از: سردرد اسهال دل درد حات تهوع نتایج غیر طبیعی آزمایش عملکرد کبد اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: تب راش خستگی بی اشتهایی حالت تهوع یا استفراغ درد یا حساسیت معده زردی پوست یا سفیدی چشم ادرار به رنگ تیره یا مدفوع به رنگ روشن مشکلات کبدی مانند کاهش اشتها یا کاهش وزن عملکرد کتوکونازول می تواند تغییراتی در فعالیت الکتریکی قلب ایجاد کند که به آن طولانی شدن QT گفته می شود. طولانی شدن QT می تواند ضربان قلب نامنظمی ایجاد کند که خطرناک است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر از قرص های کتوکونازول همراه با داروهای خاص مانند دوفتیلید، کینیدین، پیموزید، سیساپرید، متادون، دیسوپیرامید، دورن دارون و رانولازین استفاده کنید، احتمال بروز این عارضه زیاد است. بر همین اساس باید قبل از شروع مصرف قرص کتوکونازول، با پزشک خود مشورت کنید. اگر احساس ضعف، سرگیجه، احساس ضربان قلب به صورت نامنظم یا سریع را دارید، فورا به پزشک خود اطلاع دهید. این علایم احتمال دارد علایم مربوط به طولانی شدن QT باشد. مقدار مصرف کتوکونازول را پزشک مشخص می کند و به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: سن فرم کتوکونازل که مصرف می کنید. سایرشرایط پزشکی که احتمال دارد داشته باشید. نوع و شدت بیماری که برای درمان آن از کتوکونازول استفاده می کنید. ابتدا پزشک میزان مصرف شما را از دوز کمتر شروع می کند و به مرورآن را افزایش می دهد تا به دوز مناسب برسد. در نهایت کمترین دوز که اثر بهتری دارد را تجویز می کنند. مقدار مصرف این دارو برای عفونت های قارچی به صورت زیر خواهد بود: میلی گرم یک باردر روز و تا ماه مصرف شود. پزشک احتمال دارد در صورت نیاز، دوز مصرفی را به میلی گرم که یک بار در روز مصرف می شود، افزایش دهد. پزشک دوز را بر اساس وزن کودک مشخص می کند. مقدار مصرف از / / میلی گرم نسبت به وزن بدن که یک بار در روز مصرف می شود، خواهد بود. به طور کلی، قرص های کتوکونازول نباید در کودکان خردسال استفاده شود. از کتوکونازول برای درمان کوتاه مدت استفاده می شود. با این حال، گاهی اوقات لازم است چندین ماه مصرف آن ادامه پیدا کند. عدم مصرف این دارو طبق تجویز پزشک می تواند منجر به بروز برخی عوارض شود. در صورت قطع مصرف این دارو احتمال دارد که عفونت بهبود نیابد. اگر دوز کتوکونازول را طبق برنامه مصرف نکردید دارو احتمال دارد خوب اثر نکند یا به اثر آن طور کامل متوقف شود. برای اینکه این دارو موثر باشد، باید مقدار مشخصی از دارو همیشه در بدن وجود داشته باشد. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال استفراغ حالت تهوع اگر فکر می کنید مقدار زیادی از این دارو را مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما شدید است بلافاصله به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر یک نوبت مصرف دارو را فراموش کرده اید، دوز خود را به محض یادآوری مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت به دوز بعدی خود زمان دارید، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز همزمان دو دوز را با هم مصرف نشود چون می تواند منجر به بروز عوارض جانبی خطرناکی شود. مصرف این دارو با چندین هشدار همراه است. این دارو دارای هشدارهای جعبه سیاه است. هشدارهای جعبه سیاه، جدی ترین هشدارها از سوی سازمان غذا و دارواست. هشدار جعبه سیاه در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد، به پزشکان و بیماران هشدار می دهد. مصرف این دارو خطر آسیب کبدی را افزایش می دهد و پزشک شما باید عملکرد کبد شما را از نزدیک کنترل کند. این دارو فقط باید در مواردی که تجویز شده است مورد استفاده قرار بگیرید. مصرف آن در موارد مشابه می تواند خطر داشته باشد. این خطرات جدی شامل نارسایی کبد و مشکلات ریتم قلب است. از آنجا که قرص های کتوکونازول می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند، از قرص کتوکونازول نباید برای درمان وانیکومایکوزیس، عفونت های پوستی پوستی یا عفونت های کاندیدا استفاده شود. از کتوکونازول فقط در مواردی استفاده کنید که درمان ضد قارچی موثر دیگری در دسترس نباشد یا تحمل شود و مزایای بالقوه آن بیش از خطرات احتمالی در نظر گرفته شود. دوزهای بالای این دارو می تواند بر توانایی بدن در ترشح هورمون و پاسخ به استرس ت ثیر بگذارد و منجر به بروز علایم مانند تشنگی شدید، کاهش وزن، تیرگی پوست، خستگی غیرمعمول، دردهای مفصلی و از دست دادن اشتها شود. اگر این علایم را دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. علاوه بر آن، مصرف قرص کتوکونازول می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم واکنش آلرژیک می تواند شامل موارد زیر باشد: لرز تب تنگی نفس سرفه کردن ضربان قلب خس خس سینه بثورات پوستی، کهیر، تاول تورم پلک ها، صورت، دهان، گردن یاهرقسمت دیگر ازبدن اگر واکنش آلرژیک دارید، بلافاصله با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید. اگر تا به حال نسبت به کتوکونازول واکنش آلرژیک داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. هنگام مصرف کتوکونازول نباید الکل بنوشید. نوشیدن الکل می تواند خطر آسیب کبدی را هنگام مصرف این دارو افزایش دهد. اگر الکل می نوشید، با پزشک خود مشورت کنید. کتوکونازول یک داروی بارداری رده C است. این دارو می تواند اثرات منفی را برای مادر داشته باشد. اگر باردار هستید و قصد بارداری دارید قبل از مصرف این دارو با پزشک خود صحبت کنید. کتوکونازول به شیر مادر منتقل می شود و احتمال دارد در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. اما به این نکته توجه داشته باشید که به طور کلی، قرص های کتوکونازول نباید در کودکان استفاده شود. کتوکونازول می تواند با چندین داروی دیگر تداخل داشته باشد. فعل و انفعالات مختلف می تواند ت ثیرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی می توانند در عملکرد دارو اختلال ایجاد کنند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. قبل از مصرف کتوکونازول، حتما لیست تمام داروهای تجویز شده، بدون نسخه و سایر داروهای مصرفی را به پزشک و داروساز خود اطلاع دهید. برخی داروهای خاص را نباید با کتوکونازول مصرف کرد. انجام این کار می تواند اثرات خطرناکی در بدن ایجاد کند. نمونه هایی از این داروها، عبارتند از: مصرف این داروها با هم احتمال دارد باعث فشار خون پایین و سطح پتاسیم پایین شود. مصرف کتوکونازول با این داروها ممکن است مشکلات عضلانی ایجاد کند. مصرف این داروها با هم می تواند در طولانی مدت منجر به خواب آلودگی زیاد شود. مصرف این داروها با هم می تواند یک مشکل قلبی به نام طولانی شدن QT ایجاد کند. این تغییر در فعالیت الکتریکی قلب است. مصرف این داروها با هم احتمال دارد یک مشکل قلبی به نام طولانی شدن QT ایجاد کند. این تغییر در فعالیت الکتریکی قلب است که می تواند باعث ضربان قلب نامنظم شود. مصرف این داروها با کتوکونازول ممکن است یک مشکل قلبی به نام طولانی شدن QT ایجاد کند. این تغییر در فعالیت الکتریکی قلب است که می تواند باعث ضربان قلب نامنظم و خطرناک شود. مصرف کتوکونازول با این داروها می تواند باعث ایجاد تغییراتی در فعالیت الکتریکی قلب بنام طولانی شدن QT شود. طولانی شدن QT می تواند ضربان قلب نامنظمی ایجاد کند و خطرناک است. مصرف کتوکونازول با برخی داروهای خاص خطر ابتلا به عوارض جانبی این داروها را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: التریپتان مصرف این داروها با هم احتمالا باعث ضعف، حالت تهوع، سرگیجه و خواب آلودگی می شود. مصرف این داروها با هم ممکن است باعث سرگیجه، خواب آلودگی و خستگی شود. مانند ایندیناویر، ماراویروک و ساکویناویر. مصرف این داروها با کتوکونازول می تواند باعث درد معده، حالت تهوع و سردرد شود. مانند وراپامیل و آلیسکیرن. مصرف این داروها با کتوکونازول ممکن است باعث فشار خون پایین، ضربان قلب پایین و سرگیجه شود. مانند بوپرنورفین، فنتانیل و اکسی کدون. مصرف این داروها با کتوکونازول ممکن است باعث کندی تنفس شود. مانند ریواروکسابان، دبیگاتران و وارفارین. مصرف این داروها با کتوکونازول می تواند خطر خونریزی را افزایش دهد. مانند فلودیپین و نیسولدیپین. مصرف این داروها با کتوکونازول ممکن است باعث تورم پاها یا بازوها و نارسایی قلبی شود. مصرف این داروها با هم باعث سردرد، سرگیجه و افت فشار خون ارتاستاتیک (فشار خون پایین هنگام ایستادن از حالت نشسته یا خوابیده) می شود. مصرف این داروها با هم ممکن است باعث سرگیجه، سردرد و درد معده شود. پزشک ممکن است سطح خون دیگوکسین شما را کنترل کند. مانند سیلدنافیل، تادالافیل و واردنافیل. مصرف این داروها با کتوکونازول می تواند باعث سردرد، ناراحتی معده و درد عضلانی شود. مانند سلیفناسین و تولترودین. مصرف این داروها با کتوکونازول ممکن است باعث خشکی دهان، سردرد و سرگیجه شود. مانند آریپیپرازول، بوسپیرون، هالوپریدول، کوتیاپین و ریسپریدون. مصرف این داروها با کتوکونازول شاید باعث سرگیجه، خواب آلودگی و سردرد شود. تداخل برخی دارو ها با این دارو می تواند اثرات دارویی را کاهش دهد و احتمال دارد برای درمان بیماری به خوبی عمل نکند. زیرا مقدار کتوکونازول در بدن کاهش می یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: کاربامازپین ضد ویروس ها آنتی بیوتیک ها داروهای ضد تشنج این دارو را ساعت قبل یا ساعت بعد از مصرف کتوکونازل استفاده کنید. اگر این داروها را با هم مصرف می کنید، باید کتوکونازول را با یک نوشیدنی اسیدی مانند نوشابه غیر رژیمی مصرف کنید. اگر پزشک برایتان کتوکونازول تجویز می کند این ملاحظات را رعایت کنید: از این دارو در برابر نور محافظت کنید. این دارو نباید در مناطق مرطوب نگهداری شود. شما باید قرص های کتوکونازول را به همراه یک وعده غذایی میل کنید. این دارو را در دمای بین درجه فارنهایت تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. منبع:

ممکن است، یک تجربه ناراحت کننده یا اذیت کننده باشد، اما معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. دلایل احتمالی زیادی وجود دارد که باعث می شود فرد بعد از غذا خوردن احساس تنگی نفس کند و بسته به علت، درمان ها متفاوت است. این مقاله برخی از این دلایل را به همراه اطلاعاتی در مورد درمان ها و زمان مراجعه به پزشک بیان می کند. فهرست محتوا آلرژی غذایی یکی از علل شایع تنگی نفس بعد از غذا خوردن است. افرادی که مشکوک به آلرژی غذایی هستند می توانند با پزشک خود صحبت کنند. پزشک با انجام آزمایشات ایمن می تواند آلرژی غذایی را تشخیص دهد. آزمایش‌ها ممکن است شامل یک چالش غذایی خوراکی باشد که شامل خوردن مقادیر کمی از غذای مشکوک به محرک است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بهترین راه برای جلوگیری از واکنش های آلرژیک پرهیز از غذاهای محرک است. هیچ درمانی برای آلرژی غذایی وجود ندارد، اما محققان در حال حاضر در حال انجام آزمایش‌های بالینی هستند تا بفهمند چگونه افراد می‌توانند نسبت به غذاهای خاص تحمل کنند. تنگی نفس می تواند نشان دهنده یک واکنش آلرژیک نادر اما بالقوه تهدید کننده زندگی به نام آنافیلاکسی باشد. افرادی که آنافیلاکسی را تجربه می کنند نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. علایم و نشانه های آنافیلاکسی عبارتند از: تنگی نفس نبض ضعیف درد شکم ایست قلبی سفتی در گلو صدای خشن ضربان قلب سریع فشار خون پایین سرگیجه یا غش سرفه های تکراری مشکل در تنفس یا بلع حالت تهوع، استفراغ یا اسهال کهیر، بثورات یا تورم روی پوست افراد مبتلا به واکنش های آلرژیک شدید نیاز به همراه داشتن EpiPen دارند که یک وسیله پزشکی است که به افراد امکان می دهد برای مقابله با واکنش آلرژیک، اپی نفرین را خود تزریق کنند. مردم باید پس از انجام تزریق با اورژانس تماس بگیرند. گاهی اوقات، افراد ممکن است در حین غذا خوردن ذرات کوچک غذا یا مایعات را استنشاق کنند. به این حالت آسپیراسیون ریوی می گویند. افراد دارای ریه های سالم معمولا قادر به سرفه کردن این ذرات هستند. سرفه می تواند باعث تنگی نفس کوتاه مدت و احتمالا گلودرد شود. هنگامی که ریه های یک فرد به اندازه کافی سالم نباشد که بتواند ذرات را سرفه کند، ممکن است به ذات الریه آسپیراسیون مبتلا شود. این زمانی اتفاق می افتد که ذرات باعث عفونت در کیسه های هوایی یک یا هر دو ریه شوند. علایم پنومونی آسپیراسیون عبارتند از: تب خستگی تنگی نفس مشکل در بلع درد قفسه سینه خس خس سینه بوی نامطبوع نفس تعریق بیش از حد سرفه ای که بلغمی بدبو، سبز یا خونی ایجاد می کند. درمان پنومونی آسپیراسیون به سلامت کلی فرد و شدت بیماری بستگی دارد. در بیشتر موارد، پزشک برای درمان عفونت آنتی بیوتیک تجویز می کند. فتق هیاتوس می تواند باعث درد در قسمت میانی یا بالای شکم شود. این شرایط زمانی رخ می دهد که یک عضو یا بافت فشار به یک قسمت از بدن که در آن تعلق ندارد. فتق پارازوفاژیال نوعی فتق هیاتوس است که زمانی رخ می دهد که معده در کنار لوله غذا فشرده می شود. اگر بیش از حد بزرگ شود، می تواند به دیافراگم فشار وارد کند و ریه ها را له کند و باعث درد قفسه سینه و تنگی نفس شود. این علایم ممکن است بعد از غذا خوردن بدتر شوند، زیرا شکم پر فشار روی دیافراگم را افزایش می دهد. برخی از فتق های پارازوفاژیال نیازی به درمان ندارند. با این حال، اگر فردی علایم زیر را تجربه کند، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد: GERD زخم معده مشکل در بلع درد قفسه سینه درد در وسط یا بالای شکم جراح معمولا با استفاده از جراحی سوراخ کلید یا جراحی لاپاراسکوپی فتق پارازوفاژیال را ترمیم می کند. آنها یک دوربین کوچک با نور به نام لاپاراسکوپ را در لوله غذا قرار می دهند تا معده را ببینند و به موقعیت خود برگردانند. جراحی لاپاراسکوپی یک روش کم تهاجمی است و اکثر افراد در عرض هفته بهبودی کامل پیدا می کنند. افرادی که آسم دارند ممکن است پس از خوردن غذا دچار تنگی نفس شوند، به خصوص اگر بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) نیز داشته باشند. آسم یک بیماری است که راه های هوایی درون ریه ها را تحت تاثیر قرار می دهد. در آسم، ورود مواد حساسیت‌زا یا محرک به ریه‌ها باعث باریک شدن راه‌های هوایی می‌شود. این باعث ایجاد طیف وسیعی از علایم تنفسی می شود، از جمله: تنگی نفس سرفه کردن خس خس سینه سفتی در قفسه سینه GERD یک اختلال گوارشی است که بر ماهیچه های لوله غذا، لوله ای که دهان و معده را به هم متصل می کند، ت ثیر می گذارد. به طور معمول، ماهیچه‌های لوله غذا باریک‌تر می‌شوند تا غذا را بعد از خوردن غذا در معده نگه دارند. هنگامی که فرد مبتلا به ریفلاکس است، این ماهیچه ها به طور کامل بسته نمی شوند، که به اسید معده و غذای نیمه هضم شده اجازه می دهد تا به لوله غذا برگردد. این رفلاکس اسید می تواند باعث سوزش سر دل شود. تخمین زده می شود درصد از افراد مبتلا به آسم نیز GERD را تجربه کنند. GERD ، اسید معده پایانه های عصبی در لوله غذا را تحریک می کند. مغز با تنگ کردن راه‌های هوایی کوچک در ریه‌ها واکنش نشان می‌دهد که باعث ایجاد علایم آسم می‌شود. گاهی اوقات، فرد ممکن است مقداری اسید معده را به داخل ریه های خود استنشاق کند. این امر مجاری هوایی را تحریک می کند و می تواند باعث مشکلات تنفسی، سرفه و گرفتگی قفسه سینه شود. کلید درمان آسم مرتبط با GERD ، درمان رفلاکس اسید معده است. درمان ها عبارتند از: ترک سیگار داروهای بدون نسخه پوشیدن لباس های گشاد دور کمر اجتناب از دراز کشیدن تا ساعت پس از صرف غذا خوردن پنج یا شش وعده غذایی کوچک در روز به جای سه وعده غذایی بزرگ افراد مبتلا به GERD همچنین ممکن است از غذاهای زیر اجتناب کنند، که ممکن است باعث رفلاکس اسید در برخی افراد شود: الکل پیازها سیر شکلات نعناع تند غذاهای ادویه دار غذاهای سرخ شده و چرب نوشیدنی های کافیین دار میوه های خانواده مرکبات محصولات مبتنی بر گوجه فرنگی سرفه مداوم و سفتی در قفسه سینه از علایم بالقوه COPD هستند. COPD یا بیماری مزمن انسدادی ریه یک بیماری پیشرونده ریه است که حرکت هوا به داخل و خارج از ریه ها را برای بدن دشوار می کند. COPD ممکن است تنگی نفس را تجربه کنند که منجر به کاهش سطح انرژی می شود. این می تواند فعالیت های روزمره را دشوار کند. COPD ممکن است پس از خوردن وعده های غذایی دچار تنگی نفس شوند. سایر علایم رایج COPD عبارتند از: سرفه های مکرر خس خس سینه سفتی در قفسه سینه داشتن شکم پر یا نفخ شکم می تواند مشکلات تنفسی را در افراد مبتلا به COPD بدتر کند. اگر افراد به جای وعده های غذایی کم حجم، وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورند و از غذاهایی که باعث ایجاد گاز و نفخ می شوند اجتناب کنند، ممکن است متوجه بهبود علایم خود شوند. بنیاد COPD ارایه برخی از راهنمایی دیگر برای کاهش تنگی نفس بعد از خوردن، از جمله: آهسته غذا خوردن اجتناب از دراز کشیدن بعد از غذا کاهش مصرف غذاهای شیرین که می توانند باعث خستگی شوند. اجتناب از خوردن در هنگام تنگی نفس زیرا این امر می تواند گاز را به دام بیاندازد که مشکلات تنفسی را بدتر می کند. افرادی که بعد از غذا دچار تنگی نفس مداوم می شوند باید به پزشک مراجعه کنند. پزشک آزمایشاتی را برای تعیین علت زمینه ای انجام می دهد و ممکن است داروهایی را برای کاهش علایم تجویز کند. گاهی اوقات، تنگی نفس می تواند نشان دهنده یک بیماری جدی زمینه ای باشد. با توجه به انجمن ریه آمریکا، اگر تنگی نفس در حالت استراحت رخ می دهد، بیش از دقیقه طول می کشد یا در کنار هر یک از موارد زیر رخ می دهد، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: تب، لرز و سرفه تورم پا یا مچ پا خس خس سینه سبکی سر یا سرگیجه درد یا فشار در قفسه سینه رنگ آبی به لب ها یا نوک انگشتان مشکل در تنفس هنگام دراز کشیدن مشکلات تنفسی که پس از خوردن غذا رخ می دهد ممکن است یک علامت یکباره ناشی از تنفس ذره کوچک غذا یا مایع باشد. با این حال، افرادی که پس از هر وعده غذایی یا پس از خوردن برخی غذاها دچار تنگی نفس می شوند، باید به پزشک مراجعه کنند تا علت آن مشخص شود. درمان به علت اصلی تنگی نفس بستگی دارد. گاهی اوقات، مشکلات تنفسی می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای جدی باشد. می تواند به شناخت علایم و نشانه هایی که نشان دهنده نیاز به مراقبت فوری پزشکی است کمک کند.

یک اختلال گوش داخلی است که می تواند باعث شود فرد علایمی مانند و شدید (احساس چرخش یا تاب خوردن) ، حالت تهوع و استفراغ را تجربه کند. این وضعیت اختلالی است که عصب گوش داخلی به نام عصب دهلیزی را درگیر می کند. این عصب اطلاعات تعادل و موقعیت سر را از گوش داخلی به مغز می فرستد. هنگامی که این عصب متورم می شود، نحوه تفسیر اطلاعات به طور معمول توسط مغز را مختل می کند. نوریت دهلیزی می تواند در افراد با هر سنی رخ دهد، اما به ندرت در کودکان گزارش می شود. عصب دهلیزی اطلاعات تعادل و موقعیت سر را از گوش داخلی به مغز ارسال می کند. وقتی عصب متورم می شود، مغز نمی تواند اطلاعات را به درستی تفسیر کند. این وضعیت باعث می شود فرد علایمی مانند سرگیجه را تجربه کند. فهرست محتوا علایم نوریت دهلیزی معمولا به سرعت ظاهر می شوند و زمانی که برای اولین بار ظاهر می شوند، شدیدتر هستند. علایم عبارتند از: سرگیجه مشکلات تعادل اختلال در تمرکز حالت تهوع، استفراغ سرگیجه ناگهانی و شدید (احساس چرخش یا تاب خوردن) نوریت دهلیزی و لابیرنتیت اختلالات نزدیک به هم هستند. نوریت دهلیزی شامل التهاب شاخه ای از عصب دهلیزی (بخش دهلیزی) است که بر تعادل ت ثیر می گذارد. لابیرنتیت شامل التهاب هر دو شاخه عصب دهلیزی (بخش دهلیزی و بخش حلزونی) است که بر تعادل و شنوایی ت ثیر می گذارد. علایم لابیرنتیت مانند نوریت دهلیزی به علاوه علایم دیگر مانند (زنگ در گوش) و یا کاهش شنوایی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی، شدیدترین علایم (سرگیجه شدید) تنها چند روز طول می کشد، اما در حالی که وجود دارد، انجام فعالیت های روزمره زندگی را بسیار دشوار می کند. پس از کاهش علایم شدید، اکثر بیماران طی چند هفته آینده (تقریبا سه هفته) بهبودی آهسته و کامل پیدا می کنند. با این حال، برخی از بیماران شاید مشکلات تعادل و سرگیجه را تجربه کنند که می تواند چندین ماه طول بکشد. محققان فکر می کنند بیشترین علت عفونت ویروسی گوش داخلی، التهاب اطراف عصب دهلیزی (ناشی از ویروس) یا عفونت ویروسی است که در جای دیگری از بدن رخ داده است. برخی از نمونه‌های عفونت‌های ویروسی بدن شامل: هپاتیت سرخک آنفولانزا اوریون فلج اطفال ویروس هرپس (تبخال، زونا، آبله مرغان) (تبخال تناسلی علت نوریت دهلیزی نیست. بیشتر موارد این اختلال به دلیل عفونت ویروسی در گوش داخلی یا سایر قسمت‌های بدن شما ایجاد می‌شود. عفونت‌های ویروسی رایج که می‌توانند باعث نوریت دهلیزی شوند. در برخی موارد، عفونت های باکتریایی می توانند باعث نوریت دهلیزی شوند. با این حال، لابیرنتیت بیشتر توسط باکتری ایجاد می شود. در اکثر بیماران، تشخیص نوریت دهلیزی با مراجعه به پزشک متخصص وستیبولار امکان پذیر است. این متخصصان شامل یک یا نوروتولوژیست (پزشکی که در سیستم عصبی مربوط به گوش تخصص دارد) است. شاید برای انجام آزمایشاتی در ارزیابی بیشتر شنوایی و آسیب دهلیزی به متخصص شنوایی سنج ارجاع شوید. آزمایش‌هایی برای کمک به تعیین اینکه آیا علایم می تواند توسط نوریت دهلیزی ایجاد شود یا خیر، شامل آزمایش‌های شنوایی، تست‌های وستیبولار (تعادل) و آزمایشی برای تعیین اینکه آیا بخشی از عصب دهلیزی آسیب دیده است یا خیر. تست خاص دیگری که تست ضربه سر نام دارد، بررسی می کند که حفظ تمرکز روی اشیا در طول حرکات سریع سر چقدر دشوار است. وجود، حرکت سریع غیرقابل کنترل چشم، نشانه نوریت دهلیزی است. اگر علایم بیش از چند هفته ادامه یابد یا بدتر شود، آزمایش‌های دیگری برای تعیین اینکه آیا سایر بیماری‌ها باعث همان علایم شده انجام می‌شوند. برخی از این بیماری های احتمالی شامل سکته مغزی، آسیب سر، تومور مغزی و سردرد میگرنی است. برای رد برخی از اختلالات مغز، احتمال دارد قبل از تشخیص، پزشک شما سعی می کند هر گونه علت جدی سرگیجه شما را رد کند، مانند سکته مغزی یا بیماری عصبی. آنها ممکن است این کار را با استفاده از اسکن گزینه های درمانی شامل: مدیریت علایم نوریت دهلیزی شرکت در برنامه توانبخشی تعادل درمان ویروس (در صورت مشکوک بودن) هنگامی که نوریت دهلیزی برای اولین بار ایجاد می شود، تمرکز درمان بر کاهش و تسکین علایم است. اگر حالت تهوع و استفراغ شدید باشد و با دارو قابل کنترل نباشد، بیماران شاید در بیمارستان بستری و برای درمان کم آبی مایعات IV تجویز شوند. برای کاهش سرگیجه، پزشک ممکن است داروهایی مانند دارو های زیر را تجویز کند: دیازپام (والیوم) مکلیزین ( ) کمپازین و لورازپام ( ) انواع مختلفی از داروهای مورد استفاده برای کاهش سرگیجه به صورت گروهی و با نام عمومی، سرکوبگرهای دهلیزی نامیده می شوند. داروهای سرکوب کننده دهلیزی نباید بیش از سه روز استفاده شوند. آنها برای استفاده طولانی مدت توصیه نمی شوند و می تواند بهبودی را دشوارتر کنند. گاهی اوقات از استروییدها نیز استفاده می شود. اگر تصور شود که ویروس تبخال عامل نوریت دهلیزی است، از داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر استفاده می شود. (آنتی بیوتیک ها برای درمان نوریت دهلیزی استفاده نمی شوند زیرا این اختلال توسط باکتری ایجاد نمی شود. برای نوریت دهلیزی ناشی از عفونت زمینه ای، احتمالا برای درمان عفونت به آنتی بیوتیک یا داروهای ضد ویروسی نیاز خواهید داشت. هیچ درمان استانداردی برای خود نوریت دهلیزی وجود ندارد، اما چند چیز ممکن است به کاهش علایم شما در هنگام بهبودی کمک کند. اگر نمی توانید استفراغ را متوقف کنید و دچار کم آبی شدید شدید، پزشک ممکن است مایعات را نیز پیشنهاد کند. اگر علایم شما پس از چند هفته بهتر نشد، ممکن است به درمان توانبخشی دهلیزی نیاز داشته باشید. این شامل انجام حرکات ملایم، مانند تمرینات براند - داروف، برای کمک به مغز شما برای سازگاری با تغییرات تعادل است. هنگامی که برای اولین بار انجام این تمرینات را شروع می کنید، ممکن است احساس کنید علایم شما بدتر می شود، که طبیعی است. اگر مشکلات تعادل و سرگیجه بیش از چند هفته طول بکشد، شاید یک برنامه فیزیوتراپی دهلیزی توصیه شود. هدف این برنامه آموزش مجدد مغز برای سازگاری با تغییرات تعادلی است که بیمار تجربه می کند. به عنوان اولین گام در این برنامه، فیزیوتراپیست دهلیزی قسمت هایی از بدن را که بر تعادل ت ثیر می گذارند ارزیابی می کند. این مناطق عبارتند از: گوش ها (چقدر گوش داخلی برای حفظ تعادل خوب عمل می کند) پاها (در هنگام تلاش برای ایستادن یا راه رفتن، پاها چقدر تعادل را "حس می کنند") چشم ها (حس بینایی چقدر موقعیت بدن را نسبت به محیط اطرافش تفسیر می کند) بدن به عنوان یک کل (چقدر بدن مرکز ثقل خود را به خوبی تفسیر می کند آیا بدن تاب می خورد یا وضعیت ناپایدار دارد) بر اساس نتایج ارزیابی، یک برنامه ورزشی به طور خاص برای بیمار طراحی شده است. چند نمونه از تمرینات کلی تعادل وضعیت بدن: تمریناتی که وزن بدن را در حالت ایستاده به جلو و عقب و از پهلو به پهلو منتقل می کند. تمرکز چشم بر روی یک شی در حالی که سر را از این طرف به سمت دیگر می چرخانید. ثابت نگه داشتن بینایی در حین چرخش سریع سر از پهلو به مرکز تمرکز چشم ها بر روی یک جسم دور، با نگاه های کوتاه به زمین، در حالی که به راه رفتن به سمت شیء ادامه می دهد. کلید یک برنامه موفق توانبخشی تعادل، تکرار مجموعه تمرینات شخصی تا بار در روز است. با تکرار این تمرینات، مغز یاد می گیرد که چگونه با حرکاتی که باعث سرگیجه و عدم تعادل می شود، سازگار شود. بسیاری از تمرینات را می توان در خانه انجام داد که باعث تسریع بهبودی می شود. متخصصان توانبخشی دهلیزی دستورالعمل های خاصی را در مورد نحوه انجام تمرینات ارایه می دهند، مشخص می کنند کدام تمرینات را می توان در خانه انجام داد، و سایر نکات ایمنی خانه را برای پیشگیری از سقوط ارایه می دهد. در اکثر بیماران ( درصد و بیشتر) نوریت دهلیزی یک تجربه موقت است. اکثر بیماران به طور کامل بهبود می یابند. شما باید طی چند روز متوجه بهبودی در علایم خود شوید، اگرچه بهبودی کامل ممکن است حدود سه هفته طول بکشد. به خاطر داشته باشید که ممکن است برای چندین ماه همچنان گهگاه احساس سرگیجه کنید. در حالی که نوریت دهلیزی می تواند انجام فعالیت های بدنی معمول شما را سخت کند، سعی کنید تا حد امکان در حین بهبودی به حرکت ادامه دهید. این می تواند به بدن شما کمک کند تا زودتر حس تعادل خود را بازیابد. در حالی که نوریت دهلیزی می تواند هشدار دهنده باشد، اکثر افراد بدون هیچ گونه علایم طولانی مدت در عرض چند هفته بهبود می یابند. اگر پس از چندین ماه سرگیجه شما ادامه داشت، دارو درمانی و فیزیوتراپی ممکن است مفید باشد.

فواید سلامتی وان آب گرم به حدی زیاد است که برخی افراد آن را کاملا لذت بخش می دانند و معتقدند وان آب گرم استرس را برطرف کرده و احساس تمیز و سرحال بودن را به آنها می دهد. با این وجود، دلایل زیادی برای استفاده از وان آبگرم وجود دارد و برخی از آنها در واقع بر سلامتی شما ت ثیر می گذارند. مزایای احتمالی استفاده از وان آبگرم در افراد مختلف، متفاوت است. علاوه بر آن مزایا و فواید سلامتی وان آبگرم به سلامت کلی شما و نحوه استفاده از آن بستگی دارد. برخی از مهمترین فواید سلامتی وان آب گرم، عبارتند از: آرامش در وان آب گرم می تواند ضربان قلب شما را افزایش داده و باعث کاهش فشار خون شود. بررسی ها نشان داده که غوطه وری در آب گرم ممکن است اثرات قوی بر عملکرد عروق و فشار خون داشته باشد. نویسندگان این بررسی اظهار داشتند که گرما درمانی غیر فعال می تواند به کاهش خطر قلبی عروقی و مرگ و میر، به ویژه در افرادی که توانایی محدود در ورزش دارند، کمک کند. غوطه ور شدن در وان آبگرم به مدت دقیقه ممکن است را کاهش دهد. در این وضعیت آب فشار بیشتری به بدن وارد می کند که باعث افزایش حجم قلب می شود. به عبارت دیگر، هنگامی که در آب غوطه ور می شوید، فعالیت قلب بیشتر می شود و از این طریق می تواند سلامت کلی بدن را بهبود ببخشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آب گرم باعث آرامش و افزایش دمای کلی بدن و می شود. با این حال، شما نباید در وان آب گرم بخوابید. این کار خطرناکی است. بررسی ها نشان می دهد حمام های آبگرم به طور قابل توجهی باعث و عمیق تر شدن آن می شد. کارشناسان اثرات بر عملکرد بدنی و کیفیت خواب افراد مبتلا به فیبرومیالژیا را بررسی کردند. این بررسی زنان با سنین تا سال را شامل می شد. محققان نتیجه گرفتند که آب درمانی به بهبود کیفیت خواب و تسکین علایم فیبرومیالژیا کمک می کند. به طور کلی آب گرم به آرامش بدن کمک می کند. این امر همچنین می تواند دردهای مرتبط با آسیب های ورزشی مانند کشیدن عضلات یا حتی آرتروز را تسکین دهد. اگر درد دارید و استخوان شما هیچ شکستگی ندارد می توانید با غوطه ور شدن در وان آب گرم درد خود را تسکین دهید. علاوه بر آن، آب گرم و عمل می تواند یک روش موثر برای کمک به آرامش عضلات باشد و از این طریق می تواند به تسکین دردها کمک کند. غوطه ور شدن در وان آب گرم قبل از ورزش نیز ممکن است خطر آسیب دیدگی را کاهش دهد. از طرفی هم غوطه ور شدن در وان آب گرم ممکن است با شل شدن عضلات، مفاصل و تاندونها، درد را تسکین دهد. اگر آرتروز دارید، گرما و عمل ماساژ می تواند به کاهش سفتی و التهاب ناشی از درد کمک کند. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد نشستن در حمام آبگرم می تواند فشار خون را کاهش دهد. این برای کسانی که در معرض هستند یا از فشار خون بالا رنج می برند بسیار عالی است. البته، قبل از انجام این وضعیت، باید با پزشک خود مشورت کنید اما برخی تحقیقات نشان داده که قرار گرفتن در وان آب گرم ضربان قلب شما را افزایش و فشار خون را کاهش می دهد و به تقویت و سلامت عملکرد قلب کمک می کند. یک بررسی نشان داده استفاده منظم از حمام آب گرم در مبتلایان به می تواند قند خون و سطح گلوکز خون را کاهش دهد. غوطه ور شدن در آب گرم و احساس مزایای آن می تواند استرس شما را بسیار کاهش دهد. کاهش استرس می تواند بر سلامت روانی و جسمی شما ت ثیر مثبت بگذارد و احساس سلامتی عمومی را تقویت کند. یکی از بارزترین مزایای وان آب گرم کمک به کاهش تنش های روز است. اثر تسکین دهنده آب گرم و ماساژ می تواند به کاهش استرس جسمی، عاطفی و روانی کمک کند. اگر دوست دارید، می توانید با موسیقی ملایم، نور کم یا رایحه درمانی، این اثر کاهش دهنده استرس را بیش از پیش تقویت کنید. گرما باعث باز شدن منافذ پوست و پاکسازی هر گونه آلودگی ها و سموم مختلف از سطح پوست بدن می شود. علاوه بر آن، باعث شفاف سازی و لطفات پوست بدن خواهد شد. روند می تواند احساس خوبی به شما بدهد. حمام آبگرم نیز می تواند به تسکین سردرد کمک کند. چون غوطه ور شدن در آبگرم با گشاد شدن رگ های خونی، می تواند فشار را در سر کاهش دهد و منجر به تسکین سردرد شما شود. اگر سردرد رنج می برید، حمام های آبگرم می توانند به شما در رفع آن کمک کنند. احساس خوب باعث بروز افکار مثبت هم می شود. از آنجا که حمام آبگرم می تواند همه این کارهای شگفت انگیز را برای شما انجام دهد، ممکن است در بروز افکار مثبت هم موثر باشد. حتی به شما کمک می کند تا احساس خوبی داشته باشید. همین احساس خود باعث در شما می شود. استفاده از وان آبگرم قبل از یک رویداد بزرگ می تواند به شما در آرامش، اعتماد به نفس بالاتر و آمادگی ذهنی بیشتر کمک کند. علاوه بر آن، استفاده از حمام آب گرم با کاهش استرس باعث از بین رفتن اضطراب در شما می شود. با وجود تمام مزایای گفته شده، استفاده از حمام های آبگرم برای همه مناسب نیست. کسانی که بیماری قلبی دارند باید به خصوص محتاط باشند زیرا اثرات قلبی عروقی در واقع می توانند عوارضی ایجاد کنند. همچنین، وان های آب گرم و حمام های داغ باعث عرق کردن بیش از حد شده و اگر مراقب نباشید می تواند منجر به شود. از آنجا که آنها بسیار گرم هستند، اگر به گرما حساس باشید یا مدت زیادی در وان بمانید، خطر بروز گرمازدگی در شما وجود دارد. زنان باردار باید مراقب باشند چون آب گرم می تواند روی کودک ت ثیر منفی بگذارد. در صورت داشتن موارد زیر بهتر است از وان آبگرم خودداری کنید: قرار گرفتن در معرض آب گرم هنگام عفونت ادراری ممکن است علایم شما را بدتر کند. در هنگام بروز آسیب های پوستی صبر کنید تا جوش ها یا زخم های باز بهبود یابند و خطر تحریک و عفونت کاهش پیدا کند. اگر سابقه سبکی سر یا غش کردن را دارید، احتمالا باید از وان آب گرم خودداری کنید زیرا آب گرم می تواند فشار خون را تا حد زیادی کاهش دهد. وان های آب گرم باعث عرق بیش از حد و کم آبی بدن می شوند بنابراین سعی کنید در هنگام استفاده از وان، آب زیادی بنوشید، اما از الکل قبل یا در طول حمام خودداری کنید. در وان های آب گرم به خصوص اگر به استفاده از وان زیاد عادت ندارید، مدت زمان زیادی نمانید. در حداکثر دما، حد خود را تا دقیقه را در نظر بگیرید. اگر عادت داشته باشید می توانید مدت زمان بیشتری را در دمای پایین تر بمانید. در صورت بروز علایم زیر سریعا از وان خارج شوید: قرمزی پوست سبکی سر، بلافاصله بعد از استفاده از وان آب داغ به سمت آب سرد نروید، زیرا این امر می تواند فشار خون شما را افزایش دهد. قبل از استفاده از وان آبگرم مطمین شوید که وان تمیز و به درستی نگهداری شده است. آب باید مرتبا تمیز و آزمایش شود. یک وان آب گرم که به خوبی نگهداری نشده باشد می تواند منجر به عفونت پوستی به نام فولیکولیت وان گرم شود. فولیکولیت وان آب داغ نوعی عفونت پوستی است که در اطراف قسمتهای تحتانی فولیکول های مو ایجاد می شود. علت آن انواع خاصی از باکتری ها است که در مناطق گرم و مرطوب رشد می کنند. ممکن است در هر وان آبگرم وجود داشته باشد، اما باکتری های ایجاد کننده آن خصوصا مستعد رشد در وان های چوبی هستند. علامت اصلی فولیکولیت در وان آب گرم، بثورات برجسته و قرمز است که اغلب خارش دارد. این برجستگی ها ممکن است با چرکی و شبیه آکنه باشند. این بثورات می تواند چند ساعت تا چند روز پس از مواجهه ایجاد شود. استفاده منظم وان آب گرم می تواند چندین فواید سلامتی مانند شل شدن عضلات، تسکین درد و بهبود خواب را به همراه داشته باشد. برخی مطالعات تنوع وسیع تری از فواید سلامتی را نشان می دهد، اما تعیین فواید درمان با وان آب داغ به تحقیقات بیشتری لازم دارد. استفاده از وان های آبگرم به درستی، برای اکثر افراد بی خطر است. در صورت داشتن مشکلات بهداشتی مانند بیماری قلبی با پزشک خود مشورت کنید. همچنین در حین بارداری یا در صورت صدمه به پوست خود باید از وان آب گرم خودداری کنید. اگر در شروع رژیم حمام آبگرم اصلا تردید دارید، باید با پزشک خود مشورت کنید. منابع:

نوپا شایع تر بوده و معمولا در هنگام بیدار شدن از خواب و یا پس از خوردن غذا احساس می شود. این بوی بد اغلب به دلیل فعالیت باکتریها در دهان، بینی یا دندان ها رخ می دهد. بوی بد دهان معمولا ناشی از دلایل بسیار مختلفی است، در برخی از کودکان بوی بد دهان می تواند ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد. اما با این حال بوی بد دهان وضعیت نگران کننده ای نبوده و به راحتی قابل درمان است. حتی در کودکان نوپای سالم نیز می تواند یک مشکل شایع باشد. اگر کودک نوپای شما از بوی بد دهان یا هالیتوز رنج می برد، باید ابتدا دلیل آن را بفهمید. شایع ترین دلایل بوی بد دهان در کودکان نوپا عبارت است از: می تواند منجر به بوی بد دهان شود. اگر کودک نوپای شما به دلیل گرفتگی بینی از طریق دهان نفس می کشد، پس احتمال دارد دچار بوی بد دهان شود. زیرا نفس کشیدن از طریق دهان باعث رشد باکتریهای بی هوازی دهان، تولید مخاط بیش از حد در گلو، کمبود اکسیژن و بزاق می شود. این وضعیت در نهایت منجر به دفع ترکیبات بدبویی به نام ترکیبات آلی فرار یا VSC هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر عادات کودک نوپا مانند شست یا بردن گوشه پتو به داخل دهان نیز ممکن است باعث خشک شدن آب دهان کودک و در نتیجه رشد باکتری ها شود. بهداشت ضعیف دهان و دندان ها و خرده های مواد غذایی که برای مدت طولانی در دهان کودک باقی می مانند ممکن است منجر به بوی بد دهان شود. باکتری های دهان نسبت به ذرات غذایی که در بین دندان ها گیر کرده، و یا در پشت زبان یا روی سطح لوزه ها باقی مانده اند با ایجاد ترکیبات آلی فرار که بد بو هستند واکنش نشان می دهد. به همین علت بهداشت ضعیف دهان و دندان یکی از علت مهم بوی بد دهان در کودکان نوپا می باشد. یکی از علت بوی بد دهان در کودکان نوپا وجود جسم خارجی در بینی و مسدود شدن راه تنفسی کودک است. کودکان نوپا ممکن است در حین بازی ذرات ریز غذایی مانند لوبیا، نخود فرنگی یا حتی تکه های اسباب بازی را در سوراخ بینی خود قرار دهند. این مساله باعث گرفتگی حفره های بینی شده و کودک مجبور می شود از طریق دهان نفس بشکد. در نتیجه فعالیت میکروب های موجود در دهان بیشتر شده و باعث ایجاد بوی بد دهان می شود. مراقبت ضعیف از دندان ها باعث ابتلا به مشکلاتی مانند آبسه و جرم و پلاک دندان ها می شود. آبسه دندان غده ای عفونی و پر از مایعات چرک است که در اطراف ریشه دندان خراب ایجاد می شود. ابتلا به آبسه دندان یکی از مهمترین علت های بوی بد دهان در کودکان است. پلاک دندان نیز لایه نرم و چسبناکی است که بر روی دندان ها و لثه تشکیل شده و باعث تجمع میکروب و بوی بد دهان می شود. استفاده از رژیم غذایی مناسب برای کودکان می تواند به تقویت لثه و دندان های کودک کمک کند. حتی تا حد زیادی از ابتلا به مشکلات دهان و دندان پیشگیری کند. یکی از علت بوی بد دهان در کودکان نوپا مصرف غذاهای تند است. خوردن غذاهای تند مانند پیاز و سیر ممکن است باعث بوی بد دهان در کودک شما شود. کودکان نوپایی که به بیماری هایی مانند التهاب لوزه، سینوس، ریفلاکس معده ( GERD ) یا آلرژی های فصلی مبتلا هستند، ممکن است بوی بد دهان را تجربه کنند. همچنین بیماری هایی مانند، برفک دهان و سینوزیت حاد در کودکان نوپا نیز می تواند باعث سفید شدن زبان و در نتیجه بوی بد دهان شود. التهاب لثه که ناشی از عدم رعایت بهداشت دندان هاست بیماری دیگری است که معمولا با بوی بد دهان در کودکان همراه است. عفونت های ناشی از هلیکوباکتر پیلوری نیز می توانند باعث بوی بد دهان شوند. اما با این حال ابتلا به این عارضه در کودکان بسیار نادر است. در بعضی مواقع، داروها می توانند باعث ایجاد بوی بد دهان در کودکان نوپا شوند. روند تجزیه مواد شیمیایی در داروها معمولا با ایجاد بوی بد دهان همراه است. بوی بد دهان کودکان در طول روز می تواند ناشی از دلایل مختلف بالا باشد. بوی بد دهان به خصوص پس از بیدار شدن از خواب یک پدیده شایع است. در طول روز که کودک بیدار است بزاق به طور مستمر ترشح شده و دهان را تمیز و تازه نگه می دارد. اما، در هنگام خواب، ترشح بزاق متوقف شده و عضلات دهان از کار میفتند. در نتیجه باکتری ها شروع به جمع شدن در دهان کرده و منجر به تولید بوی بد می شوند. کودکان نوپا در صورت رفتن به مهد کودک، ممکن است در معرض بوی بد دهان سایر کودکان قرار بگیرند. در این شرایط قطره های حامل ویروس های تنفسی در محیط پخش شده و باعث احتقان و گلودرد در کودکان سالم می شود. رعایت بهداشت دهان و دندان به خصوص در کودکان بسیار مهم است. برای کاهش رشد باکتری ها و مقابله با بوی بد دهان می توانید راهکارهای زیر را به کودک خود آموزش دهید: دست های کودک را به طور مرتب با آب و صابون بشویید. با استفاده از پاک کننده های نرم زبان کودک نوپای خود را تمیز نگه دارید. هر سه ماه یکبار مسواک کودک را عوض کرده و از یک مسواک جدید استفاده کنید. اگر کودک شما پس از سالگی همچنان به خوردن پستانک عادت دارد، پستانک را از او بگیرید. کودک نوپای خود را به نوشیدن آب بیشتر تشویق کنید. مصرف زیاد آب و مایعات به افزایش تولید بزاق کمک می کند. دندان های کودک نوپای خود را هر روز با نخ دندان تمیز کنید تا باقیمانده ذرات غذایی از لابلای دندان ها خارج شوند. از خمیر دندان مخصوص کودکان که دارای فلوراید کمتری هستند، استفاده کنید. ضمن اینکه برس های مسواک کودک باید کاملا نرم باشد. اگر کودک نوپای شما به مکیدن انگشتان عادت دارد، اسباب بازی ها و سایر اشیا موجود در دسترس کودک را مرتبا شسته و ضد عفونی کنید. به محض رسیدن کودک به یک سالگی به دندانپزشک مراجعه کنید. معاینات منظم دندانپزشکی می تواند از بوی بد دهان ناشی از بهداشت ضعیف دندان ها پیشگیری کند. به کودک نوپای خود بیاموزید تا برای مبارزه با باکتری ها، دندان هایشان را به خوبی مسواک بزند. مسواک زدن بعد از هر وعده غذایی با مسواک نرم باعث از رفتن باقیمانده مواد غذایی از لابلای دندان ها می شود. در واقع استفاده از این محصولات برای کودک شما دشوار است. زیرا کودک توانایی کافی برای غرغره کردن محلول و بیرون ریختن آن را ندارد. علاوه بر آن در تولید بسیاری از انواع دهان شویه ها از الکل استفاده می شود. الکل سطح ترشح بزاق را کاهش داده و در نتیجه باعث بدتر شدن بوی بد دهان کودک می شود. با این حال، در صورت نیاز می توانید پس از مشورت با دندانپزشک از دهان شویه های دارویی مخصوص کودکان نوپا استفاده کنید. اگر کودک شما زیر دو سال داشته و هنوز شیر می خورد، پس از هر بار شیردهی و قبل از خواب لثه ها و دندان های نوزاد را با استفاده از یک دستمال مرطوب تمیز کنید. برای حفظ سلامت و پیشگیری از پوسیدگی دندان ها باید به طور مرتب کودک نوپای خود را به معاینه دندانپزشکی ببرید. اگر کودک شما به بوی بد دهان مبتلا است، بدون معطلی با دندانپزشک مشورت کنید. حفظ بهداشت دهان و دندان معمولا باعث رفع مشکل بوی بد دهان می شود. اگر هالیتوز در کودکان نوپا حتی پس از تشخیص سالم بودن دندان ها همچنان ادامه داشته باشد، ممکن است پزشک برای تشخیص علت اصلی آزمایش هایی را برای کودک تجویز کند. کودکان نوپا نه تنها به دلیل بهداشت ضعیف دندان ها بلکه به دلیل ابتلا به برخی بیماری ها نیز ممکن است از بوی بد دهان رنج ببرند. اگر احساس می کنید دهان کودک دارای بوی غیرمعمول یا تندی است، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. ویروس آنفولانزا یا عفونت گلو در کودکان نوپا می تواند باعث تب، کاهش اشتها و بوی بد دهان شود. با از بین رفتن علت اصلی تب، بوی بد دهان نیز از بین می رود. بنابراین، رعایت بهداشت دهان و دندان می تواند به پیشگیری از بوی بد دهان در کودکان نوپا کمک کند. همچنین، آموزش عادت های خوب مراقبت از دندان در سنین پایین ت ثیر طولانی مدتی در زندگی کودک خواهد داشت. اگر کودک نوپای شما علی رغم سلامت دهان و دندان ها به بوی بد دهان مبتلا باشد، ممکن است پزشک برای بررسی بیماری هایی مانند عفونت های تنفسی، دیابت، نارسایی های کلیوی، بیماری های کبدی و اختلالات گوارشی آزمایشاتی را تجویز کند. همچنین ابتلا به برخی بیماری های دیگر مانند سندرم فریاد گربه و ناشی از مشکلات تغذیه ای نیز می توانند منجر به بوی بد دهان شود. سندرم فریاد گربه بیماری وراثتی است که در آن صدای گریه نوزاد شبیه صدای گربه است. این بیماری در اثر ناهنجاری های کروموزومی ایجاد می شود. خطر ابتلا به مشکلات دهان و دندان در این کودکان بسیار بیشتر است. عفونت های مزمن سینوسی یکی از مهمترین و در عین حال شایع ترین علل بوی بد دهان هستند. علایم عفونت های مزمن سینوسی سرماخوردگی، خروج ترشحات زرد از بینی، ضعف، خستگی و سرفه است. در این بیماری مایعات در مجاری بینی و سینوس ها جمع می شوند. به داخل گلو می ریزد و در پشت زبان قرار می گیرد. بنابراین، باکتری های ساکن دهان با تخلیه مخاط ته نشین شده واکنش نشان می دهند و بوی بد می گیرند. اگر لوزه ها در کودک نوپای شما بزرگ باشند، ترشحات بینی و حتی باقیمانده های غذا در گودال های عمیق لوزه ها رسوب می کنند. در نتیجه ترشحات بینی و باقیمانده غذاها تجزیه شده و باعث ایجاد بوی بد دهان می شوند. به طور کلی رعایت بهداشت دهان و دندان در هر سنی مهم است، چه کودک نوپا و چه بزرگسال. در کودکان نوپا، بوی بد دهان می تواند به دلیل عدم رعایت بهداشت دهان و دندان و یا مصرف غذاهای تند و پرادویه باشد. اما در بعضی مواقع نیز بوی بد دهان در کودکان ناشی از ابتلا به برخی بیماری های زمینه ای است. بوی بد دهان ناشی از هر عاملی که باشد رفع علت آن می تواند به پیشگیری از بوی بد دهان کمک کند. منبع:

رعایت رژیم غذایی برای افزایش قد در کودکان تاثیری بسیار زیادی بر میزان قد و رشد مناسب آنها دارد. قد کودکان یکی از بزرگترین نگرانی های والدین است. قد کودک می تواند تا حد زیادی در او ت ثیر بگذارد. برخی از کودکان با سرعت کمتری نسبت به همسالان خود رشد می کنند. در بسیاری از مواقع، کودکانی که قد کوتاه تری دارند، در مدرسه مورد تمسخر و یا آزار و اذیت قرار می گیرند، و این ممکن است باعث ترس آنها شده و همچنین اعتماد به نفس آنها را تحت ت ثیر قرار دهد. قد معمولا توسط ژن ها تعیین می شود. با این حال، بررسی ها نشان می دهد که عوامل بیرونی، مانند غذایی که کودک می خورد، نیز می تواند بر قد او در سالهای رشد ت ثیر بگذارد. سه عامل مهم در تعیین قد، ژن ها، رژیم غذایی و سبک زندگی هستند. شما نمی توانید ترکیب ژنتیکی را که به فرزندان خود منتقل کرده اید تغییر دهید، اما می توانید برای حمایت از رشد کودک خود از دو عامل دیگر یعنی رژیم غذایی سالم و سبک زندگی مراقبت کنید. ژن های کودک هر قدر هم که قوی باشند تغذیه نامناسب می تواند رشد قد کودک را متوقف کند. اگر شما و همسرتان قد بلندی دارید، احتمال قد کشیدن فرزندتان نیز بسیار زیاد است. به همین ترتیب، اگر پدر و مادر هر دو کوتاه قد باشند، کودک نیز احتمالا دارای قد کوتاهی خواهد بود. اما آنچه بسیاری از والدین از آن غافلند این است که در صورت رعایت رژیم غذایی توصیه شده برای افزایش قد در کودکان، قد کودک می تواند بیش از مقدار قد تعیین شده از نظر ژنتیکی رشد کند. ممکن است رژیم غذایی تفاوت چشمگیری ایجاد نکند اما می تواند قد از پیش تعیین شده کودک را تا حدود چندیدن سانتی متر افزایش دهد. کودک تقریبا بلافاصله بعد از تولد شروع به رشد می کند. زنان تقریبا در سن سالگی به قد کامل خود می رسند اما رشد مردان تا سالگی هم ادامه دارد. در بدن ما، غده هیپوفیز بیشترین نقش را در تعیین قد ما دارد. غده هیپوفیز هورمون رشد انسانی ( HGH ) را ترشح می کند که مسیول افزایش قد است. تعدادی از غذاها وجود دارند که می توانند به تحریک عملکرد کمک کنند تا کودک بتواند در طول رشد خود به حداکثر قد ممکن برسد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پروتیین یکی از مهمترین عوامل رژیم غذایی در مورد افزایش قد کودکان است. پروتیین برای ساخت، رشد و نگهداری عضلات و بافتهای بدن ضروری است. کمبود پروتیین می تواند منجر به توقف رشد و همچنین کاهش توده عضلانی شود. از این رو، باید اطمینان حاصل کنید که رژیم غذایی کودک شما دارای پروتیین کافی باشد. مواد معدنی موجود در غذا برای حمایت از رشد قدی کودک بسیار ضروری است. غذاهایی که غنی از آهن، فسفر، ید، منگنز و فلوراید هستند، باعث تقویت رشد کودکان و نوجوانان می شوند. کلسیم نیز یکی دیگر از مواد معدنی بسیار مهم است، زیرا نه تنها از رشد کودک حمایت می کند بلکه باعث استحکام استخوان ها نیز می شود. ویتامین D D منجر به ضعیف شدن استخوان ها شده و بر رشد قد کودک نیز ت ثیر منفی می گذارد. علاوه بر ویتامین D ، سایر ویتامین های لازم برای رشد قدی کودکان شامل، ویتامین B ، ویتامین B ، ریبوفلاوین، اسید اسکوربیک و ویتامین F است. سبزیجات و میوه های غنی از ویتامین ها در یک رژیم غذایی سالم و متعادل ضروری هستند. معمولا مضر در نظر گرفته می شوند، اما در واقع برای افزایش قد کودکان وجود کربوهیدرات در رژیم غذایی ضروری است. کربوهیدرات ها به خصوص در کودکان به بدن انرژی می رسانند. به همین علت رژیم غذایی کودک باید دارای کربوهیدرات های سالم باشد. کربوهیدرات های رژیم غذایی کودک باید شامل غلات کامل و سبوس دار باشد. استفاده از مواد غذایی که از آرد تصفیه شده تهیه می شوند مانند پیتزا، همبرگر و نان سفید، برای سلامت و رشد کودک مضر هستند. علاوه بر کربوهیدرات ها، پروتیین ها، ویتامین ها و مواد معدنی، کودک شما برای حفظ سلامت و رشد مطلوب قد همچنین به مقدار توصیه شده و امگا نیاز دارد. هنگام انتخاب غذا، کودک خود را به انتخاب مواد غذایی سالم و حاوی این مواد مغذی تشویق کنید. غذاهایی که دارای مواد مغذی برای رشد قد کودک هستند عبارتند از: انواع محصولات لبنی از جمله شیر، پنیر و کشک همگی سرشار از مواد معدنی ضروری مانند کلسیم و ویتامین های A ، B ، D و E . هستند. شیر همچنین منبع خوبی از پروتیین است که به رشد سلول های بدن کمک می کند. رژیم غذایی کودک با یک لیوان بزرگ شیر کامل می شود. ماست هم گزینه بسیار خوبی است! اگر می خواهید قد کودک را افزایش دهید، تخم مرغ حاوی پروتیین، ویتامین B و ریبوفلاوین است که همگی جزء موارد ضروری برای افزایش قد کودکان هستند. سفیده تخم مرغ (یا آلبومین) % پروتیین است. بنابراین، اگر می خواهید رژیم غذایی کودک بدون چربی باشد، می توانید زرده را جدا کرده و به او فقط سفیده تخم مرغ بدهید. تخم مرغ را می توانید به روش های مختلفی تهیه کنید تا کودک شما از خوردن آن دلزده نشود. مرغ همچنین مانند تخم مرغ سرشار از پروتیین است. در واقع، مرغ دارای بیشترین مقدار پروتیین در میان غذاهای حیوانی است. مرغ به ساختن بافت ها و عضلات کودک کمک می کند که به نوبه خود باعث رشد قد می شوند. سویا یکی از مواد مغذی باارزش است که به تقویت سلامتی و قد کودک کمک می کند. سویا سرشار از پروتیین، فولات، ویتامین ها، کربوهیدرات ها و فیبر بوده و برای کسانی که گیاهخوار هستند گزینه بسیار مناسبی است. توفوی تهیه شده از دانه های سویا به رشد قد کودک کمک می کند. موز میوه ای سرشار از پتاسیم، منگنز و کلسیم است که می تواند به تقویت سلامت کودک کمک کند. آجیل و دانه ها سرشار از مواد معدنی، ویتامین های ضروری و همچنین چربی های سالم و اسیدهای آمینه هستند که برای رشد کودک حیاتی هستند. می توانید آنها را به غلات صبحانه اضافه کرده و یا به عنوان میان وعده به کودک خود بدهید. سبزیجات سبز مانند کلم بروکلی، اسفناج، نخود فرنگی، بامیه و کلم بروکسل سرشار از مواد معدنی ضروری، و فیبر هستند. این مواد مغذی به رشد کودک کمک می کنند. مصرف میوه های تازه فصلی برای حفظ سلامت و کمک به رشد قد کودک مفید است. میوه ها سرشار از ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر هستند. بنابراین انواع میوه ها، بخصوص میوه های سرشار از ویتامین C و A ، مانند پاپایا، پرتقال، هندوانه، انبه، سیب و زردآلو را به رژیم غذایی کودک خود اضافه کنید. ماهی سرشار از پروتیین و است که به رشد استخوان ها و تقویت عضلات بدن کمک می کند. هویج سرشار از ویتامین های A و C غلات کامل جزء مواد غذایی بسیار سالم بوده و برای رشد کودکان ضروری هستند. غلات کامل منبع انرژی بوده و دارای مقدار زیادی فیبر، ویتامین، آهن، منیزیم و سلنیوم هستند. می توانید نان و ماکارونی سبوس دار را به رژیم غذایی کودک اضافه کنید. گوشت قرمز منبع بسیار غنی از پروتیین است. با این حال، از آنجایی که گوشت قرمز زیاد برای بدن مفید نیست، مصرف آن باید در حد اعتدال باشد. لوبیا ماده غذایی دیگری است که به تحریک هورمون رشد در کودکان کمک می کند. علاوه بر آن لوبیا سرشار از فیبر بوده و دارای مقدار زیادی پروتیین و سایر مواد مغذی است. در حالی که غذاهای بالا به افزایش قد در کودکان کمک می کند، غذاهای دیگری وجود دارد که برای رشد کودک مضر است. مصرف بیش از حد قند، نمک، قهوه، چربی و نوشیدنی های گازدار باید در رژیم غذایی کودک محدود شود. زیرا این غذاها که به عنوان مهارکننده های کلسیم شناخته می شوند، می توانند بر جذب کلسیم در بدن ت ثیر منفی بگذارند. کودکانی که عادات غذایی سالمی ندارند در بلند مدت دچار بیماری های مختلفی مانند چاقی، بیماری های قلبی، دیابت نوع ، آرتروز و می شوند. کودک شما باید یک برنامه خواب منظم داشته باشد. بدن در هنگام استراحت و خواب هورمون رشد آزاد می کند، بنابراین کودک شما به هیچ وجه نباید دچار کم خوابی شود. بسته به سن کودک، ساعات خواب مورد نیاز متفاوت است. نوزادان تازه متولد شده در شبانه روز حداقل به الی ساعت خواب نیاز دارند، در حالی که مقدار خواب مورد نیاز در کودکان تا ماهه در حدود الی ساعت است. هرچه کودک بزرگتر می شود، مدت زمان خواب کاهش پیدا کرده و به الی ساعت خواب در سنین تا سالگی می رسد. خواب منظم علاوه بر کمک به رشد در حفظ سلامت بدن هم نقش بسیار مهمی دارد. کودک خود را به ورزش و بازی تشویق کنید. انجام برخی از فعالیت ها یا ورزش ها در فضای باز علاوه بر کمک به دریافت ویتامین D ورزش هایی مانند شنا، و ورزش هایی مانند بسکتبال که شامل پریدن هستند، بعلاوه برخی از تمرینات مانند سلام بر خورشید، پرش و آهسته دویدن می تواند کمک زیادی به افزایش قد کودک شما در طول سالهای رشد کند. به یاد داشته باشید که اگر این ورزش ها با یک رژیم غذایی متعادل و سبک زندگی سالم همراه باشند، بهترین نتیجه را برای رشد کودک شما خواهند داشت. مطمین شوید که فرزند شما سبک زندگی سالمی دارد. رعایت سبک زندگی سالم می تواند به ارتقاء سلامت و رشد قد کودک کمک کند. تنقلات بدون ارزش غذایی را از رژیم غذایی کودک حذف کرده و میوه های خشک، آجیل و مغزها و انواع تنقلات سالم غذایی را جایگزین آن کنید. از پزشک خود بخواهید برخی مکمل های را برای تقویت سلامتی و رشد کودک شما تجویز کند. مکمل های ویتامین و مواد معدنی به کودک شما کمک می کنند تا مواد مغذی مورد نیاز بدن خود را تامین کند. اما این کار فقط باید به توصیه پزشک انجام شود. محصولات بدون نسخه که برای رشد کودکان به بازار عرضه می شوند ممکن است کارساز نبوده و حتی برای سلامت کودک مضر باشند. بنابراین از دادن آنها به کودک خود بدون مشورت با پزشک خودداری کنید. به طور کلی قد کودک شما به طور عمده توسط ژن ها تعیین می شود. اما با این حال یک رژیم غذایی مناسب و رعایت سبک زندگی سالم می تواند کمک زیادی به بلندتر شدن قد کودک کند. منبع:

