Datasets:

RohanAiLab

/

persian_blog_V2

like 3

Follow

Rohan Research Lab 2

زنان ممکن است در طول دوران قاعدگی با مشکل گرفتگی عضلات بدون پریود مواجهه شوند که در این وضعیت می گویند درد پریود دارم اما پریود نمیشوم؟ اما نترسید. علل مختلفی برای درد و گرفتگی های قاعدگی، بدون دوره وجود دارند که ما آنها را در این مقاله بررسی می کنیم. به طور کلی، تغییرات هورمونی مربوط به تخمک‌گذاری می‌تواند بر برخی از مسیرهای مغز شما ت ثیر بگذارد و باعث ایجاد نوسانات خلقی شود که شبیه به قاعدگی است، اما مربوط به تخمک‌گذاری یا قاعدگی نیست. علاوه بر این، برخی از ناهنجاری‌های فیزیکی در رحم و تخمدان‌ها نیز می‌توانند باعث ایجاد گرفتگی شوند که شبیه علایم معمول PMS است. مسیله این است از آنجایی که دلایل بسیاری در پشت گرفتگی بدون قاعدگی وجود دارد، هرگز نباید از مطرح کردن آنها با پزشک خود خجالت بکشید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هر چند وقت یکبار، بدن شما تمام تغییرات هورمونی مرتبط با سندرم پیش از قاعدگی ( PMS ) را تجربه می کند، اما در آن ماه تخمک آزاد نمی کند. این به عنوان یک چرخه تخمک گذاری شناخته می شود. و اگر در طول یک سیکل تخمک رها نکنید، در واقع پریود نمی شوید (اما همچنان ممکن است گرفتگی عضلات را تجربه کنید) در حالی که هر چند وقت یکبار پریود نشدن معمولا جای نگرانی نیست، اگر تب، حالت تهوع یا استفراغ شدید یا دردی دارید که با داروهای ساده OTC نمی‌توانید کنترل کنید یا در عرض یک هفته بهبود نمی‌یابد، مراجعه کنید. بلافاصله با پزشک خود اگر در ماه گذشته رابطه جنسی محافظت نشده داشته اید، در مصرف قرص خود کمی سهل انگاری کرده اید، یا برای جلوگیری از بارداری به روش قطع مصرف متکی هستید، ارزش انجام تست بارداری را دارد. بسیاری از علایم اوایل بارداری، از جمله حساسیت سینه ها، نوسانات خلقی، خستگی و گرفتگی عضلات شبیه علایمی است که معمولا قبل و در طول دوره قاعدگی دارید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تیرویید، یک غده پروانه ای شکل کوچک در گردن است، که بسیاری از عملکردهای بدن از جمله متابولیسم و چرخه قاعدگی را تنظیم می کند. طبق مطالعات صورت گرفته اگر تیرویید از کار بیفتد، سیکل های شما ممکن است نامنظم شوند. همچنین ممکن استبرای مدت طولانی قاعده نشوید، در حالی که همچنان گرفتگی‌های پریود را تجربه می‌کنید. از آنجایی که تیرویید عملکرد مغز شما را تنظیم می کند، نوسانات خلقی که فکر می کردید بخشی از PMS است ممکن است با عملکرد عصبی شما مرتبط باشد. و لکه بینی یا گرفتگی ممکن است به این دلیل رخ دهد که پوشش داخلی رحم شما جمع شده است اما به دلیل عدم تخمک گذاری ریزش نکرده است. تشخیص اشتباه بیماری‌های تیرویید یا ت خیر در تشخیص، به‌ویژه در میان جمعیت‌های اقلیت خاص، رایج است. پرکاری تیرویید، که در آن بدن بیش از حد هورمون های تیروییدی تولید می کند و می تواند باعث افزایش اضطراب، بی خوابی و لرزش شود، زنان سیاه پوست را دو برابر زنان سفید پوست تحت تاثیر قرار می دهد. شرایط مخالف، کم کاری تیرویید یا تیروییدیت هاشیموتو، که با متابولیسم کندتر، خستگی، ریزش مو و در برخی موارد افزایش وزن مشخص می شود، در زنان سفیدپوست شایع تر است. در صورت مشاهده سایر علایم بیماری تیرویید، از جمله کاهش یا افزایش ناگهانی وزن غیرقابل توضیح، لرزش، تپش قلب، یا خستگی قابل توجه، حتما با پزشک خود مشورت کنید. یکی از عوارض جانبی بسیار رایج آی یو دی های هورمونی، پریود نشدن است. این به این دلیل است که یکی از راه‌هایی که دستگاه از بارداری جلوگیری می‌کند، نازک کردن پوشش آندومتر در رحم شما است، بنابراین چیزی برای ریختن در آن زمان از ماه وجود ندارد. در حالی که آنها معمولا جریان شما را به طور کلی کاهش نمی دهند، قرص های ضد بارداری می توانند منجر به جریان های بسیار سبک یا لکه بینی شوند. بنابراین ممکن است علایم پریود مانند گرفتگی عضلات و حساس شدن سینه‌ها را حتی بدون پریود، سنگین و کامل احساس کنید. یک دلیل شگفت آور رایج برای از دست دادن پریود، استرس است. در واقع استرس سطح کورتیزول شما را افزایش می دهد، که بر تعادل هورمونی ت ثیر می گذارد، از جمله هورمون هایی که تخمدان ها و پوشش رحم را تنظیم می کنند. اما، شما هنوز هم ممکن است احساس گرفتگی کنید. امتحانات، مرگ و میرها، مطمینا همه‌گیری ویروس کرونا، چرخه اخبار فعلی و حتی جدایی‌ها، همگی رویدادهای استرس‌زای بزرگی هستند که می‌توانند دوره‌های پریود را به هم بریزند. بعضی از مردم متوجه نمی‌شوند که چقدر استرس دارند، اما وقتی در مورد آن صحبت می‌کنند متوجه می‌شوند که در حال گذراندن چیزی هستند. اگر فکر می کنید استرس باعث اختلال در پریود شما می شود، با پزشک خود در این باره مشورت کنید. درمان، ورزش، یوگا و مدیتیشن همگی می توانند به کنترل استرس شما و بازگشت قاعدگی به مسیر درست کمک کنند. پریودهای مکرر می تواند ناشی از PCOS باشد. PCO وضعیتی است که در آن بیمار دارای مقدار زیادی آندروژن است، این مواد شیمیایی در بدن هستند که بر عملکرد تخمدان، رشد مو، افزایش وزن و حساسیت به انسولین ت ثیر می‌گذارند. PCOS می تواند منجر به چرخه های عدم تخمک گذاری و لکه بینی نامنظم شود. معمولا باعث رشد کیست ها روی تخمدان ها می شود که اگر پاره شوند یا باعث پیچ خوردن تخمدان شوند، می توانند باعث درد لگن شوند که بسیار شبیه به کرامپ های پریود است. طبق مطالعات انجام شده تا درصد از زنان در سراسر جهان به PCOS مبتلا هستند و این در میان زنانی که اضافه وزن دارند یا مادر یا خواهرشان به این بیماری مبتلا هستند شایع‌تر است. لزوما در هیچ یک از گروه‌های نژادی یا قومی شایع‌تر نیست، اما علایم ممکن است بین جوامع خاص متفاوت باشد. به عنوان مثال، یک مطالعه در سال نشان داد که افراد لاتینکس معمولا علایم سندرم تخمدان پلی کیستیک شدیدتر از جمله ریزش مو در پوست سر، رشد موهای ناخواسته در جاهای دیگر و آکنه را دارند. در واقع افراد سیاه پوست مبتلا به PCOS نیز ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری قلبی باشند. افراد رنگین پوست ممکن است برای ارزیابی شرایط هورمونی مانند PCOS به مراقبت های با کیفیت دسترسی نداشته باشند و پزشکان ممکن است نگرانی های سلامتی افراد BIPOC را جدی نگیرند. اگر فکر می کنید از PCOS رنج می برید، با پزشک خود مشورت کنید. در حالی که هیچ درمانی وجود ندارد، کنترل بارداری و سایر داروها می توانند به مدیریت علایم و بازگرداندن دوره های شما به مسیر درست کمک کنند. هر ماه، تخمدان‌های شما چندین کیست برای آماده‌سازی تخمک‌گذاری می‌سازند، اما تنها یک کیست تخمک را آزاد می‌کند. اگرچه بقیه معمولا تا زمان پریود شدن خود به خود از بین می روند، گاهی اوقات یک کیست (یا بیشتر) به اطراف می چسبد. در صورت داشتن سیکل عدم تخمک گذاری (مانند PCOS ) نیز ممکن است کیست ایجاد شود. کیست‌های تخمدان اغلب هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند، اگرچه گاهی اوقات زمانی که پریود نمی‌شوید می‌توانند باعث ایجاد دردهای مشابه پریود شوند. بنابراین اگر گرفتگی های نامنظم را تجربه می کنید، در مشورت با پزشک خود دریغ نکنید. کیست ها به خودی خود معمولا مشکلی ایجاد نمی کنند. اما بزرگ شوند، می‌توانند باعث پیچ خوردن تخمدان شوند (معروف به پیچ خوردگی تخمدان) که دردناک است و برای نجات تخمدان به یک روش اورژانسی نیاز است. ممکن است پولیپ ها را با روده بزرگ خود مرتبط کنید، اما همان تومورهای خوش خیم کوچک می توانند در رحم شما رشد کنند. پولیپ ها در رحم شما می توانند باعث گرفتگی و ناراحتی مانند پریود شوند، حتی زمانی که پریود نیستید. از آنجایی که پولیپ‌ها می‌توانند باردار شدن را سخت‌تر کنند، و از آنجایی که خطر کوچکی وجود دارد که ممکن است به سرطان رحم تبدیل شوند، پزشک احتمالا آنها را با یک روش نسبتا ساده به نام هیستروسکوپی خارج می کند. در طول هیستروسکوپی، پزشک یک لوله بلند را از طریق واژن به داخل رحم وارد می کند. پزشک می تواند از اسکوپ برای مشاهده و برش پولیپ ها استفاده کند. گرفتگی یک علامت رایج PID در خصوص عفونت رحم، لوله‌های فالوپ یا تخمدان‌ها است که معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌های مقاربتی از واژن به اندام‌های تناسلی منتقل می‌شوند. عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا و سوزاک، مقصران معمول این عفونت جدی لگن هستند که می تواند منجر به درد لگن و ناباروری شود. "مطمین شوید که به طور منظم بین شرکای جنسی جدید معاینات STI انجام می دهید تا مطمین شوید که ناقل بیماری های مقاربتی آسیب رسان نیستید. " یکی از علایم رایج عفونت ادراری گرفتگی لگن است. علایم دیگر شامل تکرر، فوریت، درد و سوزش با ادرار، و همچنین خونریزی همراه با ادرار می باشند. اگر فکر می کنید که گرفتگی عضلات شما ممکن است با عفونت ادراری مرتبط باشد، در اسرع وقت به پزشک متخصص زنان و زایمان مراجعه کنید. در صورت عدم درمان، عفونت ادراری می تواند به عفونت کلیه خطرناک تبدیل شود. اگرعلایمی نظیر گرفتگی، نفخ و حساس شدن سینه‌ها مانند PMS دارید، اما پریود نمی‌شوید، یکی از دلایل ممکن است این باشد که هنوز زمان پریود شما فرا نرسیده است، اما نزدیک است. mittelschmerz به معنای "درد تخمک گذاری"، تقریبا در نیمه چرخه قاعدگی شما اتفاق می افتد. در حدود روز زمانی که تخمک گذاری می کنید. این یک تجربه کاملا طبیعی است که حدود درصد از زنان را تحت ت ثیر قرار می‌دهد، و به این معنی نیست که چیزی اشتباه است. رفتن به باشگاه به طور منظم یکی از بهترین کارهایی است که می توانید برای مقابله با علایم PMS انجام دهید. اما با این حال، ورزش کردن بیش از حد سخت یا مکرر می‌تواند چرخه شما را به هم بزند. در برخی موارد باعث می‌شود پریود خود را از دست بدهید. تمام آن استرس های فیزیکی، به خصوص اگر مقدار زیادی چربی بدن از دست بدهید، می تواند باعث پریود نامنظم و نوسانات غیر طبیعی در سطح هورمون شما شود. این نوسانات می تواند باعث بدخلقی، لکه بینی نامنظم، آکنه و سایر علایم مشابه PMS شود بنابراین اگر قاعدگی خود را برای سه دوره یا بیشتر پشت سر هم از دست دادید، با پزشک خود مشورت کنید. شاید خنده دار است که چیزی بسیار لذت بخش نیز می تواند منجر به درد شود. اما تجربه گرفتگی یا درد بعد از رابطه جنسی کاملا طبیعی است. چرا اینطور است؟ بررسی ها نشان می دهد برخی از موقعیت‌های جنسی از نظر آناتومیکی بر روی واژن و اندام‌های زنانه از جمله رحم و تخمدان‌ها سخت‌تر هستند. به عنوان مثال، استایل سگی اجازه نفوذ عمیق‌تری را می‌دهد. اما می‌تواند برای بسیاری از زنان ناراحتی ایجاد کند، در حالی که موقعیت میسیونری برای زنان آسان‌تر و راحت‌تر است. با همسرتان آزمایش کنید تا بفهمید کدام وضعیت برای بدن شما مناسب است. سندرم مثانه دردناک، که زنان را بیشتر از مردان مبتلا می‌کند، می‌تواند باعث گرفتگی در ناحیه تحتانی شکم نیز شود. سایر علایم سیستیت بینابینی مشابه عفونت دستگاه ادراری است، از جمله درد لگن، درد بین واژن و مقعد در زنان، درد در حین مقاربت، و میل شدید مداوم برای ادرار کردن. دلایل دقیق این وضعیت مشخص نیست، اما ممکن است با نقص در پوشش محافظ (اپیتلیوم) مثانه، یک واکنش خود ایمنی، عفونت یا آلرژی همراه باشد. همچنین ممکن است ارثی نیز باشد. سقط‌های جنین بسیار شایع‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. هر زن باردار درصد احتمال سقط جنین دارد. علایم سقط جنین می تواند شامل گرفتگی شدید شبیه قاعدگی باشد. اگر باردار هستید و گرفتگی شدید را تجربه می کنید، فورا به پزشک خود مراجعه کنید. اندومتریوز زمانی اتفاق می افتد که بافتی که به طور معمول در داخل رحم رشد می کند، در خارج از آن رشد کند. که به طور معمول در ناحیه لگن، می تواند باعث گرفتگی شدید شود. درد لگن مرتبط با اندومتریوز با درد معمولی PMS متفاوت است. زیرا اغلب روزها یا هفته‌ها زودتر از گرفتگی‌های PMS معمولی ظاهر می‌شود و ممکن است حتی پس از اتمام قاعدگی تا چند روز ادامه داشته باشد. (بنابراین، اساسا روزهای بدون درد بسیار کمی دارید. در طول چرخه شما) گرفتگی آندومتریوز همچنین بدون سایر علایم PMS مانند نوسانات خلقی رخ می دهد. ممکن است سالها طول بکشد تا تشخیص آندومتریوز داده شود. جمعیت‌های سیاه‌پوست و لاتینکس تنها تقریبا نیمی از احتمال ابتلا به آندومتریوز را دارند. با این حال، زنان آسیایی در مقایسه با زنان سفیدپوست بیشتر احتمال دارد به آندومتریوز مبتلا شوند. بخشی از این به تعصب نژادی مربوط می‌شود. درد بیماران سیاه‌پوست اغلب کمتر درمان می‌شود. افراد BIPOC ممکن است علایم آندومتریوز را کم اهمیت جلوه دهند یا به اضطراب نسبت دهند. مشکل دیگر در تشخیص آندومتریوز به این دلیل است که شرایط مختلف می تواند باعث پریودهای دردناک و درد لگن شود. علایم آندومتریوز نیز از فردی به فرد دیگر متفاوت است. در اصل یک زن ممکن است ضایعات بسیار کمی داشته باشد و علایم شدیدی در مقایسه با زن دیگری که ممکن است بیماری شدید داشته باشد، نداشته باشد. گاهی اوقات برای برداشتن بافت و تشخیص آندومتریوز به جراحی اکسیزیون نیاز است. گرفتگی عضلات زیر شکم یک شکایت رایج در زنان مبتلا به IBS است. طبق تحقیقات، زنان در کشورهای غربی دو تا سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به IBS هستند. اختلال روده با درد یا ناراحتی مکرر شکمی همراه با تغییر عادات روده در یک دوره حداقل سه ماهه همراه است. که اینها می‌تواند شامل یبوست، اسهال، یا درد مضاعف باشد. هم یبوست و هم اسهال هردو با هم نیز ممکن است. سرطان تخمدان نسبتا نادر است. اما یکی از کشنده ترین سرطان ها برای زنان است که سالانه حدود زن را می کشد. بخش بزرگی از این امر به این دلیل است که اغلب علایمی ندارد یا بسیار ظریف است. نفخ شکم، مشکلات ادراری، کاهش وزن، و درد شکم یا لگن همه از علایم احتمالی سرطان تخمدان هستند. در حالی که فقدان قاعدگی شایع ترین علامت سرطان تخمدان نیست، می تواند یکی از آنها باشد. بنابراین اگر به مدت سه ماه یا بیشتر پریود نشدید یا علایم نگران کننده دیگری از جمله ناراحتی غیرقابل توضیح لگن دارید، با پزشک خود مشورت کنید. کیست‌ها مانند آنهایی که به دلیل PCOS ، طی یک چرخه تخمک‌گذاری یا به سادگی تخمدان‌ها ایجاد می‌شوند، کیسه‌هایی پر از مایع هستند که اغلب بدون علامت هستند. کیست ها گاهی اوقات می توانند باعث احساس فشار، نفخ، تورم و دردهای مشابه پریود اما بدون قاعدگی شوند. گرفتگی یا درد معده بدون پریود ممکن است به پارگی کیست آسیب برساند. اگرچه کیست‌ها معمولا مشکلی ندارند، اما می‌توانند نسبتا بزرگ شوند و به طور بالقوه پاره شوند و باعث ایجاد گرفتگی‌های ناگهانی و شدید، اغلب همراه با حالت تهوع و استفراغ شوند. از آنجایی که همه این ها بستگی به این دارد که کدام تخمدان کیست داشته باشد، هیچ قانون سخت و سریعی وجود ندارد که در کجای شکم شما ممکن است این درد را تجربه کنید. عضلات کف لگن گروهی از ماهیچه‌ها و سایر بافت‌ها هستند که یک زنجیر را در سراسر لگن تشکیل می‌دهند. این عضله واژن، رحم، مثانه، رکتوم و سایر اندام‌های لگنی را در کنار هم نگه می‌دارد. درست مانند هر قسمت دیگری از بدن شما، کف لگن می تواند ضعیف باشد یا آسیب ببیند. به خصوص پس از بارداری و زایمان می تواند علایمی مانند درد لگن، کمردرد، و احساس فشار یا پری لگن را ایجاد کند که مشابه علایم دوران بارداری است. در واقع اگر بتوانید برآمدگی را در داخل واژن احساس کنید یا در موارد شدیدتر اندام ها از دهانه واژن خارج شوند، احتمالا با مشکلات عضلانی کف لگن دست و پنجه نرم می کنید. علایم دیگر اختلال در عضلات کف لگن شامل درد در حین رابطه جنسی، احساس سوزش در واژن و هنگام ادرار کردن، نشت ادرار هنگام سرفه، خنده یا ورزش، و نشت مدفوع یا سختی در رسیدن به موقع به دستشویی است. برای تعیین اینکه چه اتفاقی در حال رخ دادن هست پزشک شما معمولا معاینات واژینال و رکتوم را انجام می‌دهد که در آن ممکن است از شما خواسته شود سرفه کنید یا فشار وارد کنید تا ببینند آیا نشت دارید یا خیر. حاملگی خارج از رحم زمانی است که یک تخمک بارور شده در خارج از رحم رشد می کند. در حدود درصد مواقع این اتفاق در لوله فالوپ رخ می دهد. در این صورت همانطور که جنین رشد می کند، می تواند باعث ترکیدن لوله و به طور بالقوه باعث خونریزی داخلی خطرناک شود. درمان این وضعیت نیاز به جراحی فوری دارد. در ابتدا، بارداری خارج از رحم ممکن است مانند هر بارداری معمولی به نظر برسد. اما با بروز علایمی مانند پریود نشدن، حساس شدن سینه‌ها و سیستم گوارشی منجر به ناراحتی شما شود. همچنین ممکن است در این زمینه کمردرد، درد شکم، یا درد لگن را نیز تجربه کنید. همه این عوامل، تشخیص اینکه آیا حاملگی خارج از رحم را تجربه می کنید یا یک حاملگی معمولی را دشوار می کند. اما با رشد جنین، علایم جدی‌تر و تعیین‌کننده‌تر مانند درد ناگهانی و شدید شکم یا لگن، درد شانه، ضعف، سرگیجه یا غش ممکن است شروع شود. اگر هر یک از این موارد را تجربه کردید، باید فورا به پزشک یا اورژانس مراجعه کنید. این سناریوی دردناک زمانی اتفاق می افتد که انتهای آپاندیس توسط یک جسم خارجی مانند مدفوع مسدود شود. انسداد داخل این اندام کوچک و لوله مانند می تواند منجر به عفونت و در نتیجه درد در اطراف ناف شما شود که به تدریج تیزتر می شود. حتی به سمت راست و پایین شکم شما حرکت می کند. اما برخلاف درد های مربوط به پریود، درد آپاندیسیت معمولا سریع ظاهر می‌شود. حتی ممکن است هنگام سرفه، عطسه یا حتی راه رفتن بدتر شود. علایم دیگری که این درد را از درد قاعدگی شما متمایز می کند عبارتند از تب، تهوع و استفراغ. همه اینها به این معنی است که باید در اسرع وقت و نیز برای جلوگیری از ترکیدن آپاندیس به پزشک یا اورژانس مراجعه کنید. متفاوت از IBS ، IBD یک اصطلاح جامع است که شامل چندین بیماری از جمله بیماری کرون و کولیت اولسراتیو است که با التهاب مزمن دستگاه گوارش مشخص می شود. در حالی که علت دقیق این بیماری ناشناخته است. اما تصور می‌شود که IBD به دلیل واکنش نادرست سیستم ایمنی بدن شما به محرک‌هایی است که باعث التهاب می‌شوند. گرفتگی و درد مرتبط با IBD بسته به تشخیص متفاوت است. برای بیماران مبتلا به کرون، درد معمولا در قسمت پایین و سمت راست شکم احساس می شود. برای مبتلایان به کولیت اولسراتیو، درد ممکن است به سمت چپ تابش کند. اگر با بیماری IBD سر و کار دارید، احتمالا علاوه بر گرفتگی، علایم دیگری در سیستم گوارشی مانند اسهال مزمن (که ممکن است خونی باشد) ، کاهش وزن و گاز اضافی را داشته باشید. برای تشخیص بیماری التهابی روده، پزشک احتمالا شما را به یک متخصص گوارش ارجاع می دهد. حتی ممکن است آزمایش خون، نمونه مدفوع و معاینه آندوسکوپی را تجویز کند. زمانی که نتوانید غذاها را با لاکتوز، قند موجود در شیر و فرآورده های شیر هضم کنید، با گاز، اسهال، نفخ و درد مواجه می شوید. این احساس ناخوشایند در معده شما ممکن است شبیه گرفتگی و نفخ باشد که در دوره پریود احساس می‌کنید. اما آنها باید ظرف چند ساعت از بین بروند. سعی کنید لیستی از مواد غذایی داشته باشید تا زمانی که احساس گرفتگی عضلات دارید مصرف کنید. حتی آنچه که تازه خورده اید را مشخص کنید. این می تواند به تعیین دقیق اینکه آیا عدم تحمل غذایی مقصر است یا خیر کمک کند. گرفتگی معده، به خصوص در قسمت بالای شکم اندکی پس از (یا حتی در حین) غذا خوردن به دلیل سوء هاضمه می باشد. علایم دیگر سوء هاضمه شامل گرما، سوزش یا درد در بین ناف و قسمت پایینی استخوان سینه، احساس ناخوشایند پری در حین یا بلافاصله بعد از غذا، نفخ و حالت تهوع است. اغلب اوقات، سوء هاضمه نشانه یک مشکل جدی سلامتی نیست. اما بهتر است سرعت غذا خوردن خود را کاهش دهید. بلافاصله بعد از یک وعده غذایی از دراز کشیدن خودداری کنید.

گیاهخواری در کودکان، مبحث مورد توجه برخی والدین و حتی خود کودکان می باشد. کودکان می توانند با رعایت رژیم گیاهخواری زندگی سالمی داشته باشند. کارشناسان به والدین توصیه می کنند با انتخاب چندین وعده غذایی گیاهی، فرزندان خود را به خوردن این مواد مغذی عادت دهند. امتحان برخی از وعده های غذایی گیاهی می تواند باعث افزایش تنوع غذایی شود. علاوه بر آن، مصرف وعده های غذایی گیاهی فواید سلامتی زیادی دارد. نیازهای تغذیه ای کودکان با بزرگ شدن تغییر می کند. به طور کلی، کودکان نوپا تا سال به تا کالری در روز و کودکان تا سال به تا کالری در روز نیاز دارند. روش هایی برای محاسبه کالری بر اساس سن، جنس، وزن، قد و سطح فعالیت وجود دارد، اما برای محاسبه نیازهای فردی باید به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید. به خصوص در مورد کودکان کوچک، از کالری فقط باید به عنوان یک راهنمای کلی استفاده شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید می تواند از بسیاری جهات سلامت و رشد کودک شما را بهبود بخشد. بهترین روش این است که را در مرکز غذا قرار دهید. سبزیجات منبع باورنکردنی مواد مغذی و فیبرهای اساسی بوده و برای تغذیه سالم در رژیم های غربی بسیار مهم هستند. بررسی ها نشان داده است که رژیم های گیاهی می توانند به کاهش BMI ، فشار خون، سطح قند خون و سطح کلسترول کمک کنند. پزشکان اکنون رژیم های گیاهی را به عنوان یک روند درمانی کم هزینه برای کمک به مدیریت بیماری هایی مانند دیابت، و تجویز می کنند. بنابراین، اگر به کودکان آموزش داده شود که با رعایت یک رژیم مناسب در سنین پایین می توانند از غذاها و وعده های غذایی گیاهی بیشتر لذت ببرند، شاید بتوانیم نسلی را پرورش دهیم که کمتر شاهد این موارد بهداشتی باشیم. علاوه بر آن، غذاهای خانگی گیاهی به طور کلی قیمت کمتری نسبت به وعده های غذایی گوشتی دارند. پاستا عشق کودک شما به ماکارونی را با سبزیجات تازه پخته شده را بیشتر می کند. یک وعده غذایی است که سریع، کم هزینه و آسان تهیه می شود. املت های گیاهی راهی عالی برای مصرف سبزیجات در صبح است. تخم مرغ منبع خوشمزه ای از چربی و پروتیین سالم است و انواع مختلفی از ویتامین ها و مواد معدنی مانند فولات، ویتامین های گروه B ، آهن و را فراهم می کند. سیب زمینی سرخ شده یکی دیگر از غذاهای همه کاره آسان و سریع خانواده است که خانواده آن را دوست خواهند داشت. می توانید از برنج و رشته فرنگی در کنار آن استفاده کنید که سیر، پیاز یا پیاز، فلفل، زنجبیل، سس سویا کم سدیم و روغن کنجد یا دانه کنجد را اضافه کنید. لازانیا گیاهی یک غذای ماکارونی تسکین دهنده است. شما می توانید با افزودن سبزیجات مورد علاقه خود لازانیا را سالم تر، سیرتر و مغذی تر کنید. سوپ های سبزیجات راهی عالی برای، هیدراته ماندن بدن و ایجاد آرامش گرم برای کل خانواده هستند، خصوصا اکنون که فصل زمستان فرا می رسد. آنها همچنین می توانند بسیار متنوع باشند. کودکان برای رشد و نمو مناسب به تمام مواد مغذی نیاز دارند. آکادمی اطفال آمریکا پروتیین، روی، آهن، کولین، فولات تاکید، ید، با زنجیره بلند اسیدهای چرب اشباع نشده و ویتامین های A ، D ، B و B برای رشد مغز. کودکان مورد نیاز است. کلسیم یک ماده مغذی مهم برای رشد استخوان است. طبق آکادمی اطفال آمریکا بسیاری از کودکان آهن و کلسیم کافی دریافت نمی کنند. منابع غذایی گیاهی آهن شامل لوبیا، سبزیجات سبز تیره مانند اسفناج و کلم بروکلی، تخم مرغ، میوه های خشک خصوصا آلو خشک و نان و غلات غنی شده است. آهن هنگامی که با موجود در مرکبات، فلفل و جوانه بروکسل ترکیب شود، به بهترین وجه جذب می شود. منابع گیاهی کلسیم شامل پنیر، ماست، شیر گاو و گزینه های شیر غنی شده مانند شیر سویا و شیر بادام است. تمرکز بر روی گروههای غذایی بیش از مواد مغذی منفرد آسان تر و موثرتر است. برای اینکه مطمین شوید کودک شما تمام مواد مورد نیاز بدن خود را از رژیم غذایی خودش تامین می کند، باید برای تهیه رژیم غذایی کودک خود برنامه ریزی کنید. تنوع غذایی در رژیم کودکان بسیار مهم است. وعده های غذایی گیاهی تفاوتی ندارند. اگر در بیشتر وعده های غذایی از انواع سبزیجات، میوه ها، غلات سبوس دار، پروتیین و برخی از گزینه های لبنی استفاده کنید، کودک شما می تواند مواد مورد نیاز خود را برای بدن تامین کند. اگر کودک شما یک گیاهخوار است، ممکن است نیاز به مصرف مکمل B به او توصیه شود شود. B مهمترین ماده غذایی در رژیم های غذایی وگان است زیرا در گوشت ها، لبنیات و تخم مرغ که گیاهخواران مصرف نمی کنند به راحتی یافت می شود. بر همین اساس به گیاهخواران توصیه می شود مخمرهای تغذیه ای که منبع خوبی از B ، هستند مانند شیر سویا، شیر بادام، غلات، حبوبات و گوشت گیاهی مصرف کنند. حتی هنوز هم ممکن است به مکمل B نیاز داشته باشند. ویتامین D از این جهت منحصر به فرد است که به طور طبیعی در بسیاری از غذاها، گیاهخواران یا گیاهان دیگر یافت نمی شود. یکی از بهترین منابع ویتامین D برای کودکان ماهی های چرب مانند ماهی آزاد، ماهی تن، یا ماهی خال مخالی است. گیاهخواران می توانند زرده تخم مرغ و قارچ بخورند که هر دو مقدار کمی ویتامین D دارند. متداول ترین منابع ویتامین D در رژیم غذایی به غذاهایی مانند شیر، آب پرتقال، غلات و برخی از ماست ها اضافه یا غنی می شوند. برای اکثر کودکان و بزرگسالان، بهترین روش دریافت ویتامین D استفاده از آفتاب است. روزانه حدود دقیقه قرار گرفتن در معرض آفتاب (صورت، بازوها، پاها و دست ها) توصیه می شود. در مناطق خاصی از جهان یا در بعضی از زمان های سال، مانند زمستان که در معرض آفتاب محدود است، ممکن است یک مکمل توصیه شود. از وعده های غذایی گیاهی کمی آسان تر است. این ماده در آجیل هایی مانند گردو، دانه هایی مانند چیا و روغن های گیاهی مانند روغن بذر روغن سویا یافت می شود. یک منبع امگا بالا که کمتر شناخته شده است خرفه است که یک علف هرز معمولا یافت شده است که بسته به کام شما طعم اسفناج، شاهی یا ریشه دارد. خرفه می تواند به سالاد اضافه یا در سس و سوپ مخلوط شود. برای کودکان شما، ماهی های چرب همچنین منبع عالی امگا هستند. بهتر است که تقریبا هر گروه غذایی، در هر وعده غذایی، صبحانه، ناهار یا شام کودک شما گنجانده شود. باید میوه ها و سبزیجات را در رژیم غذایی کودک خود قرار دهید. زیرا آنها کالری کمی دارند و دارای مواد مغذی مورد نیاز برای رشد کودکان هستند. بسیاری از کودکان مقدار کافی از آنها را نمی خورند. همچنین، داشتن انواع گزینه های پروتیینی مانند لوبیا، عدس، آجیل، تخم مرغ، گزینه های لبنی لبنی و غلات کامل، کودک شما را از تغذیه سالم و متعادل اطمینان می دهد. نکات تخصصی برای والدینی که می خواهند فرزندان خود را به عنوان گیاهخوار تربیت کنند، عبارتند از: مهمترین چیز این است که کودک شما از وعده های غذایی و غذاهای ارایه شده لذت ببرد. اگر متوجه شدید که یکی از روش های غذا خوردن برای کودک شما موثر نیست، روش دیگری را امتحان کنید. بچه ها از مصرف وعده های غذایی و غذاهای مشابه بزرگسالان خسته می شوند. دستور العمل های جدید، ادویه جات و روش های پخت غذا را امتحان کنید. کودکان بیشتر به عمل شما توجه می کنند تا گفته های تان. اگر آنها ببینند شما از یک رژیم گیاهخواری متعادل و سالم استفاده می کنید، به احتمال زیاد از شما الگوبرداری خواهند کرد. با کودک خود در مورد اینکه چرا غذا برای بدن بسیار مهم است صحبت کنید. به کودک خود اجازه دهید یک روز در هفته چه چیزی را بپزد. همه اینها برای آنها مهم است تا روابط سالم با غذا برقرار کنند و به خودکفایی برسند. گیاهخواری نه تنها برای بزرگسالان بلکه برای کودکان نیز به عنوان یک روش غذایی سالم محسوب می شود. اما بسیاری از مردم شک دارند که آیا می توانند تمام نیازهای غذایی خود را فقط از منابع گیاهی ت مین کنند. این نگرانی در مورد کودکانی که برای رشد مناسب نیاز به رژیم غذایی کامل دارند، بیشتر دیده می شود. سبزیجات مملو از مواد مغذی و فیبر هستند. آنها برای رشد جسمی و شناختی شما و همچنین عملکردهای متابولیکی مختلف برای حفظ زندگی ضروری هستند. در برنامه های غذایی غربی، سبزیجات به عنوان منبع اصلی تغذیه در نظر گرفته می شوند، اما بیشتر محصولات گوشتی را به آنها ترجیح دهند. کودکان می توانند با رعایت رژیم گیاهخواری زندگی سالمی داشته باشند. مهمترین چیز این است که کودکان از وعده های غذایی خود لذت ببرند. منبع:

استفاده از پماد هیدروکورتیزون برای نوزادان نیاز به رعایت برخی اصول و دستورالعمل های خاصی دارد. زیرا نوزادان پوست حساسی دارند. به همین علت مشاهده تحریکات پوستی مانند بثورات پوشک به خصوص در چند سال اول پس از تولد در نوزادان کاملا طبیعی است. هیدروکورتیزون جزء طبقه بندی شده و معمولا برای درمان سوختگی و التهاب ناشی از پوشک در نوزادان تجویز می شود. همچنین هیدروکورتیزون گاهی به صورت ترکیبی در برخی از داروهای دیگر مانند آنتی بیوتیک ها نیز وجود دارد. زیرا هیدروکورتیزون را کاهش داده و باعث اثربخشی بهتر دارو در بدن می شود. هنوز در این زمینه اتفاق نظر مشخصی وجود ندارد. برخی از متخصصان با استفاده از پماد هیدروکورتیزون برای درمان بیماری پوستی نوزادان کاملا مخالفند. در حالیکه به نظر برخی دیگر از کارشناسان پماد هیدروکورتیزون اگر با تجویز پزشک و رعایت دوز توصیه شده مصرف شود مشکلی برای نوزادان ایجاد نخواهد کرد. به طور کلی در هنگام استفاده از پماد هیدروکورتیزون قسمت آسیب دیده پوست نباید با لباس یا پانسمان پوشانده شود. اما در هنگام استفاده از پماد هیدروکورتیزون برای درمان بثورات پوشک در نوزادان این احتمال وجود دارد که پوست کودک به دلیل نازک بودن مقدار بیشتری از هیدروکورتیزون را جذب کند. به همین علت در صورت استفاده از پماد هیدروکورتیزون برای درمان بثورات پوشک باید از پوشاندن شلوار یا پوشک های تنگ و پلاستیکی به نوزاد پرهیز کرد. همچنین استفاده بیش از حد از پماد هیدروکورتیزون باعث نازک و ضعیف شدن پوست نوزاد می شود. در نتیجه احتمال ابتلا به عفونت های پوستی در نوزاد را افزایش می دهد. همچنین بهتر است حداکثر مدت استفاده از پماد را از روز به یا روز کاهش دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پماد هیدروکورتیزون جزء داروهای طبقه بندی شده است. برای درمان التهاب، خارش، اگزما و بیماری های پوستی ناشی از اختلالات خود ایمنی در بزرگسالان مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین یکی دیگر از موارد استفاده این پماد درمان بثورات پوستی در نوزادان است. پماد هیدروکورتیزون در مقایسه با سایر ضد التهاب های موضعی عوارض جانبی کمتری دارد. هیدروکورتیزون اغلب به صورت موضعی مصرف می شود. به همین علت معمولا به صورت پماد به فروش می رسد. به طور کلی این دارو به شکل های مختلف زیر وجود دارد: اسپری پماد لوسیون مایع پماد هیدروکورتیزون برای رفع التهاب، خارش و تورم در درمان بیماری های پوستی زیر استفاده می شود: پسوریازیس بثورات پوستی گزیدگی توسط حشرات پماد هیدروکورتیزون به عنوان یک ( OTC ) به راحتی در داروخانه ها دسترس است. زیرا برای تهیه آن نیازی به نسخه پزشک ندارید. البته انواع قوی تری از این پماد نیز وجود دارد که برای تهیه آنها ارایه نسخه پزشک لازم است. معمولا روش مصرف دارو این است که حداکثر به مدت روز از پماد OTC هیدروکورتیزون استفاده کنید. در طی این مدت، به شما توصیه می شود که یک لایه نازک از پماد را هر روز از یک تا چهار بار بر روی ناحیه آسیب دیده بمالید. هیدروکورتیزون اغلب به شکل پماد در دسترس است. به صورت موضعی بر روی نواحی آسیب دیده پوست مصرف می شود. با این حال باید مراقب باشید که پماد را بر روی پوست هایی که دارای زخم باز هستند و یا نواحی حساس بدن مانند چشم ها استفاده نکنید. همچنین ناحیه ای از پوست که بر روی آن پماد هیدروکورتیزون استفاده می شود نباید با لباس یا پانسمان پوشانده شود مگر اینکه پزشک دستور دیگری داده باشد. اگر بعد از روز وضعیت شما بهبود نیافت، باید استفاده از پماد را متوقف کرده و با پزشک مشورت کنید. عوارض جانبی مصرف بیش از حد پماد هیدروکورتیزون عبارت است از: تغییر در رنگ پوست افزایش رشد موهای زاید آهسته شدن روند ترمیم زخم گسترش ناحیه تحریک شده پوست احساس سوزش یا خشکی یا ترک خوردگی در ناحیه آسیب دیده بررسی ها نشان می دهد که قرار گرفتن بیش از حد بدن نوزاد در معرض پماد هیدروکورتیزون با کند شدن رشد و تاخیر در افزایش وزن ارتباط دارد. به همین دلیل، بسیاری از پزشکان توصیه می کنند که اگر کودک شما کمتر از سال دارد، به هیچ وجه نباید برای درمان تحریکات پوستی از پماد هیدروکورتیزون استفاده کنید. وقتی نوزاد شما به بثورات پوشک مبتلا است علت تحریک و التهاب پوست کاملا مشخص است. اما اگر نوزاد از اگزمای کودک رنج می برد، ممکن است فاکتورهای دیگری مانند روال استحمام و یا حساسیت های غذایی در ابتلا نوزاد به نقش داشته باشد. شستشوی زیاد بدن نوزاد باعث از بین رفتن چربی های طبیعی پوست شده و خطر ابتلا نوزاد به اگزما را افزایش می دهد. برای مراقبت از نوزاد نباید او را زود به زود به حمام ببرید. همچنین باید از شستن نوزاد با آب گرم پرهیز کنید. زیرا اینکار باعث از بین رفتن چربی های طبیعی پوست می شود. رعایت توصیه های زیر در هنگام استحمام می تواند به حفظ رطوبت بدن نوزاد کمک کند. ناحیه آسیب دیده را به مدت تا دقیقه با آب ولرم بشویید. پس از پایان استحمام پوست نوزاد را با مرطوب کننده آبرسانی کنید. چند دقیقه صبر کنید تا پوست مرطوب کننده را کاملا به خود جذب کند. لوسیون های نرم کننده پوست نوزاد را می توان بر روی همه قسمت های بدن به جز صورت استفاده کرد. همچنین ماساژ بدن بعد از استحمام هم می تواند به حفظ رطوبت پوست نوزاد کمک کند. در نوزادانی که منحصرا شیردهی پستانی می شوند، مادر باید رژیم غذایی خود را برای مدتی با دقت زیرنظر بگیرد. اگر مدت کوتاهی پس از خوردن یک ماده غذایی خاص توسط مادر، اگزمای نوزاد شدیدتر شد، می توان گفت که نوزاد به آن ماده غذایی خاص حساسیت دارد. داشتن یک ژورنال دقیق غذایی می تواند در شناسایی این مساله به مادران شیرده کمک کند. در نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند باید از تغییر دادن مداوم شیرخشک های مصرفی خودداری کرد زیرا این کار به دلیل ترکیبات مختلف موجود در شیرخشک ها احتمال تحریکات پوستی در نوزادان را افزایش می هد. بنابراین توصیه می شود با یک متخصص اطفال مشورت کنید تا مشکلات احتمالی را شناسایی کرده و از بین ببرید. برخی محصولات می توانند باعث تحریکات پوستی در نوزادان شوند. ممکن است پوست کودک در اثر استفاده از صابون های دارای رنگ یا اسانس های شیمیایی تحریک شده باشد. اگر فکر می کنید که مواد شیمیایی موجود در پودر لباسشویی باعث ایجاد بثورات پوستی در نوزاد شما شده است، هنگام شستشوی تمام لباس هایی که به طور مستقیم با بدن کودک در ارتباط هستند از شوینده هایی که دارای ترکیبات گیاهی و فاقد رنگ و عطرهای شیمیایی هستند، استفاده کنید. برای استحمام نوزاد از صابون، شامپونرم کننده و لوسیون هایی کنید که مخصوص پوست لطیف نوزادان طراحی شده و از مواد شیمیایی در تولید آنها به کار نرفته است. همچنین لباس های تهیه شده از الیاف مصنوعی یا پوشاندن لباس های بسیار تنگ به کودک نیز می تواند در ایجاد تحریکات پوستی نقش داشته باشد. پوشک نوزاد را هر بار بلافاصله پس از خیس شدن عوض کنید تا پوست نوزاد تمیز و خشک بماند. پوست نوزاد به خصوص تا دو سالگی بسیار نازک و حساس است و به همین عل به مراقبت و توجه ویژه ای نیاز دارد. بسیاری از والدین نگران عوارض پماد هیدروکورتیزون بر روی نوزاد خود بوده و به همین علت ترجیح می دهند برای درمان مشکلاتی مانند بثورات پوستی نوزاد از راهکارهای خانگی و بی خطر استفاده کنند. پس از پیدا کردن علت اصلی تحریک پوست نوزاد می توانید بر روی درمان آن با روش های خانگی تمرکز کنید. به خاطر داشته باشید که پوست هر نوزاد با نوزاد دیگر متفاوت است. بنابراین گرچه محصولات زیر به طور کلی بی خطر در نظر گرفته می شوند، اما با اینحال کودک ممکن است به هر یک از این روش های درمانی طبیعی حساسیت داشته باشد. اگر کودک شما دایما دچار تحریک پوستی گسترده ای می شود، به جای صابون در هنگام استحمام از جو دوسر کلوییدی استفاده کنید. بلغور جو دوسر کلوییدی از پودر شدن دانه های جو دوسر تولید می شود. این محصول طبیعی دارای خواص پاک کننده، مرطوب کننده، ضد عفونی کننده و ضد التهابی است و به همین علت می تواند به تسکین یا خارش پوست نوزاد کمک کند. آب گرم باعث از دست رفتن رطوبت و خشکی پوست می شود. بنابراین مراقب باشید که برای حمام نوزاد از آب ولرم استفاده کنید. مدت زمان استحمام باید حداکثر دقیقه باشد. بعد از پایان استحمام بدن کودک را به آرامی خشک کرده و بلافاصله آن را با یک مرطوب کننده غلیظ آبرسانی کنید. روغن کرچک یک روغن طبیعی با خواص بسیار زیاد است. این روغن به دلیل داشتن تری گلیسیرید و اسیدهای چرب فراوان می تواند به رشد مو و مرطوب سازی عمیق پوست های خشک کمک کند. این روغن به طور خاص، به حفظ رطوبت پوست کمک می کند. در نتیجه باعث ترمیم پوست شده و از خشک شدن ناحیه آسیب دیده پیشگیری می کند. همچنین روغن کرچک می تواند رشد بافت های سالم پوست را تحریک کرده و به عنوان مانعی بین پوست و محیط بیرون برای پیشگیری از خطر عفونت عمل کند. برای دستیابی به بهترین نتیجه و به حداقل رساندن خطر آلرژی، از روغن کرچک هایی استفاده کنید که برای تهیه آنها از روش پرس سرد استفاده شده است. این امر باعث می شود خطر استفاده از مواد شیمیایی مضر در فرآیند تولید کاهش یابد. روغن نارگیل یکی دیگر از گزینه های طبیعی است که می تواند برای اهداف مختلف مورد استفاده قرار گیرد. بیشتر مردم با کاربرد روغن نارگیل در طبخ غذا آشنا هستند، اما از این روغن به دلیل داشتن خواص ضد عفونی کننده و ضد التهابی در تولید محصولات آرایشی - زیبایی نیز به کار می رود. بررسی ها نشان می دهد که روغن نارگیل به دلیل داشتن خواص ضد التهابی باعث محافظت از پوست شده و به درمان تحریکات پوستی کمک می کند. در مورد روغن نارگیل نیز دقیقا مانند روغن کرچک باید از محصولات ارگانیک استفاده کنید که به روش پرس سرد تهیه شده اند. انواع مختلفی از پمادهای مرطوب کننده و نرم کننده وجود دارند که به طور خاص برای پوست های حساس نوزادان طراحی شده اند. این مرطوب کننده ها به مراتب قوی تر از روغن های طبیعی بوده و در مرطوب نگه داشتن پوست خشک یا تحریک شده به طرز باورنکردنی موثر هستند. بررسی ها نشان می دهد که استفاده از این پمادها که غالبا به صورت بدون بو و کم آلرژی تولید می شوند. بدن نوزاد را کاملا آبرسانی کرده و به پیشگیری از تحریکات پوستی کمک می کند. برای گرفتن نتیجه بهتر، این مرطوب کننده ها باید بلافاصله بعد از استحمام و در صورت نیاز در طول روز استفاده شوند. منبع:

تشخیص نارساخوانی در نوجوانان دشوار است زیرا نوجوان با این مشکل علایمی را نشان می دهد که اغلب به عنوان شیطنت یا تنبلی شناخته می شوند. طبق انجمن بین المللی نارساخوانی، این ناهنجاری با مشکلاتی در تشخیص کلمات روان، هجی کردن نادرست و توانایی رمزگشایی تشخیص داده می شود. نوجوان احتمال دارد درهمان سال های اول علایم نارساخوانی را بروز دهد و علایم او با افزایش سن زیاد می شود. اگرچه نارساخوانی یک اختلال است که تا آخر عمر همراه فرد می باشد، اما رسیدگی به موقع و زودهنگام می تواند به نوجوان کمک کند تا علایم را بهبود بخشد و با آنها کنار بیاید. بنابراین، آگاهی و اطلاعات والدین در مورد این اختلال برای شناسایی و کمک به نوجوان بسیار مهم است. تصویربرداری از مغز نشان می دهد که مشکلات خواندن جدا از توانایی های شناختی است، بنابراین کودکان مبتلا به نارساخوانی احتمال دارد ضریب هوشی طبیعی نشان دهند و همچنین شاید در مواردی که نیازی به خواندن و نوشتن ندارند، نسبت به دیگران برتری داشته باشند. تشخیص رفتار کودک از بدو تولد تا بسیار مهم است، زیرا بیشتر کودکان در همان اوایل علایم نارساخوانی را بروز می دهند و چون نمی توانند مشکلات خود را بیان کنند، اغلب نادیده گرفته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تشخیص علایم نارساخوانی در این مرحله دشوار است. زیرا کودکان در این سن کمتر می توانند بخوانند یا بنویسند، اما چند نشانه عمومی از نارساخوانی در کودکان نوپا، عبارتند از: مشکل در تلفظ کلمات مشکل در یادگیری صحبت کردن مشکل ربط دادن اصوات با حروف آنها آهنگ یا یادگیری قافیه های کودکانه کودک همزمان نمی تواند بیش از یک دستور را دنبال کرد. مشکل در به خاطر سپردن نام رنگها و نام ها، اغلب بین حروف شکل و تلفظ مشابه اشتباه گرفته می شود. علایم نارساخوانی به محض آماده شدن کودک برای رفتن به مدرسه و خواندن و نوشتن، آشکار می شود: عدم علاقه برای رفتن به مدرسه کودک نام مسیرها را به خاطرش نمی آورد. دشواری در خواندن و نوشتن نسبت به دیگران در کلاس اغلب هنگام خواندن، از این کار شکایت می کند و سعی می کند از آن دوری کند. نمی تواند بین صداهای مشابه مانند گربه، خفاش، موش تفاوت قایل شود. به عنوان مثال، وقتی معلم از آنها می خواهد هجی گربه را بنویسند، احتمال دارد در نهایت هجی صدای خفاش یا موش را بنویسند. آنها همچنین نامگذاری الفبای مشابه را اشتباه می گیرند، به عنوان مثال، آنها اغلب D B . احتمال دارد نتواند چندین دستور را دنبال کنید، از جمله، توپ قرمز رنگ را از روی میز بردارید. در حالی که یک کودک نارساخوان احتمال دارد در خواندن و نوشتن مشکلات بی شماری داشته باشد، اما به نظر می رسد که او اغلب در زمینه های خلاقانه مانند طراحی، حل معما، مدل ساخت و داستان سرایی عملکرد بهتری دارد. اگر علایم اولیه نارساخوانی نادیده گرفته شود، این علایم به سالهای نوجوانی و حتی بزرگسالی منتقل می شوند. دوست دارد در کلاس نامریی بماند. مشکلات در حل صحیح مسایل ریاضی عدم یادگیری کلمات جدید و زبان های خارجی سردرگمی کلمات و حروف مشابه و صداها همچنان ادامه دارد. سرعت خواندن آنها نسبت به دیگران در همان سن کمتر است. آنها احتمال دارد دست خطی نامرتب و اشتباهات املایی زیادی داشته باشند. آنها در به خاطر سپردن نام، مکان، شماره تلفن و تاریخ دچار مشکل می شوند. عدم توانایی در پاسخ دادن به سوالات و تست ها و آنها نیاز به زمان بیشتری دارد. هر چه سن فرد بیشتر می شود، یادگیری و خواندن سختترشده و آنها نمی دانند که چه مشکلی برای آنها وجود دارد، و این می تواند منجر به، پرخاشگری و رفتار نامناسب برای پوشاندن احساسات شود. اگر نارساخوانی ابتدا شناسایی نشود، احتمال دارد تا دوران بلوغ با او همراه شود. مشکل زمانی آغاز می شود که نوجوان قادر به کنار آمدن با بقیه همسالان خود در مدرسه نیست. نارساخوانی همچنین می تواند بر روی خود فرد ت ثیر بگذارد، در صورتی که نوجوان احساس کم توانایی کند. تحقیقات نشان می دهد که احساس حقارت تا سن ده سالگی ایجاد می شود و بعدا به وجود آوردن یک تصویر مثبت از خود فرد بسیار دشوار است، به همین دلیل شناسایی و اصلاح نارساخوانی در سنین پایین بسیار مهم است. نوجوان نارساخوان احتمال دارد دچار افسردگی شوند، زیرا آنها قادر به موفقیت در دانشگاهیان نیستند. علایم چنین می تواند متفاوت باشد، جایی که فرد احتمال دارد برای پوشاندن مشکلات و آسیب دیدگی و شرم خود فعالترشده و عصیان کند آنها علاقه به مدرسه را از دست می دهند و تمایل دارند که احساسات منفی نسبت به خود داشته باشند. برخی از نوجوانان شاید امید خود را برای موفقیت در زندگی از دست بدهند. اطرافیان افراد نارساخوان باید بدانند که مسایل خواندن و نوشتن مشکل آنها نیست. علت دقیق نارساخوانی مشخص نیست. مدل ارتدوکس معتقد بود که مشکل در خواندن احتمال دارد به دلیل آسیب مغزی باشد. مدل دیویس نشان می دهد که این می تواند به دلیل درگیری پیام ها با مغز باشد، جایی که چشم چیزی را می گوید و حس تعادل و صدا چیز دیگری را بیان می کند. مدل مسیر دوگانه می گوید دو مسیر وجود دارد که در آن مغز ما اطلاعات را درک می کند. بررسی ها همچنین نشان داد که نارساخوانی اغلب در کودکان مبتلا به با کمبود توجه ( ADHD ) ADHD . اگر متوجه شدید فرزندتان در خواندن و نوشتن با مشکل روبرو است، کلمات را مرتب اشتباه گرفته، با پزشک خود تماس بگیرید. با این حال، هرگز برای کمک به کودک در مقابله با نارساخوانی دیر نیست. اگر نوجوان علایم نارساخوانی نشان داد، سعی کنید آنها را درک کنید و به دنبال توصیه های پزشکی باشید. هیچ آزمایشی برای تشخیص نارساخوانی وجود ندارد. ارزیابی ضریب هوشی کودک برای رد هرگونه اختلال روانی جمع آوری اطلاعات در مورد رفتار کودک از والدین و معلمان تست های خواندن و هجی برای شناسایی الگو و علایم نارساخوانی پرسش در مورد زندگی خانوادگی و جو در خانه، به منظور حذف یا سوء استفاده سوالاتی در مورد سابقه خانوادگی برای فهمیدن اینکه آیا کسی در خانواده دارای اختلالات یادگیری است یا نه. هنوز هیچ دارو یا درمان جراحی برای اصلاح اختلال عملکرد مغز که احتمال دارد باعث نارساخوانی در کودکان شود در دسترس نیست. کمک به کودک نارساخوان نیاز به وقت و تلاش مراقبین و معلمان دارد. بنابراین برای کمک به کودک خود چه کاری می توانید انجام دهید؟ والدین و سرپرستان نقش مهمی در کمک به کودک نارساخوان دارند. اهدافی ساده و واقع بینانه را تعیین کنید که در یک هدف بزرگتر خلاصه شود. از دستاوردهای کوچکی که هنگام تمرین به دست می آورند، قدردانی کنید. به او پاداش دهید. با کودک خود بنشینید و به او کمک کنید کلمات و اصوات گیج کننده را بخواند و تمرین کند. هنگام خواندن نام و شماره با صدای بلند، آنها را وادار به بستن چشم و تمرین تصور و نوشتن حروف و اعداد کنید. هرگز از کلمات تنبل، بی کفایت یا گنگ استفاده نکنید. زیرا باعث آسیب جدی به تصویر و عزت نفس کودک می شود. صبور باشید و به احساسات و مشکلات آنها گوش دهید. به آنها کمک کنید تا در مورد احساساتشان صحبت کنند. نارساخوانی یک اختلال روانشناختی نیست که به مدارس خاص نیاز داشته باشد تا به آنها در خواندن و نوشتن کمک کنند. روش دیگر برای کمک به نوجوانان نارساخوان این است که تا زمانی که مانند دیگران سرعت خواندن و نوشتن را افزایش نداده اند، به آنها کمتر تکلیف دهند. . . پیشرفت روزانه کودک را پیگیری کنید. : کودکانی که احتمال دارد مشکل در خواندن و نوشتن داشته باشند باید به نشستن نزدیک به معلم تشویق شوند به طوری که معلم بتواند توجه ویژه به آنها داشته باشد، و از حواس پرتی کودک جلوگیری شود.

ابدومینوپلاستی یا جراحی زیبایی شکم یک عمل جراحی زیبایی برای بهبود ظاهر شکم است. در حین جراحی شکم پوست و چربی اضافی از شکم برداشته و بافت همبند شکم (فاسیا) معمولا با بخیه محکم می شود. اگر چربی یا پوست اضافه در اطراف دکمه شکم یا دیواره پایین شکم خود دارد، احتمال دارد کاندید مناسبی برای این جراحی باشید. تعدادی از علت های وجود چربی اضافی، کشش ضعیف پوست یا سست شدن بافت همبند شکم است. برخی عوامل می توانند خطر بروز تشکیل چربی های اضافی پوست را تشدید کنند، از جمله: کهولت سن دوران بارداری تغییرات قابل توجه در وزن جراحی شکم، مانند جراحی زیبایی شکم می تواند پوست و چربی شل و اضافی را از بین ببرد. جراحی زیبایی شکم باعث از بین رفتن علایم کشش و پوست اضافی در قسمت تحتانی شکم زیر دکمه شکم می شود. با این حال، این جراحی نمی تواند علایم کششی خارج از این قسمت را اصلاح کند. جراحی زیبایی شکم همچنین می تواند در ترکیب با سایر روش های زیبایی کانتور بدن مانند جراحی پستان انجام شود. اگر چربی را از شکم خود خارج کرده اید و تحت جراحی قرار گرفته باشید، احتمال دارد تصمیم بگیرید که شکم خود را هم جراحی کنید زیرا لیپوساکشن بافت زیر پوست و چربی را از بین می برد اما پوست اضافی را تحت تاثیر قرار نمی دهد. جراحی زیبایی شکم برای همه افراد مناسب نیست. افراد با شرایط زیر کاندید مناسبی برای این جراحی نخواهند بود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سیگاری شاخص توده بدنی بزرگتر از تصمیم دارید در آینده باردار شوید. مبتلا به بیماری مزمن شدید مانند بیماری قلبی یا سابقه جراحی شکم که باعث ایجاد بافت اسکار قابل توجهی شده است. ابدومینوپلاستی نوع است و هر دو معمولا تحت انجام می شوند. ایجاد یک برش بزرگ در شکم تحتانی جدا کردن پوست از دیواره شکم زیر دکمه شکم از بین بردن چربی و پوست اضافی جمع کردن پوست باقیمانده و بخیه کردن ایجاد یک برش بزرگ در شکم تحتانی، از لگن به لگن، درست بالای ناحیه شرمگاه ایجاد برش دوم برای از بین بردن دکمه شکم از بافت اطراف آن جدا کردن پوست از دیواره شکم تنظیم مجدد عضلات شکم از بین بردن چربی و پوست اضافی ایجاد سوراخ جدیدی را برای دکمه شکم بریده و دوباره آن را در جای خود بخیه زده می شود. جمع شدن پوست اضافه و بخیه زدن این عمل ممکن است بین تا ساعت طول بکشد. بیشتر افراد باید چند شب در بیمارستان بمانند. در ابتدا، با یک جراح پلاستیک در مورد جراحی شکم صحبت خواهید کرد. در اولین بازدید، جراح پلاستیک احتمالا : آماده باشید تا به سوالات مربوط به شرایط فعلی و گذشته پاسخ دهید. در مورد هر دارویی که مصرف می کنید و همچنین جراحی هایی که انجام داده اید با پزشک خود مشورت کنید. در صورت حساسیت به هر دارویی به پزشک خود اطلاع دهید. برای تعیین گزینه های درمانی، پزشک، شکم شما را معاینه می کند. پزشک همچنین ممکن است از شکل ظاهری شکم برای پرونده پزشکی عکس بگیرد. توضیح دهید که چرا می خواهید تحت این جراحی قرار بگیرید و از نظر ظاهر پس از انجام این روش چه انتظاراتی دارید. به خاطر داشته باشید که جراحی قبلی شکم ممکن است نتایج را محدود کند. قبل از جراحی زیبایی شکم چه مواردی را باید رعایت کنید: سیگار کشیدن جریان خون در پوست را کاهش می دهد و می تواند روند بهبودی را مختل کند. علاوه بر این، سیگار کشیدن خطر آسیب به بافت را افزایش می دهد. اگر سیگار می کشید، پزشک توصیه می کند قبل از جراحی و در دوران نقاهت، سیگار را ترک کنید. به احتمال زیاد باید از مصرف، داروهای ضد التهاب و مکمل های گیاهی که باعث افزایش خونریزی می شود خودداری کنید. در حالت ایده آل، حداقل ماه قبل از ایجاد شکم، وزن متعادل خود را حفظ خواهید کرد. اگر به شدت اضافه وزن دارید، پزشک توصیه می کند قبل از انجام این روش لاغر شوید. کاهش قابل توجه وزن بعد از عمل می تواند نتایج شما را کاهش دهد. کمی قبل از جراحی شکم، باید از داروهای ضد انعقاد خون برای جلوگیری از لخته شدن خون استفاده کنید. جراحی زیبایی شکم در بیمارستان یا یک مرکز جراحی سرپایی انجام می شود. در حین جراحی زیبایی شکم، از بیهوشی عمومی استفاده می شود. این باعث می شود کاملا بیهوش شوید و احساس درد نکنید. چندین روش مختلف جراحی زیبایی شکم برای بسته به میزان تغییراتی که ی خواهید انجام دهید، وجود دارد. در حین انجام جراحی زیبایی شکم، جراح پلاستیک برش هایی برای از بین بردن بیشتر پوست و چربی بین دکمه شکم و موهای شرمگاهی به شکل بیضی یا بیضوی افقی ایجاد می کند. سپس بافت بخیه (فاشیا) که روی عضلات شکم قرار دارد با بخیه های دایمی محکم می شود. سپس جراح پلاستیک پوست اطراف دکمه شکم را جابجا می کند. دکمه شکم از طریق یک برش کوچک بیرون آورده می شود و در موقعیت طبیعی خود بخیه می شود. برش ها در محل بالای موهای شرمگاهی به هم بخیه زده می شود و جای زخمی ایجاد می کند که در امتداد چین طبیعی در داخل خط بیکینی قرار می گیرد. در طی این روش ممکن است برای جلوگیری از عفونت آنتی بیوتیک تجویز شود. به طور معمول این روش جراحی حدود دو تا سه ساعت طول می کشد. بعد از جراحی زیبایی شکم، برش شکم و دکمه شکم احتمالا با پانسمان جراحی پوشانده می شود. احتمال دارد لوله های کوچک در امتداد محل برش قرار داده شود تا خون یا مایعات اضافی تخلیه گردد. اعضای تیم مراقبت های بهداشتی کمک می کنند تا در اولین روز پس از ایجاد جراحی زیبایی شکم راه بروید تا از تشکیل لخته های خون جلوگیری کند. شما به احتمال زیاد درد متوسطی را احساس خواهید کرد که با استفاده از داروهای ضد درد کنترل می شود. وجود تورم در ناحیه جراحی طبیعی است. پس از جراحی ممکن است چندین روز لوله ها در جای خود باقی بمانند. پزشک به شما نحوه تخلیه و مراقبت از لوله های خود را آموزش می دهد. همچنین ممکن است جراح برای مدت کوتاهی پس از جراحی شکم، داروی رقیق کننده خون تجویز کند. بعد از جراحی شکم، حدود شش هفته لباس حمایتی شکم (چسب شکمی) خواهید پوشید. استفاده از چسب شکم به جلوگیری از تجمع مایعات کمک می کند و در حین بهبودی شکم را نگه می دارد. برای شش هفته اول بعد از جراحی زیبایی شکم، باید در هنگام حرکت احتیاط کنید. همچنین برای جلوگیری از باز شدن مجدد زخم باید از موقعیت هایی که خط برش را تحت تاثیر قرار می دهند مانند خم شدن سریع کمر اجتناب کنید. جراحی شکم یا جراحی ابدومینوپلاستی، جراحی زیبایی برای بهبود شکل ناحیه شکم است. این می تواند شامل از بین بردن پوست شل، چربی و علایم کشش اضافی و سفت شدن عضلات شکم باشد. هدف این است که پوست اضافی شکم را که نمی توان از طریق ورزش از بین برد، برداشته شود. جراحی شکم، با از بین بردن پوست و چربی اضافی و تقویت دیواره شکم، می تواند ظاهری بهتر را به شکم بدهد. اگر وزن ثابتی داشته باشید، نتایج جراحی زیبایی شکم طولانی مدت است. این یک راه حل سریع برای کاهش وزن نیست زیرا این روش معمولا فقط برای افرادی با شاخص توده بدنی سالم ( توصیه می شود. جراحی زیبایی شکم خطرات مختلفی را به همراه دارد، از جمله: لوله های تخلیه پس از جراحی در جای خود می توانند به کاهش خطر مایعات اضافی کمک کنند. همچنین ممکن است پزشک با استفاده از سوزن و سرنگ مایعات را خارج کند. گاهی اوقات نواحی در امتداد خط برش دیر ترمیم می شوند یا شروع به جدا شدن می کنند. برای جلوگیری از عفونت ممکن است در حین و بعد از جراحی برای شما آنتی بیوتیک تجویز شود. جای زخم شکاف دایمی است، اما در امتداد خط بیکینی که به راحتی پنهان می شود قرار می گیرد. طول و دید اسکار در افراد مختلف متفاوت است. در حین جراحی زیبایی شکم، بافت چربی در اعماق پوست در ناحیه شکم آسیب می بیند یا می میرد. سیگار کشیدن این خطر را افزایش می دهد. بسته به اندازه ناحیه، بافت احتمال دارد به خودی خود بهبود یابد یا به یک روش جراحی نیاز داشته باشد. در حین جراحی زیبایی شکم، جابجایی مجدد بافت های شکمی می تواند بر روی اعصاب ناحیه شکم و به ندرت در ران های فوقانی ت ثیر بگذارد. به احتمال زیاد احساس کاهش یا بی حسی را خواهید کرد. این معمولا در ماه های بعد از عمل کاهش می یابد. مانند هر نوع عمل جراحی بزرگ، جمع شدن شکم خطر خونریزی، عفونت و واکنش نامطلوب به بیهوشی را دارد. علاوه بر آن، جراحی ابدومینوپلاستی می تواند منجر به موارد زیر شود: مشکلات تنفسی گرفتگی شکم یا درد برجستگی زیر پوست خون ریزی بیش از حد ایجاد لخته خون در ورید جای زخم های ضخیم و واضح بی حسی یا درد در شکم یا پایین پا واکنش آلرژیک به بیهوشی (بسیار نادر) مجموعه ای از خون در زیر پوست ( گوش سگ (پوست اضافی) در لبه های زخم مجموعه ای از مایعات در ناحیه ای که جراحی شده است. گاهی اوقات، افراد متوجه می شوند اثر مطلوب حاصل نشده است و احساس می کنند که به عمل دیگری احتیاج دارند. بیمارانی که تحت جراحی قرار می گیرند باید حدود تا هفته از شروع فعایت و ورزش خودداری کنند. حتی امکان دارد بیمار تا چند هفته قادر به رانندگی نباشید. بهبودی کامل و دیدن اثر کامل جراحی زیبایی شکم حدود هفته طول می کشد. برای تشویق پوست به ترمیم صحیح و کاهش تورم، به مدت هفته باید نوع خاصی از کرست یا شلوار کنترل کننده شکم را بپوشید. به طور کلی، برای جلوگیری از فشار آوردن به بخیه ها، باید در این مدت راحت باشید و زانوهای خود را خم نگه دارید. بعد از هفته معمولا می توانید پوشیدن کرست را متوقف کنید و ممکن است به انجام بیشتر فعالیت های معمول خود برگردید. جراحی زیبایی گاهی اوقات احتمال دارد اشتباه انجام شود و نتایج ممکن است همان چیزی نباشد که انتظار داشتید. در صورت داشتن درد شدید یا علایم غیر منتظره، باید در اسرع وقت با کلینیکی که در آن عمل انجام شده تماس بگیرید. اگر جراحی ابدومینوپلاستی انجام داده اید و از نتایج راضی نیستید، یا فکر می کنید این روش به درستی انجام نشده است، باید موضوع را با جراح خود در میان بگذارید. منابع:

آیا می توانم هر شب ملاتونین بخورم؟ آیا مصرف هرشب ملاتونین عوارض خاصی دارد؟ اینها برخی از سوالات مصرف کنندگان ملاتونین از پزشک خود می باشد. اما به طور کلی ملاتونین هورمونی است که بدن شما به طور طبیعی آن را تولید می کند. این هورمون در تنظیم چرخه خواب و بیداری نقش زیادی دارد. همچنین یک نسخه آزمایشی از ملاتونین وجود دارد که به عنوان یک مکمل بدون نسخه در دسترس است. برخی از افراد از مکمل های ملاتونین برای کمک به مشکلات خواب مانند جت لگ و بی خوابی استفاده می کنند. ملاتونین طبیعی عمدتا در غده صنوبری که در مغز قرار دارد ساخته می شود. قرار گرفتن در معرض نور تولید ملاتونین را مهار و در تاریکی آن را تحریک می کند. با غروب خورشید و تاریکی هوا، هنگام غروب، میزان ملاتونین در مغز افزایش می یابد. ترشح آن در نیمه شب به اوج خود می رسد و با نزدیک شدن طلوع آفتاب به تدریج کاهش پیدا می کند. عملکرد ملاتونین سیگنال هایی را در مغز مهار می کند که باعث بیداری می شوند. این کار با ایجاد احساس خستگی یا خواب آلودگی در هنگام نزدیک شدن به زمان خواب به تشویق خواب کمک می کند. به دلیل اثرات تقویت کننده ملاتونین، از مکمل های ملاتونین برای درمان انواع مشکلات خواب استفاده می شود. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: بیخوابی جت لگ شیفت اختلال خواب ت خیر در اختلال فاز خواب و بیداری مشکلات خواب در کودکان مبتلا به اوتیسم یا اختلال بیش فعالی با کمبود توجه ( ADHD ) هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سازمان غذا و دارو ( FDA ) ملاتونین را به عنوان دارو تایید نمی کند. به همین دلیل، اطلاعات محدودی در مورد دوز مناسب و بی خطر ملاتونین وجود دارد. در واقع، دوزهای مکمل های ملاتونین که در مطالعات مختلف علمی استفاده شده، از . تا میلی گرم بسیار متفاوت است. در یک بررسی در سال دوز متداول ملاتونین بین و میلی گرم تعریف شده است. ملاتونین به طور معمول تا ساعت طول می کشد تا اثر کند، بنابراین اغلب ساعت قبل از خواب باید مصرف شود. اگر می خواهید ملاتونین را برای اولین بار امتحان کنید، بهتر است مصرف آن با دوز کمتری شروع شود. پزشک می تواند برای شروع یک دوز بی خطر را برای شما توصیه کند. اطلاعات زیادی در مورد دوز مناسب و بی خطر برای کودکان وجود ندارد. مقدار مصرف نیز ممکن است بسته به سن کودک متفاوت باشد. یک بررسی دوزهای زیر را تا دقیقه قبل از خواب پیشنهاد می کند: میلی گرم برای نوزادان . تا میلی گرم برای کودکان بزرگتر میلی گرم برای بزرگسالان از آنجا که در مورد ملاتونین برای کودکان دستورالعمل دوز روشنی وجود ندارد، حتما قبل از دادن ملاتونین به کودک با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. میزان ملاتونین که بدن تولید می کند با افزایش سن کاهش می یابد. به همین دلیل، مکمل های ملاتونین ممکن است برای سالمندانی که مشکل خواب دارند مفید باشد. محققان هنوز در حال بررسی دوز مناسب ملاتونین برای سالمندان هستند. یک بررسی در سال در مورد کمک های خواب برای بزرگسالان مسن تر، دوز تا میلی گرم ملاتونین ساعت قبل از خواب را نشان می دهد. FDA ، ملاتونین را به عنوان یک مکمل غذایی طبقه بندی می کند، به این معنی که تنظیم آن دقیقا کمتر از یک داروی معمولی است. در یک بررسی بر روی مکمل مختلف ملاتونین نشان داده است که محتوای واقعی ملاتونین در درصد محصولات با ترکیبات درج شده موجود در برچسب مطابقت ندارد. بعلاوه، درصد محصولات حاوی سروتونین بودند که حتی در دوزهای کم نیز می توانند به طور بالقوه مضر باشند. طبق مرکز ملی بهداشت مکمل و یکپارچه ( NCCIH ) ، به نظر می رسد استفاده کوتاه مدت از مکمل های ملاتونین برای بیشتر بزرگسالان و کودکان بی خطر است. با این حال، اطلاعات در مورد اثرات مکمل های طولانی مدت ملاتونین محدود است. برخی از بررسی ها نشان داده اند که استفاده طولانی مدت از ملاتونین در بزرگسالان در مقایسه با دارونما ممکن است عوارض جانبی خفیفی ایجاد کند. مطالعات در مورد اثرات استفاده طولانی مدت از ملاتونین در کودکان همچنان محدود است. از آنجا که سطح ملاتونین به طور طبیعی در ابتدای بلوغ کاهش می یابد، نگرانی وجود دارد که استفاده طولانی مدت از ملاتونین در کودکان ممکن است شروع بلوغ را به ت خیر بیندازد. با این حال، تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است. ملاتونین به طور کلی بی خطر است. با این حال، اعتماد گاهی اوقات ممکن است برخی عوارض خفیف اتفاق بیفتد، به خصوص اگر دوزهای بالاتر یا فرمولاسیون با انتشار طولانی مدت مصرف کنید. عوارض جانبی ملاتونین می تواند، شامل موارد زیر باشد: احساس خواب آلودگی سردرد سرگیجه حالت تهوع افزایش ادرار یا شب ادراری (کودکان) برخی از عوارض جانبی کمتر شایع ملاتونین، عبارتند از: تحریک پذیری گرفتگی شکم لرزش خفیف احساس افسردگی یا اضطراب سردرگمی و یا گم گشتگی فشار خون پایین (افت فشار خون) اگر عوارض جانبی ناشی از ملاتونین را دارید، مصرف آن را متوقف کرده و با پزشک خود مشورت کنید. آنها ممکن است توصیه کنند از دوز کمتری استفاده شود یا داروی جایگزین یا داروی کمکی را امتحان کنید. مصرف بیش از حد ملاتونین می تواند باعث افزایش فشار خون شود. برای همین، کسانی که فشارخون بالایی دارند قبل از مصرف این محصول باید به پزشک مراجعه کند. افرادی که این مکمل را مصرف می کنند باید در صورت بروز عوارض جانبی به پزشک خود اطلاع دهند. به نظر می رسد ملاتونین برای درمان کوتاه مدت اختلالات خواب مطمین باشد. اما میزان خطر آن به سن و سلامت بیماران بستگی دارد. زمان مصرف صحیح ملاتونین در طول روز مهم است. مصرف زود هنگام آن می تواند ساعت بیولوژیکی و زمان خواب و بیداری فرد را تغییر دهد. بنیاد ملی خواب بهترین زمان برای مصرف ملاتونین را ساعت قبل از خواب توصیه می کند. افرادی که قصد مسافرت دارند و می خواهند برای جلوگیری از اختلال جت تاخیری ملاتونین مصرف کنند، باید چند روز قبل از سفر خود مصرف ملاتونین را شروع کرده و در مقصد خود بهتر است ساعت قبل از خواب، ملاتونین را مصرف کنند. شاید از خود بپرسید که اگر دوز ملاتونین بخورید و متوجه شوید که تاثیری ندارد، آیا می توانید دوز دیگری مصرف کنید؟ اگرچه بعید است دوز اضافی ملاتونین منجر به بروز عوارض خاصی شود اما ممکن است خطر ابتلا به عوارض جانبی ناخواسته را افزایش دهد. اگر متوجه شدید ملاتونین مشکل خواب شما را برطرف نمی کند، استفاده از آن را متوقف کنید. پزشک ممکن است بتواند داروها یا راهکارهای مختلفی برای کمک به بهبود خواب شما پیشنهاد دهد. در مورد ملاتونین، فعل و انفعالات آن با سایر مواد و همچنین در مواردی که بهتر است از آن اجتناب کنید، نکات مهمی باید بدانید. ملاتونین ممکن است با انواع مختلفی از داروها تداخل کند، از جمله: مصرف ملاتونین با داروهای رقیق کننده خون ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهد. ملاتونین ممکن است باعث کاهش اثر این داروها شود. ملاتونین می تواند به طور بالقوه با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی تداخل داشته باشد. استفاده از ملاتونین می تواند بر سطح قند خون ت ثیر بگذارد. هنگامی که ملاتونین با این داروها مصرف می شود ممکن است فشار خون بدتر شود. قرص های جلوگیری از بارداری ممکن است خطر عوارض جانبی ناشی از ملاتونین را افزایش دهند. از آنجا که مکمل های ملاتونین باعث خستگی و خواب آلودگی می شوند، از مخلوط کردن آنها با موارد زیر خودداری کنید: سایر موارد کمکی خواب دارو و مکمل های افسردگی سیستم عصبی مرکزی الکل تحقیقات محدودی در مورد ایمنی استفاده از مکمل های ملاتونین در دوران بارداری انجام شده است. همچنین، در حالی که ملاتونین جزء طبیعی شیر مادر است، حقیقات کمی در مورد اثرات مصرف مکمل های ملاتونین هنگام شیردهی انجام شده است. به همین دلیل، بهتر است از مصرف ملاتونین در موارد زیر خودداری شود: دوران بارداری برنامه ریزی برای باردار شدن دوران شیردهی علاوه بر این، بهتر است در شرایط زیر قبل از استفاده از ملاتونین با پزشک خود مشورت کنید: یک بیماری خود ایمنی صرع بیماری کلیوی بیماری کبد واکنش آلرژیک قبلی به ملاتونین اگر هر یک از شرایط زیر را دارید بهتر است قبل از مصرف خود سرانه ملاتونین به پزشک مراجعه کنید: اختلال در خواب شبانه در طول روز اغلب احساس خواب آلودگی یا خستگی می کنید. در انجام فعالیت های روزمره خود مشکل دارید. پزشک درباره بهبود روال خواب و بهداشت خواب مناسب و سبک زندگی سالم راهنمایی های لازم را ارایه می شود. آنها همچنین ممکن است از شما بخواهند که یک دفترچه یادداشت خواب داشته باشید تا میزان خواب خود را در طی یک دوره زمانی یادداشت کنید. همچنین پزشک احتمال دارد برای رد و یا تایید بیماری های که منجر به اختلال در خواب شما شده است، معاینه بدنی انجام دهد و آزمایش خون تجویز کند. از مکمل های ملاتونین می توان برای کمک به بهبود خواب استفاده کرد. از آنجا که در حال حاضر هیچ دوز استاندارد مرتبط با مکمل های ملاتونین وجود ندارد، با پزشک خود در مورد مقدار ملاتونین و زمان مصرف مشورت کنید. ملاتونین به طور کلی برای استفاده کوتاه مدت بی خطر است، اما بررسی در مورد اثرات طولانی مدت آن محدود است. عوارض جانبی ملاتونین به طور معمول خفیف است. اگر ملاتونین مصرف کردید و متوجه شدید که به خواب رفتن شما کمک نمی کند یا عوارض جانبی ناخواسته ای تجربه کردید، مصرف آن را قطع کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. منبع:

شایعترین عوارض متفورمین حالت تهوع، استفراغ و اسهال است. متفورمین باعث برخی عوارض جانبی می شود. این دارو در درمان دیابت تیپ ذو مصرف دارد. عوارض متفورمین می توانند هنگام شروع مصرف آن رخ دهند، اما معمولا با گذشت زمان به تدریج از بین می روند. متفورمین یک داروی تجویزی است که برای درمان استفاده می شود. این دارو متعلق به دسته ای از داروها به نام بیگوانید است. افراد مبتلا به دیابت نوع سطح قند خون ( بالاتر از حد طبیعی دارند. متفورمین دیابت را درمان نمی کند. در عوض سطح قند خون را در یک حد استاندارند نگه می دارد. متفورمین باید در طولانی مدت مصرف شود. بر همین اساس متفورمین می تواند عوارض جانبی خفیف و جدی ایجاد کند که در مردان و زنان یکسان هستند. برخی از شایع ترین عوارض جانبی متفورمین، عبارتند از: دل درد اسهال سردرد یبوست نفخ شکم کاهش وزن سوزش سردل حالت تهوع یا استفراغ طعم ناخوشایند فلز در دهان، استفراغ و اسهال از مهمترین عوارض جانبی افراد در هنگام شروع مصرف متفورمین است. این مشکلات معمولا با گذشت زمان برطرف می شوند. با مصرف متفورمین به همراه یک وعده غذایی می توانید این اثرات را کاهش دهید. همچنین، برای کاهش خطر اسهال شدید، پزشک احتمالا میزان مضرف دارو را با دوز کم متفورمین شروع کرده و سپس آن را به تدریج افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید متفورمین گاهی اوقات برای پیشگیری از دیابت در زنان مبتلا به ( PCOS ) استفاده می شود. فهرست محتوا متفورمین علاوه بر بروز برخی عوارض خفیف می تواند منجر به عوارض خطرناک تر شود. برخی از عوارض خطرناک این دارو که نیاز به مراجعه به پزشک دارند، عبارتند از: جدی ترین در حتی غیر طبیعی ترین اثر جانبی متفورمین، می تواند اسیدوز لاکتیک باشد. در حقیقت، متفورمین دارای یک جعبه است که به آنجعبه سیاه نیز گفته می شود. تولیدکنندگان این دارو در مورد خطر بروز اسیدلاکتیک، بر روی جعبه سیاه هشدار می دهند. هشدار جعبه سیاه، شدیدترین هشدار درباره سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. اسیدوز لاکتیک یک مشکل نادر اما جدی است که می تواند به دلیل تجمع متفورمین در بدن ایجاد شود. این یک فوریت پزشکی است که باید فورا در بیمارستان درمان شود. در صورت مشاهده علایم اسیدوز لاکتیک بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید، از جمله: ضعف سرگیجه استفراغ حالت تهوع درد عضلانی کاهش اشتها خستگی شدید احساس سرما اختلال در تنفس ضربان قلب سریع یا آهسته درد معده با هر یک از این علایم دیگر یا قرمز شدن ناگهانی و گرمای پوست متفورمین می تواند سطح ویتامین B - را در بدن کاهش دهد. در موارد نادر، حتی می تواند باعث یا کاهش سطح گلبول های قرمز خون شود. B - یا مورد نیاز بدن خودشان را تامین نکنند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به کمبود ویتامین B - قرار بگیرند. در صورت قطع مصرف متفورمین یا مصرف مکمل های ویتامین B - ، سطح ویتامین B - این افراد می تواند بهبود یابد. تحت هیچ شرایطی بدون مشورت با پزشک و خودسرانه، مصرف متفورمین را قطع نکنید. علایم شایع کم خونی، عبارتند از: خستگی سرگیجه سبکی سر مصرف متفورمین در برخی موارد نادر همراه با شرایط زیر می تواند منجر به افت قند خون شود: ورزش سنگین یک رژیم غذایی ضعیف مصرف بیش از حد الکل تداخل سایر داروهای دیابت بهتر است همزمان با مصرف این دارو، برای پیشگیری از بروز افت قند خون راهکارهای زیر رعایت شوند: رعایت رژیم غذایی متعادل مصرف دارو طبق دستور پزشک ورزش و تمرینات ورزشی طبق مشورت با پزشک در صورت مشاهده علایم افت قند خون که می تواند شامل موارد زیر باشد، با پزشک خود تماس بگیرید. ضعف استفراغ دل درد خستگی سبکی سر ضربان قلب غیر طبیعی سریع یا کند همزمان با مصرف متفورمین، چندین عامل خطر ابتلا به اسیدوز لاکتیک را افزایش می دهد. اگر هر یک از این شرایط را دارید، حتما قبل از مصرف این دارو با پزشک خود در میان بگذارید. کلیه ها متفورمین را از بدن دفع می کنند. عملکرد نادرست کلیه ها می تواند منجر به افزایش سطح بالاتری از متفورمین در بدن شود. همین وضعیت ممکن است خطر اسیدوز لاکتیک را افزایش دهد. بر همین اساس مبتلایان به خفیف یا متوسط حتما باید مصرف متفورمین را با دوز کمتری شروع کنند. مصرف این دارو ممکن است در افراد با سابقه بیماری کلیوی شدید یا بالاتر از سال سن مناسب نباشد. در این شرایط پزشک احتمالا عملکرد کلیه بیمار را قبل از شروع مصرف متفورمین و سپس به طور سالانه بررسی می کند. بیماران مبتلا به یا افرادی که سابقه حمله قلبی دارند نباید متفورمین مصرف کنند. در این شرایط احتمال داد قلب توانایی لازم برای پمپاژ خون به سمت کلیه ها را نداشته باشند. این امر باعث می شود کلیه ها نتوانند متفورمین را از بدن دفع کنند و معمولا باعث افزایش خطر اسیدوز لاکتیک در بدن فرد بیمار می شود. مبتلایان به مشکلات کبدی شدید نباید متفورمین مصرف کنند. کبد اسید لاکتیک را از بدن دفع می کند. مشکلات شدید کبدی می تواند منجر به تجمع اسید لاکتیک شود. تجمع اسید لاکتیک خطر ابتلا به اسیدوز لاکتیک را افزایش می دهد. بنابراین در صورت بروز مشکلات کبدی مصرف آن خطرناک است. نوشیدن الکل همزمان با مصرف متفورمین، خطر و اسیدوز لاکتیک را افزایش می دهد. تداخل این دو با هم دیگر می تواند منجر به افزایش سطح اسید لاکتیک در بدن شود. هنگام مصرف متفورمین نباید الکل و مشروبات الکلی بنوشید. اگر قصد انجام جراحی یا یک روش رادیولوژی را دارید که در آن روش از ماده حاوی ید استفاده می شود، باید ساعت قبل از انجام جراحی مصرف متفورمین را متوقف کنید. برخی از جراحی ها یا رادیولوژی همراه با ید ممکن است دفع متفورمین را از بدن کاهش و خطر ابتلا به اسیدوز لاکتیک را افزایش دهند. فقط در صورت نرمال بودن آزمایشات عملکرد کلیه، باید مصرف متفورمین را پس از عمل جراحی دوباره شروع کنید. اگر پزشک متفورمین را برای شرایط فعلی شما تجویز کرده و نگران بروز عوارض احتمالی آن هستید با پزشک خود مشورت کنید. نحوه و زمان مصرف متفورمین چگونه است؟ بهتر است قرص های متفورمین همراه با وعده غذایی مصرف شود تا عوارض آن کاهش یابد. قرص های متفورمین را به طور کامل با یک لیوان آب ببلعید. آنها را نجوید. متفورمین به صورت نوع مختلف قرص وجود دارد: قرص های با انتشار استاندارد و قرص های با انتشار آهسته. قرص های با انتشار استاندارد، متفورمین را به سرعت در بدن آزاد می کنند. بسته به دوز مصرفی، ممکن است لازم باشد چندین بار در روز این دارو را مصرف کنید. قرص های آهسته رهش به آهستگی حل می شوند بنابراین مجبور نیستید آنها را به دفعات زیاد مصرف کنید. یک دوز معمولا کافی است و آن را همراه با وعده غذایی عصرانه مصرف می شوند. پزشک یا داروساز توضیح می دهد که شما از چه نوع قرص متفورمین استفاده و چگونه آن را مصرف می کنید. اگر دوز متفورمین را فراموش کردید، دوز بعدی را در زمان معمول مصرف کنید. برای جبران دوز فراموش شده دوز دوز مصرف نکنید. علایم مصرف بیش از خد متفورمین، عبارتند از: دل درد اسهال احساس سرما خستگی یا ضعف تنفس سریع یا کم عمق خواب آلودگی غیرمعمول علاوه بر آن، مصرف متفورمین معمولا به تنهایی یا همراه با انسولین در دوران بارداری بی خطر است. همچنین مصرف آن، در دوران شیردهی مشکلی ایجاد نمی کند. متفورمین به شیر مادر منتقل می شود، اما مقدار آن خیلی کم است و کودک را تحت ت ثیر قرار نمی دهد مصرف برخی از داروها ممکن با عملکرد متفورمین تداخل ایجاد کند. در صورت مصرف هر یک از داروهای زیر قبل از مصرف متفورمین با پزشک مشورت کنید، ممکن است لازم باشد سطح قند خون شما بیشتر بررسی و دوز دارو تنظیم شود سایر داروهای دیابت قرص های استروییدی، مانند پردنیزولون داروهایی برای درمان مشکلات قلبی و فشار خون بالا هورمون های زنانه و مردانه مانند تستوسترون، استروژن و پروژسترون قرص هایی که باعث می شوند شما بیشتر ادرار کنید (ادرار آورها) ، مانند فوروزماید برخی از خانم ها ممکن است پس از شروع مصرف، به مقدار کمی در دوز متفورمین نیاز داشته باشند. به این دلیل که قرص های جلوگیری از بارداری، نحوه متابولیسم قند در بدن را تغییر می دهند. پزشک مرتبا سطح قند خون بیمار را بررسی می کند و در صورت لزوم ممکن است دوز متفورمین را تغییر دهد. هنگامی که شما برای اولین بار از قرص های استاندارد متفورمین استفاده می کنید، به شما توصیه می شود که دوز دارو را به آرامی افزایش دهید. این احتمال ابتلا به عوارض جانبی را کاهش می دهد. مثلا: یک قرص میلی گرمی همراه یا بعد از صبحانه حداقل به مدت هفته یک قرص میلی گرم همراه یا بعد از صبحانه و وعده عصرانه حداقل به مدت هفته یک قرص میلی گرم همراه یا بعد از صبحانه، ناهار و وعده عصرانه اگر متوجه شدید که نمی توانید عوارض جانبی متفورمین با رهش استاندارد را تحمل کنید، پزشک ممکن است دارو را جایگزین کند. منابع:

در صورتی که گاه به گاه و موقت باشد کاملا طبیعی و معمولا جای نگرانی نیست. با این حال، اگر به طور مکرر یا مداوم رخ دهد (که اسهال مزمن نامیده می شود) ، احتمال دارد مشکل دیگری وجود داشته باشد. این مقاله علل کوتاه مدت (حاد) و طولانی مدت (مزمن) اسهال صبحگاهی، مشکلاتی که ممکن است به دلیل اسهال ایجاد شود، و نحوه کنترل مشکلات گوارشی را مورد بحث قرار می دهد. در بیشتر مواقع اسهال، حاد و خود محدود شونده است، یعنی مدت زیادی طول نمی کشد و خود به خود از بین می رود. به این دلیل که اغلب از یک علت کوتاه مدت ناشی می شود. موارد زیر برخی از دلایل حاد اسهال هستند. شایع ترین علت اسهال ناشی از عفونت روده ای است که گاهی آنفولانزای معده نامیده می شود (اصطلاح بالینی آن گاستروانتریت ویروسی است) این اغلب توسط ویروسی ایجاد می شود که به سرعت از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. اسهال ناشی از ویروس احتمال دارد همراه با استفراغ باشد و برخی افراد تب نیز دارند. وجود خون در اسهال از علایم معمول این نوع اسهال نیست. باکتری ها نیز می توانند باعث اسهال شوند. این احتمال دارد پس از مسافرت یا خوردن غذاهای حاوی باکتری رخ دهد. اسهال باکتریایی می تواند ناشی از یا یک بیماری ناشی از غذا باشد. انواع مختلفی از باکتری ها وجود دارند که می توانند باعث اسهال شوند و آنها علایم دیگری از جمله تب، مدفوع خونی یا التهاب (قرمزی و تورم) در روده ایجاد می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انگل ها نیز عامل اسهال هستند، اما این عفونت ها در کشورهای توسعه یافته بسیار کمتر دیده می شود. اسهالی که بیش از هفت روز ادامه دارد ممکن است دلیلی برای آزمایش عفونت انگلی توسط پزشک باشد. همراه با اسهال، شاید استفراغ، خون در مدفوع یا التهاب در روده وجود داشته باشد. بر سیستم های بدن از جمله دستگاه گوارش ت ثیر می گذارد. این شامل افزایش اسید معده و شل شدن ماهیچه های دستگاه گوارش (موسوم به ماهیچه های صاف) می شود. همچنین احتمال دارد خطر التهاب در دستگاه گوارش را نیز افزایش دهد و باعث شل تر مدفوع می شود. استرس در هر فردی متفاوت است. برای برخی افراد، استرس شدید منجر به اسهال می شود. دلیل استرس می تواند هر چیزی باشد، از امتحانات دانشگاه گرفته تا مرگ در خانواده. گاهی اسهال از و مکمل ها است. خواندن مطالب بیمار یا صحبت با پزشکی که دارو را تجویز کرده می تواند به درک اینکه آیا یک دارو ممکن است باعث اسهال شود کمک می کند. افراد باردار احتمال دارد به دلایل مختلف دچار اسهال شوند. این می تواند شامل تغییر در رژیم غذایی، حساسیت های غذایی یا تغییرات هورمونی باشد. گاهی اوقات اسهال در سه ماهه سوم نشانه نزدیک بودن زایمان است. با این حال، اسهال می تواند برای مدتی قبل از شروع زایمان فعال ادامه یابد. انتخاب های سبک زندگی که ممکن است باعث اسهال صبحگاهی شود شامل برخی از عادات رایج زیر است: داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها می توانند باعث اسهال صبحگاهی شوند. اسهال صبحگاهی احتمال دارد ناشی از بیدار شدن در شب برای خوردن غذا یا میان‌وعده قبل از خواب باشد. کافیین حرکات روده را افزایش می دهد. مصرف زیاد قهوه می تواند باعث اسهال صبحگاهی شود. خوردن یک صبحانه مفصل بلافاصله پس از بیدار شدن از خواب ممکن است روده ها را بیش از حد تحریک کند و باعث اسهال صبحگاهی شود. نیکوتین می تواند باعث شل شدن مدفوع شود. اگر فردی قبل از رفتن به رختخواب یا اول صبح سیگار بکشد، ممکن است اسهال صبحگاهی رخ دهد. شرایط مزمن (طولانی مدت) نیز می تواند باعث اسهال شود. در این شرایط، اسهال احتمال دارد به خودی خود برطرف نشود و نیاز به درمان داشته باشد. این امر به ویژه در صورتی صادق است که بیماری وجود داشته و می تواند پیشرونده باشد (بدتر شود) ( IBS ) یکی از علل شایع اسهال است. IBS همراه با اسهال ممکن است در افراد مبتلا به درد شکم حداقل یک روز در هفته تشخیص داده شود و حدود % از حرکات روده در طول سه ماه گذشته اسهال است. ( IBD ) شامل بیماری کرون، کولیت اولسراتیو و کولیت نامشخص است. اینها می توانند باعث اسهال شوند، از علایم دیگر آن خون در مدفوع، کاهش وزن و درد شکم است. تشخیص IBD معمولا از طریق آزمایش‌هایی انجام می‌شود که پوشش دستگاه گوارش را بررسی می‌کنند تا ببینند آیا زخم وجود دارد یا خیر. وقتی فرد غذایی می خورد که به آنها حساسیت دارد احتمال دارد دچار اسهال شود. آلرژی غذایی با نیش پوست یا آزمایش خون تشخیص داده می شود، اما ممکن است بر اساس علایم پس از خوردن غذای مشکوک نیز مشخص شود. عدم تحمل لاکتوز نیز می تواند باعث اسهال شود. بدن برخی افراد آنزیمی که می تواند پروتیین های شیر گاو را تجزیه کند، نمی سازد. این یک بیماری شایع است و معمولا با پرهیز از شیر و فرآورده های آن درمان می شود. داشتن اسهال برای مدت طولانی می تواند منجر به سایر بیماری ها شود. در اسهال ممکن است مقادیر قابل توجهی آب و الکترولیت ها (سدیم، پتاسیم و کلسیم در خون) از بین برود که جایگزینی آنها با نوشیدن مایعات کافی دشوار است. اگر غذا خیلی سریع در سیستم گوارش حرکت می کند، می تواند به این معنی باشد که ویتامین ها و مواد معدنی به درستی جذب نمی شوند. این منجر به کمبود ویتامین می شود. اسهال مداوم همچنین احتمال دارد روی پوست اطراف مقعد (به نام پوست پری مقعد) خشن باشد. مدفوع اسیدی و پاک کردن می تواند پوست را از بین ببرد و باعث درد یا حتی شکستگی پوست و خونریزی شود. اسهال مداوم می تواند منجر به همورویید شود. همورویید وریدهای بزرگ شده در مقعد هستند. آنها می توانند دردناک باشند و باعث خارش و خونریزی شوند. زور زدن و صرف زمان زیاد در توالت منجر به ایجاد همورویید می شود. شاید نتوان همیشه از اسهال پیشگیری کرد. با این حال، چندین کار می تواند برای پیشگیری از آن انجام شود. شستن دست ها راهی برای پیشگیری از انواع اسهال عفونی است. شستن به مدت ثانیه با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی کننده دست با درصد الکل توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) توصیه می شود. هنگام سفر، از خوردن غذاهایی که احتمال دارد حاوی باکتری باشند خودداری کنید. نوشیدن آب بطری، خوردن فقط غذاهای پخته و پرهیز از یخ یا غذاهای نیم پز برخی از توصیه ها هستند. برای اسهال ناشی از آلرژی غذایی یا، پرهیز از غذاهایی که علایم ایجاد می کنند تنها روش پیشگیری است. داروهای ضد اسهال می تواند برای برخی از انواع اسهال استفاده شود. با این حال، ممکن است این موارد در مورد عفونت یا اسهال مزمن توصیه نشود. اگر مطمین نیستید، قبل از مصرف داروهای ضد اسهال با پزشک مشورت کنید. درمان اسهال ناشی از IBS برای اسهال ناشی از IBS ، ترکیبی از درمان ها می تواند استفاده شود. این ها شامل تغییر در رژیم غذایی، خوردن فیبر بیشتر، درمان های روانشناختی، مکمل ها و داروها است. IBD باعث التهاب در دستگاه گوارش می شود. توقف آن التهاب، بخشی از درمان اسهال است. برخی از درمان ها می تواند شامل تغییرات رژیم غذایی، درمان های روان شناختی، داروها و مکمل ها باشد. هنگامی که عوامل سبک زندگی باعث اسهال صبحگاهی می شود، فرد می تواند تغییراتی را برای کاهش محرک های این مشکل ایجاد کند. اگر آلرژی عامل ایجاد اسهال صبحگاهی است، بهترین راه برای پیشگیری از بروز این عارضه حذف کامل غذاهای محرک از رژیم غذایی است. هر کسی که فکر می کند IBS باعث اسهال صبحگاهی می شود باید برای تشخیص دقیق به پزشک مراجعه کند. اولین قدم در تشخیص علت اسهال صبحگاهی، شناسایی علایم هر بیماری است. علایم IBS ، علاوه بر اسهال صبحگاهی، عبارتند از: گاز نفخ یبوست گرفتگی معده مخاط در مدفوع علایم IBD ، علاوه بر اسهال صبحگاهی، عبارتند از: دل درد خستگی کاهش وزن خون در مدفوع پزشک می تواند به تعیین اینکه آیا فرد مبتلا به IBS یا IBD است کمک می کند. درمان برای هر بیماری به شرح زیر است: گزینه های درمان های IBS عبارتند از: داروهای بدون نسخه مانند لوپرامید ( Imodium ) احتمال دارد کمک کنند. این داروها ممکن است اسپاسم منجر به اسهال را کاهش دهند. نمونه ای از داروهای آنتی کولینرژیک دی سیکلومین (بنتیل) است. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، علیرغم اینکه برای این منظور طراحی نشده اند، یک درمان موثر برای علایم این بیماری هستند. به عنوان مثال می توان به ایمی پرامین ( Tofranil ) و دزیپرامین ( Norpramin ) اشاره کرد. داروهای ضد التهابی برای IBD التهاب روده را هدف قرار می دهند از جمله: آمینوسالیسیلات ها کورتیکواستروییدها تغییرات رژیم غذایی نیز به مدیریت IBD کمک می کند. پیروی از رژیم غذایی پروتکل خودایمنی ( AIP ) که شامل حذف برخی غذاها می شود، می تواند به کنترل علایم IBD کمک کند. غذاهای تند باید محدود شوند زیرا می تواند روده را تحریک کرده و باعث اسهال صبحگاهی شوند. مانند بسیاری از شرایط دیگر، اسهال صبحگاهی کمتر بر افرادی که سبک زندگی سالمی دارند، خوب غذا می خورند و به طور منظم ورزش می کنند، ت ثیر می گذارد. ایجاد تغییرات مثبت در شیوه زندگی برای کاهش تحریک روده، مانند ترک سیگار، راه های خوبی برای پیشگیری از اسهال صبحگاهی است. انجام اقداماتی برای کاهش اثرات استرس روانی یکی دیگر از راه های خوب برای ترویج حرکات سالم روده است. یوگا، مدیتیشن و دویدن همگی راه های موثری برای کاهش تاثیر استرس بر ذهن و بدن هستند. محدود کردن مقادیر غذاهایی که احتمالا روده را تحریک می کنند نیز ایده خوبی است. غذاهایی که باید محدود شوند عبارتند از: میوه خام غذاهای ادویه دار نوشیدنی های گازدار غذاهای نشاسته ای حاوی گلوتن غذاهایی که حاوی FODMAPS ، فروکتوز یا لاکتوز که از انواع قند هستند. داشتن اسهال می تواند باعث کم آبی بدن شود. این بیماری افراد مسن‌تر، کودکان و کسانی که شرایط زمینه‌ای دارند را به‌طور جدی‌تر تحت ت ثیر قرار می دهد. اگر فردی اسهال داشته باشد، نوشیدن مایعات فراوان برای پیشگیری از کم آبی بدن ضروری است. مسمومیت غذایی باعث افزایش خطر کم آبی بدن می شود. بیشتر علل اسهال صبحگاهی موقتی و به زودی از بین می روند. اگر اسهال برطرف نشد، افراد باید با پزشک خود صحبت کنند. پزشک می تواند به تشخیص بیماری زمینه ای که باعث اسهال صبحگاهی می شود کمک کند. علل ممکن است شامل IBD یا IBS باشد. هنگامی که پزشک علت را تشخیص داد، می تواند درمان مناسب را توصیه کند. اگر علت مسمومیت غذایی باشد، افراد در معرض خطر کم‌آبی بدن هستند. اگر قادر به نگه داشتن مایعات و آبرسانی مجدد نیستند، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. سوالات متداول قوام حرکت روده می تواند متفاوت باشد. با این حال، مدفوع آبکی که خواب را مختل می کند خارج از حد طبیعی است. یادداشت روزانه علایم و مواد غذایی و ایجاد برخی تغییرات در رژیم غذایی و سطوح استرس می تواند شروعی برای توقف اسهال صبحگاهی باشد. اگر به نظر می رسد هیچ چیزی کمک کننده نیست، با پزشک، پرستار، متخصص تغذیه مشورت تا علت اسهال را کشف کنید. برخی از دلایل رایج اسهال بدون علایم دیگر می تواند اثر نامطلوب دارو، کافیین بیش از حد یا غذایی باشد که با بدن سازگار نیست. این انواع معمولا خود به خود و بدون هیچ درمانی از بین می روند. معده درد هر روز صبح می تواند به علت خالی بودن معده، اما احتمال دارد نشانه ای از یک مشکل بزرگتر نیزباشد. سیستم گوارش از طریق تحت ت ثیر مغز قرار می گیرد. درد در هنگام صبح می تواند نشانه ای از این باشد که چیزی در برنامه صبحگاهی باید تغییر کند. نگه داشتن علایم و گزارش غذا احتمال دارد کمک کننده باشد، اما اگر اینطور نیست، وقت آن است که به یک متخصص مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید. اضطراب یا استرس عاطفی می تواند منجر به اسهال شود. در برخی موارد، می توان انتظار داشت که از یک رویداد استرس زا همیشه اجتناب شود. ارزش آن را دارد که سطوح استرس را به هر طریقی که برای شما منطقی است بررسی کنید. با این حال، اگر اسهال بر زندگی ت ثیر می گذارد، مانند عدم توانایی در معاشرت یا انجام کار، زمان آن رسیده است که ببینید آیا کار با یک متخصص مراقبت های بهداشتی یا یک متخصص سلامت روان می تواند به کاهش سطح اضطراب کمک کند. اسهال صبحگاهی زمانی است که فرد اول صبح مدفوع شل و آبکی دفع می کند ونیاز به دستشویی رفتن احتمال دارد فرد مبتلا به اسهال صبحگاهی را از خواب بیدار کند. آنها همچنین ممکن است زمانی که برای اولین بار بلند می شوند احساس کنند که باید فورا به دستشویی بروند. اکثر مردم در برخی مواقع اسهال صبحگاهی را تجربه می کنند. اسهال گاه به گاه صبحگاهی ممکن است نشانه ای از یک بیماری موقت یا نتیجه انتخاب سبک زندگی باشد. با این حال، داشتن اسهال صبحگاهی به طور منظم احتمال دارد نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. سخن آخر اسهال شایع و معمولا خود به خود از بین می رود. اگر اسهال برای چند روز ادامه یابد یا عوارضی مانند کم آبی بدن ایجاد کند، مراجعه به پزشک برای درمان ضروری است. اسهال مزمن باید متفاوت از اسهال حاد تشخیص داده و درمان شود. داشتن اسهال می تواند ناراحت کننده باشد، به خصوص زمانی که ناشی از عفونت و باعث علایمی مانند تهوع یا استفراغ نیز شود. تشخیص زمان مراجعه به پزشک در مورد اسهال شاید سخت باشد. اگر فردی در اطرافتان، مبتلا به اسهال بوده و آنفولانزای معده داشته، احتمال دارد علت آن مشخص باشد. اما بهتر است پزشک اسهالی را که بیش از سه روز ادامه دارد و باعث کم آبی بدن یا سایر عوارض می شود، تشخیص دهد.

برخی از افراد، احساس سوزش در گوش‌هایشان دارند. گاهی اوقات، گوش های داغ نیز ممکن است قرمز شوند. علاوه بر اینکه گوش ها خودشان گرم می شوند، معمولا در لمس نیز احساس گرما می کنند. دلایل زیادی برای گرم شدن و سوزش گوش وجود دارد، از جمله احساسات شدید، تغییرات دما، هورمون ها، بیماری های پوستی و می توانند منجر به سوزش گوش شوند. آفتاب سوختگی و سوزش گوش آفتاب‌سوختگی یکی از شایع‌ترین دلایلی است که گوش‌های شما ممکن است احساس داغی یا سوختگی کنند. بسیاری از مردم نمی دانند که ناحیه آسیب پذیر و حساس پوست نیاز به محافظت در برابر نور خورشید دارد. همچنین فراموش کردن استفاده از کرم ضد آفتاب روی گوش‌ها، به‌ویژه اگر تا حدی توسط موهای شما پوشانده شده باشد، آسان است. اگر گوش‌دچار آفتاب سوختگی شوند، احساسی مشابه در صورت سوختگی در قسمت دیگری از بدنتان خواهید داشت. آفتاب سوختگی در گوش علاوه بر درد و سوزش می تواند باعث بروز علایم زیر شود: قرمزی و تورم تاول زدن خارش و پوسته پوسته شدن پوست چند روز پس از سوختگی آفتاب سوختگی خفیف می تواند ناراحت کننده باشد اما خطرناک نیست. با این حال، اگر آفتاب سوختگی شدید داشته باشید، ممکن است به طور خطرناکی دچار شوید. اگر دچار آفتاب سوختگی شدید و تب، شدیدا ضعیف، غش یا فشار خون پایین شدید، به اورژانس مراجعه کنید. اکثر آفتاب سوختگی ها در عرض چند روز تا یک هفته خود به خود بهبود می یابند. درمان آفتاب سوختگی خفیف می تواند شامل مصرف مسکن های بدون نسخه ( OTC ) و استفاده از آلویه ورا برای علایم شما باشد. چگونه آفتاب سوختگی را درمان کنیم؟ آکادمی پوست آمریکا ( AAD ) چندین استراتژی را برای تسکین پوست پس از توصیه می کند. اگر در گوش یا هر جای دیگری دچار آفتاب سوختگی شدید، می توانید امتحان کنید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هیدراته ماندن گرفتن حمام یا دوش خنک مرطوب کردن پوست با فرمول های ملایم حاوی آلویه ورا یا سویا مصرف داروهای بدون نسخه ( OTC ) مانند ایبوپروفن برای کاهش درد و تورم اگر تاول هایی روی پوست شما ایجاد شد که آفتاب سوخته است، آنها را نریزید. تاول ها بخشی از فرآیند بهبود هستند و به محافظت از پوست شما در برابر عفونت کمک می کنند. مهمترین کاری که در صورت آفتاب سوختگی می توانید انجام دهید، محافظت و پوشاندن پوست خود برای جلوگیری از آسیب بیشتر خورشید است. واکنش آلرژیک و سوزش گوش یکی دیگر از دلایلی که ممکن است گوش شما بسوزد، واکنش آلرژیک یا درماتیت تماسی است. این شرایط ممکن است در صورت قرار گرفتن در معرض آلرژن هایی مانند: گیاهان کرم های موضعی محصولات مراقبت شخصی (شامپو، نرم کننده) جواهرات با روکش نیکل یک آلرژن رایج برای افرادی است که گوش هایشان سوراخ شده است. آلرژی پوستی ممکن است باعث کهیر، قرمزی، خارش و سوزش شود. برخی از افراد تورم را تجربه می‌کنند و گوش نیز می‌تواند در لمس داغ احساس کند. درمان اصلی درماتیت تماسی متوقف کردن و جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آلرژن است. به عنوان مثال، اگر به یک واکنش نشان می دهید، باید از پوشیدن آن دست بردارید. واکنش‌های آلرژیک خفیف معمولا با حذف آلرژن برطرف می‌شوند. در برخی موارد، ممکن است لازم باشد به پزشک خود مراجعه کنید. آنها ممکن است برای شما یک کرم دارویی تجویز کنند تا به بهبود پوست شما کمک کند. گرگرفتگی پوستی پوست یک واکنش طبیعی به احساسات شدید است. گونه های قرمز یا سرخ شدن یک واکنش فیزیولوژیکی رایج است که افراد احساس شرم یا هیجان می کنند. برافروختگی می تواند بر روی گوش نیز تاثیر بگذارد. زمانی که فردی احساسات شدیدی را تجربه می‌کند، گوش‌هایش ممکن است قرمز شود و هنگام لمس احساس گرما کند. همچنین ممکن است احساس سوزش کنند. سایر علل گرگرفتگی پوست عبارتند از: نوشیدن الکل فعالیت بدنی نوسانات شدید دما خوردن غذاهای تند یا گرم برخی از داروهای تجویزی در صورت داشتن شرایط خاص، احتمال بروز گرگرفتگی پوستی بیشتر است، از جمله: روزاسه داشته باشند. در حال گذراندن دوران یایسگی هستند. بیماری که باعث تب بالا می شود. گرگرفتگی یک پاسخ طبیعی بدن است و نیازی به درمان ندارد. گاهی اوقات می‌توانید با اجتناب از محرک‌هایی مانند الکل یا افزایش دما، از واکنش جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهید. عفونت گوش و سوزش گوش عفونت گوش نیز بسته به شدت و نوع عفونتی که دارید می‌تواند باعث درد و احساس سوزش شود. همچنین عفونت گوش میانی یک نوع شایع عفونت گوش است. علایم عفونت گوش عبارتند از: بدحالی گرفتگی بینی از دست دادن اشتها تخلیه مایع از گوش احساس پری در گوش صدای گوش خفه شده عفونت گوش ممکن است بدون درمان از بین برود، اما مواردی وجود دارد که می توانید برای کاهش علایم خود انجام دهید، مانند: استفاده از کمپرس گرم روی گوش (های) آسیب دیده استفاده از قطره گوش بدون نسخه ( OTC ) مصرف داروهای مسکن OTC عفونت های گوش که به خودی خود بهبود نمی یابند یا بدتر می شوند باید توسط پزشک معالجه شوند. ممکن است برای از بین بردن عفونت به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشید. سندرم گوش قرمز سندرم گوش قرمز یک وضعیت ناشناخته است که باعث قرمزی و سوزش گوش یک طرفه می شود. همچنین می تواند بر هر دو گوش ت ثیر بگذارد. سوزش و قرمزی می تواند تا چند ساعت ادامه داشته باشد و حملات دوباره و دوباره تکرار می شوند. محرک های سندرم گوش قرمز ممکن است شامل موارد زیر باشد: لمس فیزیکی دمای گرم یا سرد حرکت دادن گردن فعالیت بدنی افراد در هر سنی می توانند سندرم گوش قرمز را تجربه کنند. علاوه بر قرمزی گوش، فرد ممکن است قرمزی در گونه در همان سمت نیز داشته باشد. گوش ممکن است متورم شود و در برخی موارد، چشم در سمت آسیب دیده ممکن است آب شود یا تحریک شود. در حالی که مشخص نیست چه چیزی باعث سندرم گوش قرمز می شود، ممکن است با میگرن مرتبط باشد. از آنجایی که اطلاعات کمی در مورد سندرم گوش قرمز وجود دارد، مشخص نیست که بهترین درمان برای این بیماری چیست. افراد مبتلا به سندرم گوش قرمز ممکن است از موارد زیر بهره مند شوند: تزریق بوتاکس ایندومتاسین پروپرانولول خنک شدن پوست بی حس کننده موضعی داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای اریترومالژیا و سوزش گوش اریترومالژیا یک بیماری نادر است که اندام‌ها، به طور معمول پاها را درگیر می‌کند. به ندرت می تواند گوش را نیز درگیر کند. علایم می تواند یک یا هر دو طرف بدن را تحت تاثیر قرار دهد. افراد مبتلا به اریترومالژیا: سرخی درد شدید سوزش پوستی که در لمس گرم است. سوزن سوزن شدن پوست هیچ دلیل قطعی شناخته شده ای برای اریترومالژی وجود ندارد، اما ممکن است یک پیوند خانوادگی وجود داشته باشد. هر فرد مبتلا به اریترومالژیا به روش‌های درمانی موجود واکنش متفاوتی نشان می‌دهد. چیزی که برای یک فرد مبتلا به این عارضه خوب عمل می کند ممکن است برای شخص دیگری کارساز نباشد. افراد مبتلا به اریترومالژیا اغلب متوجه می‌شوند که خنک کردن یک راه موثر برای تسکین علایم است. سایر درمان ها عبارتند از: گاباپنتین کلونازپام میزوپروستول آنتاگونیست های کلسیم داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای داروهای موضعی مانند چسب لیدوکایین مهارکننده های بازجذب سروتونین انتخابی منیزیم ( SSRIs ) عفونت پوستی گزیدگی، بریدگی یا نیش حشره می تواند باعث عفونی شدن پوست اطراف گوش شود. عفونت پوست اطراف گوش خارجی، اوتیت خارجی نامیده می شود. سایر علل این نوع عفونت پوستی عبارتند از: آکنه، اگزما، پسوریازیس یا واکنش آلرژیک. عفونت پوست گوش می تواند باعث بروز علایم زیر شود: سرخی تورم خارش چرک تب (اگر عفونت شدید باشد) درد (ممکن است مانند احساس سوزش باشد) گاهی اوقات عفونت بدون درمان از بین می رود. با این حال، اگر متوجه شدید که عفونت در حال بدتر شدن یا گسترش است، باید به پزشک مراجعه کنید. درمان عفونت شدید پوستی گوش می تواند سخت باشد زیرا گوش رگ های خونی زیادی ندارد. هنگام بررسی درمان، پزشک باید تشخیص دهد که آیا عفونت باکتریایی است یا قارچی قطره های موضعی گوش معمولا خط اول درمان عفونت پوستی است که مجرای گوش خارجی را درگیر می کند. قطره ها ممکن است حاوی آنتی بیوتیک یا مواد دیگری مانند اسید استیک باشند. آنتی بیوتیک های خوراکی آخرین راه حل برای عفونت های شدید هستند. اگزمای سبورییک اگزمای سبورییک (که نیز نامیده می شود) نواحی از پوست که تمایل به تولید چربی دارند، از جمله صورت و پوست سر را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین می تواند گوش را تحت تاثیر قرار دهد. ممکن است شبیه بثورات پوستی باشد و ممکن است احساس سوزش ایجاد کند. علایم این نوع اگزما عبارتند از: سرخی تورم لکه های پوسته پوسته پوست درد و خارش درمان اصلی اگزمای سبورییک شامل شستن پوست با پاک کننده روی و مرطوب کردن پوست بعد از حمام یا دوش گرفتن است. درمان های پزشکی شامل ضد قارچ های موضعی یا محصولات بهداشت شخصی دارویی است. برای موارد شدید درماتیت سبورییک، متخصص پوست ممکن است یک کورتیکواسترویید موضعی یا مهارکننده کلسینورین تجویز کند. پلی کندریت عود کننده پلی کندریت عودکننده یک بیماری نادر دژنراتیو است که عمدتا غضروف های بدن از جمله گوش ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. لوب های گوش تحت ت ثیر پلی کندریت عودکننده قرار نمی گیرند زیرا حاوی غضروف نیستند. علایم اصلی پلی کندریت عود کننده عبارتند از: درد ناگهانی تورم و حساس شدن گوش ها این عارضه می‌تواند گوش میانی را نیز تحت ت ثیر قرار دهد و برخی افراد دچار کم شنوایی می‌شوند. علت پلی کندریت عودکننده مشخص نیست. با این حال، کارشناسان معتقدند که این بیماری یک اختلال خود ایمنی است. درمان پلی کندریت عودکننده معمولا شامل کورتیکواستروییدها و داروهای مسکن OTC است. در موارد بسیار شدید که قلب را درگیر می کند، پزشک ممکن است داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را توصیه کند. سوالات متداول علل بالقوه داغ یا سوزش گوش عبارتند از آفتاب سوختگی، عفونت پوست، عفونت گوش، سندرم گوش قرمز، واکنش آلرژیک، گرگرفتگی پوست، اریترومالژیا و اگزما. اگر گوش داغ یا سوزش خود به خود برطرف نشد یا با علایم دیگری همراه بود، ممکن است ایده خوبی باشد که با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی تماس بگیرید. درمان علایم گوش بستگی به علت ایجاد آنها دارد. به عنوان مثال، اگر یک واکنش آلرژیک دارید، اجتناب از قرار گرفتن در معرض محرک باید برای تسکین شما کافی باشد. با این حال، اگر شرایطی مانند اگزمای سبورییک دارید، ممکن است برای درمان موثر علایم خود به داروهای تجویزی موضعی نیاز داشته باشید. اگر هنگام احساس احساسات شدید گوش‌هایتان قرمز یا می‌سوزند، در حال تجربه چیزی هستید که به عنوان برافروختگی یا سرخ شدن زیر پوست شناخته می‌شود. پاسخ یک واکنش طبیعی است و به دلیل افزایش جریان خون در ناحیه ایجاد می شود. برخی افراد راحت تر از دیگران سرخ می شود. سخن آخر دلایل زیادی برای داغ شدن و سوزش گوش وجود دارد. گاهی اوقات احساس سوزش با قرمزی و تورم پوست گوش رخ می دهد. احساسات و قرار گرفتن در معرض نور خورشید یا دمای بسیار گرم یا سرد می تواند باعث سوختن گوش شود. در حالی که سوزش گوش معمولا دلیلی برای نگرانی نیست، اما ممکن است ناراحت کننده باشد. خنک کردن پوست یا مصرف داروهای ضد درد OTC می تواند تسکین دهنده باشد. دور ماندن از محرک ها راه ایده آل برای جلوگیری از ناراحتی است. گاهی اوقات سوزش گوش نشانه یک مشکل اساسی سلامتی مانند عفونت گوش یا بیماری خود ایمنی است. اگر سوزش ناشی از عفونت یا بیماری خودایمنی باشد، پزشک می تواند دارویی برای کمک به درمان علایم تجویز کند. اگر گوش های شما می سوزد و درد بهتر نمی شود یا بدتر می شود، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. در حالی که بسیاری از عفونت های پوستی که می توانند بر گوش شما ت ثیر بگذارند، اغلب خود به خود بهبود می یابند، برخی از آنها به درمان آنتی بیوتیکی نیاز دارند.

یا ترومبوسیتوپنی می تواند منجر به کبودی آسان یا خونریزی بیش از حد شود. در کودکان، حاد ایمنی ( ITP ) نسبتا رایج بوده و ممکن است پس از یک بیماری ویروسی مانند ایجاد شود. در موارد دیگر، این وضعیت طولانی مدت است. حتی احتمال دارد ناشی از استفاده از داروها یا یک جهش ژنتیکی باشد. اگر کودکی ITP حاد داشته باشد، معمولا ظرف ماه بهبود می یابد و اگر شرایط خفیف باشد، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل و انواع ترومبوسیتوپنی در کودکان کاهش تعداد پلاکت خون در کودکان می تواند ناشی از عوامل بسیاری باشد. کاهش تعداد پلاکت خون حاد محققان بر این باورند که ویروس هایی مانند ویروسی که باعث آبله مرغان می شود، می تواند به طور موقت نحوه رفتار سیستم ایمنی کودک را تغییر داده و باعث حمله آن به پلاکت ها و در نتیجه ITP حاد شود. این مشکل در کودکان تا ساله شایع تر است. معمولا علایم خفیف هستند و در عرض ماه خود به خود از بین می روند. با این حال، از هر کودک مبتلا به این بیماری، نفر به ITP مزمن مبتلا می شود. ITP مزمن این بیماری در کودکان خردسال نادر است و در نوجوانان و بزرگسالان، به ویژه در زنان، بیشتر دیده می شود. ممکن است چندین ماه یا یک عمر ادامه و نیاز به درمان تخصصی داشته باشد. در برخی افراد، ITP مزمن به نظر می رسد که برطرف می شود اما اغلب عود می کند و علایم آن برمی گردند ترومبوسیتوپنی ناشی از دارو ترومبوسیتوپنی می تواند در پاسخ به دارو ایجاد شود، و حتی می تواند در نوزادان و سایر کودکان خردسال خطرناک باشد. در یک مطالعه موردی یک نوزاد پس از دریافت رانیتیدین (زانتاک) به دلیل مشکل در تغذیه، افت شدید تعداد پلاکت را داشت. رانیتیدین همچنین می تواند را درمان کند. درک کامل اثرات رانیتیدین و داروهای مشابه بر تعداد پلاکت در نوزادان و کودکان خردسال نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت ها چندین بیماری عفونی می تواند سطح پلاکت را کاهش دهد و باعث ترومبوسیتوپنی ثانویه می شود. برخی از این بیماری ها شامل HIV تب دنگی و مالاریا هستند. مطالعه‌ای در سال ت یید می‌کند که مالاریا، به‌ویژه، می‌تواند منجر به کاهش شدید سطح پلاکت‌های کودک شود. نویسندگان پیشنهاد می کنند که وجود ترومبوسیتوپنی ممکن است یک شاخص قابل اعتماد مالاریا در کودکان باشد. ترومبوسیتوپنی مرتبط با MYH این شکل از ترومبوسیتوپنی متمایز است زیرا کاهش تعداد پلاکت ها ناشی از یک جهش ژنتیکی است، نه اینکه سیستم ایمنی به پلاکت های بدن حمله کند. چندین بیماری شامل یک جهش در ژن MYH است و همه آنها می توانند باعث ترومبوسیتوپنی شوند: سندرم اپشتاین سندرم Fechtner ناهنجاری می - هگلین سندرم سباستین کم خونی آپلاستیک نوعی نارسایی مغز استخوان است و می تواند باعث ترومبوسیتوپنی شود. با بسته شدن مغز استخوان، گلبول های قرمز و سفید و پلاکت کمتری تولید می کند. در بیشتر موارد، کم خونی آپلاستیک بدون هیچ دلیل مشخصی ایجاد می شود و پزشکان از آن به عنوان کم خونی آپلاستیک "ایدیوپاتیک" یاد می کنند. با این حال، برخی از کودکان ممکن است این بیماری را به ارث ببرند یا پس از عفونت به آن مبتلا شوند. نارسایی مغز استخوان بین تا سالگی یا بین تا سالگی رخ می دهد. علایم ترومبوسیتوپنی در کودکان یکی از بارزترین علایم، لکه‌های کبودی یا ارغوانی در پوست است. سایر علایم آن، عبارتند از: خون در ادرار کبود شدن بدن لکه های ریز قرمز مانند راش داشتن تاول های خونی در دهان خونریزی شدید قاعدگی در نوجوانان تشخیص ترومبوسیتوپنی و علت آن پزشکان هنگام تشخیص ترومبوسیتوپنی و شناسایی علت آن، سابقه پزشکی فرد و نتایج معاینه فیزیکی و آزمایشات را در نظر می گیرند. پزشک ممکن است در مورد هر چیزی که می تواند بر تاثیر بگذارد سوالاتی بپرسد، از جمله: رژیم غذایی معاینه ی جسمی استفاده از داروهای تجویزی و بدون نسخه هر گونه سابقه خانوادگی تعداد کم پلاکت یا شرایط مرتبط در این مدت، پزشک علایم کبودی و خونریزی را بررسی می کند. آنها همچنین ممکن است به دنبال علایم عفونت مانند تب باشند. تست های تشخیصی اگر پزشک به ترومبوسیتوپنی مشکوک باشد، چندین آزمایش انجام می دهد که ممکن است علت این موضوع را نیز مشخص کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: ، گلبول‌های قرمز و سفید، سلول‌های لخته‌کننده خون (پلاکت‌ها) و گاهی اوقات گلبول‌های قرمز جوان (رتیکولوسیت‌ها) را بررسی می‌کند. این شامل هموگلوبین و هماتوکریت و جزییات بیشتر در مورد گلبول های قرمز خون است. تعداد نرمال پلاکت بین تا است. کودکان مبتلا به ITP اغلب تعداد پلاکت کمتر از دارند. نمونه کوچکی از خون زیر میکروسکوپ بررسی می شود. سلول های خونی بررسی می شوند تا ببینند طبیعی به نظر می رسند یا نه. این آزمایش به ندرت مورد نیاز است. کاهش تعداد پلاکت خون چگونه درمان می شود؟ یک کودک مبتلا به ITP حاد خفیف احتمالا نیازی به درمان ندارد، زیرا این امر خود به خود برطرف می شود. با این حال، اگر کودک به احتمال زیاد خونریزی شدید داشته باشد، ممکن است نیاز به تزریق خون یا پلاکت داشته باشد. کودک مبتلا به ITP مزمن که اغلب عود می کند ممکن است به داروهایی نیاز داشته باشد که سیستم ایمنی را سرکوب می کند، مانند ریتوکسیماب. اگر یک بیماری عفونی، مانند HIV ، مسیول باشد، پزشک ممکن است کورتیکواستروییدها را تجویز کند، که تخریب پلاکت ها را کند می کند. به طور کلی، هدف از درمان ترومبوسیتوپنی جلوگیری از عوارض جدی است. اگر یک بیماری زمینه‌ای باعث کاهش تعداد پلاکت‌ها شود، پزشک روی درمان هر دو مشکل تمرکز می‌کند. درمان به علایم، سن و سلامت عمومی کودک و همچنین به شدت این وضعیت بستگی دارد. ارایه‌دهنده فرزندتان احتمالا شما را به یک، متخصص در اختلالات خونی ارجاع می‌دهد. همه کودکان مبتلا به ITP نیاز به درمان ندارند. اکثر کودکان بدون درمان بهبود می یابند. آزمایش خون و محافظت در برابر خونریزی ممکن است تنها چیزی باشد که لازم است. در صورت نیاز به درمان، دو نوع درمان رایج استروییدها و گلوبولین ایمنی هستند: کورتیکواستروییدها. درمان مختصر با داروهای استروییدی با کاهش تخریب پلاکت ها به جلوگیری از خونریزی کمک می کند. استروییدها می توانند تعداد پلاکت ها را در تا هفته افزایش دهند. گلوبولین ایمنی داخل وریدی ( IVIg ) یک دوز واحد از IVIg به کاهش سرعت تخریب پلاکت ها کمک می کند. این سریعتر از استروییدها (در عرض تا ساعت) عمل می کند. گلوبولین ایمنی ضد D یا Rh . این دارو به طور موقت طحال را از تخریب پلاکت ها متوقف می کند. این با دقت بسیار مورد استفاده قرار می گیرد زیرا ممکن است در واقع گلبول های قرمز خون را از بین ببرد. سایر درمان‌های ITP ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهایی که تولید پلاکت را افزایش می دهند. دگزامتازون با دوز بالا. این یک نوع استرویید است. اسپلنکتومی. طحال برداشته می شود، زیرا جایی است که بیشتر پلاکت ها از بین می روند. ریتوکسیماب این نوعی آنتی بادی است که با جلوگیری از تخریب پلاکت ها به افزایش پلاکت ها کمک می کند. احتمالا ابتدا علایم کودک خود را به یا گزارش می دهید. بسته به علایم، ممکن است به متخصص بیماری های خونی (هماتولوژی) ارجاع داده شوید. برای کمک به یادآوری تمام اطلاعات ارایه شده، یکی از اقوام یا دوستان خود را در قرار ملاقات همراهی کنید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک دارید. قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید: از جمله علایمی که به نظر بی‌ربط به تظر می رسند. از جمله ویتامین ها، گیاهان دارویی و داروهای بدون نسخه که کودک شما مصرف می کند و دوز آنها از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی فرزند شما مزایا و خطرات هر درمان چیست؟ آیا فرزند من به آزمایشات اضافی نیاز دارد؟ گزینه های مداوا برای کودک من کدامند؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ پزشک احتمالا چندین سوال از شما می پرسد. برای پاسخ دادن به آنها آماده باشید تا بعدا برای پوشش سایر مواردی که می خواهید به آنها بپردازید، زمان بگذارید. برخی از سوال ها عبارتند از: شدت علایم چقدر است؟ اولین بار چه زمانی کودک شما علایم را تجربه کرد؟ به نظر می رسد چه چیزی علایم را بدتر می کند؟ آیا فرزند شما اخیرا به خارج از کشور سفر کرده است؟ به نظر می رسد چه چیزی علایم شما را بهبود می بخشد؟ آیا کسی در خانواده شما تا به حال علایم مشابهی داشته است؟ آیا فرزند شما در یک ماه گذشته عفونت ویروسی داشته است؟ ترومبوسیتوپنی به سطوح پایین پلاکت ها در خون اشاره دارد که می تواند خطر خونریزی و را به راحتی افزایش دهد. ITP حاد شایع ترین شکل ترومبوسیتوپنی در کودکان است و معمولا خود به خود در طی ماه به طور خود به خود برطرف می شود. علل کمتر شایع ترومبوسیتوپنی شامل داروها، عفونت ها و یک جهش ژنتیکی است. اگر علایم کودک بسیار خفیف باشد، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد. کودک مبتلا به ITP مزمن ممکن است خطر خونریزی شدید داشته باشد و به داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نیاز داشته باشد. درمان بستگی به علت ترومبوسیتوپنی کودک دارد. در برخی موارد، درمان ممکن است ضروری نباشد. اگر علت زمینه ای شناسایی و درمان شود، ترومبوسیتوپنی ممکن است بهبود یابد. درمان ترومبوسیتوپنی ممکن است شامل داروهایی مانند کورتیکواستروییدها، گاما گلوبولین یا، و تزریق خون یا پلاکت باشد.

برای خود می توانید برخی راهکارهای درمانی در خانه و تغییرات سبک زندگی را رعایت کنید. این مقاله از پزشکت ضربان قلب در حالت استراحت و تغییرات سبک زندگی را مورد بحث قرار می‌دهد تا به شما کمک کند ضربان قلب در حالت استراحت پایین‌تر و به طور کلی سلامت بهتری داشته باشید. ضربان قلب شما یکی از معیارهای مهم سلامت قلب است. ضربان قلب نشان می دهد که قلب شما چقدر خون غنی از اکسیژن را به بقیه بدن شما می رساند. به طور کلی، ضربان قلب کمتر در حالت استراحت (در زمانی که شما فعال نیستید اندازه گیری می شود) به این معنی است که قلب شما سالم تر و کارآمدتر است. ضربان قلب در حالت استراحت با گرفتن نبض اندازه گیری می شود. برای بهترین نتیجه، اول صبح که از خواب بیدار می شوید، در حالی که هنوز در رختخواب هستید، نبض خود را بگیرید. برای گرفتن نبض، ضربان قلب خود را در کنار گردن یا سمت شست مچ دست خود پیدا کنید. پدهای انگشت اشاره و میانی خود را به آرامی روی شریان قرار دهید. هنگامی که ضربان قلب خود را احساس کردید، تعداد ضربان را برای ثانیه بشمارید. می توانید ثانیه بشمارید و در چهار ضرب کنید یا ثانیه بشمارید و در دو ضرب کنید، اما شمردن یک دقیقه کامل دقیق ترین است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ضربان قلب طبیعی در حالت استراحت ضربان طبیعی قلب در حالت استراحت برای بزرگسالان بین تا ضربه در دقیقه است. با این حال، عوامل بسیاری بر ضربان قلب ت ثیر می گذارد. به عنوان مثال، اگر استرس زیادی دارید، ضربان قلب شما در حالت استراحت بیشتر می شود. اگر شما یک ورزشکار استقامتی ورزیده هستید، ضربان قلب شما در حالت استراحت می تواند بسیار کمتر از حد متوسط یا ضربه در دقیقه باشد. برخی از داروها نیز می توانند بر ضربان قلب در حالت استراحت ت ثیر بگذارند، از جمله مسدودکننده های کانال کلسیم و مسدود کننده های بتا. این داروها ضربان قلب را کاهش می دهند و برای درمان بیماری هایی مانند درد قفسه سینه، ریتم غیر طبیعی قلب و فشار خون بالا تجویز می شوند. آیا ضربان قلب من خیلی بالاست؟ افزایش مداوم ضربان قلب در حالت استراحت می تواند نشانه مهمی از مجموعه ای از بیماری های زمینه ای باشد، از جمله (اما نه محدود به موارد زیر) : هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرایط قلبی، ریوی (ریوی) و عصبی (مغز و سیستم عصبی) عفونت ها التهاب کم خونی (شرایطی که با کاهش گلبول های قرمز مشخص می شود) بیماری عروقی (شرایطی که بر رگ های خونی ت ثیر می گذارد، از جمله بیماری شریان محیطی، بیماری عروق کرونر، بیماری کاروتید و موارد دیگر) بیماری های غدد درون ریز و خود ایمنی، مانند کم کاری و پرکاری تیرویید، هاشیموتو، بیماری گریوز، سرطان تیرویید و غیره اگر به طور مداوم ضربان قلب در حالت استراحت افزایش می یابد، همیشه باید به عنوان اولین قدم توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود ارزیابی شوید. چرا ضربان قلب من بالاست؟ تاکی کاردی وضعیتی است که ضربان قلب بسیار بالا را توصیف می کند معمولا بیش از ضربه در دقیقه. اگر ضربان قلب شما بالاتر از حد طبیعی است، دلایل مختلفی می تواند وجود داشته باشد. شرایط پزشکی می تواند باعث تاکی کاردی شود. تکانه های الکتریکی در قلب شما باعث تپش آن می شود. شلیک غیر طبیعی این سیگنال های الکتریکی می تواند باعث افزایش ضربان قلب شود. تاکی کاردی همچنین می تواند با فشار خون بالا، بیماری های ریوی، لخته شدن خون، یا هورمون تیرویید بیش از حد در بدن رخ دهد. استرس عامل دیگری است. هنگامی که استرس را تجربه می کنید، بدن شما پاسخ "جنگ یا گریز" را ایجاد می کند. بخشی از این پاسخ افزایش ضربان قلب است. اگر اغلب اوقات استرس دارید، ضربان قلب شما در حالت استراحت ممکن است بالا بماند. ضربان قلب بالا نیز می تواند ناشی از کافیین، الکل، سیگار کشیدن و سایر رفتارهای قابل کنترل در سبک زندگی باشد. راهکارهای کاهش ضربان قلب کدامند؟ ایجاد برخی تغییرات در عادات سبک زندگی می تواند ضربان قلب شما را کاهش دهد و همچنین خطر کلی بیماری قلبی شما را کاهش دهد. کمی ورزش کنید. ورزش منظم کارایی قلب شما را بهبود می بخشد و ضربان قلب در حالت استراحت را کاهش می دهد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) توصیه می کند که بزرگسالان دقیقه ورزش هوازی با شدت متوسط در هفته داشته باشند. سی دقیقه پیاده روی سریع پنج روز در هفته این توصیه را برآورده می کند. ساده ترین و موثرترین راه برای دستیابی به ضربان قلب پایین تر، انجام ورزش منظم است. به عنوان مثال یک بررسی نشان داد که ورزش منظم می تواند به طور مداوم ضربان قلب در حالت استراحت را کاهش دهد. اگرچه هر نوع ورزش می تواند مفید باشد، نویسندگان پیشنهاد می کنند که یوگا و تمرینات استقامتی ممکن است مفیدترین باشند. استرس را کاهش دهید. کاهش سطح استرس می تواند ضربان قلب شما را کاهش دهد. تکنیک های مدیریت استرس می تواند شامل موارد زیر باشد: یوگا یا تمرینات کششی کتاب خواندن روزنامه نگاری مراقبه آدامس نفس عمیق گوش دادن به موسیقی رفتن برای پیاده روی فشار دادن یک توپ استرس صحبت با یک درمانگر رژیم غذایی خود را تغییر دهید. آنچه می خورید می تواند به افزایش ضربان قلب کمک کند. نمک (سدیم) به ویژه می تواند بر قلب شما ت ثیر منفی بگذارد. یک آمریکایی به طور متوسط میلی گرم سدیم در روز مصرف می کند. حتی اگر غذایتان را "نمک" نکنید، ممکن است در این دسته باشید. به برچسب های مواد غذایی توجه کنید مقادیر زیادی سدیم در غذاهای فرآوری شده و منجمد وجود دارد. حد بالایی برای مصرف روزانه سدیم برای بزرگسالان نباید بیش از میلی گرم در روز باشد. اگر فشار خون بالا دارید، این توصیه به میلی گرم در روز کاهش می یابد. خوردن یک رژیم غذایی مناسب می تواند سلامت و عملکرد قلب را بهبود بخشد. این رژیم غذایی باید سرشار از میوه ها و سبزیجات، پروتیین های بدون چربی و غلات کامل باشد. غذاها و مکمل های غنی از آنتی اکسیدان ها و چربی های سالم ممکن است فشار خون را کاهش داده و پمپاژ خون را برای قلب آسان تر کند. به عنوان مثال، یک مطالعه در سال به این نتیجه رسید که آنتی اکسیدان آلفا لیپوییک اسید به طور موثر فشار خون را کاهش می دهد. غذاهای غنی از پتاسیم همچنین با کاهش بار سدیم فشار خون را کاهش می دهند. مواد مغذی مفید برای قلب عبارتند از: اسیدهای چرب امگا از ماهی، آجیل و غلات پلی فنول ها و تانن های چای و قهوه ویتامین A از سبزیجات برگدار و سبز فیبر رژیمی از غلات کامل، آجیل و بیشتر میوه ها و سبزیجات ویتامین C از مرکبات و سایر میوه ها و سبزیجات برگدار سیگار نکشید. سیگار کشیدن ضربان قلب در حالت استراحت را افزایش می دهد و هر چه بیشتر سیگار بکشید، بیشتر بر قلب شما ت ثیر می گذارد. ترک سیگار می تواند فرآیند دشواری باشد، اما با یک برنامه ریزی می توانید موفق باشید. ترک سیگار نه تنها سلامت قلب را بهبود می بخشد، بلکه ریه ها و توانایی تنفس شما را نیز بهبود می بخشد. یک تاریخ هدف تعیین کنید: روزی را انتخاب کنید که سیگار را ترک کنید. از محرک ها اجتناب کنید: به احتمال زیاد، بیشتر وسوسه می شوید که در محیط های خاص یا اطراف افراد خاص سیگار بکشید. در حین ترک سیگار (در صورت امکان) برنامه های جایگزینی ترتیب دهید. ترک نیکوتین را مدیریت کنید: با پزشک خود در مورد گزینه هایی برای کمک به کاهش علایم ترک نیکوتین صحبت کنید. پشتیبانی پیدا کنید: هدف خود را به خانواده و دوستان خود بگویید. به دنبال تشویق بیشتر از یک گروه پشتیبانی باشید. از مصرف کافیین اجتناب کنید. مصرف کافیین می تواند ضربان قلب شما را افزایش دهد. از قهوه کافیین دار و سایر نوشیدنی های حاوی کافیین مانند نوشیدنی های انرژی زا، نوشابه و چای خودداری کنید. مکمل‌های غذایی معمولا شامل کافیین نیز می‌شوند. برچسب‌های محصول را بررسی کنید. محرک ها می توانند باعث کم آبی بدن شوند و بار کاری قلب را افزایش دهند. دوزهای بالای کافیین می تواند منجر به کم آبی بدن شود. با این حال، هیچ مدرک علمی قابل اعتمادی وجود ندارد که مصرف معمولی چای یا قهوه می تواند باعث افزایش ضربان قلب در حالت استراحت از طریق کم آبی بدن شود. هیدراته بمانید. وقتی کم آب هستید، خون کمتری در بدن شما در گردش است. در نتیجه، قلب شما باید تندتر بزند تا خون شما پمپاژ کند. کم آبی می تواند علایم منفی دیگری مانند سرگیجه، خشکی دهان و گرفتگی عضلات را نیز ایجاد کند. به طور کلی، بزرگسالان باید چهار تا شش فنجان آب در روز بنوشند. اگر به خوبی هیدراته شده اید، ادرار شما باید کم رنگ و شفاف باشد. هنگامی که بدن کم آب می شود، قلب باید سخت تر کار کند تا جریان خون را تثبیت کند. بررسی ها نشان داده که نوشیدن میلی لیتری آب می تواند ضربان قلب در حالت استراحت را در مدت دقیقه کاهش دهد. این کاهش تا دقیقه دیگر ادامه یافت. نوشیدن مقدار زیادی نوشیدنی در طول روز می تواند ضربان قلب فرد را کاهش دهد. خوب بخوابید. کمبود خواب می تواند بر سلامت قلب شما ت ثیر منفی بگذارد. در صورت کم خوابی مزمن نه تنها ضربان قلب شما افزایش می یابد، بلکه فشار خون شما نیز بالا می ماند. به طور کلی، بزرگسالان به حداقل هفت ساعت خواب در هر شب نیاز دارند. اگر در خوابیدن مشکل دارید، این نکات را امتحان کنید: از وسایل الکترونیکی و تلویزیون نزدیک به زمان خواب خودداری کنید. در طول روز ورزش کنید. کمی آفتاب بگیرید. یک برنامه خواب تنظیم و دنبال کنید. سخن آخر ضربان قلب بالا می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله استرس، شرایط پزشکی و رفتارهای سبک زندگی مانند سیگار کشیدن و کم آبی بدن باشد. ضربان قلب را می توان با فعالیت بدنی منظم، خواب کافی، رژیم غذایی سالم و پرهیز از سیگار کشیدن و کافیین زیاد کاهش داد. اگر ضربان قلب شما بالاتر از حد متوسط است، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. در برخی موارد، ضربان قلب بالاتر در حالت استراحت را می توان "طبیعی" در نظر گرفت. آنها می توانند به شما کمک کنند تا تعیین کنید که آیا سایر شرایط پزشکی یا عادات سبک زندگی در ضربان قلب شما نقش دارند یا خیر. در برخی موارد، دارو برای رفع ضربان قلب بالا مورد نیاز است. فهمیدن اینکه ضربان قلب شما بالاتر از حد متوسط است می تواند هشدار دهنده باشد. نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشید این است که عوامل زیادی می توانند بر ضربان قلب شما ت ثیر بگذارند و بیشتر آنها قابل تغییر هستند. شما این توانایی را دارید که سبک زندگی خود را تغییر دهید و ضربان قلب خود را بهبود ببخشید. از عزیزانتان بخواهید که در هنگام ایجاد تغییرات مناسب شما را مسیول نگه دارند و حمایت کنند.

مصرف آسپرین و خطر سندروم ری در کودکان در ارتباط است. بنابراین همیشه هنگام دادن آسپرین به کودکان و یا نوجوانان برای تب یا درد، احتیاط کنید. اگرچه آسپرین برای استفاده در کودکان بالاتر از سال ت یید شده است، کودکان و نوجوانان بهبود یافته از آبله مرغان یا علایم شبیه آنفولانزا هرگز نباید از آسپرین استفاده شود. سندروم ری در کودکان ( Reye ) یک بیماری نادر اما جدی است که باعث التهاب در کبد و مغز می شود. سندروم ری در کودکان بیشتر کودکان و نوجوانان بهبود یافته از یک عفونت ویروسی، معمولا آنفولانزا یا آبله مرغان را تحت ت ثیر قرار می دهد. علایم و نشانه های آن علایمی مانند گیجی، و از دست دادن هوشیاری است که نیاز به درمان فوری دارند. تشخیص و درمان به موقع سندروم ری در کودکان می تواند زندگی کودک را نجات دهد. در سندروم ری در کودکان، سطح قند خون کودک به طور قابل توجهی کاهش می یابد در حالی که سطح آمونیاک و اسیدیته در خون او افزایش پیدا می کند. همزمان کبد احتمال دارد دچار التهاب شده و رسوبات چربی ایجاد کند. حتی التهاب ممکن است در مغز رخ دهد که می تواند باعث تشنج یا از دست دادن هوشیاری شود. علایم و نشانه های سندروم ری در کودکان به طور معمول حدود سه تا پنج روز پس از شروع عفونت ویروسی مانند یا یا عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مانند ظاهر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای کودکان زیر سال، اولین علایم سندروم ری در کودکان احتمال دارد شامل موارد زیر باشد: اسهال تنفس سریع و پی در پی برای کودکان بزرگتر و نوجوانان، علایم و نشانه های اولیه احتمالی عبارتند از: استفراغ مداوم خواب آلودگی یا بی حالی با پیشرفت بیماری، علایم و نشانه ها جدی تر بیماری ممکن است بروز پیدا کنند، این علایم عبارتند از: تشنج بی حالی بیش از حد کاهش سطح هوشیاری گیجی، گمراهی یا توهم ضعف یا فلج در بازوها و پاها تحریک پذیر، پرخاشگرانه یا غیر منطقی این علایم و نشانه ها نیاز به درمان فوری دارند. تشخیص و درمان به موقع سندروم ری در کودکان می تواند زندگی کودک را نجات دهد. اگر مشکوک هستید که کودک به سندروم ری در کودکان ( Reye ) مبتلا است، بهتر این است که سریع اقدام کنید. اگر کودک علایم زیر را تجربه می کند، نیاز به کمک فوری پزشکی دارد: تشنج بی هوشی یا سطح هوشیاری پایین اگر کودک بعد از یک دوره آنفولانزا یا آبله مرغان، موارد زیر را تجربه کرد با پزشک تماس بگیرید: بی حال می استفراغ مداوم تغییر رفتار ناگهانی علت دقیق سندروم ری در کودکان ناشناخته است، اگرچه عوامل مختلفی احتمال دارد در بروز آن نقش داشته باشند. به نظر می رسد سندروم ری در کودکان با استفاده از برای درمان یک بیماری ویروسی یا عفونت به ویژه آنفلوانزا و آبله مرغان در کودکان و نوجوانانی که اختلال اکسیداسیون اسیدهای چرب زمینه ای دارند، رخ می دهد. اختلالات اکسیداسیون اسیدهای چرب گروهی از اختلالات ارثی هستند که در آن بدن قادر به تجزیه اسیدهای چرب نیست. زیرا در این وضعیت یک آنزیم از بین رفته است یا به درستی کار نمی کند. برای تعیین اینکه کودک به اختلال اکسیداسیون اسیدهای چرب مبتلا است یا خیر، به آزمایش غربالگری نیاز است. در برخی موارد، علایم و نشانه های سندروم ری در کودکان احتمال دارد توسط یک بیماری زمینه ای، تکرار شود. شایعترین این اختلالات نادر کمبود آسیل - CoA MCAD ) با زنجیره متوسط است. قرار گرفتن در معرض سموم خاص مانند حشره کش ها، علف کش ها و مواد رقیق کننده رنگ احتمال دارد علایمی شبیه به سندروم ری در کودکان ایجاد کند، اما این سموم باعث سندروم ری در کودکان نمی شوند. عوامل زیر معمولا وقتی با هم اتفاق میفتند، احتمال دارد خطر ابتلا به سندروم ری در کودکان را در کودک افزایش دهند: داشتن اختلال اکسیداسیون اسیدهای چرب زمینه ای استفاده از آسپرین برای درمان عفونت ویروسی، مانند آنفلوانزا، آبله مرغان یا عفونت دستگاه تنفسی فوقانی بیشتر کودکان و نوجوانان مبتلا به سندروم ری در کودکان زنده می مانند، اگرچه برخی از آنها ممکن است به درجات مختلف آسیب دایمی مغزی دچار شوند. سندروم ری در کودکان بدون تشخیص و درمان مناسب، طی چند روز می تواند کشنده باشد. در مصرف آسپرین به کودکان یا نوجوانان احتیاط کنید. اگرچه آسپرین برای استفاده در کودکان بالاتر از سال ت یید شده است، کودکان و نوجوانان بهبود یافته از آبله مرغان یا علایم شبیه آنفولانزا هرگز نباید از آسپرین استفاده کنند. این شامل آسپرین ساده و داروهای حاوی آسپیرین است. بعضی از بیمارستان ها و مراکز درمانی، غربالگری نوزادان را برای اختلالات اکسیداسیون اسیدهای چرب انجام می دهند تا مشخص شود کدام کودکان در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سندروم ری در کودکان هستند. کودکان با اختلالات اکسیداسیون اسیدهای چرب نباید از آسپرین یا محصولات حاوی آسپرین استفاده کنند. همیشه قبل از دادن دارو به کودک خود، از جمله محصولات بدون نسخه و داروهای جایگزین یا گیاهی، برچسب آن را به دقت بررسی کنید. آسپرین می تواند در برخی از داروها مانند Alka - Seltzer گاهی اوقات آسپرین به نام های دیگری نیز وجود دارد، مانند: سالیسیلات استیل سالیسیلات اسید سالیسیلیک با این وجود یک نکته مهم در مورد نحوه مصرف آسپرین وجود دارد. کودکان و نوجوانان که بیماری های مزمن خاصی مانند دارند، احتمال دارد به درمان طولانی مدت با داروهای حاوی آسپرین نیاز داشته باشند. اگر کودک به آسپرین درمانی نیاز دارد، مطمین شوید که واکسن های او شامل دو دوز واکسن واریسلا (آبله مرغان) و یک سالانه آنفلوانزا انجام شده است. پیشگیری از این دو بیماری ویروسی می تواند به جلوگیری از سندروم ری در کودکان کمک کند. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص سندروم ری در کودکان وجود ندارد. در عوض، غربالگری سندروم ری در کودکان معمولا با آزمایش خون و ادرار و همچنین آزمایش اختلالات اکسیداسیون اسیدهای چرب و سایر اختلالات متابولیکی آغاز می شود. گاهی اوقات برای ارزیابی سایر علل احتمالی مشکلات کبدی و بررسی هرگونه ناهنجاری عصبی، به آزمایشات تشخیصی بیشتری نیاز است. مثلا: گرفتن مایع نخاعی به پزشک کمک می کند تا سایر بیماری ها با علایم و نشانه های مشابه مانند عفونت پوشش داخلی مغز و نخاع ( یا التهاب یا عفونت مغز ( را شناسایی کند. در حین گرفتن مایع نخاعی، یک سوزن از پایین کمر به فضای زیر انتهای نخاع وارد می شود. نمونه کوچکی از مایع مغزی نخاعی برداشته شده و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود. نمونه برداری از کبد می تواند به پزشک کمک کند سایر شرایط را که احتمال دارد بر کبد ت ثیر بگذارد را شناسایی یا رد کند. در طی نمونه برداری از کبد، یک سوزن از طریق پوست در سمت راست بالای شکم و به کبد وارد می شود. نمونه کوچکی از بافت کبد برداشته شده و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود. اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) می تواند به پزشک در شناسایی و یا رد کردن سندروم ری در کودکان کمک کند. در سی تی اسکن از دستگاه تصویربرداری پیچیده متصل به کامپیوتر برای تهیه تصاویر دقیق از مغز استفاده می شود. در اسکن MRI X آزمایش اختلالات اکسیداسیون اسیدهای چرب یا اختلالات متابولیکی احتمال دارد به نمونه برداری از پوست نیاز داشته باشد، اگرچه تعیین مستقیم ژن همراه با آزمایش خون و ادرار اغلب برای تشخیص کافی است. در طی نمونه برداری از پوست، پزشک یک نمونه پوست کوچک را برای تجزیه و تحلیل در آزمایشگاه می گیرد. نمونه برداری معمولا با استفاده از داروی بی حسی موضعی در مطب پزشک انجام می شود. سندروم ری در کودکان معمولا در بیمارستان درمان می شود. در موارد شدید بیمار ممکن است نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه داشته باشد. پرسنل بیمارستان از نزدیک فشار خون و سایر علایم حیاتی کودک را کنترل می کنند. داروهایی که اغلب برای درمان سندروم ری در کودکان مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از: انسولین برای افزایش متابولیسم گلوکز کورتیکواستروییدها برای کاهش تورم مغز دیورتیک ها برای از بین بردن مایعات اضافی اگر تنفس کودک بی اثر یا خیلی کند باشد، در موارد شدید، ممکن است از دستگاه تنفس یا دستگاه تنفس استفاده گردد. اگر فردی به مراحل آخر سندروم پیشرفت کند، ممکن است در نهایت با آسیب دایمی مغز روبرو شود. علاوه بر آن، درمان خاص احتمالی شامل موارد زیر باشد: گلوکز و محلول الکترولیت از طریق یک مایع داخل وریدی ( IV ) تزریق می شوند. این داروها احتمال دارد برای کاهش فشار داخل جمجمه و افزایش دفع مایعات از طریق ادرار تجویز شوند. برای جلوگیری از خونریزی ناشی از ناهنجاری های کبدی ممکن است بیمار نیاز به درمان با ویتامین K ، پلاسما و پلاکت ها داشته باشد. این روش به حفظ دمای داخلی بدن در سطح ایمن و مطمین تر کمک می کند. علاوه بر آن، اگر کودک در تنفس مشکل دارد، احتمال دارد به دستگاه تنفسی نیاز داشته باشد. سندروم ری در کودکان اغلب در شرایط اضطراری به دلیل علایم و نشانه های جدی مانند تشنج یا از دست دادن هوشیاری تشخیص داده می شود. در برخی موارد، علایم و نشانه های اولیه باعث مراجعه بیمار به پزشک می شود. از آنجا که قرارها می توانند کوتاه باشند و اغلب سوالات زیادی وجود دارد باید از قبل آمادگی لازم را داشته باشید. علایمی را که کودک تجربه می کند را بنویسید. لیستی از تمام داروها، از جمله ویتامین ها، مکمل های غذایی و داروهای بدون نسخه، که کودک مصرف کرده است، به ویژه هر دارو حاوی آسپیرین را یادداشت کنید. برای سندروم ری در کودکان برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید، شامل موارد زیر است: سایر علل و علایم فرزند من چیست؟ چه نتایجی می توانم انتظار داشته باشم؟ برای ت یید تشخیص چه آزمایشاتی لازم است صورت بگیرد؟ گزینه های درمانی و جوانب مثبت و منفی هر یک کدام است؟ متخصص مغز و اعصاب احتمالا در مورد علایم و سابقه بیماری های ویروسی کودک سوالاتی می پرسد. پزشک همچنین یک معاینه انجام می دهد و آزمایشاتی را برای جمع آوری اطلاعات در مورد وضعیت فرزند و رد سایر بیماری ها مانند مننژیت یا ورم مغزی انجام می دهد.

