text
stringlengths 18
213
| labels
stringlengths 9
376
|
|---|---|
społeczność włoska była prawdopodobnie najliczniejsza. Ważniejszymi ośrodkami imigracji włoskiej były: Lwów, Wilno, <mask>Gk</mask> i Poznań, gdzie Włos | Gdańsk; Gdańsk |
i zajmowali się głównie handlem i budownictwem. Wielu Włochów, zwłaszcza pochodzących z regionu Toskania (Florencja) i <mask>La</mask> (Valsolda, Como, Bergamo), było zwią | Lombardia; Lombardia |
zanych z ośrodkami w Krakowie i Warszawie. Wielu z nich <mask>żno</mask> się z Polkami i zakładało rodziny. Zazwyczaj szybko się asymilowali i czasem dorabiali się znacznych majątków i pełnili funkcje kiero | żeniło; żenić |
wnicze, np. zarządzali warsztatami kamieniarskimi, kopalniami, hutami, byli <mask>właś.</mask> folwarków i wsi. Przedsiębiorcy Kupcy włoscy szukali tu nowych rynków zbytu dla włoskich towarów, główni | właścicielami; właściciel |
e jedwabnych tkanin oraz win i przypraw, w związku ze <mask>zw.</mask> polskim popytem na te produkty. Powstały też w Polsce filie banków włoskich, głównie z Florencji i Wenecji | zwiększonym; zwiększyć |
. W 1558 <mask>Po Poa</mask> i rodzina Montelupich zorganizowali pierwszy na ziemiach polskich system pocztowy (którego dyrektorem był do 1562 P.Provana), łączący główne miasta z Krakowem, a st | Prospero Provana; Prospero Provan |
amtąd przez Wiedeń z Wenecją. Włoscy specjaliści przybywali do <mask>py</mask> w górnictwie i hutnictwie (np. Chęciny i Łagów) i wprowadzali nowe technologie wytopu ż | pracy; praca |
elaza, tzw. dymarki bergamowskie (od nazwy miasta Bergamo). Artyści i rzemieślnicy Wśród przybywających wtedy do <mask>Pli w.</mask> artystów i r | Polski włoskich; Polska włoski |
zemieślników dominowali architekci i budowniczowie, którzy pomimo posiadanych, <mask>nez</mask> znakomitych, kwalifikacji, nie znajdowali we Włoszech zatrudnienia i szukali na polskic | nieraz; nieraz |
h dworach królewskich i magnackich zleceń na budowę nowych rezydencji, ratuszy miejskich, kaplic i kościołów. Byli to np. <mask>Bm.</mask> Berrecci (14 | Bartolommeo; bartolommeo |
80–1537), którego dziełem jest m.in. Kaplica Zygmuntowska na Wawelu oraz rozbudowa Wawelu i <mask>Zm.</mask> w Niepołomicach w stylu renesansowym. Innym włos | Zamku; zamek |
kim architektem był Santi Gucci (1530–1600) (Kaplica <mask>Mh</mask> w Krakowie, Zamek w Pińczowie, Zamek w Baranowie, Pałac Mirów w Książu Wielkim i inne). We | Myszkowskich; Myszkowski |
Lwowie i Warszawie działał Bernardo Morando (ok. 1540–1600), projektant i twórca Zamościa „miasta idealnego” (città ideale). <mask>Wr. wu</mask> inn | Wśród wielu; wśród wiele |
ych można wymienić następujących: <mask>Gi</mask> Trevano (zm. 1644), który odbudowywał zamek wawelski po pożarze w 1595, Matteo Castelli (ok. 1560–1632) (np. Kościół Świętych Apostołów P | Giovanni; Giovanni |
iotra i Pawła w Krakowie), Giuseppe Brizio (pol. <mask>Jf</mask> Britius) (1533–1604), Jan Maria Bernardoni (właściwie: Giovanni Maria Bernardoni, ok. 1541–1605). Na polskich dworach magnackich i kró | Józef; Józef |
lewskich, od końca XVI wieku, zatrudniani byli włoscy śpiewacy i instrumentaliści, którzy przybywali na specjalne zlecenie i za <mask>wkm</mask> wynagrodzeniem, np. Luca Marenz | wysokim; wysoki |