مستلزم استفاده از مکانیسم دفاعی ایمنی بدن با تغییرات رژیم غذایی مناسب و شیوه زندگی سالم است. حذف عوامل محرک غذا، سموم محیطی و گنجاندن محصولات طبیعی و مفید به تقویت سیستم دفاعی بدن کمک می کند. به غیر از این، نور طبیعی کافی خورشید، ورزش منظم، استراحت کافی جسمی و روانی، استرس کمتر بر دستگاه گوارش، تکنیک های آرامش مانند یوگا و مدیتیشن ممکن است در درمان اختلالات خود ایمنی به صورت جامع مفید باشند. برخی از درمان های خانگی رایج که ممکن است در درمان چندین بیماری خود ایمنی مفید باشد به شرح زیر می باشد: تغییر شیوه زندگی می تواند به شما در مدیریت یک بیماری خود ایمنی کمک کند. اصلاح شیوه زندگی می تواند تاثیر مهمی بر بهبود روابط شما داشته باشد. هدف از ایجاد این تغییرات کاهش التهاب در بدن و کنترل سایر علایم است. به خاطر داشته باشید که ایجاد و پایبندی به تغییرات سبک زندگی می تواند زمان و تلاش زیادی را ببرد. پزشک شما می تواند توصیه هایی را ارایه دهد، اما شما باید مایل باشید که نحوه زندگی خود را تغییر دهید. از دوستان و خانواده خود بخواهید که به شما کمک کنند. همچنین، از تلاش برای ایجاد همه تغییرات توصیه شده که ممکن است بطور همزمان بشنوید، اجتناب کنید. تغییرات شیوه زندگی سالم زمانی موفق تر می شوند که با گذشت زمان ایجاد شوند. "ما همان چیزی هستیم که مصرف می کنیم" این حقیقت ابدی زندگی است. بنابراین بهتر اسا با ارایه یک رژیم غذایی طبیعی و مناسب، سیستم ایمنی بدن خود را تقویت کنید. غذای بدون فرآوری، بدون و غذای مفید عاری از مواد نگهدارنده و افزودنی، تغذیه بسیار مورد نیاز را برای سیستم های مختلف بدن از جمله سیستم ایمنی بدن ت مین می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از یک رژیم غذایی مناسب و متعادل که شامل سبزیجات، میوه ها و غلات کامل است پیروی کنید. سعی کنید چربی ترانس، چربی اشباع شده، قند و نمک را محدود کنید. بر خوردن پروتیین بدون چربی و چربی های سالم تمرکز کنید. هدف این است که از غذاهای فرآوری شده با قند و نمک اضافی که ارزش غذایی ندارند پرهیز کنید. علاوه بر این، کافیین را محدود کرده یا از آن خودداری کنید. تغذیه بدن برای مدیریت یک بیماری خود ایمنی ضروری است. ممکن است بخواهید درباره تغییرات رژیم غذایی خاص با پزشک خود صحبت کنید. آزمایشات می توانند نشان دهند که آیا شما دارای کمبودهای تغذیه ای هستید که نیاز به مکمل یا اصلاح رژیم غذایی دارد. تا آنجا که ممکن است یک رژیم متعادل غنی از تمام مواد مغذی ضروری را انتخاب کنید. گنجاندن میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، چربی های مفید، غذاهای غنی از کربوهیدراتهای پیچیده، اساسا انتخاب هر گروه غذایی به تقویت دفاع بدن کمک می کند. با این حال، برخی از مواد مغذی ممکن است در درمان اختلالات خاص بیشتر از بقیه موثر باشند. به عنوان مثال غذاهای غنی از ویتامین C و اسیدهای چرب ضروری برای افرادی که از لوپوس رنج می برند توصیه می شود و رژیم غذایی غنی از کلسیم و منیزیم برای رژیم های غنی از فیبرومیالژیا، فولات و ویتامین B بسیار مفید است. برای افرادی که از بیماری ویتیلیگو رنج می برند، موثر هستند. گلوتن، پروتیینی که معمولا در گندم یافت می شود، نقش مهمی در واکنش های آلرژیک و محرک بیماری های خود ایمنی دارد. شناخته شده است که باعث بیماری سلیاک می شود که با عدم تحمل گلوتن مشخص می شود و حساسیت آن می تواند منجر به اختلالات خود ایمنی شود. علاوه بر این، افراد باید مراقب محرک های رژیم غذایی و آلرژن ها باشند که ممکن است واکنش های آلرژیک ایجاد کند و سیستم ایمنی بدن شما را تحت ت ثیر قرار دهد و در نهایت راه را برای بروز بیماری های خود ایمنی باز کند. غذاهایی مانند ذرت، گندم، سویا، ماهی، لبنیات، آجیل از حساسیت های شایع هستند. خواب برای سلامت کلی شما ضروری است، اما برخی بیماری های خود ایمنی می توانند خواب کافی را دشوارتر کنند. علاوه بر این، داروهای خاصی که برای درمان بیماری شما استفاده می شود می تواند بر خواب ت ثیر بگذارد. استراحت به بدن فرصت می دهد تا بهبود یابد. هنگامی که به اندازه کافی نمی خوابید، علایم بیماری شما ممکن است بدتر شود. به طور کلی، اکثر بزرگسالان به هفت تا نه ساعت خواب در شب نیاز دارند. شرایط خواب شما می تواند متفاوت باشد. اگر در خوابیدن مشکل دارید، حواس پرتی را از بین ببرید و کافیین و نیکوتین را قبل از خواب محدود کنید. سعی کنید هر روز در یک ساعت مشخص بخوابید و از خواب بیدار شوید. علاوه بر این، اتاق خواب خود را راحت و تاریک کنید. از استفاده از وسایل الکترونیکی قبل از خواب خودداری کنید. چند ساعت استراحت از جمله خواب عمیق شبانه در بهبود بیماریهای عمده و پس از آن حفظ سیستم بازسازی شده و حفظ انرژی تجدیدپذیر بسیار موثر است. استراحت منظم، برای محافظت و حفظ دفاع طبیعی بدن و جلوگیری از ورود بدن به حالت خستگی حیاتی است. نشستن یا دراز کشیدن در یک اتاق آرام و تاریک به آرامش ذهن و بدن کمک می کند و از خستگی و انرژی مداوم جلوگیری می کند. دریافت نور کافی خورشید تامین منظم ویتامین D طبیعی در بدن را تضمین می کند و ممکن است در پیشگیری و درمان اختلالات خود ایمنی مفید باشد. این نه تنها به بهبود مکانیسم دفاعی بدن کمک می کند بلکه در برخی از اختلالات خود ایمنی مانند پسوریازیس، بیماری که با التهاب مفاصل و پوست مشخص می شود، تاثیر دارد. امواج ماوراء بنفش خورشید نقش مهمی در مبارزه با چنین بیماری هایی دارند. با این حال، کارشناسان استفاده از کرم ضد آفتاب را برای جلوگیری از آسیب اشعه ماوراء بنفش به ناحیه تحت ت ثیر توصیه می کنند و این گزینه را با پزشک در میان بگذارید تا میزان مناسب قرار گرفتن در معرض نور خورشید برای درمان شرایط خاص را درک کند. ورزش می تواند به خستگی و سایر علایم بیماری خود ایمنی کمک کند. شما می خواهید فعالیت های بدنی منظمی را انجام دهید که به یک عادت سالم تبدیل می شود. با این حال، مهم است که با بدن خود مهربان باشید و در آن زیاده روی نکنید. ممکن است بخواهید با یک برنامه ورزشی کم تاثیر، مانند تای چی یا یک نوع ملایم شروع کنید. هنگامی که ورزش می کنید، بدن شما اندورفین می سازد که بر روحیه ت ثیر می گذارد و به شما کمک می کند احساس بهتری داشته باشید. فعالیت بدنی همچنین انعطاف پذیری، دامنه حرکتی، حجم ماهیچه ها و گردش خون را بهبود می بخشد. ممکن است بعد از ورزش درد کمتر و انرژی بیشتری داشته باشید. حتی ممکن است شب ها بعد از تمرین در روز بهتر بخوابید. استرس می تواند به مشکلات سلامتی کمک کرده و علایم یک بیماری خود ایمنی را بدتر کند. اگرچه روش های کاهش استرس شما شخصی خواهد بود، اما توصیه های کلی وجود دارد که می تواند به شما کمک کند. خواب کافی، رعایت رژیم غذایی مناسب و ورزش منظم همگی می توانند به کاهش استرس کمک کنند. سعی کنید تا جایی که ممکن است منابع استرس را از بین ببرید. برای این منظور، ممکن است بخواهید درمان شناختی - رفتاری، یوگا، مدیتیشن و سایر تکنیک های آرامش را امتحان کنید. هدف این است که این تکنیک ها را به طور منظم تمرین کنید. استفاده از تکنیک های آرام سازی مانند تمرینات تنفسی، مدیتیشن و یوگا با بهبود داخلی بدن آغاز می شود. این تمرینات ممکن است در کاهش استرس مفید بوده و در درمان بسیاری از بیماریهای جسمی و روانی مفید باشد که در نهایت ممکن است منجر به اختلالات خود ایمنی شود. به دنبال فعالیت هایی باشید که به شما کمک می کند استرس را از بین ببرید، ذهن خود را آرام کنید و سموم انباشته ذهنی را پاکسازی کنید. طب مکمل و جایگزین ( CAM ) مواد و روش هایی را توصیف می کند که جزء مراقبت های پزشکی استاندارد محسوب نمی شوند. این ممکن است شامل گیاهان، مکمل ها یا روش هایی مانند، ماساژ یا طب سوزنی باشد. برخی از افراد مبتلا به بیماری های خود ایمنی ممکن است از CAM بهره مند شده و علایم آن را تسکین دهند. با این حال، تحقیقات در مورد بسیاری از مکمل ها و روش ها محدود است. بسیاری از مواد و روشهای CAM بر ارتباط ذهن و بدن تمرکز می کنند. تکنیک ها و محصولات CAM برای کمک به کل بدن طراحی شده است. همچنین تمرکز زیادی بر آرامش، تغذیه و کاهش استرس وجود دارد. ممکن است برخی از عناصر CAM باعث ایجاد مشکلاتی مانند تداخل گیاهان دارویی با داروهای شما شوند. برنامه های خود را برای استفاده از درمان های CAM با پزشک مورد بحث قرار دهید تا مطمین شوید با هیچ مشکلی روبرو نمی شوید. تجمع سموم در اندام های مختلف بدن مانند کبد، کلیه و سیستم عصبی مرکزی به بدتر شدن علایم بیماری های خودایمنی منجر می شود. میزان مسمومیت در بدن به طور کلی میزان بیماری را در فرد تعیین می کند. این سموم انباشته شده جای خود را به رادیکال های آزاد می دهند و عملکرد آنزیم ها و فعالیت غشای سلولی را مختل می کنند. آنها به غشای سلولی می چسبند و در جذب مواد معدنی ضروری بدن اختلال ایجاد می کنند و منجر به عدم تعادل هورمونی، کمبودها، اختلالات عصبی در نهایت منجر به بیماریهای خود ایمنی می شوند. اگر علایم بیماریهای خود ایمنی را احساس می کنید، باید مراقب سموم مضر محیطی باشید که ممکن است مانند شوینده ها و سایر پاک کننده های خانگی، آفت کش ها، سیگار، کافیین و الکل باشید که ممکن است در معرض آن قرار بگیرید. انتخاب محصولات طبیعی برای کمک به از بین بردن قرار گرفتن در معرض چنین محرک هایی می تواند موثر باشند. به طور کلی، جیره غذایی گلیسمی پایین ممکن است کمک در پیشگیری از بسیاری از اختلالات خود ایمنی مانند دیابت، روماتویید آرتریت، لوپوس، ام اس، اسکلرودرمی موثر باشند. برای مشاوره دقیق در مورد بیماری، بهتر است برای درک بهتر نیاز رژیم غذایی، از یک متخصص پزشکی استفاده کنید.

آیا بلوغ می تواند باعث بروز سردرد شود؟ چرا سردرد های مختلفی در دوران بلوغ رخ می دهند؟ چگونه می توان با سردردهای دوران بلوغ مقابله کرد؟ چگونه می توان از بروز سردردهای دوران بلوغ پیشگیری کرد؟ آیا نوجوان شما با کنار آمدن با تغییرات هورمونی مشکل دارد؟ آیا او اغلب از سردرد شکایت دارد؟ در این مقاله، می توانید اطلاعات مفیدی درباره این موارد، کسب کنید. در دوران نوجوانی، کودکان، هم در دنیای درون و هم در دنیای بیرون از خود، تغییرات مختلفی را تجربه می کنند. کنار آمدن با همه این تغییرات، برای فرزند شما طاقت فرسا خواهد بود. علاوه بر رو به رو شدن با مشکلات متعدد، نوجوانان، از سردرد نیز گله مند خواهند بود. برای آشنایی بیشتر با رابطه بلوغ و سردرد، ادامه این‌مقاله را مطالعه کنید. همچنین، در این مقاله، نکاتی مفیدی برای کمک به مبارزه بهتر با سردردهای نوجوانان، ذکر شده است. پزشکان مدعی هستند که با شروع سن رشد و بلوغ کودکان، تعداد موارد ابتلا به سردرد، افزایش می یابد. مطالعات نشان می دهند که تقریبا درصد از کودکان بزرگ تر از سال، دچار سردرد می شوند. این میزان، در بین کودکان سال، به درصد افزایش می یابد. تغییرات هورمونی که باعث شروع بلوغ می شوند، در ایجاد سردرد در دوران نوجوانی، دخیل هستند. در دوران نوجوانی، علاوه بر سایر چالش ها، میگرن دوران بلوغ، بر مشکلات فرزند شما افزوده می شود. سردردهای میگرنی، احتمالا به دلیل تغییر در سطح استروژن (هورمونی که به وفور در بدن زنان یافت می شود) ، ایجاد می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بنابراین، این تغییر هورمونی، به خوبی توجیه می کند که چرا دختران نوجوان، اغلب از سردرد شکایت دارند. در واقع، مطالعات نشان می دهند که یک نوجوان ممکن است، به خصوص قبل، در طول یا بعد از قاعدگی، دچار سردرد شود. سردرد نیز از علایم شایع سندرم پیش از قاعدگی است و می تواند - هفته قبل از شروع قاعدگی رخ دهد. یکی دیگر از علل شایع بروز سردرد در دوران بلوغ، استرس است. گزینه های درمانی متفاوتی برای مقابله با انواع مختلف سردرد ها، وجود دارد. نوجوان شما می تواند با انجام فعالیت های ورزشی، مقداری از استرس خود را از بین ببرد. ورزش به او کمک می کند تا از سردردهای ناشی از استرس در مدرسه، فشار گروه های همسالان یا زندگی خانوادگی، رهایی یابد. شما می توانید برای کمک به نوجوان خود، برای خلاص شدن از سردرد های ضربان دار، یک داروی مسکن بدهید. برخی پزشکان اطفال نیز به محض شروع سردرد، مصرف دوز مناسب از ایبوپروفن و استامینوفن را توصیه می کنند. اجازه دهید نوجوان شما برای مدتی در یک اتاق تاریک و آرام بنشیند تا سردرد کاهش یابد. این کار، معمولا یک روش موثر برای مقابله با سردردهای ناشی از تغییرات هورمونی در دوران بلوغ است. اگر نوجوان شما از هر یک از انواع سردردهای زیر رنج می برد، باید با پزشک مشورت کنید: سردردهای همراه با غش یا تشنج درد های مکرر (بیش از یک بار در هفته) سردردهای ایجاد شده پس از آسیب دیدگی سر مواردی که بیشتر در نیمه های شب شایع هستند. سردرد هایی که منجر به تاری دید و تغییر در بینایی می شوند. بروز علایم دیگری مانند دندان درد، سفتی گردن، درد فک و استفراغ، همراه با سردرد با وجود این که در اغلب اوقات، سردرد به دلیل تغییرات هورمونی رخ می دهد، ممکن است عوامل دیگری نیز وجود داشته باشند که می توانند بروز سردرد را تحریک کنند. محدود کردن قرار گرفتن کودک در معرض این عوامل، باعث پیشگیری از بروز سردرد در آن ها می شود. در این قسمت از مقاله، چند نکته برای کمک به نوجوانان، برای پیشگیری از بروز سردرد، ذکر شده است: داشتن چشم انداز مثبت و اعتماد به نفس، می تواند از بروز سردردهای ناشی از استرس در نوجوانان پیشگیری کند. تمرین تکنیک های تنفس عمیق، ورزش منظم و - ساعت خواب در روز می تواند از بروز سردردهای ناشی از استرس در نوجوانان پیشگیری کند. در مورد سردردهای میگرنی، برخی غذاها مانند هات داگ، گوشت ناهار، آجیل و شکلات می توانند محرک درد باشند. محدود کردن مصرف این غذا ها می تواند به پیشگیری از بروز‌سردرد کمک کند. سردرد فقط باعث ایجاد درد در سر شما نمی شود. ممکن است در نواحی مختلف سر، احساس درد شدید، درد مبهم یا ضربان دار داشته باشید. همچنین، این درد می تواند بر صورت و گردن شما ت ثیر بگذارد. سردرد دوران بلوغ ممکن است صرفا شبیه مشکلی باشد که بزرگسالان، هنگام استرس، از آن شکایت می کنند. این مشکل یکی از شایع ترین مشکلاتی است که توسط کودکان و نوجوانان گزارش شده است. تقریبا درصد از کودکان، تا سالگی، سردرد قابل توجهی را تجربه می کنند. اکثر سردردهای نوجوانان، جزیی بوده و به راحتی قابل درمان هستند. با این حال، برخی از سردرد ها می توانند شدید باشند. علاوه براین، ممکن است نشانه بیماری جدی تری باشند. اگر سردرد، مانع انجام فعالیت های روزانه شما می شود، وقت آن است که به پزشک خود مراجعه کنید. انواع مختلفی از سردرد وجود دارد. سردرد های تنشی، شایع ترین نوع در بین نوجوانان است. این سردرد ها معمولا در اثر استرس، تنش یا افسردگی ایجاد می شوند. آن ها همچنین می توانند ناشی از فشار به چشم، گردن یا کمر، که می تواند ناشی از وضعیت بد بدن باشد، ایجاد شوند. این نوع سردرد، معمولا باعث ایجاد درد یا فشار خفیف تا متوسط در یک مسیر "نواری" در سراسر پیشانی می شوند. نوجوان شما ممکن است گاهی اوقات یا به صورت مزمن (بیش از بار در ماه) دچار این نوع سردرد شود. با رعایت نکات زیر، می توانید به نوجوان خود کمک کنید تا از بروز سردردهای تنشی، پیشگیری کند: حفظ آرامش ورزش و فعالیت کافی به حداقل رساندن استرس داشتن رژیم غذایی متعادل مصرف تعداد وعده غذایی کافی خودداری از مصرف الکل و مواد مخدر خواب کافی و مناسب در محیطی آرام و تاریک عوارض ناشی از مصرف الکل و مواد مخدر می تواند باعث بروز سردرد و همچنین مشکلات متعدد دیگری در سلامتی فرد شود. فعالیت بدنی استرس را کاهش داده و به داشتن خواب بهتر، کمک می کند. بدن شما، هنگام ورزش، اندورفین ترشح می کند. این مواد، مسکن های طبیعی بدن شما هستند. علاوه براین موارد، وجود فشار در چشم، باعث بروز سردرد می شود. از آنجایی که امروزه، زمان زیادی را صرف خیره شدن به صفحه نمایش می کنیم، مهم است که به چشم های خود استراحت دهیم. حداقل پس از هر دقیقه‌نگاه کردن به مانیتور، به فضای باز نگاه کنید. می توانید از گرما یا یخ استفاده کنید. برای کاهش درد ماهیچه ها، از منابع حرارت، مانند پد گرم کننده یا کیسه یخ (پیچیده در حوله) استفاده کنید. حمام گرم یا دوش نیز ممکن است کمک کند. مراقب وضعیت خود باشید. سعی کنید هنگام راه رفتن و نشستن، پشت و شانه های خود را صاف نگه دارید. سردردهای تنشی را، معمولا می توان با مصرف مسکن های بدون نسخه ( درمان کرد. این مسکن ها شامل ایبوپروفن (نام های تجاری: ، استامینوفن (نام تجاری: و ناپروکسن (نام تجاری: هستند. اگر به نظر می رسد این داروها به رفع مشکل، کمکی نمی کنند، در مورد گزینه های دیگر، با پزشک خود صحبت کنید. مسکن هایی وجود دارند که از کافیین یا داروهای آرامبخش و حتی داروهای تجویزی که ممکن است مفید باشند، استفاده می کنند. برای درمان سردرد، به کودکان زیر سال، آسپرین ندهید. این کار می تواند باعث بروز سندرم ری شود. سندرم ری، اختلالی نادر است که کودکان، هنگام بهبودی از بیماری، به آن مبتلا می شوند. همچنین، نوجوان شما ممکن است انواع دیگری از سردرد را تجربه کند. سردردهای حاد، معمولا به دلیل بیماری، عفونت (مانند سینوزیت یا عفونت سینوسی) ، سرماخوردگی یا تب رخ می دهند. همچنین آن ها، می توانند ناشی از تنش باشند. این سردرد ها می توانند باعث بروز درد شدید یا ضربان دار در سر، گردن یا صورت شوند. این نوع از سردرد ها را می توان با مسکن های سردردهای خوشه ای، به سرعت ایجاد شده و باعث بروز درد شدیدی می شوند. درد شدید، معمولا در اطراف یک چشم رخ می دهد. اما می توانند در صورت، سر، گردن و شانه های شما پخش شوند. این دردها، در "دوره های خوشه ای" اتفاق می افتند که می توانند هفته ها یا ماه ها طول بکشند. این نوع سردرد ها، نادر بوده و با دارو، قابل درمان هستند. سردردهای میگرنی، باعث بروز درد متوسط یا شدید و احساس ضربان در جلو و دو طرف سر می شوند. نوجوان شما همچنین ممکن است دچار سرگیجه، تاری دید، تب، ناراحتی معده و حتی استفراغ شود. ممکن است نوجوان شما، نسبت به نور، بو و سر و صدا بسیار حساس بوده و هنگام بروز میگرن، بخواهد بخوابد. با پزشک خود در مورد داروها و سایر گزینه های درمانی موثر در رفع سردردهای میگرنی، صحبت کنید. محرک های میگرن، مانند کم خوابی، غذاهای خاص، تغییرات محیطی یا استرس را رفع کنید. اگر می دانید چه چیزی باعث تحریک نوجوان تان می شود، می توانید به او کمک کنید تا از بروز میگرن پیشگیری کند. اگر نوجوان شما علایم شدیدی مانند از دست دادن تعادل ناگهانی، بی حسی، فلج، مشکلات گفتاری یا تشنج را تجربه می کند، فورا به پزشک مراجعه کنید. در ابتدا بهتر است که با پزشک خانواده خود تماس بگیرید. او ممکن است بخواهد شما مستقیما به اورژانس بروید. اکثر سردرد ها، به راحتی قابل درمان هستند. همچنین آن ها، نشانه مشکل جدی پزشکی نیستند. با افزایش سن نوجوان، ممکن است سردرد بهبود یابد. با این حال، اگر دفعات بروز سردردهای نوجوان شما بیشتر و درد و علایم مربوط به آن، بدتر می شوند، باید به پزشک مراجعه کنید. علاوه براین، اگر داروهای ضد درد، برای تسکین‌درد موثر نبودند، با یک‌پزشک تماس بگیرید. در موارد نادر، سردردهای مزمن و پیشرونده، می توانند نشانه ای از یک مشکل پزشکی جدی و زمینه ای در نوجوان شما باشند. این شرایط، می توانند شامل موارد زیر باشند: لخته شدن خون تومورها و آبسه ها عفونت های مغزی هیدروسفالی (تجمع غیر طبیعی مایع در مغز) مننژیت (التهاب غشایی که مغز و نخاع را می پوشاند) سردرد، به ویژه میگرن، می تواند ارثی باشد. کودکانی که میگرن دارند معمولا حداقل یک والد دارند که به آن مبتلا است. آن ها ممکن است ناهنجاری هایی را در برخی مناطق مغز، به ارث ببرند. آن ها همچنین ممکن است دادن پاسخ به محرک های میگرنی مانند نورهای شدید و تغییرات آب و هوا را به ارث ببرند. اگر نوجوان شما سابقه خانوادگی سردرد یا بیماری عصبی دارد، باید به پزشک خود اطلاع دهید. منابع:

می تواند در هنگام زایمان رخ دهد. این پارگی در بافت (پوست و ماهیچه) اطراف واژن و پرینه، فضای بین دهانه واژن و مقعد رخ می دهد. در حین زایمان طبیعی، پوست واژن با نازک شدن برای زایمان آماده می شود. این قسمت از بدن باید کشیده و به سر و بدن نوزاد اجازه دهد که بدون ضربه وارد شود. با این حال، دلایل مختلفی وجود دارد که احتمال دارد باعث این پارگی شود. این دلایل می تواند شامل موارد زیر باشد: نوزاد با وزن زیاد زایمان بسیار سریع استفاده از پنس در هنگام زایمان پارگی پرینه بیشتر در زنانی رخ می دهد که اولین زایمان طبیعی خود را انجام می دهند. این می تواند از یک شکاف کوچک تا عمیق باشد. پارگی پرینه بیشتر زمانی رخ می دهد که سر نوزاد از طریق دهانه واژن خارج می شود. اگر سر نوزاد بزرگ است، هنگام زایمان فشار بیش از حد به واژن وارد می کند و منجر به پارگی احتمالی پرینه می شود. زخم هایی که در اطراف پوست واژن وجود دارند معمولا در عرض چند هفته بهبود می یابند. اما، هنگامی که پارگی واژن گسترده تر به نظر می رسد، مدت زمان بیشتری طول می کشد تا بهبود یابد. هنگامی که درد هر روز بیش از حد و غیرقابل تحمل می شود، باید فورا با متخصص زنان تماس بگیرید. درد بیش از حد همچنین نشان دهنده شروع عفونت واژن است که احتمال دارد نیاز به درمان مناسب داشته باشد. فهرست محتوا با توجه به میزان پارگی پرینه، آنها به شرح زیر طبقه بندی می شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنها خفیف ترین اشک واژن هستند و فقط شامل پارگی پوست اطراف دهانه واژن یا پوست پرینه می شوند. احتمال دارد هنگام ادرار کردن دچار سوزش خفیف یا احساس سوزش شوید. اشکهای درجه یک معمولا در عرض یک هفته بهبود می یابند و شاید نیازی به بخیه نداشته باشند. برای غلبه بر درد هنگام ادرار، می توانید مقداری آب ولرم را در یک بطری فشرده بریزید و آن را روی فرج خود بریزید. آب سوزش را تسکین می دهد و شما می توانید به راحتی ادرار خود را در هفته اول پس از زایمان دفع کنید. پاره شدن ماهیچه های پرینه، که بین واژن و مقعد قرار دارد، باعث ایجاد پارگی درجه دوم می شود. ماهیچه پرینه معمولا از رحم و راست روده حمایت می کند. پارگی های درجه دو اغلب نیاز به بخیه دارند و آسیب در دو تا سه هفته اول پس از زایمان بهبود می یابد. برای غلبه بر درد پارگی درجه دو، می توانید نکات ساده ای را دنبال کنید. روی بالش یا حلقه ای بنشینید تا از واژن پشتیبانی بیشتری کند. می توانید با استفاده از یک بطری فشرده، آب ولرم را هنگام دفع ادرار بر روی فرج خود بریزید. پس از اجابت مزاج، سعی کنید قسمت پشت خود را به آرامی تمیز کنید، به طوری که به ناحیه زخمی واژن مالیده نشود. برای غلبه بر درد و تحریک شدید، کیسه یخ را روی ناحیه واژن زخمی قرار دهید. همچنین می توانید یک پد فندقی جادوگر سرد شده را در نوار بهداشتی خود قرار دهید و آن را بپوشید. پزشک احتمال دارد برای تسکین درد غیرقابل تحمل اشک، نرم کننده های مدفوع یا مسکن تجویز کند. پاره شدن ماهیچه های پرینه و عضله ظریف اطراف مقعد به نام اسفنکتر مقعد باعث ایجاد پارگی درجه سوم می شود. چنین پارگی پرینه اغلب در اتاق عمل درمان می شود و بهبود آن احتمال دارد ماهها طول بکشد. برای غلبه بر درد شدید، سعی کنید بعد از زایمان روی بالش یا حلقه ای پد بنشینید. هنگام دفع ادرار، آب ولرم را روی فرج خود بریزید یا یک کیسه یخ را روی ناحیه واژن زخمی قرار دهید. این شدیدترین اشک پارگی واژن است که شامل پارگی ماهیچه های پرینه، اسفنکتر مقعدی و پوشش بافت راست روده می شود. اشک درجه چهارم همیشه در یک اتاق عمل درمان می شود و بهبود آن احتمال دارد چند ماه طول بکشد. برخی از عوارض شایع که می تواند رخ دهد، رابطه جنسی دردناک و بی اختیاری مدفوع است. متخصص زنان می تواند وضعیت را در معاینه پس از زایمان ارزیابی کند و شاید شما را به ملاقات با جراح کولورکتال، متخصص زنان و یا سایر متخصصان پزشکی ارجاع دهد. در اینجا برخی از شرایط متداول وجود دارد که در آنها احتمال پارگی درجه یا پرینه افزایش می یابد: وقتی جنین و یا نوزاد بیش از حد بزرگ است. در شرایطی که اولین زایمان طبیعی خود را انجام می دهید. هنگامی که نوزاد خود را به دنیا می آورید و در حالت خلفی دراز می کشید. هنگامی که تحت زایمان کمکی قرار می گیرید که شامل استفاده از پنس است. هنگامی که دچار پارگی پرینه می شوید، متخصص زنان اغلب پارگی واژن را بخیه می کند تا به تدریج بهبود یابد. اما، برای پیشگیری از عفونت، غلبه بر درد و بهبودی، رعایت برخی عادات بهداشتی پس از زایمان مهم است. در اینجا نکات مفیدی وجود دارد که می تواند پرینه را سالم و عاری از میکروب نگه دارد: بعد از هر چهار تا شش ساعت نوار بهداشتی خود را عوض کنید. همیشه ناحیه واژن را با ریختن مقداری آب ولرم روی آن در حین و بعد از ادرار کردن تمیز کنید. به اندازه کافی استراحت کنید و از دست زدن به ناحیه پرینه آسیب دیده خودداری کنید، زیرا احتمال عفونت را افزایش می دهد. پس از دفع، سعی کنید مقعد خود را با استفاده از پد گاز یا دستمال کاغذی تمیز کنید. هرگز پوست را به شدت مالش ندهید، زیرا می تواند خطر عفونت را افزایش دهد. فشار زیاد هنگام دفع می تواند وضعیت را پیچیده کند. برای منظم کردن دفع روده، مقدار کافی مایعات و غذاهای غنی از فیبر مصرف کنید. همچنین احتمال دارد پزشک نرم کننده مدفوع یا ملین ملایم تجویز کند. در اینجا برخی از نکات ساده برای کمک به تسکین درد اشک پرینه وجود دارد: حمام گرم با سیتز دو تا سه بار در روز یا کمپرس گرم می تواند درد را به حداقل برساند. برای پیشگیری از فشار زیاد، سعی کنید به مدت طولانی نایستید و ننشینید، زیرا می تواند درد پرینه را افزایش دهد. سعی کنید کیسه یخ را روی ناحیه واژن آسیب دیده خود نگه دارید تا درد شدید تسکین یابد. همچنین می توانید از پد فندق سرد شده به همراه نوار بهداشتی خود استفاده کنید تا التهاب کاهش یابد. می توانید تمرین کگل را انجام و ماساژ پرینه را انتخاب کنید، زیرا باعث نرمی ناحیه پرینه و به بهبود سریع کمک می کند. اپیزیاتومی روشی است که در آن ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی از لبه دهانه واژن به بیرون برش می دهد. این به منظور باز کردن دهانه به صورت کنترل شده است. اگرچه اپیزیاتومی دهانه واژن را بسط می دهد، اما همیشه واژن را از پاره شدن باز نمی دارد. اپیزیاتومی اغلب به عنوان یکی از خطرات پارگی شدیدتر (درجه سوم یا درجه چهار) ذکر شده است. با پزشک خود در مورد مزایا و معایب این روش صحبت کنید. در بیشتر موارد، تجربه پارگی در حین زایمان به این معنا نیست که در حین زایمان بعدی دوباره واژن پاره می شود. بیشتر پارگی های کوچک به خوبی بهبود می یابند و مانع از زایمان طبیعی در آینده نمی شوند. اگر در گذشته دچار پارگی درجه سوم یا چهارم شده اید، احتمال دارد در آینده در معرض پارگی در هنگام زایمان طبیعی باشید. این خطر معمولا به حدی کم است که در صورت تمایل می توانید همچنان زایمان طبیعی داشته باشید. در برخی موارد، پزشک می تواند برای پیشگیری از پارگی، زایمان سزارین را پیشنهاد دهد. پارگی واژن آسیب بافت اطراف واژن و راست روده است که می تواند در هنگام زایمان رخ دهد. چهار درجه پارگی ممکن است رخ دهد، که پارگی درجه چهار شدیدترین اشکال است. اپیزیاتومی روشی است که می تواند برای باز کردن دهانه واژن به صورت کنترل شده استفاده شود.

پوشیدن کفش های نامناسب یا پاشنه بلند می تواند باعث درد و اختلالات پا شود. آرتریت روماتویید می تواند منجر به درد، سفتی، التهاب و گرما در مفاصل و مچ پا شود. دیابت می تواند منجر به آسیب عصبی، کاهش جریان خون و زخم در پا که باعث درد می شود. آرتروز در اثر استفاده زیاد از غضروف اطراف مفاصل ایجاد می شود. با این حال، آرتروز احتمال دارد باعث درد در مچ و قسمت پایینی پا شود. صدمات در حین تمرینات با شدت زیاد یا فعالیت های ورزشی مانند دویدن یا ایروبیک می تواند باعث درد کف پا شود. این ها شامل پیچ خوردگی، کشیدگی، شکستگی و پارگی رباط، تاندون یا عضله است. تزریق استروییدی برای تسکین درد و التهاب مفاصل و تاندون ها استفاده می شود. داروهای ضد روماتیسم تعدیل کننده بیماری ( DMARDs ) می تواند به بهبود کمک کند. داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) مانند ناپروکسن، ایبوپروفن و آسپرین تجویز می شود. مسکن های موضعی شامل فرمولاسیون های حاوی ضد التهاب موضعی، روغن سقز، روغن اکالیپتوس و منتول هستند. فیزیوتراپی می تواند به عنوان یک درمان اولیه یا همراه با یک یا چند گزینه ذکر شده قبلی بسته به علت و مورد بیمار مورد استفاده قرار گیرد. طب سنتی چینی می تواند به ترشح اندورفین، مسکن طبیعی بدن، برای کاهش درد کف پا کمک کند. با این حال، طب سوزنی یک تکنیک نسبتا تهاجمی است که شامل قرار دادن سوزن در نقاط فشار بدن است، و بنابراین فقط باید توسط یک متخصص طب سوزنی آموزش دیده انجام شود. اشعه ایکس سونوگرافی سی تی اسکن اسکن استخوان تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) ضربه سن بالا سیگار کشیدن استعمال مفرط اضافه وزن یا چاقی ایستادن طولانی مدت تغییر شکل ساختار پا لازم است از پاهای خود به درستی مراقبت کنید تا به تسکین یا پیشگیری از درد کف پا و مشکلات مرتبط با آن کمک کنید. پای خود را ماساژ دهید. ماساژ به کاهش تنش، بهبود گردش خون، تحریک عضلات و کاهش درد کمک می کند. در یک بررسی، ماساژ پا به کاهش درد و اضطراب بعد از عمل در بیماران تحت جراحی لاپاراسکوپی کمک کرد. وزن خود را مدیریت کنید. وزن بالا فشار اضافی را روی پا وارد می کند. بنابراین، کاهش وزن می تواند به کم کردن فشار و درد کمک کند. ورزش کنید. ورزش به تقویت پا و اندام تحتانی کمک می کند. اگر در حین ورزش احساس درد می کنید، می توانید فعالیت های بدون وزن مانند شنا را انجام دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید

هیچ کس نمی خواهد در مورد مدفوع صحبت کند اما وقتی دفع مدفوع سخت پیش می رود، درک این که چه اتفاقی می افتد و برای پیشگیری و درمان مشکلات چه باید کرد، بسیار مفید است. یبوست زمانی اتفاق می افتد که یک مدفوع سفت و خشک در راست روده گیر کرده و قابل دفع نیست. بر اساس مقاله ای که در سال در Clinical Interventions in Aging منتشر شد، افراد مبتلا به یبوست شدید و طولانی مدت (مشکلی که تقریبا درصد از بزرگسالان را درگیر می کند) ممکن است در نهایت دچار اختلال در مدفوع شوند. آنچه در اصل اتفاق می افتد این است که توده ای از مدفوع خشک شده گیر کرده و می تواند به جای خروج هموار و راحت از سیستم شما، روده بزرگ را مسدود کند. فهرست محتوا به گفته بهداشت هاروارد، علایم اختلال در مدفوع می توانند آنقدر شدید باشند که این بیماری ممکن است نیاز به درمان فوری داشته باشد. علایم شامل موارد زیر خواهد بود: نفخ سردرد کاهش وزن مدفوع آبکی نشت مدفوع درد پایین کمر تهوع و استفراغ از دست دادن اشتها احساس فشار بر مثانه فشار برای دفع مدفوع خونریزی از راست روده از دست دادن کنترل مثانه اشتیاق مداوم برای دفع مدفوع درد شکم، به ویژه بعد از غذا خوردن مدفوع بصورت گلوله کوچک و خشک یبوست مزمن و شدید می تواند منجر به اختلال در مدفوع شود. این مشکل اغلب در کودکان و به ویژه کسانی که در خانه های سالمندان زندگی می کنند رخ می دهد. بر اساس مقاله ای در Clinics in Colon and Rectal Surgery ، خطر ابتلا به اختلال مدفوع در افراد سالمند بیشتر است. در یکی از مطالعات انجام شده مشخص شد که درصد از بیماران در بخش سالمندان مبتلا به این بیماری بودند. همچنین فشار مدفوع در بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون، زوال عقل و سکته مغزی شدید و همچنین در بیماران آسیب نخاعی شایع است. هنگامی که کودکان در هنگام آموزش دستشویی رفتن از مدفوع خودداری می کنند، یا به دلیل درد از دفع مدفوع بترسند، از دستشویی استفاده نکنند یا مایعات کافی نخورند یا فیبر کافی بخورند ممکن است دچار یبوست شوند. افراد سالمند ممکن است به دلیل کم تحرکی دچار یبوست و اختلال در مدفوع شوند. اگر بدن خود را حرکت ندهید، حرکت آنچه در داخل بدن است سخت تر است، بعلاوه، ماهیچه های شکم شما ممکن است آنقدر ضعیف شوند که نتوانند همه چیز را به بیرون دفع کنند. برخی نیز ممکن است مجبور شوند مدفوع خود را برای مدت طولانی نگه دارند زیرا پرستاران، آنها را به طور مرتب به دستشویی نمی برند یا روده بزرگ آنها قادر به دفع مدفوع نیست. سایر عوامل موثر در ایجاد فشار مدفوع می توانند شامل رژیم غذایی نامناسب و عدم توجه به موقع از دستشویی، افسردگی یا بیماری های دیگر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داشتن سابقه یبوست مزمن خوردن رژیم غذایی کم فیبر صرف نظر از نوشیدن مایعات داشتن اختلال در عملکرد لگن وابستگی به داروهای ملین برای انجام مدفوع داشتن اختلال در روده بزرگ و راست روده، مانند بیماری هیرشپرونگ یا بیماری چاگاس داشتن برخی شرایط پزشکی دیگر، مانند بیماری تیرویید یا اختلال متابولیک دیگر، مانند دیابت یا اورمی مصرف داروهایی که حرکت روده را کاهش می دهد، مانند داروهای ضد درد مخدر، آنتی اسیدها، مکمل های آهن یا مسدود کننده های کانال کلسیم اگر مشکوک به یبوست هستید، به پزشک خود مراجعه کنید. آنها از شما سوالاتی در مورد بیماری شما می پرسند. آنها همچنین شکم شما را معاینه می کنند و معاینه دیجیتال مقعدی را با انگشت و دستکش انجام می دهند تا توده مدفوع را بررسی کنند. علاوه بر این، ممکن است به آزمایش خون یا روش هایی مانند سی تی اسکن نیز نیاز داشته باشید. ممکن است پزشک کولونوسکوپی را پس از برطرف شدن یبوست پیشنهاد کند تا مطمین شود این تغییر در اجابت مزاج نشانه سرطان روده بزرگ نیست. مدت زمانی که اختلال مدفوع تشخیص و به سرعت درمان می شود، به طور کلی عوارضی ایجاد نخواهد کرد و اکثر مردم عادت روده معمولی خود را ادامه خواهند داد. با این حال، مسیله این است که در صورت ادامه یبوست، اختلال در مدفوع ممکن است عود کند. مطالعه نشان می دهد که درصد از افراد مبتلا به اختلال مدفوع قبلا آن را تجربه کرده بودند. پس از درمان، اختلال مدفوع به سرعت از بین می رود. اما از آنجا که اختلال مدفوع به ویژه در افراد سالمند یا کم تحرک می تواند عود کند، علاوه بر تغییر رژیم غذایی و شیوه زندگی، پزشک ممکن است درمان با ملین ها و یا تنقیه های دوره ای را تجویز کند. در برخی موارد، یبوست باید توسط متخصص مراقبت های بهداشتی برطرف شود. آنها با استفاده از انگشت و دستکش تمام مدفوع را که در راست روده جمع می شود را خارج می کنند. تکنیک دیگری که به شستشوی دیستال معروف است، شامل نرم شدن مدفوع با تنقیه یا شیاف مقعدی است تا بتوان آن را از بین برد. یا ممکن است پزشک محلول خوراکی پلی اتیلن گلیکول یا ملین خوراکی از سیترات منیزیم را برای شما تجویز کند. ممکن است یکی از این سه درمان یا ترکیبی از آنها را دریافت کنید. در موارد نادر، پزشک ممکن است از سیگموییدوسکوپ برای شستن روده با آب و پاک کردن مدفوع استفاده کند. داروهای زیر ممکن است برای درمان اختلال مدفوع استفاده شود: تنقیه شیاف ملین های خوراکی مطالعه ای که در سال در طب مکمل و جایگزین اثبات شده منتشر شد، نشان می دهد که طب سوزنی و برخی از درمان های گیاهی، از جمله مکمل فیبر psyillium ، می تواند به کاهش یبوست مزمن کمک کند، که در صورت عدم درمان، می تواند منجر به اختلال در مدفوع شود. پس از درمان یبوست و پاکسازی رکتوم از مدفوع، مهم است که برنامه آموزش مجدد روده را به دقت دنبال کنید تا از بروز مجدد یبوست جلوگیری شود. احتمالا راهکارهای زیر به شما آموزش داده می شود: مقدار زیادی آب بنوشید. ورزش منظم داشته باشید. به طور مرتب از دستشویی استفاده کنید. تمرینات کگل را امتحان کنید، که ممکن است به تقویت ماهیچه های لگن و راست روده کمک کند. تمرین روده را امتحان کنید که شامل شرط بندی روزانه برای دفع مدفوع برای جلوگیری از بروز مجدد یبوست شدید است. مقدار کافی فیبر بخورید. به گفته موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی ( NIDDK ) ، بزرگسالان باید تا گرم فیبر در روز دریافت کنند. مقدار دقیق بستگی به جنس و سن شما دارد. گاهی اوقات استفاده از نرم کننده های مدفوع یا مکمل های فیبر بدون نسخه نیز می تواند مفید باشد. اما توجه داشته باشید که استفاده مکرر از ملین ها می تواند مشکل را پیچیده کرده و دفع مدفوع را دشوارتر کند. اگر به اختلال مدفوع مبتلا هستید، باید به دنبال درمان باشید زیرا این بیماری می تواند منجر به عوارضی شود که ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و حتی جراحی اورژانسی داشته باشد. این عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشد: زخم روده بزرگ پریتونیت (التهاب پوشش داخلی شکم) سوراخ شدن (پارگی ایجاد شده در دستگاه گوارش) انسداد روده، به این معنی که شما نمی توانید اجابت مزاج داشته باشید یا حتی گاز دفع کنید. سفت شدن مدفوع بیشتر در میان سالمندان، به ویژه زنان که در بیمارستان بستری هستند یا در خانه های سالمندان زندگی می کنند، شایع است. مطالعه ای که در آگوست در مجله PLoS One منتشر شد، نشان می دهد تقریبا درصد از ساکنان خانه سالمندان دچار یبوست مزمن هستند که منجر به اختلال در مدفوع می شود. از بین افراد مبتلا به اختلال مدفوع، مطالعه فوق نشان داد که . درصد یک بار در سال قبل یبوست را تجربه کرده بودند، . درصد بیش از یک بار در کمتر از یک ماه و . درصد حداقل یک بار یبوست را در ماه تجربه کرده بودند. افراد مبتلا به اختلالات عصبی (مانند زوال عقل یا سکته مغزی) نیز در معرض خطر بیشتری هستند. یبوست مزمن و درمان نشده بزرگترین عامل خطر برای اختلال در مدفوع است. اختلال در مدفوع نیز ممکن است از عوارض جانبی برخی از انواع سرطان یا درمان سرطان یا داروهای ضد درد باشد. اختلال در مدفوع نیز می تواند باعث بی اختیاری ادرار یا بی اختیاری مدفوع شود. منبع:

HIV ، ویروسی است که به سیستم ایمنی بدن انسان ها حمله می کند. این ویروس، می تواند ایمنی بدن را، تا حدی که بدن برای مبارزه با عفونت ها و بیماری ها دچار مشکلات‌جدی شود، تضعیف کند. نهایتا، ضعف سیستم ایمنی، باعث از دست رفتن افراد می شود. اگر فردی پس از تشخیص زودهنگام ابتلا به ویروس، نسبت به درمان مشکل خود، اقدام کند، احتمال بروز عوارض شدیدتر، کمتر خواهد شد. تعداد سالانه تشخیص های جدید ابتلا به به عنوان مثال، در سال ، در مجموع ، نفر در ایالات متحده، مبتلا به ویروس به طور کلی، تشخیص زودهنگام ابتلا به ویروس HIV ، باعث می شود که افراد مبتلا، به طور موثر تری روش های درمانی مناسب را اتخاذ کنند. همچنین، در صورتی که ابتلا به این ویروس به صورت زودهنگام تشخیص داده شود، از انتقال آن به سایر افراد، پیشگیری خواهد شد. به طور کلی، علایم ابتلا به ویروس هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بثورات گلو درد تب و لرز عرق شبانه خستگی عمومی زخم های دهانی تورم غدد لنفاوی دردهای عضلانی البته این گونه نیست که تمامی افراد مبتلا، همه این علایم را داشته باشند. فهرست محتوا ، به سیستم ایمنی بدن افراد مبتلا حمله می کند. این ویروس، به طور خاص به سلول های، که زیر گروهی از سلول هایی به نام سلول های ، به بدن افراد، در مقابله با عفونت های گوناگون، کمک می کنند. بدون درمان، آیا علایم ابتلا به ویروس HIV به طور کلی، علایم ابتلا به عفونت، در مردها و زن ها، متفاوت است. به گفته دفتر سلامت زنان، برخی از مسایل بهداشتی، از جمله عفونت های مقاربتی ( و عفونت های قارچی واژن، در زنانی که مبتلا به پس از مرحله اولیه عفونت، ویروس وارد مرحله ای می شود که مرحله تاخیری بالینی نامیده می شود. برخی افراد، این مرحله را HIV ، هنوز در این مرحله فعال است، اما با سرعت بسیار کمتری در بدن تولید مثل می کند. در مرحله تاخیر بالینی، فرد ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد. برخی از افرادی که برای درمان فردی که تحت درمان ضد ویروسی در اصل، به همین دلیل است که تشخیص‌زودهنگام و درمان این بیماری، امری ضروری به حساب می آید. به همین علت، ضروری است که در صورت مشاهده علایم احتمالی، به سرعت با یک پزشک تماس گرفته و درباره انجام تست تشخیصی، با او مشورت کنید‌. به طور کلی، ویروس اچ آی وی، مسری است و می تواند به روش های مختلف از فردی به فرد دیگر منتقل شود. با توجه به اطلاعات مورد تایید، شایع ترین راه انتقال افراد می توانند از طریق تماس با مایعات بدن حاوی ویروس، به خون مایع منی شیر مادر مایعات واژن مایعات راست روده هنگامی که این مایعات، از طریق تزریق یا تماس با غشای مخاطی یا بافت آسیب دیده، وارد جریان خون افراد می شود، می تواند به فرد دیگری منتقل شود. غشاهای مخاطی در داخل راست روده، واژن، آلت تناسلی و دهان وجود داشته و منبع شیوع ویروس HIV هستند. همچنین، یک زن می تواند این بیماری را در دوران بارداری، به جنین خود منتقل کند. اگرچه همیشه این اتفاق نمی افتد. بسیاری از زنانی که با سازمان بهداشت جهانی ( اعلام کرده است که بدون هیچ گونه دخالت پزشکی، میزان انتقال این ویروس از مادر باردار به نوزاد از تا درصد است. توجه به این نکته مهم ضروری است که اگر زنی در دوران بارداری و پس از آن تحت درمان قرار گیرد، این میزان می تواند به زیر درصد برسد. در مراحل اولیه انتقال، سطح ویروس در خون و مایع منی زیاد است. فرد می تواند در این مدت به راحتی ویروس را منتقل کند. احتمال انتقال در این مرحله حاد اولیه، بیشتر از مرحله بعدی است. در مرحله تاخیر بالینی، فردی که مبتلا به بر اساس گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، فردی با بار ویروسی غیرقابل تشخیص، نمی تواند ، ویروس را سرکوب کرده و مقدار هنگامی که اگر فردی معتقد است که ممکن است در معرض ابتلا به تشخیص زودهنگام تشخیص زودهنگام نیز برای کمک به پیشگیری از انتقال اگر فرد مبتلا به مرحله پنومونی افسردگی خستگی شدید تب های مداوم خستگی بی دلیل کاهش سریع وزن تعریق شدید شبانه از دست دادن حافظه سایر اختلالات عصبی ایجاد لکه روی یا زیر پوست لکه های داخل دهان، بینی یا پلک ها زخم های نزدیک دهان، اندام تناسلی یا مقعد حملات اسهالی که بیش از یک هفته طول بکشد. تورم طولانی مدت غدد لنفاوی در کشاله ران، گردن یا زیر بغل اگر فردی علایم اولیه به طور کلی، انتخاب روش درمانی مناسب، بستگی به فرد و هرگونه عارضه ایجاد شده، دارد. تیم مراقبت های بهداشتی افراد، به آن ها در تهیه برنامه مناسب کمک خواهد کرد. برای اکثر افراد مبتلا به، درمان ضد رتروویروسی می تواند به مدیریت ویروس کمک کند. انواع مختلفی از داروهای ضد رتروویروسی وجود دارند و ممکن است فرد به ترکیبی از داروها نیاز داشته باشد. در این باره، باید با یک پزشک مشورت کرد. این داروها می توانند سطح ویروس را در خون کاهش دهند. این کاهش، تا زمانی ادامه می یابد که در آزمایش تشخیص داده نشوند. وقتی این اتفاق می افتد، دیگر خطر انتقال ویروس به شخص دیگر وجود نخواهد داشت. رعایت برنامه درمانی تجویز شده، برای حفظ ویروس در این سطح، ضروری است. سایر عوارض احتمالی شامل بیماری های قلبی عروقی، سرطان و برخی اختلالات عصبی هستند. در صورت بروز این موارد، تیم مراقبت های بهداشتی به فرد کمک می کند تا یک برنامه درمانی مناسب تهیه کند. افراد مبتلا به با آزمایش و درمان اولیه، چشم انداز بسیاری از افراد مبتلا به به طور کلی، باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که تشخیص و درمان زودهنگام