عوارض ختنه در نوجوانان خونریزی و عفونت زخم است. اما والدین می توانند با رعایت برخی راهکارها و مراقبت های بهداشتی از بروز هر گونه عوارض احتمالی ختنه در نوجوانان جلوگیری کنند. به طور کلی، روش جراحی برای برداشتن پوست ختنه گاه که نوک آلت تناسلی مرد را ختنه می نامند. ختنه در هر سنی انجام می شود، اگرچه ختنه بیشتر در نوزادی صورت می گیرد، زیرا به نظر می رسد ختنه در دروان نوزادی نسبت به نوجوانی خطر کمتری داشته باشد. گرچه ختنه ممکن است فواید پزشکی داشته باشد، اما اجباری بودن آن می تواند بر سلامت روانی نوجوان شما ت ثیر بگذارد. ختنه نوجوانان در بعضی از گروه های قومی می تواند یک رسم و جزء اداب و رسوم باشد. بعضی از والدین ممکن است ختنه را تا سالهای به تعویق بیندازند تا اجازه دهند فرزندشان در تصمیم گیری نقش داشته باشد. با این حال، نوزادی به دلیل خطر کمتر عوارض و نتیجه آرایشی بهتر، سن مناسب برای ختنه محسوب می شود. فهرست محتوا والدین بیشتر به دلایل مذهبی یا اجتماعی ختنه را انتخاب می کنند. با این حال، در صورت بررسی ختنه در سنین بالاتر، وضعیت می تواند متفاوت باشد. نوجوانان حساس تر از نوزادان هستند و می توانند برداشت و نظر خود را در مورد ختنه بیان کنند. شما ممکن است با نوجوان خود در مورد تمایل وی برای انجام عمل ختنه بحث کنید. او ممکن است در مورد بهداشت باروری، خصوصا در مورد عملکرد جنسی و نگرانی های ناشی از آن پرسش هایی داشته باشد. اگرچه ختنه مردان به دلایل پیشگیری از سلامتی انتخاب می شود، اما یک نوجوان بدون انجام این روش هنوز هم می تواند سالم بماند. اقدامات اجباری می تواند ت ثیر جدی بر سلامت روانشناختی کودک داشته باشد. عمل ختنه توسط یک جراح عمومی، یا یک جراح اطفال در بیمارستان انجام می شود. در صورت نیاز به ختنه به دلایل پزشکی، شاید فرزند شما به یک جراح عمومی ارجاع داده شود اما به دلیل برخی باور های مذهبی ختنه معمولا در دوره نوزادی پس از ترخیص از بیمارستان، به طی مراسم خاصی انجام می شود اما ختنه در خانه اغلب می تواند عوارضی مانند و را به همراه داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در مورد ختنه و چگونگی انجام دادن آن، آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند قبل از عمل از بی حسی موضعی استفاده شود. این دارو از طریق پماد های بیهوشی یا تزریق توسط یک متخصص قابل تجویز است. این روش شامل جدا شدن پوست ختنه گاه از سر آلت تناسلی مرد است. به دنبال آن شکافی در پوست ختنه گاه ایجاد می شود. گیره ها قرار داده و پس از قطع خونریزی، کل پوست ختنه گاه برداشته می شود. دستگاه های گیره موقت یا حلقه های پلاستیکی اغلب برای جلوگیری از خونریزی چندین روز پس از عمل روی آلت تناسلی قرار می گیرند. ختنه سنتی ممکن است در بعضی از نقاط با برش جزیی یا بریدگی پوست ختنه گاه همراه باشد. جراحی ختنه ممکن است نتایج بهتری نسبت به روش های سنتی داشته باشد. ختنه ممکن است برای کودکان یا نوجوانان مبتلا به اختلالات لخته شدن به دلیل احتمال بروز خطر خونریزی خطرناک باشد. کودکان و نوجوانان ممکن است مجبور به انجام ختنه به عنوان درمان فیموز یا هر بیماری پزشکی دیگری باشند که نیاز به برداشتن پوست ختنه گاه دارد. عوارض فیموز ممکن است شدیدتر از ختنه باشد و کیفیت زندگی فرد را مختل کند. یک تیم پزشکی تخصصی پس از رضایت آگاهانه پسر نوجوان، درمان فیموز را انجام می دهد. ختنه در نوجوانان مانند هر جراحی دیگری می تواند با برخی عوارض جانبی همراه باشد. عوارض احتمالی ناشی از ختنه در نوجوانان عبارتند از درد تورم عفونت زخم خون ریزی ت خیر در ترمیم زخم از بین بردن بیش از حد پوست ختنه توسط یک متخصص ممکن است عوارض جدی ایجاد نکند. خونریزی و درد در بیشتر موارد اتفاق میفتد اما در نهایت فروکش می کند. برخی از نوجوانان ممکن است پس از انجام این عمل از ظاهر آلت تناسلی خود آگاه شوند. ختنه نوزادان ممکن است به اندازه ختنه نوجوانان عوارض زیادی را ایجاد نکند با این حال، مراقبت از بیمار طبق دستور پزشک می تواند احتمال بروز این عوارض را کاهش دهد. یک متخصص اطفال ممکن است بعد از جراحی ختنه دستورالعمل های زیر را توصیه کند آلت تناسلی مرد را تمیز نگه دارید. بهبودی کامل ممکن است یک تا دو هفته طول بکشد. نوجوان ممکن است برای چند روز احساس ناراحتی کند. ممکن است سر آلت برای بعضی از روزها قرمز به نظر برسد. مقداری از خون یا ترشحات زرد به طور کلی در طول روند بهبودی دیده می شود. مطابق دستورالعمل های پانسمان گاز با پماد های آنتی بیوتیک با پانسمان تازه جایگزین شود. اگر فرزندتان در روزهای بعد از عمل تب بالا یا هر عارضه دیگری را تجربه کرد، بهتر است به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. شایعترین عوارض ختنه نوجوانان خونریزی و عفونت زخم است اما والدین می توانند با مراقبت های بعد از جراحی از بروز احتمالی این عوارض جلوگیری کنند. برخی از مراقبت های بعد از ختنه در نوجوانان، عبارتند از برای جلوگیری از خونریزی در اثر فشار بر آلت تناسلی از پوشیدن لباس تنگ خودداری شود برای جلوگیری از خشکی لبه ها که ممکن است به لباس بچسبد، پمادهای آنتی بیوتیکی تجویز شده توسط پزشک یا وازلین را استفاده کنید در حالی که نوجوان شما می تواند فعالیت های عادی خودش را شروع کند اما برای پیشگیری از بروز هر گونه عوارض احتمالی باید انجام هر گونه فعالیت بدنی را بعد از جراحی محدود کند. از ورزش های خشن و فعال باید تا دو هفته خودداری شود. تمرینات سنگین و بازی ها ممکن است باعث خونریزی در ناحیه برش شود حمام های اسفنجی تا روز دوم جراحی، ایده آل هستند. استحمام یا دوش گرفتن می تواند طبق معمول بعد از روز دوم جراحی انجام شود. هنگام استحمام محل برش را ماساژ یا مالش ندهید. بهتر است از نوجوان خود بخواهید آن را خشک کند. علاوه بر آن، پانسمان برش باید در روز دوم بعد از عمل جراحی برداشته شود بعد از دو تا چهار هفته بعد از جراحی بهتر است برای معاینه مجدد دوباره به پزشک مراجعه شود. برای اطمینان از بهبودی مناسب در این زمان مراجعه به پزشک ضروری است آکادمی اطفال آمریکا می گوید که فواید ختنه بیشتر از خطرات آن است تصمیم گیری را به والدین واگذار می کند و استفاده از داروهای بی حسی را برای این روش توصیه می کند ختنه در پسران می تواند با مزایای زیادی همراه باشد، از جمله کاهش خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی در مردان ختنه شده کاهش خطر در شرکای زن مردان ختنه شده ختنه به پیشگیری از فیموز کمک می کند. فیوز، شرایطی است که در آن پوست ختنه گاه سفت و جمع می شود ختنه ممکن است حساسیت نسبت به ایجاد عفونت های دستگاه ادراری ناشی از عوامل بیماری زا را کاهش دهد پسران ختنه شده ممکن است شانس کمتری برای ابتلا به عفونتهای مقاربتی مانند داشته باشند. با این حال، استفاده از برای پیشگیری از ضروری است با انجام اقدامات بهداشتی و بهداشتی مناسب، مردان ختنه نشده نیز می توانند از بروز این خطرات جلوگیری کنند. ختنه بر قدرت باروری یا توانایی تجربه لذت جنسی در مردان و شرکای جنسی آنها ت ثیر نمی گذارد. در پسرانی که آلت تنسلی خود را ختنه کرده اند، شستن و تمیز کردن آلت تناسلی به راحتی انجام می شود. با این حال، پسران ختنه نشده باید طریقه شستن زیر پوست ختنه گاه را یاد بگیرند استحمام معمولی برای پاکسازی آلت تناسلی نوجوانان ختنه نشده کافی است. جمع کردن یا عقب کشیدن پوست ختنه گاه برای تمیز کردن برای نوزادان و نوزادان توصیه نمی شود زیرا این امر می تواند باعث ایجاد زخم و درد شود. والدین بهتر است به پسر نوجوان خود آموزش های لازم را ارایه دهند تا پوست ختنه گاه را در هنگام دوش گرفتن جمع و به آرامی آن را تمیز کند. پوست ختنه گاه باید پس از تمیز کردن به پشت آلت تناسلی مرد قرار گیرد. قرار گیری نامناسب پوست ختنه گاه در طولانی مدت می تواند خطر پارافیموز، تورم و درد ناشی از فشار دادن سر آلت تناسلی توسط پوست ختنه گاه را افزایش دهد. ختنه دستگاه تناسلی زنان یا ختنه زنان نوعی برش آیینی دستگاه تناسلی زنان است که در میان برخی جوامع انجام می شود. ختنه زنان می تواند حذف نسبی یا کلی دستگاه تناسلی زنان خارجی نوزادان دختر و دختران نوجوان به دلایل غیر پزشکی باشد. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی، ختنه هیچ فوایدی برای سلامتی ندارد و می تواند در طولانی مدت منجر به بروز برخی مشکلات شود. ختنه زنان نقض حقوق بشر است زیرا ممکن است باعث عوارض جسمی و روانی طولانی مدت شود. ختنه در پسران نوجوان در هر سنی انجام می شود. با این حال، در کودکان جوانتر نسبت به نوجوانان و بزرگسالان می تواند عوارض جانبی کمتری داشته باشد. نوجوانان ختنه نشده نیز می توانند با تکنیک های مناسب دستگاه تناسلی یا اندام های جنسی را تمیز نگه دارند. ختنه در اسلام و یهود یک آیین محسوب می شود. خطرات ختنه نوزادان از ختنه نوجوانان کمتر است. رعایت بهداشت آلت تناسلی در مردان ختنه شده آسان تر است. در هنگام این جراحی استفاده از بی حس کننده موضعی باعث کاهش درد ختنه می شود. بسیار توصیه می شود که ختنه توسط یک جراح در یک محیط استریل و بهداشتی انجام شود. ختنه از بیماری فیموز جلوگیری می کند. فیموز شرایطی است که پوست ختنه گاه سفت و جمع می شود. کشورهایی که ختنه تشریفاتی نوزادی دارند اغلب این روش را در روزهای هفتم یا هشتم پس از تولد انجام می دهند. ختنه ممکن است خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی مانند اچ آی وی و را تا حدودی کاهش دهد. شرایط پزشکی مانند بالانوپوستیت مکرر (مکرر پوست ختنه گاه و سر آلت تناسلی مرد) و فیموز می تواند دلیل ختنه در پسران نوجوان باشد. برای انجام این روش باید یک رضایتنامه توسط نوجوان امضاء شود. ختنه اجباری می تواند بر سلامت روان نوجوان ت ثیر منفی بگذارد. منبع:

تقویت سیستم ایمنی در دوران شیردهی، به خصوص در فصل سرد زمستان و بروز سرماخوردگی و آنفلوانزا هم برای مادر و هم برای کودک بسیار مهم می باشد. تقویت سیستم ایمنی در دوران شیردهی با خوردن غذای مقوی امکان پذیر است اما گاهی اوقات مادران علاوه بر غذا به مکمل های تقویت کننده سیستم ایمنی بدن هم احتیاج دارند. مصرف مولتی ویتامین هنگام شیردهی بسیار مهم است و پزشک احتمالا در هنگام ویزیت، قبل از تولد یا در معاینه هفته ای برای خانم ها در دوران شیرهی تجویز خواهد کرد. از آنجا که بسیاری از خانم ها در دوران شیردهی به مصرف خود ادامه می دهند، بیشتر مواد مغذی مورد نیاز در دوران شیر دهی از قبل تامین شده است برخی از مواد مغذی ضروری وجود دارد که مادران شیرده حتما باید در دوران شیردهی خود به طور روزانه آنها را مصرف کنند. خانم ها در دوران شیردهی، باید بر روی مواد مغذی ضروری زیر تمرکز کنند: ید ویتامین ویتامین ویتامین سی اسید دوکوزاهگزانوییک، نوعی چربی امگا فهرست محتوا هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خانم ها باید به این نکته توجه داشته باشند که مولتی ویتامین هایی که برای کمک به تقویت سیستم ایمنی بدن خود از آن، استفاده می کنند باید دارای، ویتامین، ویتامین کمپلکس، پروبیوتیک ها و روی باشد. برخی از مکمل های تقویت کننده سیستم ایمنی همچنین حاوی گیاه اکیناسه و شاه توت هستند، اما هیچ اطلاعاتی در مورد ایمنی و اثربخشی این دارو وجود ندارد علاوه بر مصرف مولتی ویتامین یا مکمل اضافی، انتخاب مواد غذایی سالم می تواند باعث افزایش و تامین مواد مغذی مورد نیاز بدن شود. بر همین اساس به مادران شیرده توصیه می شود هنگام تهیه غذا از این دستورالعمل های غذایی پیروی کنند: لیوان پروتیین نصف فنجان غلات کامل نصف بشقاب میوه و سبزیجات متخصص زنان و زایمان، به مادران شیرده توصیه می کند که روزانه حدود تا کالری اضافی بخورند. به طور کلی، برای اکثر خانم ها این مقدار تقریبا کالری در روز است خانم ها در دوران شیردهی باید در مورد مصرف مکمل، با پزشک یا یک متخصص تغذیه مشورت کنند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری می گوید خانم هایی که از یک رژیم محدود پیروی می کنند، احتمال دارد مواد مغذی کافی مورد نیاز خودشان را از طریق غذا دریافت نکنند. این وضعیت خطر کمبودهای غذایی را افزایش می دهد به نظر می رسد، مصرف مکمل های خاص همراه برخی از دارو های تقویت کننده سیستم ایمنی، بی خطر است، ولی میزان مصرف آنها نباید از مقدار توصیه شده روزانه بیشتر شود. علاوه بر آن، خانم ها باید فقط مکمل هایی استفاده کنند که مصرف آنها در دوران شیردهی بی خطر است مصرف هر مکمل بدون نسخه پزشک می تواند با بروز برخی خطرات و عوارض جانبی همراه باشد زیرا مادران شیرده مکمل ها را از طریق شیر مادر به نوزادخود منتقل می کنند مصرف هنگام شیردهی بی خطر است مقدار توصیه شده روزانه آن برای خانم ها در دوران شیردهی میلی گرم است بدن برای رشد و ترمیم همه بافت ها به ویتامین نیاز دارد. ویتامین می تواند مدت زمان بروز علایم سرماخوردگی را کاهش دهد بیشتر مکمل های ویتامین حاوی مقدار بیش از اندازه توصیه شده برای افراد شیرده هستند. همیشه قبل از مصرف مکمل ویتامین با پزشک خود مشورت شود مصرف ویتامین هنگام شیردهی بی خطر است. مقدار میزان توصیه شده این ویتامین برای زنان در دوران بارداری واحد بین المللی میزان است. بر اساس نتایج آزمایش خون، پزشک احتمال دارد روزانه مقدار متفاوتی از مکمل را توصیه کند ویتامین به عملکرد صحیح سیستم ایمنی بدن کمک کرده و خطر بروز عفونت های حاد تنفسی را کاهش می دهد. ویتامین D به طور عمده در ماهی های چرب، روغن های کبد ماهی و غذاهای غنی شده یافت می شود و برای سلامت عمومی، به ویژه سلامت استخوان ها و عملکرد سیستم ایمنی بسیار مفید است. ویتامین D معمولا فقط در مقادیر کم در شیر مادر وجود دارد بنابراین، قطره های ویتامین D معمولا برای نوزادان از سن - هفته توصیه می شود. زنانی که مصرف ویتامین D بسیار بالایی دارند (روزانه بیش از IU ) احتمالا مقادیر کافی از آن را از شیر مادر دریافت می کنند. علاوه بر این، کمبود ویتامین D می تواند عواقب جدی داشته باشد و ممکن است منجر به ضعف عضلات، ضعف استخوان و افزایش خطر شکستگی استخوان شود. کمبود ویتامین D در اوایل کودکی ممکن است باعث تشنج و ضعف عضلات شود. همچنین با ابتلا به چندین بیماری ارتباط دارد. مکمل های غذایی مانند و در دوران شیردهی توصیه نمی شوند، زیرا بررسی های زیادی برای اثبات اثربخشی و ایمنی آنها انجام نشده است از طرفی هم به نظر می رسد مقدار ویتامین در بیش از دوز توصیه شده برای مادران شیرده است خانم ها در دروان شیردهی برای تقویت سیستم ایمنی بدن بهتر است از پروبیوتیک استفاده کنند و یک رژیم غذایی سالم و متعادل داشته باشند تا از ابتلا به بیماری در دوران شیردهی جلوگیری کنند مصرف در هنگام شیردهی بی خطر است. مقدار توصیه شده غذایی در ویتامین متفاوت است. مطابق گفته دانشکده بهداشت عمومی مقدار مصرف روزانه ویتامین B کمپلکس در دوران شیردهی عبارت است از: (تیامین) : . میلی گرم (بیوتین) : میکروگرم (اسید پانتوتنیک) : میلی گرم (پیریدوکسین) : . میلی گرم (اسید فولیک) : میکروگرم (کوبالامین) : . میکروگرم (نیاسین) : میلی گرم معادل نیاسین ویتامین های عناصر سازنده یک بدن سالم هستند، بنابراین به حفظ سلامت کلی کمک می کنند. آنها سطح انرژی را بالا نگه می دارند و سیستم دفاعی بدن را در برابر میکروب ها تقویت می کنند بیشتر مکمل های ویتامین کمپلکس حاوی مقدار بیشتری از برای شیردهی هستند. همیشه قبل از مصرف مکمل ویتامین با پزشک خود مشورت کنید مکمل ویتامین B همیشه موثر نیست. اما مادرانی که علایم کمبود این ویتامین را تجربه می کنند بهتر است در مورد روش های جایگزین برای افزایش سطح ویتامین با پزشک مشورت کنند. برای ارایه توصیه هایی در مورد مقدار مصرف و چگونگی ت ثیر آن بر خانم ها در دوران شیردهی و حتی نوزادان آنها، به مطالعات پزشکی بیشتری نیاز است. برخی از مطالعات پزشکی نشان می دهد که اکیناسه سیستم ایمنی را تقویت می کند در حالی که بعضی می گویند باید از مصرف آن اجتناب شود. قبل از مصرف اکیناسه با پزشک خود مشورت کنید هیچ توصیه ای برای دوز اکیناسه در دوران شیردهی وجود ندارد گیاه اکیناسه احتمال دارد در مبارزه با عفونت ها و ویروس ها به کمک کند. طبق موسسه ملی بهداشت، گیاه اکیناسه می تواند خطر ابتلا به سرماخوردگی را کاهش دهد مصرف پروبیوتیک ها هنگام شیردهی بی خطر است مکمل های پروبیوتیک حاوی مقدار زیادی از میکروارگانیسم ها هستند. تعداد واحدهای تشکیل دهنده کلنی را در برچسب های مکمل ذکر شده مشاهده خواهید کرد که شیر مادر حاوی پروبیوتیک های سالم است که به کودک منتقل می شود و به تقویت فلور روده و به رشد ایمنی بدن کمک می کند. مانند اکیناسه، مصرف گیاه گل سرخ در هنگام شیردهی نیاز به مطالعه بیشتر دارد. برخی از مطالعات پزشکی نشان می دهند که این گیاه بی خطر است، در حالی که بعضی می گویند باید ازمصرف آن خودداری کرد. در مورد مقدار مصرف و اینکه چگونه می تواند بر نوزاد شیرده ت ثیر بگذارد، مطالعات پزشکی بیشتری لازم است. قبل از مصرف با پزشک خود مشورت کنید. در دوران شیردهی هیچ توصیه ای برای مصرف مقدار زیاد آن وجود ندارد گل سرخ احتمال دارد علایم آنفولانزا یا سایر عفونت های دستگاه تنفس فوقانی را تسکین دهد. مصرف روی در دوران شیردهی بی خطر است مصرف روزانه میلی گرم روی، مقدار توصیه شده برای مادران شیرده است. محققان معتقدند مقدار قابل تحمل روی برای بزرگسالان میلی گرم است روی می تواند در تقویت سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با ویروس ها و باکتری ها کمک کند سیستم ایمنی بدن برای بقا و زنده ماندن ضروری است و در سراسر بدن پخش شده و انواع مختلفی از سلول ها، اندام ها، پروتیین ها و بافت ها را احاطه می کند. سیستم ایمنی بدن با پاسخ ایمنی با عوامل بیماری زای مختلف مانند باکتری، ویروس یا انگل مبارزه می کند. مصرف مکمل های تقویت کننده سیستم ایمنی در دوران شیردهی می تواند سلامتی مادر و کودک را فراهم کند. مصرف روزانه مکمل ها در شیر دهی توصیه نمی شود اما خانم ها بهتر است قبل از مصرف مکمل های دیگر در دوران شیردهی، حتما با پزشک خود مشورت کنید. برخی از زنان ممکن است فاقد مواد مغذی اصلی باشند که می تواند به دلیل ناشی از بارداری، حذف مواد غذایی یا عدم تغییر در رژیم غذایی باشد. بر همین اساس برخی مادران بهتر است طبق دستور پزشک از مولتی ویتامین استفاده کنند.

و یا دولوکستین می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی شود. در این مقاله شایع ترین عوارض Cymbalta مورد بررسی قرار می گیرد. Cymbalta یک داروی تجویزی است که توسط FDA برای درمان چندین بیماری تایید شده است. این دارو در کودکان، برای درمان GAD در کودکان سال و بالاتر و در افراد سال و بالاتر مورد استفاده قرار می گیرد. سیمبالتا حاوی داروی فعال دولوکستین است. دولوکستین متعلق به یک گروه دارویی به نام مهارکننده های بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین ( SNRIs ) و دسته ای از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. سیمبالتا به صورت کپسولی بوده و از طریق دهان مصرف می شود. کپسول ها در سه شکل میلی گرم، میلی گرم و میلی گرم موجود هستند. سیمبالتا می تواند عوارض جانبی خفیف یا جدی ایجاد کند. لیست های زیر حاوی برخی از عوارض جانبی کلیدی است که احتمال دارد در حین مصرف سیمبالتا رخ دهد. این لیست ها همه عوارض جانبی احتمالی را شامل نمی شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد عوارض جانبی احتمالی سیمبالتا، با پزشک یا خود صحبت کنید. آنها می توانند نکاتی را در مورد نحوه مقابله با هر گونه عوارض جانبی که می تواند آزاردهنده باشد به شما ارایه دهند. عوارض جانبی خفیف Cymbalta می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد سرگیجه دهان خشک کاهش اشتها خواب آلودگی (کمبود انرژی) بی خوابی (مشکل خواب) هایپرهیدروزیس (تعریق بیش از حد) مشکلات گوارشی، از جمله یبوست و حالت تهوع عوارض جنسی، از جمله اختلال نعوظ در مردان و کاهش میل جنسی در زنان و مردان بیشتر این عوارض جانبی احتمال دارد در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اما اگر شدیدتر شدند یا ادامه داشتند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. این لیست جزیی از عوارض جانبی خفیف Cymbalta است. برای اطلاع از سایر عوارض جانبی خفیف، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید یا به راهنمای دارویی Cymbalta مراجعه کنید. عوارض جانبی جدی از Cymbalta رایج نیست، اما احتمال دارد رخ دهد. اگر عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید یا اگر علایم خطرناک و جدی است و فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با تماس بگیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسیب کبدی و علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش پوست ادرار تیره رنگ درد در سمت راست بالای شکم (زردی پوست یا سفیدی چشم) هیپوتانسیون ارتواستاتیک (تغییر فشار خون هنگام ایستادن خیلی سریع) می تواند باعث سرگیجه یا غش هنگام ایستادن و در نهایت زمین خوردن شود. (سطوح بالای ماده شیمیایی سروتونین) و علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب تعریق لرزش تحریک ضربان قلب سریع انقباضات عضلانی حالت تهوع، استفراغ یا اسهال واکنش های پوستی شدید، مانند سندرم استیونز - جانسون که علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کهیر التهاب بثورات پوستی مشکلات چشمی، مانند گلوکوم که علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: چشم درد تغییرات در بینایی قرمزی یا التهاب در داخل یا اطراف چشم هیپوناترمی (سطح کم سدیم) که علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی ضعف مشکلات حافظه مشکل در تمرکز مشکل در ادرار کردن که علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: کاهش جریان ادرار عدم توانایی در دفع ادرار خونریزی یا کبودی غیرمعمول Cymbalta برای استفاده در کودکان سال و بالاتر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ( GAD ) و همچنین برای استفاده در کودکان سال و بالاتر مبتلا به فیبرومیالژیا تایید شده است. عوارض جانبی خفیف Cymbalta در کودکان می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال سردرد خستگی شکم درد کاهش وزن کاهش اشتها تهوع و استفراغ سیمبالتا همچنین می تواند باعث افکار و رفتارهای خودکشی در کودکان شود. سایر عوارض جانبی جدی در آزمایشات بالینی Cymbalta در کودکان گزارش نشده است. اگر سوالات دیگری در مورد عوارض جانبی جدی سیمبالتا در کودک خود دارید، با پزشک اطفال مشورت کنید. مدت زمان ماندگاری عوارض جانبی Cymbalta می تواند بسته به عارضه جانبی متفاوت باشد. همچنین، خطر عوارض جانبی خاص می تواند در اولین شروع مصرف دارو بیشتر باشد. مثلا: خطر افکار یا رفتارهای خودکشی ممکن است در چند ماه اول مصرف سیمبالتا یا پس از تغییر دوز بالاتر باشد. با این حال، احتمال دارد در هر زمانی هنگام مصرف سیمبالتا رخ دهد. خطر (تغییرات در فشار خون که می تواند منجر به زمین خوردن شود) احتمال دارد در هفته اول مصرف سیمبالتا بالاتر باشد. برخی از عوارض جانبی احتمال دارد پس از قطع دارو از بین بروند. ولی سایر عوارض جانبی، مانند، می تواند در صورت قطع دارو ادامه داشته باشد. شاید تعجب کنید که هر چند وقت یکبار عوارض جانبی خاصی با این دارو رخ می دهد. در اینجا جزییاتی در مورد برخی از عوارض جانبی که این دارو می تواند ایجاد کند آورده شده است. مانند بسیاری از داروها، برخی از افراد احتمال دارد پس از مصرف سیمبالتا واکنش آلرژیک داشته باشند. علایم یک واکنش آلرژیک خفیف می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش بثورات پوستی گرگرفتگی (گرمی و قرمزی در پوست) واکنش آلرژیک شدیدتر نادر است اما احتمال دارد رخ دهد. علایم یک واکنش آلرژیک شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: تاول ها مشکل در تنفس التهاب زبان، دهان یا گلو التهاب زیر پوست، به طور معمول در پلک ها، لب ها، دست ها یا پاها اگر واکنش آلرژیک شدید به سیمبالتا دارید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم خطرناک و جدی است یا اگر فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با مراکز درمانی تماس بگیرید. در بررسی های بالینی Cymbalta ، افزایش و کاهش وزن در بزرگسالان گزارش نشد. با این حال، کاهش وزن یک عارضه جانبی رایج در کودکانی بود که این دارو را در مطالعات بالینی مصرف کردند. در بررسی های بالینی کودکان مبتلا به فیبرومیالژیا: درصد از افرادی که سیمبالتا مصرف کردند، در مقایسه با درصد افرادی که دارونما (درمان بدون داروی فعال) مصرف کردند، حالت تهوع داشتند. درصد از افرادی که سیمبالتا مصرف کردند، در مقایسه با درصد افرادی که دارونما مصرف کردند، اسهال داشتند. اگر در حین مصرف سیمبالتا دچار مشکلات گوارشی شدید، با پزشک خود مشورت کنید. آنها ممکن است درمان را برای از بین بردن این عارضه توصیه کنند یا از شما بخواهند داروی دیگری را برای درمان بیماری خود امتحان کنید. برخی از افراد احتمال دارد در حین مصرف سیمبالتا دچار بی خوابی (مشکل خواب) شوند. در بررسی های بالینی: درصد از افرادی که سیمبالتا مصرف می کردند بی خوابی داشتند. درصد از افرادی که دارونما مصرف کردند بی خوابی داشتند. اگر در حین مصرف سیمبالتا دچار مشکلات خواب شدید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها ممکن است راه هایی را برای مدیریت این عارضه جانبی پیشنهاد کنند. یا بخواهند داروی دیگری را برای درمان بیماری خود امتحان کنید. سردرد می تواند در هنگام مصرف سیمبالتا رخ دهد. در بررسی های بالینی: درصد از افرادی که سیمبالتا مصرف می کردند سردرد داشتند. درصد از افرادی که دارونما مصرف کردند سردرد داشتند سردرد همچنین می تواند از علایم (سطح پایین سدیم) باشد. این یک عارضه جانبی جدی است که می تواند با Cymbalta رخ دهد. به همین دلیل، اگر در حین مصرف سیمبالتا دچار سردرد شدید، با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک می تواند علت سردرد را تعیین کند و بخواهد تا داروی دیگری را برای بیماری خود امتحان کنید. سیمبالتا مانند سایر داروهای ضد افسردگی، احتمال دارد خطر افکار و رفتارهای خودکشی را افزایش دهد. Cymbalta یک هشدار جعبه ای برای این عارضه جانبی دارد. بررسی های بالینی نشان داده که داروهای ضد افسردگی خطر افکار و رفتارهای خودکشی را در کودکان و بزرگسالان جوان سال یا کمتر افزایش می دهند. تصور می‌شود که این خطر در ماه‌های اول درمان با سیمبالتا یا پس از تغییر دوز، بیشترین میزان را دارد. در افراد سال و بالاتر، در واقع می توانند خطر افکار و رفتارهای خودکشی را کاهش دهند. در طول درمان، باید به دقت مراقب هرگونه تغییر جدید یا ناگهانی در رفتار، احساسات، خلق و خو یا افکار خود باشید. همچنین از اعضای خانواده، مراقبان و ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی بخواهید که به دنبال تغییراتی در رفتار یا خلق و خوی شما باشند. اگر متوجه تغییر شدید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. همچنین، اگر هر یک از احساسات یا علایم زیر را تجربه کردید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید: موارد وحشت زدگی افکار در مورد خودکشی یا مرگ رفتار پرخاشگرانه یا خشونت آمیز سایر تغییرات غیرعادی در رفتار یا خلق و خوی شیدایی (افزایش شدید در فعالیت یا صحبت کردن) احساس بسیار بیقراری، آشفتگی یا تحریک پذیری اضطراب یا افسردگی که جدید است یا بدتر می شود. سیمبالتا به عنوان یک داروی ژنریک به نام دولوکستین در دسترس است. داروی ژنریک کپی دقیق از نسخه فعال در یک دارو با نام تجاری است. ژنریک به اندازه داروی اصلی بی خطر و موثر در نظر گرفته می شود. قیمت داروهای ژنریک کمتر از داروهای مارک دار است. اگر علاقه مند به استفاده از فرم عمومی Cymbalta هستید، با پزشک خود مشورت کنید. آن‌ها تشخیص می دهند که آیا اشکال و نقاط قوتی دارد که می‌تواند برای شرایط شما استفاده شود یا نه؟ دوز سیمبالتا که پزشک تجویز می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد. این شامل: سن فرد سایر داروهایی که مصرف می کنید. عوارض جانبی که از دارو تجربه می کنید. بیماری های زمینه ای که ممکن است داشته باشید. نوع و شدت بیماری که برای درمان آن از سیمبالتا استفاده می کنید. به طور معمول، پزشک با دوز پایین شروع و سپس به مرور زمان آن را تنظیم می کند تا به مقدار مناسب برسند. پزشک در نهایت کوچکترین دوزی که بهترین اثر را ایجاد می کند، تجویز می کند. اگر دارو به طور ناگهانی قطع شود، سیمبالتا ممکن است باعث علایم ترک شود. به دلیل خطر علایم ترک، نباید به طور ناگهانی مصرف سیمبالتا را قطع کنید. برای کمک به کاهش خطر ابتلا به این علایم، پزشک به تدریج دوز مصرفی را در طول زمان کاهش می دهد. این به عنوان مخروطی دارو شناخته می شود.

از عوارض قرص پلاویکس که در بیماران قلبی عرروقی بکار رفته و مانع ایجاد لخته می شود، می توان به کبودی پوست و خونریزی نقاط مختلف اشاره کرد. این قرص بیشتر برای پیشگیری از بیماری های قلبی و عورقی و مبتلایان به سکته ها مغزی استفاده می شود. پلاویکس (کلوپیدوگرل بی سولفات) یک گروه داروی تیانوپیریدین است که تجمع پلاکت ها را مهار می کند و بنابراین برای پیشگیری از لخته شدن خون و درمان بیماران مبتلا به سندرم کرونر حاد، سکته قلبی ( MI ) ، بیماری عروق محیطی و برخی از بیماران سکته مغزی (نوع ایسکمیک) استفاده می شود. پلاویکس ممکن است با آسپرین، داروهای ضد التهاب غیراستروییدی ( NSAID ) ، سایر داروها برای جلوگیری از لخته شدن خون، آرمودافینیل، مودافینیل، فلوکستین، فلووکسامین، ژمفیبروزیل، ایزونیازید، داروهای سرطان، کاهش دهنده اسید معده، ضد قارچ ها، داروهای HIV یا داروهای تشنج تداخل داشته باشد. خانم های باردار و یا آنانی که قصد بارداری شدن دارند باید قبل از تصمیم به بارداری به پزشک خود اطلاع دهند. به نظر نمی رسد پلاویکس برای جنین مضر باشد. علاوه بر آن، شیردهی هنگام استفاده از پلاویکس توصیه نمی شود. پلاویکس به طور روزانه بیشتر همراه با آسپرین تجویز می شود. پلاویکس حاوی داروی فعال کلوپیدوگرل است که به عنوان یک داروی عمومی در دسترس است. پلاویکس به صورت قرص های و میلی گرمی تجویز می شود. این ماده حاوی داروی کلوپیدوگرل است که متعلق به دسته ای از داروها به نام بازدارنده های پلاکت است. این داروها به جلوگیری از تشکیل لخته خون در بدن کمک می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مصرف قرص پلاویکس می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود، از جمله: تب گیجی درد عضلانی بثورات پوستی یا خارش خونریزی خون دماغ شدن کبودی بیشتر از حد معمول اگز از پلاویکس برای درمان بیماری خود استفاده می کنید، در صورت بروز هر گونه خونریزی طولانی مدت و یا خون در مدفوع و یا ادرار بلا فاصله با پزشک خود مشورت کنید. علاوه بر خونریزی یا کبودی، اکثر این عوارض جانبی رایج ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی از Plavix شایع نیستند، اما با این حال احتمال بروز آنها وجود دارد. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید و یا به مراکز درمانی مراجعه کنید. عوارض جانبی جدی پلاویکس و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: کبودی های بدون علت استفراغ و سرفه خونی خونریزی شدید مانند خون در ادرار، خون در مدفوع که ممکن است مدفوع قرمز یا مدفوع سیاه داشته باشید که به نظر می رسد مانند قیر یا کف قهوه ای باشد. در این شرایط، لخته های خون در سراسر بدن، از جمله در رگ های خونی کوچک تشکیل می شود. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب ضعف سردرد گیجی خستگی تنگی نفس ضربان قلب سریع نقاط قرمز روی پوست زردی و یا رنگ پریدگی لکه های بنفش روی پوست یا داخل دهان دفع مقدار کمی ادرار یا داشتن خون یا پروتیین در ادرار که می تواند نشان دهنده نارسایی کلیه باشد. خونریزی جزیی و گاه به گاه در افرادی که پلاویکس استفاده می کنند دیده شده است. پلاویکس منجر به بروز خون دماغ نمی شود، اما از ایجاد لخته خون در بدن جلوگیری می کند. خون دماغ نشان می دهد که بدن شما قادر به پیشگیری از ایجاد لخته های خونی نیست. برای اتصال یا مسدود شدن سوراخ های بینی نباید چیزی داخل بینی قرار دهید. اگر خون دماغ شما بیش از دقیقه ادامه داشت یا خونریزی قبل از گذشت دقیقه بدتر شد، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. ممکن است به درمان پزشکی نیاز داشته باشید. ممکن است هنگام استفاده از پلاویکس سردردهای خفیف داشته باشید. در حقیقت، بسیاری از داروها به عنوان یک عارضه جانبی باعث سردرد می شوند. اگر هنگام استفاده از پلاویکس سردرد دارید، بهتر است از پزشک خود بپرسید که کدام یک از داروهای مسکن برای شما بی خطر هستند. معمولا پزشک یا داروساز در صورت استفاده از پلاویکس، استامینوفن را توصیه می کند. استامینوفن یک داروی ضد درد بدون نسخه ( OTC ) است که حداقل باعث خونریزی می شود. قبل از شروع هر داروی جدید (جمله داروهای OTC ) هنگام استفاده از پلاویکس با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. اگر سردرد ناگهانی یا شدید دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. این نوع سردرد ممکن است نشانه خونریزی جدی در بدن شما باشد. ممکن است هنگام مصرف پلاویکس کبودی های را در بدن خود مشاهده کنید. کبودی در هنگام مصرف داروهایی مانند پلاویکس که از ایجاد لخته خون در بدن جلوگیری می کند، طبیعی است. به طور معمول، کبودی چیزی نیست که شما نگران آن باشید. با این حال، گاهی کبودی می تواند جدی باشد اما در شرایطی که کبودی شما هیچ علت خاصی ندارد، اندازه آنها بزرگ است و یا به مرور زمان بهتر و یا بدتر می شوند، با پزشک مشورت کنید. استفاده از پلاویکس، می تواند منجر به بروزبثورات پوستی شود. در یک مطالعه بالینی، / درصد از افرادی که پلاویکس مصرف کرده اند، در طی درمان، بثورات شدید را تجربه کرده اند بثورات پوستی ممکن است علامت واکنش آلرژیک به دارو باشد. با این حال، بثورات پوستی همچنین می تواند نشانه ای از یک بیماری خطرناک به نام پورپورای ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک ( TTP ) باشد. اگر هنگام استفاده از پلاویکس بثورات پوستی دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. در طول درمان با پلاویکس وجود خون در ادرار ممکن است رخ دهد اما داشتن خون در ادرار گاهی اوقات می تواند نشان دهنده خونریزی جدی یا مشکلات کلیوی باشد. اگر هنگام مصرف پلاویکس تغییری در رنگ ادرار خود مشاهده کردید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. مصرف پلاویکس می تواند منجر به خارش بدن شود. در بعضی موارد، خارش می تواند نشانه ای از واکنش آلرژیک خفیف به دارو باشد. هنگام مصرف بیشتر داروها از جمله پلاویکس ممکن است دچار اسهال یا ناراحتی معده شوید. در یک مطالعه بالینی، / درصد از افرادی که پلاویکس مصرف کردند، در طول درمان به اسهال شدید مبتلا شده بودند. در این شرایط سعی کنید مایعات زیادی بنوشید تا از کم آبی بدن شما جلوگیری شود اما در صورت بروز هر گونه تغییر رنگ در اسهال با سیاه و یا صورتی با پزشک خود تماس بگیرید. این تغییرات رنگ می تواند نشان دهنده خونریزی جدی در داخل بدن شما باشد. پلاویکس به ندرت منجر به تغییر در فشار خون می شود. با این حال، افت ناگهانی فشار خون ممکن است علامت خونریزی جدی داخلی باشد که از عوارض جانبی احتمالی پلاویکس است. اگر علایم فشار خون پایین، مانند سرگیجه یا سبکی سر هنگام ایستادن دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. پلاویکس می تواند در برخی شرایط منجر به درد عضلانی شود. هنوز علت اصلی این درد در افرادی که پلاویکس مصرف می کنند مشخص نیست اما اگر هنگام مصرف پلاویکس درد عضلانی شدیدی را احساس می کنید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. آنها می توانند علت را بررسی و در صورت نیاز درمان های پزشکی را تجویز کنند. تنگی نفس یک عارضه جانبی رایج Plavix نیست، اما ممکن است علامت یک عارضه جانبی جدی دارو باشد. تنگی نفس در افرادی که این دارو را مصرف می کنن، می تواند نشانه یک عارضه جانبی خطرناک به نام پورپورای ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک ( TTP ) باشد. با TTP ، لخته های خون در بدن ایجاد می شود. برخی از لخته های خون می توانند در بازوها یا پاها ایجاد شوند و سپس به ریه ها منتقل شوند و بافت های ریه را مسدود کنند. این وضعیت به عنوان آمبولی ریوی ( PE ) شناخته می شود. علایم PE می تواند شامل تنگی نفس و درد قفسه سینه باشد. این شرایط بسیار خطرناک است و می تواند زندگی بیمار را تهدید کند. در صورت داشتن تنگی نفس غیرقابل توضیح، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. ممکن است به درمان فوری نیاز داشته باشید. درد معده از عوارض جانبی شایع پلاویکس نیست. با این حال، اگر هنگام مصرف این دارو درد معده یا گرفتگی دارید، احتمال دارد دچار خونریزی معده شده باشید. خونریزی جدی از عوارض جانبی احتمالی Plavix است. درد معده همچنین می تواند نشانه یک عارضه جانبی خطرناک به نام پورپورای ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک ( TTP ) باشد. اگر هنگام استفاده از پلاویکس درد معده دارید، حتما بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. پلاویکس اغلب به همراه سایر داروها تجویز می شود. نوع داروهایی تجویزی به علت اصلی بیماری شما بستگی دارد. پلاویکس اغلب برای درمان بیماری های مختلف همراه با آسپرین تجویز می شود. به ترکیب پلاویکس و آسپرین، درمان ضد پلاکت دوتایی گفته می شود. هر دو دارو از تشکیل لخته های خونی جلوگیری می کنند. چندین مطالعه نشان داده است که استفاده از این داروها در کنار هم به جای مصرف هر یک از داروها، فواید بیشتری دارد. پلاویکس برای استفاده در ترکیب با آسپرین برای جلوگیری از حمله قلبی و سکته در افراد مبتلا به سندرم حاد کرونر ( ACS ) مورد تایید سازمان غذا و دارو است. Plavix ممکن است در ترکیب با داروی ضد انعقاد خون (رقیق کننده خون) در برخی از افراد مبتلا به بیماری هایی از جمله فیبریلاسیون دهلیزی یا در افرادی که خطر بسیار بالایی در وقایع قلبی عروقی دارند، استفاده شود. نمونه هایی از برخی از داروهای رقیق کننده خون که ممکن است با Plavix استفاده شوند، عبارتند از: وارفارین (کومادین) ریواروکسبان ( Xarelto ) apixaban (الیکیس) ادوکسابان (ساوایسا) فونداپارینوکس ( Arixtra ) بتریکسابان ( Bevyxxa ) دبیگاتران (پراداکسا) انوکساپارین ( Lovenox ) منبع:

خواص درمانی آلویه ورا برای پاکیزگی و سلامت پوست کاملا مشهود است. آلویه ورا برای تسکین بثورات پوستی و سوختگی مورد استفاده قرار می گیرد. آلویه ورا گیاهی آبدار و دارای برگ های سبز ضخیم است که در شرایط گرمسیری بهترین رشد را دارد. رشد آلویه ورا نسبتا آسان است به شرطی که بیش از حد آب آن را ندهید. طبق آثارباستانی بر جای مانده در مصر که به سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد، آلویه ورا به عنوان گیاه جاودانگی شناخته می شود. آلویه ورا با در نظر داشتن تمام مواردی که برای بدن انسان مفید است، گنجینه ای از خواص است. قرن هاست که از آلویه برای زیبایی و سلامتی کمک به درمان التهابات، عفونت ها، سوختگی ها، سوهاضمه و التهاب استفاده می شود اما با این حال بهتر است همیشه قبل از تصمیم برای استفاده از آلویه ورا برای درمان یک بیماری، با پزشک مشورت کنید. آب آلویه ورا، ژل، پودر و حتی مکمل های آن کاربرد دارد. ژل شفاف و لزج موجود در برگ های آلویه ورا از % آب تشکیل شده و ویتامین ها، مواد معدنی، آنتی اکسیدان ها، آنزیم اصلی و آمینو اسید ضروری مورد نیاز بدن انسان را ت مین می کند. این دلایل کافی است که این گیاه را به "دارایی باارزش" صنعت بهداشت و زیبایی تبدیل می کند. گرم اب / گرم قند میلی گرم آهن میلی گرم سدیم کیلو کالری انرژی / گرم کربوهیدرات میلی گرم ویتامین سی جدا از کاربرد موضعی آلویه ورا، می توان آن را به صورت خوراکی مصرف کرد تا فواید ذاتی آن بر بدن انسان ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لاتکس زرد یا همان ژل آلویه ورا، حاوی یک آنتراکینون به نام آلویین است که خواص ملین دارد. ژل آلویه ورا هنگام ورقه ورقه شدن در وسط آن دیده می شود. این ژل معمولا غنی ترین قسمت برگ آلویه ورا است اما حاوی مقدار کمتری از آلویین می باشد. اگرچه وجود آلویین استفاده از آلویه ورا را برای رفع یبوست ت یید می کند، اما متخصصان دیدگاه متناقضی در این مورد دارند. مصرف بیش از حد ژل آلویه ورا یا عصاره آن می تواند منجر به عوارض جانبی جدی مانند کمبود پتاسیم، ضعف، گرفتگی معده و حتی اسهال شود. اگر مصرف آلویه ورا منجر به بروز عوارض جانبی مانند آلرژی، افزایش اسهال و گرفتگی معده در شما شده هر چه سریع تر با پزشک مشورت کنید. در انتخاب برگ های آلویه ورا دنبال برگ های سبز و ضخیم باشید. برگ ها را بشویید تا تمام آلودگی ها از روی برگ ها پاک شود. با استفاده از یک چاقوی تیز، خط های افقی حدود چند سانتی متری بزنید. اگر یک برگ کوچک و متوسط دارید زیاد آن را برش ها را نزنید. انتهای خوشه را از هر قسمت جدا کنید. به سمت صاف برگ آلویه شروع به تراشیدن پوست مایل به سبز برگ آلویه کنید تا زمانی که لایه ژل لزج و شفاف را ببینید. ژل را با استفاده از قاشق خارج کنید. می توانید ژل را از برگ های آلویه خارج کرده و مستقیما مصرف کنید. شما همچنین می توانید ژل آلویه ورا را در اسموتی ها و آب میوه های خود ترکیب کنید. طعم ملایم و بافت لغزنده آلویه ورا نیز می تواند به خوبی در سس سالاد خانگی استفاده شود. آلویه ورا مملو از مواد مغذی است که خاصیت ضد التهابی و آنتی اکسیدانی دارد. فقط لبه های خوشه دار را بریده و ژل آلویه ورا و گوشت آلویه ورا با آب مخلوط کنید تا آب آلویه ورا تهیه شود. ژل آلویه ورا را با پودر زردچوبه مخلوط کرده و آن را با نمک و دانه های زیره بو داده تفت دهید. از آن به عنوان ادویه در ساندویچ ها یا به عنوان دسر در وعده های غذایی استفاده کنید. لاتکس آلویه ورا حاوی آلویین است که خواص ملین دارد و به اجابت مزاج کمک می کند. طبق مطالعه انجام شده در سال، استفاده از آلویه ورا به عنوان یک راهکار مطمین و موثر برای درمان بیماران مبتلا به IBS موثر است. نوشیدن آب آلویه ورا می تواند از زخم معده و سایر اختلالات گوارشی جلوگیری کند. از خواص درمانی آلویه وراخواص درمانی آلویه ورا این است که استفاده موضعی از ژل آلویه ورا می تواند باعث تسکین و تسریع در ترمیم مشکلات پوستی مانند زخم، بثورات، آکنه و اگزما شود. از آلویه ورا شاید بتوان بیشتر برای درمان زخم ها از جمله زخم های سوختگی و آفتاب سوختگی استفاده کرد. مصرف ژل آلویه می تواند به تسریع روند بهبودی زخم ها کمک کند. از خواص درمانی آلویه ورا این است که با کاهش ترشح اسید معده می تواند به کنترل ترشح اسید معده کمک کند. تحقیقات اولیه در مورد بیماران دیابتی و پیش دیابتی نشان می دهد که آلویه ورا ممکن است به کنترل قند خون کمک کند و در عین حال سطح کلسترول خون را نیز کاهش دهد. با این حال، تحقیقات بیشتری در مورد آلویه ورا و ت ثیرات آن بر قند خون لازم است. آلویه ورا به دلیل خواص ضد التهابی می تواند به شما در کاهش درد و التهاب مفاصل در آرتروز کمک کند. خواص ضد باکتریایی آلویه ورا، آن را به یک گزینه سالم برای درمان عفونت ها و صدمات دندان و لثه تبدیل کرده است. آلویه ورا خاصیت ضد قارچی و مرطوب کنندگی دارد که آن را به یک محلول موثر برای کاهش شوره سر تبدیل می کند. آزمایشات بالینی نشان می دهد که استفاده منظم از آلویه دو بار در روز به مدت - هفته می تواند شوره سر را به حداقل برساند. ضرورت ارزیابی عوارض جانبی آلویه ورا اجباری است. به طور کلی، قبل از افزودن آلویه ورا به رژیم خود، با پزشک خود صحبت کنید. اگر از بیماری گوارشی مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو رنج می برید از مصرف از ژل آلویه ورا یا محصولات آلویه ورا خودداری کنید زیرا باعث تحریک روده می شود. استفاده زیاد از آب آلویه ورا می تواند باعث یبوست شود. مصرف آب آلویه ورا در بیماران بواسیر، می تواند وضعیت آنها را بدتر کند. دوز نامناسب لاتکس آلویه ورا می تواند منجر به مشکلات کلیوی و کبدی شود. وجود آنتراکینون در آلویه ورا می تواند باعث ایجاد اسهال در زنان شیرده و کودکان زیر سال شود. آب آلویه ورا فرآوری نشده باعث کم آبی و عدم تعادل الکترولیت در بدن و تغییر رنگ ادرار به صورتی یا قرمز می شود. مصرف آب آلویه ورا بیش از یک سال می تواند باعث ایجاد سودومولانوز کولی شود که علت احتمالی سرطان روده بزرگ است. خاصیت محرک آلویه ورا می تواند انقباضات رحمی را در زنان باردار تحریک کرده و منجر به سقط جنین و حتی نقایص مادرزادی شود. نوشیدن آب آلویه ورا به افزایش تولید آدرنالین منجر می شود که می تواند برای افرادی که از بیماری های قلبی رنج می برند مضر باشد. استفاده از آلویه ورا را حدود هفته قبل از جراحی محدود کنید زیرا آلویه ورا می تواند سطح قند خون را در حین یا بعد از جراحی تغییر دهد. لاتکس آلویه ورا برای کودکان و سالمندان توصیه نمی شود زیرا می تواند سطح پتاسیم را از بدن، به ویژه در سلول های پوشاننده روده کم کند و باعث ضعف و ضربان قلب نامنظم شود. مصرف آلویه ورا می تواند عوارض جدی برای افرادی که داروهای خاصی مصرف می کنند، ایجاد کند. اگر مایل به مصرف آلویه ورا با وجود درمان دارویی هستید، با پزشک خود مشورت کنید. آب آلویه ورا می تواند با داروهای تجویز شده برای دیابت تداخل داشته باشد. آب آلویه ورا با کاهش مقاومت به انسولین، سطح قند خون را کاهش می دهد. آب آلویه ورا در صورت مصرف با لانولین می تواند عوارض جانبی آن را افزایش دهد. آلویه ورا می تواند با داروهای خوراکی تداخل داشته باشد و کارایی آنها را تحت ت ثیر قرار دهد. مقادیر فراوان ملین موجود در آب آلویه ورا ممکن است IBS را در برخی افراد بیشتر بدتر کند. آب آلویه ورا می تواند از لخته شدن خون جلوگیری کند. بر همین اساس هنگامی که با سووفلوران (ماده بی حس کننده) تداخل کند، ممکن است باعث افزایش خونریزی در حین جراحی می شود. از ژل آلویه ورا می توان بصورت موضعی به عنوان آرامبخش و تسکین دهنده استفاده کرد. از طرفی هم به دلیل داشتن مواد مغذی از ترکیبات ضد التهاب، ویتامین ها، مواد معدنی و سایر مواد مغذی، می توان برای اهداف مختلف کاربرد دارد. استفاده بی سابقه از آلویه ورا برای رفع مشکلات مختلف سلامتی از جمله بثورات، قند خون، یبوست و پلاک های دندانی، آن را گزینه اصلی داروهای خانگی تبدیل می کند. بهتر است قبل از قرار دادن آلویه ورا در رژیم خود، با پزشک مشورت کنید.

می تواند به موارد زیادی مربوط شود. شایع ترین علل تنگی نفس در مبتلایان به دیابت را بشناسید. دیابت وضعیتی است که در آن بدن انسولین بسیار کمی تولید می کند یا در برابر انسولین مقاومت می کند. هورمونی است که بدن ما برای تجزیه کربوهیدرات های غذایی که می خوریم به انرژی به شکل گلوکز نیاز دارد. بدون انسولین، بدن ما نمی تواند به طور موثر عمل کند. از آنجایی که کل بدن ما به انرژی نیاز دارد، دیابت می تواند هر قسمت از آن را تحت تاثیر قرار دهد. با گذشت زمان، به خصوص اگر دیابت به درستی درمان و کنترل نشود، می تواند منجر به بروز سایر بیماری ها شود. برخی از سیستم های بدن که بیشتر مستعد ابتلا به دیابت هستند، کلیه ها و سیستم قلبی عروقی می باشند. نظارت دقیق و درمان توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی متخصص در دیابت، مانند یک، مهم است. هر فردی که مبتلا به است، باید در صورت مشاهده علایم جدید یا تغییرات در سلامت کلی خود به خود اطلاع دهد. یکی از علایمی که باید به سرعت به پزشک توجه شود، تنگی نفس جدید یا بدتر شدن تنگی نفس در مبتلایان به دیابت است. تنگی نفس در دیابتی ها نشان دهنده چیست؟ تنگی نفس جدید یا بدتر در فردی که مبتلا به دیابت است می تواند نشانه یک بیماری بالقوه جدی باشد، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کتواسیدوز دیابتی ( DKA ) زمانی رخ می دهد که بدن انسولین کافی تولید نمی کند و نمی تواند کربوهیدرات ها را به گلوکز برای انرژی تبدیل کند. سپس بدن شروع به تجزیه چربی ها برای تامین انرژی می کند. هنگامی که این اتفاق می افتد، یک محصول جانبی زاید به نام کتون ایجاد می کند. کتون ها توسط کلیه ها از بدن خارج شده و از طریق ادرار دفع می شوند. در DKA ، کتون ها سریعتر از آن چیزی که کلیه ها می توانند آنها را از بدن خارج کنند، ساخته می شوند. این منجر به تجمع کتون ها می شود که سمی است. بدن ممکن است سعی کند از ریه ها برای دفع کتون های اضافی استفاده کند که باعث تنگی نفس می شود. در همین حال، به دلیل کمبود انسولین، سطح گلوکز در خون افزایش می یابد. علاوه بر تنگی نفس، فرد مبتلا به DKA اغلب دچار تهوع و استفراغ، دهان بسیار خشک و گاهی اوقات نفس میوه ای می شود. با افزایش سطح کتون در بدن، افراد می توانند به سرعت بیهوش شوند، بنابراین جستجوی مراقبت های پزشکی فوری اغلب ضروری است. درمان اولیه برای معکوس کردن این وضعیت، تزریق مایع از طریق ورید و ارایه انسولین به صورت تزریق زیر پوست یا داخل ورید است. گاهی اوقات افراد برای نظارت دقیق و ادامه درمان تا کاهش سطح کتون و تثبیت سطح انسولین در بیمارستان بستری می شوند. برای اطمینان از حفظ تعادل انسولین برای جلوگیری از DKA ، پیگیری دقیق با ارایه دهنده مراقبت دیابت شخصی شما مورد نیاز است. حمله قلبی و سکته مغزی برای افراد مبتلا به دیابت، می تواند نشانه ای از بیماری قلبی باشد. بیماری قلبی عروقی اولین علت مرگ افراد دیابتی است: احتمال حمله قلبی یا سکته مغزی در این افراد دو برابر بیشتر از افرادی است که این بیماری را ندارند. افرادی که مبتلا به دیابت هستند، حتی با نظارت دقیق، ممکن است مواقعی داشته باشند که سطح گلوکز خون آنها بالا می رود. با گذشت زمان، این سطوح بالا از گلوکز خون می تواند باعث آسیب به شبکه رگ های خونی و اعصاب در سراسر بدن، به ویژه رگ های خونی ظریف و اعصاب اطراف قلب شود. تنگی نفس در مبتلایان به دیابتی ها ممکن است یکی از اولین علایم حمله قلبی یا سکته باشد. سایر علایمی که افراد ممکن است تجربه کنند ممکن است شامل تعریق، سوء هاضمه یا حالت تهوع، درد یا ناراحتی در بازوها، فک، قفسه سینه، بالای شکم، یا پشت، افتادگی پلک یا لبخند در یک طرف صورت، یا تکلم نامفهوم باشد. هر یک از این علایم باید به صورت اورژانسی ارزیابی شود. از آنجایی که افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر حملات قلبی و هستند، مراجعه منظم به پزشک مهم است. ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما یک معاینه فیزیکی کامل از جمله اندازه‌گیری فشار خون انجام می‌دهد و احتمالا آزمایش‌های آزمایشگاهی را برای بررسی سطح کلسترول و قند خون شما مانند آزمایش هموگلوبین AC تجویز می‌کند. آنها همچنین احتمالا داروهای تجویزی را برای مدیریت دیابت و جلوگیری از عوارض بیماری قلبی مانند نارسایی قلبی توصیه می کنند. کمای دیابتی افرادی که دیابت دارند ممکن است گلوکز خون بالا داشته باشند که به آن هایپرگلیسمی گفته می شود یا گلوکز خیلی کم که به آن هیپوگلیسمی می گویند. مشابه کتواسیدوز، گلوکز بیش از حد یا خیلی کم می تواند بر عملکرد ریه ت ثیر بگذارد و باعث احساس تنگی نفس در افراد شود. علایم دیگر ممکن است شامل خواب آلودگی، درد شکم، خشکی دهان، تشنگی شدید، لرزش یا ضعف، یا گیجی باشد. سطح قند خون بسیار بالا یا پایین می تواند منجر به یک وضعیت اورژانسی جدی و خطرناک به نام شود که در آن فرد بیهوش می شود و نسبت به محیط خود واکنشی نشان نمی دهد. برای هیپوگلیسمی، درمان اولیه مایعات از طریق ورید و دادن گلوکز از طریق ورید است. برای هیپرگلیسمی، درمان اولیه تزریق مایع از طریق ورید و تجویز انسولین است. هم در هیپوگلیسمی و هم در هیپرگلیسمی، بیماران برای مدتی تحت نظارت دقیق قرار می گیرند و احتمالا برای مشاهده دقیق تر و پیشگیری از تکرار دوره هایپوگلیسمی یا هیپرگلیسمی در بیمارستان بستری می شوند. پس از تکمیل درمان اولیه، بیماران باید با ارایه دهنده مراقبت های دیابتی خود پیگیری کنند تا راهکارهایی برای پیشگیری از هیپوگلیسمی و هیپرگلیسمی، مانند نظارت دقیق بر سطح گلوکز، در دسترس بودن قرص های گلوکز اورژانسی، و داشتن شناسنامه پزشکی مانند دستبند، برای موارد اضطراری احتمالی یک پزشک ارایه دهند. نارسایی کلیه افرادی که مبتلا به دیابت هستند در معرض خطر بیشتری برای بیماری به نام نفروپاتی هستند که به عنوان بیماری کلیوی نیز شناخته می شود. با گذشت زمان، دیابت می تواند به توانایی کلیه ها برای فیلتر کردن مواد زاید به درستی آسیب برساند و آسیب قابل توجهی به کلیه ها وارد کند. از آنجایی که کلیه‌ها توانایی خود را برای عملکرد صحیح از دست می‌دهند، مایعات در بدن جمع می‌شوند و می‌توانند به قلب و ریه‌ها برگردند که ممکن است منجر به تنگی نفس شود. سایر علایم احتمالی شامل تورم پاها، دست ها، مچ پا و چشم ها، از دست دادن اشتها، تهوع و استفراغ، گیجی و مشکل در تمرکز، خارش مداوم و خستگی است. مهم است که هر یک از این علایم را در اسرع وقت به پزشک خود اطلاع دهید. آنها احتمالا آزمایش‌های آزمایشگاهی را درخواست می‌کنند و حتی شما را به یک نفرولوژیست، متخصص کلیه، برای تعیین میزان آسیب کلیوی می‌خواهند. آپنه انسدادی خواب ( OSA ) ( OSA ) وضعیتی است که منجر به مشکل در تنفس در هنگام خواب می شود. اگر ماهیچه های گلو به سمت داخل جمع شوند و راه هوایی شما را مسدود کنند، ممکن است این اتفاق بیفتد. این ممکن است به طور جزیی یا کامل اتفاق بیفتد و بنابراین می تواند خواب را مختل کند. اضافه وزن عامل خطر اصلی آپنه خواب است و NHS خاطرنشان می کند که افراد مبتلا به دیابت برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به آپنه خواب هستند. مبتلایان به دیابت در صورت تنگی نفس، کی به پزشک مراجعه کنند؟ برای افرادی که مبتلا به دیابت هستند، سطوح بالا و پایین گلوکز خون می تواند باعث بیماری های جدی و حتی خطرناک شود. تنگی نفس جدید یا بدتر شده ممکن است یکی از علایم اولیه باشد. برای افرادی که مبتلا به دیابت زندگی می کنند و دچار تنگی نفس جدید یا بدتر می شوند، ضروری است که فورا برای ارزیابی و درمان به یک متخصص مراقبت های بهداشتی مراجعه کنند. به طور کلی، افرادی که مبتلا به دیابت هستند و به دنبال درمان فوری برای تنگی نفس جدید یا بدتر شدن آن هستند، باید انتظار داشته باشند که یک متخصص مراقبت های بهداشتی یک معاینه فیزیکی کامل انجام دهد و سابقه پزشکی را به دست آورد. اغلب، آزمایش‌های آزمایشگاهی برای ارزیابی سطح گلوکز خون، وجود و شدت کتواسیدوز و عملکرد کلیه انجام می‌شود. بسته به شرایطی که دارید، ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است یک نوار قلب ( ECG ) را برای ارزیابی هرگونه آسیب قلبی یا اسکن سی تی اسکن برای ارزیابی علایم سکته تجویز کند. سخن آخر بیماری دیابت یک بیماری خطرناک است که امروزه میلیون ها نفر را مبتلا کرده است. به دلیل کمبود انسولین کافی در بدن به دلیل دیابت، قند مصرفی بیمار به جای آزاد شدن انرژی در خون حل می شود. به دلیل افزایش ناگهانی میزان قند خون، عملکرد قسمت های مختلف بدن تحت ت ثیر قرار می گیرد. در بین دیابت نوع و نوع ، اکثر بیماران از دسته دوم هستند. بیماری بر شریان ها و سیستم عصبی بیمار ت ثیر می گذارد که خطر بیشتری برای بیماری ریوی محدود کننده دارد. تنگی نفس یکی از علایم شایع RLD است و بنابراین، دیابتی ها نباید این علامت را نادیده بگیرند. عوارض دیابت می تواند طاقت فرسا باشد. برای شما مهم است که بتوانید علایم جدید یا بدتر را تشخیص دهید و به دنبال درمان فوری از یک متخصص مراقبت های بهداشتی باشید. بهترین راه برای پیشگیری از عوارض دیابت، یافتن یک متخصص مراقبت های بهداشتی است که در درمان دیابت تخصص دارد. مراجعه منظم به متخصص مراقبت های بهداشتی و پیروی از یک سبک زندگی سالم شامل ورزش، رژیم غذایی مناسب و پایش منظم قند خون می تواند به کاهش احتمال ابتلا به بیماری های جدی در نتیجه دیابت کمک کند.

راهکارهایی برای مقابله با عوارض داروهای ضدافسردگی وجود دارند. داروهای ضد افسردگی می توانند عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد کنند. علایم و نشانه هایی مانند حالت تهوع، افزایش وزن یا مشکلات خواب می توانند در ابتدا مصرف این دارو ها شایع باشند. برای بسیاری از افراد، این موارد طی چند هفته پس از شروع داروی ضد افسردگی بهبود می یابند. با این حال، در برخی موارد، داروهای ضد افسردگی عوارض جانبی ایجاد می کنند که به راحتی از بین نمی روند. در مورد هرگونه عوارض جانبی با پزشک یا روان پزشک خود مشورت کنید. بندرت، داروهای ضد افسردگی می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند که نیاز به درمان های اساسی داشته باشد. اگر عوارض جانبی، غیر قابل تحمل به نظر می رسند، ممکن است وسوسه شوید که مصرف داروی ضد افسردگی را متوقف کنید یا دوز دارو را به طور خودسرانه کاهش دهید. اما بهتر از قطع ناگهانی مصرف داروهای افسردگی خودداری کنید. قطع ناگهانی داروهای ضد افسردگی منجر به بروز علایمی شبیه به ترک می شود. برای تعیین گزینه داروی جایگزین بهتر است با روان پزشک خود مشورت کنید. اما برخی راهکارها برای مقابله با عوارض احتمالی دارو های ضد افسردگی وجود دارند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حالت تهوع به طور معمول پس از داروی ضد افسردگی در اوایل مصرف دارو شروع می شود اما ممکن است این عارضه بعد از سازگاری بدن با دارو از بین برود. برای مقابله با حالت تهوع به عنوان یکی از عوارض احتمالی داروهای ضد افسردگی بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: مایعات زیادی بنوشید. آب نبات سفت و بدون قند را امتحان کنید. وعده های غذایی کم حجم و اما مکرر بخورید. با پزشک خود در مورد تغییر دوز یا فرم دیگر دارو مشورت کنید. داروی ضد افسردگی خود را همراه غذا مصرف کنید، مگر اینکه روان پزشک شم دستور دیگری داده شده باشد. شما ممکن است به دلیل احتباس مایعات یا کمبود فعالیت بدنی وزن اضافه کنید یا وقتی علایم افسردگی شما کاهش می یابد اشتهای بهتری داشته باشید. برخی از داروهای ضد افسردگی بیشتر از سایرین باعث افزایش وزن می شوند. اگر نگران افزایش وزن خود بعد از مصرف داروهای ضدافسردگی هستید، می توانید این راهکارها را در نظر بگیرید: از یک متخصص تغذیه حرفه ای راهنمایی بگیرید. مصرف شیرینی و نوشیدنی های شیرین را کاهش دهید. در بیشتر روزهای هفته فعالیت بدنی منظم داشته باشید یا ورزش کنید. در مورد تعویض دارو با پزشک خود صحبت کنید، اما جوانب مثبت و منفی را بسنجید. غذاهای کم کالری مانند سبزیجات و میوه ها را انتخاب کرده و از مصرف چربی های اشباع و ترانس خودداری کنید. خستگی و خواب آلودگی به خصوص در هفته های اولیه درمان با داروی ضد افسردگی کاملا طبیعی و رایج است. برای کاهش خستگی ناشی از مصرف دارو های ضد افسردگی بهتر است: در طول روز یک چرت کوتاه بزنید. برخی از فعالیت های بدنی مانند پیاده روی را انجام دهید. تا زمان خستگی از رانندگی یا کار با ماشین آلات خطرناک خودداری کنید. در صورت ت یید پزشک، داروی ضد افسردگی را قبل از خواب مصرف کنید. برخی از داروهای ضد افسردگی ممکن است باعث بی خوابی شوند، در این شرایط ممکن است در طول روز احساس خستگی زیاد کنید. برای رفع مشکل بی خوابی ناشی از مصرف داروهای ضدافسردگی بهتر است: در صورت تایید پزشک، دارو ضد افسردگی خود را صبح بخورید. فعالیت بدنی یا ورزش منظم داشته باشید اما تمرینات خود را چندین ساعت قبل از انجام دهید تا در خواب تداخل ایجاد نکند. اگر بی خوابی یک مشکل مداوم است که در طولانی مدت ادامه پیدا کرده است، در مورد مصرف داروی آرامبخش قبل از خواب از پزشک خود مشورت کنید. حتی می توانید از پزشک خود بپرسید که آیا مصرف دوز کم داروی ضد افسردگی آرام بخش مانند ترازودون یا میرتازاپین (رمرون) قبل از خواب می تواند برای من موثر باشد؟ خشکی دهان از عوارض جانبی رایج بسیاری از داروهای ضد افسردگی است. البته برای کاهش این عارضه می توانید راهکار زیر را رعایت کنید: از طریق بینی نفس بکشید. به طور مرتب آب بنوشید و یا تکه های یخ را بمکید. آدامس بدون قند بجوید یا آب نبات سفت و بدون قند را بمکید. از مصرف دخانیات، الکل و نوشیدنی های کافیین دار خودداری کنید زیرا باعث خشکی دهان می شود. با پزشک یا دندانپزشک خود در مورد داروهای بدون نسخه و یا تجویز شده برای خشکی دهان صحبت کنید. دندان های خود را دو بار در روز مسواک بزنید، روزانه نخ دندان بکشید و مرتبا به دندانپزشک مراجعه کنید. خشکی دهان می تواند خطر ایجاد پوسیدگی را افزایش دهد. اگر خشکی دهان علی رغم تلاش های فوق همچنان ادامه داشته باشد، در مورد جوانب مثبت و منفی کاهش دوز داروی ضد افسردگی با پزشک خود مشورت کنید. یبوست اغلب با داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای همراه است زیرا عملکرد طبیعی دستگاه گوارش و سایر سیستم های اندام را مختل می کند. سایر داروهای ضد افسردگی نیز گاهی باعث یبوست می شوند. اما برای مقابله با یبوست به عنوان یکی از عارضه های ناشی از داروهای ضد افسردگی می توانید: آب زیادی بنوشید. ورزش منظم داشته باشید. از مکمل فیبر (سیتروسل، متاموسیل، سایر مواد) استفاده کنید. غذاهای حاوی فیبر بالا مانند میوه ها و سبزیجات تازه، منقل و غلات کامل بخورید. در صورت عدم موفقیت سایر اقدامات، از پزشک خود در مورد مصرف نرم کننده های مدفوع سوال کنید. سرگیجه با داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و مهارکننده های مونوآمین اکسیداز ( MAOI ) بیشتر همراه است. این داروها می توانند منجر به افت فشار خون و در نتیجه سرگیجه شوند. برای مقابله با بروز سرگیجه بهتر است: مقدار زیاد مایعات بنوشید. از مصرف کافیین، تنباکو و الکل خودداری کنید. برای پشتیبانی از نرده های دستی، عصا یا سایر موارد محکم استفاده کنید. در صورت ت یید پزشک، داروی ضد افسردگی را قبل از خواب مصرف کنید. تحریک، بی قراری یا اضطراب می تواند از اثر تحریک کننده برخی داروهای ضد افسردگی ناشی شود. در این شرایط می توانید برای مقابله با آن: تمرینات تنفس عمیق، شل کننده عضلات یا یوگا را انجام دهید. در مورد مصرف موقت داروی آرامبخش یا داروی ضد افسردگی که تحریک کننده نیست با پزشک خود مشورت کنید. مراقب افکار تکانشی همراه با انرژی زیاد باشید. در صورت بروز این موارد، فورا با پزشک خود صحبت کنید زیرا ممکن است نشانه های اختلال دو قطبی یا اختلال جدی دیگری باشد. به طور مرتب ورزش کنید. دویدن آهسته، دوچرخه سواری یا ایروبیک یا برخی از فعالیت های بدنی مانند پیاده روی را امتحان کنید اما بهتر است در مورد اینکه چه نوع ورزش یا فعالیت بدنی مناسب شماست با پزشک خود صحبت کنید. بسیاری از داروهای ضد افسردگی باعث عوارض جانبی جنسی می شوند. آنها می توانند باعث کاهش میل جنسی و دشواری رسیدن به ارگاسم شوند. برخی از داروهای ضد افسردگی می توانند اختلال نعوظ ایجاد کنند. مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین ( SSRI ) بیشتر از سایر داروهای ضد افسردگی باعث ایجاد عوارض جنسی می شوند. یکی از رایج ترین عوارض جانبی گرچه اغلب در مورد آن صحبت نمی شود کاهش علاقه به رابطه جنسی یا کاهش توانایی داشتن ارگاسم است. محققان می گوید، تقریبا نیمی از بیمارانی با مصرف SSRI ، علامت مربوط به کاهش میل جنسی را گزارش می دهند. یکی از راه های رفع علایم جانبی، افزودن نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی یا حتی دارویی برای عملکرد نعوظ است اما ممکن است تغییر دارو به یک داروی ضد افسردگی دیگر باعث از بین رفتن علایم شود. از قطع داروی ضد افسردگی بدون مشورت با پزشک خودداری کنید. قطع ناگهانی می تواند باعث مشکلات جدی شود. برای از رفع عوارض جنسی ناشی از مصرف داروهای ضدافسردگی بهتر است: با پزشک خود درمورد مصرف داروی ضد افسردگی که ممکن است کمتر از این عوارض داشته باشد مشورت کنید. دارویی را در نظر بگیرید که فقط به دوز یک بار در روز نیاز دارد و قبل از مصرف این دوز، فعالیت جنسی خود را برنامه ریزی کنید. با همسرتان در مورد عوارض جانبی جنسی و چگونگی تغییر نیازهای شما صحبت کنید. تنظیم روال جنسی ممکن است مفید باشد. به عنوان مثال، ممکن است قبل از انجام رابطه جنسی، به دوره طولانی تری از پیش نوازی نیاز داشته باشید. با پزشک خود در مورد گزینه هایی برای داروها مانند سیلدنافیل (ویاگرا) صحبت کنید که ممکن است به طور موقت عوارض جانبی جنسی را کاهش دهد یا اختلال نعوظ و خطرات مرتبط را درمان کند. از مصرف مکمل های گیاهی بدون نسخه که وعده افزایش میل جنسی و عملکرد را می دهند خودداری کنید. این داروها توسط سازمان غذا و دارو ( FDA ) تایید نمی شوند و برخی از آنها می توانند برای سلامتی شما خطرناک هم باشند. بسته به سلامت قلب و نوع دارو هاث ضد افسردگی که مصرف می کنید، ممکن است قبل یا به طور دوره ای در طول درمان به نوار قلب ( ECG ) نیاز داشته باشید. در صورت داشتن مشکلات قلبی یا استفاده از داروهای قلبی، نباید از داروهای ضد افسردگی خاصی استفاده کرد. با پزشک خود در مورد سلامت قلب و هر داروی قلبی یا سایر داروهایی مصرفی خود مشورت کنید. برخی بررسی ها نشان می دهد که تغییرات ژن ها ممکن است در اثربخشی و خطر عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی خاص نقش داشته باشد. بنابراین ژن های شما می توانند بر بروز عوارض جانبی دارو ها تاثیر داشته باشند. علاوه بر آن، واکنش افراد مختلف به انواع این دارو ها، متفاوت است. برخی از افراد ممکن است هیچ عارضه جانبی نداشته باشند، در حالی که دیگران احتمال دارد یک یا چند عارضه جانبی جدی را تجربه کنند. بر همین اساس پزشک یا روانپزشک شما ممکن است چند دارو را تجویز کند تا بهترین دارو برای وضعیت شما مشخص شود. هر داروی ضد افسردگی ممکن است بعد از ماه ها یا سال ها اثر خود را از دست بدهد، گاهی اوقات به این دلیل است که مغز نسبت به دارو تحمل کمتری دارد. برای حل مشکل پزشک امکان دارد دوز دارو را افزایش داده و دارو را با داروی ضد افسردگی دیگر جایگزین کند. مهم است که عوارض جانبی را پیگیری کرده و در مورد آن ها با پزشک خود مشورت کنید. با همکاری، می توانید با خیال راحت داروهای ضد افسردگی خود را مصرف کنید تا آن ها با حداقل عوارض جانبی بیشترین تاثیر درمانی را داشته باشند. پیگیری منظم و نظارت دقیق می تواند به جلوگیری از بروز عوارض کمک کند. به بیماران باید هشدار داده شود باید در صورت شروع بدتر شدن یا بروز علایم جدید به خصوص بعد از تغییر دارو یا دوز، بلافاصله به پزشکان خود اطلاع دهند. منبع:

وجود مایع در چشم طبیعی است. اما معمولا به دلیل یک مشکل پزشکی ایجاد می شود. چشم انسان عمدتا از آب، کلاژن و پروتیین تشکیل شده است و همیشه حاوی مایعی به شکل اشک است تا چشم را روان نگه دارد. با این حال، گاهی اوقات چشم تجمع مایع اضافی ایجاد می کند. این موضوع می تواند ناشی از شرایط و عوامل مختلفی باشد. از آنجایی که مایع اضافی در چشم شروع به جمع شدن می کند، در ابتدا می تواند علایم آلرژی یا ناشی از کم خوابی را تقلید کند، بنابراین می توان به راحتی این علایم را نادیده گرفت یا نادیده گرفت. در نهایت، چشم به اندازه ای متورم می شود که بینایی را تحت ت ثیر قرار می دهد. درمان مایع اضافی در چشم به علت آن بستگی دارد، بنابراین مهم است که ابتدا علت اصلی آن مشخص شود. در این مقاله از، شرایطی که می‌توانند باعث ایجاد مایع اضافی در چشم شوند، علل بالقوه و گزینه‌های درمانی را بررسی می‌کنیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شایع ترین علل افزایش مایع در چشم انواع مختلفی از مایع اضافی در چشم وجود دارد، بسته به مشکل سلامتی که باعث تجمع مایعات می شود. شرایطی که باعث ایجاد مایع اضافی در چشم می شوند شامل ادم ماکولا، ادم ماکولا دیابتی، رتینوپاتی سروزی مرکزی، دژنراسیون ماکولا و گلوکوم و غیره هستند. ادم ماکولا ادم ماکولا زمانی رخ می دهد که مقدار زیادی مایع در ماکولا وجود داشته باشد. ماکولا در مرکز شبکیه قرار دارد بافتی در پشت چشم که به شما کمک می کند نور را ببینید و مسیول دید واضح و دقیق به شما است. مایع در ماکولا از رگ های خونی آسیب دیده شبکیه جمع می شود. هنگامی که مایع اضافی در ماکولا وجود دارد، بینایی تحت ت ثیر قرار می گیرد. یکی از علایم رایج ادم ماکولا، دید تار یا موج دار در مرکز میدان دید (یا نزدیک) است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ادم ماکولا دیابتی ادم ماکولا دیابتی ناشی از است که از عوارض دیابت است. دو مرحله رتینوپاتی دیابتی وجود دارد: زمانی که رگ های خونی در شبکیه متورم و نشت می کنند (به نام رتینوپاتی غیر تکثیری) و زمانی که رگ های خونی جدید غیرطبیعی روی شبکیه رشد می کنند (به نام رتینوپاتی پرولیفراتیو) برخی از علایم رایج ادم ماکولا دیابتی تاری یا دوتایی و همچنین نقاط تیره، شناور یا خالی در دید شما هستند. از آنجایی که نقش شبکیه برای بینایی حیاتی است. رتینوپاتی دیابتی می تواند منجر به از دست دادن بینایی شود. کنترل سطح قند خون یکی از راه‌های کاهش خطر ابتلا به بیماری چشم یا بدتر شدن آن است. رتینوپاتی سروزی مرکزی رتینوپاتی سروزی مرکزی (همچنین به عنوان کوریورتینوپاتی سروزی مرکزی شناخته می شود) زمانی است که مایع در پشت شبکیه جمع می شود که ممکن است بر بینایی ت ثیر منفی بگذارد. تجمع مایع به دلیل نشت از یک لایه بافت زیر شبکیه (به نام مشیمیه) است. هنگامی که لایه بین شبکیه و مشیمیه اپیتلیوم رنگدانه شبکیه به درستی عمل نمی کند، مایع در پشت شبکیه جمع می شود که به نوبه خود باعث جدا شدن شبکیه و اختلال در بینایی می شود. علایم می تواند شامل انحراف، تیرگی یا تاری دید و خطوط مستقیم که خمیده یا کج به نظر می رسند، از جمله موارد دیگر باشد. رتینوپاتی سروزی مرکزی با تعدادی از شرایط از جمله فشار خون بالا، بیماری عروق کرونر و استرس روانی مرتبط است. علل رتینوپاتی سروزی مرکزی به طور کامل شناخته نشده است، اما رگ های خونی منقبض و التهاب ناشی از استرس یا شرایط عروقی ممکن است در بازی وجود داشته باشد. دژنراسیون ماکولا با تجزیه ماکولا مشخص می شود که ممکن است از رگ های خونی در حال رشد از مشیمیه به شبکیه باشد. این رگ های خونی غیر طبیعی می توانند مایع را به ماکولا نشت کنند و باعث ادم ماکولا یا تجمع مایع در ماکولا شوند. هنگامی که ماکولا آسیب می بیند، بینایی مرکزی و توانایی دیدن جزییات ظریف ت ثیر منفی می گذارد. دژنراسیون ماکولا گاهی اوقات در اثر افزایش سن ایجاد می شود که در این صورت به آن دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یا AMD می گویند. دژنراسیون ماکولا وابسته به سن شایع ترین علت از دست دادن چشمگیر بینایی در بین افراد ساله و بالاتر است. گلوکوم زمانی اتفاق می افتد که سیستم تخلیه چشم مسدود می شود و در نتیجه مایع در چشم جمع می شود. این همچنین می تواند زمانی اتفاق بیفتد که چشم بیش از حد معمول مایع تولید می کند و نمی تواند به اندازه کافی سریع تخلیه شود. با تجمع مایع، فشار داخل چشم را افزایش می دهد که می تواند به رشته های عصبی مسیول بینایی آسیب برساند. اعصاب آسیب دیده باعث توخالی شدن دیسک بینایی و به خود گرفتن یک شکل فنجانی می شود که پزشکان می توانند در طول معاینه آن را ببینند. انواع مختلفی از گلوکوم وجود دارد و علایم آن متفاوت است. به عنوان مثال، گلوکوم می تواند در مراحل اولیه مورد توجه قرار نگیرد زیرا ممکن است علایم ظاهر نشود. گلوکوم زاویه بسته، که زمانی است که کانال های تخلیه چشم مسدود می شود، علایم قابل توجهی مانند درد شدید چشم و تاری یا باریک شدن میدان دید را ایجاد می کند. اگر مایع اضافی به تجمع در چشم ادامه دهد، گلوکوم احتمالا بدتر می شود و ممکن است منجر به از دست دادن شدید بینایی یا نابینایی شود. علل دیگر مایعات بیش از حد چشم چگونگی ایجاد مایع اضافی در چشم اغلب به شرایطی بستگی دارد که باعث تجمع مایع شده است. به عنوان مثال، بیماری های چشمی دیابتی، از جمله رتینوپاتی دیابتی و گلوکوم، می توانند باعث ایجاد این تجمع شوند. ادم ماکولا می تواند به دلیل طیف وسیعی از شرایط یا اتفاقات از جمله جراحی چشم، دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن یا بیماری های التهابی که بر چشم ت ثیر می گذارد، ایجاد شود. افیوژن کوروییدال یکی دیگر از علل احتمالی است. این تجمع مایع بین مشیمیه، لایه ای از رگ های خونی در بالای شبکیه و صلبیه، پوشش بیرونی سفید چشم است. پارگی شبکیه همچنین ممکن است با تجمع مایع باعث ایجاد مایع اضافی در چشم شود و حتی ممکن است باعث جدا شدن شبکیه به دلیل انقباض ژل در چشم شود. یکی دیگر از شرایط، کموز، تورم چشم به دلیل تجمع مایع است و اغلب به دلیل آلرژی یا عفونت چشم ایجاد می شود. نکته ای که باید به خاطر داشته باشید این است که در حالی که مایع در چشم طبیعی است، مایع اضافی طبیعی نیست. مایع بیش از حد بدون علت نیست. در حالی که برخی از شرایط یا اتفاقاتی که باعث تجمع مایع می شوند قابل پیشگیری نیستند، ممکن است مانع یا کند شوند. اگر مشکل بینایی یا مایعات اضافی چشم دارید، برای تشخیص و تعیین بهترین روش درمانی، مهم است که به مراجعه کنید. دو نوع مایع مختلف در داخل چشم وجود دارد: نازک و شکننده ای هستند که اکسیژن و مواد مغذی ضروری را به اعصاب پشت چشم می رسانند. این اعصاب سیگنال های بینایی را از چشم ها به مغز منتقل می کنند. مایعی آبکی و شفاف است که فضای قدامی بین قرنیه جلوی چشم و ساختارهای وسط چشم را پر می کند. زلالیه اکسیژن تازه را به قرنیه می رساند و مواد زاید آن را با بیرون ریختن چشم به داخل سیاهرگ های پشت چشم از بین می برد. مایع اضافی در هر دو نوع می تواند منجر به بیماری های جدی چشمی شود که بینایی را تهدید می کند و تشخیص و درمان سریع را ضروری می کند. مایع اضافی در چشم چگونه درمان می شود؟ همانطور که علل مایع اضافی در چشم به شرایط ایجاد کننده آن بستگی دارد، درمان مایع اضافی نیز بستگی به شرایطی دارد که در حال بازی است. به طور کلی، درمان ها شامل کاهش فشار ناشی از تجمع مایع و همچنین رسیدگی به علت اصلی تجمع می شود. برای مثال، در ادم ماکولا دیابتی، یک ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی احتمالا درمان دیابت شما را هدف قرار می‌دهد و مستقیما آسیب شبکیه را که باعث تجمع مایع می‌شود، درمان می‌کند. در موارد دیگر، ممکن است عمل جراحی ضروری باشد. افراد مبتلا به گلوکوم ممکن است تحت عمل جراحی قرار گیرند تا دریچه جدیدی برای تخلیه مایع ایجاد شود. علاوه بر این، برخی از داروها به تخلیه مایع چشم کمک می‌کنند، در نتیجه فشار داخل چشم را کاهش می‌دهند یا باعث می‌شوند چشم به اندازه کافی مایع تولید نکند. از آنجایی که انواع مختلفی از مایع اضافی در چشم وجود دارد و علل آن متفاوت است و حتی ممکن است با هم همپوشانی داشته باشند، اگر علایم تجمع مایعات را دارید، بهتر است با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. هنگامی که شرایط زمینه ای مشخص شد، درمان موثرتر خواهد بود. سخن آخر سلامت چشم را می توان با جستجوی مراقبت از چشم و انجام معاینات منظم به طور فعال مدیریت کرد. در حالی که مایع در چشم کاملا طبیعی است، مایع اضافی در چشم می تواند نشانه یک مشکل پزشکی جدی تر باشد. اگر متوجه مایع اضافی همراه با علایم دیگر، مانند یا شدید، با چشم پزشک مشورت کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند تا ریشه مشکل را پیدا کنید و هر درمانی را که ممکن است نیاز داشته باشید راهنمایی کنند.

یکی از مشکلاتی است که شاید نیاز به درمان و مراجعه به پزشک داشته باشد. شایع ترین علل سوزش مقعد بعد از مدفوع را بشناسید. مدفوع یک پدیده طبیعی برای از بین بردن مواد زاید و سموم بدن است. دفع مدفوع باید احساس خوبی به شما بدهد و در واقع اجابت مزاج و دفع هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی لذت می برد. اما اگر اجابت مزاج شما منظم نیست، یا سایر شرایط سلامتی دارید که باعث اختلال در دفع می شود، ممکن است بیماری جدی داشته باشید که نیاز به درمان پزشکی دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا مقعد من هنگام مدفوع می سوزد؟ بسیاری از شرایط بیماری با عمل دفع باعث احساس سوزش می شوند و در زیر به تفصیل مورد بحث قرار می گیرند. اما در ناحیه آنورکتال چه اتفاقی می افتد که باعث احساس سوزش می شود؟ در مرحله اول، بافت های پوشاننده دیواره های ناحیه مقعد و مقعد شما ملتهب می شوند. چنین وضعیتی به عنوان پروکتیت شناخته می شود. این التهاب ممکن است به دلیل یک بیماری زمینه ای ایجاد شود. و هنگامی که مدفوع شما از ناحیه رکتوم عبور می کند، با بافت های ملتهب تماس پیدا می کند، که باعث بدتر شدن درد یا احساس سوزش هنگام اجابت مزاج می شود. چه شرایطی باعث احساس سوزش هنگام دفع مدفوع می شود؟ شرایطی که باعث ایجاد احساس سوزش هنگام دفع مدفوع می شود می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. غذاهای تند غذاهایی با تند بودن شدید حاوی ماده‌ای به نام هستند که می‌تواند باعث تحریک روده، مقعد و پوشش مقعدی شود و در عین حال همراه با مدفوع از بدن خارج شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اسهال اگر در طول روز بیش از سه مدفوع شل و آبکی دفع کنید، نشان دهنده اسهال است و اسهال می تواند پوشش ظریف مجرای مقعد و مقعدی را تحریک کند و در نتیجه باعث ایجاد احساس سوزش در هنگام مدفوع شود. یبوست یبوست زمانی رخ می دهد که حرکات روده یا تعداد دفعات اجابت مزاج شما کاهش یافته و در نهایت هر سه روز یک بار، مدفوع می کنید و فشار بیشتری برای دفع مدفوع سفت یا دفع مدفوع وارد می کنید. این مدفوع سفت بیش از حد تمایل به تحریک پوست یا مخاط اطراف و داخل مقعد دارد. شقاق مقعد در نتیجه یبوست، پوشش مقعد شما تمایل به پاره شدن دارد یا بریدگی های جزیی در نقطه خروجی مقعد ایجاد می شود. این باعث درد شدید و شدید می شود که ممکن است گاهی اوقات به عنوان یک احساس سوزش درک شود. همورویید اعمال فشار زیاد برای اجابت مزاج، بلند کردن وزنه های سنگین، بارداری و یا یبوست مداوم باعث بزرگ شدن و برآمدگی رگ های خونی در داخل و اطراف ناحیه مقعدی و در نتیجه همورویید می شود. در صورت وجود بواسیر، افراد در هنگام دفع احساس سوزش، درد و خون در مدفوع (در صورت پارگی) دارند. فعالیت هایی که به پوشش مقعد آسیب می زند: خاراندن مقعد برای رهایی از آلودگی به کرم و داشتن رابطه مقعدی بدون روغن کاری مناسب نیز می تواند به بافت مقعد و مقعد آسیب برساند و منجر به احساس سوزش شود. سرطان کولورکتال این سرطان یکی از شرایط جدی و خطرناک است که یکی از علایم آن احساس سوزش در حین مدفوع است. اگر پولیپ ها در ناحیه رکتوم شما وجود داشته باشد، ممکن است در نهایت در حضور عوامل خطر، سرطان باشد. آنها علاوه بر این باعث، ترشح مقعدی، تغییر حرکات روده، درد همراه با مدفوع، کاهش وزن و غیره به عنوان علایم خود می شوند. گاهی اوقات نیز ممکن است بدون علامت باشند. بیماری التهابی روده ( IBD ) بیماری کرون و کولیت اولسراتیو دو بیماری هستند که باعث التهاب در پوشش داخلی روده می شوند. آنها علاوه بر احساس سوزش با مدفوع، باعث مدفوع خونی، تغییر حرکات روده، درد شکم، گرفتگی عضلات و غیره نیز می شوند. عفونت های مقاربتی برخی از عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا، سوزاک، سیفلیس و غیره می توانند از طریق رابطه جنسی مقعدی محافظت نشده به مقعد شما منتقل شوند. این عفونت‌ها باعث التهاب پوشش مقعد یا مقعد می‌شوند و در نتیجه مدفوع همراه با احساس سوزش ایجاد می‌شود. زگیل زگیل مقعدی می تواند به دلیل عفونت ویروس پاپیلومای انسانی ایجاد شود و این زگیل ها هنگام مدفوع باعث درد سوزش و سوزش می شوند. عفونت HPV نیز یک بیماری مقعدی است، اما در شرایط مساعد، حتی می تواند منجر به شود. چه علایم دیگری با سوزش مدفوع همراه است؟ بر اساس علت احساس سوزش، علایم همراه عبارتند از: مدفوع خونی درد آنورکتال ترشح مقعدی خونریزی از مقعد زخم و آبسه در مقعد وجود رشد در ناحیه مقعد خارش در داخل و اطراف مقعد تغییر عادات روده ای (مانند اسهال متناوب و یبوست با فرکانس تغییر یافته) آیا مدفوع با احساس سوزش نگران کننده است؟ اگر در حین مدفوع گهگاه به مدت یک یا دو روز احساس سوزش می کنید و احساس می کنید که غذاهای تند و اسهال یا یبوست گاه به گاه به دلیل سم غذایی، عفونت یا هیدراتاسیون ضعیف باعث ناراحتی می شود، نباید نگران باشید. زیرا درمان اسهال یا یبوست و خودداری از غذاهای تند می تواند لذت مدفوع را به شما بازگرداند. اما اگر ناراحتی مدفوع شما به طور مداوم بیش از دو روز طول می کشد و نتوانستید علت آن را شناسایی کنید یا عوامل خطر دیگری مانند همورویید، شقاق مقعد، بیماری های مقعدی و غیره داشته باشید، قطعا نگران کننده است. برای شناسایی و رفع مشکل باید از پزشک کمک بگیرید. چگونه احساس سوزش هنگام مدفوع را از بین ببریم؟ هنگام انجام رابطه مقعدی از کاندوم استفاده کنید و به اندازه کافی روغن کاری کنید. در صورت زگیل یا پولیپ، جراح شما ممکن است آنها را با جراحی یا با لیزر و بردارد. اگر بیماری های مقاربتی دلیل احساس سوزش شما باشد، پزشک معالج شما برای شما آنتی بیوتیک تجویز می کند. اگر عفونت موضعی در محل مقعد باعث ایجاد احساس سوزش شود، آنتی بیوتیک های موضعی و خوراکی تجویز می شود. برای یبوست، مایعات فراوان بنوشید و غذاهای غنی از فیبر مصرف کنید. ملین ها نیز برای کاهش حرکات روده شما تجویز می شوند. برای اجابت مزاج بهتر به طور منظم ورزش کنید. شما به طور کامل معاینه خواهید شد تا علت آن رد شود. درمان احساس سوزش در مجرای مقعد در حین اجابت مزاج بر اساس علت است و درمان علامتی موضعی همزمان آغاز خواهد شد. برای اسهال، آنتی بیوتیک برای شما تجویز خواهد شد. جدای از آن، مقدار کافی مایعات و محلول آبرسانی خوراکی بنوشید تا مایعات و الکترولیت های از دست رفته را دوباره پر کنید. هنگامی که اسهال درمان شد، احساس سوزش شما نیز کاهش می یابد. در صورت وجود شقاق مقعدی، داروهای بی حس کننده موضعی مانند لیدوکایین یا بنزوکایین و نیترات های موضعی برای مصرف موضعی تجویز می شوند. این کار احساس سوزش یا درد شما را تا حد زیادی تسکین می دهد. حمام سیتز، نرم کننده های مدفوع، رژیم غذایی پر فیبر و هیدراتاسیون به تسکین علایم کمک می کند. همچنین می توان از پمادهای ضد عفونی کننده استفاده کرد. توجه اگر مستعد ابتلا به پولیپ روده هستید یا سابقه خانوادگی پولیپ روده یا کولورکتال دارید، در معرض خطر ابتلا به و سرطان کولورکتال هستید. از این رو غربالگری سالانه برای سرطان کولون و رکتوم ضروری است. احساس سوزش با حرکات روده ممکن است باعث شود که با تردید در مورد وضعیت خود با دوستان، اعضای خانواده یا ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود احساس خجالت کنید و فکر کنید آنها ممکن است مشکل شما را مسخره کنند. اما اینطور نیست. ترک این بیماری بدون درمان ممکن است آرامش، رفاه و سلامتی شما را مختل کند. با خیال راحت با یک متخصص گوارش در خانه خود تماس بگیرید. سوالات متداول سوزش مقعد هنگام اجابت مزاج محل را با آب و صابون غیر معطر بشویید و قبل و بعد از اجابت مزاج از کرم تسکین دهنده استفاده کنید. به عنوان یک راه حل موقت، استفاده از کرم های تسکین دهنده مانند می تواند کمک کننده باشد. به طور معمول PH مدفوع انسان قلیایی است، اما زمانی که مدفوع اسیدی است، نشان دهنده یک اختلال گوارشی زمینه ای مانند عدم تحمل لاکتوز، عفونت ناشی از E . coli یا رشد بیش از حد باکتری های تولید کننده اسید است. شما می توانید غذای تند را با مقداری لبنیات بخورید، مانند افزودن مقداری خامه، ماست، زیرا ماده شیمیایی به نام کپسایسین موجود در غذاهای تند، خود را به ترکیبی در شیر متصل می کند و سوختگی را خنثی می کند. حتی خوردن چیزی شیرین همراه با غذای تند می تواند تندی را کاهش دهد یا خنثی کند. غذاهای تند حاوی ماده شیمیایی به نام کپسایسین هستند که می تواند دستگاه گوارش را تحریک کند و گیرنده های TRPV را تحریک کند. این کپسایسین حتی پس از رسیدن غذای هضم شده به مقعد وجود دارد و هنگامی که بعد از خوردن غذای تند مدفوع می کنید، این احساس سوزش را ایجاد می کند. سوزش بعد از خوردن غذاهای تند چقدر طول می کشد؟ اسهال ناشی از خوردن غذاهای تند معمولا در یک یا دو روز برطرف می شود. در بیشتر موارد، خوردن غذاهای غیر تند برای چند روز می تواند به رفع بهتر احساس سوزش کمک کند. چرا در دوران بارداری مقعد من می سوزد؟ در دوران بارداری، رحم بزرگ می شود و به مقعد فشار وارد می کند که منجر به ناراحتی یا درد می شود. این فشار اضافی می تواند باعث همورویید نیز شود. بواسیر وریدهای متورم هستند که به دلیل افزایش جریان خون در ناحیه لگن و فشار روی وریدها از رحم در حال رشد ایجاد می شوند. بدن در طول بارداری، به خصوص در اوایل بارداری، دستخوش تغییرات زیادی می شود. حتی می تواند بر حرکات روده ت ثیر بگذارد و باعث مدفوع سفت یا شل شود. هنگامی که سطح پروژسترون افزایش می یابد، می تواند باعث کند شدن سیستم گوارش و در نتیجه شود. چه چیزی باعث اسیدی شدن مدفوع نوزاد می شود؟ غذای کم چرب به قدری سریع از جنین عبور می کند که تمام لاکتوز هضم می شود. هنگامی که لاکتوز به قسمت پایین روده می رسد، آب اضافی می کشد و توسط باکتری های تولید کننده گاز و مدفوع اسیدی تخمیر می شود. آیا حرکات دردناک روده در دوران بارداری طبیعی است؟ در دوران بارداری، هورمون پروژسترون افزایش می یابد. هنگامی که سطح هورمون افزایش می یابد، انقباضات ماهیچه ای در روده کاهش می یابد. و زمانی که انقباضات ماهیچه‌ای کند می‌شود، روده‌ها به این راحتی یا آزادانه جریان پیدا نمی‌کنند و در نتیجه حرکات روده‌ای دردناک یا خسته می‌شوند. چرا مقعد من همراه با دفع مدفوع و یبوست می سوزد؟ هنگامی که وریدهای موجود در داخل و اطراف مقعد و رکتوم ملتهب می شوند، به آن همورویید می گویند. بواسیر می تواند رگ ها را تحریک کند و باعث سوزش و درد در هنگام اجابت مزاج شود. آیا ویروس می تواند باعث سوزش پس از مدفوع شود؟ انواع مختلفی از ویروس ها مانند نوروویروس، روتاویروس، آدنوویروس و آستروویروس وجود دارد که می توانند باعث گاستروانتریت ویروسی شوند. علایم گاستروانتریت شامل اسهال، درد شکم و سوزش مدفوع است.

برای زنان مبتلا به این وضعیت می تواند موثر باشند. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله از راهکارهای درمان سوزش واژن را بررسی کنیم. زنان در هر سنی هر از گاهی از رنج می برند. خارش یا سوزش در یک ناحیه حساس مانند واژن و فرج می تواند بسیار ناراحت کننده باشد. برخی از علل شایع خارش، سوزش و تحریک در ناحیه واژن و اطراف آن می تواند شامل عفونت های باکتریایی یا مخمری، ( STDs ) ، یایسگی و محرک های شیمیایی باشند. عفونت واژن نیز می تواند باعث خارش واژن شود. با این حال، این نوع عفونت در کودکان شایع است. استرس بیش از حد و سیستم ایمنی ضعیف می تواند احتمال ابتلا به این مشکل ناراحت کننده را افزایش دهد. علاوه بر احساس خارش و سوزش، قرمزی و تورم در داخل و اطراف واژن و فرج نیز وجود دارد. ترشحات و بوی واژن نیز ممکن است وجود داشته باشد. اغلب، زنان در هنگام ادرار یا مقاربت نیز احساس ناراحتی می کنند. برای توقف خارش واژن، باید بهداشت مناسب را رعایت کنید و همچنین از یک سبک زندگی و رژیم غذایی مناسب پیروی کنید. همچنین، برای تسکین موقت علایم، چند درمان خانگی ساده را امتحان کنید. با این حال، برای تشخیص و درمان مناسب، با پزشک خود مشورت کنید. در اینجا درمان خانگی برای خارش و سوزش واژن آورده شده است. سرکه سیب، یکی از درمان خانگی خارش و سوزش واژن به دلیل داشتن خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی، داروی خوبی برای درمان خارش واژن است. همچنین به بازیابی تعادل pH طبیعی واژن کمک می کند. قاشق غذاخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده را به یک لیوان آب گرم اضافه کنید. از این محلول برای شستشوی واژن خود دو بار در روز به مدت چند روز استفاده کنید. همچنین، قاشق غذاخوری سرکه سیب خام و فیلتر نشده و قاشق چایخوری عسل خام را به یک لیوان آب گرم اضافه کنید و دو بار در روز بنوشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کمپرس سرد، یکی دیگر از درمان خانگی خارش و سوزش واژن برای تسکین فوری خارش واژن، از کمپرس سرد استفاده کنید. این به بی حس شدن ناحیه و کاهش خارش و التهاب کمک می کند. چند تکه یخ را در یک پارچه تمیز بپیچید و آن را به هم گره بزنید. این کیسه یخ را برای چند دقیقه روی واژن خود قرار دهید. ثانیه استراحت کنید و دوباره استفاده کنید. تکرار کنید تا خارش متوقف شود. در صورت نیاز از این دارو استفاده کنید. همچنین می توانید روزی چند بار ناحیه واژن را با آب سرد بشویید. حمام آب نمک، یکی دیگر از درمان خانگی خارش و سوزش واژن لذت بردن از حمام آب نمک نیز می تواند خارش واژن را تسکین دهد. نمک رشد میکروب های عامل عفونت را کنترل می کند و به نوبه خود خارش و سایر ناراحتی ها را کاهش می دهد. قاشق غذاخوری نمک را به یک لیوان آب اضافه کنید و هر زمان که احساس خارش کردید از آن برای شستشوی واژن استفاده کنید. این به شما تسکین فوری می دهد. از طرف دیگر، وان حمام خود را با آب گرم پر کنید و فنجان نمک به آن اضافه کنید. به مدت تا دقیقه در حالت چمباتمه در آب بنشینید. یا بار در روز به مدت چند روز برای بهترین نتیجه تکرار کنید. توجه: اگر پارگی پوست یا زخم باز دارید از داروهای نمک استفاده نکنید. ماست ماست ساده و بدون شیرینی با کشت فعال یکی دیگر از داروهای خوب برای توقف خارش و سوزش در داخل و اطراف واژن است. کشت های فعال می توانند گسترش عفونت را در بدن کنترل کنند. همچنین به کشتن مخمرها و باکتری های بد واژن کمک می کند و باعث رشد باکتری های خوب می شود. یک تامپون را به ماست آغشته کرده و به مدت دو ساعت در واژن قرار دهید. این کار را دو بار در روز انجام دهید تا زمانی که تسکین پیدا کنید. همچنین هر روز چند فنجان ماست ساده و بدون شیرینی بخورید. سیر حاوی خواص ضد باکتریایی و همچنین آنتی بیوتیکی است که می تواند به کشتن باکتری ها و مخمرها کمک کند. همچنین سیستم ایمنی بدن را بهبود می بخشد و به بدن در مبارزه با عفونت ها کمک می کند. چند قطره روغن سیر را با قاشق چایخوری روغن ویتامین E رقیق کرده و روی ناحیه آسیب دیده بمالید. دقیقه صبر کنید، سپس با آب گرم بشویید. از این دارو دو بار در روز به مدت چند هفته استفاده کنید. روزانه حبه سیر خام بجوید. همچنین می توانید پس از مشورت با پزشک از مکمل های سیر استفاده کنید. یاس بنفش هندی یاس بنفش هندی که به نام چریش نیز شناخته می شود، اگر از خارش واژن به دلیل رنج می برید، درمان خوبی است. خواص ضد عفونی کننده آن به مبارزه با عفونت و کاهش خارش و سایر ناراحتی ها کمک می کند. یک مشت برگ چریش را در تا فنجان آب صاف شده بجوشانید. صاف کنید و اجازه دهید خنک شود. از این محلول برای شستشوی ناحیه واژن یک بار در روز به مدت چند هفته استفاده کنید. روش دیگر، چند قطره روغن چریش را به یک کاسه آب ولرم اضافه کنید و از آن به عنوان شستشوی واژن خود استفاده کنید. این درمان را دو بار در روز به مدت چند هفته تکرار کنید. همچنین می توانید روزانه چند بار چای چریش بنوشید یا پس از مشورت با پزشک از کپسول های چریش استفاده کنید. کفیر کفیر، یک محصول لبنی تخمیر شده غنی از پروبیوتیک ها، یک درمان خانگی موثر برای خارش واژن و علایم مرتبط با آن است. طیف گسترده ای از باکتری های پروبیوتیک، به ویژه لاکتوباسیلوس و بیفیدوس، در کفیر به خلاص شدن از شر مخمر و باکتری های بدی که باعث عفونت واژن و خارش می شوند، کمک می کند. این نوشیدنی همچنین سیستم ایمنی بدن شما را تقویت می کند تا از عفونت جلوگیری کند. برای عفونت واژن، تامپون را به کفیر آغشته کرده و به مدت دو ساعت در واژن قرار دهید. این کار را دو بار در روز انجام دهید تا زمانی که از شر مشکل خلاص شوید. همچنین به مدت چند هفته روزانه تا فنجان کفیر بنوشید. عسل عسل غیر پاستوریزه یکی دیگر از داروهای موثر برای توقف خارش است. دارای خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است که به خلاص شدن از شر هر گونه عفونت میکروبی که می تواند باعث این مشکل شود کمک می کند. عسل غیر پاستوریزه را به عنوان پماد روی ناحیه آسیب دیده بمالید. اجازه دهید حدود دقیقه روی پوست بماند، سپس با آب گرم حمام کنید. حداقل دو بار در روز تا بهبود علایم تکرار کنید. همچنین روزانه تا قاشق غذاخوری عسل غیر پاستوریزه را با یک لیوان آب گرم بخورید. آب زغال اخته نوشیدن آب کرن بری شیرین نشده نیز به درمان تحریک و خارش واژن کمک می کند. زغال اخته یک محیط اسیدی ایجاد می کند که به مهار رشد مخمر و باکتری ها کمک می کند. علاوه بر این، به پیشگیری از عفونت های دستگاه ادراری و انواع دیگر عفونت های مثانه کمک می کند. روزانه حدود لیوان آب زغال اخته شیرین نشده بنوشید تا زمانی که خارش متوقف شود. اگر آب کرن بری در دسترس نیست، می توانید قرص کرن بری را دو بار در روز مصرف کنید. برای دوز صحیح با پزشک خود مشورت کنید. اسید بوریک اسید بوریک همچنین می تواند خارش و سوزش واژن را به دلیل خواص ضد عفونی کننده و ضد قارچی خود تسکین دهد. مقداری اسید بوریک را با آب رقیق کنید. محلول را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. بگذارید تا دقیقه بماند سپس آن را با آب گرم کاملا بشویید. این درمان را یک بار در روز به مدت چند هفته دنبال کنید. راه هایی برای پیشگیری از سوزش و خارش واژن ناحیه واژن را تا حد امکان خشک نگه دارید. رطوبت اطراف واژن شما شرایط را بدتر می کند. برای جلوگیری از خارش واژن، بهداشت را رعایت کنید. پس از استفاده از توالت، همیشه از جلو به عقب پاک کنید. فقط لباس زیر نخی بپوشید و آن را دو بار در روز عوض کنید. در صورت امکان بدون لباس زیر بخوابید تا خارش برطرف شود. از حمام های حباب دار، نوارهای بهداشتی معطر و سایر محرک های شیمیایی خودداری کنید. برای شستن واژن خود از دوش گرفتن یا استفاده از صابون های تند خودداری کنید. همچنین در مقابل وسوسه خاراندن ناحیه خارش مقاومت کنید. تا زمانی که خارش متوقف نشده است از رابطه جنسی خودداری کنید. پس از ورزش یا شنا، فورا دوش بگیرید. برای از غذاهای سرشار از ویتامین C استفاده کنید. این باعث کاهش عفونت در بدن می شود. هنگامی که از خارش مزمن واژن ناشی از عفونت قارچی رنج می برید از مصرف شکر اجتناب کنید.

به سطح پایین تر از حد طبیعی منیزیم در خون اشاره دارد. هنگامی که سطح در خون خیلی پایین باشد، ممکن است منجر به مشکلاتی مانند افزایش فشار خون، انواع دیگر بیماری های قلبی عروقی و حتی مرگ ناگهانی شود. در ایالات متحده، هیپومنیزیمی تقریبا % از مردم را تحت ت ثیر قرار می دهد. با این حال، در افرادی که در بیمارستان بستری می شوند، به ویژه در افرادی که در بخش مراقبت های ویژه بستری هستند، شایع تر است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هیپومنیزیمی منجر به بروز چه علایمی می شود؟ فرد مبتلا به هیپومنیزیمی ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد، اگر منیزیم کمی پایین باشد، یا ممکن است علایم خفیف داشته باشد. از سوی دیگر، هیپومنیزیمی شدیدتر به احتمال زیاد باعث مشکلات شدید می شود. علایم بالقوه عبارتند از: خستگی ضعف لرزش تشنج افزایش فشار خون سفتی غیر طبیعی عضلات کندروکلسینوز (باعث درد مفاصل) عدم افزایش وزن به طور طبیعی (در کودکان) احساس سوزن سوزن شدن یا این وضعیت همچنین می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در سایر الکترولیت ها گردد. به عنوان مثال، ممکن است منجر به هیپوکالمی (پتاسیم کم) شود که می تواند باعث مشکلات اضافی شود. هیپومنیزیمی خطر برخی مشکلات قلبی از جمله فشار خون بالا، بیماری عروق کرونر و نارسایی احتقانی قلب را افزایش می دهد. تغییرات در ریتم قلب علایم بالقوه بسیار جدی هستند. گاهی اوقات آنها در EKG قابل مشاهده هستند، ممکن است فرد را مستعد ابتلا به ریتم های غیر طبیعی قلب خطرناک کنند. اسپاسم عروق کرونر یکی دیگر از عوارض بالقوه جدی هیپومنیزیمی شدید است. افزایش خطر ابتلا به و برخی اختلالات روانپزشکی نیز در افرادی با مقادیر کم منیزیم در خونشان مشاهده می شود. افرادی که دیابت نوع و هیپومنیزیمی دارند، معمولا پیشرفت سریع تری بیماری خود دارند. این امر خطر عوارض دیابت را افزایش می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چه چیزی منجر به کاهش سطح منیزیم می شود؟ برای درک علل هیپومنیزیمی، مهم است که ابتدا به منیزیم و استفاده از آن در بدن نگاه کنید. منیزیم یکی از مواد معدنی اصلی بدن است. بیشتر منیزیم موجود در بدن شما در استخوان ها وجود دارد. وقتی منیزیم در مایعات بدن مانند خون حل شود، یک الکترولیت است. الکترولیت‌ها یون‌های کوچکی هستند که برای عملکرد سلولی و تمام فرآیندهای فیزیولوژیکی بدن ما یکپارچه هستند. منیزیم چهارمین الکترولیت رایج در بدن است (بعد از کلسیم، پتاسیم و سدیم) به دلیل نحوه حرکت الکترولیت ها در بدن، تغییر در یک الکترولیت، مانند منیزیم، ممکن است باعث تغییر در سایر الکترولیت ها شود. منیزیم نقش های مهمی در بدن ایفا می کند. این بخشی از چندین فرآیند آنزیمی مختلف است که باعث ایجاد بسیاری از واکنش های شیمیایی مورد نیاز برای زندگی می شود. به عنوان مثال، منیزیم نقش کلیدی در سیگنال های قلبی عروقی در قلب ایفا می کند. همچنین برای ساختن آن لازم است: DNA ، که هنگام تقسیم سلولی مورد نیاز است. RNA که برای ساخت پروتیین ها مهم است. ATP که بدن از آن برای ذخیره و انتقال انرژی استفاده می کند. بنابراین جای تعجب نیست که مشکلات منیزیم ممکن است منجر به علایم در بسیاری از قسمت های مختلف بدن شود. به دلیل نقش های بسیار مهم منیزیم، بدن شما به طور معمول مقدار منیزیم خون را با دقت زیادی تنظیم می کند. اگر چیزی باعث از بین رفتن آن شود، ممکن است دچار هیپومنیزیمی یا به طور معمول هیپرمنیزیمی (افزایش منیزیم در خون) شوید. کمبود رژیم غذایی و کاهش سطح منیزیم معمولا فقط در شرایط خاص اتفاق می افتد. مردم عموما منیزیم کافی را از آبی که می نوشند و از برخی غذاها دریافت می کنند. به عنوان مثال، منیزیم در سبزیجات برگدار، غلات، آجیل و لوبیا یافت می شود. با این حال، گاهی اوقات افراد منیزیم کافی در رژیم غذایی خود دریافت نمی کنند، که ممکن است در صورت مصرف زیاد غذاهای فرآوری شده زیاد اتفاق بیفتد. همچنین اگر آبی بنوشید که "نرم" در نظر گرفته می شود، ممکن است بیشتر باشد به این معنی که منیزیم و برخی الکترولیت های دیگر در آن بسیار کم است. گاهی اوقات ممکن است افراد به دلایل دیگری مانند اختلال مصرف الکل، منیزیم کافی را در رژیم غذایی خود دریافت نکنند. هیپومنیزیمی همچنین می تواند زمانی رخ دهد که فرد تغذیه را از طریق رگ های خود دریافت کرده باشد (تغذیه تزریقی) اگر به دقت نظارت نشود، می تواند منجر به وضعیتی به نام سندرم تغذیه مجدد شود که در آن الکترولیت هایی مانند منیزیم بسیار کم است. بیماری ها و کاهش سطح منیزیم سطوح پایین منیزیم در خون ممکن است به دلایل دیگری نیز رخ دهد. برخی شرایط پزشکی شما را در معرض خطر هیپومنیزیمی قرار می دهد. به عنوان مثال، شما همچنین ممکن است مقدار زیادی منیزیم را از طریق دستگاه گوارش یا کلیه ها از دست بدهید، یا اگر منیزیم را به خوبی جذب نکنید. برخی از مواردی که ممکن است این اتفاق بیفتد عبارتند از: عوارض جراحی بای پس معده یا عوارض ناشی از بیماری کلیوی عوارض درمان اورژانسی کتواسیدوز دیابتی یا عوارض برداشتن تیرویید یا غده پاراتیرویید اسهال ناشی از ویروس یا عفونت باکتریایی اسهال ناشی از یک بیماری مزمن (مانند بیماری کرون) استفراغ طولانی مدت (مانند یک عفونت ویروسی) بیماری سلیاک یا سایر شرایطی که باعث جذب ضعیف غذاها می شود. برخی بیماری های ژنتیکی نادر نیز می توانند باعث هیپومنیزیمی شوند. به عنوان مثال می توان به سندرم بارتر و سندرم گیتلمن اشاره کرد. داروها و کاهش سطح منیزیم استفاده از برخی داروها می تواند شما را در معرض خطر هیپومنیزیمی قرار دهد. مهارکننده‌های پمپ پروتون مانند Prilosec (امپرازول) ، که برای درمان مشکلاتی مانند بیماری ریفلاکس معده به مری استفاده می‌شوند، نمونه‌ای رایج هستند. سایر داروهایی که ممکن است باعث هیپومنیزیمی شوند عبارتند از: ضد قارچ ها مانند آبلست (آمفوتریسین B ) مهارکننده های کلسینورین، مانند پروتوپیک (تاکرولیموس) برخی داروهای شیمی درمانی، مانند اربیتوکس (ستوکسیماب) آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزید، مانند جنتاک (جنتامایسین) داروهای دیورتیک، مانند لازیکس (فروزماید) یا میکروزید (هیدروکلروتیازید) هیپومنیزیمی چگونه تشخیص داده می شود؟ گاهی اوقات ممکن است فردی پس از مراجعه به پزشک برای علایم خاص دچار هیپومنیزیمی شود. مواقع دیگر ممکن است فرد با یک بیماری شناخته شده دست و پنجه نرم کند و متوجه شود که هیپومنیزیمی نیز دارد. در هر صورت، نه تنها تشخیص هیپومنیزیمی، بلکه هر آنچه که باعث آن می شود نیز مهم است. سابقه پزشکی فرد می تواند سرنخ هایی را ارایه دهد. این شامل علایم اخیر و شرایط پزشکی شناخته شده است. به عنوان مثال، فردی که اسهال طولانی مدت دارد ممکن است در معرض خطر هیپومنیزیمی باشد. یا هیپومنیزیمی ممکن است در افرادی که همودیالیز می شوند برای بیماری کلیوی خطر بیشتری داشته باشد. سابقه پزشکی و معاینه بالینی ممکن است یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی را وادار کند که آزمایش های خون خاصی از جمله آزمایش خون برای منیزیم را تجویز کند. منیزیم ممکن است در افرادی که ریتم غیر معمول قلب دارند، همانطور که در EKG دیده می شود، مهم باشد. منیزیم همچنین ممکن است در افرادی که سطوح پایینی از کلسیم ( یا پتاسیم (هیپوکالمی) دارند، بررسی شود. افراد مبتلا به بیماری کلیوی باید به طور منظم منیزیم خود را چک کنند. آزمایش خون برای منیزیم هیپومنیزیمی از طریق آزمایش خون برای منیزیم ( Mg +) تشخیص داده می شود. فردی با غلظت کمتر از . میلی مولار در لیتر به عنوان دارای سطوح پایین منیزیم در خون خود تعریف می شود. برخی از محققان بر این باورند که این مقدار باید بیشتر باشد . میلی مولار یا بیشتر، به خصوص برای افراد مبتلا به دیابت. با این تعریف، افراد بیشتری به هیپومنیزیمی مبتلا هستند. با این حال، کمی گیج کننده است زیرا آزمایش خون منیزیم در واقع میزان کل منیزیم موجود در بدن را به شما نشان نمی دهد. دلیل آن این است که بیشتر منیزیم در بدن افراد در خون یافت نمی شود. بنابراین ممکن است یک فرد منیزیم پایینی در بدن خود داشته باشد اما مقداری طبیعی در خون خود داشته باشد. در برخی موارد، حتی اگر خون او در محدوده طبیعی باشد، نیاز به درمان برای کمبود منیزیم دارد. اگر علایم و نشانه‌های واضح کمبود منیزیم را داشته باشند و دلیل کمبود منیزیم از قبل مشخص باشد، ممکن است این مورد نیاز باشد. تشخیص علل زمینه ای مشکل ناشی از کمبود منیزیم گاهی اوقات از زمینه پزشکی آشکار می شود. در مواقع دیگر آزمایش بیشتری مورد نیاز خواهد بود. علایم و سایر مشکلات پزشکی فرد به هدایت این بخش از فرآیند تشخیصی کمک می کند. این ممکن است شامل آزمایش‌های خون بیشتر، آزمایش‌های تصویربرداری یا آزمایش‌های دیگر در صورت لزوم باشد. ممکن است آزمایش‌های بعدی نیز توصیه شود. به عنوان مثال، بررسی EKG ممکن است ایده خوبی برای افراد مبتلا به هیپومنیزیمی باشد، به خصوص اگر مقدار آن بسیار پایین باشد. اگر دیابت دارید، ممکن است ارزش آن را داشته باشد که از پزشک خود بخواهید تا برای هیپومنیزیمی آزمایش کند. اگر سطح پایینی دارید و این را اصلاح کنید، ممکن است به شما در مدیریت بهتر دیابت کمک کند. همچنین اگر دارویی مانند پریلوسک (امپرازول) مصرف می‌کنید، ممکن است یک آزمایش خون برای منیزیم انجام دهید که می‌تواند این سطوح را کاهش دهد. هیپومنیزیمی چگونه درمان می شود؟ درمان هیپومنیزیمی منیزیم خوراکی یا منیزیم از طریق یک خط داخل وریدی ( IV ) است. اگر منیزیم خون فرد فقط اندکی پایین باشد، درمان خوراکی به طور کلی توصیه می شود. منیزیم خوراکی در چندین فرمول مختلف موجود است. برخی از ساده ترین آنها برای جذب عبارتند از: لاکتات منیزیم سیترات منیزیم کلرید منیزیم گلوکونات منیزیم افراد به طور کلی به درمان خوراکی با منیزیم پاسخ خوبی می دهند. با این حال، گاهی اوقات می تواند عوارض جانبی مانند اسهال، حالت تهوع و استفراغ ایجاد کند. برای یک کمبود جدی تر، متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است به دنبال اصلاح سریعتر آن از طریق IV باشد. با این حال، این باید به دقت بررسی شود، زیرا هیپرمنیزیمی خطرات جدی خود را برای سلامتی دارد. علاوه بر این، برای افراد خاصی باید احتیاط کرد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به مشکلات کلیوی ممکن است در صورت مصرف بیش از حد به هیپرمنیزیمی (سطوح بیش از حد منیزیم) دچار شوند. درمان ناهنجاری های الکترولیت هیپومنیزیمی اغلب همراه با سایر ناهنجاری های الکترولیتی رخ می دهد که ممکن است نیاز به رسیدگی داشته باشد. این ممکن است شامل کلسیم خوراکی برای هیپوکلسمی یا پتاسیم خوراکی برای هیپوکالمی باشد. پرداختن به شرایط پزشکی زمینه ای همچنین مهم است که علت کمبود منیزیم مورد توجه قرار گیرد. بسته به زمینه، این ممکن است شامل موارد زیر باشد: تغییرات رژیم غذایی برای شرایطی مانند آنتی بیوتیک برای عفونت باکتریایی که باعث استفراغ یا اسهال می شود. تغییر در دارویی که باعث کاهش منیزیم شما می شود به عنوان یک عارضه جانبی سخن آخر اگرچه کاهش سطح منیزیم خون زیاد رایج نیست، اما شما باید از سطوح پایین منیزیم در خون آگاه باشید زیرا می تواند بر بسیاری از شرایط سلامتی ت ثیر بگذارد. خبر خوب این است که در بیشتر موارد، سطوح پایین منیزیم را می توان به راحتی با مصرف منیزیم خوراکی و درمان علت زمینه ای برطرف کرد. اگر علایم نگران کننده ای را تجربه کردید، با متخصص مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

شبیه گودال های کوچکی هستند. صورت شما در نتیجه منافذ باز پوست خشک و پیر به نظر می رسد. به همین دلیل است که بسیاری از افراد می خواهند از شر منافذ باز خلاص شوند. افرادی که پوست چرب دارند به دلیل تولید سبوم زیاد، بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند. منافذ باز همچنین می توانند مشکلاتی مانند جوش های سرسیاه و آکنه ایجاد کنند که می تواند ظاهر شما را خراب کند. آنها می توانند ناشی از عوامل مختلفی از جمله وراثت، مراقبت ضعیف از پوست و استرس باشند. با افزایش سن، پوست نرمی خود را از دست می دهد و مشکل را بدتر می کند. روش های متعددی برای کاهش ظاهر منافذ پوست وجود دارد. محصولات مختلفی در بازار وجود دارد که ادعا می کنند تسکین دهنده هستند. اما چرا وقتی پاسخ درست در قفسه های آشپزخانه شماست، این همه پول هدر دهید؟ این مقاله از را بخوانید تا یاد بگیرید چگونه از داروهای خانگی برای بستن منافذ باز استفاده کنید. چگونه از شر منافذ باز خلاص شویم؟ منافذ زیادی روی پوست صورت وجود دارد که به تنفس آن کمک می کند. هنگامی که این منافذ بزرگ می شوند، با چشم غیر مسلح قابل مشاهده هستند. این منافذ بزرگ روی پوست معمولا در پوست‌های چرب و مختلط دیده می‌شوند، زیرا این نوع پوست‌ها مقادیر بیشتری از چربی طبیعی (سبوم) تولید می‌کنند. برای جلوگیری از عوارضی مانند آکنه و جوش های سرسیاه، می توانید از داروهای ذکر شده در زیر برای خلاص شدن از شر منافذ بزرگ و باز استفاده کنید. با این درمان های طبیعی دیگر منافذ باز و بزرگ ایجاد نمی شود. مقداری ژل آلویه ورا را روی منافذ بمالید و چند دقیقه ماساژ دهید. برای این کار ترجیحا از ژل آلویه ورا تازه استفاده کنید. اجازه دهید ژل آلویه ورا به مدت دقیقه روی پوست شما بماند. سپس، با آب خنک بشویید. استفاده روزانه از ژل آلویه ورا به زودی منافذ پوست را کوچک می کند. مرطوب کردن صورت با آلویه ورا به کوچک شدن منافذ بزرگ کمک می کند. ژل پوست را تمیز و تغذیه می کند و چربی و آلودگی را از منافذ مسدود شده پاک می کند. سفیده تخم مرغ را بردارید و با بلغور جو دوسر و آب لیمو مخلوط کنید. خمیر یکدست درست کنید. خمیر را روی صورت خود بمالید و به مدت دقیقه نگه دارید. آن را با آب سرد بشویید. خمیر را دو بار در هفته برای داشتن پوستی زیبا استفاده کنید. سفیده تخم مرغ پوست را سفت و تقویت می کند که به کوچک شدن منافذ بزرگ شده کمک می کند. ماسک های تخم مرغ درمان عالی برای منافذ باز هستند و همچنین می توانند برای درمان اشکال خطرناک آکنه استفاده شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سرکه سیب برای منافذ پوست سرکه سیب را در آب رقیق کنید. پنبه را به آن آغشته کنید و سرکه را روی صورت بمالید. اجازه دهید در هوا خشک شود. هر روز از سرکه سیب به عنوان یک تونر پوست استفاده کنید. سرکه سیب برای پاکسازی پوست و همچنین کوچک کردن منافذ شناخته شده است. به عنوان یک تونر عمل می کند و پوست شما را سفت می کند. همچنین هرگونه التهاب را کاهش می دهد. پاپایا برای منافذ پوست پاپایا را له کنید و روی صورت بمالید. بگذارید دقیقه بماند و سپس آن را با آب بشویید. این درمان را هر روز متناوب تکرار کنید. پاپایا به تقویت و سفت شدن منافذ پوست کمک می کند. با از بین بردن ناخالصی ها و باز کردن منافذ پوست را عمیقا پاک می کند. جوش شیرین برای منافذ پوست با مخلوط کردن نوشابه و آب گرم خمیر درست کنید. خمیر را روی منافذ بمالید و به آرامی با حرکات دایره ای حدود ثانیه ماساژ دهید. آن را با آب خنک کاملا بشویید. از این دارو هر سه تا چهار روز یک بار استفاده کنید. جوش شیرین دارای خواص ضد باکتریایی و ضد التهابی است که به کاهش عوارضی مانند جوش و آکنه کمک می کند. به از بین بردن سلول های مرده پوست، کثیفی و سایر ناخالصی ها کمک می کند. جوش شیرین محتوای اسید پوست را تنظیم می کند و تعادل pH آن را حفظ می کند. موز برای منافذ پوست داخل پوست موز را به آرامی روی صورت خود بکشید. بعد از تا دقیقه بشویید. این کار را هر روز متناوب انجام دهید. آنتی اکسیدان لوتیین موجود در پوست موز به همراه پتاسیم معدنی آن را قادر می سازد تا پوست شما را التیام و جوان کند. استفاده منظم پوست شما را صاف می کند. خیار برای منافذ پوست برش های خیار را مخلوط کرده و آب لیمو را به آن اضافه کنید. خوب مخلوط کنید. این ماسک را روی صورت خود بمالید و بگذارید دقیقه بماند. با آب خنک بشویید. برای بهترین نتیجه، برش های خیار را قبل از مخلوط کردن، چند دقیقه در فریزر سرد کنید. بسته خیار را دو یا سه بار در هفته استفاده کنید. ماسک نه تنها به درمان منافذ باز پوست کمک می کند، بلکه بافت پوست را نیز بهبود می بخشد. پوست را تسکین و تغذیه می کند. خیار همچنین روند پیری پوست را کند می کند و ظاهری جوان و درخشان به شما می بخشد. روغن آرگان برای منافذ پوست روغن را به آرامی بین انگشتان خود گرم کنید و روی صورت بمالید. اما روغن را برای چند دقیقه ماساژ دهید. بعد از نیم ساعت با آب ولرم بشویید. این کار را هر شب قبل از خواب تکرار کنید. این روغن از خاورمیانه که توسط متخصصان پوست توصیه می شود، پوست شما را تغذیه می کند و منافذ باز و بزرگ را کاهش می دهد. سرشار از اسیدهای چرب ضروری و ویتامین E است که پوست را هیدراته می کند و آن را درخشان نگه می دارد. روغن جوجوبا برای منافذ پوست روغن جوجوبا را برای چند دقیقه روی پوست خود ماساژ دهید. بگذارید روغن یک شب روی پوست بماند. از این دارو چند بار در طول هفته استفاده کنید. قوام روغن جوجوبا بسیار شبیه به روغن طبیعی پوست است. منافذ مسدود شده را تمیز می کند و اندازه منافذ بزرگ شده را به حداقل می رساند. لیمو برای منافذ پوست آب لیمو را در آب رقیق کنید. با استفاده از پنبه آن را به صورت خود بمالید. بگذارید تا دقیقه بماند و سپس با آب بشویید. هر روز این کار را تکرار کنید. آب لیمو دارای ویژگی های قابض است. به سفت شدن پوست کمک می کند و منافذ را باز می کند. از آن به عنوان یکی از موثرترین درمان‌ها برای جوش‌های سر سیاه یاد شده است. محتوای اسید سیتریک آن به شل شدن و شکستن پیوند شیمیایی ناخالصی با پوست کمک می کند، بنابراین به پاکسازی منافذ کمک می کند. اگر پوست حساسی دارید، آب لیمو را با آب بیشتری رقیق کنید. ماست برای منافذ پوست ماست را به ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید حدود دقیقه بماند. با آب ولرم بشویید. این درمان را دو بار در هفته تکرار کنید تا اندازه منافذ پوست کاهش یابد. ماست منافذ بزرگ را سفت می کند و همچنین لک های پوستی را کاهش می دهد. اسید لاکتیک موجود در آن مسیول اثرات سفت کردن منافذ است. همچنین، این اسید لاکتیک در از بین بردن سلول های مرده و ناخالصی های صورت مفید است. روغن زیتون برای منافذ پوست روغن زیتون را روی منافذ بزرگ با حرکات دایره ای ملایم به مدت چند دقیقه ماساژ دهید. سپس روغن را با آب ولرم بشویید. این کار را هر روز یک بار تکرار کنید. ترکیبات فنلی روغن زیتون دارای خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی است. آنها پوست را در سلامت بهینه نگه می دارند و از شر تمام مشکلاتی که پوست را آزار می دهند مانند خشکی، خارش، منافذ بزرگ شده و غیره خلاص می شوند. اسکراب شکر برای منافذ پوست عسل و آب لیمو را به آرامی با شکر قهوه ای مخلوط کنید. صورت خود را با آب معمولی بشویید. قبل از اینکه شکر شروع به ذوب شدن کند، اسکراب را به آرامی روی ناحیه آسیب دیده به مدت سه تا پنج دقیقه ماساژ دهید. با آب گرم بشویید. از این اسکراب می توانید تا دو بار در هفته استفاده کنید. شکر یک لایه بردار رایج در مراقبت از پوست است. تجمع سلول های مرده و ناخالصی ها را از منافذ حذف می کند و اندازه آنها را کاهش می دهد. زردچوبه برای منافذ پوست زردچوبه را با آب مخلوط کنید تا خمیر یکدستی به دست آید. آن را روی ناحیه آسیب دیده بمالید و بگذارید حدود دقیقه بماند. با آب بشویید. از این دارو هر روز متناوب استفاده کنید. زردچوبه تمام باکتری هایی را که ممکن است در منافذ شما رشد کرده و آنها را ملتهب کنند، از بین می برد. خواص ضد التهابی آن هرگونه تورم را کاهش می دهد و اندازه منافذ را کوچک می کند. زردچوبه می تواند به راحتی لباس های شما را لکه دار کند. تی شرت های قدیمی را انتخاب کنید یا یک حوله قدیمی بپیچید تا شانه ها و ناحیه سینه خود را بپوشاند. روغن درخت چای برای منافذ پوست آب را داخل بطری اسپری بریزید، روغن درخت چای را اضافه کنید و خوب تکان دهید. این بطری را در یخچال نگهداری کنید. پس از خنک شدن، مقداری از این آب را به تمام صورت خود بپاشید. اجازه دهید این آب به طور طبیعی تبخیر شود. از این اسپری به عنوان تونر صورت هر روز صبح و عصر روی صورت تمیز استفاده کنید. خواص قابض روغن درخت چای به کاهش اندازه منافذ و همچنین کاهش ظاهر آنها کمک می کند. این اسانس همچنین یک عامل ضد میکروبی قوی است. گوجه فرنگی برای منافذ پوست تفاله گوجه فرنگی را خارج کرده و عسل را در آن مخلوط کنید. این را به عنوان یک پک صورت روی صورت و گردن خود بمالید. اجازه دهید تا دقیقه خشک شود و سپس آبکشی کنید. از این پک صورت روزانه استفاده کنید. اسیدهای طبیعی موجود در گوجه فرنگی، روغن های طبیعی پوست را به تعادل می رساند و منافذ بزرگ را سفت می کند. ماسک خاک رس برای منافذ پوست به مقدار کافی گلاب به پودر خاک رس اضافه کنید تا خمیر خوبی به دست آید. یک لایه یکنواخت از ماسک خاک رس را بمالید و بگذارید دقیقه بماند. با آب خنک بشویید. این کار را دو بار در هفته تکرار کنید. پودرهای خاک رس آرایشی مانند خاک رس بنتونیت و خاک رس کایولن توانایی جذب تمام ناخالصی ها، سفت کردن پوست و به حداقل رساندن منافذ را دارند. قبل از استفاده از هر ماسک خاک رس روی صورت خود یک پچ تست انجام دهید. عسل برای منافذ پوست عسل را روی تمام نواحی آسیب دیده صورت خود بمالید. اجازه دهید به مدت دقیقه بماند و سپس با آب ولرم بشویید. دوباره با آب خنک بشویید. عسل را هر روز یا هر روز متناوب روی صورت خود بمالید. آنتی اکسیدان های موجود در عسل باعث می شود پوست شما همیشه جوان و سالم به نظر برسد. به عنوان یک قابض طبیعی عمل می کند و آن منافذ باز بزرگ، به ویژه آنهایی که در اطراف ناحیه بینی قابل مشاهده است را سفت می کند. منافذ باز نه تنها می توانند ناخوشایند به نظر برسند، بلکه می توانند به راحتی به محل پرورش باکتری های مولد آکنه تبدیل شوند. با استفاده از درمان های خانگی ذکر شده در این مقاله، می توانید به راحتی منافذ را به حداقل برسانید و همچنین پوست خود را تمیز نگه دارید. سوالات متداول در مورد منافذ پوست منافذ روی بینی و اطراف آن ناحیه بزرگتر از منافذ روی بقیه قسمت های صورت است. جدا از اندازه طبیعی، منافذ با تجمع روغن، کثیفی و ناخالصی ها بزرگ می شوند. این بیشتر در افرادی که پوست چرب دارند دیده می شود زیرا آنها به طور طبیعی سبوم (روغن) اضافی تولید می کنند. از دیگر دلایل بزرگ شدن منافذ پوست می توان به تغییرات هورمونی، آسیب آفتاب و پیری پوست اشاره کرد. یک سیستم گوارشی سالم عملکرد سالم سلول های پوست و غدد چربی را نیز تضمین می کند. یک رژیم غذایی متعادل و کم شکر فرآوری شده و غذاهای کامل را دنبال کنید. آب میوه های سبز تازه بنوشید زیرا بدن شما را سم زدایی کرده و پوست شما را جوان می کند. یک آب میوه در روز بنوشید و مطمین شوید که پالپ آن (برای فیبر) را در آن قرار دهید. دانه یونجه، قارچ، کدو سبز و اسفناج باید در رژیم غذایی شما گنجانده شود. این سبزیجات سرشار از روی هستند که به کنترل التهاب و جوش های پوستی کمک می کند. راهکار پیشگیری از منافذ باز پوست صورت خود را تمیز نگه دارید. هر صبح و عصر آن را با استفاده از یک پاک کننده بدون روغن بشویید. پوست خود را به طور مرتب لایه برداری کنید تا از تجمع سلول های مرده پوست جلوگیری کنید. از یک تونر مناسب برای پوست خود استفاده کنید. این به تمیز نگه داشتن پوست و کاهش منافذ پوست کمک می کند. پوست خود را مرطوب کنید تا همیشه آن را هیدراته نگه دارید. استفاده از کرم ضد آفتاب را نیز فراموش نکنید. درمان‌های خانگی مانند ماسک‌های خاک رس تمام چربی اضافی تولید شده توسط پوست را جذب می‌کنند. یک یا دو بار در هفته از ماسک یا بسته صورت استفاده کنید. از منافذ باز و بزرگ خود ناامید نشوید! آنها فقط یک عقب گرد موقت هستند. مراقبت خوب از پوست برای جلوگیری از بزرگ شدن منافذ و مسدود شدن پوست ضروری است. این داروهای خانگی را بخشی از روتین مراقبت از پوست خود قرار دهید و به زودی متوجه کاهش اندازه منافذ خواهید شد. پوست شما نیز روشن تر و درخشان تر می شود. اکنون که می دانید چگونه از شر منافذ باز خلاص شوید، منتظر چه چیزی هستید؟ همین حالا این راه حل ها را امتحان کنید و به ما بگویید که چگونه برای شما کار می کنند.

راه های پیشگیری از سقط جنین، می توانند برای داشتن یک بارداری سالم مفید و موثر باشند، چون به طور کلی نمی توان از خود سقط جنین پیشگیری کرد. سقط جنین به معنای پایان یافتن بارداری در طول هفته ها و یا ماههای اول بارداری است که به طور غیر منتظره و ناخواسته ای رخ می دهد. به این شرایط سقط خود به خودی جنین نیز گفته می شود. برخی از عواملی که منجر به بروز سقط جنین می شوند در اغلب موارد قابل پیشگیری نیستند. این عوامل شامل ناهنجاری های کروموزومی و مشکلات رشد جنین است. سقط جنین عارضه ای نسبتا شایع است. در حدود درصد از بارداری ها پیش از هفته سوم به سقط منتهی می شوند. با این حال آمار واقعی سقط جنین ممکن است بیش از این باشد زیرا بسیاری از مادران حتی پیش از پی بردن به بارداری دچار می شوند. علی رغم آنکه نمی توان از وقوع سقط جنین پیشگیری کرد ولی راه کارهایی برای داشتن یک بارداری سالم وجود دارد. این راهکارها ممکن است خطر پایان زودرس بارداری و سقط جنین در مادران باردار راکاهش دهد. تشخیص علت اصلی سقط جنین دشوار است. تنها در مواردی نادر می توان علت سقط جنین را تشخیص داد. در این موارد درمان علت اصلی می تواند به پیشگیری از سقط جنین در بارداری های بعدی کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حدود درصد از سقط جنین ها در سه ماهه اول بارداری رخ می دهند. سه ماهه اول به زمان بین هفته های اول تا سیزدهم بارداری اطلاق می شود. شایع ترین عوامل سقط جنین در سه ماهه اول بارداری، عبارتند از: بیش از نیمی از سقط های سه ماهه اول بارداری ناشی از اختلالات کروموزومی جنین است. در مواردی که جنین دارای نقایص ژنتیکی است مکانیسم طبیعی بدن از رشد جنین جلوگیری کرده و باعث سقط یا خاتمه بارداری می شود. ابتلا به وضعیتی موسوم به ASP می تواند باعث لخته شدن خون در عروق و به دنبال آن سقط جنین شود. درمان این عارضه با دارو، احتمال تکرار سقط جنین را در بارداری های بعدی کاهش می دهد. بسیار جدی ولی نادر زمانی رخ می دهد که تخمک بارور در محلی خارج از رحم لانه گزینی و شروع به رشد کند. هیچ راهی برای انتقال تخمک بارور به درون رحم وجود ندارد. ابتلا به این عارضه یک فوریت پزشکی است که نیاز به درمان فوری و ختم بارداری دارد. سازگار نبودن جفت و جنین از مواردی است که می تواند منجر به ختم بارداری شود. همچنین ابتلا به برخی ناهنجاری های مادرزادی که منجر به غیر طبیعی شدن شکل رحم می شود نیز از دیگر عوامل سقط جنین در مادران باردار به شمار می رود. سقط جنین در این مرحله از بارداری یا به عبارتی بین هفته های تا بارداری کمتری اتفاق میفتد. حتی در صورت رخ دادن علت احتمالی آن مربوط به شرایط بهداشتی محیط و یا بیماری مادر است. شایع ترین عوامل سقط جنین در سه ماهه دوم بارداری، عبارتند از: ابتلا به عفونت های داخل و یا می تواند منجر به بروز سقط جنین شود. همچنین نیز ممکن است مادر را در معرض خطر سقط جنین قرار دهد. ابتلا مادر به بیماری های مزمن مانند و یا فشار خون بالا خطر وقوع سقط جنین را افزایش می دهد. همچنین عدم مدیریت یا درمان به موقع هر یک از این عوارض می تواند باعث بیشتر شدن میزان این خطر در مادران باردار شود. تیرویید درمان نشده از عوامل افزایش خطر سقط جنین به شمار می رود. ابتلا مادر به لوپوس و سایر نیز می تواند منجر به بروز خطر سقط جنین شود. عواملی مانند ابتلا به فیبرویید ها یا برخی ناهنجاری های مادرزادی رحم می توانند احتمال سقط ناخواسته جنین را در مادران باردار افزایش دهند. عواملی از جمله استعمال سیگار، قرار گرفتن در معرض دود دست دوم، مصرف الکل و مواد مخدر می توانند باعث ایجاد اختلال در رشد جنین شوند. همچنین افراط در مصرف کافیین نیز از دیگر عوامل سقط جنین به شمار می رود. قرار گرفتن در معرض برخی ترکیبات و سموم شیمیایی از جمله جیوه، حلال ها، رقیق کننده های رنگ، سموم دفع آفات و فلزات سنگین می تواند احتمال بروز سقط جنین را افزایش دهد. به وقوع سقط در مراحل آخر بارداری معمولا مرده زایی یا مرگ جنین گفته می شود. تمام مواردی که باعث سقط جنین در طول سه ماهه اول و دوم بارداری می شوند همچنین می توانند منجر به ختم بارداری در سه ماهه سوم بارداری شوند. ولی با این وجود باز هم پی بردن به علت دقیق این عارضه اغلب دشوار است. شایع ترین عوامل سقط یا مرده زایی در سه ماهه سوم بارداری، عبارتند از: عدم درمان و کنترل قند خون می تواند منجر به مرگ جنین شود. عفونت مادر یا جنین از دیگر علت های شایع مرگ جنین به شمار می رود. از هر ده مرده زایی یک مورد آن ناشی از وجود نقایص ژنتیکی و مادرزادی در جنین است. برخی عوارض بارداری از جمله و یا جدا شدن زودرس جفت از رحم می توانند سبب سقط یا مرده زایی در مادران باردار شوند. فشار خون بالای بارداری موسوم به در تا درصد از کل بارداری ها رخ می دهد. این عارضه ضمن آنکه زندگی و سلامت مادر را به شدت در معرض خطر قرار می دهد می تواند باعث اختلال در فرایند تغذیه و خونرسانی به جنین شود. عارضه پره اکلامپسی در صورت عدم درمان می تواند به وضعیت بسیار وخیم تری موسوم به منجر شود که برای مادر و جنین کشنده است. وجود گره در بند ناف و یا فشرده شدن آن می تواند فرایند خون و اکسیژن رسانی به جنین را قطع کرده و سبب مرگ جنین شود. در برخی موارد نارسایی جفت باعث عدم خونرسانی کافی به جنین و در نتیجه ختم بارداری در طول سه ماهه سوم بارداری می شود. در بسیاری موارد نمی توان از سقط جنین پیشگیری کرد. ولی با این وجود می توانید با عمل به راهکارهای زیر شانس داشتن یک بارداری سالم را بهبود بخشیده و خطر سقط جنین را در خود کاهش دهید. بررسی ها نشان داده است که مصرف روزانه میلی گرم اسید فولیک می تواند خطر ابتلا جنین به نقایص مادرزادی که از عوامل موثر در افزایش خطر سقط جنین به شمار می رود را کاهش دهد. B را پیش از اقدام به بارداری آغاز کرده و سپس همچنان به مصرف آن در بارداری ادامه دهید. برای داشتن سبک زندگی سالم از فاکتورهای ناسالم و پرخطر زیر دوری کنید مصرف الکل مصرف دارو استعمال سیگار قرار گرفتن در معرض دود دست دوم همچنین توصیه می شود مصرف کافیین خود را به کمتر از میلی گرم در روز محدود کنید. علاوه بر اجتناب از فاکتورهای پرخطر بالا برای بهبود سلامت بارداری خود توصیه های زیر را دنبال کنید: انجام منظم ورزش و فعالیت های بدنی برخورداری از خواب و استراحت کافی پیروی از یک رژیم غذایی سالم و متعادل در تمام طول بارداری ابتلا به اضافه وزن و چاقی و یا بالعکس کمبود وزن می تواند خطر ابتلا به عوارض بارداری از جمله سقط جنین را در مادران باردار افزایش دهد. دست های خود را به طور منظم با آب و صابون بشویید. این کار به شما کمک می کند که از ابتلا به بیماری هایی مانند آنفلوانزا و که به راحتی انتشار می یابند پیشگیری کنید. شایع ترین علایم سقط جنین، عبارتند از: کاهش وزن خروج بافت یا مایع از واژن خونریزی همراه با بافت و لخته های خونی انقباضات شکمی و کمری خفیف تا شدید لکه بینی و ادامه یافتن آن در مدتی بیش از روز کاهش علایم بارداری مانند حساسیت پستان ها و حالت تهوع صبحگاهی در صورت مشاهده هر یک از این علایم هر چه سریع تر به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک با انجام یک معاینه فیزیکی به بررسی وضعیت رحم پرداخته و علت خونریزی و یا سایر علایم بالینی را مشخص می کند. در صورت ابتلا به عوارضی مانند فشار خون بالا، دیابت و بیماری های خود ایمنی به منظور درمان و مدیریت صحیح عارضه حتما با پزشک خود مشورت کنید. این کار می تواند در پیشگیری از سقط جنین به شما کمک کند. ابتلا به عفونت های مقاربتی جنسی STD . در اغلب موارد نمی توان از وقوع سقط جنین فارغ از آنکه در کدام سه ماهه بارداری رخ داده است پیشگیری کرد. در واقع علایم سقط به طور معمول نشان دهنده آن است که بارداری قبلا به پایان رسیده است. در برخی موارد نیز این علایم می توانند نشانه وضعیتی موسوم به تهدید به سقط باشند. این عارضه معمولا در طول هفته اول بارداری رخ داده و ممکن است همراه با خونریزی های شدید باشد به طوری که تصور کنید بارداری شما رو به اتمام است. در صورت تشخیص ضربان قلب جنین علی رغم به نظر رسیدن وقوع حتمی و قریب الوقوع سقط جنین بارداری شما می تواند بدون هیچ مشکلی ادامه پیدا کند. با این حال به منظور پیشگیری از وقوع سقط کامل جنین بهتر است تحت نظر و مراقبت کامل پزشک خود باشید. درمان سقط جنین احتمالی که پزشک ممکن است آن را تجویز کند شامل موارد زیر است: پرهیز از نزدیکی استراحت در بستر تجویز پروژسترون تزریقی تزریق آمپول رگام در مادران Rh منفی بررسی وجود عوامل خطر دیگری مانند بیماری های زمینه ای که می توانند منجر به خونریزی شوند. در مورد پایان یافتن غیر منتظره بارداری یا به عبارتی سقط جنین باورهای درست و نادرست بسیاری وجود دارد. واقعیت. برخلاف باور عموم سقط جنین عارضه نادری نیست. در حدود درصد از بارداری ها به سقط جنین منتهی می شود. اگرچه آمار واقعی سقط جنین می تواند بیش از این باشد زیرا بسیاری از مادران باردار حتی پیش از آنکه به بارداری خود پی ببرند در همان اوایل بارداری دچار سقط جنین می شوند در حالیکه خونریزی ناشی از سقط جنین را با سیکل قایدگی خود اشتباه می گیرند. واقعیت. باعث سقط جنین نمی شود. در واقع ورزش بخش مهمی از یک بارداری سالم است. با این حال به منظور پیشگیری از آسیب های احتمالی در حین ورزش، اقدامات احتیاطی را کاملا رعایت کنید. واقعیت. خونریزی و لکه بینی در طول اولین هفته های بارداری پدیده ای شایع بوده و لزوما به معنای سقط جنین نیست. برای رفع نگرانی می توانید از پزشک خود در مورد علایم طبیعی و غیر طبیعی دوران بارداری راهنمایی بگیرید. واقعیت. بسیاری از موارد سقط جنین در اوایل بارداری و به دنبال یک ناهنجاری کروموزومی در جنین رخ می دهند و این مساله ناشی از کوتاهی یا قصور هیچ یک از والدین نیست. واقعیت. در دوران بارداری باید از مصرف بعضی غذاها به دلیل احتمال آلودگی به باکتری های سالمونلا و خودداری کنید زیرا ابتلا به عفونت های لیستریا و سالمونلا می تواند خطر سقط جنین را در مادران باردار افزایش دهد. مواد غذایی که باید از مصرف آنها در بارداری پرهیز کنید، عبارتند از: صدف های دریایی سوشی و ماهی های خام گوشت های خام یا نیم پز شیر یا پنیر غیرپا ستوریزه تخم مرغ های خام و عسلی انواع گوشت های فراوری شده مانند هات داگ تقریبا در بسیاری از موارد نمی توان از عارضه سقط جنین پیشگیری کرد. وقوع سقط غالبا ناشی از وجود یک ناهنجاری کروموزومی است که مانع از رشد مناسب جنین در این دوران می شود. مراجعات منظم بارداری تا حد امکان برای حفظ یک بارداری سالم تلاش کنید. این کار می تواند در کاهش خطر سقط جنین کمک بسیار موثری به شما کند.