io, Asprilio Pacelli, Marco Scacchi. Na <mask>dw. kró.</mask> Od 1518 do 1556 królowała na Wawelu Włoszka Bona Sforza d’Aragona (1494–1557) – druga żona króla Zygmunta Starego, matka Zygmunta Augusta | dworze królewskim; dwór królewski |
i Anny Jagiellonki. Jej silny wpływ na <mask>plę</mask> oraz popieranie wzmocnienia władzy monarszej, przyczyniły się do pogorszenia w Rzeczypospoli | politykę; polityka |
tej opinii o Włochach. Bonę <mask>oao</mask> (czasem słusznie) o cynizm i manipulację, intrygi i przekupstwo, a nawet trucicielstwo, przenosząc te zarzuty na jej rodaków. Bona przybyła z licznym dwo | oskarżano; oskarżać |
rem złożonym z Włochów, a w ślad za nią napłynęła kolejna fala <mask>pz.</mask> z Włoch. Królowa Bona oprócz zwiększenia wpływów kultury włoskiej w | przybyszów; przybysz |
Polsce (w tym popularyzacji warzyw i przypraw w <mask>k.</mask> polskiej), przyczyniła się też do rozwoju gospodarczego: zagospodarowanie nieużytków, zaludn | kuchni; kuchnia |
ianie pustkowi, budowa mostów, młynów i tartaków. Rozbudowywała miasta i <mask>ba. twi.</mask> warowne, np. Bar. Pozostawiła po sobie doskonale zagospodarowane dobra królewskie, prz | budowała twierdze; budować twierdza |
ynoszące ogromne dochody. Giovanni Michele Bruto (), 1517–1592, pisarz i historyk, profesor Akademii Jagiellońskiej, należał przez pewien czas do <mask>nb. oz. kó.</mask> Stefana Bator | najbliższego otoczenia króla; najbliższy otoczenie król |
ego, a jego przyjaciółmi i lekarzami krolewskimi byli Niccolò Buccella (1520–1599) i <mask>Soe</mask> Simoni (1532–1602). Domenico Alamani był kuchmistrzem nadwornym Batorego. Znanym architektem wojsk | Simone; Simone |
owym, aktywnym w <mask>Pl.</mask> w czasach Batorego, był Simone Genga (rozbudowa twierdzy Dyjament). Duchowni katoliccy Nieliczni księża i zakonnicy włoscy (np. Bernardino Gallo | Polsce; Polska |
) przybywali w ramach działalności misyjnej oraz w związku z budową nowych kościołów i klasztorów. Byli <mask>wr.</mask> nich także architekci i malarze, którzy wykorzystywali swoje | wśród; wśród |
umiejętności podczas pobytu na ziemiach polskich. Niektórzy pełnili funkcję kapelanów na dworach magnackich. <mask>Iy</mask> W okresie reformacji do Polski przyby | Innowiercy; Innowierca |
wali włoscy innowiercy, szukając schronienia i możliwości dla dalszej działalności. Wśród nich do <mask>naj. neł Fut Sc.</mask> (właściwie: | najważniejszych należał Faust Socyn; ważny należać Faust Socyn |
Fausto Sozzini, 1539–1604), teolog, pisarz i poeta, <mask>tr.</mask> doktryny religijnej braci polskich, Giorgio Biandrata (, ok. 1515–1588), lekarz, działacz kalwiński i unitariański, Franciszek | twórca; twórca |
Stankar (właśc. Francesco Stancaro, 1501–1574) teolog i lektor hebrajskiego, Bernardino Ochino (1487–1564), propagator unitarianizmu XVII i XVIII wiek Po <mask>zn. i. wsj</mask> w XV | zmniejszeniu imigracji włoskiej; zmniejszyć imigracja włoski |
II wieku, nastąpiło pod koniec następnego stulecia jej zwiększenie, kiedy ostatni król <mask>pi Saw</mask> August Poniatowski, ze względu na swoj | polski Stanisław; polski Stanisław |
e zamiłowanie do <mask>si</mask> i nauki, przyczynił się do wzmożonej współpracy z cudzoziemcami, także Włochami. Od października 1765 do lipca 1766 w Polsce p | sztuki; sztuka |
rzebywał znany włoski uwodziciel i awanturnik Giacomo Casanova, którego król <mask>pł</mask> życzliwie, lecz potem nakazał opuścić kraj z powodu głośnego skandalu. Dzierżawcy mennic pańs | przyjął; przyjąć |