و یا سردردهای Thunderclap سردردهای شدیدی هستند که به سرعت انتشار می یابند. آنها می توانند نشانه ای از یک بیماری جدی زمینه ای مانند سکته مغزی باشند. به همین دلیل، آنها به مراقبت فوری پزشکی نیاز دارند. این سردرد یک سردرد شدید با شروع سریع است. در حالی که سایر انواع سردرد به تدریج افزایش می یابد، سردردهای رعد و برق در ثانیه اوج می گیرند. آنها معمولا بدون یک محرک واضح رخ می دهند. فهرست محتوا علامت اصلی این سردرد، درد سر شدید است. درد در عرض یک دقیقه به شدت خودش می رسد و حداقل دقیقه طول می کشد. علایم دیگری که ممکن است با این سردرد همراه باشد، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تب ضعف از دست دادن بینایی تهوع و استفراغ درد در گردن یا پشت گیجی مشکل در فکر و صحبت کردن علایم دقیق که شخص تجربه می کند بستگی به علت سردرد دارد. همیشه مشخص نیست که چه چیزی باعث این نوع سردرد می شود. در برخی موارد، یک اختلال سردرد مکرر، ممکن است علت بروز این وضعیت باشد. با این حال، این نیز می تواند نتیجه چیزی جدی تر مانند آسیب به ساختارهای درون مغز باشد. رایج ترین علت جدی سردرد ناشی از این سردرد خونریزی زیر عنکبوتیه است، اما این سردردها می توانند بدون علت جدی ایجاد شوند. خونریزی زیر ناهنجاری نوعی سکته مغزی نادر است که در اثر خونریزی در اعماق مغز ایجاد می شود. خونریزی زیر عنکبوتیه بسیار جدی است و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. سایر علل احتمالی سردرد رعد و برق عبارتند از: سکته مغزی ایسکمیک، ناشی از انسداد شریان در مغز است. شریان بزرگ شده یا آنوریسم در مغز عفونت های مغزی، مانند مننژیت باکتریایی یا ویروسی ضربه به سر درمان این سردرد به علت آن بستگی دارد. اگر فردی بدون علت مشخص دچار این سردرد شد، باید فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرد. اگر سردرد ناشی از سکته مغزی ایسکمیک باشد، پزشکان برای جلوگیری از آسیب مغزی آن را با دارو درمان می کنند. در برخی موارد، این ممکن است شامل داروهایی برای از بین بردن لخته ای که باعث سکته مغزی می شود، باشد. پزشکان ممکن است این داروها را به صورت قطره ای یا با روش مداخله ای به صورت داخل وریدی تجویز کنند. در شرایطی که سردرد ناشی از سکته مغزی رخ دهد، پزشکان سعی می کنند آسیب مغزی را به حداقل برسانند و خونریزی را کند یا متوقف کنند. این ممکن است شامل جراحی برای ایمن سازی رگ خونی و جلوگیری از خونریزی بیشتر باشد. در مورد سکته مغزی هموراژیک، شناسایی و درمان علت خونریزی نیز ضروری خواهد بود. بر اساس انجمن قلب آمریکا، شایع ترین محرک فشار خون بالا است. در چنین مواردی، پزشکان ممکن است داروهای کاهش فشار خون یا داروهای ضد فشار خون را برای کاهش خطر خونریزی دیگر تجویز کنند. مننژیت یک عفونت است که باعث التهاب پوشش داخلی مغز و نخاع می شود. دو نوع مننژیت وجود دارد: ویروسی و باکتریایی، که ویروسی شایع ترین آنها است. بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها ( CDC ) ( VM ) وجود ندارد. با این حال، افرادی که در نتیجه ویروس تبخال یا آنفلوآنزا به VM مبتلا می شوند، ممکن است از داروهای ضد ویروسی سود ببرند. مننژیت باکتریایی نیاز به درمان فوری با آنتی بیوتیک ها دارد. بدون چنین درمانی، عفونت می تواند پیشرفت کرده، باعث آسیب مغزی شود و به طور بالقوه کشنده باشد. در صورت آسیب دایمی به مغز، پزشک ممکن است توانبخشی را از طریق انواع مختلف درمان توصیه کند. به عنوان مثال برخی از گزینه های توانبخشی را می توان به گفتاردرمانی و فیزیوتراپی اشاره کرد. اغلب پزشکان تشخیص این سردرد را چالش برانگیز می دانند. اگرچه چنین سردردهایی اغلب نشان دهنده یک بیماری جدی زمینه ای هستند، اما گاهی اوقات علت می تواند نسبتا خوش خیم باشد. برخی از علایم همراه که ممکن است نشان دهنده یک بیماری جدی زمینه ای باشد عبارتند از: سردرگمی یا تغییر در آگاهی تب ضعف اختلالات بینایی مشکل در فکر کردن یا صحبت کردن احساسات غیر معمول اگر سردرد رعد و برق از علایم اولیه یک بیماری پزشکی زمینه ای باشد، ممکن است فرد هیچ علایم دیگری نداشته باشد. برای کمک به تشخیص، پزشک ممکن است از تصویربرداری پزشکی مانند سی تی اسکن سر یا MRI استفاده کند. برخی از فعالیتها ممکن است باعث سردرد در برخی افراد شود. نمونه هایی از این گونه فعالیتها، عبارتند از: فعالیت بدنی رابطه جنسی فشار هنگام اجابت مزاج این که آیا می توان خطر این سردرد را کاهش داد یا نه، بستگی به علت آن دارد. برخی از نکات کلی برای کاهش خطر بیماریهای زمینه ای که ممکن است باعث ایجاد سردرد رعد و برق شوند عبارتند از: رعایت رژیم غذایی مناسب ورزش منظم حفظ وزن مناسب مدیریت بیماریهای زمینه ای مانند بیماری قلبی و فشار خون بالا اجتناب از سیگار کشیدن تعدیل مصرف الکل انواع سردردهای زیر می توانند باعث ایجاد درد با شدت مشابه این سردردها شوند. با این حال، برخلاف این سردرد، علل آنها معمولا کمتر جدی هستند. سردردهایی که شامل درد شدید ضربان دار یا ضربان دار در یک طرف سر است. این علایم می تواند در کنار سایر علایم مانند تهوع و استفراغ رخ دهد. سردردهای شدیدی که به سرعت ایجاد می شوند، معمولا در قسمت جلویی سر یا صورت. آنها معمولا با یک چشم مشکلاتی مانند آبریزش ایجاد می کنند. مانند این سردرد، آنها نیز سریع شروع می شوند. وجود این سردرد می تواند نشان دهنده یک وضعیت پزشکی شدید و جدی و خطرناک باشد. چنین شرایطی می تواند در یک بازه زمانی بسیار کوتاه ایجاد شود. بدون درمان، عوارض آنها ممکن است جدی و طولانی مدت باشد. بنابراین، هر کسی که دچار سردرد رعد و برق می شود، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. پیش آگهی این سردرد کاملا به علت آن بستگی دارد. در برخی موارد، علت مشخصی وجود ندارد و سردرد ممکن است دیگر تکرار نشود. در موارد دیگر، این می تواند نتیجه یک اختلال سردرد مکرر باشد. در شدیدترین موارد، این سردرد ممکن است به دلیل یک بیماری جدی زمینه ای مانند خونریزی زیر عنکبوتیه یا سکته باشد. چشم انداز در این موارد بستگی به عوامل مختلفی از جمله میزان آسیب مغزی و سلامت کلی فرد دارد. این سردرد به سر درد شدید با شروع سریع اشاره دارد. این می تواند نشانه یک بیماری زمینه ای جدی مانند خونریزی رگ خونی در مغز باشد. پس بهتر است در صورت بروز هرگونه علایم مربوط به سردرد سریعا اقدام کنید. در صورتی که در مورد علایم خود سوالی دارید و یا از انواع سردرد ها رنج می برید بهتر است با یک مشاوره آنلاین با متخصصین پزشکی از وضعیت خود اطلاع بیشتری کسب کنید. مشاوره انلاین فوری و حضوری با پزشکان در زمینه های مختلف پزشکی در پزشکت امکان پذیراست و شما می توانید در ساعت شبانه روزی از خدمات مشاوره با پزشک با تجربه و خوب بهره مند شوید. منبع:

، اگرچه یک اصطلاح پزشکی نیست، اما گاهی اوقات می تواند برای اشاره به جوش قرمز کوچک روی پوست، اغلب در قسمت تحتانی ساق پا استفاده شود. معمولا بسته به اندازه آنها، این بثورات ها پتشیا یا پورپورا نامیده می شوند. بثورات کم خونی اغلب به تعداد کم پلاکت نسبت داده می شود، که می تواند در یا عفونت های خاص مشاهده شود. کم خونی معمولا به کمبود گلبول های قرمز در بدن اشاره دارد. از طرف دیگر، کم خونی آپلاستیک با کاهش تعداد گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها مشخص می شود. کم خونی آپلاستیک زمانی اتفاق می افتد که در مغز استخوان اختلال ایجاد شود. مغز استخوان یک بافت اسفنجی درون استخوان است که تولید می کند. این سلولهای بنیادی به گلبولهای قرمز، گلبولهای سفید و پلاکتها ختم می شوند. پلاکت ها، اجزاء سلول های خونی هستند که به هم می چسبند و خونریزی را متوقف می کنند. اگر تعداد پلاکت ها بسیار پایین باشد، خون نمی تواند به طور طبیعی لخته شود و این باعث خونریزی سطحی زیر پوست می شود. به طور معمول در هر میکرولیتر ( L ) خون در گردش بدن، بین ، تا ، پلاکت وجود دارد. این پلاکتها پس از حدود روز از بین می روند. فهرست محتوا اگر مغز استخوان به طور مداوم پلاکت های جدیدی تولید نکند تا جایگزین آنها شود، توانایی لخته شدن خون تحت ت ثیر قرار می گیرد. این امر باعث خونریزی در زیر پوست و بروز بثورات سوزنی قرمز می شود، که به بثورات کم خونی معروف هستند. برخی از انواع کم خونی می توانند مانع یا حتی باعث توقف تولید سلول های خونی در مغز استخوان شوند. شایع ترین آنها کم خونی آپلاستیک است که به نارسایی مغز استخوان نیز معروف است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کم خونی آپلاستیک یک اختلال خونی نادر و بالقوه جدی است. این بیماری عمدتا نوجوانان، جوانان و افراد سالمند را درگیر می کند. کم خونی آپلاستیک زمانی رخ می دهد که مغز استخوان بدن به اندازه کافی سلول های خونی جدید ایجاد نمی کند. بثورات شبیه لکه هایی از نقاط قرمز یا بنفش هستند که به عنوان پتشی شناخته می شوند. این لکه های قرمز ممکن است بر روی پوست برجسته یا صاف باشند. آنها می توانند در هر نقطه از بدن ظاهر شوند، اما بیشتر در گردن، بازوها و پاها دیده می شوند. لکه های قرمز پتشیال معمولا هیچ علایمی مانند درد یا خارش ایجاد نمی کنند. در کم خونی آپلاستیک، نه تنها کمبود گلبول قرمز وجود دارد، بلکه سطح پلاکت ها کمتر از حد معمول است. تعداد کم پلاکت ها باعث یا خونریزی راحت تر و کبودی هایی می شود که شبیه بثورات هستند. مغز استخوان می تواند به طور موقت یا دایمی توسط چندین عامل آسیب ببیند، از جمله: بارداری عفونت ویروسی اشعه و شیمی درمانی این آسیب می تواند باعث ایجاد کم خونی آپلاستیک شود. اگر علت این بیماری ناشناخته باشد، به آن کم خونی اپیداتیک ایدیوپاتیک گفته می شود. چندین بیماری نادر و ارثی ممکن است باعث کم خونی آپلاستیک شود. شایع ترین آنها است. تقریبا درصد از افراد مبتلا به کم خونی Fanconi در نهایت با شکست مغز استخوان روبرو می شوند که ممکن است باعث بثورات پوستی شود. کم خونی آپلاستیک معمولا تنها یکی از مشکلاتی است که فرد مبتلا به کم خونی Fanconi با آن روبرو می شود. پورپورای ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک یک اختلال نادر خونی است که باعث ایجاد لخته های خونی کوچک در بدن شما می شود. این می تواند باعث ایجاد لکه های کوچک قرمز یا بنفش معروف به پتشی و همچنین شود که می تواند شبیه بثورات باشد. کبودی به نام پورپورا شناخته می شود. هموگلوبینوری شبانه پاروکسیسمال یک اختلال ژنتیکی بسیار نادر است که در آن جهش ژنتیکی باعث می شود بدن شما گلبول های قرمز غیرطبیعی تولید کند که خیلی زود تجزیه می شوند. این وضعیت می تواند باعث لخته شدن خون و کبودی بدون دلیل شود. سندرم اورمیک همولیتیک شرایطی است که در آن یک واکنش ایمنی باعث تخریب گلبول های قرمز خون می شود. واکنش ایمنی می تواند توسط عفونت های باکتریایی، برخی داروها و حتی بارداری ایجاد شود. این می تواند باعث کبودی و التهاب کوچک و بدون دلیل به ویژه در صورت، دست ها یا پاهای شما شود. یکی از شایع ترین انواع کم خونی است. افراد مبتلا به کمبود آهن از هر نوع ممکن است دچار خارش شوند. با خارش، ممکن است پوست خود را خراش دهید، که می تواند باعث قرمزی و برجستگی هایی شود که شبیه بثورات است. در برخی موارد، نیز ممکن است باعث بثورات شود. سولفات آهن نوعی مکمل آهن است که در صورت ابتلا به کم خونی فقر آهن ممکن است پزشک برای شما تجویز کند. برخی از افراد ممکن است نسبت به درمان با سولفات آهن حساسیت ایجاد کنند. این می تواند باعث ایجاد خارش و کهیر شود. کهیر یا بثورات می تواند در هر نقطه از بدن ظاهر شود و همچنین ممکن است همراه با تورم پوست در زیر نواحی قرمز ایجاد شود. اگر فکر می کنید کهیر یا بثورات حساسیتی ناشی از سولفات آهن دارید، باید فورا به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر هر گونه التهاب در لب ها، زبان یا گلو را تجربه کنید. بثورات کم خونی ممکن است با علایم دیگر کم خونی مانند سرگیجه، عفونت های طولانی مدت و ضعف عمومی همراه باشد. در صورت بروز سایر علایم کم خونی همراه با بثورات، پزشک ممکن است به کم خونی مشکوک شود. تعداد کم پلاکت که با کم خونی آپلاستیک رخ می دهد ممکن است علایم دیگری نیز ایجاد کند، از جمله: خون در مدفوع خونریزی بینی و خونریزی لثه کبودی های کوچک روی پوست خونریزی شدید قاعدگی در زنان مشکلات بینایی ناشی از خونریزی در شبکیه چشم سردرد سرگیجه خستگی حالت تهوع تنگی نفس پوست رنگ پریده کبودی بدون دلیل یا آسان ضربان قلب سریع یا نامنظم ضعف خستگی تپش قلب سبکی سر تنگی نفس درد قفسه سینه دست و پای سرد کم خونی همچنین ممکن است به عفونت های مکرر یا طولانی مدت، به دلیل کمبود گلبول های سفید منجر شود. این نوع عفونت ها می توانند شدید و حتی خطرناک باشند. بهترین راه ها برای درمان بثورات کم خونی، درمان بیماریهای زمینه ای ایجاد کننده آنها است. اگر پزشک به کمبود آهن مشکوک باشد یا آن را تشخیص دهد، احتمالا از شما می خواهد که مکمل های آهن را مصرف کنید. درمان کم خونی آپلاستیک گاهی دشوارتر است. تزریق خون می تواند علایم را کاهش دهد اما کم خونی آپلاستیک را درمان نمی کند. ممکن است شما هم گلبول های قرمز خون و هم پلاکت ها را تزریق کنید. محدودیتی در تعداد تزریق خون که می توانید دریافت کنید وجود ندارد. با این حال، ممکن است به مرور زمان موثر نباشند زیرا بدن شما آنتی بادی هایی را در برابر خون تزریق شده ایجاد می کند. این می تواند به بازسازی مغز استخوان در حدی که سلول های خونی کافی ایجاد می کند، کمک کند. هر برنامه درمانی باید علت اصلی بثورات کم خونی را برطرف کرده و تولید سلول های خونی بدن را بازیابی کند. کم خونی آپلاستیک را می توان به صورت کم، شدید یا بسیار شدید طبقه بندی کرد. این طبقه بندی بر اساس شمارش خون فرد است و به تعیین برنامه درمانی کمک می کند. هرچه تعداد سلولهای خونی کمتر باشد، این وضعیت شدیدتر است. درمان کم خونی آپلاستیک ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروها تزریق خون خون و مغز برای دستیابی به موارد زیر ممکن است دارو تجویز شود: تحریک مغز استخوان سرکوب سیستم ایمنی بدن جلوگیری و درمان عفونت ها پیش آگهی و بهبود به علت زمینه ای بثورات کم خونی بستگی دارد. آسیب زیر مغز استخوان ممکن است موقتی یا دایمی باشد. کم خونی آپلاستیک، شایع ترین علت زمینه ای بثورات کم خونی، نادر و جدی است. ممکن است ناگهان ظاهر شود یا به تدریج گسترش یابد. در صورت عدم درمان، کم خونی آپلاستیک ممکن است با گذشت زمان بدتر شود. اکثر افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک را می توان با موفقیت درمان کرد، حتی در موارد شدید، اگرچه این کار به زمان نیاز دارد. برخی حتی ممکن است بطور کامل درمان شوند. بسیار مهم است که به محض بروز هرگونه بثورات قرمز قرمز بدون خارش به پزشک مراجعه کنید. پزشک با شناسایی سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و نتایج آزمایش، علت اصلی بثورات کم خونی را شناسایی و درمان می کند. بررسی سابقه پزشکی برای ارزیابی علل احتمالی آسیب مغز استخوان، به ویژه در موارد کم خونی آپلاستیک اکتسابی، مهم است. این علل ممکن است شامل هر یک از موارد زیر باشد: عفونت یا شرایط ارثی درمان سرطان، مانند اشعه و شیمی درمانی سابقه بیماریهای عفونی خاص یا اختلالات خود ایمنی قرار گرفتن در معرض سموم، اشعه یا عوامل مضر محیطی پزشک به دنبال علایم خونریزی در زیر پوست است و ممکن است شکم فرد را معاینه کند تا مشخص شود که طحال بزرگ شده است یا خیر. آنها همچنین در مورد بیماریهای قبلی سوال خواهند کرد و می خواهند در مورد هرگونه دارو یا مکمل هایی که فرد مصرف می کند، مطلع شوند. با شمارش کامل خون تعداد سلولهای خونی از جمله پلاکتها در نمونه خون مشخص می شود. کمتر از میکرولیتر پلاکت به طور غیر طبیعی کم در نظر گرفته می شود. آزمایش خون همچنین می تواند سایر علل نارسایی مغز استخوان را رد کند. اگر پزشک به کم خونی آپلاستیک مشکوک باشد، احتمالا فرد را به پزشکی که متخصص بیماریها و اختلالات خونی است، ارجاع می دهد. در صورت وجود علایم زیر و سایر علایم شایع کم خونی، پزشک ممکن است به کم خونی به عنوان علت بثورات پوستی مشکوک شود. این شامل: خستگی تنگی نفس پوست رنگ پریده در صورت بروز علایم زیر ممکن است پزشک شما را از نظر کم خونی آپلاستیک بررسی کند. خون دماغ خونریزی لثه سرگیجه و سردرد کبودی بدون دلیل، آسان ضربان قلب سریع یا نامنظم خونریزی طولانی از بریدگی ها، به ویژه آنهایی که جزیی هستند. عفونت های مکرر، به ویژه عفونت هایی که مدت زمان بیشتری طول می کشد تا برطرف شود. اگر با بثورات پوستی یا تغییرات پوستی روبرو هستید، باید برای ملاقات با پزشک یا خود وقت بگذارید، به خصوص اگر: بثورات تمام بدن شما را می پوشاند. بثورات شدید است و ناگهان بدون هیچ توضیحی ظاهر می شود. بثورات بیش از دو هفته طول می کشد و با درمان خانگی بهبود نیافته است. همچنین علایم دیگری مانند خستگی، تب، کاهش وزن یا تغییر در حرکات روده را تجربه می کنید. اگر فکر می کنید بثورات پوستی واکنشی به مکمل های جدید آهن است که شروع به مصرف کرده اید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. ممکن است واکنش آلرژیک داشته باشید یا ممکن است بیش از حد دوز مصرف کنید. نمی توان از کم خونی جلوگیری کرد، بنابراین بهترین راه برای جلوگیری از بثورات کم خونی، درمان علل زمینه ای است. اطمینان حاصل کنید که مقدار کافی آهن را از طریق رژیم غذایی یا مکمل ها دریافت می کنید تا از کم خونی فقر آهن و خارش ناشی از فقر آهن جلوگیری کنید.

معمولا برای تعیین توده سرطانی یا خوش خیم بودن انجام می شود. وجود یک توده یا علایم دیگر سرطان سینه در زن یا مرد، بیوپسی سینه را ضروری می سازد. این آزمایش را می توان با سوزن یا با روش جراحی انجام داد. بیوپسی های غیر جراحی استرس کمتری دارند و خطر عوارض را به حداقل می رسانند. حتی بیوپسی سینه ممکن است با تصویربرداری (مانند اشعه ایکس، یا سونوگرافی) همراه باشد. بیوپسی سینه روشی است که در آن بخشی یا تمام ناحیه مشکوک در پستان برداشته می شود و معمولا از نظر وجود سرطان سینه مورد بررسی قرار می گیرد. نمونه توده از طریق سوزن ساکشن شده یا با استفاده از روش جراحی بریده می شود. سپس یک پزشک آن را زیر میکروسکوپ بررسی و ارزیابی می کند تا بافت غیر سرطانی (خوش خیم) یا سرطانی (بدخیم) را شناسایی کند. کلماتی که برای اشاره به ناحیه یا رشد غیر طبیعی قبل و بعد از تشخیص استفاده می شود ممکن است شامل توده، ضایعه، کلسیفیکاسیون و تومور باشد. تصویربرداری هایی مانند ماموگرافی، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) یا سونوگرافی می توانند برای هدایت این روش استفاده شود. در بیوپسی استریوتاکتیک سینه، از یک دستگاه مخصوص برای راهنمایی تجهیزات بیوپسی به محل ناهنجاری سینه استفاده می شود. فهرست محتوا انواع مختلف روش های بیوپسی سینه شامل موارد زیر می باشند: بیوپسی با دستگاه مجهز به خلاء این روش از سوزن ضخیم تر برای برداشتن یک استوانه کوچک بافت از ناحیه غیر طبیعی استفاده می شود. یک سوزن نازک، سلول های یک ناحیه غیرطبیعی را خارج می کند. پزشک سلول ها را بررسی می کند تا ببیند آیا سلول های سرطانی وجود دارند یا خیر. این روش بیوپسی شامل برشی می باشد که در آن تمام ناحیه غیرطبیعی بریده یا برداشته می شود. همچنین در بیوپسی برشی، می توان تنها بخشی از ناحیه غیر طبیعی را برای بررسی توسط پاتولوژیست برداشت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیستم های متفاوتی برای انجام بیوپسی با کمک خلا توسط شرکت های مختلف توسعه یافته است، اما همه آنها شامل قرار دادن یک کاوش بیوپسی با استفاده از مطالعات تصویربرداری رادیولوژی برای راهنمایی هستند. ماموگرافی های گرفته شده از زوایای مختلف (ماموگرافی استریوتاکتیک) ، و MRI همه با موفقیت برای شناسایی نواحی غیرطبیعی مورد نمونه برداری با بیوپسی پستان با خلاء مورد استفاده قرار گرفته اند. پس از قرار گرفتن پروب بیوپسی، خلاء، بافت پستان را از طریق یک سوراخ در پروب به داخل محفظه نمونه برداری دستگاه می کشاند. سپس یک دستگاه برش چرخان در دستگاه نمونه بافت را برمی دارد، که از طریق کاوش بیوپسی به یک ظرف جمع آوری بافت منتقل می شود. بیوپسی آسپیراسیون سوزنی ظریف می تواند به روش های مختلف انجام شود: رشد قابل لمس رشدی است که قابل احساس است. در این روش بیمار می نشیند و پزشک یک سوزن کوچک توخالی را با سرنگ وارد می کند تا مایع و سلول ها را برای آزمایش از بدن خارج کند. پزشک به سادگی ناحیه مشکوک را احساس می کند. هنگامی که سوزن به جرم می رسد، پزشک نمونه را با سرنگ خارج می کند. پزشک این روش را چندین بار تکرار می کند. اگر این توده یک کیست باشد، نمونه های خارج شده عمدتا از مایع تشکیل شده و کیست ممکن است سقوط کند و هر دردی را که بیمار احساس می کند تسکین دهد. اگر جرم جامد باشد، نمونه ها عمدتا از سلول های بافتی تشکیل شده اند. با تجزیه و تحلیل نمونه ها بلافاصله پس از برداشتن آنها، پزشک می تواند نوع کیست و یا تومور خوش خیم را تشخیص دهد. در موارد دیگر، نمونه های مایع و بافت روی اسلاید قرار می گیرند و سپس توسط یک آسیب شناس در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل می شوند. سلول های غیر معمول موجود در با سوزن ریز ممکن است نشانه وجود سرطان یا ضروری بودن بیوپسی باشد. هنگامی که یک توده بسیار کوچک یا عمیق زیاد برای لمس باشد، پزشک باید آن را با یکی از چندین روش تصویربرداری تعیین کند. ابتدا، بیمار روی میز دراز می کشد و سینه ها از طریق یک دهانه معلق باقی می مانند. در ماموگرافی استریوتاکتیک، ماموگرافی محل سینه مشکوک از زوایای مختلف گرفته می شود تا تصویری مجازی سه بعدی (استریوتاکتیک) ایجاد شود که محل ناحیه مشکوک را دقیقا مشخص می کند. سپس کامپیوتر از یک موتور برای هدایت یک سوزن کوچک توخالی به محل برای برداشتن نمونه ها استفاده می کند. سپس نمونه های برداشته شده از نظر وجود سرطان مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند. سونوگرافی و MRI از دیگر تکنیک های تصویربرداری هستند که برای هدایت بیوپسی سینه استفاده می شوند. روش بیوپسی سوزن هسته ای نیز می تواند به روش های مختلف انجام شود: این روش مشابه FNA برای توده های قابل لمس است با این تفاوت که سوزن استفاده شده دارای قطر بیشتری است و مجهز به برشی است که هسته های بافتی را تا طول یک اینچ حذف می کند. مزیت اصلی این روش این است که نمونه ها بزرگتر از FNA هستند و در نتیجه امکان انجام تجزیه و تحلیل دقیق آزمایشگاهی را افزایش می دهند. این روش همچنین از یک سوزن پهن با برش استفاده می کند که هسته های بافت را به اندازه کافی بزرگ می کند تا دقت تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی را افزایش دهد. با این حال، از آنجا که رشد در عمق سینه است یا در غیر این صورت قابل لمس نیست، تصویربرداری استریوتاکتیک، سونوگرافی یا MRI برای تعیین محل رشد استفاده می شود. از بیوپسی سینه برای تعیین این که آیا ناهنجاری نگران کننده یا ناحیه کلسیفیکاسیون سرطان است یا خیر، و اگر سرطان است، از چه نوعی است و چگونه می توان یک برنامه درمانی تهیه کرد، استفاده می شود. وقتی سرطان سینه تشخیص داده نشود، تشخیص یک توده خوش خیم یا بی ضرر است. درصد بیوپسی های سینه که برای سرطان مثبت هستند، بسته به بیمارستان یا کلینیک فرد متفاوت است، اما به طور کلی، تنها حدود درصد توده های سینه سرطانی هستند. اکثر بیوپسی های سینه، سرطان را تشخیص نمی دهند. بسیاری از پزشکان و متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند در ارزیابی زنان برای بیوپسی سینه مشارکت داشته باشند. (متخصصان در انجام بیهوشی و نظارت بر علایم حیاتی بیمار) گاهی در حین انجام برخی از اقدامات جراحی ضروری هستند. متخصصانی که نوع سلول های نمونه را زیر میکروسکوپ مورد بررسی و شناسایی قرار می دهند و تعیین می کنند که آیا سرطان وجود دارد یا خیر. رادیولوژیست ها متخصص در تفسیر اشعه ایکس مانند ماموگرافی و سایر مطالعات تصویربرداری هستند. رادیولوژیست ها یا جراحان اغلب این روش را برای بدست آوردن این نمونه های بافت سینه انجام می دهند. ناهنجاری های سینه در طول معاینه فیزیکی ممکن است توسط پزشک خانواده، متخصص داخلی، متخصص زنان یا پرستار مشاهده شود. خود زنان اغلب اولین کسانی هستند که ناهنجاری های سینه خود را تشخیص می دهند. هر فردی، زن یا مرد، با رشد مشکوک پستان، ناهنجاری در آزمایش تصویربرداری یا سایر علایم سرطان سینه باید بیوپسی شود. در نود و نه درصد از زنان، سرطان پستان ظاهر می شود. با این حال، مردان نیز احتمال مبتلا به سرطان پستان دارند. بنابراین، مردان باید سینه خود را به طور منظم مانند زنان از نظر توده یا سایر علایم سرطان معاینه کنند. (مردان مبتلا به اختلال ژنتیکی سندرم کلاین فلتر، که با افزایش رشد سینه همراه هستند، تقریبا مشابه زنان در معرض ابتلا به سرطان سینه هستند. بیوپسی سینه در مطب پزشک، مراکز سرپایی یا اتاق عمل بیمارستان انجام می شود. تنظیمات بستگی به اندازه و محل رشد، سلامت عمومی بیمار و نوع بیوپسی انجام شده دارد. از آنجا که پزشکان می توانند بیوپسی را در مدت کوتاهی با حداقل خطر عوارض جدی انجام دهند، بیمار معمولا نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد مگر اینکه یک مشکل اساسی زمینه ای داشته باشد. بیوپسی استریوتاکتیک پستان از تصاویر ماموگرافی برای هدایت محل بیوپسی استفاده می کند. سونوگرافی یا تصویربرداری MRI نیز ممکن است برای هدایت روش بیوپسی سینه استفاده شود. شایع ترین رشدهای خوش خیم در سینه، کیست ها (کیسه های پر از مایع یا مواد نیمه جامد) ، پاپیلوم های داخل مجرایی (رویش های کوچک زگیل مانند که روی سطح بافت ظاهر می شوند) و توده های ایجاد شده توسط نکروز چربی (مرگ بافت اغلب به عنوان در نتیجه ضربه به سینه) هستند. فیبرو آدنوم شایع ترین نوع تومور خوش خیم (غیر سرطانی) پستان است و در زنان جوان مشاهده می شود. رشد مشکوک پستان ممکن است با معاینه خود بیمار، معاینه بالینی پزشک یا انجام یک روش غربالگری مانند ماموگرافی مشخص شود. رسوبات کوچک کلسیم، که به عنوان کلسیفیکاسیون شناخته می شوند، اغلب در مطالعات تصویربرداری سرطان سینه و پیش سرطان ها شناسایی می شوند. این رسوبات همچنین ممکن است در ضایعات خوش خیم وجود داشته باشند. زنان و مردان (صرف نظر از سن) که توده ای در سینه خود تشخیص داده اند باید برای آزمایش هرچه سریع تر به پزشک مراجعه کنند. در صورت مشاهده توده ای در زیر بغل یا بالای استخوان ترقوه (که هر کدام می تواند نشان دهنده وجود سرطان در حال گسترش باشد) ، باید به پزشک مراجعه کنند. در صورت داشتن چنین مشکلاتی باید با پزشک یا متخصص مشورت کرد: تورم پوست سینه خارش نوک سینه گودی پوست روی سینه تغییر در اندازه یا شکل سینه پوسته پوسته شدن روی سینه انقباض یا وارونگی نوک سینه به غیر از شیر پوست سینه قرمز یا تحریک شده، همچنین به خاطر داشته باشید که این علایم و نشانه ها لزوما نشان دهنده وجود سرطان نیستند. بیمار باید در هنگام ظهور رشد توده، اندازه آن در زمان کشف در مقایسه با اندازه فعلی آن و محل قرارگیری آن به متخصص اطلاع دهد. همچنین باید سابقه خانوادگی سرطان سینه و سابقه شخصی مشکلات پستان از هر نوع را بیان کند. یک پزشک با گرفتن شرح حال، انجام معاینه بالینی که شامل لمس سینه و تفسیر نتایج ماموگرافی تشخیصی و گاهی تصویربرداری مانند سونوگرافی یا انجام دیگر موارد، وجود یا رشد توده را ت یید می کند. سونوگرافی، امواج صوتی را به داخل سینه می فرستد که به گیرنده ای باز می گردد که می تواند تصویر را روی صفحه کامپیوتر ضبط کند تا ساختارهای داخلی را تجسم کند. این تکنیک می تواند بین یک کیست و یک رشد جامد تمایز قایل شود. پزشک همچنین می تواند تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی هرگونه ترشح از نوک سینه (به غیر از شیر) را برای بررسی وجود سلول های غیرطبیعی یا سرطانی تجویز کند. پس از ت یید وجود رشد یا توده مشکوک، پزشک دستور بیوپسی می دهد. برای بیوپسی های غیر جراحی، ممکن است بیمار نیازی به بیهوشی نداشته باشد یا فقط از بی حسی موضعی استفاده کند (موضعی که فقط قسمت مشکوک را بی حس می کند) گاهی اوقات، بیمار با بی حسی موضعی یک داروی آرام بخش دریافت می کند. برای نمونه برداری های جراحی، بیمار ممکن است بیهوشی موضعی یا بدون آرامبخش یا بیهوشی عمومی دریافت کند. بیمارانی که نیاز به بیهوشی عمومی دارند باید قبل از انجام بیوپسی هشت تا ساعت ناشتا باشند. به جز یک ضربه کوچک ناشی از بیهوشی تزریقی، بیماران معمولا قبل یا حین عمل هیچ دردی احساس نمی کنند. خطر عوارض، مانند عفونت و خونریزی، برای روش های غیر جراحی اندک و برای روش های جراحی کمی بیشتر است. پس از انجام عمل، برخی از بیماران ممکن است کمی درد و همچنین کبودی و تغییر رنگ جزیی پوست سینه را تجربه کنند که معمولا ظرف یک هفته یا بیشتر برطرف می شود. معمولا یک داروی بدون نسخه مانند استامینوفن برای تسکین هرگونه ناراحتی کافی است. به طور کلی، بیوپسی های غیر جراحی استرس، کمتری دارند، این آزمایشات تشخیصی باعت تغییر شکل پوست نمی شوند، هیچ زخم داخلی بر جای نمی گذارد تا در دقت ماموگرافی های آینده تداخل ایجاد کند و خطر عوارض را به حداقل می رساند. با این حال، بیوپسی های غیر جراحی همیشه به اندازه بیوپسی های جراحی در ایجاد تشخیص قابل اعتماد نیستند و نتایج در برخی مواقع ممکن است قطعی نباشند. برای نمونه برداری های کوچک و آزمایشات سوزنی نازک، نتایج ممکن است روز بعد در دسترس باشد. نتایج اکثر بیوپسی های سینه ظرف چند روز در دسترس خواهد بود. گاهی اوقات باید آزمایش های خاصی انجام شود و ممکن است نتایج به ت خیر بیفتد و بیشتر طول بکشد. این لزوما به معنی وجود سرطان نیست. به عنوان مثال، گاهی اوقات بخش های بافت باید مجددا بریده شوند تا لایه های عمیق بافت نمایان شود تا ارزیابی بهینه توسط پزشک امکان پذیر باشد. در موارد دیگر، لکه های بافت خاصی برای کمک به آسیب شناس در ارزیابی نمونه بافت زیر میکروسکوپ ضروری می باشد. رادیولوژیست یا جراح که این روش را انجام می دهد، می تواند تصور بهتری از چارچوب زمانی تقریبی و نحوه ارسال نتیجه به شما ارایه دهد. منبع:

همه افراد ماه به بالا باید هر فصل واکسن آنفولانزا را بدون استثنایات نادر دریافت کنند. برای، سه نوع اصلی واکسن آنفولانزا در دسترس خواهد بود. دو نوع واکسن های غیر فعال آنفولانزا ( IIVs ) و واکسن آنفلوانزای نوترکیب ( RIV ) تزریقی هستند (تزریق واکسن آنفولانزا) نوع سوم، واکسن آنفلوانزای ضعیف شده زنده ( LAIV ) ، با اسپری بینی تزریق می شود. واکسن های مختلف برای گروه های سنی مختلف ت یید شده است. موارد منع مصرف واکسن آنفولانزا، زنان باردار و افرادی که دارای برخی بیماریهای مزمن هستند، نباید از برخی انواع واکسن آنفولانزا استفاده کنند و برخی از افراد نیز نباید به هیچ وجه واکسن آنفولانزا دریافت کنند (هرچند این امر غیر معمول است) همه افرادی که واکسینه شده اند باید واکسن مناسب سن و وضعیت سلامتی خود را دریافت کنند. افراد زیر نباید واکسن آنفولانزا بزنند: نوزادان زیر ماه: نوزادان هنوز سیستم ایمنی کاملا عملکردی ندارند که بتواند پاسخ مورد نظر را از واکسن تولید کند. افراد مبتلا به شدید به هر عنصر واکسن آنفولانزا نباید این واکسن را دریافت کنند. این ممکن است شامل ژلاتین، آنتی بیوتیک ها یا سایر مواد باشد. همچنین اگر در زمان قرار ملاقات با واکسن آنفولانزا احساس بیماری می کنید و یا علایمی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. در این شرایط توصیه می شود واکسیناسیون خود را به تعویق بیندازید. افرادی که تب بسیار بالایی دارند یا اخیرا در زمان واکسیناسیون در بیمارستان بستری شده اند (ممکن است واکسیناسیون بعدی مناسب باشد) کسانی که قبلا واکنش آلرژیک جدی به واکسن آنفولانزا یا اجزای آن (مانند ژلاتین یا آنتی بیوتیک) داشته اند. افرادی که به یک دوز واکسن آنفلوانزا واکنش آلرژیک شدید نشان داده اند، نباید دوباره آن واکسن را دریافت کنند و ممکن است نتوانند واکسن های دیگر آنفلوانزا را دریافت کنند. اگر در گذشته نسبت به واکسن آنفلوانزا واکنش آلرژیک شدید داشته اید، مهم است که با پزشک خود مشورت کنید تا مشخص شود آیا واکسیناسیون برای شما مناسب است یا خیر. واکسن آنفولانزا تقریبا برای همه افراد دیگر بی خطر تلقی می شود، اما اگر سوالی دارید، با پزشک خود در میان بگذارید. واکسن های مختلف آنفولانزا برای افراد در سنین مختلف ت یید شده است. همه باید واکسن مناسب سن خود را دریافت کنند. واکسن های آنفلوانزا غیر فعال با دوز استاندارد وجود دارد که برای افراد ماهه ت یید شده است. برخی از فقط برای بزرگسالان تایید شده است. به عنوان مثال، واکسن آنفلوانزای نوترکیب برای افراد سال به بالا و واکسن های کمکی و دوز بالا غیرفعال برای افراد سال به بالا ت یید شده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان باردار و افرادی که دارای بیماری های مزمن خاصی هستند می توانند واکسن آنفولانزا بزنند. اگر شما در حال مدیریت یک بیماری مزمن هستید یا نگران سلامت کلی خود هستید، ممکن است فکر کنید واکسن آنفولانزا برای شما مناسب است یا خیر. مگر اینکه شما در دسته های فوق قرار بگیرید که آنفولانزا برای آنها ممنوع است. اگر از گروه های پرخطر هستید، دریافت واکسن آنفولانزای فصلی مهم است زیرا ممکن است به دلیل آنفولانزا دچار عارضه شدیدی شوید. در دوران بارداری و بلافاصله پس از زایمان، سیستم ایمنی بدن شما به طریقی تغییر کرده است که منجر به افزایش خطر عوارض آنفولانزا می شود. اگر به تب آنفولانزا دچار شوید، ممکن است به جنین در حال رشد آسیب برساند. با بالا رفتن سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف می شود و کمتر قادر به دفاع در برابر ویروس آنفلوانزا است و شما را در معرض عوارض شدید قرار می دهد. اکثر بستری ها و مرگ و میرهای ناشی از آنفولانزای فصلی مربوط به افراد بالای سال است. کودکان کمتر از سال و به خصوص کودکان کمتر از سال در گروه پرخطر عوارض آنفولانزا قرار دارند. این موارد منجر به بستری شدن در فصل آنفولانزا برای افراد زیر سال و بیش از مورد مرگ می شود. کودکانی که شرایط عصبی دارند در معرض خطر بیشتری قرار دارند. حتی اگر شما به خوبی کنترل شده باشد، مجاری تنفسی حساسی دارید و ویروس آنفلوانزا می تواند باعث حمله شدید آسم یا ذات الریه شود. این رایج ترین عامل در کودکان بستری شده به دلیل آنفولانزا و یک عامل اصلی در بستری شدن در بزرگسالان برای آنفولانزا است. اگر در حال حاضر سرطان دارید یا در گذشته برای سرطان خون یا لنفوم تحت درمان بوده اید، در معرض خطر بیشتری برای عوارض آنفولانزا قرار دارید. به دلیل درمان سرطان یا اثرات خود سرطان، احتمالا سیستم ایمنی بدن شما ضعیف است. افرادی که در این مراکز هستند بیشتر در معرض عوارض آنفولانزا هستند و مشخص شده است که آنفولانزا به راحتی از طریق این امکانات پخش می شود. تقریبا نیمی از بزرگسالان که در فصل آنفولانزای تا به دلیل عوارض آنفولانزا در بیمارستان بستری شده بودند، بیماری قلبی داشتند. ابتلا به بیماری های قلبی خطر عوارض آنفولانزا را افزایش می دهد و آنفولانزا خطر حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش می دهد. واکسیناسیون به ویژه برای افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عوارض جدی آنفولانزا هستند اهمیت دارد. واکسن اسپری بینی برای افراد تا سال ت یید شده است. بسیاری از افراد در این گروه سنی می توانند واکسن اسپری بینی را دریافت کنند، از جمله افرادی که به تخم مرغ حساسیت دارند. واکسن اسپری بینی برای برخی گروه ها توصیه نمی شود. اگر یکی از شرایط زیر را دارید، با پزشک خود مشورت کنید. او می تواند تصمیم بگیرد که آیا واکسیناسیون برای شما مناسب است یا خیر و بهترین واکسن را برای شرایط شما انتخاب می کند: افراد مبتلا به آسم سال به بالا یا افراد مبتلا به بیماری حاد یا شدید همراه با تب یا بدون تب افراد مبتلا به پس از دوز قبلی واکسن آنفولانزا افرادی که دارای بیماریهای زمینه ای دیگری هستند که می توانند آنها را در معرض خطر بیشتری برای ایجاد عوارض جدی آنفولانزا قرار دهند. اینها شامل بیماریهایی مانند بیماریهای مزمن ریوی، بیماریهای قلبی، بیماریهای کلیوی، اختلالات کبدی، اختلالات عصبی و عصبی عضلانی، اختلالات خونی یا اختلالات متابولیک (مانند دیابت) است. افراد باردار کودکان زیر سال بزرگسالان سال به بالا افرادی که کاشت حلزون گوش دارند. افرادی که به هر واکسن آنفولانزا واکنش آلرژیک شدید دارند. کودکان تا سال مبتلا به آسم یا سابقه خس خس سینه در ماه گذشته کودکان و نوجوانان تا ساله که از داروهای حاوی آسپرین یا سالیسیلات استفاده می کنند. افرادی که به هر ماده واکسن اسپری بینی (به غیر از پروتیین تخم مرغ) واکنش آلرژیک شدید داشته اند. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف (سرکوب سیستم ایمنی) به هر علتی، از جمله سرکوب سیستم ایمنی از داروها، اختلالات مادرزادی یا اکتسابی سیستم ایمنی، عفونت HIV یا آسپلنی. افرادی که از افراد دارای نقص شدید ایمنی که نیاز به محیطی ایمن دارند مراقبت می کنند یا در تماس نزدیک هستند (یا در غیر این صورت تا روز پس از دریافت واکسن اسپری بینی از تماس با آن افراد اجتناب می کنند) افراد مبتلا به مایع مغزی نخاعی ( CSF ) نشت می کنند (ارتباط و نشت مایع بین فضای اطراف مغز و بینی، گلو، گوش یا هر مکان دیگری در سر) افرادی که اخیرا داروهای ضد ویروسی آنفولانزا مصرف کرده اند. این بستگی به داروی خاص ضد ویروسی آنفولانزا که مصرف می کنند، دارد. اگر نمی توانید واکسن آنفولانزا بزنید، استراتژی های پیشگیری را که می تواند به شما کمک کند تا خوب بمانید، افزایش دهید: به غیر از دریافت واکسن آنفولانزا، شستن مکرر دست ها موثرترین کاری است که می توانید برای جلوگیری از آنفولانزا و سالم ماندن انجام دهید. اطمینان حاصل کنید که این کار را به درستی انجام می دهید، تا میکروب ها بطور کامل از بین بروند. اگر بعد از لمس هر چیزی که میکروب روی آن است (دستگیره در، صفحه کلید رایانه، تلفن، شخص دیگر و غیره) به صورت، چشم، بینی یا دهان خود دست بزنید، ممکن است میکروب ها وارد بدن شما شوند. اگر کسی در اطراف شما علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا را نشان می دهد فاصله خود را حفظ کنید. اگر متوجه علایمی شده اید که فکر می کنید ممکن است ناشی از آنفولانزا باشد، فورا با پزشک خود مشورت کنید مخصوصا اگر شما در معرض خطر بالای عوارض آنفولانزا هستید یا با فردی که دچار آنفولانزا شده زندگی می کنید. داروهای ضد ویروسی را می توان برای کاهش شدت علایم و مدت بیماری و همچنین کاهش احتمال انتقال آن به شخص دیگر تجویز کرد. اگر یکی از شرایط زیر را دارید، با پزشک خود مشورت کنید. او می تواند تصمیم بگیرد که آیا واکسیناسیون برای شما مناسب است یا خیر و بهترین واکسن را برای شرایط شما انتخاب می کند. اگر به تخم مرغ یا هر یک از اجزای واکسن حساسیت دارید. در مورد حساسیت خود با پزشک خود مشورت کنید. اگر تا به حال به سندرم گیلن باره (بیماری فلج کننده شدید، که GBS نیز نامیده می شود) مبتلا بوده اید. برخی از افراد با سابقه GBS نباید واکسن آنفولانزا دریافت کنند. در مورد سابقه GBS خود با پزشک خود صحبت کنید. اگر نسبت به دوز قبلی واکسن آنفولانزا واکنش آلرژیک شدید داشتید، با پزشک خود مشورت کنید. هنگامی که عرضه واکسن محدود است، تلاشهای واکسیناسیون باید بر روی واکسیناسیون به افراد زیر متمرکز باشد (هیچ سلسله مراتبی به ترتیب فهرست ذکر نمی شود) : پرسنل بیمارستان افراد سال به بالا کودکان ماه تا سال ( ماه) مراقبین کودکان زیر سال و بزرگسالان ساله و بالاتر افراد دارای چاقی شدید (شاخص توده بدنی [ BMI ] یا بیشتر) افرادی که ساکن خانه های سالمندان و سایر مراکز مراقبت طولانی مدت هستند. افرادی که در فصل آنفولانزا باردار هستند یا خواهند بود و افراد تا دو هفته پس از زایمان مراقبین افراد دارای بیماری که آنها را در معرض خطر بیماریهای شدید و عوارض آنفولانزا قرار می دهد. افراد مبتلا به بیماریهای مزمن ریوی (از جمله آسم) یا قلبی عروقی (به جز فشار خون جدا) ، اختلالات کلیوی، کبدی، عصبی، خونی یا متابولیک (از جمله دیابت شیرین) افرادی که به هر علتی از جمله سرکوب سیستم ایمنی ناشی از داروها یا عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی ( HIV ) سرکوب می شوند. افرادی که از ماه تا سال سن دارند و از داروهای حاوی آسپیرین یا سالیسیلات استفاده می کنند و ممکن است در معرض خطر ابتلا به پس از عفونت ویروس آنفلوانزا باشند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) توصیه می کند که تقریبا همه از واکسن آنفولانزا استفاده کنند. با این حال، گروه های خاصی از افراد وجود دارد که توصیه نمی شود، یا حداقل باید درباره مزایا و معایب آنها با پزشک خود صحبت کنند. برای این افراد، واکسن ممکن است خطرات قابل توجهی داشته باشد و حتی خطرناک باشد. با توجه به این واقعیت که تزریق واکسن آنفولانزا موثرترین روش پیشگیری از عفونت است، مهم است بدانید که آیا واقعا در گروهی قرار می گیرید که واکسیناسیون برای آنها توصیه نمی شود و در غیر این صورت، متعهد شوید که هر کدام واکسن آنفولانزا را تزریق کنید. به یاد داشته باشید که دریافت واکسن آنفولانزا همچنین به محافظت از اطرافیان شما کمک می کند، این امر به ویژه برای افرادی که در معرض خطر بالای عوارض هستند و کسانی که تزریق واکسن آنفولانزا برای آنها منع مصرف دارد بسیار مهم است. از جمله افرادی که توصیه می شود واکسن آنفولانزا را نه تنها به نفع خود، بلکه محافظتی که می تواند برای کسانی که با آنها ارتباط برقرار می کنند، انجام دهند، پرستاران نوزادان، بزرگسالان بالای سال، بیماران سرطانی یا هر فرد دیگری در گروه پرخطر هستند. کسانی که در محیط های گروهی بزرگ (مدارس، مهدکودک ها، خانه های سالمندان، بیمارستان ها و غیره) کار می کنند نیز باید حتما واکسینه شوند. در حالی که به برخی از افراد توصیه می شود از واکسن آنفولانزا استفاده نکنند، برخی دیگر به دلایل شخصی مانند ترس از سوزن یا نگرانی های بی اساس در مورد ترکیباتی مانند تیمروسال، این واکسن را انتخاب نمی کنند. برخی ترجیح می دهند واکسن آنفولانزا را دریافت نکنند صرفا به این دلیل که معتقدند "هرگز بیمار نمی شوند" یا اینکه به اندازه کافی سالم هستند که در صورت ابتلا به این ویروس به راحتی بازگردند. این درست است که واکسن آنفولانزا درصد همه کسانی که واکسن می زنند را در برابر آنفولانزا محافظت نمی کند. در بیشتر سالها، واکسن آنفولانزا تا درصد موثر است. حال، با وجود نرخ پیشگیری نسبتا کم خود، آنها هنوز هم بهترین گزینه برای محافظت از خود از آنفلوآنزا هستند. در میان بزرگسالان، عوارض، بستری شدن در بیمارستان و مرگ ناشی از آنفولانزا عموما در افراد سال به بالا شایع است. با این حال، بزرگسالان سال به بالا گروه اولویت دار واکسیناسیون هستند زیرا ممکن است بیشتر به بیماریهای مزمن مبتلا باشند که آنها را در معرض خطر بالای بیماری آنفولانزا قرار می دهد.