یک اختلال خود ایمنی است که در آن سلول‌های ایمنی به غده تیرویید حمله می‌کنند و بر تولید هورمون تیرویید ت ثیر می‌گذارند. در ابتدا مرحله ای از افزایش هورمون تیرویید (یا تیروتوکسیکوز) و به دنبال آن مرحله کم کاری تیرویید وجود دارد که ممکن است حاد یا مزمن باشد. انواع مختلفی از تیروییدیت لنفوسیتی وجود دارد که ما در این مقاله از سعی کرده ایم انواع آنها را بررسی کنیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تیروییدیت لنفوسیتی تحت حاد تیروییدیت لنفوسیتی تحت حاد به انواع تیروییدیت اطلاق می شود که فقط یک دوره چند ماهه یا بیشتر طول می کشند اما باعث مشکلات دایمی تیرویید نمی شود. اما تیروییدیت لنفوسیتی تحت حاد را می توان به تیروییدیت لنفوسیتی خاموش و تیروییدیت بدون درد تقسیم کرد. تیروییدیت لنفوسیتی خاموش یک ویژگی مشخص از وجود تیروییدیت لنفوسیتی بدون درد یا حساسیت در غده تیرویید دارد. این عارضه در زنانی که اخیرا زایمان کرده‌اند شایع است و معمولا زمانی شروع می‌شود که یک زن تا هفته پس از زایمان است. این نوع تیروییدیت شایع است و در حدود تا درصد از زنان پس از زایمان رخ می دهد. طول مدت تیروییدیت لنفوسیتی خاموش معمولا تنها چند ماه است. پس از این مدت، سطح هورمون تیرویید معمولا به حالت عادی باز می گردد. در موارد نادر ممکن است مزمن شود. وضعیت دیگری به نام تیروییدیت بدون درد، مشابه با تیروییدیت لنفوسیتی خاموش وجود دارد اما در مردان و زنانی که زایمان نکرده اند، رخ می دهد. علایم تیروییدیت لنفوسیتی حاد تیروییدیت لنفوسیتی حاد می تواند با بروز علایم زیر همراه باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بزرگ شدن تیرویید بدون درد یا حساسیت علایم دیررس کم کاری تیرویید از جمله عدم تحمل سرما، افزایش وزن، یبوست و خستگی علایم اولیه پرکاری تیرویید که معمولا گذرا هستند، مانند، عصبی بودن، کاهش وزن، عدم تحمل گرما، اسهال و افزایش اشتها تیروییدیت لنفوسیتی خاموش اغلب تشخیص داده نمی شود. در شرایطی که تشخیص داده می شود، معمولا در دوره کم کاری تیرویید رخ می دهد. تشخیص با معاینه فیزیکی، با در نظر گرفتن سابقه علایم شما و اگر بعد از زایمان هستید و با آزمایش سطح خونی هورمون های تیرویید تیروکسین ( T ) ، تری یدوتیرونین ( T ) و هورمون محرک تیرویید ( TSH ) انجام می شود. گاهی اوقات نشانگرهای التهابی افزایش می‌یابند و آنتی‌بادی‌ها برای بیماری خودایمنی تیرویید معمولا منفی هستند. درمان تیروییدیت لنفوسیتی تحت حاد بستگی به این دارد که چه مرحله ای از بیماری تشخیص داده می شود. در مرحله پرکاری تیرویید معمولا یک بتا بلوکر برای مدیریت علایم تجویز می شود، اما از آنجایی که این وضعیت گذرا است و فقط مدت کوتاهی طول می کشد، از درمان های تهاجمی تر برای پرکاری تیرویید مانند ید رادیواکتیو استفاده نمی شود. اگر تشخیص در طول دوره کم کاری تیرویید انجام شود، معمولا یک داروی جایگزین هورمون تیرویید مانند تجویز می شود. شما معمولا حداقل برای چند ماه در این لووتیروکسین باقی می‌مانید، در این مرحله دارو قطع می‌شود و پنج هفته بعد سطح خون شما آزمایش می‌شود تا ببینیم آیا می‌توان دارو را قطع کرد یا خیر. تیروییدیت بدون درد تیروییدیت بدون درد یکی دیگر از انواع تیروییدیت حاد است که هم در مردان و هم در زنانی که زایمان نکرده اند، رخ می دهد. مانند سایر انواع تیروییدیت، معمولا یک دوره پرکاری تیرویید به دنبال یک دوره کم کاری تیرویید وجود دارد که پس از آن اغلب بهبودی کامل حاصل می شود. با این حال، ممکن است پس از تیروییدیت بدون درد، تیروییدیت لنفوسیتی مزمن ایجاد شود. این حالت ممکن است عود کننده نیز باشد. ممکن است یک جزء ارثی در تیروییدیت بدون درد وجود داشته باشد. همچنین، استفاده از برخی داروها، از جمله داروهایی که بر سیستم ایمنی ت ثیر می‌گذارند، مانند گلوکوکورتیکوییدها یا اینترلوکین، ممکن است باعث بروز این عارضه شوند. علایم تیروییدیت بدون درد در طول یک دوره پرکاری تیرویید، که دو تا هشت هفته طول می کشد، ممکن است کاهش وزن، ضربان قلب سریع، بزرگ شدن خفیف تیرویید (بدون درد) ، افزایش اشتها، عدم تحمل گرما یا اسهال را تجربه کنید. سپس ممکن است یک دوره کم کاری تیرویید داشته باشید که در طی آن ممکن است افزایش وزن، یبوست، خستگی، افسردگی و سایر علایم را تجربه کنید. تقریبا نیمی از افرادی که تیروییدیت بدون درد را تجربه می کنند نیز به گواتر مبتلا می شوند. همه افراد مبتلا به تیروییدیت بدون درد دچار کم کاری تیرویید نمی شوند. بهبودی پس از یک دوره پرکاری تیرویید امکان پذیر است. تشخیص تیروییدیت بدون درد تشخیص بر اساس معاینه فیزیکی، سابقه علایم شما و همچنین سابقه خانوادگی بیماری تیرویید همراه با آزمایش خون (سطح هورمون تیرویید و تیروگلوبولین) و سینتی گرافی تیرویید انجام می شود. سینتی گرافی تیرویید، یک آزمایش پزشکی هسته ای است که شامل بلع ردیاب های رادیواکتیو یا ید رادیواکتیو و سپس عکس برداری از تیرویید برای مشاهده نحوه جذب بافت این ماده است. می تواند در تشخیص تیروییدیت بدون درد از مفید باشد. اختلال عملکرد تیرویید در تیروییدیت بدون درد اغلب خفیف است و نیازی به درمان ندارد. اگر در مرحله پرکاری تیرویید به دلیل علایم شدید نیاز به درمان باشد یا اگر در خطر ابتلا به بیماری قلبی به نام فیبریلاسیون دهلیزی هستید، ممکن است بتا بلوکر تجویز شود. مانند بسیاری از انواع تیروییدیت، اگر به درمان کم کاری تیرویید نیاز دارید، به احتمال زیاد لووتیروکسین برای شما تجویز خواهد شد. تیروییدیت لنفوسیتی مزمن تیروییدیت لنفوسیتی مزمن معمولا به عنوان تیروییدیت هاشیموتو یا فقط بیماری هاشیموتو یا حتی تیروییدیت خود ایمنی نیز شناخته می شود. این شایع ترین علت کم کاری تیرویید در ایالات متحده است. تیروییدیت لنفوسیتی مزمن یک اختلال خود ایمنی است (سیستم ایمنی شما به تیرویید حمله می کند) که تمایل به ارثی دارد. این بیماری مشابه تیروییدیت تحت حاد است، اما این وضعیت بسیار طولانی تر است. این بیماری می‌تواند مردان، زنان و کودکان را تحت تاثیر قرار دهد، اما در زنان شایع‌تر است و احتمال بروز آن در افراد تا ساله بیشتر است. در تیروییدیت لنفوسیتی مزمن، سیستم ایمنی به تیرویید حمله می‌کند و باعث التهاب مزمن غده تیرویید و آسیب دایمی به سلول‌ها می‌شود که در نهایت از تولید مقدار کافی هورمون تیرویید توسط تیرویید جلوگیری می‌کند. نتیجه کم کاری تیرویید مزمن است. علایم تیروییدیت مزمن در مراحل اولیه تیروییدیت لنفوسیتی مزمن ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد یا فقط علایم بسیار خفیف داشته باشد. با گذشت زمان، غده تیرویید بیشتر و بیشتر آسیب می بیند، هورمون تیرویید کمتر تولید می شود و علایم بیشتر می شود. علایم تیروییدیت لنفوسیتی مزمن ممکن است شامل موارد زیر باشد: گواتر یبوست افسردگی سفتی مفصل درد عضلانی خستگی ریزش مو افزایش وزن پوست خشک مشکل در تمرکز حافظه ضعیف کاهش تحمل ورزش تیرویید بزرگ شده عدم تحمل سرما از دست دادن اشتها تغییرات در چرخه قاعدگی ضربان قلب آهسته تشخیص تیروییدیت لنفوسیتی مزمن ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک معاینه فیزیکی از جمله لمس تیرویید شما برای هر گونه بزرگی یا گواتر انجام می دهد. او همچنین یک تاریخچه کامل سلامتی می گیرد و علایم شما و همچنین هرگونه سابقه خانوادگی تیروییدیت لنفوسیتی مزمن را یادداشت می کند. در صورت مشکوک بودن به تیروییدیت لنفوسیتی، آزمایش‌های خونی ممکن است شامل سطوح هورمون تیرویید ( T ، T ، TSH ) و سطح خون پراکسیداز تیرویید ( TPO ) باشد. پراکسیداز تیرویید یک آنتی بادی ضد تیرویید است و وجود آن معمولا به این معنی است که سیستم ایمنی شما در حال حمله به تیرویید است. اگر پزشک شما فکر می‌کند که غده تیرویید بزرگ شده یا گواتر دارید، ممکن است آزمایش‌های بیشتری مانند سونوگرافی یا سایر تصویربرداری‌های پزشکی برای ارزیابی اندازه گواتر و تعیین اینکه آیا درمانی مانند جراحی ممکن است ضروری باشد، تجویز شود. تیروییدیت لنفوسیتی مزمن چگونه درمان می شود؟ لووتیروکسین درمان انتخابی برای مدیریت کم کاری تیرویید ناشی از تیروییدیت لنفوسیتی مزمن است. سطح هورمون تیرویید در خون شما باید در فواصل دوره ای بررسی شود تا مطمین شوید که دوز صحیح این دارو را مصرف می کنید. یافتن یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی با تجربه در مدیریت اختلالات تیرویید می تواند بسیار سودمند باشد. متخصص غدد، پزشکی است که در این نوع اختلالات تخصص دارد. در موارد نادر، گواترهای بزرگ که بلعیدن را دشوار می‌کنند یا با سایر عملکردهای بدن مانند تنفس تداخل می‌کنند، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند. گواترهای کوچک نیازی به درمان ندارند و ممکن است پس از درمان با داروهای مناسب برطرف شوند. پیش آگهی تیروییدیت لنفوسیتی در حالی که ممکن است در موارد تیروییدیت تحت حاد به بهبودی کامل برسید. ممکن است در برخی افراد هر دو سال یکبار عود کند. تیروییدیت لنفوسیتی مزمن یک بیماری مادام العمر است. خبر خوب این است که با درمان مناسب سطح تیرویید شما می تواند به حالت عادی بازگردد و علایم شما ممکن است به طور کامل فروکش کند. احتمالا مجبور خواهید بود به طور نامحدود داروهای جایگزین تیرویید مصرف کنید و هر از چند گاهی آزمایش خون خود را انجام دهید تا مطمین شوید که دوز مناسب دارو را مصرف می کنید. چگونه از تیروییدیت لنفوسیتی پیشگیری کنیم؟ یافتن ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مناسب برای کمک به مدیریت علایم تیروییدیت لنفوسیتی برای مقابله با علایم تیروییدیت لنفوسیتی ضروری است. مقابله با این مشکل می تواند به ویژه دشوار باشد زیرا تیروییدیت اغلب می تواند منجر به اختلالات خلقی مانند افسردگی شود. مهم است که این علایم را با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در میان بگذارید و متوجه شوید که اغلب با درمان مناسب برطرف می شوند. یکی دیگر از علایم دشوار برای کنار آمدن با آن است. ممکن است نیاز داشته باشید که نیاز به استراحت خود را افزایش دهید و انتظارات خود را از کارهایی که می توانید در یک روز انجام دهید کاهش دهید تا با کاهش سطح انرژی کنار بیایید تا زمانی که سطح تیرویید شما عادی شود. تمرین عادات خواب خوب و کاهش مصرف کافیین در این بین مفید خواهد بود (کافیین می تواند کیفیت خواب شما را کاهش دهد و حتی منجر به خستگی بیشتر شود) مقابله با افزایش وزن مربوط به تیروییدیت نیز می تواند به ویژه برای زنان چالش برانگیز باشد. اما دستیابی به این امر ممکن است زمان ببرد. در عین حال به خوردن یک رژیم غذایی سالم و ورزش به طور منظم ادامه دهید. ورزش نه تنها در کنترل وزن بلکه در کنترل علایم دیگری مانند افسردگی و یبوست نیز مفید است. جایگزینی تیرویید به تنهایی منجر به کاهش وزن نمی شود مگر اینکه با یک و ورزش دنبال شود.

بررسی ها نشان می دهد مشکلات تغذیه ای در کودکان اوتیسم پنج برابر بیشتر از سایر همسالان آنها بوده و با مشکلات تغذیه ای دست و پنجه نرم می کنند اولین موضوع در مورد مشکلات تغذیه ای در کودکان اوتیسم این است که قبول کنیم مشکلات تغذیه ای و رفتارهای غذا خوردن در بین کودکان اوتیسم امری رایج است. سعی کنید در مورد الگوی غذایی فرزندتان احساس گناه نکنید. این تقصیر شما نیست که دخترتان غذاهای سالم نمی خورد. نقش شما به عنوان والدین این است که گزینه های مقوی و بهتری را پیشنهاد دهید. دومین مسیله در مورد مشکلات تغذیه ای در کودکان اوتیسم این است که با پزشک و یا یک متخصص تغذیه مشورت کنید تا یک رژیم غذایی منسب را برای کودک خود تهیه کنید در صورت وجود نگرانی در این زمینه، پزشک یا متخصص تغذیه ممکن است مکمل غذایی را توصیه کند. همچنین هنگام معرفی رژیم مغذی تر، باید مطمین شوید که پزشک یا متخصص تغذیه بر سلامتی فرزند شما نظارت می کند. برخی از بیماری هایی که ممکن است منجر به مشکلات تغذیه ای در کودکان شود شامل شرایط پزشکی مانند ریفلاکس معده و مری ( GERD ) ، یا عدم تحمل غذا است. بسیاری از بچه های مبتلا به دارای مشکلات پوسچر هستند که در غذا خوردن اختلال ایجاد می کند. به عنوان مثال، ضعف عضلات تحتانی ممکن است حفظ حالت نشسته را برای کودک دشوار کند. انزجار حسی مربوط به اوتیسم دلیل عمده دیگر مشکلات خوردن است. یکی دیگر از علایم رایج در کودکان مبتلا به اوتیسم اصرار بر یکسان بودن است. وقتی غذاهای جدید به کودک خود پیشنهاد می دهید، می تواند منجر به اضطراب شدید شود. یک درمانگر رفتاری که در زمینه کودکان اوتیسم تجربه دارد می تواند به رفع چنین مواردی کمک کند. سرانجام، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم به آموزش مهارت های جویدن نیاز دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چالش ها و مشکلات تغذیه ای در کودکان یک از رایج ترین موضوع در کودکان اوتیسم است. کودکان اوتیسم به احتمال زیاد غذاهای زیادی را انتخاب می کنند ولی آنها را نمی خورند. در نتیجه، بسیاری از آنها تنوع غذایی کمتری نسبت به خواهر و برادر و دوستانشان، دارند. ترس از غذاهای جدید و امتناع کامل غذا از مهمترین نگرانی هایی است که والدین این کودکان آنها را عنوان می کنند. برخی راهکارهای خانگی برای رفع و حتی مقابله با مشکلات تغذیه ای در کودکان اوتیسم وجود دارد. اما ابتدا یک نفس عمیق بکشید و به یاد داشته باشید که تغییر در موارد کم رخ خواهد داد. شما حداقل یک ماه کامل به خود فرصت دهید تا به طور مداوم راهکار های زیر را برای کمک به راحت تر شدن فرزندتان تمرین کنید. در هر وعده غذایی و میان وعده، یک سبزی یا میوه و یک نشاسته به همراه مقدار کمی چیپس مورد علاقه او پیشنهاد دهید. شاید همه این موارد کنار هم زیاد به نظر برسند اما وقتی کودکی با مشکلات تغذیه ای دست و پنجه نرم می کند، بهتر است از هر فرصتی برای تهیه گزینه های متنوع غذایی استفاده کنید. در زمان میان وعده مقادیر کمتری، اما گزینه هایی بیشتری از انواع مواد غذایی را پیشنهاد دهید. با اسباب بازی های پلاستیکی فرزند خود "فروشگاه مواد غذایی" را راه بیاندازید. او را به خرید مواد غذایی ببرید و او را تشویق کنید تا غذاهای مختلف را لمس کند. درباره بو، رنگ و احساس غذاها صحبت کنید. درباره غذاها آهنگ بسازید. اگر دوست ندارد غذا را با دست لمس کند، به او نشان دهید که چگونه از قاشق برای شکل دادن به غذا به شکل های جالب استفاده کند. تا آنجا که ممکن است او را در میان وعده و آماده سازی غذا درگیر کنید. بسیاری از خانواده ها زندگی بسیار شلوغی دارند. برای همین ممکن است آنها "شام های خانوادگی" را کنار بگذارد اما بهتر است موقع شام و ناهار حداقل دقیقه کنار یک میز بنشینیم. فرزند شما ممکن است در ابتدا چیزی نخورد. اشکالی ندارد. همانطور که دیگران مشغول خوردن غذا هستند، کودک شما در معرض بو و دیدن غذا قرار می گیرد. اینها گام های مثبتی در جهت چشیدن و خوردن غذاهای کودکان است. بسیاری از می گویند فرزندان آنها مانند سایر کودکان احساس سیری و گرسنگی نمی کنند. اما با این حال نباید منتظر گرسنه ماندن کودک خودتان بمانید. حتی از کودک خود قبل از غذا خوردن سوال نکنید که آیا گرسنه است؟ پاسخ احتمالا "نه" خواهد بود. در عوض، به سادگی غذاها را طبق برنامه به کودک خود بدهید. برای جلوگیری از وسوسه میان وعده مداوم، سعی کنید هر . ساعت در طول روز یک وعده غذایی یا میان وعده پیشنهاد دهید. زمان ها را تا حد ممکن ثابت نگه دارید. برای کودک شما مهم است که در وعده های غذایی مشخص در زمان های مشخص غذا بخورد. به یاد داشته باشید که کودکان مبتلا به تمایل دارند بهترین کار را با روال مشخص انجام دهند. برای نشان دادن زمان وعده های غذایی و میان وعده روز، از یک لیست نوشته شده و یا تصاویر استفاده کنید. این برنامه را در اتاق او، در آشپزخانه و مکان های دیگری که او در آنها وقت زیادی می گذارد، نصب کنید. می توانید با استفاده از یک تایمر یا ساعت زنگ دار به او بفهمانید که وقت غذا خوردن نزدیک شده است. بهتر است قبل از غذا خوردن به کودک خود فرصت بدهید آمادگی لازم را پیدا کند. این کار باعث کاهش در هنگام غذا خوردن می شود. در کار درمانی اغلب از برخی حرکات اصطلاحا برای "بیدار کردن" بدن و حواس کودک استفاده می شود. برای همین به نظر می رسد تمرین بدنی قبل از غذا خوردن می تواند سرگرمی مناسبی برای کودکان به منظور آمادگی برای غذا خوردن باشد. حتی اگر هم شده فقط به دور میز با موسیقی حرکت کنید. بدون شک والدین در مورد مشکلات تغذیه ای کودکان خود نگرانی هایی دارند اما بهتر است این نگرانی خود را کنترل کنید. آگاهانه اضطراب یا سایر احساسات منفی خود را کاهش دهید. سعی کنید فضای مثبتی را در وعده های غذایی ایجاد کنید. باور کنید فرزند شما هر موفقیتی را جشن می گیرد! همان غذایی را که بقیه اعضای خانواده می خورند به کودک خود پیشنهاد دهید، حتی اگر فکر می کنید او از آن امتناع می کند. به او اجازه دهید تا وقتی بقیه غذا می خورند پشت میز بنشیند. به یاد داشته باشید که نگاه و بو کردن و قرار گرفتن در معرض غذا می تواند به او کمک کند تا در آینده با خوردن غذاهای بیشتر تشویق شود. غذاها را روی بشقاب های مخصوص سرو قرار دهید و بگذارید فرزندتان خودش خودش را سرو کند. اگر فرزند شما توانایی دارد، از او بخواهید که بشقاب را به عضوی بعدی از خانواده تحویل دهد. به طور طبیعی کودکان اوتیسم بیماری هایی دارند که غذا خوردن را برای آنها ناخوشایند می کند. این بیماری ها می تواند شامل حفره های دندانی، مشکل جسمی در جویدن و ریفلاکس معده باشد. بنابراین قبل از هر چیزی مطمین شوید که پزشک هرگونه علایم کودک شما را بررسی کرده و بیماری های احتمالی را تشخیص داده است. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم با نزدیک شدن به زمان غذا اضطراب زیادی را تجربه می کنند. دلایل اساسی می تواند شامل انزجار و ترس از غذاهای ناآشنا باشد. حتی خانواده ها ممکن است با وادار کردن کودک به غذا خوردن باعث اضطراب بیشتر در کودک خود شوند. ترس و اضطراب بدن کودک را در حالت "جنگ یا گریز" قرار می دهد و منجر به کاهش اشتها می شود. برای معکوس کردن این الگو، به والدین توصیه می شود قبل از خوردن غذا چند دقیقه به کودک کمک کنند تا آرام شود. یکی از راه های انجام این کار این است که پنج دقیقه با هم تمرین تنفس عمیق داشته باشید. به طور طبیعی برای خانواده ها مهم است که کنار هم و دور یک میز غذا بخورند. دور هم نشستن و عوامل محیطی به کودکان به کودکان اوتیسم کمک می کند آموزش های لازم رفتاری را بیاموزند. به عنوان مثال، تخت کودک یک نشانه محیطی برای خوابیدن است. به همین ترتیب، سفره خانواده می تواند نشان دهنده زمان غذا خوردن برای کودک اوتیسم باشد. علاوه بر این، غذا خوردن با هم به کودک کمک می کند تا از طریق تقلید کردن از دیگران برخی رفتار ها را یاد بگیرد. کودک بعد از تقلید از بزرگتر ها احتمالا غذاهای جدیدی را در دهان خود می گذارد. غالبا ، اولین قدم این است که عاداتی مانند غذا خوردن جلوی تلویزیون، یا موقعیت های نامناسب دیگر را کنار بگذارید. به کودکان توصیه می شود ابتدا کودک خود را حتی اگر برای یک دقیقه که شده کنار میز بنشینند. با تعریف و تمجید و پاداش اندک، زمان نشستن کودک دور میزان را به تدریج به حدود دقیقه برسانند. در ابتدا به کودک خود اطمینان دهید که مجبور نیست غذا بخورد فقط در حین غذا خوردن، غذا را در دسترس کودک خود قرار دهید. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم در عضلات اصلی معده و کمر خود مشکلات و ضعفی دارند. وضعیت بدنی کودک خود را در نظر بگیرید و به او کمک کنید که راحت تر بنشیند اگر کودک خود را در حال خم شدن، تکیه دادن یا لرزیدن روی میز مشاهده کردید، سعی کنید حوله های تا شده را در پشت و باسن او قرار دهید تا تکیه گاه بیشتری داشته باشد. همچنین مطمین شوید که پاهای او از تکیه گاه خوبی برخوردار هستند. اگر به زمین نرسیدند، یک چهارپایه جلوی صندلی و زیر میز قرار دهید. به نظر می رسد برخی از کودکان از بعضی غذاهایی که جلوی آنها گذاشته می شود، احساس ترس دارند و می ترسند. حتی بسیاری از این کودکان واکنش های شدیدی نسبت به شکل ظاهری یک ماده غذایی دارند. بر همین اساس بهتر است غذاهای جدید را به طور تدریجی و مراحله ای اضافه کنید. تا آنجا که ممکن است، سعی کنید رفتارهای چالش برانگیز روی میز را نادیده بگیرید. بسیاری از کودکان یاد می گیرند که با تف کردن، غر زدن، زدن روی میز و مواردی از این قبیل از خوردن وعده های غذایی فرار کنند. در این شرایط بهتر است با صحبت کردن در مورد غذا، توجه کودک خود را از رفتار منفی منحرف کنید. این می تواند شامل پرسیدن سوالات زیر باشد تا کل خانواده را درگیر کند. آیا غذا بوی زیاد یا بوی کمی دارد؟ این نان چه تفاوتی با نان معمولی دارد؟ این غذا هنگام جویدن چه صدایی می دهد؟ آیا این یک غذای مرطوب است یا یک غذای خشک؟ چه غذاهای دیگری بخوریم که مشابه شام امشب باشد؟ منابع:

شیردهی بعد از سزارین یکی از رایج ترین نگرانی های مادران سزارینی است. این نگرانی طبیعی بوده و شیردهی بعد از سزارین کاملا امکان پذیر می باشد. اگرچه ممکن است چالش هایی داشته باشد، اکثر خانم هایی که مایل به شیردهی هستند می توانند پس از سزارین با موفقیت این کار را انجام دهند. در بیشتر موارد، به زودی پس از سزارین می توانید شیردادن به نوزاد خود را شروع کنید. حتی گاهی اوقات ممکن است خانم ها در اتاق عمل، شیردهی خود را شروع کنند. شاید شنیده باشید که خانم ها می توانند با شیردهی در اولین ساعت پس از تولد می توانند شانس موفقیت در شیردهی خود را افزایش دهند. از آنجا که سزارین یک جراحی بزرگی محسوب می شود، منطقی است که زنان نگران توانایی خود در شیردهی در همان ساعت اول جراحی باشند. اگرچه اکثر زنان دوران شیردهی بعد از خود را بدون هیچ گونه مشکلی شروع می کنند، اما برخی از آنها با چالش هایی مواجه هستند. هنوز هم روش های زیادی برای رفع موفقیت آمیز این چالش ها وجود دارد. برخی از مشکلات شیردهی بعد از سزارین، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر کودک شما بعد از تولد بیماری و نیازهای پزشکی خاصی دارد و باید مدتی را در بخش مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) بگذراند، هنوز هم می توانید با موفقیت شیردهی خود را شروع کنید. در صورت امکان، شیر خود را در اسرع وقت پس از تولد بدوشید و پمپاژ کنید. با این کار دوران شیردهی شما شروع می شود. همزمان با بهبودی از سزارین، داروهایی برای کنترل درد برای مادران تجویز می شود. بیشتر داروهای ضد درد با شیردهی سازگار هستند، زیرا فقط مقدار کمی از آنها به شیر مادر منتقل می شوند. علاوه بر این خانم ها می توانند از پزشک خود در مورد داروهای تجویزی که مصرف می کنند مشورت بگیرند. نوع بیهوشی استفاده شده و همچنین میزان تزریق دارو بیهوشی ممکن است بر شیردهی ت ثیر بگذارد. بیهوشی در ابتدا باعث خواب آلودگی می شود و حتی می تواند بر توانایی مادر در شیردهی ت ثیر بگذارد. با این حال، همه نوزادان به بیهوشی واکنش متفاوتی نشان می دهند و ت ثیرات احتمالی آن به نوع بیهوشی که صورت گرفته، همراه با مدت زمان تجویز آن بستگی دارد. به عنوان مثال، یک بی حسی منطقه ای ت ثیر کمتری نسبت به بیهوشی عمومی بر روی جنین خواهد داشت. بررسی نشان داده اند که سزارین ممکن است شروع تولید شیر بالغ را به ت خیر بیندازد. در طی روزهای اول پس از تولد، بدن مادر شیر آغوز تولید می کند. آغوز اولین شیر کودک است. حجم آغوز کم است اما پر از آنتی بادی و محافظت های دیگر برای کودک می باشد. حدود تا روز پس از تولد، شیر مادر افزایش پیدا می کند. تبدیل شیر آغوز به شیربالغ در زنانی که عمل سزارین انجام داده اند ممکن است چند روز به ت خیر بیفتد، اما در نهایت این تغییر صورت می گیرد. علاوه بر آن خانم ها می توانند با شیردهی یا پمپاژ منظم روند شیردهی خود را تسریع ببخشند. سزارین یک جراحی بزرگی است که با می تواند با درد یا ناراحتی همراه باشد. زنان در دوران بارداری همراه با انقباض رحم به اندازه قبل از بارداری، انقباضات رحمی را تجربه می کنند. برای تسکین درد یا ناراحتی خود دارو های خود را مصرف کنید. درد قطعا در توانایی شما برای شیردهی تداخل ایجاد می کند، بنابراین بهتر است برای تسکین زودتر درد هر کاری که می توانید را انجام دهید. بیشتر داروها به میزان کافی در شیر مادر نفوذ نمی کنند، اما می توانید با پزشک یا مشاور شیردهی در مورد گزینه های جایگزین مشورت کنید. زایمان تجربه ای است که منجر به بروز احساسات شدیدتری می شود. احساس ناراحتی و درد در روزهای پس از تولد طبیعی است. این احساسات عاطفی که به عنوان افسردگی پس از زایمان شناخته می شود، به دلیل تغییر سطح هورمون ها و همچنین تغییر در هویتی است که هنگام والدین شدن تجربه می کنید. اگر بعد از سزارین، علایم شما شدیدتر شود ممکن است احساس گناه یا اضطراب کنید. در این شرایط مشکلات ناشی از شیردهی می تواند وضعیت را بدتر کند. احساس خود را با دیگران به اشتراک بگذارید. اگر در بروز احساسات خود واقعا مشکل دارید و نمی توانید به تنهایی آن را مدیریت کنید، از تماس با پزشک یا ماما دریغ نکنید. مطمین شدن از زمان شیردهی بعد از سزارین می تواند در برنامه ریزی برای شیردهی مناسب باشد. اگر مطمین هستید که باید سزارین شوید بهتر است قبل از زایمان خود برای دوران شیردهی برنامه ریزی لازم را انجام دهید تا مطمین شوید که پس از به دنیا آمدن کودک می توانید در اولین فرصت شیردهی را شروع کنید. بهتر است قبل از مراجعه به بیمارستان برای زایمان از قوانین و سیاست های آنجا اطلاعات لازم را کسب کنید. به عنوان مثال، آیا با فرض سالم بودن مادر و نوزاد، بیمارستان شما اجازه می دهد در اتاق عمل شیردهی کنید؟ آیا اگر کودک شما نتواند فورا روی پستان شما بیاورد آیا بیمارستان پمپ برای شما فراهم می کند؟ داشتن یک مددکار شیردهی در همان ساعات اولیه می تواند در طی یکی دو ساعت اول بعد از عمل سزارین بسیار مفید باشد. برای همین مطمین شوید آیا بیمارستان اجازه می دهد در ساعات اولیه زایمان همراه پیش شما بماند. در دوران نقاهت، ممکن است برای قرار دادن کودک روی سینه و شیردهی مناسب نیاز به کمک داشته باشید. یک مشاور شیردهی همچنین می تواند برای شما در اولویت قرار دادن شیردهی زود هنگام به شما کمک کند. دو موقعیتی که معمولا برای شیردهی پس از جراحی C بهتر است حالت خوابیده به پهلو و نگه داشتن در بغل است. دراز بکشید و شکم تا شکم در کنار کودک خود قرار بگیرید. کودک خود را با فصله کمی زا زیر پستان که با تخت تماس می گیرد نگه دارید. بعد، بینی کودک خود را به سمت نوک پستان خود قرار دهید و سپس آنها را محکم بگیرید. شاید برای راحتی خود لازم باشد از بالش استفاده کنید. کودک را آرام و نزدیک نگه دارید و بتواند روی پستان مادر بچسبند. شیر مادر به مرور زمان غلیظ تر و خامه ای تر می شود. چون با جریان و حرکت شیر از پستان به تدریج با چربی ترکیب می شود و غالبا به عنوان ماده مغذی شناخته می شود. بدن یک زن می تواند تولید شیر بالغ باکیفیت را برای ماه ها و حتی سال ها ادامه دهد. شیر مادر بعد از شش ماهگی هنوز بخش بزرگی از رژیم غذایی کودک را تشکیل می دهد. یک کودک هفت ماهه هنوز % کالری خودش را از شیر مادر دریافت می کند. حتی بین تا ماهگی، تقریبا نیمی از کالری روزانه وی از شیر مادر تامین می شود. بعد از شش ماهگی در حالی که کودک شما تغذیه با مواد جامد را شروع می کند، ممکن است فکر کنید که او دیگر نیازی به شیر مادر ندارد اما بهتر است بدانید، شیردهی پس از شش ماهگی فواید زیادی هم برای شما و هم کودک تان دارد. تغذیه با شیر مادر را می توان یک غذا و دارو محسوب کرد. سازمان جهانی بهداشت ( WHO ) برای افزایش میزان شیردهی بعد از سزارین باید شیردهی را در طول روز ادامه دهید. علاوه بر آن، رعایت راهکارهای زیر می تواند تاثیر زیادی در روند افزایش شیردهی بعد از سزارین داشته باشد: این یک روش عالی برای افزایش میزان شیر، شیردهی مداوم و پیوند با کودک است. هر تا ساعت پمپ کنید. پمپاژ با دست می تواند در روزهای اولیه قبل از شروع شیردهی مفید باشد. به نشانه های کودک پاسخ دهید و هر زمان که گرسنه شد، یا حداقل هر تا ساعت یکبار شیردهی را شروع کنید هرچه بیشتر به کودک خود شیر بدهید، قدرت شیر شما بیشتر خواهد بود. شما در حال بهبودی از جراحی، مراقبت از کودک و یادگیری شیردهی هستید. پیشنهادات کمک دیگران را بپذیرید. اگر نمی توانید به تنهایی مشکلات شیردهی را حل کنید، بهتر است از یک مشاور کمک بگیرید. معمولا نگرانی های ناشی از شیردهی هر چه زودتر برطرف شوند، حل آنها آسانتر خواهد بود. اگر کودک به طور طبیعی شیر نمی خورد، یا مادر هنوز نمی تواند شیر کافی برای او تهیه کند، تکنیکی به نام پمپاژ دست می تواند راهکار مفیدی برای زنان شیرده باشد. تحقیقات نشان داده است که پمپاژ دست می تواند میزان شیر مادر را در یک جلسه افزایش دهد. کل مراحل حدود تا دقیقه طول می کشد. برای پمپاژ دست، زنان می توانند این مراحل ساده را دنبال کنند: سینه های خود را ماساژ دهید. هنگام پمپاژ، از انگشتان اشاره و شست خود استفاده کرده و نوک سینه های خود را برای چند ثانیه فشاردهید و بعد آن را رها کنید از روش فشرده سازی برای هر دو سینه استفاده کنید تا جریان شیر شما بیشتر شود. دوباره سینه های خود را ماساژ دهید و این کار را چند بار تکرار کنید. شیردهی پس از سزارین امکان پذیر است، اما این به معنای آسان بودن آن نیست. تلاش برای شیردهی ممکن است از بروز احساسات شما جلوگیری کند. یکی از بهترین کارهایی که می توانید انجام دهید تقسیم احساس خود با دیگران است. احساسات زنان در دوران شیردهی کاملا طبیعی هستند. اگر در مدیریت احساسات یا عملکرد خود مشکلی دارید، با یک مشارور تماس بگیرید. آنها می توانند وضعیت شما را بررسی کنند و در صورت بروز علایم افسردگی پس از زایمان، راهکارهای ساده را ارایه دهند. منبع:

آکنه کودکان با علل مختلفی همراه است. آکنه در دوران کودکی خیلی شایع نبوده ولی گاهی ممکن است فرزند شما در دوران کودکی هم مبتلا به آکنه بشود. یعنی ممکن است، کودکان مانند نوزادان نیز دچار برجستگی های پوستی شوند که شبیه آکنه است. در برخی موارد، آکنه های نوزاد حتی احتمال دارد تا سال های کودکی ادامه داشته باشد، هرچند این وضعیت به ندرت دیده می شود. مانند آکنه در هر سنی، آکنه کودک نوپا نیز می تواند با برخی علایم همراه باشد. حتی ممکن است آکنه در کودک شما با سایر کودکان متفاوت باشد. برخی از جوش های پوستی احتمال دارد علایمی شبیه آکنه ایجاد کنند. قرمزی پوست تغییر رنگ پوست حفره یا جای زخم پوست برجستگی های قرمز یا صورتی برجستگی های پوستی و رنگی (گره) برجستگی های سخت یا توده های زیر پوست (کیست) منافذ مسدود شده به صورت ناهموار یا تیره ( برجستگی های کوچکی به رنگ پوست یا سفید (جوش های سر سفید) آکنه کودکان می تواند در صورت، پوست سر و پشت کودک اتفاق بیفتد. اغلب در اطراف دهان و چانه، گونه ها و پیشانی آنها ظاهر می شود. آکنه در به دسته های مختلفی تقسیم بندی می شود، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تخمین زده می شود که آکنه نوزادی % نوزادان را تحت ت ثیر قرار دهد. آکنه نوزادی به صورت کومدون (جوش های سر سفید و جوش های سرسیاه) است که از پوست سر، قسمت فوقانی قفسه سینه و کمر انتشار می یابد و ضایعات التهابی (پاپول و جوش های اریتماتو) روی گونه ها، چانه و پیشانی ایجاد می کند. آکنه نوزادان معمولا باعث ایجاد زخم نمی شود. بیشتر احتمال دارد که پسران بیش از دختران تحت ت ثیر آن قرار بگیرند آکنه نادر است. این بیماری در نوزادان تا ماهگی ممکن است رخ دهد و به صورت کومدون، پاپول، جوش و گاهی گره ظاهر می شود. عمدتا روی گونه ها ت ثیر می گذارد اما گاهی اوقات، جای زخم ایجاد می کند شیرخواران پسر بیشتر از دختران تحت ت ثیر این نوع آکنه قرار می گیرند آکنه در این گروه سنی بسیار نادر است. برای پیشگیری از احتمالی هایپرآندروژنیک باید با یک متخصص غدد مشورت کنید. آکنه می تواند اولین نشانه از آن است. این غالبا به صورت کومدون در منطقه، ناحیه صورت که پیشانی مرکزی و قسمت مرکزی صورت را می پوشاند، ظاهر می شود (به عنوان مثال، ابرو، بینی و لب ها) آکنه در نوزادان تازه متولد شده (آکنه نوزادی، از بدو تولد تا هفتگی) و در نوجوانان بسیار شایع است و به طور طبیعی با تغییر هورمون ها ایجاد می شود. از طرف دیگر، آکنه شیرخواران پس از حدود هفته سن شروع می شود. شیوع آن بسیار کمتر از انواع نوزادی است، اما احتمال وقوع آن وجود دارد. در این شرایط، آکنه معمولا کودکان تا سالگی کودک از بین می رود، اما احتمال دارد طولانی تر و شدیدتر از آکنه نوزاد باشد. آکنه واقعی که از سال های کودکی شروع می شود ( تا ماه) بسیار غیر طبیعی است. اگر آکنه کودک شما از زمان تولد شروع شده، احتمال دارد به دلیل افزایش موقتی هورمون ها رخ دهد. به عنوان مثال، تستوسترون بیش از حد در کودکان منجر به ترشح بیش از حد غدد چربی پوست کودکان می شود. در برخی از نوزادان و کودکان نوپا، این امر می تواند باعث انسداد منافذ و شود اما در بیشتر موارد، آکنه هورمونی در نوزادان موقتی است و طی چند هفته تا چند ماه برطرف می شود. دوام آن تا سال های کودکی احتمال دارد اما غیرمعمول است. اگر آکنه کودک نوپا از دوران کودکی باقی مانده است برای تشخیص علت اصلی آن با پزشک مشورت کنید. آکنه کودکان نو پا، نیز می تواند در اثر تغییر غیر طبیعی هورمون ها ایجاد شود. این وضعیت تا حدودی می تواند نگران کننده و جدی باشد زیرا عدم تعادل هورمونی احتمال دارد منجر به علایم و نشانه های دیگری شود که به طور معمول در کودکان رخ نمی دهد، مانند: موی بدن تغییرات رشد دستگاه تناسلی اگر کودک آکنه و سایر را تجربه می کند، فورا با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. آنها احتمالا آزمایش خون برای غربالگری هورمونی را پیشنهاد می دهند. درست مانند پوست بزرگسالان، پوست حساس کودک نوپا نیز می تواند تحریک شده و منافذ پوستی را مسدود کند. این امر گاهی می تواند میکروب ها را در پوست آنها به دام بیندازد و باعث ایجاد آکنه در کودکان شود. حتی غذایی که روی صورت کودک باقی مانده است می تواند گاهی اوقات باعث تحریک پوست او شود، منافذ پوست را مسدود کرده و منجر به آکنه کودک نوپا یا به طور معمول بثورات شبیه آکنه شود. این اتفاق معمولا در اطراف دهان و چانه آنها اتفاق میفتد. ضد آفتاب مرطوب کننده ها کرم های اگزما یا حساسیت حساسیت به مواد آرایشی (از شخص دیگری که او را بوسیده یا بغل کرده است. بثورات کودکان که شبیه به آکنه است می تواند یکی از علایم حساسیت غذایی در آنها باشد. به عنوان مثال، هورمون های اضافه شده یا طبیعی در شیر گاو، محصولات لبنی و سایر مواد غذایی ممکن است منجر به آکنه در کودکان شود. کودک نوپا همچنین احتمال دارد یک واکنش پوستی داشته باشد که به نظر می رسد آکنه ناشی از مواد شیمیایی روی پوست یا محیط اطراف او باشد. برخی از مواد شمیایی می توانند منجر به بروز حساسیت در کودکان و آکنه شوند، از جمله: عطرها شامپوها صابون ها ضد آفتاب پودر لباس شویی روغن های گیاهی ضدعفونی کننده دست گاهی ممکن است باعث ایجاد بثوراتی شود که شبیه آکنه است. تفاوت در این است که اگر غذاهای محرک از رژیم غذایی کودک حذف شوند بثورات پوستی به طور ناگهانی ظاهر شده و از بین می رود. بثورات پوستی ناشی از آلرژی غذایی می تواند در هر نقطه از بدن، از جمله صورت رخ دهد. آلرژی غذایی اغلب در زمانی که کودک غذاهای مختلف را امتحان می کند، کشف می شود. سرفه کندوها دل درد استفراغ خارش گلو عطسه کردن آبریزش بینی تورم دهان یا صورت تورم در هر نقطه از بدن آنها ثورات قرمز، متورم یا ناهموار قرمزی یا سیاهی دور چشم کودکان در برخی شرایط ممکن است کودک شما جوش هایی داشته باشد که فقط شبیه آکنه هستند. درماتیت پریورال باعث ایجاد بثورات قرمز و ناهموار در اطراف دهان می شود. بعضی اوقات می تواند به اطراف بینی و حتی گونه ها و چشم ها سرایت کند. درماتیت پریورال در کودکان کمتر دیده می شود، اما می تواند باعث ایجاد بثورات آکنه مانند در کودکان و بزرگسالان شود. این بیماری پوستی ممکن است در اثر استفاده از موارد زیر بروز پیدا کند: کرم های استروییدی داروهای استروییدی استنشاقی مرطوب کننده یا کرم های سنگین پوست یک بیماری ویروسی پوستی به نام علت آن ویروس درمان آکنه کودک نوپا به علت آن بستگی دارد. برخی از انواع آکنه ها به خودی خود از بین می روند. ولی بثورات شبیه به آکنه مانند برجستگی های پوستی ناشی از آلرژی غذایی با درمان خاص خود از بین می روند. بنابراین، اولین قدم برای درمان مناسب آکنه در کودکان، تشخیص زودهنگام و دقیق آنها است. در صورت تشخیص آکنه، پزشک می تواند برای یافتن علت، تجویز کرده و سپس بر اساس آن درمان را شروع کند. مدیریت کلی آکنه خفیف شامل شستشوی آرام پوست دو بار در روز و استفاده از مرطوب کننده های بدون روغن است. همچنین اگر کودک نوپا آکنه یا هر نوع جوش پوستی دارد، باید با پزشک متخصص اطفال خود تماس بگیرید. آکنه های کودک نو پا گاهی اوقات می تواند دلیل جدی تری مانند عدم تعادل هورمونی یا عفونت پوستی داشته باشد. به نظر می رسد هیچ راهی برای پیشگیری از بروز آکنه ها در کودکان وجود ندارد. آما در برخی شرایط می توانید با تشخیص علت اصلی آن، از بروز آکنه جلوگیری کرد. به عنوان مثال، اگر بیماری پوستی آنها به آلرژی غذایی یا حساسیت شیمیایی مربوط باشد، دوری از عوامل محرک می تواند به جلوگیری از آکنه کودک نوپا کمک کند. منابع:

بهترین زمان برای آموزش دستشویی رفتن کودکان به اهداف و خصوصیات فرزند شما بستگی دارد. در بسیاری از نقاط جهان، آموزش توالت رفتن خیلی زود شروع می شود. در این شرایط ممکن است نوزادان مهارت های اساسی آموزش توالت را قبل از راه رفتن یاد بگیرند و هرگز از پوشک استفاده نکنند. اوضاع در ایالات متحده بسیار متفاوت است. در ایالات متحده کودکان ممکن است پوشک را به مدت ، یا حتی سال بپوشند. والدین آفریقایی - آمریکایی معتقدند که آموزش توالت باید از حدود ماهگی آغاز شود. والدین قفقازی - آمریکایی معتقدند که آموزش باید حتی بعد از ماه به طور متوسط شروع شود. این نگرش ها جدید است. در نسل های گذشته، بیشتر کودکان آمریکایی تا ماهگی از پوشک استفاده می کردند. امروزه، بسیاری از بچه ها مهارت های اصلی آموزش توالت را تا سن سالگی ندارند. آموزش به موقع دستشویی رفتن به کودکان باعث پیشگیری از ابتلا آنها به مشکلات مختلفی مانند بثورات پوشک و یا عفونت های ناشی از عدم رعایت بهداشت پوشک مانند مخمر، ژیاردیا و روتاویروس در آنها می شود. همچنین والدین نیز در وقت و هزینه خود صرفه جویی کرده و در ثبت نام کودک خود در مهدهای پیش دبستان موفق ترند. این مساله نشان می دهد که آموزش دستشویی رفتن به کودکان در سنین پایین تر نتایج بهتری دارد. ولی بسیاری از والدین این نگرانی را دارند که آموزش زودهنگام دستشویی رفتن به کودکان ممکن است برای کودکان مضر باشد. برخی ها معتقدند که آموزش های زودهنگام ممکن است باعث بروز برخی مشکلات رفتاری یا اختلالات شخصیتی در کودکان شود اما والدین باید بدانند که این اعتقادات پایه و اساس علمی ندارد. علیرغم آنچه که شاید در مورد مشکلات رفتاری یا اختلالات شخصیتی شنیده باشید، هیچ مدرک علمی وجود ندارد که نشان دهد سن آموزش زود هنگام کودکی تاثیری بر روی اختلالات شخصیتی آن ها داشته باشد. در حقیقت، آموزش زودهنگام دستشویی رفتن حتی ممکن است مفید باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر جلوگیری از بثورات پوشک و عفونت های ناشی از پوشک، کودکان خردسالی که در دوره نوزادی آموزش دیده اند، کمتر احتمال دارد به عفونت های مکرر دستگاه ادراری مبتلا شوند چون آنها یاد می گیرند مثانه های خود را به طور کامل تخلیه کنند و هر گونه ادرار باقیمانده که می تواند منجر به بروز عفونت شود را دفع کنند. کودکانی که تا پیش از دو سالگی اصول دستشویی رفتن را آموزش نمی بینند ممکن است تا سالگی نتوانند به این مهارت دست یابند. همچنین شواهد علمی موجود حاکی از آن است که آموزش زودهنگام دستشویی رفتن در کودکان با کاهش خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار در دوران بزرگسالی همراه است. بسیاری از افراد تصور می کنند که آموزش زودرس به معنای استفاده از روش های خشن و اجبار است. بر همین اساس آن ها تلاشی برای آموزش توالت رفتن کودکان نمی کنند. وقتی والدین از روش های ملایم و متناسب با سن استفاده می کنند، آموزش اولیه بی خطر است. در مناطقی همچون هند، چین و آفریقای شمالی سن آموزش دستشویی رفتن به نوزادان در اوایل شیرخوارگی است. در این جوامع والدین یاد می گیرند که چگونه زبان بدن نوزاد خود را شناخته و از آن برای پیش بینی زمان بردن نوزاد خود به دستشویی استفاده کنند. هنگامی که کودک راه رفتن را یاد می گیرد، والدین او را روی یک سینک، کاسه، توالت یا زمین باز نگه می دارند. زمانی که نوزاد مثانه خود را خالی می کند والدین سعی می کنند با حرکات خاص و یا خواندن آهنگ های خاص واکنش نشان دهند. به این ترتیب نوزاد یاد می گیرد بین این عکس العمل خاص والدین و زمان نیاز به دستشویی کردن خود ارتباط برقرار کند. حتی هر بار با دیدن عکس العمل والدین به این نتیجه می رسند که زمان دستشویی کردن فرا رسیده است. اما چنین آموزش های اولیه مزایای زیادی دارد. به حدی که از پوشک شدن نوزادان و بروز بثورات پوشک و عفونت های مرتبط با پوشک جلوگیری می شود. به طور سنتی، آموزش دستشویی رفتن شیرخوارگان در طول سه ماه اول پس از تولد آغاز می شود. با این حال، برخی از موافقان سن تمرینی کمی دیرتر ( - ماه) وقتی نوزادان بتوانند به تنهایی بنشینند را توصیه می کنند. کودک می تواند در این شرایط به راحتی می تواند دستشویی کردن روی صندلی یا لگن دستشویی را یاد بگیرد. روان شناسان معتقدند آموزش دستشویی رفتن به کودکان در این سن کمی سخت تر است. نوزادان به محض این که راه رفتن را یاد بگیرند ممکن است نسبت به نشستن بر روی یک صندلی، کم تحمل تر شوند. حتی در برخی مواقع ممکن است کودکان به پوشک شدن خود عادت کنند و علایم بدنی خود را برای دفع نادیده بگیریند. در دهه های و ، والدین اروپایی و آمریکایی اغلب آموزش های بین - ماه را شروع می کردند. با این وجود، بسته به شخصیت و برنامه رشد کودک آموزش در این سن تا حدودی می تواند دشوار باشد. از یک سو ترک عادت پوشک شدن در کودکان نوپا تا حدودی دشوار است. از سویی دیگر برای کودکان نوپایی که به تازگی راه رفتن را آموخته و جنب و جوش بسیاری دارند. نشستن بر روی صندلی توالت می تواند برای آنها سخت باشد. اما این سن آموزش پر از مزایای آن است. کودکان زیر ماه غالبا مشتاق هستند که بزرگسالان را خوشحال کنند. برای آموزش دستشویی رفتن به کودک می توانید از متد صندلی توالت استفاده کنید. در صورت مقاومت کودک صندلی توالت را جمع کرده و پس از مدت کوتاهی دوباره برای راضی کردن کودک تلاش کنید. بنابر نظر متخصصان آکادمی اطفال آمریکا اکثر کودکان تا سن الی ماهگی آمادگی لازم برای شروع یادگیری مهارت های دستشویی رفتن را ندارند. با این حال شروع آموزش در این محدوده سنی هیچ ایرادی ندارد. در واقع شروع آموزش دستشویی رفتن به نوزاد بعد از ماهگی مبتنی بر این عقیده است که والدین باید پیش از انجام آموزش های لازم به کودک خود نشانه های آمادگی دستشویی رفتن را در او مشاهده کنند. نشانه های تشخیص آمادگی کودک برای استفاده از دستشویی بسیار متنوع است. بسیاری از این نشانه ها به مهارت های پیشرفته زیادی نیاز دارند که معمولا نوزاد در سنین بالاتر آنها را کسب می کند. از جمله علایم آمادگی نوزاد برای دستشویی رفتن می توان به موارد زیر اشاره کرد: توانایی کودک در راه رفتن عمل به دستورات یا توصیه های کلامی والدین توانایی خشک ماندن در مدت حداقل ساعت همچنین رفتارها و نگرش های جدید کودک به عنوان مثال "کودک از شما می خواهد که خودش بعضی از کارها را انجام دهد. " و یا "به شما می گوید که دوست دارد مانند بزرگتر ها لباس زیر بپوشد" از علایم دیگری هستند که نشان می دهند کودک شما از آمادگی لازم برای آموزش دستشویی رفتن برخوردار است. انتظار شروع آموزش تا زمان آمادگی کودک منطقی به نظر می رسد. چه کسی دوست دارد به کودکی که از آمادگی لازم برخوردار نیست آموزش دهد؟ در واقع این مشکل در تعریف آمادگی خلاصه می شود. آیا کودک برای استفاده از صندلی توالت حتما به مهارت راه رفتن نیاز دارد؟ آیا کودک شما باید علاقه خود را به پوشیدن لباس زیر نشان دهد؟ در واقع پاسخ این سوالات به هدف شما بستگی دارد. اگر هدف شما این است که فرزندتان به تنهایی به دستشویی رفته و بتواند از صندلی توالت استفاده کند پس باید صبر کنید. او باید مهارت راه رفتن را یاد بگیرد. ولی چنانچه در آموزش به کودک نوپای خود اهداف دیگری دارید نیازی نیست که منتظر علایم پیشرفته "آمادگی دستشویی رفتن" در کودک خود شوید. بدیهی است که حتی اگر هدف شما مستقل شدن کامل نوزاد در رفتن به دستشویی باشد باید باز هم مرحله به مرحله برای رسیدن به این هدف تلاش کنید. مهم نیست که چه هنگام و چگونه شروع به آموزش دادن می کنید. به هر حال فرزند شما نسبت به یک فرد بزرگسال از توانایی کمتری برخوردار است. بیشتر کودکانی که مهارت های دستشویی رفتن را به طور کامل آموزش دیده اند تا پیش از ماهگی قادر نیستند به تنهایی به دستشویی بروند. پس این توصیه که تا زمان مشاهده علایم آمادگی در کودک خود از آموزش مهارت های دستشویی رفتن به او دست نگه دارید، ایده چندان خوبی به نظر نمی رسد. از یک طرف اگر دوست دارید کودکتان هر چه زودتر مهارت های دستشویی رفتن را بیاموزد، آموزش او در این سن باعث می شود که او دیرتر این مهارت را به دست بیاورد. بررسی ها نشان داده که تا پیش از دو سالگی آمادگی چندانی برای یادگیری مهارت های دستشویی رفتن در کودکان وجود ندارد. مهمتر از همه آنکه انتظار بدون تلاش هیچ کمکی برای کسب مهارت های لازم به کودک شما نخواهد کرد. چنانچه لیست مهارت های نوزاد را مرور کنید می بینید که بسیاری از مهارت های لازم برای دستشویی رفتن را می توان با تشویق به نوزاد آموزش داد. امروزه سن "آموزش دستشویی رفتن" در بسیاری از کودکان سالگی و پس از آن است. متاسفانه تحقیقات چندانی در مورد آموزش دستشویی رفتن در این سن انجام نشده است. آموزش عادات دستشویی رفتن به نوزاد در سنین تا ماهگی به طور کلی نیاز به مدت زمان بیشتری برای تمرین و یادگیری نوزاد دارد. علاوه بر آن، آموزش زودهنگام عادات دستشویی رفتن به نوزاد باعث پیشگیری از ابتلا او به مشکلات مثانه در آینده خواهد شد. بر اساس شواهد موجود علمی آموزش زود هنگام عادات دستشویی رفتن به نوزاد منجر به بروز مشکلات رفتاری در او نخواهد شد. اما شروع زودهنگام این آموزش مزایای بسیاری دارد، از جمله: نگه داشتن مدفوع در نوزادان کاهش ابتلا به عوارضی همچون بثورات پوشک، عفونت های ادراری با این حال این گفته به این معنا نیست که سن نوزاد هیچ تاثیری در فرآیند آموزش ندارد. در واقع یک زمان بندی درست پیامدهای عمیقی در رسیدن به اهداف و همچنین روش های مورد استفاده شما در امر آموزش دارد. از سویی دیگر نوزادان کم سن تر: قادر به بیان نیاز های خود نیستند. تعداد دفعات تخلیه مثانه در آنها بیشتر است. دارای مهارت های حرکتی کمتری هستند. این بدان معنا است که آموزش زودهنگام عادات دستشویی رفتن در نوزادان به نظارت بیشتر والدین نیاز دارد. ضمن آنکه پروسه آموزش نیز ممکن است کمی طولانی تر شود. همچنین آموزش در نوزادان کم سن فقط به معنای آشنایی کلی با اصول اولیه مهارت ها است. بنابراین نمی توانید در این سنین کم از نوزاد خود انتظار داشته باشید که به تنهایی به سمت صندلی توالت برود. از سویی دیگر نوزادان بزرگتر بیشترین زمان زندگی خود را با پوشک شدن گذرانده اند. در نتیجه آنها یاد گرفته اند که: مستقل تر بوده و دیرتر تسلیم خواسته های شما شوند. ادرار آنها دارای بوی نامطبوع بیشتری است. این مساله تمیز کردن آنها را ناخوشایندتر می کند. به داشتن پوشک های خیس و کثیف عادت می کند. ممکن است نسبت به تغییرات کنونی مقاومت نشان دهند. نشانه های بدن خود را مبنی بر نیاز به اجابت مزاج نادیده بگیرند. از این رو باید مجددا آنها را نسبت به اهمیت این علایم آگاه کرد. همچنین شروع دیرهنگام آموزش دستشویی رفتن به نوزاد می تواند آنها را در معرض خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار و یا عفونت های دستگاه ادراری قرار دهد. اگر فرزند شما از اختلالات دستگاه ادراری رنج می برد بهتر است آموزش دستشویی رفتن را سریع تر شروع کنید. همچنین اهداف آموزش توالت رفتن در کودکان باید با میزان توانایی های آن ها مطابقت داشته باشد. در غیر این صورت، بهتر است منتظر بروز برخی علایم و شواهد برای آمادگی کودک خود برای آموزش های لازم باشید، از جمله: عدم استرس و اضطراب در کودک وضعیت سلامتی کودک و عدم ابتلا به اسهال و یبوست همکاری و علاقه کودک به یادگیری دستشویی رفتن آموزش دستشویی رفتن کوکان در برخی از والدین ممکن است با خلاص شدن از پوشک کردن کودک همراه باشد. اما این روش به طور بالقوه خطر ابتلا به مشکلات دستگاه ادراری را کاهش می دهد. بر همین اساس ارزش یک دوره تمرینی زودهنگام را دارد. منبع:

درمان عفونت پوستی کرم حلقوی کودکان، راحت و موثر است. علایم بیماری عبارتند از بروز لکه های دایره ای یا بیضی شکل که با مرکز صاف شروع می شود. این علایم حلقه مانند به طور کلی در حدود اینچ عرض رشد می کنند و می توانند در قسمت های مختلف بدن ظاهر شوند. درماتوفیت ها در مناطقی که مستعد بیش از حد هستند، مانند پوست سر، کشاله ران، باسن، پا، ساق پا و به خصوص ران فوقانی رشد می کند و می تواند بر روی دست و پا ت ثیر بگذارد. در حالی که این مشکل در بزرگسالان شایع است، کودکان نیز مستعد ابتلا به این نوع عفونت هستند. از آنجا که کرم حلقوی بسیار مسری است، نیاز به درمان فوری دارد و کودک در طول ابتلا به بیماری باید در خانه قرنطینه شود. والدین می توانند با رعایت برخی راهکار ها این عفونت را در خانه درمان کنند. در مورد اطلاعات بیشتری کسب کنید. برخی از درمان خانگی عفونت پپوستی کرم حلقوی کودکان، عبارتند از: اسانس اسطوخودوس دارای خواص ضد قارچی قوی است که می تواند رشد قارچ عامل کرم حلقوی را متوقف کند. این اسانس نه تنها عامل ایجاد کننده بیماری را هدف قرار داده و از بین می برد، بلکه به کاهش ناراحتی های مربوطه مانند خارش، التهاب و تغییر رنگ پوست نیز کمک می کند. مقدار توصیه شده برای نوزادان تا ماهگی فقط قطره اسانس اسطوخودوس است که در قاشق چای خوری روغن حامل جوجوبا باید رقیق شود. در مورد کودکان بالای یک سال، می توانید قطره روغن اساسی اسطوخودوس را با قاشق چای خوری روغن حامل جوجوبا رقیق کنید. پس از مخلوط کردن اسانس با روغن حامل، مخلوط را به آرامی هم بزنید و محلول را با پنبه روی محل آسیب دیده بار در روز قرار دهید. همچنین می توانید از روغن گل همیشه بهار یا گیاه بادرنجبویه برای کودکان سال به بالا استفاده کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین می توانید از روغن درخت چای برای درمان کرم حلقوی در کودکان استفاده کنید. این روغن اساسی دارای یک فعالیت ضد قارچی است که با علت اصلی این بیماری مبارزه می کند. همچنین در صورت استفاده در ناحیه آلوده، خارش و را از بین می برد. اکثر اجزای روغن درخت چای فعالیت قوی را در برابر طیف وسیعی از قارچ ها نشان می دهند. با این حال، باید توجه داشت که روغن درخت چای فقط باید به صورت موضعی استفاده شود و مصرف خوراکی آن به شدت ممنوع است. چند قطره روغن درخت چای را روی یک پنبه قرار دهید و آن را روی مناطق آسیب دیده بمالید. این برنامه را دو یا سه بار در روز به مدت هفته یا بیشتر تکرار کنید. متناوبا ، می توانید موارد زیر را انجام دهید روغن درخت چای را در مقدار مساوی روغن نارگیل رقیق کنید. آن را روی پوست آسیب دیده بمالید. از این روش درمانی یک بار در روز استفاده کنید. روغن نارگیل یکی دیگر از داروهای خوب است که می توانید در خانه برای از بین بردن عفونت پپوستی کرم حلقوی امتحان کنید. علاوه بر این، خاصیت مرطوب کنندگی آن به کاهش خارش در ناحیه آسیب دیده و بهبود پوست کمک می کند. بررسی ها نشان می دهد از روغن نارگیل با توجه به اثربخشی آن در برابر گونه های کاندیدا مقاوم در برابر دارو می توان در درمان عفونت های قارچی استفاده کرد. برای استفاده موضعی روغن نارگیل بسیار بکر را مستقیما روی مناطق آلوده قرار دهید. برای چند دقیقه محل را ماساژ دهید. روغن را یک شب بگذارید و صبح روز بعد آن را بشویید. این کار را روزانه قبل از خواب انجام دهید. روغن نارگیل بسیار بکر را در رژیم غذایی کودک خود بگنجانید. با قاشق چای خوری شروع کنید و به تدریج مقدار مصرف را تا قاشق غذاخوری در روز افزایش دهید. سیر به عنوان یک ماده ضد قارچی طبیعی عمل می کند و می تواند در درمان انواع مختلف عفونت های قارچی از جمله کرم حلقوی در کودکان موثر باشد خواص ضد قارچی آن باعث جلوگیری از رشد قارچ ها و تسکین خارش می شود. بررسی ها نشان می دهد در حالی که آلیسین خالص (جزءفعال سیر خرد شده) در مقایسه با سیر در جلوگیری از رشد سلول های قارچی کارآمدتر است. از عصاره سیر می توانند به عنوان گزینه هایی در درمان درماتوفیتوز (کرم حلقوی) استفاده شوند. برای استفاده موضعی با ترکیب دو یا سه حبه سیر خرد شده با مقداری روغن زیتون یا نارگیل یک خمیر درست کنید. یک لایه نازک از خمیر را روی پوست آسیب دیده قرار دهید و ناحیه را با گاز یا باند بپوشانید. قبل از شستشو، آن را تا ساعت در محل بگذارید. این کار را روزانه دو بار تکرار کنید تا علایم برطرف شود. متناوبا ، می توانید موارد زیر را انجام دهید روغن سیر را روی مناطق آسیب دیده بمالید. دقیقه صبر کنید و سپس آن را بشویید. این کار را چند بار در روز تکرار کنید. برای مصرف سعی کنید سیر را در رژیم غذایی کودک خود نیز بگنجانید. احتیاط: سیر می تواند برای پوست تحریک کننده باشد و باعث جوش شود. شیرین بیان، یک گیاه فراوان است که در طب سنتی چین مورد استفاده قرار می گیرد. این گیاه دارای ترکیبات قارچ کش قوی است و می تواند برای درمان عفونت های قارچی مانند کرم حلقوی مورد استفاده قرار گیرد. شیرین بیان دارای فعالیت های ضد ویروسی، ضد میکروبی، ضد التهابی، ضد توموری و سایر فعالیت هایی است که آن را به عنوان کاندیدایی ارزشمند در درمان عفونت هایی مانند کرم حلقوی معرفی می کند. برای استفاده موضعی فنجان آب در یک ظرف بریزید و یا قاشق چای خوری پودر ریشه شیرین بیان را به آن اضافه کنید. آن را بگذارید تا جوش بیاید و سپس بگذارید دقیقه دیگر دم بکشد. آن را صاف کرده و اجازه دهید تا محلول خنک شود. یک پنبه را در مایع خیس کنید و آن را روی ناحیه آسیب دیده بمالید. بگذارید حداقل دقیقه روی آن بماند و سپس آن را با آب ولرم بشویید. این روال را دو یا سه بار در روز تکرار کنید. یاس بنفش هندی، معروف به چریش، سرشار از خواص ضد قارچی است که به درمان کرم حلقوی در کودکان و تسکین سریع علایم کمک می کند. بررسی ها نشان می دهد که درصد عصاره اتیل استات از برگ چریش قوی ترین اثر مهاری را در برابر عامل بیماری قارچی دارد. برای استفاده موضعی روزی دو یا سه بار روغن چربی را روی مناطق آسیب دیده قرار دهید تا عفونت برطرف شود. بعد از دقیقه استفاده می توانید روغن را روی پوست خود بشویید. به صورت جایگزین، قسمت های مساوی خمیر برگ چریش، پودر زردچوبه و روغن کنجد را ترکیب کنید. این خمیر را روی مناطق آسیب دیده بمالید و بگذارید ساعت بماند. آن را با آب ولرم بشویید و محل را کاملا خشک کنید. این کار را دو بار در روز تکرار کنید تا عفونت برطرف شود. از سال های دور به دلیل داشتن خاصیت ترمیم کننده پوست شناخته شده است. حتی به عنوان یک درمان کننده طبیعی موثر برای تعدادی از عفونت های قارچی از جمله کرم حلقوی استفاده می شود. به مبارزه با علت عفونت کمک کرده و علایم مربوط به خارش، و ناراحتی را تسکین می دهد. آلویه ورا حاوی شش ماده ضدعفونی کننده لوپول، اسید سالیسیلیک، ازت اوره، اسید سینامیک، فنل ها و گوگرد است. هر یک از این ترکیبات عملکرد مهاری قابل توجهی را در برابر انواع مختلف بیماری زاهای بیماری زا نشان داده اند. برای استفاده موضعی یک برگ از گیاه آلویه ورا را برش دهید. ژل آن را خارج کرده و مستقیما روی ناحیه آلوده قرار دهید. دقیقه صبر کنید و سپس آن را با آب گرم بشویید. این کار را دو بار در روز تکرار کنید. روغن پونه کوهی یکی دیگر از درمان های خوب برای عفونت های قارچی پوست است. اجزای قوی روغن پونه کوهی، مانند کارواکرول، قدرت ضد قارچی چشمگیری دارد که می تواند برای درمان عفونت پپوستی کرم حلقوی مصرف شود. روغن پونه کوهی که به صورت موضعی برای کرم حلقوی استفاده می شود، می تواند خیلی سریع نتایج مثبت را نشان دهد. یا قطره روغن پونه کوهی را در قاشق غذاخوری روغن زیتون مخلوط کنید. آن را روی مناطق آلوده قرار دهید. بگذارید تا دقیقه روی آن بماند. نیازی به شستشو نیست. این کار را دو یا سه بار در روز انجام دهید. برای درمان کرم حلقوی در کودکان می توانید از زردچوبه نیز استفاده کنید. این ماده دارای خواص ضد التهابی و ضد قارچی قدرتمندی است که به تسکین علایم و از بین بردن قارچ کمک می کند. علاوه بر این، زردچوبه همچنین برای تقویت مصونیت کودک شما مفید است. برای استفاده موضعی آب آن را از ریشه زردچوبه رنده شده و خام استخراج کنید. آب را یا بار در روز روی حلقوی کرم قرار دهید تا عفونت برطرف شود. قبل از آبکشی اجازه دهید حداقل دقیقه آب آن روی پوست باقی بماند. متناوبا ، می توانید موارد زیر را انجام دهید قاشق چای خوری پودر زردچوبه را با روغن زیتون کافی مخلوط کنید تا خمیر شود. آن را روی مناطق آسیب دیده بمالید. مناطق را با باند یا گاز بپوشانید. بعد از تا ساعت خمیر زردچوبه را بشویید و دوباره آن را بزنید. این کار را چند بار در روز انجام دهید تا عفونت از بین برود. برای مصرف قاشق چایخوری پودر زردچوبه را به یک لیوان شیر گرم اضافه کنید. آن را به کودک خود بدهید تا روزانه دو بار بنوشد. با توجه به محتوای غنی اسیدهای طبیعی و پروبیوتیک ها، قدرت مبارزه با عفونت را در برابر گونه های قارچی دارد. یک پنبه را به سرکه سیب رقیق نشده آغشته کنید و آن را روی پوست آسیب دیده بمالید. این دارو را سه بار در روز برای حداکثر منافع استفاده کنید. بیشتر ت ثیر ماست در مبارزه با عفونت های قارچی به دلیل وجود باکتری های فعال زنده در آن است که رشد قارچ ها را کاهش می دهد. پروبیوتیک های ذاتی یا باکتری های مفیذ موجود در ماست با تقویت جذب مواد مغذی حیاتی از مواد غذایی، سلامت روده را تقویت می کنند. همه اینها با به درمان عفونت کمک می کند. آب نمک، به ویژه نوعی که نمک در آن است، به عنوان یک قابض عالی عمل می کند و رطوبت مورد نیاز قارچ را از بین می برد. علاوه بر این، محلول آب نمک به ضد عفونی کردن پوست آسیب دیده و بهبود سریعتر زخم ها کمک می کند. فنجان نمک اپسوم را در فنجان آب گرم مخلوط کنید. ناحیه آسیب دیده را در آب نمک خیس کنید. برای اثرات مطلوب، این روش درمانی را مرتبا تکرار کنید. همچنین می توانید خمیر نمک دریا را روی پوست آلوده بمالید.

رفلکس اکستروژن در نوزادان یکی از بازتاب ها و یا رفلکس های است که به نوزادان کمک می کند تا در ماه های اول زندگی بتوانند بهتر دوام بیاورند. رفلکس ها اعمال غیر ارادی هستند که در پاسخ به محرک های خاصی بوجود می آیند. رفلکس اکستروژن حرکت رفلکسی است که باعث می شود زبان کودک به محض لمس لب های او به جلو حرکت کند. رفلکس اکستروژن در نوزادان یا برون اندازی، به شما در محافظت از بچه ها در برابر خفگی با غذا و اجسام خارجی کمک می کند. همچنین این رفلکس به آنها کمک می کند تا بتوانند به راحتی پستان را بمکند. این رفلکس را می توانید هنگامی مشاهده کنید که زبان نوزاد توسط جسمی جامد و نیمه جامد، مانند قاشق، به هر طریقی لمس یا فشرده می شود. در پاسخ، زبان کودک از دهان او خارج می شود تا از عبور چیزی به جز پستانک به داخل دهان جلوگیری کند. رفلکس اکستروژن در نوزادان در اکثر کودکان تازه متولد شده وجود دارد اگرچه ما دقیقا نمی دانیم که آیا کودک برای اولین بار آن را در رحم ایجاد می کند، یا خیر. اما در ماه های اولیه زندگی کودک، برون اندازی زبان بسیار مهم است، زیرا هنوزعضلات به اندازه کافی رشد نکرده اند تا غذاهای نیمه جامد یا جامد را ببلعند. نوزادان با بازتاب های متفاوتی متولد می شوند که به آنها کمک می کند در ماه های اول زندگی دوام بیاورند. رفلکس ها اعمال غیر ارادی هستند که در پاسخ به محرک های خاصی بوجود می آیند. رفلکس اکستروژن در نوزادان حرکت رفلکسی است که باعث می شود زبان کودک به محض لمس لب های او به جلو حرکت کند. اگرچه دقیقا مشخص نیست که چه زمانی رفلکس اکستروژن برای اولین بار در رحم ایجاد می شود، اما در بیشتر نوزادان تازه متولد شده وجود دارد. برون اندازی زبان در ماه های اولیه زندگی کودک مهم است زیرا عضلات آنها هنوز به اندازه کافی رشد نکرده اند تا چیزی غیر از شیر یا شیر خشک را ببلعد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این رفلکس همراه با رفلکس مکیدن که بین هفته تا بارداری رخ می دهد، با هم فعال می شوند. رفلکس مکیدن به کودک اجازه می دهد یا شیر خشک را از یک یا بطری دریافت کند. رفلکس اکستروژن با گذشت زمان از بین می رود و این قسمت طبیعی از فرآیند رشد است و بین تا ماه پس از تولد شروع به کمرنگ شدن می کند. این حالت همزمان با سنی است که نوزادان غذاهای جامد و کمکی را شروع می کنند. ناپدید شدن رفلکس اکستروژن به نوزادان کمک می کند تا از پستان یا شیشه شیر گرفته شوند و از پوره، غلات یا غذاهای نرم استفاده کنند. برخی از کودکان ممکن است این رفلکس را بعد از ماهگی هم نشان دهند. وقتی این اتفاق میفتد، ممکن است علت مهمی داشته باشد و باید با پزشک خود مشورت کنید. اگر برون اندازی زبان بعد از ماهگی هم ادامه یابد، ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی در فک و دندان کودک شود و حتی ممکن است برکودک گفتار ت ثیر بگذارد مثلا کودک هنگام صحبت کردن دهان خود را مکررا لیس بزند. آیا رفلکس اکستروژن کودک شما هنوز هم وجود دارد؟ می توانید آن را به سادگی با یک قاشق آزمایش کنید. به این ترتیب که انگار قصد دارید با قاشق به کودک غذا دهید. قاشق می تواند خالی باشد یا می توانید مقدار کمی غلات را با شیر مادر یا شیر خشک مخلوط کنید. اگر زبان کودک به جلو رانده و قاشق را رد کند، رفلکس هنوز وجود دارد. اگر دهان کودک باز شود و قاشق را بپذیرد، ممکن است رفلکس محو شود یا از بین رفته باشد. متخصصان توصیه می کنند از زمان تولد کودک تا - ماهگی صبر کنید سپس غذاهای جامد را برای کودک آغاز کنید. برخی از گروه ها، مانند آکادمی اطفال آمریکا و سازمان بهداشت جهانی، زمان ایده آل غذای کمکی را ماهگی تعیین کرده اند. قبل از این مرحله، رفلکس اکستروژن هنوز هم قوی است. البته این وضعیت برای هر کودک متفاوت است، بنابراین باید علایم فردی کودک خود را برای خوردن مواد جامد ارزیابی کنید. اگر کودک شما مراحل زیر را داشته باشد، ممکن است برای خوردن مواد جامد آماده باشد: سر را به طور مستقل بالا نگه می دارد. به تنهایی روی یک صندلی بلند می نشیند. با نزدیک شدن قاشق دهانش را باز می کند. وزن پوند یا بیشتر دارد که دو برابر وزن تولد او است. هنگام برداشتن قاشق از دهان، لب بالا و پایین را به سمت داخل می کشد. اگر کودک شما با این نقاط عطف مواجه است و هنوز هم به مواد جامد علاقه ای ندارد، چند روز یا چند هفته دیگر دوباره تست فوق را امتحان کنید. اگر رفلکس اکستروژن کودک شما هنوز قوی است، باید تا رسیدن به ماهگی کمتر شود. برای ایجاد تغییر در رفلکس اکستروژن کودک هیچ کاری نمی توانید انجام دهید زیرا به طور معمول در حدود تا ماهگی کودک به خودی خود برطرف می شود. این یکی از بزرگترین دلایلی است که به مادران توصیه می شود فقط از شیر خشک استفاده کنند یا در ماه اول پس از تولد به کودک خود فقط شیر دهند. در برخی از نوزادان، ممکن است رفلکس مدت زمان بیشتری طول بکشد. یک تصور غلط بین وجود رفلکس اکستروژن و شروع مواد غذایی جامد این است که بسیاری از مادران تصور می کنند کودک غذاهای جامد را به این دلیل از دهان بیرون می راند چون که طعم آن را دوست ندارد. این می تواند نشانه آن باشد که مکانیسم بلع کودک به اندازه کافی رشد نکرده و او آمادگی مصرف غذاهای جامد را ندارد. این یکی از دلایلی است که از دست دادن رفلکس اکستروژن را علامت اصلی آمادگی کودک برای شروع به خوردن غذاهای جامد می دانند. نوزادان نارس ممکن است برای شروع مواد جامد نیاز به زمانی بیش تر از تا ماه داشته باشند، در مورد این کودکان خواه رفلکس اکستروژن هنوز وجود داشته باشد یا نه با پزشک خود تماس بگیرید. برای شروع غذای کمکی و جامد در مورد کودکان نارس از سن تصحیح شده آن ها استفاده کنید. این بدان معناست که اگر نوزادی هفته زودتر متولد شد بین ماه تا هفته و ماه و هفته ممکن است برای مصرف غذای جامد آماده باشد. در صورتی که کودک شما بیش از ماه دارد و هنوز رفلکس بیرون اندازی زبان را در او مشاهده می کنید یا اینکه در خوردن غذاهای جامد مشکل دارد، پس با دندانپزشک کودک یا متخصص اطفال تماس بگیرید. علایمی که نیازمند پیگیری و بررسی هستند شامل موارد زیر است: زخم های دهان دشواری در جویدن غذا حرکت زبان طولانی مدت لب های باز در حال استراحت نفس کشیدن از طریق دهان زبان در موقعیت اشتباه در داخل دهان قرار دارد لب های ترک خورده یا شکاف خورده ناشی از لیسیدن زیاد آنها رفلکس اکستروژن (رفلکس رانش زبان نوزاد) امری طبیعی است که هر نوزادی در چند ماه اول نشان می دهد و می تواند به عنوان یک شاخص خوب از نظر رشد طبیعی و سالم کودک در نظر گرفته شود. با این حال، اگر احساس می کنید که رفلکس اجازه نمی دهد کودک غذاهای جامد را شروع کند، پس در این باره با پزشک خود تماس بگیرید. در بیشتر موارد، کودک فقط به زمان بیشتری برای شروع یادگیری مهارت جدید نیاز دارد. چندین رفلکس دیگر وجود دارد که ممکن است در نوزاد تازه متولد شده مشاهده کنید. این اقدامات غیر ارادی یا در رحم ایجاد می شوند یا از بدو تولد وجود دارند و با رسیدن کودک به چند ماهگی تا چند سالگی ناپدید می شوند. رفلکس اکستروژن یک قسمت طبیعی از رشد کودک است و باید به مرور زمان کم شود. اگر نگرانی در مورد تداخل این رفلکس با مصرف غذاهای جامد دارید، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید. در بسیاری از موارد، ممکن است کودک شما به زمان بیشتری برای یادگیری این مهارت جدید نیاز داشته باشد. منابع:

یک آسیب عصب محیطی است که در صورت عدم تشخیص دقیق می تواند منجر به ناتوانی مادام العمر شود. عصب زیر بغل هم عصب حرکتی و هم حس را برای بازو فراهم می کند. آسیب به این عصب، همانطور که توسط کریس مالاک توصیف شده است، ورزشکاران را در ورزش های تماسی با کمبودهای قابل توجهی مواجه می کند. آسیب عصب زیر بغل معمولا شانه ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. عصب در حین جراحی قسمت تحتانی شانه آسیب پذیر است و علل ایتروژنیک مهم ترین عوارض جراحی شانه باقی مانده است. عصب زیر بغل عصب محیطی شبکه بازویی است که از طناب خلفی آن مشتق شده است. هم عملکرد حرکتی و هم عملکرد حسی دارد. در فضای چهار گوش حرکت می کند و عضلات مهم اندام فوقانی و پوست را در ناحیه زیر بغل عصب می دهد. همچنین مفصل گلنوهومرال را عصب دهی می کند. به دلیل ارتباط نزدیکی که با مفصل دارد، هر زمان که مفصل آسیب ببیند، عصب آسیب می بیند. ورزشکارانی که در ورزش های تماسی مانند فوتبال، راگبی، هاکی روی یخ و کشتی شرکت می کنند، به ویژه در برابر آسیب های عصب زیر بغل آسیب پذیر هستند. مکانیسم های رایج آسیب عبارتند از افتادن، دررفتگی شانه، ضربه به بازو و فشار. آسیب‌پذیری در طول هر عمل جراحی در شانه، آسیب‌های ایتروژنیک به عصب زیر بغل همچنان یکی از عوارض جدی جراحی شانه است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه چیزی باعث آسیب عصب زیر بغل می شود؟ تحت فشار قرار دادن اندام بیش از دامنه حرکت طبیعی آن می تواند باعث اختلال عملکرد عصب زیر بغل شود. موارد زیر باعث نوروپاتی عصب زیر بغل می شود: فشار سایر ساختارهای بدن به عصب زیر بغل صدمات نافذ مانند جراحات چاقو یا گلوله. آسیب هایپراکستنشن به شانه. دررفتگی مفصل شانه. علل یاتروژنیک شکستگی پروگزیمال هومروس. سندرم فضای چهار ضلعی نوریت بازویی (اعصاب متعلق به شبکه بازویی آسیب دیده یا تحریک می شوند) علایم آسیب عصب زیر بغل کدامند؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عصب زیر بغل یکی از شایع ترین اعصاب محیطی آسیب دیده در ورزشکارانی است که در ورزش های تماسی شرکت می کنند. با این حال، عصب زیر بغل ممکن است به روش های دیگری خارج از محیط ورزشی آسیب ببیند. مکانیسم های متعدد آسیب عبارتند از: ضعف عضلات شانه احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن در ناحیه شانه در نوریت بازویی، درد موضعی و نوروپاتی آتروماتیک مشاهده می شود. مشکل در انجام کارهای معمولی مانند بلند کردن بازوها بالای سر یا بلند کردن یک شی. در بیماران با دررفتگی یا شکستگی، علایم ضربه در معاینه فیزیکی مشهود خواهد بود. اما در حین چرخش خارجی و ابداکشن، ضعف عضلانی مشاهده می شود. در سندرم فضای چهار ضلعی، علایمی مانند سیانوز (تغییر رنگ مایل به آبی پوست) و رنگ پریدگی دست و انگشتان و خونریزی ترکشی (لکه های خونی ریز زیر ناخن همراه با علایم عصبی مشاهده می شود) چگونه اختلال عملکرد عصب زیر بغل را تشخیص دهیم؟ گرفتن یک شرح حال خوب برای رسیدن به یک تشخیص مناسب ضروری است. باید شامل شروع علایم، مدت زمان، شدت درد، تابش به سایر مناطق، عوامل تشدید کننده و تسکین دهنده باشد. هنگام ارزیابی آسیب عصب زیر بغل، باید درد، ضربه، ضعف کانونی، بی حسی، احساس گزگز، سیانوز و محدودیت در دامنه حرکت را در نظر بگیریم. ارزیابی آسیب عصب زیر بغل باید با معاینه بصری برای بررسی وجود یا عدم وجود تروما آغاز شود. سپس حساسیت و تون عضلانی در هنگام لمس گردن و بازو در همان سمت مشخص می شود. به دنبال آن دامنه حرکتی غیرفعال و فعال ارزیابی می شود. پس از آن، معاینه عصبی انجام می شود. برای بررسی ضعف عضلانی دلتویید از تست های دم چلچله ای، تاخیر اکستنشن دلتویید و برتلی استفاده می شود. تست هایی که برای ارزیابی عملکرد عضله ترس مینور (عضله شانه) استفاده می شوند عبارتند از: تاخیر چرخش خارجی، دراپ بازو و تست پات. رادیوگرافی می تواند به شناسایی شکستگی های ناحیه شانه کمک کند. در صورت مشکوک به نوروپاتی فشاری یا فرآیندهای التهابی، MRI شانه (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) کمک خواهد کرد. استاندارد طلایی برای تایید تشخیص EMG (الکترومیوگرافی) است. با این حال، EMG یا آزمایش های هدایت عصبی بلافاصله پس از آسیب انجام نمی شود. در عوض، آنها باید هفته ها پس از آسیب اولیه یا شروع علایم اعدام شوند. اختلال عملکرد عصب زیر بغل چگونه درمان می شود؟ در مرحله حاد آسیب، باید به شانه استراحت داده شود و بعدا در صورت توصیه، بیمار باید تحت فیزیوتراپی و توانبخشی گسترده قرار گیرد. در بسیاری از موارد، بهبودی خود به خود و بدون نیاز به درمان وجود دارد. برای کاهش درد و التهاب می توان داروها را تجویز کرد. به دنبال آن فیزیوتراپی برای بازیابی قدرت ماهیچه ای و تحرک شانه ها انجام می شود. برای آسیب های تروماتیک، EMG پایه باید در عرض یک ماه انجام شود و در مورد آسیب تروماتیک، اکثر بیماران بدون جراحی بهبود می یابند. در بسیاری از موارد، شانه در بیماران جوان به مدت چهار تا شش ماه و در بیماران مسن بین تا روز کاهش یافته و بی حرکت می شود. جراحی تنها در صورتی انجام می شود که تا ماه پس از آسیب بهبودی عصب زیر بغل مشاهده نشود. این شامل پیوند عصب، نورولیز یا بازسازی عصبی است. در مورد نوروپراکسی، که در آن فقط دمیلیناسیون سگمنتال کانونی (تجزیه ناقص غلاف میلین) در محل آسیب وجود دارد، بهبودی کامل در بیش از تا ماه وجود دارد. در مورد آکسونوتمزیس، آکسون ها و غلاف میلین (لایه عایق اطراف اعصاب مغز و نخاع) آسیب می بینند، اما غلاف عصبی (لایه عایق اعصاب و بافت همبند اطراف اعصاب محیطی) سالم است. بهبود ممکن است ماه ها طول بکشد و از مطالعات EMG سریال برای ارزیابی پیش آگهی استفاده می شود. اگر هیچ نشانه ای از بهبودی وجود نداشته باشد، مداخله جراحی در نظر گرفته می شود. در مورد نوروتمزیس که هم غلاف عصبی و هم غلاف عصبی مختل می شود، بدون مداخله جراحی بهبودی حاصل نمی شود. پیش آگهی آسیب عصب زیر بغل پیش آگهی برای بیماران جوانتر و پیوندهای عصبی کمتر از شش سانتی متر بهتر است. برای پیوند عصب، شاخه ای از عصب شعاعی که تحت ت ثیر آسیب قرار نمی گیرد از عضله سه سر بازو گرفته و به عضله زیر بغل متصل می شود و در نهایت به عضله دلتویید رشد می کند. اکثر آسیب های عصب زیر بغل خفیف هستند. اینها معمولا به دلیل ترومای بسته هستند و ممکن است منجر به نوروپراکسی موقت یا آکسونوتمزی عصب شود. اینها می توانند خود به خود با بهبودی کامل و سریع عملکرد دلتویید برطرف شوند. بنابراین، بخش عمده ای از آسیب های عصب زیر بغل ممکن است با موفقیت به صورت محافظه کارانه مدیریت شود. بهبودی پس از آسیب عصب زیر بغل پیش آگهی پس از دررفتگی قدامی برای بهبودی عصبی بسیار عالی گزارش شده است، زیرا ضایعات مرتبط با دررفتگی معمولا ضایعات نوروپراکسیک یا آکسونوتمتیک هستند. بهبودی اغلب خود به خود با آسیب های بسته اتفاق می افتد زیرا ضایعه به طور معمول در تداوم است و آسیب عصبی نوراپراکسی است. اکثر آسیب های عصبی نوروپراکسی موقت هستند که معمولا در عرض - ماه پس از آسیب برطرف می شوند. با این حال، نقص عصب زیر بغل دایمی می تواند رخ دهد. آنچه می تواند بهبودی را پس از آسیب عصب زیر بغل پیچیده کند، آسیب مرتبط با روتاتور کاف در زمان دررفتگی یا شکستگی پروگزیمال هومروس است. بنابراین، تشخیص زودهنگام و ترمیم جراحی پارگی‌های روتاتور کاف مرتبط با دررفتگی شانه بسیار مهم است، زیرا ترمیم‌های اولیه به نفع نتایج بهتر در مقایسه با ترمیم‌های تاخیری است. به دلیل درد و تورم در شانه به دنبال دررفتگی یا شکستگی، ممکن است تشخیص پارگی روتاتور کاف دشوار باشد. دررفتگی های قدامی با تا درصد احتمال پارگی روتاتور کاف همراه است. بنابراین، زمانی که بیمار پس از کاهش شانه پس از دررفتگی، درد مداوم یا ضعف عضلانی دارد، همیشه باید MRI انجام شود. سخن آخر آسیب عصب زیر بغل یک اختلال عملکرد عصبی منفرد است و عوارض آن منجر به بی حسی دایمی در ناحیه جانبی شانه می شود. ورزشکاران در معرض خطر بیشتری برای آسیب عصب زیر بغل هستند. مدیریت شامل یک رویکرد چند رشته ای در مراقبت از بیماران آسیب دیده است. تشخیص زودهنگام به بهبودی سریع کمک می کند زیرا زمان صرف شده برای بهبودی کاهش می یابد. بازسازی عصب با سرعت میلی متر در روز انجام می شود و بنابراین مدت زمان طولانی برای بهبودی می تواند برای بیماران دلسرد کننده باشد. از این رو پزشک باید به مدیریت انتظارات در این نوع آسیب کمک کن در بسیاری از موارد، درمان موثر می تواند AND را درمان کند. نتیجه به وسعت و ماهیت آسیب اولیه بستگی دارد. یک عصب به دام افتاده می تواند باعث درد مزمن شود و نیاز به جراحی داشته باشد. انواع کمتر AND ناشی از استرس طولانی مدت ممکن است به خوبی به داروهای ضد التهابی و فیزیوتراپی پاسخ دهند.

بدون نسخه ( OTC ) می تواند خشکی چشم را درمان کند و اگر فردی با درمان‌های OTC تسکین نیابد، احتمال دارد به قطره‌های چشمی نسخه‌ای نیاز داشته باشد. اشک مصنوعی قطره های چشمی هستند که به درمان خشکی چشم کمک می کنند. آنها مایع اضافی به چشم اضافه و می توانند باعث تسکین علایم خشکی شوند. شاید افراد به دلایل زیادی مانند خستگی چشم یا محیط های خشک دچار خشکی چشم شوند. در برخی موارد، خشکی چشم می تواند به دلیل یک بیماری زمینه ای باشد. در این مقاله از پزشکت به انواع مختلف اشک مصنوعی و چگونگی کمک به رفع خشکی چشم می پردازیم. افراد احتمال دارد برای موارد خفیف خشکی چشم با قطره های OTC تسکین پیدا کنند. قطره های چشمی OTC برای ایجاد اشک مصنوعی یا مایع اضافی در پوشاندن قرنیه و ملتحمه که لایه سطحی چشم را تشکیل می دهند، عمل می کند. یک بررسی در سال از کارآزمایی تصادفی کنترل شده، نشان داد که اشک مصنوعی OTC ممکن است یک گزینه درمانی ایمن و موثر برای خشکی چشم باشد. با این حال، محققان هنوز به شواهد بیشتری برای حمایت از این موضوع نیاز دارند. بررسی نشان می دهد که بیشتر قطره های چشمی OTC اثرات مشابهی دارند. اگر افراد متوجه شوند که قطره های چشمی OTC در درمان خشکی چشم موثر نیستند، ممکن است به قطره های چشمی نسخه ای نیاز داشته باشند. پزشک می تواند سیکلوسپورین ( Restasis ، Cequa ) یا لیفیتگراست ( Xiidra ) را برای درمان موارد شدیدتر تجویز کند. این قطره های چشمی به چشم کمک می کند اشک بیشتری تولید یا منابع التهابی را هدف قرار دهد که احتمال دارد باعث خشکی چشم شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افراد می توانند بین قطره های چشمی حاوی مواد نگهدارنده و قطره های چشمی بدون مواد نگهدارنده یکی را انتخاب کنند. برخی از قطره ها حاوی مواد نگهدارنده ای هستند که به محض باز کردن مهر و موم محصول، از رشد باکتری ها در مخلوط پیشگیری می کند. برخی از افراد ممکن است متوجه شوند که قطره های چشمی با مواد نگهدارنده باعث تحریک چشم می شوند، به خصوص اگر این افراد خشکی چشم شدید داشته باشند. طبق گفته آکادمی چشم پزشکی آمریکا، چشم پزشکان معمولا توصیه می کنند که افراد از قطره های چشمی با مواد نگهدارنده حداکثر چهار بار در روز استفاده کنند. اگر افراد متوجه شوند که قطره‌های چشمی حاوی مواد نگهدارنده باعث تحریک می‌شوند، یا باید بیش از چهار بار در روز آنها را مصرف کنند، بهتر است از قطره‌های بدون مواد نگهدارنده استفاده کنند. قطره های چشمی بدون مواد نگهدارنده حاوی مواد افزودنی کمتری هستند و می تواند برای افرادی که موارد متوسط تا شدید خشکی چشم دارند مناسب باشد. استفاده از اشک مصنوعی تا چه حد موثر هستند؟ افراد معمولا می توانند موارد خفیف خشکی چشم را با قطره های چشمی OTC درمان کنند. اگر قطره‌های OTC موثر نباشند، شاید لازم باشد برای قطره‌های چشمی تجویزی به پزشک مراجعه کنند. استفاده از اشک مصنوعی بدون مواد نگهدارنده معمولا بی خطر است. اگر افراد اشک مصنوعی همراه با مواد نگهدارنده مصرف می کنند، نباید بیش از چهار بار در روز استفاده کنند. افراد احتمال دارد در اثر استفاده از اشک مصنوعی عوارض جانبی از جمله تاری دید را تجربه کنند. به همین دلیل، باید بهترین نوع را انتخاب کرده که قبل از خواب یا هنگام استراحت از اشک مصنوعی استفاده کنند. در برخی موارد، اشک مصنوعی می تواند باعث واکنش آلرژیک شود. در این حالت باید مصرف قطره های چشمی را متوقف و در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر فورا با پزشک خود تماس بگیرند: التهاب خارش سرگیجه حالت تهوع مشکل در تنفس اگر فرد همچنان خشکی چشم داشته باشد که به اشک مصنوعی پاسخ نمی دهد، شاید نیاز به درمان بیشتری دارد. اینها عبارتند از: افزایش دریافت اسید چرب امگا از طریق رژیم غذایی یا مکمل ها کاهش التهاب اطراف چشم با کمپرس گرم، ماساژ یا پاک کننده های پلک مسدود کردن مجاری اشک با پلاگ های کوچک برای پیشگیری از تخلیه اشک یا انجام عمل جراحی برای انسداد دایمی مجاری اشک افراد می توانند با پزشک خود مشورت کنند تا در مورد گزینه های درمانی در دسترس بیشتر بیاموزند. اگرچه غیرممکن است که اشک مصنوعی بدون نسخه به طور کامل جایگزین اشک طبیعی شود، تولیدکنندگان اشک مصنوعی سعی می کنند لایه اشک طبیعی یا حداقل یکی از سه لایه را شبیه سازی کنند تا در جایی که اشک طبیعی وجود ندارد، بهبود یابد. از آنجایی که برندهای مختلفی از اشک مصنوعی وجود دارد، گاهی اوقات تشخیص اینکه کدام یک برای چشم بهتر است، گیج کننده است. برخی از اشک های مصنوعی رقیق مانند آب و بعضی غلیظ، تقریبا مانند ژل هستند. بیشتر اشک های مصنوعی حاوی هیدروژل یا ذرات بوده که برای مدت طولانی تری رطوبت چشم را افزایش می دهند. برخی از اشک های مصنوعی احتمال دارد برای چشم بهتر کار کنند زیرا حاوی هیدروژل بیشتری نسبت به بقیه هستند. ترکیبات انواع قطره های چشمی، عبارتند از: مواد نگهدارنده برخی از اشک های مصنوعی حاوی مواد نگهدارنده و برخی فاقد مواد نگهدارنده هستند. در حالی که مواد نگهدارنده برای اکثر ما ضرری ندارند، افراد مبتلا به سندرم شدید چشم خشک که نیاز به القای مکرر اشک مصنوعی دارند، ممکن است واکنش سمی یا حساسیتی نسبت به آنها داشته باشند که در واقع می‌تواند علایم آنها را بدتر کند. برای افراد حساس باید از یک ماده نگهدارنده معروف به نام BAK یا بنزالکونیوم کلرید اجتناب شود. پوشش چشم برخی از اشک های مصنوعی دارای موادی هستند که باعث بهبود سلول های سطحی چشم می شوند. اشک های مصنوعی حاوی HP - guar به احتمال زیاد رطوبت سلول هایی را که به دلیل خشکی، آسیب بیشتری می بینند، بهبود می بخشد. HP - guar مولکولی است که یک لایه ژل تشکیل می دهد و از سلول های آسیب دیده محافظت می کند. این لایه ژل همچنین احتمال "چسبیدن" جزء آب اشک را به چشم افزایش می دهد. اشک های مصنوعی که با پوشش چشم عمل می کنند عبارتند از Systane Ultra و BLINK Tears . تثبیت کننده چربی هدف برخی از اشک های مصنوعی تثبیت قسمت چربی لایه اشک است. در صورت وجود شرایطی مانند بلفاریت یا اختلال عملکرد غده میبومین، قسمت روغن لایه اشکی می تواند مختل شود. اگر قسمت روغنی مختل شود، اشک طبیعی با سرعتی بسیار سریعتر از حالت عادی تبخیر و باعث می شود چشمان احساس خشکی و شن ایجاد کند. این اشک مصنوعی در واقع حاوی مواد روغنی مانند روغن کرچک یا روغن معدنی است. نمونه‌هایی از این اشک‌های مصنوعی Refresh Endura ، Systane Balance و Smooth XP هستند. قطره های چشمی چه تاثیری در خشکی چشم دارند؟ خشکی چشم می تواند هر فردی را تحت تاثیر قرار دهد. معمولا غدد چشمی، اشکی تولید می‌کنند که چشم را مرطوب نگه می‌دارد و آن را روان می‌کند. اگر اشک نتواند رطوبت کافی را به چشم بدهد، ممکن است دچار خشکی شوند، که می تواند به دلایل زیر رخ دهد: اشک ها خیلی سریع خشک می شوند. اشک به اندازه کافی در خیس نگه داشتن چشم موثر نیست. غدد اشک به اندازه کافی اشک تولید نمی کنند که چشم را به خوبی روان نگه دارد. علاوه بر این، برخی از عوامل محیطی و شیوه زندگی احتمال دارد باعث خشکی چشم شوند. این ها شامل: خستگی محیط دودی تهویه مطبوع آب و هوای خشک یا بادخیز خستگی چشم ناشی از استفاده کامپیوتر یا پلک زدن به اندازه کافی هنگام نگاه کردن به صفحه نمایش عوامل خطر خشکی چشم عوامل خطر همچنین می تواند احتمال خشکی چشم را افزایش دهد، و شامل افرادی می شود که: کمبود ویتامین D دارند. سال یا بیشتر سن دارند. از لنزهای تماسی استفاده کنید. التهاب چشم یا پلک داشته باشد. تحت عمل جراحی انکساری چشم ویتامین A یا اسیدهای چرب امگا کافی دریافت نکنید. زنان که به دلیل مصرف خوراکی قرص های ضدبارداری و یایسگی تغییرات هورمونی دارند. بیماری های زمینه ای خاصی مانند دیابت، مشکلات تیرویید یا برخی از انواع شرایط خودایمنی از جمله لوپوس و بیماری شوگرن دارند. مصرف برخی داروها مانند آنتی هیستامین ها، ضد احتقان ها، داروهای فشار خون یا داروهای ضد افسردگی که همگی ممکن است تولید اشک را کاهش دهند. اگر افراد خشکی چشم داشته باشند، احتمال دارد موارد زیر را تجربه کنند: تاری دید چشمان قرمز افزایش حساسیت به نور احساس سوزش در چشم احساس خراش، انگار چیزی در چشم است. سخن آخر اشک ها نقش مهمی در حفظ سلامتی چشم دارند. اشک سطح چشم را تمیز و مرطوب نگه می دارد و به محافظت از آن در برابر آلودگی ها و باکتری ها کمک می کند. اگرچه ممکن است به نظر چیزی جز آب نباشد، ولی اشک ها در واقع بسیار پیچیده هستند. آنها از آب، کربوهیدرات ها، لیپیدها، الکترولیت ها، لیزوزیم ها (آنزیم هایی که مانند آنتی بیوتیک های طبیعی برای از بین بردن باکتری ها و ویروس ها عمل می کنند) ، لاکتوفرین (پروتیین هایی که از رشد باکتری ها پیشگیری یا کند می کنند) ، پروتیین ها و ویتامین ها تشکیل شده اند. مدلی از لایه اشکی که دانشمندان اتخاذ کرده اند، سه لایه اصلی دارد که از یک لایه مخاطی، آب و چربی یا روغن تشکیل شده است. برای شما مهم است که چند لحظه با چشم پزشک خود در مورد منشاء بیماری خشکی چشم مشورت کنید. پزشک ممکن است یک اشک مصنوعی خاص را توصیه کند که می تواند جایگزین بهتری برای نوع و میزان شدت بیماری خشکی چشم باشد. افراد احتمال دارد به دلایل مختلفی دچار خشکی چشم شوند که می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی محیط های خشک یا بادخیز کمبود ویتامین A یا اسیدهای چرب امگا بیماری های زمینه ای، مانند یک بیماری خود ایمنی خستگی چشم، مانند استفاده طولانی مدت از رایانه یا تلفن هوشمند علاوه بر اصلاح رژیم غذایی و سبک زندگی، اشک مصنوعی OTC ، معمولا اولین گزینه درمانی برای خشکی چشم است. اگر افراد از درمان‌های OTC تسکین نمی‌یابند، ممکن است به قطره‌های چشمی نیاز داشته باشند. افراد احتمال دارد متوجه شوند که قطره های چشمی بدون مواد نگهدارنده باعث تحریک کمتری می شوند و می توانند در طول روز بیشتر از آنها استفاده کنند. اگر فرد خشکی چشم‌های دایمی دارند که با استفاده از اشک مصنوعی بهبود نمی‌یابد، ممکن است برای بررسی هر گونه بیماری زمینه‌ای به یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی مراجعه کنند تا آزمایش چشمی انجام دهند. شاید چشم پزشک توصیه کند که چندین بار در روز برای علایم خشکی چشم خود از اشک مصنوعی استفاده کنید.

شامل سرفه های همراه با خلط و درد قفسه سینه است. اما عفونت ریه علایم دیگری هم دارد. عفونت ریه می تواند توسط یک ویروس، باکتری و گاهی اوقات حتی یک قارچ ایجاد شود. یکی از شایع ترین انواع عفونت های ریه، ذات الریه نام دارد. ذات الریه که بر کیسه های هوایی کوچکتر ریه ها ت ثیر می گذارد. اغلب توسط باکتری های مسری ایجاد می شود. ذات الریه می تواند توسط یک ویروس نیز ایجاد شود. پس از عطسه یا سرفه یک فرد آلوده با تنفس باکتری یا ویروس آلوده می شود. وقتی لوله‌های بزرگ برونشی که هوا را به ریه‌ها و از آن‌ها می‌برند عفونی می‌شوند، به آن برونشیت گفته می‌شود. برونشیت بیشتر توسط ویروس ایجاد می شود. ویروس ها همچنین می توانند به ریه ها یا راه های هوایی که به ریه ها منتهی می شوند حمله کنند. این برونشیولیت نامیده می شود. برونشیولیت بیشتر در نوزادان رخ می دهد. عفونت‌های ریوی مانند ذات‌الریه معمولا خفیف هستند، اما می‌توانند جدی باشند. به‌ویژه برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیف یا شرایط بیماری انسداد ریه دارند می تواند خطرناک تر باشد. علایم عفونت ریه از خفیف تا شدید متفاوت است. شدت این ویروس بستگی به عوامل مختلفی از جمله سن و سلامت کلی شما دارد و اینکه آیا عفونت توسط ویروس، باکتری یا قارچ ایجاد شده است یا خیر. علایم ممکن است شبیه علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا باشد، اما معمولا طولانی‌تر هستند. در این مقاله ما سعی کرده ایم شایع ترین علایم عفونت ریه را توضیح دهیم. همچنین گفته ایم در صورت ابتلا به این ویروس به چه درمانی نیاز دارید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر عفونت ریه دارید، رایج ترین علایم در اینجا ذکر شده است: سرفه به خلاص شدن بدن از شر خلط تولید شده از التهاب راه های هوایی و ریه ها کمک می کند. این خلط ممکن است حاوی خون نیز باشد. با برونشیت یا ذات الریه، شاید سرفه ای داشته باشید که خلط غلیظی تولید می کند که ممکن است رنگ مشخصی داشته باشد. خلط های رنگ روشن، سفید، سبز و خاکستری مایل به زرد می تواند برای چندین هفته حتی بعد از بهبود سایر علایم باقی بماند. درد قفسه سینه ناشی از عفونت ریه اغلب به صورت تیز یا کوبنده توصیف می شود. درد هنگام سرفه یا نفس عمیق تشدید می شود. گاهی اوقات دردهای شدید را می توان در قسمت میانی و بالای کمر احساس کرد. هنگامی که بدن شما تلاش می کند با عفونت مبارزه کند، تب رخ می دهد. دمای طبیعی بدن معمولا حدود ( درجه سانتیگراد) است. اگر عفونت باکتریایی ریه دارید، تب شما ممکن است تا ( . درجه سانتیگراد) خطرناک افزایش یابد. تب شدید بالای ( . درجه سانتیگراد) اغلب منجر به بسیاری از علایم دیگر می شود که شامل تعریق، لرز، دردهای عضلانی، کم آبی، سردرد و ضعف می شود. اگر تب شما بالاتر از ( . درجه سانتیگراد) باشد یا اگر بیش از سه روز طول بکشد، باید به پزشک مراجعه کنید. در صورت ابتلا به عفونت ریه احتمال دارد عضلات و کمر شما درد بگیرد. به این میالژی می گویند. گاهی اوقات ممکن است در ماهیچه ها التهاب ایجاد شود که در صورت ابتلا به عفونت نیز می تواند منجر به بدن درد شود. آبریزش بینی و سایر علایم شبیه آنفولانزا، مانند عطسه، اغلب با عفونت ریه مانند برونشیت همراه است. تنگی نفس به این معنی است که احساس می کنید نفس کشیدن دشوار است یا نمی توانید به طور کامل نفس بکشید. اگر مشکل تنفسی دارید باید فورا به پزشک مراجعه کنید. وقتی بدنتان با عفونت مبارزه می کند، معمولا احساس تنبلی و خستگی می کنید. استراحت در این دوران بسیار مهم است. هنگام بازدم، ممکن است صدای سوت بلندی را بشنوید که به خس خس سینه معروف است. این نتیجه تنگ شدن مجاری هوایی یا التهاب است. به دلیل کمبود اکسیژن احتمالا رنگ لب ها یا ناخن های شما کمی آبی به نظر برسد. یکی از نشانه‌های بارز عفونت ریه، صدای خس خس ریه‌ها است که به آن ترق دوبازیلا نیز می‌گویند. پزشک می تواند این صداها را با استفاده از ابزاری به نام گوشی پزشکی بشنود. برونشیت، پنومونی و برونشیولیت سه نوع عفونت ریه هستند. آنها معمولا توسط یک ویروس یا باکتری ایجاد می شوند. شایع ترین میکروارگانیسم های مسیول برونشیت، عبارتند از: ویروس هایی مانند ویروس آنفولانزا یا ویروس سنسیشیال تنفسی باکتری هایی مانند مایکوپلاسما پنومونیه، کلامیدیا پنومونیه و بوردتلا سیاه سرفه شایع ترین میکروارگانیسم های مسیول پنومونی، عبارتند از: ویروس هایی مانند ویروس آنفولانزا باکتری هایی مانند استرپتوکوک پنومونی (شایع ترین) ، هموفیلوس آنفولانزا، و مایکوپلاسما پنومونیه عفونت قارچی ریه در افرادی که به دلیل انواع خاصی از سرطان یا HIV و یا به دلیل مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی دچار سرکوب سیستم ایمنی هستند، شایع تر است. عفونت ریه چگونه تشخیص داده می شوند؟ یک پزشک ابتدا یک تاریخچه پزشکی می گیرد و در مورد علایم شما می پرسد. ممکن است در مورد شغل، سفر اخیر یا قرار گرفتن در معرض حیوانات سوالاتی از شما پرسیده شود. پزشک دمای شما را اندازه گیری می کند و با گوشی پزشکی به صدای قفسه سینه شما گوش می دهد تا صداهای تروق را بررسی کند. راه های رایج دیگر برای تشخیص عفونت ریه، عبارتند از: سواب گلو کشت خون شمارش کامل خون ( CBC ) تصویربرداری، مانند اشعه ایکس قفسه سینه یا سی تی اسکن پالس اکسیمتری برای اندازه گیری سطح اکسیژن در خون نمونه برداری از مخاط یا ترشحات بینی برای آزمایش بیشتر اسپیرومتری، ابزاری که میزان و سرعت ورود هوا را با هر نفس اندازه می‌گیرد. عفونت باکتریایی معمولا به آنتی بیوتیک نیاز دارد تا از بین برود. عفونت قارچی ریه نیاز به درمان با داروهای ضد قارچی مانند کتوکونازول یا وریکونازول دارد. آنتی بیوتیک ها روی عفونت های ویروسی کار نمی کنند. بیشتر اوقات، باید منتظر بمانید تا بدنتان به تنهایی با عفونت مقابله کند. عفونت های ریه چگونه درمان می شوند؟ در عین حال، می توانید به بدن خود کمک کنید تا با عفونت مقابله کند و با درمان های خانگی زیر راحت تر شوید: آب زیاد بنوشید. آب نمک غرغره کنید. تا حد امکان استراحت کنید. چای داغ را با عسل یا زنجبیل امتحان کنید. برای کاهش تب از استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. از یک مرطوب کننده برای ایجاد رطوبت در هوا استفاده کنید. هر آنتی بیوتیک تجویز شده را تا زمانی که از بین نرود مصرف کنید. برای عفونت های شدید ریه، لازم است در طول دوران بیماری در بیمارستان بستری شوید. در طول درمان، اگر مشکل تنفسی دارید، ممکن است آنتی بیوتیک، مایعات داخل وریدی و درمان تنفسی دریافت کنید. عفونت ریه در صورت عدم درمان می تواند جدی باشد. به طور کلی، اگر سرفه شما بیش از سه هفته طول کشید یا در تنفس مشکل دارید، به پزشک مراجعه کنید. تب بسته به سن شما می تواند معانی مختلفی داشته باشد. به طور کلی، شما باید این دستورالعمل ها را دنبال کنید: در عفونت ریه چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ اگر نوزاد شما موارد زیر را تجربه می کند به پزشک مراجعه کنید: کمتر از ماه، با دمای بیش از ( درجه سانتیگراد) بین تا ماه، با تب بیش از ( . درجه سانتیگراد) برای بیش از ساعت بین تا ماه، با تب بالاتر از ( . درجه سانتیگراد) و به طور غیرمعمول تحریک پذیر، بی حال یا ناراحت کننده به نظر می رسد. اگر فرزند شما علایم زیر را دارد با پزشک مشورت کنید: بیش از سه روز تب داشته است. تب بالای ( . درجه سانتیگراد) دارد. اخیرا به یک کشور در حال توسعه رفته است. دارای یک بیماری جدی پزشکی یا سیستم ایمنی ضعیف است. بی حال پذیر است، مکرراستفراغ می کند یا سردرد شدید دارد یا تحریک بزرگسالان در صورتی که موارد زیر را تجربه کنند باید به پزشک مراجعه کنند: بیش از سه روز تب داشته اند. اخیرا به یک کشور در حال توسعه رفته اند. دارای دمای بدن بیش از ( . درجه سانتیگراد) یک بیماری جدی پزشکی یا سیستم ایمنی ضعیف داشته باشید. همچنین اگر تب با هر یک از موارد زیر را تجربه کردید به اورژانس مراجعه کنید: تشنج توهمات سردرگمی ذهنی مشکل در تنفس گرفتگی گردن درد قفسه سینه استفراغ مداوم بثورات پوستی غیر معمول گریه تسلی ناپذیر در کودکان اگر سیستم ایمنی ضعیفی دارید و دچار تب، تنگی نفس یا سرفه خونی می شوید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید. راه های پیشگیری از عفونت ریه نمی توان از همه عفونت های ریه پیشگیری کرد، اما می توانید با رعایت نکات زیر خطر خود را به حداقل برسانید: دست های خود را مرتب بشویید. از مصرف دخانیات خودداری کنید. از دست زدن به صورت یا دهان خود اجتناب کنید. برای پیشگیری از عفونت آنفولانزا هر سال واکسن آنفولانزا بزنید. از به اشتراک گذاشتن ظروف، غذا یا نوشیدنی با افراد دیگر خودداری کنید. از قرار گرفتن در مکان‌های شلوغی که ویروس به راحتی قابل انتقال است خودداری کنید. برای کسانی که در معرض خطر بیشتری هستند، بهترین راه برای پیشگیری از ذات الریه باکتریایی ناشی از رایج ترین گونه های باکتری، یکی از دو واکسن است: واکسن مزدوج پنوموکوک PCV واکسن پلی ساکارید پنوموکوک PPSV این واکسن ها برای موارد زیر توصیه می شوند: نوزادان بزرگسالان افرادی که سیگار می کشند. کسانی که بیماری های زمینه ای دارند. عفونت ریه علایمی شبیه سرماخوردگی یا آنفولانزا ایجاد می کند، اما ممکن است شدیدتر باشد و معمولا طولانی تر شود. سیستم ایمنی بدن شما معمولا می تواند عفونت ریه ویروسی را در طول زمان از بین ببرد. آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های باکتریایی ریه استفاده می شوند. اگر موارد زیر را دارید فورا به پزشک مراجعه کنید: تب بالا مشکل در تنفس درد شدید قفسه سینه سرفه همراه با مخاط که بدتر می شود رنگ مایل به آبی در لب ها یا نوک انگشتان شما افراد سالمند از سال، کودکان زیر سال و افراد مبتلا به بیماری های مزمن یا سیستم ایمنی ضعیف در صورت مشاهده علایم عفونت ریه باید فورا به دنبال درمان پزشکی باشند.

بر اساس علایم جدید وازوموتور و تغییر در الگوی خونریزی قاعدگی انجام می شود. اندازه گیری استروییدهای جنسی یا گنادوتروپین ها مفید نیست زیرا این هورمون ها به صورت روزانه در نوسان هستند. اغلب، خود زن قبلا تشخیص یایسگی را داده است. او با علایمی مانند گرگرفتگی یا تعریق شبانه که خواب او را مختل می کند، همراه با تغییرات در چرخه قاعدگی به پزشک مراجعه می کند. همه زنان با علایم یایسگی نیاز به درمان ندارند. بیشتر زنان از دریافت اطلاعات در مورد یایسگی و گزینه های درمانی ایمن و موثر در دسترس خوشحال خواهند شد. اطلاعات زیادی برای تشخیص یایسگی وجود دارد. زنان یایسه اغلب مشکلات سلامتی متعددی دارند که نیاز به رسیدگی دارند و ممکن است به دلیل اختلال خواب مضطرب و خسته باشند. دادن زمان کافی برای مشاوره به آنها این امکان را می دهد که بدون عجله در مورد موضوعاتی که نگرانش است صحبت کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: قبل از یایسگی به زمان شروع علایم یایسگی (برخی یا همه علایم مانند پریودهای نامنظم، گرگرفتگی، تعریق شبانه یا اختلال خواب) تا آخرین دوره قاعدگی اشاره دارد. این دوره ممکن است به طور متوسط تا سال طول بکشد. یایسگی آخرین دوره قاعدگی است. یک سال پس از آخرین قاعدگی زنان "پس از یایسگی" در نظر گرفته می شود. علایم پیش از یایسگی زمانی رخ می دهد که قاعدگی هنوز منظم است، اما معمولا علایم در روزهای قبل از قاعدگی شدیدتر می شود. علایمی که در حین یایسگی تجربه می‌شوند اغلب ناراحت‌کننده‌ترین علایم هستند. تغییرات قاعدگی شایع است و طبیعی است که دوره های پریود کمتر یا نامنظم باشد. پریودهای مکرر یا آنهایی که بسیار سنگین هستند ممکن است طبیعی نباشند. گاهی اوقات ممکن است آسیب شناسی لگنی یا سیستمیک نیز وجود داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید زنان بالای سال با خونریزی های مکرر یا شدید یا خونریزی بین قاعدگی نیاز به بررسی توسط متخصص زنان دارند. سطوح هورمون ممکن است در طول این زمان نوسان داشته باشد. اندازه گیری استروییدهای جنسی به ندرت از نظر بالینی پس از تشخیص مفید است. در این زمان از نوسانات هورمونی، استرادیول در واقع می تواند برای مدت کوتاهی بالاتر از حد طبیعی باشد و علایمی از استروژن بیش از حد، مانند حساسیت پستان، ایجاد کند. توضیح دادن به زنان که در زمانی که استروژن بدنشان تمام می شود، ممکن است دوره های کوتاهی از علایم استروژن بالا داشته باشند، مفید است. گفته می شود که یایسگی زمانی اتفاق می افتد که یک سال قاعدگی وجود نداشته باشد. اگر زنی از زمان یایسگی MHT مصرف کرده باشد، ممکن است سن دقیقی که در آن یایسه شده است، امکان پذیر نباشد. این ممکن است بر توصیه های ارایه شده در مورد پیشگیری از بارداری قبل از یایسگی نیز ت ثیر بگذارد. یایسه شدن یک سال پس از آخرین قاعدگی شروع می شود. هیچ راه مطمینی برای پیش‌بینی اینکه علایم یایسگی تا چه مدت ادامه خواهند داشت وجود ندارد. برای بسیاری از زنان، این عارضه ها در عرض تا سال برطرف می شوند، اما به نسبت قابل توجهی گرگرفتگی و تعریق سال ها ادامه می یابد. تا درصد از زنان علایم را برای بیش از سال نشان می دهند. خشکی واژن و تکرر ادرار ممکن است در دوران یایسگی شروع شود و با گذشت زمان به طور طبیعی برطرف نشود. برخی از زنان تنها در حین مقاربت دچار خشکی واژن می شوند و برخی دیگر از علایم ناراحت کننده واژن در مواقع دیگر آگاه هستند. برای آن دسته از زنان که ترجیح می دهند از MHT استفاده کنند، توصیه می کنیم که سالانه برای ارزیابی مراقبت های مداوم و نیاز به ادامه MHT بررسی شوند. در صورتی که زنی کمتر از سال سن داشته باشد، یایسگی زودرس رخ داده است. حدود دیگر به دلیل جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی یایسگی زودرس دارند. تحقیقات نسبتا کمی در مورد علایم در این زنان انجام شده است، اما به نظر می رسد که علایم یایسگی آنها ممکن است شدیدتر از زنان مسن تر باشد، به ویژه زمانی که یایسگی به دلیل جراحی یا شیمی درمانی رخ می دهد. همچنین مسایل شخصی، جنسی، اجتماعی و روانی مشخصی برای زنان جوان تر، به ویژه آنهایی که هنوز خانواده خود را شروع نکرده یا تکمیل نکرده اند، وجود دارد. این زنان به مشاوره و زمان برای کنار آمدن با وضعیت خود نیاز دارند. این زمانی است که اندازه گیری و یافتن FSH بالا و استرادیول پایین برای افتراق بین یایسگی و سایر علل آمنوره ثانویه مفید است. اندازه گیری FSH و استرادیول باید حداقل یک بار تکرار شود. زمانی که بیشتر زنان تلاش می‌کنند بفهمند چه اتفاقی برایشان می‌افتد، در دوران پری یایسگی است. در طول این دوره از نوسانات هورمونی، زنان ممکن است برخی از علایم ذکر شده زیر را تجربه کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است با درد مفاصل شدید و خستگی همراه باشند که نشان دهنده یک بیماری روماتولوژیک باشد. در بیشتر موارد، ثبت نمره علایم به تشخیص کمک می کند. بررسی سطوح FSH یا AMH یا استرادیول و پروژسترون سرم آزمایش‌های غیرضروری در تشخیص یایسگی برای اکثر زنان است. AMH ممکن است در آینده به یک آزمایش مفید برای پیش بینی سن یایسگی تبدیل شود، اما در این مرحله استفاده روتین توصیه نمی شود. بررسی نمایه آندروژن به عنوان یک روال در تمام زنان یایسه نیز غیرضروری و پرهزینه است. بسیاری از خانم‌ها با انتظار انجام آزمایش خون برای تشخیص یایسگی به جلسه مشاوره مراجعه می‌کنند و مهم است که به آنها توضیح دهیم که چرا برای تشخیص به جای آزمایش خون از نمره علایم استفاده می‌کنیم. مهم است که به زنان توضیح دهیم که آزمایش خون استرادیول می تواند به صورت روزانه در نوسان باشد و بنابراین مفید یا ضروری نیست. انجام آزمایش‌های خونی هورمونی در زمانی که زنان تحت MHT / OCP هستند بسیار مفید نیست. افسردگی، کم‌خونی و کم‌کاری تیرویید شایع‌ترین شرایطی هستند که ممکن است علایم یایسگی را شبیه‌سازی کنند یا در واقع همزمان رخ دهند. دیابت ناپایدار ممکن است باعث گرگرفتگی شود. داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی خانواده SSRI نیز باعث گرگرفتگی می شوند. انجام شمارش خون، مطالعات آهن، فریتین و یا سطح TSH معمولا تشخیص را مشخص می کند. با این حال، اگر زنی با خلق و خوی پایین یا اضطراب به پزشک مراجعه کند، باید ارزیابی شود که آیا این یک اضطراب یا افسردگی اولیه است یا با کمبود استروژن تشدید می‌شود. سابقه قبلی افسردگی یا افزایش FSH ممکن است به تمایز بین این دو کمک کند. ریزش مو می تواند نشانه کمبود آهن یا کم کاری تیرویید باشد. برخی از بیماری ها علایمی مشابه علایم یایسگی دارند. مطمین شوید که علایم را با پزشک خود در میان بگذارید تا هیچ چیز نادیده گرفته نشود. علایم پیش از یایسگی، از جمله تعریق، تغییرات خلقی، و بی نظمی های قاعدگی را می توان در پرکاری تیرویید مشاهده کرد. همچنین ممکن است به دلیل بارداری، بیماری تیرویید یا هیپرپرولاکتینمی (که ممکن است توسط تومور هیپوفیز ایجاد شود) ، قاعدگی را متوقف کنید. اگر درمان جایگزینی هورمونی را برای یایسگی شروع کرده اید اما علایم درمان نشد و شدت یافت حتما با پزشک خود صحبت کنید. کیت های آزمایش خانگی برخی از کیت‌های آزمایشگاهی خانگی برای اندازه‌گیری هورمون محرک فولیکول ( FSH ) در ادرار برای کمک به تعیین این موضوع استفاده می‌کنند. سطح FSH در دوران پیش از یایسگی و یایسگی افزایش می یابد. این آزمایش‌ها معمولا با آزمایش‌های آزمایشگاهی که FSH را در خون اندازه‌گیری می‌کنند، مطابقت دارند. اما سطوح بالا که با آزمایش خانگی FSH تشخیص داده می شود، تضمینی برای رسیدن شما به یایسگی نیست. این به این دلیل است که سطح FSH می تواند در این زمان متفاوت باشد. اگرچه ممکن است روزی که آن را اندازه می‌گیرید بالا باشد، اما احتمال دارد هنوز پریود باشید. حتی اگر چندین ماه را بدون قاعدگی سپری کرده باشید، تا زمانی که یک سال تمام شود، همیشه این احتمال وجود دارد که دوباره پریود شوید. در این صورت، باید شمارش معکوس را دوباره شروع کنید. کلماتی که برای توضیح یایسگی استفاده می شود بخشی از چیزی است که درک زمان بندی آن را بسیار گیج می کنند. اغلب می شنوید که شخصی می گوید "در دوران یایسگی است" یا "در حال یایسگی است" یا "یایسه" است. اما این موارد به ندرت به این معنی است که یک زن واقعا یایسه شده است. به احتمال زیاد، او قبل از یایسگی را تجربه می کند. دوره زمانی منتهی به یایسگی زمانی است که علایمی مانند گرگرفتگی، پریود نامنظم و غیره رخ می دهد. یایسگی بر اساس سن شما، سابقه بالینی و یک سال از آخرین دوره قاعدگی شما (مگر اینکه یایسگی شما با جراحی القا شده باشد) تشخیص داده می شود. در مواردی که مشخص نیست زن به یایسگی رسیده است، آزمایش‌های آزمایشگاهی وجود دارد که می‌تواند تشخیص را تایید کند. اینها مقادیر خاصی از هورمون های تولید مثلی را در بدن اندازه گیری می کنند که در طول چرخه قاعدگی در نوسان هستند. هورمون هایی که باید آزمایش شوند شامل موارد زیر می باشند: استرادیول یکی از سه نوع استروژن است و نوعی است که اغلب هنگام آزمایش برای یایسگی ارزیابی می شود. این هورمون توسط غده هیپوفیز ترشح می شود. از آنجایی که سطح FSH در خون پس از یایسگی به طور چشمگیری افزایش می یابد، این یک شاخص خوب برای تشخیص است. گاهی اوقات مشکل تیرویید می تواند علایمی شبیه یایسگی ایجاد کند. به خصوص در مورد فردی که ممکن است زودتر به یایسگی می رسد (علایم قبل از سالگی ظاهر می شوند) آزمایش سطح TSH برای رد شرایطی غیر از یایسگی مهم باشد. سونوگرافی می تواند جزییات تعداد فولیکول ها و حجم تخمدان را نشان دهد تا به تشخیص یایسگی کمک کند. اما نادر است که از مطالعات تصویربرداری در تشخیص یایسگی استفاده شود. هنگامی که به دوران پیش از یایسگی و یایسگی رسیدید، باید به غربالگری های سلامت تصویربرداری منظم خود ادامه دهید. اینها شامل ماموگرافی برای غربالگری سرطان سینه است. همچنین اغلب زمانی است که اولین کولونوسکوپی خود را برای غربالگری سرطان روده بزرگ انجام می دهید. اکثر زنان تا حداقل یک سال پس از رسیدن به سن یایسگی، مطمینا نمی دانند که به یایسگی رسیده اند. یایسگی نقطه ای که تخمدان ها دیگر استروژن و پروژسترون تولید نمی کنند، است. تا آن زمان، یک زن هنوز هم می تواند باردار شود. پزشکان می توانند یایسگی را بر اساس قاعدگی و سابقه کلی بیمار تشخیص دهند، اما ممکن است در صورت نیاز از تست های آزمایشگاهی که هورمون های خاصی را اندازه گیری می کنند را انجام دهند تا یایسگی را تایید کنند. به بیان دقیق، یک زن زمانی به یایسگی می رسد که یک سال تمام را بدون پریود پشت سر می گذارد. اما تا زمانی که یک روش جراحی نداشته باشید که باعث شود پریودهای شما فورا متوقف شود، مانند هیسترکتومی، هیچ راهی برای اطلاع از زمان وقوع این اتفاق وجود ندارد.

می توانند در کاهش آلودگی به این انگل ها و تسکین علایم آن ها موثر باشند. اگر به عفونت انگل روده مبتلا هستید بهتر است این درمان های خانگی را امتحان کنید. این انگل ها در دستگاه گوارش، عمدتا روی دیواره روده قرار دارند و بر افراد و سایر ارگانیسم ها ت ثیر می گذارند. انواع مختلفی از انگل های روده وجود دارد که افراد را مبتلا می کند، اما مضرترین آن ها انگل گرد، انگل سوزنی، انگل شلاقی و انگل نواری هستند. انگل ها از طریق غذا یا آب آلوده، عوامل انتقال دهنده مانند پشه، تماس جنسی و حتی از طریق بینی و پوست وارد بدن انسان می شوند. سایر علل شایع عبارتند از: بهداشت ضعیف، قرار گرفتن در معرض مناطقی که دارای انگل هستند، سیستم ایمنی ضعیف و خوردن گوشت خام و نیم پز. بیشتر افرادی که در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری زندگی می کنند از انگل روده رنج می برند. اما می تواند بزرگسالان و کودکان را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار دهد. بسته به نوع انگل روده، فرد ممکن است علایم مختلفی مانند درد معده، گاز، اسهال خونی، اسهال، بوی بد دهان، احساس گرسنگی مداوم، خواب ناآرام، خارش اطراف راست روده، کم خونی، ضعف، کاهش وزن، سردردهای مکرر، تب، حالت تهوع، درد در پاها و اختلالات تغذیه ای. داروهای بدون نسخه و نسخه ای زیادی برای انگل های روده وجود دارد که بسته به آلودگی ممکن است مجبور شوید برای چند روز یا چند هفته مصرف کنید. بسیاری از درمان های طبیعی ساده و آسان وجود دارد که ممکن است همراه با داروهای معمولی برای خلاص شدن از شر انگل های روده استفاده شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نارگیل برای درمان انگل روده نارگیل یک داروی بسیار موثر برای دفع انواع انگل های روده است. به عنوان یک عامل ضد انگلی بسیار قوی عمل می کند. هم از این میوه و هم روغن می توان برای درمان انگل های روده استفاده کرد. یک قاشق غذاخوری نارگیل له شده را همراه با صبحانه میل کنید. بعد از سه ساعت یک لیوان شیر گرم را با دو قاشق غذاخوری روغن کرچک مخلوط شده بنوشید. این روند را هر روز تکرار کنید تا آلودگی از بین برود. روغن کرچک، با این حال، برای افراد مبتلا به بیماری های گوارشی و کودکان زیر پنج سال توصیه نمی شود. همچنین روزانه چهار تا شش قاشق غذاخوری روغن نارگیل خالص بخورید. این روغن مملو از تری گلیسیریدهای زنجیره متوسط است که به دفع انگل ها از بدن شما کمک می کند و همچنین سیستم ایمنی بدن را برای مبارزه با آنها تقویت می کند. سیر سیر یک غذای محبوب ضد انگلی است که می تواند به مقابله با هر نوع انگل روده کمک کند. اما سیر خام دارای اسیدهای آمینه حاوی گوگرد است که ماهیت ضد انگلی دارند. به علاوه، خواص ضدباکتریایی، ضد قارچی و ضد عفونی کننده سیر به کشتن میکروب های بدن کمک می کند. خوردن سه حبه سیر خام هر روز با معده خالی به مدت یک هفته یکی از ساده ترین راه ها برای از بین بردن انواع انگل های روده است. یا می توانید دو حبه سیر له شده را در یک دوم فنجان شیر بجوشانید و با معده خالی بنوشید. این کار را حدود یک هفته انجام دهید. پاپایای نارس پاپایای نارس به طور گسترده ای در طب آیورودا برای بسیاری از بیماری ها از جمله انگل های روده استفاده می شود. لاتکس میوه نارس پاپایا سرشار از آنزیم پاپایین است که دارای خواص ضد انگلی است که می تواند به طور موثر انگل های روده را از بین ببرد. بعلاوه، دانه های پاپایا حاوی ماده ای به نام کاریسین هستند که می تواند به دفع انگل های روده کمک کند. یک قاشق غذاخوری از آب پاپایای خام تازه و عسل را با سه یا چهار قاشق غذاخوری آب داغ مخلوط کنید. آن را صبح با معده خالی بنوشید. بعد از دو ساعت آن را با یک لیوان شیر گرم همراه با دو قاشق غذاخوری روغن کرچک مخلوط کنید. درمان را برای دو تا سه روز دنبال کنید. هنگام استفاده از این دارو برای کودکان، دوز را به نصف کاهش دهید. همچنین می توانید دانه های پاپایا را به صورت پودر خرد کنید. دو قاشق چایخوری از این پودر را با یک فنجان شیر گرم یا آب مخلوط کنید. آن را اول صبح با معده خالی به مدت سه روز بنوشید. از طرف دیگر، می توانید با آسیاب کردن دانه های پاپایا از یک پاپایای متوسط، یک قاشق غذاخوری روغن نارگیل، یک فنجان شیر نارگیل و تکه هایی از میوه پاپایا (سبز به زرد) به آن اضافه کنید و دوباره مخلوط کنید، اسموتی درست کنید. در نهایت یک قاشق غذاخوری عسل را با هم مخلوط کنید و دوباره هم بزنید تا یکدست شود. حداقل به مدت یک هفته هر روز صبح آن را بنوشید. دانه کدو تنبل یکی از درمان های خانگی انگل های روده مرکز پزشکی دانشگاه مریلند استفاده از تخم کدو را برای از بین بردن انگل های روده توصیه می کند. ترکیبی به نام کوکوربیتاسین در دانه کدو تنبل دارای خواص ضد انگلی است که می تواند انگل ها را فلج کند. این به نوبه خود مانع از چسبیدن آنها به دیواره روده می شود و به زودی از بدن خارج می شوند. دو قاشق غذاخوری دانه کدو تنبل پوست کنده و له شده را به سه فنجان آب جوش اضافه کنید. بگذارید دقیقه دم بکشد. اجازه دهید خنک شود و سپس آن را بنوشید. سعی کنید یک روز ناشتا باشید و قبل از مصرف دم کرده تخم کدو، آب آلو خشک پخته شده را بنوشید تا به پاکسازی روده ها کمک کند. یک قاشق غذاخوری دانه کدو تنبل بوداده و له شده را با مقدار مساوی عسل مخلوط کنید. این مخلوط را هر روز صبح با معده خالی به مدت یک هفته بخورید. سپس یک غذای ملین مانند موز یا کیوی را در صبحانه خود بگنجانید. دانه گل ختمی، یکی دیگر از درمان های خانگی انگل های روده برای درمان انگل های روده می توان از دانه های گل ختمی استفاده کرد. محتوای تیمول موجود در دانه های هلو توانایی مهار رشد انگل های نامطلوب در روده را دارد. به گفته آیورودا، برای درمان انگل های روده باید از دانه های هل و دمنوش با هم استفاده کرد. صبح ناشتا یک تکه کوچک یا حدود یک قاشق غذاخوری انگور میل کنید. تا دقیقه صبر کنید. سپس یک چهارم تا یک دوم قاشق چای خوری دانه های کوبیده شده را به همراه یک لیوان آب میل کنید. برای درمان کامل انگل روده یک بار در روز به مدت دو هفته این کار را انجام دهید. پوست درخت انار، یکی دیگر از درمان های خانگی انگل های روده پوست، ریشه، ساقه و همچنین برگ درخت انار دارای خواص ضد انگلی است و به همین دلیل است که انار را داروی مناسبی برای انگل روده می دانند. آلکالویید پونیسین موجود در پوست درخت انار برای انگل های روده و به ویژه انگل های نواری بسیار سمی است. یک تکه دو اینچی از پوست درخت انار را به یک فنجان آب اضافه کنید. آن را بجوشانید تا نصف مقدار آب آن تبخیر شود. اجازه دهید مخلوط خنک شود و آن را سه بار در روز و به فاصله یکی دو ساعت بنوشید. سپس یک میوه تصفیه کننده مانند موز یا آووکادو بخورید تا حرکت روده را تسهیل کنید. این درمان را برای چند روز دنبال کنید. هنگام استفاده از این دارو برای کودکان، دوز جوشانده را به یک سوم کاهش دهید. خوردن میوه انار یا نوشیدن آب آن می تواند از حملات انگل های روده جلوگیری کند. یاس بنفش هندی (چریش) یاس بنفش هندی که به نام چریش نیز شناخته می شود، یک روش طبیعی موثر برای از بین بردن انواع انگل های روده است. این ماده دارای خواص ضد انگلی است که نه تنها انگل ها را از بین می برد، بلکه به حذف سمومی که در هنگام مرگ از خود باقی می گذارند نیز کمک می کند. یک قاشق غذاخوری گل چریش خشک را در یک قاشق چای خوری کره یا روغن زیتون سرخ کنید. آنها را با برنج آب پز ساده دو بار در روز به مدت چهار روز بخورید. متناوبا، یک لیوان شیر گرم یا آب مخلوط با یک قاشق چایخوری پودر برگ چریش خشک را دو بار در روز به مدت یک هفته بنوشید. همچنین می توانید برگ های چریش را آسیاب کرده و به صورت خمیری دربیاورید و به مدت یک هفته هر روز صبح ناشتا نصف قاشق غذاخوری رب را با یک لیوان آب میل کنید. سپس پس از یک هفته فاصله، در هفته سوم مجددا تکرار کنید. توجه: زنان باردار یا شیرده نباید چریش مصرف کنند. هویج رنده شده برای درمان انگل روده هویج سرشار از بتاکاروتن است، پیش ساز ویتامین A که می تواند تخم انگل های روده را از بین ببرد. به علاوه، ویتامین C و روی موجود در هویج نیز از سیستم ایمنی بدن حمایت می کند. یک سیستم ایمنی قوی به سرعت با انگل ها مبارزه می کند. دو عدد هویج را رنده کنید. آنها را اول صبح با معده خالی بخورید. از خوردن هر چیز دیگری در طول صبح خودداری کنید. این کار را هر روز به مدت یک هفته انجام دهید تا از شر انگل های روده خلاص شوید. میخک برای درمان انگل روده میخک دارای خواص ضد عفونی کننده، باکتری کش و ضد انگلی است که به از بین بردن تخم های انگلی و کشتن انگل های روده در بدن کمک می کند. به علاوه، میخک می تواند به جلوگیری از اپیزودهای آتی آلودگی کمک کند. یک قاشق چایخوری پودر میخک را به یک فنجان آب داغ اضافه کنید. فنجان را با بشقاب بپوشانید و اجازه دهید تا دقیقه دم بکشد. این را سه بار در روز به مدت یک هفته بنوشید. همیشه از پودر میخک تازه آسیاب شده استفاده کنید تا حداکثر فواید سلامتی را داشته باشید. زردچوبه تازه برای درمان انگل روده زردچوبه یکی دیگر از داروهای طبیعی عالی برای انگل های روده است. به عنوان یک ضد عفونی کننده داخلی عمل می کند و حاوی خواص ضد میکروبی است که به کشتن انگل های روده کمک می کند. به علاوه، زردچوبه می تواند به تسکین نفخ، گاز بیش از حد، حالت تهوع و درد شکم، که برخی از علایم رایج انگل های روده هستند، کمک کند. آب آن را از زردچوبه خام استخراج کنید. به یک قاشق چایخوری از این آب کمی نمک اضافه کنید. آن را صبح با معده خالی بنوشید. روزانه به مدت یک هفته تکرار کنید. اگر پودر زردچوبه دارید، نصف قاشق چایخوری از پودر و کمی نمک را به نصف فنجان آب گرم اضافه کنید و روزانه به مدت پنج روز بنوشید. از طرف دیگر، یک قاشق غذاخوری آب زردچوبه را به یک لیوان دوغ اضافه کنید. یک بار در روز به مدت سه روز متوالی بنوشید.

استریل کردن شیشه شیر کودکان، یکی از جنبه های اصلی حفظ بهداشت و راه پیشگیری از ابتلا کودکان به انواع بیماری های مختلف بویژه عفونی است. دهان نقطه اصلی ورود عوامل بیماری زا به بدن است، بنابراین باید به شیشه های شیریی که در دهان کودک خود قرار می دهید، زیاد توجه کنید. استریل کردن شیشه های شیر کودکان، در از بین بردن میکروب ها در بطری ها و تمیز کردن کامل آنها می کند، تاثیر زیادی دارد. نوزادان باید در برابر عوامل ناقل بیماری ناقص که محیط را آلوده می کنند، به ویژه در چند ماه ابتدایی پس از تولد، محافظت شوند. استریل کردن و تمیز نگه داشتن بطری و لوازم جانبی کودک یکی از روش های موثر در برابر این آلودگی است. شیشه های شیر از جنس، پلاستیک یا بطری سیلیکونی هستند. مادران باید به دلایل مختلف شیشه های شیر کودک خود را استریل کنند: یک نوزاد تازه متولد شده فقط دارای آنتی بادی های مبارزه کننده بیماری است. این آنتی بادی ها در سه ماه آخر بارداری از مادر به کودک منتقل می شوند. این شکل از ایمنی غیرفعال در چند ماه اول پس از تولد کاهش می یابد. منبع آب در خانه به خصوص اگر از آب تصفیه استفاده نمی کنید، ممکن است به میکروب های بیماری زا یا سایر ناخالصی ها آلوده باشد. پس شستن بطری های شیر با آب خالص تاثیری در از بین بردن میکروب ها ندارد. جمع شدن و رشد میکروارگانیسم های بیماریزا در داخل بطری مرطوب بسیار آسان است. بطری هایی که شیر در آنها ذخیره شده و پس از آن به درستی تمیز نمی شوند، محیط مناسبی برای تولید باکتری ها و ویروس های بیماری زا فراهم می کنند. پس از آن، این میکروارگانیسم ها می توانند به راحتی به بدن کودک سرایت پیدا کنند. حتی می تواند منجر به استفراغ، اسهال و سایر عفونت ها و بیماری ها شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این تصور غلطی است که بطری های کاملا جدید و بلا استفاده کودک عاری از هرگونه میکروب هستند. علاوه بر این، بسیاری از مواد شیمیایی برای تولید این بطری ها تولید می شود. آنها قبل از رسیدن به شما در معرض دست های احتمالا مملو از میکروب در کارخانه، هنگام حمل و نقل و فروشگاه ها قرار می گیرند. به احتمال بسیار زیاد حتی اگر هرگز از بطری استفاده نشده باشد، باز هم ممکن است عوامل سمی و عفونی زیادی روی سطح آن وجود داشته باشند. بنابراین، هنگام خرید بطری تازه، توصیه می شود آن را پس از شستشو با آب گرم و صابون، با دست یا در ماشین ظرفشویی استریل کنید. استریل کردن شیشه های شیر در کودکان در برخی شرایط مهم تر و ضروری تر است، از جمله: اگر از بطری قدیمی استفاده می کنید که از شخص دیگری قرض گرفته شده یا توسط خواهر و برادر بزرگتر کودک استفاده می شود. در این شرایط استریل کردن شیشه های کودک شما برای از بین بردن هرگونه عوامل بیماری زا اجباری است. اگر کودک شما اخیرا بیمار بوده است، احتمالا برخی از باکتری های بیماری زا روی بطری قرار گرفته اند. استفاده از آن بدون استریل کردن در نهایت باعث عفونت مجدد در کودک شما می شود. سیستم ایمنی بدن کودکان در شرایطی مانند زایمان زودرس مادر، تولد تا ماهگی ابتلا به برخی بیماری های مزمن و یا نیاز به درمان های خاص مانند شیمی درمانی به خطر میفتد. در این شرایط استریل کردن روزانه شیشه های شیر از اهمیت بیشتری برخوردار است. اگر به آب آشامیدنی شهری با کیفیت خوب که از چاه ت مین نمی شود دسترسی ندارید و یا به کشوری با منابع آب غیر قابل اعتماد سفر می کنید، بهتر است، بطری های کودک خود را هر چند وقت یک بار استریل کنید. اکثر متخصصان بر اهمیت استریل کردن شیشه های کودک اتفاق نظر دارند. اما نظرات مختلفی در مورد تعداد دفعات انجام آن وجود دارد. اگر کودک شما مشکل خاصی ندارد و می خواهید از بروز بیماری ها پیشگیری کنید، شستن بطری ها در ماشین ظرفشویی با یک چرخه حرارت یا پاک کردن آنها با دست در آب گرم و صابون به محض شیرخوردن کودک، کافی است. اما برخی از متخصصان استریل کردن هفتگی شیشه های شیر کودکان را توصیه می کنند. با تمیز کردن شیشه های شیر بعد از هر با شیرخوردن کودک، نیازی به استریل کردن آنها نیست. علاوه بر این، تمیز کردن بطری ها، پستانک ها و سایر تجهیزات تغذیه در آب گرم و صابون نیز از پیش نیازهای اساسی استریل کردن شیشه ها است. اما برای استریل کردن شیشه های کودک خود می توانید مراحل زیر را انجام دهید: دست خود را اول را با آب و صابون بشویید. با حوله تمیز خشک کنید. در صورت مشاهده هرگونه شکاف در قفسه بطری، بلافاصله آن را دور بندازید. زیرا باکتری به راحتی در قسمت پارگی وارد شیشه می شود. تمیز کردن بطری ها و سایر تجهیزات تغذیه معمولا شامل استفاده از برس بطری است. برس می تواند به قسمت داخلی باریک بطری و سرشیر برسد. سرشیشه را از داخل برگردانید. برای تمیز کردن دقیق آن را در آب گرم و صابون بشویید. بهتر است پستانک ها را جداگانه با دست بشویید. اگر می خواهید وسایل تغذیه کودک خود را در ماشین ظرفشویی تمیز کنید، مطمین شوید که بطری ها، درب ها و سرشیشه ها رو به پایین قرار بگیرند تا تمیز شوند. در آخر، تمام وسایل تمیز شده را با آب سرد و جاری تازه شستشو دهید. سپس بگذارید در هوا خشک شود. این فرم تمیز کردن اولیه برای از بین بردن تمام آثار شیر موجود در بطری ها مهم است. برخی روش های مختلف برای بطری ها، سرشیشه ها، درب ها و سایر تجهیزات تغذیه کودک وجود دارد. بسته به اینکه مناسب ترین گزینه برای شما کدام است، می توانید از بین گزینه های آزمایش شده که در زیر آورده شده، یکی را انتخاب کنید. مکانیسم استریل کردن شیشه ها از طریق آب جوش با افزایش دما به اندازه کافی برای از بین بردن باکتری های باقی مانده پس از شستشو شیشه موثر است. یک ظرف را با آب کافی پر کنید. وسایل تغذیه تازه شسته شده را در آن غوطه ور کنید. ظرف را با درب سنگین که تمام سطح آب را لمس کند، بپوشانید. ظرف را روی مشعل اجاق گاز قرار دهید. اجازه دهید آب حداقل دقیقه بجوشد و یک تایمر تنظیم کنید تا فراموش نکنید که حرارت را خاموش کنید. اگر می خواهید بلافاصله بطری را استفاده کنید، دست ها و سطح آشپزخانه را از قبل تمیز کنید. در واقع، ضد عفونی کردن دست ها قبل از دست زدن به هرگونه تجهیزات استریل شده اجباری است. برای بیرون آوردن شیشه ها از ظرف از انبر استریل استفاده کنید. برای این منظور، بهتر است انبرها را در آبی که در حال جوشیدن است فرو کنید. آنها را برای مدتی نگهدارید. هنگامی که گرما خاموش شد، اجازه دهید انبرها کمی خنک شوند. اگر می خواهید بعد از استریل کردن شیشه ها، بلافاصله از آنها استفاده کنید، به محض بیرون آوردن وسایل، بلافاصله درب و شرشیشه ها را ببندید. اگر نمی خواهید که بلافاصله از شیشه ها استفاده کنید، پس از خشک شدن، بطری ها را در یخچال و در ظرف تمیز قرار دهید تا از آلوده شدن دوباره آنها جلوگیری شود. توجه: سرشیشه ها معمولا بیش از حد شکننده هستند و نمی توانند حرارت جوش را برای مدت طولانی تحمل کنند. بنابراین در این روش احتمال ترک خوردن یا پارگی آنها وجود دارد. به همین دلیل بهتر است بیش از دقیقه آنها را نجوشانید. حتی در این صورت، مرتبا آنها را از نظر وجود هرگونه آسیب ناشی از گرما بررسی کنید. از آنجایی که مایکروویوهایی که به طور منظم در منازل خانگی استفاده می شوند، از نظر بهداشتی برای انجام فرآیند استریل کردن شیشه ها مناسب نیستند. با این وجود دستگاه های ضدعفونی کننده ای با طراحی ویژه در بازار موجود هستند که از قدرت بخار استفاده می کنند. این دستگاه ها، بطری ها را در محفظه پلاستیکی محصور کرده و باعث تمیزتر شدن دقیق داخل شیشه ها می شوند. چه از دستگاه ضدعفونی کننده بخار مایکروویو و چه از مایکروویو استاندارد آشپزخانه استفاده می کنید، قبل از استفاده مطمین شوید که تمام تجهیزات تغذیه کاملا تمیز شده اند. مطمین شوید که قسمت داخلی مایکروویو شما فاقد هرگونه پسماند غذایی است. هنگام استفاده از مایکروویو معمولی، یک کاسه را با آب پر کنید به طوری که بطری تغذیه و سایر لوازم جانبی در آن غوطه ور شوند. ظرف را در حدود - دقیقه در مایکروویو که روی آن قرار دارد قرار دهید. برای بیرون آوردن تجهیزات از دستکش های تمیز و خشک اجاق گاز استفاده کنید. آب آن را بریزید و بگذارید تجهیزات روی سطح بهداشت خشک شوند. استفاده از سفیدکننده راه خوب دیگری برای استریل کردن شیشه هابطری کودک شما در شرایط اضطراری، بدون دسترسی به امکانات اولیه لازم هستند. قاشق چای خوری سفید کننده بدون بو را در فنجان آب گرم مخلوط کنید. شیشه شیر را به گونه ای در آب غوطه ور کنید که در انتهای بطری هیچگونه حباب هوا وجود نداشته باشد. بطری را به مدت - دقیقه خیس کنید و سپس آنها را با استفاده از انبرهای استریل شده از محلول بیرون بیاورید. بطری های مرطوب را روی یک حوله تمیز قرار دهید و بگذارید، خشک شوند. از آنجا که آثار باقی مانده از ماده سفید کننده به طور طبیعی در طی فرایند خشک شدن از بین می رود، پس از خارج شدن بطری از محلول نیازی به شستشوی بعدی نیست. از سفید کننده باید با احتیاط استفاده شود. استفاده نادرست از سفید کننده، از جمله میزان استفاده توصیه شده (قوی تر یا ضعیف تر) ، ممکن است اثر آن را در ضد عفونی کاهش دهد. منبع:

با شیوع بیماری ویرورس، برخی از محققان تاثیر برخی از ویتامین ها و مواد مغذی از جمله تاثیر روی بر بیماری کرونا ویروس را مورد بررسی و ارزیابی قرار داده اند. در پی بررسی های صورت گرفته محققان از اسپانیا دریافتند که افراد مبتلا به کرونا ویروس که با کمبود روی در بدن مواجهه هستند، نسبت به افرادی که سطح سالم تری از روی را دارند، وضعیت بدتری را تجربه می کنند. کمبود روی در بدن منجر به بروز علایم شدیدتر و بدتر از بیماری کرونا ویروس می شود. محققان در بررسی دیگری هم تاثیر ویتامین را ارزیابی کردند و به همین نتیجه رسیدند که کمبود این ویتامین منجر به بروز شدیدتر شدن علایم در بیماران مبتلا به کرونا ویروس می شود. یک مطالعه آزمایشگاهی در سال نشان داد که روی، باعث مهار فعالیت و تکثیر ویروس کرونا می شود. از لحاظ تیوری، خوردن قرص های خورکی روی در مراحل اولیه ممکن است شدت علایم و مدت زمان بیماری را کاهش دهد اما این موضوع به طور حتم ثابت نشده است. بررسی ها نشان داده شده که مصرف روی، مدت زمان سرماخوردگی را کاهش می دهد. مکمل های روی نباید با دوز خیلی زیاد یا به مدت طولانی مصرف شوند زیرا باعث مسمومیت می شوند. روی یک ماده معدنی ضروری است که بدن ما نمی تواند خودش آن را بسازد. این بدان معناست که ما باید آن را از رژیم غذایی یا مکمل های غذایی خود دریافت کنیم. روی نقش مهمی در بدن ما دارد، به عنوان مثال، روی مسیول فعالیت بیش از آنزیم مختلف در بدن ما است. برای عملکرد سیستم ایمنی بدن، از جمله حفظ یکپارچگی پوست و سلولهایی که باعث ایمنی بدن می شوند مانند نوتروفیل ها و سلول های کشنده حیاتی است. بررسی ها نشان داده است افرادی که کمبود روی دارند بیشتر مستعد ابتلا به عفونت هستند. برای ترمیم زخم سنتز پروتیین و مورد نیاز است. از رشد و نمو طبیعی در دوران کودکی، نوجوانی و بارداری حمایت می کند. عملکرد صحیح حواس (چشایی و بویایی) ما را تضمین می کند. صدها مطالعه در مورد تاثیر روی بر سرماخوردگی انجام شده است. این تیوری می گوید روی می تواند از اتصال ویروس سرماخوردگی به سلول های داخل مخاط بینی جلوگیری کند. حتی در سرکوب کردن التهاب نقش بسیار مهمی دارد. اگرچه نتایج متناقضی وجود داشته، اما به نظر می رسد روی در برخی از اشکال یا شرایط خاص مفید است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در حال حاضر، چند آزمایش با کیفیت خوب وجود دارد که نقش مکمل روی یا سطح پایین روی را در بررسی کنند. یک بررسی از مطالعه نشان داده که: مصرف قرص های روی (حداقل میلی گرم در روز) در طی ساعت از زمان شروع علایم، باعث کاهش مدت زمان علایم سرماخوردگی در افراد سالم می شود. محققان در مورد تاثیر مکمل روی بر کاهش خطر ابتلا به سرماخوردگی هیچ توصیه ای را ارایه نداده اند. گلوکونات روی ( . میلی گرم) علایم سرماخوردگی را در کارمند در کلیولند کاهش داد. روی از فعالیت و تکثیر سایر ویروس های شبیه به کرونا ویروس مانند که شیوع آن در سال بوده است، در آزمایشگاه جلوگیری می کند. کمبود روی در افراد مبتلا به کروناویروس و بستری در بیمارستانی در اسپانیا با نتیجه ضعیف تری همراه بوده است. موارد زیر توصیه های روزانه توصیه شده برای عناصر روی است که توسط شورای غذا و تغذیه توصیه شده است. توجه داشته باشید که غذاهای حاوی فیتات بالا مانند غلات، مغزها و حبوبات می توانند جذب مواد معدنی مانند روی را کاهش دهند. تولد تا ماهگی: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) نوزادان و کودکان ماه تا سال: میلی گرم (حداکثر میلی گرم تا ماه، میلی گرم تا سال) کودکان تا سال: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) کودکان تا سال: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) نوجوانان تا سال (دختران) : میلی گرم (حداکثر میلی گرم) نوجوانان تا سال (پسران) : میلی گرم (حداکثر میلی گرم) بزرگسالان (زنان) : میلی گرم (حداکثر میلی گرم) بزرگسالان (مردان) : میلی گرم (حداکثر میلی گرم) نوجوانان باردار: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) زنان باردار: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) نوجوانان شیرده: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) زنان شیرده: میلی گرم (حداکثر میلی گرم) روی در طیف وسیعی از غذاها وجود دارد اما لازم به یادآوری است که فیتات ها (شکل اصلی ذخیره فسفر) می توانند به روی متصل شوند. حتی ممکن است از جذب آن در بدن جلوگیری کنند. فیتات ها در نان غلات، غلات و حبوبات یافت می شوند. بهترین منابع روی لوبیا، گوشت حیوانات، آجیل، ماهی و سایر غذاهای دریایی، غلات سبوس دار و لبنیات هستند. روی به برخی از غلات صبحانه و سایر غذاهای غنی شده نیز اضافه شده است. مواد غذایی با بالاترین میزان روی در گوشت گاو، لوبیا، نخود فرنگی، ماست ساده، بادام زمینی بو داده خشک گزارش شده است. مکمل های روی نیز به شکل کپسول و قرص موجود است. با این حال، حد بالایی قابل تحمل روی برای مردان و زنان بالای سال میلی گرم است. بارها و بارها ثابت شده است که جداسازی برخی مواد مغذی به شکل مکمل، مزایای سلامتی یکسانی با مصرف مواد مغذی از یک غذای کامل نخواهد داشت. ابتدا برای به دست آوردن روی مورد نیاز روزانه روی از طریق مصرف مواد غذایی توجه کنید، سپس در صورت لزوم از مکمل ها به عنوان پشتیبان استفاده کنید. گیاهخواران باید توجه داشته باشند که غذاهایی مانند سیر و پیاز ممکن است جذب روی را از غذاهای گیاهی افزایش دهند. نمونه هایی از غذاهایی که دارای مقدار زیادی روی هستند و میزان روی آنها شامل موارد زیر است: گرم صدف: میلی گرم روی گرم گوشت گاو تفت داده شده: میلی گرم روی فنجان لوبیای پخته شده: . میلی گرم روی وعده غلات صبحانه غنی شده: . میلی گرم روی دانه کدو تنبل: . میلی گرم ماست: . میلی گرم پنیر، سوییس: . میلی گرم پودر بلغور جو دوسر: . میلی گرم فنجان نخود: . میلی گرم به طور معمول، کمبود روی به دلیل نامناسب بودن رژیم غذایی رخ می دهد. اما ممکن است به دلیل سوء جذب و بیماری های مزمن مانند دیابت، بدخیمی (سرطان) ، بیماری کبد و بیماری سلول داسی شکل هم رخ دهد. کمبود روی در دوران بارداری ممکن است باعث ایجاد مشکل در زایمان یا طولانی شدن مدت زایمان شود. کمبود روی می تواند منجر به بروز برخی عوارض جانبی شود، از جمله: ت خیر در بلوغ جنسی ت خیر در ترمیم زخم ضایعات چشم و پوست تاخیر در رشد ریزش مو هیپوگنادیسم در مردان یا اختلال نعوظ اختلال در عملکرد ایمنی بدن از دست دادن اشتها ناهنجاری های چشایی اندازه گیری کمبود روی در آزمایشگاه دشوار است زیرا در بدن در پروتیین ها و اسیدهای نوکلییک مقداری روی موجود است. حتی اگر نتایج آزمایشگاه طبیعی هم باشد، گاهی اوقات ممکن است فرد به کمبود روی مبتلا باشد. پزشکان باید قبل از تعیین نیاز به مکمل روی، عوامل خطرساز فرد (مانند رژیم غذایی نامناسب، وجود بیماری التهابی روده، سوءمصرف الکل) همراه با علایم کمبود روی را در نظر بگیرند. برخی از عوامل می توانند خطر بروز کمبود روی بر افراد را تحت تاثیر قرار دهند، از جمله: سن بالای سال مصرف مشروبات الکلی شیردهی در زنان سرطان اسهال مزمن بیماری مزمن کبد یا کلیه دیابت جراحی دستگاه گوارش نوزادان بالای ماه که فقط از شیر مادر تغذیه می کنند. اختلالات التهابی روده، مانند کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون سندرم سوء جذب سندرم روده کوچک بیماری سلول داسی شکل سایر بیماری های مزمن همچنین گیاهخواران در معرض خطر کمبود روی قرار دارند، زیرا گوشت یا غذاهای دریایی نمی خورند. این افراد می توانند برای افزایش میزان جذب روی در بدن، راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: قبل از پخت و پز، حبوبات، دانه ها و غلات، آنها را چند ساعت در آب خیس کنید. خوردن دانه های جوانه زده خوردن فرآورده های دانه ای خمیرمایه مانند نان به جای محصولات بدون مخمر به طور کلی مصرف مکمل ها برای کودکان توصیه نمی شوند. کودکان نسبت به بزرگسالان کمتر در معرض خطر کمبود روی قرار می گیرند. برهمین اساس مصرف مکمل در کودکان می توان به راحتی منجر به بروز مسمومیت روی شود. مکمل های روی فقط باید تحت نظر پزشکی به کودکان داده شود. انواع مکمل ها، حاوی روی یا به عنوان استات روی، گلوکونات روی یا سولفات روی هستند. مقدار عناصر اصلی روی آنها متفاوت است. به عنوان مثال، سولفات روی حاوی % عنصر روی است، بنابراین یک کپسول میلی گرم سولفات روی حاوی میلی گرم عنصر روی است. از مکمل های روی داخل بینی نباید استفاده شود. بررسی ها نشان می دهد مصرف مکمل های اسپری بینی منجر به آنوزمیا (از دست دادن بو) می شود. روی یک ماده معدنی کمیاب است. هر روز به مقدار مشخصی از آن نیاز داریم. مصرف مقادیر زیاد مکمل روی می تواند باعث سمیت شود. از عوارض جانبی روی می توان به حالت تهوع، استفراغ، از دست دادن اشتها، بد مزه بودن دهان و از بین رفتن بویایی اشاره کرد. روی زیاد همچنین می تواند جذب مس را را مهار کند. این شرایط می تواند منجر به کمبود مس و کم خونی شود. مکمل های روی ممکن است با داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها، دیورتیک ها و پنی سیلامین نیز تداخل داشته باشند.