twowych W początkach XVII wieku nastąpiło nasilenie imigracji włoskiej do Polski, a zamożni Włosi: Tytus Liwiusz Burattini, <mask>Po</mask> Del Buono i Hieronim Pinocci, sekretarz króle | Paolo; Paolo |
wski, uzyskali dzierżawę mennicy koronnej i litewskiej, co oznaczało duże zyski, w tym także nielegalne, polegające na <mask>obn. zt. mti sz.</mask> w monetach. T | obniżaniu zawartości metali szlachetnych; obniżać zawartość metal szlachetny |
en proceder pogorszył w Polsce opinię o Włochach. Artyści W związku z <mask>r.</mask> polskiego teatru, w tym przede wszystkim teatru operowego pod królewskim patronatem (począwszy o | rozwojem; rozwój |
d Władysława IV), przybyli włoscy aktorzy i <mask>śiy</mask> (np. Virgilio Puccitelli) oraz scenografowie, np. Agostino Locci. Nadwornymi malarzami królewskimi byli: Tomas | śpiewacy; śpiewak |
z <mask>Da</mask> (1570–1650), Marcello Bacciarelli (1731–1818) i Bernardo Bellotto zwany Canaletto (1721–1780). Sekretarze królewscy i dyplomaci Włosi zatrudniani byli także na stanowiska | Dolabella; dolabell |
ch sekretarzy królów polskich, np. <mask>So Ci</mask> i Cristoforo Masini w kancelarii króla Jana Kazimierza, Tommaso Talenti u królów Michała Korybuta i Jana III. | Sebastiano Cefali; Sebastiano Cefali |
Hieronim Pinocci , sekretarz królewski i dyplomata, był wydawcą pierwszej polskiej gazety „Merkuriusza Polskiego” (1661), <mask>ky</mask> propagowal wzmocnien | który; który |
ie <mask>wa.</mask> królewskiej. Włosi uczestniczyli także w polskich misjach dyplomatycznych (np. Lodovico Fantoni, Domenico Roncalli, Valerio i Frances | władzy; władza |
co Magni) i docenianio ich <mask>ke</mask> w tej dziedzinie. Wojskowi Włoscy wojskowi odegrali w Polsce ważną rolę: Andrea dell’Aqua (1584–1656) przełożony szkoł | kompetencje; kompetencja |
y artylerzystów na służbie królewskiej, opracował projekt utworzenia Akademii Rycerskiej, w <mask>któ. ma.</mask> być wykładane sztuka artyleryjska oraz z | której miały; który mieć |
asady budowy fortyfikacji. Podobny projekt stworzył też <mask>Paol.</mask> Del Buono, fizyk, przedsiębiorca górniczy oraz mincerz. W okresie wojen ze Szwecją zasłynęli włoscy wojskowi na pols | Paolo; Paolo |
kiej służbie: Jan Paweł Cellary oraz inżynier wojskowy Isidoro Affaita starszy, który zaprojektował Pałac Kazimierzowski w <mask>War.</mask> (1660). Jan Filip | Warszawie; Warszawa |
Carosi (Carossi) urodzony w Rzymie (1744–1799), geolog i wojskowy, <mask>pa. pre</mask> w Polsce profesjonalne badania geologiczne, gdyż był w tym cza | prowadził pierwsze; prowadzić pierwszy |
sie nadwornym dyrektorem górnictwa. XIX wiek Ani Księstwo Warszawskie, ani Królestwo Polskie (kongresowe) nie były <mask>cm</mask> imigracji włoskie | celem; cel |
j. Tym niemniej mieszkała wówczas na ziemiach polskich niewielka grupa Włochów, np. Joachim Albertini (właściwie: Gioacchino Albertini) (1748–1812) kompozytor i dyrygent, <mask>Jzf</mask> Boret | Józef; Józef |
ti (właśc. Giuseppe Boretti) (1746–1849) <mask>boy</mask> i architekt, Antonio Corazzi (1792–1877) architekt działający w Królestwie Polskim w latach 181 | budowniczy; budowniczy |
9–1847, Henryk Marconi (właśc. Enrico Marconi) (1792–1863) architekt od 1822 <mask>cyy</mask> w Polsce, księżniczka Maria Karolina Burbon-Sycylijska, hrabina Zamoyska (1856–1941) | czynny; czynny |