رفتار با کودکان لجباز، برای یک چالش است زیرا وادار کردن آنها به کارهای اساسی مانند حمام، غذا خوردن یا خوابیدن یک نبرد روزمره است. والدین به طور ناخواسته با تسلیم شدن در برابر خشم، رفتار نادرست را در کودکان تشویق می کنند. بهترین راه برای مقابله با کودک لجباز این است که به او نشان دهیم رفتار او درست نیست. آنها می توانند به شدت مستقل باشند. آنها دوست دارند کارها را با سرعت خود انجام دهند. آنها متعهد هستند و کاری را که دوست دارند انجام می دهند. آنها دارای ویژگی های رهبری قوی هستند. آنها می توانند گاهی "رییس" باشند. همه کودکان عصبانی می شوند، اما ممکن است کودکان لجباز اغلب عصبانیت خود را بروز دهند. آنها نیاز شدیدی به تصدیق و تمجید دارند. بنابراین آنها ممکن است اغلب مورد توجه شما قرار بگیرند. لجبازی به معنای داشتن عزمی راسخ در انجام کاری یا اقدام به روشی خاص تعریف می شود. لجبازی در کودکان به دلیل ت ثیرات محیطی می تواند ژنتیکی یا رفتاری اکتسابی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید رفتار با کودکان لجباز ممکن است به صبر و تلاش بیشتری نیاز داشته باشد. زیرا شما باید الگوی رفتاری کودک خود را با دقت مشاهده و درک کنید. در مرحله بعدی، ما چند راهکار به شما می دهیم که می تواند در رفتار با کودکان لجباز به شما کمک کند. ارتباط، یک خیابان دو طرفه است. اگر می خواهید فرزندتان به حرف های شما گوش دهد، باید اول مایل باشید که به حرف های او گوش دهید. کودکان لجباز ممکن است عقاید قوی و تمایل به بحث و گفتگو داشته باشند. اگر احساس کنند که به آنها توجهی ندارید، ممکن است سرکش شوند. بیشتر اوقات، هنگامی که کودک شما اصرار دارد کاری را انجام دهد یا انجام ندهد، گوش دادن به کودک و گفتگوی آزاد درباره آنچه او را آزار می دهد، می تواند موثر باشد. به عنوان مثال، اگر کودک شما برای خوردن ناهار تمایلی ندارد، پس کودک خود را وادار به غذا خوردن نکنید. در عوض، از آنها بپرسید که چرا نمی خواهند غذا بخورند؟ این می تواند به دلیل بازیگوش بودن یا شکم درد باشد. اگر می خواهید کودک پنج ساله لجباز شما حرف های شما را بشنود، سعی کنید با آرامش و عملی نزدیک شوید. وقتی کودکان را مجبور به انجام کاری می کنید، آنها تمایل به سرکشی دارند و هر کاری را که نباید انجام می دهند. اصطلاحی که این رفتار را به بهترین وجه تعریف می کند، ضد خلاف است که از ویژگی های معمول کودکان لجباز است. با فرزندان خود ارتباط برقرار کنید. به عنوان مثال، مجبور کردن کودک شش ساله خود که اصرار دارد قبل از خواب خود تلویزیون تماشا کند، فایده ندارد. در عوض، با آنها بنشینید و به آنچه تماشا می کنند علاقه نشان دهید. وقتی به آنها اهمیت می دهید، بچه ها احتمالا پاسخ می دهند. کودکانی که با والدین یا مراقبانشان ارتباط برقرار می کنند سازگاری بیشتری ایجاد خواهند داشت. کودکان لجباز ممکن است طرز تفکر خودشان را داشته باشند و همیشه دوست ندارند به آنها گفته شود چه کاری انجام دهند. اگز به کودک چهار ساله لجباز خود بگویید که او باید ساعت شب در رختخواب باشد و تنها چیزی که از او خواهید گرفت یک صدای بلند "نه" است. به فرزندان خود گزینه و حق انتخاب پیشنهاد دهید. اما دستور ندهید. به جای اینکه به آنها بگویید به رختخواب بروید، از آنها بپرسید که آیا می خواهی داستان A یا B قبل از خواب را بخوانیم. فرزند شما می تواند به سرکشی ادامه دهد و بگوید، "من به رختخواب نمی روم! ". وقتی این اتفاق افتاد، خونسرد باشید و به آنها بگویید که "خوب، این یکی از گزینه ها نبود". می توانید همان کار را به دفعات لازم و تا حد ممکن با آرامش تکرار کنید. همانطور که گفته شد، گزینه های زیاد نیز خوب نیستند. به عنوان مثال، درخواست از کودک خود برای انتخاب یک لباس از کمد لباس می تواند او را گیج کند. با به حداقل رساندن دو یا سه گزینه لباس انتخاب شده می توانید از بروز این مشکل جلوگیری کنید. فریاد کشیدن بر سر یک کودک سرکش، گفتگوی معمولی بین والدین و کودک را به یک مسابقه فریاد آور تبدیل می کند. کودک شما ممکن است پاسخ شما را به عنوان دعوت به درگیری لفظی بداند. این فقط اوضاع را بدتر می کند. به کودک خود کمک کنید تا نیاز به انجام کاری یا رفتاری خاص را درک کند. برای حفظ آرامش هر آنچه لازم است را انجام دهید. در خانه موسیقی آرام یا آرامش بخش پخش کنید تا حتی فرزندانتان بتوانند گوش دهند. هر چند وقت یکبار موسیقی مورد علاقه فرزند خود را پخش کنید. به این ترتیب می توانید "توجه" آنها را جلب کرده و همچنین بتوانید آنها را آرام کنید. فرزند شما اگر نظری را به او تحمیل کنید احتمالا نمی پذیرد. در اینجا چند روش وجود دارد که می توانید احترام را در روابط خود الگو قرار دهید: برای همه فرزندان خود قوانین سازگار داشته باشید. به دنبال همکاری باشید، در پایبندی به کار ها اصرار نکنید. منظورتان را به آنها بگویید و آنچه را قول داده اید را انجام دهید. با آنها همدردی کنید. هرگز احساسات یا عقاید آنها را نادیده نگیرید. بگذارید فرزندانتان هر کاری را که می توانند برای خودشان انجام دهند. کودکان لجباز با اراده قوی نسبت به نحوه رفتار بسیار حساس هستند. بنابراین مراقب لحن، زبان بدن و واژگانی که استفاده می کنید باشید. هنگامی که از رفتار شما ناراحت می شوند، آنچه را که می دانند برای محافظت از خود انجام می دهند، عصبانی می شوند، داد و بیداد می کنند و . تغییر نحوه رفتار شما با کودک لجباز می تواند نحوه واکنش او را تغییر دهد. به جای اینکه به آنها بگویید چه کاری انجام دهند، با آنها همکاری کنید. به جای جمله های "من می خواهم تو انجام دهی" از عباراتی مانند "بیایید این کار را انجام دهیم . "، "چطور ما آن را امتحان می کنیم. " استفاده کنید. از فعالیت های سرگرم کننده استفاده کنید تا فرزندان خود را وادار به انجام کاری کنند. به عنوان مثال، اگر می خواهید کودک لجباز شما اسباب بازی های خود را کنار بگذارد، خودتان شروع به انجام آن کنید و از او بخواهید به شما کمک کند. همچنین می توانید زمان فعالیت را تعیین کرده و کودک را به چالش بکشید تا اسباب بازی ها را سریعتر جمع کند. این یک ترفندی است که بیشتر جواب می دهد. گاهی لازم است با فرزندان خود مذاکره کنید. آنها وقتی به خواسته خود نمی رسند، عمل می کنند. با پرسیدن چند سوال مانند "چه چیزی شما را آزار می دهد؟ " شروع کنید. "مشکلی هست؟ " یا "آیا چیزی می خواهید؟ " تا آنها را وادار کند در این مورد صحبت کنند. این به آنها می گوید که شما به خواسته های آنها احترام می گذارید و مایلید نظر شان را بشنوید. مذاکره لزوما به این معنا نیست که شما همیشه در برابر خواسته های آنها تسلیم شوید. به عنوان مثال، ممکن است کودک شما در یک ساعت مشخص حاضر به خوابیدن نباشد. به جای اصرار، یک ساعت خواب را که مناسب هر دوی شما باشد، امتحان و مذاکره کنید. کودکان از طریق مشاهده و تجربه، یاد می گیرند. اگر ببینند که والدینشان دایما با هم بحث می کنند، یاد می گیرند که از آن تقلید کنند. اختلافات زناشویی بین والدین می تواند منجر به ایجاد یک محیط استرس زا در خانه شود و بر روحیه و رفتار فرزندان ت ثیر بگذارد. طبق یک مطالعه، اختلافات زناشویی ممکن است منجر به کناره گیری اجتماعی و حتی پرخاشگری در کودکان شود. برای درک بهتر رفتار کودک لجباز خود، سعی کنید از منظر او به اوضاع نگاه کنید. خود را جای فرزند خود بگذارید و سعی کنید تصور کنید که کودکانی که باید چنین رفتاری را پشت سر بگذارند. هرچه کودک خود را بیشتر بشناسید، بهتر می توانید با رگه های لجبازی او کنار بیایید. با کودک همدردی کنید در حالی که تسلیم خواسته های او نشده اید. می توانید ناامیدی، عصبانیت یا ناامیدی آنها را درک کنید و در حالی که محکم هستید از آنها حمایت کنید. به عنوان مثال، اگر کودک شما تمایلی به انجام تکالیف خود ندارد، تکالیف او را سامان دهی کنید. اگر کودک شما کارهای زیادی برای انجام دادن دارد یا اگر کودک شما قادر به تمرکز نیست، می توانید با تقسیم تکالیف به کارهای کوچکتر که در مدت زمان کوتاهی انجام می شود، به او کمک کنید. می توانید بین کارها وقفه های کوتاه، یک یا دو دقیقه ای بگذارید تا خستگی آنها کمتر شود. مواقعی پیش می آید که شما نمی دانید با کودکان لجباز برای کنترل خشم و رفتار پرخاشگرانه آنها چه باید بکنید. اما اگر بدون فکر عکس العمل نشان دهید، ممکن است نگرشی منفی نسبت به مسیله ایجاد کرده و حتی ناخواسته رفتار منفی آنها را تقویت کنید. به عنوان مثال، ممکن است کودک شما بگوید "نه! " تقریبا به هرچیزی که میگی به این فکر کنید. یکی از راه های تغییر دادن پاسخ های منفی کودک لجباز شما، بازی "بله" است، یک استراتژی هوشمندانه که توسط سوزان استیفلمان، درمانگر ازدواج و خانواده توصیه می شود. هنگام انجام این بازی، کودک شما باید به همه چیز "بله" یا "نه" بگوید. سوالاتی مانند "شما بستنی را دوست دارید، نه؟ " "آیا شما عاشق بازی با اسباب بازی های خود هستید؟ احتمالا کودک شما "بله" می گوید. هرچه کودک شما بیشتر پاسخ مثبت دهد، به احتمال زیاد احساس شنیده شدن و قدردانی در او بیشتر می شود. کودکان به قوانین و نظم نیاز دارند. فرزند شما باید بداند که عواقب خوب یا بدی برای اعمال خود به دنبال خواهد داشت. مطمین باشید که آنها کاملا از عواقب قانون شکنی آگاه هستند. پیامدها باید فوری باشند. تعیین ساعت استراحت، کاهش زمان بازی یا زمان تلویزیون و اختصاص دادن کارهای کوچک می تواند چند روش برای تربیت کودک باشد. براساس مشکل، می توانید عواقبی را تعین کنید. به یاد داشته باشید که هدف این نیست که کودک را تنبیه کنید بلکه به او بفهمانید که رفتار او اشتباه است. منبع:

آپاندیسیت در نوجوانان در پسران با سابقه خانوادگی مثبت بیشتر دیده می شود. آپاندیسیت ممکن است در هر سنی رخ دهد اما با این حال خطر ابتلا به آپاندیسیت پس از سالگی کاهش پیدا می کند. آپاندیس یک کیسه انگشتی شکل کوچک به طول تقریبا ده سانتی متر است. آپاندیس به طور دقیق در ابتدای روده بزرگ و در سمت راست پایین شکم قرار دارد. به التهاب ناگهانی آپاندیس در اصطلاح پزشکی آپاندیسیت گفته می شود. این بیماری اغلب در جوانان تا ساله دیده شده و یکی از مهمترین دلایل جراحی فوری شکم است. درد شکم از علایم اولیه آپاندیسیت است. این درد معمولا به طور ناگهانی از وسط شکم و اطراف ناف شروع می شود. با پیشرفت التهاب در مدت الی ساعت درد با شدت بیشتری در سمت راست و پایین شکم احساس می شود. درد ناشی از آپاندیسیت معمولا هنگام سرفه یا راه رفتن شدت بیشتری پیدا می کند. در صورت عدم درمان به موقع خطر پارگی آپاندیس به طور چشمگیری افزایش پیدا می کند. همچنین استفاده از کیسه آب گرم، یا استفاده خودسرانه از داروها خطرناک بوده و می تواند باعث پارگی آپاندیس شود. سایر علایم آپاندیسیت در نوجوانان، عبارتند از: استفراغ نفخ شکم تنگی نفس بی اشتهایی حالت تهوع اسهال یا یبوست تکرر بیش از حد ادرار تب پایین که ممکن است با گذشت زمان تشدید شود. درد آپاندیسیت در ابتدای شروع، در وسط شکم و اطراف ناف است. درد پس از طی چند ساعت به سمت پایین شکم ثابت و شدید می شود. آپاندیسیت مزمن ممکن است فقط درد شکم را نشان دهد و سایر علایم آپاندیسیت نیز مشهود نباشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درد لگن در دختران نوجوان ممکن است علایمی مانند آپاندیسیت ایجاد کند. وجود خونریزی واژینال یا ترشحات واژن به پزشک کمک کند تا احتمال آپاندیسیت را رد کند. اگر نوجوان شما دردی دارد که از وسط شکم شروع شده و به سمت راست پایین شکم انتشار می یابد، فورا به پزشک مراجعه کنید. قبل از مشورت با پزشک از دادن غذا، نوشیدنی یا مسکن به فرزندتان خودداری کنید. التهاب آپاندیس در اثر مسدود شدن دهانه مجرای آپاندیس رخ می دهد. این انسداد می تواند توسط عوامل زیر ایجاد شود: کرم روده مدفوع سخت اجسام خارجی ضربه به شکم لنفادنیت (التهاب غدد لنفاوی) انسداد دهانه آپاندیس ممکن است باعث رشد باکتری و در نتیجه عفونت و تجمع چرک در داخل آپاندیس شود. عدم درمان به موقع خطر پارگی آپاندیس را به دنبال دارد. در التهاب حاد آپاندیس با شروع ناگهانی علایم همراه است. شایعتر است و نیاز به درمان فوری دارد. آپاندیسیت حاد یکی از اورژانس های جراحی است. آپاندیسیت حاد شیوع بیشتری در میان بیماران دارد. التهاب مزمن آپاندیس ممکن است علایم خفیفی را نشان دهد. بیمار ممکن است سالهای طولانی با درد زندگی کند. آپاندیسیت مزمن گاهی بدون علایم است و گاهی علایم عود می کنند. تورم و حساسیت شکمی، ضعف، خستگی و اسهال از علایم آپاندیسیت مزمن است. تشخیص آپاندیسیت مزمن معمولا دشوار است. زیرا علایم بسیار خفیف هستند و به همین علت به راحتی با بیماری های دیگر اشتباه گرفته می شود. آپاندیسیت مزمن شیوع بسیار کمی دارد. پزشک ممکن است فرزند شما را با فشار ملایم دست بر روی شکم یا حرکت دادن پاها معاینه کند تا محل دقیق درد را تشخیص دهد. پزشک در طول معاینه با دست خود بر ناحیه دردناک شکم فشار وارد می کند. درد آپاندیسیت با برداشته شدن ناگهانی فشار دست شدیدتر می شود. دختران نوجوان در صورت احساس درد در سمت راست پایین شکم ممکن است به معاینه لگن نیاز داشته باشند. این کار برای تشخیص قطعی آپاندیسیت به پزشک کمک می کند. در این آزمایش تعداد گلبول های سفید خون بررسی می شود. در صورت ابتلا به عفونت تعداد گلبول های سفید خون افزایش پیدا می کنند. همچنین بررسی سطح سرمی پروتیین فعال T : آزمایشات ادرار اغلب برای رد کردن احتمال ابتلا به سنگ کلیه و عفونت های دستگاه ادراری که درد پایین شکم را ایجاد می کنند، انجام می شود. سونوگرافی شکم، توموگرافی کامپیوتری سی تی اسکن، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) یا اشعه ایکس از شکم هم می توانند به تشخیص آپاندیسیت کمک کنند. بیماری های اورولوژی، مانند سنگ کلیه و پیلونفریت، در بعضی موارد درد و علایمی شبیه آپاندیسیت ایجاد می کنند. بیماری های دستگاه گوارش مانند کولیت اولسراتیو و دیورتیکولیت مکل نیز ممکن است علایمی مشابه آپاندیسیت نشان دهند. بیماری های دستگاه تناسلی مانند بیماری التهابی لگن، پیچ خوردن تخمدان، حاملگی خارج رحمی در دختران نوجوان و پیچ خوردگی بیضه در پسران ممکن است همان علایمی را داشته باشند که در آپاندیسیت دیده می شود. پزشک ممکن است چند آزمایش اضافه برای رد سایر شرایط و ت یید تشخیص آپاندیسیت تجویز کند. درمان آپاندیسیت حاد یا مزمن، عمل جراحی است. برداشتن آپاندیس با جراحی، آپاندکتومی نامیده می شود که می تواند از طریق جراحی لاپاراسکوپی (با حداقل تهاجم) یا لاپاراتومی (جراحی باز) انجام شود. آپاندکتومی لاپاراسکوپی درد کمتری دارد و بهبود سریعتر را امکان پذیر می کند. با این حال، ممکن است انجام این عمل در نوجوانان مبتلا به چاقی یا مواردی مانند پریتونیت، آبسه و پارگی آپاندیس امکان پذیر نباشد. آپاندکتومی باز امکان شستشوی حفره شکم را در موارد پارگی فراهم می کند. پس از آزمایشات تصویربرداری، اگر خطر عوارض مشاهده نشود، جراح ممکن است درمان آنتی بیوتیکی را توصیه کند. در نتیجه بر اساس نظر پزشک عمل آپاندکتومی به زمان دیگری موکول می شود. با این حال، تصمیمات درمانی و مدت زمان بهبودی به خطرات و عوارض آپاندیسیت بستگی دارد. آبسه ها غالبا با آنتی بیوتیک با تخلیه یا بدون تخلیه درمان می شوند و پس از کنترل عفونت، آپاندکتومی انجام می شود. در بیماری آپاندیسیت مراجعه سریع به پزشک اهمیت زیادی دارد. مداخله زودهنگام می تواند به بهبود سریع تر بیمار در عرض دو تا سه روز بستری در بیمارستان کمک کند. پارگی آپاندیس می تواند خطر عوارض جراحی را افزایش دهد. در این صورت بیمار باید روزهای بیشتری در بیمارستان بستری شود. آپاندیسیت درمان نشده ممکن است منجر به عوارض زیر شود: آپاندیس ملتهب حدود تا ساعت پس از شروع علایم ممکن است منجر به پارگی یا سوراخ شدن شود. مقدار پارگی در بعضی از بیماران کمتر است، در حالی که در برخی دیگر از بیماران ممکن است مقدار زیادی چرک و مدفوع در حفره شکم ریخته شود. این وضعیت می تواند کشنده باشد و برای برداشتن آپاندیس و تمیز کردن حفره شکم به جراحی فوری نیاز دارد. این وضعیت ممکن است بعد از پارگی آپاندیس اتفاق بیفتد. در پریتونیت، صفاق (پوشش دیواره شکم) در اثر تماس با محتویات آپاندیس آلوده و ملتهب می شود. پریتونیت می تواند با درد شدید، حساسیت شکم به لمس، تنگی نفس، افزایش ضربان قلب تب شدید همراه باشد: شایعترین عارضه آپاندیسیت حاد است. آبسه های شکمی به تخلیه با لوله و درمان با آنتی بیوتیک نیاز دارند. مراقبت های پس از عمل جراحی آپاندیسیت می تواند به بهبودی هر چه سریع تر فرزند شما در روزهای بعد از عمل جراحی کمک کند. در چند ساعت اول پس از عمل ممکن است فرزندتان در محل بخیه ها احساس درد کند. برای تسکین درد می توانید از مسکن های تجویز شده توسط پزشک استفاده کنید. بعد از عمل جراحی فرزند خود را در وضعیت نیمه نشسته قرار دهید: مصرف داروهای مسکن و سایر داروها را طبق نسخه پزشک به فرزند خود یادآوری کنید. اگر نوجوان شما هنوز درد یا علایم دیگری دارد، حتما با پزشک تماس بگیرید: ممکن است نوجوان شما به وعده های غذایی مکرر نیاز داشته باشد. همچنین، فرزند خود را تشویق کنید که مقدار زیادی آب بنوشند تا به مشکل یبوست مبتلا نشود. از نوشیدن الکل باید خودداری کرد زیرا ممکن است در مصرف داروها تداخل ایجاد کند. همچنین فرزند خود را به پرهیز از نوشیدنی های کافیین دار تشویق کنید. کافیین می تواند باعث ابتلا به یبوست شود: شروع فعالیت های بدنی پس از هر عمل جراحی باید با تایید و نظر پزشک باشد. فرزند نوجوان شما باید تقریبا تا شش هفته از انجام فعالیت های سنگین مانند بلند کردن اشیاء سنگین، جابجایی وسایل، بلند کردن بچه ها و . پرهیز کند. پیاده روی یکی از تمریناتی است که بعد از عمل جراحی مجاز است. نوجوان شما طبق توصیه پزشک می تواند کمی راه رفته و یا از پله ها بالا برود. تا اولین ویزیت بعد از عمل جراحی باید از رانندگی پرهیز شود: قرار دادن بالش روی شکم و وارد آوردن کمی فشار می تواند به کاهش درد هنگام سرفه یا خندیدن کمک کند: نوجوان خود را به خواب و استراحت کافی تشویق کنید. استراحت به بهبود زخم ها کمک می کند. تب بعد از عمل معمولا بدون درمان خاصی درمان می شود. اما با اینحال ابتلا به تب بالای / بعد از عمل می تواند نشانه عفونت جدی باشد. بنابراین اگر نوجوان شما دچار تب، افزایش درد، قرمزی و تورم در محل جراحی شد، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید. پس از بهبود یافتن زخم جراحی، فرزند نوجوان شما می تواند روال عادی غذا خوردن و ورزش را از سربگیرد. هیچ راه اثبات شده ای برای پیشگیری از آپاندیسیت وجود ندارد. یک رژیم غذایی با فیبر بالا ممکن است خطر آپاندیسیت را کاهش دهد. بررسی ها نشان می دهد که وقوع این بیماری در افرادی که غذاهای غنی از فیبر مانند میوه ها و سبزیجات مصرف می کنند، کمتر است. با این حال، برای اثبات ت ثیر غذاهای حاوی فیبر در پیشگیری از آپاندیسیت، مطالعات بیشتری لازم است. استفاده از کیسه آب گرم برای کاهش درد آپاندیس هیچ گونه گونه پایه و اساس علمی ندارد. موثر بودن درمان های خانگی مانند مصرف سیر، چای زنجبیل و نعناع در درمان آپاندیسیت از نظر علمی ثابت نشده است. بعلاوه پزشکان استفاده از روش هایی مانند ماساژ شکم با روغن زیتون را هم به هیچ وجه توصیه نمی کنند. به طور کلی با برداشتن آپاندیس می توان آپاندیسیت را به طور کامل درمان کرد. مسکن و آنتی بیوتیک ها را نباید بدون تجویز پزشک به فرزند نوجوان خود بدهید. اگر نوجوان شما از درد شدید شکم شکایت دارد، بهتر است سریع به پزشک مراجعه کنید. زیرا در درمان آپاندیس زمان اهمیت زیادی دارد. عدم درمان به موقع می تواند باعث پارگی آپاندیس و وارد شدن عفونت به داخل شکم شود. منبع:

سرطان اپاندیموما در کودکان سرطان هایی هستند که در مغز یا هر قسمت از ستون فقرات، از جمله گردن و بالا و پایین کمر رشد می کنند. آنها ابتدا در سلولهای اپندیمال شما در وسط نخاع و در فضاهای پر از مایع در مغز شما به نام بطن تشکیل می شوند برخلاف انواع دیگر سرطان، اپاندیموما معمولا به سایر قسمت های بدن شما سرایت نمی کند. اما می توانند به بیش از یک ناحیه از مغز یا ستون فقرات شما منتقل شوند. در کودکان، این تومورها احتمالا پس از درمان دوباره برمی گردند. این تومور بر اساس شدت در مرحله درجه بندی می شود اپاندیموما نوعی سرطان نادر است که از مغز یا نخاع سرچشمه می گیرد. این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد اما در کودکان بیشتر دیده می شود. پزشکان هنوز علت دقیق این سرطان را نمی دانند. سلول های، که سلول های طناب نخاعی و بطن های مغز هستند، به طور غیرقابل کنترل تقسیم می شوند و تومور ایجاد می کنند. اپاندیموما به رنگ خاکستری یا قرمز و نرم است. در بعضی موارد، ممکن است حاوی کلسیفیکاسیون یا کیست باشند اپاندیموما را می توان بر اساس شباهت به سلول های غیرطبیعی سرطانی و یا به سلول های طبیعی مغز یا نخاع، محل قرارگیری و میزان انتشار آنها به انواع مختلف تقسیم کرد. انواع عبارتند از این نوع از اپاندیموما معمولا رشد کند دارد و انواع آن عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید معمولا در نزدیکی بطن مغز دیده می شود معمولا در انتهای تحتانی ستون فقرات دیده می شود این متداول ترین نوع اپاندیموما است. در هر جایی از بطن های مغز که مایع مغزی نخاعی تولید می شود، می توان آنها را مشاهده کرد. آنها یک نوع رشد سریعتر از اپندیموما و بدخیم هستند. در غیر این صورت آناپلاستیک نامیده می شود، آنها معمولا در جمجمه، مغز، ساقه مغز و بندرت در نخاع یافت می شوند اپاندیموما توموری است که معمولا در مغز یا نخاع رخ می دهد. آن از اپاندیما، بافت سیستم عصبی مرکزی ناشی می شود. علت خاصی برای این تومور وجود ندارد. ممکن است به صورت ارثی باشد و به طور شایع در افراد مبتلا به نوروفیبروماتوز نوع دیده می شود. غیرطبیعی بودن رگ های خونی، تومور مغزی و سکته مغزی ممکن است دلیل دیگری برای اپاندیموم باشد علت دقیق اپاندیوموما هنوز مشخص نیست اما برخی عوامل احتمال خطر بروز آن را افزایش می دهد این تومور در کودکان بیشتر از بزرگسالان دیده می شود. این بیماری بیشتر در نوزادان تشخیص داده می شود اپاندیمومای نخاعی معمولا مبتلایان به نوروفیبروماتوز نوع را تحت ت ثیر قرار می دهد، این وضعیت منجر به تومورهای غیر بدخیم در سیستم عصبی می شود اپاندیموما می تواند در بطن های مغز و نخاع رخ دهد، علایم به قسمت آسیب دیده بستگی دارد. این تومور معمولا در بطن چهارم، مخچه، ساقه مغز و کمتر در مخ و نخاع تشکیل می شود علامت معمولی اپاندیموما فشار در مغز است که باعث سردرد می شود. ممکن است باعث هیدروسفالی در کودکان (تجمع مایعات در مغز) و افزایش اندازه سر شود. به طور کلی، علایم و نشانه های شایع ناشی از اپاندیموما شامل موارد زیر است: ضعف پا گیجی سردرد تشنج استفراغ تاری دید حالت تهوع تحریک پذیری گردن یا کمر درد تغییر در اجابت مزاج مشکل در راه رفتن مشکلات ادرار کردن پزشک می تواند آزمایش های زیر را برای تشخیص این تومور انجام دهد پزشک از بیمار در مورد علایم یا علایم کودک سوالاتی را می پرسد. سپس می تواند بیمار را به متخصص مغز ارجاع دهد. متخصص مغز و اعصاب، اعصاب بینایی، تعادل، شنوایی، قدرت، هماهنگی و رفلکس ها را در بیمار بررسی می کند این آزمایش تصویربرداری به پزشک کمک کرده تا اندازه و محل تومور را تعیین کند. در برخی موارد، همراه با، تصویربرداری تخصصی مانند آنژیوگرافی با تشدید مغناطیسی نیز انجام می شود در این آزمایش، از مایع مغزی نخاعی برای بررسی های بیشتر نمونه برداری می شود. برای انجام آت، یک سوزن بین استخوان های ستون فقرات قرار داده می شود و اطراف نخاع جمع می شود. سپس مایعات جمع شده از نظر هرگونه ناهنجاری یا سلول سرطانی مورد آزمایش قرار می گیرند بسته به محل تومور، پزشک با استفاده از سوزن یا جراحی نمونه کوچکی از تومور را جمع می کند. سپس این نمونه برای بررسی سلول های سرطانی به آزمایشگاه ارسال می شود بر اساس نتایج آزمایش، پزشک این تومور را تشخیص داده و درمان مناسب را پیشنهاد می کند موارد زیر گزینه های درمانی احتمالی اپاندیموما هستند جراحی، درمان اصلی اپاندیموماست. برای تومورهای تهاجمی یا تومورهایی که با جراحی نمی توان به طور کامل از بین برد، ممکن است درمان های جانبی مانند پرتودرمانی یا شیمی درمانی توصیه شود. برای روش جراحی در درمان این تومورف یک جراح مغز و اعصاب سعی خواهد کرد تا حد ممکن تومور را از بین ببرد بدون اینکه به ساختارهای مغزی اطراف آسیب برساند. وقتی تومور در نزدیکی بافت های حساس مغز و نخاع قرار دارد، کل تومور برداشته نمی شود زیرا می تواند خطرناک باشد. در صورت برداشتن کل تومور، نیازی به درمان دیگری نیست. اما اگر بخشی از تومور توسط جراح باقی مانده باشد، در این صورت ممکن است جراح با استفاده از سایر روش ها جراحی دیگری را پیشنهاد دهد. اگر تومور تهاجمی باشد، در این صورت پزشک پرتودرمانی را پیشنهاد می کند اینکه بیمار بعد از جراحی به چند بار مراجعه به پزشک و پیگیری جلسات درمانی نیاز دارد می تواند به نوع جراحی مربوط شود، از جمله: ممکن است به مدت دو سال هر ماه یک اسکن MRI نیاز باشد. MRI انجام می دهد. ممکن است هر تا ماه، به مدت دو سال اسکن MRI . بعد از آن بیمار باید هر ماه هر سال اسکن MRI انجام می دهد. پرتودرمانی استفاده از پرتوهای ایکس با انرژی بالا یا پروتون برای از بین بردن سلول های غیرطبیعی سرطانی است. این پرتوها دقیقا به بخشی از مغز که تومور وجود دارد هدایت می شوند. گاهی اوقات وقتی جراح بخشی از تومور را برمی دارد یا برای جلوگیری از بهبود تومور تهاجمی، از رادیوتراپی استفاده می شود. روش های جدید پرتودرمانی، مانند پرتودرمانی، آسیب به بافت سالم اطراف از اشعه را طور قابل توجهی کاهش می دهد این نوعی پرتودرمانی است که در صورت احتمال بازگشت و عود تومور پس از پرتودرمانی یا جراحی استفاده می شود. در اینجا، پرتوهای متعدد تابش برای از بین بردن سلول ها، روی تومور متمرکز شده اند به استفاده از داروها برای از بین بردن سلول های تومور شیمی درمانی گفته می شود. این یک گزینه درمانی بسیار موثر نیست بهبودی از هر نوع سرطان می تواند دردناک و چالش برانگیز باشد. عوارض جانبی شیمی درمانی و پرتودرمانی می تواند بیمار را ضعیف کند. جراحی مغز همچنین می تواند احساس خستگی، ضعف، سرگیجه و گیجی در بیمار ایجاد کند. اما این علایم معمولا پس از مدتی از بین می روند اگر جراح توانست تومور را به طور کامل از بین ببرد، در این صورت میزان درمان حدود است. یک فرد مبتلا به اپندیمومای میکسوپاپیلاری نسبت به افرادی که نوع آناپلاسمای کلاسیک یا آناپلاستیک دارند، پیش آگهی بهتری دارد اپاندیموما، یک تومور نادر مغزی، بدخیم یا سرطانی است. یعنی می تواند از موقعیت اصلی خود انتشار یابد. معمولا از سلول های گلیال، نوعی سلول مغزی شروعو معمولا در مخچه مشاهده می شود (مایع مغزی نخاعی) می تواند سلول های سرطانی را از اپاندیموما به سایر قسمتهای مغز و نخاع منتقل کند. اما، آنها به ندرت از سیستم عصبی مرکزی به سایر قسمت های بدن انتشار می یابند اپاندیموما معمولا پس از درمان، به خصوص در کودکان، دوباره رشد می کند، حتی اگر حمله کمتری داشته باشد. در همان نقطه تومور اصلی اتفاق میفتد منابع:

به معنی دشواری در خوابیدن هنگام شب است که منجر به خوابی سطحی و غیر مفید می شود. بی خوابی، ترس از خواب، وحشت در شب و خیس کردن رختخواب از مشکلات خواب کودکان است. اغلب، این مسیله با گذشت زمان رفع می شود. اما اگر کودک شما به مدت چندین ماه بیش از سه بار در هفته دچار مشکل خواب و به طور قابل توجهی عملکرد روزانه او مختل شود ممکن است دچار بی خوابی یا یک اختلال دیگری از خواب شود. مانند بزرگسالان، کودکان مبتلا به بی خوابی یا در شروع خواب، خواب ماندن مشکل دارند. یا بعد از مدت زمان خواب معمولا استراحت خوبی ندارند. علایم بی خوابی در کودکان، علاوه بر خواب آلودگی در طول روز می تواند شامل موارد زیر باشد: تحریک پذیری نوسانات خلقی بیش فعالی پرخاشگری حالت افسردگی مشکلات حافظه کاهش دامنه توجه بی خوابی در کودکان می تواند در هر زمان، از نوزادی تا آغاز شده و در برخی موارد به یک مشکل طولانی مدت تبدیل شود. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مشکل چرت زدن مشکل تنها خوابیدن در رختخواب بیدار شدن زودتر از زمان مورد نظر مقاومت در برابر یک برنامه خواب مناسب امتناع هنگام خواب و برای رفتن به رختخواب مقابله می کند. بیداری شبانه مکرر یا طولانی مدت با مشکل بازگشت تنها به خواب کودک صبح هنگام بیدار شدن یا بلند شدن برای مدرسه مشکل دارد. علاوه بر این، والدین یا مراقبان کودکانی که دچار بی خوابی هستند غالبا گزارش می دهند که کودک در طول روز از برخی علایم رنج می برد. علایم روز می تواند شامل موارد زیر باشد: کاهش انگیزه تحمل کم برای ناامیدی خستگی، ضعف، خواب آلودگی اختلالات توجه، تمرکز یا حافظه اختلالات خلقی یا تحریک پذیری تصمیم گیری ضعیف و کنترل فشار مشکلات عملکرد اجتماعی، خانوادگی، شغلی یا تحصیلی مشکلات رفتاری (بیش فعالی، پرخاشگری یا رفتار مخالف) یک دلیل رایج که بسیاری از کودکان خواب کافی ندارند این است که خیلی دیر به رختخواب می روند. این اغلب به این دلیل است که والدین انتظارات غیرواقعی از میزان خواب کودکان خود دارند یا اینکه بچه های آنها بیش از حد برنامه ریزی شده اند و در فعالیت های زیادی شرکت می کنند یا تکالیف زیادی دارند. یا اینکه ممکن است کودک شما دیر وقت بیدار باشد و در حال ارسال پیام کوتاه، صحبت با تلفن، بازی های ویدیویی یا تماشای تلویزیون است. به یاد داشته باشید کودکان بین تا ساله هر شب حدود تا ساعت خواب و نوجوانان هر شب حدود ساعت خواب نیاز دارند. مشکلات در خوابیدن یا نبود خواب موثر در کودکان به عادت های روزانه یا نحوه گذراندن اوقات قبل از خواب برمی گردد. خوردن بیش از حد غذای شیرین در طول روز یا تماشای تلویزیون درست قبل از خواب می تواند باعث برهم زدن خواب کودک شما شود. مطمینا ، کودکان کم سن تر در تنظیم عادات و کیفیت خوابشان مشکل دارند. بنابراین والدین باید به عنوان یک کارآگاه خواب عمل کنند. با وجود اینکه کودکان، کوچک هستند، اما ممکن است دچار دچار استرس شوند که اغلب ناشی از مسایل موجود در مدرسه یا خانه است. کودکان احتمال دارد مشکلاتی در مورد تحصیل یا ارتباط با دوستان خود داشته باشند. حتی مورد آزار و اذیت قرار بگیرند. استرس در خانه، می تواند ناشی از مشکلات زناشویی والدین، تولد نوزاد جدید یا تغییر در تنظیمات خواب آنها باشد. گاهی این مشکل به این علت است که کودک مجبور است یک اتاق خواب را با خواهر و برادر، پدر و مادر یا پدربزرگ و مادربزرگ خود تقسیم کنند. بسیاری از نوشابه های گازدار و نوشیدنی های انرژی زا حاوی کافیین هستند. مصرف آنها می توانند کودکان را شب ها بیدار نگه دارند. سعی کنید مصرف این نوشیدنی ها را به زمان وعده ناهار محدود کنید. هرچند بهترین کار قطع مصرف آن هاست. برخی از داروها مانند داروهای مورد استفاده در درمان اختلال بیش فعالی با کمبود توجه ( ADHD ) و نیز می توانند باعث بی خوابی در کودکان شوند. یا یا حتی گرفتگی بینی ناشی از آلرژی، درد استخوان ها به علت رشد یا خارش پوست ناشی از اگزما از این موارد است. مراجعات دوره ای به پزشک می تواند به شناسایی هر مسیله ای که می تواند در خواب کودک اختلال ایجاد کند، کمک کننده باشد. بعضی اوقات، بی خوابی کودک ممکن است به دلیل سپری کردن زمان زیاد در رختخواب باشد. برای یافتن یک زمان خواب ایده آل، توجه داشته باشید که کودک شما چه هنگام از شب خواب آلوده می شود. این دقیقا همان زمانی است که آنها باید بخوابند. بنابراین برنامه خواب خود را حدود دقیقه زودتر از آن زمان شروع کنید. اگر کودکان مدت بیشتری بیدار باشند، ممکن است زمان خواب آن ها سپری شده و دچار شوند. در این حالت کنترل آنها دشوارتر است. اگرچه والدین اغلب می خواهند برای درمان بی خوابی کودک خود به پزشک مراجعه کنند، اما تشخیص هرگونه مشکل اساسی پزشکی یا روانی در مراحل اولیه و درمان آن، بسیار مهمتر است. ایجاد عادت های خوب در زندگی به ویژه برای کودکان بزرگتر و نوجوانان می تواند در ایجاد یک شب آرام و خواب مناسب موثر باشد. مطمین شوید که کودک شما از تختخواب خود فقط برای خواب استفاده می کند. در صورت امکان، آنها را تشویق کنید که تختخواب خود برای سایر فعالیت ها مانند خواندن کتاب استفاده نکنند. اطمینان حاصل کنید که اتاق خواب آنها راحت است. بیشتر بچه ها در یک اتاق کمی خنک (حدود درجه فارنهایت) خواب بهتری دارند. اگر آلودگی صوتی در محیط خارج از خانه مزاحمت ایجاد می کند صدای موسیقی می تواند به کاهش آن کمک کند. اطمینان حاصل کنید که تخت کودک شما پر از اسباب بازی نیست، زیرا این کار باعث حواس پرتی در هنگام خواب می شود. سعی کنید کودک شما حتی در آخر هفته ها نیز همان برنامه خواب روتین را داشته باشد. این کار باعث می شود کودک شما به طور طبیعی بخوابد. نوجوانان نیازی نیست بیش از یک ساعت از زمان بیداری معمول خود را در تعطیلات آخر هفته بخوابند. کودک قبل از خواب بیش از حد گرسنه و یا سیر نباشند. یک میان وعده سبک (مانند شیر گرم و موز) قبل از خواب ایده خوبی است. با این حال، وعده های غذایی سنگین یک یا دو ساعت قبل خواب ممکن است بچه ها را بیدار نگه دارد. در اول صبح کودک خود را در معرض نور آفتاب قرار دهید. کنار زدن پرده ها به کودک کمک می کند از خواب بیدار شود و بداند که این به معنای شروع روز است. ورزش منظم از بی قراری شبانه جلوگیری می کند. هر روز یک ساعت ورزش مقدار توصیه شده است. با این حال، سعی کنید از فعالیت شدید کودکان خود سه ساعت قبل از زمان خواب جلوگیری کنید. کودکان معمولا قبل از اینکه به زمان خواب شب برسند، معمولا حداقل به چهار ساعت خواب در طول روز نیاز دارند. اگرچه نیاز به چرت زدن ممکن است متفاوت باشد اما اطمینان حاصل کنید که کودک شما خیلی طولانی یا خیلی نزدیک به ساعت خواب شبانه چرت نمی زند. در استفاده از وسیله های الکترونیکی محدودیت تعیین کنید. نور آبی که از تلویزیون، تلفن، تبلت و بازی های ویدیویی ساطع می شود می تواند چرخه خواب/بیداری بدن را مختل کرده و خوابیدن را دشوارتر کند. این دستگاه ها را حداقل یک ساعت قبل از خواب خاموش کرده و در ساعات خواب آنها را خارج از اتاق خواب کودک خود نگه دارید. اوقاتی را در طول روز با هم بگذرانید. بعضی از بچه ها می خواهند شب را بیدار بمانند تا زمان بیشتری را با والدین خود سپری کنند. اگر هر دو والدین در طول روز کار می کنند، عصرها می توانند در دسترس کودک خود باشند. حتی فقط چند دقیقه صحبت کوتاه و سوال از بچه ها در مورد دوستان یا علایق آنها می تواند تاثیر زیادی داشته باشد. برای نوزادان هنگام شب چند دقیقه آواز، بخوانید و ارتباط چشمی برقرار کنید. درمان کودکان مبتلا به ADHD و بی خوابی گیج کننده باشد زیرا بسیاری از علایم بی خوابی همان علایم ADHD هستند و درمان های ADHD اغلب می توانند باعث بی خوابی شوند. اگر بی خوابی کودک هنگام شروع مصرف داروی ADHD یا افزایش دوز، بدتر شود، ممکن است علت آن مصرف دارو باشد. برای سایر کودکان مبتلا به ADHD ، این علایم ADHD واقعی آنها است که باعث می شود آنها در خواب مشکل داشته باشند، و جای تعجب است که دوز کمی از یک محرک کوتاه اثر در بعد از ظهر یا شب در واقع به خواب آنها کمک می کند. پزشک متخصص اطفال و یا روانپزشک کودک می تواند در علت بی خوابی در کودکان بیش فعال به شما کمک کند. زیرا عدم داشتن خواب خوب می تواند همه علایم بیش فعالی را بدتر کند. به خاطر داشته باشید که برای سایر بچه هایی که به نظر می رسد علایم ADHD دارند، در واقع مبتلا به اختلال خواب مانند آپنه انسدادی در خواب هستند. در این کودکان علایم ADHD آنها با درمان مشکل خواب از بین می رود.

، داروها یا مواد طبیعی هستند که به تخلیه خلط از مجاری تنفسی کمک می کنند. افراد ممکن است از آنها برای کاهش احتقان ناشی از سرماخوردگی یا آنفولانزا استفاده کنند. خلط آورها با شل شدن خلط خلط را کاهش داده و ترشحات در مجاری تنفسی را تمیز می کند. با مصرف داروهای خلط آور فرد راحت تر می توانند بلغم را سرفه کرده و گلوی خود را پاک کنند. این عفونت ها می توانند باعث ایجاد خلط در گلو یا ریه های شما شوند. سرفه کردن این خلط غلیظ اغلب دشوار است و به دلیل تجمع خلط، می تواند سرفه و ناراحتی در قفسه سینه ایجاد کنید. علایم مختلف سرماخوردگی و آنفولانزا نیاز به درمان با انواع مختلف داروها دارد. فرد مبتلا به سرفه مرطوب می تواند از یک خلط آور استفاده کند، اما سرفه خشک معمولا به داروی ضد سرفه نیاز دارد. بسیاری از محصولات OTC حاوی ضد احتقان هستند، اما اینها فقط برای درمان احتقان بینی موثر هستند. محصولات سرفه، سرماخوردگی و آنفولانزا ممکن است ترکیبی از این مواد را شامل شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افرادی که از محصولات همه جانبه استفاده می کنند در معرض خطر مصرف داروهایی هستند که نیازی به آنها ندارند و این می تواند احتمال عوارض جانبی را افزایش دهد. تولیدکنندگان گاهی اوقات استامینوفن یا ایبوپروفن را برای کمک به درمان درد یا تب به محصولات اضافه می کنند. برخی از محصولات همچنین حاوی آنتی هیستامین هستند که می تواند به کنترل سرفه کمک کند. با این حال، آنتی هیستامین ها می توانند باعث خواب آلودگی شوند. قبل از انتخاب محصول، افراد باید تصمیم بگیرند که کدام علایم را می خواهند درمان کنند. هر کس که مطمین نیست که آیا یک محصول مناسب برای او است باید با یک داروساز صحبت کند. ضد احتقان ها به رفع گرفتگی بینی کمک می کنند. فنیل افرین و سودوافدرین دو داروی ضد احتقان هستند که افراد ممکن است در داروهای سرماخوردگی و سرفه OTC پیدا کنند. این داروها با انقباض عروق خونی در مجاری بینی عمل می کنند. این انقباض باعث افزایش اندازه مجرای هوایی می شود و به افراد اجازه می دهد راحت تر از طریق بینی نفس بکشید. دوز کم کدیین و دکسترومتورفان دو داروی ضد سرفه هستند که افراد می توانند در داروهای OTC پیدا کنند. این داروها روی مراکزی در مغز که به فرد می گوید سرفه کند، عمل می کنند. تعدادی نسخه مارک guaifenesin وجود دارد، و همچنین به صورت عمومی در دسترس است. ترکیبی از داروهای خلط آور می تواند با استفاده از چندین مکانیسم مختلف عمل، به تسکین آثار سرماخوردگی کمک کند. Robitussin DM و Mucinex DM از ترکیبی از گایافنزین و دکسترومتورفان تشکیل شده است. موکافید ترکیبی از گایافنزین و فنیل افرین (ماده فعال سودافد) است. با توجه به تنوع داروهای خلط آور موجود در بازار از مایعات گرفته تا قرص، گزینه های معمولی و ترکیبی و غیره مهم است که دستورالعمل های ارایه دهنده پزشک یا داروساز خود را دنبال کرده و بسته دارو را با دقت بخوانید. قرص ها را خرد نکنید و مطمین شوید که فرمول های مایع را با استفاده از ابزارهای اندازه گیری همراه با دارو اندازه گیری کنید. اغلب توصیه می شود هنگام مصرف خلط آور مایعات زیادی بنوشید. طبق دستورالعمل بسته داروهای خود را ذخیره کنید. داروهای خلط آور دارویی حاوی یک ماده فعال هستند که خلط را رقیق کرده و سرفه را راحت تر می کند. خلط آورهای دارویی رایج عبارتند از: Guaifenesin ، رایج ترین خلط آور، ماده فعال در موسینکس و روبیتوسین است. به طور کلی، داروهای خلط آور بدون نسخه ( OTC ) به شکل مایع و قرص در دسترس هستند. OTC موجود است. اکسپکتورانت ها برای رقیق شدن ترشحات تنفسی در مجاری تنفسی طراحی شده اند تا بتوانید خلط را به طور موثرتری سرفه کنید. این داروها این کار را با روان کاری مجاری تنفسی انجام می دهند. سرفه کردن خلط ناراحتی ناشی از احتقان قفسه سینه را کاهش می دهد. سرفه کردن مواد زاید و مواد عفونی (مانند باکتری ها و ویروس ها) نیز ممکن است خطر عفونت را کاهش دهد. مهم است بدانید که داروهای خلط آور می توانند شما را راحت تر کنند، اما علت اصلی احتقان قفسه سینه را درمان نمی کنند. ممکن است لازم باشد علاوه بر داروی خلط آور از درمان دیگری مانند آنتی بیوتیک ها یا استروییدها برای درمان بیماری که باعث ایجاد احتقان می شود استفاده کنید. گاهی اوقات اکسپکتورانت برای مدیریت علایم مرتبط با شرایط تنفسی مزمن مانند بیماری انسدادی مزمن ریوی ( COPD ) و یا آمفیزم استفاده می شود. اگر بیماری مزمن تنفسی دارید، نباید از خلط آور استفاده کنید مگر اینکه پزشک شما آن را توصیه کند. Guaifenesin همچنین در درمان فیبرومیالژیا مفید تلقی می شود، اما به طور رسمی به عنوان درمانی برای این بیماری طراحی نشده است و هنوز مشخص نیست که چرا ممکن است مفید باشد. قبل از مصرف خلط آور معمولا نیازی به انجام آزمایشات ندارید. به محض اینکه مشخص شود که خلط علت علایم و بیماری شما است، ممکن است پزشک به شما توصیه کند که از خلط آور در دوره بیماری خود استفاده کنید. اگر سابقه حساسیت به آنها را دارید، نباید از آن به عنوان یک خلط آور استفاده کنید. متداول ترین خلط آور موجود در داروهای بدون نسخه ( OTC ) گایافنزین است. مردم می توانند گوایفنزین را در محصولات OTC زیر پیدا کنند: ضد احتقان ها داروهای ضد درد و تب داروهای سرفه، سرماخوردگی و آنفولانزا گوایفنسین در حال حاضر تنها خلط آور موجود در بازار در ایالات متحده که سازمان غذا و دارو ( FDA ) آن را ت یید کرده است. کارشناسان هنوز نمی دانند چگونه گایافنزین از سرفه جلوگیری می کند. با این حال، برخیم حققان پیشنهاد کرده اند که گایافنزین چسبندگی خلط را با آبرسانی به آن کاهش می دهد و این امر باعث می شود سرفه برای افراد راحت تر شود. محققان گوایفنزین را یک خلط آور بی خطر و موثر برای درمان علایم مربوط به خلط در عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی و برونشیت مزمن پایدار می دانند. با این حال، در مقاله ، محققان پیشنهاد می کنند که تحقیقات فعلی ضعیف است و نیاز به مطالعات بیشتر است تا گایافنزین را به عنوان یک خلط آور بیان کند. یدید پتاسیم یک خلط آور است که فقط از طریق نسخه در دسترس است. پزشکان محلول خوراکی یدید پتاسیم را برای افرادی که بیماریهای مزمن ریوی دارند تجویز می کنند. این دارو به شل شدن خلط کمک می کند و سرفه را آسان تر می کند. این کار را با افزایش ترشحات تنفسی، که مایع تر از بلغم است، انجام می دهد. از آنجایی که خلط آورهای OTC ممکن است همیشه موثر نباشند، برخی از افراد به جای آن درمان های طبیعی را امتحان می کنند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: منتول یک ماده شیمیایی طبیعی است که از گیاهان متعلق به خانواده نعنا گرفته می شود. این یک ماده رایج در قرص های گلو و شربت های سرفه است. منتول احساس خنکی ایجاد می کند که می تواند گلو درد را تسکین دهد. یک مطالعه روی حیوانات در سال نشان می دهد که منتول ممکن است ماهیچه های مجاری تنفسی را شل کرده و باعث ورود هوای بیشتری به سیستم تنفسی شده و به بهبود علایم سرفه و سرماخوردگی کمک کند. برای ت یید اثر منتول بر علایم سرفه، مطالعات بیشتری بر روی انسان لازم است. عصاره برگ پیچک یک داروی طبیعی محبوب برای سرفه و علایم سرماخوردگی است زیرا اثرات ظاهری آن بر تولید خلط، سرفه و اتساع مجاری تنفسی است. یک مطالعه لهستانی در سال نشان داد که دارویی حاوی عصاره پیچک خشک ممکن است در درمان سرفه های مولد، مانند سرفه هایی که در عفونت های دستگاه تنفسی ایجاد می شود، موثر باشد. با این حال، هنوز مطالعات بیشتری برای تعیین اثربخشی عصاره برگ پیچک در تسکین علایم سرماخوردگی و سرفه ضروری است. تکنیک های دیگر برای کمک به ترشح خلط از مجاری تنفسی، هیدراتاسیون دهانی و استنشاق بخار است. مکانیسم هر یک از این تکنیک ها ناشناخته است و پزشکان اثربخشی آنها را زیر سوال برده اند. اگر در دوران بارداری یا شیردهی هستید، قبل از استفاده از یک داروی خلط آور باید با پزشک خود مشورت کنید. اگر در گذشته دچار هر نوع واکنش آلرژیک یا عدم تحمل به داروهای خلط آور شده اید، نباید از این داروها استفاده کنید. هنگام رانندگی یا استفاده از ماشین آلات در مصرف خلط آور احتیاط کنید، زیرا این داروها باعث خواب آلودگی یا سرگیجه می شوند. داروهای مهار کننده اغلب به عنوان داروهای ترکیبی تولید می شوند و ممکن است منع مصرف یکی از ترکیبات دیگر موجود در آنها را داشته باشید. حتما برچسب ها را با دقت بخوانید. همچنین، برخی از داروهای ترکیبی ممکن است حاوی یک مسکن باشند، بنابراین به هر داروی مسکنی که ممکن است مصرف کنید نیز توجه داشته باشید تا از دوز توصیه شده فراتر نرود. یکی از خطرات مصرف خلط آور این است که افراد گاهی از آن برای سرفه های مداوم یا مزمن استفاده می کنند. مردم نباید از داروهای خلط آور برای پوشاندن علایم سرفه مزمن ناشی از سیگار کشیدن، آسم، برونشیت مزمن یا آمفیزم استفاده کنند. افراد مبتلا به خلط بیش از حد باید قبل از مصرف داروهای OTC با پزشک مشورت کنند. داروهای خلط آور معمولا عوارض جانبی جدی ایجاد نمی کنند. شایع ترین عوارض جانبی شامل سرگیجه، خواب آلودگی و دانه پوستی است. ترکیبی از داروهای خلط آور بیشتر احتمال دارد که عوارض جانبی ایجاد کند. دکسترومتورفان، که در Robitussin DM و Mucinex DM وجود دارد، می تواند باعث خواب آلودگی، سرگیجه، عصبی بودن، بی قراری، تهوع و استفراغ شود. داروهای مسکن ممکن است با دکسترومتورفان ترکیب شوند. فنیل افرین، جزء موکافید، می تواند باعث فشار خون بالا و برادی کاردی (کاهش ضربان قلب) شود. این دارو ممکن است با داروهای ضدافسردگی و داروهای قلبی تداخل داشته باشد. دوزهای زیاد گایافنزین می تواند دستگاه گوارش را تحریک کند و ممکن است باعث تهوع و استفراغ شود. شایع ترین عوارض جانبی پتاسیم یدید عبارتند از: اسهال دل درد استفراغ حالت تهوع دانه پوستی ناراحتی معده التهاب یا حساسیت غدد بزاقی اگرچه نادر است، اما یک عارضه جانبی منتول یک واکنش آلرژیک است که ممکن است شامل کهیر یا مشکل در تنفس شود. عوارض جانبی احتمالی عصاره برگ پیچک عبارتند از: حالت تهوع استفراغ و اسهال واکنش های آلرژیک مانند کهیر و دانه پوستی داروهای احتراق کننده داروها یا مواد شیمیایی طبیعی هستند که ممکن است به شل شدن و دفع خلط از مجاری تنفسی کمک کنند. هنوز مطالعات بیشتری برای اثبات اثربخشی آنها ضروری است. به گفته FDA ، گایافنزین تنها خلط آور بی خطر و موثر در بازار است. با این حال، برخی از افراد ترجیح می دهند از خلط آور طبیعی مانند منتول و عصاره برگ پیچک استفاده کنند. مردم نباید از داروهای خلط آور برای سرکوب علایم سرفه مزمن یا سرفه با خلط زیاد استفاده کنند. این شرایط نیاز به مراقبت پزشکی دارد. منابع:

حقیقت این است که داشتن آلت تناسلی بزرگ یا آلت تناسلی کوچک نادر است. فقط درصد از مردان دارای آلت تناسلی بلندتر از / سانتی متر و تنها درصد دارای آلت تناسلی کوتاهتر از سانتی متر هستند. مطالعه اندازه گیری آلت تناسلی مردان روی بیش از، مرد نشان داد که متوسط دور آلت تناسلی شل سانتی متر است. اندازه متوسط آلت تناسلی راست یازده و نیم سانتی متر است. بسیاری از افراد نگران مقایسه آلت تناسلی خود با آلت تناسلی دیگران هستند. تحقیقات نشان می دهد تقریبا نیمی از مردان آرزو می کنند که آلت تناسلی بزرگتری داشته باشند. اگر نگران اندازه آلت تناسلی خود هستید، درک اینکه اندازه آلت تناسلی رایج چیست و آلت تناسلی بزرگ چقدر نادر است مفید خواهد بود. این مقاله مراحل اندازه گیری طول، دور و عرض آلت تناسلی را توضیح می دهد. سپس، نحوه استفاده از این اندازه گیری ها را برای انتخاب اندازه مناسب کاندوم برای شما نشان می دهد. خط کش یا نوار اندازه گیری را در قسمت بالای آلت تناسلی خود در جایی که به بدن شما متصل است، قرار دهید. تا جایی که می توانید به استخوان ناحیه تناسلی خود فشار دهید تا زمانی که یک استخوان احساس کنید. این امر به ویژه در صورت وجود چربی زیاد در شکم بسیار مهم است. از پایه آلت تناسلی خود تا انتهای نوک آن را اندازه گیری کنید. طول آلت تناسلی به طور متوسط کمی بیش از اینچ ( سانتی متر) است. مطالعه ای که بر روی بیش از مرد از سراسر جهان انجام شد، نشان داد که در اندازه آلت تناسلی تفاوت چندانی وجود ندارد. اگرچه محققان از داده های سراسر جهان استفاده کردند، بیشتر مطالعات بر مردان قفقازی متمرکز بود و محققان خواستار کار بیشتر در مورد تغییرات احتمالی طول آلت تناسلی در نژادهای مختلف شده اند. محققان دریافتند که طول متوسط آلت تناسلی شل سانتی متر و طول آلت تناسلی در حالت ایستاده حدودا سانتی متر است. اکثر مردان معتقدند که طول آلت تناسلی در حالت راست بیش از سانتی متر است. این احتمالا به این دلیل است که در پورنوگرافی که بسیاری از مردم از آن برای مقایسه آلت تناسلی خود با دیگران استفاده می کنند آلت تناسلی مردان بسیار بزرگ است. سپس، دور آلت تناسلی یعنی دور یا ضخامت آن را اندازه بگیرید. برای این مرحله، از یک نوار اندازه گیری نرم یا یک تکه نخ استفاده کنید. اگر یک تکه نخ را انتخاب می کنید، مطمین شوید که کشش ندارد. برای مثال، استفاده از طول نخ می تواند منجر به خطاهای اندازه گیری شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نوار یا سیم را به آرامی یکبار در اطراف ضخیم ترین قسمت محور آلت تناسلی راست بپیچید. توجه داشته باشید که انتهای نوار به هم می رسند. این عددی است که شما به دنبال آن هستید اگر از نخ استفاده می کنید، نقطه ای را ببینید که انتهای نخ با بقیه نخ مطابقت دارد. سپس، نخ را صاف کرده و از خط کش برای اندازه گیری فاصله از علامت تا انتها استفاده کنید. اندازه آلت تناسلی به طور متوسط حدود . سانتی متر است. اندازه برخی از کاندوم ها بر اساس عرض یا قطر آلت است. شما می توانید این اندازه گیری را همانطور که قطر یک دایره را محاسبه می نمایید، پیدا کنید. ابتدا دور را با استفاده از روشی که در بالا توضیح داده شد پیدا کنید. سپس، به سادگی آن عدد را بر . تقسیم کنید. اندازه آلت تناسلی به دلیل استرس، خستگی، دفعات فعالیت جنسی و میزان برانگیختگی می تواند متفاوت باشد. بنابراین ممکن است بخواهید چندین اندازه گیری را در زمان های مختلف، طی چند روز انجام دهید. وقتی مطمین شدید که اندازه آلت تناسلی خود را تشخیص داده اید، می توانید اندازه کاندوم مورد نیاز خود را تعیین کنید. اگر اندازه آلت تناسلی شما متوسط است، یک کاندوم اندازه استاندارد باید تناسب دقیقی را برای شما فراهم کند. آلت تناسلی بزرگتر از متوسط ممکن است به کاندومی با برچسب "بزرگ" نیاز داشته باشد، در حالی که آلت تناسلی کوچکتر ممکن است به کاندومی با برچسب "کوچک" نیاز داشته باشد. به یاد داشته باشید، وقتی صحبت از کاندوم می شود، اندازه مهم است: هرچه تناسب بدن بهتر باشد، از شما در برابر بارداری های ناخواسته و عفونت های مقاربتی محافظت می کند. اگرچه اکثر مردم تصور می کنند که آلت تناسلی باید راست بایستند، اما حقیقت این است که بسیار معمول است که آلت تناسلی کمی خم باشد. آلت تناسلی ممکن است به راست یا چپ، بالا یا پایین خم شود. اگر آلت تناسلی شما ناگهان شروع به خم شدن کرد، باید با پزشک خود مشورت کنید. اگر آلت تناسلی خمیده شما آسیب می بیند یا عملکرد جنسی را مختل می کند، باید به دنبال مراقبت پزشکی باشید. شرایط نادری وجود دارد که می تواند منجر به انحنای آلت تناسلی شود، از جمله: این بیماری در اثر صدمات کوچک و التهاب در آلت تناسلی به مرور زمان ایجاد می شود. بیماری پیرونی می تواند باعث خم شدن آلت تناسلی و از دست دادن قدرت جنسی شود و نعوظ را دشوار کند. این یک نقص مادرزادی است که باعث می شود باز شدن مجرای ادراری بیشتر از آلت تناسلی باشد. یکی از تفاوت های اصلی بین آلت تناسلی ختنه شده و ختنه نشده در ظاهر آلت تناسلی است. هنگام ختنه، پوست ختنه گاه برداشته می شود. افرادی که آلت تناسلی ختنه نشده ای دارند، روی آلت تناسلی معمولا با پرده ای پوشانده شده است، مگر هنگام تحریک جنسی. از آنجا که روی آلت تناسلی به طور معمول پوشیده شده است، طبیعی است که قسمت جلویی آلت تناسلی ختنه نشده مقداری رطوبت داشته باشد. اگر آلت تناسلی ختنه شود، پوست ختنه گاه برداشته می شود و قسمت جلویی معمولا بافت و ظاهر خشکی دارد. در بیشتر موارد، ختنه کاملا یک روش انتخابی است. با این حال، برخی از شرایط پزشکی وجود دارد که نیاز به ختنه دارند، از جمله عفونت مکرر (بالانیت) میزان ختنه در ایالات متحده در حال کاهش است زیرا افراد بیشتری نسبت به انجام روشی که از نظر پزشکی ضروری نیست، اعتراض دارند. در ایالات متحده، تا درصد نوزادان پسر ختنه می شوند و مابقی ختنه نمی شوند. قبل از شروع مقایسه آلت تناسلی، درک آناتومی آلت تناسلی مفید است. آلت تناسلی به همراه کیسه بیضه که حاوی بیضه ها است، اندام تولید مثل خارجی مرد را تشکیل می دهند. البته همه کسانی که آلت تناسلی دارند به عنوان یک مرد شناخته نمی شوند. وقتی به آلت تناسلی فکر می کنید باید به چهار قسمت مهم توجه کنید که شامل موارد زیر هستند: این لوله کوچک از مرکز آلت تناسلی عبور کرده و در انتهای آن به پایان می رسد. ادرار و انزال، از طریق مجرای ادراری منتقل و آزاد می شود. گلنس، که بیشتر به عنوان سر آلت تناسلی شناخته می شود، در نوک آن قرار دارد. روی آلت تناسلی ختنه نشده، به جز در حین مقاربت، با پوست ختنه گاه پوشانده می شود. در افراد ختنه شده، همیشه در معرض دید است. در اکثر مردان، دهانه مجرای ادرار بر روی آن قرار دارد. پوست ختنه گاه یک غلاف بافتی است که در قسمت آلت تناسلی بدون پوشش تغییر می کند. همچنین چیزی است که هنگام ختنه برداشته می شود. بیشتر آلت تناسلی از بافت نعوظ ساخته شده است. دو نوع بافت نعوظ وجود دارد: corpus cavernosa و corpus spongiosum . بیشتر اوقات، این بافت دارای سوراخ های خالی است، اما هنگامی که فرد برانگیخته می شود، این سوراخ ها مملو از خون می شود تا نعوظ ایجاد شود. همچنین در نظر گرفتن اصطلاحاتی که افراد هنگام صحبت در مورد ظاهر آلت تناسلی استفاده می کنند مفید است. این شامل: قطر یعنی اندازه گیری آلت تناسلی هنگام صاف شدن است. منحنی به جهتی که آلت تناسلی هنگام نعوظ دارد، اشاره می کند. طول آلت تناسلی عموما از استخوان شرمگاهی تا نوک پهلو، در امتداد قسمت بالای آلت تناسلی اندازه گیری می شود. اگر چربی در اطراف استخوان ناحیه تناسلی خود دارید، ممکن است لازم باشد به آرامی فشار دهید تا اندازه گیری دقیق تری انجام شود. درست مانند افراد در هر شکل و اندازه، اندام تناسلی آنها نیز ممکن است با هم تفاوت هایی داشته باشد. این بدان معناست که انواع مختلفی از اشکال و اندازه آلت تناسلی وجود دارد که جز آلت تناسلی طبیعی قرار می گیرند. در حالی که برخی از افراد دارای آلت تناسلی بزرگ هستند، حقیقت این است که اندازه آلت تناسلی آنقدرها که فکر می کنید وجود ندارد و به طور متوسط آلت تناسلی کوچکتر از آن چیزی است که مردم تصور می کنند. از طول تا قطر، ختنه تا ختنه نشده، تنوع زیادی در انواع آلت تناسلی وجود دارد. ظاهر آلت تناسلی شما یک چیز بسیار شخصی است. کاملا طبیعی است که بدانید آلت تناسلی شما با آلت تناسلی دیگران چگونه مقایسه می شود. اگر خود را با تصویرهای غیرواقعی مانند تصاویر پورنوگرافی مقایسه کنید، می تواند بسیار خطرناک باشد. اکثر مردان دارای آلت تناسلی با طول و دور یکسان هستند. بسیار نادر است که اندازه های آلت تناسلی بزرگتر داشته باشید. همچنین انحنای آلت تناسلی کاملا طبیعی است. اگر آلت تناسلی شما به طور ناگهانی شروع به خم شدن کند، بهتر است با یک پزشک صحبت کنید. یکی از بزرگترین تفاوت در انواع آلت تناسلی، آلت تناسلی ختنه شده و ختنه نشده است. اگر متوجه شدید که با دوستان یا برادران خود از این لحاظ فرق دارید، احتمالا دلیل مربوط به ختنه است. اگر نگران نوع آلت تناسلی یا ظاهر آلت تناسلی خود هستید، با پزشک مورد اعتماد خود صحبت کنید. به خاطر داشته باشید که درست مانند بقیه قسمت های بدن شما، تنوع در آلت تناسلی طبیعی است و بهتر است خودتان را با دیگران مقایسه نکنید. کاندوم خیلی کوچک می تواند ناراحت کننده باشد و یک کاندوم خیلی شل می تواند از بین برود. بهترین راه برای اطمینان از مناسب بودن کاندوم، اندازه گیری دقیق آلت تناسلی است. فرضیات مربوط به اندازه آلت تناسلی از طول انگشت، اندازه پا و ارتفاع توسط تحقیقات ت یید نمی شود. تنها راه برای به دست آوردن اعداد دقیق برای نصب کاندوم اندازه گیری آلت تناسلی در حالت نعوظ است. برای تعیین اندازه آلت تناسلی، باید طول، عرض و دور آن را اندازه گیری کنید. برخی از مردم از خط کش یا نوار اندازه گیری استفاده می کنند، برخی دیگر از سیم استفاده می کنند. فقط اطمینان حاصل کنید که هر چیزی که استفاده می کنید کش نمی آید، زیرا این می تواند باعث عدم دقت در اندازه گیری شود. هنگامی که اندازه آلت تناسلی خود را تعیین کردید، می توانید از این اطلاعات برای پیدا کردن کاندوم مناسب شما استفاده کنید. هدف کاندوم محافظت از شما و همسرتان در برابر عفونت های منتقله از راه جنسی و حاملگی های ناخواسته است، اما در صورت پاره شدن یا افتادن نمی تواند این کار را انجام دهد. فقط تصور نکنید که هر کاندومی که انتخاب می کنید به خوبی کار می کند. با توجه به خطرات ناشی از رابطه جنسی محافظت نشده، ارزش اندازه گیری دقیق آلت تناسلی خود را نشان می دهد. به این ترتیب، می توانید کاندومی را انتخاب کنید که از شما محافظت می کند و احساس راحتی می کنید.