نگرانی های ناشی از مصرف ایبوپروفن در کرونا، سازمان غذا و دارو آمریکا FDA را مجبور کرده که در مورد این دارو بررسی های بیشتری را انجام دهند. این در حالی است که تا کنون هیچ مدرک محکمی نشان نداده که ایبوپروفن احتمال ابتلا به ویروس کرونا را بیشتر می کند و یا حتی منجر به بدتر شدن علایم ناشی از بیماری کرونا ویروس می شود. اما بهتر است، اگر از قبل داروی داروی ضد التهاب غیر استروییدی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن را برای درمان بیماری دیگری مانند آرتروز یا تسکین درد مصرف کرده اید، از پزشک خود در مورد مصرف آنها در دروان شیوع بیماری کرونا مشورت بگیرید. نگرانی در مورد تاثیر ایبوپروفن بر بروز بیماری کرونا ویروس، برای اولین بار COVID - باشد. در همان روز، دولت فرانسه گزارش داده است که مصرف NSAID ها، شامل ایبوپروفن هم می شود، با عوارض جانبی شدید در بیماران مبتلا به Covid - می شوند. این امر سازمان بهداشت جهانی را وادار به صدور بیانیه ای در تاریخ مارس کرد. بر اساس این بیانیه، سازمان بهداشت جهانی به مردم هشدار می دهد: کمتر از ساعت بعد از اینکه مقامات فرانسوی هشدار دادند داروهای ضد التهاب می توانند اثرات ویروس را بدتر کنند. WHO این بیانیه را در صفحه رسمی توییتر خود قرار داد و عنوان داشت: سازمان بهداشت جهانی استفاده از ایبوپروفن را در دوران کروناویروس توصیه نمی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شرکت های تولید کننده دارو ایبوپروفن قبل از این اعلام کرده بودند که: به طور کلی مصرف این دارو ممکن است از بروز هرگونه علایمی ناشی از عفونت جلوگیری کند. بالتبع این موضوع فقط مختص عفونت ناشی از کرونا ویروس نمی شود. در این شرایط عفونت ممکن است در مراحل شدیدتر بروز کند. از طرفی هم، مصرف NSAID ها (مانند ایبوپروفن، دیکلوفناک و ناپروکسن) گاهی اوقات منجر به آسیب حاد کلیه در افراد مبتلا به کم آبی شدید می شوند. این خطر در سالمندان و مبتلایان به بیماری های مزمن بیشتر است. این احتمال وجود دارد که NSAID ها بر نحوه اتصال SARS - CoV - به سلول های انسانی نیز ت ثیر بگذارد زیرا تحقیقات در حیوانات نشان داده است که NSAID ها مانند ایبوپروفن سطح پروتیینی به نام ACE را در سطح سلول ها افزایش می دهند. ACE همان پروتیینی که SARS - CoV - به اتصال پیدا می کند. این نگرانی ها در مورد همه NSAID ها، مانند ناپروکسن و دیکلوفناک وجود دارد و فقط مربوط به ایبوپروفن نمی شود. محققان می گویند، اگر چه هنوز هیچ دلیل مشخص و قابل قبولی برای عدم مصرف ایبوپروفن در دوران کرونا وجود ندارد، اما استفاده از استامینوفن به جای ایبوپروفن بسیار منطقی تر است. NSAID را برای سایر موارد مانند آرتروز یا تسکین درد مصرف کرده اند، توصیه می شود: بدون نظر پزشک مصرف دارو خود را قطع نکنند. در حال حاضر به نظر می رسد هیچ مدرکی مبنی بر اینکه NSAID ها شانس ابتلا به COVID - را افزایش دهند، وجود ندارد. ایبوپروفن معمولا برای تسکین علایم آرتروز، تب و قاعدگی و سایر انواع درد استفاده می شود. ایبوپروفن یک داروی ضد التهاب غیر استروییدی ( NSAID ) و دارای اثر ضد پلاکتی است. به این معنی که از لخته شدن خون محافظت می کند. نام های تجاری ایبوپروفن شامل بروفن، کالپروفن، جنپریل، ایبو، میدول، نوپرین، کوپروفن، نوروفن، آدویل و موترین می باشد. افرادی که مشکلات قلبی، سکته مغزی یا زخم معده دارند باید در مورد استفاده از این دارو احتیاط کنند. ایبوپروفن در ماه آخر بارداری نباید استفاده شود. ایبوپروفن از تولید پروستاگلاندین ها جلوگیری می کند. پروستاگلاندین ها موادی هستند که مغز در پاسخ به بیماری و آسیب، آن را آزاد می کند. آنها باعث درد، تب، تورم و یا التهاب می شوند. اثرات مسکن ایبوپروفن بلافاصله پس از مصرف دوز شروع می شود. اثرات ضد التهابی آن ممکن است طولانی تر، و حتی گاهی تا چند هفته طول بکشد. در سال ، سازمان غذا و دارو ایالات متحده ( FDA ) هشدار داده است که مصرف بیش از حد این دارو می تواند منجر به افزایش خطر حمله قلبی یا سکته مغزی می شود. این سازمان به عموم مردم توصیه می کند که در صورت احساس درد در قفسه سینه، مشکلات تنفسی، ضعف ناگهانی در یک قسمت یا یک طرف بدن یا اختلال گفتار ناگهانی، بلافاصله به مراکز مراقبت های پزشکی مراجعه کنند. علاوه بر آن، بیماران با شرایط زیر باید در مورد مصرف ایبوپروفن با پزشک خود مشورت کنند: آسم مشکلات کبدی مشکلات کلیوی نارسایی خفیف قلب فشار خون بالا، یا فشار خون بالا آنژین، حملات قلبی (بیماری ایسکمیک قلب) تنگی عروق، معروف به بیماری شریانی محیطی جراحی بای پس عروق کرونر ( CABG ) سابقه خونریزی معده سکته شایعترین عوارض جانبی ایبوپروفن، عبارتند از: اسهال حالت تهوع استفراغ سوء هاضمه، شامل درد بالای شکم، نفخ و سو، هاضمه درد در معده یا روده هر کسی که بعد از مصرف ایبوپروفن دچار سرگیجه می شود، نباید رانندگی کند. استفاده طولانی مدت این دارو می تواند منجر به کاهش قدرت باروری در برخی از زنان شود، اما این مشکل باید به زودی پس از پایان دوره درمانی با ایبوپروفن متوقف شود. مصرف ایبوپروفن برای مبتلایان به آسم توصیه نمی شود، زیرا ممکن است منجر به بروز واکنش آلرژیک یا آسم شود. همچنین سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) هشدار می دهد که برخی از افراد احتمال دارد به مواد تشکیل دهنده ایبوپروفن حساسیت داشته باشند. علایم آلرژیک شامل موارد زیر است: کهیر، پوست قرمز، تاول یا جوش التهاب صورت آسم و خس خس سینه در صورت بروز این علایم باید مصرف دارو قطع شود چون در موارد شدیدتر می تواند منجر به شوک آنافیلاکتیک شود. در این شرایط فرد ممکن است دچار اختلالات تنفسی شود که وضعیتی خطرناک است و نیاز به درمان فوری دارد. خانم ها در ماه آخر بارداری نباید ایبوپروفن مصرف کنند، مگر اینکه به طور قطعی توسط پزشک تجویز شده باشد. این دارو ممکن است روی جنین ت ثیر بگذارد و یا منجر به مشکلاتی در هنگام زایمان شود. برخی گزارش ها نشان می دهد استفاده معمولی بسیاری از مسکن ها مانند Advil برای سردردهای میگرنی ممکن است باعث سردرد برگشتی شود. در این شرایط، احتمال دارد بعد از قطع دارو، سردرد فرد عود کند و دوباره برگردد. شاید این وضعیت، منجر به اعتیاد دارویی نشود اما می تواند فرد را وادار کند برای تسکین سردرد خود، دوباره قرص بخورد. بر همین اساس افرادی که معمولا به طور خودسرانه ایبوپروفن مصرف می کنند باید به این نکته هم موضوع توجه داشته باشند. گاهی اوقات، یک دارو می تواند در عملکرد سایر دارو ها تداخل ایجاد کند. این وضعیت به عنوان تداخل دارویی شناخته می شود. داروهایی که ممکن است با ایبوپروفن تداخل دارویی داشته باشند، عبارتند از. مصرف ایبوپروفن در کنار داروهایی که برای کنترل فشار خون مصرف می شوند می تواند منجر به افزایش فشار خون شود. ایبوپروفن را نباید با دیکلوفناک (ولتارول) ، ایندومتاسین یا ناپروکسن مصرف کرد، زیرا خطر خونریزی معده را افزایش می دهد. مصرف همزمان ایبوپروفن و آسپرین میزان قابل توجهی خطر خونریزی معده را افزایش می دهد. بیمارانی که برای رقیق شدن خون از آسپرین با دوز کم استفاده می کنند نباید ایبوپروفن بخورند، زیرا در این شرایط اثر رقیق شدن خون کاهش پیدا می کند. دیگوسین اغلب برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی استفاده می شود. مصرف ایبوپروفن و دیگوکسین با همدیگر می تواند سطح فشار خون را افزایش دهد. دارو لیتیوم برای برخی اختلالات روانی استفاده می شود. ایبوپروفن می تواند دفع لیتیوم از بدن را دشوارتر کند و در نتیجه منجر به سمیت لیتیوم در بدن شود. مصرف همزمان ایبوپروفن با متوترکسات همین تاثیر را دارد. متوترکسات برای درمان سرطان و برخی بیماری های خود ایمنی استفاده می شود. این دارو عمدتا پس از پیوند عضو، برای جلوگیری از رد پیوند استفاده می شود. ایبوپروفن همراه با تاکرولیموس می تواند منجر به آسیب کلیه گردد. مصرف نوعی داروهای ضد افسردگی، مانند سیتالوپرام، فلوکستین، پاروکستین و سرترالین، همراه با ایبوپروفن می توانند خطر خونریزی را افزایش دهند. وارفارین داروی ضد انعقادی یا رقیق کننده خون است که از لخته شدن خون جلوگیری می کند. مصرف ایبوپروفن همراه با وارفارین می تواند اثرات ضد انعقادی دارو را کاهش دهد. ایبوپروفن به صورت قرص، شربت و به صورت داخل وریدی ( IV ) در دسترس است. برای جلوگیری یا کاهش عوارض جانبی باید در مصرف دوز آن احتیاط کرد. میزان دوز آن به علت مصرف و سن بیمار بستگی دارد. برای بزرگسالانی که از آن برای درمان روماتویید یا آرتروز استفاده می کنند، دوز دارو میلی گرم تا میلی گرم خوراکی در روز است. حتی در این شرایط بیمار باید از نظر عوارض جانبی کنترل گردد. دوز دارو باید به گونه ای تنظیم شود که بیمار کمترین مقدار ممکن را برای رسیدن به اهداف درمانی خود مصرف کند. دوز معمول این دارو بزرگسالان برای درد، تا میلی گرم به صورت خوراکی و هر تا ساعت تا میلی گرم به صورت تزریقی است. حداکثر دوز در یک روز میلی گرم است. ایبوپروفن را می توان برای تسکین درد، التهاب و کنترل تب و همچنین برای آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان تجویز کرد. دوزهای کودکان نسبت به بزرگسالان کمتر است. این دوز به وزن و سن کودک و شدت تب یا سایر علایم بیمار بستگی دارد اما این دارو باید در کودکان بالای ماه و حداقل کیلوگرم وزن مصرف شود. والدین باید قبل از دادن ایبوپروفن یا داروهای دیگر به کودکان، دستورالعمل های موجود در بسته بندی دارو را بخوانند یا با داروساز مشورت کنند. منابع:

قبل از پرداختن به باید بدانیم که غده پروستات در مردان در طول زندگی به رشد خود ادامه می دهد. به همین دلیل است که مردان مسن بیشتر به مشکلات بزرگ شدن پروستات مبتلا می شوند. به این وضعیت، بزرگ شدن خوش خیم پروستات گفته می شود که مشابه سرطان پروستات نیست. این دو بیماری جداگانه هستند که به روش های مختلف درمان می شوند. خوش خیم به معنای غیر سرطانی است. با این حال، حتی بدون سرطان، پروستات بزرگ می تواند باعث ناراحتی و عوارض شود. بزرگ شدن خوش خیم پروستات مشکلاتی برای مردان بالای سال به وجود می آورد. مردان مبتلا به این بیماری مشکلات مثانه را تجربه می کنند که عبارتند از: تکرر ادرار جریان ضعیف ادرار از دست دادن غیر ارادی ادرار درد در هنگام ادرار یا بعد از انزال اگر علایم فوق شدید نباشد، پزشک ممکن است قبل از تصمیم گیری در مورد درمان دارویی، معاینات منظم را برای مدتی توصیه کند. شکل اصلی درمان پزشکی شامل داروهای تجویزی از این دو دسته است: مسدود کننده های آلفا مهارکننده های آلفا ردوکتاز مسدود کننده های آلفا با شل کردن ماهیچه های پروستات و مثانه علایم را کاهش می دهند و مهارکننده های آلفا ردوکتاز با مسدود کردن هورمونی که باعث رشد پروستات می شود، عمل می کنند. ما در این مقاله از پزشکت، درمان های طبیعی برای بزرگ شدن پروستات را شرح می دهیم و علل و عوامل خطر آن را مورد بحث قرار می دهیم. برخی از درمان ها و مکمل های گیاهی که می توانند به مدیریت علایم شما کمک کنند، بدون نسخه ( OTC ) در دسترس هستند. اگر می خواهید یکی از درمان های ذکر شده در زیر را امتحان کنید، همچنان باید با پزشک خود مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بزرگ شدن پروستات زمانی اتفاق می افتد که تجمع آندروژن ها از مرگ سلولی پروستات پیشگیری می کند و باعث تکثیر سلولی می شود و اندازه غده پروستات را افزایش می دهد. بزرگ شدن پروستات، یا هیپرپلازی خوش خیم پروستات ( BPH ) ، می تواند علایم ناامید کننده و ناراحت کننده ای ایجاد کند. با این حال، چندین درمان طبیعی و تغییر سبک زندگی می تواند به کاهش علایم کمک کند. BPH معمولا یک وضعیت جدی برای سلامتی نیست، اگرچه می تواند بر کیفیت زندگی افراد ت ثیر بگذارد. شدت علایم BPH یک فرد گزینه های درمانی او را تعیین می کند. اگر این وضعیت بر کیفیت زندگی فرد ت ثیر منفی بگذارد، پزشکان ممکن است داروهایی مانند مسدودکننده‌های آلفا و مهارکننده‌های آلفا ردوکتاز یا حتی مداخله جراحی را تجویز کنند. آلفا بلوکرها با شل کردن عضلات مجرای ادرار و گردن مثانه به کاهش علایم BPH کمک می کنند، که می تواند جریان ادرار را بهبود بخشد. داروی آلفا ردوکتاز، تستوسترون را به دی هیدروتستوسترون ( DHT ) تبدیل می کند. DHT یک آندروژن است که از مرگ سلول های پروستات پیشگیری می کند و باعث تکثیر آنها می شود. از طریق این اثرات، اندازه غده پروستات را افزایش می دهد. مهار تولید این آندروژن می تواند به کاهش یا توقف رشد پروستات کمک کند. با این حال، برخی از افراد ممکن است بخواهند داروهای طبیعی برای BPH را امتحان کنند. کسانی که مایلند این راه‌حل‌ها را امتحان کنند، در صورت امکان، ابتدا باید با یک پزشک مشورت کنند. نخل اره ای نخل بومی جنوب شرقی ایالات متحده است. عصاره این گیاه یک مکمل گیاهی محبوب برای درمان BPH است. نخل اره ای مهارکننده آلفا ردوکتاز است. همچنین دارای خواص ضد التهابی است و می تواند تعداد گیرنده های استروژن و آندروژن ( DHT ) را کاهش دهد. مصرف روزانه عصاره نخل اره با کاهش علایم BPH مرتبط است. عصاره گیاه احتمالا این ت ثیر را دارد زیرا از تولید DHT پیشگیری می کند، هورمونی که ممکن است در باعث رشد پروستات می شود. تفاوت معنی داری بین نخل اره ای و دارونما در درمان علایم BPH وجود ندارد. لیکوپن یک رنگدانه طبیعی است که در بسیاری از میوه ها و سبزیجات وجود دارد. یک مطالعه نشان داد که مصرف روزانه روغن زیتون فوق بکر غنی شده با لیکوپن باعث بهبود سلامت پروستات و کاهش سطح آنتی ژن اختصاصی پروستات می شود. گوجه‌فرنگی غنی‌ترین منبع لیکوپن در دسترس بیشتر افراد است، اما چند میوه و سبزیجات دیگر حاوی سطوح پایین‌تری از این آنتی‌اکسیدان هستند. معمولا هر چه رنگ میوه یا سبزی صورتی یا قرمز بیشتر باشد، میزان لیکوپن آن بیشتر است. منابع دیگر لیکوپن عبارتند از: پاپایا هندوانه هویج زردآلو کلم قرمز فلفل دلمه ای قرمز گریپ فروت صورتی برخی افراد از مکمل های گیاهی ساخته شده از گرده چمن چاودار برای درمان علایم BPH و کاهش التهاب پروستات استفاده می کنند. سرنیلتون یک داروی رایج گرده چمن چاودار است. این دارو ممکن است در کاهش یا توقف رشد پروستات موثر باشد. عصاره علف چاودار حاوی موادی است که می تواند رشد سلول های پروستات را مهار کرده و التهاب را کاهش دهد. به نوبه خود، این ممکن است به بهبود علایم BPH ، مانند تکرر ادرار و شب ادراری کمک کند. تحقیقات بیشتری برای اثبات اثربخشی این درمان طبیعی ضروری است. گزنه حاوی ترکیبات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی مشابه گیاه پیژو و نخل اره ای است. در واقع، درمان های طبیعی برای اختلالات ادراری مختلف اغلب از ریشه گزنه در ترکیب با نخل اره ای استفاده می کنند. عصاره ریشه گزنه می تواند به طور موثر علایم BPH را کاهش دهد و کیفیت کلی زندگی افراد مبتلا را بهبود بخشد. عصاره Pygeum africanum از پوست درخت آلو آفریقایی به دست می آید. این عصاره فواید بالقوه زیادی برای سلامتی دارد و حاوی طیف وسیعی از اسیدهای چرب، الکل‌ها و استرول‌ها مانند بتا سیتوسترول است. این مواد اثر آنتی اکسیدانی و ضد التهابی بر روی دستگاه ادراری تناسلی دارند. دستگاه ادراری تناسلی شامل اندام های ادراری و تناسلی است. تحقیقات فعلی در مورد اثر بخشی عصاره Pygeum africanum وجود ندارد. جایگزین های دیگر سازگارتر با محیط زیست هستند، زیرا برداشت بیش از حد فعلی پوست درخت پیگم بقای گونه را از بین می برد. چای سبز حاوی سطوح بالایی از آنتی اکسیدان ها است که برخی از آن ها تحقیقات نشان داده اند که سیستم ایمنی را تقویت کرده و به طور بالقوه رشد سلول های خوش خیم پروستات را کاهش می دهند. با این حال، مهم است که به خاطر داشته باشید که چای سبز حاوی کافیین است. کافیین می‌تواند مثانه را تحریک کرده و باعث می‌شود که ناگهانی ادرار کند و علایم BPH را بدتر کند. استروژن از جذب روی در روده پیشگیری می کند. همانطور که سطح استروژن افراد با افزایش سن افزایش می یابد، مصرف روی کاهش می یابد. تحقیقات نشان می دهد که کمبود مزمن روی ممکن است احتمال BPH و سرطان پروستات را در افراد بالای سال افزایش دهد. مصرف مکمل‌های روی یا افزایش مصرف روی در رژیم غذایی می‌تواند خطر کمبود روی را در افراد کاهش دهد. روی همچنین می‌تواند تولید DHT را کاهش داده و این آندروژن را از اتصال به گیرنده‌ها مهار کند و به طور بالقوه علایم BPH را کاهش دهد. طیور، غذاهای دریایی و چندین دانه و مغزها مانند کنجد و تخم کدو حاوی روی هستند. سویا یک مهارکننده آلفا ردوکتاز و یک استروژن با قدرت کم است. حتی سویا ممکن است مکان‌های گیرنده‌ای را که استروژن‌های قوی‌تر برای افزایش تجمع DHT استفاده می‌کنند، مسدود کند. بتا سیتوسترول یک ترکیب اصلی است که به طور طبیعی در سویا وجود دارد. رژیم غذایی غنی از اسیدهای چرب امگا می تواند به کاهش عملکرد ترکیباتی که در التهاب پروستات نقش دارند کمک کند. غذاهای غنی از اسیدهای چرب امگا شامل ماهی های آب سرد مانند سالمون، ماهی خال مخالی و ساردین و همچنین تخم مرغ، گردو و برخی روغن های گیاهی می باشند. داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) داروهایی هستند که به کاهش التهاب کمک می کنند. انواع رایج آن آسپرین و ایبوپروفن است. این داروها اغلب برای کاهش علایم آرتریت و پیشگیری از بیماری قلبی مصرف می شوند. برخی تحقیقات همچنین نشان می دهد که مردانی که به طور منظم از NSAID استفاده می کنند ممکن است سلامت پروستات خود را بهبود بخشند. با این حال، هنوز شواهد کافی برای توصیه به شروع مصرف منظم آنها به طور خاص برای درمان بزرگی پروستات وجود ندارد. روغن استخراج شده از دانه کدو تنبل را می توان به صورت کپسول خریداری کرد. حتی روغن دانه کدو تنبل بی خطر است و ممکن است یک درمان جایگزین موثر برای بزرگ شدن پروستات باشد. محققان از دوز میلی گرم در روز در طول ماه استفاده کردند. روغن دانه کدو تنبل نسبت به دارونما در بهبود علایم و کیفیت زندگی موثرتر است. پزشک شما همچنین ممکن است جراحی را برای برداشتن بافت اضافی پروستات توصیه کند. یکی از روش‌های جراحی رایج برای BPH ، برداشتن پروستات از طریق مجرای ادرار ( TURP ) است. اگر می خواهید هر یک از این درمان های طبیعی را امتحان کنید، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید. برخی از درمان های گیاهی می توانند با داروهای تجویزی تداخل داشته باشند. اگر یکی از این داروها را مصرف می کنید، با پزشک خود مشورت کنید. همه این داروها می توانند علایم BPH را بدتر کنند. اگر علایم ادراری شما بیش از حد مشکل ساز شد، لازم است به داروی دیگری تغییر دهید. دیورتیک ها با بیرون کشیدن آب بیشتر از جریان خون به داخل ادرار، مایع اضافی بدن شما را خارج می کنند. این داروها برای درمان بیماری های زیر خطرناک هسنتد: گلوکوم بیماری کبد نارسایی قلبی فشار خون بالا از آنجایی که دیورتیک ها باعث می شوند شما بیشتر ادرار کنید، می توانند علایم BPH موجود را بدتر کنند. نسل قدیمی‌تری از داروهای ضد افسردگی به نام ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای، انقباضات ماهیچه‌ای مثانه را کاهش می‌دهند. این می تواند علایم BPH را تشدید کند و خطر احتباس ادرار را افزایش دهد. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای عبارتند از: آمی تریپتیلین آموکساپین (آسندین) دوکسپین ( Sinequan ) ایمی پرامین (توفرانیل) نورتریپتیلین ( Pamelor ) داروهایی که بدون نسخه در داروخانه محلی خود خریداری می کنید می توانند بر BPH ت ثیر بگذارند. برخی از این داروها با هشدار در مورد استفاده از آنها در مردان مبتلا به BPH برچسب گذاری شده اند. در میان مشکل سازترین داروها، داروهایی هستند که برای درمان علایم سرماخوردگی و آلرژی استفاده می شوند. آنتی هیستامین ها، مانند دیفن هیدرامین (بنادریل) ، اغلب برای درمان واکنش های آلرژیک استفاده می شوند. این داروها از انقباض عضله مثانه پیشگیری می کنند که می تواند جریان ادرار را کند یا مهار کند. داروهای ضد احتقان، مانند سودوافدرین ( Sudafed ) ، برای درمان احتقان اغلب همراه با سرماخوردگی استفاده می شود. این داروها که آدرنرژیک های وازوپرسور نامیده می شوند، علایم BPH را بدتر می کنند زیرا ماهیچه های پروستات و گردن مثانه را سفت می کنند. وقتی این ماهیچه ها سفت می شوند، ادرار نمی تواند به راحتی مثانه را ترک کند. روش های جایگزین برای رفع گرفتگی بینی را کشف کنید. داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) مسکن‌های محبوبی هستند که رابطه متناقضی با علایم BPH دارند. از یک طرف، برخی مطالعات نشان داده اند که پروستات را کوچک می کنند و علایم ادراری را بهبود می بخشند. برخی از NSAID ها می توانند احتباس ادرار را بدتر کنند. ایبوپروفن (ادویل، موترین) و آسپرین (بایر، اکوترین) نمونه هایی از NSAID ها هستند. داروها تنها محرک علایم BPH نیستند. مراقب میزان مصرف مایعات باشید. هر چه بیشتر بنوشید، میل بیشتری به ادرار کردن خواهید داشت. چند ساعت قبل از رفتن به رختخواب نوشیدن آب و سایر مایعات را متوقف کنید. با این کار شانس کمتری برای بیدار شدن در نیمه های شب با نیاز فوری به استفاده از دستشویی خواهید داشت. دیورتیک ها باعث می شوند بدن شما ادرار بیشتری ترشح کند. از نوشیدنی هایی که ممکن است اثر مدر داشته باشند خودداری کنید. این شامل موارد زیر است: الکل قهوه جوش شیرین سایر نوشیدنی های کافیین دار اجتناب یا کاهش مصرف برخی مواد غذایی مانند لبنیات و گوشت نیز ممکن است به بهبود سلامت پروستات شما کمک کند. تمام داروهای خود را با پزشک خود بررسی کنید. دریابید که مصرف کدامیک هنوز برای شما بی خطر است، کدامیک ممکن است نیاز به تغییر داشته باشد و کدامیک ممکن است نیاز به تنظیم دوز داشته باشند. از پزشک خود بخواهید رژیمی را توصیه کند که به شما کمک کند احساس بهتری داشته باشید. به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید تا نکاتی را در مورد اینکه چه چیزی بخورید و بنوشید در هنگام ابتلا به BPH به شما ارایه دهد. نوشیدن چای سبز نیز ممکن است اثرات مثبتی بر غده پروستات داشته باشد. با این حال، ارتباط آن با سلامت پروستات در درجه اول به دلیل تحقیقاتی است که آن را به محافظت در برابر سرطان پروستات و نه بزرگ شدن پروستات مرتبط می کند. افراد مبتلا به BPH شناخته شده یا مشکوک، بهبود سلامت اورولوژیک را با مصرف مکمل عصاره چای سبز و سیاه مرتبط کردند. محققان دریافتند افرادی که میلی گرم یا میلی گرم از ترکیب عصاره چای سبز و سیاه مکمل را دریافت کردند، جریان ادرار را بهبود بخشید، التهاب را کاهش داد و کیفیت زندگی را در کمتر از هفته بهبود بخشید. با این حال، عصاره های چای سبز و سیاه بسیار غلیظ هستند و اثرات سلامتی متفاوتی نسبت به چای های دم کرده سنتی خواهند داشت. علیرغم کمبود شواهد، افزودن چای سبز به رژیم غذایی می تواند فوایدی برای سلامت پروستات داشته باشد. گزینه های دیگر چای نیز وجود دارد. در صورت داشتن BPH ، کاهش مصرف کافیین می تواند مفید باشد. زیرا می تواند باعث ادرار بیشتر شما شود. شاید بخواهید چای هایی را انتخاب کنید که به طور طبیعی بدون کافیین هستند. ماچا بالاترین عیار چای سبز است و به صورت پودر می باشد. با این حال، ماچا حاوی کافیین است، بنابراین ممکن است برای همه افراد مبتلا به BPH مناسب نباشد. پودر ماچا با کیفیت بالا را برای تهیه چای انتخاب کنید. همچنین می توانید از چای درجه یک برای غذا استفاده کنید. در اینجا چند دستورالعمل اساسی برای تهیه چای ماچا آورده شده است: قاشق چایخوری پودر ماچا را در یک کاسه عمیق بریزید. با استفاده از یک الک کوچک آن را در یک کاسه الک کنید. / فنجان آب داغ را داخل کاسه بریزید و هم بزنید تا چای کف کند. بقیه آب داغ را داخل کاسه بریزید و هم بزنید. چای ریشه گزنه ممکن است برای اختلالات پروستات مفید باشد. مواد شیمیایی موجود در چای ریشه گزنه می تواند با برخی داروها تداخل داشته باشد. همچنین باید از مصرف ریشه گزنه با موارد زیر خودداری کنید: لیتیوم داروهای دیابت داروهای فشار خون آرام بخش ها وارفارین (کومادین) چای هیبیسکوس فواید زیادی برای سلامتی دارد. آنتی اکسیدان بالایی دارد، می تواند به کاهش فشار خون کمک کند. با این حال، هیچ مطالعه ای تاثیر مستقیم آن را بر BPH ارزیابی نکرده است. طعم ترش و تند آن نوشیدن آن را آسان می کند. می توانید از گل های خشک یا تازه برای تهیه چای استفاده کنید. آن را گرم یا سرد با عسل و کمی لیموی تازه سرو کنید. هیبیسکوس می تواند بر سطح قند خون و فشار خون ت ثیر بگذارد و با استامینوفن (تیلنول) تداخل دارد. در عرض هفته پس از جراحی برنامه ریزی شده مصرف نکنید. اگر نمی خواهید یک فنجان چای سبز بنوشید، راه های دیگری نیز وجود دارد که می توانید آن را در رژیم غذایی خود بگنجانید. از چای سبز به عنوان مایع یک اسموتی میوه استفاده کنید. از چای سبز به عنوان پایه مایع خود برای بلغور جو دوسر استفاده کنید. پودر ماچا را با نمک دریا و سایر چاشنی ها مخلوط کنید تا روی غذاهای خوش طعم بپاشید. پودر ماچا را به سس سالاد، خمیر کوکی اضافه کنید یا آن را در ماست هم بزنید و میوه را روی آن قرار دهید. علاوه بر چای، نوشیدنی‌های دیگر می‌توانند به بهبود سلامت کلی پروستات و کاهش علایم BPH کمک کنند: نوشیدن آب کافی برای سلامت کلی، از جمله پروستات، ضروری است. گوجه فرنگی منبع خوبی از لیکوپن است. این رنگدانه ای است که در بسیاری از میوه ها و سبزیجات یافت می شود. یک مطالعه کوچک نشان داد که افزایش مصرف مواد غذایی غنی شده با لیکوپن باعث بهبود سلامت پروستات و کاهش سطح آنتی ژن اختصاصی پروستات می شود. مرکبات منبع عالی ویتامین C هستند. ویتامین C یک آنتی اکسیدان قوی است و برای سلامت کلی مهم است. مصرف ویتامین C احتمال ابتلا به BPH را کاهش می دهد. در حالی که برخی درمان‌ها می توانند مفید باشند، حفظ یک سبک زندگی سالم به بهبود علایم BPH و محافظت در برابر BPH کمک می کند. فعال ماندن، داشتن یک رژیم غذایی متعادل و مدیریت وزن همگی می توانند به دستیابی به این امر کمک کنند. ورزش و تقویت کف لگن یکی از راه‌های بهبود علایم بزرگی پروستات است که به عنوان هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات ( BPH ) نیز شناخته می‌شود. مزایای تقویت عضلات کف لگن عبارتند از: بهبود کنترل مثانه و روده بهبودی پس از جراحی پروستات افزایش رضایت جنسی و پتانسیل ارگاسم افزایش اعتماد اجتماعی و کیفیت زندگی پوسچرهای یوگا یا آساناها و تمرینات کگل راه هایی کم تاثیر برای کمک به تقویت عضلات کف لگن هستند. انجام حرکات کششی یوگا زیر می تواند به شما کمک کند تا کنترل عضلانی و انعطاف پذیری در ناحیه لگن را توسعه دهید. ماهیت آرام بخش این تمرینات ممکن است به کاهش استرس و تنش لگنی نیز کمک کند. اگر احساس آرامش و راحتی می کنید، می توانید این حالت ها را هر بار تا پنج دقیقه نگه دارید. تا ثانیه ژست های سخت تری را نگه دارید. به یاد داشته باشید، همیشه در حین حرکت، ژست را متناسب با بدن خود تغییر دهید یا تنظیم کنید. تمرینات کگل تمرینات ساده ای هستند که می توانید برای تقویت عضلات کف لگن خود انجام دهید. شما می توانید این تمرینات را به تنهایی انجام دهید. ابتدا عضلات کف لگن خود را به درستی شناسایی کنید. آنها گروهی از عضلات هستند که از مثانه حمایت می کنند و جریان ادرار شما را تنظیم می کنند. آنها شامل مثانه، عضلات اسفنکتر و عضله کف لگن هستند. برای شناسایی عضلات کف لگن، تصور کنید که در حال تلاش برای پیشگیری از جریان ادرار در هنگام ادرار هستید. این کار را هنگام ادرار کردن انجام ندهید. ماهیچه ها را چند بار فشار دهید، نگه دارید و رها کنید. همین کار را با عضلات اسفنکتر انجام دهید. حال تصور کنید که عضلات کف لگن را منقبض و بلند می کنید. شما می توانید این تمرینات را در حالت نشسته، ایستاده، دراز کشیده به پشت و زانوهای خمیده انجام دهید. مطمین شوید که عضلات کف لگن را به درستی شناسایی کرده اید و در انجام تمرینات احساس راحتی می کنید. سعی کنید روزانه ست تایی فشار دهید. هر فشار به سمت داخل را تا ثانیه نگه دارید و رها کنید. بین هر تکرار چند ثانیه استراحت کنید. مردانی که به مدت هفته پس از جراحی پروستات هر روز تمرینات کف لگن انجام می‌دهند، عملکرد ادرار و کیفیت کلی زندگی خود را بهبود می‌بخشند. آنها علایم دستگاه ادراری تحتانی را کاهش دادند و حداکثر سرعت جریان ادرار را داشتند. بین پاهایتان بنشینید به طوری که زانوهایتان پایین باشد و انگشتان پا به سمت عقب باشند. می توانید برای حمایت بیشتر روی یک بالش بنشینید. ستون فقرات خود را دراز نگه دارید و دست ها را روی ران های خود قرار دهید، کف دست ها به سمت پایین باشد. وزن را در باسن خود نگه دارید نه روی زانو شما می توانید تمرینات کگل خود را در حین انجام ژست انجام دهید. برای رها کردن حالت، به یک طرف بغلتانید و پاهای خود را رها کنید. بنشینید و پاهای خود را دراز کنید. برای حمایت بیشتر از لگن، می توانید روی لبه یک بالشتک بنشینید. زانوهایتان را به پهلو خم کنید و کف پاهایتان را روی هم قرار دهید. برای عمیق تر شدن کشش پاشنه های خود را به داخل بدن خود نزدیک کنید و برای کاهش کشش آنها را دورتر ببرید. می توانید انگشتان خود را در هم ببندید و آنها را زیر پنجه پاهای خود قرار دهید. پس از مدتی، دستان خود را به سمت جلو بروید، ستون فقرات خود را گرد کنید و چانه خود را جمع کنید تا به سمت جلو بیفتد. عمیق نفس بکشید و روی آرامش و رها کردن تنش تمرکز کنید. با حرکت دادن دست ها به سمت بالا و رها کردن پاهای خود در مقابل، وضعیت را رها کنید. روی زمین بنشینید و هر دو پای خود را دراز کنید. زانوی راست خود را خم کنید و کف پای راست خود را به قسمت داخلی ران چپ خود بیاورید. می توانید یک بالش زیر استخوان های نشسته یا زیر زانوی راست خود برای حمایت قرار دهید. بالاتنه خود را به سمت چپ بچرخانید تا نیروی دریایی شما با قسمت داخلی پای چپ شما در یک خط قرار بگیرد. دستان خود را روی زمین در کنار خود قرار دهید یا به آرامی آنها را در مقابل خود بیرون بیاورید. چانه خود را در قفسه سینه قرار دهید و از باسن لولا کنید تا به زمین نزدیک شود. اشکالی ندارد که ستون فقرات خود را گرد کنید و پای کشیده را خم کنید. به آرامی با یک دم رها کنید و در حالی که بدن خود را بالا می آورید، دستان خود را به عقب ببرید. در طرف مقابل تکرار کنید. به پشت دراز بکشید و هر دو پا را دراز کنید و یک بند در نزدیکی آن قرار دهید. زانوی چپ را خم کنید و ران چپ خود را به سمت قفسه سینه خود بکشید. پای راست را به شدت به زمین فشار دهید در حالی که انگشتان پای راست خود را به سمت ساق پا کشیده و از طریق کف پای راست به بیرون فشار دهید. بند را دور قوس پای چپ قرار دهید و بند را در هر دو دست نگه دارید. در حالی که کف پا را به سمت سقف فشار می دهید، پای چپ را صاف کنید. در صورت امکان، دستان خود را از بند به سمت پای خود بالا ببرید و شانه های خود را در حالی که از استخوان ترقوه باز می کنید به زمین فشار دهید. اگر راحت است، می توانید بند را با دست چپ خود بگیرید و اجازه دهید پایتان به سمت چپ بیفتد. پای راست را سنگین و روی زمین نگه دارید. برای رها کردن، پا را به سمت بالا بیاورید، بند را رها کنید و پای چپ را دوباره داخل سینه خود بغل کنید. روی پای مخالف هم تکرار کنید. روی شکم خود دراز بکشید و بازوها را در کنار بدن قرار دهید، کف دست ها رو به بالا. به آرامی زانوهایتان را خم کنید تا پاهایتان بالا بیایند و با دستانتان به عقب برگردید تا قسمت بیرونی مچ پا را بگیرید. در صورت امکان سر، سینه و شانه های خود را از روی تشک بلند کنید. سعی کنید زانوهایتان به طرفین باز نشوند. در حالی که نفس های طولانی و عمیق می کشید به جلو یا بالا نگاه کنید. تا سی ثانیه نگه دارید و رها کنید. می توانید این ژست را دو بار انجام دهید. می‌توانید در خانه یوگا تمرین کنید یا اگر راهنمایی بیشتری می‌خواهید، می‌توانید به کلاس های یوگا بروید. مهم است که کلاسی را پیدا کنید که با نیازهای شما مطابقت داشته باشد و به شما احساس راحتی بدهد. مطمین شوید که سبک ها با سطح و ترجیح شخصی شما مناسب هستند. این یکی از سنتی ترین سبک های یوگا است. بر روی تنفس و وضعیت‌های یوگای کلاسیک که به آرامی انجام می‌شوند تمرکز دارد. کلاس معمولا سرعت پایینی دارد و ممکن است روی همسویی تمرکز کند. مدیتیشن نیز ممکن است شامل شود. این یک انتخاب عالی است زیرا بر آرامش و رها کردن تنش، به خصوص در لگن و پایین ستون فقرات تمرکز دارد. در حالی که در حالت مدیتیشن هستید، روی افزایش بافت های همبند کار می کنید. پوزیشین ها هر کدام تا پنج دقیقه نگه داشته می شوند. هدف از یوگا کندالینی این است که انرژی ذخیره شده در پایه ستون فقرات شما را افزایش دهد. بر حرکت این انرژی به سمت ستون فقرات و افزایش نشاط فیزیکی تمرکز دارد. کلاس ها شامل مدیتیشن، سرود مانترا و حالت های فیزیکی است. یوگا به بهبود علایم بزرگ شدن پروستات بدون جراحی یا دارو کمک می کند. درگیر شدن در این تمرینات به صورت روزانه و داشتن یک رژیم غذایی سالم ممکن است به بهبود علایم و کیفیت کلی زندگی شما کمک می کند. سبک زندگی برای مدیریت BPH افراد می توانند اقداماتی را برای مدیریت علایم بزرگی پروستات انجام دهند. این شامل موارد زیر می باشد: ورزش منظم حفظ وزن متوسط بدن سعی کنید ساعت قبل از خواب مایعات ننوشید تا با مثانه پر بخوابید. محدود کردن مصرف چربی های اشباع شده در گوشت قرمز، غذاهای سرخ شده و لبنیات استفاده از پدهای ادراری جاذب یا شلوار برای جذب نشت ادرار و کاهش رطوبت و ناراحتی پرهیز یا محدود کردن محصولاتی که باعث کم‌آبی بدن می‌شوند، مانند داروهای سرماخوردگی و ضداحتقان‌ها تلاش برای ادرار کردن حداقل یک بار قبل از خروج از خانه برای پیشگیری از نشت ادرار یا سایر حوادث بالقوه استرس زا در ملاء عام ادرار مضاعف، که شامل تلاش برای ادرار کردن چند دقیقه پس از اولین بار ادرار کردن برای تخلیه مثانه تا حد امکان در حین بازدید از حمام است. با استفاده از غلاف های ادراری، که به شکل کاندوم هستند و روی آلت تناسلی قرار می گیرند، برای تخلیه ادرار در کیسه کوچکی که به پا بسته شده است. خوردن مقدار زیادی از گیاهان طبیعی، به ویژه گیاهان غنی از بتا سیتوسترول، مانند سبزیجات برگ سبز، سبوس برنج، جوانه گندم، بادام زمینی، روغن ذرت، آجیل و سویا پس از ادرار کردن با ماساژ مجرای ادرار، که شامل فشار دادن ملایم انگشتان به سمت بالا از پایه کیسه بیضه است تا ادرار باقی مانده در مجرای ادرار را فشار داده و از نشت آن پیشگیری شود. اجتناب از مکمل های غذایی یا قرار گرفتن در معرض محیطی که ممکن است سطح هورمون های گردش خون را افزایش دهد، مانند آفت کش ها، علف کش ها، و محصولات لبنی غنی از هورمون رشد نوترکیب گاوی ( rBGH ) اجتناب از داروهایی که شامل دهیدرواپی آندروسترون ( DHEA ) ، آندروستندیون، تستوسترون و هورمون رشد انسانی است. پزشکان و محققان هنوز در تلاشند تا مشخص کنند که چگونه و چرا سلول های پروستات برخی افراد شروع به تقسیم غیر طبیعی می کنند. از آنجایی که بیشتر موارد BPH افراد بالای سال را تحت تاثیر قرار می دهد، کارشناسان معتقدند که BPH با تغییرات هورمونی مرتبط است، به ویژه آنهایی که به طور طبیعی با افزایش سن رخ می دهند. اینها شامل تغییرات در سطوح تستوسترون، استروژن و DHT است. عواملی که می توانند خطر بزرگ شدن پروستات را افزایش دهند عبارتند از: سن دیابت چاقی بیماری قلبی سابقه خانوادگی BPH بیشتر مردان در سن سالگی درصد و در سن سالگی درصد شانس ابتلا به BPH را دارند. چندین نوع غذا و مواد مغذی می توانند BPH و علایم مرتبط با آن را کاهش دهند یا تحریک کنند. غذاهایی که ممکن است برای افراد مبتلا به BPH مفید باشند، عبارتند از: محصولات حاوی فیتواستروژن مانند غذاهای سویا، نخود و لوبیا غذاهای غنی از روی، مانند تخم مرغ، بیشتر انواع غذاهای دریایی و آجیل غذاهای غنی از فیبر، مانند غلات کامل، حبوبات، لوبیا و سبزیجات تیره و برگ دار میوه ها و سبزیجات سرشار از آنتی اکسیدان ها که معمولا قرمز تیره، زرد یا نارنجی هستند. غذاهایی که افراد مبتلا به BPH یا کسانی که در معرض خطر ابتلا به آن هستند، باید از آنها اجتناب کنند یا محدود کنند، عبارتند از: کافیین الکل نیکوتین گوشت قرمز نوشیدنی های گازدار شیرین کننده های مصنوعی غذاهای نشاسته ای و تصفیه شده ایجاد تغییرات در رژیم غذایی می تواند به افراد در مدیریت یا پیشگیری از بزرگی پروستات و هرگونه علایم ناشی از آن کمک کند.

درمان خانگی خشکی پوست چیست؟ بیشتر افرادی که پوست خشکی دارند، ممکن است بارها این سوال را در اینترنت سرچ کرده باشند. این در حالی است که به نظر می رسد مدیریت خشکی پوست صورت با مشکلات زیادی روبرو است و به نظر نمی رسد هیچ نوع مرطوب کننده یا کرم موضعی در طولانی مدت برای مشکلات پوستی موثر باشد. خشکی پوست در اصل زمانی رخ می دهد که لایه بالایی پوست فاقد مقدار آب (هیدراتاسیون) مورد نیاز باشد. در این شرایط، این لایه شروع به تجزیه و ایجاد یک بافت پوسته پوسته و یا با خطوط و شکاف های قابل مشاهده می کند. بسیاری از دلایل می تواند منجر به زه زدگی شود که اصطلاح دیگری برای پوست خشک است، از جمله: تغییر در هوا به ویژه در ماه های سرد و خشک زمستان هوای خشک در مناطق خشک و نیمه خشک در طول سال حمام دوش گرم آب کلر استخرهای شنا مواد شیمیایی خشن در صابون ها و مواد شوینده شرایط پوستی مانند درماتیت آتوپیک، پسوریازیس، اگزما و غیره. استفاده بیش از حد از پاک کننده های پوستی جدا از این دلایل، داروهایی برای کلسترول بالا، فشار خون بالا، حساسیت و آکنه نیز می توانند باعث خشکی پوست شما شوند. ژل آلویه ورا اغلب در درمان پوست های خشک و لکه دار کاربرد دارد و باعث افزایش تولید کلاژن و الاستین در پوست می شود. به این ترتیب قدرت و ارتجاعی پوست خشک را بازیابی می کند. اگر خشکی پوست شما به دلیل شرایطی مانند پسوریازیس یا اگزما است، آلویه ورا می تواند در درمان این مشکل به شما کمک کند زیرا دارای خواص درمانی و ضد التهابی است. این خصوصیات به کاهش علایم چنین بیماری های پوستی کمک می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برگ آلویه را به صورت مورب بریده و ژل موجود در داخل آن را استخراج کنید. مقداری از این ژل تازه را روی صورت بمالید و آنرا ماساژ دهید، بنابراین به پوست جذب می شود. ژل را یک شب روی پوست خود بگذارید. ژل های باقیمانده را در یک ظرف در جای خنک نگهداری کنید. این کار را هر شب قبل از رختخواب تکرار کنید. روغن نارگیل حاوی اسیدهای چرب سالم است اسیدهای چرب کاهش یافته پوست را تکمیل می کند. - بار در روز روغن نارگیل بمالید. روغن نارگیل را روی مناطق خشک پوست خود بمالید و بگذارید تا بماند. روغن جوجوبا معمولا به عنوان مرطوب کننده برای پوست های مختلف مورد استفاده قرار می گیرد. این روغن پوست را نرم و از پوسته پوسته شدن آن جلوگیری می کند. همچنین باعث رشد سلول های جدید پوست می شود. این ماده دارای خاصیت ضد التهابی است که به آرامش پوست کمک می کند. روغن آرگان یک جایگزین عالی برای روغن جوجوبا است و می تواند برای درمان مشکلات خشکی پوست استفاده شود. دستمالی را در آب گرم خیس کنید و آن را روی صورت خود قرار دهید. آن را - دقیقه نگه دارید و سپس آن را بردارید. با استفاده از حرکات ملایم و دایره ای روغن جوجوبا را روی پوست خود ماساژ دهید. برای چند دقیقه پوست را در حرکات رو به بالا ماساژ دهید. بگذارید روغن روی پوست پخش شود و سپس روغن اضافی را با دستمال پاک کنید. روغن زیتون دارای خواص مرطوب کننده ای است که پوست را تغذیه می کند. پلی فنول های موجود در این روغن خاصیت آنتی اکسیدانی دارند و به مقابله با آسیب های ناشی از خورشید کمک می کند. روغن اسطوخودوس را با روغن زیتون مخلوط کنید. مخلوط را روی پوست خود ماساژ دهید. روغن اضافی را با یک دستمال پاک کنید. روغن های دیگری که به جای روغن اسطوخودوس می توان از آنها استفاده کرد روغن انگور، روغن سرو و روغن دانه سیاه است. این کار را هر شب قبل از رختخواب استفاده کنید. روغن اسانس اسطوخودوس در حجم زیاد می تواند باعث سوزش پوست شود. از روغن بادام در داروهای باستانی چینی و آیورودا برای درمان خشکی پوست استفاده شده است. این ماده دارای خاصیت مرطوب کننده بوده و پوست شما را صاف و نرم می کند. همچنین می تواند چهره و رنگ شما را بهبود بخشد. قاشق غذاخوری روغن بادام شیرین را به یک بطری استریلیزه منتقل کنید. - قطره روغن شمعدانی را به آن اضافه کنید و بطری را به خوبی تکان دهید. به جای کرم مرطوب کننده خود از این مخلوط استفاده کنید. روغن های دیگری که به جای روغن شمعدانی قابل استفاده هستند عبارتند از: روغن گلاب، روغن بذر کتان و روغن نعناع. از روغن ویتامین E برای هدف قرار دادن خشکی بیش از حد استفاده می شود زیرا می تواند کم آبی پوست را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. ویتامین E سرشار از آنتی اکسیدان است که می تواند در درمان اختلالات پوستی موثر باشد. همچنین دارای خواص فتوپروتکتیو است که به جلوگیری از پیری پوست کمک می کند. گلیسیرین نه تنها بر روی پوست های خشک بلکه روی لب ها هم تاثیر دارد. این عمل باعث بهبود کم آبی و عملکرد سدیم پوست می شود و سلامت پوست را بهبود می بخشد. گلیسیرین را با گلاب ترکیب کرده و مخلوط را روی لکه های خشک روی پوست خود بمالید. مخلوط گلیسیرین را به مدت یک ساعت بگذارید و آن را بشویید. وازلین از ژله نفتی یا بنزینی تشکیل شده است. از این ماده برای مرطوب نگه داشتن و جلوگیری از خشک شدن پوست استفاده می شود که می تواند کمی چرب باشد، بنابراین بهتر است در طول شب استفاده شود. هندوانه دارای مقدار زیادی آب و همچنین سرشار از انواع ویتامین های سازگار با پوست است. این ماسک صورت باعث مرطوب نگه داشتن پوست و آبرسانی آن خواهد شد. آب هندوانه و عسل را با هم مخلوط کنید. مخلوط را روی صورت بمالید و بگذارید دقیقه بماند. آن را با آب بشویید. برملین آنزیمی است که به طور طبیعی در آناناس یافت می شود و می تواند در از بین بردن لایه مرده و خشک سلول های پوستی کمک کند. آب آناناس همچنین می تواند به رفع ناخالصی ها و خاک از سطح پوست کمک کند. آب آناناس را با عسل یا روغن زیتون ترکیب کنید. مخلوط را روی صورت بمالید و به مدت دقیقه آن را نگه دارید. با استفاده از آب خنک آن را بشویید و پوست خود را خشک کنید. توت فرنگی حاوی پلی فنول و ویتامین هایی است که به محافظت از پوست شما در برابر آسیب UV و پراکسیداسیون لیپیدها (تخریب چربی های طبیعی پوست) کمک می کند. قاشق چایخوری آب توت فرنگی، قاشق چایخوری روغن زیتون یا روغن نارگیل همراه با / قاشق چایخوری خامه تازه را با هم مخلوط کرده و مخلوط را روی صورت خود بمالید. بگذارید به مدت - دقیقه خشک شود و بعد آن را بشویید. گلاب معمولا برای حفظ سلامت کلی پوست مورد استفاده قرار می گیرد. گلاب باعث آرامش، رطوبت و شادابی پوست می شود. خاصیت ضد التهابی و آنتی اکسیدانی آن می تواند پوست را از آسیب UV محافظت کند. بررسی ها نشان داده اند که بادام دارای مزایای طبیعی ضد پیری است. روغن بادام دارای خاصیت نرم کننده ای است که می تواند به درمان شرایط خشکی پوست مانند پسوریازیس و اگزما کمک کند. چند دقیقه بادام را در آب بجوشانید. بادام را با آب خنک بشویید و بشویید تا دمای آن پایین بیاید. این بادام ها را یک شبه در خامه تازه خیس کنید. بادام خیس شده را به همراه خامه مخلوط کنید. بعد از اینکه همه چیز درون یک خمیر صاف مخلوط شد، این مخلوط را روی صورت بمالید. بعد از دقیقه آن را بشویید. بررسی ها بر روی موش ها نشان می دهد که مصرف شیر می تواند شرایط خشکی پوست را بهبود بخشد. از این رو، فسفولیپیدهای موجود در شیر ممکن است پوست را به صورت موضعی مرطوب کنند. شیر را با عسل و پودر زردچوبه مخلوط کنید. برای تنظیم غلظت آن، آب اضافه کرده و خوب مخلوط کنید. خمیر را روی صورت خود بمالید. اگر احساس می کنید که مشکل خشکی پوست فقط در بعضی مناطق وجود دارد، می توانید آن را فقط در آن قسمت ها اعمال کنید. اجازه دهید خمیر قبل از شستشو کاملا خشک شود. این سرکه حاوی اسیدهای خفیفی است که با تنظیم سطح pH در یک حد طبیعی، می تواند به تعادل تولید روغن های طبیعی پوست کمک کند. / قاشق چایخوری سرکه سیب را با / قاشق چایخوری آب با هم رقیق کرده و آن را با عسل مخلوط کنید. این مخلوط را روی لکه های خشک یا کل صورت بمالید. بگذارید دقیقه قبل از شستشوی آن بنشیند. آووکادو سرشار از موم مغذی، پروتیین، مواد معدنی و ویتامین های A ، D و E است و می تواند به تغذیه پوست خشک کمک کند. روغن آووکادو باعث افزایش سنتز کلاژن و محافظت از پوست در برابر اشعه ماوراء بنفش می شود. موز حاوی پتاسیم، ویتامین های B ، C و نیاسین، روی و اسیدهای آمینه است که می تواند مزایای کلی پوست را فراهم کند. موز می تواند به تسکین و مرطوب شدن پوست های خشک کمک کند. موز را با استفاده از پشت قاشق له کنید. موز را در روغن نارگیل هم بزنید تا خمیر یکدست شود. ماسک را روی صورت را بمالید و به مدت دقیقه آن را نگه دارید. صورت خود را با آب سرد بشویید. بافت دانه ای جوش شیرین به عنوان یک لایه بردار عالی برای جدا کردن سلول های خشک و مرده از سطح پوست عمل می کند. جوش شیرین دارای اثرات ضد خارش است که می تواند باعث رفع خارش و بهبود کم آبی پوست شود. با جوش شیرین و روغن نارگیل خمیر درست کنید. با استفاده از حرکات دایره ای، این مخلوط را به آرامی روی صورت ماساژ دهید. بعد از مالیدن - دقیقه آن را بشویید. زردچوبه حاوی یک ماده فعال به نام کورکومین است که خواص مفیدی دارد. به بهبود سلامت کلی پوست کمک می کند. زردچوبه دارای خواص ضد پیری و ضد زخم است. استفاده از زردچوبه روی صورت می تواند سلول های پوستی را مرطوب و روشن تر کند. / قاشق چایخوری پودر زردچوبه، قاشق چایخوری عسل خام و قاشق چایخوری ماست پرچرب یا روغن زیتون یا روغن آرگان را مخلوط کنید تا خمیر یکدست شود. آن را به صورت خود بمالید و بگذارید دقیقه خشک شود. آن را با آب خنک بشویید. شیر مادر می تواند به تسکین سوزش پوست کمک کند. این ماده حاوی آنتی بادی، EGF (فاکتور رشد اپیدرمی) و اریتروپویتین است که ممکن است به رشد و ترمیم سلول های پوستی کمک کند. شیر مادر معمولا برای بهبودی اگزما آتوپیک و بثورات پوشک در نوزادان استفاده می شود. ماساژ صورت با اسکراب قند باعث از بین بردن منافذ، لایه برداری سلول های مرده پوست و بهبود گردش خون می شود. همچنین می تواند به حفظ خاصیت ارتجاعی پوست کمک کند. با این وجود هیچ مدرک علمی مستقیمی برای اثبات ت ثیر آن بر روی پوست خشک وجود ندارد. قاشق غذاخوری شکر قهوه ای یا شکر سفید را با قاشق چایخوری روغن زیتون بکر با هم مخلوط کنید. با استفاده از حرکات ملایم به سمت بالا و دایره، صورت خود را با آن شستشو دهید. چند دقیقه بعد صورت خود تمیز کنید. آن را برای - دقیقه بعد با آب ولرم بشویید. روغن های موجود در کره شبیه روغن های طبیعی تولید شده توسط پوست هستند. به راحتی در پوست جذب می شود و اثرات مرطوب و نرم کننده پوست را به همراه دارد. از مزایای اضافی استفاده از کره درخت گلی، می توان به دلیل دارا بودن تری گلیسیرید بالای آن، ضد پیری، آنتی اکسیدان، ترمیم مانع پوست و خاصیت بهبودی آن را نام برد. کره کاکایو همچنین می تواند با کاهش حالت خشکی و بهبود خاصیت ارتجاعی پوست عمل کند. عسل یک ماده مرطوب کننده طبیعی است، بنابراین پوست را مرطوب نگه می دارد. دارچین به منظور بهبود گردش خون مویرگی و منافذ پوست منافذ اضافه می شود. همچنین این ماده ضد التهابی است که حاوی ترکیبات اصلاح رادیکال آزاد است. تخم مرغ منبع عالی پروتیین است. زرده تخم مرغ حاوی ویتامین های A ، D ، B و E به همراه مقدار سالم چربی های غنی است. این ترکیبات می توانند سلامت کلی پوست را بهبود بخشیده و خشکی را از بین ببرند. تخم مرغ همچنین می تواند به افزایش تولید کلاژن در پوست و کاهش چین و چروک کمک کند. ماست حاوی اسید لاکتیک است که یک مرطوب کننده عالی محسوب می شود. بررسی ها نشان داد که ماسک های ماست باعث افزایش رطوبت می شود. قند هرگونه پوستی را از بین می برد، در حالی که عسل پوست را آبرسانی می کند. ماست را به عسل اضافه کرده و هم بزنید تا خوب ترکیب شوند. شکر دانه دار را به این اضافه کرده و به آرامی مخلوط کنید. این اسکراب را روی صورت خود بمالید و برای چند دقیقه با حرکات دایره ای ملایم ماساژ دهید. اسکراب را به مدت پنج دقیقه نگه دارید. آن را با آب سرد بشویید. چای سبز حاوی پلی فنول ها است. این ماده دارای خاصیت رطوبت بخش بوده و میکرو لایه پوست را بهبود می بخشد. چای سبز را به خامه اضافه کرده و خوب مخلوط کنید. چند دقیقه مخلوط را کنار بگذارید. دوباره آن را مخلوط کرده و سپس روی صورت بمالید. صورت را به مدت - دقیقه با آن ماساژ دهید و بگذارید دقیقه روی آن خشک شود. آن را با آب معمولی بشویید. این ویتامین برای حفظ سلامتی مطلوب پوست ضروری و می تواند پوست را از اشعه ماوراء بنفش محافظت کرده و از آسیب دیدن رادیکال های آزاد به پوست جلوگیری کند. بعد از مشورت با پزشک می توانید مکمل های ویتامین E مصرف کنید یا روغن از کپسول را روی پوست بمالید. ویتامین C یک آنتی اکسیدان مهمی است که بدن به آن نیاز دارد. آسیب اکسیداتیو می تواند عملکرد پوست را تغییر داده و منجر به خشکی، چروک، کاهش خاصیت ارتجاعی و افتادگی پوست شود. ویتامین C می تواند با از بین بردن گونه های واکنش دهنده اکسیژن از سلول های پوست، این آسیب را رفع کند. همچنین ویتامین C خواص ضد التهابی آن می تواند به درمان شرایط پوستی مانند روزاسه کمک کند. بیوتین به عنوان ویتامین B نیز شناخته می شود. مکمل های بیوتین اغلب برای بهبود سلامت پوست و مو توسط پزشکان تجویز می شود. کمبود بیوتین می تواند منجر به خشکی، تحریک پوست و شکستن ناخن شود. علاوه بر استفاده منظم از این روش های درمانی، حفظ رژیم سالم نیز اهمیت زیادی دارد. کمبود ویتامین ها در رژیم غذایی روزانه شما همچنین می تواند یکی از دلایل خشکی و پوسته پوسته شدن پوست باشد. برای مقابله با مشکلات خشکی پوست، از رژیم متعادل پیروی کنید و آب زیادی بنوشید. بادام، ذرت، روغن زیتون و میوه ها را به رژیم غذایی معمولی خود اضافه کنید زیرا این غذاهای فوق العاده بدن را مرطوب و درخشان نگه می دارند.

عدم خونرسانی مناسب به پوست بیماران آسیب می رساند و منجر به زخم بستر می شود. با پیشرفت بیماری، زخم ها، به تدریج از رنگ قرمز اصلی خود تغییر کرده و بنفش می شوند. به همین دلیل هوشیار باشید و در جستجوی علایم این بیماری مانند لکه های قرمز بر روی بدن بیماران باشید. بهتر است در زمان های مختلف بیمار را بچرخانید و موقعیت او را تغییر دهید. تشخیص زودهنگام زخم، روند درمانی را آسانتر و بهبودی را تسریع خواهد کرد. نادیده گرفتن علایم، زخم ها را دردناک می کند و بیمار را بیشتر رنج می دهد. زخم بستر، بیماری نیست اما یک عارضه پس از بیماری است که بیشتر به دلیل عدم تحرک کافی ایجاد می شود و نیاز به درمان فوری دارد. در مراحل اولیه، داروهای خانگی برای زخم بستر می توانند تاثیر زیادی در بهبودی این زخم ها داشته باشد. با این حال، در صورت غفلت، بهترین گزینه مراجعه به پزشک و درمان های دارویی است. زخم decubitous که در اصطلاح عام از آن به عنوان زخم بستر یا زخم فشار یاد می شود، به سادگی می تواند به عنوان ضایعه، شکستگی یا التهاب در پوست توصیف شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بستری طولانی مدت در یک تختخواب یا صندلی رطوبت بیش از حد، مانند عرق، ادرار یا مدفوع فشار بر روی پوست و بافت ها که شایع ترین علت زخم بستر است. عواملی که می تواند خطر بروز زخم بستر را افزایش دهند، عبارتند از: مشکلات مربوط به مدیریت مثانه یا روده ابتلا به یک بیماری مانند دیابت که روند بهبودی را مختل می کند. سیگار کشیدن پوست را خشک کرده و جریان خون به پوست را کاهش می دهد. رژیم غذایی که پروتیین یا فیبر کافی نداشته باشد می تواند به پوست ناسالم و بهبودی آهسته منجر شود. با افزایش سن، پوست افراد نازک تر، خشک تر و غیر انعطاف پذیر تر می شود، بنابراین راحت تر آسیب می بینند. شرایطی که مانع از حرکت آسان می شود، مانند آسیب نخاعی، فلج، کما یا جراحی که منجر به استراحت در بستر برای مدت طولانی می شود. چرخه زندگی زخم بستر را می توان به چهار مرحله تقسیم کرد. مرحله اولیه با پوست های براق، خارش دار و قرمز رنگ در ناحیه آسیب دیده مشخص می شود. در مرحله بعد، پوست متورم شده و تاول های دردناک ایجاد می کند. اگر زخم ها به شدت درمان نشود یا اصلا درمان نشود، این زخم به عوارض جدی تر مانند سپسیس، گانگرن، استیومیلیت یا انواع دیگر عفونت های شدید تبدیل می شود. در مرحله چهارم، شدت زخم چند برابر می شود. دهانه ها در پوست شکل می گیرند و زخم سیاه می شود. لطفا توجه داشته باشید که زخم های فشار اگر به موقع و به طور موثر درمان نشوند، می توانند خطرناک باشند. در حالی که درمان های زیر توسط بعضی از بیماران در ویلچر آزمایش شده است، ما به شدت توصیه می کنیم که احتیاط کنید و برای داروهای مناسب مانند آنتی بیوتیک ها با پزشک خود مشورت کنید. اقدامات درمانی را بلافاصله پس از مشاهده محل درد انجام دهید. این روش درمانی می تواند یک مسیر معمولی را طی کند یا به شکل درمان خانگی انجام شود که در درمان عفونت و بهبود زخم نیز به همان اندازه موثر است. مهم این است که در مراحل اولیه زخم را تشخیص داده و درمان را سریعا شروع کنید. آلویه ورا گیاه معجزه آسایی است. دارای خواص ضد باکتریایی، ضد التهابی، تسکین دهنده و درمانی است. به سادگی ژل آلویه ورا را روی زخم های بستر بمالید. این گیاه نه تنها زخم بستر را درمان می کند بلکه از بروز آن جلوگیری می کند. خاصیت خنک کننده طبیعی آلویه ورا از خارش و احساس سوزش جلوگیری می کند. این روش یکی از موثرترین روش های خانگی برای درمان زخم بستر و تسکین سریع است. استفاده از مخلوطی از روغن گیاهی و پودر زردچوبه باعث بهبود گردش خون، حمایت از سیستم ایمنی بدن، کمک به زخم ها می شود تا سریعتر بهبود یابند و به بدن کمک می کند تا سموم اضافی را دفع کند. زردچوبه به خودی خود برای بهبود زخم بستر بسیار موثر است. خاصیت ضد میکروبی آن از بروز هرگونه عفونت ناشی از زخم ها جلوگیری می کند و درد را کاهش می دهد و بلافاصله تسکین می یابد. زردچوبه همچنین زخم ها را به سرعت بهبود می بخشد و در طی چند روز زخم بهبود می یابد. ناحیه آسیب دیده را با آب استریل یا محلول شور تمیز کنید. پودر زردچوبه کافی را روی زخم بریزید تا زخم را بپوشاند. منطقه را با یک باند تمیز بپوشانید. برای بهبودی سریع روزانه بار تکرار کنید. همچنین می توانید روزانه بار شیر زردچوبه گرم بنوشید. به نظر می رسد چغندر برای زخم بستر بسیار موثر است و از خارش جلوگیری می کند و باعث تسکین زخم ها می شود. چغندر هنگام مخلوط کردن با عسل باعث افزایش کارآیی در زخم های بستر می شود. برای مناطق آسیب دیده از زخم، بسیار آرامش بخش است. همچنین عسل منطقه را مرطوب نگه می دارد و از خارش و قرمزی جلوگیری می کند. ماساژ می تواند گردش خون را بهبود بخشد و به نوبه خود از بروز زخم بستر جلوگیری کند. روغن زیتون یا روغن نارگیل مصرف کنید و برای بهبود گردش خون بدن را کاملا ماساژ دهید. روغن نارگیل گرم برای پوست بسیار عالی است. به عنوان احتیاط، به جز زخم ها، تمام بدن را ماساژ دهید. این کار به تقویت گردش خون کمک می کند و به نوبه خود به سرعت زخم ها را بهبود می بخشد. با این وسیله زخم ها را سریعتر بهبود می بخشد. این وسیله بچه باعث خشک شدن ناحیه زخم می شود و به نوبه خود مانع از انتشار عفونت می گردد. مهم است که زخم ها خشک شوند زیرا سریعتر بهبود می یابد. عسل دارای خاصیت ضد عفونی کننده طبیعی است و همچنین در صورت وجود زخم بستر خفیف، پوست را تسکین می دهد. شکر را در یک قاشق غذاخوری عسل مخلوط کنید. این مخلوط را روی زخم ها بمالید و با استفاده از باند استریل آن را بپوشانید. یک بار در روز این روش درمانی را تکرار کنید. این ترکیب به بهبود سریع زخم بستر و همچنین تسکین زخم کمک می کند. آب نمک می تواند به راحتی در خانه تهیه شود و یکی از داروهای موثر در منزل برای زخم بستر است. این همچنین به عنوان یک ضد عفونی کننده عالی عمل می کند و منطقه را تمیز نگه می دارد. زخم های بستر که به طور صحیح تمیز نشوند بیشتر مستعد ابتلا به عفونت و التهاب هستند. آب شور باعث کاهش مایعات اضافی و همچنین خلاص شدن از شر پوست مرده می شود. روغن نارگیل سرشار از اسیدهای چرب با زنجیره متوسط است و می تواند پوست را سالم نگه داشته و آن را از آسیب های ناشی از زخم های فشار محافظت کند. بعلاوه، ماساژ دادن آن بر روی بدن گردش خون را بهبود می بخشد. بهداشت را حفظ کرده و سطوح آسیب دیده را تمیز نگه دارید. اجازه ندهید که بیمار قهوه یا الکل مصرف کند زیرا ممکن است این بیماری تشدید شود. همیشه زخم را بپوشانید زیرا در غیر این صورت ممکن است منجر به انتشار عفونت به مناطق دیگر بدن شود. در حالی که بیمار از زخم بستر رنج می برد به او اجازه ندهید سیگار بکشد زیرا سیگار اوضاع را بدتر می کند. رژیم درمانی مناسب برای زخم بستر باید شامل میوه، سبزیجات، غلات، آجیل و دانه های سرشار از ویتامین A ، ویتامین B ، ویتامین C ، ویتامین E و روی باشد. آنها به تقویت سیستم ایمنی و بهبود سریعتر کمک می کنند. پروتیین و فیبر از ملزومات اساسی رژیم غذایی سالم هستند. تخم مرغ، ماهی و شیر به ویژه تاثیر زیادی در بهبودی زخم ها دارند. از مصرف روغن ذرت و آفتابگردان در پخت و پز خودداری کنید زیرا آنها تمایل به افزایش التهاب دارند بنابراین باید از مصرف آن ها در رژیم غذایی بیمار تا حد امکان جلوگیری کرد. بله درست شنیدی! یکی از درمان های خانگی زخم بستر مصرف آب فراوان است. چون دلیل اصلی زخم بستر گردش خون نادرست است. غذاهای سالم با پروتیین کافی بخورید و مایعات زیادی دریافت کنید. موقعیت خود را اغلب تغییر دهید. چه در صندلی و چه در رختخواب باشید، همیشه سعی کنید موقعیت خود را تغییر دهید تا فشار را روی پوست کاهش یابد. اگر در ویلچر هستید، هر دقیقه وزنه خود را به طرف دیگر تغییر دهید یا در صورت امکان، سعی کنید خود را در صندلی روی هر دو بازو بلند کنید. از پوست خود مراقبت خوبی داشته باشید. شما باید روزانه پوست خود را تمیز کنید و آن را خشک نگه دارید. به نواحی استخوانی مانند باسن، آرنج، زانو و پاشنه توجه ویژه ای داشته باشید. یک کوسن صندلی درست کنید که متناسب با فرم بدن باشد. کوسن هایی وجود دارند که می توانند فشار بر روی نواحی خاصی از بدن را کاهش دهند. روی بالشتک یا صندلی ژلی بنشینید که متناسب با ویلچر باشد. روی بالش های شکل دونات قرار نگیرید.

برای لقاح مهم است. مخاط دهانه رحم بارور برای کمک به بقای اسپرم و شنا کردن از دهانه رحم به داخل رحم و در نهایت لوله های فالوپ مورد نیاز است. برخی از روش های برای جلوگیری بیشتر از بارداری، مخاط دهانه رحم را خشک می کنند. مشکلات مخاط دهانه رحم می تواند در باردار شدن اختلال ایجاد کند. موارد خفیف ممکن است زمان لازم برای باردار شدن را افزایش دهند، اما لزوما باعث ناباروری نمی شوند. مشکلات جدی تر این مخاط می تواند به درمان باروری یا حمایت هورمونی نیاز داشته باشد. هنگامی که مشکلات این مخاط مانع باردار شدن می شود، از نظر پزشکی به آن مخاط دهانه رحم متخاصم می گویند. مخاط دهانه رحم متخاصم می تواند به خشکی شدید واژن، مشکلات ترشحات واژن که بیش از حد اسیدی هستند یا به مشکلات ایمنی منجر شود. سن، عفونت های واژن، عوارض جانبی داروها و عدم تعادل هورمونی برخی از علل مشکلات مخاط دهانه رحم هستند. حتی داروهای باروری نیز می توانند مشکلاتی را با ایجاد کنند. نقش مخاط دهانه رحم در بارداری این مخاط برای رسیدن به بارداری ضروری است زیرا محیط ایده آلی را ایجاد می کند که در آن می تواند رشد و آزادانه حرکت کند. درست قبل از تخمک گذاری، مایعات دهانه رحم افزایش می یابد و از نظر قوام بیشتر شبیه سفیده تخم مرغ خام می شود. در این وضعیت، این مخاط به طور فعال سلول های اسپرم را تغذیه می کند و توانایی آنها را برای حرکت از طریق کانال دهانه رحم افزایش می دهد. هر گونه مشکل با مخاط می تواند این روند را مختل و باردار شدن را دشوارتر کند. چرا مخاط دهانه رحم دچار مشکل می شود؟ مشکلات مخاط دهانه، اصطلاحی است که می تواند به همه مشکلات احتمالی در مایعات دهانه رحم اشاره کند. برخی از علل شایع آن عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اغلب به دلیل ایجاد می شود و اغلب با مشکلات تخمک گذاری همراه است. قوام غلیظ به طور مستقیم با تحرک اسپرم تداخل می کند. برخی از عوارض جانبی داروها می توانند باعث بروز این وضعیت شوند. مخاط اسیدی، محیطی نامناسبی برای اسپرم ایجاد می کند. در حالی که بی نظمی های هورمونی می تواند در تعادل pH اختلال ایجاد کند، اسیدیته ممکن است نتیجه یک عفونت باکتریایی یا قارچی باشد. آنها در پاسخ به عفونت تولید می شوند. هنگامی که این اتفاق در واژن یا دهانه رحم رخ می دهد، سلول ها می توانند به طور فعال اسپرم را هدف قرار داده و آنها از بین ببرند. که پروتیین های دفاعی هستند که توسط سیستم ایمنی در پاسخ به عفونت که در آن اسپرم وجود داشته یا درگیر بوده تولید می شود. این آنتی بادی ها در حالی که کمتر رایج هستند، می توانند به اسپرم حمله کرده و آن را بکشند. عوارض جانبی داروها برخی از داروها می توانند باعث خشک شدن یا کاهش کیفیت این مخاط شوند. این داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد: آتروپین پروپانتلین کلومید برخی از داروهای خواب آور داروهای سرکوب کننده سرفه برخی از داروهای ضد افسردگی و صرع داروهای ضد هیستامین یا آلرژی داروهای سرماخوردگی و سینوس، به خصوص اگر شامل سرکوب کننده سرفه یا آنتی هیستامین باشد. در حالی که داروهای سرماخوردگی و آلرژی می توانند ترشحات دهانه رحم را کاهش دهند (همانطور که مخاط بینی را خشک می کنند) ، اینکه آیا می توانند باعث ناباروری شوند یا نه، سوال برانگیز است. معمولا داروهایی از این دست برای مدت زمان محدودی مصرف می شوند و جای نگرانی ندارند. اگر نگران ت ثیر یک داروی سرماخوردگی بر باروری خود هستید، می توانید از یک گلدان نتی (با آب مقطر و استریل) برای پاکسازی سینوس های خود استفاده کنید. گزینه دیگر این است که یک کرم یا درمان رایحه درمانی حاوی منتول یا اکالیپتوس را امتحان کنید. اگر داروی ضد افسردگی شما مخاط دهانه رحم شما را خشک می کند (و احتمالا میل جنسی شما را نیز کاهش می دهد) ، گزینه های خود را با روانپزشک خود در میان بگذارید. ممکن است جایگزین هایی وجود داشته باشد که می توانید امتحان کنید. مطمین شوید که هر دارویی را که مصرف می کنید، به متخصص زنان یا متخصص غدد تولید مثل خود بگویید، حتی اگر فکر می کنید به باروری شما بی ربط است. پزشک مراقبت های اولیه و پزشک ناباروری شما ممکن است مجبور شوند برای یافتن بهترین راه حل برای سلامت کلی و باروری شما با یکدیگر همکاری کنند. هرگز بدون مشورت با پزشک خود دارو را قطع یا دوز آن را تغییر ندهید. مصرف کلومید ممکن است متوجه داروی باروری Clomid در لیست بالا شده باشید. شاید تعجب آور باشد که دارویی که برای کمک به باردار شدن شما در نظر گرفته شده است ممکن است در عین حال منجر به مشکلاتی در انتقال اسپرم به مکان مناسب برای بارداری شود. هر خانمی که Clomid مصرف می کند، با مخاط دهانه رحم با کیفیت پایین مواجه نمی شود. زمانی که Clomid با دوزهای بالاتر مصرف می شود، این مشکل شایع تر است. اگر هنگام مصرف متوجه خشکی واژن یا کمبود مخاط بارور دهانه رحم شدید، باید این موضوع را به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک شما ممکن است یک شیاف استروژن برای کمک به خنثی کردن عوارض جانبی تجویز کند. گزینه دیگر استفاده از روان کننده های مناسب برای باروری است. سن کیفیت مخاط و کمیت آن نیز ممکن است تحت ت ثیر قرار گیرد. در سالگی، ممکن است تا پنج روز مخاط دهانه رحم با کیفیت داشته باشید. در سنین و سالگی، ممکن است فقط یک یا دو روز به آن مبتلا شوید. گاهی اوقات، مخاط دهانه رحم در مرحله آبکی تر باقی می ماند و هرگز شبیه سفیده تخم مرغ خام نمی شود. البته همه اینها در افراد مختلف به طور قابل توجهی متفاوت خواهد بود. هر چه روزهای بیشتری از مخاط دهانه رحم با کیفیت بالا داشته باشید، شانس بارداری شما بیشتر خواهد بود. با این اوصاف، زمانی که فقط یک یا دو روز مخاط دهانه رحم بارور دارید، امکان بارداری وجود دارد. اگر بالای سال دارید و شش ماه است که برای باردار شدن بدون موفقیت تلاش کرده اید، باید برای ارزیابی باروری به پزشک مراجعه کنید. دوش واژینال می تواند مخاط ارزشمند دهانه رحم را که برای باردار شدن به آن نیاز دارید شستشو دهد. همچنین دوش می‌تواند باکتری‌های خوب را از بین ببرد که منجر به افزایش خطر عفونت واژن می‌شود. بهتر است از دوش واژینال یا محصولاتی که به عنوان "دیودورانت های زنانه" معرفی می شوند خودداری کنید. حتی اگر در تلاش برای باردار شدن نیستید، بهتر است آنها را نادیده بگیرید! بوی نامطبوع واژن ممکن است از علایم عفونت واژن باشد. در صورت نگرانی حتما برای معاینه به پزشک مراجعه کنید. اگر عفونت قارچی باشد، ممکن است با داروهای بدون نسخه درمان شوید یا در موارد غیرعادی تر، ممکن است به داروهای تجویزی نیاز داشته باشید. بسیاری از داروهای مخمر می توانند باعث تحریک و ناراحتی واژن شوند و رابطه جنسی را با مشکل روبرو کنند. شما می توانید پس از درمان، که معمولا کوتاه مدت است، اقدام به بارداری کنید. بوهای شدید واژن نیز می تواند ناشی از عفونت های باکتریایی باشد. ممکن است از صحبت با پزشک در مورد بوهای ناخوشایند واژن خجالت بکشید، اما برای سلامت کلی و باروری شما مهم است. بیماری های مقاربتی همچنین می تواند منجر به سایر مشکلات باروری، از جمله عفونت رحم و لوله های فالوپ شود. بسیار مهم است که فورا تشخیص داده شود و درمان شود. آسیب یا جراحی قبلی روی دهانه رحم نیز می تواند منجر به مشکلاتی در تولید مخاط دهانه رحم شود. اگر تا به حال مخروط دهانه رحم یا بیوپسی مخروط دهانه رحم داشته اید، ممکن است به اندازه قبل مخاط دهانه رحم تولید نکنید. کم وزن بودن هورمون استروژن مسیول افزایش مخاط دهانه رحم است که قبل از تخمک گذاری انجام می شود. اگر وزن شما کم است، اگر بیش از حد ورزش می کنید، یا اگر یک ورزشکار حرفه ای هستید، سطح استروژن شما ممکن است پایین باشد. این ممکن است نه تنها منجر به کاهش مخاط دهانه رحم شود، بلکه منجر به مشکلات تخمک گذاری نیز می شود. عدم تعادل هورمونی عدم تعادل هورمونی نیز می تواند منجر به کمبود این مخاط شود. اگر تخمک گذاری ندارید، ممکن است این مخاط بارور نشود. همچنین ممکن است مقدار زیادی مخاط بارور دهانه رحم داشته باشید و تخمک گذاری نداشته باشید (به نام عدم تخمک گذاری) ، بسته به اینکه چه چیزی باعث مشکلات تخمک گذاری می شود. علل احتمالی زیادی برای عدم تخمک گذاری وجود دارد. فقط چند نمونه شامل عدم تعادل تیرویید، هیپرپرولاکتینمی، و نارسایی اولیه تخمدان است. درمان بسته به علت آن متفاوت خواهد بود. مشکلات مخاط دهانه رحم چگونه درمان می شود؟ در صورت تشخیص، درمان درمان این مخاط می‌تواند بر اساس علل زمینه‌ای و سایر عوامل موثر (از جمله سن، سیگار کشیدن و مصرف دارو) متفاوت باشد. این ممکن است شامل موارد زیر باشد: ادامه با تلقیح داخل رحمی، دور زدن دهانه رحم درمان هرگونه عفونت واژن یا دهانه رحم با آنتی بیوتیک یا ضد قارچ تغییر درمان یا کاهش دوز کلومید (کلومیفن) زیرا دوزهای بالاتر ممکن است باعث خصومت مخاطی شود. اگر نشانه ای از عفونت یا آنتی بادی های ضد اسپرم وجود نداشته باشد، از روان کننده های مناسب باروری استفاده کنید. تجویز یک دوره کوتاه مدت اتینیل استرادیول، یک استروژن مصنوعی که باعث بهبود تولید و کیفیت مخاط دهانه رحم می شود. مصرف داروی سرفه بدون نسخه حاوی گایفنزین، خلط آور شناخته شده برای رقیق شدن مخاط دهانه رحم، اما اینکه آیا این دارو باروری را بهبود می بخشد سوال برانگیز است. در موارد نادر، در صورت عدم موفقیت این اقدامات درمانی و ادامه ناباروری، ( IVF ) ممکن است مورد بررسی قرار گیرد. در حالی که برخی افراد معتقدند که نوشیدن آب بیشتر یا خوردن کمتر لبنیات ممکن است کمک کند، در حال حاضر هیچ مدرکی وجود ندارد که کیفیت یا تولید مخاط دهانه رحم را افزایش دهد.

قبل از دانستن کاربرد و عوارض پردنیزون باید بدانیم که، پردنیزون کورتیکواستروییدی است، که خاصیت ضد التهاب یا سرکوب کننده سیستم ایمنی را دارد. پردنیزون شرایط مختلفی مانند اختلالات آلرژیک، بیماری های پوستی، کولیت اولسراتیو، آرتروز، لوپوس، پسوریازیس یا اختلالات تنفسی را درمان می کند. از آنجایی که این دارو در موارد بسیاری زیادی تجویز می شود و از طرفی مصرف آن می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود، در این مقاله سعی کردیم کاربرد و عوارض پردنیزون را مورد بررسی قرار دهیم. مهمترین نکته ای که در این مورد باید بدانید این است که اگر به یک عفونت قارچی مبتلا هستید که به ضد قارچ های خوراکی نیاز دارید، باید از مصرف پردنیزون خودداری کنید. شاید مصرف ضد قارچ های موضعی مسیله ای نباشد، اما همیشه قبل از شروع مصرف پردنیزون در مورد سایر داروهایی که می خورید با پزشک خود مشورت کنید. داروهای استروییدی می توانند سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف کرده و شما را در معرض ابتلا به عفونت قرار دهد. بر همین اساس در طول دوران مصرف این دارو، از قرار گرفتن در مجاورت افراد بیمار یا عفونی خودداری کنید. هنگام استفاده از پردنیزون، واکسن زنده دریافت نکنید. در صورت تنگی نفس، درد شدید در قسمت فوقانی معده، مدفوع خونی یا افسردگی شدید، تغییر در شخصیت یا رفتار، مشکلات بینایی یا درد چشم، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پردنیزون باعث کاهش التهاب در بدن می شود. برهمین اساس پزشک می تواند در موارد زیر آن را برای شما تجویز کند: آلرژی کم خونی آسم بورسیت کولیت درماتیت اختلالات غدد درون ریز مانند نارسایی آدرنال یا هیپرپلازی مادرزادی آدرنال التهاب چشم زخم چشم بیماری های ریوی مانند سارکوییدوز یا ذات الریه آسپیراسیون لوپوس و سندرم نفروتیک تشدیدهای مولتیپل اسکلروزیس نوریت نوری آرتروز پسوریازیس روماتیسم مفصلی ترومبوسیتوپنی (تعداد پلاکت پایین) علایم لنفوم یا سرطان خون پردنیزون با تضعیف سیستم ایمنی بدن شما کار می کند. این عمل با مسدود کردن مواد شیمیایی که به طور معمول باعث التهاب می شوند، می توانند به کاهش التهاب در بسیاری از قسمت های بدن کمک کنند. قرص خوراکی پردنیزون خواب آلودگی ایجاد نمی کند اما می تواند منجر به عوارض جانبی دیگری شود. عوارض جانبی شایع تری که می تواند با پردنیزون رخ دهد، شامل موارد زیر است: گیجی بی قراری سردرد حالت تهوع استفراغ نازک شدن پوست آکنه مشکل خواب افزایش وزن در شرایطی که این اثرات خفیف باشند، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند اما در موارد شدیدتر، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: واکنش های شدید آلرژیک تغییر در احساسات یا خلق و خوی، مانند افسردگی تغییرات بینایی چشم درد قرص خوراکی پردنیزون می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. تداخلات دارویی می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای پیشگیری از بروز تداخل دارویی، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا داروهای گیاهی مصرفی خود با پزشک مشورت کنید. نمونه هایی از داروهایی که می توانند با پردنیزون تداخل دارویی ایجاد کنند، عبارتند از: مصرف میفپریستون با پردنیزون ممکن است از عملکرد صحیح پردنیزون جلوگیری کند. اگر مدت زمان طولانی است که به طور منظم پردنیزون مصرف می کنید از مصرف میفپریستون خودداری کنید. مصرف بوپروپیون با پردنیزون ممکن است باعث تشنج شود. مصرف هالوپریدول با پردنیزون می تواند فرد را در معرض خطر مشکلات ریتم قلبی قرار دهد. مصرف پردنیزون سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف می کند. اگر هنگام مصرف پردنیزون واکسن زنده دریافت کنید، ممکن است سیستم ایمنی بدن نتواند آن را به درستی کنترل کند. شرایط می تواند منجر به بروز عفونت در بدن شود. مصرف پردنیزون همراه با داروهایی که دیابت را درمان می کنند ممکن است منجر به افزایش سطح گلوکز خون و مشکلات کنترل دیابت شود. نمونه هایی از این داروها، عبارتند از: سولفونیل اوره ها مانند گلیپیزاید یا گلیبورید بیگوانیدها مانند متفورمین تیازولیدیندیون ها مانند پیوگلیتازون یا روزیگلیتازون آکاربوز متیگلینیدها مانند ناتگلیناید یا رپاگلینید مصرف وارفارین با پردنیزون ممکن است اثر رقیق کنندگی خون با وارفارین را کاهش دهد. اگر این داروها را با هم مصرف می کنید، بهتر است تحت نظر پزشک باشید. مصرف دیگوکسین همراه با پردنیزون می تواند منجر به مشکلات ریتم قلبی شود. مصرف داروهای NSAID همراه با پردنیزون خطر ابتلا به مشکلات معده مانند زخم و خونریزی را افزایش دهد. نمونه هایی از NSAID ها، عبارتند از: پیروکسی کام ایبوپروفن فلوربی پروفن ناپروکسن ملوکسیکام سولینداک مصرف این دارو با چندین هشدار همراه است. ضعف سیستم ایمنی احتمال ابتلا به عفونت در شما را بیشتر می کند. پس بهتر است هنگام مصرف این دارو، از حضور در کنار افرادی که بیمار هستند یا اخیرا بیمار بوده اند، به خصوص با آبله مرغان یا سرخک خودداری کنید. این عفونت ها می توانند در افرادی که این دارو را مصرف می کنند، جدی یا کشنده باشند. تب، لرز یا بدن درد، به پزشک خود بگویید. قرص خوراکی پردنیزون می تواند در برخی افراد واکنش آلرژیک جدی ایجاد کند. این واکنش می تواند باعث ایجاد بثورات پوستی شود که عبارتند از: مشکل تنفس تورم صورت، زبان یا گلو بثورات قرمز و خارش دار که بر روی یک یا چند لکه پوست ت ثیر می گذارد. در صورت بروز این علایم، به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید. اگر تا به حال نسبت به این دارو واکنش آلرژیک داشته اید، آن را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد. مصرف پردنیزون در افراد مبتلا به بیماری های قلبی یا کلیوی می تواند منجر به افزایش فشار خون شود. پردنیزون در بیماران دیابتی می تواند سطح قند خون بیمار را افزایش دهد. شاید لازم باشد سطح قند خون خود را با دقت بیشتری کنترل کنید. اگر بیش از حد افزایش یابد، ممکن است نیاز به تغییر دوز داروی دیابت باشد. زنان در دوران شیردهی خود باید قبل از مصرف پردنیزون با پزشک صحبت کنید. پردنیزون می تواند از طریق شیر مادر منتقل شود. دوزهای بالای پردنیزون می تواند در رشد و نمو کودک اختلال ایجاد کند. با افزایش سن، کلیه ها، کبد و قلب ممکن است به خوبی کار نکنند. پردنیزون در کبد تجزیه و از طریق کلیه ها از بدن دفع می شود. برهمین اساس، سالمندان باید مصرف پردنیزون را با دوز کم شروع و به آرامی آن را افزایش دهند. کودکان ممکن است در صورت مصرف پردنیزون تا چند ماه، رشد مناسبی نداشته باشند. پزشک کودک شما باید میزان رشد کودک را کنترل کند. هنگام مصرف پردنیزون در دوزهای بالا، واکسن های زنده دریافت نکنید. مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شرایط تحت درمان شدت وضعیت سایر شرایط پزشکی بیمار واکنش بدن به اولین دوز مدت زمان مصرف قرص خوراکی پردنیزون بر اساس شرایط شما و پاسخ بدن شما به درمان است. اگر این دارو را طبق تجویز دارو مصرف نکنید، می تواند منجر به بروز عوارض شود. در صورت عدم مصرف درست دارو و یا قطع دوره درمانی، علایم شما درمان نمی شود و حتی ممکن است بدتر هم شوند. مصرف پردنیزون را به طور ناگهانی قطع نکنید چون می تواند منجر به بروز علایم ترک شود. اگر دوز دارو خود را فراموش کردید و یا دارو طبق دستور آن مصرف نشود، دارو به درستی تاثیر نمی گذارد یا به طور کامل بی تاثیر می شود. برای اینکه این دارو به خوبی تاثیرگذار باشد، باید مقدار مشخصی از آن همیشه در بدن وجود باشد. مصرف بیش از حد این دارو می تواند سطح دارو را در بدن افزایش دهد. علایم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: سوزش یا خارش پوست تشنج ناشنوایی فشار خون بالا ضعف عضلانی اگر فکر می کنید مقدار زیادی از این دارو را مصرف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر مصرف یک دوز را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر نزدیک به دوز بعدی است، از مصرف دوز صرف نظر کنید و آن را در زمان برنامه ریزی شده بعدی مصرف کنید. برای جبران دوز فراموش شده دوزهای بیشتری مصرف نکنید. اگر پزشک برای شما پردنیزون تجویز می کند این ملاحظات را در ذهن خود داشته باشید. برای جلوگیری از بروز ناراحتی معده این دارو را همراه با غذا مصرف کنید. اگر دوز مصرفی شما به صورت روزانه است آن را صبح مصرف کنید. اگر بیش از یک بار در روز باید آن را مصرف می کنید، دوزهای خود را در طول روز به طور مساوی تقسیم کنید. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد: پردنیزون می تواند سطح قند خون و خطر ابتلا به دیابت را افزایش دهد. پردنیزون می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان (ضعیف و شکننده بودن استخوان) را افزایش دهد. پردنیزون می تواند فشار داخل چشم را افزایش دهد. هنگام مسافرت: همیشه داروهای خود را همراه داشته باشید. هنگام پرواز، هرگز آن را درون چمدان قرار ندهید. آن را در کیف دستی خود نگه دارید. نگران دستگاه های اشعه ایکس فرودگاه نباشید. آنها به داروی شما آسیب نمی رسانند. ممکن است لازم باشد برای داروهای خود برچسب داروخانه را به کارمندان فرودگاه نشان دهید. همیشه ظرف اصلی با برچسب نسخه را به همراه داشته باشید. استروییدهایی مانند پردنیزون میزان آب و نمک های بدن شما را تغییر می دهند. حتی ممکن است منجر به کمبود پتاسیم شود. پزشک می تواند تغییراتی در رژیم غذایی شما برای کنترل این عارضه جانبی توصیه کند. داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری شما وجود دارند. با پزشک خود در مورد گزینه های دارویی دیگر که ممکن است برای شما مفید باشد صحبت کنید. تفاوت پردنیزون و پردنیزولون از نظر قیمت، پردنیزون معمولا ارزان تر از پردنیزولون است. نام های تجاری پردنیزون شامل Rayos و برای پردنیزولون Millipred می باشد. تفاوت اصلی بین پردنیزون و پردنیزولون در این است که پردنیزون قبل از اثر باید توسط آنزیم های کبد به پردنیزولون تبدیل گردد. - - HSD به پردنیزولون تجزیه می شود. اما این دو دارو از بسیاری جهات شبیه به همدیگر هستند، از جمله: پردنیزون و پردنیزولون هر دو ممکن است رشد و نمو را در کودکان سرکوب کنند. برنامه دوز پردنیزون و پردنیزولون معمولا مشابه بوده و از میلی گرم تا میلی گرم در روز است. اگر به مدت طولانی از پردنیزون یا پردنیزولون استفاده می کنید، بهتر است که یک برچسب هشدار پزشکی داشته باشید. پردنیزون و پردنیزولون هر دو گلوکوکورتیکوییدهای ساخته بشر هستند. از آنها برای درمان شرایط مشابه استفاده می شود و به طور کلی به همان اندازه موثر ارزیابی می شوند. هر دو پردنیزون و پردنیزولون ممکن است برای درمان آلرژی، آرتروز، بیماری التهابی روده، بیماری های ریوی یا مشکلات پوستی استفاده شوند.

صرع غایب شامل از دست دادن ناگهانی و کوتاه هوشیاری است که این نوع از صرع در کودکان شایع تر از بزرگسالان است. اشخاصی که دچار صرع غایب می شوند ممکن است به نظر برسد که برای چند ثانیه به فضای خالی خیره شده اند. سپس فرد یک بازگشت سریع به هوشیاری عادی خواهد داشت. این نوع تشنج معمولا منجر به بروز هیچ گونه آسیب جسمی نمی شود. صرع غایب معمولا با قابل کنترل خواهد بود. یکی از نکات در مورد این بیماری این است که بعضی از کودکان مبتلا به صرع غایب ممکن است دچار انواع دیگر صرع نیز بشوند. بسیاری از کودکان صرع غیابی آن ها در بهبود می یابد. بسیاری از کودکان مبتلا به این بیماری به علت استعداد ژنتیکی خود به ابتلا به بیماری صرع غیابی دچار آن می شوند. به طور کلی، صرع در نتیجه تکانه های الکتریکی غیر طبیعی از سلول های عصبی (نورون ها) در مغز به وجود می آید. سلول های عصبی مغز به طور معمول سیگنال های الکتریکی و شیمیایی را در سرتاسر سیناپس هایی که به آنها متصل شده اند، ارسال می کنند. اما در افرادی که دچار بیماری صرع هستند، فعالیت الکتریکی طبیعی مغز دچار تغییر شده است. به طور مثال در افراد مبتلا به صرع غایب این سیگنال های الکتریکی خود را بارها و بارها در طبق یک الگوی سه ثانیه تکرار می کنند. همچنین افراد مبتلا به بیماری صرع ممکن است سطح پیام رسان های شیمیایی که به ارتباط سلول های عصبی با دیگر سلول های عصبی (انتقال دهنده های عصبی) کمک می کنند، تغییر قابل توجهی داشته باشد. برخی از مواردی که می تواند علت بروز صرع غایب در کودکان باشد، شامل موارد زیر می شود: صرع غایب در کودکان بین تا سال بیشتر از کودکان دیگر سنین دیده می شود. صرع غایب در دختران شایع تر از پسران هم سن آن ها است. تقریبا نیمی از کودکان مبتلا به صرع غایب، یکی از بستگان نزدیک آن ها دچار است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اولین نشانه ابتلا به صرع غایب خیره شدن فرد مبتلا به یک نقطه خالی است. این حواس پرتی لحظه ای معمولا حدود ثانیه به طول انجامیده و بعد از آن فرد دچار هیچ گونه سردرگمی، یا خواب آلودگی نخواهد شد. علایم کلی بروز صرع غایب شامل موارد زیر می شود: پریدن پلک ها مالش انگشت ها حرکاتی مثل جویدن حرکات کوچک هر دو دست فشردن لب ها بر روی هم توقف ناگهانی فرد بدون افتادن بر روی زمین بعد از اتمام مدت زمان گفته شده، حافظه فرد هیچ چیزی در مورد این اتفاق در خود ذخیره نخواهد کرد. بعضی از افراد مبتلا ممکن است چندین بار در طول روز دچار این حالت شوند که ممکن است با فعالیت های روزانه یا مدرسه رفتن فرد تداخل داشته باشد. کودک مبتلا به صرع غایب ممکن است تا زمانی که یک شخص بزرگسال متوجه علایم این بیماری نشود، خودش هم از ابتلا به آن کاملا بی اطلاع باشد. کاهش توانایی یادگیری کودک در مدرسه می تواند اولین نشانه این اختلال باشد. معلمان چنین کودکانی ممکن است درباره ناتوانی کودک در توجه کردن به اظهارات خود را به شما گزارش داده و تصور کنند که کودک در فکر و خیال یا رویا پردازی است. در صورت بروز موارد زیر بهتر است به پزشک مراجعه کنید: اولین باری که متوجه بروز تشنج یا علایم صرع شدید. در صورتی که احساس می کنید این نوع جدیدی از است. اگر حالت با وجود مصرف نیز بهبود نیافته و ادامه دار بود. در صورت بروز علایم زیر نیز بهتر است با اورژانس تماس بگیرید: بعد از هر تشنجی که بهبود آن بیشتر از دقیقه به طول انجامید. اگر احساس کردید کودک رفتارهایی را به طول خودکار انجام می دهد و این فعالیت های چند دقیقه یا چند ساعت به طول می انجامد. مثلا فعالیت های مثل غذا خوردن یا حرکت بدون آگاهی یا سردرگمی طولانی مدت کودک تمام این موارد می تواند علایم بیماری با عنوان absence status epilepticus باشد. در حالی که بسیاری از کودکان با رسیدن به سن بزرگسالی صرع غایب آن ها درمان می شود با این حال احتمال بروز عوارض جانبی زیر نیز وجود دارد: کودک مجبور است در تمام طول زندگی خود برای پیشگیری از بروز تشنج ها از قرص های ضد تشنج استفاده کند. سرانجام دچار تشنج کامل مانند تشنج های کلیوی تونیک - کلونیک می شوند. دیگر عوارض جانبی ممکن است شامل موارد زیر شود: اختلالات رفتاری انزوای اجتماعی پزشک توضیحات مفصلی در مورد وضعیت صرع شما درخواست کرده و علاوه بر معاینه فیزیکی ممکن است برای تشخیص دقیق تر از آزمایشات زیر استفاده کند: این روش کاملا بدون درد بوده و در این شیوه امواج فعالیت الکتریکی در مغز را اندازه گیری می کنند. امواج مغزی از طریق الکترودهای کوچک متصل به پوست سر که با خمیر یا یک درپوش انعطاف پذیر به سر متصل شده اند به دستگاه EEG تنفس سریع ( hyperventilation ) در حین انجام EEG می تواند باعث صرع غایب شود. در طول تشنج، الگوی موجود در EEG با الگوی طبیعی متفاوت خواهد بود. در صرع غایب، نتایج تصویربرداری از مغز مانند تصویر برداری مغناطیسی یا همان ( MRI ) طبیعی خواهد بود اما آزمایشاتی مانند MRI برای درمان بیماری صرع غایب پزشک احتمالا با کمترین میزان از داروهای ضد تشنج ممکن شروع کرده و مقدار لازم برای کنترل تشنج را با توجه به علایم بیمار افزایش خواهد داد. کودکان ممکن است پس از دو سال بدون هیچ علایم و تشنجی بتوانند میزان مصرف داروهای ضد تشنج خود را تحت نظر پزشک کاهش دهند. داروهای تجویزی برای درمان صرع غایب شامل موارد زیر می شود: این دارویی است که اکثر پزشکان به عنوان اولین دارو برای درمان صرع غایب از آن استفاده می کنند. در بسیاری از موارد تشنج به خوبی نسبت به این دارو پاسخ خواهد داد. عوارض جانبی استفاده از این دارو شامل حالت تهوع، استفراغ، خواب آلودگی، مشکلات خواب و بیش فعالی کودک می شود. دخترانی که همچنان در بزرگسالی خود نیز برای کنترل تشنج نیاز به مصرف این دارو داشته باشند باید با پزشک در مورد خطرات احتمالی مصرف اسید والپروییک صحبت کنند. اسید والپروییک خطر بروز نقایص هنگام تولد در نوزادان را افزایش داده و مصرف آن برای زنان در دوران بارداری یا پیش از آن را منع می کنند. پزشکان ممکن است استفاده از والپروییک اسید را در کودکانی که دچار صرع غایب و grand mal ( tonid - clonic ) می شوند توصیه کنند. بعضی از مطالعات نشان می دهد که این دارو نسبت به اتوزوکسیمید یا اسید والپروییک اسید کمتری داشته و در نتیجه عوارض جانبی کمتری نیز به دنبال خواهد داشت. عوارض جانبی این دارو ممکن است شامل بروز ضایعات پوستی و حالت تهوع باشد. پیروی از رژیم غذایی پر چرب و کم کربوهیدرات معروف به، می تواند تا حد زیادی به کنترل تشنج در فرد مبتلا کمک کند. این رژیم تنها در صورتی مورد استفاده قرار می گیرد که داروهای سنتی نتوانند به خوبی تشنج را کنترل کند. پایبند بودن این رژیم چندان کار آسانی نیست اما در کاهش تشنج برخی از افراد مبتلا موثر خواهد بود. رژیم های غذایی دیگر مثل شاخص گلایسمی و اصلاح شده ت ثیر کمتری نسبت به رژیم کتوژنیک داشته ولی محدودیت کمتری برای فرد رژیم گیرنده به همراه خواهد داشت. در ادامه به بعضی از اقدامات درمانی دیگری که می تواند به کنترل تشنج کمک کند اشاره خواهیم کرد: میزان مصرف خود را بدون مشورت پا پزشک تغییر ندهید. اگر احساس می کنید داروی شما به هر دلیلی تغییر کرده، بهتر است این مورد را با پزشک درمیان بگذارید. کمبود خواب می تواند باعث بروز تشنج در فرد مبتلا شود. حتما هر شب استراحت کافی داشته باشید و را رعایت کنید. این امر به پرسنل اورژانس کمک خواهد کرد که اگر تشنج دیگری داشتید به بهترین شکل ممکن شما را درمان کنند. شخصی که دارای اختلال تشنجی است قبل از اینکه بتواند رانندگی کند، باید برای مدت زمان معقولی بدون تشنج (فواصل زمانی متفاوت از حالت به حالت دیگر) باشد. تنها در صورتی که شخص دیگری همراه و مراقب شماست اقدام به حمام کردن یا شنا کردن کنید تا در صورت نیاز به کمک شما بیاید. اگر با اختلال تشنجی زندگی می کنید، ممکن است به خاطر عوارض جانبی این بیماری احساس نگرانی یا استرس نسبت به آینده خود داشته باشید. همین و نگرانی به ظاهر ساده می تواند بر روی سلامت روانی شما ت ثیر بگذارد در نتیجه مهم است که در مورد احساسات خود با پزشک صحبت کرده و به دنبال راه حلی باشید. اعضای خانواده می توانند تا حد زیادی از شما با این بیماری پشتیبانی کنند. هر آنچه که در مورد این بیماری می دانید را با اعضای خانواده خود به اشتراک گذاشته و به آن ها بگویید که در مورد این بیماری هر سوالی که دارند از شما پرسیده و نگرانی های خود را با شما در میان بگذارند. این کار به آن ها کمک می کند تا بهتر شرایط شما را درک کرده و احساس حمایت و پشتیبانی بیشتر در منزل داشته باشید. با معلمان و مربیان فرزند خود در مدرسه یا مهدکودک در مورد اختلال تشنجی، نحوه برخورد و ت ثیر آن بر روی کودک خود صحبت کنید. بهتر است تمامی اقدامات لازم در صورت بروز تشنج در مدرسه را به مربی یا معلم کودک خود آموزش داده و با او صحبت کنید. به یاد داشته باشید که لازم نیست به تنهایی با این بیماری کنار بیایید. با دوستان و خانواده خود در مورد بیماری صحبت کرده و سعی کنید تا در گروه های پشتیبانی مخصوص افراد مبتلا به صرع حضور پیدا کرده و در صورت نیاز از آن ها درخواست کمک کنید. به خاطر داشته باشید که داشتن یک سیستم پشتیبانی قوی برای کنار آمدن با بیماری اهمیت بسیار زیادی دارد. احتمالا در اولین مرحله تشخیص این بیماری به پزشک خانواده یا پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. پزشک عمومی در صورت تشخیص این عارضه شما را به متخصص اختلالات سیستم عصبی یا همان نیورولوژیست ارجاع خواهد داد. بهتر است برای آمادگی قبل از ملاقات با پزشک از اطلاعات زیر استفاده کنید. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقاتت به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. می توانید قبل از مراجعه به پزشک، لیستی از سوالات خود آماده کنید. پیشنهاد می کنیم برای کسب اطلاعات در مورد بیماری صرع غایب از سوالات زیر استفاده کنید: اصلی ترین علت بروز این علایم چیست؟ برای تشخیص بیماری نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی خواهد داشت؟ علایم این بیماری دایمی بوده یا موقتی است؟ چه راه های درمانی وجود داشته و کدام مورد را توصیه می کنید؟ عوارض جانبی درمان این بیماری چیست؟ آیا جایگزینی برای داروی تجویز شده وجود دارد؟ آیا باید محدودیت های خاصی در فعالیت های بدنی مثل فوتبال، شنا و دیگر فعالیت ها اعمال شود؟ آیا بروشور یا برگه پرینت شده در مورد این بیماری دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟ پزشک ممکن است سوالات زیر را در حین معاینه فرد مطرح کند: علایم بیماری از چه زمانی آغاز شد؟ هر چند وقت یکبار علایم بیماری ظاهر می شود؟ آیا می توانید تشنج خود را توصیف کنید؟ تا چه مدت زمانی علایم تشنج ادامه دارد؟ آیا بعد از اتمام تشنج، می دانید در حین تشنج چه اتفاقی برای شما افتاده است؟

یا واریس های ولوار ( VVs ) رگ های واریسی هستند که در فرج زنان ایجاد می شوند. فرج ناحیه تناسلی خارجی زن است. بسیاری از زنان در VV را تجربه می کنند. این به این دلیل است که تغییرات در جریان خون و افزایش سطح هورمون می تواند باعث بزرگ شدن سیاهرگ های فرج شود. برای برخی منجر به درد یا علایم دیگر می شود. زنان باردار، احتمالا تغییرات زیادی را در بدن خود تجربه می کنند. برخی افراد حتی قبل از زایمان، ناراحتی در ناحیه لگن (مانند خارش، تورم، تحریک و درد) را تجربه می کنند. این ناراحتی ممکن است به دلیل شرایطی باشد که به عنوان وریدهای واریسی واژن یا واریس روی یا اطراف فرج شناخته می شود. اگرچه این وضعیت ممکن است شما را غافلگیر کند، اما این وضعیت طبیعی است و معمولا عوارضی ایجاد نمی کند. اگر واریس فرج دارید، چندین کار وجود دارد که می توانید برای کاهش ناراحتی خود در دوران بارداری انجام دهید. وریدهای واریسی زمانی اتفاق می افتند که بخش هایی از رگ های شما بزرگ، گشاد، پیچ خورده و بیش از حد پر از خون می شوند. این می تواند باعث درد، فشار و ناراحتی در ناحیه آسیب دیده شود. برای زنان باردار، VV ها معمولا بدون درمان پس از ناپدید می شوند. اگر پس از زایمان ناپدید نشدند یا در خارج از بارداری آنها را تجربه می کنید، گزینه های درمانی برای کمک به به حداقل رساندن علایم شما وجود دارد. چه چیزی باعث واریس ولوار می شود؟ واریس ولوار در دوران بارداری شایع است و خطرات یا عوارض مشابه واریس در سایر نقاط بدن را ندارد. در حالی که برخی از افراد به آنها به عنوان "وریدهای واریسی واژن" اشاره می کنند، این یک نام اشتباه است. این وضعیت در واقع کانال واژن را تحت تاثیر قرار نمی دهد، فقط ناحیه تناسلی خارجی را که به نام فرج شناخته می شود، تحت تاثیر قرار می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید واریس های فرج تا حدی به دلیل افزایش جریان خون در بدن شما در دوران بارداری اتفاق می افتد. در واقع، میزان خونی که قلب شما در دوران بارداری پمپاژ می کند، می تواند بین تا درصد افزایش یابد. این همه خون کجا می رود؟ مقدار زیادی از آن به رحم شما می رود، اما ناحیه فرج نیز تحت ت ثیر این افزایش جریان خون قرار می گیرد زیرا بدن خود را برای تولد آماده می کند. در دوران بارداری، هورمون های جنسی مانند پروژسترون نیز افزایش می یابد، که می تواند باعث تجمع بیشتر خون و همچنین فشار بیشتر و فشرده شدن رگ های خونی در ناحیه لگن با رشد کودک شما شود. همه این عوامل در کنار هم می توانند باعث ایجاد رگ های واریسی در و اطراف فرج شوند. علایم واریس فرج چیست؟ برخی از افراد مبتلا به واریس ولو حتی متوجه نمی شوند که به آن مبتلا هستند. برای دیگران، این مسیله کاملا ظاهری است. ممکن است متوجه بیرون زدگی رگ های آبی مایل به بنفش شوید، اما احساس درد یا ناراحتی نکنید. با این حال، برای بسیاری از افراد، این بیماری با انواع علایم ناراحت کننده همراه است، از جمله: التهاب احساس فشار رابطه جنسی یا ناراحتی هنگام راه رفتن یا ورزش اکثر موارد واریکوسیته فرج مدت کوتاهی پس از زایمان بین تا هفته برطرف می شوند. ابتلا به رگ های وایس واژن بر روی زایمان شما ت ثیری نخواهد داشت (حتی اگر قصد زایمان طبیعی دارید) VV ها در لب های بزرگ و مینور، لب ها و چین های پوستی فرج رخ می دهند. برخی از علایم بصری VVs ، عبارتند از: رگه هایی که نرم و به رنگ آبی یا بنفش هستند. رگ هایی که پیچ خورده به نظر می رسند و از پوست بیرون زده اند. برخی از زنان بیش از تغییرات قابل مشاهده در فرج را تجربه می کنند. VV ها همچنین می توانند باعث شوند: خارش فشار یا درد در فرج ناراحتی هنگام راه رفتن درد هنگام رابطه جنسی سنگینی یا احساس پر بودن در فرج شما شما همچنین ممکن است را در پاهای خود یا جاهای دیگر در ناحیه لگن خود تجربه کنید. زنان باردار ممکن است متوجه شوند که VV ها در اواسط بارداری ظاهر می شوند. چگونه از بروز واریس فرج پیشگیری کنیم؟ از آنجایی که افزایش جریان خون، فشار و هورمون ها در دوران بارداری اجتناب ناپذیر است، ممکن است برای جلوگیری از واریس کار زیادی نتوانید انجام دهید، به خصوص اگر سابقه خانوادگی دارید یا از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به آن هستید. با این حال، چند راه وجود دارد که شانس خود را برای جلوگیری از واریکوسیته فرج افزایش دهید یا در صورت ایجاد آنها، آنها را قابل کنترل تر کنید. برای مثال، ورزش منظم به گردش خون کمک می کند و جریان خون سالم را بهبود می بخشد. خوردن یک نیز می تواند کمک کننده باشد. اکثر افراد در طول بارداری سالم وزن اضافه می کنند، اما چاقی یک عامل خطر برای واریس است. بنابراین، سعی کنید با خوردن غذاهای مغذی و فعال ماندن در محدوده توصیه شده افزایش وزن بارداری بمانید. علاوه بر این، از پاهای خود به خوبی مراقبت کنید. هنگام نشستن پاهای خود را بالا بیاورید، از کفش های پاشنه بلند یا سایر کفش های نامناسب خودداری کنید و مرتبا وضعیت خود را از نشسته به ایستاده و حرکت در اطراف تغییر دهید. درمان های ایمن برای بارداری اگر بهترین تلاش های شما مانع از ابتلا به واریکوسیته فرج در دوران بارداری نشده است، راه های مطمینی وجود دارد که می توانید آن ها را درمان کنید یا حداقل هر گونه ناراحتی مرتبط را تسکین دهید. در اینجا چند گزینه درمانی وجود دارد که ممکن است کمک کند. لباس های فشرده سازی جوراب های واریس می توانند میزان جریان خون را در پاهای شما افزایش دهند و به جای تجمع در رگ های شما، خون را در حال حرکت نگه می دارند. در مورد انتخاب محصول مناسب برای خود در دوران بارداری با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. همچنین لباس هایی برای حمایت از واریسی ولوور وجود دارد که قرار است روی لباس های زیر شما بپوشید. این موارد می توانند احساس ناراحتی ناشی از وریدهای واریسی در اطراف فرج یا پرینه شما را محدود کنند. کمپرس سرد قرار دادن کیسه یخ روی فرج می تواند تورم را به حداقل برساند و درد، خارش و ناراحتی مرتبط با واریکوسیته فرج را بی حس کند. به جای ماندن در همان وضعیت برای مدت طولانی، در طول روز به حرکت خود ادامه دهید. وقتی شب می خوابید، پاها و یا باسن خود را با یک بالش بالا بیاورید تا خون به جای جمع شدن جریان داشته باشد. کورتیکواستروییدها اگر با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی که آن را ت یید می کند مشورت می کنید، می توانید مقدار کمی از کرم کورتیکواسترویید OTC را روی فرج خود بمالید تا خارش و سوزش را تسکین دهید. داروی پیشگیری از لخته شدن خون گاهی اوقات، یک لخته خون در واقع در ورید واریسی تشکیل می شود که باید توسط یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی درمان شود. آنها دوز کم رقیق کننده خون را برای پاک کردن لخته و جلوگیری از لخته های بعدی تجویز می کنند. جراحی برای افراد مبتلا به موارد شدید واریس فرج، در صورتی که وضعیت پس از زایمان بهبود نیافته باشد، چند گزینه جراحی وجود دارد. اکثر ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی ترجیح می دهند برای انجام این روش ها تا بعد از بارداری صبر کنند، زیرا بسیاری از موارد پس از زایمان خودشان بهبود می یابند. این مراحل عبارتند از: برداشتن سیاهرگ ها از طریق برش های کوچک در پوست، تزریق محلولی که باعث ایجاد زخم و انسداد رگ ها می شود که در آن دارو از طریق یک کاتتر به وریدها برای کاهش جریان خون در ناحیه وارد می شود. ممکن است VV داشته باشید و حتی آن را ندانید. دیدن فرج و تشخیص تغییرات آن، به خصوص در دوران بارداری، می تواند دشوار باشد. ابتلا به این بیماری در دوران بارداری ممکن است شما را نگران زایمان کند. اگرچه این احتمال وجود دارد که رگ های شما در حین زایمان طبیعی خونریزی کنند، اما این امر نباید خطر قابل توجهی را برای عوارض ایجاد کند یا از انجام زایمان طبیعی جلوگیری کند. اگر سوال یا نگرانی در مورد گزینه های خود برای زایمان دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند شما را از طریق گزینه هایتان راهنمایی کنند و به شما کمک کنند تا خیالتان راحت شود. وریدهای واریسی حتی اگر تا به حال نام واریس فرج را نشنیده باشید، احتمالا با وریدهای واریسی آشنا هستید. اصطلاحی برای هر سیاهرگ سطحی که بزرگ، پیچ خورده یا متورم شده باشد. رگ های واریسی می توانند در هر جایی از بدن ایجاد شوند، اگرچه پاها شایع ترین نقطه هستند. موارد خفیف تر به دلیل ظاهر تار عنکبوتی که دارند اغلب به عنوان رگ های عنکبوتی شناخته می شوند. موارد شدید می تواند باعث برآمدگی رگ ها و به نظر رسیدن رنگ آبی تیره یا بنفش شود. واریس زمانی اتفاق می افتد که دریچه های رگ های شما ضعیف شوند یا آسیب ببینند. همانطور که بدن شما خون را در رگ های شما پمپ می کند و به گردش در می آورد، این دریچه ها برای حفظ جریان خون به جلو طراحی شده اند. با این حال، در صورت اختلال در عملکرد دریچه ها، جریان خون مختل می شود و باعث جمع شدن، برآمدگی و ظاهر بد شکل در رگ ها می شود. چندین عامل خطر برای واریس وجود دارد، از جمله سن بالا، وزن، بارداری، سابقه خانوادگی و هر چیزی که فشار بیشتری بر رگ های شما وارد می کند، مانند کار کردن در شغلی که نیاز به ایستادن طولانی مدت دارد. در بیشتر مواقع، رگ های واریسی یک مشکل زیبایی هستند به این معنی که آنها معمولا هیچ خطری برای سلامت جسمانی شما ندارند. درمان هایی برای کاهش یا به حداقل رساندن ظاهر واریس وجود دارد. اگرچه بیشتر وریدهای واریسی از نظر پزشکی نگران کننده نیستند، اما ممکن است مشکلات پزشکی مرتبط با وریدهای واریسی مانند زخم های پوستی و نوع جدی لخته خون به نام ترومبوز ورید عمقی وجود داشته باشد. سخن آخر واریس های فرج اغلب ناراحت کننده هستند، اما در بیشتر موارد پس از زایمان برطرف می شوند و عوارضی ایجاد نمی کنند یا نیاز به درمان شدید در دوران بارداری دارند. راهبردهای پیشگیری و درمان در خانه می تواند به شما در مدیریت این وضعیت در دوران بارداری کمک کند.

نوعی کیست تخمدان (یک کیسه کوچک پر از مایع) است. جسم زرد خود یک ساختار غدد درون ریز حیاتی، اما موقتی است که در طول تخمک گذاری از سلول های دیواره فولیکول تخمدان تشکیل می شود. این نوع کیست زمانی رخ می دهد که جسم زرد به رشد خود ادامه می‌دهد تا اینکه به طور معمول شکسته شود. این بیماری که کیست جسم زرد نیز نامیده می شود، اغلب در دوران بارداری رخ می دهد. همچنین می تواند در زمان های دیگر مثلا در طول سال های تولید مثل نیز ظاهر شود. درک فرآیند تخمک گذاری می تواند به توضیح چگونگی و چرایی ایجاد این کیست ها کمک کند. هر یک از تخمدان ها هزاران فولیکول دارند و کیسه های کوچکی هستند که تخمک ها را نگه می دارند. هنگامی که یک فولیکول، تخمک را در طول تخمک گذاری آزاد می کند، جسم زرد تشکیل می دهد ساختاری با عمر کوتاه که استروژن و پروژسترون را آزاد می کند، هورمون هایی که رحم را برای لانه گزینی آماده می کنند. تجزیه جسم زرد به شروع قاعدگی کمک می کند. اگر لقاح رخ دهد، جسم زرد مدت بیشتری برای تولید هورمون باقی می ماند. جفت در حدود هفته بارداری وظیفه تولید پروژسترون را بر عهده خواهد گرفت. به طور معمول، جسم زرد در حدود تا روز پس از تخمک گذاری در صورتی که لقاح روی ندهد، از بین می رود. با این حال، گاهی اوقات، یک کیست جسم زرد احتمال دارد به جای آن روی تخمدان ایجاد ششود. در این مواقع جسم زرد پر از خون و به جای اینکه در زمان معمولی تجزیه شود، به رشد خود ادامه می‌دهد. معمولا کیست خوش خیم، بدون درد و در نهایت خود به خود از بین می رود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کیست های جسم زرد از نظر اندازه متفاوت و معمولا بین تا سانتی متر هستند. آنها دلیلی برای نگرانی نیستند. با این حال، این کیست‌ها گاهی اوقات می‌توانند منجر به عوارضی شوند که معمولا به خود بارداری ارتباطی ندارند. کیست های جسم زرد به عنوان کیست های "عملکردی" در نظر گرفته می شوند. این بدان معنی است که آنها معمولا آسیبی نداشته، به ندرت نیاز به مداخله پزشکی دارند و بر باروری ت ثیر نمی گذارند. داشتن کیست جسم زرد در یک بارداری لزوما به این معنا نیست که در بارداری دیگر دچار کیست جسم زرد خواهید شد. با این حال، احتمال آن بیشتر است. علاوه بر این، اگر عوامل خطری مانند عدم تعادل هورمونی یا اندومتریوز دارید، احتمال اینکه در بارداری بعدی (یا اولین بار) دوباره دچار کیست شوید، بیشتر است. علاوه بر این، گاهی اوقات علت کیست جسم زرد ناشناخته است. توجه داشته باشید که فرد نیز احتمال دارد کیست داشته باشد و از آن آگاه نباشد. زیرا آنها اغلب بدون درد هستند و معمولا تنها در صورت انجام سونوگرافی اولیه تشخیص داده می شوند. در بسیاری از موارد، زنانی که کیست جسم لوتیال دارند، هیچ درد یا علایم دیگری را تجربه نمی کنند. در واقع، کیست جسم لوتیال معمولا پس از چند دوره قاعدگی خودبه‌خود برطرف می‌شود، بدون اینکه فرد حتی از وجود آن مطلع باشد. شایع ترین علامت در کسانی که متوجه کیست جسم زرد می شوند، درد خفیف یک طرفه یا حساسیت در طول چرخه قاعدگی است. با این حال، اگر مقداری درد وجود داشته باشد، می تواند نوع درد مرتبط با حاملگی خارج رحمی یا لوله ای را تقلید کند. اگر دردی دارید که نگران آن هستید با پزشک یا ماما خود مشورت کنید. کیست های جسم زرد بزرگ پتانسیل ترکیدن و ایجاد خونریزی داخلی را دارند. آنها همچنین می توانند منجر به پیچ خوردگی تخمدان شوند، یک عارضه نادر اما جدی که در آن تخمدان به دور بافت های اطراف می پیچد. در صورت بروز هر گونه علایمی از این شرایط، از جمله موارد زیر، به مراقبت فوری پزشکی نیاز است: درد شانه غش یا سرگیجه استفراغ ویا حالت تهوع درد ناگهانی، شدید، تیز و یک طرفه در ناحیه تحتانی شکم یا لگن کیست های جسم زرد معمولا با سونوگرافی ترانس واژینال تشخیص داده که سونوگرافی داخلی نیز نامیده می شود. سونوگرافی ترانس واژینال دید نزدیک تری از ساختارهای لگن نسبت به سونوگرافی لگن ارایه می دهد. با این حال، این کیست ها ممکن است با استفاده از سونوگرافی لگن نیز دیده شوند، که یک ابزار تشخیصی غیر تهاجمی است که در بالای پوست شکم قرار می گیرد. در سونوگرافی ترانس واژینال، ارایه دهنده گره ای به نام مبدل را وارد واژن می کند. این دستگاه امواج صوتی را منتشر که تصاویری از داخل بدن تولید و آنها را روی یک مانیتور پخش می کند. در حالی که احتمال دارد در صورت داشتن علایم، سونوگرافی (ترانس واژینال یا لگنی) تجویز شود، کیست ها اغلب در طول یک سونوگرافی معمول برای اهداف دیگر، مانند تایید بارداری یا برای بررسی درد لگن یا خونریزی بیش از حد واژن، در زنان باردار تشخیص داده می شوند. شاید فرصت های بیشتری برای تشخیص کیست جسم زرد در خانمی که باردار است وجود داشته باشد، به این دلیل که آنها معمولا به عنوان بخشی از مراقبت های دوران بارداری خود تصویربرداری معمولی انجام می دهند. به همین دلیل، این کیست ها بیشتر در دوران بارداری تشخیص داده می شوند. احتمال دارد پزشک یا ماما از شما بخواهد در صورت ادامه علایم، یک سونوگرافی دیگر برای بررسی کیست انجام دهید. در غیر این صورت، مگر اینکه درد یا علایم دیگر نیاز به درمان داشته باشد، معمولا نیازی به پیگیری نیست. هر فرد احتمال دارد به کیست جسم زرد مبتلا شود، اگرچه در زنانی که از داروهایی مانند کلومید (کلومیفن) برای تحریک تخمک گذاری استفاده می کنند، بیشتر ایجاد می شود. این داروها که هورمون‌ها را به منظور تحریک تخمک‌گذاری دستکاری می‌کنند، معمولا توسط پزشک یا ماما برای زنانی که مشکلات باروری و یا سندرم تخمدان پلی‌کیستیک ( PCOS ) دارند، تجویز می‌شود. از آنجایی که جسم زرد بخشی طبیعی از چرخه قاعدگی است، نوع کیست مرتبط با آن نیز می تواند زمانی که باردار نیستید ایجاد شود. حتی اگر دارویی برای درمان ناباروری مصرف نمی‌کنید یا هرگز مصرف نکرده‌اید، می‌توانید یکی از این موارد را ایجاد کنید. علاوه بر این، عوامل خطر زیر فرد را در معرض خطر بیشتری برای ایجاد کیست جسم زرد قرار می دهد: بارداری اندومتریوز عفونت لگن کیست های جسم زرد قبلی عدم تعادل هورمونی (این ممکن است مربوط به درمان باروری باشد) کیست جسم زرد معمولا مضر نیست. کیست ها معمولا هیچ عارضه ای در دوران بارداری ایجاد نمی کنند، به خصوص زمانی که در سه ماهه اول کشف شوند. اگر کیست به رشد یا بدتر شدن ادامه داد، احتمال دارد برای پیشگیری از خطر سقط جنین، جراحی لازم باشد. در صورتی که کیست باعث درد می شود، پزشک یا ماما ممکن است استراحت لگنی (بدون فعالیت جنسی) یا داروهای مسکن تجویز کند. با این حال، در بیشتر موارد، کیست جسم زرد بدون مداخله خودبه‌خود برطرف می‌شود. گاهی اوقات کیست پاره می شود. وقتی این رخ می دهد، درد احتمال دارد افزایش یابد، اما به سرعت فروکش می‌کند. شاید داروی مسکن و استراحت تجویز شود. در موارد کمتر، کیست جسم زرد می تواند باعث پیچ خوردگی تخمدان شود. این می تواند بسیار دردناک باشد و احتمال دارد برای پیشگیری از آسیب بیشتر به تخمدان نیاز به جراحی داشته باشد. این کیست ها که به آنها کیست های عملکردی می گویند کیسه هایی هستند که به دلیل روند طبیعی قاعدگی روی تخمدان ایجاد می شوند. برخلاف برخی دیگر از کیست های تخمدان، این کیست ها پتانسیل سرطانی شدن را ندارند. در حالی که احتمال دارد کیست تخمدان ناراحت کننده باشد، ولی کیست جسم زرد معمولا باعث درد نمی شود یا بارداری و زایمان را پیچیده نمی کند. همچنین، به ندرت نیاز به درمان دارند. جسم زرد توده ای از سلول ها است که در تخمدان تشکیل می شود و مسیول تولید هورمون پروژسترون در اوایل بارداری است. نقش جسم زرد بستگی به این دارد که آیا لقاح رخ می دهد یا خیر. گاهی اوقات، کیست ها در جسم زرد ایجاد و منجر به علایم دردناک می شود. این کیست ها می توانند خود به خود از بین بروند، اما برخی از آنها احتمال دارد نیاز به درمان داشته باشند. در طول تخمک گذاری یک جسم زرد در تخمدان تشکیل می شود. در طی تخمک گذاری، تخمک از فولیکول غالب آزاد و پس از آزاد شدن و لقاح بعدی، فولیکول خود را می‌بندد و جسم زرد را تشکیل می‌دهد. این توده سلولی به تولید هورمون پروژسترون در اوایل بارداری کمک می کند. جسم زرد به تولید پروژسترون ادامه می دهد تا زمانی که جنین سطوح کافی برای حفظ بارداری را تولید که معمولا بین هفته های تا بارداری رخ می دهد. پروژسترون در اوایل بارداری ضروری است زیرا: از رشد پوشش داخلی رحم حمایت می کند. جریان خون و تامین اکسیژن را بهبود می بخشد. این اجازه می دهد تا رحم بدون انقباض رشد کند. جسم زرد توسط هورمون حاملگی گنادوتروپین جفتی انسانی یا HCG پشتیبانی و نگهداری و در حدود هفته بارداری شروع به کاهش اندازه می کند. زمانی که لقاح یا لانه گزینی صورت نگیرد، جسم زرد شروع به تجزیه می کند. این باعث کاهش سطح استروژن و پروژسترون که منجر به شروع یک دوره قاعدگی دیگر می شود. هورمون ها نقش قدرتمندی در تنظیم طبیعی قاعدگی در زنان دارند. علاوه بر پروژسترون و استروژن، سایر هورمون های ضروری برای تخمک گذاری عبارتند از: هورمون لوتیینه کننده هورمون محرک فولیکول این هورمون ها مسیول تخمک گذاری و آماده سازی رحم برای لانه گزینی تخمک بارور شده هستند. یک چرخه قاعدگی معمولی هر تا روز رخ می دهد، در این زمان بدن برای تخمک گذاری و بارداری آماده می شود. چرخه قاعدگی سه مرحله دارد: مرحله فولیکولی چرخه قاعدگی از اولین روز قاعدگی در زنان و با شروع خونریزی قاعدگی آغاز می شود و تا زمان تخمک گذاری ادامه می یابد. این مرحله معمولا بین تا روز طول می کشد. در طول فاز فولیکولی، بدن هورمون محرک فولیکول ترشح تا تولید فولیکول های تخمدان حاوی تخمک را القا کند. یکی از آنها به یک فولیکول بالغ با قابلیت بارور شدن تبدیل که به عنوان فولیکول غالب شناخته می شود. فولیکول غالب استروژن ترشح که نه تنها فولیکول‌های غیر غالب را تجزیه می‌کند، بلکه رحم را تحریک تا برای آماده شدن در لانه‌گزینی تخمک، پوشش خود را ضخیم کند. همچنین باعث افزایش هورمون لوتیینیزه می شود که مسیول تخمک گذاری است. مرحله تخمک گذاری در حدود روز سیکل قاعدگی زنان شروع می شود. در طول این مدت، هورمون لوتیینیزه کننده افزایش می یابد و تخمدان را بیشتر تحریک کرده تا تخمک را از فولیکول غالب آزاد کند. به طور معمول، این مرحله بین تا ساعت طول می کشد و منجر به تخمک گذاری می شود. مرحله لوتیال سیکل قاعدگی زمانی است که بدن برای کاشت تخمک بارور شده آماده می شود. هنگامی که فولیکول تخمدانی در مرحله تخمک گذاری، تخمک را آزاد می کند، فولیکول باز شده بسته و جسم زرد را تشکیل می دهد. جسم زرد مسیول تولید هورمون پروژسترون است که رحم را تحریک می کند تا حتی بیشتر ضخیم و برای لانه گزینی تخمک بارور شده آماده شود. هورمون استروژن نیز در این مدت افزایش می یابد تا رحم برای لانه گزینی آماده شود. اگر هیچ تخمک بارور شده ای برای کاشت در پوشش ضخیم شده رحم وجود نداشته باشد، بدن در طول خونریزی قاعدگی به دلیل سطوح پایین استروژن و پروژسترون، پوشش را می ریزد و چرخه دوباره شروع می شود. جسم زرد در داخل تخمدان‌ها قرار دارد، جایی که فولیکول غالب قبلا قرار داشت. اکثر افراد فولیکول را به شکل تونلی مانند فولیکول مو تصور می کنند، اما فولیکول های داخل تخمدان متفاوت است. هر فولیکول را به عنوان یک کیسه کوچک تصور کنید که می تواند یک تخمک در حال رشد را در خود نگه دارد. هنگامی که تخمک در طول تخمک گذاری از فولیکول غالب خارج می شود، آن کیسه می شکند. توده‌ای از سلول‌های زرد زعفرانی در جایی که فولیکول زمانی بوده تشکیل می‌شود و شکستگی را می‌بندد و به عنوان یک ساختار جدید شکل می‌گیرد. این ساختار جدید، جسم زرد، می‌تواند از تا سانتی‌متر در حین رشد متغیر باشد. دو نوع سلول اصلی در جسم زرد وجود دارد: سلول‌های تکا فولیکولی و سلول‌های گرانولوزای فولیکولی. هر دو نوع سلول را می توان در فولیکول های تخمدان یافت. هورمونی به نام گنادوتروفیک جفتی انسان ( HCG ) این سلول ها را برای ساختن پروژسترون تحریک می کند. گاهی اوقات، جسم زرد در زمانی که باید تجزیه شود، به رشد خود ادامه می دهد. هنگامی که این رخ می دهد، جسم زرد با مایع پر می شود و یک کیست جسم زرد ایجاد می کند. نقص جسم زرد که به آن نقص فاز لوتیال نیز می‌گویند، زمانی روی می دهد که جسم زرد پروژسترون کافی برای ضخیم شدن پوشش رحم تولید نکند. یا احتمال دارد بدن در حال تولید پروژسترون باشد، اما پروژسترون آنطور که باید باعث ضخیم شدن پوشش رحم نمی شود. کیست جسم زرد: معمولا بدون درد و بی ضرر هستند. اغلب توسط پزشک در طول یک معاینه معمول بارداری کشف می شوند. می تواند بر افرادی که قاعدگی دارند، چه باردار باشند و چه نباشند، تاثیر بگذارد. اگر باردار هستید، معمولا تا سه ماهه دوم خود به خود از بین می روند. اگر باردار نیستید، معمولا در عرض چند هفته تا سه دوره کامل قاعدگی از بین می روند. نقص جسم زرد احتمال دارد باردار شدن یا بچه دار شدن را دشوار کند. این به شرایط، ویژگی ها و رفتارهای خاصی مرتبط است، اما یک دلیل واضح وجود ندارد که باعث آن شود. این شامل: ورزش بیش از حد مقدار ناسالم استرس داشتن شاخص توده بدنی ( BMI ) خیلی بالا یا خیلی پایین داشتن شرایطی مانند بی اشتهایی عصبی، اندومتریوز، سندرم تخمدان پلی کیستیک اگر جسم زرد علایمی ایجاد کند، کیست محتمل ترین عامل آن است. کیست های جسم زرد معمولا بی ضرر و بدون درد هستند و خود به خود از بین می روند. اما، گاهی اوقات احتمال دارد ناراحت کننده باشند. علایم عبارتند از: درد در لگن پری در شکم درد در یک طرف بدن یا درد در ناحیه کمر و پایین تنه درد هنگام مدفوع یا ادرار کردن یا درد هنگام مقاربت (دیسپارونی) حساسیت در سینه ها یا در یک طرف بدن ترشحات خونی زمانی که پریود نمی شوید. داشتن مشکل در باردار شدن یا حفظ بارداری ممکن است نشانه ای از این باشد که جسم زرد پروژسترون مورد نیاز رحم برای کاشت تخمک در پوشش داخلی تولید نمی کند. اغلب، پزشک کیست جسم زرد را در طول معاینه لگن یا به عنوان بخشی از تصویربرداری معمول در دوران بارداری پیدا می کنند. اگر پزشک فکر می کند که مشکلات جسم زرد بر باروری ت ثیر می گذارد، احتمال دارد دستور دهد: سونوگرافی ترانس واژینال برای اندازه گیری ضخامت پوشش رحم آزمایش هایی برای اندازه گیری سطح هورمون، به ویژه هورمون های محرک فولیکول ( FSH ) ، هورمون های لوتیینه کننده ( LH ) و پروژسترون پزشک احتمال دارد کیست جسم زرد را در صورتی که دردناک یا آنقدر بزرگ شود که خطراتی را به همراه داشته باشد، خارج کند. با این حال، معمولا کیست ها خود به خود از بین می روند. اگر جسم زرد به اندازه کافی پروژسترون تولید نمی کند، شاید پزشک توصیه کند که هورمون گنادوتروفیک جفتی ( HCG ) یا کلومفن سیترات مصرف کنید. هر دو هورمون فرآیندهایی را در بدن شروع می کنند که جسم زرد را تشویق به ساخت پروژسترون می کند. یا ممکن است ارایه دهنده مصرف مکمل های پروژسترون را توصیه کند. با ارایه دهنده خود در مورد بهترین گزینه های موجود مشورت کنید. نگران سلامت جسم زرد نباشید. از این گذشته، با هر سیکل قاعدگی یک سیکل جدید دریافت خواهید کرد. در عوض، روی انجام کارهایی تمرکز کنید که سطح هورمون را متعادل نگه می دارد. خبر خوب این است که بسیاری از رفتارهایی که باعث ایجاد یک سبک زندگی سالم می شوند، به حفظ وضعیت هورمونی نیز کمک می کنند. خواب کافی و باکیفیت داشته باشید. به طور منظم ورزش کنید و مراقب باشید که بیش از حد به خود فشار نیاورید. راه های مدیریت استرس را بیاموزید تا سطح هورمون را از تعادل خارج نکند. هر روز وعده‌های غذایی سالم و متعادل بخورید، شامل مقدار زیادی پروتیین و چربی‌های خوب جسم زرد نقش مهمی در بارداری دارد. پروژسترونی که در سه ماهه اول بارداری تولید می‌کند باعث می‌شود تخمک به یک جنین سالم تبدیل شود. این تنها یکی از دلایلی است که چرا حفظ سطح هورمون هایتان بسیار مهم است، تا اگر زمانش رسید جسم زرد بتواند این کار مهم را انجام دهد. کیست لوتیال به طور کلی بی ضرر است و معمولا خود به خود از بین می رود. پسکین استولز می گوید: جسم زرد برای حمایت از بارداری اولیه عمل می کند، اما اگر کیست هنوز در پایان سه ماهه اول یا اوایل سه ماهه دوم روی جسم زرد وجود داشته باشد، معمولا خود به خود برطرف می شود. اگر اینطور نیست، پزشک احتمالا فقط آن را زیر نظر خواهد داشت و در قرار ملاقات های منظم و برنامه ریزی شده سوال می کند که آیا درد یا ناراحتی را تجربه می کنید یا خیر. آنها ممکن است هر از چند گاهی یک سونوگرافی دیگر برای نظارت بر اندازه آن و اطمینان از اینکه کیست هیچ مشکلی برای تخمدان ایجاد نمی کند، درخواست کنند. با این حال، احتمال دارد کیست جسم زرد پاره شود یا روی منبع خون تخمدان بپیچد که می تواند باعث درد شود و در موارد نادر تخمدان را به خطر بیندازد. کیست جسم زرد می تواند به طور خود به خود یا به دلیل یک عامل خارجی مانند معاینه لگن، رابطه جنسی یا ورزش باز شود. در این موارد، بزرگترین نگرانی تاثیر آن بر کودک نیست، بلکه بر روی مادر است. معمولا میزان خونریزی کم است، اما در موارد نادر پارگی کیست می‌تواند باعث خونریزی داخلی شود که نیاز به جراحی دارد. حتی نادرتر از پارگی کیست جسم زرد، رویدادی به نام پیچ خوردگی است. این زمانی رخ می دهد که یک تخمدان دارای کیست، در اطراف شریان و سیاهرگی که منبع خون آن را تشکیل می دهند، پیچ خورده است. وزن سنگین کیست در اطراف منبع خون نوسان می‌کند، به نوعی مانند یک بازی با توپ تتر. در اوایل سه ماهه دوم شایع تر است، زیرا رحم از لگن خارج می شود. پیچ خوردگی نیاز به جراحی دارد.

ممکن است علل زیادی داشته باشد. در برخی شرایط علت بد بو بودن پوست سر می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. مشکلات پوست سر شما می تواند از خارش و پوسته پوسته شدن گرفته تا و تحریک آن متفاوت باشد. مت سفانه برخی از افراد بوی بدی را نیز از پوست سرشان احساس می‌کنند. بسیاری از اوقات وقتی موهای شما بوی بدی دارند، شستن آنها می تواند موثر باشد. اما زمانی که پوست زیرین آن بدبو باشد، می تواند نشانه یک مشکل اساسی پوست سر باشد. اگر پوست سر شما بوی ترشی می دهد، به سرعت می تواند خجالت آور باشد. بوی بد پوست سر معمولا از موهای شما ناشی می شود. بنابراین، بعید است شما تنها کسی باشید که متوجه آن شده اید. هنگامی که دوستان، خانواده، همکاران و غیره متوجه آن شوند، ممکن است مشکل‌سازتر شود. تشخیص علل مختلف بالقوه بوی بد پوست سر می تواند به شما در درمان سریع آن کمک کند. خبر خوب این است که بسیاری از مسایلی که باعث ایجاد بوی بد می شوند قابل درمان هستند. هر چه زودتر کاری در مورد بو انجام دهید، بهتر است. نکته مهم این است که درک کنید که اگر بوی بدی حتی پس از شستن موهایتان باقی بماند، به احتمال زیاد پوست سرتان بوی بد می دهد، نه موهایتان. در حالی که مراقبت مناسب از هر دو ضروری است، تمرکز بر سلامت پوست سر می تواند بوی بد را از بین ببرد. در نتیجه، موهای شما نیز دیگر بوی بدی نخواهد داد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا پوست سر من بوی بد می دهد؟ این مقاله به چندین مورد از علل رایج بوی بد پوست سر می پردازد. همیشه به این معنی نیست که موهای شما کثیف است. همچنین لزوما به این معنی نیست که شما از هر نوع بیماری پوستی دارید. در بسیاری از موارد، یک راه حل ساده تنها چیزی است که مورد نیاز است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با ایجاد چند تغییر در سبک زندگی یا انتخاب محصول، می توانید بوی بد را از پوست سر خود رفع کنید. در نتیجه موهای شما نیز بوی بدی نخواهند داشت و می توانید بدون خجالت به نزدیک شدن به دیگران اطمینان داشته باشید. بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از دلایل برجسته بوی بد پوست سر بیندازیم. همچنین بسته به اینکه چه چیزی باعث بوی بد پوست سر شما می شود، کارهایی را که می توانید برای ایجاد تفاوت انجام دهید، پوشش خواهیم داد. شستن بیش از حد موها وقتی موهای خود را می شویید، اساسا پوست سر خود را نیز می شویید. مت سفانه، شستن بیش از حد موها می تواند به موهای شما آسیب برساند و باعث خشک شدن آنها شود. حتی اگر قبلا این اطلاعات کمی را شنیده باشید، ممکن است متوجه نباشید که می تواند باعث بدبو شدن پوست سر شما شود. قرار است شستشو به از بین بردن بو کمک کند. با این حال، انجام بیش از حد آن می تواند ت ثیر معکوس داشته باشد. این می تواند باعث ایجاد بوی بد در پوست سر شود زیرا روغن طبیعی موهای شما را از بین می برد. این کار بیش از ایجاد موخوره و آسیب به زانوهای شما انجام می دهد. بدن شما می خواهد از موهای شما محافظت کند. اگر متوجه شود روغن ها برداشته شده اند، بیش از حد جبران می کند. پوست سر شما شروع به تولید روغن های بیشتری می کند. این نه تنها می تواند موهای شما را چرب کند و به مواردی مانند منجر شود، بلکه باعث می شود موها و پوست سر شما را راحت تر روی بوها نگه دارند. کثیفی، عرق، و مواد زاید به راحتی به پوست شما می چسبند. حتی زمانی که دوباره موهای خود را بشویید، تجمع مداوم روغن لزوما به بوی بد آن کمک نمی کند. بدیهی است که نکته کلیدی در اینجا، کاهش تعداد دفعات شستشو است. برای شروع، بهتر است به سمت شامپوهای شفاف کننده یا ضد شوره سر بروید. هنگامی که موها و پوست سرتان نرمال شد، شستشوی خود را به یک روز در میان یا چند بار در هفته کاهش دهید. عدم رعایت بهداشت و شستشو کافی موها از یک طرف، احتمالا منطقی است که اگر موهای خود را به اندازه کافی نشویید، باعث بد بو شدن پوست سرتان شود. از طرف دیگر، ما فقط پیشنهاد کردیم که شستن بیش از حد آن می تواند بوی آن را نیز بد کند. هر دوی این علل صحیح است. یافتن شامپوی مناسب و تعادل مناسب برای سلامت موهایتان ضروری است. وقتی موهای خود را به درستی تمیز نمی کنید، روغن ها روی پوست سر جمع می شوند. باکتری هایی که در این روغن های طبیعی زندگی می کنند پس از چند روز می میرند. اگر در این مدت موهای خود را نشویید، می توانند بوی بسیار بدی پخش کنند. سندرم موهای بدبو این برچسب به افرادی داده می شود که به نظر می رسد موهایشان بدبو یا پوست سرشان بدبو است. اما، هنوز دلیلی برای این موضوع وجود دارد. حتی اگر موهای خود را به درستی و با فرکانس مناسب بشویید، باز هم ممکن است به این عارضه مبتلا شوید. سندرم موهای بدبو ( SHS ) زمانی رخ می دهد که غدد عرق و چربی زیادی روی پوست سر شما فعال هستند. هنگامی که پوست سر شما بیش از حد چربی و عرق ترشح می کند، می تواند به سرعت منجر به بروز بوی بد پوست سر شوند. بیشتر اوقات، این عدم تعادل هورمونی است که باعث این مشکل می شود. مراجعه به اغلب بهترین راه حل است. ممکن است لازم باشد داروی تجویزی را شروع کنید که برای یکنواخت کردن سطح هورمون شما طراحی شده است. شرایط پوستی سر شما به چندین بیماری پوستی حساس است. گاهی اوقات، درمان این شرایط در پوست سر حتی سخت تر از سایر نقاط بدن است، زیرا با مو پوشیده شده است. بسیاری از این شرایط منجر به و خاراندن پوست می شود. حتی می تواند منجر به عفونت های بالقوه شود که می تواند بوی بد سر را بدتر کند. علاوه بر این، برخی از بیماری‌های پوستی می‌توانند زخم‌هایی ایجاد کنند که از پوست سر ترشح می‌کنند یا "نشت می‌کنند". این ترشحات اغلب بوی ترشی و پوسیده می دهند. برخی از شایع ترین بیماری های پوستی که روی پوست سر ت ثیر می گذارد، عبارتند از: اگزما درماتوفیتوز هر یک از این شرایط باید به طور جداگانه مراقبت شود. راه حل های درمانی برای همه آنها متفاوت است. به سلامت کلی پوست سر خود توجه زیادی داشته باشید و تا جایی که ممکن است با باز کردن آرام موهای خود به آن نگاه کنید. اگر لکه‌ها، ضایعات یا زخم‌های عجیبی دیدید، فورا برای شروع درمان با پزشک مشورت کنید. محصولات آرایشی و بهداشتی انتخاب محصولات مراقبت از مو مناسب برای سلامت موهای شما مهم است. برخی از محصولات حاوی مواد شیمیایی هستند که واکنش منفی به روغن های طبیعی روی موهای شما خواهند داشت. این می تواند از شامپو، رنگ مو، نرم کننده و غیره باشد. حتی اگر یک محصول مو در بطری بوی خوبی داشته باشد (اغلب به دلیل مواد نگهدارنده و عطرهای اضافه شده) ، آنها می توانند به روغن هایی که بدن شما به طور طبیعی تولید می کند واکنش ضعیفی نشان دهند. محصولی که ممکن است باعث بوی بد پوست سر شما شود، ممکن است تاثیر مشابهی روی شخص دیگری نداشته باشد. ساده ترین راه برای رفع این مشکل، انتخاب محصولات مراقبت از موی حاوی مواد طبیعی است. اگر مواد شیمیایی مقصر ایجاد یک واکنش بدبو هستند، خلاص شدن از شر آنها می تواند به موها و پوست سر شما بوی طبیعی و شیرین تری بدهد. این یکی از ساده ترین راه حل ها برای خلاص شدن از شر پوست سر بدبو است. یک ترکیب محصول ساده می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. استرس داشتن سطوح بالای همیشه می تواند مشکلات زیادی برای سلامتی ایجاد کند. استرس از نظر جسمی و روحی بر ما ت ثیر می گذارد. همچنین می تواند مو و پوست سر شما را تحت تاثیر قرار دهد. گاهی اوقات استرس حتی باعث نازک شدن یا شما می شود. وقتی نوبت به بوی پوست سر شما می رسد، استرس بیش از حد به شما کمکی نمی کند. استرس در تولید طبیعی هورمون ها اختلال ایجاد می کند. این عدم تعادل هورمونی می تواند منجر به بیماری های پوستی مختلف شود. شرایطی مانند آکنه می تواند روی پوست زیر موهای شما ایجاد شود. مت سفانه درمان در آن نقطه سخت تر است. بنابراین، می تواند منجر به ترشحات بدبو و ترشحات ناشی از جوش ها و سایر زخم ها شود. استرس و اضطراب همچنین می تواند باعث شود پوست سر شما چربی بیشتری تولید کند و بوی بیشتری را در هوا پخش کند. این بوها می توانند به پوست سر چرب بچسبند و بسیار قوی تر از حالت قبلی باقی بمانند. حذف کامل استرس از زندگی شاید غیرممکن به نظر برسد. با این حال، هر کاری که می توانید انجام دهید تا خود را کمتر مضطرب کنید، می تواند کمک کند. برخی از تکنیک های آرامش بخش مانند تنفس عمیق یا مدیتیشن را امتحان کنید. یا ورزش بیشتری انجام دهید تا مقداری از اضطراب روزانه خود را کاهش دهید. آنچه برای شما مفید است را بیابید تا بدنتان را به حالت آرام‌تری برسانید، و موها و پوست سرتان باید پاسخ مثبت دهند. استفاده زیاد از کلاه استفاده از کلاه، کلاه ایمنی و روسری به دلایل مختلف غیرمعمول نیست. مت سفانه، استفاده آنها برای مدت طولانی می تواند منجر به بوی بدی از مو و پوست سر شما شود. به راحتی می توان فکر کرد که این فقط خود کلاه است که بوها را نگه می دارد. در حالی که تمیز نگه داشتن کلاه می تواند کمک کننده باشد، اما عامل اصلی بوی بد آن نیست. وقتی سر خود را برای مدت طولانی می پوشانید، احتمال تعریق در شما بیشتر می شود. افزایش عرق روی پوست سر به عنوان غذا برای باکتری هایی که در آنجا زندگی می کنند عمل می کند. همانطور که این باکتری رشد می کند، بوی بدی ایجاد می کند که نه تنها به موهای شما، بلکه به پوست واقعی شما می چسبد. مزایای زیادی برای کلاه وجود دارد، اما استفاده طولانی مدت از آن می تواند یک وضعیت بدبو ایجاد کند. مراقب باشید که هر روز چه مدت سر خود را می پوشانید. مطمین شوید که هر روز به پوست سر خود زمان کافی برای "هوا خوری" به پوست سر خود می دهید. رژیم غذایی ضعیف مانند بسیاری از شرایط سلامتی، بوی بد پوست سر می تواند مستقیما با رژیم غذایی شما مرتبط باشد. اگر هیچ یک از دلایل ذکر شده در این مقاله مناسب به نظر نمی رسد، باید به تغذیه روزانه خود نگاهی بیندازید. شما ممکن است مخمر بیش از حد در سیستم غذایی خود داشته باشید. مخمر بیش از حد می تواند بوی ترش ایجاد کند که بسیار مشخص و قابل توجه است. مخمر نیز نوعی قارچ در نظر گرفته می شود. ممکن است متوجه نشوید که چقدر مخمر در طول روز مصرف می کنید. حتما برچسب محصولات هر چیزی را که می خورید بخوانید. اگر متوجه شدید که بسیاری از رژیم های غذایی معمولی شما حاوی مخمر هستند، مصرف این مواد را کاهش دهید تا ببینید که آیا تفاوتی در بوی مو و پوست سر شما ایجاد می کند یا خیر. علایم بدبو بودن پوست سر چیست؟ بزرگترین علامت بوی بد پوست سر کاملا واضح است. هنگامی که متوجه بوی بدی شدید، می توانید انتظار داشته باشید که اطرافیان شما نیز متوجه آن شوند. با این حال، موارد دیگری وجود دارد که باید به آنها توجه کرد. علایم زیر معمولا با بوی بد پوست سر ظاهر می شود: بثورات کبودی یا حساسیت تورم در سراسر پوست سر خارش و سوزش روی پوست ضایعات پر از مایع که شروع به ترشح می کنند. در برخی موارد، حتی ممکن است متوجه شوید که چیزهایی مانند پشه ها یا مگس ها به طور مداوم در اطراف پوست سر شما در حال پرواز هستند. بدترین بخش این است که بو می تواند به چیزهایی مانند کلاه، لباس، روبالشی و غیره منتقل شود. این علایم شرم آور باعث می شود که تشخیص سریع علت آن مهم تر شود تا بتوان آن را از بین برد. آیا درمان پوست سر که بوی بد دارد آسان است؟ همانطور که می بینید، در صورت داشتن پوست سر با بوی ترش، عوامل متعددی باید در نظر گرفته شوند. خبر خوب این است که بسیاری از علل ذکر شده در اینجا به سرعت قابل اصلاح هستند. چه نیاز به تغییر روتین، محصولات یا رژیم غذایی خود داشته باشید، جبران اثراتی که در وهله اول باعث ایجاد بوی بد شده است غیرممکن نیست. اگر یک بیماری پوستی یا پزشکی زمینه ای دارید، درمان هایی در دسترس است. برخی از شرایط ممکن است هرگز به طور کامل درمان نشوند. با این حال، می توانید آنها را به طور موثر مدیریت کنید، بنابراین مجبور نیستید دایما با عوارض و علایم آنها دست و پنجه نرم کنید. برای این بیماری های پوستی، مراجعه به پزشک یا متخصص پوست اغلب بهترین گزینه است. قبل از شروع درمان باید یک تشخیص مناسبی انجام شود.