. <mask>Oce</mask> W 2016 w Polsce mieszkało 5390 Włochów, a ponad połowa z nich przybyła po 2010, najwięcej z regionów: Lacjum (16%), Lombardia (13%) i Sycylia (10%). Dla ponad połowy z nich celem jest pr | Obecnie; obecnie |
aca w Polsce, najwięcej Włochów mieszka w takich miastach jak: <mask>Wa.</mask> (1215 osób), Kraków, Wrocław, Bielsko-Biała, Łódź i Poznań. Najchętniej pracują w usługach (14%) | Warszawa; Warszawa |
, handlu (13%), <mask>sh</mask> i instytucjach badawczo-naukowych (13%), finansach i bankowości (11%). Niektórzy stali się znanymi postaciami polskich mediów np. Paolo Cozza i Stefano Terrazzino. Waż | szkołach; szkoła |
niejsi Włosi w Polsce Bona Sforza (1494–1557) – królowa Polski Bartolommeo Berrecci (1480–1537) – <mask>at.</mask> Santi Gucci (1530–1600) – archi | architekt; architekt |
tekt Bernardo Morando (ok. 1540–1600) – architekt, projektant Zamościa Faust Socyn (1539–1604) – działacz reformacyjny Giorgio Biandrata (ok. 1515–1588) – <mask>le.</mask> i działacz r | lekarz; lekarz |
eformacyjny Marcello Bacciarelli (1731–1818) – <mask>ma.</mask> nadworny Bernardo Bellotto zwany Canaletto (1721–1780) – malarz nadworny Andrea dell’Aqua (1584–1656) – wojskowy Hieronim Pi | malarz; malarz |
nocci (1612–1676) – dyplomata i pisarz, poseł Rzeczypospolitej Dominik Merlini (1730–1797) – architekt Giovanni Battista Falconi (ok. 1600–1660) – <mask>sr Gi</mask> Maria Padovano (149 | sztukator Giovanni; sztukator Giovanni |
3–1574) – rzeźbiarz Guido Antonio Longhi (1691–1756) – architekt Domenico Alamani (zm. 1595) – dyplomata, <mask>kz</mask> koronny Giovanni Battista Gisleni (1600–1672) – | kuchmistrz; kuchmistrz |
architekt, scenograf, muzyk Antonio Corazzi (1792–1877) – <mask>ait Hrk Ma.</mask> (1792–1863) – architekt Zobacz też Włosi w Szydłowcu Przypisy Bibliografia Etnografia Pol | architekt Henryk Marconi; architekt Henryk Marconi |
Cała sala śpiewa z nami – piosenka Jerzego Połomskiego z albumu pt. Daj, wydana w 1967 roku. Opis Utwór ten, który jest uznawany za <mask>jdn</mask> z najw | jeden; jeden |
iększych <mask>pe. Jzo</mask> Połomskiego, został on wykonany na 5. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu podczas koncertu pt. Przeboje sezon | przebojów Jerzego; przeboj Jerzy |
u <mask>to</mask> dnia opolskiego festiwalu oraz dwukrotnie na 17. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu: podczas II części koncertu pn. Przeboje 35-lecia trzeciego dnia opolskiego fes | trzeciego; trzeci |
tiwalu oraz podczas koncertu pn. Złote przeboje XXXV-lecia ostatniego dnia opolskiego festiwalu, <mask>dę. gu</mask> publiczności. Utwór ukazał | dzięki głosowaniu; dzięki głosowanie |
się również w ścieżce dźwiękowej filmu pt. Murmurando oraz w <mask>p. komp.</mask> pt. Karaoke 100 Hitów, a także na kasetach i płytach takich jak m. | programie komputerowym; program komputerowy |
in.: Cała sala śpiewa (1970), Złote przeboje (1981), Złota kolekcja: Sentymentalny świat (1998), Galeria polskiej piosenki: <mask>Jy</mask> Połomski. Nie zapomnisz nigdy (1999), Platynowa kol | Jerzy; Jerzy |
ekcja: Jerzy Połomski – Złote przeboje (1999), Bo z dziewczynami: <mask>Ple perł.</mask> (2003), The Best: Nie zapomnisz nigdy (2006) Platynowe przeboje: | Polskie perły; polski perła |