سرطان سینوس یک وضعیت بدخیمی است که در فضاهای باز پشت بینی، به نام حفره ها و سینوس ها ایجاد می شود. حدود تا درصد از کل سرطان های سر و گردن را تشکیل می دهد و در صورت عدم درمان به موقع می تواند اثرات طولانی مدت و مخربی داشته باشد. علایم سرطان سینوس معمولا ظریف و اغلب به چشم نمی آیند زیرا از سایر بیماری های خوش خیم (کمتر مضر) مانند آلرژی، سرماخوردگی و قطره های بعد از بینی تقلید می کنند. اما برای افراد سیگاری، کارگران کارخانه های صنعتی و کسانی که سابقه شخصی سرطان دارند، علایم مداوم سر و گردن می تواند یک نشانه جدی باشد که نیاز به مشورت با پزشک دارد. شایع ترین علایم سرطان بینی و سینوس، خونریزی مکرر بینی و انسداد آن است که با دمیدن بینی برطرف نمی شود. همچنین احتمال دارد التهاب صورت، شل شدن دندان های بالا، درد بینی و دوبینی را تجربه کنید. سرطان های سینوسی کوچک معمولا هیچ علامتی ایجاد نمی کنند و به طور اتفاقی در زمانی که پزشک به دنبال بیماری دیگری است، یافت می شوند. در بیشتر موارد، سرطان سینوس زمانی تشخیص داده می شود که یک یا چند مشکل را در ناحیه سر و گردن تجربه می کنید. علایم مانند احتقان بینی می تواند از سرماخوردگی، آلرژی یا سینوزیت (التهاب سینوس ها) تقلید کند. جای تعجب نیست، آنها اغلب نادیده گرفته می شوند. اما اگر علایم همچنان ادامه داشت یا با درمان استاندارد بهبود نیافت، باید برای معاینه فیزیکی به پزشک مراجعه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم و نشانه های سرطان سینوس اغلب فقط در یک طرف ظاهر می شود و شامل موارد زیر است: سردرد تغییر در بینایی مشکل در بویایی مشکل در باز کردن دهان شل شدن یا بی حسی دندان ها بی حسی یا درد در بالای گونه یا زیر چشم گرفتگی بینی که بهتر نشده یا حتی بدتر می شود. درد یا فشار در یکی از گوش ها یا کاهش شنوایی چکه کردن از بینی (تخلیه مخاط به پشت بینی و گلو) انسداد در یک طرف بینی، خونریزی مکرر یا خروج مخاط از بینی بزرگ شدن غدد لنفاوی گردن (به صورت توده زیر پوست دیده یا احساس می شود) در مراحل بعدی شاید موارد زیر را تجربه کنید: غدد متورم در گردن برآمدگی یا آبریزش مداوم چشم از دست دادن جزیی بینایی یا دوبینی توده مداوم روی صورت، کام (بالای دهان) یا داخل بینی اگر مبتلا به سرطان سینوس هستید، علایم را در هر نقطه از ناحیه بینی و پارانازال (که در مجاورت حفره بینی ایجاد می شود) تجربه خواهید کرد. شایع ترین علایم سرطان سینوس معمولا فقط در یک طرف صورت به دلیل انسداد فیزیکی یا چند فضای هوایی در کنار بینی و گونه رخ می دهد. در حقیقت، بررسی ها نشان می دهد که تا درصد از این نوع تومورها در سینوس فک بالا در گونه، تا درصد در حفره بینی و تا درصد در سینوس های اتمویید در هر دو طرف قرار دارند. گاهی اوقات علایم سرطان سینوس بر ساختارهای مجاور مانند اعصاب صورت و مغز ت ثیر می گذارد. علایم زیر، اگرچه نادر است، اما می تواند رخ دهد: سردرد از دست دادن طعم و مزه تغییرات در ظاهر صورت بی حسی و سوزن سوزن شدن در صورت بیشتر عوارض ناشی از سرطان سینوس ناشی از درمان است. جراحی معمولا برای از بین بردن تومورهای سینوسی استفاده می شود. اندازه تومور تعیین می کند که آیا از جراحی با حداقل تهاجم یا جراحی باز استفاده شود. به احتمال زیاد به پرتودرمانی و شیمی درمانی به زودی پس از عمل نیاز خواهید داشت تا احتمال بازگشت سرطان را کاهش دهید. اسهال یبوست خستگی مشکل خوردن درد دهان و گلو زخم های دهان تهوع و استفراغ از دست دادن اشتها تغییر در طعم و مزه از دست دادن دندان ها اکثر عوارض جانبی مرتبط با درمان طی چند هفته یا چند ماه برطرف می شوند، اما ممکن است برخی از آنها مدت زمان بیشتری طول بکشد. از طرف دیگر، جراحی می تواند ظاهر و توانایی فرد را در انجام کارهای روزمره مانند غذا خوردن و صحبت کردن تحت ت ثیر قرار دهد. زخم سرایت سرطان به سایر نقاط بدن (متاستاز) تغییرات طولانی مدت در بینایی، تنفس، گفتار، جویدن یا بلع آسیب عصبی که می تواند بر احساس و حرکت در صورت، شانه یا بازوها ت ثیر بگذارد. برای کمک به بازگرداندن ظاهر و عملکرد ویژگی های صورت تحت تاثیر سرطان یا درمان آن، جراحی ترمیمی می تواند یک گزینه باشد. اگر سیگاری هستید یا با مواد شیمیایی صنعتی کار می کنید، در معرض خطر بیشتری نسبت به افراد عادی مبتلا به سرطان سینوس هستید. در صورت تداوم علایم بیش از سه ماه، باید به پزشک متخصص مراجعه کنید. همچنین، مراقب این علایم هشداردهنده باشید: علایم عفونت مانند تب علایم جدیدی که بدتر می شوند. از دست دادن حس چشایی یا بویایی سرطان های سینوس بر اساس نوع سلول های درگیر طبقه بندی می شوند. انواع مختلفی از سرطان های سینوسی بینی وجود دارد، از جمله: کارسینوم سلول سنگفرشی شایع ترین نوع سرطان سینوس و منش آن سلولهای لایه سطحی سر یا گردن است. اگر سرطان محدود به لایه تخت و بالای سلول باشد، در محل کارسینوم نامیده می شود. اگر این سلول ها همچنان در حال تکثیر باشند، می توانند به عمق بافت ها نفوذ کرده و به سرطان سلول سنگفرشی تهاجمی تبدیل شوند. این سرطان نادر در غدد ترشحی سینوس های پارانازال رخ می دهد. این سرطان در غدد بزاقی، به ویژه در غدد پاروتید، که در گونه ها و در اطراف استخوان فک در جلوی گوش قرار گرفته است، ایجاد می شود. هنگامی که سلول های سرطانی سینوس به حدی جهش می یابند که تشخیص نوع سلول آنها دشوار است، به آن کارسینوم تمایز نیافته سینوس می گویند. همچنین به عنوان نوروبلاستوم بویایی شناخته می شود، esthesioneuroblastoma ناحیه پشت بینی. نواحی پر از هوا که حفره بینی را احاطه کرده اند. ناحیه پر از استخوان گونه در دو طرف بینی که بخشی از سینوس های پارانازال را تشکیل می دهد. بخش دیگری از سیستم سینوس پارانازال که در امتداد بالای بینی و بین چشم ها قرار دارد. سرطان در اینجا نادر است. ناحیه ای که بالاترین نقطه بالای گلو یا حلق به حفره بینی، پشت بینی و نزدیک قاعده جمجمه متصل می شود. لنفوم های نازوفارنکس احتمال دارد در مجرای هوا یا در بافت لنفاوی اطراف ایجاد و از نظر فنی به عنوان سرطان نازوفارنکس طبقه بندی می شود، اما بدخیمی هایی که در نازوفارنکس ایجاد می شوند، گاهی اوقات سرطان سینوس محسوب می شوند. همه سرطان های سینوسی علل مشخصی ندارند، اما بررسی ها نشان می دهد که برخی عوامل محیطی، به ویژه تماس شدید با برخی از مواد شیمیایی صنعتی، می تواند خطر ابتلا به این نوع سرطان را افزایش دهد. مواد زیر با میزان بالاتری از سرطان سینوس بینی و پارانازال ارتباط دارند: خاک اره گرد و غبار چرم ترکیبات نیکل (فلزی که برای ساخت فولاد ضد زنگ استفاده می شود) تولید ایزوپروپیل الکل (اغلب در محصولات خانگی و در فرآیندهای تولید استفاده می شود) رادیوم و (فلزات رادیواکتیو، که در خانه های قدیمی با شکاف در فونداسیون و در سطوح پایین در طبیعت یافت می شود) سایر علل سرطان سینوس عبارتند از: دود سیگار عفونت ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) اگرچه بعید است که علایم شما به عنوان سرطان سینوس تشخیص داده شود، اما در صورت عدم بهبودی، مهم است که توسط متخصص مراقبت های بهداشتی بررسی شوید. در طول امتحان، در مورد سابقه پزشکی، هر مشکلی که داشته اید و عوامل خطر احتمالی مانند محل کار و مواد شیمیایی که با آنها کار می کنید، سوال می شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یک معاینه فیزیکی انجام می دهد تا علایم سرطان سینوس را در حفره پارانازال و بینی جستجو کند و همچنین سایر مشکلات سلامتی را که می تواند علایم را توضیح دهد بررسی کند. در طول معاینه فیزیکی، پزشک بی حسی، درد، التهاب یا سفتی صورت را بررسی می کند و در عین حال به دنبال هرگونه تغییر در تقارن چشم و صورت، از دست دادن بینایی و علایم دیگر است. متورم شدن غدد لنفاوی یا غدد در ناحیه گردن بعدا نشانه ای از ابتلا به سرطان سینوس است، بنابراین پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی این نواحی را در طول معاینه بررسی می کند. اگر پزشک به سرطان سینوس مشکوک باشد، شما را به متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع می دهد. این متخصصان که معمولا به عنوان گوش و حلق و بینی شناخته می شوند، آندوسکوپی را انجام می دهند، این روش با استفاده از یک لوله نازک با یک نور کوچک و یک دوربین فیلمبرداری در انتها به نام آندوسکوپ برای مشاهده بینی و مجاری آن انجام می شود. در طول این روش، ENT PET ، اسکن استخوان و MRI گزینه های درمانی بستگی به مرحله تشخیص سرطان، میزان انتشار آن و سطح کلی سلامت بدن دارد. معمولا برای افزایش اثربخشی درمان، ترکیبی از جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی مورد نیاز است. گزینه های درمان سرطان سینوس شامل موارد زیر است: جراحی آندوسکوپی یا حداقل تهاجمی از طریق بینی یک گزینه محبوب حذف تومور برای بیماران واجد شرایط است. تابش پرانرژی برای کشتن سلول های سرطانی، کوچک شدن تومور قبل از عمل یا از بین بردن قطعات کوچکی از تومور که احتمال دارد پس از جراحی باقی مانده باشد استفاده می شود. دارو که به صورت داخل وریدی تزریق یا از طریق دهان مصرف می شود، سلول های سرطانی را در سراسر بدن از بین می برد. شیمی درمانی کمکی یا شیمی درمانی پس از جراحی می تواند به کاهش خطر بازگشت سرطان پس از عمل کمک کند. سرطان سینوس معمولا در افراد مسن، سال و بالاتر تشخیص داده می شود. همچنین نژادها و جنسیت های خاص را بیشتر از سایرین مورد هدف قرار می دهد: افراد سفید پوست بسیار بیشتر از سیاه پوستان به سرطان سینوس مبتلا و مردان حدود دو برابر زنان مبتلا به سرطان سینوس تشخیص داده می شوند. میزان زنده ماندن بستگی به نوع سرطان و مرحله آن در تشخیص دارد. پایگاه داده SEER (نظارت، اپیدمیولوژی، و نتایج نهایی) ، که توسط موسسه ملی سرطان ( NCI ) نگهداری می شود، نشان داد که بقای پنج ساله مبتلایان به سرطان سینوس از تا در صورتی که سرطان به صورت محلی تشخیص داده شود، درصد بوده است، در صورت یافتن منطقه ای و در صورت یافتن در مرحله ای دور، اهمیت تشخیص و درمان زودهنگام را نشان می دهد. هرچه زودتر تشخیص داده و درمان را شروع کنید، احتمال اینکه سرطان را شکست دهید بیشتر است. سرطان سینوس نسبتا نادر است، اما اگر دچار احتقان بینی مزمن، خونریزی یا از دست دادن بویایی یا چشایی بیش از سه ماه هستید، با پزشک مشورت کنید. به احتمال زیاد به سرطان مبتلا نخواهید شد، اما برای اطمینان، بهتر است یک معاینه انجام دهید. سرطان سینوس در مراحل اولیه بسیار قابل درمان است، بنابراین هرچه زودتر تشخیص و درمان را دریافت کنید، به احتمال زیاد از عوارض پزشکی که باعث تغییر زندگی می شوند پیشگیری می کنید. اگر مبتلا به سینوزیت مزمن یا علایم شبیه سرماخوردگی هستید، مشورت با متخصص مراقبت های بهداشتی خود را به تعویق نیندازید زیرا علایم می تواند نشانه ای از یک بیماری باشد. تشخیص و درمان زودهنگام احتمال حذف کامل تومور را افزایش و شانس بازگشت سرطان را کاهش می دهد:

از می توان به استقاده بیش از حد کامپیوتر، و یا تغییرات هورمونی اشاره کرد. برای شناخت علل شایع این مقاله را بخوانید. اگر خشکی چشم دارید، ممکن است قرمزی، سوزش یا احساس خارش در چشم خود داشته باشید. خشکی چشم می تواند موقتی یا مزمن باشد. این وضعیت زمانی که غدد اشکی شما به اندازه کافی اشک تولید نمی کنند یا هنگامی که اشک های شما به سرعت تبخیر می شوند، رخ می دهد. خشکی مزمن چشم بدون درمان می تواند عوارض مختلفی مانند دوبینی تا عفونت را ایجاد کند، اما گزینه های درمانی برای این وضعیت ها وجود دارند. برخی از افراد با استفاده از داروهای خانگی و بدون نسخه ( OTC ) یا نسخه، علایم خود را کاهش می دهند. درک علل زمینه ای نیز بسیار مهم است تا بتوانید از آنها جلوگیری یا مدیریت کنید. فهرست محتوا اگر چه هر کسی ممکن است خشکی چشم داشته باشد، این بیماری هر چه سن بالاتر می رود شایع تر می شود. خشکی چشم بر افراد بالای سال سن ت ثیر می گذارد. زیرا تولید اشک با افزایش سن کاهش می یابد. نمی توان از این نوع خشکی چشم جلوگیری کرد، اما استفاده منظم از اشک مصنوعی می تواند چربی بیشتر را برای پوشاندن چشم ها و رفع خشکی ایجاد کند. اشکها از چربی، آب و مخاط تشکیل شده اند. با این حال، برخی از داروها می توانند تولید مخاط را کاهش داده و به خشکی مزمن چشم منجر شوند. اینها شامل آنتی هیستامین ها، دیورتیک ها و مسدود کننده های بتا هستند که برای درمان فشار خون بالا استفاده می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت مصرف دارو و احساس خشکی چشم، با پزشک خود مشورت کنید. در مورد داروهای جایگزین یا دوز کمتر برای کاهش خشکی چشم بپرسید. همچنین می توانید در کنار داروهای خود از اشک مصنوعی برای روان نگه داشتن چشم خود استفاده کنید. برخی از افرادی که با رایانه کار می کنند دچار سردرد تنشی و خستگی چشم می شوند. علاوه بر این مسایل، خیره شدن به رایانه اغلب می تواند بر اشک های شما ت ثیر بگذارد و منجر به خشکی چشم شود. این به این دلیل است که افرادی که در مانیتور کامپیوتر کار می کنند، کمتر پلک می زنند. در نتیجه، اشک آنها سریعتر تبخیر می شود. اگر از رایانه برای کار استفاده می کنید، می توانید با پلک زدن بیشتر، خشکی را کاهش دهید. پلک زدن به چربی چشم شما کمک می کند. این می تواند از خشکی و سوزش جلوگیری کند. اگر هنوز خشکی را تجربه می کنید، هنگام کار با رایانه از اشک مصنوعی استفاده کنید. علاوه بر این، هر از گاهی به چشم های خود استراحت دهید. تقریبا هر دقیقه به دور نگاه کنید و بارها پلک بزنید تا دوباره چشمان خود را خیس کنید. برخی از افراد بعد از جراحی اصلاح بینایی با لیزر شروع به خشکی چشم می کنند. این روش برخی از اعصاب قرنیه را قطع می کند و باعث می شود چشم ها اشک کمتری تولید کنند. این نوع خشکی چشم معمولا موقتی است و پس از چند روز یا چند هفته برطرف می شود. تا زمانی که چشمان شما بهبود نیافت، از قطره های چرب کننده چشم برای مرطوب نگه داشتن چشم خود استفاده کنید. هورمون ها می توانند در خشکی چشم نقش داشته باشند. برخی از زنان در دوران بارداری، یایسگی یا هنگام استفاده از قرص های ضد بارداری علایم خشکی چشم را تجربه می کنند. هورمون ها تولید اشک را تحریک می کنند، بنابراین عدم تعادل می تواند تولید اشک را کاهش دهد. به نظر می رسد هورمونی درمانی، خشکی چشم را بهبود نمی بخشد. اما می توانید در مورد روان کننده قطره چشم برای کاهش خشکی و سوزش با پزشک خود مشورت کنید. ویتامین A باعث سلامت چشم می شود. غذاهای غنی از شامل تخم مرغ، هویج، ماهی، اسفناج، کلم بروکلی و فلفل است. آزمایش خون می تواند کمبود ویتامین A را تشخیص دهد. همچنین می توانید از پزشک خود در مورد استفاده از قطره های چشمی حاوی ویتامین A بپرسید، اگرچه این داروها معمولا برای درمان خشکی چشم استفاده نمی شوند. آب و هوای سرد و قرار گرفتن در معرض بادهای شدید می تواند باعث تبخیر سریع اشک ها شود و منجر به خشکی مزمن شود. برای محافظت از چشمان خود، از قطره های چرب کننده چشم استفاده کنید و از عینک آفتابی استفاده کنید که دور سر شما بپیچد تا از چشمان شما در برابر سرما و باد محافظت کند. سندرم شوگرن یک اختلال خود ایمنی است که باعث می شود گلبول های سفید خون به غدد بزاقی و غدد اشک آور شما حمله کرده و تولید اشک را کاهش دهند. هنگامی که خشکی چشم به قطره های چشم پاسخ نمی دهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند که شامل قرار دادن فیبرهای سیلیکونی در مجاری اشک شما باشد تا به حفظ برخی از اشک های شما کمک کند. علاوه بر علایم دیگر، بسیاری از بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت، لوپوس و دیابت نیز می توانند باعث تولید ضعیف یا ناکافی اشک شوند. دیابت شامل مدیریت قند خون با عادات زندگی سالم، رژیم غذایی و دارو است. زمانی ایجاد می شود که غدد چربی کوچک پلک داخلی شما مسدود و ملتهب می شوند. در کنار خشکی چشم، ممکن است پوسته های چرب در اطراف مژه های خود داشته باشید. هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد با این حال، می توانید با استفاده از کمپرس گرم روی چشم های بسته برای چند دقیقه و تمیز کردن پلک های خود با شامپو بچه، التهاب را کاهش دهید. تا زمان بهبود التهاب، از اشک مصنوعی برای کاهش خشکی چشم و قرمزی استفاده کنید. اگر علایم شما بهبود نیافت، به پزشک مراجعه کنید و در مورد درمان قطره چشم آنتی بیوتیک سوال کنید. آلرژی همچنین می تواند باعث خشکی مزمن چشم شود. چشمان شما ممکن است خارش دار، قرمز و آبکی به نظر برسند. یک آنتی هیستامین خوراکی می تواند آلرژی شما را کاهش دهد، اگرچه این داروها می توانند علایم خشکی چشم را بدتر کنند. اگر فقط علایم چشمی ناشی از حساسیت را تجربه می کنید، از پزشک خود در مورد قطره چشم آنتی هیستامین سوال کنید. گاهی اوقات، خشکی چشم در نتیجه کم آبی بدن یا عدم نوشیدن مایعات کافی است. سایر علایم کم آبی شامل تیره شدن ادرار، کمبود انرژی، سرگیجه، ضربان قلب سریع و عدم دفع ادرار است. افزایش مصرف مایعات و نوشیدن آب بیشتر می تواند کم آبی خفیف را بهبود بخشد و خشکی مزمن چشم را تسکین دهد. هوای خشک نیز به خشکی چشم کمک می کند. این می تواند در صورت وجود رطوبت کم در خانه شما یا خوابیدن یا کار در کنار دریچه هوا رخ دهد. حرکت دادن تخت یا میز تحریر به طوری که هوا مستقیما به چشم شما نفوذ نکند ممکن است علایم را بهبود بخشد. همچنین می توانید از مرطوب کننده برای مرطوب کردن هوا و جلوگیری از تبخیر اشک استفاده کنید. سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض دود دست دوم نیز می تواند چشمان شما را خشک کند. استفاده طولانی مدت از لنزهای تماسی یکی دیگر از عوامل خطر خشکی مزمن چشم است. این به این دلیل است که برخی از لنزها مانع اکسیژن رسانی به قرنیه می شوند. اگر چشمان شما چربی کافی را دریافت نمی کند از چشم پزشک خود در مورد تماس هایی که مخصوص خشکی چشم ساخته شده است سوال کنید. این لنزها به گونه ای طراحی شده اند که به رطوبت چشم شما کمک می کند. درمان خشکی چشم بستگی به علت آن دارد. به طور کلی، ممکن است راهکارهای زیر به جلوگیری و درمان آن کمک کند: استفاده از قطره چشم با استفاده از دستگاه مرطوب کننده استفاده از عینک یا محافظ چشم برای جلوگیری از باد بسته به علت خشکی، از داروهای تجویزی استفاده کنید. استفاده از لنزهای تماسی برای افرادی که دارای خشکی چشم هستند. هنگام نگاه کردن به کامپیوتر یا کتاب خود به چشم های خود استراحت دهید. بر اساس تحقیقات انجام شده در سال ، مکمل های اسید چرب امگا همچنین ممکن است به بهبود علایم خشکی چشم کمک کنند. علاوه بر این، یک مطالعه در سال نشان داد که اشک مصنوعی حاوی ترهالوز (یک قند) و روغن دانه کتان برای درمان خشکی چشم موثر است. مطالعات بیشتری در مورد این درمان مورد نیاز است. اگر داروی خاصی باعث خشک شدن چشم شما می شود، در مورد تغییر داروی دیگر با پزشک خود مشورت کنید. همچنین ممکن است به درمان سایر بیماری های زمینه ای زمینه ای که ممکن است باعث خشکی شود، کمک کند. در برخی موارد، ممکن است از پلاگین هایی که در مجاری اشک خود قرار داده اید استفاده کنید تا اشک های شما را در اطراف چشم نگه دارد. پزشک شما ممکن است این را به عنوان یک روش موقت یا دایمی مطرح کند. اگر چشمان شما در مدت زمان طولانی خشک، قرمز یا دردناک است، با پزشک خود مشورت کنید. اگر درمان های خانگی کمکی نمی کند، باید به پزشک مراجعه کنید. پزشک می تواند با شما همکاری کند تا علت خشکی چشم شما را کشف کرده و بهترین درمان را پیشنهاد دهد. این مهم است زیرا خشکی چشم ممکن است منجر به عوارضی از جمله عفونت، التهاب یا آسیب چشم شود. یکی از اولین گام ها برای تسکین خشکی مزمن چشم، درک علل ایجاد علایم شما است. منبع:

ممکن است را به عنوان بخشی از پریود یا در زمان های دیگر در طول چرخه قاعدگی مشاهده کنید. این ترشحات جای نگرانی ندارد. خون ممکن است در هنگام خروج از رحم با مایع شفاف گردن رحم مخلوط شده و آن را صورتی کند. این رنگ همچنین ممکن است نشانه تعدادی از شرایط مختلف مانند یا عفونت باشد. زمان ترشح و همچنین علایم دیگری که ممکن است تجربه کنید، می تواند به شما در تشخیص علت زمینه ای کمک کند. برای یادگیری علت ترشح صورتی واژن ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. ترشحات صورتی در ابتدا و انتهای خونریزی با چرخه قاعدگی طبیعی است. در این زمان، خون تازه شروع به جریان می کند یا کمتر می شود. ممکن است هنگام خروج از واژن با سایر مخلوط شود و رنگ قرمز آن را رقیق کند. احتمال دیگر قاعدگی نامنظم است. هر چیزی از نوسانات وزن گرفته تا سن تا استرس ممکن است چرخه قاعدگی شما را نامنظم کند. سطوح پایین استروژن ممکن است منجر به ترشح صورتی در نقاط مختلف چرخه شود، نه لزوما در زمان انتظار پریود. هورمون استروژن به تثبیت پوشش رحم کمک می کند. با کمبود آن، مخاط رحم ممکن است خراب شده و به طور نامنظم ریخته شود و منجر به طیف وسیعی از رنگ ها شود. سایر علایم کاهش استروژن، عبارتند از: گرگرفتگی بیخوابی افزایش وزن عدم تمرکز عفونت های مجاری ادراری نوسانات خلقی یا افسردگی هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شروع کنترل بارداری هورمونی جدید یا تغییر آنچه قبلا استفاده می کنید ممکن است عدم تعادل استروژن ایجاد کند. در نتیجه ممکن است دچار ترشحات صورتی روشن یا لکه بینی شوید. این عارضه جانبی، که به آن خونریزی شدید نیز گفته می شود، به احتمال زیاد با که حاوی استروژن کم یا بدون استروژن است، بیشتر رخ می دهد. در برخی موارد، هورمون های شما ممکن است ظرف چند ماه با دارو سازگار شوند و لکه بینی متوقف شود. برخی دیگر ممکن است ترشحات صورتی را به مدت سه ماه یا بیشتر تجربه کنند. تقریبا روز قبل از شروع قاعدگی بعدی، یک تخمک از لوله فالوپ خارج می شود. از آنجایی که در این زمان مایع مرطوب تر تولید می شود، لکه بینی تخمک گذاری ممکن است به جای قرمز، صورتی به نظر برسد. شانس شما برای باردار شدن در روزهای منتهی به تخمک گذاری و شامل تخمک گذاری بیشتر است. یک جیب پر از مایع است. برخی از کیست ها بخشی از چرخه قاعدگی شما هستند. به عنوان مثال، کیست فولیکولار در شرایطی که تخمک در زمان تخمک گذاری از تخمدان پاره نشود و به رشد خود ادامه دهد، ایجاد می شود. حتی ممکن است علامتی نداشته باشد و طی چند ماه خود به خود برطرف شود. برخی دیگر، مانند کیست های درمویید و سیستادنوم ها، ممکن است بزرگ شوند و باعث لکه بینی یا ترشح صورتی شوند. آنها ممکن است در اثر عدم تعادل هورمونی یا شرایطی مانند اندومتریوز ایجاد شوند. همچنین ممکن است متوجه درد یا سنگینی در لگن یا نفخ خود شوید. لانه گزینی فرآیند قرار گیری تخمک بارور شده در داخل رحم است. بین تا روز پس از لقاح اتفاق می افتد و ممکن است باعث خونریزی ملایم در سایه های مختلف از جمله صورتی شود. همه زنان، خونریزی لانه گزینی را تجربه نمی کنند. اگر پریود شما دیر شده است یا لکه بینی صورتی در آن وجود دارد، آزمایش بارداری خانگی را در نظر بگیرید. به ندرت، جنین ممکن است در لوله فالوپ کاشته شود. به این حالت یا لوله ای گفته می شود و ممکن است باعث لکه بینی یا خونریزی شود. در این شرایط اگر ترشحات کم و مخلوط با سایر ترشحات واژن باشد، ممکن است صورتی به نظر برسد. علایم دیگر حاملگی خارج رحمی، عبارتند از: سرگیجه غش کردن فشار راست روده درد لگن یک طرفه درد شدید در شکم، لگن، گردن یا شانه پارگی لوله فالوپ یک عارضه بالقوه جدی است. در صورت مشاهده لکه بینی یا خونریزی و درد شدید یک طرفه یا علایم دیگر، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. بین تا درصد از حاملگی ها به سقط ختم می شود، معمولا قبل از رسیدن جنین به هفته بارداری این وضعیت رخ می دهد. علایم ممکن است ناگهان ظاهر شوند و شامل مایع شفاف یا صورتی یا خونریزی شدید قرمز باشد. علایم دیگر عبارتند از: سرگیجه ترشح قهوه ای عبور بافت یا لخته از واژن درد یا گرفتگی در ناحیه زیر شکم خونریزی در اوایل بارداری می تواند طبیعی باشد، اما گزارش ترشحات صورتی یا سایر به پزشک مهم است. سوزاک، کلامیدیا و سایر عفونت های مقاربتی ( STIs ) ممکن است باعث ترشحات غیر معمول از جمله خونریزی صورتی شود. این عفونت ها ممکن است در ابتدا هیچ علامتی ایجاد نکنند: خارش واژن ادرار دردناک درد یا فشار لگن لکه بینی بین دوره ها خونریزی با مقاربت جنسی بدون درمان، بیماریهای مقاربتی می توانند به اندامهای تناسلی گسترش یافته و باعث عفونت به نام PID شوند. حتی ممکن است با این عفونت تب و سایر علایم STI را تجربه کنید. PID می تواند منجر به درد مزمن لگن و ناباروری شود. فیبرویید رشد بافت غیر سرطانی در داخل یا اطراف رحم است. فیبروم همیشه علایم ایجاد نمی کند. اما در صورت بروز علایم، خونریزی غیرطبیعی واژن به عنوان یک نشانه اولیه در نظر گرفته می شود. خونریزی خفیف یا لکه بینی مخلوط با مایع دیگر گردن رحم ممکن است صورتی به نظر برسد: یا کمردرد درد هنگام رابطه جنسی مشکل در دفع ادرار یا درد همراه با ادرار یایسگی دوره ای است که بدن زن در حال توقف چرخه قاعدگی است. در این مدت، سطح استروژن به طور غیرقابل پیش بینی افزایش و کاهش می یابد. در نتیجه، ممکن است لکه بینی صورتی مشاهده کنید یا پریودهای نامنظم را تجربه کنید. علایم دیگر عبارتند از: گرگرفتگی مشکل خواب نوسانات خلقی علایم یایسگی معمولا از اواسط تا سالگی شروع می شود. ترشحات صورتی در موارد نادر ممکن است نشانه سرطان دهانه رحم باشد. بیشترین علایم سرطان تهاجمی، خونریزی نامنظم بعد از رابطه جنسی، بین دوره های قاعدگی منظم یا بعد از یایسگی است. ترشحات اولیه سرطان دهانه رحم اغلب سفید، شفاف یا آبکی است. هر خونی که با آن مخلوط شود ممکن است صورتی به نظر برسد. علایم سرطان پیشرفته، عبارتند از: کاهش وزن خستگی درد لگن تورم در پاها مشکل در دفع ادرار یا مدفوع برخی از زنان هیچ نشانه ای از سرطان را در مراحل اولیه خود تجربه نمی کنند. پیگیری منظم آزمایشات پاپ برای تشخیص زودهنگام و درمان سریع کلیدی است. ترشحات صورتی لزوما دلیلی برای نگرانی نیست، به خصوص اگر در زمان پریود مورد انتظار شما رخ دهد. چرخه قاعدگی طبیعی از شروع یک دوره تا شروع دوره بعدی از تا روز طول می کشد. این دوره معمولا بین دو تا هفت روز طول می کشد. خونریزی یا لکه بینی خارج از این بازه زمانی همراه با علایم دیگر مانند درد، تب یا سرگیجه، دلیل مراجعه به پزشک است. در مورد هرگونه خونریزی در دوران بارداری با پزشک مشورت کنید. ترشح صورتی ممکن است طبیعی باشد، به خصوص در زمان کاشت یا در اوایل بارداری. هرگونه درد، سرگیجه، بافت یا لخته می تواند نشانه بارداری خارج رحمی یا سقط باشد. ترشحات صورتی بعد از یایسگی طبیعی نیست. ترشحات نامنظم در این مدت می تواند نشانه ای از فیبروم، سرطان دهانه رحم یا سایر شرایطی باشد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. ترشحات صورتی ممکن است بخشی از چرخه قاعدگی شما یا یک عارضه جانبی موقتی باشد زیرا بدن شما خود را برای یایسگی یا پیشگیری از بارداری هورمونی تنظیم می کند: عدم تعادل استروژن با درمان جایگزینی هورمون یا داروهای ضد افسردگی تقویت کننده سروتونین درمان می شود. خونریزی مربوط به پیشگیری از بارداری هورمونی باید ظرف چند ماه متوقف شود. اگر چنین نشد، می توانید سایر گزینه های پیشگیری از بارداری را با پزشک بررسی کنید. کیست های تخمدان ممکن است خود به خود برطرف شوند. در صورت بزرگ شدن کیست یا پیچ خوردگی ممکن است جراحی لازم باشد. حاملگی خارج رحمی را می توان با داروهایی مانند متوترکسات و جراحی برای حذف حاملگی از لوله فالوپ درمان کرد. پارگی نیاز به جراحی فوری برای جلوگیری از خونریزی داخلی بزرگ دارد. سقط جنین ممکن است به خودی خود برطرف شود. اگر جنین کاملا از رحم خارج نشده است، ممکن است به اتساع و ( D & C ) نیاز داشته باشید. در این روش، پزشک از دارو برای گشاد شدن دهانه رحم در حالی که تحت بیهوشی هستید استفاده می کند. کورت ها بافت باقی مانده را بریده یا مکش می کنند. عفونت هایی مانند STI و PID نیاز به آنتی بیوتیک دارند. مطمین شوید که با انجام رابطه جنسی ایمن از خود در برابر عفونت مجدد در حین و بعد از آن محافظت می کنید. فیبروییدهای رحم با جراحی برای برداشتن برآمدگی ها از رحم درمان می شوند. علایم یایسگی را می توان با درمان جایگزینی هورمونی کوتاه مدت یا داروهای ضد افسردگی درمان کرد. دیگران ممکن است علایم را بدون دارو کنترل کنند. درمان سرطان دهانه رحم ممکن است شامل جراحی، اشعه و شیمی درمانی باشد. برخی از زنان ترکیبی از این درمان ها را استفاده می کنند. منبع:

آزمایشی است که راست روده و قسمت تحتانی روده بزرگ را بررسی می کند. "کولون" اصطلاح پزشکی روده بزرگ است و کولون سیگمویید قسمت پایینی آن است. کولون سیگمویید به راست روده ختم می شود. هنگام دفع مدفوع، مواد زاید در راست روده جمع شده و بدن شما را ترک می کند. سیگموییدوسکوپی یکی از راه های تشخیص یا پولیپ است. پولیپ ها سرطان نیستند، اما می توانند به سرطان تبدیل شوند. شما همچنین می توانید این آزمایش را برای یافتن علت مشکلات روده انجام دهید. این موارد می تواند شامل خونریزی، تغییر در اجابت مزاج یا مشکلات دیگر باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: این روشی است که برای بررسی قسمت پایین روده بزرگ و راست روده استفاده می شود. سیگموییدوسکوپی می تواند علت احتمالی، تغییرات روده و علایمی مانند درد راست روده، اسهال یا یبوست را بررسی کند. در حین عمل، می توان از بیوپسی بافت برای بررسی بیشتر استفاده کرد، یا ممکن است پولیپ ها برداشته شوند. سیگموییدوسکوپ انعطاف پذیر یک لوله انعطاف پذیر به طول سانتی متر و به ضخامت انگشت کوچک شما است. به آرامی در مقعد وارد شده و به آرامی در راست روده و روده تحتانی پیش می رود. پزشکان می توانند داخل روده بزرگ را از طریق یک محدوده کوچک روی لوله یا روی یک مانیتور ویدیویی مشاهده کنند. این یک روش دقیق و ساده برای بررسی علت خونریزی مقعدی، تغییر عادات روده و علایم رکتوم مانند درد و اسهال است. سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر نیز بخشی از غربالگری و نظارت روده بزرگ برای سرطان روده بزرگ است. وقتی برای انجام سیگموییدوسکوپی وارد می شوید، پزشک از شما می خواهد که روی تخت به پهلو بخوابید. پزشک لوله نازک کوچک را به آرامی در راست روده شما قرار می دهد. آنها از لوله برای دمیدن مقداری هوا در روده بزرگ استفاده می کنند. هوا داخل روده را پاکسازی می کند، بنابراین دیدن داخل روده از دور آسان تر است. ممکن است احساس نفخ کنید یا باید به دستشویی بروید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مرحله بعد، پزشک لوله را به آرامی از طریق راست روده به داخل کولون تحتانی شما فشار می دهد. اگر پزشک یک پولیپ در روده بزرگ شما پیدا کرد، می تواند آن را برداشته یا نمونه برداری کند. آنها آن را به آزمایشگاه می فرستند. یک متخصص به نام آسیب شناس نمونه را زیر میکروسکوپ بررسی می کند تا به دنبال سرطان باشد. سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر به طور کلی روش قابل تحملی است و بندرت باعث ایجاد درد قابل توجه می شود. ممکن است در طول عمل احساس پری، نفخ، فشار یا گرفتگی داشته باشید. رویش های کوچکی در پوشش داخلی روده بزرگ و راست روده هستند. اکثر پولیپ ها خوش خیم هستند (سرطانی نیستند) ، اما برخی از پولیپ ها پیش سرطانی هستند. معمولا از بیماران مبتلا به پولیپ های پیش سرطانی خواسته می شود که پس از پاکسازی شدید روده بزرگ جهت انجام کولونوسکوپی مراجعه کنند. روش طولانی تری از سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر است که در آن پزشک تمام طول روده بزرگ را بررسی می کند. مزیت کولونوسکوپی نسبت به سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر، یافتن و برداشتن پولیپ در قسمت هایی از روده بزرگ است که خارج از دسترس سیگموییدوسکوپ انعطاف پذیر است. نشان داده شده است که حذف تمام پولیپ های پیش سرطانی در طول کولونوسکوپی از سرطان روده جلوگیری می کند. پس از اتمام روش، ممکن است به دلیل وجود هوایی که به روده شما تزریق می شود، دچار گرفتگی یا نفخ شوید. گرفتگی یا نفخ باید به سرعت با عبور گاز کمتر شود. با قدم زدن در اتاق می توان گرفتگی یا نفخ را از بین برد. در بیشتر شرایط، شما باید بتوانید فعالیت های منظم خود را پس از خروج از مطب پزشک یا بیمارستان از سر بگیرید. می توانید انتظار داشته باشید که بلافاصله به فعالیت های عادی خود مانند رانندگی بازگردید. ممکن است پس از انجام آزمایش احساس خواب آلودگی کنید و بهتر است یک دوست یا یکی از اعضای خانواده شما را به خانه برسانند. ممکن است در ابتدا دچار گرفتگی عضلات شوید یا احساس نفخ کنید. این حالت معمولا ظرف چند ساعت از بین می رود. با آزاد شدن هوایی که پزشک در روده بزرگ شما قرار می دهد، ممکن است مقداری داشته باشید. ممکن است متوجه مقدار کمی خونریزی از راست روده خود شوید. این طبیعی است. در صورت ادامه خونریزی یا لخته شدن خون، با پزشک خود تماس بگیرید. در صورت داشتن موارد زیر به پزشک مراجعه کنید: تب ضعف سرگیجه درد شکم سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر و به طور کلی زمانی ایمن هستند که این عمل توسط افراد آموزش دیده انجام شود. عوارض احتمالی اما نادر شامل سوراخ شدن دیواره روده بزرگ و خونریزی از محل بیوپسی است. ایجاد سوراخ در دیواره روده بزرگ ممکن است احتیاج به جراحی داشته باشد. اگرچه عوارض ناشی از سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر نادر است، اما تشخیص علایم اولیه هرگونه عارضه احتمالی مهم است. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر با پزشک یا معاینه کننده تماس بگیرید: تب و یا لرز درد شدید شکم خونریزی مقعدی بیش از چند قاشق چای خوری به منظور به دست آوردن نتایج دقیق، راست روده و روده تحتانی باید کاملا از مدفوع پاک باشد. پزشک دستورالعمل های مفصلی در مورد نحوه پاکسازی روده بزرگ به شما می دهد. به طور کلی، این مستلزم استفاده از یک یا دو تنقیه قبل از عمل است و همچنین ممکن است نیاز به ملین و برخی تغییرات رژیم غذایی باشد. در شرایط خاص، مانند وجود اسهال قابل توجه، ممکن است از سیگموییدوسکوپی صرف نظر شود. به طور کلی، شما می توانید به مصرف داروهای معمولی خود ادامه دهید. با این حال، باید پزشک خود را از تمام داروهای تجویزی و بدون نسخه ای که مصرف می کنید و همچنین هرگونه حساسیت که دارید، مطلع کنید. در صورت انجام بیوپسی، برخی از داروها خطر خونریزی را افزایش می دهند. اینها شامل آسپرین، داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین (کومادین) و NSAID ها مانند Motrin و Advil است. ممکن است پزشک از شما بخواهد که این داروها را چند روز قبل از عمل متوقف کنید. همچنین اگر دریچه قلب مصنوعی، پروتز مفصل ران یا زانو دارید یا بیماری دریچه های قلب مانند تنگی میترال، تنگی آیورت یا نارسایی میترال دارید، باید به پزشک خود اطلاع دهید. بیماران مبتلا به این شرایط ممکن است قبل از کولونوسکوپی به آنتی بیوتیک یا روشهای دندانپزشکی برای جلوگیری از عفونت دریچه های قلب یا پروتز نیاز داشته باشند. پزشک متخصص در دستگاه گوارش معمولا این کار را انجام می دهد. همچنین ممکن است توسط جراح، پزشک متخصص خانواده، دستیار پزشک انجام شود. احتمالا یک پرستار در آزمایش کمک خواهد کرد. دستورالعمل های پزشک را با دقت دنبال کنید. در مورد موضوعات زیر با کارکنان صحبت کنید و در مورد هرگونه اطلاعات مبهم یا مربوط به شما سوال بپرسید. ممکن است لازم باشد تا ساعت قبل از آزمایش از مایعات استفاده کنید. مایعات مجاز اغلب شامل آبمیوه یا آبگوشت بدون چربی، قهوه سیاه و ژلاتین است. روده بزرگ خود را خالی کنید. روده تحتانی شما باید خالی باشد تا پزشک آن را معاینه کند. قبل از انجام آزمایش به تنقیه یا ملین قوی نیاز دارید. حتما از دستورات پزشک خود پیروی کنید. ملین را شب قبل یا همان روز مصرف کنید. اگر پزشک شما ملین تجویز کرده باشد، قرص یا پودری است که قبل از نوشیدن با آب مخلوط می کنید. هنگامی که آن را مصرف می کنید، اغلب مدفوع خواهید داشت تا زمانی که روده بزرگ شما خالی شود. مطمین شوید که در این مدت نزدیک دستشویی هستید. بپرسید آیا باید داروهای معمول خود را در روز آزمایش مصرف کنید یا خیر. این شامل هرگونه داروی تجویزی، داروهای بدون نسخه و مکمل هایی است که مصرف می کنید. ممکن است لازم باشد چند روز قبل از آزمایش، مصرف داروهایی که خطر خونریزی را افزایش می دهند را قطع کنید. این داروها شامل آسپرین و سایر داروهای رقیق کننده خون هستند. در صورت داشتن هرگونه مشکل پزشکی به کارکنان اطلاع دهید. در مورد هرگونه حساسیت دارویی یا سایر حساسیت های خود به کادر پزشکی اطلاع دهید. اگر نگران هزینه آزمایش هستید، از قبل با شرکت بیمه خود تماس بگیرید. بپرسید چقدر از هزینه ها را باید بپردازید. ممکن است کمی احساس ناراحتی کنید اما درد نداشته باشید. احتمالا بیهوشی نخواهید داشت، اما ممکن است پزشک به شما دارویی بدهد که به شما در آرامش و خواب آلودگی کمک کند. اگر در هر زمان احساس درد می کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. آنها می توانند لوله را حرکت دهند تا به شما احساس راحتی دهد. آیا نیاز به آزمایش های دیگر دارم؟ مزایا و خطرات این آزمایش چیست؟ دیگر چگونه می توانم برای این آزمایش آماده شوم؟ قبل از آزمایش چه چیزی می توانم بخورم یا بنوشم؟ کی نتایج را دریافت می کنم و چه کسی آنها را توضیح می دهد؟ چه کسی این آزمایش را انجام می دهد؟ آیا شخص دیگری در طول آزمایش در اتاق خواهد بود؟ به شخصی نیاز دارم که بعد از آن من را به خانه برساند؟ آیا باید از هرگونه فعالیت اجتناب کنم؟ می توانم داروهای معمولی خود را در روز آزمایش مصرف کنم؟ اگر نه، کی می توانم دوباره آنها را مصرف کنم؟ سیگموییدوسکوپی و کولونوسکوپی هر دو آزمایش غربالگری برای یافتن سرطان روده بزرگ هستند. تفاوت بین دو آزمایش در قسمتی از روده بزرگ است که به پزشک اجازه می دهد آن را ببیند. سیگموییدوسکوپی کمتر تهاجمی است، زیرا فقط به قسمت تحتانی روده بزرگ نگاه می کند. کولونوسکوپی کل روده بزرگ را بررسی می کند. اگر پزشک در طول سیگموییدوسکوپی شما پولیپ پیدا کرد، احتمالا به کولونوسکوپی نیاز خواهید داشت. این مهم است زیرا اگر شما پولیپ در قسمت تحتانی روده بزرگ دارید، به احتمال زیاد آنها را در جاهای دیگر نیز دارید. پزشک می تواند پولیپ ها را قبل از تبدیل شدن به سرطان حذف کند. کولونوسکوپی و سیگموییدوسکوپی آزمایش های غربالگری هستند که از لوله انعطاف پذیر نازک با دوربین در انتها برای مشاهده روده بزرگ استفاده می کنند اما در مناطق قابل مشاهده متفاوت است. کولونوسکوپی کل کولون را مورد بررسی قرار می دهد، در حالی که سیگموییدوسکوپی تنها قسمت تحتانی روده بزرگ را تحت پوشش قرار می دهد، که همچنین به عنوان روده راست و سیگمویید شناخته می شود. سیگموییدوسکوپی یک آزمایش غربالگری کم تهاجمی است. سیگموییدوسکوپی معمولا نیازی به آرام بخش ندارد. غربالگری هر پنج سال یکبار انجام می شود. کولونوسکوپی هر سال یکبار انجام می شود از سالگی برای افراد با خطر متوسط شروع می شود و معمولا به آرام بخش نیاز است، به این معنی که کسی باید شما را بعد از بیدار شدن به خانه برساند. از آنجا که سیگموییدوسکوپی فقط به قسمتی از روده بزرگ نگاه می کند، هرگونه سرطان یا پولیپ دورتر از روده بزرگ قابل تشخیص نیست. سخن آخر اگر پولیپ یا سرطان پیش سرطانی پیدا شد، باید بعدا کولونوسکوپی کنید تا بقیه قسمت های روده بزرگ را بررسی کنید. اما گاهی اوقات فقط راست روده و کولون سیگمویید نیاز به بازرسی دقیق دارند. پزشک ممکن است سیگموییدوسکوپی را برای بررسی علل احتمالی درد شکم، خونریزی مقعدی، تغییر در عادات روده، اسهال مزمن و سایر مشکلات روده توصیه کند. این روش به پزشک اجازه می دهد تا التهاب، زخم، بافت غیر طبیعی، پولیپ یا سرطان را بررسی کند.