ریزش مو در کودکان نسبت به بزرگسالان ممکن است الگوهای مختلفی داشته باشد. به عنوان مثال، آلوپسی آندروژنتیک یا طاسی، شایع ترین علت در بزرگسالان است اما شایع ترین علت ریزش مو در کودکان، عفونت های قارچی یا باکتریایی، تلوژن افلوویوم (ریزش مو مربوط به استرس) و آلوپسی اصطکاکی است. پزشکان می توانند اکثر ریزش مو در کودکان را درمان کنند. به طور طبیعی، افزایش سن منجر به ریزش مو می شود اما ریزش مو در کودکان می تواند منجر به نگرانی والدین گردد. ریزش مو در کودکان غیر طبیعی نیست، اما ممکن است دلایل آن با علت طاسی بزرگسالان فرق داشته باشد. اغلب، کودکان به دلیل اختلال در پوست سر موهای خود، دچار ریزش مو می شوند. بسیاری از دلایل ریزش مو در کودکان جدی یا خطرناک نیستند اما ریزش مو می تواند منجر به بروز اختلالات عاطفی شود و ت ثیر روانی عمیقی روی کودکان شما بگذارد. برای درمان ریزش مو در کودکان بهتر است به متخصص پوست و مو مراجعه کنید. ریزش مو در کودکان اغلب به دلیل یا مشکل دیگری در پوست سر ایجاد می شود. شایع ترین علت های ریزش مو در کودکان، عبارتند از: این عفونت پوست زمانی در سر رخ می دهد که بچه ها وسایل شخصی مانند شانه و کلاه را به همدیگر به اشتراک بگذارند. همچنین این بیماری، به عنوان کرم حلقه ای پوست سر شناخته می شود، اما توسط قارچ به وجود می آید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان مبتلا به عفونت کچلی در قسمت های که ریزش مو رخ داده، نقاط سیاه رنگی روی پوست آنها دیده می شود. پوست آنها ممکن است قرمز، پوسته پوسته و خشن به نظر برسد. تب و التهاب غدد از دیگر علایم احتمالی این بیماری هستند. اختلال کشیدن مو است که در آن کودکان مو های خودشان را می کشند. متخصصان آن را به عنوان نوعی اختلال وسواس فکری عملی می شناسند. برخی از کودکان موهایی را که می کشند، می خورند و ممکن است گلوله های بزرگی از موهای هضم نشده در دستگاه گوارش آنها تجمع پیدا کنند. تغذیه مناسب برای سلامتی بدن ضروری و لازم است. وقتی بچه ها به اندازه کافی ویتامین، مواد معدنی و دریافت نکنند، ممکن است با ریزش مو مواجه شوند. ریزش مو می تواند نشانه ای از اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی و پرخوری و همچنین عارضه جانبی رژیم غذایی گیاهی یا گیاهی با پروتیین کم باشد. کمبود این مواد مغذی منجر به ریزش مو می شود: فلز نیاسین بیوتین پروتیین و اسیدهای آمینه مصرف بیش از حد ویتامین A می تواند منجر به ریزش مو شود. متخصص اطفال می تواند به کودک شما یک برنامه غذایی سالم یا یک مکمل برای جبران کمبود تغذیه تجویز کند. تیرویید غده ای در گردن است. این غده، هورمون هایی را برای کنترل متابولیسم بدن ترشح می کند. در، غده تیرویید به اندازه کافی هورمون تولید نمی کند. علایم کم کاری تیرویید، عبارتند از: افزایش وزن خشکی مو یا ریزش مو در کل پوست سر وقتی کودک شما با داروهای تیرویید تحت درمان قرار می گیرد، باید ریزش مو متوقف شود اما ممکن است چند ماه طول بکشد تا همه موها مجدد رشد کنند. در کودکان منجر به ریزش مو می شود. شیمی درمانی یک دوره درمانی بسیار قوی است که سلول های بدن از جمله سلول های ریشه مو را از بین می برد. پس از پایان درمان، موهای کودک شما باید دوباره رشد کند. Telogen بخشی از چرخه رشد طبیعی مو است که در این شرایط، رشد موها متوقف شده و به اصطلاح موها استراحت می کنند. سپس، موهای قدیمی می ریزند تا اجازه رشد موهای جدید فراهم شود. به طور طبیعی، فقط تا درصد از فولیکول های مو در این مرحله ریخته می شوند. تلوژن افلوویوم نوعی ریزش موی موقتی است که پس از شوک جسمی یا عاطفی رخ می دهد. % موها در هر زمان فعالانه رشد می کنند. در مبتلایان به تلوژن افلوویوم، تعداد ریزش فولیکول مو خیلی زیاد است بنابراین کودکان به جای از دست دادن تار مو در روز مثل، روزانه تار موی خود را از دست می دهند. ریزش مو ممکن است محسوس نباشد و یا لکه های طاسی روی پوست سر دیده شوند. صدمات جسمی استرس عاطفی یا عفونت جراحی با برخی از داروها مانند داروی آکنه Accutane عدم تعادل ویتامین و تغذیه، مانند مصرف زیاد غالبا تلوژن افلوویوم درمان نمی شود زیرا مردم از ابتلا به این وضعیت خود اطلاع ندارند. از آنجا که ریزش مو در مرحله تلوژن چند ماه طول می کشد، ممکن است فرد برای مدتی متوجه ریزش مو خود نشود. پس از گذشت این بیماری، موهای کودک باید دوباره رشد کند. رشد مجدد کامل می تواند شش ماه تا یک سال طول بکشد. آلوپسی نوعی بیماری است که باعث ریزش مو می شود. در این بیماری، سیستم ایمنی بدن به فولیکول های مو حمله می کند. گاهی اوقات می تواند باعث طاسی کامل یا نازکی موها می شود. حتی برخی از کودکان نیز ابروها و مژه های خودشان را از دست می دهند. لکه های طاسی که باقی می ماند معمولا صاف و به رنگ پوست است. هیچ درمانی برای آلوپسی آره آتا وجود ندارد، اما برخی از روش های درمانی می توانند به مدیریت علایم کمک کنند. هیچ داروی خاصی برای درمان آلوپسی آره آتا در دسترس نیست، اما پزشکان می توانند داروهای بدون نسخه را تجویز کنند که ممکن است در جلوگیری از حمله بدن به فولیکول های مو موثر باشند. گاهی اوقات، یا نوردرمانی می تواند رشد مو را تحریک کند. در بسیاری از موارد، پس از قطع درمان، ریزش دوباره شروع می شود. بر همین اساس حتی پس از از بین رفتن علایم، ممکن است کودک نیاز به ادامه درمان داشته باشد. از هر کودک، تقریبا کودک به آلوپسی آره آتا مبتلا می شود. تمام موهای پوست سر می ریزد. همه موهای پوست سر و بدن دچار ریزش می شوند. تکه های طاسی روی پوست سر کودک ایجاد می شود. کودکان مبتلا به آلوپسی آره آتا ممکن است کاملا طاس شوند یا برخی موهای بدن خود را نیز از دست بدهند. پزشکان با معاینه پوست سر کودک شما، آلوپسی آره آتا را تشخیص می دهند. آنها چند موی کودک را برای تشخیص زیر میکروسکوپ بررسی می کنند. هیچ درمان قطعی برای رفع آلوپسی آره آتا وجود ندارد، اما برخی از روش های درمانی می توانند به رشد مجدد مو کمک کنند، مانند: آنترالین ماینوکسیدیل کرم، لوسیون یا پماد کورتیکواسترویید با یک درمان مناسب، موی اکثر کودکان مبتلا به آلوپسی آره آتا در طی یه دوره یک ساله دوباره رشد می کند و احتمال دارد مشکل رفع شود. گاهی اوقات، کودکان به دلایلی که پزشکی نیستند، دچار ریزش مو می شوند. علل شایع ریزش مو غیر پزشکی، عبارتند از: در طول شش ماه اول زندگی، اکثر نوزادان موهای اولیه خود را از دست می دهند. این نوع ریزش مو کاملا طبیعی است. در برخی از نوزادان، موهای پشت سر آنها دچار ریزش می شود زیرا نوزادان سر خود را دایما به تشک گهواره، کف یا چیز دیگری می مالند. این نوع ریزش مو بعد از یادگیری راه رفتن در کودکان برطرف می شود. در این شرایط، موهای آنها باید دوباره رشد کند. محصولاتی که برای سفید، رنگ یا صاف کردن مو استفاده می شوند، می توانند حاوی مواد شیمیایی سختی باشند که به ساقه مو آسیب می رساند. سعی کنید از استفاده این محصولات برای کودکان خردسال خود خودداری کنید. یا از آرایشگر در مورد گزینه های مناسب تر مشورت بگیرید. گرمای بیش از حد ناشی از سشوار یا صاف کردن نیز می تواند به مو سر کودکان شما آسیب برساند. حتی ممکن است باعث ریزش آنها شود. هنگام خشک کردن موهای کودک، از گرمای کم سشوار استفاده کنید. هر روز این کار را انجام ندهید تا موهای کودکان زیاد در معرض حرارت قرار نگیرند. عقب کشیدن موهای کودک به صورت دم اسبی، بافتن یا گره زدن آنها باعث آسیب به فولیکول های مو می شود. اگر کودک شما موهای خود را خیلی شانه می زند، ممکن است دچار ریزش مو شود. هنگام شانه زدن و حالت دادن به موهای کودک خود مراقب باشید و این کار را آرام انجام دهید. برای جلوگیری از ریزش موها، موها را زیاد محکم نکشید. در این شرایط پوست سر ممکن است دچار خارش و قرمزی شود و لکه های طاسی را ایجاد کند. ریزش مو معمولا در مناطقی رخ می دهد که موها بیشتر کشیده می شود. به عنوان مثال، مدل مویی که موهای شقیقه را تحت فشار قرار می دهد، باعث ریزش بیشتر مو در آن قسمت می شود. آسیب به پوست سر، مانند یا ضربه شدید به سر، ممکن است به فولیکول های مو آسیب برساند. آسیب می تواند باعث ریزش موی در محل آسیب شود اما در این شرایط بعد از بهبودی زخم، مو ها باید دوباره رشد کنند. درمان سریع هر گونه آسیب و زخم بر روی سر ضروری است زیرا زخم های درمان نشده پوست سر می تواند به ساختارهای زیرین آسیب برساند و حتی ممکن است باعث ریزش دایمی مو شود. ریزش مو می تواند برای هر کس در هر سنی ناراحت کننده باشد اما به خصوص برای کودکان ممکن است منجر به آسیب بیشتری شود. برای کودک خود توضیح دهید که چرا ریزش مو اتفاق افتاده و چگونه می خواهید این مشکل را برطرف کنید. اگر ریزش نتیجه یک بیماری قابل درمان است، توضیح دهید که موهای آنها دوباره رشد می کند. اگر ریزش قابل درمان نیست، راه هایی برای مقابله با این مشکل پیدا کنید. برخی از این راهکار ها، عبارتند از: مدل مو جدید استفاده از کلاه گیس، کلاه، روسری برای مدیریت ریزش مو از متخصص اطفال کودک و همچنین از یک آرایشگرحرفه ای کمک بگیرید. اغلب، ریزش مو در کودکان جدی یا خطرناک نیست. ریزش مو بیشتر بر عزت نفس و احساسات کودک شما تاثیر می گذارد. ریزش مو در کودکان می تواند علایم یک بیماری باشد، در شرایط زیر بهتر است برای تشخیص علت بیماری به پزشک مراجعه کنید: ریزش ابرو و یا مژه در کودکان نقاط طاسی قابل مشاهده روی پوست سر کودک دچار آسیب یا سوختگی پوست سر شده است. کودک از خارش یا دردناک بودن پوست سر شکایت دارد. کودک به طور قابل توجهی موهای خود را از دست می دهد. کودک به دنبال بیماری یا هنگام مصرف داروی جدید دچار ریزش مو می شود. کودکانی که دچار ریزش موی مزمن ناشی از آلوپسی آره آتا ویا لکه های طاسی قابل توجهی هستند، از نظر عاطفی نیاز به حمایت دارند. یک روان شناس، می تواند به کودک در مدیریت بهتر احساسات خود در مورد ریزش مو کمک کند.

وضعیتی است که در آن مسیر تخلیه اشک در چشم به طور جزیی یا کامل مسدود و منجر به مشکل در تخلیه اشک از غدد اشکی می شود. انسداد مجاری اشکی در نوزادان شایع است و از هر نوزاد شش نوزاد را تحت تاثیر قرار می دهد و معمولا در این موارد خود به خود برطرف می شود. در کودکان، مجرای اشکی ممکن است در بدو تولد به طور کامل رشد نکند. ممکن است توسط یک لایه نازک بسته یا پوشیده شده باشد و باعث انسداد جزیی شود. با این حال، بزرگسالان نیز ممکن است مجرای اشکی مسدود شده داشته باشند. بزرگسالان با مجرای اشک مسدود شده نیاز به درمان پزشکی دارند. در این موارد، مجرا ممکن است در اثر عفونت، جراحت یا تومور آسیب ببیند. هنگامی که مجرای اشک شما مسدود شده است، اشک شما نمی تواند به طور طبیعی تخلیه شود و باعث می شود که چشمی پر آب و زیاد داشته باشید. این وضعیت به دلیل انسداد جزیی یا کامل در سیستم تخلیه اشک ایجاد می شود. مسدود شدن مجرای اشک در نوزادان شایع است. این وضعیت معمولا بدون هیچ درمانی در سال اول زندگی بهتر می شود. در بزرگسالان مسدود شدن مجرای اشک ممکن است به دلیل آسیب، عفونت یا به ندرت تومور باشد. مسدود شدن مجرای اشک تقریبا همیشه قابل اصلاح است. درمان بستگی به علت انسداد و سن فرد مبتلا دارد. علایم انسداد مجرای اشکی علایم و نشانه های مسدود شدن مجرای اشک، عبارتند از: اشک بیش از حد پوسته شدن پلک ها قرمزی قسمت سفید چشم عفونت یا التهاب مکرر چشم (چشم صورتی) تورم دردناک در نزدیکی گوشه داخلی چشم ترشحات مخاطی یا چرک از پلک ها و سطح چشم علایم انسداد مجرای اشکی در بزرگسالان اشک به طور معمول از طریق مجاری بینی اشکی، که لوله های کوچکی هستند که از چشم به داخل بینی کشیده می شوند، از چشم خارج می شود. اگر مجرای اشک مسدود شود یا باز نشود، اشک نمی تواند به درستی از چشم خارج شود. سپس ممکن است مجرا پر از مایع شده و متورم، ملتهب و گاهی عفونی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علامت اصلی افزایش اشک (اپی فورا) است که باعث سرریز شدن اشک روی صورت یا گونه می شود. گاهی اوقات، اشک ها ممکن است غلیظ تر به نظر برسند. چشم ها نیز ممکن است خشک و پوسته پوسته شوند. علایم مسدود شدن مجرای اشک ممکن است پس از بدتر شود. همچنین ممکن است پس از قرار گرفتن در معرض سرما، باد یا نور خورشید بیشتر قابل توجه باشند. علایم عفونت هنگامی که مجاری اشکی مسدود می شود، باکتری های به دام افتاده در کیسه بینی اشکی می توانند منجر به عفونتی به نام داکریوسیستیت شوند. در موارد شدید، عفونت می تواند به پلک ها سرایت کند. علایم عفونت عبارتند از: تب تاری دید پوسته پوسته شدن مژه اشک های خون آلود عفونت های مکرر چشم ترشحات مخاطی چشم التهاب، حساسیت و قرمزی گوشه داخلی چشم یا اطراف چشم و بینی در صورت مشاهده علایم عفونت، مهم است که برای تشخیص و درمان با پزشک خود تماس بگیرید. اگر به مدت چند روز به طور مداوم اشک می ریزید یا اگر چشم شما مکررا یا به طور مداوم عفونت می کند، به پزشک مراجعه کنید. مسدود شدن مجرای اشک ممکن است در اثر فشار تومور بر روی سیستم تخلیه اشک ایجاد شود. شناسایی زودهنگام تومور می تواند گزینه های درمانی بیشتری به شما بدهد. انسداد مجاری اشک می تواند در هر سنی از تولد تا بزرگسالی اتفاق بیفتد. علل عبارتند از: تومور در بینی یا هر جایی در امتداد سیستم تخلیه اشک می تواند باعث انسداد شود. عفونت یا التهاب مزمن چشم، سیستم تخلیه اشک یا بینی می تواند باعث مسدود شدن مجاری اشک شود. با افزایش سن، منافذ کوچکی که اشک را تخلیه می‌کنند (پانکتا) ممکن است باریک‌تر شوند و باعث انسداد شوند. به ندرت، استفاده طولانی مدت از برخی داروها، مانند قطره های چشمی که برای درمان گلوکوم استفاده می شود، می تواند باعث مسدود شدن مجرای اشک شود. مسدود شدن مجرای اشک یکی از عوارض جانبی احتمالی داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی برای سرطان است. بسیاری از نوزادان با مجرای اشکی مسدود شده متولد می شوند. سیستم تخلیه اشک ممکن است به طور کامل توسعه نیافته یا ممکن است یک ناهنجاری مجرای وجود داشته باشد. اغلب یک غشای بافت نازک بر روی دهانه ای که به داخل بینی (مجرای بینی اشکی) تخلیه می شود، باقی می ماند. آسیب به صورت شما می تواند باعث آسیب استخوان یا زخم در نزدیکی سیستم زهکشی شود و جریان طبیعی اشک را از طریق مجاری مختل کند. حتی ذرات کوچک کثیفی یا سلول‌های سست پوست که در مجرای مجرای انباشته شده‌اند می‌توانند باعث انسداد شوند. غدد اشکی بیشتر اشک شما را تولید می کنند. این غدد در داخل پلک های فوقانی بالای هر چشم قرار دارند. به طور معمول، اشک از غدد اشکی روی سطح چشم شما جاری می شود. اشک‌ها به منافذ ( puncta ) در گوشه‌های داخلی پلک‌های بالا و پایین می‌ریزند. پونکتاها به کانال‌های کوچکی (کانالیکولی) منتهی می‌شوند که اشک‌ها را به یک کیسه به مخزنی در کنار بینی (کیسه اشکی) منتقل می‌کنند. از آنجا اشک از مجرای (مجرای بینی اشکی) عبور می کند و به داخل بینی شما تخلیه می شود. پس از ورود به بینی، اشک دوباره جذب می شود. انسداد می تواند در هر نقطه ای از سیستم تخلیه اشک، از نقطه نقطه تا بینی شما رخ دهد. هنگامی که این اتفاق می افتد، اشک شما به درستی تخلیه نمی شود و باعث می شود و خطر عفونت و التهاب چشم را افزایش می دهد. عوامل خطر انسداد مجرای اشکی چیست؟ برخی عوامل خطر ابتلا به انسداد مجرای اشکی را افزایش می دهند: زنان بیشتر از مردان در معرض انسداد مجرای اشکی هستند: سیگار خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. افراد مسن در معرض افزایش خطر ابتلا به انسداد مجاری اشکی به دلیل تغییرات مرتبط با سن هستند: افرادی که به طور منظم در آب کلردار شنا می کنند، ممکن است در سیستم تخلیه اشک خود دچار مشکل شوند. اگر چشمان شما به طور مداوم تحریک، قرمز و ملتهب است (ملتحمه) ، شما در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود هستید. جراحی قبلی چشم، پلک، بینی یا سینوس ممکن است باعث ایجاد مقداری اسکار در سیستم مجرا شده باشد که احتمالا بعدا منجر به مسدود شدن مجرای اشک می شود. داروهای ضد گلوکوم اغلب به صورت موضعی روی چشم استفاده می شود. اگر از این یا سایر داروهای موضعی چشم استفاده کرده اید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید. اگر برای درمان سرطان پرتودرمانی یا شیمی درمانی کرده اید، به ویژه اگر پرتو روی صورت یا سر شما متمرکز شده باشد، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید. بعلاوه، مسدود شدن مجاری اشک در افرادی که دارای شرایط زیر هستند شایع تر: عفونت های مکرر سینوس می تواند منجر به التهاب و زخم شود که خطر انسداد را افزایش می دهد: مانند مشکلات سینوسی، آلرژی باعث تورم می شود که ممکن است منجر به زخم و مسدود شدن مجاری اشکی شود. افراد مبتلا به و کسانی که کانال های بینی باریک و استخوانی دارند یا سپتوم منحرف شده ممکن است بیشتر مستعد انسداد در سیستم تخلیه اشک باشند. استفاده از لزوما خطر انسداد مجرای اشکی را افزایش نمی دهد. اما استفاده از لنزهای کثیف می تواند باعث عفونت و انسداد بعدی یک یا هر دو مجرای اشک شود. همیشه قبل از برداشتن یا گذاشتن لنزهای تماسی دست های خود را بشویید. توصیه های پزشک خود را برای تمیز نگه داشتن لنزهای خود دنبال کنید. تمیز نگه داشتن کیس ذخیره سازی نیز مهم است. سیستم اشک آور چگونه کار می کند؟ به طور معمول، سیستم اشکی چشمان شما را کمی خیس نگه می دارد اما نه خیلی آبکی. سیستم اشکی شما دارای سه بخش است: اشک ایجاد می کنند. منافذ کوچکی در گوشه چشم شما هستند که اشک در آن جاری می شود. نازولاکریمال به پونکتا متصل می شوند و بقیه مایع اشک شما را به داخل بینی می ریزند. مجاری اشکی در گوشه چشم شما نزدیک به بینی شما تشکیل می شوند. آنها زیر پوست قرار می گیرند و به استخوان های صورت و بینی شما متصل می شوند. انسداد جزیی مجرای اشک چیست؟ گاهی اوقات، یک مجرای اشکی باریک (داکریوستنوز) می تواند منجر به انسداد جزیی مجرای اشک شود. وقتی انسداد جزیی دارید، اشک‌های شما ممکن است جمع شوند و به درستی تخلیه نشوند. این تجمع اشک می تواند منجر به عفونت شود. اگر انسداد جزیی دارید، ارایه دهنده شما احتمالا از درمان های مشابه به عنوان انسداد کامل استفاده می کند. انسداد مجاری اشکی چه عوارضی دارد؟ از آنجایی که اشک های شما آنطور که باید تخلیه نمی شوند، اشک هایی که در سیستم زهکشی باقی می مانند راکد می شوند. این باعث رشد باکتری ها، ویروس ها و قارچ ها می شود که می تواند منجر به عفونت و التهاب مکرر چشم شود. هر بخشی از سیستم تخلیه اشک، از جمله غشای شفاف روی سطح چشم شما (ملتحمه) ، ممکن است به دلیل مسدود شدن مجرای اشک، عفونی یا ملتهب شود. چگونه از انسداد مجاری اشکی پیشگیری کنیم؟ برای کاهش خطر ابتلا به انسداد مجرای اشک در آینده، درمان فوری التهاب یا عفونت چشم را دریافت کنید. برای جلوگیری از عفونت چشم در وهله اول این نکات را دنبال کنید: سعی کنید چشمان خود را مالش ندهید. دست های خود را به طور کامل و مرتب بشویید. مدام خط چشم و ریمل خود را تعویض کنید. هرگز این لوازم آرایش را با دیگران به اشتراک نگذارید. اگر از لنزهای تماسی استفاده می کنید، طبق توصیه های ارایه شده توسط سازنده و متخصص مراقبت از چشم، آنها را تمیز نگه دارید. انسداد مجاری اشکی چگونه تشخیص داده می شوند؟ برای تشخیص وضعیت شما، پزشک در مورد علایم شما با شما صحبت می کند، چشمان شما را معاینه می کند و چند آزمایش انجام می دهد. او همچنین داخل بینی شما را بررسی می کند تا مشخص کند که آیا اختلالات ساختاری مجاری بینی شما باعث انسداد شده است یا خیر. اگر پزشک شما مشکوک به مسدود شدن مجرای اشک باشد، ممکن است از شما بخواهد که آزمایشات دیگری را برای یافتن محل انسداد انجام دهید. آزمایش‌هایی که برای تشخیص انسداد مجرای اشک استفاده می‌شوند عبارتند از: این تست سرعت تخلیه اشک های شما را اندازه گیری می کند. یک قطره از رنگ مخصوص روی سطح هر چشم قرار می گیرد. اگر بعد از پنج دقیقه بیشتر رنگ هنوز روی سطح چشم شما باشد، ممکن است مجرای اشک مسدود شده باشد. پزشک شما ممکن است محلول نمکی را از طریق سیستم تخلیه اشک شما شستشو دهد تا میزان تخلیه اشک را بررسی کند. یا ممکن است یک ابزار باریک (کاوشگر) را از سوراخ‌های زهکشی کوچک گوشه درب (پانکتا) وارد کند تا انسداد را بررسی کند. در برخی موارد این کاوشگر حتی ممکن است مشکل را برطرف کند. برای این روش‌ها، یک رنگ کنتراست از سوراخ گوشه پلک شما از طریق سیستم تخلیه اشک عبور می‌کند. سپس از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری ( CT ) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) برای یافتن محل و علت انسداد استفاده می شود. درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث مسدود شدن مجرای اشکی شده است. ممکن است برای اصلاح مشکل به بیش از یک روش نیاز داشته باشید. اگر یک تومور باعث انسداد مجرای اشکی شما شده باشد، درمان بر روی علت تومور متمرکز خواهد شد. ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود، یا پزشک ممکن است استفاده از روش‌های درمانی دیگر را برای کوچک کردن آن توصیه کند. اگر پزشک شما مشکوک به وجود عفونت باشد، ممکن است قطره چشمی یا قرص آنتی بیوتیک تجویز کند. نوزادانی که با مجرای اشکی مسدود شده متولد می شوند، اغلب بدون هیچ درمانی بهتر می شوند. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که سیستم زهکشی در چند ماه اول زندگی بالغ می شود. اغلب یک غشای بافت نازک بر روی دهانه ای که به داخل بینی (مجرای بینی اشکی) تخلیه می شود، باقی می ماند. اگر مجرای اشک مسدود شده کودک شما بهبود نیابد، پزشک او ممکن است یک تکنیک ماساژ ویژه را برای کمک به باز کردن غشاء به شما آموزش دهد. اگر آسیبی به صورت شما وارد شده است که باعث انسداد مجاری اشکی شده است، ممکن است پزشک به شما پیشنهاد دهد که چند ماه صبر کنید تا ببیند آیا با بهبودی آسیب، وضعیت بهبود می یابد یا خیر. با کاهش تورم، مجاری اشکی شما ممکن است خود به خود باز شوند. برای نوزادان، این روش تحت انجام می شود. پزشک با استفاده از ابزار مخصوص گشاد کردن دهانه‌های سوراخ را بزرگ می‌کند و یک پروب نازک را از طریق سوراخ‌ها و داخل سیستم تخلیه اشک وارد می‌کند. برای بزرگسالانی که تا حدی باریک شده اند، پزشک ممکن است با یک پروب کوچک، آن را گشاد کرده و سپس مجرای اشکی را شستشو دهد. این یک روش سرپایی ساده است که اغلب حداقل تسکین موقتی را فراهم می کند. این روش معمولا با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می شود. یک لوله نازک یا، ساخته شده از سیلیکون یا پلی اورتان، از طریق یک یا هر دو نقطه در گوشه پلک شما رد می شود. سپس این لوله ها از طریق سیستم تخلیه اشک به بینی شما می گذرد. یک حلقه کوچک از لوله در گوشه چشم شما قابل مشاهده خواهد بود و لوله ها معمولا حدود سه ماه قبل از برداشتن در داخل باقی می مانند. عوارض احتمالی شامل التهاب ناشی از وجود لوله است. اگر درمان های دیگر جواب نداده یا انسداد عود کرده است، ممکن است از این روش استفاده شود. معمولا برای نوزادان و کودکان نوپا موثر است و همچنین ممکن است در بزرگسالان با انسداد نسبی استفاده شود. ابتدا به بیمار بیهوشی عمومی داده می شود. سپس پزشک از طریق انسداد مجرای اشکی در بینی، یک لوله (کاتتر) را با یک بالون تخلیه شده در نوک آن می گذراند. او بادکنک را چند بار باد کرده و تخلیه می کند تا انسداد باز شود. جراحی که معمولا برای درمان مجاری اشکی مسدود شده استفاده می شود داکریوسیستورینوستومی ( DAK - ree - oh - sis - toe - rye - nohs - tuh - me ) نامیده می شود. این روش مسیری را باز می کند تا اشک دوباره از بینی شما خارج شود. به شما یک بیهوشی عمومی یا یک بی حسی موضعی در صورتی که به صورت سرپایی انجام شود، داده می شود. مراحل این روش بسته به محل دقیق و میزان انسداد شما و همچنین تجربه و ترجیحات جراح شما متفاوت است. با داکریوسیستورینوستومی خارجی، جراح شما یک برش در کناره بینی شما، نزدیک به کیسه اشکی ایجاد می کند. پس از اتصال کیسه اشکی به حفره بینی و قرار دادن استنت در مجرای جدید، جراح برش پوست را با چند بخیه می بندد. با این روش، جراح شما از یک دوربین میکروسکوپی و سایر ابزارهای ریز استفاده می کند که از طریق سوراخ بینی به سیستم مجرای شما وارد می شود. این روش نیازی به برش ندارد بنابراین هیچ جای زخمی باقی نمی‌گذارد. اما میزان موفقیت به اندازه روش خارجی بالا نیست. پس از جراحی از اسپری ضد احتقان بینی و برای جلوگیری از عفونت و کاهش التهاب استفاده خواهید کرد. پس از تا هفته، برای برداشتن هر گونه استنتی که برای باز نگه داشتن کانال جدید در طول فرآیند بهبودی استفاده شده است، به مطب پزشک خود باز خواهید گشت. داکریوسیستورینوستومی اگر گزینه‌های درمانی فوق برای باز کردن مجرای اشکی مسدود شده کافی نباشد، پزشک شما جراحی، معمولا داکریوسیستورینوستومی را توصیه می‌کند. این روش مسیر جدیدی برای تخلیه اشک از بینی شما ایجاد می کند. این بخش جدید مجرای اشکی را دور می زند، که معمولا محل انسداد است. استنت‌ها معمولا در مسیر جدید قرار می‌گیرند و در زمان بهبودی در آنجا رها می‌شوند. آنها سه یا چهار ماه پس از جراحی برداشته می شوند. مراحل این روش ممکن است برای مشکل خاص انسداد مجرای اشکی شما متفاوت باشد. بسته به نوع انسداد، جراح شما ممکن است توصیه کند که یک مسیر کاملا جدید از پونکتا به بینی شما ایجاد کند و سیستم تخلیه اشک را به طور کلی دور بزند. این بازسازی کل سیستم تخلیه اشک، کنژونکتیووداکریوسیستورینوستومی نامیده می شود. اگر تومور باعث انسداد مجرای اشکی شده باشد، جراحی برای برداشتن آن انجام می شود. یا ممکن است پزشک شما استفاده از روش‌های دیگری مانند شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی را برای کاهش آن پیشنهاد دهد. مراقبت های بعد از عمل برای جلوگیری از عفونت و التهاب بعد از عمل، باید از اسپری ضد احتقان بینی و قطره چشم استفاده کنید. پس از حدود سه تا شش ماه، چشم‌پزشک شما استنت‌هایی را که برای باز نگه داشتن کانال جدید در حین بهبودی در محل قرار داده شده بود، برمی‌دارد. پیش آگهی مجرای اشکی مسدود شده اگر مجرای اشک مسدود شده به دلیل آسیب باشد، معمولا پس از بهبودی آسیب، خود به خود برطرف می شود. مجاری اشک مسدود شده در نوزادان اغلب به موقع یا با مراقبت های خانگی باز می شوند. افرادی که تحت درمان انسداد مجرای اشکی قرار می‌گیرند، معمولا چشم‌انداز عالی دارند. به طور خاص، داکریوسیستورینوستومی حدود درصد موفقیت دارد. اکثر افراد پس از درمان هیچ علامت دیگری ندارند. آمادگی برای مراجعه به پزشک می توانید با مراجعه به پزشک مراقبت های اولیه شروع کنید. او ممکن است شما را به یک پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی (چشم پزشک) ارجاع دهد. در برخی موارد، ممکن است شما را به فردی ارجاع دهد که در جراحی پلاستیک چشم تخصص دارد. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید. قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید: هر قطره چشمی که مصرف کرده اید. سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید. تمام داروها، و مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزهای مصرفی علایمی که داشته اید، از جمله علایمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد. برای یک مجرای اشکی مسدود شده، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از: محتمل ترین علت علایم من چیست؟ آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟ آیا به هیچ آزمایشی نیاز دارم؟ وضعیت من چقدر طول خواهد کشید؟ چه درمان هایی در دسترس است و کدام را توصیه می کنید؟ چه عوارض جانبی می توانم از درمان انتظار داشته باشم؟ آیا این وضعیت به اختلال پزشکی دیگری مرتبط است؟ اگر کاری برای اصلاح این مشکل انجام ندهم، چه خطراتی برای بینایی من دارد؟ آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری دارید که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ علایم شما از چه زمانی شروع شد؟ آیا چیزی علایم شما را تسکین می دهد؟ تا به حال به اختلال تیرویید مبتلا شده اید؟ آیا قبلا چشم یا پلک خود را جراحی کرده اید؟ برای این مشکل از قطره چشمی استفاده کرده اید؟ آیا ضربه به صورت، جراحات، پرتودرمانی یا جراحی داشته اید؟ تا به حال به بیماری های عصبی صورت مانند فلج بل مبتلا شده اید؟ آیا مشکلات پزشکی مانند دیابت یا اختلالات پوستی طولانی مدت مانند درماتیت آتوپیک دارید؟ سخن آخر انسداد مجاری اشک می تواند ناراحت کننده و تحریک کننده باشد، اما بسته به شدت می توان آنها را مدیریت و ترمیم کرد. انسداد مجرای اشکی یک مشکل رایج در کودکان است، اما ممکن است در بزرگسالان نیز رخ دهد. برخی از علل مسدود شدن مجرای اشکی خود به خود برطرف می شوند، اما برخی دیگر به آنتی بیوتیک و حتی درمان های جراحی نیاز دارند. هر چه زودتر مجرای اشکی مسدود شده را درمان کنید، نتیجه و کیفیت زندگی شما بهتر خواهد بود. اگر آبریزش چشم و سایر علایم انسداد مجرای اشکی دارید، در مورد تشخیص و درمان با چشم پزشک خود صحبت کنید. انسداد مجاری اشک اغلب قابل درمان و موقتی است، اما اگر این بیماری ادامه داشت، باید به پزشک مراجعه کنید.

می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل اساسی در سلامتی انسان باشد و باید در اسرع وقت توسط بررسی شود. در برخی موارد، نیز ممکن است نشان دهنده یک وضعیت پزشکی باشد که نیاز به مراقبت اورژانسی دارد. لغزش زمانی اتفاق می‌افتد که ماده ژلاتینی داخل دیسک‌ها که مهره‌های شما را تحت فشار قرار می‌دهند، از طریق پارگی در قسمت بیرونی، بیرون زده و باعث ایجاد درد می‌شود. این می تواند به دلیل آسیب یا تغییرات دژنراتیو مرتبط با سن در ستون فقرات اتفاق بیفتد. اگر دیسک لیز خورده عصب مجاور را تحت فشار قرار دهد، می تواند باعث درد و بی حسی در امتداد عصب آسیب دیده شود، که اغلب به پایین پای شما می رسد. علایم دیگر عبارتند از: ضعف عضلانی دردی که هنگام ایستادن یا نشستن بدتر می شود. احساس سوزن سوزن شدن یا سوزش در ناحیه آسیب دیده اگر یا کمر به سمت بازو یا پای شما کشیده شد یا احساس کرختی، یا ضعف داشتید به پزشک مراجعه کنید. درمان غیر دارویی، از جمله استراحت و به دنبال آن فیزیوتراپی، معمولا علایم را فقط برای چند هفته تسکین می دهد. زمانی اتفاق می‌افتد که خونرسانی به مغز به دلیل انسداد قطع یا یک رگ خونی در مغز نیز پاره شده باشد. که این امر در واقع می تواند باعث بی حسی یا ضعف ناگهانی در صورت، بازوها یا پاها شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر علایم و نشانه های سکته مغزی عبارتند از: سردرگمی ناگهانی سردرد ناگهانی و شدید مشکل در صحبت کردن افتادگی یک طرف صورت یا لبخند ناهموار اگر شما یا شخص دیگری دچار سکته مغزی شدید، فورا با مراکز درمانی تماس بگیرید. چرا که درمان سریع برای بهبودی سکته مغزی حیاتی است و می تواند خطر عوارض طولانی مدت را کاهش دهد. یک اختلال خودایمنی نادر است که در آن سیستم ایمنی بدن به اعصاب حمله می‌کند و باعث گزگز و ضعف می‌شود که معمولا از پاها و ساق‌ها شروع می‌شود. و اگر فورا درمان نشود، ضعف می تواند به سرعت انتشار یابد و در نهایت کل بدن را فلج کند. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکلات کنترل مثانه یا روده مشکل در حرکات چشم یا صورت درد شدید که در شب بدتر می شود احساس سوزن سوزن شدن در مچ دست، انگشتان دست، مچ پا و انگشتان پا علت این بیماری مشخص نیست، اما اغلب توسط یک عفونت، مانند آنفولانزای معده یا عفونت تنفسی، ایجاد می شود. در صورت مشاهده هر یک از این علایم فورا به پزشک مراجعه کنید. هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان هایی وجود دارد که می توانند علایم را تسکین داده و طول مدت بیماری را کاهش دهند. ( MS ) یک بیماری خودایمنی سیستم عصبی مرکزی است. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی بدن شما به میلین، که غلاف محافظ اطراف اعصاب شما است، حمله می کند که اغلب در افراد تا ساله تشخیص داده می شود. ام اس می تواند طیف وسیعی از علایم را ایجاد کند که از فردی به فرد دیگر متفاوت است. بی حسی و خستگی شایع ترین علایم هستند. اما علایم دیگر عبارتند از: لرزش ضعف عضلانی اختلالات بینایی درد حاد و مزمن مشکل در راه رفتن اسپاستیسیته عضلانی ام اس یک بیماری مادام العمر است که می تواند شامل دوره هایی از عود علایم باشد که با دوره های بهبودی همراه است یا می تواند پیش رونده باشد. درمان‌های ام‌اس، از جمله دارو درمانی و است که می‌تواند قدرت پاها را بازیابی کند و روند پیشرفت بیماری را کاهش دهد. بسیاری از درمان های اصلاح کننده بیماری که برای درمان بیماری ام اس استفاده می شود خطرات قابل توجهی برای سلامتی دارند. انتخاب روش درمانی مناسب برای فرد به توجه دقیق عوامل زیادی از جمله طول مدت و شدت بیماری، اثربخشی درمان های قبلی ام اس، سایر موارد بهداشتی، هزینه و وضعیت فرزندآوری بستگی دارد. سیاتیک که به دلیل فشار دادن عصب در قسمت پایین کمر ایجاد می شود، دردی است که در امتداد عصب سیاتیک تابش می کند، که از قسمت پایین کمر تا باسن و پایین پاها گسترش می یابد و معمولا یک طرف بدن را تحت ت ثیر قرار می دهد. سیاتیک می تواند از درد مبهم تا درد سوزش شدید متغیر باشد و با نشستن یا عطسه طولانی مدت بدتر شود. همچنین ممکن است بی حسی و ضعف پا را به همراه داشته باشد. سیاتیک خفیف معمولا با استراحت و اقدامات مراقبت از خود مانند کشش از بین می رود اما اگر درد بیش از یک هفته طول کشید یا شدید بود باید به پزشک مراجعه کرد. و اگر درد ناگهانی و شدید در ناحیه کمر یا ساق پا همراه با ضعف یا بی حسی عضلانی یا مشکل در کنترل مثانه یا روده نیز تجربه شد نشانه ای از سندرم دم اسبی است که نیاز به مراقبت های اورژانسی دارد. نوروپاتی محیطی آسیب عصبی به سیستم عصبی محیطی بدن است که اعصاب را از سیستم عصبی مرکزی به بقیه بدن متصل می کند. این آسیب می تواند در اثر، عفونت و تعدادی از شرایط از جمله دیابت (نوروپاتی دیابتی) و ایجاد شود. علایم این آسیب معمولا با بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست ها و پاها شروع می شود، اما می تواند به سایر قسمت های بدن شما سرایت کند. علایم دیگر این بیماری عبارتند از: ضعف مشکل در راه رفتن تیرکشیدن یا درد شبیه برق در پا احساس سوزش یا یخ زدگی دردی که در شب بدتر می شود. درمان این آسیب بستگی به علت آسیب عصبی دارد و ممکن است با درمان یک بیماری زمینه‌ای شروع شود که داروهای تجویزی و درمان های مختلف این بیماری نیز در دسترس هستند. یک اختلال عصبی است که ناحیه ای از مغز به نام جسم سیاه را تحت تاثیر قرار می دهد. علایم این عارضه به تدریج در طول سال ها ایجاد می شود، مشکلات حرکتی معمولا اولین نشانه این عارضه است. سایر علایم بیماری پارکینسون عبارتند از: لرزش تغییر صدا سفتی اندام مشکلات تعادل یا راه رفتن حرکت آهسته (برادی کینزی) دستخط کوچک یا سایر تغییرات نوشتاری درمان بیماری پارکینسون شامل ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، داروها و روش های درمانی است. داروها و فیزیوتراپی می توانند به کاهش از دست دادن عضلات ناشی از بیماری پارکینسون کمک کنند. ( MG ) یک اختلال عصبی عضلانی است که باعث ضعف در عضلات اسکلتی ارادی می شود. این عارضه می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد، اما آنچه شایع تر است زنان زیر سال و مردان بالای سال را درگیر می کند. علایم دیگر این بیماری عبارتند از: دوبینی افتادگی پلک مشکل در صحبت کردن مشکل در بلع یا جویدن ضعف عضلانی در بازوها، دست ها، پاها یا پاها هیچ درمانی برای MG وجود ندارد، اما درمان اولیه می تواند پیشرفت بیماری را محدود کرده و به بهبود ضعف عضلانی کمک کند. درمان این عارضه معمولا ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، داروها و گاهی جراحی است. در موارد نادر، مادران مبتلا به میاستنی گراویس ممکن است کودکان مبتلا به این بیماری به دنیا بیاورند. در صورتی که این بیماری به محض تولد درمان شود، کودکان مبتلا به میاستنی گراویس مادرزادی بعد از گذشت دو ماه از تولد بهبود خواهند یافت. بعضی از کودکان تازه متولد شده به یک نوع نادر و ارثی از میاستنی مبتلا هستند که به آن سندرم میاستنی مادرزادی گفته می شود. ضایعه یا تومور نخاعی رشد غیرطبیعی بافت در داخل یا اطراف نخاع یا ستون است. تومور های ستون فقرات می توانند سرطانی یا غیرسرطانی باشند و از ستون فقرات یا ستون فقرات منش گرفته یا از محل دیگری در آنجا پخش شوند. کمردرد که در شب بدتر می شود یا با فعالیت افزایش می یابد، شایع ترین علامت این ضایعه است. اگر تومور به عصب فشار آورد، می تواند باعث بی حسی یا ضعف در بازوها، پاها یا قفسه سینه شود. درمان به نوع و محل ضایعه یا تومور و سرطانی یا غیرسرطانی بودن آن بستگی دارد. جراحی برای برداشتن تومور، پرتودرمانی یا شیمی درمانی برای کوچک کردن تومور، معمولا می‌تواند ضعف پا را برطرف کند. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک ( ALS ) به عنوان بیماری لو گهریگ شناخته می شود. این یک بیماری عصبی پیشرونده است که به سلول های عصبی آسیب می رساند و اغلب با انقباض عضلات و ضعف در پاها شروع می شود. سایر علایم اولیه عبارتند از: لکنت زبان اختلال در بلع مشکل در بالا نگه داشتن سر مشکل در راه رفتن یا انجام کارهای روزانه در حال حاضر هیچ درمانی برای ALS وجود ندارد، اما درمان هایی در دسترس هستند که می توانند به کنترل علایم و عوارض و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند. نوروپاتی سمی آسیب عصبی ناشی از مواد سمی مانند مواد شیمیایی پاک کننده، حشره کش ها و آفت کش ها و سرب است. مصرف زیاد الکل نیز می تواند باعث آن شود. این نوع نوروپاتی، نوروپانی الکلی نامیده می شود. این نوع عصب بر روی اعصاب بازوها و دست ها یا پاها و پاها ت ثیر می گذارد و باعث درد عصبی، بی حسی یا گزگز و ضعف می شود که می تواند منجر به از دست دادن حرکت شود. درمان این عارضه شامل دارو برای تسکین درد عصبی و محدود کردن قرار گرفتن در معرض سم است. ضعف پا همیشه باید توسط پزشک ارزیابی شود زیرا ممکن است ناشی از یک بیماری زمینه ای جدی باشد که نیاز به درمان دارد. دریافت مراقبت های پزشکی اورژانسی در شرایط زیر لازم است: از دست دادن کنترل مثانه یا روده را تجربه می کنید. ضعف شما با درد ناگهانی و شدید در پشت یا پا همراه است. شما یا شخص دیگری علایم هشدار دهنده سکته مغزی را تجربه می کنید.

هنگامی که درد در ناحیه کمر و لگن رخ می دهد، احتمال دارد یک علت شایع وجود داشته باشد. برخی از شرایط یا بیماری ها می تواند بر اعصاب هر دو ناحیه ت ثیر بگذارد. و به طور همزمان، معمولا در نتیجه استفاده بیش از حد هر دو دیده می شوند، اما می توانند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای نیز باشند. افراد احتمال دارد متوجه درد در سمت چپ یا راست بدن یا هر دو شوند. در این مقاله به بررسی علل احتمالی درد کمر و لگن می پردازیم. همچنین گزینه های مختلف درمانی و چگونگی تسکین درد را مورد بحث قرار می دهیم. اما به طور کلی، علل احتمالی درد کمر و لگن عبارتند از: کشیدگی فتق دیسک رگ به رگ شدن کار بیش از حد با کمر و باسن آسان است. زیرا آنها مسیول بلند کردن، چرخاندن و حرکت دادن پاها و تنه هستند. دردهای ناشی از استفاده بیش از حد و آسیب جزیی در این نواحی از بدن زیاد است. اگرچه این دردها شایع هستند، اما افراد نباید آنها را نادیده بگیرند. استراحت و درمان زودهنگام می تواند به طور قابل توجهی درد را بهبود ببخشد. علت درد کمر و لگن به طور همزمان در مردان و زنان مشابه است. موارد زیر برخی از شایع ترین علل درد کمر و لگن هستند. رگ به رگ شدن و کشیدگی یکی از علل شایع درد در ناحیه پشت و باسن است. در حالی که کشیدگی یک تاندون یا ماهیچه پارگی بیش از حد است. اما رگ به رگ شدن یک رباط در واقع پارگی یا بیش از حد کشیده شدن، است. افراد مبتلا به رگ به رگ و کشیدگی احتمالا ناراحتی را تجربه می کنند که با فعالیت شدیدتر و با استراحت بهتر می شود. علل شایع رگ به رگ شدن و کشیدگی در این ناحیه، عبارتند از: سقوط یا ضربه آسیب های ورزشی بلند کردن چیزی سنگین چرخاندن بدن به روشی نامناسب انجام یک ورزش یا فعالیت های بدنی دیگر بدون گرم کردن مناسب می تواند به کشیدگی عضلات کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آسیب به رباط‌ها، تاندون‌ها یا ماهیچه‌های لگن یا کمر می‌تواند باعث بروز علایم زیر شود: التهاب کاهش دامنه حرکتی درد و ضعف عضلانی با چند روز استراحت افراد معمولا متوجه می شوند که علایم آنها بهبود می یابد. کشش ملایم می تواند بهبود را تسریع کند. قرار دادن کیسه یخ پوشیده شده با پارچه روی ناحیه آسیب دیده هر بار به مدت تا دقیقه نیز احتمال دارد کمک کننده باشد. داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) ، مانند و ناپروکسن، می توانند درد و التهاب ناشی از این آسیب های عضلانی را کاهش دهند. اگر این درمان ها علایم را کاهش ندهند، آسیب می تواند جدی تر باشد، به عنوان مثال، پارگی عضله. در این صورت فرد باید با پزشک خود مشورت کند. فلکسورهای لگن ماهیچه هایی هستند که از باسن تا زانو امتداد دارند. آنها مسیول دامنه حرکت در پاها و باسن هستند. اگر این ماهیچه ها سفت باشند، اغلب به دلیل ماندن در وضعیت نشسته برای مدت طولانی، ممکن است فرد درد کمر و لگن را تجربه کند. کشیدگی های عضلات خم کننده ران، که کشش هایی در عضلات خم کننده ران هستند، همچنین می توانند باعث درد شدید در پشت و باسن شوند. علایم سفت شدن عضلات فلکسور لگن، عبارتند از: و ران حساسیت در قسمت بالایی ساق اسپاسم عضلانی در باسن یا ران برخی از افراد احتمال دارد هنگام تلاش برای لگد زدن به پا یا بلند کردن زانو به سمت قفسه سینه، احساس ضعف کنند. تمرینات و کشش می تواند به تسکین مفصل خم کننده ران و کاهش ناراحتی کمک کند. مثلا کشیدن زانو به سمت قفسه سینه یا حرکت دادن یک پا به سمت جلو از حالت زانو زدن برای ایجاد کشش در باسن می توانند موثر باشند. اجتناب از فعالیت‌هایی که می‌توانند سفتی فلکسور لگن را افزایش دهند، مانند نشستن بیش از حد پشت میز یا پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند برای مدت طولانی نیز می‌تواند کمک کند. زمانی رخ می دهد که یکی از دیسک های بالشتک بین مهره ها از جای خود خارج شود. حتی می تواند باعث درد در ناحیه کمر، پاها و باسن شود. دیسک می تواند به عصب مجاور فشار وارد کند، که احتمال دارد باعث سوزن سوزن شدن و درد و سوزش در قسمت تحتانی کمر شود که تا باسن و پاها انتشار می یابد. افراد مسن به دلیل ساییدگی و پارگی طبیعی ستون فقرات که در طول زمان رخ می دهد، مستعد فتق دیسک هستند. دیسک ها نیز با افزایش سن کمتر انعطاف پذیر می شوند. علل شایع فتق دیسک عبارتند از: سیگار کشیدن افتادن یا ضربه اضافه وزن داشتن فشار مکرر روی کمر رانندگی برای مدت طولانی بلند کردن یا چرخاندن نامناسب علایم فتق دیسک عبارتند از: بی حسی در ساق یا پا ضعف عضلانی در ساق یا پا یا درد شدید از باسن تا پشت یک پا در موارد شدید، افراد احتمال دارد اختلال در عملکرد روده و مثانه را تجربه کنند. اگر این وضعیت رخ دهد، باید فورا به بیمارستان بروند یا با خدمات درمانی تماس بگیرند. درمان فتق دیسک شامل تسکین درد و ناراحتی در حین بهبود است. استراحت در رختخواب معمولا به تسکین درد کمک می کند. سایر گزینه های درمانی عبارتند از: تمرینات فیزیوتراپی مصرف NSAID ها برای تسکین درد و التهاب تزریق استرویید اپیدورال، که شامل تزریق به فضای اپیدورال حاوی اعصاب ملتهب است. در موارد شدید، پزشک می تواند جراحی را برای اصلاح فتق دیسک توصیه کند. مفاصل ساکروایلیاک ( SI ) قسمت پایینی ستون فقرات را به لگن متصل می کنند. اگر این مفاصل بیش از حد یا خیلی کم حرکت کنند، فرد در پشت و باسن احساس درد خواهد کرد. علایم اختلال عملکرد مفصل SI شامل درد در ناحیه کمر است که قرار گرفتن در یک موقعیت راحت را برای فرد دشوار می کند. درد معمولا با فعالیت بدنی، مانند دویدن یا بالا رفتن از پله ها تشدید می شود. فتق دیسک و آرتریت می تواند علایمی مشابه اختلال عملکرد مفصل SI ایجاد کند. گزینه های درمانی برای اختلال عملکرد مفصل SI ، عبارتند از: تزریق یک استرویید به مفصل SI NSAID ها برای تسکین درد و التهاب کشش و استفاده از یخ در مناطق آسیب دیده تمرینات فیزیوتراپی برای تقویت عضلات مرکزی و لگن پزشک ممکن است به فرد پیشنهاد کند که برای کاهش التهاب ستون فقرات، تزریق کورتیکواسترویید انجام دهد. در موارد نادر، احتمال دارد جراحی را برای جوش دادن مفاصل توصیه کنند. استیوآرتریت پشت می تواند منجر به شکسته شدن غضروف محافظ و بالشتک ستون فقرات شود. این از دست دادن بالشتک باعث ساییدگی استخوان‌های ستون فقرات شده و فشار بیشتری بر اعصاب، از جمله اعصابی که به کمر و باسن می‌روند، وارد می کند. آرتریت در پشت و باسن باعث سفتی و درد مفاصل می شود. همچنین احتمال دارد فرد دچار ضعف در پاها و باسن شده که می تواند در فعالیت های روزمره او اختلال ایجاد کند. پزشکان درمانی برای آرتریت ندارند، اما افراد می توانند علایم خود را با استفاده از دارو و روش های سبک زندگی کنترل کنند. این شامل: NSAID ها درمان های خانگی درمان های جایگزین مانند ماساژ، طب سوزنی و مکمل های غذایی جراحی، اگر آرتریت باعث باریک شدن قابل توجه کانال نخاعی شود. تمریناتی که عضلات پشت و باسن را تقویت می کند تا انعطاف پذیری و دامنه حرکتی را بهبود بخشد. اسپوندیلیت آنکیلوزان نوعی آرتریت است که در درجه اول بر ستون فقرات ت ثیر می گذارد و باعث التهاب مزمن در مفاصل ستون فقرات می شود. کمردرد و درد لگن اغلب از اولین علایمی هستند که فرد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان تجربه می کند. علایم شامل درد و سفتی عضلانی است که معمولا در صبح بدتر می شود. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: تب با درجه پایین از دست دادن اشتها کسالت، که یک احساس عمومی ناراحتی است. پزشکان درمانی برای اسپوندیلیت آنکیلوزان ندارند، اما، مانند سایر اشکال آرتریت، افراد می‌توانند این بیماری را با طیف وسیعی از درمان‌های پزشکی و خانگی کنترل کنند. داروهای تجویزی، مانند مسدود کننده های فاکتور نکروز تومور ( TNF ) و NSAID ها، می توانند کمک کنند. برخی از اقدامات سبک زندگی، از جمله انجام فعالیت بدنی منظم، یخ زدن مناطق آسیب دیده، و سیگار نکشیدن نیز می تواند مفید باشد. درد ممکن است یکی از علایم بیماری پاژه باشد. بر اساس گزارش کالج روماتولوژی آمریکا، بیماری استخوان پاژه یک اختلال نادر است که تخمین زده می شود % از افراد در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار دهد. این عارضه باعث می‌شود که استخوان‌های فرد به‌طور غیرطبیعی بازسازی که منجر به نرم شدن استخوان می‌شود و می‌تواند روی لگن، کمر، باسن و بازوها ت ثیر بگذارد. خطر ابتلا به درد استخوان و شکستگی در فرد مبتلا به بیماری پاژه بیشتر است. علایم بیماری پاژه عبارتند از: سردرد درد لگن از دست دادن شنوایی سوزن سوزن شدن و بی حسی در پاها پاهای خمیده، جایی که زانوها بیشتر از حد معمول از هم فاصله دارند. درمان بیماری پاژه شامل داروهایی برای کاهش احتمال است. پزشکان معمولا این داروها را برای درمان پوکی استخوان تجویز و در موارد نادر، احتمال دارد جراحی را برای ترمیم استخوان ها و بازگرداندن ترازها توصیه کند. افراد در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر در کنار درد کمر و لگن باید به دنبال مراقبت اورژانسی باشند: ناتوانی در حرکت یک یا هر دو پا از دست دادن عملکرد روده و مثانه از دست دادن حس در یک یا هر دو پا تغییر شکل قابل مشاهده در پاها یا پشت، مانند ناتوانی در ایستادن مستقیم اگر فردی علایم شدیدی را تجربه کرد که با استراحت و درمان‌های بدون نسخه بهبود نمی‌یابد، باید با پزشک خود قرار ملاقات بگذارد. پزشک می تواند علایم آنها را ارزیابی و موثرترین درمان ها را توصیه کند. سخن آخر زمانی که فرد درد کمر و لگن را به طور همزمان تجربه می کند، احتمال دارد یک آسیب یا بیماری زمینه ای وجود داشته باشد که هر دوی این علایم را ایجاد کند. در موارد دیگر، علل ممکن است متمایز باشد. درد کمر و لگن می تواند انجام فعالیت های روزانه را دشوار کند. اگر این علایم برطرف نشد یا به طور ناگهانی بدتر شد، فرد باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. صرف نظر از علت، درمان زودهنگام به بهبود فرد مبتلا به کمردرد و لگن کمک می کند. بدون درمان، برخی از علل درد می‌توانند بدتر شوند و در نهایت بر تحرک و کیفیت زندگی ت ثیر بگذارند. کمر درد یکی از بیماری های شایع است. با این حال، احتمال دارد علایم بیماری های جدی تری نیز باشند. اگر درد بدتر یا با علایم نامنظم همراه شد، با پزشک خود مشورت کنید.

یا پریتونیتیس زمانی رخ می دهد که سوراخی در مخاط، داخلی ترین لایه آن ایجاد شود. این یک اورژانس پزشکی است و نیاز به مراقبت فوری دارد. روده بزرگ، قسمت انتهایی است و از لایه‌های ماهیچه‌های صاف و غشاهای مخاطی تشکیل شده که اندام لوله مانند را تشکیل می دهد. این مقاله از پزشکت توضیح می دهد که چگونه چنین سوراخی در بافت های روده بزرگ می تواند باعث نشت محتویات آن به فضای شکم شود و دلایل، خطرات، علایم و درمان سوراخ شدن روده را شرح می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم این می تواند متفاوت باشد. باتوجه به علت، احتمال دارد آهسته یا بسیار سریع شروع شوند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی تهوع و استفراغ تغییر در حرکات روده گرفتگی شدید در ناحیه معده نفخ، یا احساس سفتی یا التهاب تب که معمولا با لرز همراه است. درد، اغلب شدید و در سراسر شکم پخش می شود. در واقع سوراخ روده، سوراخی در پوشش روده و زمانی رخ می دهد، که محتویات دستگاه گوارش از محل آسیب دیده نشت کند. این می تواند منجر به یک عفونت خطرناک و جدی شود. در صورت داشتن علایم فورا به دنبال مراقبت های اورژانسی باشید. محتویات روده می تواند از طریق سوراخ دیواره روده بزرگ به بیرون نشت کند. اسیدهای معده، باکتری ها و ذرات غذا می توانند به داخل حفره شکمی که حاوی بسیاری از اندام های داخلی است، نشت کنند. محتویات روده نشت کرده می تواند منجر به عفونت و التهاب و همچنین باعث ایجاد آبسه یا فضای پر از چرک در شکم شود. معمولا این کار باعث درد زیادی شده و هنگامی که رخ می دهد، پریتونیت نامیده می شود. این عفونت دردناک احتمال دارد منجر به عفونتی در سطح بدن به نام شود. این شرایط زمانی که درمان نشوند خطرناک وجدی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض یک سوراخ درمان نشده در روده ممکن است شامل موارد زیر باشد: مرگ خون ریزی عفونت منجر به سپسیس عواملی که بر شدت سوراخ شدن روده ت ثیر می گذارد شامل سن و سلامت کلی بدن است. همچنین احتمال دارد نتیجه به مدت زمان تشخیص و درمان مشکل بستگی داشته باشد. به همین دلیل بسیار مهم است که در صورت مشاهده علایم، سریع عمل کنید. در واقع عفونت در حفره شکمی به طور معمول استریل می تواند منجر به یک وضعیت دردناک به نام پریتونیت شود. این در صورت عدم درمان منجر به سپسیس می شود. خونریزی نیز احتمال دارد به دلیل سوراخ شدن روده رخ دهد. شاید سوراخی در روده بزرگ داشته باشید که به خودی خود ایجاد می شود. این نوع سوراخ معمولا به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند ( IBD ) است. سوراخ شدن روده همچنین می تواند ناشی از یک روش پزشکی باشد که در داخل یا نزدیک دستگاه گوارش انجام می شود. برخی از روش ها به ابزارهایی وابسته هستند که می توانند به طور تصادفی سوراخی در روده بزرگ ایجاد کنند. تروما، ناشی از نوعی تصادف یا نیرو نیز می تواند باعث سوراخ شدن روده شود. این امر به ویژه در مورد ضربه‌های بلانت به شکم، مانند ضربه مستقیم یا زمین خوردن طولانی، صادق است. چندین روش پزشکی می تواند منجر به سوراخ شدن روده شود. این علل ممکن است شامل موارد زیر باشد: جراحی، به ویژه برای سرطان روده بزرگ، احتمال دارد خطر سوراخ شدن را ایجاد کند. بیشتر تنقیه ها از لوله ای استفاده می کنند که در راست روده قرار می گیرد. اگر این کار با نیروی بیش از حد یا به روش اشتباه انجام شود، می تواند پوشش روده بزرگ را پاره کند یا فشار دهد. این نادر است، اما پاکسازی روده که قبل از انجام می دهید می تواند سوراخ ایجاد کند و در افرادی که سابقه یبوست دارند بیشتر دیده می شود. آندوسکوپ ابزاری است که برای انجام سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر و همچنین با خیال راحت برای سایر روش ها استفاده می شود. اما سوراخ شدن همچنان یک خطر است، حتی اگر نادر باشد. احتمال دارد نوک آندوسکوپ از پوشش داخلی روده بزرگ عبور کند. این یک عارضه نادر است و در کولونوسکوپی مجازی دیده نمی شود. سوراخ ایجاد شده توسط کولونوسکوپی زمانی که پولیپ ها در طول عمل برداشته می شوند، شایع تر است. محققان کانادایی بیش از کولونوسکوپی را برای ارزیابی عوارض ناشی از آنها بررسی کردند. سوراخ شدن روده به میزان در هر نفر و خونریزی پس از کولونوسکوپی به میزان مورد در هر مورد رخ می دهد. علل غیر جراحی می توانند شامل موارد زیر باشند: ضربه یا آسیب به روده نهفتگی روده، مدفوع به دلیل یبوست شدید نمی تواند دفع شود. بیماری ایسکمیک روده، با نوعی تداخل در خون رسانی به روده بزرگ یک جسم خارجی، مانند استخوان ماهی، تکه های استخوان، یا سایر موارد غیر غذایی شرایط IBD مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو. خطر سوراخ شدن روده در طول زندگی با بیماری کرون بین که این یک علت بسیار شایع است. انسداد شدید روده، به خصوص زمانی که روده بزرگ "ضعیف شده است". این می تواند به دلیل یک بیماری دیورتیکولی، سرطان یا یک بیماری زمینه ای دیگر باشد. عوامل متعددی ممکن است خطر سوراخ شدن روده را افزایش دهد از جمله: سابقه IBD سرطان روده بزرگ سن بالاتر از سال جراحی اخیر یا قبلی لگن جراحی اخیر یا قبلی شکم سابقه بیماری دیورتیکولار سابقه بیش از یک بیماری زمینه ای ضربه به شکم یا لگن، مانند تصادف بافت اسکار در لگن، معمولا از یک جراحی قبلی مصرف یروی ( ipilimumab ) به عنوان بخشی از درمان سرطان برخی از این سوراخها ناشی از یک بیماری مزمن یا زمینه ای مانند بیماری کرون است. برخی دیگر زمانی رخ می دهد که به طور تصادفی سوراخی در طی یک عمل مانند کولونوسکوپی ایجاد شود. اگر پزشک تشخیص دهد که روده شما به هر شرایطی دچار سوراخ و نشتی شده، احتمالا آزمایش هایی را برای تشخیص نهایی تجویز می کند. اغلب به انجام توموگرافی کامپیوتری ( CT ) از شکم خود و احتمالا به نیاز دارید، اما این روش برای معرفی مایع حاجب در تصویربرداری بهتر، می تواند با بروز عوارضی همراه باشد. شمارش کامل خون می تواند افزایش سطح گلبول های سفید خون را نشان دهد. این شرایط در عفونت رایج است و نشان می دهد که احتمال دارد برای مدتی سوراخی در دیواره روده بزرگ وجود داشته باشد. همچنین ممکن است علایم کم خونی به دلیل خونریزی را نشان دهد. تشخیص سوراخ‌های کوچک‌تر احتمال دارد سخت‌تر باشد، و این می تواند به معنای زمان و آزمایش‌های تصویربرداری بیشتر باشد. در بیشتر موارد، برای ترمیم سوراخ روده به جراحی نیاز خواهید داشت. نوع جراحی به اندازه و محل پارگی بستگی دارد. یک یا متخصص جراحی کولورکتال احتمال دارد بتواند آن را از طریق آندوسکوپ رفع کند. با این حال، این یک گزینه برای همه نیست. جراحی باز روده پیچیده تر است که در برخی موارد، احتمال دارد منجر به استوما و کولوستومی شود. روشی برای ایجاد استوما، یک سوراخ عمدی در خارج از معده انجام و سپس مدفوع در یک کیسه کوچک تخلیه می شود. در شروع بهبودی، نمی توانید چیزی از طریق دهان بنوشید یا بخورید که به آن حالت استراحت روده می گویند. این به پوشش داخلی روده بزرگ زمان می دهد تا به درستی بهبود یابد. همچنین یک لوله معده برای تخلیه محتویات معده، مدتی در محل قرار می گیرید. اگر در بیمارستان هستید احتمال دارد برای چند روز آنتی بیوتیک و تغذیه داخل وریدی دریافت کنید. برای اطمینان از این که به روال عادی خود بازگردید. مهم است که به روده بزرگ خود زمان بدهید تا به درستی بهبود یابد و از دستورات ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود پیروی کنید. سخن آخر سوراخ شدن روده می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، برخی از آنها مربوط به بیماری زمینه ای است که افراد قبلا به آن مبتلا هستند، مانند IBD یا سرطان روده بزرگ. این سوراخ ها همچنین می توانند در اثر آسیب ایجاد شوند، از جمله سوراخ نادری که در طی یک روش پزشکی مانند رخ می دهد. محتویات روده بزرگ می تواند از طریق سوراخ ایجاد شده به بیرون نشت کند. این باعث خونریزی و همچنین یک عفونت دردناک و جدی می شود. سوراخ شدن روده معمولا با جراحی قابل درمان است. اما اگر درمان نشود، عفونت ناشی از آن می تواند منجر به مرگ و ناتوانی شود. اگر فکر می کنید علایم سوراخ شدن روده دارید، منتظر نمانید. فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. افرادی که اختلالات گوارشی مزمن دارند احتمال دارد فکر کنند که علامتی مانند یبوست آنقدرها جدی نیست. اما حتی می تواند منجر به سوراخ شدن روده شود. مطمین شوید که ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را در مورد علایمی که دارید، مطلع می کنید.

یا کاتاراکت یک مشکل رایجی است جراحی آب مروارید می تواند لایه اشکی چشم را تغییر دهد که اغلب منجر به علایم خشکی چشم می شود. خشکی چشم پس از جراحی آب مروارید می تواند بر اساس روش جراحی مورد استفاده متفاوت باشد. برای مثال، روشی که بیشتر در کشورهای در حال توسعه استفاده می‌شود، به نام جراحی آب مروارید با برش کوچک، بیشتر از فیکوامولسیفیکاسیون، که بیشتر در ایالات متحده استفاده می‌شود، باعث خشکی چشم می‌شود. ما در این مقاله از پزشکت خشکی چشم پس از جراحی آب مروارید و همچنین علایم مرتبط با آن را شرح می دهد. توصیه های پیشگیری و درمان را ارایه می دهد. دلایل مختلفی وجود دارد که چرا ممکن است پس از جراحی آب مروارید دچار خشکی چشم شوید. این موارد عبارتند از: این تغییرات می تواند ناشی از برش یا بریدگی باشد که در حین جراحی ایجاد شده است. این می تواند ناشی از التهاب چشمی ناشی از جراحی و قرار گرفتن در معرض نور میکروسکوپ جراحی باشد. ملتحمه یک پوشش شفاف از سطح جلویی چشم است. ملتحمه ممکن است پس از جراحی آب مروارید پروتیین کمتری به نام موسین تولید کند. در واقع موسین به آبرسانی سطح چشم کمک می کند. امروزه بسیاری از چشم پزشکان سعی در تشخیص و درمان خشکی چشم قبل از جراحی آب مروارید دارند. با این حال، ممکن است خشکی چشم قبل از جراحی تشخیص داده نشده باشد. که در این صورت علایم ممکن است پس از جراحی شدیدتر ظاهر شوند. پس از جراحی آب مروارید، پزشک احتمالا می خواهد که از قطره های چشمی خاصی برای کمک به بهبود چشم و جلوگیری از عفونت استفاده کنید. اینها ممکن است شامل آنتی بیوتیک ها و قطره های استروییدی باشد. ترکیبات موجود در این قطره ها گاهی اوقات باعث تحریک چشم و ایجاد علایم خشکی چشم می شود. لنز داخل چشمی یا IOL چیزی است که جراح چشم پس از برداشتن لنز طبیعی در چشم قرار می دهد. یک گروه جدیدتر از IOL ها IOL های چند کانونی نامیده می شوند. این IOL ها بیشتر از یک IOL استاندارد هزینه دارند. برخی از IOL های چند کانونی جدیدتر با بروز بیشتر خشکی چشم مرتبط هستند. تکنیک جراحی مورد استفاده در جراحی آب مروارید نیز می تواند در بروز خشکی چشم تفاوت ایجاد کند. فیکوامولسیفیکاسیون یک روش جراحی رایج در ایالات متحده است. روشی به نام جراحی آب مروارید با برش کوچک یا SICS ، بیشتر در کشورهای در حال توسعه استفاده می شود. یک مطالعه در سال خشکی چشم پس از جراحی آب مروارید را در چشم مبتلا به SICS یا فاکوامولسیفیکاسیون مقایسه کرد. محققان خشکی چشم بیشتر و علایم خشکی چشم شدیدتر را در بیمارانی که SICS در مقابل فاکوامولسیفیکاسیون داشتند، یافتند. این عارضه ممکن است موقتی باشد و فقط چند ماه طول بکشد. با این حال، اگر قبل از جراحی آب مروارید خشکی چشم داشتید، ممکن است پس از این در ماه‌های اولیه نیز علایم مرتبط با آن را داشته باشید. همچنین ممکن است لازم باشد هر گونه درمان خشکی چشم را که قبل از جراحی استفاده می کردید، ادامه دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چشم پزشک ممکن است تغییرات خاصی را در طول جراحی آب مروارید ایجاد کند تا احتمال خشکی چشم را کاهش دهد. این تغییرات عبارتند از: دست زدن به بافت در چشم با دقت اندازه برش های کوچکتر در صورت امکان در صورت امکان مقدار کمتری از نور جراحی نوع خاصی از محلول روی چشم در حین عمل جراحی به نام دستگاه ویسکوز جراحی پراکنده چشمی اکثر بیماران مبتلا به این عارضه علایمی دارند که نشان دهنده خشکی چشم آنها است. این علایم عبارتند از: تاری دید سوزش چشم تغییرات در دید سوزش و سوزش چشم مشکل در استفاده از لنزهای تماسی اشک زیاد داشتن چشمان شما ممکن است بخواهند اشک بیشتری در بیاورند زیرا احساس می کنند خشک می شوند. شما همچنین می توانید خشکی چشم بدون علایم داشته باشید. اگر علایم خشکی چشم را دارید به چشم پزشک خود اطلاع دهید. آنها می توانند آزمایش های خاصی را برای بررسی خشکی چشم انجام دهند و یک یا چند روش درمانی را امتحان کنند که ممکن است به شما کمک کند. برخی از آزمایشاتی که چشم پزشک ممکن است برای تشخیص خشکی چشم پس از جراحی کاتاراکت تجویز کند، عبارتند از: لامپ شکاف یک میکروسکوپ ویژه است که برای مشاهده دقیق تر چشم ها استفاده می شود. استفاده از یک لکه روی سطح چشم می تواند مناطق آسیب دیده یا ناهماهنگی را نشان دهد. این برای اندازه گیری مدت زمانی است که لایه های اشک پس از پلک زدن روی چشمان شما باقی می مانند. که شامل قرار دادن یک نوار کاغذی نازک زیر چشم است. این می تواند به تعیین اینکه آیا چشم به اندازه کافی اشک تولید می کند تا خود را مرطوب نگه دارد، کمک کند. درمان هایی که پزشک ممکن است برای تسکین علایم خشکی چشم انجام دهد، عبارتند از: استروییدهای موضعی برای کمک به درمان التهاب شمع های سوراخ دار، که مجاری اشک شما را می بندد و به حفظ اشک شما کمک می کند اشک مصنوعی بدون نسخه، انواع مختلفی از اشک مصنوعی وجود دارد، بنابراین از چشم پزشک بپرسید که چه نوع اشک مصنوعی را توصیه می کند. بسیاری از چشم پزشکان از اشک های بدون مواد نگهدارنده حمایت می کنند. داروهای تجویزی که می توانند علایم و نشانه های خشکی چشم را بهبود بخشند، از جمله Restasis (سیکلوسپورین) و Xiidra ( lifitegrast ) کارهایی وجود دارد که می توان در خانه انجام داد تا به تسکین خشکی چشم کمک کرد. این درمان های خانگی برای خشکی چشم عبارتند از: استفاده از مرطوب کننده برای تامین رطوبت بیشتر محیط استفاده از مکمل های اسید چرب امگا مانند روغن ماهی قرار دادن کمپرس گرم روی چشم به مدت تا دقیقه هر بار استفاده از عینک آفتابی برای محافظت از چشمان شما در برابر باد خشکی چشم پس از جراحی کاتاراکت چقدر طول می کشد؟ علایم خشکی چشم پس از جراحی آب مروارید ممکن است موقتی باشد. با درمان، ظرف چند ماه پس از جراحی از خشکی چشم تسکین پیدا کنند. بهبود خشکی چشم پس از جراحی ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد، بسته به اینکه از کدام روش درمانی استفاده می کنند. اگر افراد قبل از جراحی آب مروارید به بیماری خشکی چشم مبتلا بودند، ممکن است نیاز به درمان معمول خود برای تسکین علایم داشته باشند. نوع جراحی آب مروارید افراد نیز ممکن است بر شدت علایم خشکی چشم ت ثیر بگذارد. یک بررسی علایم خشکی چشم را در نفر مورد بررسی قرار داد که تحت عمل جراحی آب مروارید با برش کوچک دستی ( SICS ) یا عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون برای درمان آب مروارید قرار گرفتند. در مجموع، حدود درصد از افراد پس از جراحی خشکی خفیف را تجربه کردند. حدود درصد از افراد در گروه SICS یک هفته پس از جراحی دچار خشکی چشم بودند، در حالی که تقریبا درصد در گروه فاکوامولسیفیکاسیون دارای خشکی چشم بودند. گروه SICS همچنین علایم شدیدتری از خشکی چشم داشتند. بله می توانید جراحی آب مروارید انجام دهید، مگر اینکه خشکی چشم شدید داشته باشید. حتی با یک مورد شدید، چشم پزشک احتمالا سعی می کند علایم و نشانه های خشکی چشم را قبل از عمل بهبود بخشد تا بتوانید جراحی آب مروارید انجام دهید. بله، برای برخی افراد. این به دلیل تغییرات ایجاد شده در چشم در حین جراحی یا به دلیل استفاده از برخی داروها پس از جراحی رخ می دهد. با این حال، ممکن است که بدتر شدن خشکی چشم تنها موقتی باشد، و چشم شما بهبود یابد. بله. قطره های چشمی روان کننده که اشک مصنوعی نیز نامیده می شود، رطوبت چشم را تامین می کنند، البته سعی کنید از قطره های چشمی روان کننده بدون مواد نگهدارنده استفاده کنید. ممکن است از یک تا سه ماه طول بکشد. در واقع بینایی شما باید در عرض چند ساعت یا چند روز پس از جراحی آب مروارید روشن تر شود. علایم خشکی چشم پس از جراحی کاتاراکت ممکن است موقتی باشد که با درمان، افراد ممکن است ظرف چند ماه پس از جراحی از خشکی چشم تسکین پیدا کنند. بهبود خشکی چشم در افراد مختلف بسته به اینکه از کدام روش درمانی استفاده می کنند می تواند متفاوت باشد، اگر افراد قبل از جراحی آب مروارید به بیماری خشکی چشم مبتلا باشند، ممکن است نیاز به درمان معمول خود برای تسکین علایم داشته باشند. خشکی چشم پس از جراحی آب مروارید به دلیل تغییرات ایجاد شده در چشم در حین جراحی غیر معمول نیست. گاهی اوقات خشکی چشم موقتی است. در مواقع دیگر، ممکن است علایم طولانی مدت داشته باشید. علایم خشکی چشم شامل تغییرات بینایی و سوزش چشم است. چشم پزشک شما می تواند خشکی چشم را تشخیص دهد و چندین روش درمانی را برای کاهش علایم شما توصیه کند. اگر بعد از جراحی آب مروارید متوجه خشکی چشم شدید، باید به چشم پزشک خود اطلاع دهید. درمان های مختلفی وجود دارد که می تواند کمک کند. هر گونه قرار ملاقات بعدی را حفظ کنید تا چشم پزشک شما بتواند خشکی چشم و به طور کلی سلامت چشم شما را کنترل کند.

Tenesmus یک اصطلاح پزشکی است که برای توصیف احساس نیاز به دفع مدفوع حتی با وجود خالی بودن روده استفاده می شود. تنسموس به تنهایی یک بیماری نیست. بلکه علایمی از یک بیماری دیگر است. اغلب Tenesmus ، نشانه بیماری التهابی روده ( IBD ) است، اما ممکن است با بیماری های مختلفی مانند همورویید، عفونت و سرطان هم این احساس را داشته باشید. اصطلاح تنسموس به طور خاص به احساسی اشاره دارد که باید مدفوع کنید (اجرای مدفوع) در حالی که این کار را نمی کنید. با این حال، ممکن است علایم دیگری را مشاهده کنید که همراه با تنسموس هستند، از جمله: گرفتگی درد رکتوم زور زدن برای دفع مدفوع علایم تنسموس ممکن است دایما وجود داشته باشد یا ممکن است در کوتاه مدت بروز کنند و سپس از بین بروند. سایر مشکلاتی که ممکن است با تنسموس رخ دهد، مانند درد معده و خونریزی مقعدی، معمولا به بیماری زمینه ای مربوط هستند که باعث می شود احساس کنید باید به دستشویی بروید. اگر تنسموس همراه با تب بالا (بیش از . فارنهایت) ، لرز، خونریزی شدید مقعدی، تهوع، استفراغ یا غش باشد، فورا باید به پزشک مراجعه کرد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان به طور کامل نمی دانند که چرا تنسموس رخ می دهد، اما سایر شرایط می توانند تغییراتی در بدن انسان ایجاد کنند که منجر به این موضوع ناراحت کننده و دردناک شود. از جمله: اعتقاد بر این است که التهاب در روده ممکن است بر اعصابی که دفع مواد زاید را کنترل می کنند، ت ثیر بگذارد. وقتی این اعصاب بیش از حد تحریک می شوند، ممکن است سیگنالی به مغز ارسال کنند که می گوید هنوز موادی در روده وجود دارد. این می تواند باعث تحریک عضلات روده شود که برای بیرون راندن مدفوع استفاده می شود. این ماهیچه ها منقبض می شوند، بنابراین بدن احساس می کند که نیاز به اجابت مزاج دارد، اما در واقع چیزی در روده بزرگ وجود ندارد. یکی دیگر از علل احتمالی تنسموس، زخم در روده است که به دلیل اسهال شدید یا یبوست ایجاد می شود. هنگامی که این بافت اسکار ایجاد شود، دفع مدفوع را دشوار می کند. تنسموس اساسا نشانه ای است برای اینکه سیستم گوارش به درستی کار نمی کند. مشکلات عصبی، التهاب، زخم روده و سایر مشکلاتی که بر هضم و دفع اثر می‌گذارند، ناشی از تعدادی شرایط هستند. برخی از اختلالات رایجی که می توانند منجر به تنسموس شوند، عبارتند از: رکتوسل آبسه رکتوم اسهال مزمن یبوست مزمن بیماری کرون کولیت زخمی گاستروانتریت بیماری سلیاک دیورتیکولارمرض کولیت ایسکمیک همورویید پرولاپس اختلالات کف لگن سرطان روده بزرگ سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) پروکتیت مقاربتی (از جمله سوزاک، کلامیدیا یا سیفلیس) پرتودرمانی برای سرطان دهانه رحم، سرطان رکتوم، سرطان پروستات یا سرطان روده بزرگ نیز می تواند باعث آسیب و التهاب در رکتوم شود. و در نهایت منجر به تنسموس و همچنین علایم دیگری مانند اسهال و درد شود. تنسموس از علایم یک وضعیت پزشکی است. این به خودی خود یک بیماری یا اختلال نیست. این احساس نیاز به اجابت مزاج اغلب با گرفتگی، درد و سایر علایم علت اصلی همراه است IBD اغلب در ریشه تنسموس است، اما سایر اختلالات نیز می توانند باعث آن شوند. تنسموس چگونه تشخیص داده می شود؟ پزشک ممکن است به شما توصیه کند که به متخصصی مراجعه کنید که بتواند علت تنسموس را تشخیص دهد. اولین قدم مرور تاریخچه پزشکی، سابقه خانوادگی و علایم فعلی است. شما باید آماده پاسخگویی به سوالات مربوط به عادات روده، رژیم غذایی و سبک زندگی خود باشید. در مرحله بعد، پزشک آزمایشات بیشتری را برای یافتن دلیل اصلی علایم شما انجام خواهد داد. معاینه فیزیکی برای تشخیص تنسموس ضروری است. این به پزشک کمک می کند تا ببیند آیا التهاب یا ناهنجاری در اطراف راست روده، حساسیت یا درد در شکم، یا علایم عفونت مقاربتی ( STI ) وجود دارد یا خیر. این معاینه ممکن است شامل یک معاینه دیجیتال رکتوم ( DRE ) باشد. که شامل قرار دادن انگشت دستکش دار در مقعد برای بررسی همورویید، خون، ترشحات مخاطی، عفونت یا رشد غیرطبیعی است. پس از معاینه فیزیکی، پزشک معمولا تعدادی آزمایش خون و مدفوع را برای کمک به کاهش علل تجویز می‌کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: خون را در نمونه مدفوع تشخیص می دهد. وجود باکتری های بیماری زا (معلوم بیماری) در نمونه مدفوع را بررسی می کند. مجموعه ای از آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص سوزاک، کلامیدیا، سیفلیس و سایر عفونت های مقاربتی است. یکی از چندین آزمایش خون برای جستجوی نشانگرهای تومور حاکی از سرطان کولورکتال است. آزمایش خون برای بررسی التهاب عمومی است که ممکن است با عفونت ها، بیماری های التهابی و علل دیگر مرتبط باشد. علایم عفونت (که با افزایش گلبول های سفید مشخص می شود) یا کم خونی (به دلیل کاهش گلبول های قرمز) از جمله موارد دیگر را نشان می دهد. قبل از اقدام به روش های تهاجمی تر، پزشک ممکن است آزمایش های تصویربرداری را برای کمک به تجسم دستگاه گوارش تجویز کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: نوعی از اشعه ایکس که در آن از تنقیه باریم برای برجسته کردن رشد، انسداد، ضایعات یا سوراخ شدن (یک سوراخ) در روده استفاده می شود. نوعی اسکن با استفاده از امواج مغناطیسی و رادیویی قدرتمند برای ایجاد تصاویر بسیار دقیق از بافت‌های نرم در دستگاه گوارش. یک تکنیک تصویربرداری شامل چندین اشعه ایکس است که روده ها را با جزییات، از جمله وجود پولیپ یا تومورها، مشاهده می کند. اگر در مطالعات تصویربرداری مشکوک به سرطان کولورکتال یا چیزی غیرعادی باشد، پزشک ممکن است شما را به متخصص گوارش ارجاع دهد. متخصص در بیماری های دستگاه گوارش. همچنین ممکن است برای ت یید هر گونه تشخیص به آزمایش‌های اضافی نیاز باشد از جمله: یک نسخه از کولونوسکوپی محدود به قسمت پایین روده بزرگ است، به نام کولون سیگمویید. روشی با استفاده از یک محدوده قابل انعطاف به نام کولونوسکوپ برای بررسی کل روده بزرگ می باشد. در طول کولونوسکوپی یا سیگموییدوسکوپی برای گرفتن نمونه بافت برای ارزیابی انجام می شود. اگر سرطان کولورکتال علت تنسموس باشد، تنها آزمایشی که می تواند به طور قطعی تشخیص را تایید کند، بیوپسی است. آزمایش‌های خون و مطالعات تصویربرداری می‌توانند از تشخیص حمایت کنند، اما نمی‌توانند بیماری را تشخیص دهند. پس از شناسایی و درمان علت زمینه ای، تنسموس بهبود می یابد. از آنجایی که علل تنسموس بسیار متنوع است، درمان ها نیز متفاوت هستند. در زیر درمان های مورد استفاده برای شرایطی که باعث تنسموس می شوند آورده شده است. پس از شناسایی و درمان علت زمینه ای، تنسموس بهبود می یابد. از آنجایی که علل تنسموس بسیار متنوع است، درمان ها نیز متفاوت هستند. در زیر درمان های مورد استفاده برای شرایطی که باعث تنسموس می شوند آورده شده است. تنسموس چگونه درمان می شود؟ تنسموس احساس نیاز به اجابت مزاج است حتی زمانی که روده بزرگ شما خالی است. بسته به علت زمینه‌ای، ممکن است با علایم دیگری مانند گرفتگی، درد و خونریزی مقعدی همراه باشد. علل می تواند از نسبتا بی ضرر، مانند اسهال یا یبوست، تا جدی مانند سرطان متغیر باشد. برای تعیین علت، یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یک معاینه فیزیکی انجام می دهد که ممکن است شامل یک معاینه رکتوم دیجیتال باشد. آزمایش‌های خون، آزمایش‌های تصویربرداری، و روش‌هایی مانند کولونوسکوپی و بیوپسی نیز ممکن است مورد نیاز باشد. پس از شناسایی علت، برای از بین رفتن تنسموس شما باید شرایط زمینه ای را درمان کرد. بسیاری از این شرایط نیاز به تغییر در رژیم غذایی، دارو یا جراحی برای کمک به تسکین علایم دارند. سخن آخر در حالی که ممکن است در بحث تنسموس با پزشک خود احساس ناراحتی کنید، انجام این کار مهم است. این امر به ویژه در صورتی صادق است که این علامت مداوم باشد، بدتر شود یا با خونریزی، مدفوع قیری، مدفوع باریک، کاهش وزن، تب، استفراغ یا ناتوانی در دفع مدفوع همراه باشد. هیچ یک از این علایم را هرگز نباید نادیده گرفت یا نادیده گرفت.

بارداری بعد از سالگی احتمال بروز برخی عوارض از جمله زایمان زودرس، نقایص مادرزادی و باردار شدن با چند قلو زایی را بیشتر می کند. در خانم های بالای سال سن، بهتر است قبل از تولد نوزاد خود آزمایش های غربالگری را انجام دهند. این کار به منظور تعیین ریسک نوزاد برای ابتلا به نقص های مادرزادی تجویز می شود. البته بسیاری از زنان بارداری را تا سالگی و بیشتر از آن به ت خیر می اندازند و نوزادانی سالم به دنیا می آورند. اما مراقبت های ویژه می تواند به شما در شروع بهترین کار کمک کند. زنان بالای سال ممکن است در مشکل داشته باشند، بر همین اساس آنها باید در صورت بروز هر گونه عوارض به پزشک خود مراجعه کنند. به طور طبیعی، افراد با افزایش سن، به بسیاری از بیماری ها و شرایط های پزشکی مبتلا می شوند. زنان هم از این قانون مستثنی نخواهند بود. بسیاری از این بیماری ها منجر به بروز عوارض در قبل و حین بارداری می شوند، از جمله: مشکل در باردار شدن و یا همان یکی از عوارض بارداری در سنین بالا است. هر زن با تعداد مشخصی تخمک متولد می شود. با هر بار تخمک گذاری، حدود روز قبل از پریود شدن، تخمک ها آزاد می شوند بنابراین با افزایش سن در خانم ها، تعداد تخمک آنها کاهش یافته و تخمک های باقی مانده به راحتی توسط اسپرم مرد بارور نمی شوند. همه اینها باردار شدن زنان در سنین بالا را دشوارتر می کند. خانم های بالای سال سن که به مدت ماه برای باردار شدن خود تلاش کرده اند اما موفق نشده اند، بهتر است به پزشک مراجعه کنند. پزشک ممکن است روش های درمانی و جایگزینی را پیشنهاد دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دیابت قندی، یک بیماری متابولیکی است که باعث قند خون بالا می شود. می تواند به اندام های بدن مانند رگ های خونی، و آسیب برساند. نوعی دیابت است که برخی از زنان در دوران بارداری به آن مبتلا می شوند. این نوع دیابت که فقط در دوران بارداری اتفاق میفتد، با افزایش سن زنان بیشتر دیده می شود. کنترل دقیق قند خون از طریق رعایت رژیم غذایی و فعالیت بدنی مناسب برای پیشگیری از بروز دیابت بارداری ضروری است. درمان دیابت بارداری گاهی اوقات نیز به دارو نیاز دارد. عدم درمان به موقع دیابت حاملگی می تواند منجر به بروز برخی عوارض و افزایش آسیب در هنگام زایمان می شود. دیابت بارداری همچنین می تواند خطر تولد زودرس، فشار خون بالا در دوران بارداری و عوارض پس از زایمان افزایش دهد. به عنوان قاتل خاموش شناخته می شود زیرا هیچ علایمی ندارد، اما می تواند منجر به بیماری و عوارض طولانی مدت شود. بسیاری از افراد فشار خون بالا دارند، اما خودشان نمی دانند. فشار خون، می تواند به عنوان فشار خون بر روی دیواره شریان ها تعریف شود زیرا در بدن گردش می کند. این وضعیت می تواند بعد از هفته بارداری یا درست بعد از بارداری اتفاق بیفتد. در زنان بالای سال سن، خطر ابتلا به پره اکلامپسی بیشتر از زنان جوان است. یک عارضه حاملگی است که با فشار خون بالا و آسیب اندام های دیگر به خصوص کبد و کلیه مشخص می شود. پره اکلامپسی معمولا بعد از هفته بارداری در زنانی که فشار خون آن ها طبیعی بوده، رخ می دهد. پره اکلامپسی در صورت عدم درمان، می تواند عوارض جدی و حتی کشنده ای را هم برای مادر و هم برای کودک به دنبال داشته باشد. اگر زنی مبتلا به پره اکلامپسی باشد، موثرترین درمان، زایمان نوزاد است. نقص مادرزادی، شرایط سلامتی است که در بدو تولد وجود دارد. نقایص مادرزادی شکل یا عملکرد یک یا چند قسمت از بدن را تغییر می دهد. آنها می توانند در سلامت کلی، چگونگی رشد بدن یا نحوه کار بدن جنین مشکلاتی ایجاد کنند. زنان مسن بیشتر از زنان جوان صاحب نوزادی با نقص مادرزادی می شوند. نوزادانی که از مادران با سن های بالا متولد می شوند بیشتر در معرض خطر مشکلات کروموزومی خاص مانند هستند. جراحی است که در آن کودک از طریق برشی در شکم و رحم متولد می شود. مانند هر جراحی، سزارین، نیز با خطراتی مانند عفونت و واکنش به بیهوشی همراه است. هرچه سن مادر بیشتر شود، احتمال اینکه زایمان به سزارین منجر شود، بیشتر است. خطر از دست دادن بارداری و با افزایش سن بیشتر می شود. تحقیقات نشان می دهد که کاهش کیفیت تخمک های زنان، همراه با افزایش خطر بیماری های مزمن پزشکی مانند فشار خون بالا و دیابت، می تواند خطر سقط جنین را افزایش دهد. علاوه بر آن برخی بررسی ها نشان می دهد که سن مردان در زمان بارداری سن پدری نیز ممکن است منجر به بروز خطرات سلامتی برای کودکان شود. تولد نوزاد نارس زمانی رخ می دهد که کودک خیلی زود، قبل از هفته بارداری متولد شود. نوزادان نارس، بیش از نوزادانی که به موقع متولد شده اند دچار مشکل سلامتی در بدو تولد و بعدا در زندگی هستند. اصطلاحی برای توصیف نوزادانی است که با وزن کمتر از گرم متولد می شوند. وزن کم هنگام تولد نوزاد اغلب در نوزادانی که زود (قبل از هفته بارداری) متولد می شوند، رخ می دهد. همچنین وزن کم هنگام تولد در موارد زایمان های دوقلو یا سه قلو، شایع است. اگر کودک شما با وزن کم به دنیا بیاید، نسبت به نوزادان دیگر ممکن است کوچک تر و لاغرتر به نظر برسد و چربی بدن کمتری داشته باشد. حتی امکان دارد سر کودک از بقیه قسمت های بدن او بزرگ تر باشد. زنان با سن بالای سال بیشتر از زنان جوان احتمال باردار شدن با چند قلو را دارند. البته چند قلو زایی می تواند به خودی خود اتفاق بیفتد و برخی از درمان های باروری احتمال بارداری با چند قلو را بیشتر می کند. باردار شدن با چندقلوها می تواند در دوران بارداری مشکلاتی مانند زایمان زودرس، پره اکلامپسی، دیابت حاملگی و مشکلات رشد کودک را ایجاد کند. زنانی که تحت درمان های باروری برای رفع مشکلات ناباروری خود هستند، بهتر است در مورد احتمال چند قلوزایی بودن جنین خود با پزشک مشورت کنند. از آنجا که زنان مسن بیشتر از زنان جوان دارای کودکی با نقص مادرزادی هستند، در خانم های بالای سال سن، بهتر است قبل از تولد نوزاد خود آزمایش های غربالگری را انجام دهند. این کار به منظور تعیین ریسک نوزاد برای ابتلا به نقص های مادرزادی تجویز می شود. آزمایش های غربالگری، مانند غربالگری DNA جنین بدون سلول یا غربالگری خون، خون مادر را بررسی می کند. البته آزمایش غربالگری ابتلا جنین به نقص مادرزادی را تشخیص نمی دهد. بلکه فقط احتمال آن را بررسی می کند. در طی غربالگری DNA بدون سلول قبل از تولد، از مادر و جنین از یک نمونه خون مادر استخراج می شود و برای افزایش احتمال بروز مشکلات خاص کروموزومی، مانند سندرم داون، تریزومی و تریزومی، غربالگری می شود. اگر نتایج آزمایش غربالگری نشان دهد که کودک ممکن است در معرض نقص های مادرزادی خاصی باشد، پزشک آزمایش های تشخیصی بیشتری را تجویز خواهد کرد. این آزمایشات شامل نمونه برداری از پرزهای جفتی و آمنیوسنتز است که مشخص می کنند که جنین نقص خاصی دارد و یا ندارد. آمنیوسنتز می تواند اطلاعاتی در مورد کروموزوم های کودک یا خطر بروز ناهنجاری های خاص کروموزومی را فراهم کند، اما همچنین با خطر کم سقط جنین همراه است. خانم ها بهتر است در بارداری بالای سالگی خود در مورد آزمایشات غربالگری با پزشک مشورت کنند. در زنان حتی با کمتر از سال، برخی راه کار برای پیشگیری از بروز عوارض وجود دارد. برخی از راهکارها برای داشتن یک کودک سالم، عبارتند از: خانم ها بهتر است قبل از تصمیم به باردار شدن، یک معاینه پزشکی انجام دهند. این معاینه پزشکی به آنها کمک می کند قبل از بارداری از سلامت خود مطمین شوند. خانم ها باید در هنگام معاینه، سوالات لازم در مورد سابقه سلامت خانواده، سابقه بیماری خانوادگی و یا شخصی، واکسن های مورد نیاز و داروهای مصرفی خود را از پزشک بپرسند، چون برخی از شرایط های سلامتی و سابقه های خانوادگی بیماری ممکن است بر بارداری و حتی سلامت جنین تاثیر بگذارند. در برخی شرایط، واکسیناسیون می تواند از مادر در برابر بیماری های خاص محافظت کند. خانم ها، باید قبل از تصمیم به بارداری هر نوع بیماری زمینه ای، مانند، و را درمان کنند. علاوه بر آن، بهتر است پزشک معالج خود را از بارداری مطلع کنند و لیست دارو های مصرفی خود را با پزشک چک کنند. در برخی شرایط، پزشک ممکن است دارو های مورد استفاده در بارداری را تغییر دهد. خانم های که تصمیم به بارداری دارند، بهتر است قبل از آن خود را کاهش دهند. برای این منظور بهتر است راهکارهای را یاد بگیرند و روش هایی برای کاهش استرس پیدا کنند تا بر بارداری شما ت ثیری نگذارد. مصرف و الکل در مادران باردار می تواند تاثیر زیادی بر روی سلامت جنین داشته باشد. بر همین اساس، خانم ها باید قبل از تصمیم به بارداری خود، در مورد ترک سیگار و الکل اقدام کنند. علاوه بر آن، آنها باید از خود در برابر مواد شیمیایی ناامن در خانه یا محل کار محافظت کنند. استفاده از برخی مواد شیمیایی مانند محصولات تمیزکننده و رنگ ممکن است احتمال تولد نوزادی با نقص مادرزادی را افزایش دهد. خانم های که قصد باردار شدن دارند، می توانند با مشورت پزشک و در صورت تایید، هر روز یک مولتی ویتامین با میکروگرم اسید فولیک مصرف کنند. یک ویتامین است که هر سلول در بدن برای رشد و نمو سالم به آن نیاز دارد. مصرف اسیدفولیک قبل و در طی اوایل بارداری می تواند از نقایص زیر جلوگیری کند: نقص مادرزادی نقص مادرزادی شکاف کام نقص مادرزادی در ستون فقرات به نام اضافه وزن و یا وزن خیلی کم در قبل از بارداری می تواند منجر به بروز برخی مشکلات در شود. زنانی که در دوران بارداری خود، لاغر و یا خیلی چاق هستند به احتمال زیاد در دوران بارداری با مشکلات سلامتی روبرو خواهند شد. خانم ها باید برای رسیدن به وزن سالم قبل از بارداری، غذاهای سالم بخورند و هر روز فعالیت فعالی انجام دهند. خانم ها باید، در تمام جلسات معاینات مراقبت های دوران بارداری خود شرکت کنند، حتی اگر مشکل خاصی نداشته باشند. شرکت در جلسات مراقبت های منظم قبل از تولد به کادر بهداشت این امکان را می دهد تا مادر و جنین در حال رشد را بررسی کند. خانم ها بهتر است به محض اطلاع از باردار شدن برای اولین جلسه مراقبت های دوران بارداری خود اقدام کنند. حتی آنها می توانند در مورد وضعیت خود با پزشک مشورت کنند. برخی از واکسیناسیون ها مانند تزریق آنفولانزا برای خانم در دوران بارداری بی خطر است. منابع:

استفاده از رنگ های مناسب در محیط اطراف کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار مهم است. تاثیر رنگ در کودکان اوتیسم به قدری زیاد است که کوچکترین تغییر در اتاق کودک مانند تغییر شدت یا روشنایی می تواند ت ثیر منفی زیادی بر روی روحیه و رفتار آنها داشته باشد. از آنجایی که افراد عادی با دیدن رنگ های مختلف در محیط پیرامون خودشان تحت تاثیر قرار می گیرند باید قبول کنیم که تاثیر رنگ در کودکان اوتیسم یک موضوع کاملا جدی و ثابت شده علمی. برای درک دنیای کودکان مبتلا به اوتیسم بهتر است این نکته را قبول کنیم که آنها درکی متفاوت نسبت به افراد عادی دارند. در هنگام انتخاب رنگ های مختلف برای کودکان مبتلا به اوتیسم باید در مورد تاثیرات و پیامدهای رنگ ها آگاهی لازم را داشته باشیم. بسیاری از فرهنگ ها از رنگ ها به عنوان راهی برای بهبودی و رسیدن به تعادل استفاده می کنند. مطابق روانشناسی قدیمی چینی که سال پیش توسط فنگ شویی ایجاد شده است، رنگ ها بر نحوه عمل، فعالیت ذهنی و ظاهرهای بدنی ما ت ثیر می گذارند. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب در رفتارها، فعالیت ها و علایق خود محدود، سفت و سخت و حتی وسواسی هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: نیاز شدید به یکنواختی حفظ نظم و روال روزمره مجذوب اشیاء نخ مانند، قطعات متحرک یا قسمت هایی از اسباب بازی ها حرکات تکراری بدن (دست زدن، لرزیدن، چرخیدن حول یک حرکت دایره ای) وسواس به اشیاء غیرمعمول (نوارهای لاستیکی، کلیدها، کلیدهای روشنایی) دست و پا چلفتی، حالت غیر طبیعی یا روش های عجیب و غریب هنگام حرکت کردن بسیاری از مطالعات نشان داده اند که % از کودکان در مقایسه با کودکان عادی، رنگ ها را با شدت بیشتری درک می کنند. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در ساختار چشم خود به دلیل برخی عدم تعادل شیمیایی و نقص عصبی، ناهنجاری های دارند که منجر به تاثیر بیشتر رنگ ها در این کودکان می شود. ممکن است دیوارهای شسته شده سفید در کودکان اوتیسم سخت و سرد به نظر برسند که منجر به افزایش سطح اضطراب بیشتر در آنها می شود. کودکان اوتیسم حواس قوی تری دارند و تفاوت های حسی، نحوه مشاهده و درک رنگ ها در این کودکان نسبت به افراد عادی متفاوت است. بدون شک آگاهی و کسب دانش در مورد تاثیر رنگ ها بر روی کودکان مبتلا به اوتیسم برای کسانی که با این افراد سروکار دارند می تواند در رفع اختلالات خلقی کودکان مفید و مهم باشد. به طور مثال والدین با دانستن اینکه رنگ هایی مانند زرد، نارنجی و بنفش باعث افزایش سطح انرژی و توجه در کودکان مبتلا به اوتیسم می شود، می توانند برای تقویت یادگیری در کودکان درون گرای خود از این رنگ ها کمک بگیرند اما برای کودکان بیش فعالی که سطح انرژی بیشتری دارند استفاده از رنگ های آبی و سبز می تواند آرام بخش و موثر تر باشد. . رنگ سفید در کودکان اوتیسم می تواند باعث خستگی بیش از حد و شود. رنگ قرمز در کودکان اوتیسم ممکن است منجر به کج خلقی آنها شود. رنگ قرمز می تواند درد را در قسمت های مختلف بدن آنها تحریک کند. در حالی که رنگ آبی معمولی احساس غم و اندوه را تشدید می کند، رنگ های آبی روشن و فیروزه ای باعث ایجاد آرامش و کاهش در مغز کودکان مبتلا به اوتیسم می شود. بر همین اساس در کروما تراپی از رنگ های آبی روشن برای درمان درد، افسردگی و غم استفاده می شود در حالی که سایه های تیره آبی رنگ برای مقاصد آرام بخش برای درمان بی خوابی کاربرد دارد. رنگ آبی همچنین با بسیاری از احساسات زیر همراه است: آزادی اندیشه روح آزاد وفاداری سلامتی به طور کلی تن رنگ های خاکستری و کرم در افراد مختلف خاصیت آرام بخش کننده ای دارند در حالی که در کودکان مبتلا به اوتیسم رنگ های آبی و سبز خاصیت تسکین دهنده و آرام بخش بر روی آنها می گذارد. نارنجی ترکیبی از قرمز و زرد و یک رنگ تحریک کننده است. در کروماتراپی از نارنجی پرتقالی برای تحریک اشتها، فعالیت ذهنی و بروز احساسات شاد استفاده می شود. از این رو این رنگ می تواند برای کسانی که حساسیت غذایی دارند، یک رنگ مناسب باشد. رنگ هایی مانند زرد و نارنجی در بسیاری از افراد اثر آرامش بخشی دارد. با اینکه رنگ صورتی متعلق به خانواده رنگ های قرمز است، اما ت ثیر متضادی بر روی افراد دارد. اگرچه صورتی به طور کلی زنانگی و باروری را نشان می دهد و می تواند تاثیر عاطفی و ملایمی داشته باشد. صورتی روشن ممکن است در تمرکز کردن کودکان مبتلا به اوتیسم موثر باشد. کودکان اوتیسم اعتراف می کنند که رنگ صورتی، رنگ مورد علاقه آنها است. زندگی با یک کودک اوتیسم می تواند کاملا چالش برانگیز باشد. کسب آگاهی لازم برای والدین در کودکان اوتیسم می تواند نقش بسیار مهمی در تربیت آنها داشته باشند. علاوه بر آن، رنگ درمانی در کودکان اوتیسم و استفاده از ترکیب نور و رنگ مناسب برای محیط اطراف می تواند نقش زیادی در درمان بیماری های جسمی و وضعیت روحی آنها داشته باشد. اوتیسم نوعی بیماری طیفی است که در آن شدت علایم ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد. با این حال، علایم خاصی وجود دارد که به طور معمول مشاهده می شود. این موارد شامل دشواری در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی، علایق وسواسی و رفتارهای تکراری است. به طور کلی مزایای رنگ درمانی در کودکان اوتیسم، عبارتند از: رنگ درمانی می تواند آگاهی و هوشیاری والدین کودکان اوتیسم را در مورد رنگهایی که در محیط های خانه خود استفاده می کنند افزایش دهد. والدین بهتر است با مشورت از یک روان شناس با تجربه، رنگ های متناسب با وضعیت روحی روانی کودک خود را برای محیط اطراف خانه شان انتخاب کنند. والدین کودکان مبتلا به اوتیسم بهتر است از یک متخصص رنگ درمانی مشورت بگیرند تا بفهمند کودک آنها به رنگ های مختلف چه واکنشی نشان می دهد. تشخیص نوع واکنش کودکان به رنگ های مختلف می تواند در کاهش آنها موثر باشد و به آنها کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشند. تشخیص رنگ های مختلف توسط کودکان مبتلا به اوتیسم و تشویق آنها به رنگ آمیزی نقاشی های مختلف می تواند منجر به، غرور و شادی آنها شود. رنگ آمیزی فعالیتی است که والدین در انجام دادن آن می توانند شریک شوند و از این طریق با کودکان خود ارتباط برقرار کنند. علاوه بر آن، رنگ آمیزی فعالیت آرام بخشی است که کودکان می توانند از آن برای ابراز احساسات خود استفاده کنند. والدین کودکان مبتلا به اوتیسم بهتر است پاسخ و واکنش فرزند خودشان را به انواع رنگ ها شناسایی کرده و در سنین پایین کودکی مداد رنگی را به آنها معرفی کنند. یادگیری انواع رنگ های مختلف مداد رنگی در دوران کودکی می تواند یک تمرین مناسب و سالم برای سرگرمی آنها باشد. استفاده از مدادرنگی ها می تواند مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم را تقویت کند و هماهنگی دست و چشم آنها را بهبود بخشد از این رو مداد رنگی می تواند یک ابزار مناسب یادگیری برای کودکان اوتیسم باشد. می تواند منجر به مشکلات رفتاری فعال در برخی از کودکان شود. اگر فرزند شما درونگرا است، می توانید از رنگ هایی مانند زرد، نارنجی و بنفش استفاده کنید که سطح انرژی و توجه آنها را بهبود می بخشد و یادگیری را در آنها تقویت می کند. اگر سطح انرژی فرزند شما در حال حاضر زیاد است، به جای رنگ های تحریک کننده بهتر است از رنگ های آرامش بخش مانند آبی و سبز استفاده کنید. کودکان مبتلا به ناتوانی در یادگیری، در سنین پیش دبستانی برای انجام برخی کارها با مشکل روبرو می شوند. برخی از این مشکلات عبارتند از: کودکان مبتلا در اختلال یادگیری در سنین - سالگی، ممکن است. کند هستند. دارند. مشکل دارند. کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری در این سنین ممکن است. مشکل داشته باشند. بررسی ها نشان داده که کودکان دارای بیش فعالی در شبکیه خود مشکل دارند و به همین دلیل با طول موج های زرد، آبی، قرمز و سبز مشکل پیدا می کنند. استفاده از رنگ های طبیعی در کودکان بیش فعال و مضطرب می تواند تنش آنها را کاهش دهد. استفاده از رنگ های کم رنگ مانند آبی و سبز و دور ماندن از رنگ های گرم اولیه مانند قرمز و زرد و استفاده از آنها فقط در لوازم جانبی کوچک تا می تواند نتایج مثبتی را به همراه داشته باشد. رنگ قرمز رنگ پر انرژی است و در کودکان بیش فعال منجر به افزایش علایم زیر می شود: تنش اشتها فشار خون ضربان قلب

آیا واکسن ها منجر به اوتیسم می شوند؟ به نظر می رسد با شیوع بیماری کرونا و رسیدن فصل تزریق واکسن آنفلوانزا، زنان باردار این سوال را زیاد تکرار می کنند. تکرار زیاد این سوال، نشان دهنده نگرانی بیش از حد زنان باردار، در بحران بیماری کرونا و زمان تزریق واکسن آنفولانزا است. برخی از شبکه های اجتماعی با انتشار اخبار کذب، مبنی بر این که واکسن آنفولانزا در دوران بارداری خطر اوتیسم را افزایش می دهد، موجب نگرانی در زنان باردار شده اند اما متخصصان با تکذیب این خبر می گویند: آخرین تحقیقات در مورد خطر مشخص کرده است، که هیچ ارتباطی بین این بیماری و واکسن آنفلوانزا در زنان باردار تشخیص داده نشده است. این تحقیق آخرین تحقیق در یک لیست طولانی از مطالعات است که نشان داده، هیچ ارتباطی بین واکسن ها و خطر اوتیسم وجود ندارد. مطالعه دیگر نشان داده است که هیچ ارتباطی بین واکسن و اوتیسم وجود ندارد. بررسی ها، تفاوت قابل توجهی در کودکان متولد شده از زنانی که واکسن آنفلوانزا را دریافت کرده اند و نوزادانی که مادران آنها این واکسن را نزده اند دیده نشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید محققان با سرپرستی دکتر جوناس لودویگسون از موسسه کارولینسکا در استکهلم، از داده های ثبت ملی بهداشت در مورد نوزادان متولد شده بین اکتبر تا سپتامبر استفاده کردند. در آن زمان، نزدیک به ، نوزاد از مادرانی که واکسن آنفلوانزا دریافت کرده اند و بیش از ، نوزاد از مادرانی که این کار را انجام نداده اند، متولد شده اند. متخصصان می گویند علایم اوتیسم معمولا قبل از سالگی معمولا بین تا ماهگی نشان داده می شوند. هفت سال پس از جمع آوری اطلاعات اولیه آنها، محققان تفاوت معنی داری در میزان اختلال طیف اوتیسم در کودکان مشاهده نکردند. عوامل مختلفی از جمله مادر، قد و وزن، سن مادر و سه ماهه بارداری در این مطالعه محاسبه شد. دکتر کریستین کارلان گریوز، طبق بررسی های دیگری که انجام داده دکتر کوین بان، مدیر ارشد پزشکی در Walgreens ، در این باره می گوید: یافته های به دست آمده نشان می دهد که، تزریق واکسن آنفولانزا در کاملا بی خطر است. اما کارشناسان می گویند: اطلاعات نادرست در شبکه های مجازی و باور های غلط مربوط به واکسن و اوتیسم، هنوز خطر را تهدید می کند. این در حالی است که، تزریق آنفولانزا بهترین گزینه پیشگیری از ابتلا به بیماری آنفولانزا است. محققان معتقدند که زنان باردار با همزمان شدن فصل آنفولانزا با شیوع بیماری کرونا ویروس، بیش از هر زمان دیگری نیاز به تزریق واکسن آنفولانزا دارند و حتما باید آن را دریافت کنند. آنها می گویند: زنان باردار با این کار می توانند، هم خودشان و هم اطرافیانشان را در برابر بیماری های قابل پیشگیری از واکسن محافظت کنند. همچنین زحمات کادر بهداشت را کاهش دهند. اگرچه ویروس های آنفلوانزای فصلی و ویروس کرونا کاملا متفاوت هستند، اما هر دو ریه ها را تحت ت ثیر قرار می دهند اما به طور کلی، در دوران بارداری زنان چون جنین مقداری از فضای بدن مادر را احاطه کرده است، عملکرد ریه ها در دوران بارداری کاهش می یابد. بر همین اساس، آنها ممکن است در معرض خطر ابتلا به باشند. زنان باردار در صورت ابتلا به آنفولانزا بیشتر در معرض خطر بروز عوارض هستند زیرا بدن در دوران بارداری تغییراتی ایجاد می کند که بر، قلب و ریه ها ت ثیر می گذارد. ایمنی و اهمیت کلی واکسیناسیون در برابر بیماری های قابل پیشگیری، هم برای مادر و هم برای نوزاد مشخص شده است. نوعی اختلال رشد است که، با اختلال در پیشرفت روابط و برقراری روابط اجتماعی و رفتار مشخص می شود. اوتیسم زندگی بسیاری از کودکان و خانواده های آن ها را تحت ت ثیر قرار می دهد. در گذشته، اوتیسم با یا روان پریشی کودکی اشتباه گرفته می شد. در برخی از بزرگسالان با عنوان اختلال شخصیت اسکیزوتایپی اشتباه گرفته می شود. اوتیسم می تواند با سایر اختلالات مانند عقب ماندگی ذهنی و شرایط پزشکی خاص همراه باشد. شدت اوتیسم می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. افراد با درجه خفیف اوتیسم ممکن است ویژگی های شبیه به افراد معمولی داشته باشند. افراد با نوع شدیدتر ممکن است ناتوانی روانی شدید داشته و تقریبا قادر به انجام هر کاری نباشند. اختلالات طیف اوتیسم در حال حاضر قابل درمان نیستند. هدف از درمان مبتلایان، مدیریت و بهبود علایم و افزایش عملکرد و کیفیت زندگی است. بسیاری بر این باورند که "اپیدمی اوتیسم" وجود دارد. با این حال، مانند بسیاری از بیماری ها و اختلالات، دلایل زیادی برای شیوع آن وجود دارد. آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) توصیه می کند: همه کودکان باید در ماهگی و مجددا در سالگی تحت آزمایش بیماری اوتیسم قرار گیرند. به گفته متخصصان، هیچ دلیلی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. اختلال طیف اوتیسم در حال حاضر شامل زیرمجموعه های، از جمله و اختلال اوتیسم است؟ طبق تخمین های CDC شیوع اوتیسم در کودکان حدود در است. عوامل ژنتیکی، غیر ژنتیکی، محیطی و سایر عوامل می توانند در بروز این وضعیت در کودکان نقش داشته باشند اما طبق بررسی های صورت گرفته در بزرگترین بررسی صورت گرفته در سال بر روی بیش از نفر، هیچ ارتباطی بین واکسن سرخک، سرخچه ( MMR ) و اوتیسم نشان نداده است. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب در رفتارها، فعالیت ها و علایق خود محدود، سفت و سخت و حتی وسواسی هستند. علایم ممکن است شامل موارد زیر باشد: نیاز شدید به یکنواختی، حفظ نظم و روال روزمره در مقابل برخی از صداها یا بافت های بد واکنش نشان می دهد. مجذوب اشیاء نخ مانند، قطعات متحرک یا قسمت هایی از اسباب بازی ها پوشیدن جوراب یا برچسب روی لباس می تواند برای آن ها دردناک باشد. حرکات تکراری بدن (دست زدن، لرزیدن، چرخیدن حول یک حرکت دایره ای) وسواس به اشیاء غیرمعمول (نوارهای لاستیکی، کلیدها، کلیدهای روشنایی) دست و پا چلفتی، حالت غیر طبیعی یا روش های عجیب و غریب هنگام حرکت کردن کودکان مبتلا احتمالا اعمال تکراری را نشان می دهند. حتی تحمل صداهای بلند یا شلوغی را نداشته باشند. جشن های تولد و سایر جشن ها می تواند برای برخی از این افراد فاجعه بار باشد. و آن ها را وادار به جیغ زدن کند. عوامل قبل از تولد که ممکن است خطر ابتلا کودکان به اوتیسم را افزایش دهد، عبارتند از: سن مادر و پدر عفونت های مادر در دوران بارداری مصرف در دوران بارداری، به ویژه در ماه اول عوارض بعد از تولد، از جمله وزن بسیار کم هنگام تولد و کم خونی نوزادان کمبود های تغذیه ای در اوایل بارداری، به ویژه عدم دریافت کافی قرار گرفتن در معرض آلاینده های شیمیایی مانند فلزات و سموم دفع آفات در حین بارداری آکادمی اطفال آمریکا ( AAP ) توصیه می کند: همه کودکان باید در ماهگی و مجددا در سالگی تحت آزمایش بیماری اوتیسم قرار گیرند اما جدیدا محققان از تکنیک ردیابی چشم برای تعیین مهارت های ارتباطی، به عنوان بخشی از سیستم تشخیص زودهنگام کودکان استفاده می کنند. گفته متخصصان، تشخیص زودهنگام اوتیسم فرصتی برای درمان های مداخله ای زودرس فراهم می کند. یک مطالعه تجربی جدید نشان می دهد پزشکان ممکن است علایم اختلال طیف اوتیسم ( ASD ) را در کودکان ماهه تشخیص دهند. محققان روی روش های تشخیص اوتیسم در کودکان ماهه کار کرده اند. اما این مطالعه جدید، به هدایت دانشمندان دانشگاه اوپسالا در سوید، یک موفقیت بزرگ در زمینه تشخیص کودکان مبتلا به اوتیسم است. محققان گروهی متشکل از نوزاد را مورد مطالعه قرار دادند: نفر دارای سابقه خانوادگی و بنابراین شانس بیشتری برای اوتیسم بودند. نفر شانس کمتری برای اوتیسم داشتند. محققان از روش ردیابی چشم برای اندازه گیری پاسخ و ابتکار عمل نوزادان در تعامل با محرک های بینایی و والدین آنها استفاده کردند. بررسی ها نشان داده، کودکانی که کمتر با بزرگسالان خود ارتباط چشمی برقرار کرده اند، علایم بیشتری از اوتیسم را بروز داده اند. محققان معتقدند که، کودکان قبل از اینکه بتوانند حرف بزنند و یا حتی با حرکت خود، توجه بزرگسالان را به خود جلب کنند، از چشم های خود استفاده خواهند کرد. کودکان می توانند نگاه بزرگسال خود را دنبال کنند. کودکان در اصل با این حرکت خود دنبال جلب توجه والدین هستند که محققان آن را "توجه مشترک" می نامند و نشانه تعامل کودک با دیگران است. محققان به این نتیجه دست پیدا کردند که، کودکان مبتلا به اوتیسم کمتر این رفتار را بروز می دهند. آنها به دنبال جلب توجه والدین هستند. این یافته ها می تواند به ابزارهای تشخیصی مفیدی برای اوتیسم در کودکان استفاده شود. جیم لاگمن، رییس راه حل های ناتوانی های ذهنی و رشد، با اشاره به اهمیت تشخیص زودهنگام کودکان اوتیسم، می گوید: یک تشخیص زودهنگام، ممکن است به والدین کمک کند تا وضعیت پزشکی فرزند خود را بهتر درک کنند و به آنها فرصت بیشتری می دهد تا یاد بگیرند که چگونه به شکوفایی کودک خود کمک کنند. طیف اوتیسم گسترده است. آیا تشخیص و مداخله اشتباه منجر به افزایش استرس و اضطراب برای والدین، مراقبان و مراقبین کودک می شود؟ اگر کودک به اشتباه تشخیص داده شود چه می شود؟ وی معتقد است: در هیجان برای تشخیص زودهنگام، ممکن است برخی از نوزادان به طور نادرست شناسایی شوند، که می تواند منجر به فشار روحی غیر ضروری برای خانواده ها شود. با توجه به علایم و عوارض پیچیده و دور از دسترس اوتیسم، به طور کلی دقیق ترین تشخیص این بیماری توسط گروهی از متخصصان رشته های مختلف، به نام تیم چند رشته ای انجام می شود. این تیم چند رشته ای، عبارتند از: گفتار درمان کاردرمانگران روان پزشکان کودک آسیب شناسان گفتار معلمان آموزش ویژه پزشک متخصص اطفال متخصصان شنوایی سنجی متخصصان مغز و اعصاب کودکان

خطر کرونا در نوزادان که منجر به بروز نگرانی زیاد در بین والدین شده، در حالی که به نظر می رسد در اکثر مواقع این بیماری در نوزادان و کودکان بسیار خفیف است. اما در موارد نادر هم می تواند شدیدتر شده و باعث مرگ نوزاد و کودکان شود. با این حال، بهتر است والدین و مراقبان بدانند که کودکان می توانند به SARS - CoV - ، ویروس کرونا که عامل COVID - است، آلوده شده و آن را به دیگران منتقل کنند. به همین دلیل استفاده از اقدامات احتیاطی و جلوگیری از عفونت در نوزادان و همچنین کودکان مهم است. طبق آکادمی اطفال آمریکا و انجمن بیمارستان های کودکان، در ایالات متحده کودکان حدود الکل است. اگر فرزند شما از شستن دست خود امتناع می کند یا وقتی از او خواسته می شود بسیار ناراحت می شود، بهتر است از سیستم جایزه و پاداش کمک بگیرید. از آنها بخاطر انجام نحوه خوب کار هنگام شستن دست ها تعریف کنید. ممکن است علایم شدیدتری از COVID - یا هر بیماری تنفسی دیگر، از جمله آنفولانزا داشته باشند. هنوز هیچ نشانه ای وجود ندارد که نشان دهد اکثر کودکان مبتلا به آسم به دلیل ویروس کرونا علایم شدیدی را تجربه می کنند، اما بهتر است به آنها توجه زیادی داشته باشید. در صورت بروز علایم، با پزشک کودک تماس بگیرید تا مراحل بعدی را مورد بحث و بررسی قرار داده و در صورت لزوم ارزیابی مناسب را ترتیب دهد. کنترل قند خون در کودکان بسیار مهم است. عدم کنترل مناسب قند خون در می تواند سیستم ایمنی بدن را ضعیف کرده و خطر ابتلا به COVID - را بیشتر کند. بر همین اساس، والدین باید مراقب بروز علایم در کودکان خود باشند. کودکان و خانواده ها می توانند خطر ویروس کرونا را با هم کاهش دهند. اگرچه هنوز چیزهای زیادی در مورد ویروس کرونا ویروس جدید قابل درک نیست، اما به نظر می رسد COVID - عواقب سلامتی کمتری برای کودکان نسبت به بزرگسالان دارد اما هنوز هم جلوگیری از عفونت در بین کودکان، مراقب بیماری جدی در کودکان و جلوگیری از شیوع ویروس بسیار مهم است والدین باید به کودکان یادآوری کنند که حتی الامکان از دست زدن به صورت خودداری کنند. مخصوصا هنگام مسافرت یا هنگام حضور در نزدیکی شخصی که بیمار است، اسباب بازی ها و سطوحی را که کودک لمس می کند را مرتبا پاک کنید. کودکان در مورد اضطراب و نگرانی های خود موضوع کرونا بیشتر از والدین خود سوالاتی را می پرسند و از آنها اطلاعات را کسب می کنند. برای همین آمادگی و خونسردی شما می تواند منجر به کاهش اضطراب و استرس در کودکان شود. اگر احساس می کنید زیاد تحت فشار هستید و اضطراب ناشی از ابتلا به کرونا انجام کارهای روزمره را برای شما سخت کرده و در زندگی روزمره شما اختلال ایجاد کرده بهتر است به مشاور و یا روان پزشک مراجعه کنید.

و تسکین علایم آن می توانند تا حدودی موثر باشند. بر همین اساس در این مقاله از پزشکت روغن ضروری برای تیرویید را بررسی کرده ایم. عدم تعادل تیرویید نگران کننده است و درمان های مرسوم ممکن است همیشه برای کاهش همه علایم و ناراحتی های مرتبط کافی نباشد. اینجاست که اسانس‌هایی برای تیرویید نقش حمایتی دارند. در حالی که شواهد کافی برای ارتباط مستقیم استفاده از روغن‌های ضروری و مدیریت اختلال عملکرد وجود ندارد، روغن‌های ضروری به صورت جداگانه برای مسایل مربوط به تیرویید مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. انواع اسانس ها با ترکیبات فعال و خواص درمانی وجود دارند که می توانید از آنها به عنوان یک راه طبیعی برای سلامتی و تندرستی استفاده کنید. در این مقاله، ما عمیق‌تر به برخی از مناسب‌ترین اسانس‌ها می‌پردازیم تا ببینیم چه کاری می توانند برای شما انجام دهند. روغن‌های ضروری مشکلات تیرویید را درمان نمی‌کنند، اما ممکن است به مدیریت انواع مسایل و علایم مرتبط با تیرویید نامتعادل کمک کنند. به عنوان مثال، اگر تیرویید کم کار دارید، احتمال دارد شرایط خاصی مانند بی حالی و خستگی، خشکی پوست، تحریک پذیری، مشکلات گوارشی، التهاب و افزایش وزن را تجربه کنید. برخی از روغن‌های ضروری می توانند به شما در مدیریت بهتر آنها و حمایت از درمان تجویز شده کمک کنند. به طور مشابه، احتمالا شرایط دردناکی مانند بی خوابی، مشکلات گوارشی، آریتمی (ضربان نامنظم قلب) ، اضطراب و عصبی بودن ایجاد کند. روغن‌های ضروری ممکن است بتوانند با توجه به این مسایل موثر باشند. با رایحه تازه و مرکباتی خود دارای خواص ضد التهابی قوی است. این روغن سیتوکین های پیش التهابی را مهار می کند و بنابراین ممکن است پاسخ بیماری آلرژیک یا التهابی مرتبط با عدم تعادل تیرویید را کاهش دهد. اگر غده تیرویید شما متورم یا بزرگ شده است، می توانید روغن بادرنجبویه را به صورت موضعی روی پوست گلو بمالید. دارای خواص ضد التهابی، تسکین دهنده درد و تقویت کننده سیستم ایمنی است. یک مطالعه نشان داده است که کندر در برابر پسوریازیس، یکی از اختلالات خود ایمنی که معمولا با مشکلات تیرویید مرتبط است، موثر است. بر اساس تحقیقات، کندر می تواند به عملکرد مغز و حافظه، مشکلات خود ایمنی، دیابت و آسم کمک کند. همه این مسایل به طور مستقیم یا غیرمستقیم با تیرویید نامتعادل مرتبط است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در برابر اضطراب، یک مشکل رایج ناشی از پرکاری تیرویید موثر است. تحقیقات نشان می دهد که اسطوخودوس باعث ایجاد حس آرامش می شود و افسردگی را کاهش می دهد. افسردگی در افراد مبتلا به عدم تعادل تیرویید نیز رایج است. علاوه بر این، ممکن است فعالیت آنتی اکسیدانی را تقویت کند و استرس اکسیداتیو را کاهش دهد. اسطوخودوس همچنین می تواند برای تسکین دردهای اسکلتی عضلانی استفاده شود. طبق یک مطالعه، روغن چوب صندل دارای خواص ضد اضطرابی است و ممکن است در صورت تجربه حملات پانیک یا اضطراب مرتبط با تیرویید پرکار مفید باشد. همچنین این روغن می تواند به پوست خشک یا پوسته پوسته مرتبط با پسوریازیس کمک کند. علاوه بر این، یک مطالعه نشان می دهد که چوب صندل به محافظت در برابر استرس اکسیداتیو و ناشی از آلودگی کمک می کند. روغن زمستان سبز می تواند در برابر دردهای مفاصل و خستگی عضلات مرتبط با عدم تعادل تیرویید موثر باشد. تحقیقات نشان می دهد که متیل سالیسیلات، ماده فعال موجود در روغن زمستانه، دارای خواص تسکین درد قوی است. می توانید از این روغن به صورت موضعی برای مفاصل و عضلات دردناک و خسته استفاده کنید. نعناع که با نام علمی Mentha spicata نامیده می شود، به دلیل خواص ضد درد (تسکین درد) نیز شناخته شده است. تحقیقات نشان می دهد که نعنا می تواند درد مفاصل را تسکین دهد. درد مفاصل چیزی است که در صورت داشتن اختلال عملکرد تیرویید رایج است. برای بهبود گردش خون و تسکین درد می توانید این روغن را به صورت موضعی روی مفاصل دردناک خود بمالید. زمانی که به عنوان روغن ضروری برای مشکلات تیرویید استفاده می شود، اهداف متعددی دارد. طبق تحقیقات، می تواند به هضم غذا کمک کند، حالت تهوع را کاهش دهد، متابولیسم کند را بهبود بخشد، عملکرد فیزیکی را تقویت کند و به تثبیت خلق و خو و عملکرد شناختی کمک کند. اگر مشکلات گوارشی مرتبط با کم کاری تیرویید دارید، می توانید آن را به روغن حامل اضافه کنید و شکم خود را ماساژ دهید. شما همچنین می توانید آن را از طریق یک اسپری استنشاق کنید یا نعناع فلفلی مناسب غذایی را با یک فنجان چای مصرف کنید تا از فواید آن بهره مند شوید. اسانس رز شمعدانی به عنوان یک عامل ضد التهاب مفید می باشد و می تواند به التهاب مفاصل مرتبط با آرتریت روماتویید در افراد مبتلا به کم کاری تیرویید کمک کند. برای تسکین می توانید اسانس شمعدانی رقیق شده گل رز را روی نواحی سفت و متورم بمالید. همچنین ممکن است به دلیل عطر و بوی فوق‌العاده گلگون آن، آرامش و خلق و خوی بهتری داشته باشید. فلفل سیاه یک تقویت کننده زیستی است که به خوبی مطالعه شده است. این بدان معنی است که می تواند اثرات سایر مواد تشکیل دهنده یک ترکیب اسانس را افزایش دهد. تحقیقات نشان می‌دهد که فلفل سیاه به عنوان یک تقویت‌کننده انرژی عمل می‌کند، و یک راه مناسب برای خستگی ناشی از کم‌کاری تیرویید است. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد می تواند با التهاب، اضطراب، افسردگی و سموم در بدن مبارزه کند که همه اینها مشکلات رایج مرتبط با عدم تعادل تیرویید هستند. گشنیز یک عامل سم زدایی عالی است که به خلاص شدن از شر چندین فلز سنگین مانند سرب و جیوه کمک می کند. تجمع این سموم با اختلال عملکرد تیرویید مرتبط است. این گیاه محبوب آشپزی و اسانس آن حاوی ماده شیمیایی به نام لینالول با خواص ضد درد و ضد التهابی قوی است. از آنجایی که بیماری‌های اسکلتی عضلانی مانند آرتریت احتمالا با مشکلات تیرویید همزیستی می‌کنند، می‌توانید از این روغن برای ماساژ مفاصل و عضلات خود نیز استفاده کنید. اضطراب، افسردگی و بی خوابی می توانند شرایط نگران کننده ای باشند که مربوط به پرکاری یا است. بابونه یکی از بهترین اسانس ها برای کم کاری تیرویید است زیرا همه این مشکلات به خوبی به اثرات بابونه پاسخ می دهند. اسانس زنجبیل راهی برای مقابله با تیرویید نامتعادل است. این روغن به بدن کمک می کند تا با التهاب، واکنش های آلرژیک، آسم و برخی از مشکلات خود ایمنی مقابله کند. همچنین دارای یک اثر انرژی زا است که می تواند به مبارزه با خستگی مرتبط با کم کاری تیرویید کمک کند. علاوه بر این، زنجبیل در کاهش حالت تهوع و مشکلات گوارشی مرتبط با تیرویید نامتعادل موثر است. در حالی که اسانس ها به عنوان درمان های طبیعی در نظر گرفته می شوند، برای استفاده ایمن از آنها باید اقدامات احتیاطی خاصی را رعایت کنید. احتیاط هایی که باید قبل از استفاده از روغن های ضروری در نظر بگیرید شامل موارد زیر می باشند: به طور کلی، بیشتر اسانس ها را نباید خورد، مگر اینکه شواهد علمی وجود داشته باشد که نشان دهد روغن خاص برای مصرف خوراکی بی خطر است. درک این نکته برای شما مهم است که روغن‌های ضروری جایگزین درمان تجویز شده تیرویید نیستند. اینها برای درمان وضعیت تیرویید شما، به خصوص اگر شدید باشد، نیست. روغن‌های ضروری تحت مقررات FDA نیستند و ممکن است از نظر ترکیب و غلظت در برندها بسیار متفاوت باشند. شما فقط باید از منابعی خریداری کنید که کاملا به آنها اعتماد دارید. قبل از استفاده از روغن های ضروری برای کاهش مشکلات تیرویید خود، با متخصص خود صحبت کنید. اگر مشکوک به مشکلات تیرویید هستید، ضروری است که به دستورات پزشک عمل کنید. هنگام استفاده موضعی از روغن‌های ضروری، دستورالعمل‌های بسته یا دستورالعمل‌های ارایه‌شده معتبر را دنبال کنید. برای ایمن بودن، همیشه یک اسانس را با روغن حامل مانند بادام، جوجوبا، نارگیل یا زیتون قبل از استفاده روی پوست خود رقیق کنید. روغن های ضروری را می توان به طور کلی همراه با درمان های تجویزی برای شرایط مرتبط با تیرویید استفاده کرد. برخی از رویکردهای مرسوم برای درمان اختلال عملکرد تیرویید شامل موارد زیر هستند: پرکاری تیرویید یا وضعیت پرکاری تیرویید معمولا با داروهایی درمان می شود که به عنوان مسدود کننده های بتا عمل می کنند. گزینه های دیگر برای، داروهای ضد تیرویید، درمان با ید رادیواکتیو، یا در برخی موارد، جراحی برداشتن تیرویید است. کم کاری تیرویید اغلب نیاز به دریافت هورمون های مصنوعی تیرویید برای درمان آن دارد. ایده این است که هورمون های مصنوعی شکافی را که باقی مانده است تکمیل کنند زیرا بدن شما به اندازه کافی هورمون تیرویید را تولید نمی کند. به طور خلاصه، روغن‌های ضروری تیرویید می‌توانند در انواع علایم مرتبط با اختلال عملکرد تیرویید مانند خستگی، التهاب، افسردگی، اضطراب و مشکلات مغزی به شما کمک کنند. برخی از بهترین روغن های ضروری که می توانند از درمان تیرویید شما حمایت کنند عبارتند از: اسطوخودوس، بادرنجبویه، زنجبیل، کندر و بابونه. قبل از استفاده از هر یک از این موارد باید با پزشک خود مشورت کنید. همچنین، به یاد داشته باشید که هرگز داروهای تیروییدی تجویز شده خود را با آنها جایگزین نکنید.

امکان اسهال و یبوست همزمان وجود دارد. به این حالت می گویند و زمانی رخ می دهد که مدفوع آبکی از اطراف مدفوع سفت در راست روده نشت کند. ما در این مقاله از پزشکت سعی کرده ایم، وضعیت همراه با یبوست یا همان اسهال متناقض، علل و درمان آن را بررسی کنیم. همچنین پیشنهاداتی برای پیشگیری از آن را ارایه دهیم. غذا، بدن ما را تغذیه می کند و به ما انرژی می دهد. برای اینکه غذا به ماده ای تبدیل شود که سلول های ما بتوانند از آن استفاده کنند، باید هضم شود. سیستم گوارش از دهان شروع می شود و در بدن ادامه می یابد. این شامل مری، معده، روده و مقعد است، جایی که مدفوع از بدن خارج می شود. هضم غذا از دهان شروع می شود. همانطور که غذای خود را می جوید، آنزیم های موجود در بزاق شروع به تجزیه آن می کنند. این روند در سراسر دستگاه گوارش ادامه دارد. غذای جویده شده از مری به سمت معده حرکت می کند. در معده، آنزیم های گوارشی غذا را بیشتر تجزیه و ماهیچه های معده همه چیز را با هم مخلوط می کنند. زمانی که غذا به روده کوچک وارد می شود. آنزیم های گوارشی بیشتری به مخلوط اضافه و در این مرحله، مواد مغذی جذب می شوند تا بدن از آنها استفاده کند. آنچه باقی می ماند به روده بزرگ می رود. در روده بزرگ، آب از مدفوع جذب و آن را غلیظ تر می کند. مدفوع در راست روده نگه داشته می شود تا زمانی که بدن میل به اجابت مزاج پیدا کند. در طول اجابت مزاج، مدفوع از بدن خارج می شود. زمانی که همه چیز به خوبی کار می کند، فرآیند گوارش به این شکل عمل می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حرکات روده از فردی به فرد دیگر از نظر دفعات و قوام متفاوت است. دلایل زیادی وجود دارد که چرا سیستم گوارش احتمال دارد دچار مشکل و منجر به یبوست و یا اسهال شود. همانطور که غذا در بدن حرکت می کند، آنزیم های گوارشی به تجزیه آن کمک تا بدن بتواند مواد مغذی را جذب کند. در پایان فرآیند، به عنوان مدفوع از بدن خارج می شود. اسهال زمانی است که شما سه بار یا بیشتر در روز مدفوع مایع داشته باشید. این یک مشکل شایع گوارشی است و می تواند هر فردی را در تمام مراحل زندگی تحت تاثیر قرار دهد. علل احتمالی زیادی برای اسهال وجود دارد. این می تواند تشخیص و درمان را دشوار کند. با این حال، اسهال معمولا فقط چند روز طول می کشد و خود به خود بهبود می یابد. در بسیاری از موارد، اسهالی که چند روز طول می کشد به دلیل عفونت با یک انگل، ویروس یا باکتری ایجاد می شود. ویروس هایی که باعث اسهال می شوند به سرعت از فردی به فرد دیگر پخش می شوند. اگر پس از تماس نزدیک مانند یکی از اعضای خانواده دچار اسهال شدید، احتمال دارد به این معنی باشد که یک ویروس در اطراف وجود دارد. باکتری ها نیز می توانند باعث اسهال شوند. بسیاری از این ها از طریق غذا یا آب پخش و باعث بیماری هایی می شوند که به آنها بیماری های ناشی از غذا یا " " گفته می شود. انگل ها نیز می توانند باعث اسهال شوند. این انگل ها در مناطق توسعه یافته جهان رایج نیستند. آنها ممکن است در مناطق در حال توسعه شایع تر باشند. بیماری ها و اسهال به غیر از ویروس ها، انگل ها و باکتری ها، بسیاری از بیماری ها و شرایط دیگر نیز وجود دارند که می توانند باعث اسهال شوند. این ها شامل: عدم تحمل لاکتوز بیماری التهابی روده ( IBD ) ( IBS ) این شرایط از علل اسهال مزمن است که بیش از چند روز ادامه دارد. برخی از داروها مانند آنتی بیوتیک ها نیز می توانند باعث اسهال شده که معمولا پس از قطع مصرف دارو برطرف می شود. اگر کمتر از دو یا سه بار در هفته اجابت مزاج دارید، احتمال دارد یبوست داشته باشید. در زمان یبوست، مدفوع سفت و همچنین عبور آن دشوار و گاهی حتی دردناک است. برای اجابت مزاج ممکن است نیاز به زور زدن یا فشار آوردن داشته باشید. یبوست احتمال دارد فقط برای چند روز رخ دهد. همچنین می تواند مزمن باشد و در یک دوره زمانی طولانی رخ دهد. یبوست در کودکان شایع ولی بزرگسالان شاید چند بار در سال آن را تجربه کنند. برخی از دلایل آن شامل عدم مصرف فیبر یا نوشیدن آب کافی و سطح پایین فعالیت بدنی هستند. سفر یا استرس نیز می تواند باعث یبوست برخی افراد شود. داروها عامل اصلی یبوست هستند. این امر به ویژه در افراد مسن صادق است. برخی از داروهایی که احتمال دارد باعث یبوست شوند، عبارتند از: آنتی اسیدها آنتی هیستامین ها داروهای ضد درد اپیوییدی شرایطی که می تواند باعث یبوست شود عبارتند از: بیماری تیرویید اسکلروز چندگانه سندرم روده تحریک پذیر سرطان روده بزرگ نیز با یبوست مرتبط است، اما علت شایعی نیست. در سرطان روده بزرگ احتمال دارد علایم دیگری مانند خون در مدفوع، درد، کاهش وزن یا خستگی وجود داشته باشد. یبوست می تواند ناشی از چیزی باشد که می خورید یا می نوشید. همچنین ممکن است به دلیل سطح پایین فعالیت بدنی رخ دهد. برخی داروها و بیماری ها نیز می توانند باعث یبوست شوند. بسیاری از افراد مبتلا به اسهال تصور می کنند که علت آن یک ویروس یا چیزی است که خورده اند. اکثر مردم نمی دانند که اسهال در واقع می تواند ناشی از یبوست باشد. یبوست احتمال دارد فقط چند روز طول بکشد و بهبود یابد. اگرچه در برخی موارد می تواند مزمن باشد. هنگامی که برای مدت طولانی مدفوع دفع نمی کنید، ممکن است در دستگاه گوارش انباشته شود واین می تواند منجر به نهفتگی مدفوع نامیده می شود. نهفتگی مدفوع زمانی رخ می دهد که توده بزرگ و سفت مدفوع در روده وجود دارد. این مدفوع به قدری سفت و چسبیده است که نمی توان از آن عبور کرد. نهفتگی مدفوع ممکن است مدفوع یا روده نهفته یا کولون نهفته نیز نامیده شود. فردی که نهفتگی مدفوع دارد شاید متوجه شود که مدفوع آبکی دارد اما واقعا روده خود را حرکت نمی دهد. در واقع احتمال دارد نگه داشتن مدفوع در رکتوم دشوار باشد. این مدفوع ممکن است نشت کند و منجر به حوادث حمام یا بی اختیاری شود. به این دلیل که مدفوع آبکی در پشت نهفتگی مدفوع وجود دارد و در اطراف توده سفت مدفوع تراوش می کند. این مدفوع مایع اغلب بدبو است. در این حالت برخی افراد فکر می کنند که دچار اسهال شده اند در حالی که مشکل واقعی مدفوع نهفته است. مشکل زمانی بدتر می شود که رکتوم متسع یا بزرگ شود. اسفنکتر داخلی مقعد عضله شل می شود و مدفوع به بیرون نشت می کند. این به دلیل حجم بیشتر مدفوع رخ می دهد. روده بزرگ احتمال دارد با تولید مایع بیشتر پاسخ دهد و این باعث ایجاد مدفوع آبکی بیشتر می شود که نمی توان آن را مهار کرد. در واقع اسهال متناقض زمانی روی می دهد که مدفوع آبکی از اطراف نهفتگی مدفوع به بیرون نشت کند. ملین ها داروهایی هستند که می توانند کمک کنند در هنگام یبوست اجابت مزاج داشته باشید. برخی از انواع ملین ها برای استفاده طولانی مدت بی خطر هستند ولی بعضی می توانند باعث وابستگی شوند. به این معنی که استفاده طولانی مدت از برخی ملین ها ممکن است منجر به عدم توانایی بدن در اجابت مزاج بدون آنها شود. ملین هایی که معمولا برای استفاده طولانی مدت بی خطر هستند عبارتند از: پسیلیوم متیل سلولز ملین های اسمزی پلی کربوفیل کلسیم مسهل های محرک و نرم کننده های مدفوع معمولا برای استفاده طولانی مدت توصیه نمی شوند. ملین های محرک حرکات ماهیچه های روده را افزایش می دهند و باعث می شوند آب بیشتری به روده کشیده شود. وقتی این نوع ملین ها قطع شوند، یبوست احتمال دارد برگردد یا بدتر شود. در نهایت، این می تواند به نهفتگی مدفوع منجر شود. نهفتگی مدفوع یک مشکل مهم برای افراد سالمند است. این به ویژه برای کسانی که در مراکز مراقبتی هستند صادق است. برخی از داروهای ضد درد مانند اپیوییدها می توانند در ایجاد یبوست نقش داشته باشند. به این دلیل که آنها عملکرد روده را کاهش می دهند. افرادی که در بستر یا قادر به حرکت در اطراف نیستند نیز احتمال دارد دچار یبوست و یا نهفتگی مدفوع شوند. ملین های محرک و نرم کننده های مدفوع می تواند منجر به یبوست طولانی مدت شود. داروهای ضد درد مانند اپیوییدها یا بی حرکتی طولانی مدت نیز می توانند باعث ایجاد و منجر به نهفتگی مدفوع شود. در کودکان، اجابت مزاج می تواند منجر به یبوست و چرخه ای از حرکات دردناک روده شود. کودک ممکن است حرکات روده را حفظ تا از درد پیشگیری کند، که منجر به یبوست بیشتر می شود. این می تواند منجر به نهفتگی و نشت مدفوع مایع از رکتوم شود. کودکانی که انکوپرزیس را تجربه می کنند احتمال دارد به ندرت به دستشویی بروند و زمانی که می روند، مدفوع سفت و کوچکی داشته باشند. شاید والدین فکر کنند کودکان مبتلا به انکوپرزیس دچار اسهال هستند، در حالی که در واقع، کودکان قادر به کنترل نشت مدفوع که به دلیل یبوست رخ می دهد، نیستند. برای پیشگیری از این، مطمین شوید که کودکان: آب کافی می نوشد. از غذاهای حاوی فیبر بیشتر استفاده می کند. غذاهایی مانند نان، موز، برنج و پنیر که می تواند در ایجاد یبوست نقش داشته باشند، کمتر مصرف می کند. در برخی از کودکان، ممکن است یک جزء رفتاری وجود داشته باشد. اگر کودک لباس زیر خود را کثیف می کند، می تواند در درک نحوه درمان این مشکل کمک کند. در واقع کودکان احتمال دارد مدفوع خود را نگه دارند. این می تواند منجر به چرخه یبوست و نهفتگی مدفوع شود. در برخی موارد، توده سخت مدفوع در رکتوم را می توان به صورت دستی خارج کرد. این بدان معناست که پزشک می تواند مدفوع را با یک انگشت دستکش و روغن کاری شده خارج کند. آنوسکوپ ابزاری است که برای مشاهده داخل مقعد استفاده می شود و به پزشک کمک می کند مدفوع را خارج کند. نهفتگی مدفوع نیز احتمال دارد با تنقیه برداشته شود. این زمانی انجام می شود که نهفتگی به مقعد نزدیک نباشد. شاید لازم باشد تنقیه توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی استفاده شود زیرا با ابزارهای ویژه می توانند اطمینان حاصل کنند که مایع تنقیه بیشتر وارد دستگاه گوارش می شود. گاهی اوقات مدفوع نهفته احتمال دارد در دستگاه گوارش بیشتر باشد. اگر نمی توان با تنقیه به آن رسید، ممکن است از ملین ها استفاده شود. به طور غیر معمول، جراحی برای برداشتن مدفوع می تواند ضروری باشد. این اغلب برای کسانی که قبلا در ناحیه مقعد جراحی شده اند در نظر گرفته می شود و می تواند شامل جراحی فیستول مقعد یا برداشتن همورویید باشد. در واقع نهفتگی مدفوع احتمال دارد به صورت دستی توسط پزشک برداشته شود. تنقیه نیز می تواند به دفع آن کمک کند. ملین ها برای نهفتگی هایی که در دستگاه گوارش بالاتر هستند استفاده می شوند. در موارد نادر احتمال دارد نیاز به جراحی باشد. با پیشگیری از یبوست می توانید از اسهال متناقض نیز پیشگیری کنید. این احتمال دارد به معنای ایجاد تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی باشد. اولین قدم مهم این است که هرگز تمایل به اجابت مزاج را نادیده نگیرید. نوشیدن آب بیشتر می تواند به نرم نگه داشتن مدفوع کمک کند. برای دریافت فیبر بیشتر در رژیم غذایی خود، از غذاهایی مانند: آجیل حبوبات میوه ها سبزیجات غلات کامل مکمل های فیبر، ملین های حجیم ساز هستند. همچنین احتمال دارد برای نرم نگه داشتن و دفع آسان مدفوع استفاده شوند. ملین های محرک می تواند به پیشگیری از یبوست کمک کنند. با این حال، مهم است که قبل از مصرف آنها با پزشک خود مشورت کنید. این به دلیل خطراتی است که در استفاده طولانی مدت از آنها وجود دارد. برای استفاده کوتاه مدت، این ملین ها اغلب بی خطر هستند. اگر یبوست بیش از چند روز طول بکشد، به جای ادامه استفاده از ملین ها، مهم است که علت آن را بیابید و آن را برطرف کنید. برخی افراد برای یبوست نیز از تنقیه استفاده می کنند. توجه به این نکته مهم است که استفاده طولانی مدت از تنقیه می تواند خطراتی داشته باشد. استفاده از تنقیه، گاهی اوقات نباید مشکلی ایجاد کند. اگرچه آنها راه حلی برای یبوست مزمن نیستند. در واقع تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی به پیشگیری از نهفتگی مدفوع و اسهال متناقض کمک می کند. ملین‌های حجیم‌ساز نیز می تواند کمک کننده باشد. ملین های محرک و تنقیه برای استفاده گاه به گاه مناسب هستند، اما نباید در طولانی مدت استفاده شوند. اسهال و یا یبوست که برای چند روز طول می کشد و بهبود می یابد معمولا جای نگرانی نیست. با این حال، اگر هر یک از علایم زیر را دارید، با پزشک مشورت کنید: درد شدید شکم افزایش ضربان قلب سبکی سر یا سرگیجه خون یا مخاط در مدفوع یبوست که به مدت طولانی ادامه می یابد و باعث اسهال متناقض می شود احتمال دارد نیاز به درمان داشته باشد. برای پیشگیری از تکرار یبوست، شاید لازم باشد علت یبوست خود را بیابید. این امر به ویژه در صورتی صادق است که ملین های حجیم یا تغییر سبک زندگی مشکل را برطرف نکنند. در واقع اسهال یا یبوست گاه به گاه معمولا جای نگرانی نیست. اگر علایمی مانند کم آبی، خون در مدفوع یا درد شدید شکم نیز دارید با پزشک مشورت کنید. سخن آخر اسهال متناقض ناشی از نهفتگی مدفوع است. یبوست که برای مدت طولانی ادامه دارد احتمال دارد منجر به نهفتگی مدفوع شود. گاهی اوقات، مدفوع آبکی می تواند در اطراف نهفتگی نشت کند. استفاده طولانی مدت از ملین های محرک یا نرم کننده های مدفوع می تواند به حل این مشکل کمک کند. نهفتگی مدفوع را می توان به صورت دستی یا با تنقیه برداشت. به ندرت احتمال دارد جراحی لازم باشد. با انجام اقداماتی برای بهبود یبوست می توانید از اسهال متناقض پیشگیری کنید. مقدار زیادی فیبر بخورید، آب بیشتری بنوشید و از ملین‌های حجیم‌ساز استفاده کنید. اگر یبوست همراه با علایم دیگری مانند کم آبی بدن، سرگیجه یا درد شدید شکم دارید، با پزشک مشورت کنید. اسهال و یبوست شایع هستند و این بدان معنا نیست که آنها نمی توانند جدی باشند. مدفوع سفت که منجر به نهفتگی و اسهال سرریز می شود می تواند ناراحت کننده، نامرتب و شرم آور باشد. یبوست مزمن دلیلی برای همکاری با پزشک است. هنگامی که علت پیدا شد، می توانید به سمت یک راه حل طولانی مدت حرکت کنید. برای افراد مسن، به ویژه آنهایی که در مراکز مراقبتی هستند، یبوست باید فورا برطرف شود. اسهال متناقض یک مشکل است، اما نهفتگی مدفوع و درمان آن پتانسیل ایجاد عوارض طولانی مدت را دارد.

با علایم مختلف وجود دارند. چهار نوع اصلی شامل سندرم بالینی ایزوله ( CIS ) ، ام اس عودکننده - فروکش کننده ( RRMS ) ، MS پیشرونده ثانویه ( SPMS ) و MS پیشرونده اولیه ( PPMS ) هستند. طبقه بندی های دیگری نیز برای اشکال نادر این بیماری وجود دارد. مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) یک بیماری غیرقابل پیش بینی است که به اشکال مختلف ظاهر می شود. این مقاله نحوه تشخیص ام اس را بررسی می کند، انواع مختلف و چگونگی پیشرفت هر یک را توضیح می دهد و توضیح می دهد که پیش آگهی انواع مختلف ام اس چگونه است. چهار شکل اصلی ام اس در سال توسط انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس تعریف شد. بر اساس دانش جدید حاصل از تحقیقات، تعاریف در سال به روز شدند. معیارهای تشخیصی نیز همچنان اصلاح می شوند. آخرین به روز رسانی در سال بود. سندرم ایزوله بالینی سندرم ایزوله بالینی تا حدودی یک تشخیص "قبل از ام اس" است. CIS در صورتی تشخیص داده می شود که: علایم بیمار مربوط به عفونت، تب یا بیماری دیگری نیست. علایم ناشی از التهاب CNS یا دمیلیناسیون (از دست دادن میلین) یک دوره منفرد از علایم شبیه ام اس که ساعت یا بیشتر طول می کشد. برخی از افراد مبتلا به CIS هرگز حمله دیگری را تجربه نمی کنند. اگر MRI ضایعه ای پیدا نکرد، احتمال ابتلا به ام اس کم است. با این حال، اگر MRI ضایعه‌ای شبیه ام‌اس را تشخیص دهد، به احتمال زیاد در نهایت حملات بیشتری خواهید داشت و تشخیص داده می‌شود که ام اس عودکننده و فروکش کننده دارید. به‌روزرسانی دستورالعمل‌های تشخیصی به CIS اجازه می‌دهد تا در صورت وجود شواهدی از ضایعات قبلی، که ممکن است علایم ایجاد نکرده باشند، به عنوان ام اس تشخیص داده شود. این امکان تشخیص و درمان زودهنگام را فراهم می کند، که ممکن است شروع ام اس کامل را به تاخیر بیندازد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم سندرم ایزوله بالینی علایم CIS می تواند به طور ناگهانی در طی چند ساعت رخ دهد یا ممکن است در طی چند هفته بدتر شود. آنها می توانند در هر سنی رخ دهند، اما معمولا در سنین بین تا سالگی شایع تر هستند. آنها مشابه علایم ام اس هستند و ممکن است فقط یک یا چند علامت را در یک زمان تجربه کنید. سندرم ایزوله بالینی ( CIS ) یک دوره منفرد از علایم عصبی است که ساعت یا بیشتر طول می کشد. علایم شما نمی تواند به تب، عفونت یا بیماری دیگر مرتبط باشد. آنها نتیجه التهاب یا دمیلینه شدن در سیستم عصبی مرکزی هستند. تاری دید یا دوبینی کاهش کنترل روده یا مثانه مشکل در تعادل و یا راه رفتن اسپاسم مختصر عضلانی بازو یا پا ضعف بازو و یا پا، معمولا در یک طرف بدن نوریت بینایی، کاهش بینایی، معمولا در یک چشم، به خصوص زمانی که آن را حرکت می دهید. گزگز، احساس غیرعادی و یا درد صورت، بازو و یا پا، معمولا فقط در یک طرف بدن آنچه در این مقاله خواهید خواند: ام اس عود کننده - فروکش کننده ام اس عود کننده - فروکش کننده شایع ترین نوع است. حدود تا درصد موارد ام اس در ابتدا به عنوان RRMS تشخیص داده می شوند. این نوع حملات مشخص شده (عود) یا علایم عصبی جدید یا بدتر شده را دارد که با دوره های بهبودی نسبی یا کامل جدا می شوند. ممکن است همه در طول دوره بهبودی ناپدید شوند، یا برخی ممکن است ادامه یابند در حالی که برخی دیگر فروکش کنند. این بیماری در طول دوره بهبودی هیچ تشدید آشکاری ندارد. این تجزیه میلین می تواند بر مغز و نخاع ت ثیر بگذارد. آسیب این پوشش های عصبی ممکن است باعث بروز علایم مختلفی به نام تشدید ام اس شود که می تواند آنقدر شدید شود که افراد نتوانند راه بروند یا از خود مراقبت کنند. این علایم سپس با یک دوره بهبودی همراه می شوند که در آن علایم تا حدی کاهش می یابد یا به طور کامل فروکش می کند. علایم مولتیپل اسکلروزیس عودکننده - فرودکننده شامل موارد زیر است اما محدود به موارد زیر نیست: ضعف درد سرگیجه خستگی کاهش بینایی مشکل در راه رفتن مشکلات مثانه و روده نقص های شناختی تغییرات خلق و خوی بی‌حسی یا گزگز دست‌ها، پاها یا صورت ام اس پیشرونده ثانویه برخی از افراد مبتلا به RRMS در نهایت به این نوع شدیدتر منتقل می شوند. MS پیشرونده ثانویه بدون توجه به بهبودی به تدریج بدتر می شود. برخی از افراد مبتلا به SPMS همچنان عود و بهبودی دارند، اما همه اینطور نیستند. و بهبودها معمولا علایم بیشتری نسبت به RRMS دارند. اگر RRMS درمان نشود، حدود درصد مواقع در عرض یک دهه به SPMS تبدیل می شود. ام اس پیشرونده اولیه PPMS شامل بدتر شدن پیوسته بیماری و دو معیار دیگر از موارد زیر است: ضایعه مغزی معمولی ام اس دو یا چند ضایعه مشابه در نخاع شواهدی از فعالیت سیستم ایمنی در CNS ، از جمله نوارهای اولیگوکلونال و شاخص IgG بالا PPMS عموما شامل ضایعات نخاعی بیشتر و ضایعات مغزی کمتری نسبت به RRMS است. در مقایسه با افراد سفیدپوست، به نظر می‌رسد سیاه‌پوستان مبتلا به ام اس دوره بیماری شدیدتری دارند و نتایج آزمایشگاهی پیش‌آگهی بدتری را نشان می‌دهد. محققان برای کمک به درمان و رفع نیازهای ویژه سیاه پوستان خواستار تحقیقات بیشتر در این زمینه شده اند. ( PPMS ) حدود درصد از افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس ( MS ) را تحت تاثیر قرار می دهد. از بین سه نوع بیماری، PPMS نادرترین است و مانند سایر اشکال MS ، دوره PPMS بسیار متغیر است و هر فرد را متفاوت تحت تاثیر قرار می دهد. برخی ممکن است در عرض چند سال ناتوان شوند، در حالی که برخی دیگر برای چندین دهه ثابت می مانند. انواع دیگر ام اس دقیقا مشخص نیست که چه چیزی باعث هر نوع ام اس می شود، اگرچه به نظر می رسد یک مولفه ژنتیکی وجود دارد که استعداد ابتلا به آن را در زمانی که در معرض عوامل محیطی مناسب قرار می گیرد، افزایش می دهد سیگار کشیدن کمبود ویتامین D چاقی دوران کودکی آلوده شدن به ویروس اپشتین بار که باعث مونونوکلیوز می شود. این نوع به طور پیوسته از شروع بدتر می شود اما با عود علایم و احتمالا بهبودی همراه است. این مورد کمتر مورد استفاده قرار می گیرد زیرا بیشتر در مورد بیماری یاد می شود. این نوع به سرعت پیشرونده است و در پنج سال اول عودهای شدید دارد. افراد مبتلا به این نوع ام اس ممکن است به درمان تهاجمی تری نسبت به انواع دیگر نیاز داشته باشند. در این نوع، وضعیت به مدت سال خیلی کم یا اصلا تغییر نمی کند. با این حال، ممکن است بعدا دوباره فعال شود. این یک تشخیص بحث برانگیز است، و تعریف آن مورد توافق جهانی نیست و برخی از کارشناسان به آن اعتقاد ندارند. این یک اصطلاح بحث برانگیز برای ام اس با پیشرفت است که در اواخر زندگی به میزان قابل توجهی کند می شود و غیرفعال تلقی می شود. این یکی دیگر از تشخیص‌های احتمالی قبل از MS است. زمانی استفاده می شود که MRI شواهدی از ضایعات ام اس را نشان می دهد، اما فرد هیچ علامتی نداشته است. بیش از نیمی از افراد مبتلا به RIS در دهه آینده به ام اس مبتلا خواهند شد. CIS اغلب یک تشخیص قبل از MS است. فقط بعد از یک قسمت می توان آن را تشخیص داد. RRMS شایع ترین نوع است و شامل علایمی است که می آیند و می روند. گاهی اوقات به SPMS تبدیل می شود که به طور پیوسته ناتوان کننده تر است و ممکن است عودهای خفیف تری داشته باشد. PPMS از ابتدا به طور پیوسته غیرفعال می شود. انواع دیگر ام اس نادر یا بحث برانگیز هستند. حقایقی درباره پیشرفت ام اس چهار دسته تعریف شده توسط NMSS اکنون توسط جامعه پزشکی به طور کلی مورد اعتماد قرار گرفته اند و زبان مشترکی را برای تشخیص و درمان ام اس ایجاد می کنند. طبقه بندی دسته بندی ها بر اساس میزان پیشرفت بیماری در هر بیمار است. همانطور که ام اس شما پیشرفت می کند، ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی شما ممکن است در مورد مراحلی که شما در مقیاس وضعیت ناتوانی گسترده ( EDSS ) قرار می گیرید صحبت کنند. EDSS از تا با افزایش . واحدی طبقه بندی می شود. اعداد بالاتر به معنای ناتوانی بیشتر است. نمره به این معنی است که فرد بر اثر ام اس فوت کرده است. نمرات EDSS سطح ناتوانی EDSS شما را بر اساس اختلالات مربوط به MS در هشت سیستم عملکردی ارزیابی می کند. هر سیستم عملکردی شبکه ای از نورون ها در مغز است که با وظایف خاصی مرتبط است. سیستم های عملکردی عبارتند از: نقص در تفکر و حافظه بی حسی یا کاهش حس اختلال در عملکرد روده و مثانه ضعف عضلانی، مشکل در حرکت اندام تعادل و هماهنگی ضعیف، لرزش، از دست دادن کنترل حرکات بدن مشکلات گفتار، بلع، و حرکات غیر طبیعی چشم ( با تشخیص و درمان های مدرن، اکثر مردم هرگز به نمرات بالاتر نمی رسند. در یک مطالعه بزرگ، دارای SPMS بودند. پیش آگهی ام اس عود کننده - فروکش کننده RRMS اغلب در افراد بین تا سال تشخیص داده می شود. انتقال به SPMS معمولا حداقل سال پس از تشخیص اتفاق می افتد. شایع ترین علایم RRMS عبارتند از: خستگی بی حسی مشکلات بینایی مشکلات روده و مثانه اسپاستیسیته یا سفتی عضلانی مشکلات شناختی موثر بر یادگیری، حافظه و پردازش اطلاعات RRMS کمتر از اشکال پیشرونده باعث ایجاد مشکل در راه رفتن می شود. طبق یک مطالعه در سال ، امید به زندگی افراد مبتلا به RRMS بین شش تا هفت سال کمتر از جمعیت عمومی است. با این حال، این تعداد ممکن است به دلیل درمان های جدیدتر و تشخیص بهبود یافته کاهش یابد. پیش آگهی ام اس پیشرونده ثانویه هنگامی که به سمت SPMS پیش رفتید، ممکن است به عود بیماری ادامه دهید یا خیر. در افرادی که این کار را نمی کنند، به این دلیل است که روند بیماری تغییر می کند. به جای اینکه عمدتا ناشی از التهاب باشد، همانطور که RRMS است، بیشتر در مورد آسیب پیشرونده عصبی است. حدود درصد از افرادی که با RRMS تشخیص داده شده بودند در سال اول به SPMS تبدیل شدند. این رقم در سال به درصد افزایش یافت. بسیاری از کارشناسان بر این باورند که داروهای جدیدتر به کاهش این اعداد کمک می کند، اما هنوز زود است که قضاوت کنیم. بیش از دو سوم افراد مبتلا به SPMS توانایی راه رفتن را حفظ می کنند. اما برخی ممکن است به یک وسیله کمکی مانند عصا یا واکر نیاز داشته باشند. مطالعات اخیر امید به زندگی افراد مبتلا به SPMS را بررسی نکرده است. اکثر منابع آن را بین هفت تا سال کمتر از جمعیت عمومی تخمین می زنند. پیش آگهی ام اس پیشرونده اولیه علایم PPMS بیشتر از انواع دیگر با حرکت همراه است. این به دلیل انحطاط پیشرونده نخاع است که میلوپاتی پیشرونده نیز نامیده می شود. که می تواند باعث بروز علایم زیر شود: عدم هماهنگی عضلات ضعف یا بی حرکتی در یک طرف بدن اختلال در عملکرد جنسی، روده و مثانه راه رفتن اسپاستیک (نحوه راه رفتن شخص) ، با پاهایی که سفت و تکان می‌خورند. مطالعه سال تخمین زد که امید به زندگی برای افراد مبتلا به PPMS حدود شش سال کمتر از افراد مبتلا به RRMS و حدود سال کمتر از جمعیت عمومی است. مجددا ، داروهای جدیدتر ممکن است در آینده این تعداد را به میزان قابل توجهی تغییر دهند. عوامل موثر بر پیش آگهی انواع ام اس عواملی که می تواند نشان دهد ممکن است پیشرفت سریعتر بیماری داشته باشید عبارتند از: داشتن عودهای مکرر سن بالای سال در شروع علایم داشتن بیش از دو حمله در دو سال اول داشتن علایم اولیه در چندین ناحیه بدن شما امتیاز بالاتر از . در EDSS پس از عود دوم شما داشتن ضایعات زیادی در مغز یا ساقه مغز در هنگام تشخیص که بر کنترل ادرار، تحرک یا عملکرد ذهنی ت ثیر می گذارد. دیدگاه شما بستگی به نوع ام اس شما دارد. اکثر موارد CIS در نهایت به RRMS و احتمالا SPMS پیشرفت می کنند. RRMS معمولا پس از حداقل یک دهه به SPMS تبدیل می شود. حدود دو سوم افراد مبتلا به SPMS توانایی راه رفتن را حفظ می کنند، برخی از آنها با کمک حرکتی. PPMS بیشتر شامل انحطاط نخاع و مشکلات حرکتی است. سوالات متداول انواع ام اس فولمینیت ام اس نامی است که به تهاجمی ترین موارد مولتیپل اسکلروزیس داده می شود. به آن ام اس بدخیم یا ماربورگ نیز می گویند. این نوع به سرعت پیشرفت می کند و شامل عودهای شدید در پنج سال اول پس از تشخیص است. با این حال، همه اشکال ام اس درجات متفاوتی از شدت دارند. خفیف ترین شکل آن ام اس خوش خیم است. پیشرفت ام اس معمولا با اسکن MRI از مغز و نخاع کنترل می شود. آنها به ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما اجازه می دهند تا تعیین کند: تعداد و نوع ضایعاتی که دارید. وجود یا میزان آسیب عصبی این که آیا به درمان پاسخ می دهید. بسته به اینکه بیماری شما چقدر فعال و پیشرونده است، ممکن است هر شش ماه یکبار یا هر دو سال یکبار به آن مبتلا شوید. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی همچنین از مقیاس وضعیت ناتوانی گسترده و آزمون های عصبی برای ردیابی پیشرفت ام اس استفاده می کنند. آیا ممکن است ام اس داشته باشید و ندانید؟ پاسخ کوتاه بله است. این بیماری گاهی اوقات برای سالها ناشناخته می ماند. یکی از معدود مواردی که ممکن است در آن موقعیت اتفاق بیفتد، از جمله: شما ممکن است ام اس خوش خیم یا یک مورد خفیف از فرم دیگری داشته باشید و هنوز متوجه آن نشده باشید. ممکن است سندرم جدا شده از نظر رادیولوژیکی ( RIS ) داشته باشید، به این معنی که شواهدی از ضایعات شبیه ام اس دارید اما هرگز علایمی نداشته اید. آیا درمان ام اس در هر مرحله یکسان است؟ درمان ام اس لزوما در هر مرحله یکسان نیست. به طور کلی، برای CIS و RRMS ، درمان اصلاح کننده بیماری ( DMT ) در اسرع وقت شروع می شود. آنها در اوایل بیماری بیشترین ت ثیر را دارند. با این حال، اگر به SPMS پیشرفت کنید، این درمان ها ممکن است دیگر برای شما کارساز نباشند. ممکن است پزشک شما را به یک DMT جدیدتر که برای SPMS تایید شده است، تغییر دهد. سخن آخر چهار نوع اصلی ام اس عبارتند از: سندرم منزوی بالینی، ام اس عودکننده - فروکش کننده، ام اس پیشرونده ثانویه و ام اس پیشرونده اولیه. تشخیص نیاز به دو ضایعه در سنین مختلف و در قسمت های مختلف سیستم عصبی مرکزی و رد سایر علل احتمالی علایم دارد. پیشرفت به نوع و بسیاری از عوامل دیگر بستگی دارد. با مقیاس وضعیت ناتوانی گسترده اندازه گیری می شود. اکثر مردم هرگز فراتر از در این مقیاس - نمی رسند. چشم انداز شما همچنین به نوع، سن شروع، علایم اولیه و شدت و تعداد ضایعات مغزی در هنگام تشخیص بستگی دارد. هیچ دو مورد ام اس شبیه هم نیستند، اما اشتراکات خاصی وجود دارد که به راهنمایی ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی در تصمیم گیری های درمانی کمک می کند. هنگامی که تشخیص دادید و متوجه شدید که چه نوع ام اس دارید، وقت آن است که به دنبال گزینه های درمانی باشید. در حال حاضر در مقایسه با چند سال پیش، تعداد بیشتری در دسترس است، بنابراین پیش آگهی افراد مبتلا به این بیماری همیشه در حال بهبود است.