Czy ty wiesz moja mała (2007), Przeboje znane i lubiane (2016). Pozycje na listach przebojów Inne <mask>wo.</mask> Grzegorz Skawiński – nagrał własną wersję w 1994 roku | wykonania; wykonać |
. Kazik Staszewski – podczas programu pt. Oko w oko. <mask>Td. Dz.</mask> – nagrał własną wersję w 1999 roku. KIS Lech Stawski – nagrał własną wersję w 2001 roku. Andrzej Gałła – jako | Tadeusz Drozda; Tadeusz Drozda |
Prezes Kozłowski w serialu pt. Świat według Kiepskich w 2009 roku. Shantel – <mask>nrł waą w.</mask> w 2013 roku. Łukasz Kledzik – nagrał własną wersję w 2014 roku. M | nagrał własną wersję; nagrać własny wersja |
arcin Przybylski – podczas 2. edycji programu Twoja twarz brzmi znajomo w 2014 roku. Vertim&Mamzel – nagrał własną wersję w 2015 roku. <mask>Wm.</mask> Kleban – nagrał własną wersję w 2016 roku. Adam Chrol | Waldemar; Waldemar |
a i Mark Szurpik – nagrali własną wersję w 2019 roku. Chóro Gminy Cewice – podczas koncertu karnawałowego w 2019 roku. <mask>Kz Mi</mask> – podczas 1. edycji programu The Voice Senior w 2019 ro | Kazimierz Matecki; Kazimierz Matecki |
ku. <mask>Rł B.</mask> – podczas specjalnego odcinka programu Jaka to melodia? w 2020 roku. Przypisy Piosenki Jerzego Połomskiego Piosenki wydan | Rafał Brzozowski; Rafał Brzozowski |
Eugen Böhringer (ur. 22 stycznia 1923 roku w Rotenbergu, zm. 19 czerwca 2013 w Stuttgarcie) – <mask>nei</mask> kierowca rajdowy. Rajdowy mistrz Europy z roku 1962 | niemiecki; niemiecki |
. Kariera Sport samochodowy zaczął uprawiać dość późno, bo w wieku 35 lat. <mask>Zn.</mask> od wyścigów torowych i górskich. Na początku lat sześćdziesiątych zaczyna | Zaczynał; zaczynać |
jeździć w rajdach samochodowych, w firmowym zespole Mercedesa. To własnie kierując samochodem tej marki odnosił największe sukcesy w karierze: sezon 1961 - trzecie miejsce w <mask>R.</mask> M | Rajdowe; Rajdowy |
istrzostwa Europy sezon 1962 - <mask>pwe</mask> miejsce w Rajdowe Mistrzostwa Europy sezon 1963 - drugie miejsce w Rajdowe Mistrzostwa Europy W swojej karierze jeździł następującymi | pierwsze; pierwszy |
modelami Mercedesa: W111, W112 i W113. W roku 1962 w <mask>ra.</mask> ERC wygrał 22. Rajd Polski. Karierę kierowcy rajdowego zakończył w roku 1965. Zmarł | ramach; ramy |
Kościół poewangelicki – dawna świątynia protestancka znajdująca się w mieście Rakoniewice, w powiecie grodziskim, w <mask>ww.</mask> wielkopolskim. Kościół został wzniesiony w 1763 roku. Ufundo | województwie; województwo |
wany <mask>ztł</mask> przez Krzysztofa Grzymułtowskiego, wojewodę wielkopolskiego. Wieża została dobudowana w 1781 roku. Świątynia była remontowana w 1933 roku. W 1974 roku zost | został; zostać |
ało w niej umieszczone Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa. Budowla jest szachulcowa, posiada konstrukcję słupowo–ramową <mask>wą</mask> gliną. Świątynia jest | wypełnioną; wypełnić |
salowa, jej prezbiterium nie jest wyodrębnione z nawy, zamknięte jest ścianą prostą. Kościół jest <mask>nk.</mask> dachem jednokalenicowym, pokrytym blachą cynkową. Od frontu znajduje się w | nakryty; nakryć |
ysoka, czworokątna wieża o <mask>kt.</mask> słupowej, posiadająca kruchtę w przyziemiu. Wieżę zwieńcza blaszany dach hełmowy z latarnią i krzyżem. N | konstrukcji; konstrukcja |
a <mask>we.</mask> jest umieszczony zabytkowy zegar z 1881 roku. We wnętrzu znajdują się dwupiętrowe empory podparte słupami z mieczami. Wnętrze nakrywa strop | wieży; wieża |
