| ਪਾਇਆ ਹੈ । | |
| ਕਵੀ ਇਕ ਉੱਚ ਕੋਟੀ ਦਾ ਵਿਦਵਾਨ, ਗਿਆਨੀ, ਪੰਡਿਤ | |
| ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ,ਤੇ ਉੱਜੇ ਹੀ ਇਕ ਘਟ ਪੜਿਆ, | |
| ਨਿਰਖਸ਼ਰ, ਸਾਧਾਰਨ ਮਨੁੱਖ ਵੀ । ਇਸ ਵਿਚ ਸੰਦੇਹ ਨਹੰ£ ਕਿ ਪੰਡਿਤ | |
| ਦੀ ਕਵਿਤਾ, ਜੇ ਉਸ ਵਿਚ ਅਸਲ ਕਾਵਿ ਚਿਣੰਗ ਹੈ, ਇਕ ਨਿਰਖਸ਼ਰ | |
| ਕਵੀ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਤੋ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਿਸਮ ਦੀ ਹੇਂਵੇਗੀ । ਭਾਵ ਦੀ ਸੂਖਮਤਾ, | |
| ਡੂੰਘਾਣ, ਜੀਵਨ ਫਲਸਫ਼ੇ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲਤਾ, ਜੜਤ ਤੇ ਸੰਦਰਤਾ-ਇਹ | |
| ਉਸ ਵਿਚ ਵਖੇਰੇ ਹੋਣਗੇ, ਤੇ ਸਾਧਾਰਨ ਵਿਦਿਆ ਵਾ& ਕਵੀ ਵਿਚ | |
| ਜਜ਼ਬੇ ਦਾ ਵੇਗ ਜਿਥੇ ਹੋਵੇਗਾ, ਹੋਰ ਸੂਖਮ ਭਾਵ ਉਸ ਹੱਦ ਤੀਕ ਸ਼ੈਂਦ | |
| ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਇੰਜ ਜਾਣੋਂ ਜਿਵੇ ਇਕ ਮਹਾਨ ਰਾਜੇ ਦਾ ਸੁੰਦਰ _ਵਿਲਾਸ- | |
| ਭਵਨ ਇਕ ਪਾਸੇ ਹੋਵੇ ਤੇ ਇਕ ਬਨਬਾਸੀ ਦੀ ਫੁਂ ਫੁੱ :1, ਬੇਲਾਂ ਬਿਰਛਾਂ | |
| ਨਾਲ ਸਜਾਈ ਹੋਈ ਕਟੀ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ । ਇਕ ਸਿੱਟਾ ਹੈ ਮਨੁਖ ਮਾਤ ਦੇ | |
| ਸਦੀਆਂ ਤੇ ਪੀੜੀਆਂ ਦੇ ਸਿੱਖੋ ਤੇ ਇਕੱੜ੍ਹ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਗਿਆਨ ਤੇ ਬੁਧੀ | |
| ਦਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਤੋ ਤੋਂ ਜੋਮੀ ਸੁਹਣੱਪ ਨੂੰ ਮਾਣਨ ਵਾਲੀ ਰੁਚੀ ਦਾ । | |
| ਲੋਕ ਕਵੀਆਂ ਵਿਚ ਡੂੰਘੇ ਜਜ਼ਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਉਹ ਅਸੂਝ ਤੋ | |
| ਅਚੇਤ _ਕਿਰਸਾਣਾਂ, ਪਾਲੀਆਂ, ਚਰਵਾਹਿਆਂ, ਬਿਰਛਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਣ | |
| ਵਾਲਿਆਂ, ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਉਖੇੜਨ ਵਾਲਿਆਂ, ਮਾਛੀਆਂ, ਮੁਹਾਣਿਆਂ, | |
| ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਤੇ ਤ ਲੜਾਕਿਆਂ ਦੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਭਾਵੁਕਤਾ, ਵਿਚਾਰ, ਤਲਨਾ | |
| ਤੇ ਵਿਆਖਿਆ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਹਰਾਂ ਅੰਗਾਂ ਵਿਚ ਸੱਭਿਤਾ | |
| ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੀ ਪੱਧਰ ਉਪਰ ਜੀਵਨ _ਬਿਤਭਭੈਣ ਵਾਲੇ ਮਨੁਖ ਹੁੰਦੇ | |
| ਹਨ । ਮਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਭਾਵੁਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੀਵਨ ਦੀ ਆਮ ਘਾਲ ਵਿਚ | |
| ਸ਼ੈਦ ਉਹ ਉਨੇ ਵੇਗ -ਤੇ ਨਿਪੁੰਨਤਾ ਨਾਲ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਪਰ | |
| ਉਸ ਸਾਰੀ ਘਾਲ, ਚੁਖ-ਸੁਖ, ਵੇਦਨਾ ਤੋਂ ਕਸ਼ਟ ਦਾ ਪਿਛੋਕਭ ਤੈ ਅੱਗਾ, | |
| (੧੮). | |