ارتباط از آنجایی اهمیت دارد که دیابت عوارض جانبی شناخته شده زیادی را موجب می شود، اما بسیاری از مردم نمی دانند که اسهال یک بیماری شایع است. در واقع، تقریبا درصد از افراد مبتلا به دیابت نوعی علایم گوارشی دارند که می تواند ت ثیر زیادی بر زندگی و رفاه آنها داشته باشد. اسهال مزمن حداقل چهار هفته طول می کشد. اغلب، در شب رخ می دهد و شدید است، با مدفوع مایع زیاد. اسهال دیابتی همچنین با بی اختیاری و ناتوانی در کنترل خروجی که ممکن است باعث شود شخصی خود را کثیف کند، همراه است. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله از پزشکت آنچه شما باید در مورد اسهال دیابتی بدانید، را بررسی کنیم. زمانی رخ می دهد که بدن شما قادر به تولید یا استفاده از انسولین نباشد. انسولین هورمونی است که لوزالمعده شما هنگام غذا خوردن ترشح می کند. به سلول های شما اجازه می دهد قند را جذب کنند. سلول های شما از این قند برای تولید انرژی استفاده می کنند. اگر بدن شما قادر به استفاده یا جذب این قند نباشد، در خون شما تجمع می یابد. این باعث می شود سطح قند خون شما افزایش یابد. دو نوع و نوع هستند. افراد مبتلا به هر دو نوع دیابت بسیاری از علایم و عوارض مشابه را تجربه می کنند. یکی از این عوارض اسهال است. حدود درصد از افراد مبتلا به دیابت اسهال مکرر را تجربه می کنند. محققان مطمین نیستند که آیا این مربوط به مشکلات روده کوچک یا روده بزرگ است یا خیر. مشخص نیست چه چیزی باعث اسهال مداوم در افراد مبتلا به دیابت می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه چیزی باعث اسهال در مبتلایان به دیابت می شود؟ علت ارتباط بین دیابت و اسهال مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می دهد که نوروپاتی ممکن است یک عامل باشد. نوروپاتی به بی حسی یا درد ناشی از آسیب عصبی اشاره دارد. اگر دیابت دارید، سطح بالای قند خون می تواند به رشته های عصبی شما آسیب برساند. این معمولا در دست ها یا پاها رخ می دهد. مسایل مربوط به نوروپاتی علل شایع بسیاری از عوارض همراه با دیابت است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی دیگر از دلایل احتمالی سوربیتول است. مردم اغلب از این شیرین کننده در غذاهای دیابتی استفاده می کنند. سوربیتول ثابت کرده است که یک ملین قوی در مقادیر کمتر از گرم است. عدم تعادل در سیستم عصبی روده ( ENS ) نیز می تواند باعث اسهال شود. ENS شما عملکرد سیستم گوارشی شما را تنظیم می کند. محققان همچنین احتمالات زیر را در اسهال بیماران دیابتی بررسی کرده اند: نارسایی پانکراس رشد بیش از حد باکتری ها نارسایی برون ریز پانکراس تجزیه ناکافی قندها در روده کوچک ناشی از اختلال عملکرد آنورکتال افراد مبتلا به دیابت نیز می توانند همان محرک های اسهال را داشته باشند که افراد بدون دیابت. این محرک ها می توانند شامل موارد زیر باشند: قهوه الکل لبنیات فروکتوز فیبر بیش از حد ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی در مورد اسهال دیابتی از دهه اطلاعاتی را کسب کرده اند، اما هنوز مطمین نیستند که چرا اسهال دیابتی بسیار رایج است. به نظر می رسد عوامل متعددی در بروز اسهال در مبتلایان به دیابت دخیل هستند، از جمله: آسیب عصبی رژیم غذایی عوارض جانبی دارو اگر دیابت دارید و اسهال مزمن را تجربه می کنید، ممکن است برخی یا همه این عوامل بر شما ت ثیر بگذارند. نوروپاتی و اسهال دیابتی بسیاری از مردم می دانند که دیابت می تواند باعث نوروپاتی یا آسیب عصبی شود. اغلب، نوروپاتی دیابتی با از دست دادن احساس در پاها یا پاها همراه است. با این حال، نوروپاتی دیابتی همچنین می تواند باعث از دست دادن حس در اعصابی شود که بر اندام های داخلی ت ثیر می گذارد. این به عنوان نوروپاتی اتونومیک شناخته می شود. نوروپاتی اتونومیک آسیب به اعصابی است که عملکردهای غیرارادی بدن از جمله روده ها را کنترل می کنند. هنگامی که نوروپاتی در روده کوتاه رخ می دهد، می تواند منجر به اسهال دیابتی شود. اگر نوروپاتی در عضلات اسفنکتر کنترل کننده روده دارید، ممکن است علاوه بر اسهال، بی اختیاری ادرار را نیز تجربه کنید. نوروپاتی ارتباط نزدیکی با سطح بالای قند خون دارد. اگر دیابت دارید، بسیار مهم است که سطح قند خون خود را به خوبی کنترل کنید تا از ایجاد یا بدتر شدن نوروپاتی جلوگیری کنید. حتما در مورد علایم جدید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در ارتباط باشید تا پزشک بتواند به شما کمک کند قندهای خود را به طور موثرتری کنترل کنید. سوربیتول و اسهال دیابتی سوربیتول یک شیرین کننده مصنوعی است که می تواند برای بیماران دیابتی که به دنبال کاهش مصرف قند خود هستند، استفاده کنند. مفید است زیرا شیرینی را بدون افزایش قند خون فراهم می کند. با این حال، سوربیتول می تواند به اسهال دیابتی کمک کند، زیرا همچنین یک ملین است. آسیب سیستم عصبی روده ای سیستم عصبی روده ( ENS ) دستگاه گوارش را کنترل می کند. دیابت می تواند به ENS آسیب برساند و خطر از جمله اسهال را افزایش دهد. حدود درصد از افراد مبتلا به دیابت نوع نیز به بیماری سلیاک مبتلا هستند. این حدود شش برابر بیشتر از نرخ در جمعیت عمومی است. اگر به بیماری سلیاک مبتلا هستید، بدن شما نمی تواند گلوتن را تحمل کند. خوردن آن می تواند باعث شود بدن شما به دیواره روده کوچک حمله کند و منجر به اسهال شود. اگر تشخیص دیابت نوع دارید، توصیه می شود از نظر بیماری سلیاک نیز غربالگری شوید. غذاهای خاص برخی غذاها حتی در افراد بدون دیابت می توانند باعث اسهال شوند. اگر اسهال دیابتی دارید، ممکن است از مصرف این غذاها اجتناب کنید، از جمله: کافیین لبنیات غذاهای ادویه دار آیا متفورمین باعث اسهال می شود؟ بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع از داروی برای کمک به کنترل قند خون خود استفاده می کنند. اسهال یک عارضه جانبی رایج زمانی است که فرد برای اولین بار مصرف متفورمین را شروع می کند. گاهی اوقات، افراد پس از مصرف طولانی مدت دارو، حتی سال ها، اسهال مزمن را تجربه می کنند. اگر متفورمین را برای درمان دیابت نوع مصرف می کنید و اسهال مزمن را تجربه می کنید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد اینکه آیا گزینه های دیگری برای کمک به کنترل قند خون وجود دارد یا خیر صحبت کنید. چه عواملی خطر بروز اسهال دیابتی را افزایش می دهد؟ برخی عوامل خطر ابتلا به اسهال دیابتی را افزایش می دهند. اسهال در افراد مبتلا به: دیابت نوع افراد سالمند وابستگی به انسولین سابقه چندین ساله دیابت، به ویژه کسانی که بیش از هشت سال به انسولین وابسته بوده اند. افراد مبتلا به دیابت نوع ممکن است خطر ابتلا به اسهال مداوم را افزایش دهند. این به ویژه برای کسانی که با رژیم درمانی خود مشکل دارند و نمی توانند سطح قند خون خود را ثابت نگه دارند، صادق است. سالمندان مبتلا به دیابت ممکن است اسهال مکرر را بیشتر تجربه کنند. این به این دلیل است که احتمال اسهال در افرادی که سابقه طولانی دیابت دارند افزایش می یابد. اسهال دیابتی چگونه درمان می شود؟ ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما باید بتواند یک برنامه درمانی برای کنترل علایم اسهال دیابتی شما تجویز کند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروهای ضد اسهال برای کند کردن حرکت مدفوع داروی ضد اسپاسم برای کاهش دفعات دفع مدفوع تغییرات رژیم غذایی از جمله خوردن فیبر بیشتر و اجتناب از برخی غذاها و شیرین کننده های مصنوعی که می توانند اسهال را بدتر کنند. اگر اسهال شما با آسیب ENS همراه باشد، درمان با آنتاگونیست های گیرنده سروتونین ممکن است به بازیابی عملکرد طبیعی بیشتر در دستگاه گوارش کمک کند. اگر اسهال دیابتی را تجربه می کنید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد عواملی که ممکن است در ایجاد آن موثر باشند و اینکه چگونه ممکن است علایم را از خود دور نگه دارید، مشورت کنید. چگونه از بروز اسهال دیابتی پیشگیری کنیم؟ شما می توانید اقداماتی را برای جلوگیری از اسهال دیابتی انجام دهید، حتی قبل از شروع آن. یکی از مهم ترین اقداماتی که می توانید انجام دهید این است که قند خون خود را در محدوده هدف خود نگه دارید. ثابت نگه داشتن قند خون خطر ابتلا به نوروپاتی را کاهش می دهد، از جمله نوروپاتی اتونومیک که می تواند منجر به اسهال دیابتی شود. تغییر رژیم غذایی برای اجتناب از غذاهایی که باعث اسهال شما می شود نیز می تواند به کاهش علایم کمک کند. علاوه بر این، اگر دیابت نوع دارید، باید برای بیماری سلیاک غربالگری شوید، زیرا خطر ابتلا به آن افزایش یافته است. اکثر مردم در یک مقطع از زندگی خود اسهال را تجربه کرده اند. افراد مبتلا به دیابت اغلب ممکن است نیاز به دفع مقدار قابل توجهی مدفوع شل در شب داشته باشند. ناتوانی در کنترل اجابت مزاج یا بی اختیاری ادرار نیز در افراد مبتلا به دیابت رایج است. اسهال ممکن است منظم باشد، یا ممکن است با دوره های اجابت مزاج منظم متناوب شود. همچنین ممکن است با یبوست جایگزین شود. سخن آخر تجربه اسهال می تواند خجالت آور باشد، به خصوص اگر همراه با بی اختیاری باشد. ممکن است صحبت کردن در مورد چنین فرآیند بدنی خصوصی دشوار باشد، اما صحبت آشکار با ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند به شناسایی عواملی که در اسهال شما نقش دارند و اقداماتی که ممکن است برای کاهش آن انجام شود کمک کند. به یاد داشته باشید که بهترین کاری که می توانید برای جلوگیری از بدتر شدن اسهال خود انجام دهید این است که قند خون خود را ثابت نگه دارید. این امر نوروپاتی را کاهش می دهد و به شما کمک می کند تا عملکرد و کنترل سیستم گوارش خود را حفظ کنید. اسهال دیابتی چیزی نیست که مجبور باشید با آن زندگی کنید. از طریق دارو، تغییر شیوه زندگی و راهنمایی های ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود، باید بتوانید ت ثیر اسهال دیابتی را کاهش دهید.

، یا cerebral atrophy ، وضعیتی است که در آن اندازه مغز یا مناطقی از مغز کوچک می‌شود. شدت کوچک شدن مغز متفاوت است که میزان ت ثیر آن را تعیین می کند. درجه خفیف آتروفی مغز همیشه نگران کننده نیست. آتروفی شدید مغز می تواند با بیماری های عصبی عمده، مانند یا زوال عقل پیشرونده همراه باشد. در برخی موارد، مشخص نیست که آیا آتروفی مغزی باعث این بیماری شده است یا بالعکس. بر اساس آنچه کارشناسان در مورد کوچک شدن مغز می دانند، احتمال دارد راه هایی برای پیشگیری یا کاهش سرعت آن وجود داشته باشد. موارد متعددی باعث کوچک شدن مغز می شود. احتمال دارد نتیجه یک بیماری عصبی پیشرونده، آسیب مغزی یا مادرزادی وجود داشته باشد. تعدادی از سندرم های عصبی با تخریب سلول های خاص در مغز مشخص می شوند. و شناخته‌شده‌ترین بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی هستند که بر مغز ت ثیر می‌گذارند. سایر موارد عبارتند از: بیماری هانتینگتون زوال عقل جسم لوی فراموشی پیشانی گیجگاهی مشخص نیست چرا این شرایط ایجاد می شود. کارشناسان پیشنهاد می کنند ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی می توانند در بروز این بیماری ها دخیل باشند. گاهی اوقات، یک بیماری اکتسابی، مانند ایدز، می تواند با آتروفی مغزی و زوال عقل دژنراتیو همراه باشد. سندرم Wernicke - Korsakoff باعث آتروفی پیشرونده مغز و تغییرات رفتاری می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از کارشناسان معتقدند که پیری با آتروفی تدریجی پیشرونده همراه است. محققان مطمین نیستند که آیا این وضعیت بر توانایی های فرد تاثیری دارد یا خیر. در برخی موارد، کوچک شدن مغز به دلیل آسیب ناگهانی مغز رخ می دهد، مانند موارد زیر: سکته ضربه به سر تومور مغزی عفونت مغزی ( ضربه‌های مکرر سر می‌تواند باعث چندین دوره آسیب مغزی که منجر به آتروفی شدید و وضعیتی به نام انسفالوپاتی تروماتیک مزمن ( CTE ) می‌شود. سکته‌های مکرر می‌توانند باعث کوچک شدن چندین ناحیه از مغز شوند که معمولا با تغییرات رفتاری و زوال عقل عروقی همراه است. گاهی اوقات ام اس ( MS ) نیز می تواند باعث کوچک مغز شود. پس از آسیب رسیدن به ناحیه ای از مغز، احتمال دارد آن ناحیه در معرض التهاب قرار گیرد. در نهایت، این می تواند باعث نکروز سلول های مغزی آسیب دیده شود. فلج مغزی ( CP ) که یک بیماری مادرزادی است، ممکن است با آتروفی نیز همراه باشد، اما آتروفی همیشه در CP وجود ندارد. کوچک شدن مغز با چه آتروفی مغز در اصل به این معنی است که نورون ها و اتصالات آنها به یکدیگر، دچار نکروز (مرگ سلولی) شده اند. مناطق آسیب دیده نمی توانند آنطور که باید عمل کنند. قسمتی که آسیب رخ می دهد تعیین می کند که چه علایمی را تجربه می کنید. آتروفی در مغز می تواند کانونی یا عمومی باشد: یک یا چند ناحیه خاص را تحت تاثیر قرار می دهد. تقریبا به طور مساوی در تمام مناطق کل مغز را تحت ت ثیر قرار می دهد. معمولا با آتروفی مغزی، هنوز برخی از نورون‌های فعال در بین نورون‌هایی که تحت نکروز قرار گرفته‌اند، وجود دارند، بنابراین علایم ممکن است جزیی باشند. آتروفی پیشرونده معمولا در بزرگسالی رخ می دهد و با از دست دادن مهارت ها ظاهر می شود. تمایل به تعمیم دارد، اگرچه احتمال دارد مناطقی از مغز بیشتر از سایرین تحت ت ثیر قرار گیرند. علایم به تدریج در طی ماه ها یا حتی سال ها بدتر می شوند. علایم آتروفی پیشرونده عبارتند از: زوال عقل تغییرات رفتاری از دست دادن حافظه اختلال در تفکر و عملکرد سفتی عضلات، حرکات آهسته و یا لرزش مشخصه بیماری پارکینسون آتروفی حاد کانونی، که چند هفته پس از علایم ناگهانی سکته مغزی، ضربه به سر یا عفونت رخ می دهد، می تواند علایم زیر را ایجاد کند: بی حسی تغییر بینایی مشکلات تعادل ضعف صورت، بازو و یا پا آتروفی مادرزادی مغز به جای اینکه کل مغز را به طور مساوی تحت ت ثیر قرار دهد، بر نواحی خاصی از مغز ت ثیر می گذارد. علایم می تواند در دوران نوزادی یا اوایل کودکی قابل توجه و شامل موارد زیر باشد: تشنج سخنرانی تاخیری مشکلات یادگیری مشکل در راه رفتن به طور معمول، آتروفی مغزی با آزمایش های تصویربرداری مغز شناسایی می شود. این تست ها می تواند شامل موارد زیر باشد: توموگرافی کامپیوتری ( CT ) تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) اسکن توموگرافی کامپیوتری گسیل تک فوتون ( SPECT ) در صورت بروز علایمی مانند ضعف، بی حسی، بینایی، از دست دادن یا تغییرات شخصیتی، تیم پزشکی احتمال دارد درخواست کند که سی تی یا ام آر آی مغز انجام دهید. به طور کلی، PET و SPECT اغلب برای اهداف تحقیقاتی و نه در محیط بالینی انجام می شود. این آزمایشات می تواند آتروفی عمومی یا نواحی آتروفی کانونی را مشخص کند. گاهی اوقات وقتی مناطق آتروفی در معاینه تصویربرداری مغز مشخص می‌شود، می‌تواند به تشخیص وضعیت پزشکی کمک کند. مثلا: جسم سیاه و مغز میانی احتمال دارد در مراحل پایانی کوچکتر به نظر برسند. لوب های پیشانی و گیجگاهی به شدت تحت تاثیر آتروفی قرار می گیرند. هیپوکامپ، که به شکل‌گیری خاطرات جدید کمک می‌کند، و لوب‌های گیجگاهی در اکثر بیماران مبتلا به آلزایمر تحت ت ثیر آتروفی قرار می‌گیرند. مناطقی از مغز که در اثر خونریزی یا از دست دادن خون رسانی آسیب دیده اند، ممکن است دچار آتروفی شوند و "سوراخ های" کوچکی در مغز ایجاد کنند. برخی از انواع آتروفی مانند زوال عقل عروقی، CTE ، MS ، و آتروفی ناشی از آنسفالیت یا ایدز احتمال دارد منجر به آتروفی مغزی در مناطق مختلف مغز شود. پس از وقوع آتروفی مغز نمی توان آن را معکوس کرد. با این حال، پیشگیری از آسیب و سکته مغزی، احتمال دارد میزان آتروفی را که در طول زمان ایجاد می‌کنید، کاهش دهد. برخی از محققان پیشنهاد می‌کنند که استراتژی‌های سبک زندگی سالم می‌تواند آتروفی را که معمولا با پیری مرتبط است به حداقل برساند. گزینه های درمانی برای آتروفی بسته به محل، شدت و علت آن متفاوت است. بخش‌های زیر برخی از گزینه‌های درمانی را بر اساس علت فهرست می‌کنند. آتروفی می تواند به عنوان پیامد طولانی مدت یک آسیب رخ دهد. در این موارد، درمان برای کمک به بهبود مشکل مغز در طول زمان تمرکز دارد. صدمات مغزی معمولا نیازمند یک دوره توانبخشی است که می تواند شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد: مشاوره گفتار درمانی عفونت ها برای درمان عفونت‌هایی که منجر به التهاب یا آتروفی می‌شوند، مصرف داروها ضروری هستند. پزشکان آنتی بیوتیک ها را برای درمان عفونت های باکتریایی و داروهای ضد ویروسی را برای درمان عفونت های ویروسی تجویز می کنند. این داروها به مبارزه با عفونت و کاهش علایم کمک می کنند. چندین اختلال و شرایط می تواند منجر به آتروفی شود. بسیاری از این شرایط در حال حاضر هیچ درمانی ندارند، بنابراین درمان به طور کلی بر مدیریت علایم متمرکز است. درمان می تواند شامل ترکیبی از داروها و اقداماتی مانند کاردرمانی یا گفتار درمانی باشد. این درمان‌ها ممکن است برای کمک به فرد برای بازیابی عملکرد مغز یا یادگیری استراتژی‌هایی برای کمک به مقابله با آن ضروری باشد. برخی از بیماری ها، مانند ام اس، باعث بروز علایم در چرخه می شوند. در صورت وجود، پزشک یا تیم مراقبت های بهداشتی یک فرد، برنامه درمانی خود را مطابق با آن تنظیم می کند. داروهای تجویزی مورد استفاده برای پیشگیری از سکته مغزی احتمال دارد به پیشگیری از آتروفی نیز کمک کنند، مانند: رقیق کننده های خون داروهای ضد فشار خون عوامل کاهش دهنده کلسترول این داروها برای همه بیماران مناسب نیستند، اما اگر عوامل خطر خاصی داشته باشید، می توانند مفید باشند. داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری آلزایمر، از جمله آریسپت (دونپزیل) و نامندا (ممانتین) ، می تواند به کند کردن آتروفی کمک کنند، اما اعتقاد بر این است که اثر آن، در صورت وجود، اندک است. حفظ یک سبک زندگی شامل ورزش بدنی، رژیم غذایی کم کلسترول، کنترل قند خون و وزن مناسب احتمال دارد با کاهش اثرات التهاب بر روی مغز از کوچک شدن مغز پیشگیری کند یا از سرعت آن بکاهد. برخی از چربی ها، به ویژه چربی های ترانس، اثرات مضری بر بدن دارند و می توانند خطر سکته مغزی را افزایش دهند. بنابراین، اجتناب از چربی های ترانس می تواند به پیشگیری از سکته مغزی و در نتیجه آتروفی کمک کند. مدیریت استرس احتمال دارد آتروفی مغز را کاهش دهد زیرا استرس عاطفی با شرایطی مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی و سکته مغزی مرتبط است که همگی منجر به زوال عقل عروقی می شوند. علاوه بر این، محققان شروع به مشاهده شواهدی می کنند که نشان می دهد استرس ممکن است منجر به و یا زوال عقل شود. تا همین اواخر، بسیاری از دانشمندان مغز را عضوی نسبتا تغییرناپذیر می دانستند. تحقیقات به طور فزاینده ای نشان می دهد که چگونه مغز ساختار و عملکرد خود را در طول زندگی تطبیق می دهد. در حال حاضر مشخص نیست که آیا می توان آتروفی را معکوس کرد یا خیر. با این حال، مغز ممکن است نحوه عملکرد خود را برای جبران آسیب تغییر دهد. در برخی موارد، این می تواند برای بازیابی عملکرد در طول زمان کافی باشد. یک بررسی در سال نشان می دهد که ورزش منظم می تواند کوچک شدن مغز مربوط به پیری یا زوال عقل را کند یا حتی معکوس کند. با این حال، یک مطالعه نشان داد که ورزش با شدت بالا و تمرینات قدرتی، اختلال شناختی را در افراد مبتلا به زوال عقل خفیف تا متوسط کاهش نمی دهد. بنابراین تحقیقات بیشتری برای تعیین ت ثیر ورزش بر پیشگیری یا معکوس کردن آتروفی ناشی از زوال عقل ضروری است. دانشمندان در حال حاضر مشغول ساخت داروهایی هستند که می توانند کوچک شدن مغز را معکوس کنند. مثلا یک مطالعه نشان داد که آیا داروی زوال عقل دونپزیل می‌تواند آتروفی مغز ناشی از الکل را در موش‌ها معکوس کند یا خیر. محققان دریافتند موش‌هایی که تحت درمان با دونپزیل قرار گرفتند، کاهش التهاب مغز را تجربه کردند و تعداد سلول‌های مغزی جدید را افزایش دادند. با این حال، مشخص نیست که آیا دونپزیل اثرات مشابهی بر آتروفی مغز در انسان دارد یا خیر. پیش آگهی آتروفی بسته به محل و میزان آسیب و همچنین علت اصلی آن متفاوت است. برای افراد مبتلا به موارد خفیف، احتمال دارد عواقب طولانی مدت کمی وجود داشته باشد. زمانی که آتروفی مغز به دلیل یک بیماری یا شرایط رخ می دهد، علایم می تواند در طول زمان بدتر شوند. درمان‌های طولانی‌مدت می‌توانند به کند کردن این روند و به فرد کمک کنند تا هرگونه اختلال شناختی ناشی از آن را مدیریت کند. برای آسیب هایی مانند TBI و سکته مغزی، دریافت مراقبت های فوری و موثر می تواند به طور قابل توجهی پیش آگهی را بهبود بخشد. سخن آخر آتروفی یا کوچک شدن مغز به از دست دادن نورون ها در مغز یا تعداد اتصالات بین نورون ها اشاره دارد. این از دست دادن ممکن است نتیجه یک آسیب، عفونت، یا بیماری زمینه ای باشد. موارد خفیف آتروفی مغز احتمال دارد ت ثیر کمی بر عملکرد روزانه داشته باشد. با این حال، آتروفی گاهی اوقات می تواند منجر به علایمی مانند تشنج، آفازی و زوال عقل شود. آسیب شدید می تواند خطرناک وجدی باشد. در صورت مشاهده علایم آتروفی، فرد باید به پزشک مراجعه کند. پزشک علت آتروفی را تشخیص می دهد و درمان های مناسب را توصیه می کند.

اطلاعات مهمی را در مورد سلامت زنان نشان می دهد. به عنوان مثال، این آزمایش‌ها می تواند سطوح هورمونی را بررسی و مشخص کند زن در کدام قسمت قرار دارد و مشکلات باروری یا علایم شروع یایسگی را نشان می‌دهد. برای اندازه گیری سطح هورمون زنانه همچنین می تواند در تشخیص بیماری هایی مانند بیماری تیرویید یا دیابت نقش داشته باشد. در برخی موارد، چنین آزمایشی به تعیین میزان عملکرد یک دارو کمک می کند. آزمایش خون اغلب شامل یک پانل هورمونی جامع است، به این معنی که چندین هورمون با استفاده از یک نمونه آنالیز می شوند. چندین هورمون کلیدی در زنان وجود دارد که پزشکان آنها را ارزیابی می کنند: استروژن پروژسترون تستوسترون/ DHEA هورمون های تیرویید هورمون محرک فولیکول ( FSH ) این مقاله به بررسی تست های انجام شده برای هر یک از این موارد می پردازد و توضیح خواهد داد که چه زمانی به آنها نیاز است و نتایج آن چه معنایی دارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: استروژن یک هورمون منفرد نیست، بلکه گروهی از سه هورمون ها است: استرون ( E ) استریول ( E ) استرادیول ( E ) استرادیول هورمون اصلی و مسیول عملکرد جنسی است. همچنین نقش اصلی در سلامت استخوان‌ها، ویژگی‌های زنانه و سایر ویژگی های سلامتی دارد. استرادیول عمدتا توسط تخمدان ها تولید می شود. سطح استرادیول در طول چرخه قاعدگی متفاوت است. آنها در زمان تخمک گذاری بیشترین و در زمان قاعدگی کمترین میزان را دارند و با افزایش سن به آرامی کاهش می یابند. بزرگترین مشکل در یایسگی زمانی رخ می دهد که تخمدان ها در آن دوره غیرفعال می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت داشتن علایم بیماری مرتبط با استروژن یا موارد زیر احتمال دارد نیاز به آزمایش استروژن داشته باشید. زمان بروز علایم دوره های نامنظم قاعدگی مشکل برای باردار شدن بعد از یایسگی خونریزی واژینال دارید. به نظر می رسد بلوغ، بدون توجه به جنسیت بیولوژیکی به تاخیر افتاده است. از نظر بیولوژیکی مرد هستید اما ویژگی های زنانه (مانند سینه های در حال رشد) را نشان می دهید. سطوح پایین استروژن می تواند نشانه ای از موارد زیر باشد: چربی کم بدن بی اشتهایی عصبی کاهش عملکرد هیپوفیز سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS ) برخی از داروها مانند کلومید (کلومیفن) نیز می توانند باعث کاهش سطح استروژن شوند. سطوح بالای استروژن احتمال دارد در شرایطی مانند موارد زیر رخ دهد: چاقی خستگی از دست دادن میل جنسی تشدید خونریزی خفیف یا شدید قاعدگی برخی از داروها نیز برای افزایش سطح استروژن شناخته شده اند. اینها شامل هورمون های استروییدی، فنوتیازین ها، تتراسایکلین آنتی بیوتیک ها و آمپی سیلین. پروژسترون یکی دیگر از هورمون های جنسی مهم که برای تنظیم قاعدگی و رشد جنین ضروری است. یکی از وظایف اصلی آن کمک به آماده سازی رحم برای دریافت تخمک بارور شده است. هنگامی که تخمک در طی تخمک گذاری توسط فولیکول تخمدان (جسم زرد) آزاد می شود، پروژسترون نیز همراه با مقادیر کمی استرادیول نیز رها می شود. در این مرحله، تخمک ممکن است بارور شود. اگر تخمک بارور نشود، جسم زرد شکسته شده و سطح پروژسترون به شدت کاهش و چرخه قاعدگی جدید آغاز می شود. اگر تخمک بارور شود، سطح پروژسترون بالا باقی می ماند. این باعث تحریک رشد رگ های خونی می شود که پوشش داخلی رحم (آندومتر) را تامین می کنند. پروژسترون همچنین غدد آندومتر را تحریک تا مواد مغذی را برای تغذیه جنین در حال رشد آزاد کنند. شاید برای تعیین موارد زیر به آزمایش پروژسترون نیاز داشته باشید: برای باردار شدن مشکل دارید. اگر دارید. خطر سقط جنین یا سایر عوارض بارداری این که آیا در حال تخمک گذاری طبیعی هستید. اگر سطح پروژسترون در دوران بارداری پایین است، شاید نشانه ای از این باشد که در معرض خطر سقط جنین یا زایمان زودرس هستید. احتمال دارد به شما شکل مصنوعی پروژسترون برای پیشگیری از زایمان زودرس داده شود. سطح بالای پروژسترون معمولا نشان دهنده هیچ مشکلی برای سلامتی وجود ندارد. مگر اینکه برای مدت طولانی ادامه یابد. در این موارد، سطوح بالا احتمال دارد نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به باشد. در واقع استروژن و پروژسترون با رشد جنسی و بارداری مرتبط هستند. اما در صورت تاخیر در بلوغ، تغییر قاعدگی، مشکوک بودن به یایسگی، یا در تلاش برای باردار شدن، ممکن است یک یا هر دوی این سطوح بررسی شود. هورمون محرک فولیکول ( FSH ) توسط هیپوفیز، غده ای به اندازه نخود واقع در مغز، تولید می شود. FSH رشد تخمک را در تخمدان تحریک تا آن را برای لقاح آماده کند. FSH را می توان با آزمایش خون یا ادرار بررسی کرد. پزشکان احتمال دارد چندین نمونه گرفته شده در ساعت را تجزیه و تحلیل کنند تا ببینند آیا تغییراتی در FSH وجود دارد یا خیر. هنگامی که سطح استروژن و سایر هورمون ها شروع به کاهش می کنند، غده هیپوفیز FSH بیشتری تولید می کند. این زمانی روی می دهد که تخمدان ها پتانسیل تولید مثل خود را از دست بدهند. در زنان بالغ، آزمایش FSH احتمال دارد در تشخیص موارد زیر استفاده شود: نازایی تومورهای غده هیپوفیز خونریزی غیر طبیعی قاعدگی شروع پیش یایسگی یا یایسگی مشکلات عملکرد تخمدان و PCOS سطوح غیر طبیعی FSH اغلب به دلیل بیماری غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس، بخشی از مغز که تعادل داخلی بدن را تنظیم می کند، ایجاد می شود. هیپوتالاموس چندین عملکرد دارد، از جمله اینکه فرد را از خیلی گرم یا سرد شدن نگه می دارد، و هشدار می دهد که زمان غذا خوردن و ترک آن است و موارد دیگر. این غدد می توانند تحت ت ثیر PCOS ، درمان سرطان، نقص مادرزادی (شرایطی که شما با آن متولد شده اید) یا سایر بیماری ها و اختلالات قرار گیرند. اگرچه تستوسترون معمولا به عنوان "هورمون جنسی مردانه" در نظر گرفته می شود، اما همچنین بخشی از ترکیب هورمونی زنانه است. در واقع، تستوسترون در تخمدان ها و غدد فوق کلیوی تولید و سپس بیشتر آن با کمک آنزیمی به نام آروماتاز به استرادیول تبدیل می شود. مانند تستوسترون، دهیدرواپی آندروسترون ( DHEA ) نیز به عنوان یک هورمون مردانه (همچنین به عنوان آندروژن شناخته می شود) طبقه بندی می شود. در صورت بروز علایم زیر ممکن است به آزمایش تستوسترون یا DHEA نیاز داشته باشید: آکنه ناباروری افزایش وزن پریودهای نامنظم یا از دست رفته شرایط احتمالی تخمدان، از جمله PCOS و سرطان تخمدان ایجاد ویژگی های مردانه (رشد موهای زاید، طاسی با الگوی مردانه، عمیق شدن صدا) تستوسترون بالا می تواند به معنای سوء مصرف استرویید یا هر یک از موارد فوق باشد، به استثنای کاهش میل جنسی. میل جنسی پایین با سطوح پایین تستوسترون مرتبط است. کاهش تستوسترون همچنین می تواند نشان دهنده قبل از یایسگی باشد. تستوسترون به طور طبیعی در طول یایسگی کاهش می یابد و علایم بی شماری را ایجاد می کند از جمله: افسردگی انرژی کم کاهش میل جنسی، لذت جنسی و پاسخ ارگاسمیک سطوح بالای DHEA در آزمایش خون ممکن است نشانه ای از بیماری هایی مانند هیپرپلازی مادرزادی آدرنال یا سرطان غده فوق کلیوی باشد. در واقع از نتایج آزمایش FSH می توان برای کمک به تشخیص یایسگی و مشکلاتی مانند ناباروری و مشکلات تخمدان استفاده کرد. نتایج آزمایش تستوسترون و DHEA می تواند به تشخیص PCOS ، سرطان و سایر اختلالات کمک کند. عملکرد تیرویید با وجود گروهی از هورمون ها تعیین می شود. این هورمون ها توسط غده هیپوفیز یا خود غده تیرویید تولید می شوند. سه مورد اصلی عبارتند از: هورمونی که باید به حالت فعال تبدیل شود. هورمون تیرویید "فعال" که از تبدیل تیروکسین ایجاد می شود. یک هورمون هیپوفیز است که به غده تیرویید دستور می دهد که بیشتر یا کمتر هورمون تولید کند. عملکرد تیرویید اغلب در آزمایش هورمون زنانه گنجانده می شود زیرا بیماری های تیرویید در زنان شایع تر از مردان است. همچنین احتمال دارد برای بررسی اینکه آیا تیرویید بر باروری و بارداری ت ثیر می‌گذارد یا خیر، گنجانده شود. در صورت داشتن علایمی مانند موارد زیر احتمال دارد نیاز به آزمایش هورمون تیرویید داشته باشید: لرزش خستگی اضطراب بیش فعالی ریزش مو ضربان قلب سریع کاهش یا افزایش وزن قاعدگی نامنظم یا سبک اغلب احساس سرما یا گرما می کنید. سطوح بالای تیرویید نشان دهنده پرکاری و هورمون های پایین نشان دهنده کم کاری آن است. اگر علایم عدم تعادل هورمونی را دارید احتمال دارد به آزمایش نیاز داشته باشید. معمولا بهتر است خون خود را در نیمه اول چرخه قاعدگی بگیرید، زیرا در آن زمان سطح آن مشخص تر است. با این حال، اگر آزمایش پروژسترون انجام می دهید تا ببینید آیا تخمک گذاری به درستی انجام می شود، احتمالا در روز سیکل اندازه گیری می شود. سخن اخر آزمایش‌های هورمونی در زنان اغلب به عنوان بخشی از آزمایش خون منظم انجام می‌شود، اما در صورت داشتن مشکلات قاعدگی، تغییرات در ویژگی‌های جنسی، خستگی، از دست دادن میل جنسی یا مشکلات باردار شدن، احتمال دارد پزشک آن را تجویز کند. پزشکان به طور خاص سطوح استروژن، پروژسترون، FSH ، تستوسترون یا DHEA و هورمون تیرویید را بررسی می کنند. قرایت غیرطبیعی می تواند نشان دهنده ابتلا به بیماری هایی مانند PCOS ، کیست تخمدان یا احتمالا سرطان باشد. آزمایشات، یک مرحله در فرآیند تشخیص بیماری هستند. اگر نتایج نگران کننده باشد، پزشک آزمایشات بالینی را تجویز خواهد کرد.

اصطلاح پزشکی آن رینیت چشایی نوعی رینیت غیر آلرژیک است که برای در اثر خوردن غذا ایجاد می شود. برخی از غذاهای خاص، به ویژه غذاهای تند، محرک شناخته شده هستند. زمانی مشکوک به رینیت چشایی می‌شوید که تقریبا بلافاصله پس از خوردن غذای محرک، ترشحات نازک بینی را تجربه می‌کنید. در برخی موارد، احتمال دارد عطسه و را تجربه کنید، اما خارش یا علایم دیگر نداشته باشید. تقریبا هر نوع غذایی می تواند باعث این بیماری شود. اما غذاهای تند مقصر رایج هستند. علایم معمولا پس از توقف مصرف غذای محرک ظرف چند دقیقه از بین می روند. چندین دلیل احتمالی برای این واکنش وجود دارد. در بزرگسالان شایع تر و اغلب با رینیت پیری، شکل دیگری از رینیت غیر آلرژیک، همراه است. در این مقاله توضیح می دهیم که چرا گاهی هنگام غذا خوردن دچار آبریزش بینی می شوید و برای پیشگیری یا درمان آن چه کاری می توانید انجام دهید. علایم دیگری که احتمال دارد با آبریزش بینی بعد از غذا همراه باشد عبارتند از: گرفتگی خارش بینی ترشح شفاف عطسه کردن خلط در گلو که به عنوان چکه پس از بینی شناخته می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع مختلف رینیت با علل مختلفی همراه است. رینیت آلرژیک شایع ترین شکل آن است. بسیاری از افراد دچار آبریزش بینی ناشی از آلرژن های موجود در هوا می شوند، مانند: گرده قالب ابروسیا گرد و خاک این نوع آلرژی ها اغلب فصلی هستند. علایم احتمال دارد بروز کند و از بین بروند، اما به طور کلی در زمان های خاصی از سال بدتر می شوند. بسیاری از مردم به گربه ها و سگ ها واکنش آلرژیک دارند. در طول چنین واکنش آلرژیکی، سیستم ایمنی بدن به ماده ای که استنشاق کرده اید واکنش نشان می دهد و باعث ایجاد علایمی مانند احتقان و آبریزش بینی می شود. همچنین ممکن است آلرژی غذایی دلیل آبریزش بینی باشد. علایم آلرژی غذایی می تواند از خفیف تا شدید متغیر، اما معمولا بیشتر احتقان بینی را شامل می شود. علایم اغلب عبارتند از: کهیر سرگیجه استفراغ التهاب زبان مشکل در بلع آلرژی ها و عدم تحمل های غذایی رایج عبارتند از: گلوتن تخم مرغ صدف و ماهی لاکتوز (لبنیات) بادام زمینی و آجیل درختی رینیت غیر آلرژیک ( NAR ) علت اصلی آبریزش بینی مرتبط با غذا است. این نوع آبریزش بینی شامل پاسخ سیستم ایمنی نمی شود، اما در عوض، توسط نوعی محرک ایجاد می شود. NAR به اندازه رینیت آلرژیک شناخته شده نیست، بنابراین اغلب اشتباه تشخیص داده می شود. NAR یک تشخیص خروج است، به این معنی که اگر پزشک نتواند دلیل دیگری برای آبریزش بینی پیدا کند، ممکن است NAR را تشخیص دهد. محرک های غیر حساسیت زا رایج آبریزش بینی عبارتند از: دود سیگار غذاهای خاص تغییرات آب و هوا بوهای تحریک کننده انواع مختلفی از رینیت غیر آلرژیک وجود دارد که اکثر آنها علایمی شبیه به آلرژی فصلی دارند، مگر با خارش کمتر. رینیت چشایی نوعی از رینیت غیر آلرژیک که شامل آبریزش بینی یا قطرات بعد از غذا خوردن است. غذاهای تند معمولا باعث رینیت چشایی می شوند. بررسی های قدیمی تر، مانند مطالعه ای که در سال در مجله آلرژی و ایمونولوژی بالینی منتشر شد، نشان داده که غذاهای تند باعث تحریک تولید مخاط در افراد مبتلا به رینیت چشایی می شود. رینیت چشایی در بین افراد مسن شایع تر است و اغلب با رینیت پیری، نوع دیگری از رینیت غیر آلرژیک، همپوشانی دارد. هم رینیت چشایی و هم رینیت پیری شامل ترشح بیش از حد و آبکی بینی است. غذاهای تند که می توانند باعث آبریزش بینی شوند عبارتند از: سیر سالسا فلفل تند زنجبیل سس تند ادویه کاری پودر فلفل قرمز سایر ادویه های طبیعی اصطلاح وازوموتور به فعالیت مربوط به انقباض یا اتساع عروق خونی اشاره دارد. رینیت وازوموتور ( VMR ) به صورت آبریزش بینی یا احتقان ظاهر می شود. علایم دیگر عبارتند از: سرفه کردن پاکسازی گلو فشار صورت قطره بعد از بینی این علایم می تواند ثابت یا متناوب باشد. VMR احتمال دارد توسط محرک‌های معمولی که اکثر افراد را آزار نمی‌دهند، مانند: هوای سرد بوی رنگ استرس عاطفی چراغ های روشن تغییرات فشار در هوا عطرها و سایر بوهای تند تغییرات هورمونی مرتبط با قاعدگی عوامل خطر احتمالی برای رینیت وازوموتور شامل ترومای بینی گذشته (بینی شکسته یا آسیب دیده) یا بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) هستند. رینیت مختلط زمانی است که فردی دارای رینیت آلرژیک و غیر آلرژیک باشد. غیرمعمول نیست که فردی در طول سال علایم بینی را تجربه کند، در حالی که در طول فصل آلرژی، علایم آن بدتر می شود. به طور مشابه، شاید احتقان بینی مزمن را تجربه کنید، اما علایم شامل خارش و آبریزش چشم در حضور گربه ها می شود. اکثر مردم آبریزش بینی را به عنوان بخشی از زندگی می پذیرند. آبریزش بینی یک بیماری جدی نیست، اما گاهی اوقات علایم احتقان بینی می تواند آنقدر شدید شود که کیفیت زندگی را مختل کند. در آن مرحله، ایده خوبی است که با پزشک خود مشورت کنید. شرایط بسیار متنوعی وجود دارد که می تواند باعث ترشح بینی شود، بنابراین شما و پزشکتان برای بررسی علل احتمالی همکاری می کنید. پزشک در مورد علایم و هرگونه سابقه آلرژی سوال خواهد کرد. تست های تشخیصی احتمالی عبارتند از: پزشک هنگام تشخیص، عوامل فوق را در نظر خواهد گرفت. اما برای تشخیص رسمی رینیت غیر آلرژیک، چشایی یا نوع دیگر، ابتدا باید رینیت آلرژیک را رد کند. پزشک این کار را با انجام آزمایش آلرژی انجام می دهد. برای انجام این کار، پزشک ممکن است تست های زیر را انجام دهد: که به آن تست سوراخ کردن یا خراش نیز می‌گویند، آزمایش شامل این است که پزشک مقادیر کمی از آلرژن‌ها را به سیستم بدن وارد می‌کند تا ببیند واکنش چگونه است. این آزمایش خون می تواند پاسخ ایمنی بدن را به آلرژن ها اندازه گیری کند. اگر رینیت آلرژیک داشته باشید، در این آزمایشات پاسخ ایمنی مشاهده می شود، اما رینیت غیر آلرژیک نیست. هنگامی که رینیت آلرژیک دارید، واکنش پوستی به تست سوراخ کردن یا افزایش سطح IgE را تجربه خواهید کرد. اگر پاسخ ایمنی نداشته باشید، پزشک به تشخیص رینیت غیر آلرژیک می پردازد. زمانی که تنها علایم بعد از خوردن غذا، آبریزش بینی، چشم و عطسه باشد، پزشک احتمالا رینیت چشایی تشخیص خواهد داد. رینیت وازوموتور شکل دیگری از رینیت غیر آلرژیک است که می تواند توسط غذاها ایجاد شود. اما اگر هم احتقان، فشار سینوسی و سرفه دارید، احتمال دارد پزشک بگوید که با، تغییرات آب و هوا یا تغییرات هورمونی ایجاد می شود. شاید فردی به رینیت آلرژیک و غیر آلرژیک مبتلا شود. این به عنوان رینیت مختلط شناخته می شود. اگر پزشک سایر علل آبریزش بینی را رد کند، رینیت غیر آلرژیک را تشخیص خواهد داد. بهترین روش برای درمان آبریزش بینی به علت آن بستگی دارد. اجتناب از محرک ها و استفاده از ( OTC ) می تواند به کاهش بیشتر علایم کمک کند. رینیت آلرژیک را می توان با بسیاری از داروها و درمان های آلرژی OTC درمان کرد، از جمله: عسل آنتی هیستامین ها مانند دیفن هیدرامین ( Benadryl ) ، ستیریزین ( Zyrtec ) ، ( Claritin ) و فکسوفنادین ( Allegra ) آلرژی غذایی می تواند مشکل ساز باشد و بعدا در زندگی ایجاد شود. حتی اگر علایم آلرژی در گذشته خفیف بوده، احتمال دارد خطرناک و جدی باشد. اگر آلرژی غذایی دارید، سعی کنید به طور کامل از آن غذا اجتناب کنید. رینیت مختلط را می توان با داروهایی که التهاب و احتقان را هدف قرار می دهند درمان کرد، از جمله: اسپری بینی کپسایسین عوامل آنتی کولینرژیک موضعی، مانند آتروپین (آتروپن) ضد احتقان های خوراکی، مانند سودوافدرین ( Sudafed ) و فنیل افرین ( Sudafed PE ) داروهای ضد احتقان بینی مانند اکسی متازولین هیدروکلراید (افرین) اسپری های بینی آنتی کولینرژیک مانند ایپراتروپیوم ( Atrovent ) اسپری های بینی کورتیکواستروییدی مانند فلوتیکاسون (فلوناز) ، مومتازون (ناسونکس) و بودزوناید (رینوکورت) افرادی که فقط رینیت آلرژیک دارند نیز می توانند از این داروها استفاده کنند. علایم رینیت غیر آلرژیک، شایع ترین علت آبریزش بینی مرتبط با غذا، با چند تغییر در شیوه زندگی قابل پیشگیری است، مانند: سیگار را ترک کنید. اجتناب از غذاهای تند پرهیز از محرک های شخصی اجتناب از محرک های شغلی (مانند نقاشی و ساخت و ساز) یا پوشیدن ماسک در حین کار استفاده از صابون های بدون عطر، شوینده های لباسشویی، مرطوب کننده ها و محصولات مو عوارض ناشی از آبریزش بینی به ندرت خطرناک هستند، اما می توانند آزاردهنده باشند. در زیر برخی از عوارض احتمالی احتقان مزمن آورده شده است: پولیپ بینی. اینها توده های بی ضرر در پوشش بینی یا سینوس ها هستند. سینوزیت. سینوزیت عفونت یا التهاب غشای پوشاننده سینوس ها است. عفونت گوش میانی. عفونت گوش میانی به دلیل افزایش مایعات و احتقان ایجاد می شود. کاهش کیفیت زندگی. احتمال دارد در معاشرت، کار، ورزش یا خواب مشکل داشته باشید. سخن آخر اگر نیاز به تسکین فوری آبریزش بینی دارید، بهترین گزینه استفاده از یک ضد احتقان است. حتما با پزشک خود در مورد تداخلات دارویی احتمالی مشورت کنید. در غیر این صورت، درمان برای آبریزش بینی به علت آن بستگی دارد. اگر به تسکین طولانی مدت نیاز دارید، ممکن است چند هفته آزمون و خطا طول بکشد تا داروی آلرژی را پیدا کنید که مفید باشد. همچنین احتمال دارد مشخص کردن یک محرک خاص که علایم را تحریک می کند، زمان ببرد، به خصوص اگر طعم دهنده معمولی غذایی مانند سیر باشد. اگر گاهی هنگام غذا خوردن دچار آبریزش بینی می شوید، به این حالت رینیت چشایی می گویند که معمولا بلافاصله پس از خوردن غذای محرک روی می دهد. بیشتر اوقات غذاهای تند عامل رینیت چشایی هستند. اگر به پزشک مراجعه کنید، در مورد علایم و اینکه آیا سابقه آلرژی دارید می پرسند. گاهی اوقات، پزشک به شما آزمایش آلرژی می دهد. اگر به تست آلرژی پاسخ ایمنی نداشته باشید، پزشک معمولا رینیت غیر آلرژیک تشخیص می دهد.

تا حدودی می توانند بهم ارتباط داشته باشند. در واقع، برخی از مطالعات نشان می دهد که از هر نفر مبتلا به ED ، هفت نفر کلسترول بالا یا هایپرکلسترولمی دارند. بنابراین، ممکن است منطقی به نظر برسد که مصرف داروهای کاهنده کلسترول مانند استاتین ها به طور بالقوه باعث بهبود شود. اما آیا این رابطه به همین سادگی است؟ ما در این مقاله از نگاهی دقیق‌تر به فواید بالقوه استاتین‌ها در افراد مبتلا به ED و همچنین عوامل مختلفی دارد که می‌توانند بر توانایی فرد در ایجاد و حفظ نعوظ در صورت تجویز داروی استاتین ت ثیر بگذارند. اختلال نعوظ ( ED ) که قبلا به عنوان ناتوانی جنسی شناخته می شد، وضعیتی است که تقریبا بهبود می بخشد. این اثر صرف نظر از سن یا سطح LDL فرد مشاهده شد. استاتین ها و تستوسترون مانند همه داروها، استاتین ها دارای عوارض جانبی هستند. اینها شامل درد عضلانی، دیابت، سمیت کبد و از دست دادن یا سردرگمی حافظه است. این عوارض جانبی در افراد مسن که چندین دارو مصرف می کنند یا بیماری کبدی یا کلیوی دارند بیشتر است. یک عارضه جانبی کمتر شناخته شده کاهش سطح تستوسترون است. تستوسترون هورمونی است که رشد عضلات، توده استخوانی و میل جنسی را تنظیم می کند. همچنین بر نعوظ ت ثیر می گذارد. تاثیر تستوسترون بر نعوظ کاملا مشخص نیست. از یک طرف، از دست دادن میل جنسی ممکن است با کاهش برانگیختگی جنسی بر نعوظ ت ثیر بگذارد. از سوی دیگر، تصور می شود که تستوسترون پایین باعث کاهش سطح اکسید نیتریک و در نتیجه کاهش جریان خون به آلت تناسلی می شود. با وجود این، هیچ مدرکی مبنی بر مفید بودن درمان جایگزینی تستوسترون در افراد مبتلا به ED متوسط تا شدید وجود ندارد. در حال حاضر، تشخیص اینکه آیا کاهش تستوسترون در مصرف کنندگان استاتین برای ت ثیرگذاری بر نعوظ کافی است یا خیر دشوار است. شواهد فعلی نشان می دهد که میانگین تغییر کوچک است و ممکن است از نظر بالینی قابل توجه نباشد. در مقابل، فواید استاتین ها در افراد در معرض خطر بیماری قلبی تقریبا همیشه بیشتر از این خطر است. استاتین ها و داروهای ED به طور کلی، مصرف داروهای ED مانند ویاگرا یا سیالیس در حین درمان با استاتین مشکلی ندارد. هیچ تداخل شناخته شده ای وجود ندارد، اما این بدان معنا نیست که همه افرادی که از داروهای استاتین استفاده می کنند می توانند آنها را مصرف کنند. ویاگرا (سیلدنافیل) و سیالیس (تادالافیل) متعلق به دسته ای از داروها به نام مهارکننده های فسفودی استراز نوع ( PDE ) هستند که شامل لویترا (واردنافیل) ، استانیکس (واردنافیل قابل حل) و استندرا (آوانافیل) نیز می شود. مهارکننده‌های PDE با ایجاد گشاد شدن عروق خونی و افزایش جریان خون به آلت تناسلی عمل می‌کنند. برای برخی از افراد مبتلا به بیماری قلبی، این عمل می تواند اثرات نامطلوب و بالقوه خطرناکی ایجاد کند. مهارکننده های PDE هرگز نباید توسط افرادی که نیترات یا مصرف می کنند استفاده شود، زیرا این می تواند منجر به کاهش شدید فشار خون شود. در افراد مبتلا به آنژین مزمن، این می تواند جریان خون را به قلب کاهش دهد و باعث حمله قلبی شود. سوالات متداول استاتین و اختلال نعوظ هیچ تداخلی بین ویاگرا و استاتین ها وجود ندارد. با این اوصاف، مهارکننده‌های PDE مانند ویاگرا نباید در افرادی که نیترات، نیتروگلیسیرین، یا مسدودکننده‌های آلفا مصرف می‌کنند یا سابقه حمله قلبی، سکته مغزی، آنژین ناپایدار، آریتمی‌های جدی، یا افت فشار خون ارتواستاتیک دارند، استفاده نشود. علاوه بر پیشگیری از بیماری قلبی، استاتین ها می توانند خطر مرگ را در افراد مبتلا به بیماری قلبی کاهش دهند و خطر فیبریلاسیون دهلیزی را به دنبال جراحی قلب کاهش دهند. همچنین شواهدی وجود دارد که استاتین ها می توانند به بهبود اختلال نعوظ ( ED ) در افراد مبتلا به کلسترول بالا و ED کمک کنند و پیشرفت بیماری آلزایمر را کاهش دهند. همه استاتین ها می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند، اما بررسی مطالعه منتشر شده در سال به این نتیجه رسید که Zocor (سیمواستاتین) و پراواکول (پراواستاتین) به طور کلی کمترین عوارض جانبی را داشتند. استاتین ها پلاک ها را از شریان ها پاک نمی کنند، اما ممکن است اندازه پلاک ها را در قسمت های خاصی از بدن کاهش دهند. تحقیقات چینی که در سال منتشر شد نشان داد که داروی استاتین Crestor (روزوواستاتین) می تواند اندازه پلاک را در افراد مبتلا به (نوعی بیماری عروقی که بر اندام ها ت ثیر می گذارد) کاهش دهد. سخن آخر داروهای استاتین داروهای مهمی برای افرادی هستند که بیماری قلبی دارند یا در معرض خطر ابتلا به آن هستند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنها می توانند برای افراد مبتلا به ED نیز مفید باشند، اما آنها به هیچ وجه ED را "درمان" نمی کنند. آنها فقط زمانی تجویز می شوند که فردی در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی مرتبط با باشد. اگر داروهایی مانند ویاگرا یا سیالیس برای ED مصرف می کنید، نباید با استاتین ها تداخل داشته باشند. بهترین راه برای کمک به اختلال نعوظ، جلوگیری از آن با کنترل کلسترول با رژیم غذایی و ورزش است. برای درمان اختلال نعوظ، به ویژه ED شدید، پزشک باید علت یا علل بیماری شما را تشخیص دهد. بر اساس یافته‌ها، پزشک ممکن است داروهای ED مانند ویاگرا، روان‌درمانی، دستگاه‌های کمکی مانند پمپ‌های خلاء و حلقه‌های آلت تناسلی و در موارد نادر جراحی را توصیه کند. تغییرات سبک زندگی نیز می تواند در این امر موثر باشد، به خصوص اگر عوامل خطر کلسترول بالا، فشار خون بالا یا دیابت را داشته باشید. برای این منظور، داروهای استاتین می توانند به کاهش برخی از عوامل خطر مرتبط با ED کمک کنند و در عین حال برای سلامت کلی قلب شما نیز مفید باشند.

برخی از بیماری ها و شرایط پزشکی باعث از کارافتادگی و نارسایی یک یا چند عضو حیاتی در بدن می شوند. در این شرایط پیوند محبوبیت اهدای عضو زنده در سال های اخیر به عنوان جایگزینی برای اهدای عضو بدن به دلیل نیاز روزافزون به ارگان ها برای پیوند و کمبود اندام های اهدا کننده اهدا کننده در دسترس، به طرز چشمگیری افزایش یافته است. پیوند کلیه و کبد متداولترین روش های ارگان های اهداکننده زنده است، اما ممکن است افراد زنده برای پیوند از جمله پوست، مغز استخوان و سلول های تشکیل دهنده خون ( که به علت بیماری آسیب دیده یا از بین رفته اند، بافت هایی را برای پیوند اهدا کنند. برخی از اندام ها در بدن انسان قابل پیوند هستند، از جمله: لوزالمعده قلب و ریه به طور همزمان کلیه و لوزالمعده (به طور همزمان) آلوگراف کامپوزیت عروقی ( VCA ) ، مانند پیوند صورت و دست محدودیت سنی استاندارد برای پیوند عضو وجود ندارد. علاوه بر آن هر پیوندی برنامه پیوند خاص خودش را دارد. به عنوان مثال یک پیوند ممکن است برای افراد بالای سال صورت نگیرد اما پیوند دیگر امکان دارد محدودیت سنی خاصی نداشته باشد. البته برخی از شرایط پزشکی و بهداشتی مانند تشخیص و سابقه، و می توانند منجر به رد پیوند شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در برخی موارد بعد از بهبودی این شرایط، ممکن است بیمار تحت شرایط پیوند قرار بگیرد. این قوانین بسته به مراکز پیوند می توانند مختلف باشند چون هر بیمارستانی معیار های خاص خودش را برای پذیرش بیماران پیوند دارد. تیم پیوند هنگام ارزیابی بیمار برای انجام پیوند تمام این موارد را با بیمار در میان می گذارند. برخی از بیماران و گیرندگان پیوند در ت مین هزینه پیوند یا هزینه های مرتبط با آن از جمله دارو، اقامت پس از پیوند مشکل دارند. تعدادی سازمان های محلی، منطقه ای و ملی وجود دارند که از طریق کمک هزینه یا خدمات این بیماران را حمایت می کنند. بیماران برای یافتن انجمن و مراکز حمایتی از بیماران پیوندی می توانند از پزشک و یا تیم پیوند خود کمک بگیرند. هر یک از این مراکز پیوند دارای یک مددکار اجتماعی یا هماهنگ کننده مالی است که می تواند بیماران را راهنمایی کند. برای انجام هر پیوند بسیاری از ویژگی های پزشکی و بهداشتی مختلف برای پیوند عضو در بیماران در نظر گرفته می شود و براساس این معیارها گیرندگان، عضو انتخاب و شناسایی می شوند. معیارهای خاصی برای انتخاب گیرندگان اندام های مختلف وجود دارد. معیارهای تطبیق به طور کلی شامل موارد زیر است: مدت زمان انتظار برای پیوند گروه خونی و اندازه اندام مورد نیاز فاصله نسبی بین اهدا کننده و گیرنده برای ارگان های خاص سایرعوامل حیاتی، عبارتند از: سن بیمار فوریت پزشکی گیرنده میزان مطابقت سیستم ایمنی بین اهدا کننده و گیرنده روند تطبیق پیوند اعضاء شامل پنج مرحله است: هنگامی که یک عضو برای انجام پیوند در دسترس قرار بگیرد، OPO یا مرکز مدیریت اطلاعات پیوند اعضاء، اطلاعات این عضو از جمله اندازه اندام، وضعیت، گروه خون و نوع بافت را به UNOS ارسال می کند. لیستی از بیمارانی که در انتظار پیوند قرار دارند و مشخصات آن ها با مشخصات پزشکی و بیولوژیکی اهدا کننده سازگاراست، تهیه می کند. به مراکز پیوند اطلاع داده می شود که بیمار آن ها درلیست پیوند قرار دارد. مراکز پیوند می توانند بر اساس معیارهای پزشکی، وضعیت اندام، وضعیت بیماران، در دسترس بودن کارمندان و بیمار و حمل و نقل اعضای بدن در مورد پذیرش عضو در دسترس تصمیم گیری کنند. طبق قانون، تیم پیوند فقط یک ساعت فرصت دارد تا تصمیم خود را بگیرد. برای ورود به لیست انتظار، بیماران می توانند مراحل زیر را دنبال کنند: به پزشک خود مراجعه کنند. با مراکز پیوند تماس بگیرند و بر اساس نیاز خود از جمله بیمه، محل و وضعیت مالی یکی از مراکز پیوند را انتخاب کنند. در حین ارزیابی، سوالاتی را در مورد بیمارستان و تیم پیوند مطرح کنند. تیم پیوند بیمارستان تصمیم گیری می کند که آیا فرد کاندید خوبی برای پیوند است یا نه. هر بیمارستان معیارهای خاصی برای پذیرش نامزدهای پیوند در نظر می گیرند. اگر تیم پیوند بیمارستان تشخیص دهد که فرد کاندید مناسبی برای پیوند است، بیمار به لیست انتظار اضافه می شود. مراکز پیوند ت یید کتبی در مورد قرار دادن بیمار در لیست انتظار ارسال نمی کند. درعوض، بیماران بایداز طریق بیمارستان پیوند این موضوع را پیگیری کنند. در برخی از کشورها قانون "لیست چندگانه" وجود دارد که این قانون اجازه می دهد تا بیماران با ارزشیابی در بیش از یک مرکز پیوند اعضاء ثبت نام شوند. برخی از سوالاتی که بیماران باید در مورد شرایط پیوند خود از تیم پیوند بپرسند، عبارتند از: فواید پیوند چیست؟ هزینه پیوند چقدر خواهد بود؟ عوارض احتمالی پیوند چیست؟ زمان بهبودی بعد از پیوند چقدر است؟ خطرات ناشی از پیوند عضو چیست؟ در طول عمل چه اتفاقی خواهد افتاد؟ گزینه های من برای انجام پیوند چیست؟ زمان بهبودی بعد از پیوند چقدر است؟ پیوند عضو با اهدا کننده زنده چقدر هزینه دارند؟ آیا می توانم برای پیوستن به مرکز پیوند اقدام کنم؟ چه میزان مالی توسط بیمارستان پذیرفته می شود؟ چه مدت طول می کشد که منتظر پیوند عضو باشم؟ آیا بیمارستان پیوند اهدا از فرد زنده را انجام می دهد؟ چه کسی در مورد روند پیوند به من می تواند کمک کند؟ آیا یک واحد ویژه پرستاری برای بیماران پیوندی وجود دارد؟ چه نوع آزمایش های پزشکی در ارزیابی انجام می شود؟ اگر پوشش مالی من تمام شود چه اتفاقی رخ می دهد؟ اعضای تیم پیوند چه کسانی هستند و شغل آنها چیست؟ چه شرایط پزشکی ممکن است مرا از لیست پیوند خارج کند؟ چه بخشی از هزینه پیوند تحت پوشش بیمه من خواهد بود؟ چه اتفاقات و عوارضی را بلافاصله بعد از پیوند می توان انتظار داشت؟ چه مدت ارگان پیوندی دوام خواهد داشت؟ امید به زندگی من با پیوند چیست؟ به چه روش های درمانی بعد از پیوند از جمله داروها نیاز دارم؟ قیمت آن ها چقدر می شود؟ آیا اهدا کننده زنده در مورد پیوند من وجود دارد؟ اگر چنین است، ارزیابی اهداکننده زنده کجا انجام خواهد شد؟ پس از اضافه شدن بیمار به لیست انتظار پیوند، ممکن است همان روز عضو برای پیوند وجود داشته باشد و یا ممکن است بیمار سال ها در لیست پیوند منتظر بماند. عوامل موثر بر مدت زمان انتظار به میزان انطباق وضعیت بیمار با اهداکننده بستگی دارد. عواملی مانند فوریت پزشکی، زمان انتظار در لیست پیونند، اندازه اندام، گروه خون و آرایش ژنتیکی در انتخاب فرد برای پیوند مهم هستند. درک شرایط و مزایا و خطرات احتمالی پیوند عضو مانند هر نوع درمان پزشکی بسیار مهم است. ابتدا اعضای بدن به صورت محلی توزیع می شوند و در صورتی که مورد مناسبی برای یپوند پیدا نشود، عضوء اهدایی به صورت منطقه ای و سپس در سطح ملی توزیع خواهد شد، تا گیرنده ای مناسب برای پیوند پیدا شود. پیوند عضو شامل خارج کردن اعضای بدن از اهدا کننده و پیوند آنها به شخصی است که ممکن است در اثر بیماری یا نارسایی عضو به پیوند نیاز دارد. پیوند اعضاء می تواند جان شخصی را که عضو را می گیرد نجات دهد. پیوند عضو معمولا به عنوان آخرین روش درمانی برای نجات جان بیمار و بهبود کیفیت زندگی او در نظر گرفته می شود. اهدا کننده می تواند یک فردی باشد که از دنیا رفته (اهداء کننده متوفی) و یا فردی باشد که در قید حیات است (اهدا کننده زنده) یک اهدا کننده زنده معمولا یکی از نزدیکان یا اطرافیان بیمار خواهد بود. دو نوع اهدای عضو زنده وجود دارد. این رایج ترین نوع اهدای عضو برای اهدا کنندگان زنده است. در این نوع اهدای عضو از بدن اهداکننده عضو به گیرنده پیوند زده می شود. اهدا کننده ممکن است: یک خویشاوند درجه یک مانند پدر و مادر، برادر، خواهر یا فرزند بزرگتر سایر اقوام مرتبط با زیست شناختی مانند دایی، عمه یا پسر عموی در اهداء عضو غیر مستقیم اهداکننده و دریافت کننده همدیگر را نمی شناسند و جراحی بر اساس نیاز پزشکی و سازگاری گروه خون هر دو صورت می گیرد. در برخی موارد، اهدا کننده ممکن است تصمیم بگیرد که گیرنده عضو را نشناسد. پیوند اعضای اهدا کننده زنده عوارض کمتر و ماندگاری بیشتری نسبت به بقیه پیوند ها دارد. در صورت امکان، یکی از اعضای خانواده یا دوستان بیمار برای ارزیابی انتخاب می شوند. اهدا کنندگان عضو زنده عموما باید بین تا سال و از نظر جسمی و روحی وضعیت خوبی داشته باشند. استانداردهای خاص واجد شرایط بودن اهدا کننده براساس مرکز اندام و پیوند متفاوت است. فرآیند ارزیابی اهدا کننده معمولا شامل مراحل زیر را می شود: اولین قدم در ارزیابی اهداکنندگان معمولا یک غربالگری اولیه است که ممکن است بصورت آنلاین، حضوری یا تلفنی انجام شود. کارکنان مرکز پیوند برای شروع معاینه پزشکی رضایت فرذ را می پرسند و سوالات متعددی در مورد تاریخچه سلامتی و پزشکی او می پرسند. مرحله بعدی معمولا است تا مشخص شود آیا گروه خونی دهنده با گروه گیرنده سازگار است یا خیر. اگر گروه خونی فرد با گیرنده مطابقت نداشته باشد، ممکن است گزینه های درمانی تخصصی وجود داشته باشد که هنوز هم به فرد امکان اهدا عضو را می دهند. در مرکز پیوند، یک تیم پیوند سلامت جسمی و روانی دهنده عضو را ارزیابی می کنند تا احتمال بروز خطر در حین جراحی را کاهش دهند. وجود برخی شرایط مانند دیابت، سرطان، برخی از بیماری های عفونی، ممکن است فرد دهنده عضو را تایید نکنند. روند ارزیابی دهندگان عضو کاملا محرمانه است. همچنین، در طول ارزیابی، تیم پیوند وضعیت اندام مورد نظر را بررسی می کنند ممکن است روند بررسی شامل آزمایش های آزمایشگاهی و تصویربرداری باشد. اگر فرد شرایط لازم برای اهدا کننده زنده را داشته باشد، مرکز پیوند موظف است او را از کلیه جوانب و نتایج بالقوه اهدای عضو مطلع کند و رضایت آگاهانه بیمار را از این روند دریافت کند. پیوند عضو می تواند نه تنها بر بدن بیمار بلکه بر احساس او هم ت ثیر بگذارد. برخی از افراد دچار استرس ناشی از عدم پذیرش عضو یا می شوند. برخی دیگر در سازگاری با شرایط جدید بعد از پیوند خود دچار مشکلات زیادی می شوند. در این شرایط صحبت با یک روان شناس برای بیماران پیوندی می تواند بسیار مفید و موثر باشد. خطرات مرتبط با اهدای عضو از اهدا کنندگان زنده شامل هر دو خطرات سلامتی کوتاه مدت و طولانی مدت در مورد عمل جراحی، عملکرد اندام و مشکلات روانی ناشی از اهدای عضو است. برای گیرنده اندام، خطر جراحی پیوند معمولا کم است اما اهدای عضو به فرد می تواند فرد سالم را در معرض خطر و بهبودی از جراحی های غیر ضروری قرار دهد. خطرات مربوط به اهدای عضو در عمل جراحی عبارتند از: فتق درد خونریزی عوارض زخم لخته شدن خون در موارد نادر مرگ اطلاعات پیگیری طولانی مدت در مورد اهدا کنندگان عضو زنده محدود است، و تحقیقات ادامه دارد. اهدای عضو نیز ممکن است باعث بروز مشکلات سلامت روان مانند علایم اضطراب و افسردگی شود. بیمارانی که تحت جراحی پیوند اعضاء قرار می گیرند احتمالا مادام العمر نیاز به مصرف دارو و معاینات منظم پزشکی دارند. از آنجایی که احتمال رد پیوند بعد از پیوند اعضاء وجود دارد. برای کاهش احتمال رد پیوند تجویز می شوند. این دارو ها ممکن است خطر بروز عوارض جانبی مانند عفونت را به همراه داشته باشد. بیماران باید برای کاهش احتمال رد پیوند خود با تیم پیوند و پزشک خود همکاری و از دستوالعمل های آن ها پیروی کند. همچنین بیماران باید بعد از پیوند عضو یک سبک زندگی سالم داشته باشند که معمولا شامل موارد زیر است: رژیم غذایی سالم ترک سیگار کشیدن فعالیت بدنی منظم بعد از مرخص شدن از بیمارستان بهتر است بیمار در نزدیکی مراکز پیوند خود بماند تا پزشک به او دسترسی داشته باشد و بتواند بر سلامت و عملکرد اعضای بدن شما نظارت کنند. علاوه بر آن برای مراقبت های بیشتری و انجام آزمایشات و غربالگری بعد از عمل جراحی نیاز به مراجعه به مرکز پیوند دارد و مراکز پیوند موظفند پیگیری های لازم را تا شش ماه، ماه و ماه پس از پیوند عضو انجام دهند. بسته به روند جراحی و سلامت کلی بیمار، پزشکان توصیه های خاصی در مورد نحوه مراقبت و کاهش خطر عوارض در دوران بهبودی از جمله مراقبت از زخم، مدیریت درد، محدود کردن فعالیت های شدید و بازگشت به کار را به بیمار خواهند کرد. اکثر افراد بعد از چهار تا شش هفته قادر به بازگشت به فعالیت های عادی روزانه خود هستند. روند بهبودی برای پیوند کبد طولانی تر است و بیشتر افراد قادرند دو تا سه ماه پس از اهدای عضو به محل کار و سایر فعالیت های عادی برگردند. پیوند کلیه به طور معمول بر توانایی بارداری یا تکمیل یک بارداری ایمن و زایمان ت ثیری ندارد. برخی از مطالعات نشان می دهد که اهدا کنندگان کلیه ممکن است از نظر ابتلا به عوارض حاملگی مانند فشار خون بالا ناشی از بارداری، و پروتیین در ادرار، اندکی در معرض خطر باشند. معمولا توصیه می شود که زنان حداقل شش ماه پس از پیوند از باردار شدن جلوگیری کنند. در مورد بارداری پس از اهدای کبد، اطلاعات کمی وجود دارد زیرا این روش جدیدتر و کمتر رایج است. اهدای عضو یک تصمیم شخصی است که نیاز به تفکر دقیق و در نظر گرفتن ریسک و فواید آن بسیار جدی دارد. تیم پیوند همچنین می تواند در طول فرآیند اهدای عضو و راهکار های مقابله به مشکلات به بیماران کمک کنند، مانند: صحبت با دیگران که تجربه مشابهی با شما دارند می تواند ترس و اضطراب شما را برطرف کند. تعامل با سایر افرادی که تجربه مشابهی داشته اند ممکن است تصمیم گیری های درست در مورد روند جراحی و مدیریت عوارض مفید باشد. تا جایی که می توانید در مورد بیماری و جراحی خود اطلاعات لازم را کسب کنید. بیشتر افراد بعد از جراحی پیوند اعضاء خیلی زود به رژیم غذایی عادی خود برمی گردند مگر اینکه بیماری خاص دیگری داشته باشند. تیم پیوند شامل یک متخصص تغذیه است که می تواند در مورد نیازهای غذایی و رژیم غذایی به سوالات بیمار بعد از عمل پاسخ دهد. حفظ سبک زندگی سالم از طریق رژیم غذایی و ورزش همان اندازه برای اهدا کنندگان عضو اهمیت دارد که برای سایر افراد هم مهم است. به احتمال زیاد بیمار طی چند هفته یا چند ماه پس از جراحی می توانید به سطح فعالیت بدنی طبیعی خود برمی گردد. بیمار باید قبل از شروع هرگونه فعالیت بدنی جدید، با پزشک صحبت کند. برخی پزشکان توصیه می کنند که اهدا کنندگان کلیه از ورزش هایی مانند فوتبال، بوکس، هاکی، فوتبال، ورزش های رزمی یا کشتی دوری کنند تا از کلیه خود در برابر آسیب های ورزشی محافظت شود. با وجود تلاش های مداوم در آموزش عمومی اما متاسفانه تصورات غلط و نادرستی در مورد اهدای عضو همچنان ادامه دارد. برخی از واقعیت ها در زمینه پیوند اعضاء عبارتند از: اهداء عضو و بافت هیچ هزینه ای برای خانواده اهداکننده ندارد. اهداء عضو فقط پس از اعلام مرگ مغزی توسط پزشک قابل انجام است. اهداء عضو با عقاید اکثر ادیان سازگار است و امکان مراسم تشییع جنازه برای اهدا کنندگان عضو و بافت وجود دارد. یک سیستم رایانه ای ملی و استانداردهای سختگیرانه برای اطمینان از توزیع اخلاقی و عادلانه اندام ها وجود دارد. اهدا کنندگان برای همه نژادها و گروه های قومی مورد نیاز صورت می گیرد. میزان موفقیت پیوند در قوم های همسان افزایش می یابد. افراد در هر سنی و تاریخچه پزشکی بهتر است خودشان را اهدا کننده قلمداد کنند. وضعیت پزشکی افراد در زمان مرگ مشخص خواهد کرد که چه اعضا و بافت هایی از بدن فرد می توانند اهدا شوند. اطلاعات در مورد اهداکننده ارگان فقط در صورت درخواست خانواده یا اهداکننده برای گیرنده منتشر می شود. در غیر این صورت، حفظ حریم خصوصی بیمار برای خانواده های اهدا کننده و گیرندگان محفوظ است.

استنشاق بخار یا بخار درمانی که بیشتر شامل استنشاق بخار آب می شود یکی از پرکاربردترین روش های خانگی برای تسکین و باز کردن سوراخ های بینی و رهایی از علایم عفونت سرماخوردگی یا سینوس است. هوای گرم و مرطوب در بخار درمانی مخاط سوراخ های بینی، گلو و ریه ها را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به تسکین علایم التهاب رگ های خونی می شود. استنشاق بخار باعث عفونت مانند یا نمی شود و می تواند حال بیمار را بهتر کند اما مانند هر روش درمانی خانگی، یادگیری نحوه صحیح و درست بخار درمانی مهم است. بر همین اساس ما در این مقاله سعی کرده ایم بخار درمانی و فواید آن را مورد بررسی قرار دهیم. استفاده از بخار درمانی یکی از درمان های خانگی است می توانید برای سلامتی خود از آن بهره بگیرید. بخار درمانی مفهومی جدید نیست. مصریان باستان از مزایای بخار درمانی اطلاع کامل داشته اند و بر همین اساس حمام های عمومی را ساختند. حتی امروزه متخصصان، این روند درمانی را برای درمان بسیاری از مشکلات سلامتی، به ویژه موارد مرتبط با دستگاه تنفسی، توصیه می کنند. عفونت حاد تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی یا عفونت سینوسی می تواند منجر به تحریک و التهاب رگ های خونی در بینی شوند اما استنشاق بخار مرطوب و گرم می تواند احساس سوزش و التهاب رگ های خونی در سوراخ بینی را تسکین ببخشد. همچنین رطوبت به رقیق شدن مخاط در سینوس ها کمک می کند و به آنها اجازه می دهد تا راحت تر تخلیه شوند. استنشاق بخار ممکن است باعث تسکین موقتی از علایم زیر شود: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آلرژی بینی آنفولانزا سرماخوردگی عفونت سینوس (عفونی) در حالی که استنشاق بخار باعث تسکین موقتی علایم سرماخوردگی و سایر عفونتهای تنفسی فوقانی می شود، در واقع عفونت را درمان نمی کند و ویروس عامل عفونت را از بین نمی برد. در بهترین حالت، استنشاق بخار باعث بهتر شدن وضعیت تنفسی شما به طور موقتی می شود. علاوه بر آن بخار درمانی می تواند در شرایط مختلف زیر تاثیر داشته باشد: احتقان بینی سوزش گلو یا بینی تحریک شده مشکلات تنفسی ناشی از سوزش مجاری هوایی استنشاق بخار گرم و مرطوب می تواند با مزایای زیر همراه باشد: بخار درمانی یک روند مناسب برای گرفتگی های ناشی از سینوس، آنفولانزا، برونشیت، سینوزیت، یا عفونت تنفسی می باشد. استنشاق بخار شامل ورود هوای گرم و مرطوب به ریه ها از طریق بینی و گلو می باشد که به نوبه خود به باز شدن سینوس ها کمک می کند تا تنفس شما کمی راحت تر شود. این به نوبه خود باعث تسکین از احتقان بینی، آبریزش بینی و عطسه می شود. استنشاق بخار همچنین به روانکاری دستگاه تنفسی تحریک شده کمک می کند و خشکی بینی را از بین می برد. به ویژه اگر سردرد ناشی از سینوس با بخار درمانی به راحتی قابل درمان است. استنشاق بخار به آزادسازی فشار ایجاد شده در سینوسها کمک می کند. بخار ناشی از استنشاق باعث آرامش غشاهای مخاطی شما شده و با پاکسازی احتقان بینی منجر به کاهش سردرد می شود. همچنین استنشاق بخار باعث مرطوب شدن سوراخ های و رقیق شدن مخاط و برطرف شدن هرگونه انسداد می شود. این مسیله به نوبه خود منجر به تسکین سردرد می شود. در شرایط زیاد، لذت بردن از یک حمام بخار می تواند ذهن و بدن را به میزان قابل توجهی آرام کند. گرمای ناشی از حمام بخار به آزادسازی اندروفین ها کمک می کند. علاوه بر این، گرمای بخار باعث افزایش گردش خون برای آرامش عضلات می شود و راه های هوایی شما را باز می کند که بتوانید بهتر نفس بکشید. ایجاد سموم و ناخالصی های موجود در بدن می تواند بر ت ثیر بگذارد و منجر به بروز شرایط و بیماری های مختلفی شود اما با استفاده گاه به گاه حمام بخار، می توانید از سموم و مواد زاید که در بدن تجمع یافته اند خلاص شوید. بخار گرم باعث تعریق و عرق کردن بدن شده و به بیرون راندن سموم از بدن کمک می کند. در حقیقت، نشستن در اتاق بخار برای حدود دقیقه می تواند بدن را از عرق و مواد زاید بدن خلاص کند. همچنین بخار حالت هیپوترمی را در بدن ایجاد می کند که ویروس ها، باکتری ها و سایر سموم در این شرایط نمی توانند زنده بمانند. بخار درمانی همچنین می تواند به و سفتی عضلات بعد از ورزش را از بین ببرد. به همین دلیل است که ورزشکاران حرفه ای بعد از تمرین مستقیم به حمام بخار یا سونا می روند. در هنگام ورزش برخی ضایعات متابولیکی در عضلات تشکیل می شوند که در این شرایط ممکن است فرد درد عضلانی را تجربه کنند. گرمای حمام بخار این ضایعات متابولیکی را دفع کرده و سفتی و درد عضلات را تسکین می دهد. علاوه بر آن، حمام بخار رگ های خونی را گشاد می کند، گردش خون را بهبود می بخشد و جریان خون به عضلات را افزایش می دهد. این امر به اکسیژن و مواد مغذی بیشتر اجازه می دهد تا به مناطقی از بدن که برای کمک به بهبودی نیاز دارند، برسند. حداقل دقیقه بخار در هفته می تواند به شما در لذت بردن از پوست زیبا و بی عیب و نقص کمک کند. بخار منافذ پوست را باز می کند و باعث خلاص شدن از شر سلول های مرده پوست، باکتری ها و کثیفی در منافذ پوست می شود. در نهایت، خطر ابتلا به، جوش های سرسیاه و سایر لکه های پوستی را کاهش می دهد. به علاوه، گرمای مرطوب گردش خون را به سطح پوست تحریک می کند و اکسیژن و مواد مغذی بیشتری را برای حفظ سلامتی و درخشش به پوست می رساند. بخار درمانی همچنین با افزایش جریان خون به پوست سر، خاصیت ارتجاعی مو و کنترل تولید سبوم را افزایش داده و منجر به و سلامت پوست سر می شود. روش سنتی بخار درمانی استفاده از یک کاسه بخار آب گرم است. این نوع بخار درمانی برای پاکسازی صورت و مشکلات تنفسی مفید می باشد. برای انجام صحیح بخار در مانی می توانید روند زیر را انجام دهید: آب را تا حد به جوش آمدن گرم کنید. آب گرم را با دقت درون کاسه بریزید. حوله را از پشت سر خود بکشید. یک زمان سنج را روشن کنید. چشم های خود را ببندید و سر خود را به آرامی به سمت آب بیاورید. حداقل دو تا پنج دقیقه به آرامی و عمیق از طریق بینی نفس بکشید. برای هر بار بخار درمانی بیش از الی دقیقه این کار را ادامه ندهید. با این حال، اگر علایم شما شدید است می توانید استنشاق بخار را دو یا سه بار در روز تکرار کنید. همچنین می توانید یک استنشاق بخار برقی از داروخانه خریداری کنید. بخار ساز از برق برای ساخت بخار استفاده می کند. بعضی از بخار ساز ها با ماسک داخلی ساخته شده که در اطراف دهان و بینی قرار می گیرد. اما یکی از معایب استفاده از این دستگاه این است که بخار ساز ها می تواند سریعا به میکروب آلوده شوند، بنابراین برای جلوگیری از رشد باکتری ها و قارچ ها، اغلب باید آن را بشویید. سیستم سطل و فیلتر را هر چند روز در طول استفاده بشویید. یکی دیگر از ساده ترین راه ها برای لذت بردن از بخار درمانی استفاده از دوش بخار است اما اگر نمی خواهید پول اضافی خرج کنید، هنوز می توانید حمام خود را به یک اتاق بخار تبدیل کنید. انجام این کار بسیار آسان است، فقط این نکات را دنبال کنید: قبل از باز کردن آب از یک بخاری کوچک برای تا دقیقه استفاده کنید تا حمام گرم شود. قبل از باز کردن دوش، بخاری را از حمام خارج کنید. شکاف های اطراف پنجره و قاب درب را محکم کنید تا از خارج شدن بخار جلوگیری شود. چند قطره از روغن گیاهی مورد علاقه خود را درون یک کاسه کوچک آب جوش بریزید و آن را در جایی در نزدیکی دوش قرار دهید. دوش را باز کنید و خودتان در نزدیکی دوش روی یک صندلی بنشینید اجازه دهید بخار به پوست شما نفوذ کرده و منافذ را باز کند. از حمام بخار به مدت تا دقیقه لذت ببرید و هر از گاهی آب سرد بنوشید. پس از اتمام، یک حمام آب سرد بگیرید تا دمای بدن به حالت عادی برگردد. بدن خود را کاملا خشک کنید و از مرطوب کننده مناسبی برای آبرسانی بیشتر و تغذیه پوست خود استفاده کنید. اگر درجه حرارت بیش از حد زیاد شد، بلافاصله آب داغ را خاموش کرده و مقداری آب بنوشید. استنشاق بخار به شرط انجام درست و مناسب یک درمان خانگی مطمین محسوب می شود، اما در صورت عدم دقت ممکن است منجر به آسیب های جدی شود. تماس با آب داغ می تواند منجر به سوختگی شود. برای جلوگیری از کاسه آب گرم را روی یک سطح، محکم قرار دهید و از تماس بخار به چشم ها خودداری کنید. در طول بخار درمانی باید چشمان شما بسته باشند. علاوه بر آن، کاسه آب گرم را دور از دسترس کودکان یا حیوانات خانگی نگه دارید. استنشاق بخار به دلیل خطر سوختگی در کودکان توصیه نمی شود. در حقیقت بررسی ها نشان می دهد که بیشتر افرادی که در اثر استنشاق بخار درمانی دچار سوختگی شده اند، کودکان هستند. در هنگام استفاده از بخاردرمانی نکات های زیر را حتما رعایت کنید: دمای اتاق بخار نباید از درجه فارنهایت بیشتر باشد. هنگام استنشاق بخار از کاسه، از خم شدن بیش از حد به کاسه خودداری کنید. بیش از دقیقه در اتاق بخار نمانید و حتما آب زیادی بنوشید. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض بخار ممکن است باعث کم آبی، تپش قلب، ضعف، تهوع و گرمای بیش از حد شود. در حالی که در اتاق بخار هستید، اگر احساس گرمای بیش از حد، سبکی یا خواب آلودگی کردید، سریعا از اتاق بخار خارج شوید. مقداری آب بنوشید و بگذارید بدن شما خنک شود. از آنجا که هوای گرم و مرطوب یک اتاق بخار آن را به مکانی مناسب برای پرورش قارچ ها و باکتری ها تبدیل می کند، برای تمیز نگه داشتن حمام خود اقدامات لازم را انجام دهید. از رفتن به اتاق های بخار شلوغ پرهیز کنید، زیرا میکروب ها به راحتی توسط تعداد زیادی از عوامل پخش می شوند. استنشاق بخار برای کودکان خردسال و همچنین زنان باردار توصیه نمی شود. بعد از مصرف الکل یا یک وعده غذایی سنگین از بخار درمانی استفاده نکنید. افرادی که، تپش قلب، یا سایر مشکلات بهداشتی دارند، باید قبل از استفاده از اتاق بخار برای اولین بار با پزشک خود مشورت کنند. استنشاق بخار ممکن است روشی موثر برای پاکسازی سوراخ ها بینی و تنفس شما هنگام سرماخوردگی یا آنفولانزا باشد اما در واقع عفونت را درمان نمی کند. اگر در طول استفاده از بخار درمانی هرگونه ناراحتی و درد را تجربه کردید، استفاده از آن را متوقف کرده و به دنبال راه های دیگری برای کاهش علایم خود باشید. اگر بیش از یک هفته در معرض هوا علایم شدید دارید، برای مراجعه به پزشک مراجعه کنید.

جراحی برداشتن تخمدان یا اوفورکتومی یک عمل جراحی برای از بین بردن یک یا هر دو تخمدان زنان است. این عمل جراحی معمولا برای جلوگیری یا معالجه شرایط خاص مانند یا انجام می شود. اوفورکتومی با خطرات و عوارض خاص خود همراه است، بنابراین فرد همیشه قبل از عمل باید در مورد گزینه های درمان با پزشک مشورت کند. جراحی فقط چند ساعت طول می کشد، اما زمان بهبودی در زنان می تواند متفاوت باشد. خود مراقبتی نقش مهمی برای بهبودی بیماران بعد از جراحی برداشتن تخمدان دارد. پزشک ممکن است برای درمان شرایط های مختلف این روند درمانی را تجویز کند، از جمله: کاهش خطر درمان درمان رشد غیر طبیعی بافت آندومتریوز از بین بردن، آبسه یا سلول های سرطانی در تخمدان ها از بین بردن منبع استروژن، که ممکن است برخی از سرطان ها مانند را تحریک کند. زنانی که ژن های BRCA یا BRCA را حمل می کنند، ممکن است به انواع خاصی از سرطان مبتلا شوند در این شرایط پزشک ممکن است به عنوان یک اقدام پیشگیرانه، اوفورکتومی را تجویز کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اوفورکتومی اصطلاح وسیعی برای یک روش پزشکی است که یک یا هر دو تخمدان را در زنان از بین می برد، اما انواع مختلفی از oophorectomies وجود دارند که عبارتند از: هنگامی که عمل جراحی برای از بین بردن تنها یک تخمدان صورت بگیرد، اوفورکتومی یک طرفه نامیده می شود. برداشتن یک تخمدان، معمولا هنگامی انجام می شود که زن هنوز می خواهد باردار شود. هنگامی که اوفورکتومی شامل از بین بردن هر دو تخمدان است، به آن اوفورکتومی دو طرفه گفته می شود. برداشتن هر دو تخمدان، برای جلوگیری از اختلالات یا شیوع سلول های سرطانی انجام می شود. برداشتن لوله فالوپ به همراه تخمدان، اغلب برای درمان سرطان ها یا سایر اختلالات انجام می شود. این روش برای کاهش خطر ابتلا به بیماری در آینده انجام می شود. اوفورکتومی پیشگیرانه معمولا برای زنان با شرایط زیر در نظر گرفته می شود: در خانم هایی که به دلیل جهش های ژن ارثی در معرض ابتلا به سرطان پستان و سرطان تخمدان قرار دارند و افرادی که دارای جهش های ژنتیکی دیگری هستند و خطر ابتلا به سرطان تخمدان را افزایش می دهد، از جمله افرادی که مبتلا به سندرم لینچ هستند، ممکن است پزشک به عنوان یک درمان پیشگیرانه این روش را نیز در نظر بگیرند. پزشک ممکن است به زنانی که سابقه خانوادگی شدید سرطان پستان و سرطان تخمدان را دارند، اما هیچگونه تغییر ژنتیکی مشخصی در آن ها وجود ندارد، اوفورکتومی پیشگیری کننده را توصیه کند. همچنین اگر احتمال انتقال جهش ژن بر اساس سابقه خانوادگی در زنان وجود داشته باشد جراح می تواند این روش را پیشنهاد کند. اوفورکتومی پیشگیرانه می تواند احتمال بروز خطرات زیر را در زنان کاهش دهد: کاهش تا درصدی خطر ابتلا به سرطان تخمدان کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان در زنان قبل از یایسگی تا درصد خانم ها همیشه باید در مورد آنچه که در طول و بعد از عمل جراحی قرار است انجام شود باید با پزشک خود صحبت کنند. پزشک ممکن است قبل از برنامه ریزی برای جراحی چندین آزمایش را تجویز کند، از جمله: معاینات بدنی اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT ) اوفورکتومی با استفاده از جراحی باز شکمی یا جراحی انجام می شود. هر دو عمل بیش از چند ساعت طول نمی کشند اما ممکن است نیاز به بستری شدن یک یا چند شب در بیمارستان داشته باشد. در جراحی باز شکمی یا لاپاراتومی، جراح برای دسترسی به تخمدان ها یک برش طولانی در قسمت تحتانی شکم ایجاد و سپس ماهیچه های شکمی را با دقت از هم جدا می کند. برای جلوگیری از خون ریزی رگ های خونی به طور موقت قطع می شوند. جراح، هر تخمدان را از خون و بافتی که آن را احاطه کرده جدا کرده و تخمدان را خارج و سپس برش را پانسمان می کند. در حین جراحی لاپاروسکوپی، یک ابزار نازک بوسیله یک برش کوچک در نزدیکی ناف قرار می گیرد. در حین جراحی یک دوربین کوچک به جراح اجازه می دهد تخمدان ها را ببیند و آن ها را از بین ببرد. این روند ممکن است جای زخم و برش و زمان بهبودی کمتری نسبت به جراحی باز شکمی داشته باشد. اما این روش برای همه بیماران مناسب نیست و در بعضی موارد، جراحی که به عنوان لاپاروسکوپی شروع می شود، ممکن است در طی عمل نیاز به عمل باز داشته باشد. اوفورکتومی لاپاروسکوپی نیز ممکن است در موارد خاص به کمک روباتیک انجام بگیرد. در حین جراحی روباتیک جراح، مانیتور بعدی را تماشا و از کنترل دستی برای حرکت دقیق تر ابزارهای جراحی استفاده می کند. بیماران بهتر است در چند روز اول پس از عمل جراحی در خانه تحت مراقبت قرار بگیرند. اکثر بیماران می توانند تا شش هفته پس از عمل به فعالیت کامل برگردند. کسانی که تحت عمل جراحی لاپاروسکوپی یا روباتیک قرار دارند ممکن است زودتر به مدت دو هفته دوباره به فعالیت کامل بازگردند. علاوه بر آن در این شرایط معاینات منظم به پزشکان اجازه می دهد تا در صورت لزوم روند بهبود را تحت نظر بگیرند. بهبودی از بیماری اوفورکتومی به چند عامل مختلف، از جمله نوع جراحی بستگی دارد. جراحی لاپاروسکوپی ممکن است فقط در بیمارستان روز طول بکشد، اما جراحی باز شکمی به طور معمول به یا بیشتر روز بستری در بیمارستان نیاز دارد. بیماران برای بهبودی کلی خود بعد از جراحی بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: تغییر در رژیم غذایی استراحت قبل از عمل و در حین بهبود عدم استفاده از تامپون ها در طول دوره نقاهت مصرف داروهای لازم برای یبوست در صورت لزوم اجتناب از بلند کردن اجسام یا ورزش سنگین و برقراری روابط جنسی اجتناب از عوامل خطر مانند حمام گرفتن و پوشیدن لباس های تنگ یا مصنوعی علاوه بر آن به بیماران توصیه می شود که از محل زخم خود، با تمیز کردن منظم، خشک نگه داشتن، و نظارت بر علایم عفونت، مراقبت کنند. اگرچه اغلب اوفورکتومی برای کمک به درمان یا جلوگیری از بیماری ها انجام می شود، اما ممکن است زنان را در معرض خطر سایر موارد قرار دهد. علایم و نشانه های عوارض آن می تواند شامل، و بیش از چند روز و تب باشد. بروز عوارض در این جراحی جدی، اما نادر است و زنانی که سیگار می کشند، چاق هستند یا دیابت و سابقه جراحی لگن و یا عفونت جدی دارند، بیشتر در معرض خطر عوارض جراحی هستند. زنانی که هر دو تخمدان را برداشته اند، دیگر نمی توانند باردار شوند و آن ها که مایل به باردار شدن در آینده را دارند، باید با پزشک خود در مورد گزینه های جایگزین اوفورکتومی مشورت کنند. شناخت علایم برای تشخیص زودهنگام بروز عفونت در بیمارانی که تحت جراحی قرار گرفته اند مهم است. برخی از علایم ناشی از عوارض اوفورکتومی عبارتند از: تب افسردگی نوسانات خلقی درد مزمن شکم مشکل در ادرار کردن قرمزی و تورم در نزدیکی برش مقدار غیر طبیعی خون یا ترشحات یا حالت تهوع و استفراغ بیش از چند روز احساس گرما و التهاب پوست نزدیک برش خود جراحی اوفورکتومی نیز می تواند با بروز خطرات زیادی همراه باشد، از جمله: پارگی عفونت جای زخم آسیب عصبی فتق به دلیل ضعف عضلات شکمی خون ریزی بیش از حد یا لخته شدن خون صدمه به مجاری ادراری یا اندام های دیگر در موارد نادر، افراد ممکن است بعد از بیهوشی دچار مشکلات تنفسی یا قلبی شوند. در زنانی که هنوز یایسگی را تجربه نکرده اند، اوفورکتومی دو طرفه می تواند به منجر شود. چون جراحی می تواند باعث کاهش سطح هورمون هایی مانند استروژن و پروژسترون گردد. یایسگی زودرس ناشی از جراحی برداشتن تخمدان خطرات زیادی دارد از جمله: در صورت برداشته شدن تخمدان، احتمال ابتلا به بیماری قلبی ممکن است افزایش یابد. از بین بردن تخمدان ها، میزان استروژن در ساخت استخوان بدن شما تولید می شود. این ممکن است خطر استخوان شکسته را افزایش دهد. ، خشکی واژن، مشکلات جنسی، اختلال در خواب و بعضی اوقات تغییرات شناختی ممکن است در دوران یایسگی ایجاد شود. برداشتن تخمدآن های به این معنا نیست که زن فورا دچار این مشکلات خواهد شد، اما احتمال بروز زودهنگام علایم یایسگی وجود دارد که به احتمال زیاد باعث کاهش کیفیت زندگی زنان نسبت به زمان وقوع یایسگی طبیعی می شود. اووفورکتومی پیشگیری کننده خطر ابتلا به سرطان پستان یا سرطان تخمدان را به طور کامل از بین نمی برد. نوعی از سرطان که به نظر می رسد و با سرطان تخمدان یکسان است، می تواند پس از برداشتن تخمدان ها و لوله های فالوپ ایجاد شود. خطر ابتلا به این نوع سرطان، بنام سرطان صفاقی اولیه، بسیار پایین است. در صورتی که تخمدان ها دست نخورده باقی بمانند، بسیار کمتر از خطر ابتلا به سرطان تخمدان است. اوفورکتومی پیشگیری کننده ممکن است بسیاری از اضطراب در مورد ابتلا به سرطان را تسکین دهد، اما این نوع جراحی همچنین می تواند عواقب عاطفی به دنبال داشته باشد. زنانی که هر دو تخمدان خود را قبل از رسیدن به یایسگی جراحی می کنند، معمولا برای کاهش خطر علایم یایسگی یا اختلالات دیگر، مجبور هستند تحت قرار بگیرند. هورمون درمانی با عوارض جانبی از جمله نوسانات خلقی، حالت تهوع و سردرد همراه است. البته ممکن است برخی از بیماران کاندید مناسبی برای هورمون درمانی نباشند. اوفورکتومی دو طرفه همچنین با خطر ابتلا به پوکی استخوان را در زنان همراه است، که باعث ضعیف شدن استخوان ها و شکنندگی آن ها می شود. پوکی استخوان می تواند خطر شکستن استخوان ها، به ویژه در اثر افتادن و یا صدمات دیگر را افزایش دهد. زنانی که تخمدان های خود را حداقل تا سن سالگی نگه می دارند ممکن است عمر طولانی تری نسبت به زنانی که قبل از آن جراحی می کنند، داشته باشند. بررسی ها نشان داده است که اوفورکتومی دوطرفه در بعضی موارد خطر مرگ ناشی از سرطان تخمدان و سرطان پستان را کاهش خواهد داد اما ممکن است خطرات مرگ را به علت سایر شرایط افزایش دهد. با این حال، جراحی ممکن است هنوز هم بهترین گزینه درمانی برای زنانی باشد که ناقل BRCA یا BRCA هستند. بهتر است زنان قبل از انتخاب اوفورکتومی، در مورد سابقه پزشکی و شخصی و تمام گزینه های درمانی با پزشک مشورت کند. اوفورکتومی در بسیاری موارد می تواند یک روش نجات بخش باشد. با این حال، خانم هایی که رحم و تخمدان سالم دارند، باید در مورد گزینه های درمانی خود با پزشک مشورت کنند زیرا جراحی با خطرات زیادی همراه است. زنان باید زمان زیادی برای بهبودی بعد از جراحی خود اختصاص دهند، زیرا زمان بهبودی در زنان مختلف می تواند متفاوت باشد. زنانی که یک تخمدان آن ها جراحی و برداشته شده اند هنوز رحم خود را دارند ممکن است تغییرات بسیار کمی را تجربه کنند اما تغییرات هورمونی در زنانی که جراحی اوفورکتومی دو طرفه دارند بسیار زیاد است. اوفورکتومی به تنهایی قابل انجام است، اما اغلب به عنوان بخشی از یک عمل جراحی کامل تر برای از بین بردن رحم ( در زنانی که یایسگی را پشت سر گذاشته اند انجام می شود. در افرادی که خطر ابتلا به سرطان تخمدان را افزایش می دهند، معمولا اوفورکتومی با عمل جراحی برای از بین بردن لوله های فالوپی در نزدیکی (سالپینژکتومی) ترکیب می شود زیرا آن ها خون مشترکی با تخمدان ها دارند. تصمیم برای اوفورکتومی پیشگیرانه، یک مسیله چالش برانگیز و دشوار است و هیچ پاسخ واضح و صحیحی ندارد و یک انتخاب شخصی است که بیمار به تنهایی می تواند انتخاب کند، اما مشاوره با یک مشاور ژنتیک، یک متخصص سلامت پستان یا یک متخصص سرطان زنان می تواند به فرد در تصمیم گیری آگاهانه تر کمک کند. سوالاتی که بیمار باید از پزشک یا سایر ارایه دهنده خدمات بهداشتی بپرسد، عبارتند از: مزایا و خطرات هر گزینه درمانی چیست؟ میزان بروز خطر سرطان پستان و یا تخمدان من چیست؟ گزینه های من برای کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان چیست؟ گزینه های من برای کاهش خطر ابتلا به سرطان تخمدان چیست؟ به دوستان یا اعضای خانواده من که شرایط مشابه دارند چه توصیه ای می کنید؟ اگر تصمیم بگیرم که اوفورکتومی پیشگیرانه در حال حاضر برای من مناسب نیست، می توانم بعدا نظر خود را تغییر دهم؟ منابع:

کارشناسان با هشدار جدید درباره مصرف آسپرین به عموم مردم توصیه می کنند قبل از مصرف آن حتما با پزشک خود مشورت کنند. کارشناسان با اعلام این هشدار می گویند، فواید مصرف آسپرین با دوز کم به صورت روزانه ممکن است در سالمندان بالای سال سن خطر بروز سرطان را افزایش دهد. یک مطالعه جدید نشان می دهد که خطرات استفاده روزانه آسپرین با دوز کم از مزایای آن بیشتر شده و با خطر بروز سرطان و خونریزی داخلی همراه است. هنوز بسیاری از ناشناخته ها در مورد خطرات احتمالی و فواید روزانه وجود دارد. به نظر می رسد نظریه مصرف روزانه یک آسپرین با دوز کم روزانه برای کاهش خطر حمله قلبی دیگر ارزش مصرف آن را ندارد. قبل از این مصرف دوز کم آسپرین به طور روزانه راهی موثر برای کاهش خطر و در نظر گرفته می شد. تعدادی از بررسی ها در سال های اخیر نشان داده اند: که مصرف کم دوز آسپرین به طور روزانه می تواند خطر بروز خونریزی داخلی را در بیماران افزایش دهد. نتایج این بررسی ها که در ژورنال انستیتوی ملی سرطان ( JNCI ) منتشر شده است، نشان می دهد که مصرف روزانه آسپرین با دوز کم می تواند پیشرفت سرطان را در بزرگسالان بالای سال تسریع کند. در همین گروه همچنین خطر ابتلا به سرطان در سایر قسمتهای بدن حدود درصد افزایش یافته است. دکتر الینا ایوانینا، متخصص گوارش در بیمارستان لنوکس هیل در نیویورک سیتی است. وی در این باره می گوید: مصرف آسپرین در ایالات متحده بسیار زیاد شده است. بررسی ها نشان می دهد که حداکثر میلیون آمریکایی روزانه آسپرین با دوز کم مصرف می کنند. اما نتایج بررسی ها نشان می دهد شاید مصرف روزانه آسپرین دیگر ایده خوبی برای پیشگیری از بروز حملات قلبی نباشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض مصرف بیش از حد ممکن است شامل کم شنوایی موقتی، تشنج یا اغما می باشد. اگر علایمی از واکنش آلرژیک به آسپیرین مانند، تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو دارید استفاده از دارو را متوقف کرده و با پزشک خود تماس بگیرید. در صورتی که علایم زیر را داشتید حتما به پزشک مراجعه کنید: استفراغ درد معده سردرگمی تهوع شدید تنفس سریع سرفه خونی زنگ در گوش تب بیشتر از روز مدفوع خونی یا تیره درد بیشتر از روز عوارض جانبی آسپیرین ممکن است شامل موارد زیر باشد: معده ناراحت سوزش سر دل خواب آلودگی سردرد خفیف این دارو را به کودک یا نوجوان مبتلا به تب، علایم آنفولانزا یا آبله مرغان ندهید. این دارو می تواند باعث سندرم ری شود. برای اطمینان از اینکه این دارو برای شما بی خطر است، در صورت ابتلا به موارد زیر با پزشکتان مشورت کنید: آسم یا آلرژی فصلی زخم معده بیماری کبد بیماری کلیوی یک اختلال خون ریزی یا لخته شدن خون نقرس بیماری قلبی، فشار خون بالا یا نارسایی احتقانی قلب نتایج به دست آمده در مورد مصرف روزانه آسپرین می تواند کمی گیج کننده باشد. Journal Journal of Clinical Pharmacology منتشر شد، نشان داده که مصرف روزانه آسپرین با دوز کم خطر بروز حوادث قلبی عروقی را کاهش می دهد، اگرچه این امر باعث افزایش خطر می شود. بر همین اساس محققان می گویند هنوز سوالات زیادی در مورد استفاده از آسپرین روزانه وجود دارد. یکی از دلایل نتایج ضد نقیض در مورد مصرف روزانه آسپرین این است که این دارو فواید ت خیری دارد و در دراز مدت فایده های آن مشخص می شود ولی افرادی که مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته اند مدت زمان کافی آسپرین مصرف نکرده اند. یا علاوه بر سن عوامل خطر زیادی در بروز سرطان نقش داشته باشند که در برابر آسپرین مقاوم بوده اند چون برخی از بررسی ها نشان داده اند که آسپرین روزانه ممکن است دارای مزایای ضد سرطان باشد، اما مکانیسم واقعی ت ثیر آسپرین بر سرطان تاکنون شناخته نشده است. با این حال محققان معتقدند این نتایج ضد و نقبض در مورد نقش آسپرین در بروز سرطان ها به افراد هشدار می دهد حتما قبل از مصرف در مورد مزایا و خطرات احتمالی آن با پزشک خود مشورت کنند. نتایج به دست آمده در مورد مصرف روزانه آسپرین تا حدی نگران کننده است. پزشکان باید از رویکرد شخصی تر و محدود کننده ای را برای تجویز آسپرین استفاده کنند. حتی اگر آسپرین یک داروی شناخته شده ای هم باشد، بیماران باید هنگام خرید این دارو حداقل دستورالعمل های موجود در برچسب را بخوانند و از آن پیروی کنند. مصرف آسپرین دیگر برای یا پیشگیری از سکته مغزی توصیه نمی شود. بررسی ها نشان داده خطرات ناشی از عوارض جانبی از مزایای آن بیشتر است. مردم نباید مصرف روزانه آسپرین را به طور خودسرانه شروع کنند. محققان توصیه می کنند کسانی که به طور روزانه آسپرین می خورند بهتر است قبل از مصرف با پزشک خود مشورت کنند. افراد در مورد مصرف آسپرین، سوالات زیر را از پزشک خود بپرسند: چگونه مصرف آسپرین روزانه می تواند به من سود برساند؟ خطرات و عوارض احتمالی مصرف روزانه آسپرین چیست؟ آیا مصرف روزانه روند درمانی مناسبی برای من خواهد بود؟ چه مدت نیاز به مصرف آسپرین برای جلوگیری از حمله قلبی یا سکته مغزی دارم؟ آیا من داروهایی که مصرف می کنم ممکن است با آسپرین تداخل داشته باشند؟ محققان به مصرف کننده گان فعلی اسپرین توصیه می کنند: بدون مشورت با پزشک معالج خود تحت هیچ شرایط روند درمان و مصرف دارو خود را متوقف نکنند. بررسی های جدید نشان می دهد: که حدود درصد یا میلیون نفر به طور روزانه برای جلوگیری از بیماری های قلبی آسپرین مصرف می کنند. از بین آنها، تقریبا درصد یا . میلیون نفر، این دارو را به طور خودسرانه و بدون توصیه پزشک می خورند. علاوه بر آن نیمی از افراد سالمند آمریکایی ساله و بالاتر که مبتلا به بیماری قلبی نیستند، اعتراف کرده اند که روزانه آسپرین مصرف می کنند. تعداد زیادی از افراد در ایالات متحده بدون مشورت با پزشک خود آسپرین مصرف می کنند. بر همین اساس به پزشکان و کادرهای درمانی توصیه می شود که از بیماران خود در مورد مصرف آسپرین سوال کنند. دکتر دیوید کاتلر، در این مورد می گوید: "شاید مصرف یک قرص آسپرین ساده و بی خطر به نظر برسد. اما تاثیر آن بر بدن انسان و اثرات آن می تواند فایده و حتی عوارض قابل توجهی به همراه داشته باشد. " آسپرین می تواند از لخته شدن جلوگیری کند. بنابراین مانع از سکته مغزی و سکته قلبی شود، اما می تواند منجر به خونریزی خطرناک و عوارض جانبی دیگر هم گردد. علاوه بر خونریزی در، آسپرین درمانی روزانه می تواند خطر سکته مغزی را افزایش دهد. همچنین ممکن است در بعضی از افراد واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. به گفته کارشناسان بهداشت، این امر خصوصا برای افرادی که سال سن دارند نگران کننده است. وی می گوید: بیماران سالخورده بیشتر در معرض خطر خونریزی و زخم معده هستند. اگر بیماران به طور همزمان از رقیق کننده های خون دیگر (مانند وارفارین، کلوپیدوگل) ، مسکن های ضد درد NSAID (مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن) یا استروییدها استفاده کنند خطر ابتلا به این عوارض جانبی افزایش می یابد. موارد مصرف آسپرین طبق گفته کارشناسان بهداشت، افراد خاصی می توانند از مصرف آسپرین بهره مند شوند. اگر قبلا از داروهای ضد انعقادی مانند وارفارین، اپیکسابان (الیوکیس) ، دبیگاتران (پراداکسا) یا ریواروکسابان (زارلتو) استفاده کرده اید، ترکیب آن با آسپرین ممکن است خطر عوارض عمده خونریزی را افزایش دهد. سایر داروها و مکمل های گیاهی نیز ممکن است خطر خونریزی شما را افزایش دهند. داروهایی که می توانند با آسپرین تعامل داشته باشند، عبارتند از: هپارین کلوپیدوگرل ( Plavix ) ایبوپروفن (وقتی به طور مرتب مصرف می شود) برخی از (کلومیپرامین، پاروکستین) اگر شما آسپرین مصرف می کنید و به یک عمل جراحی یا کار دندانپزشکی احتیاج دارید، حتما به جراح یا دندانپزشک بگویید که روزانه آسپرین مصرف می کنید. در غیر این صورت هنگام جراحی احتمال خطر خونریزی بیش از حد را دارید. با این حال بدون مشورت با پزشک آسپیرین را متوقف نکنید. افرادی که به طور مرتب آسپرین مصرف می کنند و الکل می نوشند، می توانند خطر خونریزی معده را افزایش دهند. میلیون ها بزرگسال آمریکایی در حال حاضر هر روز آسپیرین مصرف می کنند. با وجود این واقعیت که دستورالعمل های فعلی توصیه می کند که از مصرف آسپرین برای بزرگسالان مسن که بیماری قلبی ندارند استفاده شود.

جراحی بای پس عروق کرونر برای بهبود جریان خون به عضله قلب، خون را در اطراف قسمتی از شریان مسدود شده در قلب هدایت می کند. این روش شامل گرفتن رگ خون سالم از پا، بازو یا قفسه سینه و اتصال آن به خارج از عروق مسدود شده در قلب است. اگرچه عمل جراحی بای پس عروق کرونر بیماری قلبی را که باعث انسداد (یا بیماری عروق کرونر) نشده است، درمان نمی کند، اما می تواند علایمی مانند درد قفسه سینه و تنگی نفس را کاهش دهد. برای برخی از افراد، این روش می تواند عملکرد قلب را بهبود بخشد و خطر ابتلا به را کاهش دهد. کاربرد جراحی بای پس عروق کرونر جراحی بای پس عروق کرونر در صورت داشتن شریان مسدود شده قلب یکی از گزینه های درمانی است. پزشک می تواند در موارد زیر این جراحی را به عنوان یک راهکار درمانی در نظر بگیرد: شریان اصلی کرونر شما به شدت تنگ یا مسدود شده است. شما احساس درد شدید در قفسه سینه دارید که ناشی از انسداد شریان های قلبی است. بیش از یک شریان کرونری مسدود شده دارید و محفظه پمپاژ قلب به خوبی کار نمی کند. ابتلا در شریان مسدود شده که امکان وارد و باد کردن یک بادکنک کوچک برای بزرگتر کردن شریان (آنژیوپلاستی) در آن نیست. شما یک آنژیوپلاستی قبلی یا قرار دادن یک لوله مش سیم کوچک (استنت) داشته اید تا شریان را باز نگه دارد. اما این روش برای وضعیت شما موفقیت آمیز نبوده و شریان دوباره تنگ شده است (جبران مجدد) وضعیت بیماری و انسداد شریان ها به سایر درمان ها پاسخ مناسبی نداده و احتمال این وجود دارد که در شرایط اضطراری مانند حمله قلبی قرار بگیرید. اما مبتلایان به که تحت جراحی بای پس عروق کرونر قرار می گیرند باید به این نکته توجه داشته باشند که حتی بعد از جراحی باید تغییراتی در سبک زندگی خود ایجاد کنند. داروهای تجویز شده توسط پزشک باید پس از جراحی بای پس عروق کرونر به طور مرتب مصرف می شوند تا کلسترول خون بیمار را در حد پایین نگه دارد و خطر ایجاد لخته خون را کاهش داده و به عملکرد قلب در حد امکان کمک کند. از آنجا که عمل بای پس عروق کرونر یک عمل جراحی قلب باز است، ممکن است بیمار در طول یا بعد از عمل عوارضی را تجربه کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض احتمالی این جراحی شامل موارد زیر است: سکته خون ریزی بی نظمی ریتم قلب ( عفونت های زخم قفسه سینه از دست دادن حافظه یا مشکل در تفکر که اغلب طی شش تا ماه بهبود می یابد. به طور کلی خطر ابتلا به عوارض ناشی از جراحی بای پس کم است، اما تا حدودی هم به سلامتی بیمار قبل از عمل بستگی دارد. در صورت انجام عمل اورژانسی یا در صورت داشتن شرایط پزشکی دیگر، خطر احتمال بروز عوارض بیشتر خواهد بود، از جمله ابتلا به: بیماری کلیوی شریان های مسدود شده در پاها ( پزشک در مورد محدودیت فعالیت و تغییر در رژیم غذایی یا داروهایی که بیمار باید قبل از جراحی مصرف کند، دستورالعمل خاصی را به بیمار می دهد. بیماران باید توجه داشته باشند که بهبودی کامل آن ها ممکن است حدود چهار تا شش هفته طول بکشد. اقدامات لازم قبل از جراحی بای پس عروق کرونر اگر عمل جراحی بای پس عروق کرونر به عنوان عمل جراحی فوری انجام نگیرد، احتمالا بیمار صبح روز جراحی در بیمارستان بستری می شود. اقدامات لازم جراحی بای پس عروق کرونر به طور کلی بین سه تا شش ساعت طول می کشد و نیاز به دارد. تعداد گذرگاه های مورد نیاز بیمار بستگی به وضعیت قلب او و شدت انسدادهای قلب دارد. برای بیهوشی عمومی، یک لوله تنفس از طریق دهان به بیمار وصل و لوله به یک دستگاه تهویه متصل می شود. اکثر جراحی های بای پس عروق کرونر از طریق برش طولانی در سینه انجام می شوند. در حین عمل یک دستگاه قلب و عروق وضعیت خون و اکسیژن بیمار را کنترل می کند. جراح مرکز قفسه سینه بیمار را در امتداد استخوان سینه برش می دهد. پس از باز شدن قفسه سینه، قلب به طور موقت با دارو متوقف می شود. بک دستگاه قلبی برای گردش خون به بدن متصل خواهد شد. سایر تکنیک های جراحی که ممکن است جراح از آن ها استفاده کند شامل موارد زیر است: این روش باعث می شود که جراحی روی قلب با استفاده از تجهیزات ویژه انجام شود. این نوع جراحی چالش برانگیز است زیرا قلب در حین جراحی هنوز در حال حرکت است و برای همه بیماران گزینه مناسبی نیست. جراح از طریق برش های کوچک در قفسه سینه، اغلب با استفاده از روباتیک و تصویربرداری ویدیویی، بای پس عروق کرونر را انجام می دهد. پس از تکمیل شدن روند جراحی، جراح ضربان قلب را کنترل و بیمار را از دستگاه قلب و ریه جدا کرده و از سیم برای بخیه کردن استخوان قفسه سینه استفاده می کند. پس از بهبودی استخوان، سیم در بدن باقی خواهد ماند. اقدامات لازم بیمارانی که تحت این جراحی قرار می گیرند نیاز به بستری یک و یا دو روزه در بخش مراقبت های ویژه دارند. علاوه بر آن برخی از بیماران ممکن است به دستگاه اکسیژن نیاز داشته باشند. برای اغلب بیماران از همان زمان بستری در بیمارستان شروع می شود چون اکثر آن ها به ورزش و آموزش خاص برای بهبودی سریع تر نیاز دارند. در صورت عدم بروز عوارض جانبی، احتمالا بیمار در طی یک هفته از بیمارستان مرخص خواهد شد. بیماران بعد از مرخص شدن از بیمارستان در صورت بروز هر یک از علایم زیر سریعا به پزشک مراجعه کنند: ضربان قلب سریع قرمزی در اطراف زخم قفسه سینه خونریزی یا ترشحات دیگر از زخم قفسه سینه درد جدید یا بدتر شدن درد در اطراف زخم قفسه سینه دوره بهبودی در اکثر بیماران حدود الی هفته طول می کشد که بعد از بیماران می توانند به کار و فعالیت روزمره خودشان برگردند. علاوه بر آن، پزشکان به بیماران توصیه می کنند برای برقراری رابطه جنسی چهار تا شش هفته منتظر بمانند و حتی قبل از آن با پزشک معالج خود مشورت کنند. اکثر بیماران بعد از جراحی سلامتی خود را نسبتا به دست می آورند و ممکن است تا سال هیچ علایم خاصی از بیماری را تجربه نکنند. اما این احتمال هم وجود دارد که با گذشت زمان، سایر شریان های بیمار و حتی شریان پیوند شده جدید دوباره مسدود شوند و نیاز به یک بای پس یا آنژیوپلاستی دیگری داشته باشد. پیش آگهی بلند مدت بیماران تا حدودی به مصرف داروهای تجویزی برای جلوگیری از لخته شدن خون، کاهش فشار خون، کاهش کلسترول و کمک به کنترل دیابت طبق دستورالعمل و پیروی از توصیه های شیوه زندگی سالم بستگی دارد. برای پیشگیری از بروز احتمالی انسداد شریان ها، راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: نکشید. را مدیریت کنید. به طور منظم تمرین کنید. وزن سالم را بدست آورید و آن را حفظ کنید. یک برنامه غذایی سالم مانند را دنبال کنید. پزشک بعد از جراحی در مورد چگونگی و وضعیت بدنی و فعالیت های بدنی بیمار توضیحات و آموزش های لازم را ارایه می دهد. بررسی ها نشان می دهد که فعالیت بدنی منظم می تواند قلب و بدن را تقویت کند، انرژی را بهبود بخشد، روحیه را تقویت کند و خطر بروز مشکلات قلبی را کاهش دهد. پزشک می تواند در یافتن یک برنامه فعالیت بدنی متناسب با نیازها و شرایط به بیمار کمک کند. او به احتمال زیاد یک برنامه و آزمایش را توصیه می کند. فارغ از سن، جنسیت یا قومیت همه بیماران قلبی می توانند از توانبخشی قلب بهره مند شوند. برنامه های توانبخشی قلبی - هفته و جلسات معمولا به طور همزمان حدود ساعت طول می کشد. اما برخی از افراد ممکن است مدت طولانی این برنامه ها را ادامه دهند. در شرایط خاص، افراد می توانند یک برنامه فشرده را انجام دهند که ممکن است یک یا دو هفته، چند ساعت در روز ادامه داشته باشد. توانبخشی قلب سه هدف مهم را دنبال می کند: ورزش باعث پمپاژ قلب و کل سیستم قلبی و عروقی بیمار می شود. بیمار یاد می گیرد که بدن خود را به روش هایی که باعث تقویت سلامت قلب می شود حرکت دهد. یکی از عناصر اصلی توانبخشی قلب، آموزش خود مراقبتی به بیماران است که یادبگیرند چگونه عوامل خطر خود را مدیریت کنند. به قلب آسیب می رساند. برهمین اساس بخشی از توانبخشی قلب کمک به بیمار برای است. توانبخشی قلبی اطلاعات، پشتیبانی و توصیه های لازم برای بازگشت به زندگی روزمره را به بیمار و خانواده بیمار می دهد. توانبخشی قلب نقش مهمی در بهبودی طولانی مدت بیمار دارد. تحقیقات نشان داده است که توانبخشی قلبی می تواند خطر ابتلا به یک رویداد قلبی دیگر، بستری مجدد در بیمارستان را کاهش دهد و ت ثیر مثبتی بر بهزیستی و کیفیت زندگی بیمار بگذارد. شرکت در توانبخشی قلبی به بیمار کمک می کند تا یک زندگی سالم در قلب داشته باشد. همچنین، بیماران باید مراقب علایم هشدار دهنده زیر باشند. در صورت بروز علایم زیر به پزشک معالج خود مراجعه کنند: تنگی نفس شدید درد قفسه سینه ( ضربان قلب سریع یا ناهموار احساس سبک سر، یا گیجی احساس خستگی شدید بعد از فعالیت بدنی

مدیریت دیابت در بیماران مبتلا به دیابت، از نظر روانی می تواند به اندازه مدیریت جسمی تاثیر داشته باشد. بررسی ها نشان می دهد که استفاده از روند های درمانی مشاوره ای، به ویژه مشاوره آنلاین می تواند در کاهش علایم افسردگی در مبتلایان به بیماری دیابت نقش زیادی داشته باشد. در مشاوره آنلاین در بیماران دیابتی، دسترسی به خدمات روانشناسی خاصی که توسط روانشناسان ارایه می گردد مدیریت دیابت را افزایش می دهد. از طرفی هم در برابر مشاوره های حضوری می تواند کارایی مشابه و یکسانی داشته باشد. مارک هیمن، بنیانگذار و مدیر مرکز دیابت و سلامت روان در سولانا بیچ، کالیفرنیا، در سالگی به دیابت نوع مبتلا شد. در حالی که او خود هرگز از نظر بهداشت روان هیچ چالش بزرگی را تجربه نکرده بود. این موضوع نشان می دهد که وقتی افراد انگیزه خودشان را در مقابله با بیماری از دست می دهند با ترس شدیدی از (قند خون پایین) مواجهه می شوند. دکتر هیمن معتقدند است که مدیریت دیابت، چه نوع باشد و چه نوع ، نیاز به مراقبت و انرژی زیادی دارد و یک مراقبت همیشگی است که به طور مداوم باید ادامه پیدا کند. بررسی ها نشان می دهد افراد دیابتی . تا برابر بیشتر از افرادی که ندارند، دچار می شوند و افراد دیابتی بیشتر از افراد بدون دیابت دچار ترکیبی از افسردگی اساسی و عمومی هم می شوند. علاوه بر این، مشخص شده است که افسردگی و اضطراب مربوط به اختلال بیماری ها، بیشتر ناشی از دیابت است. افسردگی اساسی که به آن اختلال افسردگی عمده یا افسردگی بالینی گفته می شود نوعی اختلال خلقی است که باعث احساس مداوم غم و اندوه و از دست دادن علاقه می شود. افسردگی، بر نحوه احساس، فکر و رفتار فرد ت ثیر می گذارد و می تواند منجر به انواع مشکلات عاطفی و جسمی شود. ممکن است فرد افسرده در انجام فعالیت های روزمره عادی خود مشکل داشته باشد و احساس کند که زندگی ارزش زندگی ندارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید افسردگی یک ضعف نیست و ممکن است فرد نیاز به درمان طولانی مدت داشته باشد. بیشتر افراد مبتلا به افسردگی با دارو، یا ترکیبی از هر دو آن ها احساس بهتری پیدا می کنند. احتمال دارد افسردگی فقط یک بار در طول زندگی فرد رخ دهد، اما افراد به طور حمله های متعدد آن را تجربه می کنند. در طی این حملات، علایم بیماری، تقریبا هر روز رخ می دهند. علایم افسردگی شامل موارد زیر است: و کمبود انرژی اضطراب، آشفتگی یا بی قراری احساس غم، گریه کردن، پوچی یا نا امیدی کاهش اشتها و کاهش وزن یا پرخوری و افزایش وزن از جمله بی خوابی یا خواب بیش از حد اختلال در تفکر، تمرکز، تصمیم گیری و به یاد آوردن مسایل افکار مکرر در مورد مرگ و خودکشی، اقدام به خودکشی مشکلات جسمی غیر قابل توضیح مانند کمردرد یا سردرد عصبانیت، تحریک پذیری یا ناامیدی، حتی در مورد مسایل کوچک از دست دادن علاقه یا لذت در فعالیت های عادی جنسی، سرگرمی یا ورزش برای بسیاری از افراد مبتلا به افسردگی، علایم معمولا به اندازه ای شدید است که باعث ایجاد مشکلات قابل توجه در فعالیت های روزانه، مانند کار، مدرسه، فعالیت های اجتماعی یا روابط با دیگران می شود. برخی از افراد ممکن است احساس بدبختی یا نارضایتی می کنند. یک بررسی از مطالعه منتشر شده در اکتبر در تحقیقات دیابت و اقدامات بالینی نشان می دهد که داشتن هر دو دیابت و افسردگی همچنین می تواند خطرات سلامتی جسمی در بیماران را بیشتر کند و فرد را در برابر عنوان عوارض جسمی قرار دهد. عوارض طولانی مدت دیابت به تدریج ایجاد می شود. هرچه دیابت طولانی تر باشد و قند خون شما کمتر کنترل شود، خطر عوارض بیشتر است. سرانجام، عوارض دیابت ممکن است ناتوان کننده یا حتی خطر جدی برای زندگی باشد. عوارض احتمالی شامل موارد زیر است: آسیب دیدگی پا اختلال شنوایی آسیب عصبی (نوروپاتی) آسیب کلیه (نفروپاتی) آسیب چشم (رتینوپاتی) در تجزیه و تحلیل انجام شده که بر روی حدود نفر انجام شد، محققان ارتباطی بین این بیماری های مشترک و تقریبا درصد افزایش خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی، تقریبا درصد افزایش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب و حدود درصد افزایش خطر ابتلا به سکته مغزی را به دست آوردند. اما برخی از بیماران دیابتی واقعا دچار تردید و مشکل هستند که با توجه به شیوع بیماری کرونا، چه زمانی باید به مشاوره مراجعه کنند و چه زمانی نیاز به مشاوره دارند؟ برخی از روان شناسان و درمانگران در پاسخ به این سوال، معتقدند که بیماران مبتلا به دیابت باید بلافاصله بعد از تشخیص بیماری خود به یک روان شناس مراجعه کنند و در مورد روند مدیریت بیماری خود مشاوره بگیرند. بیماران می توانند در مورد چگونگی تاثیر تشخیص بیماری بر روی سلامتی روحی و روانی خود، راهکارهای مقابله با برخی از چالش های مربوط به بیماری با درمانگر مشورت کنند. علاوه بر آن، درمانگران و روانشناسان می توانند به اعضای خانواده بیمار در مدیریت بهتر بیماری کمک کنند. اعضاء خانواده بیمار باید در مورد انتخاب مواد غذایی بیمار دقت کنند و ضمن حمایت روانی از بیمار و مانند پیاده روی را پیشنهاد دهند. روان شناسان معتقدند: از آنجایی که بسیاری از بیماران دیابتی، علایم افسردگی یا اضطراب طولانی مدت را تجربه می کنند باید مراقب علایم هشدار دهنده بروز این اختلالات باشند. برخی از علایم هشدار دهنده بیماری های روانی در مبتلایان به دیابت عبارتند از: انزوا و تنهایی پرخوری یا کم خوری حذف مصرف دارو و انسولین افزایش اضطراب در مورد عوارض مربوط به دیابت احساس ناراحتی از انجام وظایف معمول خود مراقبتی خواب بیشتر در طول روز و یا اختلال در خواب در طول شب حساس کینه نسبت به بیماری یا ناامیدی نسبت به آینده خود برخی از بیماران دیابتی، اولین سوالی که در مراجعه به یک روان شاس با آن مواجه می شوند این است که از چه کسی می توانند در مورد بیماری خودشان کمک بگیرند و با چه افرادی باید مشورت کنند. بیماران برای مشورت در مورد وضعیت بیماری خودشان راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: به دنبال یک درمانگر یا روانشناس باتجربه در زمینه درمان دیابت باشید. مشاوره آنلاین و تلفنی و حتی ویزیت بیماران در منزل می توانند راهکارهای مفیدی باشد. ارتباط با سایر بیماران مبتلا به دیابت می تواند تاثیر زیادی در مدیریت بیماری داشته باشد. کمک گرفتن از خانواده و دوستان، گزینه دیگری برای بیماران دیابتی در مدیریت بیماری است. خانواده و دوستان می توانند، بیماران را در مراقبت از سلامت روانی تشویق کنند. بررسی ها نشان می دهد که مشورت و صحبت کردن در مورد بیماری می تواند تاثیر زیادی بر روی مزایای ذهنی و جسمی بیمار داشته باشد. به عنوان مثال در یک بررسی صورت گرفته مشخص شد که عضویت در انجمن های آنلاین دیابتی و ارتباط با سایر بیماران مبتلا به دیابت می تواند به بیمار کمک کند تا رژیم غذایی خود را بهتر حفظ کنند، بیشتر ورزش کنند و دارو یا رژیم انسولین خود را سر وقت مصرف کنند. در نهایت، بدانید که درخواست کمک نشانه ضعف نیست. بلکه بیماران باید مشاوره گرفتن از دیگران را به عنوان یک اجزاء مهم در مدیریت بیماری خود آن را در نظر بگیرند. دیابت بیماری است که هرگز از بین نمی رود. بیماران هرگز نباید در مدیریت بیماری خود وقفه ای ایجاد کنند، بنابراین هرچه بیشتر بیماری خود را مدیریت کنند، در اصل بهتر و بیشتر از بروز عوارض های احتمالی خود جلوگیری کرده اند. به عنوان یک بیمار مبتلا به دیابت، یا کسی که اطرافیان شما به دیابت مبتلا شده، اگر تصمیم گرفته اید در مورد وضعیت سلامتی خود و پیشگیری ها و چگونگی مدیریت بیماری خود قدمی بردارید رابه شما پیشنهاد می کنیم. اپلیکیشن پزشکت با ارایه مشاوره آنلاین (تصویری، صوتی و نوشتاری) در هر مکان و در هر لحظه از شبانه روز این امکان را به شما می دهد تا با پزشکان و مشاورین معتبر و برتر ارتباط مستقیم برقرار نموده و در هر زمینه ای از حوزه های پزشکی و سلامتی مشاوره دریافت کنید. شما در می توانید برای بررسی وضعیت سلامتی خود به خصوص در ارتباط با راهکارهای مدیریت بیماری دیابت در بحران شیوع کرونا با پزشکان یک مشاوره کاملا محرمانه و مفید و موثری داشته باشید. در اپلیکیشن شما می توانید با بیش از متخصص در ارتباط باشید و با ارایه جزییات و سوابق پزشکی خود برای یکبار هم شده راهکارهایی را برای مدیریت بیماری خود یادبگیرید. مشاوره با کسب آگاهی در مورد اهمیت مشاوره در مدیریت بیماری دیابت و کنترل علایم و پیشگیری از عوارض، به یاد داشته باشید، که یک ریال هزینه کردن برای پیشگیری، ارزشی برابر خرج کردن هزار ریال برای درمان را دارد. مشاوره آنلاین شاید با یکسری ایراد ها و ترس های همراه باشد، چون برخی افراد در مورد محرمانه بودن اطلاعات خود در حین مشاوره با پزشک و متخصصین مربوط دچار ترس و تردید هستند در حالی که پزشکت با بیش از متخصص در حوزه پزشکی به عنوان بزرگترین جامعه بیمار و پزشک کاملا این اطمینان را به شما می هد که هیچ نگرانی بابت این موضوع نداشته باشید و مشاوره شما در یک بستری کاملا محرمانه و امن صورت می گیرد و از طرفی شاید افراد در حین مشاوره نتوانند استفاده لازم را از وقت و فرصت به دست امده کسب کنند اما در این زمینه هم ما به شما پیشنهاد می کنیم برای آمادگی بیشتر قبل از شروع مشاوره لیستی از موارد زیر را یادداشت کنید: علایم احتمالی جسمی و روانی که در این مدت اخیر تجربه کرده اید، حتی مواردی که فکر می کنید به بیماری شما ربط نداشته باشند. سوابق شخصی و خانوادگی خود در مورد بیماری ها و جراحی های اخیری که داشته اید. دارو ها و مکمل های که مصرف می کنید همراه با دوز مصرفی و میزان آن ها اسکنی از سوابق پزشکی خود، اعم از نتایج آزمایشات، سونوگرافی و یا . چون شما در پزشکت به راحتی می توانید تمام اطلاعات را در اختیار پزشک خود قرار دهید. علاوه بر آن می توانید سوالات خود را قبل از برقراری جلسه مشاوره یادداشت کنید تا بتوانید از فرصت به دست آمده نهایت استفاده از تجربه و رهنمودهای متخصص مربوطه داشته باشید. آیا نیاز به مصرف دارو یا انسولین دارم؟ آیا باید در یک ساعت خاص از روز دارو مصرف کنم؟ چگونه می تواند دیابت را به خوبی مدیریت می کنم؟ در شرایط قند خون خیلی کم یا زیاد چه کاری انجام دهم؟ چه تغییراتی در رژیم غذایی من به مدیریت قند خون کمک می کند؟ من مشکلات پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم به بهترین شکل این شرایط را با هم مدیریت کنم؟ احتمالا مشاور از شما سوالاتی زیادی می پرسد، از جمله: آیا ورزش می کنید؟ رژیم غذایی معمولی شما چیست؟ آیا شما قند خون پایین را تجربه کرده اید؟ آیا شما می توانید برنامه درمانی خود را دنبال کنید؟ چه چالش هایی را در مدیریت دیابت خود تجربه می کنید؟

بواسیر رگ های متورم و ملتهب در قسمت رکتوم هستند. این رگ ها می تواند درونی و به سمت داخل رکتوم باشند و یا خارجی بوده و در قسمت خارج از راست روده قرار بگیرند. بسته به موقعیت آنها دو نوع بواسیر وجود دارد. بواسیر خارجی در زیر پوست مقعد شکل می گیرد، در حالی که بواسیر داخلی در قسمت داخلی مقعد و راست روده تشکیل می شود. در بسیاری از موارد، بواسیر بدون علایم رخ می دهد و افراد ممکن است متوجه آنها نشوند. در موارد دیگر، علایم ناراحت کننده بوده و ممکن است نیاز به درمان داشته باشد. تشخیص بواسیر داخلی از خارجی تا حدودی بر اساس علایم آنها امکان پذیر است. علایم بواسیر خارجی می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش اطراف مقعد توده در اطراف مقعد درد اطراف مقعد، به خصوص هنگام نشستن علایم بواسیر داخلی می تواند شامل موارد زیر باشد: خونریزی حین اجابت مزاج همورویید در حال خارج شدن از مقعد، معروف به پرولاپس بواسیر داخلی اغلب باعث ناراحتی نمی شود. آنها ممکن است بعد از اجابت مزاج، بدون بروز درد خونریزی کنند. در صورت خونریزی بیش از حد یا پرولاپس آنها به یک مشکل تبدیل می شوند. دیدن خون بعد از حرکات دفع مدفوع نشان دهنده بواسیر داخلی است. بواسیر خارجی هم ممکن است بعد از حرکات دفع خونریزی کند اما آن ها اغلب تحریک شده و منجر به بروز درد و یا خارش می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید خوردن یک رژیم غذایی پر فیبر و نوشیدن تا لیوان آب در روز معمولا می تواند با دفع راحت تر و منظم تر مدفوع در مدیریت علایم بواسیر موثر باشند. علاوه بر آن برخی از افراد برای کاهش زور زدن خود در هنگام دفع مدفوع نیاز به استفاده از نرم کننده های مدفوع دارند، زیرا سفت شدن مدفوع باعث می شود. پزشک ممکن است برای کاهش خارش، درد و تورم، پمادهای موضعی بدون نسخه را توصیه کند. گاهی اوقات بواسیر می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود. بواسیر خارجی ممکن است باعث ایجاد لخته خون دردناک شود که در این صورت به آنها بواسیر ترومبوز گفته می شود. بواسیر خارجی می تواند تحریک یا عفونی شود و ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. در حالی که این لخته ها معمولا جدی نیستند، می توانند باعث درد شدید شوند. درمان مناسب برای این بواسیرهای ترومبوز شامل یک روش برش و تخلیه است. جامعه آمریکا از کولون و رکتوم جراحان تخمین می زند که کمتر از درصد از موارد ابتلا به بواسیر نیاز به عمل جراحی همورویید دارند. بواسیر داخلی می تواند رشد کند و از رکتوم و مقعد خارج شوند. جراحی بواسیر رگ های متورم خونی داخل یا اطراف مقعد و روده را از بین می برد. گزینه های مختلف جراحی برای درمان بواسیر وجود دارد که باعث ناراحتی فرد می شود. جراحی ها با هدف قطع خون رسانی و یا از بین بردن بواسیر انجام می شوند. بستن باند لاستیکی رایج ترین نمونه جراحی بواسیر است. این روش شامل استفاده از باند برای قطع خونرسانی به بواسیر می شود که در نهایت بواسیر از بین می رود. موثر ترین شکل از درمان برای بواسیری که باعث بروز علایم ناراحت کننده می شود عمل جراحی همورویید است. به طور معمول، این گزینه برای افرادی که علایم شدیدتر را تجربه می کنند، یا به سایر روش های درمانی مانند تغییرات رژیم غذایی پاسخ نمی دهند موثر است. هدف از جراحی کوچک کردن و یا از بین رفتن بواسیر است. جراحی می تواند برای علایمی که باعث درد قابل توجهی می شوند مفید باشد، زیرا یک پزشک می تواند بواسیر را به سرعت از بین ببرد. با این حال، زمان بهبودی از جراحی می تواند چند هفته طول بکشد. یکی دیگر از مزایای جراحی این است که یک پزشک می تواند بواسیر را کامل از بین ببرد. برخی از انواع جراحی بواسیر را می توان در مطب پزشک بدون انجام داد. پیوند زدن یک روش درمانی برای بواسیر داخلی است که در مطب انجام می شود. این روش شامل استفاده از باند محکم در اطراف پایه بواسیر برای قطع خون رسانی به آن است. پیوند زدن معمولا به دو یا چند روش جراحی نیاز دارد که با فاصله حدود دو ماه از هم دیگر انجام می شود. این روند های درمانی دردناک نیستند، اما ممکن است باعث ایجاد احساس فشار یا ناراحتی خفیف در بیمار شوند. به دلیل خطر بالای خونریزی، برای افرادی که از دارو های رقیق کننده خون استفاده می کنند، پیوند توصیه نمی شود. شامل تزریق یک ماده شیمیایی به بواسیر است. این ماده شیمیایی باعث کوچک شدن بواسیر و جلوگیری از خونریزی آن می شود. این راه حل با ایجاد بی حسی عصب در اطراف ناحیه به تسکین درد کمک می کند. همچنین باعث تشکیل بافت می شود شود و در نهایت بواسیر از بین می رود. اکثر افراد که تحت این جراحی قرار می گیرند درد کمی را تجربه می کنند. اسکلروتراپی در مطب پزشک انجام می شود. خطرات شناخته شده اندکی دارد و افرادی که از داروهای رقیق کننده خون مصرف می کنند، ممکن است گزینه مناسبی باشد چون نیاز به برش ندارد. اسکلروتراپی بیشتر برای درمان بواسیر های کوچک و داخلی کاربرد دارد. این درمان با استفاده از نور مادون قرمز، گرما یا سرمای شدید بواسیر را جمع و کوچک می کند. این درمان در مطب پزشک و معمولا همراه با آنوسکوپی انجام می شود. پزشک در آنوسکوپی، از یک دامنه چند سانتی متری برای دسترسی به بواسیر استفاده می کند که دامنه وارد راست روده بیمار می شود. بیشتر افراد در طول درمان فقط ناراحتی خفیف یا گرفتگی را تجربه می کنند. بستن شریان همورویید ( HAL ) ، همچنین به عنوان ترشح همورویید ترانس شناخته می شود، گزینه دیگری برای از بین بردن بواسیر است. در این روش رگ های خونی بسته می شوند این روش از باند لاستیکی موثرتر است، اما هزینه بیشتری دارد و باعث درد طولانی تر می شود. بسته به نوع بواسیر، در صورت عدم موفقیت روند باند لاستیکی، پزشک می تواند از این روش استفاده کند. سایر انواع جراحی ها برای درمان بواسیر باید در بیمارستان انجام شوند، چون نیاز به بیهوشی دارند. برخی از این روند های درمانی عبارتند از: هموروییدکتومی برای بواسیر بزرگ خارجی و بواسیر داخلی که به طور طولانی تشدید یا مشکل ایجاد می کنند و روند ها غیر جراحی بر روی آن موثر نبوده، مورد استفاده قرار می گیرد. این روش معمولا در بیمارستان انجام می شود. جراح می تواند متناسب با وضعیت بیمار روند بیهوشی را تعیین می کند: که بیمار طی جراحی به خواب عمیق می رود. بی حسی موضعی که فقط مقعد و راست روده را بی حس می کند. بیهوشی منطقه ای که شامل داروهایی است که بدن را از کمر به سمت پایین بی حس می کند. به محض این که داروهای بیهوشی اثر خود را گذاشت، جراح مقعد را باز و بواسیر را به آرامی قطع می کند. آنها می توانند برش را با استفاده از انواع ابزارهای جراحی مانند قیچی جراحی یا لیزر انجام دهند. هیچ تفاوتی در ناراحتی بین این دستگاه ها وجود ندارد. بعد از برداشتن بواسیر، جراح زخم ها را بخیه می زند و یا زخم ها را باز می گذارد یا از ترکیبی از هر دو روش استفاده می کند. پس از اتمام عمل، بیمار برای مدت کوتاهی بعد جراحی به اتاق ریکاوری منتقل می شود. درد و عفونت شایعترین خطرات مرتبط با این نوع جراحی است. هموروییدوپسی که گاهی اوقات به آن اصطکاک گفته می شود. معمولا در بیمارستان به عنوان یک عمل جراحی یک روزه انجام می شود و به بیهوشی عمومی، منطقه ای یا موضعی نیاز دارد. از هموروییدوکسی برای درمان پرولاپس بواسیر استفاده می شود. جراح بواسیر را به داخل قسمت داخل رکتوم منتقل و خون رسانی به آن را قطع می کند تا بافت کوچک و مجددا جذب شود. این جراحی نمی تواند بواسیر خارجی را درمان کند. یک جراح این روش را با استفاده از بی حسی انجام می دهد. در طی آن، جراح از دستگاه مخصوصی استفاده می کند تا بواسیر را در موقعیت عادی در کانال مقعد بکشاند. این وضعیت خونرسانی به بواسیر را محدود می کند و باعث می شود اندازه آنها به آرامی کاهش یابد. بررسی ها نشان می دهد که این روش می تواند دردناکتر از هموروییدکتومی سنتی باشد و ممکن است زمان بهبودی کمتری نیاز داشته باشد. با این حال، احتمال بیشتری وجود دارد که بیماری دوباره عود کند و بازگردد. بیمار ممکن است بعد از جراحی بواسیر درد رکتوم و مقعد را تجربه کند. پزشک برای کاهش ناراحتی احتمالا یک مسکن را برای بیمار تجویز می کند. بیمار می تواند برای تسکین درد، راهکارهای زیر را رعایت کند: خوردن یک رژیم پر فیبر نوشیدن تا لیوان آب در روز استفاده از نرم کننده مدفوع اجتناب از نشستن برای مدت طولانی اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین پرهیز از هرگونه فعالیتی که شامل بلند کردن یا کشیدن سنگین باشد. برخی افراد معتقدند که حمام های ستیز به کاهش ناراحتی بعد از عمل بواسیر کمک می کند. حمام ستیز شامل خیساندن ناحیه مقعد در چند سانتی متر از آب نمک گرم چند بار در روز است. اگرچه زمان بهبودی بعد از جراحی در افراد مختلف متفاوت است، اما انتظار می رود فرد در طی حدود تا روز بهبودی کامل را به دست آورد. عوارض بعد از جراحی به ندرت رخ می دهد، اما اگر بیمار، و مشکل در ادرار کردن دارد بهتر است به پزشک مراجعه کند. پزشک ممکن است برای پیشگیری از احتمال بازگشت مجدد بواسیر روند های زیر را توصیه کند: اتخاذ یک برنامه ورزشی منظم تغییر رژیم ها، مانند خوردن غذاهای پر فیبر ایجاد تغییر در سبک زندگی، مانند کاهش وزن

برای کسانی که بدنبال روش های غیر دارویی برای کاهش دردها و بیماری های خود هستند این سوال مطرح هست که لمس درمانی چیست؟ و کاربرد های آن کدامند؟ این روش، شامل هنر ماساژ دادن آرام و احساس پوست از بالا به پایین است. در این روش شما با استفاده از حرکات دورانی، پوست و استخوان های خود را لمس می کنید و به آرامی آن را فشار می دهید. لمس درمانی به شما کمک می کند که یک زندگی سالم و آگاهانه ای داشته باشید. در طول این مرحله، می توانید به تدریج هرگونه درد و حتی مشکلات ذهنی خود را تسکین دهید و یا حتی آن ها را برطرف کنید. با لمس درمانی یاد می گیرید که به بدن خود گوش دهید. اگر در قسمتی از بدن خود دردی را احساس می کنید، می توانید با ماساژ دادن آن درد را تسکین دهید. با کار کردن بر روی تمام قسمت های بدن خود، می توانید انرژی خود را در کل بدن حفظ کنید. لمس درمانی در رده گسترده ای از انرژی درمانی قرار دارد. انرژی درمانی شامل طب سوزنی، تای چی و ریکی است. این رویکردها همه با این فرض عمل می کنند که بدن دارای یک میدان انرژی طبیعی است. این شرایط ذهن و بدن ا به همدیگر متصل می کند و نقش موثری در سلامتی دارد. طبق تیوری بهبود انرژی، وقتی انرژی به راحتی در بدن جریان پیدا کند، منجر به سلامتی بدن می شود. اما هرگونه عدم تعادل یا اختلال در جریان انرژی می تواند منجر به بیماری، درد، علایم سلامت روان و سایر ناراحتی ها شود. در لمس درمانی، پزشکان با استفاده از دستان خود جریان انرژی را که به عنوان بیافیلد شناخته می شود، در سراسر بدن شما هدایت می کنند. این جریان باعث بهبودی و بازیابی انرژی در بدن شما می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اصطلاحات مربوط به لمس درمانی می تواند کمی گیج کننده باشد. حتی ممکن است برای افراد مختلف معنی های مختلفی داشته باشد. برخی افراد لمس درمانی TT را با لمس بهبودی ( HT ) مترادف و یکسان می دانند. HT و TT هر دو توسط پرستاران صورت می گیرد و اهداف درمانی مشابهی دارند، اما از چند جهت کلیدی متفاوت هستند. لمس درمانی چیست؟ در طول جلسه TT تمرین کنندگان ممکن است شما را لمس نکنند. در عوض، آنها معمولا دست های خود را بالاتر از بدن شما قرار می دهند. اما احتمال دارد در برخی موارد از لمس مستقیم استفاده کنند. HT در اواخر دهه توسط جانت منتگن توسعه یافت. این روش ترکیبی از تعدادی از روش های بهبود انرژی، از جمله اتصال چاکرا و ترشح لنفاوی است. تمرین کنندگان آن را بیشتر یک فلسفه درمانی می دانند تا یک تکنیک خاص. برخلاف TT ، معمولا بدن را لمس می کنند. در استفاده دقیق از لمس در هر دو روش ابهام وجود دارد. اما می تواند به متغیرهای مختلفی از جمله روندی که پزشک استفاده می کند و یا تصمیم شما بستگی داشته باشد. لمس درمانی لزوما به لمس نیاز ندارد. بنابراین اگر یک روش کاملا عملی را ترجیح می دهید، درمانگر شما می تواند نیازهای شما را برطرف کند. لمس درمانی بر این باور ت ثیر می گذارد که انسان موجودی پرانرژی است. اساسا ، ما دارای زمینه های انرژی هستیم که بدن ما را احاطه کرده و با استفاده از این انرژی با جهان پیرامون خود ارتباط برقرار می کنیم. اما هر گونه عدم تعادل در میزان انرژی بدن در نهایت می تواند منجر به بروز اختلالات یا بیماری های جسمی شود. برخی از نمونه های درد جسمی که از عدم تعادل انرژی بروز می کند، عبارتند از: رگ به رگ شدن عصب اختلالات فشار خون گردش خون ضعیف شکستگی استخوان علاوه بر آن، عدم تعادل انرژی، می تواند منجر به نامتقارن بودن وضعیت بدن و درد در قسمت های مختلف بدن می شود. بدن شما توانایی زیادی برای خود ترمیم دارد اما بهبودی از آسیب و بیماری به زمان نیاز دارد. تمرین کنندگان لمس درمانی معتقدند رویکردهای بهبود انرژی می توانند به این روند طبیعی کمک کنند تا بهبودی سریع تر صورت بگیرد. اگر مشکل پرخوری و حتی بی اشتهایی دارید، لمس درمانی به شما کمک می کند تا با این مشکلات کنار بیایید و در جهت سالم تر بودن خود فعالیت کنید. بسیاری از افراد در سراسر جهان از لمس درمانی برای تغییر در کاهش وزن خود استفاده می کنند. یکی از بزرگترین مزایای لمس درمانی، آرامش ذهنی و جسمی است. در یک بررسی در سال ، سالمند در خانه سالمندان و مبتلا به مورد بررسی قرار گرفتند. بعد از تقسیم بندی این افراد به سه گروه، درمان به مدت هفته بر روی آنها صورت گرفت. گروه اول لمس درمانی، گروه دوم با درمان ساختگی و به گروه سوم مراقبت های بهداشتی معمولی داده شد. گروهی که تحت درمان با لمس درمانی قرار گرفته بودند، در مقایسه با دو مورد دیگر، علایم زوال عقل و کمتری دیده شد. درست مثل اینکه بدن شما هنگام رانندگی تحت و وحشت یک پاسخ جنگ یا پرواز دارد، یک واکنش آرامش عمیق نیز هم می تواند بر روی بدن تاثیر بگذارد دارد. لمس درمانی باعث شل شدن اعصاب و تاندون ها می شود. آرامش عضلات و اندام ها به معنی است که شما و هرگونه انسداد منفی که ممکن است در نهایت در آینده به مشکلات سلامتی تبدیل شود را آزاد خواهید کرد. گفته می شود انسان موجودات مغناطیسی هستند. آیا تا به حال خواسته اید چشم سوم خود را باز کنید یا شهود خود را افزایش دهید؟ این امر زمانی امکان پذیر است که بتوانید بین احساسات خود و جهان اطرافتان ارتباط برقرار کنید. اگر از بیماری های مزمن یا بیماری های صعب العلاج رنج می برید، لمس درمانی می تواند تا حدی در تسکین درد شما موثر باشد. لمس درمانی به بیماران کمک می کند تا آرام شوند. انسداد انرژی و عدم کنترل آن می تواند منجر به بروز مشکلات سلامتی جسمی زیادی شود اما لمس درمانی می توانند با انسداد انرژی مقابله کرده و حتی از بروز مشکلات جسمی پیشگیری کند. برخی معتقدند که با لمس درمانی می تواند هرگونه عوارض احتمالی سلامتی که در مراحل اولیه با تشخیص پزشکی قابل تشخیص نبوده را برطرف کرد. آیا تا به حال به این فکر کرده اید که چرا دایما عبوس یا منفی هستید؟ یا می دانید که احساسات شما هم نیاز به سلامتی دارند؟ لمس درمانی به شما کمک می کند تا ضمیر ناخودآگاه خود را باز کرده و آن را از منفی و خودباوری پاک کنید. لمس درمانی می تواند راهی برای تندرستی و شاد بودن شما باشد. یک جلسه لمس درمانی قبل از خواب دقیقا همان چیزی است که شما برای غلبه بر و خواب آرام به آن نیاز دارید. بیدار شدن از خواب بعد از یک لمس درمانی باعث نشاط و انرژی زیاد می شود. اگر چه فواید لمس درمانی بیشتر در انسان ها مورد بررسی قرار گرفته و به نظر می رسد در این زمینه کاربرد بیشتری دارد، اما لمس درمانی در حیوانات خانگی بی تاثیر نیست. اگر در خانه حیوانات خانگی دارید که مشکلان جسمی یا روحی دارد، بهتر است لمس درمانی را امتحان کنید. گزارش های همچنین حاکی از آن است که افراد پس از یک جلسه لمس درمانی اغلب احساس و خودآگاهی بیشتری می کنند. لمس درمانی همچنین در افرادی که احساس می کنند به مرگ خود نزدیک شده اند موثر است. اگر دوست دارید این روند درمانی را درخانه خود امتحان کنید، می توانید مراحل زیر را به صورت دقیق انجام دهید: برای انجام لمس درمانی، به یک مکان آرام در خانه خود نیاز دارید. یک بتوانید این روش را در طبیعت و یا چمنزار انجام دهید، نتیجه بهتری خواهید گرفت. مکانی را انتخاب کنید که هیچ کس مزاحم شما نباشد. با تهیه مقداری روغن کنجد یا گیاهی (مانند روغن زیتون) شروع کنید و آن را به آرامی روی دست ها و پوست خود بمالید. با از بالای سر به سمت بازوها، شانه ها و پایین بدن شروع کنید. از حرکات دایره ای ملایم استفاده کنید و هنگام تحریک نقاطی که در آن احساس درد می کنید، این کار را به آرامی انجام دهید. هنگام لمس قفسه سینه خود، به آرامی روند درمانی خود را انجام دهید و هرگز از پایین به بالا بدن خود را لمس نکنید زیرا باعث فشار بر قلب شما می شود و اعضای بدن را تحت فشار قرار می دهد. ترتیب ماساژ لمسی درمانی تا زمانی که با همان ریتم و حرکت روند ماساژ را ادامه می دهید مهم نیست. فقط مطمین شوید که تمام بدن خود را لمس می کنید. انجام این روند وقت بگذارید و از احساس آرامش لذت ببرید. در تمام مراحل کار با هوشیاری نفس بکشید و وقتی کارتان تمام شد، از جای خود بلند شوید و به حمام بروید. حتی می توانید لمس درمانی را برای زوجین تمرین کنید تا صمیمیت جسمی خود را احیا کرده و پیوند عمیق تری از عشق تجربه کنید. شما می توانید لمس درمانی را به عنوان یک برنامه سالم روزمره یا برای درمان بیماری یا تسکین درد از در نظر بگیرید. لمس درمانی با ماساژ درمانی فرق دارد. ماساژ درمانی توانایی بهبود طبیعی در بدن را تحریک می کند، در حالی که لمس باعث تسریع روند بهبودی می شود و انرژی فرد را تغییر می دهد. لمس درمانی نیازی به مهارت خاصی ندارد. فقط باید برای انجام این تمرینات برای خودتان وقت بگذارید. همه توانایی اتصال به خود را دارند و لمس درمانی به شما کمک می کند این ارتباط را برقرار کرده و آن را تقویت کنید. این یک روند کاملا طبیعی است و به آموزش، رژیم غذایی یا درمانی خاص نیاز ندارد و به اندازه نفس کشیدن کاری راحت و طبیعی است. اگرچه لمس درمانی برای بسیاری مفید است، اما گاهی اوقات نتایج فوری را نشان نمی دهد. فقط باید برای انجام دادن این کار وقت بگذارید. با داشتن زمان کافی و یک برنامه ثابت، احساسات خود را سالم تر می کنید، احساس سبکی می کنید. در اولین قرار ملاقات، پزشک در مورد هرگونه علایم و سایر نگرانی های بهداشتی که دارید سوالاتی را می پرسد. برای معالجه نیازی نیست که لباس خود را دربیاورید. اما بهتر است از لباسی استفاده کنید که به راحتی بتوانید دراز بکشید. اگر ترجیح می دهید درمانگر شما به هیچ وجه به شما دست نزند، این را در ابتدای جلسه ذکر کنید. در بیشتر موارد، جلسات HT و TT به همان روش کلی پیش می روند. یک جلسه معمولا حدودا دقیقه طول می کشد. اگرچه زمان بسته به علایمی که برای درمان در نظر گرفته اید، ممکن است متفاوت باشد.