w formie pozornego sklepienia kolebkowego. <mask>Prz. Dw.</mask> kościoły protestanckie w województwie wielkopolskim Zabytkowe kościoły w powiecie | Przypisy Dawne; przypis dawny |
<mask>gm</mask> (województwo wielkopolskie) Poewangelicki Zdesakralizowane kościoły w województwie wielkopolskim Drewniane kościoły w województwie | grodziskim; grodziski |
Współczynnik <mask>iy. nń</mask> (stress intensity factor, K) – parametr określający pole naprężeń/odkształceń w bezpośrednim sąsiedztwie frontu | intensywności naprężeń; intensywność naprężenie |
szczeliny lub wierzchołka pęknięcia, dla określonego rodzaju obciążenia, w jednorodnym, liniowo-sprężystym ciele. <mask>Wk</mask> intensywności napręże | Współczynnik; współczynnik |
ń zależy od rozmiarów szczeliny i od przyłożonego obciążenia, a <mask>inac. mwc</mask> – od konfiguracji szczelina-obciążenie zewnętrzne i opisuje pole n | inaczej mówiąc; inaczej mówić |
aprężeń (a także pole przemieszczeń) w bezpośrednim sąsiedztwie frontu szczeliny. <mask>Ky.</mask> współczynnik intensywności naprężeń W momencie gdy naprężenia nominalne σ przy danej długości s | Krytyczny; krytyczny |
zczeliny a osiągnie wartość prowadzącą do <mask>ii rwu d.</mask> szczeliny (pękania), współczynnik intensywności naprężeń przyjmuje wartość kry | inicjacji rozwoju długości; inicjacja rozwój długość |
tyczną i określany jest symbolem Kc. <mask>Ok.</mask> jest jako miara odporności na pękanie. W warunkach gdy naprężenie nominalne σ przy danej długości szczeliny a o | Określany; Określany |
siągnie wartość, przy której następuje inicjacja rozwoju długości szczeliny (inicjacja pękania), <mask>w.</mask> intensywności naprężeń osiąga wartość | współczynnik; współczynnik |
krytyczną i jest określany symbolem Kc. Ma on <mask>se</mask> znaczenie dla badania materiałów, gdyż jest on właśnie miarą odporności materiału na pękanie. Krytyczny współczynnik intensywności | szczególne; szczególny |
naprężeń Kc związany jest z krytyczną energią rozprzestrzeniania się <mask>pa</mask> Gc zależnościami: dla płaskiego stanu naprężenia: dla płaskiego stanu odkształc | pęknięcia; pęknięcie |
Zbigniew Marek Jurkiewicz (ur. 6 lipca 1955 w Tarnowie, zm. 6 grudnia 2020) – polski samorządowiec, burmistrz Ciężkowic w latach 2010–2020. Życiorys W <mask>mł.</mask> grał w piłkę | młodości; młodość |
nożną, reprezentując m.in. barwy Błękitnych Tarnów. W latach 90. XX wieku pracował w <mask>gm prz.</mask> gospodarki komunalnej w Ciężkowicach, gdzie p | gminnym przedsiębiorstwie; gminny przedsiębiorstwo |
ełnił funkcje: kierownika planowania i inwestycji, <mask>dyr.</mask> jednostki, a następnie prezesa powstałej z przekształcenia przedsiębiorstwa spółki. Był czło | dyrektora; dyrektor |
nkiem <mask>Pi.</mask> Stronnictwa Ludowego, z ramienia którego kandydował na urząd burmistrza Cieżkowic. Urząd ten obejmował trzykrotnie w latach 2010–2020, każdorazowo zwyciężając w pierwszej turze wyb | Polskiego; polski |
orów (2010 – 63,05% głosów, 2014 – 56.96% głosów, 2018 – 59.57% głosów). Pełnił również funkcję radnego gminy Ciężkowice, <mask>p.</mask> Tarnowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej oraz prezesa klubu KS | prezesa; prezes |
Ciężkowianka Ciężkowice. Zmarł w <mask>cza.</mask> pandemii na COVID-19. Przypisy Bibliografia Ludzie urodzeni w Tarnowie Ludzie związani z Ciężkowicami Politycy Polskiego | czasie; czas |