بوپرنورفین یک داروی افیونی است. قرص های زیرزبانی بوپرنورفین یک داروی تجویز شده است که برای درمان اعتیاد به مواد افیونی (اعم از تجویز شده یا داروهای غیرقانونی) استفاده می شود. قرصهای زیرزبانی بوپرنورفین بیشتر در یا روز اول روند درمانی کاربرد دارند تا فرد بتواند درمان را شروع کند. اشکال دیگر بوپرنورفین برای درمان درد متوسط تا شدید استفاده می شود. قرص های زیر زبانی بوپرنورفین به عنوان داروی ضد درد کاربرد ندارند و نباید مصرف شوند. سو ءاستفاده از داروهای افیونی می تواند باعث اعتیاد، مصرف بیش از حد یا مرگ شود. مصرف بوپرنورفین در دوران بارداری ممکن است باعث ایجاد علایم ترک در نوزادان گردد. در صورت استفاده از بوپرنورفین همراه با الکل یا داروهای دیگری که باعث خواب آلودگی یا کند شدن تنفس می شوند، عوارض جانبی کشنده ای ایجاد می شود. اگر به بوپرنورفین حساسیت دارید، نباید این دارو را استفاده کنید. علاوه بر آن، افرادی که در ساعت گذشته داروی مخدر دیگری استفاده کرده اند باید از خوردن این قرص پرهیز کنند. درمان متادون بیماری کلیوی ضربه به سر یا تومور مغزی مشکلات تنفسی، بیماری کبد به ویژه یا C بزرگ شدن پروستات، مشکلات ادرار اعتیاد به الکل، انحنای غیرطبیعی ستون فقرات که بر تنفس ت ثیر می گذارد. مشکلات مربوط به معده، کیسه صفرا، غده فوق کلیه یا تیرویید اگر در خود از بوپرنورفین استفاده می کنید، کودک شما ممکن است به دارو وابسته شود. این می تواند علایم ترک را پس از تولد در کودک ایجاد کند. نوزادانی که به داروی ایجاد کننده عادت وابسته هستند ممکن است برای چندین هفته به درمان پزشکی نیاز داشته باشند. بوپرنورفین می تواند به منتقل شود و باعث خواب آلودگی و مشکلات تنفسی در نوزاد شیرخوار شود. در مورد هر گونه خطر از پزشک خود سوال کنید. بوپرنورفین برای افرادی که زیر سال دارند استفاده نمی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید از بوپرنورفین دقیقا همانطور که برای شما تجویز شده استفاده کنید. دستورالعمل های روی برچسب نسخه خود و تمام راهنماهای دارو را بخوانید. پزشک شما ممکن است گاهی اوقات دوز شما را تغییر دهد. هرگز بوپرنورفین را در مقادیر بیشتر یا بیش از مدت تجویز شده استفاده نکنید. شما می توانید اولین دوزهای بوپرنورفین زیرزبانی را در یک بیمارستان یا کلینیک دریافت کنید تا زمانی که وضعیت شما بهبود یابد. هرگز داروی افیون را با شخص دیگری به ویژه با سابقه سو ءمصرف یا به اشتراک نگذارید. استفاده از این دارو می تواند باعث اعتیاد، مصرف بیش از حد یا مرگ شود. دارو را در محلی نگه دارید که دور از دسترس دیگران قرار داشته باشد. فروش داروهای افیونی خلاف قانون است. هنگام دست زدن به قرص، از دست خشک استفاده کنید. قرص را زیر زبان قرار دهید و بگذارید با دهان بسته حل شود. قرص را نجوید و آن را کامل قورت ندهید. اگر پزشک شما بیش از قرص در هر دوز تجویز کرده است، تعداد صحیح قرص را همزمان در زیر زبان خود قرار داده و اجازه دهید تا کاملا حل شود. تا زمانی که قرص کاملا در دهان شما حل نشده است چیزی نخورید و ننوشید. در طول دوران مصرف برای بررسی عملکرد کبد ممکن است به آزمایش خون مکرر نیاز داشته باشید. در صورت نیاز به جراحی، پیش از موعد به جراح بگویید که از بوپرنورفین استفاده می کنید. هرگز قرص بوپرنورفین را خرد نکنید یا بشکنید تا پودر استنشاق شود یا آن را در مایعی مخلوط کنید تا دارو به ورید تزریق شود. انجام این کار می تواند منجر به مرگ شود. هر ارایه دهنده مراقبت های پزشکی که شما را معالجه می کند باید بداند که تحت درمان اعتیاد به مواد افیونی قرار دارید و بوپرنورفین را به صورت زیرزبانی مصرف می کنید. استفاده از بوپرنورفین را به طور ناگهانی قطع نکنید، در غیر این صورت ممکن است علایم ناخوشایند ترک بروز پیدا کنند. از پزشک خود بپرسید که چگونه با خیال راحت استفاده از این دارو را متوقف کنید. این دارو باید در دمای اتاقی به دور از گرما و رطوبت، نگهداری شود. داروهای افیونی تاریخ گذشته را نگه ندارید. فقط یک نوبت می تواند باعث مرگ در کسی شود که به طور تصادفی یا نادرست از این دارو استفاده می کند. داروی استفاده نشده و تاریخ گذشته را در توالت بریزید. دارو را در اسرع وقت مصرف کنید، اما اگر نزدیک به نوبت بعدی است، از دوز فراموش شده صرف نظر کنید. همزمان نباید دو دوز را با یکدیگر مصرف کرد. اگر دارو را بیش از حد تجویز شده مصرف کرده ایت سریعا به مراکز های درمانی اطلاع دهید. مصرف بیش از حد بوپرنورفین می تواند کشنده باشد، به خصوص در کودک یا شخص دیگری که از دارو بدون تجویز پزشک استفاده کرده باشد. علایم مصرف بیش از حد ممکن است شامل خواب آلودگی شدید یا ضعف، سرما یا لخته شدن پوست، تشخیص مردمک چشم، ضربان قلب آهسته، ضعف نبض، تنفس بسیار آهسته یا کما باشد. الکل مصرف نکنید. مصرف همزمان الکل با این داروی می تواند منجر به بروز عوارض جانبی خطرناک یا مرگ شود. تا زمانی که می دانید بوپرنورفین بر شما ت ثیر می گذارد از رانندگی یا کار با ماشین آلات خودداری کنید. یا خواب آلودگی می تواند باعث سقوط، تصادف یا صدمات شدید شود. در صورت مشاهده علایم واکنش آلرژیک به بوپرنورفین مانند کهیر، تنفس دشوار، التهاب صورت، لب ها، زبان یا گلو به مراکز های درمانی مراجعه کنید. داروهای افیونی می توانند تنفس شما را کند یا متوقف کنند و ممکن است مرگ اتفاق بیفتد. اگر نفس راحتی با مکث های طولانی، لب های آبی رنگ یا کبود دارید باید به فوریت های پزشکی مراجعه کند. ضربان قلب آهسته یا نبض ضعیف درد قفسه سینه، اختلال در تنفس تنفس پر سر و صدا، تنفس کم عمق، تنفسی که در هنگام خواب متوقف می شود. سطح پایین کورتیزول و علایم، استفراغ، از دست دادن اشتها، سرگیجه، بدتر شدن خستگی یا ضعف علایم ترک مخدر مانند لرز، برجستگی پوستی، افزایش تعریق، احساس گرما یا سرما، آبریزش بینی، آبریزش چشم، اسهال، درد عضلانی مشکلات کبدی مانند حالت تهوع، درد بالای معده، خارش، از دست دادن اشتها، مدفوع سفالی، (زردی پوست یا چشم) در صورت بروز علایم سندرم سروتونین، از جمله: تحریک، تب، تعریق، ضربان قلب سریع، سفتی عضلات، گرفتگی عضلات، از بین رفتن هماهنگی، حالت تهوع، استفراغ یا اسهال سریعا به دنبال پزشک باشید. سردرد درد در هر نقطه از بدن مشکلات خواب (بی خوابی) یبوست، حالت تهوع، استفراغ این لیست کاملی از عوارض جانبی نیست و ممکن است موارد دیگری نیز رخ دهد. برای مشاوره پزشکی در مورد عوارض جانبی با پزشک خود تماس بگیرید. در صورت شروع یا قطع مصرف داروهای خاص دیگر ممکن است دچار مشکلات تنفسی یا علایم ترک شوید. اگر از آنتی بیوتیک، داروی ضد قارچ، داروی فشار خون یا فشار خون، داروی تشنج یا دارویی برای درمان اچ آی وی یا هپاتیت C استفاده می کنید، به پزشک خود بگویید. بوپرنورفین می تواند با بسیاری از داروهای دیگر تداخل داشته باشد و باعث عوارض جانبی خطرناک یا مرگ شود. مطمین باشید که پزشک شما هم می داند که شما از این موارد استفاده می کنید: سایر داروهای مخدر و داروی ضد درد افیونی یا داروی تجویز شده سرفه داروهایی برای بیماری حرکتی، سندرم روده تحریک پذیر یا مثانه بیش فعال داروهای سرماخوردگی یا آلرژی، داروهای ضد آسم یا انسداد ریه، یا داروی ادرار آور یک داروی آرامبخش مانند والیوم دیازپام، آلپرازولام، لورازپام، کلونوپین، ورد و سایر موارد داروهایی که باعث خواب آلودگی و کندی تنفس می شوند و یا یک قرص خواب آور، شل کننده عضلات، دارویی برای درمان اختلالات خلقی یا بیماری های روانی داروهایی که روی سطح سروتونین در بدن شما ت ثیر می گذارند مانند محرک یا دارویی برای افسردگی، بیماری پارکینسون، سردردهای میگرنی، عفونت های جدی یا حالت تهوع و استفراغ این لیست کامل نیست. سایر داروها از جمله داروهای بدون نسخه، ویتامین ها و محصولات گیاهی ممکن است با بوپرنورفین تداخل داشته باشند. بوپرنورفین و نالوکسان دارویی ترکیبی است که برای درمان نگهدارنده وابستگی به مواد افیونی در بزرگسالان استفاده می شود. بوپرنورفین یک آگونیست افیونی با اثر طولانی مدت و جزیی است که در افرادی که به داروهای افیونی با اثر کوتاه تر (مانند هرویین، هیدروکدون، اکسی کدون، مرفین و فنتانیل) ، استفاده می شود تا علایم ترک و هوس ناشی از وابستگی به مواد افیونی را کاهش دهد. نالوکسون یک آنتاگونیست مخدر است که می تواند افرادی را که به مواد مخدر داخل وریدی ( IV ) وابسته هستند از تزریق ترکیب بوپرنورفین/نالوکسون منصرف کند. بوپرنورفین/نالوکسان به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی کامل که شامل مشاوره و رفتار درمانی نیز می باشد، استفاده می شود. بوپرنورفین همان سابوکسون نیست. با این حال، بوپرنورفین یکی از موادی است که در سابوکسون (بوپرنورفین و نالوکسون) یافت می شود. سابوکسون حاوی دو دارو بوپرنورفین و نالوکسون است و برای درمان وابستگی به مواد افیونی، اختلال استفاده از مواد افیونی (اعتیاد به داروهای افیونی، از جمله داروهای هرویین و داروهای ضد درد) نیز ت یید شده است. این دارو به صورت یک قرص قابل حل در دسترس است که زیر زبان یا در ناحیه گونه قرار می گیرد و یک بار در روز تجویز می شود. سابوکسون فقط برای درمان وابستگی به مواد افیونی استفاده می شود و برای استفاده به عنوان داروی ضد درد تایید نشده است. Suboxone به عنوان یک قرص تجویز می شود. مواد تشکیل دهنده Suboxone شامل بوپرنورفین و نالوکسون است. نام تجاری قرص های زیر زبانی Suboxone توسط سازنده متوقف شده است، اما همچنان به صورت عمومی در دسترس است. منبع:

تشنج عبارت است از افزایش شدید فعالیت الکتریکی در مغز که بسته به قسمت های مغزی درگیر ممکن است علایم مختلفی را ایجاد کند. دو یا چند تشنج بدون دلیل ممکن است منجر به یک اختلال عصبی به نام شود. علت دقیق تشنج ناشناخته است. با این حال، تشنج در نوزادان و کودکان خردسال شایع است. در این مقاله، انواع، علل، علایم، تشخیص، عوارض، درمان و گزینه های پیشگیری از در کودکان را به شما می گوییم. فهرست محتوا تشنج ها به طور کلی به دو نوع مختلف تقسیم می شوند، یعنی تشنج های عمومی و تشنج های کانونی. این تشنج ها هر دو طرف مغز را درگیر می کنند. کودکان مبتلا به تشنج عمومی ممکن است هوشیاری خود را از دست بدهند و پس از تشنج یک دوره پس از تشنج (مرحله بهبودی که با خستگی مشخص می شود) داشته باشند. موارد زیر انواع مختلف تشنج های عمومی است. به آن نیز گفته می شود. این شامل قسمت های خیره شدن و از دست دادن هوشیاری است. گاهی اوقات ممکن است کودک دچار افت عضلانی خفیف شود و کمی به جلو یا عقب خم شود. معمولا بین چهار تا سالگی شروع می شود و ممکن است به دلیل مشکلات یادگیری یا رفتاری تشخیص داده نشود. کودکان ممکن است چندین ماه یا حتی سالها تشخیص داده نشوند. داروها می توانند به مدیریت تشنج ها کمک کنند. ممکن است دهان یا صورت کودک حرکت کند و چشم ها پلک بزنند، اما کودک تشنج را به یاد نیاورد و فعالیت های خود را ادامه دهد. اما تشنج باعث لرزش یا افتادن ناگهانی نمی شود. همچنین به عنوان عمومی شناخته و با پنج مرحله مختلف مشخص می شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خم شدن بازوها، پاها و بدن صاف کردن بدن (گسترش) لرزش و انقباضات و شل شدن ماهیچه ها (دوره کلونیک) دوره ای که ممکن است کودک از سردرد بد، بدن درد، مشکلات گفتاری و بینایی و احساس خواب آلودگی و خستگی عمومی شکایت کند. همچنین به آن حمله قطره ای می گویند. این نوع تشنج باعث ایجاد حرکات تند در یک ماهیچه خاص یا گروهی از عضلات برای مدت کوتاهی می شود. آنها به صورت خوشه ای اتفاق می افتند، یعنی چندین بار در روز یا چند روز متوالی رخ می دهند. این یک نوع تشنج نادر است و در سال اول زندگی رخ می دهد. هنگامی که کودک از خواب بیدار می شود یا به خواب می رود، تشنج ها شایع تر هستند. با حرکت تنه، گردن یا پاها برای چند ثانیه مشخص می شود. اما ممکن است اثرات طولانی مدت داشته باشد با همراه است و با انقباض ماهیچه مشخص می شود. این می تواند خفیف مانند سفت شدن اندام ها، یا شدید، مانند تشنج باشد. این بیماری معمولا در کودکان بین شش ماه تا پنج سال دیده می شود و ممکن است در خانواده ها نیز مشاهده شود. تشنج های ناشی از تب کمتر از دقیقه "تشنج های ساده تب دار" نامیده می شوند و در بیشتر موارد، اثرات عصبی طولانی مدت ندارند. تشنج های ناشی از تب بیش از دقیقه "تشنج های پیچیده تب" نامیده می شوند و ممکن است منجر به عوارض عصبی طولانی مدت شوند. آنها قبلا نامیده می شدند. آنها ممکن است در نتیجه فعالیت های الکتریکی غیرطبیعی در هر لوب خاص رخ دهند. قبل از تشنج، کودک ممکن است احساس عجیب یا هاله ای را تجربه کند که شامل تغییراتی در حس بویایی، بینایی و شنوایی است. تشنج های کانونی را می توان به دو نوع زیر طبقه بندی کرد: معمولا تشنج های کانونی ساده کمتر از یک دقیقه رخ می دهند. بیشتر اوقات، آنها روی عضلات یک گروه خاص (به عنوان مثال، انگشتان و ماهیچه های بزرگتر دست و پاهای یک اندام خاص) ت ثیر می گذارند و ممکن است باعث حرکات غیرطبیعی شوند. کودک ممکن است عرق کند، حالت تهوع پیدا کند یا رنگ پریده شود، اما هوشیاری خود را از دست نمی دهد. تشنج های کانونی پیچیده معمولا بیش از یک یا دو دقیقه طول می کشد و به احتمال زیاد کودک هوشیاری خود را از دست می دهد. آنها به طور کلی بر لوب گیجگاهی مغز ت ثیر می گذارند. لوب گیجگاهی عملکرد احساسات و حافظه را کنترل می کند. کودک ممکن است علایمی مانند گاز گرفتن، لب زدن، دویدن، جیغ زدن، گریه کردن یا خندیدن را نشان دهد. پس از تشنج، کودک ممکن است احساس خستگی یا خواب آلودگی کند. در حالی که علت دقیق تشنج در اکثر موارد ناشناخته است، عوامل زیر ممکن است کودک را مستعد تشنج کند: تب سکته عفونت آسیب سر مسمومیت علل ژنتیکی اختلالات متابولیک عدم تعادل شیمیایی ضربه در هنگام تولد اختلالات دژنراتیو مغزی مشکلات سلامتی مادرزادی بیماری مادر در دوران بارداری سوء مصرف الکل یا مواد مخدر در بارداری استفاده از داروهای خاص در دوران بارداری هر کودک ممکن است هنگام تشنج علایم متفاوتی را نشان دهد. در حالی که علایم برخی از تشنج ها کاملا آشکار است، برخی دیگر خفیف هستند و ممکن است برای والدین یا مراقبین به راحتی قابل تشخیص نباشند. در برخی موارد، ممکن است کودک هیچ علامتی را نشان ندهد. موارد زیر برخی از علایم رایج تشنج در کودکان است: گیجی لرزش تشنج استفراغ بیهوشی بی حالی خیره شدن خواب آلودگی تحریک پذیری مشکلات تنفسی سفت شدن بدن بی اختیاری روده یا مثانه حرکات تکان دهنده بازوها و پاها تغییر در بینایی، گفتار یا هر دو دوره های پلک زدن سریع و خیره شدن چشم عدم پاسخگویی به سر و صدا یا کلمات برای مدت کوتاهی این علایم در سایر شرایط نیز مشاهده می شود و بنابراین، پزشک باید قبل از تایید تشخیص تشنج در کودکان، سایر شرایط را رد کند. متخصص اطفال یا متخصص مغز و اعصاب قبل از انجام آزمایش های تشخیصی بیشتر برای ت یید تشنج در کودک، یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و سابقه پزشکی کودک و خانواده را دریافت می کند. آزمایشات تشخیصی زیر برای تشخیص تشنج در کودکان استفاده می شود: آزمایش خون برای بررسی مشکلات قند خون و سایر عوامل این روشی است که فعالیت الکتریکی غیر طبیعی مغز را بررسی می کند. برخی از الکترودها برای انجام آزمایش به پوست سر کودک وصل شده اند. MRI یک روش تشخیصی است که با استفاده از آهن ربا، فرکانس رادیویی و رایانه، تصاویر دقیق از اندام ها و بافت های مختلف بدن انسان را ارایه می دهد. سی تی اسکن از ترکیبی از اشعه ایکس و فناوری رایانه برای تولید تصاویر دقیق از قسمت های بدن، از جمله استخوان ها، ماهیچه ها، چربی و اندام ها استفاده می کند. در اسکن PET از داروی رادیواکتیو به عنوان ردیاب برای نشان دادن عملکرد اندام های بدن استفاده می شود. یک سوزن بلند در ناحیه اطراف نخاع وارد می شود تا فشار مایع مغزی نخاعی را بررسی کرده و مایع مغزی نخاعی را برای آزمایش عفونت ها یا هر شرایط دیگری جمع آوری کند. برنامه درمان تشنج در کودکان بستگی به سلامت کلی، سن، سابقه پزشکی، شدت و نوع تشنج، تحمل کودک نسبت به داروها و درمان ها و انتظارات از درمان دارد. هدف اولیه درمان کاهش دفعات یا توقف تشنج در کودکان به گونه ای است که مانع رشد و نمو طبیعی کودک نشود. چندین نوع دارو ممکن است برای درمان تشنج در کودکان استفاده شود. داروها را می توان به صورت خوراکی، راست روده یا داخل وریدی تجویز کرد. نوع و دوز داروها به سن کودک، علایم، حساسیت ها، عوارض جانبی و هزینه دارو بستگی دارد. داروها این بیماری را درمان نمی کنند، اما به کاهش دفعات تشنج و بهبود کیفیت زندگی کودک کمک می کنند. کاربامازپین، لاموتریژین، لوتیراستام، اسلیکاربازپین و غیره، نمونه هایی از داروهایی هستند که ممکن است برای درمان تشنج در کودکان استفاده شوند. پزشک ممکن است قبل از تعیین اینکه کدام برای فرزند شما مناسب است، باید داروهای مختلف را در دوزهای مختلف آزمایش کند. VNS فقط برای کودکان بالای سال استفاده می شود. اگر داروها کمکی نکنند، در مدیریت تشنج های کانونی استفاده می شود. این روش با ارسال حملات کوچک انرژی به مغز از طریق عصب واگ، به کنترل تشنج کمک می کند. یک باتری کوچک در دیواره قفسه سینه کاشته شده و سیمهای کوچکی که به باتری متصل شده اند به عصب واگ متصل می شوند. باتری به گونه ای برنامه ریزی شده است که در فواصل منظم تکانه هایی را به مغز ارسال می کند. هنگامی که کودک احساس تشنج قریب الوقوع می کند، ممکن است با نگه داشتن آهنربای کوچک روی باتری، ضربه را فعال کند. و عمیق شدن صدا و درد در گلو از عوارض شایع روش VNS است. در صورت عدم کمک به سایر موارد، مداخله جراحی انجام می شود. در موارد زیر مفید است: تشنج هایی که داروها نمی توانند آنها را کنترل کنند. تشنج هایی که فقط در ناحیه خاصی از مغز ایجاد می شوند. تشنج در ناحیه ای از مغز که می تواند بدون ایجاد هیچ مشکلی در ارتباط با گفتار، حافظه و بینایی برداشته شود. جراحی تشنج و صرع بسیار پیچیده است و یک تیم تخصصی آن را روی کودکان انجام می دهد. آنها ممکن است قسمتی از مغز را برداشته و باعث ایجاد تشنج در جلوگیری از انتشار سیگنال های الکتریکی اشتباه در سراسر مغز شوند. همه کودکانی که تشنج مکرر داشته اند یا برای اولین بار دچار تشنج شده اند باید توسط پزشک ارزیابی شوند. دستورالعمل های زیر ممکن است به شما در مدیریت و محافظت بهتر از کودکان در زمان تشنج کمک کند. وقتی کودک دچار تشنج می شود: آنها را از پله ها دور کنید. آنها را روی زمین صاف قرار دهید. سر آنها را از یک طرف بچرخانید. اجسام تیز و سخت را از کودک دور کنید. هیچ اشیایی را در دهان کودک قرار ندهید و سعی نکنید زبان او را نگه دارید. تب را بررسی کنید. اگر کودک تب دارد، داروهایی برای درمان تب به او بدهید. تا زمانی که کودک کاملا هوشیار نیست، از خوردن غذا، آب یا دارو به صورت خوراکی خودداری کنید. بررسی کنید که آیا کودک نفس می کشد یا خیر. اگر کودک هیچ نشانه ای از تنفس را نشان نمی دهد، تنفس دهان به دهان را انجام دهید. اگر کودک سابقه تشنج شناخته شده ای دارد، در مورد علایمی که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند و چه موقع باید فورا به بیمارستان منتقل شوند، با پزشک مشورت کنید. تشنج ها به خودی خود به اندازه صدمات ناشی از تشنج درد ندارند. با این حال، مراحل زیر می تواند به جلوگیری از صدمه دیدن کودکان در طول یک دوره تشنج کمک کند: کودک یا نوجوان با سابقه تشنج هرگز نباید بدون نظارت شنا کند. آنها باید از ارتفاع اجتناب کنند، نباید از درختان بالا بروند و نباید در طبقه بالای تخت بخوابند. وقتی بچه ها دوچرخه سواری می کنند، اسکیت بورد می زنند همیشه باید از کلاه ایمنی استفاده کنند. اطمینان حاصل کنید که هنگام حمام کردن، در حمام را از داخل قفل نکنند و هنگام حمام کردن شخص دیگری در خانه باشد. غرق شدن علت اصلی آسیب در کودکان مبتلا به تشنج است. کودک را در نزدیکی استخر، وان، یا هر آبی تنها نگذارید. کودکان می توانند حتی در یک اینچ غرق شوند. کودکانی که از استفاده می کنند ممکن است مجبور شوند این داروها را برای چندین سال ادامه دهند. اگر این کودکان دیگر تشنج نداشته باشند، پزشک ممکن است داروهای کودک را قطع کند. کودکان مبتلا به تشنج ناشی از تب باید در صورت داشتن تب بیشتر مراقب باشند. اگر کودک شما علایم تشنج را نشان داد، مراقبت و توجه پزشکی را به ت خیر نیندازید.

هنگام درمان یک بیماری پوستی با این سوال اساسی مواجه خواهید شد که تفاوت پماد، کرم، لوسیون و ژل چیست؟ در درمان بیماری پوستی کدام ارجح است. هر یک از این محصولات با هدف متفاوتی تولید شده اند. نوع مواد و همچنین نسبت آب و مواد چربی به کار رفته در هر یک از این محصولات متفاوت است. انتخاب بین پماد، کرم، لوسیون و ژل بستگی به این دارد که چه چیز را می خواهید درمان کنید. مساله مهم دیگری که باید در نظر داشته باشید نوع پوست شما است. زیرا بعضی از محصولات سنگین تر از محصولات دیگر هستند. به همین علت ممکن است گاهی برای پیدا کردن محصول مورد نظر خود ناچار به کمی آزمون و خطا باشید. همچنین در صورت تردید می توانید انتخاب را به پزشکتان بسپارید. کرم ها و پماد ها مکن است دارویی یا آرایشی باشند. تفاوت اصلی بین این دو محصول نسبت روغن و آب است. یک کرم از نسبت های مساوی آب و روغن تشکیل شده است. در حالیکه پماد ها حدود درصد روغن دارند. کرم ها به دلیل داشتن مقدار زیاد آب به راحتی در پوست جذب می شوند. این ویژگی، کرم را به محصولی ایده آل برای آبرسانی به نواحی گسترده ای از پوست تبدیل کرده است. از سویی دیگر، اگر دارای پوست خشک، بثورات یا ضایعات پوستی هستید، کرم انتخاب مناسبی برای شما است. زیرا روغن موجود در کرم روی سطح بدن باقی مانده و در برابر خشکی و از دست دادن رطوبت از پوست شما محافظت می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کرم ها به عنوان مرطوب کننده های روزانه، در داخل ظروف شیشه ای فروخته می شوند. کرم های درمانی مانند هیدروکورتیزون ممکن است برای استفاده دقیق تر در داخل تیوب های پلاستیکی تولید و عرضه شوند. پمادها جزء داروهای موضعی پرمصرف بوده و درمان بیماری های پوستی بسیار زیادی به کار می روند. از بین تمام محصولات پوستی، پمادها حاوی بالاترین مقدار روغن هستند. هدف از تولید پمادها داشتن یک اثر انسدادی است، به این معنی که آنها بلافاصله چذب پوست نمی شوند. بلکه برای مدت بیشتری بر روی سطح پوست باقی می مانند. این ویژگی مهم پماد باعث محافظت بیشتر پوست در برابر هوای خشک و از دست دادن رطوبت می شود. ترکیبات رایج موجود در پمادها شامل مواد معدنی و مواد نفتی است. پمادها به دلیل داشتن روغن زیاد به راحتی با آب شسته نمی شوند. همچنین برای استفاده در زخم ها مناسب نیستند. داروهای موضعی، مانند آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت یا برای درمان پسوریازیس، معمولا به صورت پماد تولید و عرضه می شوند زیرا این پمادها به دلیل داشتن روغن زیاد در سطح پوست تبخیر نشده و در نتیجه مقدار زیادی از آن جذب پوست می شود. برای درمان پوست های بسیار خشک نیز به دلیل همین مزایا می توان از مرطوب کننده هایی به شکل پماد استفاده کرد. وازلین یکی از پرمصرف ترین پماد ها است که از مواد نفتی تهیه می شود. پمادها به دلیل داشتن مقدار آب بسیار کم به خودی خود نمی توانند باعث افزایش رطوبت پوست شوند. به همین علت برای اثربخشی بهتر باید آنها را بعد از استحمام و یا شستشوی پوست استفاده کرد تا با ایجاد یک پوشش مقاوم بر روی پوست مانع تبخیر آب و از میان رفتن رطوبت شود. کرم ها و لوسیون ها اغلب به عنوان محصولاتی مشابه در نظر گرفته می شوند، درحالیکه ترکیبات آنها کاملا متفاوت است. کرم ها از مقادیر مساوی آب و روغن تشکیل شده اند، در حالیکه لوسیون ها بیشتر حاوی آب بوده و روغن بسیار کمی دارند. برخی از لوسیون ها ممکن است حاوی الکل نیز باشند. این بدان معنی است که لوسیون ها غلظت بسیار کمی نسبت به محصولات حاوی کرم دارند. برخی از لوسیون ها حتی فاقد روغن هستند و این ویژگی آنها را برای استفاده در انواع پوست از جمله پوست های خشک، چرب یا مستعد آکنه ایده آل می کند. لوسیون ها برای استفاده روزمره شما کاملا ایده آل هستند، مخصوصا اگر پوست معمولی دارید. این محصولات بدون هیچ گونه پس مانده ای به سرعت جذب پوست می شوند. اگر هم پوست چرب و حساس دارید، حتما لوسیونی را انتخاب کنید که فاقد هرگونه الکل، رایحه و مواد نگهدارنده باشد که باعث تحریک پوست شما نشود. محصولات ژل از ترکیب سلولز، آب و الکل ساخته می شوند. این محصولات فاقد روغن بوده و برای انواع پوست های چرب مناسب تر است زیرا پوست شما به طور کامل آبرسانی می شود بدون آنکه هیچ گونه چربی اضافی بر روی پوست بدن باقی بماند. همچنین می توان از ژل ها به عنوان مرطوب کننده های صورت در ماه های گرم و مرطوب تابستان استفاده کرد. ژل به دلیل داشتن خواص ضد التهاب و آبرسانی زیاد برای درمان بسیار مناسب است. ژل طبیعی آلویه ورا به طور معمول حاوی الکل نیست، اما ممکن است در تولید برخی از آنها از مواد معطر استفاده شود. ژل آلویه ورا مانند سایر محصولات ژل به سرعت جذب پوست می شود. اسید سالیسیلیک موجود در آلویه ورا اثر خشک کنندگی دارد. این ژل همچنین به اندازه کافی نازک بوده و می تواند روی صورت و بدن استفاده شود. همچنین محصولات ترکیبی ژل - لوسیون نیز وجود دارد. این محصولات هم دقیقا مانند لوسیون ها بر روی پوست عمل می کنند. استفاده از ژل برای افرادی که پوست خشک دارند ممکن است چندان مناسب نباشد زیرا ژل ها بلافاصله جذب پوست شده و نمی توانند با ایجاد یک لایه مقاوم در هوای خشک از پوست بدن محافظت کنند. اگر دارای پوست خشک و حساسی هستید برچسب محصولات را به دقت خوانده و از خرید ژل هایی که دارای الکل یا مواد معطر هستند، خودداری کنید. برای داروهای موضعی، تشخیص این موضوع با پزشک است. بنابراین پزشک بر اساس نوع مشکل پوستی شما، استفاده از پماد یا کرم را تجویز می کند. ولی هنگام انتخاب محصولات و ( OTC ) که نیاز به تجویز پزشک ندارند، گزینه های مختلفی برای انتخاب دارید. مزایا و تفاوتهای اصلی میان پماد، کرم، ژل و لوسیون که در هنگام خرید باید در نظر بگیرید عبارتند از: پمادها معمولا برای استفاده در پوست های خیلی خشک مناسب تر هستند زیرا روغن زیاد موجود در آنها باعث حفظ رطوبت پوست می شود. برخی از محصولات OTC پمادها همچنین برای استفاده در مواردی مانند شستشوی مکرر دست ها نیز مفید بوده و کمک می کنند تا دستان شما نرمی و رطوبت خود را حفظ کنند. علاوه بر آن استفاده از پماد برای رفع خشکی دست و پا و استفاده از کرم یا لوسیون به عنوان مرطوب کننده صورت و بدن نیز غیر معمول نیست. کرم ها همچنین برای رفع ایده آل هستند. اگر از چرب شدن پوست خود احساس خوبی ندارید کرم گزینه مناسبی برای شما است زیرا کرم ها بر خلاف انواع پمادها دارای مقدار روغن زیادی نیستند. مسلما پمادها برای درمان مشکلات پوستی گزینه مناسب تری هستند اما در عوض آب موجود در کرم ها باعث می شود این محصول در نواحی گسترده ای از پوست از جمله دست ها، پاها، صورت و بدن قابل استفاده باشد. اگر دارای پوستی معمولی، خشک یا حساس هستید، کرم های مرطوب کننده آبرسانی مناسب تری را برای پوست شما فراهم می کنند. همچنین انواع لوسیون ها نیز برای استفاده در طول ماه های گرم تابستان مناسب بوده و باعث آبرسانی و محافظت از پوست در برابر خشکی و گرما می شوند. لوسیون ها برای انواع پوست های معمولی که نیازی به روغن موجود در کرم ها و پماد ها ندارند گزینه بسیار مناسبی هستند. لوسیون ها به دلیل داشتن آب زیاد و روغن کم برای استفاده در قسمت های مختلف بدن از جمله بدن و صورت کارایی بیشتری دارند، زیرا بسیار سبک بوده و به سرعت جذب پوست می شوند. یکی از راه های تشخیص کرم از لوسیون این است که مشخصات روی محصول را با دقت بخوانید. اگر بر روی محصول از عبارات "بدون روغن" یا "سبک" استفاده شده می توانید نتیجه بگیرید که محصول پیش روی شما یک لوسیون است. اگر پوستی مستعد آکنه دارید، باید از لوسیون های غیر کومدوژنیک استفاده کنید. زیرا این محصولات باعث انسداد منافذ پوست نمی شوند. همچنین یکی دیگر از راه های تشخیص لوسیون از کرم این است که اکثر لوسیون ها در بطری های دارای پمپ در داروخانه ها وجود دارند، در حالی که کرم ها در ظروف شیشه ای عرضه می شوند. به این دلیل که کرم ها معمولا غلیظ بوده و نمی توان از آنها به صورت پمپاژ استفاده کرد. بسیاری از محصولات آرایشی و بهداشتی به شکل ژل تولید می شوند. تفاوت ژل با محصولاتی مانند کرم، پماد و لوسیون شفاف بودن آن ها است. برای پوست های چرب و پوست هایی که دچار سوختگی شده اند، استفاده از محصولاتی بر پایه ژل مناسب تر بوده و کارایی بیشتری دارد. میزان جذب بالای ژل باعث می شود احساس چربی کمتری در پوست خود داشته باشید. به همین دلیل ژل آلویه ورا به دلیل سرعت جذب بالا در درمان آفتاب سوختگی بسیار موثر است. ژل ها معمولا دارای مقدار کمی الکل هستند. بعد از خشک شدن لایه نازکی از ژل بر روی پوست بدن باقی می ماند. اگر دارای پوست خشک و حساس هستید استفاده از ژل به عنوان مرطوب کننده برای شما مناسب نیست. زیرا این محصولات ممکن است باعث تحریک و خشکی بیش از حد پوست شوند. هنگام درمان یک بیماری پوستی با این سوال اساسی مواجه خواهید شد که تفاوت پماد، کرم، لوسیون و ژل جیست؟ و در درمان بیماری پوستی کدام ارجح است. انتخاب یک محصول موضعی مناسب، به نوع پوست و همچنین مقدار آب و روغن موجود در فرآورده بستگی دارد. پمادها بیشترین مقدار روغن را دارند. به همین دلیل بهترین گزینه برای درمان پوست های بسیار خشک و ترک خورده هستند. کرم ها از مقدار مساوی آب و روغن تشکیل شده اند، در حالی که لوسیون ها و ژل ها دارای مقدار آب بیشتری هستند. این موضوع که انتخاب کدام یک از این محصولات برای رفع مشکل فعلی شما مناسب تر است به تصمیم پزشکتان بستگی دارد. بیشتر داروهای موضعی به شکل پماد تولید می شوند. معمولا پمادهای چرب برای درمان التهاب های حاد پوستی مناسب نیستند. همچنین اگر در مناطق مودار بدن باشد استفاده از ژل یا لوسیون مناسب تر است. اگر هدف شما حفظ نرمی و رطوبت پوست بوده و مشکل پوستی خاصی ندارید، ممکن است برای پیدا کردن محصول متناسب برای پوست خود به کمی آزمون و خطا نیاز داشته باشید. همچنین برای انتخاب بهتر محصول مورد نظر خود می توانید با یک مشورت کنید. منبع:

قبل از پرداختن به عوارض ایندو متاسین، لازم است بدانید که، کپسول خوراکی ایندومتاسین به عنوان یک داروی عمومی و به صورت سوسپانسیون مایع خوراکی و شیاف مقعدی در دسترس است. از ایندومتاسین برای کاهش التهاب، درد و تب و درمان، آرتروز، آرتریت و درد شانه استفاده می شود. علاوه بر آن، ایندومتاسین معمولا برای درمان موارد زیر کاربرد دارد: آرتروز متوسط تا شدید آرتریت روماتویید متوسط تا شدید اسپوندیلیت آنکیلوزان متوسط تا شدید شانه دردناک حاد (بورسیت یا تاندینیت) آرتریت حاد نقرس (فقط با ترشح فوری) این دارو ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که شما باید آن را با داروهای دیگر مصرف کنید. ایندومتاسین یک است. این ماده با انسداد آنزیمی در بدن شما که منجر به التهاب می شود، عمل می کند. مسدود کردن آنزیم به کاهش التهاب و درد کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ایندومتاسین می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست زیر شامل برخی از عوارض جانبی کلیدی است که ممکن است هنگام مصرف ایندومتاسین رخ دهد. این لیست شامل تمام عوارض جانبی احتمالی نیست. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی ایندومتاسین، یا نکاتی در مورد چگونگی کنار آمدن با یک عارضه جانبی نگران کننده، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. شایع ترین عوارض جانبی که با ایندومتاسین رخ می دهد، عبارتند از اسهال دل درد یبوست سردرد سرگیجه خستگی استفراغ سوزش سردل زنگ در گوش اگر هر یک از این عوارض جانبی جدی را تجربه کردید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. برخی از این عوارض، عبارتند از: حملات آسم مشکلات کلیوی علایم شبیه آنفولانزا مانند دردهای عضلانی، لرز و خستگی بثورات شدید پوستی با تاول که ممکن است تب هم داشته باشید. فشار خون بالا با علایمی مانند سردرد کسل کننده و خون دماغ شدن حمله قلبی با علایمی مانند درد قفسه سینه، تنگی نفس و ناراحتی در بالاتنه مشکلات کبدی با علایمی مانند زردی پوست یا سفیدی چشم، حالت تهوع، خستگی و خارش خونریزی معده یا روده ای با علایمی مانند مدفوع قرمز روشن یا سیاه رنگ، مدفوع تار مانند، استفراغ قرمز رنگ کم بودن تعداد گلبول های قرمز خون ( علایم می تواند شامل موارد تنگی نفس، ضعف، پوست رنگ پریده و ضربان قلب سریع باشد. دوز ایندومتاسین که پزشک تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد که شامل موارد زیر است سن شما شکل ایندومتاسین که تجویز می شود. سایر شرایط پزشکی که ممکن است داشته باشید. نوع و شدت بیماری که برای درمان از ایندومتاسین استفاده می کنید. به طور معمول، پزشک دوز کمتری را شروع خواهد کرد و آن را به مرور تنظیم می کند تا به دوز مناسب برسد. در نهایت آنها کمترین دوز را که اثر مطلوب داشته باشد را تجویز می کنند. کپسول خوراکی ایندومتاسین یک درمان دارویی کوتاه مدت است. برای درمان مشکل باید در کمترین زمان ممکن استفاده شود. اگر طبق دستورالعمل آن را انجام ندهید، خطراتی به همراه دارد. اگر داروی خود را مصرف نمی کنید، درد و تورم شما بدتر می شود. اگر مقدار زیادی ایندومتاسین مصرف کنید، ممکن است عوارض جانبی مانند حالت تهوع، استفراغ، سردردهای بسیار بد، گیجی و تشنج را تجربه کنید. همچنین در معرض خطر بیشتری برای مشکلات معده و خونریزی خواهید بود. اگر مصرف دوز خود را فراموش کردید، آن را در اسرع وقت مصرف کنید. اگر تقریبا نوبت به نوبت بعدی رسیده است، تا آن زمان صبر کرده و یک نوبت مصرف کنید. دوز را دو برابر نکنید، چون می تواند منجر به عوارض جانبی سمی شود. نحوه تشخیص اثر دارو: اگر کاهش درد، تب، تورم و حساسیت به لمس داشته باشید، ممکن است قادر به تشخیص ایندومتاسین باشید. این دارو با هشدارهای مختلفی همراه است. ایندومتاسین دارای هشدار است. این جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو است. اگرچه هنوز هم می توان دارو را فروخت و استفاده کرد، یک هشدار جعبه سیاه پزشکان و بیماران را از اثرات بالقوه خطرناک هشدار می دهد. خطر قلب. ایندومتاسین یک داروی ضد التهاب غیراستروییدی است. ها ممکن است خطر حمله قلبی، نارسایی قلبی یا را افزایش دهند. اگر طولانی مدت آن را مصرف کنید، در دوزهای بالا یا اگر قبلا با مشکلات قلبی یا عوامل خطر بیماری قلبی مانند فشار خون بالا روبرو هستید، این خطر ممکن است بیشتر باشد. ایندومتاسین را برای درد قبل، حین یا بعد از جراحی بای پس قلب مصرف نکنید. این ممکن است خطر ابتلا به یا سکته را افزایش دهد. در صورت مصرف ایندومتاسین قبل از هر گونه جراحی، با پزشک خود مشورت کنید. مشکلات معده ها مانند ایندومتاسین ممکن است خطر عوارض جانبی جدی از جمله خونریزی معده یا زخم را افزایش دهد. این حوادث ممکن است کشنده باشد. ممکن است در هر زمان و بدون علایم رخ دهند. افراد سالمند خطر بیشتری برای مشکلات جدی معده دارند. در صورت مصرف طولانی مدت ایندومتاسین ممکن است به کلیه های شما آسیب برساند. در صورت مشاهده علایم آسیب کلیه، مانند موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید. تورم پا یا مچ پا تغییر در حجم ادرار ایندومتاسین می تواند یک واکنش پوستی ایجاد کند که ممکن است کشنده باشد. در صورت مشاهده علایم واکنش پوستی مانند تاول زدن، لایه برداری یا تورم پوست با پزشک خود تماس بگیرید. ممکن است تب هم داشته باشید. اگر بیش از از هفته بارداری گذشته باشد از ایندومتاسین استفاده نکنید. استفاده از آن در این مدت باعث ایجاد مشکل در قلب جنین می شود. ایندومتاسین می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد کندوها مشکل تنفس تورم گلو یا زبان اگر تا به حال واکنش آلرژیک به آسپرین یا سایر ها داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. ترکیب این دارو با الکل ممکن است خطر خونریزی در معده یا روده را افزایش دهد. در صورت مصرف الکل با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است لازم باشد هنگام مصرف این دارو میزان الکل خود را محدود کنید. هشدار مصرف ایندومتاسین برای افرادی که دارای شرایط سلامتی خاصی هستند، عبارتند از: ایندومتاسین ممکن است خطر ابتلا به حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد. همچنین احتمال دارد باعث افزایش فشار خون شود. ایندومتاسین می تواند خطر تورم یا خونریزی در معده و روده را افزایش دهد. همچنین ممکن است خطر ابتلا به زخم را بیشتر کند. ممکن است کلیه های شما هنگام مصرف ایندومتاسین به خوبی کار نکنند. حتی می تواند به کلیه ها آسیب برساند یا جریان خون در کلیه ها را کاهش دهد. اگر آسم حساس به آسپرین دارید از ایندومتاسین استفاده نکنید. چون ممکن است باعث یک واکنش آلرژیک کشنده شود. ایندومتاسین داروی بارداری رده است. این به معنای دو چیز است تحقیقات انجام شده روی حیوانات، اثرات نامطلوبی را برای فرزندان هنگام مصرف دارو از مادر نشان داده است. هنوز مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا اطمینان حاصل شود که این دارو چه تاثیری بر جنین دارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. ایندومتاسین فقط در صورت استفاده از مزایای بالقوه خطر احتمالی برای جنین باید در دوران بارداری استفاده شود. اگر بیش از هفته باردار هستید از ایندومتاسین استفاده نکنید. ایندومتاسین ممکن است از طریق شیر مادر عبور کرده و عوارض جانبی جدی در کودک شیرده ایجاد کند. شما و پزشک ممکن است لازم باشد در مورد مصرف ایندومتاسین یا شیردهی تصمیم بگیرید. اگر سن شما سال یا بیشتر است، ممکن است خطر بیشتری برای عوارض جانبی بیشتر مانند خونریزی در معده یا روده داشته باشید. همچنین می تواند عملکرد کلیه شما کاهش یابد. کلیه های شما ممکن است دارو را از بدن شما خارج نکنند، زیرا شما را در معرض عوارض جانبی جدی قرار می دهد. ایندومتاسین می تواند با چندین داروی دیگر تداخل کند. فعل و انفعالات مختلف می تواند ت ثیرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی می توانند در عملکرد دارو اختلال ایجاد کنند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. در زیر لیستی از داروهایی وجود دارد که می توانند با ایندومتاسین تداخل داشته باشند. این لیست شامل تمام داروهایی که ممکن است با ایندومتاسین تداخل داشته باشند نیست. قبل از مصرف ایندومتاسین، حتما تمام داروهای تجویز شده، بدون نسخه و سایر داروهای مصرفی خود را به پزشک و داروساز خود بگویید. همچنین در مورد ویتامین ها، گیاهان و مکمل هایی که استفاده می کنید به آنها بگویید. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تعاملات احتمالی جلوگیری کنید. اگر در مورد تداخلات دارویی که ممکن است روی شما ت ثیر بگذارد سوالاتی دارید، از پزشک یا داروساز خود سوال کنید. انسداد گیرنده های آنژیوتانسین مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین قرص های مدر (ادرار آور) ، مانند هیدروکلروتیازید این داروها هنگام مصرف با ایندومتاسین ممکن است برای کنترل فشار خون به خوبی عمل نکنند. ترکیب این داروها خطر ابتلا به مشکلات معده، از جمله زخم و خونریزی را افزایش می دهد. داروی اختلال دو قطبی مانند لیتیوم: ترکیب این داروها ممکن است باعث شود که میزان لیتیوم در بدن افزایش یابد که ممکن است باعث حالت تهوع، لرزش و سرگیجه شود. داروی ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری مانند متوترکسات: ایندومتاسین ممکن است میزان متوترکسات در بدن شما را به سطوح سمی افزایش دهد. این می تواند خطر ابتلا به عفونت، آسیب کلیه و شمارش کم گلبول های سفید خون را افزایش دهد. داروهای ضد التهاب غیر استروییدی، به عنوان مثال ایبوپروفن ملوکسیکام ناپروکسن مصرف سایر ها با ایندومتاسین ممکن است خطر مشکلات معده را افزایش دهد. وارفارین کلوپیدوگرل تیکلوپیدین ریوروکسابان مصرف این داروها با ایندومتاسین ممکن است خطر خونریزی در معده یا روده را افزایش دهد. اگر پزشک برای شما کپسول خوراکی ایندومتاسین تجویز می کند، این ملاحظات را در ذهن داشته باشید. این دارو را از نور و دمای بالا دور نگه دارید. این داروها را به دور از رطوبت و مکان های مرطوب مانند حمام نگهداری کنید. برای کاهش خطر ناراحتی معده همراه با غذا مصرف کنید. کپسول های آزادشده را خرد نکنید و برش نزنید. آنها باید به آرامی در بدن شما آزاد شوند. دارو را در دمای درجه فارنهایت تا درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد تا درجه سانتیگراد) اتاق نگهداری کنید. ایندومتاسین را یخ نزنید. منبع:

مقایسه میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ هر دو روش مراقبت از پوست هستند که برای کمک به درمان بیماری های زیبایی و پزشکی پوست استفاده می شوند. هر دو آنها، برای یک جلسه معمولا چند دقیقه ای تا یک ساعت زمان می برند. برای بهبودی بهتر شاید به زمان بیشتر یا به چندین جلسه نیاز داشته باشید. میکرودرم ابریژن، شاخه ای از درم ابریژن و رویش مجدد پوست است که می تواند روی صورت و بدن انجام شود تا سلول های مرده یا آسیب دیده در لایه بیرونی پوست لایه برداری شود. کالج آمریکایی میکرودرم را برای موارد زیر روی پوست توصیه می کند: جای جوش لکه های پیری چهره کسل کننده لکه های خورشید ( رنگ پوست ناهموار (هایپرپیگمنتیشن) میکرودرم ابریژن شامل یک ماشین مخصوص با نوک خشن، لایه بالایی پوست را از بین می برد. این دستگاه دارای نوک الماس می باشد که کریستال ریز یا ذرات خشن را شلیک کند تا پوست را "صیقل" دهد. برخی از دستگاه های یک خلاء داخلی برای مکش بقایای خارج شده از پوست دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شاید بلافاصله پس از درمان با میکرودرماب نتایج را مشاهده کنید. احتمال دارد پوست نرم‌تر، روشن تر و یکنواخت تر به نظر برسد. دستگاه های میکرودرم ابریژن در خانه از قدرت کمتری نسبت به دستگاه های حرفه ای استفاده شده در مطب متخصص پوست یا متخصص مراقبت از پوست برخوردار هستند. بیشتر افراد به بیش از یک جلسه درمان با میکرودرم نیاز دارند. به این دلیل که فقط یک لایه بسیار نازک از پوست را می توان همزمان از بین برد. پوست نیز در حال رشد است و با گذشت زمان تغییر می کند. برای بهترین نتیجه احتمالا به درمان های پیگیری نیاز خواهید داشت. میکرودرم ابریژن یک روش پوستی غیرتهاجمی، بدون درد است. بعد از انجام آن، ممکن است برای بهبودی به زمان خیلی کم نیاز داشته باشید. عوارض جانبی شایع بعد از میکرودرم، عبارتند از: سرخی عفونت خون ریزی سوزش خفیف پوست عوارض جانبی کمتر شایع آن، عبارتند از: عفونت جوش زدن خون ریزی میکرو نیدلینگ را می توان در قسمت های زیر ازبدن استفاده کرد: صورت پوست سر میکرو نیدلینگ یک روش پوستی جدیدتر از میکرودرم است وهمچنین شامل موارد زیر می شود: سوزن زدن پوست درمان القایی کلاژن القای کلاژن از راه پوست فواید و خطرات کمتر شناخته شده است. بررسی بیشتری در مورد چگونگی عملکرد درمان های میکرو نیدلینگ برای بهبود پوست لازم است. طبق آکادمی پوست آمریکا، میکرو نیدلینگ احتمال دارد به بهبود مشکلات پوستی مانند موارد زیر کمک کند: جای زخم جای جوش منافذ بزرگ علایم کشش بافت ناهموار پوست خطوط چین و چروک لکه های قهوه ای و تیره رنگ میکرو نیدلینگ برای ترمیم پوست استفاده می شود. این روش می تواند به رشد کلاژن یا بافت الاستیک پوست کمک کند. کلاژن به جمع شدن خطوط ریز و چین و چروک و ضخیم شدن پوست کمک می کند. از سوزن های بسیار ظریف برای ایجاد سوراخ های ریزی در پوست استفاده می شود. سوزن ها از . تا میلی متر طول دارند. dermaroller ابزاری استاندارد برای میکرو نیدلینگ است. این یک چرخ کوچک است که در اطراف آن ردیف هایی از سوزن های ظریف قرار دارد. غلتیدن آن در امتداد پوست می تواند باعث شود سوراخ های کوچک در سانتی متر مربع در پوست ایجاد شود. پزشک احتمال دارد از دستگاه میکرو نیدلینگ که شبیه دستگاه تاتو است استفاده کند. نوک سوزن ها را به سمت جلو و عقب هل می دهد زیرا در سطح پوست حرکت می کند. میکرو نیدلینگ احتمال دارد کمی دردناک باشد. ارایه دهنده خدمات بهداشتی می تواند قبل از درمان، کرم بی حس کننده ای روی پوست بگذارد. همچنین ارایه دهنده خدمات بهداشتی درمانی می تواند از کرم پوست یا سرم بعد از درمان میکرو نیدلینگ خود استفاده کند، مانند: ویتامین سی ویتامین E ویتامین A برخی از دستگاه های میکرو نیدلینگ دارای لیزر نیز هستند که به پوست کمک می کند تا کلاژن بیشتری تولید کند. ارایه دهنده خدمات بهداشتی درمانی نیز می تواند جلسات میکرو نیدلینگ خود را با درمان های شیمیایی لایه برداری پوست انجام دهد. بهبودی بعد از روش میکرو نیدلینگ به عمق فرو رفتن سوزن ها، در پوست بستگی دارد. احتمال دارد چند روز طول بکشد تا پوست به حالت عادی برگردد. شاید در این مدت علایم زیر را داشته باشید: تورم سرخی خون ریزی کبودی (کمتر شایع) جوش (کمتر شایع) احتمال دارد چندین هفته تا چند ماه پس از درمان نتیجه میکرو نیدلینگ را مشاهده نکنید. به این دلیل که رشد کلاژن جدید از تا ماه پس از پایان درمان شروع می شود. برای نتیجه بهتر شاید به بیش از یک جلسه درمانی نیاز داشته باشید. یک بررسی روی حیوانات در موش صحرایی نشان داد که استفاده از یک تا چهار روش درمان میکرو نیدلینگ بهتر از کرم پوست یا سرم به بهبود ضخامت و کشش پوست کمک می کند. در این بررسی، میکرو نیدلینگ هنگامی که با و محصولات پوستی ترکیب شود، نتایج بهتری دارد. این نتایج امیدوار کننده است اما برای ت یید اینکه آیا افراد می توانند نتایج مشابهی کسب کنند یا نه، تحقیقات بیشتری لازم است. مراقبت های بعد از درمان برای میکرودرمابراشن و میکرو نیدلینگ مشابه است. بعد از انجام میکرو نیدلینگ احتمالا به زمان مراقبت طولانی تری نیاز خواهید داشت. نکات مراقبت برای بهبود و نتایج بهتر عبارتند از: از آرایش اجتناب کنید. پوست را تمیز نگه دارید. از داروهای جوش پرهیز کنید. از پاک کننده های قوی پرهیز کنید. از مرطوب کننده معطر پرهیز کنید. از کرم های رتینویید استفاده نکنید. از دست زدن به پوست خودداری کنید. از ورزش و تعریق زیاد خودداری کنید. از تابش مستقیم خورشید خودداری کنید. در صورت لزوم از کمپرس سرد استفاده شود. از حمام گرم یا خیساندن پوست خودداری کنید. از لایه برداری یا کرم های شیمیایی خودداری شود. از پاک کننده های ملایم توصیه شده توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود استفاده کنید. طبق راهنمای ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود از کرم های دارویی استفاده کنید. هر داروی تجویز شده را طبق راهنمای ارایه دهنده خدمات بهداشتی خود مصرف کنید. آکادمی پوست آمریکا توصیه می کند که غلتک های میکرو نیدلینگ در خانه می توانند مضر باشند. به این دلیل که آنها معمولا سوزن های کسل کننده و کوتاه تری دارند. استفاده از یک ابزار میکرو نیدلینگ با کیفیت پایین یا انجام نادرست می تواند به پوست آسیب برساند. این وضعیت ممکن است منجر به موارد زیر شود: عفونت جای زخم میکرودرم ابریژن یک روش ساده تر است، اما داشتن یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی باتجربه و پیروی از دستورالعمل های مناسب قبل و بعد از مراقبت بسیار مهم است. عوارض احتمالی آن شامل موارد زیر باشد: تحریک عفونت برخی از شرایط سلامتی یا بیماری ها می توانند عوارضی مانند انتشار عفونت را ایجاد کنند. در صورت داشتن موارد زیر از انجام میکرودرمابراشن و میکرو نیدلینگ خودداری کنید: زگیل اگزما تبخال زخم باز آکنه فعال عفونت پوستی دیابت کنترل نشده مشکلات رگ های خونی میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ برای افراد با هر رنگ پوست بی خطر است. میکرو نیدلینگ همراه با لیزر احتمال دارد برای پوست های تیره مناسب نباشد. به این دلیل که لیزرها می توانند پوست رنگی را بسوزانند. در صورت بارداری یا شیردهی درمان های میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ توصیه نمی شود چون تغییرات هورمونی بارداری می تواند روی پوست ت ثیر بگذارد. تغییرات پوستی مانند، ملاسما و هایپرپیگمنتیشن شاید به خودی خود از بین بروند. علاوه بر این، بارداری می تواند باعث حساسیت بیشتر پوست شود. به دنبال یک متخصص پوست یا جراح پلاستیک با تجربه در زمینه میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ باشید. از ارایه دهنده خدمات بهداشتی و درمانی خانواده خود بخواهید که یک متخصص پزشکی را معرفی کند که در این روش آموزش دیده باشد. ارایه دهنده خدمات بهداشتی درمانی احتمال دارد یک یا هر دو روش درمانی را توصیه کند. این به شرایط و نیازهای پوست بستگی دارد. هزینه های میکرودرم ابریژن در مقابل هزینه های میکرو نیدلینگ بسته به موارد زیر متفاوت است: تعداد درمان ها منطقه تحت درمان درمان های ترکیبی هزینه های ارایه دهنده میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ معمولا تحت پوشش بیمه درمانی نیستند. احتمالا باید هزینه این روش را پرداخت کنید. در برخی موارد از درمان پزشکی، احتمال دارد روش های سطح دهی به پوست مانند درم ابریژن تا حدی تحت پوشش بیمه قرار گیرند. با دفتر ارایه دهنده و شرکت بیمه خود مشورت کنید. از میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ برای درمان مسایل زیبایی پوست و شرایط پزشکی استفاده می شود. اینها شامل بیماری های پوستی است. محققان در هند دریافتند که میکرو نیدلینگ همراه با لایه برداری شیمیایی پوست می تواند به بهبود ظاهر آکنه های بدون حفره یا جوش های سطحی کمک کند. زیرا سوزن به تحریک رشد کلاژن در پوست زیر زخم کمک می کند. میکرو نیدلینگ همچنین می تواند به درمان بیماری های پوستی مانند موارد زیر کمک کند: آکنه آلوپسی علایم کشش جای زخم را بسوزانید. (تعریق زیاد) جای زخم کوچک و فرو رفته زخم ناشی از بریدگی و جراحی میکرو نیدلینگ در دارو سازی نیز استفاده می شود. ایجاد س وراخهای ریز در پوست باعث می شود بدن بتواند برخی داروها را از طریق پوست راحت تر جذب کند. به عنوان مثال میکرو نیدلینگ را می توان روی پوست سر استفاده کرد تا داروهای ریزش مو بهتر به ریشه مو برسند. میکرودرم ابریژن همچنین احتمال دارد به بدن کمک کند برخی از انواع داروها را از طریق پوست بهتر جذب کند. یک بررسی پزشکی نشان داد که میکرودرم ابریژن استفاده شده با دارو می تواند به درمان یک بیماری پوستی به نام ویتیلیگو کمک کند. این بیماری باعث ایجاد تکه های از دست دادن رنگ روی پوست می شود. میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ از درمان های معمول مراقبت از پوست برای بیماری های مشابه پوستی است. آنها با روش های مختلفی برای تغییر پوست کار می کنند. میکرودرم ابریژن به طور کلی یک روش ایمن تر است زیرا در لایه بالایی پوست کار می کند. میکرو نیدلینگ دقیقا زیر پوست عمل می کند. هر دو روش باید توسط متخصصان پزشکی آموزش دیده انجام شود. روش های میکرودرم ابریژن و میکرو نیدلینگ در خانه توصیه نمی شود. منبع:

برای آشنا شدن با عوارض انسولین درمانی باید بدانید که، دیابت به گروهی از بیماری ها گفته می شود که بدن قادر به تولید انسولین کافی نبوده و یا نمی تواند به درستی از آن استفاده کند. بسیاری از افراد دیابتی برای سالم ماندن باید انسولین مصرف کنند. با این حال، ممکن است که طیف وسیعی از عوارض انسولین درمانی در فرد ایجاد شود. انسولین هورمونی است که از غده لوزالمعده ترشح می شود. نقش اصلی این هورمون تنظیم و کنترل قند خون است. گلوکاگون هورمون دیگری است که درست برعکس انسولین عمل می کند. گلوکاگون هنگام افت گلوکز خون ترشح شده و باعث افزایش قند خون می شود. بدن از انسولین و گلوکاگون برای تنظیم قند خون استفاده می کند. در نتیجه سطح قند خون خیلی زیاد یا کم نشده و سلول ها می توانند گلوکز کافی برای تبدیل کردن به انرژی دریافت کنند. وقتی قند خون خیلی پایین است، پانکراس گلوکاگون ترشح می کند که باعث آزاد شدن گلوکز از کبد در جریان خون می شود. با این حال، افراد مبتلا به دیابت ممکن است نیاز به مصرف انسولین مکمل برای کمک به حفظ سطح قند خون خود در حد طبیعی داشته باشند. افراد مبتلا به نیاز به مصرف انسولین دارند. با این حال، انسولین درمانی می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی شود. عوارضی که ممکن است فرد تجربه کند به نوع انسولین مصرفی بستگی دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض انسولین شایع عبارتند از: اضطراب افسردگی سرفه هنگام مصرف انسولین استنشاقی بثورات، برجستگی یا تورم در محل تزریق افزایش وزن بدن با شروع مصرف گلوکز توسط سلول ها تزریق انسولین باعث می شود سلول های بدن گلوکز بیشتری از جریان خون جذب کنند. در نتیجه، مصرف زیاد یا تزریق در زمان نامناسب ممکن است باعث افت بیش از حد قند خون شود. علایم افت شدید قند خون عبارتند از: تشنج سرگیجه خستگی پریدگی رنگ گرفتگی عضلات مشکل در صحبت کردن از دست دادن هوشیاری داشتن یک برنامه انسولین دقیق برای حفظ سطح قند خون در محدوده سالم ضروری است. پزشک ممکن است انسولین هایی را تجویز کند که با سرعت های مختلف عمل می کنند تا سطح قند خون فرد را ثابت نگه دارند. افرادی که در معرض افت قند خون هستند باید همیشه یک دستبند پزشکی همراه خود داشته باشند. بر روی این دستبند معمولا نوع دیابت، نیاز یا عدم نیاز به تزریق انسولین به علاوه سایر اطلاعات لازم فرد بیمار نوشته می شود. این دستبندها در صورت هوشیار نبودن بیمار اطلاعاتی را به امدادگران کمک های اولیه و یا پزشک ها ارایه می دهند. استفاده از انسولین ممکن است خطر عوارض چشمی را افزایش دهد. همچنین این احتمال وجود دارد که مصرف انسولین عوارض جانبی شدیدتری ایجاد کند، گرچه این موارد شیوع کمتری دارد. نکروز چربی ممکن است در افرادی که به طور منظم انسولین تزریق می کنند ایجاد شود. این وضعیت باعث می شود که توده ای دردناک در بافت زیرپوستی که دقیقا زیر سطح پوست قرار دارد، شروع به رشد کند. متفورمین یکی دیگر از روش های کاهش گلوکز برای افراد مبتلا به دیابت نوع است. بررسی ها نشان می دهد که انسولین درمانی خطر ابتلا به چندین عارضه را افزایش می دهد، از جمله: سکته اختلالات بینایی مشکلات کلیوی افت شدید قند خون افزایش خطر مرگ نیاز به افزایش دوز و پیچیدگی برنامه درمان با گذشت زمان افزایش بالقوه خطر سرطان های خاص، از جمله سرطان لوزالمعده دیابت تولید انسولین توسط لوزالمعده و استفاده از این هورمون اساسی توسط بدن را مختل می کند. این وضعیت باعث بالا رفتن سطح قند خون می شود. با این حال، همه افراد مبتلا به دیابت نوع نیازی به مصرف انسولین نخواهند داشت. از طرف دیگر، افراد مبتلا به دیابت نوع مجبورند مکمل انسولین خود را تا آخر عمر مصرف کنند. این نوع دیابت به طور معمول در کودکان و جوانان شایع تر است، اما با این حال ممکن است در هر سنی رخ دهد. در دیابت نوع یک غده پانکراس نمی تواند انسولین کافی تولید کند. در نتیجه گلوکز به دلیل نبودن انسولین کافی در خون نمی تواند به عنوان منبع انرژی وارد سلول ها شود. این وضعیت باعث بالا رفتن زیاد قند خون بدن می شود. علاوه بر آن این نوع دیابت یک نوع بیماری خود ایمنی است و عوامل محیطی و وراثت در ایجاد آن نقش دارند. در هر سنی ممکن است ایجاد شود اما میانگین سن شروع سال است. در لوزالمعده انسولین تولید می کند اما مقدار آن کافی نیست و یا بدن توانایی استفاده از آن را ندارد. دیابت نوع دو معمولا با رعایت رژیم غذایی، ورزش و مصرف دارو کنترل می شود. این دیابت به طور ناگهانی در دوران بارداری رخ می دهد. تغییرات هورمونی و افزایش وزن در ترشح هورمون انسولین اختلال ایجاد می کنند. به طور معمول پس از زایمان برطرف می شود. اما خطر ابتلا به دیابت نوع را در زن افزایش می دهد. دیابت نوع و معمولا مادام العمر هستند. بیش از میلیون نفر در سراسر جهان به دیابت مبتلا هستند. دیابت نوع شایع تر بوده و الی درصد از بیماران دیابتی را تشکیل می دهد. افراد مبتلا به دیابت نوع برای حفظ سطح قند خون منظم به انسولین درمانی روزانه نیاز دارند. با این حال، رژیم درمانی دقیق در افراد مختلف متفاوت خواهد بود. قلم انسولین یکی از وسیله هایی است که برای تزریق انسولین و مدیریت سطح قند خون استفاده می شود. قلم های انسولین از سه بخش اصلی شامل سوزن یکبار مصرف، محفظه حاوی انسولین و یک قلم تشکیل می شوند. قلم انسولین دارای یک درجه است که با آن می توان مقدار دوز دارو را تنظیم کرد. به طور کلی قلم های انسولین دارای دو نوع مختلف هستند: این قلم ها از پیش حاوی انسولین بوده و پس از استفاده دور انداخته می شوند. استفاده از این قلم ها برای بیماران دیابتی که دچار اختلال دید بوده و یا قادر به مهارت های حرکتی ظریف نیستند مناسب تر است. این قلم ها دارای کارتریج های آماده انسولین هستند. و بیمار می تواند پس از تمام شدن انسولین کارتریج جدید را در قلم جاگذاری کند. استفاده از این قلم های انسولین مقرون به صرفه تر است. پزشک یک رژیم انسولین درمانی موثر برای فرد مبتلا به دیابت نوع تنظیم می کند. چندین نوع مختلف انسولین وجود دارد که بیماران می توانند به طور جداگانه یا ترکیبی استفاده کنند. انواع انسولین، عبارتند از: انسولین های سریع الاثر که در عرض دقیقه فعالیت خود را شروع کرده و می توانند در حدود الی ساعت دوام بیاورند. انسولین های کوتاه اثر که فعالیت خود را در عرض الی دقیقه شروع کرده و می توانند در حدود الی ساعت دوام بیاورند. انسولین های با اثر متوسط که فعالیت خود را در عرض الی ساعت شروع کرده و می توانند در حدود ال ساعت دوام بیاورند. انسولین های طولانی اثر که تقریبا فعالیت خود را در عرض یک ساعت شروع کرده و می توانند در حدود الی ساعت دوام بیاورند. انسولین های مخلوط که یک انسولین سریع یا کوتاه اثر را با انسولین طولانی تر ترکیب می کنند. پزشک یکی از این انسولین ها را در کنار یک برنامه دقیق کنترل شده برای شما تجویز می کند. استفاده دقیق انسولین، خطر عوارض جانبی را کاهش می دهد. افراد مبتلا به دیابت نوع اغلب می توانند شرایط خود را بدون انسولین درمانی مدیریت کنند. گزینه های درمانی جایگزین شامل تغییر در شیوه زندگی، رعایت رژیم غذایی مناسب و مصرف داروهای غیر انسولین مانند متفورمین است. با این حال، اگر با استفاده از این روش های درمانی نتوانید سطح قند خون خود را کنترل کنید، پزشک ممکن است انسولین درمانی را توصیه کند. زنان مبتلا به دیابت بارداری معمولا انسولین دریافت می کنند، اما همچنین می توانند دیابت خود را با مصرف داروی متفورمین کنترل کنند. خوردن غذاهای شیرین و کربوهیدرات های تصفیه شده می تواند شما را در معرض خطر دیابت قرار دهد. بدن شما به سرعت این مواد غذایی را به مولکول های کوچک قند تجزیه کرده و آنها را وارد جریان خون می کند. افزایش قند خون باعث تحریک لوزالمعده برای تولید انسولین می شود. در افراد مبتلا به دیابت، سلولهای بدن در برابر عملکرد انسولین مقاوم هستند، بنابراین سطح قند خون همچنان زیاد باقی می ماند. برای جبران آن، پانکراس انسولین بیشتری تولید کرده و تلاش می کند قند خون را به سطح سالم برساند. با گذشت زمان، این وضعیت می تواند به تدریج سطح قند خون و انسولین را افزایش دهد، تا جایی که این بیماری در نهایت به دیابت نوع تبدیل شود. انجام فعالیت بدنی منظم می تواند به پیشگیری از دیابت کمک کند. ورزش حساسیت به انسولین را در سلول های شما افزایش می دهد. بنابراین هنگام ورزش انسولین کمتری برای کنترل سطح قند خون مورد نیاز است. بررسی ها نشان می دهد که بسیاری از فعالیت های بدنی مانند تمرینات هوازی و تمرینات قدرتی یا به عبارت دیگر سوزاندن بیش از کالری در هفته از طریق ورزش، باعث کاهش مقاومت به انسولین و کاهش قند خون در بزرگسالان دارای اضافه وزن، و پیش دیابت می شود. افزایش مصرف آب باعث کنترل بهتر قند خون شده و همچنین به شما کمک می کند تا از مصرف نوشیدنی های سرشار از قند و مواد نگهدارنده پرهیز کنید. نوشیدنی های قندی مانند نوشابه و آب میوه های صنعتی با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع و دیابت خود ایمنی در بزرگسالان ( LADA ) ارتباط دارد. LADA LADA اغلب مبتلایان به دیابت نوع دارای اضافه وزن یا چاقی هستند. علاوه بر این، مبتلایان به پیش دیابت معمولا در قسمت میانی بدن و اطراف اندام های شکمی مانند کبد دارای اضافه وزن هستند. این وضعیت به عنوان چربی احشایی شناخته می شود. چربی احشایی بیش از حد باعث التهاب و مقاومت به انسولین شده و به طور قابل توجهی خطر ابتلا به دیابت را افزایش می دهد. حتی از دست دادن مقدار کمی از وزن می تواند به کاهش این خطر کمک کند. بررسی ها نشان می دهد که سیگار کشیدن خطر ابتلا به دیابت را در افراد سیگاری به طور متوسط کاهش می یابد. منبع:

از می توان به تعریق زیاد و لرزش دست اشاره کرد. سرترالین دارویی است که برای درمان بسیاری از استفاده می شود. این دارو به نام زولوفت موجود است. این یک قرص خوراکی است و به عنوان داروی تجویز شده در دسترس می باشد. سرتالین، ابتدا برای درمان اضطراب و افسردگی فرموله شد. این داروها را از دسترس کودکان دور نگه دارید، زیرا حتی بلعیدن این قرص ها می تواند کشنده باشد. می تواند در ترکیب با سایر داروها استفاده شود. برای جلوگیری از تداخلات و خطرات آنها، قبل از شروع مصرف داروها با پزشک مشورت کنید. سرترالین یک ضد افسردگی است که در گروه بازدارنده های جذب مجدد سروتونین ( SSRI ) دسته بندی می شود. Zoloft نام تجاری Sertraline است که به مشتریان فروخته می شود و همچنین یک نسخه عمومی نیز وجود دارد. سرترالین در گروه داروهایی قرار دارد که مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین ( SSRI ) نامیده می شوند. داروهای دیگر متعلق به این گروه فلوکستین، فلووکسامین، سیتالوپرام، اسکیتالوپرام، سرترالین، پاروکستین هستند. پزشکان این دارو را برای اختلالات اضطرابی ترجیح می دهند. برای موارد شدید و اختلال دیسفریک قبل از قاعدگی استفاده می شود. این دارو برای غلبه بر بسیاری از اختلالات بهداشت روان مانند عملی، اختلال اضطراب اجتماعی و حملات وحشت استفاده می شود. این الگوی خواب را بهبود می بخشد و در شرایط بی خوابی کمک می کند. افسردگی زمانی اتفاق میفتد که عدم تعادل در سطح سروتونین وجود داشته باشد. سروتونین به عنوان هورمونی شناخته می شود که شادی آفرین و روحیه بخش می باشد. بنابراین سرترالین برای شرایطی که افسردگی و اختلالات خلقی وجود دارد تجویز می شود. این داروها میزان سروتونین را در گیرنده های سیستم عصبی مرکزی و فعالیت سروتونرژیک را افزایش می دهند. به طور کلی، سروتونین به راحتی جذب می شود. اما این مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین باعث می شوند تا سروتونین برای مدت زمان طولانی تری در سلول های عصبی باقی بماند. جذب سرترالین ممکن است در صورت مصرف با غذا بهبود یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شروع عمل پس از هفت روز آغاز می شود. بعضی از افراد برای نشان دادن اثرات آن به مدت طولانی تری نیاز دارند. زمان مورد نیاز برای سرترالین برای شروع عمل در بیماران مختلف متفاوت است. دوز دارو باید بر اساس پاسخ بیمار به دارو پس از هفت روز تغییر کند. این دارو در برخی از بیماران اعتیاد آور شناخته شده است. این داروها نباید بعد از تاریخ انقضا مصرف شوند. تاریخ انقضا در پشت بسته چاپ خواهد شد. دوز سرترالین با توجه به سن، وزن و سایر شرایط پزشکی توسط پزشک تعیین می شود. ابتدا با دوز کم شروع خواهد شد و بسته به نوع واکنش بدن، دوز دارو اصلاح می شود. سرترالین از میلی گرم تا میلی گرم قدرت در دسترس است. سرترالین دارویی است که پس از مدتی نتایج را نشان می دهد. بنابراین، لازم است که این قرص ها را به طور مداوم مصرف کنید تا زمانی که اثرات سودمند خود را نشان دهد. چه قبل و چه بعد از بروز اثرات مثبت، همیشه این قرص ها را طبق توصیه پزشک مصرف کنید. این دارو معمولا برای درمان های طولانی مدت درمان تجویز می شود. می توان آن را به صورت قرص به صورت خوراکی مصرف کرد. چنین داروهایی باید از دسترس کودکان دور باشند. اگر یک دوز دارو را فراموش کنید، ممکن است اثرات دارو به طور ناگهانی متوقف شود. توصیه می شود دوز مصرفی را فراموش نکنید. درغیر این صورت، دوزهای بیش از حد را همزمان مصرف نکنید. مصرف یک دوز اضافی کوچک می تواند بسیار خطرناک باشد. جنبه های منفی از دست دادن دوز این دارو، عبارتند از: گیجی و لرزش اضطراب و بی قراری، و استفراغ سرترالین همراه یا بدون غذا مصرف می شود. دوز دارو بسیار مهم است. شما باید در مورد مقدار مصرف با پزشک خود صحبت کنید. به شرطی که به برنامه یکسانی پایبند باشید، می توانید این دارو را در هر زمانی مصرف کنید. اگر با اختلال در خواب روبرو هستید، بهتر است آن را صبح بخورید. هنگام مصرف سرترالین، باید از مصرف چند داروی دیگر خودداری کنید. زیرا سرترالین با برخی دارو های دیگر تداخل دارد و عوارض جانبی زیادی ایجاد می کنند. در صورت داشتن هر یک از این شرایط زیر به پزشک اطلاع دهید: برخی از پزشکان سرترالین را در سه ماهه اول بارداری تجویز می کنند. با این حال، می تواند برخی مشکلات جدی مانند و کاهش وزن مادر را ایجاد کند. در صورت احتمال بارداری باید از پزشک خود مشاوره بگیرید. داروی سرترالین از طریق شیر مادر زیاد وارد بدن کودک نمی شود. اما با توجه به اثر ضد افسردگی، طبق توصیه پزشک خود، اگر دارید، از این داروها استفاده کنید. سرترالین می تواند حالت افسردگی را افزایش دهد. اگر افکار خودکشی را تجربه کردید، سریعا با پزشک مشورت کنید. سرترالین باعث کاهش وزن در برخی از بیماران شده است. لازم است در مورد رژیم خود با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید. گزارش شده است که برخی از بیماران دچار می شوند. بیمارانی که صرع دارند باید قبل از مصرف این داروها از پزشک خود نظر بگیرند. شناخته شده است که این دارو باعث خونریزی غیرضروری در بیمارانی می شود که از و وارفارین استفاده می کنند. سرترالین می تواند باعث سرگیجه و اختلال در بینایی شود. برای بیماران توصیه نمی شود ماشین های سنگین دیگری را رانندگی یا کار کنند. هوشیاری ذهن هنگام انجام این فعالیت ها لازم است. سرترالین می تواند در بیماران مبتلا به مشکلات کلیوی اثرات سو ءجدی ایجاد کند. داروهای ضد افسردگی صحیح باید برای بیماران مبتلا به بیماری کبد انتخاب شود. این سندرم، احتمال ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش می دهد. داروهایی مانند ایزوکارباکسازید، ترانیل سیپرومین و فنلزین متعلق به گروه بازدارنده های مونوآمین اکسیداز به عنوان عامل ایجاد سندرم سروتونین در بیمار شناخته شده اند. عوارض جانبی شایع در سرترالین، عبارتند از: لرزش خستگی تعریق زیاد حالت تهوع خون دماغ از دست دادن اشتها تکرر ادرار و نشت ادرار اسهال و سو ء هاضمه خونریزی شدید قاعدگی عادات خوابیده تغییر یافته افزایش خواب آلودگی و بی خوابی مشکلات جنسی، از جمله و عدم انزال علایم فوق الذکر معمولا خفیف هستند. ممکن است در عرض چند روز برطرف شوند. در صورت بروز آنها در طولانی مدت، باید فورا با پزشک خود مشورت کنید. تداخل همه داروها با سایر داروها، غذا و مکمل ها کاملا طبیعی است. این تعامل می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی ناخواسته خاصی شود. سرترالین با برخی از دارو ها تداخل ایجاد می کند، از جمله: لاینزولید سایمتیدین پیموزید فنتانیل ترامادول آمی تریپتیلین دسی پرامین ایمی پرامین داروهای ضد التهاب غیر استروییدی ( NSAIDs ) تشنج بیماری های کبدی سندرم سروتونین سرترالین همراه با مصرف الکل می تواند بسیار مضر باشد. این ممکن است باعث از بین رفتن وضوح در افکار شود و باعث شود فرد دایما در حالت گیجی بماند. سرترالین به افزایش سطح ماده شیمیایی به نام سروتونین در مغز کمک می کند. این هورمون احساس آرامش بخشی را ایجاد می کند. مانند سرترالین به شروع خلق و خوی شما کمک می کنند، که باعث می شود احساس بهتری داشته باشید. از سرترالین برای درمان حملات هراس، اختلال استرس پس از سانحه، افسردگی، وسواس فکری عملی، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال دیسفریک قبل از قاعدگی استفاده می شود. این دارو برای اضطراب و حملات وحشت بسیار مفید است. اما این دارو می تواند شخصیت افراد را تغییر دهد. در صورت مصرف صحیح، ضدافسردگی ها شخصیت شما را تغییر نمی دهند. از طرفی هم اگر فردی که افسرده نیست، از داروهای ضد افسردگی استفاده کند، باعث بهبود روحیه یا عملکرد آن فرد نمی شود. شناخته شده است که فقط در بیمارانی که تحت افسردگی هستند باعث بهبود خلق و خو خواهد شد. بعضی اوقات، وقتی افراد تحت داروهای ضد افسردگی خاصی هستند، احساسات خود را از دست می دهند. از دست دادن احساسات می تواند یک مشکل جدی باشد. بهبود برخی از علایم جسمی به عنوان یک سیگنال اولیه در مورد اثر دارو در نظر گرفته می شود. انرژی، خواب یا اشتها ممکن است طی چند هفته تغییرات مثبتی را نشان دهند. اگر شش ماه یا بیشتر احساس بهبودی داشته اید ممکن است پزشک قطع سرترالین را. تجویز کند. پزشکان توصیه می کنند دوز دارو را به تدریج طی چند هفته کاهش دهید، یا اگر مدت زمان طولانی است که سرترالین مصرف می کنید، مدت بیشتری لازم است تا داروها را بتدریج و تحت نظر پزشک کم کنید. برخی شواهد نشان می دهد که سرترالین ممکن است کیفیت اسپرم را کاهش دهد. اما، هیچ مدرک قوی برای اثبات اینکه مصرف سرترالین باعث کاهش باروری در زنان می شود، وجود ندارد. اگر قصد باردار شدن دارید، با یک داروساز یا پزشک خود مشورت کنید. آنها ممکن است برنامه و دوز درمانی شما را بررسی یا اصلاح کنند. منبع:

داشتن مهارت های اجتماعی در کودکان بسیار مهم است. مهارت های اجتماعی به آنها کمک می کند تا بعدها برای زندگی خود آماده شوند. بکار بستن راهکارهای افزایش مهارت های اجتماعی در کودکان باعث می شود که کودکان بتوانند، تا را که همراه با سردرگمی، تحریک پذیری و بدخلقی هست، با آرامش طی کنند. ضعیف بودن مهارت های اجتماعی از سنین نوجوانی مشخص می شود. مهارت های ضعیف اجتماعی در بعضی مواقع ممکن است به صورت خشم یا بروز کند. کودکانی که فاقد مهارت های اجتماعی مناسب هستند، معمولا در حفظ روابط معنادار در بزرگسالی مشکل دارند. بنابراین، کمک به نوجوانان در یادگیری مهارت های اجتماعی مناسب بسیار مهم است. والدین در این زمینه نقش حیاتی داشته و می توانند با تشویق نوجوانان خود برای شرکت در فعالیت های اجتماعی، کارهای زیادی انجام دهند. تیاتر فعالیت خوبی برای ملاقات با افراد جدید و گسترش افق دید نوجوانان است. تیاتر می تواند به کودک خجالتی کمک کند تا در یک فضای خلاقانه رشد کند و به یک کودک اجتماعی تبدیل شود. باید نوجوان خود را به شرکت در نمایش های مدرسه تشویق کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اردوهای تابستانی با بسیاری از فعالیت های سرگرم کننده برای کودکان در هر سنی مناسب است. یک اردوگاه مناسب برای نوجوان خود پیدا کنید. اردوگاه ها مکان های عالی برای یافتن دوستان جدید و تعامل با غریبه ها هستند. اردوهای یک روزه یا آخر هفته برای نوجوانانی که فاقد مهارت های اجتماعی هستند اهمیت زیادی دارد. یک روز تعامل با افراد جدید و مشارکت در فعالیت های اجتماعی مختلف می تواند حتی به بچه های خجالتی در یادگیری مهارت های مورد نیاز برای تعاملات مناسب اجتماعی کمک کند. گزینه های زیادی برای اردوها مانند نمایش، موسیقی، ورزش، علوم و غیره وجود دارد. انجام کارهای داوطلبانه، فعالیتی عالی برای بچه ها در هر گروه سنی است. فرزند خود را برای شرکت در کارهای داوطلبانه در مدرسه و محیط های اجتماعی دیگر تشویق کنید. فرزند شما همچنین می تواند مهارت های مفید را به بچه های کوچکتر آموزش داده یا برای آنها کتاب بخواند. به فرزندان خود کمک کنید تا بفهمند چگونه با انجام کارهای داوطلبانه می توانند به دوستان، همسایه ها یا جامعه کمک کنند. نوجوان شما با شرکت در کارهای داوطلبانه می تواند ضمن کمک به دیگران، مهارت های اجتماعی خود را نیز ارتقا دهد. دلایل زیادی وجود دارد که باعث اهمیت ورزش در زندگی می شود. فراتر از سرگرمی، چیزهای زیادی وجود دارد که مردم می توانند از ورزش یاد بگیرند. نوجوانان می توانند ارزش کار تیمی، سازماندهی، رهبری، انگیزه، تناسب اندام و حمایت از یکدیگر را از طریق ورزش یاد بگیرند. همه این ویژگی ها برای شخصیت سازی و افزایش مهارت های اجتماعی بسیار مناسب هستند. استعدادهای هنری نوجوان خود را پرورش بدهید. با ثبت نام فرزند نوجوان خود در کلاسهای هنری، به رشد مهارتهای اجتماعی در فرزند خود کمک کنید. به این ترتیب نوجوان شما علاوه بر تعامل با مربیان و دانش آموزان، مجالی برای شکوفایی خلاقیت خود نیز خواهد داشت. شرکت در این فعالیت ها به بچه های خجالتی کمک می کند تا نظرات خود را بهتر بیان کنند. نوجوانان خود را تشویق کنید در کلاس هنری یا صنایع دستی ثبت نام کنند. کلاس های نقاشی، طراحی، سفالگری، مجسمه سازی و فعالیت های مشابه به نوجوانان کمک می کند تا خود را به شیوه ای بهتر به دیگران ابراز کنند. تماشای برنامه های زنده تلویزیون در کنار اعضای خانواده یا دوستان می تواند تجربه شگفت انگیزی برای نوجوان شما باشد. بازی های قهرمانی، رسیتال موسیقی، فوتبال، مشاعره و . رویدادهای زنده ای هستند که نوجوانان می توانند در یک محیط جمعی تماشا کنند. آنها در میان جمعیت، می توانند تیم محبوب خود را تشویق کنند. این کار باعث تخلیه احساسات نوجوانان، تعامل با غریبه ها و همچنین افزایش مهارت های اجتماعی آنها می شود. یک شب تفریح در بولینگ، اسکیت روی یخ یا سایر ورزش های مفرح را برای نوجوان خود برنامه ریزی کنید. این فعالیت ها می تواندن در افزایش رشد مهارت های اجتماعی نوجوانان بسیار مناسب باشند. فرزند نوجوان شما در حال تماشای دیگران اسکیت بازی می کند. این فعالیت به او کمک می کند تا مهارت های اجتماعی خود را پرورش دهد. مراسم تولد شادی را برای نوجوان خود ترتیب دهید. برای تولد فرزند نوجوان خود همه اعضای خانواده را دعوت کنید. جشن تولد خاطره های زیبایی را در ذهن فرزند شما شکل می دهد. بچه ها می توانند در مراسم تولد با همسالان خود دوست شده و به بازی و تفریح بپردازند. فعالیت هایی را برنامه ریزی کنید که بتواند مهارتهای اجتماعی فرزند شما را بهتر کند. نوجوان خود را همراهی کنید تا بتواند از شهرهای مختلف بازدید کند. او را تشویق کنید که تمام موزه ها را کاوش کند. با مراجعه به کتابفروشی ها برای فرزند خود کتاب های تاریخی تهیه کنید. این کار باعث می شود علاقه و استعدادهای خود را بیشتر کشف کند. سفرهای آموزشی نه تنها یک روش عالی برای کمک به نوجوانان در کشف علایق خود است، بلکه فرصت های کافی برای تعامل با افراد جدید را نیز فراهم می کند. شرکت در جلسات پرسش و پاسخ یک سخنرانی برای افزایش مهارت های اجتماعی کودکان خجالتی بسیار موثر است. خود را تشویق کنید تا با راهنمای تور موزه صحبت کند. انجام این فعالیت ها باعث می شود فرزند نوجوان شما بتواند بر خجالتی بودن خود غلبه کند. شب نشینی در طی یک مهمانی یا یک رویداد خانوادگی روشی مناسب برای کمک به نوجوانان در گفتگو با دیگران است. بازی با همسالان می تواند این مهمانی ها را برای فرزند شما هیجان انگیزتر کند. تعامل نوجوانان با همسالان خود به آنها کمک می کند تا مهارت های اجتماعی خود را افزایش دهند. کودک شما در مورد ارتباط و رفتار خوب به راهنمایی مناسب نیاز دارد. بازی های گروهی در مهد کودک ها می توانند به رشد مهارت های اجتماعی کودکان کمک کنند. بچه ها را به گروه های دو نفره تقسیم کنید. سپس یک برچسب چشم روی پیشانی یکی از بچه ها قرار دهید. کودک دیگر را تشویق کنید که به برچسب نگاه کند. اگر بازیکن پلک بزند بازی را می بازد. سپس جای دو کودک با هم عوض می شود و بازی ادامه پیدا می کند. این یکی از فعالیتهای سرگرم کننده مهارتهای اجتماعی برای کودکان است. یک وسیله مانند وسایل آشپزخانه را در دستان کودک قرار دهید. به کودک بگویید با به نگاه کردن به آن جسم نظرش را درباره آن بگوید. او باید شیی را به چیزی تشبیه کند. مثلا یک جام خالی می تواند در نظر کودک یک کلاه مهمانی باشد. این بازی باعث رشد واژگان و مهارت های قصه گویی در کودکان خواهد شد. یک میز همراه با قیچی و چند عدد مقوا در اختیار کودک قرار دهید. حالا از کودک بخواهید با استفاده از مقوا اشکالی شبیه چنگال، قاشق، لیوان و. درست کند. این بازی برای نوزادان و کودکان شیرخوار مناسب است. در این بازی از نوزاد بخواهید کارهای شما را تقلید کند. مثلا پیشانی خود را لمس کنید و به او بگویید که همین کار را انجام دهد. همچنین این بازی را می توانید با کشیدن گوش های خود انجام دهید. به کودک خود بگویید تا تصاویر موجودات بیگانه کارتونی را رنگ آمیزی کند. حالا به او کمک کنید تا آنها را از کاغذ برش دهد. تصاویر بیگانه را به چوب های بستنی بچسبانید. چند عدد کارت و یک عدد خودکار تهیه کنید. سوالات ساده ای را روی کارت ها بنویسید مانند "غذای مورد علاقه شما چیست؟ " از بچه ها بخواهید در یک دایره بنشینند. حالا کارت ها را بین بچه ها بگردانید و به هر یک از آنها بگویید که سوال را بخوانند. حالا به بچه ها بگویید که سوالات را از یکدیگر بپرسند و پاسخ ها را بشنوند. این بازی را در کودکان تقویت می کند و به بچه ها اجازه می دهد تا در مورد دوستان خود بیشتر بدانند. یک مقوا و تعدادی برچسب شماره در اختیار کودک قرار دهید. مقوا را به شکل مستطیل کوچک برش دهید و چسباندن شماره ها بر روی آن یک موبایل تهیه کنید. سپس شماره تلفن خود را به کودکتان بدهید و به او بگویید که شماره گرفتن را تمرین کند. می توانید شماره های اضطراری را نیز به او بیاموزید. وقتی فرزندتان شماره تلفن شما را می گیرد از طریق تلفن با او صحبت کنید. مکالمه را درست مانند مکالمه با بزرگسالان دیگر انجام دهید. از این طریق می توانید مهارت های ارتباطی و راه های تعامل تلفنی با دیگران را به فرزند خود بیاموزید. کودک خود را برای تاب بازی به یک پارک عمومی ببرید. روبروی کودک بایستید. هنگام عقب و جلو رفتن کودک بر روی تاب با او تماس چشمی برقرار کنید. این فعالیت به کودک کمک می کند تا تمرکز خود را به سمت شما معطوف کند. ایستادن شما در مقابل کودک باعث شادی و آرامش بیشتر کودک خواهد شد. این یکی از بهترین فعالیت های اجتماعی برای نوجوانان است تا مهارت های تیمی خود را بهبود ببخشند. بچه ها را در اتاق، سالن یا باغ جمع کنید. یک نفر از بچه ها را جدا کنید. سپس از کودکان دیگر بخواهید در یک صف بایستند. حالا بچه ها باید مانند مجسمه ها بی حرکت بایستند. نفر دیگر باید سعی کند بچه هایی که در صف ایستاده اند را بخنداند. اولین بچه ای که می خندد باید از صف خارج شود. و بازی به همین ترتیب ادامه می یابد. کلمات مربوط به احساسات را روی برگه های کوچک یادداشت کنید. همه ورقه های کاغذ را در یک کاسه بریزید. حالا از بچه ها بخواهید که یک کاغذ را انتخاب کنند و احساسی که روی آن نوشته شده را بازی کنند. بچه های دیگر باید حدس بزنند بازیکن سعی در نشان دادن چه احساسی دارد. به بچه ها بیاموزید که در این بازی نباید صحبت کنند. همچنین آنها نمی توانند احساسات را با استفاده از چهره نشان بدهند. آنها باید احساسات را با زبان بدن بیان کنند. مهارت های اجتماعی ممکن است در بعضی از کودکان به خصوص کودکان استثنایی به ت خیر بیفتد. این یکی از فعالیت های افزایش مهارت های اجتماعی در کودکان مبتلا به اوتیسم است. چند تصویر مختلف را بر روی زمین قرار دهید. اکنون به کودکان بگویید که در مورد تصاویر روی زمین یک داستان بگویند. به اولین کودک بگویید که کارت را بردارد و داستان خود را شروع کند. او آزاد است که داستان را به هر جهتی که دوست دارد ببرد. این بازی با افزایش مهارت های اجتماعی به رشد و پیشرفت شخصی دانش آموزان دوره راهنمایی کمک می کند. ابتدا با فرزندان خود در مورد رفتارهای خوب و بد صحبت کنید. به او بگویید که تفاوت های جزیی بین خوش اخلاقی و بد اخلاقی وجود دارد. به عنوان سلام کردن به بزرگترها به صورت ایستاده مودبانه تر از سلام کردن به آنها در حالت نشسته است. سپس یک مجله در اختیار بچه ها قرار دهید و از آنها بخواهید که در مورد رفتارهای خوب و بد یک کولاژ تهیه کند. کلماتی مانند صلح، تمیز، سکوت و بهداشت را بر روی نوارهای کاغذی نوشته و آنها را برش دهید. سپس در مورد قوانین مربوطه مانند حفظ سکوت در کتابخانه، یا تمیز نگه داشتن کمد لباس ها و موارد دیگر با کودکان صحبت کنید. در ادامه از کودکان بخواهید با توجه به قوانین کاغذها را در جاهای مناسب بچسبانند. هدف از این بازی پیدا کردن است. از بچه ها بخواهید در یک دایره بنشینند، دستان خود را پشت سر خود قرار داده و آن را محکم مشت کنند. حالا یکی از بچه ها را از گروه جدا کنید. بچه هایی که در دایره نشسته اند باید بادام زمینی را در دست گرفته و از پشت سر بین خود دست به دست کنند. همانطور که بادام زمینی در بین دست های بچه ها به اطراف می چرخد ، همه بچه ها باید با شعر بخوانند: بادام زمینی کجایی؟ سپس کودکی که جدا نشسته باید حدس بزند که بادام زمینی کجا است. باید مرتب از بچه ها سوال کند تا محل واقعی بادام زمینی را پیدا کند. وقتی بادام زمینی پیدا شد، بچه ها باید آواز بخوانند: ما بادام زمینی را پیدا کردیم! و بازی دوباره تکرار می شود. بچه ها را وادار کنید که در یک دایره بنشینند و به یکی از آنها یک توپ بدهید. حال از کودکی که توپ دارد بخواهید که نام یکی از بازیکنان دیگر را بیاورد و توپ را به سمت او بچرخاند. گیرنده توپ باید همین کار را تکرار کند. این روند از طریق بازی تکرار می شود. به طور کلی شما به عنوان والدین، می توانید کارهای زیادی را برای رشد مهارت های اجتماعی در فرزند خود انجام دهید. افزایش مهارت های اجتماعی به کودک انگیزه می دهد و در کمترین زمان کودک خجالتی شما به یک نوجوان مطمین تبدیل می شود. منبع:

زمانی اتفاق می افتد که غده هیپوفیز نتواند به اندازه کافی هورمون رشد تولید کند. با درمان هورمون رشد می توان این وضعیت را با موفقیت درمان کرد. نامهای جایگزین کمبود هورمون رشد در بزرگسالان شامل سندرم کمبود هورمون رشد بزرگسالان کمبود GH بزرگسالان کمبود هورمون رشد GHD است. کمبود هورمون رشد در بزرگسالان یک بیماری است که زمانی رخ می دهد که غده هیپوفیز در مغز هورمون رشد کافی تولید نمی کند. هورمون رشد توسط غده هیپوفیز قدامی ساخته می شود. این باعث ترشح هورمون دیگری به نام فاکتور رشد شبه انسولین ( IGF - ) شده که عمدتا توسط کبد تولید می شود. این هورمون ها با همدیگر رشد را در (به ویژه قد) و در زندگی بزرگسالان بهزیستی روانی و عملکرد بدنی را تحریک می کنند. GH همچنین دارای اثرات متابولیک گسترده ای در سراسر بدن است. کمبود هورمون رشد بسته به وقوع آن در زمان و مراحل زندگی مشخص می شود. برخی از افراد در کودکی با کمبود هورمون رشد تشخیص داده شده اند (کمبود هورمون رشد در دوران کودکی) و برخی دیگر نیز با رسیدن به بزرگسالی (شروع بزرگسالی) دچار کمبود هورمون رشد می شوند. فهرست محتوا اغلب موارد کمبود از آسیب غده هیپوفیز است که در اثر ایجاد می شود. آسیب هیپوفیز همچنین می تواند ناشی از موارد زیر باشد: آسیب شدید سر پرتودرمانی به مغز برای سایر تومورهای نزدیک به غده هیپوفیز یا برای سرطان خون تداخل در خون رسانی به غده هیپوفیز (مانند سندرم شیهان، از دست دادن عملکرد غده هیپوفیز به دلیل از دست دادن شدید خون پس از تولد کودک، یا، خونریزی ناگهانی به غده هیپوفیز) اکثر انواع دیگر کمبود هورمون رشد ناشی از ناهنجاری های ژنتیکی (به عنوان مثال سندرم پرادر - ویلی یا سندرم ترنر) یا توسعه غیرطبیعی غده هیپوفیز در جنین است. این موارد معمولا در بدو تولد یا در اوایل کودکی تشخیص داده می شوند. اما کمبود هورمون رشد یک بیماری مادام العمر است و ممکن است در دوران بزرگسالی نیاز به درمان داشته باشد. در برخی موارد، هیچ دلیل واضحی برای کمبود یافت نمی شود. در این شرایط گفته می شود که این بیماری ایدیوپاتیک است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تقریبا همه می دانند که کودکان برای بلندتر شدن نیاز به هورمون رشد دارند. برای کودکانی که قد کوتاهی دارند و به دلیل کمبود هورمون رشد در حال رشد نیستند، این دارو برای درمان رشد و دستیابی به قد طبیعی در دسترس است. از دهه ، همچنین مشخص شده است که بزرگسالان می توانند به دلایل بسیار مهم دچار کمبود هورمون رشد شوند و نیاز به درمان با هورمون رشد دارند. بنابراین، به نظر می رسد که بزرگسالان، نه تنها کودکان، با کمبود هورمون رشد به هورمون رشد نیز احتیاج دارند! میزان هورمون رشد منتشر شده توسط هیپوفیز در طول زندگی ما با افزایش مقادیر آزاد شده در دوران کودکی، به ویژه در دوران جهش بلوغ، و کاهش مقدار آن با افزایش سن تغییر می کند. - I یا به سادگی با عنوان IGF - I ترشح کند. IGF - I را می توان با گرفتن نمونه خون در خون اندازه گیری کرد. از آنجا که سطح IGF - I در طول روز برای یک فرد به اندازه هورمون رشد نوسان چندانی ندارد، IGF - I توسط پزشکان به عنوان یک آزمایش غربالگری برای ارزیابی کمبود یا افزایش هورمون رشد در شرایطی مانند آکرومگالی و غول پیکر استفاده می شود. هورمون رشد و IGF - I بر بسیاری از بافتهای بدن از جمله مغز، استخوان، چربی و ماهیچه ها ت ثیر می گذارد. بزرگسالان مبتلا به کمبود هورمون رشد ممکن است طیف وسیعی از علایم را داشته باشند. هنگامی که این علایم شدید باشد، می تواند توانایی افراد را از نظر جسمی و روانی کاهش دهد. حتی ممکن است کیفیت زندگی آنها را به طور چشمگیری تحت تاثیر قرار دهد. این علایم عبارتند از: اختلال در تمرکز و حافظه کاهش حجم و قدرت عضلات ناهنجاری در خون و گردش خون سطح انرژی پایین و کاهش استقامت (استخوان های شکننده) افزایش میزان چربی در بدن (به ویژه در ناحیه کمر) اختلالات کلسترول "خوب" و "بد". این می تواند منجر به افزایش خطر شود. بزرگسالانی که دچار کمبود هورمون رشد می شوند ممکن است افزایش وزن مرکزی، مشکل در کاهش وزن، خشکی پوست، خستگی را گزارش کنند. اکثر آنها متوجه کاهش سطح انرژی فیزیکی و استقامت خود برای ورزش می شوند. برخی ممکن است از تماس اجتماعی اجتناب کنند یا از معاشرت با دوستان و اعضای خانواده خود اجتناب کنند و ممکن است دچار اضطراب و افسردگی شوند. سایر افراد مبتلا به کمبود هورمون رشد فکر می کنند احساس طبیعی دارند، اما احساسی را که قبل از ایجاد کمبود هورمون رشد احساس می کردند به یاد نمی آورند. این افراد ممکن است پس از شروع درمان با هورمون رشد، احساسات و سطح انرژی خود را بهبود بخشند. تخمین زده می شود که در جمعیت بالغ بریتانیا در هر زمان معین، تقریبا از هر هزار نفر یک نفر دچار کمبود هورمون رشد می شود. اگر بزرگسالان مبتلا به کمبود هورمون رشد در دوران کودکی و بزرگسالی با هم محاسبه شوند، تعداد تخمین زده شده از هر نفر سه نفر است. کمبود هورمون رشد یک بیماری ارثی نیست. با این حال، تعداد کمی از ناهنجاری های ژنتیکی نادر وجود دارد که می تواند باعث کمبود هورمون رشد شود، اما این علل نادر هستند و عموما در دوران کودکی مشخص می شوند. متداول ترین آزمایش "تست تحمل انسولین" است. این شامل تزریق انسولین به بیمار برای کاهش سطح قند خون است. بدن به طور معمول هورمون رشد را ترشح می کند. عدم تولید مقدار کافی هورمون رشد در پاسخ به این استرس ناشی از انسولین، کمبود هورمون رشد را ت یید می کند. اکثر بیماران آزمایش را کمی ناراحت کننده می دانند، اما علایم ناخوشایند معمولا زیاد طولانی نیستند و در صورت شدید بودن، می توان با دادن گلوکز بدون ابطال آزمایش آن را متوقف کرد. آزمایش تحمل انسولین نباید در بیماران مبتلا به بیماری قلبی یا صرع انجام شود. آزمایش های جایگزین نیز در دسترس است که در آن هورمون آزاد کننده هورمون رشد، آرژنین یا از گلوکاگون برای ترشح هورمون رشد استفاده می شود. این آزمایشات باید در یک واحد تخصصی و توسط کارکنان مجرب انجام شود. این آزمایشات معمولا دو تا چهار ساعت به طول می انجامد. حتی می تواند به عنوان روش های سرپایی یا روزمره انجام شود. ممکن است از بیماران خواسته شود قبل از انجام این آزمایش ها غذا نخورند و ناشتا بمانند. کمبود هورمون رشد با هورمون درمانی، درمان می شود. هورمون رشد که استفاده می شود یک آماده سازی مصنوعی است که افراد می توانند خودشان تزریق کنند. این کار با استفاده از تزریق روزانه زیر پوست به بافت چربی در ناحیه زیر شکم و با دستگاه تزریق انجام می شود. سوزن هایی که افرادی که انسولین را برای دیابت تزریق می کنند استفاده کرده و تزریقات تقریبا بدون درد است. با این حال، دستگاه هایی بدون سوزن برای بیمارانی وجود دارد که قادر به غلبه بر ترس از تزریق نیستند. درمان در یک کلینیک سرپایی با آموزش و پشتیبانی، معمولا از یک پرستار غدد درون ریز شروع می شود. پس از شروع، افراد تحت نظارت دقیق قرار می گیرند و آزمایش خون منظم به آنها توصیه می شود. دوز هورمون رشد بسته به پاسخ بیمار و نتایج آزمایش خون تنظیم می شود. عوارض جانبی ناشی از درمان با هورمون رشد نادر است و زمانی رخ می دهد که دوز مصرفی آن بیش از حد زیاد باشد. احتباس مایعات و ناراحتی در مفاصل گزارش شده است. اما کاهش موقت دوز می تواند این علایم را برطرف کند. درمان هورمون رشد همچنین می تواند سطح قند خون را افزایش دهد. تعداد کمی از افراد ممکن است افزایش فشار در مغز را تجربه کنند. حتی می تواند باعث سردرد و شود. قطع درمان این مشکل را برطرف می کند. اما مصرف هورمون رشد باعث افزایش قد در بزرگسالان نمی شود. افراد مبتلا به کمبود به دلیل تغییرات فیزیکی که در چربی بدن، کلسترول و گردش خون رخ می دهد، بیشتر در معرض بیماری های قلبی و سکته مغزی هستند. زندگی سالم، رژیم غذایی متعادل و ورزش برای جلوگیری از اضافه وزن برای کاهش این خطر ضروری است. افراد مبتلا به کمبود هورمون رشدنیز بیشتر در معرض ابتلا به پوکی استخوان یا شکنندگی استخوان ها هستند. بنابراین، بیشتر در معرض شکستگی ناشی از جراحات جزیی هستند. برای کاهش این خطرات، داشتن رژیم غذایی غنی از کلسیم و مصرف مکمل های کافی از، همراه با تمرینات قدرتی و مقاومتی متوسط، همه مفید هستند.

استخوان ساق پا یا درشت نی استخوان درازی است که در قسمت پایینی ساق پا بین زانو و پا واقع شده است. شکستگی استخوان ساق پا یا درشت نی شایع است و معمولا در اثر آسیب یا فشار مکرر روی آن ایجاد می شود. زمان بهبود و ترمیم شکستگی های استخوان ساق پا متفاوت است و بستگی به نوع و شدت شکستگی دارد. شکستگی ها را می توان توسط پزشک درمان کرد و تمرینات در خانه می تواند روند بهبودی فرد را تسریع کند. فهرست محتوا استخوان درشت نی، استخوان بزرگتری در ساق پا است و نقش مهمی در تحمل وزن بدن افراد دارد. به گفته آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا، استخوان درشت نی، شایع ترین استخوان بلند بدن است که دچار شکستگی می شود. استخوان درشت نی یکی از دو استخوانی است که قسمت پایینی ساق پا را تشکیل می دهد و دیگری استخوان ساق پا است. استخوان درشت نی بزرگتر از این دو استخوان است و نقش مهمی در حرکت بدن ایفا می کند: وظیفه پشتیبانی بیشتر وزن بدن را بر عهده دارد. برای حرکت مناسب مفصل زانو و مچ پا ضروری است. شکستگی استخوان درشت نی اغلب با سایر انواع آسیب بافتی به عضلات یا رباط های مجاور ایجاد و همیشه باید توسط پزشک متخصص بررسی شود. بسته به علت شکستگی استخوان، شدت و نوع شکستگی می تواند متفاوت باشد. شاید یک شکستگی عرضی باشد، به این معنی که ترک افقی در سراسر استخوان باشد. یا حتی شکستگی مایل، به این معنی که ترک در یک زاویه باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شکستگی های پروگزیمال، شکستگی هایی هستند که قسمت بالای استخوان درشت نی را تحت تاثیر قرار می دهند. شکستگی شفت درشت نی در زیر این ناحیه رخ می دهد. استخوان درشت نی می تواند انواع شکستگی زیر را داشته باشد: شکستگی پایدار شامل ترک خوردگی در استخوان است که بیشتر استخوان را دست نخورده و در موقعیت طبیعی خود باقی می گذارد. قسمت های شکسته استخوان درشت نی در امتداد خط قرار می گیرند و موقعیت صحیح خود را در طول روند بهبودی حفظ می کنند. به این حالت شکستگی بدون جابجایی گفته می شود. با شکستگی جابجا شده، ترک در استخوان، قسمتی از استخوان را جابجا می کند به طوری که دیگر تراز نمی شود. جراحی اغلب برای اصلاح این نوع شکستگی و تنظیم مجدد استخوان ها در کنار هم مورد نیاز است. شکستگی های فشتری، که به آن شکستگی خط مو نیز گفته می شود، از آسیب های شایع است. این شکستگی ها ترک های کوچک و نازکی در استخوان هستند. وقتی یک حرکت پیچشی باعث شکستگی می شود، احتمال دارد شکل استخوان رخ دهد. هنگامی که استخوان به سه قسمت یا بیشتر تقسیم می شود، به این شکستگی خرد شده می گویند. وقتی استخوان ها شکسته می شوند، می توانند زیر پوست بمانند یا سطح آن را زخم کند. شکستگی های باز، شکستگی هایی هستند که در آن یک استخوان شکسته از پوست عبور می کند. با شکستگی های بسته، استخوان پوست را زخم نمی کند، اگرچه می تواند هنوز آسیب داخلی بافت وجود داشته باشد. استخوان های بلند بدن مقاوم هستند، اما روش های زیادی وجود دارد که فرد ممکن است دچار شکستگی استخوان درشت نی شود. این شامل: صدمات ناشی از ورزشهای تماسی و رقابتی آسیب های جسمی، مانند تصادفات یا سقوط وسایل نقلیه موتوری، که باعث می شود استخوان ها ضعیف تر از حد معمول شوند. ورزش هایی که شامل ضربه مکرر به استخوان ساق پا می شود، مانند دویدن در مسافت طولانی علایم شکستگی استخوان درشت نی می تواند شامل موارد زیر باشد: التهاب ساق پا تغییر احساس در پا استخوان بیرون زده از پوست تغییر شکل پا یا طول ناهموار آن کبودی یا تغییر رنگ در اطراف استخوان ساق ظاهر چادر مانند که در آن پوست توسط استخوان به بالا هل داده می شود. در صورت وجود شکستگی های متعدد، درد موضعی در یک ناحیه درشت نی یا چند ناحیه ایجاد می شود. برای تشخیص شکستگی استخوان درشت نی، پزشک در مورد سابقه پزشکی فرد و نحوه وقوع آسیب سوال می کند. آنها یک معاینه انجام می دهند و آزمایش های بالینی را برای ارزیابی میزان آسیب و شکستگی استخوان تجویز می کنند. این برای تعیین بهترین دوره درمان مهم است. آزمایشات بالینی می تواند شامل موارد زیر باشد: یک اشعه ایکس برای داشتن تصویری از استخوان درشت نی اسکن توموگرافی کامپیوتری ( ، که تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( برای تصویر دقیق ماهیچه ها، رباط ها و استخوان های اطراف استخوان درشت نی اگر اسکن های دیگر نتوانستند مشکل را تشخیص دهند، اغلب از اسکن اگر جراحی مناسب نباشد، شاید از گچ، بریس یا آتل برای درمان شکستگی استخوان درشت نی استفاده شود. درمان شکستگی استخوان درشت نی به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: علت و شدت آسیب سلامت کلی فرد در زمان آسیب وجود یا میزان آسیب به بافتهای نرم اطراف استخوان درشت نی در موارد شدید، شاید برای اطمینان از ترمیم صحیح استخوان، جراحی لازم باشد. یک جراح می تواند پیچ ها و صفحات فلزی را روی استخوان قرار دهد تا در محل مناسب نگه داشته و با حداقل آسیب طولانی مدت بهبود یابد. جراح همچنین احتمال دارد از میله هایی که در داخل استخوان درشت نی قرار گرفته یا سنجاق هایی که در استخوان های بالا و پایین شکستگی قرار گرفته اند استفاده کند. پزشکان اینها را به یک قاب سفت و سخت به نام ثابت کننده خارجی وصل می کنند تا استخوان را در جای خود نگه دارد. در مواردی که جراحی ضروری یا امکان پذیر نیست، به عنوان مثال، به دلیل سلامتی فرد، پزشک احتمال دارد از درمان های زیر برای شکستگی استخوان درشت نی استفاده کند: در این شرایط باید حرکت آن را متوقف کرده و اجازه دهید تا بهبود یابد. آتل را می توان به راحتی برداشت و بنابراین گزینه درمانی انعطاف پذیرتری نسبت به جراحی است. که در موارد شکستگی های شدیدتر برای نگه داشتن استخوان در زمان بهبودی استفاده می شود. در بسیاری از موارد، فرد مبتلا به شکستگی استخوان درشت نی نیاز به و عصا و یا واکر دارد تا به او کمک کند تا روی پای خود بایستد. بهبودی از شکستگی استخوان ساق پا بر اساس شدت شکستگی متفاوت است. فرد اغلب در عرض تا ماه بهبود می یابد. زمان بهبودی می تواند در برخی از افراد طولانی تر باشد و اگر فردی به دلایل دیگر از سلامت ضعیفی برخوردار باشد، ممکن است بیشتر طول بکشد. شاید بیش از این بازه زمانی طول بکشد تا فرد بتواند به فعالیتهای عادی خود بازگردد. افراد همیشه باید توصیه های پزشک خود را در مورد بازگشت به راه رفتن، ورزش و سایر فعالیت های بدنی پس از شکستگی پا رعایت کنند. برخی از تمرینات می توانند به کاهش فشار استخوان درشت نی کمک کنند، مانند تمریناتی که باسن، ساق پا و ران ها را تقویت می کند. این محافظت همچنین احتمال دارد از وقوع صدمات آتی پیشگیری کند. عوارض شکستگی استخوان درشت نی می تواند شامل موارد زیر باشد: عفونت استخوان استیومیلیت آسیب عصبی، ماهیچه ای یا رگ های خونی عوارض ناشی از جراحی یا نیاز به جراحی های بیشتر سندرم کمپارتمان، یک بیماری جدی است که به دلیل التهاب، خون رسانی به ساق پا کاهش می یابد. در بسیاری از موارد، شکستگی استخوان ساق پا بدون عارضه با موفقیت مدیریت می شود. شکستگی استخوان درشت نی یا استخوان ساق پا شایع است و می تواند ناشی از انواع مختلفی از شرایط باشد. آنها می توانند در هر نقطه از استخوان رخ دهند و شامل انواع زیادی در نوع شکستگی هستند. شکستگی ها می توانند جزیی باشند و مدت کوتاهی طول می کشد تا بهبود پیدا کنند یا جدی تر شوند و نیاز به عمل جراحی و زمان های بهبودی زیادی دارند. پیش آگهی بلند مدت شکستگی استخوان درشت نی معمولا خوب است اما بستگی به شدت آسیب و سایر بیماری های فرد دارد. پزشکان قادر خواهند بود در طی مراحل ارزیابی و بهبودی، با بهبودی پاهای خود، چشم انداز بلند مدتی را در اختیار فرد قرار دهند.

ما در این مقال سعی کرده ایم را بررسی کنیم تا بتوانید یک تاریخچه از خودتان داشته باشید. واکسیناسیون، یکی از بهترین راه هایی است که والدین می توانند به کمک آن، از فرزندان خود، در برابر برخی، محافظت کنند. همچنین، واکسن ها می توانند از بروز بیماری ها در بزرگسالان پیشگیری کرده و شیوع عفونت را در جوامع، محدود کنند. در برخی موارد، واکسن ها، برخی از بیماری های خطرناک و جدی را، به طور کامل از بین برده اند. مهم است که همه افراد جامعه، بر اساس برنامه ایمن سازی توصیه شده توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( ، واکسینه شوند. واکسیناسیون، نه فقط برای سلامتی خود، بلکه برای سلامتی دیگران نیز، امری مهم و ضروری به حساب می آید. یک بیماری ویروسی است که باعث التهاب و آسیب کبدی می شود. با گذشت زمان، عفونت مزمن هپاتیت تا درصد از نوزادانی که به این‌بیماری ویروسی آلوده می شوند، در سال های بعد از تولد، بر اثر بیماری کبدی، جان خود را از دست می دهند. به همین دلیل پیشگیری از بروز این عفونت، با انجام واکسیناسیون در بدو تولد، امری حیاتی و بسیار مهم است. به عنوان مثال، سه نوع واکسن دارای مجوز برای استفاده در ایالات متحده وجود دارد که هر یک از آن ها، با تزریق عضلانی ( تجویز می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید واکسن، یک واکسن ترکیبی است که در برابر سه بیماری مختلف باکتریایی، از افراد واکسینه‌شده، محافظت می کند. سیاه سرفه، یک بیماری باکتریایی بسیار مسری است که باعث بروز بیماری تنفسی، به مدت دو هفته یا بیشتر، به طور معمول همراه با سرفه، می شود. بروز سیاه سرفه در نوزادان، می تواند منجر به ایجاد ذات الریه، تشنج، آسیب مغزی و مرگ شود. دیفتری، یک بیماری باکتریایی است که باعث گلودرد، تب، تورم غدد لنفاوی و ضعف می شود. در برخی موارد، دیفتری می تواند منجر به آسیب اندام ها، به دلیل سموم تولید شده توسط باکتری، شود. بیماری کزاز، باعث نوعی انقباضات ماهیچه ای می شود که باز شدن دهان، بلعیدن و تنفس را با مشکل مواجه می کنند. حدود درصد موارد ابتلا به کزاز، کشنده هستند. واکسن، به عنوان یک واکسن ترکیبی استفاده می شود. این واکسن، به ارتقای محافظت سیستم ایمنی در برابر کزاز، دیفتری و، کمک بسیار زیادی می کند. همچنین واکسن نیز وجود دارد که در برابر کزاز و دیفتری، محافظت ایجاد‌می کند. انجام واکسیناسیون کودکان بین تا سال که به طور کامل با سایر واکسن های سیاه سرفه مانند هموفیلوس آنفلوآنزا نوع ب ( واکسنی است که بر علیه هموفیلوس آنفولانزا نوع، باکتری ایجاد کننده ی پنومونی، مننژیت (التهاب غشاء محافظ اطراف مغز و نخاع) و اپی گلوتیت (التهاب فلپ غضروف پوشش نای) ، محافظت و ایمنی ایجاد می کند. واکسن های پنوموکوک، از افراد واکسینه شده، در برابر استرپتوکوک پنومونیه محافظت می کنند. این ارگانیسم، باکتری است که می تواند باعث بروز، مننژیت و باکتریمی (عفونت باکتریایی جریان خون) شود. فلج اطفال، یک عفونت ویروسی نادر است که از طریق آب یا غذا و تماس مستقیم با فرد آلوده، به افراد سالم، منتقل می شود. اکثر قریب به اتفاق عفونت های ناشی از فلج اطفال، بدون هیچ علامت خاصی، رخ می دهند. به طور کلی، در سال های اخیر، با انجام برنامه های واکسیناسیون، شیوع این بیماری به میزان قابل قبول کاهش یافته است. روتاویروس، یک عفونت ویروسی است که می تواند باعث ایجاد گاستروانتریت شدید (آنفولانزای معده) در نوزادان و کودکان شود. علاوه براین، این بیماری، می تواند منجر به کم آبی بدن و در برخی موارد، مرگ شود. روتاویروس شایع ترین علت اسهال دوران کودکی در سراسر جهان است. تقریبا درصد از مرگ و میرهای روتاویروس در کشورهای در حال توسعه اتفاق می افتد. پیش از به دست آوردن واکسن روتاویروس، سالانه سه میلیون مورد در ایالات متحده، ابتلا به این ویروس، رخ می داد. دو واکسن روتاویروس، دارای مجوز استفاده است که هر کدام به صورت خوراکی (از طریق دهان) به بیمار انتقال داده می شوند. واکسن یک واکسن ترکیبی است که در برابر سه بیماری مختلف، از افراد واکسینه شده، محافظت می کند. سرخک یک بیماری ویروسی است که توسط قطرات تنفسی منتقل می شود. بیماری سرخک، باعث بروز بثورات گسترده ای شده و می تواند منجر به انسفالوپاتی (آسیب مغزی) شود. یک بیماری ویروسی است که باعث بروز التهاب دردناک در غدد بزاقی می شود. همچنین، این اختلال، می تواند بر لوزالمعده ت ثیر بگذارد. علاوه براین، بیضه ها و مغز نیز ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند. سرخجه، یک بیماری ویروسی است که پوست، غدد لنفاوی و مفاصل را درگیر می کند. در صورت بروز این عفونت در دوران بارداری، می تواند باعث بروز نقص مادرزادی در نوزادان شود. ویروس واریسلا زوستر ( باعث بروز آبله مرغان می شود. این بیماری، بسیار مسری است و باعث ایجاد تاول های خارش دار و پر از مایع، بر روی پوست می شود. کودکان خردسال، بیشترین خطر را برای ابتلا به آبله مرغان، در بیمارستان، دارند. به همین دلیل، انجام واکسیناسیون ضد آبله مرغان، در دوران کودکی، اهمیت دارد. یک بیماری ویروسی است که باعث بروز التهاب کبد می شود. این بیماری، با عدم رعایت نکات بهداشتی، مرتبط است. هپاتیت A ، معمولا از راه دهان مدفوع منتقل می شود. اگرچه این بیماری، به ندرت کشنده است، اما هپاتیت ، از افراد واکسینه شده، در برابر بیماری آنفولانزای فصلی محافظت می کند. در مورد اکثر مردم، آنفولانزای فصلی، خیلی جدی و مهم نبوده و باعث بروز بیماری های کوتاه مدت می شود. با این حال، برای برخی، آنفولانزا می تواند شدید و حتی خطرناک و کشنده باشد. نوزادان، سالمندان و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف، از جمله افرادی هستند که در اثر ابتلا به بیماری آنفولانزا، با عوارض بالایی روبرو می شوند. از آنجا که این ویروس به سرعت جهش می یابد، واکسیناسیون سالانه برای پیشگیری از بروز مجدد این عفونت، لازم است. دو واکسن ( فقط برای استفاده در افراد سالمند، که تمایل به واکنش ایمنی کمتری نسبت به واکسن های سنتی آنفولانزا دارند، ساخته شده است. واکسیناسیون سالانه آنفولانزا برای همه افراد ماهه و بالاتر توصیه می شود. نه واکسن مختلف آنفولانزا برای استفاده در ایالات متحده ت یید شده است. کودکان ماه تا ساله که هرگز واکسینه نشده اند، باید دو دوز واکسن آنفولانزا دریافت کنند. باقی افراد، می توانند سالانه، یک‌دوز تقویت کننده دریافت کنند. واکسن های مننگوکوک، از افراد واکسینه شده، در برابر بیماری مننگوکوک، که بیماری ایجاد شده توسط باکتری است، محافظت می کنند. عفونت ناشی ا‌ز آلودگی با می تواند منجر به بروز مننژیت، باکتریمی و سپتی سمی شود. برخی از واکسن های مننگوکوک (که واکسن های منیژوکوک مزدوج نامیده می شوند) در برابر اشکال رایج باکتری ها، یعنی گروه های، محافظت و ایمنی ایجاد می کنند. برخی دیگر در برابر باکتری های سروگروپ، که شایع ترین علت بروز بیماری مننگوکوک در نوجوانان و جوانان در ایالات متحده است، محافظت ایجاد می کنند. پنج واکسن مننگوکوک در حال حاضر مجوز استفاده دارند. ( گروهی از ویروس های مرتبط با یکدیگر است که برخی از آن ها، باعث بروز زگیل تناسلی می شوند. همچنین، برخی دیگر می توانند منجر به بروز سرطان دهانه رحم، سرطان مقعد و انواع دیگر سرطان ها شوند. یک واکسن واکسن هرپس زوستر، ایجاد کننده محافظت و ایمنی در برابر زونا است. زونا یک وضعیت دردناک ناشی از فعال شدن مجدد ویروس آبله مرغان در مراحل بعدی زندگی است. زونا علاوه بر ایجاد ضایعات دردناک و تاول های متعدد، می تواند منجر به بروز عوارض شدید، از جمله درد مزمن پس از تبخال و حتی از دست دادن بینایی در صورت درگیر شدن چشم، شود. بیماری کروناویروس ( یک عفونت تنفسی است که در سال به یک بیماری همه گیر تبدیل شد. علایم این‌اختلال، متغیر است، از علایم خفیف شبیه آنفولانزا و از دست دادن چشایی یا بویایی گرفته، تا ذات الریه، نارسایی تنفسی، شوک و مرگ، متغیر است. هنوز کاملا مشخص نیست که چرا برخی از افراد علایم شدیدی را تجربه می کنند، در حالی که برخی دیگر، علایم شدید را بروز نمی دهند. در سال و ، سازمان غذا و داروی آمریکا ( مجوز استفاده اضطراری ( را به سه واکسن باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که واکسیناسیون، بهترین راه پیشگیری از بروز بیماری های مختلف است. به همین دلیل، شما باید درباره انواع مختلف واکسن ها، اطلاعات لازم را جمع آوری کرده و در موعد مقرر، نسبت‌به تزریق واکسن مورد نظر، اقدام کنید. منبع:

تداخلات دارویی در هنگام مصرف همزمان چند نوع دارو باهمدیگر و یا حتی داروها برخی از غذاها یا نوشیدنی ها رخ می دهد. اکثر تداخلات دارویی خطرات جدی ایجاد نمی کنند، اما در برخی مواقع تداخلات دارویی می توانند خطرناک و کشنده باشند. بر همین اساس بهتر است قبل از مصرف داروهای مهم از تداخل دارویی آن مطمین شوید. تداخل میان داروی مصرفی و ماده دیگری که از عملکرد صحیح دارو جلوگیری می کند. این تعریف در مورد تداخلات داروها با سایر داروها (تداخلات دارویی دارویی) و همچنین داروها با غذا (تداخلات دارویی غذایی) کاربرد دارد. تداخلات دارو با دارو رایج ترین نوع تداخلات دارویی است. هرچقدر تعداد بیشتری دارو مصرف کنید زیادتر باشد، احتمال بروز اختلال میان دارو ها ی شما با هم بیشتر است. تداخلات دارو با دارو می تواند میزان اثرگذاری داروها را کاهش دهد و ممکن است عوارض جانبی آن ها، یا حتی سطح داروی موجود در خون و یا سمیت احتمالی یک داروی خاص را افزایش دهد. به عنوان مثال، اگر همزمان از داروهای ضد درد مانند Vicodin و آنتی هیستامین آرامبخش مانند بنادریل استفاده کنید، ممکن است منجر به خواب آلودگی زیاد شود زیرا هر دو دارو خاصیت خواب آوری دارند. برخی از داروها می توانند با غذاها یا نوشیدنی ها تداخل کنند. به عنوان مثال، آب گریپ فروت می تواند سطح آنزیم های تجزیه کننده ی دارو موجود در کبد را که مسیول تجزیه داروها است، کاهش دهد. حتی باعث افزایش سطح دارو در خون و ایجاد مسمومیت شود. این حالت می تواند با استاتین های معمول استفاده شده برای کاهش کلسترول مانند آتورواستاتین، لوواستاتین یا سیمواستاتین نیز اتفاق بیفتد. در نهایت باعث درد عضلانی یا حتی آسیب شدید عضلانی شود که به آن رابدومیولیز می گویند. تداخلات دارویی همیشه فقط با سایر داروها یا غذاها اتفاق نمی افتد. وضعیت سلامتی شما نیز می تواند بر روی عملکرد داروها ت ثیر بگذارد. به عنوان مثال، ضد احتقان های خوراکی بدون نسخه مانند سودوافدرین (سودافید) یا فنیل افرین (سودافید) ممکن است فشار خون را افزایش دهند و که در این صورت می توانند خطرناک باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تداخلات دارویی به چندین روش مختلف ممکن است رخ دهند، از جمله: این وضعیت زمانی اتفاق میفتند که دو داروی تجویز شده در یک محل یا بر گیرنده مشابهی عمل کرده و منجر به اثر بیشتر (افزایش تاثیر) یا کاهش اثر شود. به عنوان مثال، هنگامی که کلرپرومازین که گاهی اوقات برای جلوگیری از حالت تهوع و استفراغ استفاده می شود و هالوپریدول، داروی ضد روان پریشی برای اسکیزوفرنی، با هم تجویز می شوند، ممکن است خطر بیشتری برای ایجاد ریتم قلبی نامنظم و احتمالا کشنده وجود داشته باشد. تداخل فارماکوکینتیکی زمانی رخ می دهد که یک دارو برروی جذب، توزیع، متابولیسم یا دفع داروی دیگر ت ثیر می گذارد. برخی از این تداخلات عبارتند از: بعضی از داروها می توانند میزان جذب داروی دیگری را در جریان خون تغییر دهند. به عنوان مثال، کلسیم می تواند به برخی داروها متصل شده و باعث کاهش جذب آن دارو شود. داروی دولوتگراویر نباید همزمان با کربنات کلسیم مصرف شود، زیرا این دارو می تواند مقدار دولوتگراویر جذب شده در جریان خون را کاهش دهد و اثربخشی آن را در درمان عفونت HIV کاهش دهد. دولوتگراویر باید ساعت قبل یا ساعت بعد از داروهایی که حاوی کلسیم یا سایر مواد معدنی هستند برای جلوگیری از این تداخل مصرف شود. به همین ترتیب، بسیاری از داروها را نمی توان با شیر یا محصولات لبنی مصرف کرد زیرا با کلسیم پیوند می یابند. داروهایی که بر تحرک معده یا روده، اسید معده یا فلور طبیعی بدن ت ثیر می گذارند نیز می توانند منجر به تداخل دارویی شوند. مکانیسم اختلال اتصال به پروتیین می تواند زمانی اتفاق بیفتد که دو یا چند داروی دارای مقادیر زیاد پروتیین برای اتصال به تعداد محدودی گیرنده های پروتیین در غشای پلاسمایی با هم رقابت کنند. یک مثال تداخل بین اسید فنوفیبریک با وارفارین است. اسید فنوفیبریک برای کاهش کلسترول و تری گلیسیرید در خون استفاده می شود و وارفارین، رقیق کننده خون است. اسید فنوفیبریک می تواند اثرات وارفارین را افزایش دهد و باعث خونریزی و عدم لخته شدن خون در محل زخم شود. داروها معمولا به عنوان داروی بدون تغییر یا به عنوان متابولیت که به طریقی تغییر کرده اند، از بدن دفع می شوند. آنزیم های موجود در کبد، اغلب عامل تجزیه داروها هستند. با این حال، ممکن است سطح آنزیم بالا یا پایین رفته و بر نحوه تجزیه داروها ت ثیر بگذارد. به عنوان مثال، استفاده از دیلتیازم (داروی فشار خون) همراه با سیمواستاتین (دارویی برای کاهش کلسترول) ممکن است سطح دارو در خون و عوارض سیمواستاتین را افزایش دهد. سطح بالای سیمواستاتین می تواند منجر به آسیب جدی در کبد و عضله شود. برخی از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی، مانند ایندومتاسین، ممکن است عملکرد کلیه را کاهش دهد. حتی بر دفع لیتیوم، دارویی که برای اختلال دو قطبی استفاده می شود، ت ثیر بگذارد. برای استفاده ایمن از هر دو دارو در کنار هم ممکن است نیاز به تنظیم دوز یا نظارت مکرر توسط پزشک وجود داشته باشد. بررسی و اطلاع یافتن از تداخلات دارویی بسیار مهم است زیرا تداخلات دارویی می توانند: به جای درمان سلامتی شما را تهدید کند. شما را در معرض عوارض جانبی و مسمومیت قرار دهد. با تغییر سطح دارو در خون بر نحوه عملکرد دارو ت ثیر بگذارد. اگر از داروهای بدون نسخه از جمله ویتامین ها، مکمل های گیاهی یا غذایی استفاده می کنید، حتما این محصولات را از نظر وجود تداخل دارویی بررسی کنید. همه تداخلات دارویی خطرناک نیستند. بعضی از داروها ممکن است در زمان مصرف با غذا بهتر جذب شوند یا در همراهی با سایر داروهایی که روی آنزیم های متابولیک ت ثیر می گذارند، سطحشان در خون به میزان مناسب برسد. سن ژنتیک رژیم غذایی فیزیولوژی بدن دوزهای دارویی وضعیت سلامتی بدن عملکرد کلیه ها و کبد بیماری های زمینه ای مدت زمان درمان ترکیبی آنزیم های متابولیک موجود در بدن سبک زندگی (رژیم غذایی، ورزش) تعداد کل داروهایی که مصرف می کنید. کافیین و مصرف دخانیات و مواد مخدر نیز می توانند منجر به تداخلات جدی دارویی شوند. به عنوان مثال، مصرف داروی ضد درد مانند هیدروکودون استامینوفن (ویکودین) همراه با مواد محرک می تواند باعث خواب آلودگی شود، سرعت تنفس شما را به طور خطرناکی کاهش دهد و در دوزهای بالا برای کبد سمی است. مصرف دارویی که برای شخص دیگری تجویز شده یا از اینترنت خریداری شده است نیز می تواند خطرناک باشد و منجر به تداخلات دارویی غیرمنتظره شود. تماس با پزشک معالج، در جلوگیری از تداخلات دارویی، گامی مهم و کلیدی است. یک لیست به روز از داروهای خود، ویتامین ها، گیاهان دارویی همراه داشته باشید. این لیست را با پزشک، داروساز و پرستار خود به اشتراک بگذارید تا آنها بتوانند تداخل دارویی را تشخیص دهند. در صورت شروع یا قطع مصرف داروها، با پزشک خود تماس بگیرید. برای قطع مصرف داروهای غیر ضروری با پزشک خود همکاری کنید. راهنمای دارو هرداروی تجویزی یا بدون نسخه را بررسی کنید. به یاد داشته باشید، تداخلات دارویی معمولا قابل پیشگیری است. با این حال، اگر متوجه شدید که در معرض خطر هستید، هرچه سریعتر با پزشک یا داروساز خود تماس بگیرید. آنها اقدامات بعدی ضروری را به شما توضیح می دهند. بدون اطلاع پزشک مصرف داروی خود را قطع نکنید. هر زمان که دو یا چند دارو را به طور همزمان مصرف می کنید، این احتمال وجود دارد که بین داروها تداخل ایجاد شود. این تداخل ممکن است اثربخشی داروها یا عوارض جانبی آن ها را کاهش یا افزایش دهد. با افزایش تعداد داروهای مصرفی احتمال بروز تداخلات دارویی افزایش می یابد بنابراین، افرادی که چندین نوع دارو مصرف می کنند بیشتر در معرض خطر تداخلات دارویی قرار می گیرند. تداخلات دارویی ممکن است منجر به افزایش یا کاهش اثرات مفید یا مضر داروهای مصرفی شوند. بیشتر عوارض مهم تداخل دارویی در نتیجه تغییر در جذب، متابولیسم یا دفع آن ایجاد می شود. همچنین ممکن است تداخلات دارویی هنگامی اتفاق بیفتند که دو داروی دارای اثرات مشابه یا اثرات مخالف بر روی بدن با هم تجویز شوند مانند مصرف همزمان مواد مخدر و آنتی هیستامین ها. گاهی دارو ها اثرات هم را کاهش می دهند مانند وارفارین که باعث کاهش غلظت فرم فعال ویتامین K در بدن می شود. بیشتر داروها ابتدا جذب خون می شوند و سپس به محل اثر خود می روند. اکثر تداخلات دارویی به دلیل تغییر جذب در روده رخ می دهند. مکانیسم های بالقوه مختلفی وجود دارد که از طریق آنها می توان جذب دارو را کاهش داد. این مکانیسم ها عبارتند از: تغییرات در اسیدیته معده تغییر در جریان خون روده تغییر در جمعیت باکتری های روده افزایش یا کاهش تحرک روده (حرکت) تغییر در متابولیسم دارو (تجزیه) توسط روده اگر میزان حلالیت دارو توسط داروی دیگری تغییر کند یا ماده ای (به عنوان مثال غذا) به دارو متصل شود، می تواند بر جذب دارو ت ثیر بگذارد. مصرف برخی از داروها همراه با غذا، باعث افزایش جذب دارو می شود بنابراین، این داروها همراه با غذا مصرف می شوند تا غلظت آنها در بدن و در نهایت اثر آنها افزایش یابد. اطلاعات ثبت شده برای اکثر داروها شامل لیستی از تداخلات بالقوه دارویی است. بسیاری از عوارض ذکر شده ممکن است نادر و یا جزیی باشد، یا فقط در شرایط خاص رخ دهد. تداخلات دارویی که باعث تغییرات مهمی در عملکرد دارو می شوند، بیشترین نگرانی را دارند. تا کنون بسیاری از داروها به دلیل پتانسیل تداخل با سایر داروها و ایجاد مشکلات جدی در بهداشت و درمان جامعه، از بازار مصرف خارج شده اند.

قبل از پرداختن به قرص تاموکسیفن و عوارض آن لازم به ذکر است که قرص تاموکسیفن برای درمان و پیشگیری از استفاده می شود. مصرف تاموکسیفن می تواند منجر به عوارض زیادی شود. قرص تاموکسیفن می تواند خطر وقایع جدی و خطرناک، از جمله سرطان رحم، لخته شدن خون و سکته را افزایش دهد. این حوادث می تواند کشنده باشد. شما باید قبل از مصرف این دارو، درباره مزایا و خطرات احتمالی این دارو با پزشک خود مشورت کنید. قرص تاموکسیفن فقط به عنوان یک داروی عمومی در دسترس است. نسخه ای با نام تجاری آن وجود ندارد. جعبه سیاه، جدی ترین هشدار سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. هشدار جعبه سیاه در مورد اثرات دارویی خطرناک داروها، هشدارهای لازم را به پزشکان و بیماران می دهد. تاموکسیفن برای درمان و کمک به کاهش خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان پستان و به عنوان بخشی از درمان غدد درون ریز به تنهایی و یا با سایر داروها استفاده می شود. تاموکسیفن به گروهی از داروها به نام آنتی استروژن تعلق دارد. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند. استروژن ممکن است باعث رشد برخی از انواع تومورهای پستان شود. تاموکسیفن ممکن است از رشد تومورهایی که به استروژن پاسخ می دهند، جلوگیری کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تاموکسیفن می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. عوارض جانبی شایعی که می تواند با تاموکسیفن رخ دهد گرگرفتگی و بروز ترشحات واژن است. اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. عوارض جانبی جدی و علایم ناشی از مصرف تاموکسیفن می تواند شامل موارد زیر باشد: این تغییرات ممکن است به معنای شروع مشکلات جدی از جمله سرطان رحم باشد. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: درد یا فشار در لگن (زیر ناف شکم) تغییراتی در چرخه قاعدگی، مانند مقدار یا زمان خونریزی یا افزایش لخته شدن خونریزی واژن یا ترشحات خونی به رنگ زنگ زده یا قهوه ای. حتی اگر خونریزی کمی اتفاق افتاد باید با پزشک خود تماس بگیرید. این موارد می توانند تا - ماه پس از قطع مصرف تاموکسیفن رخ دهند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تنگی نفس سرفه خونی درد ناگهانی قفسه سینه درد، حساسیت به لمس یا تورم در یک یا هر دو پا آب مروارید یکی دیگر از عوارض احتمالی مصرف قرص تاموکسیفن است که می تواند با تاری دید همراه باشد علاوه بر آن، مشکلات کبدی یکی دیگر از عوارض مصرف این دارو است که علایم آن از دست دادن اشتها و زردی پوست یا سفیدی چشم (زردی) است. دوز تاموکسیفن که پزشک تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: سن نوع تاموکسیفن سایر شرایط پزشکی که بیمار ممکن است داشته باشد. نوع و شدت بیماری که برای درمان از تاموکسیفن استفاده می شود. به طور معمول، پزشک مصرف دارو را با دوز کمتری شروع کرده و آن را به مرور تنظیم می کند تا به دوز مناسب برسد. در نهایت آنها کمترین دوز را که اثر مطلوبی داشته باشد را تجویز می کنند. اما به هر حال باید این دارو را طبق دستور پزشک معالج خود مصرف کنید. از تاموکسیفن برای درمان طولانی مدت استفاده می شود. اگر به مدت سال استفاده شود، بسیار موثر است. اگر طبق دستورالعمل استفاده نکنید، خطرات جدی به همراه دارد. عدم مصرف تاموکسیفن می تواند نتیجه درمان شما را تحت ت ثیر قرار دهد. اگر دلیلی وجود دارد که نمی خواهید دارو خود را مصرف کنید، با پزشک خود در میان بگذارید. سرگیجه لرزش دست اختلال در راه رفتن تغییرات در ریتم قلب یا طولانی شدن QT اگر مصرف دوز خود را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را بخورید. اگر فقط چند ساعت قبل از زمان دوز بعدی شما مانده است، در آن زمان فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف همزمان دو دوز، دوز فراموش شده را جبران کنید. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود. پزشک ممکن است بعد از دوره درمانی شما، برای تشخیص اثربخشی آن راهکارهای زیر را تجویز کند: پزشک آزمایش خون و مطالعات تصویربرداری را به صورت دوره ای انجام می دهد تا روند درمان سرطان را بررسی کند. پزشک می تواند آزمایشاتی را برای بررسی سرطان انجام دهد. مصرف تاموکسیفن مانند سایر دارو هایی سرطانی با یکسری هشدارها و دستور العمل های خاصی همراه است. برخی از این هشدار ها عبارتند از: تاموکسیفن می تواند خطر ابتلا به آب مروارید یا نیاز به جراحی آب مروارید را افزایش دهد. این ممکن است به این معنی باشد که به آب مروارید مبتلا شده اید و شاید نیاز به جراحی داشته باشید. با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای این دارو صحبت کنید. این دارو می تواند خطر ابتلا به مشکلات کبدی را افزایش دهد. علایم مشکلات کبدی شامل از دست دادن اشتها و زردی پوست یا سفیدی چشم است. با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای این دارو صحبت کنید. اگر داروی رقیق کننده خون مصرف می کنید، تاموکسیفن می تواند مقدار دارو را در بدن افزایش دهد. این وضعیت ممکن است احتمال خطر خونریزی را افزایش دهد. اگر به کارسینومای مجرای درجا ( DCIS ) مبتلا هستید و یا سابقه لخته شدن خون دارید نباید از تاموکسیفن استفاده کنید. در این مورد بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. تاموکسیفن می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم این واکنش عبارتند از: کندوها اختلال در تنفس تورم گلو یا زبان در صورت بروز این علایم به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر تا به حال نسبت به آن واکنش آلرژیک داشته اید، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. مصرف تاموکسیفن برای افرادی که دچار تغییراتی در پوشش رحم می شوند می تواند خطر تغییر در مخاط رحم را بیشتر افزایش دهد. اگر سابقه این بیماری را دارید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود مشورت کنید. در صورت ایجاد تغییرات قاعدگی، خونریزی غیرطبیعی از واژن، تغییر در ترشحات واژن، درد یا فشار لگن، به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک ممکن است دوز شما را تنظیم و یا مصرف تاموکسیفن را قطع کند. مصرف این دارو در افرادی با سابقه لخته شدن خون می تواند خطر لخته شدن خون را بیشتر کند. اگر سابقه این بیماری را دارید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود صحبت کنید. اگر دچار درد پا یا تورم، تنگی نفس، سرفه یا درد قفسه سینه شدید، به پزشک خود بگویید و بلافاصله به اورژانس مراجعه کنید. مصرف تاموکسیفن در افراد با سابقه سکته مغزی می تواند خطر ابتلا به سکته مغزی را بیشتر کند. اگر سابقه این بیماری را دارید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود صحبت کنید. مصرف تاموکسیفن برای افرادی که سابقه مشکلات چشمی دارند می تواند خطر ابتلا به مشکلات چشمی مانند آب مروارید را بیشتر افزایش دهد. در صورت تغییر در بینایی به پزشک خود اطلاع دهید. آنها ممکن است دوز مصرفی شما را کاهش دهند یا مصرف دارو را قطع کنند. مصرف تاموکسیفن در مبتلایان به مشکلات کبدی می تواند خطر ابتلا به مشکلات کبدی را بیشتر افزایش دهد. اگر سابقه این بیماری را دارید، قبل از استفاده از این دارو با پزشک خود صحبت کنید. در صورت بروز علایم آسیب کبدی، مانند زردی پوست یا سفیدی چشم، به پزشک خود بگویید. آنها ممکن است دوز این دارو را تنظیم کنند. تاموکسیفن یک داروی بارداری رده D است. این رده نشان می دهد که مصرف دارو بر روی خانم ها در دوران بارداری اثرات منفی را برای مادر نشان داده است. علاوه بر آن، این دارو فقط باید در دوران بارداری در موارد جدی که برای درمان یک بیماری خطرناک در مادر مورد نیاز است استفاده شود. اگر باردار هستید یا قصد باردار شدن دارید قبل از مصرف دارو با پزشک خود صحبت کنید. تاموکسیفن نباید در افراد زیر سال استفاده شود. در صورت بروز علایم زیر باید بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. خونریزی واژن درد یا فشار لگن سرفه کردن خون تغییرات در بینایی تغییرات ترشحات واژن توده های جدید پستان تغییرات در چرخه قاعدگی التهاب یا حساسیت در زانو تنگی نفس غیر قابل توضیح درد ناگهانی قفسه سینه تاموکسیفن می تواند با چندین داروی دیگر تداخل کند. فعل و انفعالات مختلف می تواند ت ثیرات متفاوتی ایجاد کند. به عنوان مثال، برخی می توانند در عملکرد دارو اختلال ایجاد کنند، در حالی که برخی دیگر می توانند باعث افزایش عوارض جانبی شوند. به اشتراک گذاری این اطلاعات می تواند به شما کمک کند تا از تداخلات احتمالی دارویی جلوگیری کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث تداخل با تاموکسیفن شوند، عبارتند از: مصرف تاموکسیفن با داروهای خاص برای اختلالات غده فوق کلیه می تواند میزان تاموکسیفن را در خون کاهش دهد. شما نباید از این داروها با هم استفاده کنید. مصرف تاموکسیفن با داروی رقیق کننده خون می تواند میزان رقیق کننده خون را در بدن افزایش دهد و خطر خونریزی را بیشتر کند. اگر باید داروی رقیق کننده خون مصرف کنید و دچار سرطان مجاری در محل ( DCIS ) هستید یا می خواهید خطر ابتلا به سرطان پستان را کاهش دهید، نباید از تاموکسیفن استفاده کنید. نمونه ای از رقیق کننده های خون وارفارین است. مصرف تاموکسیفن با بروموکریپتین میزان تاموکسیفن را در بدن افزایش می دهد. در صورت نیاز به مصرف این داروها با هم پزشک ممکن است دوز مصرف تاموکسیفن را تغییر دهد. مصرف تاموکسیفن با داروهای خاص سرطانی میزان داروهای سرطانی را در بدن کاهش می دهد. مصرف تاموکسیفن با این داروها همچنین خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد. نباید همراه با این داروها از تاموکسیفن استفاده کنید: لتروزول آناستروزول مصرف تاموکسیفن با سایر داروهای مبارزه با سرطان خطر لخته شدن خون را افزایش می دهد: دوکسوروبیسین داونوروبیسین وین کریستین وینبلاستین سیکلوفسفامید سیس پلاتین مصرف تاموکسیفن با داروهای خاص تشنج ممکن است میزان تاموکسیفن را در بدن کاهش دهد. در صورت نیاز به مصرف این داروها با هم پزشک ممکن است دوز شما از تاموکسیفن را تنظیم کند: فنوباربیتال فسفنیتویین فنی تویین مصرف تاموکسیفن با داروهای خاص سل می تواند میزان تاموکسیفن را در بدن کاهش دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: ریفامپین ریفابوتین ریفاپنتین اگر پزشک برای شما تاموکسیفن تجویز می کند این ملاحظات را به خاطر بسپارید. تاموکسیفن را در یخچال نگهداری نکنید. آن را از نور و دمای بالا دور نگه دارید. می توانید قرص را برش دهید یا خرد کنید. این دارو را در مناطق مرطوب یا مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید. شما می توانید تاموکسیفن خود را همراه یا بدون غذا مصرف کنید. تاموکسیفن را در دمای اتاق بین درجه فارنهایت و درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد تا درجه سانتیگراد) نگهداری کنید. منبع:

در مردان و زنان با همدیگر فرق دارند. به طور کلی علل برگشت ادرار به کلیه باعث رفلاکس ادرار و یا برگشت ادراری می شود. برگشت ادراری زمانی اتفاق می افتد که فرد در شروع یا حفظ جریان ادرار مشکل دارد. این بیماری در مردان و زنان در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما بیشتر در مردان سالمند به دلیل مشاهده می شود. برگشت ادراری می تواند ناشی از انواع بیماری ها باشد. اگر دچار برگشت ادراری شدید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند علت بیماری را مشخص کرده و گزینه های درمانی را ارایه دهند. بدون درمان، برگشت ادرار ممکن است به احتباس ادرار تبدیل شود. احتباس ادرار زمانی اتفاق می افتد که فرد قادر به تخلیه کامل مثانه خود نباشد. در این مقاله علل، علایم و راه های درمان برگشت ادراری بررسی می شود. دلایل احتمالی متعدد برای برگشت ادراری وجود دارد. برخی از آنها می توانند روی مرد و زن ت ثیر بگذارند، در حالی که علل دیگر فقط بر یک جنس ت ثیر می گذارند. برخی از رایج ترین علل عبارتند از: بیماری روانی اختلال در تخلیه یا مثانه عفونت مقاربتی بزرگ شدن پروستات اختلالات عضلات مثانه بیهوشی ناشی از جراحی داروهایی مانند ضد احتقان ها جراحی در هر قسمت از مجاری ادراری تومور سرطانی که مجرای ادرار یا مثانه را مسدود می کند. آسیب عصبی در اثر تصادف، سکته مغزی، دیابت یا آسیب مغزی اعصاب آسیب دیده یا بیمار نیز می توانند جریان ادرار شما را مختل کنند. اعصاب می توانند از طریق موارد زیر آسیب ببینند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیابت سکته زایمان تصادفات عفونت های مغزی یا نخاعی مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) و سایر اختلالات سیستم عصبی نیز می توانند منجر به آسیب عصبی شوند. بیهوشی که در طول عمل جراحی داده می شود می تواند برخی از اعصاب شما را مختل کند. بیهوشی می تواند منجر به مشکلات ادراری بعد از آن شود. جراحی روی مثانه، کلیه ها یا مجرای ادرار نیز می تواند زخم ایجاد کند که مجرای ادرار شما را منقبض می کند. این می تواند باعث برگشت ادرار شود. پروستاتیت در مردان شایع است. این است که می تواند به دلیل عفونت باشد. پروستاتیت می تواند باعث التهاب پروستات و فشار بر مجرای ادراری شما شود. عفونت های مجاری ادراری ( UTI ) و عفونت های مقاربتی ( STI ) نیز می توانند منجر به ایجاد مشکل در جریان ادرار در مردان و زنان شوند. برخی از داروها نیز می توانند مشکلاتی در دفع ادرار ایجاد کنند. به عنوان مثال، برخی داروهای درمان سرماخوردگی، ضد احتقان بینی و داروهای ضد حساسیت می توانند بر ادرار شما ت ثیر بگذارند. داروهای آنتی کولینرژیک که برای درمان گرفتگی معده، اسپاسم ماهیچه ها و استفاده می شوند، همچنین می توانند باعث احتباس ادرار و تردید شوند. داروهای ضد افسردگی همچنین ممکن است عادات ادراری شما را تحت ت ثیر قرار دهند. یکی از دلایل برگشت ادراری در مردان، بزرگ شدن خوش خیم پروستات است. اگرچه این شایع ترین علت در مردان سالمند است، بزرگ شدن پروستات می تواند مردان جوان را نیز درگیر کند. بیش از درصد مردان تا سالگی علایم بزرگ شدن پروستات را تجربه می کنند. اگر مرد هستید، غده پروستات دارید. مجرای ادرار شما را احاطه کرده است. پروستات غده ای منحصر به مردان است که مجرای ادرار را احاطه کرده است. مجرای ادراری لوله ای است که ادرار را از مثانه شما به خارج از بدن شما منتقل می کند. با بزرگ شدن پروستات در طول زمان، بر مجرای ادراری فشار وارد می کند. این فشار فزاینده ممکن است شروع یا حفظ جریان ادرار را برای یک مرد دشوار کند. همچنین، مردان ممکن است به دلیل عفونت دچار التهاب پروستات شوند که پروستاتیت نامیده می شود. برخی مطالعات گزارش می دهند که التهاب باکتریایی پروستات نیز ممکن است منجر به برگشت ادرار شود. زنان ممکن است در دوران بارداری و بعد از زایمان دچار برگشت ادراری شوند. بر اساس یه مطالعه معتبر در سال ، برخی از زنان نیز ممکن است پس از زایمان احتباس ادرار را تجربه کنند. برخی از عوامل خطرساز مهم برای ایجاد تردید و پس از زایمان عبارتند از: اپیزیوتومی پارگی پرینه استفاده از اپیدورال طولانی شدن زمان زایمان نوزاد با وزن بیش از . پوند استفاده از فورسپس یا خلاء هنگام زایمان یک منبع تجزیه و تحلیل اختلال عملکرد کف لگن نشان می دهد که این نیز ممکن است باعث ایجاد برگشت ادراری در زنان شود. عفونت ادراری یکی دیگر از علل شایع برگشت ادراری است. اگر فردی گاهی اوقات دچار برگشت ادرار می شود، معمولا جای نگرانی نیست. با این حال، اگر علایم مداوم یا مکرر باشند، فرد باید به پزشک مراجعه کند. قبل از درمان، پزشک به احتمال زیاد یک معاینه فیزیکی غیر تهاجمی را انجام می دهد و از فرد در مورد علایم آن سوال می پرسد. آیا جریان ادرار ضعیف است؟ چه مدت است علایم ظاهر می شود؟ آیا چیزی علایم را بهتر یا بدتر می کند؟ آیا علایم دیگری مانند تب یا درد وجود دارد؟ آیا برگشت ادراری ناگهانی ایجاد شد یا تدریجی؟ پزشک ممکن است یک فرد را برای اختلال عملکرد دستگاه ادراری تحتانی مورد بررسی قرار دهد. برای مردان، پزشک ممکن است یک آزمایش پروستات، مطالعات تصویربرداری یا مطالعات اورودینامیکی را انجام دهد. همچنین ممکن است از شما در مورد علایم دیگری که تجربه کرده اید بپرسند. اطمینان حاصل کنید که هرگونه بیماری پزشکی دیگری را که تشخیص داده اید و هرگونه دارو یا مکمل هایی که مصرف می کنید ذکر کنید. پزشک همچنین ممکن است یک یا چند آزمایش را برای کمک به تعیین علت علایم شما تجویز کند. به عنوان مثال، آنها ممکن است آزمایش ادرار را برای تجزیه و تحلیل تجویز کنند. درمان بستگی به علت زمینه ای برگشت ادرار دارد. در برخی موارد، برگشت ادراری ممکن است نشانه ای از یک وضعیت جدی پزشکی باشد. در صورت بروز مشکل در دفع ادرار به همراه موارد زیر، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. تب لرز استفراغ اگر اصلا نمی توانید ادرار کنید، باید از اورژانس کمک بگیرید. به این حالت احتباس ادرار می گویند. اگر به سرعت درمان نشود، می تواند بسیار جدی شود. پزشک ممکن است داخل مجرای ادرار شما را با سواب بمالند. در برخی موارد، آنها ممکن است نیاز به قرار دادن یک لوله کوچک قابل انعطاف، معروف به کاتتر، در مجرای ادرار داشته باشند. کاتتر به پزشک اجازه می دهد نمونه ادرار را مستقیما از مثانه شما جمع آوری کنند. پزشک شما همچنین ممکن است یک یا چند مورد از مطالعات اورودینامیک زیر را انجام دهد: فلج سنجی حجم و میزان دفع ادرار را هنگام تخلیه مثانه اندازه گیری می کند. آزمایش جریان فشار نیاز به یک کاتتر برای اندازه گیری فشار در مثانه شما دارد، که سپس با سرعت جریان ادرار مقایسه می شود. آزمایش اورودینامیکی ویدیویی از مایع مخصوصی که از طریق کاتتر داخل مثانه شما قرار می گیرد استفاده می کند تا در هنگام پر شدن و تخلیه مثانه تصویربرداری کنتراست کند. اگر مرد هستید، پزشک ممکن است معاینه پروستات را انجام دهد. آنها همچنین ممکن است با استفاده از سونوگرافی یا فناوری تصویربرداری دیگر پروستات شما را بررسی کنند. برنامه درمانی توصیه شده توسط پزشک به علت زمینه ای علایم شما بستگی دارد. بسته به تشخیص شما، آنها ممکن است دارو، جراحی یا سایر روش های درمانی را توصیه کنند. با این حال، توجه به این نکته ضروری است که این داروها کاملا تجربی هستند و از نظر پزشکی اثبات نشده است که می تواند از برگشت ادراری جلوگیری کند. برخی از داروهای خانگی احتمالی برای دفع ادرار عبارتند از: حمام گرم آموزش مثانه انجام محدود کردن مصرف مایعات ثبت الگوهای ادرار برای شناسایی محرک ها ماساژ دادن ناحیه مثانه نیز ممکن است به افزایش جریان ادرار کمک کند. استفاده از بطری آب گرم یا پد گرمکن روی شکم می تواند به شل شدن عضلات شما کمک کرده و جریان ادرار را بهبود بخشد. علامت اصلی برگشت ادراری مشکل در شروع یا حفظ جریان ادرار است. برگشت ادراری ممکن است به تدریج در طول زمان ایجاد شود. ممکن است تا زمانی که فرد توانایی تخلیه مثانه خود را از دست ندهد، تشخیص این وضعیت دشوار باشد. با گذشت زمان، برگشت ادرار ممکن است به احتباس ادرار تبدیل شود. احتباس ادرار می تواند باعث التهاب و ناراحتی در مثانه شود. افرادی که دچار تردید در ادرار هستند در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر باید فورا به دنبال درمان باشند: تب لرز استفراغ درد پایین کمر عدم توانایی در ادرار کردن حتی در موارد خفیف، نادیده گرفتن جریان ضعیف ادرار یا مشکل در شروع ادرار می تواند باعث بدتر شدن وضعیت شود. در نهایت، این ممکن است منجر به احتباس ادرار شود و نیاز به جراحی داشته باشد. نوع جراحی که فرد تحت آن قرار می گیرد بستگی به علل زمینه ای این بیماری و دستورالعمل های فعلی دارد. احتباس حاد ادرار یا ناتوانی ناگهانی و کامل ادرار کردن، یک وضعیت شدید است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. بدون درمان، می تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی شود. برگشت ادراری به زمانی گفته می شود که فرد در شروع یا حفظ جریان ادرار مشکل داشته باشد. برگشت ادراری عمدتا مردان سالمند را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما می تواند بر همه سنین و جنس ها ت ثیر بگذارد. برگشت ادراری دلایل بالقوه زیادی دارد، از جمله: انسداد مثانه، بزرگ شدن پروستات و عوارض مربوط به. اگر فردی به طور مداوم دچار برگشت ادرار می شود، باید با پزشک تماس بگیرد. اصلا ناتوانی در دفع ادرار احتباس ادرار نامیده می شود و یک بیماری جدی پزشکی است. اگر مشکلات جریان ادرار را نادیده بگیرید، علایم شما ممکن است بدتر شود. بهتر است به محض بروز مشکل در جریان ادرار خود به پزشک مراجعه کنید. پیروی از برنامه درمانی توصیه شده آنها ممکن است به روند بهبودی کوتاه مدت و بلند مدت شما کمک کند. از پزشک خود برای اطلاعات بیشتر در مورد تشخیص خاص، گزینه های درمانی بخواهید.

این متن به درمان خانگی برای در زمستان و اقدامات پیشگیرانه از آن در وهله اول پرداخته است. با این وجود، می توان با اقدامات مراقبت از خود و درمان های خانگی، چنین خشکی پوستی را مدیریت کرد. کاهش دما و رطوبت کم در زمستان اغلب بر روی پوست ت ثیر می گذارد. در نتیجه، پوست نمی تواند محتوای آب خود را حفظ کند و پوسته پوسته و خشک می شود. با این وجود، می توان با اقدامات مراقبت از خود و درمان های خانگی، چنین خشکی پوستی را مدیریت کرد. مواد زیر که به راحتی در دسترس هستند می توانند به شما در مدیریت در تمام فصل سرد زمستان کمک کنند. روغن های گیاهی مانند روغن زیتون، نارگیل، گلاب و جوجوبا، همراه با ترکیبات ضد التهاب و آنتی اکسیدان، هم خاصیت آبرسانی به پوست و هم برای تغذیه پوست مناسب هستند. بنابراین این روغن‌ها می‌توانند به پیشگیری از خشکی پوست، عفونت‌های پوستی و آسیب اشعه uv : به آرامی این روغن را روی پوست ماساژ دهید. و هر زمان که لازم باشد، دوباره از آن استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چربی های طبیعی شامل کره، کره انبه، کره کاکایو، کره آووکادو و خامه شیر است. این چربی های طبیعی حاوی اسیدهای اولییک و لینولییک هستند که به راحتی جذب پوست می شوند و به مرطوب سازی آن کمک می کنند: کره آووکادو، خامه شیر، یا کره را مستقیما روی پوست قرار دهید. از چربی های طبیعی دیگر نیز می توان به صورت لوسیون های موجود در بازار استفاده کرد. ژله هایی مانند وازلین و آکوافور، به حفظ رطوبت پوست کمک می کنند و همچنین فعالیت ضد میکروبی را در پوست انجام می دهند. می توانید برای کمک به درمان خشکی پوست، پمادهای موم یا موم را امتحان کنید. موم حاوی استرول و. : مقداری ژله یا موم روی پوست بمالید تا از رطوبت پیشگیری کند. همچنین می توانید ابتدا روغن های گیاهی بزنید و سپس ژله را بپوشید. گلیسیرین به رطوبت کمک می کند و از ترمیم پوست پشتیبانی می کند: گلیسیرین و به دنبال آن ژله را در ناحیه آسیب دیده قرار دهید. گلاب، آب لیمو و گلیسیرین را مخلوط کنید و این ترکیب را قبل از خواب روی پوست خشک بمالید. دارای خواص مرطوب کننده، ضد عفونی کننده، آنتی اکسیدان و ضد میکروبی است که می تواند به درمان و پیشگیری از خشکی پوست کمک کند. همچنین به لایه برداری ملایم پوست کمک می کند، بنابراین به خلاص شدن از شر خشکی پوست کمک می کند. عسل خام یا ارگانیک را روی پوست خود بمالید. گلاب، روغن های گیاهی یا چربی های طبیعی و عسل را مخلوط کرده و این ترکیب را به ناحیه آسیب دیده بمالید. بعد از دقیقه آن را بشویید. بلغور جو دوسر حاوی ترکیبات مختلفی از جمله لیپیدها، پلی ساکاریدها، پروتیین ها، مواد معدنی، ویتامین ها و فلاونوییدها است که دارای خواص آنتی اکسیدانی، پاک کنندگی، ضد التهابی و مرطوب کنندگی هستند. محصولات مختلف حاوی بلغور جو دوسر در بازار موجود است که با تمیز کردن و آبرسانی به پوست می توانند به پیشگیری از خارش و خشکی پوست کمک کنند. قاشق غذاخوری بلغور جو دوسر آسیاب شده را با قاشق چایخوری عسل و مقداری شیر یا آب مخلوط کنید. این خمیر را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و اجازه دهید دقیقه قبل از آبکشی خشک شود. موکوپلی ساکاریدهای موجود در ژل آلویه ورا به عنوان یک ماده مرطوب کننده عمل می کنند. همچنین به تحریک تولید کلاژن و الاستین کمک می کند، که با کشش بیشتر پوست به نرم شدن آن کمک می کند. مقداری ژل آلویه ورا تازه استخراج کرده و آن را به پوست خشک ماساژ دهید. بعد از دقیقه استفاده، آن را بشویید. قبل از استفاده، چربی های طبیعی یا عسل را با ژل آلویه ورا مخلوط کنید. کرم های بدون نسخه می توانند به مرطوب سازی عمیق کمک کنند. اینها ممکن است حاوی موارد زیر باشد: لانولین سرامید گلیسیرین نیاسین آمید دی متیکون روغن جوجوبا عصاره های اکالیپتوس هیدروکورتیزون (به ویژه برای درمان تکه های اگزما) : کرم های ضد حساسیت را انتخاب کنید زیرا محصولات OTC نکات زیر برای مراقبت می تواند به کنترل و پیشگیری از خشکی پوست در فصل زمستان کمک کند: حداقل دو بار در روز از لوسیون ها، کرم ها یا پمادهای مرطوب کننده استفاده کنید. مرطوب کننده های حاوی روغن جوجوبا، روغن ویتامین E ، اسید هیالورونیک، سرامید، اسید سالیسیلیک یا پوسته ذرت را انتخاب کنید. بهتر است بعد از دوش گرفتن، روی پوست کمی مرطوب، مرطوب کننده بزنید. ویتامین E بنابراین، استفاده خوراکی و موضعی از محصولات مراقبت از پوست که حاوی رتینویید، الکل یا رایحه هستند می توانند باعث تحریک پوست شوند. به دنبال محصولات ضد حساسیت باشید. علاوه بر این، باید از خمیر دندان حاوی لوریل سولفات خودداری کنید. این ماده شیمیایی می تواند باعث التهاب قلبی آلرژیک شده و پوست اطراف لب های شما را خشک کند. هر روز حداقل هشت لیوان مایعات بنوشید تا بدن شما را مرطوب نگه دارد. علاوه بر این، از الکل و کافیین اجتناب کنید زیرا آنها می توانند پوست را کم آب کنند. خشکی پوست همچنین می تواند به دلیل کمبودهای غذایی مانند کمبود ویتامین D دست ها به دلیل قرار گرفتن مداوم در هوای سرد مستعد خشکی پوست هستند. برای پیشگیری از این کار، هنگام پا گذاشتن در فضای باز یا قبل از انجام فعالیت هایی که دست را در معرض مواد شیمیایی یا گریس قرار می دهید، از دستکش استفاده کنید. از استفاده از الیاف خشن که باعث تحریک پوست می شوند، خودداری کنید. فقط یک بار در روز حمام یا دوش کوتاه دقیقه ای انجام دهید. مالیدن پوست با برس های اسکراب، اسفنج های حمام یا پارچه های دستشویی می تواند خطر پارگی پوست را افزایش دهد. به همین ترتیب، از مالیدن پوست خود در هنگام خشک کردن بعد از دوش گرفتن، خودداری کنید. صابون ها به خصوص صابون های ضد باکتری با کاهش چربی پوست می توانند منجر به خشکی پوست شوند. علاوه بر این چون کمی اسیدی هستند می توانند PH طبیعی پوست را مختل و آنرا قلیایی کنند. پوست قلیایی منجر به رشد بیشتر باکتری ها می شود و بنابراین بیشتر در معرض غفونت های پوستی مانند آکنه است. یک پاک کننده با کیفیت خوب باید پوست را عمیقا تمیز کند بدون اینکه رطوبت ذاتی آن را از بین ببرد یا تعادل pH مرطوب کننده داخلی می‌تواند به افزایش رطوبت هوا کمک کند در نتیجه باعث خشک شدن پوست شما می‌شود. دقت کنید که مرطوب کننده را به طور منظم تمیز کنید تا از انباشته شدن کپک پیشگیری کنید. از خاراندن پوست بپرهیزید. زیرا باعث افزایش خطر عفونت می شود. همیشه قبل از قدم زدن در فضای باز از ضد آفتاب با SPF از شکاف لبها به درستی مراقبت و از خیس کردن آنها خودداری کنید، زیرا خشکی را تشدید می کند. در عوض، برای آبرسانی به لب های خود از ژل یا چربی های طبیعی استفاده کنید. حداقل یک بار در هفته از لایه بردارهای ملایم استفاده کنید تا سلولهای خشک و مرده را از بدن خارج کرده و بعد آن از مرطوب کننده استفاده کنید. می توانید با مخلوط کردن جو دوسر، شکر و عسل یا ماست یک اسکراب را در خانه تهیه کنید. ترک سیگار و عدم مصرف دخانیات برای پیشگیری از خشک شدن پوست ضروری است. پس بهتر است برای پیشگیری از این وضعیت همین حالا سیگار را ترک کنید. خشکی پوست به خصوص در فصل سرما، یک وضعیت معمول و خفیف است. این می تواند با دوش طولانی، عدم استفاده از مرطوب کننده ها، قرار گرفتن در معرض مواد تحریک کننده و مصرف ناکافی آب تشدید شود. اقدامات ساده مراقبت از خود، همراه با چند روش درمانی خانگی، به راحتی می توانند به پیشگیری خشکی پوست کمک کنند. برای کنترل یا پیشگیری از خشکی پوست در مراحل اولیه آن، نکات ذکر شده را دنبال کنید، زیرا خشکی شدید پوست می تواند منجر به شکاف، ترک خوردگی و عفونت شود که نیاز به مراقبت های پزشکی دارد. منبع:

تعداد زیاد نشان دهنده التهاب یا عفونت در مجاری ادراری، اغلب در مثانه یا کلیه است. عفونت ادراری ( UTI ) است که اغلب مسیول افزایش سطح لکوسیت ها در ادرار است. نمونه های ادرار گاهی اوقات می توانند حاوی لکوسیت ها باشند. لکوسیت یک گلبول سفید خون است که برای دفاع سیستم ایمنی بدن در برابر بیماری ها حیاتی است. تخمین زده می شود که سالانه میلیون UTI در سراسر جهان رخ می دهد. زنان در دوران بارداری در اولین ویزیت قبل از زایمان آزمایش عفونت های ادراری را انجام می دهند و ممکن است در زمان های دیگر بارداری نیاز به آزمایش داشته باشند. سایر افراد ممکن است بر اساس سلامت، علایم یا سابقه عفونت های مکرر آزمایش انجام دهند. پزشک ممکن است آزمایش دیپستیک را انجام دهد. دیپستیک یک نوار شیمیایی آنزیمی به نام لکوسیت استراز را تشخیص می دهد که نشان دهنده وجود گلبول های سفید خون و عفونت است. آزمایش دیپستیک نیتریت ها را که یک ماده زاید ناشی از تجزیه برخی از باکتری ها هستند، نشان می دهد. وجود نیتریت ها در ادرار مخصوص عفونت های باکتریایی خاص است. نیتریت ها در همه انواع باکتری ها وجود ندارند. عدم وجود لکوسیت استراز در ادرار به این معنی است که احتمالا ادرار حاوی گلبول های سفید خون نیست، بنابراین احتمالا حامل عوامل عفونی نیست. پزشک یا تکنسین آزمایشگاه نیز ممکن است کشت ادرار انجام دهد. کشت ادرار شامل رشد باکتری از ادرار برای شناسایی علت عفونت است. فهرست محتوا اگر آزمایش لکوسیت استراز مثبت باشد اما نیتریت پیدا نکند، ممکن است عفونت همچنان وجود داشته باشد. این آزمایش مخصوص آنزیم های باکتریایی خاص است، به این معنی که می تواند عفونت های باکتریایی خاصی را با اطمینان بیشتری تعیین کند. با این حال، این بسیار حساس نیست، به این معنی که این آزمایش همه عفونت های باکتریایی را تشخیص نمی دهد. باکتری E . coli وجود لکوسیت ها در ادرار بدون نیتریت نیز می تواند منجر به نتیجه مثبت کاذب شود که در صورت عدم وجود عفونت باکتریایی نشان می دهد. آسیب شناس یا تکنسین آزمایش های بیشتری را برای ت یید وجود عفونت انجام می دهد. این امر به ویژه هنگامی که علل دیگری برای التهاب در مجاری ادراری وجود دارد صادق است. مجرای تناسلی گاهی اوقات می تواند لکوسیت ها را در جریان دادن نمونه به ادرار منتقل کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای جلوگیری از نتیجه مثبت کاذب، افراد باید قبل از دادن نمونه، اطراف دهانه مجرای ادرار را تمیز کنند، از دستمال های پاک کننده استفاده کنند. از نیمه راه ادرار کردن نمونه بگیرید. جریان اولیه ادرار ممکن است توسط باکتری های پوست آلوده باشد، بنابراین گرفتن نمونه از این طریق همچنین خطر نتیجه گمراه کننده را کاهش می دهد. عفونت ادراری اغلب باعث ایجاد لکوسیت ها در ادرار هستند. عفونت ادراری می تواند دستگاه ادراری فوقانی و تحتانی، کلیه ها، مثانه، پیشابراه و پروستات را تحت تاثیر قرار دهد. هر دو UTI بالا و پایین می توانند منجر به ایجاد لکوسیت در ادرار شوند. عفونت های دستگاه ادراری تحتانی نیز ممکن است دارای نام های خاصی باشند: پروستاتیت سیستیت یا عفونت مثانه اورتریت، عفونت مجرای ادراری، لوله ای است که ادرار را از مثانه به خارج از بدن منتقل می کند. ادرار به دلایل مختلف ممکن است دارای لکوسیت باشد، مانند: عفونت ادراری علت اصلی افزایش لکوسیت ها در ادرار است که نشان می دهد سیستم ایمنی بدن در تلاش است تا با عفونت قارچ، باکتری یا انگل مبارزه کند. علاوه بر مقادیر زیاد لکوسیت ها، در آزمایش ادرار، همچنین می توان وجود سلول های اپیتلیال و میکروارگانیسم های مسیول عفونت را تشخیص داد. در صورت عفونت، برای پزشک مهم است که آزمایش کشت ادرار انجام شود که مشخص می کند کدام میکروارگانیسم مسیول عفونت است. سپس پزشک درمان مناسب را با توجه به شرایط توصیه می کند. در صورت عفونت باکتریایی، در صورت مشاهده علایم عفونت، مانند درد و سوزش هنگام ادرار و ترشحات، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک را توصیه کند. در مورد عفونت قارچی، پزشک با توجه به قارچ شناسایی شده داروهای ضد قارچ مانند فلوکونازول یا میکونازول را تجویز می کند. اگر انگل ها عامل ایجاد عفونت باشند، شایع ترین تک یاخته های درگیر TRICHOMONAS SP . است که با تجویز مترونیدازول یا تینیدازول درمان می شود. مشکلاتی در کلیه ها مانند نفریت یا سنگ کلیه نیز می تواند منجر به ظاهر شدن لکوسیت ها در ادرار شود. علاوه بر این، ممکن است کریستال هایی در ادرار یا گاهی گلبول های قرمز وجود داشته باشد. هم نفریت و هم سنگ کلیه ممکن است علایم مشخصی مانند کمردرد، مشکل در ادرار کردن و کاهش مقدار ادرار را نشان دهند. اگر مشکوک به سنگ کلیه یا نفریت هستید، مهم است که به پزشک عمومی یا اورولوژیست مراجعه کنید تا سونوگرافی شوید و آزمایش ادرار انجام دهید. به این ترتیب پزشک ممکن است بتواند دلیل افزایش لکوسیت ها در ادرار را تشخیص داده و درمان مناسب را آغاز کند. لوپوس اریتماتوز سیستمیک یک بیماری خود ایمنی است، به عبارت دیگر، این وضعیتی است که در آن سلول های ایمنی بدن را مورد حمله قرار داده و باعث التهاب مفاصل، پوست، چشم و کلیه می شود. آزمایش ادرار و CBC برای کاهش میزان لکوسیت ها در ادرار، درمان لوپوس باید تحت نظر پزشک انجام شود. معمولا پزشک با توجه به علایم ارایه شده توسط بیمار، داروهای ضد التهابی، کورتیکواستروییدها یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را تجویز می کند. بنابراین، علاوه بر اینکه می توان میزان لکوسیت ها را در ادرار کاهش داد، می توان علایم لوپوس را نیز کنترل کرد. برخی از انواع داروها مانند آنتی بیوتیک ها، آسپرین، کورتیکواستروییدها و دیورتیک ها می توانند منجر به ظاهر شدن لکوسیت ها در ادرار شوند. اگر از هر نوع دارویی که ممکن است باعث افزایش لکوسیت ها در ادرار شود، استفاده می کنید، مهم است که این تغییر را به پزشک که دارو را تجویز کرده اطلاع دهید. نگه داشتن ادرار به مدت زیاد می تواند میکروارگانیسم ها را افزایش دهد و در نتیجه باعث عفونت مجاری ادراری و ظاهر شدن لکوسیت ها در ادرار شود. علاوه بر این، اگر ادرار را برای مدت طولانی نگه دارید، مثانه شروع به ضعیف شدن می کند و به طور کامل تخلیه نمی شود. این امر باعث می شود ادرار در داخل مثانه باقی بماند و میکروارگانیسم ها تکثیر شوند. مهم است که بلافاصله پس از احساس نیاز به ادرار خود را تسکین دهید تا ادرار و میکروارگانیسم ها در مثانه شما جمع نشوند. علاوه بر این، برای جلوگیری از بروز عفونت ها، توصیه می شود روزانه حداقل لیتر آب بنوشید. اگرچه این وضعیت نادر است، وجود مثانه، پروستات یا سرطان کلیه نیز می تواند منجر به ظاهر شدن لکوسیت ها در ادرار شود، زیرا این شرایط منجر به ضعف سیستم ایمنی بدن می شود. علاوه بر این، وجود لکوسیت ها می تواند در نتیجه درمان سرطان رخ دهد. وجود لکوسیت ها در ادرار در صورت ابتلا به سرطان رایج است که بر سیستم ادراری و دستگاه تناسلی ت ثیر می گذارد. اگر این اتفاق برای شما بیفتد، پزشک باید میزان لکوسیت ها را در ادرار بررسی کند تا میزان پیشرفت بیماری و پاسخ بدن شما به درمان را بررسی کند. علایم عفونت های دستگاه ادراری متفاوت است و اغلب با هم تداخل دارند، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد: ترشح یا ادرار کدر وجود خون در ادرار مشکل در دفع ادرار درد یا فشار پایین شکم سوزش یا دفع ادرار دردناک ادرار بیشتر و احساس علایم عفونت های جدی تر می تواند شامل موارد زیر باشد: استفراغ تب و لرز حالت تهوع درد پهلو یا پایین کمر در صورت بروز هر یک از این علایم، فورا به پزشک مراجعه کنید. اکثر عفونت های ادراری باعث عفونت های قابل کنترل می شوند که فرد می تواند با آنتی بیوتیک درمان کند. پزشک ممکن است طیف وسیعی از آنتی بیوتیک های مختلف را تجویز کند، اگرچه آنها در دوران بارداری فقط آنتی بیوتیک های خاصی را برای زنان تجویز می کنند. عفونت های شدیدتر یا جدی تر با عوارض مانند آبسه، درگیری کلیه یا هر گونه عفونتی که در دوران بارداری رخ می دهد، ممکن است نیاز به درمان شدیدتری از جمله بستری شدن در بیمارستان داشته باشد. ممکن است پزشک پس از شناسایی باکتری ها، دوره مصرف داروهای آنتی بیوتیکی را تغییر دهد. برخی از باکتری ها تنها با آنتی بیوتیک های خاص قابل درمان هستند. پزشک اغلب در دوران بارداری برای بررسی وجود لکوسیت ها آزمایش ادرار تجویز می کند. این همان آزمایشی است که عفونت مثانه یا کلیه را ت یید می کند. آزمایش ادرار شرایط خاص مربوط به بارداری را نیز بررسی می کند. یکی از این موارد پره اکلامپسی یا فشار خون بالا در دوران بارداری است. پروتیین موجود در ادرار و افزایش فشار خون می تواند نشان دهنده پره اکلامپسی باشد. عفونت های ادراری در دوران بارداری شایع است و پزشکان اغلب لکوسیت هایی را در ادرار پیدا می کنند که نشان دهنده وجود عفونت است. با این حال، برخی از زنان باردار عفونت باکتریایی در ادرار بدون علایم دارند. برخی از خانم ها اغلب عفونت های مجاری ادراری دارند. اقدامات پیشگیرانه ممکن است شامل موارد زیر باشد: نوشیدن مایعات بیشتر تخلیه مثانه بدون ت خیر ادرار کردن بلافاصله بعد از رابطه جنسی پوشیدن پارچه های طبیعی و دارای درصد پنبه استفاده از صابون های بدون بو و ملایم برای پاکسازی ناحیه تناسلی انجام اقدامات حفاظتی در رابطه جنسی، مانند اجتناب از اسپرم کش ها و دیافراگم ها در حالی که عفونت های ادراری می توانند تحریک کننده باشند، اغلب قابل پیشگیری و معمولا قابل درمان هستند. طبیعی است که تعدادی لکوسیت معمولا . لکوسیت در میلی لیتر ادرار در ادرار وجود داشته باشد. با این وجود، اگر تعداد بیشتری لکوسیت وجود داشته باشد، ممکن است نشانه عفونت در دستگاه ادراری یا دستگاه تناسلی یا نشانه انواع دیگر بیماری ها مانند لوپوس، مشکلات کلیوی یا سرطان باشد. هنگامی که میزان لکوسیت ها در ادرار افزایش می یابد، توصیه می شود یک آزمایش ادرار انجام دهید تا میزان گلبول های قرمز خون، سلول های اپیتلیال، میکروارگانیسم ها و پروتیین های موجود در ادرار را نیز نشان دهد. مقدار لکوسیت ها در ادرار از طریق تجزیه و تحلیل و میکروسکوپی برای شناسایی وجود عناصر غیر طبیعی مانند بلورها، سلولهای اپیتلیال، مخاط، باکتریها، قارچها، انگلها، لکوسیتها و گلبولهای قرمز خون بررسی می شود. در یک آزمایش ادراری معمولی، وجود تا لکوسیت در هر زمینه معمول است و ممکن است مقادیر بیشتری در زنان با توجه به سن و چرخه قاعدگی آنها وجود داشته باشد. هنگامی که بیش از لکوسیت در هر میدان وجود دارد، این در معاینه با نام "پیوریا" نشان داده می شود، که مربوط به وجود تعداد زیادی لکوسیت در ادرار است. در این موارد، برای پزشک مهم است که پیوریا را با سایر نتایج آزمایش ادرار و نتایج آزمایشات خون و آزمایشات میکروبیولوژیکی که وی درخواست کرده است، مرتبط کند. گلبولهای سفید خون بخش مهمی از سیستم ایمنی بدن هستند. لکوسیت ها گلبول های سفید خون هستند. آنها به شدت درگیر پاسخهای ایمنی هستند که افراد را در برابر عفونت محافظت می کند. چندین نوع گلبول سفید وجود دارد. دو لکوسیت اصلی فاگوسیت ها و لنفوسیت ها هستند. فاگوسیت ها در مغز استخوان تولید می شوند. وظیفه آنها این است که ذرات خارجی مانند باکتری یا انگل را در خود فرو ببرند. این به معنی احاطه، جذب و از بین بردن یک ذره است. لنفوسیت ها گلبول های سفید خون هستند که ذرات خارجی را بر اساس برخورد و تماس های قبلی تشخیص می دهند. شناسایی ذرات، به توانایی سیستم ایمنی در به خاطر سپردن و ایجاد پاسخهای مناسب و موثر در برابر عفونت کمک می کنند. لنفوسیت ها آنتی بادی تولید می کنند. در صورت بروز همان عفونت، این ذرات به ذرات خارجی متصل می شوند و به سیستم ایمنی اجازه می دهد بعدا آنها را به خاطر بسپارد. انواع دیگر لکوسیت وجود دارد. به عنوان مثال، گلبولهای سفید سیتوتوکسیک می توانند سلولهای دیگر را از بین ببرند.