قرص های متادون هیدروکلراید (متادون) یک ماده مخدر است که به عنوان مسکن درد و به عنوان بخشی از برنامه های سم زدایی و نگهداری اعتیاد به مواد مخدر استفاده می شود. متادون هیدروکلراید به صورت عمومی در دسترس است. متادون به صورت قرص خوراکی، قرص خوراکی قابل حل در مایع محلول خوراکی است. متادون به صورت وریدی ( IV ) وجود دارد که فقط توسط یک ارایه دهنده خدمات بهداشتی ارایه می شود. متادون به عنوان داروهای تجاری متادوز و دولوفین در دسترس است. همچنین به عنوان یک داروی بدون نسخه در دسترس است. داروهای عمومی معمولا هزینه کمتری نسبت به نسخه های تجاری دارند. قرص خوراکی متادون، برای کنترل درد متوسط تا شدید استفاده می شود. مصرف این قرص ها در مواردی توصیه خواهد شد که سایر داروهای ضد درد کوتاه مدت یا غیر افیونی به درد شما نمی خورند یا اگر نمی توانید آنها را تحمل کنید. متادون همچنین برای کنترل، به مواد مخدر استفاده می شود. اگر به یک افیون دیگر اعتیاد دارید، ممکن است پزشک متادون به شما بدهد تا از بروز علایم شدید ترک جلوگیری شود. متادون به یک دسته از داروها به نام افیون (مواد مخدر) تعلق دارد. میزان درد را کاهش می دهد. متادون همچنین می تواند جایگزین داروی مخدر دیگری شود که به آن اعتیاد دارید. این باعث می شود که علایم ترک شدیدی نداشته باشید. قرص خوراکی متادون، می تواند باعث خواب آلودگی شدید و کندی تنفس شود. این احتمالا در چند ساعت اول پس از مصرف و هنگامی که دکتر دوز شما را افزایش می دهد، رخ می دهد. متادون همچنین می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوارض شایع متادون، می تواند شامل موارد زیر باشد: دل درد استفراغ خواب آلودگی اگر این اثرات خفیف باشد، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. در صورت بروز عوارض جانبی جدی، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علایم شما شدید است سریعا به مراکز درمانی مراجعه کنید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: نارسایی تنفسی (توانایی نفس کشیدن) که می تواند با علایم زیر همراه باشد: گیجی سرگیجه تنفس کند سبکی سر تنگی نفس احساس ضعف درد قفسه سینه تنفس بسیار کم عمق (حرکت قفسه سینه با تنفس) علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: غش کردن فشار خون پایین سرگیجه یا سبکی سر علایم وابستگی جسمی و ترک آن در هنگام قطع دارو می تواند شامل موارد زیر باشد: لرز تعریق خمیازه بی قراری آبریزش بینی ضربان قلب سریع چشمان اشک آلود افزایش فشار خون سرعت تنفس سریع درد عضلانی و اسهال و گرفتگی معده تحریک پذیری یا اضطراب، استفراغ و از دست دادن اشتها مردمک چشم گشاد شده (بزرگ شدن مرکز تاریک چشم) قرص خوراکی متادون می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهان دارویی که مصرف می کنید تداخل داشته باشد. ا حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. این داروها را با متادون مصرف نکنید. انجام این کار می تواند اثرات خطرناکی در بدن شما ایجاد کند. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: این داروها ممکن است اثرات تسکین دهنده درد متادون را کاهش دهند. این می تواند علایم ترک را ایجاد کند. تعاملاتی که خطر عوارض جانبی شما را افزایش می دهد، عبارتند از: مصرف متادون با داروهای خاصریال خطر عوارض جانبی آن داروها را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از. افزایش عوارض جانبی می تواند شامل خواب آلودگی شدید، کند شدن یا توقف تنفس، کما یا مرگ باشد. اگر شما نیاز به مصرف یکی از این داروها با اکسی کدون دارید، پزشک شما را از نظر عوارض جانبی تحت نظارت قرار می دهد. زیدوودین عوارض جانبی می تواند شامل، خستگی، از دست دادن اشتها، حالت تهوع و استفراغ باشد. مصرف متادون با داروهای خاص، خطر عوارض جانبی متادون را افزایش می دهد، چون در این شرایط میزان متادون در بدن شما افزایش می یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مصرف این دارو با متادون ممکن است باعث افزایش خواب آلودگی و کند شدن تنفس شود. ممکن است پزشک بسته به میزان شدید عوارض جانبی، دوز متادون شما را تنظیم کند. مصرف این داروها با متادون ممکن است باعث افزایش خواب آلودگی و کند شدن تنفس شود. مصرف این داروها با متادون ممکن است باعث افزایش خواب آلودگی و کند شدن تنفس شود. ممکن است پزشک بسته به میزان شدید عوارض جانبی، دوز متادون شما را تنظیم کند. مصرف این داروها با متادون باعث افزایش خواب آلودگی و کند شدن تنفس می شود. مصرف متادون با داروهای خاص خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد. به این دلیل که متادون و این داروهای دیگر می توانند همان عوارض جانبی را ایجاد کنند. در نتیجه می توان این عوارض را افزایش داد. مصرف برخی از داروها با متادون ممکن است باعث احتباس ادرار (عدم تخلیه کامل مثانه) ، و کندی حرکت در معده و روده شود. این می تواند منجر به انسداد شدید روده شود. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: بنزتروپین و آمیتریپتیلین، مانند کلوزاپین و اولانزاپین داروهای آلرژی مانند دیفن هیدرامین و هیدروکسی زینداروهای بی اختیاری ادرار، مانند تولترودین و اکسی بوتینین علاوه بر آن، مصرف برخی از دارو ها، همزمان با متادون، می تواند منجر به مشکلات ریتم قلب شود، از جمله: ملین ها آمیتریپتیلین داروهای ادرار آور، مانند فوروزماید و هیدروکلروتیازید داروهای ریتم قلب، مانند، کینیدین، آمیودارون و دوفتیلید تداخل برخی از داروهای خاص با این دارو می تواند اثربخشی دارو را کم کرده و منجر به کاهش اثر دارو شود و باعث ایجاد علایم ترک گردد. در این حالت پزشک ممکن است دوز متادون شما را تغییر دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: مانند ریفامپین و ریفابوتین، مانند فنوباربیتال، فنی تویین و کاربامازپین داروهای HIV مانند آباکاویر، داروناویر، افاویرنز، نلفیناویر، نویراپین، ریتوناویر و تلاپرویر مقدار مصرف، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن وضعیت فرد شرایط تحت درمان سایر شرایط پزشکی واکنش بدن فرد به اولین دوز مصرف این دارو دارای هشدارهای جعبه سیاه است. هشدارهای جعبه سیاه، جدی ترین هشدارها از سوی سازمان غذا و دارو ( FDA ) است. هشدارهای جعبه سیاه در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشد، پزشکان و بیماران را آگاه می کند. مصرف این دارو حتی اگر از روش صحیح استفاده شود با خطر اعتیاد همراه است و می تواند منجر به سوءمصرف مواد مخدر شود. معتاد شدن و سوء استفاده از این دارو می تواند خطر مصرف بیش از حد و مرگ را افزایش دهد. مصرف مواد افیونی با اثر طولانی مدت مانند متادون می تواند منجر به مشکلات تنفسی شود که در برخی موارد ممکن است کشنده باشد. این خطر حتی در شرایط مصرف صحیح دارو وجود دارد. با این وجود، خطر ابتلا به این دارو در ابتدای شروع مصرف دارو و پس از افزایش دوز بیشتر است. کودکانی که به طور تصادفی این دارو را مصرف می کنند، خطر بالای مرگ در اثر مصرف بیش از حد دارند. کودکان نباید این دارو را مصرف کنند. این دارو می تواند مشکلات جدی در ریتم قلب ایجاد کند، به خصوص اگر دوزهای بیشتر از میلی گرم در روز مصرف شود. حتی اگر از قبل مشکلات قلبی نداشته باشید ممکن است رخ دهد. کودکانی که از مادرانی که مدت طولانی در دوران بارداری از این دارو استفاده می کردند متولد می شوند، در معرض خطر سندرم ترک نوزاد قرار دارند که می تواند برای کودک خطرناک باشد. مصرف متادون همراه با داروهایی که بر سیستم عصبی ت ثیر می گذارند، یا داروهایی بنام بنزودیازپین ها، ممکن است باعث خواب آلودگی شدید، مشکلات تنفسی، کما یا مرگ شود. نمونه هایی از بنزودیازپین ها عبارتند از: لورازپام، کلونازپام و آلپرازولام. این داروها فقط در مواقعی که متادون مصرف نمی کنند، باید استفاده شوند. این دارو با چندین هشدار دیگر نیز همراه است. این دارو می تواند شما را بسیار خواب آلود کند. بعد از مصرف این دارو نباید رانندگی کنید، از ماشین آلات استفاده کنید یا فعالیتهای دیگری را که نیاز به هوشیاری دارند انجام دهید. متادون می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: التهاب گلو یا زبا استفاده از نوشیدنی های حاوی الکل می تواند خطر کاهش تنفس، کما (بیهوش بودن برای مدت طولانی) و مرگ ناشی از متادون را افزایش دهد. اگر به مشکلات کلیوی مبتلا هستید یا سابقه بیماری کلیه دارید، بدن شما ممکن است نتواند این دارو را به خوبی دفع کند. در این شرایط سطح متادون در بدن افزایش می یابد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد می کند. اگر مشکلات کبدی یا سابقه بیماری کبدی دارید، ممکن است بدن شما این دارو را به خوبی پردازش نکند. در این شرایط سطح این دارو در بدن افزایش می یابد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد می کند. این دارو می تواند باعث مشکلات تنفسی شود. در این افراد، این دارو می تواند باعث یبوست شود و خطر انسداد را افزایش دهد. این دارو ممکن است باعث تشنج بیشتر در افراد مبتلا به شود. اگر هنگام مصرف این دارو کنترل تشنج بدتر شد، با پزشک خود تماس بگیرید. مصرف این دارو در این افراد باعث افزایش فشار در مغز شود و می تواند خطر ابتلا به عوارض را افزایش دهد یا باعث مرگ شود. اگر اخیرا از ناحیه سر آسیب دیده اید، خطر ناشی از متادون را افزایش می دهد. می توانید این دارو را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید. مصرف آن همراه با غذا ممکن است به کاهش ناراحتی معده کمک کند. این دارو را در زمان (های) توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید. قرص های خوراکی متادون را خرد، حل، خرخر یا تزریق نکنید. این ممکن است باعث مصرف بیش از حد دوز شود که می تواند کشنده باشد.

آتاکسی مخچه ای زمانی رخ می دهد که مخچه ملتهب شود یا آسیب ببیند. مخچه ناحیه ای از مغز است که مسیول کنترل راه رفتن و هماهنگی عضلات است. اصطلاح آتاکسی به عدم کنترل دقیق حرکات ارادی اشاره دارد. حاد به این معنی است که آتاکسی به سرعت، بین چند دقیقه تا یک یا دو روز ظاهر می شود. افراد مبتلا به آتاکسی حاد مخچه اغلب هماهنگی خود را از دست می دهند و ممکن است در انجام وظایف روزانه دچار مشکل شوند. این عارضه بیشتر کودکان بین تا سال را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، گاهی اوقات بزرگسالان را نیز می تواند تحت تاثیر قرار دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع آتاکسی حاد مخچه ای چیست؟ آتاکسی حاد مخچه با نحوه ت ثیر آن بر مخچه و سن شروع مشخص می شود. ACA اغلب کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد و به طور ناگهانی شروع می شود. بهبودی آتاکسی معمولا چند هفته طول می کشد. در بزرگسالان، آتاکسی حاد مخچه کمتر شایع است، اما احتمال دارد رخ دهد. آتاکسی به خصوص در بیمارانی که دچار یا روند بیماری دیگری شده اند که بر مغز ت ثیر می گذارد. ACA یا همان آتاکسی حاد مخچه با شروع سریع از چند دقیقه تا چند ساعت مشخص می شود. اشکال دیگری از آتاکسی وجود دارد که علایم مشابهی دارند اما دلایل متفاوتی دارند: آتاکسی های تحت حاد طی روزها یا هفته ها ایجاد می شوند. گاهی اوقات آتاکسی های تحت حاد می توانند به سرعت ظاهر شوند، اما در واقعیت، در طول زمان به کندی رشد می کنند. علل آن نیز اغلب مشابه ACA است. اما آتاکسی های تحت حاد نیز توسط عفونت های نادر مانند بیماری های پریون، بیماری ویپل و لوکو آنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده ( PML ) ایجاد می شوند. آتاکسی های مزمن پیشرونده ایجاد می شوند و طی ماه ها یا سال ها ادامه می یابند. آنها اغلب به دلیل شرایط ارثی ایجاد می شوند. آتاکسی های مزمن پیشرونده نیز می تواند به دلیل اختلالات میتوکندری یا نورودژنراتیو باشد. بیماری‌های دیگر ممکن است آتاکسی‌های مزمن را نیز ایجاد یا تقلید کنند، مانند سردرد میگرنی همراه با اورا ساقه مغز، یک سندرم نادر که در آن آتاکسی همراه با سردرد میگرنی است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آتاکسی های مادرزادی در بدو تولد وجود دارند و اغلب دایمی هستند. اگرچه برخی از آنها را می توان با جراحی درمان کرد. این آتاکسی ها به دلیل ناهنجاری های ساختاری مادرزادی مغز ایجاد می شوند. اگرچه آتاکسی یا یک راه رفتن ناپایدار می تواند پس از آسیب به هر بخشی از سیستم عصبی مرکزی رخ دهد، آسیب به مخچه باعث علایم مشخصی می شود. در صورت ابتلا به آتاکسی مخچه ای حاد، ممکن است بیمار پاهای خودش را از هم باز کند و راه برود. از آنجایی که نوشیدن الکل بر سلول های عصبی اصلی مخچه ت ثیر می گذارد، تصادفی نیست که راه رفتن با این دو حالت مشابه به نظر می رسد. سرگیجه تغییرات صوتی یک راه رفتن ناپایدار حرکات چشم کنترل نشده یا تکراری اختلال در هماهنگی در تنه یا بازوها و پاها مشکل در خوردن و انجام سایر کارهای حرکتی خوب این علایم همچنین با چندین بیماری دیگر که بر سیستم عصبی ت ثیر می‌گذارند، مرتبط است. مهم است که به پزشک خود مراجعه کنید تا بتواند تشخیص مناسب را انجام دهد. از آنجایی که آتاکسی می تواند به دلایل مختلف باشد، آتاکسی حاد مخچه اغلب به یک بررسی تشخیصی کامل نیاز دارد تا هر گونه علل بالقوه و خطرناک را رد کند. ACA در کودکان، به ویژه کودکان زیر سال، اغلب توسط یک ویروس ایجاد می شود. علایم ممکن است طی چند روز یا چند هفته پس از عفونت رخ دهد. ویروس‌ها و سایر بیماری‌هایی که بر سیستم عصبی ت ثیر می‌گذارند می‌توانند به مخچه آسیب بزنند. این شامل موارد زیر می شود: اوریون سرخک ابله مرغان ویروس نیل غربی ACA احتمالا هفته ها طول بکشد تا پس از یک عفونت ویروسی ظاهر شود. داروها آبسه مخچه الکل ضربه به سر و گردن حشره کش ها داروهای غیرمجاز خونریزی در مخچه ( MS ) سکته های مخچه واکسیناسیون ویروس نقص ایمنی انسانی ( برخی بیماری های مرتبط با برخی سرطان ها (اختلالات پارانیوپلاستیک) کمبود ویتامین های مانند: کوبالامین، روی و فولات، حساسیت به گلوتن برای تشخیص علت آتاکسی حاد مخچه، پزشک معاینه کامل انجام می دهد و شرح حال کامل می گیرد. آنها از شما می پرسند که آیا اخیرا بیمار بوده اید یا آسیب به سر داشته اید یا خیر. آنها همچنین ممکن است در مورد و الکل از شما سوال بپرسند. پس از گرفتن شرح حال، پزشک معاینه عصبی را برای کمک به تعیین قسمت هایی از سیستم عصبی که بیشتر تحت ت ثیر قرار می گیرند، انجام می دهد. شاید از شما خواسته شود در حالی که دراز بکشید و پاشنه پای خود را در امتداد ساق پا تا زانو بلغزانید. پزشک شما همچنین علامت Romberg را آزمایش می کند، که میزان زمین خوردن در حالت ایستاده با چشمان بسته است. احتمال دارد پزشک از شما بخواهد که یک لیوان پر از آب را با دست ثابت و بدون ریختن آب نگه دارید. اگر آب ریخت، این می تواند نشانه ای باشد که مخچه شما در کنترل حرکات با مشکل روبرو می شود. آزمایشات تشخیصی پس از معاینه کامل، پزشک احتمالا آزمایش‌های دیگری را نیز تجویز کند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد: توموگرافی کامپیوتری ( CT ) آزمایش ضربه ستون فقرات آزمایش برای تشخیص کمبود ویتامین اسکن و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( آزمایش خون برای تشخیص عفونت های ناشی از ویروس ها یا باکتری ها پزشک شما همچنین ممکن است موارد زیر را آزمایش کند: شنیدن تمرکز حافظه هماهنگی رفلکس ها تعادل و راه رفتن اگر اخیرا به ویروس آلوده نشده اید، پزشک شما همچنین به دنبال علایم دیگر شرایط و اختلالاتی است که معمولا منجر به آتاکسی حاد مخچه می شود. الکترومیوگرام فعالیت الکتریکی عضلات شما را ثبت و ارزیابی می کند. به پزشک اجازه می دهد تا مایع مغزی نخاعی ( CSF ) را که طناب نخاعی و مغز را احاطه کرده است، بررسی می کند. تعیین می کند که آیا تعداد سلول های خونی شما کاهش یا افزایشی دارد یا خیر. این می تواند به پزشک کمک کند تا سلامت کلی شما را ارزیابی کند. پزشک شما همچنین ممکن است با استفاده از این تست های تصویربرداری به دنبال آسیب مغزی باشد. آنها تصاویر دقیقی از مغز شما ارایه می دهند و به پزشک شما این امکان را می دهند که نگاه دقیق تری داشته باشد و هر گونه آسیب در مغز را آسان تر ارزیابی کند. اینها آزمایشات دیگری هستند که شاید پزشک شما انجام دهد. اگر عفونت دارید ممکن است به آنتی بیوتیک نیاز داشته باشید. برای درمان التهاب مخچه می توانید از داروهایی مانند استروییدها استفاده کنید. اگر سکته مغزی باعث ACA شما شود، رقیق کننده های خون می توانند کمک کنند. علت اصلی وضعیت شما سم ACA باشد، قرار گرفتن در معرض سم را کاهش دهید یا از بین ببرید. اگر وضعیت شما در نتیجه خونریزی در مخچه باشد، ممکن است به جراحی نیاز داشته باشید. ACA به دلیل کمبود ویتامین ایجاد شده باشد، می توانید دوزهای بالای ویتامین E ، تزریق ویتامین B - یا تیامین را تکمیل کنید. در برخی موارد، آتاکسی حاد مخچه ( ACA ) می تواند از طریق حساسیت به گلوتن ایجاد شود. در این مورد، شما باید یک رژیم غذایی سخت بدون گلوتن را اتخاذ کنید. اگر ACA دارید، شاید برای کارهای روزانه به کمک نیاز داشته باشید. ظروف مخصوص غذا خوردن و وسایل تطبیقی مانند عصا و وسایل کمکی صحبت می تواند کمک کننده باشد. فیزیوتراپی، گفتار درمانی و کاردرمانی نیز ممکن است به بهبود علایم شما کمک کند. برخی از افراد همچنین متوجه می شوند که ایجاد برخی تغییرات در سبک زندگی می تواند علایم را بیشتر تسکین دهد. این می تواند شامل تغییر رژیم غذایی یا مصرف مکمل های غذایی باشد. اگر آتاکسی حاد مخچه شما به دلیل یک عفونت ویروسی اخیر ایجاد شده باشد، باید بدون درمان در عرض چند ماه بهبودی کامل پیدا کنید. اگر فرزند شما به دلیل ویروسی به ACA مبتلا شده باشد، برای بهبودی به زمان و حمایت نیاز دارد. آتاکسی حاد مخچه ناشی از سکته مغزی، خونریزی یا عفونت ممکن است علایم دایمی ایجاد کند و نیاز به درمان بیشتر، مانند زیوتراپی داشته باشد. آبله مرغان کوکساکی ویروس اپشتین بار مونونوکلیوزاکو ویروس اوریون علایم آتاکسی حاد مخچه ACA در بزرگسالان مشابه علایم کودکان است. همانند کودکان، درمان ACA بزرگسالان شامل درمان بیماری زمینه ای است که باعث آن شده است. در حالی که بسیاری از منابع آتاکسی حاد مخچه ( ACA ) در کودکان نیز ممکن است باعث ایجاد این بیماری در بزرگسالان شوند، برخی شرایط وجود دارد که احتمال بیشتری برای ایجاد ACA در بزرگسالان وجود دارد. سموم، به ویژه مصرف بیش از حد الکل، یکی از بزرگترین علل آتاکسی حاد مخچه ( ACA ) در بزرگسالان است. علاوه بر این، داروهایی مانند داروهای ضد صرع و شیمی درمانی اغلب با ACA در بزرگسالان مرتبط هستند. شرایط زمینه ای مانند، ام اس ( MS ) و اختلالات خود ایمنی نیز احتمال دارد خطر ابتلا به آتاکسی حاد مخچه ACA را در بزرگسالی افزایش دهند. با این وجود، در بسیاری از موارد، علت ACA در بزرگسالان یک راز باقی مانده است. هنگام تشخیص آتاکسی حاد مخچه ACA در بزرگسالان، پزشکان ابتدا سعی می کنند ACA را از سایر انواع آتاکسی مخچه ای که آهسته تر ظاهر می شوند تشخیص دهند. در حالی که ACA در عرض چند دقیقه تا چند ساعت ایجاد می شود، سایر اشکال آتاکسی مخچه احتمالا روزها تا سال ها طول بکشد تا ایجاد شوند. آتاکسی‌هایی که سرعت پیشرفت کمتری دارند شاید دلایل مختلفی مانند استعداد ژنتیکی داشته باشند و نیاز به درمان‌های متفاوتی داشته باشند. به عنوان یک بزرگسال، احتمال بیشتری وجود دارد که در طول دوره تشخیص، تصویربرداری از مغز مانند ام ای ار MRI دریافت کنید. این تصویربرداری ممکن است ناهنجاری هایی را نشان دهد که می تواند باعث آتاکسی با پیشرفت کندتر شود. علایم آتاکسی حاد مخچه ( ACA ) احتمال دارد زمانی دایمی شوند که این اختلال در اثر سکته مغزی، عفونت یا خونریزی در مخچه ایجاد شود. اگر ACA دارید، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اضطراب و هستید. این امر مخصوصا زمانی صادق است که در انجام کارهای روزانه به کمک نیاز داشته باشید، یا قادر به انجام کارهای خود نباشید. پیشگیری از آتاکسی حاد مخچه ( ACA ) دشوار است، اما می‌توانید با اطمینان از واکسینه شدن آنها در برابر ویروس‌هایی مانند آبله مرغان که می‌تواند منجر به ACA شود، خطر ابتلا به آن را کاهش دهید. به عنوان یک بزرگسال، می توانید با اجتناب از مصرف بیش از حد الکل و سایر سموم، خطر ابتلا به ACA را کاهش دهید. کاهش خطر سکته مغزی با ورزش، حفظ وزن مناسب و کنترل فشار خون و کلسترول نیز می تواند در پیشگیری از آتاکسی حاد مخچه مفید باشد. تجربه علایم دایمی آتاکسی حاد مخچه می تواند شما را در معرض خطر بیشتری برای اضطراب و افسردگی قرار دهد. مراجعه به یک درمانگر می تواند به شما کمک کند زندگی خود را به گونه ای مدیریت کنید که از کیفیت آن کاسته نشود. صحبت کردن با کسانی که مشکلات مشابهی دارند می تواند به شما کمک کند. این کار باعث می شود راه هایی برای زندگی با علایم خود و مقابله با غیرقابل پیش بینی بودن زندگی با یک بیماری مزمن پیدا کنید. جستجوی زودهنگام کمک پزشکی می تواند به پیشگیری از آسیب بیشتر یا دایمی کمک کند. درمان آتاکسی حاد مخچه ( ACA ) همیشه ضروری نیست. هنگامی که یک ویروس باعث ایجاد ACA می شود، معمولا بدون درمان انتظار بهبودی کامل می رود. آتاکسی حاد مخچه ویروسی معمولا در عرض چند هفته بدون درمان از بین می رود. با این حال، اگر ویروس عامل آتاکسی حاد مخچه شما نباشد، معمولا نیاز به درمان است. درمان خاص بسته به علت آن متفاوت خواهد بود و می تواند هفته ها، سال ها یا حتی یک عمر طول بکشد. در اینجا چند درمان احتمالی وجود دارد برای ACA ناشی از یک عفونت ویروسی اخیر، ممکن است هیچ درمانی لازم نباشد، مانند آبله مرغان. برخی از عفونت ها احتمالا نیاز به درمان با آنتی بیوتیک یا ضد ویروس داشته باشند. احتمال دارد نیاز به تغییر رژیم غذایی یا افزودن مکمل داشته باشید. برای سکته مغزی، شاید برای شما داروهای رقیق کننده خون تجویز شود. برای ضربه به سر که شامل خونریزی یا تورم است، احتمال دارد جراحی لازم باشد. اگر آتاکسی ناشی از تورم یا یک بیماری التهابی مانند مولتیپل اسکلروزیس باشد، ممکن است به کورتیکواستروییدها نیاز باشد. ممکن است لازم باشد گلوتن (پروتیین موجود در غلات مانند گندم) را از رژیم غذایی خود حذف کنید.

می تواند ناشی از قرار گرفتن ریه در معرض، عفونت ها و بیماری هایی مانند آسم یا برونشیت باشد. ممکن است یک پاسخ کوتاه مدت یا یک وضعیت طولانی مدت باشد. مشکلات تنفسی و درد و گرفتگی قفسه سینه همگی از علایم احتمالی التهاب ریه هستند. تشخیص التهاب ریه معمولا شامل معاینه فیزیکی، آزمایش‌های تصویربرداری، آزمایش‌های عملکرد ریه و موارد دیگر است. التهاب فرآیندی است که در آن سیستم ایمنی بدن با عفونت، آسیب و مواد مضر مقابله می کند. التهاب ریه ممکن است در یک یا هر دو ریه و در نواحی مختلف ریه رخ دهد. همچنین ممکن است ناشی از سایر شرایط سلامتی، استرس یا آلرژن ها باشد. التهاب ریه می‌تواند از علل عفونی مانند ناشی از باکتری‌ها، قارچ‌ها یا ویروس‌ها و علل غیرعفونی مانند پنومونیت یا نوعی واکنش آلرژیک رخ دهد. این التهاب حتی می تواند حاد (کوتاه مدت) یا مزمن (طولانی مدت) باشد. التهاب حاد ریه به طور ناگهانی اتفاق می افتد و در عرض چند روز تا چند هفته برطرف می شود. التهاب مزمن ریه می تواند به تدریج رخ دهد و بهبودی آن هفته یا بیشتر طول بکشد. در برخی موارد، سیستم ایمنی بدن شما می تواند به سلول های سالم حمله کند که منجر به التهاب مزمن می شود. این وضعیت ممکن است در صورت داشتن یک بیماری خودایمنی مانند آسم اتفاق بیفتد. بسته به علت، می توان آن را با دارو، جراحی یا هر دو درمان کرد. هدف از بین بردن علایم و کنترل بیماری ایجاد کننده التهاب خواهد بود. برنامه درمانی شما همچنین می تواند شامل راه هایی برای جلوگیری از التهاب در آینده باشد. این مقاله برخی از علایم رایج و علل التهاب ریه را توضیح می دهد. همچنین نحوه درمان التهاب در ریه ها را مورد بحث قرار می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: التهاب ریه با چه علایمی همراه است؟ علایم التهاب ریه می تواند خیلی ناگهانی ظاهر شود یا کمی بیشتر طول بکشد تا ایجاد شود. سرعت بروز علایم بستگی به میزان التهاب، علت و سلامت کلی شما دارد. اگر التهاب مزمن (طولانی مدت) دارید، ممکن است به وضعیت عادت کنید و شروع به نادیده گرفتن علایم خود کنید. اگر آنها خفیف و نسبتا ثابت باشند انجام این کار آسان تر است. با التهاب حاد (ناگهانی یا کوتاه مدت) ، نادیده گرفتن اثرات سخت است زیرا ممکن است به سرعت بدتر شوند. احتمالا نمی توانید این واقعیت را نادیده بگیرید که چیزی اشتباه است. علایم التهاب ریه می تواند شامل موارد زیر باشد: خس خس سینه مشکل در تنفس احساس درد ریه نفس نفس زدن احساس خستگی کلی یا مولد یا خلط آور ناراحتی یا سفت شدن قفسه سینه احساس خستگی بعد از فعالیت بدنی تب، کاهش وزن یا فشار خون بالا نیز می تواند همراه با این علایم رخ دهد. با این حال، این اثرات ناشی از برخی بیماری های زمینه ای است، نه خود التهاب. التهاب ریه منجر به چه عوارضی می شود؟ التهاب ریه همیشه جدی نیست، مانند زمانی که سرماخوردگی یا یک مورد خفیف آنفولانزا دارید. اما بیماری هایی که باعث التهاب بیشتر می شوند، مانند ذات الریه یا ( COPD ) می توانند شما را خسته کنند. این به این دلیل است که بدن شما باید انرژی اضافی برای مبارزه با عفونت مصرف کند. همچنین ممکن است به دلیل کاهش جریان هوا باشد. اگر اکسیژن کمتری دریافت می کنید، احتمالا انرژی کمی خواهید داشت. التهاب شدید می تواند به طور جدی جریان هوا را محدود کند یا توانایی شما برای جذب اکسیژن را کاهش دهد. این می تواند باعث هیپوکسمی (کم شدن اکسیژن در خون) یا هیپوکسی (اکسیژن کم در بافت ها) شود. هر کدام از این دو می تواند باعث سرگیجه شما شود. حتی ممکن است هوشیاری خود را از دست بدهید. مراقبت های پزشکی فوری برای مدیریت این اثرات مورد نیاز است. التهاب مزمن می تواند با ضخیم شدن مجاری تنفسی یا تولید خلط بیشتر باعث این امر شود. ریه های شما ممکن است دچار احتقان شوند و ممکن است در پاکسازی خلط مشکل داشته باشید. همچنین ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به عفونت های ریوی باشید. تغییرات راه هوایی می تواند میزان اکسیژن جذب شده توسط ریه ها را کاهش دهد. با گذشت زمان، انتشار دی اکسید کربن سخت تر می شود. اگر با عفونت شدید بیمار شوید، تغییرات راه هوایی می تواند شما را مستعد هیپرکاپنیا (احتباس دی اکسید کربن) کند. در این صورت، ممکن است به یک دستگاه تنفس مصنوعی برای کمک به تنفس نیاز داشته باشید. التهاب می تواند باعث مشکلات تنفسی، درد، سفتی قفسه سینه، خلط اضافی و خستگی شود. اگر خیلی طولانی شود، راه های هوایی شما ممکن است به گونه ای تغییر کند که دریافت اکسیژن کافی را برای شما سخت کند. چه عواملی منجر به التهاب ریه می شود؟ ریه های شما ممکن است در صورت عفونت، تحریک یا آسیب دیدن ملتهب شوند. هنگامی که اتفاق مضری رخ می دهد، التهاب راه درمان بدن است. بیماری هایی که به صورت ژنتیکی به ارث می رسند مانند فیبروز کیستیک و سندرم شوگرن، همچنین می تواند باعث التهاب شود. در شرایط خودایمنی مانند شوگرن، بدن به بافت‌های سالم خود مانند یک مهاجم حمله می‌کند، مانند ویروس یا باکتری. هنگامی که آلویول ها (کیسه های هوایی) یا برونش ها (راه های هوایی) ملتهب می شوند، هوا نمی تواند به راحتی از ریه های شما عبور کند. نفس کشیدن می تواند یک مبارزه باشد. التهاب همچنین ممکن است با به دام انداختن مواد عفونی در ریه ها، خطر عفونت را افزایش دهد. التهاب یک فرآیند است. ناشی از بیماری است باعث بیماری می شود. اگر کنترل نشود، ریه های شما می توانند از کار بیفتند. التهاب ممکن است کل ریه یا نقاط خاصی را در ریه درگیر کند. به عنوان مثال، ریوی ممکن است باعث ایجاد گره های بزرگی به نام گرانولوم ریه شود. تحریک کننده ها و التهاب ریه هنگامی که سموم معلق در هوا وارد ریه ها می شوند، باعث تحریک می شوند. محرک های رایج عبارتند از: دود سیگار آلاینده ها مواد شیمیایی دود دسته دوم التهاب به ترمیم ریه های شما کمک می کند. اگر تحریک شدید نباشد، التهاب می تواند کوتاه مدت باشد و حداقل عواقب را به همراه داشته باشد. اگر تحریک ادامه یابد، التهاب می تواند مضرتر باشد. پنومونی نوعی التهاب است که در اثر قرار گرفتن در معرض محرک های شیمیایی ایجاد می شود. می تواند کل ریه را تحت تاثیر قرار دهد. قرار گرفتن در معرض اشعه، مانند درمان سرطان، می تواند باعث پنومونیت پرتویی شود. عفونت ها و التهاب ریه عفونت های ریه مانند برونشیت و ذات الریه می توانند ریه ها را ملتهب کنند. التهاب می تواند تکه تکه باشد، لکه هایی را در سراسر ریه ها تحت تاثیر قرار دهد، یا می تواند در یک ناحیه موضعی شود. این الگو بسته به عفونت متفاوت است. در یک عفونت خفیف، التهاب باید مانند عفونت برطرف شود. عفونت های شدید ممکن است باعث سندرم زجر تنفسی حاد ( ARDS ) شود که یک وضعیت تهدید کننده زندگی است. آسم باعث ایجاد دوره‌هایی از التهاب می‌شود که اغلب در اثر عفونت یا قرار گرفتن در معرض محرک‌های محیطی ایجاد می‌شوند. همچنین باعث بروز اپیزودهای اسپاسم برونش (باریک شدن ناگهانی برونش ها) می شود. هر یک از اینها می تواند اول اتفاق بیفتد. حملات آسم می تواند باعث مشکلات شدید تنفسی شود. ورود هوا به مجاری تنفسی در زمان وقوع آنها سخت است. COPD بیماری های مزمن ریه شامل آمفیزم و برونشیت مزمن است. سیگار کشیدن با این شرایط مرتبط است. این اختلالات پیشرونده هستند، به این معنی که با گذشت زمان بدتر می شوند. آنها باعث آسیب ریه، خلط اضافی و التهاب می شوند. همه این مسایل به مرور زمان یکدیگر را بدتر می کنند. افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه احساس خستگی مداوم دارند. آنها مشکل تنفسی دارند و ممکن است تشدید شوند، یا زمان هایی که علایم بسیار بدتر می شوند. التهاب قفسه سینه التهاب قفسه سینه می تواند از خارج از ریه ها به داخل گسترش یابد. کوستوکندریت التهاب غضروفی است که استخوان دنده شما را به استخوان سینه می پیوندد. هنگامی که چیزی یا کسی روی ناحیه دیواره قفسه سینه فشار می آورد، باعث درد شدید یا گزنده می شود. درد دیواره قفسه سینه در صورت ابتلا به کوستوکندریت یا هر نوع التهاب در دیواره قفسه سینه یا دنده ها می تواند ایجاد شود. بیماری های سیستمیک، لوپوس، آرتریت روماتویید و سارکوییدوز بیماری های سیستمیک یا بیماری هایی هستند که کل بدن را تحت تاثیر قرار می دهند. آنها می توانند گهگاهی فعال یا شعله ور شوند و بر مفاصل، ماهیچه ها و احتمالا حتی ریه ها ت ثیر بگذارند. التهاب ریه غیر معمول نیست. تشخیص تفاوت بین التهاب و عفونت ریه در این شرایط دشوار است. یکی از دلایل این است که داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری های التهابی می توانند خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهند. آسیب ریه هر نوع ضربه به ریه ها یا نزدیکی آن می تواند باعث التهاب شود زیرا بدن تلاش می کند خود را التیام دهد. این می تواند شامل صدمات آشکار مانند شکستگی دنده به دلیل افتادن، سقوط ریه (پنوموتوراکس) باشد. پس از یک تصادف رانندگی، یا سوراخ شدن زخم ناشی از یک اتفاق ناگوار. همچنین شامل هر ضربه ای می شود که ناشی از یک علت داخلی باشد به عنوان مثال، پارگی در بافت ریه به دلیل بیماری پیشرفته ریه. فیبروز سیستیک فیبروز کیستیک یک بیماری ارثی است. خلط اضافی در ریه ها باعث مسدود شدن راه های هوایی می شود. در حالی که در درجه اول یک بیماری التهابی نیست، التهاب می تواند آن را بدتر کند. فیبروز کیستیک همچنین احتمال ابتلا به عفونت ریه را افزایش می دهد. فیبروز کیستیک یک بیماری مادام العمر است. علایم و التهاب می تواند با گذشت زمان بهتر و بدتر شود. پریکاردیت پریکاردیت التهاب کیسه ای است که قلب را احاطه کرده است. می تواند به ریه ها سرایت کند. پریکاردیت می تواند در اثر برخی درمان های پزشکی، عفونت، حمله قلبی و برخی بیماری ها ایجاد شود. این وضعیت جدی اغلب باعث درد قفسه سینه تیز یا کوبنده می شود که با نفس عمیق یا سرفه بدتر می شود. خم شدن به جلو در حالی که نشسته اید باعث کاهش درد قفسه سینه می شود. آمبولی ریه ( PE ) یک لخته خون در ریه ها است. اندازه این لخته ها می تواند متفاوت باشد. یک PE بزرگ به طور بالقوه جدی است. در حالی که التهاب اولین مشکل PE نیست، ریه‌های شما ممکن است به دلیل آسیب ناشی از جریان خون کمتر ملتهب شوند. سرطان ریه سرطان ریه باعث خونریزی، انسداد راه هوایی و درد می شود. همه این عوارض سرطان ریه می تواند منجر به التهاب شود. این بدون توجه به این است که سرطان از ریه ها شروع می شود یا از جای دیگری به آنها می رسد. التهاب حاصل نیز می تواند این عوارض را بدتر کند. محرک های محیطی، عفونت ها، بیماری ها و صدمات همگی می توانند منجر به التهاب شوند. التهاب ریه چگونه تشخیص داده می شود؟ برای اینکه بفهمد ریه های شما ملتهب هستند یا خیر، پزشک شما را معاینه می کند و علایم شما را ارزیابی می کند. از آنجایی که علل احتمالی زیادی برای التهاب ریه وجود دارد، آزمایش هایی که انجام می دهید به علایم خاص شما بستگی دارد. رد کردن وضعیت اضطراری مهمتر از همه، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما تعیین می کند که آیا وضعیت شما یک تهدید فوری برای سلامت شما است که باید درمان شود یا یک مشکل مزمن تر است که باید مدیریت شود. در طول معاینه فیزیکی، ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما سرعت تنفس شما را اندازه گیری می کند. آنها همچنین به دنبال نشانه هایی می گردند که نشان می دهد شما در حال مبارزه برای نفس کشیدن هستید. به عنوان مثال، اگر برای کشیدن نفس نیاز به استفاده از ماهیچه های گردن خود دارید، ممکن است به زودی به کمک تنفس نیاز داشته باشید حتی قبل از اینکه علت دقیق آن مشخص شود. سطح اکسیژن شما با پالس اکسیمتر، آزمایش گاز خون شریانی یا هر دو بررسی خواهد شد. اگر مشخص شد که مقدار کمی اکسیژن همراه با گلبول‌های قرمز خون شما در سراسر بدن حرکت می‌کند، که به عنوان اشباع اکسیژن کم شناخته می‌شود، ممکن است نیاز به حمایت تنفسی مانند اکسیژن مکمل داشته باشید. تست های تشخیصی توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن) تصویربرداری از قفسه سینه و ریه ها روشی رایج برای بررسی آسیب های قفسه سینه، بیماری های التهابی و عفونت های شدید است. اسکن تهویه/پرفیوژن ( V / Q ) آزمون انتخابی برای ارزیابی PE است. این تست تصویربرداری جریان هوا و خون را از طریق ریه های شما ردیابی می کند. همچنین ممکن است یک آزمایش عملکرد ریه برای بررسی میزان تنفس خود انجام دهید. اگر پزشک شما فکر می‌کند که ممکن است بیماری قلبی داشته باشید، ممکن است به موارد زیر نیاز داشته باشید: ( ECG ) ، آزمایشی که فعالیت الکتریکی قلب را اندازه گیری می کند. آزمایشی که بررسی می‌کند حفره ها و دریچه‌های قلب چقدر خوب کار می‌کنند. آزمایش خون برای اندازه گیری آنزیم های قلبی که در صورت آسیب دیدن قلب آزاد می شوند برای اینکه بفهمید چه چیزی باعث التهاب می شود، ممکن است به آزمایش های تصویربرداری نیاز داشته باشید که جراحات، عفونت ها و علایم بیماری را نشان می دهد. برای اینکه ببینید چقدر خوب نفس می‌کشید، ممکن است نیاز به آزمایش عملکرد ریه داشته باشید. آزمایشات دیگر نشان می دهد که آیا قلب شما تحت ت ثیر قرار گرفته است یا خیر. التهاب ریه چگونه درمان می شود؟ درمان می تواند پیچیده باشد. به این دلیل که ممکن است بیش از یک هدف وجود داشته باشد. هدف برنامه درمانی شما کنترل علایم و درمان شرایطی است که باعث آنها شده است. برنامه درمانی شما می تواند شامل حمایت فوری تنفسی، داروهای ضد التهابی مانند کورتیکواستروییدها یا جراحی در صورت نیاز باشد. مراقبت فوری اگر در شرایط اضطراری تنفسی هستید، ممکن است به درمان هایی نیاز داشته باشید که اکسیژن را به سرعت به ریه های شما برساند. مشکلات ریوی مانند این می تواند مضر یا حتی کشنده باشد. هنگامی که اشباع اکسیژن کم دارید اما می توانید به تنهایی نفس بکشید، اکسیژن اضافی می تواند کمک کند. در شرایط شدیدتر، ممکن است به حمایت تنفسی برای کمک به تنفس نیاز داشته باشید. این پشتیبانی می تواند شامل فشار راه هوایی باشد که معمولا شامل پوشیدن ماسک متصل به پمپ اکسیژن است. همچنین می‌تواند شامل لوله‌گذاری باشد، یعنی زمانی که یک لوله به داخل دهان و گلو می‌رود و به دستگاهی متصل می‌شود که اکسیژن را به راه‌های هوایی می‌رساند. این اقدامات معمولا موقتی هستند. آنها به کاهش التهاب ریه کمک نمی کنند. در عوض، آنها به جلوگیری از کاهش سطح اکسیژن کمک می کنند در حالی که شما بهتر می شوید. هدف نهایی این است که شما به تنهایی نفس بکشید. با این حال، اگر یک بیماری مزمن ریوی دارید، ممکن است نیاز به استفاده طولانی مدت از اکسیژن درمانی خانگی داشته باشید. این نوع درمان معمولا شامل یک مخزن اکسیژن قابل حمل و یک لوله نازک است که اکسیژن را به بینی شما می آورد. دارو درمانی کورتیکواستروییدهای استنشاقی اغلب برای کنترل التهاب در آسم و COPD استفاده می شود. اگر التهاب در سیستم شما گسترش یافته باشد، ممکن است به داروهای ضد التهاب خوراکی یا تزریقی نیاز داشته باشید. داروهای ضد التهاب می توانند خطر عفونت را افزایش دهند، بنابراین همیشه گزینه مناسبی نیستند. ممکن است به داروهایی نیاز داشته باشید که بیماری ایجاد کننده التهاب را هدف قرار دهند. به عنوان مثال، اگر PE دارید، احتمالا به دارویی نیاز دارید که خون شما را رقیق کند. اگر به ذات الریه مبتلا هستید، ممکن است برای خلاص شدن از شر عفونت به آنتی بیوتیک نیز نیاز داشته باشید. ضد میکروبی ها عفونت های قارچی یا انگل ها را درمان می کنند. شیمی درمانی ممکن است برای سرطان ریه تجویز شود. این درمان ها به طور مستقیم التهاب را کاهش نمی دهند، اما به رفع علت کمک می کنند. چه داروهایی برای التهاب ریه وجود دارد؟ درمان التهاب ریه بر اساس علت التهاب، حاد یا مزمن بودن آن و شدت بیماری شما متفاوت است. داروها ممکن است به التهاب کمک کنند یا علایم مرتبط دیگر مانند درد، مشکلات تنفسی، عفونت، احتقان یا تب را مدیریت کنند. برخی از اشکال مزمن التهاب ریه (بیماری مزمن انسدادی ریه یا COPD ) یا اختلالات خود ایمنی (آسم) قابل درمان نیستند، اما اگر به طور منظم مصرف شوند، درمان هایی برای مدیریت یا تسکین علایم وجود دارد. یک پزشک یا داروساز می تواند در مورد موارد مصرف، عوارض جانبی و سایر اطلاعات مهم در مورد این داروها برای بیماری های مرتبط با ریه به شما بگوید. چند نمونه از داروهای موجود عبارتند از: آنتی بیوتیک ها ممکن است به صورت خوراکی یا داخل وریدی در کلینیک یا بیمارستان برای عفونت های باکتریایی ریه جدی تر تجویز شوند. به عنوان مثال می توان به (زیتروماکس) ، کلاریترومایسین (بیاکسین) ، لووفلوکساسین و آموکسی سیلین اشاره کرد. عفونت های قارچی ریه ناشی از هیستوپلاسما کپسولاتوم، قارچ آسپرژیلوس یا سایر اسپورهای قارچی را درمان می کنند. داروها شامل کتوکونازول، ایتراکونازول، آمفوتریسین B ، وریکونازول و غیره هستند. التهاب را کاهش می دهند و پاسخ ایمنی بدن را کاهش می دهند تا به مدیریت علایم مختلف کمک کنند. به عنوان مثال می توان به کورتیزون، پردنیزون، فلوتیکازون (فلوناز) اشاره کرد. آنها در اشکال مختلف (خوراکی، تزریقی، استنشاقی) در دسترس هستند. به شل شدن عضلات راه هوایی برای بهبود تنفس برای آسم یا COPD کمک می کند. به عنوان مثال می توان به آلبوترول ( ProAir HFA ، Ventolin HFA ) و سالمترول ( Serevent Diskus ) اشاره کرد. آنها به اشکال مختلف از جمله قرص، استنشاق، محلول نبولایزر و شربت در دسترس هستند. اثرات لکوترین‌ها را محدود یا مسدود می‌کنند، که به بهبود تنفس و خس‌خس سینه در آسم کمک می‌کند. ساخته شده از سلول های زنده. آنها با کمک به علایم مزمن مانند تنگی نفس، سرفه و خس خس، پاسخ التهابی بدن را کاهش می دهند. آنها زمانی استفاده می شوند که سایر داروها برای شرایطی مانند آسم یا COPD موثر نبوده باشند. به عنوان مثال می توان به mepolizumab ( Nucala ) ، omalizumab ( Xolair ) و dupilumab ( Dupixent ) اشاره کرد. التهاب را تسکین می دهد و به جریان هوا به ریه ها کمک می کند برای کمک به علایم خفیف التهاب ریه، مانند تب، بدن درد و درد، بدون نسخه در دسترس هستند. به عنوان مثال می توان به استامینوفن و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) مانند و ناپروکسن اشاره کرد. بدون مشورت با پزشک در مورد علایم خود از هیچ محصول بدون نسخه ( OTC ) استفاده نکنید. روش ها و جراحی اگر به دلیل تروما، بیماری یا سرطان آسیب ریه دارید، ممکن است به یک روش ترمیم نیاز داشته باشید. جراحی همچنین می تواند برای حذف مواد مضر مانند شیشه یا فلز که ممکن است در حین تصادف وارد ریه ها شده باشد، انجام شود. همچنین می تواند پارگی های بافت یا رگ های خونی را ترمیم کند. همچنین ممکن است برای برداشتن ناحیه‌ای از ریه که در اثر بیماری آسیب دیده است به جراحی نیاز باشد. به طور کلی، جراحی ریه برای سرطان شامل برداشتن ضایعات با کمترین آسیب ممکن به نواحی سالم است. جراحی COPD مستلزم برداشتن نواحی آسیب دیده ریه است که از جریان آزاد هوا جلوگیری می کند. درمان‌های رایج شامل حمایت اکسیژن اضافی و داروهایی برای کاهش التهاب یا درمان علت زمینه‌ای است. در برخی موارد، جراحی برای ترمیم ریه یا خارج کردن بافت آسیب دیده مورد نیاز است. درمان های جایگزین چندین نوع درمان دیگر برای التهاب ریه وجود دارد. پزشک ممکن است گزینه های دیگری را بر اساس علایم و شدت بیماری شما توصیه کند. درمان های جایگزین عبارتند از: می تواند برای کمک به تنفس در برخی موارد التهاب شدید ریه استفاده شود. اگر COPD یا سایر التهابات مزمن ریه دارید، پزشک ممکن است اکسیژن درمانی خانگی قابل حمل را تجویز کند. اگر التهاب ناشی از COPD ، سرطان ریه یا فیبروز کیستیک دارید، می تواند یک گزینه باشد. یک پزشک ممکن است در مورد مزایا و خطرات جراحی یا پیوند ریه با شما صحبت کند. می تواند به کاهش فشار و شل شدن خلط از ریه ها کمک کند و تنفس را آسان تر کند. این می تواند به شل شدن خلط و بهبود سرفه کمک کند. توصیه ها و بهترین روش استفاده و تمیز کردن مرطوب کننده را حتما از پزشک بپرسید. مرطوب‌کننده‌های کثیف می‌توانند میکروب‌هایی را در خود نگه دارند که می‌توانند به ریه‌های شما آسیب بزنند، باعث عفونت شوند و التهاب ریه را بدتر کنند. نوشیدن چای سبز غرغره کردن با آب نمک خوردن غذاهای مغذی نوشیدن آب فراوان استراحت برای بهبودی سوالات متداول در مورد التهاب ریه بله، برخی از داروها برای کمک به مدیریت علایم خفیف بدون نسخه در دسترس هستند. اینها عبارتند از استامینوفن، NSAID ها، محصولات رایج سرفه و سرماخوردگی، چای های تسکین دهنده و غیره. قبل از مصرف هر گونه محصولات OTC ، از جمله مکمل ها، گیاهان دارویی یا ویتامین ها، حتما با پزشک صحبت کنید. داروها برای درمان علل التهاب ریه بسته به شرایط خاص شما و مدت زمان دریافت درمان موثر هستند. برای انواع التهاب مزمن ریه، مهم است که داروهای خود را به طور منظم مصرف کنید. یک پزشک وضعیت شما را بررسی می کند و در صورت نیاز دوز یا درمان شما را تغییر می دهد. آنها در مورد گزینه های درمانی شما و موثرترین داروها برای بیماری شما صحبت خواهند کرد. بله، برخی از علل التهاب ریه مسری هستند. علل عفونی التهاب ریه ناشی از باکتری ها (پنومونی، سل) یا ویروس ها (آنفولانزا، COVID - ) مسری هستند. سایر اشکال ناشی از علل خودایمنی یا ژنتیکی التهاب ریه مسری نیستند. پزشک وضعیت شما را تشخیص می‌دهد و برنامه‌های درمانی شما را مورد بحث قرار می‌دهد، از جمله اینکه آیا نیاز به جداسازی از دیگران دارید ( COVID - ) ، چه داروهایی را باید مصرف کنید و چه مدت ممکن است وضعیت شما ادامه یابد. سخن آخر ریه های شما ممکن است به دلیل بیماری، آسیب یا قرار گرفتن در معرض چیزی در محیط شما ملتهب شوند. التهاب ریه می تواند تنفس را سخت تر کند. با گذشت زمان، اگر التهاب بهبود نیابد، می تواند به ریه های شما آسیب برساند. برای اینکه بفهمید چه چیزی باعث التهاب می شود، ممکن است به چندین آزمایش نیاز داشته باشید. برخی آزمایش‌ها میزان تنفس شما را اندازه‌گیری می‌کنند. سایرین برای شناسایی مشکل اساسی انجام خواهند شد. اگر در شرایط اضطراری تنفسی هستید، مهمترین قدم این است که مطمین شوید اکسیژن کافی دریافت می کنید. برای انجام این کار به مراقبت پزشکی نیاز دارید. هنگامی که علایم شما تحت کنترل بود و علت آن مشخص شد، شما و ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود می توانید یک برنامه درمانی ایجاد کنید. این طرح می تواند شامل درمان های تنفسی، داروها، جراحی یا ترکیبی باشد. التهاب ریه جنبه اصلی بسیاری از بیماری های ریوی است. می تواند به علایم تنفسی کمک کند. و همچنین می تواند به مرور زمان باعث آسیب آهسته و دایمی به ریه ها شود. حتی اگر احساس می‌کنید که می‌توانید با برخی از علایم خود (مانند) زندگی کنید، مهم است که مراقبت‌های پزشکی دریافت کنید تا آسیب بیشتری به ریه‌تان وارد نشود.

یکی از سوالات شایعی که ذهن مادران باردار را بخود مشغول می کند این است که عوارض مصرف الکل در بارداری چیست؟ سوء مصرف الکل در دوران بارداری و نوشیدن الکل (شراب، آبجو و مشروبات الکلی) می تواند منجر به عوارض جدی در دوران بارداری و بعد از تولد شود. سوء مصرف الکل در دوران بارداری، می تواند به چند روش به مادر و فرزندش آسیب برساند. مصرف الکل حتی به میزان خیلی کم هم، به طور بالقوه می تواند یک نوزاد متولد نشده را در معرض خطر قرار داده و سلامت یک زن باردار را به خطر بیاندازد. تحقیقات مبتنی بر شواهد نشان داده است که نوشیدن حتی مقادیر کمی الکل در حین بارداری می تواند خطر سقط جنین، سزارین، زایمان زودرس یا سندرم مرگ ناگهانی نوزاد را افزایش دهد. مت سفانه، بسیاری از نوزادان به دلیل مادر در حین بارداری، با عوارض سلامتی حتی خطرناک به دنیا آمده اند. برخی از نوزادان لازم است هفته ها یا ماه ها پس از تولد خود در بیمارستان بمانند تا کادر پزشکی بتوانند از نزدیک ویتامین ها و وصعیت آنها را کنترل کند. برخی دیگر ممکن است با طیف وسیعی از مشکلات رشدی، مانند اختلالات شناختی و ناتوانی های یادگیری روبرو شوند. نوزادانی که در رحم در معرض الکل قرار می گیرند نیز در معرض خطر اختلالات طیف الکل جنین ( FASDs ) و نقص هنگام تولد هستند. در میزان مشخصی برای مصرف الکل وجود ندارد. بعضی از افراد به اشتباه معتقدند نوشیدن مقدار کمی الکل در بارداری اشکالی ندارد، اما مغز کودک و سایر سیستم های بدن هنوز خیلی نابالغ هستند و به هر میزان در معرض الکل قرار می گیرند. تخمین می زند که . - . نوزادان از هر تولد، دارند. معاینات بدنی کودکان نشان می دهد که - درصد از کودکان مبتلا به FASD هستند. فقط زنان باردار نباید از مصرف الکل خودداری کنند، بلکه شریک زندگی او هم باید در طول بارداری از مصرف هرگونه مشروبات الکلی به طور کامل خودداری کند. مصرف مشروبات الکلی شریک زندگی ممکن است در رشد کودک ت ثیر داشته باشد. حتی منجر به مشکلات روحی، فکری یا جسمی برای کودک پس از تولد شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مسایل شناختی می تواند شامل موارد زیر باشد: ضعف حافظه مشکلات توجه ت خیر در گفتار و زبان مشکلات مربوط به مهارت های ریاضی ضریب هوشی پایین و مهارت قضاوت ضعیف کودک، ممکن است بیش فعالی و مسایل رفتاری را تجربه می کند. علاوه بر این، مطابق CDC ، کودکان ممکن است، اسکلتی، کلیوی، دید یا شنوایی داشته باشند. کودک همچنین می تواند از مشکلات بهداشت روانی مانند یا افسردگی رنج ببرد. آنها احتمالا در کنترل انگیزه ها و رفتارها و عملکرد در خانه و مدرسه با مشکل روبرو شوند. هنگامی که یک زن باردار الکل مصرف می کند، الکل به سرعت در جریان خون حرکت کرده و درنهایت از راه جفت و بند ناف به کودک منتقل می شود. جفت و بند ناف اکسیژن و مواد مغذی ت مین می کند که برای رشد کودک بسیار مهم است. هر چیزی که مادر مصرف کند، از جمله مواد خطرناک مانند الکل به کودک خود منتقل می شود. در حالی که الکل در طی چند ساعت در بدن یک فرد بزرگسال تجزیه می شود، ترک آن در بدن کودک بسیار طولانی تر خواهد بود. هرچه الکل بیشتر در بدن کودک باقی بماند، احتمال ایجاد آسیب در مغز و سایر اندام های حیاتی بدن بیشتر می شود. قرار گرفتن در معرض قبل از تولد در معرض الکل، بدون توجه به مقدار آن، می تواند طیف گسترده ای از عوارض سلامتی را قبل و بعد از تولد ایجاد کند. این می تواند هفته ها یا حتی ماه ها قبل از اینکه یک زن متوجه شود که باردار است، رخ دهد. مصرف الکل در مراحل اولیه بارداری، می تواند بسیار مضر باشد و حتی منجر به سقط جنین شود. به همین دلیل، هر خانمی که فکر می کند ممکن است باردار باشد یا تصمیم به باردار شدن دارد باید الکل را ترک کند. روش هایی که الکل می تواند بر کودک متولد نشده ت ثیر بگذارد، متفاوت است، اما خطرات سلامتی می تواند شامل عوارض کوتاه مدت و طولانی مدت باشد. اگرچه برخی از اثرات خطرناک قرار گرفتن در معرض الکل در رحم در نوزادان به سرعت قابل شناسایی هستند، اما سایر عوارض سلامتی ممکن است سالها طول بکشد. ویزیت های منظم اطفال، سلامت کودک را تضمین می کند تا کودک بتواند رشد و مهارت های حرکتی لازم را به دست آورد. یکی از مهمترین عواملی که بر سقط جنین و میزان زایمان ت ثیر می گذارد، مصرف الکل در دوران بارداری است. سقط جنین زمانی است که جنین در هفته اول بارداری از بین می رود و و می توانند در طی ماه ها، درد و رنج زیادی را برای مادر ایجاد کنند. برای کاهش احتمال سقط جنین، مادر باید از خودداری کند و در حین بارداری از مراقبت های مناسب قبل از زایمان را رعایت کند. مصرف الکل به طور قابل توجهی، شانس را افزایش می دهد. زایمان زودرس هنگام، تولد نوزاد قبل از رسیدن مادر به هفته بارداری اتفاق می افتد. نه تنها زایمان زودرس جنین را در معرض خطر زیادی قرار می دهد، بلکه می توانند کشنده باشند. حتی اگر کودک از بدو تولد زودرس زنده بماند، ممکن است تاخیرهای رشد در زندگی را تجربه کند. بسیاری اوقات، کودکی که زودرس متولد می شود، طی چند سال اول نیاز به مراقبت و مراقبت پزشکی بیشتری دارد. هنگامی که یک زن در حین بارداری الکل مصرف می کند، کودک خود را در معرض خطر ابتلا به تعدادی از مشکلات جسمی و رفتاری قرار می دهد. این شرایط، معروف به FASDs است که غیرقابل تحمل می باشد و می تواند اثرات مادام العمر داشته باشد. چندین مورد متداول که با FASD ایجاد می شود، اختلال در مهارت های شناختی، عدم توانایی در کنترل احساسات، مشکل در برقراری ارتباط و انجام کارهای روزمره است. از آنجا که FASD بر مغز ت ثیر می گذارد، کودکان نیز ممکن است از اختلالات سلامت روان رنج ببرند. کودکان مبتلا به FASD ممکن است ویژگیها و رفتارهای زیر را داشته باشند: وزن کم بدن حافظه ضعیف اندازه سر کوچک رفتار بیش فعالی مشکل در تمرکز هماهنگی ضعیف ت خیر گفتار و زبان قد کوتاهتر از متوسط ناتوانی های یادگیری بینایی یا مشکلات شنوایی مشکلات قلب، کلیه یا استخوانها ناتوانی ذهنی یا ضریب هوشی پایین استدلال و مهارت های قضاوت ضعیف مشکل در یادگیری (مخصوصا با ریاضی) خواب و مشکلات مکیدن به عنوان یک کودک ویژگی های غیرطبیعی صورت مانند یک لبه صاف بین بینی و لب فوقانی نوشیدن الکل در دوران بارداری یکی از دلایل اصلی نقایص هنگام تولد است. اغلب اوقات، نقص تولد در سه ماهه اول شکل می گیرد و بر نحوه ظاهر یا عملکرد بدن کودک ت ثیر می گذارد. نقایص هنگام تولد می تواند شامل مشکلات قلبی، و باشد. در حالی که برخی از نقایص هنگام تولد با جراحی یا دارو قابل درمان است، مدیریت برخی دیگر آنها دشوارتر است و می تواند بر سلامت کودک در بزرگسالی ت ثیر بگذارد. شیوه زندگی بدون الکل، بهترین روش برای جلوگیری از نقایص هنگام تولد و سایر پیامدهای مضر در دوران بارداری است. زنانی که به قبل از بارداری به صورت هفتگی الکل می نوشند، درصد بیشتر در هنگام بارداری احتمال مصرف الکل را دارند. قرار گرفتن در معرض الکل در رحم در اولین هفته های بارداری شروع می شود. در هفته سوم، الکل بر قلب و سیستم عصبی مرکزی جنین ت ثیر می گذارد. با ادامه مصرف الکل مادر، چشم، بازوها، پاها و قلب جنین می تواند ت ثیر منفی بگذارد. در هفته ششم، ممکن است دندان ها و گوش ها تحت ت ثیر قرار بگیرند و اگر مادر همچنان به مصرف خود ادامه بدهد، کام جنین و دستگاه تناسلی خارجی جنین تحت ت ثیر قرار می گیرد. این تا هفته دوازدهم یا ماه سوم ادامه دارد. در هفته دوازدهم تا بدو تولد نوزاد، مغز تحت ت ثیر قرار گرفتن در معرض مکرر الکل قرار می گیرد و منجر به اثرات شناختی، یادگیری و رفتاری قرار گرفتن در معرض الکل قبل از تولد می شود. الکل همچنین می تواند بر روی مادر باردار ت ثیر منفی بگذارد، به خصوص اگر مادر با مشکلات اعتیاد دست و پنجه نرم کند. او ممکن است از تغذیه ضعیف یا وزن کمتر از حد متوسط رنج ببرد. پس از به دنیا آمدن کودک، عادت های نوشیدن او ممکن است بر فرزندپروری و توانایی های وی ت ثیر بگذارد، در نتیجه هم برای او و هم برای کودک اثرات منفی خواهد داشت. اعضای خانواده و دوستان معمولا اولین افرادی هستند، که مصرف الکل افراد را تشخیص می دهد. برخی از زنان ممکن است در هنگام بارداری از مصرف الکل خود احساس شرمندگی یا درماندگی کنند. حتی برخی از مصرف کنندگان سعی دارند نوشیدن خود را پنهان کنند. اما مصرف الکل با با کمک یک مشاور در زمینه الکل قابل ترک است. در حین درمان، افراد می توانند نگرانی های خود را در مورد الگوی نوشیدن زن و ت ثیر آنها بر کودک متولد نشده ابراز کنند. شایع ترین علایم جدی ناشی از رفتارهای خطرناک مصرف الکل در بارداری، عبارتند از: پرخاشگری و انجام رفتارهای خطرناک فاصله گرفتن از عزیزان و زندگی در انزوا فراموش کردن مسیولیت ها و وظایف روزانه در خانه یا محل کار توجیه کردن اینکه مقادیر اندک الکل بر بارداری ت ثیر نمی گذارد. جلوگیری از مراقبت های قبل از تولد مانند عدم مراجعه به پزشک و عدم مصرف مواد مغذی در بسیاری از مناطق، قرارهای پزشک قبل از تولد شامل غربالگری نیز می شوند. در طی این غربالگری، کادر پزشکی به دنبال هرگونه علایم هشدار دهنده مواد مخدر و الکل هستند. در صورت مشکوک بودن مصرف الکل، مراجعه به درمان اغلب انجام می شود. مصرف سنگین الکل حتی پس از زایمان یک زن ممکن است بر کودک ت ثیر بگذارد. به عنوان مثال، مصرف الکل در شیردهی خطرناک است. مشابه نحوه انتقال الکل از جریان خون زن به بند ناف و جفت، می تواند از شیر مادر نیز عبور کند. تصور غلط رایج این است که پمپاژ و ریختن شیر مادر به سرعت بخشیدن به روند از بین بردن الکل از بدن یک زن کمک می کند. در حقیقت، تنها یک نوشیدنی چند ساعت طول می کشد تا کاملا از بدن دفع شود. در کودکانی که از طریق شیر مادر در معرض الکل قرار دارند خطر افزایش تاخیر در پیشرفت مهارت حرکتی و سایر شرایط بهداشتی وجود دارد. برای جلوگیری از بروز عوارض احتمالی پس از تولد، یک زن باید در مورد مراقبت از یک نوزاد با یک روان شناس یا پزشک مشورت کند. برنامه های بیشماری برای درمان الکل وجود دارد که برای کمک به زنان باردار در ترک الکل کمک می کنند. ترک الکل هر چه زودتر انجام بگیرد، احتمال بارداری بدون مشکلات و عوارض و تولد نوزاد سالم بیشتر می شود. روند درمانی توصیه شده برای ترک الکل اغلب بسته به مدت زمان مصرف و میزان آن بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر اختلال در مصرف الکل زن ( AUD ) جزیی باشد، پزشک ممکن است او را به یک مرکز درمانی سرپایی ارجاع دهد. با این حال، مراقبت های پزشکی و بستری شدن در بیمارستان معمولا برای موارد شدیدتر از مصرف الکل مورد نیاز است. این برنامه ها به ارایه دهندگان درمان اجازه می دهد تا مادر و نوزاد را از نزدیک در طول سم زدایی و سایر مراحل بهبودی تحت نظر داشته باشند.

داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن نوعی دارو هستند که قدرت سیستم ایمنی بدن را سرکوب یا کاهش می دهند. برخی از این داروها برای کاهش احتمال رد پیوند برای اندام پیوند یافته مانند کبد، قلب یا کلیه استفاده می شوند. این داروها به عنوان داروهای ضد احتقان هم شناخته می شوند. سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی اغلب برای درمان اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس، پسوریازیس و آرتریت روماتویید کاربرد دارند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای درمان بیماری های خود ایمنی استفاده می شوند. در یک، به بافت خود بدن حمله می کند. این داروها، سیستم ایمنی بدن را تضعیف و تا حدودی سرکوب می کنند تا ت ثیر این بیماری ها بر روی بدن کاهش یابد. بیماری های خود ایمنی تحت درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، عبارتند از: آلوپسی آرهاتا روماتیسم مفصلی تقریبا هرکسی که تحت جراحی پیوند اعضاء قرار می گیرد، باید مادام العمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن مصرف کند چون سیستم ایمنی بدن ممکن است عضو پیوند یافته را به عنوان یک جسم خارجی تشخیص دهد و در نتیجه به آن حمله می کند و منجر به بروز صدمات شدید و حتی رد پیوند شود. این داروها به اندام پیوند داده شده اجازه می دهند تا سالم باقی بمانند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دارو یا دارویی که برای بیمار تجویز می شود به علت مصرف بر اساس پیوند اعضاء، اختلال خود ایمنی یا سایر علل بستگی دارد. بسیاری از افرادی مصرف کنندگان ایت داروها مجبور هستند بیشتر از یک نوع دارو مصرف کنند. اصطلاح دیگر این داروها داروهای ضد رد پیوند است. نوع سرکوب کننده سیستم ایمنی وجود دارد: داروی ضد احتقان قدرتمند که در زمان پیوند استفاده می شود داروهای ضد احتقان برای مدت طولانی استفاده می شود. معمولا کلاس داروی نگهداری وجود دارد: پردنیزون سیرولیموس تاکرولیموس و سیکلوسپورین مایکوفنولات مفتیل، مایکوفنولات سدیم و آزاتیوپرین برخی از این دارو ها، عبارتند از: پردنیزولون پردنیزون دلتازون اورازون بودون سونید توفاسیتینب سیکلوسپورین نیورال تاکرولیموس راپامون everolimus Afinitor Zortress آزاتیوپرین لفلونومید مایکوفنولات ریتوکسان adalimumab آناکینرا ( Kineret ) abatacept ) Orencia ) certolizumab ) Cimzia ) etanercept ) Enbrel ) golimumab ، سیمپونی infliximab ) Remicade ) ixekizumab ) Taltz ) natalizumab ) Tysabri ) ustekinumab استلارا وتولیزوماب (انتویویو) secukinumab ) Cosentyx ) tocilizumab ) Actemra ) basiliximab ) Simulect ) daclizumab ( Zinbryta ) تمام این داروها فقط با تجویز پزشک در دسترس هستند و برای تحویل به بیمار نیاز به نسخه پزشک دارند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی به عنوان قرص، کپسول، شربت و نوع تزریقی آن وجود دارند. پزشک متناسب وضعیت بیمار بهترین نوع دارو را تجویز می کند. علاوه بر آنها ممکن است ترکیبی از داروها را با هم تجویز کنند. هدف از تجویز داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن یافتن برنامه درمانی است که ضمن داشتن عوارض جانبی، سیستم ایمنی بیمار را سرکوب می کند. مصرف کنندگان این داروها باید دارو را طبق دستورالعمل مصرف کنند. تغییر در دوز دارو ها می تواند باعث بدتر شدن وضعیت بیمار شود. حتی کوچکترین تغییر در رژیم دارویی می تواند باعث رد ییوند شود. در طول درمان با این داروها، بیماران تحت آزمایشات منظم خون قرار خواهند گرفت. این آزمایشات به پزشک کمک می کند تا میزان اثربخشی داروها را بررسی و در صورت لزوم دوز مصرفی آن ها را تغییر دهد و عوارض جانبی آن ها را بررسی کند. در بیماران مبتلا به بیماری های خودایمنی پزشک میزان مصرف دارو را بر اساس نحوه پاسخ وضعیت بیمار به دارو تنظیم کند. در بیماران پیوند اعضاء، پزشک می تواند به مرور زمان میزان دوز دارو را کاهش دهد، چون خطر رد پیوند اعضای بدن به مرور زمان کاهش می یابد و بیمار به دوز های کمتری از دارو نیاز پیدا می کنند. با این حال، بیشتر افرادی که تحت جراحی پیوند عضو قرار گرفته اند باید در طول زندگی حداقل یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی را مصرف کنند. عوارض جانبی برای این داروهای در دسترس بسیار متفاوت است. با این حال، تمام این داروها خطر جدی عفونت را به همراه دارند. هنگامی که این دارو بدن را تضعیف می کند، بدن بیمار در برابر عفونت مقاومت کمتری ایجاد می کند و بیمار را بیشتر در معرض عفونت قرار می دهند. البته این عفونت ها قابل درمان خواهند بود. عفونت بیشتر در دوره ابتدایی بعد از پیوند مشکل ایجاد می کند زیرا میزان دوز این داروها در این زمان ها بیشتر است. بیماران مصرف کننده این داروها در صورت بروز هر یک از علایم زیر بهتر است سریعا به پزشک مراجعه کنند: یا تکرر ادرار ادرار دردناک درد در ناحیه کمر مشکل در ادرار کردن خستگی یا ضعف غیر طبیعی شایع ترین عوارض این داروها ناراحتی معده است. اگر این اتفاق رخ داد، از پزشک خود بپرسید که آیا می توانید در زمان های مختلف داروی خود را برای کمک به این مشکل جا دهید. حدود ماه تا یک سال پس از پیوند، معمولا کاهش می یابد و احتمال عوارض جانبی باید کم باشد. اگر هنوز عوارض جانبی دارید، با تیم پیوند خود صحبت کنید تا دوز را تغییر دهید یا به یک داروی دیگر تغییر دهید. تغییرات در این داروها فقط باید پس از مراجعه به مرکز پیوند شما انجام شود. بیماران باید قبل از شروع مصرف داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی، حتما در مورد تمام داروهای مصرفی جانبی خود با پزشک مشورت کنند. این دارو ها می توانند شامل و همچنین ویتامین ها و مکمل ها باشند. پزشک می تواند در مورد تداخلات دارویی احتمالی داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن برای بیمار توضیحات لازم را بدهد، چون عوارض جانبی و خطر تداخلات دارویی به نوع داروی خاصی که فرد مصرف می کند بستگی دارد. بسیاری از داروها، مواد غذایی و مکمل های دیگر وجود دارد که می توانند سطح (بالا یا پایین) سرکوب کننده های سیستم ایمنی در خون را تغییر دهند. برخی از رایج ترین آنها آب گریپ فروت، مخمر سنت جان، اریترومایسین، داروهای ضد سل (سل) ، داروهای ضد تشنج و داروهای فشار خون متداول (کاردیزم یا دیلتیازم و وراپامیل) است. این داروها ممکن است برای افرادی که شرایط بهداشتی خاصی دارند، مشکلاتی ایجاد کند. بیماران بهتر است پیش از شروع مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن، در صورت وجود سابقه هر شرایط زیر آن را به پزشک خود بگویند: یا حساسیت به داروی خاص سابقه زونا یا برخی از این داروها می توانند باعث نقص هنگام تولد و مادرزادی شوند، علاوه بر آن مصرف برخی از این و خطرات خفیف تری دارند. در هر صورت، زنانی که قصد بارداری دارند بهتر است، قبل از تصمیم به باردار شدن در مورد مصرف دارو های خود با پزشک مشورت کنند. زنان در صورتی که در حین مصرف این دارو ها، باردار شدند سریعا باید به پزشک خود اطلاع دهند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن می تواند به افراد مبتلا به اختلالات خود ایمنی یا پیوند عضو کمک کند تا پاسخ ایمنی بدن را کنترل کنند. در ضمن مفید، این داروها نیز قدرتمند هستند. مصرف کنندگان از این دارو ها باید تمام اطلاعات لازم را در مورد دارو های که مصرف می کنند از پزشک خود بپرسند. برخی از این سوالات عبارتند از: چه مدت باید این دارو ها را مصرف کنم؟ در صورت بروز عوارض جانبی، چه کاری باید انجام دهم؟ آیا برای درمان بیماری خود ایمنی خود نیاز به مصرف داروی دیگری دارم؟ آیا من در معرض خطر عوارض جانبی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی هستم؟ همزمان به مصرف این داروها اگر به سرماخوردگی مبتلا شوم باید چه کاری انجام دهم؟ آیا داروهایی که مصرف می کنم ممکن است با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن تداخل داشته باشند؟ از آنجایی که این داروها با سایر داروها فرق دارند، برخی از آن ها برای تعیین میزان دوز مورد نیاز بیمار نیاز به منظم فرد دارد. علاوه بر آن آزمایش خون می تواند عملکرد دارو را بر روی کبد یا کلیه مشخص کند. در صورت استفاده از استروییدها برای پلی مگالیا روماتیسا ( PMR ) ، آزمایش خون برای بررسی میزان در بدن بیمار انجام می شود. با پایین آمدن این سطوح، پزشک ممکن است دوز دارو را به تدریج کاهش دهد. اگر آزمایش خون نشان داد که بیماری دوباره فعال شده است، پزشک میزان دوز مصرفی بیمار را افزایش می دهد. همچنین میزان دوز مصرفی برخی از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی توسط بیماران ممکن است با گذشت زمان تغییر کند. به عنوان مثال، برای برخی از داروها، مانند متوترکسات، بیمار در ابتدا هر یک یا دو هفته به آزمایش خون مکرر نیاز دارد و بعد از آن تکرار آزمایش به هر سه ماه یکبار کاهش می یابد. در برخی موارد پزشک می تواند برای تعیین دوز دارو آزمایشات جانبی دیگری را تجویز دهد. به عنوان مثال، در برخی از سرطان ها، پزشک ممکن است و در اچ آی وی و، آزمایش خون خاص در مورد عملکرد سیستم ایمنی را تجویز کند. همچنین در برخی شرایط پزشک تغییرات پوستی بیمار را هم بررسی می کند زیرا دارو های سرکوب سیستم ایمنی بدن ممکن است بیمار را مستعد ابتلا به سرطان های پوستی کند. آزمایشات دیگر و سایر روند های نظارتی به نوع دارو خاص بستگی دارد. به عنوان مثال، بیمارانی که استرویید خوراکی مصرف می کنند، باید وزن و فشار خون آن ها کنترل شود، زیرا افزایش وزن و فشار خون بالا می تواند عوارض جانبی این نوع داروها باشد. در مورد استروییدها، تراکم استخوان بیمار نیز مورد بررسی قرار می گیرد، زیرا استروییدها می توانند باعث ضعف شدن استخوان ها (پوکی استخوان) و حتی آب مروارید شوند. داروها برای پیشگیری و درمان رد در پیوند عضو جامد مورد نیاز است. طیف گسترده ای از این داروها در دسترس است و داروهای جدید در خط لوله یا در دست توسعه هستند. برخی از این داروها، داروهای با دوز مهم هستند که دارای شاخص درمانی حساسی هستند و به نظارت داروی درمانی نیاز دارند. ترک داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی در پیوند عضو می تواند باعث نارسایی پیوند شود. مهارکننده های کلسینورین با وجود پتانسیل نفروتوکسیک معمولا به عنوان سرکوب کننده های اساسی سیستم ایمنی بدن استفاده می شوند. ترکیب این داروها با روشهای مختلف عملکرد برای کاهش دوزهای دارویی منفرد و جلوگیری از عوارض جانبی مرتبط با دارو و همچنین استفاده از اثرات سرکوب کننده سیستم ایمنی یا افزاینده مفید هستند. بسیاری از عوامل (به عنوان مثال سن، جنس، اختلال عملکرد کبد یا کلیه، پلی مورفیسم ژنتیکی، تداخلات دارویی و غیره) می توانند فارماکوکینتیک داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را تغییر دهند.

راه تشخیص کودکان بیش فعال چیست؟ آیا کودک من بیش فعال است؟ از کجا مطمین شوم کودک من بیش فعال است؟ این سوالات از معدود سوالاتی است که مادران را نگران کرده و به دنبال پاسخ های مناسب برای آنها هستند اما اکثر مادران، اختلال کم توجهی را با بیش فعالی اشتباه می گیرند و آنها را از یکدیگر تشخیص نمی دهند. والدین باید بدانند که تشخیص بیش فعالی و یا ADHD کاملا ساده نیست. بیشتر افراد در بعضی مواقع احساس یا بی قراری می کنند اما حواس پرتی مزمن لزوما با ADHD یکی نیست. هیچ آزمایش پزشکی، بدنی یا آزمایش دیگری برای تشخیص ADHD وجود ندارد. برای تعیین اینکه آیا شما یا فرزندتان به ADHD مبتلا هستید، باید از کمک بگیرید. به خاطر داشته باشید که علایم ADHD ، مانند مشکلات و بیش فعالی، می تواند با سایر اختلالات و مشکلات پزشکی، از جمله و مسایل عاطفی که به درمان های کاملا متفاوتی نیاز دارند، اشتباه گرفته شود. صرف اینکه به نظر می رسد بیش فعالی به معنای حواس پرتی نیست، بنابراین ارزیابی دقیق و تشخیص مهم است. راه های تشخیص بیش فعالی در افراد مختلف، متفاوت است بنابراین، روانشناسان از معیارهای برای تشخیص این مشکل در افراد استفاده می کنند اما والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که صریح و صادق بودن با متخصصی که ارزیابی شما را انجام می دهد بسیار مهم است. برای دریافت تشخیص ADHD ، شما یا فرزندتان باید ترکیبی از علایم برجسته ADHD ، یعنی بیش فعالی، تکانشگری یا بی توجهی را از خود بروز دهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید متخصص بهداشت روان که مشکل را ارزیابی می کند، عوامل زیر را نیز بررسی خواهد کرد: علایم بیش فعالی در کودکان، باید به حدی شدید باشد که بر زندگی کودک تاثیر منفی بگذارد. به طور کلی، افرادی که واقعا مبتلا به بیش فعالی هستند، در یک یا چند زمینه از زندگی خود، مانند شغل، امور مالی یا مسیولیت های خانوادگی، دارای مشکلات اساسی هستند. از آنجا که ADHD از دوران کودکی آغاز می شود، پزشک یا درمانگر بررسی می کنند که علایم از چه زمانی بروز پیدا کرده است؟ علایم باید حداقل ماه قبل از تشخیص ADHD ادامه داشته باشد. علایم ADHD باید در زمینه های مختلفی مانند خانه و مدرسه وجود داشته باشد. اگر علایم فقط در یک محیط ظاهر شود، بعید است که به بیش فعالی ربطی داشته باشد. والدین باید این موضوع را در نظر داشته باشند که بی توجهی و تا حدودی با هم فرق دارند و علایم این دو با هم یکسان نیست. در کارهای روزمره اغلب فراموشکار است. اغلب در سازماندهی وظایف و فعالیت ها مشکل دارد. به راحتی توسط محرک های محیطی منحرف می شود. مواد لازم برای انجام کارها یا فعالیت ها را از دست می دهد. کودک شما، اغلب در توجه دقیق به جزییات کوتاهی یا اشتباه می کند. در هنگام تکمیل وظایف یا شرکت در فعالیت ها اغلب در تمرکز کردن مشکل دارد. به نظر می رسد که اغلب وقتی مستقیما با آنها صحبت می شود گوش نمی دهد. اغلب دستورالعمل ها و قوانین را دنبال نمی کند و نمی تواند کارهای مدرسه یا محل کار را به پایان برساند. اغلب از انجام وظایفی که نیاز به تلاش مداوم ذهنی دارند، اجتناب می کند، بدش می آید یا تمایلی ندارد. اغلب در حال حرکت است. غالبا بیش از حد صحبت می کند. اغلب در رعایت کردن نوبت خود مشکل دارد. غالبا حرف دیگران را قطع یا دخالت می کند. اغلب در موقعیت هایی که نامناسب است می دود و بالا می رود. اغلب دست و پایش را تکان می دهد، یا روی صندلی می چرخد. در مواقعی که انتظار دارید بنشیند، اغلب صندلی را ترک می کند. غالبا بی سر و صدا قادر به بازی یا انجام فعالیت های اوقات فراغت نیست. متخصصان واجد شرایط آموزش دیده در تشخیص ADHD می توانند شامل روانشناسان بالینی، پزشکان یا مددکاران اجتماعی بالینی باشند. انتخاب یک متخصص در ابتدا گیج کننده به نظر می رسد. مراحل زیر می تواند به شما کمک کند شخص مناسبی را برای ارزیابی خود یا فرزندتان پیدا کنید. در انتخاب یک مشاور و درمانگر خوب بهتر است از پزشکان، درمانگران و دوستانی که به آنها اعتماد دارید کمک بگیرید و نظرات آنها را بپرسید. در صورت امکان از مدارک حرفه ای و درجه علمی متخصصانی که تجربه درمان کودکان بیش فعال را دارند، مطلع شوید. در صورت امکان، با بیماران و مراجعه کنندگان قبلی صحبت کرده و از تجربه آنها مطلع شوید. احساس راحتی با پزشک متخصص، مهمترین قسمت انتخاب مناسب یک مشاور مناسب است. سعی کنید از مشاور خو سوال بپرسید و با او صادق باشید. ممکن است لازم باشد قبل از پیدا کردن شخصی که برای شما بهترین است، با چند متخصص صحبت کنید. بدانید که متخصص چه مبلغی را دریافت می کند و آیا بیمه درمانی شما بخشی یا کل هزینه درمان را پوشش می دهد. برخی از بیمه نامه ها ارزیابی برای ADHD را از یک نوع متخصص پوشش می دهند. بسیاری از افراد فقط در بزرگسالی تازه متوجه می شوند که به ADHD مبتلا هستند. در این شرایط ممکن است علایم بیش فعالی، باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در زندگی روزمره فرد شوند. اگر علایم و نشانه های ADHD دادید، برای ارزیابی به یک روانشناس مراجعه کنید. در نظر داشته باشید، احساس عصبی شدن در جلسه اول تا حدودی طبیعی است. اگر هدف شما از مراجعه به روان شناس کاملا مشخصباشد، روند ارزیابی ADHD گیج کننده و ترسناک نیست. بسیاری از حرفه ای ها از شما درخواست می کنند که فرم یا پرسشنامه های را در مورد کودک خود پر کنید. احتمالا از شما خواسته می شود یکی از نزدیکان خود را نام ببرید که در برخی از ارزیابی ها نیز شرکت خواهد کرد. یک مشاور و یا روان شناس ممکن است برای تشخیص بهتر، موارد زیر را ارزیابی کند: از شما در مورد علایم کودک بپرسد. آزمایش های ADHD ، مانند چک لیست علایم و آزمایشات را تجویز کند. برای رد سایر علل جسمی علایم، یک معاینه پزشکی انجام دهد. هنگامی که به دنبال تشخیص کودک خود هستید، شما بهترین مدافع و مهمترین منبع حمایت از کودک خود محسوب می شوید. به عنوان یک والدین در این روند، نقش های شما هم احساسی و هم عملی هستند. به عنوان والدین می توانید: سرعت و دقت کودک خود را بررسی کنید. در طی مراحل تشخیص، از کودک خود حمایت عاطفی کنید. اطلاعات بی نظیر و مفیدی را برای پزشکان/متخصصان فراهم کنید، از جمله پاسخ های صریح و صادقانه به سوالات مربوط به سابقه و سازگاری فعلی فرزندتان شاید تشخیص بیش فعالی کودک، شما موجب ترس و ناراحتی شما شود. این کاملا طبیعی است اما به خاطر داشته باشید که تشخیص زودهنگام، می تواند اولین قدم در جهت بهتر شدن زندگی کودک شما باشد. پس از آن، می توانید درمان خود را شروع کنید. درمان شامل کنترل علایم و احساس اطمینان بیشتر در هر زمینه از زندگی است. تشخیص ADHD ممکن است مانند یک برچسب احساس شود، اما بهتر است در مورد آن بیشتر فکر کنید تشخیص می تواند یک تسکین باشد. شما باید قبول کنید، بیش فعالی تنبلی یا کمبود هوش در فرزند شما نیست، بلکه یک اختلال است که می توانید یاد بگیرید چگونه آن را مدیریت کنید. همچنین به خاطر داشته باشید که تشخیص ADHD حکم یک عمر رنج نیست. بعضی از افراد فقط علایم خفیف دارند، در حالی که دیگران مشکلات شدیدتری را تجربه می کنند اما صرف نظر از اینکه شما یا فرزندتان در کجای این طیف قرار می گیرید، اقدامات زیادی وجود دارد که می توانید برای مدیریت علایم خود انجام دهید. فقط یک متخصص بهداشت روان یا روانپزشک می تواند به طور قطعی تشخیص دهد که علایم کودک شما به بی توجهی مربوط می شود و یا بیش فعالی او. اگر نگران هستید که کودک شما علایم بیش فعالی را نشان دهد، برای اندازه گیری بهتر رفتارهای وی و درک چگونگی تشخیص بیش فعالی در کودکان بهتر است با یک روانشناس با تجربه در این زمینه مشورت کنید. ما به شما والدین عزیز، استفاده از خدمات مشاوره آنلاین با روانشناسان و روانپزشکان برتر در اپلیکیشن را به شما معرفی می کنیم. شما در می توانید در هر ساعت از شبانه روز و هر جایی که هستید به راحتی با روان شناسان برتر ایران، به صورت مشاوره های نوشتاری، صوتی و تصویری در ارتباط باشید. فقط کافی است پزشکت را همین حالا نصب کنید. تشخیص ADHD می تواند یک زنگ خطر برای بیدار شدن از خواب باشد. از طرفی هم می تواند فشار زیادی را بر خانواده ایجاد کند. بعد از تشخیص بیش فعالی در کودک خود، منتظر شروع درمان نباشید. بیش فعالی نیاز به مدیریت علایم دارد که این کار زمان زیادی می برد. یافتن روش های درمانی مناسب برای فرزندتان به زمان، پشتکار و آزمایش و خطا نیاز دارد اما شما می توانید با در نظر گرفتن اهداف زیر به به روند درمانی کودک خود کمک کنید: حمایت زیاد رعایت عادات سبک زندگی سالم یادگیری هرچه بیشتر در مورد ADHD ADHD است قابل درمان است. امید خود را از دست ندهید. با درمان و پشتیبانی مناسب، شما یا فرزندتان قادر خواهید بود علایم ADHD را کنترل کنید. درمان با خود شماست. این شما هستید که می توانید برای کنترل علایم ADHD اقدام کنید. متخصصان بهداشت می توانند کمک کنند، اما در نهایت، مسیولیت به عهده خود شماست. یادگیری همه چیزهایی که می توانید در مورد ADHD داشته باشید مهم است. درک این اختلال به شما کمک می کند تا در مورد تمام جنبه های زندگی و درمان خود یا فرزندتان آگاهانه تصمیم بگیرید. باید به این نکته توجه داشته باشید که تشخیص بیش فعالی در کودک شما، سایر شرایط و بیماری های روانی را رد نمی کند. اختلالات زیر بخشی از تشخیص ADHD نیست اما گاهی اوقات با ADHD اتفاق می افتد یا با آن اشتباه گرفته می شود: اضطراب، نگرانی بیش از حد است که مرتبا رخ می دهد و کنترل آن دشوار می باشد. علایم اضطراب، احساس بی قراری یا لبه، خستگی آسان، حملات وحشت، تحریک پذیری، تنش عضلانی و بی خوابی است. علایم افسردگی شامل احساس ناامیدی، درماندگی و تنفر از خود و همچنین تغییر در خواب و عادات غذایی و کاهش علاقه به فعالیت هایی است که قبلا از آنها لذت می بردید. مشکلات خواندن، نوشتن یا ریاضیات، جزیی از اختلال در یادگیری هستند که می توانند با بیش فعالی کودکان همراه باشند. تکانه و مسایل رفتاری که غالبا با بیش فعالی همراه است می تواند منجر به مصرف مشروبات الکلی و مواد مخدر شود.

آروماتراپی یا همان روغن درمانی اساسی به مجموعه ای از روش های درمانی سنتی، جایگزین یا مکمل اشاره دارد که از روغن های اساسی و سایر ترکیبات گیاهی معطر استفاده می کند. روغن های اساسی با هدف بهبود سلامتی یا خلق و خوی فرد، نزدیک به سال است که مورد استفاده قرار می گیرند. روغن های اساسی، عصاره گیاهان هستند. آن ها با بخارپز کردن یا فشار دادن قسمت های مختلف گیاه (گل، پوست، برگ یا میوه) ساخته شده اند. در سال ، سازمان بین المللی استاندارد ( ISO ) اسانس به عنوان یک "محصول به دست آمده از مواد خام گیاهی، یا با تقطیر با آب یا بخار، و یا از پوسته میوه های خانواده مرکبات توسط یک فرایند مکانیکی، و یا از طریق تقطیر خشک " تعریف کرده است. بر همین اساس طیف وسیعی از روغن های ضروری وجود دارندکه به درجات مختلف ضد میکروبی ضد قارچ، و خواص آنتی اکسیدان تقسیم بندی می شوند. کاربردهای آروماتراپی شامل ماساژ با روغن ها و استفاده آن ها به صورت موضعی و استنشاقی می باشد. جدا از بوی دلپذیر، روغن های آروماتراپی خاصیت ضد عفونی کننده سیستم تنفسی و تسریع کنندگی هستند و مزایای روانشناختی دارند. استنشاق روغن های اساسی باعث تحریک سیستم بویایی، بخشی از مغز متصل به بو، از جمله بینی و مغز می شود. مولکول هایی که وارد بینی یا دهان می شوند به ریه ها و از آنجا به قسمت های دیگر بدن می روند. با رسیدن مولکول ها به مغز، آن ها بر سیستم لیمبیک ت ثیر می گذارند. سیستم لیمبیک با احساسات، ضربان قلب، فشار خون، تنفس، حافظه، استرس و تعادل هورمون ها در ارتباط است. به این ترتیب، روغن های اساسی می توانند ت ثیر زیادی بر بدن داشته باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید روغن های ماساژ و محصولات مراقبت از پوست و حمام از طریق پوست جذب می شوند. ماساژ در منطقه ای که روغن بر روی آن قرار می گیرد می تواند گردش خون را افزایش دهد. برخی معتقدند مناطقی که غدد عرق و فولیکول های مو بیشتری دارند مانند سر یا کف دست، ممکن است روغن ها را بهتر جذب کنند. روغن های اساسی هرگز به طور مستقیم روی پوست اعمال نمی شوند. بلکه همیشه باید چند روغن اساسی با یک روغن حامل رقیق شوند. بیشتر از روغن های بادام شیرین یا زیتون به عنوان روغن حامل استفاده می شود. برای انجام آزمایش آلرژی: اسانس را در روغن حامل با دو برابر غلظت مورد نظر برای استفاده رقیق کنید. مخلوط را به اندازه یک چهارم در قسمت داخلی ساعد خود بمالید. در صورت عدم حساسیت در طی تا ساعت، بعد از تست می توانید از مخلوط استفاده کنید. در صورت بروز هر نوع حساسیتی فرد باید از مصرف و حتی بوکردن آن صرف نظر کند. خوردن یا بلعیدن روغن های اساسی توصیه نمی شود چون می توانند به کبد یا کلیه آسیب بزند و یا با سایر داروها تداخل ایجاد کند و باعث بروز مشکلات گوارشی شود. آروماتراپی یک درمان مکمل است. در کنار بقیه روندهای درمانی کاربرد دارد و بثورات یا بیماری ایجاد نمی کند. نشان داده شده است که این روند درمانی می تواند در بهبود علایم بیماری و شرایط های زیر موثر و مفید باشد: سردرد درد بدن حالت تهوع درد عضلانی مشکلات قاعدگی مشکلات یایسگی آلوپسی یا ریزش مو خستگی و بی خوابی مشکلات گردش خون اضطراب، استرس و افسردگی برخی از انواع پسوریازیس ممکن است با استفاده از آروماتراپی تسکین پیدا کند، اما فرد باید در این موارد از یک متخصص مشورت بگیرد. آروماتراپی یک رویکرد کل نگری محسوب می شود و هدف آن درمان کلی فرد است. روندهای درمانی متناسب با نیازهای جسمی و روحی فرد خواهد بود و متخصص آروماتراپیست براساس این نیازها نوع روغن یا ترکیبی از آن ها را توصیه کند. طبق اعلام موسسه ملی سرطان ( NCI ) ، محصولات آروماتراپی تا زمانی که ادعایی مبنی بر درمان یک بیماری خاص وجود نداشته باشد، نیاز به ت یید سازمان غذا و دارو ندارند. آروماتراپی، ماساژ درمانی نیست، اگرچه یک متخصص ماساژ درمانی ممکن است از روغن های معطر استفاده کند. هر روغن ضروری دارای ترکیبات شیمیایی خاص خود و کاربرد مناسب است، بنابراین باید قبل از مصرف آن ها با یک متخصص آروماتراپیست، پرستار، پزشک، فیزیوتراپی، ماساژ درمانی یا داروساز مشورت کرد. یک متخصص آموزش دیده می تواند نحوه استفاده از هر محصول و دستورالعمل های مناسبی را در مورد کاربرد یا رقیق کردن آن ارایه دهد. مصرف کنندگان همچنین باید بدانند که سازمان غذا و داروی آمریکا محصولات آروماتراپی را رصد نمی کند و تشخیص میزان خالص بودن و یا آلوده یا مصنوعی بودن آن ها دشوار است. برخی از محصولات زیبایی و خانگی مانند لوسیون ها، لوازم آرایش و شمع ها حاوی محصولاتی هستند که به نظر می رسد از روغن های اساسی تشکیل شده اند اما در واقع آن ها رایحه های مصنوعی هستند. در استفاده از روغن های اساسی احتیاط کنید. از آنجا که روغن های اساسی باعث ایجاد واکنش در بدن می شوند ممکن است برای همه افراد مناسب نباشند. ترکیبات شیمیایی موجود در روغن های اساسی هنگام ترکیب با داروها می توانند اثرات منفی ایجاد کنند. آن ها ممکن است اثربخشی داروهای معمولی را کاهش داده و یا ممکن است شرایط سلامتی را در فرد تشدید کند. محصولات غلیظ ممکن است قبل از رقیق شدن سمی باشند و باید با احتیاط مصرف شوند. بعضی از روغن ها سمومی را تولید می کنند که می تواند باعث آسیب به کبد، کلیه ها و سیستم عصبی شود. بلع روغن های اساسی در بعضی موارد خطرناک و کشنده است. افراد با هر یک از شرایط زیر باید در استفاده از آروماتراپی بسیار مراقب باشند: آسم صرع آلرژی فشار خون بالا تب یونجه، نوعی آلرژی شرایط پوستی مانند اگزما یا پسوریازیس اگر قرار باشد روغن با حامل مخلوط شود، فرد باید هرگونه حساسیت به آجیل را به متخصص خود یا ماساژ درمان بگویید، زیرا روغن حامل اغلب از آجیل و دانه ها تهیه می شود. آروماتراپی می تواند عوارض جانبی داشته باشد، اما اینها به طور معمول خفیف هستند و دوام زیادی ندارند از جمله: سردرد حالت تهوع برخی از واکنش های آلرژیک سرانجام، هنگام ذخیره روغن های اساسی، باید توجه داشته باشید که نور، گرما و اکسیژن می توانند بر روی روغن ت ثیر بگذارند. برای اطمینان از کیفیت، محصولات باید از یک منبع معتبر و قابل اعتماد تهیه شوند. امن ترین راه برای استفاده از روغن های اساسی برای استفاده بر روی پوست این است که به صورت ترکیبی از روغن های اساسی با روغن حامل مانند روغن زیتون، جوجوبا یا روغن نارگیل استفاده کرد. روغن های اساسی غلیظ هستند و می توانند پوست را تحریک کنند. استفاده از آروماتراپی توسط زنان باردار یا شیرده توصیه نمی شود. در طول سه ماهه اول بارداری، آروماتراپی ممکن است برای جنین در حال رشد خطرناک باشد. زنانی که شیر می دهند باید از مصرف اسانس نعناع خودداری کنند، زیرا ممکن است وارد شیر مادر شود. برخی از روغن ها ممکن است بر عملکرد داروهای معمولی ت ثیر بگذارد، بنابراین افرادی که از داروهای خاص استفاده می کنند، ابتدا باید با یک داروساز یا پزشک متخصص مشورت کنند. تعداد کمی از افراد ممکن است نسبت به روغن های اساسی حساسیت داشته باشند. مبتلایان به درماتیت آتوپیک یا افراد با سابقه حساسیت به محصولات موضعی احتمالا در صورت استفاده از این روغن ها واکنش شدیدتری را نشان می دهند. برخی از روغن های حساسیت زا عبارتند از: روغن بابونه روغن پرتقال روغن برگاموت روغن گل یاس روغن لیموترش روغن پوست دارچین از آنجا که روغن های اساسی اسانس خالص هستند، رقیق کردن آن ها در روغن حامل بهترین راه برای جلوگیری از واکنش هنگام استفاده مستقیم از پوست است. اگر بعد از استفاده از آن ها علایمی مانند ضایعات پوستی قرمز و خارش دار یا کهیر را تجربه کردید سریعا، به پزشک مراجعه کنید. ممکن است دچار یک واکنش آلرژیک شوید. ده ها روغن ضروری با رایحه ها و ترکیبات شیمیایی مختلف وجود دارد. برخی از محبوب ترین روغن های اساسی عبارتند از: بسیاری از افراد رایحه اسطوخودوس را آرامش بخش می دانند و اغلب برای کمک به کاهش استرس و اضطراب و تقویت خواب استفاده می کنند. این روغن که به آن ملالوکا نیز گفته می شود، توسط افراد بومی استرالیا برای بهبود زخم ها استفاده می شد. امروزه برای آکنه، پای ورزشکار و نیش حشرات کاربرد دارد. شواهد نشان می دهد که روغن عصاره نعناع که از یک منبع بهداشتی تهیه شده باشد می تواند در رفع علایم سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) موثر باشد و ممکن است در صورت استفاده موضعی سردردهای تنشی را تسکین دهد. بسیاری از افراد عطر مرکبات روغن لیمو را تقویت کننده خلق و خو می دانند. همچنین اغلب در محصولات تمیز کننده خانگی استفاده می شود. مهمترین چیزی که هنگام خرید روغن های اساسی باید در نظر بگیرید کیفیت محصول است. اما تشخیص روغن مناسب بسیار چالش برانگیز است، زیرا هیچ سازمانی وجود ندارد که این روغن ها را درجه بندی و یا برای آن ها مجوز صادر کند. مت سفانه، محصولات زیادی به صورت آنلاین و یا در فروشگاه ها وجود دارند که ممکن است حتی برچسب نداشته باشند در هنگام خرید روغن های ضروری خالص به موارد زیر دقت کنید: برچسب باید حاوی نام لاتین گیاه، اطلاعات مربوط به خلوص یا سایر مواد افزودنی به آن و کشوری که گیاه در آن رشد کرده باشد. روغن های اساسی بسیار غلیظ هستند. آن ها می توانند با گذشت زمان بطری های پلاستیکی را حل کنند. اکثر شرکت ها برای محافظت از کیفیت روغن های اساسی را در بطری های شیشه ای کوچک قهوه ای یا آبی بسته بندی می کنند. روغن های معطر از مواد شیمیایی ساخته می شوند و برای آروماتراپی مناسب نیستند در عوض، به دنبال بطری هایی باشید که حاوی یک اسانس خالص باشید ( % روغن ضروری و بدون نگهدارنده) بسته به میزان برداشت و تولید، روغن های اساسی در قیمت متفاوت عرضه می شوند اما به طور کلی باید قیمت آن ها در یک طیف باشند. گران بودن روغن دلیلی برای خالص بودن آن نیست. از یک شرکت معروف و معتبر آروماتراپی که چندین سال در این زمینه تجربه دارد محصولات خود را خریداری کنید. آروماتراپی می تواند به کاهش برخی از شرایط کمک کند، اما باید آن را به طور صحیح و تحت نظارت یک پزشک متخصص انجام داد. کیفیت روغن های اساسی موجود در بازار بسیار متفاوت است و از روغن های خالص گرفته تا روغن های رقیق شده با مواد ارزان قیمت را شامل می شود. از آنجایی که هیچ قانونی برای تهیه آن ها وجود ندارد باید در استفاده از آن ها احتیاط کنید. انتشار برخی از روغن های معطر در یک منطقه عمومی یا خانواده افراد متفاوت را تحت ت ثیر قرار دهد. به عنوان مثال، نعناع معمولا برای سردرد توصیه می شود. اما در کودکان که کمتر از ماهه می تواند تاثیر منفی بگذارد و کودک دچار اضطراب شود. علاوه بر این، کسی که ضربان قلب تندی دارد می تواند نسبت به نعناع واکنش منفی نشان دهد. روغن های ضروری می توانند روحیه شما را تقویت کنند و فقط با یکبار بو کردن آن ها احساس خوبی پیدا کنید و حتی در برخی از افراد حتی ممکن است به کاهش علایم بیماری های مختلف کمک کند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد چگونگی ترکیب آن ها در یک میزان مناسب، با یک فرد با تجربه در این زمینه مشورت کنید.

رگ های واریسی هنگامی ایجاد می شوند که رگ های فرد متورم و بزرگ شده باشند. در برخی افراد، آن ها با احساس درد و ناراحتی همراه هستند. طیف وسیعی از درمان های خانگی رگ های واریس ممکن است به بهبود ظاهر و کاهش درد واریس کمک کنند. واریس به دلایل مختلف ایجاد می شود. عوامل خطر آن شامل سن، سابقه خانوادگی، زن بودن، بارداری، چاقی، هورمون درمانی یا پیشگیری از بارداری، طولانی مدت نشستن یا ایستادن و موارد دیگر می باشد. برخی از این عوامل خطرزا مانند سابقه خانوادگی یا سن اجتناب از آن ها سخت تر است. حدود درصد از بزرگسالان در برخی از موارد را تجربه می کنند. برای این بیماری چندین درمان پزشکی وجود دارد، هرچند ممکن است فرد برای رفع علایم خود نیز از داروهای طبیعی خانگی استفاده کند. در اثر ضعیف شدن دریچه های کوچک در رگ ها ظاهر می شوند. این دریچه ها معمولا جریان خون را مختل کرده و منجر به تجمع خون در رگ ها می شوند. در این شرایط رگ ها پیچیده و متورم و به شکل تارهای عنکبوتی و ظاهر تیره آبی یا بنفش در زیر پوست به صورت برآمدگی نمایان می شوند. علایم دیگر واریس شامل موارد زیر است: تورم پاها و مچ پا احساس سوزش در پاها پوستی خشک یا خارش دار گرفتگی عضلات به خصوص در شب هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت ابتلا به رگ های واریس، درمان های خانگی زیر می توانند در به مدیریت وضعیت و بهبود علایم به شما کمک کنند: ورزش منظم، گردش خون بهتری را در پاها ایجاد می کند و در امتداد خون موجود در رگ ها فشار وارد می کند. ورزش همچنین در کاهش فشار خون که یکی دیگر از عوامل موثر در واریس موثر است. مفیدترین ورزش برای جلوگیری از واریس، پیاده روی است. می توانید روش های را انتخاب کنید که در تمرینات آن پاها بالاتر از قلب قرار می گیرند. هم گزینه خوبی برای تسکین درد های واریس می باشد. یوگا همچنین می تواند به کشش و تنش عمیق ترین ماهیچه های کشکک و همسترینگ کمک کند. عضلات عمیق می توانند تا حدودی در عملکرد مناسب دریچه های ورید موثر باشند. برخی تمرینات ورزشی باعث می شوند عضلات کشکک بدون فشار بیش از حد کار کنند، از جمله: شنا کردن پیاده روی دوچرخه سواری جوراب ساق بلند واریس در اکثر داروخانه ها در دسترس عموم هستند و با اعمال فشار بر پاها می توانند در بهبود وضعیت و علایم به شما کمک کنند. جوراب های ساق بلند واریس به عضلات و رگ ها کمک می کنند تا خون به سمت قلب جریان داشته باشد. یک مطالعه از سال نشان داده افرادی که از جوراب های فشرده سازی بالای زانو با فشار تا میلی متر جیوه به مدت یک هفته استفاده کرده اند، کاهش درد ناشی از واریس را گزارش داده اند. ممکن است بعد از پوشیدن آن ها در طول روز کمی احساس فشار کنید اما این باعث کاهش گرفتگی شبانه می شود. بسته به میزان آسیب به رگ ها، انواع مختلفی از جوراب های واریس در دسترس هستند. برای انتخاب مناسب گزینه های شل، متوسط و محکم با پزشک خود مشورت کنید. بررسی ها نشان می دهد که عصاره شاه بلوط اسب، Aesculus hippocastanum L ، ممکن است به کاهش درد پا، سنگینی و خارش در افرادی که نارسایی مزمن وریدی مزمن دارند و دلیل اصلی رگ های واریس است، کمک کند. علاوه بر آن مشخص شده است که عصاره کاج دریایی، Pinus maritima و عصاره جگر قصاب Ruscus aculeatus ممکن است باعث کاهش تورم ساق پا یا ادم شود که غالبا با واریس همراه هستند. عصاره های گیاهی و روغن های اساسی باید قبل از استفاده موضعی در روغن های حامل رقیق شوند یا در دستگاه پخش کننده استفاده شوند. چاقی، با فشار بیشتر در داخل رگ ها، یکی از عوامل تشدید کننده رگ های واریس است. خوردن یک رژیم غذایی سالم مبتنی بر کربوهیدرات های پیچیده، مقدار کافی پروتیین و چربی های سالم در پیشگیری از رگ های واریس موثر است. در طول روز به مقدار کافی آب بنوشید هیدراتاسیون مناسب به معنای گردش خون سالم است. علاوه بر آن، غذاهای نمکی یا غنی از سدیم می توانند منجر به تجمع آب بدن شوند، بنابراین پرهیز از مصرف غذای شور باعث حفظ آب بدن می شود. غذاهای پر پتاسیم مانند بادام و آجیل پسته می توانند با کاهش احتباس آب در بدن به تسکین رگ های واریس کمک کنند. غذاهایی که پتاسیم زیادی دارند، عبارتند از: سیب زمینی ها مغز بادام و پسته سبزیجات برگ دار عدس و لوبیای سفید برخی ماهی ها مانند ماهی قزل آلا و ماهی تن غذاهای دارای فیبر به حرکت دفع مدفوع کمک کرده و از یبوست جلوگیری می کنند. پیشگیری از بروز برای تسکین درد رگ های واریس بسیار مهم است، زیرا زور کردن در هنگام دفع می تواند آسیب دیدگی رگ ها را تشدید یا آن ها را بدتر کند. غذاهایی که فیبر زیادی دارند، عبارتند از: غذاهای غلات آجیل، دانه و حبوبات جو، گندم، و بذر کتان افرادی که دارای اضافه وزن هستند احتمالا بیشتر به رگ های واریسی مبتلا می شوند، بنابراین کاهش وزن می تواند فشار روی رگ ها، تورم و ناراحتی ناشی از آن ها را کاهش دهد. افزودن غذاهایی که حاوی فلاونویید ها نیز ممکن است به کوچک شدن رگ های واریس کمک کند. فلاونوییدها گردش خون را بهبود می بخشند و باعث جریان بهتر خون در رگ ها می شوند و احتمال خونریزی در رگ ها را کاهش می دهند. آن ها همچنین در کاهش فشار خون در عروق موثر هستند و می توانند رگ های خونی را شل کنند، همه این موارد باعث کاهش رگ های واریس می شود. غذاهایی که حاوی فلاونوییدها هستند عبارتند از: کاکایو سیر مرکبات و انگور، گیلاس، سیب و زغال اخته سبزیجات، از جمله پیاز، فلفل دلمه ای، اسفناج و کلم بروکلی طبق گفته موسسه ملی بهداشت، مصرف عصاره بذر انگور، Vitis vinifera ، به صورت خوراکی ممکن است به کاهش در پاها و سایر علایم نارسایی مزمن وریدی کمک کند، اگرچه در حال حاضر شواهد محدودی برای اثربخشی آن وجود دارد. افراد باید از مصرف داروهای رقیق کننده خون همزمان با عصاره دانه انگور به عنوان یک مکمل رژیم غذایی پرهیز کنند، زیرا این دو می تواند با هم تداخل داشته و خطر خونریزی را افزایش دهد. پوشیدن لباس های نامناسب و تنگ، می تواند جریان خون را محدود کند. علاوه بر آن پوشیدن کفش های صاف به جای کفش پاشنه بلند می تواند به بهبود رگ های واریسی در پاها کمک کنند. بالا نگه داشتن پاها، در حالت ایده آل در همان ارتفاع از قلب یا بالاتر از آن، به بهبود گردش خون کمک می کند و منجر به کاهش فشار در رگ های ساق پا می شود. گرانش زمین باعث می شود تا خون جریان پیدا کرده و به قلب برگردد. سعی کنید حداقل سه بار در روز و به مدت دقیقه پاهای خود را بالا نگه دارید. بالا بردن پاها از سطح قلب، اثر نیروی گرانش را کاهش می دهد و منجر به گردش خون بهتر و کاهش تورم مچ پا می شود. ماساژ آرام مناطق آسیب دیده می تواند به گردش خون در رگ ها کمک کند. علاوه بر آن می توانید برای نتیجه گیری بهتر از روغن های ماساژ ملایم یا مرطوب کننده برای ماساژ درمانی در این مناطق استفاده کنید. از فشار دادن مستقیم رگ ها پرهیز کیند، زیرا ممکن است به بافت های شکننده آسیب برساند. اگر مجبور هستید در مدت زمان طولانی بنشیند، بهتر است هر از گاهی از جای خود بلند شوید و حرکت کنید و راه بروید موقعیت خودتان را به طور مکرر تغییر دهید تا خون در رگ های شما جریان پیدا کند. ایستادن یا نشستن برای مدت طولانی در یک موقعیت باعث می شود جریان خون در رگ های پا در برابر گرانش زمین دشوارتر و فشار در رگ های پا زیاد شود. این فشار در نهایت می تواند باعث تجمع خون و التهاب رگ ها در مچ پا و یا پاها شود. از نشستن با پاهای قفل شده به همدیگر در مدت زمان طولانی خودداری کنید، زیرا این حرکت می تواند جریان خون به پاها را محدودتر و مشکلات گردش خون را بیشتر کند. اگر در موقعیتی هستید که نمی توانید از جای خود بلند شوید و حرکت کنید راهکارهای زیر را امتحان کنید: مچ پا را بکشید. پاهای خود را بچرخانید. زانوهای خود را خم کنید. یکی از بزرگترین علت واریس است. خوابیدن در سمت چپ ممکن است در جلوگیری از تشکیل رگ ها واریس موثر باشد و علایم واریس را تسکین دهد. این وضعیت خواب به کاهش فشارهایی که رحم در حال رشد و همچنین رگ بزرگ در ناحیه لگن کمک می کند. اگر درمان های خانگی برای رگ ها واریس موثر نباشد یا باعث ناراحتی شدید در فرد شود، درمان پزشکی نیز برای کمک به مقابله با واریس در دسترس است. پزشک می تواند موارد زیر را در این شرایط تجویز کند: در این روش، رگ های واریس به صورت جراحی برداشته می شود. فرسایش درون گرما روشی است که در آن از گرما برای تسکین رگهای آسیب دیده استفاده می شود. در روش فلبکتومی سرپایی پزشک پوست را سوراخ می کند و رگ های واریسی را از طریق شکاف های کوچک برش می دهد. جای زخم معمولا بعد از انجام این روش حداقل است. در این روش از فوم مخصوصی برای بستن رگ ها و کوچک شدن آنها استفاده می شود. در جراحی های لیزر، پرتوهای شدید نور به سمت رگ هدایت شده و باعث می شود که رگ ها به تدریج محو و ناپدید گردند. در طول این عمل جراحی، یک دوربین فیلمبرداری ریز در پای بیمار قرار داده می شود تا جراح بتواند بهتر آن ها را ببیند. برداشتن رگها از طریق یک سری برش های کوچک صورت می گیرد. با گذشت زمان و افزایش سن دریچه های وریدی ضعیف تر شده و منجر به تشدید وریدهای واریسی می شوند. نمی توانید درباره سن، جنسیت یا سابقه خانوادگی خود کارهای زیادی انجام دهید. اما پیروی از یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، سالم ماندن و کنترل فشار خون برای تسکین علایم رگ های واریس قدمی بردارید. واریس باعث ایجاد ناراحتی می شود. درمان واریس در منزل امکان پذیر است و تغییر رژیم و شیوه زندگی می تواند علایم را بهبود بخشد. افراد مبتلا به واریس شدید ممکن است بخواهند برای بهبود ظاهر این رگ ها و تسکین علایم به دنبال درمان های پزشکی باشند. مشورت با پزشک به فرد کمک می کند تا بهترین و آگاه ترین تصمیم را در مورد درمان مناسب رگ های واریس بگیرد.

اسهال آنتی بیوتیکی ( Antibiotic associated diarrhea ) به دفع مدفوع شل و آبکی گفته می شود که بعد از مصرف سه یا چند روزه داروهای مورد استفاده در درمان عفونت های باکتریایی (آنتی بیوتیک) اتفاق می افتد. بیشتر اوقات، این نوع اسهال خفیف بوده و نیازی به درمان نخواهد داشت. زیرا پس از قطع مصرف آنتی بیوتیک، اسهال به طور معمول طی چند روز برطرف خواهد شد. البته اسهال شدید آنتی بیوتیکی ممکن است نیاز به قطع مصرف یا عوض کردن داروهای آنتی بیوتیکی داشته باشد. علت اصلی بروز این نوع اسهال هنوز مشخص نیست. اما تصویر می شود که داروهای ضد باکتریایی ( تعادل باکتری های خوب و بد در دستگاه گوارش را برهم زده و باعث بروز اسهال در فرد مصرف کننده خواهند شد. آنتی بیوتیک هایی بیشتر از دیگر داروها باعث بروز می شوند. تقریبا تمامی آنتی بیوتیک ها می توانند باعث اسهال آنتی بیوتیکی شوند. اما آنتی بیوتیک هایی که معمولا بیشتر از موارد باعث بروز اسهال می شوند، شامل موارد زیر هستند: سفالوسپورین ها، مانند سفدینیر و سفپودوکسیم پنی سیلین ها، مانند آموکسی سیلین و آمپی سیلین هنگامی که آنتی بیوتیک ها تعادل باکتری ها در شما را برهم می زنند، رشد باکتری C . difficile C . difficile مرتبط هستند شامل فلوروکینولون ها، سفالوسپورین ها، پنی سیلین ها و کلیندامایسین می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این نوع اسهال در هر شخص مصرف کننده آنتی بیوتیک می تواند رخ دهد. اما در صورت وجود موارد زیر احتمال ابتلا به این نوع اسهال در فرد نیز افزایش خواهد یافت: استفاده بیش از یک نوع آنتی بیوتیک سابقه اسهال آنتی بیوتیکی در گذشته مصرف طولانی مدت از داروهای آنتی بیوتیکی بیشتر افراد مبتلا به این نوع اسهال دچار علایم و نشانه های خفیفی از قبیل موارد زیر خواهند شد: مدفوع آبکی تعداد دفع بیشتر مدفوع این نوع اسهال معمولا حدود یک هفته پس از شروع مصرف آنتی بیوتیک ها شروع خواهد شد. البته در بعضی از مواقع اسهال و علایم دیگر تا روزها یا هفته ها پس از پایان درمان آنتی بیوتیکی نیز ظاهر نخواهند شد. نوعی باکتری به نام دیفیسیل سی نیز با تولید سم بیشتر می تواند باعث بروز اسهال های آنتی بیوتیکی شدیدتر در فرد مصرف کننده داروهای آنتی بیوتیکی شود. علاوه بر این آبکی شدن مدفوع و افزایش حرکات مکرر روده، عفونت دیفیسیل سی می تواند منجر به بروز علایم زیر نیز بشود: از دست دادن اشتها بهتر است در صورت مشاهده علایم و نشانه های جدی و اسهال آبکی نگران کننده برای درمان به پزشک مراجعه کنید. این علایم ممکن است مربوط به بیماری های دیگری باشد در نتیجه پزشک باید علت اصلی بروز آن را تشخیص بدهد. یکی از شایع ترین عوارض جانبی این نوع اسهال از دست دادن حجم زیادی از مایعات و الکترولیت ها و در نتیجه بروز کم آبی بدن است. کم آبی شدید حتی می تواند خطر آفرین بوده و باعث مرگ فرد شود. نشانه های کم آبی نیز شامل، تشنگی شدید، کم شدن ادرار و ضعف بدن شود. برای تشخیص این نوع اسهال پزشک احتمالا سوالاتی را در مورد تاریخچه سلامتی شما از جمله تحت درمان قرار گرفتن با آنتی بیوتیک مطرح کند. اگر پزشک مشکوک به ابتلای شما به عفونت دیفیسیل سی باشد، ممکن است برای شما آزمایش مدفوع نیز تجویز کند. درمان اسهال آنتی بیوتیکی به شدت علایم و نشانه های شما بستگی خواهد داشت. در صورتی که دچار اسهال آنتی بیوتیکی خفیف شده اید، علایم و نشانه های آن بعد از گذشت چند روز بعد از قطع مصرف آنتی بیوتیک به طور کامل برطرف خواهد شد. البته در بعضی از موارد پزشک ممکن است دستور دهد تا قبل از تکمیل دوره درمان برای کاهش اسهال خود مصرف آنتی بیوتیک را قطع کنید. اگر مبتلا به عفونت دیفیسیل سی باشید، پزشک احتمالا درمان آنتی بیوتیکی را کاملا متوقف خواهد کرد. البته برای ادامه روند درمانی پزشک ممکن است آنتی بیوتیک های به خصوصی را برای از بین بردن باکتری های ایجاد کننده اسهال آنتی بیوتیکی تجویز کند. همچنین از شما خواسته می شود که در طول دوره درمان از مصرف داروهای سرکوب کننده اسید معده خودداری کنید. البته در مبتلایان به این عفونت علایم اسهال ممکن است بازگشته و فرد نیاز به درمان تکرار شونده داشته باشد. برای کنار آمدن با اسهال می توانید از راهکارهای زیر کمک بگیرید: ایده خوبی است که در هنگام ابتلا به اسهال از خوردن غذاهای چرب و تند خودداری کنید. معمولا خیلی زود بعد از برطرف شدن علایم می توانید به رژیم غذایی عادی خود برگردید. برای مقابله با کاهش مایعات بدن ناشی از اسهال، بهتر است در طول روز آب بیشتری بنوشید. در صورت از دست دادن آب شدیدتر نیز مایعاتی بنوشید که حاوی آب، شکر و نمک هستند. همچنین می توانید آب استخوان قلم یا آب میوه ای که قند آن زیاد نیست را امتحان کنید. از نوشیدنی های حاوی قند زیاد یا حاوی الکل یا کافیین مانند قهوه، چای و کولا به شدت خودداری کنید زیرا این نوشیدنی ها ممکن است علایم شما را شدیدتر کند. برای نوزادان و کودکانی که مبتلا به اسهال هستند از پزشک خود در مورد استفاده از محلول تجویزی rehydration دهان مانند Pedialyte برای تجدید مایعات و الکترولیتها سوال کنید. در بعضی موارد اسهال خفیف آنتی بیوتیکی، پزشک ممکن است داروهای ضد اسهال مانند لوپامید ( Imodium A - D ) را توصیه کند. اما قبل از مصرف داروهای ضد اسهال با پزشک خود مشورت کنید زیرا این داروها ممکن است برای توانایی بدن شما در از بین بردن سموم اختلال ایجاد کرده و منجر به عوارض جانبی جدی شوند. مصرف بعضی از غذاها مثل ماست های پروبیوتیک از جمله مواردی است که می تواند به متعادل سازی باکتری های سالم در کمک کند. اما هنوز ت ییدی بر موثر بودن این محصولات پروبیوتیکی و درمان شدن توسط این غذاها وجود ندارد. برای جلوگیری از بروز این بیماری بهتر است راه حل های زیر را امتحان کنید: از آنتی بیوتیک استفاده نکنید مگر اینکه پزشک آن را تجویز کرده باشد. دقت کنید که مصرف آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت های باکتریایی را درمان کنند، اما به عفونت های ویروسی مانند و کمکی نخواهند کرد. در صورتی که در بیمارستان بستری هستید، از مراقبان و پرستاران خود بخواهید تا قبل از دادن آنتی بیوتیک ها به شما دست های خود را با ضد عفونی کننده الکلی یا آب و صابون بشوند. دقت کنید که یک بار ابتلا به اسهال آنتی بیوتیکی احتمال بروز مجدد آن را افزایش خواهد داد. پزشک ممکن است در چنین مواردی آنتی بیوتیک متفاوتی را برای درمان شما تجویز کند. از آن جایی که مدت زمان ملاقات با پزشک کوتاه بوده و حرف های زیادی برای گفتن خواهید داشت. در نتیجه بهتر است با آمادگی کامل به پزشک مراجعه کرده و از این زمان کوتاه نهایت استفاده را ببرید. بهتر است قبل از حضور در مطب موارد زیر را آماده کنید: همه نشانه های مربوط و غیر مربوط به بیماری خود را یادداشت کرده و همراه خود داشته باشید. بهتر است استرس ها و تغییرات اخیری که در زندگی تان افتاده است را یادداشت کنید. نام تمامی داروها، مکمل ها و ویتامین های که مصرف می کنید را همراه با میزان مصرف خود یادداشت کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی موارد و اطلاعاتی که پزشک در اختیارتان قرار می دهد، کار دشواری است. در نتیجه بردن همراه به یادآوری اطلاعات مهم و نکات کمک زیادی خواهد کرد. تمامی سوالات مربوط و غیر مربوطی که به ذهنتان رسیده و قصد پرسیدن آن ها از پزشک را دارید را یادداشت کرده و همراه خود به مطب ببرید. بهتر است در مورد بیماری خود سوالات زیر را از پزشک معالج بپرسید: آیا مورد خاصی وجود دارد که باید رعایت کنم؟ این عوارض جانبی موقتی است یا دایمی خواهد بود؟ برای تشخیص نیاز به انجام چه آزمایشاتی خواهم داشت؟ بهترین اقدامی که در نتیجه اسهال مکرر می توان انجام داد، چیست؟ آیا غذاها یا نوشیدنی های خاصی را باید تا بهبودی کامل کنار بگذارم؟ آیا راهکار مراقبتی خاصی را برای برطرف شدن علایم توصیه می کنید؟ علاوه بر سوالات مطرح شده هر سوالی که در مورد این بیماری به ذهن تان رسید را مطرح کرده و نگران نباشید. پزشک ممکن است در حین معاینه و تشخیص شما سوالاتی را مطرح کند. در نتیجه بهتر است آمادگی پاسخ دادن به این سوالات را داشته باشید: از چه زمانی علایم شما شروع شد؟ آیا قبلا هم سابقه بروز این نوع اسهال داشته اید؟ آیا اخیرا کسی در اطرافیان شما دچار اسهال شده است؟ آیا اخیرا آنتی بیوتیک مصرف کرده اید؟ چه نوع آنتی بیوتیکی و برای چه مدت؟ می توانید وضعیت حرکات روده خود را توصیف کنید؟ آیا عملکرد طبیعی دارند یا خیر؟ آیا سابقه مشکلات روده مانند کولیت اولسراتیو، یا سایر را داشته اید؟ تا زمان مراجعه به پزشک بهتر است کارهای زیر را انجام دهید. آنتی بیوتیک تجویزی پزشک را طبق توصیه مصرف کرده و اقدامات زیر را انجام دهید: برای جایگزینی مایعات از دست رفته به دلیل اسهال، آب و مایعات بیشتری بنوشید. غذاهای بدون نیاز به جویدن خورده و از مصرف غذاهای تند یا چربی که می توانند اسهال را تشدید کند، خودداری کنید. اسهال آنتی بیوتیکی به دفع مدفوع شل و آبکی گفته می شود که بعد از مصرف سه یا چند روزه داروهای مورد استفاده در درمان عفونت های باکتریایی (آنتی بیوتیک) اتفاق می افتد. بیشتر اوقات، اسهال آنتی بیوتیکی خفیف بوده و نیازی به درمان نخواهد داشت. زیرا پس از قطع مصرف آنتی بیوتیک، اسهال به طور معمول طی چند روز برطرف خواهد شد. اما بهتر است در صورت مشاهده علایم و نشانه های جدی و اسهال آبکی نگران کننده برای درمان به پزشک مراجعه کنید. درمان این بیماری به شدت علایم و نشانه های شما بستگی خواهد داشت.

رفتار درمانی ( Behavioral Therapy ) یک اصطلاح کلی برای انواع روش های درمانی در درمان اختلالات سلامت روان می باشد. رفتاردرمانی به دنبال شناسایی رفتارهای مخرب و ناسالم افراد و تغییر این رفتارها می باشد. رفتار درمان ها معتقدند که افراد، رفتارها را از همدیگر یاد می گیرند و از همدیگر تقلید می کنند. اما خوشبختانه می توان رفتارهای ناسالم را تغییر داد. تمرکز رفتار درمانی اغلب بر روی مشکلات فعلی و نحوه تغییر آن ها است. رفتار درمانی می تواند در درمان طیف وسیعی از اختلالات روانی کاربرد داشته باشد، از جمله: مسایل خشم اختلالات هراس همچنین می تواند در درمان شرایط و اختلالات زیر موثر باشد: اختلالات اشتها فوبیا، از جمله هراس اجتماعی ( PTSD ) خود زنی و صدمه رساندن به خود ( self - harm ) رفتار درمانی برای درمان مسایل مربوط به بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید انواع مختلفی از رفتار درمانی بر اساس نوع کاربرد آن ها، عبارتند از: ( Cognitive behavioral therapy ) یک روند درمانی بسیار محبوب است که ترکیبی از رفتار درمانی با شناخت درمانی می باشد. درمانگران در این روش اعتقاد دارند که افکار و عقاید شخص بر اعمال و خلق و خوی افراد ت ثیر می گذارد و فرد با تغییر تفکر و الگوهای رفتاری تا حدودی می تواند مشکلات فعلی خودش را حل کند. شناختی رفتاری ( Cognitive behavioral play therapy ) ، معمولا در کودکان کاربرد دارد و با این روش متخصصان درمان گر می توانند به احساسات نهفته کودکان که آن ها قادر به بیانشان نیستند پی ببرند. در بازی درمانی، کودکان برای انتخاب نوع اسباب بازی ها و بازی خودشان آزاد هستند. علاوه بر آن درمانگران می توانند به والدین در نحوه استفاده از بازی برای بهبود ارتباط با فرزندانشان کمک کنند. حساسیت زدایی سیستمی ( System desensitization ) ، اغلب برای درمان فوبیا کاربرد دارد و طی این روش بیماران یاد می گیرند که ترس خود را با پاسخ های آرامش بخش دیگری جایگزین کنند. در حساسیت زدایی درمانگران ابتدا به بیماران را آموزش می دهند و در مرحله بعدی به تدریج بیماران را در معرض عوامل محرک ایجاد کننده ترس قرار می دهند. در این شرایط بیمار با استفاده و تمرین تکنیک های آرامش یاد می گیرند که بر ترس خود غلبه کنند. انزجار درمانی ( Aversion therapy ) اغلب برای درمان مشکلاتی مانند سوء مصرف مواد و ترک الکل استفاده می شود. در این روش درمانگر به بیمار یاد می دهد که محرک مطلوب اما ناسالم را با یک محرک بسیار ناخوشایند جایگزین کند. به عنوان مثال بیمار می تواند مصرف الکل را با یک خاطره ناخوشایند مرتبط کند و از این ارتباط برای ترک الکل استفاده می شود. رفتار درمانی برای معالجه تعداد زیادی از شرایط استفاده شده و به نظر می رسد در بسیاری از مواقع موثر بوده است. برخی تحقیقات نشان داده که شناخت درمانی رفتاری در درمان بیماری های زیر می تواند از سایر درمان ها موثر تر باشد: استرس عمومی همچنین مطالعات نشان داده که بازی درمانی در کودکان تا ساله بسیار تاثیر گذار بوده است. رفتار درمانی کاربردی و بازی درمانی هر دو برای کودکان بویژه کودکان مبتلا به و ADHD استفاده می شوند. بخش اصلی این روش درمانی، پاداش دادن به رفتار مثبت و تنبیه رفتارهای منفی است. به طور طبیعی ممکن است در این روش کودک به درمان گر خود اعتماد کند. علاوه بر آن والدین می توانند در این روند درمانی به کودک کمک کنند. پیدا کردن یک درمانگر مناسب و با تجربه می تواند کمی دشوار باشد اما منابع بسیار زیادی وجود دارند که این کار را آسانتر می کنند. برای پیدا کردن و شناخت یک درمانگر می توانید از منابع و افراد زیر کمک بگیرید: مشاوران روان شناسان روان پزشکان مددکاران اجتماعی درمان گران باید مجوز و مدارک لازم را متناسب با نوع روند درمانی خود داشته باشد. برخی درمان گران در حوزه رفتاردرمانی بیشتر بر روی درمان شرایط خاص مانند اختلال در خوردن غذا یا افسردگی کار می کنند. یک درمان گر برای کمک به بیماران و درمان بهتر مجبور هستند از بیمار سوالات شخصی زیادی بپرسند. برای همین در هنگام انتخاب درمانگر باید کسی را پیدا کنید که بتوانید با او به راحتی ارتباط برقرار کرده و با او راحت باشید. شاید مجبور باشید قبل از پیدا کردن یک درمانگر مناسب، با چندین درمانگر صحبت کنید. هدف از رفتار درمانی، تقویت رفتارهای مطلوب و از بین بردن رفتارهای ناخواسته یا ناسازگار است. رفتار درمانی ریشه در رفتارگرایی دارد. برخلاف برخی از انواع روش های درمانی که بر روی تغییر افکار انسان تمرکز دارند، رفتار درمانی بیشتر بر عمل گرایی تکیه می کند. در این روش درمانگر سعی می کند به فرد رفتارهای جدیدی را آموزش دهد. دو اصل اساسی در رفتار درمانی عبارتند از: شرط بندی کلاسیک و عملیاتی: در شرط بندی کلاسیک درمانگر سعی می کند بین محرک ها ی قبلی با مجرک های طبیعی ارتباط برقرار کند: این روش بر روی پاداش و تنبیه برای افزایش یا کاهش یک رفتار تمرکز دارد و فرد بعد از درمان سعی می کند رفتارهای که با پاداش همراه بوده اند را دوباره تکرار کند و رفتارهای که منجر به تنبیه شده اند، را انجام ندهد. شرطی سازی کلاسیک یکی از راه های تغییر رفتار است و تعدادی تکنیک وجود دارد که می تواند چنین تغییراتی را ایجاد کند. این روش در ابتدا به عنوان اصلاح رفتار شناخته می شد اما امروزه به تحلیل رفتار کاربردی معروف است. برخی از تکنیک ها و راهکارهای مورد استفاده در رفتار درمانی مبتنی بر شرایط کلاسیک، عبارتند از: در این روش فرد باید در معرض اشیاء و یا موقعیت های بسیار زیاد و سریع قرار بگیرد. این روش بیشتر اغلب برای درمان فوبیا، اضطراب و سایر اختلالات مرتبط با استرس کاربرد دارد. به عنوان مثال، مواجهه سازی ممکن است برای کمک به بیمارانی که از سگ می ترسد، استفاده شود. در ابتدا، بیمار برای مدت طولانی در معرض یک سگ کوچک قرار می گیرد. وقتی که بیمار درک کند که روبرو شدن با سگ هیچ ترسی ندارد، واکنش ترس شروع به محو شدن می کند. برای انجام این تکنیک فرد باید لیستی از ترس های خود را تهیه کند و در ادامه برای از بین بردن ترس خود آموزش را یاد بگیرد و تکرار کند. حساسیت زدایی منظم یا سیستماتیک ( Systematic Desensitization ) اغلب برای درمان فوبیا استفاده می شود و شامل سه مرحله می باشد: آموزش تکنیک های آرامش بخش به بیمار تهیه لیستی از موقعیت های ترس آور روبرو شدن با محرک های ترس آور ضمن حفظ حالت آرامش و انجام تکنیک های آرامش تحت نظر درمانگر در روند انزجار درمانی ( Aversion Therapy ) ، درمان گر از جفت کردن یک رفتار نامطلوب با یک محرک تهاجمی تر استفاده می کند تا در نهایت رفتار های منفی بیمار را کاهش دهد و آن ها را از بین ببرد. به عنوان مثال مصرف کنندگان الکل در این روش ممکن است از دارویی به نام دی سولفیرام استفاده کند، که ترکیب این دارو با الکل باعث ایجاد علایم شدید مانند سردرد، و می شود. بروز این علایم ممکن است در ترک مصرف الکل موثر باشد. بسیاری از تکنیک های رفتاری به اصول شرط بندی عملیاتی متکی هستند و از تکنیک های تقویتی، مجازات، الگوسازی و مدل های مرتبط برای تغییر رفتار استفاده می کنند. بیمارانی که از روش رفتار درمانی مبتنی بر تهویه عمل ( Behavior Therapy Based on Operant Conditioning ) نسبت به بقیه روندهای درمانی استفاده می کنند ممکن است زودتر و بهتر نتیجه بگیرند. برخی از تکنیک ها و راهکارهای مورد استفاده در این رویکرد رفتار درمانی شامل موارد زیر است: این روش، برای تقویت رفتار بر روی پاداش دادن تاکید می کند. والدین و معلمان غالبا از Token Economies نشانه برای تقویت رفتار خوب دانش آموزان استفاده می کنند، حتی این روش می تواند در کاهش رفتارهای منفی تاثیر زیادی داشته باشد. روش مدیریت قراردادهای کتبی ( Contingency Management ) بر اساس یک قرارداد کتبی رسمی بین بیمار و درمانگر انجام می شود و هدف از آن تغییر رفتار بر اساس تقویت رفتارهای مثبت و جریمه در برابر رفتارها منفی می باشد. این نوع توافق ها فقط توسط درمانگران مورد استفاده قرار نمی گیرد، بلکه شامل حال معلمان و والدین هم می شود و این افراد باید در این روند درمانی همکاری کنند. قراردادهای کتبی می توانند در ایجاد تغییرات رفتاری بسیار موثر باشند و بیمار و درمانگر بر طبق قرار داد باید به وعده های خود عمل کنند. روش مدل سازی ( Modeling ) بر اساس مشاهده و الگوبرداری از رفتار دیگران انجام می شود. مدل سازی به جای تکیه بر تقویت و تنبیه، به افراد کمک می کند تا مهارت های جدید را در افراد های دیگر و همسالان خودش ببیند و از آن ها الگو برداری کند. در روش خاموش سازی ( Extinction ) درمانگر برای تغییر رفتار در بیماران سعی می کند او را از یک موقعیت محروم و یا اخراج کند. به عنوان مثال درمانگر برای درمان کودکی که فریاد می زند سعی می کند او را از بازی کردن و یا فعالیت های مورد علاقه خودش محروم کند و کودک را مجبور می کند که بی سر و صدا در گوشه ای بنشیند. در این شرایط کودک یاد می گیرد که باید رفتارهای نادرست خود را کنار بگذارد و آن را انجام ندهد. در بیشتر مواقع رفتار درمانی می تواند از سایر روند های درمانی موثر تر باشند. رفتاردرمانی در درمان بسیاری از اختلالات مانند ترس، اختلال هراس و وسواس کاربرد دارد. با این وجود، رویکردهای رفتاری همیشه راه حل مناسبی نیستند و برای معالجه برخی از اختلالات روانی جدی مانند و کاربرد ندارد. رفتار درمانی ممکن است در کمک به مددجویان در مدیریت یا کنار آمدن با برخی از جنبه های درمانی موثر باشد، اما باید از این روش ها در کنار سایر درمان های پزشکی و درمانی که توسط پزشک، روانشناس یا روانپزشک توصیه می شود، مورد استفاده قرار گیرند.

میومکتومی یک عمل جراحی برای از بین بردن فیبروم های رحمی است که به آن لیومیوم هم گفته می شود. فیبروم، رشدهای غیر سرطانی شایع در رحم هستند که معمولا در سال های باروری زنان ایجاد می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهند. هدف جراح در طی میومکتومی، خارج کردن فیبروم ها و بازسازی رحم است. برخلاف هیسترکتومی، که جراح مجبور می شود کل رحم زن را خارج کند، میومکتومی فقط فیبروم ها را از بین می برد و رحم را بازسازی می کند. زنانی که علایم فیبروییدی از جمله خون ریزی شدید قاعدگی و فشار لگن دارند تحت عمل میومکتومی قرار می گیرند. پزشک ممکن است میومکتومی را برای فیبروم هایی که باعث علایم مشکل ساز می شوند یا فعالیت های طبیعی زن را مختل کرده، توصیه کند. دلایل انتخاب میومکتومی به جای برای، عبارتند از: بیمار تمایل به باردار شدن دارد. بیمار می خواهد رحم خودش را حفظ کند. فیبروم های رحمی ممکن است باروری زن را مختل کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به طور کلی، میومکتومی باعث بروز عوارض جانبی کمی می شود. با این وجود این رویه مجموعه منحصر به فرد چالش های را به همراه دارد. خطرات میومکتومی شامل موارد زیر است: بسیاری از خانم ها که دارای لیومیوم رحم هستند به دلیل خون ریزی شدید در دوران قاعدگی اصولا کم خونی دارند، بنابراین به دلیل این افراد به دلیل خون ریزی زیاد در معرض خطر مشکلات زیادی قرار دارند. پزشک ممکن است قبل از جراحی آزمایش خون را برای بررسی کم خونی بیمار پیشنهاد کند. در طی میومکتومی، جراحان اقدامات دیگری برای جلوگیری از خون ریزی بیش از حد انجام می دهند. این موارد ممکن است شامل مسدود شدن جریان خون از شریان های رحمی با استفاده از توریون ها و گیره ها و تزریق داروهای اطراف فیبروم ها باشد تا رگ های خونی بسته شوند. با این حال در اکثر مراحل، خطر نیاز به تزریق خون وجود دارد. به طور کلی، بررسی ها نشان می دهد که خطر خون ریزی در هیسترکتومی نسبت به میومکتومی کمتر است. برش های داخل رحم برای از بین بردن فیبروم ها می تواند منجر به شود. میومکتومی ممکن است منجر به چسبندگی کمتری نسبت به میومکتومی شکمی (لاپاراتومی) شود. در صورت بارداری، میومکتومی می تواند خطرات خاصی را در هنگام افزایش دهد. در صورت برش عمیق در دیواره رحم، برای جلوگیری از پارگی رحم هنگام زایمان، زن مجبور می شود در بارداری های بعدی خود ( C ) را انتخاب کند. خود فیبروییدها نیز با عوارض بارداری همراه هستند. اگر جراحی غیر قابل کنترل باشد، جراح باید رحم را خارج کند یا ممکن است علاوه بر فیبروم ها ناهنجاری های دیگری هم تشخیص داده شود، البته این موارد به ندرت دیده می شوند. به ندرت، یک تومور سرطانی با یک فیبروم اشتباه گرفت. در این شرایط شاید خارج کردن فیبروم منجر به شیوع سرطان شود. خطر این اتفاق بعد از یایسگی و با افزایش سن زنان افزایش می یابد. در سال ، سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) نسبت به استفاده از یک جفت گیرنده قدرت لاپاروسکوپی برای بیشتر زنان تحت میومکتومی هشدار داد. کالج زنان و زایمان آمریکایی ( ACOG ) به زنان توصیه می کند که در مورد خطرات و فواید جراحی با جراح خود مشورت کنند. برای به حداقل رساندن خطرات جراحی، زنان باید راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: در زنانی که در طول دوره قاعدگی خود خون ریزی زیادی دارند و از رنج می برند، پزشک می تواند مصرف مکمل های و ویتامین ها را به بیمار توصیه کند تا قبل از عمل جراحی وضعیت کم خونی بیمار کنترل شود. ، راهکار دیگر برای درمان، قبل از عمل جراحی است. در این شرایط پزشک می تواند یک هورمون آزاد کننده گنادوتروپین ( GnRH ) ، قرص های ضد بارداری یا سایر داروهای هورمونی را برای قطع یا کاهش جریان قاعدگی تجویز کند. برخی از روش های، مانند آگونیست درمانی GnRH ، می توانند اندازه فیبروم و رحم را کوچک کنند تا جراح بتواند از یک روش جراحی با حداقل آسیب استفاده کند. با کوچک تر شدن اندازه فیبروم ها، پزشک از برش های کوچک تر و افقی به جای برش های عمودی استفاده خواهد کرد حتی ممکن است در این شرایط عمل لاپاروسکوپی جایگزین جراحی به روش باز، شود. برخی تحقیقات نشان می دهد که درمان آگونیست GnRH متناوب، با گذشت زمان، می تواند فیبروم ها را کوچک کند و خون ریزی را به قدری کاهش دهد که بیمار نیازی به جراحی نداشته باشد. در بیشتر زنان، آگونیست درمانی GnRH باعث بروز علایم از جمله، عرق شبانه و خشکی واژن می شود. اما این علایم بعد از قطع مصرف دارو پایان می یابند. درمان به طور کلی بیش از چند ماه قبل از عمل انجام می شود. شواهد نشان می دهد که همه خانم ها قبل از میومکتومی نباید آگونیست درمانی GnRH را انجام دهند. آگونیست درمانی GnRH ممکن است فیبروم ها را نرم و کوچک و تشخیص را دشوارتر کند. هزینه دارو و خطر عوارض جانبی باید در برابر مزایا آن سنجیده شود. خانواده دیگری از داروهایی به نام تعدیل کننده گیرنده پروژسترون انتخابی ( SPRMs ) ، مانند ulipristal بیمار باید ساعت ها قبل از عمل جراحی ناشتا باشد و از خوردن یا نوشیدن هر چیزی امتناع کند. در شرایطی که بیمار داروهای خاصی را مصرف می کند باید در مورد داروهای مصرفی خود با پزشک مشورت کند شاید لازم باشد که دوز مصرف داروها را قبل از جراحی تغییر دهد. بیمار بسته به وضعیت خودش، ممکن است یکی از انواع بیهوشی زیر را دریافت کند: از، بیشتر برای میومکتومی لاپاروسکوپی و معمولا برای میومکتومی شکم و گاهی اوقات برای میومکتومی هیستروسکوپی استفاده می شود. بیمار در این روش بیهوشی، به طور معمول چیزی را به یاد نمی آورد. MAC اغلب برای میومکتومی هیستروسکوپی مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا این روش آسیب کمتری دارد بنابراین به بیهوشی کمتری احتیاج دارد. بعضی اوقات ممکن است از انواع دیگر بیهوشی مانند نخاعی یا موضعی استفاده شود. بیماران بهتر است در مورد نوع بیهوشی خود با پزشک مشورت کنند. مدت زمان بستری شدن بیمار بعد از جراحی به نوع و روند جراحی بستگی دارد. میومکتومی شکمی (لاپاراتومی) معمولا به یک یا دو روز بستری در بیمارستان نیاز دارد. در اکثر موارد، لاپاروسکوپی یا روباتیک به صورت سرپایی یا تنها با یک شب بستری در بیمارستان انجام می شود. اغلب نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد. اما بیماران در هر شرایط نیاز به همراه دارند. بسته به اندازه، تعداد و محل قرارگیری فیبروم، جراح یکی از روش های زیر را انتخاب می کند: در میومکتومی شکم (لاپاراتومی) ، جراح برش شکمی باز ایجاد می کند. در صورت امکان جراح ترجیح می دهد یک برش، افقی ("خط بیکینی") ایجاد کند. برای رحم های بزرگ تر نیاز به برش های عمودی هم می باشد. در نوع لاپاروسکوپی یا روباتیک، هر دو روش با حداقل آسیب انجام می گیرد. جراح از طریق برش های کوچک شکمی به دسترسی پیدا کرده و آن را خارج می کند. زنانی که تحت عمل جراحی لاپاروسکوپی قرار می گیرند در مقایسه با زنانی که لاپاروتومی دارند ممکن است برتری های زیر را داشته باشند: خون ریزی کمتر بهبودی سریع تر مدت اقامت در بیمارستان کمتر بروز عوارض و تشکیل چسبندگی بعد از عمل جراحی کمتر مقایسه های محدودی بین لاپاروسکوپی و روباتیک وجود دارد. جراحی روباتیک ممکن است طولانی تر و پرهزینه تر باشد، اما در غیر این صورت تفاوت های کمی در نتایج گزارش شده است. جراح یک برش کوچک در شکم ایجاد می کند. سپس او لاپاروسکوپ یا یک لوله باریک مجهز به دوربین را در شکم بیمار وارد می کند. جراح، جراحی را با ابزارهایی که از طریق برش های کوچک دیگر در دیواره شکم وارد شده است، انجام می دهد. جراح وسایل را از طریق برش های کوچک مشابه با لاپاروسکوپی وارد می کند. سپس حرکت ابزارها را از یک مکان جداگانه کنترل می کند. برخی از جراحان میومکتومی های تک برش لاپاروسکوپی و روباتیک را انجام می دهند. جراحان در بعضی مواقع، فیبرویید را به قطعات کوچک برش داده و از طریق برش کوچک در دیواره شکم آن ها را خارج می کنند. در برخی موارد دیگر فیبرویید از طریق برش های بزرگتر در شکم جراحی و خارج می شوند به ندرت ممکن است فیبرویید از طریق برش در واژن (کولپوتومی) برداشته شود. برای درمان فیبروم های کوچکتر که به طور قابل توجهی در رحم زنان دیده می شوند (فیبروم های زیر موکوس) ، جراح ممکن است یک میومکتومی هیستروسکوپی را پیشنهاد کند. جراح با استفاده از وسایل وارد شده از طریق واژن و دهانه رحم به رحم و فیبروم ها دسترسی پیدا کرده و آن ها را از بین می برد. به طور کلی میومکتومی هیستروسکوپی به صورت زیر انجام می شود: جراح از طریق مهبل و گردن رحم و داخل رحم یک وسیله کوچک و روشن را وارد می کند. او معمولا از یک ریزسکوپ حلقه سیم برای برش (برداشتن) بافت با استفاده از الکتریسیته استفاده می کند تا به صورت دستی فیبرویید را با تیغه برش دهد. یک مایع شفاف، معمولا یک محلول نمکی استریل، برای گسترش حفره رحم در رحم بیمار وارد شده و امکان معاینه دیواره های رحمی را به پزشک می دهد. با استفاده از ریزسکوپ یا موتور سیکلت هیستروسکوپی قطعاتی از فیبروم تراش می دهد. قطعات را از رحم خارج می کند تا اینکه فیبرویید به طور کامل برداشته شود. بعضی اوقات فیبروم های بزرگ در یک عمل جراحی به طور کامل برداشته نمی شوند و به عمل جراحی دوم نیز نیاز دارد. در هنگام ترخیص از بیمارستان، پزشک داروهای ضد درد را تجویز و راه های خود مراقبتی را به بیمار توصیه می کند. بیمار ممکن است بسته به نوع روش جراحی صورت گرفته چند روز تا شش هفته لکه بینی واژن را تجربه کنند. نتایج ناشی از میومکتومی ممکن است شامل موارد زیر باشد: بعد از جراحی، اکثر خانم ها علایم و نشانه های آزار دهنده مانند خون ریزی بیش از حد قاعدگی و درد و فشار لگن را تجربه می کنند. زنانی که تحت نتایج حاملگی خوبی در حدود یک سال بعد از عمل دارند. بیماران باید سه تا شش ماه پس از جراحی و تا زمان بهبودی رحم از باردار شدن جلوگیری کنند. فیبروم هایی که در حین عمل جراحی تشخیص داده نمی شوند یا فیبروم هایی که به طور کامل برداشته نشده اند در نهایت رشد می کنند و باعث بروز علایم و فیبروم های جدید می شوند که ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. زنانی که فقط یک فیبرویید داشتند، در مقایسه با زنانی که دارای چندین بودند، خطر کمتری برای ابتلا به فیبروم های جدید دارند. زنانی که بعد از عمل جراحی باردار می شوند، نسبت به زنانی که باردار نمی شوند، خطر بیشتری برای ابتلا به فیبروم جدید دارند. برای زنانی که فیبروم جدید را تجربه می کنند ممکن است در آینده درمان های جانبی و غیر جراحی وجود داشته باشند. برخی از این درمان های احتمالی، عبارتند از: در این روش پزشک ذرات میکروسکوپی را به یک یا هر دو شریان رحمی تزریق و خون ریزی را محدود می کنند. در RVTA ، از انرژی پرتوی فرکانس برای کوچک کردن فیبروم ها با استفاده از اصطکاک یا گرما استفاده می شود. این روش با استفاده از منبع گرما و با کمک تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( برای درمان فیبروم ها انجام می گیرد. برخی از زنان با فیبروم جدید یا عود کننده در صورتی که تمایل به باردار شدن دوباره ندارند هیسترکتومی را انتخاب می کنند.

انواع داروهای سرکوب کننده های سیستم ایمنی، داروهایی هستند که به سرکوب سیستم ایمنی بدن کمک می کنند. بسیاری از آن ها در ابتدا در بیماران پیوند اعضاء برای کاهش خطر رد پیوند کاربرد داشتند. هم اکنون این دارو ها برای درمان برخی از بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتویید هم استفاده می شوند. قبل از تجویز داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی، پزشک ممکن است بیوپسی کلیه یا دستگاه اندام آسیب دیده را انجام دهد تا موثرترین دوره و دوز درمانی را ارزیابی کند. بعضی اوقات انواع داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی به جای درمان با استرویید و یا همراه با آن ها تجویز می شوند. به همین دلیل، به آن ها "داروهای صرفه جویی در استرویید" یا "داروهای کمکی" هم گفته می شود. داروهای استرویید معمولا فواید دو برابری دارند، زیرا اغلب باعث بهبود یا از بین رفتن نیاز به استروییدها و در عین حال تسکین علایم بیماری می شوند. ایموران یک سرکوب کننده سیستم ایمنی ضد التهاب است که می تواند آسیب دیدگی و ناتوانی مفاصل را در مبتلایان به، و سایر شرایط کاهش دهد. علاوه بر این، ایموران لوپوس موثر بر کبد و کلیه ها را بهبود می بخشد. ایموران "صرفه جویی در استرویید" است، به این معنی که ممکن است باعث کاهش میزان مصرف استرویید شود. از آنجا که عوارض جانبی استروییدها به طور کلی با دوز افزایش می یابد، این دارو به طور کلی عوارض جانبی استرویید ها را کاهش می دهد. Imuran یک دارو با خاصیت "شروع آرام" تلقی می شود که ممکن است - هفته طول بکشد تا اثرات آن ظاهر شود. ایموران معمولا به صورت قرص مصرف می شود و عوارض جانبی کمتری نسبت به بسیاری از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایع ترین و جدی ترین عوارض جانبی آن، عبارتند از: اسهال استفراغ درد معده حالت تهوع مصرف دارو با غذا ممکن است به کاهش این علایم کمک کند. ایموران همچنین می تواند تعداد سلول های خاصی در خون را کاهش دهد. به همین دلیل مصرف کنندگان آن باید به طور مرتب آزمایش خون بدهند تا گلبول های سفید، پلاکت ها و شمارش گلبول های قرمز خون آن ها مشخص شود. عوارض جانبی کمتر شایع ایموران، عبارتند از: (التهاب کبد) ناهنجاری های تست کبد واکنش آلرژیک شبیه آنفولانزا حتی اگر Imuran در درمان علایم جدی لوپوس موثر باشد، مصرف طولانی مدت این دارو خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد. علاوه بر انجام آزمایش خون منظم ( CBCs ) ، بیماران در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر در صورت استفاده از ایموران، باید به پزشک خود اطلاع دهند: تب خون ریزی بثورات جدید کبودی آسان علایم عفونت زنانی که این قرص را مصرف می کنند در صورت بارداری و یا شیردهی سریعا باید با پزشک خود مشورت کنند زیرا مصرف ایموران می تواند برای جنین مضر باشد. علاوه بر آن برخی دارو های خاص می توانند با ایموران تداخل داشته باشند، از جمله: وارفارین (کومدین) برخی داروهای فشار خون داروهای نقرس آلوپورینول (آلوپریم، زیلوپریم) Cellcept یا مایکوفنولات مفتیل یک سرکوب کننده سیستم ایمنی است که بخصوص برای بیماران لوپوس با علایم بیماری کلیوی مورد استفاده قرار می گیرد. این ماده با هدف قرار دادن آنزیمی در بدن کار می کند. Cellcept عملکرد را نیز مختل می کند. معمولا Cellcept دو بار در روز با دوز کلی در حدود - میلی گرم تجویز می شود، اما این دوز ممکن است در ادامه روند درمان کاهش یابد. مانند ایموران، Cellcept دارای اثر کاهش مصرف استروییدی می باشد و میزان مصرف داروهای استروییدی و در نتیجه اثرات جانبی آن ها را نیز کاهش می دهد. Cellcept ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند، از جمله: تهوع درد معده استفراغ اسهال سردرد سرگیجه بی خوابی لرزش (حرکات غیر ارادی عضلات) بثورات پوستی اما کمتر دیده می شود. Cellcept همچنین ممکن است باعث کاهش تعداد سلول های خاصی در خون بیمار مانند گلبول های سفید شود و می تواند خطر بروز عفونت را افزایش دهد. علاوه بر این، کاهش گلبول های قرمز ایجاد شده توسط Cellcept ممکن است منجر به کم خونی و در نتیجه خستگی و کبودی آسان شود. Cellcept همچنین می تواند تعداد پلاکت های موجود در خون را کاهش دهد و باعث کبودی آسان یا شود. آزمایش خون دوره ای هنگام استفاده از Cellcept می تواند به بیمار و پزشک برای تشخیص و درمان به موقع عوارض کمک کند. افراد بالای سال و افرادی که زخم یا سایر اختلالات را تجربه کرده اند، باید قبل از مصرف سلوپت با پزشکان مشورت کنند. در هنگام مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند Cellcep ، خطر ابتلا به سرطان مانند و سرطان پوست افزایش می یابد. بر همین اساس بیماران باید هنگام بیرون رفتن از خانه، از ضد آفتاب استفاده کرده و از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آفتاب جلوگیری کنند. زنان باردار و یا شیرده به خاطر خطر نقص مادرزادی باید از مصرف Cellcept خودداری کنند. علاوه بر این، Cellcept می تواند غلظت و اثر داروهای ضد بارداری خوراکی را در خون کاهش می دهد، بنابراین زنان باید از روش های دیگر برای پیشگیری از بارداری استفاده کنند. برخی از داروهای خاص ممکن است با اثر بخشی Cellcept در تعامل یا تداخل باشند. این داروها عبارتند از: تیوفیلین (تیو دور) فنیتویین (دیلانتین) آزاتیوپرین ( Imuran ) آسیکلوویر ( Zovirax ) gancyclovir ( Cytovene ) کلسترول کلستیرامین ( Questran ) سیکلوسپورین نیورال، Sandimmune ، Gengraf پروبنسید ( Benemid ) یا آسپرین و سایر سالیسیلات ها آنتی اسیدهای حاوی منیزیم یا هیدروکسید آلومینیوم مانند Maalox در صورت تجربه کبودی یا خون ریزی آسان، اسهال مداوم یا خونین، مشکل در تنفس، تب یا هر علامت عفونت، بیمار باید به پزشک خود اطلاع دهد. اخیرا سازمان غذا و دارو در مورد رابطه احتمالی بین Cellcept و یک بیماری عصبی جدی بنام لکوژنسفالوپاتی چند کانونی ( PML ) هشدار داده است. PML یک بیماری بسیار نادر اما کشنده است و با شرایط کمبود شدید ایمنی مانند ایدز، سرطان، لوپوس و همراه است. اگرچه داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی در درمان لوپوس موثر هستند، پزشک می تواند در مورد خطر این رابطه احتمالی و استفاده از دیگر با بیمار صحبت کند. سیکلوسپورین، یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی قوی تر است که با مسدود کردن عملکرد سلول های سیستم ایمنی بدن به نام لنفوسیت های T یا "سلول های T " کار می کند. همانند سایر سرکوب کننده های سیستم ایمنی، در ابتدا برای جلوگیری از رد سیستم ایمنی بیماران پیوند کلیه استفاده می شد. اکنون نیز برای افرادی که از التهاب کلیه ناشی از لوپوس رنج می برند، هم کاربرد دارد. با این حال، سیکلوسپورین می تواند برای کلیه ها سمی باشد، بنابراین استفاده از این دارو معمولا برای مواردی اختصاص می یابد که لوپوس شخص به سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند Cellcept پاسخ نمی دهد. سیکلوسپورین همچنین برای مبتلایان به پسوریازیس شدید هم تجویز می شود. دوز شروع سیکلوسپورین به وزن بدن بستگی دارد. سیکلوسپورین در قرص های و میلی گرم در دسترس هستند و بیماران معمولا روزانه یا میلی گرم مصرف می کنند. بیماران ممکن است بعد از گذشت حدود یک هفته بعد از مصرف دارو، دچار کاهش درد و تورم شوند، اما اثرات کامل آن معمولا حدود ماه احساس نمی شود. سیکلوسپورین می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. حدود % افرادی که سیکلوسپورین مصرف می کنند دچار فشار خون بالا می شوند. علاوه بر این، از آنجا که سیکلوسپورین می تواند باعث تجمع ماده ای به نام اسید اوریک در خون (هایپریوریسمی) شود، گاهی اوقات این اسید اوریک می تواند باعث نقرس شود. خوشبختانه، بسیاری از عوارض جانبی این دارو از بین می روند زیرا درمان با سیکلوسپورین به مرور زمان کاهش یافته یا متوقف می شود، بنابراین پزشک می تواند در صورت شروع بروز این مشکلات، دوز دارو را تنظیم کند. از دیگر عوارض جانبی شایع آن، عبارتند از: اسهال سردرد استفراغ درد معده تورم در دستان یا پاها عوارض جانبی کمتر متداول سیکلوسپورین شامل لرزش (حرکات غیر عمدی عضلات) ، افزایش رشد مو، گرفتگی عضلات و بی حسی یا است. برخی افراد ممکن است هنگام مصرف سیکلوسپورین، را نیز تجربه کنند. بر همین اساس بیماران برای کاهش التهاب لثه باید حتما مرتبا مسواک و نخ دندان بزنند. سیکلوسپورین ممکن است خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان از جمله سرطان پوست را افزایش دهد. به همین دلیل بیماران باید معاینات منظم پوستی را پیگیری کنند و هنگام بیرون رفتن از منزل ضد آفتاب بزنند. بیماران هنگام مصرف سیکلوسپورین باید، گریپ فروت نخورند و از آب آن استفاده کنند. گریپ فروت مقدار سیکلوسپورین جذب شده توسط بدن بیمار را افزایش می دهد. سیکلوسپورین مانند سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهد. سیکلوسپورین در دوران بارداری می تواند منجر به بروز عوارض جدی مانند و فشار خون بالا و احتباس مایعات در جنین شود. بنابراین زنان در صورت بارداری نباید سیکلوسپورین مصرف کنند. مصرف این دارو حتی در شیردهی خطرناک است زیرا می تواند از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شود. سیکلوسپورین با داروهای خاصی تداخل دارد، از جمله: مهار کننده های پروتیاز ایمنی بدن انسان داروهای کاهش کلسترول لوواستاتین ( Mevacor ) و سیمواستاتین ( Zocor ) کلاریترومایسین (بایاکسین) ، اریترومایسین، نفتیسیلین، فلوکونازول (دیفلوکان) کاربامازپین ( Tegretol ) ، فنوباربیتال (سولفوتون) و فنیتویین (دیلانتین) نفازادون (سرزون) و مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRI ) مانند پاروکسیتین ( Paxil ) ، فلوکستین ( Prozac ) و سرترالین ( Zoloft ) آلوپورینول (لوپورین، زیلوپریم) ، برموکریپتین (پارلودل) ، آندروژن ها (هورمون های مردانه) ، استروژن ها (هورمون های زنانه) ، دانازول (دانوکریین) ، متوکلوپرامید (رژان) ، متیل پردنیزولون، اکتروتیدید، تیکلوپیدین " DMARDs " داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی است که برای درمان درد و التهاب آرتروز در بیماری لوپوس استفاده می شود. DMARD ها نه تنها این درد و التهاب را تسکین می دهند، بلکه ممکن است باعث کاهش آسیب های مزمن در مفاصل هم شوند. متوترکسات یکی از داروهای متداول در درمان است و در بیماران لوپوس برای کاهش درد مفاصل و تورم پلی آرتریت استفاده می شود. متوترکسات فقط برای علایم شدید تر لوپوس شامل کلیه ها و سایر اندام ها موثر است و در افرادی که دارای این شرایط هستند باید با دقت استفاده شود. از نظر تاریخی، متوترکسات برای درمان سرطان و پسوریازیس هم استفاده شده با این حال، در اواخر دهه این دارو توسط FDA برای معالجه آرتریت تصویب شد و از آن زمان تاکنون بطور معمول مورد استفاده قرار می گیرد. متوترکسات با تداخل در تولید اسید فولیک تاثیر خودش را می گذارد. متوترکسات مانع رشد برخی سلول ها می شود. این دارو همچنین با صرفه جویی در استرویید است و دوز درمان با استرویید و عوارض جانبی آن را کاهش می دهد. این دارو معمولا به صورت قرص در دوزهای / تا میلی گرم در هفته مصرف می شود، اما می تواند به صورت تزریق نیز استفاده گردد. افرادی که از متوترکسات استفاده می کنند، معمولا طی - هفته بهبود می یابند، اما احساس می شود که تاثیر کامل این دارو ماه طول بکشد. بیماران حتما باید این دارو را طبق دستورالعمل مصرف کنند. بیشتر افرادی که از متوترکسات استفاده می کنند عوارض جانبی ندارند و بسیاری از عوارض جانبی جزیی نیز با گذشت زمان برطرف می شوند. با این حال، احتمال بروز این عوارض جانبی با افزایش مقدار دوز بیشتر می شود. بسیاری از عوارض جانبی متوترکسات با تداخل در تولید در بدن کار می کند. بنابراین، پزشک به بیماران توصیه می کنند همراه دارو از مکمل های فولات استفاده کنند. البته بیماران نباید هنگام مصرف متوترکسات، الکل مصرف کنند چون باعث صدمات جبران ناپذیری به کبد می شود. ممکن است مشکلات ریوی مانند سرفه مداوم یا تنگی نفس در هنگام مصرف این دارو بوجود بیاید که در افرادی که بیماری زمینه ای ریوی دارند، بیشتر دیده می شود. برخی از بیماران، تدریجی (آلوپسی) را تجربه می کنند، اما این عارضه بعد از قطع مصرف دارد معمولا برطرف می شود. به علاوه، متوترکسات می تواند حساسیت بیمار در برابر نور خورشید را افزایش دهد. گاهی اوقات عوارض جانبی این دارو می تواند بدون علایم خاص باشد. بعضی اوقات افراد ممکن است آزمایش خون غیرطبیعی داشته باشند در حالی که اصلا عوارض جانبی را احساس نمی کنند، بنابراین بیماران باید در هنگام مصرف دارو هر دو ماه یک بار آزمایش خون بدهند. زنان باردار و شیرده نباید این دارو را مصرف کنند زیرا می تواند باعث نقایص و عوارض جدی هنگام تولد شود. زنانی که از این دارو استفاده می کنند باید از یک روش مطمین برای پیشگیری از بارداری استفاده کنند. متوترکسات می تواند با داروهای خاصی از جمله آنتی بیوتیک تریمتوپریم ( Bactrim ) و NSAID هایی مانند ایبوپروفن تداخل ایجاد کند. لفلونومید یکی دیگر از DMARD است که برای درمان التهاب، درد و سفتی مفاصل استفاده می شود که بسیاری از بیماران لوپوس به دلیل آرتروز احساس می کنند. اغلب لفلونومید برای بیمارانی که به متوترکسات پاسخ نمی دهند تجویز می شود. لفلونومید معمولا روزانه در قرص های یا میلی گرم مصرف می شود. لفلونومید چندین عارضه جانبی دارد. شایعترین عارضه جانبی آن اسهال است که حدودا از هر نفر آن را تجربه می کند، اما این عارضه با گذشت زمان از بین می رود. عوارض جانبی دیگر لفلونومید که به ندرت دیده می شوند، عبارتند از: بثورات حالت تهوع سوء هاضمه ریزش مو (آلوپسی) علاوه بر این، حدودا از هر بیمار که لفلونومید مصرف می کنند به آزمایش عملکرد غیر طبیعی کبدی یا کاهش تعداد گلبول های خون نیاز دارند، بنابراین افرادی که از این دارو استفاده می کنند باید و را به طور منظم هر - ماه انجام دهند و همراه با مصرف دارو از نوشیدن الکل جدا خودداری کنند. زنان باردار و یا شیرده باید قبل از مصرف لفلونومید با پزشک خود مشورت کنند، زیرا این دارو می تواند باعث نقایص و عوارض جدی در هنگام تولد شود. علاوه بر این، زنان باید در حین مصرف لفلونومید از یک روش موثر برای پیشگیری از بارداری استفاده کنند و این کار را تا دو سال پس از قطع شدن لفلونومید ادامه دهند، زیرا این دارو پس از قطع مصرف آن در بدن به خوبی باقی می ماند. همچنین مردانی که می خواهند فرزند دار شوند باید در مورد قطع دارو با پزشک خود مشورت کنند. داروهایی که می توانند با لفلونومید تداخل ایجاد کنند شامل کلستیرامین ( Questran ) ، تولبوتامید (اوریناز) و ریفامپین (ریفادین، ریماکتان) می باشند. سیکلوفسفامید داروهای سمیت سمی کلرامبوسیل ( Leukeran ) نیتروژن موستارد ( Mustargen ) داروهای سیتوتوکسیک، نوعی سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند که در ابتدا برای معالجه انواع خاصی از سرطان استفاده می شدند اما امروزه برای بیماران با انواع جدی تر لوپوس اختصاص یافته اند. داروهای سیتوتوکسیک با تاثیر بر روی سلول های سیستم ایمنی بدن که آنتی بادی می سازند، کار می کنند. داروهای سیتوتوکسیک می توانند عوارض جانبی طولانی مدت داشته باشند. سیتوکسان یک داروی سیتوتوکسیک است که معمولا برای بیماران لوپوس با مشکلات جدی کلیوی که به سایر داروها پاسخ نداده اند، کاربرد دارد. دوز سیتوکسان در بیماران مختلف متفاوت است و می تواند به صورت قرص مصرف شود، اما بیشتر اوقات به صورت داخل وریدی ( IV ) در مطب پزشک تجویز می شود. روش IV معمولا حدود تا دقیقه طول می کشد. پزشکان معمولا یک بار در ماه به مدت ماه و هر بار تا ماه به مدت دو سال سیتوکسان تجویز می کنند. این دارو ها در عرض چند هفته یا ماه علایم بیمار را بهبود می بخشند. عوارض جانبی سایتوکسان از خفیف تا شدید متغیر است و ممکن است هنگام مصرف دارو به صورت قرص، بدتر شود. عوارض جانبی شامل تهوع و استفراغ است که بعضی اوقات با یک داروی ضد تهوع می توان از آن جلوگیری کرد. ریزش مو (آلوپسی) هم ممکن است هنگام مصرف دارو رخ دهد، اما موها معمولا هنگام قطع دارو رشد می کنند. همچنین بثورات پوستی می تواند ایجاد شود ولی تشخیص آن ها از علایم لوپوس دشوار است. سیتوکسان می تواند خطر بروز عفونت ها، به ویژه زونا و برخی از "عفونت های فرصت طلب" را افزایش دهد. این عفونت ها، عفونت های هستند که معمولا در افراد سالم باعث بیماری نمی شوند. این عارضه رایج است، بنابراین بیماران باید مایعات (حداقل لیوان آب در روز) زیادی بنوشد. مصرف سیتوکسان در طولانی مدت احتمال بروز سرطان را افزایش می دهد. و شایعترین نوع سرطان است که در بیمارانی که سیتوکسان مصرف می کنند ایجاد می شود. سیتوکسان می تواند با داروهای خاصی تداخل داشته باشد، از جمله: وارفارین (کوادامین) فنوباربیتال (سولفوتون) برخی از داروهای روانپزشکی داروی نقرس آلوپورینول (آلوپریم، زیلوپریم) دیورتیک های تیازیدی مانند هیدروکلروتیازید Chlorambucil ) Leukeran ) و خردل ازت ( Mustargen ) داروهای سیتوتوکسیک مشابه سیتوکسان هستند. آن ها در گذشته برای درمان علایم لوپوس مورد استفاده قرار می گرفتند، اما در حال حاضر به طور معمول به عنوان سیتوکسان کاربرد ندارند. Leukeran معمولا از طریق دهان مصرف و برای افرادی تجویز می شود که نمی توانند سیتوکسان را تحمل کنند یا به دارو حساسیت دارند. تزریقی خطرناک تر است زیرا باید برای مدت زمان طولانی تری مصرف شود که در این شرایط خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد. بنابراین، بیماران باید حداکثر تا دو سال این دارو را مصرف کنند. خردل نیتروژن در واقع اولین داروی سیتوتوکسیک موثر در درمان لوپوس بود. اما امروزه به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا مصرف آن دشوارتر است و باید در بیمارستان به صورت داخل وریدی تزریق شود.

شلی تراپی که گاهی به آن چهل تراپی هم گفته می شود روشی برای از بین بردن فلزات سنگین مانند مانند آهن، جیوه، آرسنیک و سرب از خون در بدن است. برخی از طرفداران آن، این روند درمانی را برای سایر شرایط مانند بیماری قلبی عروقی، اوتیسم و آلزایمر مفید می دانند. سرب، جیوه و آرسنیک هیچ عملکردی در بدن انسان ندارند. تجمع بیش از حد آن ها در بدن باعث مسمومیت می شود. سایر فلزات مانند آهن و مس که برای عملکرد انسان ضروری هستند هم می توانند در صورت تجمع در مقادیر زیاد سمی باشند. افرادی که مقادیر بسیار بالایی از این فلزات سنگین دارند با داروهای موسوم به " چلاتورها " درمان می شوند. این داروها به فلزات موجود در جریان خون متصل شده و با ترکیب فلزی - شلات سپس با ادرار از بدن دفع می شوند. در حالی که چلاتورها داروهای ارزشمندی هستند، عوارض جانبی آن ها استفاده از چلاتورها را تنها به معدود شرایط پزشکی شامل سمیت فلزات سنگین، به ویژه مواردی که در اثر سرب، جیوه، آرسنیک و آهن وجود دارد، محدود می کند. این روند درمانی گران قیمت و طولانی مدت، به صورت تزریق مستقیم داخل وریدی در جریان خون در یک مطب انجام می شود. استفاده های غیرقابل ت یید از شلی تراپی باعث آسیب، حتی مرگ شده است. برخی طرفداران شلی تراپی استفاده از آن را برای درمان های بیماری های دیگر در خانه تبلیغ می کنند. چندین "چلاتورهای" ت یید نشده برای مصارف خانگی به بازار عرضه شده اند که عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درمان یا بهبود علایم درمان شریان های آسیب دیده ( پیشگیری یا درمان شرایط عصبی مانند درمان گرفتگی متناوب (گرفتگی دردناک پاها به دلیل تصلب شرایین) سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) اخیرا به چندین شرکت که با بازاریابی چنین "روش های درمانی" قانون را نقض می کنند هشدار داده است. FDA خاطرنشان می کند: تمام داروهای کلاتریت تصویب شده نیاز به نسخه دارند. اگرچه این داروها ممکن است عوارض جانبی خطرناکی داشته باشند، با وجود سمیت ممکن است عوارض آن ها کشنده باشد یا باعث صدمات جدی، حتی دایمی شوند. داروهای کلاتی مورد ت یید در ایالات متحده شامل موارد زیر است: ، از طریق دهان برای معالجه، و آرسنیک استفاده می شود. عوارض جانبی آن جدی و غیر طبیعی است. از طریق تزریق برای درمان مسمومیت شدید با سرب (همراه با کلسیم دی سدیم) ، مسمومیت با جیوه و مسمومیت با آرسنیک استفاده می شود. انواع عوارض جانبی آن به دوز مصرفی دارو بستگی دارد. دوز های زیاد می تواند باعث اغما و تشنج شود. کلسیم دی سدیم ( CaNaEDTA ) برای درمان مسمومیت شدید با سرب به صورت داخل وریدی کاربرد دارد. این دارو برای سمی است. دوزها و برنامه های دوز باید به دقت محاسبه و عملکرد کلیه در طول درمان کنترل شود. دفروکسامین به صورت داخل وریدی برای درمان مسمومیت با آهن تجویز می شود. عوارض جانبی احتمالی شامل فشار خون بسیار پایین، آسیب ریه و عفونت است. پنی سیلامین گاهی اوقات برای درمان بیسموت، مس، سرب، جیوه و سمیت نیکل استفاده می شود. اثر منفی اصلی این دارو یک واکنش آلرژیک در افرادی است که به پنی سیلین نیز حساسیت دارند. آن ها فقط برای مسمومیت فلزی تجویز می شوند، زیرا ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشند و حتی می توانند فلزات ضروری را در بدن مثل مس و روی را به همدیگر متصل کنند. بعضی اوقات آن ها می توانند کلسیم را به هم وصل کنند. تزریق این مواد می تواند باعث بروز علایم مربوط به کمبود مواد مغذی شود. برخی از رژیم های چلینگ شامل تزریق داخل وریدی EDTA چندین بار در هفته به مدت چند ماه به طور همزمان، با دوز های "نگهداری" در فواصل منظم صورت می گیرند. معمولا تزریقات حاوی ویتامین ها و سایر داروهای اختصاصی است. این روش درمانی شامل تزریق نوعی از دارو به نام شلاتات یا عامل کلات می باشد. برخی از شلات های رایج شامل اسید اتیلن دی آمینتراستریک ( EDTA ) ، اسید دیمرکاپتوسسینیک و دیمرکرپرول است. چلاترها با اتصال به فلزات موجود در جریان خون کارمی کنند. آن ها مجموعه هایی به نام کلات تشکیل می دهند که از نظر شیمیایی بی اثر هستند و بدون اینکه هیچ گونه تعامل دیگری با بدن داشته باشند به راحتی می توانند دفع شوند. به این ترتیب، چلوتراپی فلزات سمی مانند آرسنیک، سرب یا جیوه را سم زدایی می کند. بسته به ماده استفاده شده و نوع مسمومیت با فلز، ممکن است داروهای کلات به صورت خوراکی یا تزریق داخل ورید یا عضله مصرف شوند. شلی تراپی یک روش موثر برای از بین بردن چندین فلز سنگین از جریان خون است، از جمله: آهن نیکل سرب فلز مس بسیاری از موارد می توانند باعث مسمومیت با فلزات سنگین شوند، از جمله: نوشیدن آب آلوده تنفس هوای آلوده مصرف تکه های از رنگ سرب با این حال، چندین شرایط همچنین می تواند منجر به ایجاد فلزهای خاصی در بدن شود. برخی از این موارد عبارتند از: اختلال ژنتیکی است که باعث مسمومیت با مس در بدن می شود. که نیاز به دیالیز دارد، می تواند باعث آلومینیوم در بدن ایجاد کند. شرایطی که باعث می شود بدن آهن زیادی از مواد غذایی را جذب کند. مانند، نیاز به تزریق مکرر خون، که می تواند باعث ایجاد آهن در بدن شود. مطالعات متعددی برای آزمایش ت ثیرات کلات درمانی در سایر اختلالات مانند سرطان، بیماری قلبی و اوتیسم انجام شده است. با این حال، هنوز هیچ مدرک محکمی برای حمایت از استفاده از درمان این شرایط یافت نشده است. برخی از افراد از استفاده شلی تراپی برای درمان آترواسکلروز طرفداری می کنند. آترواسکلروز باعث ایجاد پلاک در شریان ها شده و ممکن است با گذشت زمان، منجر به بیماری های قلبی شود. کلسیم جزء این پلاک ها است. مشخص است که چلاتورها می توانند کلسیم را از جریان خون خارج کنند. برخی از پزشکان اظهار داشتند که درمان های آن ها با از بین بردن کلسیم از آن ها، پلاک های شریانی را حل می کند، بنابراین نیاز به دارو درمانی و پیوند بای پس عروق کرونر را از بین می برد. از دیگر مزایای گفته شده استفاده از درمان EDTA در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر، کاهش توانایی پلاکت ها در لخته شدن، کاهش رادیکال های آزاد که باعث آسیب سلول ها می شوند، و کاهش آهن و کلسترول در جریان خون است. طرفداران ادعا می کنند که چلاتورها به کلسیم موجود در پلاک متصل می شوند، و به شل شدن و از بین بردن آن کمک می کند. اگر چه این فرایند منطقی به نظر می رسد اما شواهد کمی برای موفقیت آن وجود دارد. این روند درمانی، برای کنترل و درمان تاثیری ندارند. با این حال، مبتلایان به دیابت در معرض ابتلا به مشکلات قلبی زیادی قرار دارند. شلی تراپی ممکن است این خطر را کاهش دهد. برخی از بررسی ها نشان می دهد این روند درمان خطر ابتلا به مشکلات قلبی را در مبتلایان به دیابت کاهش می دهد، اما در افراد بدون دیابت شاید تاثیری نداشته باشد. در حالی که این یافته های اولیه امیدوار کننده هستند، چندین کار آزمایی بالینی در مقیاس بزرگ برای اثبات این نظریه مورد نیاز است. بعضی افراد معتقدند که تیومروز باعث می شود. Thimerosal ماده نگهدارنده حاوی جیوه است که در بعضی از واکسن ها استفاده می شود. علاوه بر این، بررسی سال مطالعات انجام شده در رابطه با اوتیسم و جیوه نشان داد که شواهد کافی وجود ندارد که چلوتراپی یک درمان موثر برای اوتیسم باشد. اما ممکن است بین سطح بالای سرب در دندان های کودک و ابتلا آن ها به اوتیسم ارتباط وجود داشته باشد که بر این اساس بتوانند از شلی تراپی برای استفاده شود. شلی تراپی به عنوان درمانی برای اوتیسم مبتنی بر این باور غلط است که جیوه موجود در واکسن های کودکان علت اصلی اوتیسم است. این عقیده هنگامی بوجود آمد که مشخص شد: تعداد موارد اوتیسم در حال رشد است. تعداد واکسن های توصیه شده در دوران کودکی رو به افزایش است. بعضی از آن ها با هم همبستگی داشتند و thimerosal ، نگهدارنده حاوی جیوه در برخی واکسن ها را به اوتیسم نسبت دادند. این نظریه که تیموروزال مسیولیت اوتیسم را برعهده دارد، از نظر علمی رد شده است. با وجود این، شلات درمانی به طور گسترده به عنوان درمانی برای کودکان اوتیسم ترویج می شود. اما در سال ، یک پسر ساله مبتلا به اوتیسم در حالی که EDTA داخل وریدی از پزشک خود را به عنوان بخشی از درمان دریافت کرده بود، درگذشت. در سال ، موسسه ملی بهداشت روان درمان چلات درمانی در کودکان مبتلا به اوتیسم را ممنوع کرد. بررسی بر روی حیوانات در موش ها نشان داد که شلی تراپی ممکن است خطر آسیب شناختی را افزایش دهد. استفاده از چلات درمانی برای مبتنی بر این عقیده است که آلزایمر در اثر تجمع آلومینیوم در مغز از ترکیبات آلومینیومی قابلمه، آب، غذا و دیودورانت ایجاد می شود. با این حال هیچ مدرکی مبنی بر ارتباط بین قرار گرفتن در معرض آلومینیوم و بیماری آلزایمر یافت نشد. برخی محققان معتقدند که EDTA . مشخص است که در مغز مبتلایان به پارکینسون ایجاد می شود. با این حال، محققان هنوز نقشی که آهن در این بیماری بازی می کند، کاملا تشخیص نداده اند. همچنین مشخص نیست که برداشتن آهن از مغز فایده ای برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دارد یا ندارد. یک بررسی در سال به این نتیجه رسید که شواهد کافی برای برقراری هرگونه ارتباط بین این روش درمانی و بیماری پارکینسون وجود ندارد. در روند چلی تراپی از داروهای قدرتمند استفاده می شود که می تواند انواع عوارض خفیف تا شدید ایجاد کند. یکی از رایج ترین عوارض جانبی چلات درمانی، احساس سوزش در نزدیکی محل تزریق است. سایر عوارض خفیف تا متوسط آن شامل موارد زیر است: تب تهوع سردرد استفراغ عوارض جانبی احتمالی شدیدتر آن عبارتند از: ضربه مغزی کاهش فشار خون آسیب دایمی کلیه و کبد کمبود ویتامین و مواد معدنی واکنش های آلرژیک شدید، از جمله شوک آنافیلاکسی با توجه به این خطرات، شلی تراپی فقط برای استفاده در درمان مسمومیت با فلز توصیه می شود، در حالی که فواید آن از خطرات بسیار زیاد است. عوارض جانبی که معمولا با شلات درمانی همراه است شامل اسهال، سردرد، مدفوع شل، تهوع، اشتهای ضعیف، بثورات پوستی و استفراغ است. در بعضی موارد، چلوتراپی ممکن است عوارض جانبی جدی مانند آسیب کلیه و سطح غیر طبیعی خون ایجاد کند. همچنین این نگرانی وجود دارد که شلات تراپی بتواند کلسیم را از استخوان های سالم و سایر بافت ها خارج کند. کودکان، زنان باردار و افراد مبتلا به نارسایی قلبی یا کلیوی نباید تحت این روند درمانی قرار بگیرند. چلی تراپی معمولا چندین بار در هفته و به مدت چند ماه به صورت تزریق دارو صورت می گیرد که می تواند روندی طولانی باشد. اکثر برنامه های بیمه فقط استفاده از چلات درمانی را برای شرایط ت یید شده توسط سازمان غذا و دارو، که نوعی مسمومیت را تایید می کند، پوشش می دهد. این درمان ها در یک مرکز پزشکی برای مسمومیت انجام می شود. این روش های درمانی گران است، و تمام هزینه های پرداخت شده برعهده بیماران خواهد بود، زیرا شرکت های بیمه برای استفاده نامناسب از شلی تراپی هزینه ای پرداخت نمی کنند. شلی تراپی یک درمان قدرتمند است که برای از بین بردن فلزات سنگین از خون استفاده می شود. برخی ادعا می کنند که این بیماری همچنین می تواند شرایط دیگری از جمله اوتیسم و بیماری آلزایمر را درمان کند. با این حال، محققان هنوز هم به طور کامل نمی دانند که آیا بین این شرایط و فلزات سنگین رابطه وجود دارد یا خیر. به علاوه، چلوتراپی خطرات جدی را به همراه دارد. لازم به ذکر است که تنها داروهای کلاتی مورد ت یید FDA فقط با نسخه در دسترس هستند. این عوامل فقط برای استفاده در شرایط خاص مانند موارد مسمومیت با سرب یا اضافه بار آهن مورد استفاده قرار می گیرند. براساس تیوری های نادرست، برخی از پزشکان از شلات درمانی برای شرایطی مانند، اوتیسم و آلزایمر دفاع می کنند. هیچ پایه علمی برای این روش های درمانی گران وجود ندارد، که بیماران را بدون مزایا در معرض خطرات قرار می دهد.

نمک درمانی یا هالوتراپی یک روش درمانی مبتنی بر نمک است که می تواند تعدادی از شرایط و بیماری ها را تسکین دهد. هالوتراپی از کلمه یونانی " halos " به معنای "نمک" گرفته شده است. انواع مختلفی از نمک درمانی قرن ها در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفته است. نمک به اشکال مختلف به طور طبیعی در غارها یا از دریا تولید می شود. کاربردهای آن با کشف هزاران سال پیش، به افراد کمک می کند تا بهتر نفس بکشند، خود را تقویت کنند و بدن خود را برای مدت طولانی کاملا پاکسازی کنند. برخی از افراد معتقدند که این روند درمانی است که می تواند کیفیت زندگی بسیاری از افراد را بهبود بخشد. یکی از اولین افرادی که از نمک درمانی استفاده کرد، Feliks Boczkowski ، یک پزشک لهستانی در سال بود که متوجه شد کارگران معدن نمک دارای سیستم تنفسی بهتری نسبت سایر معدنچیان هستند. بر همین اساس وی توانست این روند درمانی را در بیمارستان ها رواج دهد و سپس استفاده از دستگاه های تولید هوا برای ایجاد یک محیط نمک خشک در داخل یک اتاق گسترش و رواج پیدا کرد. هنگامی که در هوای نمکی تنفس می کنید، نمک به اعماق ریه ها حرکت کرده و کیسه های هوایی که دیواره های ریه را پوشش می دهند را باز می کند. استفاده مرتب از این نوع هوای نمکی، التهاب شدید را کاهش می دهد. از آنجایی که غارهای نمکی اولین مکان هایی بودند که افراد کشف کردند که در آن ها می توانند به راحتی نفس بکشند، این روند در حوزه پزشکی هم مورد استفاده قرار گرفت. کلرید سدیم طبیعی که باعث نفوذ هوا می شود التهاب در کیسه های هوای ریه را کاهش می دهد. وزیر بهداشت عمومی روسیه در سال هالوتراپی را به عنوان یک روش درمانی معتبر ت یید کرد، که اعتبار قابل توجهی به اتاق های نمک هوای خشک داده شد. هالوتراپی یک روش درمانی جایگزین است که شامل تنفس هوای شور می باشد. برخی ادعا می کنند که این روند درمانی می تواند شرایط تنفسی مانند، و را درمان کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر آن برخی نمک درمانی را برای شرایط زیر پیشنهاد می کنند: و فیبروز کیستیک عفونت های ویروسی درمان افسردگی و اضطراب بیماری های تجربی گوش، مشکلات بینی و گلو رفع برخی از شرایط پوستی مانند، و سهولت علایم مربوط به سیگار کشیدن، مانند سرفه، برخی معتقدند که حتی نوزادان نیز می توانند در معرض نمک درمانی قرار بگیرند زیرا این یک روش طبیعی درمانی و شور یک درمان بی خطر و موثر برای نوزادان مبتلا به برونشیولیت است. با این وجود هیچ استانداردی در کلینیک های هالوتراپی وجود ندارد. مقدار نمک تجویز شده می تواند بسیار متفاوت باشد. برخی تحقیقات نشان می دهد که ممکن است برای مشکلات تنفسی و افسردگی مفید باشد. اگرچه اکثر پزشکان هنوز شک دارند. اگر علاقه دارید هالوتراپی را امتحان کنید، در مورد آن با پزشک خود مشورت کنید. سم زدایی نمک یا حمام نمکی ریختن نمک سفره در وان حمام نیست. وان های حمام نمکی معمولا از نمک Epsom ساخته می شوند، که این نمک به مواد معدنی اجازه می دهد سموم بدن را دفع کنند. طرفداران استفاده از این نمک ادعا می کنند که استفاده از حمامی نمک Epsom می تواند سموم مضر بدن را دفع و بدن را متعادل کند. آن ها معتقدند که حمام نمکی در موارد زیر موثر است: آرامش مدیریت وزن افزایش سلامتی تسکین عضلات درد نمک اپسوم از نظر ظاهری شبیه نمک سفره است اما یک ترکیب کاملا متفاوت می باشد و از منیزیم و سولفات ساخته شده است، در حالی که نمک سفره، سدیم است. جذب منیزیم بزرگترین فایده استفاده از حمام نمکی Epsom است. بررسی های صورت گرفته در این زمینه نشان می دهد سطح منیزیم و سولفات در خون پس از استفاده حمام نمکی را افزایش می دهد. کاهش التهاب نرم کننده پوست مرطوب کننده پوست تقویت سد محافظتی پوست کاهش دهنده التهاب، درد عضلانی و تنش می تواند گرفتگی عضلات را کاهش دهد. تا گرم برای بزرگسالان تا گرم برای کودکان ساله و بالاتر برخی از این مزایا ممکن است به دلیل درجه حرارت و طبیعت خود حمام باشد. گرما به آرامش و تسکین درد کمک می کند. برای تهیه حمام نمکی Epsom می توانید فنجان نمک Epsom برای یک وان با اندازه استاندارد با آب گرم مخلوط کنید. برای افزودن مزایای آروماتراپی، روغن های اساسی مانند اسطوخودوس، نعناع یا درخت چای را به حمام خود اضافه کنید. برای کاربردهای کوچکتر، می توانید خمیر نمکی Epsom تهیه کنید. اگر می خواهید از نمک در قسمت های خاصی از بدن استفاده کنید، می توانید خمیر را با مقدار کمی نمک و آب تهیه کرده و در قسمت آسیب دیده بدن پخش کنید. درمورد هر گونه نگرانی که درباره حمام نمکی Epsom دارید با پزشک خود صحبت کنید. خطرات ناشی از عوارض جانبی حمام نمکی Epsom کم است. حمام نمکی Epsom برای کودکان نیز نسبتا بی خطر است، اما برای جلوگیری از نوشیدن آب نمک Epsom کودک یا نوزاد باید اقدامات احتیاطی بیشتری را انجام دهید. زنان باردار، کودکان و افراد دارای اختلال در عملکرد کلیه باید از مصرف منیزیم خوراکی خودداری کنند. اگر کلیه های شما به درستی کار نکنند، بدن قادر به خلاص شدن از شر منیزیم اضافی نخواهد بود و شما را در معرض خطر عوارض جدی سلامتی قرار می دهد. عوارض جانبی مصرف بیش از حد منیزیم، معمولا از طریق مصرف، شامل موارد زیر است: بی حالی ضعف عضلانی یا غش مشکلات تنفسی کاهش ضربان قلب افزایش یا کاهش ادرار عوارض جانبی در افراد با عملکرد طبیعی کلیه نادر است. در صورت ادامه یا بدتر شدن علایم خود به پزشک مراجعه کنید. برای یک فرد متوسط ، سم زدایی حمام نمکی ممکن است مزایای خارجی بیشتری نسبت به مزایای داخلی داشته باشد. به احتمال زیاد حمام نمک Epsom Epsom در مدیریت وزن تاثیری داشته باشد، اما می تواند یک تجربه لذت بخش بعد از یک روز طولانی باشد. حمام گرم به خودی خود راهی عالی برای کاهش استرس و گذراندن زمان با کیفیت برای استراحت است.

پروستاتکتومی، شامل برخی روش های جراحی برای از بین بردن بخشی یا تمام غده پروستات می باشد. غده پروستات در لگن مردان، زیر مثانه قرار دارد. بیشتر اوقات، پروستاتکتومی برای درمان موضعی انجام می شود. ممکن است این روش به تنهایی یا همراه با پرتونگاری، شیمی درمانی وهورمون درمانی مورد استفاده قرار بگیرد. پروستاتکتومی برای درمان سرطان پروستات شامل از بین بردن کل پروستات، وزیکول های منی و برخی بافت های اطراف آن از جمله غدد لنفاوی است. گزینه های پروستاتکتومی برای درمان سرطان پروستات شامل پروستاتکتومی رادیکال باز، پروستاتکتومی رادیکال لاپاروسکوپی و پروستاتکتومی رادیکال به کمک ربات است. در موارد کمتری، پروستاتکتومی ساده نیز ممکن است برای درمان مجرای ادرار مسدود شده ناشی از BPH استفاده شود. پروستاتکتومی ساده برای درمان BPH همیشه شامل از بین بردن کل نمی شود. این جراحی علایم و عوارض ادراری ناشی از مسدود شدن جریان ادرار را کاهش می دهد، از جمله: اختلال در تخلیه مثانه مشکل در شروع ادرار ادرار آهسته و یا طولانی عدم توانایی در ادرار کردن افزایش دفعات ادرار در شب نیاز مکرر و فوری به ادرار کردن پروستاتکتومی ساده خطر بالاتری از عوارض را به همراه دارد و به طور معمول منجر به بهبودی طولانی تر از سایر روش ها برای درمان BPH می شود. تیم جراحی در مورد مزایا و معایب هر تکنیک و همچنین ترجیحات خود شخص، بیمار را راهنمایی می کند و توضیح می دهد که کدام روش برای او مناسب تر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علایم بعد از جراحی بهبود می یابد. بازگشت و یا عود احتمالی سرطان، می تواند با روش پروستاتکتومی همچنان درمان پذیر باشد. در شرایطی که سرطان در خارج از پروستات انتشار نیافته باشد، از بین بردن آن می تواند سرطان را درمان کند و بیمار نیازی به درمان جانبی ندارد. علاوه بر خطرات مرتبط با هرجراحی، خطرات ناشی از پروستاتکتومی رادیکال، عبارتند از: خون ریزی صدمه به روده (نادر) عفونت مجاری ادراری اختلال نعوظ (ناتوانی جنسی) تشکیل کیست های حاوی لنف (لنفوسل) باریک شدن (تنگی) مجرای ادرار یا گردن مثانه اگرچه پروستاتکتومی ساده در رفع علایم ادراری به خوبی عمل می کند، اما بیشتر از سایر روش های بزرگ شده پروستات مانند برداشت مجدد پروستات ( TURP ) ، جراحی PVP با لیزر یا جراحی لیزر هولمیوم پروستات ( HoLEP ) نیاز به مدت زمان بیشتری برای بهبودی دارد و باعث بروزعوارض جانبی زیر می شود: خون ریزی ارگاسم خشک بی اختیاری ادرار صدمه به اندام های مجاور اختلال نعوظ (ناتوانی جنسی) باریک شدن (تنگی) مجرای ادرار یا گردن مثانه بسته به شرایط درگیر و رویکرد های درمانی، پروستاتکتومی به روش های مختلفی انجام می گیرد: پروستاتکتومی رادیکال، جراحی برای از بین بردن کل غده پروستات و غدد لنفاوی اطراف به عنوان درمانی برای مردان مبتلا به سرطان موضعی پروستات است. هدف از این عمل جراحی، از بین بردن همه سلول های سرطانی است. معمولا فقط در مواردی انجام می شود که سرطان در پروستات موجود باشد و به مناطق اطراف آن سرایت نکرده باشد. در پروستاتکتومی رادیکال به کمک ربات جراح برای از بین بردن پروستات، چندین برش کوچک در قسمت پایین شکم بیمار ایجاد می کند. در این روش از وسایل متصل به یک وسیله مکانیکی به کمک رایانه (ربات) برای انجام جراحی استفاده می شود. دستگاه رباتیک امکان حرکات بهتر و دقیق تری به دست جراح می دهد. جراحان قبل از انجام این نوع عمل نیاز به آموزش ویژه دارند و فقط در برخی از بیمارستان ها صورت می گیرد. در پروستاتکتومی رادیکال باز، جراح برای از بین بردن پروستات به طور معمول برش را در قسمت پایین شکم بیمار ایجاد کرده و عمل جراحی رتروپوبیک را انجام می دهد. در این نوع عمل، جراح شما نیازی به برش بزرگ ندارد. درعوض، آنها با استفاده از یا برش کوچک (هر یک در حدود سانتی متر) در شکم (شکم) پروستات را از بین می برند. این نوع جراحی همچنین به عنوان جراحی سوراخ کلید شناخته می شود. در این روش جراح چندین برش کوچک در قسمت تحتانی شکم ایجاد کرده و ابزارهای مخصوصی را برای خارج کردن پروستات درج می کند. پروستاتکتومی ساده به طور کلی برای مردانی که علایم شدید ادراری و غدد پروستات بسیار بزرگ شده (هایپرپلازی خوش خیم پروستات یا BPH ) دارند توصیه می شود و می تواند به صورت باز یا روباتیک انجام بگیرد. پروستاتکتومی ساده مانند پروستاتکتومی رادیکال کل پروستات را از بین نمی برد، بلکه درعوض فقط قسمت انسدادی پروستات را که مانع جریان ادرار می شود را از بین می برد. قبل از عمل جراحی، پزشک ممکن است داخل مجرای ادرار و مثانه را با آزمایشاتی مانند بررسی کند. سیستوسکوپی به پزشک اجازه می دهد تا اندازه پروستات را ارزیابی و دستگاه ادراری بیمار را معاینه کند. بیماران بهتر است ضمن رعایت دستورالعمل های لازم، قبل از جراحی در موارد زیر با پزشک خود مشورت کنند: بیمار باید نوع داروها و یا مکمل های مصرفی خودش را قبل از جراحی به پزشک اطلاع دهد. این امر به ویژه در صورت استفاده از داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین (کوادامین) یا کلوپیدوگل (پلاویکس) و داروهای تسکین دهنده درد بدون نسخه مانند آسپیرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم اهمیت دارد. جراح ممکن است به بیمار توصیه کند برای کاهش خطر خونریزی از مصرف برخی داروها چند روز قبل از جراحی خودداری کند. همچنین بیمار باید درمورد سابقه هرگونه حساسیت و یا واکنشی که نسبت به داروها داشته با پزشک خود مشورت کند. جراح ممکن است دستورالعمل خاصی را برای پاکسازی روده تا صبح روز عمل جراحی بدهد. علاوه بر جراحی ممکن است نیاز به ناشتا بودن بیمار هم داشته باشد. بیمار باید قبل از جراحی وسایل زیر را از خودش جدا کند: جواهر عینک پروتزها لنزهای تماسی جراحی پروستاتکتومی تحت عمومی و یا بی حسی نخاعی انجام می شود. البته بی حسی نخاعی به ندرت در این جراحی کاربرد دارد و کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. در برخی موارد، علاوه بر بی حسی عمومی، تزریق داخل رحمی هم انجام می شود. پزشک برای جلوگیری از بروز احتمالی در بیماران درست قبل از جراحی مصرف آنتی بیوتیک را توصیه می کند. برش پروستاتکتومی باز (سمت چپ) طولانی تر از برش های کوچک برای جراحی روباتیک (راست) است. جراح در یک جایگاه کنترل از راه دور در فاصله کمی از بیمار قرار می گیرد و با استفاده از دو دستگاه کنترل دستی و انگشت، وسایل جراحی را دقیقا کنترل می کند. این کنسول یک نمای بزرگ و سه بعدی از ناحیه جراحی را نشان می دهد که جراح از این طریق می تواند تا عمل را با جزییات بیشتر از جراحی های سنتی انجام دهد. سیستم رباتیک با برش های کوچکتر و دقیق تری صورت می گیرد و روند بهبودی آن نسبت به عمل جراحی سنتی باز سریع تر خواهد بود. بیمارانی که تحت این جراحی قرار می گیرند. معمولا با محدودیت های جزیی، دو تا چهارهفته ای بعد ازعمل جراحی خود می توانند به فعالیت خود باز گردند. جراح در زیر شکم، از زیر ناف تا دقیقا بالای استخوان پیبی بیمار را برش می زند و بعد از جدا کردن دقیق غده پروستات از اعصاب و رگ های خونی اطراف، پروستات را به همراه بافت مجاور از بین می برد. سپس برش ها با بخیه بسته می شوند. در مقایسه با سایر انواع جراحی های پروستات، عمل جراحی رتروپو پیک پروستات ممکن است خطر آسیب عصبی کمتری داشته باشد، که این آسیب ها می توانند منجر به بروز مشکل در کنترل و نعوظ شوند. دراین روش پس از بیهوش کردن بیمار، پزشک با استفاده از روش، جراحی را انجام می دهد و سیستوسکوپی را برای مشاهده داخل مجرای ادرار، مثانه و پروستات از طریق نوک آلت تناسلی بیمار وارد می کند. بیمار تشویق می شود که هرچه سریعتر بعد از عمل، حرکت خود را شروع کنید. این می تواند به کاهش خطر عوارض کمک کند. پزشک معالج بعد از عمل پروستاتکتومی بسته به وضعیت بیمار، ممکن است هر یک از شرایط زیر را تجویز کند: تمرینات ورزشی داروهای درد یا مسکن وریدی ( IV ) پروستاتکتومی باز و لاپاروسکوپی باعث ایجاد زخم بر روی شکم می شود. حتی در نوع لاپاروسکوپی ممکن است یک لوله کوچک برای تخلیه مایعات در محل زخم قرار داده شود. این لوله معمولا بعد از چند روز برداشته می شود. بیمار احتمالا در محل جراحی احساس درد یا ناراحتی می کند و حتی ممکن است درد برای چند هفته به خصوص هنگام پیاده روی ادامه یابد. مصرف مرتب مسکن ها در تسکین درد موثر می باشد. پزشک مجبور است برای تخلیه ادرار از مثانه از لوله یا سوند استفاده کند. سوند تا هفته پس از عمل در کلینیک سرپایی برداشته می شود. در صورتی که بیمار تحت عمل جراحی باز قرار گرفته باشد، احتمالا بعد از تا روز و در جراحی لاپاروسکوپی معمولا بعد از تا روز از بیمارستان مرخص می شود. بیماران بعد از جراحی با سوند ادراری از بیمارستان مرخص می شوند. بیشتر آقایان به مدت پنج تا روز بعد از عمل به سوند ادرار نیاز دارند و باید تا زمانی که سوند برداشته نشده رانندگی نکند. علاوه بر آن می توانند بعد از بهبودی از عمل، فعالیت جنسی خود را از سر بگیرند. بیماران بعد از پروستاتکتومی ساده، هنوز هم می توانند در طول رابطه جنسی به ارگاسم برسند، اما منی در آن ها بسیار کم یا بدون انزال می باشد. سعی کنید استراحت زیادی داشته باشید و خوب غذا بخورید. برای کمک به ایجاد انرژی خود، مقداری ورزش سبک مانند پیاده روی انجام دهید. می توانید به آرامی مقداری را که انجام می دهید افزایش دهید. پروستاتکتومی به کمک ربات نسبت به پروستاتکتومی سنتی می تواند منجر به کاهش درد و خون ریزی، کاهش تروما در بافت، کوتاه شدن زمان بستری در بیمارستان و دوره بهبودی سریعتر شود. معمولا با محدودیت های جزیی، دو تا چهار هفته بعد از عمل بیمار می تواند به فعالیت عادی خودش برگردد. پروستاتکتومی ساده باز باعث تسکین طولانی مدت علایم ادراری به دلیل بزرگ شدن پروستات می شود. اگرچه این روش تهاجمی ترین روش برای درمان پروستات بزرگ شده است، اما عوارض جدی کمتری دارد است اکثر مردانی که این روش را انجام می دهند به هیچ وجه به درمان پیگیری برای BPH خود احتیاجی ندارند. در بیمارانی که غده پروستات آن ها برداشته می شود، هنوز اسپرم تولید می شود، اما دوباره جذب بدن خواهد شد و از آلت تناسلی خارج نمی شود. همچنین برخی از مردان بعد از عمل پروستات دچار نعوظ می شوند و یا علاقه به برقراری رابطه جنسی را از دست می دهند. البته برخی درمان هایی وجود دارد که می تواند در این زمینه به بیماران کمک کنند. پس از برداشته شدن پروستات، سطح PSA در خون بیماران باید به حدی پایین بیاید که در خون بیماران قابل تشخیص نباشد. سطح PSA شما حدود تا هفته بعد از عمل دوباره بررسی می شود و بر اساس آن پزشک می تواند تشخیص دهید که سرطان به طور کامل از بین رفته یا نرفته است.

پارگی رحم یک موقعیت اضطراری مهلک برای زنان است که زندگی مادر و جنین را به خطر می اندازد. هر ساله در ایالات متحده، میلیون ها زن با موفقیت بچه های سالم به دنیا می آورند اما همه خانم ها زایمان موفقی ندارند. چندین عارضه در دوران ممکن است رخ دهد که برخی از آنها خطراتی را برای مادر و نوزاد به همراه دارد. این اختلال یک عارضه نادر اما جدی است که هنگام زایمان طبیعی ایجاد می شود. زایمان طبیعی، باعث پاره شدن رحم مادر می شود تا کودک در شکم خود فرو رود. حتی این شرایط می تواند باعث خونریزی شدید در مادر شود و کودک را خفه کند. این وضعیت کمتر از یک درصد از زنان باردار را درگیر می کند. تقریبا همیشه در خانم هایی که زخم های رحمی دارند ناشی از زایمان های قبلی سزارین یا سایر جراحی های رحمی دارند، رخ می دهد. امروز تقریبا یکی از سه زن باردار در ایالات متحده یا زایمان را انتخاب کرده یا باید انجام دهند. این امر باعث می شود زنان بیشتری در معرض این اختلال قرار بگیرند. این اختلال ممکن است در نتیجه آسیب قبلی مانند جای زخم یا سوراخ یا ناهنجاری ایجاد شود. ممکن است با تروما همراه باشد یا ممکن است زایمان را در رحم قبلی که دچار زخم نشده است پیچیده کند. شایعترین علت این اختلال، از بین بردن جای زخم قبلی در بخش سزارین است. دو نوع پارگی رحم، کامل و ناقص وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این اختلال، خود به خودی ممکن است باعث شود کودک در اواخر یا زایمان به داخل حفره شکم بیفتد. پارگی رحم، یک عارضه نادر و شدید زایمان است که کمتر از یک درصد از زنان باردار را درگیر می کند. اگرچه همه خانم ها در معرض پارگی رحم نیستند، یک پارگی یا سوراخ در رحم در دوران بارداری و زایمان می تواند برای مادر و جنین خطرناک باشد. درمان سریع و فوری در صورت این اختلال در دوران بارداری ممکن است ضروری باشد و می تواند احتمال زنده ماندن نوزاد را افزایش دهد. دو نوع پارگی رحم، کامل و ناقص وجود دارد. این اختلال می تواند پارگی ناقص باشد که در آن قسمت صفاقی پوشاننده رحم دست نخورده باقی می ماند و ممکن است محتویات رحم از جمله جنین و گاهی جفت در حفره صفاقی تخلیه شود اما پارگی کامل زمانی رخ می دهد که محتوای رحم جابجا شده باشد. جنین و جفت در داخل حفره رحم قرار دارند. به نظر می رسد نوع کامل از بین دو نوع خطرناک تر است. انواع علایم با این اختلال همراه است. برخی از علایم احتمالی عبارتند از: درد غیر طبیعی شکم ضعیف شدن عضله رحم خونریزی بیش از حد واژن درد ناگهانی بین انقباضات ضربان قلب غیر طبیعی در کودک عدم پیشرفت زایمان به طور طبیعی قرار گرفتن سر نوزاد در مجرای زایمان انقباضاتی که کندتر یا شدیدتر می شوند. درد ناگهانی در محل جراحی های قبلی رحم ضربان قلب سریع، فشار خون پایین و شوک در مادر با حرکت کودک از طریق کانال تولد مادر، در حین زایمان، فشار ایجاد می شود. این فشار می تواند باعث این اختلال گردد. هنگامی که این اختلال رخ می دهد، محتوای رحم از جمله کودک ممکن است در شکم مادر ریخته شود. این اختلال معمولا در طول جای زخم بهبود یافته از سزارین قبلی اتفاق می افتد. عواملی که خطر ایجاد این اختلال را افزایش می دهند، عبارتند از: سابقه جراحی قبلی سابقه سزارین قبلی بعد از سزارین داشتن شاخص توده بدنی ( BMI ) بالای جراحی فیبرویید که به عنوان نیز شناخته می شود. عمل جراحی ترمیم رحم (برداشتن بخشی از رحم، برداشتن سپتوم رحم یا ترمیم رحم به شدت آسیب دیده) این اختلال، می تواند یک عارضه خطرناک برای زایمان برای مادر و نوزاد باشد. در مادر، این اختلال می تواند باعث از دست رفتن عمده خون یا خونریزی شود. با این حال، خونریزی کشنده ناشی از این اختلال هنگام بروز در بیمارستان، بسیار نادر است. این اختلال معمولا نگرانی سلامتی بسیار بیشتری برای کودک دارد. هنگامی که پزشکان این اختلال را تشخیص دادند، باید سریع عمل کنند تا جنین از رحم مادر خارج شود. اگر کودک در طی تا دقیقه خارج نشود ممکن است براثر کمبود اکسیژن خفه شود. این اختلال به طور ناگهانی رخ می دهد و تشخیص آن دشوار است زیرا غالبا علایم خاصی ندارد. اگر پزشکان به این اختلال مشکوک باشند، به دنبال علایم اختلالات در کودک مانند ضربان قلب آهسته هستند. پزشکان فقط می توانند در حین جراحی پارگی را به درستی تشخیص دهد. تشخیص فقط پس از لاپاراتومی که یک عمل جراحی برای باز کردن دیواره شکم است، ت یید می شود. معمولا اگر علایم و نشانه هایی از اختلال در عملکرد حیاتی جنین وجود داشته باشد و مشکوک به این اختلال باشد، لاپاراتومی فوری انجام می شود. ضربان قلب غیر طبیعی جنین و کاهش حرکت در نشان دهنده پریشانی جنین است. برخی ممکن است از مانیتورینگ فشار داخل رحمی استفاده کنند اما برای جلوگیری از عوارض، انجام عمل جراحی اورژانس و زایمان توصیه می شود. مهمترین جنبه های درمانی در صورت این اختلال ایجاد تشخیص به موقع و به حداقل رساندن زمان از شروع علایم و نشانه ها تا شروع درمان قطعی جراحی است. هنگامی که تشخیص پارگی رحم حتمی شد، تثبیت فوری مادر و زایمان جنین ضروری است. به عنوان یک قاعده، زمان در دسترس برای مداخله موفقیت آمیز پس از پارگی رحم صریح و قبل از شروع عوارض عمده جنین فقط - دقیقه است. بنابراین، هنگامی که تشخیص پارگی رحم در نظر گرفته می شود، کلیه کادر درمان باید سریع و فورا برای درمان به موقع جراحی بسیج شوند. پس از تحویل موفقیت آمیز جنین، نوع درمان جراحی برای مادر باید به عوامل زیر بستگی داشته باشد: نوع و میزان پارگی رحم، میزان خونریزی، وضعیت عمومی مادر و تمایل مادر به فرزندآوری در آینده. اگر پارگی رحم باعث خونریزی شدید شود، ممکن است جراحان برای کنترل خونریزی نیاز به برداشتن رحم زن داشته باشند. پس از این عمل، زن دیگر نمی تواند باردار شود. زنان مبتلا به خونریزی بیش از حد نیاز به تزریق خون دارند. همچنین معمولا برای بیرون کشیدن کودک از بدن مادر، جراحی لازم است. پزشکان با انجام مراقبت های ویژه مانند اکسیژن، احتمال زنده ماندن کودک را بهبود می بخشند. اگر علایمی از پریشانی جنین، مانند ضربان قلب غیر طبیعی جنین و کاهش حرکت جنین وجود داشته باشد، ممکن است زایمان با سزارین توصیه شود. مادر در صورت نیاز، مایعات و خون را دریافت می کند. ت یید و ترمیم جراحی پارگی رحم در حین زایمان انجام می شود. با این حال، در صورت وجود خونریزی زیاد ممکن است برخی از خانم ها به (برداشتن رحم) نیاز داشته باشند. پزشکان ممکن است براساس وضعیت نوزاد مراقبت های خاصی را در نظر بگیرند و مادر برای ترمیم یا برداشتن رحم تحت عمل جراحی قرار گیرد. حدود درصد از نوزادان از پارگی رحم مادران خود زنده نمی مانند و فقط حدود درصد از مادران بر اثر این عارضه می میرند. پارگی رحم هر چه سریعتر تشخیص داده شود و مادر و نوزاد تحت درمان قرار گیرند، احتمال زنده ماندن آنها بیشتر می شود. پارگی رحم بعید است در صورت درمان به موقع به مادر آسیب برساند اما می تواند عوارض جدی مانند محرومیت اکسیژن در جنین ایجاد کند. این خطر در مورد یک سزارین برنامه ریزی شده کمتر است. این احتمال وجود دارد که زنان بعد از پارگی رحم باردار شوند. با این وجود، این ممکن است خطر بیشتری برای پارگی رحم داشته باشد و احتمال بارداری بسته به میزان خسارت ناشی از پارگی ممکن است متفاوت باشد. پنجره رحم، پارگی ناقص است که دیواره رحم آنقدر نازک شود که کودک از طریق عضله نازک رحم قابل مشاهده باشد. پنجره رحم هنگامی ایجاد می شود که پوشش دیواره رحم به نام محیط اطراف آسیب نبیند، اما لایه های داخلی (میومتر و آندومتر) پاره می شوند. با این شرایط، خطر پارگی رحم در بارداری های بعدی افزایش می یابد، بنابراین پزشکان برای جلوگیری از عوارض رحم، عمل پیوند لوله را پیشنهاد می کنند. زنان بهتر است در مورد آن با پزشک خود صحبت کنند، تمام اطلاعات لازم از جمله، تاریخچه پزشکی دقیق یا زایمان های قبلی و جراحی ها را ارایه دهند. تنها راه جلوگیری از پارگی رحم، است. در هنگام تولد واژن قابل پیشگیری کامل نیست. پارگی رحم نباید شما را از انتخاب زایمان واژن منصرف کند. با این حال، مهم است که در مورد تمام گزینه های خود با پزشک صحبت کنید تا بهترین تصمیم را برای خود و کودک تان بگیرید. مطمین شوید که پزشک با تاریخچه پزشکی شما آشنا است و از زایمان های قبلی با سزارین یا جراحی های روی رحم شما آگاه است. خطر ابتلا به پارگی رحم یک زن با هر سزارین افزایش می یابد. به همین دلیل ممکن است پزشکان توصیه کنند زنانی که سزارین شده اند از بارداری بعد از زایمان خودداری کنند. بعد از زایمان سزارین قبلی امکان پذیر است، اما خطر بیشتری برای پارگی رحم دارد. بر همین اساس، زنان از نزدیک تحت نظر قرار می گیرد.

در پی شیوع بیماری کرونا ویروس، محققان و مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در مورد بازگشت احتمالی فلج اطفال از پاییز هشدار داده اند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها با اعلام این هشدار می گوید: با فرارسیدن فصل پاییز احتمال شیوع بیماری فلج حاد کودکان ( AFM ) AFM . COVID - دارد. بر همین اساس این مرکز به کلیه ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی و مراکز های درمانی توصیه می کنند. به دنبال شناسایی علایم احتمالی این بیماری از اواخر تابستان و اوایل پاییز باشند. دکتر رابرت ردفیلد، مدیر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها با اشاره به نزدیک شدن به فصل پاییز خواستار آمادگی کادر درمان برای مبارزه با شیوع احتمالی این بیماری شد. وی در این زمینه می گوید: از آنجایی که به این فصل پاییز نزدیک می شویم باید اقدامات لازم برای کمک به پزشکان در تشخیص بهتر علایم بیماری فلج حاد کودکان صورت بگیرد. تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار مهم است. باید آمادگی لازم را برای مقابله با این بیماری داشته باشیم. حتی سیستم های تشخیصی را تقویت و آماده کنیم. با تشخیص زودهنگام بیماری می توانید گامی اساسی در جهت درمان سریع و توانبخشی کودکان مبتلا به AFM برداریم. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها می گوید از سال موارد بسیار بیشتری از AFM دیده شده است. همچنین به عنوان " " خوانده می شود و بیش از درصد موارد آن در کودکان گزارش داده شده است. محققان می گویند: اگر چه بیماری فلج کودکان به ندرت دیده می شود، اما همه گیری و شیوع آن روند درمانی را به تاخیر میاندازد. خوشبختانه مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها از زمان شیوع بیماری در سال ، نظارت بر شیوع آن را آغاز کرده است. نگرانی اصلی در مورد احتمال شیوع بیماری فلج کودکان این است که شیوع کرونا ویروس می تواند روند تشخیص و درمان افراد مبتلا به فلج حاد کودکان را به تاخیر بیاندازد چون مردم سعی می کنند برای جلوگیری از ابتلا به بیماری کرونا ویروس به مراکز های درمانی و بیمارستان ها مراجعه نکنند. تاخیر در مراجعه به پزشک ممکن است وضعیت کودکان مبتلا به فلج را بدتر و روند بهبود را پیچیده تر کند و یا حتی به تاخیر بیاندازد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید محققان می گویند: "در حالی که هیچ روش درمانی خاصی برای AFM وجود ندارد اما مراقبت های حمایتی با بستری شدن در بیمارستان برای نظارت بر وضعیت بیمار و نارسایی تنفسی بسیار مهم است". اینکه گفته می شود هیچ روند درمانی خاصی برای بیماری فلج حاد کودکان وجود ندارد به این معنی نیست که هیچ کمکی از دست پزشکان ساخته نیست. بلکه روند های درمانی می توانند بیمار را با تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی پلاسمای مایع و همراه با استروییدها تقویت کنند. ( enterovirus D ( EVD باعث بروزی بیماری فلج حاد کودکان می شود. به نظر می رسد این ویروس به نوعی علت اصلی هم است. فلج حاد کودکان، یک بیماری عصبی غیر طبیعی اما جدی است. حتی بر روی نخاع، به ویژه در ناحیه ای به نام ماده خاکستری ت ثیر می گذارد. این بیماری می تواند در رفلکس ها و پاسخ های عصبی بیماران تاثیر بگذارد. حتی عضلات را تضعیف کند و حتی باعث فلج شدن آنها شود. بروز ناگهانی ضعف بازو یا پا، ضعف ماهیچه ها و از دست دادن رفلکس ها شایع ترین علایم فلج حاد کودکان هستند. در برخی موارد علایم AFM می توانند شامل موارد زیر باشند: افتادگی ناگهانی صورت یا ضعف صورت مشکل در جابجایی چشم یا در موارد شدیدتر ممکن است بیمار علایم زیر را تجربه کند: بی حسی یا بیماری فلج حاد کودکان می تواند بر روی عضلات تنفسی ت ثیر بگذارد و منجر به مشکل در تنفس شود که در این صورت بیمار ممکن است به نیاز داشته باشد. در صورت بروز هر یک از علایم بیماری سریعا به پزشک مراجعه کنید چون بیمار نیاز به بستری در بیمارستان دارد و متاسفانه بیماری به سرعت پیشرفت می کند. علاوه بر آن، محققان با هشدار در مورد عوارض طولانی مدت بیماری فلج حاد کودکان می گویند: متاسفانه هیچ اطلاعات و بررسی دقیقی در مورد عوارض این بیماری وجود ندارد. اما به نظر می رسد که در اکثر بیماران علایم پایدار خواهند بود. حتی در طولانی مدت ادامه پیدا می کنند و بهبودی ناشی از بیماری نسبی و ناقص خواهد بود. شدیدترین عوارض بیماری AFM عبارتند از: نارسایی تنفسی ناشی از این بیماری زمانی رخ می دهد که بیماری عضلات تنفسی فرد را درگیر و تضعیف می کند. حتی در موارد شدید بیمار ممکن است به تهویه مکانیکی نیاز پیدا کند. بروز تغییرات جدی عصبی مانند تغییرات دمای بدن و بی ثباتی فشار خون که می تواند خطرناک و جدی باشد یکی دیگر از عوارض احتمالی این بیماری است. محققان به والدین ها توصیه می کنند برای کاهش احتمالی خطر بروز این بیماری از ابتلا کودکان به ویروس جلوگیری کنند. ویروس ها معمولا با تماس با ترشحات مانند مخاط، بزاق و مدفوع و "توسط قطرات بزرگتر" از طرف فرد مبتلا به عفونت پخش می شوند. فرد مبتلا به enterovirus حدود روز پس از بروز علایم مسری و واگیر دار است. محققان برای پیشگیری از ابتلا به بیماری فلج حاد کودکان پیروی از روش های بهداشتی را توصیه می کنند، از جمله: شستشوی دست به روز ماندن در مورد اقدامات احتیاطی برای کاهش خطر گزش پشه فاصله گرفتن از مبتلایان به بیماری های ویروسی به نظر می رسد با شیوع بیماری کروناویروس استفاده از ماسک صورت نیز ممکن است به کاهش خطر ابتلا به AFM کمک کند. پزشکان می توانند با بررسی سابقه پزشکی بیمار و انجام معاینه جسمی و انجام MRI برای بررسی تصاویر از نخاع بیمار را تشخیص دهند. علاوه بر آن، پزشکان می توانند در اسرع وقت برای تشخیص بهتر آزمایش خون و مدفوع را تجویز کنند. اما به طور کلی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها روند تشخیصی زیر را برای تایید و یا رد فلج حاد کودکان را به پزشکان توصیه می کند: پزشک می تواند بیمار و مکان هایی از بدن که در آن ضعف عضلانی و کاهش رفلکس وجود دارد را معاینه کند. یک پزشک همچنین می تواند (تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی) برای بررسی مغز و نخاع بیمار انجام دهد. یک پزشک ممکن است آزمایشات آزمایشگاهی را روی مایع مغزی نخاعی (مایع اطراف مغز و نخاع) انجام دهد. به نظر می رسد که علایم بیماری فلج حاد کودکان کاملا شبیه به ویروس غرب نیل و است. بنابراین به علت تشابه علایم این بیماری با سایر بیماری های ویروسی تشخیص فلج حاد کودکان بسیار دشوار است. پزشکان برای کمک به تشخیص بیماری AFM باید با متخصصان عصب شناسی و بیماری های عفونی مشورت کنند. درمان فلج حاد کودکان متخصصان مغز و اعصاب ممکن است برای کمک به ضعف بازو یا ساق ناشی از AFM بیماران، فیزیوتراپی یا کار درمانی را توصیه کنند. توانبخشی جسمی در مراحل اولیه بیماری تا حدودی می تواند وضعیت بیمار را در طولانی مدت بهبود بخشد. در حالی که برخی از بیماران به سرعت بهبود می یابند. اما اغلب آن ها ممکن است فلج شوند. حتی به مراقبت های مادام العمر و و نظارت بر وخیم شدن علایم سیستم های عصبی نیاز داشته باشند. اگر چه احتمال بروز بیماری فلج حاد کودکان به ندرت دیده می شود. اما به والدین توصیه می شود نسبت به بروز علایم ضعف عضلانی یا که ممکن است در طول و پس از بهبودی یک بیماری عفونی تنفسی بروز کند، هوشیار باشند چون هنوز عوامل خطر بیماری AFM تشخیص داده نشده است.

موسیقی درمانی نوعی هنر درمانی است که از موسیقی برای بهبود و حفظ سلامت جسمی، روان شناختی و اجتماعی افراد استفاده می کند و شامل طیف گسترده ای از فعالیت ها از جمله گوش دادن به موسیقی، آواز خواندن و نوازندگی یک ساز موسیقی است. این درمان به عنوان یک حرفه در قرن بیستم پس از جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم پدید آمده است. بعد از جنگ هم نوازندگان آماتور و هم حرفه ای در بیمارستان های جانبازان حضور داشتند تا به جانبازانی که دچار آسیب های جسمی و روحی شده بودند کمک کنند. ت ثیر موسیقی بر پاسخ های جسمی و عاطفی بیماران باعث شد که پزشکان و پرستاران خواستار استخدام نوازندگان شوند و بدین ترتیب آموزش این نوع درمان آغاز شد. این واقعیت، همراه با ماهیت جذاب موسیقی و تنوع اشکال موسیقی، باعث می شود موسیقی در درمان طیف گسترده ای از مشکلات جسمی و روحی از جمله، و تاثیر زیادی داشته باشد. موسیقی در مراحل اولیه به عنوان " یک فرآیند بین فردی که در آن درمانگر از موسیقی و تمام جنبه های آن، برای کمک به بهبود، بازیابی یا حفظ سلامتی بیماران استفاده می کند تعریف شده است. موسیقی بسیار پیچیده است و نباید با "طب موسیقی" اشتباه گرفته شود. طب موسیقی توسط متخصصین پزشکی یا خدمات بهداشتی و درمانی انجام می شود اما این درمان توسط افراد آموزش دیده انجام می گیرد. "طب موسیقی" معمولا شامل گوش دادن غیرفعال به موسیقی از پیش ضبط شده توسط پرسنل پزشکی است. پنج عامل در ت ثیر این درمان نقش دارند، از جمله: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید جنبه اول تعدیل توجه است. موسیقی توجه ما را به خودش جلب می کند و ما را از محرک هایی که ممکن است منجر به تجربیات منفی شوند مانند نگرانی، درد، دور می کند و باعث کاهش اضطراب می شود. راه دوم کار موسیقی از طریق تعدیل احساسات است. مطالعات نشان داده اند که موسیقی می تواند فعالیت نواحی مغزی را که در شروع، تولید، نگهداری، خاتمه و تعدیل احساسات درگیر هستند را تنظیم کند. موسیقی همچنین شناخت را تعدیل می کند و بر روی عملکرد حافظه تاثیر می گذارد. موسیقی، رفتارها و شرایطی مانند الگوهای حرکتی در راه رفتن، صحبت کردن و درک کردن را درگیر می کند. موسیقی بر ارتباطات ت ثیر می گذارد. در حقیقت، موسیقی وسیله ارتباطی است که می تواند نقش مهمی در روابط به خصوص به صورت غیرکلامی داشته باشد و این امکان را به همه افراد می دهد تا با روشی احساسی و محور تری با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. روش های مداخله ای که در این درمان کاربرد دارند به تکنیک های فعال و گیرنده تقسیم می شوند. در این تکنیک فرد از آواز خواندن، سرودن، نواختن سازهای موسیقی، آهنگسازی یا بداهه نوازی موسیقی استفاده می کند. شامل گوش و پاسخ دادن به موسیقی مانند رقص یا تحلیل اشعار است. روش های پذیرش خود به دو نوع زیر تقسیم می شود: اغلب در درمان اضطراب، افسردگی و اختلالات شناختی استفاده می شود. به عنوان واسطه روان درمانی "تحلیلی" استفاده می شود. تکنیک های فعال و گیرنده اغلب در طول درمان با یکدیگر ترکیب شده و به عنوان نقطه شروع برای بحث در مورد احساسات، ارزش ها و اهداف استفاده می شوند. در این روش بیمار همزمان با گوش دادن به موسیقی، روی تصویری تمرکز می کند. بیمار در این شرایط از تصویر به عنوان نقطه شروع استفاده می کند تا در مورد مشکلات خود فکر کرده و صحبت کند. موسیقی نقش اساسی در درمان دارد و ممکن است به عنوان یک "درمانگر" در نظر گرفته شود. دالکروز ها Eurythmics روش مورد استفاده برای آموزش موسیقی به دانش آموزان است که می تواند به عنوان نوعی از درمان مورد استفاده قرار گیرد. این روش روی ریتم، ساختار و بیان حرکت در فرآیند یادگیری دانش آموزان متمرکز است از آنجا که این روش برای بهبود آگاهی جسمانی مناسب است، در بیمارانی که دچار مشکلات حرکتی شدید هستند موثر می باشد. این نوع درمان مبتنی بر علوم اعصاب است و بر عملکرد مغز و رشد مهارت های حرکتی بیماران تاثیر دارد. Orff - Schulwerk یک رویکرد موسیقی درمانی است که توسط Gertrude Orff برای کودکانی که دارای ت خیر در رشد و ناتوانی در رشد هستند و دارو برای آن ها تاثیری ندارد به کار برده می شود. در این روش از موسیقی به عنوان راهی برای بهبود تعامل بین بیمار و افراد دیگر استفاده می شود. تکنیک های مختلف این درمان عبارتند از: طبل زدن نوشتن متن آهنگ ایجاد هنر با موسیقی نوشتن آهنگ های جدید یادگیری نواختن ساز، مانند پیانو یا گیتار گوش دادن به موسیقی زنده یا ضبط شده سازهای نوازنده، مانند ضربه زدن به دست رقص یا حرکت با موسیقی زنده یا ضبط شده آواز خواندن همراه با موسیقی زنده یا ضبط شده بحث و یا بداهه گویی در مورد واکنش عاطفی یا معنای یک آهنگ خاص یادگیری تکنیک های آرامش به کمک موسیقی، مانند آرامش عضلات پیشرونده یا تنفس عمیق افراد زیادی می توانند ازاین درمان استفاده کنند. ماهیت متنوع موسیقی نشان می دهد که می تواند در درمان نگرانی ها هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی کاربرد داشته باشد. در بعضی موارد، استفاده از موسیقی در مواردی که سایر روش های درمانی تاثیری نداشته می تواند موثر باشد، چون در برخی موارد موسیقی درمانی می تواند منجر به پاسخ و واکنش های شود که سایر روندهای درمانی در بروز آن ها تاثیری ندارند. در مواردی که افراد در بروز احساسات خود به طور شفاهی مشکل دارند این روند می تواند موثر باشد. از آنجا که موسیقی می تواند احساسات مثبت را برانگیزد و مراکز پاداش را در مغز تحریک کند. این درمان اغلب قادر به کاهش علایم مربوط به سلامت روان می باشد، از جمله: نگرانی های مربوط به روحیه این درمان می تواند عملکرد شناختی، اجتماعی، عاطفی و حرکتی را ارزیابی و تقویت کند، و نتایج مثبتی را در بین افرادی که دچار مشکلات روحی یا جسمی، صدمات مغزی یا آلزایمر هستند را نشان داده است. از این روند درمانی در معالجه بیماری های جسمی مانند سرطان و فشار خون بالا نیز استفاده شده است. همچنین موسیقی غالبا برای کاهش سطح و درک درد زایمان مورد استفاده قرار می گیرد و با بالا بردن اعتماد به نفس، ارتباط کلامی، رفتار اجتماعی، مهارت های اجتماعی و انسجام گروهی همراه بوده است. این درمان می تواند به صورت فردی و یا گروهی انجام شود. نوع و نحوه انتخاب موسیقی و همچنین زمان روند درمانی به نیازها و اهداف فرد بستگی دارد و درمانگران سعی می کنند که اشعار و ملودی یک قطعه موسیقی منتخب را به خوبی و متناسب با روحیه و وضعیت روانی فرد انتخاب کنند. موسیقی درمانی به روش های مختلفی قابل استفاده است: هنگامی که فرد پس از در برقراری ارتباط دچار مشکل می شود، آواز خواندن کلمات یا عبارات کوتاهی که بر روی یک ملودی ساده تنظیم شده، اغلب می تواند باعث افزایش توانایی بیمار در گفتار شود. یک درمانگر ممکن است قطعه ای از موسیقی را برای کودکان با مهارت های اجتماعی محدودی پخش کند و از آن ها بخواهد وضعیت احساسی شخصی را که موسیقی را ایجاد کرده تصور کنند. این کار به کودکان اوتیسم کمک می کند تا بتوانند احساسات دیگران را تجربه کنند. از حلقه‌های طبل در موسیقی درمانی گروهی برای القای آرامش، فراهم کردن بستر احساسات و تقویت ارتباط اجتماعی در بین اعضای یک گروه استفاده می شود. این روش از موسیقی به عنوان ابزاری برای افزایش انسجام گروه کاربرد دارد. کسانی که مایل به موسیقی درمانی هستند باید حداقل دارای لیسانس موسیقی درمانی از موسساتی باشند که توسط انجمن موسیقی درمانی ت یید شده اند. برنامه های موسیقی درمانی شامل دوره های درسی و همچنین کارآموزی در یک مرکز آموزشی و یا درمانی است. پس از اتمام موفقیت آمیز یکی از برنامه های ت یید شده، افراد باید امتحان ملی ارایه شده توسط هییت صدور گواهینامه موسیقی درمانی ( CBMT ) را انجام دهند. اگر در امتحان موفق شوند، مدرک معتبر موسیقی تراپیست موسیقی ( MT - BC ) را دریافت می کنند، صدور گواهینامه هییت مدیره هر پنج سال یکبار تمدید می شود و برای حفظ این اعتبار، متخصصین موسیقی باید در هر دوره ساله، آزمون CBMT موسیقی درمانی به طور کلی نتایج مثبتی به همراه دارد. اما به عنوان یک درمان مستقل برای موارد جدی پزشکی و توصیه نمی شود. در حالی که موسیقی ممکن است به کاهش برخی از علایم این بیماری ها کمک کند، سایر روش های درمانی مانند دارو، یا می تواند در درمان این اختلالات موفق تر باشد. علاوه بر این، در حالی که امکان استفاده از هر نوع موسیقی در موسیقی درمانی وجود دارد، همه افراد نمی توانند از یک موسیقی مشابه استفاده کنند. نوع موسیقی غالبا به ترجیحات فرد و شرایطی که توسط آن فرد تجربه می شود بستگی دارد و برخی از اشکال موسیقی ممکن است در واقع باعث تحریک افراد شوند. برای دستیابی به موفقیت در موسیقی درمانی، یک درمانگر باید ترجیحات موسیقی فرد را در نظر بگیرد. Muzique (شرکتی که تجارب هنری خلاق را تبلیغ می کند) سه ابزار زیر را برای استفاده از این روند درمانی معرفی می کنند: گیتار می تواند به حفظ کنترل فرد در یک گروه کمک کند و آرامش بخش می باشد. ستفاده از طبل کوچک و دستی باعث تسهیل در برقراری ارتباط بین درمانگر و مشتری می شود. بیماران می توانند همزمان با هم بازی کنند. پیانو هنگام کار با گروه های بزرگ تر مورد استفاده قرار می گیرد از آنجا که صدای گیتار در بین سایر صداها گم می شود. پیانو می تواند پایدارتر و دارای پیش زمینه باشد. اما در این روند متخصص موسیقی درمانی باید مراقب موانع ظاهری فیزیکی بین خود و بیمار باشد. در صورت امکان او را در کنار پیانو بنشیند.

کمبود آب بدن در هر زمانی می تواند مشکل ساز باشد، به خصوص کم آبی شدید در دوران بارداری نگران کننده است، چون هم مادر و هم جنین به آب بیش از حد طبیعی نیاز دارند و آب یک نقش اساسی در رشد سالم جنین ایفا می کند. بر همین اساس زنان باردار باید در دوران بارداری، خودشان را به درستی هیدراته نگه دارند. بیماری صبحگاهی و همچنین شرایطی که باعث استفراغ بیش از حد می شود نیز ممکن است در کم آبی بدن در دوران بارداری نقش داشته باشد. کم آبی بدن نتیجه از دست دادن سریعتر آب در مقایسه با مصرف آن و مایعات دیگر است. در این شرایط بدن مجبور می شود برای انجام فعالیت های روزانه بیشتر تلاش کند. در صورتی که مایعات از دست رفته بدن به موقع جایگزین نشوند، بدن دچار کم آبی خواهد شد. دلایل کم آبی در دو دسته کلی قرار می گیرد: اگرچه توصیه‌های زیادی در مورد میزان مصرف آب وجود دارد، اما نیازهای افراد به آن متفاوت است. بارداری فشارهای زیادی را به بدن وارد می کند. بنابراین زنان به طور کلی در دوران بارداری نیاز به نوشیدن آب بیشتری نسبت به قبل از بارداری دارند. به طور کلی کسی که از نظر جسمی فعال است یا در آب و هوای گرم سکونت دارد و بیشتر عرق می کند، به آب بیشتری احتیاج دارد. افرادی که به طور ناگهانی سطح فعالیت خود را تغییر می دهند یا به سمت آب و هوای گرم تر حرکت می کنند ممکن است به آب بیشتری نسبت به گذشته احتیاج داشته باشند. بر همین اساس افراد اگر مقدار نوشیدنی خود را تنظیم نکنند، می توانند کم آب شوند. افراد مبتلا به اختلالات خوردن، به ویژه ممکن است در معرض کم آبی بدن باشند. برخی شرایط پزشکی، به ویژه مواردی که باعث استفراغ و می شود، جذب آب مورد نیاز بدن را دشوار می کند. و استفراغ در دوران بارداری بیشتر از سایر مواقع است. مبتلایان به hyperemesis gravidarum ، که در درصد از بارداری ها رخ می دهد، ممکن است منجر به استفراغ شدید، کاهش وزن و کم آبی بدن شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مواردی که بر متابولیسم ت ثیر می گذارد، می تواند باعث کمبود آب بدن شود، از جمله: برخی از اختلالات متابولیک نادر اختلالات روده ای مانند یا که جذب مواد مغذی را دشوار می کند مبتلایان به بیماری پزشکی در هوای گرم، به دنبال ورزش شدید یا هنگامی که آب کافی نمی نوشند، در معرض خطر کمبود آب بدن هستند. هنگامی که کمبود آب بدن به دلیل عدم نوشیدن آب کافی اتفاق میفتد، معمولا فقط با نوشیدن بیشتر آب به خصوص در مراحل اولیه کم آبی بدن، این مشکل برطرف می شود. برخی از دلایل عمده کم آبی در عبارتند از: دمای بدن که بالاتر از حد طبیعی است ( می تواند باعث استفراغ و از بین رفتن مایعات شود و زن را در معرض خطر کم آبی بدن قرار دهد. هوا در داخل کابین رطوبت کمی دارد و ممکن است باعث کمبود آب بدن شود. زنان باردار باید سعی کنند هنگام مسافرت آب زیادی بنوشند. تغییرات هورمونی، عادت های غذایی و استفاده بیش از حد بعضی از غذاها ممکن است منجر به بخصوص در سه ماهه سوم بارداری شود. اسهال می تواند منجر به از بین رفتن بیش از حد مایعات و الکترولیت ها شود. بیماری شدید صبحگاهی همچنین با نام Hyperemesis Gravidarum این بیماری در طول ماه اول ظاهر می شود و تا هفته چهاردهم یا شانزدهم ادامه دارد. علایم این بیماری شامل تهوع و استفراغ است که با رسیدن به سه ماهه دوم باردای ممکن است از بین برود. در برخی موارد، زنان همچنان را بعد از سه ماهه دوم دارند. علایم بیماری صبحگاهی باعث از بین رفتن مایعات و الکترولیت های بدن و کم آبی می شود. علاوه بر این، حالت تهوع ممکن است به زنان این امکان را ندهد که بتوانند مایعات دیگری را مصرف کنند، که در این شرایط بازیابی آب از دست رفته بدن برای بدن سخت تر می شود. از طرفی هم هر چه زنان بیشتر به ماه های خود پیش می روند، احساس گرمای بیشتری می کنند که گرما می تواند یکی دیگر از پیش زمینه های کم آبی بدن باشد. معمولا اولین علامت کم آبی بدن احساس تشنگی است. علاوه بر آن، گرمای بیش از حد مادر می تواند نشانه شایع کم آبی شدید در دوران بارداری باشد. زرد پررنگ نشانه هشدار دهنده دیگر برای کم آبی بدن است. کم آبی می تواند منجر به بروز علایم خفیف تا متوسط شود، از جمله: کاهش ادرار خواب آلودگی فشار خون پایین چشم های گود رفته ضربان قلب سریع و تنفس احساس تشنگی بیش از حد، به ویژه سردردهای میگرنی خشکی پوست و پوستی فاقد خاصیت ارتجاعی استفراغ و همراه با، معمولا هنگام ایستادن، زانو زدن یا خم شدن همچنین کم آبی بدن در دوران بارداری می تواند منجر به بروز انقباضات Braxton - Hicks کم آبی بدن می تواند باعث شوک و نارسایی اندام شود. همچنین ممکن است به کودک آسیب برساند. کمبود آب تا حدودی با نوشیدن آب قابل مدیریت و درمان است. اما کم آبی شدید، نیاز فوری به مراجعه به پزشک دارد. تشخیص بیماری کمبود آب بدن خفیف یا شدید می تواند دشوار باشد. در مواردی که نوشیدن آب به سرعت باعث بهبود علایم نمی بخشد، زنان باردار بهتر است به پزشک خود یا ماما مراجعه کنند. زنان باید در صورت بروز علایم زیر به دلیل کمبود آب بدن به بیمارستان مراجعه کنند: خونریزی یا نشت مایعات ادرار بسیار کم یا بدون ادرار ضعف، تشنج یا احساس گیجی احساس تغییر الگوی حرکت کودک مداوم بیش از ساعت انقباضاتی را که فکر می کنند ممکن است نشانه باشد. کمبود آب خفیف در بارداری خطرناک نیست اما کم آبی شدید هم برای مادر و هم برای کودک می تواند خطرناک باشد. کم آبی بدن می تواند منجر به کاهش سطح مایعات آمنیوتیک شده و رشد کودک را تحت تاثیر قرار دهد و خطر زایمان زودرس و کاهش شیر مادر را در پی داشته باشد. کمبود آب بدن می تواند باعث کمبود مواد مغذی شود که برای سلامتی زن باردار و نوزاد در حال رشد بسیار حیاتی است. با این حال، کمبود آب بدن علت اصلی زایمان زودرس نیست. اما یک بررسی نشان می دهد زنانی که علایم زایمان زودرس دارند، احتمالا بیشتر دچار کمبود آب بدن می شوند. در طول سه ماهه اول بارداری، کمبود آب بدن ممکن است به دو خطر منجر شود: کم آبی بدن ناشی از بیماری صبحگاهی می تواند منجر به تهوع و مشکل گوارشی شود. کمبود آب بدن در طول سه ماهه دوم و سوم بارداری، منجر به خطر زایمان زودرس می شود. کم آبی در دوران بارداری می تواند عوارض بسیار جدی ایجاد کند، از جمله: زایمان زودرس نقص لوله عصبی کاهش مایع آمنیوتیک نقایص هنگام تولد یا نقص های مادرزادی زنان باردار بهتر است برای جلوگیری از کم آبی، میزان مایعات خود را تا زمانی که ادرار روشن یا زرد بسیار کم رنگ شود، افزایش دهند و به طور مداوم در حال استراحت هم آب زیادی بنوشند. بهترین راه برای هیدارته ماندن مناسب در دوران بارداری نوشیدن مقدار زیادی آب است. زنان سعی کنند حداقل هشت تا لیوان در روز آب بنوشند. خانم های که و یا بیماری صبحگاهی دارند که باعث استفراغ آن ها می شود در مواقعی که احساس تهوع نمی کنند، مایعات زیادی بنوشند. علاوه بر آن از مصرف کافیین که می تواند نیاز به ادرار کردن را افزایش دهد، خودداری شود. مصرف آب برای کاهش کم آبی بدن ایده آل است، اما می توان آن را با شیر، آب میوه های طبیعی و سوپ نیز جایگزین کرد. همچنین از انجام هر نوع فعالیتی مانند ورزش شدید که باعث گرم شدن بیش از حد می شود، بهتر است خودداری کنند. بهترین راه برای جلوگیری از کم آبی بدن خفیف، متوسط و شدید تمرکز روی هیدراتاسیون است. برای تمرکز روی این عادت خانم های باردار بهتر است هنگام خارج شدن از منزل یک بطری آب همراه خود داشته باشند. مراقبت در دوران بارداری نقش اساسی در جلوگیری از کم آبی بدن دارد. کم آبی بدن اغلب به دلیل یک بیماری زمینه ای مانند مشکل متابولیک یا hyperemesis gravidarum ایجاد می شود. یک پزشک می تواند به جلوگیری از بروز این بیماری کمک کند. اگر زنی سابقه کم آبی و یا وضعیتی که باعث کم آبی بدن می شود را دارد بهتر است در مورد راه های جلوگیری از کم آبی بدن با پزشک خود مشورت کند. نوشیدن یک فنجان آب در هر ساعت، راهی عالی برای دریافت آب کافی است. زنانی که ممکن است نوشیدن آب آشامیدنی برای آن ها دشوار است می توانند چند برش لیمو، زغال اخته، هندوانه یا نارنج را به رژیم روزمره خود اضافه کنند. از مصرف محصولات مرتبط با کافیین، آب میوه های فرآوری شده و سدیم خودداری شود زیرا این مواد می توانند باعث افزایش میزان ادرار و کم آبی بدن شوند. مایعات مانند سوپ، آب میوه و اسموتی نیز جزیی از نیاز روزانه آب به بدن هستند. بنابراین، اگر نوشیدن آب آشامیدنی خسته کننده است می توان این موارد را جایگزین کرد. خستگی ناشی از کم آبی ممکن است سطح انرژی را پایین بیاورد و باعث می شود زنان باردار احساس کسل کننده و بی حالی داشته باشند. برای جلوگیری از این امر حتما زنان باردار هر روز آب کافی بنوشند. درمان کم آبی شدید شامل تزریق مایعات داخل وریدی ( IV ) است. بعضی از خانم هایی که کمبود آب بدن دارند ممکن است به الکترولیت ها مانند سدیم و منیزیم نیز نیاز داشته باشند تا به بدن در جذب مناسب مایعات کمک کنند. برخی از افراد برای نظارت بیشتر نیاز به چند روز بستری در بیمارستان دارند. زنان باردار بهتر است موارد زیر را در نظر بگیرند: حذف آب، چای گیاهی و قهوه بدون کافیین آب میوه ها، نوشابه ها، شیر، سوپ ها در مقادیر کم به طور معمول، کم آبی بدن یک ناراحتی موقتی است که با نوشیدن مایعات بیشتر برطرف می شود. با این حال، زنان باردار باید کم آبی بدن را جدی بگیرند زیرا این امر می تواند منجر به بروز بسیاری از مشکلات در دوران بارداری شود. حتی اگر زنان مطمین هستند که علایم آنها به اندازه کافی جدی نیست باید به بیمارستان مراجعه کنند. منابع:

پزشکان در ارتباط با مصرف داروها در دوران بارداری معمولا به زنان توصیه می کنند، در صورت امکان، خصوصا در ماه اول دوران بارداری، از مصرف دارو خودداری کنند. زیرا در سه ماهه اول بارداری اندام جنین به سرعت در حال رشد هستند و آن ها را در برابر خطرهای احتمالی ناشی از مصرف داروها آسیب پذیر می کند. پزشک با بررسی عوارض مصرف دارو در برابر عدم درمان بیماری در بارداری، درباره نوع دارو و دوز آن تصمیم گیری می کند. زنان باید به محض اینکه متوجه باردار شدن خودشان می شوند، از پزشک در مورد مصرف داروهای احتمالی خود سوال کنند. % برای استفاده در دوران بارداری بی خطر باشد. به طور کلی، پزشکان معتقدند مصرف برخی دارو ها در دوران بارداری بی خطر می باشد، این دارو ها عبارتند از: داروهای اچ آی وی بیشتر داروهای آسم برخی از داروهای برخی از داروهای برخی از داروهای بدون نسخه برخی از داروها برای سوزش قلب برخی از داروها برای پنی سیلین و برخی آنتی بیوتیک ها استامینوفن (مانند تیلنول) برای تب و درد در زنانی که قصد باردار شدن دارند بهتر است، در مورد داروهایی که مصرف می کنند، از جمله داروهای بدون نسخه، با پزشک یا ماما خود صحبت کنند. برخی از دارو ها ممکن است در بی خطر باشند. اما در برخی موارد احتمال دارد مصرف دارو برای مادر و یا جنین خطرناک باشد. در این صورت پزشک می تواند مصرف دارو را متوقف کرده و آن را با داروی دیگری جایگزین کند. برخی از داروهایی که در سه ماهه اول بارداری برای زن قابل مصرف نیستند ممکن است در مراحل بعدی بارداری بی خطر باشند. برخی از که احتمال بروز نقص های مادرزادی و یا سایر مشکلات را افزایش می دهند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید متوترکسات، برای درمان ورم مفاصل لیتیوم، برای درمان افسردگی دو قطبی بیسموت سوبسیلیکات (مانند پپتو - بیسمول) دارو های ضد سرفه و حاوی گایفنسین برخی از داروها برای کنترل تشنج مانند والپروییک اسید برخی از آنتی بیوتیک ها، مانند داکسی سایکلین و تتراسایکلین پاروکستین مانند Paxil وارفارین (مانند کوادامین) ، برای پیشگیری از لخته شدن خون کمک داروهای ضد درد مانند و ایبوپروفن مانند Advil و Motrin Alprazolam Xanax ، دیازپام، Valium و برخی دارو های کاهش دهنده فشارخون و مهارکننده های ACE مانند بنازپریل و لیسینوپریل آکنه ایزوترتینویین پزشکی مانند آکوتان. این دارو به احتمال زیاد باعث ایجاد نقص های مادرزادی می شود. فنیل افرین یا pseudoephedrine . دارو های ضد احتقان که در سه ماهه اول بارداری از مصرف این داروها جلوگیری می شود. زنان باردار بهتر است قبل از مصرف هر محصولات بهدشتی طبیعی با پزشک خود مشورت کنند. مصرف اسید فولیک به ویژه قبل و در چند هفته اول بارداری بسیار مهم است، زیرا از برخی نقص های مادرزادی جلوگیری می کند. زنان توصیه های پزشک خود را در مورد چگونگی مصرف اسید فولیک رعایت کرده و مولتی ویتامین های جانبی بیشتری مصرف نکنند. به طور کلی داروهای خیابانی و برای سلامتی افراد مفید نیستند، اما عوارض و خطرات آن ها برای سلامتی جنین حتی می تواند بدتر باشد، زیرا این داروها هنگام بارداری به کودک منتقل می شوند. مصرف مخدر ها مانند کوکایین، کرک، هرویین، LSD ، احتمالا باعث با عوارض احتمالی می شود. هنگامی که یک زن باردار در خود الکل می نوشد و یا از مواد مخدر استفاده می کند، مخدرها می توانند از طریق جفت و بند ناف به کودک منتقل شوند. دخانیات و مواد مخدر می توانند منجر به تولد زودرس، نقص های مادرزادی، جراحات جفت، و مشکلات رشد یا رفتاری در جنین شوند. استفاده از کیسه های آب سرد و استراحت کردن می تواند به کاهش درد عضلات و سردرد در دوران بارداری کمک کند. اما در صورت بروزدرد شدید پزشک می تواند استامینوفن (ماده موثر در تیلنول) را توصیه کند. زنان در طول دوران بارداری خود بهتر است دارو را طبق دستور پزشک مصرف کنند. انواع دیگر تسکین دهنده درد مانند ایبوپروفن با نام موترین یا Advil Aleve همچنین Advil ممکن است باعث شود تا عروق خاصی از قلب کودک زودتر از وقت موعد بسته شود و در مراحل بعدی بارداری باعث بروز مشکلات رشدی گردد. علاوه بر این، برخی از مطالعات حاکی از آن است که مصرف داروهای و ( NSAIDS ) نزدیک به بارداری یا در اوایل بارداری می توانند خطر و نقص هنگام تولد را افزایش دهند. به علت افزایش هورمون پروژسترون و یا فشار آوردن رحم به معده ممکن است زنان در دوران بارداری را تجربه کنند. اما پزشکان بیشتر برای درمان یبوست، مصرف بیشتر میوه و سبزیجات و نوشیدن مایعات زیاد را پیشنهاد می دهند. ورزش در با ت یید پزشک نیز می تواند در درمان در بارداری موثر باشد. اما در صورت یبوست شدید پزشک می تواند یک ملین فیبر حجیم مانند Metamucil یا Fiberall را تجویز کند. این احتمال وجود دارد که افزایش پروژسترون در دوران بارداری با ت ثیر بر سلول های عضله صاف بدن و شل کردن اسفنکتر بین معده و مری باعث سوزش سر دل شود. علاوه بر آن، فشار رحم در حال رشد بر روی معده می تواند باعث تشدید سوزش سر دل شود. زنان باردار در صورت ابتلا به سوزش سردل بهتر است ابتدا را امتحان کنند زیرا عوارض کمتری دارند. آن ها همچنین می توانند وعده های غذایی کوچکتر و بیشتری بخورند و از مصرف غذاهای آماده، سرخ شده یا پرادویه که اغلب باعث تحریک معده می شوند، جلوگیری کنند. زنان باردار در صورت ابتلا به عفونت مانند استرپ گلو یا عفونت های ادراری می توانند از پنی سیلین استفاده کنند. به ندرت دیده می شود که دارو هایی از خانوداه پنی سیلین باعث نقص هنگام تولد شوند. با این حال، دارو های آنتی بیوتیک های تتراسایکلین و داکسی سایکلین باعث تغییر رنگ در دندان های نوزادان بعد از ماه چهارم بارداری می شوند. برای همین زنان بهتر است در طول دوران بارداری از مصرف تتراسایکلین و داکسی سایکلین پرهیز کنند. در دوران بارداری شایع است و این بیماری به کودک آسیبی نمی رساند. زنان در دوران بارداری برای درمان عفونت مخمر می توانند از دوز کم پماد های واژن استفاده کنند. اما برخی از پزشکان معتقدند که در این شرایط بهتر است قرص خوراکی دیفلوکان یا فلوکونزاول تجویز نشوند، زیرا تحقیقات نشان داده، مادرانی که مجبور به مصرف دوزهای طولانی مدت برای عفونت های قارچی مزمن هستند، نوزادانی با نقص مادرزادی داشته اند. " با این وجود، در صورت ابتلا به عفونت قارچی معروف به برفک، استفاده از این داروی ضد عفونی مخمر خوراکی در هنگام شیردهی بی خطر است. اکثر خانم ها در طی نه ماه بارداری خود علایم سرماخوردگی و حساسیت را تجربه می کنند. مطمین ترین راه برای پیشگیری از، استراحت، نوشیدن مایعات زیاد به ویژه مایعات گرم و استفاده از یک اسپری بینی برای کمک به تسکین علایم بیماری می باشد. خیلی از برای درمان سرماخوردگی بی ضرر هستند اما بسیاری از داروهای ترکیبی مانند Tylenol Cold وجود دارند که علایم مختلفی مانند آبریزش بینی و سرفه و را درمان می کنند. زنان برای درمان می توانند از داروی دکسترومتورفان یا DM ، برای درمان سرفه، guaifenesin برای شل شدن مخاط بینی و pseudoephedrinem و فنیل افرین، یا PE ، به عنوان یک ماده ضدعفونی کننده بینی استفاده کنند. اما باز هم بهتر است زنان در خود قبل از مصرف هرگونه دارو در با پزشک معالج خود مشورت کنند. سیستم ایمنی بدن زن در هنگام بارداری زیاد قوی نیست و ویروس های مانند می تواند به این افراد آسیب برساند و حتی در موارد شدید منجر به یا مرگ شوند. به همین دلیل تزریق واکسن آنفولانزا بسیار مهم است. در صورت ابتلا زنان باردار به آنفولانزا و مثبت بودن آزمایش آنفولانزا، پزشکان برای کاهش علایم تامیفلو را تجویز می کنند. به نظر می رسد تامیفلو برای زنان باردار بی خطر است و خطرات عدم درمان بیماری از عوارض دارو بیشتر باشد. برای درمان برخی بیماری ها مانند یا تشنج، زنان بهتر است کمترین دوز ممکن را مصرف کنند زیرا مصرف بیش از حد داروهای آسم و یا می تواند باعث بروز عوارض شدیدی شود. حتی مصرف طولانی مدت مانند زاناکس، آتیوان و والیوم در دوران بارداری توصیه نمی شود زیرا مصرف آن ها می تواند اعتیاد آور باشد و ممکن است جنین در بدو تولد علایم ترک را بروز دهد. د می توان با متیل دوپا یا تعدادی از داروهای دیگر درمان کرد. اما زنان باردار بهتر است از گروه داروهای موسوم به مهار کننده های ACE که معمولا برای درمان فشار خون بالا استفاده می شوند، خودداری کنند. در حالی که بیشتر داروهای آسم از جمله استروییدهای استنشاقی و اسپری های برونکودیلاتور حاوی تربوتالین سولفات یا آلبوترول در می توانند بی ضرر باشند، در مورد اسپری های حاوی سالمترول تحقیقات کمتری صورت گرفته و تاثیر آن در بارداری مشخص نیست، بنابراین زنان باردار بهتر است قبل از استفاده آن با پزشک خود مشورت کنند. دکسترومتورفان Vicks Vapor Rub قطره سرفه منتول، قطره های سرفه بدون قند برای نباید حاوی ترکیب گیاهان یا آسپارتام باشند. سودومیدین (پس از سه ماهه اول بارداری) استامینوفن قطره بینی یا اسپری آب شور غرغره کردن آب نمک کرم یا پماد هیدروکورتیزون حمام جو دوسر بثورات پوستی ویتامین B لوراتیدین Cetirizine مستندات پلی کربوفیل پلی اتیلن گلیکول، استفاده به طور موقت فاموتیدین هیدروکسید آلومینیوم/هیدروکسید منیزیم کربنات کلسیم/منیزیم کربنات کربنات کلسیم رانیتیدین منابع:

دارو های تثبیت کننده خلق، در شرایط نوسانات روحی مانند شیدایی و افسردگی کاربرد دارند. داروهای تثبیت کننده خلق به کنترل و درمان این نوسانات کمک می کنند. شیدایی وقتی است که فرد روحیه یا انرژی بسیار زیادی برای انجام دادن فعالیت غیرطبیعی دارد. ممکن است فرد انرژی زیادی داشته باشد، خیلی سریع صحبت کن د و رفتارهای عجیبی و غریبی از خودش بروز دهد. افسردگی باعث بروزعلایم زیادی از جمله احساس ناخوشی، کمبود انرژی یا فعالیت، احساس بی ارزشی، ناامیدی یا غمگینی می شود. در برخی موارد ممکن است روحیه فرد به سرعت بین دو حالت شیدایی و افسردگی تغییر کند و حتی در مواردی این مراحل بدتر هم شوند. در این شرایط پزشک معالج می تواند تثبیت کننده خلقی را برای بیماران تجویز کند. در برخی موارد بیمارن مجبورهستند برای جلوگیری از عوارض، این داروها را برای یک مدت طولانی استفاده کنند. تثبیت کننده خلق و خو عموما داروهایی هستند که علایم فوری قسمت های شیدایی و افسردگی را درمان کرده و از بروز این حملات در آینده پیشگیری می کنند. برخی از تثبیت کننده های خلقی در درمان قسمت های شیدایی موثرتر هستند، در حالی که برخی دیگر قسمت های افسردگی را بهتر درمان می کنند. پزشک ممکن است تثبیت کننده خلقی را به تنهایی و یا در ترکیب با داروهای دیگر تجویز کند. تثبیت کننده حالت و سایر داروها معمولا تنها بخشی از برنامه درمانی برای اختلال دوقطبی هستند که در کنار بقیه روش های درمانی مانند روان درمانی می تواند اثر بخشی زیادی داشته باشند. محققان تثبیت کننده خلق را به عنوان نسل اول یا دوم طبقه بندی می کنند که تثبیت کننده خلق و خوی نسل اول عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لیتیوم والپروات سدیم کاربامازپین تثبیت کننده های خلق و خوی نسل دوم شامل داروهای ضد روان پریشی هستند که دارای خاصیت تثبیت کننده خلقی می باشند. ثبات دهنده خلق نسل دوم شامل موارد زیر می باشند: اولانزاپین کوییتاپین آریپیپرازول ریزپریدون در سال ، سازمان غذا و دارو استفاده از داروی ضد تشنج لاموتریژین را به عنوان یک تثبیت کننده خلق و خو تایید کرد. پرکاربرد ترین دارو هایی که می توانند به تثبیت خلق و خو بیماران کمک کنند، عبارتند از: لیتیوم که به آن لیتیوم کربنات نیز گفته می شود برای درمان طولانی مدت شیدایی کاربرد دارد و در صورت شدید بودن علایم از آن استفاده می شود. لیتیوم یک درمان کننده عالی و اولین خط درمان برای شیدایی و هیپومانیا است و همچنین دارای اثرات ضد افسردگی می باشد. لیتیوم اگرچه قدیمی ترین دارو تثبیت کننده خلقی است، اما هنوز هم یکی از اصلی ترین عناصر پزشکی در معالجه علایم دوقطبی می باشد. همچنین لیتیوم برای کاهش خطر خودکشی هم تجویز می شود. لیتیوم نسبت به سایر تثبیت کننده های خلقی در درمان علایم اختلال دو قطبی موثرتر است و شانس نیاز بیماران را به داروهای تکمیلی و بیشتر کاهش می دهد. از آنجایی که لیتیوم از طریق کلیه از بدن دفع می شود بیماران باید در طول درمان خود با لیتیوم عملکرد کلیه های خود را به طور دوره ای کنترل کنند. نام های تجاری لیتیوم، عبارتند از: لیتونا لیتوبید اسکالیت پزشک برای بررسی سطح لیتیوم و پیشگیری از مسمومیت ناشی از مصرف بیش از حد آن، ممکن است هر تا ماه آزمایش خون را برای بیماران تجویز کنند. کاربامازپین نیز در درمان علایم اختلال دوقطبی بسیار موثر است. در صورت عدم پاسخ بیمار به لیتیوم، پزشک ممکن است کاربامازپین را تجویز کند و یا استفاده از کاربامازپین را در کنار لیتیوم یا سایر تثبیت کننده های خلق و خو توصیه کند. کاربامازپین در درجه اول برای معالجه قسمت های شیدایی یک فرد موثر می باشد. والپروات سدیم گاهی اوقات تحت عناوین، یا نامیده می شودو برای درمان صرع و شیدایی کاربرد دارد. راهنمایی، والپروات را به عنوان اولین انتخاب برای درمان قسمت های شیدایی و همچنین درمان طولانی مدت توصیه می کند. با این حال زنانی که قصد دارند در آینده فرزنددار شوند در مصرف والپروات باید احتیاط کنند و مصرف این دارو برای همه بیماران توصیه نمی شود. والپروات ممکن است علایم اختلال دوقطبی را به خصوص در طولانی مدت درمان کند. همچنین این دارو ممکن است در مواردی که لیتیوم تاثیری نداشته باشد، تجویز می شود. لاموتریژین که گاهی اوقات نیز نامیده می شود برای درمان صرع کاربرد دارد. لاموتریژین برای درمان افسردگی در مبتلایان به اختلال دو قطبی موثر می باشد و برای درمان قسمت های شیدایی و مصرف طولانی مدت اختلال دوقطبی توصیه نمی شود. در تقریبا % از مبتلایان به اختلال دو قطبی قسمت های حاد شیدایی منجر به روان پریشی می شوند به همین علت روان پزشکان ممکن است برای مبتلایان به این بیماری اغلب داروهای ضد روان پریش را تجویز کنند. همچنین ضدروان پریشی ها اغلب برای کاهش علایم شیدایی نسبت به بقیه داروهای تثبیت کننده خلقی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. برخی بیماران مجبورند این داروها را در طولانی مدت مصرف کنند. داروهای ضد روان پریشی می توانند به تثبیت خلقی کمک کنند. این نوع دارو معمولا برای معالجه علایم روان پریشی (که شامل توهم، توهم و پارانویا است) استفاده می شود. برخی از داروهای ضد روان پریش جدیدتر برای درمان اختلال دوقطبی کاربرد دارند. داورهای ضد روان پریش زیر را برای درمان اختلال دوقطبی توصیه می کنند. کوتیاپین رپیریدون اولانزاپین هالوپریدول شواهدی وجود دارد که نشان می دهد که برخی از مسدود کننده های کانال کلسیم که به طور معمول برای درمان فشار خون بالا، ضربان قلب نامنظم و سایر مشکلات قلبی مورد استفاده قرار می گیرند، به عنوان تثبیت کننده خلقی موثر هستند. از آنجا که آنها عوارض جانبی کمتری نسبت به لیتیوم و ضد تشنج دارند، می توانند گزینه مناسبی برای بیمارانی باشند که نمی توانند بقیه داروهای تثبیت کننده خلقی را تحمل کنند. با این حال، مسدود کننده های کانال کلسیم باید در دوزهای بالاتر و بیشتر از تا بار در روز مصرف شوند تا در اختلال دو قطبی موثر باشد. در مصرف داروهای تثبیت کننده خلق و خو باید به این نکته توجه کنید که بیشتر این داروها سریع عمل می کنند و متوسط اثر آنها یک ماه طول می کشند تا کاملا موثر واقع شوند. در طول دوران مصرف این داروها با انجام تمرینات ورزشی، رعایت یک برنامه خواب خوب و یک رژیم غذایی سالم می توانید به روند بهبودی خود کمک کنید. تثبیت کننده خلقی باعث بروز برخی عوارض جانبی می شود که بیشتر این عوارض کوتاه مدت هستند و مدیریت آنها تا حدودی آسان است. در صورت بروز عوارض جانبی فرد باید به پزشک معالج خود مراجعه کند. پزشک می تواند با تغییر دوز یا نوع دارو از بروز عوارض جانبی بیشتر جلوگیری کند. لیتیم، به طور مستقیم بر روی جریان خون فرد اثر می گذارد و باعث برخی عوارض جانبی زیر می شود: افزایش وزن لرزش دست ناراحتی معده احساس تشنگی بیش از حد و تکرر ادرار تشدید شرایط پوستی مانند پسوریازیس و آکنه بیماران برای پیشگیری از بروز عوارض و تعیین سطح و دوز دقیق دارو باید به طور منظم آزمایش خون بدهند. مصرف لیتیوم می تواند میزان نمک را در بدن بیماران تغییر دهد و منجر به مسمومیت دارویی شود. عوارض جانبی لیتیوم در تداخل با داورهای دیگر بدتر و شدیدتر می شود. می تواند باعث بروز برخی عوارض جانبی زیر شود: لرزش ریزش مو افزایش وزن ناراحتی معده و احساس بیمار بودن افزایش سطح تستوسترون در زنان والپروات در زنان می تواند منجر به تخمدان های پلی کیستیک شود و بر نحوه عملکرد تخمدان ها ت ثیر بگذارد و علایمی مانند موهای زاید بدن، دوره های نامنظم قاعدگی، مشکلات بارداری یا آکنه ایجاد کند. در صورت نیاز به دوز زیاد، عوارض جانبی والپروات بیشتر و بدتر می شوند. والپروات می تواند در جنین در حال رشد عوارض و مشکلات متولد نشده مشکلاتی ایجاد کند. به توصیه راهنمای زنانی که قصد باردار شدن دارند بهتر است از مصرف والپروات خودداری کنند. علاوه بر آن والپروات می تواند بر عملکرد کبد بیماران اثرات منفی بگذارد، طبق توصیه بیمارانی در زمان شروع مصرف والپروات و هر ماه پس از درمان به آزمایش منظم خون نیاز دارند. عوارض جانبی لاموتریژین، عبارتند از: سردرد سرگیجه تاری دید خواب آلودگی ناراحتی و مشکلات معده عوارض جانبی ضد روان پریشی ها بسته به نوع دارو می تواند، متفاوت باشد. بدون مشورت پزشک، هرگز مصرف تثبیت کننده های خلق و خو را متوقف نکنید. در صورت نیاز به قطع دارو، پزشک می تواند دوز را به طور تدریجی و در طی چند هفته کاهش دهد. در صورت ترک ناگهانی دارو، احتمال بروز علایم ترک در بیماران زیاد خواهد بود. این علایم به نوع داروی مصرفی بیماران بستگی دارد. در صورتی که داروهای دیگر و یا داروهای گیاهی و یا مکمل خاصی را مصرف می کنید قبل از شروع مصرف آن ها با پزشک خود مشورت کنید. برای پیشگیری از تداخل احتمالی، در زمان مصرف داروهای تثبیت کننده خلق و خو، از نوشیدن الکل جدا خودداری کنید. الکل می تواند بر میزان دارو در خون ت ثیر بگذارد و باعث افزایش خواب آلودگی شما شود. برخی از تثبیت کننده های خلقی ممکن است باعث خواب آلودگی بیش از حد شده و احتمال بروز حوادث رانندگی را افزایش دهند. داروهای تثبیت کننده خلق و خو می توانند بر روی میل جنسی، برانگیختگی و توانایی شما در رسیدن به ارگاسم تاثیر بگذارند. در صورت بروز این عوارض با پزشک خود مشورت کنید. در این شرایط پزشک می تواند با تغییر دوز، مشکل را برطرف کند. زنانی که قصد باردار شدن دارند، بهتر است قبل از اقدام به بارداری خود در مورد مصرف داروهای تثبیت با پزشک مشورت کنید و خطرات و مصرف دارو را در دوران بارداری در نظر بگیرید. مصرف لیتیوم در دوران بارداری می تواند باعث مشکلات قلبی در جنین شود. در صورت امکان در هنگام بارداری نباید لیتیوم مصرف شود. والپروات می تواند به نوزاد متولد نشده آسیب رسانده و باعث شود. مطالعات اخیر نشان می دهد که مصرف لاموتریژین در دوران بارداری خطر آسیب رسیدن به نوزاد متولد نشده را افزایش نمی دهد. اما در صورت مصرف لاموتریژین در زنان باردار آنها باید تحت نظر پزشک قرار بگیرند و به طور مرتب معاینه شوند. راهنمایی توصیه می کند ضد روان پریش ها برای به عنوان تثبیت کننده خلقی در زنان باردار نسبت به بقیه داروها می توانند مطمین تر باشند. منابع:

پرده بکارت مسدود شده یا پرده بکارت سوراخ نشده یا نابالغ، وضعیتی است که در آن پرده بکارت، کل دهانه واژن را پوشانده و آن را بسته نگه می دارد. این بیماری یک اختلال مادرزادی است، یعنی چیزی است که یک دختر با آن متولد می شود. اکثر دختران یک سوراخ کوچک هلالی یا دوناتی شکل در اطراف واژن خود دارند. این دهانه امکان دسترسی به واژن را فراهم می کند. تقریبا از هر دختر، نفر با آنچه که یک پرده بکارت مسدود شده نامیده می شود متولد می شود. یک پرده بکارت مسدود شده در آن هیچ شکافی به واژن وجود ندارد. بسیاری از دختران حتی قبل از شروع دوره قاعدگی و بروز عوارضی به دلیل تجمع خون در واژن، حتی از داشتن یک پوشش منفذ منفذ آگاهی نخواهند داشت. کارشناسان دقیقا مطمین نیستند که چرا برخی از دختران با این بیماری به دنیا می آیند، اما گاهی اوقات ممکن است در خانواده ها جنبه ارثی داشته باشد. پرده بکارت یک غشای نازک است که معمولا بخشی از دهانه واژن را می پوشاند. اما پرده بکارت یک ساختار بافت سنگفرشی است که از پرینه (سینوس ادراری تناسلی) برای رسیدن به کانال طولی واژن (یک ساختار مولر) را احاطه می کند. به طور معمول این پرده، دارای شکافی است که با نزدیک شدن به سن دختر، بازتر می شود. پرده بکارت مسدود شده ممکن است اشکال مختلفی داشته باشد که رایج ترین شکل آن شبیه به نیمه ماه است. داشتن پرده بکارت مسدود شده نشانگر بکر بودن نیست. در حقیقت، برخی از دختران با این وضعیت نادر متولد می شوند. در برخی از فرهنگ ها، این نوع بکارت به عنوان "بافت بکر" شناخته می شود. با این حال، اکنون مشخص شده که پرده بکارت می تواند در حین مقاربت جنسی، قرار دادن تامپون، فعالیت های ورزشی یا اقدامات پزشکی دچار کشیدگی یا پارگی شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پزشکان غالبا اندکی پس از تولد، ناقص یا بسته بودن پرده بکارت را در دختران تشخیص می دهند، اما برخی از دختران ممکن است تا قبل از بلوغ از ابتلا خود به این بیماری بی خبر باشند. در یک دختر بلوغ، فقدان اولین دوره قاعدگی ممکن است نشانه ای از مسدود بودن پرده بکارت باشد. این نوع بکارت به طور معمول مشکلی ایجاد نمی کند تا زمانی که دختر پریود شود. در این مرحله، غشای پرده بکارت بسته شده می تواند مانع جریان خون قاعدگی از واژن شود. علایم جسمی معمولا به دلیل تجمع خون قاعدگی در واژن رخ می دهد. این خون همچنین می تواند به رحم و لوله های رحمی ریخته شود. این انسداد ممکن است منجر به بروز برخی علایم شود، از جمله: دل درد اجابت مزاج دردناک مشکل در ادرار کردن توده دردناک یا احساس سیری در ناحیه تحتانی شکم یا لگن (ناشی از تجمع خون قاعدگی در واژن) این نوع بکارت معمولا در سن بلوغ منجربه برآمدگی واژن از بافت نازک هیمنال با یک رنگ تیره یا مایل به آبی می شود که ناشی از هماتوکلپوس پشت آن است. علایم دیگری که ممکن است در این شرایط بروز کنند، شامل توده شکمی، احتباس ادرار، و است. این نوع بکارت اغلب با یک معاینه لگن ساده قابل تشخیص است. در طول معاینه لگن، پزشک بیمار را مجبور می کند به پشت بخوابد و زانوها را خم کرده و پاها را روی یک جفت تکیه گاه بنام رکاب قرار دهد. پزشک دستگاه تناسلی بیمار را از نظر هرگونه ناهنجاری بررسی می کند. پزشک ممکن است برخی آزمایش های جانبی مانند لگن را برای اطمینان از اینکه مشکلات دیگری در ایجاد علایم بیمار وجود ندارد، توصیه کند. این نوع بکارت می تواند به عنوان شرایط دیگر لگن مانند یک تیغه عرضی واژن اشتباه گرفته شود. تیغه عرضی واژن یک توده ضخیم است که جلوی واژن را می گیرد. سونوگرافی می تواند به ت یید تشخیص کمک کند. اگر پزشک با معاینه بدنی، این نوع بکارت را تشخیص دهد، نیازی به آزمایشات جانبی نخواهد بود. ا این حال، اگر تشخیص قطعی نیست تصویربرداری با تشدید مغناطیسی توصیه می شود. اگر به موقع تشخیص داده نشود و تحت درمان قرار نگیرد، می تواند به عفونت واژن، مشکلات کلیوی و در کاهش باروری منجر شود. آندومتریوز وضعیتی است که در آن بافت رحم در خارج از رحم رشد می کند. این نوع بکارت با یک روش جراحی جزیی قابل درمان است. روش درمانی استاندارد این است که با استفاده از چاقوی جراحی یا لیزر بخشی از پرده بکارت با جراحی برش داده می شود. این روش به هیمنوتومی معروف است. معمولا برشی به شکل X در مقابل برش کوچک و دقیق در پرده بکارت ایجاد می شود. این نوع بریدگی امکان تخلیه مناسب خون قاعدگی و تسکین علایم بعدی را فراهم می کند. برخی از پزشکان برای جلوگیری از بسته شدن سوراخ، انتهای برش را به دیواره واژن کوک می زنند. زمان ایده آل برای جراحی بر روی پرده بکارت قبل از شروع درد و بعد از رشد بلوغ است. جراحی تغییرات قابل توجهی در پرده بکارت ایجاد می کند ولی بندرت با عوارض طولانی مدت همراه است. جراحی فقط در بیمارانی که علایم قبل از بلوغ را تجربه می کنند، ضروری است. پس از ت یید تشخیص، جراحی معمولا تا زمانی که بلوغ اتفاق نیفتد به تعویق می افتد، زیرا ممکن است پرده بکارت مسدود شده در بلوغ خود به خود باز شود. انجام معاینه شکم و پرینه مهم است. جراحی برای از بین بردن پرده بکارت مسدود شده می تواند در دوران نوزادی انجام شود، اما برخی از والدین ترجیح می دهند تا زمان بلوغ صبر کنند. دختران در طی چند روز از عمل جراحی بهبود می یابند. پزشک برای برداشتن بافت اضافی و ایجاد یک سوراخ به اندازه طبیعی برای واژن، یک برش کوچک در پرده بکارت مسدود شده ایجاد می کند. پس از جراحی، بیمار می تواند دوره های قاعدگی طبیعی داشته باشد و از تامپون استفاده کند. کالج آمریکایی متخصص زنان و زایمان برای درمان پرده بکارت مسدود شده توصیه های می کند: ارایه و مدیریت تغییرات قابل توجهی در پرده بکارت مسدود شده، بسته به سن بیمار در شروع علایم و عوارض مرتبط، متفاوت است. به طور معمول، یک پرده بکارت مسدود شده یک موضوع جداگانه است و ت ثیرات طولانی مدت بر باروری، عملکرد جنسی یا نتایج زایمان ندارد. متخصصان زنان و زایمان باید توجه داشته باشند که خانواده ها ممکن است در مورد پرده بکارت مسدود شده و نقش آن در عملکرد جنسی آموزش لازم داشته باشند. به دلیل افزایش خطر ابتلا به عفونت صعودی و، باید از برش و تخلیه ساده پرده بکارت مسدود شده در بیمار مبتلا به هماتوکلپوس جلوگیری شود. مدیریت جراحی باید شامل مشاوره قبل از عمل و بعد از عمل برای بیمار و خانواده اش باشد. روش جراحی مورد استفاده بستگی به نوع انسداد پرده بکارت دارد. در شرایطی که احتمال بروز عوارض جانبی و شدید در بیمار وجود داشته باشد، بیمار باید به مرکزی با تخصص در مدیریت این شرایط ارجاع داده شود. متخصصان زنان و زایمان باید توجه داشته باشند که خانواده ها ممکن است در مورد پرده بکارت مسدود شده و نقش آن در عملکرد جنسی آموزش لازم داشته باشند. به طور معمول، این نوع بکارت ت ثیرات طولانی مدت بر باروری، عملکرد جنسی یا نتایج ندارد. برای اجازه خروج از قاعدگی، این نوع بکارت باید باز باشد. یک باور غلطی که در این مورد وجود دارد این است که مسدود بودن پرده بکارت را به باکره بودن دختر ارتباط می دهند. با این حال، بکارت تشخیص پزشکی نیست و بخشی از سیستم اعتقادات فرهنگی اجتماعی فرد است. برهمین اساس باید به خانواده ها اطمینان داده شود که وضعیت بارداری و توانایی جنسی تحت تاثیر جراحی پرده بکارت مسدود شده قرار نمی گیرد. اگر بیمار قادر به تحمل معاینه و موافقت با روش عمل باشد، ممکن است تیغه رحم در مطب با بی حسی موضعی جراحی شود. در این شرایط برای کنترل درد، استفاده از کرم بی حسی موضعی مانند کرم لیدوکایین % اغلب کافی است. بخیه یا کراوات آزاد قابل جذب سریع می تواند در جنبه های قدامی و خلفی بافت سپتوم قرار گیرد و تیغه بین دو بخیه برداشته می شود. پس از جراحی، پزشک ممکن است نرم کننده موضعی را تجویز کند. یک نرم کننده موضعی می تواند چندین بار در روز در طول روند بهبودی استفاده شود. در موارد نادر این روش در یک بیمار پیش از بلوغ انجام می شود. مدیریت درد با یا ژله بی حس کننده موضعی معمولا بعد از جراحی کافی است. این جراحی برای اکثر بیماران بدون درد خواهد بود. پس از جراحی، بیمار ممکن است چرخه قاعدگی طولانی مدت تقریبا هفته ای داشته باشد بیماران در معرض خطر صعودی عفونت و هستند و به آنها باید توصیه شود در صورت تشدید درد یا وجود، با متخصص زنان و زایمان یا سایر مراکز مراقبت های زنان تماس بگیرند. تا زمانی که اتساع واژن و خونریزی و ترشحات اولیه برطرف نشود باید از مصرف تامپون و فعالیت جنسی خودداری شود. اگرچه بعد از جراحی تنگی و چسبندگی گزارش شده است، اما این عوارض به ندرت رخ می دهد. در این شرایط، پزشک ممکن است گزینه های درمانی دیگری برای گشاد کردن واژن در نظر بگیرد. برای کاهش خطر عفونت ممکن است تجویز شود. برخی از پزشکان توصیه می کنند که بیمار بعد از جراحی از دستگاهی شبیه تامپون، به نام گشاد کننده استفاده کنند. یک گشادکننده در فواصل مختلف به واژن وارد می شود تا سوراخ هنگام بهبودی باز بماند. اگر بیمار پس از عمل جراحی به خوبی از خود مراقبت کند، ممکن است نیازی به مراقبت اضافی نداشته باشد. پرده بکارت سوراخ نشده، اگرچه یک بیماری نادر است، اما یکی از رایج ترین ناهنجاری های دستگاه تناسلی زنان است. علایم می تواند دردناک باشد، اما ایجاد یک شکاف برای پرده بکارت مسدود شده به طور کلی تسکین کامل با عوارض کمی را فراهم می کند. بعد از جراحی اکثریت قریب به اتفاق زنان یک زندگی جنسی عادی و بدون را خواهند داشت.

کورتیکواستروییدها نوعی دارو هستند که باعث کاهش التهاب در بدن می شوند. آن ها همچنین فعالیت سیستم ایمنی بدن، تورم، قرمزی و را کاهش می دهند. به همین علت پزشکان اغلب کورتیکواستروییدها را برای کمک به درمان بیماری هایی مانند تجویز می کنند. کورتیکواستروییدها عملکردی شبیه هورمون کورتیزول دارند که به طور طبیعی توسط غدد آدرنال بدن تولید می شود. بدن برای سالم ماندن به کورتیزول نیاز دارد. کورتیزول در طیف وسیعی از فرآیندهای بدن مانند متابولیسم، پاسخ ایمنی و استرس نقش دارد. این داروها اغلب " " هم نامیده می شوند و با ترکیباتی که بعضی از ورزشکاران استفاده می کنند، فرق دارند. اما این داروها با خطر بروز عوارض جانبی جدی همراه هستند. انواع استروییدها بر اساس میزان انحلال آن ها یا مدت زمان تاثیر گذاری شان در بدن به دو نوع موضعی و سیستمیک تقسیم بندی می شوند. دارو های استروییدی سیستمیک شامل داروهای خوراکی یا داروهایی تزریقی هستند که از طریق جریان خون به نقاط مختلف بدن انتقال داده می شوند. استروییدهای سیستمیک برای کمک به قسمت های بیشتری از بدن از طریق خون منتشر و بیشتر به صورت داروهای خوراکی و یا تزریقی مصرف می شوند. استروییدهای سیستمیک شرایطی مانند را درمان می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نمونه هایی از درمان های موضعی استروییدها شامل قطره چشم، قطره گوش، استنشاقی برای هدف قرار دادن ریه ها و پماد های موضعی پوستی می باشند. استروییدهای موضعی قسمت خاصی از بدن را هدف قرار می دهند و برای درمان شرایطی مانند آسم و کهیر استفاده می شوند. در صورت امکان، برای کاهش خطر عوارض جانبی درمان های موضعی استرویید به جای استروییدهای سیستمیک تجویز می شوند. علاوه بر آن برخی منابع، استروییدها را به دو نوع طبیعی و مصنوعی تقسیم بندی می کنند: استروییدهای طبیعی، هیدروکورتیزون و کورتیزون به طور طبیعی وجود دارند و توسط قسمت بیرونی غده فوق کلیوی تولید می شوند. کورتیکواستروییدهای مصنوعی عملکردی مشابه کورتیکواستروییدهای طبیعی بدن دارند و ممکن است از آن ها برای جایگزینی کورتیکواستروییدها طبیعی در افرادی که قادر به تولید مقادیر کافی از کورتیکواستروییدها نیستند، استفاده شود. نمونه هایی از کورتیکواستروییدهای مصنوعی عبارتند از: پردنیزون پردنیزولون متیل پردنیزولون بتامتازون دگزامتازون تریامسینولون این داروها در بدن دو نقش اساسی را ایفا می کنند: گلوکوکورتیکوییدهای ضد التهابی که التهاب و ایمنی بدن را سرکوب و به تجزیه چربی ها، کربوهیدرات ها و پروتیین ها کمک می کنند. برخی از گلوکوکورتیکوییدها علاوه بر اقدامات ضد التهابی، خاصیت حفظ نمک دارند اما بیشتر برای اثرات ضد التهابی از آن ها استفاده می شود. داروهایی که برای تنظیم تعادل نمک و آب در بدن، کاربرد دارند. به طور مثال فلودروکورتیزون، یک مینرالوکورتیکوییدها مصنوعی دارای اثرات نگهدارنده نمک قوی با اقدامات ضد التهابی شدید است که بیشتر برای قابلیت حفظ نمک آن استفاده می شود. کورتیکواستروییدهای متعلق به نوع گلوکوکورتیکوییدها از چندین طریق بر سیستم بدن ت ثیر می گذارند، اما بیشتر آن ها برای اثرات ضد التهابی و شرایطی که مربوط به عملکرد سیستم ایمنی بدن است، تجویز می شوند، از جمله: برخی از شرایط مربوط به بثورات پوستی شرایط آلرژیک یا التهابی مربوط به بینی و چشم ها کورتیکواستروییدهای گلوکوکورتیکوییدی برای درمان خود ایمنی استفاده می شود. این کورتیکواستروییدها همچنین برای سرکوب بدن در افرادی که تحت پیوند عضو قرار گرفته اند کاربرد دارند. Fludrocortisone (فلورینف) ، یک داروی خوراکی سیستمیک قدرتمند است که برای درمان بیماری های آدیسون و هیپرپلازی مادرزادی آدرنال استفاده می شود. این داروها را می توان به طرق مختلفی مصرف کرد که نحوه مصرف شان، عبارتند از: این داروها خوراکی که در اشکال مختلف قرص، کپسول یا شربت مصرف می شوند و برای درمان التهاب و درد ناشی از برخی بیماری های مزمن مانند ورم مفاصل و لوپوس کاربرد دارند. اسپری استنشاقی و داخل بینی به کنترل التهاب همراه با آسم و آلرژی بینی کمک می کند. کورتیکواستروییدهای موضعی مانند انواع کرم ها و پمادها می توانند در بهبود بسیاری از شرایط پوستی موثر باشند. کورتیکواستروییدهای تزریقی، که اغلب برای درمان علایم و بیماری های عضلانی و مفاصل مانند درد و التهاب تاندونیت استفاده می شود. پزشک این داروها را براساس سن، فعالیت بدنی و سایر داروهای مصرفی بیمار، ماهیت و شدت بیماری تجویز می کند. برخی داروهای کورتیکواسترویید شامل کورتیزون، پردنیزون و متیل پردنیزولون در دسترس هستند. پردنیزون رایج ترین نوع استرویید برای درمان برخی از بیماری های روماتولوژیک است. مصرف این داروها با خطر بروز عوارض جانبی زیادی همراه هستند که برخی از آن ها می توانند باعث ایجاد مشکلات جدی در سلامتی فرد شوند. برخی از این عوارض ها، عبارتند از: استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروییدها می تواند باعث چاقی، عقب ماندگی رشدی در کودکان شود و حتی منجر به تشنج و اختلالات روانی شود. اختلالات روان پزشکی گزارش شده ناشی از مصرف کورتیکواستروییدها شامل افسردگی، بی خوابی، نوسانات خلقی و تغییر شخصیت است. این داروها چون سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند، می تواند منجر به افزایش میزان عفونت ها و کاهش اثربخشی واکسن ها و آنتی بیوتیک ها شوند. استفاده طولانی مدت از این داروها ممکن است باعث پوکی و شکستگی استخوان می شود. کوچک شدن (آتروفی) غدد فوق کلیوی می تواند در اثر استفاده طولانی مدت از این داروها و در نتیجه عدم توانایی بدن در تولید کورتیزول در هنگام قطع کورتیکواستروییدهای سیستمیک ایجاد شود. یکی دیگر از شرایطی که در نتیجه استفاده طولانی مدت از این داروها حاصل می شود، نکروز آدرنال مفاصل باسن است که وضعیتی بسیار دردناک و جدی می باشد که ممکن است بیمار به جراحی نیاز پیدا کند. هرگونه علایم درد لگن یا زانو در افرادی که از داروهای کورتیکواسترویید استفاده می کنند، نیاز به درمان فوری پزشکی دارد. کورتیکواستروییدهای خوراکی به جای تاثیر گذاری در یک ناحیه خاصی از بدن، بر کل بدن ت ثیر می گذارند و باعث بروز عوارض جانبی بسیاری می شوند که میزان این عوارض به دوز مصرفی دارو بستگی دارد. عوارض جانبی کورتیکواستروییدهای خوراکی، عبارتند از: احتباس مایعات و تورم در پا افزایش وزن همراه با رسوب چربی در شکم، صورت و پشت گردن نوسانات خلقی، و رفتار و سایر اثرات روانی مانند سردرگمی یا برخی عوارض ناشی از مصرف طولانی مدت کورتیکواستروییدهای خوراکی، عبارتند از: خطر ابتلا به انواع عفونت ها نازک شدن پوست، کبودی و بهبودی دیر هنگام زخم قند خون بالا، که می تواند باعث تحریک یا بدتر شدن دیابت شود. تولید هورمون غده آدرنال سرکوب شده، که می تواند منجر به انواع علایم از جمله خستگی شدید، از دست دادن اشتها، حالت تهوع و ضعف عضلات شود. برخی از کورتیکواستروییدهای استنشاقی، به جای تاثیر گذاری بر روی ریه، ممکن است دهان و گلو بیمار را تحت تاثیر قرار داده و باعث بروز برخی عوارض جانبی مانند عفونت قارچی در دهان شوند. همچنین محققان معتقدند که داروهای کورتیکواسترویید استنشاقی باعث کاهش سرعت رشد در کودکان مبتلا به آسم می شوند. کورتیکواستروییدهای موضعی می توانند منجر به نازک شدن پوست، ضایعات قرمز پوست و آکنه شوند. کورتیکواستروییدهای تزریقی عوارض جانبی موقت در نزدیکی محل تزریق ایجاد می کنند. پزشکان معمولا بسته به وضعیت بیمار، تزریق کورتون را به سه یا چهار بار در سال محدود می کنند. برخی از عوارض جانبی این کورتیکواستروییدها، عبارتند از: درد شدید جوش صورت نازک شدن پوست از بین رفتن رنگ پوست برخی افراد بهتر است در مصرف این داروها محتاط باشند، از جمله: این داروها در سالمندان مبتلا به فشار خون بالا و پوکی استخوان باعث بروز عوارض جانبی بیشتری می شود. شانس احتمال ابتلا این بیماری در زنان شایع تر است. مصرف کورتیکواستروییدها می تواند منجر به سرخک یا آبله مرغان شود. کورتیکواستروییدها با تاثیر در شیر مادر می تواند باعث تاخیر در رشد کودکان شود. بهره مندی بیشتر از داروهای کورتیکواسترویید با کمترین خطر، بهتر است راهکارها و دستورالعمل های زیر را در نظر بگیرید: دوزهای کمتری از کورتیکواستروییدها را مصرف کنید. اشکال جدیدتر کورتیکواستروییدها میزان تاثیر پذیری مختلفی دارند. از پزشک خود در مورد استفاده داروهای مناسب با کمترین دوز موثر در کوتاه مدت یا مصرف داروهای خوراکی کورتیکواسترویید مشورت بگیرید. در طول درمان با کورتیکواستروییدها، رژیم غذایی مناسبی را انتخاب کنید. در هنگام مصرف طولانی مدت داروهای کورتیکواستروییدی در مورد راه های به حداقل رساندن عوارض جانبی با پزشک خود صحبت کنید. یک رژیم غذایی سالم و شرکت در فعالیت های که به حفظ وزن مناسب و تقویت استخوان ها و ماهیچه ها کمک کند، می تواند در دوره درمان با دارو های کورتیکواستروییدها مفید باشند. مصرف مکمل های کلسیم و ویتامین D را در نظر بگیرید. درمان طولانی مدت کورتیکواسترویید ممکن است باعث پوکی استخوان شود. با پزشک خود در مورد مصرف مکمل های کلسیم و ویتامین D صحبت کنید. مصرف دارو را به طور خودسرانه قطع نکنید. در صورت مصرف طولانی مدت کورتیکواسترویید خوراکی، ممکن است غدد آدرنال، هورمون های استروییدی طبیعی کمتری را تولید کند. در هنگام ترک دارو باید به غدد فوق کلیوی فرصت داده شود تا به سطح طبیعی عملکرد خودش بازگردد. به همین علت پزشک دوز دارو را به تدریج کاهش می دهد. اگر دوز خیلی سریع کاهش یابد، ممکن است غده های آدرنال فرصت کافی برای بهبودی لازم را نداشته باشند و باعث بروز بحران آدرنال شود. حالت تهوع، استفراغ و شوک عوارض جانبی گزارش شده از بحران آدرنال است. معاینات منظم انجام دهید. در شرایط استفاده طولانی مدت از داروهای کورتیکواستروییدها مانند کورتون، برای پیشگیری از بروز عوارض احتمالی معاینات پزشکی منظمی را در نظر بگیرید. بنابراین هنگام مصرف وارفارین ( Coumadin ) همراه با کورتیکواستروییدها، بیمار باید احتیاط لازم را رعایت کند. منابع:

فتوتراپی یا نور درمانی نوعی روش درمانی است که شامل قرار گرفتن در معرض لامپ های فلورسنت یا منابع دیگر نور مانند چراغ هالوژن، نور خورشید و دیودهای ساطع کننده نور ( LED ) است. فوتودرمانی برای معالجه برخی شرایط پزشکی موثر می باشد. فوتوتراپی همچنین به عنوان نور درمانی و هلیوتراپی شناخته می شود. انواع مختلفی از فتوتراپی بر اساس نوع کاربرد آن وجود دارند. نور ماوراء بنفش B که در نور طبیعی خورشید وجود دارد، درمانی موثر برای پسوریازیس است. UVB به پوست نفوذ کرده و باعث کاهش رشد سلول های پوست آسیب دیده می شود. در این روش پوست بیمار در یک مدت زمان و برنامه مشخصی در معرض نور مصنوعی UVB . درمان UVB به روش های مختلفی و روی مناطق موضعی مانند دست و پا و یا کل بدن انجام شود. در فتوتراپی UVB ممکن است با استفاده از لامپ های UV ، و یا لامپ های LED استفاده شود. درمان پسوریازیس با واحد نوری UVB در خانه می تواند یک انتخاب مقرون به صرفه و مناسب باشد. اما این روش هم نیاز به یک برنامه درمانی منظم دارد. در مرحله اول افراد ابتدا در یک مرکز پزشکی تحت معالجه قرار بگیرند و بعد روند درمانی را در خانه ادامه دهند. هنگام انجام فوتوتراپی در خانه پیروی از دستورالعمل پزشک و ادامه معاینات منظم بسیار مهم است و تمام درمان های فتوتراپی، از جمله خرید تجهیزات برای مصارف خانگی، نیاز به نسخه پزشک دارند. لیزر excimer که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) برای درمان موارد مزمن و موضعی پسوریازیس ت یید شده است از یک پرتوی با شدت زیاد نور ماوراء بنفش B ( UVB ) استفاده می کند. لیزر اکسایمر بر روی مناطقی از پوست را که تحت ت ثیر پسوریازیس خفیف تا متوسط قرار دارد، انجام می گیرد. تحقیقات نشان می دهد که این یک درمان موثر برای پسوریازیس پوست سر است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از افراد از سالن برنزه به عنوان جایگزینی برای بهره بردن از نور طبیعی خورشید استفاده می کنند. تخت های برنزه در سالن های تجاری عمدتا از نور UVA به جای UVB . آکادمی پوست و پوست آمریکا، سازمان غذا و داروی آمریکا و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها به بیماران توصیه می کنند از تخت های برنزه کننده و لامپ های خورشید استفاده نکنند. براساس گزارش AAD و سازمان بهداشت جهانی، برنزه شدن در محیط داخلی خطر ملانوم را تا درصد افزایش می دهد. پرتوهای فرابنفش ناشی از این دستگاه ها می تواند به پوست آسیب برساند و باعث پیری زودرس شوند و خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش دهند. UVB UVB در درمان های فوتوتراپی عمل می کند. با این حال، استفاده از نور خورشید برای درمان پسوریازیس برای همه توصیه نمی شود. برخی از داروهای موضعی مانند تازرووتن، تار زغال سنگ، الیل (پییمکلرولیموس) و پروتوپیک (تاکرولیموس) می توانند خطر آفتاب سوختگی را افزایش دهند. مصرف کنندگان این داروها باید قبل از استفاده از فتوتراپی با پزشک خود مشورت کنند. PUVA ، مخفف عبارت Psolaren ultraviolet - A است که در این روش نور UVA با نوعی ماده شیمیایی به نام psoralen Psolaren ترکیب می شود. این ماده می تواند بر روی پوست بیماران و یا به صورت قرص مصرف می شود. به طورکلی UVA psoralen استفاده شود. این فرایند که PUVA نامیده می شود بر روی رشد بیش از حد سلول های پوستی تاثیر می گذارد و علایم پسوریازیس را برای مدت زمانی تسکین می دهد. PUVA نسبت به UVB فشرده تر است و عوارض جانبی بیشتری دارد و معمولا در درمان ویتیلیگو، لنفوم سلول T جلدی و پسوریازیس که سایر روش های درمانی ناموفق بوده اند، استفاده می شود. نور درمانی که برای درمان شرایط پوستی مانند پسوریازیس استفاده می شود با نوع روش درمانی که برای شرایط ذکر شده در بالا استفاده می شود متفاوت است. در نور درمانی برای اختلالات پوستی از لامپ استفاده با پرتوهای ماوراء بنفش ( UV ) استفاده می شود. این نوع نور باید به وسیله جعبه های نور درمانی فیلتر شود زیرا ممکن است به چشم و پوست بیمار آسیب برسانند. بیماری های پوستی زیر ویتیلیگو پسوریازیس خارش پوست علایم پوستی لنفوم سلول T دو نوع اصلی از فتوتراپی برای اختلالات پوستی استفاده می شود: UVB پهن باند شامل استفاده از طیف کامل پرتوهای فرابنفش B برای معالجه شرایط پوستی اگزما و پسوریازیس می باشد. این روش از UVB پهن باند شدیدتر بوده و رایج ترین گزینه فوتوتراپی است که توسط متخصصین پوست استفاده می شود. تفاوت اصلی بین این دو روش، عبارتند از: لامپ های باریک UVB باند محدوده کمتری از نور ماوراء بنفش را آزاد می کنند. باریک UVB باند می تواند پسوریازیس را سریعتر درمان کند و باعث بهبودی طولانی تر شود. باند باریک UVB ممکن است نیاز به جلسات های کمتری در طول هفته داشته باشد. اثرات فوتوتراپی برای اختلالات پوستی معمولا موقتی است و نمی تواند یک درمان دایمی باشد و بیمار باید برای نتیجه گیری بهتر چندین جلسه این روند را ادامه دهد. از فتوتراپی نیز برای درمان اختلالات خلقی و خواب بویژه اختلال عاطفی فصلی ( SAD ) و اختلالات خواب ریتم شبانه روزی استفاده می شود. بیمارانی که برای درمان اختلال عاطفی فصلی تحت فتوتراپی قرار می گیرند باید در طول روند درمان خود در نزدیکی دستگاهی به نام جعبه نور درمانی بنشینند یا کار کنند. جعبه نور، پرتوهای نور که نور طبیعی در فضای باز تقلید می کند تشکیل شده است. تصور می شود که نور درمانی بر روی مواد شیمیایی مغز مرتبط با خلق و خو و خواب اثر می گذارد و علایم SAD را کاهش می دهد. نور درمانی برای درمان SAD می تواند با عوارض جانبی مانند سردرد، خستگی، بی خوابی، بیش فعالی و تحریک پذیری همراه باشد. اما با این حال این عوارض به ندرت رخ می دهند و معمولا موقتی هستند و یک روش درمانی آسان و نسبتا ارزان برای درمان SAD می باشد که می تواند میزان مصرف داروهای ضد افسردگی را کاهش دهد. در طول جلسات نور درمانی بیمار در نزدیکی یک جعبه نور می نشیند یا کار می کند. برای نتیجه گیری بهتر، نور باید از جعبه به طور غیر مستقیم وارد چشم بیمار شود. در این حالت باید چشمان بیمار باز باشند ولی مستقیما به جعبه چراغ نگاه نکنند. نور درمانی نیاز به گذشت زمان و پیگیری دارد. بیماران می توانند جعبه نور خود را روی یک میز در خانه یا محل کار خود قرار داده و از آن استفاده کنند. فوتوتراپی می تواند به افرادی که اختلال خواب ریتم شبانه روزی مانند DSPS (سندرم ت خیر در مرحله خواب) دارند کمک کند اما زمان استفاده از نوردرمانی در این بیماران بسیار مهم است و پزشک بر اساس علایم بیمار، زمان فتوتراپی را مشخص می کند. نوع خاصی از فتوتراپی معروف به درمان با فتودینامیک برای معالجه نوعی سرطان و پیش سرطان ها کاربرد دارد. این روش علاوه بر نور از یک نوعی داروی خاص به نام نور حسگر استفاده می کند. فوتسنسایزرها در هنگام قرار گرفتن در معرض نور، نوعی اکسیژن فعال تولید می کنند که باعث از بین رفتن سلول های اطراف می شود. داروی فتوسنتزایزر به صورت موضعی روی بدن اعمال می شود. همه سلول های بدن دارو را جذب می کنند، اما که این دارو بر روی سلول های سرطانی تاثیر می گذارد. از روش فتودینامیک برای درمان سرطان مانند سرطان مری، سرطان endobronchial (سرطان ریه سلول غیر کوچک) و شرایط پیش سرطانی مانند مری بارت کاربرد دارد. فتوتراپی برای درمان سرطان ها گزینه بسیار خوبی است، زیرا در مقایسه با درمان هایی مانند پرتودرمانی و شیمی درمانی چندین مزیت دارد، از جمله: به طور کلی عوارض جانبی طولانی مدت ندارد. میزان آسیب رسانی آن کمتر است و نیازی به جراحی و برش ندارد. فتوتراپی نسبت به سایر گزینه های درمانی سرطان هزینه های بسیار کمتری دارد اما بر روی سرطان هایی که گسترش یافته اند تاثیری ندارد. از فتوتراپی برای هایپربیلیروبینمی و زردی و برای کاهش سطح بیلی روبین در کودکان استفاده می شود. نوردرمانی در نوزادان مبتلا به زردی به دو صورت انجام می گیرد: در روش معمولی آن، بعد از پوشاندن چشمان کودک، او در زیر نورهای لامپ هالوژن یا چراغ های فلورسنت قرار می گیرد. بیلی باند، در نوزادان زودرس یا نوزادانی که تحت درمان با چراغ های معمولی قرار گرفته اند، کاربرد دارد. در این روش از کابل های فیبر نوری که نور آبی را بر روی کمر و بدن کودک منتشر می کند، استفاده می شود. همچنین از لوله های کم نور و لامپ های فلورسنت و LED های LED آبی برای درمان فتوتراپی به نوزادان استفاده می شود. این لوله ها گرمای زیادی را تولید نمی کنند و در نزدیکی بدن نوزادان نگهداری می شوند. فتوتراپی برای درمان هایپلیبریروبینمی و زردی از نظر پزشکی بسیار بی خطر تلقی می شود. با این حال ممکن است باعث بروز عوارض جانبی کوتاه مدت مانند اسهال، بثورات، گرمای بیش از حد و کم آبی شود. در حال حاضر دانشمندان در حال استفاده از فتوتراپی برای معالجه سایر شرایط پزشکی مانند رتینوپاتی دیابتی و ریزش مو هستند. نور درمانی می تواند در خانه با استفاده از جعبه های سبک اجاره ای یا خریداری شده انجام شود. فتوتراپی یک روش غیرتهاجمی، بی خطر و راحت است که با عوارض کم یا خفیف همراه می باشد. این روش ممکن است باعث بروز عوارض احتمالی زیر شود: سردرد هیپومنیا بی خوابی خشکی چشم و بینی درمان های مکرر فتوتراپی همچنین می تواند منجر به سرکوب سیستم ایمنی شود. در اصل، نور درمانی می تواند سیستم ایمنی بدن را سرکوب کند و بدن را نیز در معرض بیماری ها، عفونت ها و سرطان های پوستی قرار دهد. علاوه بر این، درمان با PUVA عوارض جانبی، ممکن است طی چند روز بعد از شروع نور درمانی به خودی خود از بین بروند و فرد می تواند با رعایت راهکارهای زیر عوارض جانبی را مدیریت کند: کاهش مدت زمان درمان دور کردن جعبه نور ازخود استراحت در طول جلسات درمانی یا تغییر زمان استفاده از نور درمانی افراد در شرایط زیر باید، از معالجه با فتوتراپی خودداری کنند و یا قبل از انجام آن با پزشک مشورت کنند: زنان باردار و شیرده ابتلا به بیماری کبد ابتلا به بیماری چشمی سابقه خانوادگی سرطان پوست داشتن شرایطی که پوست فرد را به نور حساس می کند، مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک مصرف داروهایی که حساسیت به نور آفتاب را افزایش می دهند، مانند برخی از آنتی بیوتیک ها، ضد التهابات یا مکمل های گیاهی فوتوتراپی گزینه مناسبی برای درمان بسیاری از شرایط است. با این حال، قبل از استفاده از آن در خانه باید با پزشک مشورت کنید تا با استفاده صحیح از آن بتوانید بیشترین مزایا را با کمترین عوارض جانبی به دست آورید. همچنین، اگر می خواهید از این روش برای درمان شرایط پوستی استفاده کنید بهتر است، قبل از انجام یک روش خاص گزینه های مختلف خود را بررسی کنید. اما این را در نظر داشته باشید که بهتر است از نور درمانی به عنوان یک روش مکمل در کنار سایر روش های درمانی مانند روان درمانی یا دارو استفاده کنید. نور درمانی احتمالا اختلال عاطفی فصلی، افسردگی غیر فصلی یا سایر شرایط را درمان نمی کند. اما ممکن است علایم را کاهش و سطح انرژی را افزایش دهد و به شما کمک کند احساس بهتری نسبت به خود و زندگی تان داشته باشید. نوردرمانی می تواند تنها در طی چند روز علایم را بهبود ببخشد. اما در برخی موارد ممکن است دو یا چند هفته طول بکشد. منابع: